Sophie Jordan - 1 - Nieproszona

MoreThanBooks

1

MoreThanBooks

Sophie Jordan

NIEPROSZONA

tłumaczenie: MoreThanBooks

2

MoreThanBooks

Tytuł oryginału: Uninvited

Copyright © 2014 by Sharie Kohler

EPub Edition January 2014 ISBN 9780062233653

Wydanie I

Nieoficjalne tłumaczenie

3

MoreThanBooks

Dla Catherine i Luke’a

4

MoreThanBooks

CZĘŚĆ PIERWSZA

NOSICIELKA

5

MoreThanBooks KOMUNIKAT PRASOWY

Do natychmiastowej publikacji: Kontakt: CDC, Biuro prasowe (770) 401-6091

15 marca 2021

Lekarz Generalny wydaje nowy raport na temat HTS:

Zarejestrowano ponad 19,000 nosicieli. Nowy raport o Tendencyjnym Zespole Morderczym (Homicidal Tendency Syndrome) wskazuje, że przypadki są bardziej niebezpieczne i powszechne, niż pierwotnie sądzono. Dane przedstawiają predyspozycje do skrajnej przemocy w nośnikach HTS i wyraźną korelację między genami HTS a skazanymi mordercami. Informacja ta, w połączeniu ze wzrostem przestępczości, skłania do zwiększenia protokołów badań i bardziej poważnych środków celem ochrony naszych obywateli przed nosicielami HTS…

6

MoreThanBooks

JEDEN Zawsze wiedziałam, że jestem inna. Kiedy miałam trzy lata, usiadłam przy fortepianie i zagrałam Chopina. Mama twierdzi, że słyszałam go już wcześniej w hotelowej windzie.

Nie wiem, gdzie to usłyszałam.

Po prostu wiedziałam jak

ustawić palce na klawiszach… jak je przenosić. Zupełnie niczym wiedza, w jaki sposób chodzić; to było coś, co po prostu wiedziałam. Coś, co zrobiłam. Muzyka zawsze była moim darem. Rzeczą, w której byłam dobra bez próbowania. Najpierw pianino. Potem flet. Następnie skrzypce. Nauka nowego instrumentu nigdy nie zajmowała mi długo. Całe życie słyszałam słowa jak obdarzona. Nadzwyczajna. Błogosławiona. Kiedy wszyscy odkryli, że posiadam głos, który rywalizował z umiejętnościami instrumentalnymi, zostałam nazwana „cudownym dzieckiem”. Poza talentami, miałam również normalne marzenia. W wieku sześciu lat postanowiłam zostać archeologiem.

W następnym roku,

kierowcą rajdowym. Byłam również księżniczka z bajek, kiedy spędzałam godziny w swoim pokoju, budując forty zamkowe, tylko po to, aby mój brat je zburzył. Po prostu udawałam, że to był smok, który je niszczył. Miałam te wszystkie marzenia po to, aby czymś zostać. Kimś. Nikt nigdy nie powiedział, że nie mogłam. Nikt nigdy nie powiedział morderca.

7

MoreThanBooks Zamykając oczy, rozkoszuję się czuciem ust Zacka na moim gardle. Jest cal od mojego wrażliwego miejsca tuż poniżej ucha, a ja chichoczę, moje ciało drży w jego ramionach. −

Zac, jesteśmy w szkole – przypominam mu, wyginając się i

popychając go bez przekonania jego ramię. Jego genialne zielone oczy błądzą po mnie i zapiera mi dech. Dwie nowe dziewczyny przechodzą obok nas. Starają się odwrócić oczy, zachować spokój i patrzeć przed siebie, ale widzę, jak z tym walczą. I przegrywają. Ich spojrzenia padają na Zacka, są pełne podziwu. Zac jest w sportowych spodenkach. Koszulka do rugby z Everton ciasno opina jego chudy tors. Kiedy podnosi rękę i kładzie ją na szafce za mną, koszulka podnosi się do góry, pokazując płaski brzuch, wyrzeźbiony przez długie godziny na siłowni. Moje usta stają się suche. Dziewczyny odchodzą, szepcząc na tyle głośno, abym mogła usłyszeć: – Cholernie gorący… taka szczęściara… Jest na nie obojętny. – Ale nie lubisz tego? – Pochyla się, przyciskając mnie do szafki i wyciska długi, gorący pocałunek w kąciku moich ust. – I tego. – Następnie całuje moją szczękę. Mam motyle w brzuchu i jestem bliska poddania się, zapominając o zajęciach z panią McGary i tonach rachunków różniczkowych czekających na mnie w ramach zadania domowego, i ulegnięcia chęci obściskiwania 8

MoreThanBooks się z Zackiem na zewnątrz klasy muzycznej, gdzie Anthony Miller z małym powodzeniem rozgrzewa się na perkusji. Zac cofa się z westchnieniem i posyła mi jedno ze swoich odbierających dech spojrzeń, które uważa za nie do odparcia. Tylko dlatego, że takie jest. Tylko dlatego, że każda dziewczyna w szkole potyka się o siebie, kiedy obdarza je tym uśmiechem. Jednak wybrał mnie. Moje serce rośnie w piersi i pozwalam mu mnie znów pocałować, nawet mimo tego, że jestem już spóźniona na zajęcia, a pani McGary nie lubi spóźnień. Nieustannie mi przypomina, że powinnam być przykładem dla wszystkich. Tori podchodzi do nas, przewracając oczami. – Znajdźcie sobie pokój. – Otwiera drzwi sali muzycznej, a dźwięk perkusji rozbrzmiewa w moich uszach. Trzyma dla mnie otwarte drzwi. – Idziesz, Davy? Zac krzywi się na nią. – Będzie tam za minutę. Tori waha się, patrząc na mnie z miną zbitego psa. – Wciąż się uczymy dziś wieczorem? Myślałam, że chcesz, żebym ci pomogła w rachunkach. Kiwam głową. – Bo chcę. – Rachunek różniczkowy. Zmora mojego istnienia. Ledwie dostałam piątkę w ciągu ostatnich sześciu tygodni. Ta piątka to w 9

MoreThanBooks dużej mierze zasługa Tori i jej niekończącej się cierpliwości do mnie. – Uczymy się. Uśmiecha się, patrząc uspokajająco. Odpowiadam uśmiechem. – Będę tam za minutę. Zajmij mi miejsce. Tori znika wewnątrz pomieszczenia dla orkiestry. Zac wypuszcza powietrze. Gładzę dłonią jego twardą pierś. – Bądź miły. – Ona zawsze przeszkadza. Staram się podzielić swój czas równo między Zacka i Tori, ale to balansowanie. Nigdy nie udaje mi się żadnego z nich zadowolić. −

Czy mówiłam już, że nie chcę czekać do następnego roku? –

pytam. To jedyne, co mogę powiedzieć w takich momentach, kiedy narzeka na Tori. Spogląda na mnie porozumiewawczo. Ma własny sposób patrzenia na mnie. Tak głęboko. Jakby mógł widzieć bezpośrednio moją duszę. Wie, że staram się odwrócić jego uwagę obietnicą naszej przyszłości. Na szczęście to działa. Jego palce przesuwają się przez moje włosy. Uwielbia, kiedy noszę je rozpuszczone, uwielbia je dotykać. Dotykać mnie. W pewien sposób jestem uzależniona od swojego chłopaka. powstrzymywać w dzisiejszych czasach. 10

Coraz trudniej jest się

MoreThanBooks – Tak. Wiesz, co jest najlepszą częścią tego wszystkiego? – Jego oczy zatrzymują moje. – Nasze własne pokoje w akademiku. Śmieję się. W przyszłym roku. Łudzę się tą myślą. Ja w Juilliard1. Zac na NYU2. Wiem, że nie powinnam być podekscytowana myślą, że moja najlepsza przyjaciółka będzie uczęszczała do uniwersytetu setki mil stąd, ale będzie miło nie musieć się martwić o ranienie uczuć Tori w tym samym czasie. Mój telefon dzwoni. Wyswobadzam się z jego ramion, aby zobaczyć, kto telefonuje. W mgnieniu oka poruszam bezgłośnie ustami, mama. Unosi brew. Moja mama jest z reguły o tej porze jeszcze w pracy. – Halo – odpowiadam. – Davy, potrzebuję cię w domu. Waham się przed udzieleniem odpowiedzi. Nie ze względu na jej żądanie, ale ze względu na brzmienie jej głosu. Nie w jej stylu. Zawsze mówi szybko, słowa wylatują z niej w pośpiechu. Godziny spędzone na szefowaniu ludźmi w jej firmie projektowej, jak sądzę. – Mam próbę… – Teraz, Davy – ucina. – Czy wszystko w porządku? – Milczenie spotyka się z moim pytaniem i wiem już, że nic nie jest w porządku. – Czy coś z ojcem? – Z twoim ojcem wszystko w porządku. Jest tutaj. 1 2

Nowojorska renomowana wyższa uczelnia muzyczna i artystyczna. New York University.

11

MoreThanBooks Tata też jest w domu? Jest większym pracoholikiem niż mama. – To Mitchell – mówię, kiedy strach zaczął mnie wypełniał. – Nic mu nie jest? – Tak, tak, nic mu nie jest – odpowiada pospiesznie, nadal z nerwowym drżeniem. Może nawet z większym niż wcześniej. Słyszę w tle głosy stłumione przez telefon, jakby mama zasłaniała słuchawkę dłonią, żebym nic nie usłyszała. Wtedy jej głos wraca do mojego ucha: – Wróć do domu. Wszystko ci wytłumaczę, kiedy się pojawisz. – Okej. – Rozłączam się i staję twarzą w twarz z Zackiem. Patrzy na mnie ze współczuciem. – Mitchell? Przytakuję, martwię się o mojego brata. Co tym razem zrobił? – Pozwól mi powiedzieć pani McGary, musi wiedzieć. – Wsuwam głowę do sali muzycznej. Pani McGary jest przy swoim biurku w rogu i rozmawia przez telefon. Macham do niej, ale potrząsa głową i podnosi palce na znak, bym poczekała. Widząc mnie z Zackiem w drzwiach, Tori podchodzi. Sala muzyczna zawsze była „strefą nie dla Zacka” i wiem, że lubi to w ten sposób. – Co się dzieje? – Moja mama dzwoniła. Muszę wrócić do domu. Marszcząc brwi, dotyka mojego ramienia. – Wszystko w porządku? 12

MoreThanBooks – Nie wiem. – Przygryzam wargę. Przekrzywia głowę z oczami pełnymi niepokoju. – Mitchell? Kręcę głową. – Nie wiem. Jej dłoń przesuwa się w górę i w dół mojego ramienia w geście pocieszenia. – Wszystko będzie w porządku. On tylko przechodzi pewną fazę. Pozbędzie się jej ze swojego organizmu. Jeśli tak naprawdę jest, mój starszy brat przechodzi przez fazę, od kiedy skończył trzynaście lat. W wieku dwudziestu jeden nie jestem przekonana, czy wyrośnie z tego w najbliższym czasie. – Zobaczysz. – Tori kiwa głową z pewnością. – Jest dobrym człowiekiem. – Dzięki. – Szybkie spojrzenie na panią McGary utwierdza mnie, że dalej rozmawia przez telefon. – Słuchaj, powiesz jej… – Oczywiście. – Tori ściska pocieszająco moje palce. – Idź. Przyjdę do ciebie, gdy skończy się próba. Chcesz bym wzięła dla ciebie jakiś koktajl? Arbuzowy? – Dzięki, ale spasuję. Nie wiem, co się dzieje w domu. – Chodź. – Zac bierze mnie za rękę. Łapię plecak i ruszamy razem w górę schodów na kondygnację z klasami. Minęliśmy kilkoro znajomych. 13

MoreThanBooks Zac utrzymuje nas w ruchu, gdy ludzie próbują nas zatrzymać, by porozmawiać. Najlepszy przyjaciel Zacka jest jedynym, któremu się powiodło. Wytrawny flirciarz Carlton, nigdy nie omija okazji do uścisku. – Cześć, śliczna. Cofam się po tym uścisku. – Cześć. Carlton przybił żółwika z Zackiem. – Facet, wyciskasz dzisiaj? Zac przyciąga mnie z powrotem do siebie. – Nie. Muszę odprowadzić Davy do domu. Carlton mruga do mnie. – Fajnie. Do zobaczenia później. – Hej, Bridget – wołam do dziewczyny z drugiej klasy, która siedzi obok mnie w orkiestrze. To drugie skrzypce. Raptownie się zatrzymuje, ściskając ręką poręcz, kiedy patrzy na mnie prawie jak na jakiś cud. Drugoroczna kiwa szybko głową, trzymając się nawet, gdy wchodzimy na górę. – Cześć, Davy. – Jej wzrok prześlizguje się na Zacka i jej policzki stają się różowe. – Cześć, Zac. Spogląda na nią pustym wzrokiem. – Hej. 14

MoreThanBooks Uśmiecham się nieznacznie. – Dlaczego się uśmiechasz? – pyta, gdy docieramy na pierwsze piętro. – Nawet nie znasz jej imienia. Owija rękę wokół mojej talii i przyciąga bliżej do siebie. – Znam twoje imię. Śmieję się. – Czyżby? Tylko moje imię? Jego wzrok prześlizguje się po mnie i podnieca mnie tym gorącym spojrzeniem. – Wiem kilka innych rzeczy o tobie. – Chciałbyś wiedzieć jeszcze kilka – dokuczam mu. – Dowiem się ich. – Uśmiecha się pewny siebie. Pewny nas. Otwiera przede mną drzwi i zostawiamy za sobą budynek szkoły, idąc wzdłuż kamienistej ścieżki w kierunku parkingu. W późno popołudniowym powietrzu unosi się chłód będący ostatnią pamiątką po teksańskiej zimie. Wkrótce stanie się tak gorąco, że koszulki będą przyklejać się do skóry, a powietrze zacznie przypominać parę. Nie mogę doczekać się Nowego Jorku. Widziałam śnieg tylko raz, dziesięć lat temu. Prawie natychmiast stopniał, zostając na dachach jedynie przez dzień. Razem z bratem zebraliśmy z trawnika to, co się dało, i uformowaliśmy kulki, które potem włożyliśmy do zamrażarki, w nadziei, 15

MoreThanBooks że uda się je zatrzymać. Przypominały brudne, brązowe kulki lodu z wystającymi gałązkami i suszonymi liśćmi. Mama wyrzuciła je, zanim kiedykolwiek mieliśmy szansę wyjąć je z zamrażarki. Moje spojrzenie ślizga się po brązowo-zielonych wzgórzach wyrytych na tle tak niebieskiego nieba, że sprawia ból twoim oczom. Biała kolumnowa rezydencja dyrektora patrzy na nas ze szczytu wzgórza, kiedy mijamy refektarz3, gdzie spożywamy posiłki. Doskonale wypielęgnowane połacie zieleni rozciągają się po naszej lewej. W oddali dźwięk flagi powiewającej na wietrze miesza się z miękkim warkotem wózka golfowego kierowanego przez szefa ochrony kampusu, kiedy rzuca spojrzenia w kierunku pól treningowych. Wszyscy nazywają go „Snappy”, ponieważ lubił pstrykać palcami, aby zwrócić twoją uwagę4. Mój brat wymyślił to przezwisko lata temu jako pierwszoklasista. Snappy złapał Mitchella więcej niż raz. Schodzimy ze wzgórza w stronę parkingu. Uczniowie ostatnich klas dostają najlepsze miejsca. To jeden z naszych przywilejów w Everton, jako dodatek do posiadania własnego salonu zapchanego kanapami, telewizorem i maszynami z wodą sodową oraz przekąskami. Małe białe kwiatki zdobią maskę jego samochodu. – Ktoś musi ściąć to coś. – Jest ładne. Ścisnął moją dłoń. – Nie tak piękne jak ty. 3 4

Sala jadalna w klasztorze lub szkole. Snap (ang.) – zatrzaskiwać, warczeć, ale również pstrykać (np. palcami).

16

MoreThanBooks Przewracam oczami, lecz wciąż się uśmiecham. Zac otwiera kluczykiem bmw i przechodzi na stronę pasażera, by otworzyć mi drzwi. Uwielbiam, gdy wciąż to robi. Nawet będąc w związku przez sześć miesięcy wciąż sprawia, że czuję się wyjątkowo. Jakby każdy dzień był pierwszą randką. Zanim mogę wsiąść do samochodu, Zac zatrzymuje mnie. Kładzie swoje dłonie na samochodzie, łapiąc mnie w pułapkę między samochodem a jego ciałem. Moje serce przyspiesza. Uśmiecham się do niego, myśląc, że chce mnie znowu pocałować. Nie robi tego. Jego wyraziste oczy przewiercają mnie z niezwykłą intensywnością. – Davy. Wiesz, co ty mi robisz, jak się czuję przez ciebie… Dotykam jego klatki piersiowej, rozpłaszczając na niej dłonie. – Też mnie uszczęśliwiasz. – Dobrze. To jest wszystko, czego zawsze chciałem, Davy. By cię uszczęśliwić. – Robisz to – zapewniam go. Kiwa głową, ale wciąż się nie rusza. Patrzy na mnie w taki sposób, jakby chciał mnie zapamiętać. Przekrzywiam głowę, zastanawiając się nad jego dziwną powagą. To nie jest tak, że przez cały czas zapewnia o swoich uczuciach. – Zac? – Kocham cię – szepcze, słowa wychodzą powoli.

17

MoreThanBooks Wszystko się we mnie napina. Nigdy nie powiedział tych słów. Moje serce zaciska się i niemal słodko boli. To doskonały rodzaj bólu. Biorę gwałtowny wdech i wypuszczam go w pośpiechu. Słowa są niemożliwe do wypowiedzenia. Siedzą w moim zamkniętym gardle. Jego spojrzenie wędruje wokół i prawie wygląda na zdenerwowanego. – Nie wiedziałem, że powiem to właśnie tu. Właśnie teraz. Na parkingu. Mam na myśli... Wiem od tygodni o tym, że cię kocham. Jesteś wszystkim, o czym myślę... – Uśmiecha się do mnie. – Bełkoczę. – Zauważyłam. Całuje mnie. Mieliśmy przedtem niesamowite pocałunki, lecz nie takie jak ten. Zac mnie kocha. On. Mnie. Kocha. Przerywa, by złapać powietrze i wymruczeć w moje usta: – Boże, zbierałem się, by znaleźć odwagę, aby to powiedzieć. Przepraszam, że nie jest to w jakimś wyjątkowym miejscu. Uderzam go w ramię. – Dlaczego miałbyś się bać, aby mi to powiedzieć? Prawdopodobnie z tego samego powodu, dla którego ja bałam się powiedzieć te słowa. Jego twarz łagodnieje i ramiona zamykają się wokół mnie. – Nie wiem, czy mogę poradzić sobie z tym, że mnie nie kochasz. Dotykam jego twarzy.

18

MoreThanBooks Kładę palce na jego szczęce. Jest trochę kłująca. Moje palce poruszają się po jego skórze, rozkoszując się jej fakturą. – Cóż, to nie jest możliwie. Myślę, że kochałam cię na długo przed tym, zanim się ze mną w ogóle umówiłeś. Ulga rozlewa się na jego twarzy. Całuje mnie ponownie, słodko i z lekkim ociąganiem, zanim w końcu odsuwamy się od siebie i wsiadamy do auta. Jazda do mojego domu jest krótka. Siedzę tam w oszołomieniu, wchłaniając wrażenie jego ręki trzymającej moją między nami, i wszystko, co to oznacza. Ja. Zac. Na zawsze. Tak to jest. Wiem, że mam tylko siedemnaście lat, ale czemu nie? Dlaczego nie na zawsze? Jesteśmy w moim domu w dziesięć minut. W tym przypadku chciałabym nie mieszkać tak blisko kampusu. Szkoda, że nie możemy pobyć w naszym małym świecie kilka godzin więcej. Dwa dodatkowe samochody stoją na okrągłym podjeździe. Nie wiem do kogo należą, ale mój wzrok wędruje do range rovera mojego ojca. W domu w środku tygodnia, w środku dnia. To się nigdy nie zdarza. Zac wychodzi ze mną. Szybko łapie mnie za rękę. Ledwie docieramy do szerokich kamiennych stopni, gdy jedno z podwójnych frontowych drzwi otwiera się. Mama wychodzi, a ja się zatrzymuję. Wygląda blado, jej zwykle gładka skóra jest mocno ściągnięta. Jej kluczem do młodego wyglądu było całkowite unikanie słońca. Całkowite. Pływa w basenie tylko w nocy. Ale teraz, nawet te wysiłki wydają się stracone.

