Slaughter Karin - Will Trent Tom 7 - Zbrodniarz

ZBROD​NIARZ KA​RIN SLAU​GH​TER

prze​ło​ży​ła Agniesz​ka Lip​ska-Na​ko​n iecz​n ik

Warszawa 2013

Ty​tuł ory​gi​na​łu Cri​mi​nal Prze​kład Agniesz​ka Lip​ska-Na​ko​niecz​nik Pro​jekt okład​ki Krzysz​tof Kieł​ba​siń​ski Re​dak​cja Mag​da​le​na Goł​da​now​ska Ko​rek​ta Ma​rze​na Kłos Skład i ła​ma​nie TYPO Co​p y​ri​ght © 2012 by Ka​rin Slau​gh​ter All ri​ghts re​se​rved Co​p y​ri​ght © for the Po​lish edi​tion by Gru​p a Wy​daw​ni​cza Fok​sal, MMXIII Co​p y​ri​ght © for the Po​lish trans​la​tion by Gru​p a Wy​daw​ni​cza Fok​sal, MMXIII Wy​da​nie I War​sza​wa ISBN 978-83-7881-055-1

Gru​p a Wy​daw​ni​cza Fok​sal Sp. z o.o. 00-372 War​sza​wa, ul. Fok​sal 17 Tel. 22 828 98 08, 22 894 60 54 biu​ro@gwfok​sal.pl Skład wer​sji elek​tro​nicz​nej Mi​c hał Olew​nik / Wy​daw​nic​two W.A.B. i Mi​c hał Na​ko​necz​ny / Vir​tu​alo Sp. z o.o.

Ver​no​no​wi – za to, że jest moim na​tchnie​niem

15 sierpnia 1974 roku

ROZDZIAŁ 1 LUCY BENNETT Cy​n a​mo​n o​wo​brą​zo​wy old​smo​bi​le cu​tlass z opusz​czo​n ą szy​bą wlókł się wzdłuż Ed​ge​wo​od Ave​n ue. We​wnątrz ma​ja​czy​ła syl​wet​ka sku​lo​n e​go na fo​te​lu kie​row​cy. Blask z de​ski roz​dziel​czej wy​do​by​wał z mro​ku jego zmru​żo​n e, błysz​czą​ce jak pa​cior​ki oczy, któ​re bacz​n ie śle​dzi​ły rząd dziew​czyn sto​ją​cych pod ta​bli​cą z na​zwą uli​cy. Jane. Mary. Ly​dia. Sa​mo​chód za​trzy​mał się. Tak jak na​le​ża​ło się spo​dzie​wać, męż​czy​zna wska​zał pod​bród​kiem na Kit​ty. Pod​bie​gła truch​tem w jego stro​n ę, po​p ra​wia​jąc po dro​dze swo​ją kusą spód​n icz​kę i ostroż​n ie ma​new​ru​jąc po nie​rów​n ym as​fal​cie szpil​ka​mi ostry​mi jak igły. Przed dwo​ma ty​go​dnia​mi, kie​dy Ju​ice po raz pierw​szy przy​p ro​wa​dził Kit​ty na róg uli​cy, oznaj​mił po​zo​sta​łym, że dziew​czy​n a ma szes​n a​ście lat, co za​p ew​n e ozna​cza​ło, że nie​daw​n o ob​cho​dzi​ła pięt​n a​ste uro​dzi​n y, cho​ciaż nie wy​glą​da​ła na wię​cej niż dwa​n a​ście. Od razu znie​n a​wi​dzi​ły ją za ten wy​gląd. Kit​ty na​chy​li​ła się do otwar​te​go okna, a jej sztyw​n a, wi​n y​lo​wa spód​n icz​ka roz​klo​szo​wa​ła się sze​ro​ko jak pod​sta​wa dzwo​n u. Za​wsze to ją wy​bie​ra​n o jako pierw​szą, co po​wo​li sta​wa​ło się pro​ble​mem, któ​ry do​strze​gał każ​dy, tyl​ko nie Ju​ice. Kit​ty cie​szy​ła się spe​cjal​n y​mi wzglę​da​mi. Mo​gła na​mó​wić męż​czyzn na każ​de sza​leń​stwo. Była mło​dziut​ką, świe​żą pa​n ien​ką o dzie​cin​n ej buzi, choć tak samo jak po​zo​sta​łe dziew​czę​ta no​si​ła w to​reb​ce nóż i do​sko​n a​le wie​dzia​ła, jak się z nim ob​cho​dzić. Żad​n a z nich nie chcia​ła ro​bić tego, co ro​bi​ła, lecz przy​glą​da​n ie się, jak inna dziew​czy​n a – w do​dat​ku cał​kiem nowa – ma cią​gle pierw​szeń​stwo, bo​la​ło do​kład​n ie tak samo, jak gdy​by wszyst​kie pod​p ie​ra​ły ścia​n y na balu de​biu​tan​tek. W środ​ku old​smo​bi​le’a szyb​ko usta​lo​n o wa​run​ki trans​a k​cji – bez tar​go​wa​n ia, po​n ie​waż to​war wciąż wart był swo​jej ceny. Kit​ty ski​n ę​ła w stro​n ę Ju​ice’a, po​cze​ka​ła na jego od​p o​wiedź, a na​stęp​n ie wsia​dła do auta. Tłu​mik za​sa​p ał z wy​sił​kiem; olds za​to​czył sze​ro​ki łuk, skrę​ca​jąc w wą​ską, bocz​n ą ulicz​kę, a na​stęp​n ie za​trząsł się, gdy drą​żek zmia​n y bie​gów zo​stał we​p chnię​ty na luz. Ręka kie​row​cy po​szy​bo​wa​ła w górę, przy​war​ła do po​ty​li​cy Kit​ty i po chwi​li dziew​czy​n a znik​n ę​ła im z oczu. Lucy Ben​n ett od​wró​ci​ła wzrok, prze​n o​sząc spoj​rze​n ie w głąb mrocz​n ej, opu​sto​sza​łej alei. Nig​dzie żad​n ych re​flek​to​rów. Ani śla​du sa​mo​cho​du. Zero ru​chu w in​te​re​sie. Atlan​ta z pew​no​ścią nie na​le​ża​ła do miast, w któ​rych tęt​n i​ło ży​cie noc​n e. Ten, kto ostat​n i wy​cho​dził z gma​chu Equ​ita​ble, zwy​kle ga​sił świa​tło, lecz Lucy mo​gła do​strzec ża​rów​ki w lam​p ach na Fla​ti​ron, prze​bi​ja​ją​ce ja​sno przez ciem​n y ob​szar Cen​tral City Park. Je​śli wy​star​cza​ją​co moc​no zmru​ży​ła oczy, mo​gła na​wet zo​ba​czyć zna​jo​mą zie​leń zna​ku C&S, któ​ry sta​n o​wił gra​n i​cę dziel​n i​cy biz​n e​so​wej. Sym​bol No​we​go Po​łu​dnia. Po​stęp po​p rzez han​del. Mia​sto Zbyt Za​ję​te, Żeby Nie​n a​wi​dzić. Je​śli no​ca​mi na te uli​ce wy​cho​dzi​li ja​cyś męż​czyź​n i, z pew​n o​ścią po ich gło​wach nie krą​ży​ły żad​n e do​bre my​śli. Jane za​p a​li​ła pa​p ie​ro​sa i szyb​ko we​p chnę​ła na​p o​czę​tą pacz​kę z po​wro​tem do to​reb​ki. Nie na​le​ża​ła do ga​tun​ku osób, któ​re dzie​lą się z in​n y​mi, lecz z pew​n o​ścią do tych, co nie mają nic prze​ciw​ko, żeby coś so​bie za​brać. Jej oczy na​p o​tka​ły wzrok Lucy. Kry​ją​ca się

w nich pust​ka była nie do znie​sie​n ia. Jane mu​sia​ła po​czuć się tak samo, bo szyb​ko od​wró​ci​ła wzrok. Lucy za​drża​ła, cho​ciaż była po​ło​wa sierp​n ia, a upał uno​sił się nad roz​grza​n y​mi chod​n i​ka​mi ni​czym dym nad pa​le​n i​skiem. Sto​p y pie​kły nie​mi​ło​sier​n ie, ple​cy pę​ka​ły z bólu, a w gło​wie co chwi​la roz​le​ga​ły się ryt​micz​n e ude​rze​n ia, po​dob​n e do stu​ka​n ia me​tro​n o​mu. W głę​bi brzu​cha czu​ła okrop​n y cię​żar, zu​p eł​n ie jak​by po​łknę​ła cię​ża​rów​kę be​to​n u, zaś w gar​dle uwiązł jej kłąb waty. Ręce cier​p ły od nie​usta​ją​cych ukłuć drob​n ych igie​łek i szpi​lek. Dziś rano wy​ję​ła z umy​wal​ki garść swo​ich blond wło​sów. Za​le​d​wie przed dwo​ma dnia​mi skoń​czy​ła dzie​więt​n a​ście lat, a już czu​ła się jak znisz​czo​n a ży​ciem sta​rusz​ka. Za​p ar​ko​wa​n y w głę​bi bocz​n ej uli​cy old​smo​bi​le znów się za​trząsł i gło​wa Kit​ty z po​wro​tem po​ja​wi​ła się w polu wi​dze​n ia. Wy​sia​da​jąc z auta, z roz​ma​chem wy​tar​ła usta. Żad​n e​go ma​ru​dze​n ia. Żad​n ej zwło​ki, żeby dać ko​le​sio​wi czas, by po​n ow​n ie się za​sta​n o​wił, czy to​war był wart swo​jej ceny. Sa​mo​chód ru​szył z miej​sca, za​n im zdą​ży​ła za​trza​snąć drzwi i Kit​ty przez mo​ment za​chwia​ła się na swo​ich wy​so​kich ob​ca​sach jak mała, za​gu​bio​n a dziew​czyn​ka. Ale wkrót​ce jej zmar​twie​n ie za​mie​n i​ło się we wście​kłość. Każ​da z dziew​czyn po​dzie​la​ła to uczu​cie. Wście​kłość była ich uciecz​ką, ich po​cie​chą. Była je​dy​n ą rze​czą, któ​rą rze​czy​wi​ście po​sia​da​ły na wła​sność. Lucy przy​glą​da​ła się, jak Kit​ty wra​ca na róg uli​cy. Pręd​ko wrę​czy​ła Ju​ice’owi pie​n ią​dze, sta​ra​jąc się prze​mknąć da​lej, ale on zła​p ał ją za ra​mię i zmu​sił, żeby się za​trzy​ma​ła. Splu​n ę​ła na chod​n ik z taką miną, jak​by jego gest wca​le jej nie prze​ra​ził, pod​czas gdy Ju​ice roz​wi​jał zwi​tek bank​n o​tów, żeby sta​ran​n ie prze​li​czyć go​tów​kę. Kit​ty sta​ła cier​p li​wie i cze​ka​ła. Wszyst​kie dziew​czy​n y cze​ka​ły. Wresz​cie Ju​ice pod​n iósł pod​bró​dek. To ozna​cza​ło, że uzy​ska​n a suma była za​do​wa​la​ją​ca. Kit​ty za​ję​ła swo​je miej​sce w rzę​dzie, sta​ra​jąc się nie pa​trzeć na po​zo​sta​łe dziew​czę​ta. Po pro​stu ga​p i​ła się na pu​stą uli​cę, cze​ka​jąc aż po​ja​wi się na​stęp​n y sa​mo​chód i ko​lej​n y męż​czy​zna ski​n ie w jej kie​run​ku albo prze​je​dzie da​lej. Wy​star​czy​ły dwa dni – za​le​d​wie dwa dni – żeby jej oczy na​bra​ły ta​kie​go sa​me​go mar​twe​go wy​ra​zu jak oczy po​zo​sta​łych dziew​czyn. Cie​ka​we, ja​kie my​śli snu​ły się jej po gło​wie? Pew​n ie te same, co po gło​wie Lucy – zna​jo​ma pio​sen​ka, któ​ra co noc ko​ły​sa​ła ją do snu. Kie​dy – to – się – wresz​cie – skoń​czy? Kie​dy – to – się – wresz​cie – skoń​czy? Kie​dy – to – się – wresz​cie – skoń​czy? Lucy też kie​dyś mia​ła pięt​n a​ście lat. Te​raz le​d​wie przy​p o​mi​n a​ła tam​tą dziew​czy​n ę. Dziew​czy​n ę, któ​ra prze​sy​ła​ła w kla​sie li​ści​ki, chi​cho​ta​ła do chłop​ców, co​dzien​n ie po szko​le pę​dzi​ła do domu, żeby obej​rzeć ko​lej​n y od​ci​n ek ulu​bio​n ej my​dla​n ej ope​ry… Któ​ra ra​zem z naj​lep​szą przy​ja​ciół​ką, Jill Hen​der​son, tań​czy​ła w swo​im po​ko​ju przy mu​zy​ce Jack​son Five. Lucy mia​ła pięt​n a​ście lat, gdy jej ży​cie otwo​rzy​ło się jak ot​chłań po​zba​wio​n a dna i ma​leń​ka Lucy wpa​dła w nie​ubła​ga​n ą, bez​li​to​sną ciem​n ość. Nad​zwy​czaj​n ie szyb​ko za​czę​ła tra​cić na wa​dze. Z po​cząt​ku tyl​ko przez pi​guł​ki. Bra​ła ben​ze​dry​n ę, któ​rą jej przy​ja​ciół​ka Jill zna​la​zła w ap​tecz​ce swo​jej mat​ki. Za​ży​wa​ły ją ostroż​n ie, wstrze​mięź​li​wie, aż do cza​su, gdy wła​dze fe​de​ral​n e zwa​rio​wa​ły i pi​guł​ki zo​sta​ły za​ka​za​n e. Pew​n e​go dnia ap​tecz​ka oka​za​ła się pu​sta, a już na​stęp​n e​go – albo przy​n ajm​n iej tak się jej wy​da​wa​ło – waga Lucy z po​wro​tem sko​czy​ła do spo​ro po​n ad sie​dem​dzie​się​ciu ki​lo​gra​mów. W ca​łej szko​le była je​dy​n ym dzie​cia​kiem z nad​wa​gą, nie li​cząc Tłu​ste​go Geo​r​ge’a – chło​p a​ka, któ​ry za​dzie​rał nosa i pod​czas lun​chu sie​dział sam przy swo​im sto​li​ku. Lucy nie​n a​wi​dzi​ła go do​kład​n ie tak samo jak sie​bie sa​mej, jak swo​je​go od​bi​cia w lu​strze.

To mat​ka Jill na​uczy​ła Lucy, jak da​wać so​bie w żyłę. Pani Hen​der​son nie była głu​p ia; zwró​ci​ła uwa​gę na zni​ka​ją​ce pi​guł​ki i była za​do​wo​lo​n a, wi​dząc, że Lucy wresz​cie po​sta​n o​wi​ła po​zbyć się swo​je​go dzie​cię​ce​go tłusz​czy​ku. Ta ko​bie​ta w tym sa​mym celu uży​wa​ła nar​ko​ty​ków. Była pie​lę​gniar​ką w Clay​ton Ge​n e​ral Ho​spi​tal. Pew​n e​go dnia wy​szła z izby przy​jęć z bu​te​lecz​ką wy​p eł​n io​n ą ta​blet​ka​mi me​te​dry​n y, któ​re ni​czym szczę​ka​ją​ce zęby grze​cho​ta​ły w kie​sze​n i jej bia​łe​go, służ​bo​we​go far​tu​cha. To am​fe​ta​mi​n a do po​da​wa​n ia w za​strzy​kach, wy​ja​śni​ła Lucy. Dzia​ła tak samo jak pi​guł​ki, tyl​ko szyb​ciej. Lucy mia​ła pięt​n a​ście lat, kie​dy po raz pierw​szy się​gnę​ła po igłę. Po​ma​lut​ku, za każ​dym ra​zem tyl​ko tro​szecz​kę – po​ucza​ła pani Hen​der​son, wcią​ga​jąc do strzy​kaw​ki odro​bi​n ę krwi, żeby za​raz po​wo​li wci​snąć tłok. – Trzy​maj to pod kon​tro​lą. Nie po​zwól, żeby mia​ło nad tobą wła​dzę. Po​tem nie było żad​n e​go unie​sie​n ia, je​dy​n ie lek​ki za​wrót gło​wy, a w nie​dłu​gim cza​sie oczy​wi​ście upra​gnio​n a utra​ta wagi. Pani Hen​der​son mia​ła ra​cję. Płyn​n a po​stać leku dzia​ła​ła szyb​ciej, ła​twiej. Dwa ki​lo​gra​my. Czte​ry. Pięć. Sześć. Sie​dem. Osiem. Po​tem nic. Więc Lucy po​sta​n o​wi​ła na nowo zde​fi​n io​wać okre​śle​n ie „za każ​dym ra​zem tyl​ko tro​szecz​kę”, aż wstrzy​ki​wa​ła nie pięć mi​li​li​trów, lecz dzie​sięć… Póź​n iej dzie​sięć zmie​n i​ło się w pięt​n a​ście, a po​tem jej gło​wa eks​p lo​do​wa​ła i Lucy po​czu​ła, że pło​n ie. Czy póź​n iej coś jesz​cze ją ob​cho​dzi​ło? Zu​p eł​n ie nic. Chłop​cy? Za głu​p i. Jill Hen​der​son? Kula u nogi. Nad​wa​ga? Nig​dy wię​cej. W wie​ku szes​n a​stu lat Lucy wa​ży​ła tyl​ko nie​ca​łe czter​dzie​ści pięć kilo. Jej że​bra, jej bio​dra i łok​cie wy​sta​wa​ły jak wy​p o​le​ro​wa​n y mar​mur. Pierw​szy raz w ży​ciu prze​ko​n a​ła się, że ma ko​ści po​licz​ko​we. Jak Kle​opa​tra ma​lo​wa​ła oczy ciem​n ym ey​eli​n e​rem i nie​bie​skim cie​niem, a dłu​gie blond wło​sy roz​cze​sy​wa​ła tak, żeby obi​ja​ły się sztyw​n o o jej nie​wia​ry​god​n ie szczu​p łe po​ślad​ki. Mała dziew​czyn​ka, któ​rą na​uczy​ciel gim​n a​sty​ki w pią​tej kla​sie ku ucie​sze resz​ty ko​le​gów na​zy​wał „pa​ro​stat​kiem”, była te​raz chu​da jak mo​del​ka, bez​tro​ska i – nie​ocze​ki​wa​n ie – po​p u​lar​n a. No, może nie po​śród swo​ich daw​n ych ko​le​ża​n ek – tych, któ​re zna​ła od przed​szko​la. One od​trą​ci​ły ją jak śmie​cia, jak od​szcze​p ień​ca, jak ofia​rę ży​cio​wą. Ale po raz pierw​szy w ży​ciu Lucy wca​le się tym nie przej​mo​wa​ła. No bo komu po​trzeb​n i są lu​dzie, któ​rzy pa​trzą na czło​wie​ka z góry, żeby za​ba​wić się jego kosz​tem? Zresz​tą i tak dla nich Lucy była je​dy​n ie czymś w ro​dza​ju tła – była gru​bą dzie​wu​chą, z któ​rą trzy​ma się szta​mę wy​łącz​n ie dla​te​go, żeby przy niej po​czuć się kimś pięk​n iej​szym, bar​dziej uro​czym i przy​cią​ga​ją​cym za​in​te​re​so​wa​n ie chłop​ców. Nowi przy​ja​cie​le uwa​ża​li, że Lucy jest do​sko​n a​ła. Ba​wi​ło ich, kie​dy po​zwa​la​ła so​bie na cię​te dow​ci​p y na te​mat daw​n ych zna​jo​mych, a jej dzi​wac​twa przyj​mo​wa​li z uzna​n iem. Dziew​czę​ta chcia​ły, żeby przy​cho​dzi​ła na ich przy​ję​cia. Chłop​cy za​p ra​sza​li ją na rand​ki. Wszy​scy trak​to​wa​li ją jak rów​n e​go so​bie. Na​resz​cie zdo​ła​ła do​p a​so​wać się do ja​kie​goś to​wa​rzy​stwa i nie od​sta​wa​ła pod żad​n ym wzglę​dem. Była po pro​stu jed​n ą z wie​lu. Była po pro​stu Lucy. A co z jej daw​n ym ży​ciem? Lucy nie czu​ła nic poza po​gar​dą dla wszyst​kich, któ​rzy byli czę​ścią jej daw​n e​go ży​cia, zwłasz​cza dla pani Hen​der​son, któ​ra nie​ocze​ki​wa​n ie ze​rwa​ła z nią kon​tak​ty i oświad​czy​ła, że te​raz Lucy musi sama już pil​n o​wać swo​ich spraw. Tyle, że we​dług Lucy spra​wy ukła​da​ły się le​p iej niż kie​dy​kol​wiek do​tąd i nie mia​ła naj​mniej​sze​go

za​mia​ru re​zy​gno​wać ze swo​je​go no​we​go ży​cia. Jej daw​n e przy​ja​ciół​ki były sta​ry​mi nu​dzia​ra​mi, ma​ją​cy​mi ob​se​sję na punk​cie od​ra​bia​n ia lek​cji, a ich dys​ku​sje spro​wa​dza​ły się do de​ba​to​wa​n ia, do któ​re​go koła stu​denc​kie​go za​p i​szą się za​raz po roz​p o​czę​ciu stu​diów. Naj​bar​dziej wy​ra​fi​n o​wa​n e z ich gro​n a, miesz​ka​ją​ce w re​zy​den​cjach w sty​lu wik​to​riań​skim albo neo​kla​sy​cy​stycz​n ym, cią​gną​cych się wzdłuż Mil​led​ge Ave​n ue i So​uth Lump​kin Stre​et przy Uni​wer​sy​te​cie Geo​r​gii, sta​n o​wi​ły na​tu​ral​n e śro​do​wi​sko Lucy od​kąd skoń​czy​ła dzie​sięć lat, lecz wa​bik w po​sta​ci am​fe​ta​mi​n y spra​wił, że jej zna​jo​mość gre​ki po​szła w za​p o​mnie​n ie. Te​raz Lucy nie po​trze​bo​wa​ła peł​n ych dez​a pro​ba​ty spoj​rzeń swo​ich daw​n ych ko​le​ża​n ek. Nie po​trze​bo​wa​ła na​wet pani Hen​der​son. Do​oko​ła krę​ci​ło się mnó​stwo no​wych zna​jo​mych, któ​rzy mo​gli przy​jąć ją do swe​go gro​n a, zaś ro​dzi​ce Lucy byli bar​dzo hoj​n i, je​śli cho​dzi​ło o kie​szon​ko​we. Zresz​tą je​śli zda​rza​ły się ty​go​dnie, kie​dy bra​ko​wa​ło jej go​tów​ki, mo​gła spo​koj​n ie wziąć pie​n ią​dze z port​mo​n et​ki mat​ki, któ​ra nig​dy nie zwra​ca​ła uwa​gi na ta​kie dro​bia​zgi. Te​raz wi​dzia​ła to jak na dło​n i, ale w tam​tym cza​sie wy​da​wa​ło się, że spi​ral​n a jaz​da w głąb prze​p a​ści trwa​ła za​le​d​wie parę se​kund, nie zaś peł​n e dwa lata, któ​re w rze​czy​wi​sto​ści za​brał Lucy upa​dek. W domu by​wa​ła po​n u​ra i nie​p rzy​stęp​n a. Za​czę​ła wie​czo​ra​mi wy​kra​dać się z domu i opo​wia​dać ro​dzi​com ja​kieś głu​p o​ty, któ​re mia​ły sta​n o​wić uspra​wie​dli​wie​n ie. Wy​my​śla​ła nie​stwo​rzo​n e buj​dy – rze​czy, któ​re ła​two moż​n a było oba​lić. W szko​le za​wa​la​ła ćwi​cze​n ia za ćwi​cze​n ia​mi, aż w koń​cu wy​lą​do​wa​ła na za​ję​ciach z pod​sta​wo​we​go an​giel​skie​go, na któ​rych Tłu​sty Geo​r​ge sie​dział z przo​du, a Lucy i jej nowi kum​p le w ostat​nim rzę​dzie, głów​n ie prze​sy​p ia​jąc okres, kie​dy stę​że​n ie nar​ko​ty​ku opa​da​ło, i za​bi​ja​jąc czas aż do chwi​li, gdy będą mo​gli z po​wro​tem po​wró​cić do swo​jej praw​dzi​wej na​mięt​n o​ści. Do igły. Ten pre​cy​zyj​n ie na​ostrzo​n y ka​wa​łek chi​rur​gicz​n ej sta​li, z po​zo​ru nie​win​n e urzą​dze​n ie do po​da​wa​n ia leku, rzą​dził te​raz ży​ciem Lucy. Śni​ła o chwi​li, w któ​rej za​a pli​ku​je so​bie ko​lej​n ą daw​kę. Ma​rzy​ła o wkłu​ciu się w cia​ło. O szczyp​n ię​ciu, któ​re to​wa​rzy​szy prze​bi​ciu ścian​ki żyły. O ża​rze, któ​ry po​wo​li na​ra​stał, kie​dy wstrzy​ki​wa​ła so​bie płyn. O ogar​n ia​ją​cej ją na​tych​miast eu​fo​rii, gdy nar​ko​tyk prze​n i​kał do krwio​obie​gu. To było war​te wszyst​kie​go. War​te każ​de​go po​świę​ce​n ia. War​te każ​dej stra​ty. War​te każ​dej rze​czy, któ​rą mu​sia​ła zro​bić, żeby do​znać tego uczu​cia. Rze​czy, o któ​rych za​p o​mi​n a​ła w tej sa​mej se​kun​dzie, w któ​rej nar​ko​tyk roz​cho​dził się po jej cie​le. A po​tem nie​ocze​ki​wa​n ie do​tar​ła na ostat​n ie wznie​sie​n ie – na sam szczyt, z któ​re​go ni​czym gór​ska ko​lej​ka ru​szy​ła pę​dem w dół. Fa​cet na​zy​wał się Bob​by Fields i był star​szy od Lucy o całe dwa​dzie​ścia lat. Mą​drzej​szy. Sil​n iej​szy. Pra​co​wał jako me​cha​n ik na jed​n ej ze sta​cji ben​zy​n o​wych na​le​żą​cych do jej ojca. Wcze​śniej nie zwra​cał na nią uwa​gi. Zwy​czaj​n ie Lucy dla nie​go nie ist​n ia​ła – pu​co​ło​wa​ta mała dziew​czyn​ka z wło​sa​mi zwią​za​n y​mi w dwa mi​zer​n e ku​cy​ki. Ale wszyst​ko się zmie​n i​ło, od​kąd igła wkro​czy​ła w jej ży​cie. Pew​n e​go dnia we​szła na sta​cję, ubra​n a w dżin​sy, któ​re le​d​wie trzy​ma​ły się na jej wy​chu​dzo​n ych po​ślad​kach, a sze​ro​kie jak dzwo​n y no​gaw​ki spodni były wy​strzę​p io​n e od szo​ro​wa​n ia o pod​ło​gę. Wte​dy Bob​by po​wie​dział, żeby za​trzy​ma​ła się na chwi​lę i za​mie​n i​ła z nim parę słów. Słu​chał tego, co mó​wi​ła, i Lucy na​gle zda​ła so​bie spra​wę, że nig​dy do​tąd nikt nie słu​chał jej na​p raw​dę. Wte​dy Bob​by wy​cią​gnął rękę i po​p la​mio​n y​mi sma​rem pal​ca​mi od​gar​n ął z jej twa​rzy nie​sfor​n y ko​smyk wło​sów. A póź​n iej w dziw​n y spo​sób zna​leź​li się na za​p le​czu i on

trzy​mał dłoń na jej pier​si, ona zaś roz​kwi​ta​ła w bla​sku jego nie​p o​dziel​n ej uwa​gi. Lucy nig​dy wcze​śniej nie była z męż​czy​zną. Po​mi​mo eu​fo​rii, któ​ra szy​bo​wa​ła jak la​ta​wiec, wie​dzia​ła, że po​win​n a po​wie​dzieć „nie”. Wie​dzia​ła, że musi się chro​n ić, po​n ie​waż nikt nie chce to​wa​ru dru​giej świe​żo​ści. Choć te​raz wy​da​je się to cał​kiem nie​p raw​do​p o​dob​ne, wów​czas ja​kaś część jej „ja” na​p raw​dę uwa​ża​ła, że po​mi​mo iż zbo​czy​ła lek​ko z wła​ści​wej dro​gi, pew​n e​go dnia skoń​czy wy​dział pra​wa na Uni​wer​sy​tet​cie Geo​r​gii, znaj​dzie do​brą pra​cę, i po​ślu​bi ja​kie​goś po​waż​n e​go mło​de​go czło​wie​ka, któ​re​go świe​tla​n a przy​szłość spo​tka się z apro​ba​tą jej ojca. Lucy za​wsze wie​dzia​ła, że bę​dzie mieć dzie​ci. Przy​stą​p i do Sto​wa​rzy​sze​n ia Ro​dzi​ców i Na​uczy​cie​li. Bę​dzie pie​kła cia​stecz​ka, od​wo​zi​ła du​żym kom​bi swo​je ma​lu​chy do szko​ły, a po​tem prze​sia​dy​wa​ła w kuch​n i w to​wa​rzy​stwie in​n ych ma​tek, żeby przy dym​ku z pa​p ie​ro​sa ża​lić się na swo​je nud​n e ży​cie. Lecz może kie​dy inne ko​bie​ty za​czną dys​ku​to​wać o swo​ich pro​ble​mach mał​żeń​skich albo kol​kach dzie​ci, ona się uśmiech​n ie, mile wspo​mi​n a​jąc cza​sy bez​tro​skiej mło​do​ści i swo​ją sza​lo​n ą, he​do​n i​stycz​n ą przy​go​dę z igłą. Pod​czas gdy szes​n a​sto​let​n ia Lucy nie mia​ła żad​n ych do​świad​czeń, je​śli cho​dzi o męż​czyzn, Bob​by Fields za​li​czył mnó​stwo przy​gód z ko​bie​ta​mi. Z mło​dy​mi ko​bie​ta​mi. Do​sko​n a​le wie​dział, jak z nimi roz​ma​wiać. Wie​dział, co mó​wić, żeby po​czu​ły się kimś wy​jąt​ko​wym. I, co naj​waż​n iej​sze, wie​dział, jak prze​su​n ąć rękę z pier​si na udo, z uda na kro​cze, a po​tem da​lej, w głę​biej po​ło​żo​n e re​jo​n y, przez co Lucy sap​n ę​ła tak gło​śno, że aż jej oj​ciec za​wo​łał z biu​ra, py​ta​jąc, czy u niej wszyst​ko w po​rząd​ku. Nic mi nie jest, ta​tu​siu! – za​wo​ła​ła, po​n ie​waż ręka Bob​by’ego spra​wia​ła jej taką roz​kosz, że Lucy skła​ma​ła​by sa​me​mu Panu Bogu. Z po​cząt​ku ich zwią​zek po​zo​sta​wał ta​jem​n i​cą, co oczy​wi​ście tyl​ko czy​n i​ło go bar​dziej eks​cy​tu​ją​cym. Utrzy​my​wa​li in​tym​n e sto​sun​ki. Ist​n ia​ło mię​dzy nimi coś, co było su​ro​wo za​ka​za​n e. Przez cały rok pro​wa​dzi​li swój skry​ty ro​mans. Lucy uni​ka​ła spoj​rze​n ia Bob​by’ego, kie​dy co ty​dzień wpa​da​ła na sta​cję, żeby po​móc ojcu w ra​chun​kach. Uda​wa​ła, że Bob​by nie ist​n ie​je – aż do chwi​li, gdy dłu​żej już nie mo​gła uda​wać. Wte​dy bie​gła do brud​n ej ła​zien​ki z tyłu bu​dyn​ku, gdzie on tak moc​n o za​ci​skał swo​je uma​za​n e sma​rem łapy na jej tył​ku, że sia​da​jąc z po​wro​tem obok ojca, czu​ła ból. Po​żą​da​ła Bob​by’ego tak samo in​ten​syw​n ie jak po​żą​da​ła igły. W koń​cu za​czę​ła zwie​wać ze szko​ły. Pod​ję​ła pra​cę w nie​p eł​n ym wy​mia​rze go​dzin i kła​ma​ła, że no​cu​je u przy​ja​ciół​ki, cze​go jej ro​dzi​ce nig​dy nie po​fa​ty​go​wa​li się spraw​dzić. Bob​by miał wła​sne miesz​ka​n ie i jeź​dził mu​stan​giem fa​st​bac​kiem, ta​kim sa​mym jak Ste​ve McQu​een. Pił piwo, pa​lił tra​wę i za​ła​twiał Lucy do​p a​la​cze, ona zaś na​uczy​ła się, jak ro​bić mu loda, żeby się przy tym nie udła​wić. Wszyst​ko dzia​ła​ło bez za​rzu​tu aż do dnia, gdy Lucy do​szła do wnio​sku, że już dłu​żej nie może pro​wa​dzić po​dwój​n e​go ży​cia. Albo że zwy​czaj​n ie nie chce tego ro​bić. Rzu​ci​ła szko​łę śred​n ią na dwa mie​sią​ce przed jej ukoń​cze​n iem. Kro​p lą prze​p eł​n ia​ją​cą kie​lich stał się pe​wien week​end, kie​dy jej ro​dzi​ce po​je​cha​li w od​wie​dzi​n y do stu​diu​ją​ce​go w col​le​ge’u bra​ta. Lucy cały ten czas spę​dzi​ła w miesz​ka​n iu Bob​by’ego. Go​to​wa​ła mu je​dze​n ie. Sprzą​ta​ła. Ko​cha​ła się z nim przez całą noc, a za dnia ga​p i​ła się na ze​gar, od​li​cza​jąc mi​n u​ty dzie​lą​ce ją od chwi​li, kie​dy znów bę​dzie mo​gła mu po​wie​dzieć, że go ko​cha. Bo Lucy na​praw​dę go ko​cha​ła – zwłasz​cza wte​dy, gdy wra​cał wie​czo​rem z sze​ro​kim uśmie​chem na twa​rzy i małą, cza​ro​dziej​ską fiol​ką w kie​sze​n i.

Bo gdy cho​dzi​ło o igłę, Bob​by był bar​dzo ła​ska​wy. Może na​wet zbyt ła​ska​wy. Ła​do​wał w Lucy taką daw​kę nar​ko​ty​ku, że za​czy​n a​ła szczę​kać zę​ba​mi. Wciąż była na​ćpa​n a, kie​dy na​stęp​n e​go ran​ka wto​czy​ła się z po​wro​tem do domu. To była nie​dzie​la. Jej ro​dzi​ce przed po​wro​tem do domu po​win​n i byli pójść z bra​tem do ko​ścio​ła, ale tego nie zro​bi​li. Sie​dzie​li przy ku​chen​n ym sto​le, wciąż w tych sa​mych ubra​n iach, któ​re mie​li na so​bie pod​czas po​dró​ży. Mat​ka Lucy na​wet nie zdję​ła ka​p e​lu​sza. Cze​ka​li na nią przez całą noc. Za​dzwo​n i​li do jej przy​ja​ciół​ki – tej, któ​ra mia​ła dać jej ali​bi, i któ​ra po​win​n a była po​wie​dzieć, że Lucy u niej no​co​wa​ła. Dziew​czy​n a z po​cząt​ku usi​ło​wa​ła kła​mać, ale przy naj​mniej​szym na​ci​sku pę​kła, opo​wia​da​jąc ze szcze​gó​ła​mi ro​dzi​com Lucy, gdzie do​kład​n ie prze​by​wa ich cór​ka i co wy​ra​bia od ład​n ych kil​ku mie​się​cy. Lucy mia​ła wów​czas sie​dem​n a​ście lat, więc w świe​tle pra​wa wciąż była dziec​kiem. Ro​dzi​ce pró​bo​wa​li od​dać ją do szpi​ta​la na le​cze​n ie. Sta​ra​li się tak po​kie​ro​wać spra​wą, żeby Bob​by zo​stał aresz​to​wa​n y. Chcie​li za​ła​twić wszyst​ko tak, żeby ża​den warsz​tat sa​mo​cho​do​wy w oko​li​cy nie dał mu za​trud​n ie​n ia, więc Bob​by po pro​stu prze​p ro​wa​dził się do Atlan​ty, gdzie lu​dzi gu​zik ob​cho​dzi​ło, kto re​p e​ru​je ich sa​mo​cho​dy, byle tyl​ko było ta​n io. Dwa mie​sią​ce tego pie​kła mi​n ę​ły jak z bi​cza strze​lił i na​gle Lucy skoń​czy​ła osiem​n a​ście lat. Te​raz jej ży​cie sta​ło się zu​p eł​n ie inne. Albo inne pod pew​n ym wzglę​dem. Była wy​star​cza​ją​co do​ro​sła, żeby móc rzu​cić szko​łę. Wy​star​cza​ją​co do​ro​sła, żeby pić al​ko​hol. Wy​star​cza​ją​co do​ro​sła, żeby wy​p ro​wa​dzić się z domu bez obaw, że te świ​n ie będą chcia​ły za​cią​gnąć ją tam z po​wro​tem. Z có​recz​ki ta​tu​sia za​mie​n i​ła się w dziew​czyn​kę Bob​by’ego, któ​ra miesz​ka w apar​ta​men​cie na koń​cu Ste​wart Ave​n ue, śpi przez cały dzień i cze​ka, aż wie​czo​rem Bob​by wró​ci do niej, żeby dać jej w żyłę, prze​le​cieć ją, a po​tem znów po​zwo​lić jej spać. Je​dy​n e, cze​go w owym cza​sie Lucy ża​ło​wa​ła, to ze​rwa​n ych kon​tak​tów z bra​tem. Hen​ry stu​dio​wał na wy​dzia​le pra​wa na Uni​wer​sy​te​te​cie Geo​r​gii. Był star​szy od niej o sześć lat i za​wsze trak​to​wał ją jak przy​ja​cie​la niż małą sio​strzycz​kę. W oso​bi​stych kon​tak​tach zda​rza​ły im się dłu​gie okre​sy mil​cze​n ia, lecz od​kąd Hen​ry wy​je​chał do szko​ły, pi​sy​wa​li do sie​bie re​gu​lar​n ie dwa albo trzy razy w mie​sią​cu. Lucy uwiel​bia​ła pi​sać li​sty do Hen​ry’ego. W ca​łej ko​re​spon​den​cji sta​ra​ła się być daw​n ą sobą: zwa​rio​wa​n ą na punk​cie chło​p a​ków, peł​n ą obaw przed koń​co​wy​mi eg​za​mi​n a​mi, chęt​ną, żeby na​uczyć się pro​wa​dzić auto. W li​stach nig​dy nie wspo​mi​n a​ła o igle. Nie pi​sa​ła o swo​ich no​wych przy​ja​cio​łach, tak da​le​ce róż​n ią​cych się od to​wa​rzy​stwa, w któ​rym się do​tąd ob​ra​ca​ła, że wo​la​ła nie za​p ra​szać ich do domu w oba​wie, że ukrad​n ą sre​bra mat​ki. Oczy​wi​ście o ile jej mat​ka w ogó​le wpu​ści​ła​by ich za próg. Od​p o​wie​dzi Hen​ry’ego były za​wsze zwię​złe, ale na​wet wów​czas, gdy był po uszy za​wa​lo​ny eg​za​mi​n a​mi, za każ​dym ra​zem zna​lazł czas, żeby na​p i​sać do sio​stry li​n ij​kę albo dwie, i po​in​for​mo​wać ją, co u nie​go sły​chać. Był bar​dzo pod​eks​cy​to​wa​n y per​spek​ty​wą, że nie​ba​wem Lucy do​łą​czy do nie​go na cam​p u​sie. Że bę​dzie mógł za​p re​zen​to​wać ma​leń​ką sio​strzycz​kę swo​im kum​p lom. Był pod​eks​cy​to​wa​n y wie​lo​ma spra​wa​mi, aż na​gle cała ta eks​cy​ta​cja mi​n ę​ła, po​n ie​waż ro​dzi​ce po​wia​do​mi​li go, że jego naj​droż​sza sio​strzycz​ka prze​p ro​wa​dzi​ła się do Atlan​ty, żeby tam zo​stać dziw​ką trzy​dzie​sto​ośmio​let​n ie​go hi​p i​sa, uza​leż​n io​n e​go od nar​ko​ty​ków me​cha​n i​ka. Po tym fak​cie li​sty Lucy po​wra​ca​ły nie​p rze​czy​ta​n e. Na ko​p er​tach Hen​ry gry​zmo​lił krót​ko: „zwrot do nadaw​cy”. W ten spo​sób on tak​że po​zbył się sio​stry ze swo​je​go ży​cia, jak​by była śmie​ciem, któ​re​go wy​rzu​ca się na uli​cę.

Zresz​tą może fak​tycz​n ie była śmie​ciem. Może za​słu​gi​wa​ła na to, żeby wszy​scy się jej wy​rze​kli. Po​n ie​waż kie​dy go​rącz​ka opa​dła, eu​fo​ria po na​ćpa​n iu sta​ła się mniej in​ten​syw​n a, za to głód nie​mal nie do znie​sie​n ia, cóż in​n e​go po​zo​sta​ło Lucy Ben​n ett niż ży​cie na uli​cy? Bob​by wy​rzu​cił Lucy z domu za​le​d​wie dwa mie​sią​ce po tym, jak na​mó​wił ją na prze​p ro​wadz​kę do Atlan​ty. Kto mógł​by go za to wi​n ić? Jego na​p a​lo​n a, mło​da ko​chan​ka za​mie​n i​ła się prze​cież w zwy​kłą ćpun​kę, któ​ra co wie​czór cze​ka​ła przy drzwiach, żeby bła​gać go o dział​kę. A kie​dy Bob​by prze​stał speł​n iać jej żą​da​n ia, zna​la​zła so​bie na osie​dlu in​n e​go fa​ce​ta, któ​ry da​wał jej wszyst​ko, cze​go chcia​ła. I co z tego, je​śli w za​mian mu​sia​ła trzy​mać nogi sze​ro​ko roz​war​te? Osta​tecz​n ie do​sta​wa​ła od nie​go to, cze​go Bob​by jej od​ma​wiał. Te​rez ten nowy za​spo​ka​jał jej po​trze​by. Na​zy​wał się Fred i pra​co​wał na lot​n i​sku, sprzą​ta​jąc wnę​trza sa​mo​lo​tów. Lu​bił ro​bić rze​czy, któ​re do​p ro​wa​dza​ły Lucy do pła​czu, ale po​tem da​wał jej strzy​kaw​kę i zno​wu wszyst​ko było w po​rząd​ku. Fred uwa​żał, że jest kimś wy​jąt​ko​wym, o wie​le lep​szym niż Bob​by. Kie​dy jed​n ak od​krył, że żar w oczach Lucy po​ja​wia się wy​łącz​n ie na myśl o nar​ko​ty​ku, nie zaś na myśl o upra​wia​n iu z nim sek​su, za​czął ją tłuc. I nie prze​sta​wał aż do mo​men​tu, gdy w koń​cu wy​lą​do​wa​ła w szpi​ta​lu. Kie​dy wzię​ła tak​sów​kę, żeby wró​cić ze szpi​ta​la do domu, kie​row​nik osie​dla po​in​for​mo​wał ją, że Fred się wy​p ro​wa​dził, nie po​zo​sta​wia​jąc no​we​go ad​re​su. I za​raz do​dał, że je​śli Lucy ma ocho​tę, to może za​miesz​kać z nim. Więk​szość z tego, co na​stą​p i​ło po​tem, wy​da​wa​ło się jed​n ą ciem​n ą pla​mą – albo może było tak ja​sne, że nie umia​ła tego do​strzec, po​dob​n ie jak ktoś, kto usi​łu​je pa​trzeć na świat przez cu​dze oku​la​ry. Przez pra​wie rok Lucy prze​cho​dzi​ła od jed​n e​go męż​czy​zny do dru​gie​go, krą​żąc od do​staw​cy do do​staw​cy. Ro​bi​ła pew​n e rze​czy – okrop​n e rze​czy – byle tyl​ko do​stać strzy​kaw​kę. Je​śli w świe​cie spe​edu ist​n ia​ło coś w ro​dza​ju to​te​mo​we​go pala, to Lucy za​czę​ła przy​go​dę z nar​ko​ty​ka​mi u góry, żeby bły​ska​wicz​n ie zna​leźć się na sa​mym dole. Dzień po dniu do​sta​wa​ła za​wro​tu gło​wy na myśl, że jej ży​cie osu​wa się do rynsz​to​ka, a mimo to czu​ła się zu​p eł​n ie bez​rad​n a i nie po​tra​fi​ła temu za​p o​biec. Ból ob​ra​cał wni​wecz wszyst​kie jej po​sta​n o​wie​n ia. Po​trze​ba. Tę​sk​n o​ta. Pra​gnie​n ie, któ​re pa​li​ło jej trze​wia. Aż w koń​cu Lucy się​gnę​ła dna. Za​wsze bała się di​le​rów, któ​rzy za kasę roz​p ro​wa​dza​li nar​ko​ty​ki, ale wresz​cie jej mi​łość do dra​gów zwy​cię​ży​ła wszel​kie uprze​dze​n ia. Rzu​ca​li ją mię​dzy sobą jak pi​łecz​kę do ba​se​bal​la, żeby każ​dy mógł ją puk​n ąć. Każ​dy z nich wal​czył w Wiet​n a​mie, więc byli wście​kli na cały świat, na sys​tem, w któ​rym przy​szło im żyć. Byli tak​że wście​kli na Lucy. Nig​dy do​tąd nie przedaw​ko​wa​ła, przy​n ajm​n iej nie na tyle, żeby tra​fić do szpi​ta​la. Raz, dru​gi i trze​ci zda​rzy​ło się, że ktoś pod​rzu​cił ją har​ley​em pod izbę przy​jęć w Gra​dy Ho​spi​tal. Di​le​rzy nie lu​bi​li ta​kich roz​wią​zań. Szpi​ta​le spro​wa​dza​ły im na kark gli​n ia​rzy, a gli​n ia​rze byli dość kosz​tow​n i, je​śli cho​dzi​ło o ła​p ów​ki. Któ​re​goś wie​czo​ra Lucy prze​ho​lo​wa​ła, więc któ​ryś z di​le​rów po​mógł jej się uspo​ko​ić, po​da​jąc daw​kę he​ro​iny – to był trik, któ​re​go na​uczył się, wal​cząc z Char​lim. W przy​p ad​ku Lucy he​ro​ina oka​za​ła się ostat​n im gwoź​dziem do trum​n y. Po​dob​n ie jak z do​p a​la​cza​mi, szyb​ko sta​ła się gor​li​wą neo​fit​ką. Uwiel​bia​ła to uczu​cie otę​p ie​n ia. Nie​opi​sa​ną bło​gość. Utra​tę upły​wu cza​su. Prze​strze​n i. Przy​tom​n o​ści. Lucy nig​dy nie bra​ła pie​n ię​dzy za seks. Do tej pory wszyst​kie trans​a k​cje mia​ły cha​rak​ter wy​mia​n y bar​te​ro​wej. Seks za do​p a​la​cze. Seks za he​ro​inę. Nig​dy seks za pie​n ią​dze. Jed​n ak te​raz Lucy roz​p acz​li​wie po​trze​bo​wa​ła pie​n ię​dzy. Di​le​rzy sprze​da​wa​li mięk​kie nar​ko​ty​ki, nig​dy he​ro​inę. He​ro​ina na​le​ża​ła do ko​lo​ro​wych.

Na​wet ma​fia umy​wa​ła ręce. He​ro​inę uwa​ża​n o za nar​ko​tyk dla get​ta. Była zbyt po​tęż​n a, zbyt uza​leż​n ia​ją​ca, zbyt nie​bez​p iecz​n a dla bia​łych. Szcze​gól​n ie dla bia​łych ko​biet. W ten oto spo​sób Lucy dała się omo​tać pew​n e​mu czar​n u​cho​wi, któ​ry no​sił na pier​si ta​tu​aż z po​do​bi​zną Je​zu​sa Chry​stu​sa. Łyż​ka. Pło​mień. Smród pa​lą​cej się gumy. Opa​ska za​ci​ska​ją​ca. Filtr z roz​ła​ma​n e​go pa​p ie​ro​sa. Cała spra​wa wy​ma​ga​ła ro​man​tycz​n ej opra​wy; sta​n o​wi​ła prze​dłu​ża​ją​cy się pro​ces, przy któ​rym wcze​śniej​sze za​ba​wy Lucy z igłą wy​da​wa​ły się mało wy​ra​fi​n o​wa​n e. Na​wet te​raz Lucy czu​ła, jak na myśl o łyż​ce ogar​n ia ją pod​eks​cy​to​wa​n ie. Za​mknę​ła oczy, wy​obra​ża​jąc so​bie wy​gię​ty ka​wa​łek sre​bra, któ​re​go kształt nie​co przy​p o​mi​n ał ła​bę​dzia z prze​trą​co​n ą szy​ją… Czar​n y ła​będź. Czar​n a owca. Dziw​ka czar​n u​cha. Na​gle Ju​ice zna​lazł się tuż obok niej. Po​zo​sta​łe dziew​czy​n y na wszel​ki wy​p a​dek od​su​n ę​ły się da​lej. Ju​ice po​tra​fił wy​wo​ły​wać w nich po​czu​cie bra​ku sil​n ej woli. Wła​śnie w ten spo​sób zdo​łał je so​bie pod​p o​rząd​ko​wać. – O co cho​dzi, la​lecz​ko? – O nic – wy​mam​ro​ta​ła. – Wszyst​ko jest su​p er. Wy​jął z ust wy​ka​łacz​kę. – Nie pró​buj mnie na​bie​rać, złot​ko. Lucy wbi​ła wzrok w zie​mię. Pa​trzy​ła na jego pan​to​fle z bia​łej, la​kie​ro​wa​n ej skó​ry, na roz​klo​szo​wa​n e jak dzwo​n y no​gaw​ki zie​lo​n ych, szy​tych na mia​rę spodni, któ​re zgrab​n ie ukła​da​ły się na no​skach. Ilu ob​cym fa​ce​tom mu​sia​ła po​zwo​lić się ze​rżnąć, żeby on mógł no​sić ta​kie błysz​czą​ce buty? Po ilu tyl​n ych sie​dze​n iach/ka​n a​p ach sa​mo​cho​dów mu​sia​ła się ta​rzać, żeby on mógł pójść do kraw​ca na Five Po​ints i za​mó​wić szy​cie/ciu​chy na mia​rę? – Prze​p ra​szam. – Od​wa​ży​ła się zer​k​n ąć na jego twarz, sta​ra​jąc się osza​co​wać, jak bar​dzo jest wście​kły. Ju​ice wy​jął z kie​sze​n i chu​s​tecz​kę i wy​tarł pot z czo​ła. No​sił dłu​gie bacz​ki, któ​re sty​ka​ły się z wą​sa​mi i ko​zią bród​ką. Na po​licz​ku miał zna​mię, na któ​re Lucy ga​p i​ła się cza​sa​mi, gdy usi​ło​wa​ła skon​cen​tro​wać się na in​n ych spra​wach. – No da​lej, la​lecz​ko – ode​zwał się. – Je​śli mi nie po​wiesz, co ci leży na ser​dusz​ku, nie będę mógł w ni​czym ci po​móc. Po​trzą​snął ją za ra​mio​n a. Kie​dy nie ode​zwa​ła się, zro​bił to jesz​cze raz, tyl​ko znacz​n ie moc​n iej. Nie miał za​mia​ru od​p u​ścić. Nie​n a​wi​dził, kie​dy dziew​czy​n y usi​ło​wa​ły coś przed nim ukry​wać. – My​śla​łam o swo​jej ma​mie – od​p o​wie​dzia​ła. Po raz pierw​szy od dłu​gie​go cza​su po​wie​dzia​ła ja​kie​muś fa​ce​to​wi szcze​rą praw​dę. Ju​ice ro​ze​śmiał się per​li​ście, kie​ru​jąc wy​ka​łacz​kę w stro​n ę po​zo​sta​łych dziew​czyn. – No co, czyż to nie jest słod​kie? Ona po pro​stu my​śla​ła o swo​jej ko​cha​n ej ma​mu​ś​ce… No, któ​ra z was jesz​cze tę​sk​n i za swo​ją ma​muś​ką? Od​p o​wie​dział mu ner​wo​wy chi​chot. Pierw​sza ode​zwa​ła się Kit​ty – wiecz​n a li​zu​ska. – Ju​ice, wiesz prze​cież, że my po​trze​bu​je​my tyl​ko cie​bie. Wy​łącz​n ie cie​bie. – Lucy… – wy​szep​ta​ła Mary, ale to sło​wo nie​mal uwię​zło jej w gar​dle. Je​śli Ju​ice się wku​rzy, żad​n a z nich nie do​sta​n ie tego, cze​go pra​gnie. Tym zaś, cze​go wszyst​kie po​żą​da​ły i co wy​da​wa​ło się ab​so​lut​n ie nie​zbęd​n e do szczę​ścia, była łyż​ka i he​ro​ina. Ju​ice trzy​mał obie te rze​czy w kie​sze​n i. – Nie, w po​rząd​ku. – Ju​ice mach​n ię​ciem ręki od​go​n ił Mary. – Niech gada. No da​lej,

dziew​czy​n o! Mów! Może sta​ło się tak dla​te​go, że użył tego sa​me​go tonu, któ​rym czło​wiek zwra​ca się do psa: „Mów!”, jak​by za​mie​rzał dać jej sma​ko​łyk, je​śli za​szcze​ka na ko​men​dę – albo może po pro​stu Lucy była przy​zwy​cza​jo​n a ro​bić do​kład​n ie to, cze​go Ju​ice za​żą​dał – ale wbrew woli za​czę​ła po​ru​szać usta​mi. – Przy​p o​mniał mi się pe​wien dzień, kie​dy mama za​bra​ła mnie do mia​sta – po​wie​dzia​ła, przy​my​ka​jąc oczy. Czu​ła, jak opie​ra się o za​głó​wek na tyl​n ym sie​dze​n iu auta. Wi​dzia​ła, jak me​ta​lo​wa ta​bli​ca roz​dziel​cza na​le​żą​ce​go do mat​ki chry​sle​ra lśni w pro​mie​n iach słoń​ca. Był go​rą​cy, par​n y sier​p ień, z ro​dza​ju tych, pod​czas któ​rych ma​rzysz, żeby twój wóz był wy​p o​sa​żo​n y w kli​ma​ty​za​cję. – Mama mia​ła za​miar pod​rzu​cić mnie do bi​blio​te​ki, a po​tem za​ła​twić coś na mie​ście. Ju​ice za​chi​cho​tał, jak​by te wspo​mnie​n ia go roz​ba​wi​ły. – Ach, ja​kie to słod​kie, skar​bie! Więc ma​mu​sia za​wio​zła swo​ją małą dziew​czyn​kę do bi​blio​te​ki, żeby dziec​ko so​bie po​czy​ta​ło, tak? – Nie. Nie uda​ło jej się tam do​je​chać. – Lucy otwo​rzy​ła oczy, spo​glą​da​jąc pro​sto w twarz Ju​ice’a, cze​go nig​dy do​tąd nie ośmie​li​ła się zro​bić. – Klan urzą​dził so​bie na​jazd. Ju​ice chrząk​n ął zna​czą​co. Szyb​ko prze​su​n ął spoj​rze​n iem po resz​cie dziew​czyn, a po​tem jego wzrok z po​wro​tem spo​czął na Lucy. – Mów da​lej – roz​ka​zał ni​skim, głę​bo​kim to​n em, aż Lucy po​czu​ła, jak zim​n o spły​wa jej wzdłuż krę​go​słu​p a. Uli​ce były za​blo​ko​wa​n e. Oni wstrzy​ma​li ruch i spraw​dza​li sa​mo​chód po sa​mo​cho​dzie. – Prze​stań – wy​szep​ta​ła zno​wu Mary, bła​ga​jąc, żeby Lucy prze​sta​ła. Ale Lucy nie mo​gła prze​stać. To było sil​n iej​sze od niej. – Pa​mię​tam, że to była so​bo​ta. Mama za​bie​ra​ła mnie do bi​blio​te​ki w so​bo​ty. – Tak? – spy​tał Ju​ice. – Tak. Na​wet z otwar​ty​mi oczy​ma Lucy wi​dzia​ła sce​n ę, któ​ra roz​gry​wa​ła się w jej gło​wie. Sie​dzia​ła w sa​mo​cho​dzie mat​ki. Bez​p iecz​n a. Bez​tro​ska. Jesz​cze przed prosz​ka​mi. Przed igłą. Przed he​ro​iną i przed Ju​icem. Jesz​cze za​n im bez​p ow​rot​n ie utra​ci​ła tę małą Lucy, któ​ra tak cier​p li​wie cze​ka​ła w sa​mo​cho​dzie mat​ki, cho​ciaż zże​rał ją nie​p o​kój, że nie zdą​ży na czas do​trzeć do bi​blio​te​ki i spóź​n i się na za​ję​cia koła mło​dych czy​tel​n i​ków. Mała Lucy na​le​ża​ła do nie​n a​sy​co​n ych czy​tel​n i​czek. Ści​ska​jąc spo​czy​wa​ją​cy na ko​la​n ach stos ksią​żek, ga​p i​ła się przez okno na męż​czyzn, któ​rzy blo​ko​wa​li uli​ce. Wszy​scy mie​li na so​bie swo​je bia​łe sza​ty, ale z po​wo​du upa​łu więk​szość nie na​cią​gnę​ła kap​tu​ra na gło​wę. Lucy zna​ła nie​któ​rych z ko​ścio​ła, kil​ku ze szko​ły. Mach​n ę​ła na po​wi​ta​n ie do pana Shef​fiel​da, któ​ry był wła​ści​cie​lem skle​p u z to​wa​ra​mi że​la​zny​mi. W od​p o​wie​dzi mru​gnął do niej i tak​że po​ma​chał ręką. – By​ły​śmy na wzgó​rzu bli​sko gma​chu sądu – opo​wia​da​ła Lucy, zwra​ca​jąc się do Ju​ice’a. – Przed nami je​chał ja​kiś czar​n y ko​leś, któ​re​go za​trzy​ma​li przy zna​ku stop. Przy​p o​mi​n am so​bie, że sie​dział w ta​kim ma​łym, za​gra​n icz​n ym sa​mo​cho​dzie… Pan Pe​ter​son ru​szył pro​sto do nie​go, a pan La​ra​mie pod​szedł z dru​giej stro​n y. – Tak? – po​wtó​rzył Ju​ice. – Tak, do​kład​n ie tak. Ten gość był prze​ra​żo​n y jak dia​bli. Jego au​tko cią​gle sta​cza​ło się

do tyłu. Prze​cież mu​siał na​ci​skać sprzę​gło, ale pew​n ie był tak spa​n i​ko​wa​n y, że noga wciąż ze​śli​zgi​wa​ła mu się z pe​da​łu. Pa​mię​tam, jak mama przy​glą​da​ła mu się tak, jak​by to był ja​kiś film w ro​dza​ju Wild King​dom, albo coś w tym sty​lu. Za​śmie​wa​ła się do roz​p u​ku i cią​gle mó​wi​ła: „Spójrz, jak na​stra​szy​li tego cho​ler​n e​go czar​n u​cha”. – Jezu! – syk​n ę​ła Mary. Lucy uśmiech​n ę​ła się do Ju​ice’a. – „Spójrz, jak na​stra​szy​li tego cho​ler​n e​go czar​n u​cha”. Ju​ice wy​jął wy​ka​łacz​kę spo​mię​dzy zę​bów. – Le​p iej uwa​żaj, co mó​wisz, pie​p rzo​n a dziw​ko. – „Spójrz, jak na​stra​szy​li tego cho​ler​n e​go czar​n u​cha” – wy​mam​ro​ta​ła Lucy. – „Spójrz, jak na​stra​szy​li…”. Jej głos po​wo​li za​mie​rał – po​dob​n ie jak sil​n ik, któ​ry pra​cu​je na ja​ło​wym bie​gu, za​n im wej​dzie na peł​n e ob​ro​ty. Na​gle cała ta hi​sto​ria wy​da​ła się jej nie​sa​mo​wi​cie śmiesz​n a. Ro​ze​śmia​ła się pi​skli​wie, a dźwięk jej gło​su od​bi​jał się od ścian bu​dyn​ków. – „Spójrz, jak na​stra​szy​li tego cho​ler​n e​go czar​n u​cha! Spójrz, jak na​stra​szy​li tego cho​ler​ne​go czar​n u​cha!”. Ju​ice wy​mie​rzył jej po​li​czek – otwar​tą dło​n ią, ale tak moc​n o, że ob​ró​ci​ła się do​oko​ła. Chwi​lę po​tem po​czu​ła w gar​dle smak krwi. Nie po raz pierw​szy ktoś pod​n iósł na nią rękę. Na pew​n o też nie po raz ostat​n i. To z pew​n o​ścią jej nie po​wstrzy​ma. Nic nie jest w sta​n ie jej po​wstrzy​mać. – „Spójrz, jak na​stra​szy​li tego cho​ler​n e​go czar​n u​cha! Spójrz, jak na​stra​szy​li tego cho​ler​ne​go czar​n u​cha!”. – Za​mknij się! – Ju​ice wal​n ął ją pię​ścią w twarz. Usły​sza​ła trzask ła​ma​n ych zę​bów. Szczę​ka wy​krę​ci​ła się jej ni​czym hula-hoop, ale Lucy nie da​wa​ła za wy​gra​n ą. – „Spójrz, jak na​stra​szy​li tego cho​ler​n e​go…” Kop​n ął ją pro​sto w brzuch, jed​n ak jego spodnie oka​za​ły się tak ob​ci​słe, że nie uda​ło mu się po​de​rwać nogi wy​star​cza​ją​co wy​so​ko i Lucy po​czu​ła, jak po​de​szwa buta ze​śli​zgu​je się po ko​ściach mied​n i​cy. Sap​n ę​ła z bólu, któ​ry oka​zał się roz​dzie​ra​ją​co sil​n y, lecz jed​n o​cze​śnie w pe​wien spo​sób wy​zwa​la​ją​cy. Ile lat upły​n ę​ło od chwi​li, gdy ostat​n i raz do​świad​czy​ła cze​goś poza odrę​twie​n iem? Ile cza​su mi​n ę​ło, od​kąd od​wa​ży​ła się pod​n ieść głos, po​wie​dzieć męż​czyź​n ie „nie”? Ju​ice zno​wu ude​rzył ją pię​ścią w twarz. Tym ra​zem po​czu​ła, jak jej prze​gro​da no​so​wa roz​p ry​sku​je się na drob​n e cząst​ki. Z otwar​ty​mi ra​mio​n a​mi za​to​czy​ła się w tył, upusz​cza​jąc na zie​mię to​reb​kę. Przed oczy​ma wi​ro​wa​ły jej gwiaz​dy. Do​słow​n ie gwiaz​dy. Je​den z ob​ca​sów pękł z trza​skiem. – Wy​n oś się stąd! – Za​ci​śnię​ta pięść Ju​ice’a ze świ​stem prze​cię​ła po​wie​trze. – Spie​p rzaj, za​n im cię za​bi​ję, cho​ler​n a suko! Lucy za​to​czy​ła się, wpa​da​jąc na Jane, ale Jane ode​p chnę​ła ją jak za​wszo​n e​go psa. – Idź stąd – wy​sy​cza​ła Mary. – Pro​szę cię! Lucy prze​łknę​ła odro​bi​n ę krwi i za​raz od​kaszl​n ę​ła ją z po​wro​tem. Na tro​tu​a rze po​ja​wi​ły się bia​łe cęt​ki. Ka​wał​ki zę​bów. – Zjeż​dżaj, szma​to! – wark​n ął Ju​ice. – Nie waż po​ka​zy​wać mi się na oczy! Ja​kimś cu​dem Lucy zdo​ła​ła się od​wró​cić. Spoj​rza​ła w głąb ciem​n ej uli​cy. Żad​n e świa​tła

nie wska​zy​wa​ły jej dro​gi. Albo al​fon​si roz​wa​li​li wszyst​kie la​tar​n ie, albo wła​dze mia​sta nie za​da​ły so​bie tru​du, żeby je włą​czyć. Zno​wu po​tknę​ła się, lecz zdo​ła​ła utrzy​mać się na no​gach. Zła​ma​n y ob​cas bar​dzo prze​szka​dzał, więc kop​n ię​ciem zrzu​ci​ła oba pan​to​fle. Po​de​szwa​mi stóp czu​ła pa​lą​ce go​rą​co roz​grza​n e​go as​fal​tu, któ​re jak prąd w mgnie​n iu oka prze​nik​n ę​ło przez całe jej cia​ło, do​cie​ra​jąc aż do owło​sio​n ej skó​ry gło​wy. Zu​p eł​n ie jak​by szła po roz​ża​rzo​n ych wę​glach. Wi​dzia​ła to raz w te​le​wi​zji – cały dow​cip po​le​gał na tym, żeby biec wy​star​cza​ją​co szyb​ko, po​zba​wia​jąc pa​le​n i​sko do​stę​p u tle​n u, dzię​ki cze​mu skó​ra mo​gła po​zo​stać nie​n a​ru​szo​n a. Ru​szy​ła przed sie​bie, pro​stu​jąc przy​gar​bio​n e ple​cy. Po​mi​mo za​p ie​ra​ją​ce​go od​dech bólu po​mię​dzy że​bra​mi, sta​ra​ła się iść z unie​sio​n ą gło​wą. To nie mia​ło zna​cze​n ia. Ciem​n ość nie mia​ła zna​cze​n ia. Pie​cze​n ie w po​de​szwach stóp tak​że nie mia​ło zna​cze​n ia. Nic nie mia​ło zna​cze​n ia. Od​wró​ci​ła się raz jesz​cze. – Spójrz, jak na​stra​szy​li tego cho​ler​n e​go czar​n u​cha! – wrza​snę​ła na po​że​gna​n ie. Ju​ice udał, że rzu​ca się za nią bie​giem, więc Lucy po​p ę​dzi​ła jak strza​ła. Jej na​gie sto​p y ude​rza​ły mia​ro​wo o pły​ty chod​n i​ka, a obie ręce pra​co​wa​ły jak tło​ki pom​p y. Jej płu​ca trzę​sły się z wy​sił​ku, gdy zni​ka​ła za za​krę​tem uli​cy. Ad​re​n a​li​n a pę​dzi​ła przez całe cia​ło. Po​my​śla​ła o tych wszyst​kich lek​cjach WF-u, kie​dy przez swój lek​ce​wa​żą​cy sto​su​n ek do za​jęć za​ra​bia​ła pięć, dzie​sięć albo pięt​n a​ście do​dat​ko​wych okrą​żeń. Wte​dy była taka szyb​ka, taka mło​da i wol​n a… Cał​kiem inna niż dziś. Te​raz w no​gach czu​ła na​ra​sta​ją​ce skur​cze, a ko​la​n a ugi​n a​ły się ze zmę​cze​n ia. Od​wa​ży​ła się rzu​cić okiem za sie​bie, ale nie uj​rza​ła Ju​ice’a. Za nią nie było ni​ko​go. Wte​dy za​chwia​ła się i za​trzy​ma​ła na od​p o​czy​n ek. Na​wet nie za​dał so​bie tru​du, żeby ją go​n ić, po​my​śla​ła. Po​chy​li​ła się, opie​ra​jąc gło​wę o bud​kę te​le​fo​n icz​n ą. Krew wciąż ka​p a​ła jej z ust, więc ko​niusz​kiem ję​zy​ka po​szu​ka​ła przy​czy​n y krwo​to​ku. Na​tra​fi​ła na dwa zła​ma​n e zęby – dzię​ki Bogu, że znaj​do​wa​ły się z tyłu, a nie z przo​du. We​szła do bud​ki i za​mknę​ła drzwi. Świa​tło we​wnątrz od razu zro​bi​ło się ośle​p ia​ją​co ja​skra​we, więc szyb​ko otwo​rzy​ła drzwi na oścież, a po​tem opar​ła gło​wę o prze​szklo​n ą ścia​n ę. Cią​gle z tru​dem ła​p a​ła od​dech. Czu​ła się tak wy​czer​p a​n a, jak​by prze​bie​gła kil​ka mil, a nie parę skrzy​żo​wań. Zer​k​n ę​ła na te​le​fon, na czar​n ą, wi​szą​cą na ha​czy​ku słu​chaw​kę, na otwór do wsu​wa​n ia mo​n et. Prze​su​n ę​ła dło​n ią po zna​ku dzwon​ka na me​ta​lo​wej tar​czy, a po​tem po​zwo​li​ła, żeby jej pal​ce na​tra​fi​ły na cy​fry: czte​ry, sie​dem, osiem… Taki był nu​mer te​le​fo​n u ro​dzi​ców. Wciąż zna​ła go na pa​mięć, po​dob​n ie jak nu​mer uli​cy, przy któ​rej miesz​ka​li, datę uro​dzin bab​ci, dzień zbli​ża​ją​cych się eg​za​mi​n ów dy​p lo​mo​wych bra​ta. Wcze​śniej​sza wer​sja Lucy jesz​cze nie znik​n ę​ła cał​ko​wi​cie. Wciąż ist​n ia​ła, cho​ciaż tyl​ko w po​sta​ci tych cyfr. Mo​gła za​dzwo​n ić, ale na​wet je​śli od​bio​rą te​le​fon, nikt nie bę​dzie miał jej nic do po​wie​dze​n ia. Wy​to​czy​ła się z bud​ki na ze​wnątrz i po​wo​li ru​szy​ła w górę uli​cy, bez ja​kie​goś kon​kret​n e​go celu, byle da​lej przed sie​bie. Jej żo​łą​dek kur​czył się bo​le​śnie – tak da​wa​ła o so​bie znać pierw​sza fala nar​ko​ty​ko​we​go gło​du. Po​win​n a pójść do szpi​ta​la, żeby tro​chę ją po​zszy​wa​li, a przy oka​zji mo​gła​by wy​bła​gać od ja​kiejś pie​lę​gniar​ki tro​chę me​ta​do​n u, za​n im spra​wy przy​bio​rą na​p raw​dę zły ob​rót. Od Gra​dy Ho​spi​tal dzie​li​ło ją dwa​n a​ście skrzy​żo​wań na wprost i trzy w bok. Skur​cze w no​gach prze​sta​ły jej do​ku​czać. Z pew​n o​ścią da radę iść.

Tam​te okrą​że​n ia do​oko​ła szkol​n e​go bo​iska nie za​wsze były dla niej karą. Lucy uwiel​bia​ła bie​gać. Lu​bi​ła w week​en​dy upra​wiać jog​ging, zwłasz​cza gdy to​wa​rzy​szył jej brat, Hen​ry. Za​wsze re​zy​gno​wał pierw​szy, za​n im ona się zmę​czy​ła. Lucy mia​ła w to​reb​ce list od nie​go. W ze​szłym mie​sią​cu prze​ka​zał go jej pe​wien czło​wiek pra​cu​ją​cy w Union Mis​sion, gdzie dziew​czę​ta znaj​do​wa​ły schro​n ie​n ie, kie​dy Ju​ice wpa​dał we wście​kłość. Lucy nie otwie​ra​ła li​stu przez całe trzy dni, oba​wia​jąc się, że w środ​ku znaj​dzie złe no​wi​ny. Że zmarł jej oj​ciec. Albo mat​ka po​sta​n o​wi​ła uciec z fa​ce​tem od Char​lie​go Chip​sa. W obec​n ych cza​sach wszy​scy się roz​wo​dzi​li, praw​da? Roz​bi​te domy. Zroz​p a​czo​n e dzie​ci. Ale sko​ro Lucy już daw​n o temu ze​rwa​ła z ro​dzi​n ą, to chy​ba prze​czy​ta​n ie zwy​kłe​go li​stu nie po​win​n o szcze​gól​n ie jej wzru​szyć? Nie​czy​tel​n e pi​smo Hen​ry’ego było tak zna​jo​me, że na​gle po​czu​ła się tak, jak​by po​gła​skał ją po po​licz​ku. Łzy same na​p ły​wa​ły jej do oczu. Prze​czy​ta​ła list raz, po​tem dru​gi i jesz​cze raz od po​cząt​ku. Jed​n ą, je​dy​n ą stro​n ę. Nie zna​la​zła tam żad​n ych ro​dzin​n ych plo​te​czek, po​nie​waż Hen​ry nig​dy nie pi​sał o ta​kich rze​czach. Jak za​wsze był pre​cy​zyj​n y, lo​gicz​n y, bez skłon​n o​ści do dra​ma​ty​zo​wa​n ia. Hen​ry stu​dio​wał na ostat​n im roku pra​wa. Roz​glą​dał się za pra​cą, po​n ie​waż sły​szał, że trud​n o jest zna​leźć do​brą po​sa​dę. Bę​dzie tę​sk​n ił za stu​dia​mi. Bę​dzie mu bra​ko​wa​ło ko​le​gów ze stu​diów. I na​p raw​dę bę​dzie tę​sk​n ił za Lucy. Tę​sk​n ił za Lucy. To zda​n ie prze​czy​ta​ła czte​ry razy, po​tem pią​ty, a po​tem tyle, że aż stra​ci​ła ra​chu​bę. Hen​ry tę​sk​n ił za Lucy. Brat tę​sk​n ił za sio​strą. Lucy też za sobą tę​sk​n i​ła. Jed​n ak Lucy upu​ści​ła to​reb​kę na rogu tam​tej uli​cy i praw​do​p o​dob​n ie Ju​ice zdą​żył już do​rwać ją w swo​je łapy. Pew​n ie wy​rzu​cił wszyst​ko na chod​n ik i sta​ran​n ie prze​cze​sał całą za​war​tość, zu​p eł​n ie jak​by na​le​ża​ła do nie​go. To ozna​cza​ło, że zna​lazł list Hen​ry’ego, a tak​że ku​chen​n y nóż Lucy – tak ostry, że bez tru​du mo​gła nim prze​ciąć skó​rę na no​dze. Zresz​tą zro​bi​ła to w ze​szłym ty​go​dniu, tyl​ko po to, by się upew​n ić, czy jej rany wciąż będą krwa​wić. Na na​stęp​n ym rogu Lucy skrę​ci​ła w lewo i od​wró​ci​ła się, żeby po​p a​trzeć na księ​życ. Na​kłu​wał nie​zmie​rzo​n ą prze​strzeń ciem​n e​go nie​ba za​krzy​wio​n ym brze​giem zło​ci​ste​go pa​znok​cia. W dali ma​ja​czył szkie​let nie​ukoń​czo​n e​go jesz​cze ho​te​lu Pe​a ch​tree Pla​za – naj​wyż​sze​go ho​te​lu na świe​cie. Całe mia​sto wy​da​wa​ło się być w bu​do​wie. W cią​gu roku czy dwóch lat mia​ły po​wstać w cen​trum ty​sią​ce no​wych po​ko​jów ho​te​lo​wych. Wte​dy bez wąt​p ie​n ia biz​nes znów roz​kwit​n ie. Zwłasz​cza ten, któ​ry pro​wa​dzi się na uli​cach. Szcze​rze wąt​p i​ła, czy do​ży​je tych cza​sów i uj​rzy to na wła​sne oczy. Zno​wu się po​tknę​ła, a wte​dy ból wy​strze​lił wzdłuż jej krę​go​słu​p a. Fi​zycz​n e ob​ra​że​n ia, któ​rych nie​daw​n o do​zna​ła, wła​śnie da​wa​ły o so​bie znać. Mu​sia​ła mieć pęk​n ię​te że​bro. Poza tym zda​wa​ła so​bie spra​wę, że Ju​ice zła​mał jej nos. Za​cisk w żo​łąd​ku z każ​dą chwi​lą sta​wał się co​raz moc​n iej​szy. Wkrót​ce bę​dzie jej ko​n iecz​n ie po​trzeb​n a daw​ka nar​ko​ty​ku, bo w prze​ciw​n ym ra​zie wpad​n ie w de​li​rium. Lucy zmu​sza​ła się, żeby sta​wiać ko​lej​n e kro​ki. Pro​szę… – mo​dli​ła się do Boga z Gra​dy Ho​spi​tal. – Spraw, żeby dali mi me​ta​don. Żeby po​zwo​li​li mi po​ło​żyć się do łóż​ka i żeby byli dla mnie mili. Żeby… Na​gle za​trzy​ma​ła się. Do dia​bła, co jej strze​li​ło do gło​wy? Dla​cze​go mia​ła za​miar po​wie​rzyć swój los ja​kiejś pie​p rzo​n ej pie​lę​gniar​ce, któ​ra tyl​ko rzu​ci na nią okiem i już bę​dzie wie​-

dzia​ła, z kim ma do czy​n ie​n ia? Po​win​n a czym prę​dzej wró​cić na swo​ją uli​cę. Po​win​n a udo​bru​chać Ju​ice’a. Po​win​n a paść przed nim na ko​la​n a i bła​gać o wy​ba​cze​n ie. O li​tość. O daw​kę. O zba​wie​n ie. – Do​bry wie​czór, sio​stro. Lucy od​wró​ci​ła się na pię​cie, pod​świa​do​mie spo​dzie​wa​jąc się, że uj​rzy za sobą Hen​ry’ego, cho​ciaż on nig​dy nie wi​tał jej w ten spo​sób. Pół​to​ra me​tra za nią stał ja​kiś męż​czy​zna. Bia​ły męż​czy​zna. Wy​so​ki. Ukry​ty w cie​n iu. Ręka Lucy po​fru​n ę​ła w kie​run​ku pier​si i tam się za​trzy​ma​ła. Ser​ce wa​li​ło jej jak mło​tem. Po​win​n a była bar​dziej się pil​n o​wać, a nie po​zwo​lić za​sko​czyć się ja​kie​muś gnoj​ko​wi. Od​ru​cho​wo się​gnę​ła po to​reb​kę, po nóż, któ​ry trzy​ma​ła w środ​ku, za póź​n o przy​p o​mi​n a​jąc so​bie, że prze​cież wszyst​ko stra​ci​ła. – Do​brze się czu​jesz? – za​p y​tał męż​czy​zna. Był gład​ko ogo​lo​n y, a cze​goś ta​kie​go Lucy od daw​n a nie wi​dzia​ła, no może z wy​jąt​kiem gli​n ia​rzy. Był sza​ty​n em i no​sił wło​sy przy​cię​te na jeża oraz krót​kie bacz​ki. Na​wet o tak póź​nej po​rze na jego twa​rzy nie było cie​n ia za​ro​stu. Pew​n ie ja​kiś wo​jak, do​my​śli​ła się Lucy. Te​raz mnó​stwo ta​kich chło​p a​ków wra​ca​ło z Wiet​n a​mu. Za pół roku ten du​p ek za​cznie wy​glą​dać tak samo jak wszy​scy inni we​te​ra​n i, któ​rych Lucy mia​ła oka​zję spo​tkać, to zna​czy bę​dzie no​sił brud​n e ku​dły za​p le​cio​n e w war​kocz, z byle po​wo​du tłukł ja​kąś ko​bie​tę i opo​wia​dał bzdu​ry na te​mat Czło​wie​ka. Po​sta​ra​ła się, żeby jej głos za​brzmiał moc​n o i zde​cy​do​wa​n ie. – Wy​bacz, przy​stoj​n iacz​ku, ale dziś już je​stem wy​koń​czo​n a. Sło​wa od​bi​ja​ły się echem po pie​cza​rze utwo​rzo​n ej z wy​so​kich ścian bu​dyn​ków. Lucy zda​wa​ła so​bie spra​wę, że beł​ko​cze, ale wy​p ro​sto​wa​ła przy​gar​bio​n e ra​mio​n a, żeby gość przy​pad​kiem nie po​my​ślał, że ła​two mu z nią pój​dzie. – Za​mknę​łam in​te​res – do​da​ła. – Nie szu​kam oka​zji do in​te​re​sów – wy​ja​śnił, przy​bli​ża​jąc się o krok. W rę​kach trzy​mał ja​kąś opa​słą księ​gę. Bi​blia, do​my​śli​ła się Lucy. – Psia​krew – wy​mam​ro​ta​ła. Cho​le​ra, wszę​dzie było ich peł​n o. Mor​mo​n i, świad​ko​wie Je​ho​wy, na​wet na​rwań​cy z miej​sco​wych ka​to​lic​kich pa​ra​fii… – Po​słu​chaj, przy​stoj​n iacz​ku. Nie po​trze​bu​ję, żeby ktoś mnie zba​wiał. – Nie​n a​wi​dzę się sprze​czać, sio​stro, ale we​dług mnie wy​glą​dasz tak, jak​byś tego po​trze​bo​wa​ła. – Nie je​stem two​ją sio​strą. Mam bra​ta i na pew​n o to nie ty nim je​steś. Lucy od​wró​ci​ła się do nie​go ple​ca​mi i ru​szy​ła przed sie​bie. Nie, nie mo​gła od razu wró​cić do Ju​ice’a. Nie wy​trzy​ma​ła​by ko​lej​n e​go bi​cia. Le​p iej pój​dzie do szpi​ta​la i na​ro​bi ta​kie​go smro​du, że będą mu​sie​li dać jej coś na uspo​ko​je​n ie. Przy​n ajm​n iej dzię​ki temu ja​koś prze​trzy​ma noc. – Za​ło​żę się, że on mar​twi się o cie​bie. Lucy za​trzy​ma​ła się. – Twój brat – wy​ja​śnił nie​zna​jo​my. – Za​ło​żę się, że on się o cie​bie mar​twi. Przy​n ajm​n iej ja bym się mar​twił, gdy​bym był na jego miej​scu. Za​ci​snę​ła moc​n o dło​n ie, ale się nie od​wró​ci​ła. Po pro​stu szła przed sie​bie. Kro​ki po​dą​ża​ły jej śla​dem. Ale Lucy nie przy​spie​szy​ła. Nie mo​gła przy​spie​szyć. Ból w żo​łąd​ku był tak in​ten​syw​n y, jak​by ktoś no​żem roz​ci​n ał jej trze​wia. Szpi​tal wy​da​wał się świet​n ym roz​wią​za​n iem,

ale na jed​n ą noc. Po​tem na​dej​dzie ju​tro, a póź​n iej na​stęp​n y dzień i jesz​cze na​stęp​n y… Bę​dzie mu​sia​ła zna​leźć ja​kiś spo​sób, żeby na nowo wku​p ić się w ła​ski Ju​ice’a. Dziś i tak in​te​res szedł dość kiep​sko. Na​wet Kit​ty nie za​ro​bi​ła zbyt wie​le. Ju​ice’owi za​le​ża​ło wy​łącz​n ie na twar​dej, kon​kret​n ej go​tów​ce, a Lucy przy​p usz​cza​ła, że ten zbzi​ko​wa​n y wy​znaw​ca Je​zu​sa ma przy so​bie co naj​mniej dzie​sięć bak​sów. Tak, Ju​ice z pew​n o​ścią spu​ści jej la​n ie, ale pie​nią​dze zła​go​dzą siłę jego cio​sów. – Chcę do nie​go za​dzwo​n ić. – Lucy szła rów​n ym, spo​koj​n ym kro​kiem. – Chcę za​dzwo​n ić do mo​je​go bra​ta. Przyj​dzie, żeby mnie za​brać. Po​wie​dział, że to zro​bi. Kła​ma​ła jak bura suka, ale jej ton brzmiał prze​ko​n y​wu​ją​co. – Tyle tyl​ko, że nie mam pie​n ię​dzy. Żeby do nie​go za​dzwo​n ić, rzecz ja​sna. – Je​śli cho​dzi o pie​n ią​dze, to mogę ci dać. Lucy zno​wu się za​trzy​ma​ła. Po​wo​li, bez po​śpie​chu od​wró​ci​ła się do tyłu. Męż​czy​zna stał w sre​brzy​stej smu​dze świa​tła, któ​ra pa​da​ła z holu po​bli​skie​go biu​row​ca. Lucy była dość wy​so​ka – bez ob​ca​sów mie​rzy​ła metr sie​dem​dzie​siąt – ale ten gość mu​siał mieć do​brze po​n ad metr osiem​dzie​siąt wzro​stu. Trzy​ma​ją​ce Bi​blię ręce spra​wia​ły wra​że​n ie po​tęż​n ych, a ra​mio​na były sze​ro​kie i moc​n e. Miał dłu​gie nogi, ale nie za chu​de. Lucy po​tra​fi​ła pę​dzić jak strza​ła, zwłasz​cza kie​dy coś ją wy​stra​szy​ło. W chwi​li gdy gość wyj​mie port​fel, Lucy wy​rwie mu pie​n ią​dze i uciek​n ie. – Je​steś z ma​ry​n ar​ki czy jak? – spy​ta​ła. – F–4 – wy​ja​śnił, prze​su​wa​jąc się o krok w jej kie​run​ku. – Nie​zdol​n y do służ​by ze wska​zań me​dycz​n ych. Zda​n iem Lucy wy​glą​dał na cał​kiem spraw​n e​go. Pew​n ie ta​tuś wy​ku​p ił syn​ka z po​bo​ru do woj​ska, tak samo jak tata Lucy za​ła​twił spra​wę z Hen​rym. – Daj mi tro​chę pie​n ię​dzy, że​bym mo​gła za​dzwo​n ić do bra​ta. – Przy​p o​mnia​ła so​bie. – Pro​szę… – Gdzie on jest? – W Ate​n ach. – W Gre​cji? Par​sk​n ę​ła śmie​chem. – W Geo​r​gii. Jest w col​le​ge’u. Stu​diu​je pra​wo i wła​śnie ma się że​n ić. Chcia​ła​bym do nie​go za​dzwo​n ić. Z gra​tu​la​cja​mi. I oczy​wi​ście po​p ro​sić, żeby mnie stąd za​brał i za​wiózł do domu – do​da​ła szyb​ko. – Do mo​jej ro​dzi​n y. Tam, gdzie jest moje miej​sce. Męż​czy​zna znów po​stą​p ił krok do przo​du. Świa​tło wy​do​by​ło z mro​ku rysy jego twa​rzy – cał​kiem nor​mal​n ej twa​rzy, zu​p eł​n ie prze​cięt​n ej. Nie​bie​skie oczy. Ład​n e usta. Ostry nos. Kwa​dra​to​wa szczę​ka. – Dla​cze​go ty nie je​steś w col​le​ge’u? – za​p y​tał. Lucy na​gle po​czu​ła na kar​ku dziw​n e mro​wie​n ie. Nie była pew​n a, jak po​win​n a opi​sać wła​sne uczu​cia. Z jed​n ej stro​n y tro​chę bała się tego męż​czy​zny, z dru​giej my​śla​ła, że na​wet nie po​tra​fi so​bie przy​p o​mnieć, od ilu lat nie roz​ma​wia​ła w ten spo​sób z żad​n ym fa​ce​tem. Zresz​tą on wca​le nie pa​trzył na nią jak na zwy​kłą dziw​kę. Nie pro​p o​n o​wał żad​n ej trans​a k​cji. W jego oczach nie kry​ło się nic, co mo​gło​by jej za​su​ge​ro​wać, że ten czło​wiek sta​n o​wi za​gro​że​n ie. A jed​n ak do​cho​dzi​ła dru​ga w nocy, on zaś znaj​do​wał się na pu​stej uli​cy w dziel​ni​cy, w któ​rej za​my​ka​n o drzwi mniej wię​cej o szó​stej po po​łu​dniu, kie​dy wszy​scy bia​li je​cha​li z po​wro​tem do swo​ich do​mów na przed​mie​ściach.

Praw​da była taka, że żad​n e z nich nie na​le​ża​ło do tego oto​cze​n ia. – Sio​stro… – Znów przy​su​n ął się o krok. Lucy była za​szo​ko​wa​n a, wi​dząc w jego wzro​ku au​ten​tycz​n ą tro​skę. – Nie chcę, że​byś się mnie oba​wia​ła. Niech Pan pro​wa​dzi moją rękę. Lucy mia​ła kło​p ot z od​p o​wie​dzią. Mi​n ę​ły lata, od​kąd ktoś pa​trzył na nią z uczu​ciem choć​by w przy​bli​że​n iu przy​p o​mi​n a​ją​cym współ​czu​cie. – Dla​cze​go uwa​żasz, że się cie​bie boję? – Bo my​ślę, Lucy, że ty od daw​n a ży​jesz w stra​chu. – Nie masz po​ję​cia, jak… – Urwa​ła w pół sło​wa. – Skąd wiesz, jak mam na imię? Wy​da​wał się zbi​ty z tro​p u. – Sama po​wie​dzia​łaś mi przed chwi​lą. – Nie, nie po​wie​dzia​łam. – Parę mi​n ut temu po​wie​dzia​łaś, że na​zy​wasz się Lucy. – Nie​zna​jo​my pod​n iósł wy​żej Bi​blię dla pod​kre​śle​n ia praw​dzi​wo​ści swo​ich słów. – Przy​się​gam. Po​czu​ła, że za​schło jej w gar​dle, jak​by cała śli​n a gdzieś znik​n ę​ła. Jej imię było jej ta​jem​ni​cą. Nig​dy nie przy​zna​wa​ła się ob​cym fa​ce​tom, jak ma na imię. – Nie, na pew​n o ci tego nie po​wie​dzia​łam. – Lucy… Te​raz od Lucy dzie​li​ło go mniej niż dwa me​try. W jego oczach nadal kry​ło się to samo za​tro​ska​n ie, choć mógł z ła​two​ścią zro​bić jesz​cze je​den krok i owi​n ąć rę​ko​ma jej szy​ję, za​n im ona zdą​ży się zo​rien​to​wać, co jest gra​n e. Ale on nie ru​szył się z miej​sca. Po pro​stu stał tam, przy​ci​ska​jąc Bi​blię do pier​si. – Pro​szę, nie bój się mnie. Na​p raw​dę nie masz po​wo​du, żeby się mnie oba​wiać. – Dla​cze​go tu je​steś? – Żeby ci po​móc. Bo chcę, że​byś zo​sta​ła zba​wio​n a. – Nie po​trze​bu​ję zba​wie​n ia. Po​trze​bu​ję kasy, ro​zu​miesz? – Już po​wie​dzia​łem, że dam ci wszyst​kie pie​n ią​dze, któ​re są ci po​trzeb​n e. Wło​żył Bi​blię pod pa​chę i wy​cią​gnął z kie​sze​n i port​fel. Bez tru​du mo​gła ze swo​je​go miej​sca do​strzec sta​ran​n ie uło​żo​n y plik bank​n o​tów. Set​ki do​la​rów. Roz​ło​żył je jak wa​chlarz. – Chcę się tobą za​opie​ko​wać. To je​dy​n e, cze​go kie​dy​kol​wiek chcia​łem. Lucy czu​ła, że jej głos drży. Nie mo​gła ode​rwać wzro​ku od pli​ku pie​n ię​dzy. Tam było przy​n ajm​n iej pięć se​tek, a moż​li​we, że wię​cej. – Ja cie​bie nie znam. – Owszem. Na ra​zie. Nogi Lucy same cof​n ę​ły się o krok, choć prze​cież mia​ła rzu​cić się do przo​du, wy​rwać kasę i zwie​wać stąd jak naj​szyb​ciej. Je​śli gość przej​rzał jej pla​n y, nie dał tego po so​bie po​znać. Po pro​stu stał tam z set​ka​mi do​la​rów, któ​re w jego po​tęż​n ych łap​skach wy​glą​da​ły jak plik pocz​to​wych znacz​ków; nie po​ru​szył się ani nic nie po​wie​dział. Tyle for​sy… Pięć​set do​la​rów… Mo​gła​by za to wy​n a​jąć po​kój w ho​te​lu i nie wra​cać na uli​cę przez ład​n e parę mie​się​cy, może na​wet przez rok. Ser​ce Lucy tłu​kło się jak osza​la​łe, ude​rza​jąc od we​wnątrz o po​ła​ma​n e że​bra. Była roz​dar​ta mię​dzy pra​gnie​n iem wy​rwa​n ia for​sy i ra​to​wa​n ia się uciecz​ką, żeby oca​lić wła​sną skó​rę, a zwy​czaj​n ą chę​cią p o r z u c e n i a do​tych​cza​so​we​go ży​cia. Drob​n e wło​ski na jej dło​n iach sta​n ę​ły dęba, a ręce drża​ły ni​czym w fe​brze. Gdzieś za ple​ca​mi po​czu​ła pro​mie​n io​wa​n ie cie​pła i przez mo​ment przy​p usz​cza​ła, że nad Pe​a ch​tree Pla​za po​ja​wi​ło się wscho​dzą​ce słoń​ce,

kła​dąc się smu​ga​mi na as​fal​cie uli​cy i otu​la​jąc cie​p łem zzięb​n ię​ty kark i ra​mio​n a Lucy. Czy to był znak z góry? Czy w koń​cu na​de​szła chwi​la jej zba​wie​n ia? Nie, nie zba​wie​n ia. Po pro​stu oka​zja zdo​by​cia pie​n ię​dzy. Zmu​si​ła się, by po​stą​p ić krok na​p rzód. Po​tem jesz​cze je​den. – Chcę cię le​p iej po​znać – po​wie​dzia​ła temu fa​ce​to​wi, peł​n a obaw, że jej sło​wa za​mie​n ią się w nie​a r​ty​ku​ło​wa​n y beł​kot. Uśmiech​n ął się. – To do​brze, sio​stro. Zmu​si​ła się, żeby od​wza​jem​n ić jego uśmiech; żeby za​okrą​glić ra​mio​n a, dzię​ki cze​mu wy​glą​da​ła mło​dziej, bar​dziej słod​ko i nie​win​n ie. A po​tem jak bły​ska​wi​ca zła​p a​ła plik bank​n o​tów i od​wró​ci​ła się, by po​p ę​dzić przed sie​bie, lecz jej cia​ło szarp​n ę​ło do tyłu jak wy​strze​lo​ne z pro​cy. – Nie pró​buj ze mną wal​czyć – po​wie​dział, za​ci​ska​jąc pal​ce do​oko​ła jej nad​garst​ka. Po​ło​wa przed​ra​mie​n ia Lucy znik​n ę​ła we wnę​trzu jego dło​n i. – Nie mo​żesz uciec. Lucy pod​da​ła się na​tych​miast. Nie mia​ła wy​bo​ru. Ból prze​szy​wał na wskroś jej kark, gło​wa pul​so​wa​ła bo​le​śnie, a ra​mio​n a trzesz​cza​ły, wy​krę​ca​n e ze sta​wów. Mimo to trzy​ma​ła moc​n o zwi​tek bank​n o​tów. Czu​ła, jak sztyw​n y pa​p ier dra​p ie jej dłoń. – Sio​stro, cze​mu po​żą​dasz ży​cia w grze​chu? – Nie wiem. Wpa​tru​jąc się w zie​mię, po​krę​ci​ła gło​wą i siorb​n ę​ła do​n o​śnie, żeby wcią​gnąć z po​wro​tem kro​p lę krwi, któ​ra ka​p a​ła jej z nosa. Te​raz po​czu​ła, że po​dob​n y do ima​dła ucisk za​czy​n a się roz​luź​n iać. – Sio​stro… Gwał​tow​n ie wy​krę​ci​ła rękę spo​mię​dzy jego pal​ców, czu​jąc, jak roz​dzie​ra so​bie skó​rę, zu​peł​n ie jak​by zdej​mo​wa​ła za cia​sną rę​ka​wicz​kę. Po​tem po​bie​gła przed sie​bie naj​szyb​ciej i naj​moc​n iej, jak tyl​ko zdo​ła​ła, ude​rza​jąc twar​do bo​sy​mi sto​p a​mi i pom​p u​jąc rę​ko​ma. Jed​no skrzy​żo​wa​n ie. Dru​gie. Otwo​rzy​ła usta, ła​p iąc po​wie​trze po​tęż​n y​mi hau​sta​mi, któ​re wy​sy​ła​ło w głąb jej pier​si kłu​ją​ce fale cier​p ie​n ia. Pęk​n ię​te że​bra. Zła​ma​n y nos. Wy​bi​te zęby. Pie​n ią​dze w ręku. Pięć​set do​la​rów. Po​kój w ho​te​lu. Bi​let na au​to​bus. Tyle hery, ile zdo​ła prze​tra​wić. Była wol​n a. Niech to szlag, na​resz​cie była wol​n a! Przy​n ajm​n iej do mo​men​tu, gdy jej gło​wa po​le​cia​ła do tyłu. Skó​ra na gło​wie roz​je​cha​ła się jak ze​p su​ty za​mek bły​ska​wicz​n y, z któ​re​go ktoś wy​ła​mał ząb​ki, pod​czas gdy ka​wał​ki wło​sów zo​sta​ły wy​rwa​n e aż u na​sa​dy, ra​zem z ce​bul​ka​mi. Lucy ani na chwi​lę nie zwol​n i​ła pędu. Uj​rza​ła, jak jej nogi wy​su​wa​ją się przed nią, jak sto​p y znaj​du​ją się na wy​so​ko​ści pod​bród​ka, a po​tem grzmot​n ę​ła ple​ca​mi o zie​mię i roz​cią​gnę​ła się jak dłu​ga. – Nie walcz – po​wie​dział nie​zna​jo​my, sia​da​jąc na niej okra​kiem i za​ci​ska​jąc pal​ce na jej szyi. Lucy wbi​ła pa​zu​ry w jego dło​n ie, lecz bez​li​to​sny uścisk nie ze​lżał ani na chwi​lę. Z roz​dar​te​go skal​p u lała się krew, wpły​wa​jąc do oczu, nosa i ust. Nie mo​gła krzy​czeć. Się​gnę​ła na oślep, żeby wbić pa​znok​cie w gał​ki jego oczu, lecz pod pal​ca​mi po​czu​ła szorst​ką skó​rę po​licz​ka, a po​tem ręce opa​dły bez​wład​n ie, bo za​bra​kło jej sił, żeby trzy​mać je w gó​rze. Gdy jej cia​ło na​p rę​ży​ło się spa​zma​tycz​n ie, jego od​dech wy​raź​nie przy​spie​szył. Cie​p ły mocz po​p ły​n ął po udach Lucy. Czu​ła jego pod​n ie​ce​n ie, na​wet wów​czas gdy roz​p acz zwy​cię​ży​ła. Wła​ści​wie dla kogo sta​ra​ła się wal​czyć? Kogo to ob​cho​dzi, czy

Lucy Ben​n ett żyje, czy umar​ła? Może Hen​ry zmar​twi się, usły​szaw​szy wieść o jej śmier​ci, lecz ro​dzi​ce Lucy, jej daw​n i przy​ja​cie​le, na​wet pani Hen​der​son, za​p ew​n e nie po​czu​ją ni​cze​go poza wiel​ką ulgą. Wresz​cie na​de​szło nie​uchron​n e. Ję​zyk Lucy na​brzmiał, wy​p eł​n ia​jąc całe gar​dło, zaś ob​raz przed oczy​ma za​czął się roz​ma​zy​wać. To nie mia​ło sen​su. W płu​cach nie zo​sta​ła na​wet odro​bi​n a tchu, tlen nie do​cie​rał do mó​zgu… Czu​ła, że za​czy​n a się pod​da​wać, że roz​luź​n ia wszyst​kie mię​śnie. Jej gło​wa bez​wład​n ie ude​rzy​ła o pły​ty chod​n i​ka. Lucy pod​n io​sła wzrok ku gó​rze. Nie​bo wy​da​wa​ło się nie​wia​ry​god​n ie ciem​n e, z le​d​wie wi​docz​n y​mi punk​ci​ka​mi gwiazd. Nie​zna​jo​my wpa​try​wał się w jej twarz, a w jego oczach kry​ła się ta sama tro​ska, któ​rą za​uwa​ży​ła wcze​śniej. Tyle tyl​ko, że te​raz na jego ustach go​ścił uśmiech.

OBECNIE PONIEDZIAŁEK

ROZDZIAŁ 2 Will Trent nig​dy nie był sam w czy​imś miesz​ka​n iu, chy​ba że cho​dzi​ło o ko​goś, kto już nie żyje. Do​sko​n a​le zda​wał so​bie spra​wę, że jest to ce​cha, któ​rą dzie​li z całą rze​szą se​ryj​n ych mor​der​ców, do któ​rych zresz​tą upodob​n ił się w wie​lu in​n ych aspek​tach ży​cia. Na szczę​ście 1 Will był agen​tem GBI , więc prze​szu​ki​wa​n ie pu​stych ła​zie​n ek i opusz​czo​n ych sy​p ial​n i pod​cho​dzi​ło pod ka​te​go​rię na​ru​sze​n ia cu​dzej wła​sno​ści w imię wyż​szych ce​lów. Jed​n ak to ob​ja​wie​n ie wca​le nie uśmie​rzy​ło jego obaw, kie​dy ma​sze​ro​wał przez apar​ta​ment na​le​żą​cy do Sary Lin​ton. Wciąż mu​siał po​wta​rzać so​bie, że prze​by​wa tu​taj cał​kiem le​gal​n ie i ze słusz​n e​go po​wo​du – po pro​stu Sara po​p ro​si​ła go, żeby na​kar​mił i wy​p ro​wa​dził psy, pod​czas gdy ona pra​cu​je na do​dat​ko​wej zmia​n ie w szpi​ta​lu. Poza tym trud​n o było uznać ich za obce so​bie oso​by. Po​zna​li się pra​wie rok temu, żeby osta​tecz​n ie przed dwo​ma ty​go​dnia​mi na​wią​zać bliż​sze sto​sun​ki. Od tam​tej pory Will spę​dzał tu​taj pra​wie każ​dą noc. Jesz​cze wcze​śniej miał oka​zję po​znać ro​dzi​ców Sary. Na​wet jadł obiad w jej ro​dzin​n ym domu. Bio​rąc pod uwa​gę tak da​le​ko po​su​n ię​tą za​ży​łość, myśl, że oto wkro​czył na cu​dzy te​ren, wy​da​wa​ła się zu​p eł​n ie po​zba​wio​n a sen​su. Ale mimo to nadal od​n o​sił wra​że​n ie, jak​by do​stał się tu ukrad​kiem. Może bra​ło się to stąd, że czuł się dziw​n ie, sie​dząc tu​taj sam. Will był cał​kiem pew​n y, że ma ob​se​sję na punk​cie Sary Lin​ton. Chciał wie​dzieć o niej do​słow​n ie wszyst​ko. I cho​ciaż nie owład​n ę​ło nim nie​od​p ar​te pra​gnie​n ie, żeby zrzu​cić ubra​n ie i ta​rzać się nago po jej łóż​ku – przy​n ajm​n iej nie wte​dy, kie​dy Sara nie mo​gła mu w tym to​wa​rzy​szyć – to jed​n ak czuł przy​mus, by prze​glą​dać sto​ją​ce na pół​kach dro​bia​zgi i grze​bać w szu​fla​dach. Kor​ci​ło go, żeby prze​rzu​cić parę stron w al​bu​mach ze zdję​cia​mi, któ​re Sara trzy​ma​ła w pu​dle w sy​p ial​n ia​n ej sza​fie, a tak​że przej​rzeć ko​lek​cję ksią​żek i spraw​dzić ze​staw ścią​gnię​tych z sie​ci utwo​rów. Oczy​wi​ście to wca​le nie ozna​cza​ło, że za​cznie dzia​łać pod wpły​wem im​p ul​sów. In​a ​czej niż więk​szość se​ryj​n ych mor​der​ców Will zda​wał so​bie spra​wę, że każ​da z tych spraw do​p ro​wa​dzi go do gra​n i​cy, za któ​rą jest już tyl​ko ohyd​n e wścib​stwo. Jed​n ak nie​za​spo​ko​jo​n e pra​gnie​n ie za​kłó​ca​ło jego we​wnętrz​n ą rów​n o​wa​gę. Po​wie​sił smy​cze psów na ha​czy​ku we​wnątrz sza​fy w przed​p o​ko​ju. Oby​dwa na​le​żą​ce do Sary char​ty wsko​czy​ły na sto​ją​cą w sa​lo​n ie ka​n a​p ę, a pro​mie​n ie słoń​ca bie​li​ły ich pło​wą sierść. Loft mie​ścił się na ostat​n im pię​trze w na​roż​n i​ku bu​dyn​ku, co naj​le​p iej świad​czy​ło o tym, że zde​cy​do​wa​n ie le​p iej być pe​dia​trą niż zwy​kłym urzęd​n i​kiem pań​stwo​wym. Przez prze​szklo​n ą ścia​n ę w kształ​cie li​te​ry L roz​cią​gał się ba​jecz​n y wi​dok na cen​trum Atlan​ty. Bank Ame​ri​ca Pla​za wy​glą​dał tak, jak​by bu​dow​n i​czo​wie za​p o​mnie​li ro​ze​brać rusz​to​wa​n ie. Po​dob​n a do scho​dów wie​ża Geo​r​gia Pa​ci​fic wzno​si​ła się nad ki​n em, w któ​rym nie​gdyś od​by​ła się pre​mie​ra Prze​mi​nę​ło z wia​trem. Ma​lut​ki bu​dy​n ek Equ​ita​ble przy​p o​mi​n ał czar​n y, gra​n i​to​wy przy​cisk do pa​p ie​ru, któ​ry przy​kuc​n ął obok po​jem​n i​ka na ołów​ki, czy​li We​stin Pe​a ch​tree Pla​za. Je​śli cho​dzi o spra​wy czy​sto for​mal​n e, Atlan​ta na​le​ża​ła do nie​wiel​kich miast – po​p u​la​cja lu​dzi sta​le miesz​ka​ją​cych w ob​rę​bie me​tro​p o​lii nie​wie​le prze​kra​cza​ła pięć​set ty​się​cy osób. Jed​n ak wy​star​czy​ło roz​sze​rzyć ich o tych, któ​rych obej​mo​wa​ła li​n ia me​tra, i licz​ba do​cho​-

dzi​ła do sze​ściu mi​lio​n ów. Mia​sto było mek​ką Pied​mon​tu – cen​trum biz​n e​so​wym Po​łu​dnio​we​go Wscho​du. Tu​taj mó​wio​n o sześć​dzie​się​cio​ma ję​zy​ka​mi. Wię​cej było po​ko​jów ho​te​lo​wych niż sta​łych miesz​kań​ców, a biur wię​cej niż pra​cu​ją​cych tam osób. W cią​gu roku po​p eł​nia​n o trzy​sta mor​derstw, zgła​sza​n o ty​siąc sto gwał​tów i nie​mal trzy​n a​ście ty​się​cy prze​stępstw z uży​ciem fi​zycz​n ej prze​mo​cy. Atlan​ta ra​czej przy​p o​mi​n a​ła małe mia​sto, któ​re ma pre​dys​p o​zy​cje do awan​tur. Will po​wę​dro​wał do kuch​n i i pod​n iósł z pod​ło​gi mi​ski na wodę. Na myśl o po​wro​cie do swo​je​go ma​łe​go dom​ku po​czuł się strasz​n ie sa​mot​n y, co wy​da​wa​ło się dziw​n e, zwa​żyw​szy, że Will do​ra​stał, nie ma​rząc o ni​czym in​n ym, jak tyl​ko o tym, że kie​dyś bę​dzie sam. Osta​tecz​n ie w jego ży​ciu było coś wię​cej poza Sarą Lin​ton. Miał pra​cę. Miał wła​sne​go psa, o któ​re​go na​le​ża​ło się za​trosz​czyć. Miał dom. Na​wet kie​dyś był żo​n a​ty. For​mal​n ie rzecz bio​rąc, sy​tu​a cja do​tąd nie ule​gła zmia​n ie, choć do nie​daw​n a to nie mia​ło więk​sze​go zna​cze​n ia. Will skoń​czył osiem lat, kie​dy gli​n ia​rze przy​wieź​li do domu dziec​ka w Atlan​cie nie​ja​ką An​gie Po​la​ski. Mia​ła je​de​n a​ście lat i była dziew​czyn​ką, co zwięk​sza​ło szan​se na ad​op​cję, lecz An​gie była py​ska​ta i dzi​ka, i nikt nie chciał jej wziąć. Nikt też nie chciał za​brać Wil​la. Więk​szą część wcze​sne​go dzie​ciń​stwa spę​dził, wy​mel​do​wu​jąc się i mel​du​jąc z po​wro​tem w domu dziec​ka, ni​czym pod​n isz​czo​n a książ​ka, któ​rą bez prze​rwy wy​p o​ży​cza​ją z bi​blio​te​ki. Ja​kimś cu​dem obec​n ość An​gie spra​wia​ła, że jego ży​cie wy​da​wa​ło się bar​dziej zno​śne. Oczy​wi​ście z wy​jąt​kiem tych oka​zji, kie​dy przez nią sta​wa​ło się nie do znie​sie​n ia. Ślub wzię​li przed dwo​ma laty. Mał​żeń​stwo zo​sta​ło za​war​te w cho​ler​n ym po​śpie​chu, co pew​n ie tłu​ma​czy, dla​cze​go żad​n e z nich nie bra​ło go zbyt se​rio. An​gie wy​trzy​ma​ła nie​ca​ły ty​dzień. Dwa dni po uro​czy​sto​ści Will obu​dził się i za​uwa​żył, że ciu​chy żony znik​n ę​ły, a dom świe​ci pust​ka​mi. Wca​le się nie zdzi​wił. Na​wet go to nie za​bo​la​ło. Praw​dę mó​wiąc, po​czuł ogrom​n ą ulgę, że sta​ło się to wcze​śniej niż póź​n iej. An​gie ucie​ka​ła mu przez cały czas i Will wie​dział, że wró​ci. Za​wsze wra​ca​ła. Tyle tyl​ko, że tym ra​zem – po raz pierw​szy – coś się zda​rzy​ło pod​czas nie​obec​n o​ści An​gie. Zda​rzy​ła się Sara. Jej od​dech, kie​dy dy​sza​ła mu pro​sto w ucho, i do​tyk jej pal​ców, gdy prze​su​wa​ła nimi wzdłuż jego krę​go​słu​p a. Był jej smak i był jej za​p ach. Były wszyst​kie te rze​czy, któ​rych Will nig​dy nie za​uwa​żał u An​gie. Mla​snął do​n o​śnie, sta​wia​jąc peł​n e mi​ski na pod​ło​dze. Na psach nie wy​war​ło to naj​mniej​sze​go wra​że​n ia. Ża​den z nich nie ru​szył się z ka​n a​p y. Glock Wil​la le​żał na bla​cie, obok ma​ry​n ar​ki. Przy​p iął ka​bu​rę do pasa i za​kła​da​jąc ma​ry​nar​kę, zer​k​n ął na ze​gar ku​chen​n y. Zmia​n a Sary koń​czy​ła się za pięć mi​n ut, co ozna​cza​ło, że Will ma przy​n ajm​n iej dzie​sięć mi​n ut do wyj​ścia. Pew​n ie za​dzwo​n i do nie​go, kie​dy do​trze już do domu. Wte​dy po​wie jej, że jest za​wa​lo​n y pa​p ier​ko​wą ro​bo​tą, albo że wła​śnie wy​bie​ra się na bież​n ię, albo wy​my​śli jesz​cze ja​kieś kłam​stwo, żeby ja​sno za​zna​czyć, że wca​le nie sie​dział z za​ło​żo​n y​mi rę​ko​ma, cze​ka​jąc na jej te​le​fon, a po​tem wró​ci tu jak naj​szyb​ciej, jak Ju​lie An​drews w Dźwię​kach mu​zy​ki, kie​dy w pod​sko​kach bie​gła na wzgó​rze. Wła​śnie zmie​rzał ku drzwiom, kie​dy w jego kie​sze​n i za​wi​bro​wał te​le​fon ko​mór​ko​wy. Na wy​świe​tla​czu Will uj​rzał nu​mer swo​jej sze​fo​wej. Przez uła​mek se​kun​dy za​sta​n a​wiał się, czy nie le​p iej bę​dzie prze​rzu​cić tę roz​mo​wę na pocz​tę gło​so​wą, choć z do​świad​cze​n ia wie​dział, że Aman​da nie da się znie​chę​cić w tak ba​n al​n y spo​sób. Ode​brał te​le​fon. – Trent – rzu​cił krót​ko.

– Gdzie je​steś? Z ja​kie​goś po​wo​du Will uznał to py​ta​n ie za na​tręt​n e. – Cze​mu py​tasz? Aman​da wes​tchnę​ła ze znu​że​n iem. W tle sły​szał ja​kieś ha​ła​sy – ni​ski po​mruk tłu​mu i upo​rczy​we brzę​cze​n ie. – Will, po pro​stu od​p o​wiedz. – U Sary. Nie ode​zwa​ła się, więc te​raz to on za​dał py​ta​n ie. – A co, je​stem ci po​trzeb​n y? – Nie, bez​względ​n ie nie. Nadal peł​n isz służ​bę na lot​n i​sku, aż otrzy​masz ko​lej​n e in​struk​cje. Zro​zu​mia​łeś? Nic po​n ad​to. Przez mo​ment ga​p ił się na te​le​fon, a na​stęp​n ie znów przy​ci​snął go do ucha. – Tak jest. Na​gle za​koń​czy​ła roz​mo​wę. Will miał wy​raź​n e prze​czu​cie, że pew​n ie rzu​ci​ła​by słu​chaw​kę na wi​deł​ki, gdy​by było moż​li​we w przy​p ad​ku te​le​fo​n u ko​mór​ko​we​go. Za​miast wyjść z miesz​ka​n ia, Will za​trzy​mał się w przed​p o​ko​ju i usi​ło​wał zro​zu​mieć, co przed chwi​lą się wy​da​rzy​ło. Jesz​cze raz prze​p o​wie​dział so​bie w my​ślach całą roz​mo​wę z Aman​dą, ale żad​n e oczy​wi​ste wy​ja​śnie​n ie nie przy​szło mu do gło​wy. Zresz​tą zdą​żył się przy​zwy​cza​ić do jej mało sub​tel​n e​go za​cho​wa​n ia. Gniew i złe hu​mo​ry nie były ni​czym nad​zwy​czaj​n ym. Ale choć Aman​da już nie​raz wy​ła​do​wy​wa​ła na nim swo​ją złość, to jed​n ak Will nie po​tra​fił zro​zu​mieć, dla​cze​go tak się za​tro​ska​ła, gdzie on aku​rat prze​by​wa. Praw​dę po​wie​dziaw​szy, był moc​n o zdzi​wio​n y, że w ogó​le ra​czy​ła z nim po​roz​ma​wiać. Od po​n ad dwóch ty​go​dni nie miał oka​zji usły​szeć jej gło​su. Za​stęp​ca dy​rek​to​ra Aman​da Wa​gner była oso​bą pa​mię​ta​ją​cą daw​n e cza​sy i na​le​ża​ła do gro​n a tych gli​n ia​rzy, któ​rzy bez pro​ble​mu na​gi​n a​ją wszel​kie re​gu​ły, byle tyl​ko roz​wią​zać po​wie​rzo​n ą im spra​wę, lecz trzy​ma​ją się pod​ręcz​n i​ko​wych za​sad, je​śli cho​dzi o spo​sób ubie​ra​n ia się. W GBI wy​ma​ga​n o od agen​tów nie​bę​dą​cych taj​n ia​ka​mi, żeby no​si​li wło​sy o dłu​go​ści cen​ty​me​tra po​n ad koł​n ie​rzy​kiem. Przed dwo​ma ty​go​dnia​mi Will obe​rwał od Aman​dy li​nij​ką po kar​ku, a gdy nie zro​zu​miał alu​zji, wy​zna​czy​ła go do peł​n ie​n ia dy​żu​ru na lot​n i​sku, co wy​ma​ga​ło cią​głe​go włó​cze​n ia się po mę​skich to​a ​le​tach, zu​p eł​n ie jak​by cze​kał, aż ktoś zło​ży mu sek​su​a l​n ą pro​p o​zy​cję. Will po​p eł​n ił ten błąd i wspo​mniał Sa​rze o swo​jej wład​czy​n i. W za​my​śle ta hi​sto​ryj​ka mia​ła być czymś w ro​dza​ju żar​tu, ale jed​n o​cze​śnie mia​ła wy​tłu​ma​czyć, dla​cze​go mu​siał po​biec do fry​zje​ra, za​n im wy​szli ra​zem na ko​la​cję. Sara nie po​wie​dzia​ła mu, żeby nie ob​ci​n ał wło​sów. Była na to o wie​le za spryt​n a. Po​wie​dzia​ła, że lubi, kie​dy nosi wło​sy wła​śnie ta​kiej dłu​go​ści, i że bar​dzo mu w nich jest do twa​rzy. Mó​wiąc to, gła​dzi​ła go czu​le po szyi. A po​tem za​p ro​p o​n o​wa​ła, żeby za​miast do fry​zje​ra po​szli le​p iej do sy​p ial​n i, i tam zro​bi​li coś tak nie​p rzy​zwo​ite​go, że na samą myśl o tym Will na kil​ka se​kund stra​cił wzrok. Wła​śnie dla​te​go mógł się spo​dzie​wać, że resz​tę swo​jej ka​rie​ry za​wo​do​wej spę​dzi na naj​bar​dziej ru​chli​wym lot​n i​sku świa​ta, peł​n iąc w mę​skiej to​a ​le​cie rolę bab​ci klo​ze​to​wej. Ale to nie tłu​ma​czy​ło, dla​cze​go Aman​da sta​ra​ła się na​mie​rzyć go tego kon​kret​n e​go dnia, o tej kon​kret​n ej go​dzi​n ie. Ani szu​mu zgro​ma​dzo​n e​go w tle tłu​mu. Ani zna​jo​mych trza​sków, któ​re roz​le​ga​ły się w słu​chaw​ce.

Z po​wro​tem po​szedł do sa​lo​n u. Na jego wi​dok psy prze​su​n ę​ły się po​słusz​n ie, ale Will nie usiadł obok nich na ka​n a​p ie. Wziął z szaf​ki pi​lot i włą​czył te​le​wi​zor. Wła​śnie trwał ja​kiś mecz ko​szy​ków​ki. Pstryk​n ął parę razy, aż zła​p ał miej​sco​wy ka​n ał. Za biur​kiem sie​dzia​ła Mo​n i​ca Pe​a r​son, czo​ło​wa dzien​n i​kar​ka Chan​n el Two, pro​wa​dząc pro​gram in​for​ma​cyj​n y na te​mat Bel​tli​n e – no​we​go sys​te​mu bi​le​to​we​go w ko​mu​n i​ka​cji miej​skiej, któ​ry zo​stał znie​n a​wi​dzo​n y przez wszyst​kich w Atlan​cie, z wy​jąt​kiem po​li​ty​ków. Will oparł pa​lec na przy​ci​sku wy​łą​cza​ją​cym od​bior​n ik, ale za​n im zdą​żył go na​ci​snąć, ob​raz się zmie​n ił. Za​czę​ły się wia​do​mo​ści i nad ra​mie​n iem Mo​n i​ki Pe​a r​son po​ja​wi​ła się po​do​bi​zna mło​dej dziew​czy​n y. Kie​dy po re​p or​ta​żu roz​p o​czę​ła się re​la​cja na żywo z kon​fe​ren​cji pra​so​wej, Will pod​krę​cił gło​śność. To, co uj​rzał, spra​wi​ło, że od​ru​cho​wo usiadł na ka​n a​p ie. Na drew​n ia​n ym po​dium sta​ła Aman​da Wa​gner, a przed nią kil​ka mi​kro​fo​n ów. Cze​ka​ła, aż wszy​scy ucich​n ą. Will usły​szał zna​jo​me dźwię​ki: kli​ka​n ie ka​mer, a w tle ni​ski po​mruk tłu​mu. Will już set​ki razy miał oka​zję wi​dzieć swo​ją sze​fo​wą pod​czas kon​fe​ren​cji pra​so​wych. Zwy​kle znaj​do​wał się wów​czas z tyłu po​miesz​cze​n ia, sta​ra​jąc się uni​kać ka​mer, pod​czas gdy Aman​da pła​wi​ła się w bla​sku nie​p o​dziel​n ej uwa​gi obec​n ych. Uwiel​bia​ła być w cen​trum za​in​te​re​so​wa​n ia. Roz​ko​szo​wa​ła się każ​dą oka​zją do po​wol​n e​go są​cze​n ia in​for​ma​cji, któ​ry​mi kar​mi​li się żąd​n i sen​sa​cji dzien​n i​ka​rze. Ale tym ra​zem było in​a ​czej. Gdy ka​me​ra zbli​ży​ła się do po​dium, Will uważ​n ie przyj​rzał się twa​rzy Aman​dy. Wy​glą​da​ła na zmę​czo​n ą. Co wię​cej – wy​glą​da​ła, jak​by coś moc​n o ją mar​twi​ło. Wresz​cie prze​mó​wi​ła. – GBI wy​da​ło ko​mu​n i​kat alar​mo​wy w spra​wie Ash​le​igh Re​n ee Sny​der. Za​gi​n ię​cie tej dzie​więt​n a​sto​let​n iej ko​bie​ty zo​sta​ło zgło​szo​n e mniej wię​cej o trze​ciej pięt​n a​ście dziś po po​łu​dniu… – prze​rwa​ła na chwi​lę, żeby dać czas dzien​n i​ka​rzom na zro​bie​n ie no​ta​tek. – Ash​le​igh miesz​ka w dziel​n i​cy Te​chwo​od i jest stu​dent​ką dru​gie​go roku Geo​r​gia In​sti​tu​te of Tech​no​lo​gy. Aman​da mó​wi​ła da​lej, ale Will wy​łą​czył dźwięk. Ob​ser​wo​wał, jak po​ru​sza​ją się jej usta. Wi​dział, jak zwra​ca​ła się do róż​n ych re​p or​te​rów. Ich py​ta​n ia były roz​wle​kłe. Od​p o​wie​dzi Aman​dy trwa​ły krót​ko. Nie wy​trzy​ma​ła dłu​go. Tym ra​zem nie było mowy o wza​jem​n ym prze​ko​ma​rza​n iu się. W koń​cu Aman​da opu​ści​ła po​dium, a na ekra​n ie znów po​ja​wi​ła się Mo​n i​ca Pe​a r​son. Nad jej ra​mie​n iem wid​n ia​ło zdję​cie za​gi​n io​n ej dziew​czy​n y. Szczu​p łej, ład​nej blon​dyn​ki. Blon​dyn​ki, któ​ra wy​da​wa​ła się zna​jo​ma. Will wy​jął z kie​sze​n i te​le​fon. Kciu​kiem do​tknął kla​wi​sza, pod któ​rym miał za​p i​sa​n y te​le​fon Aman​dy, ale nie wy​brał nu​me​ru. Zgod​n ie z pra​wem sta​n o​wym, biu​ro śled​cze mu​sia​ło otrzy​mać ofi​cjal​n ą proś​bę od po​li​cji o prze​ję​cie do​cho​dze​n ia. Jed​n ym z wy​jąt​ków były spra​wy o upro​wa​dze​n ie, gdzie czas od​gry​wał klu​czo​wą rolę, po​n ie​waż po​ry​wa​cze mo​gli szyb​ko prze​kra​czać gra​n i​ce hrabstw i sta​nów. Ko​mu​n i​kat alar​mo​wy sta​wiał w po​go​to​wiu wszyst​kie te​re​n o​we od​dzia​ły GBI. Agen​ci do​sta​wa​li we​zwa​n ia do po​wro​tu. Każ​dy po​zy​ska​n y do​wód był w la​bo​ra​to​rium trak​to​wa​n y prio​ry​te​to​wo. Wszy​scy pra​cow​n i​cy kie​ro​wa​n i byli do tej jed​n ej, je​dy​n ej spra​wy. Wszy​scy, z wy​jąt​kiem Wil​la. Praw​do​p o​dob​n ie nie po​wi​n ien szu​kać w tym żad​n ych pod​tek​stów. Po pro​stu Aman​da zna​la​zła jesz​cze je​den spo​sób, żeby go uka​rać. Wciąż była wście​kła z po​wo​du tej jego fry​zu​-

ry. I na tyle ma​łost​ko​wa, żeby ce​lo​wo wy​łą​czyć go ze śledz​twa. Tyl​ko o to cho​dzi​ło. Will już wcze​śniej pra​co​wał przy upro​wa​dze​n iach. Zwy​kle to były pa​skud​n e spra​wy, któ​re rzad​ko koń​czy​ły się szczę​śli​wie, a mimo to każ​dy gli​n iarz chciał przy nich pra​co​wać. Eks​cy​to​wał ich ty​ka​ją​cy ze​gar. Cią​głe na​p ię​cie. At​mos​fe​ra po​lo​wa​n ia. Za​strzyk ad​re​n a​li​n y, któ​ry był prze​cież jed​n ym z po​wo​dów, dla któ​re​go każ​dy z nich zde​cy​do​wał się wstą​p ić do służ​by. A Aman​da po​sta​n o​wi​ła uka​rać Wil​la, trzy​ma​jąc go z dala od tej spra​wy. Te​chwo​od. Stu​dent​ka. Will wy​łą​czył te​le​wi​zor. Czuł, jak po ple​cach spły​wa mu kro​p el​ka potu. Jego umysł nie mógł sku​p ić się na żad​n ej kon​kret​n ej my​śli. W koń​cu po​trzą​snął gło​wą, żeby się po​zbie​rać. I wła​śnie w tym mo​men​cie za​re​je​stro​wał go​dzi​n ę, któ​ra wid​n ia​ła na wy​świe​tla​czu de​ko​de​ra. Zmia​n a Sary skoń​czy​ła się przed dwu​n a​sto​ma mi​n u​ta​mi. Psia​krew! Naj​p ierw mu​siał zrzu​cić oba psy z ka​n a​p y; do​p ie​ro wte​dy po​de​rwał się na nogi i po​p ę​dził ku drzwiom. Są​siad Sary, Abel Con​ford, cze​kał na ko​ry​ta​rzu na win​dę. – Dzień do… Will dał nura na klat​kę scho​do​wą. Prze​ska​ki​wał po dwa stop​n ie na​raz, by jak naj​p rę​dzej wy​do​stać się z bu​dyn​ku. Sara nie mo​gła prze​cież po​my​śleć, że to z jej po​wo​du cho​dzi jak błęd​n y. Miesz​ka​ła za​le​d​wie kil​ka prze​cznic od szpi​ta​la. Mo​gła zja​wić się tu lada chwi​la. Wła​ści​wie już tu była. Will zo​ba​czył ją, jak sie​dzi w swo​im bmw, gdy tyl​ko otwo​rzył drzwi. Przez uła​mek se​kun​dy po​my​ślał, że może war​to rzu​cić się po​mię​dzy drze​wa. Ale za​raz do​szedł do wnio​sku, że prze​cież Sara zdą​ży​ła już za​uwa​żyć jego sa​mo​chód. Po​rsche rocz​n ik sie​dem​dzie​sią​ty dzie​wią​ty, z lek​ko wy​su​n ię​tym no​sem, stał tuż obok jej no​wiut​kiej te​re​n ów​ki. Will nie zdo​łał​by otwo​rzyć drzwi, nie ude​rza​jąc przy tym sa​mo​cho​du Sary. Wy​mru​czał pod no​sem coś nie​p rzy​jem​n e​go, jed​n o​cze​śnie przy​kle​ja​jąc uśmiech do twa​rzy. Ale Sara nie od​wza​jem​n i​ła mu się tym sa​mym. Po pro​stu sie​dzia​ła w fo​te​lu, za​ci​ska​jąc dło​nie na kie​row​n i​cy i szkla​n ym wzro​kiem ga​p i​ła się pro​sto przed sie​bie. Pod​szedł bli​żej. Słoń​ce świe​ci​ło tak ja​sno, że przed​n ia szy​ba auta za​mie​n i​ła się w lu​stro, więc Will nie za​uwa​żył, że Sara ma łzy w oczach, do​p ó​ki nie zna​lazł się tuż obok niej. Na​tych​miast kwe​stia spo​ru z Aman​dą prze​sta​ła mieć ja​kie​kol​wiek zna​cze​n ie. Czym prę​dzej szarp​n ął za klam​kę. Sara od​blo​ko​wa​ła za​mek. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​tał bez tchu. – Taak… – od​p ar​ła, opie​ra​jąc sto​p y na pro​gu. – Po pro​stu mia​łam w pra​cy zły dzień. – Chcesz o tym po​ga​dać? – Wła​ści​wie to nie, ale dzię​ki, że spy​ta​łeś – prze​su​n ę​ła ko​n iusz​ka​mi pal​ców po jego po​licz​ku, a na​stęp​n ie za​ło​ży​ła mu za ucho nie​sfor​n y ko​smyk wło​sów. Will po​chy​lił się bli​żej. Te​raz mógł je​dy​n ie na nią pa​trzeć. Kasz​ta​n o​we wło​sy Sary ścią​gnię​te były do tyłu i zwią​za​n e w koń​ski ogon, a blask słoń​ca nada​wał jej oczom ko​lor in​ten​syw​n ej zie​le​n i. Wciąż mia​ła na so​bie swój szpi​tal​n y far​tuch, z kil​ko​ma za​schnię​ty​mi kro​p la​mi krwi na rę​ka​wie. Na wierz​chu dło​n i do​strzegł ciąg ta​jem​n i​czych cyfr, wy​p i​sa​n ych gra​n a​to​wym atra​men​tem na bia​łej jak mle​ko skó​rze. W Gra​dy Ho​spi​tal wszyst​kie kar​ty pa​cjen​tów znaj​do​wa​ły się na cy​fro​wych ta​ble​tach; Sara na wła​snym ręku ob​li​cza​ła od​p o​wied​n ią daw​kę leku dla każ​de​go pa​cjen​ta. Gdy​by Will wie​dział o tym w ze​szłym ty​go​dniu, oszczę​-

dził​by so​bie dwóch bez​sen​n ych nocy, wy​p eł​n io​n ych sza​leń​czą za​zdro​ścią, ale to nie on wy​krę​cał się od od​p o​wie​dzi. – Jak tam psy? W po​rząd​ku? – spy​ta​ła. – Zro​bi​ły wszyst​ko to, co psy po​win​n y ro​bić. – Dzię​ki, że się nimi za​ją​łeś. Sara opar​ła ręce na jego ra​mio​n ach i Will od razu po​czuł zna​jo​me po​bu​dze​n ie. Zu​p eł​n ie jak​by mię​dzy nimi ist​n iał ja​kiś nie​wi​dzial​n y sznu​rek. Naj​lżej​sze po​cią​gnię​cie wy​star​cza​ło, by sta​wał się nie​zdol​n y do cze​go​kol​wiek. Czu​le po​gła​ska​ła go po kar​ku. – Le​p iej opo​wiedz mi, jak to​bie mi​n ął dzień. – Nud​n o i smut​n o – od​p arł, co w su​mie zga​dza​ło się z praw​dą. – Ja​kiś star​sza​wy gość oznaj​mił mi, że po​do​ba mu się moja fi​zjo​n o​mia. Ob​da​rzy​ła go nie​śmia​łym uśmie​chem. – Nie mo​głeś go aresz​to​wać za to, że uczci​wie po​wie​dział, co my​śli. – No cóż, naj​wy​raź​n iej samo mó​wie​n ie o tym spra​wia​ło mu przy​jem​n ość. – Wiesz, może war​to spraw​dzić, czy miał ra​cję? Will po​czuł, jak sznu​rek się na​p i​n a. Schy​lił się, żeby mu​snąć po​ca​łun​kiem usta Sary. Jej war​gi były mięk​kie i pach​n ia​ły mię​tą pie​p rzo​wą od bal​sa​mu, któ​re​go uży​wa​ła. Prze​su​n ę​ła pa​znok​cia​mi po jego wło​sach i Will po​chy​lił się jesz​cze ni​żej. Na​gle cały na​strój pry​snął, bo drzwi bu​dyn​ku otwo​rzy​ły się z hu​kiem. Abel Con​ford spoj​rzał na nich spode łba i cięż​ki​mi kro​ka​mi ru​szył w stro​n ę swo​je​go mer​ce​de​sa. Will mu​siał od​chrząk​n ąć, za​n im za​dał Sa​rze na​stęp​n e py​ta​n ie. – Je​steś pew​n a, że nie chcesz mieć tro​chę cza​su tyl​ko dla sie​bie? Po​p ra​wi​ła mu wę​zeł na kra​wa​cie. – Chcę pójść z tobą na mały spa​cer, po​tem chcę zjeść z tobą całą wiel​ką piz​zę, a na​stęp​nie chcę z tobą spę​dzić resz​tę nocy. Will po​p a​trzył na ze​ga​rek. – Wy​da​je mi się, że mogę ci to za​p ew​n ić. Sara wy​su​n ę​ła się z auta i za​mknę​ła drzwicz​ki. Will wsu​n ął etui na klu​czy​ki do ma​łej kie​sze​n i w spodniach. Pla​stik otarł się o zna​jo​my, zim​n y me​tal ślub​n ej ob​rącz​ki. Zdjął ją z pal​ca dwa ty​go​dnie temu, ale z po​wo​dów, któ​rych sam nie był w sta​n ie okre​ślić, nie po​zbył się jej na do​bre. Sara wzię​ła go za rękę i we dwo​je ru​szy​li chod​n i​kiem przed sie​bie. W Atlan​cie dru​ga po​ło​wa mar​ca na​le​ża​ła do naj​wspa​n ial​szych pór w roku i dzi​siej​szy dzień nie był wy​jąt​kiem od re​gu​ły. Lek​ki wie​trzyk chło​dził po​wie​trze. Każ​dy skra​wek zie​mi po​kry​wa​ły kwia​ty. Słoń​ce prze​dzie​ra​ło się przez ko​ro​n y drzew, roz​świe​tla​jąc twarz Sary. Łzy zdą​ży​ły obe​schnąć, lecz Will wi​dział, że wciąż drę​czy ją coś, co wy​da​rzy​ło się w szpi​ta​lu. – Je​steś pew​n a, że do​brze się czu​jesz? – spy​tał z tro​ską. W od​p o​wie​dzi Sara owi​n ę​ła jego ra​mię do​oko​ła swo​ich ra​mion. Była o spo​ro niż​sza od Wil​la, co ozna​cza​ło, że ide​a l​n ie do​p a​so​wy​wa​ła się do miej​sca pod jego pa​chą, zu​p eł​n ie jak​by byli dwo​ma ka​wał​ka​mi puz​zli. Po​czuł, jak jej dłoń wśli​zgu​je się pod jego ma​ry​n ar​kę. W koń​cu za​ha​czy​ła kciuk o pa​sek spodni, trwoż​li​wie omi​ja​jąc ka​bu​rę, w któ​rej tkwił glock. Po dro​dze mi​ja​li tych, któ​rzy zwy​kle krę​ci​li się w tej oko​li​cy – upra​wia​ją​cych jog​ging, przy​god​n e pary, męż​czyzn pcha​ją​cych wóz​ki z nie​mow​lę​ta​mi. Ko​bie​ty, któ​re wy​p ro​wa​dza​ły

psy. Więk​szość osób ga​da​ła przez ko​mór​ki – na​wet ci, któ​rzy bie​ga​li. Wresz​cie Sara prze​mó​wi​ła. – Oszu​ka​łam cię. Zer​k​n ął w dół. – Tak? W czym? – Wca​le nie wzię​łam do​dat​ko​we​go dy​żu​ru w szpi​ta​lu. Zo​sta​łam tam, po​n ie​waż… – Jej głos za​marł. Spoj​rza​ła na uli​cę. – Po​n ie​waż nie było ni​ko​go in​n e​go. Nie wie​dział, jak za​re​a go​wać. – Okay – mruk​n ął po chwi​li. Jej ra​mio​n a po​wę​dro​wa​ły w górę, kie​dy bra​ła głę​bo​ki od​dech. – Mniej wię​cej w po​rze lun​chu przy​wie​zio​n o do nas ośmio​let​n ie​go chłop​ca… – Sara pra​co​wa​ła jako le​karz pe​dia​tra na izbie przy​jęć w Gra​dy Ho​spi​tal i wi​dzia​ła mnó​stwo dzie​cia​ków w bar​dzo złym sta​n ie. – Bie​dak przedaw​ko​wał le​kar​stwa na nad​ci​śnie​n ie swo​jej bab​ci… Po​łknął po​ło​wę daw​ki prze​wi​dzia​n ej na pół​to​ra mie​sią​ca. To był bez​n a​dziej​n y przy​p a​dek. Will za​cho​wał mil​cze​n ie, żeby nie mu​sia​ła się śpie​szyć. – Kie​dy go przy​wieź​li, jego ser​ce ude​rza​ło wol​n iej niż czter​dzie​ści razy na mi​n u​tę. Od razu zro​bi​li​śmy płu​ka​n ie żo​łąd​ka. Po​da​li​śmy glu​ca​gon, po​tem mak​sy​mal​n ą daw​kę do​p a​mi​ny, epi​n e​fry​n y… – Z każ​dym sło​wem jej głos sta​wał się co​raz ła​god​n iej​szy. – Nie mo​głam zro​bić nic wię​cej. We​zwa​łam kar​dio​lo​ga, żeby za​ło​żył sty​mu​la​tor pra​cy ser​ca, ale… – Sara znów po​krę​ci​ła gło​wą. – Mu​sie​li​śmy po​zwo​lić mu odejść. Skoń​czy​ło się na tym, że chło​p iec zo​stał prze​n ie​sio​n y na od​dział in​ten​syw​n ej te​ra​p ii. Will uj​rzał czar​n e mon​te car​lo, któ​ry po​wo​li wlókł się uli​cą. Zza opusz​czo​n ych szyb do​bie​gał ogłu​sza​ją​cy rap. – Nie mo​głam zo​sta​wić go sa​me​go – do​koń​czy​ła Sara. Na​tych​miast ode​rwał wzrok od sa​mo​cho​du. – Nie było tam żad​n ych pie​lę​gnia​rek? – Od​dział już pę​kał w szwach – od​p ar​ła i znów po​krę​ci​ła gło​wą. – Bab​cia nie zja​wi​ła się w szpi​ta​lu. Mama sie​dzi w wię​zie​n iu. Ta​tuś oczy​wi​ście nie​zna​n y. Dzie​ciak nie ma żad​n ych krew​n ych. Nie był przy​tom​n y i pew​n ie na​wet nie wie​dział, że tam je​stem… – Prze​rwa​ła na mo​ment. – Umie​rał przez całe czte​ry go​dzi​n y. Jego rącz​ki były już zim​n e wte​dy, kie​dy prze​no​si​li​śmy go na górę… – Sara wbi​ła spoj​rze​n ie w chod​n ik, po któ​rym szli. – Ja​cob. Miał na imię Ja​cob. Will żuł przez chwi​lę we​wnętrz​n ą stro​n ę war​gi. Jako dzie​ciak parę razy był przyj​mo​wa​ny, a po​tem wy​p i​sy​wa​n y z Gra​dy Ho​spi​tal. Ten szpi​tal był je​dy​n ym w Atlan​cie ośrod​kiem zdro​wia utrzy​my​wa​n ym za pań​stwo​we pie​n ią​dze. – Mały Ja​cob miał szczę​ście, że by​łaś przy nim – po​wie​dział w koń​cu. Moc​n iej przy​tu​li​ła się do jego ra​mie​n ia. Wciąż nie pod​n o​si​ła spoj​rze​n ia, jak​by szcze​li​n y w chod​n i​ku wy​ma​ga​ły spe​cjal​n ej uwa​gi. W mil​cze​n iu szli przed sie​bie. Will czuł cię​żar ocze​ki​wa​n ia i wie​dział, że Sara roz​my​śla te​raz o jego dzie​ciń​stwie; fakt, że jego ży​cie mo​gło za​koń​czyć się w ten sam spo​sób, co ży​cie ma​łe​go Ja​co​ba. Will po​wi​n ien przy​n ajm​n iej przy​znać się do tego gło​śno, przy​p o​mi​n a​jąc za​ra​zem, że z nim sys​tem ob​szedł się le​p iej niż z więk​szo​ścią ta​kich jak on dzie​cia​ków. Ale ja​koś nie po​tra​fił zna​leźć wła​ści​wych słów.

– Hej! – W pew​n ej chwi​li Sara po​cią​gnę​ła go za rę​kaw. – Chy​ba po​win​n i​śmy za​wró​cić. Mia​ła ra​cję. Tłum prze​chod​n iów wy​raź​n ie się prze​rze​dził. Do​tar​li w po​bli​że Bo​ule​vard, któ​re o tej po​rze dnia zde​cy​do​wa​n ie nie było naj​lep​szym miej​scem na prze​chadz​kę. Will ro​zej​rzał się do​oko​ła, mru​żąc oczy w ośle​p ia​ją​cym bla​sku słoń​ca. Tu​taj bra​ko​wa​ło wy​so​kich bu​dyn​ków albo dra​p a​czy chmur, któ​re blo​ko​wa​ły​by pro​mie​n ie sło​n ecz​n e. Do​oko​ła cią​gnę​ły się w nie​skoń​czo​n ość rzę​dy nędz​n ych dom​ków, któ​re po​wsta​ły z sub​wen​cji rzą​do​wych. Te​chwo​od wy​glą​da​ło tak samo aż do po​ło​wy lat dzie​więć​dzie​sią​tych, kie​dy olim​p ia​da wszyst​ko zmie​n i​ła. Rząd zde​cy​do​wał się na wy​bu​rze​n ie slum​sów, a ich miesz​kań​cy zo​sta​li prze​n ie​sie​n i da​lej na po​łu​dnie. Te​raz w ele​ganc​kich apar​ta​men​tow​cach miesz​ka​li stu​den​ci. Tacy jak Ash​le​igh Sny​der. Prze​mó​wił, za​n im roz​są​dek zdo​łał go po​wstrzy​mać. – Cze​mu nie pój​dzie​my tam​tę​dy? Sara rzu​ci​ła mu ba​daw​cze spoj​rze​n ie. Will wska​zy​wał w kie​run​ku tam​te​go osie​dla. – Chcę ci coś po​ka​zać – oznaj​mił. – Tu​taj? – Kil​ka kwar​ta​łów stąd – po​cią​gnął ją za ra​mię, żeby ru​szy​ła z miej​sca. Prze​szli na ukos przez na​stęp​n ą uli​cę, da​jąc krok nad ster​tą śmie​ci. Graf​fi​ti po​kry​wa​ło szczel​n ie wszyst​kie ścia​n y. Obej​mu​jąc Sarę, Will nie​mal czuł, jak drob​n e wło​ski na jej kar​ku sta​ją dęba. – Je​steś pe​wien, że chcesz tam iść? – za​p y​ta​ła. – Za​ufaj mi – od​p arł. Jak na za​wo​ła​n ie po​ja​wi​ła się przed nimi gru​p a po​dej​rza​n ie wy​glą​da​ją​cych na​sto​lat​ków, ob​n a​żo​n ych od pasa w górę. Każ​dy z nich po​p i​sy​wał się spoj​rze​n iem spode łba i opusz​czo​ny​mi ni​sko na bio​drach dżin​sa​mi. Ra​zem sta​n o​wi​li praw​dzi​wie barw​n ą gru​p ę włó​czę​gów, re​p re​zen​tu​ją​cą nie​mal wszyst​kie mniej​szo​ści et​n icz​n e, ja​kie by​to​wa​ły na tym ob​sza​rze Atlan​ty. Je​den z wy​rost​ków miał wy​ta​tu​owa​n ą na bia​łym jak u ryby brzu​chu ma​lut​ką swa​sty​kę, inny na pier​si miał fla​gę Pu​er​to Rico. Czap​ki na ich gło​wach od​wró​co​n e były dasz​ka​mi do tyłu. Zę​bów bra​ko​wa​ło albo tu i ów​dzie po​ły​ski​wa​ły zło​tem. Wszy​scy ści​ska​li w dło​niach brą​zo​we pa​p ie​ro​we to​reb​ki, kształ​tem do złu​dze​n ia przy​p o​mi​n a​ją​ce bu​tel​ki z ja​kimś moc​n iej​szym trun​kiem. Sara przy​tu​li​ła się do​Wil​la, on zaś utkwił wzrok w gru​p ie bez​czel​n ych szcze​n ia​ków. Will już na dzień do​bry ro​bił wra​że​n ie swo​im wzro​stem, wy​n o​szą​cym nie​mal metr dzie​więć​dzie​siąt, ale od​chy​le​n ie poły ma​ry​n ar​ki zde​cy​do​wa​n ie wzmac​n ia​ło siłę prze​ka​zu. Nic nie osła​bia​ło ar​gu​men​tów prze​ciw​n i​ka tak bar​dzo, jak glock, mo​del 23, w któ​ry wy​p o​sa​że​n i byli agen​ci służb rzą​do​wych. Mło​dzień​cy od​wró​ci​li się bez sło​wa i po​wę​dro​wa​li w prze​ciw​n ym kie​run​ku. Will śle​dził bacz​n ie każ​dy ich krok, by dać im ja​sno do zro​zu​mie​n ia, że nie po​win​n i się za​trzy​my​wać. – Do​kąd idzie​my? – spy​ta​ła Sara. Naj​wy​raź​n iej się nie spo​dzie​wa​ła, że ich po​p o​łu​dnio​wy spa​cer zmie​n i się w wy​ciecz​kę do jed​n ej z naj​bar​dziej nie​bez​p iecz​n ych dziel​n ic mia​sta. Szli te​raz w peł​n ym bla​sku słoń​ca. W tej czę​ści me​tro​p o​lii bra​ko​wa​ło ocie​n io​n ych miejsc. Nikt nie sa​dził kwia​tów w ogród​kach przed do​ma​mi; in​a ​czej niż na ob​sa​dzo​n ych de​re​n ia​mi uli​cach w bar​dziej za​moż​n ych re​jo​nach nie było tu ni​cze​go poza ja​skra​wy​mi świe​tlów​ka​mi kse​n o​n o​wych lamp i mnó​stwem otwar​tych prze​strze​n i, żeby po​li​cyj​n e he​li​kop​te​ry ła​two mo​gły wy​tro​p ić skra​dzio​n e auta

lub na​mie​rzyć ucie​ka​ją​cych prze​stęp​ców. – Jesz​cze ka​wa​łek – po​wie​dział Will, po​cie​ra​jąc ra​mię Sary w na​dziei, że to nie​co ukoi jej oba​wy. W kom​p let​n ym mil​cze​n iu prze​szli kil​ka ko​lej​n ych skrzy​żo​wań. Will czuł, że na​p ię​cie Sary wzra​sta, im bar​dziej od​da​la​li się od domu. – Wiesz, jak na​zy​wa się ta oko​li​ca? – spy​tał w pew​n ej chwi​li. W od​p o​wie​dzi Sara ro​zej​rza​ła się w po​szu​ki​wa​n iu ta​blicz​ki z na​zwą uli​cy. – „Dro​ga Do​n i​kąd”? A może „Od​dział Za​mknię​ty”? 2 – Kie​dyś ten re​jon na​zy​wa​li​śmy But​ter​milk Bot​tom. Uśmiech​n ę​ła się, sły​sząc tę na​zwę. – Dla​cze​go aku​rat tak? – To był praw​dzi​wy slums. Bez bru​ko​wa​n ych ulic. Bez elek​trycz​n o​ści. Ro​zu​miesz, jak stro​ma to była prze​p aść? – Sara bez sło​wa ski​n ę​ła gło​wą. – Tu​taj gro​ma​dzo​n o wszyst​kie nie​czy​sto​ści. Lu​dzie po​wia​da​li, że śmier​dzą tak jak skwa​śnia​ła ma​ślan​ka. Za​uwa​żył, że prze​sta​ła się uśmie​chać. Kie​dy skrę​ca​li w Ca​rver Stre​et, prze​su​n ął rękę z ra​mion Sary na jej ta​lię i wska​zał za​bi​ty de​ska​mi sklep z kawą, któ​ry znaj​do​wał się na sa​mym rogu. – Kie​dyś tu​taj był wa​rzyw​n iak. Sara spoj​rza​ła na nie​go. – Pani Flan​n i​gan wy​sy​ła​ła mnie tu​taj co​dzien​n ie po szko​le, że​bym ku​p ił jej pacz​kę fa​jek Kool 100 i flasz​kę le​kar​stwa. – Pani Flan​n i​gan? – Tak na​zy​wa​ła się fa​cet​ka, któ​ra była kie​row​n icz​ką domu dziec​ka. Sara nie zmie​n i​ła wy​ra​zu twa​rzy, ale przy​tak​n ę​ła. Will po​czuł w głę​bi brzu​cha dziw​n e trze​p o​ta​n ie, zu​p eł​n ie jak​by po​łknął garść szer​sze​n i. Sam nie wie​dział, cze​mu wła​ści​wie przy​p ro​wa​dził Sarę w to miej​sce. Za​sad​n i​czo nie dzia​łał pod wpły​wem im​p ul​sów i zde​cy​do​wa​n ie nie na​le​żał do osób, któ​re z wła​snej woli wta​jem​ni​cza​ją in​n ych w szcze​gó​ły ze swo​je​go ży​cia. Sara wie​dzia​ła, że Will wy​cho​wał się w sie​ro​ciń​cu. Wie​dzia​ła, że jego mat​ka zmar​ła krót​ko po po​ro​dzie. Przy​p usz​czał, że resz​ty do​wie​dzia​ła się na wła​sną rękę. Sara nie była tyl​ko i wy​łącz​n ie pe​dia​trą. W swo​im ma​łym mia​stecz​ku pra​co​wa​ła tak​że jako in​spek​tor me​dycz​n y. Wie​dzia​ła, jak wy​glą​da prze​moc. Wie​dzia​ła, jak Will mu​siał kie​dyś wy​glą​dać. Bio​rąc pod uwa​gę jej me​dycz​n ą prze​szłość, z pew​no​ścią po​skła​da​n ie wszyst​kich wska​zó​wek w ca​łość przy​szło jej bez tru​du. – A tu​taj był sklep z pły​ta​mi – oznaj​mił, wska​zu​jąc na​stęp​n y opusz​czo​n y bu​dy​n ek. Will wciąż obej​mo​wał ra​mie​n iem ta​lię Sary, pro​wa​dząc ją w kie​run​ku celu wy​p ra​wy. Trze​p o​ta​n ie w brzu​chu wy​raź​n ie przy​bra​ło na sile. W jego my​ślach co chwi​la mi​go​tał ob​raz Ash​le​igh Sny​der. Zdję​cie, któ​re po​ka​zy​wa​n o w te​le​wi​zji, mu​sia​ło po​cho​dzić z jej le​gi​ty​ma​cji stu​denc​kiej. Ja​sne wło​sy dziew​czy​n y były ścią​gnię​te do tyłu. Na jej ustach igrał le​ciut​ki uśmiech, zu​p eł​n ie jak​by fo​to​graf po​wie​dział coś za​baw​n e​go. – Gdzie wła​ści​wie miesz​ka​łeś? – spy​ta​ła na​gle Sara. Drgnął. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, żeby mi​n ę​li daw​n y dom dziec​ka. Bu​dy​n ek był tak zmie​n io​ny, że nie​mal nie do roz​p o​zna​n ia. Ce​gla​n a ar​chi​tek​tu​ra hisz​p ań​skie​go od​ro​dze​n ia zo​sta​ła cał​ko​wi​cie znisz​czo​n a. Wiel​kie me​ta​lo​we mar​ki​zy spo​czy​wa​ły nad ra​ma​mi fron​to​wych okien ni​czym brwi, a czer​wo​n ą ce​głę ktoś po​ma​lo​wał na reu​ma​tycz​n ą żółć. Tu i ów​dzie bra​-

ko​wa​ło frag​men​tów fa​sa​dy. Po​tęż​n e fron​to​we drzwi, któ​re Will pa​mię​tał jako lśnią​co czar​ne, te​raz mie​n i​ły się krzy​kli​wą czer​wie​n ią. Na szy​bach osia​dła war​stwa bru​du. Na po​dwór​ku, w po​ma​lo​wa​n ych na bia​ło opo​n ach, na​le​żą​cych do pani Flan​n i​gan, nikt od daw​n a już nie sa​dził tu​li​p a​n ów ani sto​kro​tek. Zresz​tą opo​n y nie były już bia​łe. Will bał się zga​dy​wać, co znaj​du​je się w środ​ku każ​dej z nich, i nie miał za​mia​ru pod​cho​dzić na tyle bli​sko, żeby się o tym prze​ko​n ać. Na bocz​n ej ścia​n ie znaj​do​wa​ła się ja​kaś ta​blicz​ka. „Luk​su​so​we Apar​ta​men​ty – Już Wkrót​ce” – prze​czy​ta​ła Sara. – Wca​le nie tak „wkrót​ce”, jak mi się zda​je. Will za​p a​trzył się na bu​dy​n ek. – Kie​dyś wy​glą​da​ło to cał​kiem in​a ​czej. Wstręt Sary był nie​mal na​ma​cal​n y, ale mimo to py​ta​ła da​lej. – Chcesz zaj​rzeć do środ​ka? Wła​ści​wie chciał uciec stam​tąd jak naj​szyb​ciej, ale zmu​sił się, by wejść po scho​dach pro​wa​dzą​cych do fron​to​wych drzwi. Jako dziec​ko przy każ​dym po​wro​cie do domu/sie​ro​ciń​ca do​świad​czał cze​goś w ro​dza​ju stra​chu. Nowi chłop​cy bez prze​rwy wpro​wa​dza​li się albo wy​pro​wa​dza​li, a więk​szość z nich uwa​ża​ła, że musi coś ko​muś udo​wod​n ić, cza​sa​mi za po​mo​cą wła​snych pię​ści. Jed​n ak tym ra​zem to nie oba​wa przed fi​zycz​n ą prze​mo​cą wy​wo​ły​wa​ła w Wil​lu zim​n y dreszcz, lecz ob​raz Ash​le​igh Sny​der. Zu​p eł​n ie bez sen​su czuł się ja​koś zwią​za​ny z jej oso​bą, po​n ie​waż za​gi​n io​n a dziew​czy​n a z wy​glą​du bar​dzo przy​p o​mi​n a​ła jego mat​kę. Przy​su​n ął twarz jak naj​bli​żej okna, ale nie uda​ło mu się do​strzec ni​cze​go poza od​bi​ciem wła​snych oczu. Fron​to​we drzwi oka​za​ły się za​mknię​te na kłód​kę, któ​ra spra​wia​ła wra​że​n ie no​wej i kosz​tow​n ej, jed​n ak drew​n o było tak spróch​n ia​łe, że wy​star​czy​ło jed​n o so​lid​n e szarp​n ię​cie za klam​kę, żeby śru​by pu​ści​ły. Will za​wa​hał się, przy​ci​ska​jąc dłoń do drzwi. Czuł, że Sara stoi tuż za nim i cze​ka. Za​sta​no​wił się, co by zro​bi​ła, gdy​by te​raz zmie​n ił zda​n ie i po pro​stu zszedł ze scho​dów. – Mo​że​my stąd odejść, je​śli chcesz – po​wie​dzia​ła, jak​by czy​ta​jąc w jego my​ślach, a po​tem do​da​ła zgryź​li​wie – No, cze​mu nie idzie​my? Will po​p chnął drzwi. Spo​dzie​wał się, że usły​szy skrzy​p ie​n ie za​wia​sów, ale drzwi za​ha​czy​ły o spa​czo​n e de​ski pod​ło​gi, więc mu​siał je moc​n o pchnąć, żeby ustą​p i​ły. Prze​kra​cza​jąc próg, ostroż​n ie spraw​dził nogą, czy pod​ło​ga jest cała. Choć na ze​wnątrz wciąż było ja​sno, w środ​ku bu​dyn​ku pa​n o​wał mrok, głów​n ie z po​wo​du cięż​kich za​słon w oknach i bru​du, któ​ry gru​bą war​stwą po​kry​wał wszyst​kie szy​by. Z głę​bi przy​p ły​n ę​ła na po​wi​ta​n ie cięż​ka woń piż​ma, w ni​czym nie​p rzy​p o​mi​n a​ją​ca przy​jem​n e​go za​p a​chu Pine–Sol albo Kool 100, któ​re Will za​p a​mię​tał z dzie​ciń​stwa. Pró​bo​wał zna​leźć włącz​n ik świa​tła, ale bez po​wo​dze​n ia. – Może jed​n ak po​win​n i​śmy… – ode​zwa​ła się Sara. – Psia​krew, zda​je się, że za​mie​n i​li dom dziec​ka w ja​kiś pie​p rzo​n y ho​tel. – Will wska​zał okra​to​wa​n ą re​cep​cję. Klu​cze wciąż wi​sia​ły na ha​czy​kach w sza​fecz​ce na tyl​n ej ścia​n ie. – Albo w za​jazd. Ro​zej​rzał się po po​miesz​cze​n iu, któ​re, jak przy​p usz​czał, było nie​gdyś ho​te​lo​wym lob​by. Na pod​ło​dze wa​la​ły się reszt​ki szkla​n ych ru​rek i cy​n o​wej fo​lii. Ama​to​rzy ko​ka​iny zde​mo​lo​wa​li ka​n a​p ę i fo​te​le. Kil​ka zu​ży​tych pre​zer​wa​tyw le​ża​ło wdep​ta​n ych w dy​wan. – Mój Boże… – wy​szep​ta​ła Sara. Za​sta​n a​wia​ją​ce, ale Will po​czuł, że musi bro​n ić swo​ich wspo​mnień.

– Wy​obraź so​bie te ścia​n y po​ma​lo​wa​n e na bia​ło, a na miej​scu sofy po​dzie​lo​n ą na czę​ści ka​n a​p ę, obi​tą żół​tym sztruk​sem – po​p a​trzył na pod​ło​gę. – Dy​wan jest ten sam, co wte​dy. Tyle tyl​ko, że był o wie​le bar​dziej czy​sty. Sara ski​n ę​ła gło​wą; za​n im zdą​ży​ła wy​biec przez fron​to​we drzwi, Will czym prę​dzej ru​szył na tył bu​dyn​ku. Ogrom​n e prze​strze​n ie, któ​re za​p a​mię​tał z dzie​ciń​stwa, te​raz były po​dzie​lo​ne na po​je​dyn​cze po​ko​je, ale wciąż po​tra​fił przy​p o​mnieć so​bie, jak wy​glą​da​ły w lep​szych cza​sach. Od​wró​cił się do Sary. – Tu​taj znaj​do​wa​ła się ja​dal​n ia. W środ​ku sta​ło dwa​n a​ście sto​łów, ta​kich jak ławy na pik​n i​kach, ale przy​kry​tych ob​ru​sa​mi, na któ​rych le​ża​ły ład​n e ser​wet​ki. Chłop​cy sia​da​li po jed​n ej stro​n ie, a dziew​czyn​ki po dru​giej. Pani Flan​n i​gan była bar​dzo ostroż​n a, je​śli cho​dzi​ło o kon​tak​ty chłop​ców z dziew​czyn​ka​mi. Po​wta​rza​ła, że nie po​trze​ba jej wię​cej dzie​cia​ków niż te, któ​re już są. Sara się nie uśmiech​n ę​ła. Jak​by ten żart wca​le jej nie roz​ba​wił. – Pro​szę – Will za​trzy​mał się w pro​gu. Ten po​kój wy​glą​dał jak czar​n a dziu​ra, ale mimo tego z ła​two​ścią przy​p o​mniał so​bie wy​strój wnę​trza. Na ścia​n ach kwie​ci​sta ta​p e​ta. Me​ta​lo​we biur​ko i drew​n ia​n e krze​sło. – Tu​taj było biu​ro pani Flan​n i​gan. – Co się z nią sta​ło? – Do​sta​ła ata​ku ser​ca. Umar​ła, za​n im ka​ret​ka zdą​ży​ła przy​je​chać. Will po​wę​dro​wał da​lej wzdłuż ko​ry​ta​rza i po​p chnął wy​glą​da​ją​ce zna​jo​mo wa​ha​dło​we drzwi. – To oczy​wi​ście kuch​n ia. – Przy​n ajm​n iej jed​n o po​miesz​cze​n ie, któ​re się nie zmie​n i​ło. – Wi​dzę, że piec jest ten sam, co wte​dy… Otwo​rzył drzwi pro​wa​dzą​ce do spi​żar​ki. Na pół​kach wciąż sta​ły za​p a​sy je​dze​n ia. Pleśń za​mie​n i​ła bo​che​n ek chle​ba w śmier​dzą​cą, czar​n ą ce​głę. Drzwi od tyłu upstrzo​n e były graf​fi​ti. „Pieprz się! Pieprz się! Pieprz się!” – wid​n ia​ło wy​ry​te w mięk​kim drew​n ie. – Wy​glą​da na to, że ćpu​n y ude​ko​ro​wa​ły wszyst​ko po swo​je​mu – za​uwa​ży​ła Sara. – Aku​rat to było tu od za​wsze – przy​znał Will. – To tu​taj mu​sie​li​śmy sie​dzieć, je​śli ktoś coś prze​skro​bał. Sara za​ci​snę​ła usta, oglą​da​jąc ry​giel w drzwiach. – Wierz mi, za​mknię​cie w spi​żar​n i nie było naj​gor​szą rze​czą, jaka przy​tra​fi​ła się więk​szo​ści z tych dzie​cia​ków… – W oczach Sary zo​ba​czył nie​me py​ta​n ie. – Nie, aku​rat ja nig​dy tu​taj nie sie​dzia​łem. Zmu​si​ła się do uśmie​chu. – Taką mam na​dzie​ję. – Tu wca​le nie było tak źle, jak ci się wy​da​je. Mie​li​śmy co jeść. Mie​li​śmy dach nad gło​wą. Mie​li​śmy ko​lo​ro​wy te​le​wi​zor. Wiesz prze​cież, że uwiel​biam oglą​dać te​le​wi​zję. Przy​tak​n ę​ła, a on po​p ro​wa​dził ją z po​wro​tem ko​ry​ta​rzem w kie​run​ku fron​to​wych scho​dów. Po dro​dze po​stu​kał pal​ca​mi w za​mknię​te na głu​cho drzwi. – Tu jest wej​ście do piw​n i​cy. – Czy pani Flan​n i​gan za​my​ka​ła dzie​ci tak​że w piw​n i​cy? – Och, to nie wcho​dzi​ło w grę – od​p arł, choć przy​p ad​ko​wo wie​dział, że An​gie spę​dza​ła tam mnó​stwo cza​su, za​mknię​ta ra​zem ze star​szy​mi chłop​ca​mi.

Ostroż​n ie wspiął się po scho​dach, wa​żąc każ​dy krok, za​n im po​zwo​lił Sa​rze pójść za sobą. Ob​skur​n e stop​n ie wy​glą​da​ły do​kład​n ie tak samo, jak za​p a​mię​tał, ale na po​de​ście mu​siał się schy​lić, żeby nie roz​bić gło​wy o bel​ki stro​p u. – To tam. Du​ży​mi kro​ka​mi ru​szył w głąb ko​ry​ta​rza, za​cho​wu​jąc się tak swo​bod​n ie, jak​by zwie​dza​nie ob​skur​n e​go bu​dyn​ku było wła​śnie tym za​ję​ciem, któ​re za​p la​n o​wał so​bie na dzi​siej​szy wie​czór. Po​dob​n ie jak pię​tro ni​żej, tu tak​że cała prze​strzeń zo​sta​ła po​dzie​lo​n a na ma​lut​kie klit​ki, do​sko​n a​le od​p o​wia​da​ją​ce po​trze​bom pro​sty​tu​tek, nar​ko​ma​n ów i al​ko​ho​li​ków, któ​rzy naj​p raw​do​p o​dob​n iej wy​n aj​mo​wa​li tu po​ko​je na go​dzi​n y. Więk​szość drzwi była otwar​ta albo wi​sia​ła smęt​n ie, wy​rwa​n a z za​wia​sów. Tynk do​oko​ła li​stwy przy​p o​dło​go​wej zo​stał na​gry​zio​n y przez szczu​ry; we​wnątrz po​ko​jów pew​n ie ro​iło się od ich po​tom​stwa. Albo od ka​ra​lu​chów. Albo od jed​n ych i dru​gich. Will za​trzy​mał się przed przed​ostat​n i​mi drzwia​mi i po​p chnął je nogą, aż otwo​rzy​ły się na całą sze​ro​kość. We​wnątrz znaj​do​wa​ło się tyl​ko me​ta​lo​we, dzie​cię​ce łó​żecz​ko oraz po​ła​ma​ny, drew​n ia​n y sto​lik. Dy​wan był brą​zo​wy od od​cho​dów, zaś je​dy​n e okno zo​sta​ło po​dzie​lo​n e na pół przez ścia​n ę, oświe​tla​jąc przy oka​zji są​sied​n ie po​miesz​cze​n ie. – Moje łóż​ko sta​ło pod tam​tą ścia​n ą. Pię​tro​we. Do​sta​łem przy​dział na gó​rze. Sara nie od​p o​wie​dzia​ła, więc od​wró​cił się, żeby na nią spoj​rzeć. Za​gry​za​ła dol​n ą war​gę tak gwał​tow​n ie, że od razu po​my​ślał, iż ból jest je​dy​n ą rze​czą, któ​ra po​wstrzy​mu​je ją od pła​czu. – Wiem, że te​raz to wy​glą​da okrop​n ie – przy​znał. – Ale wcze​śniej było in​a ​czej, kie​dy by​łem dziec​kiem. Daję sło​wo. Tu było cał​kiem miło. I czy​sto. – Ale jed​n ak był to sie​ro​ci​n iec. To sło​wo od​bi​ło się echem w jego gło​wie, zu​p eł​n ie jak​by Sara wy​krzy​cza​ła je w głąb stud​n i. W ża​den spo​sób nie moż​n a było po​mi​n ąć tej róż​n i​cy po​mię​dzy nimi. Sara wzra​sta​ła w domu, w któ​rym było dwo​je ko​cha​ją​cych ro​dzi​ców, od​da​n a sio​stra i sta​bil​n e, do​stat​n ie ży​cie kla​sy śred​n iej. On do​ra​stał tu​taj. – Will? – ode​zwa​ła się. – Co się sta​ło? Po​tarł dło​n ią pod​bró​dek. Dla​cze​go oka​zał się ta​kim idio​tą? Cze​mu w przy​p ad​ku Sary wciąż po​p eł​n iał błę​dy, któ​re nie zda​rza​ły mu się do tej pory w re​la​cjach z in​n y​mi? Był pe​wien po​wód, dla któ​re​go z ni​kim nie roz​ma​wiał o swo​im dzie​ciń​stwie. Lu​dzie czu​li żal, kie​dy po​win​n i byli czuć ulgę. – Will? – Za​raz za​bie​ram cię do domu. Prze​p ra​szam. – Nie prze​p ra​szaj. Tu prze​cież jest twój dom. To zna​czy, tu był twój dom. Wła​śnie tu się wy​cho​wa​łeś. – Noc​le​gow​n ia w środ​ku dziel​n i​cy slum​sów. Pew​n ie jak tyl​ko wyj​dzie​my, zo​sta​n ie​my dziab​n ię​ci no​żem przez ja​kie​goś ćpu​n a. Ro​ze​śmia​ła się. – Sara, to wca​le nie jest śmiesz​n e. Tu na​p raw​dę jest nie​bez​p iecz​n ie. Po​ło​wa prze​stępstw po​p eł​n ia​n ych w tym mie​ście ma miej​sce… – Wiem, gdzie je​ste​śmy. – Prze​rwa​ła, obej​mu​jąc dłoń​mi jego twarz. – Dzię​ku​ję. – Za co? Za to, że być może bę​dziesz mu​sia​ła do​stać za​strzyk prze​ciw​tęż​co​wy?

– Za to, że po​dzie​li​łeś się ze mną czę​ścią two​je​go ży​cia. – De​li​kat​n ie mu​snę​ła usta​mi jego usta. – Dzię​ku​ję. Wpa​try​wał się w oczy Sary, jak​by pra​gnął od​czy​tać jej my​śli. Nie po​tra​fił zro​zu​mieć Sary Lin​ton. Była uprzej​ma. Była uczci​wa. Z pew​n o​ścią nie zbie​ra​ła in​for​ma​cji, żeby po​tem wy​ko​rzy​stać je prze​ciw​ko nie​mu. Nie roz​dra​p y​wa​ła otwar​tej rany. Nie przy​p o​mi​n a​ła żad​n ej ko​bie​ty, z tych któ​re do​tych​czas spo​ty​kał. Znów ob​da​rzy​ła go po​ca​łun​kiem, jed​n o​cze​śnie od​su​wa​jąc za ucho nie​sfor​n y ko​smyk wło​sów. – Ko​cha​n ie, wiem, co ozna​cza ta mina, ale za​p ew​n iam, że to się tu​taj nie wy​da​rzy. Will już otwo​rzył usta, żeby jej od​p o​wie​dzieć, gdy usły​szał trzask sa​mo​cho​do​wych drzwi​czek. Sara pod​sko​czy​ła, bo​le​śnie wbi​ja​jąc pal​ce w jego ra​mię. – To ru​chli​wa uli​ca. – Uspo​ko​ił ją, ale mimo to pod​szedł w kie​run​ku fron​to​wej ścia​n y, żeby spraw​dzić, co się dzie​je. Przez roz​bi​te szkło w oknie na koń​cu ko​ry​ta​rza uj​rzał czar​n e kom​bi, któ​re za​trzy​ma​ło się przy kra​węż​n i​ku. Szy​by auta były przy​ciem​n io​n e od środ​ka, a świe​żo umy​ta ka​ro​se​ria lśni​ła w bla​sku słoń​ca. Tył sa​mo​cho​du znaj​do​wał się znacz​n ie ni​żej niż jego przód – za​p ew​n e dla​te​go, że w ba​gaż​n i​ku te​re​n ów​ki umiesz​czo​n a była wiel​ka, me​ta​lo​wa skrzyn​ka na broń. – To G-Ride – wy​ja​śnił, od​wra​ca​jąc się do Sary. Sa​mo​chód przy​sto​so​wa​n y do po​trzeb po​li​cji. Do​kład​n ie ta​kim sa​mym au​tem jeź​dzi​ła Aman​da, więc Will wca​le nie był za​sko​czo​n y, gdy zo​ba​czył ją wy​sia​da​ją​cą z wozu. Roz​ma​wia​ła przez te​le​fon, w dru​giej ręce trzy​ma​jąc mło​tek z pa​zu​rem do wy​cią​ga​n ia gwoź​dzi. Mło​tek był wiel​ki i pa​skud​n y, i swo​bod​n ie ko​ły​sał się w jej dło​n i, gdy zmie​rza​ła w stro​n ę fron​to​wych drzwi. – Co ona tu​taj robi? – spy​ta​ła Sara. Pró​bo​wa​ła wyj​rzeć przez okno, ale Will od​cią​gnął ją do tyłu. – Po co jej ten mło​tek? Will nie od​p o​wie​dział .Nie mógł od​p o​wie​dzieć. Aman​da nie mia​ła po​wo​du, żeby tu się zja​wiać. Nie mia​ła po​wo​du, żeby dzwo​n ić i py​tać Wil​la, gdzie aku​rat prze​by​wa. Nie mia​ła po​wo​du ka​zać mu się zgło​sić na lot​n i​sku, zu​p eł​n ie jak​by po​le​ci​ła dziec​ku stać w ką​cie. Aman​da wciąż ga​da​ła przez te​le​fon, a jej głos prze​n i​kał przez za​mknię​te okna. – To nie do przy​ję​cia. Chcę, żeby zgło​sił się do mnie cały ze​spół. Bez wy​jąt​ków. Fron​to​we drzwi się otwo​rzy​ły, tym ra​zem skrzy​p iąc nie​mi​ło​sier​n ie. Usły​sze​li kro​ki, któ​re prze​mie​rza​ły hol na par​te​rze. Aman​da prych​n ę​ła z obrzy​dze​n iem. – To moje śledz​two, Mike. I po​p ro​wa​dzę je tak, jak uznam za sto​sow​n e. – Czy ona… – wy​szep​ta​ła Sara. Wy​raz twa​rzy Wil​la spra​wił, że na​tych​miast umil​kła. Czuł, że za​ci​ska szczę​ki, bo na​gle opa​n o​wał go nie​moż​li​wy do wy​tłu​ma​cze​n ia gniew. Po​de​rwał rękę, ge​stem na​ka​zu​jąc, by Sara zo​sta​ła tu, gdzie jest, i za​n im zdą​ży​ła za​p ro​te​sto​wać, ru​szył w dół po scho​dach. Sta​ran​nie wa​żył każ​dy krok, żeby ża​den sto​p ień nie za​trzesz​czał. Znów po​cił się jak mysz, a szer​sze​n ie to​ro​wa​ły so​bie dro​gę w głąb klat​ki pier​sio​wej, po​zba​wia​jąc go tchu. Aman​da we​p chnę​ła te​le​fon do tyl​n ej kie​sze​n i, a po​tem chwy​ci​ła mło​tek i skie​ro​wa​ła się w dół scho​dów pro​wa​dzą​cych do piw​n i​cy. – Aman​da – ode​zwał się gło​śno.

Od​wró​ci​ła się gwał​tow​n ie, dla za​cho​wa​n ia rów​n o​wa​gi ła​p iąc ręką po​ręcz. Na jej twa​rzy ma​lo​wał się wy​raz ab​so​lut​n e​go za​sko​cze​n ia, co do tego nie było naj​mniej​szych wąt​p li​wo​ści. – Co ty tu​taj ro​bisz?! – Czy ta dziew​czy​n a wciąż nie zo​sta​ła od​n a​le​zio​n a? Aman​da nie ru​szy​ła się z naj​wyż​sze​go stop​n ia scho​dów. Naj​wy​raź​n iej wciąż była w szo​ku. Po​wtó​rzył py​ta​n ie. – Czy ta dziew​czy​n a…? – Nie. – Więc cze​mu tu przy​je​cha​łaś? – Wra​caj do domu, Will. Nig​dy przed​tem nie sły​szał w jej gło​sie stra​chu, ale te​raz mógł​by przy​siąc, że Aman​da była śmier​tel​n ie prze​ra​żo​n a. I to nie z po​wo​du Wil​la, lecz cze​goś zu​p eł​n ie in​n e​go. – Po​zwól, że sama się tym zaj​mę. – Zaj​miesz się czym? Opar​ła dłoń na gał​ce u drzwi, jak​by ni​cze​go nie pra​gnę​ła bar​dziej niż się go stąd po​zbyć. – Wra​caj do domu. – Nie, do​p ó​ki nie po​wiesz mi, dla​cze​go je​steś sama w tym opusz​czo​n ym bu​dyn​ku, pod​czas gdy trwa śledz​two. Unio​sła jed​n ą brew. – Wła​ści​wie to nie je​stem tu​taj sama, praw​da? – Po​wiedz mi, co się dzie​je. – Nie mam za​mia​ru… Dal​sze sło​wa za​głu​szył do​n o​śny huk. W oczach Aman​dy po​ja​wi​ła się pa​n i​ka. Ko​lej​n y huk za​brzmiał jak wy​strzał z pi​sto​le​tu i Aman​da za​czę​ła się osu​wać. Kur​czo​wo zła​p a​ła pal​ca​mi gał​kę u drzwi. Will rzu​cił się, żeby jej po​móc, ale było już za póź​n o. Drzwi za​mknę​ły się z hu​kiem, a scho​dy za​p a​dły w głąb piw​n i​cy. W ca​łym bu​dyn​ku za​dud​n i​ło, jak​by ude​rzył weń po​ciąg to​wa​ro​wy. Po​tem za​p a​dła ci​sza. Will szarp​n ię​ciem otwo​rzył drzwi. Gał​ka za​grze​cho​ta​ła. Jego oczom uka​za​ła się ab​so​lut​na ciem​n ość. Raz i dru​gi pstryk​n ął włącz​n i​kiem świa​tła, ale da​rem​n ie. – Aman​da? – krzyk​n ął w mrok. Jego głos od​bił się echem. – Aman​da? – Will? – Sara zna​la​zła się na po​de​ście tuż obok nie​go. W mgnie​n iu oka po​ję​ła, co się sta​ło. – Daj mi swój te​le​fon. Ci​snął apa​rat w jej stro​n ę. Zdjął ma​ry​n ar​kę, od​cze​p ił ka​bu​rę i przy​warł do pod​ło​gi. – Nig​dzie nie pój​dziesz – usły​szał głos Sary. Will za​marł, za​sko​czo​n y tym roz​ka​zu​ją​cym to​n em, tą nie​zna​n ą ostro​ścią w jej gło​sie. – Je​ste​śmy w me​li​n ie nar​ko​ma​n ów, Will. Na dole może być mnó​stwo strzy​ka​wek. Może być stłu​czo​n e szkło. To zbyt nie​bez​p iecz​n e… Pod​n io​sła pa​lec, bo z dru​giej stro​n y naj​wy​raź​n iej ktoś ode​brał te​le​fon. – Tu dok​tor Lin​ton z od​dzia​łu ra​tun​ko​we​go. Przy​ślij​cie na Ca​rver Stre​et ka​ret​kę i ze​spół ra​tow​n i​ków. Ofi​cer po​li​cji uległ wy​p ad​ko​wi, spa​da​jąc do piw​n i​cy. – Dom pod nu​me​rem trzy​sta szes​n a​stym – pod​p o​wie​dział. Ukląkł i wsu​n ął gło​wę w ciem​n y otwór, pod​czas gdy Sara prze​ka​zy​wa​ła dys​p o​zy​to​ro​wi

dal​sze szcze​gó​ły. – Aman​da? – Od​cze​kał chwi​lę. Żad​n ej od​p o​wie​dzi. – Aman​da, sły​szysz mnie? Sara za​koń​czy​ła roz​mo​wę. – Już tu​taj jadą. Za​cze​kaj, do​p ó​ki… – Aman​da? – Will ro​zej​rzał się po holu, roz​p acz​li​wie sta​ra​jąc się wy​my​ślić ja​kiś plan. W koń​cu od​wró​cił się i po​ło​żył na brzu​chu. – Will, nie rób tego – bła​ga​ła Sara. Łok​cia​mi to​ro​wał so​bie dro​gę, do​p ó​ki nie opu​ścił nóg w głąb piw​n i​cy. – Uwa​żaj, za​raz spad​n iesz. Prze​su​n ął się jesz​cze ka​wa​łek da​lej, spo​dzie​wa​jąc się, że lada mo​ment tra​fi sto​p a​mi na twar​de pod​ło​że. – Tam mogą le​żeć ja​kieś po​ła​ma​n e de​ski. Mo​żesz skrę​cić so​bie kost​kę. Mo​żesz spaść pro​sto na Aman​dę. Z ca​łej siły za​ci​snął pal​ce na kra​wę​dzi oścież​n i​cy, mo​dląc się, żeby ręce nie od​mó​wi​ły mu po​słu​szeń​stwa. Wresz​cie od​mó​wi​ły i Will po​le​ciał w dół jak ostrze gi​lo​ty​n y. – Will? – Sara za​trzy​ma​ła się na pro​gu, osu​wa​jąc się na ko​la​n a. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? Ka​wał​ki drew​n a wbi​ja​ły mu się w ple​cy jak ostre pa​zu​ry. Tro​ci​n y wi​ro​wa​ły w po​wie​trzu. Upa​da​jąc, Will tak moc​n o rąb​n ął no​sem o wła​sne ko​la​n o, że zo​ba​czył przed oczy​ma wi​ru​ją​ce gwiaz​dy. Ostroż​n ie po​ma​cał kost​kę. Tę​p ym gwoź​dziem po​ha​ra​tał so​bie skó​rę, roz​dzie​ra​jąc ją nie​mal do ko​ści. Na samą myśl o tym roz​bo​la​ły go zęby. – Will? – Głos Sary brzmiał co​raz bar​dziej pi​skli​wie, co świad​czy​ło o na​ra​sta​ją​cej pa​n i​ce. – Will?! – Nic mi nie jest. – Przy każ​dym ru​chu kost​ka bo​le​śnie da​wa​ła o so​bie znać, a krew lała się do buta. Mimo to po​sta​rał się po​trak​to​wać lek​ko całą spra​wę. – Wy​glą​da na to, że chy​ba mia​łem ra​cję, mó​wiąc, że bę​dzie mi po​trzeb​n y za​strzyk prze​ciw​tęż​co​wy. Wy​da​ła ła​god​n y okrzyk prze​ra​że​n ia. Will pró​bo​wał sta​n ąć, ale nie mógł zna​leźć opar​cia dla stóp. Na oślep się​gnął przed sie​bie, my​śląc, że Aman​da musi być gdzieś bli​sko. Dźwi​gnął się na ko​la​n a, wy​chy​lił odro​bi​n ę moc​n iej i w koń​cu jego wy​sił​ki zo​sta​ły na​gro​dzo​n e, bo tra​fił na jej nogę. Aman​da zgu​bi​ła pan​to​fel i roz​dar​ła leg​gin​sy. – Aman​da? Ostroż​n ie to​ro​wał so​bie dro​gę mię​dzy ka​wał​ka​mi drew​n a i po​ła​ma​n y​mi gwoź​dzia​mi. W koń​cu po​ło​żył dłoń na jej go​le​n i, a na​stęp​n ie na udzie. De​li​kat​n ie prze​su​wał się da​lej, aż tra​fił na jej dłoń, przy​ci​śnię​tą do brzu​cha. Aman​da jęk​n ę​ła. Żo​łą​dek Wil​la skur​czył się ze zde​n er​wo​wa​n ia, gdy pal​ca​mi tra​fił na nie​n a​tu​ral​n ie wy​gię​ty nad​gar​stek. – Aman​da? – po​wtó​rzył. Zno​wu jęk​n ę​ła. Will po​my​ślał, że Aman​da z pew​n o​ścią wozi w kom​bi la​tar​kę. Po​grze​bał pal​ca​mi w przed​n iej kie​sze​n i jej spodni, szu​ka​jąc klu​czy​ków do auta. Osta​tecz​n ie mógł po​pro​sić Sarę, żeby po​szła do sa​mo​cho​du i ją przy​n io​sła. Po​wie jej, żeby zaj​rza​ła do schow​ka na rę​ka​wicz​ki albo do któ​rejś z za​mknię​tych szu​flad. Z pew​n o​ścią szu​ka​n ie la​tar​ki zaj​mie jej przy​n ajm​n iej kil​ka mi​n ut, czy​li do​kład​n ie tyle cza​su, ile po​trze​bo​wał. – Aman​da?

Spraw​dził tyl​n e kie​sze​n ie, a po​tem czub​ka​mi pal​ców mu​snął po​ła​ma​n e, pla​sti​ko​we etui, w któ​rym no​si​ła black​ber​ry. Na​gle pal​ce Aman​dy za​ci​snę​ły się do​oko​ła jego nad​garst​ka. – Gdzie jest My​kel? Na​tych​miast prze​rwał po​szu​ki​wa​n ia klu​czy​ków. – Aman​da? To ja, Will. Will Trent. Jej od​p o​wiedź była zwię​zła i la​p i​dar​n a. – Do​brze wiem, kim je​steś, Wil​bur. Czuł, że sztyw​n ie​je. Tyl​ko An​gie zwra​ca​ła się do nie​go w taki spo​sób. Tyl​ko ona wie​dzia​ła, że wła​śnie to imię znaj​du​je się na jego ak​cie uro​dze​n ia. – Czy nic jej nie jest? – py​ta​ła Sara. Will mu​siał prze​łknąć śli​n ę, żeby od​p o​wie​dzieć. – Wy​da​je mi się, że zła​ma​ła nad​gar​stek. – A jak z od​dy​cha​n iem? Od​cze​kał kil​ka se​kund, ale sły​szał je​dy​n ie wła​sną krew, któ​ra hu​cza​ła mu w uszach. Dla​cze​go Aman​da w ogó​le się tu zna​la​zła? Po​win​n a prze​cież zaj​mo​wać się po​szu​ki​wa​n ia​mi za​gi​n io​n ej dziew​czy​n y. Po​win​n a pro​wa​dzić ze​spół śled​czy. Nie po​win​n a le​żeć tu​taj, w piw​n i​cy zruj​n o​wa​n e​go domu. W do​dat​ku z młot​kiem w dło​n i. – Will? – Głos Sary brzmiał znacz​n ie ła​god​n iej. Wy​raź​n ie nie​p o​ko​iła się o nie​go. – Ile cza​su może po​trwać, za​n im am​bu​lans tu przy​je​dzie? – za​p y​tał. – Już nie​dłu​go – od​p ar​ła. – Je​steś pe​wien, że nic ci nie jest? – Czu​ję się świet​n ie. Zno​wu oparł dłoń na sto​p ie Aman​dy i tuż przy ko​st​ce wy​czuł rów​n o​mier​n y puls. Przez więk​szość za​wo​do​wej ka​rie​ry pra​co​wał dla tej ko​bie​ty, a jed​n ak wciąż nie​wie​le o niej wie​dział. Miesz​ka​ła w apar​ta​men​cie w sa​mym ser​cu Buc​khe​a d, pra​co​wa​ła w po​li​cji dłu​żej, niż on żył na tym świe​cie, co ozna​cza​ło, że obec​n ie mu​sia​ła mieć sześć​dzie​siąt kil​ka lat. Wło​sy w ko​lo​rze soli z pie​p rzem cze​sa​ła za​wsze w ten sam spo​sób, to zna​czy ro​biąc z nich coś, co kształ​tem przy​p o​mi​n a​ło fut​bo​lo​wy kask. Mia​ła cię​ty ję​zyk, wię​cej ty​tu​łów niż nie​je​den pro​fe​sor z col​le​ge’u, i wie​dzia​ła, że on kie​dyś miał na imię Wil​bur, choć to imię ofi​cjal​n ie zo​sta​ło zmie​n io​n e, kie​dy Will wstę​p o​wał do col​le​ge’u, i te​raz w każ​dym do​ku​men​cie, któ​ry znaj​do​wał się w ak​tach GFI, było na​p i​sa​n e, że na​zy​wa się Wil​liam Trent. Od​chrząk​n ął, żeby za​dać py​ta​n ie Sa​rze. – Czy jest coś, co po​wi​n ie​n em te​raz zro​bić? – Nie, po pro​stu zo​stań tam, gdzie je​steś – od​p o​wie​dzia​ła wy​so​kim, czy​stym gło​sem, o któ​rym Will my​ślał, że uży​wa go w pra​cy le​ka​rza. – Aman​do! Tu dok​tor Lin​ton. Czy mo​żesz mi po​wie​dzieć, jaki dzień dziś mamy? Aman​da za​ję​cza​ła bo​le​śnie, wy​p usz​cza​jąc z płuc od​dech. – Mó​wi​łam Ed​n ie mi​lion razy, żeby pod​p ar​ła ja​koś te prze​klę​te scho​dy. Will usiadł na pię​tach. Coś ostre​go wbi​ło mu się w ko​la​n o. Czuł, jak krew spły​wa mu po łyd​ce, ka​p iąc na skar​p et​ki. Ser​ce wa​li​ło mu jak mło​tem – tak gło​śno, że był pe​wien, że Sara to sły​szy. – Will – wy​mru​cza​ła Aman​da. – Któ​ra go​dzi​n a? Will nie mógł się ode​zwać. Ję​zyk od​mó​wił mu po​słu​szeń​stwa. Sara prze​ję​ła ini​cja​ty​wę.

– Wpół do szó​stej. – Wie​czo​rem – od​p ar​ła Aman​da, i było to stwier​dze​n ie, nie py​ta​n ie. – Je​ste​śmy w domu dziec​ka, a ja spa​dłam ze scho​dów do piw​n i​cy. Le​ża​ła spo​koj​n ie, głę​bo​ko wcią​ga​jąc w płu​ca cierp​kie, gry​zą​ce po​wie​trze. – Dok​tor Lin​ton, czy ja będę żyć? – By​ła​bym bar​dzo zdzi​wio​n a, gdy​by sta​ło się in​a ​czej. – Cóż, jak przy​p usz​czam, to chy​ba wszyst​ko, o co na ra​zie mogę za​p y​tać. Czy stra​ci​łam przy​tom​n ość? – Tak – od​p o​wie​dzia​ła Sara. – Na mniej wię​cej dwie mi​n u​ty. Aman​da prze​mó​wi​ła, choć tym ra​zem ra​czej do sie​bie niż do Sary. – Nie bar​dzo wiem, co to ozna​cza… Czy ty do​ty​kasz mo​jej sto​p y? Will na​tych​miast cof​n ął rękę. – Mogę ru​szać du​ży​mi pal​ca​mi – oznaj​mi​ła z ulgą. – Tyl​ko gło​wa mi pęka, jak​by ktoś roz​łu​p ał ją na dwo​je. Usły​szał jak się po​ru​szy​ła, a po​tem sze​lest ubra​n ia. – Nie, na szczę​ście nic nie ster​czy. Nie ma krwi ani żad​n ych bo​le​snych ran. Chry​ste, ależ drę​twie​ją mi ra​mio​n a! Will po​czuł w ustach smak krwi. Cie​kła mu z nosa. Wierz​chem dło​n i otarł ją z ust. Aman​da znów wes​tchnę​ła cięż​ko. – Wiesz co, Will? Jak czło​wiek prze​kro​czy pe​wien wiek, to zła​ma​n a kość albo roz​bi​ta gło​wa prze​sta​ją być po​wo​dem do śmie​chu. To uczu​cie to​wa​rzy​szy ci do koń​ca ży​cia… Tego, któ​re ci jesz​cze po​zo​sta​ło. Za​mil​kła na kil​ka se​kund. Są​dząc z od​gło​sów, sta​ra​ła się usta​bi​li​zo​wać od​dech. Mimo tego, że zde​cy​do​wa​n ie nie mia​ła za​mia​ru mó​wić da​lej, jed​n ak ode​zwa​ła się do Wil​la. – Kie​dy wstę​p o​wa​łam do służ​by w De​p ar​ta​men​cie Po​li​cji Atlan​ty, był tam cały od​dział wy​zna​czo​n y do kon​tro​lo​wa​n ia na​szej pre​zen​cji. Od​dział In​spek​to​rów. Sze​ściu funk​cjo​n a​riu​szy, za​trud​n io​n ych w peł​n ym wy​mia​rze go​dzin. Wca​le nie zmy​ślam. Will zer​k​n ął na Sarę. Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Zja​wia​li się w cza​sie od​p ra​wy i je​śli oka​za​ło się, że nie po​p ra​wi​li​śmy cze​goś, co ka​za​li nam do​p ro​wa​dzić do po​rząd​ku, mo​gli nam za karę za​wie​sić wy​p ła​tę pen​sji. Po​ło​żył rękę na ze​gar​ku, ma​rząc o tym, by po​czuć ruch wska​zów​ki od​mie​rza​ją​cej se​kun​dy. Gra​dy Ho​spi​tal mie​ścił się za​le​d​wie kil​ka prze​cznic da​lej. Nie było po​wo​du, żeby za​ło​ga am​bu​lan​su tak dłu​go zwle​ka​ła z przy​jaz​dem. Osta​tecz​n ie wie​dzie​li, że Aman​da jest po​li​cjant​ką. I wie​dzie​li, że po​trze​bu​je po​mo​cy. – Pa​mię​tam swój pierw​szy raz, kie​dy po​je​cha​łam na sy​gnał czter​dzie​ści pięć. Ja​kie​muś dup​ko​wi ukra​dli z sa​mo​cho​du CB ra​dio. Za​wsze od​bie​ra​li​śmy czter​dziest​ki piąt​ki przez CB ra​dio. Ich an​te​n y ster​cza​ły z tyl​n ych zde​rza​ków jak wiel​kie strza​ły. Will zno​wu po​p a​trzył na Sarę. Za​to​czy​ła pal​cem kół​ko, da​jąc mu do zro​zu​mie​n ia, że po​wi​n ien za​chę​cać Aman​dę do mó​wie​n ia. Ale on czuł, że ma za​ci​śnię​te gar​dło. Nie był w sta​n ie wy​du​sić z sie​bie ani sło​wa; nie po​tra​fił uda​wać, że zwy​czaj​n ie są gro​n em przy​ja​ciół, któ​rzy po pro​stu mają za sobą kiep​ski dzień. Na szczę​ście Aman​da nie po​trze​bo​wa​ła za​chę​ty. Chi​cho​ta​ła pod no​sem. – Śmia​li się ze mnie. Śmia​li się, kie​dy przy​je​cha​łam. Śmia​li, kie​dy bra​łam ra​p ort i wte​dy,

gdy wy​cho​dzi​łam. Wów​czas wszy​scy uwa​ża​li, że ko​bie​ta nie po​win​n a no​sić mun​du​ru. Na po​ste​run​ku co ty​dzień od​bie​ra​n o mel​dun​ki – ktoś do​n o​sił, że wi​dział, jak ja​kaś baba krad​n ie wóz pa​tro​lo​wy. Lu​dzie nie mo​gli uwie​rzyć, że je​ste​śmy na służ​bie. – Chy​ba już są – za​wo​ła​ła Sara w tej sa​mej chwi​li, w któ​rej Will usły​szał da​le​kie za​wo​dze​n ie sy​re​n y. – Po​ma​cham, żeby wie​dzie​li, gdzie mają się za​trzy​mać. Will po​cze​kał, aż usły​szy kro​ki Sary na fron​to​wym gan​ku. Siłą woli po​wstrzy​mał się, żeby nie chwy​cić Aman​dy za ra​mio​n a i nie po​trzą​snąć nią z ca​łej siły. – Dla​cze​go tu je​steś? – Czy Sara już po​szła? – Dla​cze​go tu je​steś? W gło​sie Aman​dy po​ja​wił się nie​spo​ty​ka​n ie ła​god​n y ton. – Mu​szę ci coś po​wie​dzieć. – Gu​zik mnie to ob​cho​dzi – wy​p a​lił. – Skąd wie​dzia​łaś… – Za​mknij się i słu​chaj – syk​n ę​ła. – Sły​szysz? Will po​czuł, jak z po​wro​tem ogar​n ia go strach. Dźwięk sy​re​n y wy​raź​n ie przy​brał na sile. Am​bu​lans ostro za​ha​mo​wał przed wej​ściem do bu​dyn​ku. – Słu​chasz mnie czy nie? Miał wra​że​n ie, że od​ję​ło mu mowę. – Cho​dzi o two​je​go ojca. Mó​wi​ła da​lej, ale uszy Wil​la za​tka​ły się, zu​p eł​n ie, jak​by jej głos do​cie​rał do nie​go pod wodą. Jako dziec​ko w ten spo​sób znisz​czył słu​chaw​ki tran​zy​sto​ro​we​go ra​dia – wło​żył je do uszu, a na​stęp​n ie za​mo​czył gło​wę w wan​n ie, uwa​ża​jąc, że wy​n a​lazł nowy, wspa​n ia​ły spo​sób słu​cha​n ia mu​zy​ki. Zro​bił to wła​śnie tu​taj, w tym bu​dyn​ku. Dwa pię​tra wy​żej, w ła​zien​ce chłop​ców. Miał szczę​ście, że nie po​ra​ził go prąd. Nad ich gło​wa​mi roz​legł się huk, kie​dy sa​n i​ta​riu​sze wy​wa​ży​li drzwi wej​ścio​we, a na par​te​rze za​ło​mo​ta​ły ich kro​ki. Chwi​lę póź​n iej piw​n i​cę wy​p eł​n i​ło ja​skra​we świa​tło la​ta​rek MagLite. Will za​mru​gał, ośle​p io​n y ich bla​skiem. Krę​ci​ło mu się w gło​wie, a płu​ca bo​le​śnie do​ma​ga​ły się po​wie​trza. Sło​wa Aman​dy wdar​ły się prze​mo​cą do jego uszu – tak samo jak wów​czas, gdy chwy​cił za kra​wę​dzie wan​n y i wy​sa​dził gło​wę po​n ad po​wierzch​n ię wody. – Słu​chaj mnie – roz​ka​za​ła Aman​da. Ale on nie chciał słu​chać. Nie chciał wie​dzieć tego, co mu​sia​ła mu oznaj​mić. Ze​bra​ła się ko​mi​sja zaj​mu​ją​ca się zwol​n ie​n ia​mi wa​run​ko​wy​mi. Jej człon​ko​wie zgo​dzi​li się wy​p u​ścić ojca Wil​la z wię​zie​n ia.

15 października, 1974 roku

ROZDZIAŁ 3 LUCY BENNETT Lucy stra​ci​ła po​czu​cie cza​su, kie​dy symp​to​my za​czę​ły ustę​p o​wać. Wie​dzia​ła, że mu​szą upły​nąć peł​n e trzy dni, żeby he​ro​ina cał​ko​wi​cie znik​n ę​ła z krwio​obie​gu. Wie​dzia​ła, że poty i mdło​ści po​trwa​ją ty​dzień albo dłu​żej, w za​leż​n o​ści od tego, jak da​le​ko się za​brnę​ło. Tak samo jak skur​cze żo​łąd​ka, pul​su​ją​cy ból w no​gach i za​twar​dze​n ie, któ​re po​ja​wia​ło się na prze​mian z roz​wol​n ie​n iem. I plu​cie ja​sno​czer​wo​n ą krwią, ustę​p u​ją​ce w kon​tak​cie z Dra​n o, mlecz​n ą mie​szan​ką dla nie​mow​ląt, albo czym​kol​wiek, cze​go uży​wa​n o, żeby zni​we​lo​wać dzia​ła​n ie he​ro​iny. Lu​dzie umie​ra​li, pró​bu​jąc sa​mo​dziel​n ie uwol​n ić się od hery. Ten nar​ko​tyk był mści​wym by​dla​kiem. Uwiel​biał mieć cię na wła​sność. Pa​zu​ra​mi wbi​jał się w skó​rę i nie po​zwa​lał odejść. Lucy wi​dzia​ła tych po​rzu​co​n ych przez herę, któ​rzy spo​czy​wa​li gdzieś tam na za​p le​czach albo na pu​stych par​kin​gach. Ich cia​ła były wy​schnię​te na wiór, a pal​ce i pa​lu​chy u stóp pod​kur​czo​n e. Jed​n ak ich pa​znok​cie i wło​sy wciąż ro​sły. Z wy​glą​du przy​p o​mi​n a​li zmu​mi​fi​ko​wa​n e cza​row​n i​ce. Ty​go​dnie? Mie​sią​ce? Lata? Dusz​n y sier​p ień prze​mie​n ił się w coś, co mo​gło być je​dy​n ie zwia​stu​n em je​sie​n i. Na​sta​ły chłod​n e po​ran​ki i zim​n e noce. Czyż​by nad​cho​dzi​ła zima? Czy wciąż był rok 1974, czy też Lucy prze​ga​p i​ła Świę​to Dzięk​czy​n ie​n ia, Boże Na​ro​dze​n ie i swo​je wła​sne uro​dzi​n y? Pia​sek prze​sy​p y​wał się w klep​sy​drze. Tyl​ko czy to jesz​cze mia​ło ja​kie​kol​wiek zna​cze​n ie? Co​dzien​n ie Lucy ma​rzy​ła o śmier​ci. He​ro​ina na​le​ża​ła do prze​szło​ści, ale nie upły​n ę​ła na​wet jed​n a se​kun​da, w któ​rej Lucy nie my​śla​ła​by o unie​sie​n iu, któ​re​go do​świad​cza​ła. O trans​cen​den​cji. O wy​ma​zy​wa​n iu. O odrę​twie​n iu umy​słu. O eks​ta​zie, kie​dy igła prze​kłu​wa​ła żyłę. O fali ognia, któ​ra ogar​n ia​ła wszyst​kie zmy​sły. Przez kil​ka pierw​szych dni Lucy wy​czu​wa​ła he​ro​inę we wła​snych wy​mio​ci​n ach. Pró​bo​wa​ła ją jeść, ale ten męż​czy​zna zmu​sił ją, żeby prze​sta​ła. Ten męż​czy​zna. Ten po​twór. Kto mógł​by ro​bić coś po​dob​n e​go? To za​p rze​cza​ło wszel​kiej lo​gi​ce. W ży​ciu Lucy trud​n o było zna​leźć ja​kiś wzór, któ​ry by tłu​ma​czył to, co się wy​da​rzy​ło. Cho​ciaż nie​któ​rzy klien​ci na​p raw​dę by​wa​li pa​skud​n i, za​wsze wy​p usz​cza​li ją z rąk. Kie​dy już do​sta​li od niej to, na czym im za​le​ża​ło, po pro​stu wy​rzu​ca​li ją z po​wro​tem na uli​cę i nig​dy nie chcie​li uj​rzeć po​now​n ie. Nie​n a​wi​dzi​li jej wi​do​ku. Po​tra​fi​li ją ko​p ać, je​śli nie ru​sza​ła się do​sta​tecz​n ie szyb​ko. Wy​wa​la​li ją z sa​mo​cho​du i na​tych​miast do​da​wa​li gazu. Ale nie on. Nie ten męż​czy​zna. Ten dia​beł wcie​lo​n y. Lucy chcia​ła, żeby ją pie​p rzył. Chcia​ła, żeby ją stłukł. Chcia​ła, żeby zro​bił co​kol​wiek, byle po​rzu​cił tę ob​mier​z​łą ru​ty​n ę, któ​rą ka​zał jej zno​sić każ​de​go dnia. Żeby prze​stał szczot​ko​wać jej zęby i cze​sać wło​sy. I ją ką​p ać. Nie​n a​wi​dzi​ła cno​tli​we​go spoj​rze​n ia, któ​re wbi​jał w ścia​n ę, pod​czas gdy prze​su​wał mo​kry gał​gan mię​dzy jej no​ga​mi. I nie​n a​wi​dzi​ła de​li​kat​nych mu​śnięć ręcz​n i​ka, któ​rym ją wy​cie​rał. I li​to​ści, któ​rą do​strze​ga​ła ile​kroć otwie​ra​ła

i za​my​ka​ła oczy. I mo​dli​twy. Nie​ustan​n ej, nie​p rze​rwa​n ej mo​dli​twy. Zmyj swo​je grze​chy… Zmyj swo​je grze​chy… Po​wta​rzał te sło​wa jak man​trę. W do​dat​ku nie zwra​cał się bez​p o​śred​n io do niej, tyl​ko do Boga – zu​p eł​n ie jak​by Bóg miał czas, żeby słu​chać ta​kie​go by​dla​ka jak on. Lucy wie​le razy za​da​wa​ła so​bie py​ta​n ie, dla​cze​go? Dla​cze​go ona? Dla​cze​go w ten spo​sób? Wrzesz​cza​ła na nie​go. Bła​ga​ła o li​tość. Skła​da​ła roz​ma​ite pro​p o​zy​cje, ale w od​p o​wie​dzi sły​sza​ła tyl​ko jed​no: „Zmyj swo​je grze​chy”. Lucy do​ra​sta​ła w at​mos​fe​rze mo​dli​twy. Przez te wszyst​kie lata wie​le razy zda​rza​ło się, że w re​li​gii znaj​dy​wa​ła po​cie​sze​n ie. Za​p ach pa​lą​cej się świe​cy albo smak wina przy​wo​ły​wa​ły jej na myśl ko​ściel​n ą ław​kę, gdzie jako szczę​śli​wa dziew​czyn​ka sia​dy​wa​ła mię​dzy mamą i tatą. Jej brat, Hen​ry, kre​ślił w tym cza​sie na ja​kimś biu​le​ty​n ie pry​mi​tyw​n e ry​sun​ki, bo nu​dził się jak mops, lecz Lucy uwiel​bia​ła wsłu​chi​wać się w sło​wa pa​sto​ra, któ​ry wy​chwa​lał po​boż​n e ży​cie, obie​cu​jąc za to wspa​n ia​łą na​gro​dę. Wspo​mnie​n ie tam​tych ka​zań sprzed wie​lu lat przy​n o​si​ło Lucy ulgę, kie​dy sta​ła na uli​cy. Na​wet jako grzesz​n i​ca nie była cał​kiem po​zba​wio​n a na​dziei na zba​wie​n ie. Ukrzy​żo​wa​n ie by​ło​by ni​czym, gdy​by nie wy​star​czy​ło do zba​wie​n ia du​szy Lucy Ben​n ett. Ale nie tak. Nie w ten spo​sób. Nie my​dło i woda. Nie krew i wino. Nie igła i nit​ka. To była po​ku​ta, któ​ra sta​ła się tor​tu​rą.