19

MoreThanBooks – Davy – wymawia moje imię na wdechu, patrząc na mnie tak intensywnie, w tak pochłaniający sposób, aż mam ochotę dotknąć swojej twarzy i sprawdzić, czy nic mi na niej nie wyskoczyło. Jej wzrok przeskakuje na Zacka. Kiwa do niego. – Dziękuję za jej przywiezienie. Znaczenie jest jasne: odejdź. Moi rodzice uwielbiają Zacka. Jeśli wcześniej nie wiedziałam, że coś jest nie tak, to teraz już wiem. Zac ściska moją dłoń i zatrzymuje na mnie swoje niemożliwie zielone oczy. Jest w nich troska – miłość. Widziałam to już wcześniej, ale dopiero teraz to ma swoją nazwę. Teraz już wiem. – Zadzwoń do mnie. Kiwam głową. Z ostatnim spojrzeniem, idzie z powrotem do samochodu. Wtedy zostajemy tylko mama i ja. Patrzy przez ramię i słyszę głosy dochodzące z wnętrza domu. Rozpoznaję baryton ojca i nie tylko dlatego, że jest mi znajomy. Jest najgłośniejszy. – Mamo? Co się dzieje? Wskazuje wejście do środka. Zostawiam plecak w foyer. Idziemy przez ciemną, drewnianą podłogę do salonu. Wchodzę tam ostrożnie, dotykając jednym palcem u nogi orientalnego dywanu. Natychmiast widzę ojca, raz stojącego, raz chodzącego. Jego ramiona i dłonie poruszają się, kiedy mówi. Nie ma tu Mitchella. Moje spojrzenie ogarnia przepastny pokój. Rozpoznaję mojego dyrektora – pana 20

MoreThanBooks Graysona. Podnosi się, kiedy wchodzimy. Nigdy wcześniej nie był w naszym domu i to dziwne widzieć go poza kampusem. Jakby tylko jedynym miejscem, gdzie przynależy, jest Everton. Jest tam również inny mężczyzna. Nigdy go nie widziałam. Nosi tani garnitur. Mankiety zatrzymują się przed jego owłosionymi nadgarstkami, rozmiar jest zły, zbyt luźno układający się na ramionach. Byłam nauczona doceniać dobre garnitury. Tata nosił garnitury od Caraceniego i Gucciego. Nieznajomy ciągle siedzi, wyglądając na niemal znudzonego. Pan Grayson wkłada ręce do kieszeni marynarki. Zwraca się do ojca uspokajającym głosem: – Patrick, posłuchaj mnie. Mam związane ręce. Jest protokół. – Nie był on także w przypadku Mitchella? Mitchell skończył szkołę trzy lata temu. Zawsze wpadał w tarapaty. Narkotyki. Słabe stopnie. Niewiele się poprawiło, od kiedy zaczął studiować. Wrócił do domu po pierwszym semestrze i obecnie mieszka w domku gościnnym. Ojciec ciągle popycha go do pracy w banku. Nazywa to „stażem”. Brzmi to lepiej niż mówienie: Jest kasjerem w banku, którego jestem właścicielem. Hamilton Bank jest w mojej rodzinie, od kiedy założył go mój pradziadek. Wygląda na to, że to dziedzictwo umrze razem z ojcem. Mitchell się do tego nie nadaje, a ja mam inne plany. Ojciec gwałtownie porusza ramionami. – W takim razie wypiszę czek. Gruba darowizna i wszystko będzie w porządku. Czemu nie tym razem? To Davy. Jest całkowicie cudowna. 21

MoreThanBooks Śpiewa i gra na wielu instrumentach od przedszkola... Występowała nawet przed gubernatorem, kiedy miała dziewięć lat. Mrugam. Cokolwiek to jest, to o mnie. – To poza moją kontrolą. – Pan Grayson mówi równomiernie, jakby ćwiczył, co powiedzieć. Ojciec wychodzi z salonu, mijając mnie bez słowa. Pan Grayson mnie zauważa. Jego zachowanie się zmienia. – Davy. – Łączy przed sobą dłonie. – Jak się masz? – pyta powoli, jakbym miała kłopoty ze zrozumieniem. – Dobrze, panie Grayson. A pan? – Dobrze. – Kiwa głową z entuzjazmem, co kojarzy mi się z plastikowymi figurkami poruszającymi głową. Dziwne. Jednak jego oczy nie przekazują tej wesołości. Przemykają nerwowo po mnie i reszcie pokoju – jak gdyby szukał możliwych dróg ucieczki. Zauważywszy drzwi tarasowe, przenosi wzrok na mężczyznę na kanapie. Dyrektor wskazuje na niego. – To jest pan Pollock. – Dzień dobry – witam się. – Bardzo miło mi pana poznać. Nawet nie odpowiada. Patrzy na mnie małymi, ciemnymi oczami głęboko ukrytymi pod brwiami. Jego usta się rozluźniają, wilgotna górna warga zawija się w groźny sposób. Ta myśl do mnie dociera: nie lubi mnie. 22

MoreThanBooks To oczywiście śmieszne. Nawet mnie nie zna. Jest nieznajomym. Jak mógł stworzyć sobie w ogóle opinię o mnie? W oddali słyszę kroki wracającego ojca. Wchodzi do pokoju bez tchu, mimo tego, że nie szedł daleko. Nawet grając w badmintona co tydzień i będąc w świetnej formie. Jego twarz jest zaczerwieniona jakby przebywał na słońcu. Wymachuje swoją książeczką czekową, kiedy opada na krzesło. Z gotowym piórem żąda odpowiedzi: – Ile? Grayson wymienia spojrzenia z nieznajomym. Oczyszcza gardło i mówi prawie delikatnie: – Nic nie rozumiesz. Ona nie może jutro wrócić. Wtrącam się: – Wrócić gdzie? Co się dzieje? Wchodzę w głąb pokoju. Grayson zauważalnie cofa się o krok ze wzrokiem wędrującym niemal rozpaczliwie do Pollocka. Wpatruje się w książeczkę czekową ze stałym skupieniem. Ojciec krzyczy: – Ile? Podskakuję, moja klatka piersiowa zaciska się i czuję się niekomfortowo. Ciernie wbijają się w tył mojego karku. Ojciec nigdy nie krzyczy. Jest na to zbyt dostojny. Wszystko w tej sytuacji jest nie tak. 23

MoreThanBooks Mój żołądek jest jak bańka. Spoglądam na matkę. Znajduje się przy krawędzi pokoju, jej twarz blada. Usta rozchylone, jakby chciała coś powiedzieć, ale nic z nich nie wychodzi. Pan Pollock podnosi się z kanapy i widzę, jak bardzo jest niski. Jego nogi i tors mają prawie taką samą długość. Kwadratowe dłonie wygładzają źle skrojony garnitur. Patrzy długo, taksując salon wzrokiem ślizgającym się po powierzchni mebli, regałów od podłogi do sufitu, ciężkich zasłon i wielkiego pianina w rogu, na którym grałam, od kiedy przy nim usiadłam, gdy miałam trzy lata. Ojciec podnosi wzrok, obserwując Pollocka niemal z nienawiścią. I czymś, co przypomina strach. Chociaż oczywiście to nie może być to. Patrick Hamilton niczego i nikogo się nie boi. Na pewno nie tego człowieka z paciorkowatymi oczami i niedopasowanym garniturem. Obserwując ojca, jestem zdumiona ostrym blaskiem w jego spojrzeniu… ciężkim oddechem. Część mnie chce do niego podejść i położyć rękę na jego mocnym ramieniu. Z jakiegokolwiek powodu. Może po prostu poczułabym się lepiej. Ponieważ taki ojciec mnie przeraża. Pan Pollock zatrzymuje się przed ojcem i patrzy na niego z góry. Mój ojciec wstaje, wciąż ściskając książeczkę czekową w dłoni, niemal ją miażdżąc. Pollock wskazuje głową w moim kierunku. – Nie może pan jej kupić wyjścia z tej sytuacji.

24

MoreThanBooks Patrzę, całkowicie bezradna. Co ja zrobiłam? Strach podchodzi mi pod gardło, jakby będąc gorącymi kolcami, muszę walczyć z chęcią przełknięcia. – Tato? – Mój głos brzmi jak suchy skrzek. Odwraca się do mnie, białka jego oczu nagle stają się różowe, spojrzenie wyraża szereg emocji. Pan Grayson przenosi się do wyjścia. Posyła mi mały, sympatyczny uśmiech, kiedy przechodzi, podnosząc rękę, jakby chciał mnie poklepać po ramieniu, ale obniża ją, zmieniając zdanie. Wtedy Pan Pollock znajduje się przede mną, tak, że mogę poczuć jego kwaśny oddech po kawie. Wyciąga wizytówkę. – Będę twoim opiekunem społecznym. Więcej tu nie przyjdę. Od teraz będziemy się spotykać w moim gabinecie. Bądź tam jutro równo o dziesiątej. Niewypowiedziane słowa „bo w przeciwnym wypadku” wiszą w powietrzu. Moje myśli stają się zbieraniną bez składu i ładu. Patrzę na wizytówkę, ale nie mogę skupić się na słowach. Wtedy mężczyzna wychodzi. Zostaję tylko ja i rodzice. Obracam się ku matce. – Dlaczego mam się z nim jutro spotkać? Mam szkołę... – Nie –odpowiada ojciec, powoli tonąc w krześle. – Nie masz. Mama porusza się wewnątrz salonu, jej dłoń szybuje wzdłuż tyłu kanapy, jakby potrzebowała wsparcia lub czegoś stałego pod palcami. Ojciec unosi dłoń do twarzy, tłumiąc słowa, chociaż i tak je słyszę: 25

MoreThanBooks – O, mój Boże. Te ledwie wypowiedziane słowa wywołują we mnie dreszcze. Oblizuję suche usta. – Czy ktoś może mi powiedzieć co się dzieje? Co ten człowiek ma na myśli, mówiąc, że jest moim opiekunem społecznym? Mama na mnie nie patrzy. Skupiam wzrok na ojcu. Opuszcza rękę z twarzy i oddycha głęboko, kręcąc głową. – Nie mogą tego zrobić. – Och, Patrick. – Teraz mama potrząsa głową, jakby powiedział coś absurdalnego. – Robią to na terenie całego kraju. Co możemy zrobić? – Coś – rzuca. – To się nie dzieje. Nie mojej córce! – Uderza pięścią w biurko, a ja się cofam. Moje oczy zaczynają piec, kiedy obawa krąży we mnie jak choroba. Część mnie odczuwa irracjonalną chęć ucieczki. Do ucieczki przed straszną prawdą, która spowodowała takie zachowanie moich rodziców. Znaleźć Zacka i trzymać go, ukryć twarz w jego piersi i słuchać, jak mówi mi znów, że mnie kocha. Mama w końcu na mnie spogląda. Jej usta są ściśnięte i spłaszczone, jakby trudno było jej na mnie patrzeć. – Nie możesz wrócić do szkoły. – Co? Ja nie...

26

MoreThanBooks – Pozwól mi skończyć. – Bierze wdech, jakby przygotowywała się do nurkowania w głębokich wodach. – Nie jesteś tam mile widziana. Jesteś nieproszona. Jej usta drżą przy ostatnich słowach. Akademia Everton nigdy nie wydala studentów. Oni ich „wypraszają”. Jakby ten delikatny eufemizm mógł zamaskować rzeczywistość tego, co oznacza bycie nieproszonym. Przesuwam się krok w tył. Moje biodro wpada na stolik z oprawionymi zdjęciami rodzinnymi. Jedno z nich upada na podłogę z głośnym trzaskiem. Nie ruszam się, by je podnieść. Potrząsając głową, szepczę: – Dlaczego? To ojciec odpowiada, jego głos gryzie się ze słowami, które mają wszystko zmienić na zawsze: – Masz gen zabójcy.

27

MoreThanBooks

Departament sprawiedliwości USA * Federalne Biuro Śledcze * Raport wymiaru sprawiedliwości wykonany przez Wydział Informacji.

* HTS badany jako protokół wdrażany w wielu stanach w obszarze państwa. ** HTS w pełni zrealizowany na wszystkich obszarach państwa.

Tłumaczenie: DziejeSie & darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

28

MoreThanBooks

DWA Ledwie mogę sobie przypomnieć, kiedy robili nam testy na HTS w szkole. To było jakoś na początku roku szkolnego. Zanim liście zaczęły spadać z drzew i rozbolała mnie głowa przez rachunek różniczkowy. Przed powrotem do domu. Przed tym, jak Zac zaprosił mnie na randkę. Rada szkoły w Everton wystosowała rozporządzenie o potrzebie przebadania wszystkich uczniów. Nie było to niespodzianką. Ostatnio wszyscy w kraju są badani. Ojciec zaczął nawet wymagać tego od wszystkich pracowników banku. To troszkę gorzka ironia. Wszystkie roczniki zostały wysłane do pielęgniarek z kliniki. Dla mnie oznaczało to opuszczenie sali muzycznej i próby. Myślę, że to właśnie zapamiętałam najbardziej. Że byłam zła o to. Jeden szybki ruch wacika w ustach i wszystko zrobione. Moje DNA tkwiło w probówce. Myślę, że wtedy ktoś zażartował z Alberta Adolfsona, który miał być oczywistym nosicielem. Szwedzki dzieciak był gwiazdą naszej drużyny zapaśniczej i miał poważne problemy z gniewem. Zawsze podejrzewałam sterydy, ale wtedy żart zmienił je w HTS. Teraz żarty będą o mnie. Kiedy wszyscy się dowiedzą. Ten element zrozumienia sprawił, że trudno jest mi oddychać. Nie zostaję długo w salonie z ojcem i matką. Nie mogę. Ojciec jest zły. Dziwny sposób patrzenia matki na mnie sprawił, że wszystko wydaje się teraz straszne. I pan Pollock z tymi swoimi małymi, wrednymi oczkami... 29

MoreThanBooks On też wyraził się jasno. Jest teraz częścią mojego życia. Obrazy przewijają się w mojej głowie jak buchający ogień. Jeden za drugim.

Niekończące

się

przebłyski

zabójców

w

więziennych

kombinezonach. I ofiary oraz zrozpaczeni ludzie za nimi. Media uwielbiają ich przybliżać. Nigdy więcej nie włączę telewizora. Uciekam do swojego sanktuarium – mojego pokoju, i patrzę na zdjęcia Zacka oraz moich przyjaciół, które są przyczepione do lustra na komodzie, zastanawiając się, jak zareagują. Oczywiście, Zac i Tori będą ze mną, ale co z innymi? Czy nadal będą moimi przyjaciółmi? Chodzę, nucąc bezcelowo melodię, szukając spokoju, pocieszenia. Odkąd byłam dzieckiem, słyszałam w głowie muzykę. Kołysała mnie w nocy do snu i uspokajała, kiedy czułam się niespokojna. Teksty i nuty pojawiały się w mojej głowie, kiedy czekałam, aż minie straszny uścisk w klatce piersiowej. Kiedy przyjdzie spokój. Kiedy zniknie panika. Jednak bez względu na to, ile nucę, bez względu na to, jaka muzyka gra mi w głowie, to się nie dzieje. Otwieram laptopa i szukam czegoś o HTS. Nie mogę tego zignorować. Nie mogę ignorować tego, kim jestem. NIE. Nie ja. To nie ja, niezależnie od tego, co mówią jakieś głupie testy DNA. Mój żołądek się przewraca, buntując na samą myśl. Mogą mówić, kim jestem. To nie jest prawda. Nie jest. Nie może być. Moje poszukiwania trwają tylko kilka minut. Pierwsza rzecz jaka wyskoczyła, to film z 20/20 o HTS. Wywiady z więźniami z celi śmierci z 30

MoreThanBooks doktorem Wainwrightem. Słucham, jak dzielą się przerażającymi relacjami ze swoich zbrodni ze stoickimi twarzami. Część z nich dziwnie się uśmiecha, kiedy opowiadają o swoich występkach. Te zakrzywione usta powodują ciarki na moim ciele. Drżący oddech wydobywa się z moich ust. Nie jestem taka jak oni. Zawzięcie uderzam w klawiaturę i przechodzę na kolejną stronę. Film z jakąś grupą ekstremistów brutalnie atakujących trzech mężczyzn... trzech nosicieli HTS. Z komentarzy podanych poniżej wynikało, iż wszyscy myśleli, że dostali to, na co sobie zasłużyli. To było za dużo. Mój już pulsujący żołądek zapadł się. Laptop spada mi z kolan, kiedy znikam w łazience, wymiotę do momentu, aż mój żołądek jest pusty. Po tym rozkładam się z powrotem w pokoju i podnoszę komputer z ziemi. Wylogowuję się, ustawiam go na swoim biurku i wracam z powrotem do łóżka. Stopniowo słońce znikało za roletami. Mój telefon dzwoni i spoglądam na niego. Zac. Nie mogę teraz z nim rozmawiać. Jeszcze nie. Przekręcam się na bok i zamykam oczy, przyciskając dłoń do ust, tłumiąc krzyk wznoszący się w gardle i szukający ucieczki. Nie ma ucieczki. Nie od czegoś takiego. Po jakimś czasie znów zaczynam normalnie oddychać i czuję, że już mogę zmierzyć się z rodzicami. Muszę. Nie mogę udawać, że nic się nie stało. Potrzebuję usłyszeć od nich, że wszystko będzie dobrze. Muszę znać kolejny krok. Muszę znać plan. Zasysam powietrze i otwieram drzwi. Kiedy schodzę po schodach, zatrzymuję się, słysząc głos taty:

31

MoreThanBooks – Nie jest nosicielką. Wiedzielibyśmy o czymś takim! Widziałaś te wszystkie potwory z telewizji. Bomber z Minneapolis... Strzelec z przedszkola w Atlancie. Wiedzielibyśmy, gdyby nasza córka była taka, jak oni. – Wzdrygam się i schodzę jeszcze jeden stopień. – Gen zabójcy – mówi mama. – Tak go nazywają. Może być w stanie uśpienia, zanim coś go wyzwoli. Nie wszyscy zaczynają jako potwory... Siadam na stopniu i przytulam kolana, po tym wszystkim nie będąc w stanie się z nimi zmierzyć. Brzmi to tak, jakby moja mama wierzyła, że jestem... tym czymś. Potworem czekającym na ciemność, by móc swobodnie wyskoczyć. Kryję twarz w kolanach. Moje ramiona się trzęsą, ale nie płaczę. Nie wydaję żadnego dźwięku. Nie jestem morderczynią. Chociaż mam się jedną stać. To tylko kwestia czasu. To oznacza bycie nosicielem HTS. Przynajmniej tak wszyscy mówią. Najwyraźniej nawet rodzice w to wierzą, lub co najmniej moja mama. – Nie. To musi być jakaś pomyłka. – Tak! Zareagowałam na te słowa. To jest błąd. Jest. Słyszę brzęk szkła i zgaduję, że tata nalewa sobie drinka. – Patrick – mówi gwałtownie moja mama. – Słyszałeś, co mówił dyrektor. Dwa razy sprawdzili DNA. To dlatego tak długo nie było wyników od jesieni. Nie możemy żyć w zaprzeczeniu. Musimy sobie z tym poradzić. Tata nie reaguje. Po kilku chwilach, mama dodaje, z głosem chwytnym i skutecznym: 32

MoreThanBooks – Zabiorę ją na wizytę do jej opiekuna społecznego. – Tak, na pewno to zrobisz. – Nawet z miejsca, w którym siedzę, nie przegapiam tonu jego głosu. Mama także go nie przegapiła. – Obwiniasz mnie? Prawda? – Na pewno nie dostała tego przeklętego genu ze strony mojej rodziny. – Więc to moja wina? – Głos mamy brzmi jak warczenie. – Jest recesywny. Geny obojga z nas do tego doprowadziły! Zawsze musisz obwiniać kogoś w każdej chwili, kiedy coś pójdzie nie tak. Winisz mnie za Mitchella i równie dobrze możesz winić mnie za to, że nasza córka okazuje się być socjopatką. Wciągam powietrze. Rozlega się głośny trzask. Szklanka taty uderza w ścianę lub w podłogę. Moje dłonie chwytają się krawędzi stopnia, szukając czegoś do oparcia, czegoś, co uchroniłoby mnie przed roztrzaskaniem się na kawałki. W oddali słyszę słaby dźwięk telefonu w moim pokoju. Dzwoni Zac, a może Tori. Chrapliwy głos mamy dryfuje do mnie, teraz cichszy, stonowany. – Lepiej się czujesz?

33

MoreThanBooks – Nie. Nigdy nie poczuję się lepiej, Caitlyn. A powinienem? Właśnie straciłem córkę. Przechylam się do przodu, trzymając się w pasie, słowa zadają bolesny cios. Zakrywam usta, by nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Chcę krzyczeć, że nigdzie nie odeszłam. Jestem tą samą dziewczyną co wczoraj. Nie jestem inna. W jakiś sposób jednak jestem. Dla nich. Stracona. Jutro świat także będzie o tym wiedział. Słyszę skrzypienie drzwi tarasowych, a następnie głos mojego brata: – Hej, co jest na obiad? Umieram z głodu. – Nic nie przygotowaliśmy – warczy mama. Nie. Nie obiad. Zapomnieliśmy o jedzeniu. – Są resztki z ostatniego wieczoru. – Słyszę brzęk szkła i domyślam się, że przeszukuje lodówkę. – Lasagna. Trochę pieczywa czosnkowego. Podgrzeję ci. Usiądź. Musimy porozmawiać... Wstaję i lekko na palcach wracam z powrotem do pokoju, nie chcąc słyszeć nieuniknionej rozmowy. Kiedy powiedzą Mitchellowi, że jego siostra nie jest tym, kim myśleli. Tej dziewczyny już nie ma i nigdy nie wróci.

Sen mi się wymyka. Zac przestaje dzwonić koło północy. Leżę w łóżku z piosenką szepczącą w mojej głowie, z palcami splecionymi na brzuchu, kiedy patrzę w sufit. Moje oczy są suche jak kości. O dziwo, nie płakałam, mimo że wydaje mi się, że wszystko stracone. Moja głowa wiruje na tle arii, myśli przemykają przez wszystko, co się stało, przez wszystko, co się dopiero wydarzy. Zac nadal będzie przy mnie. Moi 34

MoreThanBooks prawdziwi przyjaciele. Nie zmienią się w stosunku do mnie, ponieważ zrozumieją, że ja się nie zmieniłam. Lęk atakuje mnie, kiedy myślę o tym, jak wszyscy zareagują. Przypominam sobie, że zostało zaledwie kilka miesięcy do ukończenia szkoły, a wtedy wszystko i tak by się zmieniło. Jednak moje myśli wędrują ku przyszłości, uczelni. Zostałam wydalona. Co teraz? Czy mój nowy status jako nosicielki HTS nie pozwoli mi iść do Juilliard? Jęczę i pocieram dłońmi twarz. Nie wiem. Już nic nie wiem. Poza tym kim jestem i … kim nie jestem. Nie jestem zabójczynią. Pukanie rozbrzmiewa za drzwiami i stają one otworem. Mój brat w nich stoi. – Hej. Wygląda jak mama. Brązowe oczy i ciemne włosy. Mam takie same oczy, ale jaśniejsze włosy. Jak ojciec. Mój tata jest teraz w większości siwy, ale kiedy był młodszy, miał blond włosy. Mama poznała go, kiedy był bramkarzem w prowincjonalnym klubie. Mówiła, że wyglądał jak Brad Pitt. Kimkolwiek to był. Włosy Mitchella są długie i kudłate. Nie z powodu jakiegoś stylu. Jest po prostu zbyt leniwy, by o nie dbać. Patrząc na niego, wiem, że mama mu powiedziała. On wie. Zmuszam się do uśmiechu. – Chyba nie jesteś już sprawcą wszystkich kłopotów w rodzinie. – Zamknij się – mówi bez ciepła w głosie. Wkłada ręce do kieszeni i wchodzi w głąb pokoju. Kładzie smukłe ciało na łóżku obok mnie; dodaje:

35

MoreThanBooks – To bzdura. Wiesz o tym. Nikt nie może przewidzieć przyszłości. Twojej przyszłości. Siedząc, krzyżuje nogi i kładzie poduszkę na moich kolanach. – Coś w tym jest. Dlaczego badają ludzi? Oglądasz wiadomości? Niektóre stany mają nawet specjalne obozy. – Tak. Jak stan dla dziwolągów. Nie tutaj. Kręci głową. – Zobaczysz. W ciągu kilku lat wszyscy powiedzą, że HTS to bujda. Niektórzy lekarze wymyślą coś, by podważyć jego słuszność i to wszystko. – Wymachuje ręką, jakby zabijał packą muchy. Jego wzrok odnajduje i zatrzymuje mój. Chcę w to wierzyć. Naprawdę. W myśl, że w kilka lat – a może nawet wcześniej – to wszystko będzie złym wspomnieniem. Przechyla się na bok. – Tam jest tam wielu złych ludzi, Dav. To niebezpieczne czasy. Ludzie się boją. A kiedy ludzie się boją, muszą czuć, że posiadają kontrolę. HTS pozwala ludziom uważać, że mają kontrolę nad wszystkimi straszydłami. – Ściska moją rękę. – Nie ma mowy, że jesteś jedną z nich. Każdy może na ciebie spojrzeć i to zobaczyć. Przytakuję, jego słowa napełniają mnie nadzieją. – W międzyczasie jestem niemile widziana w Everton. Nieproszona.

36

MoreThanBooks – Everton jest do bani. Próbowałem kilka razy, by mnie wyrzucili z tego miejsca, ale ojciec ciągle sprowadzał mnie z powrotem. Przewracam oczami i śmieję się. Miłe uczucie. Brat delikatnie trąca mnie w ramię. – Hej. Będzie dobrze. Wszyscy cię uwielbiają. Jesteś taka idealna. Wzdycham. – Mitchell. Nie jestem. – Mówię poważnie. – Brązowe oczy usilnie wpatrują się w moje. – To wszystko ucichnie. – Chcę, by moje życie pozostało takie same – bełkoczę w poduszkę – lub przynajmniej, aby szło dalej zgodnie z planem. To był również dobry plan. – Wiem. – Przewraca się na plecy i gapi w sufit. – Ale nigdy nic nie pozostaje takie samo, Davy. Po prostu musisz się dostosować... Pokaż im, że to HTS to wielkie gówno. – Śmieje się łamiąco. – Chodzi mi o to, że jeśli ktoś już miał być nosicielem w tej rodzinie, to powinienem być ja. To ja jestem niedojdą. Nagle mój telefon ponownie dzwoni. Patrzę na niego przez dłuższą chwilę czekając, by przestał. Myślę, że Zac nie jest gotowy tak szybko się poddać. Miejmy nadzieję, że to się nigdy nie zmieni. – Będziesz musiała mu powiedzieć. Lepiej jeśli usłyszy to od ciebie. Zrozumie. 37

MoreThanBooks Kiwam głową i mocniej ściskam poduszkę, jakbym mogła zgnieść w niej wszystkie moje obawy i brzydką rzeczywistość dzisiejszego dnia. – Wiem. Jutro.

38

MoreThanBooks

Tori 18:45 Hej, myslalam ze sie dzis uczymy, przychodzisz?

Tori 20:11 Jestes tam??? Zaczynam się martwic

Tori 22:58 Co sie dzieje??? Jestes na mnie zla???

Tori 23:34 Prosze, odpowiedz

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek 39

MoreThanBooks

TRZY Mama wyrzuca mnie przy frontowych drzwiach, kiedy sama poluje na miejsce na parkingu. Wpada w paranoję odnośnie tego, że mogłabym się spóźnić. Jakby policja miała się pojawić, gdybym spóźniła się o minutę czy coś. To „czy coś”, ten brak wiedzy, powoduje jej zdenerwowanie. Ziemia nie usunęła się nam spod stóp; została w całości rozdarta. Czuję się wycieńczona brakiem snu. Tępy ból pulsuje w moich skroniach. Jeszcze nie rozmawiałam z Zackiem. Wysłałam mu wiadomość, że jestem chora i by nie przyjeżdżał po mnie do szkoły. Pomyślałam, że może to być również jakieś wyjaśnienie dla mojego ignorowania go zeszłej nocy. To ulga. Przynajmniej na razie. Recepcjonistka siedzi przy biurku w holu Agencji Wainwrighta. Bardzo tu praktycznie. Jak w większości budynków rządowych. Za nią, na pierwszym piętrze rozciąga się labirynt boksów. Telefony dzwonią. Głosy szumią niskim warkotem. Podaję jej moje nazwisko, a ona wskazuje mi miejsce do siedzenia w rzędzie krzesełek pod ścianą. Przenoszę się drętwo i opadam na twardy plastik. Chowam dłonie pod udami i patrzę przed siebie suchymi oczami. Nawet jeśli ignorowałam połączenia od Zacka, słuchałam jego wiadomości zostawionych na poczcie głosowej, pozwalając jego głosowi trafiać do mojego serca. Muszę mu dzisiaj powiedzieć i nawet jeśli wiem, że wciąż mnie kocha, nie mogę przestać się martwić, że będzie od teraz patrzył na mnie trochę inaczej. W sposób, w jaki teraz robi to matka.

40

MoreThanBooks Jest tutaj starszy mężczyzna czekający kilka miejsc ode mnie. Rzucam mu ukradkowe spojrzenie, będąc ciekawą, czy także jest nosicielem. Zastanawiając się, czy jest taki, jak ja… zidentyfikowany nosiciel, który z pewnością nie jest niebezpieczny. Uderza mnie jak bardzo wczoraj jeszcze we wszystko wierzyłam. W to, że każdy nosiciel był… jest niebezpieczny. Mężczyzna ma na sobie wyblakłą zieloną wojskową kurtkę, która sprawia, że wygląda trochę jak wojskowy. Przynajmniej jakby kiedyś był na służbie. Wygląda zbyt niechlujnie jak na obecnie powołanego. Łapie mnie na przyglądaniu się, zwracając zimne oczy w moim kierunku i wtedy już wiem, że wcale nie jest taki jak ja. Jest prawdziwym nosicielem. Zaniepokojona faktem wpatrywania się w oczy mordercy, szybko odwracam wzrok. Wtedy moje gardło się zamyka przez myślenie o tym, że dla świata niczym się od niego nie różnię. Jestem kimś, kto musi być monitorowany. Dlatego tu jestem. Matka dołącza do mnie na chwilę przed tym, jak zjawia się pan Pollock i kiwa, byśmy za nim poszły. Wygląda, jakby miał ten garnitur co wczoraj. Tylko z innym krawatem. Idziemy zygzakiem przez ścieżkę utworzoną przez labirynt boksów. Wraz z mamą siadamy na dwóch krzesłach naprzeciwko jego biurka. Słyszę, jak jakaś kobieta rozmawia przez telefon po drugiej stronie przegrody. Jej głos jest monotonny, kiedy ostrzega kogoś, kto nie przyszedł na kolejną wizytę, wydaniem nakazu jego aresztowania.

41

MoreThanBooks – No dobrze. – Pollock otwiera na chwilę szeleszczącą beżową teczkę i czyta ją przez chwilę. Bez żadnego ostrzeżenia, podnosi wąskie czarne urządzenie. Małe niebieskie światło świeci w jego centrum, kiedy pochyla się nad biurkiem i przejeżdża nim przez powietrze przed moją twarzą. – Co to jest? – Skaner twarzy – odpowiada opryskliwie. Spoglądam na mamę. Jej palce bawią się perłami. Mężczyzna wyłącza skaner, stawia znaczek w mojej teczce i zwraca uwagę na swój monitor, klikając kilka razy na klawiaturze. Wreszcie patrzy na nas. – Już poinformowałem twoją lokalną szkołę publiczną. Oczekują cię jutro. – Liceum Keller? – Tylko piętnaście minut od domu, bliżej miasta. Nigdy tam nie byłam. Everton było całym moim światem od przedszkola. Patrzy na mnie tymi swoimi małymi, czarnymi oczami totalnie bez emocji. – Masz siedemnaście lat. Jesteś zobowiązana do uczęszczania do szkoły. Masz szczęście. W niektórych stanach nie pozwalają nosicielom uczęszczać do szkoły. – Sposób, w jaki to mówi, w jaki kiwa głową, daje do zrozumienia swoją zgodność w tej kwestii z policją, że powinno się zacząć to praktykować także tutaj.

42

MoreThanBooks Patrzy na mamę i nie mogę nic z tym zrobić, że dostrzegam jak jego oczy stają się mniej lodowate, kiedy zwraca na nią swoją uwagę. Prawdopodobnie jej współczuje… lituje się nad nią, przez fakt posiadania takiej córki jak ja. – Będzie musiała ją tam pani jutro zabrać, pani Hamilton, aby zakończyć całą niezbędną rejestrację. Keller ma już kilkoro nosicieli HTS, więc mają w tym miejscu wprowadzony protokół. Przesuwam się na krześle. – W międzyczasie… – Podaje mi kartę. – To jest twój identyfikator HTS. Noś go ze sobą przez cały czas. – Wtedy podaje mi ciężką paczkę. – Zapoznaj się z aktualnymi przepisami dotyczącymi HTS. Przyjmuję spięte dokumenty, spoglądam na niego, kiedy ostro mówi: – Nieznajomość zasad nie jest usprawiedliwieniem. Jeśli popełnisz wykroczenie, złamiesz prawo, sprawiedliwość będzie szybka. Te słowa sprawiają, że moja klatka piersiowa wyrywa się jeszcze mocniej. – Zasady? – powtarzam za nim jak echo. Kładzie łokcie na biurku i łączy koniuszki palców. – Zrobię ci przysługę i jedną wyjaśnię już teraz. Może najbardziej istotną, którą możesz wynieść z tego spotkania. – Podnosi jeden palec i trzyma go złowieszczo przed sobą. – Masz tylko jedną szansę. Jeden strzał. Pierwszy raz, kiedy kogoś zranisz, zachowasz się w sposób niosący w sobie zagrożenie lub przemoc, zostajesz naznaczona. – Dotyka się z 43

MoreThanBooks boku szyi. – Jedno wykroczenie zrobione przez ciebie, jedno moje słowo i już nosisz „H”. Jestem pewien, że już go widziałaś. Nie z bliska. Nigdy z bliska. Mieszkaliśmy w dobrej dzielnicy. Chodzę – chodziłam – do dobrej szkoły. Chodziłam tylko w dobre miejsca. Jeśli byli w pobliżu nich nosiciele, nie byli tymi noszącymi znak. Tych drugich widziałam tylko w telewizji. Zazwyczaj skutych i wyprowadzanych z sali sądowej lub chodzących po ścieżkach jakiegoś spacerniaka. Byli tymi, których trzeba się bać. – Oczywiście, jeśli twoje wykroczenie spowoduje aresztowanie, zostaniesz naznaczona i trafisz do więzienia. – Pollock odchyla się na krześle. – Od tego momentu jesteś poza moją władzą. Kiwam głową. – To się nie zdarzy – mówię. Uśmiecha się. – Wszyscy tak mówicie. Moje płuca rozszerzają się w obliczu tej niesprawiedliwości. Nigdy nie wdałam się w żadną walkę. Nawet w szkole podstawowej. To niedorzeczne, by wyobrażać sobie mnie popełniającą jedno z wykroczeń, które opisuje. Chcę krzyczeć: Spójrz na mnie! Nie jestem zła! Nie jestem potworem! Pollock znów zwraca swoją uwagę na monitor i klika kilka razy w klawiaturę.

44

MoreThanBooks Ogniste oburzenie zanika i w to miejsce pojawia się odrętwienie, ogarniając mnie jak koc. Owijam się nim przez rozpadnięciem się na kawałki. On trajkocze dalsze informacje. Protokół. Często pada to słowo. Daje mi więcej papierów. Mama je odbiera. Nie mogę się ruszyć. Nie mogę mówić. Obserwuję ruch ust mężczyzny, ale jego słowa są tylko bezkształtną zbieraniną w moich uszach. Wyłączam jego głos i zapadam się wewnątrz siebie, słuchając muzyki przewijającej się w mojej głowie. Pollock wstaje i zdaję sobie sprawę, że spotkanie się skończyło. Mama także wstaje. Patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami, które po prostu wydają się nie mrugać. Powoli

przenoszę

ciężar

na

swoje

stopy,

z

ramionami

skrzyżowanymi, obejmując siebie. Nagle jest mi zimno. Tak zimno. Wewnątrz i na zewnątrz przemarzłam na kość. – Zobaczymy się w przyszłym miesiącu. Miejmy nadzieję, że nie wcześniej. – Pollock zamyka moją teczkę i przesuwa na bok na biurku. Moje palce chcą ją porwać, bym mogła samodzielnie przeczytać, co napisał. Jestem tą straszną rzeczą, którą trzeba obserwować i monitorować, jak bombę czekającą na wybuch. Jakby tam było coś takiego, co mogłabym wskazać i powiedzieć: Aha! To nie prawda. Mogę to udowodnić. Pokażę ci. Kiwam głową, nie wiedząc, co zrobić, czy co powiedzieć. Odwracam się i wychodzę za mamą z boksu, ale zatrzymuję się, kiedy ktoś wchodzi do małej przestrzeni. W dość swobodny sposób. 45

MoreThanBooks Mój wzrok przesuwa się po nim nierówno, przeskakując po długim ciele. Nogi, pas, pierś. Jest bardziej muskularny niż Zac. I wyższy. Budowa wojownika – przychodzi mi do głowy. Spoglądam w górę na jego twarz, obserwując silne linie jego szczęki. Nawet jeśli jego twarz nie przejawia perfekcji, którą można zobaczyć w filmach lub na okładkach magazynów, nie ma wątpliwości, że jest seksowny. Jego brwi są grube i ukrywają głęboko osadzone oczy. Nos wygląda jakby był złamany. Jego włosy są zbyt długie, sięgają prawie ramion, i podejrzewam, że sam ściął krótsze ciemne blond pasemka otaczające jego twarz. Ma w sobie tę pewność siebie, która przyciąga kobiety. Części wyrzeźbione w kamieniu, ale ciało zrelaksowane i spokojne... Nagle pamiętam cytat z Juliusza Cezara. Kiedy mój wzrok przemyka po nim, słowa wracają: … szczupły z głodnym spojrzeniem… tacy mężczyźni są niebezpieczni. Nikt nie musiał mi tego mówić, wiedziałam, że jest nosicielem. – Panie O’Rourke, miło z pana strony, że się pan pokazał. – Pollock spogląda na zegarek. – Tylko godzina spóźnienia. To jest nie do przyjęcia. Musimy o tym porozmawiać. O’Rourke wzrusza ramionami. Zawiły wzór kreśli jego muskularny biceps i znika pod rękawem szarej koszulki. Mój wzrok podnosi się i zderza z jego. Ma oczy w kolorze przydymionego błękitu, tęczówki otoczone odcieniem tak ciemnym, że niemal czarnym. Patrzy na mnie w górę i w dół z podziwem.

46

MoreThanBooks Gorąco rozlewa się po mojej twarzy przez jego abstrakcyjny wygląd. Ja. Tutaj. Nie potrzeba naukowca, by dowiedzieć się dlaczego. Ja już wywnioskowałam to samo o nim. Poza tym, że on wpisuje się w to swoim wyglądem. Jego twarde rysy przypominają mi o twarzach pojawiających się na ekranie

telewizora

–

kryminalistów

winnych

za

popełnienie

przerażających przestępstw, wszyscy są nosicielami HTS. Niezgłębione oczy tego faceta ukrywają tajemnice ciemności, do których nie dociera światło. On nawet nie zauważa obecności Pollocka. Jego głęboki głos przecina powietrze, sprawiając, że dostaję gęsiej skórki. – Cześć, księżniczko. Drżę. I wtedy to widzę. Dowód. Wcześniej to ominęłam, zbyt zahipnotyzowana jego ciałem, twarzą, oczami. Jego szyja nosi znak. „H” uwięzione w środku okręgu z szerokim pasmem tuszu, otaczającym jego szyję. Może nie spodziewałam się go zobaczyć. Nawet tutaj. Nigdy nie widziałam żadnego z tak bliska. Mama także musi go widzieć – musi być wypełniona takim samym strachem jak ja, tą samą ciekawością tego, co zrobił, że został naznaczony. Chwyta mnie za ramię, jakby zależało od tego jej życie. – Sean. – Pollock ostro wymawia jego imię, wskazując na krzesło. – Siadaj.

47

MoreThanBooks Po dłuższej chwili chłopak patrzy w dal. Opada na fotel, strząsając włosy z twarzy, jeszcze bardziej odsłaniając naznaczenie. Jakby nie obchodziło go, kto je widzi. Ręka mamy zjeżdża z mojego ramienia do dłoni. Łapie mnie za nią w mocnym uścisku. Ledwie słyszę jej szept: – Chodź. Wyprowadza mnie z boksu. Mimo to spoglądam przez ramię na chłopaka siedzącego na krześle. Patrzę na tył jego głowy, na ciemne blond włosy, które moje znajome próbują uzyskać wydając absurdalne pieniądze w salonie fryzjerskim. Wątpię, by robił z nimi cokolwiek poza mycie ich szamponem. Bogaty brąz pod słonecznie-złotymi kosmykami. Może większość czasu pracuje w słońcu przy koszeniu trawy. Nie mogę sobie wyobrazić, by moi rodzice zatrudnili go do koszenia. Siedzi na tym krześle swobodnie. Czy obchodzi go gdzie jest? I dlaczego? Czy nie może zasnąć przez naznaczenie na swojej szyi? Czy przez uszkodzone DNA? Pollock już otworzył jego teczkę i groźnie kiwa palcem na Seana O’Rourke’a, kiedy do niego mówi. Odwracam się i pozwalam matce się odciągnąć. Kiedy opuszczamy budynek, jestem pewna jednej rzeczy. Nigdy nie będę nosić tego znaku.