7 lipca 1975 roku Poniedziałek

ROZDZIAŁ 4 Aman​da Wa​gner ode​tchnę​ła z ulgą, od​jeż​dża​jąc spod miesz​ka​n ia swo​je​go ojca w są​siedz​twie par​ku An​sley. Tego ran​ka Duke był w wy​jąt​ko​wej for​mie. Roz​p o​czął li​ta​n ię skarg w mo​men​cie, gdy Aman​da prze​szła przez próg kuch​n i, i nie skoń​czył, do​p ó​ki nie mach​n ę​ła mu ręką na po​że​gna​n ie, sa​do​wiąc się za kie​row​n i​cą swo​je​go auta. Znie​do​łęż​n ia​li we​te​ra​n i zmu​sze​n i są cze​kać na jał​muż​n ę. Ceny gazu biją wszel​kie re​kor​dy. Nowy Jork ocze​ku​je, że resz​ta kra​ju zło​ży za nich po​rę​cze​n ie. W po​ran​n ej ga​ze​cie nie zna​lazł się ani je​den ar​ty​kuł, któ​ry Duke po​mi​n ął​by mil​cze​n iem. Kie​dy w koń​cu za​czął wy​gła​szać nie​koń​czą​cą się li​stę za​rzu​tów wo​bec nowo utwo​rzo​n e​go De​p ar​ta​men​tu Po​li​cji Atlan​ty, Aman​da słu​cha​ła tyl​ko jed​n ym uchem, na wszel​ki wy​p a​dek ki​wa​jąc od cza​su do cza​su gło​wą, żeby zły hu​mor ojca nie zwró​cił się w nie​wła​ści​wym kie​run​ku. Przy​go​to​wa​ła mu śnia​da​n ie. Pil​n o​wa​ła, żeby ku​bek z kawą był sta​le peł​n y. Opróż​n i​ła po​piel​n icz​ki. Uło​ży​ła na jego łóż​ku ko​szu​lę i kra​wat. Za​p i​sa​ła wska​zów​ki, kie​dy po​wi​n ien roz​mro​zić pie​czeń, żeby po po​wro​cie z pra​cy zdą​ży​ła przy​go​to​wać mu ko​la​cję. Przez cały ten czas pod​trzy​my​wa​ła ją na du​chu myśl o po​wro​cie do jej ma​lut​kie​go, jed​n o​p o​ko​jo​we​go apar​ta​men​tu przy Pe​a ch​tree Stre​et. Miesz​kan​ko znaj​do​wa​ło się mniej niż pięć mi​n ut dro​gi stąd, ale rów​n ie do​brze mo​gło​by być na Księ​ży​cu. Wci​śnię​te po​mię​dzy bi​blio​te​kę i za​ję​ty przez hi​p i​sów bu​dy​n ek przy Czter​na​stej Uli​cy, było jed​n ym z sze​ściu lo​ka​li, któ​re mie​ści​ły się w sta​rej wik​to​riań​skiej ka​mie​n i​cy. Duke tyl​ko raz rzu​cił na nie okiem i prych​n ął, że lep​sze wa​run​ki za​kwa​te​ro​wa​n ia miał na Mi​dway pod​czas woj​n y. Żad​n e z okien się nie do​my​ka​ło, a za​mra​żar​ka oka​za​ła się na tyle kiep​ska, że nie było mowy o kost​kach lodu. By otwo​rzyć drzwicz​ki pie​kar​n i​ka, na​le​ża​ło naj​p ierw prze​su​n ąć ku​chen​n y stół, zaś po​kry​wa de​ski klo​ze​to​wej dra​p a​ła brzeg wan​n y. Ale to była mi​łość od pierw​sze​go wej​rze​n ia. Aman​da skoń​czy​ła wów​czas dwa​dzie​ścia pięć lat i wy​bie​ra​ła się wła​śnie do col​le​ge’u. Mia​ła nie​złą pra​cę. Po la​tach bła​gań w koń​cu uda​ło jej się cu​dem prze​ko​n ać ojca, żeby po​zwo​lił jej się wy​p ro​wa​dzić. Może nie przy​p o​mi​n a​ła Mary Ri​chards, ale też nie mo​gła dłu​żej 3 ucho​dzić za Edith Bun​ker . Zwol​n i​ła, skrę​ca​jąc w pra​wo w Hi​gh​land Ave​n ue, a na​stęp​n ie jesz​cze raz w pra​wo, na otwar​tą pro​me​n a​dę za ap​te​ką. Let​n i skwar nie​mal nie po​zwa​lał od​dy​chać, choć była do​p ie​ro za kwa​drans ósma. Gdy za​trzy​my​wa​ła auto w od​le​głym ką​cie par​kin​gu, nad roz​grza​n ym as​fal​tem uno​si​ła się para. Spo​co​n y​mi dłoń​mi Aman​da le​d​wie zdo​ła​ła utrzy​mać kie​row​n i​cę. Leg​gin​sy bo​le​śnie wrzy​n a​ły się w ta​lię, a tył ko​szul​ki przy​kle​ił się do fo​te​la. Pul​su​ją​cy w kar​ku ból się​gał co​raz wy​żej, roz​le​wa​jąc się aż na skro​n ie. Mimo to Aman​da opu​ści​ła rę​ka​wy ko​szu​li i za​p ię​ła cia​sno spin​ki przy man​kie​tach. Z sie​dze​n ia pa​sa​że​ra dźwi​gnę​ła to​reb​kę, za​sta​n a​wia​jąc się, jak to jest, że za każ​dym ra​zem to​reb​ka wy​da​je się cięż​sza. Na wszel​ki wy​p a​dek przy​p o​mnia​ła so​bie, że ten strój i tak jest o nie​bo lep​szy niż ten, któ​ry mu​sia​ła za​kła​dać do pra​cy w ze​szłym roku. Bie​li​zna. Ob​ci​słe leg​gin​sy. Czar​n e skar​p et​ki. Gra​n a​to​we, zro​bio​n e z po​lie​stru spodnie. Mę​ska, ba​weł​n ia​n a ko​szu​la – tak ob​szer​n a, że kie​sze​n ie na pier​si wy​lą​do​wa​ły pod biu​stem. We​wnętrz​n y pas.

Me​ta​lo​we sprzącz​ki. Ze​wnętrz​n y pas. Ka​bu​ra. Pi​sto​let. Ra​dio. Na​ra​mien​n ik z mi​kro​fo​n em. La​tar​ka Kel-Lite. Kaj​dan​ki. Gu​mo​wa pał​ka. Fu​te​rał na klu​cze. Nic dziw​n e​go, że funk​cjo​n a​riusz​ki pa​tro​li po​li​cyj​n ych w Atlan​cie mia​ły pę​che​rze wiel​ko​ści ar​bu​zów. Dzie​sięć mi​n ut trwa​ło zdej​mo​wa​n ie ca​łe​go ekwi​p un​ku z pasa, za​n im po​li​cjant​ka mo​gła pójść do ła​zien​ki – a i to za​kła​da​jąc, że po​tra​fi​ła usiąść na de​sce, nie do​sta​jąc skur​czu ple​ców. Sama la​tar​ka, z czte​re​ma ba​te​ria​mi o mocy pół​to​ra vol​ta oraz rącz​ką dłu​go​ści nie​mal pół me​tra, wa​ży​ła pra​wie trzy i pół kilo. Aman​da czu​ła każ​dy ki​lo​gram, kie​dy za​rzu​ci​ła na ra​mię swo​ją to​reb​kę i wy​sia​dła z auta. Ta​kie samo wy​p o​sa​że​n ie, po​my​śla​ła, tyle tyl​ko, że no​szo​n e w skó​rza​n ej tor​bie, a nie na bio​drze. To sta​n ow​czo za​słu​gi​wa​ło na mia​n o po​stę​p u. Kie​dy wstę​p o​wa​ła do służ​by w po​li​cji, jej oj​ciec był od​p o​wie​dzial​n y za Stre​fę Pierw​szą. Przez nie​mal dwa​dzie​ścia lat ka​p i​tan Duke Wa​gner że​la​zną dło​n ią kie​ro​wał pod​le​głą mu jed​n ost​ką – aż do chwi​li, gdy Re​gi​n ald Eaves, pierw​szy czar​n o​skó​ry Ko​mi​sarz do spraw Bez​pie​czeń​stwa, zwol​n ił z pra​cy więk​szość star​szych ran​gą bia​łych ofi​ce​rów, żeby za​stą​p ić ich czar​n y​mi. Zbio​ro​we po​czu​cie znie​wa​gi o mało nie wy​wró​ci​ło ca​łej po​li​cyj​n ej struk​tu​ry. Fakt, że po​p rzed​n i do​wód​ca, John In​man, zro​bił w za​sa​dzie tę samą rzecz, tyl​ko w dru​gą stro​n ę, ja​koś umknął z ludz​kiej pa​mię​ci. Siat​ka sta​rych, spraw​dzo​n ych ko​le​siów pa​so​wa​ła wszyst​kim do​p ó​ty, do​p ó​ki by​łeś jed​n ym ze szczę​śliw​ców, któ​rzy zdo​ła​li się do niej za​ła​p ać. Duke i jemu po​dob​n i kon​se​kwent​n ie wnie​śli skar​gi prze​ciw​ko mia​stu, żą​da​jąc przy​wró​ce​nia ich na daw​n e sta​n o​wi​ska. Jed​n ak May​n ard Jack​son, pierw​szy czar​n o​skó​ry bur​mistrz Atlan​ty, po​p ie​rał swo​je​go czło​wie​ka. Nikt nie wie​dział, jak to się skoń​czy, cho​ciaż słu​cha​jąc Duke’a moż​n a było od​n ieść wra​że​n ie, że ka​p i​tu​la​cja władz mia​sta jest tyl​ko kwe​stią cza​su. Wszy​scy po​li​ty​cy – nie​za​leż​n ie od ko​lo​ru skó​ry – po​trze​bo​wa​li po​p ar​cia wy​bor​ców, zaś wy​bor​cy chcie​li czuć się bez​p iecz​n ie. To zresz​tą tłu​ma​czy​ło, dla​cze​go siły po​li​cyj​n e opla​ta​ły mia​sto jak żar​łocz​n a ośmior​n i​ca, któ​ra się​ga mac​ka​mi w każ​dym kie​run​ku. Sześć stref pa​tro​lo​wych roz​cią​ga​ło się od zu​bo​ża​łych po​łu​dnio​wych dziel​n ic aż po za​sob​niej​sze, pół​n oc​n e są​siedz​two. W środ​ku owych stref wy​krop​ko​wa​n o tak zwa​n e „mo​del ci​ties” – ob​sza​ry, któ​re słu​ży​ły wy​raź​n iej​sze​mu za​zna​cze​n iu pew​n ych sek​cji w śród​miej​skim ko​ry​ta​rzu. W ob​rę​bie An​sley Park, Pied​mont He​ights czy Buc​khe​a d ist​n ia​ły nie​wiel​kie oazy bo​gac​twa, jed​n ak zde​cy​do​wa​n a więk​szość miesz​kań​ców mia​sta żyła w slum​sach, roz​cią​ga​ją​cych się od Gra​dy Ho​mes i Te​chwo​od do naj​bar​dziej zna​n e​go w Atlan​cie osie​dla miesz​ka​nio​we​go, Per​ry Ho​mes. To po​ło​żo​n e w za​chod​n iej czę​ści mia​sta get​to było wy​jąt​ko​wo nie​bez​p iecz​n ą dziel​n i​cą, co uza​sad​n ia​ło po​wo​ła​n ie tam osob​n ej jed​n ost​ki po​li​cji. Przy​dzia​łu do tej pra​cy gło​śno do​ma​ga​li się po​wra​ca​ją​cy z woj​ska we​te​ra​n i, po​n ie​waż pa​n u​ją​ca tam at​mos​fe​ra bar​dziej przy​p o​mi​n a​ła stre​fę dzia​łań wo​jen​n ych niż zwy​kłą dziel​n i​cę mia​sta. W po​szcze​gól​n ych stre​fach roz​miesz​czo​n o po​li​cjan​tów w cy​wi​lu i jed​n ost​ki de​tek​ty​wów. Cała po​li​cja dzie​li​ła się na dwa​n a​ście dy​wi​zji, od tych zaj​mu​ją​cych się kon​tro​lą sie​dlisk roz​pu​sty aż po jed​n ost​ki do za​dań spe​cjal​n ych. Roz​p ra​co​wy​wa​n ie prze​stępstw na tle sek​su​a l​nym na​le​ża​ło do tych nie​licz​n ych od​dzia​łów, w któ​rych pra​co​wać mo​gła do​wol​n a licz​ba ko​biet. Aman​da szcze​rze wąt​p i​ła, czy oj​ciec po​zwo​lił​by jej sta​rać się o pra​cę w tej jed​n o​st​ce, gdy​by wciąż był na służ​bie, gdy skła​da​ła po​da​n ie. Ku​li​ła się ze stra​chu na myśl, co się sta​nie, je​śli Duke wy​gra pro​ces i wró​ci na daw​n e sta​n o​wi​sko. Przy​p usz​czal​n ie każe jej z po​wro​tem za​ło​żyć mun​dur i prze​p ro​wa​dzać na dru​gą stro​n ę jezd​n i dzie​cia​ki idą​ce do Mor​n ing​si​de Ele​men​ta​ry.

Jed​n ak​że ten pro​blem mógł za​ist​n ieć do​p ie​ro w od​le​głej przy​szło​ści, zaś dzień Aman​dy – o ile oka​że się po​dob​n y do in​n ych dni – wy​p eł​n ia​ły pro​ble​my z ro​dza​ju tych krót​ko​ter​mi​n o​wych. Pod​sta​wo​wą spra​wą każ​de​go ran​ka sta​ło się to, kto zo​sta​n ie wy​zna​czo​n y na jej part​ne​ra. Fe​de​ral​n e Sto​wa​rzy​sze​n ie Po​mo​cy Stró​żom Pra​wa, któ​re po​wo​ła​ło do ży​cia jed​n ost​kę zaj​mu​ją​cą się prze​stęp​stwa​mi na tle sek​su​a l​n ym, wy​ma​ga​ło, aby wszyst​kie ze​spo​ły skła​da​ły się z trzy​oso​bo​wych za​łóg, zin​te​gro​wa​n ych pod wzglę​dem rasy i płci. Te za​sa​dy były rzad​ko prze​strze​ga​n e, po​n ie​waż bia​łe ko​bie​ty nie mo​gły same jeź​dzić w to​wa​rzy​stwie czar​n ych męż​czyzn, a czar​n e ko​bie​ty – przy​n ajm​n iej te, któ​re dba​ły o re​p u​ta​cję – nie chcia​ły jeź​dzić z czar​n y​mi, zaś ża​den z czar​n ych chło​p a​ków nie ży​czył so​bie jeź​dzić z kimś, kto jest bia​ły. Co​dzien​n ie rano od​by​wa​ła się praw​dzi​wa bi​twa, kto z kim bę​dzie pra​co​wał, co wy​da​wa​ło się ab​sur​dal​n e, zwa​żyw​szy, że więk​szość funk​cjo​n a​riu​szy i tak wy​mie​n ia​ła part​n e​rów, kie​dy tyl​ko zna​la​zła się na uli​cy. Mimo wszyst​ko na tle przy​dzia​łu czę​sto do​cho​dzi​ło do go​rą​cych spo​rów. Wię​cej tam było po​zer​stwa i wy​zwisk, ale cza​sa​mi do​cho​dzi​ło do rę​ko​czy​n ów. Praw​dę po​wie​dziaw​szy, je​dy​ną rze​czą, na któ​rej na​p raw​dę za​le​ża​ło wszyst​kim męż​czy​znom z jed​n ost​ki zaj​mu​ją​cej się prze​stęp​stwa​mi na tle sek​su​a l​n ym, to nie wy​lą​do​wać w pa​rze z któ​rąś z bab. Przy​n ajm​n iej nie z taką, któ​ra by nie grze​szy​ła uro​dą. Po​wo​li ten pro​blem prze​są​czał się do in​n ych jed​n o​stek. Co​dzien​n ie rano na po​cząt​ku od​pra​wy od​czy​ty​wa​n o dzien​n y biu​le​tyn ko​mi​sa​rza Re​gi​n al​da Eave​sa. Reg​gie był zmu​szo​n y prze​n o​sić lu​dzi z miej​sca na miej​sce, żeby ja​koś spro​stać temu, co fe​de​ral​n e nor​my wpy​cha​ły im do gar​dła aku​rat tego dnia. Sta​wia​ją​cy się do pra​cy ofi​cer nie wie​dział, gdzie on lub ona wy​lą​du​ją. Rów​n ie do​brze mógł to być sam śro​dek Per​ry Ho​mes jak i pie​kło na zie​mi, czy​li port lot​n i​czy w Atlan​cie. Nie da​lej jak w ze​szłym roku pew​n a ko​bie​ta zo​sta​ła przy​dzie​lo​n a na cały ty​dzień do od​dzia​łu an​ty​ter​ro​ry​stów, co oka​za​ło​by się praw​dzi​wą klę​ską, gdy​by rze​czy​wi​ście mu​sia​ła wziąć udział w ja​kiej​kol​wiek ak​cji. Aman​da za​wsze peł​n i​ła służ​bę na dzien​n ych zmia​n ach – za​p ew​n e dla​te​go, że tak ży​czył so​bie jej oj​ciec. Nikt zda​wał się nie za​uwa​żać ani nie przej​mo​wać fak​tem, że nadal trzy​ma​ła się har​mo​n o​gra​mu – na​wet wów​czas gdy Duke po​dał wła​dze mia​sta do sądu. Dzien​n a zmia​na, naj​p rost​sza i naj​ła​twiej​sza, trwa​ła od ósmej do czwar​tej po po​łu​dniu. Wie​czor​n a zaj​mo​wa​ła czas po​mię​dzy czwar​tą a pół​n o​cą, zaś po​ran​n a, któ​ra ucho​dzi​ła za naj​bar​dziej nie​bez​piecz​n ą, za​czy​n a​ła się o pół​n o​cy i koń​czy​ła o ósmej rano. Funk​cjo​n a​riu​sze z pa​tro​li pra​co​wa​li z grub​sza we​dług tego sa​me​go roz​kła​du co po​li​cjan​ci w cy​wi​lu i de​tek​ty​wi, tyle że za​czy​n a​li o go​dzi​n ę póź​n iej i go​dzi​n ę wcze​śniej koń​czy​li, co od​p o​wia​da​ło daw​n e​mu sys​te​mo​wi pra​cy na ko​lei. Uwa​ża​n o, że ko​lej​n e zmia​n y będą so​bie prze​ka​zy​wać obo​wiąz​ki, co w prak​ty​ce zda​rza​ło się rzad​ko. Przy​jeż​dża​jąc do pra​cy, Aman​da dość czę​sto za​sta​wa​ła tam paru po​dej​rza​n ych, któ​rzy po​p i​sy​wa​li się pod​bi​ty​mi oczy​ma albo za​krwa​wio​n y​mi ban​da​ża​mi na gło​wach. Zwy​kle sie​dzie​li przy​ku​ci kaj​dan​ka​mi do ław przy drzwiach fron​to​wych i wła​ści​wie nikt nie po​tra​fił udzie​lić wy​czer​p u​ją​cej od​p o​wie​dzi, jak się tu zna​leź​li ani o co wła​ści​wie zo​sta​li oskar​że​n i. W za​leż​n o​ści od tego, jak w da​n ym mie​sią​cu wy​glą​da​ła sy​tu​a cja w aresz​cie, nie​któ​rzy z za​trzy​ma​n ych by​wa​li zwal​n ia​n i, a po​tem na​tych​miast zno​wu aresz​to​wa​n i za włó​czę​go​stwo. Po​dob​n ie jak więk​szość po​lo​wych kwa​ter głów​n ych, Stre​fa Pierw​sza mie​ści​ła się w zruj​no​wa​n ym skle​p ie, któ​ry wy​glą​dał jak miej​sce, na któ​re po​li​cja po​win​n a zro​bić na​lot, a nie

prze​cha​dzać się we​wnątrz, po​p i​ja​jąc kawę i opo​wia​da​jąc so​bie na​wza​jem wo​jen​n e hi​sto​rie o aresz​to​wa​n iach z po​p rzed​n ie​go dnia. Miesz​czą​ce się na ty​łach Pla​za Phar​ma​cy oraz kina spe​cja​li​zu​ją​ce​go się w fil​mach por​n o​gra​ficz​n ych do​wódz​two zo​sta​ło bez ce​re​gie​li prze​n ie​sio​n e w to wła​śnie miej​sce, kie​dy wy​szło na jaw, że po​p rzed​n ia kwa​te​ra znaj​do​wa​ła się bez​p o​śred​n io nad zni​ka​ją​cym pod zie​mią stru​mie​n iem. W tym wy​p ad​ku Kon​sty​tu​cja Atlan​ty za​try​um​fo​wa​ła. W ca​łym bu​dyn​ku znaj​do​wa​ły się tyl​ko trzy po​miesz​cze​n ia. Naj​więk​sze było salą od​p raw, z wy​dzie​lo​n ą na biu​ro sier​żan​ta czę​ścią, któ​ra od resz​ty od​gro​dzo​n a była szkla​n ą prze​gro​dą. Biu​ro ka​p i​ta​n a spra​wia​ło o wie​le sym​p a​tycz​n iej​sze wra​że​n ie, co ozna​cza​ło, że rze​czy​wi​ście moż​n a tam było otwie​rać i za​my​kać okna. Tuż przed Świę​tem Nie​p od​le​gło​ści ktoś stłukł szy​bę w oknie w sali od​p raw, żeby wpu​ścić do środ​ka tro​chę świe​że​go po​wie​trza. Nikt nie kwa​p ił się na​p ra​wić szko​dę, za​p ew​n e dla​te​go, że każ​dy wie​dział, iż okno wkrót​ce zno​wu zo​sta​n ie stłu​czo​n e. Trze​cie po​miesz​cze​n ie było ła​zien​ką, ale wspól​n ą, przez co moż​n a było mieć pew​n ość, że żad​n a ko​bie​ta nie od​wa​ży się usiąść na se​de​sie. Je​dy​n y raz, kie​dy Aman​da we​szła to​a ​le​ty, za​koń​czył się wy​mio​to​wa​n iem na za​p le​czu Pla​za The​a ter, pod​czas gdy po​chrzą​ki​wa​n ia i jęki z Win​n ie Ban​go od​bi​ja​ły się od ścian mu​ro​wa​n ych z be​to​n o​wych blocz​ków. – Dzień do​bry, ma​da​me. – Je​den z po​li​cjan​tów z pa​tro​lu do​tknął czap​ki, kie​dy Aman​da prze​cho​dzi​ła obok. W od​p o​wie​dzi ski​n ę​ła gło​wą, mi​ja​jąc w dro​dze do wej​ścia kil​ka zna​jo​mych bia​łych ra​dio​wo​zów, na​le​żą​cych do po​li​cji mia​sta Atlan​ta. W po​wie​trzu wi​siał smród prze​tra​wio​n e​go wina, cho​ciaż na ław​ce aku​rat nie sie​dział ża​den sku​ty kaj​dan​ka​mi włó​czę​ga. We​lon pa​p ie​ro​so​we​go dymu spo​wi​jał po​p la​mio​n y tu i ów​dzie su​fit. Na każ​dej po​wierzch​n i le​ża​ła gru​ba war​stwa ku​rzu – na​wet na dłu​gich, przy​p o​mi​n a​ją​cych wy​p o​sa​że​n ie ba​rów sa​mo​ob​słu​go​wych, sto​łach, któ​re usta​wio​n o w za​krzy​wio​n ych rzę​dach w po​p rzek po​ko​ju. Znaj​du​ją​ce się z przo​du po​dium było pu​ste. Aman​da zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek. Mia​ła jesz​cze dzie​sięć mi​n ut do chwi​li, kie​dy za​cznie się od​p ra​wa. Va​n es​sa Li​ving​ston sie​dzia​ła z tyłu po​ko​ju, za​ję​ta ro​bo​tą pa​p ier​ko​wą. Mia​ła na so​bie sza​re spodnie i te same pa​skud​n e, czar​n e, ty​p o​wo mę​skie buty, któ​re wszy​scy mu​sie​li za​kła​dać do mun​du​ru. Ca​ło​ści do​p eł​n ia​ła ja​sno​n ie​bie​ska ko​szul​ka z krót​ki​mi rę​ka​wa​mi oraz ob​cię​te na pa​zia ciem​n e wło​sy, wy​gię​te po obu stro​n ach w sze​ro​kie łuki. Aman​da kil​ka razy cho​dzi​ła z Va​n es​są w pa​tro​lu, kie​dy jesz​cze obie no​si​ły mun​dur. Była nie​za​wod​n ą part​n er​ką, cho​ciaż po​tra​fi​ła za​cho​wy​wać się jak mała, szur​n ię​ta hi​p i​ska; krą​ży​ły plot​ki, że przy​wo​ły​wa​ła do po​rząd​ku ko​bie​ty, któ​re po​zwa​la​ły so​bie na sek​su​a l​n e pro​wo​ka​cje wo​bec ofi​ce​rów po​li​cji. Aman​da nie mia​ła wy​bo​ru – mu​sia​ła usiąść obok niej. Tak jak zwy​kle po​kój był po​dzie​lo​n y na ćwiart​ki. Bia​li i czar​n i sie​dzie​li po obu stro​n ach, ko​bie​ty z tyłu, męż​czyź​n i na prze​dzie. Aman​da sta​ra​ła się pa​trzeć wprost przed sie​bie, prze​p y​cha​jąc się przez gro​ma​dę ubra​nych w mun​du​ry pa​n ów. Wszy​scy cze​ka​li jak naj​dłu​żej, żeby w ostat​n iej chwi​li usu​n ąć się jej z dro​gi. Gru​p a w ką​cie roz​p ra​co​wy​wa​ła zam​ki z za​p ad​ka​mi. Co​dzien​n ie od​by​wa​ły się za​wo​dy, kto szyb​ciej upo​ra się z zam​kiem. Kil​ku ofi​ce​rów wy​mie​n ia​ło się amu​n i​cją. Przez ostat​n ie dwa lata czter​n a​stu po​li​cjan​tów zo​sta​ło za​strze​lo​n ych pod​czas ak​cji, więc za​ła​do​wa​n ie do pi​sto​le​tu szyb​sze​go po​ci​sku nie wy​da​wa​ło się wca​le złym po​my​słem. Aman​da po​ło​ży​ła to​reb​kę na sto​le i usia​dła.

– Hej, jak się masz? – Do​sko​n a​le. – Głos Va​n es​sy brzmiał we​so​ło, tak jak za​wsze. – Dziś rano szczę​śli​wie wpa​dłam na Wy​dział In​spek​to​rów. – Ro​zu​miem, że już so​bie po​szli? Va​n es​sa ski​n ę​ła gło​wą. Aman​da na​tych​miast roz​p ię​ła man​kie​ty i pod​wi​n ę​ła rę​ka​wy. Świe​że po​wie​trze na ra​mio​n ach było czymś tak nie​zwy​kłym, że o mało nie ze​mdla​ła. – Czyż​by Ge​a ry dziś się nie zja​wił? – spy​ta​ła. Nie było mowy, żeby sier​żant Mike Ge​a ry prze​p u​ścił Va​n es​sę. Uwa​żał, że ko​bie​ty w ogó​le nie po​win​n y być przyj​mo​wa​n e do pra​cy w po​li​cji i był wy​star​cza​ją​co moc​n y, żeby coś w tej spra​wie zro​bić. Z ja​kie​goś po​wo​du szcze​gól​n ie upodo​bał so​bie Aman​dę. Wy​star​czy​ła jed​n a na​ga​n a, żeby zo​sta​ła za​wie​szo​n a na cały dzień. Nie chcia​ła na​wet my​śleć, w jaki spo​sób ma za​ro​bić na czynsz, je​śli coś ta​kie​go się jej przy​tra​fi. – Nie, Ge​a ry dziś nie przy​je​chał. – Va​n es​sa uło​ży​ła w stos wszyst​kie ra​p or​ty. – Była San​dra Phil​lips, ta czar​n a la​ska, któ​ra goli so​bie gło​wę jak fa​cet. – Mam z nią ćwi​cze​n ia – od​p ar​ła Aman​da. Więk​szość jej zna​jo​mych cho​dzi​ła na noc​n e kur​sy, or​ga​n i​zo​wa​n e przez stan Geo​r​gia. Rząd fe​de​ral​n y pła​cił cze​sne, a mia​sto było zmu​szo​n e pod​n ieść ci gażę, je​śli uzy​ska​łeś awans. Za rok o tej po​rze Aman​da bę​dzie wy​cią​ga​ła pen​sję wy​so​ko​ści pra​wie dwu​n a​stu ty​się​cy do​la​rów. – Do​brze ba​wi​łaś się Czwar​te​go Lip​ca? – spy​ta​ła Va​n es​sa. – Wzię​łam kil​ka do​dat​ko​wych zmian – przy​zna​ła Aman​da. Za​trud​n i​ła się jako wo​lon​ta​riusz​ka wy​łącz​n ie po to, żeby nie sie​dzieć przez cały dzień sam na sam z oj​cem, wy​słu​chu​jąc jego re​we​la​cji na te​mat każ​de​go ar​ty​ku​łu, któ​ry prze​czy​tał w ga​ze​cie. Dzię​ki Bogu, że ga​ze​ta uka​zy​wa​ła się tyl​ko dwa razy dzien​n ie, bo w prze​ciw​nym ra​zie mu​siał​by cał​kiem prze​stać spać. – A ty co ro​bi​łaś? – spy​ta​ła. – Na​wa​li​łam się tak sku​tecz​n ie, że przy​wa​li​łam sa​mo​cho​dem w słup te​le​fo​n icz​n y. – I co z sa​mo​cho​dem? Wciąż na cho​dzie? – Ma zmiaż​dżo​n y zde​rzak, ale ja​kimś cu​dem nadal jeź​dzi… – Va​n es​sa zni​ży​ła głos do szep​tu. – Sły​sza​łaś o Ogle​thor​p ie? Lars Ogle​thor​p e na​le​żał do przy​ja​ciół Duke’a. Obaj wy​le​cie​li z pra​cy tego sa​me​go dnia. – Sąd Naj​wyż​szy wy​dał wy​rok na jego ko​rzyść. Ma do​stać wszyst​kie za​le​głe pen​sje ra​zem z do​dat​ka​mi. Zo​sta​je przy​wró​co​n y na daw​n e sta​n o​wi​sko. Do​stał przy​dział do swo​jej by​łej jed​n ost​ki. Za​ło​żę się, że Reg​gie miał nie​złe​go stra​cha, kie​dy o tym usły​szał. Aman​da nie zdą​ży​ła nic od​p o​wie​dzieć. Roz​le​gły się mę​skie wi​wa​ty i do po​ko​ju wkro​czy​li Rick Lan​dry oraz Butch Bon​n ie. Jak zwy​kle obaj de​tek​ty​wi z Wy​dzia​łu Za​bójstw zdo​ła​li zja​wić się na czas. Od​p ra​wa mia​ła się za​cząć do​kład​n ie za dwie mi​n u​ty. Aman​da się​gnę​ła do to​reb​ki, żeby wy​jąć z niej ster​tę na​p i​sa​n ych na ma​szy​n ie ra​p or​tów. – Je​steś bo​ska. – Butch wziął ra​p or​ty i rzu​cił na stół przed Aman​dą swój no​tat​n ik. – Mam na​dzie​ję, że uda ci się to od​czy​tać. Spoj​rza​ła na ba​zgro​ły, bie​gną​ce w po​p rzek pierw​szej stro​n y, i zmarsz​czy​ła brwi. – Przy​się​gam, że cza​sa​mi spe​cjal​n ie pi​szesz tak, żeby to było cał​kiem nie​czy​tel​n e. – Za​wsze mo​żesz do mnie za​dzwo​n ić, skar​bie. W dzień albo w nocy. – Mru​gnął do niej, idąc za Lan​drym na przód sali. – Oso​bi​ście wolę w nocy.

Przez salę prze​le​cia​ła fala chi​cho​tów, ale Aman​da po​sta​ra​ła się nie zwra​cać na to uwa​gi, za​ję​ta prze​rzu​ca​n iem stron z no​tat​ka​mi But​cha. Wy​ra​zy da​wa​ły się ła​twiej od​cy​fro​wać, gdy czy​ta​ła je stro​n a po stro​n ie. Butch i Rick pra​co​wa​li w Wy​dzia​le Za​bójstw. To była pra​ca, na któ​rą Aman​da nig​dy nie mia​ła ocho​ty, gdyż prze​p i​su​jąc na ma​szy​n ie ra​p or​ty But​cha, mi​mo​wol​n ie wchła​n ia​ła nie​któ​re szcze​gó​ły. De​tek​ty​wi mu​sie​li in​for​mo​wać krew​n ych, że ktoś z ich ro​dzi​n y zo​stał za​mor​do​wa​n y. Mu​sie​li pa​trzeć na mar​twych lu​dzi i uczest​n i​czyć w sek​cjach zwłok. Samo czy​ta​n ie o tym spra​wia​ło, że Aman​da od​czu​wa​ła skurcz żo​łąd​ka. Rze​czy​wi​ście ist​n ia​ły za​wo​dy, któ​re po​win​n i upra​wiać wy​łącz​n ie męż​czyź​n i. Znów usły​sza​ła głos Va​n es​sy. – Sły​sza​łaś, że mamy no​we​go sier​żan​ta? Spoj​rza​ła na nią wy​cze​ku​ją​co. – To któ​ryś z chło​p a​ków Reg​gie​go – do​koń​czy​ła Va​n es​sa. Aman​da zdła​wi​ła jęk za​wo​du. Jed​n ym z po​zor​n ie lep​szych po​my​słów Re​gi​n al​da Eave​sa było wpro​wa​dze​n ie pi​sem​n ych eg​za​mi​n ów na awans i Aman​da była na tyle sza​lo​n a, żeby uwie​rzyć, że ma ja​kieś szan​se. Kie​dy ża​den z czar​n ych ofi​ce​rów nie zdo​łał zdać eg​za​mi​n ów pi​sem​n ych, Eaves wy​rzu​cił wy​n i​ki do ko​sza i wpro​wa​dził eg​za​mi​n y ust​n e. Je​dy​n ie kil​ku spo​śród bia​łych ofi​ce​rów zdo​ła​ło je za​li​czyć, co zresz​tą było ła​twe do prze​wi​dze​n ia. Wśród tych szczę​śliw​ców nie zna​la​zła się ani jed​n a ko​bie​ta. – Sły​sza​łam, że po​cho​dzi gdzieś z Pół​n o​cy. Po​dob​n o mówi jak Bill Cos​by. Jak na ko​men​dę obie się od​wró​ci​ły, pró​bu​jąc doj​rzeć co​kol​wiek we​wnątrz biu​ra sier​żan​ta, ale przed szkla​n ym prze​p ie​rze​n iem zgro​ma​dzo​n o sza​fy na akta. Drzwi były otwar​te, lecz wszyst​ko, co Aman​da zdo​ła​ła do​strzec, to na​stęp​n ą sza​fę na do​ku​men​ty i brzeg drew​n ia​n e​go biur​ka. Na opra​wio​n ej w skó​rę księ​dze aresz​to​wań sta​ła szkla​n a po​p iel​n icz​ka. Czy​jaś czar​n a ręka się​gnę​ła i strzą​snę​ła nań po​p iół z pa​p ie​ro​sa. Pal​ce wy​glą​da​ły na wy​smu​kłe, nie​mal de​li​kat​n e. Pa​znok​cie były przy​cię​te w rów​n e, pro​ste kra​wę​dzie. Aman​da od​wró​ci​ła się z po​wro​tem. Uda​ła, że czy​ta no​tat​ki But​cha, choć tak na​p raw​dę nie mo​gła ze​brać my​śli. Może to przez ten upał, po​my​śla​ła. Albo może dla​te​go, że sie​dzia​ła obok ga​da​ją​cej pa​p u​gi. – Za​sta​n a​wiam się, gdzie się po​dzia​ła Eve​lyn? – mó​wi​ła Va​n es​sa. Aman​da wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od no​ta​tek. – Nie wie​rzę, że jesz​cze kie​dy​kol​wiek tu​taj wró​ci – cią​gnę​ła Va​n es​sa. – We​dług mnie mu​sie​li ją wy​wa​lić. Mimo naj​lep​szych za​mia​rów Aman​da po​czu​ła, że daje się z po​wro​tem wcią​gnąć. To już pra​wie dwa lata, uświa​do​mi​ła so​bie. Jej oj​ciec stra​cił pra​cę przed je​de​n a​sto​ma mie​sią​ca​mi. Eve​lyn ode​szła cały rok wcze​śniej, żeby uro​dzić dziec​ko. Po pro​stu wstą​p i​ła do od​dzia​łu cy​wil​n e​go i wszy​scy przy​p usz​cza​li, że jest to ko​n iec jej ka​rie​ry za​wo​do​wej. Va​n es​sa ter​ko​ta​ła da​lej. – Gdy​bym to ja mia​ła męża i dziec​ko, nie by​ło​by mowy, że​bym co​dzien​n ie zja​wia​ła się w tym baj​zlu. Raz na za​wsze po​wie​dzia​ła​bym wszyst​kim „pa, pa”. – Może ona musi pra​co​wać. – Aman​da mó​wi​ła tak ci​cho, że nikt nie miał pra​wa usły​szeć, jak plot​ku​je. – Dla pie​n ię​dzy. – Jej mąż za​ra​bia do​syć kasy. Wci​ska ubez​p ie​cze​n ia po​ło​wie gli​n ia​rzy w tym mie​ście – prych​n ę​ła Va​n es​sa. – Gdy​by wró​ci​ła, to pew​n ie tyl​ko z jed​n e​go po​wo​du – żeby po​móc mu sprze​da​wać po​li​sy.

Na​gle po​rzu​ci​ła kpią​cy ton. – Swo​ją dro​gą po​win​n aś z nim po​ga​dać. Daje niż​sze raty niż Be​n o​witz. No i nie bę​dziesz mu​sia​ła od​da​wać swo​jej kasy ja​kie​muś Ży​do​wi. – Za​p y​tam Eve​lyn – od​p ar​ła Aman​da, choć wła​ści​wie lu​bi​ła Na​tha​n a Be​n o​wit​za. – Co praw​da jej ply​mo​uth był wła​sno​ścią mia​sta, ale wszy​scy mu​sie​li prze​cież pła​cić po​li​sy za swo​je pry​wat​n e auta. Zresz​tą Be​n o​witz za​wsze trak​to​wał ją z sym​p a​tią. – Szsz… – syk​n ę​ła Va​n es​sa, cho​ciaż Aman​da aku​rat nic nie mó​wi​ła. – Uwa​ga, idzie… Zgro​ma​dze​n i funk​cjo​n a​riu​sze za​mil​kli, kie​dy nowy sier​żant wkro​czył do sali. Miał na so​bie mun​dur w bar​wach zi​mo​wych, to zna​czy ciem​n o​gra​n a​to​we spodnie i pa​su​ją​cą do nich ko​szu​lę z dłu​gim rę​ka​wem. Był dość szczu​p ły, a wło​sy no​sił przy​cię​te po woj​sko​we​mu, na jeża. In​a ​czej niż u po​zo​sta​łych, na jego brwiach nie było ani śla​du potu. Aman​da ob​ser​wo​wa​ła, jak ste​ru​je wprost na nie​wi​dzial​n ą li​n ię po​środ​ku sali, któ​rej nie do​ty​kał ża​den stół. Są​dząc z wy​glą​du, nowy sier​żant mógł mieć oko​ło trzy​dziest​ki. Był w do​brej for​mie, może nie​co zbyt szczu​p ły; jego cia​ło ra​czej przy​p o​mi​n a​ło cia​ło na​sto​lat​ka niż do​ro​słe​go męż​czy​zny, lecz mimo to mu​siał wy​krę​cać się na boki, żeby przejść po​mię​dzy sto​ła​mi. Aman​da zwró​ci​ła uwa​gę, że od​stęp po​mię​dzy nimi był cia​śniej​szy niż za​zwy​czaj. Taka ma​łost​ko​wość była wła​ści​wie je​dy​n ą rze​czą, któ​ra zmu​sza​ła ich do współ​dzia​ła​n ia. Czar​n i gli​n ia​rze nie​n a​wi​dzi​li no​we​go sier​żan​ta, po​n ie​waż po​cho​dził z Pół​n o​cy; bia​li z góry za​kła​da​li, że go nie zno​szą, bo był jed​n ym z chło​p a​ków Reg​gie​go. Uło​żył stos do​ku​men​tów na po​dium, od​chrząk​n ął i ode​zwał się za​ska​ku​ją​co głę​bo​kim ba​ry​to​n em. – Je​stem sier​żant Lu​ther Hod​ge. – Mó​wiąc to, ro​zej​rzał się po sali od​p raw, jak​by ocze​ki​wał, że ktoś za​p ra​gnie mu się sprze​ci​wić. Jed​n ak nikt się nie ode​zwał, więc Hod​ge kon​ty​n u​ował wy​p o​wiedź. – Przed od​czy​ta​n iem li​sty obec​n o​ści po​dam dzien​n y roz​kład za​jęć, po​n ie​waż mamy spo​ro trans​fe​rów. W sali roz​legł się jęk, ale Aman​da po​my​śla​ła, że to do​brze, iż w koń​cu ktoś wpadł na po​mysł, że od​p ra​wę naj​le​p iej jest za​cząć od ogło​sze​n ia trans​fe​rów. Hod​ge roz​p o​czął od​czy​ty​wa​n ie na​zwisk. Va​n es​sa mia​ła ra​cję. Jego głos brzmiał po​dob​n ie do gło​su Bil​la Cos​by’ego. Mó​wił sta​ran​n ie, choć wca​le nie po​wo​li, a każ​de sło​wo było do​kład​n ie wy​p o​wie​dzia​n e. Męż​czyź​n i w mun​du​rach, sie​dzą​cy w przed​n ich rzę​dach, ga​p i​li się na nie​go jak na dzi​wo​wi​sko, zu​p eł​n ie jak​by ob​ser​wo​wa​li psa cho​dzą​ce​go na tyl​n ych ła​pach. Czar​n i czy bia​li, przy​by​li tu​taj pro​sto od płu​ga albo po zwol​n ie​n iu ze służ​by woj​sko​wej i więk​szość po​słu​gi​wa​ła się tym sa​mym mało wy​szu​ka​n ym dia​lek​tem co ku​zy​n i Aman​dy. Sier​żant za​koń​czył od​czy​ty​wa​n ie dłu​giej li​sty trans​fe​rów. – Roz​kład pa​tro​li zo​sta​n ie po​da​n y w ze​spo​łach – do​dał. – Nie​któ​rzy z was będą mu​sie​li po​cze​kać na swo​ich part​n e​rów, aż przy​ja​dą z in​n ych od​dzia​łów. Pro​szę się za​mel​do​wać u mnie, za​n im wyj​dzie​cie na uli​cę, żeby się upew​n ić, że ma​cie wy​zna​czo​n e​go part​n e​ra. Jak na za​wo​ła​n ie do sali od​p raw wbie​gła Eve​lyn Mit​chell, roz​glą​da​jąc się do​oko​ła nie​mal z pa​n i​ką w oczach. Aman​da wciąż cho​dzi​ła w mun​du​rze, kie​dy Eve​lyn zo​sta​ła awan​so​wa​n a do od​dzia​łu zaj​mu​ją​ce​go się prze​stęp​stwa​mi na tle sek​su​a l​n ym, lecz ile​kroć mia​ła oka​zję ją zo​ba​czyć, Eve​lyn za​wsze była ele​ganc​ko ubra​n a. Dziś mia​ła ze sobą dużą, za​mszo​wą to​reb​kę z in​dyj​skim wzo​rem i z dwie​ma kit​ka​mi, zwie​sza​ją​cy​mi się z kli​n o​wej wstaw​ki. Ubra​n a była w gra​n a​to​wą spód​n i​cę i żół​tą bluz​kę, a jej blond wło​sy, dłu​gie do ra​mion, były

4

sta​ran​n ie wy​gła​dzo​n e, przy​wo​dząc na myśl fry​zu​rę An​gie Dic​kin​son . Naj​wy​raź​n iej Aman​da nie była je​dy​n ą oso​bą, któ​rej przy​szło to na myśl, bo w sali na​gle roz​legł się głos But​cha Bon​n ie​go. – Hej, Pep​p er An​der​son, mo​żesz mnie spo​n ie​wie​rać, kie​dy tyl​ko ze​chcesz. Męż​czyź​n i za​chi​cho​ta​li uni​so​n o. – Prze​p ra​szam za spóź​n ie​n ie – po​wie​dzia​ła Eve​lyn do no​we​go sier​żan​ta. – To się wię​cej nie po​wtó​rzy. Po​szu​ka​ła wzro​kiem Aman​dy i Va​n es​sy, a po​tem ru​szy​ła w ich stro​n ę. Jej ob​ca​sy ude​rza​ły o po​sadz​kę, a ich mia​ro​wy stu​kot roz​brzmie​wał echem po ca​łej sali. Hod​ge za​trzy​mał ją. – Nie do​sły​sza​łem pani na​zwi​ska, de​tek​ty​wie. Jego sło​wa zda​wa​ły się wy​sy​sać po​wie​trze z ca​łe​go po​miesz​cze​n ia. Gło​wy ob​ró​ci​ły się w kie​run​ku Eve​lyn, któ​ra sta​ła nie​ru​cho​mo tuż obok Aman​dy. Ema​n u​ją​cy z niej strach był tak samo na​ma​cal​n y jak upał. Hod​ge zno​wu od​chrząk​n ął. – Czy coś mi umknę​ło, pani ofi​cer? Przy​p usz​cza​łem, że jest pani de​tek​ty​wem, sko​ro nie nosi pani mun​du​ru. Eve​lyn już otwo​rzy​ła usta, ale Rick Lan​dry ją uprze​dził. – Ona jest taj​n ia​kiem, nie de​tek​ty​wem. Ale Hod​ge nie da​wał za wy​gra​n ą. – Nie je​stem pe​wien, czy ro​zu​miem, na czym po​le​ga róż​n i​ca. Lan​dry dziab​n ął kciu​kiem w stro​n ę tyl​n ej ścia​n y. Pa​p ie​ros w jego ustach pod​ska​ki​wał śmiesz​n ie przy każ​dej od​p o​wie​dzi. – Wi​dzi pan te dwa cyc​ki pod ko​szul​ką? Cały po​kój za​trząsł się od śmie​chu. Eve​lyn przy​ci​snę​ła do pier​si to​reb​kę, ale śmia​ła się wraz z in​n y​mi. Tak samo jak Aman​da. Śmiech bul​go​tał w jej gar​dle jak w ryn​n ie. Hod​ge po​cze​kał, aż wszy​scy się uspo​ko​ją. – Jak brzmi pani na​zwi​sko, pani ofi​cer? – zwró​cił się do Eve​lyn. – Mit​chell – od​p ar​ła skwa​p li​wie, opa​da​jąc na krze​sło obok Aman​dy. – Eve​lyn Mit​chell. – Su​ge​ru​ję, żeby w przy​szło​ści uni​ka​ła pani spóź​n ia​n ia się, pani Mit​chell. – Po​p a​trzył na le​żą​cą przed nim li​stę i od​ha​czył jej na​zwi​sko. – Dziś jest pani ra​zem z pa​n ią Li​ving​ston… Prze​su​n ął wzrok na na​stęp​n ą oso​bę na li​ście. – Pan​n o Wa​gner, do​łą​czy​li​śmy pa​n ią do de​tek​ty​wa Pe​ter​so​n a, któ​ry przy​jeż​dża do nas z… Ktoś gwizd​n ął prze​cią​gle, ale Hod​ge prze​szedł na tym do po​rząd​ku. – … ze Stre​fy Nu​mer Dwa. Eve​lyn ukrad​kiem spoj​rza​ła na Aman​dę i prze​wró​ci​ła oczy​ma. Kyle Pe​ter​son był ob​le​śnym, roz​la​złym obrzy​dliw​cem. Je​śli aku​rat nie pró​bo​wał wsa​dzić ci ręki pod spód​n i​cę, przy​sy​p iał na tyl​n ym sie​dze​n iu wozu pa​tro​lo​we​go. Va​n es​sa po​chy​li​ła się do Eve​lyn. – Po​do​ba mi się, jak ob​cię​łaś wło​sy. Bar​dzo szy​kow​n ie. – Dzię​ki. – Lek​ko po​cią​gnę​ła za koń​ców​ki wło​sów, jak​by chcia​ła, żeby wy​da​wa​ły się dłuż​sze. – Sły​sza​łaś, że Ogle​thor​p e zo​stał przy​wró​co​n y na sta​n o​wi​sko? – spy​ta​ła Aman​dę. – Sły​sza​łam, że z po​wro​tem zro​bi​li go do​wód​cą jego daw​n e​go od​dzia​łu – do​da​ła Va​n es​sa.

– Za​sta​n a​wiam się, co to dla nas ozna​cza. – Pew​n ie nic – za​mru​cza​ła Eve​lyn. Po​n ow​n ie sku​p i​ły uwa​gę na tym, co dzia​ło się w przed​n iej czę​ści po​ko​ju. Przy sa​mym wej​ściu, wła​ści​wie nie​mal w otwar​tych drzwiach, stał ja​kiś bia​ły męż​czy​zna; był mniej wię​cej w tym sa​mym wie​ku co Aman​da i no​sił wy​p ra​so​wa​n y, trzy​czę​ścio​wy gar​n i​tur w po​p ie​la​to​n ie​bie​skim ko​lo​rze. W ge​ście znie​cier​p li​wie​n ia skrzy​żo​wał na pier​siach obie ręce, co uwy​dat​n i​ło jego okrą​gły brzu​szek, któ​ry wy​su​wał się spod ma​ry​n ar​ki. – Ja​kiś wyż​szy ran​gą urzę​das? – zga​dy​wa​ła Va​n es​sa. Eve​lyn po​krę​ci​ła gło​wą. – Coś ty, za do​brze ubra​n y. – To praw​n ik – pod​p o​wie​dzia​ła im Aman​da. Wy​star​cza​ją​co czę​sto by​wa​ła w po​ło​żo​n ym w cen​trum mia​sta biu​rze praw​n i​ka, któ​ry pro​wa​dził spra​wę jej ojca, żeby do​sko​n a​le wie​dzieć, jak oni wy​glą​da​ją. Co praw​da sam gar​ni​tur był wy​star​cza​ją​cą wska​zów​ką, ale aro​ganc​ko wy​su​n ię​ty do przo​du pod​bró​dek nie po​zo​sta​wiał naj​mniej​szych wąt​p li​wo​ści. – De​tek​ty​wi Lan​dry i… – Na​gle Lu​ther Hod​ge zdał so​bie spra​wę, że nikt już go nie słu​cha. Pod​n iósł wzrok znad li​sty dy​żu​rów i za​n im prze​mó​wił, przez kil​ka se​kund wpa​try​wał się w go​ścia. – Pa​n ie Tre​a dwell, mo​że​my po​roz​ma​wiać w moim biu​rze. Znów od​wró​cił się do lu​dzi z od​dzia​łu. – Wró​cę za kil​ka mi​n ut. Czy ktoś mógł​by do​koń​czyć za mnie? Butch na​tych​miast się po​de​rwał. – Ja to zro​bię. – Dzię​ku​ję, de​tek​ty​wie. Hod​ge chy​ba nie do​strzegł znu​że​n ia, któ​re po​ja​wi​ło się na twa​rzach obec​n ych. Po​wie​rze​nie But​cho​wi od​czy​ty​wa​n ia roz​kła​du dy​żu​rów przy​p o​mi​n a​ło po​wie​rze​n ie li​so​wi za​rzą​du kur​n i​ka. Rów​n ie do​brze mógł do​wol​n ie po​zmie​n iać roz​kład, żeby wszyst​ko pa​so​wa​ło do jego wła​snej wer​sji Rand​ki w ciem​no. Hod​ge po​wę​dro​wał z po​wro​tem na ko​n iec po​ko​ju, prze​ci​ska​jąc swo​ją wy​chu​dzo​n ą po​stać przez wą​ską li​n ię roz​dzie​la​ją​cą po​kój. Praw​n ik Tre​a dwell wo​lał iść wzdłuż ze​wnętrz​n ej ścia​ny. Za​p a​liw​szy pa​p ie​ro​sa, wszedł do biu​ra i za​trza​snął za sobą drzwi. – Cie​ka​we, o co cho​dzi? – za​sta​n a​wia​ła się Eve​lyn. – Nig​dy się nie do​wiesz – od​p ar​ła Va​n es​sa. – Na li​tość bo​ską, cze​mu żeś wró​ci​ła? – Bo mi się tu​taj po​do​ba. Va​n es​sa skrzy​wi​ła się ko​micz​n ie. – Prze​stań bu​jać, dzie​cin​ko. Le​p iej po​wiedz praw​dę. – Praw​da jest nud​n a jak cho​le​ra. Może po​cze​kaj​my, co po​wie​dzą plot​ki. – Eve​lyn uśmiech​n ę​ła się, roz​p ię​ła su​wak w to​reb​ce i po​grze​ba​ła w środ​ku. Va​n es​sa spoj​rza​ła na Aman​dę, spo​dzie​wa​jąc się wy​ja​śnie​n ia, lecz ta mo​gła je​dy​n ie po​krę​cić gło​wą. – Yas​suh, Yas​suh – po​wie​dział ktoś. Aman​da uj​rza​ła gru​p ę czar​n ych po​li​cjan​tów z pa​tro​lu, któ​rzy przy​su​n ę​li się bli​żej, żeby ob​ser​wo​wać to, co się dzie​je w biu​rze sier​żan​ta. Aman​da zer​k​n ę​ła na Va​n es​sę, po​tem na Eve​lyn i wszyst​kie trzy się od​wró​ci​ły . Za szkla​n ą ścian​ką usta Tre​a dwel​la po​ru​sza​ły się ener​gicz​n ie i w koń​cu je​den z czar​n ych

gli​n ia​rzy nie wy​trzy​mał. – Po​słu​chaj, chłop​ta​siu, to z mo​ich po​dat​ków do​sta​jesz swo​ją pen​sję. Aman​da zdła​wi​ła śmiech. Sły​sza​ła to zda​n ie nie​mal co​dzien​n ie – zu​p eł​n ie jak​by po​dat​ki po​bie​ra​n e z jej pen​sji nie wy​n o​si​ły do​kład​n ie tyle samo co w przy​p ad​ku in​n ych osób. Hod​ge spo​glą​dał na blat biur​ka. Kie​dy po​ru​szał usta​mi, w za​okrą​gle​n iu jego ra​mion kry​ła się pew​n a ła​god​n ość. – Yas​suh – pod​rzu​cił pierw​szy z gli​n ia​rzy. – Chło​p a​ki, wy​glą​da na to, że on na coś się zga​dza… Tak, na pew​n o. Tre​a dwell wy​ce​lo​wał w Hod​ge’a wska​zu​ją​cy pa​lec. – To mia​sto to cho​ler​n e ba​gno, mó​wię wam – mru​kli​wie od​p arł dru​gi. – Do cze​go to do​cho​dzi? Mał​p y chcą rzą​dzić w zoo! Hod​ge ski​n ął gło​wą, wciąż nie pod​n o​sząc wzro​ku. Pierw​szy gli​n iarz znów się ode​zwał. – Yas​suh, chło​p ie, wszyst​ko przez te wście​kłe baby! Nie mogę na​wet spo​koj​n ie zjeść buł​ki, żeby nie sły​szeć o tych bied​n ych, bia​łych la​secz​kach, któ​rym do​ku​cza​ją na​chal​n e czar​n u​chy. Aman​da przy​gry​zła dol​n ą war​gę. Ktoś za​chi​cho​tał ner​wo​wo. Ręka Tre​a dwel​la opa​dła, a dru​gi po​li​cjant wtrą​cił się do roz​mo​wy. – Ja tam bym ra​czej po​wie​dział, że to wy, cho​ler​n e czar​n u​chy, za​cho​wu​je​cie się tak, jak​by to wszyst​ko na​le​ża​ło do was. Tym ra​zem nikt się nie ro​ze​śmiał, na​wet czar​n i ofi​ce​ro​wie. Żar​tow​n iś po​su​n ął się zbyt da​le​ko. Kie​dy Tre​a dwell z roz​ma​chem otwo​rzył drzwi i wy​p adł na ze​wnątrz, w po​ko​ju pa​n o​wa​ło krę​p u​ją​ce mil​cze​n ie. Pod​cho​dząc do otwar​tych drzwi swo​je​go biu​ra, Lu​ther Hod​ge sta​rał się po​wstrzy​mać wście​kłość. Wska​zał na Eve​lyn. – Ty. – Od​wró​cił się i wy​ce​lo​wał mniej wię​cej w stro​n ę Va​n es​sy i Aman​dy. – I ty tak​że. Do biu​ra. Va​n es​sa wy​raź​n ie ze​sztyw​n ia​ła, Aman​da zaś od​ru​cho​wo przy​ci​snę​ła rękę do pier​si. – Prze​p ra​szam, ja czy… – Czy pani ro​zu​mie roz​ka​zy? Na​tych​miast do biu​ra! – Spoj​rzał na But​cha. – Pro​szę kon​ty​nu​ować od​czy​ty​wa​n ie li​sty, de​tek​ty​wie Bon​n ie. Nie mu​szę chy​ba po​wta​rzać dru​gi raz. Eve​lyn kur​czo​wo przy​ci​snę​ła to​reb​kę do pier​si i pod​n io​sła się z miej​sca. Aman​da, wsta​jąc z krze​sła, żeby pójść w jej śla​dy, mia​ła wra​że​n ie, że nogi ma zro​bio​n e z waty. Od​wró​ci​ła się do Va​n es​sy, któ​ra sie​dzia​ła z miną wi​n o​waj​cy, choć jed​n o​cze​śnie spra​wia​ła wra​że​n ie, jak​by ogrom​n y cię​żar spadł jej z ser​ca. Eve​lyn sta​ła już przed biur​kiem Hod​ge’a, kie​dy Aman​da za​trzy​ma​ła się obok niej. Hod​ge sie​dział na swo​im krze​śle i pi​sał coś na kart​ce pa​p ie​ru. Aman​da ru​szy​ła ku drzwiom, żeby je za​mknąć, ale Hod​ge ją po​wstrzy​mał. – Niech zo​sta​n ą otwar​te. Je​śli Aman​da my​śla​ła wcze​śniej, że poci się jak ruda mysz, to i tak było to ni​czym w po​rów​n a​n iu z tym, cze​go do​świad​cza​ła te​raz. Eve​lyn chy​ba czu​ła się po​dob​n ie, po​n ie​waż ner​wo​wo po​cią​ga​ła ko​smyk wło​sów. Wą​ziut​ki pa​sek sre​bra ślub​n ej ob​rącz​ki za​lśnił w pa​da​ją​cym znad gło​wy bla​sku świe​tlów​ki. Z są​sied​n ie​go po​ko​ju do​bie​gał przy​tłu​mio​n y głos Bon​nie​go, mo​n o​ton​n ie wy​czy​tu​ją​cy przy​dział pa​tro​li. Aman​da wie​dzia​ła, że na​wet zza za​mknię​tych drzwi Hod​ge mu​siał sły​szeć gło​sy czar​n ych ofi​ce​rów, któ​rzy kpi​li so​bie z nie​go.

Na​gle Hod​ge odło​żył pió​ro. Oparł się o tył krze​sła i po​p a​trzył naj​p ierw na Eve​lyn, a póź​niej na Aman​dę. – Wy dwie je​ste​ście w jed​n o​st​ce do spraw prze​stępstw na tle sek​su​a l​n ym. Obie ski​n ę​ły gło​wą, choć prze​cież wca​le je o to nie py​tał. – Z tego ad​re​su do​sta​li​śmy sy​gnał czter​dzie​ści dzie​więć. Gwałt. Hod​ge wy​cią​gnął w ich stro​n ę kart​kę pa​p ie​ru. Eve​lyn przez mo​ment za​wa​ha​ła się, ale po​słusz​n ie wzię​ła ją z jego rąk. Po​p a​trzy​ła na kart​kę. – To w Te​chwo​od. W get​cie. – Zga​dza się – od​p arł Hod​ge. – Spisz​cie ze​zna​n ia. Ustal​cie, czy do​szło do po​p eł​n ie​n ia prze​stęp​stwa, czy też nie. Aresz​tuj​cie spraw​cę, je​śli zaj​dzie taka po​trze​ba. Eve​lyn zer​k​n ę​ła na Aman​dę. Naj​wy​raź​n iej oby​dwu prze​mknę​ła przez gło​wę ta sama myśl: czy spra​wa ma coś wspól​n e​go z wi​zy​tą praw​n i​ka, któ​ry przed chwi​lą stąd wy​szedł? – Czyż​by​ście po​trze​bo​wa​ły wska​zó​wek? – spy​tał Hod​ge, cho​ciaż zno​wu wła​ści​wie nie było to py​ta​n ie. – Za​kła​dam, że pa​n ie orien​tu​ją się w roz​kła​dzie mia​sta. Czy mam wy​słać z wami wóz pa​tro​lo​wy, żeby za​p ew​n ić wam eskor​tę? Czy wła​śnie tak za​ła​twia się ta​kie spra​wy? – Nie – od​p o​wie​dzia​ła Eve​lyn. Hod​ge nie spusz​czał z niej spoj​rze​n ia, aż w koń​cu do​da​ła. – Nie, sir. – Mo​że​cie odejść. Otwo​rzył ja​kieś akta i za​głę​bił się w lek​tu​rze. Aman​da spoj​rza​ła na Eve​lyn, któ​ra gło​wą wska​za​ła na drzwi. Obie wy​su​n ę​ły się na ze​wnątrz, nie​zu​p eł​n ie pew​n e, co się przed chwi​lą zda​rzy​ło. Od​czy​ty​wa​n ie li​sty do​bie​gło koń​ca i sala od​p raw była pu​sta, je​śli nie li​czyć kil​ku ma​ru​de​rów, któ​rzy cze​ka​li, aż przy​ja​dą ich nowo prze​n ie​sie​n i part​n e​rzy. Va​n es​sa tak​że już po​szła, przy​p usz​czal​n ie z Pe​ter​se​n em. Z pew​n o​ścią była bar​dziej za​do​wo​lo​n a z przy​dzia​łu niż Aman​da. – Czy mo​że​my wziąć two​je auto? – spy​ta​ła Eve​lyn. – Ja dziś przy​je​cha​łam kom​bi i je​stem za​ła​do​wa​n a po dach. – Ja​sne. Aman​da po​szła za nią na par​king. Eve​lyn nie kła​ma​ła. W jej czer​wo​n ym for​dzie fal​co​n ie pu​dła zaj​mo​wa​ły każ​dy skra​wek wol​n ej prze​strze​n i. – Mat​ka Bil​la prze​p ro​wa​dzi​ła się do nas w tym ty​go​dniu. Ma za​miar po​móc w opie​ce nad dziec​kiem, kie​dy ja je​stem w pra​cy. Aman​da wdra​p a​ła się do swo​je​go ply​mo​utha. Nie chcia​ła wtrą​cać się w pry​wat​n e ży​cie Eve​lyn, ale ta​kie za​ła​twie​n ie spra​wy wy​da​ło jej się co naj​mniej dziw​n e. – Nie zro​zum mnie źle – mó​wi​ła Eve​lyn, sa​do​wiąc się obok niej na miej​scu pa​sa​że​ra. – Ko​cham Zeke’a i cu​dow​n ie było spę​dzić z nim ostat​n ie pół​to​ra roku, ale przy​się​gam na Boga, jesz​cze je​den dzień sie​dze​n ia z dzie​cia​kiem w domu i skoń​czy​ła​bym, po​ły​ka​jąc całe wia​dro va​lium. Aman​da już mia​ła wsa​dzić klu​czyk do sta​cyj​ki, ale za​trzy​ma​ła się i od​wró​ci​ła do Eve​lyn. Więk​szość tego, co wie​dzia​ła na te​mat tej ko​bie​ty, zo​sta​ło prze​fil​tro​wa​n e przez po​glą​dy jej ojca. Bez wąt​p ie​n ia Eve​lyn była pięk​n a, cze​go Duke Wa​gner nie uwa​żał za atut oso​by, któ​ra ma cho​dzić w mun​du​rze. „Upar​ta” było sło​wem, któ​re po​ja​wia​ło się naj​czę​ściej, do​p eł​-

nio​n e okre​śle​n iem „prze​bo​jo​wa”. – Czy twój mąż nie miał nic prze​ciw​ko temu, że wra​casz do pra​cy? – spy​ta​ła. – Owszem, ale zmie​n ił zda​n ie. – Eve​lyn roz​p ię​ła za​mek w to​reb​ce i wy​cią​gnę​ła mapę. – Znasz Te​chwo​od? – Nie. Zda​rza​ło mi się by​wać tyl​ko w Gra​dy Ho​mes. – Aman​da nie wspo​mnia​ła, że bra​ła głów​n ie we​zwa​n ia z pół​n oc​n ej czę​ści Atlan​ty; tam ofia​ra​mi były bia​łe dziew​czy​n y i za​zwy​czaj mia​ły mat​ki, któ​re pro​p o​n o​wa​ły słod​ką her​ba​tę i szyb​ko mó​wi​ły, co się sta​ło, żeby mieć ten do​p ust Boży za sobą. – A ty? – Mniej wię​cej tak samo. Twój oj​ciec wy​słał mnie tam parę razy. Aman​da wci​snę​ła pe​dał gazu i prze​krę​ci​ła klu​czyk. Sil​n ik za​sko​czył do​p ie​ro za dru​gim po​dej​ściem. Wy​co​fu​jąc się na wstecz​n ym bie​gu z par​kin​gu, po​sta​n o​wi​ła trzy​mać bu​zię na kłód​kę. Pod rzą​da​mi Duke’a Wa​gne​ra Eve​lyn więk​szość swo​jej ka​den​cji w po​li​cji spę​dzi​ła, cho​dząc w pa​tro​lu. Ab​so​lut​n ie nie zga​dzał się na jej awans do od​dzia​łu taj​n ia​ków, ale wte​dy wiatr zmie​n ił kie​ru​n ek i Duke prze​grał ba​ta​lię. Aman​da z ła​two​ścią po​tra​fi​ła so​bie wy​obra​zić, jak oj​ciec od​sy​ła Eve​lyn z po​wro​tem na osie​dla, żeby dać jej na​ucz​kę. – Spró​buj​my do​wie​dzieć się, gdzie to jest. – Eve​lyn roz​ło​ży​ła na ko​la​n ach mapę i prze​su​wa​ła pal​cem po oko​li​cy Geo​r​gia Tech. Osie​dla Te​chwo​od ra​żą​co kon​tra​sto​wa​ły z oto​cze​n iem jed​n ej z naj​lep​szych uczel​n i tech​nicz​n ych w ca​łym sta​n ie, ale mia​stu bra​ko​wa​ło miejsc do lo​ko​wa​n ia bie​do​ty. Clark Ho​well Ho​mes, Uni​ver​si​ty Ho​mes, Bo​wen Ho​mes, Gra​dy Ho​mes, Per​ry Ho​mes, Ban​khe​a d Co​urts, Tho​ma​svil​le He​ights – wszę​dzie tam była dłu​ga li​sta ocze​ku​ją​cych, po​mi​mo fak​tu, że wszyst​kie za​słu​gi​wa​ły na mia​n o slum​sów. Na​tu​ral​n ie żad​n e z nich nie za​czy​n a​ło w ten spo​sób. W la​tach trzy​dzie​stych dwu​dzie​ste​go wie​ku mia​sto wy​bu​do​wa​ło apar​ta​men​tow​ce Te​chwo​od na miej​scu daw​n ej dziel​n i​cy nę​dzy, zwa​n ej Ta​n y​a rd Bot​tom. To było pierw​sze tego typu bu​dow​n ic​two miesz​ka​n io​we w ca​łych Sta​n ach Zjed​n o​czo​n ych. Wszyst​kie bu​dyn​ki zo​sta​ły wy​p o​sa​żo​n e w elek​trycz​n ość i bie​żą​cą wodę. Na miej​scu znaj​do​wa​ły się szko​ła, bi​blio​te​ka oraz pral​n ie. W ce​re​mo​n ii otwar​cia uczest​n i​czył sam pre​zy​dent Ro​ose​velt. Wy​star​czy​ło za​le​d​wie nie​speł​n a dzie​sięć lat, żeby Te​chwo​od po​wró​ci​ło do swe​go pier​wot​n e​go sta​n u, na po​wrót sta​jąc się dziel​n i​cą slum​sów. Duke czę​sto po​wta​rzał, że znie​sie​n ie se​gre​ga​cji ra​so​wej oka​za​ło się w tym wy​p ad​ku gwoź​dziem do trum​n y. Bez wzglę​du na przy​czy​n ę mia​sto co roku zmu​szo​n e było wy​da​wać ty​sią​ce do​la​rów na wy​n a​ję​cie pry​wat​n ych firm ochro​n iar​skich, żeby za​p ew​n ić stu​den​tom bez​pie​czeń​stwo. Cały ob​szar przy​p o​mi​n ał stre​fę dzia​łań wo​jen​n ych. – No do​brze – wes​tchnę​ła Eve​lyn, skła​da​jąc mapę. – Jedź​my na Te​chwo​od Dri​ve, a wte​dy ci po​wiem, gdzie masz je​chać da​lej. – Naj​gor​sze, że na bu​dyn​kach nie ma nu​me​rów. Ten pro​blem nie do​ty​czył wy​łącz​n ie osie​dli miesz​ka​n io​wych. Kie​dy Aman​da peł​n i​ła służ​bę w mun​du​rze, za​zwy​czaj przy każ​dym we​zwa​n iu pierw​sze pół go​dzi​n y mu​sia​ła stra​cić na od​szu​ka​n ie wła​ści​we​go ad​re​su. – Nie martw się – za​p ew​n i​ła ją Eve​lyn. – Już roz​p ra​co​wa​łam ten sys​tem. Aman​da po​je​cha​ła wzdłuż Pon​ce de Leon Ave​n ue, obok daw​n e​go Spil​ler Field, gdzie nie​gdyś gra​ła dru​ży​n a Crac​ker​sów. Sta​dion zo​stał zbu​rzo​n y, a na jego miej​scu wy​bu​do​wa​n o cen​trum han​dlo​we, lecz drze​wo ma​gno​lii, ro​sną​ce nie​gdyś na środ​ku bo​iska, wciąż tam było. Przy bu​dyn​kach pocz​to​wych Se​a rs skrę​ci​ła w bocz​n ą ulicz​kę, żeby do​stać się do North

Ave​n ue. Gdy zbli​ża​ła się do But​ter​milk Bot​tom, obie z Eve​lyn za​krę​ci​ły szy​by w oknach. Slum​sy zo​sta​ły zrów​n a​n e z zie​mią całą de​ka​dę wcze​śniej, ale od tam​tej pory nikt nie po​fa​ty​go​wał się, żeby co​kol​wiek zro​bić w kwe​stii od​p a​dów i nie​czy​sto​ści. Nos Aman​dy wy​p eł​n ił się cierp​kim, okrop​n ym fe​to​rem. Przez na​stęp​n e pięć skrzy​żo​wań mu​sia​ła od​dy​chać wy​łącz​nie przez usta. Wresz​cie mo​gły z po​wro​tem opu​ścić szy​by. – No – ode​zwa​ła się Eve​lyn. – Jak tam wy​glą​da spra​wa two​je​go ojca? Wspo​mnia​ła o tym dru​gi raz, co na​tych​miast obu​dzi​ło czuj​n ość Aman​dy. – Wła​ści​wie to on nie roz​ma​wia ze mną na ten te​mat. – Ale ta no​wi​n a o Ogle​thor​p ie to do​bra wia​do​mość, praw​da? Do​bra dla two​je​go ojca. – Tak na​le​ży się spo​dzie​wać – mruk​n ę​ła Aman​da, za​trzy​mu​jąc się na czer​wo​n ym świe​tle. – Jak są​dzisz, co ten sy​gnał czter​dzie​ści dzie​więć z Te​chwo​od ma wspól​n e​go z dzi​siej​szą wi​zy​tą Tre​a dwel​la? Wcze​śniej Aman​da była zbyt wzbu​rzo​n a, żeby za​sta​n o​wić się nad tą spra​wą, ale te​raz bez pro​ble​mu zna​la​zła od​p o​wiedź. – Może chciał w imie​n iu klient​ki zło​żyć do​n ie​sie​n ie o po​p eł​n ie​n iu gwał​tu? – Praw​n i​cy w gar​n i​tu​rach za set​ki do​la​rów nie mie​wa​ją klien​tów w miej​scach ta​kich jak Te​chwo​od. – Eve​lyn pod​p ar​ła gło​wę ręką. – We​dług mnie Tre​a dwell przy​szedł po to, żeby roz​sta​wić po ką​tach Hod​ge’a. A po​tem Hod​ge nas we​zwał i też po​ka​zał, kto tu rzą​dzi. Tu musi być ja​kiś zwią​zek… Jak my​ślisz? Ale Aman​da po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie mam po​ję​cia. – Wy​glą​dał dość mło​do, praw​da? Pew​n ie do​p ie​ro co skoń​czył szko​łę. Zda​je się, że fir​ma ta​tu​sia na​p raw​dę mu​sia​ła dość moc​n o za​a n​ga​żo​wać się w wal​kę o fo​tel bur​mi​strza. – May​n ar​da Jack​so​n a? – zdu​mia​ła się Aman​da. Na​p raw​dę nie przy​szło jej do gło​wy, że bia​li mogą wspie​rać pierw​sze​go czar​n o​skó​re​go bur​mi​strza mia​sta, ale z dru​giej stro​n y, biz​n es​me​n i z Atlan​ty nig​dy nie po​zwa​la​li, by ra​so​we uprze​dze​n ia prze​szka​dza​ły im w ro​bie​n iu pie​n ię​dzy. Eve​lyn po​spie​szy​ła z wy​ja​śnie​n ia​mi. – Je​stem pew​n a, że Tre​a dwell-Pri​ce było po ko​la​n a unu​rza​n e w kam​p a​n ii… Naj​lep​szy do​wód, że ta​tuś Tre​a dwell miał z Jack​so​n em zdję​cie, któ​re uka​za​ło się w ga​ze​cie po wy​gra​nych wy​bo​rach. Obej​mo​wa​li się jak dwie la​secz​ki, któ​re tań​czą w re​wii… Adam? Al​len? – Wy​p u​ści​ła z ust po​wie​trze. – An​drew. Tak ma na imię. An​drew Tre​a dwell. Sy​n uś musi no​sić przy​do​mek Ju​n ior. Za​ło​żę się, że wo​ła​ją na nie​go Andy. Aman​da po​wo​li po​krę​ci​ła gło​wą. Spra​wy po​li​ty​ki zo​sta​wia​ła ojcu. – Nig​dy nie sły​sza​łam o żad​n ym z nich. – Z Ju​n io​ra aż biła pew​n ość sie​bie. Wi​dać było, że Hod​ge się go boi. Odłóż​my na bok pan​to​mi​mę… To chy​ba nie było na po​kaz, co? – Pew​n ie tak… Aman​da spoj​rza​ła na czer​wo​n e świa​tło, za​sta​n a​wia​jąc się, dla​cze​go zmia​n a trwa tak dłu​go. – Po pro​stu jedź i już – za​p ro​p o​n o​wa​ła Eve​lyn. – Od​p ręż się, nie aresz​tu​ję cię za to. Aman​da dwa razy ro​zej​rza​ła się w każ​dą stro​n ę, żeby upew​n ić się, czy nikt nie nad​jeż​dża, a po​tem spoj​rza​ła po raz trze​ci i wci​snę​ła gaz. – Uwa​żaj! – ostrze​gła Eve​lyn.

Do szczy​tu wznie​sie​n ia na Spring Stre​et wła​śnie do​jeż​dża​ła co​rvet​te. Auto za​zgrzy​ta​ło na as​fal​cie i prze​mknę​ło przez skrzy​żo​wa​n ie, aż z sil​n i​ka strze​lił snop iskier. – Cho​le​ra, gdzie się po​dzie​wa​ją ci cho​ler​n i gli​n ia​rze, kie​dy czło​wiek ich po​trze​bu​je? Aman​da czu​ła, że od gwał​tow​n e​go wdep​n ię​cia ha​mul​ca ścier​p ła jej łyd​ka. – Za​n im spró​bu​jesz za​ro​bić dla męża tro​chę kasy, lo​jal​n ie uprze​dzam, że ja wy​ku​p i​łam po​li​sę u Be​n o​wit​za. Eve​lyn ro​ze​śmia​ła się gło​śno. – Be​n o​witz wca​le nie jest taki zły, kie​dy już za​p o​mnisz o pew​n ych spra​wach. Aman​da nie po​tra​fi​ła stwier​dzić, czy Eve​lyn się wy​głu​p ia, czy wy​ra​ża swo​ją opi​n ię. Zer​k​nę​ła na świa​tła. Wciąż czer​wo​n e. Wy​su​n ę​ła się o cal i krzy​wiąc nie​mi​ło​sier​n ie, wci​snę​ła gaz do de​chy. Uda​ło jej się roz​luź​n ić ra​mio​n a do​p ie​ro wów​czas, gdy mi​n ę​ły re​stau​ra​cję Var​si​ty. Chwi​lę póź​n iej znów po​wę​dro​wa​ły w górę. Smród wpeł​znął do wnę​trza sa​mo​cho​du, kie​dy prze​kro​czy​ły czte​ro​p a​smo​wą dro​gę szyb​kie​go ru​chu. Tym ra​zem nie cho​dzi​ło o nie​czy​sto​ści, lecz o za​p ach bie​dy – za​p ach lu​dzi, któ​rzy sie​dzie​li so​bie na gło​wach, stło​cze​n i jak za​mknię​te w klat​kach zwie​rzę​ta. Upał tyl​ko utrud​n iał ży​cie miesz​kań​ców. Te​chwo​od Ho​mes zo​stał zbu​do​wa​n y z la​n e​go be​to​n u, z przo​du obu​do​wa​n e​go fa​sa​dą z ce​gły, więc ścia​n y prze​p usz​cza​ły po​wie​trze mniej wię​cej tak samo jak ny​lo​n o​we raj​sto​p y Aman​dy. Sie​dzą​ca obok Eve​lyn przy​mknę​ła oczy i przez otwar​te usta za​czerp​n ę​ła kil​ka płyt​kich od​de​chów. – No do​brze. – W koń​cu po​trzą​snę​ła gło​wą, a na​stęp​n ie spoj​rza​ła na mapę. – Skręć w lewo na Te​chwo​od. I w pra​wo na Pine. Aman​da zwol​n i​ła, żeby wy​ma​n ew​ro​wać w wą​skich ulicz​kach. Przed sobą mo​gła już do​strzec w dali ce​gla​n e seg​men​ty Te​chwo​od Ho​mes i par​te​ro​we dom​ki z ogro​da​mi. Więk​szość ścian psu​ła siat​ka graf​fi​ti, a tam, gdzie nie było wy​ma​za​n ych spray​em bo​ho​ma​zów, wa​la​ły się ster​ty śmie​ci, wy​so​ko​ścią się​ga​ją​ce pasa. Dwój​ka ubra​n ych w łach​ma​n y dzie​cia​ków ba​wi​ła się na za​p usz​czo​n ym po​dwór​ku. Na​wet z tej od​le​gło​ści Aman​da wi​dzia​ła na ich no​gach nie​za​go​jo​n e owrzo​dze​n ia. – Jedź tam – po​le​ci​ła Eve​lyn. Aman​da po​je​cha​ła naj​szyb​ciej jak się dało, do​p ó​ki dro​ga nie sta​ła się cał​kiem nie​p rze​jezd​n a. Uli​cę blo​ko​wał spa​lo​n y sa​mo​chód – stał z otwar​ty​mi na oścież drzwia​mi i unie​sio​n ą ma​ską, spod któ​rej wy​zie​rał po​czer​n ia​ły sil​n ik, po​dob​n y do zwę​glo​n e​go ję​zy​ka. Aman​da zje​cha​ła na po​bo​cze i wrzu​ci​ła bieg na luz. Eve​lyn na​wet nie drgnę​ła. Sze​ro​ko otwar​ty​mi oczy​ma ga​p i​ła się na tam​te dzie​ci. – Cho​le​ra, już za​p o​mnia​łam, jak fa​tal​n ie to wy​glą​da. Aman​da tak​że po​p a​trzy​ła na chłop​ców. Obaj mie​li ciem​n ą skó​rę i gu​zo​wa​te ko​la​n a. Bo​sy​mi sto​p a​mi ko​p a​li sfla​cza​łą pił​kę do ko​szy​ków​ki. Nig​dzie do​oko​ła nie było ani skraw​ka tra​wy, tyl​ko su​cha jak pieprz, ru​da​wa gli​n a Geo​r​gii. Dzie​cia​ki prze​rwa​ły za​ba​wę. Je​den z chłop​ców wska​zał na ply​mo​utha, któ​rych mia​sto za​ku​p i​ło w spo​rej licz​bie eg​zem​p la​rzy, więc obaj z ła​two​ścią roz​p o​zna​li w nim nie​ozna​ko​wa​n y wóz po​li​cyj​n y. Dru​gi z chłop​ców po​p ę​dził w kie​run​ku naj​bliż​sze​go bu​dyn​ku, zo​sta​wia​jąc za sobą tu​man ku​rzu. Eve​lyn par​sk​n ę​ła z iry​ta​cją. – No pięk​n ie! Ten mały anio​łek spro​wa​dzi nam na kark ko​mi​tet po​wi​tal​n y!

Aman​da się​gnę​ła do klam​ki. W od​da​li ma​ja​czy​ła wie​ża Coca–Coli, któ​ra ra​zem z Geo​r​gia Tech trzy​ma​ła w uści​sku ob​szar slum​sów o wiel​ko​ści czter​n a​stu kwar​ta​łów. – Mój tata po​wia​da, że Cola usi​łu​je zmu​sić mia​sto do wy​bu​rze​n ia tych osie​dli. Chcą prze​nieść tych lu​dzi gdzie in​dziej. – Nie wy​obra​żam so​bie, żeby bur​mistrz wy​rzu​cił tych, któ​rzy go wy​bra​li. Aman​da nie wy​ra​zi​ła sprze​ci​wu na głos, ale z do​świad​cze​n ia wie​dzia​ła, że w ta​kich spra​wach oj​ciec zwy​kle mie​wał ra​cję. – Rów​n ie do​brze mo​że​my mieć to za sobą. – Eve​lyn otwo​rzy​ła drzwi i wy​sia​dła z auta. Się​gnę​ła po to​reb​kę i wy​ję​ła stam​tąd ra​dio, pra​wie w po​ło​wie tak dłu​gie jak la​tar​ka i nie​mal tak samo cięż​kie. Pod​czas gdy Eve​lyn po​da​wa​ła ich lo​ka​li​za​cję, Aman​da spraw​dzi​ła, czy za​mek bły​ska​wicz​n y w to​reb​ce jest za​su​n ię​ty. Jej ra​dio rzad​ko dzia​ła​ło, nie​za​leż​n ie od tego, jak czę​sto wy​mie​n ia​ła ba​te​rie. Chęt​n ie zo​sta​wi​ła​by je w domu, gdy​by nie sier​żant Ge​a ry. Ten drań co​dzien​n ie ka​zał ko​bie​tom wy​wa​lać na stół całą za​war​tość to​re​bek, żeby oso​bi​ście spraw​dzić, czy mają przy so​bie cały nie​zbęd​n y ekwi​p u​n ek. – Tędy – po​wie​dzia​ła Eve​lyn, idąc w górę wznie​sie​n ia, wprost do jed​n e​go z do​mów miesz​kal​n ych. Aman​da czu​ła, jak set​ki par oczu śle​dzą każ​dy ich ruch. Wziąw​szy pod uwa​gę roz​mia​ry osie​dla, nie​wie​lu miesz​kań​ców było w pra​cy w cią​gu dnia. Każ​dy miał mnó​stwo cza​su, żeby ga​p ić się przez okno i cze​kać, aż wy​da​rzy się coś okrop​n e​go. Im bar​dziej od​da​la​ły się od ply​mo​utha, tym Aman​da go​rzej się czu​ła; w koń​cu, gdy sta​n ę​ły przed fron​to​wą ścia​n ą dru​gie​go bu​dyn​ku, mia​ła wra​że​n ie, że za chwi​lę zwy​mio​tu​je. – No do​brze. – Eve​lyn wska​za​ła na drzwi, od​li​cza​jąc na głos – Pięć, czte​ry, trzy… Resz​tę do​p o​wie​dzia​ła po ci​chu i po​szła przo​dem. Aman​da su​n ę​ła za nią jak cień, za​sta​n a​wia​jąc się, czy Eve​lyn wie, co robi, czy tyl​ko się po​p i​su​je. Wresz​cie znów się za​trzy​ma​ła i kiw​n ę​ła gło​wą w kie​run​ku środ​ko​we​go lo​ka​lu na ostat​niej kon​dy​gna​cji. – To tam. Obie w mil​cze​n iu wpa​try​wa​ły się w otwar​ty ko​ry​ta​rzyk, któ​ry pro​wa​dził na klat​kę scho​do​wą. Po​je​dyn​czy pro​myk słoń​ca oświe​tlał kil​ka pierw​szych stop​n i. Okna z przo​du przed​sion​ka i te na wyż​szym po​de​ście były za​bi​te de​ska​mi, ale za​mon​to​wa​n y w po​ła​ci da​cho​wej świe​tlik za​p ew​n iał wy​star​cza​ją​cy do​p ływ świa​tła, przy​n ajm​n iej za dnia. – Pią​te pię​tro, pod​da​sze – oznaj​mi​ła Eve​lyn. – Jak ci po​szedł eg​za​min z fit​n es​su? To było na​stęp​n e roz​p o​rzą​dze​n ie Reg​gie​go. – Le​d​wie zdą​ży​łam prze​biec te cho​ler​n e pół​to​ra ki​lo​me​tra. Na po​ko​n a​n ie ta​kie​go dy​stan​su do​sta​ły osiem i pół mi​n u​ty. Aman​da zdą​ży​ła do​biec do mety do​słow​n ie w ostat​n iej se​kun​dzie. – Za​li​czy​li mi pod​cią​gnię​cia, bo w prze​ciw​n ym ra​zie sie​dzia​ła​bym te​raz w domu, oglą​da​jąc Ka​p i​ta​n a Kan​ga​roo. – Uśmiech​n ę​ła się uro​czo. – Mam na​dzie​ję, że two​je ży​cie nie bę​dzie za​le​ża​ło od spraw​n o​ści gór​n ych par​tii mo​je​go cia​ła. – Z pew​n o​ścią mnie prze​go​n isz, je​śli zaj​dzie taka po​trze​ba. Eve​lyn ro​ze​śmia​ła się gło​śno. – Taki mam za​miar. Za​su​n ę​ła su​wak w tor​bie, a na​stęp​n ie za​p ię​ła ją sta​ran​n ie na gu​zik. Aman​da jesz​cze raz spraw​dzi​ła, czy jej wła​sna to​reb​ka jest do​brze za​mknię​ta. To była pierw​sza rzecz, ja​kiej

czło​wiek uczył się po wej​ściu na osie​dle slum​sów – nig​dy nie zo​sta​wiać otwar​tej tor​by i nig​dy nig​dzie jej nie sta​wiać. Osta​tecz​n ie nikt nie chciał przy​tar​gać do wła​sne​go domu nie​spo​dzian​ki w po​sta​ci wszy albo ka​ra​lu​chów. Eve​lyn wzię​ła głę​bo​ki od​dech, jak​by za​mie​rza​ła wsa​dzić gło​wę pod wodę, a na​stęp​n ie wkro​czy​ła do bu​dyn​ku. Smród ude​rzył je z mocą rzu​co​n ej pro​sto w twarz ce​gły. Eve​lyn czym prę​dzej za​kry​ła ręką nos i ru​szy​ła w górę po scho​dach. – Mo​gła​byś po​my​śleć, że wą​cha​n ie dzień w dzień nie​mow​lę​cych pie​lu​szek przy​zwy​cza​iło mnie do za​p a​chu mo​czu. Przy​p usz​czam jed​n ak, że do​ro​śli lu​dzie je​dzą co in​n e​go. Wiem, że moje siki po szpa​ra​gach strasz​n ie cuch​n ą. Wiesz, raz spró​bo​wa​łam ko​ka​iny. Nie pa​mię​tam, czym wte​dy śmier​dzia​ły moje siki, ale, o rany, gów​n o mnie to ob​cho​dzi​ło. Ta wia​do​mość tak za​szo​ko​wa​ła Aman​dę, że za​mar​ła na pierw​szym schod​ku i sze​ro​ko otwar​ty​mi oczy​ma ga​p i​ła się na Eve​lyn, jak się zda​je cał​kiem nie​świa​do​mą, że wła​śnie przy​zna​ła się do za​ży​wa​n ia nie​le​gal​n e​go środ​ka odu​rza​ją​ce​go. – Tyl​ko nie wsyp mnie przed Reg​giem. Pa​mię​taj, że na tam​tym czer​wo​n ym świe​tle pa​trzy​łam w inną stro​n ę. Bły​snę​ła w uśmie​chu zę​ba​mi, skrę​ci​ła na po​de​ście i już jej nie było. Aman​da po​trzą​snę​ła gło​wą i za​czę​ła się wspi​n ać po scho​dach. Żad​n a z nich nie od​wa​ży​ła się do​ty​kać po​rę​czy. Spod nóg umy​ka​ły le​gio​n y ka​ra​lu​chów, od​p ad​ki kle​iły się do wy​strzę​pio​n ej wy​kła​dzi​n y, ścia​n y zaś zda​wa​ły się na​p ie​rać ze wszyst​kich stron. Aman​da zmu​sza​ła się do od​dy​cha​n ia przez usta, tak samo jak zmu​sza​ła się, żeby sta​wiać nogę za nogą. To ja​kieś sza​leń​stwo, my​śla​ła. Cze​mu nie we​zwa​ły po​sił​ków? W Atlan​cie po​ło​wa sy​gna​łów czter​dzie​ści dzie​więć zgła​sza​n a była przez ko​bie​ty, któ​re zo​sta​ły zgwał​co​n e na klat​kach scho​do​wych. Na osie​dlach nę​dzy gwał​ty były tak samo po​wszech​n e jak szczu​ry i plu​ga​stwo. Gdy Eve​lyn okrą​ża​ła na​stęp​n y po​dest, lek​ko po​cią​gnę​ła zwią​za​n e do tyłu wło​sy. Aman​da do​my​śli​ła się, że to ner​wo​wy od​ruch. W peł​n i po​dzie​la​ła tę ner​wo​wość. Im wy​żej się wspi​na​ły, tym bar​dziej dy​go​ta​ła od środ​ka. W cią​gu ostat​n ich dwóch lat pod​czas ak​cji zgi​n ę​ło czter​n a​stu po​li​cjan​tów. Zmar​li od po​strza​łów w gło​wę, cza​sa​mi w brzuch. Je​den z ofi​ce​rów mę​czył się całe dwa dni, ale w koń​cu umarł na sku​tek od​n ie​sio​n ych ob​ra​żeń. Rany bo​la​ły go tak bar​dzo, że przez całą dro​gę na od​dział ra​tun​ko​wy Gra​dy Ho​spi​tal ani na chwi​lę nie prze​stał wrzesz​czeć. Ser​ce po​de​szło jej do gar​dła, kie​dy okrą​ża​ła ostat​n i po​dest. Ręce drża​ły jak w fe​brze, a ko​la​n a ko​n iecz​n ie chcia​ły od​mó​wić po​słu​szeń​stwa. Czu​ła, jak wzra​sta w niej pra​gnie​n ie, żeby wy​buch​n ąć łza​mi. Z pew​n o​ścią któ​ryś z pa​tro​li sły​szał, jak Eve​lyn po​da​wa​ła ich lo​ka​li​za​cję. Męż​czyź​n i rzad​ko kie​dy bier​n ie cze​ka​li, aż po​li​cjant​ka sama po​p ro​si o wspar​cie. Po pro​stu zja​wia​li się na miej​scu zda​rze​n ia, przej​mo​wa​li do​cho​dze​n ie i usu​wa​li na bok swo​je ko​le​żan​ki, jak gdy​by były głu​p iut​ki​mi dzieć​mi. Zwy​kle Aman​dzie ro​bi​ło się nie​co przy​kro, kie​dy tacy ma​cho osten​ta​cyj​n ie pod​kre​śla​li wła​sną prze​wa​gę nad nią, ale dzi​siaj po​wi​ta​ła​by ich z otwar​ty​mi ra​mio​n a​mi. – To sza​leń​stwo – mruk​n ę​ła, okrą​ża​jąc po​dest. – Ab​so​lut​n e sza​leń​stwo. – Jesz​cze ka​wa​łek – od​krzyk​n ę​ła Eve​lyn. Trud​n o uznać, że dzia​ła​ły z za​sko​cze​n ia. Wszy​scy wie​dzie​li o ich obec​n o​ści w tym bu​dyn​ku. Bia​li gli​n ia​rze. Bia​łe po​li​cjant​ki. Wszę​dzie wo​kół roz​le​gał się szum te​le​wi​zo​rów i szmer

pro​wa​dzo​n ych szep​tem roz​mów. Go​rą​co obez​wład​n ia​ło tak samo jak pół​mrok. Każ​de za​mknię​te drzwi sta​n o​wi​ły po​ten​cjal​n e nie​bez​p ie​czeń​stwo, bo lada mo​ment ktoś mógł zza nich wy​sko​czyć i zro​bić krzyw​dę jed​n ej albo oby​dwu. – No do​brze, co my tu mamy? – Eve​lyn nie skie​ro​wa​ła tego py​ta​n ia do żad​n ej kon​kret​n ej oso​by. – W ze​szłym roku zgło​szo​n o czte​ry​sta czter​dzie​ści trzy gwał​ty… Jej głos za​brzę​czał jak dzwon w stud​n i klat​ki scho​do​wej. – Sto trzy​n a​ście przy​p ad​ków do​ty​czy​ło bia​łych ko​biet. Czy​li to ozna​cza, że mamy szan​sę jak je​den do czte​rech, że ktoś nas tu zgwał​ci? Spoj​rza​ła do tyłu, na idą​cą za nią Aman​dę. – Dwa​dzie​ścia pięć pro​cent? Aman​da po​krę​ci​ła gło​wą. Zu​p eł​n ie jak​by ta ko​bie​ta mó​wi​ła w in​n ym ję​zy​ku. Eve​lyn nadal wspi​n a​ła się po scho​dach. – Czte​ry razy sto trzy​n a​ście… – po​wie​dzia​ła, prze​cią​ga​jąc sło​wa. – No, pra​wie mia​łam ra​cję. Ist​n ie​je dwa​dzie​ścia sześć pro​cent szans, że dzi​siaj zo​sta​n ie​my zgwał​co​n e. W su​mie to nie​du​żo. Więc aż sie​dem​dzie​siąt czte​ry pro​cent, że nic się nam nie przy​da​rzy. Te licz​by przy​n ajm​n iej mia​ły sens. Aman​da po​czu​ła, że cię​żar, któ​ry do​tąd ją przy​gnia​tał, ze​lżał odro​bi​n ę. – To wca​le nie brzmi źle. – Nie, oczy​wi​ście, że nie! Gdy​bym mia​ła sie​dem​dzie​się​ciocz​te​ro​p ro​cen​to​wą szan​sę na wy​gra​n ie wy​ści​gu Bug, to już by​ła​bym w Au​burn i za​sta​wi​ła czek z wy​p ła​tą. Aman​da ski​n ę​ła gło​wą. Cho​dzi​ło o wiel​ki wy​ścig, któ​ry nie​ba​wem miał wy​star​to​wać w Ko​lo​ro​wym Mie​ście. – Gdzieś ty… Na ko​ry​ta​rzu pię​tro ni​żej po​wsta​ło ja​kieś za​mie​sza​n ie. Trza​snę​ły drzwi, po​tem roz​legł się dzie​cię​cy wrzask, aż w koń​cu ja​kiś mę​ski głos za​wo​łał, żeby wszy​scy za​mknę​li japy, do dia​bła cięż​kie​go! Cię​żar od razu po​wró​cił, jak upusz​czo​n y z nie​ba głaz. Eve​lyn za​trzy​ma​ła się na scho​dach. Te​raz pa​trzy​ła pro​sto w twarz Aman​dy. – Sta​ty​stycz​n ie rzecz bio​rąc, na​sza sy​tu​a cja wy​glą​da cał​kiem nie​źle. Wię​cej niż nie​źle. Po​cze​ka​ła, aż Aman​da kiw​n ie gło​wą na znak, że też tak uwa​ża, a po​tem kon​ty​n u​owa​ła wspi​n acz​kę. Z jej po​sta​ci znik​n ę​ła nie​daw​n a pew​n ość sie​bie. Ła​p a​ła po​wie​trze cięż​ki​mi, ury​wa​n y​mi hau​sta​mi. Na​gle Aman​da zda​ła so​bie spra​wę, że ko​le​żan​ka prze​ję​ła pro​wa​dze​nie. Je​śli na gó​rze cze​ka​ło na nie coś złe​go, Eve​lyn Mit​chell ze​tknie się z tym czymś jako pierw​sza. – Skąd wy​trza​snę​łaś te wszyst​kie licz​by? – spy​ta​ła. Wcze​śniej nig​dy nie do​cie​ra​ły do niej tego typu dane i praw​dę mó​wiąc, nie​wie​le ją to ob​cho​dzi​ło. – Mam na my​śli zgło​szo​n e zgwał​ce​n ia? – Z kla​so​we​go pro​jek​tu. Ro​bię w Tech sta​ty​sty​kę. – Tech… – po​wtó​rzy​ła jak echo Aman​da. – Chy​ba to do​syć mę​czą​ce, co? – Ale to świet​n y spo​sób, żeby po​znać mnó​stwo fa​ce​tów. I znów Aman​da nie wie​dzia​ła, czy Eve​lyn żar​tu​je, czy mówi se​rio. I zno​wu wca​le jej to nie ob​cho​dzi​ło. – Ilu bia​łych było spraw​ca​mi ta​kich prze​stępstw? – Cze​mu py​tasz?

– Bo Tech jest w dzie​więć​dzie​się​ciu pro​cen​tach czar​n e. Ilu gwał​ci​cie​li było…? – No do​brze, do​brze! – Eve​lyn za​trzy​ma​ła się na gó​rze scho​dów. – W tej chwi​li nie pa​mię​tam, ale jak chcesz, póź​n iej mogę to dla cie​bie spraw​dzić. To tu. Wska​za​ła w głąb ko​ry​ta​rza. Wszyst​kie ża​rów​ki już daw​n o zo​sta​ły roz​bi​te, a świe​tlik za​rzu​cał na całe wnę​trze sieć nie​p o​ko​ją​cych cie​n i. – Czwar​te drzwi po le​wej stro​n ie. – Chcesz moją la​tar​kę? – Nie wy​da​je mi się, żeby świa​tło zro​bi​ło nam ja​kąś róż​n i​cę. Je​steś go​to​wa? Aman​da po​czu​ła, z ja​kim tru​dem pra​cu​ją mię​śnie prze​ły​ku, kie​dy sta​ra​ła się prze​łknąć śli​n ę. Na pod​ło​dze spo​czy​wał ogry​zek jabł​ka, któ​ry zda​wał się po​ru​szać, bo ota​cza​ła go gro​ma​da żar​łocz​n ych mró​wek. – Tu na gó​rze wca​le tak moc​n o nie śmier​dzi – za​uwa​ży​ła Eve​lyn. – Rze​czy​wi​ście – przy​tak​n ę​ła Aman​da. – Przy​p usz​czam, że je​śli masz za​miar wy​lać na pod​ło​gę za​war​tość pę​che​rza, to nie fa​ty​gu​jesz się pięć pię​ter w górę, żeby to zro​bić. – Pew​n ie nie – po​wtó​rzy​ła Aman​da. – No to jak, idzie​my? – Eve​lyn po​wę​dro​wa​ła w głąb ko​ry​ta​rza, oży​wio​n a pra​gnie​n iem jak naj​szyb​sze​go za​ła​twie​n ia spra​wy. Aman​da do​go​n i​ła ją przy za​mknię​tych drzwiach. Na wbi​tym w ścia​n ę gwoź​dziu wi​siał ka​wa​łek pla​sti​ku, z grub​sza przy​p o​mi​n a​ją​cy li​te​rę C, zaś tuż po​n i​żej wzier​n i​ka przy​kle​jo​n a ta​śmą kart​ka z no​tat​n i​ka, z na​p i​sem skła​da​ją​cym się z wiel​kich, nie​bie​skich li​ter, któ​re ktoś na​ba​zgrał dzie​cię​cym cha​rak​te​rem pi​sma. – Kit​ty Tre​a dwell – prze​czy​ta​ła na głos Aman​da. – Spra​wa za​czy​n a się gma​twać. – Eve​lyn głę​bo​ko wcią​gnę​ła po​wie​trze przez nos. – Czu​jesz ten za​p ach? Aman​da mu​sia​ła się moc​n o skon​cen​tro​wać, żeby z bu​kie​tu smro​dów wy​ło​wić nowy. – Ocet? – Tak wła​śnie wo​n ie​je he​ro​ina. – Chy​ba nie chcesz mi po​wie​dzieć, że tego też pró​bo​wa​łaś? – Tyl​ko mój fry​zjer wie to na pew​n o. Ski​n ie​n iem na​ka​za​ła Aman​dzie sta​n ąć z boku drzwi, sama zaś za​ję​ła miej​sce po prze​ciw​nej stro​n ie. To był naj​p rost​szy, choć mało efek​tyw​n y spo​sób, aby za​p ew​n ić im obu mi​n i​mum bez​p ie​czeń​stwa, gdy​by za drzwia​mi cza​ił się ja​kiś ban​dzior z na​ła​do​wa​n ą splu​wą. Wresz​cie Eve​lyn pod​n io​sła rękę i wal​n ę​ła pię​ścią w drzwi z taką siłą, że aż za​drża​ły w za​wia​sach. Jej głos tak​że brzmiał te​raz in​a ​czej – głę​biej, nie​mal po mę​sku. – Po​li​cja! – wrza​snę​ła. – Otwie​rać! Mu​sia​ła za​uwa​żyć minę Aman​dy, bo mru​gnę​ła do niej po​ro​zu​mie​waw​czo i do​p ie​ro wte​dy za​ło​mo​ta​ła dru​gi raz. Aman​da sły​sza​ła bi​cie wła​sne​go ser​ca; sły​sza​ła płyt​kie, ury​wa​n e od​de​chy. Mi​n ę​ło parę se​kund i Eve​lyn zno​wu pod​n io​sła rękę, ale za​raz ją opu​ści​ła, bo zza drzwi do​bie​gły ja​kieś od​gło​sy. – Jezu! – Usły​sza​ły ko​bie​cy, przy​tłu​mio​n y głos. Po​tem w głę​bi miesz​ka​n ia roz​le​gło się szu​ra​n ie no​ga​mi. Za​brzę​czał łań​cuch, po​tem ktoś prze​krę​cił klucz w jed​n ym zam​ku, na​stęp​n ie w dru​gim… Wresz​cie klam​ka po​ru​szy​ła się,

kie​dy czy​jaś dłoń od​cią​gnę​ła za​suw​kę. Dziew​czy​n a, któ​ra wyj​rza​ła z miesz​ka​n ia, bez wąt​p ie​n ia była pro​sty​tut​ką, choć mia​ła na so​bie cien​ką, ba​weł​n ia​n ą su​kien​kę, bar​dziej od​p o​wied​n ią dla dzie​się​cio​let​n iej dziew​czyn​ki. Ufar​bo​wa​n e na blond wło​sy opa​da​ły aż do pasa, zaś cera wy​da​wa​ła się tak bla​da, że nie​mal sina. Dziew​czy​n a rów​n ie do​brze mo​gła mieć dwa​dzie​ścia jak i sześć​dzie​siąt lat. Całe jej cia​ło – ra​mio​n a, szy​ję, nogi – po​kry​wa​ły nie​zli​czo​n e śla​dy na​kłuć, zaś żyły na na​gich sto​pach przy​p o​mi​n a​ły wil​got​n e, krwa​wią​ce usta. Brak zę​bów spra​wiał, że twarz dziew​czy​n y wy​da​wa​ła się za​p ad​n ię​ta. Gdy na ich wi​dok opie​ra​ła ręce na bio​drach, Aman​da nie​mal wi​dzia​ła, z ja​kim tru​dem pra​cu​ją sta​wy bar​ków. – Czy na​zy​wasz się Kit​ty Tre​a dwell? – spy​ta​ła Eve​lyn. – Cze​go tu chce​cie, cho​ler​n e suki? – wy​chry​p ia​ła nie​zna​jo​ma prze​p a​lo​n ym od pa​p ie​ro​sów gło​sem. – Dzień do​bry. Och, nam też miło cię wi​dzieć. Eve​lyn lek​kim kro​kiem wsu​n ę​ła się do miesz​ka​n ia, któ​re wy​glą​da​ło do​kład​n ie tak, jak Aman​da ocze​ki​wa​ła. W zle​wie pię​trzył się stos za​p le​śnia​łych na​czyń, wszę​dzie wa​la​ły się pu​ste, pla​sti​ko​we tor​by, a na pod​ło​dze le​żał kłąb nie​świe​żych ciu​chów. Na sa​mym środ​ku po​ko​ju sta​ła po​p la​mio​n a, nie​bie​ska ka​n a​p a, a przed nią sto​lik do kawy, gdzie na wy​strzę​pio​n ej ku​chen​n ej ścier​ce le​ża​ło kil​ka strzy​ka​wek i łyż​ka, a tak​że za​p ał​ki i reszt​ki fil​trów po pa​p ie​ro​sach. Obok ma​łej pa​czusz​ki brud​n e​go, bia​ła​we​go prosz​ku spo​czy​wa​ły dwa ka​ra​lu​chy, któ​re albo były nie​ży​we, albo tak na​ćpa​n e, że nie mo​gły się ru​szyć. Ktoś wy​cią​gnął z kuch​n i pie​cyk i usta​wił go w po​ko​ju; otwar​te drzwicz​ki pie​kar​n i​ka opie​ra​ły się o kra​wędź sto​łu, two​rząc pro​wi​zo​rycz​n y blat, na któ​rym wspie​rał się wiel​ki, ko​lo​ro​wy te​le​wi​zor. – Czy to Di​n ah? – spy​ta​ła Eve​lyn, pod​krę​ca​jąc gło​śność. Jack Cas​si​dy śpie​wał z Di​n ah Sho​re. – Och, uwiel​biam jej głos. Czy wi​dzia​łaś w ze​szłym ty​go​dniu pro​gram z Da​vi​dem Bo​wie? Dziew​czy​n a za​mru​ga​ła kil​ka razy. Aman​da spraw​dzi​ła, czy nig​dzie nie sie​dzi ża​den ka​ra​luch, a na​stęp​n ie się​gnę​ła do włącz​ni​ka i za​p a​li​ła pod​ło​go​wą lam​p ę. Ostre, nie​p rzy​jem​n e świa​tło za​la​ło wnę​trze po​ko​ju. Okna za​kle​jo​n e były po​żół​kłym, gru​bym pa​p ie​rem, ale słu​żył on wy​łącz​n ie jako filtr, osła​n ia​ją​cy przed po​ran​n ym bla​skiem słoń​ca. Może wła​śnie dla​te​go Aman​da czu​ła się bar​dziej pew​n ie w tym miesz​ka​n iu niż na ze​wnątrz, na klat​ce scho​do​wej. Bi​cie ser​ca po​wo​li po​wra​ca​ło do nor​mal​n e​go ryt​mu, a nad​mier​n e po​ce​n ie się ustą​p i​ło, ogra​n i​cza​jąc się wy​łącz​n ie do tego, co wy​n i​ka​ło z wy​so​kiej tem​p e​ra​tu​ry. – Da​vid Bo​wie – po​wtó​rzy​ła Eve​lyn i wy​łą​czy​ła te​le​wi​zor. – W ze​szłym ty​go​dniu był go​ściem u Di​n ah. Aman​da po​sta​n o​wi​ła wy​p o​wie​dzieć gło​śno to, co wy​da​wa​ło się oczy​wi​ste. – Ta dzie​wu​cha jest cał​kiem nie​p rzy​tom​n a. Z jej pier​si wy​rwa​ło się cięż​kie wes​tchnie​n ie. Czyż​by obie ry​zy​ko​wa​ły ży​ciem dla ko​goś ta​kie​go? Eve​lyn po​gła​ska​ła dziew​czy​n ę po po​licz​ku. Jej dłoń przy​kle​iła się do per​ga​mi​n o​wej skó​ry z trza​skiem, któ​ry za​brzmiał jak ude​rze​n ie. – Hej, skar​bie, je​steś z nami? – Na two​im miej​scu wy​mo​czy​ła​bym tę rękę w clo​ro​xie – po​ra​dzi​ła Aman​da. – Chodź, spły​wa​my stąd. Je​śli ta lala fak​tycz​n ie zo​sta​ła zgwał​co​n a, to za​p ew​n e na wła​sne ży​cze​n ie.

– Hod​ge wy​słał nas tu​taj z kon​kret​n e​go po​wo​du. – Wy​słał cie​bie i Va​n es​sę – od​p a​ro​wa​ła Aman​da. – Aż nie chce mi się wie​rzyć, że zmar​n o​wa​ły​śmy cały ra​n ek na… – Fon​zie – wy​mam​ro​ta​ła dziew​czy​n a. – On… ga​dał… z Fon​zie. – Ra​cja. – Eve​lyn uśmiech​n ę​ła się ra​do​śnie do Aman​dy, jak​by przed chwi​lą wy​gra​ła los na lo​te​rii. – Bo​wie był ty​dzień temu u Di​n ah ra​zem z Fon​zie z „Hap​p y Days”. – Wi…dzia​łam… ich… – Kit​ty pod​su​n ę​ła się do ka​n a​p y i na​tych​miast opa​dła na po​dusz​ki. Aman​da nie po​tra​fi​ła stwier​dzić, czy to nar​ko​ty​ki, czy oko​licz​n o​ści spra​wi​ły, że sło​wa ar​ty​ku​ło​wa​n e przez tę dziew​czy​n ę sta​wa​ły się cał​kiem nie​zro​zu​mia​łe. Jej głos brzmiał tak, jak​by ktoś prze​wró​cił do góry no​ga​mi cały ka​n on Flan​n e​ry O’Con​n or. – Niee… pa​mię​tam… co… ś… śpie​wa​li. – Wiesz, ja też nie pa​mię​tam – od​p ar​ła Eve​lyn. Na migi dała znak, żeby Aman​da po​szła spraw​dzić po​zo​sta​łe po​miesz​cze​n ia. – A cze​go mam tam szu​kać, do dia​bła? Po​p rzed​n ie​go nu​me​ru „Good Ho​use​ke​eping”? – wark​n ę​ła Aman​da. Eve​lyn uśmiech​n ę​ła się słod​ko. – Czyż nie by​ło​by za​baw​n e, gdy​byś rze​czy​wi​ście zna​la​zła tu coś ta​kie​go? – Wprost umar​ła​bym ze śmie​chu. Nie​chęt​n ie zro​bi​ła to, o co zo​sta​ła po​p ro​szo​n a, sta​ra​jąc się nie ocie​rać ra​mio​n a​mi o ścian​ki wą​skie​go ko​ry​ta​rzy​ka, kie​dy szła w głąb miesz​ka​n ia. Lo​kal oka​zał się znacz​n ie więk​szy od tego, w któ​rym sama miesz​ka​ła. Znaj​do​wa​ła się tam nor​mal​n a sy​p ial​n ia, od​dzie​lo​n a od dzien​n ej czę​ści miesz​ka​n ia. Drzwi do sza​fy były wy​rwa​n e z za​wia​sów, a w środ​ku sta​ło kil​ka roz​dar​tych, czar​n ych wor​ków na śmie​ci, za​p ew​n e wy​p eł​n io​n ych ubra​n ia​mi lo​ka​tor​ki. Za łóż​ko słu​ży​ła ster​ta po​p la​mio​n ych prze​ście​ra​deł, uło​żo​n ych na dy​wa​n ie. Choć wy​da​wa​ło się to nie​moż​li​we, ła​zien​ka oka​za​ła się jesz​cze bar​dziej od​strę​cza​ją​ca od resz​ty po​miesz​czeń. Czar​n a pleśń za​stą​p i​ła miej​sce fug, umy​wal​ka i to​a ​le​ta peł​n i​ły po​dwój​ną funk​cję, słu​żąc tak​że jako po​p iel​n icz​ki, zaś z ku​bła na śmie​ci wy​sy​p y​wa​ły się zu​ży​te pod​pa​ski i ka​wał​ki pa​p ie​ru to​a ​le​to​we​go. Pod​ło​ga była wy​ma​za​n a czymś, cze​go Aman​da wo​la​ła nie oglą​dać z bli​ska. Na każ​dym skraw​ku wol​n e​go miej​sca sta​ły roz​ma​ite środ​ki do pie​lę​gna​cji cia​ła, co zda​niem Aman​dy za​kra​wa​ło na iro​n ię. Dwa po​jem​n i​ki z la​kie​rem do wło​sów Sun​silk. Czte​ry bu​te​lecz​ki szam​p o​n u Breck w róż​n ych sta​diach zu​ży​cia. Ro​ze​rwa​n e pu​de​łecz​ko tam​p a​xów. Pu​sty fla​ko​n ik per​fum Ca​chet Prin​ce Mat​cha​bel​li. Dwa otwar​te sło​icz​ki z kre​ma​mi Ponds, oba po​kry​te żół​ta​wą sko​ru​p ą. Wy​star​cza​ją​ca ilość ko​sme​ty​ków do ma​ki​ja​żu, żeby za​p eł​n ić ladę Re​vlo​n a w Rich. Szczo​tecz​ki. Ołów​ki. Płyn​n e ey​eli​n e​ry. Tu​sze do rzęs. Dwa grze​bie​n ie, oba peł​n e wło​sów. Trzy moc​n o zu​ży​te szczo​tecz​ki do zę​bów, ster​czą​ce ze szklan​ki May​or McChe​ese. Za​sło​n a do prysz​n i​ca była wy​szarp​n ię​ta z ha​czy​ka, dzię​ki cze​mu kłę​bią​ce się w wan​n ie ka​ra​lu​chy mo​gły bez prze​szkód po​p a​trzeć so​bie na Aman​dę. Ga​p i​ły się na nią tak in​ten​syw​nie, że w koń​cu mimo woli za​trzę​sła się z obrzy​dze​n ia. Chwy​ci​ła to​reb​kę, zda​jąc so​bie spra​wę, że bę​dzie mu​sia​ła sta​ran​n ie prze​trzą​snąć jej za​war​tość, za​n im choć​by po​my​śli o wło​że​niu to​reb​ki do sa​mo​cho​du. Po po​wro​cie do po​ko​ju dzien​n e​go oka​za​ło się, że Eve​lyn zdą​ży​ła przejść od Ar​thu​ra Fon​-

za​rel​le​go do wła​ści​we​go celu ich wi​zy​ty. – Czy Andy Tre​a dwell jest two​im ku​zy​n em, czy bra​tem? – Wuj…em – od​mruk​n ę​ła dziew​czy​n a. Aman​da przy​p usz​cza​ła, że cho​dzi​ło o star​sze​go An​drew Tre​a dwel​la. – Któ​ra g…od​zi​n a? Aman​da zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek. – Dzie​wią​ta. Dzie​wią​ta rano – do​da​ła, czu​jąc, że musi to zro​bić. – Ku…urde… Dziew​czy​n a wsa​dzi​ła rękę mię​dzy po​dusz​ki na ka​n a​p ie i wy​cią​gnę​ła na​p o​czę​te pa​p ie​ro​sy. Aman​da ob​ser​wo​wa​ła jej unie​sie​n ie, kie​dy przy​glą​da​ła się pacz​ce Vir​gi​n ia Slims ta​kim wzro​kiem, jak​by cho​dzi​ło o man​n ę, któ​ra wła​śnie spa​dła z nie​ba. Po​wol​n ym ru​chem wy​dłu​ba​ła z pacz​ki je​den pa​p ie​ros. Był moc​n o za​krzy​wio​n y, ale mimo to dziew​czy​n a się​gnę​ła po le​żą​ce na sto​le za​p ał​ki i drżą​cą ręką za​p a​li​ła pa​p ie​ro​sa. Za​cią​gnę​ła się głę​bo​ko, a po​tem wy​p u​ści​ła no​sem stru​mień dymu. – Sły​sza​łam, że pa​le​n ie za​bi​ja – po​wie​dzia​ła Eve​lyn. – Nie… mogę… się do​cze​kać – od​p ar​ła dziew​czy​n a. – Tak? Są szyb​sze spo​so​by – wy​p a​li​ła Eve​lyn. – Po​siedź tu​taj… to zo​ba​czysz… jak szyb​kie… Aman​da wy​czu​ła w to​n ie dziew​czy​n y roz​draż​n ie​n ie. – O co cho​dzi? – Dzie​cia​ki wi​dzie​li, jak że​ście przy​je​cha​li… Mój ta​tuś ze​chce się do​wie​dzieć, cze​go wy suki chcieć ode mnie… – Wy​da​je mi się, że twój wu​jek Andy mar​twi się o cie​bie – od​p ar​ła Eve​lyn. – A co, zno​wu chce za​ki​sić ogó​ra​sa? Aman​da wy​mie​n i​ła spoj​rze​n ia z Eve​lyn. Więk​szość ta​kich dziew​czyn utrzy​my​wa​ła, że oj​ciec albo wuj wy​ko​rzy​stał je sek​su​a l​n ie. W oby​cza​jów​ce na​zy​wa​n o to kom​p lek​sem Edy​p a. Może tech​n icz​n ie nie było to po​p raw​n e okre​śle​n ie, ale dość zbli​żo​n e, je​śli cho​dzi o treść, i z pew​n o​ścią ozna​cza​ło mar​n o​wa​n ie cza​su po​li​cjan​tów. – Nie mo​że​cie mnie za​p usz​kow…ać. Ja nic nie zro​bi​łam. – Wca​le nie chce​my cię aresz​to​wać. – Eve​lyn spró​bo​wa​ła jesz​cze raz. – Nasz sier​żant prze​ka​zał nam, że zo​sta​łaś zgwał​co​n a. – No to co, sko​ro mam z tego kasę? – Dziew​czy​n a wy​p u​ści​ła no​sem na​stęp​n y kłąb dymu, tym ra​zem pro​sto w twa​rze po​li​cjan​tek. Po​god​n y na​strój Eve​lyn nie​co się za​chwiał. – Kit​ty, mu​si​my z tobą po​ga​dać i spi​sać two​je ze​zna​n ia. – To nie… mój pro​blem. – W po​rząd​ku. W ta​kim ra​zie wy​cho​dzi​my. Eve​lyn po​rwa​ła ze sto​łu pa​czusz​kę z he​ro​iną i skie​ro​wa​ła się ku drzwiom. Gdy​by Aman​da nie była tak zdu​mio​n a wi​do​kiem Eve​lyn zgar​n ia​ją​cej he​ro​inę, pew​n ie sama tak​że ru​szy​ła​by do wyj​ścia. A tak zo​ba​czy​ła za​szo​ko​wa​n ą minę dziew​czy​n y, któ​ra z wście​kło​ścią po​de​rwa​ła się z ka​n a​p y, roz​cza​p ie​rza​jąc pa​zu​ry jak do​p ro​wa​dzo​n y do fu​rii kot. Od​ru​cho​wo po​de​rwa​ła wy​so​ko nogę. Nie pod​sta​wi​ła jej rzu​ca​ją​cej się do ata​ku dziew​czy​nie, lecz kop​n ę​ła ją z ca​łej siły w że​bra, po​sy​ła​jąc pro​sto na sto​ją​cy na środ​ku po​ko​ju pie​-

cyk. Ude​rze​n ie oka​za​ło się na​p raw​dę sil​n e. Kit​ty rąb​n ę​ła w te​le​wi​zor, cię​ża​rem cia​ła wy​ła​mu​jąc drzwicz​ki pie​kar​n i​ka. Se​kun​dę póź​n iej od​bior​n ik wal​n ął o pod​ło​gę. Ze środ​ka wy​sko​czy​ła masa ru​rek, szkło zaś roz​trza​ska​ło się w drob​n y mak. Eve​lyn z obu​rze​n iem po​p a​trzy​ła na Aman​dę. – Ona mia​ła za​miar na cie​bie sko​czyć. – No cóż, jak wi​dać, uda​ło ci się ją po​wstrzy​mać. Uklę​kła na pod​ło​dze, wy​grze​ba​ła z to​reb​ki chu​s​tecz​kę i po​da​ła ją dziew​czy​n ie. – Dziw​ki – wy​beł​ko​ta​ła Kit​ty. Jej ręka po​wę​dro​wa​ła do ust; pal​ca​mi wy​dłu​ba​ła je​den z ostat​n ich zę​bów. – Prze​klę​te suki. Eve​lyn pod​n io​sła się z klę​czek, praw​do​p o​dob​n ie do​cho​dząc do wnio​sku, że to nie​zbyt mą​dre klę​czeć przed do​p ro​wa​dzo​n ą do fu​rii pro​sty​tut​ką. Mimo to ode​zwa​ła się do niej. – Mu​sisz nam po​wie​dzieć, co się tu​taj dzie​je. Przy​szły​śmy, żeby ci po​móc. – …ieprz się – wy​mam​ro​ta​ła dziew​czy​n a, wciąż ma​ca​jąc opusz​ka​mi pal​ców oko​li​ce ust. Aman​da uj​rza​ła na jej nad​garst​kach sta​re szra​my, wi​docz​n y znak, że Kit​ty pró​bo​wa​ła pod​ciąć so​bie żyły. – Wy​p ier… aj​cie… tąd! Eve​lyn prze​sta​ła być uprzej​ma. – Kit​ty, nie zmu​szaj nas, że​by​śmy cią​gnę​ły cię na po​ste​ru​n ek. Gów​n o mnie ob​cho​dzi, kim jest twój wuj. Aman​da na​tych​miast po​my​śla​ła o swo​im sa​mo​cho​dzie – o cza​sie, któ​ry bę​dzie mu​sia​ła po​świę​cić na grun​tow​n e sprzą​ta​n ie po ta​kiej pa​sa​żer​ce. – Chy​ba nie my​ślisz na se​rio o… – Do dia​bła, ja​sne, że tak! – Nie ma mowy, że​bym zgo​dzi​ła się wpu​ścić taką… – Za​mknij​cie się, do kur​wy nę​dzy! – wrza​snę​ła dziew​czy​n a. – Ja nie je​stem Kit​ty! Je​stem Jane. Jane Del​ray. – Och, na mi​łość bo​ską! – Aman​da wy​rzu​ci​ła obie ręce w po​wie​trze. Cały strach, któ​ry nie opusz​czał jej pod​czas wspi​n acz​ki po scho​dach, te​raz za​mie​n ił się we wście​kłość. – Kur​de, na​wet nie uda​ło się nam zna​leźć wła​ści​wej dziew​czy​n y! Hod​ge nie po​dał nam na​zwi​ska. Po​dał wy​łącz​n ie ad​res. Aman​da ze zło​ścią po​trzą​snę​ła gło​wą. – Za cho​le​rę nie wiem, cze​mu w ogó​le go po​słu​cha​ły​śmy. Jest z nami nie​ca​ły dzień. Tak samo jak ty, na​wia​sem mó​wiąc. – Ale ja przed​tem słu​ży​łam w po​li​cji przez całe trzy lata! – Dla​cze​go wró​ci​łaś? – na​sko​czy​ła na nią Aman​da. – Je​steś tu, żeby ro​bić swo​ją ro​bo​tę, czy z cał​kiem in​n e​go po​wo​du? – To nie ja mia​łam ocho​tę zmia​tać stąd z pod​wi​n ię​tym ogo​n em! – Ta cho​ler​n a kur​wa ni​cze​go nam nie po​wie! – Hej! – ryk​n ę​ła Jane. – Kogo na​zy​wa​cie cho​ler​n ą kur​wą, co?! Eve​lyn spoj​rza​ła w dół, na sie​dzą​cą na pod​ło​dze dziew​czy​n ę. Jej głos ocie​kał sar​ka​zmem. – Na​p raw​dę, skar​bie? Masz ocho​tę na małą sprzecz​kę? Jane wy​tar​ła krew z ust. – Wy wca​le nie je​ste​ście z agen​cji rzą​do​wej.

– Co za bły​sko​tli​wa de​duk​cja – za​chwy​ci​ła się Eve​lyn. – Kto do​kład​n ie był​by za​in​te​re​so​wa​n y, żeby cię na​mie​rzyć, co? Nie​znacz​n ie wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Może po​szłam do Five dla​te​go, że po​trze​bo​wa​łam for​sy. Eve​lyn po​ło​ży​ła jej rękę na gło​wie. Na​zwa „Five” od​n o​si​ła się do li​n ii au​to​bu​so​wej, któ​ra do​wo​zi​ła klien​tów do ośrod​ka po​mo​cy spo​łecz​n ej przy Five Po​ints Sta​tion. – Pró​bo​wa​łaś zre​a li​zo​wać vo​ucher na​le​żą​cy do Kit​ty. Aman​da wtrą​ci​ła się do roz​mo​wy. – Czy ta​kich rze​czy nie wy​sy​ła się pocz​tą? Obie za​p a​trzy​ły się na nią. – W tej oko​li​cy skrzyn​ki pocz​to​we nie są bez​p iecz​n e – wy​ja​śni​ła Eve​lyn. – Kit​ty nie po​trze​ba foh​sy. Nig​dy jej nie było trze​ba – wy​se​p le​n i​ła Jane. – Jest na​dzia​n a jak dia​bli. Ma ho​dzi​n ę, co ma nie​złe zna​jo​mo​ści. Dla​te​go tu je​ste​ście, cho​heh​n e suki, co? – Gdzie ona jest? – Wy​n io​sła się stąd pół hoku temu. – Do​kąd? – Gdzieś ją wcię​ło. Tak samo jak Lucy. Tak samo jak Mahy. Wszyst​kie gdzieś wcię​ło. – One też są w bran​ży? – spy​ta​ła Eve​lyn. – Lucy i Mary? Dziew​czy​n a ski​n ę​ła gło​wą. – Kit​ty rów​n ież upra​wia tę pro​fe​sję? Od​p o​wie​dzią było na​stęp​n e przy​tak​n ię​cie. Aman​da mia​ła już tego dość. – Może zro​bię z tego no​tat​kę dla pra​sy, co? Za​gi​n ę​ło kil​ka pro​sty​tu​tek. Prze​stań​cie nas na​ci​skać. – Wca​le nie zag… hi​n ę​ły – upie​ra​ła się dziew​czy​n a. – Wy​n io​sły się. Zwy​czaj​n ie się wy​nio​sły. Znik… hne​ły. Wy​tar​ła są​czą​cą się z ust krew. – One tu miesz​kha​ją. Mają swho​je hrze​czy. Tu jest ich miej​sce. Tu bio​hą z Five ka​sio​hę. – Tak, o ile aku​rat nie pró​bu​jesz ich w tym wy​rę​czać – wtrą​ci​ła Aman​da. – Ty nie słu​chasz, co mó​wię – upie​ra​ła się Jane. – One się wy​n io​sły. Lucy po​szła już hrok temu. Była tu przez chwi​lę, a po​tem… – Pstryk​n ę​ła w po​wie​trzu pal​ca​mi. – Pyk! Eve​lyn od​wró​ci​ła się do Aman​dy. – Uwa​żam, że na​tych​miast po​win​n y​śmy po​sta​rać się o list goń​czy za fa​ce​tem, któ​ry nosi pe​le​ry​n ę i cza​ro​dziej​ski cy​lin​der – oświad​czy​ła śmier​tel​n ie po​waż​n ym to​n em i za​raz za​mil​kła, za​sta​n a​wia​jąc się nad czymś. – Za​cze​kaj. Le​p iej sprawdź​my, czy Doug Hen​n ing jest w mie​ście. Aman​da nie zdo​ła​ła się opa​n o​wać. Wy​buch​n ę​ła gło​śnym śmie​chem. Wszyst​kie trzy pod​sko​czy​ły, kie​dy fron​to​we drzwi otwo​rzy​ły się z hu​kiem. Roz​legł się trzask pę​ka​ją​ce​go drew​n a, a gał​ka rąb​n ę​ła w ścia​n ę. Tynk na ścia​n ach po​p ę​kał. W po​wie​trzu za​wi​sła gro​za. W ko​ry​ta​rzy​ku za​ma​ja​czy​ła po​stać moc​n o zbu​do​wa​n e​go, czar​n o​skó​re​go męż​czy​zny. Był bez tchu, naj​p raw​do​p o​dob​n iej dla​te​go, że pę​dem wbie​gał po scho​dach. Jego gę​ste bacz​ki prze​cho​dzi​ły gład​ko w wąsy i ko​zią bród​kę, ota​cza​jąc do​oko​ła mię​si​ste usta. Bez wąt​p ie​n ia był al​fon​sem, a w do​dat​ku ki​p iał wście​kło​ścią.

– Cze​go tu chce​cie, cho​ler​n e bia​łe suki?! Aman​da za​sty​gła w miej​scu. Czu​ła się tak, jak​by jej cia​ło za​mie​n i​ło się w ka​mień. – Szu​ka​my Kit​ty – wy​ja​śni​ła Eve​lyn. – Czy znasz Kit​ty Tre​a dwell? Jej wu​jek jest bli​skim przy​ja​cie​lem bur​mi​strza Jack​so​n a. Z tru​dem prze​łknę​ła śli​n ę. – Dla​te​go przy​szły​śmy. Bo nas o to po​p ro​si​li. Po​p ro​sił przy​ja​ciel bur​mi​strza. Oni są bar​dzo za​n ie​p o​ko​je​n i za​gi​n ię​ciem Kit​ty. Męż​czy​zna zu​p eł​n ie nie zwró​cił na nią uwa​gi. Bru​tal​n ym ru​chem po​chwy​cił Jane za wło​sy. Wrza​snę​ła z bólu, wbi​ja​jąc pa​zu​ry w jego dłoń, jak​by sta​ra​ła się po​wstrzy​mać go przed ode​rwa​n iem jej skal​p u. – Ga​da​łaś z po​li​cją, prze​klę​te ścier​wo?! – Nic nie ga​da​łam, daję sło​wo. – Jane z prze​ra​że​n ia le​d​wo mo​gła mó​wić. – One do​p ie​ho co przhy​szły! Z ca​łej siły wy​p chnął ją na ko​ry​tarz. Za​n im zdą​ży​ła sta​n ąć na wła​snych no​gach, za​to​czy​ła się bez​wład​n ie i ca​łym cię​ża​rem ude​rzy​ła w ścia​n ę. – Wy​cho​dzi​my – mruk​n ę​ła Eve​lyn wy​raź​n ie drżą​cym gło​sem. Pod​su​n ę​ła się ku drzwiom, da​jąc znak Aman​dzie, żeby szła za nią. – Nie chce​my żad​n ych kło​p o​tów. Ale męż​czy​zna za​trza​snął drzwi. Trzask za​brzmiał rów​n ie gło​śno jak wy​strzał z pi​sto​le​tu. Przez kil​ka se​kund al​fons bacz​n ie wpa​try​wał się w Aman​dę, a po​tem prze​n iósł spoj​rze​n ie na Eve​lyn. W jego oczach pło​n ął ogień. – Nasz sier​żant wie, że tu je​ste​śmy – po​wie​dzia​ła pręd​ko Eve​lyn. Od​wró​cił się i nie​śpiesz​n ym ru​chem wsu​n ął łań​cuch w pro​wad​n i​cę. Na​stęp​n ie po​wo​li za​mknął pierw​szą za​su​wę. A po​tem na​stęp​n ą. – Roz​ma​wia​ły​śmy z dys​p o​zy​tor​n ią, za​n im… – Sły​sza​łem, co mó​wi​łaś, dziw​ko. Zo​ba​czy​my, czy bur​mistrz przy​je​dzie, za​n im z wami skoń​czę… Wy​jął klucz z zam​ka i scho​wał go do kie​sze​n i. Na​gle jego głos zmie​n ił się w głę​bo​ki, uwo​dzi​ciel​ski ba​ry​ton. – Nie​źle wy​glą​dasz, la​lecz​ko. Wiesz o tym? Nie zwra​cał się do Eve​lyn. Jego oczy wy​ce​lo​wa​n e były w Aman​dę. Ob​li​zał war​gi, jed​n o​cze​śnie osu​wa​jąc spoj​rze​n ie na wy​so​kość jej pier​si. Pró​bo​wa​ła się cof​n ąć, ale on na​tych​miast po​su​n ął się w ślad za nią. Uda​mi na​tra​fi​ła na pod​ło​kiet​n ik ka​n a​p y. Wte​dy jego pal​ce mu​snę​ły bok jej szyi. – Do dia​bła, na​p raw​dę nie​zła z cie​bie du​p ecz​ka. Siłą woli zwal​czy​ła za​wrót gło​wy. Się​gnę​ła do to​reb​ki, na oślep grze​biąc przy su​wa​ku, sta​ra​jąc się go otwo​rzyć. – We​zwij po​sił​ki. Eve​lyn już trzy​ma​ła w ręku na​daj​n ik. Roz​p acz​li​wie wci​ska​ła gu​zik. Męż​czy​zna oto​czył pal​ca​mi szy​ję Aman​dy, kciu​kiem pod​n o​sząc jej pod​bró​dek. – Ra​dio tu​taj nie dzia​ła, skar​bie. Je​ste​śmy za wy​so​ko, żeby zła​p a​ły nas an​te​n y. Eve​lyn z co​raz więk​szą fu​rią wci​ska​ła gu​zik, ale z na​daj​n i​ka do​bie​gał je​dy​n ie jed​n o​staj​n y szum. – Może za​ba​wi​my się, ślicz​n ot​ko, co? Ręka męż​czy​zny za​ci​snę​ła się na gar​dle Aman​dy. Czu​ła za​p ach jego wody ko​loń​skiej,

zmie​sza​n y ze smro​dem potu. Za​uwa​ży​ła, że na po​licz​ku miał zna​mię. Zza roz​p ię​tej na pier​si ko​szu​li wy​su​wał się skra​wek owło​sio​n ej skó​ry. No​sił gru​by, zło​ty łań​cuch i ta​tu​a ż, przed​sta​wia​ją​cy Chry​stu​sa w ko​ro​n ie cier​n io​wej. – Uch… – sap​n ę​ła. Opusz​ka​mi wy​czu​ła w to​reb​ce za​rys re​wol​we​ru. Pró​bo​wa​ła za​ha​czyć pal​cem o za​bez​p ie​cze​n ie spu​stu. – Mmmm… – za​mru​czał lu​bież​n ie. Szyb​ko roz​p iął su​wak w spodniach. – Jaka ślicz​n a du​pecz​ka… – Eee – za​jąk​n ę​ła się Aman​da. Ręka al​fon​sa za​wę​dro​wa​ła pod jej spód​n i​cę. Czu​ła, jak jego pa​znok​cie gme​ra​ją po jej na​gim cie​le, czu​ła cię​żar, któ​ry na​p ie​rał na nią co​raz bar​dziej. Eve​lyn wci​snę​ła ra​dio do to​reb​ki i za​p ię​ła su​wak, jak​by go​to​wa​ła się do wyj​ścia. Na ten wi​dok Aman​da wpa​dła w pa​n i​kę. A po​tem wstrzy​ma​ła od​dech, kie​dy Eve​lyn obie​ma rę​ko​ma chwy​ci​ła rącz​ki to​reb​ki, wzię​ła so​lid​n y za​mach i z ca​łej siły wal​n ę​ła fa​ce​ta w skroń. Pi​sto​let. Od​zna​ka. La​tar​ka. Ra​dio. Gu​mo​wa pał​ka. Pra​wie dzie​sięć kilo ekwi​p un​ku. Al​fons zwa​lił się na pod​ło​gę jak bez​wład​n a, szma​cia​n a lal​ka, a z jego skro​n i try​snął stru​mień krwi. Na po​licz​ku, w miej​scach, gdzie hin​du​skie wi​sior​ki roz​cię​ły skó​rę, po​ja​wi​ły się głę​bo​kie, krwa​we prę​gi. Aman​da wy​szarp​n ę​ła re​wol​wer z to​reb​ki, upusz​cza​jąc ją na pod​ło​gę. Ręce drża​ły jej jak w fe​brze, gdy pró​bo​wa​ła za​ci​snąć pal​ce na rę​ko​je​ści. Mu​sia​ła oprzeć się o ka​n a​p ę, bo w prze​ciw​n ym ra​zie upa​dła​by na pod​ło​gę. – Chry​ste… Eve​lyn sta​n ę​ła nad gło​wą nie​p rzy​tom​n e​go męż​czy​zny, ga​p iąc się na nie​go z sze​ro​ko roz​dzia​wio​n y​mi usta​mi. Le​żał z roz​p ię​tym roz​p or​kiem, a krew pły​n ę​ła co​raz szer​szym stru​mie​niem. – Mój Boże… – wy​szep​ta​ła Aman​da. Ob​cią​gnę​ła spód​n i​cę. Raj​sto​p y były cał​kiem po​dar​te w miej​scach, gdzie tra​fi​ły jego wścib​skie pa​lu​chy. Wciąż czu​ła na gar​dle ucisk po​tęż​n ej łapy. – Mój Boże… – Do​brze się czu​jesz? – spy​ta​ła Eve​lyn. Po​ło​ży​ła ręce na ra​mio​n ach Aman​dy. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? Nie​śpiesz​n ym ru​chem się​gnę​ła po re​wol​wer Aman​dy. – Ja to we​zmę, do​brze? Nic ci się nie sta​ło. – Twój pi​sto​let… – Aman​da dy​sza​ła tak moc​n o, że ist​n ia​ło ry​zy​ko hi​p er​wen​ty​la​cji. – Dla​cze​go… Dla​cze​go go nie za​strze​li​łaś? Eve​lyn za​gry​zła dol​n ą war​gę. Wpa​try​wa​ła się w Aman​dę przez chwi​lę, któ​ra wy​da​wa​ła się trwać przy​n ajm​n iej mi​n u​tę, za​n im w koń​cu się przy​zna​ła. – Bill i ja do​szli​śmy do wnio​sku, że nie mo​że​my trzy​mać w domu na​ła​do​wa​n ej bro​n i. Ze wzglę​du na dziec​ko. Aman​da za​n ie​mó​wi​ła. – Co? Twój pi​sto​let nie jest na​ła​do​wa​n y?! – wrza​snę​ła. – No cóż…. – Eve​lyn owi​n ę​ła koń​ce wło​sów do​oko​ła pal​ca. – Ale i tak za​dzia​łał jak trze​ba, nie? Ro​ze​śmia​ła się z przy​mu​sem. – Tak, spraw​dził się na sto pro​cent. Obie wy​szły​śmy z tego bez szwan​ku. Tak, obie wy​-

szły​śmy kom​p let​n ie bez szwan​ku. – Zno​wu spoj​rza​ła na le​żą​ce​go na pod​ło​dze al​fon​sa. – Przy​p usz​czam, że to nie jest praw​da, co mó​wią o… – On chciał mnie zgwał​cić! Chciał zgwał​cić nas obie! – Sta​ty​stycz​n ie rzecz bio​rąc… – Za​mil​kła, a w koń​cu przy​zna​ła – No cóż, tak. Mo​gły​śmy się spo​dzie​wać, że wy​da​rzy się coś po​dob​n e​go. Nie chcia​łam ci mó​wić tego wcze​śniej, ale… Ta​a ak… Pod​n io​sła z pod​ło​gi to​reb​kę Aman​dy. Po raz pierw​szy od dwóch mie​się​cy Aman​da nie czu​ła go​rą​ca. Jej krew zro​bi​ła się zim​n a jak lód. W tym cza​sie Eve​lyn traj​ko​ta​ła jak na​ję​ta. Wsa​dzi​ła re​wol​wer Aman​dy do jej to​reb​ki, za​pię​ła su​wak i za​rzu​ci​ła rze​myk na ra​mię. – Ale nic nam się nie sta​ło, praw​da? Ja czu​ję się świet​n ie, ty czu​jesz się świet​n ie. Obie je​ste​śmy w zna​ko​mi​tej for​mie. Na pod​ło​dze przy ka​n a​p ie za​uwa​ży​ła apa​rat te​le​fo​n icz​n y. Ręce tak jej się trzę​sły, że upu​ści​ła słu​chaw​kę. Za​kle​ko​ta​ła o wi​deł​ki. Wresz​cie uda​ło jej się pod​n ieść słu​chaw​kę i przy​ci​snąć ją do ucha. – Zgło​szę to. Chłop​cy bie​giem się tu zja​wią, zo​ba​czysz. Wy​do​sta​n ie​my się stąd. Nic nam się nie sta​ło. Praw​da? Aman​da za​mru​ga​ła, żeby po​zbyć się z oka kro​p li potu. Eve​lyn wsa​dzi​ła pa​lec w tar​czę. – Bar​dzo cię prze​p ra​szam. Za​wsze tak ga​dam, kie​dy je​stem zde​n er​wo​wa​n a. To do​p ro​wa​dza mo​je​go męża do sza​łu. – Prze​krę​ci​ła tar​czę tam i z po​wro​tem. – Co z tymi dziew​czy​n a​mi, o któ​rych wspo​mi​n a​ła na​sza dziw​ka? Czy ich na​zwi​ska coś ci mó​wi​ły? Aman​da znów za​mru​ga​ła, żeby po​zbyć się potu. Przed jej oczy​ma prze​la​ty​wa​ły dziw​n e ob​ra​zy. Ob​skur​n a ła​zien​ka. Bu​te​lecz​ki szam​p o​n u. Sto​sy ko​sme​ty​ków do ma​ki​ja​żu. Lucy. Mary. Kit​ty Tre​a dwell. Może na​le​ża​ło​by to gdzieś za​p i​sać. Je​stem pew​n a, że wy​le​ci mi to z gło​wy, jak tyl​ko do​sta​n ę łyk pi​cia. No do​brze, dwa łyki. Niech bę​dzie cała bu​tel​ka – wes​tchnę​ła z iry​ta​cją. – Dziw​n e, że Jane tak się o nie mar​twi​ła. Ta​kie dziew​czy​n y zwy​kle my​ślą je​dy​n ie o tym, jak za​do​wo​lić swo​je​go al​fon​sa. Trzy uży​wa​n e szczo​tecz​ki do zę​bów w jed​n ym kub​ku… Dłu​gi, ciem​n y włos, przy​kle​jo​n y do grze​bie​n ia… – Jane mia​ła ja​sne wło​sy – po​wie​dzia​ła na​gle. – Nie by​ła​bym tego pew​n a – od​p ar​ła Eve​lyn, spo​glą​da​jąc na nie​ru​cho​me​go męż​czy​znę. – Ma port​fel w tyl​n ej kie​sze​n i. Czy mo​gła​byś… – Nie! – Pa​n i​ka wró​ci​ła z peł​n ą siłą. – Masz ra​cję. Nic nie szko​dzi, w pier​dlu i tak go zi​den​ty​fi​ku​ją. Je​stem pew​n a, że ma nie​złą kar​to​te​kę. Cześć, Lin​da. – Głos Eve​lyn tro​chę się chwiał, kie​dy mó​wi​ła do słu​chaw​ki. – Moja lo​ka​li​za​cja dzie​sięć–szes​n a​ście. Hod​ge wy​słał nas tu​taj na czter​dzie​ści dzie​więć, ale to ule​gło zmia​n ie na pięć​dzie​siąt pięć. – Po​p a​trzy​ła na Aman​dę. – Coś jesz​cze? – Po​wiedz im, że je​steś dwa​dzie​ścia czte​ry – zdo​ła​ła wy​krztu​sić Aman​da. Duke Wa​gner my​lił się, twier​dząc, że Eve​lyn Mit​chell jest upar​ta i prze​bo​jo​wa. Ta ko​bie​ta była po pro​stu sza​lo​n a.

ROZDZIAŁ 5 SUSANNE FORD Zan​n a upa​dła ple​ca​mi na łóż​ko, nie od​ry​wa​jąc stóp od pod​ło​gi i trzy​ma​jąc w ręku swo​je​go iPho​n e’a, żeby móc co chwi​la spraw​dzać, czy nie przy​szły ja​kieś wia​do​mo​ści. Żad​n ych SMS– ów. Żad​n ej pocz​ty gło​so​wej. Żad​n ych e–ma​ili. Ten du​p ek spóź​n iał się już o całe dzie​sięć mi​nut. Je​śli Zan​n a od​wa​ży się zejść na dół bez pie​n ię​dzy, Ter​ry stłu​cze jej ty​łek na kwa​śne jabł​ko. Zno​wu. Zu​p eł​n ie jak​by za​p o​mniał, że to do nie​go na​le​ża​ło od​sie​wa​n ie ta​kich pie​przo​n ych gnoj​ków. Oczy​wi​ście Ter​ry nig​dy ni​cze​go nie miał so​bie do za​rzu​ce​n ia. Wyj​rza​ła przez okno i za​p a​trzy​ła się w ho​ry​zont po​n ad cen​trum mia​sta. Zan​n a uro​dzi​ła się i wy​cho​wa​ła w Ro​swell, go​dzi​n ę i całe wie​ki od Atlan​ty. Z wy​jąt​kiem bu​dyn​ków, na któ​rych znaj​do​wa​ły się na​zwy, nie mia​ła po​ję​cia, na co wła​ści​wie pa​trzy. Equ​ita​ble. AT&T. Geo​r​gia Po​wer. Wie​dzia​ła je​dy​n ie, że je​śli jej klient wkrót​ce się nie zja​wi z for​są, ona so​lid​nie obe​rwie. Wi​szą​cy na ścia​n ie te​le​wi​zor pla​zmo​wy za​mi​go​tał, kie​dy Zan​n a przy​p ad​kiem prze​tur​la​ła się przez pi​lot. Na ekra​n ie po​ja​wi​ła się Mo​n i​ca Pe​a r​son, któ​ra sie​dząc za biur​kiem, prze​ka​zy​wa​ła wi​dzom naj​śwież​sze wia​do​mo​ści. Za​gi​n ę​ła ja​kaś dziew​czy​n a – bia​ła, ja​sno​wło​sa i ład​n a. Gdy​by to Zan​n a gdzieś się za​wie​ru​szy​ła, tam​tych z pew​n o​ścią gów​n o by to ob​cho​dzi​ło. Prze​ska​ki​wa​ła przez ko​lej​n e ka​n a​ły, szu​ka​jąc cze​goś, co wzbu​dzi jej za​in​te​re​so​wa​n ie, aż w koń​cu dała spo​kój, gdy do​tar​ła do po​trój​n ych cyfr. Ci​snę​ła pi​lot na sto​lik przy łóż​ku. Okrop​n ie swę​dzia​ły ją ra​mio​n a. Poza tym mia​ła ocho​tę na pa​p ie​ro​sa. Chcia​ła na​wet cze​goś wię​cej niż tyl​ko za​p a​lić. Je​śli wy​star​cza​ją​co dłu​go po​my​śli o me​tam​fe​ta​mi​n ie, może po​czu​je z tyłu gar​dła smak bia​łe​go prosz​ku. Jej cho​ler​n y nos za​czął gnić od środ​ka, lecz mimo to Zan​n a nie mo​gła po​wstrzy​mać się od wcią​ga​n ia. Nie mo​gła prze​stać my​śleć o roz​wa​la​ją​cym my​śli sma​gnię​ciu w głę​bi mó​zgu, o fali, któ​ra wstrzą​sa​ła ca​łym cia​łem i o tym, że po daw​ce nar​ko​ty​ku świat sta​wał się o wie​le ła​twiej​szy do znie​sie​n ia. Tyle tyl​ko, że to nie zda​rzy się w cią​gu naj​bliż​szej go​dzi​n y. Żeby ja​koś przy​tłu​mić pra​gnie​n ie, Zan​n a po​wę​dro​wa​ła do mi​n i​ba​ru i wy​ję​ła stam​tąd czte​ry małp​ki z wód​ką. Szyb​ko prze​łknę​ła ich za​war​tość, a na​stęp​n ie od​krę​ci​ła wodę w umy​wal​ce i po ko​lei na​p eł​n i​ła każ​dą bu​te​lecz​kę. Zdą​ży​ła usta​wić je na po​p rzed​n im miej​scu w lo​dów​ce, gdy ktoś za​stu​kał do drzwi. – Dzię​ki Bogu – jęk​n ę​ła. Szyb​ko spoj​rza​ła w lu​stro. Cał​kiem nie​źle. Przy nie​co przy​ga​szo​n ych świa​tłach wciąż mo​gła ucho​dzić za szes​n a​sto​lat​kę. Czym prę​dzej prze​krę​ci​ła pręt za​my​ka​ją​cy ża​lu​zje, wy​łą​czy​ła jed​n ą ze sto​ją​cych przy łóż​ku lamp i do​p ie​ro wte​dy po​szła otwo​rzyć. Sto​ją​cy w pro​gu męż​czy​zna wy​da​wał się nie​sa​mo​wi​cie po​tęż​n y. Czub​kiem gło​wy nie​mal za​wa​dzał o fu​try​n ę, zaś jego ra​mio​n a były pra​wie tak sze​ro​kie jak drzwi. Na jego wi​dok Zan​n a po​czu​ła ukłu​cie stra​chu, ale za​raz przy​p o​mnia​ła so​bie, że prze​cież Ter​ry jest na dole i że z pew​n o​ścią spraw​dził tego fa​ce​ta. Zresz​tą co​kol​wiek się zda​rzy, nie bę​dzie mia​ło zna​cze​n ia w chwi​li, gdy do jej mó​zgu do​trze pierw​szy zew me​tam​fe​ta​mi​n y. – Cześć, ta​tuś​ku – za​wo​ła​ła we​so​ło, po​n ie​waż wy​da​wa​ło jej się, że gość ma już swo​je

lata. Nie chcia​ła my​śleć, że taki sta​ry pryk może ze​chce za​p ła​cić za jej usłu​gi cze​kiem otrzy​ma​nym z ubez​p ie​czal​n i spo​łecz​n ej. Spoj​rza​ła mu pro​sto w twarz – za​ska​ku​ją​co gład​ką, bio​rąc pod uwa​gę jego za​a wan​so​wa​n y wiek. Miał dość chu​dą szy​ję, za​uwa​ży​ła. To samo mo​gła po​wie​dzieć o jego rę​kach, po​kry​tych pla​ma​mi wą​tro​bo​wy​mi. Wło​sy na przed​ra​mio​n ach męż​czy​zny były cał​kiem siwe, choć to, co zo​sta​ło na gło​wie, mia​ło ko​lor zło​ta​we​go brą​zu. Zan​n a z roz​ma​chem otwo​rzy​ła drzwi. – Wejdź, wiel​ki chłop​czy​ku. Idąc w głąb po​ko​ju, pró​bo​wa​ła za​lot​n ie krę​cić bio​dra​mi, cho​ciaż wy​so​kie ob​ca​sy oraz pu​cha​ty dy​wan nie oka​za​ły się naj​szczę​śliw​szym po​łą​cze​n iem. W koń​cu dla zła​p a​n ia rów​n o​wa​gi mu​sia​ła wes​p rzeć się o ścia​n ę. Od​wró​ci​ła się, cze​ka​jąc, aż on wej​dzie do środ​ka. Ale on wca​le się nie śpie​szył. Nie wy​da​wał się zde​n er​wo​wa​n y; jak wia​do​mo, fa​cet w tym wie​ku ra​czej nie przy​cho​dzi do dziw​ki po raz pierw​szy w ży​ciu. Jed​n ak on do​kład​n ie ro​zej​rzał się po ko​ry​ta​rzu, za​n im wresz​cie wszedł i za​mknął za sobą drzwi. Mimo za​a wan​so​wa​ne​go wie​ku wy​da​wał się być w cał​kiem do​brej kon​dy​cji. No​sił wło​sy przy​cię​te na jeża, a jego ra​mio​n a spra​wia​ły wra​że​n ie nie​zwy​kle mu​sku​lar​n ych. Pew​n ie to ja​kiś we​te​ran dru​giej woj​n y świa​to​wej, po​my​śla​ła Zan​n a, ale za​raz przy​p o​mnia​ły się jej lek​cje hi​sto​rii w śred​n iej szko​le i szyb​ko do​szła do wnio​sku, że ra​czej jest na to za mło​dy. Pew​n ie gość słu​żył w Wiet​n a​mie. Ostat​n io jej klien​ta​mi byli głów​n ie mło​dzi chłop​cy, któ​rzy wła​śnie wró​ci​li z Afga​n i​sta​n u. Sama nie wie​dzia​ła, któ​rzy byli gor​si – czy ci smut​n i, któ​rzy usi​ło​wa​li się z nią ko​chać, czy ci wście​kli, któ​rym za​le​ża​ło, żeby spra​wić jej ból. Po​sta​n o​wi​ła od razu przejść do rze​czy. – Je​steś gli​n ia​rzem? Od​p o​wie​dział w ten sam spo​sób, co wszy​scy. – Czy wy​glą​dam na gli​n ia​rza? Bez pod​p o​wia​da​n ia roz​p iął su​wak w spodniach. To była ostat​n ia po​zo​sta​łość de​mo​kra​cji. Gli​n iarz, na​wet je​śli był taj​n ia​kiem, nie mógł do​p u​ścić, żeby ktoś oglą​dał jego klej​n o​ty. – I co, w po​rząd​ku? Zan​n a ski​n ę​ła gło​wą, tłu​miąc dreszcz, któ​ry prze​szył jej cia​ło. Był wiel​ki jak dia​bli. – Cho​le​ra – wy​du​si​ła w koń​cu. – Bę​dzie nie​zły ubaw. Męż​czy​zna z po​wro​tem za​p iął spodnie i mach​n ął ręką w stro​n ę krze​sła. – Sia​daj – roz​ka​zał. Po​słu​cha​ła. Usia​dła z sze​ro​ko roz​sta​wio​n y​mi no​ga​mi, żeby miał z łóż​ka nie​zły wi​dok. Tyle tyl​ko, że on nie usiadł. Jego cień roz​cią​gał się przez cały po​kój, pra​wie się​ga​jąc kra​wę​dzi drzwi. – Jak lu​bisz? – spy​ta​ła, choć nur​to​wa​ły ją po​waż​n e oba​wy, że ten gość lubi ostry seks. Wcią​gnę​ła ra​mio​n a, sta​ra​jąc się wy​glą​dać na mniej​szą, niż była w rze​czy​wi​sto​ści. – Bądź de​li​kat​n y, pro​szę. Je​stem jesz​cze dziew​czyn​ką. Usta mu za​drża​ły, ale to była cała re​a k​cja, któ​rą uda​ło jej się wy​wo​łać. – Jak tu tra​fi​łaś? – za​p y​tał. Po​my​śla​ła, że on pyta o dro​gę, któ​rą tu​taj przy​szła – naj​p ierw wzdłuż Pe​a ch​tree, po​tem w lewo w Ed​ge​wo​od… Na​gle do​tar​ło do niej, że on ma na my​śli wy​łącz​n ie jej obec​n ą pro​fe​sję. Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi.

– Co mogę po​wie​dzieć? Zwy​czaj​n ie. Lu​bię seks. Wła​śnie coś ta​kie​go klien​ci chcie​li sły​szeć. Wła​śnie to pró​bo​wa​li so​bie wma​wiać, kie​dy roz​ry​wa​li cię na dwo​je, a po​tem rzu​ca​li pie​n ią​dze w twarz – chcie​li wie​dzieć, że ty to uwiel​biasz, że nie mo​gła​byś żyć bez tego. – Nie – od​p arł. – Chcę po​znać praw​dę. – Och, no wiesz… Wy​dę​ła usta, wy​p usz​cza​jąc z płuc po​wie​trze. Jej hi​sto​ria była nud​n a jak cho​le​ra. Wy​star​czy włą​czyć te​le​wi​zor, żeby usły​szeć po​wtór​kę tej sa​mej opo​wie​ści. Zan​n a nie zo​sta​ła wy​rzu​co​n a na uli​cę. Nikt nie wy​ko​rzy​stał jej sek​su​a l​n ie. Co praw​da jej ro​dzi​ce roz​wie​dli się, ale oby​dwo​je byli za​cny​mi ludź​mi. Pro​ble​mem Zan​n y była ona sama. Za​czę​ła pa​lić traw​kę, żeby pe​wien chło​p ak uwa​żał, że faj​n a z niej dziew​czy​n a. Za​czę​ła brać pro​chy, bo wszyst​ko ją nu​dzi​ło. Za​czę​ła pa​lić me​tam​fe​ta​mi​n ę, bo chcia​ła stra​cić parę ki​lo​gra​mów. Mama Zan​n y zgo​dzi​ła się, żeby cór​ka miesz​ka​ła u niej, aż do chwi​li, gdy od​kry​ła, że Zan​na pali coś wię​cej niż tyl​ko marl​bo​ro. Tata przy​gar​n ął ją do piw​n i​cy w swo​im domu, do​p ó​ki jego nowa żona nie zna​la​zła po​czer​n ia​łych ka​wał​ków fo​lii cy​n o​wej, któ​ra wy​dzie​la​ła za​pach pra​wo​śla​zu. Wte​dy ulo​ko​wa​li ją w osob​n ym miesz​ka​n iu. W za​mian do​sta​li trud​n ą mi​łość, a póź​n iej, po dwóch nie​uda​n ych pró​bach w kli​n i​ce od​wy​ko​wej, Zan​n a wy​lą​do​wa​ła na uli​cy, za​ra​bia​jąc na dział​kę nar​ko​ty​ku tym, co mia​ła mię​dzy no​ga​mi. – Po​wiedz mi praw​dę – na​le​gał nie​zna​jo​my. – Jak tu​taj tra​fi​łaś? Zan​n a spró​bo​wa​ła prze​łknąć śli​n ę, choć usta mia​ła wy​schnię​te na wiór – sama nie wie​dzia​ła, czy z po​wo​du gło​du nar​ko​ty​ko​we​go, czy z prze​ra​że​n ia, któ​re bu​dził w niej ten męż​czy​zna. Po​sta​n o​wi​ła więc po​wie​dzieć mu to, co tacy fa​ce​ci lu​bi​li sły​szeć. – Mój ta​tuś zro​bił mi krzyw​dę. – Bar​dzo mi przy​kro. – Nie mia​łam wy​bo​ru – chlip​n ę​ła. Wbi​ja​jąc wzrok w pod​ło​gę, wierz​chem dło​n i otar​ła uda​wa​n e łzy. Po​my​śla​ła, że w koń​cu jej szczę​ka wy​p ad​n ie z za​wia​sów, jak u boa du​si​cie​la, bo mia​ła już ser​decz​n ie dość nie​ustan​ne​go opo​wia​da​n ia tej wzru​sza​ją​cej hi​sto​ryj​ki. – Nie mia​łam do​kąd pójść… Spa​łam na uli​cy. Seks jest czymś, co spra​wia mi przy​jem​ność, a w do​dat​ku je​stem w tym do​bra, więc… Ukląkł, żeby przyj​rzeć jej się z bli​ska. Na​wet na ko​la​n ach był wyż​szy niż ona. Zan​n a spoj​rza​ła na nie​go, a po​tem szyb​ko od​wró​ci​ła spoj​rze​n ie. Ten fa​cet szu​kał po​hań​bio​n ej ko​bie​ty. Tak jak ci ze star​sze​go po​ko​le​n ia. Oni to uwiel​bia​li. Zan​n a mo​gła​by mu dać mnó​stwo hań​by. Va​le​rie Ber​ti​n el​li. Me​re​dith Ba​xter. Tori Spel​ling. Zan​n a wi​dzia​ła to w każ​dym fil​mie z cy​klu Li​fe​ti​me, jaki do​tąd zda​rzy​ło się jej oglą​dać. – Bar​dzo za nim tę​sk​n ię. To w tym wszyst​kim jest naj​smut​n iej​sze. – Spoj​rza​ła na męż​czy​znę i kil​ka razy moc​n o za​mru​ga​ła. – Tę​sk​n ię za moim ta​tu​siem. Ujął jej dłoń, de​li​kat​n ie za​my​ka​jąc ją mię​dzy swo​imi dłoń​mi. Zan​n a nie wi​dzia​ła nic poza swo​im nad​garst​kiem. Do​tyk męż​czy​zny był bar​dzo sub​tel​n y, lecz mimo wszyst​ko czu​ła się tak, jak​by ten czło​wiek schwy​tał ją w pu​łap​kę. Ury​wa​n y​mi hau​sta​mi ła​p a​ła po​wie​trze. Strach był na​tu​ral​n ym uczu​ciem, któ​re, jak są​dzi​ła, uda​wa​ło jej się trzy​mać na wo​dzy, lecz w tym męż​czyź​n ie było coś, co uru​cha​mia​ło tę reszt​kę in​stynk​tu sa​mo​za​cho​waw​cze​go, jaką jesz​cze uda​ło jej się utrzy​mać. – Su​zan​n a, nie okła​muj mnie.

W jej gar​dle wez​bra​ła żółć. – Wca​le nie mam tak na imię. – Pró​bo​wa​ła cof​n ąć ręce, lecz jego pal​ce trzy​ma​ły jej nad​garst​ki w że​la​znym uści​sku. – Nie po​wie​dzia​łam ci prze​cież, jak się na​zy​wam. – Na​p raw​dę? Po​sta​n o​wi​ła, że za​bi​je tego pie​p rzo​n e​go al​fon​sa. Za dwa​dzie​ścia do​lców eks​tra był​by go​tów sprze​dać wła​sną mat​kę. – Co za bzdu​ry na​opo​wia​dał ci ten Ter​ry? Ja mam na imię Tri​xie. – Nie. – Męż​czy​zna się upie​rał. – Sama po​wie​dzia​łaś mi, że na​zy​wasz się Su​zan​n a. Po​czu​ła ból, któ​ry pro​mie​n io​wał aż do ra​mie​n ia. Spoj​rza​ła w dół i zo​ba​czy​ła, że on jed​n ą dło​n ią ści​ska oba jej nad​garst​ki. Ca​łym cię​ża​rem opie​rał się o jej nogi, prak​tycz​n ie przy​ku​wa​jąc ją do krze​sła. – Nie walcz – wy​szep​tał, wol​n ą ręką obej​mu​jąc jej szy​ję. Czu​ła na kar​ku ko​n iusz​ki jego pal​ców. – Chcę ci po​móc, Su​zan​n a. Chcę cię ura​to​wać. – Ja… n… n… nie… Nie uda​ło jej się wy​krztu​sić sło​wa. Du​si​ła się. Nie mo​gła od​dy​chać. Dreszcz pa​n i​ki prze​szył na wskroś jej cia​ło. Oczy ucie​kły ku gó​rze, a stru​my​czek z kro​p li mo​czu po​ciekł po no​gach. – Od​p ręż się, sio​stro. Te​raz wi​siał nad nią, wo​dząc po niej wzro​kiem, jak​by nie chciał stra​cić ani se​kun​dy z wi​do​ku, jak strach ją obez​wład​n ia. Jego usta zmarsz​czy​ły się w uśmie​chu. – Niech Pan pro​wa​dzi moją dłoń.

OBECNIE PONIEDZIAŁEK

ROZDZIAŁ 6 Sara ma​sze​ro​wa​ła przez izbę przy​jęć Gra​dy Ho​spi​tal, sta​ra​jąc się nie dać wcią​gnąć do zaj​mo​wa​n ia kon​kret​n y​mi przy​p ad​ka​mi. Gdy​by na​wet wy​ta​tu​owa​ła so​bie na czo​le „mam wol​ne”, to i tak pie​lę​gniar​ki nie zo​sta​wi​ły​by jej w spo​ko​ju. Wła​ści​wie nie mo​gła mieć im tego za złe. W szpi​ta​lu za​wsze było za mało per​so​n e​lu, za to zbyt duże ob​cią​że​n ie pra​cą. W ca​łej stu​dwu​dzie​sto​let​n iej hi​sto​rii Gra​dy Ho​spi​tal nie zda​rzył się ani je​den okres, kie​dy po​daż prze​wa​ża​ła nad po​p y​tem. Pra​ca tu​taj była rów​n o​znacz​n a z re​zy​gna​cją z ży​cia pry​wat​n e​go, cze​go aku​rat Sara po​trze​bo​wa​ła naj​bar​dziej, kie​dy bra​ła tę po​sa​dę. Tak na​p raw​dę wte​dy nie mia​ła wła​sne​go ży​cia. Świe​żo owdo​wia​ła, miesz​ka​ją​ca w in​n ym mie​ście, za​czy​n a​ła wszyst​ko od zera. Pra​ca od świ​tu do nocy wy​da​wa​ła się je​dy​n ym spo​so​bem, żeby po​ra​dzić so​bie z wszyst​ki​mi tru​da​mi. Zdu​mie​wa​ją​ce, jak bar​dzo w prze​cią​gu ostat​n ich dwóch ty​go​dni zmie​n i​ły się jej po​trze​by. Albo w cią​gu ostat​n iej go​dzi​n y, je​śli o to cho​dzi. Sara nie mia​ła po​ję​cia, co za​szło po​mię​dzy Wil​lem i Aman​dą. Ich sto​sun​ki za​wsze ją za​dzi​wia​ły, ale tam​ta wy​mia​n a zdań, za​n im Aman​da ru​n ę​ła w dół scho​dów, wy​da​ła się wręcz dzi​wacz​n a. Na​wet po wy​p ad​ku, gdy było ja​sne, że Aman​da zo​sta​ła po​waż​n ie ran​n a, Will wy​da​wał się bar​dziej za​in​te​re​so​wa​n y wy​p y​ty​wa​n iem jej niż udzie​le​n iem po​mo​cy. Sara wciąż była za​szo​ko​wa​n a to​n em jego gło​su. Nig​dy wcze​śniej nie sły​sza​ła tak lo​do​wa​te​go brzmie​n ia. Zu​p eł​n ie jak​by był obcą oso​bą – nie​zna​jo​mym, któ​re​go wca​le nie mia​ła ocho​ty po​znać. Przy​n ajm​n iej Sara w koń​cu od​kry​ła, co do​p ro​wa​dzi​ło do tej roz​mo​wy, choć wca​le nie za spra​wą wła​snej bły​sko​tli​wej de​duk​cji. Od​bior​n ik te​le​wi​zyj​n y w dy​żur​ce pie​lę​gnia​rek za​wsze był na​sta​wio​n y na ka​n ał z wia​do​mo​ścia​mi, gdzie na pa​sku dniem i nocą nie​stru​dze​n ie prze​wi​ja​ły się skró​ty naj​śwież​szych in​for​ma​cji. Za​gi​n io​n a dziew​czy​n a z Geo​r​gia Tech ustą​p i​ła miej​sca in​for​ma​cjom kra​jo​wym, po​zy​ska​n ym dzię​ki uprzej​mo​ści CNN, któ​rych świa​to​wa cen​tra​la mie​ści​ła się ka​wa​łek da​lej przy tej sa​mej uli​cy, co uni​wer​sy​tet. Wi​deo z Aman​dą, któ​ra pro​wa​dzi​ła kon​fe​ren​cję pra​so​wą, było od​twa​rza​n e ze sta​łą czę​sto​tli​wo​ścią, na zmia​n ę z dzien​n i​ka​rza​mi przed​sta​wia​ją​cy​mi ja​kieś dane sta​ty​stycz​n e i wzmian​ka​mi do​ty​czą​cy​mi róż​n ych spraw, któ​re mia​ły wy​p eł​n ić dwu​dzie​stocz​te​ro​go​dzin​n y pro​gram. Ostat​n ie spe​ku​la​cje gło​si​ły, że być może Ash​le​igh Re​n ee Sny​der sama upo​zo​ro​wa​ła swo​je upro​wa​dze​n ie. Po​ja​wia​li się stu​den​ci, utrzy​mu​ją​cy, że są bli​ski​mi przy​ja​ciół​mi za​gi​n io​n ej, żeby opo​wie​dzieć o szcze​gó​łach do​ty​czą​cych jej ży​cia oso​bi​ste​go oraz o oba​wach Ash​le​igh, że ob​le​je eg​za​mi​n y. Może rze​czy​wi​ście dziew​czy​n a po​sta​n o​wi​ła gdzieś się za​szyć. Taka teo​ria nie była cał​kiem po​zba​wio​n a pod​staw. Geo​r​gia zna​ła kil​ka hi​sto​rii o ko​bie​tach, któ​re twier​dzi​ły, że zo​sta​ły po​rwa​n e. Naj​słyn​n iej​szą spo​śród nich bez wąt​p ie​n ia była dziew​czy​n a zna​n a pod prze​zwi​skiem Ucie​ka​ją​ca Pan​n a Mło​da – głu​p ia gęś, przez któ​rą po​li​cja zmar​n o​wa​ła kil​ka dni cięż​kiej pra​cy, po​n ie​waż pan​n i​ca po​sta​n o​wi​ła ukryć się przed swo​im na​rze​czo​n ym. – Saro. – Pie​lę​gniar​ka, spie​szą​ca do​kądś z wy​n i​kiem ba​dań la​bo​ra​to​ryj​n ych, wpa​dła pro​sto na nią. – Czy mo​żesz rzu​cić okiem na…? – Prze​p ra​szam, ale nie je​stem dziś w pra​cy.

– To co tu ro​bisz, do wszyst​kich dia​błów? – Pie​lę​gniar​ka na​wet nie po​cze​ka​ła na od​p o​wiedź, tyl​ko po​bie​gła da​lej. Sara spraw​dzi​ła ta​bli​cę, żeby zo​ba​czyć, czy Will do​stał przy​dział sali. Ge​n e​ral​n ie spra​wy tak przy​ziem​n e jak za​ło​że​n ie szwów wy​ma​ga​ły kil​ku go​dzin ocze​ki​wa​n ia, lecz Sara, za​n im prze​ka​za​ła Aman​dę, upew​n i​ła się, że dy​żur​n a pie​lę​gniar​ka nie zo​sta​wi Wil​la w izbie przy​jęć. Zo​stał umiesz​czo​n y na jed​n ym z od​dzie​lo​n ych pa​ra​wa​n em łó​żek na koń​cu od​dzia​łu. Sara po​czu​ła, jak sztyw​n ie​je, gdy za​miast wła​sne​go uj​rza​ła obok na​zwi​ska Wil​la na​zwi​sko Ber​ta Kra​kau​era. Czym prę​dzej skie​ro​wa​ła się w tam​tą stro​n ę, a wy​wo​łu​ją​ce wstrząs po​czu​cie, że oto ktoś od​bie​ra jej wła​sność spra​wi​ło, że przy​spie​szy​ła kro​ku. Pa​ra​wan był od​su​n ię​ty. Will sie​dział na łóż​ku, z koł​drą zwi​n ię​tą do​oko​ła stóp. Co gor​sza, Kra​kau​er trzy​mał w ręku parę klesz​czy. – Och, nie! – za​wo​ła​ła, ru​sza​jąc bie​giem w kie​run​ku obu męż​czyzn. – Co ty wy​ra​biasz? Kra​kau​er wska​zał na uchwyt do igły. – A co, nie po​zwa​la​li ci się tym ba​wić w szko​le me​dycz​n ej? Sara uśmiech​n ę​ła się kwa​śno. – Dzię​ki. Od tej chwi​li ja przej​mu​ję opie​kę nad pa​cjen​tem. Zro​zu​miał alu​zję. Odło​żył in​stru​men​ty na tacę, od​wró​cił się i od​szedł. Sara spoj​rza​ła ostro na Wil​la, za​su​wa​jąc za​sło​n y. – Mia​łeś za​miar po​zwo​lić, żeby Kra​kau​er cię zszy​wał? – Tak. Cze​mu nie? – Z tego sa​me​go po​wo​du, dla któ​re​go nikt nie zo​sta​wił cię na pa​stwę losu na izbie przy​jęć. – Sara umy​ła ręce. – Czy gdy​by ktoś wła​mał się do mo​je​go miesz​ka​n ia, po​zwo​lił​byś, żeby inny gli​n iarz po​p ro​wa​dził śledz​two? – Zwy​kle nie zaj​mu​ję się wła​ma​n ia​mi. Osu​szy​ła ręce pa​p ie​ro​wym ręcz​n i​kiem. Zwy​kle Will nie był aż tak tępy. – Co jest? – On po​wie​dział, że trze​ba mi za​ło​żyć parę szwów. – Nie o to mi cho​dzi. – Przy​cup​n ę​ła na brze​gu łóż​ka. – Dziw​n ie się za​cho​wu​jesz, od​kąd tu przy​je​cha​li​śmy. Czy to cho​dzi o Aman​dę? – Cze​mu tak my​ślisz? Czy coś ci po​wie​dzia​ła? Sarę ogar​n ę​ło przy​p ra​wia​ją​ce o dresz​cze po​czu​cie déjà vu. Roz​ma​wia​ła krót​ko z Aman​dą i za​da​ła to samo py​ta​n ie do​ty​czą​ce Wil​la. – Co ta​kie​go Aman​da mia​ła mi po​wie​dzieć? – Nic waż​n e​go. Zda​je się, że ga​da​ła od rze​czy. – We​dług mnie była cał​kiem przy​tom​n a. – Sara po​wstrzy​ma​ła się od trzy​ma​n ia rąk na bio​drach jak na​uczy​ciel​ka, któ​ra gani nie​sfor​n e​go ucznia. – Wi​dzia​łam w wia​do​mo​ściach news o Ash​le​igh Sny​der. Will usiadł pro​sto. – Zna​leź​li ją? – Nie. Spe​ku​lu​ją, że być może sfin​go​wa​ła całe upro​wa​dze​n ie. Jed​n a z jej przy​ja​ció​łek wy​stą​p i​ła przed ka​me​rą i po​wie​dzia​ła, że Ash​le​igh mia​ła nie​ba​wem wy​le​cieć ze szko​ły. Will ski​n ął gło​wą, ale nie wy​ra​ził swo​jej opi​n ii na ten te​mat. – Bę​dziesz pra​co​wał nad tą spra​wą?

– Skąd​że – rzu​cił krót​ko. – Nadal będę chro​n ił pu​blicz​n e to​a ​le​ty Atlan​ty przed roz​p a​sa​niem przy​god​n ych po​dróż​n ych. – Dla​cze​go nie wzię​li cię do roz​p ra​co​wy​wa​n ia tej spra​wy? – O to mu​sisz za​p y​tać Aman​dę. W ten spo​sób znów za​to​czy​li peł​n e koło. – Co z nią? W po​rząd​ku? – spy​tał Will, choć to py​ta​n ie wy​da​wa​ło się re​to​rycz​n e. – Oczy​wi​ście mam na my​śli Aman​dę. Sara nig​dy nie była do​bra w wal​ce na spoj​rze​n ia, zwłasz​cza z kimś tak ra​żą​co upar​tym jak fa​cet, z któ​rym sy​p ia​ła przez ostat​n ie dwa ty​go​dnie. – Ma coś, co fa​cho​wo na​zy​wa się zła​ma​n iem Col​le​sa. Or​to​p e​dzi wła​śnie ją na​sta​wia​ją. Po​tem wsa​dzą ją w gips. Dość moc​n o się po​tłu​kła, ale wyj​dzie z tego. Nor​mal​n ie po​win​n a wró​cić do domu, ale po​n ie​waż stra​ci​ła przy​tom​n ość, więc za​p ew​n e za​trzy​ma​ją ją na noc na ob​ser​wa​cję. – To do​brze. Wpa​try​wał się w nią pu​stym spoj​rze​n iem. Sara od​n io​sła wra​że​n ie, że rów​n ie do​brze mo​gła​by mó​wić do ścia​n y. Na​p ię​cie po​mię​dzy nimi na​ra​sta​ło z każ​dą chwi​lą. De​li​kat​n ie uję​ła jego dłoń. – Will… – Dzię​ki, że mi po​wie​dzia​łaś. Cze​ka​ła przez chwi​lę, żeby do​dał coś wię​cej. A po​tem zda​ła so​bie spra​wę, że mają tyl​ko dwa​n a​ście go​dzin, za​n im bę​dzie za póź​n o na zszy​cie ko​la​n a. Za​ło​ży​ła parę chi​rur​gicz​n ych rę​ka​wi​czek. Są​dząc z ba​ła​ga​n u, Kra​kau​er zdą​żył już oczy​ścić ranę. – Czy two​ja kost​ka jest już cał​kiem odrę​twia​ła? Will ski​n ął gło​wą. – No to zo​bacz​my, co tu mamy… Pal​ca​mi ob​ma​ca​ła miej​sce do​oko​ła otwar​tej rany. Roz​dar​cie było dłu​gie na dwa i pół cen​ty​me​tra i przy​n ajm​n iej w po​ło​wie tak głę​bo​kie. Kie​dy zsu​n ę​ła brze​gi rany, po​ja​wi​ła się kro​pla świe​żej krwi. – Nie są​dzisz, że le​p iej było mnie uprze​dzić, że gwóźdź wbił ci się w kost​kę? – Ten dru​gi le​karz mó​wił, że to pra​wie nie wy​ma​ga za​ło​że​n ia szwów. – Ten dru​gi le​karz pew​n ie już nig​dy nie bę​dzie miał oka​zji oglą​dać two​ich ko​stek. Sara nogą po​krę​ci​ła sto​łek, żeby móc wy​god​n ie usiąść. Wzię​ła skal​p el i ostrzem nada​ła ra​n ie kształt elip​sy. – Po​sta​ram się zro​bić to tak, żeby nie zo​sta​ła bli​zna. – Wiesz prze​cież, że to nie ma zna​cze​n ia. Pod​n io​sła na nie​go wzrok. Na cie​le no​sił o wie​le gor​sze bli​zny. To było coś, o czym nie roz​ma​wia​li. Jed​n a z wie​lu spraw, o któ​rych nie na​le​ża​ło wspo​mi​n ać. Mimo to po​sta​n o​wi​ła spró​bo​wać jesz​cze raz. – Po​wiedz mi, co się z tobą dzie​je? Will po​krę​cił gło​wą i od​wró​cił od niej wzrok. Wi​dzia​ła, jak za​ci​ska szczę​ki. Naj​wy​raź​n iej wciąż go​to​wał się ze zło​ści, choć Sara nie mia​ła po​ję​cia, dla​cze​go. Nie było sen​su dłu​żej py​tać. Choć Will Trent był prze​mi​łym i de​li​kat​n ym fa​ce​tem, Sara już zdą​ży​ła się do​wie​dzieć, że był mniej wię​cej tak samo wy​lew​n y jak ktoś, kto cier​p i na za​n i​ki pa​mię​ci oraz szczę​ko​ścisk.

Nie wie​dzia​ła, jak za​re​a go​wać, więc za​ję​ła się zszy​wa​n iem rany. Jej oku​la​ry zo​sta​ły w to​reb​ce, któ​ra, jak są​dzi​ła, le​ża​ła za​mknię​ta w sa​mo​cho​dzie, więc po​chy​liw​szy się ni​sko, za​ha​czy​ła igłą cia​ło tuż pod po​wierzch​n ią skó​ry. Chro​mo​wa nić na prze​mian uka​zy​wa​ła się i zni​ka​ła, po​zo​sta​wia​jąc za sobą ślad w po​sta​ci po​je​dyn​cze​go, rów​n iut​kie​go szwu. Po​cią​gnąć, za​p ę​tlić, od​ciąć. Po​cią​gnąć, za​p ę​tlić, od​ciąć. Przez mi​n io​n e lata Sara tyle razy po​wta​rza​ła tę czyn​n ość, że te​raz od​ru​cho​wo włą​czy​ła au​to​p i​lo​ta, co nie​for​tun​n ie po​zo​sta​wi​ło mnó​stwo cza​su na swo​bod​n ą wę​drów​kę my​śli. W jej gło​wie na​tych​miast za​świ​ta​ło to samo py​ta​n ie, któ​re za​da​wa​ła so​bie od dwóch ty​go​dni: Co ty wy​ra​biasz, dziew​czy​n o? Will wpadł jej w oko. Był pierw​szym męż​czy​zną, z któ​rym zwią​za​ła się od cza​su, kie​dy zmarł jej mąż. Do​brze się czu​ła w jego to​wa​rzy​stwie, po​n ie​waż był za​baw​n y i by​stry. I przy​stoj​n y. I nie​wia​ry​god​n ie spraw​n y w łóż​ku. Przed​sta​wi​ła go swo​jej ro​dzi​n ie. Jej psy go uwiel​bia​ły. Sara uwiel​bia​ła jego psa. W ostat​n ich ty​go​dniach Will wła​ści​wie wpro​wa​dził się do jej miesz​ka​n ia, choć pod pew​n y​mi wzglę​da​mi wciąż czuł się w nim jak ktoś obcy. Te parę epi​zo​dów ze swo​jej prze​szło​ści, któ​re zde​cy​do​wał się ujaw​n ić, zo​sta​ło sta​ran​n ie ob​to​czo​n ych w cu​krze. Nig​dy nie przy​tra​fi​ło mu się nic okrop​n e​go. Nikt nig​dy nie po​trak​to​wał go źle. Słu​cha​jąc Wil​la, moż​n a było od​n ieść wra​że​n ie, że pro​wa​dził dość uro​kli​we ży​cie. Nie​waż​n e, że na jego cie​le po​zo​sta​ły bli​zny po ga​sze​n iu pa​p ie​ro​sów oraz śla​dy po ra​że​n iu prą​dem. I nie​wiel​kie wgłę​bie​n ie w gór​n ej war​dze, świad​czą​ce o tym, że kie​dyś mu​sia​ła zo​stać roz​dar​ta na dwo​je. I szra​ma, któ​ra cią​gnę​ła się wzdłuż ko​ści szczę​ki. Sara ca​ło​wa​ła te miej​sca i gła​dzi​ła je rę​ko​ma, jak​by bli​zny wca​le nie ist​n ia​ły. Pra​wie się uda​ło. Sara spoj​rza​ła na Wil​la. Wciąż od​wra​cał gło​wę w inną stro​n ę. Zro​bi​ła ostat​n i su​p eł i wzię​ła nową igłę, w któ​rą na​wle​czo​n a była nić z Pro​le​n e. Te​raz za​czę​ła zszy​wać war​stwę pod​skór​n ą, zyg​za​kiem po​su​wa​jąc igłą w przód i w tył, pod​czas gdy w my​ślach przez cały czas ga​n i​ła się za to, że po​zwa​la​ła Wil​lo​wi mil​czeć. Na po​cząt​ku zna​jo​mo​ści nie sta​n o​wi​ło to naj​mniej​sze​go pro​ble​mu. Było mnó​stwo o wie​le cie​kaw​szych rze​czy, któ​re Will po​tra​fił ro​bić usta​mi, niż opo​wia​dać o so​bie. Jego po​wścią​gli​wość za​czę​ła ją drę​czyć do​p ie​ro w cią​gu kil​ku ostat​n ich dni. Sara zła​p a​ła się na tym, że za​sta​n a​wia się, czy on był skłon​n y dać coś wię​cej, ale zre​zy​gno​wał, po​n ie​waż ona za​do​wo​li​ła się czymś mniej​szym. Na​wet gdy​by ja​kimś cu​dem zde​cy​do​wał się otwo​rzyć ser​ce przed Sarą, wciąż po​zo​sta​wał spo​ry pro​blem, ja​kim był fakt ist​n ie​n ia jego żony. Mó​wiąc uczci​wie, Sara oba​wia​ła się An​gie Po​la​ski, i to nie tyl​ko dla​te​go, że ta ko​bie​ta zo​sta​wia​ła jej pa​skud​n e li​ści​ki za wy​cie​racz​ką auta. An​gie snu​ła się w ży​ciu Wil​la jak ja​kaś mgli​sta tru​ci​zna. Ra​dość, któ​rą Sara po​czu​ła, gdy Will zde​cy​do​wał się po​ka​zać jej swo​je daw​n e są​siedz​two, roz​p ły​n ę​ła się bez śla​du na myśl, że każ​de ta​kie wspo​mnie​n ie w ja​kiś spo​sób jest zwią​za​n e tak​że z An​gie. Nie mu​siał na​wet wy​ma​wiać jej imie​n ia. Sara i tak wie​dzia​ła, że on o niej my​śli. To z ko​lei zro​dzi​ło w niej wąt​p li​wo​ści, czy w ży​ciu Wil​la ist​n ie​je w ogó​le miej​sce dla ko​goś in​n e​go niż An​gie Po​la​ski. – Pro​szę. – Sara do​koń​czy​ła szew i za​su​p ła​ła nit​kę. – To musi tak zo​stać przez dwa ty​go​dnie. Dam ci do domu wo​do​od​p or​n ą opa​skę, że​byś mógł brać prysz​n ic. I za​p i​szę ci ty​le​n ol, żeby nie bo​la​ło. – Mam jesz​cze tro​chę tego w domu. – Pa​trzył na swo​je dło​n ie, za​ję​te roz​wi​ja​n iem no​gaw​-

ki spodni. – Pew​n ie tam zo​sta​n ę na noc. Za​jął się wkła​da​n iem skar​p e​tek, wciąż upar​cie uni​ka​jąc jej spoj​rze​n ia. – Mu​szę zro​bić pra​n ie. I spraw​dzić, co z psem. Sara wpa​try​wa​ła się w nie​go, na​wet nie sta​ra​jąc się tego ukryć. Will wciąż za​ci​skał szczę​ki i w ogó​le wy​glą​dał jak uoso​bie​n ie trzy​ma​n e​go na wo​dzy gnie​wu. Nie była pew​n a, czy ten gniew nadal kie​ru​je się wy​łącz​n ie w stro​n ę Aman​dy. – Je​steś na mnie zły? – Nie. Od​p o​wiedź była zwię​zła, szyb​ka i z pew​n o​ścią nie​p raw​dzi​wa. – W po​rząd​ku. Sara od​wró​ci​ła się ple​ca​mi i jed​n ym szarp​n ię​ciem zdar​ła la​tek​so​we rę​ka​wicz​ki. Wrzu​ci​ła je do po​jem​n i​ka na od​p a​dy, a na​stęp​n ie za​ję​ła się czysz​cze​n iem przy​bo​rów do za​kła​da​n ia szwów. Za ple​ca​mi sły​sza​ła, jak Will się ru​sza – za​p ew​n e szu​kał swo​je​go buta. Zwy​kle Sara mia​ła w za​p a​sie nie​skoń​czo​n e po​kła​dy cier​p li​wo​ści, ale ten pa​skud​n y dzień spra​wił, że jej za​p as znacz​n ie się skur​czył. Się​gnę​ła pod łóż​ko i wy​ło​wi​ła z ko​szy​ka za​gi​n io​n y but. – Wy​świad​czysz mi pew​n ą przy​słu​gę, skar​bie? – spy​ta​ła z prze​sad​n ą sło​dy​czą. Chwi​lę trwa​ło, za​n im zde​cy​do​wał się od​p o​wie​dzieć. – Tak? – Nie mów mi o tym, co wy​da​rzy​ło się dziś wie​czo​rem, do​brze? – Rzu​ci​ła but mniej wię​cej w jego kie​run​ku. Zła​p ał go bez pro​ble​mu, co tyl​ko bar​dziej ją zi​ry​to​wa​ło. – Nie mów mi, co są​dzisz na te​mat Aman​dy, mło​ta, któ​ry przy​wio​zła, albo na przy​kład co ro​bi​ła w domu, w któ​rym do​ra​sta​łeś, kie​dy po​win​n a była zaj​mo​wać się pro​wa​dze​n iem śledz​twa… A już z pew​n o​ścią nie wspo​mi​n aj o tym, co po​wie​dzia​ła ci w piw​n i​cy, i co tak tobą wstrzą​snę​ło, że wpa​dłeś w emo​cjo​n al​n ą ka​ta​to​n ię. Przy​n ajm​n iej bar​dziej niż zwy​kle… – Prze​rwa​ła, żeby wziąć głę​bo​ki od​dech. – Po pro​stu zi​gno​ruj to wszyst​ko, do​brze? Ga​p ił się na nią przez kil​ka se​kund, aż wresz​cie się ode​zwał. – We​dług mnie to zna​ko​mi​ty po​mysł… Zo​ba​czy​my się póź​n iej – do​rzu​cił, wpy​cha​jąc sto​pę do buta. – No ja​sne – od​p ar​ła. Opu​ści​ła wzrok na wy​świe​tlacz cy​fro​we​go ta​ble​ta, jak​by fak​tycz​n ie chcia​ła prze​czy​tać to, co było na nim na​p i​sa​n e. Pal​ca​mi tra​fia​ła w przy​p ad​ko​we kla​wi​sze. Czu​ła, że Will za​wa​hał się przez chwi​lę, a po​tem ener​gicz​n ie za​su​n ął za​sło​n ę. Na pod​ło​dze za​skrzy​p ia​ły po​de​szwy jego bu​tów. Sara sie​dzia​ła z opusz​czo​n ą gło​wą, od​li​cza​jąc w pa​mię​ci. Kie​dy do​szła do sześć​dzie​się​ciu, pod​n io​sła spoj​rze​n ie. Will po​szedł. – Cho​ler​n y du​p ek – syk​n ę​ła, zsu​wa​jąc ta​blet na blat sto​li​ka. Wcze​śniej Sara czu​ła się zmę​czo​n a jak dia​bli, lecz te​raz ogar​n ę​ło ją ta​kie po​iry​to​wa​n ie, że za​p o​mnia​ła o wszyst​kim poza swo​ją zło​ścią. Umy​ła ręce. Woda oka​za​ła się tak go​rą​ca, że z ła​two​ścią mo​gła po​p a​rzyć so​bie dło​n ie, ale mimo to tar​ła skó​rę co​raz moc​n iej. Nad zle​wem wi​sia​ło lu​stro. Zo​ba​czy​ła, że jej wło​sy były w nie​ła​dzie, a na rę​ka​wie za​sty​gło parę kro​p li krwi. To był pierw​szy wie​czór, kie​dy wró​ci​ła do domu w swo​im ro​bo​czym stro​ju. Przez ostat​n ie dwa ty​go​dnie pil​n o​wa​ła, by po za​koń​cze​n iu dy​żu​ru wziąć prysz​n ic, a na​stęp​nie prze​brać się w su​kien​kę lub coś rów​n ie atrak​cyj​n e​go i do​p ie​ro wów​czas iść na spo​tka​n ie z Wil​lem.

A może wła​śnie na tym po​le​gał pro​blem? Może całe zaj​ście z Aman​dą nie mia​ła z tym nic wspól​n e​go? Wcze​śniej, kie​dy szli uli​cą, zda​rzy​ło się, że Will omiótł Sarę spoj​rze​n iem – jej skoł​tu​n io​n e wło​sy, jej byle ja​kie ciu​chy – i wy​czy​ta​ła w jego wzro​ku, że tym ra​zem nie wy​war​ła na nim szcze​gól​n e​go wra​że​n ia. Will za​wsze był nie​n a​gan​n ie ubra​n y. Pew​n ie po​my​ślał, że nie​zbyt się po​sta​ra​ła. Albo może cho​dzi​ło o coś wię​cej. Wi​dział prze​cież, jak pła​ka​ła w sa​mo​cho​dzie. Może ten płacz go od​strę​czył? Ale je​śli tak, to cze​mu zde​cy​do​wał się za​p ro​wa​dzić ją do domu, w któ​rym spę​dził dzie​ciń​stwo? To, że zde​cy​do​wał się po​dzie​lić z nią tak oso​bi​sty​mi wspo​mnie​n ia​mi spra​wi​ło, iż Sara po​czu​ła, jak​by ich zwią​zek w koń​cu za​czy​n ał na​bie​rać ru​mień​ców. A po​tem zna​leź​li się tu​taj, gi​gan​tycz​n y​mi su​sa​mi po​su​wa​jąc się wstecz i po​ty​ka​jąc o wła​sne nogi. – No, cześć – ode​zwa​ła się Fa​ith, sta​jąc przy otwar​tej za​sło​n ie. Part​n er​ka Wil​la na jed​n ym ręku trzy​ma​ła swo​ją pię​cio​mie​sięcz​n ą cór​kę, a w dru​gim ogrom​n ą tor​bę z jed​n o​ra​zo​wy​mi pie​lusz​ka​mi. – Co się dzie​je? Sara po​sta​n o​wi​ła od razu przejść do sed​n a spra​wy. – A co, aż tak źle wy​glą​dam? – Je​steś ode mnie wyż​sza o pięt​n a​ście cen​ty​me​trów, za to wa​żysz o pieć kilo mniej. Czy na​p raw​dę chcesz, że​bym od​p o​wie​dzia​ła ci na to py​ta​n ie? – No do​brze, wy​star​czy. – Sara wy​cią​gnę​ła ręce po małą Emmę. – Mogę? Jed​n ak Fa​ith nadal trzy​ma​ła nie​mow​lę na ręku. – Wierz mi, na pew​n o nie chcia​ła​byś zna​leźć się w po​bli​żu ta​kie​go pa​skudz​twa. Naj​p ierw mu​szę wy​wa​lić ten nie​bez​p iecz​n y ła​du​n ek, któ​ry ma w pie​lusz​ce. Za​p ach rze​czy​wi​ście był dość nie​p rzy​jem​n y, lecz mimo to Sara wzię​ła nie​mow​la​ka. Jaka miła od​mia​n a, wresz​cie trzy​mać w ra​mio​n ach zdro​we dziec​ko, po​my​śla​ła. – Do​my​ślam się, że przy​szłaś od​wie​dzić Aman​dę. Mąż Sary tak​że pra​co​wał w po​li​cji, więc już daw​n o po​zna​ła re​gu​ły gry. Je​śli je​den z nich zna​lazł się w szpi​ta​lu, na​tych​miast zja​wia​li się tam wszy​scy. – Albo zwy​czaj​n ie stę​sk​n i​łaś się za Wil​lem. – Je​stem zdu​mio​n a, że w ogó​le dał się tu za​cią​gnąć. Nie​n a​wi​dzi tego miej​sca. – Fa​ith wy​ję​ła z tor​by świe​żą pie​lusz​kę i kil​ka mo​krych chu​s​te​czek. – Wiesz, co się przy​da​rzy​ło Aman​dzie? – Upa​dła i zła​ma​ła nad​gar​stek. Przez pe​wien czas bę​dzie mu​sia​ła cho​dzić w gip​sie, ale w su​mie to nic groź​n e​go. Po​ło​ży​ła małą Emmę na łóż​ku. Fa​ith pew​n ie przy​p usz​cza​ła, że Sara wła​śnie jest na dy​żu​rze. Na tym wła​śnie po​le​gał kło​p ot z ta​jem​n i​ca​mi Wil​la – Sara do​szła do wnio​sku, że ze wzglę​du na nie​go ona tak​że sta​ra się utrzy​mać pew​n e spra​wy w se​kre​cie. W ża​den spo​sób nie mo​gła opo​wie​dzieć Fa​ith, co sta​ło się Aman​dzie, nie ujaw​n ia​jąc przy oka​zji, że była świad​kiem ca​łe​go zda​rze​n ia. – Zgod​n ie z roz​kła​dem. – Fa​ith wska​za​ła grup​kę star​szych ko​biet, któ​re zgro​ma​dzi​ły się w po​bli​żu dy​żur​ki pie​lę​gnia​rek. Z wy​jąt​kiem rzu​ca​ją​cej się w oczy swo​im stro​jem czar​n o​skó​rej Ame​ry​kan​ki, któ​ra okrę​ci​ła do​oko​ła szyi ró​żo​wy szal, wszyst​kie pa​n ie ubra​n e były w ta​kie same dre​sy, no​si​ły iden​tycz​n ie ob​cię​te krót​kie fry​zu​ry i trzy​ma​ły się pro​sto jak strza​ła.

– Do​bre, sta​re kum​p el​ki – wy​ja​śni​ła Fa​ith. – Mama i Roz już są przy Aman​dzie. Je​stem pew​n a, że będą aż do świ​tu opo​wia​dać so​bie hi​sto​ryj​ki z cza​sów woj​n y. Sara wy​cie​ra​ła pupę Emmy. Dziec​ko wier​ci​ło się, więc po​dra​p a​ła je po brzusz​ku. – No, skar​bie, jak da​jesz so​bie radę z ma​mu​sią? – spy​ta​ła. – Chcesz się do​wie​dzieć, czy już mia​łam ocho​tę ją udu​sić? – Fa​ith usa​do​wi​ła się na stoł​ku. – Co​dzien​n ie rano mam dla sie​bie dzie​sięć mi​n ut, naj​faj​n iej​szych w ca​łym dniu, za​n im Emma się obu​dzi i będę mu​sia​ła ją na​kar​mić i ubrać. Póź​n iej sama jem i przy​go​to​wu​ję się do wyj​ścia, no a po​tem w pra​cy za​czy​n a się nor​mal​n y młyn. Te​le​fon dzwo​n i bez prze​rwy i roz​ma​wiam z idio​ta​mi, któ​rzy usi​łu​ją mnie okła​mać, i tak aż do na​stęp​n e​go ran​ka, kie​dy zno​wu mam dla sie​bie te cu​dow​n e dzie​sięć mi​n ut. Fa​ith po​p a​trzy​ła na Sarę zna​czą​co. – Moja mama co​dzien​n ie rano jest na no​gach już o pią​tej. Sły​szę pię​tro ni​żej jej szu​ra​n ie, czu​ję za​p ach kawy i ja​jecz​n i​cy, a kie​dy w koń​cu scho​dzę na dół do kuch​n i, mama jest w świet​n ym hu​mo​rze i ma ocho​tę na po​ga​węd​kę, chce ko​n iecz​n ie po​roz​ma​wiać o swo​ich pla​n ach na ten dzień i opo​wie​dzieć, co wczo​raj wie​czo​rem wi​dzia​ła w wia​do​mo​ściach; pyta, co mam ocho​tę zjeść na śnia​da​n ie i co ma mi przy​go​to​wać na ko​la​cję… Przy​się​gam na Boga, Saro, że to skoń​czy się tak, że któ​re​goś dnia ją udu​szę. Na​p raw​dę. – Ja też mam mat​kę – wes​tchnę​ła Sara. – Do​sko​n a​le cię ro​zu​miem. Wsu​n ę​ła pod pupę nie​mow​lę​cia świe​żą pie​lusz​kę. Emma za​ma​cha​ła nóż​ka​mi, pró​bu​jąc prze​krę​cić się na brzu​szek. – Co ro​bisz, kie​dy Will jest na lot​n i​sku? – My​śla​łam, że wiesz. – Że niby co wiem? – Aman​da wy​zna​czy​ła go do pil​n o​wa​n ia to​a ​let, więc w dzień mam te​raz wol​n e i mogę wo​zić mamę na za​ję​cia z fi​zjo​te​ra​p ii. – Fa​ith wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Wiesz chy​ba, że to nie pierw​szy raz, kie​dy mama albo Aman​da na​gi​n a​ją za​sa​dy, żeby wy​świad​czyć so​bie przy​słu​gę. – Więc Aman​da nie zro​bi​ła tego, żeby uka​rać Wil​la za jego fry​zu​rę? – A co jest w niej złe​go? Will świet​n ie wy​glą​da. – Naj​wy​raź​n iej Will był w do​sko​n a​łej for​mie, je​śli cho​dzi o od​czy​ty​wa​n ie ko​bie​cych my​śli. – Nie bar​dzo ro​zu​miem, na czym po​le​ga​ją ich ukła​dy. – Aman​dy i Wil​la? Czy może Wil​la i resz​ty świa​ta? – Któ​re​kol​wiek. Oba. Sara za​p ię​ła śpiosz​ki i po​gła​dzi​ła pal​ca​mi bu​zię dziec​ka. Emma uśmiech​n ę​ła się od ucha do ucha, po​ka​zu​jąc ma​leń​kie bia​łe plam​ki w miej​scach, gdzie dwa pierw​sze ząb​ki prze​dzie​ra​ły się przez dol​n e dzią​sła. Gdy Sara prze​su​wa​ła rękę tam i z po​wro​tem, spoj​rze​n ie Emmy bacz​n ie śle​dzi​ło jej ru​chy. – Ona po​wo​li sta​je się praw​dzi​wą oso​bą. – Ostat​n io cią​gle się ze mnie śmie​je. Sta​ram się nie brać tego oso​bi​ście. Sara po​sa​dzi​ła so​bie Emmę na bio​drze, oplą​tu​jąc rącz​ką dziec​ka swo​ją szy​ję. – Jak dłu​go Will pra​cu​je dla Aman​dy? – O ile wiem, to od po​cząt​ku swo​jej za​wo​do​wej ka​rie​ry. Ne​go​cja​cje w spra​wie za​kład​n i​ków. Nar​ko​ty​ki. Prze​stęp​stwa szcze​gól​n e​go ro​dza​ju.

– Czy to nor​mal​n e, że ktoś przez całą za​wo​do​wą ka​rie​rę pra​cu​je z jed​n ym sze​fem? – Ra​czej nie. Gli​n ia​rze są jak koty. Prę​dzej zmie​n ią wła​ści​cie​li niż miej​sce po​by​tu. Sara nie po​tra​fi​ła so​bie wy​obra​zić, że Will mógł po​p ro​sić o prze​n ie​sie​n ie go ra​zem z Aman​dą. Rzad​ko wy​gła​szał po​chwal​n e pe​a ny na jej cześć, zaś Aman​da wy​da​wa​ła się mieć praw​dzi​wą przy​jem​n ość w za​da​wa​n iu mu tor​tur. Jed​n ak je​śli Will po​sia​dał ja​kąś nad​rzęd​n ą ce​chę cha​rak​te​ru, to bez wąt​p ie​n ia była nią nie​chęć do ja​kich​kol​wiek zmian. Ten fakt po​win​n a po​trak​to​wać jako ostrze​że​n ie. – No do​brze, te​raz moja ko​lej na za​da​wa​n ie py​tań. – Fa​ith wzię​ła się pod łok​cie. – Wła​ści​wie mam tyl​ko jed​n o, ale bar​dzo waż​n e: kie​dy wresz​cie weź​miesz go za te ostrzy​żo​n e na jeża kła​ki i zmu​sisz, żeby za​ła​twił so​bie ten pie​p rzo​n y roz​wód? Sara zdo​ła​ła zmu​sić się do uśmie​chu. – To bar​dzo ku​szą​ca per​spek​ty​wa. – Więc cze​mu nic z tym nie ro​bisz? – Po​n ie​waż ul​ti​ma​tum nig​dy się nie spraw​dza. Poza tym nie chcę, żeby dla mnie opu​ścił swo​ją żonę. – Ale on chce ją opu​ścić. Sara nie za​mie​rza​ła po​twier​dzać oczy​wi​sto​ści. Gdy​by Will na​p raw​dę chciał uzy​skać roz​wód, toby go uzy​skał. Fa​ith wy​dę​ła usta i prych​n ę​ła. – Pew​n ie nie chcesz żad​n ej rady od ko​bie​ty, któ​ra nig​dy nie była mę​żat​ką, za to ma jed​no dziec​ko w col​le​ge’u, a dru​gie w pie​lu​chach. Sara ro​ze​śmia​ła się. – Nie mu​sisz roz​p ra​wiać się ze sobą tak szyb​ko. – No cóż, faj​n i fa​ce​ci nie usta​wia​li się w ko​lej​ce, żeby uma​wiać się na rand​ki z po​li​cjant​ką, za to mnie ja​koś nie po​cią​ga​ją ta​kie bez​u​ży​tecz​n e dup​ki, któ​re chęt​n ie oże​n ią się z pa​nią ofi​cer. Trud​n o było się z nią spie​rać. Fak​tycz​n ie, nie​wie​lu fa​ce​tów ma tak ogni​sty tem​p e​ra​ment, żeby uma​wiać się na rand​ki z dziew​czy​n ą, któ​ra może ich aresz​to​wać. – Czy Will coś ci mó​wił? – po​p ra​wi​ła się Fa​ith. – To zna​czy o so​bie? Czy co​kol​wiek ci po​wie​dział? – Tro​chę. – Na​gle Sara po​czu​ła się nie​do​rzecz​n ie win​n a, że Will nie otwo​rzył się przed nią. – W su​mie spo​ty​ka​my się od nie​daw​n a. – Mam w gło​wie dłu​gą li​stę py​tań – przy​zna​ła Fa​ith. – Na przy​kład, co się sta​ło z jego ro​dzi​ca​mi? Do​kąd po​szedł, kie​dy do​rósł i wy​p adł z sys​te​mu opie​ki spo​łecz​n ej? Ja​kim cu​dem uda​ło mu się skoń​czyć col​le​ge? W jaki spo​sób do​stał się do GBI? – Uważ​n ie po​p a​trzy​ła na Sarę, ale ona tyl​ko wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Sta​ty​stycz​n ie rzecz bio​rąc, dzie​cia​ki z sie​ro​ciń​ców mają osiem​dzie​siąt pro​cent szans, że przed ukoń​cze​n iem dwu​dzie​stu je​den lat wy​lą​du​ją w aresz​cie. Sześć​dzie​siąt pro​cent z nich koń​czy w wię​zie​n iu. – Mniej wię​cej się zga​dza. Sara w kół​ko prze​ra​bia​ła ten sce​n a​riusz, bo ta​kie dzie​ci czę​sto lą​do​wa​ły na od​dzia​le ra​tun​ko​wym. Jed​n e​go dnia le​czy​ła dzie​cia​ka z po​wo​du bólu ucha, a dru​gie​go wi​dzia​ła, jak przy​ku​ty kaj​dan​ka​mi do no​szy cze​ka na trans​p ort do wię​zie​n ia. Fakt, że Will dzię​ki swo​im zdol​n o​ściom zdo​łał wy​ła​mać się z tego za​bój​cze​go sche​ma​tu, był jed​n ą z rze​czy, któ​re bu​dzi​ły jej naj​więk​szy po​dziw. Po​mi​mo nie​sprzy​ja​ją​cych oko​licz​n o​ści osią​gnął w ży​ciu suk​ces.