48

MoreThanBooks

Rozmowa między doktorem Wainwrightem i szefem sztabu Stanów Zjednoczonych:

Switzer: W tym momencie Prezydent nie jest przygotowany do podjęcia takich środków. Wainwright: Och? Zamiast tego chce, by liczba zabójstw rosła? Chce zarządzić kwarantannę w kolejnym mieście? Słyszałem, że prawie straciliście Phoenix. Switzer: Mamy sytuację pod kontrolą... Wainwright: Jak może pan mówić coś takiego z kamienną twarzą? Zdolność badania i identyfikowania nosicieli nie robi nic, prócz powiedzenia nam, kto jest potworem. To ich nie powstrzymuje. Prezydent musi udzielić mi więcej władzy. Switzer: To, co pan sugeruje, jest niemożliwe. Wainwright: To nie sugestia. Oznajmiam. Jeśli chce pan zapobiec pogrążaniu się tego kraju… odda pan nosicieli mnie. Switzer:… Porozmawiam z Prezydentem…

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek 49

MoreThanBooks

CZTERY Zac przychodzi prosto ze szkoły. Musiał ominąć trening rugby. Słyszę znajomy pomruk jego samochodu, gdy podjeżdża, więc podbiegam do okna, aby upewnić się, że to on. Wyglądając, przeklinam się pod nosem i szarpię z powrotem, jakby żaluzje miały odgryźć mi palce. Rozglądam się po pokoju, jakbym mogła się gdzieś schować. Śmieszne, wiem. To moja wina, że się tak długo ociągałam. Potrząsam głową, spoglądam od łóżka do swojego odbicia w lustrze nad komodą i rozpuszczam koński ogon. Szybko przebiegam szczotką przez moje długie włosy, a następnie odwracam głowę w nadziei, że ułożą się w jednolitą ciemnoblond masę. Rzucając szczotkę na komodę, spieszę się na dół, by otworzyć drzwi, zanim zdąży nacisnąć dzwonek. Nie chcę, aby mama otworzyła. Nie chcę, by zobaczył jej twarz i myślał, że ktoś umarł. Wzięła wolne na resztę tygodnia. Chyba myślała, że musi tutaj ze mną być. Co jest dość zabawne, od kiedy jestem w swoim pokoju całe popołudnia, a ona we własnym. Odkąd zobaczyłyśmy tego chłopaka, zrobiła się jeszcze bardziej odległa. Jakby był manifestacją wszystkiego, czego się boi, a kim mam się stać. Ale to nigdy nie nastąpi. Zamykam za sobą drzwi, trzymając gałkę za plecami, jakby była liną ratowniczą. Kroki Zacka zwalniają, kiedy idzie do przodu, a wzrok spoczywa na mnie. Wiatr rozwiewa jego brązowe włosy. Boki są mocno obcięte, ale zawsze miał centymetr czy dwa na górze. Na tyle, bym mogła 50

MoreThanBooks przejeżdżać przez nie palcami. Uśmiecham się, czując rosnącą gulę w gardle. Wchodzi na ganek i zatrzymuje się przede mną, marszcząc brwi; i wiem jak bardzo jest wściekły za ignorowanie go. – Co się dzieje? Wszystko w porządku? Wydycham powietrze, opieram się o niego, przyciskam policzek do jego piersi i owijam wokół niego ramiona. Jego ramiona mnie otaczają, trzymają mnie. Potrzebowałam tego. Tak bardzo. Jego ramion. Jego miłości. Teraz, gdy wszystko się sypie, jest tu przy mnie. Trzymając mnie w całości. – Dlaczego nie odpowiadałaś na moje telefony? Naprawdę byłaś chora? Czucie jego rąk na plecach jest jak narkotyk. Podnosi na duchu… kusi mnie, by zapomnieć. I chcę zapomnieć. Tylko nie mogę. – Davy? Co się dzieje? – naciska, miękkim głosem nucąc mi w ucho. Tysiąc różnych wymówek płonie na moim języku. Skłamać o wszystkim. Ale jaki byłby sens? Musiał się dowiedzieć. Przejdziemy przez to. Kochamy się. Odwracam twarz od jego klatki piersiowej, od przyjemnego dźwięku jego uderzającego serca przy moim uchu. Jasne zielone oczy oślepiają mnie. Zwilżam usta. – Czy pamiętasz, jak badali uczniów na HTS w tym roku?

51

MoreThanBooks Jest zaskoczony. Jakby nie wiedział, co to ma do rzeczy. Ze mną. Jego oczy przesuwają się na prawo, kiedy szuka w pamięci. – Uch. Tak. Tak myślę. Czemu? – Są już wyniki. Mam je. Test wyszedł pozytywnie. – Mówię to szybko, pozwalając słowom się uwolnić, jakby miało to nie brzmieć tak źle, jeśli powiem je szybko. Zac zatrzymuje i śmieje się. – Taa. Jasne. – Zac. – Patrzę mu w twarz, czekając aż zobaczy, że jestem poważna. Wszystko się w nim napina. Z wyjątkiem twarzy. Jego twarz wyraża szok. Jego ramiona rozluźniają się wokół mnie. Mija kilka chwil, a on się nie porusza. Obserwuję go uważnie, rozpaczliwie czekając, aż coś powie, słowa, które musi powiedzieć. Mój drżący głos wyrywa mi się z ust: – Zac? – Gen zabójcy? – szepcze. Krzywię się, nienawidząc tego. HTS brzmi bardziej niejasno… Klinicznie, ale nieszkodliwie. Kiwam głową i jego ramiona opadają po moich bokach. Bierze krok w tył, patrząc na mnie z szeroko otwartymi oczami. Oczami, które nie mrugają – zupełnie jak matka. Idę za nim, wyciągam rękę, próbuję go złapać, dotknąć. Przeciąga dłonią po włosach, z dala od poszukujących go moich palców. Kiwa się, 52

MoreThanBooks szarpie kosmyki włosów, jakby chciał je wyrwać. Jego twarz się wykrzywia i wygląda, jakby odczuwał fizyczny ból. Patrzy w dół na ganek, jakby mógł tam znaleźć coś konkretnego. Prawdę, coś, co wyjaśniłoby, co się wydarzyło. Wymawiam jego imię. Głośniej. Patrzy na mnie, a serce zamiera mi w piersi. Bo to nie on. Nie Zac. Nie taki, jakiego znam; ciepło zniknęło. Pragnienie, potrzeba mnie. Jego oczy są jaśniejsze niż kiedykolwiek, ale pełne zdumienia… horroru. Żalu. Unosi ramię, jakby zamierzał się zamachnąć. Coś trafić. Trzyma je w powietrzu przez dłuższą chwilę. Ryk wybucha z niego, gdy zaciska dłonie w pięści, bezkrwawe pięści. Wzdrygam się. – Wciąż jestem tą samą osobą – mówię rozpaczliwie. – Wciąż jestem tą samą dziewczyną, którą wczoraj kochałeś. To się nie zmieniło. Opuszcza rękę trzymaną na włosach i potrząsa głową. – Ja.. ja wiem. Ja po prostu… Nie było to odrzucenie wprost, ale tak wyglądało. Nagle trudno jest oddychać. Powietrze wydaje się rzadkie, ale kiwam głową, jakbym rozumiała. – Tak. Okej. – Słowa wychodzą niepewnie z moich ust. Odwraca się. Jego pełne wdzięku kroki zniknęły. Prawie biegnie do samochodu. Patrzę na to, drżąc, trzęsąc się tak bardzo, że nie mogę ustać. Przy drzwiach samochodu Zac waha się i spogląda na mnie. Jest rozdarty. Wiem to po mowie jego ciała. Jedna część się pochyla, jakby chciał do 53

MoreThanBooks mnie wrócić. I Boże, chcę tego. Potrzebuję tego od niego. Potrzebuję tego – nas – by wszystko było w porządku. Wtedy znajduje się w samochodzie, zatrzaskując za sobą drzwi. Padam plecami na frontowe drzwi i zjeżdżam na ganek, podczas gdy rusza z piskiem opon z podjazdu. Ściskam się, przytulając kolana do klatki piersiowej tak mocno, że trudno mi oddychać. Gorące łzy płyną po moich policzkach, a usta otwierają się do cichego, zabierającego dech szlochu, nawet jeśli wiem, że jego reakcja jest… normalna. Wręcz spodziewana. Nie wiedział, co powiedzieć, co zrobić… Zrozumiałe. Ja także nie wiem.

54

MoreThanBooks

Zac Mozesz przyjsc?

Tori Jasne. Co sie dzieje?

Zac Wszystko

Tori Davy jest z toba?

Zac Nie Musze z Toba porozmawiac. Nie moge zostac teraz sam

Tori W drodze

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek 55

MoreThanBooks

PIĘĆ Zgłaszam się w liceum Keller równo o ósmej rano. Wśród pakietu informacji od Pollocka pogrubiono instrukcje, by przychodzić na ósmą i wychodzić o trzeciej, aby unikać bratania się z ogółem populacji. Moja pierwsza wskazówka – nawet w Keller będzie jeszcze gorzej. Choć trudno to sobie wyobrazić. Po tym, jak Zac uciekł, wiele czasu zajęło mi podniesienie się i powrót do środka. Nawet dłużej niż powstrzymanie łez. Mocny ból w klatce piersiowej wciąż nie zniknął. Mój telefon leżał na nocnym stoliku całą noc. Miałam nadzieję, że Zac zadzwoni do mnie po tym jak ochłonie, mając trochę czasu na przemyślenia. Żadnego połączenia. Nawet sygnału od Tori. Mogłam się tylko domyślać, że Zac jej powiedział lub powiedział komuś, kto jej powiedział. Wystarczy jedna osoba, by plotka zaczęła krążyć. Davy Hamilton jest zabójczynią. Plotka tego typu była zbyt soczysta, by zniknąć. Wyrzucam z głowy te paraliżujące myśli i skupiłam się na przeżyciu pierwszego dnia. Budynek jest szary – od zewnętrznych cegieł po płaski dywan i odpryskującą farbę w środku. Daremnie zastanawiam się, czy szary jest kolorem

szkoły.

Wątpliwe,

bym

uczestniczyła

w

jakimkolwiek

kibicowaniu, aby się tego dowiedzieć. Wchodzimy do biura i ustawiamy się za uczniem czekającym na otrzymanie zaświadczenia o spóźnieniu. Uśmiech sekretarki znika z jej 56

MoreThanBooks twarzy, kiedy mama mówi, kim jesteśmy. Nucąc lekko pod nosem, rozglądam się po biurze, gdy rozmawiają. Uczennica, która pomaga sekretarce, gapi się na mnie, kiedy zszywa papiery na biurku. Podnoszę brew na nią, a ona szybko odwraca wzrok. Mama podpisuje się na kilku dokumentach, nie zatrzymując się, aby cokolwiek przeczytać. Jakby nie mogła się stąd wystarczająco szybko wydostać. – Oto twój identyfikator. Noś go cały czas. – Recepcjonistka przesuwa rażąco pomarańczowy znaczek przez ladę ze zdjęciem, które Pollock zrobił mi wczoraj. Biorę go i zawieszam na szyi. – Pomarańcz określa twój status nosicielki – oznajmia, na tyle głośno, by wszyscy w biurze słyszeli. Kobieta przy telefonie w rogu przestaje rozmawiać i się gapi. Sekretarka kiwa głową z aprobatą, gdy identyfikator zwisa na mojej piersi, informując mnie, że nie mam szans zostać poza radarem. Patrzę na pomocnicę. Jej znaczek jest biały. Taaa. Nie ma szans. Moje oczy płoną. Mrugam powstrzymując łzę; nie chcąc płakać, odmawiając sobie tej małej rzeczy mogącej mnie złamać. Przeszłam gorsze rzeczy w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Kontynuuje: – Doradca, pan Tucci, zabierze cię do – sekretarka przerywa, łapiąc się i sprostowując to, co chciała powiedzieć – twojej klasy. Mama staje naprzeciwko mnie.

57

MoreThanBooks Patrzę na nią, pusta w środku, bez niczego poza tekstem starej piosenki Beatlesów: Hej, Jude, niech ci nie pójdzie źle, weź smutną piosenkę i niech ci pójdzie lepiej. To wiele nie pomogło, ponieważ chcę ją złapać, przytrzymać i prosić, by nie odchodziła, ale nie zrobiłoby to nic dobrego. Zamknęła się w sobie. Jej oczy są matowe – jakby nic nie czuła. Ściska moje ramię. – Miłego dnia, Davy. Gdyby mogło to być możliwe. Kiwam głową i patrzę, kiedy odchodzi. Zostawiając mnie w tym dziwnym, strasznym miejscu. – Usiądź tam. – Sekretarka kieruje mnie do krzesła pod ścianą. – Pan Tucci wkrótce do ciebie przyjdzie. Przytulając swoją torbę z lunchem, opadam na krzesło, nie troszcząc się o to, by zdjąć plecak. Torba z lunchem to kolejny wymóg. Nosiciele nie mogą jeść niczego w stołówce. Zbyt wielka szansa na mieszanie się z ogółem społeczeństwa. Siedzę na krawędzi krzesła z napiętym ciałem, czekając, obserwując ludzi przychodzących i wychodzących z biura. Jest w pół do dziesiątej, zanim pojawia się pan Tucci. Sekretarka mruczy coś do niego i wskazuje w moim kierunku. Przysuwa się do mnie, oceniając mnie z łagodnym wyrazem twarzy. Odpowiadam spojrzeniem. Jest dobrze ubrany, w sprasowaną koszulkę polo i spodnie. Coś, czego mój ojciec nie nosi do pracy. – Witamy w Keller, panno Hamilton. – Wyciąga dłoń do uścisku. Patrzę na nią przez chwilę, myśląc, że to żart. Nie może chcieć mnie dotknąć. 58

MoreThanBooks Jego wyraz twarzy łagodnieje. – Wiem, że to trudne, ale jeśli będziesz trzymać się z dala od kłopotów, możesz zakończyć ostatni rok bez problemów. – Pochylając się, szepcze mi do ucha: – Udowodnij, że się mylą. Chropawe westchnienie ucieka mi z ust. Jego słowa przypominają mi Mitchella i przez sekundę nie czuję się taka samotna. Udowodnij, że się mylą. Gula tworzy się w moim gardle na tę nieoczekiwaną dobroć tego człowieka. Może wcale nie będzie aż tak strasznie. Chwila mija, zanim przytakuję, walcząc z dziwnym uczuciem w gardle. – Mogę to zrobić. – Doskonale. – Uśmiecha się szeroko. – Chodź za mną. Wyprowadza mnie z biura i schodzimy do opustoszałego holu. Mijamy szafki. Głosy nauczycieli dobiegają z wnętrz klas. Jego buty klekoczą na linoleum. Schodzimy różnymi schodami i idziemy, zanim nie czujemy się niczym w trzewiach szkoły. Jesteśmy bardzo daleko od jakiejkolwiek klasy. Mijamy siłownię. Smród wita mnie porządnie, nim mijamy otwarte drzwi. Szybki rzut oka do środka ujawnia kilku spoconych, ćwiczących facetów. Nie ma okien. Nie ma światła słonecznego. Tylko fluorescencyjna żarówka brzęczy kilka metrów dalej. Widzę, że szeroki korytarz kończy się przed nami. Mój puls nerwowo przyspiesza. – Dokąd idziemy? 59

MoreThanBooks Obdarowuje mnie rozbrajającym uśmiechem. Zamiast odpowiedzieć, mówi: – Jest pięcioro innych. Takich, jak ty. Nie będziesz sama. Przełykam. Ma na myśli pięciu innych nosicieli. I mnie. Do czasu ukończenia szkoły. Nie jestem pewna, czy jednak nie wolałabym być sama. – Jestem pewien, że się z nimi dogadasz. Przed końcem korytarza skręca w lewo i zatrzymuje się przed podwójnymi, stalowych drzwi i wyciąga klucze. Odblokowuje prawe i wchodzi do środka.

Idę za nim, ale nieznacznie dalej. Przestrzeń jest

zbyt mała, zajmowana przez pojedyncze biurko. Nauczyciel siedzi przy nim, czytając gazetę. Jest młody, wyglądający na świeżego po studiach. Szybko wstaje, gdy nas widzi, rzucając czytaną gazetę. – Ach, panie Tucci. Dzień dobry. Czy to jest ta nowa? – Patrzy w moim kierunku, trzymając się za pasek, jakby jego spodnie wymagały poprawienia. – Tak, panie Brockman, to panna Hamilton. Jestem pewien, że pokażesz jej liny. Pan Brockman patrzy na mnie, z pełzającym po mnie wzrokiem, i nagle czuję się przed nim całkowicie naga. – Nie ma problemu, żadnego problemu – mówi. Krzyżuję ręce, jakby to mogło uchronić mnie przed oceniającym spojrzeniem. 60

MoreThanBooks – Bardzo dobrze. – Pan Tucci odchodzi z kolejnym uśmiechem dla mnie. Krzywię się, kiedy ciężkie drzwi zatrzaskują się za nim. A ja zostaję z panem Brockmanem i innymi nosicielami HTS, których spojrzenia wyrażają znudzenie. Pan Brockman wskazuje za sobą. – Witamy w Klatce. – Klatce? – powtarzam za nim. Chichocze. – Tak. Tak nazywają go dzieciaki. Nazwa, która się przyjmuje. Nawet personel tak to nazywa. – Kiwa głową w kierunku ściany z łańcuchami za biurkiem. To sprawia przerażające wrażenie. Czy jest lepszy sposób, aby usunąć nas od ogółu populacji, niż trzymać nas razem dla towarzystwa? Poza izolacją… jesteśmy ograniczeni. „Klatka” składa się z ogniw łańcucha rozciągających się od podłogi do sufitu. Po drugiej stronie łańcucha jest około dziesięciu stolików. Tylko czterech uczniów zajmuje ławki, wszyscy patrzą na mnie z różnymi wyrazami twarzy. Może pan Tucci był w błędzie, jeśli chodzi o liczbę, albo może numer pięć zrobił coś złego i trafił do więzienia. Natychmiast widzę drzwi niczym bramę, które są jedyną drogą do i ze środka. Pan Brockman rusza, aby je otworzyć. – To zajmie trochę czasu zanim wyznaczą ci zadania. Musisz się dzisiaj po prostu dobrze bawić. Drzwi piszczą, kiedy je otwiera. 61

MoreThanBooks Zatrzymuję się przy wejściu, niechętnie wchodząc do środka, aby zrobić pierwszy krok, który oficjalnie uczyni mnie jedną z nich. Patrzę na niego wytrącona z równowagi; tym, jak blisko obok mnie stał, wciąż patrząc na mnie w taki sposób, że czuję się jak kawałek mięsa. – Tak naprawdę nas pan nie uczy? Proszę o wyjaśnienie, skanując jego wygląd. Wygląda bardziej jak ktoś w drodze na siłownię niż na prawdziwego nauczyciela. Śmieje się. – Nie. Nazywaj mnie godnym podziwu opiekunem dla dzieci. Zaczynałem na pół etatu, ale zatrudnili mnie w pełnym wymiarze czasu w zeszłym roku. Ja tylko kieruję twoje wypracowania do nauczycieli na zewnątrz. Na zewnątrz. Nauczycieli, których nigdy nie poznam. Zdaję sobie z tego sprawę. Zaglądam do wnętrza Klatki, patrząc na innych. Trzech chłopaków i jedna dziewczyna. Ona już na mnie nie patrzy, koncentrując się za to na czymś wyrzeźbionym piórem na jej biurku. – To Coco. – Bierze jeden krok, przybliżając ciało bliżej. Miękkie wybrzuszenie jego brzucha napiera na moje ramię. – Mogę założyć się, że będzie zadowolona z kobiecego towarzystwa. Jest tutaj z chłopakami od ubiegłego roku. Jest coś takiego w jego głosie, co sprawia, że malutkie włosy na moim karku jeżą się i nagle nie jestem pewna, czego się bardziej boję: 62

MoreThanBooks Klatki i rzekomych morderców wewnątrz – czy pana Brockmana na zewnątrz. – Oczywiście nie musisz jeszcze tam wchodzić. – Jego głos brzmi blisko mojego ucha. – Jeśli chcesz możesz zostać trochę tutaj ze mną. Wtedy wiem, co przeraża mnie bardziej. Przynajmniej teraz – w tym momencie – odpowiedź jest oczywista. W Klatce zauważam, że Coco dalej trzyma pióro. Jej uwaga pozostaje na stoliku, ale wiem, iż jest świadoma mojej obecności. I Brockmana. Jej czujność dociera do mnie, pasując do mojej własnej świadomości. Wyrównuję ramiona i wchodzę do Klatki.

63

MoreThanBooks

Biuro Prokuratora Generalnego Departament Sprawiedliwości, Zarządzenie nr: 3109-09 _______________________________________________________ ____________________

Na mocy nadanej mi władzy jako Prokurator Generalny, ja, Samantha Jinks, kieruję wszystkich obywateli Stanów Zjednoczonych na badanie Tendencyjnego Zespołu Morderczego, znanego również jako HTS, w terminie trzydziestu dni od wydania tego polecenia. Osoby, które się nie dostosują, zostaną zabrane do więzienia, gdzie przejdą badania na HTS zgodnie ze standardami przyjętymi przez dany region.

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

64

MoreThanBooks

SZEŚĆ Siedzę blisko przodu klasy obok Coco. Jest to oczywisty wybór. Nie wstydzę się mojej przewidywalności. Dwóch chłopaków tłoczy się razem, z ławkami blisko siebie. Wygląda na to, że grają w jakąś grę karcianą. Inny chłopak siedzi sam, zgarbionymi niewielkimi ramionami nad ławką. Jest mały, ledwie wystarczająco duży, aby być uczniem pierwszego roku. Twarz schował w książce; cienkie, długie nogi wyciągnął daleko pod ławką. Przypomina mi szczeniaka, który nie całkiem dorósł do swoich kończyn i łap. Ciężko wyobrazić go sobie jako nosiciela. Może jest taki, jak ja. Może popełnili błąd. Coco nie podnosi wzroku ze swojej ławki, kiedy opadam na ławkę obok niej. Rzeźbi uważnie, z wyrazem skupienia na twarzy. Szybkie zerknięcie na jej pracę odsłania skomplikowaną konstrukcję geometryczną. Nikt nie poświęcił mojemu pojawieniu wiele uwagi. Upływa kilka minut i zaczynam myśleć, że może wcale nie będzie tak źle. Nudno, owszem, ale nie źle. Na pewno nie niebezpiecznie. A potem słyszę krzesło szurające po linoleum. Moja skóra się napina, tył karku szczypie, ale nie odwracam się, by spojrzeć. Patrzę przed siebie, udając, że nie wyczuwam zbliżania się kogoś. Udawanie, że nie istnieje i nie idzie w moją stronę, nie sprawia, że nie jest prawdziwy.

65

MoreThanBooks Coco zmienia teraz geometryczne kąty na spirale. Jej pióro pracuje szybciej na ławce, szumiąc w powietrzu, dźwięki przypominają mi arię, którą śpiewałam w banku w ostatnią wigilię Bożego Narodzenia. – Hej. – Słowo uderza mnie w kark w gorącym podmuchu oddechu. Nieznacznie podskakuję. Ukrywając strach, patrzę przez ramię, To tylko jeden chłopak. Zajmuje siedzenie za mną, jego ciało przyćmiewa rozmiar ławki. Ma na sobie szarą koszulę z zielonymi rękawami w stylu vintage5, która ściśle do niego przylega. Uśmiecha się. Jest to jednak całkowicie nieszczere. Jego towarzysz zerka z zainteresowaniem ze swojej ławki. Nagle czuję się w tym momencie jak przytłoczona znacznym ciężarem. Wycieram spocone dłonie w dżinsy. Jakby nowy więzień przybył do więzienia, jestem oceniana ze wszystkich stron. – Hej – odpowiadam. – Skąd jesteś? – Czy to ma znaczenie? – Z jakiegoś powodu waham się powiedzieć mu, gdzie mieszkam. Nie chcę być postrzegana jako zepsuta mała dziewczynka, która nisko upadła. Nawet jeśli nią jestem. – Nie sądzę. – Uśmiecha się szeroko. – Nic już się nie liczy. Nasze życie to ta Klatka. – Może twoje – odpowiadam. 5

W modzie, w której zaistniał w XIX wieku, polega na noszeniu rzeczy z innej epoki albo stylizowanych na takie, oraz łączeniu stylów pochodzących z różnych epok. Obecnie słowem tym określa się produkty, które jedynie nawiązują do poprzednich epok.

66

MoreThanBooks Jego uśmiech znika. – Och. Tak myślisz? Myślisz, że jesteś wyjątkowa? – To tylko tymczasowe. Jeszcze kilka tygodni i skończę szkołę... On się śmieje, a ja przestaję mówić. – Głupia suko. Myślisz, że mówiłem tylko o tym pokoju? Będziemy w klatce przez resztę naszego życia. Obojętnie czy jest to ta, czy jakaś inna. Zakończenie szkoły? – Kręci głową. – Myślisz, że to cię uratuje? Myślisz, że dostaniesz dobrą pracę, czy coś? Pójdziesz na uniwersytet? Jedyną rzeczą, która teraz może ci pomóc, to zdobycie tutaj tak wielu znajomych, ilu zdołasz. – Przygląda mi się, zimne oczy mnie oceniają. – Jesteś dobra w zdobywaniu przyjaciół? Przyjaciół? Starać się zostać jego przyjaciółką? Coś się we mnie niezdrowo przekręca. Nie odpowiadam, ale on wciąż mówi: – Jesteś martwa dla swoich starych przyjaciół. Pływasz teraz w innym stawie. Potrzebujesz nowych znajomych. Nosicieli. Jak ty. – Odchyla się do tyłu na krześle i zakłada grube ramiona na piersi. Nie mówi tego głośno, ale jego słowa wciąż wiszą w powietrzu. Jak ja. Otwieram usta, ale nie mogę wymyślić prawidłowej odpowiedzi, bo jestem zbyt oburzona myślą, że w jakiś sposób jestem taka sama jak on. Nosiciele wszędzie są tacy sami. Nawet jeśli tak nas traktują. Nawet jeśli ludzie tak nas postrzegają. Jestem inna. Wyjątkiem. To aroganckie myślenie, ale jest wszystkim, czego mogę się trzymać.

67

MoreThanBooks Uśmiecha się, wyraźnie zadowolony, że zabrakło mi słów. Pochyla się do przodu, przesuwa rękę wzdłuż mojego ramienia, jego palce są miękkie jak skrzydła ćmy. Odtrącam ją. Błąd. Jego uśmiech znika i łapie mnie za dłoń, dając moim palcom twardy, okrutny uścisk. Serce galopuje w mojej klatce piersiowej, oszołomione, że dotyka mnie w taki sposób… że mnie rani. Spoglądam szybko na Brockmana. Czyta swój magazyn. Próbuję uwolnić swoje palce, ale chłopak je trzyma, mocno wykręcając, dopóki nie uchodzi z nich cała krew. Dopóki nie zaciskam zębów, by krzyknąć. Zastanawiam się, czy wzywać pomoc, ale chłopak mlaska na mnie językiem, przyciągając moją uwagę. – Hej, nie patrz na niego. Mówię do ciebie. Będziemy spędzali wiele czasu razem. Jest wiele rzeczy, które mogą się ci przydarzyć. Kiedy Brockman wyjdzie skorzystać z toalety. Kiedy zaśnie za swoim biurkiem. Do diabła, nawet teraz. Więc zacznij zachowywać się odpowiednio, byś mogła tylko na tym zyskać. Przełykam z powrotem skomlenie i wytrzymuję jego wzrok, szukając jakiegoś cienia emocji w jego oczach, tak szklistych i martwych jak u manekina. – Zostaw ją w spokoju, Nathan – wtrąca się mały chłopak. – Ona nie potrzebuje żadnych wskazówek od ciebie. Zapomniałam o nim.

68

MoreThanBooks – Zamknij się, Gil. – Nathan warczy na niego, jego twarz natychmiast wykrzywia się w coś wrednego i ohydnego. – Trzymaj nos w książce, to może zapomnę o twoim istnieniu na resztę dnia. Gil nie odwraca wzroku. Patrzy na większego chłopaka. – To znaczy, dopóki on się nie zjawi. Nathan uwalnia mnie i niemal wyskakuje zza ławki. W dwóch krokach jest przy Gilu, ciągnąc go za kołnierz. Policzkuje go, a dźwięk rozbrzmiewa w powietrzu. Kręcę się na krześle na tę jawną przemoc. Brockman podnosi głowę znad

magazynu,

patrząc do

Klatki, jego

twarz wyraża lekkie

zaniepokojenie, ale przede wszystkim – po prostu – zirytowanie. W Everton nauczyciele interweniowali przy najmniejszej zapowiedzi walki. Z wyraźnym pociągnięciem i machnięciem nosem, wraca do magazynu. Gapię się. On nie zamierza nic zrobić. – Nie ma go tutaj, mięczaku. – Nathan szarpie go. – Lub raczej każdego ranka, uściślając. Jeśli byłbym tobą, uważałbym na słowa. Masz wiele szans, by zostać uderzonym. Nie może cię chronić przez cały czas każdego dnia. Z tymi słowami Nathan rzuca Gila na ławkę. Biodro chłopaka uderza w blat. Krzywi się, kiedy niezręcznie opada na siedzenie. Zamyka się w sobie, przyciągając bliżej swoje chude ciało. Następnie Nathan patrzy na mnie, oczywiście pamiętając o moim istnieniu. – Lepiej naucz się szybko, jak sprawy tutaj wyglądają. – Te martwe oczy ześlizgują się ze mnie, kiedy wraca do ławki. 69

MoreThanBooks Patrzę na Gila. Jego oddech jest nieco chrapliwy, kiedy łapie się za biodro. – Wszystko w porządku? – szepczę, przekonana jeszcze bardziej niż kiedykolwiek, że jest podobny do mnie; i trafił tutaj przez pomyłkę. – Tak. Głupia małpa. – Jego oczy się rozszerzają. – Och, nie ty... Uśmiecham się. – Wiem. – Rzucam kolejne spojrzenie na Nathana, zaangażowanego ponownie w grę w karty. – On ma rację, wiesz? Powinnaś spróbować i zaprzyjaźnić się z jak największą liczbą osób. Sojusznicy są ważni. Rozglądam się po Klatce. Moje wybory nie są precyzyjnie uformowane. Dotychczas Gil wyglądał na jedynego kandydata. Musiał wyczytać ten wniosek z mojej twarzy, ponieważ zaczyna kręcić głową. – Nie będę mógł znacznie poprawić twojej reputacji. Mogę sprawić tylko, że cię pobiją lub … – Jego wzrok się obniża, lustrując moje ciało, zanim szybko odwraca wzrok. Nawet nie musi dokańczać zdania. Nagły rumieniec pojawiający się na jego policzkach mówi wszystko, a ja rozumiem. Przeszedł mnie dreszcz. Jak na ironię, zaklasyfikowanie jako niebezpieczną jednostkę wystawiło mnie jako cel przemocy. Jak bardzo to wszystko jest pomieszane? – Naprawdę. Dla twojego dobra. Nie powinniśmy rozmawiać. Znajdź przyjaciela, który rzeczywiście może zastraszyć takich kolesi jak Nathan i 70

MoreThanBooks Brian. – Lekko kiwa głową w kierunku chłopaków grających w karty za nami. Wraca do swojej ławki, pozostawiając mnie wpatrującą się w jego profil, gdy podnosi książkę. – Posłuchaj go. Przenoszę wzrok na Coco. To pierwsze słowa z jej ust, ale prawie tak, jakby się nie odezwała. Nie patrzy na mnie. Wciąż ciężko pracuje, rzeźbiąc swoją ławkę. Wróciła do wzorów geometrycznych. Już nie złe, szybko wirujące spirale. Żadnego spojrzenia. Żadnego innego dźwięku. Posłuchaj go. To jej rada? To wszystko? Frustracja rośnie we mnie, kiedy siedzę. Sama. Zignorowana. I uświadamiam sobie, że nie może być nic lepszego niż to.

Musiałam się zdrzemnąć. Podnoszę głowę z ramion na dźwięk otwieranych drzwi Klatki. Moje serce podskakuje. Przez moment myślę, że ten straszny dzień w końcu się kończy i mogę wrócić do domu. Szybki rzut oka na zegar i wiem, że mam jeszcze godziny do przeżycia. Moje serce opada. Patrzę, jak inny uczeń wchodzi do Klatki. Chłopak. Pan Tucci się najwyraźniej nie pomylił. Jest nas sześcioro.

71

MoreThanBooks Nie mam czasu, by zastanawiać się nad jego opieszałością, ponieważ po pierwszym spojrzeniu na jego twarz wszystko we mnie się ściska, jak samochód na blokujących się hamulcach. Mój wzrok trafia na tatuaż na jego szyi. Widok wpisanej w okrąg litery H mnie paraliżuje. Jest znajomy. I nie dlatego, że widziałam go w niektórych specjalnych wiadomościach wzywających do większego zaangażowania się Agencji Wainwrighta. Widziałam ten konkretny w boksie pana Pollocka. Te same słoneczne pasemka włosów niemal dotykające jego ramion. Przydymione niebieskie oczy osadzone pod grubymi brwiami, o kilka odcieni ciemniejszymi niż włosy. Sean O’Rourke. Zakłada kosmyk włosów za ucho, kiedy wkracza do Klatki luźnym i pewnym krokiem. Tak, jakby go nie obchodziło, że niemal sam się piętnuje jako nosiciel w oczach ludzi dookoła. Nie zobaczył mnie jeszcze. Nie oddycham, patrząc na wprost, chcąc zobaczyć, gdzie usiądzie, oczekując, że wybierze miejsce obok Nathana i jego kumpla. Nie robi tego. Zamiast tego zajmuje pierwszą ławkę, do której dochodzi; blisko drzwi, blisko mnie. Opada na krzesło, jego ciało jest niemal zbyt duże dla tej ławki. I wtedy patrzy na mnie. Ciepło rozlewa się po mojej twarzy, ale nie mogę oderwać wzroku od rozpoznających mnie błyszczących oczu. Jego wyraz twarzy się nie zmienia. Pozostaje stoicki i nienaruszony. Po chwili podnosi brew – a ja zdaję sobie sprawę, że gapię się jak dziewczyna z gimnazjum śliniąca się na widok swojej pierwszej miłości. 72

MoreThanBooks Z małym westchnieniem przesuwam wzrok wprost przed siebie. Szybki rzut oka na Coco wskazuje, że dalej robi to, co robiła, jakby nic się nie zmieniło. Jakby naznaczony nosiciel właśnie nie wszedł do nas. Gil spogląda na mnie. Wystarczy mi krótkie spojrzenie na jego twarz, ale to wystarcza. Daje mi niewielkie, zachęcające skinienie i wiem, że mówi mi nim, że to właśnie nowoprzybyły jest typem „przyjaciela”, którego myśli, że powinnam mieć. Nagle dociera do mnie, iż to właśnie Sean O’Rourke musi być „tym”, o którym mówił Nathan, a który nie może wiecznie ochraniać Gila. On musi żartować. Sean O’Rourke… dobrym człowiekiem? Dowód był tutaj. Na jego karku. Nie może być. Wnętrzności ciążą mi i wywracają się na myśl o zbliżeniu się do niego. Jak ktoś może się zaprzyjaźnić z nosicielem? Naznaczonym nosicielem? I być bezpiecznym? Wydaje się to trochę sprzeczne. A ja nie zamierzam wystawiać tego na próbę.

Dzwonek rozbrzmiewa o w pół do trzeciej popołudniu i ja niecierpliwie zbieram swoje rzeczy, zatrzymując się, kiedy słyszę głos Brockmana. – Jeszcze nie, Davy. To dla zwykłych dzieciaków. – Moja twarz płonie będąc tak wyróżnioną – i przypomina mi, że nie jestem „zwykłym” dzieciakiem. – Wyjdziecie trzydzieści minut później, po tym jak korytarze opustoszeją. Siadam na krześle i patrzę na wprost, mrugając oczami, które niewyobrażalnie pieką. Po tym wszystkim nie powinnam się tym 73

MoreThanBooks przejmować. Nie powinno to przyczyniać się do płaczu. Ale przyczynia się. Zwykłe dzieciaki. Nie należę do nich. Nikt z nas tutaj taki nie jest. Kieruję moje spojrzenie wokół mnie. On patrzy mi prosto w oczy, jego twarz wciąż wyraża pustą nicość. Popełniam błąd, zastanawiając się, co sobie o mnie myśli, patrząc na mnie tymi swoimi głęboko osadzonymi oczami. Ponieważ mój umysł od razu zastanawia się, czy ma to coś do czynienia z kneblem i piłą do metalu. Obracam się wokół. Tylko kilka kolejnych miesięcy. Siadam na moim krześle, umacniając się tym przypomnieniem. W większym planie kilka miesięcy to niewiele. Minuty się przeciągają. Wreszcie Brockman ogłasza: – Dobra, możecie stąd wyjść. Do zobaczenia jutro. Jestem pierwszą, która rusza się z ławki. Przechodzę obok wstającego Seana, niedbale wkładającego notatnik do plecaka. Jakby ktoś ogłosił pożar w budynku, ruszam się, zarzucając plecak na ramię i wychodząc z Klatki. Nawet po trzydziestu minutach po dzwonku, kilkoro uczniów szwenda się po korytarzach, ale na szczęście nikt nie wskazuje na mnie jak na jakiegoś dziwoląga. Najnowszy dodatek do morderców na kampusie. Krzyżuję ramiona, chowając kolorowych identyfikator uderzający w moją pierś. Tylko na wypadek. Nie ma potrzeby zwracać na siebie nadmiernej uwagi. Jestem już prawie na parkingu – mama i ja wzięłyśmy osobne pojazdy, bym mogła wrócić do domu sama – kiedy zdaję sobie sprawę, że 74

MoreThanBooks zostawiłam torebkę w Klatce. Ze wszystkim w środku. Moim portfelem i telefonem. Kluczami. Głupia. Jęcząc, obracam się na pięcie i wracam do budynku. Mijam Gila. Jego oczy spotykają moje, rozszerzając się na chwilę; i wtedy szybko się oddala, jakby uciekał przed przeszłością. Nie widzę nikogo z innych, pędząc na dół, i zliczam swoje błogosławieństwa. Kiedy docieram do Klatki, jest pusta. Brockman nie jest już za biurkiem. Domyślam się, że był tak samo chętny, by opuścić to miejsce, jak my. Brama jest odblokowana, na szczęście. Moja torba leży pod ławką, gdzie ją zostawiłam. Na wszelki wypadek szybko przeglądam zawartość, by być pewną, że wszystko w niej jest. I wtedy słyszę dźwięk. Jakby ktoś… płakał. Rozglądam się wokół, potwierdzając, że jestem sama w Klatce. Myśląc, że ktoś może być ranny, przesuwam się o cal do przodu, skanując pomieszczenie. Drzwi do schowka są zamknięte, ale kiedy się zbliżam, znów słyszę hałas. Stłumiony jęk. Tym razem głośniejszy. Zamykam dłoń wokół gałki, z sercem uderzającym o moje żebra. Przekręcam gałkę i otwieram drzwi. Drzwi uchylają się bezgłośnie. Jasne fluorescencyjne światło rozlewa się w mrocznym schowku bezpośrednio na dwie osoby. Mojemu umysłowi zajmuje chwilę zarejestrowanie tego, co widzą moje oczy. Coco ściśnięta między Brockmanem a stojakiem na piłki koszykowe. Całujący się. Jego plecy są odwrócone do mnie, ale jedna jego 75

MoreThanBooks dłoń przytrzymuje ją za ramię, a druga jej tyłek. Widok tej ręki przyciąga moją uwagę. Jego paznokcie są postrzępione i strzyżone na szybko, jakby spędzał dużą część każdego dnia na ich obgryzaniu. Brockman mnie nie widzi, ale oczy Coco się otwierają. Mocno podkreślone oczy trafiają na mnie. Błyszczą poprzez jej postrzępioną grzywkę, zatrzymując się na mnie. Gniew budzi się w jej głębi. Jad wbija się we mnie. Uwalnia twarz. – Wynoś się! Wynoś się stąd! Brockman się odwraca. Łapię z trudem powietrze i zatrzaskuję za sobą drzwi, nie chcąc tego oglądać przez kolejną chwilę. Nienawidzę tego, co zobaczyłam i co właśnie zrobiłam. Tak bardzo jak nienawidziłam tego, że złapali mnie na przyglądaniu się. Gdybym mogła wypalić ten obraz z moich rogówek, to chciałabym tego. Tym razem biegnę.

76

MoreThanBooks

Transkrypcja rozmowy z nr 911

Dyspozytorka 3026: Dyspozytor 3026, w czym mogę pomóc? Marie Doyle: Tutaj Marie Doyle, mieszkająca przy Elmwood 1919 w Boerne. Nosicielka mieszka ulicę ode mnie. Dyspozytorka 3026: (pisanie na maszynie) D-O-Y-L-E. Elmwood 1919 Marie Doyle: Tak. Dyspozytorka 3026: Dobrze, ach, tak, czy ta nosicielka zrobiła coś specjalnego? Marie Doyle: Jest nosicielką! To oznacza, że jest zabójczynią. Dyspozytorka 3026: Nie zaatakowała pani w żaden sposób.... Marie Doyle: Żartuje pani? (głośny trzask) Jest pani matką? Mam dwoje małych dzieci. Jak mam pozwolić im bawić się na zewnątrz? Przenieśliśmy się tutaj, bo miało to być bezpieczne miejsce… Dyspozytorka 3026: Rozumiem pani zmartwienie, proszę pani, naprawdę, ale dopóki nie zagrozi pani lub pani rodzinie, nie mogę pani pomóc. Marie Doyle: Świetnie! Przyjedziecie, kiedy będę już martwa? Fantastycznie! Dobrzy ludzie jak ja nie powinni żyć w strachu. To jest złe.