Jed​n ak była cał​ko​wi​cie prze​ko​n a​n a, że Will za nic by nie chciał, żeby roz​ma​wia​ła o jego spra​wach z Fa​ith, więc szyb​ko zmie​n i​ła te​mat. – Czy pra​cu​jesz przy śledz​twie w spra​wie Ash​le​igh Sny​der? – Chcia​ła​bym – wes​tchnę​ła Fa​ith. – Ale nie ro​bię so​bie wiel​kich na​dziei. To jesz​cze nie zna​la​zło się w wia​do​mo​ściach, ale ona znik​n ę​ła już ja​kiś czas temu, a ci jej niby przy​ja​cie​le, któ​rzy pcha​ją się przed ka​me​ry, zwy​czaj​n ie ni​cze​go nie wie​dzą. – Kie​dy do​kład​n ie? – Jesz​cze przed prze​rwą wio​sen​n ą. – To było w ze​szłym ty​go​dniu. Na od​dzia​le ra​tun​ko​wym od razu za​uwa​ża​n o ta​kie spra​wy, po​n ie​waż la​wi​n o​wo ro​sła licz​ba za​truć al​ko​ho​lem oraz psy​choz spo​wo​do​wa​n ych za​ży​wa​n iem nar​ko​ty​ków. – Nikt nie zwró​cił uwa​gi, że wy​p a​ro​wa​ła? – Jej ro​dzi​ce my​śle​li, że po​je​cha​ła na Red​n eck Ri​vie​ra, a z ko​lei kum​p le, że po​sta​n o​wi​ła od​wie​dzić ro​dzi​ców. Ko​le​żan​ka, któ​ra z nią miesz​ka, cze​ka​ła całe dwa dni, za​n im zgło​si​ła za​gi​n ię​cie. Po​dob​n o są​dzi​ła, że Ash​le​igh po​zna​ła ja​kie​goś chło​p a​ka, więc zwy​czaj​n ie nie chcia​ła na​ro​bić jej kło​p o​tów. – Czy​li ra​czej nie ma szans, że sama sfin​go​wa​ła po​rwa​n ie? – W jej sy​p ial​n i było mnó​stwo krwi – na po​dusz​ce, na dy​wa​n ie. – I ko​le​żan​ka nie po​my​śla​ła, że jest w tym coś dziw​n e​go? – Mam syna w tym wie​ku. Taka mło​dzież jest nie​sa​mo​wi​cie tępa. Oso​bi​ście wąt​p ię, czy gdy​by prom ko​smicz​n y wy​lą​do​wał mu na czo​le, to czy uznał​by ten fakt za coś nie​zwy​kłe​go – oświad​czy​ła Fa​ith i za​raz gład​ko prze​sko​czy​ła do po​p rzed​n ie​go te​ma​tu. – Mo​gła​byś zer​k​nąć w do​ku​men​ta​cję me​dycz​n ą Wil​la? Ta pro​p o​zy​cja kom​p let​n ie za​sko​czy​ła Sarę. – Jego akta z okre​su nie​p eł​n o​let​n o​ści zo​sta​ły za​p ie​czę​to​wa​n e – mo​żesz mi wie​rzyć, bo pró​bo​wa​łam się do nich do​brać. Ale prze​cież w Gra​dy Ho​spi​tal mu​szą być ja​kieś re​je​stry z cza​sów, kie​dy Will był dziec​kiem. Głę​bo​ki ru​mie​n iec wy​p ełzł na po​licz​ki i de​kolt Sary. Szcze​rze mó​wiąc, roz​wa​ża​ła kie​dyś taką opcję, ale zdro​wy roz​są​dek zwy​cię​żył. – Za​glą​da​n ie do cu​dzych akt bez zgo​dy za​in​te​re​so​wa​n e​go jest nie​le​gal​n e. Poza tym… Na​gle za​mil​kła. Sama przed sobą mu​sia​ła przy​znać, że tro​chę mija się z praw​dą. Po​su​n ę​ła się do tego, żeby pójść do ar​chi​wum i po​p ro​sić o spraw​dze​n ie. Jed​n a z se​kre​ta​rek wy​ję​ła kar​tę pa​cjen​ta z da​n y​mi Wil​la. Sara wzię​ła ją do ręki, lecz na na​klej​ce wy​p i​sa​n e było na​zwi​sko Wil​bu​ra Tren​ta, tym​cza​sem w li​cen​cji Wil​la wid​n ia​ło czar​n o na bia​łym, że na​zy​wa się Wil​liam Trent. Sara wi​dzia​ła to na wła​sne oczy, kie​dy po​p rzed​n ie​go wie​czo​ra Will otwo​rzył port​fel, żeby za​p ła​cić za ko​la​cję. – Więc dla​cze​go Aman​da na​zwa​ła go Wil​bu​rem? – Hej! – za​wo​ła​ła Fa​ith, pstry​ka​jąc jej przed no​sem pal​ca​mi. – Je​steś tu​taj? – Prze​p ra​szam, chy​ba na mo​ment prze​n io​słam się w inne re​jo​n y. – Sara prze​ło​ży​ła Emmę na dru​gie bio​dro. – Ja po pro​stu… In​ten​syw​n ie sta​ra​ła się przy​p o​mnieć so​bie, o czym przed chwi​lą roz​ma​wia​ły. – … nie mam za​mia​ru go szpie​go​wać – do​koń​czy​ła. Przy​n ajm​n iej to było praw​dą. Sara chcia​ła wie​dzieć co nie​co o prze​szło​ści Wil​la, po​n ie​waż byli ko​chan​ka​mi, a nie dla​te​go, że za​mie​rza​ła na​p i​sać ja​kąś nie​p rzy​zwo​itą roz​p ra​wę. – Obie​cał, że o wszyst​kim mi opo​wie, kie​dy bę​dzie na to go​to​wy.

– No cóż, w ta​kim ra​zie po​wo​dze​n ia – od​p ar​ła Fa​ith. – Ale gdy​byś tym​cza​sem do​wie​dzia​ła się cze​goś cie​ka​we​go, daj mi znać. Sara za​gry​zła war​gi, wpa​tru​jąc się w Fa​ith. Nie​p o​ha​mo​wa​n a po​trze​ba, żeby do​bić tar​gu, na​ra​sta​ła w niej co​raz szyb​ciej. Po​ja​wie​n ie się Aman​dy w daw​n ym sie​ro​ciń​cu. Mło​tek. Trud​ny do wy​tłu​ma​cze​n ia gniew Wil​la. Jego na​głe pra​gnie​n ie, żeby zo​stać sam na sam z Aman​dą. Fa​ith była spryt​n a jak dia​bli. Za​n im zo​sta​ła agen​tem spe​cjal​n ym GBI, pra​co​wa​ła w po​li​cji w Atlan​cie jako de​tek​tyw do spraw za​bójstw. Przez dwa lata była part​n er​ką Wil​la, zaś jej mat​ka na​le​ża​ła do gro​n a sta​rych przy​ja​ció​łek Aman​dy. Je​śli Sara po​dzie​li się z nią in​for​ma​cją o tym, co dziś wie​czo​rem wy​da​rzy​ło się w sie​ro​ciń​cu, może Fa​ith po​mo​że jej po​skła​dać w ca​łość wszyst​kie wska​zów​ki. I wte​dy Will bę​dzie dla niej stra​co​n y na za​wsze. – Po​słu​chaj, Fa​ith – za​czę​ła. – Cie​szę się, że je​ste​śmy przy​ja​ciół​ka​mi. Na​p raw​dę bar​dzo cię lu​bię. Ale nie chcia​ła​bym roz​ma​wiać o Wil​lu za jego ple​ca​mi. On musi wie​dzieć, że za​wsze i w każ​dej sy​tu​a cji je​stem po jego stro​n ie. Przy​ję​ła te sło​wa le​p iej niż się Sara spo​dzie​wa​ła. – Masz sta​n ow​czo za do​brze po​ukła​da​n e w gło​wie, żeby wią​zać się z ja​kimś gli​n ia​rzem. Zwłasz​cza z Wil​lem. Sa​rze przy​szło do gło​wy, że być może ich zwią​zek już do​biegł koń​ca, ale za​cho​wa​ła to dla sie​bie. – Dzię​ku​ję, że mnie ro​zu​miesz. Fa​ith mach​n ę​ła ręką do ja​kiejś star​szej ko​bie​ty, któ​ra przy​sta​n ę​ła obok dy​żur​ki pie​lę​gnia​rek. Nie​zna​jo​ma nie mia​ła na so​bie dre​su, lecz dżin​sy i bluz​kę w kwia​ty, jed​n ak roz​ta​cza​ła wo​kół sie​bie tak wy​raź​n ą aurę ofi​ce​ra po​li​cji, że nie mo​gło być mowy o żad​n ej po​mył​ce. Cho​dzi​ło o spo​sób, w jaki roz​glą​da​ła się po po​miesz​cze​n iu, za​uwa​ża​jąc po​rząd​n ych oby​wa​te​li i wy​ła​wia​jąc wpraw​n ym okiem tych, któ​rzy ewen​tu​a l​n ie mo​gli spra​wiać kło​p o​ty. Po​ma​cha​ła do Fa​ith, spraw​dzi​ła li​stę pa​cjen​tów i ru​szy​ła w kie​run​ku sali, w któ​rej le​ża​ła Aman​da. – Po je​de​n a​stym wrze​śnia bra​ła udział w ćwi​cze​n iach Mos​sa​du – rzu​ci​ła Fa​ith. – Ma dwo​je dzie​ci i tro​je wnu​cząt, a za sobą pięć roz​wo​dów, w tym dwa razy z tym sa​mym męż​czy​zną. I do​ko​n a​ła tego wszyst​kie​go, nie wkła​da​jąc dre​sów. – Głos Fa​ith był pe​łen czci. – Jest dla mnie nie​do​ści​głym wzo​rem. Sara za​ko​ły​sa​ła Emmę w taki spo​sób, żeby zer​k​n ąć na jej twa​rzycz​kę. Do​oko​ła nie​mow​lę​cia uno​sił się za​p ach lek​ko spo​co​n e​go ciał​ka, zmie​sza​n y z wo​n ią chu​s​te​czek do wy​cie​ra​n ia pupy. – Two​ja mama też może być dla cie​bie wzo​rem. Fa​ith wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Za bar​dzo się róż​n i​my. Mama jest spo​koj​n a, sza​le​n ie sys​te​ma​tycz​n a, do bólu obo​wiąz​ko​wa, a ja… No cóż, osta​tecz​n ie i tak wszy​scy damy nura pod zie​mię. Ta kon​klu​zja mo​gła wy​da​wać się nie​co dziw​n a w wy​p ad​ku ko​bie​ty, któ​ra za​wsze wo​zi​ła w ba​gaż​n i​ku na​ła​do​wa​n ą du​bel​tów​kę. – Czu​ję spo​kój na myśl, że je​steś ra​zem z Wil​lem… – oznaj​mi​ła, choć wia​do​mo było, że Fa​ith nig​dy nie zro​zu​mie, jak wiel​ki kom​p le​ment usły​sza​ła od Sary. – W sy​tu​a cji pod​bram​ko​wej wy​ka​zu​jesz zim​n ą krew.

– Jak tyl​ko prze​sta​ję się wy​głu​p iać. – Fa​ith mach​n ę​ła ręką w stro​n ę po​ko​ju Aman​dy. – Mo​żesz te​raz zde​to​n o​wać bom​bę, a kie​dy opad​n ie kurz, one wszyst​kie nadal tu będą, z od​bez​p ie​czo​n ą bro​n ią, go​to​we do wal​ki. Sara mia​ła oka​zję wi​dzieć Aman​dę w kil​ku na​p raw​dę trud​n ych sy​tu​a cjach. Na​wet przez chwi​lę nie wąt​p i​ła, że Fa​ith się myli. – Mama mó​wi​ła, że kie​dy wstę​p o​wa​ły do służ​by, pierw​sze było py​ta​n ie o ich ży​cie sek​su​al​n e. Czy są dzie​wi​ca​mi? Je​że​li nie, to z ilo​ma męż​czy​zna​mi spa​ły, czy było ich wię​cej niż je​den? Może mniej niż trzech? – Czy to zgod​n e z pra​wem? – Wszyst​ko jest zgod​n e z pra​wem, je​śli ucho​dzi ci to na su​cho. – Fa​ith uśmiech​n ę​ła się od ucha do ucha. – Py​ta​li mamę, czy w ra​zie gdy​by zo​sta​ła przy​ję​ta do służ​by, bę​dzie upra​wiać seks z po​li​cjan​ta​mi. Od​p o​wie​dzia​ła, że wszyst​ko za​le​ży od tego, jak wy​glą​da​ją. – A co z Aman​dą? – za​p y​ta​ła Sara. Upa​dek do piw​n i​cy spra​wił, że przy​wo​ła​ła z pa​mię​ci pierw​sze dni służ​by. Może ist​n iał ja​kiś po​wód, dla któ​re​go to zro​bi​ła. – Czy ona za​wsze była gli​n ia​rzem? – O ile wiem, to tak. – I nig​dy nie zaj​mo​wa​ła się spra​wa​mi nie​let​n ich? Oczy Fa​ith zwę​zi​ły się w dwie szpar​ki. Sara nie​mal wi​dzia​ła, jak w mgnie​n iu oka bu​dzi się w niej de​tek​tyw. – Do cze​go zmie​rzasz? Cała uwa​ga Sary nadal kon​cen​tro​wa​ła się na Em​mie. – Zwy​czaj​n ie by​łam cie​ka​wa. Will nie opo​wia​dał mi zbyt wie​le na jej te​mat. – Bo nie mógł – wy​ja​śni​ła Fa​ith. – Ja prak​tycz​n ie do​ra​sta​łam przy Aman​dzie. Przez całe lata uma​wia​ła się na rand​ki z moim wuj​kiem, ale ten idio​ta nig​dy nie zdo​był się na to, żeby po​p ro​sić ją o rękę. – Więc nig​dy nie wy​szła za mąż? Nie ma dzie​ci? – Ona nie może mieć dzie​ci. Wiem, że pró​bo​wa​ła, ale oka​za​ło się to nie​moż​li​we. Sara wpa​try​wa​ła się w ma​lut​ką Emmę. Przy​n ajm​n iej jed​n a rzecz łą​czy​ła ją z Aman​dą, ale nie było to coś, czym na​le​ży się chwa​lić. 5 – Czy po​tra​fisz wy​obra​zić ją so​bie w roli mat​ki? Już lep​sza by​ła​by Ca​sey An​tho​n y . Emma do​sta​ła ata​ku czkaw​ki, więc Sara po​ma​so​wa​ła jej brzu​szek. Uśmiech​n ę​ła się do Fa​ith, my​śląc – ma​rząc! – o tym, żeby szcze​rze z nią po​roz​ma​wiać, choć wie​dzia​ła, że nie wol​no jej tego zro​bić. Od daw​n a nie czu​ła się tak osa​mot​n io​n a. Oczy​wi​ście, za​wsze mo​gła za​dzwo​n ić do swo​jej mat​ki, ale nie czu​ła się przy​go​to​wa​n a na wy​kład o tym, co słusz​n e, a co nie​słusz​n e, zwłasz​cza że świet​n ie wi​dzia​ła róż​n i​cę, któ​ra mniej upo​dab​n ia​ła ją do bo​ha​ter​ki go​rą​ce​go ro​man​su, a bar​dziej do ko​bie​ty, któ​ra z re​zy​gna​cją po​zwo​li​ła zro​bić z sie​bie wy​cie​racz​kę przed drzwi. Do​kład​n ie o czymś ta​kim mó​wi​ła Ca​thy Lin​ton: dla​cze​go da​jesz wszyst​ko męż​czyź​n ie, któ​ry nie może albo nie chce dać ci ni​cze​go w za​mian. – Czy to ty, czy Emma? – spy​ta​ła na​gle Fa​ith. Sara zo​rien​to​wa​ła się, że po​chrzą​ku​je. – Ja. Wła​śnie do​szłam do wnio​sku, że moja mat​ka mia​ła w pew​n ej spra​wie cał​ko​wi​tą ra​cję. – Boże, jak ja tego nie​n a​wi​dzę – mruk​n ę​ła Fa​ith i usia​dła pro​sto. – A sko​ro już o wil​ku

mowa… Obok dy​żur​ki pie​lę​gnia​rek przy​sta​n ę​ła Eve​lyn Mit​chell. Wy​da​wa​ło się, że jest od​la​n a na tej sa​mej ma​try​cy, co wszyst​kie jej ko​le​żan​ki: do​p a​so​wa​n y do fi​gu​ry dres, szczu​p ła po​stać, pew​n a sie​bie po​sta​wa – na​wet wów​czas, gdy nie mo​gła obyć się bez kul. Naj​wy​raź​n iej roz​glą​da​ła się za cór​ką. Fa​ith nie​chęt​n ie pod​n io​sła się z miej​sca. – Cóż, obo​wią​zek wzy​wa… Po​wlo​kła się w kie​run​ku dy​żur​ki pie​lę​gnia​rek, szu​ra​jąc no​ga​mi po pod​ło​dze. Sara pod​n io​sła Emmę wy​żej i koń​cem nosa po​ła​sko​ta​ła jej no​sek. W od​p o​wie​dzi dziew​czyn​ka za​p isz​cza​ła z ucie​chy, uka​zu​jąc dwa rzę​dy ró​żo​wiut​kich dzią​seł. Je​śli ktoś miał ja​kie​kol​wiek wąt​p li​wo​ści, czy Fa​ith Mit​chell jest do​brą mat​ką, wy​star​czy​ło, by po​p a​trzył na jej szczę​śli​wą có​recz​kę. Sara mu​snę​ła usta​mi po​li​czek dziew​czyn​ki, a wte​dy ma​lut​ka za​n io​sła się ra​do​snym chi​cho​tem. Jesz​cze kil​ka po​ca​łun​ków i chi​chot za​mie​n ił się w ci​chut​kie po​chra​p y​wa​n ie. Mała parę razy wierz​gnę​ła w po​wie​trzu nóż​ka​mi. Sara znów ją po​ca​ło​wa​ła. – Jego KTO? – roz​legł się wrzask Fa​ith. Jej głos roz​legł się echem na ca​łym od​dzia​le ra​tun​ko​wym. Obie, mat​ka i cór​ka, bez skrę​po​wa​n ia ga​p i​ły się na Sarę. Z tej od​le​gło​ści mo​gły ucho​dzić za bliź​n iacz​ki. Obie tego sa​me​go wzro​stu i mniej wię​cej tej sa​mej wagi. Obie z bu​rzą blond wło​sów i zna​jo​mym za​okrą​gle​niem ra​mion. Mina Fa​ith wy​da​wa​ła się wy​raź​n ie za​tro​ska​n a, pod​czas gdy twarz Eve​lyn po​zo​sta​ła nie​od​gad​n io​n a jak za​wsze. Star​sza ko​bie​ta coś po​wie​dzia​ła i Fa​ith ski​n ę​ła gło​wą, za​n im znów ru​szy​ła w stro​n ę Sary. – Wy​bacz – po​wie​dzia​ła, wy​cią​ga​jąc ręce po dziec​ko. – Mu​szę le​cieć. Sara po​da​ła jej nie​mow​lę. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – Nie wiem. – Cho​dzi o Ash​le​igh Sny​der? – Nie… Tak. – Fa​ith znów otwo​rzy​ła usta i za​raz za​mknę​ła. Zde​cy​do​wa​n ie coś po​szło nie tak. Fa​ith nie ule​ga​ła ła​two prze​stra​cho​wi, Eve​lyn Mit​chell nie na​le​ża​ła do osób, któ​re oszczęd​n ie prze​ka​zu​ją po​sia​da​n e przez sie​bie in​for​ma​cje. – Fa​ith, prze​ra​żasz mnie – za​wo​ła​ła. – Czy z Wil​lem wszyst​ko w po​rząd​ku? – Ja nie… – za​czę​ła Fa​ith i za​mil​kła. – No wiesz, ja nie mogę… Znów urwa​ła, a jej usta przy​p o​mi​n a​ły te​raz cie​n iut​ką, bia​łą kre​skę. W koń​cu prze​mó​wi​ła. – Mia​łaś ra​cję, Saro. Pew​n e spra​wy mu​si​my za​trzy​mać dla sie​bie. Po raz dru​gi tego wie​czo​ra zda​rzy​ło się, że ktoś, kto chciał za​cho​wać coś w se​kre​cie, od​wró​cił się ple​ca​mi do Sary i po pro​stu od​szedł.

11 lipca 1975 roku PIĄTEK

ROZDZIAŁ 7 Aman​da prze​glą​da​ła pod​ręcz​n ik ze szko​le​n ia dla ko​biet, za​zna​cza​jąc ustę​p y, z któ​ry​mi po​win​n a się za​zna​jo​mić przed wie​czor​n y​mi za​ję​cia​mi. Sie​dzia​ła na sie​dze​n iu pa​sa​że​ra ply​mo​utha fury, na​le​żą​ce​go do Kyle’a Pe​ter​so​n a. Po​li​cyj​n e ra​dio brzę​cza​ło ci​chut​ko, ale wpraw​ne, wy​ćwi​czo​n e wie​le lat temu ucho Aman​dy po​tra​fi​ło wy​ło​wić z tego szu​mu istot​n e we​zwa​n ia. Od​wró​ci​ła kart​kę i za​czę​ła czy​tać na​stęp​n y roz​dział. Żeby zro​zu​mieć dłu​go​fa​lo​we skut​ki me​to​dy po​dzia​łu płci, naj​p ierw na​le​ży pod​dać dro​bia​zgo​wej ana​li​zie hi​p o​te​zę fal​licz​n ą w od​n ie​sie​n iu do pod​świa​do​mo​ści. – Cho​le​ra… – mruk​n ę​ła Aman​da. Co​kol​wiek to mia​ło ozna​czać. Sa​mo​chód za​drżał, kie​dy sie​dzą​cy z tyłu Pe​ter​sen prze​krę​cił się na dru​gi bok. Przez chwi​lę przy​glą​da​ła się jego od​bi​ciu w lu​ster​ku umiesz​czo​n ym nad przed​n ią szy​bą, ma​rząc, żeby fa​cet się nie obu​dził. Już i tak dziś rano zmar​n o​wa​ła pra​wie całą go​dzi​n ę na otrzą​sa​n iu z sie​bie jego rąk, a po​tem ko​lej​n e pół go​dzi​n y upły​n ę​ło na prze​p ra​sza​n iu, żeby wresz​cie prze​stał się dą​sać. Dzię​ki Bogu, że flasz​ka, któ​rą no​sił w kie​sze​n i oka​za​ła się na tyle peł​n a, żeby jej za​war​tość zwa​li​ła go z nóg, bo w prze​ciw​n ym ra​zie Aman​da w ży​ciu nie zna​la​zła​by cza​su, żeby prze​czy​tać wy​zna​czo​n e za​da​n ia. Choć w za​sa​dzie nie ro​zu​mia​ła z nich ani sło​wa. Nie​któ​re ustę​p y za​słu​gi​wa​ły wręcz na mia​n o ob​sce​n icz​n ych. Gdy​by tam​te ko​bie​ty były chęt​n e do​wie​dzieć się, jak funk​cjo​n u​ją ich po​chwy, z pew​n o​ścią za​czę​ły​by go​lić nogi i w koń​cu zna​la​zły​by mę​żów. W ra​diu coś trza​snę​ło. Aman​da sły​sza​ła mę​ski głos, któ​ry na zmia​n ę ucie​kał albo przy​bie​rał na sile. W ca​łym mie​ście były dziu​ry, gdzie za​sięg fal ra​dio​wych był kiep​ski lub na​wet ża​den, ale nie na tym po​le​gał pro​blem. Je​śli zda​rzy​ło się, że czar​n y po​li​cjant wzy​wał po​sił​ki, bia​li blo​ko​wa​li trans​mi​sję, wci​ska​jąc gu​zi​ki w swo​ich mi​kro​fo​n ach. Gdy go​dzi​n ę póź​n iej o wspar​cie pro​sił bia​ły funk​cjo​n a​riusz, czar​n i ro​bi​li do​kład​n ie to samo. A póź​n iej ktoś w „Atlan​ta Jo​ur​n al” albo w „Atlan​ta Con​sti​tu​tion” pi​sał ar​ty​kuł, w któ​rym za​sta​n a​wiał się nad przy​czy​n ą nie​daw​n e​go wzro​stu prze​stęp​czo​ści. Aman​da zno​wu spraw​dzi​ła, co po​ra​bia Pe​ter​sen. Sie​dzą​cy z tyłu męż​czy​zna po​chra​p y​wał, otwie​ra​jąc sze​ro​ko usta, ukry​te czę​ścio​wo pod zmierz​wio​n y​mi, daw​n o nie​p rzy​ci​n a​n y​mi wą​sa​mi. Prze​czy​ta​ła na​stęp​n y pa​ra​graf, szyb​ko za​p o​mi​n a​jąc o spra​wach, któ​re zo​sta​ły w nim omó​wio​n e. Ze zmę​cze​n ia wszyst​ko roz​ma​zy​wa​ło się jej przed oczy​ma. A może był to efekt zi​ry​to​wa​n ia? Oby nig​dy wię​cej nie mu​sia​ła czy​tać słów ta​kich jak ma​triar​chat albo pa​triar​6 chat. Wy​ślij​cie Glo​rię Ste​inem do Te​chwo​od Ho​mes, a wkrót​ce oka​że się, czy nadal bę​dzie są​dzić, że ko​bie​ty mogą rzą​dzić świa​tem. Te​chwo​od. Aman​da po​czu​ła, jak na​ra​sta w niej pa​n i​ka, po​dob​n a do wzbie​ra​ją​cej w trze​wiach żół​ci. Dłoń al​fon​sa na jej gar​dle. Dra​p a​n ie pa​znok​ci, kie​dy usi​ło​wał ze​drzeć z niej raj​sto​p y. Za​ci​snę​ła zęby, sta​ra​jąc się uspo​ko​ić wście​kłe bi​cie ser​ca, i sku​p i​ła się na głę​bo​kich od​de​chach. Na tym, żeby wcią​gnąć po​wie​trze, a po​tem je wy​p u​ścić. Po​wo​li. – Je​den… Dwa… Trzy… – Szep​tem od​li​cza​ła upły​wa​ją​ce se​kun​dy.

Mi​n ę​ło do​brych kil​ka mi​n ut, za​n im uda​ło jej się roz​luź​n ić za​ci​śnię​te szczę​ki i wró​cić do nor​mal​n e​go od​dy​cha​n ia. Aman​da nie spo​tka​ła Eve​lyn Mit​chell od ca​łych czte​rech dni, któ​re upły​n ę​ły od tam​te​go pa​skud​n e​go do​świad​cze​n ia. Nie po​ja​wi​ła się na żad​n ej od​p ra​wie. Jej na​zwi​sko nie wid​n ia​ło na roz​kła​dzie dy​żu​rów. Na​wet Va​n es​sa nie po​tra​fi​ła jej zna​leźć. Aman​da do​szła do wnio​sku, że ma na​dzie​ję, iż Eve​lyn po​słu​cha​ła gło​su roz​sąd​ku i po​sta​n o​wi​ła wró​cić do domu, żeby za​jąć się swo​ją ro​dzi​n ą. Dla Aman​dy wy​star​cza​ją​co trud​n e było zmu​szać się co​dzien​n ie do wsta​wa​n ia z łóż​ka. Nie po​tra​fi​ła na​wet wy​obra​zić so​bie prze​ra​że​n ia, któ​re by czu​ła, zo​sta​wia​jąc ro​dzi​n ę – ze świa​do​mo​ścią, w ja​kie​go ro​dza​ju świat pa​ku​je się każ​de​go ran​ka. Jed​n ak Eve​lyn nie była je​dy​n ym funk​cjo​n a​riu​szem, któ​ry ostat​n io znik​n ął jej z oczu. Nowy sier​żant, Lu​ther Hod​ge, w try​bie przy​spie​szo​n ym zo​stał prze​n ie​sio​n y do in​n ej jed​nost​ki. Jego za​stęp​cą zo​stał bia​ły o na​zwi​sku Hoyt Wo​ody. Po​cho​dził z Pół​n oc​n ej Geo​r​gii, a jego nie​wy​raź​n y ak​cent miesz​kań​ca wy​żyn sta​wał się jesz​cze bar​dziej nie​zro​zu​mia​ły z po​wo​du wy​ka​łacz​ki, któ​rą przez cały czas trzy​mał w zę​bach. Na​p ię​cia w od​dzia​le wciąż da​wa​ły o so​bie znać, lecz na​gle wszy​scy sta​li się nie​zwy​kle uprzej​mi. Każ​dy czuł się le​p iej, wie​dząc, z kim ma do czy​n ie​n ia. Przy​n ajm​n iej Hod​ge nie roz​p ły​n ął się bez śla​du. Va​n es​sa wy​ko​n a​ła parę te​le​fo​n ów, po któ​rych wy​szło na jaw, że sier​żant zo​stał prze​n ie​sio​n y do jed​n e​go z okrę​gów na te​re​n ie Mo​del City. To ozna​cza​ło nie tyl​ko de​gra​da​cję, lecz tak​że de​fi​n i​tyw​n e usu​n ię​cie z krę​gu osób, z któ​ry​mi Aman​da się sty​ka​ła. Nie​ste​ty, nie mia​ła dość śmia​ło​ści, żeby po​je​chać do no​wej pla​ców​ki Hod​ge’a i za​dać mu py​ta​n ie, dla​cze​go wy​słał ją i Eve​lyn do Te​chwo​od Ho​mes z tak wa​riac​kim zle​ce​n iem. Oczy​wi​ście nie ozna​cza​ło to, że Aman​da nie była zdol​n a do wy​ko​n y​wa​n ia bez​sen​sow​nych za​dań. Ostat​n ie dni sta​ły się te​stem jej prze​ciw​staw​n ych zdol​n o​ści. Ma​rzy​ła, żeby mieć już za sobą tę cięż​ką pró​bę z Te​chwo​od Ho​mes, lecz jed​n o​cze​śnie cie​ka​wość nie po​zwo​li​ła jej tego od​p u​ścić. Bez​sen​n e noce nie były wy​p eł​n io​n e wy​łącz​n ie stra​chem. Były wy​p eł​n io​n e wąt​p li​wo​ścia​mi. Aman​da wo​la​ła my​śleć, że to jej za​wo​do​wa cie​ka​wość zo​sta​ła ura​żo​n a, lecz praw​da wy​glą​da​ła tak, że do​tąd dość do​brze da​wa​ła so​bie radę wy​łącz​n ie dzię​ki swo​jej ko​bie​cej in​tu​icji. Dziw​ka na​p o​tka​n a w miesz​ka​n iu Kit​ty Tre​a dwell pod​su​n ę​ła im pew​n ą wska​zów​kę. Zde​cy​do​wa​n ie coś tu​taj było nie w po​rząd​ku i Aman​da zwy​czaj​n ie czu​ła to w ko​ściach. Wła​śnie dla​te​go po​sta​n o​wi​ła tro​chę po​wę​szyć, choć to nad​we​rę​ży​ło jej zszar​p a​n e ner​wy. Je​śli bę​dzie głu​p ia, wieść o tym wę​sze​n iu szyb​ko do​trze do jej ojca i wte​dy bę​dzie mia​ła do czy​n ie​n ia nie tyl​ko z Du​kiem, lecz rów​n ież z po​zo​sta​ły​mi szy​cha​mi z miej​sco​wej po​li​cji. Za​mknę​ła książ​kę. Nie mia​ła ocho​ty za​p o​zna​wać się z ar​gu​men​ta​mi Phil​lys Schla​fly prze​ciw​ko Po​p raw​ce o Rów​n o​upraw​n ie​n iu. Była zmę​czo​n a i znu​dzo​n a po​ra​da​mi ko​biet, któ​re nig​dy nie mu​sia​ły wła​sno​ręcz​n ie wy​p eł​n iać cze​ku za wy​n a​jem miesz​ka​n ia. – Hej, co sły​chać? Aman​da pod​sko​czy​ła tak gwał​tow​n ie, że nie​mal za​ry​ła no​sem w książ​kę. Szyb​ko przy​ło​ży​ła pa​lec do ust, żeby uci​szyć Eve​lyn Mit​chell, a na​stęp​n ie spraw​dzi​ła, co z Pe​ter​se​n em. – Prze​p ra​szam – wy​szep​ta​ła Eve​lyn. Po​ło​ży​ła rękę na klam​ce auta, a wte​dy Aman​da bły​ska​wicz​n ie za​blo​ko​wa​ła za​mek. Eve​lyn sta​ła na ze​wnątrz z nie​wzru​szo​n ą miną. – Wiesz chy​ba, że szy​ba w oknie jest opusz​czo​n a? – spy​ta​ła.

Ukry​wa​ją​ca się za jej ple​ca​mi Va​n es​sa Li​ving​ston za​chi​cho​ta​ła. Aman​da z nie​chę​cią od​blo​ko​wa​ła drzwi i wy​sia​dła z auta. – Cze​go chce​cie? – za​p y​ta​ła szep​tem. – Chce​my zro​bić mały han​del. Ty za Nes​sę. – Nie ma mowy. Star​si ofi​ce​ro​wie mo​gli mieć to w no​sie, ale Aman​da nie za​mie​rza​ła już nig​dy wię​cej iść na pa​trol z Eve​lyn Mit​chell. Od​wró​ci​ła się, żeby z po​wro​tem wsiąść do sa​mo​cho​du. Na​gle Eve​lyn chwy​ci​ła ją za ra​mię, a wte​dy Va​n es​sa prze​ci​snę​ła się obok, wśli​zgnę​ła na sie​dze​n ie pa​sa​że​ra i na​tych​miast za​blo​ko​wa​ła za​mek w drzwiach. Aman​da sta​ła na opu​sto​sza​łym par​kin​gu, ma​rząc o tym, żeby im obu wy​mie​rzyć po​li​czek. – Za parę go​dzin bę​dzie​my z po​wro​tem. – Eve​lyn zwró​ci​ła się do Va​n es​sy. – Mo​że​cie się nie spie​szyć. – Va​n es​sa od​wró​ci​ła się, żeby przez ra​mię zer​k​n ąć na Pe​ter​se​na. – Nie są​dzę, żeby w naj​bliż​szym cza​sie wy​brał się do​kąd​kol​wiek. Eve​lyn po​p u​ka​ła pal​cem w skrzy​deł​ko nosa, po​dob​n ie jak Ro​bert Red​ford w Żą​dle. Va​nes​sa od​p o​wie​dzia​ła w ten sam spo​sób. – To śmiesz​n e – mruk​n ę​ła Aman​da, się​ga​jąc do sa​mo​cho​du po to​reb​kę i pod​ręcz​n ik. – Och, roz​ch​murz się – za​wo​ła​ła Eve​lyn. – Może uda nam się zna​leźć ja​kieś ba​gno, żeby cię tam wpa​ko​wać. Eve​lyn je​cha​ła swo​im for​dem fal​co​n em wzdłuż North Ave​n ue. W sa​mo​cho​dzie nie było śla​du pu​deł, któ​re daw​n iej prze​su​wa​ły się po ca​łym ba​gaż​n i​ku, za to te​raz wa​la​ły się roz​ma​ite nie​mow​lę​ce ak​ce​so​ria. Poza ra​dio​od​bior​n i​kiem, sto​ją​cym po​mię​dzy nimi, nic nie wska​zy​wa​ło, że tym au​tem jeź​dzi ofi​cer po​li​cji. Wi​n y​lo​wa wy​kła​dzi​n a na fo​te​lu kle​iła się nie​p rzy​jem​nie do nóg Aman​dy. Jako je​dy​n acz​ka rzad​ko mia​ła oka​zję prze​by​wać w to​wa​rzy​stwie in​nych dzie​ci i te​raz nie mo​gła po​zbyć się wra​że​n ia, że Zeke Mit​chell w ta​jem​n i​cy wtarł w wi​nyl ja​kąś pa​skud​n ą sub​stan​cję. – Ślicz​n y dzień – ode​zwa​ła się w pew​n ej chwi​li Eve​lyn. Wol​n e żar​ty, po​my​śla​ła Aman​da. Po​łu​dnio​we słoń​ce grza​ło tak in​ten​syw​n ie, że jej oczy bez prze​rwy łza​wi​ły. Osło​n i​ła je dło​n ią. Eve​lyn się​gnę​ła do to​reb​ki i wsa​dzi​ła na nos oku​la​ry Fo​ste​ra Grant​sa. – Cze​kaj, zda​je się, że mam jesz​cze jed​n ą parę – po​wie​dzia​ła, znów za​n u​rza​jąc rękę w tor​bie. – Nie, wiel​kie dzię​ki. Aman​da nie​daw​n o wi​dzia​ła ta​kie oku​la​ry w Ri​chway. Zda​je się, że kosz​to​wa​ły przy​n ajm​niej pięć do​lców. – Jak chcesz. Eve​lyn za​su​n ę​ła su​wak w to​reb​ce. Je​cha​ła tak, jak jeż​dżą star​sze pa​n ie – zwal​n ia​jąc na żół​tym świe​tle i prze​p usz​cza​jąc każ​de​go, kto naj​mniej​szym ge​stem wy​ra​ził chęć przej​ścia przez jezd​n ię. Wciąż trzy​ma​ła jed​n ą nogę na ga​zie, dru​gą zaś za​wie​szo​n ą nad pe​da​łem ha​mul​ca. Kie​dy w koń​cu skrę​ci​ły na pod​jazd do Var​si​ty, Aman​da była go​to​wa prze​jąć kie​row​ni​cę i wy​p chnąć Eve​lyn z auta. – Spo​koj​n ie – za​mru​cza​ła Eve​lyn. Z wiel​kim sku​p ie​n iem wto​czy​ła się na wol​n e miej​sce, po​ło​żo​n e naj​bli​żej wjaz​du na North Ave​n ue. Ha​mul​ce pisz​cza​ły prze​raź​li​wie, kie​dy co chwi​la wci​ska​ła pe​dał, za każ​dym ra​zem

po​su​wa​jąc się do przo​du naj​wy​żej o parę cen​ty​me​trów, aż w koń​cu po​czu​ła, jak opo​n y ude​rza​ją w kra​węż​n ik. W koń​cu prze​krę​ci​ła klu​czyk. Sa​mo​chód za​trząsł się, gdy sil​n ik za​stu​kał i zgasł. Eve​lyn od​wró​ci​ła się na fo​te​lu, żeby zna​leźć się twa​rzą w twarz z Aman​dą. – No i co? – Cze​mu mnie tu przy​wio​złaś? Nie dam rady prze​łknąć ani kęsa. – Mam wra​że​n ie, że chy​ba wo​la​ła​bym, że​byś się do mnie nie od​zy​wa​ła. – Two​je ży​cze​n ie jest dla mnie roz​ka​zem – wark​n ę​ła Aman​da. Mimo naj​szczer​szych chę​ci nie zdo​ła​ła się opa​n o​wać. – Przez two​ją głu​p o​tę o mało mnie nie zgwał​co​n o – rzu​ci​ła. Eve​lyn opar​ła się ple​ca​mi o drzwi. – Na swo​ją obro​n ę mam je​dy​n ie to, że o mało obie nie zo​sta​ły​śmy zgwał​co​n e. Aman​da po​trzą​snę​ła gło​wą. Ta ko​bie​ta nie po​tra​fi​ła ni​cze​go brać na se​rio. – Ale pa​mię​taj, że mimo wszyst​ko wy​szły​śmy z tego bez szwan​ku – do​koń​czy​ła Eve​lyn. – Może po​dzie​lisz się ze mną tą po​zy​tyw​n ą ener​gią? Eve​lyn za​mil​kła. Ro​zej​rza​ła się do​oko​ła, trzy​ma​jąc ręce na ko​la​n ach. Aman​da pa​trzy​ła pro​sto przed sie​bie, na wi​szą​cą na ścia​n ie ta​blicz​kę z menu. Po jej gło​wie krą​żył bez​sen​sow​ny na​tłok my​śli. Po​wta​rza​ła so​bie wszyst​ko, co musi jesz​cze dzi​siaj zro​bić, za​n im bę​dzie mo​gła po​ło​żyć się spać, lecz im bar​dziej o tym my​śla​ła, tym trud​n iej​sze wy​da​wa​ły się za​da​n ia, któ​re na nią cze​ka​ły. Była zbyt zmę​czo​n a, żeby im po​do​łać. Zbyt wy​czer​p a​n a, żeby tu​taj być. – Psia​krew, la​lecz​ko – głos Eve​lyn na​gle stał się głę​bo​ki, brzmie​n iem przy​p o​mi​n a​ją​cy ba​ry​ton tam​te​go al​fon​sa. – Faj​n a z cie​bie du​p ecz​ka. Aman​da za​ci​snę​ła dło​n ie na le​żą​cym na jej ko​la​n ach pod​ręcz​n i​ku. – Prze​stań. Eve​lyn jak zwy​kle nie zda​wa​ła so​bie spra​wy z tego, co robi. – Su​p er du​p ecz​ka… Aman​da od​wró​ci​ła gło​wę, pod​p ie​ra​jąc ręką pod​bró​dek. – Pro​szę, uspo​kój się wresz​cie. – Cze​kaj, mu​szę przy​p o​mnieć so​bie, jak to mó​wił ten wieprz. – Och, na li​tość bo​ską! – Aman​da za​ci​n a​ła się z pod​eks​cy​to​wa​n ia. – Wca​le tak nie po​wie​dział! Usta drża​ły jej jak w fe​brze, ale po raz pierw​szy od czte​rech dni nie drża​ły dla​te​go, że siłą po​wstrzy​my​wa​ła łzy. – Mmm… Hmm… – pro​wo​ko​wa​ła Eve​lyn, po​ru​sza​jąc spro​śnie bio​dra​mi. – Bar​dzo faj​n a la​secz​ka… Aman​da nic nie mo​gła po​ra​dzić, że ką​ci​ki jej ust po​wę​dro​wa​ły ku gó​rze. A po​tem wy​bu​chła gło​śnym, nie​p o​ha​mo​wa​n ym śmie​chem. W ża​den spo​sób nie zdo​ła​ła​by go opa​n o​wać, na​wet gdy​by pró​bo​wa​ła. Z otwar​ty​mi usta​mi ry​cza​ła na cały głos, czu​jąc, jak ustę​p u​je na​pię​cie, spo​wo​do​wa​n e nie tyle sa​mym dźwię​kiem, lecz uwol​n ie​n iem po​wie​trza, któ​re do​tąd jak tru​ci​zna za​le​ga​ło w jej płu​cach. Eve​lyn tak​że się śmia​ła, co w tym wszyst​kim wy​da​wa​ło się naj​bar​dziej za​baw​n e. Nie mi​n ę​ło wie​le cza​su, gdy obie skła​da​ły się wpół na swo​ich fo​te​lach, a łzy cie​kły im stru​mie​n ia​mi po po​licz​kach. – Dzień do​bry pa​n iom. – Kel​n er z ob​słu​gi po​ja​wił się w oknie od stro​n y Eve​lyn. Spo​strze​gła, że no​sił czap​kę za​wa​diac​ko zsu​n ię​tą na bok. Przy​kle​ił im do przed​n iej szy​by kart​kę

z nu​me​rem, a na​stęp​n ie uśmiech​n ął się od ucha do ucha, jak​by tak​że brał udział w żar​cie. – Co mam po​dać? Aman​da otar​ła łzy. Po raz pierw​szy od paru dni po​czu​ła, że jest głod​n a. – Ja po​p ro​szę Wspa​n ia​ły Stek z fryt​ka​mi. I ra​chu​n ek. – Ja we​zmę to samo. Plus sma​żo​n y pasz​te​cik. – Chwi​lecz​kę. – Aman​da z po​wro​tem przy​wo​ła​ła kel​n e​ra. – Ja też chcę ten pasz​te​cik. Gdy od​cho​dził, Eve​lyn wciąż nie prze​sta​wa​ła chi​cho​tać. – Wiel​ki Boże… – wes​tchnę​ła w koń​cu. Prze​chy​li​ła na bok lu​ster​ko i ko​n iusz​kiem ró​żo​wiut​kie​go pa​lusz​ka za​czę​ła po​p ra​wiać na​ma​lo​wa​n ą pod okiem kre​skę. – Wiel​ki Boże – po​wtó​rzy​ła. – Nie by​łam w sta​n ie na​wet my​śleć o je​dze​n iu, od​kąd… Nie mu​sia​ła koń​czyć zda​n ia. Żad​n a z nich już nig​dy nie bę​dzie mu​sia​ła do​p o​wia​dać tego zda​n ia do koń​ca. – Jak za​re​a go​wał twój mąż? – spy​ta​ła Aman​da. – Są pew​n e spra​wy, o któ​rych nie mó​wię Bil​lo​wi. On woli my​śleć, że je​stem jak Agent​ka 7 99 i bez​p iecz​n ie ukry​wam się na za​p le​czu, pod​czas gdy Max Smart wy​ko​n u​je praw​dzi​wą ro​bo​tę. – Za​śmia​ła się krót​ko. – Zresz​tą wca​le aż tak moc​n o nie mi​jam się z praw​dą. Bo wiesz, w tym dur​n ym show oni nig​dy nie wy​mie​n ia​ją jej na​zwi​ska. Jest po pro​stu nu​me​rem. Aman​da nie od​p o​wie​dzia​ła. To za​brzmia​ło jak roz​dział z książ​ki ze stu​diów. Eve​lyn za​cze​ka​ła przez mo​ment. – A co po​wie​dział twój oj​ciec? – Gdy​bym mu opo​wie​dzia​ła, nie by​ło​by mnie tu​taj. – Aman​da prze​su​n ę​ła pal​ca​mi po kra​wę​dzi pod​ręcz​n i​ka. – Wiesz, że Hod​ge zo​stał prze​n ie​sio​n y do Mo​del City. – A gdzie, two​im zda​n iem, by​łam przez te parę dni? Aman​da po​czu​ła, jak szczę​ka opa​da jej ze zdu​mie​n ia. – Wy​sła​li cię do Mo​del City? – Hog​de na​wet ze mną nie roz​ma​wiał. Co​dzien​n ie z sa​me​go rana pa​ko​wa​łam mu się do biu​ra, żeby za​p y​tać, co się sta​ło, komu wla​zły​śmy na od​cisk i wła​ści​wie dla​cze​go aku​rat nas dwie wy​słał do Te​chwo​od, a on każ​de​go ran​ka od​p o​wia​dał, że​bym się wy​n o​si​ła do wszyst​kich dia​błów. Aman​da nic nie mo​gła po​ra​dzić na to, że za​im​p o​n o​wa​ła jej zu​chwa​łość ko​le​żan​ki. – Uwa​żasz, że to była kara? – za​p y​ta​ła. – To prze​cież nie może być praw​dą. Mnie prze​cież nikt nig​dzie nie prze​n o​sił, a by​łam tam tak samo jak ty. Naj​wy​raź​n iej Eve​lyn mia​ła okre​ślo​n e zda​n ie na ten te​mat, ale za​cho​wa​ła je dla sie​bie. Chłop​cy za​opie​ko​wa​li się w na​szym imie​n iu tam​tym al​fon​sia​kiem. Ser​ce po​de​szło Aman​dzie do gar​dła. – Cho​le​ra, chy​ba ni​ko​mu nie po​wie​dzia​łaś? – Ja​sne, że nie, ale nie trze​ba być Sher​loc​kiem, żeby do​my​ślić się, co się wy​da​rzy​ło – na pod​ło​dze leży bro​czą​cy krwią osob​n ik z wy​wa​lo​n ym na wierzch ku​ta​sem, a my obie wy​glą​da​my tak, jak​by​śmy za chwi​lę mia​ły do​stać za​wa​łu. Mia​ła ra​cję. Przy​n ajm​n iej dzię​ki Eve​lyn za​cho​wa​ły reszt​ki ho​n o​ru, bo w su​mie uda​ło im się po​wa​lić na zie​mię na​p ast​n i​ka, za​n im ka​wa​le​ria przy​by​ła z od​sie​czą. – Wy​p u​ści​li go z pier​dla wy​star​cza​ją​co daw​n o, żeby te​raz móc zno​wu go przy​mknąć. Naj​-

wy​raź​n iej sta​wiał im opór. Prze​je​cha​li się tam i z po​wro​tem po Ash​by Stre​et i w koń​cu fa​cet wy​lą​do​wał w szpi​ta​lu. – Do​brze. Może za​p a​mię​ta tę na​ucz​kę. – Może – od​p ar​ła Eve​lyn z po​wąt​p ie​wa​n iem. – Gno​jek my​ślał, że będę sta​ła z za​ło​żo​n y​mi rę​ko​ma i cze​ka​ła na swo​ją ko​lej, aż on skoń​czy cię gwał​cić. – Przy​p usz​czal​n ie wcze​śniej set​ki razy ro​bił to samo. Wi​dzia​łaś, jak na jego wi​dok za​re​ago​wa​ła Jane. Była prze​ra​żo​n a jak dia​bli. Eve​lyn po​wo​li ski​n ę​ła gło​wą. – Dway​n e Ma​thi​son. Tak się ten gość na​zy​wa. Kil​ka razy tra​fił do aresz​tu za po​n ie​wie​ra​nie swo​ich dziew​czyn. Ma pod opie​ką głów​n ie bia​łe ko​bie​ty – wy​so​kie blon​dyn​ki, któ​re nie​gdyś były cał​kiem ład​n e. W bran​ży zna​ją go pod ksy​wą Ju​ice. – Tak jak ten za​wod​n ik fut​bo​lu? – Róż​n i ich to, że ten pierw​szy jest zwy​cięz​cą He​isma​n a, a dru​gi uwiel​bia bić ko​bie​ty. – Eve​lyn po​p u​ka​ła pal​cem w książ​kę, le​żą​cą na ko​la​n ach Aman​dy. – Zdu​mie​wa​ją​ce… Aman​dę ogar​n ę​ło za​wsty​dze​n ie. Rę​ko​ma za​kry​ła okład​kę. – Ten kurs jest obo​wiąz​ko​wy. – No cóż, to chy​ba do​brze wie​dzieć, co się dzie​je w in​n ych re​jo​n ach. Aman​da wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – To i tak ni​cze​go nie zmie​n i. – Czy nie są​dzisz, że to coś w ro​dza​ju nie​uchron​n e​go prze​zna​cze​n ia? Spójrz, co się na​wy​pra​wia​ło z ko​lo​ro​wy​mi. – Eve​lyn wska​za​ła na re​stau​ra​cję. – Nip​sy Rus​sell kie​dyś był chło​pacz​kiem, któ​ry ster​czał tu na kra​węż​n i​ku, a te​raz nie mo​żesz włą​czyć te​le​wi​zo​ra, żeby nie na​tknąć się na jego buź​kę. To była szcze​ra praw​da. Aman​da nie wie​dzia​ła, czy jej ojca bar​dziej do​p ro​wa​dza do sza​łu wi​dok Rus​sel​la w każ​dym te​le​tur​n ie​ju, czy ra​czej obec​n ość Mo​n i​ki Kauf​man, no​wej czar​n o​skó​rej gwiaz​dy te​le​wi​zji, któ​ra co​dzien​n ie wie​czo​rem po​ja​wia​ła się za pul​p i​tem w głów​n ym wy​da​n iu wia​do​mo​ści na Chan​n el 2. – Bur​mistrz Jack​son wca​le nie zro​bił ta​kiej złej ro​bo​ty – ode​zwa​ła się Eve​lyn. – Mów, co chcesz na te​mat Reg​gie​go, ale przy​n ajm​n iej mia​sto jesz​cze nie spło​n ę​ło. Jak do​tąd. Kel​n er wró​cił z za​mó​wio​n y​mi da​n ia​mi. Po​dał je przez okno od stro​n y Eve​lyn. Aman​da się​gnę​ła po to​reb​kę. – Ja za​p ła​cę – oznaj​mi​ła Eve​lyn. – Ale na​p raw​dę nie mu​sisz… – Po​trak​tuj to jak ku​p ie​n ie two​je​go prze​ba​cze​n ia. – Ale moje prze​ba​cze​n ie kosz​tu​je znacz​n ie wię​cej. Eve​lyn od​li​czy​ła do​la​ra i wrę​czy​ła go ta​kim ge​stem, jak​by cho​dzi​ło o wiel​ce szczo​dry na​pi​wek. – Co ro​bisz ju​tro? Je​śli ta so​bo​ta bę​dzie po​dob​n a do wszyst​kich po​zo​sta​łych, Aman​da spę​dzi cały dzień na sprzą​ta​n iu miesz​ka​n ia swo​je​go ojca, po​tem na sprzą​ta​n iu wła​snych czte​rech ką​tów, wie​czór zaś upły​n ie jej w to​wa​rzy​stwie Mary Ty​ler Mo​ore, Boba Ne​whar​ta i Ca​rol Bur​n ett. – Jesz​cze się nie za​sta​n a​wia​łam nad ju​trzej​szym dniem. Eve​lyn po​da​ła Aman​dzie za​mó​wio​n e przez nią da​n ie. – W ta​kim ra​zie może wpad​n iesz do mnie do domu? Ro​bi​my gril​la.

– Mu​szę spraw​dzić mój ka​len​darz – wy​ją​ka​ła Aman​da, cho​ciaż trud​n o było przy​p usz​czać, że oj​ciec za​a k​cep​tu​je coś po​dob​n e​go. Po​waż​n ie za​czy​n a​ła się oba​wiać, że do​tar​ły do nie​go ja​kieś po​gło​ski. Sam z sie​bie co​dzien​n ie rano w tym ty​go​dniu ostrze​gał ją przed za​da​wa​niem się z Eve​lyn Mit​chell. – W każ​dym ra​zie wiel​kie dzię​ki za za​p ro​sze​n ie. – No cóż, daj mi znać – od​p o​wie​dzia​ła Eve​lyn. – Strasz​n ie bym chcia​ła, że​by​ście się po​zna​li z Bil​lem. On jest taki… – W jej gło​sie po​ja​wił się ton roz​ma​rze​n ia. – Po pro​stu jest naj​lep​szym fa​ce​tem pod słoń​cem. Wiem, że go po​lu​bisz. Aman​da ski​n ę​ła gło​wą, nie​p ew​n a, co ma po​wie​dzieć. – Czę​sto cho​dzi​cie na rand​ki? – Och, bez prze​rwy – za​żar​to​wa​ła Eve​lyn. – Męż​czyź​n i po pro​stu uwiel​bia​ją uma​wiać się na rand​ki z po​li​cjant​ką. – Tak uwiel​bia​ją, że z krzy​kiem pę​dzą do drzwi. – Tak czy owak, je​stem zbyt za​ję​ta, żeby cho​dzić na rand​ki. Sta​ram się skoń​czyć stu​dia. Zwy​czaj​n ie te​raz za dużo się dzie​je. Eve​lyn naj​wy​raź​n iej umia​ła przej​rzeć ją na wy​lot. – Kie​dy przez cały dzień pra​cu​jesz z gno​ja​mi ta​ki​mi jak Pe​ter​son, ła​two ci jest za​p o​mnieć, jak wy​glą​da nor​mal​n y, miły chło​p ak. – Za​mil​kła na chwi​lę. – Uwierz mi, po świe​cie cho​dzi mnó​stwo wspa​n ia​łych fa​ce​tów. Nie po​zwól, żeby ci ne​a n​der​tal​czy​cy kom​p let​n ie cię zdo​ło​wa​li. – Mmm… – Aman​da wsa​dzi​ła do ust jed​n ą fryt​kę, a po​tem na​stęp​n ą, aż w koń​cu Eve​lyn zro​bi​ła to samo. Obie ja​dły w zu​p eł​n ym mil​cze​n iu, sta​wia​jąc ku​becz​ki z pi​ciem na de​sce roz​dziel​czej i ba​lan​su​jąc na ko​la​n ach pa​p ie​ro​wy​mi tac​ka​mi. Je​śli cho​dzi o Aman​dę, to ocie​ka​ją​ce tłusz​czem fryt​ki i ham​bur​ger były do​kład​n ie tym, cze​go po​trze​bo​wa​ła. Mro​żo​n e cze​ko​la​do​we mle​ko oka​za​ło się słod​kie jak de​ser, ale i tak po​p i​ła nim pie​czo​n y pasz​te​cik. Gdy wresz​cie skoń​czy​ła, znów zro​bi​ło się jej tro​chę nie​do​brze, ale tym ra​zem ra​czej z po​wo​du nad​mier​n ej po​błaż​li​wo​ści w je​dze​n iu i pi​ciu niż ze stra​chu, któ​ry do​tąd kur​czył jej żo​łą​dek. Eve​lyn prze​n io​sła opróż​n io​n e po​jem​n i​ki na tacę przy oknie. Przy​ło​ży​ła rękę do brzu​cha. – Mam​ma mia, ależ to mię​so było przy​p ra​wio​n e! – jęk​n ę​ła. – Dziś rano wło​ży​łam do to​reb​ki nową bu​te​lecz​kę alka-sel​zer. W od​p o​wie​dzi Eve​lyn mach​n ę​ła na kel​n e​ra i ka​za​ła przy​n ieść dwie szklan​ki wody. – Za​czy​n am my​śleć, że ty i ja mamy na sie​bie zły wpływ. Po​wie​ki Aman​dy opa​dły na mo​ment, jak​by chcia​ła za​mru​gać. – To pierw​szy raz, kie​dy ma​rzę o tym, żeby zna​leźć się w sa​mo​cho​dzie z Pe​ter​se​n em. Od razu bym się po​ło​ży​ła i za​snę​ła. – Tak, ale obu​dzi​ła​byś się pod jego cię​ża​rem. – Eve​lyn po​cią​gnę​ła koń​ce wło​sów i na kil​ka se​kund po​grą​ży​ła się we wła​snych my​ślach. – Po​wiedz, dla​cze​go Hod​ge wy​słał nas do Te​chwo​od? Nie po raz pierw​szy Aman​da od​n io​sła wra​że​n ie, że w tym py​ta​n iu kry​je się ja​kiś pod​stęp. Było oczy​wi​ste, że w tym wy​p ad​ku za sznur​ki po​cią​ga ktoś, kto jest na​p raw​dę wy​so​ko po​sta​wio​n y. Obo​je, Eve​lyn i Hod​ge, zo​sta​li prze​n ie​sie​n i. Nie wia​do​mo, co sta​n ie się z Aman​dą, zwłasz​cza je​śli ktoś od​kry​je, w co się za​a n​ga​żo​wa​ła. Eve​lyn szturch​n ę​ła ją pal​cem. – Hej, dziew​czyn​ko! Zda​je mi się, że wiem, co kom​bi​n u​jesz.

– No cóż… – Aman​da pró​bo​wa​ła prze​stać my​śleć, ale mimo woli za​czę​ła mó​wić gło​śno to, co krą​ży​ło jej po gło​wie. – Ten gość w nie​bie​skim gar​n i​tur​ku… On nie daje mi spo​ko​ju. I nie tyl​ko dla​te​go, że jest praw​n i​kiem. – Wiem, co chcesz przez to po​wie​dzieć – od​p ar​ła Eve​lyn. – Fa​cet wszedł na po​ste​ru​n ek w ta​kim sty​lu, jak​by​śmy wszy​scy byli jego wła​sno​ścią. W do​dat​ku na​wrzesz​czał na Hod​ge’a. Nie robi się ta​kich rze​czy w sto​sun​ku do po​li​cjan​ta, na​wet je​śli je​steś bia​ły i masz na so​bie taki szy​kow​n y nie​bie​ski gar​n i​tu​rek. – Hod​ge zwra​cał się do nie​go po na​zwi​sku. Pa​mię​tasz, co po​wie​dział w cza​sie od​p ra​wy: „Pa​n ie Tre​a dwell, czy mo​że​my po​roz​ma​wiać w moim biu​rze?”. – Tak, po​szli do biu​ra i Tre​a dwell od razu za​czął go usta​wiać po swo​je​mu. – Eve​lyn, prze​oczy​łaś naj​waż​n iej​szą rzecz. Po​myśl, o czym sama mi mó​wi​łaś. Że An​drew Tre​a dwell ma wy​so​ko po​sta​wio​n ych przy​ja​ciół. Że w ga​ze​cie było jego zdję​cie z bur​mi​strzem Jack​so​n em. Że pra​co​wał na jego rzecz pod​czas kam​p a​n ii przed wy​bo​ra​mi. Dla​cze​go ktoś taki przy​cho​dzi do zwy​kłe​go sier​żan​ta bez żad​n ych wpły​wów, któ​ry w do​dat​ku peł​n i obo​wiąz​ki od nie​speł​n a go​dzi​n y? Eve​lyn ski​n ę​ła gło​wą. – W po​rząd​ku, masz ra​cję. Mów da​lej. – Tre​a dwell spe​cja​li​zu​je się w in​ter​p re​ta​cji pra​wa. An​drew Se​n ior ne​go​cjo​wał wszyst​kie kon​trak​ty dla no​we​go sys​te​mu me​tra, któ​re​go nikt nie chce. – Skąd to wiesz? – Po​szłam do re​dak​cji ga​ze​ty i prze​ko​p a​łam się przez parę daw​n ych wy​dań. – Po​zwo​li​li ci na to? Aman​da wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – W ze​szłym roku mój tata roz​p ra​co​wy​wał spra​wę upro​wa​dze​n ia. Wy​daw​ca ga​ze​ty zo​stał po​rwa​n y i za​żą​da​n o za nie​go mi​lio​n a do​la​rów oku​p u. Jed​n ym z ostat​n ich służ​bo​wych obo​wiąz​ków Duke’a było prze​wie​zie​n ie tych pie​n ię​dzy z pod​zie​mi C&S do miej​sca zło​że​n ia. Po​wie​dzia​łam im, kim je​stem, i po​zwo​li​li mi po​grze​bać w ar​chi​wach. – Twój oj​ciec wie, że tam by​łaś? – Oczy​wi​ście, że nie! – Duke był​by wście​kły, że Aman​da wcze​śniej z nim tego nie uzgod​ni​ła. – Od razu za​czął​by mnie py​tać, po co to ro​bię. Wo​la​łam nie stwa​rzać so​bie nie​p o​trzeb​nych pro​ble​mów. – Fiu, fiu… – Eve​lyn opar​ła gło​wę o za​głó​wek fo​te​la. – Mu​szę przy​znać, że to cał​kiem in​te​re​su​ją​ce, cze​go się do​wie​dzia​łaś. Coś jesz​cze? Aman​da znów się za​wa​ha​ła. – No da​lej, ko​cha​n ie. Nie mo​żesz być tyl​ko tro​chę w cią​ży. Aman​da wes​tchnę​ła cięż​ko, żeby pod​kre​ślić, z jaką nie​chę​cią dzie​li się swo​imi od​kry​cia​mi. W głę​bi du​szy są​dzi​ła, że tyl​ko na​ro​bi so​bie kło​p o​tów. – Ten męż​czy​zna, któ​ry roz​ma​wiał z Hod​ge’em, to nie był Tre​a dwell ju​n ior. Zgod​n ie z tym, co na​p i​sa​li w ga​ze​cie, Tre​a dwell se​n ior ma tyl​ko jed​n o dziec​ko. Cór​kę. Eve​lyn usia​dła pro​sto. – Czy ona ma na imię Kit​ty? Albo Ka​the​ri​n e? A może Kate? – Na​zy​wa się Eu​ge​n ia Lo​uise i prze​by​wa w Szwaj​ca​rii, w ja​kiejś żeń​skiej szko​le. – Więc nie sie​dzi w Te​chwo​od i nie apli​ku​je so​bie w żyłę boya. – Co to jest „boy”?

– Mu​rzy​n i tak mó​wią na he​ro​inę. Wiel​kie dzię​ki. – Zwró​ci​ła się do kel​n e​ra, któ​ry wła​śnie przy​n iósł wodę. Aman​da od​krę​ci​ła bu​te​lecz​kę alka–sel​zer i wrzu​ci​ła do każ​dej ze szkla​n ek po dwie ta​blet​ki. Syk roz​p usz​cza​ją​ce​go się le​kar​stwa brzmiał miło dla ucha. Eve​lyn prze​mó​wi​ła. – No cóż, więc to nie był Tre​a dwell ju​n ior. Za​sta​n a​wiam się, kim w ta​kim ra​zie był ten fa​cet w nie​bie​skim ga​n i​tur​ku? I dla​cze​go Hod​ge my​ślał, że to jest Tre​a dwell? – Uśmiech​n ę​ła się sze​ro​ko. – Je​stem pew​n a, że we​dług Hod​ge’a wszy​scy wy​glą​da​my jed​n a​ko​wo. Aman​da tak​że się uśmiech​n ę​ła. – Jed​n ak Nie​bie​ski Ga​n i​tu​rek na pew​n o jest praw​n i​kiem. Może przy​sła​li go z kan​ce​la​rii i Hod​ge po pro​stu przy​p usz​czał, że to musi być sam Tre​a dwell. Ale to tak​że nie trzy​ma się kupy. Już usta​li​li​śmy, że An​drew Tre​a dwell nie przy​słał​by swo​je​go ulu​bień​ca, żeby po​roz​ma​wiał z nowo mia​n o​wa​n ym ka​p i​ta​n em okrę​gu. Po​szedł​by z tym pro​sto do bur​mi​strza. Im bar​dziej de​li​kat​n a sy​tu​a cja, tym bar​dziej by się sta​rał, żeby jak naj​mniej lu​dzi wie​dzia​ło o jego wi​zy​cie. Eve​lyn od razu wy​cią​gnę​ła oczy​wi​sty wnio​sek. – To ozna​cza, że albo Nie​bie​ski Gar​n i​tu​rek prze​jął ini​cja​ty​wę, bo chciał po​móc swo​je​mu sze​fo​wi, albo szu​kał oka​zji, żeby na​ro​bić za​mie​sza​n ia. Jed​n ak Aman​da wca​le nie była tego taka pew​n a. – Tak czy owak, Hod​ge nie po​wie​dział mu tego, co tam​ten chciał usły​szeć. Nie​bie​ski Gar​ni​tu​rek był nie​źle wku​rzo​n y, kie​dy wy​cho​dził. Na​wrzesz​czał na Hod​ge’a, a po​tem jak bu​rza wy​p adł na ze​wnątrz. Eve​lyn za​to​czy​ła koło, po​wra​ca​jąc do swo​jej wcze​śniej​szej teo​rii. – Nie​bie​ski Gar​n i​tu​rek na​ci​skał na Hod​ge’a, żeby wy​słał nas i ka​zał spraw​dzić, co się dzie​je z Kit​ty Tre​a dwell. Tre​a dwell to wca​le nie jest po​p u​lar​n e na​zwi​sko. Ta dziew​czy​n a musi być ja​koś spo​krew​n io​n a z An​drew Tre​a dwel​lem. – Co praw​da nie uda​ło mi się zna​leźć żad​n e​go po​wią​za​n ia, ale oni nie prze​cho​wu​ją wszyst​kich ar​chi​wal​n ych eg​zem​p la​rzy, a poza tym nie za bar​dzo chcia​ło im się szu​kać. – Kan​ce​la​ria Tre​a dwell–Pri​ce mie​ści się w tym no​wym bu​dyn​ku na koń​cu For​syth Stre​et. Mo​że​my pójść tam na lunch i usiąść na ze​wnątrz. Ci chłop​cy nie za​ma​wia​ją obia​du na wy​nos, więc Nie​bie​ski Gar​n i​tu​rek wcze​śniej czy póź​n iej bę​dzie mu​siał wyjść, żeby coś prze​ką​sić. – I co wte​dy? – Po​ka​że​my mu na​sze od​zna​ki i grzecz​n ie po​p ro​si​my, żeby od​p o​wie​dział na kil​ka py​tań. Zda​n iem Aman​dy ten plan był do ni​cze​go. Fa​cet po pro​stu ro​ze​śmie​je im się w nos. – Co bę​dzie, je​śli Hod​ge do​wie się, że wę​szysz do​oko​ła tej spra​wy? – Nie są​dzę, żeby za bar​dzo się prze​jął, gdy​bym za​cze​ka​ła na nie​go przed biu​rem i za​czę​ła za​da​wać py​ta​n ia. A co z two​im no​wym sier​żan​tem? – Co praw​da na​le​ży do sta​rej gwar​dii, ale le​d​wie wie​dział, jak się na​zy​wam. – Bo pew​n ie zdą​żył jesz​cze przed lun​chem wlać w sie​bie co nie​co – od​p ar​ła Eve​lyn. Praw​do​p o​dob​n ie mia​ła ra​cję. Kie​dy star​si wie​kiem sier​żan​ci za​koń​czy​li swo​je po​ran​n e obo​wiąz​ki, trze​ba było wiel​kiej de​ter​mi​n a​cji, żeby zna​leźć ta​kie​go, któ​ry sie​dzi za swo​im biur​kiem. Nie bez przy​czy​n y po​ło​wa zmia​n y spę​dza​ła czas służ​by na bło​giej drzem​ce. – Mo​że​my pójść ra​zem w po​n ie​dzia​łek po od​p ra​wie. Ich tam gu​zik ob​cho​dzi, co ro​bi​my,

do​p ó​ki tyl​ko cho​dzi​my po uli​cach. Nes​sa na pew​n o da so​bie radę z Pe​ter​se​n em. Aman​da po​czu​ła lek​ki nie​p o​kój na myśl, jak do​bra oka​że się Nes​sa w pa​rze z Pe​ter​se​n em, ale po​sta​n o​wi​ła dać so​bie z tym spo​kój. – Jane nie była je​dy​n ą dziew​czy​n ą, któ​ra prze​by​wa​ła w tam​tym miesz​ka​n iu. Jesz​cze przy​n ajm​n iej dwie inne mia​ły tam kwa​te​rę. – Skąd wiesz? – W ła​zien​ce sta​ły trzy szczo​tecz​ki do zę​bów. Wszyst​kie dość zu​ży​te. – Jane nie mia​ła aż tylu zę​bów. Aman​da wpa​try​wa​ła się w szklan​kę z mu​su​ją​cym alka-selz​ter. W żo​łąd​ku czu​ła zbyt wiel​ki cię​żar, żeby śmiać się z dow​ci​p ów Eve​lyn. – Ja​kaś część mnie uwa​ża, że chy​ba je​stem sza​lo​n a, mar​n u​jąc tyle cza​su na śle​dze​n ie lo​sów ja​kiejś za​wszo​n ej pro​sty​tut​ki. W to​n ie Eve​lyn po​ja​wi​ło się coś w ro​dza​ju uspra​wie​dli​wie​n ia. – Ale w su​mie nie je​steś je​dy​n ą, któ​ra tra​ci czas. Oczy Aman​dy zwę​zi​ły się w dwie szpar​ki. Spoj​rza​ła na ko​le​żan​kę. – Wiem. Co uda​ło ci się usta​lić? – Roz​ma​wia​łam z przy​ja​ciół​ką, któ​rą mam w Five. Cin​dy Mur​ray. To do​bra dziew​czy​n a. Opi​sa​łam jej Jane i po​wie​dzia​ła, że chy​ba pa​mię​ta, jak ta przy​cho​dzi​ła do Five w ze​szłym ty​go​dniu. Mnó​stwo dziew​czyn pró​bu​je zre​a li​zo​wać vo​uche​ry, któ​re nie na​le​żą do nich. Mu​szą oka​zać dwa ro​dza​je do​ku​men​tów – pra​wo jaz​dy, kar​tę krwio​daw​cy, ra​chu​n ek za elek​trycz​n ość, coś, na czym jest zdję​cie i ad​res. Je​śli Jane jest tą dziew​czy​n ą, o któ​rej my​śla​ła Cin​dy, to pró​bo​wa​ła wy​cią​gnąć kasę na pod​sta​wie czy​je​goś pra​wa jaz​dy. Kie​dy prze​ko​n a​ła się, że pod​stęp nie wy​p a​lił, wpa​dła w szał. Wy​dzie​ra​ła się na cały głos i strasz​n ie wy​gra​ża​ła. W koń​cu ochro​n a mu​sia​ła wy​wa​lić ją na uli​cę. – A co się sta​ło z tym pra​wem jaz​dy? – Wrzu​ci​li je do pu​deł​ka, żeby prze​ko​n ać się, czy ktoś się po nie zgło​si. Po​dob​n o leży tam już cała set​ka. Pod ko​n iec roku drą je na pół i wy​rzu​ca​ją do śmie​ci. – Czy li​sty w opie​ce spo​łecz​n ej są ukła​da​n e we​dług na​zwisk czy ad​re​sów? – Nie​ste​ty, we​dług nu​me​rów. Zbyt wie​le osób nosi to samo na​zwi​sko albo miesz​ka pod tym sa​mym ad​re​sem, więc każ​dy otrzy​mu​je swój in​dy​wi​du​a l​n y nu​mer. – Nu​mer w kar​to​te​ce opie​ki spo​łecz​n ej? – Nie licz na to. – Te nu​me​ry mu​szą prze​cież być w ja​kimś kom​p u​te​rze, zga​dza się? – Lu​dzie z opie​ki spo​łecz​n ej są wła​śnie na eta​p ie prze​cho​dze​n ia od dziur​ko​wa​n ia tek​tu​rek do kart ma​gne​tycz​n ych – od​p o​wie​dzia​ła Eve​lyn. – Cin​dy po​wia​da, że na ra​zie mają tam strasz​n y baj​zel. To ozna​cza, że na​wet je​śli uzy​ska​my do​stęp do in​for​ma​cji, na co oni przy​pusz​czal​n ie się nie zgo​dzą, to i tak bę​dzie​my mu​sia​ły wszyst​ko ro​bić ręcz​n ie: naj​p ierw zna​leźć nu​mer z li​sty opie​ki spo​łecz​n ej, po​tem po​łą​czyć nu​mer z na​zwi​skiem, spraw​dzić, czy na​zwi​sko zga​dza się z ad​re​sem, a na​stęp​n ie do​p a​so​wać oby​dwa do ra​p or​tów za​sił​ków, żeby spraw​dzić, czy dziew​czy​n y przy​jeż​dża​ły po swo​je vo​uche​ry w cią​gu ostat​n ich sze​ściu mie​się​cy… Do​p ie​ro wów​czas bę​dzie moż​n a po​rów​n ać je z na​zwi​ska​mi w pra​wach jaz​dy – Eve​lyn prze​rwa​ła dla za​czerp​n ię​cia od​de​chu. – Zda​n iem Cin​dy, na to trze​ba mieć ze dwa​dzie​ścia lat cza​su i z pięć​dzie​siąt osób do po​mo​cy. – Ile może po​trwać, za​n im za​in​sta​lu​ją i uru​cho​mią te cho​ler​n e kom​p u​te​ry?

– Oso​bi​ście nie są​dzę, że to w ogó​le mia​ło ja​kieś zna​cze​n ie – Eve​lyn wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – To są kom​p u​te​ry, a nie cza​ro​dziej​skie różdż​ki. I tak więk​szość pra​cy mu​sia​ły​by​śmy od​wa​lić ręcz​n ie, za​kła​da​jąc oczy​wi​ście, że oni umoż​li​wi​li​by nam do​stęp do da​n ych. Czy twój oj​ciec ma w Five ko​goś zna​jo​me​go? – Duke naj​chęt​n iej przy​ło​żył​by do Five pło​n ą​cą po​chod​n ię, gdy​by tyl​ko mu na to po​zwo​lo​n o. – To nie ma zna​cze​n ia. I tak nie mo​że​my ni​cze​go za​cząć, do​p ó​ki nie uda się nam usta​lić nu​me​ru Kit​ty Tre​a dwell na li​ście opie​ki spo​łecz​n ej. – Aman​da pró​bo​wa​ła wszyst​ko jesz​cze raz prze​my​śleć. – Jane mó​wi​ła, że znik​n ę​ły trzy dziew​czy​n y: Kit​ty Tre​a dwell, Lucy i Mary. – Już spraw​dzi​łam za​gi​n io​n e oso​by w Stre​fie Trze​ciej i Czwar​tej – oznaj​mi​ła Eve​lyn. – Ani śla​du Kit​ty Tre​a dwell. Tak samo jak Jane Del​ray, bo po​my​śla​łam, że to tak​że spraw​dzę, sko​ro już tam je​stem. No i zna​la​złam z tu​zin Lucy i mniej wię​cej sto Mary. Oni nig​dy nie po​rząd​ku​ją swo​ich akt. Nie​któ​re z tam​tych dziew​czyn już daw​n o mo​gły umrzeć ze sta​ro​ści. Za​gi​n ę​ły jesz​cze pod​czas Wiel​kie​go Kry​zy​su. W przy​szłym ty​go​dniu mo​że​my po​je​chać do in​nych stref – za​p ro​p o​n o​wa​ła. – Czy znasz dok​to​ra Han​so​n a? Aman​da po​krę​ci​ła gło​wą. – Mó​wię o Pe​cie. Pra​cu​je w kost​n i​cy. – Eve​lyn zo​ba​czy​ła minę Aman​dy, bo szyb​ko do​da​ła: – Na​p raw​dę jest cał​kiem w po​rząd​ku. Ja​sne, ma pew​n e od​chy​le​n ia, jak wszy​scy ko​ro​n e​rzy, ale poza tym jest bar​dzo miły. Znam dziew​czy​n ę, któ​ra u nie​go pra​cu​je. Na​zy​wa się De​ena Co​olid​ge. Mówi, że on cza​sa​mi po​zwa​la jej zro​bić nie​któ​re rze​czy. – Ja​kie rze​czy? Eve​lyn prze​wró​ci​ła oczy​ma. – Wca​le nie to, o czym my​ślisz. Do​świad​cze​n ia la​bo​ra​to​ryj​n e. De​ena jest na​p raw​dę do​bra w tych spra​wach. Uwiel​bia che​mię. Pete uczy ją, jak się wy​ko​n u​je nie​któ​re te​sty, a po​tem ona robi je już sama. Cho​dzi wie​czo​ra​mi do Tech. Aman​da mo​gła tyl​ko się do​my​ślać, dla​cze​go dok​tor Han​son po​zwa​la swo​jej asy​stent​ce ro​bić te​sty, ale przy​p usz​cza​ła, że nie robi tego z do​bre​go ser​ca. – Spraw​dzi​łaś ANM? – Co ta​kie​go? – Akta Nie​ży​wych Mu​rzy​n ów. Duke mó​wił Aman​dzie, że ist​n ie​je re​jestr nie​roz​wią​za​n ych za​bójstw czar​n o​skó​rych. – Mogę to spraw​dzić – za​ofia​ro​wa​ła się Aman​da. – Co spraw​dzić? Zmie​n i​ła te​mat. – Czy wie​my, że to miesz​ka​n ie na​le​ża​ło do Kit​ty lub zo​sta​ło wy​n a​ję​te na jej na​zwi​sko? – Och! – Eve​lyn była pod wra​że​n iem. – To bar​dzo do​bre py​ta​n ie. Po​rwa​ła jed​n ą z chu​s​te​czek le​żą​cych na de​sce roz​dziel​czej i za​p i​sa​ła no​tat​kę. – Za​sta​n a​wiam się, czy nu​mer, któ​ry ci przy​dzie​lo​n o dla osie​dla Sec​tion Eight jest taki sam, jak ten, któ​ry ci po​da​n o na zbie​ra​n ie vo​uche​rów z opie​ki? Czy znasz ko​goś z Rady Osie​dla? – Pam Ca​n a​le. – Aman​da zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek. – Dziś wie​czo​rem mu​szę iść na za​ję​cia, ale mogę za​dzwo​n ić do niej w po​n ie​dzia​łek z sa​me​go rana. – Mo​żesz mi po​wie​dzieć, co od​kry​łaś, kie​dy śle​dzi​ły​śmy Pana w Nie​bie​skim Gar​n i​tur​ku. – Na​ba​zgra​ła coś na ser​wet​ce. – Masz tu​taj mój nu​mer do​mo​wy, że​byś mo​gła mi dać znać, co

po​sta​n o​wi​łaś w kwe​stii ju​tra. No wiesz, z tym gril​lem. – Dzię​ki. – Aman​da zło​ży​ła ser​wet​kę na pół i scho​wa​ła do to​reb​ki. Żad​n e kłam​stwo nie było dość prze​ko​n u​ją​ce, żeby wy​tłu​ma​czyć tak dłu​gą nie​obec​n ość. Duke miał zwy​czaj dzwo​n ić do​mo​fo​n em do miesz​ka​n ia Aman​dy, żeby prze​ko​n ać się, czy cór​ka jest w domu. Je​śli Aman​da nie zgła​sza​ła się po dru​gim sy​gna​le, roz​łą​czał się i od​jeż​dżał. – Wiesz – za​czę​ła Eve​lyn – czy​ta​łam wczo​raj w ga​ze​cie ar​ty​kuł o tym chło​p a​ku z West, któ​ry mor​do​wał stu​dent​ki z col​le​ge’u. – Te dziew​czy​n y nie były ko​le​żan​ka​mi z col​le​ge’u. – Mimo to trzy dziew​czy​n y prze​p a​dły bez śla​du. – Eve​lyn, Atlan​ta to nie Hol​ly​wo​od. Tu​taj nie ma se​ryj​n ych za​bój​ców, któ​rzy czy​ha​ją na swo​je ofia​ry. Aman​da z po​wro​tem zmie​n i​ła te​mat na bar​dziej bez​p iecz​n y. – Za​sta​n a​wia​łam się nad tym miesz​ka​n iem Kit​ty. W sy​p ial​n i zna​la​złam trzy wiel​kie wor​ki na śmie​ci, po brze​gi wy​p eł​n io​n e ciu​cha​mi. Żad​n a ko​bie​ta nie może po​zwo​lić so​bie na po​sia​da​n ie tylu ubrań, zwłasz​cza je​śli miesz​ka na ta​kim osie​dlu. Jej żo​łą​dek dał o so​bie znać do​n o​śnym bur​cze​n iem. Aman​da cał​kiem za​p o​mnia​ła, że w ręku trzy​ma szklan​kę z le​kar​stwem. Jed​n ym hau​stem prze​łknę​ła roz​p usz​czo​n ą ta​blet​kę i stłu​mi​ła do​n o​śne czknię​cie. – W ła​zien​ce le​ża​ło mnó​stwo ko​sme​ty​ków do ma​ki​ja​żu. Było tego sta​n ow​czo za dużo jak na jed​n ą dziew​czy​n ę, na​wet je​śli jest pro​sty​tut​ką. – Jane nie była uma​lo​wa​n a. Nie mia​ła pod oczy​ma smug z roz​sma​ro​wa​n e​go tu​szu. Ale mimo to ja​koś nie mogę so​bie wy​obra​zić, żeby ktoś taki jak ona co​dzien​n ie wie​czo​rem zmy​wał ma​ki​jaż. – Pod lu​strem sta​ło mlecz​ko do de​ma​ki​ja​żu – przy​p o​mnia​ła so​bie Aman​da. – Ale wy​star​czy, że po​wiem, że nikt go nie uży​wał. W ko​szu na śmie​ci le​ża​ły zu​ży​te pod​p a​ski, a na pół​ce sta​ło pu​deł​ko tam​p a​xów. Naj​wi​docz​n iej tam miesz​ka ktoś, kto nie pra​cu​je w biz​n e​sie. Może ja​kaś młod​sza sio​strzycz​ka. Może na​wet Kit​ty Tre​a dwell. Eve​lyn pod​n io​sła szklan​kę do ust. – Dla​cze​go aku​rat to cię za​sta​n o​wi​ło? – Nie mo​żesz uży​wać tam​p a​xów, je​śli je​steś dzie​wi​cą. A więc… Eve​lyn za​krztu​si​ła się alka-selz​ter. Płyn try​snął jej z nosa i ust. Chwy​ci​ła jed​n ą z pa​p ie​ro​wych chu​s​te​czek le​żą​cych na de​sce roz​dziel​czej, kasz​ląc tak moc​n o, jak​by za chwi​lę mia​ła wy​p luć płu​ca. Aman​da ude​rzy​ła ją w ple​cy. – W po​rząd​ku? W od​p o​wie​dzi Eve​lyn przy​ło​ży​ła rękę do ust i zno​wu za​n io​sła się kasz​lem. – Prze​p ra​szam. Wpa​dło mi w nie​wła​ści​wą rur​kę. – Za​ka​sła​ła po raz trze​ci, a po​tem po​now​n ie. – Co to ma być? Aman​da spoj​rza​ła na uli​cę. Obok nich z war​ko​tem prze​mknął wóz pa​tro​lo​wy po​li​cji Atlan​ty; je​chał z włą​czo​n ym ko​gu​tem, ale bez sy​ren. Na​p rze​ciw​ko po​ja​wił się dru​gi ra​dio​wóz – z włą​czo​n ą sy​re​n ą, ale bez świa​teł. – Co, do dia​bła… – za​czę​ła Aman​da. Eve​lyn pstryk​n ię​ciem uru​cho​mi​ła po​li​cyj​n e ra​dio. Wszyst​ko, co zdo​ła​ły usły​szeć, to zwy​-

kłe, to​wa​rzy​skie po​ga​węd​ki, prze​ry​wa​n e co chwi​la kli​ka​n iem mi​kro​fo​n ów, żeby nie moż​n a było na​mie​rzyć mó​wią​cych. – Ban​da idio​tów – wy​mam​ro​ta​ła Eve​lyn, ści​sza​jąc gło​śność. Obok nich z pi​skiem opon śmi​gnął na​stęp​n y ra​dio​wóz. – Cho​le​ra, co się dzie​je? Aman​da sie​dzia​ła pro​sto jak stru​n a i wy​cią​ga​jąc szy​ję, sta​ra​ła się doj​rzeć, co się wy​da​rzy​ło. Po chwi​li do​szła do wnio​sku, że ist​n ie​je ła​twiej​szy spo​sób. Wy​rzu​ci​ła przez okno pa​p ie​ro​wy ku​be​czek i otwo​rzy​ła drzwi. Gdy do​tar​ła do chod​n i​ka, mi​n ął ją na​stęp​n y sa​mo​chód – tym ra​zem ply​mo​uth fury, taki sam jak jej wła​sny. Po chwi​li Eve​lyn do​łą​czy​ła do niej. – To byli Rick i Butch. – Obaj pra​co​wa​li w wy​dzia​le za​bójstw. Je​cha​li do Te​chwo​od. Wszy​scy je​cha​li do Te​chwo​od. Żad​n a z ko​biet nie po​wie​dzia​ła, co jej przy​szło na myśl. Jak na ko​men​dę obie ru​szy​ły w stro​n ę kom​bi. Aman​da po​p chnę​ła Eve​lyn ku drzwicz​kom pa​sa​że​ra. – Te​raz ja pro​wa​dzę – oświad​czy​ła. Eve​lyn na​wet nie pró​bo​wa​ła pro​te​sto​wać. Czuj​n ie ob​ser​wo​wa​ła roz​wój sy​tu​a cji, pod​czas gdy Aman​da wy​co​fy​wa​ła auto i wjeż​dża​ła w North Ave​n ue. Tam​ci skrę​ci​li w Te​chwo​od Dri​ve. Po​li​cyj​n y wóz śmi​gnął z le​wej stro​n y Aman​dy, kie​dy ta skrę​ca​ła w Pine. Eve​lyn za​ci​snę​ła pal​ce na ta​bli​cy roz​dziel​czej. – Chry​ste, cze​mu im wszyst​kim tak się spie​szy? – Za​raz się do​wie​my. Aman​da zje​cha​ła na zna​jo​me po​bo​cze, na któ​rym par​ko​wa​ło już pięć ra​dio​wo​zów i dwa nie​ozna​ko​wa​n e ply​mo​uthy. Dziś na po​dwór​kach mię​dzy do​ma​mi nie było ba​wią​cych się dzie​ci, cho​ciaż ich ro​dzi​ce w koń​cu ze​chcie​li się po​ka​zać. Nadzy do pasa męż​czyź​n i w ob​ci​słych dżin​sach sta​li, ści​ska​jąc w dło​n iach pusz​ki piwa. Więk​szość ko​biet tak​że była ską​p o odzia​n a, cho​ciaż kil​ka wy​glą​da​ło, jak​by wła​śnie wró​ci​ły z pra​cy. Aman​da zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek. Wła​śnie mi​n ę​ła pierw​sza po po​łu​dniu, może więc wró​ci​ły do do​mów na lunch. – Aman​da… – W gło​sie Eve​lyn do​strze​gła le​d​wie sły​szal​n e, le​ciut​kie drże​n ie. W ślad za jej spoj​rze​n iem prze​su​n ę​ła wzrok na dru​gi blok po le​wej stro​n ie. Gru​p a po​li​cjan​tów z pa​tro​li zgro​ma​dzi​ła się przy drzwiach. Butch Bon​n ie prze​p chnął się po​mię​dzy nimi, wy​p a​da​jąc na po​dwó​rze. Tam ru​n ął na oba ko​la​n a i z jego ust try​snę​ła na zie​mię fala wy​mio​cin. – Och, nie! – Aman​da go​rącz​ko​wo szu​ka​ła w to​reb​ce chu​s​tecz​ki jed​n o​ra​zo​wej. – Mo​że​my mu przy​n ieść tro​chę wody z… Eve​lyn po​wstrzy​ma​ła ją zde​cy​do​wa​n ym ge​stem. – Zo​stań tam, gdzie je​steś. – Ale on… – Zo​stań. Jej głos za​brzmiał z mocą, któ​rej Aman​da nig​dy wcze​śniej nie sły​sza​ła. Rick wy​biegł z bu​dyn​ku jako na​stęp​n y. Wy​cie​rał usta chu​s​tecz​ką, któ​rą na​stęp​n ie wsu​n ął do kie​sze​n i. Gdy​by nie fakt, że jego part​n er wciąż gło​śno wy​mio​to​wał, praw​do​p o​dob​n ie Rick w ogó​le nie zwró​cił​by uwa​gi na obec​n ość Aman​dy i Eve​lyn. W obec​n ej sy​tu​a cji pod​szedł pro​sto do nich. – Co tu ro​bi​cie, cho​ler​n e dziw​ki? – wark​n ął.

Aman​da już otwo​rzy​ła usta, ale Eve​lyn ubie​gła ją z od​p o​wie​dzią. – Wcze​śniej w tym ty​go​dniu zo​sta​ły​śmy tu przy​sła​n e w pew​n ej spra​wie. By​ły​śmy na ostat​n im pię​trze, w apar​ta​men​cie C. Cho​dzi​ło o pro​sty​tut​kę o na​zwi​sku Jane Del​ray. Lan​dry wy​p chnął ję​zy​kiem po​li​czek, jed​n o​cze​śnie mie​rząc uważ​n ym spoj​rze​n iem naj​pierw Eve​lyn, a póź​n iej Aman​dę. – No i…? – Naj​wi​docz​n iej coś się tu wy​da​rzy​ło. – To jest Te​chwo​od, skar​bie. Tu bez prze​rwy coś się dzie​je. – Coś się sta​ło na ostat​n im pię​trze? – do​p y​ty​wa​ła się Eve​lyn. – W apar​ta​men​cie C? – Nie, wła​śnie że nie – od​p arł Lan​dry. – Za bu​dyn​kiem. To sa​mo​bój​stwo. Dziw​ka sko​czy​ła z da​chu i zo​sta​ła z niej mo​kra pla​ma. – Kur​wa mać! – Butch Bon​n ie za​brzmiał tak do​n o​śnie, że mógł​by ry​wa​li​zo​wać ze świ​n ią w chle​wi​ku. Nie​ustę​p li​we, świ​dru​ją​ce spoj​rze​n ie Lan​dry’ego wy​raź​n ie ustą​p i​ło. Nie spoj​rzał do tyłu na swo​je​go part​n e​ra, lecz nie pa​trzył już ani na Eve​lyn, ani na Aman​dę. – Hej, ty! – Kiw​n ął pal​cem na po​li​cjan​ta sto​ją​ce​go naj​bli​żej. – Usuń stąd tych wszyst​kich lu​dzi. Lezą tu​taj jak​by​śmy krę​ci​li ja​kiś pie​p rzo​n y film o Tar​za​n ie. Gli​n iarz czym prę​dzej po​biegł roz​go​n ić ga​p iów. Roz​le​gły się wrza​ski i pro​te​sty. Eve​lyn spró​bo​wa​ła się ode​zwać. – Może ktoś z nich wi​dział… – Wi​dział co? – Lan​dry prze​rwał jej w pół sło​wa. – Pew​n ie na​wet nie zna​li tej dzie​wu​chy. Ale po​zwól im po​stać jesz​cze przez chwi​lę, to za​raz za​czną się za​wo​dze​n ia, wy​cie i cmo​ka​nie nad tym, jaka to tra​ge​dia mia​ła miej​sce. Po​p a​trzył groź​n ie na Eve​lyn. – Ty chy​ba po​win​n aś do​brze o tym wie​dzieć, Mit​chell. Nig​dy nie wol​n o po​zwo​lić, żeby zgro​ma​dził się tłum. Od razu robi się go​rą​co i za chwi​lę bę​dziesz mu​sia​ła wzy​wać an​ty​ter​ro​ry​stów, żeby opa​n o​wa​li sy​tu​a cję. Eve​lyn prze​mó​wi​ła tak ci​cho, że Aman​da le​d​wie ją sły​sza​ła. – Chcia​ły​by​śmy zo​ba​czyć cia​ło. – Co ta​kie​go? – Aman​da za​n ie​mó​wi​ła ze zdu​mie​n ia. Lan​dry uśmiech​n ął się od ucha do ucha. 8 – Coś mi się zda​je, Lucy, że Ethel nie bar​dzo ma chęć . Ale Eve​lyn nie mia​ła za​mia​ru się wy​co​fać. Od​chrząk​n ę​ła, żeby po​zbyć się chryp​ki. – Roz​p ra​co​wu​je​my pe​wien przy​p a​dek, Lan​dry. Tak samo jak ty. – Tak samo jak ja? – spy​tał z nie​do​wie​rza​n iem. Zer​k​n ął na But​cha, któ​ry te​raz sie​dział w kuc​ki i dy​szał cięż​ko. Aman​da do​strze​gła błysk pi​sto​le​tu, któ​ry trzy​mał przy ko​st​ce. – Dziew​czyn​ki, po​win​n y​ście grzecz​n ie wró​cić tam, skąd… – Ona ma ra​cję. Aman​da sły​sza​ła te sło​wa, do​n o​śne jak dzwon. Wy​p o​wie​dzia​n e jej gło​sem. Wy​do​by​wa​ły się z jej wła​snych ust. Eve​lyn wy​da​wa​ła się tak samo zdu​mio​n a jak Aman​da. – Pra​cu​je​my nad pew​n ym przy​p ad​kiem – po​wie​dzia​ła Aman​da. Wła​śnie to prze​cież ro​bi​ły. Sie​dzia​ły w sa​mo​cho​dzie przez ostat​n ie pół go​dzi​n y, roz​ma​-

wia​jąc o tym, co uda​ło się im usta​lić. O tym, co przy​tra​fi​ło się trzem ko​bie​tom – Kit​ty, Lucy i Mary – a co te​raz sta​ło się rów​n ież udzia​łem Jane Del​ray. W tym mo​men​cie Eve​lyn i Aman​da były je​dy​n y​mi funk​cjo​n a​riusz​ka​mi w ca​łej po​li​cji, któ​re wie​dzia​ły, że te trzy dziew​czy​n y za​gi​n ę​ły – i jako je​dy​n e się tym przej​mo​wa​ły… Lan​dry za​p a​lił pa​p ie​ro​sa. Wy​p u​ścił z ust stru​mień dymu. – Tak samo jak ja, co? – Po​wtó​rzył raz jesz​cze, ale z wy​raź​n ym roz​ba​wie​n iem. – Więc wy, la​secz​ki, pra​cu​je​cie te​raz nad spra​wą za​bój​stwa? – Przed chwi​lą po​wie​dzia​łeś, że to było sa​mo​bój​stwo – wy​p a​li​ła Eve​lyn. – Więc co ty tu​taj ro​bisz? Ta od​p o​wiedź wca​le mu się nie spodo​ba​ła. – Mit​chell, je​śli masz ocho​tę na ja​kieś jaja, za​wsze mo​żesz po​ssać moje. Aman​da wbi​ła wzrok w zie​mię, żeby mina nie zdra​dzi​ła jej uczuć. – Dzię​ku​ję, ale wy​star​czy mi mój mąż. – Eve​lyn się​gnę​ła do to​reb​ki i wy​ję​ła z niej swo​ją la​tar​kę. – Kie​dy bę​dziesz go​tów, idzie​my. Lan​dry cał​kiem ją zi​gno​ro​wał. – No da​lej, dziew​czyn​ko – zwró​cił się do Aman​dy. – To ab​so​lut​n ie nie jest miej​sce dla cie​bie. To​tal​n a ma​sa​kra, mó​wię ci. Po​roz​rzu​ca​n e fla​ki są do​słow​n ie wszę​dzie… Pa​skud​n a spra​wa. Zbyt pa​skud​n a jak dla damy. Pod​bród​kiem wska​zał But​cha, nie wy​ra​ża​jąc sło​wa​mi tego, co było oczy​wi​ste. – No da​lej, wsia​daj do sa​mo​cho​du i zjeż​dżaj stąd, do​brze ci ra​dzę. Nikt nie bę​dzie miał ci za złe, że tak po​stą​p i​łaś. Aman​da po​czu​ła, jak jej żo​łą​dek po​wo​li za​czął się roz​luź​n iać. Lan​dry da​wał im szan​sę wy​co​fa​n ia się, ho​n o​ro​we​go wyj​ścia z sy​tu​a cji. Nikt nig​dy nie do​wie się, że chcia​ły zo​ba​czyć cia​ło. Będą mo​gły odejść stąd z wy​so​ko pod​n ie​sio​n ą gło​wą. Już mia​ła od​p o​wie​dzieć, że przyj​mu​ją pro​p o​zy​cję, kie​dy Lan​dry do​dał: – Na​wia​sem mó​wiąc, nie chcę, żeby twój sta​ru​szek la​tał za mną z du​bel​tów​ką, po​n ie​waż wy​stra​szy​łem na śmierć jego ma​lut​ką có​recz​kę. Po​czu​ła wzdłuż krę​go​słu​p a dziw​n e mro​wie​n ie, zu​p eł​n ie jak​by kręg wsko​czył na swo​je miej​sce. Kie​dy ode​zwa​ła się, jej głos brzmiał za​ska​ku​ją​co spo​koj​n ie. – Mó​wi​łeś, że ofia​ra leży z tyłu bu​dyn​ku, tak? Eve​lyn wy​da​wa​ła się tak samo za​sko​czo​n a jak Lan​dry, kie​dy Aman​da ru​szy​ła w stro​n ę wej​ścia. Do​go​n i​ła ją na​tych​miast. – Co ty wy​p ra​wiasz? – spy​ta​ła szep​tem. – Idź przed sie​bie – bła​ga​ła ją Aman​da. – Po pro​stu idź i nie za​trzy​muj się. – Czy wi​dzia​łaś kie​dyś tru​p a? – Z bli​ska nig​dy – przy​zna​ła Aman​da. – Je​śli nie li​czyć mo​je​go dziad​ka. Eve​lyn wy​mam​ro​ta​ła ja​kieś prze​kleń​stwo, a po​tem ode​zwa​ła się ochry​p łym szep​tem. – Co​kol​wiek się wy​da​rzy, nie za​cznij rzy​gać. I nie wrzeszcz. Na li​tość bo​ską, nie za​cznij ry​czeć. Aman​da była go​to​wa zro​bić wszyst​kie te trzy rze​czy. Jesz​cze do​tąd nie wi​dzia​ła z bli​ska ni​ko​go, kto umarł gwał​tow​n ą śmier​cią. Chry​ste Pa​n ie, co wła​ści​wie so​bie my​śla​ła? Lan​dry miał ra​cję. Je​śli Butch Bon​n ie nie po​ra​dził so​bie z sy​tu​a cją, nie było mowy, żeby któ​raś z nich zdo​ła​ła temu spro​stać. – Po​słu​chaj mnie – szep​ta​ła da​lej Eve​lyn. – Je​śli się za​ła​miesz, oni nig​dy wię​cej ci nie za​-

ufa​ją. Rów​n ie do​brze mo​żesz prze​n ieść się do dzia​łu ma​szy​n o​p i​sa​n ia albo pod​ciąć so​bie nad​garst​ki. – Ze mną wszyst​ko w po​rząd​ku – po​wie​dzia​ła, a po​n ie​waż czu​ła, że Eve​lyn po​trze​bu​je wspar​cia, do​da​ła jesz​cze: – Ty tak​że świet​n ie so​bie ra​dzisz. Po pro​stu do​sko​n a​le. Ob​ca​sy Eve​lyn wznie​ca​ły tu​ma​n y ku​rzu, kie​dy dziel​n ie ma​sze​ro​wa​ła obok Aman​dy. – Czu​ję się świet​n ie – po​wta​rza​ła. – Mia​łaś ra​cję. Czu​ję się zna​ko​mi​cie. – Zo​ba​czysz, że obie damy so​bie z tym radę. Pot spły​wał jej po ple​cach tak ob​fi​tym stru​mie​n iem, że czu​ła, jak w bie​liź​n ie zbie​ra się mała ka​łu​ża. Była za​do​wo​lo​n a, że wło​ży​ła dziś czar​n ą spód​n i​cę. I że wzię​ła alka-selz​ter. I cie​szy​ła się, że nie jest sama, kie​dy prze​kra​cza​ła próg ob​skur​n e​go bu​dyn​ku. W przed​sion​ku pa​n o​wał jesz​cze więk​szy mrok, niż za​p a​mię​ta​ła z po​p rzed​n iej wi​zy​ty. Spoj​rza​ła w górę klat​ki scho​do​wej. Ktoś roz​bił szkło w jed​n ym ze świe​tli​ków i w tym miej​scu zo​stał przy​bi​ty ka​wa​łek de​ski. Obie z Eve​lyn za​trzy​ma​ły się na koń​cu ko​ry​ta​rza, przy me​ta​lo​wych drzwiach pro​wa​dzą​cych na po​dwó​rze, żeby za​cze​kać na Lan​dry’ego. Po​ło​żył rękę na drzwiach, ale ich nie otwo​rzył. – Po​słu​chaj​cie, dziew​czyn​ki, za​ba​wa skoń​czo​n a. Wra​caj​cie do swo​ich ra​p or​tów o tych nie​szczę​snych, ma​łych pa​n ien​kach, któ​re naj​p ierw za​da​ją się z nie​wła​ści​wy​mi fa​ce​ta​mi, a po​tem pod​n o​szą alarm z byle po​wo​du. – Pra​cu​je​my nad pew​n ą spra​wą – wy​ja​śni​ła Eve​lyn. – To sa​mo​bój​stwo może mieć coś wspól​n e​go z… – Ta kur​wa zro​bi​ła so​bie spa​cer po krót​kiej de​sce. Same wi​dzia​ły​ście, jaki to śmiet​n ik. Oso​bi​ście dzi​wię się, dla​cze​go wszy​scy tu nie ska​czą z da​chów. – Mimo wszyst​ko… – Zwy​czaj​n ie od​wróć​cie się i idź​cie stąd. To za​szło sta​n ow​czo za da​le​ko. – Ja by​łam… – Dość! – Lan​dry wal​n ął pię​ścią w drzwi. – Za​mknij wresz​cie tę swo​ją pie​p rzo​n ą ja​dacz​kę! – wy​darł się na cały głos. – Po​wie​dzia​łem, że​by​ście le​p iej się stąd wy​n o​si​ły, więc wy​n o​ście się, do ja​snej cho​le​ry! Eve​lyn była wy​raź​n ie prze​stra​szo​n a, ale mimo to nie da​wa​ła za wy​gra​n ą. – My po pro​stu… – Chcesz, że​bym cię zmu​sił? – Lan​dry wy​rwał z ręki Eve​lyn la​tar​kę Kel-Lite i dziab​n ął nią pro​sto w jej klat​kę pier​sio​wą. – Lu​bisz taką za​ba​wę? – dziab​n ął ją po raz ko​lej​n y i jesz​cze na​stęp​n y, aż w koń​cu Eve​lyn opar​ła się ple​ca​mi o ścia​n ę. – Ja​koś te​raz nie je​steś już taka py​ska​ta, co? Aman​da spró​bo​wa​ła się wtrą​cić. – Rick… – Za​mknij się! W mro​ku mi​gnął skra​wek bia​łej skó​ry, kie​dy we​p chnął la​tar​kę pod spód​n i​cę Eve​lyn i wci​snął ją po​mię​dzy jej nogi. – Je​śli nie chcesz, że​bym to zro​bił na​p raw​dę, to le​p iej zrób to, co mó​wię, do kur​wy nę​dzy! Psia​krew, sły​szysz mnie, czy nie?! Eve​lyn się nie ode​zwa​ła. Mo​gła je​dy​n ie ski​n ąć gło​wą. Jej ręce trzę​sły się jak w fe​brze, kie​dy pod​n o​si​ła je na znak, że się pod​da​je. – Nie pró​buj ze mną swo​ich wścib​skich sztu​czek – ostrzegł Lan​dry. – Zro​zu​mia​łaś?

– Ona bar​dzo ża​łu​je – po​wie​dzia​ła szyb​ko Aman​da. – Obie ża​łu​je​my. Rick, pro​szę cię! Bar​dzo nam przy​kro. Po​wo​li wy​cią​gnął la​tar​kę spod spód​n i​cy Eve​lyn. Przy po​mo​cy jed​n ej ręki ob​ró​cił ją do​oko​ła i uchwyt wy​cią​gnął w stro​n ę Aman​dy. – Zjeż​dżaj​cie stąd, ale to już – po​wie​dział do niej. Aman​da zro​bi​ła do​kład​n ie tak, jak so​bie ży​czył.

OBECNIE PONIEDZIAŁEK

ROZDZIAŁ 8 Kie​row​ca tak​sów​ki miał zde​cy​do​wa​n ie nie​p ew​n ą minę, pod​jeż​dża​jąc przed dom ozna​czo​n y nu​me​rem trzy​sta szes​n a​ście przy Ca​rver Stre​et. – Czło​wie​ku, jest pan pe​wien, że tra​fi​li​śmy we wła​ści​we miej​sce? – Je​stem pe​wien. Will spraw​dził stan licz​n i​ka i po​dał kie​row​cy dzie​się​cio​do​la​ro​wy bank​n ot. – Resz​tę pro​szę za​trzy​mać. Tak​sów​karz dość nie​chęt​n ie wziął od nie​go pie​n ią​dze. – Wiem, że jest pan gli​n ia​rzem i w ogó​le, ale po zmro​ku to nie ma więk​sze​go zna​cze​n ia. Ro​zu​mie pan? Will otwo​rzył drzwi. – Do​ce​n iam, że mnie ostrze​głeś. – Na pew​n o nie chce pan, że​bym tu za​cze​kał? – Nie, ale dzię​ki za tro​skę. Wy​siadł z tak​sów​ki. Jed​n ak kie​row​ca zwle​kał z od​jaz​dem i ru​szył do​p ie​ro wte​dy, gdy Will po​wę​dro​wał w kie​run​ku bocz​n ej ścia​n y bu​dyn​ku. Przez chwi​lę spo​glą​dał, jak tyl​n e świa​tła sa​mo​cho​du zni​ka​ją w głę​bi uli​cy, aż w koń​cu od​wró​cił się i ru​szył w dal​szą dro​gę po​mię​dzy buj​n ym ziel​skiem, wy​mie​sza​n ym tu i ów​dzie z je​ży​n ą, zmie​rza​jąc ku tyl​n ej ścia​n ie daw​n e​go domu dziec​ka. Blask księ​ży​ca i świa​tło la​tar​ni wy​do​by​wa​ło z mro​ku wy​raź​n ie wy​dep​ta​n ą ścież​kę, któ​ra wio​dła na za​p le​cze bu​dyn​ku. Ostroż​n ie sta​wiał kro​ki mię​dzy strzy​kaw​ka​mi i zu​ży​ty​mi pre​zer​wa​ty​wa​mi, po​tłu​czo​n ym szkłem i sto​sa​mi śmie​ci. Przy​p o​mniał so​bie wcze​śniej​sze ostrze​że​n ia Sary o nie​bez​p ie​czeń​stwach, ja​kie czy​ha​ją w tym domu. Dziś wie​czo​rem Sara była wy​jąt​ko​wo spo​strze​gaw​cza. I wy​raź​n ie wku​rzo​n a. Will nie mógł jej za to wi​n ić. Sam był na sie​bie wku​rzo​n y. Praw​dę mó​wiąc, był wście​kły jak cho​le​ra. Do dia​bła, wście​kłość jesz​cze go nie opu​ści​ła. Okrą​ża​jąc dom, od​ru​cho​wo za​ci​snął pię​ści. Wie​dział, że jest na skra​ju obłę​du, za​p rze​cza​jąc temu, co tak na​p raw​dę nie da​wa​ło mu spo​ko​ju. Jego oj​ciec wy​szedł z wię​zie​n ia. Po​twór znów cie​szył się wol​n o​ścią. Will od​p y​chał od sie​bie tę myśl, po​dob​n ie jak ro​bił to od chwi​li, gdy po raz pierw​szy od​krył, w czym rzecz. Przez cały czas, gdy Sara zszy​wa​ła mu kost​kę, Will miał w gło​wie tyl​ko jed​n o – do​stać się do po​ko​ju Aman​dy i siłą wy​drzeć z niej praw​dę. Dla​cze​go ko​mi​sja do spraw zwol​n ień wa​run​ko​wych pod​ję​ła de​cy​zję o wy​p usz​cze​n iu jego ojca z wię​zie​n ia? Dla​cze​go Aman​da wie​dzia​ła o tym wcze​śniej niż on? Co jesz​cze pró​bo​wa​ła przed nim ukry​wać? Bo prze​cież mu​sia​ła coś ukry​wać. Za​wsze coś ukry​wa​ła. I prę​dzej umrze, niż po​zwo​li, żeby Will się o tym do​wie​dział. Była tward​sza niż ja​ki​kol​wiek męż​czy​zna, któ​re​go do​tąd miał oka​zję po​znać. Nie za​słu​gi​wa​ła na mia​n o kłam​cy, ale za​ła​twia​ła spra​wy w taki spo​sób, że czło​wiek za​czy​n ał my​śleć, iż po​stra​dał zmy​sły. Will już daw​n o zre​zy​gno​wał z po​my​słu, żeby w kon​tak​tach z Aman​dą być szcze​rym do bólu. Pięt​n a​-

ście lat stu​dio​wa​n ia jej oso​bo​wo​ści nie ujaw​n i​ło nic po​n ad to, że Aman​da z upodo​ba​n iem ży​wi​ła się sub​tel​n o​ścia​mi oraz za​gad​ka​mi. Uwiel​bia​ła za​sta​wiać na nie​go pu​łap​ki. Na każ​de py​ta​n ie, z któ​rym się do niej zwra​cał, od​p o​wia​da​ła ko​lej​n ym py​ta​n iem, i mi​ja​ło nie​wie​le cza​su, gdy już roz​ma​wia​li o spra​wach, na myśl o któ​rych Will ża​ło​wał, że w ogó​le wstał ran​kiem z łóż​ka. Albo w tym roku. Albo kie​dy​kol​wiek w ca​łym swo​im ży​ciu. Dla​cze​go dziś wie​czo​rem zja​wi​ła się w domu dziec​ka? Cze​go tam szu​ka​ła? Ile na​p raw​dę wie​dzia​ła na te​mat jego ojca? Will z góry mógł do​my​ślić się, ja​kie będą jej od​p o​wie​dzi. Po pro​stu wy​szła z domu na wie​czor​n ą prze​jażdż​kę. Kto nie cie​szył​by się przy​jem​n ym spa​cer​kiem po get​cie, je​śli w tym cza​sie po​wi​n ien roz​p ra​co​wy​wać spra​wę upro​wa​dze​n ia? Wi​dzia​ła Wil​la i Sarę w bu​dyn​ku sie​ro​ciń​ca i na pew​n o za​sta​n a​wia​ła się, co tam ro​bią. Czy w cie​ka​wo​ści jest coś złe​go? Oczy​wi​ście, że Aman​da wie​dzia​ła o jego ojcu. Osta​tecz​n ie była jego sze​fo​wą. To było w jej in​te​re​sie, żeby wie​dzieć wszyst​ko na te​mat Wil​la. Z wy​jąt​kiem jed​n ej rze​czy. Obe​rwa​ła de​ską w gło​wę na tyle moc​n o, że na chwi​lę stra​ci​ła swo​je le​gen​dar​n e opa​n o​wa​n ie. – Mi​lion razy po​wta​rza​łam Ed​n ie, żeby wresz​cie ka​za​ła po​de​p rzeć stem​p la​mi te cho​ler​n e scho​dy! Edna, jak Edna Flan​n in​gan. Aman​da była w trak​cie cho​ler​n ie waż​n e​go śledz​twa. Pra​sa sie​dzia​ła jej na gło​wie, a na kar​ku przy​p usz​czal​n ie czu​ła od​dech sze​fa GBI. A mimo to zo​sta​wi​ła wszyst​ko, chwy​ci​ła za mło​tek i przy​je​cha​ła tu​taj. Ist​n iał je​den, je​dy​n y spo​sób, by zna​leźć od​p o​wiedź na py​ta​n ie, co ją tu spro​wa​dzi​ło; Will miał za​miar go​ły​mi rę​ko​ma zbu​rzyć do fun​da​men​tów ten dom, żeby to coś zna​leźć. A po​tem chciał rzu​cić jej zna​le​zi​sko pro​sto w twarz. Ga​p ił się na tyl​n ą ścia​n ę bu​dyn​ku. Kie​dyś był tu mały ta​ras, ale te​raz po​zo​sta​ła je​dy​n ie zie​ją​ca czer​n ią dziu​ra w miej​scu, gdzie nie​gdyś znaj​do​wa​ło się piw​n icz​n e okien​ko. Sa​n i​ta​riu​sze nie byli w sta​n ie wy​n ieść Aman​dy przez we​wnętrz​n y ko​ry​ta​rzyk, więc roz​wa​li​li sklej​kę za​sła​n ia​ją​cą piw​n icz​n e okien​ko i wy​kru​szy​li parę ce​gieł, żeby po​więk​szyć je​den z otwo​rów. Will po​p a​trzył na ulicz​n e la​tar​n ie. Ćmy wi​ro​wa​ły wo​kół słu​p ów świa​tła, two​rząc efekt stro​bo​sko​p u. Z po​wro​tem skie​ro​wał wzrok w stro​n ę bu​dyn​ku. Te​raz my​ślał, że z pew​n o​ścią moż​n a było za​p la​n o​wać to le​p iej. Will mógł prze​cież po​p ro​sić tak​sów​ka​rza, żeby pod​wiózł go do domu, któ​ry znaj​do​wał się mniej wię​cej pół​to​ra ki​lo​me​tra stąd. W ga​ra​żu trzy​mał prze​cież mnó​stwo na​rzę​dzi. Dwa mło​ty ko​wal​skie, kil​ka ło​mów, na​wet wier​tar​kę uda​ro​wą, któ​rą ku​p ił z dru​giej ręki w Ha​bi​tat Sto​re. Wszyst​kie były dość pod​n isz​czo​n e i moc​n o zu​ży​te. Will ku​p ił swój dom ze zwro​tów po​dat​ku. Mu​siał po​świę​cić całe trzy lata oraz każ​dy za​ro​bio​n y grosz, żeby zmie​n ić tę ru​inę w dom miesz​kal​n y. Naj​trud​n iej​szym za​da​n iem oka​za​ło się prze​ko​n a​n ie miej​sco​wych nar​ko​ma​n ów, że dom ma no​we​go wła​ści​cie​la. Przez pierw​sze pół roku Will mu​siał sy​p iać z du​bel​tów​ką. Kie​dy aku​rat nie roz​p ru​wał ścian ani nie zaj​mo​wał się lu​to​wa​n iem mie​dzia​n ych rur, pod​cho​dził do drzwi i spo​koj​n ie wy​ja​śniał temu, kto wła​śnie pró​bo​wał się do nich do​bi​jać, że nie​ste​ty musi po​szu​kać so​bie in​n e​go miej​sca do wy​p a​le​n ie skrę​ta. Wła​ści​wie było to cał​kiem nie​złe przy​go​to​wa​n ie do tego, co wła​śnie za​mie​rzał. Przez otwór w ścia​n ie wdra​p ał się do wnę​trza. Pul​su​ją​ce świa​tło z lamp ulicz​n ych oświe​tla​ło więk​szą część su​te​re​n y. Will użył swo​jej ko​mór​ki, żeby oświe​tlić resz​tę, a na​stęp​n ie

prze​szedł ostroż​n ie obok po​ła​ma​n ych scho​dów. Aman​da Wa​gner była cho​dzą​cą de​fi​n i​cją sło​wa „go​to​wość” i Will nie po​tra​fił wy​obra​zić jej so​bie, jak scho​dzi w ciem​n ą cze​luść bez swo​jej la​tar​ki Mag-Lite. Wkrót​ce wy​śle​dził zna​jo​my nie​bie​ska​wy błysk me​ta​lu obok pu​stych pół​ek. Włą​czył la​tar​kę. Była wy​star​cza​ją​co ma​lut​ka, żeby zmie​ścić się w jego kie​sze​n i, ale ża​rów​ka LED świe​ci​ła jak re​flek​tor w sta​rym che​vy. Will nie był tak do koń​ca szcze​ry wo​bec Sary. W swo​im cza​sie spę​dzał w su​te​re​n ie mnó​stwo cza​su, cho​wa​jąc się tu ra​zem z An​gie. Na​tu​ral​n ie nie sta​wał na pal​cach ani nie uży​wał łok​ci, żeby wy​mie​rzyć po​miesz​cze​n ie, ale w jego pa​mię​ci zo​sta​ło ono po​mniej​szo​n e do roz​mia​ru pu​deł​ka od bu​tów, choć w rze​czy​wi​sto​ści było tak samo duże jak po​miesz​cze​n ia na wyż​szych pię​trach. Prze​su​n ął rę​ko​ma po ze​wnętrz​n ych ścia​n ach. Na gład​kim tyn​ku dało się wy​czuć cięż​kie gwoź​dzie, umiesz​czo​n e co czter​dzie​ści cen​ty​me​trów tuż pod po​wierzch​n ią. Śro​dek po​miesz​cze​n ia roz​dzie​la​ła na dwie czę​ści gip​so​wa ścian​ka. Ta kon​struk​cja po​cho​dzi​ła z póź​n iej​sze​go okre​su, lecz mimo to na kra​wę​dzi pły​ty gip​so​wej wid​n iał wia​n u​szek czar​n ej ple​śni, a na sa​mym dole bra​ko​wa​ło kil​ku ka​wał​ków. Wi​docz​n a na sa​mym dole para so​sno​wych de​sek roz​miesz​czo​n ych w dziw​n ej od​le​gło​ści, przy​p o​mi​n a​ła parę nóg ster​czą​cych spod bia​łej hal​ki. Na koń​cu su​te​re​n y znaj​do​wa​ło się małe po​miesz​cze​n ie ze zle​wem i ubi​ka​cją, przy​p usz​czal​n ie prze​zna​czo​n e dla ob​słu​gi. Ścia​n y były wy​ko​n a​n e z su​ro​we​go drew​n a, od ze​wnątrz wy​koń​czo​n e​go peł​n ą sę​ków, so​sno​wą bo​a ze​rią. Will ro​zej​rzał się do​kład​n ie. Parę razy kop​nął w znaj​du​ją​cy się pod zle​wem sy​fon, ale nada​rem​n ie. W ru​rze ni​cze​go nie było. Zrzu​cił po​kry​wę z re​zer​wu​a ru, ale zbior​n ik oka​zał się pu​sty. Mi​skę klo​ze​to​wą wy​p eł​n ia​ła czar​n a, za​tę​chła woda. Will roz​glą​dał się do​oko​ła w po​szu​ki​wa​n iu cze​goś, co mógł​by w niej za​n u​rzyć za​miast wła​snej ręki. Z bel​ki zwi​sa​ły bez​wład​n ie reszt​ki sta​rej in​sta​la​cji. Will wy​cią​gnął dłu​gi ka​wa​łek dru​tu, zło​żył go kil​ka razy, aż uzy​skał od​p o​wied​n ią sztyw​n ość, a na​stęp​n ie spraw​dził za​war​tość se​de​su. Nic, tyl​ko ohyd​n y smród. Blask la​tar​ki wy​do​by​wał z mro​ku pa​ję​cze sie​ci i śla​dy ter​mi​tów w de​skach pod​ło​go​wych. Will raz jesz​cze prze​szedł się do​oko​ła ca​łe​go po​miesz​cze​n ia. Drew​n ia​n e pół​ki w schow​ku były pu​ste. Zsyp na wę​giel wy​p eł​n io​n y był je​dy​n ie czar​n ym py​łem, w któ​rym le​ża​ło kil​ka strzy​ka​wek oraz je​den zu​ży​ty kon​dom. Will oświe​tlił la​tar​ką prze​wód ko​mi​n o​wy. Na dole le​ża​ło mnó​stwo pta​sich od​cho​dów, a na ce​głach wid​n ia​ły śla​dy roz​p acz​li​we​go dra​p a​n ia. Kie​dyś mu​sia​ło tu ugrzę​znąć ja​kieś zwie​rzę, po​my​ślał Will. Za​mknął me​ta​lo​we drzwicz​ki i prze​krę​cił klam​kę, żeby je za​blo​ko​wać. Zdjął ma​ry​n ar​kę i po​wie​sił na ja​kimś gwoź​dziu, któ​ry ster​czał z bel​ki. Glock zo​stał przy pa​sku – tam mógł za​wsze być pod ręką. Przy scho​dach Will na​tra​fił na mło​tek przy​n ie​sio​n y przez Aman​dę. Nikt wcze​śniej go nie uży​wał. Na rącz​ce wciąż znaj​do​wa​ła się ety​kiet​ka z ceną. Ku​p i​ła go w Mid​town Har​dwa​re. Kosz​to​wał czter​dzie​ści bak​sów. Will wsu​n ął la​tar​kę do tyl​n ej kie​sze​n i. Świa​tło z uli​cy było wy​star​cza​ją​co moc​n e. Do​kład​nie obej​rzał mło​tek. Kuta ręcz​n ie, nie​bie​ska stal o gład​kiej po​wierzch​n i, a na koń​cu rącz​ki ny​lo​n o​wy kap​tu​rek. Will przy​p usz​czał, że Aman​da ku​p i​ła ten mło​tek ze wzglę​du na wy​gląd, a nie przy​dat​n ość. Albo może zwy​czaj​n ie zgar​n ę​ła go z pół​ki, po​n ie​waż pa​so​wał do błę​ki​tu la​tar​ki. Tak czy owak, był do​brze wy​wa​żo​n y, z ostrym pa​zu​rem, któ​ry gład​ko prze​bił się przez tynk, kie​dy Will ude​rzył nim w ze​wnętrz​n ą ścia​n ę. Wy​szarp​n ął mło​tek i ude​rzył jesz​cze raz, po​więk​sza​jąc dziu​rę. Ze ścia​n y od​p adł ka​wał

tyn​ku. Will roz​tarł go po​mię​dzy pal​ca​mi. W mik​stu​rze znaj​do​wa​ło się koń​skie wło​sie – drob​n e, je​dwa​bi​ste nit​ki, któ​re przez pra​wie sto lat spa​ja​ły gli​n ę i wa​p ień. Will wy​rwał ze ścia​n y wy​star​cza​ją​co duży frag​ment tyn​ku, żeby wsu​n ąć rękę za desz​czuł​kę. Drew​n o było zgni​łe, wiecz​n ie wil​got​n e od wody, któ​ra są​czy​ła się przez fun​da​men​ty. Przy​p usz​czal​n ie po​wi​n ien był za​ło​żyć rę​ka​wi​ce i go​gle, albo przy​n ajm​n iej ma​skę. Bez wąt​pie​n ia za tyn​kiem znaj​do​wa​ła się pleśń, może na​wet grzy​by, bę​dą​ce efek​tem roz​kła​du. Ze środ​ka ema​n o​wał przej​mu​ją​co wil​got​n y odór, cha​rak​te​ry​stycz​n y dla umie​ra​ją​cych do​mów. Will użył młot​ka, żeby wy​szarp​n ąć na​stęp​n y ka​wał tyn​ku. A po​tem ko​lej​n y. Po​wo​li prze​su​wał się do​oko​ła piw​n i​cy, odłu​p u​jąc tynk ka​wa​łek po ka​wał​ku. Po​tem usu​wał ko​lej​n o desz​czuł​ki, wy​mia​tał strzę​p y ga​zet, któ​re kie​dyś słu​ży​ły jako izo​la​cja, i do​p ie​ro wte​dy prze​cho​dził do na​stęp​n e​go od​cin​ka. Pra​cu​jąc w naj​ciem​n iej​szych ką​tach, do​kąd nie do​cho​dzi​ło świa​tło la​tar​n i, Will trzy​mał w zę​bach na​le​żą​cą do Aman​dy la​tar​kę. W po​wie​trzu uno​si​ły się tu​ma​n y bia​ła​we​go pyłu, od któ​re​go łza​wi​ły mu oczy. Z nad​mia​ru ku​rzu i ple​śni ciekł mu z nosa wod​n i​sty ka​tar. Pra​ca nie była trud​n a, ale mo​zol​n a i uciąż​li​wa, a tem​p e​ra​tu​ra w su​te​re​n ie zda​wa​ła się pod​n o​sić z każ​dym kro​kiem Wil​la. I zno​wu drew​n ia​n a li​stwa roz​p a​dła się w jego ręku, jak​by skła​da​ła się wy​łącz​n ie z mo​kre​go pa​p ie​ru. Użył pa​zu​ra od młot​ka, żeby wy​cią​gnąć zgni​łe drew​n o na ze​wnątrz. Po​dob​n ie jak na każ​dym po​p rzed​n im od​cin​ku po​świe​cił la​tar​ką w pu​sty otwór. Nic. Przy​ci​snął otwar​tą dłoń do zim​n ej ścia​n y. Tu​taj je​dy​n ie cien​ka war​stwa ce​gieł po​wstrzy​my​wa​ła na​p ór zie​mi, znaj​du​ją​cej się do​oko​ła fun​da​men​tów. Tym nie​mniej Will w kil​ku miej​scach roz​bu​rzył ce​głę, żeby spraw​dzić, czy coś się za nią kry​je. W koń​cu dał spo​kój – z oba​wy, że spo​wo​du​je za​wa​le​n ie się ścian. Wy​cią​gnął z kie​sze​n i ko​mór​kę i spraw​dził, któ​ra go​dzi​n a. Przed dwie​ma mi​n u​ta​mi mi​n ę​ła pół​n oc. Pra​co​wał tu już od ca​łych trzech go​dzin. Wszyst​ko na próż​n o. W koń​cu od​su​n ął się od ścia​n y, za​ka​słał i wy​p luł kłąb mo​kre​go tyn​ku. Trzy go​dzi​n y. I nic. Żad​n ych na​ba​zgra​n ych po​spiesz​n ie no​ta​tek, żad​n ych po​ta​jem​n ych przejść. Żad​nych od​cię​tych rąk ani to​reb z ziar​n a​mi ma​gicz​n ej fa​so​li… Z tego, co do​tąd uda​ło mu się usta​lić, nikt nie na​ru​szał struk​tu​ry ścian od mo​men​tu, gdy bu​do​wa​n o ten dom. Drew​n o było tak sta​re, że Will mógł do​strzec śla​dy na​cięć w miej​scach, w któ​re ude​rza​ła sie​kie​ra, żeby ocio​sać stem​p le z pni więk​szych drzew. Zno​wu za​n iósł się kasz​lem. W po​zba​wio​n ej do​stę​p u po​wie​trza piw​n i​cy kurz nie chciał opaść. Wierz​chem dło​n i otarł z czo​ła kro​p le potu. Czuł, że od nie​ustan​n e​go ude​rza​n ia młot​kiem roz​bo​la​ły go wszyst​kie mię​śnie, ale mimo wszyst​ko zde​cy​do​wał, że musi jesz​cze znisz​czyć ścian​kę dzia​ło​wą, któ​ra sta​ła na środ​ku piw​n i​cy. Pod wie​lo​ma wzglę​da​mi pły​ta gip​so​wa She​etrock była znacz​n ie trud​n iej​sza do roz​wa​le​n ia niż zwy​kły tynk. Pa​p ier był wil​got​n y, ale gips prze​siąkł na wy​lot. Ścia​n a roz​p a​da​ła się w ma​lut​kich frag​men​tach. W ażu​ro​wej izo​la​cji peł​n o było peł​za​ją​ce​go ro​bac​twa, któ​re​go Will usi​ło​wał nie do​p u​ścić do swo​je​go nosa i ust. Stem​p le gni​ły już od gór​n e​go pię​tra. Mi​n ę​ło ko​lej​n ych czter​dzie​ści mi​n ut. I nadal ni​cze​go nie uda​ło mu się od​kryć. A to ozna​cza​ło, że na​tręt​n e py​ta​n ie, któ​re tłu​kło mu się po gło​wie przez ostat​n ie dwie go​-

dzi​n y, w koń​cu mu​sia​ło zo​stać za​da​n e: „Dla​cze​go nie za​czął od par​te​ru?” Aman​da ku​p i​ła mło​tek, któ​re​go uży​wa​ją mu​ra​rze. Pod​ło​ga w piw​n i​cy zo​sta​ła zro​bio​n a w ca​ło​ści z płyt chod​n i​ko​wych. Will roz​p o​znał na nie​któ​rych pły​tach logo Chat​ta​ho​ochee Brick Com​p a​n y. Były po​dob​n e do tych, któ​re znaj​do​wa​ły się w jego wła​snym domu – wy​p a​lo​n ych z czer​wo​n ej gli​n y Geo​r​gii w ma​n u​fak​tu​rach Atlan​ty, któ​re w cza​sach fi​n an​so​we​go bo​omu zo​sta​ły za​mie​n io​n e w miesz​kal​n e lo​fty. Will moc​n iej ści​snął mło​tek. Jak ostat​n i na​iw​n iak po​my​ślał, że Aman​da ku​p i​ła go dla​te​go, że był nie​bie​ski. Już sły​szał w gło​wie jej zgrzy​tli​wy głos, któ​ry na​śmie​wał się z nie​go: „My​śla​łam, że je​steś praw​dzi​wym de​tek​ty​wem”. Za​brał się do znisz​cze​n ia piw​n i​cy, nie my​śląc by​n ajm​n iej o za​cho​wa​n iu po​rząd​ku. Na pod​ło​dze nie było ani skraw​ka miej​sca, w któ​rym by nie wa​la​ły się ster​ty gru​zu. Te​raz od​wró​cił się ple​ca​mi do na​roż​n i​ka i po​p a​trzył na po​miesz​cze​n ie. Bez znaj​du​ją​cej się na środ​ku ścia​n y ła​two było za​p la​n o​wać siat​ko​wy wzór. Każ​da kost​ka mia​ła w przy​bli​że​n iu dzie​sięć na dwa​dzie​ścia cen​ty​me​trów. Will mógł uprząt​n ąć od pię​ciu do dzie​wię​ciu rzę​dów, czy​li frag​ment o wy​mia​rach mniej wię​cej ja​kieś jed​n e​go me​tra kwa​dra​to​we​go. W po​miesz​cze​n iu o po​wierzch​n i czte​ry​stu pięć​dzie​się​ciu me​trów kwa​dra​to​wych oczysz​cze​n ie ca​łej pod​ło​gi za​ję​ło​by tro​chę cza​su… Bu​tem od​gar​n ął gruz z pod​ło​gi, a po​tem ukląkł na oba ko​la​n a, żeby za​cząć od pierw​sze​go sek​to​ra. Na myśl o pla​n ie znisz​cze​n ia piw​n icz​n ej pod​ło​gi nie od​czu​wał żad​n ej ra​do​ści. Ści​śle wy​li​cza​jąc łuk każ​de​go za​ma​chu, od​bi​jał przy po​mo​cy pa​zu​ra frag​men​ty płyt, mru​żąc przy tym oczy, żeby ochro​n ić je przed fru​wa​ją​cy​mi w po​wie​trzu od​p ry​ska​mi. Oczy​wi​ście kost​ka nie po​zwa​la​ła się ła​two odłu​p ać. Gli​n a była już sta​ra, a tech​n i​ka wy​p a​la​n ia w la​tach trzy​dzie​stych nie mia​ła zbyt wie​le wspól​n e​go z me​to​da​mi na​uko​wy​mi. Imi​gran​ci przy​p usz​czal​nie pra​co​wa​li od wscho​du do za​cho​du słoń​ca, ze zgię​ty​mi ple​ca​mi i ko​la​n a​mi, na​p eł​n ia​jąc gli​n ą drew​n ia​n e for​my, któ​re na​stęp​n ie schły na wol​n ym po​wie​trzu, a po​tem były wy​p a​la​ne w pie​cach. Pierw​szy rząd kost​ki skru​szył się pod na​p o​rem ude​rzeń pa​zu​ra. Kra​wę​dzie oka​za​ły się dość sła​be. Nie trzy​ma​ły środ​ka. Will mu​siał go​ły​mi rę​ko​ma wy​ry​wać je po ka​wał​ku. W koń​cu, przy trze​cim rzę​dzie, opra​co​wał bar​dziej wy​daj​n y sys​tem. Każ​dy za​mach mu​siał być wy​ko​n a​n y z nie​zwy​kłą pre​cy​zją, żeby w twar​dej gli​n ie po​wsta​ły pęk​n ię​cia. W spo​inach znaj​do​wał się pia​sek. Wdzie​rał się do oczu Wil​la, do​sta​wał się do jego ust. Will za​ci​snął zęby. My​ślał o so​bie jako o ma​szy​n ie, prze​su​wa​jąc się tam i z po​wro​tem, pły​ta po pły​cie, czysz​cząc każ​dy frag​ment pod​ło​gi i prze​ko​p u​jąc się kil​ka cali w głąb, żeby spraw​dzić, co jest pod spodem. Po raz trze​ci tego dnia przy​tło​czy​ła go da​rem​n ość wła​sne​go wy​sił​ku. Kop​n ął ster​tę gru​zu po​kry​wa​ją​ce​go ko​lej​n y frag​ment pod​ło​gi, po​tem na​stęp​n ą… Przy po​mo​cy Mag-Lite Aman​dy uważ​n ie przy​glą​dał się każ​dej szcze​li​n ie i każ​de​mu pęk​n ię​ciu. Płyt​ki szczel​n ie przy​wie​ra​ły jed​n a do dru​giej. Nic ich przez te wszyst​kie lata nie na​ru​szy​ło. Nic. Po​dob​n ie było ze ścia​n a​mi. Tu nie kry​ła się żad​n a ta​jem​n i​ca. – Psia​krew! Ze zło​ścią ci​snął mło​tek na ukos przez po​kój. Na​gły ból szarp​n ął jego bi​ceps, bo mię​śnie ści​snę​ły się w na​głym skur​czu. Will zła​p ał się za ra​mię, wpa​tru​jąc się jed​n o​cze​śnie w stos za​p ra​wy, w bez​sen​sow​n y owoc swo​je​go wy​sił​ku. Po​my​ślał o swo​ich roz​kosz​n ych fan​ta​zjach o ze​mście, któ​re snuł na od​dzia​le ra​tun​ko​wym

Gra​dy Ho​spi​tal. Oczy​ma wy​obraź​n i wi​dział Aman​dę – po​bla​dłą z prze​ra​że​n ia, któ​ra z chę​cią udzie​la​ła mu od​p o​wie​dzi na każ​de py​ta​n ie. Will brał do tej pory udział w nie​zli​czo​n ej ilo​ści bó​jek, ale jak do​tąd nie zda​rzy​ło się, żeby pod​n iósł rękę na ko​bie​tę. Aman​da praw​do​po​dob​n ie spa​ła słod​ko jak nie​mow​lę na szpi​tal​n ym łóż​ku, pod​czas gdy on ści​gał upio​ry, co do któ​rych na​wet nie był pe​wien, czy chciał​by je po​znać. Za​ci​snął ręce. Na wszyst​kich pal​cach miał nie​wiel​kie ska​le​cze​n ia – jak po kart​ce pa​p ie​ru, tyl​ko zde​cy​do​wa​n ie głęb​sze. Zszy​wa​n a nie​daw​n o kost​ka pie​kła ży​wym ogniem. Will pró​bo​wał się pod​n ieść, ale ko​la​n a od​mó​wi​ły mu po​słu​szeń​stwa. Zmu​sił się, żeby wstać, ale od razu za​to​czył się na ścia​n ę, ła​p iąc za je​den z wy​sta​ją​cych gwoź​dzi. Po​tęż​n a drza​zga wbi​ła mu się pro​sto w dłoń. Wrza​snął, żeby dać uj​ście nie​zno​śne​mu cier​p ie​n iu. W ca​łym jego cie​le nie zo​stał już ani je​den mię​sień, któ​ry nie przy​spa​rzał​by mu bólu. Wszyst​ko na nic. Will wy​cią​gnął z kie​sze​n i chu​s​tecz​kę i otarł nią twarz, a na​stęp​n ie chwy​cił za​wie​szo​n ą na gwoź​dziu ma​ry​n ar​kę. Świa​tło la​tar​n i już nie pul​so​wa​ło, gdy wy​do​stał się z piw​n i​cy na ze​wnątrz, zaś po​wie​trze było tak rześ​kie, że od razu za​n iósł się kasz​lem. Wy​p luł jesz​cze kil​ka ka​wał​ków tyn​ku, a na​stęp​n ie pod​szedł do pom​p y, któ​ra znaj​do​wa​ła się na środ​ku po​dwó​rza. Była to ta sama pom​p a, z któ​rej ko​rzy​stał w dzie​ciń​stwie pod​czas let​n ich mie​się​cy, kie​dy pani Flan​n i​gan wy​rzu​ca​ła ich z domu, mó​wiąc, żeby nie wra​ca​li wcze​śniej niż na ko​la​cję. Rącz​ka pom​p y była prze​rdze​wia​ła pra​wie na wy​lot. Will ostroż​n ie po​ru​szył dźwi​gnią w górę i w dół, aż z kur​ka po​ciekł cie​n iut​ki stru​my​czek wody. Przy​ło​żył do niej usta i pił, do​p ó​ki nie po​czuł, że jego żo​łą​dek wy​p eł​n ia​ją ostre jak brzy​twa noże. Wte​dy wsa​dził pod kran całą gło​wę i spłu​kał z niej brud. Pod wodą za​p ie​kły go oczy. Pew​n ie w wo​dzie roz​p usz​czo​n e były ja​kieś che​mi​ka​lia, o ist​n ie​n iu któ​rych wo​lał​by nie wie​dzieć. Pa​mię​tał, że kie​dy był jesz​cze dziec​kiem, przy tej sa​mej uli​cy mie​ści​ła się gar​bar​n ia. Przy​p usz​czal​n ie już wte​dy opił się tyle ben​ze​n u, że wy​star​czy​ło​by dla ca​łe​go od​dzia​łu on​ko​lo​gicz​n e​go. Jesz​cze jed​n a pa​miąt​ka z dzie​ciń​stwa, po​my​ślał. Pod​cią​gnął się, uży​wa​jąc pom​p y jako dźwi​gni. Rącz​ka pę​kła z trza​skiem. Will mógł je​dy​nie po​krę​cić gło​wą. Rzu​cił rącz​kę na po​dwó​rze i roz​p o​czął dłu​gą wę​drów​kę do domu. Will sie​dział przy sto​le w swo​jej wła​snej kuch​n i, za​ci​ska​jąc pal​ce na nie​bie​skim sko​ro​szy​cie. Oczy same kle​iły mu się ze zmę​cze​n ia. Był tak wy​czer​p a​n y, że za​ta​czał się jak ktoś, kogo za​mro​czył al​ko​hol. Jed​n ak nie za​dał so​bie tru​du, żeby po​ło​żyć się do łóż​ka. Kie​dy w koń​cu do​tarł do domu, do​cho​dzi​ła trze​cia rano, a o czwar​tej mu​siał wstać, żeby do​trzeć na czas na lot​n i​sko i za​jąć się po​dró​żu​ją​cy​mi biz​n es​me​n a​mi. Wziął prysz​n ic i przy​go​to​wał so​bie śnia​da​n ie, ale nie mógł ni​cze​go prze​łknąć. Wy​p ro​wa​dził na spa​cer psa, wy​czy​ścił do po​ły​sku swo​je zdar​te buty, za​ło​żył gar​n i​tur i kra​wat. Prze​tarł bac​ti​n em ty​sią​ce drob​n ych za​cięć i pę​che​rzy, któ​ry​mi miał po​kry​te ręce. Wy​tarł do czy​sta dziw​n y, ró​żo​wa​wy płyn, któ​ry prze​są​czał się przez opa​skę Band-Aid, za​ło​żo​n ą na zszy​wa​n ej ko​st​ce. A te​raz nie mógł się zmu​sić, żeby wstać od sto​łu. Sku​bał pal​ca​mi kra​wędź sko​ro​szy​tu. Na kar​tecz​ce przy​kle​jo​n ej do ety​kie​ty wid​n ia​ło wy​pi​sa​n e na ma​szy​n ie na​zwi​sko jego mat​ki. Will tyle razy pa​trzył na ten na​p is, że jego ob​raz wy​p a​lił mu się na siat​ków​ce oka. Miał dwa​dzie​ścia dwa lata, kie​dy wresz​cie uda​ło mu się uzy​skać peł​n y do​stęp do in​for​ma​cji o mat​ce. Wcze​śniej mu​siał od​wa​lić mnó​stwo pa​p ier​ko​-

wej ro​bo​ty. Mu​siał oso​bi​ście sta​wić się przed są​dem. Było tak​że wie​le in​n ych spraw, z któ​rych wszyst​kie wią​za​ły się z prze​brnię​ciem przez sys​tem są​do​wy dla nie​let​n ich. Jed​n ak naj​więk​szą prze​szko​dą był sam Will. Mu​siał do​trzeć do ta​kie​go punk​tu, w któ​rym per​spek​ty​wa sta​wie​n ia się przed sę​dzią nie wy​wo​ły​wa​ła u nie​go zim​n ych dresz​czy. Bet​ty wsu​n ę​ła się do środ​ka przez otwór w drzwiach prze​zna​czo​n y dla psa i ob​rzu​ci​ła go cie​kaw​skim spoj​rze​n iem. Psiak był ad​op​to​wa​n y – za​wsty​dza​ją​co ma​leń​ki mie​sza​n iec chi​hu​ahua, któ​ry tra​fił do Wil​la zu​p eł​n ie przez przy​p a​dek. Te​raz sucz​ka po​ło​ży​ła przed​n ią łapę na udzie swo​je​go pana i wy​glą​da​ła na dość za​kło​p o​ta​n ą, kie​dy ten nie po​zwo​lił jej wsko​czyć na swo​je ko​la​n a. Po chwi​li dała za wy​gra​n ą, okrą​ża​jąc trzy razy całą kuch​n ię, za​n im w koń​cu usa​do​wi​ła się przed mi​ską z psim żar​ciem. Will z po​wro​tem spoj​rzał na akta, na wy​p i​sa​n e na nich na​zwi​sko swo​jej mat​ki. Czar​n y druk moc​n o od​ci​n ał się od bia​łe​go tła. Choć wła​ści​wie kar​tecz​ka nie była już bia​ła. Will tyle razy prze​su​wał pal​ca​mi po na​zwi​sku mat​ki, że kart​ka po​żół​kła od cią​głe​go do​ty​ka​n ia. Otwo​rzył akta. Na pierw​szej stro​n ie znaj​do​wa​ło się to, co zwy​kle mie​ści się w ra​p or​cie po​li​cyj​n ym. Na sa​mej gó​rze znaj​do​wa​ła się data, a po​n i​żej nu​mer spra​wy. Po​tem na​stę​p o​wał aka​p it z bar​dziej ude​rza​ją​cy​mi szcze​gó​ła​mi: na​zwi​sko, ad​res, waga, wzrost, przy​czy​n a śmier​ci. Za​bój​stwo. Wpa​try​wał się w zdję​cie swo​jej mat​ki, zro​bio​n e po​la​ro​idem na wie​le lat przed jej śmier​cią. Mia​ła na nim trzy​n a​ście, może czter​n a​ście lat. Po​dob​n ie jak kart​ka z na​zwi​skiem, zdję​cie było po​żół​kłe od cią​głe​go do​ty​ka​n ia. Albo może upływ cza​su znisz​czył che​mi​ka​lia uży​wa​n e do wy​wo​ła​n ia. Dziew​czyn​ka sta​ła przed cho​in​ką. Wil​lo​wi po​wie​dzia​n o po​tem, że apa​rat fo​to​gra​ficz​n y był pre​zen​tem dla niej na świę​ta Bo​że​go Na​ro​dze​n ia. W ręku trzy​ma​ła parę skar​p e​tek, przy​p usz​czal​n ie jesz​cze je​den pre​zent. Na jej twa​rzy go​ścił ra​do​sny uśmiech. Nie na​le​żał do tego typu męż​czyzn, któ​rzy lu​bią ga​p ić się w lu​stro, ale spę​dził mnó​stwo cza​su, stu​diu​jąc każ​dy rys twa​rzy i szu​ka​jąc po​do​bieństw mię​dzy sobą a swo​ją mat​ką. Mie​li ta​kie same mig​da​ło​we oczy. Na​wet na wy​bla​kłym zdję​ciu mógł do​strzec, że oczy mat​ki były tak samo in​ten​syw​n ie błę​kit​n e jak jego wła​sne tę​czów​ki. Wło​sy Wil​la mia​ły pia​sko​wy od​cień, dą​żą​cy bar​dziej w kie​run​ku brą​zu niż nie​mal​że żół​te loki dziew​czyn​ki ze zdję​cia. Je​den z dol​n ych zę​bów miał tak samo lek​ko krzy​wy jak u niej. Na zdję​ciu no​si​ła apa​rat. W cza​sie, gdy zo​sta​ła za​mor​do​wa​n a, przy​p usz​czal​n ie jej zęby two​rzy​ły już ład​n ą, rów​n iut​ką li​n ię. Po​ło​żył zdję​cie na sa​mym brze​gu pierw​szej stro​n y, upew​n ia​jąc się, że klips do pa​p ie​ru tra​fi w to samo miej​sce. Od​wró​cił kart​kę, żeby zer​k​n ąć na dru​gą stro​n ę, ale jego wzrok nie chciał się sku​p ić na wid​n ie​ją​cych tam sło​wach. Tekst ska​kał mu przed oczy​ma. Will za​mru​gał kil​ka razy, a po​tem wpa​trzył się w pierw​sze sło​wo w pierw​szej li​n ij​ce. Znał je na pa​mięć, więc przy​szło mu to dość ła​two. „Ofia​ra…”. Prze​łknął śli​n ę, za​n im od​czy​tał ko​lej​n e sło​wa. „…zo​sta​ła zna​le​zio​n a w Te​chwo​od Ho​mes”. Will za​mknął akta. Nie było po​trze​by, żeby jesz​cze raz czy​tać wszyst​kie szcze​gó​ły. I tak na trwa​łe zo​sta​ły za​p i​sa​n e w jego pa​mię​ci. Były czę​ścią jego eg​zy​sten​cji. Zno​wu po​p a​trzył na na​zwi​sko mat​ki. Tym ra​zem li​te​ry nie wy​da​wa​ły się tak wy​raź​n e. Gdy​by jego umysł nie wy​p eł​n ił bra​ków, Will szcze​rze wąt​p ił, czy uda​ło​by mu się od​czy​tać

sło​wa. Nig​dy nie na​le​żał do za​go​rza​łych mi​ło​śni​ków ksią​żek. Sło​wa wę​dro​wa​ły mu po stro​n ie, a li​te​ry prze​sta​wia​ły się jak chcia​ły. Do​p ie​ro po la​tach od​krył kil​ka tri​ków, któ​re po​zwo​li​ły mu na bar​dziej płyn​n e czy​ta​n ie. Li​n ij​ka umiesz​czo​n a pod tek​stem po​wstrzy​my​wa​ła rząd wy​ra​zów od mie​sza​n ia się z wy​ra​za​mi w in​n ych wer​sach. Pal​ca​mi od​dzie​lał trud​n iej​sze sło​wa, a po​tem po​wta​rzał w my​ślach całe zda​n ie, aż w koń​cu po​jął jego sens. Mimo wszyst​ko i tak po​trze​bo​wał dwa razy wię​cej cza​su niż Fa​ith, żeby wy​p eł​n ić roz​ma​ite ra​p or​ty, któ​re na​le​ża​ło co​dzien​n ie przed​sta​wiać do wglą​du. To, że ktoś taki jak Will wy​brał so​bie ka​rie​rę, któ​ra w tak wiel​kim stop​n iu po​le​ga​ła na pa​p ier​ko​wej ro​bo​cie, było czymś, o czym mógł​by na​p i​sać sam Dan​te. Will był już w col​le​ge’u, kie​dy od​krył, że cier​p i na dys​lek​sję. Albo ra​czej kie​dy mu o tym po​wie​dzia​n o. Wła​śnie ob​cho​dzo​n o pięt​n a​stą rocz​n i​cę śmier​ci Joh​n a Len​n o​n a i ce​n io​n a przez Wil​la na​uczy​ciel​ka mu​zy​ki opo​wia​da​ła, skąd wzię​ły się przy​p usz​cze​n ia, że Len​n on miał dys​lek​sję. W skró​cie rzecz uj​mu​jąc, pani pro​fe​sor opi​sa​ła ozna​ki i symp​to​my tego za​bu​rze​n ia. Rów​n ie do​brze mo​gła od​czy​ty​wać je z bio​gra​fii Wil​la. Jed​n ym sło​wem ta ko​bie​ta wy​gło​si​ła mo​n o​log skie​ro​wa​n y do Wil​la, o tym, ja​kim da​rem jest móc się wy​róż​n iać. Will wię​cej nie po​szedł na jej za​ję​cia. Wca​le nie chciał się wy​róż​n iać. Chciał wmie​szać się w tłum. Chciał być taki sam jak inni. Przez więk​szość swo​jej szkol​n ej ka​rie​ry mu​siał wy​słu​chi​wać, że nie wpa​so​wu​je się w struk​tu​rę gru​p y. Na​uczy​cie​le mó​wi​li, że jest zwy​czaj​n ym głup​kiem. Sa​dza​li go w ostat​n im rzę​dzie, ka​żąc prze​stać za​da​wać py​ta​n ia, sko​ro i tak nig​dy nie zro​zu​mie od​p o​wie​dzi. Zda​rzy​ło się na​wet, że Will zo​stał we​zwa​n y do biu​ra opie​ku​n a, gdzie po​wie​dzia​n o mu, że może nad​szedł czas, żeby wy​le​ciał ze szko​ły. I Will za​p ew​n e zre​zy​gno​wał​by z na​uki, gdy​by nie pani Flan​n i​gan z domu dziec​ka. Do​sko​na​le pa​mię​tał po​ra​n ek, kie​dy za​sta​ła go w łóż​ku w po​rze, kie​dy po​wi​n ien był stać na ze​wnątrz, cze​ka​jąc na szkol​n y au​to​bus. Will nie​raz wi​dział, jak wy​mie​rza​ła klap​sy in​n ym dzie​cia​kom; nie było to nic szcze​gól​n e​go, po pro​stu zwy​kłe pac​n ię​cie po tył​ku albo w twarz. Sam nig​dy do​tąd nie obe​rwał, ale tym ra​zem go ude​rzy​ła. Ude​rzy​ła na​p raw​dę moc​n o. Żeby to zro​bić, mu​sia​ła sta​n ąć na czub​kach pal​ców. – Prze​stań się nad sobą roz​czu​lać – roz​ka​za​ła. – I rusz dupę, żeby zdą​żyć na au​to​bus, za​nim za karę za​mknę cię w spi​żar​ce. Will nig​dy nie opo​wie​dział Sa​rze tej hi​sto​rii. To była ko​lej​n a część jego ży​cia, któ​rej nig​dy by nie zro​zu​mia​ła. We​dług niej to było nad​uży​cie, w do​dat​ku dość okrut​n e. Zda​n iem Wil​la było to do​kład​n ie to, cze​go wów​czas po​trze​bo​wał. Bo gdy​by pani Flan​n i​gan nie czu​ła się od​p o​wie​dzial​n a za nie​go na tyle, żeby wleźć po scho​dach na górę i wy​p chnąć go z bu​dyn​ku, nikt inny nie za​wra​cał​by so​bie tym gło​wy. Bet​ty na​sta​wi​ła uszu. Przy​cze​p io​n e do ob​ro​ży za​wiesz​ki za​ko​ły​sa​ły się, kie​dy od​wra​ca​ła łeb, a z jej gar​dła wy​do​by​ło się war​cze​n ie. Chwi​lę póź​n iej usły​szał, jak ktoś prze​krę​ca klucz w drzwiach wej​ścio​wych i przez uła​mek se​kun​dy po​my​ślał, że być może to Sara. Od razu ogar​n ę​ło go uczu​cie nie​sa​mo​wi​tej lek​ko​ści, ale po​tem przy​p o​mniał so​bie, że prze​cież Sara nie ma klu​czy do jego domu. Póź​n iej z po​wro​tem ogar​n ę​ła go ciem​n ość, gdy przy​p o​mniał so​bie, dla​cze​go nie dał jej klu​czy. Po pro​stu nie były jej po​trzeb​n e, po​n ie​waż rzad​ko spę​dza​li tu​taj wspól​n y czas. Za​wsze je​cha​li do jej miesz​ka​n ia, bo w domu Wil​la za​wsze ist​n ia​ło nie​bez​p ie​czeń​stwo, że An​gie za​sta​n ie ich ra​zem. – Wil​lie? – Usły​szał jej głos, kie​dy szła przez sa​lon.

Za​trzy​ma​ła się w otwar​tych drzwiach do kuch​n i. An​gie za​wsze lu​bi​ła pod​kre​ślać swo​ją ko​bie​cość. Za​kła​da​ła do​p a​so​wa​n e do fi​gu​ry spód​n icz​ki i bluz​ki z de​kol​tem, któ​re uwy​dat​nia​ły jej ob​fi​ty biust. Dziś mia​ła na so​bie czar​n y T-shirt i dżin​sy, któ​re no​si​ła ni​sko na bio​drach. Wy​raź​n ie stra​ci​ła na wa​dze przez ostat​n ie trzy ty​go​dnie, czy​li od cza​su, gdy wi​dział ją po raz ostat​n i. Spodnie wy​da​wa​ły się dość luź​n e, ale był to przy​p a​dek, nie zaś ce​lo​we dzia​ła​n ie. Will mógł do​strzec pa​se​czek strin​gów, któ​ry wy​glą​dał znad pa​ska spodni. Bet​ty zno​wu za​war​cza​ła, a An​gie syk​n ę​ła na psa. Po​tem po​p a​trzy​ła na Wil​la, na ja​sno​nie​bie​ski sko​ro​szyt, któ​ry trzy​mał w ręku. – Czy​ta​łeś, ko​cha​n ie? – spy​ta​ła. Will nie od​p o​wie​dział. An​gie po​de​szła do lo​dów​ki i wy​ję​ła bu​tel​kę wody mi​n e​ral​n ej. Od​krę​ci​ła na​kręt​kę i upi​ła spo​ry łyk, spo​glą​da​jąc uważ​n ie na Wil​la. – Wy​glą​dasz jak kupa gów​n a. Will czuł się jak kupa gów​n a. Je​dy​n e, na co miał ocho​tę, to oprzeć gło​wę o blat sto​łu i za​p aść w sen. – Cze​go chcesz? – spy​tał. Opar​ła się ple​ca​mi o ku​chen​n y blat. Jej na​stęp​n e sło​wa po​win​n y były go za​sko​czyć, ale wła​ści​wie nic, co An​gie kie​dy​kol​wiek po​wie​dzia​ła, nie sta​n o​wi​ło dla nie​go za​sko​cze​n ia. – Co zro​bi​my z two​im oj​cem? Wpa​try​wał się w sko​ro​szyt z ak​ta​mi. W kuch​n i było tak ci​cho, że sły​szał świsz​czą​cy od​dech Bet​ty i dzwo​n ie​n ie za​wie​szek na jej ob​ro​ży, kie​dy kła​dła się na po​sła​n iu. An​gie nig​dy nie mia​ła dość cier​p li​wo​ści, żeby dać mu czas do na​my​słu. – No więc? – po​n a​gli​ła go. Will nie miał dla niej żad​n ej od​p o​wie​dzi. Osiem​n a​ście go​dzin roz​my​śla​n ia nie​mal nie​prze​rwa​n ie o tej spra​wie nie przy​n io​sło żad​n e​go roz​wią​za​n ia. – Ja nie za​mie​rzam nic ro​bić – od​p o​wie​dział. Spra​wia​ła wra​że​n ie roz​cza​ro​wa​n ej. – Chy​ba mu​sisz za​dzwo​n ić do tej swo​jej la​lecz​ki i po​p ro​sić, żeby ci od​da​ła jaja. Spio​ru​n o​wał ją wzro​kiem. – Cze​go tu chcesz, An​gie? – Twój oj​ciec wy​szedł z pier​dla przed pra​wie sze​ścio​ma ty​go​dnia​mi. Wie​dzia​łeś o tym? Miał wra​że​n ie, że żo​łą​dek zwi​ja mu się w kłę​bek. Co praw​da nie za​wra​cał so​bie gło​wy spraw​dza​n iem szcze​gó​łów w ba​zie da​n ych sta​n u, ale są​dził, że zwol​n ie​n ie na​stą​p i​ło nie​daw​n o, naj​wy​żej przed pa​ro​ma dnia​mi, a nie pra​wie dwa mie​sią​ce temu. Tym​cza​sem An​gie mó​wi​ła da​lej. – On ma te​raz sześć​dzie​siąt czte​ry lata. Jest cu​krzy​kiem, a parę lat temu prze​szedł roz​le​gły za​wał ser​ca. Opie​ka nad star​szy​mi ludź​mi bywa kosz​tow​n a. – Skąd wiesz o tym wszyst​kim? – By​łam na wy​słu​cha​n iu przed de​cy​zją o zwol​n ie​n iu wa​run​ko​wym. My​śla​łam, że cię tam zo​ba​czę, ale nie. – Unio​sła brew, naj​wy​raź​n iej cze​ka​jąc, aż zada jej jed​n o oczy​wi​ste py​ta​nie. Kie​dy tego nie uczy​n ił, kon​ty​n u​owa​ła wy​p o​wiedź. – Wy​glą​da cał​kiem nie​źle jak na swój wiek. Wi​dać, że utrzy​mu​je do​brą for​mę. Przy​p usz​czam, że ten atak ser​ca na​p ę​dził mu stra​chu. – Uśmiech​n ę​ła się. – Masz ta​kie same usta jak on. Ten sam kształt. – W ja​kim celu mi to mó​wisz?

– Cel jest za​wsze ten sam. Po pro​stu pa​mię​tam, co mi obie​ca​łeś. Za​p a​trzył się na swo​je dło​n ie, sku​biąc ster​czą​cą skór​kę. – An​gie, wte​dy oby​dwo​je by​li​śmy dzieć​mi. – Wsa​dzić mu nóż w gar​dło. Roz​wa​lić łeb ło​mem. Wstrzyk​n ąć śmier​tel​n ą daw​kę hery i uda​wać, że to był wy​p a​dek. To były twój ulu​bio​n y po​mysł, pa​mię​tasz? – Po​chy​li​ła się do przo​du, żeby zna​leźć się na li​n ii jego wzro​ku. – Czyż​byś chciał mnie ode​p chnąć, Wil​bur? Od​su​n ął się od niej. – Czy mam ci przy​p o​mnieć, co się przy​tra​fi​ło two​jej mat​ce? Will pró​bo​wał od​chrząk​n ąć, ale głos uwiązł mu w gar​dle. An​gie przy​cią​gnę​ła krze​sło i usia​dła do​słow​n ie kil​ka cen​ty​me​trów od nie​go. – Po​słu​chaj, skar​bie, mo​żesz za​ba​wiać się ze swo​ją ma​leń​ką pa​n ią dok​tor ile tyl​ko chcesz. Wiesz, że i tak wzię​łam od cie​bie to, co do mnie na​le​ża​ło. Ale tu cho​dzi o biz​n es. O cie​bie, o mnie i o obiet​n i​cę, któ​rą nie​gdyś so​bie zło​ży​li​śmy. Od​cze​ka​ła se​kun​dę, a po​tem mó​wi​ła da​lej. – Will, nie mo​że​my ot, tak zwy​czaj​n ie od​p u​ścić tego, co przy​da​rzy​ło się two​jej mat​ce, co przy​da​rzy​ło się to​bie… A wszyst​ko przez tego łaj​da​ka. On musi za to za​p ła​cić. Skór​ka na pal​cu Wil​la za​czę​ła krwa​wić, ale mimo to nie prze​sta​wał jej sku​bać. Sło​wa An​gie po​ru​szy​ły w jego wnę​trzu ja​kąś stru​n ę. Uczu​cie gnie​wu. Wście​kłość. Pra​gnie​n ie ze​msty. Will spę​dził ostat​n ie dzie​sięć lat, pró​bu​jąc wy​rzu​cić z sie​bie te uczu​cia, a te​raz An​gie we​pchnę​ła je tam z po​wro​tem. – Nie mów mi o zła​ma​n ych obiet​n i​cach. – Po​myśl o Ash​le​igh Sny​der. Po​de​rwał gło​wę, za​sko​czo​n y jej od​p o​wie​dzią. An​gie uśmiech​n ę​ła się, pu​ka​jąc pal​cem w akta do​ty​czą​ce spra​wy za​bój​stwa jego mat​ki. – Za​p o​mi​n asz, dzie​cin​ko, że ja wiem o wszyst​kim. Znam każ​dy szcze​gół. Każ​dy dro​biazg. My​ślisz, że on się zmie​n ił? Uwa​żasz, że jest za sta​ry, żeby cię do​p aść? Po​zwól po​wie​dzieć so​bie, skar​bie, że on jest bar​dzo za​ję​tym czło​wie​kiem. Może cię wy​p rze​dzić, może cię prze​sko​czyć, może pierw​szy pró​bo​wać cię za​bić… Samo pa​trze​n ie na nie​go na​p eł​n i​ło mnie prze​ra​że​n iem, a wiesz chy​ba, że nie jest ła​two mnie prze​ra​zić. Po​p a​trzył na jej pa​lec. La​kier na pa​znok​ciu był czę​ścio​wo od​p ry​śnię​ty. – Will, czy ty w ogó​le mnie słu​chasz? Cze​kał, aż wresz​cie odło​ży sko​ro​szyt z ak​ta​mi jego mat​ki. Po​wo​li od​su​n ę​ła rękę. An​gie po​mo​gła mu wy​p eł​n ić wszyst​kie for​mu​la​rze, żeby mógł otrzy​mać do​ku​men​ty. Pierw​sza po​ka​za​ła mu fo​to​gra​fię jego mat​ki i czy​ta​ła na głos ra​p ort z au​top​sji, pod​czas gdy Will – tak roz​stro​jo​n y, że nie​mal nie mógł nor​mal​n ie funk​cjo​n o​wać – le​d​wie był w sta​n ie co​kol​wiek z tego zro​zu​mieć. Po​szar​p a​n ia. Otar​cia. Za​dra​p a​n ia. Roz​dar​cia. Rany. To, co nie​moż​li​we do opi​sa​n ia, prze​ka​za​n e chłod​n ym, me​dycz​n ym ję​zy​kiem. Tak jak i Will, An​gie zna​ła każ​de sło​wo ra​p or​tu. Wie​dzia​ła o wszyst​kich, naj​gor​szych rze​czach. Po​zna​ła ogrom jego nie​do​li i cier​p ie​n ia, po​dob​n ie jak wie​dzia​ła, że kie​dy tyl​ko skoń​czy​ła czy​tać o tym, co przy​da​rzy​ło się jego mat​ce, Will tak okrop​n ie się roz​cho​ro​wał, że za​czął ka​słać krwią. – Zna​lazł so​bie norę w ho​te​lu „Four Se​a sons” przy Czter​n a​stej Uli​cy. Przy​p usz​czam, że przez te wszyst​kie lata za​ro​bił parę pro​cent z kasy, któ​rą wpa​ko​wał w róż​n e przed​się​wzię​cia.

– Śle​dzisz go? – Mój kum​p el pra​cu​je w ochro​n ie i ma go na oku. – An​gie wy​dę​ła usta. – Po​dob​n o pro​wa​dzi cał​kiem nie​złe ży​cie. Pię​cio​gwiazd​ko​wy ho​tel. Co​dzien​n ie rano si​łow​n ia. Peł​n a ob​słu​ga w po​ko​ju. Spa​ce​ry. Po​sie​dze​n ia w ba​rze. Will oczy​ma wy​obraź​n i wi​dział każ​dy z tych ob​ra​zów. Myśl, że taki fa​cet wie​dzie tak do​stat​n ie ży​cie, była jak cios pię​ścią pro​sto w brzuch. – Wszyst​ko w po​rząd​ku. – An​gie sta​ra​ła się zła​go​dzić wra​że​n ie. Will nie mógł ode​rwać oczu od akt. Pal​ca​mi kur​czo​wo ści​skał brzeg sko​ro​szy​tu. – Je​stem tu, ko​cha​n ie. Przede mną nie mu​sisz ni​cze​go uda​wać. Wzdry​gnął się, kie​dy pal​ce An​gie prze​su​n ę​ły się po jego kar​ku i po ple​cach. Pa​znok​cia​mi ob​ry​so​wy​wa​ła każ​dą bli​znę, każ​dą szra​mę, któ​re po​kry​wa​ły jego skó​rę. – Mo​żesz ze mną o tym po​roz​ma​wiać. Ja tam by​łam. Wiem, co się wy​da​rzy​ło i na pew​n o nie będę cię osą​dzać. Will po​trzą​snął gło​wą, ale ona nie prze​sta​wa​ła go do​ty​kać. Jej ręka wśli​zgnę​ła się na jego pierś, a ko​n iusz​ki pal​ców za​kre​śli​ły ide​a l​n ie za​ry​so​wa​n e koło wo​kół miej​sca, w któ​rym nie​gdyś tlą​cy się pa​p ie​ros wy​p a​lił mu skó​rę. Jej usta zna​la​zły się te​raz przy jego uchu. – Czy my​ślisz, że ta​kie coś w ogó​le by się zda​rzy​ło, gdy​by two​ja mat​ka znaj​do​wa​ła się w po​bli​żu? Że po​zwo​li​ła​by, żeby ktoś skrzyw​dził jej uko​cha​n e​go chłop​czy​ka? To było wte​dy, kie​dy roz​ma​wia​li o tym przez całe go​dzi​n y, dni, ty​go​dnie i lata. O rze​czach, któ​re ich spo​tka​ły. O spra​wach, za któ​re chcie​li​by od​p ła​cić tam​tym lu​dziom. O dzie​cię​cych ma​rze​n iach o ze​mście. Wte​dy sta​n o​wi​ły treść ży​cia. A jed​n ak tak do​brze było zno​wu do​p u​ścić je do sie​bie. Roz​ko​szo​wać się my​ślą, że moż​n a zro​bić temu łaj​da​ko​wi to, cze​go nie zro​bił mu pań​stwo​wy wy​miar spra​wie​dli​wo​ści. – Po​zwól mi się tym za​jąć – wy​szep​ta​ła An​gie. – Po​zwól mi zro​bić to tak, że​byś wy​szedł na tym jak naj​le​p iej. Will był tak bar​dzo zmę​czo​n y. Czuł się nie​zdol​n y do ja​kie​go​kol​wiek dzia​ła​n ia. Bo​lał go każ​dy skra​wek cia​ła, a mózg wy​p eł​n iał szum, któ​ry za nic nie chciał ustą​p ić. Kie​dy An​gie przy​war​ła do nie​go, po​my​ślał je​dy​n ie, że do​brze jest czuć bli​sko sie​bie obec​n ość in​n ej isto​ty. To wła​śnie Sara wy​zwo​li​ła w nim ta​kie uczu​cia. Ode​bra​ła mu zdol​n ość by​cia sa​me​mu. Prze​ła​ma​ła jego upodo​ba​n ie do sa​mot​n o​ści. Wcią​gnę​ła go w świat, gdzie nie tyl​ko pra​gnął pew​n ych rze​czy – one po pro​stu były mu nie​zbęd​n e do ży​cia. Po​trze​bo​wał czy​je​goś do​ty​ku. Po​trze​bo​wał ra​mion, któ​re by go obej​mo​wa​ły. – Bied​n e ma​leń​stwo. – An​gie ca​ło​wa​ła te​raz jego ucho, jego kark. Po​czuł w głę​bi cia​ła zna​jo​me drże​n ie. Nie pro​te​sto​wał, gdy wsu​n ę​ła mu rękę pod ko​szu​lę. Nie od​su​n ął się, kie​dy usta​mi na​tra​fi​ła na jego usta. Jego ręka spo​czę​ła na jej pier​si, a wte​dy ona przy​war​ła doń jesz​cze moc​n iej. Jed​n ak jej usta po​zba​wio​n e były sma​ku. Nie pach​n ia​ły mię​tą ani mio​dem, ani tymi ma​ły​mi cu​kier​ka​mi, któ​re tak lu​bi​ła Sara. Ręce An​gie spo​czy​wa​ły na jego ra​mio​n ach, a jej dło​nie były sze​ro​ko roz​war​te – nie owi​ja​ły się do​oko​ła jego szyi. Nie przy​cią​ga​ły go co​raz bli​żej. Wręcz prze​ciw​n ie – od​p y​cha​ły. Will znów spró​bo​wał ją po​ca​ło​wać, ale An​gie od​su​n ę​ła się poza za​sięg jego rąk. Wie​dział, że tak po​stą​p i. Za​wsze tak ro​bi​ła. Kie​dy do​sta​ła już to, na czym jej za​le​ża​ło, nie chcia​ła tego wię​cej.

Wes​tchnął głę​bo​ko. – Nie ko​cham cię – po​wie​dział i za​raz się po​p ra​wił. – Nie je​stem w to​bie za​ko​cha​n y. Skrzy​żo​wa​ła ra​mio​n a, z po​wro​tem sa​do​wiąc się na krze​śle. – Czy po​win​n am czuć się tym ura​żo​n a? Will po​trzą​snął gło​wą. Nie chciał jej ra​n ić. Po pro​stu chciał ją po​wstrzy​mać. – Wróć do rze​czy​wi​sto​ści, skar​bie. Sara może jest uro​czą la​lecz​ką i mo​żesz mó​wić jej wszyst​ko, co tyl​ko ma ocho​tę o to​bie usły​szeć, ale tak na​p raw​dę co ona po​cznie z tą wie​dzą? Nie po​tra​fił od​p o​wie​dzieć na to py​ta​n ie, ale jed​n e​go był pe​wien. – Na pew​n o nie wy​ko​rzy​sta tej wie​dzy prze​ciw​ko mnie. – To uro​cze, ale od​p o​wiedz mi na jed​n o py​ta​n ie: w jaki spo​sób bę​dzie spać przy to​bie każ​dej nocy, wie​dząc, że no​sisz w so​bie DNA two​je​go ojca? Na​tu​ra za​wsze bie​rze górę nad wy​cho​wa​n iem. Nie za​p o​mi​n aj, że Sara jest le​ka​rzem. W koń​cu za​cznie się za​sta​n a​wiać, do cze​go tak na​p raw​dę je​steś zdol​n y. – Po​chy​li​ła się w jego stro​n ę. – Po​myśl o prze​ra​że​n iu, któ​re zo​ba​czysz w jej oczach. Will ga​p ił się na nią. Na pa​skud​n y gry​mas, któ​ry po​ja​wił się na jej ustach, na pust​kę w spoj​rze​n iu. An​gie nie była po pro​stu szczu​p lej​sza. Była nie​mal wy​chu​dzo​n a. Od​kąd Will ją po​znał, An​gie za​wsze no​si​ła moc​n y ma​ki​jaż – nie dla​te​go, że mu​sia​ła, lecz po to, by się za nim ukryć. Gru​ba, czar​n a kre​ska do​oko​ła oczu. Ciem​n o​brą​zo​wy cień z po​ły​sku​ją​cy​mi dro​bin​ka​mi. Szmin​ka w ko​lo​rze krwi​stej czer​wie​n i. Róż na wy​so​ko wy​skle​p io​n ych po​licz​kach. Krę​co​n e, brą​zo​we wło​sy mięk​ko ukła​da​ły się po obu stro​n ach twa​rzy. Usta były per​fek​cyj​n ie wy​kro​jo​n e. An​gie była wy​so​ka, szczu​p ła, a jej ob​fi​ty biust wy​le​wał się z de​kol​tu ob​ci​słych blu​zek, któ​re uwiel​bia​ła no​sić. Na​le​ża​ła do tego typu ko​biet, dla któ​rych męż​czyź​ni oszu​ku​ją swo​je żony. Do​słow​n ie. An​gie uwiel​bia​ła za​bie​rać to, co na​le​ża​ło do in​n ych. Była ku​si​ciel​ką. Była sy​re​n ą. Była zło​dziej​ką. Była tak​że wy​so​ko wy​kwa​li​fi​ko​wa​n ą oszust​ką. Po​zba​wio​n ą wszel​kich skru​p u​łów. – Znów za​czę​łaś brać ta​blet​ki? – za​p y​tał. Pró​bo​wał chwy​cić ją za rękę, ale wy​szarp​n ę​ła się. – An​gie? Bez sło​wa pod​n io​sła się z krze​sła i po​wę​dro​wa​ła z po​wro​tem w stro​n ę zle​wu. Will oparł się o tył krze​sła. – Co ty wy​p ra​wiasz, An​gie? Nie od​p o​wie​dzia​ła mu. Za​miast tego za​p a​trzy​ła się przez ku​chen​n e okno. Jej ło​p at​ki wy​raź​n ie ster​cza​ły, zaś ta​tu​a ż w kształ​cie czasz​ki i skrzy​żo​wa​n ych pisz​cze​li, któ​ry za​fun​do​wa​ła so​bie na osiem​n a​ste uro​dzi​n y, zbladł do ja​sne​go błę​ki​tu. Will wło​żył rękę do kie​sze​n i. Pod pal​ca​mi po​czuł chłód me​ta​lu swo​jej ślub​n ej ob​rącz​ki. Sara trzy​ma​ła ob​rącz​kę swo​je​go męża w ma​łej, drew​n ia​n ej szka​tuł​ce na ob​ra​mo​wa​n iu ko​min​ka. Jej ob​rącz​ka też tam była. Obie, zwią​za​n e bia​łą wstą​żecz​ką, spo​czy​wa​ły na po​du​szecz​ce z błę​kit​n ej sa​ty​n y. – Co ty wy​ra​biasz, An​gie? – za​p y​tał raz jesz​cze. Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Tak już ze mną jest, gdy cie​bie nie ma. – Prze​cież mnó​stwo razy by​łaś beze mnie. – Obo​je wie​my, że tym ra​zem wy​glą​da to in​a ​czej. Nie mógł za​p rze​czyć cze​muś, co było praw​dą.

– Pro​szę, prze​stań ro​bić so​bie krzyw​dę. – Prze​sta​n ę, kie​dy ty prze​sta​n iesz się spo​ty​kać z tą pie​p rzo​n ą przy​ja​ció​łecz​ką. An​gie wy​ma​sze​ro​wa​ła z kuch​n i. Za​bra​ła to​reb​kę, któ​rą wcze​śniej rzu​ci​ła na sofę w sa​lo​nie, póź​n iej za​trzy​ma​ła się przy drzwiach wej​ścio​wych, żeby prze​słać mu na po​że​gna​n ie po​ca​łu​n ek. A po​tem znik​n ę​ła. Will przy​ci​snął gło​wę do sto​łu. Li​n o​leum przy​jem​n ie zię​bi​ło jego roz​p a​lo​n e czo​ło. Bet​ty znów do​tknę​ła łapą jego nogi, więc od​su​n ął się, żeby wpu​ścić ją na ko​la​n a. Pod dło​n ią czuł jej zmierz​wio​n e fu​ter​ko. De​li​kat​n ie po​li​za​ła go po pal​cach. Mat​ka An​gie za​bi​ła się przy po​mo​cy nar​ko​ty​ków. To było dłu​gie, trwa​ją​ce dwa​dzie​ścia sie​dem lat sa​mo​bój​stwo. Wła​śnie dla​te​go An​gie tra​fi​ła do domu dziec​ka. De​idre Po​la​ski spę​dzi​ła wię​cej niż po​ło​wę ży​cia w śpiącz​ce we​ge​ta​tyw​n ej, umiesz​czo​n a na od​dzia​le pań​stwo​we​go szpi​ta​la. W koń​cu kil​ka mie​się​cy temu umar​ła. Może wła​śnie dla​te​go An​gie zno​wu za​czę​ła brać ta​blet​ki. Może po​trze​bo​wa​ła uciecz​ki. Albo może Will był temu wi​n ien. Przed trze​ma ty​go​dnia​mi, w tej sa​mej kuch​n i, An​gie wło​ży​ła so​bie do ust jego pi​sto​let. Już wcze​śniej kil​ka razy gro​zi​ła, że się za​bi​je. Taką stra​te​gię sto​so​wa​ła, kie​dy nic in​n e​go nie dzia​ła​ło. Will po​my​ślał o ob​rącz​ce, spo​czy​wa​ją​cej w jego kie​sze​n i. Może za​cho​wał ja z tych sa​mych po​wo​dów, z któ​rych Sara za​trzy​ma​ła ob​rącz​kę męża? Will od lat opła​ki​wał An​gie. Je​dy​n a róż​n i​ca po​le​ga​ła na tym, że An​gie jesz​cze nie umar​ła. Za​dzwo​n ił te​le​fon. Nie ko​mór​ka, któ​ra wła​śnie ła​do​wa​ła się na biur​ku, lecz te​le​fon sta​cjo​n ar​n y. Will ode​rwał gło​wę od sto​łu, ale w ża​den spo​sób nie mógł się zmu​sić do wsta​n ia z krze​sła. Może to dzwo​n i​ła Sara? Choć Will był pe​wien, że to on po​wi​n ien był do niej za​dzwo​n ić, nie na od​wrót. Wczo​raj roz​stał się z nią w dość gwał​tow​n y spo​sób. Do​p ro​wa​dził ją do sza​łu. A te​raz ca​ło​wał An​gie. Przy​ło​żył rękę do ust. Na jego pal​cach zo​stał ślad jej szmin​ki. Chry​ste Pa​n ie, co on naj​lep​sze​go zro​bił? Sara bę​dzie wstrzą​śnię​ta. Bę​dzie… Will wo​lał na​wet nie my​śleć o tym, co Sara mo​gła zro​bić. To bę​dzie ko​n iec ich związ​ku. To bę​dzie ko​n iec wszyst​kie​go. Te​le​fon prze​stał dzwo​n ić i w domu za​p a​dła ci​sza. Will sły​szał, jak mu ser​ce wali ni​czym młot pneu​ma​tycz​n y. W za​schnię​tych ustach nie było ani odro​bi​n y śli​n y. Bet​ty po​ru​szy​ła się na jego ko​la​n ach. Do dia​bła, co mu do łba strze​li​ło? Roz​le​gło się ćwier​ka​n ie ko​mór​ki. Will nig​dy nie uwa​żał sie​bie za tchó​rza, ale po​ku​sa, by sie​dzieć tu i nic nie ro​bić, była na​p raw​dę sil​n a. Nie​ste​ty, nie po​sia​dał cze​goś ta​kie​go jak siła woli. Po​sta​wił Bet​ty na pod​ło​dze. Idąc do sa​lo​n u, miał wra​że​n ie, że prze​dzie​ra się przez lot​n e pia​ski. Pod​n iósł ko​mór​kę. Spo​dzie​wał się, że uj​rzy na wy​świe​tla​czu nu​mer te​le​fo​n u Sary, ale zo​ba​czył nu​mer Aman​dy. Przez mo​ment za​sta​n a​wiał się, czy po​wi​n ien ode​brać, ale je​śli ostat​n ie dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​n y cze​goś go na​uczy​ły, to tego, że Aman​da za​wsze wie, jak go wy​tro​p ić. Zła​p ał klu​czy​ki do auta, jed​n o​cze​śnie otwie​ra​jąc pstryk​n ię​ciem apa​rat. – Wła​śnie je​stem w dro​dze na lot​n i​sko. – Zo​stań tam, gdzie je​steś. – W gło​sie Aman​dy brzmia​ła śmier​tel​n a po​wa​ga. – Zna​leź​li​śmy cia​ło. Fa​ith już po cie​bie je​dzie. Will za​ci​snął dłoń na kra​wę​dzi biur​ka. Czuł, jak gło​wa za​czy​n a mu pul​so​wać z bólu.

– Gdzie? Aman​da wy​raź​n ie się za​wa​ha​ła; coś, cze​go Will nig​dy wcze​śniej u niej nie spo​tkał. – Naj​le​p iej bę​dzie, jak Fa​ith za​p o​zna cię ze szcze​gó​ła​mi. – Gdzie? – Wiesz gdzie. – W koń​cu Will zmu​sił ją, żeby to po​wie​dzia​ła. – W Te​chwo​od.

15 listopada 1974 roku

ROZDZIAŁ 9 MARY HALSTON Mary zo​sta​ła okra​dzio​n a wczo​raj wie​czo​rem w Union Mis​sion, co nie było ni​czym nie​zwy​kłym, ale za​wsze ją de​n er​wo​wa​ło. Nie skra​dzio​n o jej pie​n ię​dzy – te od razu za​bie​rał al​fons – lecz me​da​lio​n ik, któ​ry do​sta​ła w pre​zen​cie od przy​ja​cie​la ze szko​ły śred​n iej, Jer​ry’ego. Pro​sto po szko​le po​je​chał do Wiet​n a​mu. Dziel​n ie wy​stę​p o​wał prze​ciw Char​lie​mu, lecz tak moc​n o uza​leż​n ił się od he​ro​iny, że nie uda​ło mu się po​myśl​n ie przejść te​stów na obec​n ość nar​ko​ty​ków, żeby do​stać po​wrot​n y bi​let do Sta​n ów. Mu​siał gnić w dżun​gli jesz​cze sześć mie​się​cy, za​n im oka​zał się wy​star​cza​ją​co czy​sty, ale po​tem, w chwi​li, gdy sa​mo​lot do​tknął ko​ła​mi pasa na lot​n i​sku, Jer​ry chwy​cił Mary oraz tor​bę z herą i po na​stęp​n ych sze​ściu mie​sią​cach już nie żył, koń​cząc ży​cie z igłą wbi​tą w ra​mię, zaś Mary le​ża​ła twa​rzą w dół w ja​kiejś ciem​n ej alej​ce i za​ci​ska​jąc zęby, mo​dli​ła się, żeby jak naj​szyb​ciej było już po wszyst​kim. Wo​la​ła nie pa​trzeć na ich twa​rze. Na ich oczy jak pa​cior​ki. Na ich wil​got​n e war​gi i za​ci​śnię​te zęby. Czu​ła się tak, jak​by ich ob​raz wy​rył się w tej czę​ści jej mó​zgu, do któ​rej pew​n e​go dnia uzy​ska do​stęp, a wte​dy – puff – pod​p a​li go jak rzym​ską świe​cę i po​zbę​dzie się na za​wsze. Pew​n e​go razu Mary prze​czy​ta​ła ja​kąś zwa​rio​wa​n ą książ​kę o na​ukow​cach, któ​rzy kro​ją na pla​ster​ki czy​jąś siat​ków​kę, a na​stęp​n ie wkła​da​ją te pla​stry do wiel​kie​go te​le​wi​zo​ra, w któ​rym moż​n a obej​rzeć wszyst​ko, co ten czło​wiek wi​dział przez całe swo​je ży​cie. Książ​ka była to​tal​n ą bzdu​rą, ale przy​p ra​wia​ła o gę​sią skór​kę, a Mary nie chcia​ła roz​my​ślać o swo​im ży​ciu. Przede wszyst​kim było dziw​n e, że w ogó​le ją prze​czy​ta​ła. Mary po​my​ka​ła szyb​ciej niż 9 Dana Girls i Nan​cy Drew . Była szur​n ię​tą fan​ką scien​ce fic​tion od chwi​li, gdy obej​rza​ła 2001: Ody​s e​ję Ko​s micz​ną. To zna​czy wła​ści​wie jej nie obej​rza​ła, po​n ie​waż Jer​ry przez cały czas trzy​mał rękę w jej majt​kach, ale prze​sła​n ie fil​mu do niej bar​dzo prze​ma​wia​ło: isto​ty ludz​kie były kom​p let​n ie przy​tło​czo​n e przez rok 2001. Oczy​wi​ście nie ozna​cza​ło to, że Mary do​ży​je tych cza​sów i uj​rzy wszyst​ko na wła​sne oczy. Mia​ła dzie​więt​n a​ście lat. Kie​dy nie spa​ła na le​żan​ce w Union Mis​sion, krą​ży​ła po uli​cach w po​szu​ki​wa​n iu klien​tów. Stra​ci​ła kil​ka zę​bów. Wło​sy wy​p a​da​ły jej gar​ścia​mi. Nie była wy​star​cza​ją​co do​bra, żeby stać na rogu któ​rejś z ulic. Mu​sia​ła krą​żyć przez cały dzień, szu​ka​jąc praw​n i​ków i ban​kie​rów, któ​rzy od​wra​ca​li ja twa​rzą do ścia​n y i wy​ko​n y​wa​li swo​ją ro​bo​tę. Ta​kie trak​to​wa​n ie przy​p o​mi​n a​ło jej w pe​wien spo​sób ob​cho​dze​n ie się z ko​cia​ka​mi. Wy​star​czy zła​p ać kota za kark, a od razu robi się mięk​ki i bez​wład​n y. Jed​n ak ża​den z tych dup​ków nie ro​bił się mięk​ki. To było pew​n e jak cho​le​ra. Mary po​bie​gła ale​ją i usia​dła obok śmiet​n i​ka. Strasz​n ie ją bo​la​ły sto​p y. Na pię​tach zro​bi​ły jej się pę​che​rze, po​n ie​waż no​si​ła za cia​sne buty. Tak na​p raw​dę to wca​le nie były jej. W Union Mis​sion Mary nie była wy​łącz​n ie ofia​rą. Bra​ła to, co było jej po​trzeb​n e, a aku​rat po​trze​bo​wa​ła pan​to​fli. Bia​łe, z la​kie​ro​wa​n ej skó​ry. Na gru​bych ob​ca​sach. Były bar​dzo sty​lo​10 we, w ro​dza​ju tych, ja​kie Ann Ma​rie mo​gła no​sić na prze​słu​cha​n iu do That Girl. Usły​sza​ła cięż​kie kro​ki, któ​re zmie​rza​ły w jej kie​run​ku. Mary spoj​rza​ła na męż​czy​znę. Mia​ła wra​że​n ie, że pa​trzy na ogrom​n ą górę. Fa​cet był wy​so​ki, z sze​ro​ki​mi ra​mio​n a​mi i miał

tak po​tęż​n e łap​ska, że bez tru​du mógł​by skrę​cić jej kark. – Dzień do​bry, sio​stro – po​wie​dział. I była to ostat​n ia rzecz, jaką Mary usły​sza​ła.

12 lipca 1975 roku SOBOTA

ROZDZIAŁ 10 Aman​da nig​dy nie była uta​len​to​wa​n ą kłam​czu​chą – zwłasz​cza gdy w grę wcho​dzi​ło okła​my​wa​n ie ojca. Już w dzie​ciń​stwie Duke pa​trzył na nią w pe​wien szcze​gól​n y spo​sób, a ona wy​bu​cha​ła łza​mi, otwie​ra​jąc przed nim du​szę, bez wzglę​du na kon​se​kwen​cje. Te​raz nie po​tra​fi​ła na​wet wy​obra​zić so​bie, jak Duke był​by wście​kły, gdy​by do​wie​dział się, że Aman​da spę​dza po​p o​łu​dnie w domu Eve​lyn Mit​chell. Przy​p o​mnia​ły się jej wszyst​kie hi​sto​rie zwią​za​n e ze skan​da​lem do​ty​czą​cym Ni​xo​n a. Ukry​wa​n ie praw​dy za​wsze do​p ro​wa​dzi cię do upad​ku. Jed​n ak​że tym ra​zem mu​sia​ła po​su​n ąć się do praw​dzi​we​go upięk​sza​n ia rze​czy​wi​sto​ści. Aman​da wy​my​śli​ła so​bie ja​kąś nad​p ro​gra​mo​wą pra​cę w ko​ście​le, i w do​dat​ku wcią​gnę​ła do spi​sku Va​n es​sę Li​ving​sto​n e, wy​mu​sza​jąc na dziew​czy​n ie obiet​n i​cę, że nie​za​leż​n ie od oko​licz​n o​ści bę​dzie pod​trzy​my​wać jej wer​sję. Te​raz mo​gła je​dy​n ie mieć na​dzie​ję, że Duke jest zbyt​n io za​ję​ty swo​im pro​ce​sem w są​dzie, żeby do​kład​n ie spraw​dzać jej hi​sto​ryj​kę. Cały ra​nek spę​dził z te​le​fo​n em w ręku, oma​wia​jąc coś ze swo​im praw​n i​kiem. De​cy​zja Sądu Naj​wyż​sze​go w spra​wie Lar​sa Ogle​thor​p e’a na nowo pod​grza​ła at​mos​fe​rę w kwa​te​rze głów​n ej po​li​cji. Duke le​d​wie za​uwa​żył obec​n ość Aman​dy, kie​dy przy​szła po​sprzą​tać mu dom i wy​pra​so​wać ko​szu​le. Je​dy​n e, cze​go te​raz pra​gnę​ła, to uj​rzeć na wła​sne oczy Eve​lyn i prze​ko​n ać się, czy u niej wszyst​ko w po​rząd​ku. Kie​dy wczo​raj od​jeż​dża​ły z Te​chwo​od, żad​n a nie ode​zwa​ła się ani sło​wem. Eve​lyn pod​rzu​ci​ła Aman​dę na po​ste​ru​n ek i po​je​cha​ła w siną dal, nie po​wie​dziaw​szy na​wet „do wi​dze​n ia”. Naj​wi​docz​n iej była do głę​bi wstrzą​śnię​ta tym, na co w ciem​n ym ko​ry​ta​rzu po​zwo​lił so​bie Rick Lan​dry. Aman​da wy​je​cha​ła na Mon​roe Dri​ve. Nie by​wa​ła zbyt czę​sto po tej stro​n ie Pied​mont He​ights. W jej pa​mię​ci za​p i​sał się ob​raz nie​uro​dzaj​n e​go ob​sza​ru, wy​p eł​n io​n e​go przez go​spo​dar​stwa rol​n e, choć ten te​ren już ja​kiś czas temu zo​stał prze​ka​za​n y pod in​du​stria​li​za​cję. Jako dziec​ko czę​sto przy​jeż​dża​ła z mat​ką do Mon​roe Gar​dens, gdzie uważ​n ie oglą​da​ły ra​ba​ty peł​n e brat​ków i róż, żeby na​stęp​n ie po​sa​dzić wy​bra​n e kwiat​ki w ogro​dzie na ty​łach domu. Te​raz w tym miej​scu sta​ły bu​dyn​ki, w któ​rych mie​ści​ły się biu​ra Czer​wo​n e​go Krzy​ża, ale Aman​da i tak wciąż po​tra​fi​ła przy​p o​mnieć so​bie, jak wy​glą​da​ły rzę​dy żół​ta​wych żon​ki​li. Skrę​ci​ła w lewo, w Mont​go​me​ry Fer​ry. Na Pla​ster Brid​ge dro​ga zwę​ża​ła się do jed​n e​go pasa. Opo​n y ply​mo​utha pod​ska​ki​wa​ły na peł​n ym ko​le​in be​to​n ie. Mi​ja​jąc An​sley Golf Club, spo​ci​ła się ze stra​chu jak ruda mysz, choć wie​dzia​ła, że jej oj​ciec z pew​n o​ścią dziś nie za​mie​rzał grać w gol​fa. Za​krę​ci​ła ostro w Lio​n el Lane i wy​je​cha​ła w pra​wo na Friar Truck, któ​re prze​ci​n a​ło samo ser​ce Sher​wo​od Fo​rest. Dom Eve​lyn był jed​n ym z tych wy​bu​do​wa​n ych w sty​lu ran​cza, ja​kie wzno​szo​n o ty​sią​ca​mi dla po​wra​ca​ją​cych z woj​n y we​te​ra​n ów. Dom był jed​n o​p ię​tro​wy, z wia​tą na sa​mo​chód – po​dob​n ie jak są​sied​n i bu​dy​n ek, któ​ry był do​kład​n ą re​p li​ką na​stęp​n e​go domu oraz jesz​cze ko​lej​n e​go. Aman​da za​p ar​ko​wa​ła sa​mo​chód na uli​cy, tuż za kom​bi Eve​lyn, i spraw​dzi​ła we wstecz​nym lu​ster​ku, jak wy​glą​da. Przez upał jej ma​ki​jaż tro​chę się roz​ma​zał, a wło​sy okla​p ły

i wy​da​wa​ły się cał​kiem po​zba​wio​n e ener​gii. Mia​ła za​miar umyć je dziś rano, ale na samą myśl o sie​dze​n iu pod su​szar​ką zbie​ra​ło jej się na mdło​ści; nie​ste​ty, nie mo​gła su​szyć ich w na​tu​ral​n y spo​sób, bo od razu ro​bi​ły się szorst​kie w do​ty​ku. Gdy wy​łą​czy​ła sil​n ik, do jej uszu do​le​ciał zgrzyt pra​cu​ją​cej piły łań​cu​cho​wej. Cały pod​jazd zaj​mo​wał czar​n y trans am oraz li​mu​zy​n a ford ga​la​xie z otwie​ra​n ym da​chem – taka, 11 jaką jeź​dził Per​ry Ma​son . Zbli​żyw​szy się do bu​dyn​ku, uj​rza​ła, że obok wia​ty po​wsta​je szo​pa. Sta​ły już wspor​n i​ki ścian i po​ło​żo​n o dach, ale nic wię​cej. Ja​kiś męż​czy​zna opie​rał się o ka​wa​łek sklej​ki, wspar​tej na dwóch ko​złach. Miał na so​bie dżin​sy z ob​cię​ty​mi no​gaw​ka​mi i był bez ko​szu​li. Na gło​wie no​sił po​ma​rań​czo​wą ma​skę z logo, któ​re było do​brze wi​docz​n e, choć Aman​da zdo​ła​ła je od​czy​tać do​p ie​ro wów​czas, gdy do​tar​ła do po​ło​wy pod​jaz​du. „Flo​ri​da Ga​tor”. – Cześć! – za​wo​łał do niej, od​sta​wia​jąc piłę. Aman​da do​my​śli​ła się, że to Bill Mit​chell, choć na​gle uświa​do​mi​ła so​bie, że spo​dzie​wa​ła się uj​rzeć bar​dziej im​p o​n u​ją​ce​go fa​ce​ta. Ten wy​glą​dał cał​kiem zwy​czaj​n ie; był mniej wię​cej wzro​stu Eve​lyn, z prze​rze​dza​ją​cy​mi się, brą​zo​wy​mi wło​sa​mi i odro​bi​n ę wi​docz​n ym brzusz​kiem. Zwró​ci​ła uwa​gę, że miał moc​n o za​czer​wie​n io​n ą skó​rę, za​p ew​n e od nad​mia​ru słoń​ca. Wi​tał ją przy​ja​znym uśmie​chem, lecz Aman​da czu​ła się ogrom​n ie skrę​p o​wa​n a, roz​ma​wia​jąc z męż​czy​zną, któ​ry nie był w peł​n i ubra​n y. – Aman​da – przed​sta​wi​ła się. – A ja je​stem Bill. – Szedł ku niej z wy​cią​gnię​tą na po​wi​ta​n ie ręką. – Cie​szę się, że wresz​cie cię po​zna​łem. Eve​lyn dużo mi o to​bie opo​wia​da​ła. – Mnie o to​bie rów​n ież. – Uści​snę​ła spo​co​n ą dłoń Bil​la. Na jego klat​ce pier​sio​wej i ra​mio​nach peł​n o było tro​cin. – Le​p iej zejdź​my ze słoń​ca. Dziś jest strasz​n y upał. Wziął ją pod ło​kieć i od​p ro​wa​dził w cień wia​ty. Aman​da uj​rza​ła w ogród​ku z tyłu domu roz​sta​wio​n y stół. We​ber już wy​p lu​wał z sie​bie kłę​by dymu. Na ten wi​dok po​czu​ła prze​lot​n e wy​rzu​ty su​mie​n ia. Tak bar​dzo nie​p o​ko​iła się kon​dy​cją Eve​lyn, że cał​kiem za​p o​mnia​ła, że je​dzie na przy​ję​cie. Po​win​n a była przy​wieźć ja​kiś pre​zent dla go​spo​dy​n i. – Bill? – Eve​lyn we​szła do szo​p y, trzy​ma​jąc w ręku sło​iczek ma​jo​n e​zu. Była boso, na so​bie mia​ła ja​skra​wą, żół​tą su​kien​kę, a wło​sy uło​żo​n e w nie​ska​zi​tel​n ą fry​zu​rę. Nie na​ło​ży​ła ma​ki​ja​żu, ale w jej wy​p ad​ku wy​da​wa​ło się to cał​ko​wi​cie zbęd​n e. – Och, Aman​da! A więc zdą​ży​łaś. – Wrę​czy​ła ma​jo​n ez swo​je​mu mę​żo​wi. – Ko​cha​n ie, za​łóż wresz​cie ko​szu​lę. Je​steś czer​wo​n y jak rak. Bill prze​wró​cił oczy​ma, spo​glą​da​jąc na Aman​dę. Od​krę​cił sło​ik i od​dał go żo​n ie. – Po​zna​łaś już Ken​n y’ego? – spy​ta​ła Eve​lyn Aman​dę. – Bill, gdzie jest Ken​n y? Ken​n y! – za​wo​ła​ła, nie da​jąc mu cza​su na od​p o​wiedź. – Na dole. – Spod szo​p y do​biegł ni​ski, dźwięcz​n y głos. Aman​da uj​rza​ła dwie owło​sio​n e nogi, po​tem no​gaw​ki krót​kich dżin​sów, aż wresz​cie jej oczom uka​zał się owło​sio​n y mę​ski tors. Ken​n y wy​su​n ął się spod zro​bio​n ych ze sklej​ki drzwi. – Cześć. – Uśmiech​n ął się do Aman​dy, a na​stęp​n ie od​wró​cił do Bil​la. – Hej, wy​glą​da na to, że bę​dzie​my po​trze​bo​wa​li so​lid​n iej​sze​go wzmoc​n ie​n ia. – Oni bu​du​ją szo​p ę, że​bym mia​ła gdzie prze​cho​wy​wać broń – wy​ja​śni​ła Eve​lyn. – I zie​mię do kwiat​ków – do​dał Ken​n y, wy​cią​ga​jąc rękę do Aman​dy. – Cześć, na​zy​wam się Ken​n y Mit​chell i je​stem bra​tem tej oto oso​by.

Aman​da uści​snę​ła jego dłoń. Była cie​p ła, o nie​co szorst​kiej skó​rze. Po​czu​ła, że się ru​mie​ni. Ken​n y był naj​p rzy​stoj​n iej​szym męż​czy​zną, ja​kie​go kie​dy​kol​wiek wi​dzia​ła, na​tu​ral​n ie je​śli nie li​czyć fil​mo​wych aman​tów z Hol​ly​wo​od. Mię​śnie na​p i​n a​ły jego klat​kę pier​sio​wą i ra​mio​n a, a nad zmy​sło​wy​mi usta​mi wid​n ia​ły sta​ran​n ie przy​strzy​żo​n e wą​si​ki. – Ev, nie po​wie​dzia​łaś mi, że masz tak uro​czą przy​ja​ciół​kę – ode​zwał się do szwa​gier​ki. Ru​mie​n iec prze​isto​czył się w ogni​stą czer​wień. – Ken​n y – skar​ci​ła go Eve​lyn. – Tyl​ko ją za​wsty​dzasz ta​ki​mi uwa​ga​mi. – Ma​da​me, pro​szę o wy​ba​cze​n ie. Mru​gnął po​ro​zu​mie​waw​czo do Aman​dy, jed​n o​cze​śnie wkła​da​jąc rękę do kie​sze​n i, żeby wy​jąć stam​tąd pacz​kę pa​p ie​ro​sów. Aman​da zmu​si​ła się, żeby nie pa​trzeć na li​n ię ciem​n ych wło​sów, któ​ra za​czy​n a​ła się tuż pod pęp​kiem i scho​dzi​ła co​raz ni​żej. – Wy​glą​da jak ten mię​śniak z re​klam Sa​fe​gu​a r​da, praw​da? – Eve​lyn kiw​n ę​ła ręką, za​p ra​sza​jąc Aman​dę, żeby po​szła z nią do domu. – Chodź, niech chłop​cy sami so​bie ra​dzą. Bill za​trzy​mał je na mo​ment. – Dzię​ki, że wczo​raj za​opie​ko​wa​łaś się moją dziew​czyn​ką – po​wie​dział. – Ona jest bez​n a​dziej​n a za kie​row​n i​cą. Za​wsze jest zbyt za​ję​ta po​p ra​wia​n iem ma​ki​ja​żu, żeby jesz​cze pa​trzeć na dro​gę. Eve​lyn ode​zwa​ła się, za​n im Aman​da zdą​ży​ła co​kol​wiek po​wie​dzieć. – Opo​wie​dzia​łam mu o tym fa​ce​cie, któ​re​go pra​wie roz​je​cha​łam – przy​ło​ży​ła rękę do pier​si, do​kład​n ie w tym miej​scu, gdzie wczo​raj Rick Lan​dry dziab​n ął ją la​tar​ką. – No wiesz, po tym ude​rze​n iu w kie​row​n i​cę zro​bi​ły mi się strasz​n e si​n ia​ki. – Po​win​n aś być bar​dziej ostroż​n a. – Bill po​gła​dził swo​ją żonę po po​ślad​ku. – A te​raz zmy​kaj, za​n im cię roz​bio​rę. Eve​lyn cmok​n ę​ła go w po​li​czek. – Pa​mię​taj​cie, żeby dużo pić. Nie chcę, że​by​ście za bar​dzo wy​schli na tym skwa​rze. Przy​ci​snę​ła sło​ik ma​jo​n e​zu do łona i prze​mie​rzy​ła na ukos wia​tę. Aman​da po​szła za nią do domu. Pier​wot​n ie mia​ła za​miar na​tych​miast za​p y​tać Eve​lyn, dla​cze​go okła​ma​ła Bil​la, ale ni​ska tem​p e​ra​tu​ra w środ​ku na mo​ment ode​bra​ła jej głos. Po raz pierw​szy od mie​się​cy czu​ła, że nie ob​le​wa się po​tem. – Ma​cie kli​ma​ty​za​cję? – Bill ku​p ił ją, kie​dy by​łam w cią​ży, a po​tem żad​n e z nas nie mo​gło się bez niej obyć. Eve​lyn po​sta​wi​ła sło​ik obok du​żej mi​ski, w któ​rej znaj​do​wa​ły się po​kro​jo​n e ziem​n ia​ki, jaj​ka i pa​p ry​ki. Za​mie​sza​ła ma​jo​n ez, a po​tem od​wró​ci​ła się do Aman​dy. – Sa​łat​ka ziem​n ia​cza​n a jest je​dy​n ym da​n iem, któ​re po​tra​fię zro​bić. Co praw​da ja za nią nie prze​p a​dam, ale Bill ją uwiel​bia. Uśmiech na jej twa​rzy gra​n i​czył z unie​sie​n iem. – Sama po​wiedz, czy on nie jest cu​dow​n y? Jest ide​a l​n ą Wagą. Bill był przede wszyst​kim bar​dzo szczę​śli​wą Wagą, są​dząc po pięk​n ym domu, jaki stwo​rzy​ła mu Eve​lyn. Kuch​n ia była eks​tre​mal​n ie no​wo​cze​sna – z la​mi​n o​wa​n y​mi bla​ta​mi, do któ​rych pa​so​wa​ły urzą​dze​n ia w od​cie​n iu awo​ka​do. Na li​n o​leum wid​n iał sub​tel​n y, kwia​to​wy wzór, zaś ozdo​bio​n e ko​ron​ko​wym man​kie​tem za​sło​n y prze​p usz​cza​ły do we​wnątrz żół​ta​we świa​tło dnia. Obok kuch​n i znaj​do​wa​ło się po​miesz​cze​n ie z pral​ką i su​szar​ką. Na sznur​ku wi​sia​ła para dzie​cię​cych spode​n ek. To było coś, o czym Aman​da są​dzi​ła, że ist​n ie​je tyl​ko w ko​lo​ro​wych cza​so​p i​smach.