77

MoreThanBooks Nosiciele powinni być za kratami. Oglądam wiadomości. Tam właśnie trafiają. Dyspozytorka 3026: Rozumiem, proszę pani, ale teraz musi pani nie ruszać się z miejsca. Pozostać czujna. Jeśli stworzy najmniejsze zagrożenie, proszę… zadzwonić ponownie…

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

78

MoreThanBooks

SIEDEM Mitchell znajduje mnie w moim pokoju. Wciąż jestem w szlafroku, a mokre włosy są nierozczesaną plątaniną. Wzięłam prysznic jak tylko wróciłam do domu. Jakbym mogła zmyć z siebie dzisiejszy dzień. Klatka. Widok Brockmana i Coco w składziku. Myślę, że już rozumiem, dlaczego Nathan zostawił ją w spokoju… i dlaczego Gil uważa, że potrzebuję sojusznika. Mój brat łapie mnie na strojeniu gitary, gdy śpiewam cicho do siebie, kiedy ustawiam klucze i sprawdzam struny. – Hej. – Opada na moje łóżko, układając poduszkę pod głową. – Jak było? Odstawiam gitarę i obracam się na krześle, by zmierzyć się z nim, chowając dłonie pod udami. Nadal się trzęsą. Nie mogłam przestać się trząść, dopóki nie dobiegłam do samochodu. – Nie mogę tam wrócić. – Daj spokój. To tylko do maja. Matka powiedziała, że będzie dobrze wyglądało w Agencji, jeśli skończysz ten rok w szkole… Pokaż im, że możesz funkcjonować w prawdziwym świecie... Spoglądam na niego. Wiem, że mój wyraz twarzy jest gorzki, ponieważ w zeszłym tygodniu funkcjonowałam w prawdziwym świecie. Nawet lepiej niż funkcjonowałam. Ale teraz mam to udowodnić?

79

MoreThanBooks – Wiesz, czego się dzisiaj dowiedziałam? Że nie chcą, aby ktokolwiek z HTS żył w normalnym świecie. – Pokazuję w powietrzu symbol cytatu. – Trzymają nas odizolowanych. Utknęłam w klatce z kilkoma innymi nosicielami i jakimś zboczonym nauczycielem. Siada. – Co masz na myśli przez „zboczony”? Co się stało? Kręcę głową. – Nic. – Jeśli mu powiem, przekaże matce i ojcu, a potem co? W ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin odkryłam, jak niewielki wpływ rzeczywiście posiadają moi rodzice. Patrzy na mnie przez dłuższą chwilę, zanim w końcu mówi: – Jesteś lepsza niż to, Davy. Wiem, że sobie poradzisz. Potrząsam głową, jęcząc z frustracją. – Dlaczego jesteś tego taki pewien? – Ponieważ ty, to ty. Możesz zrobić wszystko. Kiedy miałaś trzy lata usiadłaś przy fortepianie i zaczęłaś grać, jakbyś robiła to przez całe życie; i jakby geniusz muzyczny nie wystarczył, gdy miałaś cztery lata, weszłaś do mojego pokoju i złożyłaś puzzle, które prześladowały mnie przez cały wcześniejszy tydzień. Uśmiechnęłam się. – Nie pamiętam tego.

80

MoreThanBooks – No tak. Dobrze. Wkurzało mnie to. Nie zawsze było łatwo mieć młodszą siostrę, która jest we wszystkim lepsza od ciebie. Mój uśmiech znika. – Przykro mi. Opuszcza pięść na łóżko. – Nie przepraszaj za to, że jesteś mądrzejsza ode mnie. Pogodziłem się z tym. Zasadniczo jestem… jestem z ciebie dumny i to gówno nic nie zmieni. To ciebie nie zmieni. Mój telefon brzęczy. Podnoszę go i czytam wiadomość. Mój żołądek opadł. – To Zac. – Mówiłem ci, że się pojawi. – Jest na zewnątrz. Waha się przez chwilę. – No cóż, lepiej się ubierz. Wpuszczę go. Czekam, aż Mitchell wyjdzie, i wtedy przebieram się w dżinsy i koszulkę. Atakuję włosy szczotką, gdy rozlega się pukanie do drzwi. – Proszę. Zac wkłada najpierw głowę. Nigdy wcześniej tego nie robił. Zazwyczaj wchodził, zupełnie jakby był właścicielem tego miejsca. – Hej. 81

MoreThanBooks Zapraszam go do środka. Wchodzi. – Jak się masz? – Okej – mówię, ponieważ nie zamierzam obarczać go wydarzeniami z dzisiaj. Nawet gdybym nie była zakłopotana – a jestem – nie chciałam, żeby wiedział, jak bardzo się zmieniłam. Jak nagle się od siebie odsunęliśmy. Siedzi na rogu mojego łóżka. – Ja… Tęskniłem za tobą. Moja klatka piersiowa staje się lżejsza i wreszcie czuję się sobą, po raz pierwszy od wielu dni. To jestem ja. Tutaj z Zackiem. – Także tęskniłam. Muszę zebrać wszystkie swoje siły, aby się nie rozpłakać. Moje oczy palą, spuchnięte i nieznośnie napięte, ale trzymam to wewnątrz. Porusza się, opada na dywan i kuca przede mną na kolanach. – Przykro mi, że byłem takim palantem. – Przesuwa ręce wokół mojej talii i patrzy na mnie. – Nie powinienem był uciekać... – Nie. – Trzymam jego twarz w dłoniach. – Każdy byłby przerażony. – Nie powinien był. Mam na myśli, to ty… wiem, że nie jesteś zabójczynią. Bez względu na to, co inni... Jego głos cichnie, a oczy błyszczą, jakby był zmartwiony, że powiedział za dużo. Inni? Czy ma na myśli świat ogółem? Jeśli wierzyć mediom, ludzie sądzą, iż Agencja powinna mieć jeszcze większą kontrolę 82

MoreThanBooks niż ma – nosiciele zaś powinni być więcej niż tylko identyfikowani i monitorowani. Powinniśmy być zamknięci. Lepiej dmuchać na zimne. Czy mówi o naszych przyjaciołach? Całuję go. Głównie dlatego, że nie chcę już więcej o tym rozmawiać. Nie chcę myśleć o tym, co mówią moi przyjaciele. Nie chcę myśleć o mnie. O HTS. To wszystko, czym teraz jestem. Wszystko. Moja nowa rzeczywistość, nawet jeśli nie jestem potworem. Chcę czegoś, co mnie nie dotyka. Nawet jeśli to tylko udawanie. Pocałunek jest powolny i słodki. Może nawet niechętny. Jakbyśmy znów byli dla siebie kimś nowym. To zdecydowanie nie jest wcześniejsze gorąco, przybierające obraz desperacji. Ostatnio kilka razy zaszliśmy daleko. Zac naciskał, a ja rozważałam to coraz bardziej. Jednak teraz czuję, że straciliśmy grunt pod stopami. Kiedy się od siebie odsuwamy, nie mówi już o mordercach i tym, że nie jestem jedną z nich, więc jestem z tego zadowolona. Prawie jakby sam siebie o tym przekonywał. Jego oczy uśmiechają się do mnie. – Muszę wrócić do domu. Jesteś wolna jutro wieczorem? Kiwam głową. – Dobrze. Carlton urządza imprezę. Coś we mnie opada. Sądziłam, że pobędziemy tylko we dwoje. Odzyskując grunt. Pomysł bycia w pobliżu wszystkich przyjaciół… moich starych znajomych. Dzieciaków, z którymi już nie chodzę do szkoły. Tori nawet nie zadzwoniła od momentu, kiedy wyznałam wszystko Zackowi. 83

MoreThanBooks Próbowałam do niej wczoraj zadzwonić, ale nie odebrała. Musiał jej powiedzieć. Do tego czasu wszyscy muszą już wiedzieć. Ich milczenie mówi mi wszystko, co powinnam wiedzieć. Wszystko się zmieniło, ale Zac chce, byśmy spędzili czas, jakby nigdy nic. Zmuszam się do uśmiechu i kłamstwa. – Brzmi świetnie. Będę wszystkim, czym nie jestem. Nosicielką. Zabójczynią. W tym przypadku? Udając, że wszystko jest w porządku? Muszę się do tego przyzwyczaić.

Odpowiednio wymierzam, aby być o czasie następnego dnia, ale nie za wcześnie. Nie chcę zostać z nikim sama. Szczególnie nie z Brockmanem, ale z żadnym z pozostałych uczniów także. Sean,

co

oczywiście

wiedziałam,

zjawia

się

później.

Z

jakiegokolwiek powodu, który jest w jego stylu. Trzymam głowę nisko, odwracając oczy, gdy sunę nimi po ławce. Jednak to nie ma znaczenia. I w końcu muszę spojrzeć w górę, a kiedy to robię, Coco wygląda, jakby na to czekała. Mocno podkreślone oczy wpatrują się we mnie bez mrugnięcia. Czuję napływającą do twarzy krew. Przykro mi, mówię bez słów, tak naprawdę nie wiedząc, co poza tym powiedzieć. Patrzy na mnie tępo, zanim kręci głową i odwraca wzrok, jakbym jakoś ją zdegustowała.

84

MoreThanBooks Chciałabym wymazać wizerunek Brockmana z oczu… wymazać tę wiedzę z umysłu. Nie pozwalałam, aby ten horror się we mnie zakorzenił. Może okropności ostatnich dni sprawiły, że jestem sparaliżowana przez coś tak przerażającego i szokującego. Godzina z samego rana, a pomocnik biurowy podrzuca jakieś szare foldery. Brockman wchodzi do Klatki i je rozdaje. Para z tyłu oddycha ciężko, kiedy otrzymują swoje. Zatrzymuje się przy mojej ławce i podaje mi folder. Czuję paranoidalny strach, by spojrzeć Brockmanowi w twarz. Przeraża mnie to. Staram się wziąć teczkę, ale nie puszcza jej, trzymając ją niczym zakładnika, dopóki nie patrzę mu w twarz. Jego spojrzenie jest intensywne. – Radzisz sobie, Davy? Przytakuję. Gula wielkości grejpfruta nie pozwala mi mówić. Kontynuuje: – Zadomawiasz się? Wszyscy traktują cię dobrze? Mogę tylko patrzeć. Pochyla się, a ja biorę z siebie wszystko, byle się nie cofnąć. Myślę, że to wrodzona uprzejmość – wpojona mi, od kiedy samodzielnie mogłam zawiązać sobie buty. Ironia. Jestem tutaj z powodu mojego zagrożenia, ale to wrodzona grzeczność sprawia, że mogę się z tym pogodzić. Z nim. Chwyta mnie za ramię. Ściska je i widzę tę samą rękę, którą widziałam wczoraj. Popękane paznokcie, poobgryzane na szybko. Mój żołądek się przewraca. Żółć rośnie mi w gardle.

85

MoreThanBooks – Jestem tu dla ciebie… jeśli chciałabyś porozmawiać. Możesz na mnie liczyć. – Uśmiecha się. W najlepszym wypadku jest to protekcjonalne. To, co naprawdę widzę, to czający się krzywy uśmiech na jego ustach, wyrażający zadowolenie odnośnie wiedzy o tym, że jestem na jego łasce. Odrzucam pomysł doniesienia na niego. Wystarczająco zdaję sobie sprawę, aby wiedzieć, że nie jestem w ogóle wiarygodna. Moje słowo nic nie znaczy. Pamiętam rozmowę z Mitchellem. Jest tak, jak mówił. Muszę tylko przetrwać to do maja. Potem wymyślę, co zrobić dalej. Jasne, że nie będzie to już Juilliard. Everton powiadomi ich o moim wydaleniu. Marzenie stało się martwe, ale nie każde. Zac pojawia się w mojej głowie. Nie wszystkie z nich. Odnajduję głos. – Dziękuję. Nic mi nie jest. Przekrzywia głowę i kładzie folder na mojej ławce. – Naprawdę? – Jedno słowo niesie z sobą wątpliwości. Podnoszę podbródek, zdeterminowana tym, aby przekonać go, że nic mi nie jest i nigdy nie będę potrzebować od niego szczególnego typu przyjaźni. – Wszystko jest dobrze. Podoba mi się tutaj. – Może posunęłam się trochę za daleko w tej ostatniej części, ale prawie warto było zobaczyć błysk zaskoczenia w jego oczach. Puszcza moje ramię i prostuje się. 86

MoreThanBooks – Widzę. No cóż. Dobrze. Dobrze. Nie uwierzył mi nawet przez chwilę. Widzę błysk irytacji w jego oczach zanim odwraca się i podchodzi do Gila. Niemal się uśmiecham. Dopóki nie napotykam Coco, obracającą się na krześle. – Myślisz, że jesteś taka mądra? – szepcze, i chociaż tylko to robi, jej głos opada ciężko. Jednak jest coś w jej oczach. Wrażliwość, strach, które mnie powstrzymują. Kręcę głową. – Nie, nie sądzę... – Trzymaj pazury z dala od Brockmana. – Chyba nie myślisz, że pozwoliłabym się mu dotknąć. Ciemne oczy błyszczą i wiem, że ją obraziłam. Rumieniec pojawia się na karmelowych policzkach. – Och. Jesteś taka dobra, prawda? Lepsza ode mnie, o to chodzi? – Nie... Jej kostki stają się białe, kiedy trzyma kurczowo ławkę. – Zobaczymy, co będziesz myślała po miesiącu tutaj. Pamiętaj, co powiedziałam. Trzymaj się z dala od Brockmana. Znajdź sobie kogoś innego. Zanim mogę odpowiedzieć, że nikogo nie potrzebuję, znów odwraca się do przodu. Co się z nią stało, że uważa, iż musi poddawać się Brockmanowi? Moje szczęki się zwierają. Cokolwiek to jest, nigdy nie pozwolę, by mi się przydarzyło. 87

MoreThanBooks Otwierając folder, staram się skupić na zadaniach; w głowię słyszę chór z piosenki AC/DC – „Back in black”. Teraz mogę wykorzystać nieco spokoju. Zwinięta papierowa kulka uderza mnie w głowę. Dotykam włosów, odwracam się i rzucam gniewne spojrzenie. Nathan wysyła mi w powietrzu buziaka i ciska kolejną kulkę; rzucam się gwałtownie w bok, aby jej uniknąć. Z irytacją odwracam się do ławki i zaczynam rozwiązywać zadania. Są dalekie od mojego zwykłego obciążenia pracą, ale wciąż trzeba je zrobić. Celem jest dyplom ukończenia szkoły, nawet jeśli jest on z niewłaściwej szkoły. Nawet jeśli przeżywam niewłaściwe życie.

88

MoreThanBooks

Tori: Nie zabieraj jej

Zac: Mowilem ci ze musze

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

89

MoreThanBooks

OSIEM Kończę zadania przed lunchem i podaję pracę Brockmanowi – widziałam jak inni to robią. Stałam u drzwi Klatki, dopóki mnie nie wezwał. Bierze moją szarą teczkę, a ja tam stoję, kiedy wertuje ją, jakby wiedział, czego szukać. Jakby był prawdziwym nauczycielem. – Szybko pracujesz. – Oddaje mi teczkę. – Mam nadzieję, że wszystko zrobiłaś poprawnie. Biorę ją, nie wiedząc, co mam teraz z nią zrobić. Powinien ją zabrać, by prawdziwi nauczyciele – ci, których nigdy nie poznam – mogli mnie ocenić. – Możesz zabrać ją do biura. To mnie zaskakuje. – Mogę iść na własną rękę? Nie odpowiada od razu, tylko patrzy na mnie, jakby chciał powiedzieć coś innego. Coś więcej. – Klasy mają teraz zajęcia. Pospiesz się. Z nikim nie rozmawiaj. Z kim miałabym tu rozmawiać? Przytakuję, wychodząc na korytarz przez chmurę smrodu – wiecznego smrodu, jaki unosi się w korytarzu. Słyszę skrzypienie butów na podłodze w siłowni i wiem, że jest tam co najmniej jedna klasa.

90

MoreThanBooks Nie mijam nikogo, gdy wchodzę po schodach na główne piętro szkoły. Jest stąd prosta droga do biura. Ta sama recepcjonistka. Przez chwilę myślę, że ma zamiar powiedzieć coś o tym, że sama chodzę po korytarzach. Poza moją Klatką. Jej usta zaciskają się, zupełnie jakby wstrzymywała oddech. Bojąc się przy mnie oddychać. Chwyta teczkę i odwraca uwagę z powrotem do monitora. To wciąż dziwne… rani mnie. Jestem dzieckiem, które wszyscy lubią. Nauczyciele. Rodzice. Byłam takim dzieckiem. Odesłana, wracam na korytarz. Kilkoro uczniów przechodzi obok mnie do biura. Nie zauważają mnie. W szczególności nie zauważają specjalnego identyfikatora i czuję ulgę… co sprawia, że czuję się jak tchórz. Będąc szczęśliwą, że się ukrywam. Jakbym musiała się ukrywać. Czując się zdegustowana własną osobą, schodzę korytarzem, pozwalając butom głośno uderzać o podłogę. Jakbym mogła uzupełnić tchórzostwo, dodaniem sobie siły w każdym kroku. Na szczycie schodów znajduje się trzech uczniów. Dwie dziewczyny. Jeden chłopak. To on przykuwa moją uwagę. Opiera się zrelaksowany plecami o balustradę. Dziewczyny otaczają go z obu stron, żywo gestykulując przy każdym słowie. Przypominają mi motyle gotowe do wzniesienia się w powietrze. Taką scenę widziałam tysiące razy. Kiedy dziewczyny

były

wokół

Zacka.

Są

tak

oczywiste

w

zaimponowania temu chłopakowi. A chłopakiem nie może być nikt inny jak Sean O’Rourke. 91

próbach

MoreThanBooks Sean. Wcale się go nie boją. Zwalniam i obserwuję, zupełnie zaskoczona. Jeślibym nie musiała – zanim stałam się jedną z nich – nigdy świadomie nie weszłabym w kontakt z nosicielem. Kiedy podchodzę bliżej, słyszę już w uszach dziewczęce głosy. Rozpoznaję wysokość tonu, rytm doskonały jak wysokie C. Flirtują z nim. Z naznaczonym nosicielem HTS? Udowodnił, że jest niebezpieczny, a one na niego lecą. Jedna z dziewczyn wyciąga dłoń i zaczyna się bawić jego pomarańczowym identyfikatorem. Muszą być jakimś typem masochistek, stwierdzam. Narażają się na zagrożenie i potencjalny ból, jaki nosiciele jak Sean mogą im wyrządzić. Omijam ich największym łukiem, jakim mogę, gdy jestem blisko schodów. W tym samym momencie gapię się na nich jak na jakiś tragiczny wypadek samochodowy. Nie mogę nie patrzeć. Łokcie Seana opierają się znów na poręczy. Swobodnie trzyma puszkę napoju gazowanego w dłoni. Ma na sobie szaro-czarny podkoszulek z nadrukiem. Na przedzie ma napisane SZCZERE PSZCZOŁY i zastanawiam się, czy to jakiś fantastyczny zespół lub gorąca miejscówka w mieście, o których nie słyszałam. Dość często trzymałam się w promieniu dziesięciu mil od domu. Wszyscy to wiedzieli. Ulice nie są bezpieczne. Nawet te, które znasz. Nie ma sensu rozbijać się po ulicach, jakich nie jesteś pewien. Poza tym, jest godzina policyjna. To zawsze powstrzymywało mnie przed pozostawaniem do późna poza domem. No cóż, to i rodzice. Te kilka razy, kiedy pozostawałam długo poza domem, zawsze byłam z Zackiem… i nie dalej niż kilka mil od domu. 92

MoreThanBooks Jego wzrok skupia się na mnie. Odrzuca złociste włosy z twarzy, jakby chciał mnie lepiej widzieć tymi głębokimi oczami. Moja dłoń zamyka się wokół poręczy i zatrzymuję się, oddając spojrzenie; dostrzegając to, co w nim widzą. Pewność siebie. Bycie na krawędzi. Seksowny, mroczny, niezrozumiany bohater, jakiego można zobaczyć w filmach lub o którym przeczytać w książkach. Tylko, że to jest prawdziwe życie. A on nie jest bohaterem. Tatuaż na jego szyi tego dowodzi. Dziewczyny zauważają jego nagły brak uwagi. Patrzą na mnie, oceniając krytycznie. Blondynka z ciemnymi odrostami pyta: – Kto to jest? Nie odpowiada. Jego twarz nic nie wyraża. Jak gdyby w ogóle jej nie usłyszał. Tylko patrzy na mnie, kiedy zaczynam schodzić; nie mogę jednakże przestać zastanawiać się, co odpowie. Kim jestem? Kim jestem dla niego? I dlaczego powinno mnie to obchodzić?

Staram się udawać, że nie słyszę otwierających się drzwi Klatki. Brzęku stali. Trzasku zamka. Solidnego dźwięku stóp. Szelestu ubrań, gdy wsuwa się na swoje siedzenie kilka ławek dalej. Wypełniam głowę tekstem z „Casta Diva”. Zazwyczaj pomaga mi się skupić. Bardzo trudna aria przepływa przez moją głowę. Ścigam się z wysokimi nutami, próbując je uchwycić, ale nie udaje mi się.