Eve​lyn wło​ży​ła sa​łat​kę ziem​n ia​cza​n ą do lo​dów​ki. – Dzię​ki, że nie po​wie​dzia​łaś Bil​lo​wi, jak to było na​p raw​dę. – Po​ło​ży​ła rękę na pier​si. – Nie​p o​trzeb​n ie by się mar​twił. – Nic ci nie jest? – Och – wes​tchnę​ła, nie do​da​jąc nic wię​cej. Po​sta​wi​ła sło​ik obok sa​łat​ki, ale za​n im za​trza​snę​ła drzwicz​ki, za​wa​ha​ła się. – Może masz ocho​tę na piwo? Aman​da nig​dy do​tąd nie pró​bo​wa​ła piwa, ale naj​wy​raź​n iej Eve​lyn po​trze​bo​wa​ła cze​goś moc​n iej​sze​go. – Niech bę​dzie. Eve​lyn wy​ję​ła z pół​ki na drzwiach dwie pusz​ki Mil​le​ra. Ode​rwa​ła za​wlecz​ki i wrzu​ci​ła do po​jem​n i​ka na śmie​ci. Wła​śnie po​da​wa​ła Aman​dzie jed​n ą z pu​szek, kie​dy znów roz​legł się zgrzyt piły łań​cu​cho​wej. – Chodź. – Mach​n ę​ła ręką, żeby Aman​da po​szła za nią przez ja​dal​n ię do wiel​kie​go foy​er. Sa​lon znaj​do​wał się parę kro​ków da​lej. Tem​p e​ra​tu​ra w środ​ku była bar​dzo ni​ska dzię​ki umiesz​czo​n e​mu w jed​n ym z okien agre​ga​to​wi kli​ma​ty​za​cji. Aman​da czu​ła, jak pot na jej ple​cach ozię​bia się z każ​dą se​kun​dą. Jej pan​to​fle uto​n ę​ły w gę​stym dy​wa​n ie ko​lo​ru ochry. Aman​da zwró​ci​ła uwa​gę na prze​p ięk​n y tynk na su​fi​cie. W sa​lo​n ie sta​ła sofa, kry​ta per​ka​lem w ko​lo​rze żół​ci i zie​le​n i. Pa​su​ją​ce do niej fo​te​le umiesz​czo​n e zo​sta​ły po oby​dwu stro​nach prze​szklo​n ych drzwi. Ze sprzę​tu hi-fi pły​n ę​ła ci​chut​ko me​lo​dia jed​n ej z pio​se​n ek McCart​n eya. Całą ścia​n ę zaj​mo​wa​ły pół​ki z książ​ka​mi, a na po​cze​snym miej​scu stał te​le​wi​zor roz​mia​ru dzie​cię​ce​go wóz​ka. Je​dy​n ą rze​czą, któ​ra zde​cy​do​wa​n ie nie pa​so​wa​ła do tego wnę​trza, był spo​ry na​miot, roz​sta​wio​n y na sa​mym środ​ku. – Śpi​my tu​taj, bo tu jest kli​ma​ty​za​cja – wy​ja​śni​ła Eve​lyn, sa​do​wiąc się na so​fie. Aman​da za​ję​ła miej​sce obok niej. – Co praw​da w na​szej sy​p ial​n i jest dru​gi agre​gat, ale uwa​ża​li​śmy, że to by​ło​by nie fair w sto​sun​ku do Zeke’a, a jego ko​ły​ska jest za duża, żeby zmie​ścić się obok na​sze​go łóż​ka, więc… – Po​cią​gnę​ła po​tęż​n y łyk piwa. Aman​da pod​chwy​ci​ła te​mat. Za​wsze była bez​n a​dziej​n a w pro​wa​dze​n iu nie​zo​bo​wią​zu​ją​cej kon​wer​sa​cji. – Ile on ma lat? – Pra​wie dwa – jęk​n ę​ła Eve​lyn, a Aman​da do​szła do wnio​sku, że to coś okrop​n e​go. – Kie​dy był ma​lut​ki, a my po​trze​bo​wa​li​śmy odro​bi​n y pry​wat​n o​ści, Bill wkła​dał go do dol​n ej szu​fla​dy biur​ka i za​my​kał. Ale te​raz bie​ga, gdzie chce… – Wska​za​ła na na​miot. – Dzię​ki Bogu, że śpi jak ka​mień. Cho​ciaż dziś rano trud​n o było to po​wie​dzieć. Wrzesz​czał jak opę​ta​n y. Na szczę​ście Bill za​wiózł go do swo​jej mat​ki, za​n im ja tak​że za​czę​łam wrzesz​czeć. Cze​kaj, zmie​nię pły​tę. – Po​de​szła do wie​ży hi-fi. – Sły​sza​łaś ostat​n ie ka​wał​ki Joh​n a Len​n o​n a? Zda​n iem Aman​dy brzmia​ły tak, jak​by ktoś za​mknął kota w tor​bie i rzu​cał nim po nie​wiel​kim po​ko​ju, ale po​sta​n o​wi​ła za​cho​wać tę opi​n ię dla sie​bie. – Tak… Bar​dzo in​te​re​su​ją​ce – wy​mam​ro​ta​ła. – Wy​da​je mi się, że Bill po​ży​czył ten al​bum Ken​n y’emu. – Za​czę​ła kciu​kiem prze​rzu​cać na​gra​n ia, ga​da​jąc wciąż do sie​bie. Albo może mó​wi​ła do Aman​dy. Dla Eve​lyn wy​da​wa​ło się nie mieć zna​cze​n ia, że nie otrzy​mu​je od​p o​wie​dzi. – Może Si​mon i Gar​fun​kel? – spy​ta​ła, wkła​da​jąc już pły​tę do od​twa​rza​cza. Aman​da za​p a​trzy​ła się w blat sto​licz​ka na kawę, usil​n ie sta​ra​jąc się wy​my​ślić ja​kąś do​-

brą wy​mów​kę, żeby stąd wyjść. Nie po​tra​fi​ła przy​p o​mnieć so​bie żad​n ej in​n ej sy​tu​a cji, kie​dy czu​ła się tak bar​dzo nie na miej​scu. Nie była przy​zwy​cza​jo​n a do na​wią​zy​wa​n ia bliż​szych kon​tak​tów, zwłasz​cza z nie​zna​jo​my​mi. Mia​ła ko​ściół, pra​cę, szko​łę i ojca, i te obo​wiąz​ki w za​sa​dzie wy​p eł​n ia​ły jej czas. Naj​wy​raź​n iej Eve​lyn zdą​ży​ła po​zbie​rać się po wczo​raj​szych do​świad​cze​n iach. Mia​ła męża i szwa​gra. Mia​ła na​miot w sa​lo​n ie, gdzie mo​gła upra​wiać seks, i mia​ła swój prze​ślicz​n y dom. I mia​ła ma​ga​zyn „Co​smo​p o​li​tan”, le​żą​cy na sto​licz​ku do kawy, gdzie każ​dy mógł go zo​ba​czyć. Aman​da czu​ła, że jej po​licz​ki zno​wu za​czy​n a​ją pło​n ąć, gdy prze​glą​da​ła sen​sa​cyj​n e ty​tu​ły. Cie​ka​we, co by się sta​ło, gdy​by te​raz obie je tra​fił pio​run, i oj​ciec Aman​dy zna​lazł ją w domu Eve​lyn, z pusz​ką piwa w ręku i „Co​smo​p o​li​tan” roz​ło​żo​n ym na sto​li​ku. Eve​lyn z po​wro​tem usia​dła na so​fie. – Do​brze się czu​jesz? – za​p y​ta​ła z tro​ską. – Mu​szę le​cieć – od​p o​wie​dzia​ła Aman​da. – Ale prze​cież do​p ie​ro co przy​je​cha​łaś. – Chcia​łam tyl​ko spraw​dzić, czy wszyst​ko u cie​bie w po​rząd​ku, po tym co Rick wczo​raj… – Pa​lisz? – Eve​lyn się​gnę​ła po me​ta​lo​wą skrzy​n ecz​kę, któ​ra sta​ła na sto​li​ku do kawy. – Nie, dzię​ku​ję. – Rzu​ci​łam pa​p ie​ro​sy, kie​dy by​łam w cią​ży z Ze​kiem – przy​zna​ła Eve​lyn. – I z ja​kie​goś po​wo​du prze​sta​ły mi po​tem sma​ko​wać. To śmiesz​n e, bo wcze​śniej na​p raw​dę je uwiel​bia​łam. Od​sta​wi​ła pu​deł​ko na miej​sce. – Pro​szę cię, Aman​do, zo​stań jesz​cze tro​chę. Tak się cie​szę, że tu je​steś. Aman​da czu​ła się za​wsty​dzo​n a jej szcze​ro​ścią. I schwy​ta​n a w pu​łap​kę. Te​raz nie mo​gła wyjść bez udo​wod​n ie​n ia wszyst​kim, że jest źle wy​cho​wa​n a. Po​sta​n o​wi​ła więc wró​cić do roz​mo​wy o dziec​ku Eve​lyn, po​n ie​waż wy​da​wa​ło się, że jest to względ​n ie bez​p iecz​n y te​mat. – Czy Zeke to po​p u​lar​n e imię w wa​szej ro​dzi​n ie? – Wła​ści​wie to Eze​kiel. Pró​bo​wa​łam nie do​p u​ścić, żeby Bill je zdrob​n ił, ale… – Nie do​koń​czy​ła zda​n ia, lecz po chwi​li mó​wi​ła da​lej. – Je​dy​n e kry​te​rium, któ​rym kie​ro​wał się Bill przy wy​bo​rze imie​n ia, było to, jak ono za​brzmi w gło​śni​kach na sta​dio​n ie, kie​dy Zeke bę​dzie grał w dru​ży​n ie Flo​ry​dy. Za​miast ro​ze​śmiać się z wła​sne​go dow​ci​p u, zro​bi​ła się dziw​n ie mil​czą​ca. Uważ​n ie po​p a​trzy​ła na Aman​dę. – Co jest? – Czy nadal mamy za​miar wy​ko​n ać nasz plan? Aman​da na​wet nie mu​sia​ła py​tać, o co jej cho​dzi. Po​sta​n o​wi​ły prze​cież za​cze​kać przed biu​row​cem, aż zja​wi się Nie​bie​ski Gar​n i​tu​rek. Po​tem Aman​da mia​ła za​miar za​dzwo​n ić do Za​rzą​du Osie​dla, a Eve​lyn spraw​dzić w in​n ych okrę​gach ra​p or​ty o za​gi​n io​n ych. Wczo​raj wy​da​wa​ło się, że to cał​kiem sen​sow​n y plan. Z dzi​siej​szej per​spek​ty​wy spra​wiał wra​że​n ie nie​bez​p iecz​n ej ama​torsz​czy​zny. – Czy da​lej uwa​żasz, że po​win​n y​śmy w to brnąć? – A ty? Aman​da nie od​p o​wie​dzia​ła. In​cy​dent z Ric​kiem Lan​drym spra​wił, że ogar​n ę​ło ją prze​ra​że​n ie. Tak samo mar​twi​ła się, że wę​sząc wo​kół tam​tej spra​wy, po​zwo​li​ła so​bie na zbyt wie​le. Obie z Eve​lyn dzwo​n i​ły do lu​dzi, z któ​ry​mi nie mia​ły po​wo​du roz​ma​wiać. Aman​da spę​-

dzi​ła cały ra​n ek na czy​ta​n iu po​p rzed​n ich wy​dań „Atlan​ta Jo​ur​n al” i „Con​sti​tu​tion”. Je​śli Duke miał ra​cję i wkrót​ce zo​sta​n ie przy​wró​co​n y na po​p rzed​n ie sta​n o​wi​sko, to dzia​ła​n ia Aman​dy będą pierw​szą rze​czą, o któ​rej do​wie się po po​wro​cie. I z pew​n o​ścią nie bę​dzie z tego po​wo​du szczę​śli​wy. – Wiesz, my​śla​łam o tym… – ode​zwa​ła się nie​śmia​ło Eve​lyn. Pod​n io​sła rękę do pier​si i za​czę​ła sku​bać je​den z per​ło​wych gu​zi​ków. – My​śla​łam o tym, co zro​bił mi Lan​dry. I co Ju​ice pró​bo​wał zro​bić z tobą. To za​baw​n e, że fa​cet – wszyst​ko jed​n o, czar​n y czy bia​ły – od razu zmie​rza do tego, co masz mię​dzy no​ga​mi. I że wła​śnie na tym po​le​ga cała na​sza war​tość. – Albo jej brak – skwi​to​wa​ła Aman​da, do​p i​ja​jąc swo​je piwo. Czu​ła się dziw​n ie lek​ka i swo​bod​n a. – Cze​mu w ogó​le wstą​p i​łaś do służ​by? – spy​ta​ła Eve​lyn. – Ze wzglę​du na ojca? – Tak – od​p o​wie​dzia​ła Aman​da, choć tyl​ko czę​ścio​wo było to zgod​n e z praw​dą. – Chcia​łam być taką Kel​ly. Pra​co​wać co​dzien​n ie w in​n ym biu​rze. Wra​cać do domu, do ład​n e​go apar​ta​men​tu. Aman​da nie na​kre​śli​ła w ca​ło​ści swo​ich fan​ta​zji. Tam miał ktoś cze​kać – mąż, może dziec​ko. Ktoś, o kogo mo​gła​by się trosz​czyć. – Wiem, że to brzmi idio​tycz​n ie – przy​zna​ła. – I tak o wie​le le​p iej niż to, czym ja się kie​ro​wa​łam – oświad​czy​ła Eve​lyn, przy​sia​da​jąc na opar​ciu ka​n a​p y. – Ja kie​dyś by​łam sy​re​n ą. – Co ta​kie​go?! Eve​lyn ro​ze​śmia​ła się, wy​raź​n ie ura​do​wa​n a zdzi​wie​n iem Aman​dy. – Czy sły​sza​łaś kie​dy​kol​wiek o We​eki Wa​chee Springs? To mniej wię​cej go​dzi​n ę jaz​dy od Tam​p a. Aman​da po​krę​ci​ła gło​wą. Na Flo​ry​dzie była je​dy​n ie w Pan​han​dle. – Dali mi tę ro​bo​tę, po​n ie​waż umia​łam wstrzy​mać od​dech na dzie​więć​dzie​siąt se​kund. I ze wzglę​du na to. – Wska​za​ła ręką na swój biust. – Pły​wa​łam przez cały dzień… – Unio​sła ra​mio​n a wy​so​ko w po​wie​trze. – I pi​łam przez całe noce… Opu​ści​ła ręce. Na jej ustach po​ja​wił się uśmiech. – Czy Bill o tym wie? – To było wszyst​ko, co Aman​da zdo​ła​ła wy​my​ślić. – A jak są​dzisz, gdzie się po​zna​li​śmy? Przy​je​chał od​wie​dzić Ken​n y’ego w McDill. Air For​ce Base. To była mi​łość od pierw​sze​go wej​rze​n ia… – Eve​lyn prze​wró​ci​ła oczy​ma. – Przy​je​cha​łam za nim do Atlan​ty. Wzię​li​śmy ślub. By​łam znu​dzo​n a sie​dze​n iem w domu przez cały Boży dzień, więc zde​cy​do​wa​łam, że spró​bu​ję do​stać się na pań​stwo​wą po​sa​dę – uśmiech​n ę​ła się jak​by w ocze​ki​wa​n iu na nie​sa​mo​wi​cie śmiesz​n ą hi​sto​rię. – Po​je​cha​łam do cen​trum, do sądu, żeby wy​p eł​n ić apli​ka​cję, po​n ie​waż zna​la​złam w ga​ze​cie ogło​sze​n ie, że szu​ka​ją peł​n o​moc​n i​ka do spraw po​dat​ków. Tyle tyl​ko, że przez po​mył​kę tra​fi​łam do nie​wła​ści​we​go po​ko​ju, a tam sie​dział ja​kiś fa​cet w mun​du​rze. Taki kom​p let​n y du​p ek. Rzu​cił na mnie okiem i po​wie​dział – Eve​lyn wy​p ię​ła dum​n ie pierś – „Po​słu​chaj, la​lecz​ko, źle tra​fi​łaś. Tu​taj przyj​mu​je​my kan​dy​da​tów do po​li​cji, a na cie​bie wy​star​czy spoj​rzeć, żeby wie​dzieć, że się nie na​da​jesz”. Aman​da ro​ze​śmia​ła się. Eve​lyn po​tra​fi​ła świet​n ie prze​drzeź​n iać in​n ych. – No cóż, wte​dy wpa​dłam w szał. – Eve​lyn wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Po​wie​dzia​łam: „Nie, sir, to pan jest w błę​dzie. Przy​szłam tu​taj, żeby zgło​sić się do pra​cy w po​li​cji i mam pra​wo

przy​stą​p ić do te​stów”. Po​n ow​n ie opa​dła na po​dusz​ki. – Przy​p usz​cza​łam, że nie zdam, ale po ty​go​dniu za​dzwo​n i​li, że​bym przy​szła na roz​mo​wę. Wca​le nie by​łam prze​ko​n a​n a, czy po​win​n am pójść, czy może le​p iej dać so​bie spo​kój. Na​wet nie po​wie​dzia​łam o tym Bil​lo​wi. Ale po​szłam i od razu do​my​śli​łam się, że zda​łam, po​n ie​waż po​wie​dzie​li mi, że​bym w na​stęp​n ym ty​go​dniu zgło​si​ła się do aka​de​mii. Aman​da nie po​tra​fi​ła wy​obra​zić so​bie ta​kiej bez​czel​n o​ści. – I co Bill na to po​wie​dział? – Po​wie​dział tyl​ko: „Bądź ostroż​n a i baw się do​brze”. Wy​cią​gnę​ła przed sie​bie ręce, jed​no​cze​śnie wzru​sza​jąc ra​mio​n a​mi. – I tak oto zo​sta​łam ofi​ce​rem po​li​cji. Aman​da z za​dzi​wie​n iem po​trzą​snę​ła gło​wą. W su​mie i tak ta hi​sto​ria wy​glą​da​ła le​p iej niż opo​wieść Va​n es​sy, któ​ra zo​ba​czy​ła ogło​sze​n ie na ta​bli​cy w aresz​cie, kie​dy mia​ła spra​wę za pro​wa​dze​n ie auta pod wpły​wem al​ko​ho​lu. Tym​cza​sem Eve​lyn mó​wi​ła da​lej. – Nie by​łam pew​n a, czy po uro​dze​n iu Zeke’a uda mi się wró​cić. – Wzię​ła głę​bo​ki od​dech. – Ale po​tem po​my​śla​łam, że w su​mie to bę​dzie nie​źle, kie​dy po​ja​dę na we​zwa​n ie i ja​kaś ko​bie​ta mnie zo​ba​czy i prze​ko​n a się, że jej chło​p ak, mąż czy kto​kol​wiek, kto ją tłu​cze, musi od​p o​wia​dać na moje py​ta​n ia. Dzię​ki temu mia​łam po​czu​cie, że ro​bię coś waż​n e​go. Przy​pusz​czam, że tak samo czu​ją się ko​lo​ro​wi, kie​dy przy​jeż​dża do nich czar​n y gli​n iarz. Czu​ją, że mó​wią do ko​goś, kto ich ro​zu​mie. Aman​da nig​dy nie my​śla​ła o tym w taki spo​sób, ale przy​p usz​cza​ła, że to ma sens. – Chcę roz​wią​zać tę spra​wę. Na​p raw​dę chcę. – Eve​lyn wzię​ła ją za rękę, a w jej gło​sie po​ja​wi​ła się na​tar​czy​wość. – Te dziew​czy​n y: Kit​ty, Mary, Lucy, Jane – niech spo​czy​wa w po​ko​ju – prze​cież wca​le tak bar​dzo nie róż​n ią się od nas, praw​da? Po pro​stu ktoś po dro​dze zde​cy​do​wał, że one się nie li​czą. I spra​wił, że tak się sta​ło. One się nie li​czą. Nie pa​su​ją do sche​ma​tu. Nie wte​dy, gdy świat w oso​bie Ric​ka Lan​dry’ego mówi, że Jane Del​ray po​p eł​ni​ła sa​mo​bój​stwo i te​raz in​te​re​su​je go je​dy​n ie to, kto po​sprzą​ta ba​ła​gan. Aman​da nie od​p o​wie​dzia​ła, lecz Eve​lyn do​brze od​czy​ty​wa​ła jej na​stro​je. – O co cho​dzi? – To nie była Jane – od​p ar​ła Aman​da. – Co chcesz przez to po​wie​dzieć? Skąd masz ta​kie in​for​ma​cje? – Prze​p i​su​ję na ma​szy​n ie wszyst​kie ra​p or​ty But​cha. To nie Jane sko​czy​ła z da​chu. Tam​ta dziew​czy​n a na​zy​wa​ła się Lucy Ben​n ett. Eve​lyn wy​da​wa​ła się moc​n o za​kło​p o​ta​n a. Chwi​lę trwa​ło, za​n im przy​swo​iła so​bie tę wieść. – Nadal nie ro​zu​miem. Czy ktoś ją zi​den​ty​fi​ko​wał? Czy zgło​si​ła się jej ro​dzi​n a? – W apar​ta​men​cie C na pią​tym pię​trze zna​le​zio​n o to​reb​kę Lucy. – To prze​cież miesz​ka​n ie Jane. – W swo​im ra​p or​cie Butch jed​n o​znacz​n ie stwier​dza, że ofia​ra była je​dy​n ą lo​ka​tor​ką tego miesz​ka​n ia. Jej to​reb​ka le​ża​ła na ka​n a​p ie. Butch zna​lazł w środ​ku pra​wo jaz​dy i na tej pod​sta​wie do​ko​n ał iden​ty​fi​ka​cji. – Czy po​bra​li od​ci​ski pal​ców? – Lucy nie fi​gu​ro​wa​ła w żad​n ej kar​to​te​ce. Nie ma żad​n ych od​ci​sków pal​ców, żeby je po​rów​n ać.

– Cze​kaj, coś mi się tu nie zga​dza. Prze​cież ona była dziw​ką. Wszyst​kie dziw​ki mają u nas kar​to​te​ki. – A wła​śnie, że się zga​dza. O ile Lucy Ben​n ett nie była zu​p eł​n ą no​wi​cjusz​ką w tym fa​chu, nie było spo​so​bu, żeby zdo​ła​ła unik​n ąć za​trzy​ma​n ia. Nie​któ​re dziew​czy​n y do​bro​wol​n ie zgła​sza​ły się do aresz​tu, chcąc spę​dzić w wię​zie​n iu noc. Dzię​ki temu były bez​p iecz​n e, kie​dy ich al​fons wpa​dał w szał. – Lucy Ben​n ett… I po​wia​dasz, że w to​reb​ce było jej pra​wo jaz​dy? – Eve​lyn my​śla​ła gło​śno. – Nie ma mowy, żeby Jane zo​sta​wi​ła tak pra​wo jaz​dy. Mó​wi​ła prze​cież, że tam​te dziew​czy​n y za​gi​n ę​ły przed pa​ro​ma mie​sią​ca​mi, a Lucy nie wi​dzia​ła od po​n ad roku. Jane pró​bo​wa​ła prze​cież po​brać ich vo​uche​ry na za​sił​ki z po​mo​cy spo​łecz​n ej. Więc albo pra​wo jaz​dy Lucy zna​la​zło się w po​sia​da​n iu Jane, albo le​ża​ło w kar​to​n o​wym pu​dle w Five. Jed​n ak Aman​da już to prze​a na​li​zo​wa​ła. – Butch za​wsze daje mi po​twier​dze​n ie zde​p o​n o​wa​n ia do​wo​dów rze​czo​wych, że​bym mo​gła je do​łą​czyć do ra​p or​tu. To​reb​ka zo​sta​ła za​wie​zio​n a do za​mknię​te​go ma​ga​zy​n u w kwa​te​rze głów​n ej, gdzie peł​n ią​cy dy​żur sier​żant wpi​sał do ka​ta​lo​gu każ​dy przed​miot, któ​ry tra​fił na prze​cho​wa​n ie. – Zgod​n ie z po​twier​dze​n iem w to​reb​ce Lucy nie było pra​wa jaz​dy. – Ci sier​żan​ci nig​dy nie kła​mią. Je​śli coś gi​n ie, to wła​śnie oni do​sta​ją po du​p ie. – Ra​cja. – Czy w jej port​fe​lu były pie​n ią​dze? Aman​da po​czu​ła ulgę, że dla od​mia​n y tym ra​zem to nie ona oka​za​ła się pierw​szą na​iw​ną. Cu​dow​n ym zbie​giem oko​licz​n o​ści każ​da port​mo​n et​ka lub port​fel ofia​ry za​bój​stwa oka​zy​wał się do cna ogo​ło​co​n y z go​tów​ki. – Nie​waż​n e – oznaj​mi​ła Eve​lyn i raz jesz​cze po​wtó​rzy​ła na​zwi​sko ofia​ry. – Lucy Ben​nett… A ja przez ten cały czas uwa​ża​łam, że to cho​dzi o Jane. – Czy to na​zwi​sko coś ci mówi? Przy​p o​mi​n asz so​bie, żeby Lucy Ben​n ett znaj​do​wa​ła się na któ​rejś li​ście za​gi​n io​n ych? – Nie. – Eve​lyn przy​gry​zła dol​n ą war​gę. Przez chwi​lę wpa​try​wa​ła się w Aman​dę pu​stym wzro​kiem, a w koń​cu prze​mó​wi​ła. – Czy bę​dziesz mia​ła coś prze​ciw​ko, je​śli cię ko​muś przed​sta​wię? Aman​da na​tych​miast po​czu​ła ukłu​cie do​brze zna​n e​go stra​chu. – Komu? – Mo​jej są​siad​ce. Wsta​ła z sofy, wzię​ła od Aman​dy pusz​kę po pi​wie i po​sta​wi​ła ją na sto​li​ku. – Przez wie​le lat pra​co​wa​ła w APD. Jej mąż zo​stał za karę prze​n ie​sio​n y na lot​n i​sko. Za dużo pije. Cho​ler​n y skur​czy​byk. Ru​szy​ła w stro​n ę prze​szklo​n ych drzwi. Aman​da nie mia​ła wy​bo​ru, jak tyl​ko pójść za nią. Idąc przez ogró​dek z tyłu domu, Eve​lyn ani na chwi​lę nie prze​sta​wa​ła pa​p lać. – Roz bywa tro​chę mru​kli​wa, ale to po​rząd​n a dziew​czy​n a. W swo​im ży​ciu wi​dzia​ła mnó​stwo róż​n ych nie​bosz​czy​ków, mo​żesz mi wie​rzyć. Czy bę​dzie ci prze​szka​dzać, że ona jest Ży​dów​ką? Aman​da nie bar​dzo wie​dzia​ła, od któ​re​go py​ta​n ia ma za​cząć. – Dla​cze​go uwa​żasz, że to mi prze​szko​dzi?

Eve​lyn za​wa​ha​ła się, za​n im znów ru​szy​ła w dro​gę przez ogród. – Tak czy owak, Roz jest fo​to​gra​fem są​do​wym. Wy​wo​łu​je zdję​cia u sie​bie w domu. Nie chcie​li jej w kwa​te​rze głów​n ej, bo jest za bar​dzo py​ska​ta. Wy​da​je mi się, że upra​wia ten za​wód od mniej wię​cej dzie​się​ciu lat. Je​stem pew​n a, że oj​ciec wspo​mi​n ał ci o niej? Zer​ka​jąc do tyłu, uj​rza​ła, jak Aman​da krę​ci gło​wą. – Wi​dzia​łam ją dziś rano i już wte​dy była dość moc​n o zde​n er​wo​wa​n a – mó​wi​ła da​lej Eve​lyn. Mi​n ę​ły zie​lo​n e co​rva​ir, za​p ar​ko​wa​n e we​wnątrz wia​ty. Dom iden​tycz​n y jak dom Eve​lyn – z jed​n ym wy​jąt​kiem, że mię​dzy wia​tą a do​mem wy​bu​do​wa​n o za​da​szo​n y ga​n ek. Eve​lyn ści​szy​ła głos. – Tyl​ko pa​mię​taj, nic nie mów na te​mat jej twa​rzy. Jak po​wie​dzia​łam, jej mąż to ka​wał praw​dzi​we​go skur​wy​sy​n a. Po​p chnę​ła drzwi i de​li​kat​n ie za​p u​ka​ła w szy​bę ku​chen​n e​go okna. – Halo? – za​wo​ła​ła znacz​n ie do​n o​śniej. – Roz? To zno​wu ja, Eve​lyn. Po kil​ku se​kun​dach bez od​p o​wie​dzi od​wró​ci​ła się do Aman​dy. – Pój​dę spraw​dzić od fron​tu. – Po​cze​kam tu​taj. Aman​da opar​ła dłoń na wiel​kiej pral​ce, któ​ra zaj​mo​wa​ła chy​ba z po​ło​wę gan​ku. Po​czu​cie dys​kom​for​tu wy​raź​n ie przy​bra​ło na sile, gdy po​my​śla​ła, gdzie się znaj​du​je. Nig​dy wcze​śniej nie była w żad​n ym ży​dow​skim domu. Nie wie​dzia​ła, cze​go się spo​dzie​wać. Eve​lyn mia​ła ra​cję: Aman​da rzad​ko gdzieś by​wa​ła. Od wie​lu lat nie była na żad​n ym przy​ję​ciu. Nie wpa​da​ła do są​sia​dów. Nie sia​da​ła na plu​szo​wych ka​n a​p ach, słu​cha​jąc płyt i pi​jąc al​ko​hol. W prze​szło​ści była na za​le​d​wie kil​ku rand​kach, bo każ​dy chło​p ak, któ​ry chciał się z nią umó​wić, naj​p ierw mu​siał przejść przez łapy Duke’a. Nie​wie​lu wy​trzy​my​wa​ło tak cięż​ką pró​bę. W szko​le śred​n iej zna​lazł się je​den śmia​łek, któ​ry na​mó​wił Aman​dę, żeby po​szła na ca​łość. Wy​star​czy​ły trzy razy, żeby nie mo​gła znieść my​śli o ko​lej​n ym spo​tka​n iu. Była tak prze​ra​żo​n a ewen​tu​a l​n ą cią​żą, że całe do​świad​cze​n ie oka​za​ło się je​dy​n ie odro​bi​n ę bar​dziej przy​jem​n e niż bo​ro​wa​n ie zęba. Eve​lyn wró​ci​ła. – Wiem, że ona tam jest. – Tym ra​zem za​p u​ka​ła w ku​chen​n e drzwi. – Nie mam po​ję​cia, cze​mu nie otwie​ra. Aman​da zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek, mo​dląc się, żeby uda​ło jej się wy​my​ślić ja​kiś sen​sow​n y po​wód i uciec stąd. Prze​by​wa​n ie w to​wa​rzy​stwie Eve​lyn Mit​chell tyl​ko po​tę​go​wa​ło jej wstyd i upo​ko​rze​n ie. Czu​ła się przy niej jak sta​ra pan​n a. Ciu​chy, któ​re dzi​siaj za​ło​ży​ła – czar​n a spód​n icz​ka, bia​ła, ba​weł​n ia​n a bluz​ka z krót​ki​mi rę​ka​wa​mi, pan​to​fle na ob​ca​sie i raj​sto​p y – tyl​ko pod​kre​śla​ły róż​n i​cę mię​dzy nimi. Eve​lyn wy​glą​da​ła jak bez​tro​skie dziec​ko kwiat. Wy​star​czy​ło, że Ken​n y raz spoj​rzał na Aman​dę i od razu zo​rien​to​wał się, z kim ma do czy​n ie​nia. Ze zwy​kłym klo​cem. – Halo? – Eve​lyn znów za​p u​ka​ła do drzwi. Z wnę​trza domu do​biegł czyjś głos. – Na li​tość bo​ską, weź daj tro​chę na wstrzy​ma​n ie! Eve​lyn uśmiech​n ę​ła się od ucha do ucha. – Nie po​zwól, żeby do​bra​ła ci się do skó​ry. Po​tra​fi być na​p raw​dę nie​p rzy​jem​n a.

Drzwi otwo​rzy​ły się sze​ro​ko. Star​sza ko​bie​ta w brą​zo​wej po​dom​ce i kap​ciach pa​trzy​ła na nie z obu​rze​n iem. Jej twarz była jed​n ą wiel​ką ru​iną: roz​cię​ta war​ga, pod​bi​te oko. – Cze​mu do​bi​jasz się do fron​to​wych drzwi, a po​tem bie​gniesz do bocz​n e​go wej​ścia? – spy​ta​ła z pre​ten​sją. Eve​lyn zi​gno​ro​wa​ła jej py​ta​n ie. – Roz, to jest moja przy​ja​ciół​ka, Aman​da Wa​gner. Aman​do, oto Roz. Roz zmru​ży​ła oczy. – Je​steś cór​ką Duke’a Wa​gne​ra, zga​dza się? Zwy​kle lu​dzie za​da​wa​li to py​ta​n ie z sza​cun​kiem. Jed​n ak w gło​sie tej ko​bie​ty za​brzmia​ło coś, co gra​n i​czy​ło z nie​n a​wi​ścią. – Roz, ona jest na​p raw​dę do​brą dziew​czy​n ą – wtrą​ci​ła Eve​lyn. – Daj jej spo​kój. Ale Roz po​zo​sta​ła nie​wzru​szo​n a. – Wiesz, że na​zy​wa​ją was Mer​da​ja​mi? Bo za​wsze mer​da​cie ogon​ka​mi, za​wsze sta​ra​cie się przy​p o​do​bać. Aman​da po​czu​ła się tak, jak​by ktoś wal​n ął ją pię​ścią w brzuch. Jak​by wszyst​ko w niej opa​dło. – Och, Roz, prze​stań wresz​cie. – Eve​lyn chwy​ci​ła Aman​dę za rękę i po​cią​gnę​ła w głąb domu. – Chcę, żeby zo​ba​czy​ła te zdję​cia, któ​re mi po​ka​zy​wa​łaś. – Wąt​p ię, czy bę​dzie w sta​n ie coś z tego po​jąć. – No cóż, są​dzę, że moc​n o się zdzi​wisz. Na​sza dziew​czyn​ka jest bar​dziej po​jęt​n a niż przy​pusz​czasz. Ści​snę​ła moc​n iej ra​mię Aman​dy, cią​gnąc ją na ukos przez kuch​n ię. Dom oka​zał się cał​kiem nie​p o​dob​n y do domu Eve​lyn. Nie było przy​jem​n e​go chło​du z włą​czo​n e​go kli​ma​ty​za​to​ra. Praw​dę po​wie​dziaw​szy, od​n o​si​ło się wra​że​n ie, że całe po​wie​trze zo​sta​ło wy​ssa​n e na ze​wnątrz. Cięż​kie, brą​zo​we za​sło​n y wi​sia​ły w każ​dym oknie, sku​tecz​n ie blo​ku​jąc do​stęp świa​tła. Po​kój dzien​n y znaj​do​wał się o trzy schod​ki ni​żej niż resz​ta domu i ude​ko​ro​wa​n y był jesz​cze więk​szą ilo​ścią ciem​n ych brą​zów. Eve​lyn prze​cią​gnę​ła Aman​dę obok wiel​kie​go tap​cza​n u, któ​ry było czuć smro​dem nie​my​te​go cia​ła. Na pod​ło​dze, obok roz​chwia​n e​go krze​sła, wa​la​ło się kil​ka pu​szek po pi​wie, a z po​p iel​n icz​ki wy​sy​p y​wał się stos śmier​dzą​cych pe​tów. Te​raz trzy schod​ki w górę. Eve​lyn zmu​si​ła Aman​dę, żeby szła za nią wzdłuż ko​ry​ta​rza. Pu​ści​ła ją do​p ie​ro wów​czas, gdy zna​la​zły się w go​ścin​n ej sy​p ial​n i Roz Levy. Po​dob​n ie jak resz​ta domu, tak​że i ten po​kój był ciem​n y i dusz​n y. Sto​ją​ca po​środ​ku sza​fa stra​szy​ła otwar​ty​mi na oścież drzwia​mi. Na dru​cie nad sto​łem, peł​n ym roz​ma​itych ta​cek i che​mi​ka​liów, wi​sia​ła po​je​dyn​cza czer​wo​n a ża​rów​ka. Na zmię​to​szo​n ym tap​cza​n ie le​ża​ły apa​ra​ty fo​to​gra​ficz​n e wszel​kich kształ​tów i roz​mia​rów. Z biur​ka wy​le​wa​ły się ster​ty pa​p ie​rów, a do​oko​ła wa​la​ło się mnó​stwo róż​n ych rze​czy, ta​kich jak ra​kie​ty do te​n i​sa i rol​ki. – Roz zaj​mu​je się wy​p rze​da​żą po​dwór​ko​wą – wy​ja​śni​ła Eve​lyn. – Za pierw​szym ra​zem, kie​dy Bill ją zo​ba​czył, orzekł, że przy​p o​mi​n a mu fa​ce​ta, któ​ry pra​cu​je u Ba​ro​n es​sy Bom​burst w Chit​ty Chit​ty Bang Bang. Zo​ba​czy​ła minę Aman​dy, bo do​da​ła pręd​ko: – Skar​bie, nie martw się. Ona cza​sa​mi mówi lu​dziom okrop​n e rze​czy. Po pro​stu taka już jest. Aman​da skrzy​żo​wa​ła ra​mio​n a, czu​jąc się cał​kiem bez​bron​n a i po​dat​n a na cio​sy. Mer​daj​-

ka. Nig​dy wcze​śniej nie sły​sza​ła tego prze​zwi​ska. Wie​dzia​ła, że lu​dzie z po​ste​run​ku uwa​ża​ją ją za za​ro​zu​mia​łą i afek​to​wa​n ą smar​ku​lę. Aman​da zdą​ży​ła się z tym oswo​ić. Były gor​sze okre​śle​n ia, któ​ry​mi mo​gli ją na​zwać. Nie była układ​n a, za to była cał​kiem nie​zła w swo​im fa​chu. Chęt​n a do po​mo​cy. Uprzej​ma. Na​zy​wa​li ją Mer​daj​ką, po​n ie​waż sta​ra​ła się spra​wić in​n ym przy​jem​n ość. Krtań jeź​dzi​ła jej w górę i na dół, kie​dy pró​bo​wa​ła prze​łknąć pie​ką​ce łzy. Na​p raw​dę sta​ra​ła się do​ga​dzać lu​dziom. Do​ga​dzać swo​je​mu ojcu, ro​biąc wszyst​ko, co jej ka​zał. Do​ga​dzać But​cho​wi, prze​p i​su​jąc jego ra​p or​ty. Do​ga​dzać Ric​ko​wi Lan​dry’emu, za​bie​ra​jąc Eve​lyn z Te​chwo​od. Dla​cze​go Aman​da to ro​bi​ła? Cze​mu nie ka​za​ła Lan​dry’emu prze​stać? On prze​cież wła​ści​wie na​p adł na Eve​lyn, wy​ko​rzy​stu​jąc w tym celu jej wła​sną la​tar​kę. Zro​bił dziew​czy​nie po​tęż​n e​go si​n ia​ka na pier​si i Bóg je​den wie, gdzie jesz​cze. Aman​da zaś za​re​a go​wa​ła w ten spo​sób, że po​spiesz​n ie chwy​ci​ła ją za rękę i ucie​kła stam​tąd jak szcze​n iak, któ​ry roz​gnie​wał swo​je​go pana. Mer​da​jąc ogon​kiem. Roz Levy w koń​cu ra​czy​ła przy​łą​czyć się do nich. Kie​dy we​szła do po​ko​ju, Aman​da prze​ko​na​ła się, dla​cze​go tak dłu​go z tym zwle​ka​ła. Po pro​stu Roz wstą​p i​ła do kuch​n i, żeby wziąć z lo​dów​ki pusz​kę taba. – No więc – po​wie​dzia​ła, od​ry​wa​jąc za​wlecz​kę. Wrzu​ci​ła je do sto​ją​ce​go na biur​ku sło​ika po prze​two​rach. – I co, dziew​czy​n y? Ba​wi​cie się dzi​siaj w po​li​cjan​tów i zło​dziei? – Mó​wi​łam ci prze​cież, że pra​cu​je​my nad pew​n ą spra​wą. – Głos Eve​lyn brzmiał za​ska​ku​ją​co su​cho i do​sad​n ie. – Spójrz tyl​ko na nią. – Roz zwró​ci​ła się do Aman​dy. – Ona na​p raw​dę uwa​ża, że pew​n e​go dnia ktoś po​zwo​li jej pro​wa​dzić śledz​two w spra​wie za​bój​stwa. – Może fak​tycz​n ie po​zwo​li – mruk​n ę​ła Aman​da. – Ha! – Wła​ści​wie nie był to śmiech. – Ma​rzy wam się rów​n o​upraw​n ie​n ie ko​biet, co? Mo​że​cie ro​bić, co się wam po​do​ba, do​p ó​ki ro​bi​cie do​kład​n ie to, co wam po​le​co​n o. – Co​dzien​n ie wy​cho​dzi​my w pa​tro​lu na uli​ce, do​kład​n ie tak samo jak oni – wark​n ę​ła Eve​lyn. – Po​słu​chaj​cie mnie uważ​n ie, pa​n ien​ki. My​śli​cie, że je​ste​ście Bóg wie kim, bo po​zwo​li​li wam pójść do aka​de​mii, a po​tem dali od​zna​kę i broń. Za​p a​mię​taj​cie le​p iej to, co wam po​wiem: po​zwo​lą wam wspiąć się na tyle wy​so​ko, żeby mieć pew​n ość, że przy upad​ku skrę​ci​cie so​bie kark… – Po​cią​gnę​ła so​lid​n y łyk z pusz​ki, a na​stęp​n ie zwró​ci​ła się bez​p o​śred​n io do Aman​dy. – Jak two​je​mu sta​rusz​ko​wi idzie ba​ta​lia w są​dzie? – Spy​taj go sama, je​śli cię to in​te​re​su​je – burk​n ę​ła Aman​da. – Wiel​kie dzię​ki. Wy​star​czy mi jed​n o pod​bi​te oko. – Roz przy​ło​ży​ła do czo​ła pusz​kę z pi​wem. Była lo​do​wa​to zim​n a, a ze skro​n i Roz cie​kły struż​ki potu. Zmie​rzy​ła Aman​dę wście​kłym spoj​rze​n iem. – Masz ja​kiś pro​blem czy co? – Ża​den. Po pro​stu po​wo​li za​czy​n am ro​zu​mieć, dla​cze​go twój mąż cię bije. Eve​lyn wstrzy​ma​ła od​dech. Roz spio​ru​n o​wa​ła ją wzro​kiem. – Więc to tak? Aman​da ugry​zła się w ję​zyk, żeby za​trzy​mać sło​wa prze​p ro​sin, któ​re same ci​snę​ły jej się na usta. Zmu​si​ła się, żeby spoj​rzeć tam​tej ko​bie​cie pro​sto w oczy.

Roz za​śmia​ła się oschle. – Eve​lyn ma ra​cję. Je​steś tward​sza niż wy​glą​dasz. Znów na​p i​ła się z pusz​ki, krzy​wiąc się lek​ko, kie​dy lo​do​wa​ty płyn spły​wał jej do gar​dła. Do​oko​ła szyi Roz wid​n iał rzą​dek żół​ta​wych si​n ia​ków. – Prze​p ra​szam za moje wcze​śniej​sze za​cho​wa​n ie, ale dziś przez całe rano mia​łam ude​rze​nia go​rą​ca. Wte​dy za​wsze bu​dzi się we mnie wiedź​ma. Aman​da po​p a​trzy​ła na Eve​lyn, któ​ra tyl​ko wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – No to zmia​n a te​ma​tu. Wkrót​ce do​wie​cie się o so​bie cze​goś no​we​go. Roz we​szła w głąb sza​fy, żeby tam po​grze​bać w ster​tach zdjęć. – Psia​krew. Mu​sia​łam zo​sta​wić je w kuch​n i. Aman​da po​cze​ka​ła, aż wyj​dzie i zo​sta​wi je same. – Cho​le​ra, o czym ona mó​wi​ła? – Nie mam po​ję​cia. Wy​da​je mi się, że o czymś, na co cier​p ią sta​re Ży​dów​ki. – Nie o tym mó​wię. Czy sły​sza​łaś, jak inni uży​wa​ją tego mo​je​go prze​zwi​ska? Mer​daj​ka? Eve​lyn wy​ka​za​ła tyle przy​zwo​ito​ści, żeby nie od​wra​cać gło​wy. To Aman​da nie wy​trzy​ma​ła jej spoj​rze​n ia. Pa​trzy​ła w głąb pra​cow​n i, na sto​sy fo​to​gra​fii, gdzie na ko​lo​ro​wych fil​mach Ko​da​ka uwiecz​n io​n o mor​der​cze sce​n y. – Zdję​cia – wy​mam​ro​ta​ła Aman​da. Te​raz wszyst​ko na​bra​ło sen​su. Dla​te​go Eve​lyn ją tu​taj przy​p ro​wa​dzi​ła. – To Roz była wczo​raj w Te​chwo​od, żeby zro​bić zdję​cia dla po​li​cji. – Fo​to​gra​fie są pa​skud​n e. Na​p raw​dę pa​skud​n e. Jane, to zna​czy Lucy, sko​czy​ła z ostat​n ie​go pię​tra. – Z da​chu – spro​sto​wa​ła Aman​da. Pa​mię​ta​ła wszyst​kie szcze​gó​ły z ra​p or​tu But​cha. – Na koń​cu ko​ry​ta​rza jest dra​bi​n a. Moż​n a nią do​trzeć do wła​zu na dach. Lucy ja​koś zdo​ła​ła roz​wa​lić kłód​kę… Butch uwa​ża, że uży​ła do tego młot​ka. Zna​le​zio​n o go na pod​ło​dze, przy dol​nym szcze​blu dra​bi​n y. Po​tem we​szła na dach i sko​czy​ła. – Skąd Lucy wy​trza​snę​ła ten mło​tek? – Nie za​uwa​ży​łam, żeby w tam​tym miesz​ka​n iu wa​la​ły się ja​kieś na​rzę​dzia – przy​p o​mnia​ła so​bie Aman​da. – Może zo​sta​wił go ro​bot​n ik, któ​ry przy​szedł zre​p e​ro​wać świe​tlik? – Moim zda​n iem do cze​goś ta​kie​go był​by po​trzeb​n y młot – po​wąt​p ie​wa​ła Eve​lyn. – Ale czy moż​n a roz​wa​lić kłód​kę młot​kiem? – Młot​kiem? – Roz Levy wła​śnie wró​ci​ła. Trzy​ma​ła w ręku ko​p er​tę. – Czyż​by te dup​ki na​praw​dę są​dzi​ły, że ta dziew​czy​n a do​bra​ła się do wła​zu na dach przy po​mo​cy młot​ka? A cze​mu zwy​czaj​n ie nie wy​sko​czy​ła z okna? Miesz​ka​ła prze​cież na ostat​n im pię​trze. Czy na​p raw​dę my​ślą, że była aż tak ogra​n i​czo​n a, by nie wy​brać naj​p rost​szej dro​gi? Za​czę​ła otwie​rać ko​p er​tę, ale na​gle się za​trzy​ma​ła i wbi​ła w Aman​dę świ​dru​ją​ce spoj​rze​nie. – Je​śli na​rzy​gasz mi na dy​wan, bę​dziesz mu​sia​ła wszyst​ko po​sprzą​tać. Wszyst​ko, każ​dy cal. I gów​n o mnie ob​cho​dzi, czy bę​dziesz mu​sia​ła to ro​bić wy​ka​łacz​ką do zę​bów. Aman​da ski​n ę​ła gło​wą, choć już czu​ła wzbie​ra​ją​cą falę mdło​ści. W żo​łąd​ku zro​bi​ło jej się na​gle dziw​n ie cierp​ko. Bała się na​wet po​my​śleć, o pi​wie, któ​re przed chwi​lą skoń​czy​ła. – Je​steś pew​n a? – spy​ta​ła po​n ow​n ie Roz. – Bo ja nie za​mie​rzam po to​bie sprzą​tać. Wy​star​czy, że mu​szę sprzą​tać po tym fiu​cie, za któ​re​go wy​szłam za mąż. Aman​da zno​wu przy​tak​n ę​ła, więc sta​ra ko​bie​ta wy​cią​gnę​ła zdję​cia. Były od​wró​co​n e spodem do góry.

– Przy upad​ku z tak du​żej wy​so​ko​ści, je​śli lą​du​jesz na sto​p ach, to je​li​ta roz​p ry​sku​ją ci się na du​p ie jak lu​kier na cia​stecz​kach. Aman​da za​ci​snę​ła war​gi. – Krew try​ska ci z uszu, a twarz od​ry​wa się od czasz​ki jak ma​ska. Twój nos, two​je usta i oczy… – Och, na li​tość bo​ską! – Eve​lyn wy​rwa​ła zdję​cia z ręki Roz. Po​je​dyn​czo po​da​wa​ła je Aman​dzie. – Od​dy​chaj przez usta – po​uczy​ła ko​le​żan​kę. – Lek​ko i przy​jem​n ie. Wdech i wy​dech. Aman​da po​słusz​n ie ro​bi​ła to, co jej ka​za​n o, za​sy​sa​jąc hau​sty za​tę​chłe​go po​wie​trza. Spo​dzie​wa​ła się, że za​raz ze​mdle​je. Praw​dę po​wie​dziaw​szy, spo​dzie​wa​ła się, że spę​dzi resz​tę po​p o​łu​dnia na czwo​ra​kach, wy​ka​łacz​ką wy​bie​ra​jąc ze znisz​czo​n e​go dy​wa​n u Roz Levy wła​sne wy​mio​ci​n y. Ale nic po​dob​n e​go się nie wy​da​rzy​ło. Te zdję​cia były zu​p eł​n ie ode​rwa​n e od rze​czy​wi​sto​ści. To, co sta​ło się z Lucy Ben​n ett, było dla Aman​dy zbyt prze​ra​ża​ją​ce, żeby jej mózg w ogó​le mógł za​a k​cep​to​wać fakt, że wciąż pa​trzy na praw​dzi​wą, ludz​ką isto​tę. Aman​da wzię​ła fo​to​gra​fie od Eve​lyn. Wszyst​kie były w ży​wych ko​lo​rach i tak wy​raź​n e, że ła​two moż​n a było do​strzec każ​dy szcze​gół. Dziew​czy​n a mia​ła na so​bie peł​n e ubra​n ie. Ma​te​riał ba​weł​n ia​n ej ko​szul​ki w czer​wo​n o-bia​łą kra​tę przy​kle​ił się do jej skó​ry. Spód​n i​ca zwi​sa​ła luź​n o, ro​ze​rwa​n a w oko​li​cy ta​lii. Aman​da przy​p usz​cza​ła, że sta​ło się tak na sku​tek upad​ku. Temu sa​me​mu przy​p i​sy​wa​ła brak le​we​go pan​to​fla. Uważ​n ie przyj​rza​ła się twa​rzy Lucy Ben​n ett. Roz mia​ła ra​cję w wie​lu spra​wach, ale nie w tym, co skok z pią​te​go pię​tra bu​dyn​ku może zro​bić z two​ją skó​rą na czasz​ce. Twarz Lucy wy​glą​da​ła tak, jak​by cia​ło ocie​ka​ło z ko​ści. Gał​ki oczne ster​cza​ły z oczo​do​łów. Krew lała się stru​mie​n ia​mi z każ​de​go otwo​ru cia​ła. Ca​łość wy​glą​da​ła na coś uda​wa​n e​go, jak sce​n a z hor​ro​ru. – Do​brze się czu​jesz? – spy​ta​ła z tro​ską Eve​lyn. – Już ro​zu​miem, dla​cze​go my​śla​łaś, że to była Jane Del​ray. Z wy​jąt​kiem utle​n io​n ych na blond wło​sów ta przy​p o​mi​n a​ją​ca ma​skę z Hal​lo​we​en twarz mo​gła na​le​żeć do każ​dej dziew​czy​n y, któ​ra prze​cha​dza się po uli​cach. Śla​dy bie​gną​ce w górę jej ra​mion były ta​kie same jak u in​n ych. Po​dob​n ie jak otwar​te rany na sto​p ach i czer​wo​n e na​kłu​cia na we​wnętrz​n ej stro​n ie ud. – Za​sta​n a​wiam się, czy ona mia​ła ro​dzi​n ę – mruk​n ę​ła Eve​lyn. Roz wy​ra​zi​ła na głos to, co wy​da​wa​ło się oczy​wi​ste. – Każ​da z nich ma ro​dzi​n ę. Ale to, czy się do tego przy​zna​ją, czy nie, to już zu​p eł​n ie inna kwe​stia. Aman​da jesz​cze raz przej​rza​ła zdję​cia. W su​mie było ich za​le​d​wie pięć: trzy uję​cia twa​rzy – z pra​wej stro​n y, z le​wej stro​n y oraz z przo​du. Oprócz tego znaj​do​wa​ło się rów​n ież zbli​że​nie zma​sa​kro​wa​n e​go cia​ła, przy​p usz​czal​n ie zro​bio​n e z ja​kiejś dra​bi​n y. Ostat​n ie było zro​bio​ne w szer​szym uję​ciu i obej​mo​wa​ło rów​n ież wi​docz​n y na ho​ry​zon​cie biu​ro​wiec Coca-Coli. Ręce Lucy były od​wró​co​n e, wi​docz​n e oba nad​garst​ki. Aman​da zwró​ci​ła się do Roz. – Czy masz wię​cej tych zdjęć? Sta​ra ko​bie​ta uśmiech​n ę​ła się. W jej gór​n ej szczę​ce bra​ko​wa​ło jed​n e​go zęba. – Spójrz na tę ilość krwi. Kto mógł​by przy​p usz​czać? Aman​da bar​dziej spre​cy​zo​wa​ła swo​je py​ta​n ie.

– Czy masz ja​kieś zbli​że​n ia jej obu nad​garst​ków? – Nie. A dla​cze​go? – Czy two​im zda​n iem to wy​glą​da na szra​mę? Tu​taj, na nad​garst​ku? – Aman​da po​ka​za​ła zdję​cie Eve​lyn. Eve​lyn zmru​ży​ła oczy, a po​tem po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie po​tra​fię po​wie​dzieć. Do cze​go zmie​rzasz? – Jane mia​ła szra​my na nad​garst​kach. – Pa​mię​tam. – Eve​lyn do​kład​n iej obej​rza​ła zdję​cie. – Je​śli to jest Lucy Ben​n ett, to cze​mu ma bli​zny na nad​garst​kach ta​kie same jak u Jane Del​ray? – Kur​wie​n ie się nie jest czymś, dla cze​go chce się żyć. Roz otwo​rzy​ła jed​n ą z szu​flad biur​ka i wy​ję​ła stam​tąd szkło po​więk​sza​ją​ce. Po ko​lei każ​da z nich spo​glą​da​ła na zdję​cie, przy​kła​da​jąc do nie​go lupę. Wresz​cie Eve​lyn pod​n io​sła gło​wę. – Nie po​tra​fię po​wie​dzieć na pew​n o. To wy​glą​da na bli​znę, ale może to tyl​ko świa​tło się tak za​ła​ma​ło? – To moja wina. – Roz ode​zwa​ła się w mało ty​p o​wy dla sie​bie spo​sób. – Ro​bi​łam zdję​cia z fle​szem, a Lan​dry strasz​n ie mnie po​ga​n iał, bo za​le​ża​ło mu, żeby jak naj​szyb​ciej za​mel​do​wać się w swo​jej dru​giej ro​bo​cie. – Butch na​wet sło​wem nie wspo​mniał w swo​im ra​p or​cie o ja​kichś szra​mach – wtrą​ci​ła Aman​da. – Ten idio​ta w ży​ciu by o tym nie na​p i​sał. – Roz wy​da​wa​ła się pra​wie roz​ra​do​wa​n a. – W po​rząd​ku, Mer​daj​ko. Nad​szedł czas, żeby się prze​ko​n ać, z ja​kiej gli​n y na​p raw​dę je​steś ule​p io​n a. Aman​dę prze​szył ko​lej​n y dreszcz. Czu​ła się tak, jak​by zna​la​zła się na roz​p ę​dzo​n ej gór​skiej ko​lej​ce. – Roz, na​p raw​dę nie ma po​trze​by… – za​czę​ła Eve​lyn. – Stul ja​dacz​kę, pięk​n a blon​dyn​ko. – Roz za​re​cho​ta​ła jak cza​row​n i​ca. – Pete dziś po po​łu​dniu bę​dzie kro​ił tę wa​szą nie​ży​wą kur​wę. Je​śli sza​n ow​n e pa​n iu​sie mają ocho​tę, mogę wy​ko​n ać je​den krót​ki te​le​fon i pod​czas sek​cji do​sta​n ie​cie miej​sca w pierw​szym rzę​dzie. Aman​da wie​dzia​ła, że nie​któ​rzy ko​le​dzy na pa​tro​lach wy​ko​rzy​stu​ją kost​n i​cę jako do​sko​na​łe miej​sce na po​ga​dusz​ki lub jako kry​jów​kę w go​dzi​n ach pra​cy, zwłasz​cza w le​cie. Przy​jem​n ie było uciąć so​bie drzem​kę w do​brze kli​ma​ty​zo​wa​n ym bu​dyn​ku, do​p ó​ki nie ozna​cza​ło to ko​n iecz​n o​ści le​że​n ia obok ja​kie​goś nie​bosz​czy​ka. Wie​le razy przy​jeż​dża​ła do bu​dyn​ku przy De​ca​tur Stre​et, żeby za​brać ra​p or​ty albo zo​sta​wić do​wo​dy rze​czo​we, ale nig​dy nie mia​ła oka​zji zaj​rzeć do sal znaj​du​ją​cych się na za​p le​czu. Sama myśl o tym, co się w nich dzie​je, przy​p ra​wia​ła Aman​dę o roz​strój ner​wo​wy. Mimo to trzy​ma​ła fa​son, kie​dy Eve​lyn ją pro​wa​dzi​ła do po​miesz​czeń po​ło​żo​n ych głę​bo​ko w bu​dyn​ku, cho​ciaż z każ​dym kro​kiem wo​kół jej klat​ki pier​sio​wej za​ci​ska​ły się klesz​cze. Dwa piwa, któ​re wla​ła w sie​bie pod​czas jaz​dy, nie po​mo​gły w ża​den spo​sób. Za​miast od​prę​że​n ia czu​ła nie​zwy​kłą lek​kość w gło​wie i eks​tre​mal​n ą kon​cen​tra​cję. To praw​dzi​wy cud, że nie wje​cha​ła swo​im ply​mo​uthem w ja​kiś słup te​le​fo​n icz​n y. – Czy znasz De​enę? – spy​ta​ła Eve​lyn, po​p y​cha​jąc wa​ha​dło​we drzwi. Znaj​do​wa​ły się te​raz w nie​wiel​kim la​bo​ra​to​rium. Z tyłu mie​ści​ły się dwa nie​du​że sto​li​ki, we​p chnię​te w prze​ciw​le​głe kąty po​miesz​cze​n ia. Na każ​dym stał mi​kro​skop, a obok nie​go

roz​ma​ite me​dycz​n e na​rzę​dzia. Na tyl​n ej ścia​n ie znaj​do​wa​ło się ogrom​n e okno, a zie​lo​n e jak w szpi​ta​lu za​sło​n y od​sła​n ia​ły coś, co mu​sia​ło być salą słu​żą​cą do sek​cji zwłok. Żół​ta​we płyt​ki wy​p eł​n ia​ły całą pod​ło​gę i ścia​n y aż po su​fit. Oprócz tego Aman​da za​uwa​ży​ła dwa zle​wy oraz dwie wagi, któ​re bar​dziej pa​so​wa​ły​by do ja​kie​goś skle​p u spo​żyw​cze​go. I do​strze​gła cia​ło. Zie​lo​n y ma​te​riał przy​kry​wał nie​ru​cho​mą po​stać. Świa​tło nad sto​łem było rów​n ie moc​n e i skon​cen​tro​wa​n e jak w ga​bi​n e​cie den​ty​stycz​n ym. Jed​n a ręka nie​boszcz​ki zwi​sa​ła bez​wład​n ie na ze​wnątrz. Pa​znok​cie po​ma​lo​wa​n e były ja​skra​wym, czer​wo​nym la​kie​rem, ale ręka od​wró​co​n a była ze​wnętrz​n ą stro​n ą, więc nad​gar​stek po​zo​sta​wał nie​wi​docz​n y. – Nie​n a​wi​dzę au​top​sji – wes​tchnę​ła Eve​lyn. – A ile już ich wi​dzia​łaś? – Tak na​p raw​dę wca​le nie wi​dzia​łam – przy​zna​ła Eve​lyn. – Wiesz chy​ba, jak ce​lo​wo roz​my​dlić wzrok? Aman​da ski​n ę​ła gło​wą. – Wła​śnie to ro​bię. Roz​ma​zu​ję ob​raz przed oczy​ma, a po​tem tyl​ko mru​czę „mmm” albo „tak”, kie​dy za​da​ją mi py​ta​n ia albo gdy wska​zu​ją coś in​te​re​su​ją​ce​go. Ale po​tem i tak za​wsze mu​szę iść do ła​zien​ki i po​rząd​n ie się wy​rzy​gać. Ten plan wy​da​wał się tak samo do​bry jak każ​dy inny. Usły​sza​ły w ko​ry​ta​rzu czy​jeś kro​ki. – De​ena ma na szyi okrop​n ą bli​znę – ostrze​gła Eve​lyn. – Sta​raj się uda​wać, że tego nie wi​dzisz. – Co ta​kie​go? – Sło​wa Eve​lyn do​tar​ły do mó​zgu Aman​dy w po​sta​ci splą​ta​n ej masy i wy​da​wa​ły się kom​p let​n ie po​zba​wio​n e sen​su aż do chwi​li, gdy w drzwiach po​ja​wi​ła się im​p o​nu​ją​ca Mu​rzyn​ka. Mia​ła na so​bie bia​ły, la​bo​ra​to​ryj​n y far​tuch, a pod spodem gra​n a​to​we dżin​sy i zwiew​n ą, po​ma​rań​czo​wą bluz​kę. Na gło​wie no​si​ła afro, a po​wie​ki pod​kre​śli​ła nie​bie​skim cie​n iem. Do​oko​ła szyi jej skó​rę szpe​ci​ła okrop​n a bli​zna, któ​ra wy​glą​da​ła jak ślad po wi​siel​czej pę​tli. – Wi​taj, pięk​n a damo – po​wie​dzia​ła De​ena, sta​wia​jąc na jed​n ym ze sto​łów przy​n ie​sio​n ą przez sie​bie tacę. Znaj​do​wa​ły się na niej ja​kieś prób​ki – bry​zgi cze​goś bia​łe​go oraz cze​goś czer​wo​n e​go, ści​śnię​te mię​dzy szkieł​ka​mi jak ka​n ap​ka. – Co tu​taj ro​bisz? – Roz dzwo​n i​ła na moją proś​bę – wy​ja​śni​ła Eve​lyn. – Dla​cze​go cią​gle za​da​jesz się z tą pa​skud​n ą, sta​rą Ży​dó​wą? – De​ena uśmiech​n ę​ła się cie​pło. – Kim jest two​ja uro​cza przy​ja​ciół​ka? Eve​lyn wzię​ła Aman​dę pod pa​chę. – Na​zy​wa się Aman​da Wa​gner. Jest te​raz moją part​n er​ką. Uśmiech znik​n ął. – Masz coś wspól​n e​go z Du​kiem? Po raz pierw​szy w ży​ciu Aman​da po​czu​ła nie​od​p ar​tą po​trze​bę, żeby wy​p rzeć się wła​sne​go ojca. I może gdy​by była tu​taj sama, ule​gła​by tej po​ku​sie, ale te​raz już nie było wyj​ścia. – Owszem. Je​stem jego cór​ką. – Hmm… – De​ena rzu​ci​ła spoj​rze​n ie na Eve​lyn i za​raz od​wró​ci​ła się do swo​ich pró​bek. – Ona jest w po​rząd​ku – za​wo​ła​ła Eve​lyn. – No da​lej, Dee. Czy są​dzisz, że przy​p ro​wa​dzi​ła​bym tu​taj ko​goś, kto… Ko​bie​ta w mgnie​n iu oka od​wró​ci​ła się z po​wro​tem. Jej usta drża​ły z obu​rze​n ia.

– Czy wiesz, skąd to mam? – wark​n ę​ła, wska​zu​jąc bli​znę na szyi. – Pra​co​wa​łam w pral​n i na Pon​ce, pra​su​jąc sza​ty Kla​n u dla lu​dzi ta​kich jak twój oj​ciec, żeby były mi​lut​kie i bez za​gnie​ceń… – To prze​cież nie jest jej wina – spró​bo​wa​ła Eve​lyn. – Nie mo​żesz wi​n ić jej za to, co jej oj​ciec… De​ena po​de​rwa​ła rękę, żeby prze​rwać ten po​tok słów. – Któ​re​goś dnia jed​n a z ma​szyn wcią​gnę​ła dłoń mo​jej mamy. Nie było spo​so​bu, żeby wy​łą​czyć prąd. Pan Gun​ther​son był za ską​p y, żeby pła​cić elek​try​ko​wi. Chwy​ci​łam za prze​wód, a on za​huś​tał się i ude​rzył mnie w szy​ję. Prze​wód pod na​p ię​ciem. Bum! Wszyst​ko wy​bu​chło. Je​den z trans​for​ma​to​rów wy​siadł na do​bre. W ca​łym kwar​ta​le nie było świa​tła przez dwa dni. Ura​to​wa​łam swo​je ży​cie, ale ży​cia mamy już nie​ste​ty nie. Aman​da nie wie​dzia​ła, co od​p o​wie​dzieć. Wie​le razy by​wa​ła w pral​n i che​micz​n ej, ale nig​dy nie po​my​śla​ła o czar​n ych ko​bie​tach, któ​re ty​ra​ją na za​p le​czu. – Strasz​n ie mi przy​kro. – Ona nie może od​p o​wia​dać za grze​chy swo​je​go ojca. – Eve​lyn zno​wu po​sta​n o​wi​ła się ode​zwać. De​ena opar​ła się o stół i skrzy​żo​wa​ła ra​mio​n a. – Ev, pa​mię​tasz, co ci kie​dyś po​wie​dzia​łam na te​mat mo​jej bli​zny? Po​wie​dzia​łam, że nie będę jej ukry​wać, do​p ó​ki bę​dzie mia​ła dla mnie ja​kie​kol​wiek zna​cze​n ie. Z gnie​wem spoj​rza​ła na Aman​dę. – Nie​ste​ty, ta chwi​la wciąż nie na​de​szła. Eve​lyn po​gła​ska​ła Aman​dę po ple​cach. – De​eno, Aman​da jest moją przy​ja​ciół​ką. Pra​cu​je​my ra​zem nad pew​n ą spra​wą, bo sta​ra​my się do​wie​dzieć, dla​cze​go pew​n e ko​bie​ty prze​p a​dły bez śla​du – mó​wi​ła co​raz gwał​tow​niej. – Kit​ty Tre​a dwell. Dziew​czy​n a o imie​n iu Mary. One mo​gły mieć zwią​zek z Lucy Ben​nett. – Spraw​dzi​łaś Re​jestr Nie​ży​wych Czar​n u​chów? – Te​raz De​ena zwra​ca​ła się wy​łącz​n ie do Aman​dy. – Tak chy​ba wła​śnie to na​zy​wa​cie, zga​dza się? Po​dob​n o mają taki spis na każ​dym po​ste​run​ku. Mam ra​cję, Mer​daj​ko? Aman​da była zbyt za​kło​p o​ta​n a, żeby na nią spoj​rzeć, ale jed​n ak zdo​by​ła się na od​p o​wiedź. – Przy​p usz​czal​n ie wiesz, że ja tak​że stra​ci​łam mat​kę. Wszy​scy w po​li​cji do​sko​n a​le wie​dzie​li, co sta​ło się z Mi​riam Wa​gner. Duke, kie​dy wlał w sie​bie od​p o​wied​n ią ilość whi​sky, opo​wia​dał o tym z za​p al​czy​wym ma​so​chi​zmem. – Nie je​steś tu tą je​dy​n ą, któ​ra nosi bli​zny – do​koń​czy​ła. De​ena po​p u​ka​ła pal​ca​mi w blat sto​łu. Z po​cząt​ku stac​ca​to było sil​n e, ale po chwi​li za​czę​ło za​mie​rać, aż w koń​cu zu​p eł​n ie uci​chło. – Spójrz na mnie – po​wie​dzia​ła De​ena. Aman​da zmu​si​ła się, żeby pod​n ieść gło​wę. Z Roz po​szło o wie​le ła​twiej, bo sto​jąc przed sta​rą Ży​dów​ką, Aman​da mia​ła po​czu​cie spra​wie​dli​wo​ści. Te​raz to​wa​rzy​szy​ło jej je​dy​n ie po​czu​cie winy. De​ena przy​glą​da​ła się jej z uwa​gą. Gniew, któ​ry do nie​daw​n a tak moc​n o pło​n ął w jej oczach, za​czął wy​raź​n ie przy​ga​sać. W koń​cu ski​n ę​ła gło​wą.

– W po​rząd​ku – oznaj​mi​ła. – W po​rząd​ku. Eve​lyn ode​tchnę​ła z ulgą, choć jej usta nadal ścią​gnię​te były w wy​mu​szo​n ym uśmie​chu. Jak zwy​kle sta​ra​ła się za​ła​go​dzić sy​tu​a cję. – De​ena, czy mó​wi​łam ci, co Zeke zro​bił któ​re​goś dnia? De​ena z po​wro​tem od​wró​ci​ła się do swo​ich tac. – Nie. A co zro​bił? Aman​da nie słu​cha​ła opo​wie​ści. Zno​wu za​p a​trzy​ła się na wnę​trze kost​n i​cy. Jej umysł wciąż był nie​co za​mro​czo​n y od piwa, a może od nad​mia​ru trau​ma​tycz​n ych wy​da​rzeń, któ​re przy​tra​fi​ły się jej tego dnia. Czu​ła się tak, jak​by coś we​wnątrz niej się prze​su​wa​ło. Ostat​n ie kil​ka dni po​sta​wi​ło pod zna​kiem za​p y​ta​n ia całe dwa​dzie​ścia pięć lat jej ży​cia i Aman​da wca​le nie była pew​n a, czy oka​że się to z ko​rzy​ścią dla niej, czy wręcz prze​ciw​n ie. Praw​dę po​wie​dziaw​szy, już ni​cze​go nie była pew​n a. – Cześć! Cześć! – We​wnątrz kost​n i​cy za​dud​n ił ja​kiś mę​ski głos. – To Pete – wy​ja​śni​ła Eve​lyn. Ko​ro​n er oka​zał się ni​skim, pę​ka​tym męż​czy​zną, z wło​sa​mi zwią​za​n y​mi w koń​ski ogon i z bród​ką, któ​ra wy​glą​da​ła tak, jak​by od ostat​n ie​go my​cia upły​n ę​ło ład​n ych parę dni – po​dob​n ie pre​zen​to​wał się jego ba​ti​ko​wy T-shirt oraz ro​ze​rwa​n e tu i ów​dzie dżin​sy. Bia​ły, la​bo​ra​to​ryj​n y far​tuch był cia​sno zwią​za​n y. Pete za​trzy​mał się przy oknie, ssąc przy​kle​jo​n e​go do ust pa​p ie​ro​sa i uka​zu​jąc w uśmie​chu lek​ko po​żół​kłe zęby. Aman​da nie na​le​ża​ła do osób wie​rzą​cych w pola ener​ge​tycz​n e, ale na​wet przez od​dzie​la​ją​cą ich gru​bą szy​bę wy​czu​wa​ła ema​n u​ją​ce z tego czło​wie​ka pro​mie​n io​wa​n ie, któ​re wy​wo​ły​wa​ło u niej ciar​ki. – De​ena, ko​cha​n ie, wy​glą​dasz dziś tak samo pięk​n ie jak za​wsze – po​wie​dział, a wte​dy ona za​śmia​ła się, jed​n o​cze​śnie prze​wra​ca​jąc ocza​mi. – Za​mknij się, głup​ku – od​p ar​ła. – Oni tak przez cały czas – wy​ja​śni​ła Eve​lyn. – Och, wiem prze​cież. – Aman​da po​sta​n o​wi​ła uda​wać, że co​dzien​n ie wi​du​je bia​łych męż​czyzn, któ​rzy flir​tu​ją z czar​n y​mi ko​bie​ta​mi. – No da​lej, Dee. – Za​stu​kał w szy​bę. – Kie​dy wresz​cie umó​wisz się ze mną na tego drin​ka? – Spo​tkaj​my się przed wej​ściem dzie​sięć po nie wia​do​mo któ​rej – od​p ar​ła, szarp​n ię​ciem za​su​wa​jąc za​sło​n y. – Wszy​scy je​ste​ście tacy sami. – Kie​dy za​chce ci się rzy​gać, sta​raj się zro​bić to do ryn​n y – po​wie​dzia​ła do Aman​dy. – Po pro​stu stam​tąd ła​twiej spłu​ki​wać wę​żem. – Dzię​ku​ję – wy​krztu​si​ła Aman​da. W ślad za Eve​lyn po​szła do sali ope​ra​cyj​n ej. We​wnątrz było zim​n o, tak jak się spo​dzie​wa​ła, ale za​sko​czył ją uno​szą​cy się w po​wie​trzu za​p ach. Sala pach​n ia​ła czy​sto​ścią, czymś co przy​p o​mi​n a​ło Clo​rox i Pine-Sol zmie​sza​n y z za​p a​chem ja​błek. Ab​so​lut​n ie nie ocze​ki​wa​ła cze​goś po​dob​n e​go. W cza​sie gdy peł​n i​ła służ​bę w mun​du​rze, dwu​krot​n ie zo​sta​ła wy​sła​n a w spra​wie spo​rzą​dze​n ia ra​p or​tu o za​gi​n ię​ciu ja​kichś osób i od​n a​la​zła je w po​bli​żu ich do​mów. Za pierw​szym ra​zem cho​dzi​ło o męż​czy​znę, któ​ry za​trza​snął się w ba​gaż​n i​ku sa​mo​cho​du; za dru​gim o dziec​ko, schwy​ta​n e w pu​łap​kę, gdy wla​zło do sta​rej lo​dów​ki, sto​ją​cej przed wej​ściem do szo​p y na po​dwór​ku ro​dzin​n e​go domu. W obu wy​p ad​kach wy​star​czy​ło, że Aman​da tyl​ko po​cią​gnę​ła no​sem i mu​sia​ła na​tych​miast we​zwać zmien​n i​ka. Nie wie​dzia​ła, co po​tem sta​ło się z ofia​ra​mi. W cza​sie, gdy prze​wo​żo​n o cia​ła, już daw​n o była na po​ste​run​ku, zaj​mu​jąc się pi​-

sa​n iem ra​p or​tów. – Kim jest ta ele​ganc​ka dama? – za​in​te​re​so​wał się Pete Han​son, wska​zu​jąc oczy​ma Aman​dę. – To… – Aman​da Wa​gner – po​wie​dzia​ła pręd​ko Aman​da. – Cór​ka Duke’a Wa​gne​ra. Pete za​milkł na uła​mek se​kun​dy. – No cóż – ode​zwał się w koń​cu. – Duke to do​syć wy​ra​zi​sta po​stać, praw​da? Aman​da wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. Jak na je​den dzień to ze​bra​ła już wy​star​cza​ją​co dużo cio​sów z po​wo​du swo​je​go ojca. – Pete… – ode​zwa​ła się Eve​lyn po​god​n ym to​n em. Je​dy​n ie pal​ce, któ​re za​p lą​ta​ły się we wło​sy, zdra​dza​ły jej skrę​p o​wa​n ie. – Bar​dzo ci je​stem wdzięcz​n a, że po​zwo​li​łeś nam przyj​rzeć się sek​cji. W ze​szły po​n ie​dzia​łek by​ły​śmy w miesz​ka​n iu Lucy. Nie mia​ły​śmy oka​zji jej po​znać, ale i tak to był spo​ry szok, kie​dy do​wie​dzia​ły​śmy się o jej sa​mo​bój​stwie. – Lucy? – Pete zmarsz​czył brwi. – Skąd masz tę in​for​ma​cję? – Z ra​p or​tu But​cha – pod​rzu​ci​ła Aman​da. – Zi​den​ty​fi​ko​wał ją na pod​sta​wie pra​wa jaz​dy, któ​re było w to​reb​ce. Pete pod​szedł do wiel​kie​go, za​śmie​co​n e​go biur​ka, któ​re sta​ło tuż pod oknem. Pię​trzy​ły się na nim ster​ty pa​p ie​rzysk, ale Pete ja​kimś cu​dem po​tra​fił zna​leźć wśród nich wła​ści​wy do​ku​ment. Dym z pa​p ie​ro​sa uno​sił się spo​koj​n ie ku gó​rze, kie​dy Pete czy​tał wstęp​n y ra​p ort. Pa​p ier był dość cien​ki, więc Aman​da roz​p o​zna​ła gry​zmo​ły But​cha Bon​n ie​go, od​wró​co​n e wstecz na sa​mym koń​cu, gdzie pod​ło​żył kal​kę nie​wła​ści​wą stro​n ą. – Bon​n ie. Może nie naj​by​strzej​szy wśród na​szych or​łów, ale przy​n ajm​n iej nie był to ten du​p ek Lan​dry. – Pete odło​żył ra​p ort z po​wro​tem na biur​ko. – W przy​p ad​kach ta​kich jak ten iden​ty​fi​ka​cja na pod​sta​wie pra​wa jaz​dy jest ostat​n ią de​ską ra​tun​ku. Ge​n e​ral​n ie wolę kar​ty sto​ma​to​lo​gicz​n e, od​ci​ski pal​ców albo roz​p o​zna​n ie przez człon​ka ro​dzi​n y… Do​p ie​ro wte​dy mam pe​łen kom​fort, pod​p i​su​jąc się pod iden​ty​fi​ka​cją zwłok. Tę lek​cję od​ro​bi​łem w Wiet​n a​mie – wy​ja​śnił. – Nie wol​n o wy​słać do domu cia​ła za​p a​ko​wa​n e​go w pla​sti​ko​wy wo​rek, do​pó​ki nie masz pew​n o​ści, że na dru​gim koń​cu na prze​sył​kę cze​ka wła​ści​wa ro​dzi​n a. Jego sło​wa przy​n io​sły Aman​dzie coś w ro​dza​ju po​cie​sze​n ia. Po​mi​mo roz​licz​n ych dzi​wactw ten fa​cet był przy​n ajm​n iej do​sko​n a​łym fa​chow​cem. – No więc – Pete pstryk​n ię​ciem zrzu​cił po​p iół z pa​p ie​ro​sa – co tam po​ra​bia Ken​n y? Daw​no go nie wi​dzia​łem. – Ach, to i owo – od​p ar​ła Eve​lyn. Uważ​n ie ob​ser​wo​wa​ła każ​dy ruch Pete’a: jak wy​cie​rał nos wy​cią​gnię​tą z kie​sze​n i jed​n o​ra​zo​wą chu​s​tecz​ką, jak za​sy​sał pa​p ie​ro​sa, kie​dy mó​wił… Jed​n o​cze​śnie przez cały czas szar​pa​ła pa​sem​ko wło​sów tak moc​n o, że Aman​da była pew​n a, iż Ev lada chwi​la wy​rwie je na do​bre. – Dziś pra​cu​je u nas w domu ra​zem z Bil​lem. Bu​du​ją szo​p ę. – Przez kil​ka se​kund żuła dol​ną war​gę. – Póź​n iej ro​bi​my gril​la. Może wpad​n iesz? – Czy ty też tam bę​dziesz? – Pete uśmiech​n ął się do Aman​dy. Po​czu​ła, że ser​ce w niej za​mie​ra. Jej fa​tal​n e prze​zna​cze​n ie chcia​ło, że czu​ła po​ciąg do Ken​n ych Mit​chel​lów tego świa​ta, pod​czas gdy je​dy​n y​mi fa​ce​ta​mi, któ​rzy w ogó​le za​wra​ca​li so​bie gło​wę za​p ra​sza​n iem jej na rand​ki, byli osob​n i​cy o wy​glą​dzie Pete’a Han​so​n a.

– Być może – wy​ją​ka​ła. – Zna​ko​mi​cie. – Przy​su​n ął bli​żej me​ta​lo​wy wó​zek, na któ​rym le​ża​ły skal​p e​le, no​ży​ce oraz piła. Eve​lyn ga​p i​ła się na na​rzę​dzia i na​gle jej twarz zro​bi​ła się bla​da jak płót​n o. – Wiesz, może po​win​n am za​dzwo​n ić do Bil​la. Wy​bie​gły​śmy z domu w ta​kim po​śpie​chu, że na​wet nie po​wie​dzia​łam mu, kie​dy wró​ci​my. Szcze​rze mó​wiąc, dość moc​n o mi​ja​ła się z praw​dą. Przed wyj​ściem Eve​lyn po​sta​wi​ła spra​wę ja​sno, że nie ma po​ję​cia, o któ​rej wró​cą. Bill, co ra​czej nie po​win​n o ni​ko​go za​sko​czyć, cał​ko​wi​cie do​sto​so​wał się do pla​n ów swo​jej pięk​n ej żony. – Mu​szę za​dzwo​n ić – po​wie​dzia​ła i pra​wie bie​giem wy​p a​dła z po​miesz​cze​n ia. Aman​da po​zo​sta​ła sam na sam z Pe​tem. Po​p a​trzył na nią, ale tym ra​zem do​strze​gła w jego spoj​rze​n iu do​broć i życz​li​wość. – Eve​lyn to wspa​n ia​ła oso​ba, lecz nie​ste​ty ten sport na​le​ży do dys​cy​p lin, któ​re są praw​dzi​wym wy​zwa​n iem dla ob​ser​wa​to​rów. Aman​da z tru​dem prze​łknę​ła śli​n ę. – Czy chcesz, że​bym ci opo​wie​dział, jak to bę​dzie wy​glą​da​ło? – Ja… – Po​czu​ła na​gły skurcz w krta​n i. – Dla​cze​go w ogó​le ro​bisz sek​cję, sko​ro to było sa​mo​bój​stwo? Pete za​sta​n a​wiał się nad tym py​ta​n iem, idąc przez salę na ukos. Na ścia​n ie za​mo​co​wa​n a była skrzyn​ka z oświe​tle​n iem. Pstryk​n ął włącz​n ik i w ca​łym po​miesz​cze​n iu roz​bły​sło świa​tło. – Sło​wo „au​top​sja” ozna​cza do​słow​n ie „zo​ba​czyć na wła​sne oczy” – wy​ja​śnił i mach​n ął ręką. – Po​dejdź bli​żej, moja dro​ga. Ja nie gry​zę, cho​ciaż plot​ki gło​szą co in​n e​go. Pod​cho​dząc do nie​go, Aman​da sta​ra​ła się ukryć ner​wo​we drże​n ie. Na zdję​ciu rent​ge​n ow​skim wi​docz​n a była czasz​ka, ale miej​sca, gdzie po​win​n y znaj​do​wać się oczy i nos, wy​da​wa​ły się za​trwa​ża​ją​co pu​ste. – Wi​dzisz? – spy​tał, po​ka​zu​jąc na zdję​ciu kark. Ka​wał​ki krę​go​słu​p a roz​ło​ży​ły się w taki spo​sób, w jaki otwie​ra się ko​cia łapa, kie​dy na​ci​śnie się na po​du​szecz​kę. – Ta ko​stecz​ka na​zy​wa​n a jest ko​ścią gny​ko​wą. Ma kształt koń​skiej pod​ko​wy i znaj​du​je się z przo​du, w po​ło​wie dro​gi mie​dzy pod​bród​kiem a tar​czy​cą. O, tu​taj. – Pete wska​zał miej​sce na wła​snej szyi. Aman​da ski​n ę​ła gło​wą, choć nie była prze​ko​n a​n a, czy poj​mu​je sens tego wy​kła​du. – Naj​cu​dow​n iej​szą rze​czą w two​jej szyi jest to, że mo​żesz nią po​ru​szać w górę i w dół, oraz z boku na bok. Ta​kie ru​chy są moż​li​we wła​śnie dzię​ki chrząst​kom. Kość gny​ko​wa sama w so​bie jest nie​zwy​kle fa​scy​n u​ją​ca. Jest to je​dy​n a kość w ca​łym ludz​kim cie​le, któ​ra nie po​sia​da po​łą​czeń z żad​n y​mi sta​wa​mi. Pod​p ie​ra twój ję​zyk. Pod​ska​ku​je, kie​dy nim prze​su​wasz. Tak jak mó​wi​łem, znaj​du​je się do​kład​n ie tu​taj. – Zno​wu po​ka​zał miej​sce na wła​snej szyi. – Tak więc, je​śli ktoś dusi się przez pod​wią​za​n ie, ge​n e​ral​n ie znaj​du​jesz za​si​n ie​n ie do​oko​ła ko​ści gny​ko​wej. Ale je​śli ktoś zo​stał po​wie​szo​n y, za​si​n ie​n ie prze​su​wa się tu​taj, po​wy​żej ko​ści gny​ko​wej. – Pete prze​su​n ął pal​ce odro​bi​n ę w górę. – Praw​dę mó​wiąc, to kla​sycz​n a ozna​ka po​wie​sze​n ia. Je​stem pe​wien, że w swo​jej ka​rie​rze nie​raz mia​łaś oka​zję to oglą​dać. – Czy​li chcesz po​wie​dzieć, że ona naj​p ierw pró​bo​wa​ła się po​wie​sić? – Nie. – Pete zno​wu wska​zał na zdję​cie rent​ge​n ow​skie. – Wi​dzisz tę ciem​n iej​szą li​n ię, któ​-

ra dzie​li na dwie czę​ści kość gny​ko​wą? Aman​da ski​n ę​ła gło​wą. – Ta li​n ia ozna​cza pęk​n ię​cie, któ​re mówi mi, że ta dziew​czy​n a zo​sta​ła udu​szo​n a, praw​do​po​dob​n ie z ogrom​n ą siłą. – Dla​cze​go z ogrom​n ą siłą? – Po​n ie​waż mamy do czy​n ie​n ia z mło​dą ko​bie​tą. Kość gny​ko​wa zbu​do​wa​n a jest z dwóch osob​n ych czę​ści kost​n ych, któ​re w peł​n i sca​la​ją się do​p ie​ro oko​ło trzy​dziest​ki. Spró​buj sama to spraw​dzić. W pierw​szej chwi​li z prze​ra​że​n iem po​my​śla​ła, że Pete chce, żeby do​tknę​ła jego szyi. Aman​da roz​p acz​li​wie nie chcia​ła go do​ty​kać. Mimo to po​wo​li wy​cią​gnę​ła rękę. Pete uśmiech​n ął się. – Wy​da​je mi się, że masz wła​sną szy​ję? – Och, ra​cja. – Aman​da śmie​chem po​kry​ła zmie​sza​n ie. De​li​kat​n ie przy​ło​ży​ła dwa pal​ce do gar​dła. Pal​p a​cyj​n ie zba​da​ła cały ob​szar, czu​jąc, jak coś prze​su​wa się w przód i w tył. To​wa​rzy​szą​cy temu dźwięk brzmiał jak kli​ka​n ie. – Wi​dzisz? Czu​jesz, że tam wszyst​ko się po​ru​sza – ode​zwał się Pete. – Tak więc mu​sia​ła​byś użyć na​p raw​dę spo​rej siły, żeby zła​mać kość gny​ko​wą. Ski​n ie​n iem wska​zał, żeby ra​zem z nim po​de​szła do cia​ła. We​tknął do po​p iel​n icz​ki nie​do​pa​łek pa​p ie​ro​sa, a po​tem bez ostrze​że​n ia po​cią​gnął prze​ście​ra​dło, od​sła​n ia​jąc twarz i ra​mio​n a Lucy Ben​n ett. – Wi​dzisz te za​si​n ie​n ia? – spy​tał. Aman​da po​czu​ła, jak wszyst​ko roz​ma​zu​je się jej przed oczy​ma, choć wca​le się o to nie sta​ra​ła. Mru​gnę​ła kil​ka razy, pró​bu​jąc skon​cen​tro​wać się na szyi ofia​ry. Na gar​dle ko​bie​ty wid​n ia​ły głę​bo​kie, sine i czer​wo​n a​we śla​dy. Przy​p o​mi​n a​ły nie​co te, któ​re nie​daw​n o wi​dzia​ła na szyi Roz Levy. – Ktoś ją du​sił. – Ra​cja – zgo​dził się Pete. – Na​p ast​n ik ob​jął pal​ca​mi szy​ję tej dziew​czy​n y i du​sił ją, aż umar​ła. Zwró​ci​łaś uwa​gę na od​ci​ski pal​ców? Aman​da po​chy​li​ła się, żeby przyj​rzeć się z bli​ska. Te​raz, kie​dy on za​szcze​p ił w niej tę myśl, mo​gła od​róż​n ić osob​n e śla​dy, któ​re ukła​da​ły się w pal​ce ręki. – Tęt​n i​ce szyj​n e – wy​ja​śnił Pete. – Tęt​n i​ce. Z każ​dej stro​n y szyi jed​n a. Są cho​ler​n ie waż​ne, bo za​opa​tru​ją mózg w tlen. Nie ma tle​n u, nie ma mó​zgu. – Ja​sne… – Aman​da przy​p o​mnia​ła so​bie za​ję​cia pod​czas stu​diów na aka​de​mii po​li​cyj​n ej. Pew​n e​go ran​ka ka​za​n o im ob​ser​wo​wać męż​czyzn, uczą​cych się, jak wy​glą​da chwyt, któ​rym moż​n a za​dła​wić prze​ciw​n i​ka. – Te​raz patrz. – Pete luź​n o ob​jął wła​sny​mi rę​ko​ma szy​ję nie​ży​wej ko​bie​ty. – Wi​dzisz, gdzie są moje ręce? Aman​da przy​tak​n ę​ła. – Czy wi​dzisz, że na​ci​ska​n ie tęt​n ic szyj​n ych z za​mia​rem udu​sze​n ia jej wy​ma​ga ode mnie tak moc​n e​go uci​sku z przo​du szyi, że ła​two mogę zła​mać jej kość gny​ko​wą? Aman​da znów przy​tak​n ę​ła. – Dzię​ki temu wiem, że ta ko​bie​ta była du​szo​n a tak dłu​go, aż stra​ci​ła przy​tom​n ość. Aman​da z po​wro​tem po​p a​trzy​ła na zdję​cia rent​ge​n ow​skie. – A może to upa​dek z da​chu spo​wo​do​wał te wszyst​kie pęk​n ię​cia?

– Kie​dy otwo​rzę jej szy​ję, prze​ko​n asz się na wła​sne oczy, że to wiel​ce nie​p raw​do​p o​dob​ne. Nie zdo​ła​ła po​wstrzy​mać dresz​czu, któ​ry wstrzą​snął jej cia​łem. – Do​sko​n a​le so​bie ra​dzisz. Aman​da zi​gno​ro​wa​ła ten kom​p le​ment. – Czy ona mo​gła​by żyć, ma​jąc zła​ma​n ą kość gny… – Gny​ko​wą. – Wła​śnie. Mo​gła​by z tym żyć? – Naj​p raw​do​p o​dob​n iej tak. Pęk​n ię​cie lub zła​ma​n ie ko​ści gny​ko​wej nie musi ko​n iecz​n ie mieć śmier​tel​n ych na​stępstw. Czę​sto wi​dy​wa​łem ta​kie rze​czy w Wiet​n a​mie. Ofi​ce​ro​wie byli wy​ćwi​cze​n i w wal​ce wręcz, czym oczy​wi​ście uwiel​bia​li się po​p i​sy​wać. Na​le​ża​ło ude​rzyć czło​wie​ka o, w tym miej​scu. – Pete ude​rzył się wła​sną ręką. – Łok​ciem albo na​wet otwar​tą dło​n ią i mo​głeś go ogłu​szyć albo na​wet, je​śli uży​łeś więk​szej siły, zła​mać mu kość. Sku​lił dłoń i ob​jął nią pod​bró​dek, jak wy​ele​gan​to​wa​n y pro​fe​sor z col​le​ge’u. – Prze​su​wa​jąc pal​ca​mi po szyi, do​znasz bar​dzo szcze​gól​n e​go wra​że​n ia – jak​by tuż pod skó​rą wy​bu​cha​ły ci ty​sią​ce bą​bel​ków. To po​wie​trze ucie​ka z krta​n i do po​ło​żo​n ych bli​żej tka​n ek. Do na​tu​ral​n e​go w tej sy​tu​a cji prze​ra​że​n ia do​łą​cza okrop​n y ból oraz krwa​wie​n ie i za​si​n ie​n ie. – Pete uśmiech​n ął się. – To taka pa​skud​n a, mała rana, pra​wie zu​p eł​n ie po​zba​wia​ją​ca moż​li​wo​ści dzia​ła​n ia. Po​szko​do​wa​n i zwy​kle leżą tam, gdzie upa​dli, i char​czą, mo​dląc się, żeby ktoś im po​mógł. – Czy są w sta​n ie krzy​czeć? – Oso​bi​ście był​bym w szo​ku, gdy​by wy​do​by​li z sie​bie ja​ki​kol​wiek inny dźwięk poza ochry​p łym szep​tem, ale lu​dzie cza​sa​mi po​tra​fią za​ska​ki​wać. Każ​dy jest inny. Aman​da sta​ra​ła się przy​swo​ić wszyst​kie nowe in​for​ma​cje. – Ale z tego, co mó​wi​łeś, wy​n i​ka, że Lucy Ben​n ett zo​sta​ła udu​szo​n a. – Przy​p o​mnia​ła so​bie uży​wa​n ą wcze​śniej przez Pete’a ter​mi​n o​lo​gię. – Za​du​szo​n a na śmierć. Po​trzą​snął gło​wą, jed​n o​cze​śnie wzru​sza​jąc ra​mio​n a​mi. – Mu​siał​bym zo​ba​czyć, jak wy​glą​da​ją jej płu​ca. Udu​sze​n ie jest zwy​kle przy​czy​n ą gwał​tow​n e​go za​p a​le​n ia płuc, któ​re po​wsta​je z po​wo​du za​ssa​n ia wy​mio​cin. Kwa​sy żo​łąd​ko​we za​czy​n a​ją wże​rać się w tkan​kę. Dzię​ki temu mo​że​my do​wie​dzieć się cze​goś o cza​sie zgo​n u. Im więk​sze uszko​dze​n ia tkan​ki płuc​n ej, tym dłu​żej ofia​ra po​zo​sta​wa​ła przy ży​ciu. Czy zo​sta​ła przy​du​szo​n a aż do utra​ty przy​tom​n o​ści i wte​dy ze​p chnię​ta z da​chu, czy naj​p ierw umar​ła na sku​tek za​dła​wie​n ia i do​p ie​ro wów​czas ją zrzu​co​n o. – Czy to ma ja​kieś zna​cze​n ie? – Tak czy owak Lucy zo​sta​ła za​mor​do​wa​n a. – Kie​dy już zła​p iesz swo​je​go prze​stęp​cę, bę​dziesz chcia​ła po​znać wszyst​kie szcze​gó​ły zbrod​n i, któ​rą po​p eł​n ił. W ten spo​sób mo​żesz zy​skać pew​n ość, że schwy​ta​łaś wła​ści​we​go fa​ce​ta, a nie ja​kie​goś po​my​leń​ca, któ​re​mu za​le​ży je​dy​n ie na tym, żeby zna​leźć się w na​głów​ku w ga​ze​cie. Aman​da nie bar​dzo po​tra​fi​ła wy​obra​zić so​bie sce​n a​riusz, w któ​rym to ona ła​p ie ja​kie​goś zbrod​n ia​rza. Nie ro​zu​mia​ła na​wet, dla​cze​go Pete w ogó​le od​p o​wia​da na jej py​ta​n ia. – Ale dla​cze​go mor​der​ca miał​by po​da​wać mi szcze​gó​ły po​p eł​n io​n ej przez sie​bie zbrod​n i? Prze​cież przez to oskar​że​n ie sta​je się moc​n iej​sze. – On na​wet nie zo​rien​tu​je się, że wpa​da w pu​łap​kę, któ​rą na nie​go za​sta​wi​łaś – po​wie​dział Pete. – Je​steś o wie​le spryt​n iej​sza niż on. Two​im prze​stęp​cą jest fa​cet, któ​ry nie ma

kon​tro​li nad sobą. Aman​da za​sta​n o​wi​ła się nad tym stwier​dze​n iem, ale nie wy​da​ło się jej zgod​n e z praw​dą. – Był na tyle spryt​n y, żeby sta​rać się ukryć zbrod​n ię. – Nie tak spryt​n y jak są​dzisz. Zrzu​ce​n ie ofia​ry z da​chu samo w so​bie było dość ry​zy​kow​ne. Przy​cią​gnę​ło uwa​gę. Poza tym na miej​scu zda​rze​n ia mo​gli zna​leźć się ja​cyś świad​ko​wie. Dla​cze​go po pro​stu nie zo​sta​wił jej w miesz​ka​n iu, po​zwa​la​jąc, żeby są​sie​dzi zgło​si​li parę dni, może ty​go​dni, póź​n iej, że z miesz​ka​n ia wy​do​by​wa się odór? Miał ra​cję. Aman​da przy​p o​mnia​ła so​bie zbrod​n ie Ma​so​n a, spo​sób, w jaki upo​zo​wał cia​ła za​mor​do​wa​n ych. – My​ślisz, że zbrod​n iarz chciał prze​słać nam ja​kąś wia​do​mość? – Cał​kiem moż​li​we – zgo​dził się Pete. – Poza tym są​dzę, że dość do​brze znał ofia​rę. – Cze​mu tak uwa​żasz? Pete za​ci​snął pal​ce na brze​gu prze​ście​ra​dła. – Pa​mię​taj, żeby nie wstrzy​my​wać od​de​chu – ostrzegł i ścią​gnął przy​kry​cie, od​sła​n ia​jąc całe cia​ło. Aman​da na​tych​miast przy​ło​ży​ła dłoń do ust, ale w gar​dle nie po​czu​ła żad​n e​go po​ru​sze​nia. Nie ze​mdla​ła. Na​wet nie zro​bi​ło jej się sła​bo. Tak jak przy zdję​ciach Roz, spo​dzie​wa​ła się gwał​tow​n ej re​a k​cji wła​sne​go or​ga​n i​zmu, a za​miast tego spo​tka​ła się z aniel​skim spo​ko​jem. Po krę​go​słu​p ie prze​mknął ten sam zna​jo​my dreszcz, któ​ry po​czu​ła pod​czas wi​zy​ty w Te​chwo​od, ale wrze​n ie w żo​łąd​ku się uspo​ko​iło. Za​miast mdleć, po​czu​ła, że wzrok z po​wro​tem za​czy​n a jej się wy​ostrzać. Nig​dy do​tąd nie wi​dzia​ła zu​p eł​n ie na​giej ko​bie​ty. Było coś sza​le​n ie smut​n e​go w tym, jak jej pier​si zsu​wa​ły się bez​wład​n ie po obu stro​n ach cia​ła, jak ob​wi​sa​ły fał​dy skó​ry na brzu​chu… Wło​sy ło​n o​we wy​da​wa​ły się dość krót​kie, jak​by nie​daw​n o zo​sta​ły przy​strzy​żo​n e, za to wło​ski na udach były gro​te​sko​wo dłu​gie. Spo​mię​dzy nóg cie​kła krew i frag​men​ty trze​wi. Przed śmier​cią mu​sia​ła zo​stać po​bi​ta, bo czer​n ia​we si​n ia​ki po​kry​wa​ły brzuch i że​bra. – Je​śli chcesz ko​muś zro​bić tak strasz​n ą krzyw​dę, mu​sisz naj​p ierw cho​ler​n ie go nie​n a​wi​dzić. A nie​n a​wiść nie bie​rze się zni​kąd. Trze​ba ko​goś znać. Zresz​tą za​p y​taj moją eks​mał​żon​kę. Któ​re​goś razu na se​rio pró​bo​wa​ła mnie udu​sić. Aman​da zer​k​n ę​ła na Pete’a. Za jego uśmie​chem nie kry​ła się żad​n a su​ge​stia. Już nie był strasz​n y, co naj​wy​żej oso​bli​wy. I uprzej​my. Aman​da nie po​tra​fi​ła przy​p o​mnieć so​bie, kie​dy ostat​n i raz roz​ma​wia​ła z męż​czy​zną, któ​ry nie pró​bo​wał co chwi​la jej prze​ry​wać albo na​rzu​cać swo​je​go zda​n ia. – Mo​gła​byś być w tym na​p raw​dę do​bra – oświad​czył Pete. Nie była pew​n a, czy po​win​n a wy​gło​sić ja​kiś spe​cjal​n y ko​men​tarz. Z pew​n o​ścią nie był to te​mat, na któ​ry moż​n a dys​ku​to​wać przy obie​dzie. – Czy mógł​byś po​wie​dzieć mi co​kol​wiek o la​kie​rze do pa​znok​ci? W od​p o​wie​dzi wy​jął z kie​sze​n i parę la​tek​so​wych rę​ka​wi​czek. – A może ty mi coś o tym po​wiesz? Aman​da nie mia​ła naj​mniej​szej ocho​ty, ale po​słusz​n ie wzię​ła rę​ka​wicz​ki. Bez​sku​tecz​n ie sta​ra​ła się wci​snąć dłoń w sztyw​n y la​teks. – Naj​p ierw wy​trzyj dłoń – po​ra​dził Pete. Aman​da po​tar​ła spo​co​n ą ręką o ma​te​riał spód​n i​cy. Rę​ka​wicz​ka nadal wy​da​wa​ła się strasz​n ie cia​sna, ale tym ra​zem zdo​ła​ła wci​snąć koń​ce pal​ców, a wte​dy resz​ta po​zwo​li​ła się

ła​two na​cią​gnąć. Ostroż​n ie się​gnę​ła po rękę Lucy. Na​wet przez rę​ka​wicz​kę jej skó​ra wy​da​wa​ła się okrop​nie zim​n a, albo może Aman​da tyl​ko to so​bie wy​obra​ża​ła. Cia​ło oka​za​ło się sztyw​n e, a nie bez​wład​n e, jak ocze​ki​wa​ła. – To ri​gor mor​tis – wy​ja​śnił Pete. – Mię​śnie szkie​le​to​we kur​czą się, blo​ku​jąc sta​wy. Po​czą​tek pro​ce​su może się zmie​n iać w za​leż​n o​ści od tem​p e​ra​tu​ry i in​n ych po​mniej​szych czyn​n i​ków. Za​czy​n a się w cią​gu za​le​d​wie dzie​się​ciu mi​n ut od cza​su zgo​n u i może trwać na​wet do sie​dem​dzie​się​ciu dwóch go​dzin. – Mo​żesz oce​n ić, jak dłu​go ona nie żyje, w za​leż​n o​ści od stop​n ia sztyw​n o​ści? – Do​kład​n ie tak – po​twier​dził. – W chwi​li, w któ​rej wczo​raj po po​łu​dniu do​tar​łem do ofia​ry, nie żyła od trzech do sze​ściu go​dzin. – To dość sze​ro​ki prze​dział cza​so​wy. – Na​uka nie jest tak pre​cy​zyj​n a, jak by​śmy chcie​li. Aman​da pró​bo​wa​ła od​wró​cić rękę ofia​ry, ale nie mo​gła jej ru​szyć. – Nie sta​raj się być de​li​kat​n a – po​ra​dził Pete. – Ona już nie czu​je bólu. Prze​łknę​ła śli​n ę, dzi​wiąc się, że sły​szy po​ru​sze​n ie krta​n i, a po​tem z ca​łej siły wy​krę​ci​ła rękę de​n at​ki. Roz​legł się gło​śny trzask, któ​ry ode​bra​ła jak ude​rze​n ie no​żem pro​sto w ser​ce. – Wcią​gaj po​wie​trze, a po​tem je wy​p usz​czaj – przy​p o​mniał Pete. – I pa​mię​taj, to tyl​ko tkan​ki i ko​ści. Aman​da znów prze​łknę​ła śli​n ę. Tym ra​zem od​bi​ło się to echem w ca​łym po​miesz​cze​n iu. Opu​ści​ła wzrok na pal​ce Lucy Ben​n ett. – Ona ma coś pod pa​znok​cia​mi. – Do​sko​n a​łe spo​strze​że​n ie – po​chwa​lił Pete, pod​cho​dząc do ga​blot​ki w rogu sali. – Wy​śle​my to do la​bo​ra​to​rium, żeby zro​bi​li ana​li​zę. Aman​da po​ża​ło​wa​ła, że nie ma przy so​bie po​więk​sza​ją​ce​go szkła, któ​re dała jej Roz Levy. Pod pa​znok​cia​mi dziew​czy​n y z pew​n o​ścią znaj​do​wa​ło się coś, co nie wy​glą​da​ło na zwy​kły brud. – Jak są​dzisz, co to jest? – Je​śli pró​bo​wa​ła wal​czyć, to pew​n ie ka​wał​ki na​skór​ka, zdar​te z na​p ast​n i​ka. Miej​my na​dzie​ję, że zdo​ła​ła za​dra​p ać go do krwi. Pete wró​cił ze szkieł​kiem la​bo​ra​to​ryj​n ym oraz z czymś, co wy​glą​da​ło na dość dużą wy​ka​łacz​kę. – Przy​trzy​maj ją w miej​scu – po​wie​dział i wsa​dził drew​n ia​n ą pa​łecz​kę pod pa​zno​kieć ofia​ry, wy​cią​ga​jąc stam​tąd spo​ry ka​wa​łek skó​ry. – Je​śli w tej prób​ce znaj​du​je się wy​star​cza​ją​ca ilość krwi, a ty znaj​dziesz po​dej​rza​n e​go, bę​dzie​my mo​gli po​brać mu krew i spraw​dzić, czy jest tej sa​mej gru​p y, czy to jego wy​dzie​li​n a, czy też nie. – Bę​dzie nam po​trze​ba cze​goś wię​cej niż tyl​ko krwi, żeby go ska​zać. – W obec​n ych cza​sach FBI po​tra​fi ro​bić za​dzi​wia​ją​ce rze​czy z en​zy​ma​mi. – Pete dys​kret​nie po​stu​kał w szkieł​ko la​bo​ra​to​ryj​n e, prze​n o​sząc na nie prób​kę. – W cią​gu dzie​się​ciu lat będą mieć prób​ki każ​de​go Ame​ry​ka​n i​n a, prze​cho​wy​wa​n e w ty​sią​cach kom​p u​te​rów, roz​miesz​czo​n ych w ca​łym kra​ju. Wte​dy je​dy​n e, co bę​dziesz mu​sia​ła zro​bić, to ro​ze​słać taką prób​kę po wszyst​kich ośrod​kach i – bin​go! – w cią​gu paru mie​się​cy do​wiesz się, jak na​zy​wa się mor​der​ca i gdzie miesz​ka. – Po​wi​n ie​n eś po​wie​dzieć o tym But​cho​wi i Ric​ko​wi. – Obaj de​tek​ty​wi z wy​dzia​łu za​-

bójstw za​p ew​n e za​śmie​ją mu się pro​sto w nos. – To oni pro​wa​dzą do​cho​dze​n ie. – Na​p raw​dę? Nie za​da​ła so​bie tru​du, żeby mu od​p o​wie​dzieć. – Przy​p usz​czam, że nie mu​szę ci tłu​ma​czyć, w ja​kie kło​p o​ty wpa​dły​by​śmy obie z Eve​lyn, gdy​by ci dwaj do​wie​dzie​li się, że wty​ka​my nos w nie swo​je spra​wy. Pete odło​żył go​to​wy pre​p a​rat na tac​kę. – Wiesz, GBI wciąż nie może zna​leźć wy​star​cza​ją​cej licz​by ko​biet, żeby wy​p eł​n ić nor​my. Je​śli do koń​ca roku nie uda im się tego nad​ro​bić, stra​cą fe​de​ral​n e gran​ty. – Ja pra​cu​ję w De​p ar​ta​men​cie Po​li​cji Atlan​ty. – Nie mu​sisz tam pra​co​wać. Naj​wy​raź​n iej Pete nie znał Duke’a Wa​gne​ra tak do​brze, jak wszy​scy inni, któ​rych dziś po​zna​ła. Za​p o​mnij​my o But​chu i Ric​ku. Jej oj​ciec do​stał​by sza​łu, gdy​by do​wie​dział się, że Aman​da po​je​cha​ła do kost​n i​cy. Że do​ty​ka​ła tru​p a. Że roz​ma​wia​ła z ja​kimś hi​p i​sem o po​rzu​ce​n iu sta​łej pra​cy, żeby zo​stać mało zna​czą​cą płot​ką w sta​n o​wej po​li​cji. W do​dat​ku za mar​ne​go pen​sa, po​my​śla​ła. Jed​n ak wciąż ist​n iał po​wód, dla któ​re​go tam​ci po​win​n i w pierw​szej ko​lej​n o​ści przyjść wła​śnie tu​taj. Aman​da od​wró​ci​ła rękę ko​bie​ty, wy​sta​wia​jąc jej nad​gar​stek do świa​tła. Uj​rza​ła je zno​wu – zna​jo​me, bia​ła​we prę​gi. – Już wcze​śniej pró​bo​wa​ła się za​bić. – Może – zgo​dził się Pete. – Mnó​stwo mło​dych dziew​czyn pod​ci​n a so​bie żyły. Głów​n ie po to, żeby zwró​cić na sie​bie uwa​gę. Two​ja ofia​ra z pew​n o​ścią była uza​leż​n io​n a. Sama wi​dzia​łaś śla​dy po na​kłu​ciach. Gdy​by fak​tycz​n ie chcia​ła się za​bić, wy​star​czy​ło wziąć igłę i dać so​bie w żyłę du​bel​to​wą daw​kę sta​rej, do​brej przy​ja​ciół​ki H. Na​gle Aman​da zda​ła so​bie z cze​goś spra​wę. – Umy​łeś ją, praw​da? – Tak. Zro​bi​li​śmy zdję​cia rent​ge​n ow​skie, po​cię​li​śmy ciu​chy, któ​re mia​ła na so​bie, a po​tem umy​łem ją, żeby przy​go​to​wać do sek​cji. Wy​siu​sia​ła się na sie​bie – to nie​for​tun​n y pro​dukt ubocz​n y udu​sze​n ia. Cho​ciaż ktoś mógł​by uwa​żać, że to małe piwo w po​rów​n a​n iu z wy​pad​n ię​ciem od​byt​n i​cy… Jed​n ak po​wi​n ie​n em za​zna​czyć, że była za​ska​ku​ją​co do​brze utrzy​ma​n a, bio​rąc pod uwa​gę jej pro​fe​sję i uza​leż​n ie​n ie – do​dał. – Co masz na my​śli? – Na​tu​ral​n ie wi​docz​n e były skut​ki upad​ku, któ​rych na​le​ża​ło się spo​dzie​wać – wy​obraź so​bie ar​bu​za, któ​re​go ktoś zrzu​cił z ta​kiej wy​so​ko​ści – ale do​świad​cze​n ie pod​p o​wia​da mi, że nar​ko​ma​n i zwy​kle nie lu​bią się ką​p ać. Na​tu​ral​n y tłuszcz za​ty​ka pory skó​ry. Ich zda​n iem to prze​dłu​ża dzia​ła​n ie nar​ko​ty​ku. Nie je​stem pe​wien, czy ist​n ie​ją ku temu na​uko​we prze​słan​ki, ale ktoś, kto wpusz​cza so​bie w żyły śro​dek do prze​ty​ka​n ia rur, nie​ko​n iecz​n ie musi się przej​mo​wać ta​ki​mi dro​bia​zga​mi. Spójrz na to strzy​że​n ie. – Wska​zał wło​sy ło​n o​we ofia​ry. – To dość nie​zwy​kłe, ale wi​dy​wa​łem to już wcze​śniej. Nie​któ​rzy męż​czyź​n i czu​ją po​ciąg do ko​biet, któ​re wy​da​ją im się in​fan​tyl​n e. – My​ślisz o pe​do​fi​lach? – Nie​ko​n iecz​n ie. Aman​da ski​n ę​ła gło​wą, choć wzro​kiem omi​ja​ła re​jo​n y, o któ​rych mó​wił Pete. Za​miast tego jesz​cze raz obej​rza​ła ręce Lucy. La​kier na pa​znok​ciach był nie​n a​ru​szo​n y z wy​jąt​kiem jed​n e​go ukru​sze​n ia. Ko​lej​n e po​cią​gnię​cia pę​dzel​kiem były gład​kie i rów​n e. To wy​ma​ga​ło mnó​stwa cza​su i cier​p li​wo​ści, żeby na​ło​żyć tak gru​bą war​stwę. Na​wet Aman​da, któ​ra co

wie​czór przed te​le​wi​zo​rem po​le​ro​wa​ła pa​znok​cie i na​kła​da​ła świe​ży la​kier nie po​tra​fi​ła​by zro​bić tego z tak nie​sa​mo​wi​tą pre​cy​zją. – Czy za​uwa​ży​łaś coś jesz​cze? – spy​tał Pete. – Tak. Jej pa​znok​cie. – Są sztucz​n e? Ostat​n io wi​dy​wa​łem całą masę ta​kich pla​sti​ków, spro​wa​dza​n ych z Ka​li​for​nii. – Wy​glą​da​ją jak… – Aman​da po​trzą​snę​ła gło​wą. Nie wie​dzia​ła, do cze​go je po​rów​n ać. Pa​znok​cie były ide​a l​n ie rów​n e, skór​ki sta​ran​n ie wy​cię​te, a czer​wo​n y la​kier do​sko​n a​le po​ło​żo​n y, na​wet na brze​gach. Aman​da nig​dy do​tąd nie spo​tka​ła ko​bie​ty, któ​ra mo​gła​by so​bie po​zwo​lić na pro​fe​sjo​n al​n y ma​n i​cu​re. Szcze​rze wąt​p i​ła, czy nie​ży​wa pro​sty​tut​ka mo​gła​by być tą pierw​szą. Obe​szła stół do​oko​ła, żeby obej​rzeć dru​gą rękę Lucy. I zno​wu, la​kier po​ło​żo​n y był bez za​rzu​tu, jak​by za​miast Lucy ro​bił to ktoś inny. Aman​da otwo​rzy​ła usta, żeby coś po​wie​dzieć, ale za​raz je za​mknę​ła. – No, da​waj – po​n a​glił ją Pete. – Tu​taj nie ma głu​p ich py​tań. – Po​tra​fisz okre​ślić, czy była lewo- czy pra​wo​ręcz​n a? Pete roz​p ro​mie​n ił się, jak​by Aman​da była jego naj​lep​szą uczen​n i​cą. – Po do​mi​n u​ją​cej stro​n ie znaj​du​je się wię​cej po​łą​czeń mię​śnio​wych z ko​ścią. – Od trzy​ma​n ia pió​ra? – Mię​dzy in​n y​mi. Dla​cze​go py​tasz? – Bo kie​dy ma​lu​ję so​bie pa​znok​cie, jed​n a stro​n a za​wsze wy​cho​dzi mi le​p iej niż dru​ga. U niej obie wy​glą​da​ją do​sko​n a​le. Pete znów się uśmiech​n ął. – Te​raz ro​zu​miesz, skar​bie, dla​cze​go wię​cej ko​biet po​win​n o upra​wiać mój za​wód. Aman​da wąt​p i​ła, czy ja​ka​kol​wiek ko​bie​ta przy zdro​wych zmy​słach by​ła​by w sta​n ie ro​bić coś po​dob​n e​go – a już na pew​n o taka, któ​ra ma na​dzie​ję zna​leźć męża. – Może Lucy mia​ła przy​ja​ciół​kę, któ​ra ma​lo​wa​ła jej pa​znok​cie? – Czy ko​bie​ty fak​tycz​n ie aż tak ob​słu​gu​ją sie​bie na​wza​jem? Przy​p usz​cza​łem, że Za zie​lo​12 ny​mi drzwia​mi to czy​sta fan​ta​zja. Aman​da zi​gno​ro​wa​ła tę uwa​gę. Ostroż​n ie po​ło​ży​ła rękę Lucy z po​wro​tem na sto​le. Ła​two było sku​p iać się ra​czej na po​szcze​gól​n ych frag​men​tach cia​ła niż na ca​ło​ści. To po​zwa​la​ło jej za​p o​mnieć, że ma do czy​n ie​n ia z praw​dzi​wą ludz​ką isto​tą. Po czę​ści moż​n a było wi​n ić za to fakt, że do​tąd Aman​da sta​ran​n ie uni​ka​ła spo​glą​da​n ia na twarz dziew​czy​n y. Te​raz zmu​si​ła się, by to zro​bić. W pierw​szej chwi​li ze​sztyw​n ia​ła tak samo jak na po​cząt​ku, ale za​raz do​łą​czy​ło do tego coś w ro​dza​ju za​cie​ka​wie​n ia. Z twa​rzą ob​my​tą z krwi Lucy wy​glą​da​ła in​a ​czej. Po​dob​n ie jak na zdję​ciach Roz, jej skó​ra zwi​sa​ła luź​no na bok, ale poza oczy​wi​sty​mi uszko​dze​n ia​mi coś wy​da​wa​ło się wy​raź​n ie nie w po​rząd​ku. – Czy mógł​byś… – Aman​da nie chcia​ła, żeby jej żą​da​n ie za​brzmia​ło ma​ka​brycz​n ie, ale ja​koś zdo​ła​ła zwal​czyć swo​je opo​ry. – Czy mo​gła​bym obej​rzeć jej zęby? – Więk​szość z nich zo​sta​ła wy​bi​ta pod​czas upad​ku. Do cze​go zmie​rzasz? – Cho​dzi o skó​rę na twa​rzy… Czy jest moż​li​we, żeby prze​su​n ąć ją z po​wro​tem… – Och, oczy​wi​ście.

Pete pod​szedł z przo​du sto​łu, ujął luź​n e fał​dy na po​licz​kach i czo​le, i z po​wro​tem na​cią​gnął na czasz​kę. Pod​czas upad​ku Lucy za​gry​zła war​gę, ale Pete na​cią​gnął ją te​raz we wła​ści​we miej​sce. Pal​ca​mi po​uty​kał skó​rę do​oko​ła oczu i nosa, jak pie​karz, któ​ry mie​si cia​sto. – No i co te​raz o tym są​dzisz? Aman​da zda​ła so​bie spra​wę, że wi​dzi do​kład​n ie to, cze​go się spo​dzie​wa​ła. Ta ko​bie​ta nie na​zy​wa​ła się Lucy Ben​n ett. Szra​my na nad​garst​kach nie były je​dy​n ą wska​zów​ką. Otwar​te rany na sto​p ach ukła​da​ły się w zna​jo​my wzór, po​dob​n ie jak kon​ste​la​cja gwiazd. Oprócz tego była jesz​cze twarz, któ​ra bez wąt​p ie​n ia na​le​ża​ła do Jane Del​ray. – Moim zda​n iem po​win​n i​śmy ścią​gnąć tu​taj Eve​lyn. – Ja​kie to in​try​gu​ją​ce. Aman​da po​p chnę​ła wa​ha​dło​we drzwi i wy​szła na ze​wnątrz. W la​bo​ra​to​rium nie za​sta​ła ni​ko​go, więc otwo​rzy​ła na​stęp​n e drzwi, pro​wa​dzą​ce na ko​ry​tarz. Eve​lyn sta​ła parę me​trów da​lej, w po​bli​żu wej​ścia do bu​dyn​ku, roz​ma​wia​jąc z ja​kimś męż​czy​zną, ubra​n ym w ciem​n o​nie​bie​ski gar​n i​tur. Był wy​so​ki – na oko są​dząc, miał po​n ad metr osiem​dzie​siąt wzro​stu. Jego zło​ta​wo​brą​zo​we wło​sy się​ga​ły koł​n ie​rzy​ka, a krój gar​n i​tu​ru bez wąt​p ie​n ia był dzie​łem zna​ko​mi​te​go kraw​ca. Ma​ry​n ar​ka mięk​ko ukła​da​ła się na ple​cach, zaś roz​sze​rza​n e spodnie się​ga​ły gór​n ej kra​wę​dzi bia​łych mo​ka​sy​n ów. Kie​dy Aman​da do nich pod​cho​dzi​ła, wła​śnie pa​lił pa​p ie​ro​sa. Eve​lyn spoj​rza​ła na nią, a Aman​da za​uwa​ży​ła, że wy​ba​łu​sza oczy tak moc​no, że jej gał​ki pra​wie wy​cho​dzą na ze​wnątrz. Eve​lyn roz​ma​wia​ła z Nie​bie​skim Gar​n i​tur​kiem. – To jest pan Ben​n ett – ode​zwa​ła się nie​n a​tu​ral​n ie pi​skli​wym gło​sem, choć bar​dzo sta​ra​ła się ukryć pod​eks​cy​to​wa​n ie. – A to moja part​n er​ka, pan​n a Wa​gner. Le​d​wie rzu​cił na nią okiem, z po​wro​tem zwra​ca​jąc się do Eve​lyn. – Jak już po​wie​dzia​łem, chciał​bym je​dy​n ie zo​ba​czyć moją sio​strę i za​raz od​je​chać. – Mamy do pana parę py​tań… – za​czę​ła, ale on nie po​zwo​lił jej skoń​czyć. – Czy jest tu ja​kiś męż​czy​zna, z któ​rym mógł​bym po​roz​ma​wiać? Ktoś, kto spra​wu​je kie​row​n ic​two? Aman​da po​my​śla​ła o Pe​cie. – Na za​p le​czu jest ko​ro​n er. Ben​n ett wy​krzy​wił usta w po​gar​dli​wym gry​ma​sie – Aman​da nie była pew​n a, czy na myśl o spo​tka​n iu z ko​ro​n e​rem, czy w re​a k​cji na coś, co zo​ba​czył w niej. Ale to nie mia​ło zna​cze​nia. Je​dy​n e, na czym mo​gła się skon​cen​tro​wać, to jego aro​gan​cja i nie​p rzy​stęp​n ość. – Dok​tor Han​son wła​śnie przy​go​to​wu​je cia​ło – po​wie​dzia​ła. – To może po​trwać naj​wy​żej kil​ka mi​n ut. Eve​lyn na​tych​miast pod​chwy​ci​ła kłam​stwo. – Chy​ba nie chciał​by pan wi​dzieć jej w sta​n ie, w ja​kim te​raz się znaj​du​je, pa​n ie Ben​n ett. – Nie chciał​bym jej wi​dzieć, jak ma okres – wark​n ął w od​p o​wie​dzi. – Jak już wspo​mnia​łem pani Mit​chell, moja sio​stra była kur​wą i nar​ko​man​ką. To, co ro​bię te​raz, jest je​dy​n ie zwy​kłą for​mal​n o​ścią, żeby moja mat​ka mo​gła spę​dzić w spo​ko​ju resz​tę ży​cia. – Pani Ben​n ett cho​ru​je na raka – do​p o​wie​dzia​ła Eve​lyn. Aman​da za​mil​kła na kil​ka se​kund, żeby oka​zać sza​cu​n ek mat​ce tego czło​wie​ka, ale nie mo​gła po​wstrzy​mać się od za​da​wa​n ia py​tań. – Pa​n ie Ben​n ett, czy mógł​by pan okre​ślić, kie​dy po raz ostat​n i wi​dział pan swo​ją sio​strę? Od​wró​cił spoj​rze​n ie.

– Pięć, może sześć lat temu. Spoj​rzał na ze​ga​rek. Wy​da​wa​ło się oczy​wi​ste, że ten gest jest taką samą uciecz​ką jak po​cią​ga​n ie wło​sów przez Eve​lyn. – Na​p raw​dę wo​lał​bym, że​by​ście nie mar​n o​wa​ły mo​je​go cza​su. Czy mo​że​my już pójść po​roz​ma​wiać z ko​ro​n e​rem? – Jesz​cze mi​n ut​kę – od​p ar​ła Aman​da. Nig​dy nie była do​bra w ła​p a​n iu lu​dzi na kłam​stwie, ale w Ben​n et​cie mo​gła czy​tać jak w otwar​tej książ​ce. – Jest pan pe​wien, że wte​dy miał pan po raz ostat​n i kon​takt z sio​strą? Ben​n ett wy​jął z kie​szon​ki na pier​si pacz​kę par​lia​men​tów i wy​trzą​snął pa​p ie​ro​sa. Na jego środ​ko​wym pal​cu bły​snął zło​ty pier​ścień z col​le​ge’u. UGA Law Scho​ol. Rocz​n ik sie​dem​dzie​sią​ty czwar​ty. W czer​wo​n ym ka​mie​n iu wy​ry​ty był bul​dog, bę​dą​cy sym​bo​lem geo​r​gij​skie​go uni​wer​sy​te​tu. Aman​da nie da​wa​ła za wy​gra​n ą. – Czy jest pan tego ab​so​lut​n ie pe​wien, pa​n ie Ben​n ett? Wy​da​je się, że kon​tak​to​wał się pan z Lucy w nie​co póź​n iej​szym okre​sie. Kie​dy wci​skał pa​p ie​ro​sa mię​dzy zęby, na jego twa​rzy mi​gnę​ło coś w ro​dza​ju po​czu​cia winy. – Wy​sła​łem list dla niej do Union Mis​sion. Ale za​p ew​n iam, że zro​bi​łem to tyl​ko po to, żeby sta​ło się za​dość for​mal​n o​ściom. – Do Pon​ce de Leon? – spy​ta​ła Aman​da. Pon​ce Union Mis​sion była je​dy​n ą or​ga​n i​za​cją dla bez​dom​n ych, któ​ra zaj​mo​wa​ła się ko​bie​ta​mi. – Sta​ra​łem się od​n a​leźć Lucy, kie​dy zmarł nasz oj​ciec – wy​ja​śnił Ben​n ett. – Moja mat​ka ubz​du​ra​ła so​bie, że ona przy​łą​czy​ła się do ja​kie​goś ru​chu hip​p i​sów – że ode​szła od nas tyl​ko na chwi​lę. My​śla​ła, że Lucy wró​ci do domu, pój​dzie do col​le​ge’u, za​cznie pro​wa​dzić nor​mal​ne ży​cie. Nig​dy nie przy​ję​ła do wia​do​mo​ści, że Lucy po​sta​n o​wi​ła zo​stać dziw​ką. – A kie​dy zmarł pań​ski oj​ciec? – do​p y​ty​wa​ła się Eve​lyn. Ben​n ett bły​snął zło​tą za​p al​n icz​ką – tym ra​zem po to, żeby za​p a​lić pa​p ie​ro​sa. Nie ode​zwał się, do​p ó​ki nie wy​p u​ścił z płuc kłę​bu dymu. – To sta​ło się parę ty​go​dni po tym, jak zro​bi​łem dy​p lom na wy​dzia​le pra​wa. – Czy​li w ze​szłym roku? – Tak. W lip​cu albo w sierp​n iu, do​kład​n ie nie pa​mię​tam. – Znów za​cią​gnął się głę​bo​ko. – Lucy nig​dy nie była taką do​brą, po​słusz​n ą dziew​czyn​ką. Moim zda​n iem ro​bi​ła z nas wszyst​kich idio​tów, aż do dnia, kie​dy ucie​kła do Atlan​ty z pew​n ym me​cha​n i​kiem z warsz​ta​tu. Je​stem pe​wien, że sły​sza​ły​ście tę hi​sto​rię dzie​siąt​ki razy. – Wy​p u​ścił dym no​sem. – Za​wsze była zbyt cha​rak​ter​n a. Upar​ta jak dia​bli. – Skąd pan wie​dział, że na​le​ża​ło wy​słać list do Union Mis​sion? – spy​ta​ła Aman​da. Ben​n ett spra​wiał wra​że​n ie po​iry​to​wa​n e​go, że nie po​zwo​li​ła mu na zmia​n ę te​ma​tu. – Po pro​stu wy​ko​n a​łem parę te​le​fo​n ów do kil​ku osób. To one mi po​wie​dzia​ły, że Lucy za​pew​n e wy​lą​do​wa​ła wła​śnie tam. Aman​da za​sta​n a​wia​ła się, kim byli ci lu​dzie. Po​sta​n o​wi​ła za​ry​zy​ko​wać. – Czy pan jest praw​n i​kiem, pa​n ie Ben​n ett? – Nie, zaj​mu​ję się do​radz​twem po​dat​ko​wym. Je​stem od roku współ​p ra​cow​n i​kiem kan​ce​-

la​rii Tre​a dwell-Pri​ce. Dla​cze​go pani o to pyta? Więc Eve​lyn mia​ła ra​cję. Naj​wy​raź​n iej po​p ro​sił swo​je​go sze​fa, żeby za​dzwo​n ił w jego spra​wie. – Czy wte​dy do​stał pan ja​kąś wia​do​mość od sio​stry? – Nie, ale fa​cet, któ​ry tam pra​cu​je, za​p ew​n ił mnie, że Lucy otrzy​ma​ła mój list. Oczy​wi​ście, o ile jego za​p ew​n ie​n ia w ogó​le są coś war​te. – Przy​p o​mi​n a so​bie pan, jak na​zy​wał się ten fa​cet? – Trask? Trent? – Ben​n ett wy​rzu​cił z sie​bie chmu​rę dymu. – Nie wiem. Ale wy​glą​dał mało pro​fe​sjo​n al​n ie. Brud​n e ubra​n ie, nie​ucze​sa​n e wło​sy… Praw​dę mó​wiąc, czymś od nie​go śmier​dzia​ło. Pew​n ie po​p a​lał ma​ri​hu​a nę. – Wi​dział się z nim pan oso​bi​ście? – Ta​kim lu​dziom nie moż​n a ufać. – Za​ssał pa​p ie​ro​sa. – Po​my​śla​łem, że może znaj​dę tam Lucy, ale zna​la​złem tyl​ko gro​n o od​ra​ża​ją​cych ku​rew i pi​ja​ków. Był to do​kład​n ie ten ro​dzaj miej​sca, o któ​rym wie​dzia​łem, że Lucy kie​dyś tam skoń​czy. – Wi​dział ją pan? – Oczy​wi​ście, że nie. Szcze​rze mó​wiąc, wąt​p ię, czy uda​ło​by mi się ją roz​p o​znać. Aman​da ski​n ę​ła gło​wą, choć po​my​śla​ła, że to dość dziw​n e oświad​cze​n ie ze stro​n y czło​wie​ka, któ​ry wła​śnie przy​je​chał zi​den​ty​fi​ko​wać zwło​ki sio​stry. Eve​lyn wtrą​ci​ła się do roz​mo​wy. – Czy znał pan dziew​czy​n ę o na​zwi​sku Kit​ty Tre​a dwell? Ben​n ett zmru​żył oczy. Z ko​n iusz​ka pa​p ie​ro​sa ula​ty​wał dym. – Co wie​cie na te​mat Kit​ty? – spy​tał, ale nie po​zwo​lił im od​p o​wie​dzieć. – Uwa​żaj​cie, mło​de damy, gdzie wty​ka​cie swo​je ślicz​n e no​ski. Bo kie​dyś mogą je wam od​ciąć. Fron​to​we drzwi otwo​rzy​ły się z trza​skiem i do środ​ka wkro​czy​li Butch Bon​n ie i Rick Lan​dry. Na wi​dok Eve​lyn i Aman​dy obaj zmarsz​czy​li brwi. – Na​resz​cie – za​mru​czał Ben​n ett. Lan​dry wy​raź​n ie był zły. Prze​stę​p u​jąc cięż​ko z nogi na nogę, pod​szedł bli​żej. – Do wszyst​kich dia​błów, co te dwie cip​cie mają tu do ro​bo​ty? – wark​n ął. Aman​da sta​ła obok Eve​lyn. Nie wy​ma​ga​ło wiel​kie​go wy​sił​ku, żeby sta​n ąć przed nią, blo​ku​jąc Lan​dry’emu do​stęp. – Pro​wa​dzi​my śledz​two w po​wie​rzo​n ej nam spra​wie. Lan​dry na​wet nie po​fa​ty​go​wał się, żeby jej od​p o​wie​dzieć. Od​wró​cił się, ra​mie​n iem tak sil​n ie ude​rza​jąc w ra​mię Aman​dy, że mu​sia​ła cof​n ąć się o krok. – Hank Ben​n ett? Ben​n ett ski​n ął gło​wą. – Czy to wy, pa​n o​wie, pro​wa​dzi​cie do​cho​dze​n ie? – Tak – przy​tak​n ął Lan​dry. – My. Ode​p chnął na bok Aman​dę, zmu​sza​jąc ją do cof​n ię​cia, aż w koń​cu zdo​łał wci​snąć się po​mię​dzy nią a Ben​n et​ta. – Pro​szę przy​jąć wy​ra​zy współ​czu​cia, sir – po​wie​dział Lan​dry. Ben​n ett mach​n ął ręką, jak​by cho​dzi​ło o drob​n ost​kę. – Stra​ci​łem sio​strę już przed wie​lo​ma laty… – Zno​wu zer​k​n ął na ze​ga​rek. – Czy mo​że​my wresz​cie to za​ła​twić? Spóź​n ię się na ko​la​cję. Lan​dry po​p ro​wa​dził go w głąb ko​ry​ta​rza. Butch szedł z tyłu. Zer​k​n ął przez ra​mię na

Aman​dę i Eve​lyn, a po​tem spoj​rzał tyl​ko na Aman​dę w nie​p rzy​jem​n y spo​sób ły​p iąc na nią okiem. Po​cze​ka​ły, aż trzej pa​n o​wie znik​n ą za drzwia​mi. Eve​lyn z sy​kiem wy​p u​ści​ła po​wie​trze po​mię​dzy zę​ba​mi, od​ru​cho​wo przy​ci​ska​jąc rękę do pier​si. Trzę​sła się jak ga​la​re​ta. – Chodź! – Aman​da zła​p a​ła ją za rękę, ale Eve​lyn za​czę​ła się opie​rać. Aman​da nie​mal mu​sia​ła ją cią​gnąć aż do koń​ca ko​ry​ta​rza. Otwo​rzy​ła wa​ha​dło​we drzwi na oścież aku​rat w chwi​li, gdy tam​ci wcho​dzi​li do kost​n i​cy. Za​cze​ka​ła, aż wej​dą do środ​ka, i do​p ie​ro wte​dy wśli​zgnę​ła się tam sama. Ko​la​n a się pod nią ugi​n a​ły, zu​p eł​n ie, jak​by przy​szła tu na prze​szpie​gi. Za​sło​n y na wiel​kim, pa​n o​ra​micz​nym oknie wciąż były za​cią​gnię​te. – Aman​da… – Usły​sza​ła szept Eve​lyn. – Ciii… – syk​n ę​ła. Ostroż​n ie uchy​li​ła za​sło​n y o kil​ka cen​ty​me​trów i zer​k​n ę​ła przez szpa​rę. Eve​lyn na​tych​miast przy​łą​czy​ła się do niej. Pete Han​son stał zwró​co​n y ple​ca​mi do prze​ciw​le​głej ścia​n y. Skrzy​żo​wał obie ręce na pier​siach. Na Aman​dzie zro​bił wra​że​n ie ra​czej bez​tro​skie​go ko​le​sia, ale te​raz w jego po​sta​ci było coś, co su​ge​ro​wa​ło, że czu​je się głę​bo​ko nie​szczę​śli​wy. Lan​dry i Butch sta​li od​wró​ce​n i ple​ca​mi do okna, a Hank Ben​n ett na​p rze​ciw nich. Po​mię​dzy nimi na sto​le le​ża​ła mar​twa dziew​czy​n a. Pa​trzył pro​sto na jej twarz. Naj​wi​docz​n iej Eve​lyn też na nią spoj​rza​ła. – To prze​cież jest Jane Del​ray – szep​n ę​ła w tej sa​mej chwi​li, w któ​rej prze​mó​wił Hank Ben​n ett. – Tak, to jest moja sio​stra – po​wie​dział.

15 kwietnia 1975 roku

ROZDZIAŁ 11 LUCY BENNETT W są​sied​n im po​ko​ju po​ja​wi​ła się na​stęp​n a dziew​czy​n a. Tam​ta po​p rzed​n ia ode​szła. Nie była wca​le zła, za to ta nowa wy​da​wa​ła się okrop​n a. Bez prze​rwy pła​ka​ła. Łka​ła. Pro​si​ła. Bła​ga​ła. Było oczy​wi​ste jak cho​le​ra, że nie mo​gła się po​ru​szać. Tego Lucy była pew​n a. Żad​n a z nich nie da​wa​ła rady. Ból był wręcz roz​dzie​ra​ją​cy. Nie​wy​p o​wie​dzia​n ie sil​n y. Od​bie​rał od​dech. Za​ćmie​wał wzrok. Z po​cząt​ku wy​da​wa​ło się nie​moż​li​we, żeby nie spró​bo​wać. Owład​n ę​ła nią klau​stro​fo​bia. Nie​do​rzecz​n y strach przed udu​sze​n iem. Za​czę​ło się od mro​wie​n ia w no​gach, tak jak przy symp​to​mach nar​ko​ty​ko​we​go gło​du. Pal​ce u nóg się pod​wi​ja​ły, a mię​śnie bo​la​ły przy każ​dym skur​czu, któ​ry prze​cho​dził przez całe cia​ło z gwał​tow​n o​ścią po​tęż​n ej bu​rzy. Przed mie​sią​cem tor​n a​do ude​rzy​ło w Pa​łac Gu​ber​n a​to​ra. Wszyst​ko za​czę​ło się w Per​ry Ho​mes, ale tym nikt szcze​gól​n ie się nie prze​jął. Jed​n ak Pa​łac Gu​ber​n a​to​ra to co in​n e​go. Sta​n o​wił sym​bol – wi​docz​n y znak dla wszyst​kich biz​n es​me​n ów i przy​jeż​dża​ją​cych z wi​zy​tą dy​gni​ta​rzy, że Geo​r​gia jest ser​cem No​we​go Po​łu​dnia. Ale tor​n a​do po​sta​n o​wi​ło in​a ​czej. Gwał​tow​n ym po​dmu​chem ze​rwa​ło dach. Na​ro​bi​ło szkód na ota​cza​ją​cym po​sia​dłość te​re​nie. Gu​ber​n a​tor Bus​bee po​wie​dział, że jest głę​bo​ko za​smu​co​n y roz​mia​rem znisz​czeń. Lucy sły​sza​ła w wia​do​mo​ściach, jak mó​wił te sło​wa. To było spe​cjal​n e wy​da​n ie, wci​śnię​te po​mię​dzy po​wtór​kę li​sty czter​dzie​stu pio​se​n ek znaj​du​ją​cych się naj​wy​żej w no​to​wa​n iu. Po​tem nada​wa​n o pro​gram Lin​dy Ron​stadt When I Will Be Lo​ved, a po nim gu​ber​n a​tor oświad​czył, że ma za​miar wszyst​ko od​bu​do​wać. Fe​n iks, któ​ry od​ra​dza się z po​p io​łów. Na​dzie​ja. Pew​ność. Wra​ca​jąc do prze​szło​ści – kie​dy zro​bi​ło się strasz​n ie zim​n o, ten męż​czy​zna po​zwa​lał Lucy słu​chać tran​zy​sto​ro​we​go ra​dia. Na​sta​wiał je dość ci​cho, żeby inne dziew​czy​n y nie mo​gły usły​szeć. Albo może ro​bił tak spe​cjal​n ie ze wzglę​du na Lucy. Mo​gła słu​chać wia​do​mo​ści ni​czym ba​śni z da​le​kie​go świa​ta. Mo​gła za​my​kać oczy i czuć, jak zie​mia ko​ły​sze się pod jej sto​p a​mi. Nie lu​bi​ła zbyt czę​sto za​sta​n a​wiać się nad tym, ale bez tru​du zdo​ła​ła od​gad​n ąć, że jest ulu​bie​n i​cą tego fa​ce​ta. To przy​p o​mi​n a​ło jej za​ba​wy z Jill Hen​der​son, w któ​re nie​gdyś ba​wi​ła się w szko​le pod​sta​wo​wej. Jill mia​ła zręcz​n e ręce. Po​tra​fi​ła wziąć kart​kę pa​p ie​ru z ze​szy​tu i zło​żyć ją w trój​ką​ty. Jak to się na​zy​wa​ło? Lucy pró​bo​wa​ła my​śleć, choć nie​ustan​n e szlo​cha​n ie tej dziew​czy​n y za ścia​n ą zu​p eł​n ie roz​stro​iło jej ner​wy. Co praw​da nie było gło​śne, ale upo​rczy​we, jak miau​cze​n ie kot​ka. Zga​dy​wan​ka. Tak na​zy​wa​ła się tam​ta za​ba​wa. Jill wkła​da​ła czub​ki pal​ców w zło​żo​n e frag​men​ty kart​ki. We​wnątrz były na​p i​sa​n e ja​kieś sło​wa. Py​ta​łaś, kto cię lubi. Kto ma za​miar się z tobą oże​n ić. Czy bę​dziesz szczę​śli​wa? Czy uro​dzisz jed​n o dziec​ko, czy dwo​je? Tak. Nie. Być może. Ke​ith. John. Bob​by. To nie tyl​ko ra​dio spra​wia​ło, że Lucy czu​ła się wy​róż​n io​n a. Ten męż​czy​zna wy​raź​n ie spę​-

dzał z nią naj​wię​cej cza​su. Ob​cho​dził się z nią de​li​kat​n iej niż kie​dyś – de​li​kat​n iej niż z in​n y​mi dziew​czy​n a​mi. Lucy wszyst​ko sły​sza​ła. Ile dziew​czyn tu​taj było? Dwie, trzy? Wszyst​kie bez sił. Wszyst​kie zna​jo​me. Nowa dziew​czy​n a za ścia​n ą po​win​n a za​p rze​stać wal​ki. Po​win​n a pod​dać się, a wte​dy on po​p ra​wi jej wa​run​ki ży​cia. W prze​ciw​n ym ra​zie skoń​czy tak, jak jej po​p rzed​n icz​ka. I jak po​p rzed​n icz​ka tej po​p rzed​n iej. Nic nie sta​n ie się lep​sze. Nic się nie zmie​n i. Sy​tu​a cja Lucy ule​gła zmia​n ie. Za​miast ka​wał​ków wie​deń​skich pa​ró​wek i okru​chów nie​świe​że​go chle​ba, któ​re w po​cząt​ko​wych dniach siłą wci​skał jej po​mię​dzy zęby, te​raz po​zwa​lał jeść jej to, na co mia​ła ocho​tę. Sie​dzia​ła więc na łóż​ku i ja​dła ham​bur​ge​ry z McDo​n alds oraz fryt​ki. On zaś sia​dał na krze​śle i trzy​ma​jąc nóż na ko​la​n ach, przy​glą​dał się, jak Lucy żuje każ​dy kęs. Czy wy​obraź​n ia pła​ta​ła jej fi​gla, czy jej cia​ło samo za​czę​ło od​zy​ski​wać zdro​wie? Zde​cy​do​wa​n ie le​p iej sy​p ia​ła. Przez pierw​sze ty​go​dnie, mie​sią​ce, nie mu​sia​ła ro​bić nic poza spa​niem, lecz za każ​dym ra​zem, gdy zda​rzy​ło się jej zdrzem​n ąć, z prze​ra​że​n iem zry​wa​ła się ze snu. Te​raz zaś czę​sto się zda​rza​ło, że on mu​siał ją bu​dzić, bo nie sły​sza​ła, kie​dy wcho​dził do po​ko​ju. De​li​kat​n e szturch​n ię​cie w ra​mię. Po​gła​ska​n ie po po​licz​ku. Cie​p ło myj​ki. De​li​kat​n e za​bie​gi hi​gie​n icz​n e. On ją ob​my​wał. Mo​dlił się nad nią. Skła​dał ją w ca​łość. Na rogu uli​cy u Ju​ice’a dziew​czy​n y czę​sto wy​mie​n ia​ły mię​dzy sobą hi​sto​rie o nie​zno​śnych klien​tach. Kogo na​le​ży się wy​strze​gać. Kto wię​cej już tu nie przyj​dzie. I o tym, któ​ry dziab​nął cię w twarz no​żem. I o ta​kim, co pró​bo​wał wsa​dzić w cie​bie całą pięść. I o tym, któ​ry no​sił pie​lu​chę. I o tym, co ko​n iecz​n ie chciał po​ma​lo​wać ci pa​znok​cie. Bio​rąc pod uwa​gę tam​te opo​wie​ści – czy fa​cet, na któ​re​go tra​fi​ła, rze​czy​wi​ście był taki zły?

OBECNIE WTOREK

ROZDZIAŁ 12 Po​ran​n e słoń​ce wła​śnie mru​ga​ło na po​wi​ta​n ie, kie​dy Will co​fał opar​cie w fo​te​lu pa​sa​że​ra w mini na​le​żą​cym do Fa​ith. Wła​śnie zna​le​zio​n o cia​ło, przy​p usz​czal​n ie za​gi​n io​n ą stu​dent​kę Geo​r​gia Tech, on zaś tra​cił czas, maj​stru​jąc przy gał​kach w tym sa​mo​cho​dzie, któ​ry nada​wał się chy​ba je​dy​n ie dla kra​sno​lud​ka; każ​dy inny wa​lił gło​wą w su​fit. Fa​ith po​cze​ka​ła, aż Will za​p nie pasy. – Okrop​n ie wy​glą​dasz. Will zer​k​n ął na nią z uko​sa. Fa​ith mia​ła na so​bie re​gu​la​mi​n o​wy strój GBI: spodnie kha​ki, ciem​n o​n ie​bie​ską ko​szu​lę, zaś jej służ​bo​wy glock przy​mo​co​wa​n y był na wy​so​ko​ści uda. – Wiel​kie dzię​ki – mruk​n ął. Fa​ith wy​co​fa​ła sa​mo​chód z pod​jaz​du. Koła od​bi​ły się od kra​węż​n i​ka. Nie ode​zwa​ła się wię​cej ani sło​wem, co samo w so​bie wy​da​wa​ło się dość nie​zwy​kłe. Fa​ith lu​bi​ła ga​dać jak na​ję​ta. Mia​ła ten​den​cję do wścib​stwa. Jed​n ak z ja​kie​goś po​wo​du dziś rano po​sta​n o​wi​ła so​bie da​ro​wać po​ga​węd​ki i wtrą​ca​n ie się w cu​dze spra​wy. Will czuł, że po​wi​n ien się tym zmar​twić, ale zwy​czaj​n ie nie był w sta​n ie jed​n o​cze​śnie udźwi​gnąć aż tylu cię​ża​rów. Zmar​no​wa​n a bez sen​su noc, któ​rą spę​dził w su​te​re​n ie. Nie​p o​ro​zu​mie​n ie z Sarą. Wia​do​mość o wy​p usz​cze​n iu jego ojca z wię​zie​n ia. Coś, co ukry​wa​ła przed nim Aman​da. Cia​ło od​n a​le​zio​n e w Te​chwo​od. Po​ca​łu​n ek z żoną. Will po​n ow​n ie przy​ło​żył pal​ce do ust. Już wcze​śniej wy​tarł pa​p ie​ro​wym ręcz​n i​kiem szmin​kę An​gie, ale wciąż czuł na war​gach gorz​ki smak che​micz​n ych utrwa​la​czy. – Po tej stro​n ie North Ave​n ue zda​rzył się wy​p a​dek – po​wie​dzia​ła Fa​ith. – Czy bę​dziesz miał coś prze​ciw​ko, jak po​ja​dę dłuż​szą dro​gą przez An​sley? Will po​krę​cił gło​wą. – Czy wczo​raj w nocy w ogó​le nie uda​ło ci się za​snąć? – Tro​chę tak, a tro​chę nie. – Zo​sta​ło jesz​cze tro​chę, o tu… De​li​kat​n ie mu​snę​ła pal​ca​mi jego po​li​czek. Kie​dy nie od​p o​wia​dał, pstryk​n ię​ciem opu​ści​ła osło​n ę prze​ciw​sło​n ecz​n ą, w któ​rej od spodu znaj​do​wa​ło się lu​ster​ko. Will wpa​trzył się we wła​sne od​bi​cie. Dziś rano, prze​su​wa​jąc po bro​dzie go​lar​ką zo​sta​wił wą​ski, nie​ogo​lo​n y pa​sek. Po​p a​trzył na swo​je oczy. Były pod​bie​gnię​te krwią. Nic dziw​n e​go, że lu​dzie bez prze​rwy po​wta​rza​li mu, że źle wy​glą​da. – To mor​der​stwo w Te​chwo​od… – pod​ję​ła Fa​ith. – Don​n el​ly był tam pierw​szy i to od nie​go wie​my, co się sta​ło. Will pstryk​n ię​ciem pod​n iósł osło​n ę prze​ciw​sło​n ecz​n ą. De​tek​tyw Leo Don​n el​ly był part​n e​rem Fa​ith, kie​dy pra​co​wa​ła w wy​dzia​le za​bójstw w APD. Miał nie​co iry​tu​ją​cy spo​sób by​cia, ale jego naj​gor​szą wadą był mier​n y umysł. – Roz​ma​wia​łaś z nim? – Nie. Roz​ma​wia​ła z nim Aman​da. – Urwa​ła na chwi​lę, za​p ew​n e chcąc dać Wil​lo​wi szan​sę, żeby za​p y​tał, co Aman​da po​wie​dzia​ła. Kie​dy nie ode​zwał się, po​ru​szy​ła cał​kiem inny te​mat. – Sły​sza​łam o two​im ojcu.

Will ga​p ił się przez okno. Fa​ith wy​bra​ła dro​gę dłuż​szą niż dłu​ga. Były lep​sze tra​sy, któ​ry​mi moż​n a omi​n ąć North Ave​n ue w dro​dze do Te​chwo​od. Tym​cza​sem Fa​ith przedar​ła się bocz​n y​mi dro​ga​mi do Mon​roe Dri​ve, a na​stęp​n ie, okrą​ża​jąc Pied​mont Park, skie​ro​wa​ła się do An​sley. Do​cho​dzi​ła szó​sta rano. Na North Ave​n ue nie wy​da​rzył się ża​den wy​p a​dek. – Mama mi o tym po​wie​dzia​ła. Chcia​ła, że​bym do ko​goś za​dzwo​n i​ła. Will przez okno przy​glą​dał się do​mom i apar​ta​men​tom. Wła​śnie mi​n ę​li kli​n i​kę we​te​ry​n a​ryj​n ą, gdzie Bet​ty do​sta​wa​ła swo​je za​strzy​ki. – Cho​dzi​ło o pew​n e​go go​ścia, z któ​rym kie​dyś cho​dzi​łam na rand​ki. Wy​da​je mi się, że kie​dyś go po​zna​łeś. Na​zy​wa się Sam Law​son. Pra​cu​je jako re​p or​ter dla „AJC”. „Atlan​ta Jo​ur​n al-Con​sti​tu​tion”. Will na​wet nie chciał my​śleć, co kry​je się za proś​bą Eve​lyn Mit​chell. Przy​p usz​czał, że Aman​da po​zwo​li​ła so​bie na ma​kia​we​licz​n y ruch, pró​bu​jąc z wy​p rze​dze​n iem wpły​n ąć na to, co uka​że się w ga​ze​tach. Sara co​dzien​n ie czy​ta​ła „AJC”. Była je​dy​n ą zna​n ą mu oso​bą, któ​rej wciąż do​star​cza​n o ga​ze​ty do domu. Czy wła​śnie w ten spo​sób Sara od​kry​je praw​dę? Już wy​obra​żał so​bie te​le​fon od niej. O ile za​dzwo​n i. Może wca​le nie za​mie​rza​ła tego ro​bić. Może uzna​ła, że to do​sko​n a​ła oka​zja do wy​co​fa​n ia się z tego cze​goś, co na​ro​dzi​ło się po​mię​dzy nimi. Osta​tecz​n ie nie bra​ko​wa​ło jej spry​tu. – Wła​śnie w ten spo​sób w ze​szłym ty​go​dniu Aman​da do​wie​dzia​ła się, że twój oj​ciec do​stał zwol​n ie​n ie wa​run​ko​we. – Fa​ith znów za​mil​kła na chwi​lę, naj​wy​raź​n iej ocze​ku​jąc ja​kiejś od​p o​wie​dzi. – Sam za​dzwo​n ił do biu​ra i po​p ro​sił ją o ko​men​tarz. Chciał wie​dzieć, ja​kie uczu​cia obu​dzi​ła w niej wieść, że twój oj​ciec zna​lazł się z po​wro​tem na wol​n o​ści. Fa​ith za​trzy​ma​ła się na czer​wo​n ym świe​tle. – Ale Sam nie bę​dzie cią​gnął tego te​ma​tu. Za​p cha​łam go kil​ko​ma de​ta​la​mi o gan​gu mo​to​cy​klo​wym, któ​ry APD zgar​n ę​ła za roz​p ro​wa​dza​n ie me​tam​fe​ta​mi​n y w eks​p e​ry​men​tal​n ej szko​le spo​łecz​n ej. To pierw​szo​rzęd​n y ma​te​riał, ar​ty​kuł na pierw​szą stro​n ę. Sam z pew​n o​ścią nie bę​dzie wra​cał do po​p rzed​n iej spra​wy. Will za​p a​trzył się na za​ciem​n io​n y pas An​sley Mall. Skle​p y na pię​trze jesz​cze nie zo​sta​ły otwar​te. Oświe​tlo​n e po​miesz​cze​n ia po​ły​ski​wa​ły sła​bo w bla​sku wcze​sne​go ran​ka. Na​gle Wil​la ogar​n ę​ło dziw​n e wra​że​n ie, że wła​śnie wio​zą go do szpi​ta​la na ope​ra​cję. Że mają mu od​jąć ja​kąś część cia​ła. Bę​dzie mu​siał się z tego po​zbie​rać. Bę​dzie mu​siał ja​koś opa​n o​wać wła​sne zmy​sły, żeby wię​cej nie czuć tej zie​ją​cej pust​ki. – Coś ty zro​bił ze swo​imi rę​ka​mi? – Usły​szał py​ta​n ie Fa​ith. Spró​bo​wał po​ru​szyć pal​ca​mi. Na​wet samo zgi​n a​n ie ich po​wo​do​wa​ło spo​ry dys​kom​fort. Zra​n io​n a kost​ka pul​so​wa​ła w rytm ude​rzeń ser​ca. W każ​dym sta​wie bo​le​śnie od​czu​wał skut​ki swo​jej nie​daw​n ej wy​p ra​wy do piw​n i​cy. Fa​ith we​szła w ostry za​kręt, któ​ry wy​p ro​wa​dził ich na Czter​n a​stą Uli​cę. – W każ​dym ra​zie przej​rza​łam akta jego spra​wy – po​wie​dzia​ła. Will był wię​cej niż obe​zna​n y ze wszyst​ki​mi zbrod​n ia​mi, któ​re po​p eł​n ił jego oj​ciec. – Miał szczę​ście, że wy​krę​cił się od kuli. Mó​wię o spra​wie Fur​ma​n a. To było w Geo​r​gii we wcze​snych la​tach sie​dem​dzie​sią​tych. – Do​kład​n ie w 1972 roku – do​p o​wie​dział Will. Był to prze​ło​mo​wy mo​ment w hi​sto​rii. Sąd Naj​wyż​szy cza​so​wo za​wie​sił wów​czas wy​ko​ny​wa​n ie kary śmier​ci. Kil​ka lat wcze​śniej lub póź​n iej oj​ciec Wil​la zo​stał​by ska​za​n y przez sąd sta​n u Geo​r​gia na śmierć. – Pierw​szą oso​bą, któ​rą stra​co​n o po Fur​ma​n ie był Gary Gil​mo​re – do​koń​czył Will.

– Ach, ten se​ryj​n y za​bój​ca, tak? W Utah? Fa​ith uwiel​bia​ła czy​tać o zbio​ro​wych mor​der​stwach. To było ta​kie spe​cy​ficz​n e hob​by, któ​re czę​sto oka​zy​wa​ło się przy​dat​n e. – Czy moż​n a uznać coś za ma​so​wą zbrod​n ię, je​śli zgi​n ę​ły tyl​ko dwie oso​by? – spy​tał Will. – My​ślę, że dwie wy​star​czą, je​śli zbrod​n ie zo​sta​ły po​p eł​n io​n e w krót​kim od​stę​p ie cza​su. – Są​dzi​łem, że mu​szą być przy​n ajm​n iej trzy ofia​ry. – Chy​ba tyl​ko w wy​p ad​ku se​ryj​n ych za​bój​ców. Fa​ith wy​ję​ła swo​je​go iPho​n e’a. Kciu​kiem prze​su​wa​ła coś na wy​świe​tla​czu, jed​n o​cze​śnie cze​ka​jąc, aż bę​dzie mo​gła wy​ko​n ać nie​le​gal​n y skręt w Pe​a ch​tree. Will wpa​trzył się w głąb Czter​n a​stej Uli​cy. Z tego miej​sca nie mógł do​strzec ho​te​lu „Four Se​a sons”, ale wie​dział, że znaj​du​je się za​le​d​wie dwa skrzy​żo​wa​n ia da​lej. Przy​p usz​czal​n ie wła​śnie dla​te​go Fa​ith zde​cy​do​wa​ła się, żeby tu​taj skrę​cić. Wie​dzia​ła, że jego oj​ciec miesz​ka w tym ho​te​lu. Will za​sta​n a​wiał się, czy o tej po​rze jesz​cze leży w łóż​ku. Ten czło​wiek spę​dził w wię​zie​n iu prze​szło trzy​dzie​ści lat. Ra​czej wy​da​wa​ło się nie​moż​li​we, żeby lu​bił dłu​go sy​p iać. Może już zdą​żył za​mó​wić śnia​da​n ie do po​ko​ju? An​gie mó​wi​ła, że on co​dzien​n ie rano ćwi​czy na si​łow​n i. Może wła​śnie tre​n u​je na bież​n i, oglą​da​jąc któ​ryś z po​ran​n ych pro​gra​mów i pla​n u​jąc, co bę​dzie ro​bił przez cały dzień? – No pro​szę. Dwie lub trzy ofia​ry kwa​li​fi​ku​ją zbrod​n ię jako ma​so​wą. Fa​ith z po​wro​tem wrzu​ci​ła iPho​n e’a do pod​staw​ki na ku​bek i skrę​ci​ła w prze​ciw​n ą stro​n ę niż na​ka​zy​wa​ła sy​gna​li​za​cja. – Czy mo​że​my po​roz​ma​wiać te​raz o two​im ojcu? – Wie​dzia​łaś, że wzdłuż Pe​a ch​tree Stre​et prze​bie​ga znaj​du​ją​cy się w Geo​r​gii od​ci​n ek li​n ii kon​ty​n en​tal​n e​go dzia​łu wód? – zmie​n ił te​mat. – Deszcz, któ​ry pada po tej stro​n ie dro​gi, spły​wa do Atlan​ty​ku. Deszcz po tam​tej za​si​la wody za​to​ki. Może po​my​li​łem stro​n y, ale ro​zu​miesz isto​tę rze​czy? – Wiesz, Will, to na​p raw​dę fa​scy​n u​ją​ce. – Ca​ło​wa​łem się z An​gie. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, żeby Fa​ith wje​cha​ła na chod​n ik. Szarp​n ię​ciem za​wró​ci​ła sa​mo​chód z po​wro​tem na pas jezd​n i. Przez mo​ment za​cho​wy​wa​ła spo​kój, ale w koń​cu nie wy​trzy​ma​ła. – Ty pie​p rzo​n y idio​to… Czuł, że za​słu​żył na ten epi​tet, a na​wet na wię​cej. – I co za​mie​rzasz te​raz zro​bić? – Sam nie wiem. – Znów za​p a​trzył się przez okno. Je​cha​li te​raz pro​sto w gę​stwi​n ę cen​trum. – Chy​ba będę mu​siał po​wie​dzieć o tym Sa​rze. – O nie, tego na pew​n o nie mu​sisz ro​bić – wy​p a​li​ła na​tych​miast. – Zwa​rio​wa​łeś? Do​sta​niesz kopa w dupę i won. Pew​n ie Sara po​win​n a tak po​stą​p ić. Nie ma mowy, żeby Will zdo​łał jej wy​tłu​ma​czyć, że ten naj​bar​dziej wy​świech​ta​n y fra​zes na świe​cie w tym kon​kret​n ym wy​p ad​ku cał​ko​wi​cie zga​dzał się z praw​dą – ten po​ca​łu​n ek na​p raw​dę nie miał żad​n e​go zna​cze​n ia. Dla Wil​la sta​no​wił przy​p o​mnie​n ie, że Sara jest je​dy​n ą ko​bie​tą, z któ​rą pra​gnie dzie​lić ży​cie; może w ogó​le pierw​szą ko​bie​tą, z któ​rą tak na​p raw​dę chciał być. Dla An​gie ten po​ca​łu​n ek zna​czył tyle, ile dla psa zna​czy pod​n ie​sie​n ie tyl​n ej łapy przy hy​dran​cie prze​ciw​p o​ża​ro​wym. Fa​ith za​da​ła na​stęp​n e py​ta​n ie.

– Czy ty chcesz być z An​gie? – Nie. – Po​krę​cił gło​wą. – Ab​so​lut​n ie nie. – Czy było coś jesz​cze? Przy​p o​mniał so​bie, jak mu​snął jej pierś. – Nie… – Nie za​mie​rzał z Fa​ith wda​wać się w żad​n e szcze​gó​ły. – Nie do​szło do żad​n e​go kon​tak​tu mię​dzy… – Okay, ro​zu​miem. – Skrę​ci​ła w North Ave​n ue. – Jezu, Will… Cze​kał, aż do​koń​czy. – Nie mo​żesz po​wie​dzieć o tym Sa​rze. – Nie mogę ni​cze​go przed nią ukry​wać. Za​śmia​ła się tak do​n o​śnie, że aż roz​bo​la​ły go uszy. – No chy​ba so​bie ze mnie kpisz! Chcesz mi wmó​wić, że Sara wie o two​im ojcu? Że wie o jego… – Nie. Fa​ith nie za​wra​ca​ła so​bie gło​wy ukry​wa​n iem swo​je​go nie​do​wie​rza​n ia. – No cóż, w ta​kim ra​zie nie po​zwól, żeby ten epi​zod był je​dy​n ą rze​czą, w któ​rej bę​dziesz z nią szcze​ry do bólu. – To jest co in​n e​go. – My​ślisz, że An​gie jej po​wie? Will po​trzą​snął gło​wą. Być może ko​deks mo​ral​n y An​gie nie był ła​twy do roz​szy​fro​wa​n ia, ale Will wie​dział, że An​gie nig​dy by nie po​wie​dzia​ła Sa​rze o ich po​ca​łun​ku. O wie​le le​p iej było wy​ko​rzy​stać ten in​cy​dent do tor​tu​ro​wa​n ia Wil​la. Fa​ith od razu prze​szła do sed​n a spra​wy. – Je​śli to wię​cej się nie po​wtó​rzy i je​śli fak​tycz​n ie ten po​ca​łu​n ek nic nie zna​czył, to po pro​stu bę​dziesz mu​siał żyć z po​czu​ciem winy. Albo żyć bez Sary. Will nie mógł dłu​żej o tym roz​ma​wiać. Znów ga​p ił się przez okno. Wła​śnie za​trzy​ma​li się na czer​wo​n ym świe​tle. Świa​tła znaj​do​wa​ły się na skrzy​żo​wa​n iu obok Var​si​ty. Za parę go​dzin będą się tu kłę​bić ulicz​n i sprze​daw​cy, przy​le​p ia​jąc na sa​mo​cho​dach wiel​kie nu​me​ry i zbie​ra​jąc za​mó​wie​n ia. Pani Flan​n i​gan mia​ła zwy​czaj raz w mie​sią​cu za​bie​rać star​sze dzie​ci do Var​si​ty. W na​gro​dę za do​bre za​cho​wa​n ie. – Czy kie​dy​kol​wiek roz​ma​wia​łeś z de​tek​ty​wa​mi, któ​rzy pra​co​wa​li nad spra​wą two​jej mat​ki? – py​ta​ła Fa​ith. – Je​den znik​n ął. Ktoś mó​wił mi, że chy​ba prze​p ro​wa​dził się do Mia​mi. Dru​gi zmarł na AIDS na po​cząt​ku lat osiem​dzie​sią​tych. – Może któ​ryś z nich zo​sta​wił ro​dzi​n ę? – Ni​ko​go, kogo uda​ło​by mi się od​szu​kać. Praw​dę mó​wiąc, nie szu​kał zbyt gor​li​wie. To było jak roz​dra​p y​wa​n ie stru​p a. W koń​cu nad​cho​dził ten mo​ment, kie​dy za​czy​n a​ła le​cieć krew. – Aż nie chce mi się my​śleć, ile razy roz​ma​wia​łam z tobą na prze​strze​n i ostat​n ich dwóch lat, a ty nig​dy o tym mi nie po​wie​dzia​łeś. Will po​zwo​lił, żeby sama do​my​śli​ła się, dla​cze​go. Fa​ith prze​cię​ła au​to​stra​dę mię​dzy​sta​n o​wą. Bur​sy wznie​sio​n e dla lek​ko​a tle​tów przed igrzy​ska​mi olim​p ij​ski​mi no​si​ły te​raz logo Geo​r​gia Tech. Sta​ry sta​dion tak​że zo​stał prze​bu​do​wa​n y. Uli​ce były świe​żo wy​bru​ko​wa​n e. Wstaw​ki z ce​gły ozda​bia​ły chod​n i​ki dla pie​szych.

Na​wet o tak wcze​snej po​rze mnó​stwo stu​den​tów znaj​do​wa​ło się na uli​cach, upra​wia​jąc jog​ging. Fa​ith skrę​ci​ła na na​stęp​n ych świa​tłach. Zna​ła ten re​jon znacz​n ie le​p iej niż Will. Ostat​n io jej syn za​p i​sał się do Geo​r​gia Tech, a mat​ka nie​gdyś ro​bi​ła tu dok​to​rat. Fa​ith skoń​czy​ła czte​ro​let​n ie stu​dia na uni​wer​sy​te​cie, więc mia​ła od​p o​wied​n ie kwa​li​fi​ka​cje, żeby zna​leźć za​trud​n ie​n ie w GBI. Wy​su​n ę​ła zza osło​n y prze​ciw​sło​n ecz​n ej coś w ro​dza​ju no​tat​n i​ka. Will za​uwa​żył, że mia​ła tam za​p i​sa​n e wska​zów​ki. Wy​raź​n ie zwol​n i​ła, po​mru​ku​jąc pod no​sem: Cen​ten​n ial Park North… Tam je​dzie​my… Wresz​cie skrę​ci​ła w bocz​n ą ulicz​kę, wrzu​ca​jąc niż​szy bieg, gdy pod​jeż​dża​li pod górę. Cały re​jon zaj​mo​wa​ły ele​ganc​kie apar​ta​men​tow​ce z ce​gły oraz wiel​ko​miej​skie ka​mie​n i​ce. Sa​mo​cho​dy na uli​cach tak​że spra​wia​ły nie​złe wra​że​n ie – prze​waż​n ie były to now​sze wer​sje to​yot i for​dów, od cza​su do cza​su roz​dzie​lo​n e przez ja​kieś bmw. Tra​wa była sta​ran​n ie przy​strzy​żo​n a, a okna i oka​p y da​chów po​ma​lo​wa​n e na nie​ska​zi​tel​n ą biel. Nie​mal wszyst​kie bal​ko​n y upstrzo​n e były an​te​n a​mi sa​te​li​tar​n y​mi. W za​my​śle dziel​n i​ca była prze​zna​czo​n a dla róż​n ych grup spo​łecz​n ych, co w prak​ty​ce ozna​cza​ło, że garst​ka uboż​szych lu​dzi gnieź​dzi​ła się w mniej oka​za​łych bu​dyn​kach, resz​ta zaś dą​ży​ła do sta​łe​go po​więk​sza​n ia swo​ich do​cho​dów. Will wy​obra​żał so​bie, że nie​któ​rzy le​p iej sy​tu​owa​n i stu​den​ci wolą miesz​kać tu​taj niż w bur​sach, gdzie prze​by​wał rów​n ież syn Fa​ith. – Zell Mil​ler Cen​ter. – Fa​ith prze​czy​ta​ła na​p is na ta​bli​cy. – Wspól​n o​ta Miesz​ka​n io​wa Clark Ho​well, to tu je​dzie​my. Zwol​n i​ła tak bar​dzo, że sa​mo​chód czoł​gał się wzdłuż kra​węż​n i​ka. Zresz​tą żad​n e wska​zów​ki nie były już po​trzeb​n e. Dwa ra​dio​wo​zy blo​ko​wa​ły uli​cę, zaś po​li​cyj​n a ta​śma od​dzie​la​ła grup​kę miesz​kań​ców dziel​n i​cy. Więk​szość z nich była w pi​ża​mach i w szla​fro​kach. Kil​ku ama​to​rów jog​gin​gu za​trzy​ma​ło się, żeby spraw​dzić, co tam się dzie​je. Fa​ith mu​sia​ła prze​je​chać kil​ka kwar​ta​łów, za​n im uda​ło jej się zna​leźć wol​n e miej​sce do par​ko​wa​n ia. Wresz​cie za​trzy​ma​ła się na po​bo​czu, za​cią​ga​jąc ręcz​n y ha​mu​lec. – Do​brze się czu​jesz? – zwró​ci​ła się do Wil​la. Z po​cząt​ku miał za​miar zi​gno​ro​wać jej py​ta​n ie, ale to wy​da​wa​ło się nie w po​rząd​ku. – Za​raz się prze​ko​n a​my – mruk​n ął i wy​siadł z auta, za​n im zdą​ży​ła co​kol​wiek po​wie​dzieć. Ulicz​n e lam​p y wciąż świe​ci​ły, do​da​jąc swój blask do bla​sku wscho​dzą​ce​go słoń​ca. Dwa he​li​kop​te​ry na​le​żą​ce do sta​cji te​le​wi​zyj​n ych wi​sia​ły nad gło​wa​mi ga​p iów, a ich wi​ru​ją​ce śmi​gła z mo​n o​ton​n ym szu​mem prze​ci​n a​ły po​wie​trze. Na uli​cy po​n i​żej roz​lo​ko​wa​ła się więk​szość dzien​n i​ka​rzy. Ka​me​ry zo​sta​ły już usta​wio​n e na trój​n o​gach, a re​p or​te​rzy spo​rzą​dza​li no​tat​ki, jed​n o​cze​śnie spraw​dza​jąc, jak się sami pre​zen​tu​ją. Will nie oglą​dał się na Fa​ith. Od razu ru​szył w stro​n ę miej​sca zbrod​n i, gdzie – jak wi​dział – cze​ka​ła Aman​da Wa​gner. Jed​n a jej ręka opie​ra​ła się na tem​bla​ku i był to je​dy​n y wi​docz​n y ślad nocy spę​dzo​n ej w szpi​ta​lu. Aman​da sta​ła z boku chod​n i​ka, ubra​n a jak zwy​kle w jed​n o​ko​lo​ro​wą spód​n i​cę, bluz​kę i ża​kiet. Dwaj krzep​cy po​li​cjan​ci z pa​tro​lu spo​glą​da​li na nią z góry, ki​wa​jąc gło​wa​mi, pod​czas gdy ona wy​da​wa​ła im roz​ka​zy. Wy​glą​da​li jak dwaj gra​cze w cza​sie me​czu fut​bo​lo​we​go, któ​rzy tło​czą się przed wy​rzu​ce​n iem pił​ki. Gdy Will i Fa​ith szli w jej kie​run​ku, obaj po​li​cjan​ci ru​szy​li bie​giem w stro​n ę gru​p y świad​ków, za​p ew​n e po to, żeby spi​sać ich na​zwi​ska i zro​bić zdję​cia, któ​re na​stęp​n ie mo​gli prze​pu​ścić przez po​li​cyj​n ą bazę da​n ych. Aman​da wszyst​kie swo​je śledz​twa pro​wa​dzi​ła zgod​n ie z za​sa​da​mi sta​rej szko​ły. Sta​ra​jąc się po​ru​szyć ławę przy​się​głych, nie po​le​ga​ła je​dy​n ie na

prób​kach krwi ani na po​je​dyn​czym wło​sie. Pra​co​wa​ła nad każ​dą spra​wą do​p ó​ty, do​p ó​ki nie zna​la​zła roz​wią​za​n ia, któ​re nie mo​gło już bu​dzić wąt​p li​wo​ści w ni​kim, kto nie był po​zba​wio​n y zdro​we​go roz​sąd​ku. Nie za​wra​ca​ła so​bie gło​wy żad​n y​mi grzecz​n o​ścia​mi. – Nie chcę cię tu​taj wi​dzieć. – Więc dla​cze​go do mnie dzwo​n i​łaś? – Po​n ie​waż wie​dzia​łam, że za żad​n e skar​by świa​ta nie bę​dziesz chciał tego od​p u​ścić. Nie cze​ka​ła na jego od​p o​wiedź. Od​wró​ci​ła się na pię​cie i żwa​wo ru​szy​ła w stro​n ę bu​dyn​ku. Will z ła​two​ścią do​trzy​my​wał jej kro​ku. Fa​ith za​cho​wa​ła się w dość nie​ty​p o​wy dla sie​bie spo​sób, bo wy​raź​n ie trzy​ma​ła dy​stans, wlo​kąc się parę me​trów za nimi. – Mu​si​my za​cho​wać szcze​gól​n ą ostroż​n ość przed pod​ję​ciem ja​kich​kol​wiek dzia​łań – ode​zwa​ła się Aman​da. – Jak wiesz, kie​dyś cały ten ob​szar zaj​mo​wa​ły slum​sy. Przed olim​p ia​dą wła​dze sta​n o​we zde​cy​do​wa​ły się je opróż​n ić. Mia​sto tak​że mia​ło w tym swój udział. Tech do​stał ka​wa​łek. Za​rząd zie​le​n i tak​że miał coś do ga​da​n ia. Po​dob​n ie jak za​rząd osie​dla. I re​jestr hi​sto​rycz​n y, choć był​by to nie​zły dow​cip, gdy​by dla tego te​re​n u pro​wa​dzo​n o coś ta​kie​go. Mamy tu wię​cej ju​rys​dyk​cji niż wo​zów trans​mi​syj​n ych. Na ra​zie APD uzu​p eł​n ia na​sze dzia​ła​n ia, ale to nasi tech​n i​cy i nasz ko​ro​n er zaj​mu​ją się do​wo​da​mi. – Chcę być obec​n y pod​czas sek​cji zwłok. – Jesz​cze upły​n ie wie​le go​dzin, za​n im… – Nie szko​dzi. Po​cze​kam. – Na​p raw​dę są​dzisz, że to do​bry po​mysł? Will po​my​ślał, że to okrop​n y po​mysł, ale to nie mo​gło go po​wstrzy​mać. – Bę​dziesz mu​sia​ła ścią​gnąć go tu​taj na prze​słu​cha​n ie. – Dla​cze​go mia​ła​bym to ro​bić? Fakt, że jej głos brzmiał tak roz​sąd​n ie, spra​wił, że Will miał ocho​tę ją ude​rzyć. – Czy​ta​łaś akta do​ty​czą​ce mo​je​go ojca. Za​trzy​ma​ła się i pod​n io​sła na nie​go wzrok. – Owszem. – Czy uwa​żasz, że to czy​sty przy​p a​dek, że on wła​śnie wy​szedł z wię​zie​n ia i chwi​lę po​tem zna​le​zio​n o nie​ży​wą stu​dent​kę, któ​rej cia​ło ktoś po​rzu​cił na te​re​n ie Te​chwo​od? – No cóż, za​wsze może mieć miej​sce ja​kiś zbieg oko​licz​n o​ści. – W zwy​kłej pew​n o​ści sie​bie Aman​dy po​ja​wi​ły się te​raz wy​raź​n e pęk​n ię​cia. – Nie mogę spro​wa​dzić go tu​taj, ot tak, bez kon​kret​n ej przy​czy​n y. A pra​wa oby​wa​tel​skie? A Czwar​ta Po​p raw​ka? Czy to nie brzmi zna​jo​mo? – Zda​je się, że wcze​śniej to nie było dla cie​bie żad​n ą prze​szko​dą. – Od​kry​łam, że w pa​ra​gra​fach, któ​re do​ty​czą bia​łych i bo​ga​tych, uni​ka się ta​kich nie​przy​jem​n o​ści. Will zdał so​bie spra​wę, że zno​wu za​p ę​dzi​ła go do na​roż​n i​ka. – Mimo to… – Nie ma o czym mó​wić. – Aman​da nadal szła przed sie​bie. – Mamy wstęp​n ą iden​ty​fi​ka​cję Ash​le​igh Sny​der. W kon​te​n e​rze na śmie​ci zna​le​zio​n o jej to​reb​kę. W środ​ku znaj​do​wa​ły się kar​ty kre​dy​to​we, lecz nie było pra​wa jaz​dy. Ani go​tów​ki. – Brzmi cał​kiem zna​jo​mo. – Dzię​ki Bogu za Sun​shi​n e Laws.

Obo​wią​zu​ją​ca w Geo​r​gii usta​wa o swo​bo​dzie prze​p ły​wu in​for​ma​cji była jed​n ą z bar​dziej li​be​ral​n ych na te​re​n ie ca​łe​go kra​ju. To pra​wo cie​szy​ło się uzna​n iem zwłasz​cza wśród więź​niów. – On miesz​ka w ho​te​lu „Four Se​a sons” – po​wie​dział Will. – Wiem – przy​zna​ła. – Wczo​raj po po​łu​dniu na dwie go​dzi​n y stra​ci​li​śmy go z oczu, ale to wię​cej się nie po​wtó​rzy. – Jest na wol​n o​ści od pra​wie dwóch mie​się​cy. Aman​da nie od​p o​wie​dzia​ła od razu. – Nig​dy nie mo​głam zro​zu​mieć, dla​cze​go więź​n iów zwal​n ia się przed​ter​mi​n o​wo za do​bre za​cho​wa​n ie. Wię​zie​n ie to wię​zie​n ie. Czy nie po​wi​n ie​n eś do​brze za​cho​wy​wać się przez cały czas? – Kie​dy wy​cho​dził, nikt nie ra​czył mi o tym po​wie​dzieć. – Rzecz w tym, Will, że two​je akta zo​sta​ły za​mknię​te. Nie mie​li pra​wa cię za​wia​da​miać, o ile sam się do nich nie zgło​si​łeś. – Oj​ciec miał umrzeć w wię​zie​n iu. – Wiem. Je​den z po​li​cjan​tów za​wo​łał Aman​dę. – Dok​tor Wa​gner? – Wy dwo​je idź​cie da​lej – po​le​ci​ła i za​trzy​ma​ła się, żeby po​cze​kać na po​li​cjan​ta. Will wy​ko​n ał po​le​ce​n ie, a Fa​ith mu​sia​ła pod​biec, żeby się z nim zrów​n ać. – O co cho​dzi​ło? – spy​ta​ła. Mógł je​dy​n ie po​trzą​snąć gło​wą, bo wła​śnie wcho​dzi​li na par​king. Te​ren był wy​raź​n ie po​chy​ły. Na sa​mym koń​cu gru​p a de​tek​ty​wów pół​okrę​giem ota​cza​ła le​żą​ce na zie​mi zwło​ki. Ko​bie​ta spo​czy​wa​ła przed spo​rych roz​mia​rów śmiet​n i​kiem z ce​gły, we​wnątrz któ​re​go znaj​do​wał się kon​te​n er. Wiel​kie me​ta​lo​we drzwi sta​ły otwo​rem. Za​mek zwi​sał z za​trza​sku, kół​ko było wy​ła​ma​n e. Ktoś zdą​żył ozna​czyć je żół​tą ta​śmą, żeby mo​gły zna​leźć się w ka​ta​lo​gu do​wo​dów rze​czo​wych. Will ro​zej​rzał się do​oko​ła, od​n o​sił wra​że​n ie, że ktoś go ob​ser​wu​je. Albo może do​p a​dła go pa​ra​n o​ja. Uważ​n ym spoj​rze​n iem prze​cze​sał cały ob​szar. Do​kład​n ie po prze​ciw​n ej stro​n ie znaj​do​wał się dom kul​tu​ry. Wo​kół par​kin​gu wzno​si​ło się kil​ka apar​ta​men​tow​ców. Bia​łe bra​my ga​ra​żo​we na tle ce​gla​n ych ścian wy​glą​da​ły jak zęby, któ​re tkwią w czer​wo​n a​wych dzią​słach. W pew​n ej od​le​gło​ści znaj​do​wał się plac za​baw z tu​n e​la​mi w ja​skra​wych ko​lo​rach oraz huś​taw​ka​mi. Na ho​ry​zon​cie ma​ja​czył biu​ro​wiec Coca-Coli. Gdy​by Will zmru​żył oczy, spo​glą​da​jąc wstecz po​p rzez au​to​stra​dę mię​dzy​sta​n o​wą, mógł​by do​strzec zna​jo​mą, pa​ste​lo​wą fa​sa​dę ho​te​lu „Four Se​a sons”. – Ko​lej​n a spra​wa roz​wią​za​n a przez wspa​n ia​łe GBI – za​śmiał się Leo Don​n el​ly, nie wy​pusz​cza​jąc z ust pa​p ie​ro​sa. De​tek​tyw z wy​dzia​łu za​bójstw jak zwy​kle miał na so​bie brą​zo​wa​wy gar​n i​tur, któ​ry za​pew​n e był po​gnie​cio​n y już wcze​snym ran​kiem, kie​dy pod​n o​sił go z pod​ło​gi. Jego nowy part​n er, mło​dy fa​cet o na​zwi​sku Ja​mal Hod​ge, po​wi​tał Fa​ith ski​n ie​n iem gło​wy. Leo mru​gnął do niej. – Hej, Mit​chell, ależ ty masz cyc​ki! Do​my​ślam się, że wciąż kar​misz pier​sią? – Od​p ieprz się, Leo – wark​n ę​ła, wyj​mu​jąc z to​reb​ki no​tes. – O któ​rej do​sta​li​ście we​zwa​nie?

Leo wy​jął swój no​tes. – O czwar​tej trzy​dzie​ści osiem tego uro​cze​go po​ran​ka. Do​zor​ca przy​szedł na swo​ją zmia​nę, zo​ba​czył ją i ze stra​chu do​stał bzi​ka. Gość na​zy​wa się Otay Ke​eho​le. – Utay Keo – po​p ra​wił Ja​mal. – Co za bez​czel​n y gów​n iarz. – Leo ob​rzu​cił go pa​skud​n ym spoj​rze​n iem. – Ooo… Tay stu​diu​je w Tech. Ma dwa​dzie​ścia czte​ry lata i miesz​ka z uko​cha​n ą ma​muś​ką. Nig​dy do​tąd nie był no​to​wa​n y. – Jak on wam pa​su​je? – spy​ta​ła Fa​ith. – Ra​czej mało praw​do​p o​dob​n e. – Ja​mal po​spie​szył z od​p o​wie​dzią. Leo ode​grał małą sce​n ę i wy​stu​dio​wa​n ym ru​chem za​mknął swój no​tes. Po​tem za​cią​gnął się pa​p ie​ro​sem, wbi​ja​jąc spoj​rze​n ie w Ja​ma​la. – Dzie​ciak przed dwo​ma laty wy​je​chał z Kam​bo​dży. Sam za​p ra​co​wał na stu​denc​ką wizę. Do​bro​wol​n ie zgo​dził się na po​bra​n ie od​ci​sków pal​ców i pod​dał się ba​da​n iu DNA. Nie fi​gu​ru​je w żad​n ych re​je​strach. Nie miał mo​ty​wu. Je​stem pe​wien, że zda​rzy​ło mu się prze​le​cieć kil​ka pro​sty​tu​tek – kto tego nie ro​bił? – ale te​raz na​wet nie ma sa​mo​cho​du. Przy​je​chał tu​taj au​to​bu​sem. – Zi​den​ty​fi​ko​wa​łeś ofia​rę na pod​sta​wie kart kre​dy​to​wych? – za​in​te​re​so​wał się Will. Ja​mal wy​cią​gnął przed sie​bie ręce, wska​zu​jąc, że to Leo po​wi​n ien od​p o​wie​dzieć. – Je​ste​śmy dość pew​n i, że to Ash​le​igh Sny​der – od​p arł Leo. – Co praw​da ma zma​sa​kro​wa​n ą twarz, ale zdra​dzi​ły ją blond wło​sy. – Za​wia​do​mi​li​ście już ro​dzi​n ę? – py​tał da​lej Will. – Mat​ka nie żyje, a oj​ciec wła​śnie wra​ca sa​mo​lo​tem z po​dró​ży służ​bo​wej do Salt Lake. Po​wi​n ien do​trzeć tu dziś po po​łu​dniu. – Po​p ro​si​li​śmy o kar​tę sto​ma​to​lo​gicz​n ą – do​dał Ja​mal. – Wspa​n ia​le, wiel​kie dzię​ki – wy​mam​ro​ta​ła Fa​ith. Przy​p usz​czal​n ie roz​my​śla​ła wła​śnie o nie​szczę​snym ojcu de​n at​ki, jego dłu​giej dro​dze po​wrot​n ej do domu i o tej chwi​li w kost​n i​cy, kie​dy jego ży​cie na za​wsze ule​gnie zmia​n ie. Wszy​scy od​wró​ci​li się z po​wro​tem w stro​n ę kon​te​n e​ra. Tłum ga​p iów zdą​żył się roz​p ro​szyć i tech​n i​cy kry​mi​n al​n i mo​gli roz​p o​cząć żmud​n ą ro​bo​tę ka​ta​lo​go​wa​n ia przed​mio​tów zna​le​zio​n ych na miej​scu zbrod​n i. Will spoj​rzał w dół, na zwi​n ię​te cia​ło mar​twej ko​bie​ty. Dłu​gie blond wło​sy oka​la​ły jej twarz. Le​ża​ła na ple​cach, z od​rzu​co​n y​mi na bok rę​ko​ma, i nad​garst​ka​mi skie​ro​wa​n y​mi ku nie​bu. Jej twarz przy​p o​mi​n a​ła krwa​wą mia​zgę, nie do roz​p o​zna​n ia pew​n ie na​wet dla naj​bliż​szych. Pa​znok​cie u rąk po​ma​lo​wa​n e były ja​skra​wo czer​wo​n ym la​kie​rem. Krew skle​iła ubra​n ia ze skó​rą. Will mógł je​dy​n ie do​my​ślać się, co kry​je się pod ob​ci​słym T-shir​tem i spód​n i​cą w kwia​ty. Leo za​brał głos. – Jest tu​taj coś, cze​go nie wi​du​je się co​dzien​n ie. Gość tak dłu​go grzmo​cił ją pię​ścia​mi po brzu​chu, aż wy​sra​ła całe je​li​ta. Ta​kie​go gów​n a nie zo​ba​czysz na​wet na You Tube – za​chi​cho​tał ci​cho. – Przy​n ajm​n iej do​p ó​ki nie zdo​łam roz​k​mi​n ić, jak dzia​ła ka​me​ra w moim te​le​fo​n ie. – Boże, zli​tuj się nad nami – mruk​n ął Ja​mal i ru​szył w stro​n ę Char​lie​go Re​eda, śled​cze​go kry​mi​n al​n e​go z GBI. – Chodź tu, Hod​ge – za​wo​łał za nim Leo. – To na​p raw​dę śmiesz​n e.

– Cał​kiem nie​źle, Leo – za​uwa​ży​ła Fa​ith. – Czyż​byś na​p raw​dę chciał wku​rzyć wnu​ka wi​ce​sze​fa po​li​cji? Will zer​k​n ął na nią z uko​sa. Jej głos lek​ko drżał. Nig​dy nie ra​dzi​ła so​bie zbyt do​brze z wi​do​kiem ciał ofiar, ale ja​koś trzy​ma​ła się dzię​ki wła​sne​mu upo​ro​wi i de​ter​mi​n a​cji. Jed​n o pęk​n ię​cie w sko​ru​p ie i Leo lub ktoś po​dob​n y do nie​go za​ła​twi, że na po​ran​n ych od​p ra​wach oso​ba Fa​ith sta​n ie się te​ma​tem żar​tów ca​łe​go od​dzia​łu. Fa​ith któ​re​goś razu w przy​p ły​wie szcze​ro​ści zwie​rzy​ła się Wil​lo​wi, że pra​ca z Leo przy​p o​mi​n a ob​ser​wo​wa​n ie po​czy​n ań na​krę​ca​n ej mał​p y, któ​ra nie może tra​fić w cym​ba​ły. Will nie mu​siał py​tać, czy Fa​ith do​brze się czu​je. Za​miast tego ukląkł przy zwło​kach, za​cho​wu​jąc od​p o​wied​n ią od​le​głość, żeby nie zo​sta​wić śla​dów. Fo​to​gra​fo​wie kry​mi​n al​n i nie cze​ka​li, aż wzej​dzie słoń​ce. Cy​fro​we apa​ra​ty i kom​p u​te​ry zaj​mo​wa​ły cały blat roz​kła​da​n e​go sto​li​ka. Jed​n a z ko​biet włą​czy​ła ge​n e​ra​tor z sil​n i​kiem die​sla. Za​mi​ga​ły kse​n o​n o​we lam​p y. Ręka ofia​ry moc​n o od​ci​n a​ła się od czer​n i as​fal​tu, a po​ma​lo​wa​n e pa​znok​cie po​ły​ski​wa​ły, jak​by la​kier nie zdą​żył jesz​cze wy​schnąć. – Co to za bu​dy​n ek? – spy​ta​ła Fa​ith, zwra​ca​jąc się do Leo. – Czy tam wciąż mie​ści się dom kul​tu​ry? – Czort wie. – Leo wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Pew​n ie na​zwa​li je tak, jak usły​sze​li, co mó​wił w ra​diu ten gość. Will za szyb​ko wstał i przez chwi​lę wal​czył z za​wro​ta​mi gło​wy. – To Clark Ho​well był wy​daw​cą „Atlan​ta Jo​ur​n al-Con​sti​tu​tion”. – No nie! Bez jaj? – spy​tał Leo. – Ko​le​ga na​p chał so​bie gło​wę mnó​stwem ta​kich fa​scy​n u​ją​cych du​p e​re​li – wy​ja​śni​ła Fa​ith. – Masz ja​kiś trop? – A cze​mu cię to in​te​re​su​je? Fa​ith opar​ła dło​n ie na bio​drach. – Nie bądź ta​kim cho​ler​n ym dup​kiem, Leo. Do​brze wiesz, że ta spra​wa na​le​ży do po​li​cji sta​n o​wej. No więc masz ja​kiś trop czy chcesz, że​bym za​p y​ta​ła o to Ja​ma​la? Leo nie​chęt​n ie udzie​lił od​p o​wie​dzi. – Drynd​n ą​łem w parę miejsc, spraw​dzi​łem też w cen​trum. W na​szych re​je​strach nie fi​gu​ru​je nikt, kto po​tra​fi sprać dziew​czy​n ę tak, żeby wy​bić z niej fla​ki. – Leo za​śmiał się z wła​sne​go dow​ci​p u. – I to do​słow​n ie! – Czy mia​ła wro​gów? – Po​win​n aś wie​dzieć o tym wię​cej niż ja. – Ja​kieś pro​ble​my z nar​ko​ty​ka​mi? Leo prych​n ął, jed​n o​cze​śnie dra​p iąc się po no​sie. – Nic po​waż​n e​go, z tego co sły​sza​łem. – Koka czy me​tam​fe​ta​mi​n a? – Ona była stu​dent​ką. Więc jak są​dzisz? – Me​tam​fe​ta​mi​n a – od​p ar​ła Fa​ith. – Le​p iej wy​strze​gaj się uogól​n ień, Leo. Moje dziec​ko tak​że uczy się w Tech. I za​p ew​n iam cię, że nie fa​sze​ru​je się ni​czym moc​n iej​szym niż Red Bull. – Tego je​stem pe​wien. – Fa​ith! – Usły​sze​li wo​ła​n ie Aman​dy. Sta​ła na obrze​żach par​kin​gu i ma​cha​ła ręką, żeby po​de​szli bli​żej. Kie​dy ru​sza​li w jej stro​-

nę, Fa​ith na po​że​gna​n ie ob​rzu​ci​ła Leo peł​n ym obrzy​dze​n ia spoj​rze​n iem. – Nie mu​si​cie mi dzię​ko​wać, ko​le​dzy! – wrza​snął za nimi Leo. – To była dla mnie praw​dzi​wa przy​jem​n ość. Aman​da wła​śnie grze​ba​ła w to​reb​ce, gdy zna​leź​li się obok niej. Wy​cią​gnę​ła stam​tąd swo​je​go black​ber​ry. Po upad​ku do piw​n i​cy na obu​do​wie te​le​fo​n u po​wsta​ły wy​raź​n e pęk​n ię​cia. Szyb​ko prze​wi​n ę​ła li​stę e-ma​ili, jed​n o​cze​śnie mó​wiąc to, co mia​ła do po​wie​dze​n ia. – Pa​trol zna​lazł ja​kie​goś spor​t​sme​n a, któ​ry dziś krót​ko po czwar​tej rano za​uwa​żył, jak po oko​li​cy krę​ci się po​dej​rza​n y mi​n i​van w zie​lo​n ym ko​lo​rze. – I co, wła​śnie te​raz po​sta​n o​wił się do nas zgło​sić? – Fa​ith zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek. – Czyż​by bie​gał przez całe dwie go​dzi​n y? – Wy​da​je się, że to do​bre py​ta​n ie, tak na po​czą​tek. On tu​taj miesz​ka, w apar​ta​men​cie 2620. – Aman​da wska​za​ła dom po dru​giej stro​n ie uli​cy. – Upew​n ij​cie się, że bę​dzie​cie mieć jego ze​zna​n ia na pi​śmie. Wszyst​kie li​te​ry „t” na​le​ży wy​kre​ślić, a „i” wy​krop​ko​wać. – Po​roz​ma​wiam z nim – ode​zwał się Will, ale Aman​da go po​wstrzy​ma​ła. – Fa​ith, wolę, że​byś ty się tym za​ję​ła. Fa​ith rzu​ci​ła Wil​lo​wi peł​n e skru​chy spoj​rze​n ie, a na​stęp​n ie po​słusz​n ie po​szła w stro​n ę bu​dyn​ku. Aman​da pod​n io​sła pa​lec, żeby uci​szyć ewen​tu​a l​n y pro​test. Przej​rza​ła jesz​cze kil​ka e-ma​ili i do​p ie​ro wów​czas wrzu​ci​ła te​le​fon z po​wro​tem do to​reb​ki. – Wiesz chy​ba, że nie mo​żesz pra​co​wać nad tą spra​wą. – Nie ro​zu​miem, dla​cze​go upar​łaś się, żeby mnie od​su​n ąć. – Bo w pa​p ie​rach wszyst​ko musi wy​glą​dać bez za​rzu​tu. Nie mo​że​my po​zwo​lić, żeby w są​dzie roz​n ie​śli nas na ka​wał​ki. – Ostat​n im ra​zem w są​dzie wszyst​ko się zga​dza​ło, a on mimo tego zdo​łał się wy​do​stać. – Ser​decz​n ie wi​ta​my w na​szym sys​te​mie są​dow​n i​czym. My​śla​łam, że już zdo​ła​łeś się z nim za​p o​znać. Will wpa​try​wał się w au​to​stra​dę. Go​dzi​n y szczy​tu zbli​ża​ły się nie​uchron​n ie. Wszyst​kie czter​n a​ście pa​sów po​wo​li wy​p eł​n ia​ło się sa​mo​cho​da​mi. Na jed​n ym z aut do​strzegł logo Emo​ry Ho​spi​tals. Sara cho​dzi​ła na Emo​ry Uni​ver​si​ty. Gra​dy Ho​spi​tal na​le​żał do ich sys​te​mu kształ​ce​n ia. O tej po​rze Sara szy​ko​wa​ła się do wyj​ścia do pra​cy. Bra​ła prysz​n ic, su​szy​ła wło​sy… Will przed wyj​ściem zwy​kle wy​p ro​wa​dzał oba psy. Za​sta​n a​wiał się, czy Sa​rze bra​ku​je jego po​mo​cy. – Will, daj mi czas, że​bym to mo​gła wła​ści​wie za​ła​twić – ode​zwa​ła się Aman​da. Ale Will po​trzą​snął gło​wą. Nie ob​cho​dzi​ły go środ​ki pro​wa​dzą​ce do celu, lecz tyl​ko sam cel. – Mu​si​my roz​p ra​co​wać wszyst​ko od sa​me​go po​cząt​ku. – A jak są​dzisz, co ja ro​bię? – spy​ta​ła. – Jak tyl​ko się do​wie​dzia​łam, ścią​gnę​łam do tej spra​wy peł​n e dwa ze​spo​ły. Mó​wi​my o od​stę​p ie trzy​dzie​stu paru lat i to w mie​ście, któ​re co pięć lat zmie​n ia się nie do po​zna​n ia. Jego daw​n iej ulu​bio​n e miej​sca są dzi​siaj za​bu​do​wa​n e przez dwu​dzie​sto​p ię​tro​we biu​row​ce. – Spraw​dzę to. Fa​ith może pójść ze mną. – Już wszyst​ko zo​sta​ło spraw​dzo​n e, od góry do dołu. – Nie prze​ze mnie. Nie pa​trzy​ła na nie​go. Po​dob​n ie jak Will wpa​try​wa​ła się w au​to​stra​dę.

– Mo​tyw, moż​li​wo​ści i oka​zja. To była man​tra Aman​dy. – Wiesz, że on miał i mo​tyw, i moż​li​wo​ści, i oka​zję – od​p arł. Sztyw​n o ski​n ę​ła gło​wą. Gdy​by Will na nią nie pa​trzył, pew​n ie prze​oczył​by ten gest. Przyj​rzał się jej z pro​fi​lu. Wy​glą​da​ła na tak samo zmę​czo​n ą jak on. Pod ocza​mi mia​ła ciem​ne krę​gi, a ma​ki​jaż do​oko​ła oczu i ust zle​p ił się i utwo​rzył nie​este​tycz​n e zmarszcz​ki. – Mu​szę przy​znać, że strasz​n ie mi się spodo​ba​ło, co zro​bi​łeś w tej piw​n i​cy – po​wie​dzia​ła. Will za​ci​snął pię​ści. Za​cię​cia na pal​cach znów się po​otwie​ra​ły. – Czy uda​ło ci się zna​leźć to, cze​go szu​ka​łeś? W szczę​ce Wil​la coś trza​snę​ło, gdy z tru​dem otwie​rał usta, żeby prze​mó​wić. – Po co tam przy​je​cha​łaś? – To bar​dzo in​te​re​su​ją​ce py​ta​n ie. – Od jak daw​n a wie​dzia​łaś o moim ojcu? – Pra​cu​jesz dla mnie, Will. W moim in​te​re​sie jest, żeby wszyst​ko o to​bie wie​dzieć. – Dla​cze​go ten re​p or​ter do cie​bie za​dzwo​n ił? – Bo to ma​te​riał na cie​ka​wą hi​sto​rię… Mam na my​śli wy​bra​n ą przez cie​bie dro​gę pra​wa i pra​wo​rząd​n o​ści. Od​ro​dzi​łeś się z po​p io​łów, Will. Sym​bo​lem Atlan​ty jest fe​n iks. Co za do​sko​n a​łe do​p a​so​wa​n ie. Bez sło​wa od​wró​cił się i po​szedł z po​wro​tem w kie​run​ku North Ave​n ue, w stro​n ę mo​stu nad au​to​stra​dą. Kro​ki Aman​dy były o po​ło​wę krót​szę od kro​ków Wil​la. Mu​sia​ła się do​brze na​tru​dzić, żeby nie po​zo​stać z tyłu. – Do​kąd idziesz? – za​p y​ta​ła. – Po​roz​ma​wiać z oj​cem. – Po co? – Czy​ta​łaś jego akta. Wiesz, że on dzia​ła we​dług sche​ma​tu. Jed​n ą za​bi​ja, jed​n ą prze​trzy​mu​je. Przy​p usz​czal​n ie on ją wy​brał. – Czy two​im zda​n iem po​win​n am była z po​wo​du za​gi​n io​n ej pro​sty​tut​ki wy​dać list goń​czy? Wy​raź​n ie sta​ra​ła się go roz​draż​n ić. – Wiesz, że on szu​ka na​stęp​n ej dziew​czy​n y. – Mó​wi​łam prze​cież, że jest pod sta​łą ob​ser​wa​cją. Nie wy​cho​dzi ze swo​je​go po​ko​ju. – Z wy​jąt​kiem wczo​raj​sze​go po​p o​łu​dnia. Prze​sta​ła się sta​rać, żeby za nim na​dą​żyć. – Nie bę​dziesz z nim roz​ma​wiał. Will od​wró​cił się. Aman​da nig​dy nie pod​n o​si​ła gło​su. Nig​dy nie krzy​cza​ła. Nie tu​p a​ła ani nie klę​ła jak szewc. Bu​dzi​ła w lu​dziach strach samą re​p u​ta​cją. Te​raz, po raz pierw​szy od pięt​n a​stu lat, miał wra​że​n ie, że wi​dzi ją na wy​lot. Tak na​p raw​dę była ni​kim. Była sta​rą ko​bie​tą z ręką na tem​bla​ku i mnó​stwem ta​jem​n ic, któ​re za​bie​rze ze sobą do gro​bu. Tym​cza​sem Aman​da mó​wi​ła da​lej. – Wy​da​łam sta​łe zle​ce​n ie, że masz zo​stać za​trzy​ma​n y na​tych​miast, je​śli tyl​ko po​sta​wisz nogę w tym ho​te​lu. Zro​zu​mia​łeś? Spoj​rzał na nią z nie​n a​wi​ścią w oczach. – Po​wi​n ie​n em był cię zo​sta​wić, że​byś zgni​ła w tej piw​n i​cy.

– Och, Will. – W jej gło​sie za​brzmiał szcze​ry żal. – Mam prze​czu​cie, że pod ko​n iec tego wszyst​kie​go oby​dwo​je bę​dzie​my ża​ło​wać, że tego nie zro​bi​łeś.

OBECNIE

ROZDZIAŁ 13 SUZANNA FORD Bra​ko​wa​ło jej Tań​ca z gwiaz​da​mi. Tę​sk​n i​ła za Bobo, swo​im ma​lut​kim psem, któ​ry od​szedł, kie​dy mia​ła dzie​sięć lat. Tę​sk​n i​ła za bab​cią, któ​ra opu​ści​ła ten pa​dół, gdy Su​zan​n a skoń​czy​ła lat je​de​n a​ście. I tę​sk​n i​ła za Ada​mem – zło​tą ryb​ką, któ​ra za​snę​ła od razu pierw​szej nocy po przy​n ie​sie​n iu ze skle​p u. Su​zan​n a zna​la​zła ją w akwa​rium, pły​wa​ją​cą na boku. Oczy ryb​ki były cał​kiem pu​ste. Mo​gła zo​ba​czyć w nich swo​je od​bi​cie. Za​dzwo​n i​ła do skle​p u, żeby zło​żyć skar​gę. – Po pro​stu wrzuć ją do ki​bla i spuść wodę – po​ra​dził sprze​daw​ca. – I przyjdź do nas ju​tro, to ci damy nową. Ta per​spek​ty​wa obu​dzi​ła w niej wy​rzu​ty su​mie​n ia. Czu​ła, że jest w tym coś złe​go. Czy taki Adam zu​p eł​n ie nic nie zna​czył? Więc tak ła​two moż​n a było go za​stą​p ić inną ryb​ką? Wy​star​czy​ło wpu​ścić do akwa​rium na​stęp​n ą i za​p o​mnieć, że Adam kie​dy​kol​wiek ist​n iał? Dać tej dru​giej tak samo na imię. Kar​mić ją kar​mą tam​te​go Ada​ma. Po​zwo​lić, żeby pły​wa​ła przez na​le​żą​cą do Ada​ma ta​jem​n ą skrzy​n ię skar​bów i ró​żo​wy za​mek z ko​ra​li. W koń​cu nie po​zo​sta​ło jej nic in​n e​go, jak zro​bić to, co ra​dził kie​row​n ik. Wrzu​ci​ła ryb​kę do se​de​su, a kie​dy woda wi​ro​wa​ła w musz​li, na​gle uj​rza​ła, jak Adam trze​p ie ogo​n em. Wy​pu​kła, szkla​n a kula jego oka zwró​ci​ła się do niej i wte​dy Su​zan​n ę do​p a​dła pa​n i​ka. W snach czę​sto by​wa​ła taką ryb​ką. Była Ada​mem Nu​mer Je​den, po​n ie​waż po​ku​sa oka​za​ła się zbyt wiel​ka i na​stęp​n e​go dnia po​wę​dro​wa​ła do skle​p u, żeby do​stać za dar​mo Ada​ma Nu​mer Dwa. Do tego spro​wa​dzał się cały jej sen: Su​zan​n a bez​rad​n ie wpa​try​wa​ła się w su​fit, pod​czas gdy wir wod​n y wcią​gał ją co​raz ni​żej i ni​żej w głąb ka​n a​li​za​cji.

14 lipca 1975 roku PONIEDZIAŁEK

ROZDZIAŁ 14 Aman​da opie​ra​ła się o swo​je​go ply​mo​utha, cze​ka​jąc na Eve​lyn na par​kin​gu pod biu​row​cem Se​a r​sa. W po​ło​żo​n ych pod zie​mią po​miesz​cze​n iach po​wie​trze sta​ło w miej​scu. Ziąb, któ​re​go do​star​cza​ły gru​be, be​to​n o​we ścia​n y, nie mógł w ża​den spo​sób spro​stać kon​tra​stu​ją​cej z nim spie​ko​cie na ze​wnątrz. Choć do​cho​dzi​ła siód​ma rano, Aman​da czu​ła, jak pot spły​wa jej po kar​ku i wsią​ka w koł​n ie​rzyk. Ani ona, ani Eve​lyn w so​bo​tę wie​czo​rem, po wyj​ściu z kost​n i​cy, nie były w na​stro​ju, żeby wra​cać na to​wa​rzy​skie spo​tka​n ie przy gril​lu. Hank Ben​n ett. Nie​zi​den​ty​fi​ko​wa​n a dziew​czy​na. Czer​wo​n e pa​znok​cie. Zła​ma​n a kość gny​ko​wa. Było mnó​stwo te​ma​tów, choć wy​glą​da​ło na to, że ża​den z nich nie na​da​je się do zwy​kłej, spój​n ej roz​mo​wy. Obie roz​ma​wia​ły mo​n o​sy​la​ba​mi – Aman​da z po​wo​du tego, co oglą​da​ła ra​zem z Pe​tem Han​so​n em, zaś Eve​lyn dla​te​go – naj​p raw​do​p o​dob​n iej dla​te​go – że roz​stra​ja​ła ją sama myśl o na​stęp​n ym spo​tka​n iu z Ric​kiem Lan​drym. Nie​waż​n e, jaki był po​wód – Eve​lyn po​je​cha​ła do domu, do swo​je​go męża, zaś Aman​da ru​szy​ła z po​wro​tem do pu​ste​go miesz​ka​n ia. Je​śli nie​dzie​la przy​n io​sła coś no​we​go, to tym czymś było wiel​ce po​żą​da​n e po​czu​cie nor​mal​n o​ści. Aman​da przy​go​to​wa​ła śnia​da​n ie dla ojca. We dwo​je po​szli do ko​ścio​ła. Po​tem ugo​to​wa​ła nie​dziel​n y obiad. Przez cały ten czas Duke był w wy​bit​n ie po​god​n ym na​stro​ju. Wy​gło​sił kil​ka dow​cip​n ych uwag na te​mat ka​zno​dziei. Czuł się co​raz bar​dziej pew​n ie, je​śli cho​dzi o pro​ces są​do​wy. Zno​wu roz​ma​wiał ze swo​im praw​n i​kiem. Przy​wró​ce​n ie do pra​cy Lar​sa Ogle​thor​p e’a było zde​cy​do​wa​n ie do​brą no​wi​n ą dla wszyst​kich zwol​n io​n ych przez Re​gi​n al​da Eave​sa. Jed​n ak Aman​da wąt​p i​ła, czy tak​że dla niej jest to do​brą no​wi​n ą. Sa​mo​chód skrę​cił gwał​tow​n ie, aż opo​n y za​p isz​cza​ły na be​to​n ie. Eve​lyn cof​n ę​ła się na wstecz​n ym bie​gu na miej​sce obok ply​mo​utha, jed​n o​cze​śnie wo​ła​jąc do Aman​dy przez otwar​te okno: – Czy Ken​n y dzwo​n ił do cie​bie wczo​raj wie​czo​rem? Aman​dę na​tych​miast ogar​n ę​ła pa​n i​ka. – Dla​cze​go miał​by do mnie dzwo​n ić? – Bo da​łam mu twój nu​mer. Aman​da była zbyt wzbu​rzo​n a, żeby zro​bić co​kol​wiek poza ga​p ie​n iem się na Eve​lyn. – Chry​ste, dla​cze​go da​łaś mu mój nu​mer? – wy​krztu​si​ła wresz​cie. – Bo mnie o to pro​sił, głup​ta​sie. Cze​mu to aż tak cię za​sko​czy​ło? I cze​mu sto​isz jak ta lala ma​lo​wa​n a? Aman​da po​trzą​snę​ła gło​wą, wsia​da​jąc do sa​mo​cho​du. Zwy​kle męż​czyź​n i tacy jak Ken​n y Mit​chell nie pro​si​li o jej nu​mer te​le​fo​n u. – To bar​dzo miło z two​jej stro​n y, że go do tego na​mó​wi​łaś, ale nie trać​my cza​su na coś, co i tak nig​dy się nie zda​rzy. – Mo​żesz… – Eve​lyn za​wa​ha​ła się, ale po kil​ku se​kun​dach wy​p a​li​ła bez skrę​p o​wa​n ia – Ty uży​wasz tam​p a​xów, praw​da? Aman​da przy​ci​snę​ła opusz​ka​mi pal​ców po​wie​ki, nie trosz​cząc się ani tro​chę, czy roz​ma​że

przy tym ma​ki​jaż. – Je​śli od​p o​wiem „tak”, czy bę​dzie​my mo​gły zmie​n ić te​mat? Eve​lyn nie dała się znie​chę​cić. – No wiesz, Pete jest nor​mal​n ym le​ka​rzem. Bez zbęd​n ych py​tań może wy​p i​sać ci re​cep​tę, a je​śli wsu​n iesz parę bak​sów temu go​ścio​wi w Pla​za Phar​ma​cy, to on też nie bę​dzie rżnął przy​głu​p a, że nie wie, o co cho​dzi. Aman​da się po​wa​chlo​wa​ła. We​wnątrz auta upał wy​da​wał się jesz​cze bar​dziej obez​wład​nia​ją​cy. Sta​ra​ła się nie my​śleć o te​le​fo​n ie, któ​ry dzwo​n ił wczo​raj w jej pu​stym miesz​ka​n iu. – To już jest cał​kiem le​gal​n e, skar​bie. Nie mu​sisz być mę​żat​ką, żeby sto​so​wać kon​tro​lę uro​dzin. Śmiech Aman​dy tym ra​zem był cał​kiem szcze​ry. – Wy​da​je mi się, że wy​cią​gasz mnó​stwo cał​kiem nie​p o​trzeb​n ych wnio​sków. – Być może, ale to nie​zła za​ba​wa, zga​dza się? Praw​dę po​wie​dziaw​szy, te sło​wa były nie​co upo​ka​rza​ją​ce, ale Aman​da po​sta​ra​ła się ukryć ten fakt, spo​glą​da​jąc na ze​ga​rek. – Po​chło​n ę​ło ci to całą nie​dzie​lę, czy zdo​ła​łaś zna​leźć tro​chę cza​su, żeby za​sta​n o​wić się nad tym, co te​raz ro​bi​my? Eve​lyn prze​wró​ci​ła oczy​ma. – Żar​tu​jesz czy jak? O ni​czym in​n ym nie my​śla​łam przez cały ze​szły ty​dzień! Dziś rano by​łam tak roz​p ro​szo​n a, że wsy​p a​łam do kawy Bil​la za​miast cu​kru sól. Bie​dak wy​p ił po​ło​wę fi​li​żan​ki, za​n im zo​rien​to​wał się, że coś nie gra. – Prze​rwa​ła na chwi​lę dla zła​p a​n ia od​de​chu. – A co z tobą? – Przej​rza​łam no​tat​ki But​cha – Aman​da wy​cią​gnę​ła z to​reb​ki no​tes de​tek​ty​wa. – Wi​dzisz to tu​taj? – wska​za​ła pal​cem wła​ści​wą stro​n ę. Li​te​ry „IP” były dwu​krot​n ie oto​czo​n e kół​kiem. – „In​for​ma​cja Po​uf​n a” – po​wie​dzia​ła Eve​lyn, kart​ku​jąc no​tat​n ik. – Czy wy​ja​wił coś wię​cej na ten te​mat? Może ja​kieś na​zwi​sko? – Nie, ale wie​le śledztw pro​wa​dzo​n ych przez But​cha opie​ra się na „in​for​ma​cjach po​uf​nych”. Praw​dę mó​wiąc – więk​szość. Fa​cet miał szcze​gól​n y ta​lent do wy​n aj​dy​wa​n ia róż​n ych kry​mi​n a​li​stów i de​ge​n e​ra​tów, któ​rzy skłon​n i byli do​star​czać in​for​ma​cje w za​mian za za​ła​twie​nie prze​p ust​ki z wię​zie​n ia. – Butch nig​dy nie wy​mie​n ia swo​ich in​for​ma​to​rów z na​zwi​ska. – Och, jaki z nie​go spry​ciarz. – Eve​lyn prze​rzu​ca​ła kart​ki, za​trzy​mu​jąc się na po​bież​n ym szki​cu, przed​sta​wia​ją​cym miesz​ka​n ie, w któ​rym prze​by​wa​ła Jane Del​ray. – Spójrz, po​mi​n ął ła​zien​kę. Cie​ka​we, czy cho​ciaż po​rząd​n ie prze​szu​kał to miesz​ka​n ie? – Za​raz sama so​bie od​po​wie​dzia​ła. – Oczy​wi​ście, że nie! Cze​mu miał​by to ro​bić? Aman​da znów spraw​dzi​ła, któ​ra go​dzi​n a. Nie chcia​ła spóź​n ić się na od​p ra​wę. – Po​win​n y​śmy usta​lić, co dzi​siaj ro​bi​my. Kie​dy do​trę do pra​cy, za​dzwo​n ię do mo​jej kum​pe​li, któ​ra pra​cu​je w za​rzą​dzie osie​dla. Może dzię​ki niej do​wie​my się, kto był na​jem​cą tam​te​go miesz​ka​n ia. Eve​lyn przez chwi​lę mil​cza​ła, bo jej uwa​gę po​chła​n ia​ła ko​n iecz​n ość zmia​n y bie​gów. – A ja za​dzwo​n ię do Cin​dy Mur​ray z Five i zo​ba​czę, czy znaj​dzie czas, żeby po​grze​bać w pu​deł​ku ze skon​fi​sko​wa​n y​mi pra​wa​mi jaz​dy i po​szu​kać do​ku​men​tu na na​zwi​sko Lucy Ben​n ett. Wte​dy przy​n ajm​n iej bę​dzie​my mia​ły jej zdję​cie.

– Nie wiem, czy z tego wyj​dzie coś do​bre​go. Osta​tecz​n ie Pete mu​siał po​twier​dzić wła​sno​ręcz​n ym pod​p i​sem, że do​ko​n a​n o iden​ty​fi​ka​cji zwłok i że zro​bił to brat ofia​ry. Ani ona, ani Eve​lyn nie ośmie​li​ły się za​kwe​stio​n o​wać iden​ty​fi​ka​cji sio​stry, do​ko​n a​n ej przez Han​ka Ben​n et​ta. – Ben​n ett nie wi​dział jej na oczy przez pięć albo sześć lat. Czy uwa​żasz, że mógł do​brze wie​dzieć, że to nie była Lucy? – Uwa​żam, że je​dy​n e, co go ob​cho​dzi​ło, to żeby nie spóź​n ić się na ko​la​cję. Obie za​mil​kły. Aman​da mia​ła wra​że​n ie, że w jej gło​wie trwa roz​gryw​ka ping-pon​ga. My​śli nie prze​sta​wa​ły od​bi​jać się jed​n a od dru​giej i szyb​ko umy​kać. Po pro​stu było ich za dużo, by mo​gła za nimi na​dą​żyć. Naj​wy​raź​n iej Eve​lyn czu​ła się tak samo. – Ra​zem z Bil​lem za​czę​li​śmy wczo​raj wie​czo​rem ukła​dać puz​zle – mo​sty pół​n oc​n o-za​chod​nie​go wy​brze​ża Pa​cy​fi​ku. Zeke wy​brał je w ze​szłym mie​sią​cu na Dzień Ojca. Od razu po​my​śla​łam: „Wła​śnie tak czu​łam się przez cały ze​szły ty​dzień. Jak​by te drob​n e frag​men​ty puz​zli uno​si​ły się do​oko​ła mnie i gdy​bym tyl​ko zdo​ła​ła je po​zbie​rać, wte​dy uj​rza​ła​bym peł​n y ob​raz”. – Wiem, co chcesz po​wie​dzieć. Ja też wciąż za​da​ję so​bie py​ta​n ia, ale na ra​zie nic nie wska​zu​je na to, że​bym mo​gła mieć sa​tys​fak​cję, od​p o​wia​da​jąc na choć​by jed​n o z nich. – Hej, wpa​dłam na sza​lo​n y po​mysł! – Nie po​tra​fisz so​bie wy​obra​zić, jak je​stem za​sko​czo​n a. Eve​lyn wy​krzy​wi​ła się z sar​ka​zmem, a po​tem po​chy​li​ła się do tyłu, żeby się​gnąć po coś, co le​ża​ło na tyl​n ym sie​dze​n iu sa​mo​cho​du. – Co ro​bisz? Eve​lyn prze​ci​snę​ła się na tył sa​mo​cho​du. Jej nogi pod​je​cha​ły w górę i Aman​da mu​sia​ła odu​n ąć jej sto​p y ze swo​jej twa​rzy. Ro​zej​rzą​ła się po par​kin​gu, mo​dląc się w du​chu, żeby nikt ich nie zo​ba​czył. – Eve​lyn – ode​zwa​ła się. – Cóż, na li​tość bo​ską… – Mam! W koń​cu wci​snę​ła się z po​wro​tem na fo​tel kie​row​cy. W ręku trzy​ma​ła blok pa​p ie​rów ko​lo​ro​wych. – Kred​ki Zeke’a upa​dły gdzieś na pod​ło​gę. Przy​n ieś swo​je pió​ro. – Mó​wiąc to, po​p chnę​ła drzwicz​ki. Aman​da wy​sia​dła i obe​szła sa​mo​chód. Eve​lyn wy​rwa​ła parę kar​tek z blo​ku i uży​wa​jąc pió​ra Aman​dy, na​p i​sa​ła na pierw​szej: HANK BEN​NETT. Na na​stęp​n ej na​p i​sa​ła: LUCY BEN​NETT, a po​tem: JANE DEL​RAY. Do​ło​ży​ła MARY oraz KIT​TY TRE​ADWELL i jesz​cze HOD​GE, JU​ICE/ DWAY​NE MA​THI​SON, a na sa​mym koń​cu AN​DREW TRE​ADWELL. – Co ty ro​bisz? – za​p y​ta​ła Aman​da. – Przy​go​to​wu​ję puz​zle – od​p ar​ła Eve​lyn, roz​kła​da​jąc ko​lo​ro​we kart​ki na ma​sce fal​co​n a. – Spró​buj​my je po​skła​dać. Aman​da wzię​ła do ręki po​je​dyn​cze kart​ki. Sam po​mysł w su​mie nie był taki zły. – Po​win​n y​śmy upo​rząd​ko​wać je chro​n o​lo​gicz​n ie – mó​wiąc to, jed​n o​cze​śnie prze​su​wa​ła kart​ki z na​zwi​ska​mi. – Hank Ben​n ett przy​je​chał na po​ste​ru​n ek, a po​tem sier​żant Hod​ge wy​słał nas do Te​chwo​od. Na​p isz „Tech” osob​n o.

Eve​lyn po​słusz​n ie na​ba​zgra​ła „Tech” na osob​n ej kart​ce. – A te​raz mu​si​my po​dzie​lić je na pod​ka​te​go​rie. Aman​da wzię​ła pió​ro i za​czę​ła do​p i​sy​wać szcze​gó​ły: daty, go​dzi​n y, to, co już wie​dzia​ły. Sil​n ik py​kał od go​rą​ca, a bla​sza​n a ma​ska pa​rzy​ła jej skó​rę. – Ja zro​bię prze​dział cza​so​wy – za​p ro​p o​n o​wa​ła Eve​lyn. Aman​da wrę​czy​ła jej pió​ro. Wska​zu​jąc na roz​ma​ite kart​ki, my​śla​ła na głos. – W po​p rzed​n i po​n ie​dzia​łek Hank Ben​n ett przy​cho​dzi do sier​żan​ta Hod​ge’a. Hod​ge wy​sy​ła nas do Te​chwo​od, że​by​śmy spi​sa​ły ze​zna​n ia ofia​ry gwał​tu – spoj​rza​ła na Eve​lyn. – Po pierw​sze, Hod​ge nie po​wie​dział nam, po co nas tam wy​sy​ła. Naj​wy​raź​n iej nikt nie zo​stał zgwał​co​n y. Więc dla​cze​go ka​zał nam tam je​chać? – Za​p y​tam go ju​tro z sa​me​go rana, choć py​ta​łam go już o to czte​ry razy i za​wsze się wy​krę​cał. Aman​da po​czu​ła, że musi jej coś po​wie​dzieć. – To było bar​dzo od​waż​n e z two​jej stro​n y. – No i dużo nam z tego przy​szło. – Eve​lyn zby​ła kom​p le​ment mach​n ię​ciem ręki. – Ju​ice, ten al​fons, ra​czej tu nie pa​su​je. – Chy​ba że to wła​śnie on za​bił Jane. – Ra​czej mało praw​do​p o​dob​n e. Ju​ice pew​n ie sie​dział w wię​zie​n iu, kie​dy to się wy​da​rzy​ło. Zda​je się, że zo​stał zbi​ty jak pies za sta​wia​n ie opo​ru przy aresz​to​wa​n iu. – Okay, zo​staw​my go w od​wo​dzie jako ko​goś, kto ra​czej nie miał ta​kiej moż​li​wo​ści. – Aman​da prze​su​n ę​ła kart​kę z imie​n iem Ju​ice’a na skraj ma​ski sa​mo​cho​du. – Na​stęp​n a rzecz: je​ste​śmy w miesz​ka​n iu w Te​chwo​od. Jane mówi nam, że za​gi​n ę​ły trzy dziew​czy​n y: Lucy Ben​n ett, Kit​ty – któ​ra, jak się póź​n iej oka​za​ło, nosi na​zwi​sko Tre​a dwell – oraz dziew​czy​n a o imie​n iu Mary, na​zwi​sko tej ostat​n iej po​zo​sta​je nie​zna​n e. – Tak jest. – Eve​lyn za​p i​sa​ła in​for​ma​cję, pro​wa​dząc strzał​ki od Jane Del​ray do ich na​zwisk. – Po kil​ku dniach Jane zo​sta​je za​mor​do​wa​n a. – Ale po​tem zo​sta​je błęd​n ie zi​den​ty​fi​ko​wa​n a jako Lucy – spro​sto​wa​ła Eve​lyn. – Sta​wiam przy jej na​zwi​sku gwiazd​kę, ale dla po​rząd​ku mu​si​my trzy​mać się tej wła​śnie wer​sji. – Zgo​da. Oso​ba uwa​ża​n a za Lucy Ben​n ett zo​sta​je za​mor​do​wa​n a. – Za​sta​n a​wiam się, czy brat wy​ku​p ił dla niej wy​so​kie ubez​p ie​cze​n ie na ży​cie? Aman​da są​dzi​ła, że taka myśl mo​gła po​wstać w gło​wie Eve​lyn wy​łącz​n ie ze wzglę​du na jej mał​żeń​stwo z agen​tem od ubez​p ie​czeń. – Czy jest ja​kiś spo​sób, żeby to spraw​dzić? Ja​kiś re​jestr? – Za​p y​tam Bil​la, ale mię​dzy nami mó​wiąc – po co było za​bi​jać Lucy, sko​ro w koń​cu i tak sama za​ćpa​ła​by się na śmierć, bio​rąc pod uwa​gę to, ja​kie ży​cie pro​wa​dzi​ła? – Mo​tyw zbrod​n i. – To było coś, nad czym jesz​cze się nie za​sta​n a​wia​ły. – Dla​cze​go ktoś chciał za​mor​do​wać Jane? – Czy​li za​kła​da​my, że mor​der​ca wie​dział, że dziew​czy​n a, któ​rą za​bi​ja, to wła​śnie Jane? Aman​dę roz​bo​la​ła gło​wa. – Moim zda​n iem mu​si​my tak za​kła​dać, chy​ba że się prze​ko​n a​my, że było in​a ​czej. – Okay. A te​raz mo​tyw. Jane była moc​n o wku​rza​ją​ca. – To praw​da – przy​tak​n ę​ła Aman​da. – Ale ostat​n ią oso​bą, któ​rą poza nami zdo​ła​ła Jane zde​n er​wo​wać, był Ju​ice. Je​śli co​kol​wiek wiem na te​mat al​fon​sów, to oni ra​czej nie za​bi​ja​ją

swo​ich dziew​czyn. Wolą, żeby na nich pra​co​wa​ły. Są to​wa​rem. – Na wszel​ki wy​p a​dek za​dzwo​n ię do wię​zie​n ia i spraw​dzę, kie​dy Ju​ice zo​stał zwol​n io​n y, żeby po​tro​ić na​szą pew​n ość. – Eve​lyn po​stu​ka​ła pió​rem w pod​bró​dek. – Może mor​der​cą był ktoś, kto wi​dział, jak Jane z nami ga​da​ła? Wi​dzia​łaś, jak ta cała zbie​ra​n i​n a od razu się oży​wi​ła, kie​dy przy​je​cha​ły​śmy do Te​chwo​od. Nie ma mowy, żeby ktoś nie do​n iósł tym, któ​rzy tam rzą​dzą, że Jane roz​ma​wia​ła z dwie​ma po​li​cjant​ka​mi. Aman​dę od razu ogar​n ął nie​p o​kój na myśl, że ona i Eve​lyn czę​ścio​wo mo​gły po​n o​sić od​po​wie​dzial​n ość za śmierć tam​tej dziew​czy​n y. – Za​p isz to jako jed​n ą z moż​li​wo​ści – zde​cy​do​wa​ła. – Nie​n a​wi​dzę sa​mej my​śli, że mia​ły​śmy z tym coś wspól​n e​go… Choć z dru​giej stro​n y, ona nie zaj​mo​wa​ła się pie​cze​n iem cia​ste​czek na szkol​n e fe​sty​n y. – No tak – zgo​dzi​ła się Aman​da, choć prze​cież Eve​lyn wi​dzia​ła je​dy​n ie zdję​cia. – Czy kie​dy​kol​wiek ro​bi​łaś so​bie ma​n i​cu​re? Eve​lyn zer​k​n ę​ła na swo​je pa​znok​cie, po​ma​lo​wa​n e bez​barw​n ym la​kie​rem, tak samo jak pa​znok​cie Aman​dy. – Bill za​fun​do​wał mi tę przy​jem​n ość w ze​szłym roku na Boże Na​ro​dze​n ie. Nie mogę po​wie​dzieć, żeby by​cie do​ty​ka​n ą przez obcą oso​bę spra​wia​ło mi ja​kąś przy​jem​n ość. – Jane mia​ła do​sko​n a​le zro​bio​n e pa​znok​cie. Były ide​a l​n ie opi​ło​wa​n e i po​la​kie​ro​wa​n e. Sama nie po​tra​fi​ła​bym zro​bić tego le​p iej. – Taki ma​n i​cu​re jest cho​ler​n ie dro​gim za​bie​giem. Nie po​tra​fię so​bie wy​obra​zić, że Jane mia​ła aż tyle pie​n ię​dzy. – Nie, bo je​śli​by je mia​ła, to wy​da​ła​by je na nar​ko​ty​ki, a nie na ma​lo​wa​n ie pa​znok​ci – na​gle Aman​dzie coś się przy​p o​mnia​ło. – Pete po​wie​dział mi coś cie​ka​we​go na te​mat jej na​past​n i​ka. Po​wie​dział, że ten fa​cet był wście​kły jak dia​bli, że mu​siał cał​kiem stra​cić pa​n o​wa​nie nad sobą. – Skąd mógł to wie​dzieć, na li​tość bo​ską? – Stąd, jak Jane wy​glą​da​ła. Była po​bi​ta na ca​łym cie​le. – Aman​da sta​ra​ła się prze​my​śleć spra​wę, ale do​szła do wnio​sku, że pro​ściej bę​dzie omó​wić to z Eve​lyn. – Są​dzę, że po​win​n y​śmy za​dać so​bie py​ta​n ie, ja​kie​go ro​dza​ju czło​wiek jest zdol​n y do ta​kie​go czy​n u. Oraz w jaki spo​sób mógł tego do​ko​n ać. Naj​wy​raź​n iej użył wła​snych pię​ści, ale miał też do dys​p o​zy​cji mło​tek. Wy​ła​mał prze​cież za​mek we wła​zie, żeby do​stać się na dach. Ale mu​si​my też roz​wa​żyć, jak uda​ło mu się uzy​skać prze​wa​gę nad kimś ta​kim jak Jane. Może nie była zbyt roz​gar​n ię​ta, ale była wy​star​cza​ją​co by​stra, żeby da​wać so​bie radę na uli​cy. – Czy​li kto, jak i dla​cze​go – pod​su​mo​wa​ła Eve​lyn. – To bar​dzo do​bre py​ta​n ia. Je​śli Ju​ice nie jest na​szą od​p o​wie​dzią, to kto? Ktoś, kogo Jane wi​dy​wa​ła już wcze​śniej. Sta​ły klient, któ​ry do​sko​n a​le wie​dział, gdzie ona miesz​ka. – Eve​lyn zno​wu po​stu​ka​ła pió​rem. – Ale wciąż mó​wi​my, jak było: za​p u​kał do drzwi, za​fun​do​wał jej ma​n i​cu​re, a po​tem ze​p chnął ją z da​chu. – Przed ze​p chnię​ciem z da​chu zdą​żył ją udu​sić. – Czy to Pete ci o tym po​wie​dział? – spy​ta​ła Eve​lyn. Aman​da ski​n ę​ła gło​wą. – Wy​da​je się, że to wiel​ce praw​do​p o​dob​n y sce​n a​riusz. Jane wrzesz​cza​ła ni​czym za​rzy​n a​n a świ​n ia, kie​dy wy​mie​rzy​łaś jej kop​n ia​ka, a prze​cież le​d​wie zdo​ła​łaś ją pac​n ąć. – Wte​dy mó​wi​łaś co in​n e​go. – Bo by​łam prze​ra​żo​n a – przy​zna​ła Eve​lyn. – Bar​dzo prze​p ra​szam.

– Nie ma spra​wy – za​p ew​n i​ła ją Aman​da. – Może na​le​ża​ło​by tro​chę po​p y​tać i spraw​dzić, czy któ​ryś z klien​tów nie wy​ka​zy​wał upodo​ba​n ia do du​sze​n ia dziew​czyn. – Znam jed​n ą la​skę, któ​ra jako taj​n iak pra​cu​je w dziel​n i​cy biz​n e​so​wej. Spraw​dzę, co ona wie na ten te​mat. Lecz na​wet je​śli znaj​dzie​my fa​ce​ta, któ​ry lubi du​sić dziew​czy​n y – a coś pod​p o​wia​da mi, że znaj​dzie się ta​kich wię​cej niż je​den – to jak po​zna​my jego praw​dzi​we na​zwi​sko? A je​śli ja​kimś cu​dem uda się nam usta​lić jego toż​sa​mość, to, na li​tość bo​ską, w jaki spo​sób po​wią​że​my go z oso​bą Jane? – Pete wy​dra​p ał spod pa​znok​ci Jane tro​chę czy​je​goś na​skór​ka. Mó​wił, że może po​rów​n ać gru​p ę z krwi z krwią po​dej​rza​n e​go. Spraw​dzić, czy jest plu​sem czy mi​n u​sem. – Osiem​dzie​siąt pro​cent po​p u​la​cji ma czyn​n ik Rh do​dat​n i. Trud​n o w ten spo​sób za​wę​zić krąg po​dej​rza​n ych. – Nie wie​dzia​łam o tym – przy​zna​ła Aman​da. Eve​lyn o wie​le le​p iej orien​to​wa​ła się w sta​ty​sty​kach. – Le​p iej zaj​mij​my się na​szą ła​mi​głów​ką, za​n im obie spóź​n i​my się do pra​cy. Aman​da za​czę​ła od mo​men​tu, w któ​rym prze​rwa​ły. – Na​stęp​n ie spo​tka​ły​śmy w kost​n i​cy Nie​bie​ski Gar​n i​tu​rek, czy​li Han​ka Ben​n et​ta. Przy​znał, że nie wi​dział się z sio​strą od ład​n ych paru lat, co za​p ew​n e wy​ja​śnia, dla​cze​go nie po​tra​fił jej zi​den​ty​fi​ko​wać. – Albo po pro​stu jest zbyt aro​ganc​ki, żeby przy​znać, że nie po​tra​fi. To wy​da​wa​ło się bar​dzo praw​do​p o​dob​n e. – Jed​n ak wciąż wy​da​je mi się dziw​n e, że Lucy Ben​n ett nie mia​ła u nas żad​n ej kar​ty. Osta​tecz​n ie była w tym biz​n e​sie przy​n ajm​n iej od roku, a za​p ew​n e znacz​n ie dłu​żej. – Tak samo jak Kit​ty Tre​a dwell. – Eve​lyn pa​trzy​ła ba​ra​n im wzro​kiem. – Ja​dąc tu​taj, wy​sła​łam przez ra​dio po​le​ce​n ie, żeby spraw​dzo​n o wszyst​kie moż​li​we opcje. Kit​ty Tre​a dwell nie fi​gu​ru​je w żad​n ej kar​to​te​ce. – Co z Jane Del​ray? – Kil​ka lat temu zo​sta​ła dwu​krot​n ie za​trzy​ma​n a, ale ostat​n io nie ma tam żad​n ych jej śla​dów. – W ta​kim ra​zie w kar​to​te​ce mu​szą być jej od​ci​ski pal​ców. Eve​lyn zmarsz​czy​ła brwi. – Wła​śnie, że nie ma. Py​ta​łam. Nie​daw​n o usu​n ię​to całe mnó​stwo sta​rych akt. – Cho​ler​n ie wy​god​n e. – Aman​da zak​tu​a li​zo​wa​ła in​for​ma​cję pod na​zwi​skiem każ​dej z dziew​czyn. – Mu​si​my więc po​p ra​co​wać nad An​drew Tre​a dwel​lem. Jest praw​n i​kiem. I przy​ja​cie​lem bur​mi​strza. Co jesz​cze wie​my na jego te​mat? – Jane dała nam do zro​zu​mie​n ia, że jest wuj​kiem Kit​ty. Bez ogró​dek po​wie​dzia​ła, że Kit​ty jest bo​ga​ta, że po​cho​dzi z usto​sun​ko​wa​n ej ro​dzi​n y. – W ga​ze​tach pi​sa​li, że An​drew Tre​a dwell ma jed​n ą je​dy​n ą cór​kę. – Fa​cet jest jed​n ym z naj​lep​szych praw​n i​ków w tym mie​ście. Ma po​tęż​n e wpły​wy po​li​tycz​n e. Czy na​p raw​dę są​dzisz, że je​śli jego cór​ka pra​cu​je na uli​cy dla czar​n e​go al​fon​sa, to oj​ciec bę​dzie to pu​blicz​n ie roz​gła​szał? Bar​dziej praw​do​p o​dob​n e, że uży​je swo​ich wpły​wów i pie​n ię​dzy, żeby utrzy​mać wszyst​ko w se​kre​cie. – Masz ra​cję – przy​zna​ła Aman​da. Wpa​trzy​ła się w na​szki​co​wa​n y wy​kres. – Nie są​dzisz, że to dziw​n e, że Lucy i Kit​ty sprze​da​ją się na uli​cy, a jed​n a z nich ma bra​ta, któ​ry pra​cu​je u wuj​ka dru​giej? – Może spo​tka​ły się w kole sa​mo​p o​mo​cy – uśmiech​n ę​ła się Eve​lyn. – Ano​n i​mo​wych Dzi​-

wek. W od​p o​wie​dzi Aman​da prze​wró​ci​ła ocza​mi. – Czy nadal uwa​ża​my, że wła​śnie An​drew Tre​a dwell był tą oso​bą, któ​ra w ze​szły po​n ie​dzia​łek wy​sła​ła Han​ka Ben​n et​ta, żeby po​roz​ma​wiał z Hod​ge’em? – Ja tak są​dzę. A ty nie? Aman​da zno​wu ski​n ę​ła gło​wą. – To może po​twier​dzać two​ją teo​rię, że An​drew Tre​a dwell nie chce, żeby wy​szło na jaw, iż jest spo​krew​n io​n y z Kit​ty. Ale być może pa​trzy​my na to z nie​wła​ści​wej stro​n y. Kto mógł​by chcieć, żeby Tre​a dwell ukrył po​kre​wień​stwo z ja​kąś dziw​ką, je​śli nie jego kum​p le z City Hall? – Ten Ben​n ett to nie​zły nu​mer – mruk​n ę​ła Eve​lyn. – Bez wąt​p ie​n ia jest jed​n ym z naj​bar​dziej aro​ganc​kich dup​ków, ja​kich kie​dy​kol​wiek spo​tka​łam. Zresz​tą to samo moż​n a po​wie​dzieć o wie​lu na​szych ko​le​gach z pra​cy. Aman​da sta​ra​ła się przy​p o​mnieć so​bie oschłe od​p o​wie​dzi, ja​ki​mi Ben​n ett kwi​to​wał ich py​ta​n ia pod​czas roz​mo​wy w kost​n i​cy. Po​win​n a była za​p i​sać, co im wte​dy mó​wił. – Ben​n ett wspo​mi​n ał coś o li​ście, któ​ry wy​słał swo​jej sio​strze na ad​res Union Mis​sion. Pa​mię​tasz może czy mó​wił, kie​dy to było? – Owszem. Wy​słał ten list nie​dłu​go po śmier​ci ojca. Mó​wił, że oj​ciec zmarł do​kład​n ie rok temu. A to mi coś przy​p o​mnia​ło: Jane mó​wi​ła, że Lucy od mniej wię​cej roku nie dała zna​ku ży​cia. Aman​da za​p i​sa​ła tę in​for​ma​cję pod na​zwi​skiem Lucy. – Kie​dy spy​ta​łaś Ben​n et​ta, czy zna ko​goś, kto na​zy​wa się Kit​ty Tre​a dwell, po​ra​dził nam, że​by​śmy uwa​ża​ły, gdzie wty​ka​my swo​je wścib​skie nosy. – Trask – przy​p o​mnia​ła so​bie na​gle Eve​lyn. – Tak na​zy​wał się ten gość w Union Mis​sion, z któ​rym on roz​ma​wiał. – Po​wie​dział „Trask” albo „Trent” – spro​sto​wa​ła Aman​da. Ta wy​mia​n a zdań utkwi​ła jej w pa​mię​ci, po​n ie​waż jej mat​ka była z domu Trent. – Na ra​zie mu​si​my dać mu ja​kie​kol​wiek na​zwi​sko – za​uwa​ży​ła Eve​lyn. – Może za​tem „Trent” – za​p ro​p o​n o​wa​ła Aman​da. – Okay. Trent po​wie​dział Ben​n et​to​wi, że prze​ka​zał Lucy list, co ozna​cza, że mu​siał ją znać. Je​śli pra​cu​je w Union Mis​sion, może znać wszyst​kie na​sze dziew​czy​n y. Och, Aman​do… – Eve​lyn spra​wia​ła wra​że​n ie kom​p let​n ie za​ła​ma​n ej. – Dla​cze​go od razu nie po​my​śla​ły​śmy, żeby po​je​chać do Union Mis​sion? Wła​śnie tam ścią​ga​ją wszyst​kie dziw​ki, kie​dy po​trze​bu​ją odro​bi​n y od​de​chu. To ich Aca​p ul​co. – Ta noc​le​gow​n ia mie​ści się ka​wa​łek stąd – przy​p o​mnia​ła Aman​da. – Wciąż mamy szan​sę po​roz​ma​wiać z Tra​skiem, spraw​dzić, czy pa​mię​ta co​kol​wiek na te​mat Lucy… Albo Jane. – Je​śli szczę​ście bę​dzie nam sprzy​jać, to Trask po​wie, że Lucy żyje i do​brze się mie​wa, pra​cu​je na ta​kim to a ta​kim rogu uli​cy, a on nie ro​zu​mie, dla​cze​go lu​dzie plo​tą bzdu​ry, że zo​sta​ła za​mor​do​wa​n a. – Eve​lyn spoj​rza​ła na ze​ga​rek. – Mu​szę za​mel​do​wać się w Mo​del City, ale mogę się umó​wić z tobą w Union Mis​sion za pół go​dzi​n y. – Tyle po​win​n o mi wy​star​czyć, że​bym zdą​ży​ła za​dzwo​n ić do za​rzą​du osie​dla i do​wie​dzieć się, co mam dziś ro​bić z Pe​ter​se​n em. – Je​stem pew​n a, że Va​n es​sa nie bę​dzie mia​ła nic prze​ciw​ko temu, żeby go wziąć ze sobą. Aman​da wło​ży​ła pió​ro z po​wro​tem do to​reb​ki.

– Mam prze​czu​cie, że sy​tu​a cja sta​je się co​raz gor​sza. – Być może. Po​słu​chaj, spró​bu​ję jesz​cze raz prze​p y​tać Hod​ge’a, ale wąt​p ię, czy to do​kąd​kol​wiek nas za​p ro​wa​dzi. – Zgar​n ę​ła wszyst​kie kart​ki pa​p ie​ru i uło​ży​ła je ra​zem. – Ja tak​że mam złe prze​czu​cia. – To zna​czy? – To zna​czy, że Lucy Ben​n ett tak czy owak już nie żyje. – Być może, ale może umar​ła przez nar​ko​ty​ki, a nie przez czyn prze​stęp​czy. – Czy​ta​łaś o tych dziew​czy​n ach w Tek​sa​sie, któ​re zni​ka​ły przy au​to​stra​dzie I-45? – Co ta​kie​go? – Było ich tu​zin albo wię​cej – po​wie​dzia​ła Eve​lyn. – A te​raz oni na​wet nie wie​dzą, gdzie są ich cia​ła. – Skąd wiesz o ta​kich rze​czach? W uśmie​chu Eve​lyn nie było ani krzty zmie​sza​n ia. – Z cza​so​p i​sma „True Cri​me”. Aman​da wes​tchnę​ła cięż​ko, przy​glą​da​jąc się, jak Eve​lyn wdra​p u​je się do swo​je​go kom​bi. – Zo​ba​czy​my się w Union Mis​sion. – No to je​ste​śmy umó​wio​n e. – Eve​lyn po​wo​li ru​sza​ła z par​kin​gu. – I nie martw się za bar​dzo o Va​n es​sę – za​wo​ła​ła jesz​cze przez otwar​te okno. – Jak my​ślisz, kto mi po​wie​dział o tym go​ściu z Pla​za Phar​ma​cy? – Man​dy! – krzyk​n ę​ła Va​n es​sa, gdy tyl​ko wkro​czy​ła na po​ste​ru​n ek. Aman​da prze​p y​cha​ła się przez tłum. Na po​ste​run​ku było gę​sto od lu​dzi. Od​p ra​wa zo​sta​ła od​ro​czo​n a o kil​ka mi​n ut. Aman​da zer​k​n ę​ła do biu​ra sier​żan​ta, ale ni​ko​go tam nie było. – Po​spiesz się. – Va​n es​sa sie​dzia​ła jak zwy​kle z tyłu, wła​ści​wie pod​ska​ku​jąc na swo​im krze​śle. Ubra​ła się dziś w spodnie i bluz​kę w kwia​ty. Re​wol​wer przy​p ię​ła na bio​drze, a na no​gach mia​ła mę​skie buty. Aman​da za​czy​n a​ła się za​sta​n a​wiać, czy w przy​p ad​ku Va​n es​sy nie za​cho​dzi po​dej​rze​n ie nie​wła​ści​wie okre​ślo​n ej płci, ale od​rzu​ci​ła tę myśl. Przy​n ajm​n iej Va​n es​sa wciąż no​si​ła biu​sto​n osz. – Spójrz, co do​sta​łam. – Va​n es​sa pod​n io​sła w górę kar​tę kre​dy​to​wą, a zro​bi​ła to z ta​kim na​masz​cze​n iem, jak​by trzy​ma​ła w ręku sztab​kę zło​ta. Aman​da roz​p o​zna​ła logo domu to​wa​ro​we​go Fran​kli​n a Si​mo​n a. A po​tem szczę​ka jej opa​dła ze zdu​mie​n ia, gdy po​n i​żej zo​ba​czy​ła wy​tło​czo​n e na zło​to li​te​ry VA​NES​SA LI​VING​STO​NE. – Na li​tość bo​ską, w jaki spo​sób… – Aman​da osu​n ę​ła się na krze​sło. Bała się choć​by do​tknąć kar​ty. A po​tem się od​wa​ży​ła. – Czy ona jest praw​dzi​wa? – Tak – roz​p ro​mie​n i​ła się Va​n es​sa. Aman​da nie mo​gła po​wstrzy​mać się od zer​ka​n ia na kar​tę. – Czy to ja​kiś dow​cip? – Szyb​ko ro​zej​rza​ła się do​oko​ła, żeby spraw​dzić, czy ktoś się im przy​glą​da. Jed​n ak nikt nie zwra​cał na nie naj​mniej​szej uwa​gi. – Skąd to wy​trza​snę​łaś? – Po​wie​dzia​ła mi o tym Ra​chel Fo​ster z biu​ra prze​wo​zo​we​go. Je​dy​n e, co mu​sisz zro​bić, to po​ka​zać im od​cin​ki pen​sji z ostat​n ich sze​ściu mie​się​cy. – Żar​tu​jesz so​bie ze mnie? – Aman​da na​wet nie mo​gła​by wy​n a​jąć miesz​ka​n ia, gdy​by Duke nie po​rę​czył, że za​p ła​ci czynsz. Gdy​by mia​sto nie za​p ew​n i​ło jej sa​mo​cho​du, mu​sia​ła​by wciąż cho​dzić wszę​dzie pie​szo. – Więc oni ci to dali? Tak po pro​stu? – Wła​śnie tak.

– I nikt nie po​wie​dział, że musi po​ro​zu​mieć się z two​im mę​żem, oj​cem albo… – Nikt. Aman​da wciąż nie do​wie​rza​ła. Bez sło​wa od​da​ła Va​n es​sie kar​tę. Fran​klin Si​mon był w po​rząd​ku, ale wkrót​ce do​p ro​wa​dzi fir​mę do ban​kruc​twa, je​śli bę​dzie tak ła​two udzie​lał kre​dy​tów. – Po​słu​chaj, czy mo​gła​byś mi od​dać przy​słu​gę i po​je​chać dziś z Pe​ter​se​n em? – Ja​sne. – Nie py​tasz na​wet, dla​cze​go? Na​gle całą salę wy​p eł​n ił od​głos, jak​by ktoś za​czął wy​mio​to​wać. Po chwi​li inni męż​czyź​n i przy​łą​czy​li się, wy​da​jąc z sie​bie tak samo obrzy​dli​we, gar​dło​we dźwię​ki. Na po​ste​ru​n ek wkro​czył Bon​n ie Butch, z wy​so​ko unie​sio​n y​mi pię​ścia​mi, jak Mu​ham​mad Ali po zwy​cię​skiej wal​ce. Aman​da już za​p o​mnia​ła, jak bar​dzo po​cho​ro​wał się w ze​szły pią​tek, ale naj​wy​raź​niej resz​ta od​dzia​łu mia​ła o wie​le lep​szą pa​mięć. Lu​dzie kla​ska​li i śmia​li się do roz​p u​ku. Z kąta, gdzie sie​dzie​li czar​n i funk​cjo​n a​riu​sze, do​bie​gło na​wet kil​ka wi​wa​tów. Butch okrę​cił się do​oko​ła jak zwy​cięz​ca i ru​szył w stro​n ę Aman​dy. Obie​ma rę​ka​mi oparł się o stół. – Cześć, la​lecz​ko, masz coś dla mnie? Aman​da się​gnę​ła do to​reb​ki po ra​p ort. Bez sło​wa po​ło​ży​ła przed nim wy​dru​ko​wa​n e stro​ny. – Skąd ta​kie chłod​n e po​wi​ta​n ie? – spy​tał. – Masz kaca czy co? – Cho​dzi o to, co twój part​n er zro​bił Eve​lyn Mit​chell – od​p a​li​ła bez na​my​słu. – Za​cho​wał się jak zwie​rzę. Butch po​dra​p ał się po po​licz​ku. Wy​glą​dał na dość zmal​tre​to​wa​n e​go. Miał po​mię​te ubra​nie i był nie​ogo​lo​n y. Poza tym za​la​ty​wa​ło od nie​go al​ko​ho​lem i pa​p ie​ro​sa​mi. Aman​da pa​trzy​ła mu pro​sto w oczy. – Jesz​cze coś? – Jezu, Man​dy! Daj​że mu świę​ty spo​kój. – Butch się zi​ry​to​wał. – Żona wy​star​cza​ją​co obrzy​dza mu ży​cie w domu. Na​p raw​dę nie po​trze​bu​je przy​cho​dzić do pra​cy, żeby tu na​stęp​na spód​n icz​ka pra​wi​ła mu ka​za​n ia. Zmu​si​ła się, żeby nie zmięk​czyć tonu. – Twój ra​p ort za​wie​ra za​sad​n i​czy błąd. Butch wci​snął pa​p ie​ro​sa po​mię​dzy zęby. – O czym ga​dasz, do cho​le​ry? – Po​dob​n o do​ko​n a​łeś iden​ty​fi​ka​cji Lucy Ben​n ett na pod​sta​wie pra​wa jaz​dy, któ​re zna​la​złeś w jej to​reb​ce. Na li​ście do​wo​dów nie ma ani jed​n e​go sło​wa o żad​n ym pra​wie jaz​dy. – Kur​wa mać – wy​mam​ro​tał. – Prze​p ra​szam za ję​zyk. Prze​rzu​cił parę stron w swo​im no​te​sie i po​rów​n ał z wer​sją na​p i​sa​n ą na ma​szy​n ie. – Ta​a ak… Te​raz to wi​dzę. – Więc w jaki spo​sób zi​den​ty​fi​ko​wa​łeś ofia​rę? Butch zni​żył głos do szep​tu. – Przez kontr​wy​wiad. – O kim mó​wisz? – Nie​waż​n e, o kim – od​p o​wie​dział. – Po pro​stu po​p raw ra​p ort i już. – Wiesz chy​ba, że oni nie mogą zmie​n ić li​sty do​wo​dów. Są ro​bio​n e trzy ko​p ie przez kal​-

kę. – Więc zmień w ra​p or​cie, że zna​lazł się ktoś, kto ją roz​p o​znał. – Wrę​czył jej z po​wro​tem dru​ko​wa​n ą wer​sję. – Po pro​stu zna​lazł się świa​dek. Na​zwij go Ji​ga​boo Jo​n es. Zresz​tą wszyst​ko jed​n o. Wszyst​ko ma się zga​dzać i już. – Je​steś pe​wien? – za​p y​ta​ła. – Osta​tecz​n ie to twój pod​p is wid​n ie​je na dole. Spra​wiał wra​że​n ie lek​ko za​n ie​p o​ko​jo​n e​go, ale ski​n ął gło​wą. – Tak, je​stem pe​wien. Po pro​stu zrób to, co ci ka​za​łem. – Butch… – Za​trzy​ma​ła go, za​n im zdą​żył wyjść. – Jak Hank Ben​n ett roz​p o​znał, że to wła​śnie jego sio​stra? Zwy​kle kon​kret​n ie pi​szesz, w jaki spo​sób do​ko​n a​n o iden​ty​fi​ka​cji zwłok, ale tym ra​zem nie ma nic na ten te​mat. – Aman​da po​sta​n o​wi​ła na​ci​snąć nie​co moc​n iej. – Lucy nie ma u nas żad​n ych akt, więc wy​da​je się nie​co dziw​n e, że ty i Lan​dry by​li​ście w sta​nie tak szyb​ko na​mie​rzyć ko​goś z ro​dzi​n y. Wpa​try​wał się w nią bez zmru​że​n ia okiem. Nie​mal wi​dzia​ła, jak try​bi​ki po​wo​li ob​ra​ca​ją się w jego gło​wie. Nie mia​ła po​ję​cia, czy Butch sam so​bie za​da​je te​raz to py​ta​n ie, czy dzi​wi się, cze​mu usły​szał je od Aman​dy. W koń​cu prze​mó​wił. – Sam nie wiem. Przyj​rza​ła mu się uważ​n ie, sta​ra​jąc od​kryć ewen​tu​a l​n ą ob​łu​dę. – Mam wra​że​n ie, że je​steś w tej chwi​li szcze​ry. – Jezu, Man​dy! Prze​by​wa​n ie w to​wa​rzy​stwie Eve​lyn Mit​chell źle na cie​bie wpły​wa! – Cięż​ko wstał od sto​łu. – Przy​n ieś mi ten ra​p ort ju​tro z sa​me​go rana. Po​cze​kał, aż Aman​da ski​n ie gło​wą, a po​tem po​szedł na przód sali. – Wow! – mruk​n ę​ła Va​n es​sa, jak do​tąd dziw​n ie mil​czą​ca. – Co jest mię​dzy tobą i But​chem? Ale Aman​da po​krę​ci​ła gło​wą. – Mu​szę wy​ko​n ać pe​wien te​le​fon. Przy wej​ściu do sali od​p raw znaj​do​wa​ły się dwa apa​ra​ty te​le​fo​n icz​n e, ale Aman​da nie chcia​ła prze​p y​chać się przez tłum. Tak samo nie mia​ła ocho​ty wpaść na Ric​ka Lan​dry’ego, któ​ry wła​śnie wszedł na po​ste​ru​n ek. Ze​gar na ścia​n ie wska​zy​wał do​kład​n ie go​dzi​n ę ósmą, lecz sier​żant Wo​ody jesz​cze się nie po​ja​wił. Aman​dy wca​le to nie zdzi​wi​ło. Wo​ody miał opi​nię czło​wie​ka, któ​ry przed ro​bo​tą lubi zaj​rzeć do kil​ku ba​rów. Choć rów​n ie do​brze mógł​by ro​bić to we wła​snym biu​rze. Nie​wie​le zmie​n i​ło się od chwi​li, gdy Lu​ther Hod​ge zwol​n ił ga​bi​n et. Na księ​dze aresz​to​wań wa​la​ły się pa​p ie​rzy​ska, po​p iel​n icz​ka po brze​gi wy​p eł​n io​n a była nie​do​p ał​ka​mi. Wo​ody na​wet się nie po​fa​ty​go​wał, żeby się po​sta​rać o nowy ku​bek na kawę. Aman​da usa​do​wi​ła się za biur​kiem i po​grze​ba​ła w to​reb​ce, szu​ka​jąc no​te​su z te​le​fo​n a​mi. Czar​n a skó​ra na okład​ce zdą​ży​ła po​p ę​kać, tu i ów​dzie tro​chę ob​ła​zi​ła. Aman​da kciu​kiem prze​wró​ci​ła parę kar​tek do li​te​ry C, a na​stęp​n ie prze​su​n ę​ła wzro​kiem w dół, aż na​tra​fi​ła na nu​mer Pam Ca​n e​le z za​rzą​du osie​dla. Co praw​da ich zna​jo​mość trud​n o było okre​ślić jako za​ży​łą – Pam była Włosz​ką – ale Aman​da przed kil​ko​ma laty wy​cią​gnę​ła sio​strze​n i​cę Pam z pew​n ej kło​p o​tli​wej sy​tu​a cji i te​raz mia​ła na​dzie​ję, że tam​ta ze​chce od​wza​jem​n ić przy​słu​gę. Za​n im wy​bra​ła jej nu​mer, jesz​cze raz spraw​dzi​ła, co się dzie​je w sali od​p raw, a po​tem chwi​lę cze​ka​ła na prze​kie​ro​wa​n ie roz​mo​wy.

– Ca​n a​le – po​wie​dzia​ła Pam, od​bie​ra​jąc te​le​fon, ale Aman​da rzu​ci​ła słu​chaw​kę na wi​deł​ki. Sier​żant Lu​ther Hod​ge dziar​skim kro​kiem zmie​rzał wła​śnie w kie​run​ku ga​bi​n e​tu. Swo​je​go ga​bi​n e​tu. Ze​rwa​ła się zza biur​ka z ta​kim po​śpie​chem, że krze​sło rąb​n ę​ło w ścia​n ę. – Pan​n o Wa​gner… – po​wie​dział od pro​gu. – Czyż​bym nie zo​stał po​wia​do​mio​n y o ja​kimś awan​sie? – Nie – Aman​da się za​wsty​dzi​ła. – Sir – do​da​ła, czmy​cha​jąc do​oko​ła biur​ka. – Bar​dzo prze​p ra​szam, sir. Ja tyl​ko ko​rzy​sta​łam z pań​skie​go te​le​fo​n u. Za​mil​kła na chwi​lę, sta​ra​jąc się ukryć swo​je zmie​sza​n ie. Fakt, że obec​n ość Hod​ge’a cał​kiem ją oszo​ło​mi​ła. – Czy zo​stał pan z po​wro​tem prze​n ie​sio​n y na ten po​ste​ru​n ek? – Owszem. – Po​cze​kał, aż Aman​da usu​n ie mu się z dro​gi, żeby usiąść za biur​kiem. – Są​dzisz pew​n ie, że mam tu tyl​ko od​wa​lać ro​bo​tę za two​je​go ojca? Aman​da już zbie​ra​ła się do odej​ścia, ale te​raz nie mo​gła tego tak zo​sta​wić. – Nie, sir. Po pro​stu chcia​łam za​dzwo​n ić. Przy​p o​mnia​ła so​bie Eve​lyn, jej śmia​łość w roz​mo​wach z Hod​ge’em. – Dla​cze​go w ze​szłym ty​go​dniu wy​słał nas pan do Te​chwo​od? Wła​śnie sa​do​wił się na krze​śle. Za​marł w pół dro​gi, z ręką za​wie​szo​n ą w oko​li​cy kra​wa​ta. – Po​wie​dział nam pan, że mamy prze​p ro​wa​dzić do​cho​dze​n ie w spra​wie gwał​tu. Tam nie było żad​n e​go gwał​tu. Bez po​śpie​chu usa​do​wił się na swo​im miej​scu za biur​kiem, a po​tem wska​zał krze​sło na​prze​ciw sie​bie. – Pro​szę usiąść, pan​n o Wa​gner. Aman​da ru​szy​ła w stro​n ę drzwi, żeby je za​mknąć. – Nie, niech zo​sta​n ą otwar​te. Zro​bi​ła, jak ka​zał, zaj​mu​jąc miej​sce na​p rze​ciw​ko nie​go. – Czy pani pró​bu​je mnie za​stra​szyć, pan​n o Wa​gner? – Ja… – Do​sko​n a​le zda​ję so​bie spra​wę, że pani oj​ciec wciąż ma w tym de​p ar​ta​men​cie wie​lu przy​ja​ciół, ale nie po​zwo​lę się za​stra​szyć. Czy to ja​sne? – Za​stra​szyć? – Pan​n o Wa​gner, ja mogę nie po​cho​dzić z tego śro​do​wi​ska, ale jed​n ą rzecz mogę po​wie​dzieć pani na pew​n o. I może pani od razu po​biec z tym do swo​je​go ta​tuś​ka: ten Mu​rzyn nie po​zwo​li się ode​słać do ro​bo​ty w polu. Czu​ła, że po​ru​sza usta​mi, choć nie wy​do​by​ło się z nich ani jed​n o sło​wo. – Odejść. Aman​da nie była w sta​n ie wy​ko​n ać naj​mniej​sze​go ru​chu. – Czy mam po​wtó​rzyć roz​kaz? Wsta​ła i ru​szy​ła w kie​run​ku otwar​tych drzwi. Sprzecz​n e emo​cje zmu​sza​ły ją do sta​wia​n ia kro​ków, żeby mo​gła prze​tra​wić to wszyst​ko w sa​mot​n o​ści i sfor​mu​ło​wać bar​dziej roz​sąd​n ą od​p o​wiedź niż ta, któ​ra wła​śnie się jej wy​mknę​ła. – Po pro​stu sta​ram się ro​bić to, co do mnie na​le​ży. Hod​ge aku​rat ba​zgrał coś na kart​ce pa​p ie​ru. Praw​do​p o​dob​n ie żą​da​n ie prze​n ie​sie​n ia jej

do Per​ry Ho​mes. Na​gle pió​ro za​mar​ło w po​wie​trzu, a on wpa​trzył się w nią uważ​n ym wzro​kiem, cze​ka​jąc na to, co po​wie da​lej. Sta​ra​ła się wy​my​ślić coś sen​sow​n e​go, ale sło​wa plą​ta​ły się bez​ład​n ie. – Ja chcę pra​co​wać. Być na​p raw​dę do​bra w… Ja mu​szę być do​bra w… Zmu​si​ła się, by za​milk​n ąć, do​p ó​ki nie uda jej się ze​brać my​śli. – Ta dziew​czy​n a, do któ​rej wy​słał nas pan na prze​słu​cha​n ie… Na​zy​wa​ła się Jane Del​ray. Nie zo​sta​ła zgwał​co​n a… Nie była ran​n a… Nie mia​ła na so​bie ani jed​n e​go za​dra​p a​n ia. Była w cał​kiem do​brej for​mie. Hod​ge przy​glą​dał się jej przez chwi​lę, a po​tem odło​żył pió​ro i oparł się o tył krze​sła, spla​ta​jąc ręce na brzu​chu. – Po​tem przy​szedł jej al​fons. Na uli​cy nosi ksy​wę Ju​ice. Wy​go​n ił Jane z miesz​ka​n ia, a po​tem za​czął ro​bić nie​dwu​znacz​n e pro​p o​zy​cje w sto​sun​ku do mnie i do Eve​lyn… Mu​sia​ły​śmy go aresz​to​wać. Hod​ge wciąż wpa​try​wał się w Aman​dę. W koń​cu ski​n ął gło​wą. – W ze​szły pią​tek tę ko​bie​tę zna​le​zio​n o w Te​chwo​od Ho​mes. Mam na my​śli Jane Del​ray. Była mar​twa. Za​kwa​li​fi​ko​wa​n o to jako sa​mo​bój​stwo, ale ko​ro​n er po​wie​dział mi po sek​cji, że ona zo​sta​ła udu​szo​n a, a do​p ie​ro po​tem ze​p chnię​to ją z da​chu. Hod​ge nadal nie spusz​czał z niej wzro​ku. – Wy​da​je mi się, że je​steś w błę​dzie. – Nie, wca​le nie. – Na​wet mó​wiąc te sło​wa, Aman​da czu​ła nur​tu​ją​ce ją wąt​p li​wo​ści. Czy rze​czy​wi​ście mo​gła mieć cał​ko​wi​tą pew​n ość, że ofia​rą mor​du nie była Lucy Ben​n ett? Czy w ogó​le było moż​li​we stwier​dzić z całą pew​n o​ścią, że cia​ło w kost​n i​cy fak​tycz​n ie było lub nie było cia​łem Jane Del​ray? Osta​tecz​n ie Hank Ben​n ett tak​że wy​da​wał się cał​kiem pew​ny, kie​dy iden​ty​fi​ko​wał zwło​ki jako cia​ło swo​jej sio​stry. Ale twarz, śla​dy na​kłuć, szra​my na nad​garst​kach… – Ofia​ra nie na​zy​wa​ła się Lucy Ben​n ett – po​wie​dzia​ła gło​śno. – To była Jane Del​ray. Jej sło​wa po​p ły​n ę​ły w za​tę​chłym po​wie​trzu. Aman​da wal​czy​ła z pra​gnie​n iem szu​ka​n ia wy​krę​tów. To była naj​trud​n iej​sza lek​cja, jaką ode​bra​ła w aka​de​mii. Do cech ko​bie​cej na​tu​ry na​le​ży chęć umniej​sza​n ia się, szu​ka​n ia zgo​dy. Dziew​czy​n y spę​dza​ły więc dłu​gie go​dzi​n y, ucząc się, jak pod​n o​sić głos, żeby ra​czej wy​da​wać roz​ka​zy niż wy​ra​żać proś​by. Hod​ge pstryk​n ął pal​ca​mi. – Jaki bę​dzie twój na​stęp​n y krok? Po​zwo​li​ła so​bie na głę​bo​ki od​dech. – Nie​dłu​go spo​ty​kam się z Eve​lyn Mit​chell w Union Mis​sion. Wszyst​kie dziw​ki tra​fia​ją tam wcze​śniej czy póź​n iej. To taki ich Mek​syk. Hod​ge zmarsz​czył brwi na to myl​n e po​rów​n a​n ie, ale Aman​da mó​wi​ła da​lej. – W Union Mis​sion musi pra​co​wać ktoś, kto pa​mię​ta te dziew​czy​n y. Wciąż uważ​n ie pa​trzył na jej twarz. – Czy się prze​sły​sza​łem, czy uży​łaś licz​by mno​giej? Aman​da za​gry​zła war​gi. Bra​ko​wa​ło jej tu​taj Eve​lyn. Eve​lyn była o wie​le lep​sza, je​śli cho​dzi o ta​kie spra​wy… Mimo wszyst​ko te​raz już Aman​da nie za​mie​rza​ła da​wać za wy​gra​n ą. – Ten gość, z któ​rym roz​ma​wiał pan w ze​szły po​n ie​dzia​łek… Ten praw​n ik w nie​bie​skim gar​n i​tu​rze… Na​zy​wa się Hank Ben​n ett. My​ślał pan, że przy​sy​ła go An​drew Tre​a dwell. – Hod​ge nie za​p rze​czył, więc mó​wi​ła da​lej. – Wy​obra​ża​łam so​bie, że przy​szedł szu​kać swo​jej

sio​stry, Lucy Ben​n ett. – I w cią​gu nie​speł​n a ty​go​dnia uda​ło mu się ją zna​leźć. Stwier​dze​n ie Hod​ge’a za​wi​sło po​mię​dzy nimi. Aman​da pró​bo​wa​ła za​n a​li​zo​wać jego zna​cze​n ie, ale na​gle mu​sia​ła zmie​rzyć się z o wie​le bar​dziej na​tar​czy​wą kwe​stią. Do biu​ra wto​czył się Rick Lan​dry. Już z da​le​ka cuch​n ął whi​sky. – Po​wiedz tej wścib​skiej dziw​ce, żeby trzy​ma​ła się z dala od mo​je​go śledz​twa! – wark​n ął, rzu​ca​jąc na pod​ło​gę nie​do​p a​łek pa​p ie​ro​sa. Je​śli jego za​cho​wa​n ie wy​stra​szy​ło Hod​ge’a, to nie dał tego po so​bie po​znać. Za​dał py​ta​nie cał​ko​wi​cie opa​n o​wa​n ym, spo​koj​n ym to​n em. – A pan to…? Lan​dry wy​raź​n ie za​p o​mniał ję​zy​ka w gę​bie. – Rick Lan​dry. Wy​dział za​bójstw. Zmie​rzył Hod​ge’a wście​kłym wzro​kiem. – Gdzie jest Hoyt? – Przy​p usz​czam, że sier​żant Wo​ody sie​dzi w ja​kimś ba​rze w cen​trum i pije swo​je śnia​da​nie. I zno​wu Rick Lan​dry dał się za​sko​czyć. W służ​bach pa​n o​wa​ło ogól​n e prze​ko​n a​n ie, że je​śli ja​kiś fa​cet ma pro​ble​my z al​ko​ho​lem, to są one jego pry​wat​n ą spra​wą. – To spra​wa wy​dzia​łu za​bójstw. Ona nie ma z tym nic wspól​n e​go. Tak samo jak tam​ta dru​ga py​ska​ta dziw​ka, z któ​rą trzy​ma szta​mę. – Za​bójstw? – Hod​ge mil​czał odro​bi​n ę dłu​żej niż to było ko​n iecz​n e. – Mia​łem wra​że​n ie, że pan​n a Ben​n ett po​p eł​n i​ła sa​mo​bój​stwo. Przej​rzał stos le​żą​cych przed nim do​ku​men​tów, bez po​śpie​chu szu​ka​jąc tego, co było mu po​trzeb​n e. – O, pro​szę! Tu jest pań​ski wstęp​n y ra​p ort. Sa​mo​bój​stwo. Wy​cią​gnął w górę do​ku​ment. – Czy na dole wid​n ie​je pań​ski pod​p is, pa​n ie ofi​ce​rze? – De​tek​ty​wie – Lan​dry wy​rwał mu z ręki pa​p ier – to jest wstęp​n y ra​p ort, jak pan sam po​wie​dział. Zwi​n ął pa​p ier w kul​kę i wsa​dził go do kie​sze​n i. – Osta​tecz​n ą wer​sję do​star​czę panu póź​n iej. – Czy​li śledz​two wciąż jest otwar​te? Uwa​ża pan, że Lucy Ben​n ett zo​sta​ła za​mor​do​wa​n a? Lan​dry zer​k​n ął na Aman​dę. – Po​trze​bu​ję wię​cej cza​su. – Pro​szę się nie spie​szyć. Ma pan tyle cza​su, ile bę​dzie panu po​trzeb​n e. – Hod​ge wy​cią​gnął rękę ta​kim ge​stem, jak​by skła​dał cały świat u stóp Lan​dry’ego. – Czy coś jesz​cze? – do​koń​czył, kie​dy Lan​dry nie ru​szył się z miej​sca. Lan​dry zmie​rzył Aman​dę wście​kłym spoj​rze​n iem, a po​tem wy​szedł, za​trza​sku​jąc za sobą drzwi. Hod​ge po​p a​trzył na za​mknię​te drzwi, a na​stęp​n ie na Aman​dę. – Dla​cze​go Hank Ben​n ett zja​wił się u pana w ze​szły po​n ie​dzia​łek? – Bar​dzo do​bre py​ta​n ie. – Dla​cze​go chciał, żeby pan wy​słał nas do miesz​ka​n ia Kit​ty? – Ko​lej​n e do​bre py​ta​n ie.

– Nie po​dał nam pan na​zwi​ska, a je​dy​n ie ad​res. – Zga​dza się. – Hod​ge z po​wro​tem wziął do ręki pió​ro. – Może pani da​ro​wać so​bie od​p ra​wę. Aman​da nie ru​szy​ła się z krze​sła. Nie zro​zu​mia​ła, o co mu cho​dzi. – Po​wie​dzia​łem, że może pani da​ro​wać so​bie od​p ra​wę, pan​n o Wa​gner – po​wtó​rzył, wra​ca​jąc do swo​ich pa​p ie​rów. Kie​dy nie wy​szła z biu​ra, znów pod​n iósł na nią wzrok. – Chy​ba ma pani śledz​two, nad któ​rym trze​ba po​p ra​co​wać? Wsta​ła, uży​wa​jąc po​rę​czy krze​sła, żeby dźwi​gnąć się na rów​n e nogi. Drzwi oka​za​ły się za​blo​ko​wa​n e. Mu​sia​ła szarp​n ąć z ca​łej siły, żeby sta​n ę​ły otwo​rem. Idąc przez salę od​p raw w stro​n ę wyj​ścia, pa​trzy​ła wprost przed sie​bie. Kie​dy wy​jeż​dża​ła ply​mo​uthem z par​kin​gu, jej de​ter​mi​n a​cja zma​la​ła pra​wie do zera. Przez pęk​n ię​ty szkla​n y pa​n el na wy​sta​wie skle​p u wi​dzia​ła wnę​trze sali od​p raw. Kil​ku ko​le​gów przy​glą​da​ło się, jak od​jeż​dża. Wje​cha​ła au​tem na Hi​gh​land. Jej od​dech wró​cił do nor​mal​n e​go ryt​mu do​p ie​ro wów​czas, gdy zna​la​zła się na Pon​ce Leon, kie​ru​jąc się w stro​n ę Union Mis​sion. We​dług ze​gar​ka mia​ła jesz​cze peł​n e dzie​sięć mi​n ut, za​n im Eve​lyn do niej do​łą​czy. Może uda jej się wy​ko​rzy​stać ten czas, by zro​zu​mieć, co za​szło przed chwi​lą. Pro​blem w tym, że nie bar​dzo wie​dzia​ła, od cze​go za​cząć. Po​trze​bo​wa​ła cza​su, żeby to prze​tra​wić. Po​trze​bo​wa​ła tak​że za​dzwo​n ić. W od​dzia​le Trust Com​p a​n y na rogu Pon​ce i Mon​roe znaj​do​wał się rząd apa​ra​tów te​le​fo​nicz​n ych, umiesz​czo​n ych na ze​wnątrz bu​dyn​ku. Aman​da wje​cha​ła na par​king, cof​n ę​ła auto na wol​n e miej​sce i przez chwi​lę sie​dzia​ła z rę​ko​ma za​ci​śnię​ty​mi wciąż na kie​row​n i​cy. To wszyst​ko nie mia​ło sen​su. Dla​cze​go Hod​ge wy​ra​żał się tak za​gad​ko​wo? Nie spra​wiał wra​że​nia ko​goś, kto się boi. Cze​mu więc sta​rał się po​móc Aman​dzie? Zna​la​zła w port​fe​lu parę mo​n et i się​gnę​ła po no​tes z te​le​fo​n a​mi. Dwa apa​ra​ty oka​za​ły się uszko​dzo​n e, ale trze​ci przy​jął mo​n e​tę. Aman​da po raz ko​lej​n y wy​krę​ci​ła nu​mer Pam i spo​koj​n ie wsłu​chi​wa​ła się w sy​gnał. Przy dwu​dzie​stym po​wtó​rze​n iu już mia​ła za​miar zre​zy​gno​wać, kie​dy Pam w koń​cu ode​bra​ła. – Ca​n a​le – te​raz wy​da​wa​ła się jesz​cze bar​dziej udrę​czo​n a niż przed​tem. – Pam, tu Aman​da Wa​gner. Mi​n ę​ło kil​ka se​kund, za​n im Pam zo​rien​to​wa​ła się, o kogo cho​dzi. – Man​dy! Co do​bre​go sły​chać? O psia​kość, tyl​ko nie mów mi, że coś złe​go przy​tra​fi​ło się Mimi! Cho​dzi​ło o Mimi Mi​ti​de​ri – sio​strze​n i​cę, któ​ra o mało co nie ucie​kła z ka​de​tem z ma​ry​n ar​ki. – Och, nie, nic z tych rze​czy. Dzwo​n ię, bo się za​sta​n a​wiam, czy mo​gła​byś od​dać mi przy​słu​gę. Wy​da​wa​ło się, że Pam ulży​ło, choć pew​n ie przez cały dzień mu​sia​ła wy​słu​chi​wać lu​dzi pro​szą​cych ją o przy​słu​gę. – Cze​go po​trze​bu​jesz? – Za​sta​n a​wiam się, czy mo​gła​byś spraw​dzić dla mnie jed​n o na​zwi​sko albo miesz​ka​n ie – Aman​da zda​ła so​bie spra​wę, że nie wy​ra​ża się ja​sno. Nie prze​my​śla​ła so​bie, jak na​le​ży prze​p ro​wa​dzić tę roz​mo​wę. – Na te​re​n ie Te​chwo​od Ho​mes jest pew​n e miesz​ka​n ie – apar​ta​ment C. Znaj​du​je się na pią​tym pię​trze, w rzę​dzie bu​dyn​ków… – Hej, po​zwól, że ci prze​rwę. W Te​chwo​od Ho​mes nie ma cze​goś ta​kie​go jak „bu​dy​n ek C”. One są po​n u​me​ro​wa​n e.

Aman​da opar​ła się po​ku​sie, żeby za​p y​tać, gdzie moż​n a zna​leźć owe nu​me​ry. – Czy w ta​kim ra​zie mo​żesz spraw​dzić mi pew​n ą oso​bę? Ka​the​ri​n e, Ka​thy albo Kate Tre​adwell. – My nie po​słu​gu​je​my się na​zwi​ska​mi lo​ka​to​rów. Szu​ka​my ich we​dług nu​me​rów w re​je​strze. – Oba​wia​łam się, że wła​śnie tak od​p o​wiesz – wes​tchnę​ła Aman​da. Czu​ła się przy​gnie​cio​na bez​n a​dziej​n o​ścią tej sy​tu​a cji, zu​p eł​n ie jak​by słoń usiadł jej na pier​si. – Na​wet nie je​stem pew​n a, jak ta dziew​czy​n a na​p raw​dę się na​zy​wa. Tam miesz​ka​ją – albo ra​czej miesz​ka​ły – przy​n ajm​n iej trzy dziew​czy​n y. Trzy a może wię​cej. – Za​cze​kaj – prze​rwa​ła jej Pam. – Czy one są spo​krew​n io​n e? – Wąt​p ię. To dziew​czy​n y, któ​re pra​cu​ją na uli​cy. – I miesz​ka​ją w tym sa​mym miesz​ka​n iu? – spy​ta​ła Pam. – To nie​do​zwo​lo​n e, no chy​ba, że są ku​zyn​ka​mi. Zresz​tą na​wet je​śli są, to żad​n a z tych la​sek nie chce miesz​kać z kimś z bran​ży. One kła​mią przez cały czas. Po stro​n ie Pam roz​legł się ja​kiś ha​łas. Na chwi​lę za​kry​ła dło​n ią słu​chaw​kę i Aman​da przez kil​ka se​kund słu​cha​ła przy​tłu​mio​n ej kon​wer​sa​cji z kimś, kto wła​śnie przy​szedł. Kie​dy Pam po​wró​ci​ła do roz​mo​wy, jej głos brzmiał znacz​n ie po​god​n iej. – Po​wiedz mi coś na te​mat tego apar​ta​men​tu. Mó​wisz, że jest na ostat​n im pię​trze? – Tak. Na pią​tym. – Tam są tyl​ko jed​n o​p o​ko​jo​we miesz​ka​n ia. Sa​mot​n a dziew​czy​n a nie do​sta​ła​by przy​dzia​łu, chy​ba że ma dziec​ko. – Tam nie miesz​ka​ło żad​n e dziec​ko. Tyl​ko trzy dziew​czy​n y. To zna​czy, tak mi się wy​da​je. Może było ich wię​cej. Pam jęk​n ę​ła. Kie​dy się ode​zwa​ła, jej głos był nie​wie​le gło​śniej​szy od szep​tu. – Mój szef cza​sa​mi daje się prze​ko​n ać. Aman​da już chcia​ła za​p y​tać, co Pam ma na my​śli, ale na​gle ją olśni​ło. – To mnie po​win​n i zro​bić tu kie​row​n icz​ką – po​wie​dzia​ła Pam z go​ry​czą. – Nie prze​han​dlo​wa​ła​bym miesz​ka​n ia na ostat​n im pię​trze za to, że ktoś po​zwo​li mi się prze​le​cieć. Aman​da za​chi​cho​ta​ła z nie​do​wie​rza​n iem, jak​by taka rzecz w ogó​le nie była moż​li​wa. – No cóż, Pam, bar​dzo ci dzię​ku​ję. Wiem, że masz mnó​stwo pra​cy. – Daj mi znać, je​śli się do​wiesz, jaki był nu​mer tego miesz​ka​n ia. Może uda mi się pójść tym tro​p em. Co praw​da zaj​mie mi to ty​dzień albo dwa, ale zro​bię to dla cie​bie. – Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła Aman​da i za​koń​czy​ła roz​mo​wę. Od​wie​si​ła słu​chaw​kę, ale nie opu​ści​ła ręki. Roz​ma​wia​jąc z Pam Ca​n a​le, przez cały czas za​sta​n a​wia​ła się nad róż​n y​mi spra​wa​mi. To zu​p eł​n ie przy​p o​mi​n a​ło szu​ka​n ie klu​czy – w chwi​li, gdy prze​sta​wa​łeś ich szu​kać, przy​p o​mi​n a​ło ci się, gdzie je po​ło​ży​łeś. Był tyl​ko je​den spo​sób, by zy​skać ab​so​lut​n ą pew​n ość. Aman​da wsu​n ę​ła w otwór na​stęp​n ą mo​n e​tę i wy​bra​ła do​brze zna​n y nu​mer. Duke Wa​gner nig​dy nie do​p u​ścił, żeby te​le​fon za​dzwo​n ił wię​cej niż dwa razy. Te​raz tak​że pod​n iósł słu​chaw​kę nie​mal na​tych​miast. – Cześć, tato – zdo​ła​ła po​wie​dzieć, ale da​lej nie wie​dzia​ła, co mó​wić. Duke spra​wiał wra​że​n ie prze​ra​żo​n e​go. – Czy wszyst​ko w po​rząd​ku? Coś ci się sta​ło? – Nie, nie – za​p ew​n i​ła, za​sta​n a​wia​jąc się jed​n o​cze​śnie, po co w ogó​le do nie​go za​dzwo​n i​-

ła. To był czy​sty obłęd. – Man​dy? Co się dzie​je? Czy je​steś w szpi​ta​lu? Aman​da rzad​ko sły​sza​ła w gło​sie ojca pa​n i​kę. Tak samo nig​dy nie za​sta​n a​wia​ła się, że on może bać się o nią, kie​dy idzie do pra​cy, zwłasz​cza od​kąd nie mógł dłu​żej jej chro​n ić. – Man​dy? – w tle roz​le​gło się skrzy​p ie​n ie krze​sła o pod​ło​gę. – Ode​zwij się, pro​szę. Prze​łknę​ła śli​n ę, od​da​la​jąc od sie​bie krę​p u​ją​cą świa​do​mość, że przez chwi​lę cie​szy​ła się, iż uda​ło jej się prze​stra​szyć wła​sne​go ojca. – Nic mi nie jest, tato. Chcia​łam tyl​ko za​p y​tać cię o… – Nie wie​dzia​ła, ja​kich słów użyć. – O po​li​ty​kę. Na​tych​miast wy​dał się od​p rę​żo​n y i na​wet lek​ko po​iry​to​wa​n y. – Czy to na​p raw​dę nie mo​gło po​cze​kać do wie​czo​ra? – Nie. – Spoj​rza​ła na uli​cę. Sa​mo​cho​dy za​czy​n a​ły gro​ma​dzić się na świa​tłach. Zbli​ża​ła się pora, kie​dy biz​n es​me​n i uda​ją się do pra​cy, a ko​bie​ty od​wo​żą dzie​ci do szko​ły. – W ze​szłym ty​go​dniu przy​szedł do nas nowy sier​żant. Je​den z chło​p a​ków Reg​gie​go. Duke par​sk​n ął coś nie​uprzej​me​go, jak​by jego po​glą​dy na ten te​mat nie były od daw​n a zna​n e. – Ale po​tem zo​stał prze​n ie​sio​n y za​le​d​wie po jed​n ym dniu. Na jego miej​sce przy​szedł Hoyt Wo​ody. – Hoyt to po​rząd​n y chłop. – No cóż… – Aman​da nie do​koń​czy​ła my​śli. Jej zda​n iem był pa​skud​n ym, od​ra​ża​ją​cym ob​łud​n i​kiem, ale w su​mie nie po to za​dzwo​n i​ła, by dys​ku​to​wać o Wo​odym. – W każ​dym ra​zie po paru dniach Hoyt Wo​ody zo​stał z po​wro​tem prze​n ie​sio​n y, a do nas wró​cił ten po​p rzed​n i sier​żant, chło​p ak Reg​gie​go. – I? – No cóż – po​wie​dzia​ła. – Czy to nie wy​da​je ci się dziw​n e? – Nie​szcze​gól​n ie. – Usły​sza​ła, jak oj​ciec za​p a​la pa​p ie​ro​sa. – Tak dzia​ła ten sys​tem. Je​den fa​cet za​ła​twia to, co do nie​go na​le​ży, a po​tem przy​cho​dzi na​stęp​n y, żeby zro​bić swo​ją dział​kę. – Nie bar​dzo ro​zu​miem. – Masz za​wod​n i​ka, któ​ry rzu​ca pił​ką, tak? – Duke uwiel​biał me​ta​fo​ry zwią​za​n e z ba​se​bal​lem. – Tyle tyl​ko, że on nie umie grać w pa​lan​ta. Te​raz ro​zu​miesz? – Tak. – Więc przy​sy​łasz pał​ka​rza. – Ach tak. – Ski​n ę​ła gło​wą, te​raz w peł​n i ro​zu​mie​jąc, w czym rzecz. Jed​n ak Duke nadal są​dził, że ona ni​cze​go nie poj​mu​je. – W two​im od​dzia​le dzie​je się coś nie​do​bre​go. Chło​p ak Reg​gie​go nie wy​p eł​n ił roz​ka​zów, więc przy​sła​li Hoy​ta, żeby za​ła​twił spra​wę. – Duke za​śmiał się. – Ty​p o​we. Jak trze​ba coś po​rząd​n ie za​ła​twić, za​wsze wy​sy​ła​ją bia​łe​go. Aman​da od​su​n ę​ła słu​chaw​kę, żeby oj​ciec nie usły​szał jej wes​tchnie​n ia. – Dzię​ki, tato. Mu​szę wra​cać do pra​cy. Ale Duke nie za​mie​rzał tak ła​two jej od​p u​ścić. – Czyż​byś wplą​ta​ła się w coś, w co nie po​win​n aś była się wplą​tać? – Nie, ta​tu​siu. – Sta​ra​ła się na gwałt wy​my​ślić coś in​n e​go, co mo​gła​by te​raz po​wie​dzieć. – Pa​mię​taj, że​byś koło dzie​sią​tej scho​wał kur​cza​ka do lo​dów​ki. Ze​p su​je się, je​śli zo​sta​wisz go

na cały dzień w tym upa​le. – Zro​zu​mia​łem, kie​dy mó​wi​łaś mi o tym pierw​sze sześć razy – wark​n ął. I za​miast roz​łą​czyć się, do​dał jesz​cze: – Bądź ostroż​n a, Man​dy. Rzad​ko sły​sza​ła w jego gło​sie współ​czu​cie. W nie​wy​tłu​ma​czal​n y spo​sób łzy na​p ły​n ę​ły jej do oczu. Butch Bon​n ie przy​n ajm​n iej w jed​n ej spra​wie miał ra​cję: ten szcze​gól​n y czas w mie​sią​cu był już cał​kiem bli​sko i we krwi Aman​dy za​czy​n a​ła sza​leć bu​rza hor​mo​n ów. – Zo​ba​czy​my się wie​czo​rem. Od​p o​wie​dzia​ło jej ci​che klik​n ię​cie. To Duke za​koń​czył po​łą​cze​n ie. Aman​da od​wie​si​ła słu​chaw​kę na wi​deł​ki. Kie​dy zna​la​zła się z po​wro​tem w sa​mo​cho​dzie, wy​ję​ła z to​reb​ki chu​s​tecz​kę i wy​tar​ła rękę, a na​stęp​n ie osu​szy​ła twarz. Słoń​ce pra​ży​ło nie​mi​ło​sier​n ie. Aman​da mia​ła wra​że​n ie, że za chwi​lę się roz​to​p i. Gło​śne trą​bie​n ie roz​dar​ło ci​szę pa​n u​ją​cą we wnę​trzu jej auta. Na​le​żą​cy do Eve​lyn Mit​chell ford fal​con za​trzy​mał się na żół​tym świe​tle. Pę​dzą​ca tuż za nim cię​ża​rów​ka omi​n ę​ła go w ostat​n iej chwi​li, a jej kie​row​ca, wy​p rze​dza​jąc wóz Eve​lyn, wy​cią​gnął pa​lec w ob​sce​nicz​n ym ge​ście. – Na li​tość bo​ską – za​mru​cza​ła Aman​da, prze​krę​ca​jąc klu​czyk w sta​cyj​ce. Wy​to​czy​ła się na jezd​n ię i po​je​cha​ła za Eve​lyn w głąb Pon​ce de Leon, mi​ja​jąc ko​lej​n e trzy kwar​ta​ły, aż zna​la​zła się przed sie​dzi​bą Union Mis​sion. Eve​lyn po​wo​li za​to​czy​ła sze​ro​ki łuk, wjeż​dża​jąc na par​king, a na​stęp​n ie na wstecz​n ym cof​n ę​ła się na wol​n e miej​sce i wy​łą​czy​ła sil​n ik. – Kie​dyś w koń​cu zgi​n iesz przez taką po​wol​n ą jaz​dę – po​wie​dzia​ła Aman​da. – Uwa​żasz, że po​win​n am nie zwra​cać uwa​gi na ogra​n i​cze​n ie pręd​ko​ści? Ten kie​row​ca cię​ża​rów​ki… – O mały włos był​by cię za​bił – wtrą​ci​ła Aman​da. – Mam za​miar w ten week​end za​brać cię na tor wy​ści​go​wy i urzą​dzić po​rząd​n ą lek​cję, jak na​le​ży jeź​dzić. – Och! – Eve​lyn wy​glą​da​ła na szcze​rze ura​do​wa​n ą. – Zro​bi​my so​bie su​p er dzień. Mo​że​my pójść gdzieś na lunch, a po​tem po​ła​zić po skle​p ach. Aman​da była zdu​mio​n a jej za​p a​łem. Po​sta​n o​wi​ła zmie​n ić te​mat. – Hod​ge zja​wił się dziś na moim po​ste​run​ku. – Od razu po​my​śla​łam, że to dziw​n e, że rano nie było go w Mo​del City. – Eve​lyn za​trza​snę​ła drzwicz​ki. – Cze​mu przy​sła​li go z po​wro​tem? Aman​da sto​czy​ła krót​ką we​wnętrz​n ą wal​kę, czy po​wie​dzieć Eve​lyn o te​le​fo​n ie do ojca, czy ra​czej za​cho​wać to w se​kre​cie. Osta​tecz​n ie po​sta​n o​wi​ła nie mó​wić. – Cał​kiem moż​li​we, że sze​fo​stwo po​sta​n o​wi​ło za​brać Hoy​ta Wo​ody’ego, żeby gdzieś od​wa​lił za nich ja​kąś czar​n ą ro​bo​tę. – Ale w ta​kim ra​zie cze​mu wy​bra​li bia​łe​go? Czy któ​ryś z chło​p a​ków Reg​gie​go nie spraw​dził​by się le​p iej? Moż​n a po​wie​dzieć, że spra​wa zo​sta​ła​by wte​dy w ro​dzi​n ie. Eve​lyn po​ru​szy​ła słusz​n ą kwe​stię, ale zno​wu Eve​lyn nie mia​ła oka​zji do​świad​czyć śle​p o​ty Duke’a, je​śli cho​dzi​ło o ko​lor skó​ry. Hoyt Wo​ody ro​bił to, co mu ka​za​n o, w na​dziei na po​zy​ska​n ie łask wy​so​ko po​sta​wio​n ych ofi​ce​rów. Być może Lu​ther Hod​ge nie był aż tak po​dat​n y na wpły​wy. – Wy​obra​żam so​bie, że Wo​ody zo​stał wy​sła​n y z tego sa​me​go po​wo​du, dla któ​re​go Hod​ge od​de​le​go​wał do roz​mo​wy z Jane dwie ko​bie​ty – oświad​czy​ła Aman​da. – Zwy​czaj​n ie rzu​cił nas na po​żar​cie. Nikt nie słu​cha na po​waż​n ie tego, co mamy do po​wie​dze​n ia.

– Praw​da. – Eve​lyn wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi, po​n ie​waż nic w tej spra​wie nie mo​gły zro​bić. – Więc Hod​ge zo​stał za​stą​p io​n y na kil​ka dni przez ko​goś, kto zgo​dził się wy​ko​n ać brud​n ą ro​bo​tę, a po​tem przy​wró​co​n o go na miej​sce. – Wła​śnie tak – oświad​czy​ła Aman​da. – Ta two​ja przy​ja​ciół​ka w Five mó​wi​ła, że we​zwa​ła ochro​n ę, kie​dy Jane Del​ray chcia​ła zre​a li​zo​wać vo​ucher Lucy. Jak wi​dać, na te​re​n ie Union Mis​sion nie ma cze​goś ta​kie​go jak pew​n ość i za​ufa​n ie. Kto​kol​wiek wy​wlókł wów​czas Jane z bu​dyn​ku, z pew​n o​ścią od​n o​to​wał ten fakt na kar​cie zda​rzeń. Tego typu kar​ty sta​n o​wi​ły część więk​sze​go sys​te​mu, któ​re​go ce​lem było tro​p ie​n ie drob​niej​szych prze​stęp​ców, nie​wy​ma​ga​ją​cych aresz​to​wa​n ia. – Te kar​ty zo​sta​ły włą​czo​n e do dzien​n ych ra​p or​tów, któ​re prze​ka​zy​wa​n e są na​szym sze​fom. Ktoś wy​so​ko po​sta​wio​n y mu​siał więc wie​dzieć, że Jane pró​bo​wa​ła pod​szyć się pod Lucy. Eve​lyn do​szła do tego sa​me​go wnio​sku, co Aman​da. – Zo​sta​ły​śmy wy​sła​n e do Te​chwo​od, żeby wy​stra​szyć Jane i zmu​sić ją do mil​cze​n ia. – Od​wa​li​ły​śmy ka​wał do​brej ro​bo​ty, praw​da? Eve​lyn przy​ło​ży​ła rękę do skro​n i. – Mu​szę wy​p ić drin​ka. Przez to wszyst​ko do​sta​łam strasz​n ej mi​gre​n y. – No cóż, po​wiem ci coś, od cze​go gło​wa roz​bo​li cię jesz​cze moc​n iej. – Aman​da opo​wie​dzia​ła o te​le​fo​n ie do Pam Ca​n a​le i o śle​p ym za​uł​ku, do któ​re​go tra​fi​ły. A po​tem do​ło​ży​ła re​la​cję o ta​jem​n i​czej roz​mo​wie, któ​rą od​by​ła z sier​żan​tem Hod​ge. – Ja​kie to dziw​n e. – To wszyst​ko, na co zdo​by​ła się Eve​lyn. – Dla​cze​go Hod​ge nie chce od​p o​wia​dać na na​sze py​ta​n ia? – My​ślę, że on chce, że​by​śmy pra​co​wa​ły nad tą spra​wą, ale nie może po​ka​zać, że nas do tego za​chę​ca. – Chy​ba masz ra​cję – od​p ar​ła Eve​lyn. – Może Kit​ty wca​le nie za​ła​twi​ła so​bie tego miesz​ka​n ia na ostat​n im pię​trze po​p rzez świad​cze​n ie usług sek​su​a l​n ych. Może jej wuj albo ta​tuś po​sta​n o​wi​li ja​koś za​dzia​łać. – Je​że​li Kit​ty jest czar​n ą owcą w ro​dzi​n ie Tre​a dwel​lów, to bez tru​du po​tra​fię so​bie wy​obra​zić, że Andy Tre​a dwell chciał ją po​wstrzy​mać od ro​bie​n ia im kło​p o​tów. Za​ła​twił jej miesz​ka​n ie ta​kie, ja​kie​go chcia​ła, i wcią​gnął ją na li​stę pod​opiecz​n ych opie​ki spo​łecz​n ej. Chciał zy​skać pew​n ość, że Kit​ty do​sta​je dość pie​n ię​dzy, żeby mieć ją z gło​wy. – Nie ma mowy, żeby uda​ło nam się po​roz​ma​wiać z An​dym Tre​a dwel​lem. Na​wet nie zdo​ła​my przejść przez ko​ry​tarz w jego kan​ce​la​rii. Aman​da nie mo​gła się nie zga​dzać z tymi oczy​wi​sto​ścia​mi. – Roz​ma​wia​łam z tą moją la​ską, któ​ra pra​cu​je jako taj​n iak. Nie​ste​ty jest tak, jak po​dej​rze​wa​łam: ła​twiej by​ło​by zna​leźć fa​ce​ta, któ​re​mu nie spra​wia fraj​dy du​sze​n ie dzi​wek niż ta​kie​go, któ​re​go to krę​ci. – To przy​gnę​bia​ją​ce. – No cóż, tak to już jest, je​śli je​steś dziw​ką – wes​tchnę​ła Eve​lyn. – Po​p ro​si​łam ją, żeby tro​chę po​p y​ta​ła, czy ktoś lubi po​ma​lo​wa​n e pa​znok​cie. – Spryt​n ie. – Prze​ko​n a​my się, czy coś z tego wyj​dzie. Po​wie​dzia​łam jej, żeby za​dzwo​n i​ła do mnie do domu. Za cho​le​rę nie chcia​ła​bym roz​ma​wiać o czymś ta​kim przez ra​dio. – Do​wie​dzia​łaś się, czy Ju​ice sie​dział w aresz​cie w cza​sie, gdy za​mor​do​wa​n o Jane?

– Był w Gra​dy Ho​spi​tal, gdzie za​kła​da​n o mu ka​ftan dla sta​wia​ją​cych opór przy aresz​to​wa​n iu. Aman​da już wcze​śniej sły​sza​ła to okre​śle​n ie. Mnó​stwo aresz​tan​tów bu​dzi​ło się na od​dzia​le ra​tun​ko​wym w Gra​dy Ho​spi​tal, nie pa​mię​ta​jąc, jak się tam zna​leź​li. – To dość kiep​skie ali​bi. Osta​tecz​n ie mógł się stam​tąd wy​mknąć bez zwra​ca​n ia na sie​bie czy​jej​kol​wiek uwa​gi. Aman​da zmru​ży​ła oczy przed ośle​p ia​ją​cym słoń​cem. – Mo​że​my rów​n ie do​brze tkwić tu​taj przez cały dzień i krę​cić się w kół​ko. – Zno​wu masz ra​cję. Przy​n ajm​n iej za​ła​tw​my tę jed​n ą część. – Eve​lyn wska​za​ła pła​ski, jed​n o​p ię​tro​wy bu​dy​n ek, wzno​szą​cy się tuż przed nimi. W obec​n ej sie​dzi​bie Union Mis​sion mie​ścił się w swo​im cza​sie sklep rzeź​n i​ka. – Aca​p ul​co – po​wie​dzia​ła Aman​da. – Skąd to wy​trza​snę​łaś? – Wi​dzia​łam zdję​cie w ja​kimś cza​so​p i​śmie. John​n y We​is​smul​ler ma tam po​sia​dłość. Coś wspa​n ia​łe​go. – Ach, ty i te two​je cza​so​p i​sma… Eve​lyn uśmiech​n ę​ła się sze​ro​ko, a po​tem spo​waż​n ia​ła, pod​n o​sząc wzrok na bu​dy​n ek. – Jak chcesz się do tego za​brać? Na ra​zie wszy​scy wie​dzą, że Lucy Ben​n ett po​p eł​n i​ła sa​mo​bój​stwo. – I chy​ba po​win​n y​śmy trzy​mać się tej wer​sji? – Ra​czej nie mamy wy​bo​ru. Aman​da była przy​zwy​cza​jo​n a do tego, że nie ma wy​bo​ru, ale nig​dy wcze​śniej nie draż​n i​ło jej to tak jak ostat​n i​mi cza​sy. Ma​sze​ru​jąc w stro​n ę wej​ścia, sły​sza​ła do​bie​ga​ją​ce z ra​dia dźwię​ki mu​zy​ki funk. Na szy​bie znaj​du​ją​cej się w przed​n iej ścia​n ie umiesz​czo​n o kil​ka ma​syw​n ych prę​tów. Rzę​dy pu​stych łó​żek wy​p eł​n ia​ły całe po​miesz​cze​n ie. Dziew​czy​n y nie mo​gły prze​by​wać tu w cią​gu dnia. Niby dla​te​go, że w tym cza​sie po​win​n y szu​kać pra​cy. Fron​to​we drzwi były otwar​te na oścież, a wy​do​by​wa​ją​cy się z nich za​p ach był rów​n ie nie​p rzy​jem​n y jak wszyst​ko, co Aman​da wą​cha​ła w trak​cie ostat​n ie​go ty​go​dnia. – W czym mogę wam po​móc? – za​wo​łał ja​kiś męż​czy​zna, prze​krzy​ku​jąc mu​zy​kę. Był ubra​n y jak hi​p is i no​sił ciem​n e oku​la​ry, mimo że prze​by​wał w po​miesz​cze​n iu. Miał ja​sne, dłu​gie wąsy, a na gło​wie brą​zo​wy ka​p e​lusz, wbi​ty głę​bo​ko na czo​ło. Był nie​sa​mo​wi​cie wy​so​ki i wy​chu​dzo​n y. Szedł w ich stro​n ę spo​koj​n ym kro​kiem. – Wy​glą​da jak Spi​ke, brat Sno​opy’ego – mruk​n ę​ła Eve​lyn. Aman​da nie po​dzie​li​ła się z nią in​for​ma​cją, że przy​szło jej do gło​wy do​kład​n ie to samo. – Szu​ka​my pana Tra​ska – za​wo​ła​ła do męż​czy​zny. Zbli​ża​jąc się do nich, po​krę​cił gło​wą. – Tu nie ma żad​n e​go Tra​ska, moje pa​n ie. Ja je​stem Trey Cal​la​han. – Trey – za​wo​ła​ły uni​so​n o Aman​da i Eve​lyn. Przy​n ajm​n iej Ben​n ett nie bar​dzo się po​my​lił. Nie wia​do​mo, co ten gość po​my​ślał, kie​dy obie wy​krzyk​n ę​ły jego imię. Oczy​wi​ście, o ile co​kol​wiek po​my​ślał. – No więc… – po​wie​dział la​ko​n icz​n ie, wpy​cha​jąc do kie​sze​n i obie ręce. – Jak są​dzę, jed​na z was ma kło​p o​ty, a w tym wy​p ad​ku, nie​ste​ty, pew​n ie nie będę mógł wam po​móc. Je​stem neu​tral​n y jak Szwaj​ca​ria… Chce​cie się cze​goś do​wie​dzieć? – Tak – od​p ar​ła Eve​lyn. Po​dob​n ie jak Aman​da, mu​sia​ła za​dzie​rać gło​wę, żeby móc pa​trzeć mu w twarz. Fa​cet miał przy​n ajm​n iej metr osiem​dzie​siąt wzro​stu. – Może te​raz zmie​n i

pan zda​n ie. Przy​szły​śmy w spra​wie Lucy Ben​n ett. Jego do​bry na​strój pry​snął jak bań​ka my​dla​n a. – Ma​cie ra​cję. Zro​bię wszyst​ko, co​kol​wiek może wam po​móc. Niech jej umę​czo​n a du​sza spo​czy​wa w po​ko​ju. – Mamy na​dzie​ję, że pan co​kol​wiek nam o niej opo​wie. Po​wie, kim była, z kim się przy​jaź​n i​ła? – Za​p ra​szam do mo​je​go biu​ra. – Usu​n ął się na bok, wska​zu​jąc, żeby szły przo​dem. Mimo że wy​glą​dał jak hi​p is, od ko​goś na​uczył się do​brych ma​n ier. Aman​da szła za Eve​lyn do biu​ra Cal​la​ha​n a. Po​miesz​cze​n ie oka​za​ło się ma​lut​kie, ale uro​kli​we. Ścia​n y po​ma​lo​wa​n o na ko​lor so​czy​stej po​ma​rań​czy, do​oko​ła wi​sia​ło mnó​stwo afi​szy roz​ma​itych ze​spo​łów fun​ko​wych. Aman​da za​n o​to​wa​ła w pa​mię​ci przed​mio​ty, któ​re sta​ły na biur​ku: zdję​cie mło​dej ko​bie​ty, trzy​ma​ją​cej w ra​mio​n ach szcze​n ia​ka do​ber​ma​n a, po​kaź​ny stos pa​p ie​ru do pi​sa​n ia na ma​szy​n ie, zwią​za​n y gu​mo​wą opa​ską… W po​wie​trzu uno​sił się słod​ka​wy odór. Od​ru​cho​wo zer​k​n ę​ła na po​p iel​n icz​kę, ale wy​glą​da​ło na to, że zo​sta​ła nie​daw​n o oczysz​czo​n a. Cal​la​han wy​łą​czył tran​zy​sto​ro​we ra​dio, któ​re tak​że sta​ło na biur​ku, a po​tem wska​zał krze​sła i po​cze​kał, aż Aman​da i Eve​lyn zaj​mą miej​sca. Do​p ie​ro wte​dy wy​cią​gnął zza biur​ka wła​sne krze​sło i usiadł obok nich. To tak​tow​n y gest, oce​n i​ła Aman​da. Po​ka​zał im, że są tu​taj tak samo waż​n e jak on. Eve​lyn wy​cią​gnę​ła z to​reb​ki swój ko​ło​n o​tat​n ik. Wy​glą​da​ła te​raz jak praw​dzi​wa biz​n e​swo​man. – Pa​n ie Cal​la​han, w ja​kim cha​rak​te​rze pan tu​taj pra​cu​je? – Dy​rek​to​ra. Do​zor​cy wię​zie​n ia. Do​rad​cy za​wo​do​we​go. Księ​dza. Wy​cią​gnął rękę, wska​zu​jąc całe biu​ro. Aman​da na​gle zda​ła so​bie spra​wę, że ten fa​cet jest o wie​le więk​szy, niż z po​cząt​ku jej się wy​da​wa​ło. Miał sze​ro​kie ra​mio​n a, a jego po​stać wy​peł​n ia​ła całe krze​sło. – Co praw​da nie za​ra​biam zbyt wie​le, ale za to mam mnó​stwo cza​su, żeby pra​co​wać nad swo​ją książ​ką. Po​ło​żył dłoń na ster​cie pa​p ie​rów do pi​sa​n ia. – Pra​cu​ję nad miej​sco​wą wer​sją Śnia​da​nia mi​s trzów. Aman​da wie​dzia​ła, co robi, nie wcią​ga​jąc go w kon​wer​sa​cję na te​mat pro​jek​tu. Jej na​uczy​cie​le ze szko​ły po​tra​fi​li ga​dać ca​ły​mi go​dzi​n a​mi. – Czy jest pan tu​taj je​dy​n ym pra​cow​n i​kiem? – Moja na​rze​czo​n a pra​cu​je na noc​n ej zmia​n ie. Wła​śnie robi dy​p lom z pie​lę​gniar​stwa w Geo​r​gia Bap​tist. Wska​zał na zdję​cie mło​dej ko​bie​ty z psem, a na jego ustach mi​gnął uśmiech ty​p o​wy dla sprze​daw​cy uży​wa​n ych aut. – Mo​że​cie mi wie​rzyć, dro​gie pa​n ie, że wszy​scy sta​ra​my się po​stę​p o​wać szcze​rze i uczci​wie. Eve​lyn wszyst​ko skru​p u​lat​n ie za​p i​sa​ła, choć wła​ści​wie nie było to zwią​za​n e z te​ma​tem. – Czy może pan opo​wie​dzieć nam o Lucy Ben​n ett? Cal​la​han wy​da​wał się nie​co za​kło​p o​ta​n y. – Lucy wy​da​wa​ła się tro​chę inna od ty​p o​wej klien​te​li. Po pierw​sze, po​tra​fi​ła po​p raw​n ie mó​wić. Była twar​da, ale pod spodem czu​ło się w niej ja​kąś mięk​kość.

Wska​zał są​sied​n ie po​miesz​cze​n ie, wy​p eł​n io​n e pu​sty​mi łóż​ka​mi. – Te wszyst​kie dziew​czy​n y po​cho​dzą z ro​dzin z pro​ble​ma​mi. Są w pe​wien spo​sób na​zna​czo​n e. W zły spo​sób. – Prze​rwał na mo​ment. – Czy ro​zu​mie​cie, co chcę przez to po​wie​dzieć? – Spo​ko, wszyst​ko cza​ję – ode​zwa​ła się Eve​lyn z taką swa​dą, jak​by co​dzien​n ie po​słu​gi​wa​ła się tego typu żar​go​n em. – Chcesz za​zna​czyć, że Lucy róż​n i​ła się od in​n ych dziew​czyn? – Lucy zo​sta​ła zra​n io​n a. Wszyst​kie te dziew​czy​n y są zra​n io​n e. Nie lą​du​jesz na uli​cy, je​śli masz szczę​śli​we ży​cie. Oparł się o tył krze​sła, sze​ro​ko roz​su​wa​jąc nogi. Aman​da nie mo​gła się oprzeć fa​scy​n a​cji, jaką wzbu​dzi​ła w niej jego prze​mia​n a z chłop​ca w męż​czy​znę. Po​cząt​ko​wo przy​p usz​cza​ła, że Cal​la​han ma tyle lat co ona, ale te​raz była skłon​n a uwie​rzyć, że ra​czej zbli​ża się do trzy​dziest​ki. – Czy Lucy mia​ła ja​kieś przy​ja​ciół​ki? – py​ta​ła da​lej Eve​lyn. – Żad​n a z tych dziew​czyn nie ma praw​dzi​wych przy​ja​ciół – przy​znał Cal​la​han. – Lucy trzy​ma​ła się swo​jej pacz​ki. Ich al​fon​sem był nie​ja​ki Dway​n e Ma​thi​son, zna​n y pod ksy​wą Ju​ice. Choć zda​je się, że mó​wię wam o czymś, o czym już wie​cie. Aman​da wy​p ro​sto​wa​ła nie​wi​docz​n ą fałd​kę na swo​jej spód​n i​cy. W tym get​cie plot​ki roz​cho​dzi​ły się szyb​ciej niż w APD. Jak przy​p usz​cza​ła, Cal​la​han świet​n ie wie​dział, że Ju​ice pró​bo​wał je na​p a​sto​wać. – Kie​dy wi​dział pan Lucy po raz ostat​n i? – drą​ży​ła da​lej Eve​lyn. – Po​n ad rok temu. – Mam wra​że​n ie, że do​sko​n a​le ją pan pa​mię​ta. – Mia​łem dla niej wie​le do​brych uczuć – przy​znał. – Ale nie z tego ro​dza​ju, o któ​ry mnie pani po​dej​rze​wa. Nic z tych rze​czy. Lucy była by​stra. Była za​p a​lo​n ą czy​tel​n icz​ką. Ma​rzy​ła, że pew​n e​go dnia uda jej się po​rzu​cić to okrop​n e ży​cie i pójść do col​le​ge’u. Po​wie​dzia​łem jej o mo​jej książ​ce. Na​wet po​zwo​li​łem prze​czy​tać kil​ka stron. Wie​cie, że nie mo​gła się od niej ode​rwać? Od razu po​ję​ła, w czym rzecz. – Cal​la​han wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Chcia​łem jej po​móc, ale nie była na to go​to​wa. – Czy kie​dy​kol​wiek kon​tak​to​wa​ła się ze swo​ją ro​dzi​n ą? Ze zło​ścią za​ci​snął ręce na po​rę​czach krze​sła. – Aha, to dla​te​go tu je​ste​ście? Eve​lyn umia​ła uda​wać nie​p o​jęt​n ą o wie​le le​p iej niż Aman​da. – Nie ro​zu​miem… – Cho​dzi o bra​ta Lucy. Czy przy​słał was, że​by​ście mi po​wie​dzia​ły, że mam trzy​mać ję​zyk za zę​ba​mi? – Nie pra​cu​je​my dla pana Ben​n et​ta – za​p ew​n i​ła Aman​da. – Pod​czas roz​mo​wy przy​p ad​kiem wspo​mniał, że przy​je​chał tu​taj szu​kać swo​jej sio​stry. Po​szły​śmy więc tym tro​p em. Cal​la​han nie od​p o​wie​dział od razu. – To było w ze​szłym roku… Gość przy​je​chał tu​taj, ob​n o​sząc swo​je wiel​gach​n e ja. Ubra​n y jak pa​n i​sko. Aro​ganc​ki jak dia​bli. Wszyst​ko pa​so​wa​ło do opi​su Han​ka Ben​n et​ta. – Chciał się do​wie​dzieć, czy prze​ka​za​łem Lucy jego list. – Prze​ka​zał pan? – Ja​sne, że tak. – Cal​la​han moc​n iej za​ci​snął pię​ści. – Bie​dacz​ka bała się go otwo​rzyć. Ręce tak jej się trzę​sły, że mu​sia​łem sam wło​żyć ten list do jej to​reb​ki. Nig​dy nie do​wie​dzia​-

łem się, czy go prze​czy​ta​ła. Znik​n ę​ła ty​dzień, może dwa ty​go​dnie póź​n iej. – Kie​dy to było? – Tak jak po​wie​dzia​łem, mniej wię​cej przed ro​kiem. W sierp​n iu, może w lip​cu? Wciąż było go​rą​co jak w Ha​de​sie, do​sko​n a​le to pa​mię​tam. – I od tam​tej pory ani razu nie wi​dział pan Han​ka Ben​n et​ta? – Aku​rat w tej kwe​stii mogę uwa​żać się za szczę​ścia​rza. – Cal​la​han prze​su​n ął się na krze​śle. – Fa​cet na​wet nie po​dał mi ręki na po​wi​ta​n ie. Być może bał się, że do​sta​n ie par​chów. – Wiem, że upły​n ę​ło już tro​chę cza​su, ale może pa​mię​ta pan inne dziew​czy​n y, wśród któ​rych ob​ra​ca​ła się Lucy? – py​ta​ła da​lej Eve​lyn. – Uuu… – Pod​cią​gnął wy​żej oku​la​ry prze​ciw​sło​n ecz​n e i przy​ci​snął pal​ce do po​wie​ki, jak​by chciał so​bie to prze​my​śleć. – Jane Del​ray, Mary ja​koś tam, i… – Z po​wro​tem opu​ścił oku​la​ry. – I jesz​cze nie​ja​ka Kit​ty. Nie by​wa​ła tu czę​sto – więk​szość nocy spę​dza​ła w Te​chwo​od, ale od​n io​słem wra​że​n ie, że to nie był ża​den sta​ły układ. Nig​dy nie po​zna​łem jej na​zwi​ska. Była o wie​le bar​dziej po​dob​n a do Lucy niż do resz​ty dziew​czyn. Po​tra​fi​ła mó​wić po an​giel​sku jak sama kró​lo​wa, je​śli ro​zu​mie​cie, co mam na my​śli. Ale ona i Lucy nie​n a​wi​dzi​ły się jak dia​bli. Nie mo​gły wy​trzy​mać ze sobą w jed​n ym po​miesz​cze​n iu. Aman​da nie po​zwo​li​ła so​bie na spoj​rze​n ie na ko​le​żan​kę, ale czu​ła, że jej wła​sne pod​eks​cy​to​wa​n ie jest od​bi​ciem pod​eks​cy​to​wa​n ia Eve​lyn. – To miej​sce w Te​chwo​od… Czy Kit​ty mia​ła tam miesz​ka​n ie? – Nie wiem. Ale to cał​kiem moż​li​we. Kit​ty była tym ty​p em dziew​czy​n y, któ​ra po​tra​fi zdo​być to, na czym jej za​le​ży. – Czy Lucy i Kit​ty zna​ły się już wcze​śniej? – Nie są​dzę. – Cal​la​han przez chwi​lę w mil​cze​n iu roz​wa​żał to py​ta​n ie, ale w koń​cu po​trzą​snął gło​wą. – Po pro​stu obie na​le​ża​ły do tego typu dziew​czyn, któ​re nie po​tra​fią żyć w zgo​dzie z in​n y​mi. Były za bar​dzo do sie​bie po​dob​n e, jak są​dzę. – Po​chy​lił się do przo​du. – Czy wie​cie, że stu​diu​ję so​cjo​lo​gię? Wszy​scy do​brzy pi​sa​rze to ro​bią. To naj​waż​n iej​sza część mo​jej pra​cy. Te​ma​ty swo​ich roz​p raw czer​p ię pro​sto z uli​cy. Eve​lyn wy​da​wa​ła się do​sko​n a​le ro​zu​mieć, o czym ten czło​wiek mówi. – Ro​zu​miem, że ma pan ja​kąś teo​rię? – Al​fon​si świet​n ie wie​dzą, jak usta​wiać te dziew​czy​n y jed​n ą prze​ciw dru​giej. Dają im ja​sno do zro​zu​mie​n ia, że tyl​ko jed​n a może zo​stać ich naj​lep​szą dziew​czy​n ą. Nie​któ​re z tych la​sek od razu za​do​wa​la​ją się tym, że ich miej​sce jest w dru​gim sze​re​gu. Są przy​zwy​cza​jo​n e, że wciąż sko​p u​je się je na dal​szy plan, ka​p u​je​cie? Ale nie​któ​re wal​czą jak lwi​ce, żeby zna​leźć się na szczy​cie. Zro​bią ab​so​lut​n ie wszyst​ko, by zo​stać dziw​ką nu​mer je​den. Pra​co​wać cię​żej. Pra​co​wać dłu​żej. To praw​dzi​wa szko​ła prze​trwa​n ia, spraw​dzian, kto le​p iej się do​p a​su​je. One wal​czą o pierw​sze miej​sce na po​dium, a w tym cza​sie al​fon​si sie​dzą z tyłu i śmie​ją się w ku​łak. Niech dia​bli we​zmą so​cjo​lo​gię. Aman​da od​kry​ła tę praw​dę już na pierw​szym roku stu​diów. – Kie​dy po raz ostat​n i wi​dział pan Kit​ty? – Może przed ro​kiem? – zga​dy​wał. – Nie spę​dza​ła u nas zbyt wie​le cza​su. Mniej wię​cej wte​dy ko​ściół w po​bli​żu Ju​n i​p er otwo​rzył kuch​n ię z zu​p a​mi. My​ślę, że to bar​dziej jej od​p o​wia​da​ło. Przy​n ajm​n iej mia​ła tam mniej​szą kon​ku​ren​cję. – Przy​p o​mi​n a so​bie pan, czy Kit​ty prze​sta​ła po​ka​zy​wać się przed czy po znik​n ię​ciu Lucy?

– py​ta​ła Eve​lyn. – Po. Może by​wa​ła tu jesz​cze przez kil​ka ty​go​dni? Na pew​n o nie dłu​żej niż mie​siąc. W tam​tym ko​ście​le po​win​n i le​p iej ją pa​mię​tać. Tak jak mó​wi​łem, to śro​do​wi​sko bar​dziej od​p o​wia​da​ło Kit​ty. Była za​fa​scy​n o​wa​n a od​ku​p ie​n iem. Oso​bi​ście przy​p usz​czam, że w dzie​ciń​stwie ode​bra​ła re​li​gij​n e wy​cho​wa​n ie. Mimo swo​ich licz​n ych grze​chów Kit​ty była bar​dzo po​boż​n ą oso​bą. Aman​da z tru​dem wy​obra​zi​ła so​bie pro​sty​tut​ki z uli​cy, któ​re czu​ją, że są bli​sko Boga. – Może pa​mię​ta pan na​zwę tego ko​ścio​ła? – Nie mam po​ję​cia, ale na fron​to​wej ścia​n ie jest wy​ma​lo​wa​n y wiel​ki, czar​n y krzyż. Wspól​n o​tę pro​wa​dzi taki wy​so​ki bra​ci​szek, na​p raw​dę świą​to​bli​wy i pro​sto​li​n ij​n y. Cie​szy się do​brą re​p u​ta​cją. – Bra​ci​szek… – po​wtó​rzy​ła jak echo Eve​lyn. – Chce pan po​wie​dzieć, że on jest czar​n y? Cal​la​han za​chi​cho​tał. – Nie, sio​stro. Chcę po​wie​dzieć, że jest bra​tem w Chry​stu​sie. Że raz za​s nąw​s zy, za​koń​czym 13 na za​wsze bo​le​ś ci ser​ca . – To z Ham​le​ta – ode​zwa​ła się Aman​da. Przed dwo​ma try​me​stra​mi pil​n ie wczy​ty​wa​ła się w dzie​ła Szek​spi​ra. Cal​la​han pod​n iósł oku​la​ry sło​n ecz​n e i mru​gnął do niej szel​mow​sko. Za​uwa​ży​ła, że miał oczy pod​bie​głe krwią. Jego rzę​sy przy​p o​mi​n a​ły zęby na łap​ce na mu​chy „Ve​n us”. 14 – Niech wszyst​kie grze​chy zo​s ta​ną mi za​pa​mię​ta​ne, pięk​na Ofe​lio . Aman​da po​czu​ła ukłu​cie wsty​du. Dzię​ki Bogu, Eve​lyn prze​ję​ła ini​cja​ty​wę. – Ten czło​wiek z ko​ścio​ła… Może wie pan, jak on się na​zy​wał? – Nie mam po​ję​cia. To skoń​czo​n y du​p ek, je​śli ktoś by mnie py​tał o zda​n ie. Chce spie​rać się o książ​ki i róż​n e gów​n a, ale od razu wi​dać, że w ży​ciu ni​cze​go nie czy​tał. – Cal​la​han opu​ścił prze​ciw​sło​n ecz​n e oku​la​ry z po​wro​tem na miej​sce. – No wie​cie, na​p raw​dę są​dzi​łem, że Lucy przyj​dzie się ze mną po​że​gnać, za​n im stąd wy​je​dzie. Jak po​wie​dzia​łem, coś nas łą​czy​ło. Pla​to​n icz​n ie, rzecz ja​sna. Ale może za bar​dzo się wsty​dzi​ła. Te dziew​czy​n y z re​gu​ły nie zo​sta​ją dłu​go w jed​n ym miej​scu. Po ja​kimś cza​sie ich al​fon​si za​czy​n a​ją się wście​kać, że za mało za​ra​bia​ją, więc od​p a​la​ją je ja​kie​muś ko​le​sio​wi, któ​ry stoi ni​żej niż oni. Cza​sa​mi same dziew​czy​n y zmie​n ia​ją miej​sce po​by​tu. Nie​któ​re wra​ca​ją do ro​dzi​n y, je​śli ro​dzi​n a ze​chce je przy​jąć. Resz​ta koń​czy w Gra​dys. – Gra​dys… – po​wtó​rzy​ła Aman​da. Ja​kie to dziw​n e, sły​szeć to sło​wo z ust bia​łe​go czło​wie​ka. Tyl​ko czar​n i na​zy​wa​ją Gra​dy Ho​spi​tal po pro​stu Gra​dys. Ta na​zwa po​cho​dzi z cza​sów, gdy na od​dzia​łach obo​wią​zy​wa​ła se​gre​ga​cja. – A co z Jane Del​ray? Czy kie​dy​kol​wiek sły​szał pan o niej? – spy​ta​ła. Cal​la​han za​śmiał się, jak​by to py​ta​n ie go za​sko​czy​ło. – Ta sio​stra jest sza​le​n ie chy​tra. Ob​ro​bi cię, jak tyl​ko na nią spoj​rzysz. – Cze​mu pan tak mówi? – Jane bez prze​rwy wal​czy​ła z dziew​czy​n a​mi. Za​wsze coś im ukra​dła. W koń​cu mu​sia​łem ją wy​go​n ić z noc​le​gow​n i, a nie lu​bię tak po​stę​p o​wać z żad​n ą z nich. Wiem, że to ich ostat​nia szan​sa na ra​tu​n ek. Je​śli nie mogą przyjść tu​taj, nie mają gdzie się schro​n ić. – Za​wsze prze​cież mogą iść do kuch​n i z zupą? – Nie, je​śli na​roz​ra​bia​ły. Bra​ci​szek nie prze​p u​ści ich przez próg. – Cal​la​han wzru​szył ra​-

mio​n a​mi. – Taka po​li​ty​ka wca​le nie jest zła. Kie​dy te dziew​czy​n y ro​bią się zbyt bez​czel​n e, wy​ka​zu​ją więk​szą skłon​n ość do spra​wia​n ia kło​p o​tów. Ale ja zwy​czaj​n ie nie mogę za​mknąć im drzwi przed no​sem i zo​sta​wić na uli​cy. – Czy nie mogą do​stać wspar​cia od za​rzą​du osie​dla? – Nie, je​śli zo​sta​ły za​re​je​stro​wa​n e jako pro​sty​tut​ki. Za​rząd osie​dla do​kład​n ie prze​świe​tla ta​kie spra​wy. Nie chcą, żeby dziew​czy​n y do​sta​ły wspar​cie z pu​blicz​n ych pie​n ię​dzy, a po​tem nadal upra​wia​ły swój pro​ce​der. Aman​da sta​ra​ła się przy​swo​ić te wszyst​kie in​for​ma​cje. Była za​do​wo​lo​n a, że Eve​lyn robi no​tat​ki. – Czy jest jesz​cze coś, co chciał​by pan po​wie​dzieć na te​mat Lucy? – Tyle, że była po pro​stu do​brą dziew​czy​n ą. Wiem, że trud​n o w to uwie​rzyć, zwłasz​cza je​śli ktoś pra​cu​je w po​li​cji. Ale one wszyst​kie za​czy​n a​ją od do​bra. Gdzieś po dro​dze do​ko​n u​ją złe​go wy​bo​ru, a je​den zły wy​bór ro​dzi ko​lej​n y, i wkrót​ce ich ży​cie skła​da się z sa​mych złych wy​bo​rów. Zwłasz​cza ży​cie Lucy. Nie za​słu​ży​ła na to, żeby tak skoń​czyć. – Zno​wu za​ci​snął dło​n ie na po​rę​czach krze​sła, a w jego gło​sie po​ja​wił się ostry, nie​p rzy​jem​n y ton. – Nie chciał​bym wtrą​cać się do spraw jej bra​ta, ale mam na​dzie​ję, że bę​dzie się za to sma​żyć w pie​kle. Aman​da na​tych​miast pod​n io​sła gło​wę. – Co pan ma na my​śli? Cal​la​han wska​zał na ra​dio. – Już się skoń​czy​ło. Za​n im pa​n ie przy​je​cha​ły, sły​sza​łem, jak mó​wi​li o tym w ra​diu. Ju​ice zo​stał aresz​to​wa​n y za za​bój​stwo Lucy Ben​n ett. Przy​znał się do winy i zło​żył peł​n e ze​zna​n ie. Te​le​fon na biur​ku za​brzę​czał. – Pro​szę wy​ba​czyć – prze​p ro​sił i po​chy​lił się, żeby pod​n ieść słu​chaw​kę. Aman​da nie za​ry​zy​ko​wa​ła spoj​rze​n ia na Eve​lyn. Cal​la​han za​krył dło​n ią mi​kro​fon. – Przy​kro mi, dro​gie pa​n ie, ale dzwo​n i je​den z na​szych spon​so​rów. Czy jest jesz​cze coś, co mógł​bym dla was zro​bić? – Nie. – Eve​lyn wsta​ła z krze​sła, a Aman​da po​spie​szy​ła w jej śla​dy. – Dzię​ku​je​my, że po​świę​cił nam pan tyle cza​su. Słoń​ce świe​ci​ło tak ja​sno, że kie​dy wy​szły z bu​dyn​ku na ze​wnątrz, oczy Aman​dy na​tych​miast wez​bra​ły łza​mi. Zmie​rza​jąc w stro​n ę par​kin​gu, osła​n ia​ła twarz rę​ko​ma. – No cóż. – Eve​lyn wsu​n ę​ła na nos oku​la​ry. – Więc zo​stał aresz​to​wa​n y. – Aresz​to​wa​n y – po​wtó​rzy​ła jak echo Aman​da. – I przy​znał się do winy. Przez chwi​lę sta​ły obok sa​mo​cho​dów, onie​mia​łe ze zdzi​wie​n ia. W koń​cu Aman​da prze​rwa​ła mil​cze​n ie. – I co ty na to? – Zu​p eł​n ie mnie to za​sko​czy​ło – przy​zna​ła Eve​lyn. – Przy​p usz​cza​łam, że Ju​ice mógł to zro​bić. Że miał taką moż​li​wość… Ale za​raz sprze​ci​wi​ła się sa​mej so​bie. – Z dru​giej stro​n y, nie​trud​n o jest uzy​skać przy​zna​n ie się do winy. Zwłasz​cza dla ko​goś ta​kie​go jak Butch i Lan​dry. Aman​da ski​n ę​ła gło​wą. Przy​n ajm​n iej raz na ty​dzień Butch i Lan​dry zja​wia​li się na od​p ra​wie z za​cię​cia​mi i otar​cia​mi na kost​kach dło​n i.

– Sama to po​wie​dzia​łaś: Ju​ice mógł wy​mknąć się ze szpi​ta​la, za​mor​do​wać Jane, a po​tem wśli​zgnąć się z po​wro​tem na od​dział, tak że nikt nie zda​wał so​bie spra​wy, że przez ja​kiś czas go tam nie było. Aman​da opar​ła się o sa​mo​chód, ale za​raz od​sko​czy​ła, kie​dy go​rą​co prze​n ik​n ę​ło przez ma​te​riał spód​n i​cy. – Ale zno​wu: Trey Cal​la​han wła​śnie po​twier​dził, że Ju​ice był al​fon​sem za​rów​n o Lucy Ben​n ett, jak i Jane Del​ray. Do​sko​n a​le wie​dział, jak każ​da z nich wy​glą​da. Dla​cze​go więc przy​znał się do za​bój​stwa jed​n ej, kie​dy zgi​n ę​ła dru​ga? – Bar​dzo wąt​p ię, czy Rick Lan​dry po​zwo​lił mu opo​wie​dzieć całą hi​sto​rię. Czar​n y fa​cet za​bi​ja bia​łą ko​bie​tę? – do​da​ła. – Wo​kół ta​kiej spra​wy za​wsze robi się po​tęż​n y smród. Mia​ła ra​cję. Taka rzecz od​bi​je się sze​ro​kim echem w ra​tu​szu. Ju​ice zo​sta​n ie wsa​dzo​n y do wię​zie​n ia, za​n im ten rok do​bie​gnie koń​ca – o ile w ogó​le po​ży​je tak dłu​go. Obie ko​bie​ty zno​wu za​mil​kły. Aman​da nie po​tra​fi​ła so​bie przy​p o​mnieć, kie​dy była bar​dziej za​szo​ko​wa​n a. Wresz​cie Eve​lyn prze​rwa​ła ci​szę. – Jak uwa​żasz, czy po​win​n y​śmy z nim po​roz​ma​wiać? – Po​roz​ma​wiać? Z kim? – Z Ju​icem. Py​ta​n ie wy​da​wa​ło się tak samo zwa​rio​wa​n e jak i nie​bez​p iecz​n e. – Rick Lan​dry żyw​cem obe​drze nas ze skó​ry. Nie chcia​łam ci mó​wić, ale dziś rano był wście​kły jak dia​bli. Przy mnie po​skar​żył się sier​żan​to​wi Hod​ge’owi, że wtrą​ca​my się w jego śledz​two. – Co Hod​ge na to? – Wła​ści​wie to nic. Ten fa​cet uwiel​bia za​gad​ki. O co​kol​wiek za​p y​ta​łam, od​p o​wia​dał: „To do​bre py​ta​n ie”. My​śla​łam, że tam zwa​riu​ję. – To taki jego spo​sób, żeby dać ci do zro​zu​mie​n ia, że po​win​n aś zi​gno​ro​wać Ric​ka Lan​dry’ego i ro​bić swo​je. – Eve​lyn po​de​rwa​ła rękę, żeby uci​szyć pro​test Aman​dy. – Po​myśl, gdy​by Hod​ge chciał, że​byś prze​sta​ła się w tym grze​bać, po pro​stu wy​dał​by ci roz​kaz, że​byś dała spo​kój i już. Wy​zna​czył cię do za​da​n ia wy​kra​cza​ją​ce​go poza two​je obo​wiąz​ki, cho​ciaż mógł po​sa​dzić cię na krze​śle i ka​zać przez cały dzień prze​p i​sy​wać ra​p or​ty. Za​miast tego po​zwo​lił ci opu​ścić od​p ra​wę i po​je​chać na spo​tka​n ie ze mną – uśmiech​n ę​ła się ze zro​zu​mie​niem. – Zo​bacz, jaki to mą​dry fa​cet. Nie po​wie​dział ci wprost, co masz ro​bić, ale po​sta​rał się, że​byś sama tego chcia​ła. – Wła​śnie to jest cho​ler​n ie de​n er​wu​ją​ce. Dla​cze​go nie po​wie​dział ni​cze​go wprost? Co w tym złe​go? – Wła​śnie nie​daw​n o zo​stał prze​n ie​sio​n y na czte​ry dni do Mo​del City. Wy​obra​żam so​bie, że chciał mieć pew​n ość, że wię​cej tam nie tra​fi. – Ale tym​cza​sem to moja gło​wa spo​czy​wa na ka​tow​skim pień​ku. Eve​lyn wy​da​wa​ła się sta​ran​n ie wa​żyć sło​wa. – Praw​do​p o​dob​n ie on się cie​bie boi, Aman​do. Mu​sisz zda​wać so​bie spra​wę, że jest wie​le ta​kich osób. W tym mo​men​cie wy​star​czy​ło​by mu​śnię​cie pió​rem, żeby oba​lić ją na zie​mię. – Z ja​kie​go po​wo​du? – Z po​wo​du two​je​go ojca.

– To prze​cież ja​kieś bzdu​ry. Na​wet gdy​by mój oj​ciec in​te​re​so​wał się ta​ki​mi spra​wa​mi, to prze​cież nie je​stem zwy​kłą, dur​n ą plot​ka​rą! – Oni tego nie wie​dzą – głos Eve​lyn brzmiał nie​zwy​kle de​li​kat​n ie. – Skar​bie, to tyl​ko kwe​stia cza​su, kie​dy twój oj​ciec z po​wro​tem za​ło​ży mun​dur. Wciąż ma wie​lu po​tęż​n ych przy​ja​ciół. I na pew​n o ze​chce wy​rów​n ać ra​chun​ki. Czy na​p raw​dę uwa​żasz, że lu​dzie nie mają ra​cji w tym, że się go boją? Aman​da nie chcia​ła przy​znać, że Eve​lyn ma ra​cję, je​śli cho​dzi o Duke’a, na​wet je​że​li my​li​ła się co do ca​łej resz​ty. – Nie wiem, po co w ogó​le pro​wa​dzi​my tę dur​n ą dys​ku​sję. Ju​ice zo​stał aresz​to​wa​n y za mor​der​stwo. Spra​wa jest za​mknię​ta. Je​że​li te​raz na​ro​bi​my smro​du, cały de​p ar​ta​ment bę​dzie prze​ciw​ko nam. – Masz ra​cję. – Eve​lyn za​p a​trzy​ła się na uli​cę, na pę​dzą​ce nią sa​mo​cho​dy. – Chy​ba je​ste​śmy ostat​n i​mi kre​tyn​ka​mi, że się w ogó​le tym przej​mu​je​my. Ju​ice prze​cież pró​bo​wał nas zgwał​cić. Jane znie​n a​wi​dzi​ła nas od pierw​sze​go wej​rze​n ia, a Lucy była zwy​kłą ćpun​ką i pro​sty​tut​ką, z któ​rą jej wła​sny brat nie mógł wy​trzy​mać w jed​n ym po​ko​ju. Kiw​n ę​ła gło​wą w stro​n ę bu​dyn​ku mi​sji. – Nie​waż​n e, ja​kie pe​a ny na jej cześć wy​gła​sza ten brat Sno​opy’ego – zdję​ła z nosa oku​la​ry prze​ciw​sło​n ecz​n e. – Wła​ści​wie to skąd się wam wziął ten ka​wa​łek z Ofe​lią, co? – To cy​tat z Ham​le​ta. – To aku​rat wiem. – Eve​lyn spra​wia​ła wra​że​n ie lek​ko zi​ry​to​wa​n ej. – Osta​tecz​n ie czy​tam coś wię​cej niż tyl​ko głu​p ie cza​so​p i​sma. Aman​da chcia​ła coś po​wie​dzieć, ale do​szła do wnio​sku, że mą​drzej bę​dzie trzy​mać ję​zyk za zę​ba​mi. Eve​lyn z po​wro​tem za​ło​ży​ła oku​la​ry. – Ta Ofe​lia była na​p raw​dę tra​gicz​n ą po​sta​cią. Usu​n ę​ła cią​żę, a po​tem po​p eł​n i​ła sa​mo​bój​stwo, rzu​ca​jąc się z drze​wa. – Skąd ci przy​szło do gło​wy, że mia​ła abor​cję? – Za​ży​wa​ła rutę. To zio​ło, któ​re ko​bie​ty wy​ko​rzy​stu​ją, żeby wy​wo​łać po​ro​n ie​n ie. Szek​spir ka​zał jej roz​da​wać kwia​ty i… – Mach​n ę​ła ręką. – Zresz​tą nie​waż​n e. Py​ta​n ie, czy za​mie​rzasz je​chać do wię​zie​n ia, czy so​bie od​p usz​czasz? – Ja? – Umysł Aman​dy nie po​tra​fił tak szyb​ko prze​ska​ki​wać z te​ma​tu na te​mat. – Sama? – Po​wie​dzia​łam Cin​dy, że przy​ja​dę do Five, żeby przej​rzeć pu​dło z pra​wa​mi jaz​dy i po​szu​kać do​ku​men​tu Lucy. – Bar​dzo spryt​n ie to urzą​dzi​łaś. – Zda​je się, że Bub​ba Kel​ler jest jed​n ym z kum​p li two​je​go ojca i że gra​ją ra​zem w po​ke​ra, zga​dza się? Aman​da za​sta​n o​wi​ła się, czy Eve​lyn robi ja​kąś alu​zję do Kla​n u. – Co on ma z tym wspól​n e​go? – Kel​ler jest sze​fem wię​zie​n ia. – Więc? – Więc je​śli do nie​go pój​dziesz i po​wiesz, że chcesz po​roz​ma​wiać z Ju​icem, to pew​n ie nie bę​dzie ro​bił żad​n e​go pro​ble​mu. A je​śli po​je​dziesz do wię​zie​n ia ze mną i po​p ro​sisz o wi​dze​nie, to twój oj​ciec o wszyst​kim się do​wie. Aman​da nie wie​dzia​ła, co od​p o​wie​dzieć. Czu​ła się zła​p a​n a na go​rą​cym uczyn​ku, zu​p eł​n ie

jak​by Eve​lyn ja​kimś cu​dem do​wie​dzia​ła się o tych wszyst​kich kłam​stwach, któ​ry​mi kar​mi​ła Duke’a przez cały ostat​n i ty​dzień. – W po​rząd​ku – ode​zwa​ła się Eve​lyn. – W koń​cu wszy​scy mu​si​my przed kimś od​p o​wia​dać. Aman​da mia​ła wra​że​n ie, że aku​rat Eve​lyn ab​so​lut​n ie to nie do​ty​czy. – Po​staw​my spra​wę ja​sno: chcesz, że​bym ta​n ecz​n ym kro​kiem wkro​czy​ła do wię​zie​n ia i za​żą​da​ła wi​dze​n ia z czło​wie​kiem, któ​ry wła​śnie zo​stał aresz​to​wa​n y za mor​der​stwo, tak? Eve​lyn wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Wła​ści​wie to cze​mu nie?

OBECNIE

ROZDZIAŁ 15 SUZANNA FORD Zan​n a ze​rwa​ła się ze snu, zdję​ta prze​ra​że​n iem. Nie mo​gła się po​ru​szać. Nic nie wi​dzia​ła. Gar​dło bo​la​ło ją tak bar​dzo, że z tru​dem mo​gła prze​ły​kać. Prze​krę​ci​ła gło​wę tam i z po​wro​tem i po​czu​ła, że z obu stron otu​la ją po​dusz​ka. Le​ża​ła na wznak i bez wąt​p ie​n ia znaj​do​wa​ła się w ja​kimś łóż​ku. Usi​ło​wa​ła za​wo​łać o po​moc, ale jej war​gi na​wet nie drgnę​ły. Sło​wa uwię​zły w gar​dle. Spró​bo​wa​ła jesz​cze raz. – Po​mo​cy… Za​n io​sła się kasz​lem, bo gar​dło mia​ła wy​schnię​te na wiór. Oczy pul​so​wa​ły bo​le​śnie. Każ​de drgnie​n ie wy​sy​ła​ło w głąb cia​ła falę cier​p ie​n ia. Czu​ła, że ma prze​wią​za​n e oczy. Nie wie​dzia​ła, gdzie się znaj​du​je. Pa​mię​ta​ła je​dy​n ie, jak wy​glą​da tam​ten męż​czy​zna. Męż​czy​zna… Jego cię​żar prze​su​n ął się na łóż​ku, kie​dy się pod​n o​sił. Już nie znaj​do​wa​li się w po​ko​ju ho​te​lo​wym. Głę​bo​kie dud​n ie​n ie sa​mo​cho​dów, prze​miesz​cza​ją​cych się po cen​trum mia​sta, za​stą​p i​ły dwa od​gło​sy. Pierw​szy wy​da​wał się po​dob​n y do bu​cze​n ia, jak w elek​trycz​n ej ma​szy​n ie do szy​cia, któ​rą pew​n e​go roku ku​p i​li bab​ci na świę​ta Bo​że​go Na​ro​dze​n ia. Zan​n a do​sko​n a​le pa​mię​ta​ła jed​n o​staj​n y szum, jaki wy​da​wa​ła ta ma​szy​n a. – Ci​cho, dzie​cin​ko… Nic nie mów… Dru​gi od​głos był trud​n iej​szy do umiej​sco​wie​n ia. Wy​da​wał się cał​kiem zna​jo​my, ale za każ​dym ra​zem, kie​dy my​śla​ła, że go roz​p o​zna​je, od​głos ule​gał zmia​n ie. Tro​chę przy​p o​mniał gwizd, ale nie taki, jaki wy​da​ją po​cią​gi. Ra​czej brzmiał jak po​wie​trze wsy​sa​n e do tu​n e​lu. Do tu​n e​lu znaj​du​ją​ce​go się pod wodą. Do pneu​ma​tycz​n ej rury. Po​ja​wiał się w róż​n ych od​stę​p ach cza​su, przez co czu​ła się jesz​cze bar​dziej wy​ob​co​wa​n a ze swo​je​go cia​ła. Z miej​sca, w któ​rym się zna​la​zła. Nie wie​dzia​ła na​wet, czy nadal prze​by​wa w Atlan​cie. Albo w Geo​r​gii. Albo w ogó​le w Ame​ry​ce. Nie mia​ła po​ję​cia, na jak dłu​go stra​ci​ła przy​tom​n ość. Nie mia​ła po​ję​cia, gdzie się znaj​du​je ani któ​ra jest go​dzi​n a. Je​dy​n e co od​czu​wa​ła to męka ocze​ki​wa​n ia. Męż​czy​zna za​czął coś mam​ro​tać. Usły​sza​ła, jak od​krę​ca kran, a po​tem do jej uszu do​le​ciał plusk wody ude​rza​ją​cej o dno me​ta​lo​wej mi​ski. Zan​n a za​szczę​ka​ła zę​ba​mi. Ma​rzy​ła, żeby do​stać me​tam​fe​ta​mi​n ę. Mu​sia​ła do​stać me​tam​fe​ta​mi​n ę. Przez jej cia​ło za​czę​ły prze​bie​gać kon​wul​syj​n e dresz​cze. Czu​ła, że za chwi​lę zno​wu stra​ci przy​tom​n ość. Chcia​ła krzy​czeć. Może po​win​n a krzy​czeć. Może po​win​n a wrzesz​czeć tak gło​śno, żeby w koń​cu mu​siał ją za​bić, po​n ie​waż nie wąt​p i​ła, że wła​śnie ta​kie ma wo​bec niej za​mia​ry. Po​zo​sta​wa​ła je​dy​n ie kwe​stia, przez ja​kie pie​kło każe jej naj​p ierw przejść. Ted Bun​dy. John Way​n e Gacy. Jef​frey Dah​mer. Noc​n y łow​ca. Mor​der​ca znad Zie​lo​n ej Rze​ki. Zan​n a prze​czy​ta​ła każ​dą książ​kę, jaką Ann Rule kie​dy​kol​wiek na​p i​sa​ła, a kie​dy nie było książ​ki, po​zo​sta​wa​ła te​le​wi​zja albo stro​n a w in​ter​n e​cie, albo Da​te​li​n e, albo 20/20, albo 48 Ho​urs… Pa​mię​ta​ła każ​dy po​n u​ry, tra​gicz​n y szcze​gół na te​mat każ​de​go sa​dy​stycz​n e​go ma​-

nia​ka, któ​ry kie​dy​kol​wiek po​rwał ko​bie​tę, żeby za​spo​ko​ić swo​je de​mo​n icz​n e upodo​ba​n ia. A ten czło​wiek z pew​n o​ścią był de​mo​n em. Na to nie trze​ba było żad​n ych do​wo​dów. Ro​dzi​ce Zan​n y prze​sta​li cho​dzić do ko​ścio​ła, kie​dy jesz​cze była dziec​kiem, ale miesz​ka​ła w Ro​swell wy​star​cza​ją​co dłu​go, żeby roz​p o​znać ode​rwa​n e wer​se​ty, do​brze zna​n y rytm frag​men​tów Pi​sma Świę​te​go. Ten męż​czy​zna mam​ro​tał sło​wa mo​dli​twy, upra​sza​jąc Boga o wy​ba​cze​n ie grze​chów, lecz Zan​n a wie​dzia​ła, że nikt go nie słu​cha poza sa​mym sza​ta​n em. W koń​cu szum wody ucichł. Dwa kro​ki i ten czło​wiek znów był na łóż​ku. Czu​ła cię​żar jego cia​ła, gdy sia​dał obok niej. Roz​le​gło się ka​p a​n ie. Gło​śne dud​n ie​n ie kro​p el ude​rza​ją​cych o me​ta​lo​wą mi​skę. Zan​n a wzdry​gnę​ła się, kie​dy cie​p łą, mo​krą szma​tą za​czął ob​my​wać jej cia​ło.

OBECNIE WTOREK

ROZDZIAŁ 16 Ko​la​n a Sary pro​te​sto​wa​ły z ca​łych sił, gdy z wście​kłą sys​te​ma​tycz​n o​ścią po​su​wa​ła się do​oko​ła po​ko​ju dzien​n e​go, za​n u​rza​jąc szma​tę w mi​sce wy​p eł​n io​n ej octem i cie​p łą wodą, a po​tem ka​wa​łek po ka​wał​ku szo​ru​jąc przy​p o​dło​go​wą li​stwę. Nie​któ​re ko​bie​ty, kie​dy były czymś zmar​twio​n e, za​sia​da​ły przed te​le​wi​zo​rem, żeby obej​rzeć to, co aku​rat w niej le​cia​ło. Inne wy​cho​dzi​ły na za​ku​p y albo opy​cha​ły się cze​ko​la​dą, Sara zaś mia​ła zwy​czaj sprzą​tać, o co mo​gła mieć pre​ten​sję wy​łącz​n ie do swo​jej mat​ki. Od​po​wie​dzią Ca​thy Lin​ton na ja​kie​kol​wiek zmar​twie​n ie była za​wsze cięż​ka pra​ca. – Uff… – Sara usia​dła na pię​tach. Nie była przy​zwy​cza​jo​n a do sprzą​ta​n ia swo​je​go miesz​ka​n ia. Mimo ni​skiej tem​p e​ra​tu​ry, któ​rą usta​wi​ła na ter​mo​sta​cie, czu​ła, że pot spły​wa jej po ple​cach. Nikt nie do​ce​n iał do​bro​dziejstw kli​ma​ty​za​cji. Oba char​ty sku​li​ły się na so​fie, jak​by przy​p ad​kiem tra​fi​ły w sam śro​dek ark​tycz​n ej zimy. Tech​n icz​n ie rzecz uj​mu​jąc, Sara po​win​n a być te​raz w pra​cy, ale na od​dzia​le ra​tun​ko​wym ist​n ia​ła nie​p i​sa​n a re​gu​ła, że każ​dy pra​cow​n ik, któ​re​mu pod​czas jed​n ej zmia​n y przy​da​rzą się trzy okrop​n e rze​czy, może wcze​śniej wyjść do domu. Dzi​siaj Sara naj​p ierw zo​sta​ła kop​nię​ta w nogę przez bez​dom​n e​go męż​czy​znę, le​d​wie unik​n ę​ła spo​licz​ko​wa​n ia przez mat​kę chło​p a​ka, któ​ry był tak na​ćpa​n y, że za​faj​dał wła​sne spodnie, a po​tem je​den z no​wych pa​cjen​tów na in​ter​n ie na​rzy​gał Sa​rze na rękę. I to wszyst​ko jesz​cze przed porą lun​chu. Gdy​by prze​ło​żo​n a Sary nie po​wie​dzia​ła jej, żeby po​szła wcze​śniej do domu, Sara pew​n ie rzu​ci​ła​by w ogó​le tę ro​bo​tę w dia​bły. Zresz​tą pew​n ie dla​te​go w Gra​dy Ho​spi​tal wpro​wa​dzo​no do re​gu​la​mi​n u taką za​sa​dę. Skoń​czy​ła czy​ścić ostat​n i frag​ment li​stwy i wy​p ro​sto​wa​ła przy​gar​bio​n e ple​cy. Ko​la​n a od zbyt dłu​gie​go zgi​n a​n ia trzę​sły się jak ga​la​re​ta, Sara na​p rę​ży​ła więc po ko​lei ścię​gna w udach, a na​stęp​n ie po​wę​dro​wa​ła do kuch​n i ze ścier​ką i mi​ską. Wy​la​ła do zle​wu roz​twór wody z octem, opłu​ka​ła ręce, a po​tem wzię​ła su​chą ścier​kę i pusz​kę Pled​ge, żeby przejść do na​stęp​n e​go eta​p u. Po dro​dze zer​k​n ę​ła na ze​gar w mi​kro​fa​lów​ce. Will wciąż nie za​dzwo​n ił. Wy​obra​zi​ła so​bie, że sie​dzi te​raz w to​a ​le​cie na Hart​field-Jack​son Air​p ort i cze​ka, aż ja​kiś po​dró​żu​ją​cy biz​nes​men na​si​ka mu na nogę. A to ozna​cza​ło, że miał mnó​stwo cza​su, by za​dzwo​n ić do niej. Może wła​śnie wy​sy​ła jej ja​kąś wia​do​mość. Może pró​bu​je jej po​wie​dzieć, że co​kol​wiek ich łą​czy​ło, mi​n ę​ło już bez​p ow​rot​n ie. Zresz​tą być może Sara nie​wła​ści​wie od​czy​ty​wa​ła jego mil​cze​n ie. Gier​ki w związ​ku nig​dy nie były jej spe​cjal​n o​ścią, bo za​wsze wo​la​ła bez​względ​n ą otwar​tość i szcze​rość. Pew​n ie wła​śnie ta szcze​rość była przy​czy​n ą tak wie​lu pro​ble​mów. Roz​p acz​li​wie po​trze​bo​wa​ła czy​jejś rady. Ca​thy Lin​ton była w domu, lecz Sara czu​ła, że mat​ka może za​re​a go​wać tak samo, jak wów​czas, gdy Sara po​cho​ro​wa​ła się po zje​dze​n iu ca​łej pacz​ki cia​ste​czek Oreo. Z pew​n o​ścią od​gar​n ie jej wło​sy i po​głasz​cze po ple​cach, ale naj​pierw wy​gło​si opi​n ię typu: „A cze​go ty się spo​dzie​wa​łaś, do dia​bła?”. Do​kład​n ie to py​ta​n ie Sara za​da​wa​ła sa​mej so​bie. Naj​gor​sze, że po​wo​li zmie​n ia​ła się w jed​n ą z tych iry​tu​ją​cych osób, któ​re tak bar​dzo są po​chło​n ię​te skar​że​n iem się na swo​ją

złą sy​tu​a cję, że na​wet nie pró​bu​ją temu prze​ciw​dzia​łać. Sara opróż​n i​ła pół​kę nad ko​min​kiem, żeby wy​trzeć kurz. De​li​kat​n ie zdję​ła małą skrzy​necz​kę z cze​re​śnio​we​go drew​n a, któ​ra nie​gdyś na​le​ża​ła do jej bab​ci. Za​wia​sy za​czy​n a​ły się psuć, więc ostroż​n ie uchy​li​ła wie​ko. Na atła​so​wej wy​ściół​ce spo​czy​wa​ły dwie ślub​n e ob​rącz​ki. Jej mąż tak​że był gli​n ia​rzem, ale na tym koń​czy​ło się za​sad​n i​cze po​do​bień​stwo po​mię​dzy Jef​frey​em a Wil​lem. A może wca​le nie? Obaj za​baw​n i i obaj o sil​n ym i pra​wym cha​rak​te​rze, któ​ry za​wsze tak moc​n o po​cią​gał Sarę. Obaj przy​wią​za​n i do swo​jej pra​cy. Obaj przy​wią​za​n i do Sary. Pod jed​n ym wzglę​dem Jef​frey kom​p let​n ie róż​n ił się od Wil​la. Nie szu​kał wy​krę​tów, żeby dać jej do zro​zu​mie​n ia, jak bar​dzo jej pra​gnie. Od sa​me​go po​cząt​ku sta​wiał ja​sno spra​wę, że ma za​miar ją zdo​być. Raz zda​rzy​ło mu się zbłą​dzić, ale po​tem mu​siał zro​bić dużo, żeby zno​wu mieć ją dla sie​bie. Oczy​wi​ście Sara nie ocze​ki​wa​ła od Wil​la rów​n ie dra​ma​tycz​n ych ge​stów, ale po​trzeb​n e jej były sil​n iej​sze ozna​ki za​a n​ga​żo​wa​n ia niż tyl​ko fakt, że Will co wie​czór zja​wia się w jej łóż​ku. Sara w swo​im mężu za​ko​cha​ła się z po​wo​du jego pięk​n e​go cha​rak​te​ru pi​sma. Zo​ba​czy​ła na mar​gi​n e​sie ja​kiejś książ​ki jego no​tat​ki. Pi​smo było mięk​kie i fa​li​ste, zu​p eł​n ie nie​spo​dzie​wa​n e u ko​goś, kto pra​cu​je w bran​ży, w któ​rej trze​ba no​sić broń i od cza​su do cza​su uży​wać pię​ści. Sara nig​dy nie wi​dzia​ła pi​sma Wil​la, z wy​jąt​kiem jego pod​p i​su, któ​ry wy​glą​dał tyl​ko tro​chę le​p iej niż zwy​kły gry​zmoł. Zwy​kle zo​sta​wiał prze​zna​czo​n e dla niej kar​tecz​ki z uśmiech​n ię​ty​mi buź​ka​mi. Kil​ka razy wy​słał jej wia​do​mość z ta​kim sa​mym zna​kiem. Sara wie​dzia​ła, że Will od cza​su do cza​su czy​tu​je książ​ki, ale przede wszyst​kim słu​cha wer​sji au​dio. Ale jego dys​lek​sja była czymś, o czym nie roz​ma​wia​li, po​dob​n ie jak o paru in​n ych spra​wach. Czy mo​gła ko​chać tego męż​czy​znę? Czy wi​dzia​ła sie​bie bę​dą​cą czę​ścią jego ży​cia – przy​najm​n iej tego ży​cia, któ​re po​zwa​lał jej oglą​dać? Tego nie była pew​n a. Za​mknę​ła wiecz​ko i od​sta​wi​ła pu​deł​ko na wła​ści​we miej​sce na pół​ce nad ko​min​kiem. Może Will wca​le jej nie chciał. Może tyl​ko chciał się za​ba​wić. Wciąż no​sił w kie​sze​n i dżin​sów swo​ją ślub​n ą ob​rącz​kę. Sara była ura​do​wa​n a, kie​dy pew​n e​go dnia spo​strze​gła jej brak na jego pal​cu, ale nie była głu​p ia. Will tak​że nie był głu​p i, więc tym bar​dziej wy​da​wa​ło się za​sta​n a​wia​ją​ce, dla​cze​go trzy​mał tę ob​rącz​kę w kie​sze​n i, gdzie Sara mo​gła po​czuć jej obec​ność, wsu​wa​jąc tam rękę. Kie​dy otwo​rzy​ła tam​tą książ​kę i uj​rza​ła kil​ka na​p i​sa​n ych od​ręcz​n ie słów, nie zda​wa​ła so​bie spra​wy, że wła​śnie za​ko​cha​ła się w Jef​freyu. Do​p ie​ro póź​n iej, po​wra​ca​jąc my​śla​mi do tego zda​rze​n ia, do​szła do wnio​sku, co się wów​czas wy​da​rzy​ło. Ist​n ia​ło też kil​ka wspo​mnień zwią​za​n ych z Wil​lem, któ​re bu​dzi​ły to zna​jo​me cie​p ło w oko​li​cy ser​ca. Na przy​kład jego syl​wet​ka, gdy zmy​wał na​czy​n ia, sto​jąc przy zle​wie w kuch​n i jej mat​ki; sku​p ie​n ie, z ja​kim wsłu​chi​wał się w jej sło​wa, gdy opo​wia​da​ła mu o swo​jej ro​dzi​n ie; wy​raz jego twa​rzy, gdy ko​chał się z nią po raz pierw​szy. Opar​ła gło​wę o ramę ko​min​ka. Przy wy​star​cza​ją​cej ilo​ści cza​su i cał​ko​wi​tej bez​czyn​n o​ści mo​gła​by do​wol​n ie wmó​wić so​bie mi​łość lub nie​n a​wiść do tego czło​wie​ka. Wła​śnie dla​te​go pra​gnę​ła, by wresz​cie pod​jął wy​zwa​n ie i do niej za​dzwo​n ił. Na​gle te​le​fon za​brzę​czał. Sara pod​sko​czy​ła. Ser​ce wa​li​ło jej jak mło​tem, kie​dy szła w stro​-

nę apa​ra​tu, co w jed​n a​ko​wych pro​p or​cjach było sza​lo​n e i głu​p ie. Na li​tość bo​ską, prze​cież skoń​czy​ła stu​dia me​dycz​n e. Nie po​win​n a tak ła​two ule​gać emo​cjom. – Halo? – Co sły​chać u mo​jej ulu​bio​n ej stu​dent​ki? – spy​tał Pete Han​son. Na​le​żał do gro​n a naj​lep​szych w ca​łym sta​n ie spe​cja​li​stów z za​kre​su me​dy​cy​n y są​do​wej. Sara wzię​ła u nie​go kil​ka lek​cji, kie​dy pra​co​wa​ła jako pa​to​log w Grant Co​un​ty. – Po​wie​dzia​n o mi, że urwa​łaś się na wa​ga​ry. – Och, taki dzień dla po​ra​to​wa​n ia zdro​wia psy​chicz​n e​go – przy​zna​ła, sta​ra​jąc się ukryć roz​cza​ro​wa​n ie, że po dru​giej stro​n ie nie ode​zwał się głos Wil​la. A po​n ie​waż Pete nig​dy nie dzwo​n ił do niej znie​n ac​ka, za​p y​ta​ła – Czy sta​ło się coś złe​go? – Mam dla cie​bie pew​n e in​for​ma​cje, moja dro​ga. Są tak ści​śle po​uf​n e, że wo​lał​bym prze​ka​zać ci je oso​bi​ście. Sara ro​zej​rza​ła się po miesz​ka​n iu. Było prze​wró​co​n e do góry no​ga​mi – po​dusz​ki na pod​ło​dze, zwi​n ię​te dy​wa​n i​ki, roz​rzu​co​n e do​oko​ła za​baw​ki psów… I kłę​by sier​ści, z któ​rych z ła​two​ścią moż​n a stwo​rzyć cał​kiem no​we​go char​ta. – Czy je​steś w City Hall East? – za​p y​ta​ła. – Jak za​wsze. – W ta​kim ra​zie już tam jadę. Za​koń​czy​ła roz​mo​wę i rzu​ci​ła słu​chaw​kę na ka​n a​p ę. Szyb​ko spraw​dzi​ła w lu​strze, jak wy​glą​da. Jej wło​sy kle​iły się od potu, na twa​rzy wy​sko​czy​ły ja​kieś krost​ki, sta​re dżin​sy były roz​dar​te na ko​la​n ie, a ko​szul​ka z Lady Re​bels pre​zen​to​wa​ła się zna​ko​mi​cie, ale w cza​sach, kie​dy Sara koń​czy​ła szko​łę śred​n ią. Will pra​co​wał w tym sa​mym bu​dyn​ku co Pete, ale przez cały dzień sie​dział na So​uth​si​de, więc nie było szans, żeby mo​gła na nie​go wpaść. Czym prę​dzej zła​p a​ła klu​czy​ki i wy​szła z miesz​ka​n ia. Zbie​gła po scho​dach do holu, nie za​trzy​mu​jąc się aż do mo​men​tu, kie​dy zo​ba​czy​ła swój sa​mo​chód. Za wy​cie​racz​ką tkwi​ła na​stęp​n a kar​tecz​ka. An​gie Trent nie​co zmie​n i​ła re​p er​tu​a r. Ra​zem ze zna​n ym epi​te​tem „dziw​ka” prze​sy​ła​ła ca​łu​sa, od​ci​śnię​te​go na bia​łym pa​p ie​rze przez jej moc​n o uma​lo​wa​n e usta. Wsia​da​jąc do sa​mo​cho​du, Sara zło​ży​ła kar​tecz​kę na pół. Po​tem od​krę​ci​ła szy​bę i ci​snę​ła ją do ko​sza na śmie​ci, któ​ry znaj​do​wał się obok au​to​ma​tycz​n ie otwie​ra​n ej bra​my. Przy​p usz​cza​ła, że An​gie za​p ar​ko​wa​ła auto gdzieś na uli​cy, a na​stęp​n ie po​de​szła pod dom, żeby wło​żyć za wy​cie​racz​kę swój li​ścik. Jesz​cze przed kil​ko​ma laty An​gie była po​li​cjant​ką – i to naj​wy​raź​n iej jed​n ą z naj​lep​szych taj​n ych agen​tek, ja​kie kie​dy​kol​wiek pra​co​wa​ły w Vice Squ​ad. Po​dob​n ie jak wie​lu by​łych ofi​ce​rów po​li​cji, nie przej​mo​wa​ła się drob​n y​mi prze​stęp​stwa​mi, ta​ki​mi jak na​ru​sza​n ie cu​dze​go te​ry​to​rium albo wy​sy​ła​n ie gróźb. Za jej ple​ca​mi roz​legł się ryk klak​so​n u. Sara nie za​uwa​ży​ła, kie​dy bra​ma pod​je​cha​ła do góry. Pod​n io​sła rękę w prze​p ra​sza​ją​cym ge​ście, czym prę​dzej wy​jeż​dża​jąc na uli​cę. Je​śli roz​my​śla​n ie o Wil​lu było da​rem​n ym za​bie​giem, roz​my​śla​n ie o jego żo​n ie było lek​cją nie​n a​wi​ści do sa​mej sie​bie. Nie bez po​wo​du An​gie tak czę​sto uwa​ża​n a była za jed​n ą z luk​su​so​wych call girls. Była wy​so​ka, za​okrą​glo​n a we wła​ści​wych miej​scach i roz​ta​cza​ła wo​kół sie​bie te se​kret​n e fe​ro​mo​n y, któ​re sy​gna​li​zo​wa​ły każ​de​mu za​in​te​re​so​wa​n e​mu męż​czyź​n ie – lub ko​bie​cie, je​śli wie​rzyć plot​kom – że An​gie jest do​stęp​n a. Wła​śnie dla​te​go Will za​mie​rzał uży​wać pre​zer​wa​ty​wy do​p ó​ty, do​p ó​ki nie otrzy​ma osta​tecz​n ych wy​n i​ków te​stu krwi. Oczy​wi​ście, je​śli ich zwią​zek prze​trwa tak dłu​go.

City Hall East znaj​do​wał się w od​le​gło​ści nie​ca​łych dwóch ki​lo​me​trów od domu Sary. Mie​ścił się przy Pon​ce de Leon Ave​n ue, w bu​dyn​ku sta​re​go domu to​wa​ro​we​go Se​a r​sa, któ​ry był tak samo ob​szer​n y jak znisz​czo​n y. Me​ta​lo​we okna i spę​ka​n e ce​gły w swo​im cza​sie były w ide​a l​n ym sta​n ie, lecz mia​sto nie mia​ło dość pie​n ię​dzy na utrzy​ma​n ie tak ogrom​n ej bu​dow​li. Je​śli cho​dzi o roz​mia​ry, bu​dy​n ek z pew​n o​ścią na​le​żał do naj​więk​szych w po​łu​dnio​wo-wschod​n ich Sta​n ach, co je​dy​n ie czę​ścio​wo tłu​ma​czy​ło fakt, dla​cze​go po​ło​wa kom​p lek​su sta​le świe​ci​ła pust​ka​mi. Biu​ro Wil​la ulo​ko​wa​n e było na wyż​szym pię​trze, zaj​mo​wa​n ym przez GBI. Zjeż​dża​jąc w dół po wiel​kiej pę​tli pro​wa​dzą​cej do pod​ziem​n e​go par​kin​gu, Sara usil​n ie pró​bo​wa​ła wy​go​n ić z gło​wy myśl, że jak do​tąd nie mia​ła oka​zji prze​ko​n ać się, jak to biu​ro wy​glą​da. Po​mi​mo pa​n u​ją​cej we​wnątrz umiar​ko​wa​n ej tem​p e​ra​tu​ry, na par​kin​gu wca​le nie było tak chłod​n o, jak na​le​ża​ło ocze​ki​wać, bio​rąc pod uwa​gę, że znaj​do​wał się pod po​wierzch​n ią zie​mi. Kost​n i​ca znaj​do​wa​ła się jesz​cze ni​żej, ale po​dob​n ie jak w ga​ra​żu było tam cie​p lej, niż Sara się spo​dzie​wa​ła. Coś mu​sia​ło szwan​ko​wać w obie​gu po​wie​trza albo może po pro​stu bu​dy​n ek był tak sta​ry, że ro​bił co mógł, żeby zmu​sić miesz​kań​ców do opusz​cze​n ia go czym prę​dzej. Sara ze​szła po po​p ę​ka​n ych, be​to​n o​wych scho​dach wprost do piw​n i​cy. Już na pierw​szym stop​n iu po​czu​ła do​brze zna​n y odór – woń środ​ków z sodą kau​stycz​n ą, któ​rych uży​wa​n o do czysz​cze​n ia pod​ło​gi, oraz che​mi​ka​liów do de​zyn​fek​cji ciał. W Grant Co​un​ty Sara pod​ję​ła na część eta​tu pra​cę pa​to​lo​ga, żeby po​móc swo​je​mu ko​le​dze z kli​n i​ki dzie​cię​cej, któ​ry wła​śnie wy​bie​rał się na eme​ry​tu​rę. Pra​ca w kost​n i​cy by​wa​ła cza​sa​mi nud​n a, ale ge​n e​ral​n ie była o wie​le cie​kaw​sza niż bo​lą​ce brzusz​ki czy ciek​n ą​ce nosy, któ​ry​mi mu​sia​ła zaj​mo​wać się w kli​n i​ce. Fakt, że Gra​dy Ho​spi​tal oka​zał się je​dy​n ie nie​co więk​szym wy​zwa​n iem, był ko​lej​ną rze​czą, o któ​rej uda​ło się jej za​p o​mnieć. Biu​ro Pe​te​ra Han​so​n a przy​le​ga​ło do kost​n i​cy. Sara z da​le​ka wi​dzia​ła go przez otwar​te drzwi. Po​chy​lał się nad biur​kiem, za​wa​lo​n ym przez sto​sy pa​p ie​rów. Sara oso​bi​ście nig​dy by nie wy​bra​ła ta​kiej me​to​dy se​lek​cji, choć nie​raz wi​dzia​ła, jak Pete bez wa​ha​n ia wy​cią​gał z przy​p ad​ko​wej ster​ty to, cze​go aku​rat po​trze​bo​wał. Za​p u​ka​ła we fra​mu​gę i śmia​ło we​szła do środ​ka. Na​gle jej unie​sio​n a do po​wi​ta​n ia ręka za​sty​gła w po​wie​trzu. Pete ostat​n io dużo stra​cił na wa​dze. Sta​n ow​czo zbyt dużo. – Sara. – Uśmiech​n ął się na jej wi​dok, uka​zu​jąc po​żół​kłe zęby. Pete był sta​rze​ją​cym się hi​p i​sem, któ​ry za nic nie chciał się po​zbyć swo​ich dłu​gich, za​p le​cio​n ych w war​kocz wło​sów, choć te​raz miał ich znacz​n ie mniej niż kie​dyś. Uwiel​biał dłu​gie, ha​waj​skie ko​szu​le i pod​czas wy​ko​n y​wa​n ia obo​wiąz​ków lu​bił słu​chać Gra​te​ful Dead. Je​śli cho​dzi o ko​ro​n e​rów, Pete sta​n o​wił dość ty​p o​wy przy​kład, co ozna​cza​ło, że umiesz​czo​n y w bu​tel​ce frag​ment ser​ca osiem​n a​sto​let​n iej ofia​ry mor​du, któ​ry trzy​mał na pół​ce nad biur​kiem, był je​dy​n ie ilu​stra​cją dla ulu​bio​n e​go żar​tu. Po​sta​n o​wi​ła sama wyjść z ini​cja​ty​wą. – Jak się mie​wasz, Pete? Za​miast oznaj​mić jak zwy​kle, że ma ser​ce osiem​n a​sto​lat​ka, Pete zmarsz​czył brwi. – Dzię​ki, że przy​je​cha​łaś, Saro. Wska​zał pu​ste krze​sło, naj​wy​raź​n iej przy​go​to​wa​n e spe​cjal​n ie dla niej. Spo​czy​wa​ją​ca zwy​kle na nim pi​ra​mi​da pa​p ie​rów i do​ku​men​ta​cji, te​raz zo​sta​ła umiesz​czo​n a na pod​ło​dze. Sara po​słusz​n ie usia​dła.

– Co się sta​ło? Od​wró​cił się do kom​p u​te​ra i po​p u​kał w kla​wisz spa​cji. Na mo​n i​to​rze po​ja​wił się cy​fro​wy ra​dio​graf. Zro​bio​n e od przo​du zdję​cie rent​ge​n ow​skie uka​zy​wa​ło wiel​ką, bia​ła​wą masę w środ​ko​wej czę​ści le​we​go płu​ca. Sara zer​k​n ę​ła na na​zwi​sko na gó​rze zdję​cia. Pe​ter Way​n e Han​son. – SCLC – wy​ja​śnił Pete. Drob​n o​ko​mór​ko​wy rak płu​ca, naj​bar​dziej zło​śli​wa od​mia​n a. Sara po​czu​ła się tak, jak​by ktoś ude​rzył ją w żo​łą​dek. – Ta nowa, eks​p e​ry​men​tal​n a te​ra​p ia… – za​czę​ła. – W moim wy​p ad​ku na nic się nie zda. – Prze​rwał jej, klik​n ię​ciem za​my​ka​jąc zdję​cie. – Już są prze​rzu​ty do mó​zgu i wą​tro​by. Dla Sary prze​ka​zy​wa​n ie pa​cjen​tom złych in​for​ma​cji było chle​bem po​wsze​dnim. Je​dy​n ie cza​sa​mi znaj​do​wa​ła się po tej dru​giej stro​n ie. – Och, Pete, tak strasz​n ie mi przy​kro! – No cóż, może fak​tycz​n ie to nie jest naj​lep​szy spo​sób na od​cho​dze​n ie z tego świa​ta, ale na pew​n o lep​szy niż po​śli​zgnąć się w wan​n ie. – Pete z po​wro​tem usiadł na krze​śle. Te​raz wi​dzia​ła to wy​raź​n ie – chu​dość jego po​licz​ków, żół​ta​wy ko​lor oczu. Pete wska​zał sło​ik na pół​ce. – No to tyle, je​śli cho​dzi o moje osiem​n a​sto​let​n ie ser​ce. Sara ro​ze​śmia​ła się, choć ten żart wy​da​wał się zu​p eł​n ie nie na miej​scu. Pete był do​sko​n a​łym le​ka​rzem, ale jego naj​więk​szą za​le​tą była wspa​n ia​ło​myśl​n ość. Sara nig​dy nie mia​ła bar​dziej cier​p li​we​go i od​da​n e​go swo​jej pra​cy na​uczy​cie​la niż on. Cie​szył się, kie​dy stu​dent zdo​łał wy​ło​wić ja​kiś szcze​gół, któ​ry jemu umknął, co jest ce​chą rzad​ko spo​ty​ka​n ą wśród le​ka​rzy. – Przy​n ajm​n iej dzię​ki temu mam do​sko​n a​łą wy​mów​kę, żeby wró​cić do pa​le​n ia – wy​dął usta, uda​jąc, że wy​dmu​chu​je dym z pa​p ie​ro​sa. – Do mo​ich uko​cha​n ych ca​me​li bez fil​tra. Moja dru​ga żona nie​n a​wi​dzi​ła ich z ca​łe​go ser​ca. Znasz De​enę, praw​da? – Znam ją je​dy​n ie z opo​wia​dań. – Dok​tor Co​olid​ge była sze​fo​wą la​bo​ra​to​rium kry​mi​n al​ne​go w kwa​te​rze głów​n ej GBI. – Ja​kie masz pla​n y? – Mó​wisz o li​ście ży​czeń, za​n im kop​n ę w ka​len​darz? – Po​krę​cił gło​wą. – Wi​dzia​łem już świat, a przy​n ajm​n iej tę jego część, któ​rą mia​łem ocho​tę oglą​dać. Więc pew​n ie przez ten krót​ki czas, któ​ry mi jesz​cze po​zo​stał, po​sta​ram się być tak uży​tecz​n y, jak tyl​ko po​tra​fię. Może po​sa​dzę na far​mie parę drzew, żeby moje pra​wnu​ki mo​gły się po nich wspi​n ać. Spę​dzę tro​chę cza​su z przy​ja​ciół​mi. Mam na​dzie​ję, że się do nich za​li​czasz. Sara za nic nie chcia​ła się roz​kle​ić. Wbi​ła wzrok w wy​ło​żo​n ą po​p ę​ka​n y​mi płyt​ka​mi pod​ło​gę. W tym bu​dyn​ku było tyle azbe​stu, że wca​le nie by​ła​by zdzi​wio​n a, gdy​by rak Pete’a spo​wo​do​wa​n y zo​stał czymś in​n ym niż tyl​ko pa​le​n iem pa​p ie​ro​sów. Zer​k​n ę​ła na ster​tę pa​pie​rów, pię​trzą​cą się obok krze​sła. Na sa​mym wierz​chu le​ża​ła kre​mo​wa ko​p er​ta, za​kle​jo​n a zbla​kłą, czer​wo​n ą ta​śmą. To mu​sia​ło być ja​kieś bar​dzo sta​re orze​cze​n ie. Na za​kład​ce ko​p er​ty po​zo​sta​ły głę​bo​kie za​gię​cia, a miej​sca, gdzie pa​p ier nie po​żółkł od sta​ro​ści, były czar​n e od ku​rzu. Pete po​dą​żył wzro​kiem za jej spoj​rze​n iem. – Och, to sta​ra spra​wa. Sara do​strze​gła datę. Do​ku​ment miał po​n ad trzy​dzie​ści lat. – Na​wet bar​dzo sta​ra.

– Mamy szczę​ście, że uda​ło im się to zna​leźć w ar​chi​wum, choć nie je​stem pe​wien, czy w ogó​le bę​dzie nam po​trzeb​n e. Pod​n iósł ko​p er​tę i po​ło​żył na swo​im biur​ku. Czar​n y kurz na​tych​miast prze​n iósł się na koń​ce jego pal​ców. – Mia​sto mia​ło zwy​czaj co pięć lat oczysz​czać ar​chi​wa z akt, któ​re do​ty​czy​ły za​mknię​tych spraw. Mu​sie​li​śmy po​su​wać się do wa​riac​kich me​tod, żeby coś oca​lić. Sara do​my​śli​ła się, że ta spra​wa mu​sia​ła coś zna​czyć dla Pe​te​ra. Zna​ła to uczu​cie. Wie​dzia​ła, że wspo​mnie​n ia o nie​któ​rych ofia​rach, nad któ​ry​mi pra​co​wa​ła w Grant Co​un​ty, będą ją prze​śla​do​wać aż do śmier​ci. – Jak ci leci w Gra​dy? – za​p y​tał Pete. – Och, sam wiesz, jak tam jest. – Sara nie mia​ła po​ję​cia, co od​p o​wie​dzieć. Epi​tet „suka” sły​sza​ła tak czę​sto, że od​wra​ca​ła gło​wę już na sam dźwięk tego sło​wa. – Ba​se​n y do pły​wa​nia i same gwiaz​dy fil​mo​we. – Ty po​p atrz, a mnie przez pra​wie czter​dzie​ści lat nie zda​rzył się ani je​den pa​cjent, któ​ry by ode​zwał się do mnie im​p er​ty​n enc​ko albo na​p i​sał skar​gę. – Pete uniósł brew. – Wiesz, oni będą po​trze​bo​wa​li ko​goś, kto zaj​mie moje miej​sce, kie​dy już odej​dę. Sara za​śmia​ła się, a po​tem do​szła do wnio​sku, że wca​le nie żar​to​wał. – To tyl​ko myśl – wy​ja​śnił. – Ale pro​wa​dzi do tego, że mu​szę po​p ro​sić cię o przy​słu​gę. – Co mogę zro​bić? – Mam przy​p a​dek, któ​ry wła​śnie do mnie do​tarł. To bar​dzo waż​n e. I musi się trzy​mać kupy. – Czy ma coś wspól​n e​go z tym? – Wska​za​ła na brud​n ą ko​p er​tę na biur​ku. – Tak – przy​znał. – Na ra​zie sam dam radę to udźwi​gnąć, ale mu​szę mieć pew​n ość, że za sześć mie​się​cy, za rok, znaj​dzie się tu​taj ktoś, kto bę​dzie mógł świad​czyć w są​dzie. – Prze​cież masz tu​zi​n y lu​dzi, któ​rzy u cie​bie pra​cu​ją. – Aku​rat w tej chwi​li tyl​ko czwo​ro – spro​sto​wał. – Nie​ste​ty, żad​n e z nich nie po​sia​da tak roz​le​głe​go i grun​tow​n e​go do​świad​cze​n ia jak ty. – Ja nie mogę… – Wciąż jesz​cze ro​bisz spe​cja​li​za​cję. Spraw​dzi​łem to w re​je​strach sta​n u. – Po​chy​lił się do przo​du. – Ja nie je​stem dwu​li​co​wym czło​wie​kiem, Saro. Z pew​n o​ścią to o mnie wiesz. Tak więc zro​zu​miesz moją bru​tal​n ą szcze​rość, kie​dy po​wiem, że​byś po​trak​to​wa​ła to jak ostat​n ią proś​bę umie​ra​ją​ce​go. Po​trze​bu​ję, że​byś coś dla mnie zro​bi​ła. Po​trze​bu​ję, że​byś po​szła do sądu. Po​trze​bu​ję, że​byś sta​n ę​ła przed ławą przy​się​głych i po​sła​ła tego czło​wie​ka z po​wro​tem tam, gdzie jest jego miej​sce. Sara nie wie​dzia​ła, co po​cząć. To była ostat​n ia rzecz, ja​kiej się spo​dzie​wa​ła. Jej miesz​ka​nie wy​glą​da​ło tak, jak​by prze​szło przez nie tor​n a​do. Wciąż mu​sia​ła za​ła​twić spra​wę z Wil​lem. Poza tym mia​ła na so​bie ubra​n ie od​p o​wied​n ie ra​czej do od​bi​ja​n ia pił​ki w so​ft​bal​lu niż do po​waż​n ej pra​cy. Mimo wszyst​ko wie​dzia​ła, że nie ma wy​bo​ru. – Więc już zna​la​złeś po​dej​rza​n e​go? – Tak. – Pete prze​su​n ął pa​p ie​ry i zna​lazł żół​ty fol​der z ak​ta​mi. Sara przej​rza​ła wstęp​n y ra​p ort. Nie było tam zbyt wie​le. Nie​ży​wa, bez​i​mien​n a ko​bie​ta zo​sta​ła zna​le​zio​n a przed po​jem​n i​kiem na śmie​ci w dość ele​ganc​kiej dziel​n i​cy mia​sta. Zo​sta​ła za​tłu​czo​n a na śmierć. W jej port​fe​lu bra​ko​wa​ło go​tów​ki. Za​si​n ie​n ia wo​kół ko​stek i nad​garst​ków su​ge​ro​wa​ły, że wcze​śniej była zwią​za​n a, praw​do​p o​dob​n ie upro​wa​dzo​n a.

Sara pod​n io​sła wzrok na Pete’a. Okrop​n e, omdle​wa​ją​ce prze​czu​cie z każ​dą chwi​lą przy​bie​ra​ło na sile. – To ta za​gi​n io​n a stu​dent​ka z Geo​r​gia Tech? – Jesz​cze nie mamy po​zy​tyw​n ej iden​ty​fi​ka​cji, ale oba​wiam się, że tak. – Czy w grę wcho​dzi kara śmier​ci? Cia​ło jest już tu​taj? Pete ski​n ął gło​wą. – Przy​wieź​li ją pół go​dzi​n y temu. Cześć, Man​dy – do​dał, spo​glą​da​jąc na drzwi. – Pete. – Aman​da jed​n ą rękę no​si​ła na tem​bla​ku. Wy​glą​da​ła go​rzej niż przy zwy​kłym zmę​cze​n iu, ale wciąż trzy​ma​ła fa​son. – Wi​tam, dok​tor Lin​ton. – Dok​tor Wa​gner – od​wza​jem​n i​ła się Sara. Nie mo​gła nic po​ra​dzić, że spo​glą​da po​n ad jej ra​mie​n iem, szu​ka​jąc Wil​la. – Czy Va​n es​sa wpa​dła tu​taj? – Od razu z sa​me​go rana. – Pete od​wró​cił się do Sary. – Va​n es​sa to moja żona. Czwar​ta pani Han​son. – Dok​tor Lin​ton, mam na​dzie​ję, że bę​dzie​my mo​gli sko​rzy​stać z pani eks​p er​ty​zy? Sara czu​ła, że ją omo​ta​n o. Za​da​ła więc py​ta​n ie, któ​re wy​da​wa​ło się oczy​wi​ste. – Czy Will pro​wa​dzi do​cho​dze​n ie? – Nie. Agent Trent z pew​n o​ścią nie zo​sta​n ie wy​zna​czo​n y do tej spra​wy. Co jesz​cze nie wy​ja​śnia, dla​cze​go mu​sia​łam spę​dzić dzi​siaj całe trzy go​dzi​n y, cho​dząc tam i z po​wro​tem po wszyst​kich ko​ry​ta​rzach dwu​n a​sto​p ię​tro​we​go bu​dyn​ku, żeby roz​ma​wiać z ludź​mi, któ​rzy mają lep​sze rze​czy do ro​bo​ty niż przy​glą​da​n ie się, jak ga​n ia​my za swo​imi ogo​n a​mi. – Prze​rwa​ła na chwi​lę dla na​bra​n ia od​de​chu. – Pete, na li​tość bo​ską, kie​dyś ty się tak ze​sta​rzał? – Mów za sie​bie. Za​wsze ci po​wta​rza​łem, że mam za​miar umrzeć mło​do. Za​śmia​ła się, ale w tym śmie​chu krył się cień smut​ku. – Wciąż pa​mię​tam dzień, kie​dy po raz pierw​szy we​szłaś do tej kost​n i​cy. – Pro​szę, nie baw​my się w ckli​we wspo​mnie​n ia. Spró​buj​my za​cho​wać odro​bi​n ę god​n o​ści. Uśmiech​n ął się jak prze​bie​gły kot. Przez chwi​lę pa​trzy​li na sie​bie i Sara za​sta​n a​wia​ła się, czy gdzieś po​mię​dzy licz​n y​mi pa​n ia​mi Han​son zna​la​zło się tak​że miej​sce dla Aman​dy Wa​gner. Ten mo​ment szyb​ko mi​n ął i Pete wstał zza biur​ka. Wy​cią​gnął rękę, szu​ka​jąc opar​cia, ale kie​dy Sara pod​sko​czy​ła, żeby mu po​móc, de​li​kat​n ie od​su​n ął ją na bok. – Na ra​zie jesz​cze nie jest to ko​n iecz​n e, moja dro​ga – po​wie​dział i zwró​cił się do Aman​dy. – Mo​żesz uży​wać mo​je​go biu​ra. Chodź​my tam i wresz​cie za​czy​n aj​my. Wska​zał Sa​rze, żeby szła przed nim. Po​słusz​n ie po​p chnę​ła drzwi pro​wa​dzą​ce do kost​n i​cy, w ostat​n iej chwi​li opa​n o​wu​jąc chęć, żeby je przy​trzy​mać dla Pete’a. W ogrom​n ym, wy​ka​fel​ko​wa​n ym po​miesz​cze​n iu Pete wy​da​wał się jesz​cze bar​dziej wy​mi​ze​ro​wa​n y. Biu​ro słu​ży​ło jako bu​for, któ​ry po​ma​ga za​tu​szo​wać znisz​cze​n ia i po​stęp cho​ro​by. W ja​skra​wym świe​tle te​a tru ope​ra​cyj​n e​go już nic nie mo​gło ukryć tego, co oczy​wi​ste. – Tro​chę tu chłod​n o – wy​mam​ro​tał Pete, ścią​ga​jąc z wie​sza​ka swój bia​ły, la​bo​ra​to​ryj​n y far​tuch. Pod​szedł do sza​fy i wrę​czył Sa​rze jed​n o ze swo​ich za​p a​so​wych okryć. Na kie​sze​n i wy​szy​te było jego na​zwi​sko. Sara mo​gła się dwa razy owi​n ąć tym far​tu​chem. Ale te​raz to samo mógł zro​bić Pete. – Na​sza ofia​ra. – Wska​zał le​żą​ce na środ​ku, przy​kry​te prze​ście​ra​dłem cia​ło. Krew prze​sią​kła przez ma​te​riał, co było dość nie​zwy​kłe. Cyr​ku​la​cja za​mie​ra​ła w chwi​li, gdy ser​ce prze​-

sta​wa​ło bić. Krew się ści​n a​ła. Sara mimo woli po​czu​ła coś w ro​dza​ju grzesz​n e​go pod​eks​cy​to​wa​n ia. Roz​ko​szo​wa​ła się my​ślą, że za chwi​lę bę​dzie pra​co​wać nad trud​n ym przy​p ad​kiem. W Gra​dy Ho​spi​tal mu​sia​ła zaj​mo​wać się wciąż ta​ki​mi sa​my​mi cho​ro​ba​mi albo ura​za​mi, co w koń​cu sta​wa​ło się nie​co otę​p ia​ją​ce. – Już zro​bi​li​śmy zdję​cia i zdję​cia rent​ge​n ow​skie – ode​zwał się Pete. – Wy​sła​li​śmy jej ubra​nie do la​bo​ra​to​rium. Czy wie​cie, że kie​dyś po pro​stu cię​ło się ta​kie ubra​n ia i wrzu​ca​ło do wor​ków? I te przy​p ad​ki gwał​tów. – Ro​ze​śmiał się. – Mój Boże, na​uka od po​cząt​ku była peł​na wad. Nie było cze​goś ta​kie​go jak skła​da​n ie ze​znań przez ofia​rę. Je​śli na bie​liź​n ie po​dej​rza​n e​go nie zna​leź​li​śmy śla​dów sper​my, nie mo​gli​śmy le​gal​n ie wnieść oskar​że​n ia o gwałt. Sara nie wie​dzia​ła, co od​p o​wie​dzieć. Nie po​tra​fi​ła na​wet so​bie wy​obra​zić, jak okrop​n ie wy​glą​da​ły nie​gdyś ta​kie rze​czy. Na szczę​ście nie mu​sia​ła. Pete zwi​n ął war​kocz na czub​ku gło​wy i za​ło​żył cza​p ecz​kę bejs​bo​lo​wą z logo Atlan​ta Bra​ves. Naj​wy​raź​n iej w kost​n i​cy był w swo​im ży​wio​le, jak daw​n iej pe​łen ani​mu​szu. – Do​kład​n ie pa​mię​tam dzień, kie​dy po raz pierw​szy roz​ma​wia​łem z chi​rur​giem szczę​ko​wym na te​mat śla​dów ugry​zień. By​łem wów​czas pe​wien, że wła​śnie pa​trzy​my na przy​szłość roz​wią​zy​wa​n ia spraw kry​mi​n al​n ych. Struk​tu​ra wło​sa. Włók​n a dy​wa​n u. – Pete za​chi​cho​tał. – Je​śli cze​goś mi żal, to wy​łącz​n ie tego, że nie do​ży​ję dnia, kie​dy bę​dzie​my mieć na iPa​dzie DNA wszyst​kich oby​wa​te​li tego kra​ju, a wte​dy je​dy​n e, co bę​dzie​my mu​sie​li zro​bić, to ze​ska​no​wać tro​chę krwi albo odro​bi​n ę tkan​ki, a po chwi​li do​wie​my się, gdzie ak​tu​a l​n ie prze​by​wa nasz nie​grzecz​n y chło​p iec. To bę​dzie ko​n iec zbrod​n i ta​kiej, jaką do​tąd zna​li​śmy. Sara nie chcia​ła roz​ma​wiać o wi​szą​cym nad Pe​tem wy​ro​ku. Za​ję​ła się po​p ra​wia​n iem wło​sów; mu​sia​ła je zwią​zać gum​ką i wci​snąć pod chi​rur​gicz​n y cze​p ek, żeby przy​p ad​kiem nie spo​wo​do​wać ja​kie​goś za​n ie​czysz​cze​n ia. – Od jak daw​n a znasz Aman​dę? – spy​ta​ła. – Och, od cza​sów, gdy wśród nas krą​ży​ły di​n o​zau​ry – za​żar​to​wał, a po​tem do​dał po​waż​niej​szym to​n em. – Po​zna​łem ją, kie​dy za​czę​ła pra​co​wać z Eve​lyn. Obie były parą nie​złych pi​sto​le​tów. Ten opis wy​dał się Sa​rze nie​zmier​n ie dziw​n y, jak gdy​by Aman​da i Eve​lyn bie​ga​ły po Atlan​cie w cha​rak​te​rze do​bo​ro​wych strzel​ców. – Jaka ona była? – Przede wszyst​kim bar​dzo in​te​re​su​ją​ca – od​p arł Pete, co w jego ustach było jed​n ym z naj​bar​dziej wy​szu​ka​n ych kom​p le​men​tów. Znad zle​wu, w któ​rym mył ręce, po​p a​trzył na od​bi​cie Sary w lu​strze. – Wiem, że z tym nie było naj​le​p iej, kie​dy przy​cho​dzi​łaś stu​dio​wać w szko​le me​dycz​n ej… Ile tam było dziew​czyn? Pew​n ie garst​ka? – Żeby cho​ciaż tyle – od​p o​wie​dzia​ła Sara. – Ale te​raz na ostat​n im roku było ich po​n ad sześć​dzie​siąt pro​cent. Nie wspo​mnia​ła, że te, któ​re nie bra​ły so​bie wol​n e​go na uro​dze​n ie dzie​ci, szły głów​n ie na pe​dia​trię bądź gi​n e​ko​lo​gię, po​dob​n ie jak wte​dy, kie​dy Sara była na in​ter​n ie. – A ile ko​biet pra​co​wa​ło w po​li​cji, kie​dy Aman​da wstę​p o​wa​ła do służ​by? Zmru​żył oczy, jak​by mu​siał in​ten​syw​n ie się nad tym za​sta​n o​wić. – Mniej niż dwie​ście na po​n ad ty​siąc? Pete od​su​n ął się na bok, żeby Sara tak​że mo​gła umyć ręce. – Nikt wów​czas nie my​ślał, że to do​bra pra​ca dla ko​biet. Ogól​n ie uwa​ża​n o, że to za​ję​cie dla męż​czyzn. Było mnó​stwo gde​ra​n ia, że one nie da​dzą rady obro​n ić sa​mych sie​bie, że nie

mają jaj, żeby po​cią​gnąć za spust… Praw​da wy​glą​da​ła tak, że w głę​bi du​szy wszy​scy męż​czyź​n i byli prze​ra​że​n i, że ko​bie​ty mogą oka​zać się od nich lep​sze. I trud​n o ich za to wi​n ić. – Pete mru​gnął do niej szel​mow​sko. – Ostat​n im ra​zem, gdy ko​bie​ty były u wła​dzy, zde​cy​do​wa​ły, że na​le​ży wpro​wa​dzić pro​hi​bi​cję. Sara od​p o​wie​dzia​ła mu uśmie​chem. – My​ślę, że mo​gli​by​ście wy​ba​czyć nam ten je​den błąd na prze​strze​n i stu lat. – Być może – zgo​dził się. – Wiesz, kie​dy słu​chasz lu​dzi z mo​je​go po​ko​le​n ia, wy​da​je się, że wszy​scy by​li​śmy hi​p i​sa​mi, upra​wia​ją​cy​mi wol​n ą mi​łość, ale praw​da jest taka, że wte​dy 15 wię​cej było ta​kich osób jak Aman​da Wa​gner niż ta​kich jak Ti​mo​thy Le​a ry , przy​n ajm​n iej w tej czę​ści kra​ju. – Na jego twa​rzy znów po​ja​wił się uśmiech. – Nie zna​czy to by​n ajm​n iej, że ży​cie prze​cie​ka​ło nam przez pal​ce. Miesz​ka​łem na cu​dow​n ym osie​dlu na obrze​żach Chat​ta​ho​ochee. W za​ko​lu rze​ki. Sły​sza​łaś o tym miej​scu? Sara po​trzą​snę​ła gło​wą. Wspo​mnie​n ia Pete’a spra​wia​ły jej przy​jem​n ość. Naj​wy​raź​n iej cho​ro​ba no​wo​two​ro​wa zmu​sza​ła go do spo​glą​da​n ia z ta​kiej per​spek​ty​wy na swo​je ży​cie. – Miesz​ka​ło tam mnó​stwo pi​lo​tów li​n ii lot​n i​czych. Ste​war​des, praw​n i​ków, le​ka​rzy, pie​lę​gnia​rek, i tak da​lej. – Jego oczy za​świe​ci​ły się na samo wspo​mnie​n ie. – Roz​krę​ci​łem po​kąt​nie pe​wien mały biz​n es, sprze​da​jąc pe​n i​cy​li​n ę wie​lu re​p u​bli​kań​skim dzia​ła​czom i dzia​łacz​kom, któ​rzy te​raz zaj​mu​ją wy​so​kie sta​n o​wi​ska w rzą​dzie na​sze​go sta​n u. Sara łok​ciem za​mknę​ła kran. – To chy​ba fak​tycz​n ie były zwa​rio​wa​n e cza​sy. Sama wkro​czy​ła w do​ro​słość już w okre​sie epi​de​mii AIDS, kie​dy za wol​n ą mi​łość za​czy​n a​no pła​cić wy​so​ką cenę. – Rze​czy​wi​ście zwa​rio​wa​n e. – Pete wrę​czył jej pa​p ie​ro​wy ręcz​n ik. – Kie​dy od​był się pro​ces Brow​n a prze​ciw Mi​n i​ster​stwu Oświa​ty? – Cho​dzi o spra​wę znie​sie​n ia se​gre​ga​cji ra​so​wej? – Sara wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. Mi​n ę​ło już spo​ro cza​su, od​kąd cho​dzi​ła w szko​le śred​n iej na lek​cje hi​sto​rii. – W pięć​dzie​sią​tym czwar​tym? Może w pięć​dzie​sią​tym pią​tym? – Mniej wię​cej w tym okre​sie stan za​czął wy​ma​gać, żeby bia​li na​uczy​cie​le pod​p i​sy​wa​li de​kla​ra​cję, że będą prze​ciw​dzia​łać in​te​gra​cji. Gdy od​ma​wia​li, od razu tra​ci​li pra​cę. Sara nig​dy nie sły​sza​ła o ta​kiej de​kla​ra​cji, ale wca​le jej to nie za​sko​czy​ło. – Duke, oj​ciec Aman​dy, aku​rat był da​le​ko stąd, kie​dy roz​p ro​wa​dza​n o tę de​kla​ra​cję. Pete dmuch​n ął w każ​dą z chi​rur​gicz​n ych rę​ka​wi​czek, za​n im spró​bo​wał na​cią​gnąć je na dło​n ie. – Mi​riam, mat​ka Aman​dy, od​mó​wi​ła jej pod​p i​sa​n ia. Więc jej oj​ciec, czy​li dzia​dek Aman​dy – bar​dzo wpły​wo​wy czło​wiek, wy​so​ka szy​cha w So​uthern Bell – wsa​dził ją do Mil​led​ge​vil​le. Sara po​czu​ła, jak ze zdu​mie​n ia roz​dzia​wia usta. – Ska​zał swo​ją cór​kę na po​byt w szpi​ta​lu psy​chia​trycz​n ym? – Ten obiekt w za​sa​dzie był wte​dy taką prze​cho​wal​n ią, prze​zna​czo​n ą dla we​te​ra​n ów i dla psy​cho​li, któ​rzy po​p eł​n i​li ja​kąś zbrod​n ię. No i dla ko​biet, któ​re pod​p a​dły swo​im oj​com. Sara pró​bo​wa​ła zro​bić ob​li​cze​n ie. – Czy Aman​da była wów​czas na świe​cie? – Wy​da​je mi się, że mia​ła wte​dy czte​ry albo pięć lat. Duke wciąż był w Ko​rei, więc jego

teść miał wła​dzę ab​so​lut​n ą. Za​kła​dam, że nikt nie po​wia​do​mił Duke’a, co tu się dzie​je. Gdy tyl​ko wró​cił do Geo​r​gii, za​brał Aman​dę i wy​p i​sał żonę z Mil​led​ge​vil​le. Nig​dy wię​cej nie ode​zwał się do swo​je​go te​ścia. – Pete po​dał Sa​rze parę rę​ka​wi​czek. – Wszyst​ko wy​da​wa​ło się być w naj​lep​szym po​rząd​ku, aż tu pew​n e​go dnia Mi​riam po​szła do ogro​du na tył domu i tam po​wie​si​ła się na jed​n ym z drzew. – Coś okrop​n e​go. – Sara na​cią​gnę​ła chi​rur​gicz​n e rę​ka​wicz​ki. Nic dziw​n e​go, że Aman​da była tak za​mknię​ta w so​bie. Była na​wet gor​sza niż Will. – Tyl​ko nie bądź te​raz za bar​dzo ustę​p li​wa w sto​sun​ku do niej – ostrzegł Pete. – Aman​da cię okła​ma​ła. I to tu​taj, w moim biu​rze. Spe​cjal​n ie chcia​ła, że​byś za​ję​ła się tą spra​wą. Za​miast py​tać o po​wód, Sara po​dą​ży​ła za jego spoj​rze​n iem w stro​n ę drzwi. W pro​gu stał Will i ga​p ił się na nią zszo​ko​wa​n ym wzro​kiem. Nig​dy nie wi​dzia​ła, żeby aż tak okrop​n ie wy​glą​dał. Miał prze​krwio​n e oczy, był roz​czo​chra​n y i nie​ogo​lo​n y, a z wy​czer​p a​n ia do​słow​nie chwiał się na no​gach. Cier​p iał w tak oczy​wi​sty spo​sób, że Sara nie​mal czu​ła, jak pęka jej ser​ce. In​stynkt na​ka​zy​wał biec do nie​go, ale była tam Fa​ith, a oprócz niej Aman​da i Leo Don​nel​ly, Sara zaś wie​dzia​ła, że ta​kie pu​blicz​n e oka​zy​wa​n ie uczuć może tyl​ko po​gor​szyć spra​wę. Mo​gła to wy​czy​tać na twa​rzy Wil​la. Był ab​so​lut​n ie wstrzą​śnię​ty jej obec​n o​ścią. Sara spoj​rza​ła ze zło​ścią na Pete’a, upew​n ia​jąc się, że on zda​je so​bie spra​wę, jak bar​dzo jest wście​kła. Aman​da mo​gła kła​mać, że Will nie bie​rze udzia​łu w śledz​twie, ale to Pete ją zwa​bił, by przy​je​cha​ła do kost​n i​cy. Zdar​ła z rąk rę​ka​wicz​ki, jed​n o​cze​śnie idąc w kie​run​ku Wil​la. Naj​wy​raź​n iej nie chciał, żeby Sara wi​dzia​ła go w tym sta​n ie. Po​cząt​ko​wo mia​ła za​miar za​p ro​wa​dzić go do biu​ra Pete’a i tam wszyst​ko wy​ja​śnić i prze​p ro​sić z ca​łe​go ser​ca, ale wy​raz twa​rzy Wil​la sku​tecz​n ie ją znie​chę​cił. Z bli​ska wy​glą​dał jesz​cze go​rzej. Z tru​dem po​wstrzy​ma​ła się, żeby nie ob​jąć dłoń​mi jego po​licz​ków, nie oprzeć gło​wy na jego ra​mie​n iu. Z jego po​sta​ci ema​n o​wa​ło po​twor​n e zmę​cze​nie, a w oczach kry​ło się tyle cier​p ie​n ia, że jej ser​ce kra​ja​ło się z żalu. Zni​ży​ła głos do szep​tu. – Po​wiedz, co byś chciał, że​bym zro​bi​ła. Mogę stąd wyjść. Mogę zo​stać. Po​wiedz, jak bę​dzie dla cie​bie le​p iej. Od​dy​chał płyt​ko, rzu​ca​jąc jej spoj​rze​n ie tak prze​p eł​n io​n e roz​p a​czą, że Sara wal​czy​ła, by po​wstrzy​mać łzy. – Po​wiedz, co mam ro​bić – bła​ga​ła. – Po​wiedz, co chcesz, że​bym zro​bi​ła. Jego spoj​rze​n ie spo​czę​ło na wóz​ku, na cie​le ofia​ry. – Zo​stań – wy​mam​ro​tał, wcho​dząc do sali. Sara wes​tchnę​ła bo​le​śnie, za​n im od​wró​ci​ła się do po​zo​sta​łych. Fa​ith spo​glą​da​ła w in​n ym kie​run​ku, za to Aman​da nie spusz​cza​ła z niej wzro​ku. Sara nig​dy nie była w sta​n ie po​jąć dziw​n ych re​la​cji, któ​re łą​czy​ły Wil​la z jego sze​fo​wą, ale w tym mo​men​cie zu​p eł​n ie jej to nie ob​cho​dzi​ło. Na ca​łej pla​n e​cie nie było ani jed​n ej oso​by, któ​rą po​gar​dza​ła​by tak bar​dzo jak Aman​dą Wa​gner. Aman​da naj​wy​raź​n iej pro​wa​dzi​ła z Wil​lem ja​kąś grę i naj​wy​raź​n iej Will tę grę prze​gry​wał. – Może już za​cznij​my – za​su​ge​ro​wał Pete. Sara, krzy​żu​jąc ręce, sta​n ę​ła obok Pete’a, na​p rze​ciw​ko Fa​ith i Wil​la. Sta​ra​ła się uśmie​rzyć swój gniew. Will po​p ro​sił ją, żeby zo​sta​ła. Sara nie po​tra​fi​ła od​gad​n ąć, dla​cze​go tak po​sta​n o​wił, ale nie chcia​ła po​wo​do​wać do​dat​ko​we​go na​p ię​cia wśród obec​n ych na sali. Za​-

mor​do​wa​n a zo​sta​ła ko​bie​ta i wszy​scy po​win​n i sku​p ić uwa​gę na tym fak​cie. – W po​rząd​ku, pa​n ie i pa​n o​wie. – Pete sto​p ą na​ci​snął przy​cisk uru​cha​mia​ją​cy dyk​ta​fon, któ​ry na​gry​wał całą pro​ce​du​rę, a na​stęp​n ie wy​p o​wie​dział na głos zwy​kłe w ta​kich oko​licz​no​ściach in​for​ma​cje: czas, per​so​n a​lia obec​n ych przy sek​cji osób oraz tym​cza​so​wą toż​sa​mość ofia​ry, zi​den​ty​fi​ko​wa​n ej jako Ash​le​igh Re​n ee Sny​der. – Iden​ty​fi​ka​cja musi jesz​cze zo​stać po​twier​dzo​n a przez ro​dzi​n ę, cho​ciaż na​tu​ral​n ie bę​dzie​my mu​sie​li po​słu​żyć się kar​tą sto​ma​to​lo​gicz​n ą, któ​ra już zo​sta​ła prze​ro​bio​n a na wer​sję cy​fro​wą i wy​sła​n a do la​bo​ra​to​rium Pan​ther​svil​le Road. Czy oj​ciec ofia​ry już je​dzie? – zwró​cił do Leo Don​n el​ly’ego. – Wóz po​li​cyj​n y ode​brał go z lot​n i​ska. Po​wi​n ien tu być lada chwi​la. – Bar​dzo do​brze, de​tek​ty​wie. – Pete rzu​cił mu peł​n e po​wa​gi spoj​rze​n ie. – Ufam, że za​trzy​ma pan dla sie​bie swo​je zło​śli​we uwa​gi i dwu​znacz​n e ko​men​ta​rze? Leo pod​n iósł wy​so​ko obie ręce. – Je​stem tu tyl​ko po to, by po​twier​dzić iden​ty​fi​ka​cję, że​bym mógł prze​ka​zać tę spra​wę da​lej. – Dzię​ku​ję. Bez dal​szych wstę​p ów Pete chwy​cił brzeg prze​ście​ra​dła i od​rzu​cił na bok. Fa​ith sap​n ę​ła z wra​że​n ia i od​ru​cho​wo za​kry​ła dło​n ią usta, ale nie​mal tak samo szyb​ko zmu​si​ła się, by opu​ścić rękę. Ner​wo​wo prze​ły​ka​ła śli​n ę, choć na​wet przez chwi​lę nie mru​ga​ła po​wie​ka​mi. Fa​ith wy​da​wa​ła się zde​ter​mi​n o​wa​n a, żeby wy​trzy​mać do koń​ca. Nie​zwy​kłe, ale Sara po​dzie​la​ła jej uczu​cia. Za​wsze są​dzi​ła, że po tylu la​tach pra​cy jest uod​p or​n io​n a na okro​p ień​stwa, ja​kie nie​sie ze sobą prze​moc, lecz stan, w ja​kim znaj​do​wa​ło się cia​ło mło​dej ko​bie​ty, przy​p ra​wił ją o skurcz żo​łąd​ka. Ta dziew​czy​n a nie zo​sta​ła po pro​stu za​bi​ta. Ona zo​sta​ła zma​sa​kro​wa​n a. Czar​n e si​n ia​ki po​kry​wa​ły więk​szość tu​ło​wia. Całe cia​ło upstrzo​n e było ma​leń​ki​mi, czer​wo​n a​wy​mi obrzę​ka​mi. Jed​n o z że​ber prze​bi​ło skó​rę, a je​li​ta wy​su​n ę​ły się na ze​wnątrz i wi​sia​ły po​mię​dzy no​ga​mi. Ale to jesz​cze nie było naj​gor​sze. Sara nig​dy nie na​le​ża​ła do zwo​len​n i​ków kon​cep​cji ist​n ie​n ia Zła. Uwa​ża​ła, że to sło​wo sta​n o​wi je​dy​n ie wy​mów​kę – wy​tłu​ma​cze​n ie cho​ro​by psy​chicz​n ej albo de​p ra​wa​cji. Moż​n a było bez​p iecz​n ie się za nim ukryć, za​miast zmie​rzyć się ze świa​do​mo​ścią, że ludz​kie isto​ty mogą oka​zać się zdol​n e do nik​czem​n ych uczyn​ków. Że nie​wie​le po​wstrzy​mu​je nas od tego, że​by​śmy za​spo​ka​ja​li swo​je be​stial​skie pra​gnie​n ia. Jed​n ak​że ter​min „zło” był je​dy​n ym okre​śle​n iem, któ​re na​su​wa​ło się Sa​rze, gdy pa​trzy​ła na ofia​rę zbrod​n i. Nie szo​ko​wa​ły jej si​n ia​ki, na​kłu​cia ani na​wet śla​dy po ugry​zie​n iach, lecz do​kład​n e, me​to​dycz​n e na​cię​cia na no​gach i ra​mio​n ach nie​ży​wej ko​bie​ty – wzór prze​ci​n a​ją​cych się na krzyż li​n ii, któ​re cią​gnę​ły się wzdłuż ud i na tu​ło​wiu tak ide​a l​n ie, jak​by ktoś wy​mie​rzał je li​n ij​ką. Na​p ast​n ik roz​dzie​rał cia​ło w ten sam spo​sób, w jaki roz​ry​wa się szew w su​kien​ce. I jesz​cze jej twarz… Sara na​wet nie zbli​ży​ła się do zro​zu​mie​n ia, co na​p ast​n ik zro​bił z twa​rzą ofia​ry. – Zdję​cia rent​ge​n ow​skie po​ka​za​ły, że kość gny​ko​wa jest zła​ma​n a – ode​zwał się Pete. Sara roz​p o​zna​ła zna​jo​me za​si​n ie​n ie do​oko​ła szyi ko​bie​ty. – Czy zrzu​cił ją z da​chu po tym, jak zo​sta​ła udu​szo​n a? – Nie – od​p o​wie​dział Pete. – Zna​le​zio​n o ją na ze​wnątrz jed​n o​p ię​tro​we​go bu​dyn​ku. Wy​pad​n ię​cie je​lit za​p ew​n e jest zwią​za​n e z przed​śmiert​n y​mi, ze​wnętrz​n y​mi ob​ra​że​n ia​mi. Zo​-

sta​ły za​da​n e tę​p ym na​rzę​dziem albo ręką. Czy te prąż​ko​wa​n ia wy​glą​da​ją two​im zda​n iem na od​ci​ski pal​ców, na śla​dy po za​ci​śnię​tej pię​ści? – Tak. – Sara za​ci​snę​ła usta. Siła ude​rzeń mu​sia​ła być strasz​li​wa. Za​bój​ca przy​p usz​czal​n ie od​zna​czał się do​sko​n a​łą kon​dy​cją fi​zycz​n ą; pew​n ie był po​tęż​n ej po​stu​ry, a do tego prze​p eł​nia​ła go wście​kłość. Mimo wszel​kich zmian, ja​kie na​stą​p i​ły na świe​cie, wciąż ist​n ie​li na nim męż​czyź​n i, któ​rzy trak​to​wa​li ko​bie​ty z cał​ko​wi​tą po​gar​dą. – Dok​to​rze Han​son – ode​zwa​ła się w koń​cu. – Na uży​tek na​gra​n ia chcia​ła​bym za​p y​tać, o któ​rej go​dzi​n ie, pań​skim zda​n iem, na​stą​p ił zgon? Pete uśmiech​n ął się, sły​sząc to py​ta​n ie. – Zga​du​ję, że śmierć na​stą​p i​ła gdzieś po​mię​dzy trze​cią a pią​tą rano w dniu dzi​siej​szym. Fa​ith wtrą​ci​ła się do roz​mo​wy. – Świa​dek, któ​ry wi​dział zie​lo​n e​go vana, wy​szedł po​bie​gać gdzieś oko​ło czwar​tej trzy​dzie​ści. Nie roz​p o​znał mar​ki ani mo​de​lu. – Fa​ith wciąż uni​ka​ła kon​tak​tu wzro​ko​we​go z Sarą. – Mo​że​my ro​ze​słać list goń​czy, ale praw​do​p o​dob​n ie to ni​cze​go nie da. – Czwar​ta trzy​dzie​ści dziś rano cał​kiem mi pa​su​je – od​p arł Pete. – Jak wszy​scy wie​cie, okre​śla​n ie cza​su zgo​n u nie jest do​me​n ą nauk ści​słych. – Zu​p eł​n ie jak za daw​n ych cza​sów – prych​n ę​ła Aman​da. – Dok​tor Lin​ton? – Pete dał znak ręką, żeby się przy​bli​ży​ła. – Może ja sta​n ę po pra​wej stro​n ie, a pani zaj​mie się lewą? Sara na​cią​gnę​ła na dło​n ie świe​żą parę rę​ka​wi​czek, Will zaś od​su​n ął się na bok, żeby zro​bić jej przej​ście do​oko​ła sto​łu. Wciąż był zbyt mil​czą​cy i nadal sta​ran​n ie uni​kał jej py​ta​ją​ce​go spoj​rze​n ia. Sara czu​ła ogrom​n ą po​trze​bę, żeby coś dla nie​go zro​bić, lecz z dru​giej stro​n y przy​tła​cza​ło ją rów​n ie wiel​kie pra​gnie​n ie, by po​rząd​n ie za​jąć się mar​twą ko​bie​tą. Coś pod​po​wia​da​ło, że to dru​gie po​mo​że jej w pierw​szym. Ta spra​wa do​ty​czy​ła Wil​la, nie​za​leż​n ie od kłamstw, któ​re wci​ska​ła jej Aman​da. Naj​wy​raź​n iej czuł ja​kiś emo​cjo​n al​n y zwią​zek z ofia​rą. Sara nig​dy do​tąd nie wi​dzia​ła, żeby ktoś wy​glą​dał na tak roz​bi​te​go i po​grą​żo​n e​go w smut​ku. Te​raz ro​zu​mia​ła, dla​cze​go Pete chciał, żeby ze​zna​n ia w są​dzie skła​dał ktoś, komu on mógł​by za​ufać. Każ​dy frag​ment cia​ła tej ko​bie​ty do​ma​gał się spra​wie​dli​wo​ści. Kto​kol​wiek za​a ta​ko​wał i za​mor​do​wał Ash​le​igh Sny​der, nie chciał jej je​dy​n ie za​bić. Chciał ją znisz​czyć. Sara po​czu​ła de​li​kat​n e ukłu​cie w gło​wie, gdy we​wnętrz​n ie przy​go​to​wy​wa​ła się do pro​ce​du​ry. Przy​się​gli mie​li oka​zję wy​star​cza​ją​co czę​sto śle​dzić ame​ry​kań​skie se​ria​le kry​mi​n al​n e, by za​sad​n i​czo ro​zu​mieć, na czym po​le​ga sek​cja, ale to do ko​ro​n e​ra na​le​ża​ło na​uko​we wy​ja​śnie​n ie każ​de​go szcze​gó​łu, któ​ry uda​ło mu się od​kryć. Łań​cuch po​stę​p o​wa​n ia kar​n e​go był świę​to​ścią. Wszyst​kie pre​p a​ra​ty, prób​ki tka​n ek, oraz do​wo​dy rze​czo​we zo​sta​n ą ska​ta​lo​go​wa​n e w kom​p u​te​rze. Mnó​stwo pró​bek zo​sta​n ie za​bez​p ie​czo​n ych nie​n a​ru​szal​n ą ta​śmą, któ​rą ro​ze​rwać wol​n o je​dy​n ie w la​bo​ra​to​rium GBI. Do​wo​dy rze​czo​we oraz prób​ki tka​n ek zo​sta​n ą pod​da​n e ana​li​zie DNA. Przy odro​bi​n ie szczę​ścia wy​n i​ki ba​dań DNA będą pa​so​wa​ły do po​dej​rza​n e​go i w ten spo​sób po​dej​rza​n y zo​sta​n ie aresz​to​wa​n y na pod​sta​wie nie​p od​wa​żal​n ych do​wo​dów. Na​gle usły​sza​ła głos Pete’a. – Saro, mo​że​my za​czy​n ać? Przy sto​le chi​rur​gicz​n ym sta​ły dwie iden​tycz​n e tace z ze​sta​wem na​rzę​dzi: drew​n ia​n y​mi szpa​tuł​ka​mi, szczyp​ca​mi, gięt​ki​mi li​n ij​ka​mi, pro​bów​ka​mi i płyt​ka​mi na pre​p a​ra​ty. Pete

miał do​dat​ko​wo szkło po​więk​sza​ją​ce, któ​re te​raz przy​su​n ął do oka, po​chy​la​jąc się nad cia​łem. Jed​n ak za​miast za​cząć od czub​ka gło​wy tak jak zwy​kle, naj​p ierw przyj​rzał się dło​n i zmar​łej. Po​dob​n ie jak nogi i tu​łów, cia​ło po we​wnętrz​n ej stro​n ie ręki – od nad​garst​ka aż do ra​mie​n ia – zo​sta​ło na​cię​te w jed​n ej rów​n ej li​n ii, któ​ra za​krę​ca​ła pod pa​chą, two​rząc kształt li​te​ry U, i spły​wa​ła w dół aż do bio​dra. – Nie umy​łeś jej, praw​da? – spy​ta​ła Sara. Skó​ra zmar​łej wy​glą​da​ła na wy​szo​ro​wa​n ą i pach​n ia​ła my​dłem. – Nie – od​p o​wie​dział Pete. – Cia​ło wy​glą​da na czy​ste – za​uwa​ży​ła Sara wy​raź​n ie, żeby jej sło​wa zo​sta​ły na​gra​n e. – Wło​sy ło​n o​we są wy​go​lo​n e. Na no​gach nie ma szcze​ci​n y. Kciu​kiem przy​ci​snę​ła skó​rę do​oko​ła oczu. – Brwi wy​re​gu​lo​wa​n e pin​cet​ką w łuki. Sztucz​n e rzę​sy. Te​raz skon​cen​tro​wa​ła się na gło​wie dziew​czy​n y. Od​ro​sty przy skó​rze były ciem​n e, ale resz​ta wło​sów ufar​bo​wa​n a była na róż​n e od​cie​n ie żół​ci i bie​li. – Wło​sy ufar​bo​wa​n e na blond. Ko​lor się​ga aż do skó​ry, co świad​czy o tym, że nie​daw​n o zo​stał na​ło​żo​n y. Mięk​kim grze​bie​n iem, naj​de​li​kat​n iej jak po​tra​fi​ła, za​czę​ła roz​cze​sy​wać po​fa​lo​wa​n e pa​sma, żeby wy​do​stać z nich ja​kieś okru​szy​n y. Na bia​ły pa​p ier pod gło​wą dziew​czy​n y po​sy​p a​ły się płat​ki łu​p ie​żu i dro​bin​ki as​fal​tu. Sara odło​ży​ła na bok prób​ki, prze​zna​czo​n e do dal​sze​go ba​da​n ia. W na​stęp​n ej ko​lej​n o​ści zba​da​ła li​n ię wło​sów, spraw​dza​jąc, czy nie znaj​dzie tam na​kłuć po igle albo in​n ych śla​dów, któ​rych nie po​win​n o tam być. Oto​sko​p em zba​da​ła wnę​trze nosa. – Wi​dać, że wnę​trze nosa jest po​waż​n ie znisz​czo​n e. Bło​n a jest po​dziu​ra​wio​n a, ale nie prze​kłu​ta. – To przez me​tam​fe​ta​mi​n ę – zgadł Pete, co było cał​kiem praw​do​p o​dob​n e, bio​rąc pod uwa​gę wiek ofia​ry. Mó​wił wy​raź​n ie gło​śniej niż po​p rzed​n io, co su​ge​ro​wa​ło, że albo dyk​ta​fon jest sta​ry, albo Pete nie ma do​świad​cze​n ia w ob​cho​dze​n iu się z ta​kim sprzę​tem. – Pa​znok​cie u rąk wy​glą​da​ją jak po pro​fe​sjo​n al​n ym ma​n i​cu​rze. Po​ma​lo​wa​n e są ja​sno​czer​wo​nym la​kie​rem. Od​wró​cił się do Sary. – Dok​tor Lin​ton, czy może pani spraw​dzić, jak to wy​glą​da z dru​giej stro​n y? Sara pod​n io​sła rękę zmar​łej. Cia​ło znaj​do​wa​ło się we wstęp​n ym sta​dium stę​że​n ia po​śmiert​n e​go. – To samo na dru​giej ręce – po​wie​dzia​ła. – Taki sam la​kier. Nie mia​ła po​ję​cia, cze​mu Pete przy​wią​zu​je wagę do wy​glą​du pa​znok​ci. W Atlan​cie wy​star​czy​ło rzu​cić ka​mie​n iem, żeby na​tknąć się na ja​kiś sa​lon pięk​n o​ści. – Spójrz, na pa​znok​ciach u stóp ko​lor jest zu​p eł​n ie inny. Sara zer​k​n ę​ła na sto​p y zmar​łej. Pa​znok​cie były po​ma​lo​wa​n e na czar​n o. – Czy to nor​mal​n e, że ko​lor na dło​n iach róż​n i się od ko​lo​ru na sto​p ach? – za​p y​tał Pete. Sara wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi, po​dob​n ie jak Fa​ith i Aman​da. – No cóż – od​p arł, ale prze​rwał mu dźwięk po​cząt​ko​wych fraz re​fre​n u z Brick Ho​use. – Prze​p ra​szam. – Leo Don​n el​ly wy​jął z kie​sze​n i te​le​fon i spoj​rzał na iden​ty​fi​ka​cję nu​me​ru. – To po​li​cjant, któ​re​go wy​sła​łem na lot​n i​sko. Za​p ew​n e oj​ciec Sny​der cze​ka przed

drzwia​mi. Ode​brał po​łą​cze​n ie, już idąc w stro​n ę wyj​ścia. – Don​n el​ly – po​wie​dział do słu​chaw​ki. W po​ko​ju pa​n o​wa​ła ci​sza, je​śli nie li​czyć szu​mu sil​n i​ka umiesz​czo​n e​go na szczy​cie ob​szer​nej chło​dziar​ki. Sara pró​bo​wa​ła zwró​cić na sie​bie uwa​gę Wil​la, ale on ga​p ił się w pod​ło​gę. – Jezu Chry​ste! – Fa​ith nie prze​kli​n a​ła Don​n el​ly’ego. Do​p ie​ro te​raz spoj​rza​ła na twarz ofia​ry. – Co ten drań jej zro​bił, do dia​bła? Roz​le​gło się klik​n ię​cie, kie​dy sto​p a Pete’a tra​fi​ła na przy​cisk dyk​ta​fo​n u. Pete zwra​cał się do Sary, jak​by to wła​śnie ona za​da​ła mu py​ta​n ie. – Jej oczy i usta zo​sta​ły za​szy​te. – Mu​siał użyć obu rąk, by ro​ze​wrzeć zma​sa​kro​wa​n e po​wie​ki. Były po​cię​te w gru​be pa​ski, jak pla​sti​ko​wa za​słon​ka w za​mra​żar​ce rzeź​n i​ka. – Wi​dzisz miej​sca, gdzie nit​ka po​roz​ry​wa​ła skó​rę? – Jak to po​zna​jesz? – spy​ta​ła go Sara. Pete nie udzie​lił od​p o​wie​dzi. – Te li​n ie wzdłuż tu​ło​wia, na we​wnętrz​n ej stro​n ie rąk i nóg… Tu​taj wy​ko​rzy​stał moc​n iej​szą nić, żeby po​wstrzy​mać ją od po​ru​sza​n ia się. Są​dzę, że użył igły ta​p i​cer​skiej i za​p ew​n e wo​sko​wa​n ej nici lub je​dwab​n ej przę​dzy. Przy​p usz​czal​n ie znaj​dzie​my mnó​stwo włó​kien do ana​li​zy. Pete wrę​czył Sa​rze szkło po​więk​sza​ją​ce. Obej​rza​ła z bli​ska roz​dar​cia. Po​dob​n ie jak w wy​pad​ku po​wiek i ust ofia​ry, skó​ra była ro​ze​rwa​n a, a tkan​ki wi​sia​ły w rów​n ych od​stę​p ach. Zdo​ła​ła na​wet za​uwa​żyć drob​n e punk​ci​ki w miej​scach, w któ​rych igła wcho​dzi​ła w cia​ło. Nie raz. Nie kil​ka razy. Otwo​ry przy​p o​mi​n a​ły dziu​ry w płat​kach uszu Sary, kie​dy jako dziec​ko po​zwo​li​ła so​bie je prze​kłuć. – Mu​sia​ła sama ode​rwać się od ma​te​ra​ca albo od cze​goś, do cze​go zo​sta​ła przy​szy​ta, kie​dy ten drań za​czął ją tłuc. Pete ob​ja​śnił swo​je hi​p o​te​zy. – To mógł być nie​kon​tro​lo​wa​n y od​ruch. On wal​n ął ją w brzuch, a wte​dy zwi​n ę​ła się w kłę​bek. Otwo​rzy​ła usta. Otwo​rzy​ła oczy. A on ude​rzał raz za ra​zem. Sara po​krę​ci​ła gło​wą. Pete sta​n ow​czo zbyt szyb​ko wy​cią​gał po​chop​n e wnio​ski. – Chy​ba coś mi umknę​ło… Pete we​p chnął ręce do pu​stych kie​sze​n i swo​je​go far​tu​cha, przy​glą​da​jąc się Sa​rze z taką samą pie​czo​ło​wi​tą uwa​gą, jak wte​dy, gdy ob​ja​śniał nową pro​ce​du​rę. – To nie jest pierw​sza ofia​ra tego mor​der​cy – wtrą​ci​ła Aman​da. Sara wciąż nie poj​mo​wa​ła. – Skąd mo​że​cie to wie​dzieć? – zwró​ci​ła się do Pete’a. Will od​chrząk​n ął gło​śno. Pod​sko​czy​ła, bo nie​mal za​p o​mnia​ła, że on tak​że prze​by​wa w tym po​miesz​cze​n iu. – Po​n ie​waż to samo zro​bił z moją mat​ką – po​wie​dział.