93

MoreThanBooks Wciąż widzę w głowie Seana. Jego niezatarty obraz sprzed pół godziny. Wydaje mi się, że zbyt długo przebywał na górze, rozmawiając z dziewczynami. Chłodne, przydymione niebieskie oczy. Włosy otaczające twarz, błagające, by na nie spojrzeć. Nawet z tymi zbyt długimi włosami, naznaczenie otaczające jego kark nie może pozostać ukryte. Tak, golf oferuje tymczasową osłonę, ale nie stanowi standardu w Teksasie. Zresztą każdy może pociągnąć go w dół, aby to zobaczyć. I o to właśnie chodzi. Naznaczeniu nie można zaprzeczyć. Tak, jak uszkodzonemu DNA. Czarne pasmo tuszu, szerokie na prawie cal. „H” wpisane w koło. Przypomina mi znak, jakie ma bydło. Ciemne. Głębokie. Stałe. Kiedy je zobaczysz, to jedyna rzecz, którą widzisz. Nie osobę. I taki był zamysł. Osoba nie ma znaczenia. Nie mówimy „kto”. Tylko „co”. Czuję mrowienie na plecach i zastanawiam się, czy to przez niego. Przez to, że na mnie patrzy. Czy jest to tylko moja wyobraźnia? Mój strach wie, że jest, tutaj, w pobliżu, obserwując. Mój umysł wraca do naznaczenia na jego szyi. Co zrobił, że dostał tatuaż? Czy to była jedna rzecz? Czy seria wykroczeń, zanim Pollock ostatecznie nakazał go naznaczyć? Kręcę głową i przyciskam mocniej końcówkę ołówka do notatnika, gdzie literuję swoje imię i nazwisko: Davy Hamilton. Znowu i znowu.

94

MoreThanBooks Jakby to miało utrzymać mnie przy zdrowych zmysłach. Zachować jako mnie. Przez niego. Za mną. Nigdy nie będę sobą. – Wracam za dwie minuty – woła Brockman z tyłu Klatki. Zaczyna do mnie docierać, że nas zostawia. Samych. Pomieszczenie pełne nosicieli, jeden prawdopodobnie nadający się do więzienia. Moja skóra mocno się napina. To wydaje mi się złym pomysłem. Drzwi klikają, zamykając się za nim. Za późno, aby wyrazić sprzeciw. Natychmiast Nathan i Brian są na nogach. Śmieją się nisko pod nosem, praktycznie potykając się o siebie, by wydostać się z Klatki. Szybkie spojrzenie utwierdza, że wszyscy pozostali także obserwują. Gil, Coco. Sean też się odwrócił. Dwaj chłopacy rozmawiają ze sobą szybko, sprawdzając biurko Brockmana; ich wyrazy twarzy przyprawiają o zawroty głowy. – Co zrobimy, koleś? –pyta z niepokojem Brian. Nathan wskazuje. – Jego krzesło. – Tak, tak. Odkręćmy śruby. – Brian przytakuje głupio, manipulując przy krześle Brockmana. Nathan kładzie dłoń na jego ramieniu, blokując go. Podnosi twarz, patrząc prosto na Seana. Prosi o pozwolenie? Zatwierdzenie? Nie jestem pewna o które. Może oba. Ale jest jasne, że 95

MoreThanBooks tych dwóch nie wykona ruchu w Klatce bez uwzględnienia najpierw zdania Seana O’Rourke. Ostre szczypanie rozlewa się po mojej skórze. Jestem prawie rozczarowana. Sama nie wiem. Czy w jakiś sposób myślę, że jest lepszy od Nathana? Nie mam podstaw do takiego wniosku. Jeśli już, naznaczenie na jego karku powinno powiedzieć co innego. Że jest gorszy. Bardziej niebezpieczny od innych chłopców. Obserwuję Seana, czekając na jego reakcję. To najdrobniejszy ruch. Lekkie pochylenie głowy. Wtedy odwraca się i znów patrzy do przodu. Moja klatka piersiowa ściska się, gdy znajduję się bezpośrednio w jego polu widzenia. Odwracam się, zbyt zaniepokojona patrzeniem w te chłodne oczy. Słucham Nathana i Briana, kiedy poluzowują śruby w krześle Brockmana i pędzą z powrotem do Klatki, śmiejąc się jak hieny. Co to znaczy, kiedy chłopak, który zmiażdżył mi rękę w swoim uścisku; ten, który uderzył biednego Gila; którego oczy błyszczały, gdy zadawał ból… odpowiada przed Seanem O’Rourke? Brockman wraca. Nie śmiem się obrócić. Zamiast tego siedzę, czekając. Słuchając. Wywraca się na podłogę z krzykiem. Wszyscy się odwracamy, by spojrzeć. Nathan i Brian się śmieją, uderzając w swoje ławki, kiedy nauczyciel wstaje na nogi, przeklinając i będąc cały czerwonym na twarzy. Nawet Coco chichotała w dłonie. Gil się uśmiecha. Irytując się i trzymając się za plecy, jakby był ranny, staje przodem do nas za ścianą z łańcuchów. 96

MoreThanBooks – No dalej, pośmiejcie się małe gnojki. Wszyscy wiemy, gdzie skończycie. Wy wszyscy! Śmiechy znikają, gdy Brockman wybiega jak burza z pomieszczenia, wciąż przeklinając pod nosem. Nathan wyciera łzy z kącików oczu. – Boże, to była klasyka. – Patrzy na Seana. – Widziałeś to, O’Rourke? Bezcenne. Sean odwraca się w ławce, cicho i bez uśmiechu. Nawet jeśli zaaprobował ten mały żart, nie wygląda na rozbawionego i zastanawiam się, czy ma to coś wspólnego z tym, co powiedział Brockman. Wszyscy wiemy, gdzie skończycie. Nie wiem, gdzie skończę. Trudno mi sobie wyobrazić, że mogłabym skończyć w tym samym miejscu co Nathan, Brian i Sean O’Rourke. I teraz jeszcze jestem tutaj. Z nimi.

Kolejny pomocnik z biura przychodzi na dół pod koniec dnia. Brockman wchodzi do Klatki i budzi wszystkich. – Okej. Nowe zadanie. Spotyka się to z kilkoma jękami. Nie mogę zrozumieć, że jesteśmy w tej samej klasie i zastanawiam się, jakie zadanie mamy wspólne. – To z Uświadamiania Społecznego. Jeśli to możliwe, jęki stały się głośniejsze. Nawet Gil zareagował. – Te ćwiczenia to jakiś żart. 97

MoreThanBooks Nigdy nie słyszałam o zajęciach z Uświadamiania Społecznego i zastanawiam się, czy jest to coś unikalnego dla tej szkoły. Spoglądam na kartkę papieru, którą Brockmana rzucił na ławkę. Szybki rzut oka na nagłówek wszystko wyjaśnia. Agencja Wainwrighta została wpisana w nagłówku. To jakiś rodzaj specjalnego zadania dla nosicieli. – Zgodnie z moimi instrukcjami, macie tydzień na zakończenie tego projektu. Projekt? Prostuję się na krześle. Nawet jeśli pochodzi z Agencji Wainwrighta, wydaje się być całkiem prawdziwym szkolnym zadaniem. Wystarczająco blisko. Mój wewnętrzny kujon odzyskuje animusz. Cokolwiek rozbijającego monotonię siedzenia w tym pomieszczeniu. Coś, dzięki czemu mogę się wyrwać, dopóki nie ucieknę z tego miejsca i nie wrócę do prawdziwego życia. Zacka i imprezy dziś wieczorem. Gdzie znów będę mogła być sobą. – Musicie dobrać się w pary. Na to mój entuzjazm gaśnie. Wszystko się we mnie napina. Muszę pracować z kimś w tym pomieszczeniu. Oczywiście Nathan i jego lepsza połowa z tyłu dobrali się w parę. Nawet nie musieli przestawiać ławek. Ale co z innymi? Kto mi zostanie? Nie jest tak jak myślałam, że dostanę szansę zdecydowania za siebie. Coco wstaje i rusza do pustej ławki obok Gila. Zostawiając mnie jako parę dla Seana O’Rourke.

98

MoreThanBooks Fantastycznie. Mój kark swędzi, skóra drapie, jakby coś się pod nią roiło. Spoglądam szybko w dół, patrząc na kartkę na ławce, z oczami gorączkowo poruszającymi się, sprawdzając niezrozumiałe słowa. Oczekiwałam, że się ruszy. Jak drapieżnik, którym jest. Jak każdy z nas mógłby nim być. Tylko ja nim nie jestem. Moje bycie tutaj jest błędem. Wcale nie jestem taka jak oni. Może jeśli bym była, to nie czułabym się tak nieswojo. Tak się nie bała. Brockman zostawia nas. Drzwi się zatrzaskują. Mogę usłyszeć jak Gil i Coco rozmawiają przyciszonymi głosami. Domyślam się, że zaczęli omawiać zadanie. Bawię się rogiem kartki czekając na niego. Nie przychodzi. W końcu biorę głęboki wdech i wstaję, z długopisem i kartką w dłoni. Podnosi głowę, jakby mnie wyczuł. Jego oczy zatrzymują się na mnie, z łagodnym wyrazem twarzy, pustym. Jak on to robi? Jak może wyglądać tak, jakby nic nie kryło się za tą fasadą? Żadnej ciemnej myśli… żadnej myśli w ogóle. Tabula rasa.6 Wyprostowując ramiona, podchodzę i opadam na krzesło przed nim, obracając się, tak byśmy byli odwróceni do siebie twarzami. Celowo zgięłam palce wokół papieru, który się przez to marszczy. – Myślę, że musimy to zrobić. – Myślę, że tak. – Jego głęboki głos ogarnia mnie i zdaję sobie sprawę, że bardzo rzadko słyszałam jak mówi. Z wyjątkiem nazwania 6

Tabula rasa (z łacińskiego – „niezapisana karta”), pojęcie związane z empiryzmem genetycznym, zgodnie z którym człowiek rodzi się nie posiadając w umyśle żadnej wiedzy.

99

MoreThanBooks mnie „księżniczką” w biurze Pollocka. Jest głębszy niż myślałam. W jakiś sposób go to postarza. Chrząkam, zmuszając się do czytania arkusza pracy. Trudne, biorąc pod uwagę, że on tego nie robi. Zamiast tego, w dalszym ciągu obserwuje mnie swoimi

absorbującymi oczami. W końcu przyglądam się

instrukcjom. Strach opada we mnie jak kamienie, na dno mojego brzucha. – Mamy przeprowadzić ze sobą wywiad. – Moje usta poruszają się wolno. – Napisać biografie o sobie nawzajem. – Aha. – Jego usta wykrzywiają się. Prawie w uśmiechu, ale nie całkiem. Dlaczego Agencja Wainwrighta chciałaby, byśmy robili ćwiczenie takiego typu? Jaki jest w tym sens? Mówi, jakby czytał w moich myślach: – Próbują uczyć nas człowieczeństwa. No wiesz. Bo jesteśmy oczywiście pozbawieni empatii do innych. Mówi to tak stanowczo, bez modulowania głosu, i nie mogę powiedzieć, czy żartuje. Macham na Klatkę, w której jesteśmy uwięzieni. – To może niech spróbują nie traktować nas jak zwierzęta w zoo. Przechyla głowę, patrząc na mnie uważnie, jego twarz to dalej wieczna tabula rasa. Niemożliwe jest powiedzenie, o czym myśli. Prawdopodobnie myśli ze wściekam się o nic. Ale to jest życie, do którego 100

MoreThanBooks jest przyzwyczajony. Mój wzrok błądzi do tatuażu na szyi, zanim szybko odwracam wzrok. Nie chcę, aby zobaczył jak się w niego wpatruję. – Okej. – Zasysam powietrze. – Mam zacząć? – Jasne. – Imię? – Sean. – Sean? Podpowiadam, chociaż nawet znam jego nazwisko. Tym razem naprawdę się uśmiecha i wiem, jak jest rozbawiony tym, że biorę to na poważnie. – Sean – powtarza. Przechodzę do reszty. Miejsce urodzenia. Data urodzenia. – Imiona rodziców? – Moją matką była Cecily O’Rourke. Była. Mój długopis waha się przez sekundę, zanim skrobię jej imię. – Ojciec? – Nie wiem. Staram się nie zareagować na jego pustą odpowiedź, ale chwilę zajmuje mi zebranie myśli i przejście do kolejnego pytania. Kto nie zna imienia swojego ojca?

101

MoreThanBooks – Rodzeństwo? – Żadne. – Wzrusza ramionami. – Tylko te zastępcze... – Och. To jest coś i zaczynam podejrzewać, że nie istnieje dużo rzeczy, które by mi powiedział. Jestem pewna, że ma więcej takich spraw… więcej, ale i tak się nie dowiem. Jednak na teraz, muszę czymś wypełnić ten arkusz. Nawet jeśli to puste fakty. – Więc mieszkasz u rodziny zastępczej? Jakie są ich imiona? Jak długo z nimi jesteś? Nie podnoszę wzroku znad notatek, ale czuję na sobie jego wzrok. – Mam zastępczą matkę. Marthę Delaney. Wzięła naszą piątkę. Tyle było ostatnim razem, kiedy liczyłem. Żart. Nie sądziłam, że miał poczucie humoru. Przytakuję, wciąż pisząc. – Aha. Podnosząc głowę, czytam kolejne pytanie: – Jakie jest twoje ulubione hobby? Staram się nie skulić, słysząc pytanie, które jest totalnie bez sensu. Czy ten koleś może mieć hobby? Nie wygląda mi na faceta, który robi na drutach lub gra na skrzypcach. Może lubi gry komputerowe. Gatunek z zabijaniem zombie. Jest w nich dużo przemocy.

102

MoreThanBooks Pochyla się do przodu, oba ramiona trzyma zrelaksowane na ławce. Jego palec lekko dotyka powierzchni, tylko na końcach. – Brak zainteresowań. – Coś, co robisz w wolnym czasie… coś, co sprawia ci radość… – Znam definicję „hobby” – odpowiada i czuję się słusznie głupio. – Oczywiście. Bazgrzę „Nie dotyczy” obok pytania. – Mam pracę… ale nie nazwałbym tak zmywania garów w Golden Palace przez sześć nocy w tygodniu. Zanim myślę, pytam: – Więc dlaczego to robisz? Mogłam o to nie pytać. Wiem to od razu. Widzę, jak jego rysy twardnieją, wyglądają jeszcze bardziej na wyrzeźbione, bardziej jak granit. Nie mam czasu wyjaśnić, co miałam na myśli, czyli: Dlaczego pracuje w tej konkretnej pracy? – Boże, jesteś tak osłonięta, prawda? Tak zarabiam na życie. Martha nie ma za wiele zasiłku. Daje nam dach nad głową, gotuje oraz żywi nas; i zbiera dotacje od państwa na szóstkę dzieciaków, których nikt inny nie chce. Nie zostaje wiele po zapłaceniu rachunków. – Uśmiecha się wystarczająco, aby odsłonić zęby. Zaskakująco białych nawet w stosunku do jego cery.

103

MoreThanBooks Kontynuuje, i to więcej niż od niego usłyszałam dotychczas, nawet jeśli jego słowa ociekają pogardą: – Jeśli chcę kupić skarpetki, paczkę gumy, benzynę do mojej beznadziejnej ciężarówki, która ciągle się psuje… muszę na to zarobić. – Jego wzrok poszukuje mnie. – Ale ty nigdy się o tym nie dowiesz, prawda, księżniczko? Wzdrygnęłam się, czując wstyd. Tak, jak tego chciał. Ale potem coś się dzieje. Zaczynam się wściekać. Gniew rozgrzewa moją twarz, pełznie w kierunku uszu niczym piekąca fala. – Księżniczka w klatce? – Zadzieram głowę. – Nigdy nie słyszałam o tej konkretnej bajce. Nic o mnie nie wiesz. Mogłabym mieć z tego korzyści, ale wciąż jestem tutaj z tobą. Nie osądzaj mnie. Śmieje się lekko, ten dźwięk jest niski i głęboki. – Nie osądzać cię? To śmieszne. Lepiej się przyzwyczaj, że świat cię osądza. Jesteś teraz nosicielką. To wszystko. – Nie będę się do tego przyzwyczajać. – Kręcę głową, obiecując to sobie. Spogląda na mnie. – Będziesz mieć trudną drogę, jeśli nie zaakceptujesz tego, kim jesteś. – Tak, jak ty? Przytakuje. 104

MoreThanBooks Przyciskam dłoń do piersi. – Nigdy tego nie zaakceptuję. Patrzy na mnie dziwnie, prawie z ciekawością, jego oczy są mniej twarde. Widzę jakiś błysk w jego spojrzeniu, kiedy na mnie patrzy. Przez chwilę nie wydaje się

szorstki, taki bezwzględny. Co niepokoi mnie

jeszcze bardziej. Porywam arkusz z ławki i jak burza wracam na swoje miejsce z irytacją, stwierdzając, że mam dość na jeden dzień. Mamy tydzień na skończenie projektu. Skończę wywiad, kiedy będę mniej wkurzona. A może wypełnię go sama. Kto wie? Wątpię, żeby go to obchodziło. Nie wiem, co Agencja ma nadzieję osiągnąć przez nasze wspólne poznanie siebie. Może mają nadzieję, że się nie polubimy i zaweźmiemy jeden na drugiego. Zabijemy siebie nawzajem, więc świat nie będzie musiał się już przejmować nosicielami. Siedząc tutaj, zdaję sobie sprawę, że wciąż darzę go sympatią. Przeraża mnie – tak. Nie przeczę temu, ale część mnie go podziwia. Chłopaka, który wszędzie chodzi dumnie, jakby nie obchodziło go, co myśli o nim świat. Nawet z naznaczeniem nie ma w nim nic, co mogłoby go pokonać lub zastraszyć. Zjadliwy sposób, w jakim nazwał mnie „księżniczką” rozbrzmiewa mi w uszach i jestem pewna, że nie mnie nie lubi. I to z jakiegoś powodu mnie denerwuje.

105

MoreThanBooks

„Nosicielki nie powinny być uznawane za mniejsze zagrożenie ze względu na płeć – lub z powodu ich małej podgrupy w obrębie populacji nosicieli HTS. Ich nietypowe istnienie prosi się o staranne rozważenie. W pewien sposób, nosicielka jest bardziej skomplikowana niż jej męski odpowiednik. Bez testów DNA mogłaby być całkowicie niezauważona. Jej działania są mniej przewidywalne i powinna być, więc postrzegana jako bardziej niebezpieczna i traktowana z najwyższą ostrożnością…

– Wykład doktora Wainwrighta w Narodowym Centrum Analiz Brutalnych Przestępstw w Quantico

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

106

MoreThanBooks

DZIEWIĘĆ Później tego popołudnia podnoszę się ze swojej ławki i zbliżam do drzwi Klatki. Kątem lewego oka staram się zobaczyć, nad czym pracuje Sean. Wygląda to jak arkusz pracy. Prawdopodobnie mogłabym odwrócić głowę, aby lepiej widzieć. To nie tak, że mógłby złapać mnie na tym i pomylić moje zainteresowanie z… no cóż, zainteresowaniem. Jest mi obojętny. Nie podnosi wzroku, gdy go mijam. Brockman woła mnie przez drzwi: – Davina. Co mogę dla ciebie zrobić? To, że kładzie nacisk na moje pełne imię, działa mi na nerwach. Jakby był w jakiś sposób dojrzałym, odpowiedzialnym dorosłym, który nie molestuje młodych dziewcząt. Spoglądam z powrotem do Klatki. Wystarczy szybki rzut oka – na pewno wystarczy – Coco jest odwrócona od ławki, obserwuje nas, jej ciemne oczy są czujne i ostrożne. Znów staję z nim twarzą w twarz. – Mogę korzystać z toalety? – Chwilę zajmuje mu odpowiedź. Sprawia to, że muszę czekać przed nim w niekomfortowej ciszy. Nie powinnam wypijać tyle wody podczas lunchu. Będę musiała z tym skończyć, jeśli ma to oznaczać pytanie się go o wyjście do toalety każdego popołudnia. Pochylając się nad biurkiem, bazgrze dla mnie przepustkę. Odrywa ją i wręcza mi. Kiedy wyciągam po nią dłoń, cofa ją. 107

MoreThanBooks – Nie za długo – ostrzega. Kretyn. – Ja też chcę iść! – Nathan krzyczy ze swojej ławki. – Zamknij się, Nathan – odpowiada łagodnie Brockman, w końcu pozwalając mi wziąć przepustkę. Kiwając głową, odwracam się i otwieram jedne z ciężkich metalowych drzwi. Zatrzaskują się za mną, echo roznosi się w wąskim korytarzu. Szybko przechodzę obok siłowni, nawet nie zaglądając do środka. Dźwięki męskich głosów i brzęku sprzętów mówią mi, że jakaś grupa tam ćwiczy. Damska toaleta jest mała, tylko na dwie kabiny. Jestem w drugiej, kiedy drzwi do toalety otwierają się. Kończę, ale czekam z wyjściem wewnątrz ciasnej przestrzeni. Nie wiem dlaczego. Może dlatego, że w tym czasie nie ma tu żadnych innych dziewczyn. Tylko dźwięki kolesi w siłowni, więc dziewczęcą szatnię musi mieć własną łazienkę. Wstając, nasłuchuję, moja ręka lekko odpoczywa na zimnych drzwiach pokrytych graffiti. Starając się coś usłyszeć, pochylam się do przodu, czekając na odgłos płynącej wody w kranie lub otwierania i zamykania sąsiedniej kabiny. Normalne odgłosy kogoś, kto tylko załatwia swoją potrzebę. Nic. Wiem, że ktoś jednak tu jest… wyobrażam sobie, że mogę usłyszeć miękkie opadanie ich oddechów. Pochylam się jeszcze bardziej. Zerknięcie przez pęknięcie w kabinie.