15 lipca 1975 roku

ROZDZIAŁ 17 LUCY BENNETT Dzień Ojca. Trą​bi​li o tym w ra​diu przez cały dzień. Z tej oka​zji Ri​chway urzą​dził spe​cjal​n ą wy​p rze​daż, a w Da​vis Bro​thers otwo​rzy​li bu​fet w for​mie szwedz​kie​go sto​łu. Pre​zen​te​rzy ra​dio​wi w kół​ko opo​wia​da​li o swo​ich ulu​bio​n ych pre​zen​tach z po​p rzed​n ich lat. O ko​szul​kach, kra​wa​tach i ki​jach gol​fo​wych. Tato Lucy na​le​żał do tych oj​ców, któ​rym ła​two jest ku​p ić pre​zent. Od dzie​ci za​wsze do​sta​wał bu​tel​kę whi​sky. Po​tem mi​ja​ły dwa ty​go​dnie i je​śli co​kol​wiek zo​sta​ło w bu​tel​ce, to Czwar​te​go Lip​ca wszy​scy mo​gli li​czyć na drin​ka pod​czas po​ka​zu fa​jer​wer​ków. Tata Lucy. Nie chcia​ła o nim my​śleć. Nie chcia​ła my​śleć o ni​kim, kto przed​tem uczest​n i​czył w jej ży​ciu. W new​sach zno​wu po​ja​wi​ła się Pat​ty He​a rst. Jej pro​ces miał się od​być do​p ie​ro za rok, lecz obro​n a zde​cy​do​wa​ła, że po​zwo​li na prze​ciek kil​ku szcze​gó​łów do​ty​czą​cych upro​wa​dze​nia. Lucy już wcze​śniej wie​dzia​ła, co przy​da​rzy​ło się tej zwa​rio​wa​n ej dziw​ce. To sta​ło się jesz​cze wte​dy, kie​dy pra​co​wa​ła na uli​cy. Tyle, że wte​dy nie było z kim o tym po​ga​dać. Z wy​jąt​kiem Kit​ty żad​n a z dziew​czyn na​wet nie sły​sza​ła na​zwi​ska He​a rst. Albo Kit​ty zwy​czaj​n ie kła​ma​ła. Do​sko​n a​le po​tra​fi​ła kła​mać, uda​jąc, że wie o róż​n ych rze​czach, choć w koń​cu oka​zy​wa​ło się, że cho​dzi​ło je​dy​n ie o pre​tekst, żeby cię przy​wa​bić, a po​tem znie​nac​ka za​dać cios w ple​cy jak przy​sta​ło na zdra​dli​wą małą sukę. Po He​a rst po​rwa​n o dzien​n i​ka​rza z „Atlan​ta Jo​ur​n al”. Za jego uwol​n ie​n ie po​ry​wa​cze za​16 żą​da​li mi​lio​n a bak​sów. Twier​dzi​li, że tak​że są ze SLA . Cóż to byli za idio​ci. Wpa​dli w łapy po​li​cji i nie zdą​ży​li wy​dać na​wet cen​ta z tam​tych pie​n ię​dzy. Mi​lion do​la​rów. Co Lucy by zro​bi​ła, gdy​by do​sta​ła tego ro​dza​ju kasę? Je​dy​n ym ban​kiem, któ​ry od ręki mógł wy​p ła​cić tak ol​brzy​mią sumę, oka​zał się C&S. Pre​ze​sem tego ban​ku był Mills Lane. Jego zdję​cie mnó​stwo razy uka​zy​wa​ło się w ga​ze​tach. Był tym sa​mym fa​ce​tem, któ​ry po​mógł bur​mi​strzo​wi zbu​do​wać sta​dion. Nie czar​n e​mu bur​mi​strzo​wi, lecz temu, któ​ry wy​stę​p o​wał jako kontr​kan​dy​dat Le​ste​ra Mad​do​xa. Lucy czu​ła, jak w jej gar​dle bul​go​cze śmiech. „Pic​krick”, knaj​p a Mad​do​xa na West Pe​a ch​tree. Gość po​wie​sił na ścia​n ach kil​ka sie​kier. Plot​ka gło​si​ła, że po​dob​n o obie​cał roz​trza​skać nimi gło​wę każ​de​go czar​n u​cha, któ​ry ośmie​li się prze​kro​czyć próg jego lo​ka​lu. Lucy wy​obra​zi​ła so​bie, jak Ju​ice wcho​dzi do re​stau​ra​cji. Wy​obra​zi​ła so​bie sie​kie​rę w jego gło​wie i mózg, któ​ry roz​p ry​sku​je się do​oko​ła. Wa​shing​ton-Raw​son. Slums, któ​ry wy​bu​rzo​n o, by na jego miej​scu po​sta​wić Atlan​ta Sta​dium. Tę hi​sto​rię opo​wie​dział Lucy jej tata. Po​szli tam na mecz ba​se​bal​la. Na The Bra​ves. 17 Chief Noc-a-Homa z wiel​ką, głu​p ią gębą ga​n iał z sie​kie​rą, któ​rą mógł ukraść z lo​ka​lu Le​ste​ra Mad​do​xa. Tata Lucy po​wie​dział, że sta​dion ma za za​da​n ie oży​wić oko​li​cę. W gra​n i​cach mia​sta miesz​ka​ło pra​wie pół​to​ra mi​lio​n a lu​dzi, z któ​rych więk​szość żyła z rzą​do​wych za​sił​ków. Je​śli Atlan​ta nie zdo​ła​ła siłą wy​p ę​dzić czar​n u​chów z mia​sta, to przy​n ajm​n iej mo​gła ich za​lać be​to​n em.

SLA za​la​ło be​to​n em Pat​ty He​a rst. Byli sek​tą, któ​ra urzą​dzi​ła jej pra​n ie mó​zgu. Przy​n ajm​niej tak twier​dzi​ła pani dok​tor, któ​ra wy​p o​wia​da​ła się o tym w ra​diu. Psy​cho​te​ra​p eut​ka była ko​bie​tą, więc Lucy przy​ję​ła jej opi​n ię z odro​bi​n ą scep​ty​cy​zmu, choć ta pani utrzy​my​wa​ła, że wy​star​czą dwa ty​go​dnie, żeby pra​n ie mó​zgu oka​za​ło się sku​tecz​n e. Dwa ty​go​dnie. Lucy wy​trzy​ma​ła już przy​n ajm​n iej dwa mie​sią​ce. Na​wet po tym, jak ustą​p ił głód hery. Na​wet kie​dy już prze​sta​ła tę​sk​n ić za ćpa​n iem. Na​wet kie​dy już na​uczy​ła się nie po​ru​szać, nie od​dy​chać zbyt głę​bo​ko albo za dłu​go. Na​wet gdy prze​sta​ła się mar​twić tym, że na ple​cach i no​gach od le​że​n ia we wła​snych si​kach i eks​kre​men​tach zro​bi​ły jej się otwar​te rany. Pło​n ę​ła z nie​n a​wi​ści za każ​dym ra​zem, kie​dy on wcho​dził do po​ko​ju. Wzdry​ga​ła się, kie​dy jej do​ty​kał. Wy​do​by​wa​ła z gar​dła dźwię​ki, bez po​ru​sza​n ia usta​mi for​mu​ło​wa​ła sło​wa, o któ​rych wie​dzia​ła, że on może je zro​zu​mieć. Ty sza​ta​n ie. Ty dia​ble wcie​lo​n y. Za​bi​ję cię na śmierć. Ty skur​wy​sy​n u. I na​gle on prze​stał przy​cho​dzić. To mu​sia​ło trwać za​le​d​wie kil​ka dni. Nie mo​żesz prze​żyć bez wody dłu​żej niż dwa, góra trzy dni. Więc może on znik​n ął na trzy dni. Może kie​dy wcho​dził do po​ko​ju, ona za​la​ła się łza​mi. Może nie wzdry​gnę​ła się, kie​dy roz​cze​sy​wał jej wło​sy. Może nie na​p i​n a​ła się, kie​dy ją ob​my​wał. A kie​dy wresz​cie do​siadł ją, żeby zro​bić to, cze​go Lucy spo​dzie​wa​ła się po nim od pierw​sze​go dnia, po​czu​ła, że jej cia​ło za​czy​n a mu od​po​wia​dać. A kie​dy zno​wu od​szedł, być może szlo​cha​ła. Pa​ła​ła żą​dzą. Bła​ga​ła, by wró​cił. Tę​sk​n i​ła. Tak samo, jak ro​bi​ła z Bob​bym, jej pierw​szą mi​ło​ścią. I tak samo jak z Fre​dem – fa​ce​tem, któ​ry na lot​n i​sku sprzą​tał sa​mo​lo​ty. Po​tem był Chuck, któ​ry za​rzą​dzał osie​dlem. I dzie​siąt​ki in​n ych, któ​rzy gwał​ci​li ją, tłu​kli, pie​p rzy​li, a póź​n iej zo​sta​wia​li na po​bo​czu dro​gi na pew​n ą śmierć. Syn​drom sztok​holm​ski. Tak okre​śli​ła to owa pani dok​tor, któ​ra wy​p o​wia​da​ła się w ra​diu CBS. Wal​ter Cron​kie przed​sta​wił ją jako zna​n ą spe​cja​list​kę i au​to​ry​tet. Po​dob​n o pra​co​wa​ła z ofia​ra​mi sekt i ofia​ra​mi pra​n ia mó​zgu. Wy​da​wa​ła się wie​dzieć, o czym mówi, cho​ciaż może tyl​ko sta​ra​ła się zro​bić do​bre wra​że​n ie, po​n ie​waż to, co mó​wi​ła, nie wy​glą​da​ło cał​kiem spój​n ie. Przy​n ajm​n iej nie dla Lucy. Nie dla dziew​czy​n y, któ​ra spa​ła we wła​snych eks​kre​men​tach. Nie dla dziew​czy​n y, któ​ra nie mo​gła po​ru​szyć ręką ani nogą. Nie dla dziew​czy​n y, któ​ra nie mo​gła otwo​rzyć ust, o ile nie zo​sta​n ą roz​cię​te. Nie mo​gła za​mru​gać, do​p ó​ki cien​kie jak ży​let​ka ostrze scy​zo​ry​ka nie prze​tnie drob​n ych szwów. W se​kun​dzie, w któ​rej do​strze​że naj​mniej​szą choć​by oka​zję, choć​by na​wet tyl​ko cień szan​sy, nic nie po​wstrzy​ma jej przed uciecz​ką. Wy​rwie się na wol​n ość. Na czwo​ra​kach wró​ci do ro​dzin​n e​go domu. Od​n aj​dzie ro​dzi​ców. Od​n aj​dzie Hen​ry’ego. Pój​dzie do gli​n ia​rzy. Ode​rwie swo​je cia​ło od tego ma​te​ra​ca i znaj​dzie spo​sób, żeby wró​cić do domu. Pat​ty He​a rst była głu​p ią suką. Sie​dzia​ła w sza​fie, ale nikt jej nie drę​czył. Mia​ła oka​zję. Mia​ła dość spo​sob​n o​ści. Sta​ła w tym ban​ku z ka​ra​bi​n em w ręku, wy​krzy​ku​jąc te bzdu​ry, któ​re gło​si​ło SLA, kie​dy mo​gła po pro​stu wy​biec przez drzwi i wo​łać o po​moc.

Gdy​by Lucy mia​ła ka​ra​bin, uży​ła​by go, żeby strze​lić w gło​wę temu go​ścio​wi. Wal​n ę​ła​by go kol​bą pro​sto w czasz​kę. Zgwał​ci​ła za po​mo​cą dłu​giej lufy i śmia​ła​by się, kie​dy krew try​ska​ła​by mu z ust, a oczy wy​cho​dzi​ły z or​bit. A po​tem od​szu​ka​ła​by tę pa​n ią dok​tor z ra​dia i po​wie​dzia​ła, że cho​ler​n ie się myli. Pat​ty He​a rst wca​le nie była bez​rad​n a. Mo​gła uciec. Mo​gła wy​rwać się stam​tąd w do​wol​n ym cza​sie. Lecz wte​dy pani dok​tor mo​gła​by zwró​cić jej uwa​gę, że Lucy ma coś, cze​go Pat​ty He​a rst nie mia​ła. Lucy już nie była sama. Nie po​trze​bo​wa​ła ani Bob​by’ego, ani Fre​da, ani Ju​ice’a, ani swo​je​go ojca ani na​wet Hen​ry’ego. Już nie mie​rzy​ła cza​su cie​p ły​mi pro​mie​n ia​mi słoń​ca, któ​re wcho​dzi​ło lub za​cho​dzi​ło, śli​zga​jąc się po jej twa​rzy. Mie​rzy​ła upływ cza​su nie w dniach, lecz w ty​go​dniach i mie​sią​cach, i we​dług po​więk​sza​ją​cej się wy​p u​kło​ści brzu​cha. To mo​gło na​stą​p ić lada dzień. Lucy spo​dzie​wa​ła się dziec​ka.

14 lipca 1975 roku PONIEDZIAŁEK

ROZDZIAŁ 18 Ka​p i​tan Bub​ba Kel​ler był jed​n ym z kum​p li Duke’a, z któ​ry​mi gry​wał w po​ke​ra, co ozna​cza​ło, że naj​p raw​do​p o​dob​n iej jego bia​ła sza​ta była czysz​czo​n a w pral​n i che​micz​n ej, w któ​rej umar​ła mat​ka De​eny Co​olid​ge. Pra​n ie przy​wo​zi​ła żona Kel​le​ra. On sam pew​n ie nie miał bla​de​go po​ję​cia, kto pie​rze jego rze​czy. Aman​da nig​dy nie za​sta​n a​wia​ła się nad tym, że jej oj​ciec przy​łą​czył się do Kla​n u. Klan wciąż miał pod kon​tro​lą De​p art​ment Po​li​cji Mia​sta Atlan​ta, gdzie wstę​p o​wa​li męż​czyź​n i tacy jak Duke Wa​gner czy Bub​ba Kel​ler. Człon​ko​stwo było obo​wiąz​ko​we, po​dob​n ie jak pła​18 ce​n ie skła​dek na Fra​ter​n al Or​der of Po​li​ce . Jed​n ak ra​czej ża​den z nich nie wy​ra​żał sprze​ci​wu. Obaj zresz​tą po​cho​dzi​li z ro​dzin o nie​miec​kich ko​rze​n iach. I obaj wstą​p i​li do ma​ry​nar​ki, w na​dziei, że zo​sta​n ą wy​sła​n i na Pa​cy​fik i w ten spo​sób nie tra​fią do ogar​n ię​tej woj​ną Eu​ro​p y. Obaj no​si​li krót​ko, po woj​sko​we​mu przy​strzy​żo​n e wło​sy. Ich spodnie za​wsze były wy​p ra​so​wa​n e na kant, a kra​wa​ty z gład​kie​go ma​te​ria​łu. Za​wsze za​ła​twia​li mnó​stwo spraw. Otwie​ra​li drzwi przed ko​bie​ta​mi. Opie​ko​wa​li się słab​szy​mi. Ka​ra​li win​n ych. Od​róż​nia​li do​bro od zła. Do​kład​n ie rzecz uj​mu​jąc, to oni byli do​brzy, a wszy​scy po​zo​sta​li źli. Pod ko​n iec lat sześć​dzie​sią​tych szef po​li​cji Her​bert Jen​kins wy​rzu​cił Klan z po​li​cji, lecz więk​szość męż​czyzn, z któ​ry​mi Duke gry​wał w po​ke​ra, po​zo​sta​ła wier​n a daw​n ym zo​bo​wią​za​n iom. O ile Aman​da mo​gła się zo​rien​to​wać, człon​ko​stwo w Kla​n ie po​le​ga​ło wy​łącz​n ie na prze​sia​dy​wa​n iu i gde​ra​n iu, jak bar​dzo wszyst​ko zmie​n i​ło się na gor​sze. Ci lu​dzie po​tra​fi​li roz​ma​wiać je​dy​n ie o daw​n ych, do​brych cza​sach, o tym, że spra​wy ukła​da​ły się le​p iej, za​nim ko​lo​ro​wi wszyst​ko znisz​czy​li. Kom​p let​n ie nie przyj​mo​wa​li do wia​do​mo​ści, że spra​wy, któ​re dla nich ukła​da​ły się go​rzej, dla in​n ych znacz​n ie się po​lep​szy​ły. Przez ostat​n ich kil​ka dni Aman​da przy​ła​p y​wa​ła się na my​śle​n iu, że nie​spra​wie​dli​wość nig​dy nie wy​da​je ci się tak tra​gicz​n a, jak wów​czas, gdy puka do two​ich drzwi. Prze​kra​cza​jąc próg Wię​zie​n ia Sta​n o​we​go Atlan​ty, sta​ra​ła się pa​trzeć na to wszyst​ko z od​po​wied​n iej per​spek​ty​wy. Bub​ba Kel​ler był nie​sa​mo​wi​cie dum​n y ze swo​je​go sta​n o​wi​ska, cho​ciaż bu​dy​n ek przy De​ca​tur Stre​et był ohyd​n y, gor​szy niż co​kol​wiek, co moż​n a zo​ba​czyć 19 w At​ti​ca . Z su​fi​tu zwi​sa​ły nie​to​p e​rze. Dach był pe​łen zie​ją​cych dziur, a ce​ment na po​sadz​kach kru​szył się w naj​lep​sze. Zimą więź​n iom po​zwa​la​n o spać na ko​ry​ta​rzach, żeby przy​pad​kiem nie za​mar​z​li na śmierć w swo​ich ce​lach. W ze​szłym roku je​den z za​trzy​ma​n ych tra​fił do Gra​dy Ho​spi​tal po tym, jak zo​stał za​a ta​ko​wa​n y przez szczu​ra. Zwie​rzę zdo​ła​ło od​gryźć mu więk​szą część nosa, za​n im straż​n i​cy od​p ę​dzi​li je mio​tłą. W ca​łej hi​sto​rii naj​bar​dziej za​ska​ku​ją​ce było nie to, że w wię​zie​n iu zna​la​zła się mio​tła, lecz że straż​n ik w ogó​le za​uwa​żył, że coś jest nie w po​rząd​ku. Bez​p ie​czeń​stwo po​zo​sta​wia​ło wie​le do ży​cze​n ia. Więk​szość straż​n i​ków przy​cho​dząc do pra​cy, znaj​do​wa​ła się w sta​n ie upo​je​n ia al​ko​ho​lo​we​go. Uciecz​ki sta​ły się czymś zwy​czaj​n ym, choć do​dat​ko​wym pro​ble​mem było to, że cele przy​le​ga​ły do po​miesz​czeń se​kre​ta​ria​tu. Aman​da sły​sza​ła mro​żą​ce krew w ży​łach opo​wie​ści nie​któ​rych ma​szy​n i​stek, jak gwał​ci​cie​le i mor​der​cy prze​bie​ga​li tuż

obok ich biur​ka, pę​dząc w kie​run​ku wyj​ścia. – Ma​da​me – po​wie​dział po​li​cjant z pa​tro​lu, sa​lu​tu​jąc jej, gdy wcho​dzi​ła na scho​dy. Zdą​ża​jąc w kie​run​ku uli​cy, za​czerp​n ął po​tęż​n y łyk świe​że​go po​wie​trza. Aman​da wy​obra​zi​ła so​bie, że wy​cho​dząc z tego pa​skud​n e​go miej​sca, zro​bi do​kład​n ie to samo. Pa​n u​ją​cy we​wnątrz bu​dyn​ku smród był pra​wie tak samo okrop​n y jak ten na osie​dlu slum​sów. Po dro​dze uśmiech​n ę​ła się do Lar​ry’ego Pe​a r​se’a, któ​ry za okra​to​wa​n y​mi drzwia​mi pro​wa​dził de​p o​zyt. Mru​gnął jej na po​wi​ta​n ie, jed​n o​cze​śnie po​cią​ga​jąc z bu​tel​ki. Aman​da po​cze​ka​ła, aż znaj​dzie się na scho​dach, żeby spraw​dzić, któ​ra go​dzi​n a. Jesz​cze nie było dzie​sią​tej. Praw​do​p o​dob​n ie po​ło​wa wię​zie​n ia chra​p ie w naj​lep​sze. Fur​kot ma​szyn do pi​sa​n ia zde​cy​do​wa​n ie przy​brał na sile, gdy zbli​ża​ła się do sali ste​n o​ty​pi​stek. Kie​dyś to była pra​ca jej ma​rzeń, choć te​raz nie po​tra​fi​ła so​bie wy​obra​zić, że mo​gła​by spę​dzić cały dzień, sie​dząc za biur​kiem. Tak samo jak nie po​tra​fi​ła so​bie wy​obra​zić, że mo​gła​by pra​co​wać dla Bub​by Kel​le​ra. Był lu​bież​n y i na​p u​szo​n y, i na​wet nie sta​rał się tego ukryć przed Aman​dą, po​mi​mo bli​skiej przy​jaź​n i, jaka łą​czy​ła go z Du​kiem. Aman​da czę​sto za​sta​n a​wia​ła się, co by się sta​ło, gdy​by zwie​rzy​ła się ojcu, że Kel​ler nie​raz ła​p ał ją za pierś, albo że kie​dyś przy​ci​snął ją do ścia​n y, a po​tem szep​tał do ucha ja​kieś obrzy​dli​we świń​stwa. Wo​la​ła my​śleć, że Duke był​by wście​kły. Że to za​koń​czy​ło​by ich przy​jaźń. Że ude​rzył​by Kel​le​ra pię​ścią w nos. Oba​wa, że mógł​by za​cho​wać się cał​kiem in​a ​czej, była praw​do​p o​dob​n ie je​dy​n ym po​wo​dem, któ​ry po​wstrzy​mał ją od zwie​rzeń. Jak to zwy​kle mia​ło miej​sce, pod​n ie​sio​n y głos Kel​le​ra za​głu​szał szum ma​szyn do pi​sa​n ia. Wej​ście do jego biu​ra znaj​do​wa​ło się z przo​du wiel​kiej i prze​stron​n ej sali; sześć​dzie​siąt ko​biet sie​dzia​ło za usta​wio​n y​mi w rzę​dach biur​ka​mi i pil​n ie stu​ka​ło na ma​szy​n ach, uda​jąc, że nie sły​szą tego, co się dzie​je za​le​d​wie parę me​trów od nich. Hol​ly Scott, se​kre​tar​ka Kel​le​ra, sta​ła w przej​ściu. Do​brze wie​dzia​ła, że nie na​le​ży wcho​dzić do środ​ka. Twarz Kel​le​ra była czer​wo​n a jak bu​rak. Wy​ma​chi​wał w po​wie​trzu rę​ko​ma, aż na​gle bły​ska​wicz​n ie je opu​ścił i jed​n ym ru​chem zwa​lił wszyst​kie pa​p ie​ry z biur​ka na pod​ło​gę. – Zro​bisz to, psia​krew! – wrza​snął. Hol​ly mruk​n ę​ła coś w od​p o​wie​dzi, a wte​dy on po​rwał te​le​fon i rzu​cił nim o ścia​n ę. Tynk po​p ę​kał, osy​p u​jąc się na pod​ło​gę chmu​rą bia​łe​go pyłu. – Po​sprzą​taj ten baj​zel! – roz​ka​zał, chwy​ta​jąc ka​p e​lusz i wy​ta​cza​jąc się na ze​wnątrz. Za​trzy​mał się, gdy uj​rzał Aman​dę. – A ty co tu ro​bisz, do dia​bła?! Kłam​stwo samo przy​szło jej do gło​wy. Na​wet nie mu​sia​ła się za​sta​n a​wiać. – Butch Bon​n ie po​p ro​sił, że​bym spraw​dzi​ła… – Gów​n o mnie to ob​cho​dzi! – ryk​n ął. – Jak wró​cę, żeby tu śla​du po to​bie nie było! Aman​da ob​ser​wo​wa​ła go, jak to​czy się w kie​run​ku wyj​ścia. Sta​n o​wił żywą de​fi​n i​cję po​wie​dze​n ia o sło​n iu w skła​dzie chiń​skiej por​ce​la​n y. Sto​ją​ce mu na dro​dze biur​ka lą​do​wa​ły pod ścia​n ą. Do​ku​men​ty spa​da​ły na pod​ło​gę. W po​miesz​cze​n iu prze​by​wa​ło sześć​dzie​siąt ko​biet, któ​re sie​dząc przy sześć​dzie​się​ciu biur​kach, pra​co​wa​ło na sześć​dzie​się​ciu ma​szy​n ach do pi​sa​n ia, i do​kła​da​ło wszel​kich sta​rań, żeby nie zwró​cić na sie​bie uwa​gi. Chwi​lę póź​n iej, gdy Kel​ler już wy​szedł, roz​le​gło się gło​śne, zbio​ro​we wes​tchnie​n ie ulgi. Ma​szy​n y do pi​sa​n ia mo​men​tal​n ie uci​chły. Z któ​rejś celi do​biegł ja​kiś wrzask. – Do​bra​n oc, Ire​n e – po​wie​dzia​ła Hol​ly. Po sali prze​biegł chi​chot. Ma​szy​n ist​ki wró​ci​ły do pra​cy. Hol​ly kiw​n ę​ła ręką, żeby Aman​da we​szła do biu​ra Kel​le​ra.

– Mój Boże – po​wie​dzia​ła Aman​da. – O co mu cho​dzi​ło? Hol​ly po​chy​li​ła się, pod​n o​sząc z pod​ło​gi po​tłu​czo​n ą bu​tel​kę bur​bo​n a Old Grand-Dad. – Po pro​stu coś gdzieś za​p o​dzia​łam. Aman​da uklę​kła, żeby po​móc jej po​zbie​rać roz​sy​p a​n e pa​p ie​ry. – Jak to za​p o​dzia​łaś? – Wszyst​kie sta​ra​my się przy​go​to​wać do dru​ku nowy po​rad​n ik Reg​gie​go. – Hol​ly wrzu​ci​ła ka​wał​ki szkła do ko​sza na śmie​ci. – Zbli​ża się osta​tecz​n y ter​min i czu​je​my na kar​ku od​dech na​szej wier​chusz​ki. Kel​ler też go czu​je. – I? – Więc Kel​ler uznał, że to naj​lep​sza pora, żeby we​zwać mnie do ga​bi​n e​tu i za​żą​dać, że​bym mu po​ka​za​ła cyc​ki. Aman​da wes​tchnę​ła. Ta​kie spra​wy nie były dla niej ni​czym no​wym. Zwy​kle po nich na​stę​p o​wał de​n er​wu​ją​cy śmie​szek, a po​tem na​chal​n e ob​ma​cy​wa​n ie. – I? – Po​wie​dzia​łam mu, że za​mie​rzam zło​żyć na nie​go skar​gę. Aman​da pod​n io​sła apa​rat. Pla​stik był po​p ę​ka​n y, ale te​le​fon wciąż dzia​łał. – Na​p raw​dę chcesz to zro​bić? – Ra​czej nie – przy​zna​ła Hol​ly. – Mój mąż po​wie​dział, że je​śli on jesz​cze raz zro​bi coś po​dob​n e​go, mam po pro​stu za​brać to​reb​kę i wyjść. – Więc cze​mu tego nie ro​bisz? – Bo jesz​cze je​den atak zło​ści i ten du​p ek pad​n ie na za​wał ser​ca. A ja chcę prze​żyć tego dra​n ia, na​wet je​śli to mnie wy​kań​cza. – Ze​bra​ła z pod​ło​gi ostat​n ie kart​ki. Na jej twa​rzy zno​wu po​ja​wił się uśmiech. – A tak na​wia​sem mó​wiąc, to co ty tu​taj ro​bisz? – Mu​szę po​roz​ma​wiać z jed​n ym z pen​sjo​n a​riu​szy. – Z czar​n ym czy z bia​łym? – Z czar​n ym. – To do​brze. Jest cho​ler​n y pro​blem z wsza​mi. Wszy​scy wie​dzą, że ko​lo​ro​wi nie mie​wa​ją wszy. – Kel​ler ma za​miar zno​wu za​p o​dać pusz​kę z DDT. To już trze​ci raz w tym roku. Cuch​n ie jak czort. Hol​ly wzię​ła z biur​ka pió​ro i za​wie​si​ła dłoń nad kart​ką pa​p ie​ru. – Co to za dziew​czy​n a? Aman​da po​czu​ła ucisk w gar​dle. – To fa​cet. Hol​ly na​tych​miast opu​ści​ła pió​ro. – Chcesz tam wejść i roz​ma​wiać z czar​n ym fa​ce​tem? – Na​zy​wa się Dway​n e Ma​thi​son. – Mój Boże, Man​dy, czyś ty zwa​rio​wa​ła? On prze​cież za​bił bia​łą ko​bie​tę! Sam się przy​znał! – Po​trze​bu​ję tyl​ko paru mi​n ut. – Nie. – Hol​ly gwał​tow​n ie po​krę​ci​ła gło​wą. – Kel​ler obe​drze mnie ze skó​ry. I co gor​sza, bę​dzie miał ra​cję. Nig​dy w ży​ciu nie sły​sza​łam cze​goś rów​n ie sza​lo​n e​go… Dla​cze​go chcesz z nim po​roz​ma​wiać, na li​tość bo​ską? Nie po raz pierw​szy Aman​da zda​ła so​bie spra​wę, że by​ło​by o wie​le le​p iej, gdy​by już

wcze​śniej przy​go​to​wa​ła wia​ry​god​n e wy​ja​śnie​n ie. – Cho​dzi o jed​n ą ze spraw, któ​re pro​wa​dzę. – Jaką spra​wę? – Hol​ly usia​dła, żeby upo​rząd​ko​wać do​ku​men​ty. Na księ​dze aresz​to​wań sta​ły jesz​cze dwie bu​tel​ki bur​bo​n a, jed​n a z nich pra​wie cał​kiem pu​sta. Na sto​ją​cej po​mię​dzy nimi szkla​n ecz​ce z krysz​ta​łu w środ​ku od​ci​snął się ślad po tym, jak Kel​ler na bie​żą​co uzu​p eł​niał po​ziom trun​ku. W mięk​kim drew​n ie bla​tu wid​n ia​ło pry​mi​tyw​n ie wy​rzeź​bio​n e wy​obra​że​n ie pe​n i​sa i dam​skie​go biu​stu. Hol​ly po​p a​trzy​ła na nią. – Co to za spra​wa? Aman​da od​su​n ę​ła krze​sło, do​kład​n ie tak samo jak dzi​siej​sze​go ran​ka Trey Cal​la​han w Union Mis​sion. Usia​dła na​p rze​ciw​ko Hol​ly. Ich ko​la​n a nie​mal się sty​ka​ły. – Parę dziew​czyn znik​n ę​ło bez śla​du. Hol​ly zre​zy​gno​wa​ła z kon​fron​ta​cji. – Uwa​żasz, że ten al​fons mógł je za​bić? Aman​da nie zdo​by​ła się na to, żeby skła​mać jej pro​sto w twarz. – Być może. – Po​win​n aś po​wie​dzieć o tym But​cho​wi i Ric​ko​wi. To ich spra​wa. I wiesz, że oni się o tym do​wie​dzą. – Po​ło​ży​ła jed​n ą rękę na ser​cu, a dru​gą pod​n io​sła wy​so​ko, jak do skła​da​nia przy​się​gi. – Nie do​wie​dzą się ode mnie ani od żad​n ej z mo​ich dziew​cząt, ale wiesz, że i tak to się ro​zej​dzie. – Wiem. W po​li​cji nic nie roz​cho​dzi​ło się szyb​ciej niż plot​ki. – Man​dy… – Hol​ly po​krę​ci​ła gło​wą, jak​by nie ro​zu​mia​ła, co się sta​ło z jej przy​ja​ciół​ką. – Cze​mu ko​n iecz​n ie szu​kasz kło​p o​tów? Aman​da przyj​rza​ła się jej. Hol​ly Scott mia​ła szczu​p łą syl​wet​kę tan​cer​ki, a swo​je dłu​gie, rude wło​sy sty​li​zo​wa​ła za po​mo​cą pro​stow​n i​cy. Za​wsze była per​fek​cyj​n ie uma​lo​wa​n a. Jej gład​ka cera wy​da​wa​ła się wręcz ide​a l​n a. Na​wet w tym nie​szczę​snym upa​le wy​glą​da​ła tak, że bez prze​szkód mo​gła​by po​zo​wać do zdjęć re​kla​mo​wych. To, że była nie​mal ide​a l​n ą ste​no​ty​p ist​ką i że po​tra​fi​ła pi​sać sto dzie​sięć słów na mi​n u​tę praw​do​p o​dob​n ie nie mia​ło żad​ne​go zna​cze​n ia dla Kel​le​ra, kie​dy zde​cy​do​wał się ją za​trud​n ić. Aman​da się​gnę​ła ręką w tył i za​mknę​ła drzwi. Stu​kot ma​szyn do pi​sa​n ia był co praw​da dość gło​śny, ale przede wszyst​kim za​kłó​cał wra​że​n ie po​uf​n o​ści. – Rick Lan​dry pró​bo​wał mi gro​zić – po​wie​dzia​ła do Hol​ly. Czu​ła, że ra​czej nie po​win​n a wcią​gać w tę spra​wę Eve​lyn, ale mi​n ę​ła się z praw​dą, opo​wia​da​jąc, co na​stą​p i​ło po​tem. – Wy​zwał mnie od głu​p ich cip. I to w obec​n o​ści mo​je​go sze​fa. Sklął mnie jak dia​bli. Po​wie​dział, że​bym trzy​ma​ła się… że​bym trzy​ma​ła się k… da​le​ko od śledz​twa, któ​re on pro​wa​dzi. Hol​ly za​ci​snę​ła usta w wą​ziut​ką li​n ię. – Ro​zu​miem, że nie masz za​mia​ru się pod​p o​rząd​ko​wać? – Nie – od​p o​wie​dzia​ła Aman​da. – Ja​sne, że nie. Mam już dość wiecz​n e​go słu​cha​n ia głu​pich po​le​ceń. Mam dość cią​głe​go stra​chu i wy​p eł​n ia​n ia ich roz​ka​zów, kie​dy wiem le​p iej od nich, co na​le​ży ro​bić.

Te sło​wa zo​sta​ły po​wie​dzia​n e ci​cho i spo​koj​n ie, ale mia​ły po​smak re​wo​lu​cji. Hol​ly ner​wo​wo zer​k​n ę​ła po​n ad ra​mie​n iem Aman​dy. Bała się, że ktoś je sły​szy. Bała się, że ktoś uzna, że bra​ła w tym udział. Mimo to py​ta​ła da​lej. – Czy by​łaś kie​dy​kol​wiek w sali wi​dzeń dla męż​czyzn? – Nie. – Tam jest okrop​n ie. Dużo go​rzej niż w czę​ści dla ko​biet. – Tak przy​p usz​czam. – Szczu​ry. Fe​ka​lia. Ro​bac​two. – Nie prze​sa​dzaj. – Kel​ler wpad​n ie w szał. Aman​da z wy​sił​kiem wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Może dzię​ki temu wresz​cie do​sta​n ie tego ata​ku ser​ca, na któ​ry tak cze​kasz. Przez dłuż​szą chwi​lę Hol​ly nie spusz​cza​ła z niej wzro​ku. W jej błę​kit​n ych oczach za​lśni​ły łzy, któ​re jed​n ak nie spły​n ę​ły po po​licz​kach. Wy​raź​n ie ta spra​wa bu​dzi​ła w niej prze​strach. Aman​da wie​dzia​ła, że Hol​ly ma dziec​ko i męża, któ​ry tyra na dwóch po​sa​dach, żeby mo​gli po​zwo​lić so​bie na miesz​ka​n ie na przed​mie​ściach. Hol​ly do szko​ły uczęsz​cza​ła no​ca​mi. W nie​dzie​lę prze​sia​dy​wa​ła w ko​ście​le i pra​co​wa​ła jako wo​lon​ta​riusz​ka w bi​blio​te​ce. Tu​taj przy​cho​dzi​ła pięć razy w ty​go​dniu, wy​trzy​mu​jąc awan​se i alu​zje, na ja​kie po​zwa​lał so​bie Kel​ler, po​n ie​waż mia​sto było je​dy​n ym pra​co​daw​cą w oko​li​cy, któ​ry prze​strze​gał fe​de​ral​n e​go pra​wa, że ko​bie​ty mają otrzy​my​wać taką samą pen​sję jak męż​czyź​n i. Mimo wszyst​ko Hol​ly wy​trzy​ma​ła spoj​rze​n ie Aman​dy, się​ga​jąc po sto​ją​cy na biur​ku Kel​le​ra te​le​fon. Tra​fi​ła pal​cem na otwór w tar​czy. Jej ręka drża​ła le​ciut​ko. Nie mu​sia​ła na​wet pa​trzeć w dół, kie​dy prze​krę​ca​ła tar​czę tam i z po​wro​tem. Osta​tecz​n ie przez cały dzień re​ali​zo​wa​ła po​łą​cze​n ia zle​co​n e przez Kel​le​ra. W mil​cze​n iu cze​ka​ła, aż ktoś od​bie​rze te​le​fon. – Mar​tho – po​wie​dzia​ła do słu​chaw​ki. – Tu​taj Hol​ly z biu​ra Kel​le​ra. Chcę, że​byś prze​rzu​ci​ła mi jed​n e​go z więź​n iów do sali wi​dzeń. Aman​da słu​cha​ła, jak Hol​ly prze​ka​zu​je in​for​ma​cje do​ty​czą​ce Dway​n e’a Ma​thi​so​n a. Mu​sia​ła prze​ko​p ać się przez ster​tę pa​p ie​rów na biur​ku Kel​le​ra, żeby zna​leźć pro​to​kół aresz​to​wa​n ia, na któ​rym znaj​do​wał się nu​mer więź​n ia. Gdy za​ję​ła się tym do​brze zna​n ym za​da​niem, jej ręce wy​raź​n ie się uspo​ko​iły. Aman​da za​uwa​ży​ła, że Hol​ly nosi krót​ko ob​cię​te pa​znok​cie i że ma​lu​je je bez​barw​n ym la​kie​rem, po​dob​n ie jak ona. Skó​ra Hol​ly była nie​mal tak samo bia​ła jak u Jane Del​ray, choć na​tu​ral​n ie bez śla​dów na​kłuć. Na wierz​chu dło​n i Hol​ly Aman​da wi​dzia​ła prze​świ​tu​ją​ce, nie​bie​ska​we żył​ki. Po​p a​trzy​ła na swo​je wła​sne dło​n ie, cia​sno sple​cio​n e na ko​la​n ach. Jej pa​znok​cie były sta​ran​n ie opi​ło​wa​n e, choć po​p rzed​n ie​go wie​czo​ra za​p o​mnia​ła na​ło​żyć war​stwę la​kie​ru. Skó​ra wzdłuż boku dło​n i no​si​ła ślad za​dra​p a​n ia, choć Aman​da nie po​tra​fi​ła so​bie przy​p o​mnieć, kie​dy się ska​le​czy​ła. Może zdar​ła na​skó​rek pod​czas sprzą​ta​n ia? Z lo​dów​ki ster​czał ja​kiś drut, o któ​ry za​wsze się za​ha​cza​ła, kie​dy ją czy​ści​ła. Hol​ly odło​ży​ła słu​chaw​kę. – Za​raz go przy​p ro​wa​dzą. To po​trwa ja​kieś dzie​sięć mi​n ut. – Za​mil​kła na mo​ment. – Wiesz, że w każ​dej chwi​li mogę go od​wo​łać. Nie mu​sisz przez to prze​cho​dzić. Ale Aman​da mia​ła inne rze​czy na gło​wie. – Czy mogę w tym cza​sie sko​rzy​stać z te​le​fo​n u? – Ja​sne. – Hol​ly jęk​n ę​ła, prze​su​wa​jąc po bla​cie apa​rat. – Za​cze​kam na ze​wnątrz. Dam ci

znać, jak tam​ci będą go​to​wi. Aman​da wy​grze​ba​ła z to​reb​ki no​tes z te​le​fo​n a​mi. Po​win​n a być prze​ra​żo​n a zbli​ża​ją​cym się tête-à-tête z Ju​icem, lecz wi​dok za​dra​p a​n ej ręki przy​wiódł jej na myśl spra​wy bar​dziej nie​cier​p ią​ce zwło​ki. Na koń​cu no​te​su trzy​ma​ła kar​tecz​kę z nu​me​ra​mi, któ​re były jej co​dzien​n ie po​trzeb​n e. Butch w swo​ich ra​p or​tach sta​le po​mi​jał ja​kieś szcze​gó​ły, więc Aman​da mu​sia​ła przy​n ajm​niej raz w ty​go​dniu sama dzwo​n ić do kost​n i​cy. Zwy​kle roz​ma​wia​ła z ko​bie​tą zaj​mu​ją​cą się wpro​wa​dza​n iem da​n ych do kar​to​te​ki, lecz dzi​siaj chcia​ła po​p ro​sić o po​łą​cze​n ie z Pe​tem Han​so​n em. Ktoś ode​brał te​le​fon po trze​cim sy​gna​le. – Co​olid​ge. Przez uła​mek se​kun​dy Aman​da chcia​ła odło​żyć słu​chaw​kę, ale na​gle uro​iła so​bie, że De​ena Co​olid​ge w ja​kiś spo​sób może ją zo​ba​czyć. Wię​zie​n ie znaj​do​wa​ło się za​le​d​wie kil​ka bu​dyn​ków od kost​n i​cy. Ner​wo​wo się ro​zej​rza​ła wo​kół. – Halo? – po​wtó​rzy​ła De​ena. – Mówi Aman​da Wa​gner. Przez chwi​lę tam​ta nie od​p o​wia​da​ła. – Uhu… Aman​da spoj​rza​ła na salę ma​szy​n o​p i​sa​n ia. Wszyst​kie ko​bie​ty cięż​ko pra​co​wa​ły. Z wy​pro​sto​wa​n y​mi ple​ca​mi i lek​ko po​chy​lo​n y​mi gło​wa​mi prze​p i​sy​wa​ły ko​lej​n e stro​n y pod​ręcz​ni​ka, któ​ry – bar​dziej niż praw​do​p o​dob​n ie – przez po​ło​wę sił po​li​cyj​n ych zo​sta​n ie wy​ko​rzy​sta​n y jako pa​p ier to​a ​le​to​wy, zaś przez po​zo​sta​łych jako tar​cza strzel​n i​cza. – Mam py​ta​n ie do dok​to​ra Han​so​n a – po​wie​dzia​ła do słu​chaw​ki. – Czy jest gdzieś w po​bli​żu? – Dzi​siaj przez cały dzień jest w są​dzie, bo skła​da ze​zna​n ia. – De​ena wy​da​wa​ła się nie​co mniej ostroż​n a niż przed​tem. – A może ja mo​gła​bym w czymś po​móc? Aman​da za​mknę​ła oczy. Z Pe​tem by​ło​by to o nie​bo prost​sze. – Chcia​łam za​p y​tać się o ten na​skó​rek, któ​ry znaj​do​wał się pod pa​znok​cia​mi ofia​ry… – Aman​da zer​k​n ę​ła na za​dra​p a​n ie na dło​n i. – Za​sta​n a​wia​łam się, czy… Nie, jed​n ak nie mo​gła się prze​ła​mać. Może po​win​n a za​cze​kać na Pete’a. Przy​p usz​czal​n ie ju​tro zja​wi się w swo​im biu​rze. Do tej pory Jane Del​ray nie bę​dzie bar​dziej mar​twa niż do​tych​czas. W koń​cu De​ena za​czę​ła się nie​cier​p li​wić. – No da​lej, dziew​czy​n o. Nie mar​n uj mo​je​go cza​su i wy​krztuś wresz​cie to, co masz do po​wie​dze​n ia. – W so​bo​tę Pete zna​lazł coś pod pa​znok​cia​mi ofia​ry. – Zga​dza się. Ka​wał​ki na​skór​ka. Mu​sia​ła po​rząd​n ie po​dra​p ać na​p ast​n i​ka. – Czy już zro​bi​li​ście ana​li​zę? – Jesz​cze nie. Cze​mu py​tasz? Aman​da po​trzą​snę​ła gło​wą, ma​rząc o tym, żeby się roz​p ły​n ąć w po​wie​trzu. Praw​do​p o​dob​n ie naj​le​p iej bę​dzie wa​lić pro​sto z mo​stu. – Czy je​śli skó​ra pod pa​znok​cia​mi tej dziew​czy​n y oka​że się czar​n a, to bę​dzie ozna​cza​ło, że na​p ast​n ik był Mu​rzy​n em? – Hmm… – De​ena za​sta​n a​wia​ła się przez kil​ka se​kund. – Wiesz, Pete ma taką spe​cjal​n ą

lamp​kę. Wy​star​czy skie​ro​wać ją na prób​kę skó​ry i je​śli prób​ka po​cho​dzi od Mu​rzy​n a, za​świe​ci się na po​ma​rań​czo​wo. – Na​p raw​dę? – Aman​da w ży​ciu nie sły​sza​ła o ta​kiej me​to​dzie. – Czy już prze​p ro​wa​dził ten test? Bo po​my​śla​łam… Z po​cząt​ku wy​da​wa​ło jej się, że De​ena pła​cze. Do​p ie​ro po chwi​li zda​ła so​bie spra​wę, że tam​ta do​słow​n ie za​chły​stu​je się ze śmie​chu, ła​p iąc wiel​ki​mi hau​sta​mi po​wie​trze. – Och, bar​dzo śmiesz​n e – mruk​n ę​ła Aman​da. – W ta​kim ra​zie roz​łą​czam się. – Nie, po​cze​kaj… – De​ena nadal ry​cza​ła ze śmie​chu, ale te​raz przy​n ajm​n iej sta​ra​ła się nie​co opa​n o​wać. – Cze​kaj, nie roz​łą​czaj się. Wciąż nie mo​gła się uspo​ko​ić. Aman​da po​p a​trzy​ła na biur​ko Kel​le​ra. Nie​do​p ał​ki wy​sy​p y​wa​ły się z po​p iel​n icz​ki. Na kub​ku do kawy zo​sta​ła po​ma​rań​czo​wa ob​wód​ka od ni​ko​ty​n y. – Okay – po​wie​dzia​ła De​ena. – Okay… I zno​wu wy​buch​n ę​ła śmie​chem. – Te​raz na​p raw​dę się roz​łą​czam. – Nie, za​cze​kaj. – De​ena za​ka​sła​ła kil​ka razy. – Już do​brze. Już się po​zbie​ra​łam. – Chcia​łam za​dać uczci​we py​ta​n ie. – Wiem, skar​bie, wiem. – Znów od​kaszl​n ę​ła. – Po​słu​chaj, czy wi​dzia​łaś re​kla​mę tego lo​tio​n u „Pure and Sim​p le”, w któ​rym po​ka​zu​ją ko​lej​n e war​stwy skó​ry? Aman​da nie po​tra​fi​ła stwier​dzić, czy De​ena znów nie szy​ku​je ja​kie​goś dow​ci​p u. – Mó​wię cał​kiem se​rio, dziew​czy​n o. Po​słu​chaj uważ​n ie. – Okay, wi​dzia​łam tę re​kla​mę. – Za​sad​n i​czo skó​ra skła​da się z trzech warstw. Zga​dza się? – Zga​dza się. – Zwy​kle, kie​dy ko​goś za​dra​p iesz, zdra​p u​jesz tyl​ko wierzch​n i na​skó​rek, któ​ry za​wsze jest bia​ły, nie​za​leż​n ie od tego, kim je​steś. Żeby do​stać się do ni​żej po​ło​żo​n ej war​stwy, w któ​rej znaj​du​je się ciem​n y pig​ment, mu​sia​ła​byś zdra​p ać skó​rę wła​ści​wą, co ozna​cza, że pa​znok​cie mu​sia​ły​by wejść na tyle głę​bo​ko, by spo​wo​do​wać cał​kiem po​waż​n e krwa​wie​n ie. I to nie by​ła​by łu​secz​ka na​skór​ka, któ​rą wy​dra​p u​je się spod pa​znok​cia. To był​by cał​kiem spo​ry frag​ment tkan​ki. Aman​da wy​czu​ła w sło​wach De​eny pe​łen cier​p li​wo​ści, bel​fer​ski ton Pete’a. – Więc nie ma spo​so​bu, żeby stwier​dzić, czy ta dziew​czy​n a z piąt​ku zo​sta​ła za​a ta​ko​wa​n a przez czar​n e​go czy bia​łe​go na​p ast​n i​ka, tak? De​ena zno​wu za​mil​kła, choć tym ra​zem nie ro​ze​śmia​ła się. – Mó​wisz o tym al​fon​sie, któ​re​go aresz​to​wa​n o za za​bój​stwo dziew​czy​n y, praw​da? Aman​da zo​ba​czy​ła, jak straż​n ik za​trzy​mu​je się przy biur​ku Hol​ly. Z nie​p rzy​strzy​żo​n y​mi wą​sa​mi i ciem​n y​mi wło​sa​mi wy​glą​dał na człon​ka ja​kie​goś gan​gu. Hol​ly mach​n ę​ła ręką na Aman​dę. Ju​ice był już go​to​wy. – Aman​do. – W słu​chaw​ce roz​legł się głos De​eny. – Le​p iej za​sta​n ów się do​brze nad tym, co ro​bisz. – My​śla​łam, że chęt​n ie zgo​dzisz się mi po​móc.. – Ten cho​ler​n y mor​der​ca nie ma ze mną nic wspól​n e​go, ro​zu​miesz? – De​ena przy​ci​szy​ła głos. – Ja tyl​ko pil​n u​ję, żeby moja gło​wa trzy​ma​ła się ra​mion. Tyl​ko to mnie in​te​re​su​je. – No cóż, w ta​kim ra​zie wiel​kie dzię​ki, że od​p o​wie​dzia​łaś na moje py​ta​n ie. – Cze​kaj…

Hol​ly ma​cha​ła co​raz nie​cier​p li​wiej. Pew​n ie bała się, że Kel​ler lada chwi​la może wró​cić. Aman​da pod​n io​sła rękę, po​ka​zu​jąc, że po​trze​bu​je jesz​cze chwi​lę. – Bądź ostroż​n a. Ci sami lu​dzie, któ​rzy te​raz cię chro​n ią, za​czną cię ści​gać, gdy tyl​ko zo​rien​tu​ją się, co za​mie​rzasz zro​bić. Za​p a​dła dłu​ga ci​sza. Obie za​sta​n a​wia​ły się nad tym, co przed chwi​lą zo​sta​ło po​wie​dzia​ne. – Dzię​ku​ję. – Aman​da po​sta​ra​ła się nie do​strzec w szorst​kim po​że​gna​n iu De​eny żad​n ych ukry​tych in​ten​cji. Szyb​ko odło​ży​ła słu​chaw​kę. Ser​ce wa​li​ło jej jak osza​la​łe. Ta ko​bie​ta mia​ła ra​cję. Duke wpad​n ie w szał, kie​dy do​wie się, co Aman​da wy​p ra​wia. Tak samo Kel​ler. Po​dob​n ie Butch i Lan​dry, i cał​kiem moż​li​we, że rów​n ież Hod​ge. Plus cały de​p ar​ta​ment, gdy​by ro​ze​szła się wieść, że pró​bo​wa​ła po​móc czar​n u​cho​wi wy​do​stać się z wię​zie​n ia. Czar​n u​cho​wi, któ​ry już zdą​żył przy​znać się do mor​der​stwa. Hol​ly po​de​szła do drzwi. – Po​śpiesz się, Man​dy. Phi​lip za​bie​rze cię na dół i zo​sta​n ie z tobą przez cały czas – zni​ży​ła głos do szep​tu. – On wca​le nie jest taki zły. Aman​da po​czu​ła na​gle, że ma ocho​tę stąd uciec. Jej py​szał​ko​wa​tość a to ro​sła, a to znów opa​da​ła, jak moc w sil​n i​ku tło​ko​wym. – Je​stem go​to​wa. Pod​n io​sła się zza biur​ka, przy​wo​łu​jąc na usta wy​mu​szo​n y uśmiech, gdy Phi​lip wszedł do biu​ra. Miał na so​bie gra​n a​to​wy mun​dur służ​by wię​zien​n ej, a przy pa​sie pęk klu​czy z jed​n ej stro​n y oraz po​li​cyj​n ą pał​kę z dru​giej. Był młod​szy od Aman​dy, ale mimo to ode​zwał się do niej jak do dziec​ka. – Hej, la​sen​cjo, je​steś pew​n a, że chcesz tam iść? Aman​da szyb​ko prze​łknę​ła kłąb waty, któ​ry uwiązł jej w gar​dle. Po​ża​ło​wa​ła, że nie ma tu Eve​lyn, któ​ra mo​gła ją wes​p rzeć. Jed​n o​cze​śnie ogar​n ę​ło ją po​czu​cie winy, po​n ie​waż póź​niej wła​śnie na Eve​lyn sku​p i się głów​n y im​p et gnie​wu – i to nie tyl​ko Ric​ka Lan​dry’ego, lecz tak​że But​cha i każ​de​go, kto zo​sta​n ie prze​n ie​sio​n y do Mo​del City. Może Eve​lyn mia​ła ra​cję. Może lu​dzie byli ostroż​n i wo​bec Aman​dy, po​n ie​waż oba​wia​li się Duke’a. I za​miast po​dzie​lać ich strach, Aman​da po​win​n a sko​rzy​stać z tej sy​tu​a cji. Przy​najm​n iej tak dłu​go, jak dłu​go da radę. – Nie je​stem pew​n a, czy już mie​li​śmy oka​zję się po​znać. – Po​de​szła do Phi​li​p a, wy​cią​ga​jąc rękę. – Je​stem Aman​da Wa​gner, cór​ka Duke’a. Mo​men​tal​n ie prze​su​n ął spoj​rze​n ie na Hol​ly, a po​tem znów na Aman​dę. – Tak, oczy​wi​ście znam Duke’a. – Tata i Bub​ba są wiel​ki​mi przy​ja​ciół​mi. – Aman​da nig​dy nie mó​wi​ła do Kel​le​ra po imie​niu, ale Phi​lip nie po​trze​bo​wał tego wie​dzieć. Wzię​ła z krze​sła to​reb​kę i po​szu​ka​ła w niej no​we​go pió​ra i no​te​su, któ​re za​bra​ła z domu spe​cjal​n ie na tę oka​zję. To​reb​kę od​da​ła Hol​ly. – Czy bę​dziesz tak miła i po​p il​n u​jesz jej dla mnie? Hol​ly ga​p i​ła się na nią sze​ro​ko otwar​ty​mi oczy​ma, gdy Aman​da dum​n ym kro​kiem wy​cho​dzi​ła z biu​ra. Prze​cho​dząc przez salę ma​szy​n o​p i​sa​n ia, zmu​si​ła się, by iść wol​n o i spo​koj​nie. Sta​łe prze​su​wa​n ie kar​tek i stu​kot mło​tecz​ków ma​szyn wy​da​wał się ide​a l​n ie współ​grać z osza​la​łym bi​ciem jej ser​ca. Prze​kro​cze​n ie pro​gu wię​zie​n ia bar​dzo przy​p o​mi​n a​ło wej​ście do ba​se​n u. Albo czło​wiek wska​ki​wał od razu, do​świad​cza​jąc szo​ku w ze​tknię​ciu z zim​n ą wodą,

albo prze​cią​gał spra​wę i za​n u​rzał się krok po kro​ku, szczę​ka​jąc zę​ba​mi i zno​sząc nie​p rzy​jem​n e ukłu​cia, po któ​rych do​sta​wał gę​siej skór​ki. Aman​da zde​cy​do​wa​ła się wsko​czyć. Scho​dząc po scho​dach, opie​ra​ła się o po​ręcz. Nie za​cze​ka​ła, aż Phi​lip otwo​rzy przed nią drzwi. Po pro​stu po​p chnę​ła je otwar​tą dło​n ią. Cele. Hol​ly mia​ła ra​cję. Od​dział dla męż​czyzn był znacz​n ie gor​szy niż ten dla ko​biet. Na ścia​n ach wid​n ia​ły po​tęż​n e pęk​n ię​cia. Z kro​kwi do​bie​ga​ło gru​cha​n ie go​łę​bi, a ich od​cho​dy bru​dzi​ły be​to​n o​wą po​sadz​kę. Aman​da prze​szła po​n ad ja​kimś opar​tym o ścia​n ę nie​szczę​śni​kiem, igno​ru​jąc cmo​ka​n ia, gwiz​dy i na​tar​czy​we spoj​rze​n ia. Szła wy​p ro​sto​wa​n a, ze wzro​kiem utkwio​n ym przed sie​bie, aż w koń​cu usły​sza​ła głos Phi​li​p a. – To tu, po le​wej stro​n ie. Aman​da za​trzy​ma​ła się przed drzwia​mi. Ktoś no​żem wy​ciął w gru​bej war​stwie oło​wia​n ej far​by nie​zgrab​n y na​p is PO​KÓJ PRZE​SŁU​CHAŃ. Na wy​so​ko​ści oczu znaj​do​wał się mały, kwa​dra​to​wy wi​zjer, choć jego szkieł​ko nie​mal cał​ko​wi​cie było za​ro​śnię​te bru​dem. Phi​lip wziął do ręki pęk klu​czy i przez chwi​lę szu​kał tego wła​ści​we​go, ko​ły​sząc się przy tym lek​ko, za​p ew​n e na sku​tek wy​p i​te​go nie​daw​n o drin​ka. Wresz​cie zna​lazł klucz i wsu​n ął go w za​mek, a na​stęp​n ie otwo​rzył drzwi. Aman​da od​wró​ci​ła się, za​gra​dza​jąc mu dro​gę. – Da​lej po​ra​dzę so​bie sama. Za​śmiał się, ale za​raz zo​ba​czył, że ona wca​le nie żar​tu​je. – Zwa​rio​wa​łaś? – Je​śli bę​dziesz mi po​trzeb​n y, to cię za​wo​łam. – Na to może nie star​czyć ci cza​su. – Wska​zał na drzwi. – To cho​ler​stwo blo​ku​je się za​raz po za​mknię​ciu. Je​śli chcesz, mogę zo​sta​wić małą szpa​rę, żeby… – Dzię​ku​ję. Za​sto​so​wa​ła je​den z tric​ków Lan​dry’ego – przy​su​n ę​ła się bli​sko, zmu​sza​jąc Phi​li​p a do cof​nię​cia się o krok, bez ko​n iecz​n o​ści do​ty​ka​n ia go. Ostat​n ią rze​czą, jaką uj​rza​ła, była jego zszo​ko​wa​n a mina, gdy za​my​kał za nią drzwi. Klik​n ię​cie za​p ad​ki od​bi​ło się echem po celi. W ju​da​szu mi​gnął jej skra​wek nie​bie​skie​go ma​te​ria​łu, frag​ment oto​ka, ale nic po​n ad​to. I wte​dy się od​wró​ci​ła. Dway​n e Ma​thi​son sie​dział przy sto​le. Gło​wę miał owi​n ię​tą za​krwa​wio​n ym ban​da​żem, jed​n o oko na​p uch​n ię​te tak moc​n o, że nie mógł go otwo​rzyć, a jego nos bez wąt​p ie​n ia wy​glą​dał na zła​ma​n y. Sia​da​jąc, od​su​n ął o kil​ka cali krze​sło od sto​łu, więc te​raz nie​mal do​ty​kał ple​ca​mi ścia​n y. Aman​da roz​p o​zna​ła jego ubra​n ie; no​sił te same rze​czy co w ze​szłym ty​go​dniu, tyl​ko te​raz były brud​n e i po​p la​mio​n e krwią. Sie​dział z sze​ro​ko roz​sta​wio​n y​mi no​ga​mi i rę​ko​ma zwie​szo​n y​mi przez opar​cie krze​sła, pal​ca​mi nie​mal do​ty​ka​jąc pod​ło​gi. Aman​da wi​dzia​ła po​do​bi​znę Je​zu​sa, wy​ta​tu​owa​n ą na jego pier​si. Wi​dzia​ła pie​p rzyk na po​licz​ku. Wi​dzia​ła nie​n a​wiść w spoj​rze​n iu. – Cze​go tu szu​kasz, cho​ler​n a suko? To było wła​ści​we py​ta​n ie. Aman​da nig​dy wcze​śniej nie prze​p ro​wa​dza​ła prze​słu​cha​n ia w prze​zna​czo​n ym spe​cjal​n ie do tego celu po​miesz​cze​n iu. Za​wsze od​by​wa​ło się to w domu po​dej​rza​n e​go, w obec​n o​ści jego ro​dzi​ców, cza​sa​mi rów​n ież praw​n i​ka. Chłop​cy za​zwy​czaj byli skru​sze​n i i prze​ra​że​n i ko​n iecz​n o​ścią roz​mo​wy z ofi​ce​rem po​li​cji, choć z wy​raź​n ą ulgą przyj​mo​wa​li fakt, że prze​słu​chu​ją​cym jest ja​kaś tam ko​bie​ta. Oj​co​wie za​p ew​n ia​li, że to wię​-

cej się nie po​wtó​rzy. Mat​ki opo​wia​da​ły ja​kieś lu​bież​n e szcze​gó​ły na te​mat dziew​czy​n y, któ​ra zło​ży​ła skar​gę na ich syna. Za​zwy​czaj cała spra​wa trwa​ła nie​speł​n a go​dzi​n ę i chło​p iec zo​sta​wał sam, żeby da​lej ja​koś da​wać so​bie radę w ży​ciu. Więc wła​ści​wie co tu​taj ro​bi​ła? Przy​ci​snę​ła no​tat​n ik do pier​si i za​raz po​ża​ło​wa​ła tego ge​stu. Ju​ice mógł prze​cież po​my​śleć, że ona za​sła​n ia przed nim biust. Mógł dojść do wnio​sku, że się boi. W obu wy​p ad​kach nie mi​n ął​by się z praw​dą, lecz Aman​da nie za​mie​rza​ła mu na to po​zwo​lić. Pod​cho​dząc do sto​łu, opu​ści​ła ra​mio​n a. Cela była na​p raw​dę mała. Wy​star​czy​ło za​le​d​wie kil​ka kro​ków. Przy​cią​gnę​ła do sie​bie pu​ste krze​sło i usia​dła. Ju​ice ob​ser​wo​wał ją ta​kim wzro​kiem, ja​kim dra​p ież​n ik ob​ser​wu​je swo​ją zdo​bycz. Aman​da przy​su​n ę​ła się z krze​słem do sto​łu, choć każ​dy mię​sień w jej cie​le drżał z pra​gnie​n ia uciecz​ki. Ten fa​cet mógł prze​cież w mgnie​n iu oka prze​chy​lić się nad sto​łem i uchwy​cić ją za kark. Mógł ude​rzyć ją pię​ścią. Stłuc na kwa​śne jabł​ko. Znów pró​bo​wać ją zgwał​cić. Aman​da za​wsze drę​czy​ła się my​ślą, że gdy​by przy​tra​fi​ło się jej coś złe​go – na przy​kład ja​kiś męż​czy​zna wła​mał się w środ​ku nocy do jej miesz​ka​n ia albo ktoś na​p adł ją znie​n ac​ka w ciem​n ej alei – nie po​tra​fi​ła​by krzy​czeć. Nie krzy​cza​ła prze​cież wte​dy, kie​dy Ju​ice jej gro​ził. Czy zdo​ła krzy​czeć te​raz, je​śli on rzu​ci się w jej kie​run​ku? Czy Phi​lip ją usły​szy? A na​wet je​śli, to czy uda mu się na czas zna​leźć wła​ści​wy klucz, żeby za​p o​biec naj​gor​sze​mu? Ze zde​n er​wo​wa​n ia nie mo​gła wy​two​rzyć dość śli​n y, żeby swo​bod​n ie prze​ły​kać. Otwo​rzy​ła no​tes. – Pa​n ie Ma​thi​son, ro​zu​miem, że przy​znał się pan do za​mor​do​wa​n ia Lucy Ben​n ett? Nie po​fa​ty​go​wał się, żeby jej od​p o​wie​dzieć. Z su​fi​tu ka​p a​ła woda, two​rząc na pod​ło​dze spo​rą ka​łu​żę. W ką​cie le​żał mar​twy szczur, któ​re​go kark strza​ska​ła pu​łap​ka. W każ​dym rogu wi​sia​ły pa​ję​cze sie​ci. W po​wie​trzu snuł się smród potu, zmie​sza​n y z wy​raź​n ą, po​dob​n ą do amo​n ia​ku wo​n ią wy​schnię​tej ury​n y. Aman​da spró​bo​wa​ła po​n ow​n ie. – Pa​n ie Math… – Mmm… – Ju​ice ob​li​zał ję​zy​kiem gór​n ą war​gę. – Wciąż ład​n ie wy​glą​dasz, la​lecz​ko… – cmok​n ął z uzna​n iem. – Po​wi​n ie​n em był cię wziąć, kie​dy mia​łem ku temu oka​zję. Dziw​n e, ale Aman​da po​czu​ła, że jej usta same ukła​da​ją się do uśmie​chu. Nie​mal sły​sza​ła Eve​lyn, jak prze​drzeź​n ia​ła Ju​ice’a, kie​dy spo​tka​ły się w Var​si​ty. Kie​dy prze​mó​wi​ła, jej głos brzmiał za​ska​ku​ją​co moc​n o. – No cóż, stra​ci​łeś tam​tą oka​zję. Otwo​rzy​ła no​tes i klik​n ię​ciem włą​czy​ła dłu​go​p is. – Co się sta​ło z Jane Del​ray? Na dźwięk tego na​zwi​ska wy​do​był z sie​bie od​głos, któ​ry w jed​n a​ko​wym stop​n iu przy​p o​mi​n ał jęk jak i chrząk​n ię​cie. – Cze​mu py​tasz o tę pie​p rzo​n ą dziw​kę? – Chcę wie​dzieć, gdzie ona jest. Uniósł wy​so​ko nad gło​wą jed​n ą rękę i gwiż​dżąc prze​cią​gle jak nur​ku​ją​cy bom​bo​wiec, opu​ścił ją na blat. Lucy po​p a​trzy​ła uważ​n ie na jego dłoń. Dwa pal​ce były zwią​za​n e ra​zem za po​mo​cą ban​da​ża. Ani na rę​kach, ani na na​gich ra​mio​n ach nie do​strze​gła śla​dów za​dra​p ań. – Przy​zna​łeś się do za​mor​do​wa​n ia Lucy Ben​n ett.

– Przy​zna​łem się, żeby mi nie przy​p ie​kli mo​jej czar​n ej dupy na elek​trycz​n ym krze​śle. – Prze​cież kara śmier​ci zo​sta​ła znie​sio​n a. – Po​wie​dzie​li mi, że przy​wró​cą ją spe​cjal​n ie dla mnie. Bio​rąc pod uwa​gę oko​licz​n o​ści, Aman​da nie wąt​p i​ła, że stan po​dej​mie taką pró​bę. Wszy​scy wie​dzie​li, że to tyl​ko kwe​stia cza​su, za​n im Old Spar​ky z po​wro​tem znaj​dzie się u wła​dzy. – Obo​je wie​my, że nie za​mor​do​wa​łeś tej ko​bie​ty. – Chcia​ła​byś, dziw​ko. – A ty nie? – Po co tu przy​szłaś, co? Mar​twisz się, co się sta​n ie z ja​kimś pie​p rzo​n ym czar​n u​chem? – Praw​dę mó​wiąc, gów​n o mnie to ob​cho​dzi – przy​zna​ła, choć sama była za​sko​czo​n a szcze​ro​ścią swo​ich słów. – Je​dy​n e, co mnie in​te​re​su​je, to los tam​tych dziew​czyn. – Bo są bia​łe. – Nie. – Zno​wu po​wie​dzia​ła mu praw​dę. – Bo są dziew​czy​n a​mi. Bo ni​ko​go nie ob​cho​dzi, co się z nimi sta​ło. Po​p a​trzył na nią. Aż do tego mo​men​tu nie zda​wa​ła so​bie spra​wy, że Ju​ice uni​ka jej wzro​ku. Od​wza​jem​n i​ła mu się bez​czel​n ym spoj​rze​n iem, jed​n o​cze​śnie za​sta​n a​wia​jąc się, czy jest pierw​szą ko​bie​tą, któ​ra ośmie​li​ła się tak po​stą​p ić. Gdzieś prze​cież mu​siał mieć mat​kę. Może sio​strę. Nie mógł gwał​cić i de​p ra​wo​wać każ​dej ko​bie​ty, z któ​rą miał do czy​n ie​n ia. Ju​ice po​stu​kał pal​ca​mi o blat. Aman​da nie od​wró​ci​ła wzro​ku, lecz on tak. – Je​steś taka sama jak ona. – Jak kto? – Jak Lucy. Wciąż nie prze​sta​wał bęb​n ić pal​ca​mi po sto​le. – Ona jest moc​n a. Dia​bel​n ie moc​n a. Wie​le razy pró​bo​wa​łem ją zła​mać. I za​wsze się pod​no​si​ła. – A Kit​ty? Też taka była? – Kit​ty! – prych​n ął. – Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, żeby ta suka mnie wy​koń​czy​ła, sły​szysz co mó​wię? Mu​sia​łem ją lać, żeby mieć nad nią kon​tro​lę. – Wy​cią​gnął pa​lec w stro​n ę Aman​dy. – Jak wy​star​cza​ją​co dłu​go po​p ra​cu​jesz z la​ska​mi, prze​ko​n u​jesz się, że zwy​kle to siła jest tym, co może za​p ew​n ić ci naj​więk​szą lo​jal​n ość. Je​dy​n e, co mu​sisz zro​bić, to zna​leźć swój spo​sób. – Za​p a​mię​tam to so​bie na wy​p a​dek, gdy​bym kie​dy​kol​wiek chcia​ła za​jąć się upięk​sza​n iem ko​biet. Oparł się na roz​p o​star​tych dło​n iach i po​chy​lił w jej kie​run​ku. – Ja bym cię upięk​szył, suko. Daj mi pięć mi​n ut na swój pięk​n y, bie​lut​ki ty​łe​czek – za​czął po​ru​szać bio​dra​mi, ude​rza​jąc nimi o kra​wędź sto​łu. – Za​ta​p iam pal​ce w tym so​czy​stym ciał​ku, wsa​dzam ci go tak głę​bo​ko, że za​czy​n asz wyć z roz​ko​szy. Ude​rzał co​raz gwał​tow​n iej, prze​ry​wa​jąc je​dy​n ie po to, by wy​do​być z sie​bie ni​ski, gar​dło​wy jęk. To wła​śnie przez te gar​dło​we dźwię​ki zwró​ci​ła uwa​gę na ciem​n e si​n ia​ki na jego szyi. – Udu​sił​byś mnie? – spy​ta​ła. – Ja​sne, suko. – Wy​p chnął bio​dra po raz ostat​n i. – Du​szę cię, aż masz taki or​gazm, że mdle​jesz z wra​że​n ia. – Lu​bisz, jak cie​bie ktoś dusi?

– Psia​krew! – Skrzy​żo​wał ra​mio​n a na pier​si. Miał na​p raw​dę po​tęż​n e bi​cep​sy. – Jesz​cze nikt nie du​sił ta​kie​go bra​ta jak ja. Aman​da przy​p o​mnia​ła so​bie o czymś, co w kost​n i​cy po​wie​dział jej Pete. – Zsi​ka​łeś się na sie​bie? – Nie szczam na sie​bie. – Bun​tow​n i​czym ru​chem wy​su​n ął do przo​du pod​bró​dek. – Kto ci pie​p rzył ta​kie głu​p o​ty? Aman​da po​czu​ła, jak po jej ustach prze​my​ka cień uśmie​chu. Uda​ło jej się upo​ko​rzyć tego dra​n ia, choć wca​le się nie sta​ra​ła. – Sam to zro​bi​łeś. Ju​ice ga​p ił się na ścia​n ę. – Tam​to miesz​ka​n ie w Te​chwo​od… Jest wła​sno​ścią Kit​ty, zga​dza się? Nie od​p o​wie​dział. – Mogę sie​dzieć tu przez cały dzień – oznaj​mi​ła i w tej sa​mej chwi​li zo​ba​czy​ła, jak to robi. Bub​ba Kel​ler wy​wle​cze ją stąd siłą. In​a ​czej bę​dzie sie​dzia​ła tak dłu​go, jak bę​dzie trze​ba, ga​piąc się na tego od​ra​ża​ją​ce​go al​fon​sa. – To miesz​ka​n ie w Te​chwo​od na​le​ża​ło do Kit​ty, praw​da? Ju​ice zda​wał się ro​zu​mieć jej sta​n ow​czość. – Wszyst​kie tam miesz​ka​ły. Wy​n aj​mo​wa​ła tę norę. Chcia​ła sama za​ba​wić się w al​fon​sa. Po​ło​ży​łem temu kres. Aman​da nie po​tra​fi​ła wy​obra​zić so​bie ko​bie​ty, któ​ra po​bie​ra kasę od in​n ych dzi​wek, choć w cią​gu ostat​n ich paru dni jej ho​ry​zon​ty znacz​n ie się roz​sze​rzy​ły. – Opo​wiedz mi o Han​ku Ben​n et​cie. – Co ci na​ga​dał? – Chcę, że​byś to ty mi o nim opo​wie​dział. – Kre​tyn przy​szedł na mój róg i pró​bo​wał roz​sta​wiać mnie po ką​tach. – Kie​dy Ju​ice ude​rzył ręką o stół, jego dłoń była za​ci​śnię​ta w pięść. – No i mu​siał się wy​co​fać. – Kie​dy to było? – Nie mam po​ję​cia, suko. Nie pro​wa​dzę ka​len​da​rza. Aman​da na​ry​so​wa​ła na kart​ce kre​skę. Gdy​by do​sta​wa​ła do​la​ra za każ​dym ra​zem, kie​dy ten fa​cet zwra​ca się do niej per „suko”, spo​koj​n ie mo​gła​by odejść na eme​ry​tu​rę. – Czy Hank Ben​n ett wi​dział się z tobą przed czy po tym, jak Lucy znik​n ę​ła? Wy​su​n ął ję​zyk, jak​by mu​siał so​bie coś prze​my​śleć. – Przed. Tak, ja​sne, że przed. Suka zwia​ła ty​dzień, może dwa ty​go​dnie póź​n iej. My​ślę, że to on ją za​brał. Lucy cały czas ga​da​ła o nim. Aman​da za​n ie​dba​ła ste​n o​gra​fo​wa​n ie, ale te​raz szyb​ko z po​wro​tem na​bra​ła wpra​wy, po​śpiesz​n ie ba​zgrząc w po​p rzek kart​ki. – A więc Hank Ben​n ett przy​je​chał jesz​cze przed znik​n ię​ciem Lucy, tak? – Ko​lej​n e kłam​stwo praw​n i​ka wła​śnie wy​szło na jaw. – Cze​go wła​ści​wie chciał? – Chciał ubić in​te​res. Po​wi​n ien się cie​szyć, że nie do​stał kopa w ten swój ko​ści​sty, bia​ły ty​łek. – Jaki in​te​res? – Po​wie​dział, że​bym od​sta​wił Kit​ty. Że da mi tro​chę kasy, je​śli prze​sta​n ę da​wać jej herę. Aman​da była pew​n a, że się prze​sły​sza​ła. – Kit​ty? Chy​ba chcia​łeś po​wie​dzieć „Lucy”?

– Nie, suko. On chciał ga​dać tyl​ko o Kit​ty. Pew​n ie mu do niej sta​wał. – Dla​cze​go Hank Ben​n ett trosz​czył się o los Kit​ty? Ju​ice wzru​szył ra​mio​n a​mi, ale od​p o​wie​dział na py​ta​n ie. – Jej ta​tuś jest ja​kimś waż​n ia​stym praw​n i​kiem. Wy​dzie​dzi​czył sukę, kie​dy do​wie​dział się, że ona uwiel​bia ssać Ju​ice’a. – Uśmiech​n ął się lu​bież​n ie, upew​n ia​jąc się, że zro​zu​mia​ła, o co mu cho​dzi​ło. – Zresz​tą gdzieś tam jest jesz​cze ja​kaś sio​stra. Ta do​bra. Kit​ty za​wsze była tą złą. – Ro​zu​miem, że oj​cem Kit​ty jest An​drew Tre​a dwell. Ju​ice ski​n ął gło​wą. – Bra​wo, suko, na​resz​cie za​ja​rzy​łaś. My​śla​łem, że bur​mistrz już daw​n o ci o tym po​wie​dział. Aman​da przej​rza​ła no​tat​ki. – Więc Hank Ben​n ett za​p ro​p o​n o​wał ci pie​n ią​dze, że​byś prze​stał da​wać Kit​ty he​ro​inę. – Po kie​go dia​bła po​wta​rzasz wszyst​ko po mnie jak pa​p u​ga? – Bo dla mnie to nie trzy​ma się kupy – przy​zna​ła Aman​da. – Hank Ben​n ett przy​cho​dzi do cie​bie w spra​wie Kit​ty. I co, nie pyta o sio​strę? Nie chce się z nią zo​ba​czyć? Ju​ice po​krę​cił gło​wą. – Nie mar​twi się o Lucy? Ju​ice znów po​krę​cił gło​wą. – I co, ty​dzień póź​n iej Lucy zni​ka bez śla​du, tak? – Tak, mniej wię​cej ty​dzień po… – Pstryk​n ął pal​ca​mi. – Po tym, jak znik​n ę​ła Kit​ty. Aman​da przy​p o​mnia​ła so​bie sło​wa Jane. – Zwy​czaj​n ie znik​n ę​ła? – Zga​dza się. – A co z Mary? Ju​ice prych​n ął ze zło​ścią. – Ta suka też zwia​ła. Ale trzy mie​sią​ce póź​n iej. Już daw​n o przez uciecz​ki nie stra​ci​łem aż tylu dziew​czyn. Zwy​kle jest tak, że ja​kiś al​fons pró​bu​je mi je ukraść. – Czy​li znik​n ę​ły ci trzy dziew​czy​n y, i to w cią​gu trzech mie​się​cy. – Tym ra​zem Aman​da nie za​da​wa​ła py​ta​n ia. Sta​ra​ła się uło​żyć so​bie w gło​wie to wszyst​ko, co się wy​da​rzy​ło. – Czy kie​dy​kol​wiek wi​dzia​łeś list od bra​ta Lucy? Krót​ko ski​n ął gło​wą. – No​si​ła go w to​reb​ce. – Po​tra​fisz czy​tać? – Ja nie je​stem ja​kimś za​sra​n ym ciem​n ia​kiem, suko. Aman​da cze​ka​ła. – Były tam ja​kieś bzde​ty o tym, że bar​dzo tę​sk​n i, choć wie​dzia​łem, że to gów​n o praw​da. I jesz​cze, że chciał​by się z nią spo​tkać. – Ju​ice po​p u​kał pal​ca​mi w blat. – Gdy​by chciał, to chy​ba mógł za​cze​kać pięć mi​n ut na moim rogu, co? Mó​wi​łem mu, że ona za​raz tu przyj​dzie. Aman​da za​p i​sa​ła tę in​for​ma​cję, jed​n o​cze​śnie sta​ra​jąc się wy​my​ślić na​stęp​n e py​ta​n ie. – Czy do​oko​ła dziew​czyn krę​cił się ktoś, kto mógł bu​dzić… – Sło​wo „strach” nie wy​da​wa​ło się wła​ści​we dla ko​goś ta​kie​go jak Ju​ice. – Kto wy​da​wał się nie w po​rząd​ku? Ktoś nie​bez​piecz​n y albo bru​tal​n y? Ktoś, komu nie po​wie​rzył​byś swo​ich dziew​czyn? – Suko, za ta​kie rze​czy pła​ci się eks​tra. – Uśmiech​n ął się sze​ro​ko. Za​uwa​ży​ła, że na prze​-

dzie bra​ku​je mu jed​n e​go zęba. Dzią​sło wy​da​wa​ło się nie​za​go​jo​n e. – Tam krę​ci się mnó​stwo świr​n ię​tych skur​wy​sy​n ów… – od​chrząk​n ął, żeby po​zbyć się chryp​ki. – Sor​ry… Ski​n ie​n iem gło​wy po​ka​za​ła mu, że przyj​mu​je prze​p ro​si​n y. – Jak to „świr​n ię​tych”? – No, na przy​kład jest taki fiut, co uwiel​bia je wa​lić pię​ścią. – Ju​ice za​dał parę cio​sów w po​wie​trze. Aman​da do​my​śli​ła się, że mia​ło to imi​to​wać bi​cie dziew​czyn. – Jest taki, co lubi ba​wić się no​żem, ale on jest w po​rząd​ku. Nig​dy żad​n ej nie dziab​n ął. No, przy​n ajm​n iej nie no​żem. – Ktoś jesz​cze? – Jest jesz​cze taki wy​so​ki ko​leś, co pro​wa​dzi kuch​n ię z dar​mo​wy​mi zu​p a​mi. – Sły​sza​łam o nim. – On cho​ler​n ie się sku​mał z tym go​ściem z mi​sji. Więc Trey Cal​la​han tak​że je okła​mał. – Ko​leś przy​cho​dził no​ca​mi i pró​bo​wał pra​wić ka​za​n ia moim dziew​czy​n om. – Mó​wisz o tym, któ​ry pro​wa​dził kuch​n ię, tak? Ju​ice po​ki​wał gło​wą. – Czy dziew​czy​n y bały się go? – Cho​le​ra, one ni​cze​go nie mu​szą się bać, kie​dy je​stem w po​bli​żu. Na tym po​le​ga moja ro​bo​ta, dziw​ko. Aman​da po​sta​wi​ła na​stęp​n ą kre​skę. – Ten czło​wiek z ko​ścio​ła przy​cho​dził no​ca​mi na twój róg i pró​bo​wał na​wra​cać Lucy, Kit​ty i… – Nie, wte​dy ich już nie było. I Mary też nie było. – Ju​ice usiadł pro​sto na krze​śle. – To całe baj​du​rze​n ie o zba​wie​n iu może jest do​bre w dzień, ale niech gość nie przy​cho​dzi pie​przyć mi o Je​zu​sie, kie​dy pró​bu​ję za​ra​biać kasę. Cza​isz? – Ja​sne. – Aman​da wy​chy​li​ła się do przo​du. – Te​raz mi po​wiedz, kto za​mor​do​wał Jane Del​ray. – Wy​cią​gniesz mnie stąd? Aman​da co​raz le​p iej ra​dzi​ła so​bie z ta​ki​mi gier​ka​mi, ale jesz​cze nie była w tym wy​star​cza​ją​co do​bra. Ju​ice bez tru​du od​czy​tał wy​raz jej twa​rzy. – Psia​krew, cho​ler​n a suko. – Z po​wro​tem osu​n ął się na krze​sło. – Nic dla mnie nie mo​żesz zro​bić. – Je​śli znaj​dę ko​goś w City Hall, kto bę​dzie chciał z tobą po​roz​ma​wiać, to czy po​wiesz mu, kto za​bił Jane? – To bę​dzie ko​lej​n a szpa​ra? – Nie, ja​kiś fa​cet. Ktoś, kto ma wła​dzę. Aman​da nie zna​ła ni​ko​go z cen​trum poza kil​ko​ma se​kre​tar​ka​mi. Mimo to wy​p ro​sto​wa​ła ra​mio​n a i po​sta​ra​ła się mó​wić groź​n ym to​n em. – Ale mu​sisz po​wie​dzieć mu coś zna​czą​ce​go. Mu​sisz po​dać mu na​zwi​sko, któ​re moż​n a bę​dzie spraw​dzić. W prze​ciw​n ym wy​p ad​ku cały układ, jaki za​war​łeś z But​chem i Lan​drym bę​dziesz mógł wy​rzu​cić do ko​sza. Daję ci sło​wo, że kara śmier​ci w na​szym sta​n ie zo​sta​n ie przy​wró​co​n a. I bę​dziesz mar​twy, za​n im two​ja spra​wa tra​fi do Sądu Naj​wyż​sze​go. Roz​legł się mia​ro​wy stu​kot. To Ju​ice po​ru​szał nogą, stu​ka​jąc o be​to​n o​wą pod​ło​gę ob​ca​sem swo​ich mar​ko​wych, skó​rza​n ych pan​to​fli.

– Za​war​łem układ. Przy​zna​łem się do mor​der​stwa. – To nie ma zna​cze​n ia. – Co chcesz przez to po​wie​dzieć, dziw​ko? – Tyle, że przy​zna​łeś się do za​mor​do​wa​n ia Lucy Ben​n ett, a nie Jane Del​ray. Kie​dy po​wiem im o tej drob​n ej po​mył​ce… – Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Mam na​dzie​ję, że nie za​p o​mną ogo​lić ci gło​wy, za​n im za​ło​żą na nią ten me​ta​lo​wy cze​p ek… Ju​ice wy​raź​n ie się de​n er​wo​wał. Ze świ​stem wcią​gał po​wie​trze przez zła​ma​n y nos. – Co to zna​czy, suko? – Chy​ba sły​sza​łeś o ostat​n im ko​le​siu, któ​ry zo​stał stra​co​n y w ten spo​sób? Za​p a​li​ły mu się wło​sy. Wy​łącz​n ik był zbyt go​rą​cy, więc nie mo​gli prze​krę​cić go z po​wro​tem. Bie​dak spa​lił się żyw​cem. Po​dob​n o pło​mie​n ie strze​la​ły tak wy​so​ko, że aż się​ga​ły su​fi​tu. Wrzesz​czał przez całe dwie mi​n u​ty, za​n im w koń​cu zna​leź​li skrzyn​kę z bez​p iecz​n i​ka​mi i wy​łą​czy​li prąd. Ju​ice z tru​dem prze​ły​kał śli​n ę. Noga drża​ła mu tak moc​n o, że ko​la​n em ude​rzał o stół. – Po​daj mi na​zwi​sko, Ju​ice. Po​wiedz, kto za​bił Jane Del​ray. Na zmia​n ę za​ci​skał i roz​luź​n iał pięść. Cały stół drżał. – Po​daj na​zwi​sko… Z ca​łej siły wal​n ął pię​ścią o blat. – Nie znam żad​n e​go na​zwi​ska! Aman​da klik​n ię​ciem wy​łą​czy​ła dłu​go​p is. Za​mknę​ła no​tes. Na​wet nie drgnę​ła, za​cho​wu​jąc cał​ko​wi​ty spo​kój. Cze​ka​ła. – Niech to dia​bli – wy​ce​dził przez za​ci​śnię​te zęby. – Niech dia​bli po​rwą te cho​ler​n e dziw​ki. Przez te głu​p ie cipy wpa​ko​wa​łem się w ta​kie gów​n o. – Kto chciał za​bić Jane? – Wszy​scy – wark​n ął. – Od​szcze​ki​wa​ła się przez cały czas. Na​ro​bi​ła so​bie mnó​stwo wro​gów. – I ktoś spo​śród nich mógł ją za​mor​do​wać? – Nie, je​śli nie chciał mieć roz​cię​te​go gar​dła. Suka no​si​ła w to​reb​ce nóż. Wszyst​kie one no​szą nóż. Jane umia​ła się nim po​słu​gi​wać. Czło​wiek na mo​ment nie mógł się od​wró​cić do niej ple​ca​mi. Suka była pod​stęp​n a jak wąż. – To dość wy​szu​ka​n y kom​p le​ment w ustach jej al​fon​sa. Nie od​p o​wie​dział. Pod​ku​lił ra​mio​n a i za​ci​snął ręce na ko​la​n ach. – Co mó​wi​ła tam​ta dziw​ka? Że Kit​ty zna bur​mi​strza? My​ślisz, że mógł​by po​móc ko​le​sio​wi ta​kie​mu jak ja? Że mógł​by wy​cią​gnąć mnie z tego ba​gna? – Już po​wie​dzia​łam, że je​śli po​wiesz mi praw​dę, być może będę mo​gła ci po​móc. Ga​p ił się na nią, prze​su​wa​jąc oczy​ma tam i z po​wro​tem, jak​by czy​tał książ​kę. – Cho​le​ra – mruk​n ął w koń​cu. – My​ślisz, że ktoś tam w ogó​le bę​dzie chciał cię słu​chać? Dźwi​gnął się z krze​sła. Aman​da na​p rę​ży​ła się, lecz po​zo​sta​ła na swo​im miej​scu, nie zwa​ża​jąc na to, że on wisi nad nią jak zło​wiesz​czy cień. – Ro​zej​rzyj się wo​kół sie​bie, suko. – Wy​cią​gnął obie ręce. – Prę​dzej po​zwo​lą, żeby czar​nuch rzą​dził tym świa​tem, niż do​p usz​czą do wła​dzy cipy ta​kie jak ty. Aman​da sta​ła przed do​mem Eve​lyn z bu​tel​ką wina w ręku. Nie na​le​ża​ło do naj​tań​szych, ale i tak Aman​da wca​le nie była prze​ko​n a​n a, czy cena od​gry​wa ja​kąś rolę je​śli cho​dzi o smak. Po​dob​n ie jak w in​n ych spra​wach, zno​wu się zna​la​zła nie w swo​im ży​wio​le. Zwłasz​cza że

drzwi otwo​rzył Ken​n y Mit​chell. Na jej wi​dok uśmiech roz​sze​rzył mu usta. Za​uwa​ży​ła, że miał ide​a l​n ie rów​n e zęby. I ide​al​n ie pro​p or​cjo​n al​n ą twarz. Nie było w nim ni​cze​go, co chcia​ła​by zmie​n ić. Oczy​wi​ście nie zna​czy to, że mia​ła ja​kie​kol​wiek szan​se. – Aman​da – ode​zwał się. – Wspa​n ia​le znów cię wi​dzieć. Po​chy​lił się w jej kie​run​ku, a wte​dy ona od​ru​cho​wo cof​n ę​ła się o krok. – Och – po​wie​dzia​ła z za​że​n o​wa​n iem, a po​tem wró​ci​ła na po​p rzed​n ie miej​sce, wie​dząc, że wy​glą​da jak głu​p ia gęś, a nie do​ro​sła ko​bie​ta. Ten mo​ment mógł być jesz​cze bar​dziej przy​kry, ale Ken​n y za​śmiał się, ujął ją pod bro​dę i lek​ko mu​snął war​ga​mi jej po​li​czek. Przez chwi​lę mo​gła po​czuć szorst​kość jego skó​ry, kłu​ją​ce wło​ski wą​sów… Dru​gą rękę lek​ko oparł na jej ra​mie​n iu. Mo​men​tal​n ie po​czu​ła, jak spły​wa po niej fala go​rą​ca. – No chodź. – Otwo​rzył przed nią drzwi. Aman​da wkro​czy​ła do wnę​trza domu, gdzie na​tych​miast owio​n ął ją po​wiew chłod​n e​go po​wie​trza. – Praw​da, jak tu przy​jem​n ie? Ken​n y wziął od niej wino. Każ​dy jego ruch ce​cho​wał się pew​n ym nie​dba​łym wdzię​kiem, jak​by był za​wod​n i​kiem, któ​ry wła​śnie zna​lazł się na are​n ie. – Eve​lyn jest w dru​giej czę​ści domu, kła​dzie ma​łe​go spać. Oba​wiam się, że ten smród, któ​ry po​czu​łaś, to wy​n ik wy​sił​ków mo​ich i Bil​la. Sta​ra​li​śmy się przy​go​to​wać coś na ko​la​cję. Może szkla​n ecz​kę wina? – Spoj​rzał na bu​tel​kę i gwizd​n ął prze​cią​gle. – Do​sko​n a​ły ga​tu​n ek. Może ja to we​zmę? – W po​rząd​ku – od​p ar​ła, nie bar​dzo wie​dząc, na któ​re py​ta​n ie od​p o​wia​da. Po​p a​trzy​ła w dół, ze zdzi​wie​n iem kon​sta​tu​jąc, że jej sto​p y są tam nadal, że nie roz​p u​ści​ła się w ki​p ią​cą ka​łu​żę mło​dzień​czej nie​cier​p li​wo​ści. – Jak ci pa​su​je. Ken​n y zda​wał się ni​cze​go nie za​uwa​żać albo może był przy​zwy​cza​jo​n y, że ko​bie​ty przy nim za​cho​wu​ją się jak idiot​ki. Wska​zał w głąb ko​ry​ta​rza. – Pierw​sze drzwi po pra​wej stro​n ie. Idąc ko​ry​ta​rzem, Aman​da czu​ła na so​bie jego wzrok. Dziw​n e, ale na myśl przy​szedł jej Ju​ice, albo ra​czej to, co po​wie​dział na te​mat jej po​ślad​ków. Aman​da za​gry​zła war​gę. Psia​krew, dla​cze​go ze wszyst​kich rze​czy, któ​re mó​wił ten al​fons, wła​śnie to naj​moc​n iej utkwi​ło jej w pa​mię​ci? Ken​n y z pew​n o​ścią nie był taki jak on. Nie był tchórz​li​wy ani bru​tal​n y. Po​dob​n ie jak Aman​da, co by​n ajm​n iej nie tłu​ma​czy​ło, dla​cze​go, kie​dy de​li​kat​n ie pu​ka​ła do drzwi sy​p ial​n i, przez myśl prze​la​ty​wa​ły jej ob​sce​n icz​n e ob​ra​zy. – Wejdź – wy​szep​ta​ła Eve​lyn. Aman​da po​p chnę​ła drzwi. Eve​lyn sie​dzia​ła na bu​ja​n ym fo​te​lu, trzy​ma​jąc w ob​ję​ciach Zeke’a. Le​żał z głów​ką od​chy​lo​n ą do tyłu, z bez​wład​n ie zwie​szo​n ą na bok rącz​ką. Był ja​sno​wło​sym dziec​kiem, z ró​żo​wy​mi po​licz​ka​mi i okrą​głym no​skiem. Wła​ści​wie nie po​win​n o dzi​wić, że Eve​lyn mia​ła tak uro​cze​go syn​ka. Ani to, że jego dzie​cię​cy po​kój był taki ład​n y i ko​lo​ro​wy. Na ja​sno​n ie​bie​skiej ścia​n ie na​ma​lo​wa​n a była pu​cha​ta, bia​ła owiecz​ka, tak​że ko​ły​ska była lśnią​co bia​ła. Żół​ty ko​lor po​ście​li pa​so​wał do dy​wa​n u, któ​ry z ko​lei har​mo​n i​zo​wał z ja​rzą​cą się noc​n ą lamp​ką – je​dy​n ym źró​dłem świa​tła w po​miesz​cze​n iu. – Ład​n ie wy​glą​dasz – po​wie​dzia​ła ci​cho Eve​lyn. – Dzię​ku​ję. – Aman​da z pew​n ym za​że​n o​wa​n iem przy​gła​dzi​ła wło​sy. Umy​ła je czte​ry razy, żeby po​zbyć się smro​du wię​zie​n ia, a po​tem z cał​kiem in​n ych po​wo​dów wtar​ła odro​bi​nę Char​lie​go w szy​ję oraz nad​garst​ki. – Chcesz, że​bym po​mo​gła ci w kuch​n i? – Nie, dziś jest ko​lej Bil​la. – Eve​lyn jęk​n ę​ła ci​cho, dźwi​ga​jąc się z fo​te​la. Za​ko​ły​sa​ła dziec​-

kiem, a na​stęp​n ie uło​ży​ła je w ko​ły​sce. Opadł na ma​te​ra​cyk ni​czym szma​cia​n a la​lecz​ka. Eve​lyn pod​cią​gnę​ła prze​ście​ra​dło i otu​li​ła nim małe ra​mion​ka Zeke’a. Pal​ca​mi de​li​kat​n ie od​su​n ę​ła mu z czo​ła wło​ski, a po​tem po​chy​li​ła się i uca​ło​wa​ła go w po​li​czek. Do​p ie​ro wte​dy dała znak, że mogą już wyjść. Za​miast skie​ro​wać się w stro​n ę kuch​n i, Eve​lyn za​p ro​wa​dzi​ła Aman​dę do są​sied​n ie​go po​ko​ju. Dziś mia​ła na so​bie kró​ciut​ką, nie​bie​ską kry​n o​li​n ę, któ​ra sze​le​ści​ła przy każ​dym kro​ku. Włą​czy​ła gór​n ą lam​p ę, oświe​tla​jąc wnę​trze ga​bi​n e​tu. Przy dwóch prze​ciw​le​głych ścia​nach sta​ły dwa biur​ka. Na obu pa​n o​wał ide​a l​n y po​rzą​dek. Aman​da do​my​śli​ła się, że czar​n e, me​ta​lo​we biur​ko na​le​ży do Bil​la Mit​chel​la – ra​czej wąt​p li​we, by ko​rzy​stał z ele​ganc​ko za​okrą​glo​n e​go, bia​łe​go me​bel​ka w sty​lu ro​ko​ko, z gał​ka​mi z ró​żo​we​go szkła. Zresz​tą na sa​mym jego brze​gu le​żał na​le​żą​cy do Eve​lyn no​tes, a obok li​sta za​ku​p ów. Co god​n e uwa​gi, jej wcze​śniej​sza wer​sja zo​sta​ła wy​eks​p o​n o​wa​n a na ścia​n ie. Eve​lyn przy po​mo​cy pi​n e​sek mo​co​wa​ła na ścia​n ie roz​ma​ite ka​wał​ki pa​p ie​ru, wy​cię​te z blo​ku do ry​so​wa​n ia. – Po​my​śla​łam, że tu bę​dzie nam wy​god​n iej – wy​ja​śni​ła, pod​su​wa​jąc Aman​dzie krze​sło Bil​la. Sama usia​dła przy biur​ku i otwo​rzy​ła gór​n ą szu​fla​dę. – To wszyst​ko zna​la​złam w Five. Aman​da wzię​ła do ręki pra​wa jaz​dy. Lucy Ann Ben​n ett. Ka​th​ryn Eli​za​beth Tre​a dwell. Mary Lo​uise Eitel. Don​n a Mary Hal​ston. Mary Abi​ga​il El​lis. Z uwa​gą przyj​rza​ła się zdję​ciom, a po​tem odło​ży​ła na bok do​ku​men​ty obu Mary, po​zo​sta​wia​jąc pra​wo jaz​dy Don​n y Mary Hal​ston. – Ta wy​glą​da tak samo jak Kit​ty i Lucy. – Też tak po​my​śla​łam. – Wi​dać, że fa​cet lubi ten typ ko​biet. – Aman​da nig​dy nie bra​ła pod uwa​gę ta​kiej moż​li​wo​ści, ale te​raz przy​szło jej do gło​wy, że to jed​n ak ma sens. Męż​czyź​n i zwra​ca​ją uwa​gę na okre​ślo​n y typ ko​bie​cej uro​dy, któ​ry bu​dzi w nich po​żą​da​n ie. Dla​cze​go mor​der​ca miał​by być inny? – Wszyst​kie wy​glą​da​ją cał​kiem nor​mal​n ie – za​uwa​ży​ła Eve​lyn. – W ży​ciu byś się nie do​my​śli​ła, czym się zaj​mu​ją. Aman​da wpa​try​wa​ła się w fo​to​gra​fie. Rze​czy​wi​ście, te dziew​czy​n y wy​glą​da​ły cał​kiem zwy​czaj​n ie. Nic nie su​ge​ro​wa​ło, że są pro​sty​tut​ka​mi; nic nie wska​zy​wa​ło, że osu​n ę​ły się na samo dno, by za​spo​ko​ić nar​ko​ty​ko​wy głód. Naj​bar​dziej ude​rza​ło ich fi​zycz​n e po​do​bień​stwo. Dłu​gie, ja​sne wło​sy. Błę​kit​n e oczy. Wy​so​ka, smu​kła syl​wet​ka. Peł​n e usta. Wy​ra​zi​ste spoj​rze​n ie. Były nie tyl​ko ład​n e, ale wręcz pięk​n e. – Wszyst​kie mają ten sam ad​res – za​uwa​ży​ła Aman​da. – Te​chwo​od Ho​mes. Spró​bu​ję za​dzwo​n ić do Pam Ca​n a​le i zo​ba​czę, czy uda jej się od​szu​kać przy​dział miesz​ka​n ia po nu​me​rze w re​je​strze. Mam prze​czu​cie, że to miesz​ka​n ie na​le​ża​ło do Kit​ty, ale nie za​szko​dzi się upew​n ić. Na​gle przy​szedł jej do gło​wy pe​wien po​mysł. – Mo​że​my ju​tro po​je​chać z tymi zdję​cia​mi do Te​chwo​od. Tak jak po​wie​dzia​łaś, dzie​więć​dzie​siąt pro​cent miesz​kań​ców to Mu​rzy​n i, więc trzy bia​łe dziew​czy​n y na pew​n o rzu​ca​ły się w oczy. – Do​brze. W ta​kim ra​zie za​trzy​maj to so​bie. – Eve​lyn po​rwa​ła z biur​ka no​tes, ale go nie otwo​rzy​ła. – Spraw​dzi​łam wszyst​kie zgło​sze​n ia o za​gi​n ię​ciu w resz​cie okrę​gów. Nie ma nic o Lucy ani Jane, ale zna​la​złam zgło​sze​n ie do​ty​czą​ce Mary Hal​ston. Ona ma sio​strę, któ​ra

miesz​ka w Vir​gi​n ii i któ​ra szu​ka​ła jej przez pra​wie rok. – Mo​że​my do niej za​dzwo​n ić – za​de​cy​do​wa​ła Aman​da, wpy​cha​jąc do to​reb​ki pra​wa jaz​dy za​gi​n io​n ych dziew​czyn. – Z pew​n o​ścią bę​dzie chcia​ła z nami po​roz​ma​wiać. – Mu​si​my za​dzwo​n ić stąd. Je​śli wy​ko​n a​my roz​mo​wę za​miej​sco​wą z po​ste​run​ku, na​tych​miast zło​ją nam skó​rę. Ich skó​ra i tak zna​la​zła się w nie​bez​p ie​czeń​stwie. – Czy coś jesz​cze rzu​ci​ło ci się w oczy? – Spraw​dzi​łam w DNF. – Eve​lyn zer​k​n ę​ła do no​te​su. – We​dług mnie nic nie pa​su​je do na​szej spra​wy. Ale po​myśl o tych wszyst​kich dziew​czy​n ach, któ​re znik​n ę​ły bez śla​du. Było ich przy​n ajm​n iej dwa​dzie​ścia, a nikt nie po​my​ślał, żeby coś z tym zro​bić, tyl​ko wpi​sa​n o je do akt i we​p chnię​to głę​bo​ko do sza​fy. Po​wo​li po​krę​ci​ła gło​wą. Aman​dzie zro​bi​ło się wstyd, że Eve​lyn mu​sia​ła jej o tym po​wie​dzieć. Ale Eve​lyn jesz​cze nie skoń​czy​ła. – Nie żyją, zo​sta​ły upro​wa​dzo​n e albo ktoś zro​bił im krzyw​dę i ni​ko​go to nie ob​cho​dzi. Albo przy​n ajm​n iej nikt o tym nie wie, żeby się prze​jąć pro​ble​mem. Mu​szą prze​cież mieć ro​dzi​n y, któ​re ich szu​ka​ją. Ale je​śli cho​dzi o czar​n e ko​bie​ty, pra​wie się nie zda​rza, żeby pro​wa​dzo​n o ja​kieś ofi​cjal​n e po​szu​ki​wa​n ia. Przy​p usz​czam, że ich ro​dzi​n y do​sko​n a​le zda​ją so​bie z tego spra​wę. A przy​n ajm​n iej… – głos Eve​lyn za​marł, kie​dy otwie​ra​ła no​tat​n ik. – Za​p i​sa​łam so​bie ich na​zwi​ska. Sama nie wiem, dla​cze​go. Po pro​stu po​my​śla​łam, że ktoś po​wi​n ien to zro​bić. Że ktoś po​wi​n ien wie​dzieć, że one znik​n ę​ły. Aman​da po​p a​trzy​ła na dłu​gą li​stę ko​bie​cych na​zwisk. One wszyst​kie nie żyją. Wszyst​kie zo​sta​ły wrzu​co​n e do akt, na któ​re nikt na​wet nie spoj​rzy. Eve​lyn wes​tchnę​ła prze​cią​gle. Odło​ży​ła no​tes z po​wro​tem na biur​ko. – Jak tam było w wię​zie​n iu? – spy​ta​ła. – Obrzy​dli​wie – przy​zna​ła szcze​rze Aman​da. Po​grze​ba​ła w to​reb​ce, choć nie mu​sia​ła pa​trzeć w no​tat​ki, żeby zdać re​la​cję z wi​zy​ty. – Ju​ice przy​znał się do za​bój​stwa Lucy Ben​n ett, ale wy​łącz​n ie dla​te​go, żeby unik​n ąć kary śmier​ci. – Czyż​by nikt mu nie wy​ja​śnił, że kara śmier​ci zo​sta​ła znie​sio​n a? – Po​wie​dzia​n o mu, że przy​wró​cą ją spe​cjal​n ie dla nie​go. Eve​lyn ski​n ę​ła gło​wą. – We​dług mnie to spryt​n e za​gra​n ie, je​śli cho​dzi o Ju​ice’a. – Tak, o ile chcesz spę​dzić resz​tę ży​cia w wię​zie​n iu. – Aman​da otwo​rzy​ła no​tes. – Ju​ice po​twier​dził, że Kit​ty jest cór​ką An​drew Tre​a dwel​la. – No cóż. – Eve​lyn uśmiech​n ę​ła się z za​do​wo​le​n iem. – Na​sza teo​ria o czar​n ej owcy oka​za​ła się praw​dzi​wa. – Na two​im miej​scu nie wstrzy​my​wa​ła​bym od​de​chu w ocze​ki​wa​n iu na po​chwa​ły – po​ra​dzi​ła Aman​da. – A te​raz naj​lep​szy ką​sek: Ju​ice po​wie​dział, że Hank Ben​n ett przy​szedł do nie​go mniej wię​cej ty​dzień przed znik​n ię​ciem Lucy. Eve​lyn chrząk​n ę​ła zna​czą​co. – Boże, ten fa​cet ra​czej wo​lał​by wleźć na drze​wo i kła​mać, niż sta​n ąć na zie​mi i po​wie​dzieć praw​dę. Wzię​ła z biur​ka dłu​go​p is i wsta​ła, żeby na​p i​sać coś na ścia​n ie z ła​mi​głów​ką. – Więc wi​dział się z sio​strą ty​dzień przed jej za​gi​n ię​ciem? – za​p y​ta​ła, no​tu​jąc tę in​for​ma​-

cję pod na​zwi​skiem Han​ka Ben​n et​ta. – Co jesz​cze po​wie​dział ci Ju​ice? – Że Hank Ben​n ett ka​zał mu od​sta​wić Kit​ty od he​ro​iny. – Masz na my​śli Lucy? – Nie, Kit​ty. Eve​lyn od​wró​ci​ła się w jej stro​n ę. – Dla​cze​go Hank Ben​n ett chciał, żeby Kit​ty prze​sta​ła brać he​ro​inę? Aman​da wy​cią​gnę​ła kart​kę z na​zwi​skiem sier​żan​ta Hod​ge’a. – Tak, to bar​dzo cie​ka​we py​ta​n ie. Eve​lyn jęk​n ę​ła, spo​glą​da​jąc na ła​mi​głów​kę. – Może An​drew Tre​a dwell wy​słał Han​ka Ben​n et​ta, żeby spró​bo​wał wy​cią​gnąć Kit​ty z na​ło​gu? – Może. Aman​da wca​le nie czu​ła się prze​ko​n a​n a. – Okay, spró​buj​my cze​goś in​n e​go: Trey Cal​la​han w Union Mis​sion po​wie​dział nam, że Kit​ty wy​raź​n ie od​sta​wa​ła od po​zo​sta​łych dziew​czyn. Że po​cho​dzi​ła z lep​szych sfer. To nie zaj​mie wie​le cza​su, je​śli spró​bu​je​my wy​n iu​chać, kim byli jej bli​scy. Może Ju​ice pró​bo​wał szan​ta​żo​wać An​drew Tre​a dwel​la, a Tre​a dwell wy​słał Han​ka Ben​n et​ta, żeby od​wa​lił za nie​go brud​n ą ro​bo​tę. – Zer​k​n ę​ła do no​ta​tek. – Ju​ice sam po​wie​dział, że Ben​n ett pro​p o​n o​wał mu pie​n ią​dze, je​śli Kit​ty prze​sta​n ie brać herę. Eve​lyn wes​tchnę​ła cięż​ko. – A więc Ben​n ett przy​szedł prze​ku​p ić Ju​ice’a w związ​ku z Kit​ty, a po​tem zo​ba​czył, że jego sio​stra też tam jest? – Ju​ice twier​dzi, że wte​dy Ben​n ett nie wi​dział się z Lucy, ale kto to wie? Oni wszy​scy kła​mią jak na​ję​ci. – O tak… – Eve​lyn po​chy​li​ła się i uważ​n ie spoj​rza​ła na żół​tą kart​kę, na któ​rej za​zna​czo​no czas wy​da​rzeń. – Mu​si​my to uak​tu​a l​n ić. Po​daj mi wszyst​ko jesz​cze raz. – Dzię​ki, że wzię​łaś na sie​bie naj​gor​sze za​da​n ie. – Aman​da za​czę​ła kart​ko​wać swo​je no​tat​ki, a Eve​lyn cze​ka​ła cier​p li​wie. – Okay. Do Union Mis​sion przy​cho​dzi list dla Lucy Ben​nett. Obaj, Cal​la​han i Ju​ice, to po​twier​dzi​li. Eve​lyn wy​ję​ła nową kart​kę błę​kit​n e​go pa​p ie​ru, przy​cze​p i​ła ją do ścia​n y i na sa​mym środ​ku na​p i​sa​ła sło​wo LIST. – Czy Ju​ice wie​dział, co w nim było? – Po​dob​n o Ben​n ett na​p i​sał, że chce się spo​tkać z sio​strą. Że bar​dzo za nią tę​sk​n i. Ju​ice uwa​żał, że to stek bzdur. – No po​p atrz, pierw​szy raz zga​dzam się z ja​kimś al​fon​sem. Aman​da mó​wi​ła da​lej. – Hank Ben​n ett kil​ka dni póź​n iej zja​wił się w Union Mis​sion i roz​ma​wiał z Trey​em Cal​la​ha​n em. Póź​n iej, przy​p usz​czal​n ie za​raz po​tem, po​szedł do Ju​ice’a na jego uli​cę. Tam za​ba​czył Kit​ty. Po​wie​dział Ju​ice’owi, żeby prze​stał fa​sze​ro​wać ją nar​ko​ty​ka​mi. Nie py​tał się o sio​strę. Zmru​żyw​szy oczy, spoj​rza​ła na swo​ją ba​zgra​n i​n ę. – Ju​ice spe​cjal​n ie pod​kre​ślał, że po​wie​dział Ben​n et​to​wi, żeby za​cze​kał parę mi​n ut, że Lucy za​raz po​win​n a przyjść, ale Ben​n ett go nie po​słu​chał. – Ro​zu​miem, że dla na​sze​go adep​ta pra​wa spo​tka​n ie z Kit​ty było waż​n iej​sze i od​szu​ka​n ie

Lucy spa​dło na dal​szy plan? – zga​dy​wa​ła Eve​lyn. – Naj​wy​raź​n iej – zgo​dzi​ła się Aman​da. – Dwa ty​go​dnie póź​n iej Lucy zni​ka bez śla​du. Mija ko​lej​n y ty​dzień albo coś koło tego i to samo spo​ty​ka Kit​ty. A po tym gi​n ie Mary. – Aman​da spraw​dzi​ła w no​te​sie. – W prze​cią​gu trzech mie​się​cy zni​ka​ją trzy dziew​czy​n y. Dla​cze​go? – Po​wiedz, że​bym wresz​cie mo​gła prze​stać pi​sać. – Eve​lyn po​trzą​snę​ła ręką, któ​ra zdą​ży​ła już ścierp​n ąć, a po​tem do​koń​czy​ła ak​tu​a li​za​cję. Wresz​cie od​su​n ę​ła się o krok i spoj​rza​ła na chro​n o​lo​gicz​n ą ko​lej​n ość wy​da​rzeń. Obie się jej przy​glą​da​ły. Ła​mi​głów​ka znaj​do​wa​ła się tuż przed ich oczy​ma, a na niej ode​rwa​n e strzęp​ki in​for​ma​cji, po​zor​n ie nie​ma​ją​ce ze sobą nic wspól​n e​go. – Cały czas mam wra​że​n ie, że coś nam umy​ka. – Okay. – Aman​da wsta​ła z krze​sła. Cho​dze​n ie cza​sa​mi po​ma​ga​ło jej my​śleć. – Po​p a​trz​my na to z in​n ej stro​n y: Ben​n ett pró​bu​je na​wią​zać kon​takt z sio​strą, jego oj​ciec zmarł, a mat​ka chce zo​ba​czyć cór​kę, żeby jej po​wie​dzieć, co się sta​ło. Więc Hank idzie na uli​cę szu​kać Lucy, tyle że za​miast niej znaj​du​je Kit​ty Tre​a dwell. – W po​rząd​ku. – Ben​n ett po​wia​da, że ten list do Lucy zo​stał wy​sła​n y w sierp​n iu. Pa​mię​ta do​kład​n ie, po​nie​waż nie​dłu​go przed​tem ukoń​czył wy​dział pra​wa, a jego oj​ciec zmarł nie​daw​n o. Po​tem mówi nam, że wła​śnie roz​p o​czął pierw​szy rok sta​żu w kan​ce​la​rii Tre​a dwell–Pri​ce. – Ooo… – Eve​lyn ziew​n ę​ła prze​cią​gle. Wzię​ła do ręki dłu​go​p is i za​p i​sa​ła przy​bli​żo​n e daty. – Ben​n ett wi​dzi, że Kit​ty kur​wi się na uli​cy i po​sta​n a​wia, że wy​ko​rzy​sta tę wie​dzę pod​czas pra​cy w Tre​a dwell–Pri​ce? – Uśmiech​n ę​ła się lek​ko. – To fir​ma z ab​so​lut​n ie naj​wyż​szej pół​ki. Pra​ca tam może usta​wić cię na resz​tę ży​cia. We​dług mnie ten cwa​n iak z pew​n o​ścią po​sta​rał się wy​ko​rzy​stać tra​ge​dię wła​snej sio​stry, żeby wy​cią​gnąć z tego ja​kieś ko​rzy​ści. – Ra​cja. Eve​lyn opar​ła ple​cy o tył krze​sła. – Tyl​ko co to wszyst​ko ma wspól​n e​go z Jane Del​ray? I dla​cze​go Ben​n ett kła​mał przy iden​ty​fi​ka​cji zwłok? Co zy​sku​je na tym, że zo​sta​n ie po​twier​dzo​n a śmierć Lucy? Och! – Z pod​eks​cy​to​wa​n iem dziab​n ę​ła dłu​go​p i​sem po​wie​trze. – Ubez​p ie​cze​n ie! Pa​trzy​łam pod nie​wła​ści​wym ką​tem. Oczy​wi​ście Lucy nie mia​ła po​li​sy na ży​cie. Ben​n ett sam nam o tym po​wie​dział. Jego oj​ciec nie żyje, mat​ka też jest już le​d​wie cie​p ła, więc po​zo​sta​je po nich ma​ją​tek i po​li​sy, ja​kie ro​dzi​ce prze​p i​su​ją na dzie​ci. – Eve​lyn usia​dła pro​sto. – Może więc Ben​n ett chciał się zo​ba​czyć z Lucy, żeby na​kło​n ić ją do pod​p i​sa​n ia zrze​cze​n ia się spad​ku? To samo przy​tra​fi​ło się w ze​szłym roku jed​n e​mu z klien​tów Bil​la. Star​szy pan miał to​tal​n e kuku na mu​n iu, a dzie​ci na​mó​wi​ły go, żeby prze​p i​sał na nie cały ma​ją​tek. – Hank Ben​n ett zde​cy​do​wa​n ie spra​wił na mnie wra​że​n ie opor​tu​n i​sty. – Zresz​tą jaką mamy inną moż​li​wość? – py​ta​ła Eve​lyn. – Że Hank Ben​n ett za​mor​do​wał Jane Del​ray? Wi​dzia​ły​śmy go nie da​lej jak dwa dni temu. Miał ide​a l​n ie gład​kie ręce. Żad​nych za​cięć ani si​n ia​ków, któ​re by​ły​by do​wo​dem, że się z kimś bił. Aman​da przy​p o​mnia​ła so​bie o na​skór​ku pod pa​znok​cia​mi Jane Del​ray. – Jane so​lid​n ie po​dra​p a​ła swo​je​go na​p ast​n i​ka. My​ślisz, że Ben​n ett miał​by ja​kieś śla​dy na wierz​chu dło​n i, twa​rzy albo szyi? – No chy​ba, że po​dra​p a​ła mu ra​mio​n a. Albo klat​kę pier​sio​wą. Wi​dzia​łaś, że no​sił trzy​czę​ścio​wy gar​n i​tur? Cho​le​ra wie, co jest pod spodem… – Eve​lyn wy​dmu​cha​ła z ust po​wie​trze. – Oso​bi​ście nie wy​obra​żam so​bie, jak Hank Ben​n ett dusi pro​sty​tut​kę, a na​stęp​n ie zrzu​ca ją

z da​chu Te​chwo​od Ho​mes. A ty? Aman​da nie mia​ła po​ję​cia, do cze​go ten czło​wiek jest zdol​n y. – Po pro​stu mam złe prze​czu​cia, je​śli o nie​go cho​dzi. – Ja tak​że. Obie wpa​try​wa​ły się w ścia​n ę. Aman​da po​zwo​li​ła, by jej spoj​rze​n ie wę​dro​wa​ło swo​bod​nie, wy​do​by​wa​jąc wy​rwa​n e z kon​tek​stu na​zwi​ska. – Ju​ice po​wie​dział mi, że Kit​ty pod​n aj​mo​wa​ła swo​je miesz​ka​n ie in​n ym dziew​czy​n om. – Przy​p usz​czam, że odzie​dzi​czy​ła po swo​im ojcu smy​kał​kę do in​te​re​sów. – Na​stęp​n ym lo​gicz​n ym po​su​n ię​ciem po​win​n o być prze​słu​cha​n ie An​drew Tre​a dwel​la i Han​ka Ben​n et​ta. – No ja​sne, rów​n ie do​brze mo​że​my za​trze​p o​tać rącz​ka​mi i po​le​cieć na Księ​życ. – Więc może po​win​n y​śmy wró​cić do Treya Cal​la​ha​n a w Union Mis​sion. Ju​ice po​wie​dział, że on przy​jaź​n i się z fa​ce​tem, któ​ry pro​wa​dzi kuch​n ię z zu​p a​mi. Eve​lyn ze zdu​mie​n ia otwo​rzy​ła bu​zię. – Czy tyl​ko mi się zda​je, czy wszy​scy do​oko​ła kła​mią nam jak bure suki? – Kła​mią tak​że wte​dy, gdy prze​słu​chu​ją ich fa​ce​ci. Je​śli no​sisz od​zna​kę, mu​sisz się li​czyć z tym, że nikt nie po​wie ci praw​dy. 20 – No cóż, moim zda​n iem trze​ba za​wia​do​mić Bet​ty Frie​dan , że jed​n ak w koń​cu osią​gnę​ły​śmy coś w ro​dza​ju pa​ry​te​tu. Aman​da uśmiech​n ę​ła się. – Po​win​n y​śmy po​roz​ma​wiać z tym fa​ce​tem od kuch​n i z zu​p a​mi. – Po​cze​kaj, wciąż nie wie​my, kto jest kontr​wy​wia​dow​cą But​cha. Osta​tecz​n ie ktoś w Te​chwo​od zi​den​ty​fi​ko​wał Jane Del​ray jako Lucy Ben​n ett. Eve​lyn wy​ję​ła z szu​fla​dy czy​stą kart​kę pa​p ie​ru. – Okay, a więc ju​tro z sa​me​go rana: Union Mis​sion, kuch​n ia z zu​p a​mi, a po​tem Te​chwo​od, żeby po​ka​zać lu​dziom zdję​cia tych dziew​czyn. Jak my​ślisz, czy uda​ło​by się nam skom​bi​no​wać zdję​cie Han​ka Ben​n et​ta? – Po​stu​ka​ła dłu​go​p i​sem w blat. – Znam la​skę, któ​ra pra​cu​je w biu​rze wy​da​ją​cym pra​wa jaz​dy. Za​ło​żę się, że w ten spo​sób mo​że​my zdo​być zdję​cie. Aman​da po​p a​trzy​ła na przy​ja​ciół​kę. Ema​n o​wa​ła z niej ta sama mie​szan​ka pod​n ie​ce​n ia i zde​cy​do​wa​n ia, któ​rą Aman​da wy​czu​wa​ła przez cały ty​dzień. Coś spra​wia​ło, że pra​cu​jąc nad tą spra​wą, cał​kiem za​p o​mi​n a​ły o zwią​za​n ym z nią nie​bez​p ie​czeń​stwie. – Dwie oso​by ostrze​gły mnie dzi​siaj, że​bym się w to nie pa​ko​wa​ła – po​wie​dzia​ła na głos. – Lan​dry? – Ra​zem z nim trzy. Hol​ly Scott i De​ena Co​olid​ge. Obie mó​wi​ły, że to sza​leń​stwo z na​szej stro​n y. Eve​lyn za​gry​zła war​gi. Nie mu​sia​ła po​twier​dzać, że obie mia​ły ra​cję. – Czy na​p raw​dę chce​my to cią​gnąć? – spy​ta​ła Aman​da. Eve​lyn wpa​try​wa​ła się w nią bez sło​wa. To wy​star​czy​ło. Obie wie​dzia​ły, że po​win​n y prze​stać. Wie​dzia​ły, co jest staw​ką w tej grze. Nie tyl​ko ich po​sa​dy. Ich ży​cie. Ich przy​szłość. Je​śli zo​sta​n ą wy​rzu​co​n e z po​li​cji, nikt nig​dy ich nie za​trud​n i. Będą pa​ria​sa​mi. – Dziew​czę​ta – za​wo​łał Bill Mit​chell. – Ko​la​cja go​to​wa! Eve​lyn wsta​ła. Ści​snę​ła dłoń Aman​dy. – Uda​waj, że jest cu​dow​n ie, co​kol​wiek się zda​rzy. Aman​da nie wie​dzia​ła, czy Eve​lyn mówi o ko​la​cji przy​go​to​wa​n ej przez Bil​la, czy o ba​-

gnie, w któ​re obie wpa​ko​wa​ły się z wła​snej woli. Nie​mniej idąc za nią wzdłuż ko​ry​ta​rza, nie mo​gła nie czuć po​dzi​wu dla tej ko​bie​ty. Albo Eve​lyn była naj​bar​dziej ra​do​sną oso​bą, jaka cho​dzi​ła po tym świe​cie, albo umia​ła do​sko​n a​le wpro​wa​dzać lu​dzi w błąd. – Dro​gie pa​n ie. – Ken​n y stał obok od​twa​rza​cza hi-fi z pły​tą w ręku. – Na co ma​cie ocho​tę? Eve​lyn uśmiech​n ę​ła się. Po​szła pro​sto do kuch​n i, po​zo​sta​wia​jąc od​p o​wiedź Aman​dzie. – Sky​n yrd? Al​l​man Bro​thers? Clap​man? – pro​p o​n o​wał Ken​n y. Aman​da do​szła do wnio​sku, że rów​n ie do​brze może raz na za​wsze roz​wią​zać ten pro​blem. – Przy​kro mi to mó​wić, ale oso​bi​ście wolę Si​n a​trę. – Wiesz, że w ze​szłym roku wi​dzia​łem go w Ma​di​son Squ​a re Gar​den? – Ken​n y uśmiech​n ął się na wi​dok jej zdzi​wio​n ej miny. – Spe​cjal​n ie po​le​cia​łem do No​we​go Jor​ku, żeby zo​ba​czyć jego show. Sie​dzia​łem w trze​cim rzę​dzie. Wy​szedł na are​n ę jak praw​dzi​wy cham​p ion i śpie​wał ca​ły​mi go​dzi​n a​mi. Ken​n y po​grze​bał w pły​tach. – O, pro​szę bar​dzo. Po​ży​czy​łem to Bil​lo​wi pół roku temu, ale je​stem pe​wien, że na​wet na nią nie spoj​rzał. – Po​ka​zał Aman​dzie ob​wo​lu​tę. The Main Event, i to na żywo. – Ko​la​cja sty​gnie! – za​wo​łał Bill. Aman​da po​cze​ka​ła, aż Ken​n y na​sta​wi pły​tę. Z gło​śni​ków po​p ły​n ę​ły mięk​kie dźwię​ki uwer​tu​ry. Ken​n y po​dał Aman​dzie ra​mię i po​p ro​wa​dził ją do ja​dal​n i. Eve​lyn sie​dzia​ła na ko​la​n ach swo​je​go męża, któ​ry czu​le gła​dził ją po pu​p ie. Za​n im wsta​ła, ob​da​rzy​ła go po​ca​łun​kiem. – Aman​da, wino jest na​p raw​dę su​p er. – Po​cią​gnę​ła so​lid​n ie z kie​lisz​ka. – Nie masz po​wo​du się wsty​dzić. – Cie​szę się, że jest nie​złe. Mia​łam pa​skud​n e wra​że​n ie, że fa​cet w skle​p ie sta​ra się mnie zwo​dzić. – Je​stem pe​wien, że je​steś do​sko​n a​łym som​me​lie​rem. – Ken​n y pod​su​n ął jej krze​sło. Aman​da usia​dła, sta​wia​jąc to​reb​kę na pod​ło​dze. Po​czu​ła, jak dłoń Ken​n y’ego mu​snę​ła jej ra​mię, za​n im sam za​jął miej​sce na​p rze​ciw​ko bra​ta. Aman​da przy​trzy​ma​ła kie​li​szek przy ustach, jed​n o​cze​śnie wy​p usz​cza​jąc od​dech. – No i co, dziew​czy​n y? – spy​tał Bill. – Na ja​kim eta​p ie je​ste​ście? Czy po​wi​n ie​n em się bać, że wy​ta​p e​tu​je​cie cały dom tymi ko​lo​ro​wy​mi kar​tecz​ka​mi? – Moż​li​we. – Eve​lyn unio​sła brew, jed​n o​cze​śnie po​p i​ja​jąc ko​lej​n y łyk wina. – Wła​śnie do​szły​śmy do wnio​sku, że przy​p usz​czal​n ie wy​wa​lą nas za to z ro​bo​ty. – No to będę wię​cej cza​su spę​dzał z moją dziew​czyn​ką. – Bill nie wy​da​wał się ani tro​chę zde​n er​wo​wa​n y, kie​dy dziab​n ął wi​del​cem wy​su​szo​n y ka​wa​łek pie​cze​n i i po​ło​żył go na swo​im ta​le​rzu. – A co, za​czę​ły​ście py​sko​wać na po​tę​gę czy spra​wia​cie kło​p o​ty? A może jed​n o i dru​gie? Od​kro​ił świe​ży ka​wa​łek dla Aman​dy. – Po pro​stu za​mie​rza​my wy​cią​gnąć z pier​dla pew​n e​go czar​n u​cha – wy​ja​śni​ła Eve​lyn. Ken​n y wy​buch​n ął śmie​chem. – Za​wsze po​tra​fi​cie po​zy​skać so​bie przy​ja​ciół. – Nie żar​tu​ję – od​p ar​ła Eve​lyn. – Ten kon​kret​n y gość nosi ksy​wę Ju​ice. – Jak ten fut​bo​li​sta? – Bill na​lał do peł​n a kie​li​szek Aman​dy, a na​stęp​n ie uzu​p eł​n ił kie​li​-

szek Eve​lyn. – W sześć​dzi​sią​tym ósmym prze​biegł ty​siąc pięć​set pięć​dzie​siąt pieć me​trów. – Ty​siąc pięć​set sześć​dzie​siąt dwa – po​p ra​wił go Ken​n y. – W tym sto sie​dem​dzie​siąt je​den prze​ciw​ko Ohio w roz​gryw​kach Rose Bowl. – No to wy​p ij​my za fut​bol. – Bill wzniósł kie​li​szek. – Wy​p ij​my – po​wtó​rzył jak echo Ken​n y. Za​brzę​cza​ły kie​lisz​ki. Aman​da znów po​czu​ła, jak po jej cie​le roz​le​wa się fala cie​p ła. Nie zda​wa​ła so​bie spra​wy, jak bar​dzo jest spię​ta, do​p ó​ki wino nie po​mo​gło jej się roz​luź​n ić. – Ten Ju​ice al​fons po​czuł na​głą na​mięt​n ość do na​szej Aman​dy. – Eve​lyn spoj​rza​ła na nią po​n ad sto​łem i mru​gnę​ła szel​mow​sko. – Po​wie​dział jej, że świet​n ie wy​glą​da. – No cóż, w ta​kim ra​zie to by​stry chło​p ak. – Ken​n y tak​że mru​gnął do Aman​dy. Szyb​ko wy​p i​ła spo​ry łyk wina, żeby po​kryć swo​je zmie​sza​n ie. – To al​fons – wy​ja​śni​ła Eve​lyn. – Spo​tka​ły​śmy go w ze​szłym ty​go​dniu w Te​chwo​od Ho​mes. Aman​da mia​ła wra​że​n ie, że ser​ce w niej za​mie​ra, ale Eve​lyn pa​p la​ła da​lej. – Ma pod opie​ką wy​łącz​n ie bia​łe ko​bie​ty. – Mój ulu​bio​n y ga​tu​n ek. – Bill uzu​p eł​n ił kie​li​szek Aman​dy. Nie zda​wa​ła so​bie spra​wy, że tak szyb​ko wy​p i​ła po​p rzed​n i. Spoj​rza​ła na swój ta​lerz; wa​rzy​wa naj​wy​raź​n iej były za​mar​z​nię​te, a mię​so roz​go​to​wa​n e. Na​wet cia​sto w ro​la​dzie było przy​p a​lo​n e na brze​gach. – Ta pro​sty​tut​ka, Jane… – Eve​lyn prze​wró​ci​ła oczy​ma. – Jej miesz​ka​n ie trud​n o było na​zwać wzo​rem po​rząd​ku. Coś ty po​wie​dzia​ła, Aman​do? „Chy​ba po​szu​kam po​p rzed​n ich wy​dań «Good Ho​use​ke​eping»”? Pa​n o​wie za​śmia​li się, a Eve​lyn kon​ty​n u​owa​ła opo​wieść. – Kon​takt z nią to był ab​so​lut​n y hor​ror. Aman​da zno​wu po​cią​gnę​ła z kie​lisz​ka, któ​ry przez cały czas trzy​ma​ła przy​tu​lo​n y do pier​si, słu​cha​jąc, jak Eve​lyn opi​su​je miesz​ka​n ie w Te​chwo​od i py​ska​tą dziw​kę, któ​rą tam za​sta​ły. Wszy​scy wy​buch​n ę​li śmie​chem, kie​dy pa​ro​dio​wa​ła pro​stac​ki ak​cent Jane Del​ray. W spo​so​bie opo​wia​da​n ia Eve​lyn było coś, co spra​wia​ło, że ta hi​sto​ria wy​da​wa​ła się ra​czej za​baw​na niż prze​ra​ża​ją​ca. Rów​n ie do​brze mo​gło cho​dzić o ja​kąś in​try​gę w se​ria​lu ko​me​dio​wym, gdzie dwie zu​cho​wa​te pan​n i​ce wty​ka​ją nos w nie swo​je spra​wy, a po​tem mu​szą zwie​wać, ale wszyst​ko do​brze się koń​czy. – Wyj​ście z le​wej stro​n y sce​n y – po​wie​dzia​ła. Wszy​scy zno​wu ryk​n ę​li śmie​chem, choć śmiech Eve​lyn nie brzmiał cał​kiem szcze​rze. Aman​da uj​rza​ła, jak jej przy​ja​ciół​ka szar​p ie koń​ce wło​sów. Bill wy​cią​gnął rękę i czu​le klep​n ął ją po dło​n i. – Zo​ba​czysz, że nie​dłu​go bę​dziesz cał​kiem łysa. – Czy cięż​ko ci było ob​ciąć wło​sy? – spy​ta​ła Aman​da. Eve​lyn wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. Naj​wy​raź​n iej tak, ale sta​ra​ła się tego nie oka​zać. – No wiesz, po uro​dze​n iu Zeke’a nie mia​łam na to cza​su. Wino do​da​ło Aman​dzie od​wa​gi. Od​wró​ci​ła się do Bil​la. – A ty? Nie mia​łeś nic prze​ciw​ko temu? Bill ujął dłoń żony. – Je​śli moja uko​cha​n a była za​do​wo​lo​n a… – od​p arł. – Ry​cza​łam jak głu​p ia przez całą go​dzi​n ę – za​p ew​n i​ła Eve​lyn.

– Wy​da​je mi się, że ra​czej oko​ło sze​ściu – spro​sto​wał. – Zresz​tą mnie się po​do​ba. – Bar​dzo mod​n a fry​zu​ra – do​rzu​cił Ken​n y. – Ale dłu​gie wło​sy też są faj​n e. Aman​da po​gła​dzi​ła się po wło​sach. Były dużo gor​sze niż Eve​lyn. – Cze​mu ich nie roz​p u​ścisz? Ta pro​p o​zy​cja wy​szła od Ken​n y’ego. Aman​da była za​rów​n o za​sko​czo​n a, jak i głę​bo​ko za​wsty​dzo​n a. Jed​n o​cze​śnie znaj​do​wa​ła się w sta​n ie bli​skim kom​p let​n e​go upi​cia, co za​p ew​n e było po​wo​dem, że speł​n i​ła jego ży​cze​n ie. Bez sło​wa wy​cią​ga​ła z wło​sów ko​lej​n e szpil​ki, jed​n o​cze​śnie li​cząc, ile ich jest. Pięć, sześć, sie​dem… W su​mie było osiem, plus la​kier do wło​sów, któ​ry od razu skle​ił jej pal​ce. Wło​sy opa​dły mięk​ko, się​ga​jąc do po​ło​wy ple​ców. Aman​da przy​ci​n a​ła je tyl​ko raz w roku. No​si​ła roz​p usz​czo​n e je​dy​n ie w zi​mie, no i nocą, kie​dy zo​sta​wa​ła sama. – Je​steś taka ład​n a – wes​tchnę​ła Eve​lyn. Aman​da skoń​czy​ła wino. Czu​ła, że krę​ci jej się w gło​wie. Po​win​n a była zjeść przy​n ajm​niej ro​la​dę, żeby wol​n iej przy​swa​jać al​ko​hol, ale nie mia​ła ocho​ty słu​chać od​gło​sów wła​sne​go żu​cia. W po​ko​ju było cał​kiem ci​cho, je​śli nie li​czyć mu​zy​ki. Si​n a​tra śpie​wał wła​śnie Au​tumn in New York. Bill wziął ze sto​łu bu​tel​kę i na​lał wszyst​kim do peł​n a. Aman​da po​my​śla​ła, żeby za​kryć kie​li​szek dło​n ią, lecz nie mia​ła siły się ru​szyć. W kuch​n i za​brzę​czał te​le​fon. Eve​lyn drgnę​ła. – Chry​ste, kto może dzwo​n ić o tak póź​n ej po​rze? Aman​da za nic nie chcia​ła zo​stać sama w ja​dal​n i. Reszt​ką sił po​wlo​kła się za Eve​lyn do kuch​n i. – Re​zy​den​cja pań​stwa Mit​chell. Aman​da od​rzu​ci​ła do tyłu wło​sy, zwi​ja​jąc je w ko​ro​n ę. Po ko​lei wty​ka​ła wszyst​kie szpil​ki, zda​jąc so​bie spra​wę, jak nie​zdar​n e są jej ru​chy. Za dużo wina, po​my​śla​ła. Za dużo uprzej​mo​ści. – Gdzie? – za​p y​ta​ła Eve​lyn. Prze​cią​gnę​ła sznur od te​le​fo​n u w po​p rzek kuch​n i, żeby wy​cią​gnąć z szu​fla​dy kart​kę pa​p ie​ru i coś do pi​sa​n ia. – Po​wtórz jesz​cze raz. – Po​spiesz​n ie ba​zgra​ła coś na kart​ce. – I kie​dy to było? Wy​da​ła kil​ka po​mru​ków, któ​re za​p ew​n e mia​ły za​chę​cić roz​mów​cę do kon​ty​n u​owa​n ia wy​p o​wie​dzi, aż w koń​cu po​wie​dzia​ła, że za​raz tam bę​dzie, i roz​łą​czy​ła się. – Do​kąd się wy​bie​rasz? – Aman​da wspie​ra​ła się na dło​n i opar​tej o blat ku​chen​n y. Wino za​ma​ry​n o​wa​ło jej mózg. – Kto dzwo​n ił? – De​ena Co​olid​ge – wy​ja​śni​ła Eve​lyn, skła​da​jąc kart​kę na pół. – Wła​śnie zna​le​zio​n o ko​lej​n e cia​ło. Aman​da po​czu​ła, jak w mgnie​n iu oka wra​ca jej ostrość wi​dze​n ia. – Czy​je? – Na ra​zie nie wie​dzą. Blon​dyn​ka, szczu​p ła, ład​n a… – Brzmi zna​jo​mo. – Zna​leź​li ją w Te​chwo​od Ho​mes. Eve​lyn po​p chnę​ła wa​ha​dło​we drzwi pro​wa​dzą​ce do ja​dal​n i. – Sor​ry, chło​p a​ki, ale my mu​si​my le​cieć. Bill uśmiech​n ął się do niej. – Po​wiedz ra​czej, że chcesz się wy​krę​cić od zmy​wa​n ia na​czyń.

– Po​zmy​wam rano. Wy​mie​n i​li spoj​rze​n ia i Aman​da zda​ła so​bie spra​wę, że Bill Mit​chell wca​le nie jest tak na​iw​n y, jak jej się z po​cząt​ku zda​wa​ło. Tak samo jak Aman​da po​tra​fił przej​rzeć na wy​lot dow​cip​n e tek​sty swo​jej żony. Pod​n iósł kie​li​szek w ge​ście to​a ​stu. – Będę na cie​bie cze​kał, ko​cha​n ie. Eve​lyn chwy​ci​ła to​reb​kę Aman​dy, za​n im pu​ści​ła wa​ha​dło​we drzwi. – Je​stem pi​ja​n a jak świ​n ia – mruk​n ę​ła. – Mam na​dzie​ję, że nie skoń​czy​my tej jaz​dy w ja​kimś po​to​ku. – Ja po​p ro​wa​dzę – za​p ro​p o​n o​wa​ła Aman​da, wy​cho​dząc za nią przez ku​chen​n e drzwi. Za​miast do sa​mo​cho​du, Eve​lyn skie​ro​wa​ła się do szo​p y. Pa​n o​wie skoń​czy​li już pra​cę, je​śli nie li​czyć ma​lo​wa​n ia ścian. Eve​lyn prze​su​n ę​ła ręką po fra​mu​dze i zna​la​zła klucz. Po​tem po​cią​gnę​ła za łań​cu​szek, żeby włą​czyć świa​tło. Do pod​ło​gi był przy​mo​co​wa​n y sejf. Eve​lyn mu​sia​ła trzy razy wstu​ki​wać kom​bi​n a​cję cyfr, za​n im uda​ło jej się go otwo​rzyć. – Zda​je mi się, że we czwór​kę opróż​n i​li​śmy całą bu​tel​kę. – Dla​cze​go De​ena dzwo​n i​ła aku​rat do cie​bie? – Bo ją pro​si​łam, żeby dała mi znać, je​śli coś się wy​da​rzy. Eve​lyn wy​ję​ła re​wol​wer, spraw​dzi​ła, czy w cy​lin​drze jest amu​n i​cja, a na​stęp​n ie za​trza​snę​ła ma​ga​zy​n ek. Za​bra​ła jesz​cze do​dat​ko​we na​bo​je i za​mknę​ła sejf. – Je​dzie​my. – My​ślisz, że to bę​dzie ci po​trzeb​n e? Eve​lyn wło​ży​ła re​wol​wer do to​reb​ki. – Już nig​dy bez tego nie wyj​dę z domu – za​p ew​n i​ła. Pod​n o​sząc się z pod​ło​gi, mu​sia​ła się chwy​cić za brzeg pół​ki. Na mo​ment za​mknę​ła oczy, żeby od​zy​skać rów​n o​wa​gę. – Chy​ba obu nam wle​p ią man​dat za pro​wa​dze​n ie po pi​ja​ku – mruk​n ę​ła. – Tyle, że to ra​czej nie po​mo​że nam wy​trzeź​wieć. Eve​lyn wy​łą​czy​ła świa​tło i za​mknę​ła drzwi. Idąc do sa​mo​cho​du, Aman​da kil​ka razy głę​bo​ko na​bra​ła po​wie​trza, żeby tro​chę roz​ja​śni​ło jej się w gło​wie. – Wiesz, że to ozna​cza, że Ju​ice tego nie zro​bił? – po​wie​dzia​ła Eve​lyn. – Czy na​p raw​dę uwa​ża​ły​śmy, że to jego ro​bo​ta? – Nie, ale te​raz tak​że oni będą o tym wie​dzieć. Aman​da z tru​dem wgra​mo​li​ła się do sa​mo​cho​du. Rzu​ci​ła to​reb​kę na tyl​n e sie​dze​n ie i cze​ka​ła, aż Eve​lyn usią​dzie na miej​scu pa​sa​że​ra. Po​dróż do Te​chwo​od nie trwa​ła dłu​go, zwłasz​cza o ósmej wie​czo​rem. Na uli​cach pra​wie nie było ru​chu. Je​dy​n y​mi ludź​mi, któ​rzy po zmro​ku krę​ci​li się po Atlan​cie, byli ci, któ​rzy ab​so​lut​n ie nie mie​li w tym żad​n e​go in​te​re​su. To na​wet do​brze, bio​rąc pod uwa​gę stan upo​je​n ia al​ko​ho​lo​we​go, w ja​kim znaj​do​wa​ła się Aman​da. Je​śli przy​p ad​kiem po​trą​ci ja​kie​goś prze​chod​n ia, praw​do​p o​dob​n ie nikt się tym nie za​in​te​re​su​je. Świa​tła na skrzy​żo​wa​n iu mru​ga​ły na żół​to, kie​dy je​cha​ła wzdłuż Pied​mont Road. Wzię​ła stro​my za​kręt, wjeż​dża​jąc w Czter​n a​stą Uli​cę, a na​stęp​n ie zwol​n i​ła przed na​stęp​n y​mi mi​ga​ją​cy​mi świa​tła​mi, za​n im skrę​ci​ła w lewo w Pe​a ch​tree. Ko​lej​n y za​kręt, tym ra​zem w pra​wo, w North. Je​cha​ła tą samą tra​są, któ​rą po​ko​n y​wa​ły ty​dzień temu: obok Var​si​ty, nad mię​dzy​sta​n o​wą au​to​stra​dą, w lewo w Te​chwo​od Dri​ve, a po​tem pro​sto, w samo pie​kło osie​dla.

Kil​ka po​li​cyj​n ych ra​dio​wo​zów blo​ko​wa​ło dro​gę do po​bo​cza, na któ​rym zwy​kle par​ko​wa​ły auto. Aman​da za​trzy​ma​ła się za zna​jo​mym ply​mo​uthem fury. Prze​cho​dząc obok, rzu​ci​ła okiem do wnę​trza sa​mo​cho​du. Na​p o​czę​te pacz​ki pa​p ie​ro​sów, na wpół opróż​n io​n a flasz​ka John​n y’ego Wal​ke​ra, zgnie​cio​n e pusz​ki po pi​wie… Aman​da po​szła za Eve​lyn w kie​run​ku bu​dyn​ków. Znów, po​dob​n ie jak wte​dy, uj​rza​ła Ric​ka Lan​dry’ego, któ​ry stał na sa​mym środ​ku po​dwór​ka z rę​ko​ma opar​ty​mi na bio​drach. Na wi​dok Aman​dy i Eve​lyn jego twarz wy​krzy​wił gniew. – Co mam z wami zro​bić, cho​ler​n e dziw​ki? Przy​p ier​do​lić wam czy jak? Wy​glą​dał, jak​by na​p raw​dę był go​tów to zro​bić, ale De​ena Co​olid​ge zdą​ży​ła go po​wstrzy​mać. – Je​ste​ście go​to​wi? Lan​dry spoj​rzał na nią z wście​kło​ścią. – Nikt tu​taj nie pro​sił o wspar​cie, złot​ko. De​ena wy​p ię​ła pierś. – Za​bie​raj stąd swój tłu​sty ty​łek, za​n im szep​n ę Reg​gie​mu parę słów na twój te​mat. Lan​dry pró​bo​wał wbić ją wzro​kiem w zie​mię, ale De​ena, choć była przy​n ajm​n iej o trzy​dzie​ści cen​ty​me​trów od nie​go niż​sza, nie dała się za​stra​szyć. Lan​dry w koń​cu się wy​co​fał i mru​cząc pod no​sem mało po​chleb​n e epi​te​ty na te​mat wszę​do​byl​skich bab, od​szedł cięż​kim kro​kiem. – Za​sta​n a​wia​cie się, co on i Butch tu​taj ro​bią, sko​ro obaj byli dziś na dzien​n ej zmia​n ie? Bo ja tak – zwró​ci​ła się do nich De​ena. Aman​da po​p a​trzy​ła na Eve​lyn, któ​ra bez sło​wa ski​n ę​ła gło​wą. Fak​tycz​n ie, to wy​da​wa​ło się dziw​n e. – Pete jest w środ​ku przy zwło​kach, ale chcia​ła​bym, że​by​ście naj​p ierw z kimś po​ga​da​ły – po​wie​dzia​ła De​ena. Żad​n a z nich nie ode​zwa​ła się, kie​dy szły za De​eną do wnę​trza bu​dyn​ku. Na ko​ry​ta​rzu tło​czy​ły się ko​bie​ty w po​dom​kach i dzie​ci w pi​ża​mach. Na ich twa​rzach ma​lo​wa​ła się ostroż​n ość i prze​strach. Pew​n ie zdą​ży​li uło​żyć się do snu, kie​dy przed dom za​je​cha​ły po​li​cyj​n e wozy. Drzwi do wszyst​kich miesz​kań sta​ły otwo​rem, a ich wnę​trza wy​p eł​n iał blask mi​ga​ją​cych ko​gu​tów. Wcho​dząc za De​eną co​raz da​lej w głąb bu​dyn​ku, Aman​da do​sko​n a​le zda​wa​ła so​bie spra​wę, że ona i Eve​lyn są tu​taj je​dy​n y​mi bia​ły​mi twa​rza​mi. Tyl​ko jed​n e drzwi na par​te​rze po​zo​sta​ły za​mknię​te. De​ena za​p u​ka​ła. Po​cze​ka​ły, aż łań​cuch zo​sta​n ie od​su​n ię​ty, a gał​ka za​suw​ki prze​krę​co​n a. Sta​ra ko​bie​ta, któ​ra otwo​rzy​ła drzwi, mia​ła na so​bie czar​n ą spód​n i​cę i ża​kiet. Jej bia​ła bluz​ka była szorst​ka od kroch​ma​lu. Na gło​wie no​si​ła czar​n y ka​p e​lusz z wo​a l​ką, któ​ra się​ga​ła jej do brwi. – Cze​mu ubra​ła się pani jak do ko​ścio​ła, Miss Lula? – za​p y​ta​ła De​ena. – Po​wie​dzia​łam prze​cież, że te dziew​czy​n y chcą tyl​ko po​roz​ma​wiać. Nie mają za​mia​ru za​wlec pani do wię​zie​n ia. Sta​ra ko​bie​ta wpa​try​wa​ła się w pod​ło​gę. Obec​n ość po​li​cjan​tek bu​dzi​ła w niej strach, to było oczy​wi​ste. Na​wet kie​dy od​su​n ę​ła się, żeby wpu​ścić je do środ​ka, wi​dać było, że robi to pod przy​mu​sem. Wcho​dząc do jej miesz​ka​n ia, Aman​da czu​ła głę​bo​ki wstyd. – Skar​bie, może zro​bi nam pani her​bat​kę, co? – za​su​ge​ro​wa​ła De​ena. Miss Lula ski​n ę​ła gło​wą i skie​ro​wa​ła się do są​sied​n ie​go po​miesz​cze​n ia. De​ena wska​za​ła czy​stą sofę, obi​tą ja​sno​żół​tym ma​te​ria​łem. Je​dy​n e znaj​du​ją​ce się w po​ko​ju krze​sło usta​wio​-

ne było przed ma​łym te​le​wi​zor​kiem i na​kry​te po​fał​do​wa​n ą na​rzu​tą, ozdo​bio​n ą ko​ron​ka​mi. Na sto​li​ku le​ża​ła ster​ta sta​ran​n ie uło​żo​n ych cza​so​p ism. Dy​wa​n ik na pod​ło​dze tak​że wy​glą​dał cał​kiem schlud​n ie. Na dwóch prze​ciw​le​głych ścia​n ach wi​sia​ły por​tre​ty Mar​ti​n a Lu​the​ra Kin​ga ju​n io​ra oraz Jac​ka Ken​n e​dy’ego. W ką​tach nie było pa​ję​czyn i na​wet smród, któ​rym na​siąkł cały bu​dy​n ek, ja​kimś cu​dem nie zdo​łał tu​taj prze​n ik​n ąć. Mimo to ani Aman​da, ani Eve​lyn nie ośmie​li​ły się usiąść. Zbyt do​brze pa​mię​ta​ły, gdzie się znaj​du​ją. Na​wet je​śli to miesz​kan​ko rze​czy​wi​ście było bez ska​zy, to jed​n ak ota​czał je wszech​obec​n y brud. Rów​n ie do​brze moż​n a prze​cią​gnąć przez błot​n i​stą ka​łu​żę czy​ściut​kie prze​ście​ra​dło i ocze​ki​wać, że po​zo​sta​n ie nie​tknię​te. Usły​sza​ły z kuch​n i gwizd czaj​n i​ka. De​ena wy​da​wa​ła się bar​dzo sta​n ow​cza. – Le​p iej, że​by​ście gdzieś po​sa​dzi​ły te swo​je bia​łe ty​łecz​ki, za​n im ona tu wró​ci. Mó​wiąc to, za​ję​ła miej​sce na krze​śle przy te​le​wi​zo​rze. Eve​lyn z ocią​ga​n iem przy​cup​n ę​ła na brze​gu sofy. Aman​da przy​łą​czy​ła się do niej, ści​ska​jąc le​żą​cą na ko​la​n ach to​reb​kę. Obie sie​dzia​ły na sa​mym brzeż​ku po​du​szek – nie z oba​wy ubru​dze​n ia, lecz dla​te​go, że były na służ​bie. Do​brze wie​dzia​ły, że no​sze​n ie służ​bo​we​go pasa unie​moż​li​wia wy​god​n e opar​cie. – Kto za​wia​do​mił o zna​le​zie​n iu cia​ła? – spy​ta​ła Aman​da. De​ena ski​n ę​ła w kie​run​ku kuch​n i. – Wła​śnie Miss Lula. Miesz​ka tu​taj od cza​sów, gdy bu​do​wa​n o to osie​dle. Zo​sta​ła prze​n ie​sio​n a z But​ter​milk. – Dla​cze​go uwa​ża​ła, że przy​szły​śmy ją aresz​to​wać? – Po​n ie​waż je​ste​ście bia​łe i no​si​cie od​zna​ki. – Ale wcze​śniej na ni​kim tu​taj nie ro​bi​ło to wra​że​n ia – wy​mam​ro​ta​ła Eve​lyn. Miss Lula wró​ci​ła. Zdą​ży​ła zdjąć ka​p e​lusz, uka​zu​jąc skry​wa​n ą do​tąd bu​rzę cał​kiem bia​łych wło​sów. Por​ce​la​n o​we fi​li​żan​ki i ta​le​rzy​ki grze​cho​ta​ły, kie​dy Miss Lula wno​si​ła srebr​n ą tacę do sa​lo​n u. Aman​da in​stynk​tow​n ie wsta​ła, żeby jej po​móc. Taca była cięż​ka, więc po​mo​gła usta​wić ją na sto​li​ku do kawy. De​ena zwol​n i​ła krze​sło, ustę​p u​jąc miej​sca star​szej pani. To był z jej stro​n y spryt​n y wy​bieg. Pod​n o​sząc się, prze​su​n ę​ła ręką po pu​p ie, praw​do​po​dob​n ie szu​ka​jąc in​sek​tów. Za jej ple​ca​mi po ścia​n ie wspi​n ał się do​rod​n y ka​ra​luch. De​ena za​drża​ła z obrzy​dze​n ia. – Czy ma​cie pa​n ie ocho​tę na cia​stecz​ka? – spy​ta​ła Miss Lula. Jej głos brzmiał za​ska​ku​ją​co szla​chet​n ie. Nie​mal moż​n a było w nim od​n a​leźć ślad an​giel​skie​go ak​cen​tu, po​dob​n ie jak u Leny Hor​n e. – Dzię​ku​je​my, ale nie – od​p o​wie​dzia​ła Eve​lyn. – Wła​śnie zja​dły​śmy ko​la​cję. Się​gnę​ła po im​bryk z her​ba​tą. – Mogę? Miss Lula ski​n ę​ła gło​wą. Aman​da ob​ser​wo​wa​ła, jak Eve​lyn na​le​wa her​ba​tę do czte​rech fi​li​ża​n ek. To było naj​dziw​n iej​sze przed​się​wzię​cie, w ja​kim kie​dy​kol​wiek bra​ła udział. Nig​dy do​tąd nie była go​ściem w domu oso​by o czar​n ym ko​lo​rze skó​ry. Zwy​kle pod​czas wi​zy​ty sta​wia​ła so​bie za cel wejść i wyjść jak naj​szyb​ciej. Czu​ła, jak​by zna​la​zła się w jed​n ym ze ske​czów Ca​rol Bur​n ett, bę​dą​cych bar​dziej spo​łecz​n ym ko​men​ta​rzem niż czy​stą za​ba​wą. – Miss Lula w prze​szło​ści była na​uczy​ciel​ką w mu​rzyń​skiej szko​le w Ben​son – wy​ja​śni​ła De​ena. – Moja mama tak​że była na​uczy​ciel​ką – oświad​czy​ła Aman​da. – W szko​le pod​sta​wo​wej.

– To też było moje te​ry​to​rium – od​p o​wie​dzia​ła Miss Lula. Wzię​ła od Eve​lyn fi​li​żan​kę i spode​czek. Jej ręce były sta​re, ko​stecz​ki na​p uch​n ię​te. Na dło​n iach wid​n ia​ły sza​re śla​dy po​p io​łu. Wy​dę​ła usta i dmu​cha​ła na her​ba​tę, żeby ją ostu​dzić. Eve​lyn ob​słu​ży​ła De​enę, a na​stęp​n ie Aman​dę. – Dzię​ku​ję. Aman​da czu​ła, jak go​rą​co prze​n i​ka przez por​ce​la​n ę, ale i tak wy​p i​ła her​ba​tę, w na​dziei, że te​ina po​mo​że zni​we​lo​wać dzia​ła​n ie wina. Spoj​rza​ła na por​tret Ken​n e​dy’ego i znaj​du​ją​cą się na​p rze​ciw po​do​bi​znę Kin​ga, a po​tem jesz​cze raz ro​zej​rza​ła po schlud​n ym miesz​kan​ku, któ​re Miss Lula na​zy​wa​ła do​mem. Kie​dy Aman​da pra​co​wa​ła jesz​cze w pa​tro​lach, nie​któ​rzy męż​czyź​n i ro​bi​li so​bie za​ba​wę z ter​ro​ry​zo​wa​n ia ta​kich star​szych lu​dzi. Pod​jeż​dża​li do nich od tyłu na uli​cy i ce​lo​wo strze​la​li z gaź​n i​ka. Sta​rusz​ko​wie rzu​ca​li tor​by z za​ku​p a​mi. Wy​rzu​ca​li w po​wie​trze ręce. Więk​szość pa​da​ła na chod​n ik. Wy​strzał z gaź​n i​ka do złu​dze​n ia przy​p o​mi​n ał wy​strzał z pi​sto​le​tu. – No więc… – De​ena po​cze​ka​ła, aż wszy​scy wy​p i​ją her​ba​tę. – Miss Lula, czy by​ła​by pani tak do​bra po​wtó​rzyć tym pa​n iom to, co mi pani po​wie​dzia​ła? Star​sza pani znów opu​ści​ła oczy. Naj​wy​raź​n iej była moc​n o za​n ie​p o​ko​jo​n a. – Usły​sza​łam ja​kieś za​mie​sza​n ie z tyłu bu​dyn​ku. Aman​da zda​ła so​bie spra​wę, że okna miesz​ka​n ia wy​cho​dzą na tył domu. To było to samo miej​sce, w któ​rym trzy dni wcze​śniej zna​le​zio​n o cia​ło Jane Del​ray. Miss Lula mó​wi​ła da​lej. – Wyj​rza​łam przez okno i zo​ba​czy​łam, że tam leży ja​kaś dziew​czy​n a. Naj​wy​raź​n iej już nie żyła. – Miss Lula po​krę​ci​ła gło​wą. – Okrop​n y wi​dok. Nie​waż​n e, jak bar​dzo zgrze​szy​ły, nikt nie za​słu​gu​je na taki los. – Czy tam z tyłu był ktoś jesz​cze? – za​p y​ta​ła Eve​lyn. – O ile zdą​ży​łam się zo​rien​to​wać, to nie. – Czy pani wie, co to był za ha​łas? Mam na my​śli ten, któ​ry skło​n ił pa​n ią do wyj​rze​n ia przez okno? Może trzask tyl​n ych drzwi, któ​re ktoś otwo​rzył z hu​kiem? Nie wy​da​wa​ła się pew​n a, ale w koń​cu ski​n ę​ła gło​wą, jak​by to było je​dy​n e sen​sow​n e wy​tłu​ma​cze​n ie. – Czy zwró​ci​ła pani uwa​gę na ko​goś po​dej​rza​n e​go, kto krę​cił się po oko​li​cy? – Nikt nie wy​da​wał mi się bar​dziej po​dej​rza​n y niż zwy​kle. Więk​szość tych dziew​czyn przyj​mu​je wie​czo​ra​mi klien​tów, a oni ra​czej wcho​dzą tyl​n ym wej​ściem. To mia​ło sens. Za​p ew​n e ża​den z tych pa​n ów nie chciał​by być tu wi​dzia​n y. – Czy roz​p o​zna​ła pani tę dziew​czy​n ę? – spy​ta​ła Aman​da. – Miesz​ka na ostat​n im pię​trze. Nie wiem, jak się na​zy​wa. Ale od sa​me​go po​cząt​ku mó​wi​łam, że nie po​win​n o się po​zwa​lać, żeby te dziew​czy​n y tu​taj miesz​ka​ły. – Po​n ie​waż są pro​sty​tut​ka​mi, a nie dla​te​go, że są bia​łe – wy​ja​śni​ła De​ena. – Prze​n o​si​ły się z biz​n e​sem poza miesz​ka​n ia – po​wie​dzia​ła Miss Lula. – To nie​zgod​n e z prze​p i​sa​mi osie​dla. Eve​lyn od​sta​wi​ła fi​li​żan​kę. – Czy wi​dy​wa​ła pani któ​re​goś z tych klien​tów? – Od cza​su do cza​su. Jak już mó​wi​łam, więk​szość wcho​dzi​ła tyl​n y​mi drzwia​mi. Zwłasz​cza bia​li męż​czyź​n i. – Więc ich klien​ta​mi byli i bia​li, i czar​n i męż​czyź​n i?

– Czę​sto je​den przy​cho​dził za​raz po dru​gim. Za​mil​kły na chwi​lę, jak​by roz​wa​ża​ły to oświad​cze​n ie. W koń​cu Eve​lyn za​da​ła na​stęp​n e py​ta​n ie. – Ile ko​biet miesz​ka tam na gó​rze? – Na po​cząt​ku była tyl​ko jed​n a. Bar​dzo mło​da. Mó​wi​ła, że ma na imię Kit​ty. Wy​da​wa​ła się cał​kiem miła. Da​wa​ła dzie​cia​kom cu​kier​ki, na co się zga​dza​li​śmy, do​p ó​ki nie wy​szło na jaw, co ona tam na gó​rze robi. – A po​tem? – Po​tem wpro​wa​dzi​ła się na​stęp​n a ko​bie​ta. To było przy​n ajm​n iej pół​to​ra roku temu. Ta dru​ga dziew​czy​n a też była bia​ła. Wy​glą​da​ła bar​dzo po​dob​n ie do Kit​ty. Nig​dy nie do​wie​dzia​łam się, jak mia​ła na imię. Jej klien​ci nie byli już tak dys​kret​n i. – Czy to wła​śnie tę dziew​czy​n ę wi​dzia​ła pani przez okno dziś w nocy? Kit​ty? – Nie, to była ta trze​cia. Już od ja​kie​goś cza​su nie wi​dy​wa​łam Kit​ty. Tak samo jak tej dru​giej. Te dziew​czy​n y czę​sto się prze​n o​szą. – Za​mil​kła, a po​tem do​da​ła: – Niech Pan im po​mo​że. To bar​dzo cięż​ka dro​ga, któ​rą wy​bra​ły. Aman​da przy​p o​mnia​ła so​bie o pra​wach jaz​dy, któ​re wsa​dzi​ła do to​reb​ki. Roz​p ię​ła su​wak i wy​ję​ła do​ku​men​ty. – Czy po​zna​je pani któ​rąś z tych dziew​czyn? Sta​ra ko​bie​ta wzię​ła do ręki pra​wa jaz​dy. Jej oku​la​ry do czy​ta​n ia le​ża​ły na sto​li​ku, na wierz​chu do​brze wy​czy​ta​n ej Bi​blii. Przy​glą​da​ły się, jak Miss Lula roz​kła​da oku​la​ry, jak je wsu​wa na nos. Po​tem uważ​n ie oglą​da​ła wszyst​kie do​ku​men​ty, po​świę​ca​jąc uwa​gę każ​dej dziew​czy​n ie. – To ta – po​wie​dzia​ła, wyj​mu​jąc pra​wo jaz​dy wy​sta​wio​n e na na​zwi​sko Ka​the​ryn Tre​adwell. – To jest Kit​ty, ale są​dzę, że wy to już wie​cie. Aman​da pod​ję​ła roz​mo​wę. – Do​sta​ły​śmy in​for​ma​cję, że Kit​ty pod​n aj​mo​wa​ła swo​je miesz​ka​n ie in​n ym dziew​czy​n om. – Tak, to by się zga​dza​ło. – Czy pani kie​dy​kol​wiek z nią roz​ma​wia​ła? – Raz. Mia​łam wra​że​n ie, że uwa​ża się za ko​goś lep​sze​go od resz​ty. Naj​wy​raź​n iej jej oj​ciec ma ja​kieś po​li​tycz​n e ko​n ek​sje. – Sama o tym pani po​wie​dzia​ła? – spy​ta​ła Eve​lyn. – Kit​ty mó​wi​ła, kim jest jej oj​ciec? – Może się nie roz​ga​dy​wa​ła, ale tak. Ja​sno dała mi do zro​zu​mie​n ia, że nie na​le​ży do tego śro​do​wi​ska. Ale czy ktoś z nas na​le​ży? Aman​da nie po​tra​fi​ła od​p o​wie​dzieć na to py​ta​n ie. – Czy inne dziew​czy​n y też wy​da​ją się pani zna​jo​me? Sta​ra ko​bie​ta jesz​cze raz obej​rza​ła zdję​cia. Pod​n io​sła do​ku​ment na​le​żą​cy do Jane Del​ray. – Typ przy​cho​dzą​cych tu​taj męż​czyzn nie​co się zmie​n ił, kie​dy tu miesz​ka​ła ta dziew​czy​na… Nie była tak wy​bred​n a jak tam​ta… – Wy​cią​gnę​ła pra​wo jaz​dy Mary Hal​ston. – Ta z ko​lei mia​ła mnó​stwo sta​łych klien​tów, choć we​dług mnie ża​den z nich nie za​słu​gi​wał na mia​n o dżen​tel​me​n a. To wła​śnie tę dziew​czy​n ę wi​dzia​łam przy tyl​n ym wej​ściu. Prze​czy​ta​ła na głos jej imię i na​zwi​sko. – Don​n a Mary Hal​ston. Ta​kie ład​n e imię, bio​rąc pod uwa​gę, co ro​bi​ła. Aman​da usły​sza​ła, jak Eve​lyn wstrzy​mu​je od​dech. Obu przy​szło do gło​wy to samo py​ta​nie.

– Po​wie​dzia​ła pani, że do Mary przy​cho​dzi​li wciąż ci sami klien​ci? – Zga​dza się. – Czy kie​dy​kol​wiek wi​dzia​ła pani bia​łe​go męż​czy​znę, o wzro​ście mniej wię​cej me​tra osiem​dzie​się​ciu, z ja​sny​mi wło​sa​mi, dłu​gi​mi bacz​ka​mi, któ​ry nosi szy​ty na mia​rę gar​n i​tur, przy​p usz​czal​n ie w ja​kimś od​cie​n iu nie​bie​skie​go? Miss Lula zer​k​n ę​ła na De​enę. Jej twarz była cał​kiem bez wy​ra​zu, kie​dy od​da​wa​ła Aman​dzie pra​wa jaz​dy. – Mu​szę to so​bie prze​my​śleć. Po​zwól​cie, że po​roz​ma​wia​my o tym ju​tro. Aman​da czu​ła, jak jej brwi za​czy​n a​ją się marsz​czyć. Albo wino stra​ci​ło moc, albo her​ba​ta wy​ostrza​ła jej zmy​sły. Miesz​ka​n ie Miss Luli znaj​do​wa​ło się na koń​cu ko​ry​ta​rza. Przy​n ajm​niej dzie​sięć me​trów od klat​ki scho​do​wej, a jesz​cze da​lej od tyl​n ych drzwi. O ile star​sza pani nie spę​dza​ła ca​łych dni na po​dwór​ku, nie było spo​so​bu, żeby mo​gła za​uwa​żyć wcho​dzą​ce lub wy​cho​dzą​ce dziew​czę​ta i od​wie​dza​ją​cych je klien​tów. Już otwo​rzy​ła usta, żeby coś po​wie​dzieć, ale De​ena ją uprze​dzi​ła. – Miss Lula, nie chce​my za​bie​rać pani zbyt wie​le cza​su. Ma pani mój nu​mer. Kie​dy bę​dzie pani mia​ła go​to​wą od​p o​wiedź, pro​szę do mnie za​dzwo​n ić. Po​sta​wi​ła swo​ją fi​li​żan​kę na tacy. Kie​dy Aman​da i Eve​lyn nie po​szły w jej śla​dy, po​sta​wi​ła na tacy rów​n ież ich fi​li​żan​ki i ta​le​rzy​ki. – Nie musi pani nas od​p ro​wa​dzać – do​da​ła. Ro​bi​ła wszyst​ko, żeby wyjść stam​tąd jak naj​szyb​ciej, może poza kla​śnię​ciem w dło​n ie. Aman​da szła pierw​sza, przy​ci​ska​jąc do pier​si swo​ją to​reb​kę. W pro​gu chcia​ła się od​wró​cić, żeby po​wie​dzieć „do wi​dze​n ia”, ale De​ena wy​p chnę​ła ją stam​tąd przez drzwi. Ko​ry​tarz opu​sto​szał, lecz Aman​da mimo to mó​wi​ła przy​ci​szo​n ym to​n em: – W jaki spo​sób ona… – Daj jej czas do ju​tra – po​ra​dzi​ła De​ena. – Na pew​n o zdo​ła się do​wie​dzieć, czy twój ta​jem​n i​czy gość przy​cho​dził tu​taj, czy nie. – Ale ja​kim cu​dem… – Ona jest jak kró​lo​wa psz​czół – oświad​czy​ła De​ena, po​p y​cha​jąc je wzdłuż ko​ry​ta​rza. Nie za​trzy​ma​ła się aż do chwi​li, gdy zna​la​zły się przy wyj​ściu. Sta​n ę​ły w tym sa​mym miej​scu, w któ​rym stał Rick Lan​dry, kie​dy gro​ził Eve​lyn. – Tego, o czym wam mó​wi​ła, Miss Lula nie wi​dzia​ła na wła​sne oczy. Ona to sły​sza​ła. – Ale prze​cież… – Re​gu​ła nu​mer je​den w get​cie ta​kim jak to: zna​leźć naj​star​szą ba​bu​leń​kę, któ​ra miesz​ka tu naj​dłu​żej. Wie o wszyst​kim, co tu się dzie​je. – No cóż – mruk​n ę​ła Eve​lyn. – Przez cały czas za​sta​n a​wia​łam się, po kie​go dia​bła trzy​ma pod łóż​kiem strzel​bę. – Co ta​kie​go? – spy​ta​ła Aman​da. – W do​dat​ku na​ła​do​wa​n ą. – De​ena otwo​rzy​ła drzwi na oścież. Miej​sce zbrod​n i zo​sta​ło wy​dzie​lo​n e żół​tą ta​śmą. Z tyłu nie było lamp albo przy​n ajm​n iej nie było ta​kich, któ​re by dzia​ła​ły. Ktoś po​tłukł wszyst​kie ża​rów​ki, przy​p usz​czal​n ie rzu​ca​jąc w nie ka​mie​n ia​mi. Sze​ściu po​li​cjan​tów roz​wią​za​ło ten pro​blem w taki spo​sób, że ota​cza​li krę​giem le​żą​ce na zie​mi cia​ło, oświe​tla​jąc cały ob​szar opar​ty​mi na ra​mio​n ach la​tar​ka​mi Kel–Lite. Te​ren z tyłu bu​dyn​ku oka​zał się tak samo za​n ie​dba​n y jak od fron​tu. Czer​wo​n a geo​r​gij​ska

gli​n a stward​n ia​ła przez cią​głe dep​ta​n ie bo​sy​mi sto​p a​mi. Nie było tu żad​n ych kwia​tów. Nie było tra​wy. Jed​n o sa​mot​n e drze​wo smut​n o zwie​sza​ło ga​łę​zie. Wła​śnie tam le​ża​ły zwło​ki, ale sze​ro​ka syl​wet​ka Pete’a Han​so​n a za​sła​n ia​ła wi​dok. Obok Pete’a krę​cił się ja​kiś mło​dy chło​p ak, mniej wię​cej tego sa​me​go wzro​stu i po​stu​ry. Tak samo jak Pete miał na so​bie bia​ły, la​bo​ra​to​ryj​n y far​tuch. Klep​n ął Pete’a po ra​mie​n iu i ski​n ąw​szy gło​wą, wska​zał zbli​ża​ją​ce się ko​bie​ty. Pete wstał. Miał zde​cy​do​wa​n ie po​n u​rą minę. – Ach, pa​n ie de​tek​tyw. Cie​szę się, że was tu wi​dzę, choć bio​rąc pod uwa​gę oko​licz​n o​ści, mó​wię to z re​zer​wą. Wska​zał mło​de​go męż​czy​znę. – To mój uczeń, dok​tor Ned Tay​lor. Tay​lor z po​wa​gą ski​n ął gło​wą. Na​wet w tak kiep​skim świe​tle Aman​da wy​raź​n ie wi​dzia​ła zie​lon​ka​wą bla​dość jego twa​rzy. Wy​glą​dał, jak​by lada chwi​la miał się po​cho​ro​wać. Eve​lyn nie wy​glą​da​ła wca​le dużo le​p iej. – Pete, może zo​sta​n iesz tyl​ko z Aman​dą? – za​p ro​p o​n o​wa​ła De​ena. Aman​da przy​p usz​cza​ła, że po​win​n a być dum​n a z po​wo​du nie​wraż​li​wo​ści na ta​kie wi​do​ki, ale po​wo​li za​czy​n a​ła uwa​żać, że jest to jesz​cze jed​n a spra​wa, któ​rą na​le​ża​ło za​cho​wać w se​kre​cie. – Pój​dę prze​szu​kać jej miesz​ka​n ie – za​ofia​ro​wa​ła się Eve​lyn. – Może Butch i Lan​dry coś prze​oczy​li? De​ena prych​n ę​ła z po​gar​dą. – Je​stem go​to​wa po​sta​wić w za​kład mój na​stęp​n y czek z wy​p ła​tą. – Tędy, moja dro​ga. – Pete ujął Aman​dę pod ło​kieć i de​li​kat​n ie po​p ro​wa​dził w stro​n ę nie​ży​wej ko​bie​ty. Sze​ściu po​li​cjan​tów wy​da​wa​ło się moc​n o zdu​mio​n ych jej obec​n o​ścią, ale ża​den o nic nie za​p y​tał, praw​do​p o​dob​n ie ze wzglę​du na sza​cu​n ek dla Pete’a. – Dasz radę? – Pete przy​klęk​n ął na jed​n ym ko​la​n ie, a na​stęp​n ie po​mógł Aman​dzie uklęk​nąć obok. Roz​p ro​sto​wa​ła spód​n i​cę, żeby nie po​ra​n ić ko​lan. Z pew​n o​ścią ze​drze tu ob​ca​sy. Zde​cy​do​wa​n ie nie​od​p o​wied​n io się ubra​ła na taką im​p re​zę. – Po​wiedz mi, co wi​dzisz – po​p ro​sił Pete. Ofia​ra le​ża​ła twa​rzą do dołu. Jej dłu​gie, ja​sne wło​sy opa​da​ły mięk​ko na ra​mio​n a i ple​cy. Mia​ła na so​bie kró​ciut​ką spód​n icz​kę i czer​wo​n y T-shirt. Otwar​ta dłoń opie​ra​ła się o zie​mię, za​le​d​wie kil​ka cali od twa​rzy. Pa​znok​cie po​ma​lo​wa​n e były ja​skra​wo​czer​wo​n ym la​kie​rem. – Po​dob​n ie jak u po​p rzed​n iej ofia​ry – mruk​n ę​ła Aman​da. – Wszyst​kie pa​znok​cie zo​sta​ły po mi​strzow​sku opi​ło​wa​n e i po​ma​lo​wa​n e. – Do​sko​n a​le. – Pete od​su​n ął na bok zle​p io​n e wło​sy dziew​czy​n y. – Na kar​ku są za​si​n ie​n ia, cho​ciaż wy​da​je mi się, że kość gny​ko​wa nie zo​sta​ła zmiaż​dżo​n a. – Czy​li ta dziew​czy​n a nie zo​sta​ła udu​szo​n a? – Wy​da​je mi się, że tu cho​dzi o coś in​n e​go. – Pete pod​cią​gnął czer​wo​n y T-shirt. Na boku ofia​ry wid​n ia​ła li​n ia drob​n ych ra​n ek, przy​p o​mi​n a​ją​ce szew, któ​ry zo​stał roz​p ru​ty. – Te ska​le​cze​n ia bie​gną wzdłuż ca​łe​go cia​ła. Aman​da do​strze​gła iden​tycz​n y wzór na no​dze dziew​czy​n y. Po​cząt​ko​wo po​my​li​ła go ze szwem na poń​czo​sze. Po​dob​n e śla​dy znaj​do​wa​ły się na ze​wnętrz​n ej czę​ści obu ra​mion. To 21 wy​glą​da​ło jak wzór wy​kro​jów z „McCal​l​sa” , zu​p eł​n ie jak​by ktoś pró​bo​wał ro​ze​drzeć szew łą​czą​cy przód i tył cia​ła.

– Co… Kto… mógł zro​bić coś po​dob​n e​go? – wy​krztu​si​ła Aman​da. – Dwa słusz​n e py​ta​n ia. Nie​ste​ty, w obu wy​p ad​kach moja od​p o​wiedź jest iden​tycz​n a: nie mam po​ję​cia. Aman​da nie tyle sta​wia​ła py​ta​n ia, co na głos wy​p o​wia​da​ła swo​je my​śli. – To ty po​wie​dzia​łeś De​enie, żeby do nas za​dzwo​n i​ła i tu nas ścią​gnę​ła. – Tak. Te po​ma​lo​wa​n e pa​znok​cie wy​da​wa​ły mi się po​dob​n e. To uło​że​n ie cia​ła. My​śla​łem, że bę​dzie jesz​cze coś, ale po dal​szych oglę​dzi​n ach… – Za​czął po​wo​li pod​cią​gać spód​nicz​kę ofia​ry, ale na​gle zmie​n ił za​miar. – Mu​szę cię ostrzec. Na​wet mnie to za​sko​czy​ło. Od wie​lu lat nie wi​dzia​łem cze​goś po​dob​n e​go. Aman​da po​krę​ci​ła gło​wą. – Co masz na my​śli? Bez sło​wa pod​cią​gnął spód​n icz​kę. Mię​dzy no​ga​mi dziew​czy​n y ster​czał drut do ro​bó​tek dzie​wiar​skich. Tym ra​zem Aman​da nie po​trze​bo​wa​ła już żad​n ych wska​zó​wek. Jak au​to​mat za​czę​ła głę​bo​ko na​bie​rać po​wie​trza, wy​p eł​n ia​jąc całe płu​ca, a po​tem po​wo​li wy​p usz​czać. Pete po​trzą​snął gło​wą. – Ab​so​lut​n ie nie ma po​wo​du, żeby w dzi​siej​szych cza​sach dziew​czy​n y ucie​ka​ły się do ta​kich me​tod. – Nie ma krwi – za​uwa​ży​ła Aman​da. Pete przy​siadł na pię​tach. – Nie, nie ma. – A prze​cież spo​dzie​wa​łeś się, że bę​dzie krew, praw​da? Choć​by od zra​n ie​n ia dru​tem? – Tak. – Pete roz​su​n ął nogi ofia​ry. Je​den z ofi​ce​rów cof​n ął się o krok, pra​wie po​ty​ka​jąc się o le​żą​cy na zie​mi, zła​ma​n y ko​nar. Roz​le​gło się kil​ka ner​wo​wych chi​cho​tów, ale po​li​cjant zdo​łał utrzy​mać rów​n o​wa​gę. Skie​ro​wał stru​mień świa​tła la​tar​ki wprost na nogi ofia​ry. Uda były zie​mi​sto bla​de. Ani śla​du krwi. – Może na tym dru​cie zo​sta​ły od​ci​ski pal​ców? – spy​ta​ła Aman​da. Po​mi​mo oko​licz​n o​ści Pete uśmiech​n ął się do niej. – Nie. Zo​stał wy​tar​ty do czy​sta. – Sama so​bie tego nie zro​bi​ła. – Mało praw​do​p o​dob​n e. Po pro​stu zo​sta​ła umy​ta. Ktoś ją tu​taj przy​wiózł. – Do​kład​n ie w to samo miej​sce, w któ​rym zna​le​zio​n o po​p rzed​n ią ofia​rę? – Nie​zu​p eł​n ie, ale bli​sko. – Wska​zał miej​sce od​le​głe o kil​ka me​trów. – Lucy Ben​n ett zo​sta​ła zna​le​zio​n a tam. Aman​da od​wró​ci​ła się, żeby po​p a​trzeć na bu​dy​n ek. Miesz​ka​n ie Miss Luli znaj​do​wa​ło się w jego od​le​głym koń​cu. Ze swo​je​go okna na pew​n o nie mo​gła wi​dzieć tego drze​wa. I z pew​n o​ścią nie mo​gła wi​dzieć miej​sca, w któ​rym le​ża​ła Jane Del​ray. De​ena mia​ła ra​cję. Był ktoś inny – albo wie​lu in​n ych – kto wi​dział wszyst​ko, ale bał się o tym po​wie​dzieć. – Ned! – za​wo​łał Pete. – Weź ją za nogi, a ja chwy​cę za ręce. Mło​dy le​karz zro​bił to, co mu po​le​co​n o. We dwóch ostroż​n ie prze​wró​ci​li ofia​rę na ple​cy. Aman​da spoj​rza​ła na jej twarz. Uszko​dze​n ia wy​glą​da​ły wręcz nie​wia​ry​god​n ie. Po​wie​ki wi​sia​ły w strzę​p ach. Usta były ro​ze​rwa​n e na ka​wał​ki. Mimo wszyst​ko z jej twa​rzy po​zo​sta​ło wy​star​cza​ją​co dużo, żeby moż​n a było ją roz​p o​znać. Aman​da roz​su​n ę​ła tor​bę i wy​cią​gnę​ła

z niej pra​wo jaz​dy, któ​re na​stęp​n ie wrę​czy​ła Pe​te​ro​wi. – Don​n a Mary Hal​ston – prze​czy​tał. – Miesz​ka​ła tu​taj? – Spoj​rzał na bu​dy​n ek. – Na ostat​nim pię​trze, jak są​dzę. Tak samo jak Lucy Ben​n ett. Aman​da po​grze​ba​ła w pra​wach jaz​dy i zna​la​zła to na​le​żą​ce do Lucy. Pod​su​n ę​ła je Pete’owi i cze​ka​ła na wer​dykt. – Hmm… – Uważ​n ie obej​rzał zdję​cie. Naj​wy​raź​n iej pa​mię​tał o obec​n o​ści sze​ściu po​li​cjan​tów, kie​dy od​wró​cił się do Aman​dy. – Nie znam tej dziew​czy​n y. W od​p o​wie​dzi po​da​ła mu do​ku​men​ty Jane Del​ray. Zno​wu z uwa​gą wpa​try​wał się w fo​to​gra​fię. Wes​tchnął głę​bo​ko, co za​brzmia​ło jak jęk. – Tak, roz​p o​zna​ję tę dziew​czy​n ę… – Od​dał Aman​dzie oba pra​wa jaz​dy. – I co te​raz? Po​trzą​snę​ła gło​wą. Do​brze było mieć po​twier​dze​n ie Pete’a w kwe​stii iden​ty​fi​ka​cji, ale jego świa​dec​two nie​wie​le mo​gło zmie​n ić. Tyl​n e drzwi sta​n ę​ły otwo​rem. Eve​lyn wy​su​n ę​ła się na ze​wnątrz, krę​cąc gło​wą. – W miesz​ka​n iu ni​cze​go nie ma. Co praw​da pa​n u​je tam strasz​n y ba​ła​gan, ale nie są​dzę, że ktoś… – na​gle umil​kła. Aman​da po​dą​ży​ła wzro​kiem za jej spoj​rze​n iem, któ​re za​trzy​ma​ło się na dru​cie dzie​wiar​skim. Eve​lyn przy​ło​ży​ła otwar​tą dłoń do ust, ale za​miast od​wró​cić się, spoj​rza​ła na drze​wo. A po​tem zno​wu na le​żą​cą pod drze​wem dziew​czy​n ę. – O co cho​dzi? – za​in​te​re​so​wa​ła się Aman​da. Zde​cy​do​wa​n ie coś było nie w po​rząd​ku. Pod​n io​sła się z klę​czek i po​de​szła do Eve​lyn. To było tak samo jak z ukła​da​n iem puz​zli z kar​tek pa​p ie​ru. Je​dy​n e, co na​le​ża​ło zro​bić, to po​pa​trzeć na coś z in​n ej per​spek​ty​wy. Ko​n ar drze​wa był zła​ma​n y. Dziew​czy​n a le​ża​ła na zie​mi. Te​raz było ja​sne, że zo​sta​ła pod​da​n a abor​cji. – O mój Boże – uprzy​tom​n i​ła so​bie Aman​da. – Ofe​lia.

OBECNIE

ROZDZIAŁ 19 SUZANNA FORD Ciem​n ość. Zim​n o. Ha​łas. Po​wie​trze wcią​ga​n e i wy​p usz​cza​n e z płuc, któ​re fur​ko​ta​ło jak sa​mo​chód ja​dą​cy tu​n e​lem. Już dłu​żej nie mo​gła tego znieść. Jej cia​ło prze​szy​wał ból. W ustach za​schło. Żo​łą​dek był tak pu​sty, że czu​ła, jak kwa​sy wy​że​ra​ją jej dziu​rę w brzu​chu. Me​tam​fe​ta​mi​n a… To przez nią tra​fi​ła w ta​kie miej​sce. Przez nią upa​dła tak ni​sko. Za bar​dzo się za​ga​lo​p o​wa​ła. Tra​fi​ła do rynsz​to​ka na wła​sne ży​cze​n ie. Sama ska​za​ła się na tę nie​wo​lę. Słod​ki Jezu, mo​dli​ła się w du​chu. Je​śli wy​cią​gniesz mnie stąd, będę wiel​bić Cię każ​de​go dnia i o każ​dej po​rze. Będę wy​chwa​lać Two​je imię. Klau​stro​fo​bia. Cał​ko​wi​ta ciem​n ość. Nie​p ew​n ość ju​tra. Strach przed udu​sze​n iem. Kie​dyś, kie​dy jesz​cze byli ro​dzi​n ą, oj​ciec za​brał ją na wy​ciecz​kę do Wa​lii. Zwie​dza​li tam ko​p al​n ię, któ​ra li​czy​ła so​bie po​n ad ty​siąc lat. Su​zan​n a mu​sia​ła za​ło​żyć kask, żeby wejść do tu​n e​lu. Tu​n e​le były ni​skie, po​n ie​waż w tam​tych cza​sach lu​dzie nie byli tak wy​so​cy jak obec​n ie. I były wą​skie, po​n ie​waż przede wszyst​kim pra​co​wa​ły tam dzie​ci. Su​zan​n a zdą​ży​ła za​głę​bić się na za​le​d​wie sześć me​trów i wte​dy ogar​n ę​ła ją pa​n i​ka. Wciąż wi​dzia​ła blask słoń​ca, ale i tak nie​mal po​si​ka​ła się ze stra​chu, bie​gnąc w kie​run​ku wyj​ścia. Tak samo czu​ła się te​raz. Schwy​ta​n a w pu​łap​kę. Po​zba​wio​n a na​dziei. Będę Cię czcić, Pa​n ie. Będę roz​sła​wiać Two​je imię. Będę ko​rzyć się przed Two​im ma​je​sta​tem. Ra​mio​n a nie chcia​ły się ru​szać. Tak samo jak nogi. Oczy nie chcia​ły się otwie​rać. Tak samo jak usta. Już nig​dy me​tam​fe​ta​mi​n a nie do​tknie mo​ich warg, mo​ich noz​drzy, mo​ich płuc, już nig​dy wię​cej, tyl​ko po​móż mi, Boże. Po​wo​li ogar​n ę​ło ją drże​n ie. Prze​su​wa​ło się wzdłuż ca​łe​go cia​ła, na​p i​n a​jąc po ko​lei wszyst​kie mię​śnie. Pal​ce same za​ci​snę​ły się w pię​ści. Ra​mio​n a wy​gię​ły się, zęby za​ci​snę​ły, po​ślad​ki na​p rę​ży​ły. Nit​ki na​cią​gnę​ły się do gra​n ic, po​wo​du​jąc ból nie do wy​trzy​ma​n ia, zu​peł​n ie jak​by ktoś go​rą​cą igłą do​ty​kał ob​n a​żo​n ych ner​wów. My​śla​ła, że lada chwi​la jej ser​ce eks​p lo​du​je. Ale mo​gła ro​ze​rwać szwy. Była sil​n iej​sza, była po​n ad to. Mo​gła wy​rwać się na wol​n ość. Su​zan​n a pró​bo​wa​ła. Na​p raw​dę bar​dzo się sta​ra​ła, lecz za każ​dym ra​zem ból oka​zy​wał się moc​n iej​szy. Nie dała rady ro​ze​drzeć wła​snej skó​ry. Nie zdo​ła​ła ro​ze​rwać nici. Mo​gła tyl​ko tu​taj le​żeć. Le​żeć i mo​dlić się o ra​tu​n ek. Dro​gi Jezu…

OBECNIE WTOREK

ROZDZIAŁ 20 Will ze​rwał się ze snu. Po​krę​cił gło​wą na boki, a wte​dy w kar​ku coś za​trzesz​cza​ło ostrze​gaw​czo. Był w swo​im domu, na wła​snej ka​n a​p ie, Bet​ty zaś le​ża​ła tuż obok – na wznak, z ła​pa​mi wy​cią​gnię​ty​mi ku gó​rze i no​sem skie​ro​wa​n ym w stro​n ę wej​ścia. Ro​zej​rzał się do​oko​ła w po​szu​ki​wa​n iu Fa​ith. Przy​wio​zła go tu​taj pro​sto z kost​n i​cy, a po​tem po​da​ła mu szklan​kę wody… We​dług ze​ga​ra na wy​świe​tla​czu te​le​wi​zo​ra, od tam​tej pory upły​n ę​ły pra​wie dwie go​dzi​n y. Wsłu​chał się w ci​szę wła​sne​go domu. Wszę​dzie pa​n o​wał cał​ko​wi​ty spo​kój. Naj​wy​raź​n iej Fa​ith już od​je​cha​ła. Will nie wie​dział, co ma o tym my​śleć. Czy po​wi​n ien czuć ulgę? Albo może za​sta​n a​wiać się, do​kąd po​je​cha​ła? Nie ist​n iał ża​den prze​wod​n ik, je​śli cho​dzi o tę sfe​rę ży​cia. Nie było żad​n ych in​struk​cji, któ​ry​mi mógł​by się po​słu​żyć, żeby po​skła​dać wszyst​ko w ca​łość. Sta​rał się po​n ow​n ie za​mknąć oczy, jesz​cze raz za​p aść w sen. Naj​chęt​n iej ock​n ął​by się za rok od tej chwi​li. Chciał zbu​dzić się ze świa​do​mo​ścią, że wszyst​ko ma już za sobą. Tyle tyl​ko, że nie mógł się zmu​sić, żeby ze​wrzeć po​wie​ki. Za każ​dym ra​zem, gdy pró​bo​wał je za​mknąć, przy​ła​p y​wał się na tym, że gapi się w su​fit. Czy tak samo spra​wa wy​glą​da​ła z jego mat​ką? Zgod​n ie z ra​p or​tem z sek​cji, jej oczy nie za​wsze były za​szy​te. Cza​sa​mi jej po​wie​ki były roz​cią​gnię​te tak bar​dzo, że nie mo​gła ich za​mknąć. Ko​ro​n er w ra​p or​cie przy​jął za​ło​że​n ie, że w tych okre​sach oj​ciec Wil​la mu​siał prze​by​wać w po​bli​żu. Mu​siał uży​wać za​kra​p la​cza, żeby za​p o​biec wy​sy​cha​n iu gał​ki ocznej. Dok​tor Edward Tay​lor. Tak brzmia​ło na​zwi​sko owe​go ko​ro​n e​ra. Przed pięt​n a​sto​ma laty zgi​n ął w wy​p ad​ku sa​mo​cho​do​wym. Był pierw​szym śled​czym ba​da​ją​cym tę spra​wę, któ​re​go Will zdo​łał wy​tro​p ić. I pierw​szą śle​p ą ulicz​ką. Wte​dy Will po raz pierw​szy po​czuł ulgę, że nie ma ni​ko​go, kto mógł​by wy​ja​wić mu ze szcze​gó​ła​mi, co spo​tka​ło jego mat​kę. – Cześć! – Fa​ith wy​szła z sy​p ial​n i dla go​ści. Do​p ie​ro te​raz zwró​cił uwa​gę na za​p a​lo​n e w tam​tym po​ko​ju świa​tło. Tam znaj​do​wa​ły się wszyst​kie jego książ​ki. I cała ko​lek​cja płyt CD. I cza​so​p i​sma mo​to​ry​za​cyj​n e, któ​re zbie​rał od wie​lu lat. Zdję​cia z prze​szło​ści. Za​p ew​n e Fa​ith po​trze​bo​wa​ła nie​speł​n a dzie​się​ciu se​kund, żeby zo​rien​to​wać się, któ​re przed​mio​ty zu​peł​n ie nie pa​su​ją do tego wnę​trza. W ręku trzy​ma​ła parę ksią​żek. The New Fe​mi​nist He​ge​mo​ny. Ap​plied Sta​ti​s ti​cal Mo​dels: The​ory and Ap​pli​ca​tion. A Vin​di​ca​tion of the Ri​ghts of Wo​men. – Spo​koj​n ie mo​żesz wra​cać do domu – po​wie​dział do niej. – Nie ma mowy. Nie zo​sta​wię cię sa​me​go. Odło​ży​ła na stół na​le​żą​ce do jego mat​ki pod​ręcz​n i​ki, sama zaś uło​ży​ła się wy​god​n ie w fo​te​lu. Na sto​le le​ża​ły rów​n ież akta tam​te​go śledz​twa. Will zo​sta​wił je tam dzi​siaj rano i Fa​ith praw​do​p o​dob​n ie zdą​ży​ła do​kład​n ie je przej​rzeć, pod​czas gdy on spał. Po​wi​n ien po​czuć złość, że Fa​ith wty​ka nos w nie swo​je spra​wy, ale we​wnątrz czuł je​dy​n ie pust​kę, jak​by zo​stał to​tal​n ie wy​p ra​n y z wszel​kich emo​cji. Po raz pierw​szy od​n iósł to wra​że​n ie w kost​n i​cy, gdy nie​spo​dzie​wa​n ie uj​rzał Sarę. W pierw​szym od​ru​chu chciał za​p ła​kać u jej stóp. Po​wie​dzieć jej o wszyst​kim. Bła​gać o zro​zu​mie​n ie. Ale po​tem – pust​ka.

Zu​p eł​n ie jak​by ktoś wy​cią​gnął za​tycz​kę i wszyst​kie uczu​cia po pro​stu gdzieś wy​cie​kły. Resz​ta zda​rzeń mi​ga​ła mu przed oczy​ma jak za​p o​wiedź ja​kie​goś fil​mu, w któ​rej spla​ta​ją się wszyst​kie wąt​ki. Zma​sa​kro​wa​n a dziew​czy​n a. Po​ma​lo​wa​n e pa​znok​cie. Roz​dar​ta skó​ra. Wes​tchnię​cie Sary, kie​dy wy​znał jej – kie​dy wy​znał wszyst​kim obec​n ym na sali – że to jego oj​ciec jest temu wi​n ien. Sara na​le​ża​ła do ko​biet, któ​re wy​ra​ża​ją uczu​cia sło​wa​mi; do tych cza​sem może aż na​zbyt wy​lew​n ych i ra​czej ta​kich, któ​re nie za​cho​wu​ją wła​snych opi​n ii dla sie​bie. Ale tym ra​zem nie po​wie​dzia​ła ani sło​wa. Po nie​mal dwóch ty​go​dniach spo​glą​da​n ia na nie​go tym ba​daw​czym wzro​kiem nie mia​ła żad​n ych py​tań. Nie było ni​cze​go, cze​go chcia​ła​by się do​wie​dzieć. Wszyst​ko znaj​do​wa​ło się przed jej oczy​ma. Aman​da mia​ła ra​cję. Will nie po​wi​n ien był uczest​n i​czyć w au​top​sji. Czuł się tak, jak​by na sto​le sek​cyj​n ym le​ża​ła jego mat​ka i jak​by to ją oglą​da​n o ze wszyst​kich stron, spraw​dza​n o każ​dy szcze​gół, spo​rzą​dza​n o no​tat​ki. Z ko​lei An​gie nie my​li​ła się co do Sary. Za dużo tego było, żeby mo​gła so​bie ze wszyst​kim po​ra​dzić. Dla​cze​go choć przez chwi​lę są​dził, że An​gie się myli? Dla​cze​go uwa​żał, że Sara jest inna niż po​zo​sta​li lu​dzie? Po pro​stu stał w tej kost​n i​cy, jak​by za​stygł w miej​scu i cza​sie. Stał, wpa​tru​jąc się w Sarę. Cze​ka​jąc, aż ona się ode​zwie. Pew​n ie nadal by tam ster​czał, tyl​ko Aman​da po​le​ci​ła Fa​ith, żeby od​wio​zła go do domu. Na​wet wów​czas Fa​ith mu​sia​ła zła​p ać go za ra​mię i siłą wy​cią​gnąć z po​miesz​cze​n ia. Zbli​że​n ie na Sarę. Jej bla​da twarz. Trzę​są​ca się gło​wa. Roz​my​wa​n ie się w czer​n i. Ko​n iec. – Will? – spy​ta​ła Fa​ith. Po​p a​trzył na nią. – W jaki spo​sób tra​fi​łeś do GBI? Przez chwi​lę roz​wa​żał od​p o​wiedź. – Zo​sta​łem zwer​bo​wa​n y. – W jaki spo​sób? – Aman​da przy​szła do mo​je​go col​le​ge’u. Fa​ith sztyw​n o ski​n ę​ła gło​wą i wie​dział, że przez jej gło​wę prze​la​tu​ją roz​ma​ite my​śli, za któ​ry​mi on nie mógł na​dą​żyć. – A co z po​da​n iem o pra​cę? Will po​tarł oczy. W ką​ci​kach wciąż miał mnó​stwo bia​łe​go pyłu, któ​ry do​stał się tam pod​czas roz​wa​la​n ia ścian piw​n i​cy. Fa​ith nie da​wa​ła za wy​gra​n ą. – Co z wy​wia​dem śro​do​wi​sko​wym? Z całą pa​p ier​ko​wą ro​bo​tą? Wie​dzia​ła, że on cier​p i na dys​lek​sję. Tak samo wie​dzia​ła, że po​tra​fi so​lid​n ie przy​ło​żyć się do ro​bo​ty. – Głów​n ie od​by​wa​ły się prze​słu​cha​n ia ust​n e. Resz​tę po​zwo​li​li mi za​brać do domu. Tak samo jak to​bie, mam ra​cję? Fa​ith wy​su​n ę​ła pod​bró​dek, ale w koń​cu przy​tak​n ę​ła. – Owszem, masz. Oparł rękę na cie​le Bet​ty. Czuł na dło​n i ude​rze​n ia jej ma​łe​go ser​dusz​ka. Wes​tchnę​ła, a po​tem po​li​za​ła mu rękę.

– Dla​cze​go ten re​p or​ter z „Atlan​ta Jo​ur​n al-Con​sti​tu​tion” dzwo​n ił do Aman​dy? – spy​tał. Fa​ith wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Nie masz się o co mar​twić. Jak już ci po​wie​dzia​łam, tam​ta spra​wa zo​sta​ła za​mknię​ta. Był tak cho​ler​n ie śle​p y. Dziś rano Aman​da na​kar​mi​ła go in​for​ma​cja​mi, ale czuł się zbyt wy​czer​p a​n y, żeby je przy​swo​ić. – Moje akta zo​sta​ły za​p lom​bo​wa​n e. Nie ma spo​so​bu, żeby ja​kiś re​p or​ter – lub kto​kol​wiek inny – mógł do​wie​dzieć się, kim był mój oj​ciec. Przy​n ajm​n iej le​gal​n ie. – Will przyj​rzał się Fa​ith. – Na​wet za​kła​da​jąc, że ktoś od​krył praw​dę, to cze​mu dzwo​n ił do Aman​dy? Dla​cze​go nie bez​p o​śred​n io do mnie? Mój nu​mer jest w wy​ka​zie. Po​dob​n ie jak ad​res. Fa​ith za​gry​zła dol​n ą war​gę. Te​raz była jej ko​lej. Wie​dzia​ła o czymś, o czym Will nie miał po​ję​cia, ale nie za​mie​rza​ła dzie​lić się z nim tą wie​dzą. Po​chy​lił się w jej stro​n ę. – Chcę, że​byś po​je​cha​ła do tego ho​te​lu. On jest na zwol​n ie​n iu wa​run​ko​wym. Nie może ocze​ki​wać, że jego pra​wo do pry​wat​n o​ści zo​sta​n ie za​cho​wa​n e. Fa​ith nie mu​sia​ła py​tać o nu​mer po​ko​ju. – Co mam zro​bić? Will za​ci​snął pię​ści. Rany na dło​n iach znów się otwo​rzy​ły. – Chcę, że​byś prze​trzą​snę​ła jego po​kój. Chcę, że​byś go prze​słu​cha​ła i drę​czy​ła tak dłu​go, aż nie bę​dzie mógł dłu​żej tego znieść. Fa​ith ga​p i​ła się na nie​go przez kil​ka se​kund. – Wiesz, że nie mogę tego zro​bić. – Dla​cze​go? – Bo mamy zbie​rać ma​te​ria​ły do śledz​twa, a nie na​ra​żać się na pro​ces o prze​śla​do​wa​n ie. – Gów​n o mnie ob​cho​dzi pro​ces. Chcę, że​byś tak uprzy​krzy​ła mu ży​cie, żeby wy​szedł z ho​te​lu tyl​ko po to, żeby uciec przed tobą. – Co po​tem? Wie​dzia​ła, co po​tem. Will za​strze​li go na środ​ku uli​cy, tak jak się strze​la do wście​kłe​go psa. – Nie mam za​mia​ru tego zro​bić – po​wie​dzia​ła. – Więc przy​n ajm​n iej sprawdź roz​kład po​miesz​czeń w ho​te​lu. Mogę wejść od dzie​dziń​ca. Do​sta​n ę się tam, a póź​n iej… – Wy​da​je się, że to świet​n y spo​sób, żeby zo​sta​wić za sobą mnó​stwo śla​dów, któ​re po​tem przy​da​dzą się w ak​cie oskar​że​n ia. Will nie przej​mo​wał się ta​ki​mi głup​stwa​mi. – Ilu lu​dzi miesz​ka w tym ho​te​lu? – Pięć razy tyle, ile sie​dzi te​raz przed two​im do​mem. Will pod​szedł do fron​to​we​go okna i od​su​n ął ża​lu​zje. Pod​jazd blo​ko​wał wóz pa​tro​lo​wy po​li​cji mia​sta Atlan​ta. Dru​gi stał na uli​cy. Will z ca​łej siły wal​n ął pię​ścią w ża​lu​zje, aż Bet​ty za​szcze​ka​ła i po​de​rwa​ła się z ka​n a​p y. Po​biegł na tył domu i otwo​rzył drzwi ku​chen​n e. Ja​kiś męż​czy​zna sie​dział w al​ta​n ie, któ​rą Will wła​sno​ręcz​n ie zbu​do​wał w ze​szłym roku w le​cie. Miał na so​bie brą​zo​wo-gra​n a​to​wy mun​dur GBI, a przy pa​sie gloc​ka. Nogi opie​rał o ba​rier​kę i w chwi​li gdy Will za​trza​ski​wał drzwi, po​ma​chał mu ręką. – Ona nie może mi tego zro​bić – po​wie​dział. – Nie może mnie pil​n o​wać, jak​bym był ja​-

kimś cho​ler​n ym zbrod​n ia​rzem. – Dla​cze​go nig​dy mi o nim nie opo​wie​dzia​łeś? – za​p y​ta​ła Fa​ith. Will wiel​ki​mi kro​ka​mi prze​cha​dzał się po po​ko​ju. Na​gle po​czuł w ży​łach przy​p ływ ad​re​na​li​n y. – Po co? Że​bym stał się ko​lej​n ą po​zy​cją w two​jej ko​lek​cji hi​sto​ry​jek o se​ryj​n ych mor​der​cach? – Czy na​p raw​dę uwa​żasz, że po​trak​to​wa​ła​bym two​je ży​cie jak ja​kąś dur​n ą grę? – Gdzie moja broń? Klu​czy​ki le​ża​ły na biur​ku, a obok nich te​le​fon. Glock znik​n ął. – Za​bra​łaś mój pi​sto​let? Fa​ith nie od​p o​wie​dzia​ła. Za​uwa​żył, że nie no​si​ła na udzie ka​bu​ry. Za​mknę​ła swój pi​sto​let w sa​mo​cho​dzie, wi​docz​n ie oba​wia​jąc się, że on ze​chce go za​brać. W jego gło​wie na​ro​dzi​ło się kil​ka po​my​słów. Wy​bić dziu​rę w ścia​n ie. Kop​n ąć biur​ko, aż się prze​wró​ci. Po​tłuc szy​bę w sa​mo​cho​dzie Fa​ith. Przy​ło​żyć ki​jem bejs​bo​lo​wym temu gnoj​ko​wi, któ​ry sie​dzi w al​ta​n ie. Wresz​cie oka​za​ło się, że może je​dy​n ie zo​stać tu, gdzie jest. Czuł się tak samo otę​p ia​ły jak dzi​siej​sze​go ran​ka w kost​n i​cy. Był bar​dzo zmę​czo​n y. Zbyt przy​tło​czo​n y tym, co się sta​ło. Za bar​dzo do​tknię​ty. – Fa​ith, po pro​stu wyjdź stąd. Nie po​trze​bu​ję two​jej opie​ki. Nie chcę, że​byś tu była. – To nie​do​brze. – Wra​caj do domu. Jedź do swo​je​go dur​n e​go dzie​cia​ka i prze​stań się wtrą​cać w moje spra​wy. – Je​śli uwa​żasz, że jak za​czniesz za​cho​wy​wać się jak ku​tas, to w ten spo​sób mnie od​stra​szysz, zna​czy, że mnie nie znasz. – Roz​sia​dła się w fo​te​lu, krzy​żu​jąc ręce na pier​si. – Sara zna​la​zła na​sie​n ie we wło​sach tej dziew​czy​n y. Will cze​kał, co Fa​ith jesz​cze po​wie. – Jest tego wy​star​cza​ją​co dużo, żeby zro​bić pro​fil DNA. Kie​dy znaj​dzie się w sys​te​mie, bę​dzie moż​n a go po​rów​n ać z DNA two​je​go ojca. – To po​trwa kil​ka ty​go​dni. – Naj​wy​żej czte​ry dni – od​p ar​ła. – Dok​tor Co​olid​ge obie​ca​ła przy​spie​szyć spra​wę. – W ta​kim ra​zie go aresz​tuj​cie. Mo​że​cie przy​trzy​mać go przez dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​n y. – Co ozna​cza, że wyj​dzie za kau​cją i znik​n ie, za​n im zdą​ży​my zno​wu go do​p aść. – W gło​sie Fa​ith po​ja​wił się de​n er​wu​ją​cy ton ko​goś, kto sta​ra się za​cho​wać roz​sąd​n ie. – ADP po​sta​wi​ła w ho​te​lu pię​ciu swo​ich chło​p a​ków. Aman​da przy​p usz​czal​n ie ma jesz​cze dzie​się​ciu. Nie uda mu się na​wet ze​srać, że​by​śmy o tym nie wie​dzie​li. – Chcę tam być, kie​dy przyj​dzie​cie go aresz​to​wać. – Wiesz, że Aman​da nig​dy się na to nie zgo​dzi. – No to kie​dy za​cznie​cie go prze​słu​chi​wać? – Will nie zdo​łał się opa​n o​wać. Za​czął bła​gać. – Pro​szę, po​zwól​cie mi go zo​ba​czyć. Pro​szę. Mu​szę go zo​ba​czyć. Mu​szę spoj​rzeć mu pro​sto w oczy. Chcę uj​rzeć jego twarz, kie​dy on zda so​bie spra​wę, że zdo​ła​łem umknąć. Że osta​tecz​n ie zwy​cię​stwo nie jest po jego stro​n ie. Fa​ith przy​ło​ży​ła rękę do ser​ca. – Will, przy​się​gam ci… Przy​się​gam na gło​wy mo​ich dzie​ci, że zro​bię wszyst​ko, co w mo​jej mocy, żeby speł​n ić two​je ży​cze​n ie. – To mi nie wy​star​czy – od​p arł.

Will nie tyl​ko chciał spoj​rzeć swo​je​mu ojcu w oczy. Chciał go ude​rzyć. Chciał mu wy​bić zęby. Od​ciąć fiu​ta. Za​szyć mu usta, oczy i nos, a na​stęp​n ie tłuc tak dłu​go, aż fa​cet uto​p i się we wła​snych wy​mio​ci​n ach. – To nie wy​star​czy… – Wiem, że nie wy​star​czy – od​p o​wie​dzia​ła. – Nic nig​dy nie wy​star​czy, a jed​n ak bę​dzie mu​sia​ło. Ktoś za​p u​kał do drzwi. Will nie wie​dział, kogo po​wi​n ien się spo​dzie​wać, kie​dy Fa​ith po​szła otwo​rzyć. To pew​n ie Aman​da. Albo An​gie. Albo ja​kiś gli​n iarz, któ​ry przy​szedł mu po​wie​dzieć, że jego oj​ciec znów ko​goś za​mor​do​wał. Wy​obra​żał so​bie wszyst​kich poza oso​bą, któ​ra fak​tycz​n ie przy​szła. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – za​p y​ta​ła Sara, zwra​ca​jąc się do Fa​ith. Fa​ith ski​n ę​ła gło​wą, za​bie​ra​jąc swo​ją to​reb​kę, któ​ra le​ża​ła przy drzwiach. Od​wró​ci​ła się do Wil​la. – Za​dzwo​n ię od razu, jak tyl​ko cze​goś się do​wiem. Obie​cu​ję. Sara za​trza​snę​ła za nią drzwi. Jej wło​sy w mięk​kich fa​lach opa​da​ły na ra​mio​n a. Za​ło​ży​ła dziś ob​ci​słą, czar​n ą su​kien​kę, któ​ra opi​n a​ła jej kształt​n ą fi​gu​rę. Will już wcze​śniej wie​dział, że Sara po​tra​fi się ubrać, ale nig​dy nie wi​dział jej w ta​kim stro​ju. Na no​gach mia​ła nie​sa​mo​wi​cie wy​so​kie szpil​ki z wzo​rem uda​ją​cym skó​rę lam​p ar​ta i po​ru​sza​ła się w nich z ta​kim wdzię​kiem, że Will po​czuł, jak w jego pa​chwi​n ie na​gle robi się cia​sno i go​rą​co. – Cześć – przy​wi​ta​ła się. Will prze​łknął śli​n ę. Wciąż czuł w gar​dle smak tyn​ku. Sara obe​szła sofę do​oko​ła i usia​dła. Zrzu​ci​ła pan​to​fle, a po​tem pod​wi​n ę​ła nogi. – Chodź tu​taj. Will usiadł na so​fie. Mię​dzy nimi le​ża​ła Bet​ty, ale na​gle ze​sko​czy​ła i dra​p iąc pa​zur​ka​mi po pod​ło​dze, po​mknę​ła w stro​n ę kuch​n i. Sara wzię​ła go za rękę. Mu​sia​ła za​uwa​żyć ska​le​cze​n ia i pę​che​rze, ale nic nie po​wie​dzia​ła. Will nie mógł na nią pa​trzeć. Wy​glą​da​ła tak pięk​n ie, że nie​mal od​czu​wał fi​zycz​n y ból. Za​miast tego ga​p ił się na sto​lik. Na le​żą​ce na nim akta jego mat​ki. Na jej książ​ki. – Przy​p usz​czam, że Aman​da o wszyst​kim ci opo​wie​dzia​ła – ode​zwał się. – Nie. Nic nie mó​wi​ła. Wca​le go to nie za​sko​czy​ło. Aman​da uwiel​bia​ła go tor​tu​ro​wać. Wska​zał na​le​żą​ce do mat​ki rze​czy. – Je​śli chcesz wie​dzieć… – Za​milkł na mo​ment z oba​wy, że głos mu się za​ła​mie. – Wszyst​ko jest tu​taj. Po pro​stu weź i prze​czy​taj. Spoj​rza​ła na akta. – Nie chcę tego czy​tać – od​p o​wie​dzia​ła. Will po​trzą​snął gło​wą. Nie ro​zu​miał, o co jej cho​dzi. – Sam mi o wszyst​kim opo​wiesz, kie​dy bę​dziesz go​tów. – By​ło​by ła​twiej, gdy​byś… Wy​cią​gnę​ła rękę, żeby mu​snąć jego twarz. Jej pal​ce po​gła​dzi​ły go po po​licz​ku. Przy​su​n ę​ła się bli​żej. Gdy przy​tu​li​ła się do nie​go, po​czuł żar bi​ją​cy z jej cia​ła. Po​ło​żył rękę na jej udzie, czu​jąc pod dło​n ią moc​n e, sprę​ży​ste mię​śnie… Twar​dość po​wró​ci​ła. Po​ca​ło​wał ją. Ręce Sary po​wę​dro​wa​ły ku jego twa​rzy, kie​dy od​da​wa​ła mu po​ca​łu​n ek. Usia​dła na nim okra​kiem, a jej mięk​kie wło​sy opa​dły mu na twarz. Go​rą​cy od​dech pa​rzył mu szy​ję.

Nie​ste​ty, to był kres jego moż​li​wo​ści. – Czy chcesz, że​bym… – spy​ta​ła. – Nie – od​p o​wie​dział, od​su​wa​jąc ją od sie​bie. – Wy​bacz, ale ja… Przy​ło​ży​ła pa​lec do ust. Zsu​n ę​ła się z Wil​la, ale po​zo​sta​ła bli​sko. – Wiesz, na co tak na​p raw​dę mam ocho​tę? – spy​ta​ła. – Chcia​ła​bym obej​rzeć film o wal​ce ro​bo​tów. Albo taki, w któ​rym są wy​bu​chy. Jed​n ak le​p iej ten o ro​bo​tach, któ​re wal​czą ze sobą. Wzię​ła pi​lot i włą​czy​ła te​le​wi​zor, usta​wia​jąc go na ka​n a​le Spe​ed. – O, po​p atrz. To coś jesz​cze lep​sze​go. Will nie po​tra​fił so​bie przy​p o​mnieć żad​n e​go okre​su z wła​sne​go ży​cia, kie​dy czuł się bar​dziej przy​gnę​bio​n y i nie​szczę​śli​wy. Gdy​by Fa​ith nie za​bra​ła mu gloc​ka, to chy​ba pal​n ął​by so​bie w łeb. – Saro, to nie jest… – Ciii… – Wzię​ła jego rękę i owi​n ę​ła ją wo​kół swo​je​go ra​mie​n ia, a na​stęp​n ie opar​ła gło​wę na jego pier​si, a dłoń na no​dze. Bet​ty wró​ci​ła z kuch​n i. Wsko​czy​ła Wil​lo​wi na ko​la​n a i uło​ży​ła się wy​god​n ie. Ga​p ił się w te​le​wi​zor. Wła​śnie przed​sta​wia​n o pro​ces mon​ta​żu fer​ra​ri enzo. Ja​kiś Włoch przy po​mo​cy to​kar​ki żło​bił ka​wał alu​mi​n ium. Jed​n ak Will nie zdo​łał za​p a​mię​tać ni​cze​go, co mó​wił spi​ker. Czuł, że jego po​wie​ki zro​bi​ły się cięż​kie jak ołów. Po​wo​li wy​p u​ścił od​dech. W koń​cu jego oczy po​zo​sta​ły za​mknię​te. * * * Tym ra​zem, kie​dy Will się zbu​dził, nie był sam. Przed nim na so​fie le​ża​ła Sara, ple​ca​mi wtu​lo​n a w jego cia​ło. Jej wło​sy de​li​kat​n ie ła​sko​ta​ły jego twarz. W po​ko​ju pa​n o​wa​ła ciem​n ość, z wy​jąt​kiem sła​bej po​świa​ty z ekra​n u te​le​wi​zo​ra. Dźwięk zo​stał wy​ci​szo​n y. Na ka​n a​le Spe​ed po​ka​zy​wa​n o wła​śnie rajd ol​brzy​mich cię​ża​ró​wek. Umiesz​czo​n y na ekra​n ie ze​gar wska​zy​wał dwa​dzie​ścia po dwu​n a​stej. Mi​n ął ko​lej​n y dzień. Na​de​szła ko​lej​n a noc. W ka​len​da​rzu ży​cia jego ojca od​wró​ci​ła się jesz​cze jed​n a kart​ka. Nie mógł po​wstrzy​mać ci​sną​cych mu się do gło​wy my​śli. Za​sta​n a​wiał się, czy Fa​ith wciąż jesz​cze trzy​ma jego gloc​ka. I czy wóz pa​tro​lo​wy nadal blo​ku​je pod​jazd do domu, a tam​ten du​p ek sie​dzi w al​ta​n ie. W sej​fie na broń, któ​ry był przy​mo​co​wa​n y do wnę​trza sza​fy, Will prze​cho​wy​wał sig sau​era, a obok roz​ło​żo​n y na czę​ści ka​ra​bin colt AR-15. W pla​sti​ko​wych pu​deł​kach znaj​do​wa​ła się amu​n i​cja do obu ro​dza​jów bro​n i. Will w my​ślach zło​żył ka​ra​bin – ma​ga​zy​n ek, za​p ad​ka ry​gla, ję​zy​czek spu​sto​wy. Nie. Sig sau​er bę​dzie lep​szy. Moż​n a strze​lić z bli​ska. Przy​ło​żyć do gło​wy wy​lot lufy. Naj​pierw zo​ba​czy w oczach ojca prze​ra​że​n ie, a po​tem szkli​ste, pu​ste spoj​rze​n ie mar​twe​go czło​wie​ka. Sara po​ru​szy​ła się. Jej dłoń wśli​zgnę​ła się z po​wro​tem na po​p rzed​n ie miej​sce i mu​snę​ła jego po​li​czek, de​li​kat​n ie dra​p iąc skó​rę pa​znok​cia​mi. Wes​tchnę​ła z ukon​ten​to​wa​n iem. W tej sa​mej chwi​li Will po​czuł, jak gniew za​czy​n a po​wo​li od​p ły​wać. To uczu​cie było cał​kiem po​dob​n e do tego, któ​re na​wie​dzi​ło go w kost​n i​cy, tyl​ko za​miast pust​ki miał wra​że​n ie

peł​n i. W jego du​szy za​p a​n o​wał spo​kój, a ucisk w pier​si wy​raź​n ie ze​lżał. Sara przy​tu​li​ła się jesz​cze moc​n iej, przy​cią​ga​jąc go do sie​bie. Tym ra​zem cia​ło Wil​la oka​za​ło się o wie​le bar​dziej skłon​n e do od​p o​wie​dzi. Przy​warł usta​mi do szyi Sary. Ma​lut​kie wło​ski na jej kar​ku na​tych​miast sta​n ę​ły dęba. Czuł pod ję​zy​kiem dreszcz, któ​ry prze​n ik​n ął jej cia​ło. Od​wró​ci​ła się, żeby na nie​go spoj​rzeć, i ob​da​rzy​ła go sen​n ym, le​n i​wym uśmie​chem. – Hej… – Hej. – Mia​łam na​dzie​ję, że to ty. Za​mknął jej usta po​ca​łun​kiem. Od​wró​ci​ła się przo​dem do nie​go, nie prze​sta​jąc się uśmie​chać. Mu​siał czuć war​ga​mi jej uśmiech. Jej splą​ta​n e wło​sy zna​la​zły się pod spodem. Will prze​su​n ął się nie​co i na​gle po​czuł prze​szy​wa​ją​cy ból. Ale to nie był na​cią​gnię​ty mię​sień. To była ob​rącz​ka, któ​rą do​stał od An​gie. Wciąż no​sił ją w kie​sze​n i. Sara omył​ko​wo zin​ter​p re​to​wa​ła jego re​a k​cję jako na​wrót wcze​śniej​szej trau​my. – Może się za​ba​wi​my? – za​p ro​p o​n o​wa​ła. Will nie po​trze​bo​wał za​ba​wy. Po​trze​bo​wał wy​go​n ić z my​śli An​gie, ale aku​rat tym nie mógł się po​dzie​lić z Sarą. Wy​cią​gnę​ła do nie​go rękę. – Cześć, je​stem Sara. – Wiem. – Nie. – Wciąż trzy​ma​ła wy​cią​gnię​tą dłoń. – Je​stem Sara Lin​ton. Naj​wy​raź​n iej Will był stu​p ro​cen​to​wym kre​ty​n em. Uści​snął jej dłoń. – Will Trent. – Jak za​ra​biasz na ży​cie, Wil​lu Trent? – Je​stem… – Ro​zej​rzał się do​oko​ła w po​szu​ki​wa​n iu po​my​słu. – Je​stem kie​row​cą tych po​twor​n ych cię​ża​ró​wek. Zer​k​n ę​ła na ekran te​le​wi​zo​ra i za​chi​cho​ta​ła. – O, jak od​kryw​czo. – A kim ty je​steś? – Strip​ti​zer​ką. – Znów za​śmia​ła się, jak​by na​wet jej ten po​mysł wy​dał się czymś szo​ku​ją​cym. – Ro​bię to, żeby mieć z cze​go opła​cić stu​dia w col​le​ge’u. Gdy​by ta głu​p ia ob​rącz​ka nie tkwi​ła wciąż w jego kie​sze​n i, Will chęt​n ie za​p ro​sił​by Sarę, żeby wsu​n ę​ła tam rękę i po​szu​ka​ła pie​n ię​dzy za ta​n iec na jego ko​la​n ach. Za​miast tego mu​siał za​do​wo​lić się krót​kim ko​men​ta​rzem. – Ini​cja​ty​wa god​n a po​chwa​ły. – Po​ło​żył się na boku, uwal​n ia​jąc jed​n ą rękę. – Cóż ta​kie​go stu​diu​jesz? – Mmm… – Uśmiech​n ę​ła się od ucha do ucha. – Uczę się, jak na​p ra​wiać te wiel​kie cię​ża​rów​ki. Prze​su​n ął pal​cem po row​ku mię​dzy jej pier​sia​mi. Su​kien​ka, któ​rą Sara mia​ła na so​bie, zo​sta​ła za​p ro​jek​to​wa​n a w taki spo​sób, że roz​chy​la​ła się bez więk​sze​go tru​du. Do​p ie​ro te​raz uświa​do​mił so​bie, że wło​ży​ła ją wła​śnie dla nie​go. Tak samo dla nie​go roz​p u​ści​ła wło​sy. I z tego sa​me​go po​wo​du wci​snę​ła sto​p y w te cho​ler​n ie wy​so​kie szpil​ki, któ​re przy​p usz​czal​nie miaż​dży​ły jej pal​ce. I ze wzglę​du na nie​go zde​cy​do​wa​ła się wziąć udział w sek​cji. Tak samo jak przyjść tu​taj.

– Praw​dę po​wie​dziaw​szy, nie je​stem kie​row​cą wiel​kich cię​ża​ró​wek. – Nie? – Na mo​ment wstrzy​ma​ła od​dech, kie​dy jego pal​ce po​łech​ta​ły jej nagi brzuch. – A kim je​steś? – Je​stem by​łym oszu​stem. – Och, to mi się po​do​ba – za​wo​ła​ła z en​tu​zja​zmem. – Kra​dłeś bi​żu​te​rię czy ob​ra​bo​wa​łeś bank? – To była drob​n a kra​dzież. Na​ru​sze​n ie czy​jejś wła​sno​ści. Do​sta​łem za to czte​ry lata w za​wie​sze​n iu. Jej śmiech za​marł. Już nie była prze​ko​n a​n a, czy on nadal żar​tu​je. Will wziął głę​bo​ki od​dech, a po​tem po​wo​li go wy​p u​ścił. Więc sta​ło się. Te​raz już nie było od​wro​tu. – Zo​sta​łem aresz​to​wa​n y za kra​dzież je​dze​n ia. – Mu​siał od​chrząk​n ąć, żeby ar​ty​ku​ło​wać sło​wa. – To się wy​da​rzy​ło, kie​dy mia​łem osiem​n a​ście lat. Przy​kry​ła ręką jego dłoń. – Wy​ro​słem z sys​te​mu opie​ki spo​łecz​n ej. – Pani Flan​n in​gan umar​ła tego lata, kie​dy Will koń​czył osiem​n a​ście lat. Nowy gość, któ​ry przy​szedł za​rzą​dzać do​mem, wrę​czył mu sto do​la​rów i mapę z za​zna​czo​n ym schro​n i​skiem dla bez​dom​n ych. – Osta​tecz​n ie tra​fi​łem do in​sty​tu​cji cha​ry​ta​tyw​n ej w cen​trum mia​sta. Nie​któ​rzy ko​le​sie byli cał​kiem w po​rząd​ku. Więk​szość z nich była star​sza ode mnie, i… – Nie do​koń​czył zda​n ia. Sara z ła​two​ścią mo​gła się do​my​ślić, dla​cze​go na​sto​la​tek nie czuł się bez​p iecz​n ie w ta​kim to​wa​rzy​stwie. – Miesz​ka​łem na uli​cy… – Znów na mo​ment za​wie​sił głos. – Krę​ci​łem się w po​bli​żu ma​ga​zy​n u z to​wa​ra​mi że​la​zny​mi na Hi​gh​land. Rano przy​jeż​dża​li tam przed​się​bior​cy, żeby wy​brać pra​cow​n i​ków na dany dzień. Kciu​kiem po​gła​dzi​ła go po wierz​chu dło​n i. – Czy wła​śnie tam się do​wie​dzia​łeś, jak się na​p ra​wia róż​n e rze​czy? – Tak. – Nig​dy się nad tym nie za​sta​n a​wiał, ale to była praw​da. – Za​ra​bia​łem nie​złe pie​nią​dze, ale nie wie​dzia​łem, na co je wy​da​wać. Po​wi​n ie​n em był oszczę​dzać na miesz​ka​n ie. Albo na sa​mo​chód. Albo na co​kol​wiek. Ale ja wy​da​wa​łem for​sę na cu​kier​ki, walk​ma​n a i ka​se​ty. Will nig​dy wcze​śniej nie po​sia​dał wła​snych pie​n ię​dzy. Kie​dy do​ra​stał, nie ist​n ia​ło coś ta​kie​go jak kie​szon​ko​we. – Któ​rejś nocy spa​łem na Pe​a ch​tree, tam gdzie kie​dyś była bi​blio​te​ka. Wte​dy na​p a​dła mnie ban​da star​szych chło​p a​ków. Stłu​kli mnie na kwa​śne jabł​ko, zła​ma​li mi nos, kil​ka pal​ców… I za​bra​li wszyst​ko, co mia​łem przy so​bie. Chy​ba i tak szczę​ście mi do​p i​sa​ło, że nie obe​rwa​łem znacz​n ie go​rzej. Pal​ce Sary moc​n iej za​ci​snę​ły się na jego dło​n i. – Nie mo​głem pra​co​wać. Moje ubra​n ie było strasz​n ie brud​n e, a nie mia​łem do​kąd pójść, żeby się wy​ką​p ać. Pró​bo​wa​łem że​brać o pie​n ią​dze, ale lu​dzie się mnie bali. Przy​p usz​czam, że wy​glą​da​łem go​rzej niż ćpun… – Od​wró​cił się do Sary. – Cho​ciaż wca​le nie by​łem ćpu​nem. Nig​dy nie bra​łem nar​ko​ty​ków. Nig​dy nie ro​bi​łem ta​kich rze​czy. Ski​n ę​ła gło​wą. – Ale by​łem po​twor​n ie głod​n y. Przez cały czas bo​lał mnie brzuch. Z gło​du krę​ci​ło mi się w gło​wie. I było mi nie​do​brze. Ale ba​łem się po​ło​żyć spać. Ba​łem się, że znów mnie na​p ad​ną. Więc po​sze​dłem do tej ca​ło​do​bo​wej ap​te​ki, któ​ra kie​dyś mie​ści​ła się przy Pon​ce de

Leon. No wiesz, Pla​za Drugs, tuż obok kina? – Sara przy​tak​n ę​ła. – Wsze​dłem do środ​ka i za​czą​łem zbie​rać z pół​ek je​dze​n ie. Lit​tle Deb​bies. Moon Pies. Wszyst​ko było w opa​ko​wa​n iach. Ro​ze​rwa​łem je zę​ba​mi i we​p chną​łem do ust. – Prze​łknął śli​n ę, czu​jąc pie​cze​n ie w gar​dle. – Wte​dy we​zwa​li gli​n ia​rzy. – Aresz​to​wa​li cię? – Pró​bo​wa​li aresz​to​wać. – Po​czuł, jak wzbie​ra w nim wstyd. – Za​czą​łem wy​ma​chi​wać pię​ścia​mi, sta​ra​jąc się tra​fić w co​kol​wiek. Dość szyb​ko zdo​ła​li mnie po​wstrzy​mać. Sara po​gła​dzi​ła go po wło​sach. – Za​ku​li mnie w kaj​dan​ki i za​bra​li do wię​zie​n ia. A po​tem… – Po​trzą​snął gło​wą. – Zja​wi​ła się moja opie​kun​ka spo​łecz​n a. Nie wi​dzia​łem jej od sze​ściu, może sied​miu mie​się​cy. Po​dob​no mnie szu​ka​ła. – Z ja​kie​go po​wo​du? – Po​n ie​waż pani Flan​n in​gan zo​sta​wi​ła mi ja​kieś pie​n ią​dze. – Will wciąż pa​mię​tał szok, jaki wy​wo​ła​ła w nim ta no​wi​n a. – Mo​głem wy​ko​rzy​stać je tyl​ko na cze​sne w col​le​ge’u. Więc… – Wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Po​sze​dłem do pierw​sze​go col​le​ge’u, do któ​re​go zgo​dzi​li się mnie przy​jąć. Miesz​ka​łem w aka​de​mi​ku. Ja​da​łem w ka​fe​te​rii. Pra​co​wa​łem w nie​p eł​n ym wy​mia​rze go​dzin w ogro​dach. A po​tem zo​sta​łem zwer​bo​wa​n y do GBI. I to wszyst​ko. Sara mil​cza​ła, przy​p usz​czal​n ie pró​bu​jąc przy​swo​ić so​bie te in​for​ma​cje. – Jak tam się do​sta​łeś, ma​jąc na kon​cie wy​rok? – Sę​dzia po​wie​dzia​ła mi, że może za​trzeć ten wy​rok, je​śli zro​bię dy​p lom w col​le​ge’u. Na szczę​ście nie okre​śli​ła, z ja​kim wy​n i​kiem. – Więc ukoń​czy​łem szko​łę, a ona do​trzy​ma​ła sło​wa. Sara zno​wu prze​sta​ła się od​zy​wać. – Wiem, że to brzmi nie​zbyt atrak​cyj​n ie. – Za​śmiał się z iro​n ii losu. – Choć bio​rąc pod uwa​gę inne spra​wy, to chy​ba nie była naj​gor​sza rzecz, jaką dziś o mnie usły​sza​łaś. – Mia​łeś szczę​ście, że cię aresz​to​wa​li. – Tak są​dzę. – A ja mam szczę​ście, że tra​fi​łeś do GBI, bo w prze​ciw​n ym ra​zie nie mie​li​by​śmy oka​zji się spo​tkać. – Przy​kro mi, Saro. Przy​kro mi, że to wszyst​ko na cie​bie zwa​li​łem. Ja nie… – Przez chwi​lę nie mógł się wy​sło​wić. – Nie chcę, że​byś się mnie bała. Nie chcę, że​byś po​my​śla​ła, że w czym​kol​wiek je​stem taki jak on. – Oczy​wi​ście, że nie je​steś. – Oto​czy​ła go ra​mio​n a​mi. – Czyż​byś nie zda​wał so​bie spra​wy, jak bar​dzo cię po​dzi​wiam? Mógł je​dy​n ie pa​trzeć na nią bez sło​wa. – Po​dzi​wiam cię za to, że tyle prze​sze​dłeś. Za to, co wy​trzy​ma​łeś. Że sta​łeś się męż​czy​zną ta​kim, ja​kim je​steś. – Po​ło​ży​ła rękę na ser​cu. – Sam zde​cy​do​wa​łeś, że chcesz być do​brym czło​wie​kiem. Że chcesz po​ma​gać in​n ym. Tak ła​two było ci zejść na złą dro​gę, ale ty na każ​dym kro​ku wy​bie​ra​łeś wła​ści​wą ścież​kę. – Nie za​wsze. – Wy​star​cza​ją​co czę​sto – od​p ar​ła. – Na tyle czę​sto, że kie​dy na cie​bie pa​trzę, mogę my​śleć je​dy​n ie o tym, jak bar​dzo je​steś do​bry. I jak bar​dzo chcę – jak bar​dzo po​trze​bu​ję – że​byś był obec​n y w moim ży​ciu. W bla​sku te​le​wi​zo​ra jej oczy po​ły​ski​wa​ły naj​czyst​szą zie​le​n ią. Will nie mógł uwie​rzyć, że

ona wciąż sie​dzi obok. Że nadal chce z nim być. An​gie tak bar​dzo się my​li​ła. W Sa​rze nie było ani krzty prze​bie​gło​ści. Nie było nik​czem​n o​ści. Nie było ura​zy. Je​śli rze​czy​wi​ście był aż tak pra​wym czło​wie​kiem, po​wi​n ien był po​wie​dzieć Sa​rze o An​gie. Po​wi​n ien był wy​znać praw​dę i raz na za​wsze mieć to za sobą. Ale za​miast tego po​chy​lił się, żeby ją po​ca​ło​wać. Ca​ło​wał jej po​wie​ki, nos i usta. Ich ję​zy​ki się złą​czy​ły. Wte​dy po​ło​żył się na niej, a ona oplo​tła go no​ga​mi, wpi​ja​jąc się w nie​go głę​bo​kim po​ca​łun​kiem. Will czuł, jak po​czu​cie winy zni​ka – zbyt ła​two zni​ka. Je​dy​n e, o czym mógł te​raz my​śleć, to o swo​im po​żą​da​n iu, o tym, jak bar​dzo pra​gnie zna​leźć się we wnę​trzu jej cia​ła. Kie​dy zdej​mo​wał z niej ubra​n ie, czuł, że ogar​n ia go sza​leń​stwo. Sara po​ma​ga​ła mu jak mo​gła, ale i tak skoń​czy​ło się na tym, że Will zdarł z niej su​kien​kę. Pod spodem no​si​ła ko​ron​ko​wy sta​n ik, któ​ry z ła​two​ścią dał się od​p iąć. Will ca​ło​wał jej pier​si, li​zał je i ssał, aż w koń​cu Sara wy​da​ła z sie​bie prze​cią​gły jęk. Wte​dy ru​szył w dół jej cia​ła, piesz​cząc i gry​ząc gład​ką skó​rę. Wstrzy​ma​ła od​dech, kie​dy ścią​gnął jej maj​tecz​ki i roz​su​n ął nogi. Sma​ko​wa​ła jak miód i mie​dzia​n e mo​n e​ty. Jej uda ocie​ra​ły się o jego twarz, a pa​znok​cie za​głę​bi​ły się we wło​sach. Ode​rwa​ła od sie​bie jego gło​wę i wpi​ła się w usta na​mięt​n ym po​ca​łun​kiem. Ssa​ła jego ję​zyk. Wy​czy​n ia​ła usta​mi ta​kie rze​czy, że jego cia​łem za​czę​ły wstrzą​sać dresz​cze. Wdarł się w głąb niej, a wte​dy znów jęk​n ę​ła, za​ci​ska​jąc moc​n o pal​ce na jego grzbie​cie. Will zmu​sił się, żeby zwol​n ić. Sara współ​dzia​ła​ła przy każ​dym pchnię​ciu. Jej war​gi prze​su​n ę​ły się po jego uchu. – Moje ko​cha​n ie – wy​dy​sza​ła. – Moje ko​cha​n ie.

15 lipca 1975 roku

ROZDZIAŁ 21 LUCY BENNETT Skur​cze za​czę​ły się o wscho​dzie słoń​ca. Wcze​śniej roz​ciął jej po​wie​ki, ale usta po​zo​sta​wił zszy​te. Lucy czu​ła, jak nić się na​p i​n a, gdy jęk​n ę​ła z bólu. Jej ręce i nogi były sze​ro​ko roz​p o​star​te, a cia​ło uło​żo​n e na sa​mym środ​ku ma​te​ra​ca. Już wcze​śniej uda​ło jej się czę​ścio​wo ode​rwać pra​we ra​mię. Nie​wie​le, za​le​d​wie o kil​ka cen​ty​me​trów, ale to wy​star​czy​ło. Szok, że zno​wu może się po​ru​szać, oka​zał się tak wiel​ki, że w pierw​szej chwi​li przy​tłu​mił ból. Za to te​raz czu​ła nie​zno​śne pul​so​wa​n ie. Krew ska​p y​wa​ła po ra​mie​n iu i pier​si, two​rząc pod ło​p at​ką nie​wiel​ką ka​łu​żę. W głę​bi jej cia​ła na​ra​stał ko​lej​n y skurcz. Po​wo​li, bez po​śpie​chu, bez przy​n a​gla​n ia, aż na​gle eks​p lo​do​wał i Lucy po​czu​ła, jak roz​dzie​ra so​bie war​gi, kie​dy krzyk​n ę​ła w śmier​tel​n ej udrę​ce. – Za​mknij się – syk​n ął czyjś głos. To tam​ta dziew​czy​n a z są​sied​n ie​go po​ko​ju. To ona prze​mó​wi​ła. Pod​ło​ga skrzy​p ia​ła pod jej sto​p a​mi, kie​dy szła w stro​n ę za​mknię​tych drzwi. – Za​mknij się – po​wtó​rzy​ła. Tam​ta dziew​czy​n a od​ro​bi​ła swo​ją lek​cję. Była ustę​p li​wa. Była za​chę​ca​ją​ca. Roz​ma​wia​ła z tym męż​czy​zną. Od​ma​wia​ła wspól​n ie pa​cie​rze. Krzy​cza​ła, prze​kli​n a​ła i mru​cza​ła ra​zem z nim. Dzie​cin​n ym gło​si​kiem pro​p o​n o​wa​ła rze​czy, któ​rych Lucy na​wet nie bra​ła pod uwa​gę. I dla​te​go on cza​sa​mi zga​dzał się spusz​czać ją ze smy​czy. Tak jak te​raz. Mo​gła roz​ma​wiać. Cho​dzić. Krą​żyć po po​ko​ju. Mo​gła w każ​dej chwi​li wyjść. Biec po po​moc. Biec na po​li​cję, do swo​jej ro​dzi​n y albo do​kąd​kol​wiek, byle da​lej stąd. Ale tego nie ro​bi​ła. Ta dru​ga dziew​czy​n a była ko​p ią Pat​ty He​a rst. Za​stęp​czy​n ią Lucy.

15 lipca 1975 roku

ROZDZIAŁ 22 Aman​da sie​dzia​ła w po​ło​żo​n ym z tyłu bok​sie w re​stau​ra​cji Ma​je​stic Di​n er przy Pon​ce de Leon. Zdła​wi​ła ziew​n ię​cie. Wczo​raj​szej nocy, po przy​jeź​dzie z Te​chwo​od, była zbyt zde​n er​22 wo​wa​n a, żeby za​snąć. Na​wet lek​tu​ra Mary Wol​l​sto​n e​craft nie zdo​ła​ła jej uśpić. Rzu​ca​ła się na łóż​ku i prze​wra​ca​ła z boku na bok, usi​łu​jąc za​p o​mnieć o ukła​dan​ce z tek​tu​ro​wych kart, któ​ra wi​docz​n ie utrwa​li​ła się na siat​ków​ce jej oczu. Za​p i​sa​ła w pa​mię​ci kil​ka no​wych szcze​gó​łów: Hank Ben​n ett – kłam​ca, Trey Cal​la​han – kłam​ca. A Ofe​lia? Co zro​bić z tą Ofe​lią? Kel​n er​ka uzu​p eł​n i​ła za​war​tość jej fi​li​żan​ki. Aman​da zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek. Eve​lyn spóź​nia​ła się już o całe pięt​n a​ście mi​n ut, co było za​sta​n a​wia​ją​ce. Nig​dy do​tąd nie za​uwa​ży​ła, żeby Eve​lyn była opie​sza​ła czy nie​p unk​tu​a l​n a. Po​sta​n o​wi​ła więc sko​rzy​stać z apa​ra​tu na mo​n e​ty, któ​ry znaj​do​wał się na za​p le​czu, i za​dzwo​n ić do okrę​gu Mo​del City, lecz nikt nie ode​brał te​le​fo​n u. Aman​da skoń​czy​ła swo​ją zmia​n ę pra​wie pół go​dzi​n y temu. Dziś zo​sta​ła wy​zna​czo​n a w pa​rze z Va​n es​są, co bar​dzo im od​p o​wia​da​ło. Ko​le​żan​ka po​sta​n o​wi​ła urzą​dzić so​bie dzi​siaj wy​p ad na za​ku​p y. Naj​wy​raź​n iej nowa kar​ta kre​dy​to​wa wy​p a​la​ła dziu​rę w jej port​fe​lu. Drzwi się otwo​rzy​ły i do środ​ka wpa​dła Eve​lyn. – Prze​p ra​szam za spóź​n ie​n ie, ale mia​łam strasz​n ie dziw​n ą roz​mo​wę z Hod​ge’em – po​wie​dzia​ła. – Z moim Hod​ge’em? Eve​lyn ski​n ę​ła na kel​n er​kę, któ​ra we​szła przy​jąć za​mó​wie​n ie. – Przy​słał wia​do​mość, że mam je​chać do Zone One. – Czy ktoś cię wi​dział? – Nie, na po​ste​run​ku nie było ży​wej du​szy. Tyl​ko ja, Hod​ge i otwar​te drzwi do jego biu​ra. – Eve​lyn opar​ła się o ścia​n ę prze​dzia​łu. Jej pod​n ie​ce​n ie było aż nad​to wi​docz​n e. – Ka​zał mi opo​wie​dzieć o wszyst​kim, co ro​bi​my. Aman​da po​czu​ła, jak na​ra​sta w niej pa​n i​ka. – Wszyst​ko w po​rząd​ku. On wca​le nie jest zły. Przy​n ajm​n iej tak mi się wy​da​wa​je. Zresz​tą kto tam wie, co fa​cet so​bie my​śli? Mia​łaś zu​p eł​n ą ra​cję, że to ta​jem​n i​czy typ. Od​bie​ra czło​wie​ko​wi od​wa​gę. – Czy coś ci po​wie​dział? – Nic. Nie było żad​n ych py​tań. Żad​n ych ko​men​ta​rzy. Po pro​stu ki​wał gło​wą, a na koń​cu po​wie​dział, że​bym ro​bi​ła to, co do mnie na​le​ży. – Cie​ka​we, ale to samo ja usły​sza​łam od nie​go wczo​raj – od​p ar​ła Aman​da. – Że mam wy​ko​n y​wać swo​ją ro​bo​tę. Jak my​ślisz, czy chciał po​rów​n ać na​sze ze​zna​n ia? – spy​ta​ła. – Cał​kiem moż​li​we. – Ni​cze​go nie za​cho​wa​łaś dla sie​bie? – No cóż, nie wspo​mnia​łam o De​enie. I o Miss Luli. Nie chcia​łam, żeby któ​raś z nich mia​ła przez nas kło​p o​ty. – A po​wie​dzia​łaś o Ofe​lii? – Nie – przy​zna​ła Eve​lyn. – Po​wie​dzia​łam, że chce​my jesz​cze raz wró​cić do Treya Cal​la​-

ha​n a, ale nie po​wie​dzia​łam dla​cze​go. Lu​ther Hod​ge ra​czej nie wy​glą​da mi na wiel​bi​cie​la Wil​lia​ma Szek​spi​ra. – Wca​le nie je​stem tego taka pew​n a, Eve​lyn. Może zbyt po​śpiesz​n ie wy​cią​gnę​ły​śmy wnio​ski? Trey Cal​la​han po​czę​sto​wał nas cy​ta​tem z Szek​spi​ra, a po​tem obie, ty i ja, same do​śpie​wa​ły​śmy resz​tę, kie​dy ze​szłej nocy zo​ba​czy​ły​śmy ofia​rę. Za dużo tu zbie​gów oko​licz​no​ści, jak na mój gust. – Czyż​by w pra​cy po​li​cyj​n ej nie ist​n ia​ło coś ta​kie​go jak zbieg oko​licz​n o​ści? Aman​da nie od​p o​wie​dzia​ła na to py​ta​n ie. – Jak są​dzisz, czy Hod​ge na​ro​bi nam kło​p o​tów? – Kto go tam wie, do dia​bła. – Eve​lyn wy​rzu​ci​ła ręce w po​wie​trze. – Po​win​n y​śmy iść do Union Mis​sion. Kie​dy prze​ra​bia​łam to jesz​cze raz z Hod​ge’em, przy​szło mi na myśl parę spraw. Aman​da wy​su​n ę​ła się z bok​su, zo​sta​wia​jąc na sto​le dwie mo​n e​ty po dwa​dzie​ścia pięć cen​tów oraz suty na​p i​wek. – Co ta​kie​go? – Och, wszyst​ko. – Eve​lyn za​cze​ka​ła, aż znaj​dą się na ze​wnątrz. – Na przy​kład taki Hank Ben​n ett i jego sy​tu​a cja. Wy​da​je mi się, że masz ra​cję. Jest pod​stęp​n y jak wąż i bez wąt​p ie​nia wy​ko​rzy​stał in​for​ma​cje na te​mat Kit​ty Tre​a dwell, żeby ubić in​te​res z jej oj​cem. Wsia​dły do sa​mo​cho​du Aman​dy. – Skąd niby Ben​n ett miał​by wie​dzieć, że tu​taj ist​n ie​je ja​kieś po​kre​wień​stwo? – Na drzwiach było jej na​zwi​sko – przy​p o​mnia​ła Eve​lyn. – Na​wet je​śli nie weź​mie​my tego pod uwa​gę, pa​mię​taj, że Kit​ty bez prze​rwy meł​ła ozo​rem na te​mat swo​je​go ta​tu​sia. Miss Lula do​sko​n a​le wie​dzia​ła, że jej oj​ciec ma ko​n ek​sje po​li​tycz​n e. Ju​ice też o tym wie​dział. Wie​dział na​wet, że Kit​ty ma sio​strę, któ​ra jest tym lep​szym dziec​kiem. To była ta​jem​ni​ca po​li​szy​n e​la. – Ale oni nie po​cho​dzą z wyż​szych sfer – od​p ar​ła Aman​da. – An​drew Tre​a dwell koń​czył stu​dia w Geo​r​gii. Pa​mię​tam, jak czy​ta​łam o tym w ga​ze​cie. Eve​lyn uśmiech​n ę​ła się. – Hank Ben​n ett tak​że no​sił na pal​cu pier​ścień Uni​wer​sy​te​tu Geo​r​gii. – Geo​r​gia Bul​l​dogs, rocz​n ik 1974 – po​wie​dzia​ła Aman​da, ko​lej​n y raz skrę​ca​jąc w Pon​ce de Leon Ave​n ue. – Mo​gli spo​tkać się na ja​kimś przy​ję​ciu albo spo​tka​n iu to​wa​rzy​skim. Ci wszy​scy chłop​cy z bractw uczel​n ia​n ych są tak samo moc​n i w gę​bie jak zwy​kłe zło​dzie​jasz​ki. Pod​czas pra​cy w oby​cza​jów​ce prze​p ro​wa​dzi​ła wy​star​cza​ją​co dużo prze​słu​chań, żeby wy​ro​bić so​bie zda​n ie na ten te​mat. Wszy​scy kła​ma​li jak bure suki. – Co tam się dzie​je? – Eve​lyn wska​za​ła na bu​dy​n ek Union Mis​sion. Wej​ście do gma​chu blo​ko​wał wóz APD. – Nie mam po​ję​cia – od​p ar​ła Aman​da. Zje​cha​ła na po​bo​cze i wy​sia​dła z sa​mo​cho​du. Od razu roz​p o​zna​ła po​li​cjan​ta, któ​ry wy​szedł z bu​dyn​ku, choć nie pa​mię​ta​ła, jak mu na imię. Za to on naj​wy​raź​n iej po​znał i ją, i Eve​lyn. Idąc do sa​mo​cho​du, przy​spie​szył kro​ku. – Prze​p ra​szam! – za​wo​ła​ła Aman​da, ale było już za póź​n o. Gość zdą​żył już wsiąść do swo​je​go cru​ise​ra. Wci​snął gaz do de​chy, nie zwa​ża​jąc na prze​raź​li​wy pisk opon. – Ale heca – mruk​n ę​ła Eve​lyn.

Idąc w stro​n ę wej​ścia, nie wy​da​wa​ła się ja​koś spe​cjal​n ie znie​chę​co​n a. Jed​n ak w po​miesz​cze​n iach mi​sji za​miast Treya Cal​la​ha​n a za​sta​ły przy​sa​dzi​ste​go, star​sza​we​go pana w ko​lo​rat​ce. Zmia​tał z pod​ło​gi po​tłu​czo​n e szkło. Je​den z pa​n e​li w drzwiach prze​stał ist​n ieć, a obok szkła le​żał ka​wa​łek ce​gły. – Tak? – ode​zwał się do nich. Eve​lyn prze​ję​ła ini​cja​ty​wę. – Je​ste​śmy z po​li​cji. Szu​ka​my Treya Cal​la​ha​n a. Męż​czy​zna wy​da​wał się za​kło​p o​ta​n y. – Po​dob​n ie jak ja. Aman​da wy​wnio​sko​wa​ła, że cze​goś nie za​uwa​ży​ły. – Więc Cal​la​han jest nie​obec​n y? – Jak my​śli​cie, kto tu tak na​bro​ił? – wska​zał po​tłu​czo​n e szkło. – Trey miał wczo​raj wie​czo​rem otwo​rzyć schro​n i​sko. Nie po​ja​wił się, więc jed​n a z dziew​czyn wrzu​ci​ła przez okno ce​głę. Oparł się na mio​tle. – Pro​szę mi wy​ba​czyć, ale nig​dy wcze​śniej nie mia​łem do czy​n ie​n ia z po​li​cją. Czy pa​n ie je​ste​ście se​kre​tar​ka​mi? Ofi​cer, któ​ry stąd przed chwi​lą wy​szedł, po​wie​dział, że po​trzeb​n e bę​dzie zgło​sze​n ie i że trze​ba na​p i​sać je na ma​szy​n ie. Aman​da zdu​si​ła jęk. Cho​ler​n y leń wy​mi​gał się od ro​bo​ty. – Nie je​ste​śmy se​kre​tar​ka​mi – oznaj​mi​ła. – Je​ste​śmy taj​n ia​ka​mi. – De​tek​ty​wa​mi – spro​sto​wa​ła Eve​lyn bar​dzo pew​n ym to​n em. – I nie pi​sze​my ni​cze​go na ma​szy​n ie. Jak się pan na​zy​wa? – Oj​ciec Ba​iley. Pra​cu​ję w kuch​n i z zu​p a​mi, ka​wa​łek da​lej przy tej sa​mej uli​cy. Nie pa​so​wał do ry​so​p i​su, któ​ry im po​da​n o. Ksiądz był za​le​d​wie o kil​ka cali wyż​szy od Aman​dy. – Czy tyl​ko ksiądz pra​cu​je w tej kuch​n i? – Nie, go​to​wa​n iem zaj​mu​je się mój współ​p ra​cow​n ik. Ja tyl​ko od cza​su do cza​su po​ma​gam przy zmy​wa​n iu, ale moim głów​n ym obo​wiąz​kiem jest udzie​la​n ie du​cho​we​go wspar​cia. Spoj​rzał na wi​szą​cy na ścia​n ie ze​gar. – Moje dro​gie, już je​stem spóź​n io​n y, więc je​śli… Eve​lyn prze​rwa​ła mu w po​ło​wie zda​n ia. – Je​śli ksiądz pra​cu​je w kuch​n i, to co robi tu​taj? – Dziś rano by​łem umó​wio​n y z Trey​em Cal​la​ha​n em. Raz w mie​sią​cu uzgad​n ia​my, co da​lej; roz​ma​wia​my o dziew​czę​tach – któ​ra może spra​wiać kło​p o​ty, na któ​rą trze​ba uwa​żać. – A więc ksiądz przy​szedł tu​taj i za​stał roz​bi​tą szy​bę, tak? – I salę peł​n ą śpią​cych dziew​czyn, cho​ciaż o tej po​rze bu​dy​n ek po​wi​n ien już być za​mknię​ty. – Wska​zał na tyl​n ą ścia​n ę. – Ktoś wła​mał się do biu​ra Cal​la​ha​n a. Przy​p usz​czal​n ie któ​raś z dziew​czyn. – Czy żad​n a z nich ni​cze​go nie za​uwa​ży​ła? – Nie zno​szę być nie​mi​ło​sier​n y, ale żad​n a z nich nie wy​ka​zu​je chę​ci do po​mo​cy, o ile nie wią​że się to z ja​ki​miś ko​rzy​ścia​mi. Na​gle Aman​da so​bie o czymś przy​p o​mnia​ła. – A co z dziew​czy​n ą Cal​la​ha​n a? Od​by​wa prak​ty​kę z pie​lę​gniar​stwa w Geo​r​gia Bap​tist. Przy​glą​dał się Aman​dzie przez chwi​lę.

– Owszem, za​dzwo​n i​li​śmy tam, py​ta​jąc o Eile​en Sap​p er​son. Po​wie​dzia​n o nam, że nie było jej wczo​raj na noc​n ej zmia​n ie. – Czy w szpi​ta​lu mają jej do​mo​wy nu​mer? – Ona nie ma w domu te​le​fo​n u. – Czy ksiądz miał​by coś prze​ciw​ko… – Aman​da wska​za​ła biu​ro Cal​la​ha​n a. Ksiądz wzru​szył ra​mio​n a​mi. Kie​dy po​szły w stro​n ę znaj​du​ją​ce​go się z tyłu bu​dyn​ku po​miesz​cze​n ia, na​tych​miast wró​cił do za​mia​ta​n ia. Biu​ro naj​wy​raź​n iej zo​sta​ło wy​wró​co​n e do góry no​ga​mi, ale Aman​da nie była prze​ko​n a​na, czy zro​bi​ła to ja​kaś ćpun​ka szu​ka​ją​ca pie​n ię​dzy, czy ra​czej czło​wiek, któ​re​mu śpiesz​n o było wy​je​chać z mia​sta. Biur​ko Cal​la​ha​n a zo​sta​ło oczysz​czo​n e ze znaj​du​ją​cych się tam wcze​śniej przed​mio​tów oso​bi​stych. Nie było opra​wio​n e​go w ram​kę zdję​cia dziew​czy​n y z psem. Ani ko​lo​ro​wej sprę​żyn​ki. Ani wi​szą​cych na ścia​n ach pla​ka​tów. Ani tran​zy​sto​ro​we​go ra​dia. Tyl​ko wa​la​ją​ce się w po​p iel​n icz​ce nie​do​p ał​ki, wy​p a​lo​n e do cna. Szu​fla​dy były sze​ro​ko otwar​te. Co naj​waż​n iej​sze, znik​n ął rów​n ież stos pa​p ie​rów. Eve​lyn od razu zwró​ci​ła na to uwa​gę. – Gdzie się po​dział jego ma​n u​skrypt? – Nie bar​dzo ro​zu​miem, po co był po​trzeb​n y ja​kiejś kur​wie. No chy​ba że jako pa​p ier to​a ​le​to​wy. – Cal​la​han szyb​ko się stąd zwi​n ął. Mu​siał zgar​n ąć swo​ją dziew​czy​n ę. – Tej sa​mej nocy w Te​chwo​od zna​le​zio​n o cia​ło Mary Hal​ston. – Zbieg oko​licz​n o​ści? Aman​da ni​cze​go nie była już pew​n a. – Chodź, po​ga​da​my z tym go​ściem od zup. Wró​ci​ły do głów​n ej sali, ale księ​dza już nie było. – Halo? – za​wo​ła​ła Eve​lyn, choć prze​cież wi​dzia​ły każ​dy kąt po​miesz​cze​n ia. Aman​da po​spie​szy​ła za nią na ze​wnątrz. Chod​n ik był pu​sty. Na par​kin​gu rów​n ież nie było ży​wej du​szy. Na wszel​ki wy​p a​dek spraw​dzi​ły tak​że uli​cę z tyłu bu​dyn​ku. – No cóż, przy​n ajm​n iej on nas nie okła​mał. – Z tego, co nam wia​do​mo – do​p o​wie​dzia​ła Aman​da. Po​wę​dro​wa​ła z po​wro​tem w kie​run​ku ply​mo​utha. We​wnątrz auta było go​rą​co jak w pie​kar​n i​ku. Prze​krę​ci​ła klu​czyk w sta​cyj​ce. – Czu​ję się już cho​ra i zmę​czo​n a od cią​głe​go prze​sia​dy​wa​n ia w tym au​cie. – Tak na​p raw​dę nig​dy nie wi​dzia​łaś, żeby Co​lum​bo do​kądś od​jeż​dżał. 23 – Bo przy​p usz​czam, że Iron​s i​de się nie li​czy. – Chcia​ła​bym zo​ba​czyć, co Te​chwo​od Ho​mes zro​bi​ły​by z ka​le​ki, któ​ry jeź​dzi ba​ga​żów​ką z pie​czy​wem. Aman​da wy​je​cha​ła na uli​cę. 24 – Pep​p er An​der​son zja​wi się w ma​gicz​n y spo​sób tam, gdzie aku​rat po​win​n a być. – W jed​n ym ty​go​dniu jest pie​lę​gniar​ką w szpi​ta​lu; w na​stęp​n ym ści​ga się na mo​to​rów​ce. Po​tem jest tan​cer​ką w klu​bie go-go, a na​stęp​n ie ste​war​de​są, któ​ra flir​tu​je z pi​lo​tem. Hej… – Za​mknij się. Eve​lyn za​chi​cho​ta​ła, opie​ra​jąc rękę o drzwi. Obie sie​dzia​ły w mil​cze​n iu, gdy Aman​da mi​ja​ła kil​ka ostat​n ich kwar​ta​łów dzie​lą​cych je od Ju​n i​p er Stre​et. – Wo​lisz lewą stro​n ę czy pra​wą? – ode​zwa​ła się Aman​da.

– Ty wy​bierz. Aman​da wy​bra​ła lewą. Zwol​n i​ła, przy​p a​tru​jąc się pil​n ie każ​de​mu bu​dyn​ko​wi po le​wej stro​n ie uli​cy, pod​czas gdy Eve​lyn śle​dzi​ła domy po pra​wej. Nie​mal do​je​cha​ły do Pine Stre​et, kie​dy Eve​lyn wska​za​ła pe​wien dom. – To musi być tu​taj. Bu​dy​n ek wy​glą​dał na opusz​czo​n y i bez​p ań​ski; nic nie wska​zy​wa​ło, że tu może się mie​ścić ja​kiś ko​ściół, z wy​jąt​kiem wiel​kie​go, drew​n ia​n e​go krzy​ża, któ​ry zo​stał wbi​ty w ma​leń​ki skra​wek po​dwór​ka. Po​ma​lo​wa​n y był na czar​n o. Ktoś wpadł na po​mysł, aby wbić gwoź​dzie tam, gdzie po​win​n y znaj​do​wać się dło​n ie i sto​p y Je​zu​sa. Drob​n e, czer​wo​n e kro​p el​ki przy​po​mi​n a​ły o Jego męce. – Cóż to za śmiet​n ik – mruk​n ę​ła Eve​lyn. Mia​ła ra​cję. Fa​sa​da bu​dyn​ku kru​szy​ła się; w za​p ra​wie wid​n ia​ły wiel​kie, po​p rzecz​n e pęk​nię​cia. Zbu​do​wa​n y z be​to​n o​wych blocz​ków ga​n ek cały po​kry​ty był graf​fi​ti. Z czte​rech okien na par​te​rze dwa zo​sta​ły za​bi​te de​ska​mi, ale znaj​du​ją​ce się po​n ad nimi okna na pię​trze wy​da​wa​ły się nie​tknię​te. Wy​sia​dły z auta i skie​ro​wa​ły się do bu​dyn​ku. Aman​da po​czu​ła lek​ki pęd po​wie​trza, gdy uli​cą prze​mknął ja​kiś sa​mo​chód. To był po​li​cyj​n y wóz pa​tro​lo​wy. Nie​bie​skie świa​tło ko​gu​ta mi​gnę​ło na znak po​zdro​wie​n ia, ale kie​row​ca się nie za​trzy​mał. Fron​to​we drzwi do kuch​n i z zu​p a​mi oka​za​ły się otwar​te. Prze​cho​dząc przez próg, Aman​da po​czu​ła woń ziół i przy​p raw. W po​miesz​cze​n iu sta​ły pla​sti​ko​we sto​ły, na nich ta​le​rze i mi​ski, a obok ser​wet​ki i łyż​ki. – Nie ma ni​cze​go z ostrzem – za​uwa​ży​ła Eve​lyn. – Ra​czej mą​dre po​su​n ię​cie – od​p ar​ła Aman​da. – Halo, jest tu kto? – Mo​men​cik – od​krzyk​n ął z za​p le​cza czyjś bur​kli​wy głos. Usły​sza​ły szczęk garn​ków. Po​tem roz​le​gły się cięż​kie kro​ki i z kuch​n i wy​szedł pe​wien męż​czy​zna. Na jego wi​dok Aman​dę nie​spo​dzie​wa​n ie ogar​n ął lęk. Na aka​de​mii po​li​cyj​n ej uczo​n o je, że prze​cięt​n e drzwi mają tro​chę po​n ad dwa me​try wy​so​ko​ści i są sze​ro​kie na pra​wie osiem​dzie​siąt cen​ty​me​trów. Dzię​ki temu spraw​dzia​n o​wi moż​n a było po​bież​n ie osza​co​wać wzrost i wagę da​n ej oso​by. Czło​wiek w ku​chen​n ych drzwiach wy​p eł​n iał sobą całe wej​ście. Jego ra​mio​n a były nie​mal tak sze​ro​kie jak prze​strzeń mię​dzy fu​try​n ą drzwi, a gło​wa nie​mal się​ga​ła gór​n ej kra​wę​dzi otwo​ru. Uśmiech​n ął się. Za​uwa​ży​ły, że miał mig​da​ło​we oczy, peł​n e usta, a w dol​n ej szczę​ce krzy​wy ząb. – Czym mogę słu​żyć, pa​n ie wła​dzo? Przez mo​ment obie sta​ły jak wry​te. Po​tem Aman​da się​gnę​ła do to​reb​ki i wy​do​by​ła stam​tąd od​zna​kę. Po​ka​za​ła ją męż​czyź​n ie, choć było ja​sne, że zo​rien​to​wał się, iż obie są po​li​cjant​ka​mi. Po pro​stu chcia​ła po​wie​dzieć co​kol​wiek. – Ja na​zy​wam się de​tek​tyw Wa​gner. To jest pani de​tek​tyw Mit​chell. – Pro​szę bar​dzo. – Sze​ro​kim ge​stem za​p ro​sił je do środ​ka. – Niech pa​n ie usią​dą. Uprzej​mie po​cze​kał, aż spo​czną na krze​słach, a po​tem sam za​jął miej​sce na ław​ce na​prze​ciw nich. Aman​da zno​wu nie zdo​ła​ła po​wstrzy​mać się od ro​bie​n ia po​rów​n ań. Ten fa​cet był nie​mal tak sze​ro​ki jak one dwie ra​zem wzię​te. Sam wi​dok jego złą​czo​n ych dło​n i przy​pra​wiał o dresz​cze. Praw​do​p o​dob​n ie z ła​two​ścią mógł​by za​ci​snąć pa​lu​chy do​oko​ła szyi każ​dej z nich.

Eve​lyn wy​ję​ła no​tat​n ik. – Jak się pan na​zy​wa? – Ja​mes Ul​ster. – Czy zna pan czło​wie​ka o na​zwi​sku Trey Cal​la​han? Wes​tchnął. Jego głos brzmiał tak głę​bo​ko, że nie​mal przy​p o​mi​n ał war​cze​n ie. – Czy cho​dzi o te pie​n ią​dze, któ​re ukradł? – Ukradł ja​kieś pie​n ią​dze? – zdzi​wi​ła się Aman​da. – Och, oj​ciec Ba​iley jest o wie​le ostroż​n iej​szy, je​śli cho​dzi o pu​blicz​n e wy​stą​p ie​n ia niż ja – wy​ja​śnił Ul​ster. – Je​den z do​n a​to​rów w za​rzą​dzie zwró​cił uwa​gę, że znik​n ę​ły pew​n e fun​du​sze. Dziś z sa​me​go rana mie​li​śmy za​dzwo​n ić w tej spra​wie do Treya. Jak ro​zu​miem, on miał inne pla​n y. Aman​da przy​p o​mnia​ła so​bie o roz​mo​wie te​le​fo​n icz​n ej, któ​rą Cal​la​han ode​brał, gdy prze​by​wa​ły w jego biu​rze. Po​wie​dział wte​dy, że dzwo​n i je​den ze spon​so​rów ośrod​ka. – Czy jest pan pe​wien, że to wła​śnie Trey przy​własz​czył so​bie te pie​n ią​dze? – Oba​wiam się, że tak. – Ul​ster oparł swe po​tęż​n e łap​ska po obu stro​n ach ławy, a na​stęp​nie sku​lił się, przy​p usz​czal​n ie z przy​zwy​cza​je​n ia. Tak ogrom​n y czło​wiek za​p ew​n e zda​wał so​bie spra​wę, że w jego obec​n o​ści lu​dzie czu​ją się nie​swo​jo. Mimo wszyst​ko, zwa​żyw​szy, że pro​wa​dził kuch​n ię z zu​p a​mi dla rzesz ubo​gich z Atlan​ty, jego roz​mia​ry były ra​czej za​le​tą niż wadą. – Czy ma pan ja​kiś po​mysł, do​kąd mógł udać się Trey Cal​la​han? – spy​ta​ła Aman​da. Ul​ster po​trzą​snął gło​wą. – Wy​da​je mi się, że miał na​rze​czo​n ą. W naj​bliż​szym cza​sie Aman​da i Eve​lyn wy​bie​ra​ły się do szpi​ta​la Geo​r​gia Bap​tist, choć Aman​da była pew​n a, że ten trop pro​wa​dzi do​n i​kąd. – Czy pan przy​jaź​n i się z pa​n em Cal​la​ha​n em? – On tak po​wie​dział? – Owszem – skła​ma​ła Aman​da. – Czyż​by pan twier​dził in​a ​czej? – Cza​sa​mi pro​wa​dzi​li​śmy teo​lo​gicz​n e dys​p u​ty. Roz​ma​wia​łem z nim na wie​le róż​n ych te​ma​tów. – Na przy​kład na te​mat Szek​spi​ra? – wtrą​ci​ła Aman​da. To był cios na oślep, ale oka​zał się sku​tecz​n y. – Od cza​su do cza​su – przy​znał Ul​ster. – W sie​dem​n a​stym wie​ku wie​lu au​to​rów po​słu​gi​wa​ło się za​ko​do​wa​n ym ję​zy​kiem. To nie były cza​sy, w któ​rych na​gra​dza​n o wy​wro​tow​ców. – Jak w Ham​le​cie, tak? – do​da​ła Eve​lyn. – To może nie jest naj​lep​szy przy​kład, ale… tak. – Co w ta​kim ra​zie pan po​wie o Ofe​lii? Na​gle w gło​sie Ul​ste​ra po​ja​wi​ła się nie​p rzy​jem​n a ostrość. – Ofe​lia była kłam​czy​n ią i dziw​ką. Aman​da po​czu​ła, jak sie​dzą​ca obok niej Eve​lyn sztyw​n ie​je. – Wy​da​je się pan bar​dzo o tym prze​ko​n a​n y. – Prze​p ra​szam, ale uwa​żam ten te​mat za nie​co nu​żą​cy. Za to Trey miał praw​dzi​wą ob​se​sję na tym punk​cie. Cza​sa​mi wręcz nie dało się z nim po​roz​ma​wiać, bo wciąż cy​to​wał ja​kieś mrocz​n e wer​se​ty. To wy​da​wa​ło się zgod​n e z praw​dą. – Czy wie pan, dla​cze​go to ro​bił?

– Nie jest ta​jem​n i​cą, że szcze​gól​n ie in​te​re​so​wa​ły go upa​dłe ko​bie​ty. Od​ku​p ie​n ie. Zba​wie​nie. Je​stem pe​wien, że po​trak​to​wał was jed​n ym ze swo​ich wy​kła​dów o tym, jak te dziew​czę​ta mogą być zba​wio​n e. Był dość nie​ugię​ty, je​śli o to cho​dzi, i oso​bi​ście bar​dzo prze​ży​wał, je​śli dziew​czy​n y go roz​cza​ro​wy​wa​ły. – Ul​ster po​krę​cił gło​wą. – Oczy​wi​ście te dziew​czy​n y spra​wia​ły mu za​wód. Wciąż go za​wo​dzi​ły. Taka już jest ich na​tu​ra. – Czy kie​dy​kol​wiek zwró​cił pan uwa​gę, że Cal​la​han nie​od​p o​wied​n io trak​tu​je te dziew​czy​n y? – spy​ta​ła Eve​lyn. – Rzad​ko by​wa​łem w sie​dzi​bie Union Mis​sion. Moja pra​ca jest tu​taj. Ale nie by​łem za​sko​czo​n y, kie​dy do​wie​dzia​łem się, że po​sta​n o​wił zro​bić coś dla wła​snej ko​rzy​ści. Ukradł pie​n ią​dze na​le​żą​ce do or​ga​n i​za​cji do​bro​czyn​n ej. Dla​cze​go więc miał​by prze​stać wy​ko​rzy​sty​wać upa​dłe ko​bie​ty? – Wi​dział go pan kie​dy​kol​wiek w gnie​wie? – Na wła​sne oczy nie, ale sły​sza​łem, że po​tra​fił się wście​kać. Nie​któ​re z dziew​czyn skar​ży​ły się na jego gwał​tow​n y cha​rak​ter. Aman​da zer​k​n ę​ła na no​tat​n ik ko​le​żan​ki. Eve​lyn ni​cze​go nie za​p i​sy​wa​ła. Może my​śla​ła o tym sa​mym co Aman​da? Trey Cal​la​han przez więk​szość go​dzin czu​wa​n ia wy​da​wał się kom​p let​n ie ode​rwa​n y od rze​czy​wi​sto​ści. Trud​n o było wy​obra​zić so​bie, jak ktoś taki wpa​da w gniew, nie mó​wiąc już o dzia​ła​n iach pod jego wpły​wem. Oczy​wi​ście, ich zda​n iem rów​nież nie wy​glą​dał na zło​dzie​ja. – Po​dob​n o Trey Cal​la​han pi​sał ja​kąś książ​kę – za​uwa​ży​ła Eve​lyn. – Tak – za​sy​czał Ul​ster. – Dzie​ło ży​cia. Ale to nie było do​bre. – Czy​tał pan? – Kil​ka stron. Cal​la​han bar​dziej nada​wał się do za​wo​du, w któ​rym pra​co​wał, niż do tego, o któ​rym ma​rzył. – Uśmiech​n ął się do nich. – Tylu lu​dzi za​zna​ło​by spo​ko​ju, gdy​by po pro​stu za​a k​cep​to​wa​li pla​n y, ja​kie ma wo​bec nich nasz Pan. Aman​da od​n io​sła wra​że​n ie, że Ul​ster od​n o​si się bez​p o​śred​n io do nich. Eve​lyn mu​sia​ła po​czuć to samo, bo ode​zwa​ła się ra​czej oschłym to​n em. – Czym do​kład​n ie się pan tu zaj​mu​je, pa​n ie Ul​ster? – No cóż, głów​n ie zaj​mu​je​my się kar​mie​n iem lu​dzi. Śnia​da​n ie jest o szó​stej rano. Pora lun​chu za​czy​n a się o dwu​n a​stej. Sto​ły za​czy​n a​my za​sta​wiać dużo wcze​śniej. – Czy to są je​dy​n e po​sił​ki? – Nie, po​da​je​my tak​że ko​la​cję. Za​czy​n a się o pią​tej i koń​czy punk​tu​a l​n ie o siód​mej. – Wte​dy lu​dzie wy​cho​dzą? – Więk​szość tak. Nie​któ​rzy zo​sta​ją przez cały wie​czór. Na gó​rze mamy dwa​dzie​ścia łó​żek. I prysz​n ic, cho​ciaż bez cie​p łej wody. Na​tu​ral​n ie przyj​mu​je​my tyl​ko ko​bie​ty. – Wy​ko​n ał ruch, jak​by chciał wstać. – Czy pa​n ie chcia​ły​by obej​rzeć bu​dy​n ek? – To nie jest ko​n iecz​n e – od​p ar​ła Aman​da. Nie chcia​ła zna​leźć się na gó​rze sam na sam z tym czło​wie​kiem. – Czy pan tak​że tu no​cu​je? – Nie, nie ma ta​kiej po​trze​by – od​p arł. – Pa​ra​fia ojca Ba​ileya znaj​du​je się parę kro​ków da​lej. Co​dzien​n ie przy​cho​dzi o je​de​n a​stej wie​czo​rem, żeby za​mknąć drzwi na klucz, a na​stęp​n ie otwie​ra je o szó​stej rano. – Od jak daw​n a pan tu​taj pra​cu​je? – za​in​te​re​so​wa​ła się Aman​da. Przez chwi​lę za​sta​n a​wiał się nad od​p o​wie​dzią. – Je​sie​n ią miną dwa lata.

– A co pan ro​bił przed​tem? – By​łem bry​ga​dzi​stą na ko​lei. Eve​lyn wska​za​ła bu​dy​n ek. – Pro​szę mi wy​ba​czyć, że to po​wiem, ale nie wy​da​je mi się, żeby w ta​kim miej​scu za​ra​biał pan nor​mal​n e pie​n ią​dze. – Nie. Zresz​tą na​wet to, co mam, sta​ram się od​da​wać. – Więc nie do​sta​je pan wy​n a​gro​dze​n ia za… – Eve​lyn szyb​ko po​li​czy​ła w my​ślach. – Za trzy​n a​ście go​dzin pra​cy dzien​n ie? – Jak już mó​wi​łem, do​sta​ję tu​taj to, cze​go mi po​trze​ba. Ale pra​ca wy​n o​si ra​czej szes​n a​ście go​dzin na dobę. Sie​dem dni w ty​go​dniu. – Wzru​szył ra​mio​n a​mi, otwie​ra​jąc przy tym dło​n ie. – Ale dla​cze​go miał​bym pra​gnąć bo​gactw tego świa​ta, kie​dy moja na​gro​da jest w nie​bie? Eve​lyn prze​su​n ę​ła się na krze​śle. Spra​wia​ła wra​że​n ie tak samo skrę​p o​wa​n ej jak Aman​da. – Czy po​znał pan jed​n ą z pra​cu​ją​cych dziew​czyn, któ​ra na​zy​wa​ła się Kit​ty Tre​a dwell? – Nie. – Pa​trzył na nią pu​stym wzro​kiem. – Nie pa​mię​tam, ale przy​cho​dzi tu tyle pro​sty​tu​tek… Aman​da roz​p ię​ła su​wak i wy​cią​gnę​ła z to​reb​ki pra​wo jaz​dy, żeby po​ka​zać mu fo​to​gra​fię. Ul​ster wy​cią​gnął rękę po do​ku​ment, uwa​ża​jąc przy tym, żeby ich pal​ce się nie ze​tknę​ły. Obej​rzał zdję​cie, a po​tem prze​su​n ął wzrok na na​zwi​sko i ad​res. Po​ru​szał przy tym bez​gło​śnie usta​mi, jak​by po ci​chu wy​ma​wiał po​szcze​gól​n e sło​wa. – Na tym zdję​ciu wy​glą​da o wie​le zdro​wiej niż w rze​czy​wi​sto​ści. Przy​p usz​czam, że zo​sta​ło zro​bio​n e przed​tem, nim za​wład​n ął nią de​mon uza​leż​n ie​n ia. – Czy​li znał pan Kit​ty – spre​cy​zo​wa​ła Eve​lyn. – Tak. – Kie​dy wi​dział ją pan po raz ostat​n i? – Mie​siąc temu? Może wcze​śniej. To nie mia​ło sen​su. Aman​da po​ło​ży​ła na sto​le pra​wo jaz​dy Lucy Ben​n ett, a po​tem do​ku​ment Mary Hal​ston. – Co pan po​wie o tych dziew​czy​n ach? Po​chy​lił się nad sto​łem i po ko​lei obej​rzał zdję​cia. Bez po​śpie​chu. Zno​wu po​ru​szał usta​mi, od​czy​tu​jąc ich imio​n a. Aman​da wsłu​chi​wa​ła się w jego od​dech, w sta​ły rytm wde​chów i wy​de​chów. Wi​dzia​ła czu​bek jego gło​wy. Ja​sno​brą​zo​we wło​sy na​zna​czo​n e były płat​ka​mi łu​p ie​żu. – Tak. – Pod​n iósł wzrok. – Znam tę dziew​czy​n ę. Była u nas kil​ka razy, ale osta​tecz​n ie wy​bra​ła mi​sję. Tego się spo​dzie​wa​łem, po​n ie​waż mia​ła coś wspól​n e​go z Trey​em. Mó​wiąc to, wska​zy​wał zdję​cie Mary Hal​ston, ofia​ry zna​le​zio​n ej po​p rzed​n iej nocy. – Je​śli zaś cho​dzi o tę dziew​czy​n ę… – Wska​zał Lucy Ben​n ett. – Nie je​stem pe​wien. Obie są bar​dzo do sie​bie po​dob​n e. I obie z pew​n o​ścią są uza​leż​n io​n e od nar​ko​ty​ków. To prze​kleń​stwo na​sze​go po​ko​le​n ia. Na wszel​ki wy​p a​dek Eve​lyn po​twier​dzi​ła ze​zna​n ia. – Więc roz​p o​znał pan Lucy Ben​n ett i Mary Hal​ston jako oso​by, któ​re ko​rzy​sta​ły z tej ja​dło​daj​n i, tak? – Tak mi się wy​da​je. Eve​lyn pil​n ie no​to​wa​ła.

– A Mary była ulu​bie​n i​cą Treya Cal​la​ha​n a? – Zga​dza się. – Kie​dy po raz ostat​n i wi​dział pan Lucy albo Mary? – Przed kil​ko​ma ty​go​dnia​mi? Może mie​siąc temu? – Zno​wu przyj​rzał się fo​to​gra​fiom. – Tu​taj obie wy​glą​da​ją na zdro​we, nor​mal​n e dziew​czy​n y. Z po​wro​tem pod​n iósł wzrok, naj​p ierw na Eve​lyn, po​tem na Aman​dę. – Je​ste​ście obie ofi​ce​ra​mi po​li​cji, więc pew​n ie zdą​ży​ły​ście się przy​zwy​cza​ić do wi​do​ku spu​sto​sze​n ia, ja​kie czy​n i uza​leż​n ie​n ie od nar​ko​ty​ków. Te dziew​czę​ta… Te bied​n e dziew​czę​ta… – Ze smut​kiem po​trzą​snął gło​wą. – Nar​ko​ty​ki to tru​ci​zna i nie wiem, dla​cze​go nasz Pan do​p u​ścił do ich ist​n ie​n ia, jed​n ak pe​wien typ lu​dzi ła​two ule​ga po​ku​sie. Drżą przed mocą nar​ko​ty​ku, choć po​win​n i drżeć przed mocą Pana. Jego głos po​tęż​n ie roz​brzmiał w ca​łym po​miesz​cze​n iu. Aman​da bez tru​du wy​obra​zi​ła go so​bie na am​bo​n ie. Albo na uli​cach. – Jest tu​taj pe​wien al​fons, któ​re​go na uli​cy na​zy​wa​ją Ju​ice. – Ten grzesz​n ik jest mi zna​n y. – Mó​wił, że cza​sa​mi przy​cho​dzi pan pra​wić ka​za​n ia dziew​czy​n om, któ​re wła​śnie pra​cu​ją? – Wy​ko​n u​ję za​da​n ie po​wie​rzo​n e mi przez Pana, nie ba​cząc na nie​bez​p ie​czeń​stwo. Aman​da ra​czej nie wy​obra​ża​ła so​bie, żeby kie​dy​kol​wiek czuł się za​gro​żo​n y, zwa​żyw​szy, że żad​n a oso​ba przy zdro​wych zmy​słach nie by​ła​by szczę​śli​wa, wpa​da​jąc w ciem​n ej alei na fa​ce​ta tak wiel​kie​go jak Ja​mes Ul​ster. – Czy był pan kie​dyś w Te​chwo​od Ho​mes? – Och, wie​le razy – od​p arł. – Do​star​czam zupę sta​rusz​kom, któ​re nie wy​cho​dzą z domu. Do Te​chwo​od jeż​dżę w po​n ie​dział​ki i piąt​ki, do Gra​dy Ho​mes w wtor​ki i czwart​ki. Inna kuch​n ia ob​słu​gu​je Per​ry Ho​mes i Wa​shing​ton He​ights… – Dzię​ku​ję – prze​rwa​ła mu Eve​lyn. – Nas in​te​re​su​je wy​łącz​n ie Te​chwo​od. – Sły​sza​łem, że tam ostat​n i​mi cza​sy dzie​ją się strasz​n e rze​czy – po​wie​dział, ści​ska​jąc ra​zem dło​n ie. – To wiel​ka pró​ba dla du​szy, pa​trzeć, jak żyją tam​tej​si lu​dzie. Ale jak są​dzę, raz 25 za​s nąw​s zy, za​koń​czym na za​wsze bo​le​ś ci ser​ca . Aman​da po​czu​ła, że jej ser​ce na mo​ment prze​sta​je bić. – Trey Cal​la​han wy​p o​wie​dział do​kład​n ie to samo zda​n ie. To cy​tat z Szek​spi​ra. – Na​p raw​dę? – zdzi​wił się. – Wi​docz​n ie za​ra​ził mnie tym sa​mym spo​so​bem mó​wie​n ia. Jak wspo​mi​n a​łem, Cal​la​han nie​ustan​n ie po​ru​szał tę kwe​stię. – Czy pa​mię​ta pan pro​sty​tut​kę, któ​ra na​zy​wa​ła się Jane Del​ray? – Nie. Czy ma ja​kieś kło​p o​ty? – A Han​ka Ben​n et​ta? Czy kie​dy​kol​wiek miał pan oka​zję go po​znać? – Eve​lyn po​cze​ka​ła na od​p o​wiedź, ale Ul​ster po​krę​cił gło​wą. – Ma wło​sy mniej wię​cej w tym sa​mym ko​lo​rze co pan. I ja​kieś metr osiem​dzie​siąt wzro​stu. Cho​dzi za​wsze mod​n ie ubra​n y. – Nie, sio​stro. Oba​wiam się, że go nie znam. Scho​wa​n e w to​reb​ce Eve​lyn ra​dio oży​ło. Naj​p ierw roz​legł się przy​tłu​mio​n y dźwięk, a po​tem se​ria klik​n ięć. Eve​lyn się​gnę​ła do tor​by, żeby wy​ci​szyć od​bior​n ik, ale za​trzy​ma​ła się, gdy z gło​śni​ka usły​sza​ła swo​je na​zwi​sko. – Mit​chell? – Aman​da od razu roz​p o​zna​ła głos But​cha Bon​n ie​go. – Pro​szę wy​ba​czyć – po​wie​dzia​ła, wyj​mu​jąc ra​dio. – Tu Mit​chell, dzie​sięć czte​ry.

– Po​daj mi swo​ją lo​ka​li​za​cję na dwa​dzie​ścia pięć – roz​ka​zał Butch. – Na​tych​miast. Z ra​dia roz​le​gły się ko​lej​n e klik​n ię​cia i zbio​ro​wy atak śmie​chu. Butch prze​ka​zał im, że cze​ka na ze​wnątrz. Eve​lyn od​wró​ci​ła się do Ul​ste​ra. – Dzię​ku​ję, że pan z nami po​roz​ma​wiał. Mam na​dzie​ję, że nie bę​dzie pan miał nic prze​ciw​ko, je​śli za​dzwo​n i​my jesz​cze z py​ta​n ia​mi? – Oczy​wi​ście, że nie. Czy mam wam po​dać swój nu​mer te​le​fo​n u? Dłu​go​p is Eve​lyn nie​mal cał​kiem znik​n ął w le​wej dło​n i Ul​ste​ra. Chwy​cił go całą pię​ścią, za​miast po​mię​dzy kciu​kiem a pal​cem wska​zu​ją​cym, a na​stęp​n ie na​skro​bał sie​dem cyfr. Po​nad nimi sta​ran​n ie wy​ka​li​gra​fo​wał swo​je na​zwi​sko. Jego pi​smo przy​p o​mi​n a​ło dzie​cię​ce ba​zgro​ły, a przy ostat​n iej li​te​rze na​ci​snął tak moc​n o, że koń​ców​ka wkła​du prze​bi​ła pa​p ier. – Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła Eve​lyn. Z wy​raź​n ym opo​rem się​gnę​ła po dłu​go​p is. Wsu​n ę​ła na nie​go skuw​kę i za​mknę​ła no​tes. Kie​dy wsta​ły, Ul​ster tak​że pod​n iósł się z ławy. Po ko​lei wy​cią​gnął do nich rękę. W tym upa​le wszy​scy byli zla​n i po​tem, ale w dło​n i Ul​ste​ra było cos wy​jąt​ko​wo lep​kie​go. De​li​kat​n ie uści​snął im dło​n ie, ale je​śli cho​dzi o Aman​dę, to i tak po​my​śla​ła, że gdy​by tyl​ko ze​chciał, bez tru​du mógł skru​szyć im pal​ce. Eve​lyn od​dy​cha​ła płyt​ko, idąc ku drzwiom. – Jezu – wy​szep​ta​ła. Mimo ulgi, jaką spra​wi​ło im obu po​że​gna​n ie z Ul​ste​rem, na wi​dok But​cha Aman​da mia​ła ocho​tę cof​n ąć się do środ​ka. Wy​raź​n ie go​to​wał się z wście​kło​ści. – Co wy wy​ra​bia​cie, do kur​wy nę​dzy? – wark​n ął, a po​tem zła​p ał Eve​lyn za rękę i po​cią​gnął w dół be​to​n o​wych scho​dów. – Nie mo​żesz… – zdą​ży​ła za​wo​łać Aman​da. – Za​mknij się! Po​p chnął Aman​dę na ścia​n ę i za​mie​rzył się pię​ścią, ale za​trzy​mał się, za​n im za​dał jej cios. – Ile razy mam wam to po​wta​rzać? – wrza​snął. – Wam obu! Cof​n ął się, szu​ra​jąc no​ga​mi po chod​n i​ku. – Jezu Chry​ste! Aman​da przy​ci​snę​ła rękę do pier​si. Czu​ła, jak jej ser​ce ło​mo​cze, obi​ja​jąc się o że​bra. A póź​n iej spo​strze​gła, że Eve​lyn upa​da. Pod​sko​czy​ła, żeby po​móc jej wstać. – Nie. – Eve​lyn zdo​ła​ła za​cho​wać rów​n o​wa​gę. Z ca​łej siły obie​ma pię​ścia​mi wal​n ę​ła But​cha pro​sto w sam śro​dek klat​ki pier​sio​wej. – Co jest, do… – za​to​czył się w tył, a wte​dy ude​rzy​ła go po​n ow​n ie. I jesz​cze raz, aż zna​lazł się tuż przy ścia​n ie. – Je​śli kie​dy​kol​wiek ośmie​lisz się mnie do​tknąć, to wy​p a​lę ci pro​sto w ten głu​p i pysk! Sły​szysz, co mó​wię?! Butch wy​da​wał się cał​kiem oszo​ło​mio​n y. – Co, do dia​bła, w cie​bie wstą​p i​ło? Eve​lyn prze​cha​dza​ła się tam i z po​wro​tem, jak uwię​zio​n e w klat​ce zwie​rzę. – Mam was do​syć, cho​ler​n e dup​ki – wy​ce​dzi​ła. – Pi​jesz do mnie? – Butch wy​cią​gnął pa​p ie​ro​sy. – A co z wami, cip​ki? Ile razy mó​wio​n o wam, że​by​ście dały so​bie spo​kój, co? – Po​grze​bał pa​lu​cha​mi w pacz​ce. – Sta​ra​łem się być

dla was miły. Sta​ra​łem się de​li​kat​n ie was ostrzec. A po​tem sły​szę, że za​czę​ły​ście wę​szyć do​oko​ła mo​je​go in​for​ma​to​ra. I spra​wiać masę kło​p o​tów. Oka​za​ło się, że z wami nie war​to ba​wić się w dżen​tel​me​n a. Co więc mam ro​bić, co? – Kto jest two​im in​for​ma​to​rem? – Nie wasz za​sra​n y in​te​res. Eve​lyn wy​rwa​ła mu pa​p ie​ro​sy. Była tak wście​kła, że mia​ła trud​n o​ści z wy​p o​wia​da​n iem słów. – Czy wiesz, dra​n iu, że ta za​mor​do​wa​n a dziew​czy​n a to Jane Del​ray? Uciekł spoj​rze​n iem w bok. – Gów​n o praw​da. – Kto ka​zał ci ze​łgać, że to Lucy Ben​n ett? – Nikt ni​cze​go mi nie ka​zał! Eve​lyn nie za​mie​rza​ła się pod​dać. – Ju​ice nie za​mor​do​wał Lucy Ben​n ett. – A ty le​p iej uwa​żaj z tym wzdy​cha​n iem do ja​kie​goś czar​n u​cha, któ​ry sie​dzi w pier​dlu. – Rzu​cił jej peł​n e po​gar​dy spoj​rze​n ie, jed​n o​cze​śnie schy​la​jąc się po pa​p ie​ro​sy. – Jezu, Ev! Cze​mu za​cho​wu​jesz się jak ja​kaś cho​ler​n a les​ba? Chodź tu​taj, Mer​daj​ko. Prze​mów do roz​26 sąd​ku tej An​n ie Oakley . Aman​da po​czu​ła, że w jej gar​dle na​ra​sta kłąb żół​ci. Rzu​ci​ła naj​gor​sze prze​kleń​stwo, ja​kie tyl​ko przy​szło jej na myśl. – Ty pie​p rzo​n y skur​wy​sy​n u! Za​śmiał się szcze​kli​wie. – Ty mó​wisz do mnie „skur​wy​sy​n u”? Ty? Wy​ło​wił z kie​sze​n i za​p al​n icz​kę. – Chcesz wie​dzieć, kto tu jest pie​p rzo​n ą suką? Za​p a​lił pa​p ie​ro​sa. – Ty, cho​ler​n a dziw​ko – ski​n ął gło​wą w kie​run​ku Aman​dy. – Po cho​le​rę po​la​złaś wczo​raj do tego wię​zie​n ia, co? A ty – od​wró​cił się do Eve​lyn – ty je​steś pie​p rzo​n ą kur​wą, że ją do tego za​chę​ca​łaś. – Do cze​go mnie za​chę​ca​ła? – wark​n ę​ła w od​p o​wie​dzi Aman​da. – Nie jest moim straż​n i​kiem ani niań​ką. Z sy​kiem wy​p u​ścił z ust kłąb dymu. – Ju​tro obie zo​sta​n ie​cie prze​n ie​sio​n e. Mam na​dzie​ję, że wciąż ma​cie swo​je bia​łe rę​ka​wicz​ki, któ​re no​szą po​li​cjant​ki z pa​tro​li. – A ja mam na​dzie​ję, że je​steś go​to​wy na pro​ces za dys​kry​mi​n a​cję ze wzglę​du na płeć – od​p a​li​ła Eve​lyn. – Obaj, ty i Lan​dry. Tym ra​zem Butch wy​p u​ścił dym przez nos. – Wy prze​klę​te suki, w kół​ko to po​wta​rza​cie, ale wie​cie co? Jesz​cze nikt za to nie po​szedł do pier​dla. Mo​że​cie so​bie szcze​kać do woli, kie​ru​jąc ru​chem na skrzy​żo​wa​n iu. Kiw​n ął im przez ra​mię gło​wą i ru​szył w swo​ją stro​n ę. Eve​lyn pa​trzy​ła za nim, na prze​mian za​ci​ska​jąc i roz​luź​n ia​jąc pię​ści. Przez mo​ment Aman​da mia​ła wra​że​n ie, że za chwi​lę rzu​ci się za nim i jak fu​ria sko​czy mu na ple​cy. Nie była pew​n a, co się sta​n ie, je​śli Eve​lyn tak po​stą​p i. Jej pa​znok​cie były krót​kie, ale moc​n e. Przy​p usz​czal​n ie mo​gła wy​dra​p ać mu oczy. A gdy​by to za​wio​dło, mo​gła od​gryźć mu wszyst​-

ko, co zna​la​zło​by się po​mię​dzy jej zę​ba​mi. – Rzy​gać mi się chce od tego wszyst​kie​go. – Eve​lyn wiel​ki​mi kro​ka​mi prze​cha​dza​ła się po chod​n i​ku. – Mam dość wy​słu​chi​wa​n ia ta​kich pie​p rzo​n ych bzdur. I nie ży​czę so​bie być wciąż okła​my​wa​n a. Kop​n ę​ła opo​n ę ply​mo​utha. – I chcę wresz​cie mieć nor​mal​n y sa​mo​chód. I żeby lu​dzie wresz​cie prze​sta​li my​śleć, że je​stem ja​kąś pier​do​lo​n ą se​kre​tar​ką! Ści​snę​ła to​reb​kę. – Dla​cze​go nie za​strze​li​łam tego dra​n ia? Boże, ale bym mia​ła ocho​tę go za​strze​lić. – Mo​że​my to zro​bić te​raz. – Aman​da jesz​cze nig​dy w ży​ciu nie była tak go​to​wa do dzia​ła​nia. – Znaj​dzie​my go i za​raz to zro​bi​my. Eve​lyn za​rzu​ci​ła to​reb​kę na ra​mię i skrzy​żo​wa​ła ra​mio​n a. – Nie mam za​mia​ru przez ta​kie​go dur​n ia tra​fić do wię​zie​n ia… – Za​mil​kła na chwi​lę. – Jak tyś do nie​go po​wie​dzia​ła? „Pie​p rzo​n y skur​wy​sy​n u”? – Za​śmia​ła się krót​ko. – Nie mia​łam po​ję​cia, że znasz ta​kie sło​wa. Aman​da zda​ła so​bie spra​wę, że tak​że za​ci​ska pię​ści. Po​wo​li roz​p ro​sto​wa​ła pal​ce, je​den po dru​gim. – Pew​n ie tak się zda​rza, kie​dy czło​wiek ma do czy​n ie​n ia z al​fon​sa​mi i dziw​ka​mi. – Służ​ba w pa​tro​lu. – Eve​lyn z obrzy​dze​n iem wy​mó​wi​ła te sło​wa. – Jest lato. Pew​n ie za​pę​dzą nas do ro​bo​ty z tymi cho​ler​n y​mi gów​n ia​ra​mi, któ​re nie chcą ha​ro​wać przez cały rok. Aman​da otwo​rzy​ła drzwi sa​mo​cho​du. – Chodź, po​je​dzie​my do Geo​r​gia Bap​tist i zo​ba​czy​my, czy uda nam się zna​leźć tę na​rze​czo​n ą Treya Cal​la​ha​n a. – Żar​tu​jesz? Sły​sza​łaś, co po​wie​dział Butch. – To do​p ie​ro ju​tro. Na ra​zie mar​tw​my się o dzi​siaj. Eve​lyn po​de​szła do sa​mo​cho​du z dru​giej stro​n y. – A co po​tem, Scar​lett O’Hara? – Po​tem po​je​dzie​my do Te​chwo​od Ho​mes i prze​ko​n a​my się, czy Miss Lula zna​la​zła ko​goś, kto wi​dział​by Han​ka Ben​n et​ta. – Aman​da prze​krę​ci​ła klu​czyk w sta​cyj​ce. – Przy oka​zji za​py​ta​my, czy kie​dy​kol​wiek wi​dzia​ła ta​kie​go ol​brzy​mie​go fa​ce​ta, któ​ry przy​wo​zi zupę nie​wy​cho​dzą​cym z domu sta​rusz​kom. Eve​lyn za​ci​snę​ła pal​ce na le​żą​cej na ko​la​n ach to​reb​ce. – Ul​ster przy​znał, że jeź​dzi tam i z po​wro​tem do Te​chwo​od Ho​mes. W po​n ie​dział​ki i piąt​ki. W te same dni znaj​do​wa​n o ofia​ry. – Okła​mał nas. – Aman​da wy​je​cha​ła na uli​cę. – Jak mógł prze​czy​tać rę​ko​p is Treya Cal​la​ha​n a, sko​ro le​d​wie dał radę od​cy​fro​wać na​zwi​sko w pra​wie jaz​dy? – Też to za​uwa​ży​łaś? – za​p y​ta​ła Eve​lyn. – Ale fa​cet nie wy​glą​da na opóź​n io​n e​go. – Może zwy​czaj​n ie ma kło​p o​ty z czy​ta​n iem. – Butch po​wie​dział, że pa​sku​dzi​my mu jego kon​tak​ty z in​for​ma​to​rem. Jak my​ślisz, czy to cho​dzi​ło o Ul​ste​ra? A może to oj​ciec Ba​iley? Za​sta​n a​wiam się, do​kąd ten cwa​n iak dał nogę. 27 Za​mknąć tam​te dziew​czy​n y na noc. To nor​mal​n e Trian​gle Shir​twa​ist Fac​to​ry . By​łaś tam kie​dyś? – Od​n o​szę wra​że​n ie, że Ul​ster chciał wro​bić w tę spra​wę Treya Cal​la​ha​n a. Ten cy​tat z Ofe​lii. Ta uwa​ga o jego gwał​tow​n ym cha​rak​te​rze.

– Tak​że zwró​ci​łaś na to uwa​gę? – Eve​lyn opar​ła ło​kieć na drzwiach. – Wiem, że wszy​scy je​ste​śmy chrze​ści​ja​n a​mi, ale zde​cy​do​wa​n ie nie od​p o​wia​da mi spo​sób, w jaki Ul​ster wy​ko​rzy​stu​je wia​rę. Zu​p eł​n ie jak​by ona czy​n i​ła go lep​szym od wszyst​kich in​n ych. Za​uwa​ży​łaś, jak o tym mó​wił? Aman​da była ab​so​lut​n ie pew​n a jed​n e​go. – Moim zda​n iem Ja​mes Ul​ster jest naj​bar​dziej prze​ra​ża​ją​cym czło​wie​kiem, ja​kie​go kie​dy​kol​wiek w ży​ciu spo​tka​łam. Wy​czu​wam w nim ja​kieś zło. – Wła​śnie – zgo​dzi​ła się Eve​lyn. – Czy wi​dzia​łaś te jego wiel​kie łap​ska? Aman​da po​czu​ła nie​p rzy​jem​n e drże​n ie, wę​dru​ją​ce po krę​go​słu​p ie. – Ktoś wy​so​ko po​sta​wio​n y dzia​ła prze​ciw​ko nam. – Wiem – wy​mam​ro​ta​ła Aman​da. – Butch ma zna​jo​mo​ści, ale nie jest na tyle do​brze usta​wio​n y, żeby za​ła​twić na​sze prze​nie​sie​n ie. To musi być ktoś, kto wie, że wczo​raj roz​ma​wia​łaś w wię​zie​n iu z Ju​icem. I kto wie, że dzi​siaj wi​dzia​ły​śmy się z Ul​ste​rem. I że spo​tka​ły​śmy się z oj​cem Ba​iley​em i z Trey​em Cal​la​ha​n em. A może to ja na​ro​bi​łam szu​mu, spraw​dza​jąc DNF? – Za​gry​zła war​gę. – Tak czy owak, to na tyle wku​rzy​ło tego ko​goś, że zde​cy​do​wał się ścią​gnąć nas z uli​cy i z po​wro​tem wsa​dzić do służ​by pa​tro​lo​wej. – Wiem – po​wtó​rzy​ła Aman​da. Cze​ka​ła, aż Eve​lyn po​wie coś jesz​cze, ale ko​le​żan​ka praw​do​p o​dob​n ie do​szła do tego sa​me​go wnio​sku, co ona. Duke Wa​gner ofi​cjal​n ie jesz​cze nie wró​cił do służ​by, ale już po​cią​gał za sznur​ki. Aman​da zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek. Kwa​drans po dwu​dzie​stej. Noc​n a pora nie przy​n io​sła od​p o​czyn​ku od let​n ie​go upa​łu. Je​śli co​kol​wiek się zmie​n ia​ło, to wil​got​n ość po​wie​trza, któ​ra po​ka​zy​wa​ła, co po​tra​fi. Aman​da mia​ła wra​że​n ie, że poci się na​wet jej pot. Ko​ma​ry krą​ży​ły nad jej gło​wą, kie​dy sta​ła przed bud​ką te​le​fo​n icz​n ą na rogu Ju​n i​p er i Pine. Zo​sta​wi​ła otwar​te drzwi, żeby świa​tło się nie włą​czy​ło. Trzy​ma​n a mię​dzy pal​ca​mi mo​n e​ta wy​da​wa​ła się za​p ać​ka​n a tłusz​czem. Wsu​n ę​ła ją w szcze​li​n ę apa​ra​tu i wy​bra​ła nu​mer te​le​fo​n u ojca. Roz​sta​ła się z Du​kiem za​le​d​wie przed pięt​n a​sto​ma mi​n u​ta​mi. Wcze​śniej przy​go​to​wa​ła mu ko​la​cję, słu​cha​jąc jed​n ym uchem, jak re​la​cjo​n o​wał no​wi​n y z dzi​siej​sze​go dnia i opo​wia​dał o naj​n ow​szych usta​le​n iach w jego spra​wie. Było tyl​ko kwe​stią cza​su, kie​dy Duke wró​ci na daw​n e sta​n o​wi​sko. Tyl​ko kwe​stią cza​su, kie​dy owi​n ie so​bie Aman​dę z po​wro​tem wo​kół pal​ca. Te​raz mu​sia​ła je​dy​n ie ki​wać gło​wą; przy​ta​ki​wa​ła, ob​ser​wu​jąc go jak jadł ko​la​cję i za​bie​ra​jąc się do zmy​wa​n ia na​czyń. Czu​ła, jak ogar​n ia ją przy​tła​cza​ją​cy smu​tek. Za każ​dym ra​zem, gdy otwie​ra​ła usta, żeby coś po​wie​dzieć, od razu je za​my​ka​ła – z oba​wy, że się roz​pła​cze. Duke ode​brał te​le​fon po pierw​szym sy​gna​le. Mó​wił tro​chę ochry​p łym gło​sem, praw​do​p o​dob​n ie z po​wo​du zbyt wie​lu po​obied​n ich pa​p ie​ro​sów. – Halo? – Ta​tu​siu, to ja. – Je​steś w domu? – Nie, tato. Od​cze​kał chwi​lę i do​p ie​ro wte​dy za​dał na​stęp​n e py​ta​n ie. – Sa​mo​chód się ze​p suł? – Nie, tato.

Usły​sza​ła, jak skrzy​p i opar​cie fo​te​la. – O co cho​dzi? Za​uwa​ży​łem, że coś nie daje ci spo​ko​ju. Przez cały wie​czór by​łaś po​sęp​n a jak chmu​ra gra​do​wa. Aman​da ką​tem oka uj​rza​ła swo​je od​bi​cie w chro​mo​wej obu​do​wie apa​ra​tu. Mia​ła dwa​dzie​ścia pięć lat. W ze​szły week​end po raz pierw​szy zda​rzy​ło jej się do​tknąć oso​by, któ​ra już nie żyła. Wczo​raj rano mia​ła oka​zję przyj​rzeć się z bli​ska praw​dzi​we​mu al​fon​so​wi. Ze​szłej nocy po​ma​ga​ła prze​p ro​wa​dzić sek​cję mar​twej dziew​czy​n y. Po​tra​fi​ła na uli​cy prze​ciw​sta​wić się wście​kło​ści But​cha Bon​n ie​go. Z pew​n o​ścią stać ją było na to, żeby szcze​rze po​roz​ma​wiać z wła​snym oj​cem. – Dla​cze​go ka​za​łeś z po​wro​tem prze​n ieść mnie do służ​by w pa​tro​lu? – spy​ta​ła spo​koj​n ie. – Co ta​kie​go? – Wy​da​wał się au​ten​tycz​n ie zdzi​wio​n y. – Nig​dzie nie ka​za​łem cię prze​n o​sić. Do dia​bła, kto pod​jął taką de​cy​zję? Usły​sza​ła sze​lest pa​p ie​ru, a po​tem klik​n ię​cie dłu​go​p i​su. – Po​daj mi na​zwi​sko tego dup​ka. Po​ga​dam z nim o tym trans​fe​rze. – Więc to nie była two​ja de​cy​zja? – Po cho​le​rę miał​bym cię prze​n o​sić, sko​ro za nie​speł​n a mie​siąc będę z po​wro​tem w moim daw​n ym od​dzia​le? Miał ra​cję. Co wię​cej, je​śli Duke był z ko​goś nie​za​do​wo​lo​n y, zwy​kle mó​wił mu o tym pro​sto w twarz. – Wra​cam do pa​tro​lu, za​czy​n am od ju​tra. – Aman​da już wcze​śniej za​dzwo​n i​ła do dys​p o​zy​tor​n i, żeby prze​ko​n ać się, czy to praw​da. – Ra​zem z Eve​lyn Mit​chell. – Mit​chell? – Duke wy​raź​n ie zmie​n ił ton. – A co ty masz wspól​n e​go z tą cipą? Mó​wi​łem, że​byś trzy​ma​ła się od niej z da​le​ka. – Wiem, że mó​wi​łeś, ale ra​zem pra​cu​je​my nad pew​n ą spra​wą. – Jaką znów spra​wą? – par​sk​n ął. – Zo​sta​ły za​mor​do​wa​n e dwie dziew​czy​n y. Bia​łe dziew​czy​n y – do​da​ła szyb​ko. – Obie miesz​ka​ły w Te​chwo​od Ho​mes. – Pew​n ie obie były kur​wa​mi, jak są​dzę? – Owszem. Przez chwi​lę nie mó​wił ani sło​wa. Wy​raź​n ie mu​siał so​bie coś prze​my​śleć. – Czy to ma coś wspól​n e​go z tym czar​n u​chem, któ​ry zo​stał oskar​żo​n y o za​mor​do​wa​n ie bia​łej dziew​czy​n y? – Tak, tato. Roz​le​gło się pstryk​n ię​cie za​p al​n icz​ką, a po​tem świst po​wie​trza, gdy Duke z płuc wy​p u​ścił dym. – I wła​śnie z tej przy​czy​n y wczo​raj rano zja​wi​łaś się w wię​zie​n iu? Aman​da nie mo​gła prze​łknąć śli​n y, bo prze​szka​dzał jej w tym kłąb waty w gar​dle. Wi​dzia​ła, jak do​tych​cza​so​we ży​cie za​czy​n a się roz​p a​dać tuż przed jej oczy​ma. Jej miesz​ka​n ie. Jej pra​ca. Jej wol​n ość. – Sły​sza​łem, że wdep​ta​łaś go wzro​kiem w gle​bę. I że ka​za​łaś za​mknąć się z tym czar​n u​chem sam na sam – po​wie​dział. Aman​da nie od​p o​wie​dzia​ła. Do​p ie​ro sły​sząc o tym z ust Duke’a, zda​ła so​bie spra​wę, jak była sza​lo​n a. I jak głu​p ia. Mia​ła szczę​ście, że uszła z tego z ży​ciem. – Ba​łaś się? – za​p y​tał.

Wie​dzia​ła, że na​tych​miast roz​p o​zna kłam​stwo. – By​łam prze​ra​żo​n a. – Ale nie po​zwo​li​łaś, żeby zo​ba​czył twój strach? – Nie. Usły​sza​ła, jak zno​wu za​cią​ga się dy​mem. – Przy​p usz​czam, że bę​dziesz do póź​n a włó​czyć się po mie​ście? – Ja… Aman​da nie wie​dzia​ła, co od​p o​wie​dzieć. Spoj​rza​ła w dół uli​cy. Wi​szą​cy na nie​bie księ​życ był pra​wie w peł​n i. Czar​n y, drew​n ia​n y krzyż rzu​cał po​sęp​n y cień na chod​n ik przed wej​ściem do kuch​n i z zu​p a​mi. – Mamy za​miar pro​wa​dzić in​wi​gi​la​cję na​sze​go po​ten​cjal​n e​go po​dej​rza​n e​go. – My? Po​zo​sta​wi​ła to py​ta​n ie bez od​p o​wie​dzi. – Ja​kie ma​cie do​wo​dy, że to on? – Żad​n ych – przy​zna​ła. – Po pro​stu… – Roz​p acz​li​wie szu​ka​ła w my​ślach bar​dziej od​p o​wied​n ie​go okre​śle​n ia. – Nie na​zy​waj tego w ten spo​sób – za​rzą​dził. – Le​p iej mó​wić, że to prze​czu​cie. Że masz je w be​be​chach, a nie mię​dzy no​ga​mi. Aman​da nie wie​dzia​ła, co od​p o​wie​dzieć, więc mruk​n ę​ła krót​kie „w po​rząd​ku”. Za​ka​słał kil​ka razy. – To śledz​two, w któ​re za​czę​ły​ście się mie​szać, ofi​cjal​n ie na​le​ży do Ric​ka Lan​dry’ego, tak? – Tak jest, sir. – Nie wie​rzę, że ten idio​ta po​tra​fił​by zna​leźć w śnież​n ej za​mie​ci wła​sną dupę. – Chi​chot Duke’a po chwi​li za​mie​n ił się w ostry ka​szel. – Je​śli tak póź​n o je​steś poza do​mem, to ozna​cza, że bę​dziesz po​trze​bo​wa​ła się wy​spać. Ju​tro rano sam so​bie zro​bię śnia​da​n ie. Klik​n ię​cie roz​brzmia​ło pro​sto w jej uchu. Aman​da w osłu​p ie​n iu ga​p i​ła się na słu​chaw​kę, jak​by ten ka​wa​łek pla​sti​ku mógł jej wy​tłu​ma​czyć, co przed chwi​lą za​szło. Nie pod​n io​sła wzro​ku, aż do mo​men​tu, gdy bły​snę​ła para re​flek​to​rów, żeby zwró​cić jej uwa​gę. Na​le​żą​ce do Eve​lyn kom​bi fal​con pach​n ia​ło w środ​ku cu​kier​ka​mi i ta​n im wi​n em. Eve​lyn uśmiech​n ę​ła się do Aman​dy, gdy ta sa​do​wi​ła się na fo​te​lu pa​sa​że​ra. – Do​brze się czu​jesz? – spy​ta​ła. – Tak. Je​stem tyl​ko cho​ler​n ie zdzi​wio​n a. W paru sło​wach stre​ści​ła Eve​lyn swo​ją roz​mo​wę z oj​cem. – No cóż. – Eve​lyn spra​wia​ła wra​że​n ie wy​jąt​ko​wo roz​waż​n ej. – Uwa​żasz, że po​wie​dział ci praw​dę? – Tak. Duke miał mnó​stwo wad, ale z pew​n o​ścią nie był kłam​cą. – W ta​kim ra​zie mu​siał mó​wić praw​dę. Aman​da cał​ko​wi​cie zda​wa​ła so​bie spra​wę, że Eve​lyn nig​dy nie za​ufa​ła​by Duke’owi. I do​sko​n a​le ro​zu​mia​ła, dla​cze​go tak jest. Z jej punk​tu wi​dze​n ia, Duke ule​p io​n y był z tej sa​mej gli​n y co Rick Lan​dry i Butch Bon​n ie. Zresz​tą może tak było, ale dla Aman​dy wciąż był przede wszyst​kim oj​cem. Eve​lyn wpa​try​wa​ła się w głąb uli​cy, w kie​run​ku znaj​du​ją​cej się tam kuch​n i z zu​p a​mi.

– Czy Ul​ster nadal sie​dzi w środ​ku? – Sprzą​ta. Aman​da wcze​śniej prze​szła obok bu​dyn​ku i zo​ba​czy​ła, jak Ja​mes Ul​ster pod​n o​si ze sto​łu wiel​ki gar. Był zwró​co​n y do niej ple​ca​mi, ale i tak przy​spie​szy​ła kro​ku. – Z dru​giej stro​n y domu stoi zie​lo​n y van. Spraw​dzi​łam ta​bli​ce re​je​stra​cyj​n e – zo​stał za​re​je​stro​wa​n y na ko​ściół. Na przed​n im sie​dze​n iu leżą ja​kieś re​li​gij​n e trak​ta​ty, a na ta​bli​cy roz​dziel​czej eg​zem​p larz Bi​blii. Z tyłu znaj​du​je się kil​ka drew​n ia​n ych skrzyń i parę zwo​jów sznu​ra. Pew​n ie uży​wa ich do za​bez​p ie​cze​n ia garn​ków, żeby zupa mu się nie roz​le​wa​ła. – Roz​wo​zi je​dze​n ie po​trze​bu​ją​cym… We​dług mnie za​cho​wu​je się jak ty​p o​wy se​ryj​n y mor​der​ca. – Na pew​n o po​tra​fisz po​dać ja​kiś przy​kład. Ale Eve​lyn nie była w na​stro​ju do żar​tów. – Ja​dąc tam, w pew​n ym sen​sie czu​łam się tak, jak​bym je​cha​ła na wła​sny po​grzeb. – Skrzy​żo​wa​ła ręce na brzu​chu. – To nasz ostat​n i dzień w pra​cy albo przy​n ajm​n iej w tej praw​dzi​wej pra​cy. Nie są​dzę, że​bym zdo​ła​ła wbić się w swój daw​n y mun​dur. My​śla​łam, że te rze​czy ode​szły do la​mu​sa. Aman​da nie chcia​ła roz​ma​wiać na ten te​mat. – Do​dzwo​n i​łaś się do Geo​r​gia Bap​tist? – Tak. Na​rze​czo​n a Cal​la​ha​n a na​zy​wa się Eile​en Sap​p er​son. Dziś rano nie zja​wi​ła się w pra​cy. Nie po​da​ła do​mo​we​go te​le​fo​n u ani ad​re​su. Na​stęp​n e ma​gicz​n e znik​n ię​cie Do​uga 28 Hen​n in​ga . – Ko​lej​n a śle​p a ulicz​ka – za​uwa​ży​ła Aman​da. Miss Lula nie zdo​ła​ła zna​leźć w Te​chwo​od Ho​mes ni​ko​go, kto pa​mię​tał​by czło​wie​ka od​po​wia​da​ją​ce​go ry​so​p i​so​wi Han​ka Ben​n et​ta, a choć wie​le osób ko​ja​rzy​ło po​tęż​n ą syl​wet​kę Ul​ste​ra, nikt nig​dy nie wi​dział, żeby spra​wiał ja​kie​kol​wiek kło​p o​ty. Zresz​tą trud​n o przy​pusz​czać, by na​ro​bił so​bie wro​gów po​śród lu​dzi, któ​rym przy​wo​ził go​rą​cy po​si​łek. – Ja​mes Ul​ster jest w Te​chwo​od Ho​mes w każ​dy po​n ie​dzia​łek i pią​tek, czy​li w te same dni, kie​dy zna​le​zio​n o ofia​ry – po​wie​dzia​ła Eve​lyn. – Bywa tu tak czę​sto, że jego obec​n ość nie zwra​ca ni​czy​jej uwa​gi – do​da​ła Aman​da. – No cóż, przy​n ajm​n iej znał Kit​ty. I wie​dział wy​star​cza​ją​co dużo o Mary Hal​ston, żeby po​wie​dzieć, że Trey Cal​la​han miał do niej sła​bość. Przy​p usz​czal​n ie znał tak​że Lucy Ben​n ett. – Jest je​dy​n ą oso​bą, któ​ra twier​dzi, że ostat​n io wi​dzia​ła te dziew​czy​n y przy ży​ciu. Jane Del​ray, Hank Ben​n ett, Trey Cal​la​han, Ju​ice – wszy​scy oni mó​wi​li, że tam​te trzy dziew​czy​n y za​gi​n ę​ły przy​n ajm​n iej rok temu. – Może to Ul​ster jest in​for​ma​to​rem But​cha? Mógł twier​dzić, że Lucy Ben​n ett nie żyje, żeby jej brat prze​stał jej szu​kać. – Czy brat tak na​p raw​dę jej szu​kał? – za​p y​ta​ła Eve​lyn. – Z tego, co wie​my, prze​stał na​tych​miast, gdy uda​ło mu się na​mie​rzyć Kit​ty. Ale nic nie tłu​ma​czy tego, dla​cze​go Hod​ge w ogó​le nas tam wy​słał. Albo kto za​ła​twił na​sze prze​n ie​sie​n ie, je​śli fak​tycz​n ie nie był to twój oj​ciec. Ni​cze​go to nie wy​ja​śnia. Aman​da nie mo​gła znieść my​śli, że zno​wu wra​ca​ją do punk​tu wyj​ścia. Nie​waż​n e, jak czę​sto oma​wia​ły tę spra​wę, wy​glą​da​ło na to, że ła​mi​głów​ka z tek​tu​ro​wych kart nig​dy nie zo​sta​n ie ukoń​czo​n a. Eve​lyn mia​ła ro​dzi​n ę, do któ​rej mo​gła wró​cić. Aman​da mia​ła ro​bo​tę w szko​le i pra​cę do na​p i​sa​n ia. Tak na​p raw​dę nig​dy nie zo​sta​ły wy​zna​czo​n e do pro​wa​dze​-

nia tej spra​wy, a ju​tro waga ich słów bę​dzie nie więk​sza niż gro​ma​dy roz​wrzesz​cza​n ych na​sto​la​tek. – Tak so​bie my​śla​łam, co by się sta​ło, gdy​bym na​p raw​dę zło​ży​ła po​zew o dys​kry​mi​n a​cję ze wzglę​du na płeć? – Eve​lyn opar​ła rękę na kie​row​n i​cy. – Co oni by zro​bi​li? Pra​wo jest po mo​jej stro​n ie. Butch miał ra​cję. Nie mo​że​my wciąż tyl​ko gro​zić i nic wię​cej. Wte​dy groź​ba tra​ci moc. – W ży​ciu nie do​cze​kasz się awan​su. We​p chną cię do por​tu lot​n i​cze​go, co jest tyl​ko odro​bi​n ę bar​dziej upo​ka​rza​ją​ce niż cho​dze​n ie w pa​tro​lu. – Aman​da czu​ła po​trze​bę, żeby po​wie​dzieć to Eve​lyn. – Ale ja będę two​im świad​kiem. Wi​dzia​łam, co zro​bił Rick. I co zro​bił Butch. Ża​den z nich nie miał pra​wa tak się za​cho​wać. – Och, Man​dy, je​steś praw​dzi​wą przy​ja​ciół​ką. – Eve​lyn wy​cią​gnę​ła rękę i uści​snę​ła dłoń Aman​dy. – Dzię​ki to​bie ten dur​n y za​wód stał się pra​wie do znie​sie​n ia. Aman​da spoj​rza​ła w dół, na ich złą​czo​n e ręce. Dło​n ie Eve​lyn wy​glą​da​ły o wie​le bar​dziej ele​ganc​ko niż jej wła​sne. – Nig​dy wcze​śniej nie mó​wi​łaś do mnie „Man​dy”. – Bo wy​da​wa​ło mi się, że to do cie​bie nie pa​su​je. Aman​da nadal mia​ła wra​że​n ie, że nie pa​su​je. No bo czy ja​kaś Man​dy od​wa​ży​ła​by się iść do wię​zie​n ia i tam wdep​tać w gle​bę pew​n e​go al​fon​sa? Czy zdo​ła​ła​by sta​wić czo​ło ty​ra​n om i ob​rzu​cić ich obe​lga​mi? – Wiesz, tak strasz​n ie się cie​bie ba​łam, kie​dy Hod​ge na po​cząt​ku po​sta​n o​wił wy​słać nas do tam​te​go zgło​sze​n ia. – przy​zna​ła Eve​lyn. Aman​da nie mu​sia​ła py​tać dla​cze​go. Je​śli ten ty​dzień cze​go​kol​wiek ją na​uczył, to tego, że na​zwi​sko Wa​gner nie jest żad​n ym atu​tem, jak nie​gdyś uwa​ża​ła. – Ale po​tem oka​za​ło się, że je​steś świet​n ą bab​ką – mó​wi​ła da​lej Eve​lyn. – Je​śli z tej spra​wy wy​n ik​n ę​ło co​kol​wiek do​bre​go, to tym czymś jest na​sza przy​jaźń. Aman​da przez cały wie​czór wal​czy​ła ze łza​mi. Te​raz zdo​ła​ła je​dy​n ie ski​n ąć gło​wą. Eve​lyn pu​ści​ła jej rękę, ale wcze​śniej ser​decz​n ie ją uści​snę​ła. – Nie mam zbyt wie​lu przy​ja​ció​łek. Praw​dę mó​wiąc, w ogó​le ich nie mam. – Trud​n o mi w to uwie​rzyć. – Och, kie​dyś mia​łam ich mnó​stwo. – Wcze​p i​ła pal​ce we wło​sy. – Bill i ja cho​dzi​li​śmy na im​p re​zy w każ​dy week​end. Na dwie albo trzy, cza​sa​mi na czte​ry. – Wes​tchnę​ła prze​cią​gle. – Wszy​scy uwa​ża​li, że wstą​p i​łam do służ​by, żeby za​dać cza​du, ale po​tem spo​strze​gli, że nie mam za​mia​ru re​zy​gno​wać… I na​gle oka​za​ło się, że nie mamy już o czym roz​ma​wiać. Nie chcia​łam wy​mie​n iać się prze​p i​sa​mi ani piec cia​ste​czek na do​bro​czyn​n e wen​ty. Z ko​lei oni nie mo​gli zro​zu​mieć, dla​cze​go chcę wy​ko​n y​wać ro​bo​tę prze​zna​czo​n ą dla fa​ce​tów. Po​win​n aś usły​szeć, co na ten te​mat mó​wi​ła moja te​ścio​wa. – Za​śmia​ła się smut​n o. – Ta pra​ca zmie​n ia czło​wie​ka. Zmie​n ia spo​sób my​śle​n ia, spo​sób po​strze​ga​n ia świa​ta. Nie in​te​re​su​je nas, co mó​wią chłop​cy. Je​ste​śmy gli​n ia​rza​mi. Ży​je​my tym i od​dy​cha​my tak samo jak oni. – Nie wi​dzia​łaś w po​bli​żu But​cha ani Lan​dry’ego? – Nie, o tej po​rze pew​n ie są w domu, ze swo​imi ro​dzi​n a​mi. Aman​da szcze​rze wąt​p i​ła. – Ra​czej z ko​chan​ka​mi. To bar​dziej praw​do​p o​dob​n e. – Hej, to on! Obie w tej sa​mej chwi​li zo​ba​czy​ły Ul​ste​ra, któ​ry za​my​kał drzwi. Ciem​n ość nie była dla

nie​go osło​n ą. Na​wet po zmro​ku jego po​tęż​n a syl​wet​ka ro​bi​ła wra​że​n ie. Aman​da nie po​tra​fi​ła so​bie wy​obra​zić ni​ko​go, kto był​by w sta​n ie pod​jąć wal​kę z tak czy​stą siłą fi​zycz​n ą. Ro​zej​rzał się po uli​cy. Aman​da i Eve​lyn na​tych​miast dały nura, ale Ul​ster chy​ba w ogó​le nie zwró​cił uwa​gi na czer​wo​n e kom​bi, a je​śli na​wet zwró​cił, to nie wzbu​dzi​ło w nim więk​szych po​dej​rzeń. Zresz​tą sa​mo​chód za​rzu​co​n y dzie​cię​cy​mi za​baw​ka​mi i po​bru​dzo​n y kred​ka​mi wtar​ty​mi w ta​p i​cer​kę był ide​a l​n ą kry​jów​ką. Aman​da wstrzy​ma​ła od​dech, cze​ka​jąc aż Ul​ster zno​wu się po​ja​wi. Czas wy​da​wał się cią​gnąć go​dzi​n a​mi, choć w rze​czy​wi​sto​ści upły​n ę​ło za​le​d​wie kil​ka mi​n ut. – Jest – wy​szep​ta​ła w koń​cu Eve​lyn. Zie​lo​n y van skrę​cił w Ju​n i​p er. Sie​dzia​ły sku​lo​n e aż do chwi​li, gdy mi​n ął ich sa​mo​chód Ul​ste​ra. Wte​dy Eve​lyn prze​krę​ci​ła klu​czyk w sta​cyj​ce. Sil​n ik za​krztu​sił się, ale za​p a​lił. Prze​krę​ci​ła gał​kę, żeby mieć pew​n ość, że re​flek​to​ry są wy​łą​czo​n e, a na​stęp​n ie wy​sta​wi​ła nos na uli​cę i gład​ko wje​cha​ła na prze​ciw​n y pas ru​chu. – Co​raz le​p iej ci to idzie – po​chwa​li​ła ją Aman​da. – Ostat​n ie hur​ra – za​mru​cza​ła w od​p o​wie​dzi. Na Ju​n i​p er nie było lamp. Blask księ​ży​ca wy​star​czał, żeby po​wo​li po​su​wać się na​p rzód. Ul​ster skrę​cił w lewo w Pied​mont Ave​n ue, żeby na​stęp​n ie za​głę​bić się w Bed​ford Pine. Sa​mo​chód wy​p eł​n ił się smro​dem z But​ter​milk Bot​tom, ale mimo to nie za​mknę​ły okien. – Do​kąd on je​dzie? – mruk​n ę​ła Eve​lyn. Aman​da po​trzą​snę​ła gło​wą. Nie mia​ła po​ję​cia. Van w ostat​n iej chwi​li za​ha​mo​wał, ostro skrę​ca​jąc w Ralph McGill. – Po​jedź skró​tem do Co​ur​tland – po​le​ci​ła Aman​da. Eve​lyn mu​sia​ła się cof​n ąć, żeby wy​ko​n ać skręt. – My​ślisz, że nas za​uwa​żył? – Nie wiem. – Osta​tecz​n ie je​cha​ły z wy​łą​czo​n y​mi re​flek​to​ra​mi, wnę​trze auta było po​grą​żo​n e w ciem​n o​ści. – Może po pro​stu jest ostroż​n y. – Dla​cze​go miał​by być ostroż​n y? – Eve​lyn za​ssa​ła po​wie​trze. W dali uka​zał się zie​lo​n y van. – Jest! Je​cha​ły jego śla​dem wzdłuż Co​ur​tland. Dro​ga była pro​sta jak strze​lił i Eve​lyn mu​sia​ła trzy​mać się z tyłu w od​le​gło​ści przy​n ajm​n iej stu me​trów. Kie​dy van skrę​cił w Pine, świa​tła Craw​ford Long Ho​spi​tal omio​tły wnę​trze auta i dziew​czy​n y zo​ba​czy​ły ła​twą do roz​p o​zna​nia, po​tęż​n ą syl​wet​kę. Eve​lyn zwol​n i​ła, zer​ka​jąc w głąb uli​cy, za​n im skrę​ci​ła, żeby je​chać w ślad za va​n em. Blask świa​teł z dro​gi eks​p re​so​wej znacz​n ie utrud​n iał jej za​da​n ie. W koń​cu Ul​ster skrę​cił w Spring Stre​et. – Eve​lyn… – po​wie​dzia​ła Aman​da. – Wiem. Eve​lyn je​cha​ła za nim wzdłuż North Ave​n ue. Obok Var​si​ty. Nad dro​gą eks​p re​so​wą. Bez wąt​p ie​n ia Ul​ster kie​ro​wał się do Te​chwo​od. – Wyj​mij moje ra​dio – mruk​n ę​ła. Aman​da po omac​ku zna​la​zła na tyl​n ym sie​dze​n iu to​reb​kę Eve​lyn. Dło​n ią po​czu​ła zim​n ą stal re​wol​we​ru. Po​da​ła broń Eve​lyn, któ​ra trzy​ma​jąc jed​n ą ręką kie​row​n i​cę, wsu​n ę​ła re​wol​wer pod nogę. Aman​da klik​n ię​ciem włą​czy​ła ra​dio. – Dys​p o​zy​tor?

Nie było od​p o​wie​dzi. – Dys​p o​zy​tor, tu ze​spół nu​mer szes​n a​ście. Od​biór. Ra​dio klik​n ę​ło. – Ze​spół dwa​dzie​ścia trzy do ze​spo​łu szes​n a​ście – ode​zwał się mę​ski głos. – Co tam, dziew​czy​n y? Po​trze​bu​je​cie po​mo​cy? Aman​da ści​snę​ła ra​dio w ręku. Wy​wo​ły​wa​ła dys​p o​zy​to​ra, a nie ja​kie​goś dow​cip​n i​sia z pa​tro​lu. – Ze​spół szes​n a​ście? – spy​tał męż​czy​zna. – Jaka jest wa​sza lo​ka​li​za​cja? – Te​chwo​od Ho​mes – po​wie​dzia​ła Aman​da przez za​ci​śnię​te zęby. – Po​wtórz, pro​szę. Aman​da wy​raź​n ie wy​mó​wi​ła po​szcze​gól​n e sło​wa. – Tech-wood-Ho​mes. – Zro​zu​mia​łem. Per​ry Ho​mes. – Chry​ste – syk​n ę​ła Eve​lyn. – On my​śli, że to żart. Aman​da chwy​ci​ła ra​dio tak moc​n o, jak tyl​ko zdo​ła​ła, ma​rząc o tym, by roz​trza​skać je na gło​wie tam​te​go dur​n ia. Po​ło​ży​ła pa​lec na przy​ci​sku, ale nie mo​gła się zmu​sić, żeby go na​ci​snąć. – Aman​do – wy​mam​ro​ta​ła Eve​lyn. W jej gło​sie za​brzmiał ton ostrze​że​n ia. Ja​dą​cy przez nimi zie​lo​n y van nie zwol​n ił, żeby skrę​cić w Te​chwo​od Dri​ve. Za​miast tego je​chał pro​sto, w samo ser​ce get​ta. – To nie wró​ży ni​cze​go do​bre​go – mruk​n ę​ła Eve​lyn. – Ten fa​cet nie ma po​wo​du, żeby tu się włó​czyć. Aman​da na​wet nie za​da​ła so​bie tru​du, żeby gło​śno wy​ra​zić apro​ba​tę. Znaj​do​wa​ły się te​raz w czę​ści mia​sta, do któ​rej po zmro​ku nikt chęt​n ie nie za​glą​dał – nie​waż​n e, czar​n y czy bia​ły, po​li​cjant czy kry​mi​n a​li​sta. Van zno​wu skrę​cił. Eve​lyn zwol​n i​ła, ostroż​n ie bio​rąc za​kręt, żeby upew​n ić się, czy nie zo​sta​ły wpro​wa​dzo​n e w pu​łap​kę. Przed sobą wi​dzia​ły ła​god​n y po​blask tyl​n ych świa​teł vana. Ul​ster do​sko​n a​le wie​dział, do​kąd zmie​rza. Każ​dy jego ruch był ce​lo​wy i wy​wa​żo​n y. Aman​da zno​wu spró​bo​wa​ła użyć ra​dia. – Dys​p o​zy​tor, ze​spół szes​n a​ście je​dzie na pół​n oc Cher​ry. I zno​wu ode​zwał się fa​cet z ze​spo​łu dwa​dzie​ścia trzy. – Szes​n ast​ka, co jest? Chce​cie, że​bym spró​bo​wał wa​szych wi​sie​n ek? Roz​le​gło się kli​ka​n ie, kie​dy ra​dio zo​sta​ło za​blo​ko​wa​n e. W po​ga​węd​kę wdarł się głos dys​p o​zy​to​ra. – Dzie​sięć trzy​dzie​ści czte​ry, do wszyst​kich jed​n o​stek. Szes​n a​ście, po​wtórz​cie wa​sze dzie​sięć dwa​dzie​ścia. – To Ra​chel Fo​ster – za​wo​ła​ła Eve​lyn. Ko​bie​ta w dys​p o​zy​tor​n i była je​dy​n ą oso​bą, któ​ra mo​gła prze​rwać ten stek bzdur. Eve​lyn chwy​ci​ła ra​dio. – Tu szes​n ast​ka, je​dzie​my na pół​n oc Cher​ry. Przy​p usz​czal​n ie trzy​dzie​ści czte​ry zie​lo​n y do​dge van. Ta​bli​ce re​je​stra​cyj​n e z Geo​r​gii… – zmru​ży​ła oczy, żeby doj​rzeć li​te​ry. – Char​lie, Vic​tor, Wil​liam, osiem, osiem, osiem. – Szes​n ast​ka, czy po​twier​dzasz dzie​sięć dwa​dzie​ścia? – za​p y​ta​ła Ra​chel. Aman​da wzię​ła ra​dio, żeby Eve​lyn mo​gła trzy​mać obie ręce na kie​row​n i​cy.

– Po​twier​dzam Cher​ry Stre​et. Kie​ru​n ek na pół​n oc. – Ro​bisz so​bie ze mnie jaja? – ode​zwa​ła się Ra​chel oschłym to​n em. Zna​ła uli​ce w Atlan​cie znacz​n ie le​p iej niż więk​szość gli​n ia​rzy. – Szes​n a​ście? W sa​mo​cho​dzie za​p a​dła ci​sza. Obie ga​p i​ły się na zie​lo​n e​go vana, któ​ry za​p usz​czał się co​raz da​lej w głąb get​ta. Czyż​by Ul​ster pro​wa​dził je pro​sto w pu​łap​kę? – Szes​n a​ście? – po​wtó​rzy​ła Ra​chel. Aman​da za​bra​ła głos. – Po​twier​dzam kie​ru​n ek na pół​n oc Cher​ry Stre​et. Przez parę se​kund sły​chać było tyl​ko szum. W koń​cu usły​sza​ły głos Ra​chel. – Daj​cie mi pięć mi​n ut. Uwa​żaj​cie na po​ło​że​n ie. Po​wta​rzam, uwa​żaj​cie. Aman​da po​ło​ży​ła ra​dio na ko​la​n ach. Eve​lyn pro​wa​dzi​ła. – Dla​cze​go zgło​si​łaś, że być może ten van zo​stał skra​dzio​n y? – spy​ta​ła Aman​da. – Bo wszyst​ko, cze​go te​raz nam trze​ba, to żeby ten kow​boj z jed​n ost​ki dwa​dzie​ścia trzy, kim​kol​wiek on jest, przy​gnał tu​taj na ko​gu​cie i przy wy​ciu sy​ren. – Może to wca​le nie by​ło​by ta​kie złe roz​wią​za​n ie – mruk​n ę​ła Aman​da. Nig​dy nie była w tej czę​ści mia​sta i szcze​rze wąt​p i​ła, czy ja​ka​kol​wiek bia​ła ko​bie​ta mia​ła dość od​wa​gi, żeby tu się wy​brać. Na do​mach bra​ko​wa​ło ta​bli​czek z na​zwa​mi ulic. Z wnę​trza do​mów znaj​du​ją​cych się po obu stro​n ach dro​gi, nie pa​da​ła ani odro​bi​n a świa​tła. Na​wet księ​życ wy​da​wał się świe​cić mniej ja​snym bla​skiem. Van znów skrę​cił w lewo. Po​wie​trze wy​da​wa​ło się zbyt gę​ste, by swo​bod​n ie nim od​dy​chać i Aman​da mu​sia​ła na​bie​rać od​dech przez usta. Po obu stro​n ach jezd​n i par​ko​wa​ły sta​re, zde​ze​lo​wa​n e gra​ty. Gdy​by Eve​lyn chcia​ła śle​dzić Ul​ste​ra, w ża​den spo​sób nie mo​gła​by ukryć przed nim swo​je​go auta. Jed​n ak nie mu​sia​ła tego ro​bić. Czer​wo​n e świa​tła za​mi​go​ta​ły, kie​dy van zwol​n ił przed dom​kiem z osza​lo​wa​n y​mi ścia​n a​mi. Po​dob​n ie jak w są​sied​n ich do​mach, nie pa​li​ło się tam żad​n e świa​tło. W tej dziel​n i​cy mia​sta elek​trycz​n ość była luk​su​sem. – Czy to wszyst​ko są pu​sto​sta​n y? – spy​ta​ła Eve​lyn, ma​jąc na my​śli po​grą​żo​n e w ciem​n o​ści bu​dyn​ki. Nie​któ​re były za​bi​te de​ska​mi, a inne tak zruj​n o​wa​n e, że da​chy po​za​p a​da​ły się do środ​ka. – Trud​n o po​wie​dzieć. Obie sie​dzia​ły w sa​mo​cho​dzie i żad​n a nie mia​ła po​ję​cia, co po​win​n y te​raz zro​bić. Nie mo​gły tak po pro​stu roz​wa​lić kop​n ia​ka​mi drzwi i wtar​gnąć do środ​ka, strze​la​jąc z re​wol​we​rów. – Do tej pory Ra​chel po​win​n a już była się ode​zwać – mruk​n ę​ła w koń​cu Aman​da. Eve​lyn wciąż trzy​ma​ła ręce za​ci​śnię​te na kie​row​n i​cy. Obie jak urze​czo​n e wpa​try​wa​ły się w dom Ul​ste​ra. W jed​n ym z tyl​n ych po​ko​jów po​ja​wi​ło się wą​tłe świa​teł​ko, rzu​ca​jąc wą​ziut​ką srebr​n ą wstąż​kę na przed​n ią szy​bę sto​ją​ce​go na pod​jeź​dzie vana. Głos Eve​lyn był nie​wie​le gło​śniej​szy od szep​tu. – Czy po​my​śla​ła​byś, że je​stem tchó​rzem, gdy​bym po​wie​dzia​ła, że po​win​n y​śmy we​zwać jed​n ost​kę dwa​dzie​ścia trzy? Aman​da wła​śnie za​sta​n a​wia​ła się, jak za​dać to samo py​ta​n ie. – Mógł​by po​wie​dzieć Ul​ste​ro​wi, że zgło​szo​n o kra​dzież tego vana. – I po​p ro​sić, czy nie mógł​by rzu​cić okiem na wnę​trze domu. I za​ro​bić strzał pro​sto w twarz. Albo w pierś. Albo cios pię​ścią. Albo ude​rze​n ie no​żem.

Albo po​bi​cie. – Zrób to – zde​cy​do​wa​ła Eve​lyn. Aman​da wci​snę​ła przy​cisk w ra​diu. – Dwa​dzie​ścia trzy? – spy​ta​ła, ale od​p o​wie​dział jej tyl​ko mo​n o​ton​n y szum. Na​wet klik​nię​cia uci​chły. – Dys​p o​zy​tor​n ia? – Psia​krew – za​klę​ła Eve​lyn. – Pew​n ie wje​cha​ły​śmy w ja​kąś dziu​rę. W ca​łym mie​ście peł​n o było ta​kich mar​twych punk​tów, gdzie nie do​cie​ra​ły fale ra​dio​we. Eve​lyn wrzu​ci​ła wstecz​n y. – W po​p rzed​n im kwar​ta​le mia​ły​śmy za​sięg, więc mo​że​my… Po​wie​trze prze​szył prze​n i​kli​wy krzyk. Dzi​ki, bu​dzą​cy prze​ra​że​n ie. Aman​da sku​li​ła się, a jej cia​ło mo​men​tal​n ie po​kry​ło się zim​n ym po​tem. In​stynk​tow​n ie na​p ię​ła wszyst​kie mię​śnie. Ten dźwięk wy​zwo​lił w niej pier​wot​n ą po​trze​bę uciecz​ki. – Mój Boże – wy​sa​p a​ła Eve​lyn. – Czy to było ja​kieś zwie​rzę? Aman​dzie echo tam​te​go gło​su wciąż po​brzmie​wa​ło w uszach. Nig​dy w ży​ciu nie sły​sza​ła ni​cze​go rów​n ie prze​ra​ża​ją​ce​go. Na​gle ra​dio oży​ło. – Szes​n a​ście? Tu dwa​dzie​ścia trzy. No i jak, za​sta​n o​wi​ły​ście się nad moją pro​p o​zy​cją? – Dzię​ki Bogu – ode​tchnę​ła Eve​lyn, ale nie zdą​ży​ła po​wie​dzieć ni​cze​go wię​cej. Na​stęp​n y krzyk był jak nóż, któ​ry wbił się pro​sto w ser​ce Aman​dy. To nie był głos zwie​rzę​cia. To był roz​p acz​li​wy krzyk ja​kiejś ko​bie​ty, któ​ra bła​ga​ła o po​moc. Ra​dio za​trzesz​cza​ło. – Szes​n a​ście? Co to było, do dia​bła? To​reb​ka Aman​dy le​ża​ła na pod​ło​dze. Zła​p a​ła ją i bez na​my​słu wy​szarp​n ę​ła ze środ​ka re​wol​wer, a po​tem chwy​ci​ła klam​kę u drzwi. Sto​p a Eve​lyn ze​śli​zgnę​ła się z ha​mul​ca. – Co ty wy​ra​biasz? – Za​trzy​maj sa​mo​chód! – Auto to​czy​ło się do tyłu. – Za​trzy​maj go! – Aman​da, nie mo​żesz prze​cież… Ko​bie​ta zno​wu krzyk​n ę​ła. Aman​da po​p chnę​ła drzwi, otwie​ra​jąc je na oścież. Wy​sia​da​jąc, stra​ci​ła rów​n o​wa​gę i za​ha​czy​ła ko​la​n em o as​falt, roz​dzie​ra​jąc poń​czo​chy. Nie chcia​ła się za​trzy​mać. Nie mo​gła się za​trzy​mać. – Ścią​gnij tu dwa​dzie​ścia trzy. Ścią​gnij każ​de​go, kogo zdo​łasz. Eve​lyn krzyk​n ę​ła, żeby po​cze​ka​ła, ale Aman​da zrzu​ci​ła pan​to​fle i boso po​p ę​dzi​ła przed sie​bie. Ko​bie​ta znów krzyk​n ę​ła. Była w środ​ku, w domu Ul​ste​ra. Bie​gnąc w dół uli​cy, Aman​da za​ci​snę​ła moc​n iej pal​ce na rę​ko​je​ści re​wol​we​ru. Moc​n o pra​co​wa​ła rę​ko​ma, a jej pole wi​dze​n ia za​wę​zi​ło się do tego, co znaj​do​wa​ło się przed nią. Po​śli​zgnę​ła się, skrę​ca​jąc na pod​jazd pro​wa​dzą​cy do domu Ul​ste​ra. Poń​czo​chy zwi​n ę​ły się w kłęb​ki, pę​ta​ją​ce się gdzieś przy kost​kach. Zwol​n i​ła. Fron​to​we drzwi były za​mknię​te. Je​dy​n a smu​ga świa​tła wio​dła na tyły domu. Aman​da pró​bo​wa​ła uspo​ko​ić od​dech; trzy​ma​ła otwar​te usta, sta​ra​jąc się na​bie​rać po​wie​trze wiel​ki​mi hau​sta​mi. Prze​ci​snę​ła się obok vana i przy​kuc​n ę​ła, żeby nikt nie mógł jej zo​ba​czyć. Bry​ła domu za​sła​n ia​ła całe świa​tło księ​ży​ca, po​grą​ża​jąc wszyst​ko w cie​n iu. Aman​da skie​ro​wa​ła re​wol​wer pro​sto przed sie​bie i po​ło​ży​ła pal​ce na spu​ście – nie z boku, tak jak ją

uczo​n o – po​n ie​waż za​mie​rza​ła za​strze​lić każ​de​go, kto sta​n ie jej na dro​dze. Krzyk znów prze​szył po​wie​trze. Tym ra​zem nie był wy​jąt​ko​wo gło​śny, ale jesz​cze bar​dziej roz​p acz​li​wy niż przed​tem. Bar​dziej prze​ra​ża​ją​cy. Aman​da uzbro​iła się w od​wa​gę, pod​cho​dząc do otwar​te​go okna. Świa​tło są​czy​ło się zza cięż​kich, czar​n ych za​słon. Te​raz sły​sza​ła ko​bie​cy jęk, któ​ry wy​ry​wał się przy każ​dym od​de​chu. Jęk, któ​ry przy​p o​mi​n ał miau​cze​n ie. Aman​da ostroż​n ie spoj​rza​ła przez szpa​rę mię​dzy za​sło​n a​mi. Uj​rza​ła zlew. I łóż​ko. I sie​dzą​cą na łóż​ku ko​bie​tę. Jej blond wło​sy po​kry​te były smu​ga​mi krwi. Wy​da​wa​ła się moc​n o wy​chu​dzo​n a, je​śli nie li​czyć jej wzdę​te​go brzu​cha. Skó​ra na rę​kach i ra​mio​n ach przy​p o​mi​n a​ła krwa​wą mia​zgę. Usta i po​wie​ki były roz​dar​te w miej​scach, w któ​rych siłą ro​ze​rwa​ła szwy. Każ​dy skra​wek jej cia​ła po​p la​mio​n y był krwią – twarz, szy​ja, pier​si. Dziew​czy​n a zno​wu wrza​snę​ła, ale wcze​śniej do uszu Aman​dy do​le​ciał inny dźwięk. Szu​ra​n ie bu​tów po be​to​n ie. Aman​da rzu​ci​ła się do uciecz​ki, ale wiel​ka dłoń zdo​ła​ła ją po​chwy​cić.

15 lipca 1975 roku

ROZDZIAŁ 23 LUCY BENNETT Mo​gła swo​bod​n ie po​ru​szać ra​mio​n a​mi, ale jej to nie ob​cho​dzi​ło. Mo​gła po​ru​szać rę​ko​ma, ale jej to nie ob​cho​dzi​ło. Jej ta​lia, jej bio​dra – po raz pierw​szy od roku były wol​n e. Ale jej to nie ob​cho​dzi​ło. Nie mo​gło jej to ob​cho​dzić. Te​raz li​czy​ło się je​dy​n ie dziec​ko, na​ro​dzo​n e z wnę​trza jej cia​ła. Prze​ślicz​n y mały chłop​czyk. Miał dzie​sięć pa​lusz​ków u rąk i dzie​sięć u nóg. I cu​dow​n e ja​sne wło​ski. I pięk​n e małe ustecz​ka. Lucy prze​su​n ę​ła pal​ca​mi po jego twa​rzy. Była pierw​szą ko​bie​tą, któ​ra go do​ty​ka. Pierw​szą ko​bie​tą, któ​ra na wi​dok tego stwo​rze​n ia mo​gła otwo​rzyć ser​ce i po​czuć ni​czym nie​zmą​co​n ą ra​dość. Wy​tar​ła śluz z jego no​ska i uste​czek. Lek​ko opar​ła dłoń na ma​łym ciał​ku, żeby po​czuć bi​cie ma​lut​kie​go ser​dusz​ka. Pod pal​ca​mi czu​ła trze​p o​ta​n ie, po​dob​n e do trze​p o​ta​n ia skrzy​deł mo​ty​la. Był taki ślicz​n y. Taki ma​lut​ki. Jak coś tak do​sko​n a​łe​go mo​gło uro​snąć w głę​bi jej cia​ła? Jak taka sło​dycz mo​gła na​ro​dzić się z cze​goś, co było to​tal​n ą ru​iną? – Umie​rasz. Lucy po​czu​ła, jak wy​ostrza​ją się jej zmy​sły. Pat​ty He​a rst. Ta dru​ga dziew​czy​n a. Ta ko​bie​ta z są​sied​n ie​go po​ko​ju. Sta​ła w pro​gu, zbyt prze​ra​żo​n a, żeby wejść do środ​ka. Była w ubra​n iu. On po​zwa​lał jej się ubrać. Po​zwa​lał jej cho​dzić. Po​zwa​lał ro​bić wszyst​ko, z wy​jąt​kiem wcho​dze​n ia do po​ko​ju Lucy. I na​wet te​raz, kie​dy były cał​kiem same, nie ośmie​li​ła się wy​su​n ąć pal​ców u stóp poza próg. – Umie​rasz – po​wtó​rzy​ła ko​bie​ta. Obie sły​sza​ły za​mie​sza​n ie pod oknem. Wrza​ski. Strzał z pi​sto​le​tu. Wie​dzia​ły, że on zwy​cię​ży. Za​wsze zwy​cię​żał. Nie​mow​lę ga​wo​rzy​ło, ko​p iąc w po​wie​trzu nóż​ka​mi. Lucy spoj​rza​ła w dół, na swo​je dziec​ko. Na swo​je prze​p ięk​n e nie​mow​lę. Jej zba​wie​n ie. Jej od​ku​p ie​n ie. Je​dy​n ą do​brą rzecz, jaka jej się w ży​ciu przy​da​rzy​ła. Pró​bo​wa​ła skon​cen​tro​wać się na jego twa​rzycz​ce, na świe​tle, któ​re tam i z po​wro​tem prze​p ły​wa​ło mię​dzy ich cia​ła​mi. Nic in​n e​go nie mia​ło zna​cze​n ia. Ani ból. Ani smród. Ani świsz​czą​cy od​dech, któ​ry wy​do​by​wał się z jej wła​snych ust. Ani syk po​wie​trza, wy​do​by​wa​ją​cy się z rany, z któ​rej ster​czał nóż.

OBECNIE ŚRODA

ROZDZIAŁ 24 Sarę obu​dził go​rą​cy od​dech Bet​ty. Pies le​żał sku​lo​n y przed nią na ka​n a​p ie, z py​skiem od​da​lo​n ym o za​le​d​wie kil​ka cen​ty​me​trów od jej twa​rzy. Sara prze​tur​la​ła nie​du​że zwie​rzę jak pie​karz wy​ra​bia​ją​cy cia​sto. Ob​ro​ża za​dźwię​cza​ła, pies ziew​n ął sze​ro​ko. Ubra​n ie Wil​la le​ża​ło roz​rzu​co​n e na pod​ło​dze, ale jego nie było w po​ko​ju. Sara unio​sła rękę do twa​rzy, do​tknę​ła ust, tak jak ro​bił to Will, prze​su​n ę​ła dło​n ią po szyi. Usta bo​la​ły ją od jego po​ca​łun​ków. Na samą myśl o tym po jej cie​le prze​bie​ga​ły ciar​ki. Wpa​dła po uszy. Być może wy​da​rzy​ło się to już wte​dy, kie​dy Will zmy​wał na​czy​n ia w kuch​n i jej mat​ki. Albo tam​te​go dnia w pra​cy, kie​dy Sara czu​ła się tak okrop​n ie, aż do chwi​li, kie​dy de​li​kat​n ie po​gła​skał ją po dło​n i. Albo mi​n io​n e​go wie​czo​ru, kie​dy wpa​try​wał się w nią tak in​ten​syw​n ie, aż po​czu​ła, że cała otwie​ra się dla nie​go. Nie​waż​n e kie​dy. Waż​n e, że moż​li​wość sta​ła się fak​tem. Sara głę​bo​ko i po​waż​n ie za​ko​cha​ła się w Wil​lu Tren​cie. Nie moż​n a było tego cof​n ąć, nie dało się temu za​p rze​czyć. Pod​czas gdy mózg szu​kał wy​mó​wek, ser​ce pręd​ko pod​ję​ło de​cy​zję. Uświa​do​mi​ła to so​bie na​tych​miast, jak tyl​ko zo​ba​czy​ła go w mi​n io​n y wie​czór. Była go​to​wa uczy​n ić wszyst​ko, żeby go za​trzy​mać; za​a k​cep​to​wać jego ta​jem​n i​ce, to​le​ro​wać mil​cze​n ie, po​go​dzić się z ist​n ie​n iem tej okrop​n ej żony. Przy​czy​n ić się do tego, żeby jego oj​ciec do​stał wy​rok śmier​ci. Kie​dy spra​wa tra​fi na wo​kan​dę, Pete Han​son bę​dzie już mar​twy. Sara zo​sta​n ie po​wo​ła​n a na świad​ka. To bę​dzie po​waż​n a spra​wa. Dziew​czy​n a zo​sta​ła po​rwa​n a i za​mor​do​wa​n a, co w świe​tle prze​p i​sów pra​wa obo​wią​zu​ją​cych w sta​n ie Geo​r​gia po​zwa​la​ło wnio​sko​wać o naj​wyż​szy wy​miar kary. Oj​ciec Wil​la sta​ran​n ie oczy​ścił cia​ło Ash​le​igh Sny​der, ale mi​n io​n e trzy​dzie​ści lat spę​dził za krat​ka​mi. Co praw​da dzię​ki te​le​wi​zji i kon​tak​tom ze współ​więź​n ia​mi mógł śle​dzić roz​wój tech​n ik kry​mi​n a​li​stycz​n ych, było jed​n ak wy​so​ce nie​p raw​do​p o​dob​n e, żeby sły​szał o za​bie​gu za​gęsz​cza​n ia wło​sów – zwa​żyw​szy na jego za​mi​ło​wa​n ie do igły i nici, moż​n a było uznać to za iro​n ię losu. Pro​ces za​gęsz​cza​n ia wło​sów trwał wie​le go​dzin. Naj​p ierw w ist​n ie​ją​ce wło​sy wpla​ta​n o pół​ko​lem nowe, po czym, za po​mo​cą cien​kiej igły i nici, wszy​wa​n o je w skó​rę na czasz​ce. Ope​ra​cję tę po​wta​rza​n o co ja​kiś czas – ile razy, to za​le​ża​ło już tyl​ko od tego, jaką ilo​ścią cza​su i pie​n ię​dzy dys​p o​n o​wa​ła dana ko​bie​ta. Za​bieg nie na​le​żał do ta​n ich. Na​tu​ral​n e wło​sy z cza​sem wy​p a​da​ły, nowe trze​ba było za​gęsz​czać co dwa ty​go​dnie. Po każ​dej ope​ra​cji zo​sta​wa​ło mnó​stwo mi​krosz​wów. Zwy​kłe my​cie szam​p o​n em nie mo​gło usu​n ąć wszyst​kich śla​dów: za​głę​bień, row​ków i bruzd w skó​rze. Tam wła​śnie, pod włók​n a​mi nici, któ​ry​mi wszy​to nowe wło​sy, Sara od​n a​la​zła śla​dy na​sie​n ia. Kie​dy na​dej​dzie wła​ści​wa pora, szcze​gó​ło​wo przed​sta​wi są​do​wi swo​je od​kry​cie, opi​sze tech​n i​kę za​gęsz​cza​n ia wło​sów i wy​ja​śni, dla​cze​go pro​te​iny za​war​te w na​sie​n iu świe​cą w pod​czer​wie​n i. Sę​dzie​mu nie po​zo​sta​n ie nic in​n e​go, jak tyl​ko ska​zać oskar​żo​n e​go na śmierć po​p rzez wy​ko​n a​n ie za​strzy​ku z tru​ci​zny. Wes​tchnę​ła głę​bo​ko i spoj​rza​ła na ze​gar. Szó​sta trzy​dzie​ści rano. O siód​mej po​win​n a być

w pra​cy. Za​ło​ży​ła ko​szu​lę Wil​la i po​szła do kuch​n i, za​p i​n a​jąc ją po dro​dze. Stał przy ku​chen​ce i sma​żył na​le​śni​ki. – Głod​n a? – za​p y​tał z uśmie​chem. – Bar​dzo. Po​ca​ło​wa​ła go w kark. Miał cie​p łą skó​rę. Z tru​dem po​wstrzy​ma​ła chęć, żeby ob​jąć go i wy​znać mu mi​łość. Jego ży​cie i bez tego było te​raz wy​star​cza​ją​co skom​p li​ko​wa​n e. Mó​wiąc ko​muś, że się go ko​cha, ocze​ku​je się, że w od​p o​wie​dzi usły​szy się to samo. – Wy​bacz, ale nie mam kawy. Usia​dła przy sto​le. Will nie pił kawy, tyl​ko go​rą​cą cze​ko​la​dę, co​dzien​n ie rano, a po​n ie​waż za​wie​ra​ła za mało cu​kru, zwy​kle się​gał po na​p ój ga​zo​wa​n y. – Póź​n iej się na​p i​ję – od​p ar​ła. – Może masz ocho​tę na ja​jecz​n i​cę? – Nie, dzię​ku​ję. Po​tar​ła twarz dłoń​mi. Jej mózg jesz​cze się cał​kiem nie obu​dził, czu​ła jed​n ak, że coś jest nie w po​rząd​ku. Will był już go​to​wy do wyj​ścia, w gra​n a​to​wym gar​n i​tu​rze i pod kra​wa​tem. Ma​ry​n ar​kę po​wie​sił na ku​chen​n ym krze​śle. Ucze​sał się i ogo​lił. Spra​wiał wra​że​n ie za​do​wo​lo​n e​go, co nie było ni​czym nad​zwy​czaj​n ym, ale on był tro​chę zbyt za​do​wo​lo​n y. Wręcz ra​do​sny. Nie mógł spo​koj​n ie ustać. Bez prze​rwy wy​stu​ki​wał sto​p ą ja​kiś rytm, a zsu​wa​jąc na​le​śni​ki z pa​tel​n i na ta​lerz, bęb​n ił pal​ca​mi po bla​cie. Sara z do​świad​cze​n ia wie​dzia​ła, że w taki spo​sób za​cho​wu​je się zwy​kle ktoś, kto wresz​cie pod​jął de​cy​zję. Ko​n iec z pre​sją, już po wszyst​kim, wszyst​ko go​to​we, moż​n a za​mknąć spra​wę. Po​sta​wił przed nią ta​lerz. – Pani po​zwo​li… I wte​dy to po​czu​ła: oli​wa i kor​dyt. Na jego rę​kach, na sto​le. – Dzię​ki. Wsta​ła z krze​sła, umy​ła ręce nad zle​wo​zmy​wa​kiem. Te​raz, kie​dy oprzy​tom​n ia​ła i za​czę​ła my​śleć, za​p ach stał się jesz​cze wy​raź​n iej​szy. Po​sprzą​tał po so​bie, ale nie​zbyt do​kład​n ie. Wy​tar​ła ręce w pa​p ie​ro​wy ręcz​n ik. Otwo​rzyw​szy szaf​kę z ko​szem na śmie​ci, zo​ba​czy​ła w nim brud​n e, za​oli​wio​n e szma​ty. Za​mknę​ła drzwicz​ki. Wy​cho​wy​wa​ła się wśród bro​n i, do​sko​n a​le zna​ła za​p ach oli​wy do czysz​cze​n ia. Wie​dzia​ła, że Will trzy​ma w sej​fie za​p a​so​wy pi​sto​let. I wie​dzia​ła, jak wy​glą​da męż​czy​zna, któ​ry wła​śnie pod​jął de​cy​zję. Od​wró​ci​ła się. Sie​dział przy sto​le, z wi​del​cem w dło​n i. Na ta​lerz na​lał so​bie mnó​stwo sy​ro​p u. – Przy​n io​słem z sa​mo​cho​du two​ją tor​bę – po​wie​dział z peł​n y​mi usta​mi, rów​n o​cze​śnie wska​zu​jąc ba​gaż wi​del​cem. – Prze​p ra​szam, że po​dar​łem Ci su​kien​kę… Opar​ła się o zle​wo​zmy​wak. – Pra​cu​jesz dzi​siaj na lot​n i​sku? Ski​n ął gło​wą. – Mogę po​ży​czyć twój sa​mo​chód? Mój znów ma hu​mo​ry. – Ja​sne. Przy ho​te​lu będą szu​kać sa​mo​cho​du Wil​la. W tej czę​ści mia​sta bmw Sary prak​tycz​n ie nie rzu​ca​ło się w oczy. – Dzię​ki.

Po​n ow​n ie za​ła​do​wał do ust ogrom​n ą por​cję na​le​śni​ków. – A może za​dzwo​n ił​byś i po​wie​dział, że się źle czu​jesz? – za​p ro​p o​n o​wa​ła. Jego szczę​ka za​czę​ła się po​ru​szać znacz​n ie wol​n iej. Spoj​rzał jej w oczy. – Chcia​ła​bym, że​by​śmy gdzieś ra​zem po​je​cha​li – wy​ja​śni​ła. – Moja ku​zyn​ka ma nad za​to​ką dom, mo​gli​by​śmy z nie​go sko​rzy​stać. Wy​jedź​my z mia​sta. Prze​łknął. – Brzmi in​te​re​su​ją​co. – Za​bie​rze​my psy i co​dzien​n ie rano bę​dzie​my bie​gać z nimi po pla​ży. – Ob​ję​ła go w pa​sie. – A po​tem wró​ci​my do łóż​ka. A po​tem zje​my lunch. A po​tem zno​wu do łóż​ka. Ob​da​rzył ją wy​mu​szo​n ym uśmie​chem. – To na​p raw​dę miła per​spek​ty​wa. – Więc to zrób​my. Te​raz. – W po​rząd​ku. Tyl​ko pod​rzu​cę cię do domu i za​ła​twię parę spraw. Prze​sta​ła uda​wać. – Nie po​zwo​lę ci tego zro​bić. Opadł na krze​sło. Ner​wo​wa ener​gia ulat​n ia​ła się szyb​ko. Sara nie​mal wi​dzia​ła, jak go opusz​cza. Po​zo​sta​ły cier​p ie​n ie i ból, któ​re dzień wcze​śniej zła​ma​ły jej ser​ce. – Will… Od​chrząk​n ął. Chrząk​n ię​cie za​mie​n i​ło się w ka​szel. Z tru​dem po​wstrzy​my​wał łzy. – Była jesz​cze stu​dent​ką… Przy​gry​zła war​gę. – Szła na za​ję​cia, zo​ba​czył ją, po​rwał i było po wszyst​kim. Po niej. – Odło​żył wi​de​lec. – Wiesz, co z nią zro​bił. Wi​dzia​łaś ją wczo​raj. Tak samo po​stą​p ił z obie​ma… Za​brzę​cza​ła jego ko​mór​ka. Wy​szarp​n ął ją z kie​sze​n i. – Za​trzy​ma​li​ście go? – Wy​raz jego twa​rzy po​wie​dział jej wszyst​ko. – Gdzie? – Wy​słu​chał od​p o​wie​dzi, po czym roz​łą​czył się. – Fa​ith cze​ka przed do​mem. – Co się sta​ło? – za​p y​ta​ła, choć do​sko​n a​le zda​wa​ła so​bie spra​wę, że to nie ma sen​su. Zna​le​zio​n o ko​lej​n e cia​ło. Zgi​n ął ko​lej​n y czło​wiek. Oj​ciec Wil​la za​bił po​n ow​n ie. Wstał, zdjął ma​ry​n ar​kę z opar​cia krze​sła. Nie pa​trzył na nią, ale ona i tak prak​tycz​n ie sły​sza​ła jego my​śli. Po​wi​n ien był z tym skoń​czyć. Jak tyl​ko usły​szał, że jego oj​ciec jest na wol​n o​ści, po​wi​n ien był wziąć broń i pójść do ho​te​lu. – Aman​da po​wie​dzia​ła, że​bym za​brał cię ze sobą. Nie za​mie​rza​ła być cię​ża​rem. Aman​da już raz ją w to wcią​gnę​ła. – A ty chcesz? – Aman​da chce. – Nie ob​cho​dzi mnie Aman​da. Chcę ro​bić to, co jest naj​lep​sze dla cie​bie. I naj​ła​twiej​sze. Za​trzy​mał się w drzwiach. Wy​glą​da​ło na to, że za​mie​rza po​wie​dzieć coś waż​n e​go, ale tyl​ko schy​lił się po tor​bę. – Po​spiesz się. Cze​kam za ze​wnątrz.

15 lipca 1975 roku

ROZDZIAŁ 25 Ja​mes Ul​ster chwy​cił Aman​dę za kark. W jego uści​sku po​czu​ła się jak ko​ciak. Ra​mio​n a opa​dły bez​wład​n ie, pal​ce stóp za​wi​sły nad zie​mią. Na​gle przy​p o​mnia​ła so​bie o re​wol​we​rze, któ​ry ści​ska​ła w dło​n i. Skie​ro​wa​ła go w bok i na​ci​snę​ła spust: raz, dru​gi, trze​ci. Szarp​n ął się gwał​tow​n ie, ale jesz​cze moc​n iej za​ci​snął pal​ce. Wy​strze​li​ła po raz czwar​ty. Ogień z lufy opa​rzył jej bok. Ul​ster wy​rwał jej broń z ręki i stęk​n ął, bo go​rą​ca lufa przy​p ie​kła mu dłoń. Re​wol​wer z ło​sko​tem upadł na zie​mię. Aman​da wy​lą​do​wa​ła na ko​la​n ach, po omac​ku za​czę​ła szu​kać bro​n i, lecz Ul​ster na​tych​miast po​cią​gnął ją w górę za ra​mię. Wy​da​wa​ło jej się, że sły​szy trzask pę​ka​ją​cej ko​ści. Zno​wu stra​ci​ła grunt pod no​ga​mi, z taką siłą ude​rza​jąc ple​ca​mi w ścia​n ę domu, że po​wie​trze gwał​tow​n ie uszło jej z płuc. Wierz​ga​ła i dra​p a​ła, czu​jąc jak pal​ce Ul​ste​ra za​ci​ska​ją się na jej szyi. Roz​ora​ła mu pa​znok​cia​mi skó​rę, a wte​dy jego twarz wy​krzy​wił gry​mas wście​kło​ści. Bra​ko​wa​ło jej po​wie​trza, co​raz bar​dziej krę​ci​ło jej się w gło​wie. – Puść ją! – wrza​snę​ła Eve​lyn. Dłoń z re​wol​we​rem opar​ła na la​tar​ce. – Na​tych​miast! Ul​ster nie po​słu​chał. Jesz​cze moc​n iej za​ci​snął pal​ce na szyi Aman​dy. Eve​lyn na​ci​snę​ła spust. Uchwyt osłabł. Eve​lyn strze​li​ła po​n ow​n ie. Po​cisk tra​fił go w nogę. Wy​p u​ścił Aman​dę. Krwa​wił też z ra​mie​n ia i boku, ale wciąż trzy​mał się na no​gach. – Nie ru​szaj się! – roz​ka​za​ła Eve​lyn, lecz Ul​ster jej nie po​słu​chał. Ru​szył pro​sto na nią. Po​n ow​n ie na​ci​snę​ła spust, ale tym ra​zem chy​bi​ła. Jed​n ym ude​rze​n iem wy​trą​cił jej broń z ręki, za​ci​snął pięść, wziął za​mach. Cof​n ę​ła się, ale nie dość szyb​ko. Za​ha​czył kost​ka​mi pal​ców o jej bro​dę. Osu​n ę​ła się na pod​jazd. – Nie! – krzyk​n ę​ła Aman​da. Sko​czy​ła mu na ple​cy i za​krzy​wio​n y​mi pal​ca​mi się​gnę​ła do jego oczu. Za​miast ob​ra​cać się na oślep, padł na ko​la​n a, po czym prze​wró​cił się na wznak, miaż​dżąc ją swo​im cię​ża​rem. Nie była w sta​n ie zła​p ać od​de​chu, ale uda​ło jej się oto​czyć jego szy​ję ra​mie​n iem i za​blo​ko​wać uchwyt dru​gą ręką. Wie​lo​krot​n ie wi​dy​wa​ła, jak to się robi, ale wte​dy wal​ka nie to​czy​ła się na se​rio, a prze​ciw​n ik nie wa​żył po​n ad sto dwa​dzie​ścia ki​lo​gra​mów i nie ro​bił wszyst​kie​go, co w jego mocy, żeby uwol​n ić się z uchwy​tu. Ul​ster z dzie​cin​n ą ła​two​ścią roz​su​n ął jej ra​mio​n a. Cięż​ko upa​dła na ple​cy, ude​rzy​ła gło​wą o be​to​n o​wą na​wierzch​n ię pod​jaz​du. Ko​p a​ła i krzy​cza​ła, ale jej cio​sy nie ro​bi​ły na nim żad​n e​go wra​że​n ia. Bez tru​du przy​gwoź​dził ją do zie​mi, przy​trzy​mał jej sze​ro​ko roz​ło​żo​n e ręce, a na​stęp​n ie ca​łym cię​ża​rem cia​ła przy​ci​snął do be​to​n o​wej na​wierzch​n i. Ko​szul​kę miał po​p la​mio​n ą krwią, krew ka​p a​ła mu też z ust. – Mu​sisz się uko​rzyć, sio​stro. – Przy​ci​snął ją moc​n iej, nie mo​gła zła​p ać tchu. – Okaż żal za grze​chy. – Do​brze… – wy​szep​ta​ła Aman​da. – Do​brze. – Oj​cze nasz… Wiła się roz​p acz​li​wie, wal​cząc o po​wie​trze. – Oj​cze nasz… – po​wtó​rzył, przy​du​sza​jąc ją jesz​cze bar​dziej.

Że​bra wbi​ja​ły jej się w żo​łą​dek, czu​ła, jak coś roz​ry​wa się w jej wnę​trzu. Nie była już w sta​n ie wal​czyć. Mo​gła tyl​ko pa​trzeć w jego zim​n e, bez​dusz​n e oczy. – Oj​cze nasz… – roz​p o​czął po raz trze​ci Mo​dli​twę Pań​ską. – Oj​cze… – zdo​ła​ła wy​ci​snąć z sie​bie Aman​da. – Któ​ryś jest w nie​bie… – Któ​ryś jest… Za​bra​kło jej tchu w pier​si. – Któ​ryś jest w nie​bie. – Któ… – Spró​bo​wa​ła go ode​p chnąć, ale wa​żył tyle co góra. – Pro​szę… – wy​dy​sza​ła. – Pro​szę! Uniósł się odro​bi​n ę, tyle tyl​ko, żeby mo​gła na​brać po​wie​trza. – Któ​ryś jest… – Któ​ryś… – pró​bo​wa​ła. – Któ​ryś jest… Po​czu​ła, że jej ra​mio​n a pró​bu​ją się po​ru​szać nie​za​leż​n ie od jej woli. W pierw​szej chwi​li Ul​ster po​wstrzy​mał ją, ale szyb​ko zro​zu​miał, o co cho​dzi. Ostroż​n e cof​n ął się o cen​ty​metr, może dwa, umoż​li​wia​jąc jej wy​su​n ię​cie obu rąk. Zło​ży​ła dło​n ie, splo​tła moc​n o pal​ce. Wpa​try​wał się w nią z uwa​gą. Na jego ustach po​ja​wił się uśmiech. Za​czął się de​li​kat​n ie ko​ły​sać, trąc kro​czem o jej pod​brzu​sze. Była pew​n a, że za chwi​lę pęk​n ie jej kość bio​dro​wa. Po​chy​lił się jesz​cze bar​dziej. Chciał ją do​brze wi​dzieć, chciał cie​szyć się gry​ma​sem bólu na jej twa​rzy. – Oj​cze nasz… – szep​n ę​ła. – Bar​dzo do​brze – po​chwa​lił ją, jak​by była dziec​kiem. – Któ​ryś jest w nie​bie… – Któ​ryś jest w nie​bie. Prze​rwa​ła, by na​brać po​wie​trza. – Święć się… Sło​wa same po​p ły​n ę​ły z jej ust: – Święć się imię Two​je. – Przyjdź kró​le​stwo Two​je. – Po​chy​lił się jesz​cze bar​dziej, wpa​trzo​n y w jej twarz. – Przyjdź kró​le​stwo Two​je! – Przyjdź… Aman​da nie do​koń​czy​ła mo​dli​twy. Z ca​łej siły ude​rzy​ła złą​czo​n y​mi dłoń​mi w szy​ję na​past​n i​ka. Roz​legł się chrzęst i trzask, jak​by zła​mał się pa​tyk. Kość gny​ko​wa. Tak jak uczył ją Pete. Ul​ster ru​n ął na nią jak młot pa​ro​wy. Aman​da usi​ło​wa​ła go ze​p chnąć; ję​czał, ale na​wet nie drgnął. Był dla niej za cięż​ki. Mu​sia​ła jak naj​p rę​dzej wy​czoł​gać się spod nie​go. Du​si​ła się. Wal​czy​ła o to, żeby nie stra​cić przy​tom​n o​ści, żeby nie zwy​mio​to​wać, żeby się nie pod​dać. Roz​p acz​li​wie szu​ka​ła dłoń​mi ja​kie​goś punk​tu za​cze​p ie​n ia, od​p y​cha​ła się sto​p a​mi od gład​kie​go be​to​n u. Prze​su​wa​ła się po​wo​li, z naj​wyż​szym tru​dem. Żo​łą​dek pod​szedł jej do gar​dła. Wresz​cie ode​p chnę​ła się z ca​łej siły i zna​la​zła na wol​n o​ści. Eve​lyn wciąż była nie​p rzy​tom​n a. Re​wol​wer le​żał w jej otwar​tej dło​n i, la​tar​ka po​to​czy​ła się na bok. W chwi​li, kie​dy Aman​da się​gnę​ła po broń, Ul​ster nie​spo​dzie​wa​n ie chwy​cił ją za kost​kę i szarp​n ął. Kop​n ę​ła go z ca​łej siły. Po​czu​ła, że tra​fi​ła ob​ca​sem w nos, że mu go zła​ma​ła. Zwol​n ił uchwyt. Pró​bo​wa​ła uciec na czwo​ra​ka, ze​rwać się na nogi, ale on zła​p ał ją

po​n ow​n ie, tym ra​zem w pa​sie. Gwał​tow​n ie od​chy​li​ła gło​wę do tyłu, li​cząc na to, że tra​fi w zła​ma​n y nos. Uda​ło się. Wy​p u​ścił ją z ob​jęć, a ona od​wró​ci​ła się bły​ska​wicz​n ie i z ca​łej siły ude​rzy​ła go łok​ciem w szy​ję. Roz​legł się trzask, gło​śny jak wy​strzał. Ul​ster pod​n iósł ręce do szyi. Po​wie​trze ze świ​stem wy​do​by​wa​ło się z jego ust. Aman​da po​wtó​rzy​ła ude​rze​n ie. Ko​lej​n y trzask. Zno​wu się uda​ło. Ul​ster upadł na bok, prze​wró​cił się na wznak, wcią​ga​jąc po​wie​trze ze świ​stem. Aman​da z tru​dem wsta​ła. Mia​ła zdrę​twia​łe ra​mio​n a, ło​mo​ta​ło jej w gło​wie, bo​la​ła ją klat​ka pier​sio​wa, szy​ja, wszyst​ko. Mu​sia​ła oprzeć się o fur​go​n et​kę, żeby nie upaść. Ul​ster wy​dał bul​go​czą​cy od​głos. Z ust i nosa są​czy​ła się krew. Aman​da opar​ła bosą sto​p ę na jego szyi. Po​czu​ła to, o czym mó​wił Pete: bań​ki roz​bi​ja​ją​ce się o po​de​szwę sto​p y. Prze​n io​sła cię​żar cia​ła na tę nogę. Wi​dząc, jak oczy Ul​ste​ra roz​sze​rza​ją się z prze​ra​że​n ia, za​sta​n a​wia​ła się, czy jej oczy czy​n i​ły to samo, kie​dy nie​daw​n o du​si​ła się pod jego cię​ża​rem. – Man​dy… – wy​mam​ro​ta​ła Eve​lyn i pod​n io​sła się po​wo​li. Mia​ła roz​cię​tą war​gę. Unio​sła rękę do twa​rzy, ale i tak do​sko​n a​le było wi​dać po​tęż​n ą opu​chli​znę na szczę​ce. – Hej! – Zza fur​go​n et​ki wy​biegł mun​du​ro​wy i sta​n ął jak wry​ty na wi​dok sce​n y, jaka uka​za​ła się jego oczom. – Jezu Chry​ste! – W dło​n i trzy​mał re​wol​wer, ale lufa była skie​ro​wa​n a ku zie​mi. – Co że​ście na​ro​bi​ły, do kur​wy nę​dzy? – Aman​da… – Eve​lyn mó​wi​ła, pra​wie nie otwie​ra​jąc ust, jak​by każ​de sło​wo spra​wia​ło jej ból. – Dziew​czy​n a.

OBECNIE ŚRODA

ROZDZIAŁ 26 Wozy trans​mi​syj​n e i re​p or​te​rzy uwi​ja​li się jak mrów​ki na ze​wnętrz​n ym par​kin​gu przed „Four Se​a sons”. To był nie tyl​ko ho​tel. Biu​ra na wyż​szych pię​trach wy​n aj​mo​wa​li dro​dzy praw​n i​cy i bo​ga​ci me​n e​dże​ro​wie, apar​ta​men​ty miesz​kal​n e na​le​ża​ły do zna​n ych lu​dzi: słyn​nych ra​p e​rów, pre​zen​te​rów te​le​wi​zyj​n ych, żąd​n ych sła​wy gwiaz​dek. Ta​śmę ogra​dza​ją​cą miej​sce prze​stęp​stwa roz​p ię​to wzdłuż mar​mu​ro​wej fon​tan​n y od Czter​na​stej Uli​cy. Ktoś za​uwa​żył, że w sa​mo​cho​dzie Fa​ith jest włą​czo​n y kie​run​kow​skaz. Re​p or​te​rzy par​li na​p rzód. Na​wet przez za​mknię​te okna Will sły​szał wy​krzy​ki​wa​n e przez nich py​ta​nia: Co się sta​ło? Dla​cze​go pan tu jest? Może nam pan po​wie​dzieć, kim jest ofia​ra? Wkrót​ce do​wie​dzą się wszyst​kie​go. Ko​bie​ta za​mor​do​wa​n a w po​ko​ju luk​su​so​we​go ho​te​lu. Za​bój​ca na zwol​n ie​n iu wa​run​ko​wym. Ta zbrod​n ia w jed​n a​ko​wym stop​n iu do​ty​ka​ła każ​dej czę​ści mia​sta: od ga​bi​n e​tu bur​mi​strza po​czy​n a​jąc, na Biu​rze Tu​ry​sty​ki koń​cząc. Will wi​dy​wał już, jak ta​kie hi​sto​rie wy​my​ka​ły się spod kon​tro​li. Wszyst​kie pi​kant​n e szcze​gó​ły będą szcze​gó​ło​wo oma​wia​n e i ana​li​zo​wa​n e, plot​ki będą pre​zen​to​wa​n e jako fak​ty. Będą też za​da​wa​n e oczy​wi​ste py​ta​n ia: Kto za​bił? Dla​cze​go zwol​n io​n o go przed ter​mi​n em? Będą cy​to​wa​n e prze​p i​sy pra​wa, będą krą​żyć nie​zli​czo​n e fo​to​ko​p ie do​ku​men​tów, na​to​miast Sam Law​son, były chło​p ak Fa​ith, za​trud​n io​n y w jed​n ej z ga​zet, po​ja​wi się w CNN jesz​cze przed na​dej​ściem nocy. – Niech to szlag – wy​mam​ro​ta​ła Fa​ith, pod​jeż​dża​jąc swo​im mini do blo​ka​dy po​li​cyj​n ej. Sa​mo​chód za​ko​ły​sał się pod na​p o​rem ciał. Mach​n ę​ła le​gi​ty​ma​cją peł​n ią​ce​mu służ​bę funk​cjo​n a​riu​szo​wi. – To bmw rów​n ież – rzu​ci​ła, wska​zu​jąc na su​n ą​cy za nimi sa​mo​chód Sary. Po​li​cjant za​n o​to​wał nu​me​ry re​je​stra​cyj​n e, po czym za​czął prze​p y​chać się przez tłum, żeby otwo​rzyć prze​jazd. Je​den z re​p or​te​rów za​stu​kał w szy​bę po stro​n ie Fa​ith. – Du​p ek – wy​mam​ro​ta​ła, po czym ostroż​n ie ru​szy​ła na​p rzód. Ja​dąc tu, mó​wi​ła nie​wie​le. Will nie miał po​ję​cia, czy dla​te​go, że nie wie​dzia​ła, co po​wie​dzieć, czy dla​te​go, że Aman​da jak zwy​kle nie zdra​dzi​ła żad​n ych szcze​gó​łów. Ko​lej​n e zwło​ki. Iden​tycz​n y spo​sób dzia​ła​n ia. Jego oj​ciec – nie wia​do​mo gdzie się po​dział. Naj​n ow​sza ofia​ra była pro​sty​tut​ką. Will nie miał co do tego żad​n ych wąt​p li​wo​ści. Tak dzia​łał jego oj​ciec. Naj​p ierw stu​dent​ka, po​tem dziew​czy​n a pra​cu​ją​ca. Pierw​szej po​zby​wał się do​p ie​ro wte​dy, kie​dy miał już ko​lej​n ą na jej miej​sce. Od​wró​cił się, by spraw​dzić, czy bmw Sary je​dzie za nimi. Je​cha​ło. Jego sig sau​er wciąż spo​czy​wał pod przed​n im fo​te​lem. Tym ra​zem nie uda jej się go po​wstrzy​mać. Na​wet je​śli Aman​da ob​sta​wi go pięć​dzie​się​cio​ma straż​n i​ka​mi, i tak znaj​dzie spo​sób, żeby wy​cią​gnąć broń i pal​n ąć ojcu w łeb. Po​wi​n ien był zro​bić to mi​n io​n ej nocy. Albo dziś rano. Albo ty​dzień temu. Tyle stra​co​n ych oka​zji. Jego oj​ciec miesz​kał w tym ho​te​lu od dwóch mie​się​cy i ja​koś uda​wa​ło mu się wcho​dzić i wy​cho​dzić tak, że nikt nie zwró​cił na to uwa​gi. Zdo​łał upro​wa​dzić dwie dziew​czy​n y; jed​n ą po​rzu​cił w Te​chwo​od, dru​gą za​mor​do​wał w swo​im po​ko​ju. A wszyst​ko w cza​sie, kie​dy po​li​cja, ochro​n a ho​te​lu i taj​n i agen​ci mie​li rze​ko​mo śle​dzić każ​dy jego ruch. Sko​ro ten drań zdo​łał ich wy​ki​wać, to uda się to rów​n ież jemu, Wil​lo​wi. Był

prze​cież nie​odrod​n ym sy​n em swe​go ojca. Fa​ith za​p ar​ko​wa​ła za sa​mo​cho​dem Aman​dy i za​cią​gnę​ła ha​mu​lec ręcz​n y. Will wy​siadł z wozu. Bmw Sary za​trzy​ma​ło się za dwo​ma ra​dio​wo​za​mi z Atlan​ty. Do​ko​ła krę​ci​ło się mniej wię​cej tyle samo gli​n ia​rzy, co re​p or​te​rów. Żeby otwo​rzyć drzwi Sa​rze, mu​siał prze​pchnąć się mię​dzy dwo​ma mun​du​ro​wy​mi. Bły​snę​ły fle​sze. Sara wy​sia​dła z sa​mo​cho​du i wy​zy​wa​ją​co za​ło​ży​ła ręce na pier​si. Mia​ła na so​bie spodnie do jogi i ko​szu​lę Wil​la. Trud​n o było uznać to za strój ro​bo​czy. Sko​rzy​stał z oka​zji, by się​gnąć za jej ple​ca​mi do wnę​trza auta i ukrad​kiem wsu​n ąć rękę pod fo​tel. Pi​sto​le​tu nie było. Pod​n ió​sł​szy wzrok, na​p o​tkał spoj​rze​n ie Sary. – Dzię​ku​ję, że ze​chcia​ła pani przy​je​chać, dok​tor Lin​ton – po​wie​dzia​ła Aman​da. Sara za​trza​snę​ła drzwi i za​mknę​ła je pi​lo​tem, któ​ry scho​wa​ła do kie​sze​n i na pier​si. – Czy Pete tu bę​dzie? – Nie. Dziś rano ze​zna​je przed są​dem. – Aman​da dała znak, żeby we​szli za nią do środ​ka. – Do​ce​n iam, że zja​wi​ła się pani w tak krót​kim cza​sie. Wszyst​kim nam za​le​ży, żeby jak naj​szyb​ciej usu​n ąć stąd cia​ło. Umun​du​ro​wa​n y funk​cjo​n a​riusz otwo​rzył przed nimi bocz​n e drzwi. Usły​sze​li świst i po​czu​li po​dmuch po​wie​trza: róż​n i​ca ci​śnień. Will jesz​cze nig​dy nie był we wnę​trzu tego ho​te​lu. Głów​n y hall wręcz ocie​kał prze​p y​chem. Po​sadz​kę wy​ko​n a​n o z mar​mu​ru w nie​zli​czo​n ych od​cie​n iach, głów​n ą część po​miesz​cze​n ia sta​n o​wi​ła zaś ob​szer​n a klat​ka scho​do​wa ze stop​nia​mi pro​wa​dzą​cy​mi na pię​tro sy​me​trycz​n ie po obu jej stro​n ach. Scho​dy przy​kry​wał dy​wan, po​rę​cze wy​ko​n a​n o z po​le​ro​wa​n e​go mo​sią​dzu. Wi​szą​cy nad ich gło​wa​mi ży​ran​dol wy​glą​dał tak, jak​by eks​p lo​do​wa​ła fa​bry​ka krysz​ta​łów. To wszyst​ko z pew​n o​ścią wy​wie​ra​ło​by ogrom​n e wra​że​n ie, gdy​by nie fakt, że w hal​lu ro​iło się od po​li​cjan​tów wszel​kiej ma​ści: taj​nia​cy, służ​ba pa​tro​lo​wa, agen​ci spe​cjal​n i GBI, a na​wet dwie ko​bie​ty z oby​cza​jów​ki ze zło​ty​mi od​zna​ka​mi de​tek​ty​wów, zu​p eł​n ie nie​p a​su​ją​cy​mi do skrom​n e​go stro​ju. – Ochro​n a zbie​ra wła​śnie na​gra​n ia z ostat​n ich dwu​dzie​stu czte​rech go​dzin – po​wie​dzia​ła Aman​da do Fa​ith. – Chcia​ła​bym, że​byś się tym za​ję​ła. Fa​ith ski​n ę​ła gło​wą i skie​ro​wa​ła się do re​cep​cji. – Zi​den​ty​fi​ko​wa​li​ście już ofia​rę? – za​p y​ta​ła Sara. – Tak. – Aman​da ski​n ę​ła na Ja​ma​la Hod​ge’a. – De​tek​ty​wie, czy ze​chciał​by pan wy​p ro​sić wszyst​kich poza tymi na​szy​mi ludź​mi, któ​rzy są tu na​p raw​dę nie​zbęd​n i? – Tak jest. Sta​n ął przed kłę​bią​cym się tłu​mem i pod​n iósł obie ręce, by zwró​cić na sie​bie uwa​gę. Will nie pa​trzył na nie​go, tyl​ko na Aman​dę. Wy​da​wa​ła wła​śnie po​le​ce​n ia de​tek​ty​wom ho​te​lo​wym, co ja​kiś czas po​p ra​wia​jąc pa​sek od ka​bu​ry pod pa​chą. – Co tu się dzie​je? – za​p y​ta​ła Sara. Will nie od​p o​wie​dział. Roz​glą​dał się po hal​lu w po​szu​ki​wa​n iu ja​kie​goś wy​so​kie​go ran​gą ofi​ce​ra po​li​cji z Atlan​ty, nig​dzie jed​n ak nie mógł do​strzec ani Leo Don​n el​ly’ego, ani Mike’a Ge​a ry’ego, ka​p i​ta​n a spra​wu​ją​ce​go nad​zór nad tą stre​fą. Spra​wę prze​ję​ła Aman​da – uświa​do​mił so​bie, choć wie​dział, że to nie ma naj​mniej​sze​go sen​su. Z punk​tu wi​dze​n ia po​li​cji mia​sta Atlan​ta, nic nie łą​czy​ło mar​twej pro​sty​tut​ki z po​rwa​n ą stu​dent​ką. – O co tu cho​dzi? – za​p y​tał Aman​dę.

Aman​da wska​za​ła na męż​czy​znę w ele​ganc​kim gra​fi​to​wym gar​n i​tu​rze. Zdra​dza​ła go trzy​ma​n a w dło​n i krót​ko​fa​lów​ka. – To Bob McGu​ire, szef ochro​n y ho​te​lu. On nas we​zwał. Will uści​snął mu rękę. McGu​ire był za mło​dy na eme​ry​to​wa​n e​go gli​n ia​rza, ale bio​rąc pod uwa​gę to, jaki cię​żar zwa​lił mu się na gło​wę, i tak był wy​jąt​ko​wo opa​n o​wa​n y. Po​p ro​wa​dził ich w kie​run​ku win​dy. – Dziś rano jed​n a z po​ko​jó​wek za​wia​do​mi​ła mnie, że nie od​p o​wia​da na pu​ka​n ie. – Za​wsze trzy​mał się usta​lo​n e​go pla​n u dnia – wy​ja​śni​ła Aman​da. Roz​su​n ę​ły się drzwi win​dy. Will cof​n ął się, by prze​p u​ścić Sarę i Aman​dę. – Miesz​kał tu już od dwóch mie​się​cy – cią​gnął McGu​ire. Prze​su​n ął elek​tro​n icz​n ym klu​czem nad pa​n e​lem, po czym wci​snął przy​cisk dzie​więt​n a​ste​go pię​tra. – Dzię​ki elek​tro​n icz​ne​mu zam​ko​wi w drzwiach wie​my do​kład​n ie, kie​dy wy​cho​dził z po​ko​ju i kie​dy do nie​go wra​cał. Od sa​me​go po​cząt​ku każ​dy dzień wy​glą​dał mniej wię​cej tak samo. O szó​stej rano śnia​da​n ie do po​ko​ju, po​tem si​łow​n ia, po​tem wra​ca do po​ko​ju, o dwu​n a​stej zno​wu za​ma​wia po​si​łek. – Wsa​dził ręce do kie​sze​n i. – Raz albo dwa razy w ty​go​dniu zjeż​dża na ko​la​cję do re​stau​ra​cji albo je przy ba​rze, za​zwy​czaj za​ma​wia po​si​łek do po​ko​ju na szó​stą wie​czo​rem, a po​tem uak​tyw​n ia się do​p ie​ro na​stęp​n e​go dnia o szó​stej rano. – Trzy​ma się wię​zien​n e​go roz​kła​du dnia – za​uwa​ży​ła Aman​da. Will ro​zej​rzał się po win​dzie. W ką​cie pod su​fi​tem do​strzegł ka​me​rę. – Od jak daw​n a go ob​ser​wo​wa​li​ście? – Ofi​cjal​n ie za​le​d​wie od kil​ku dni – od​p arł McGu​ire, po czym zwró​cił się do Aman​dy: – Głów​n ą ro​bo​tę wy​ko​n y​wa​li wasi lu​dzie, moi tyl​ko im po​ma​ga​li. – A nie​ofi​cjal​n ie? – za​p y​tał Will. – Od​kąd się za​mel​do​wał. To dziw​n y czło​wiek. Fi​zycz​n ie od​strę​cza​ją​cy. Niby nig​dy nie zro​bił ni​cze​go kon​kret​n e​go, ale w jego to​wa​rzy​stwie lu​dzie czu​li się nie​swo​jo. Poza tym, po​nie​waż apar​ta​ment pre​zy​denc​ki kosz​tu​je czte​ry ty​sią​ce do​la​rów za dobę, zwy​kle sta​ra​my się wie​dzieć, kim są nasi naj​za​moż​n iej​si klien​ci. Prze​p ro​wa​dzi​łem mały re​ko​n e​sans i do​sze​dłem do wnio​sku, że po​win​n i​śmy go mieć na oku. – Ktoś z nim roz​ma​wiał? Z kimś się spo​ty​kał? – Tak jak po​wie​dzia​łem, dzia​łał na lu​dzi od​strę​cza​ją​co. Per​so​n el ho​te​lu sta​rał się uni​kać go za wszel​ką cenę. Po​ko​jów​ki bały się przy​cho​dzić do nie​go same. – A inni go​ście? – Nikt o ni​czym nie wspo​mniał. – Jak pła​cił za po​kój? – za​p y​tał Will. Ten czło​wiek sie​dział prze​cież w wię​zie​n iu. Nie miał kar​ty kre​dy​to​wej. – Wszyst​ko za​ła​twiał jego bank – wy​ja​śnił McGu​ire. – Na po​czet za​p ła​ty zło​żył de​p o​zyt w wy​so​ko​ści stu ty​się​cy do​la​rów. Brzęk​n ął dzwo​n ek, drzwi się roz​su​n ę​ły. Will prze​p u​ścił ich przo​dem, po czym wy​szedł za nimi z win​dy. Sara przez kil​ka se​kund pa​trzy​ła mu w oczy. Dał jej znak gło​wą, żeby szła przo​dem. – Na tym pię​trze jest jesz​cze pięć apar​ta​men​tów – wy​ja​śnił McGu​ire. – Pre​zy​denc​ki jest w sa​mym rogu. Ma oko​ło dwu​stu me​trów kwa​dra​to​wych po​wierzch​n i. Na koń​cu co naj​mniej pięt​n a​sto​me​tro​we​go ko​ry​ta​rza sta​ło dwóch umun​du​ro​wa​n ych po​li​cjan​tów. Nad ich gło​wa​mi świe​cił na czer​wo​n o znak wyj​ścia awa​ryj​n e​go. Wej​ście do apar​-

ta​men​tu znaj​do​wa​ło się na​p rze​ciw​ko scho​dów. McGu​ire ru​szył w tę stro​n ę. – Wy​n a​ję​te były trzy apar​ta​men​ty. Ar​ty​ści. W mie​ście mamy kon​cert. Prze​n ie​śli​śmy ich do na​szej bliź​n ia​czej pla​ców​ki. Oczy​wi​ście mogę prze​ka​zać wam ich dane, ale… – Wo​la​ła​bym nie tra​cić cza​su na dys​ku​sje z praw​n i​ka​mi – prze​rwa​ła mu Aman​da. Will tak moc​n o za​ci​snął szczę​ki, że ból aż prze​szył go na ca​łej dłu​go​ści krę​go​słu​p a. Mię​śnie miał na​p ię​te jak po​stron​ki, są​czą​ca się z ukry​tych gło​śni​ków mu​zy​ka nie była w sta​n ie za​głu​szyć jego od​de​chu. Pod sto​p a​mi czuł mięk​ką, głę​bo​ką wy​kła​dzi​n ę. Ścia​n y po​ma​lo​wa​n o na ciem​n o​brą​zo​wo, w związ​ku z czym dłu​gi ko​ry​tarz wy​glą​dał jak tu​n el. Ży​ran​do​le zwi​sa​ły z su​fi​tu w rów​n ych od​stę​p ach. Przed za​mknię​ty​mi drzwia​mi stał wó​zek z ta​ca​mi. Na drzwiach nie było nu​me​ru. Każ​dy apar​ta​ment przy​p usz​czal​n ie sta​n o​wił od​p o​wied​n ik trzech lub czte​rech po​ko​jów. W fil​mach w ta​kich apar​ta​men​tach zwy​kle znaj​do​wa​ły się wan​n y z ja​cuz​zi, a ła​zien​ki prze​wyż​sza​ły roz​mia​ra​mi miesz​ka​n ie Wil​la. Dziew​czy​n a z pew​n o​ścią nie le​ża​ła w ła​zien​ce ani w wan​n ie, tyl​ko na ma​te​ra​cu, przy​szpi​lo​n a jak ja​kiś obiekt eks​p e​ry​men​tu na​uko​we​go. Ko​lej​n a ofia​ra. Ko​lej​n a mar​twa ko​bie​ta, uśmier​co​n a przez czło​wie​ka, któ​re​go DNA no​sił w so​bie Will. Will, któ​ry nig​dy nie miesz​kał w ho​te​lo​wym apar​ta​men​cie. Nig​dy nie bie​gał po pla​ży. Nig​dy nie le​ciał sa​mo​lo​tem. Nig​dy nie wi​dział uśmie​chu na twa​rzy mat​ki, kie​dy przy​n iósł do domu świa​dec​two. Nig​dy nie wi​dział wła​snej mat​ki. Gli​n ia​n a po​p iel​n icz​ka, któ​rą zro​bił w przed​szko​lu, była jed​n ą z szes​n a​stu, ja​kie pani Flan​n i​gan do​sta​ła na Dzień Mat​ki. Pre​zen​ty pod cho​in​ką mia​ły przy​cze​p io​n e kar​tecz​ki z na​p i​sa​mi „Dla dziew​czyn​ki” albo „Dla chłop​czy​ka”. Pod​czas uro​czy​sto​ści z oka​zji ukoń​cze​n ia szko​ły śred​n iej Will roz​glą​dał się po sali peł​n ej ro​ze​śmia​nych twa​rzy ro​dzin uczniów, ale wszyst​kie były obce. Aman​da za​trzy​ma​ła się dwa kro​ki przed umun​du​ro​wa​n y​mi funk​cjo​n a​riu​sza​mi. – Dok​tor Lin​ton, czy ze​chcia​ła​by pani za​cze​kać tu chwi​lę? – Dla​cze​go? – za​p y​tał Will, mimo że Sara ski​n ę​ła gło​wą. Aman​da spoj​rza​ła na nie​go. Wy​glą​da​ła go​rzej niż mi​n io​n e​go dnia. Mia​ła pod​krą​żo​n e oczy i roz​ma​za​n ą szmin​kę na ustach. – W po​rząd​ku – po​wie​dzia​ła wresz​cie. Przy​n ajm​n iej raz się z nim nie sprze​cza​ła. Ru​szy​ła da​lej ko​ry​ta​rzem. Po​li​cjan​ci – a wła​ści​wie po​li​cjant i po​li​cjant​ka – spra​wia​li wra​że​n ie znu​dzo​n ych. Sta​li z kciu​ka​mi za​ło​żo​n y​mi za du​ży​mi, służ​bo​wy​mi pa​sa​mi i na sze​ro​ko roz​sta​wio​n ych no​gach, tak by mak​sy​mal​n ie ulżyć ple​com ob​cią​żo​n ym ekwi​p un​kiem. – Wi​taj, Mimi. – Aman​da przy​wi​ta​ła się z po​li​cjant​ką. – Co u two​jej ciot​ki Pam? – Nu​dzi się na eme​ry​tu​rze. – Funk​cjo​n a​riusz​ka wska​za​ła na drzwi. – Nikt nie wcho​dził ani nie wy​cho​dził. Aman​da za​cze​ka​ła, aż McGu​ire wsu​n ie w szcze​li​n ę zam​ka swo​ją kar​tę ma​gne​tycz​n ą. Za​mi​go​ta​ło zie​lo​n e świa​teł​ko i drzwi się otwo​rzy​ły. Naj​p ierw we​szły Sara i Aman​da, po​tem Will. – Będę w ko​ry​ta​rzu, gdy​by​ście mnie po​trze​bo​wa​li – po​in​for​mo​wał ich ho​te​lo​wy de​tek​tyw, po czym usta​wił blo​ka​dę przy klam​ce w taki spo​sób, by unie​moż​li​wić ich za​trza​śnię​cie. – No cóż… – wes​tchnę​ła Aman​da. Sta​li w przed​sion​ku i pa​trzy​li na po​kój więk​szy od ca​łe​go domu Wil​la. Ko​ta​ry były roz​su​nię​te, do wnę​trza wle​wa​ło się sło​n ecz​n e świa​tło. Z okien na​roż​n e​go po​ko​ju roz​ta​cza​ła się pa​n o​ra​ma ca​łe​go cen​trum. Bu​dy​n ek Equ​ita​ble. Geo​r​gia Po​wer. We​stin Pe​a ch​tree Pla​za.

I hen da​le​ko – Te​chwo​od. Wo​kół pięć​dzie​się​cio​dwu​ca​lo​we​go te​le​wi​zo​ra sta​ły dwie ka​n a​p y i czte​ry fo​te​le. Od​twa​rzacz DVD, ma​gne​to​wid, od​twa​rzacz CD. Ką​cik ku​chen​n y, ba​rek, ja​dal​n ia ze sto​łem na dzie​sięć osób. Wiel​kie biur​ko z wy​god​n ym fo​te​lem. Wpusz​czo​n a w pod​ło​gę wan​n a z te​le​fo​n em na ścia​n ie. Koń​ców​ka pa​p ie​ru to​a ​le​to​we​go na rol​ce uło​żo​n a w kształt róży. Ba​te​ria nad wan​n ą mia​ła po​stać ła​bę​dzia z roz​ło​żo​n y​mi skrzy​dła​mi; po prze​krę​ce​n iu któ​re​goś z nich z sze​ro​ko otwar​te​go dzio​ba pły​n ę​ła woda. – Tędy – po​wie​dzia​ła Aman​da. Drzwi sy​p ial​n i były na pół przy​mknię​te. Pchnę​ła je sto​p ą. Will od​dy​chał przez usta. Spo​dzie​wał się po​czuć zna​jo​mą, me​ta​licz​n ą woń krwi. Spo​dzie​wał się uj​rzeć szczu​p łą, ja​sno​wło​są dziew​czy​n ę z pu​sty​mi ocza​mi i za​dba​n y​mi pa​znok​cia​mi. A zo​ba​czył swo​je​go ojca. Ugię​ły się pod nim ko​la​n a. Sara usi​ło​wa​ła go pod​trzy​mać, ale mia​ła za mało siły. Osu​n ął się na pod​ło​gę. W po​ko​ju pa​n o​wa​ła kom​p let​n a ci​sza. Aman​da po​ru​sza​ła bez​gło​śnie usta​mi, Sara też mó​wi​ła coś do nie​go, lecz do jego uszu nie do​cie​rał ża​den dźwięk. Nie był w sta​n ie na​brać po​wie​trza, krę​ci​ło mu się w gło​wie, wi​dział wszyst​ko na czer​wo​n o, jak​by przez za​sło​n ę z krwi. Czer​wo​n a była wy​kła​dzi​n a, czer​wo​n e były ko​ta​ry, czer​wo​n e było słoń​ce za oknem. Tyl​ko nie jego oj​ciec. Le​żał na wznak na łóż​ku, z dłoń​mi sple​cio​n y​mi na pier​si. Umarł we śnie. Will krzyk​n ął z wście​kło​ści. Kop​n ął drzwi tak moc​n o, że aż klam​ka wbi​ła się w ścia​n ę. Zła​p ał sto​ją​cą lam​p ę i ci​snął ją przez cały po​kój. Ktoś pró​bo​wał go po​wstrzy​mać. McGu​ire. Will wal​n ął go w twarz. Chwi​lę po​tem otrzy​mał ude​rze​n ie pał​ką w tył ko​lan i ru​n ął na pod​ło​gę. Dwie, trzy po​sta​ci w mun​du​rach rzu​ci​ły się na nie​go, wgnia​ta​jąc mu twarz w wy​kła​dzi​n ę. Przy​trzy​ma​ły go czy​jeś sil​n e dło​n ie, ktoś inny wy​krę​cił mu rękę, za​trza​snę​ły się kaj​dan​ki. – Ani się waż​cie! – wy​krzyk​n ę​ła Sara. – Prze​stań​cie! Jej sło​wa po​dzia​ła​ły jak ude​rze​n ie z bi​cza. Will po​czuł, jak wra​ca​ją mu zmy​sły. Uświa​do​mił so​bie, co zro​bił, że zu​p eł​n ie stra​cił nad sobą kon​tro​lę. I że Sara była tego świad​kiem. – Pro​szę go pu​ścić – po​le​ci​ła Aman​da lo​do​wa​tym to​n em. – Na​tych​miast! Za​p rze​stał wal​ki. Uchwyt nie​co ze​lżał, po​li​cjant​ka po​chy​li​ła się nad nim tak, że zo​ba​czył jej twarz. Mimi. – Bę​dzie​my już grzecz​n i? – za​p y​ta​ła. Ski​n ął gło​wą. Szczęk​n ę​ły roz​p i​n a​n e kaj​dan​ki. Jego ręka była wol​n a, tam​ci po​wo​li z nie​go ze​szli. Will nie wstał od razu. Wci​snął twarz i ręce w wy​kła​dzi​n ę, po​tem po​wo​li ukuc​n ął. Z tru​dem od​dy​chał, w uszach ło​mo​ta​ła mu krew. – Du​p ek! Bob McGu​ire trzy​mał się za nos. Spo​mię​dzy pal​ców są​czy​ła się krew. – Pa​n ie McGu​ire, mam na​dzie​ję, że nam pan wy​ba​czy? – za​p y​ta​ła Aman​da. Mina sze​fa ochro​n y ho​te​lu świad​czy​ła o tym, że naj​chęt​n iej kop​n ął​by Wil​la w twarz. – Zro​bię panu okład z lodu – za​ofia​ro​wa​ła się Mimi, po czym uję​ła go za ło​kieć i wy​p ro​wa​dzi​ła z po​ko​ju. Dwaj po​zo​sta​li mun​du​ro​wi wy​szli za nimi. – No cóż… – wes​tchnę​ła głę​bo​ko Aman​da. – Dok​tor Lin​ton, czy może pani okre​ślić go​dzi​nę śmier​ci?

Sara na​wet nie drgnę​ła. Przez cały czas wpa​try​wa​ła się w Wil​la. Nie była na nie​go zła, nie była na​wet zde​gu​sto​wa​n a. Jej cia​ło drża​ło lek​ko. Wie​dział, że chce, pra​gnie mu po​móc, że nie uda​wa​ła tego, co do nie​go czu​je. Ode​p chnął się rę​ka​mi, wy​p ro​sto​wał, po​p ra​wił ma​ry​n ar​kę. – Po raz ostat​n i wi​dzia​n o go ży​we​go wczo​raj oko​ło siód​mej wie​czo​rem – cią​gnę​ła Aman​da. – We​zwał po​ko​jów​kę, żeby za​bra​ła tacę po ko​la​cji. Po​tem po​wie​sił na klam​ce kart​kę z za​mó​wie​n iem na śnia​da​n ie. Po​ko​jów​ki. Apar​ta​men​ty. Spo​koj​n a śmierć we śnie. – Dok​tor Lin​ton? – po​wtó​rzy​ła Aman​da. – Usta​le​n ie go​dzi​n y śmier​ci bar​dzo by nam po​mo​gło. Sara po​krę​ci​ła gło​wą jesz​cze za​n im Aman​da umil​kła. – Nie mam nie​zbęd​n ych na​rzę​dzi. Za​n im po​ru​szę cia​ło, trze​ba je sfo​to​gra​fo​wać. Nie mam na​wet rę​ka​wi​czek. Aman​da roz​p ię​ła to​reb​kę. – Kie​dy pierw​szy ze​spół zja​wił się na miej​scu, ter​mo​stat był usta​wio​n y na dwa​dzie​ścia stop​n i. – Wrę​czy​ła Sa​rze parę chi​rur​gicz​n ych rę​ka​wi​czek. – Na pew​n o bę​dzie pani mo​gła coś nam po​wie​dzieć. Sara po​n ow​n ie prze​n io​sła wzrok na Wil​la. Zro​zu​miał, że cze​ka na jego zgo​dę. Jak tyl​ko ski​n ął gło​wą, wzię​ła rę​ka​wicz​ki i po​de​szła do łóż​ka. Wy​raz jej twa​rzy uległ cał​ko​wi​tej zmia​nie. Wi​dy​wał to wie​lo​krot​n ie. Była do​bra w swo​im fa​chu. Po​tra​fi​ła do​sko​n a​le od​dzie​lić to, kim była, od tego, co mu​sia​ła ro​bić. Will był świad​kiem wy​star​cza​ją​co wie​lu wstęp​n ych oglę​dzin, by wie​dzieć, co Sara my​śli. Za​n o​to​wa​ła w pa​mię​ci uło​że​n ie cia​ła: zwło​ki le​ża​ły wy​p ro​sto​wa​n e, na wznak. Prze​ście​ra​dło i na​rzu​ta były rów​n iut​ko roz​p o​star​te i za​wi​n ię​te, de​n at zaś miał na so​bie bia​łą ko​szul​kę z krót​kim rę​ka​wem i bia​łe bok​ser​ki. Obok, na noc​n ym sto​li​ku, le​ża​ło atła​so​we etui z ze​sta​wem do ma​n i​cu​re. Przy​bo​ry były sta​ran​n ie roz​sta​wio​n e na bla​cie: cąż​ki do pa​znok​ci, małe no​życz​ki, szmer​giel, szczyp​czy​ki, szczo​tecz​ka do pa​znok​ci oraz prze​zro​czy​sta szkla​n a fiol​ka z księ​ży​co​wa​ty​mi, ob​cię​ty​mi pa​znok​cia​mi ojca. Will jesz​cze nig​dy nie wi​dział go oso​bi​ście. Na zdję​ciu z aresz​tu wid​n ia​ła opuch​n ię​ta, po​si​n ia​czo​n a twarz. Wie​le mie​się​cy po aresz​to​wa​n iu, ja​kie​muś fo​to​re​p or​te​ro​wi uda​ło się wy​ko​n ać nie​wy​raź​n ą, roz​ma​za​n ą fo​to​gra​fię sku​te​go kaj​dan​ka​mi męż​czy​zny opusz​cza​ją​ce​go salę są​do​wą. Will nie wie​dział, czy są o jesz​cze ja​kieś zdję​cia. Nie dys​p o​n o​wał też prak​tycz​nie żad​n y​mi in​for​ma​cja​mi. Nikt nie wie​dział, skąd po​cho​dził jego oj​ciec. Nikt nie znał ani jego przy​ja​ciół, ani ro​dzi​ców. Nie zgło​si​li się żad​n i są​sie​dzi, któ​rzy twier​dzi​li​by, że za​wsze spra​wiał wra​że​n ie zu​p eł​n ie nor​mal​n e​go. W tam​tych cza​sach w Atlan​cie uka​zy​wa​ły się dwie duże ga​ze​ty co​dzien​n e: „Atlan​ta Jo​ur​nal” i „Atlan​ta Con​sti​tu​tion”. W obu uka​zy​wa​ły się re​la​cje z sądu, ale w tym wy​p ad​ku nie do​szło do roz​p ra​wy. Jego oj​ciec przy​znał się do po​rwa​n ia, sto​so​wa​n ia tor​tur, gwał​tu i za​bój​stwa. Po​n ie​waż sta​n o​wy Sąd Naj​wyż​szy zniósł karę śmier​ci, je​dy​n ym, co pro​ku​ra​tor mógł za​p ro​p o​n o​wać w za​mian za unik​n ię​cie ko​n iecz​n o​ści do​wo​dze​n ia winy oskar​żo​n e​go przed są​dem, było do​ży​wo​cie z moż​li​wo​ścią ubie​ga​n ia się o zwol​n ie​n ie wa​run​ko​we. Na​tu​ral​n ie wszy​scy byli prze​ko​n a​n i, że do ta​kiej ewen​tu​a l​n o​ści nig​dy nie doj​dzie. Tak więc Will był skłon​n y uznać, że oj​ciec, przy​n ajm​n iej w pew​n ym sen​sie, miał szczę​ście. Unik​n ął naj​wyż​sze​go wy​mia​ru kary, otrzy​mał zgo​dę na wa​run​ko​we za​wie​sze​n ie od​by​-

wa​n ia wy​ro​ku, wresz​cie od​szedł na wła​snych wa​run​kach. I za​bił raz jesz​cze. Sara za​czę​ła oglę​dzi​n y od twa​rzy. Tam za​wsze naj​wcze​śniej po​ja​wia​ło się stę​że​n ie po​śmiert​n e. Spraw​dzi​ła ru​cho​mość szczę​ki, uci​snę​ła za​mknię​te po​wie​ki i usta. Na​stęp​n ie obej​rza​ła pal​ce, po​ru​szy​ła dłoń​mi. Pa​znok​cie bły​snę​ły w pro​mie​n iach słoń​ca. Były krót​ko ob​cię​te, oj​ciec przed śmier​cią za​ciął się w kciuk. – Wy​da​je mi się, ale tyl​ko się wy​da​je, że śmierć na​stą​p i​ła w cią​gu mi​n io​n ych sze​ściu go​dzin – oświad​czy​ła Sara. Aman​da nie za​mie​rza​ła jej tak ła​two od​p u​ścić. – Może pani okre​ślić przy​czy​n ę śmier​ci? – W żad​n ym ra​zie. Rów​n ie do​brze to mógł być atak ser​ca albo za​tru​cie cy​jan​kiem po​ta​su. Będę to mo​gła usta​lić do​p ie​ro pod​czas sek​cji. – Ale chy​ba jest pani w sta​n ie po​wie​dzieć o nim coś wię​cej? Wi​dać było, że py​ta​n ie zi​ry​to​wa​ło Sarę, lecz mimo to od​p o​wie​dzia​ła: – Ma sześć​dzie​siąt kil​ka lat, być może zbli​ża się już do sie​dem​dzie​siąt​ki. Do​brze od​ży​wio​ny, w do​brej for​mie fi​zycz​n ej. Roz​bu​do​wa​n a mu​sku​la​tu​ra. Pro​te​za zę​bo​wa mar​n ej ja​ko​ści, naj​p raw​do​p o​dob​n iej wy​ko​n a​n a w wię​zie​n iu. Na klat​ce pier​sio​wej coś w ro​dza​ju bli​zny po​za​bie​go​wej w kształ​cie li​te​ry V. Wi​dać jej część w de​kol​cie ko​szul​ki. – Kil​ka lat temu prze​szedł za​wał ser​ca. Nie​ste​ty, ura​to​wa​n o go – po​wie​dzia​ła Aman​da, marsz​cząc przy tym brwi. – To by wy​ja​śnia​ło bli​znę po tra​che​oto​mii. – Wska​za​ła na me​ta​lo​wą bran​so​let​kę na nad​garst​ku nie​bosz​czy​ka. – Był cu​krzy​kiem. Na ra​zie nie za​mie​rzam ni​cze​go ro​bić z jego ubra​niem, ale za​ło​żę się, że ma śla​dy po za​strzy​kach na brzu​chu i udach. – Ścią​gnę​ła rę​ka​wicz​ki. – Coś jesz​cze? W drzwiach sta​n ę​ła Fa​ith. – Mam coś. W ręce trzy​ma​ła pły​tę. Nie pa​trzy​ła na Wil​la, z cze​go wy​snuł wnio​sek, że nie za​sko​czy​ła jej toż​sa​mość ofia​ry. Była lep​szym kłam​cą niż przy​p usz​czał. A może wca​le nie? Te​raz przy​najm​n iej ro​zu​miał, dla​cze​go w cza​sie jaz​dy pra​wie się nie od​zy​wa​ła. – Obej​rzyj​my to w sa​lo​n ie – po​wie​dzia​ła Aman​da. Sta​n ę​li pół​ko​lem przed te​le​wi​zo​rem, cze​ka​jąc aż Fa​ith wło​ży pły​tę do od​twa​rza​cza DVD. Aman​da zna​la​zła się mię​dzy Wil​lem i Sarą. Wy​ję​ła z to​reb​ki black​ber​ry. W pierw​szej chwi​li Will po​my​ślał, że spraw​dza pocz​tę, ale zer​k​n ąw​szy jej przez ra​mię stwier​dził – mimo że ekran po​kry​wa​ła pa​ję​czy​n a pęk​n ięć – że to stro​n a z wia​do​mo​ścia​mi. – „Prze​stęp​ca na zwol​n ie​n iu wa​run​ko​wym zna​le​zio​n y mar​twy w swo​im ho​te​lo​wym po​ko​ju” – prze​czy​ta​ła na głos ty​tuł. Fa​ith wzię​ła do ręki pi​lot. – Li​czy​li na ko​goś zna​n e​go. Idio​ci! – par​sk​n ę​ła. Aman​da prze​wi​ja​ła ekran. – To jesz​cze nie wszyst​ko. Ktoś z per​so​n e​lu po​wie​dział im o wzmo​żo​n ym za​in​te​re​so​wa​n iu po​li​cji, któ​re za​ob​ser​wo​wał przez kil​ka ostat​n ich dni. – Spoj​rza​ła na Wil​la. – Wła​śnie dla​te​go sta​ra​li​śmy się za​p rzy​jaź​n ić. – No, je​dzie​my! – Fa​ith wy​ce​lo​wa​ła pi​lo​tem w od​twa​rzacz. Na ekra​n ie po​ja​wił się ob​raz z ka​me​ry w ho​te​lo​wej win​dzie. Była pu​sta. Will roz​p o​znał wzór na wy​ło​żo​n ej ka​fel​ka​mi

pod​ło​dze. – Prze​p ra​szam, to jesz​cze nie to. – Włą​czy​ła prze​wi​ja​n ie. Za​mi​go​ta​ły świa​teł​ka na pa​n e​lu; win​da je​cha​ła na par​ter. Jak tyl​ko drzwi się roz​su​n ę​ły, Fa​ith wró​ci​ła do nor​mal​n ej pręd​ko​ści od​twa​rza​n ia. Do win​dy we​szła ko​bie​ta. Była wy​so​ka i szczu​p ła, z dłu​gi​mi ja​sny​mi wło​sa​mi, w bia​łym ka​p e​lu​szu z mięk​kim ron​dem. Gło​wę mia​ła po​chy​lo​n ą, ka​p e​lusz za​sła​n iał więk​szą część jej twa​rzy. Od​wró​ci​ła się, od​sła​n ia​jąc na chwi​lę pod​bró​dek. – Pro​sty​tut​ka – wy​ja​śni​ła Fa​ith. – Ochro​n a nie wie, jak się na​zy​wa, ale by​wa​ła tu wcze​śniej. Roz​p o​zna​li ją po ka​p e​lu​szu. Na​ło​żo​n y na na​gra​n ie elek​tro​n icz​n y ze​gar wska​zy​wał 22:14:12. O tej po​rze Will spał na ka​n a​p ie z Sarą. – Ma klucz elek​tro​n icz​n y – za​uwa​ży​ła Aman​da, kie​dy dziew​czy​n a prze​su​n ę​ła kar​tą nad czyt​n i​kiem w pa​n e​lu, tak samo, jak nie​daw​n o uczy​n ił Bob McGu​ire. Na​ci​snę​ła przy​cisk z licz​bą dzie​więt​n a​ście. Drzwi się za​mknę​ły. Ko​bie​ta sta​ła zwró​co​n a twa​rzą do wyj​ścia, w związ​ku z czym wi​dać było tyl​ko tył jej ka​p e​lu​sza. Drzwi win​dy wy​ko​na​n o z praw​dzi​we​go drew​n a, bez po​ły​sku. – Może ka​me​ry w głów​n ym hal​lu za​re​je​stro​wa​ły jej twarz? – za​p y​ta​ła Aman​da. Fa​ith po​krę​ci​ła gło​wą. – To pro​fe​sjo​n a​list​ka. Do​sko​n a​le wie​dzia​ła, gdzie są za​mon​to​wa​n e. – Ko​bie​ta wy​sia​dła, drzwi się za​su​n ę​ły, win​da zno​wu była pu​sta. – Po pół go​dzi​n ie zje​cha​ła na dół. W oby​cza​jów​ce po​wie​dzie​li mi, że zwy​kle za​bie​ra to mniej wię​cej wła​śnie tyle cza​su. – Ma szczę​ście, że wy​szła z tego z ży​ciem – za​uwa​ży​ła Aman​da. Fa​ith po​n ow​n ie włą​czy​ła prze​wi​ja​n ie, po czym wró​ci​ła do nor​mal​n ej pręd​ko​ści od​twa​rza​n ia, jak tyl​ko drzwi win​dy po​n ow​n ie się roz​su​n ę​ły. Ko​bie​ta we​szła w taki sam spo​sób jak po​p rzed​n io: z po​chy​lo​n ą gło​wą i ka​p e​lu​szem zsu​n ię​tym na czo​ło. Po to, żeby zje​chać na par​ter, nie po​trze​bo​wa​ła elek​tro​n icz​n e​go klu​cza. Na​ci​snę​ła gu​zik. I tym ra​zem sta​ła zwró​co​na twa​rzą do drzwi, ale po​p ra​wi​ła ka​p e​lusz. – Wcze​śniej nie mia​ła uma​lo​wa​n ych pa​znok​ci – za​uwa​żył Will. – To praw​da – przy​zna​ła Fa​ith. – Spraw​dzi​łam czte​ry razy, za​n im z tym przy​szłam. Will przy​glą​dał się dło​n iom ko​bie​ty. Pa​znok​cie były po​ma​lo​wa​n e na czer​wo​n o, bez wąt​pie​n ia la​kie​rem Bomb​shell Max Fac​tor Ul​tra Lu​cent. – Przy łóż​ku nie zna​leź​li​śmy la​kie​ru, tyl​ko przy​bo​ry do ma​n i​cu​re – po​wie​dział. – Może przy​n io​sła wła​sny? – za​sta​n a​wia​ła się Fa​ith. – To mało praw​do​p o​dob​n e – stwier​dzi​ła Aman​da. – Za​wsze sta​rał się mieć nad wszyst​kim kon​tro​lę. – Spraw​dzę w dru​gim po​ko​ju – za​p ro​p o​n o​wa​ła Sara. – Ochro​n a twier​dzi, że dziew​czy​n a by​wa​ła w ho​te​lu wcze​śniej. – Aman​da spoj​rza​ła na Fa​ith. – Przej​rzyj od po​cząt​ku do koń​ca wszyst​kie na​gra​n ia, ja​ki​mi dys​p o​n u​ją. Gdzieś po​win​n a być jej twarz. Fa​ith wy​szła z po​ko​ju. Aman​da wy​ję​ła z to​reb​ki la​tek​so​wą rę​ka​wicz​kę. Nie za​ło​ży​ła jej, tyl​ko po​słu​ży​ła się nią jak chu​s​tecz​ką, chwy​ta​jąc przez nią uchwy​ty szu​flad w biur​ku i wy​su​wa​jąc je ko​lej​n o. Dłu​go​p i​sy. Pa​p ier. Żad​n e​go la​kie​ru do pa​znok​ci z cha​rak​te​ry​stycz​n ą bia​łą spi​cza​stą za​kręt​ką. – Do tego nie trze​ba dwoj​ga lu​dzi – rzu​ci​ła Aman​da. Will za​jął się więc anek​sem ku​chen​n ym. Na bla​cie le​ża​ły dwa elek​tro​n icz​n e klu​cze. Jed​n a

kar​ta była czar​n a, na dru​giej znaj​do​wa​ło się zdję​cie ru​cho​mej bież​n i, a więc za​p ew​n e otwie​ra​ła drzwi si​łow​n i. Obok le​żał plik no​wiut​kich bank​n o​tów. Will nie tknął pie​n ię​dzy; tak na oko było tego ja​kieś pięć​set do​la​rów w bank​n o​tach dwu​dzie​sto​do​la​ro​wych. – Masz coś? – za​p y​ta​ła Aman​da. Will prze​szedł do baru. Mie​sza​deł​ka, ser​wet​ki, sha​ker, Bi​blia z ko​p er​tą wsu​n ię​tą mię​dzy kart​ki. Sta​ry eg​zem​p larz, z wy​świech​ta​n ą skó​rza​n ą okład​ką, prze​tar​tą miej​sca​mi aż do kar​to​n o​wej wy​klej​ki. – Przy​da​ła​by mi się two​ja rę​ka​wicz​ka. – Co to jest? Nie po​da​ła mu rę​ka​wicz​ki, tyl​ko wy​tar​ła dłoń w spód​n i​cę, za​ło​ży​ła rę​ka​wicz​kę i otwo​rzy​ła Bi​blię. Ko​p er​ta była sta​ra, tkwi​ła w książ​ce chy​ba od daw​n a. Logo w na​roż​n i​ku zdą​ży​ło zblak​n ąć, na​p i​sa​n y na ma​szy​n ie ad​res zsza​rzał. Aman​da za​mie​rza​ła już za​mknąć Bi​blię, ale Will po​wstrzy​mał ją ru​chem ręki i po​chy​lił się nad ko​p er​tą, pró​bu​jąc od​czy​tać ad​res. Tak czę​sto wi​dy​wał na​zwi​sko swe​go ojca, że roz​p o​znał je bez więk​szych pro​ble​mów. Nie​mal rów​n ie ła​two po​szło mu ze sło​wa​mi „Wię​zie​n ie w Atlan​cie” – uży​wał ich, ra​zem lub od​dziel​nie, nie​mal we wszyst​kich ra​p or​tach służ​bo​wych. Stem​p el też już tro​chę zsza​rzał, ale data wciąż była do​sko​n a​le wi​docz​n a: pięt​n a​sty sierp​n ia ty​siąc dzie​więć​set sie​dem​dzie​sią​ty pią​ty. – Ten list wy​sła​n o mie​siąc po tym, jak się uro​dzi​łem – po​wie​dział. – Na to wy​glą​da. – Z kan​ce​la​rii praw​n ej. W logo wid​n ia​ły sza​le wagi. – Her​ma​n a Cen​trel​lo – uzu​p eł​n i​ła. Obroń​cy jego ojca. Ten czło​wiek był na​jem​n i​kiem, a tak​że po​wo​dem, dla któ​re​go się tu zna​leź​li. Per​spek​ty​wa star​cia z Cen​trel​lo przed są​dem spra​wi​ła, że pro​ku​ra​tor wo​lał przy​stać na ugo​dę: przy​zna​n ie się do winy w za​mian za do​ży​wo​cie z moż​li​wo​ścią ubie​ga​n ia się o wa​run​ko​we zwol​n ie​n ie. – Otwórz – po​p ro​sił Will. W cią​gu pięt​n a​stu lat tyl​ko raz wi​dział, jak pęka ma​ska spo​ko​ju i opa​n o​wa​n ia na twa​rzy Aman​dy, a i wte​dy była to za​le​d​wie wą​ska szcze​li​n a. Te​raz, przez uła​mek se​kun​dy, wy​glą​da​ła tak, jak​by się cze​goś bała, ale bły​ska​wicz​n ie zdo​ła​ła nad sobą za​p a​n o​wać. Oka​za​ło się, że ko​p er​ta jest wkle​jo​n a do książ​ki. Moż​n a było od​wra​cać ją jak kart​kę. Klej, któ​rym była za​kle​jo​n a, już daw​n o wy​sechł. Roz​chy​li​ła ją za po​mo​cą kciu​ka i pal​ca wska​zu​ją​ce​go, a Will zaj​rzał do środ​ka. Ani li​stu, ani ja​kiej​kol​wiek no​tat​ki. Tyl​ko za​ma​za​n e, nie​wy​raź​n e od​bi​cie ja​kie​goś tek​stu na we​wnętrz​n ej po​wierzch​n i. – Naj​wy​raź​n iej słu​ży​ła tyl​ko za za​kład​kę – za​uwa​ży​ła Aman​da. – I dla​te​go trzy​mał ją przez tyle lat? – Kom​p let​n ie nic – oznaj​mi​ła Sara, wcho​dząc do po​ko​ju. – W ła​zien​ce i w sy​p ial​n i ani śla​du la​kie​ru. Zna​la​złam tyl​ko ze​staw dla cu​krzy​ków. Strzy​kaw​ki są w pla​sti​ko​wym her​me​tycz​n ym opa​ko​wa​n iu. Ro​ze​tną nam je w la​bo​ra​to​rium, ale wy​glą​da na to, że jest tam tyl​ko to, co po​win​n o być. – Dzię​ku​ję, dok​tor Lin​ton. – Aman​da za​mknę​ła Bi​blię i wy​ję​ła black​ber​ry. – Will? Je​dy​n e, co przy​szło mu do gło​wy, to kon​ty​n u​ować prze​szu​ki​wa​n ie baru. Bocz​n ą czę​ścią buta po ko​lei otwie​rał dol​n e szaf​ki. Mnó​stwo kie​lisz​ków, dwa ku​beł​ki do lodu. Mi​n i​bar nie

był za​blo​ko​wa​n y; rów​n ież te drzwicz​ki Will otwo​rzył kra​wę​dzią buta. Lo​dów​kę wy​p eł​n ia​ły wy​łącz​n ie fiol​ki z in​su​li​n ą. Za​trza​snął drzwicz​ki. Na pół​kach za ba​rem sta​ło gru​bo po​n ad dwa​dzie​ścia bu​te​lek z al​ko​ho​lem. Will sta​rał się nie pa​trzeć na swo​je od​bi​cie w lu​strza​n ej tyl​n ej ścian​ce, nie chciał wpaść w pu​łap​kę po​rów​ny​wa​n ia się z oj​cem. Za​miast tego przy​glą​dał się ko​lo​ro​wym ety​kie​tom, bu​tel​kom prze​róż​nych kształ​tów, wy​p eł​n ia​ją​cym je zło​ci​stym i bursz​ty​n o​wym pły​n om. Dzię​ki temu spo​strzegł, że jed​n a z bu​te​lek jest lek​ko prze​chy​lo​n a, tak jak​by coś było pod nią wsu​n ię​te. Wska​zał ją Aman​dzie. – Weź ją. Wy​jąt​ko​wo nie za​p y​ta​ła, po co, tyl​ko zdję​ła bu​tel​kę. – To klucz. – Może do mi​n i​ba​ru? – za​p y​ta​ła Sara. Will zer​k​n ął na drzwicz​ki lo​dów​ki. – Nie. Za duży. Aman​da wzię​ła go ostroż​n ie w dwa pal​ce, trzy​ma​jąc za kra​wę​dzie. Uchwyt nie był okrą​gły ani kan​cia​sty, lecz ząb​ko​wa​n y, z wy​bi​tym nu​me​rem. – To klucz do prze​my​sło​we​go zam​ka fir​my Schla​ge – stwier​dził Will. – Nie mam po​ję​cia, co to zna​czy – przy​zna​ła nie​chęt​n ie Aman​da. – Do so​lid​n e​go, bol​co​we​go zam​ka o wy​jąt​ko​wo du​żej wy​trzy​ma​ło​ści. Wy​szedł na ko​ry​tarz. Po​li​cjan​ci znik​n ę​li, po​zo​stał na​to​miast McGu​ire, z wo​recz​kiem wy​peł​n io​n ym lo​dem przy no​sie. – Prze​p ra​szam za tam​to – rzu​cił Will. McGu​ire ski​n ął gło​wą, ale nie wy​glą​da​ło to na akt prze​ba​cze​n ia. – Któ​re drzwi w tym ho​te​lu otwie​ra się tra​dy​cyj​n ym, me​ta​lo​wym klu​czem? – za​p y​tał Will. Szef ochro​n y nie​spiesz​n ie od​su​n ął od twa​rzy wo​re​czek z lo​dem i po​cią​gnął no​sem, z któ​re​go wciąż są​czy​ła się krew. – Kar​ty elek​tro​n icz​n e, któ​re sto​su​je​my… Nie do​koń​czył, gdyż z apar​ta​men​tu wy​szła Aman​da i po​ka​za​ła mu klucz. – To od bol​co​we​go zam​ka Schla​ge. Do któ​rych drzwi pa​su​je? McGu​ire nie był głu​p i. Szyb​ko wziął się w garść. – Ta​kie zam​ki są tyl​ko na dru​gim po​zio​mie piw​n ic. – Co tam jest? – Ge​n e​ra​to​ry, róż​n e urzą​dze​n ia, wej​ścia do szy​bów win​do​wych. Aman​da na​tych​miast skie​ro​wa​ła się do win​dy. – Pro​szę we​zwać swo​ich lu​dzi. Niech cze​ka​ją na nas na dole. McGu​ire ru​szył za nią truch​tem. – Głów​n e win​dy za​trzy​mu​ją się w hal​lu. Mu​si​cie zje​chać win​dą dla per​so​n e​lu na pierw​sze pię​tro, a da​lej pójść scho​da​mi awa​ryj​n y​mi za ga​bi​n e​ta​mi od​n o​wy. Aman​da wci​snę​ła przy​cisk. – Co jesz​cze jest na pierw​szym pię​trze? – Po​ko​je ma​sa​żu, sa​lon ma​n i​cu​re-pe​di​cu​re, ba​sen. – Drzwi się otwo​rzy​ły. Pu​ścił Aman​dę przo​dem. – Scho​dy są tuż za wej​ściem do si​łow​n i.

15 lipca 1975 roku

ROZDZIAŁ 27 – Aman​do – po​wtó​rzy​ła Eve​lyn. Aman​da pa​trzy​ła w dół, na Ul​ste​ra. Sto​p ę wciąż trzy​ma​ła na jego szyi. Gdy​by na​ci​snę​ła odro​bi​n ę moc​n iej, zmiaż​dży​ła​by mu tcha​wi​cę. – Aman​do – po​wie​dzia​ła jesz​cze raz Eve​lyn. – Dziew​czy​n a! Dziew​czy​n a. Aman​da cof​n ę​ła się o krok. – Za​brać go – po​le​ci​ła mun​du​ro​we​mu, któ​ry na​tych​miast wy​cią​gnął kaj​dan​ki i po​łą​czył się przez ra​dio z dys​p o​zy​tor​n ią. Głos miał tak prze​ra​żo​n y, jak Aman​da czu​ła się jesz​cze dzie​sięć mi​n ut temu. Te​raz już się nie bała. Po​wró​ci​ło lo​do​wa​te opa​n o​wa​n ie, a tak​że wście​kłość i gniew. Ru​szy​ła w kie​run​ku domu. – Za​cze​kaj. – Eve​lyn po​ło​ży​ła jej rękę na ra​mie​n iu. Całą dol​n ą część twa​rzy mia​ła opuch​nię​tą. Mó​wie​n ie spra​wia​ło jej wi​docz​n y ból. – Tam może być ktoś jesz​cze. Nie mia​ła na my​śli in​n ej dziew​czy​n y, tyl​ko in​n e​go za​bój​cę. Aman​da pod​n io​sła re​wol​wer. Drew​n ia​n a rę​ko​jeść była pęk​n ię​ta. Wy​su​n ę​ła bę​be​n ek: je​den po​cisk. Spoj​rza​ła na Eve​lyn, któ​ra spraw​dzi​ła swo​ją broń i po​ka​za​ła jej czte​ry pal​ce. A więc łącz​n ie dys​p o​n o​wa​ły pię​cio​ma po​ci​ska​mi, i ni​czym wię​cej. Ale też ni​cze​go wię​cej nie po​trze​bo​wa​ły. Drzwi wej​ścio​we były otwar​te. Aman​da wsu​n ę​ła rękę do środ​ka i włą​czy​ła świa​tło. Na ka​blu z su​fi​tu zwi​sa​ła sa​mot​n a ża​rów​ka. Dom był wą​ski, z po​miesz​cze​n ia​mi w am​fi​la​dzie. W pierw​szym po​ko​ju sta​ły dwa fo​te​le. Na jed​n ym z nich le​ża​ła otwar​ta Bi​blia. Na pod​ło​dze sta​ła srebr​n a mi​ska z wodą. Aman​dzie przy​szły na myśl wiel​ka​n oc​n e uro​czy​sto​ści w ko​ście​le. Ko​bie​ty przy​n o​si​ły wte​dy mi​ski z wodą, któ​rą ob​my​wa​ły sto​p y męż​czy​znom. Od​kąd skoń​czy​ła dzie​sięć lat, co roku ob​my​wa​ła sto​p y Duke’a. Ci​szę prze​rwa​ło od​le​głe za​wo​dze​n ie sy​ren. Nie jed​n ej, dwóch, trzech… Nie była w sta​n ie po​li​czyć, ile ich mu​sia​ło być. Ra​zem po​szły da​lej ko​ry​ta​rzem. Przed sobą mia​ły kuch​n ię, po le​wej i pra​wej stro​n ie znaj​do​wa​ły się za​mknię​te drzwi. Eve​lyn wska​za​ła na pierw​sze. Aman​da jesz​cze moc​n iej ści​snę​ła re​wol​wer w dło​n i i ski​n ę​ła gło​wą na znak, że jest go​to​wa. Sta​n ę​ły po obu stro​n ach, Aman​da po​ło​ży​ła dłoń na klam​ce, na​ci​snę​ła ją i pchnę​ła drzwi. Jak tyl​ko się uchy​li​ły, się​gnę​ła do włącz​n i​ka. Za​świe​ci​ła się lam​p a pod​ło​go​wa. Na środ​ku po​ko​ju sta​ło me​ta​lo​we łóż​ko z brud​n ym, po​szar​p a​n ym ma​te​ra​cem. Ster​cza​ły z nie​go nici. Oprócz tego były tam umy​wal​ka, zlew, krze​sło i mały sto​lik przy łóż​ku. Na sto​li​ku le​ża​ły no​życz​ki do pa​znok​ci. Cąż​ki. Pil​n ik. Pa​tycz​ki. Czer​wo​n y la​kier Max Fac​tor z bia​łą spi​cza​stą za​kręt​ką. Szkla​n a fiol​ka z ob​cię​ty​mi pa​znok​cia​mi. Jane Del​ray. Mary Hal​ston. Kit​ty Tre​a dwell. Lucy Ben​n ett. Ob​skur​n e po​ko​je. Po​p ę​ka​n e ścia​n y. Na​gie ża​rów​ki zwi​sa​ją​ce z su​fi​tu. Zwie​rzę​ce od​cho​dy na pod​ło​dze. Smród krwi i stra​chu. To tu je trzy​mał.

Eve​lyn syk​n ę​ła ci​cho przez zęby, żeby zwró​cić na sie​bie uwa​gę ko​le​żan​ki, i ru​chem gło​wy wska​za​ła na ko​lej​n e drzwi. Ką​tem oka Aman​da zo​ba​czy​ła, że po​li​cjant w mun​du​rze wszedł do pierw​sze​go po​ko​ju. Nie za​cze​ka​ły na nie​go. Nie po​trze​bo​wa​ły jego po​mo​cy. Sta​n ę​ła przy drzwiach i na​ci​snę​ła klam​kę. Świa​tło było już włą​czo​n e. Umy​wal​ka. Zlew. Ze​staw do ma​n i​cu​re. Czer​wo​n y la​kier. Ko​lej​n a fiol​ka z pa​znok​cia​mi. Dziew​czy​n a le​ża​ła sku​lo​n a na łóż​ku. Po jej brzu​chu pły​n ę​ła po​wo​li krew, z ust wy​do​by​wa​ła się ró​żo​wa pia​n a. Dłoń mia​ła za​ci​śnię​tą na rę​ko​je​ści wiel​kie​go noża ster​czą​ce​go z jej pier​si. – Nie! – Aman​da rzu​ci​ła się na​p rzód, pa​dła na ko​la​n a przy łóż​ku, chwy​ci​ła za rękę dziew​czy​n y. – Nie wyj​muj go! – We​zwij ka​ret​kę! – za​wo​ła​ła Eve​lyn do po​li​cjan​ta. – Ona jesz​cze żyje! Z gar​dła dziew​czy​n y wy​do​by​wał się świsz​czą​cy od​głos. Aman​da wy​raź​n ie czu​ła na dło​n i prze​p ływ po​wie​trza. Ostrze było skie​ro​wa​n e w lewo; z pew​n o​ścią prze​bi​ło płu​co, być może utkwi​ło w ser​cu. Nóż był ogrom​n y, taki, ja​kie​go my​śli​wi uży​wa​ją do opra​wia​n ia zwie​rzy​n y. – Ha… – wy​szep​ta​ła dziew​czy​n a. Jej cia​łem wstrzą​sa​ły dresz​cze. Z ran do​ko​ła zma​sa​kro​wa​n ych ust ster​cza​ły nici. – Ha… – Wszyst​ko w po​rząd​ku – uspo​ka​ja​ła ją Aman​da. De​li​kat​n ie pro​sto​wa​ła jej pal​ce, sta​ra​jąc się rów​n o​cze​śnie nie zmie​n ić po​ło​że​n ia noża. – Czy to wstrząs? – za​p y​ta​ła Eve​lyn. – Nie wiem. Ręka dziew​czy​n y opa​dła na ma​te​rac. Pal​ce drża​ły spa​zma​tycz​n ie. Od​dech miał kwa​śny, nie​p rzy​jem​n y za​p ach. Mię​śnie Aman​dy pa​li​ły ją ży​wym ogniem, tak bar​dzo sta​ra​ła się utrzy​mać nóż w nie​zmie​n io​n ej po​zy​cji. Mimo jej wy​sił​ków, krew wciąż pły​n ę​ła z rany. – Wszyst​ko w po​rząd​ku – wy​mam​ro​ta​ła. – Wy​trzy​maj jesz​cze tro​chę. Dziew​czy​n a usi​ło​wa​ła za​mru​gać, ale po​szat​ko​wa​n a po​wie​ka przy​kle​iła się do brwi. Z naj​wyż​szym tru​dem unio​sła rękę, drżą​ce pal​ce wska​za​ły na otwar​te drzwi. – Wszyst​ko w po​rząd​ku – po​wtó​rzy​ła Aman​da po raz trze​ci. Po jej twa​rzy pły​n ę​ły łzy. – Za​bie​rze​my cię stąd. On już nie zro​bi ci krzyw​dy. Dziew​czy​n a od​p o​wie​dzia​ła ni to wes​tchnie​n iem, ni to sło​wem. – Za​bie​rze​my cię stąd. Znów ten sam od​głos. – O co cho​dzi? – za​p y​ta​ła Aman​da. – Ooo… haa… Aman​da po​krę​ci​ła gło​wą. Nic nie ro​zu​mia​ła. Eve​lyn przy​kuc​n ę​ła obok niej. – O co cho​dzi, ko​cha​n ie? – Hoo… haam… – Ko​cham? Ko​chasz? Le​d​wo do​strze​gal​n ie ski​n ę​ła gło​wą. – Jego… Prze​sta​ła od​dy​chać. Drże​n ie usta​ło, ręka opa​dła bez​wład​n ie, oczy przy​bra​ły szkli​sty wy​raz. Aman​da pierw​szy raz była świad​kiem czy​jejś śmier​ci. Od​n io​sła wra​że​n ie, że w po​ko​ju na​gle zro​bi​ło się zim​n o, że gdzieś w gó​rze za​wisł na chwi​lę ja​kiś cień, po czym bły​ska​wicz​nie znikł. – Lucy Ben​n ett – po​wie​dzia​ła. Przez ja​kiś czas w mil​cze​n iu spo​glą​da​ły na to nie​szczę​sne stwo​rze​n ie. Śla​dy okrop​n o​ści,

ja​kich do​świad​cza​ła przez mi​n io​n y rok, były wy​raź​n ie wy​p i​sa​n e na twa​rzy, tu​ło​wiu, ra​mio​nach i no​gach. – Jak to moż​li​we, żeby go ko​cha​ła? – za​p y​ta​ła wresz​cie Aman​da. – Jak to moż​li​we? Eve​lyn otar​ła łzy wierz​chem dło​n i. – Nie mam po​ję​cia. Aman​da pa​trzy​ła w oczy mar​twej dziew​czy​n y. Za​le​d​wie kil​ka mi​n ut temu wi​dzia​ła ją przez okno. Ten ob​raz wrył jej się w pa​mięć jak sce​n a z hor​ro​ru. Dziew​czy​n a le​żą​ca na łóż​ku, z dło​n ią na pier​si. A więc trzy​ma​ła w niej nóż, uświa​do​mi​ła so​bie. Wy​cie sy​ren z każ​dą chwi​lą przy​bie​ra​ło na sile. – Dom jest czy​sty – oznaj​mił po​li​cjant, wcho​dząc do po​ko​ju. – Co tu… Na wi​dok zwłok sta​n ął jak wry​ty, po czym za​sło​n ił usta ręką, od​wró​cił się na pię​cie i wy​biegł, z tru​dem po​wstrzy​mu​jąc tor​sje. – Przy​n ajm​n iej nie umie​ra​ła sama – ode​zwa​ła się Eve​lyn. Na uli​cy za​p isz​cza​ły opo​n y, za oknem mi​go​ta​ły nie​bie​skie świa​tła. – Może da​ły​śmy jej tro​chę… po​cie​chy? – Nie zdo​ła​ły​śmy jej ura​to​wać! – wy​krztu​si​ła Aman​da. – Ale ją zna​la​zły​śmy. Przy​n ajm​n iej ją zna​la​zły​śmy. Przez kil​ka ostat​n ich chwil ży​cia była wol​n a. – To za mało. Eve​lyn ski​n ę​ła gło​wą. – Wiem. To za mało. Ra​dio​wo​zy za​je​cha​ły przed dom, sy​re​n y uci​chły. Usły​sza​ły mę​skie gło​sy wy​da​ją​ce roz​ka​zy, udzie​la​ją​ce in​struk​cji. Jak zwy​kle. Ale i coś jesz​cze. – Co to za od​głos? – za​p y​ta​ła Aman​da.

OBECNIE

ROZDZIAŁ 28 SUZANNA FORD Te​raz już wie​dzia​ła, co to dźwięk: od​głos wind jeż​dżą​cych w górę i w dół. Sły​sza​ła ten świst, na​ra​sta​ją​cy i opa​da​ją​cy, opa​da​ją​cy i na​ra​sta​ją​cy, kie​dy le​kar​ka prze​ci​n a​ła nici no​życz​ka​mi do pa​p ie​ru. – Wszyst​ko bę​dzie do​brze – po​wie​dzia​ła. Naj​wy​raź​n iej ona była tu naj​waż​n iej​sza. Pierw​sza zja​wi​ła się u boku Su​zan​n y i tyl​ko ona nie prze​stra​szy​ła się tego, co uj​rza​ła. Męż​czyź​n i trzy​ma​li się z dala. Sły​sza​ła ich od​de​chy, jak​by para bu​cha​ła z że​la​zek. Le​kar​ka ka​za​ła jed​n e​mu z nich we​zwać ka​ret​kę, in​n e​go po​sła​ła po bu​tel​kę wody, jesz​cze in​n e​mu po​le​ci​ła przy​n ieść koc, po​szu​kać no​ży​czek. Uwi​ja​li się tak szyb​ko, że Su​zan​n a czu​ła ślad ich obec​n o​ści dłu​go po tym, jak umilkł od​głos po​spiesz​n ych kro​ków. – Je​steś bez​p iecz​n a – po​wie​dzia​ła le​kar​ka i po​ło​ży​ła dłoń na czo​le Su​zan​n y. Była ład​n a. Pierw​szą rze​czą, jaką zo​ba​czy​ła Su​zan​n a, były jej zie​lo​n e oczy. Spo​glą​da​ły na nią znad no​ży​czek, któ​ry​mi ostroż​n ie prze​ci​n a​ła nici. Za​sło​n i​ła oczy Su​zan​n y ręką, żeby nie ośle​p i​ło ją świa​tło. Prze​ci​n a​jąc nici, któ​ry​mi były zszy​te jej usta, ro​bi​ła to tak de​li​kat​n ie, że Su​zan​n a le​d​wo czu​ła mu​śnię​cia me​ta​lu na skó​rze. – Spójrz na mnie. Wszyst​ko bę​dzie w po​rząd​ku. Mia​ła spo​koj​n y głos. Mó​wi​ła z taką cho​ler​n ą pew​n o​ścią sie​bie, że Su​zan​n a jej uwie​rzy​ła. A po​tem go zo​ba​czy​ła: przy​cza​jo​n e​go, sku​lo​n e​go. Wy​glą​dał in​a ​czej, mło​dziej, ale to był ten sam czło​wiek. Ten sam po​twór. Za​czę​ła krzy​czeć. Otwo​rzy​ła usta, wy​p y​cha​n e po​wie​trze dra​p a​ło jej gar​dło, płu​ca kur​czy​ły się kon​wul​syj​n ie. Krzy​cza​ła naj​gło​śniej, jak mo​gła. Krzyk nie usta​wał na​wet wte​dy, kie​dy tam​ten wy​szedł. Krzy​cza​ła, mimo że le​kar​ka prze​ma​wia​ła do niej uspo​ka​ja​ją​co. Krzy​cza​ła, kie​dy po​ja​wi​li się sa​n i​ta​riu​sze. Prze​sta​ła do​p ie​ro wów​czas, gdy le​kar​ka wbi​ła jej igłę w ra​mię i le​kar​stwo po​p ły​n ę​ło z krwią do naj​dal​szych za​ka​mar​ków jej cia​ła. Na​tych​mia​sto​wa ulga. Mózg się uspo​ko​ił, ser​ce zwol​n i​ło bie​gu. Zno​wu mo​gła od​dy​chać, zno​wu czu​ła sma​ki, zno​wu wi​dzia​ła. Od​czu​wa​ła ca​łym cia​łem – w dło​n iach, pal​cach u rąk, pal​cach u stóp, wszę​dzie czu​ła to mro​wie​n ie. Wy​zwo​le​n ie. Oca​le​n ie. Za​p o​mnie​n ie. I Zan​n a zno​wu była za​ko​cha​n a.

OBECNIE ŚRODA

ROZDZIAŁ 29 Z gło​śni​ków w le​xu​sie Aman​dy są​czył się głos Fran​ka Si​n a​try, ale Will wciąż sły​szał tyl​ko krzyk Su​zan​n y Ford. Po​czuł ogrom​n ą ulgę, kie​dy zna​leź​li dziew​czy​n ę żywą. Mało się nie roz​p ła​kał, pa​trząc, jak Sara zaj​mu​je się dziew​czy​n ą. Jego oj​ciec wy​rzą​dził jej krzyw​dę, chciał ją znisz​czyć, ale on, Will, go po​wstrzy​mał. Zwy​cię​żył. Wresz​cie po​ko​n ał ojca. A po​tem Su​zan​n a spoj​rza​ła na nie​go i zo​ba​czy​ła w nim Ja​me​sa Ul​ste​ra. Pod​p arł gło​wę ręką i ga​p ił się na mi​ja​n e sa​mo​cho​dy. Je​cha​li Pe​a ch​tree Road, w kor​ku cią​gną​cym się od jed​n e​go z cen​trów han​dlo​wych. Aman​da przy​ci​szy​ła ra​dio. Głos Si​n a​try zła​god​n iał jesz​cze bar​dziej. Po​ło​ży​ła rękę z po​wro​tem na kie​row​n i​cy. Dru​ga ręka wi​sia​ła na tem​bla​ku. – W week​end po​dob​n o ma się ochło​dzić – po​wie​dzia​ła. Mia​ła lek​ką chryp​kę, być może dla​te​go, że przez ostat​n ie dwa​dzie​ścia mi​n ut bez prze​rwy roz​ma​wia​ła przez te​le​fon. Ochro​n a ho​te​lu. Po​li​cja mia​sta Atlan​ta. Jej agen​ci z GBI. Ni​ko​mu nie mo​gło ujść na su​cho prze​ocze​n ie fak​tu, że po​ran​n e wi​zy​ty Ul​ste​ra na si​łow​n i sta​n o​wi​ły dla nie​go tyl​ko pre​tekst do tego, by do​stać się do scho​dów pro​wa​dzą​cych na dru​gi po​ziom piw​n ic. Ile razy scho​dził na dół, żeby ją drę​czyć? Ile stra​co​n o oka​zji, żeby go po​wstrzy​mać? Wię​ził dziew​czy​n ę przy​n ajm​n iej przez ty​dzień. Była od​wod​n io​n a. Wy​gło​dzo​n a. Zma​sa​kro​wa​n a. Bóg wie, co jesz​cze ją spo​tka​ło. – Oczy​wi​ście, nie moż​n a wie​rzyć me​te​oro​lo​gom – cią​gnę​ła Aman​da. Przy​spie​szy​ła, mi​ja​jąc swo​je miesz​ka​n ie. Osie​dle Re​gal Park było bar​dzo ład​n e, ale i tak nie mo​gło się rów​n ać z naj​bliż​szym są​siedz​twem. Znaj​do​wa​li się w niec​ce Buc​khe​a d. Ha​ber​sham Road, An​drews Dri​ve, Pe​a ch​tree Bat​tle – ceny re​zy​den​cji przy tych uli​cach za​czy​n a​ły się od dwóch mi​lio​n ów do​la​rów i szyb​ko ro​sły, im bar​dziej na pół​n oc. W tym re​jo​n ie sku​pia​ły się naj​droż​sze nie​ru​cho​mo​ści w mie​ście. Dziel​n i​ca na​le​ża​ła do dzie​się​ciu naj​za​moż​n iej​szych w ca​łym kra​ju. – Przy​da​ło​by się tro​chę desz​czu. Do​tar​li pra​wie do cen​trum Buc​khe​a d. Will zer​k​n ął w ze​wnętrz​n e wstecz​n e lu​ster​ko; w pew​n ej od​le​gło​ści za nimi je​chał po​li​cyj​n y ra​dio​wóz. Aman​da nie wy​ja​śni​ła mu, dla​cze​go, on zaś nie mógł się zdo​być na to, żeby ją o to za​p y​tać. Od​dy​chał płyt​ko, miał spo​co​n e dło​n ie. Nie po​tra​fił​by wy​tłu​ma​czyć dla​cze​go, ale w głę​bi du​szy był prze​ko​n a​n y o tym, że lada chwi​la wy​da​rzy się coś złe​go. Aman​da zmniej​szy​ła pręd​kość. Mimo za​ka​zu skrę​ci​ła w lewo w West Pa​ces Fer​ry Road, wy​wo​łu​jąc ka​ko​fo​n ię gniew​n e​go trą​bie​n ia. Roz​chy​li​ła usta, ale tyl​ko po to, by na​brać po​wie​trza. Spo​dzie​wał się, że usły​szy od niej jesz​cze coś o po​go​dzie, ona jed​n ak mil​cza​ła, ze wzro​kiem wle​p io​n ym w jezd​n ię. Will po​n ow​n ie spoj​rzał przez bocz​n ą szy​bę. Strach spra​wił, że zro​bi​ło mu się nie​do​brze. Już raz go dzi​siaj za​sko​czy​ła. To było okrut​n e z jej stro​n y. Ten wstrząs o mało go nie za​bił. Co jesz​cze za​p la​n o​wa​ła? Aman​da wska​za​ła na bu​dy​n ek z lat sześć​dzie​sią​tych z atra​p a​mi ko​lumn w sty​lu Tary z Prze​mi​nę​ło z wia​trem. Re​zy​den​cja gu​ber​n a​to​ra.

– Kil​ka mie​się​cy przed two​im przyj​ściem na świat prze​szło tędy tor​n a​do. Ze​rwa​ło dach, roz​wa​li​ło Per​ry Ho​mes. Nie dał się zła​p ać na przy​n ę​tę. – Co się sta​n ie z jego cia​łem? Nie za​p y​ta​ła, kogo ma na my​śli. – Nikt się po nie nie zgło​si, więc zo​sta​n ie po​cho​wa​n y na koszt pań​stwa. – Prze​cież ma pie​n ią​dze. – Za​le​ży ci na nich? – Nie. Nie chciał ni​cze​go od ojca. Prę​dzej zno​wu tra​fił​by na uli​cę, niż się​gnął​by po prze​siąk​n ię​te krwią pie​n ią​dze ojca. Aman​da zwol​n i​ła przed ko​lej​n ym za​krę​tem i wte​dy Will wresz​cie zdo​łał wy​krztu​sić py​ta​n ie: – Do​kąd je​dzie​my? Włą​czy​ła kie​run​kow​skaz. – Nie wiesz? Ro​zej​rzał się w po​szu​ki​wa​n iu ta​bli​cy z na​zwą uli​cy. Tu​xe​do Road. To była naj​bo​gat​sza część naj​bo​gat​szej dziel​n i​cy w mie​ście. Dwa mi​lio​n y do​la​rów wy​star​czy​ły​by tu za​le​d​wie na rocz​n y po​da​tek od nie​ru​cho​mo​ści. – Na​p raw​dę nie wiesz? – za​p y​ta​ła. Po​krę​cił gło​wą. Kil​ka​dzie​siąt me​trów po skrę​cie do​da​ła: – Nikt nie ma do​stę​p u do two​ich do​ku​men​tów z dzie​ciń​stwa. – Wiem. – Nie znasz na​zwi​ska ojca. – Ani mat​ki. – Po​lu​zo​wał kra​wat. Bra​ko​wa​ło mu po​wie​trza. – Ten re​p or​ter z „Atlan​ta Jo​ur​n al-Con​sti​tu​tion”, były chło​p ak Fa​ith… Za​dzwo​n ił do cie​bie… – Bo pra​co​wa​łam przy pierw​szej spra​wie. – Zer​k​n ę​ła na nie​go. – To ja za pierw​szym ra​zem wsa​dzi​łam two​je​go ojca do wię​zie​n ia. – Nie​p raw​da. To byli Butch Bon​n ie i… – Rick Lan​dry. – Przy​ha​mo​wa​ła przed ostrym za​krę​tem. – De​tek​ty​wi z wy​dzia​łu za​bójstw. Ja pra​co​wa​łam w ze​spo​le, któ​ry na​zy​wa​n o eu​fe​mi​stycz​n ie „wa​gi​n o​wym”. Każ​de prze​stęp​stwo, któ​re mia​ło coś wspól​n e​go z wa​gi​n ą, tra​fia​ło wła​śnie do nas. – Zer​k​n ę​ła na nie​go po​now​n ie, ale tyl​ko po to, by za​re​je​stro​wać jego re​a k​cję. – Eve​lyn i ja wy​ko​n a​ły​śmy całą ro​bo​tę, za​szczy​ty spły​n ę​ły na But​cha i Lan​dry’ego. Nie dziw się tak bar​dzo, wte​dy to nie było nic nie​zwy​kłe​go. Przy​p usz​czam, że te​raz rów​n ież nie jest. Will nie zdo​łał​by od​p o​wie​dzieć, na​wet gdy​by chciał. Zbyt wie​le było tego wszyst​kie​go, za dużo in​for​ma​cji. W mil​cze​n iu ga​p ił się na mi​ja​n e re​zy​den​cje. Zam​ki, mau​zo​lea… – Dla​cze​go mi nie po​wie​dzia​łaś? – wy​krztu​sił wresz​cie. – Bo to nie mia​ło żad​n e​go zna​cze​n ia. Spra​wa jak każ​da inna. Przez te wszyst​kie lata pra​co​wa​łam nad wie​lo​ma spra​wa​mi. Nie wiem, czy za​uwa​ży​łeś, ale od bar​dzo daw​n a wy​ko​n u​ję tę ro​bo​tę. Roz​p iął koł​n ie​rzyk. – Mimo wszyst​ko po​win​n aś była mi po​wie​dzieć. – Chy​ba po​win​n am była po​wie​dzieć ci o wie​lu rze​czach – od​p ar​ła to​n em świad​czą​cym o tym, że być może wresz​cie jest z nim zu​p eł​n ie szcze​ra.

Sa​mo​chód po​n ow​n ie zwol​n ił. Aman​da włą​czy​ła kie​run​kow​skaz i skrę​ci​ła na dłu​gi pod​jazd. Wik​to​riań​ska re​zy​den​cja do​rów​n y​wa​ła dłu​go​ścią bo​isku pił​kar​skie​mu, a roz​cią​ga​ją​cy się przed nią traw​n ik miał po​wierzch​n ię dwóch ta​kich bo​isk. Tra​wę ko​szo​n o w taki spo​sób, że po​wsta​ła na niej sza​chow​n i​ca w róż​n ych od​cie​n iach zie​le​n i. Wo​kół do​rod​n ych dę​bów ro​sły aza​lie i hor​ten​sje. – Kto tu miesz​ka? – za​p y​tał Will. Nie od​p o​wie​dzia​ła. Za​trzy​ma​ła sa​mo​chód przed za​mknię​tą bra​mą. Fan​ta​zyj​n ie po​wy​gi​na​n e prę​ty po​ma​lo​wa​n o na lśnią​cą czerń, do​p a​so​wa​n ą do ko​lo​ru ogro​dze​n ia ota​cza​ją​ce​go po​sia​dłość. Wci​snę​ła przy​cisk na ta​bli​cy przy słu​p ie. Mi​n ę​ła co naj​mniej mi​n u​ta, za​n im ode​zwał się ko​bie​cy głos: – Tak? – Aman​da Wa​gner. Z gło​śni​ka przez chwi​lę do​bie​gał szum, po​tem roz​legł się brzę​czyk i bra​ma za​czę​ła się otwie​rać. – Pięk​n ie… – wy​mam​ro​ta​ła Aman​da i ru​szy​ła na​p rzód. – Kto tu miesz​ka? – za​p y​tał po​n ow​n ie Will. – Na​p raw​dę nie po​zna​jesz? Po​krę​cił gło​wą, choć dom istot​n ie wy​glą​dał odro​bi​n ę zna​jo​mo. Po​fał​do​wa​n y, roz​le​gły traw​n ik, po któ​rym moż​n a było się tur​lać, wy​ry​wa​jąc kęp​ki traw… Pod​jazd za​krę​cał ła​god​n ie, koń​cząc się sze​ro​kim ko​łem, po​środ​ku któ​re​go sta​ła duża fon​tan​n a. Woda z plu​skiem spły​wa​ła do be​to​n o​wej misy. Aman​da za​trzy​ma​ła sa​mo​chód przed cięż​ki​mi, drew​n ia​n y​mi drzwia​mi. Były prze​sad​n ie wiel​kie – mia​ły co naj​mniej trzy i pół me​tra wy​so​ko​ści – ale za​ra​zem do​p a​so​wa​n e do ska​li bu​dow​li. Will obej​rzał się przez ra​mię. Ra​dio​wóz stał ja​kieś dzie​sięć me​trów za nimi. Sil​n ik pra​co​wał, z rury wy​de​cho​wej wy​do​by​wa​ła się struż​ka dymu. Aman​da po​p ra​wi​ła tem​blak. – Za​p nij koł​n ie​rzyk i po​p raw kra​wat. Za​cze​ka​ła, aż to zro​bi, po czym wy​sia​dła z sa​mo​cho​du. Żwir za​zgrzy​tał pod sto​p a​mi Wil​la. Woda pry​ska​ła z fon​tan​n y. Zie​lo​n y, po​fał​do​wa​n y traw​n ik przy​cią​gał jego wzrok jak ma​gnes. Czy na​p raw​dę tur​lał się po nim w dzie​ciń​stwie? Po​zo​sta​ły mu tyl​ko strzęp​ki wspo​mnień, ale żad​n e z nich nie były szczę​śli​we. – Chodź​my. Aman​da ru​szy​ła w kie​run​ku drzwi, nio​sąc to​reb​kę w zdro​wej ręce. Otwo​rzy​ły się, za​n im zdą​ży​ła za​dzwo​n ić. W pro​gu, ukry​ta czę​ścio​wo w cie​n iu, sta​n ę​ła sta​ra ko​bie​ta. Wy​glą​da​ła jak ka​ry​ka​tu​ra mi​lio​n er​ki z tej oko​li​cy: wy​jąt​ko​wo chu​da, z twa​rzą, któ​ra wy​da​wa​ła się być na​cią​gnię​ta siłą na czasz​kę. Mia​ła moc​n y ma​ki​jaż i wło​sy aż sztyw​n e od la​kie​ru. Ubra​n a była w czer​wo​n ą spód​n i​cę, pan​to​fle na wy​so​kim ob​ca​sie i bia​łą je​dwab​n ą bluz​kę z gu​zicz​ka​mi z pe​reł. Na szczu​p łe ra​mio​n a na​rzu​ci​ła czer​wo​n y swe​ter. Nie tra​ci​ła cza​su na for​mal​no​ści. – Cze​ka na was w ga​bi​n e​cie – po​wie​dzia​ła. Hall nie​mal do​rów​n y​wał wiel​ko​ścią głów​n e​mu lob​by w ho​te​lu „Four Se​a sons”. Sze​ro​kie scho​dy wspi​n a​ją​ce się sy​me​trycz​n ie na pię​tro, bia​ły su​fit wspar​ty na pod​p o​rach z ciem​n e​go drew​n a. Ży​ran​dol z ku​te​go że​la​za. So​lid​n e me​ble, orien​tal​n e dy​wa​n y z prze​wa​gą ciem​n ych błę​ki​tów i głę​bo​kich czer​wie​n i. – Tędy – po​wie​dzia​ła ko​bie​ta, pro​wa​dząc ich sze​ro​kim ko​ry​ta​rzem, któ​ry cią​gnął się

wzdłuż ca​łe​go domu. Od​głos ich kro​ków od​bi​jał się echem od wy​ło​żo​n ej te​ra​ko​tą po​sadz​ki. Will nie mógł się po​wstrzy​mać przed zer​ka​n iem do wnę​trza mi​ja​n ych po​ko​jów. Miał wra​że​nie, jak​by w jego gło​wie mi​go​ta​ła ża​rów​ka. Ja​dal​n ia z ogrom​n ym ma​ho​n io​wym sto​łem. De​li​kat​n e por​ce​la​n o​we ser​wi​sy w prze​szklo​n ych sza​fach w sa​lo​n ie. Po​kój ze sto​łem bi​lar​do​wym, któ​re​go nie po​zwa​la​n o mu do​ty​kać. Wresz​cie za​trzy​ma​li się przed za​mknię​ty​mi drzwia​mi. Ko​bie​ta za​stu​ka​ła i, nie cze​ka​jąc na od​p o​wiedź, otwo​rzy​ła je. – Przy​szli. – Przy​szli? Ale kto? Hen​ry Ben​n ett wstał zza biur​ka. Miał na so​bie gra​n a​to​wy, ide​a l​n ie do​p a​so​wa​n y gar​n i​tur. Otwo​rzył usta, za​mknął je, po czym po​trzą​snął gło​wą, jak​by miał pro​ble​my ze wzro​kiem. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, żeby Will uczy​n ił to samo. Nie wi​dział wuja od tylu lat. Kie​dy Lucy zo​sta​ła za​mor​do​wa​n a, Hen​ry wła​śnie ukoń​czył stu​dia praw​n i​cze. Sta​rał się utrzy​mać kon​takt z je​dy​n ym dziec​kiem sio​stry, lecz pra​wo za​bra​n ia​ło sa​mot​n ym męż​czy​znom ad​op​to​wa​nia ma​łych dzie​ci. Za​n im Will skoń​czył sześć lat, Hen​ry prze​stał się nim in​te​re​so​wać, co ozna​cza​ło, że Will zna​lazł się w sy​tu​a cji, w któ​rej nikt go nie chciał. Od tam​tej pory nie wi​dział wuja na oczy. Aż do te​raz. Nie miał po​ję​cia, jak po​wi​n ien się za​cho​wać. Wy​glą​da​ło na to, że Hen​ry tak​że. – Co, u… – Był wy​raź​n ie zi​ry​to​wa​n y. – Co to za gra? – za​p y​tał Aman​dę, wy​krzy​wia​jąc usta w gry​ma​sie nie​chę​ci. Will po​czuł, że zno​wu ob​le​wa się lo​do​wa​tym po​tem. Wbił wzrok w pod​ło​gę, ma​rząc o tym, żeby po pro​stu znik​n ąć. Je​śli Aman​da li​czy​ła na ra​do​sne ro​dzin​n e po​jed​n a​n ie, to bar​dzo, ale to bar​dzo się po​my​li​ła. – Wil​bur? – za​a ta​ko​wał Hen​ry. – Mu​szę za​dać ci kil​ka py​tań, Hank – ode​zwa​ła się Aman​da. – Mam na imię Hen​ry – po​p ra​wił ją. Nie ule​ga​ło wąt​p li​wo​ści, że nie prze​p a​da za nie​spo​dzian​ka​mi. Za Aman​dą zresz​tą tak​że. Will od​chrząk​n ął i po​wie​dział: – Prze​p ra​szam, że zja​wi​li​śmy się tak na​gle… Hen​ry mie​rzył go wzro​kiem, a Will do​świad​czył déjà vu. Na​wet te​raz, po la​tach, Hen​ry wciąż pod wie​lo​ma wzglę​da​mi przy​p o​mi​n ał swo​ją nie​ży​ją​cą sio​strę: te same usta, te same wy​sta​ją​ce ko​ści po​licz​ko​we, te same ta​jem​n i​ce. Cała hi​sto​ria jej dzie​ciń​stwa, jej ro​dzi​ców, jej ży​cia. A Will dys​p o​n o​wał je​dy​n ie cie​n iut​ką tecz​ką, z któ​rej wy​n i​ka​ło tyl​ko to, że Lucy Ben​n ett zo​sta​ła bru​tal​n ie za​mor​do​wa​n a. – No cóż – ode​zwa​ła się chu​da ko​bie​ta. – To dość nie​zręcz​n a sy​tu​a cja. – Po​da​ła Wil​lo​wi rękę. – Je​stem Eli​za​beth Ben​n ett. Jak u Jane Au​sten, tyl​ko star​sza. – Jej uśmiech był rów​n ie cien​ki jak żart. – Wy​glą​da na to, że je​stem two​ją ciot​ką. Wil​lo​wi nie po​zo​sta​ło nic in​n e​go jak uści​snąć wy​cią​gnię​tą dłoń. Jej uścisk oka​zał się sil​niej​szy, niż się spo​dzie​wał. – Will Trent. Unio​sła brew, jak​by za​sko​czy​ło ją jego na​zwi​sko. – Od jak daw​n a je​ste​ście mał​żeń​stwem? – za​p y​ta​ła Aman​da. Ko​bie​ta ro​ze​śmia​ła się. – Sta​n ow​czo zbyt dłu​go. – Od​wró​ci​ła się do męża. – Nie bądź nie​grzecz​n y, ko​cha​n ie. To

nasi go​ście. Coś prze​mknę​ło mię​dzy nimi, ja​kieś bez​gło​śne, bły​ska​wicz​n e po​ro​zu​mie​n ie, cha​rak​te​ry​stycz​n e dla lu​dzi ży​ją​cych ze sobą od lat. – Masz ra​cję. – Hen​ry wska​zał na dwa fo​te​le sto​ją​ce przed biur​kiem. – Sia​daj, chłop​cze. Na​p i​je​cie się? Mnie z pew​n o​ścią przy​da​ło​by się coś moc​n iej​sze​go. – Ja dzię​ku​ję – od​p ar​ła Aman​da, sia​da​jąc nie w fo​te​lu, tyl​ko na sto​ją​cej nie​co z boku ka​na​p ie. Jak zwy​kle przy​sia​dła na kra​wę​dzi sie​dzi​ska, nie opie​ra​jąc się. Sta​ra skó​ra za​skrzy​pia​ła lek​ko pod jej nie​wiel​kim cię​ża​rem. – A ty, Wil​bur? – Hen​ry stał obok ba​ro​we​go wóz​ka za​sta​wio​n e​go bu​tel​ka​mi. – Nie, dzię​ku​ję. Will usiadł na ka​n a​p ie obok Aman​dy. Me​bel był tak ni​ski, że swo​bod​n ie mógł​by oprzeć łok​cie na ko​la​n ach. Z tru​dem za​p a​n o​wał nad drże​n iem nóg. Był zde​n er​wo​wa​n y, jak​by zro​bił coś złe​go. Hen​ry wrzu​cił do szklan​ki kost​kę lodu, a na​stęp​n ie wziął do ręki bu​tel​kę szkoc​kiej i od​krę​cił za​kręt​kę. Eli​za​beth za​ję​ła miej​sce w skó​rza​n ym fo​te​lu. Sie​dzia​ła w ta​kiej sa​mej po​zie jak Aman​da: wy​p ro​sto​wa​n a, na brzeż​ku sie​dzi​ska. Otwo​rzy​ła srebr​n e pu​deł​ko sto​ją​ce na pod​ręcz​n ym sto​li​ku i wy​ję​ła z nie​go pa​p ie​ro​sa i za​p al​n icz​kę. Will nie pa​mię​tał, kie​dy ostat​n io zna​lazł się w po​bli​żu ja​kie​goś pa​la​cza. Po​miesz​cze​n ie było wy​star​cza​ją​co ob​szer​n e, by wchło​n ąć dym, nie​mniej kie​dy tyl​ko ko​bie​ta przy​su​n ę​ła pło​mień do pa​p ie​ro​sa, po​czuł ostrą, gry​zą​cą woń pa​lo​n e​go ty​to​n iu. – Wra​ca​jąc do rze​czy… – Hen​ry przy​su​n ął so​bie jed​n o z krze​seł sto​ją​cych przy biur​ku. – Do​my​ślam się, że zja​wi​łeś się tu​taj z ja​kie​goś po​wo​du. Cho​dzi o pie​n ią​dze? Mu​szę cię uprze​dzić, że nie mam wol​n ej go​tów​ki. Wszyst​ko za​in​we​sto​wa​łem, a ry​n ek jest ostat​n io chwiej​ny. Will wo​lał​by chy​ba, żeby tam​ten wbił mu nóż w brzuch. – Nie. Nie chcę two​ich pie​n ię​dzy. – Ja​mes Ul​ster nie żyje – po​wie​dzia​ła Aman​da. Hen​ry znie​ru​cho​miał i na chwi​lę za​ci​snął usta. – Sły​sza​łem, że wy​szedł z wię​zie​n ia. – Owszem – po​twier​dzi​ła. – Dwa mie​sią​ce temu. Hen​ry od​chy​lił się do tyłu i za​ło​żył nogę na nogę. W jed​n ej ręce jak​by od nie​chce​n ia trzy​mał szklan​kę, dru​gą wy​gła​dził rę​kaw ma​ry​n ar​ki. – Wil​bur, zda​ję so​bie spra​wę, że po​mi​mo okro​p ieństw, któ​rych się do​p u​ścił, Ul​ster po​zo​stał two​im oj​cem. Ra​dzisz so​bie z tym? – Tak. Will mu​siał po​lu​zo​wać kra​wat. Było mu po​twor​n ie dusz​n o, chciał jak naj​p rę​dzej wyjść, szcze​gól​n ie te​raz, kie​dy w po​ko​ju za​p a​dła ci​sza. Nikt nie wie​dział, co po​wie​dzieć. Eli​za​beth za​cią​gnę​ła się głę​bo​ko pa​p ie​ro​so​wym dy​mem. Uśmie​cha​ła się z roz​ba​wie​n iem, jak​by ta nie​zręcz​n a sy​tu​a cja wpra​wi​ła ją w do​sko​n a​ły na​strój. – No cóż – ode​zwał się wresz​cie Hen​ry. – Jak po​wie​dzia​łem, twój oj​ciec był bar​dzo złym czło​wie​kiem. Chy​ba wszy​scy przy​ję​li​śmy z ulgą wia​do​mość o jego odej​ściu. Will ski​n ął gło​wą. – Tak jest. Eli​za​beth strzą​snę​ła do po​p iel​n icz​ki po​p iół z pa​p ie​ro​sa.

– A jak wy​glą​da two​je ży​cie, mło​dy czło​wie​ku? Oże​n i​łeś się? Masz dzie​ci? Will po​czuł, że drę​twie​je mu ra​mię. Przy​szło mu do gło​wy, że to być może pierw​szy ob​jaw za​wa​łu ser​ca. – Ja​koś so​bie ra​dzę. – A co z tobą, Hank? – za​p y​ta​ła Aman​da. – Wiem, że zo​sta​łeś part​n e​rem w kan​ce​la​rii. Za​le​d​wie trzy lata po stu​diach za​wę​dro​wa​łeś na sam szczyt. Sta​ry Tre​a dwell do​brze się tobą za​jął. Hen​ry do​p ił swo​ją szkoc​ką i od​sta​wił szklan​kę na biur​ko. – Je​stem już na eme​ry​tu​rze. – To chy​ba wspa​n ia​le mieć go cią​gle w domu? – zwró​ci​ła się Aman​da do Eli​za​beth. Chu​da ko​bie​ta za​cią​gnę​ła się po​n ow​n ie. – Cie​szę się każ​dą chwi​lą. Ko​lej​n e bły​ska​wicz​n e, bez​gło​śne po​ro​zu​mie​n ie, tym ra​zem mię​dzy Aman​dą i Eli​za​beth Ben​n ett. Will się​gnął do koł​n ie​rzy​ka, lecz Aman​da ostrze​gaw​czo do​tknę​ła jego łok​cia. Eli​za​beth wy​dmuch​n ę​ła kłąb dymu. Gdzieś w głę​bi domu ty​kał ze​gar. Fon​tan​n a na pod​jeź​dzie szu​mia​ła mo​n o​ton​n ie. – Ta​a aak… – Pal​ce Hen​ry’ego wy​bi​ja​ły rytm na jego ko​la​n ie. – Wil​bur… – Pal​ce znie​ru​cho​mia​ły. Spoj​rzał na swo​ją rękę jak​by ze zdzi​wie​n iem. – Czy coś jesz​cze? Wła​śnie wy​cho​dzi​łem do klu​bu. – Ile lat mia​ła​by te​raz Lucy? – za​p y​ta​ła Aman​da. Hen​ry nie od​ry​wał wzro​ku od ręki. – Pięć​dzie​siąt trzy? – Pięć​dzie​siąt sześć – po​p ra​wił go Will. Hen​ry wy​p ro​sto​wał nogę, się​gnął do kie​sze​n i spodni i wy​jął cąż​ki do pa​znok​ci. – Wiesz, Wil​bur? Nie da​lej jak wczo​raj my​śla​łem o two​jej mat​ce. Przy​p usz​czam, że to z po​wo​du wia​do​mo​ści o jego zwol​n ie​n iu. Will miał wra​że​n ie, jak​by wo​kół jego pier​si za​ci​ska​ła się sta​lo​wa ob​ręcz. – Lucy mia​ła przy​ja​ciół​kę. Nie​spe​cjal​n ie ład​n ą, ale bar​dzo przy​zwo​itą. – Ob​ciął pa​zno​kieć u kciu​ka. – Wy​da​je mi się, że Lucy wy​wie​ra​ła na nią zły wpływ, ale to nie ma nic do rze​czy. – Po​ło​żył ob​cię​ty pa​zno​kieć na sto​li​ku obok po​p iel​n icz​ki i za​jął się ko​lej​n ym pal​cem. – Tak czy in​a ​czej, kie​dy la​tem przy​jeż​dża​łem do domu ze szko​ły, sły​sza​łem jak chi​cho​czą w po​ko​ju Lucy i pusz​cza​ją pły​ty. Któ​re​goś dnia zaj​rza​łem tam, żeby spraw​dzić, o co to całe za​mie​sza​n ie, i zo​ba​czy​łem jak tań​czą przed lu​strem, śpie​wa​jąc do szczo​tek do wło​sów. – Po​ło​żył dru​gi pa​zno​kieć obok pierw​sze​go. – Czy to nie idio​tycz​n e? Will przy​glą​dał się, jak ob​ci​n a pa​zno​kieć u pal​ca środ​ko​we​go. Hen​ry skrzy​wił się, kie​dy ostrze za​wa​dzi​ło o na​skó​rek. Trze​ci pa​zno​kieć w kształ​cie pół​księ​ży​ca do​łą​czył do po​zo​sta​łych. Tak jak​by zdzi​wił się, kie​dy pod​n ió​sł​szy wzrok, stwier​dził, że wszy​scy mu się przy​glą​da​ją. – Nie wiem, czy to in​te​re​su​ją​ca aneg​do​ta, ale wy​da​wa​ło mi się, że chciał​byś do​wie​dzieć się cze​goś o swo​jej mat​ce. – Pa​mię​tasz Eve​lyn Mit​chell? – za​p y​ta​ła Aman​da. – Le​d​wo, le​d​wo. – Eve​lyn po​sta​n o​wi​ła od​n a​leźć pie​n ią​dze Ul​ste​ra – spoj​rza​ła na Wil​la. – To było jesz​cze przed ko​ka​ino​wym bo​omem w Mia​mi, za​n im rząd na​ka​zał ban​kom ujaw​n iać in​for​ma​cje

o znacz​n ych de​p o​zy​tach – do​da​ła na jego uży​tek. – Zmie​rzasz do cze​goś? – za​p y​tał Hen​ry, cho​wa​jąc cąż​ki z po​wro​tem do kie​sze​n i. Aman​da pod​n io​sła z pod​ło​gi to​reb​kę. Była duża, jak​by jej wła​ści​ciel​ka chcia​ła zmie​ścić w niej wszyst​ko, co kie​dy​kol​wiek mo​gło oka​zać się jej po​trzeb​n e. – Ul​ster żył w slum​sach, ale miał dość pie​n ię​dzy, żeby wy​n a​jąć naj​lep​sze​go ad​wo​ka​ta na ca​łym po​łu​dnio​wym wscho​dzie. To wy​wo​ła​ło za​cie​ka​wie​n ie, przy​n ajm​n iej wśród czę​ści z nas. – Nie mam po​ję​cia, co to może mieć wspól​n e​go ze mną – stwier​dził Hen​ry aro​ganc​kim to​nem. – Ul​ster miał kon​to oszczęd​n o​ścio​we w ban​ku C&S. Zna​li​śmy dziew​czy​n ę, któ​ra tam pra​co​wa​ła. Po​wie​dzia​ła nam, że miał tam nie​ca​łe dwa​dzie​ścia do​la​rów i że nie wy​ko​rzy​stał z tego ani cen​ta na opła​ce​n ie ad​wo​ka​ta. – Miał nie​ru​cho​mo​ści – za​uwa​żył Hen​ry. – Owszem. Dom w Te​chwo​od, któ​ry w 1995 roku sprze​dał za czte​ry mi​lio​n y do​la​rów. – Roz​p ię​ła to​reb​kę. – Był ostat​n im, któ​ry zgo​dził się na ofer​tę wy​ku​p u. Mia​sto na pew​n o przy​ję​ło to z dużą ulgą. – Mnó​stwo lu​dzi za​ro​bi​ło dużo pie​n ię​dzy na olim​p ia​dzie – po​wie​dział Hen​ry z iry​ta​cją w gło​sie. – Ul​ster na pew​n o. Aman​da wy​ję​ła z to​reb​ki gu​mo​wą rę​ka​wicz​kę. Jak zwy​kle, naj​p ierw wy​tar​ła dłoń o spód​n i​cę. Z ręką na tem​bla​ku było jej trud​n o za​ło​żyć rę​ka​wicz​kę, ale w koń​cu uda​ło jej się. Na​stęp​n ie się​gnę​ła do to​reb​ki, wy​ję​ła z niej Bi​blię na​le​żą​cą do ojca Wil​la, i po​ło​ży​ła na sto​li​ku. – Bę​dzie​my się mo​dlić za du​szę Ul​ste​ra? – ro​ze​śmiał się Hen​ry. Aman​da otwo​rzy​ła Bi​blię. – W tym miej​scu po​p eł​n i​łeś błąd, Hank. Przez chwi​lę przy​glą​dał się ko​p er​cie, po czym wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Co to ta​kie​go? – Ko​p er​ta za​a dre​so​wa​n a do Ja​me​sa Ul​ste​ra w Wię​zie​n iu Miej​skim w Atlan​cie. – Wska​za​ła na na​zwi​sko. – A to jest logo kan​ce​la​rii Tre​a dwell-Pri​ce. Two​jej kan​ce​la​rii. Will już na​wet nie był w sta​n ie dzi​wić się ko​lej​n ym kłam​stwom Aman​dy. Prze​cież nie​ca​łą go​dzi​n ę temu po​wie​dzia​ła mu, że ko​p er​ta po​cho​dzi​ła od ad​wo​ka​ta jego ojca. Hen​ry po​n ow​n ie wzru​szył ra​mio​n a​mi. – I co z tego? W środ​ku ni​cze​go nie ma. – Na pew​n o? – Tak. – Był bar​dzo pew​n y sie​bie. – Na​p i​sa​łem do nie​go list, w któ​rym po​wie​dzia​łem mu, co o nim my​ślę. Ten czło​wiek za​mor​do​wał moją sio​strę. Nie udo​wod​n isz, że było in​a ​czej. – Ale mogę udo​wod​n ić, że je​steś le​n i​wą świ​n ią. Prze​szył ją lo​do​wa​tym spoj​rze​n iem. – Je​śli my​ślisz, że mo​żesz… – Da​łeś list do prze​p i​sa​n ia se​kre​tar​ce. Zer​k​n ął na żonę, ale Eli​za​beth wpa​try​wa​ła się w Aman​dę. Wciąż się uśmie​cha​ła, lecz w jej uśmie​chu nie było ani odro​bi​n y cie​p ła. – Nad logo fir​my jest two​je na​zwi​sko. – Prze​krę​ci​ła książ​kę w taki spo​sób, żeby mógł to

zo​ba​czyć. – Na​p i​sa​ła je, bo tak na​uczo​n o ją w szko​le dla se​kre​ta​rek. Za​wsze tak się robi, pi​sząc służ​bo​wą ko​re​spon​den​cję. – Moja se​kre​tar​ka zmar​ła wie​le lat temu. – Bar​dzo mi przy​kro. – Od​wró​ci​ła Bi​blię w swo​ją stro​n ę. – Za​p ew​n e nie wiesz, że w sta​rych ma​szy​n ach do pi​sa​n ia wał​ki były bar​dzo cięż​kie. Trze​ba było bar​dzo uwa​żać, żeby nie wsa​dzić mię​dzy nie pal​ca. Hen​ry prze​su​n ął cąż​ki na sto​li​ku, tak, by le​ża​ły rów​n o​le​gle do jed​n ej z kra​wę​dzi. – Py​tam po​n ow​n ie: do cze​go zmie​rzasz? – Do tego, że ko​p er​tę trze​ba było wkrę​cić rów​n o i sta​ran​n ie, żeby ad​res nie był prze​krzy​wio​n y. Cza​sem trze​ba było prze​su​wać ją kil​ka razy mię​dzy wał​ka​mi. Taka ma​szy​n a przy​p o​mi​n a​ła tro​chę sta​rą pra​sę dru​kar​ską, w któ​rej ści​ska​ło się pa​p ier, żeby od​ci​snąć na nim śla​dy far​by dru​kar​skiej. Uży​wasz jesz​cze wiecz​n e​go pió​ra? Hen​ry znie​ru​cho​miał. Po​wo​li za​czy​n ał ro​zu​mieć. – Wło​ży​łeś czek do ko​p er​ty, za​n im atra​ment zdą​żył wy​schnąć. – Aman​da ostroż​n ie roz​chy​li​ła ko​p er​tę. – Kie​dy se​kre​tar​ka wkrę​ci​ła ko​p er​tę mię​dzy dwa cięż​kie wał​ki, atra​ment z cze​ku od​bił się we​wnątrz ko​p er​ty. Tej wła​śnie ko​p er​ty. – Uśmiech​n ę​ła się. – Two​je na​zwi​sko. Twój pod​p is. Two​je pie​n ią​dze prze​zna​czo​n e dla Her​ma​n a Cen​trel​lo – ad​wo​ka​ta, któ​ry bro​n ił mor​der​cy two​jej sio​stry. Hen​ry po​n ow​n ie wziął cąż​ki do ręki. – Trud​n o to uznać za nie​zbi​ty do​wód. – Za​cho​wał ją przez tyle lat… Ale Ul​ster był wła​śnie taki, zga​dza się? – Skąd niby mam wie​dzieć jaki… – Nie in​te​re​so​wa​ły go pie​n ią​dze. Sta​n o​wi​ły tyl​ko śro​dek do osią​gnię​cia celu. Jego ży​cio​wym ce​lem było ste​ro​wa​n ie ży​ciem in​n ych. Za​ło​żę się, że za każ​dym ra​zem, kie​dy otwie​rał tę Bi​blię, my​ślał o tym, jak ła​two prze​wró​cić czyjś świat do góry no​ga​mi za po​mo​cą jed​n e​go sło​wa szep​n ię​te​go wła​ści​we​mu ka​p u​sio​wi albo jed​n e​go te​le​fo​n u do wła​ści​we​go praw​n i​ka. – Nie masz żad​n e​go do​wo​du na to, że… – Po​li​za​łeś ko​p er​tę, żeby ją za​kle​ić, zga​dza się, Hank? Nie wy​obra​żam so​bie, że​byś po​zwo​lił zro​bić to se​kre​tar​ce. Mo​gła​by za​cząć się za​sta​n a​wiać, dla​cze​go wy​sy​łasz czek opie​wa​ją​cy na tak znacz​n ą kwo​tę do in​n ej kan​ce​la​rii praw​n ej, w do​dat​ku wy​sta​wio​n y na na​zwi​sko czło​wie​ka oskar​żo​n e​go o za​mor​do​wa​n ie two​jej sio​stry. – Uśmiech​n ę​ła się. – Mu​sia​łeś głu​p io się czuć, li​żąc wła​sną ko​p er​tę. Ile razy coś ta​kie​go zda​rzy​ło się przez te wszyst​kie lata? Przez twarz Hen​ry’ego naj​p ierw prze​mknął gry​mas stra​chu, a za​raz po​tem gnie​wu. – Nie masz mo​je​go DNA, żeby prze​p ro​wa​dzić po​rów​n a​n ie! – Do​p raw​dy? – Aman​da po​chy​li​ła się do przo​du. – By​łeś kie​dy​kol​wiek za​dra​p a​n y, Hank? Czy Jane nie za​dra​p a​ła cię w ra​mię albo klat​kę pier​sio​wą, kie​dy ją du​si​łeś? Ze​rwał się gwał​tow​n ie na nogi, prze​wra​ca​jąc krze​sło. – Mu​szę was pro​sić, że​by​ście na​tych​miast stąd wy​szli. Wil​bur, przy​kro mi, że da​łeś się wplą​tać w to… – Przez chwi​lę szu​kał wła​ści​we​go sło​wa. – Sza​leń​stwo. Will roz​p iął koł​n ie​rzyk. Miał wra​że​n ie, że lada chwi​la się udu​si. Aman​da zdję​ła rę​ka​wicz​kę. – Za​war​łeś z Ul​ste​rem układ, praw​da, Hank? Każ​dy z was do​stał to, na czym mu za​le​ża​ło.

– Za chwi​lę we​zwę po​li​cję. – Pod​szedł do biur​ka i po​ło​żył dłoń na słu​chaw​ce. – Ze wzglę​du na Wil​bu​ra daję wam ostat​n ią szan​sę, że​by​ście so​bie po​szli. – W po​rząd​ku. – Aman​da wsta​ła z ocią​ga​n iem. Po​p ra​wi​ła tem​blak i za​ło​ży​ła to​reb​kę na ra​mię, ale nie skie​ro​wa​ła się od razu ku drzwiom. Naj​p ierw za​trzy​ma​ła się przy prze​wró​co​nym krze​śle, na któ​rym jesz​cze nie​daw​n o sie​dział Hen​ry i ze​bra​ła ze sto​li​ka ob​cię​te pa​znok​cie. – Co ro​bisz? – za​p ro​te​sto​wał. – Za​wsze za​sta​n a​wia​łam się, jak to było z Jane. Nie zgi​n ę​ła tak jak inne dziew​czy​n y. Nie mia​ła śla​dów na cie​le. Po​bi​to ją i udu​szo​n o. Sta​ra​łeś się, żeby to wy​glą​da​ło na sa​mo​bój​stwo, ale by​łeś zbyt głu​p i, żeby do​my​ślić się, że się zo​rien​tu​je​my. Hen​ry nie od​p o​wie​dział. Nie od​ry​wał wzro​ku od pa​znok​ci le​żą​cych na dło​n i Aman​dy. – Jane opo​wia​da​ła o za​gi​n io​n ych dziew​czy​n ach każ​de​mu, kto chciał jej wy​słu​chać. Wy​ko​rzy​sta​łeś więc swo​ją kan​ce​la​rię, żeby po​cią​gnąć za sznur​ki w ko​men​dzie. Przy​p usz​cza​łeś, że Jane prze​stra​szy się po​li​cji. – Nie mam po​ję​cia, o czym mó​wisz. – Nig​dy nie ro​zu​mia​łeś ko​biet, zga​dza się, Hank? Uda​ło ci się tyl​ko wku​rzyć Jane i skło​nić ją, żeby mó​wi​ła jesz​cze wię​cej. Aman​da otwo​rzy​ła dłoń i pa​znok​cie po​sy​p a​ły się na dy​wan. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, żeby Hen​ry wy​sko​czył zza biur​ka, ale w ostat​n iej chwi​li po​ha​mo​wał się i rzu​cił do żony: – Po​zbie​raj je. Pręd​ko! Eli​za​beth za​sta​n a​wia​ła się nad od​p o​wie​dzią. – Ra​czej nie, Hen​ry – od​p ar​ła wresz​cie. – Nie dzi​siaj. – Po​roz​ma​wia​my o tym póź​n iej. – Za​czął ner​wo​wo wy​stu​ki​wać nu​mer na kla​wia​tu​rze. – Dzwo​n ię na po​li​cję. – Po​li​cja cze​ka za drzwia​mi – po​in​for​mo​wa​ła go Aman​da. – Ko​p er​ta w zu​p eł​n o​ści wy​star​czy, żeby cię aresz​to​wać. Znam dziew​czy​n ę w la​bo​ra​to​rium, któ​ra wprost nie może się do​cze​kać, żeby do​brać się do two​je​go DNA. – Zda​je się, że ka​za​łem ci stąd wyjść. Hen​ry odło​żył słu​chaw​kę, ale na​tych​miast pod​n iósł ją i za​czął wy​bie​rać inny, znacz​n ie dłuż​szy nu​mer. Dzwo​n ił do swo​je​go praw​n i​ka. – Wiesz co? Ani tro​chę go nie przy​p o​mi​n asz – po​wie​dzia​ła Eli​za​beth. Jej sło​wa nie były skie​ro​wa​n e do Aman​dy ani do Hen​ry’ego, tyl​ko do Wil​la. – Je​steś ła​god​n y, a Ja​mes bu​dził prze​ra​że​n ie. Nie mu​siał ni​cze​go mó​wić, ro​bić ani na​wet od​dy​chać. Każ​dy, kto zna​lazł się w jego po​bli​żu, czuł się tak, jak​by za​glą​dał w cze​luść pie​kła. Will nie mógł ode​rwać wzro​ku od jej brzyd​kich ust. – Mó​wił, że chciał je zba​wić. Chy​ba nie za bar​dzo mu się uda​ło. – Za​cią​gnę​ła się głę​bo​ko. – Lucy dał przy​n ajm​n iej szan​sę, żeby zro​bi​ła coś do​bre​go, żeby dała świa​tu coś czy​ste​go. – O czym pani mówi? – wy​krztu​sił Will. – Dziew​czyn​ki się nie li​czą. Nig​dy się nie li​czy​ły. – Ścią​gnę​ła moc​n o uma​lo​wa​n e usta tak moc​n o, że całe po​kry​ły się sie​cią zmarsz​czek. – Ale ty, przy​stoj​n ia​ku… Zo​sta​łeś oca​lo​n y przed Ja​me​sem. Przed jego bru​tal​n o​ścią, przed jego sza​leń​stwem. By​łeś na​szą na​dzie​ją. Mam na​dzie​ję, że spro​sta​łeś za​da​n iu. Will pa​trzył, jak Eli​za​beth strzą​sa po​p iół do po​p iel​n icz​ki. Mia​ła dłu​gie pa​znok​cie, po​ma​lo​wa​n e na ja​skra​wo​czer​wo​n y ko​lor, pa​su​ją​cy do spód​n i​cy i swe​tra.

– Pra​co​wa​li ra​zem, praw​da? – za​p y​ta​ła Aman​da. – Ale nie tak, jak my​ślisz. Ja​sne, Hank też nie​źle się ba​wił, ale z pew​n o​ścią za​uwa​ży​łaś, że nie lubi bru​dzić so​bie rąk. – Za​mknij się! – wark​n ął Hen​ry. – Na​tych​miast! Mó​wi​ła da​lej do Wil​la, nie zwra​ca​jąc na męża naj​mniej​szej uwa​gi. – Nie za​le​ża​ło mu na to​bie, ale rów​n o​cze​śnie nie chciał, żeby miał cię kto​kol​wiek inny. – Umil​kła na chwi​lę, po czym do​da​ła: – Przy​kro mi z tego po​wo​du. Na​p raw​dę. – Ostrze​gam cię, Eli​za​beth! – wy​sy​czał Hen​ry. Po po​licz​ku spły​wa​ła mu struż​ka potu. Ona jed​n ak nadal go igno​ro​wa​ła, pa​trząc na Wil​la ze zło​wiesz​czym uśmie​chem. – Za​bie​rał cię z domu dziec​ka na dzień, naj​wy​żej na dwa. Sły​sza​łam, jak ba​wisz się na dole… Na tyle, na ile dziec​ko może się ba​wić, ni​cze​go nie do​ty​ka​jąc. Cza​sem sły​sza​łam twój śmiech. Uwiel​bia​łeś tur​lać się po traw​n i​ku. Ro​bi​łeś to ca​ły​mi go​dzi​n a​mi: w dół i w górę, w dół i w górę, przez cały czas za​n o​sząc się śmie​chem. Za​czy​n a​łam się do cie​bie przy​wią​zy​wać, a po​tem Hen​ry od​sy​łał cię do domu dziec​ka i zno​wu by​łam sama. – Ja nie… – Will mu​siał prze​rwać, żeby na​brać po​wie​trza. – Nie pa​mię​tam pani. Pod​n io​sła pa​p ie​ros do ust. Na ust​n i​ku wi​dać było śla​dy szmin​ki. – Nic dziw​n e​go. Wi​dzia​łam cię tyl​ko raz. – Ro​ze​śmia​ła się ci​cho. – Wy​jąt​ko​wo nie by​łam wte​dy zwią​za​n a. Ze słu​chaw​ki, któ​rą Hen​ry trzy​mał w dło​n i, do​biegł przy​tłu​mio​n y ko​bie​cy głos. Hen​ry nie po​ru​szył się; stał bez ru​chu, ze słu​chaw​ką da​le​ko od ucha, wpa​trzo​n y w żonę. – Wiesz, rów​n ie do​brze to mo​głam być ja – cią​gnę​ła Eli​za​beth. – To ja mo​głam być two​ją mat​ką, to ja… – Za​mknij się, Kit​ty! – syk​n ę​ła Aman​da. Wy​p u​ści​ła z ust kłąb dymu. Siwe pa​sma wplą​ta​ły się w jej rzad​kie, ja​sne wło​sy. – Nie mó​wię do cie​bie, suko.

15 lipca 1975 roku ŚRODA

ROZDZIAŁ 30 Wy​raź​n ie coś sły​sza​ła, ale nie była pew​n a co: jak​by ło​mo​ta​n ie albo stu​ka​n ie. Po domu bie​ga​li męż​czyź​n i w cięż​kich bu​tach, po​krzy​ku​jąc do sie​bie. Opusz​czo​n o scho​dy pro​wa​dzą​ce na pod​da​sze, ktoś spraw​dzał, co tam się dzie​je. Przez szpa​ry w pod​ło​dze prze​świ​ty​wa​ło świa​tło la​tar​ki. Aman​da wy​szła do hal​lu. – Za​mknąć się! Wszy​scy niech na​tych​miast się za​mkną! – krzyk​n ę​ła co sił w płu​cach. Wszy​scy znie​ru​cho​mie​li i wpa​trzy​li się w nią, nie​p ew​n i, co ro​bić. Te​raz za​gad​ko​wy dźwięk był znacz​n ie bar​dziej wy​raź​n y. Do​bie​gał z kuch​n i. Eve​lyn przedar​ła się przez tłum, kie​ru​jąc się w głąb domu. – Ejże! – za​p ro​te​sto​wał ktoś. Aman​da po​szła za nią do kuch​n i. Szaf​ki mia​ły me​ta​lo​we fron​ty i la​mi​n o​wa​n e bla​ty w spi​ral​n y, zło​ci​sty wzór. Wy​p o​sa​że​n ie po​cho​dzi​ło czę​ścio​wo jesz​cze z lat trzy​dzie​stych. Oświe​tle​n ie, tak jak w in​n ych po​miesz​cze​n iach, sta​n o​wi​ła goła ża​rów​ka. – Sły​szysz? Si​n iak na szczę​ce Eve​lyn przy​brał już ciem​n o​czer​wo​n ą bar​wę, opu​chli​zna roz​la​ła się na całą dol​n ą po​ło​wę twa​rzy. Aman​da na​słu​chi​wa​ła z za​mknię​ty​mi ocza​mi. Żad​n e​go ło​mo​tu, żad​n e​go stu​ka​n ia. Nic. Po​krę​ci​ła gło​wą, a Eve​lyn wes​tchnę​ła głę​bo​ko. Funk​cjo​n a​riu​sze krę​cą​cy się po domu szyb​ko tra​ci​li cier​p li​wość. Zno​wu za​czę​ły się roz​mo​wy; w mia​rę jak na miej​sce przy​by​wa​ło co​raz wię​cej lu​dzi, sta​wa​ły się co​raz to gło​śniej​sze. Drzwi wej​ścio​we były otwar​te na oścież. Aman​da wi​dzia​ła wszyst​ko, co dzie​je się na uli​cy. Przy​je​cha​ła ka​ret​ka. Sa​n i​ta​riusz wy​sko​czył przez tyl​n e drzwi i skie​ro​wał się do domu, ale sto​ją​cy przed wej​ściem po​li​cjant za​trzy​mał go i wska​zał na pod​jazd. Ja​mes Ul​ster jesz​cze żył. Sły​sza​ła przez otwar​te okno jego jęki. – Pod​da​sze czy​ste! – roz​legł się czyjś głos. – A te​raz niech mnie ktoś stąd za​bie​rze! – Sły​sza​łaś, praw​da? – za​p y​ta​ła Eve​lyn. – Tak. Aman​da opar​ła się o blat. Sta​ły obie bez ru​chu, wy​tę​ża​jąc słuch… i zno​wu to usły​sza​ły. Sze​lest pa​p ie​ru, stłu​mio​n y ło​mot. Dźwię​ki do​bie​ga​ły spod zle​wo​zmy​wa​ka. Eve​lyn wciąż mia​ła re​wol​wer w ręce. Wy​cią​gnę​ła go przed sie​bie, Aman​da moc​n iej za​ci​snę​ła pal​ce na rę​ko​je​ści swo​jej bro​n i. Je​den, dwa, trzy… po​li​czy​ła bez​gło​śnie, po czym otwo​rzy​ła drzwicz​ki. Nikt nie wy​sko​czył z szaf​ki, nikt nie za​czął strze​lać. Eve​lyn po​krę​ci​ła gło​wą. – Pu​sto. Aman​da zaj​rza​ła do szaf​ki. Przy​p o​mi​n a​ła szaf​kę w jej kuch​n i. Po jed​n ej stro​n ie róż​n e środ​ki czy​sto​ści i parę szmat, po dru​giej duży, ku​chen​n y kosz na śmie​ci, tak duży, że z tru​dem zmie​ścił się pod zle​wo​zmy​wa​kiem. Aman​da już mia​ła za​mknąć drzwicz​ki, kie​dy kosz się po​ru​szył. – O Boże… – szep​n ę​ła Eve​lyn, chwy​ta​jąc się ręką za pierś. – To chy​ba szczur! Obie wyj​rza​ły do hal​lu. Po domu krę​ci​ło się co naj​mniej trzy​dzie​stu po​li​cjan​tów.

– Po​twor​n ie boję się szczu​rów… – wy​szep​ta​ła Eve​lyn. Aman​da też za nimi nie prze​p a​da​ła, ale nie za​mie​rza​ła za​p rze​p a​ścić wszyst​kie​go, co dzi​siaj do​ko​n a​ły, pro​sząc o po​moc ja​kie​goś du​że​go, sil​n e​go fa​ce​ta. Kosz po​ru​szył się zno​wu, z wnę​trza do​bie​gło coś w ro​dza​ju kaszl​n ię​cia. – Boże! – Eve​lyn rzu​ci​ła broń na blat, uklę​kła przed szaf​ką i za​czę​ła cią​gnąć ze wszyst​kich sił. – Po​móż mi! Aman​da chwy​ci​ła za gór​n ą część ko​sza i szarp​n ę​ła naj​moc​n iej jak po​tra​fi​ła. Po​kry​wa spa​dła, a ze środ​ka spoj​rza​ło na nie dwo​je ma​leń​kich oczu. Były owal​n e, błę​kit​n e, z po​wie​ka​mi cien​ki​mi jak bi​buł​ka. Dziec​ko za​mru​ga​ło, po czym uśmiech​n ę​ło się do Aman​dy. Po​czu​ła ucisk w ser​cu, łzy na​pły​n ę​ły jej do oczu. Ma​leń​kie rącz​ki, tłu​ściut​kie, pod​kur​czo​n e pal​ce u stó​p ek… – O mój Boże! – szep​n ę​ła Eve​lyn, mo​cu​jąc się z ogrom​n ym ko​szem, sta​ra​jąc się jak naj​bar​dziej od​giąć jego kra​wędź. – O mój Boże… Aman​da wy​cią​gnę​ła rękę, de​li​kat​n ie do​tknę​ła po​licz​ka dziec​ka. Był cie​p ły. Od​wró​ci​ło gło​wę, przy​tu​li​ło się do jej dło​n i, mu​snę​ło ją ręką, pod​ku​li​ło nóż​ki. Chłop​czyk – bo to był chłop​czyk – był prze​ślicz​n y i wręcz nie​wy​obra​żal​n ie ma​lut​ki. – Mam! – Eve​lyn wresz​cie zdo​ła​ła wy​szarp​n ąć kosz spod zle​wo​zmy​wa​ka. Wzię​ła chłop​ca na ręce, przy​tu​li​ła do pier​si. – Bie​dac​two… – wy​mam​ro​ta​ła, ca​łu​jąc go w głów​kę. – Nie​szczę​sne bie​dac​two… Nie wia​do​mo, skąd i dla​cze​go, ale Aman​da po​czu​ła ukłu​cie za​zdro​ści. Łzy na​p ły​n ę​ły jesz​cze ob​fi​ciej, roz​ma​za​ły ob​raz, ośle​p i​ły ją. A po​tem po​ja​wi​ła się wście​kłość. Ze wszyst​kich okro​p ieństw, ja​kich była świad​kiem w cią​gu mi​n io​n e​go ty​go​dnia, to było naj​gor​sze. Jak do tego do​szło? Kto po​rzu​cił to dziec​ko? – Aman​da? – Do kuch​n i we​szła De​ena Co​olid​ge z błę​kit​n ą chust​ką na szyi. Mia​ła na so​bie bia​ły la​bo​ra​to​ryj​n y far​tuch. – Ev? Co się sta​ło? Wszyst​ko w po​rząd​ku? Aman​da od​wró​ci​ła się gwał​tow​n ie, wy​szła z kuch​n i i bie​giem rzu​ci​ła się do drzwi. Ul​ste​ra wno​szo​n o wła​śnie do ka​ret​ki. Wy​p a​dła na uli​cę i ode​p chnę​ła sa​n i​ta​riu​sza. Ul​ster był przy​ku​ty kaj​dan​ka​mi do no​szy. Roz​cię​to na nim ubra​n ie, je​den za​krwa​wio​n y opa​tru​n ek wi​dać było na boku, dru​gi na no​dze. Miał też oban​da​żo​wa​n e ra​mię. Jego szy​ja mia​ła taki sam ko​lor jak szczę​ka Eve​lyn. – Mu​si​my mu zro​bić tra​che​oto​mię – po​wie​dział sa​n i​ta​riusz. – Dusi się. – Zna​la​zły​śmy go! – rzu​ci​ła Ul​ste​ro​wi w twarz. – Po​ko​n a​ły​śmy cię. Ja cię po​ko​n a​łam! Wil​got​n e usta Ul​ste​ra wy​krzy​wił szy​der​czy uśmiech. Z tru​dem od​dy​chał, a mimo to na​igra​wał się z niej. – Aman​da Wa​gner. Eve​lyn Mit​chell. De​ena Co​olid​ge. Cin​dy Mur​ray. Pam Ca​n a​le. Hol​ly Scott. Pa​mię​taj te na​zwi​ska. Pa​mię​taj na​zwi​ska ko​biet, któ​re do​p ro​wa​dzi​ły cię do upad​ku. Z ust Ul​ste​ra ze świ​stem wy​do​by​ło się po​wie​trze. Za​drżał, ale nie ze stra​chu, tyl​ko ze śmie​chu. Jego oczy mia​ły wy​raz, jaki wi​dzia​ła już mi​lion razy: u ojca, u But​cha i Lan​dry’ego, u Bub​by Kel​le​ra. Był roz​ba​wio​n y. Trak​to​wał ją z wyż​szo​ścią. W po​rząd​ku, la​lecz​ko. A te​raz już zmy​kaj. Sta​ła tuż przy no​szach, gó​ru​jąc nad nim tak, jak kie​dyś on gó​ro​wał nad nią. – Nig​dy go już nie zo​ba​czysz. – Za​mru​gał, bo dro​bin​ki jej śli​n y spa​dły mu na twarz i do oka. –A on nig​dy nie po​zna cie​bie. Przy​się​gam na Boga, że nig​dy się nie do​wie, co zro​bi​łeś. Uśmiech nie zni​kał z ust Ul​ste​ra. Ode​tchnął raz, dru​gi… Kie​dy wresz​cie się ode​zwał, jego

głos był nie​wie​le sil​n iej​szy od chra​p li​we​go wes​tchnie​n ia. – Zo​ba​czy​my…

23 lipca 1975 roku TYDZIEŃ PÓŹNIEJ

ROZDZIAŁ 31 Uśmiech​n ię​ta Aman​da skrę​ci​ła na par​king przy ko​mi​sa​ria​cie Stre​fy Pierw​szej. Mie​siąc temu wy​śmia​ła​by każ​de​go, kto by jej po​wie​dział, że jesz​cze kie​dy​kol​wiek z przy​jem​n o​ścią po​ja​wi się tu​taj. Ty​dzień służ​by pa​tro​lo​wej nie​źle dał jej w kość. Za​p ar​ko​wa​ła na jed​n ym z wol​n ych miejsc w dal​szej czę​ści par​kin​gu. Sa​mo​chód lek​ko szarp​n ął, kie​dy prze​krę​ca​ła klu​czyk w sta​cyj​ce. Zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek; Eve​lyn się spóź​n ia​ła. Wła​ści​wie po​win​n a za​cze​kać na nią w środ​ku, ale nie chcia​ła ze​p suć tego, co uwa​ża​ła za ich wspól​n y, trium​fal​n y po​wrót. Pięć dni w gru​bym mun​du​rze, w spie​ko​cie, spę​dzo​n e na ob​ser​wo​wa​n iu le​n i​wych ba​cho​rów prze​cho​dzą​cych przez jezd​n ię w ni​czym nie zmie​n i​ło fak​tu, że schwy​ta​ły mor​der​cę. Roz​p ię​ła to​reb​kę i wy​ję​ła ostat​n i ra​p ort, jaki kie​dy​kol​wiek mia​ła na​p i​sać dla But​cha Bon​nie​go. Nie zro​bi​ła tego z do​bro​ci ser​ca, tyl​ko po to, by upew​n ić się, że wszyst​ko wy​ko​n a​ła tak, jak na​le​ży. Wil​bur Trent. Aman​da sama nada​ła dziec​ku imię, po​n ie​waż nikt inny nie chciał tego uczy​n ić. Hank Ben​n ett nie za​mie​rzał bru​kać na​zwi​ska, a być może za​le​ża​ło mu też na tym, by unik​n ąć praw​n ych kom​p li​ka​cji zwią​za​n ych z po​sia​da​n iem spad​ko​bier​cy przez Lucy. Eve​lyn mia​ła ra​cję co do ubez​p ie​cze​n ia: te​raz, kie​dy obo​je ro​dzi​ce Han​ka nie żyli, a jego sio​stra zo​sta​ła za​mor​do​wa​n a, stał się je​dy​n ym dzie​dzi​cem ma​jąt​ku. Choć zo​stał mi​lio​n e​rem, po​zwo​lił, żeby sio​strę po​cho​wa​n o w ubo​giej mo​gi​le na koszt mia​sta. Tak więc to na Aman​dę spadł obo​wią​zek ku​p ie​n ia Wil​bu​ro​wi pierw​sze​go ko​cy​ka i pierw​szej, wręcz nie​wia​ry​god​n ie ma​leń​kiej, blu​zecz​ki. Po​zo​sta​wie​n ie go w sie​ro​ciń​cu było naj​trud​n iej​szym do​świad​cze​n iem w jej ży​ciu. Na​wet trud​n iej​szym niż sta​n ię​cie twa​rzą w twarz z Joh​n em Ul​ste​rem. Trud​n iej​szym niż zna​le​zie​n ie wła​snej mat​ki, wi​szą​cej na ga​łę​zi drze​wa. Za​mie​rza​ła do​trzy​mać sło​wa da​n e​go Ul​ste​ro​wi. Dziec​ko nig​dy się nie do​wie, że jego oj​ciec był po​two​rem. I nie do​wie się, że jego mat​ka była nar​ko​man​ką i dziw​ką. Nig​dy wcze​śniej nie zmy​śla​ła ni​cze​go w ra​p or​tach, oba​wia​ła się więc tro​chę wra​że​n ia, ja​kie wy​wrą kłam​stwa i nie​p raw​dy do​ty​czą​ce ży​cia Lucy Ben​n ett, za​war​te w jej do​ku​men​ta​cji. Tak, chło​p iec nig​dy się nie do​wie. Z tej tra​ge​dii musi w koń​cu wy​n ik​n ąć coś do​bre​go. – I co no​we​go? – za​p y​ta​ła Eve​lyn, pod​cho​dząc do sa​mo​cho​du. Mia​ła na so​bie brą​zo​we spodnie i ko​szu​lę w po​ma​rań​czo​wą kra​tę. Si​n iak na szczę​ce za​czął już zmie​n iać ko​lor na żół​ty, ale wciąż obej​mo​wał nie​mal całą dol​n ą po​ło​wę twa​rzy. – Dla​cze​go ubra​łaś się jak męż​czy​zna? – od​p o​wie​dzia​ła py​ta​n iem Aman​da. – Je​że​li mamy włó​czyć się po mie​ście, to wo​la​ła​bym nie po​drzeć na​stęp​n ych no​wych raj​stop. – Nie są​dzę, że​by​śmy mu​sia​ły się włó​czyć. Aman​da scho​wa​ła ra​p ort do to​reb​ki i za​p ię​ła ją szyb​ko. Nie chcia​ła, żeby Eve​lyn zo​ba​czy​ła od​p o​wiedź Wy​dzia​łu Śled​cze​go na wnio​sek, któ​ry zło​ży​ła nie​daw​n o. Jej oj​ciec od​zy​skał pra​cę. Ka​p i​tan Duke Wa​gner już pod ko​n iec mie​sią​ca zno​wu bę​dzie za​rzą​dzał Stre​fą Pierw​szą. Wy​sia​dła z sa​mo​cho​du. – Rano zno​wu by​łaś w sie​ro​ciń​cu? – za​p y​ta​ła Eve​lyn ze współ​czu​ciem.

Aman​da uda​ła, że nie sły​szy py​ta​n ia. – Mu​szę umyć ręce. Eve​lyn po​dą​ży​ła za nią na za​p le​cze Pla​za The​a ter. Aman​da wes​tchnę​ła ze znie​cier​p li​wie​niem. – Po​wie​dzia​łam to po to, że​byś zo​sta​wi​ła mnie samą! Eve​lyn otwo​rzy​ła drzwi wyj​ścio​we; ze środ​ka buch​n ę​ły jęki i po​stę​ki​wa​n ia ja​kiejś gwiazd​ki por​n o. Dwaj męż​czyź​n i sto​ją​cy w hal​lu spoj​rze​li na nie ze zdzi​wie​n iem. – Po​zdro​wie​n ia od żon – rzu​ci​ła Eve​lyn, kie​ru​jąc się do ła​zien​ki. Aman​da szła za nią, krę​cąc gło​wą. – Przez cie​bie ktoś kie​dyś w koń​cu nas za​strze​li. Eve​lyn jak​by nig​dy nic pod​ję​ła prze​rwa​n y wą​tek: – Ko​cha​n ie, nie mo​żesz by​wać u nie​go co​dzien​n ie. Dzie​ci mają ogrom​n ą po​trze​bę przy​wią​zy​wa​n ia się do lu​dzi, a ty prze​cież nie mo​żesz po​zwo​lić, żeby przy​wią​zał się do cie​bie. Aman​da od​krę​ci​ła ku​rek i za​czę​ła myć ręce, nie od​ry​wa​jąc od nich wzro​ku. Ma​rzy​ła o tym, żeby mię​dzy nią a Wil​bu​rem wy​two​rzy​ła się sil​n a więź, ale nie mo​gła się zdo​być na to, żeby o tym ko​mu​kol​wiek po​wie​dzieć. Mia​ła dwa​dzie​ścia pięć lat i była sa​mot​n a. Nie było mowy o tym, żeby ze​zwo​lo​n o jej na ad​op​cję. I chy​ba słusz​n ie. – Do​sta​łaś od Pete’a płyt​kę z prób​ką na​skór​ka? – za​p y​ta​ła Eve​lyn. Aman​da okle​p a​ła so​bie twarz dłoń​mi zmo​czo​n y​mi w zim​n ej wo​dzie. Ko​p er​tę z płyt​ką mia​ła w to​reb​ce. – Cią​gle nie ro​zu​miem, dla​cze​go to ma mieć ja​kie​kol​wiek zna​cze​n ie. – Pete ma ra​cję. Na​uka czy​n i ogrom​n e po​stę​p y. Te​raz do ni​cze​go to się nam nie przy​da, ale kie​dyś… Kto wie? Tyl​ko nie zo​staw jej ra​zem z in​n y​mi ma​te​ria​ła​mi do​wo​do​wy​mi. Za pięć lat tra​fi na śmiet​n ik. Aman​da za​krę​ci​ła wodę. – Gdy​by​śmy mie​li karę śmier​ci, to wszyst​ko by​ło​by bez zna​cze​n ia. – Amen. – Eve​lyn wy​ję​ła z to​reb​ki pu​der​n icz​kę. – Gdzie scho​wasz ko​p er​tę? – Nie mam po​ję​cia. – Bez pod​p i​su Duke’a nie bar​dzo mo​gła pójść do ban​ku i po​p ro​sić o udo​stęp​n ie​n ie skryt​ki. – Może w sej​fie, w któ​rym trzy​masz broń? – Moim zda​n iem, po​win​n a być bli​sko dziec​ka. Po​p roś Ednę, żeby ją gdzieś we​p chnę​ła. – Uśmiech​n ę​ła się. – Byle nie do spi​żar​n i. Aman​da ro​ze​śmia​ła się gło​śno. O Ed​n ie Flan​n i​gan krą​ży​ły le​gen​dy, ale była do​brą ko​bie​tą, trosz​czą​cą się o dzie​ci. Od razu po​lu​bi​ła Wil​bu​ra. Aman​da nie mia​ła co do tego żad​n ych wąt​p li​wo​ści. Zresz​tą trud​n o było go nie po​lu​bić. – Mogę wziąć któ​ryś z two​ich pod​ręcz​n i​ków? Eve​lyn prze​rwa​ła pu​dro​wa​n ie nosa. – Dla​cze​go? – Edna po​wie​dzia​ła, że mo​że​my zo​sta​wić dziec​ku tro​chę rze​czy. Do​sta​n ie je, jak pod​ro​śnie. Po​my​śla​łam więc, że może… Eve​lyn zna​ła hi​sto​rię Lucy Ben​n ett, przo​du​ją​cej stu​dent​ki. Sama po​ma​ga​ła ją two​rzyć, do​star​cza​jąc szcze​gó​łów z ży​cia Geo​r​gia Tech. – Mogę dać ci jed​n ą z ksią​żek ze sta​ty​sty​ki, ale mu​sisz mi obie​cać, że prze​sta​n iesz się nad sobą roz​tkli​wiać. – Wca​le się nie roz​tkli​wiam.

Eve​lyn za​trza​snę​ła pu​der​n icz​kę. – Mu​si​my po​ga​dać o na​szej na​stęp​n ej spra​wie. – O ja​kiej spra​wie? – A ra​czej o spra​wach. Mam na my​śli nie​wy​ja​śnio​n e za​bój​stwa. Mo​gły​by​śmy się nimi za​jąć. – Za​p o​mnia​łaś już, że to przez Lan​dry’ego tra​fi​ły​śmy za karę do służ​by pa​tro​lo​wej? – Duke wie​dział wszyst​ko po za​le​d​wie dwóch roz​mo​wach te​le​fo​n icz​n ych. Lan​dry był kum​plem od kie​lisz​ka do​wód​cy, któ​ry pod​p i​sał się pod roz​ka​zem prze​n ie​sie​n ia. To na​wet nie był spi​sek, tyl​ko ze​msta mę​skiej szo​wi​n i​stycz​n ej świ​n i, któ​ra nie mo​gła się po​go​dzić z tym, że dwie ko​bie​ty pró​bu​ją wy​ko​n y​wać jego ro​bo​tę. – Tego tyl​ko trze​ba, żeby zno​wu wziął nas na ce​low​n ik! – Nie boję się tego pa​lan​ta. – Po​p ra​wi​ła wło​sy w lu​strze. – Ura​to​wa​ły​śmy ko​muś ży​cie, Aman​do. – Ale nie uda​ło nam się ura​to​wać trzech, a może czte​rech. – Bóg wie, gdzie była te​raz Kit​ty Tre​a dwell. Przy​p usz​czal​n ie na miej​skim wy​sy​p i​sku śmie​ci. Co praw​da jej ojcu i tak było wszyst​ko jed​n o. An​drew Tre​a dwell nie od​bie​rał te​le​fo​n u i nie za​mie​rzał przy​znać, że miał dru​gą cór​kę. – My też nie wy​szły​śmy z tego bez szwan​ku. – Ale te​raz zna​my lu​dzi, mamy doj​ście do in​for​ma​cji, wie​my kogo i o co py​tać… Mo​że​my pra​co​wać tak jak chło​p a​ki, a na​wet le​p iej! Aman​da wy​trzesz​czy​ła na nią oczy. Roz​le​ga​ją​ce się w tle po​stę​ki​wa​n ia ze ścież​ki dźwię​ko​wej fil​mu por​n o​gra​ficz​n e​go spra​wi​ły, że sło​wa Eve​lyn za​brzmia​ły jesz​cze bar​dziej ab​sur​dal​n ie. – Czy ty na​p raw​dę wszę​dzie po​tra​fisz do​strzec coś po​zy​tyw​n e​go? – Nie wszę​dzie. Weź​my na przy​kład Hi​tle​ra. Albo świa​to​wy głód. Albo ko​mu​n i​stów. Eve​lyn po​n ow​n ie spraw​dzi​ła w lu​ster​ku ma​ki​jaż. Aman​da uczy​n i​ła to samo; zmarsz​czy​ła brwi, bo to, co zo​ba​czy​ła, wca​le ją nie ucie​szy​ło. Nie tyl​ko Eve​lyn do​ro​bi​ła się si​n ia​ków; jej szy​ja była nie​mal czar​n a tam, gdzie za​ci​snę​ły się pal​ce Ul​ste​ra. Poza tym bo​la​ły ją że​bra, a szra​my na dło​n iach i sto​p ach pie​kły co​raz bar​dziej. Eve​lyn po​chwy​ci​ła jej spoj​rze​n ie w lu​strze. Rany wo​jen​n e. Uśmiech​n ię​te wy​szły z ła​zien​ki. – Wspo​mi​n a​łam ci o tym ko​man​do​sie z Pół​n oc​n ej Ka​ro​li​n y, któ​ry za​mor​do​wał całą ro​dzi​nę? – za​p y​ta​ła Eve​lyn. – Tak. – Aman​da po​wstrzy​ma​ła ją ru​chem ręki. – Na​wet dwa razy. Szcze​rze mó​wiąc, wo​la​ła​bym po​roz​ma​wiać o na​szej spra​wie, niż zno​wu wy​słu​chi​wać szcze​gó​łów tam​tej. Hall był pu​sty. Eve​lyn za​trzy​ma​ła się i opar​ła dło​n ie na bio​drach. – Wiesz co? Wciąż my​ślę o tych po​li​sach ubez​p ie​cze​n io​wych… Hank Ben​n ett. Nie mo​gła mu od​p u​ścić. – Szu​ka​jąc Lucy Ben​n ett, po​szedł do noc​le​gow​n i, tra​fił do sto​łów​ki i tam po​znał Ja​me​sa Ul​ste​ra – cią​gnę​ła. – Na​wet je​że​li się zna​li, to jesz​cze nie zna​czy, że pra​co​wa​li ra​zem – zwró​ci​ła jej uwa​gę Aman​da i po​krę​ci​ła gło​wą. – Po co? Dla​cze​go miał​by to ro​bić? – Usu​wa sio​strę, żeby nie mo​gła odzie​dzi​czyć pie​n ię​dzy ro​dzi​ców. Kit​ty Tre​a dwell i jej pie​n ią​dze za​trzy​mu​je dla sie​bie. – Uwa​żasz, że Hank Ben​n ett prze​trzy​mu​je gdzieś Kit​ty… – To nie było py​ta​n ie. Prze​cież

wał​ko​wa​ła tę spra​wę przez cały ty​dzień. – Tyl​ko po co? – Żeby szan​ta​żo​wać An​drew Tre​a dwel​la. – Uśmiech​n ę​ła się. – Za​p a​mię​taj moje sło​wa: pew​n e​go dnia to Hank Ben​n ett bę​dzie sze​fem kan​ce​la​rii. Aman​da wes​tchnę​ła gło​śno, za​sta​n a​wia​jąc się, czy czę​ścio​wej winy za te sza​leń​cze teo​rie spi​sko​we nie po​n o​szą cza​so​p i​sma Eve​lyn. – Kit​ty Tre​a dwell spo​czy​wa w ja​kimś płyt​kim gro​bie. Ul​ster po​ry​wał je, żeby za​bi​jać, a nie żeby przy​wra​cać spo​łe​czeń​stwu. – Ktoś wło​żył to dziec​ko do ko​sza. Na to Aman​da nie mia​ła od​p o​wie​dzi. Kie​dy zna​leź​li Lucy, była jesz​cze czę​ścio​wo przy​szy​ta do ma​te​ra​ca. Pete Han​son nie po​tra​fił do​kład​n ie okre​ślić cza​su, jaki upły​n ął mię​dzy przyj​ściem na świat Wil​bu​ra a śmier​cią Lucy. Mo​gli tyl​ko przy​p usz​czać, że dziew​czy​n a na pe​wien czas od​zy​ska​ła swo​bo​dę ru​chów i wte​dy ukry​ła dziec​ko. A po​tem co? Ul​ster wró​cił do domu i po pro​stu przy​szył ją zno​wu? – Wy​da​je mi się, że coś nam umknę​ło – po​wie​dzia​ła Eve​lyn. Aman​da nie chcia​ła do​le​wać oli​wy do ognia, ale mia​ła ta​kie samo od​czu​cie. – Kto jesz​cze mógł im po​ma​gać? Trey Cal​la​han utknął w Bi​lo​xi z na​rze​czo​n ą. Twier​dził, że ukradł pie​n ią​dze z noc​le​gow​n i tyl​ko po to, żeby mieć za co wy​dać swo​ją książ​kę. Nie ule​ga wąt​p li​wo​ści, że Ul​ster sta​rał się wro​bić Cal​la​ha​n a w to, co sta​ło się z Ofe​lią. Nie wy​da​je ci się, że gdy​by był dru​gi za​bój​ca, to Ul​ster sta​rał​by się skie​ro​wać po​dej​rze​n ia na nie​go? – A może za​sta​n ów​my się, skąd po​cho​dzą pie​n ią​dze? Her​man Cen​trel​lo. Eve​lyn uwzię​ła się, żeby wy​śle​dzić, ja​kim cu​dem Ja​me​sa Ul​ste​ra było stać na za​trud​n ie​n ie naj​lep​sze​go obroń​cy w spra​wach kry​mi​n al​n ych na ca​łym po​łu​dnio​wym wscho​dzie. Aman​da po​krę​ci​ła gło​wą. – Dla​cze​go to ma mieć ja​kie​kol​wiek zna​cze​n ie? Prze​cież te​raz na​wet naj​lep​szy praw​n ik na świe​cie nie wy​cią​gnie go z wię​zie​n ia. Ul​ster zo​stał zła​p a​n y na go​rą​cym uczyn​ku. Na nożu są jego od​ci​ski pal​ców. – Ale to, co zro​bił z in​n y​mi dziew​czy​n a​mi, uj​dzie mu na su​cho. Nie po​tra​fi​my udo​wod​n ić, że co​kol​wiek łą​czy​ło go z Jane i Mary, nie mamy cia​ła Kit​ty, o ile ono w ogó​le gdzieś jesz​cze jest… Bę​dzie mógł ubie​gać się o wa​run​ko​we zwol​n ie​n ie. Dla​te​go pil​n uj tej płyt​ki jak oka w gło​wie. Może wte​dy na​uka bę​dzie już na nie​go go​to​wa. – Bę​dzie miał pod sie​dem​dzie​siąt​kę. Bę​dzie miał kło​p o​ty z cho​dze​n iem, a co do​p ie​ro mó​wić o zro​bie​n iu ko​muś krzyw​dy. Eve​lyn pchnę​ła drzwi. – A my bę​dzie​my eme​ry​to​wa​n y​mi bab​cia​mi, któ​re miesz​ka​ją z mę​ża​mi na Flo​ry​dzie i za​sta​n a​wia​ją się, dla​cze​go dzie​ci do nas nie dzwo​n ią. Aman​da chcia​ła za​cho​wać ten ob​raz pod po​wie​ka​mi. Chcia​ła my​śleć o nim, pró​bu​jąc za​snąć, ale ile​kroć za​mknę​ła po​wie​ki, na​tych​miast wi​dzia​ła szy​der​czy wy​raz oczu Ul​ste​ra. Na​igra​wał się z niej. Coś ukry​wał i do​brze wie​dział, że dzię​ki temu ma nad wszyst​ki​mi prze​wa​gę. – Czy Ken​n y dzwo​n ił? – za​p y​ta​ła Eve​lyn. Aman​da uzna​ła, że jej ru​mie​n iec jest wy​star​cza​ją​cą od​p o​wie​dzią. Po​p ra​wi​ła to​reb​kę na ra​mie​n iu. Kie​dy zbli​ży​ły się do ko​mi​sa​ria​tu, zo​ba​czy​ły ja​kieś za​mie​sza​n ie przy wej​ściu: dwaj po​li​cjan​ci si​ło​wa​li się z ja​kimś włó​czę​gą. Jak nic mógł już li​czyć na wy​rok za sta​wia​nie opo​ru funk​cjo​n a​riu​szom. Cią​gnę​li go za koł​n ierz, a on jak sza​lo​n y wy​ma​chi​wał rę​ka​mi.

– I po​my​śleć, że chcia​ły​śmy do tego wra​cać – mruk​n ę​ła Aman​da. Eve​lyn zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek. – Do li​cha, spóź​n i​my się na od​p ra​wę. I to tyle, je​śli cho​dzi o trium​fal​n y po​wrót. Lu​ther Hod​ge naj​p raw​do​p o​dob​n iej po​sa​dzi je na cały ty​dzień za biur​ka​mi. Aman​da szcze​rze tego nie​n a​wi​dzi​ła, ale przy​n ajm​n iej bę​dzie mia​ła Eve​lyn, żeby się wy​ża​lić. Może jed​n ak rzu​cą okiem na akta spraw za​gi​n io​n ych czar​nych dziew​cząt. Nic nie sta​ło na prze​szko​dzie, żeby za​cząć wspól​n ie ukła​dać ko​lej​n ą ła​mi​głów​kę. – Hej! Włó​czę​ga wciąż sta​wiał za​cię​ty opór. Je​den z funk​cjo​n a​riu​szy zdzie​lił go na od​lew w ucho. Gło​wa męż​czy​zny od​sko​czy​ła w bok jak pił​ka. Sala od​p raw jak zwy​kle była za​tło​czo​n a i cuch​n ę​ła pa​p ie​ro​so​wym dy​mem. Tak jak za​wsze, sta​ły w nim usta​wio​n e w nie​rów​n e rzę​dy sto​li​ki: bia​li sie​dzie​li po jed​n ej stro​n ie, czar​ni po dru​giej. Męż​czyź​n i z przo​du, ko​bie​ty z tyłu. Hod​ge stał na po​de​ście. Wszy​scy cze​ka​li na od​p ra​wę. Jed​n ak, z ja​kie​goś po​wo​du, za​czę​li pod​n o​sić się z krze​seł. Za​czę​li bia​li de​tek​ty​wi, po chwi​li z pew​n ym ocią​ga​n iem do​łą​czy​li do nich czar​n i. Po​ru​sze​n ie ogar​n ia​ło stop​n io​wo całe po​miesz​cze​n ie; jako ostat​n ia wsta​ła Va​n es​sa Li​ving​ston, jak zwy​kle usa​do​wio​n a w ostat​n im rzę​dzie. Uśmiech​n ię​ta z dumą, po​ka​za​ła im unie​sio​n e kciu​ki. Eve​lyn była zu​p eł​n ie oszo​ło​mio​n a, ale szła przed sie​bie z unie​sio​n ą gło​wą. Aman​da po​dą​ża​ła tuż za nią. Funk​cjo​n a​riu​sze roz​stę​p o​wa​li się przed nimi w mil​cze​n iu. Nikt nie gwiz​dał, nikt nie po​hu​ki​wał, kil​ku z po​wa​gą ski​n ę​ło gło​wa​mi. Je​dy​n ym, któ​ry wciąż sie​dział, był Rick Lan​dry, ale już Butch Bon​n ie stał nie​mal na bacz​n ość, mie​rząc je wzro​kiem, w któ​rym przy pew​n ej do​zie do​brej woli moż​n a było do​szu​kać się na​wet oznak nie​chęt​n e​go sza​cun​ku. Czar prysł, kie​dy dwaj mun​du​ro​wi wrzu​ci​li do sali włó​czę​gę. Roz​cią​gnął się jak dłu​gi na pod​ło​dze, ale na​tych​miast ze​rwał się na nogi. – Za​p ła​ci​cie mi za to, su​kin​sy​n y! – wrza​snął. Chwi​lę po​tem wy​ba​łu​szył oczy, uświa​do​miw​szy so​bie, że zna​lazł się w po​miesz​cze​n iu peł​nym gli​n ia​rzy, i nie​p ew​n ie zer​k​n ął na Eve​lyn i Aman​dę. – Eee… Sza​n ow​n e pa​n ie wy​ba​czą… Butch wy​jął z ust wy​ka​łacz​kę. – To nie żad​n e pa​n ie, ko​leś – wy​ce​dził. – To po​li​cjant​ki. At​mos​fe​ra na​tych​miast ze​lża​ła, za​czę​to prze​rzu​cać się żar​ta​mi. Włó​czę​gę wy​wle​czo​n o za drzwi, a Hod​ge za​ło​mo​tał pię​ścią w sto​lik, żeby przy​wró​cić spo​kój. Prze​ci​ska​jąc się w głąb sali, Aman​da ze wszyst​kich sił sta​ra​ła się ukryć uśmiech. Wie​dzia​ła, że Eve​lyn czu​je się tak samo. W koń​cu zo​sta​ły za​a k​cep​to​wa​n e.

OBECNIE ŚRODA

ROZDZIAŁ 32 Will sie​dział na drew​n ia​n ej ła​wecz​ce na szczy​cie tra​wia​ste​go pa​gór​ka. Z łok​cia​mi opar​ty​mi na ko​la​n ach ob​ser​wo​wał, jak po​li​cyj​n y ra​dio​wóz wy​jeż​dża z pod​jaz​du na uli​cę. Jego wuj był mor​der​cą, po​dob​n ie jak oj​ciec. Dwóch mor​der​ców w naj​bliż​szej ro​dzi​n ie. Na żwi​rze za​chrzę​ści​ły kro​ki. Aman​da po​ło​ży​ła mu dłoń na ra​mie​n iu, tyl​ko po to jed​n ak, by ła​twiej było jej usiąść. Obo​je pa​trzy​li na opu​sto​sza​łą uli​cę. Se​kun​dy łą​czy​ły się w mi​n u​ty, a uszy Wil​la wciąż wy​peł​n iał bia​ły szum. Jego mózg nie mógł so​bie z tym po​ra​dzić, nie był w sta​n ie sku​p ić się na żad​n ej my​śli. Aman​da wes​tchnę​ła głę​bo​ko. – Eve​lyn nig​dy mi tego nie wy​ba​czy. Przez cały czas była prze​ko​n a​n a, że mu​siał być ktoś jesz​cze. – Czy ona bę​dzie ze​zna​wać prze​ciw​ko nie​mu? – Kit​ty? – Wzru​szy​ła zdro​wym ra​mie​n iem. – Wąt​p ię. Gdy​by mia​ła coś po​wie​dzieć, już daw​n o by to zro​bi​ła. Mam wra​że​n ie, że jest pod zbyt du​żym wpły​wem Hen​ry’ego. – Ro​ze​śmia​ła się ze smut​kiem. – Prze​sze​dłeś bar​dzo dłu​gą dro​gę, chłop​cze. Will na​wet nie pró​bo​wał uda​wać, że jest mu z tym wszyst​kim do​brze. Nie po​tra​fił roz​p ra​wić się z trau​mą za po​mo​cą jed​n ej ką​śli​wej uwa​gi, tak jak Aman​da. – Po​wiedz mi, co się wła​ści​wie wy​da​rzy​ło. Tak na​p raw​dę. Aman​da w mil​cze​n iu spo​glą​da​ła na roz​le​gły traw​n ik, więk​szy i le​p iej utrzy​ma​n y niż w więk​szo​ści ogól​n ie do​stęp​n ych par​ków. Po​trze​bo​wa​ła cza​su, żeby ze​brać my​śli. Dla Aman​dy Wa​gner szcze​rość nie była czymś na​tu​ral​n ym. Will wi​dział, jak dużo wy​sił​ku ją to kosz​to​wa​ło. – Jak wiesz, były dwie ofia​ry – prze​mó​wi​ła wresz​cie. – Two​ja mat​ka i Jane Del​ray. – Zga​dza się. – Will zna​lazł tę in​for​ma​cję w ak​tach ojca. Nie uda​ło się ze​brać do​wo​dów, któ​re po​zwo​li​ły​by oskar​żyć Ja​me​sa Ul​ste​ra o za​mor​do​wa​n ie Jane Del​ray, ale pa​n o​wa​ło po​wszech​n e prze​ko​n a​n ie, że to on jest od​p o​wie​dzial​n y za jej śmierć. – Tak wła​śnie dzia​łał: po​ry​wał dwie, a po​tem de​cy​do​wał, któ​rą so​bie zo​sta​wić. – Były jesz​cze dwie inne dziew​czy​n y: Mary Hal​ston i Kit​ty Tre​a dwell. Will za​ci​snął dło​n ie. – Two​ja mat​ka i Mary Hal​ston mia​ły iden​tycz​n e ob​ra​że​n ia: śla​dy po igle. Z Jane było in​a​czej. Nie zo​sta​ła upro​wa​dzo​n a. Za​mor​do​wał ją pod wpły​wem na​głe​go im​p ul​su. Zo​sta​ła udu​szo​n a, a na​stęp​n ie zrzu​co​n a z da​chu, żeby jej śmierć wy​glą​da​ła jak sa​mo​bój​stwo. – Hen​ry? – Na​bra​łam pew​n o​ści do​p ie​ro wte​dy, kie​dy zo​ba​czy​łam ten czek. Po​wie​dzia​łam praw​dę. Eve​lyn nie da​wa​ło spo​ko​ju to, że Ul​ste​ra stać na ta​kie​go dro​gie​go ad​wo​ka​ta. Szcze​rze mó​wiąc, mnie też to dzi​wi​ło. Ul​ster nig​dy nie przy​wią​zy​wał wagi do spraw ma​te​rial​n ych. Za​le​ża​ło mu wy​łącz​n ie na tym, żeby spra​wo​wać kon​tro​lę nad ludź​mi. My​ślę, że zmu​sza​jąc Han​ka do wy​sła​n ia tego cze​ku, udo​wod​n ił, że nad nim też w ja​kimś stop​n iu spra​wu​je kon​tro​lę. – Hen​ry na pew​n o bę​dzie się sta​rał zba​ga​te​li​zo​wać ko​p er​tę. Do​brze wiesz, że ten czek to

za mało. – Ale jego DNA bę​dzie pa​so​wa​ło do prób​ki po​bra​n ej przy oka​zji spra​wy Jane Del​ray. Jak tyl​ko do​wie​dzia​łam się, że twój oj​ciec jest na wol​n o​ści, za​dzwo​n i​łam do dziew​czy​n y zaj​mu​ją​cej się ar​chi​wum do​wo​do​wym. To cud, że wszyst​ko prze​trwa​ło w nie​n a​ru​szo​n ym sta​n ie. Bez tego nig​dy nie uda​ło​by nam się przy​go​to​wać aktu oskar​że​n ia. – Ja​kie są do​wo​dy? – Tak jak po​wie​dzia​łam wcze​śniej: Jane, bro​n iąc się, po​dra​p a​ła na​p ast​n i​ka. DNA z frag​men​tów na​skór​ka po​bra​n ych spod jej pa​znok​ci bę​dzie od​p o​wia​da​ło DNA z ko​p er​ty. – Je​steś pew​n a? – A ty nie? Był pe​wien. Wi​dział wy​raz twa​rzy wuja. – A co z Kit​ty? – Mogę się tyl​ko do​my​ślać. Ul​ster wy​cią​gnął ją z na​ło​gu, a Hank za​trzy​mał, żeby doić Tre​a dwel​la. – Wska​za​ła gło​wą na dom. – Cał​kiem nie​zły plan, jak sam wi​dzisz. Will spoj​rzał na oka​za​ły bu​dy​n ek. „Re​zy​den​cja” to nie było wła​ści​we sło​wo. Bar​dziej pa​so​wa​ło „mu​zeum”. Albo „wię​zie​n ie”. – Jest jesz​cze coś, co chciał​byś wie​dzieć? Mógł​by za​da​wać py​ta​n ia do koń​ca ży​cia. – Dla​cze​go wy​ry​wasz mi zęby bez znie​czu​le​n ia? – Bo dla mnie to też jest bo​le​sne, Will. Tego nie wziął pod uwa​gę. Mimo ca​łej jej fan​fa​ro​n a​dy, wie​dział, że jest emo​cjo​n al​n ie za​an​ga​żo​wa​n a. Jej pierw​sza spra​wa, jej pierw​sze za​bój​stwo. Sta​ra​ła się spra​wiać wra​że​n ie, że nic ją to nie ob​cho​dzi, ale fakt, że sie​dzie​li tu ra​zem, był bar​dzo wy​mow​n y. – Hank za​wsze nie​n a​wi​dził ko​biet – ode​zwa​ła się po​n ow​n ie po ja​kimś cza​sie. – Przy​p usz​czam, że Lucy znie​n a​wi​dził za jej nie​za​leż​n ość, za wol​n ość du​cha. Za to, że sama o so​bie de​cy​do​wa​ła. Uczy​ła się, miesz​ka​ła w Atlan​cie. Hank był zda​n ia, że ko​bie​ty po​win​n y miesz​kać tam, gdzie się uro​dzi​ły. W tam​tych cza​sach więk​szość męż​czyzn też tak ro​bi​ła. Na​tu​ral​n ie nie wszy​scy, ale… – Po​n ow​n ie wzru​szy​ła zdro​wym ra​mie​n iem. – Mu​sisz wie​dzieć tyl​ko tyle, że two​ja mat​ka była do​brym czło​wie​kiem, mą​drym i nie​za​leż​n ym, i że bar​dzo cię ko​cha​ła. Uli​cą prze​je​cha​ła cię​ża​rów​ka. Słu​cha​jąc szu​mu opon to​czą​cych się po as​fal​cie, Will za​sta​na​wiał się, jak to jest miesz​kać w ta​kim domu i pa​trzeć, jak cały świat do​kądś zmie​rza. – Wszy​scy, z któ​ry​mi roz​ma​wia​łam w szko​le, bar​dzo ją lu​bi​li. Will po​trzą​snął gło​wą. Usły​szał już wy​star​cza​ją​co dużo. – Była po​god​n a i miła. Mia​ła wie​lu przy​ja​ciół. Wszy​scy na​uczy​cie​le byli zdru​zgo​ta​n i, kie​dy do​wie​dzie​li się, co się sta​ło. Do​sko​n a​le się za​p o​wia​da​ła. Usi​ło​wał prze​łknąć ostre szkło, któ​re utkwi​ło mu w gar​dle. – By​łam przy niej, kie​dy umie​ra​ła. – Aman​da zno​wu za​wie​si​ła na chwi​lę głos. – Jej ostat​nie sło​wa były o to​bie, Will. Po​wie​dzia​ła, że cię ko​cha. Ode​szła do​p ie​ro wte​dy, kie​dy mia​ła pew​n ość, że ją usły​sze​li​śmy, że zro​zu​mie​li​śmy, że ko​cha​ła cię każ​dą cząst​ką cia​ła i du​szy. Will za​krył twarz dłoń​mi, przy​ci​snął je do oczu. Nie chciał się roz​p ła​kać, nie te​raz, nie przy niej. Gdy​by to zro​bił, nie miał​by już od​wro​tu. – Ukry​ła cię w ko​szu na śmie​ci, żeby oca​lić cię przed oj​cem – cią​gnę​ła Aman​da. – Eve​lyn była tam ze mną. Ra​zem cię zna​la​zły​śmy. Chy​ba nig​dy w ży​ciu nie by​łam tak wście​kła jak wte​dy. Nig​dy wcze​śniej ani nig​dy póź​n iej.

Zno​wu spró​bo​wał prze​łknąć śli​n ę. Do​p ie​ro kie​dy od​chrząk​n ął, uda​ło mu się po​wie​dzieć: – Edna Flan​n i​gan. Zna​łaś ją. – Pro​wa​dząc róż​n e spra​wy, bar​dzo czę​sto od​wie​dza​łam dom dziec​ka. – Po​p ra​wi​ła tem​blak. – Nikt mi jed​n ak nie po​wie​dział, że umar​ła. Kie​dy się do​wie​dzia​łam… – Spoj​rza​ła Wil​lo​wi pro​sto w oczy. – Wierz mi, jej na​stęp​ca zo​stał su​ro​wo uka​ra​n y za swo​je po​stę​p o​wa​n ie. Nic nie mógł na to po​ra​dzić, że zro​bi​ło mu się przy​jem​n ie na myśl o tym, że Aman​da roz​pra​wi​ła się z czło​wie​kiem, któ​ry wy​ko​p ał go na uli​cę. – A co było w piw​n i​cy? Cze​go tam szu​ka​łaś? Przez ja​kiś czas bez sło​wa spo​glą​da​ła na po​fa​lo​wa​n y traw​n ik, po czym wes​tchnę​ła głę​bo​ko. – Wąt​p ię, czy kie​dy​kol​wiek się do​wie​my. Will przy​p o​mniał so​bie skro​ba​n ie do​bie​ga​ją​ce ze zsy​p u na wę​giel. Wte​dy przy​p usz​czał, że to ja​kieś zwie​rzę, ale te​raz wie​dział już, że to któ​raś z wie​ko​wych da​mu​lek Aman​dy. – Ktoś tam wró​cił, kie​dy by​li​śmy w szpi​ta​lu. – Do​p raw​dy? – za​p y​ta​ła z uda​wa​n ym zdzi​wie​n iem. Chciał, żeby wie​dzia​ła, iż nie jest kom​p let​n ym idio​tą. Nie​moż​li​we, żeby płyt​ka z prób​ką po​bra​n ą na miej​scu prze​stęp​stwa prze​trwa​ła w po​li​cyj​n ym ar​chi​wum przez tyle lat. – Ar​chi​wum do​wo​do​we. – Ar​chi​wum do​wo​do​we? – po​wtó​rzy​ła z iry​tu​ją​cym uśmie​chem. Za​n im po​wie​dzia​ła co​kol​wiek wię​cej, wie​dział już, że ni​cze​go się od niej nie do​wie. – Nig​dy nie sły​sza​łam o czymś ta​kim. – Cin​dy Mur​ray – cią​gnął mimo wszyst​ko. Jego ku​ra​tor​ka, ko​bie​ta, któ​ra ścią​gnę​ła go z uli​cy i po​sła​ła do col​le​ge’u. – Mur​ray? – Aman​da za​sta​n a​wia​ła się przez ja​kiś czas, aż wresz​cie po​krę​ci​ła gło​wą. – Nic mi to nie mówi. – Ka​p i​tan Scott w wię​zie​n iu… Za​chi​cho​ta​ła. – Ko​n iecz​n ie przy​p o​mnij mi, że​bym kie​dyś ci opo​wie​dzia​ła parę hi​sto​rii o sta​rym wię​zie​niu. Było okrop​n e, za​n im Hol​ly zro​bi​ła tam po​rzą​dek. – Ra​chel Fo​ster. – Aman​da zwra​ca​ła się do tej sę​dzi z proś​bą o pod​p i​sa​n ie nie​mal wszyst​kich swo​ich na​ka​zów. – Wiem, że wciąż się przy​jaź​n i​cie. – Po​zna​ły​śmy się bar​dzo daw​n o temu. Pra​co​wa​ła w dys​p o​zy​tor​n i na noc​n ą zmia​n ę, żeby w dzień móc stu​dio​wać. – Kie​dy skoń​czy​łem col​le​ge, wy​czy​ści​ła moją kar​to​te​kę. – To do​bra dziew​czy​n a – stwier​dzi​ła enig​ma​tycz​n ie Aman​da. Nic nie mógł na to po​ra​dzić: m u s i a ł zna​leźć ja​kąś lukę! – O ile wiem, nig​dy nie zaj​mo​wa​łaś się re​kru​ta​cją do GBI. Tyl​ko ten je​den je​dy​n y raz, kie​dy mnie za​a n​ga​żo​wa​łaś. – No cóż… – Po raz ko​lej​n y po​p ra​wi​ła tem​blak. – To nu​żą​ca, nie​cie​ka​wa pra​ca. Roz​ma​wiasz z pięć​dzie​się​cio​ma oso​ba​mi, z któ​rych po​ło​wa oka​zu​je się anal​fa​be​ta​mi. – Uśmiech​n ę​ła się. – Co aku​rat wca​le nie jest ta​kie złe. – Odzie​dzi​czy​łem to po nim? – za​p y​tał, nie pa​trząc na nią. Wie​dzia​ła o jego dys​lek​sji. – Nie – stwier​dzi​ła sta​n ow​czo. – Wi​dzia​łeś prze​cież jego Bi​blię. Wciąż ją czy​tał. – Ta dziew​czy​n a, Su​zan​n a Ford… Po​wie​dzia​ła, że…

– Że wi​dzia​ła wy​so​kie​go męż​czy​znę i to wszyst​ko. Ani tro​chę go nie przy​p o​mi​n asz, Will. Zna​łam Ja​me​sa Ul​ste​ra. Roz​ma​wia​łam z nim. Pa​trzy​łam mu w oczy. Pod żad​n ym wzglę​dem nie je​steś do nie​go po​dob​n y. Wszyst​ko masz po Lucy, po swo​jej mat​ce. Przy​n ajm​n iej w to uwierz. Gdy​by było in​a ​czej, nie mar​n o​wa​ła​bym na cie​bie cza​su. Will splótł dło​n ie przed sobą. Pod sto​p a​mi czuł gę​stą, sprę​ży​stą tra​wę. Jego mat​ka mia​ła​by te​raz pięć​dzie​siąt sześć lat. Kto wie, może wy​kła​da​ła​by na wyż​szej uczel​n i? Do​brze czy​ta​ło się pod​ręcz​n i​ki, z któ​rych ko​rzy​sta​ła. Naj​waż​n iej​sze in​for​ma​cje były schlud​n ie pod​kre​ślo​n e, na mar​gi​n e​sach ro​iło się od do​p i​sków. Mo​gła zo​stać in​ży​n ie​rem albo ma​te​ma​ty​kiem, albo uczo​n ą fe​mi​n ist​ką. Zbyt wie​le cza​su spę​dził z An​gie na roz​mo​wach o tym, co by było, gdy​by… Gdy​by Lucy prze​ży​ła? Gdy​by mat​ka An​gie nie przedaw​ko​wa​ła? Gdy​by nie wy​cho​wy​wa​li się w sie​ro​ciń​cu? Gdy​by nig​dy się nie spo​tka​li? Ale jego mat​ka umar​ła, po​dob​n ie jak mat​ka An​gie, choć jej za​ję​ło to wię​cej cza​su. Obo​je do​ra​sta​li w domu dziec​ka. Byli ze sobą przez nie​mal trzy​dzie​ści lat. Wspól​n y gniew dzia​łał jak ma​gnes; cza​sem ich przy​cią​gał, znacz​n ie czę​ściej od​p y​chał. Wie​dział, co to zna​czy zbyt dłu​go tłu​mić w so​bie żal. Wi​dział to w wy​chu​dzo​n ym cie​le Kit​ty Tre​a dwell, w aro​ganc​kim za​cho​wa​n iu wuja Hen​ry’ego, a cza​sem, kie​dy wy​da​wa​ło jej się, że nikt na nią nie pa​trzy, tak​że w oczach Aman​dy. On nie po​tra​fił tak żyć. Nie mógł po​zwo​lić na to, żeby pierw​szych osiem​n a​ście lat jego ży​cia zruj​n o​wa​ło mu sześć​dzie​siąt po​zo​sta​łych. Się​gnął do kie​sze​n i. Pod pal​ca​mi po​czuł chłod​n y me​tal ob​rącz​ki ślub​n ej. Wy​jął ją i wrę​czył Aman​dzie. – Chcę, że​byś to wzię​ła. – Hmm… – Uda​jąc za​że​n o​wa​n ie, wzię​ła od nie​go ob​rącz​kę. – Szcze​rze mó​wiąc, nie spo​dzie​wa​łam się tego. Róż​n i​ca wie​ku mię​dzy nami jest na tyle duża, że… Usi​ło​wał wy​rwać jej ob​rącz​kę, ale za​mknę​ła ją w dło​n i. Aman​da Wa​gner nie była uczu​cio​wą ko​bie​tą. Rzad​ko zda​rza​ło jej się z czu​ło​ścią do​ty​kać Wil​la. Znacz​n ie czę​ściej sztur​cha​ła go, po​p y​cha​ła, a raz na​wet od​bez​p ie​czy​ła pneu​ma​tycz​n y pi​sto​let do wbi​ja​n ia gwoź​dzi i uda​ła wiel​kie za​sko​cze​n ie, kie​dy sta​lo​wy po​cisk prze​le​ciał mię​dzy jego kciu​kiem i pal​cem wska​zu​ją​cym. Tym ra​zem jed​n ak przy​trzy​ma​ła jego rękę. Mia​ła drob​n e pal​ce i wręcz nie​wia​ry​god​n ie szczu​p łe nad​garst​ki. Pa​znok​cie po​ma​lo​wa​n e bez​barw​n ym la​kie​rem. Star​cze pla​my na wierz​chu dło​n i. Opar​ła się o nie​go ra​mie​n iem, a on de​li​kat​n ie na nią na​p arł. Na chwi​lę za​ci​snę​ła pal​ce na jego ręce i cof​n ę​ła się. – Do​bry z cie​bie chło​p iec, Wil​bur – po​wie​dzia​ła. Bał się, że za​wie​dzie go głos, więc wo​lał nic nie mó​wić. W in​n ej sy​tu​a cji może za​żar​to​wał​by sam z sie​bie, że roz​kle​ja się jak baba, ale fakt, że w oczach sie​dzą​cej obok nie​go ko​bie​ty nie było na​wet śla​du łez, uczy​n ił​by taki żart kom​p let​n ie bez​sen​sow​n ym. – Chy​ba po​win​n i​śmy pójść, za​n im Kit​ty włą​czy zra​sza​cze, żeby się nas po​zbyć – po​wie​dzia​ła Aman​da. Scho​wa​ła ob​rącz​kę do to​reb​ki i wsta​ła z ław​ki, ale za​miast prze​wie​sić to​reb​kę przez ra​mię, wciąż trzy​ma​ła ją w zdro​wej ręce. – Po​móc ci? – za​p y​tał. – Na li​tość bo​ską, prze​cież nie je​stem in​wa​lid​ką! – Żeby to udo​wod​n ić, za​rzu​ci​ła to​reb​kę na ra​mię. – Za​p nij koł​n ie​rzyk. Nie wy​cho​wy​wa​łeś się w sto​do​le. I nie myśl so​bie, że nie bę​dzie​my wię​cej roz​ma​wiać na te​mat two​jej fry​zu​ry!

W dro​dze do sa​mo​cho​du Will po​słusz​n ie za​p iął koł​n ie​rzyk. W otwar​tych drzwiach sta​ła Kit​ty Tre​a dwell z pa​p ie​ro​sem w ustach i ob​ser​wo​wa​ła ich uważ​n ie. Krę​ta smuż​ka dymu wiła się wo​kół jej twa​rzy. – Za​p ła​ci​łam po​da​tek – po​wie​dzia​ła. Aman​da znie​ru​cho​mia​ła z ręką na klam​ce sa​mo​cho​du. – Za dom w Te​chwo​od. – Kit​ty ze​szła po scho​dach i za​trzy​ma​ła się kil​ka kro​ków od sa​mo​cho​du. – Co do cen​ta. Kie​dy Ja​mes go sprze​dał, Hen​ry’ego mało szlag nie tra​fił. – Mnie też – przy​zna​ła Aman​da. – Czte​ry mi​lio​n y to cał​kiem nie​zły za​ro​bek. – Hen​ry ro​zu​mie wy​łącz​n ie ję​zyk pie​n ię​dzy. – Kit​ty wy​ję​ła pa​p ie​ro​sa z ust. – My​śla​łam, że Wil​bur go przej​mie. – Nie chce – od​p ar​ła Aman​da. – Ja​sne. – Kit​ty ob​da​rzy​ła Wil​bu​ra uśmie​chem, od któ​re​go zro​bi​ło mu się zim​n o. – I tak urzą​dzi​łeś się naj​le​p iej z nas wszyst​kich. Jak to moż​li​we, u li​cha? Nie od​p o​wie​dział. Nie był w sta​n ie na​wet na nią spoj​rzeć. – Czy Hank po​znał Ul​ste​ra w tej ja​dło​daj​n i? – za​p y​ta​ła Aman​da. Kit​ty z ocią​ga​n iem prze​n io​sła spoj​rze​n ie na nią. – Szu​kał Lucy. Chciał mieć pew​n ość, że nie zgło​si pre​ten​sji do spad​ku po ro​dzi​cach. Do​bra​li się jak dwa ziar​n a w kor​cu maku. Za​war​li układ: Hank od​dał mu Lucy, bez żad​n ych do​dat​ko​wych wa​run​ków, a w za​mian za to Ul​ster wy​cią​gnął mnie z na​ło​gu. Cho​ciaż, szcze​rze mó​wiąc, ni​ko​mu nie po​le​cam jego me​tod. – Uśmiech​n ę​ła się, jak​by wła​śnie po​wie​dzia​ła świet​n y dow​cip. – Wy​da​je mi się, że Ja​mes był za​do​wo​lo​n y. Lucy była jak upa​dły anioł, bez ro​dzi​ców i ro​dzi​n y, któ​ra mo​gła​by na​ro​bić smro​du. – Wy​dmuch​n ę​ła dym. – A Mary już mu się znu​dzi​ła. – Dla​cze​go ją za​bił? – Mary? – Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Bo nie mógł jej zła​mać. Cią​ża coś w to​bie zmie​n ia. Tak to przy​n ajm​n iej wy​glą​da z ze​wnątrz. God​n e naj​wyż​sze​go sza​cun​ku, ale sama wi​dzisz, czym się to dla niej skoń​czy​ło. – A Jane Del​ray? – O to bez prze​rwy się kłó​ci​li. Hen​ry chciał, żeby zni​kła. Nie chcia​ła sie​dzieć ci​cho. Każ​de​mu, kto tyl​ko chciał słu​chać, opo​wia​da​ła o Lucy, o Mary, o mnie. Chy​ba mam szczę​ście, że nie skoń​czy​łam tak samo jak ona. Za​sła​n ia​łam się na​zwi​skiem ojca. – Zno​wu się za​śmia​ła. – Tak jak​by tam ko​go​kol​wiek ob​cho​dzi​ło, kim jest mój oj​ciec. – Kłó​ci​li się? – po​wtó​rzy​ła Aman​da. – Ja​me​so​wi było obo​jęt​n e, z kim roz​ma​wia ta mała dziw​ka. Stał się nie​zmier​n ie wy​n io​sły, i chy​ba nic dziw​n e​go. Prze​cież re​a li​zo​wał mi​sję po​wie​rzo​n ą mu przez Pana. Nie był mor​der​cą do wy​n a​ję​cia. Bóg go chro​n ił. – A więc miesz​ka​łaś z Lucy – do​my​śli​ła się Aman​da. – Tak, przez cały czas. – Moż​n a było od​n ieść wra​że​n ie, że cze​ka na ko​lej​n e py​ta​n ie. Kie​dy nie pa​dło, po​wtó​rzy​ła: – Przez cały czas. Aman​da nadal mil​cza​ła. – Zresz​tą… – Kit​ty strzą​snę​ła po​p iół na pod​jazd. – W koń​cu po​go​dzi​łam się z oj​cem. – Ro​ze​śmia​ła się z go​ry​czą. – Jesz​cze wię​cej kasy do szka​tu​ły Hen​ry’ego. Jak to mó​wią? Bóg za​trza​sku​je drzwi do​p ie​ro wte​dy, kie​dy naj​p ierw po​za​bi​ja de​ska​mi wszyst​kie okna. – Gdy​byś zgo​dzi​ła się ze​zna​wać, mo​gła​bym…

– Ni​cze​go byś nie mo​gła. Obie o tym wie​my. – Ale za to ty mo​żesz go zo​sta​wić. Za​raz, na​tych​miast. – Dla​cze​go mia​ła​bym to zro​bić? – za​p y​ta​ła z au​ten​tycz​n ym zdzi​wie​n iem. – Prze​cież jest moim mę​żem. Ko​cham go. To wy​gło​szo​n e spo​koj​n ym to​n em stwier​dze​n ie wstrzą​snę​ło Wil​lem bar​dziej niż co​kol​wiek, co do tej pory usły​szał. – Jak mo​żesz? – za​p y​ta​ła Aman​da. – Po tym wszyst​kim, co zro​bił. Kit​ty wy​dmuch​n ę​ła w górę wą​ską wstąż​kę dymu. – Sama wiesz, jak to jest z męż​czy​zna​mi. – Rzu​ci​ła nie​do​p a​łek na zie​mię. – Przy nich ko​bie​ta musi cza​sem za​mie​n ić się w prze​stęp​cę.

OBECNIE TYDZIEŃ PÓŹNIEJ

ROZDZIAŁ 33 Psy Sary zu​p eł​n ie się roz​p u​ści​ły. Will za​czął je na​wet kar​mić se​rem, o czym Sara prze​ko​n a​ła się w dość bo​le​sny spo​sób. Naj​wy​raź​n iej trwa​ło to już od dość daw​n a. Psy wprost osza​la​ły. Jak tyl​ko po​zna​ły uli​cę, przy któ​rej miesz​kał Will, za​czę​ły szar​p ać się na smy​czach ni​czym hu​sky pę​dzą​ce do Klon​di​ke. Kie​dy wresz​cie Sara do​tar​ła do drzwi, mia​ła wra​że​n ie, że oba ra​mio​n a ma dłuż​sze o kil​ka​n a​ście cen​ty​me​trów. Prze​ło​ży​ła smy​cze do jed​n ej ręki, dru​gą zaś grze​ba​ła w kie​sze​n i w po​szu​ki​wa​n iu klu​cza. Na całe szczę​ście wła​śnie wte​dy przy kra​węż​n i​ku za​trzy​ma​ło się jego po​rsche. Po​ma​chał i wy​siadł z sa​mo​cho​du, a psy rzu​ci​ły się na nie​go z ra​do​snym szcze​ka​n iem. – No pro​szę, pro​szę! – prze​ma​wiał czu​le, głasz​cząc je i dra​p iąc za usza​mi. – Do​bre pie​ski! – Są okrop​n e – stwier​dzi​ła Sara. – Ko​n iec z se​rem. Will wy​p ro​sto​wał się ze śmie​chem. – Trze​ba da​wać psom ser, bo same nie są w sta​n ie go zdo​być. Otwo​rzy​ła usta, by zbić jego ar​gu​ment, ale nie zdą​ży​ła, po​n ie​waż po​ca​ło​wał ją tak dłu​go i moc​n o, że wszyst​ko inne prze​sta​ło się li​czyć. Uśmiech​n ął się do niej. – Masz ja​kieś wia​do​mo​ści od swo​je​go ku​zy​n a? – Mo​że​my miesz​kać w jego let​n im dom​ku przez cały ty​dzień. Uśmiech​n ął się jesz​cze sze​rzej i wziął od niej smy​cze. Psy od razu się uspo​ko​iły. Sara nie mo​gła się na​dzi​wić, o ile le​p iej Will te​raz wy​glą​da. Wró​cił do swo​jej nor​mal​n ej pra​cy, prze​sy​p iał noce, uwol​n ił się od cią​głe​go stre​su. Za​cze​kał aż Sara za​mknie za nimi drzwi, po czym spu​ścił psy ze smy​czy. Na​tych​miast po​pę​dzi​ły do kuch​n i, ale Will nie po​szedł za nimi. – W przy​szłym ty​go​dniu Hen​ry’emu zo​sta​n ą przed​sta​wio​n e ofi​cjal​n e za​rzu​ty – po​wie​dział. – Je​śli chcesz, mo​że​my prze​ło​żyć wy​jazd do… – Nie. Opróż​n iał kie​sze​n ie, kła​dąc klu​cze i pie​n ią​dze na sto​le. – Jak roz​wi​ja się spra​wa? – Hen​ry wal​czy, ale trud​n o dys​ku​to​wać z wy​n i​ka​mi ba​dań DNA. – Zsu​n ął z pa​ska fu​te​rał na ko​mór​kę. – A co u cie​bie? Jak ci mi​n ął dzień? – Mu​szę ci coś po​wie​dzieć. Od razu ze​sztyw​n iał. Sara nie mia​ła do nie​go pre​ten​sji. Ostat​n io mu​siał wy​słu​chać wie​lu nie​do​brych wie​ści. – Przy​szły wy​n i​ki ba​dań tok​sy​ko​lo​gicz​n ych two​je​go ojca. Po​p ra​wił dłu​go​p is le​żą​cy na sto​le. – I co? – Miał we krwi nie​wiel​kie ilo​ści de​me​ro​lu. Zmie​rzył ją uważ​n ym spoj​rze​n iem. – Ta​blet​ki? – Za​strzy​ki.

– Co to zna​czy „nie​wiel​kie ilo​ści”? – Był du​żym męż​czy​zną, więc trud​n o to do​kład​n ie okre​ślić. Pew​n ie tyle, żeby się roz​luź​nił, ale nie aż tyle, żeby go oszo​ło​mić. Fiol​ka była w lo​dów​ce pod ba​rem. Strzy​kaw​kę zna​leź​li w ko​szu na śmie​ci. W środ​ku był osad, na strzy​kaw​ce i na fiol​ce jego od​ci​ski pal​ców. Will po​dra​p ał się po po​licz​ku. – Nig​dy nie uży​wał nar​ko​ty​ków. To była jego ob​se​sja. Nie​n a​wi​dził ich. – Wiesz, jak pa​skud​n ie jest w wię​zie​n iu. Wie​lu lu​dzi zmie​n ia zda​n ie na te​mat nar​ko​ty​ków, jak tyl​ko po​sie​dzi tam ja​kiś czas. – Skąd wziął płyn​n y de​me​rol? Sara przez chwi​lę za​sta​n a​wia​ła się nad od​p o​wie​dzią. – Może od pro​sty​tut​ki, któ​ra była u nie​go po​p rzed​n iej nocy? Czy po​li​cji uda​ło się ją od​n a​leźć? – Nie. Nie zna​leź​li też la​kie​ru do pa​znok​ci. Wie​dzia​ła, że Will nie​n a​wi​dzi za​wie​szo​n ych w po​wie​trzu, nie​do​koń​czo​n ych wąt​ków. – Być może ona go ukra​dła. Więk​szość dziew​czyn jest uza​leż​n io​n a. Nie upra​wia​ją sek​su z dwu​dzie​sto​ma albo trzy​dzie​sto​ma męż​czy​zna​mi dzien​n ie dla przy​jem​n o​ści. – Jaka była przy​czy​n a śmier​ci? – Za​wa​hał się, jak​by nie był pe​wien, czy to wła​ści​we sło​wo. – Przedaw​ko​wa​n ie? – Jego ser​ce nie było w naj​lep​szym sta​n ie. Sam zresz​tą wiesz, że ta​kie usta​le​n ia nie za​wsze są jed​n o​znacz​n e. Ko​ro​n er wy​mie​n ił kil​ka na​tu​ral​n ych przy​czyn, ale prze​cież w grę mo​gło wcho​dzić wie​le in​n ych czyn​n i​ków. Może Ul​ster coś wdy​chał? Może po​łknął? Może sku​mu​lo​wa​ło się dzia​ła​n ie dwóch czyn​n i​ków? Nie spo​sób prze​p ro​wa​dzić ba​dać na obec​n ość wszyst​kie​go. – Pete pro​wa​dzi spra​wę? – Nie, jest na zwol​n ie​n iu le​kar​skim. Wziął to je​den z jego asy​sten​tów. By​stry chło​p ak, cał​ko​wi​cie mu ufam. Will po​ru​szał szczę​ką na boki. – Cier​p iał? – Nie wiem – przy​zna​ła. – Też chcia​ła​bym wie​dzieć. Przy​bie​gła Bet​ty i uja​da​jąc, za​czę​ła krę​cić się wo​kół Wil​la. – Chy​ba po​wi​n ie​n em dać im jeść. Ru​szył do kuch​n i, a Sara za nim. Za​miast wziąć mi​ski z pod​ło​gi i wy​jąć kar​mę z szaf​ki, Will sta​n ął jak wry​ty. Na ku​chen​n ym sto​le le​ża​ła ko​p er​ta z od​ci​śnię​tym na środ​ku śla​dem uszmin​ko​wa​n ych ust. Sara od razu roz​p o​zna​ła dzie​ło An​gie Trent. Co​dzien​n ie rano znaj​do​wa​ła za wy​cie​racz​ką sa​mo​cho​du ko​p er​tę z iden​tycz​n ym zna​kiem. Wąt​p i​ła, żeby w tej ko​per​cie była kart​ka z na​p i​sem „dziw​ka”, ale na wszel​ki wy​p a​dek za​p y​ta​ła: – Cze​go ona chce? – Nie mam po​ję​cia. – W gło​sie Wil​la roz​brzmie​wał gniew, a rów​n o​cze​śnie za​że​n o​wa​n ie, jak​by mógł od​p o​wia​dać za po​stę​p o​wa​n ie żony. – Prze​cież zmie​n i​łem zam​ki. Nie wiem, jak do​sta​ła się do środ​ka. Sara nie uzna​ła za sto​sow​n e przy​p o​mi​n ać mu, że An​gie była kie​dyś gli​n ą. Z pew​n o​ścią po​tra​fi​ła so​bie po​ra​dzić z zam​kiem w drzwiach, a pra​cu​jąc w oby​cza​jów​ce, na​uczy​ła się, jak bez​kar​n ie prze​kra​czać do​zwo​lo​n e gra​n i​ce. – Wy​rzu​cę to.

– To głup​stwo – po​wie​dzia​ła, sta​ra​jąc się ukryć iry​ta​cję. – Wca​le nie. Wziął ko​p er​tę do ręki. Nie była za​kle​jo​n a. Kie​dy ją prze​chy​lił, coś z niej wy​p a​dło. Sara od​sko​czy​ła jak opa​rzo​n a, choć nie było to nic nie​bez​p iecz​n e​go. Już nie. Pro​sty​tut​ka z ho​te​lu „Four Se​a sons” była ostat​n ią oso​bą, któ​ra wi​dzia​ła ojca Wil​la ży​we​go. Wie​dzia​ła, jak ubie​ra​ją się by​wa​ją​ce tam sta​le dziew​czy​n y. Wie​dzia​ła, jak się za​cho​wu​ją i gdzie znaj​du​ją klien​tów. Wie​dzia​ła też, że po​p ra​wia​jąc ka​p e​lusz przed ka​me​rą w win​dzie, zwró​ci uwa​gę wszyst​kich na pa​znok​cie ze świe​żym ma​n i​cu​rem. Ale to jej nie wy​star​czy​ło. Ni​czym kot, któ​ry zo​sta​wia upo​lo​wa​n e zwie​rzę na pro​gu przed drzwia​mi swo​je​go wła​ści​cie​la, An​gie Trent za​bra​ła z miej​sca zbrod​n i pa​miąt​kę, żeby Will na pew​n o do​wie​dział się, co dla nie​go zro​bi​ła. Mała szkla​n a bu​te​lecz​ka z bia​łą, spi​cza​stą za​kręt​ką. In​ten​syw​n a czer​wień. La​kier do pa​znok​ci fir​my Max Fac​tor.

PODZIĘKOWANIA Ben Hecht po​wie​dział: „Pró​bo​wać się zo​rien​to​wać w tym, co się dzie​je w świe​cie, na pod​sta​wie lek​tu​ry ga​zet, to tak jak​by spraw​dzać, któ​ra go​dzi​n a, pa​trząc tyl​ko na se​kun​do​wą wska​zów​kę na ze​gar​ku”. Ma​jąc to w pa​mię​ci, prze​stu​dio​wa​łam wie​le rocz​n i​ków „Atlan​ta Jo​ur​n al” oraz „Atlan​ta Con​sti​tu​tion” z lat sie​dem​dzie​sią​tych. Była to fa​scy​n u​ją​ca lek​tu​ra, dzię​ki któ​rej mo​głam po​znać co​dzien​n e ży​cie ów​cze​snych miesz​kań​ców Atlan​ty. „Atlan​ta Da​ily World” opi​sy​wał te same wy​da​rze​n ia nie​co głę​biej i z in​n ej stro​n y. Dzię​ki „Atlan​ta Ma​ga​zi​n e” mo​głam osa​dzić je w kon​tek​ście hi​sto​rycz​n ym; szcze​gól​n ie po​moc​n e były wy​da​nia „Best of”, jak rów​n ież zdu​mie​wa​ją​co za​baw​n y opis sza​lo​n e​go osie​dla Ri​ver​bend. Ar​chi​wal​n e eg​zem​p la​rze „Co​smo​p o​li​tan” do​star​czy​ły mi in​for​ma​cji o obo​wią​zu​ją​cych wów​czas stro​jach, fry​zu​rach i spo​so​bach osią​ga​n ia sa​tys​fak​cji sek​su​a l​n ej, jak​że od​mien​n ych od tego, na czym dziś kon​cen​tru​ją się ko​lo​ro​we pi​sma. Wia​do​mo​ści o sty​lu ży​cia i spo​so​bie urzą​dza​nia wnętrz czer​p a​łam tak​że z „New​swe​eka”, „Time’a”, „La​dies Home Jo​ur​n al” oraz ka​ta​lo​gu Se​a r​sa. Atlan​ta​Ti​me​Ma​chi​n e.com pre​zen​tu​je nie​zli​czo​n e zdję​cia naj​waż​n iej​szych miejsc Atlan​ty wy​ko​n a​n e w róż​n ych la​tach, na YouTu​be zna​la​złam zaś nie​wia​ry​god​n ą licz​bę re​klam te​le​wi​zyj​n ych z lat sie​dem​dzie​sią​tych; nig​dy nie od​zy​skam cza​su, jaki spę​dzi​łam, oglą​da​jąc je za​chłan​n ie. Zwró​ci​łam się do Da​n ie​la Sta​re​ra z Re​se​a rch for Wri​ters o po​moc w zdo​by​ciu ma​te​ria​łów, któ​rych po​trze​bo​wa​łam do na​p i​sa​n ia tej książ​ki. By​łam za​chwy​co​n a swo​im spry​tem aż do chwi​li, kie​dy zo​sta​łam do​słow​n ie za​sy​p a​n a in​for​ma​cja​mi i uświa​do​mi​łam so​bie, że będę mu​sia​ła to wszyst​ko prze​czy​tać. (Peł​n a ich li​sta znaj​du​je się na mo​jej stro​n ie in​ter​n e​to​wej.) Dan od​szu​kał rów​n ież czło​wie​ka na​zwi​skiem Ro​bert Bar​n es, au​to​ra zre​a li​zo​wa​n e​go w 1975 roku fil​mu do​ku​men​tal​n e​go o po​li​cji w Atlan​cie. Ro​bert, od uro​dze​n ia miesz​ka​ją​cy w Atlan​cie, oka​zał się nad​zwy​czaj miły i przy​słał mi ko​p ię swo​je​go fil​mu, za​wie​ra​ją​ce​go wie​le pa​no​ra​micz​n ych ujęć mia​sta oraz fil​mo​wa​n ych ze śmi​głow​ca wi​do​ków Te​chwo​od Ho​mes oraz cen​trum. Po​dzie​lił się ze mną tak​że wspo​mnie​n ia​mi z do​ra​sta​n ia w mie​ście, za co je​stem mu nie​zmier​n ie wdzięcz​n a. Wie​le go​dzin – za​rów​n o on​li​n e, jak i oso​bi​ście – spę​dzi​łam w Atlan​ta Hi​sto​ry Cen​ter, Au​burn Ave​n ue Re​se​a rch Li​bra​ry, Geo​r​gia Tech Li​bra​ry. Geo​r​gia Sta​te Uni​ver​si​ty Pul​l​man Li​bra​ry oraz w Bi​blio​te​ce Kon​gre​su. (Za​uwa​ży​li​ście, że wszyst​kie te in​sty​tu​cje mają w na​zwie sło​wo „li​bra​ry”, czy​li bi​blio​te​ka? Może jed​n ak na​p raw​dę po​trze​bu​je​my bi​blio​tek.) Stwier​dze​n ie, że w Atlan​ta Hi​sto​ry Cen​ter tra​fi​łam na żyłę zło​ta, jest da​le​ce nie​wy​star​cza​ją​ce. To wła​śnie tam na​tknę​łam się na pierw​szą wzmian​kę o „Po​li​cing: the Oc​cu​p a​tion and the In​tro​duc​tion of Fe​ma​le Po​li​ce Of​fi​cers” Pa​tri​cii W. Rem​ming​ton (Uni​ver​si​ty Press of Ame​ri​ca, 1981). Pra​ca ta po​wsta​ła w opar​ciu o trwa​ją​ce przez cały rok ba​da​n ia, ja​kie au​tor​ka prze​p ro​wa​dzi​ła w po​li​cji w Atlan​cie w roku 1975. Uczest​n i​czy​ła w pa​tro​lach, bra​ła udział w prze​słu​cha​n iach, dano jej na​wet do ręki re​wol​wer. Z opra​co​wa​n ia pani Rem​ming​ton za​czerp​n ę​łam in​for​ma​cje o ro​ta​cji per​so​n e​lu, struk​tu​rze or​ga​n i​za​cyj​n ej i so​cjo​lo​gicz​nych oraz eko​n o​micz​n ych wa​run​kach służ​by. Po​n ie​waż za​in​te​re​so​wa​n ie au​tor​ki sku​p ia​ło się na ko​bie​tach, w pra​cy zna​la​zło się miej​sce na ste​n o​gra​my wie​lu prze​słu​chań pro​wa​dzo​nych albo przez same funk​cjo​n a​riusz​ki, albo wspól​n ie z męż​czy​zna​mi. Po​li​cyj​n y slang, ja​kim się miej​sca​mi po​słu​gu​ję, oraz hu​mor sy​tu​a cyj​n y, tak​że za​wdzię​czam ob​ser​wa​cjom pani Rem​ming​ton.

Trak​tu​jąc to opra​co​wa​n ie jako punkt wyj​ścia, roz​ma​wia​łam z wie​lo​ma po​li​cjant​ka​mi, któ​re za​czę​ły służ​bę w la​tach sie​dem​dzie​sią​tych. Mar​la Simms z GBI jest chy​ba naj​lep​szym ga​wę​dzia​rzem, ja​kie​go w ży​ciu spo​tka​łam. Chcia​ła​bym też po​dzię​ko​wać ofi​ce​rom: Do​n ie Ro​bert​son, Bar​ba​rze Lynch i Vic​kye Prat​tes za to, że za​da​ły so​bie trud, by przy​je​chać do Atlan​ty na spo​tka​n ie ze mną. SL, EC i BB po​dzie​li​ły się ze mną spo​strze​że​n ia​mi o tym, co dzia​ła, a co nie w roz​ma​itych służ​bach sta​n u Geo​r​gia. Cho​ciaż więk​szość męż​czyzn w mo​jej książ​ce nie jest przed​sta​wio​n a w naj​lep​szym świe​tle, pra​gnę, jak zwy​kle, po​dzię​ko​wać dy​rek​to​ro​wi Ver​n o​n o​wi Ke​ena​n o​wi oraz Joh​n o​wi Ban​khe​a do​wi z GBI. W grun​cie rze​czy chcia​ła​bym po​dzię​ko​wać wszyst​kim funk​cjo​n a​riu​szom tej in​sty​tu​cji, któ​rzy trosz​czą się o na​sze bez​p ie​czeń​stwo. Wszy​scy dzia​ła​cie w imię Pana. Z pew​n o​ścią po​win​n am wspo​mnieć Re​gi​n al​da Eave​sa, któ​ry od​gry​wa tak waż​n ą rolę w tej opo​wie​ści. Eaves od daw​n a jest jed​n ą z naj​bar​dziej kon​tro​wer​syj​n ych po​sta​ci w ży​ciu po​li​tycz​n ym Atlan​ty. W roku 1978 skan​dal zwią​za​n y z fał​szo​wa​n iem wy​n i​ków ba​dań zmu​sił go do odej​ścia ze służ​by w po​li​cji. W 1980 wy​bra​n o go do władz okrę​gu Ful​ton; czte​ry lata póź​n iej wsz​czę​to prze​ciw​ko nie​mu do​cho​dze​n ie w spra​wie o wy​mu​sza​n ie, a w 1988 tra​fił do wię​zie​n ia. Nie spo​sób jed​n ak za​p rze​czyć, że za cza​sów jego pra​cy w po​li​cji po​ziom prze​stęp​czo​ści w Atlan​cie wy​raź​n ie się ob​n i​żył. Zwięk​szył re​kru​ta​cję do po​li​cji, wy​ty​czył pro​ste ścież​ki awan​su, po​le​cił zor​ga​n i​zo​wać dla funk​cjo​n a​riu​szy szko​le​n ia, na któ​rych uczy​li się ra​dzić so​bie z prze​stęp​stwa​mi do​mo​wy​mi. Naj​wię​cej uwa​gi po​świę​cał prze​stęp​stwom po​p eł​n ia​n ym przez czar​n ych na czar​n ych, mó​wiąc: „Bez wzglę​du na to, jak bar​dzo je​steś ubo​gi, nie wol​n o ci na​p a​dać na sta​rusz​kę, żeby za​brać jej to​reb​kę”. W mo​ich oczach Eaves jest kwin​te​sen​cją po​li​ty​ka z Atlan​ty. Choć nie​któ​rzy wspo​mi​n a​ją lata sie​dem​dzie​sią​te jako de​ka​dę mi​ło​ści i wol​n o​ści; w tam​tych cza​sach ko​bie​tom z re​gu​ły nie żyło się naj​le​p iej. Za​ło​że​n ie kon​ta w ban​ku, uzy​ska​n ie kre​dy​tu na sa​mo​chód albo kre​dy​tu hi​p o​tecz​n e​go, wy​n a​ję​cie miesz​ka​n ia – dla wie​lu ame​ry​kań​skich ko​biet wszyst​ko to było nie​osią​gal​n e bez zgo​dy ojca albo męża. (No​wo​jor​czy​cy, nie uśmie​chaj​cie się z wyż​szo​ścią. W wa​szym mie​ście dys​kry​mi​n a​cja płcio​wa zo​sta​ła ofi​cjal​nie za​bro​n io​n a do​p ie​ro w roku 1974.) W 1972 nie​za​męż​n e ko​bie​ty uzy​ska​ły pra​wo sto​so​wa​n ia pi​gu​łek an​ty​kon​cep​cyj​n ych, choć wie​le z nich dłu​go jesz​cze mia​ło pro​blem ze zna​le​zie​n iem le​ka​rza, któ​ry by im je prze​p i​sał, i far​ma​ceu​ty, któ​ry taką re​cep​tę by zre​a li​zo​wał. Usta​wa o Dys​kry​mi​n a​cji Płcio​wej z roku 1975, na​wią​zu​ją​ca bez​p o​śred​n io do Usta​wy o Rów​no​ści Wy​n a​gro​dze​n ia z roku 1963, zwró​ci​ła uwa​gę na fakt, że ko​bie​ty za​ra​bia​ły śred​n io za​le​d​wie sześć​dzie​siąt dwa pro​cent tego co męż​czyź​n i. Po​li​cja w Atlan​cie, tak jak w każ​dym in​n ym mie​ście i sta​n ie, mu​sia​ła prze​strze​gać pra​wa, w związ​ku z czym służ​ba w po​li​cji była jed​n ym z nie​wie​lu za​jęć da​ją​cych ko​bie​tom peł​n ię eko​n o​micz​n ej i so​cjal​n ej swo​bo​dy. I tak oto po​li​cja kro​czy​ła w for​p ocz​cie po​stę​p u, ale nie była to dro​ga usła​n a ró​ża​mi. Więk​szość męż​czyzn – i wca​le nie​ma​ło ko​biet – uwa​ża​ło, że ko​bie​ty nie po​win​n y słu​żyć w po​li​cji. Hi​sto​rie o tym, jak lu​dzie wi​ta​li śmie​chem funk​cjo​n a​riusz​ki przy​by​wa​ją​ce na miej​sce prze​stęp​stwa, są praw​dzi​we. Przy​dzie​la​n o im za​da​n ia, któ​re po​win​n y je prze​ro​snąć, i ka​ra​n o, je​że​li jed​n ak dały so​bie z nimi radę. Wie​le ob​sza​rów po​li​cyj​n ej pra​cy było przed nimi szczel​n ie za​mknię​tych. Nie chcę przez to wca​le po​wie​dzieć, że je​dy​n y pro​blem sta​n o​wi​li męż​czyź​n i. W po​cho​dzą​cym z 1974 roku ar​ty​ku​łu z „Atlan​ta Con​sti​tu​tion” mówi się o po​cho​dzą​cych wy​łącz​n ie od ko​biet zgło​sze​n iach kra​dzie​ży po​li​cyj​n ych ra​dio​wo​zów, do​ko​n y​wa​n ych ja​ko​by przez ko​bie​ty. Ko​bie​ty te nie były w sta​n ie so​bie wy​obra​zić, że ja​dą​-

ca ra​dio​wo​zem ko​bie​ta jest po​li​cjant​ką i wy​ko​n u​je swo​je służ​bo​we obo​wiąz​ki. (Jesz​cze je​den cy​tat, tym ra​zem z H. L. Menc​ke​n a: Mi​zo​gin: męż​czy​zna, któ​ry nie​n a​wi​dzi ko​biet tak samo jak one sie​bie wza​jem​n ie.) Dzię​ku​ję Va​lie​rie Jack​son za daną mi szan​sę zro​zu​mie​n ia, czym kie​ro​wał się bur​mistrz May​n ard Jack​son pod​czas swo​jej pierw​szej ka​den​cji. Obec​n ie wie​lu po​li​ty​ków mówi o ko​bie​tach i roz​ma​itych mniej​szo​ściach to samo, co wte​dy on; nie​licz​n i jed​n ak z rów​n ą kon​se​kwen​cją wpro​wa​dza​ją swo​je sło​wa w ży​cie. My​ślę, że wy​ra​żę opi​n ię wie​lu miesz​kań​ców Atlan​ty, je​że​li po​wiem, że jego spu​ści​zna wciąż wy​da​je wie​le do​brych owo​ców. Ver​n on Jor​dan oka​zał się nie​oce​n io​n y w trud​n ym za​da​n iu osa​dze​n ia in​try​gi w kon​kret​nym kon​tek​ście. Dzię​ku​ję ci bar​dzo za su​ge​stię, któ​ra po​zwo​li​ła mi w sen​sow​n y spo​sób za​wią​zać ak​cję. Bez prze​rwy po​wta​rza​łeś, że nie mo​żesz mi wie​le po​wie​dzieć, ale i tak po​wie​dzia​łeś pra​wie wszyst​ko. Je​stem prze​ko​n a​n a, że nie tyl​ko ja mam ci tyle do za​wdzię​cze​n ia. Lin​da Fa​ir​ste​in jest nie tyl​ko jed​n ą z mo​ich ulu​bio​n ych au​to​rek, lecz tak​że ko​bie​tą, któ​ra dzia​ła​ła w pierw​szym sze​re​gu pierw​sze​go w No​wym Jor​ku od​dzia​łu do wal​ki z prze​stęp​czo​ścią sek​su​a l​n ą. Jej no​wa​tor​skie pra​ce mo​gły uj​rzeć świa​tło dzien​n e dzię​ki tym sa​mym gran​tom z LEAA, któ​re wie​lu ko​bie​tom umoż​li​wi​ły pod​ję​cie pra​cy w po​li​cji. Lin​do, chy​lę czo​ło przed two​imi wy​sił​ka​mi, żeby po​dzie​lić się tą ko​rzy​ścią ze wszyst​ki​mi ko​bie​ta​mi w kra​ju. Spe​cjal​n e po​dzię​ko​wa​n ia na​le​żą się Je​a ne​n e En​glish za to, że po​ka​za​ła mi, w jaki spo​sób za​gęsz​cza się wło​sy. Kate Whi​te, za​wsze przy​p o​mi​n a​łaś mi, do jak wiel​kich osią​gnięć są zdol​n e ko​bie​ty pod wa​run​kiem, że so​bie po​ma​ga​ją. Szcze​gól​n ie ser​decz​n ie chcia​ła​bym po​dzię​ko​wać Mo​n i​ce Pe​a r​son (z domu Kauf​man) za jed​n o z naj​p rzy​jem​n iej​szych po​p o​łu​dni w moim ży​ciu. Emi​ly Sa​liers, dzię​ku​ję ci, że opo​wie​dzia​łaś mi o swo​jej Atlan​cie. Choć nig​dy nie do​stą​p i​łam za​szczy​tu po​zna​n ia Tyne Da​ily ani Sha​ron Gless, to każ​da ko​bie​ta w moim wie​ku wie, jak dużo ta książ​ka za​wdzię​cza im obu. Dr Da​vid Har​p er jak zwy​kle po​mógł mi po​ka​zać Sarę i Pete’a w taki spo​sób, jak​by wie​dzie​li, co ro​bią. Z pew​n o​ścią po​win​n am też wspo​mnieć o Gra​dy Ho​spi​tal, naj​więk​szym pu​blicz​n ym szpi​ta​lu w ca​łym sta​n ie Geo​r​gia i pią​tym pod wzglę​dem wiel​ko​ści w Sta​n ach Zjed​no​czo​n ych. Ten zbu​do​wa​n y na pla​n ie li​te​ry H ko​los jest po​mni​kiem tego, co w nas naj​lep​sze i naj​gor​sze. Od​dział ra​tun​ko​wy, w któ​rym pra​cu​je Sara, ani tro​chę nie przy​p o​mi​n a od​dzia​łu ra​tun​ko​we​go z Gra​dy Ho​spi​tal, przede wszyst​kim dla​te​go, że po​trze​ba by opa​słe​go tomu, by opi​sać ludz​kie mro​wie tło​czą​ce się co​dzien​n ie w jego ko​ry​ta​rzach. Chy​lę czo​ło przed tam​tej​szy​mi le​ka​rza​mi i pie​lę​gniar​ka​mi, któ​rzy nie ucie​ka​ją przed pro​ble​ma​mi, tyl​ko wy​cho​dzą im na​p rze​ciw. Hen​rik Ene​mark, duń​ski tłu​macz mo​ich ksią​żek, przy​słał mi re​we​la​cyj​n e zdję​cia ze swo​jej szkol​n ej wy​ciecz​ki do Atlan​ty. In​e​ke Len​ting, któ​ra tłu​ma​czy moje książ​ki na ho​len​der​ski, rów​n ież oka​za​ła mi wiel​ką po​moc. Mar​ty, ku​stosz Mu​zeum Wóz​ków Dzie​cię​cych, szyb​ko i bez zdzi​wie​n ia od​p o​wie​dział na bar​dzo dziw​n e py​ta​n ie. Kit​ty Stoc​kett uży​czy​ła swe​go imie​n ia pro​sty​tut​ce (może dzię​ki temu jej pra​ca spo​tka się wresz​cie z ta​kim uzna​n iem, na ja​kie za​słu​gu​je). Pam Ca​n a​le zwy​cię​ży​ła w cha​ry​ta​tyw​n ej au​kcji pod ha​słem „Na​daj swo​je imię jed​n ej z po​sta​ci w ko​lej​n ej książ​ce Ka​rin Slau​gh​ter”, z któ​rej do​chód tra​fił do sie​ci bi​blio​tek pu​blicz​n ych okrę​gu De​kalb. Dia​n e Pal​mer pod​su​n ę​ła mi pe​wien chy​try po​mysł. Deb​bie T., dzię​ku​ję ci za nie​usta​ją​cą po​moc, kie​dy sta​ra​łam się zro​zu​mieć świat Wil​la. Beth Tin​dall z Cin​cin​n a​ti Me​dia od daw​n a jest moim we​bma​ste​rem i naj​lep​szym przy​ja​cie​lem. Vic​tio​ria San​ders, An​ge​la Cheng

Ca​p lan i Dia​n e Gol​den two​rzą naj​lep​szą pacz​kę, o ja​kiej mo​gła​by ma​rzyć każ​da dziew​czy​na. Dzię​ku​ję też Kate El​ton, mo​jej do​brej przy​ja​ciół​ce i wie​lo​let​n iej re​dak​tor​ce, za ogrom​n e uła​twie​n ie mi pra​cy. Jen​n i​fer Her​shey, Lib​by McGu​ire, Cin​dy Mur​ray i Gina Cen​trel​lo – dzię​ki za to, że przy​n io​sły​ście bo​czek i rzu​ci​ły​ście na pa​tel​n ię. Mój oj​ciec ura​czył mnie pew​n e​go wie​czo​ra opo​wie​ścia​mi o ku​li​sach pra​cy po​li​cyj​n ej w Atlan​cie w la​tach sie​dem​dzie​sią​tych. Na​p ro​wa​dził mnie na Mills Lane i spra​wę po​rwa​n ia (oraz na Mike’a The​vi​sa, któ​ry z pew​n o​ścią po​ja​wi się w in​n ych książ​kach, cho​ciaż wciąż nie mam od​wa​gi za​p y​tać ojca, co do​kład​n ie łą​czy​ło go z czło​wie​kiem, któ​ry zmie​n ił ob​li​cze ame​ry​kań​skie​go prze​my​słu por​n o​gra​ficz​n e​go). Je​stem wdzięcz​n a mo​jej sio​strze, Ja​th​cie Slau​gh​ter, za szcze​re roz​mo​wy o jej ży​ciu, oraz – jak za​wsze – D.A. Ko​cham cię. Hi​sto​ria to nie​bez​p iecz​n a rzecz, szcze​gól​n ie w rę​kach no​wi​cju​sza. Zbie​ra​jąc ma​te​ria​ły do tej książ​ki, prze​ko​n a​łam się, że każ​dy in​a ​czej wi​dzi prze​szłość. Na hi​sto​rię Atlan​ty moż​n a pa​trzeć z per​spek​ty​wy bia​łych lub czar​n ych, oraz z – czę​sto prze​ciw​staw​n ych – per​spek​tyw ko​biet i męż​czyzn z obu wspo​mnia​n ych wcze​śniej ka​te​go​rii. Je​śli wle​je​my to do ty​gla na​sze​go współ​cze​sne​go spo​łe​czeń​stwa, to chy​ba sta​n ie się ja​sne, dla​cze​go, jako pi​sar​ka, po​sta​n o​wi​łam ogra​n i​czyć się do jed​n e​go punk​tu wi​dze​n ia. Co w ni​czym nie zmie​n ia fak​tu, że je​stem pi​sar​ką po​wie​ści, a nie hi​sto​ry​kiem. Nie rosz​czę so​bie pre​ten​sji do mia​n a eks​p er​ta od lat sie​dem​dzie​sią​tych w Atlan​cie, ani od cza​sów obec​n ych. Z pew​n o​ścią po​zwo​li​łam so​bie na znacz​n e od​stęp​stwa od fak​tów. (W Te​chwo​od Ho​mes nie było czte​ro​p ię​tro​wych do​mów. Mo​n i​ca Kauf​man, po​dob​n ie jak Spi​ke, brat Sno​opy’ego, po​ja​wi​ła się w Atlan​cie do​p ie​ro w sierp​n iu 1975. Zo​sta​n ie​cie za​p ew​n e aresz​to​wa​n i, je​śli zbyt dłu​go bę​dzie​cie się krę​cić przed „Four Se​a sons”, szu​ka​jąc mar​mu​ro​wej fon​tan​n y.) Przede wszyst​kim za​le​ża​ło mi na na​p i​sa​n iu cie​ka​wej po​wie​ści. Od po​cząt​ku zda​wa​łam so​bie spra​wę, że na ko​bie​tę z Po​łu​dnia, pi​szą​cą o spra​wach zwią​za​n ych z dys​kry​mi​n a​cją płcio​wą i ra​so​wą, czy​ha​ją licz​n e pu​łap​ki. Ale bądź​cie pew​n i, iż do​ło​ży​łam wszel​kich sta​rań, żeby wszy​scy, bez wzglę​du na przy​n a​leż​n ość ra​so​wą, re​li​gij​n ą, wy​zna​n io​wą, płeć oraz na​ro​do​wość, zo​sta​li tak samo zmie​sza​n i z bło​tem. Ka​rin Slau​gh​ter Atlan​ta, Geo​r​gia www.ka​rin​slau​gh​ter.com

1

GBI (Geo​r​gia Bu​re​au of In​ve​sti​ga​tion) – Biu​ro Śled​cze Sta​nu Geo​r​gia (przyp. red.). But​ter​milk (ang.) – ma​ślan​ka (przyp. tłum.). 3 Mary Ri​chards, Edith Bun​ker – bo​ha​ter​ki po​p u​lar​nych ame​ry​kań​skich se​ria​li te​le​wi​zyj​nych (przyp. red.). 4 An​gie Dic​kin​son – ame​ry​kań​ska ak​tor​ka, zna​na z roli Pep​p er An​der​son w se​ria​lu kry​mi​nal​nym Po​li​c e Wo​men (przyp. red.). 5 Ca​sey An​tho​ny – Ame​ry​kan​ka oskar​żo​na o za​mor​do​wa​nie swo​jej dwu​let​niej có​recz​ki (przyp. red.). 6 Glo​ria Ma​rie Ste​i nem (ur. 1934) – ame​ry​kań​ska dzien​ni​kar​ka, fe​mi​nist​ka i dzia​łacz​ka spo​łecz​na (przyp. red.). 7 Agent​ka 99, Max Smart – bo​ha​te​ro​wie po​p u​lar​ne​go ame​ry​kań​skie​go se​ria​lu kry​mi​nal​ne​go Get smart (przyp. red.). 8 Lucy Ri​car​do i Ethel Mertz – bo​ha​ter​ki po​p u​lar​ne​go w la​tach 50. XX w. ame​ry​kań​skie​go sit​co​mu I Love Lucy (przyp. red.). 9 Dana Girls, Nan​cy Drew – se​rie po​p u​lar​nych po​wie​ści kry​mi​nal​nych dla mło​dzie​ży (przyp. red.). 10 That Girl – ame​ry​kań​ski sit​com, po​p u​lar​ny na prze​ło​mie lat 60. i 70., któ​re​go głów​ną bo​ha​ter​ką była po​cząt​ku​ją​ca ak​tor​ka Ann Ma​rie (przyp. red.). 11 Per​ry Ma​son – po​stać praw​ni​ka i de​tek​ty​wa, stwo​rzo​na przez pi​sa​rza Erle’a Stan​leya Gard​ne​ra (przyp. red.). 12 Be​hind the Gre​e n Door – film ero​tycz​ny z 1972 roku (przyp. red.). 13 Frag​ment Ham​le​t a Wil​lia​ma Szek​spi​ra w prze​kła​dzie Jó​ze​fa Pasz​kow​skie​go (przyp. red.). 14 Tam​że. 15 Ti​mo​thy Le​ary (1920-1996) – ame​ry​kań​ski fi​lo​zof, pi​sarz, je​den z ini​cja​to​rów po​wsta​nia ru​chu hip​p i​sow​skie​go (przyp. red.). 16 SLA – le​wi​co​wa gru​p a re​wo​lu​cyj​na Sym​bio​ne​se Li​be​ra​tion Army, któ​ra 4 lu​te​go 1974 roku po​rwa​ła Pat​ty He​arst, dzie​dzicz​kę ame​ry​kań​skie​go ma​gna​ta pra​so​we​go Wil​lia​ma Ran​dol​p ha He​ar​sta (przyp. tłum.). 17 Chief Noc-a-Homa – ma​skot​ka le​gen​dar​nej dru​ży​ny ba​se​bal​lo​wej The Bra​ves z Atlan​ty (przyp. red.). 18 Fra​ter​nal Or​der of Po​li​ce (FOP) – ist​nie​ją​ca w Sta​nach Zjed​no​czo​nych or​ga​ni​za​cja, któ​ra zrze​sza ofi​ce​rów po​li​cji oraz in​nych funk​cjo​na​riu​szy sek​to​ra pu​blicz​ne​go, od​p o​wie​dzial​nych ze eg​ze​kwo​wa​nie pra​wa (przyp. tłum.). 19 At​ti​ca – znaj​du​ją​ce się w sta​nie Nowy Jork wię​zie​nie o za​ostrzo​nym ry​go​rze (przyp. red.). 20 Bet​ty Frie​dan (1921-2006) – ame​ry​kań​ska fe​mi​nist​ka, dzia​łacz​ka spo​łecz​na i pi​sar​ka (przyp. red.). 21 McCalls – po​p u​lar​ny ame​ry​kań​ski ma​ga​zyn mody za​miesz​cza​ją​cy wy​kro​je pre​zen​to​wa​nych ubrań (przyp. red.). 22 Mary Wol​l​sto​ne​craft (1759–1797) – an​giel​ska pi​sar​ka, pre​kur​sor​ka fe​mi​ni​zmu (przyp. red.). 23 Iron​si​de – ame​ry​kań​ski se​rial kry​mi​nal​ny, któ​re​go głów​nym bo​ha​te​rem jest spa​ra​li​żo​wa​ny od pasa w dół de​tek​tyw (przyp. red.). 24 Pep​p er An​der​son – jed​na z bo​ha​te​rek ame​ry​kań​skie​go se​ria​lu kry​mi​nal​ne​go Po​li​c e Wo​men (przyp. red.). 25 Frag​ment Ham​le​t a Wil​lia​ma Szek​spi​ra w prze​kła​dzie Jó​ze​fa Pasz​kow​skie​go (przyp. red.). 26 An​nie Oakley (1860-1926) – ame​ry​kań​ska ko​bie​ta strze​lec wy​bo​ro​wy, któ​ra przez po​nad szes​na​ście lat wy​stę​p o​wa​ła w re​wii Wild West Show Buf​fa​lo Bil​la (przyp. red.). 27 Trian​gle Shir​twa​i st Fac​to​ry – no​wo​jor​ska szwal​nia, w któ​rej w 1911 roku wy​buchł ogrom​ny po​żar – była to naj​więk​sza przed ro​kiem 2001 ka​ta​stro​fa No​we​go Jor​ku; zgi​nę​ło wów​czas 146 osób, głów​nie mło​dych imi​gran​tek (przyp. red.). 28 Doug Hen​ning – ka​na​dyj​ski ma​gik, ilu​zjo​ni​sta. (przyp. red.). 2

Spis treści Okładka Strona tytułowa Strona redakcyjna Dedykacja Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19

Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Podziękowania Przypisy