108

MoreThanBooks Może Brockman pozwolił Coco wyjść do toalety. Jakoś ta myśl nie sprawia bym poczuła się bardziej swobodnie. – Wiem, że tam jesteś. Wychodź. Dźwięk tego głosu rozchodzi się wewnątrz mnie jak wstrząs. Nie powinnam słyszeć tutaj tej osoby. Ze wszystkich miejsc, tutaj w dziewczęcej toalecie, powinnam być przed nim bezpieczna. – Wyjdź albo ja wejdę do środka. Ta groźba powoduje gorącą serię paniki biegnącej przeze mnie. Grzebię przy zamku i wychodzę. Brockman czeka zrelaksowany z rękami skrzyżowanymi na piersi. – Co pan tutaj robi? – udaje mi się powiedzieć. – Pomyślałem, że musimy porozmawiać o tym, co wczoraj zobaczyłaś. Spuszczam wzrok i przysuwam się do zlewu. Odkręcam kran, myję ręce zdesperowana, by mieć coś do robienia i nie musieć patrzeć mu w twarz. – Nic nie widziałam. Nie odpowiada i patrzę w lustro, powstrzymując westchnienie, kiedy przysuwa się do mnie. – No dalej. Nie udawajmy.

109

MoreThanBooks Zamiast negować to, co znów widziałam – wyraźnie on nie chce tego zaakceptować – zakręcam wodę i lekko potrząsam rękami nad zlewem. Nie mając wyboru, odwracam się. – Jest pan w damskiej toalecie. Ktoś może tu przyjść – mówię mu, zadowolona, słysząc swój pewny głos. Zwłaszcza, gdy wszystkim, co widzę, kiedy patrzę na niego, to jego palce z obgryzionymi paznokciami zaciśniętymi na drobnym ramieniu Coco. Ten obraz jest wypalony w mojej pamięci i napełnia mnie gniewem i ogromną chęcią spoliczkowania go. – W-f dziewcząt nie zaczną się przed siódmą lekcją. – Każdy może wejść. Uśmiechając się, wyrywa papierowy ręcznik z pojemnika. – No wiesz. Układ, który mam z Coco nie jest wyłącznie dla niej. Nagle zbiera mi się na wymioty. – Jest także miejsce dla ciebie. Taka dziewczyna jak ty potrzebuje ochrony. Tak. Potrzebuję ochrony przed takimi jak on i co ma na myśli przez „dziewczyna jak ty”? Jakoś myślę, że po prostu miał na myśli: dziewczyna. Ale wtedy przypominam sobie Nathana policzkującego Gila. To równie dobrze mogłabym być ja. Już ścisnął mi rękę tak mocno, że zabolało – i to było w ciągu dwóch pierwszych minut, kiedy go poznałam. Od tego czasu łapałam go na patrzeniu się na mnie kilka razy, przybliżającego głowę do Briana i śmiejącego się w moim kierunku. Żarty 110

MoreThanBooks moim kosztem, a może coś bardziej złowieszczego. Kto wie? Może ma paskudny plan wobec mnie. Ta myśl tam jest, przyczajona w cieniach, ale nie pozwalam, aby zmusiła mnie do przyjęcia konkretnie sprecyzowanej przyjaźni Brockmana. – Nie, dzięki. – Przechodzę obok niego, uważając, by go nie dotknąć, gdy wyrzucam ręcznik do kosza. – Pomyśl o tym – mówi, kiedy otwieram drzwi. Ale nie chcą się do końca otworzyć. Zatrzymują się uderzając o coś. Cofam się. Drzwi się otwierają i do środka wchodzi Sean. Gapię się, starając się pogodzić z tym, że widzę go tutaj. W damskiej łazience. Mała przestrzeń nagle wydaje się klaustrofobiczna. Tak, jakby całe powietrze i energia zostały wessane wewnątrz niego. Jego twarz jest stoicka jak zawsze, ale oczy… Przełykam na ich widok. Jego oczy wyglądają jak szkło pokryte szronem, zewnętrzny pierścień ciemnogranatowy i widoczny, kiedy patrzy ode mnie do Brockmana. – O’Rourke. Dlaczego nie jesteś w klatce? – Głos Brockmana jest inny. Nie tak jedwabisty. Stoję między nimi, czując się sama jak w klatce. Nauczyciel nagle przestaje wyglądać na zrelaksowanego. Kładzie ręce na biodrach i próbuje wyglądać srogo… starzej niż tylko o pięć lat, lub tyle ile ma, więcej od nas. Może spróbuje sprawiać wrażenie silnego i groźnego, ale to będzie trudne, biorąc pod uwagę, że jest o stopę niższy od Seana i w żaden bliski sposób tak umięśniony. 111

MoreThanBooks – Nie zrobisz tego – mówi cicho Sean. Ogólnikowe słowa, ale kryjące w sobie nutę twardą jak stal. Twarz Brockmana staje się czerwona i szybko wypuszcza powietrze z piersi. – Nie przychodź tu i... – Davy – przerywa mu Sean. – Wracaj do Klatki. Jeżę się, czując się urażona tym, że mówi mi, co mam robić, ale wtedy patrzy na mnie. Lodowate spojrzenie jego niebieskoszarych oczu wciąż mrozi, ale jest tam także błysk czegoś innego. To mnie powstrzymuje. Przesuwa się na bok, jego głos jest cichszy. – Dalej. Kiwam głową. Po prostu nie chcę być w łazience z żadnym z nich. Nie patrzę na Brockmana. Tylko wychodzę. Spieszę się i tak szybko opuszczam łazienkę, jak tylko mogę. Kiedy jestem na korytarzu, zatrzymuję się, patrząc przez ramię. Co się właśnie stało? Marszczę brwi, całkiem pewna, że Sean właśnie mi pomógł. Że to nieokreślone coś znajdujące się w jego oczach, to była… troska. O mnie? Dlaczego? Jak? Jest nosicielem. Prawdziwym nosicielem… oznaczonym. On nie jest błędem w badaniach naukowców. Jest prawdziwy. Całkowicie zdezorientowana, odwracam się i wracam z powrotem do Klatki. Inni czekają na mnie.

112

MoreThanBooks – Widziałaś O’Rourke’a? Jest z Brockmanem? Spuszcza mu łomot? – Nathan podskakuje w swojej ławce jak czterolatek jedzący za dużo słodyczy. Uderza w jej powierzchnię. – Ludzie, ale chciałbym skopać temu facetowi tyłek. Oczywiście wszyscy wiedzieli, że Sean poszedł za Brockmanem – i że Brockman poszedł za mną. Krzywię się. Nathan uderza pięściami w powietrzu. – Słodko. Mam nadzieję, że O’Rourke przejdzie sobie po nim. Gil przewraca oczami, a potem patrzy na mnie, jego jasnobrązowe oczy wyrażają zmartwienie. – Wszystko w porządku? – Znowu uderza mnie fakt, że ten chłopak został uznany za niebezpiecznego. Za zabójcę? Kiwam głową, pozwalając, by drzwi zamknęły się za mną. Jego wzrok przesuwa się za mnie. – Gdzie Sean? Wskazuję niejasno za siebie, czując się niekomfortowo, bo poszedł za Brockmanem i mną do łazienki. Wtapiam się w krzesło i wsuwam dłonie między uda. Siedząc na dłoniach, walczę z pragnieniem, by spojrzeć przez ramię. Przypominam sobie, że ten dzień wkrótce się skończy i potem będę z Zackiem, żyjąc takim życiem, jakie naprawdę do mnie należy. Nie tym. Nagle siada przede mną Coco. – Co się stało? 113

MoreThanBooks Mrugam. Przekrzywia głowę na bok, jej wzrok jest ostry. – Z tobą i Brockmanem? – Ja... nic. Jej ciemne oczy zwężają się. – Zadzierał z tobą? Kręcę głową, nie chcąc o tym rozmawiać. Zwłaszcza z nią. Ostatnią rzeczą, jaką chcę, to ponownie dostać ostrzeżenie, by trzymać się od Brockmana z daleka. Drzwi się zamykają i nie mogę się powstrzymać. Patrzę przez ramię na Seana obniżającego się w ławce. Jego wzrok pada na mnie i nagle powietrze robi się zbyt ciężkie lub moje płuca zbyt małe. Tak czy inaczej, nie mogę oddychać. Brockman także wraca. Siada przy biurku i otwiera gazetę, nie patrząc na nas. Obserwuję go uważnie, szukając dowodów na to, że on i Sean mieli sprzeczkę, ale wygląda całkiem normalnie. – Sean jest dobrym facetem. Odwracam się i patrzę na Coco z zaskoczeniem. Powiedziała to tak cicho i zastanawiam się, czy na pewno dobrze ją usłyszałam. Studiuję sposób, w jaki jej ciemne oczy patrzą na Seana, niemal smutno. – Dobrym facetem? – powtarzam, próbując niemal uporządkować to w głowie. To nie jest coś, co bym wcześniej rozważała. Nie coś, co pozwoliłabym sobie rozważyć. Chociaż, jeśli moje bycie tutaj to pomyłka… to może to był błąd także w przypadku innych. Okej, nie 114

MoreThanBooks Nathana, ale już postawiłam, że Gil nie jest złym typem. Spojrzenie Coco przeskakuje na mnie. – Kiedy po raz pierwszy zostałam tutaj wysłana, próbował utrzymać Brockmana z daleka ode mnie. Wzruszyła

ramionami,

jakby

to

nic

było.

Tylko

odległe

wspomnienie. Kręcę głową. – Dlaczego mu nie pozwoliłaś? Prycha. – Może być silny, ale nie ma prawdziwej władzy. Może być w stanie poradzić sobie z Nathanem i Brianem, ale w końcu, kto może mi pomóc w tej szkole? Nauczyciel czy inny nosiciel? Po prostu patrzę na nią. – Robię to, co muszę. – Patrzy na mnie. – I ty także będziesz musiała. W końcu. – Jej wzrok przeskakuje na chłopaka siedzącego dwie ławki za mną. Nie muszę patrzeć za jej wzrokiem, aby wiedzieć, że znów na niego spogląda. – Sean nie zawsze będzie w pobliżu. Wtedy wstaje i wraca do ławki. Patrzę, jak otwiera plecak i zaczyna w nim grzebać, polując na coś. Studiuję smukłą linię jej wygiętej szyi, kręcone włosy związane w niechlujny węzeł na głowie, zastanawiając się, co w tej dziewczynie jest tak niebezpiecznego… tak zabójczego. Co się w niej czai?

115

MoreThanBooks Co takiego zrobiła, albo Gil – czy ja, jeśli o to chodzi – aby zasłużyć na skończenie tutaj na dole.

Co zrobił Sean O’Rourke?

Przez resztę dnia przygryzam brzeg kciuka, spoglądając na zegar, chcąc, by wskazówka się poruszyła. Zaczyna to do mnie docierać. Łańcuchy, przestrzeń, która wydaje się, jakby w każdej chwili miała się skurczyć, zamknięcie. Długi okres głównie cichych godzin. Nie mogę się doczekać dzisiejszego wieczoru, kiedy mogę udawać, że nic z tego nie istnieje. Za każdym razem, kiedy spoglądam za siebie, moje spojrzenie zderza się z Seanem. Te blade oczy wpatrujące się we mnie. Kiedy patrzę, zupełnie jakby czekał na mnie… jakby wiedział, że mam zamiar się odwrócić. Gdy jesteśmy w końcu wolni, jestem pierwszą osobą, która wstaje ze swojego krzesła. Jestem ostrożna, by niczego nie zostawić. Ani plecaka, ani torebki. Zarzucam obie rzeczy na ramię i opuszczam Klatkę. Moje nogi niemal biegną przez wąski korytarz. Nie spotykam nikogo, więc docieram do parkingu bez incydentów. Wszystko to sprawia, że czuję, że to zrobiłam. Uciekłam. Wsuwając się za kierownicę, biorę głęboki oddech zatęchłego, ciepłego powietrza. To nie dom, ale całkiem mu bliski. To mój samochód, moja przestrzeń, moje sanktuarium. Wypuszczam powietrze z głośnym 116

MoreThanBooks drżeniem ust. Obiema rękami chwytam za kierownicę, jakbym potrzebowała oparcia. Nagle ktoś stuka w szybę obok mnie. Nie jakoś głośno, ale równie dobrze obok samochodu mogłaby spaść bomba. Podskakuję. Okrzyk wyrywa mi się, a ręce lądują na ustach. Stoi tam Gil z rękami schowanymi w kieszeniach. Nie włączyłam jeszcze auta, ale muszę opuścić szybę. Czeka, patrząc na mnie cierpliwie przez szybę, kiedy majstruję przy kluczyku i uruchamiam silnik. Naciskam przycisk przy szybie. Zjeżdża na dół z lekkim mruczeniem. – Niezły wóz – mówi cicho, przesuwając wzrokiem po pluszowym wnętrzu. – Dzięki. Przez chwilę oboje milczymy. To dziwne widzieć go poza Klatką. Jego włosy wydają się ciemniejsze w jasnym świetle dnia. A oczy błyszczą za oprawkami okularów. Nie tylko są brązowe, ale bursztynowe. – Wszystko okej? – pyta w końcu. – Wyleciałaś stamtąd tak szybko. – W porządku. Nie mogę tam wytrzymać dłużej niż muszę. Kiwa głową, ale wygląda na nieprzekonanego. Mój wzrok dryfuje. Po drugiej stronie parkingu Sean idzie do ciężarówki, jego kroki są niespieszne. Nawet na nas nie zerka. Patrzy prosto przed siebie, jakby nic na tym świecie nie mogło go dotknąć. – Davy? – Podskakuję na dźwięk swojego imienia, prawie zapominając, że Gil ciągle stoi przy szybie. 117

MoreThanBooks Gil podnosi głowę i patrzy na Seana. Bystre oczy rozszerzają się za szkłami. – Czy ty i on... – Nie! – Mój głos brzmi twardziej niż zamierzałam. – Przepraszam. Poszedł po ciebie, kiedy Brockman ruszył za tobą… i prawie nie rozmawia z nikim w Klatce. Nawet ze mną, a ja próbuję rozmawiać z nim przez cały czas. Wszystko, co mogę z niego wydobyć, to monosylaby. Koleś jest jak ściana. Myślę, że to się dzieje, gdy jest się traktowany jak dewiant7 przez całe życie. Możesz to sobie wyobrazić? Kiedy jesteś dzieckiem? Maluchem? Patrzę jak Sean wraca do ciężarówki, myśląc o tym. Myśląc, iż Sean wiedział, że jest nosicielem praktycznie od zawsze. Jako dziecko z rodziny zastępczej, musiał być w jednej z najwcześniej badanych grup. Przesuwam wzrok z powrotem na Gila. – Jak długo wiesz, że jesteś nosicielem? Poprawia okulary na nosie. – Od ostatniego lata. Zgłosiłem się na posadę wychowawcy kolonijnego. Każdy musiał zrobić test. Wzrusza ramionami, jakby to nie było nic wielkiego. Formalność. Tylko dla niego to był początek końca. Rozumiem to zbyt dobrze.

7

Człowiek o nieprawidłowej osobowości, mający różne odchylenia od normy, np. w postępowaniu, w zachowaniu, w wyglądzie; jednak dziś najczęściej kojarzony jest jako synonim zboczeńca.

118

MoreThanBooks – Jesteś dobrym facetem, Gil – mówię nagle. Mitchell powiedział mi, że jestem dobrym człowiekiem, ale nie wiem, czy ktoś powiedział to Gilowi. Mam nadzieję, że tak. Uśmiecha się i wzdycha. – Tak? No cóż, powiedz to reszcie świata. Uśmiecham się, a wygięcie warg wydaje się kruche i nieco wymuszone. – Wracasz do domu? – Nie, do pracy. – Potrzebujesz podwózki? – oferuję, zanim mam czas przemyśleć czy powinnam. Jest nosicielem, ale to głupie, bo jak ten chłopak może być niebezpieczny. Ja nie jestem niebezpieczna i sama nie chcę, aby ktoś oceniał mnie bez dowodu. Oczywiście robią to, ale nie chcę być jak oni. Kiwa głową w kierunku ulicy graniczącej z parkingiem. – To nie jest długi spacer. Wzruszam ramionami. – Nie mam nic przeciwko. Wskakuj. Uśmiecha się szeroko i obchodzi maskę, wsuwając się na fotel pasażera. Każe mi wyjechać z parkingu – i ma rację. To niedaleko. Jedziemy może pięć przecznic dalej, zanim skręcam w lewo do stacji benzynowej. Zatrzymuję się przed nią. 119

MoreThanBooks – Pracujesz tutaj? Przytakuje. – Magazynowanie i sprzątanie. Nie zasługuję na więcej zaufania. – Przewraca oczami. – Kiedyś zarabiałem również na korepetycjach, ale teraz nikt mnie nie zatrudni. – Czego uczyłeś? – Matematyki, informatyki… tematy dla kujonków. – Ponownie się uśmiecha. – Marzyłem, by iść do MIT8. Może pracować kiedyś dla CIA. – Prycha i gestykuluje wokół siebie. – Zabawne, prawda? To jest bardzo od tego odległe. – Nie. Nie jest to śmieszne – mówię cicho, potrząsając głową. – Także miałam marzenia. – Zaciskam ręce na kierownicy i patrzę znowu do przodu, dziwnie nie spiesząc się z odjazdem. – Chcesz wejść i napić się ICEE? Nie zaczynam przez następne pół godziny. Uśmiecham się do niego. Nagle czuję się właściwie, będąc tu z nim. Lepiej niż w pustym domu. – Jasne. Wyłączając samochód, idę za nim do środka. Macha do kobiety za ladą. – Chcemy tylko napoje. 8

Massachusetts Institute of Technology – Instytut Technologiczny w Massachusetts. Uznawany za jedną z najbardziej prestiżowych uczelni technicznych w USA.

120

MoreThanBooks Kobieta uśmiecha się, patrząc na mnie z zaciekawieniem. Zabieramy nasze napoje na zewnątrz i siadamy na krawężniku z dala od drzwi. Zimny kubek przywiera do moich palców. Obracam słomką wokół czerwonego lodu. – Nie sądzę, żebym piłam jakiegoś, od kiedy skończyłam dwanaście lat. – Żartujesz. – Patrzy na mnie z przerażeniem. – To przestępstwo. Nie mogę tygodnia wytrzymać bez niego. – Możesz mieć problem. Wzrusza ramionami, jakby wiedział to od dłuższego czasu i niezbyt to go ruszało. Siorbie długo i głęboko przez słomkę. – Możesz tu przychodzić, kiedy chcesz. Po szkole. Nie możesz czekać kolejnych pięciu lat, aby wypić kolejne ICEE. – Tak. Nie powinnam znów na to pozwolić. – Zgadzam się, czując się dziwnie zadowolona obok tego chłopaka, o którego istnieniu nie wiedziałam kilka miesięcy temu. Uśmiecha się, kiedy patrzy na parking, a ja jestem radosna, bo udało mi się zdobyć chociaż jednego znajomego w Klatce. Moje myśli dryfują z powrotem do Sean. Może chciałabym mieć więcej niż jednego.

Kiedy przychodzimy, impreza trwa w najlepsze. Zac trzyma moją rękę, a ja ściskam ją troszkę za mocno. Jakbym się bała, że puści ją teraz,

121

MoreThanBooks gdy znowu jesteśmy z naszymi znajomymi. Może muszę czuć jego rękę w swojej, muszę wiedzieć, że Zac jest przy mnie po takim dniu jak dzisiaj. Nasi znajomi? Są bardziej znajomymi Zacka niż moimi, w innym wypadku wciąż by dzwonili i pojawiali się w pobliżu. Zac jest jedynym. Rzucam mu szybkie spojrzenie, moje serce boli i rośnie w tym samym czasie. Jestem niemal wdzięczna, że dowiódł swojej lojalności, ale co to znaczy, jeśli żaden z innych znajomych tego nie robi? Chodziłam do Akademii Everton od przedszkola. Wielu z tych ludzi było moimi znajomymi od tego czasu. Wspinamy się po schodkach na ganek domu Carltona. Jego rodzice są w domku nad rzeką. Praktycznie mieszkają tam cały czas, zostawiając Carltona samego do ukończenia ostatniej klasy. Jego matka jest przerażona bliskością San Antonio i nie jest całkowicie w błędzie. Nasze małe przedmieścia nie są wolne od zbrodni. Jak w reszcie kraju, przestępczość rośnie. Kiedy wchodzę przez próg, zastanawiam się, co powiedziałaby matka Carltona, wiedząc, że nosicielka jest w jej domu. Prawie się uśmiecham, wyobrażając sobie jak dramatycznie by upadła. Salon jest zatłoczony. Ciała są zbite razem w ciasne grupy. Rozmowy głośne, ale muzyka jeszcze głośniejsza. Nikt się nie zatrzymuje ani nie pokazuje na mnie palcem. Nie ma bezpośredniego gapienia się, ale jestem świadoma, że moje przybycie zostało zauważone. Zwracają się na mnie podstępne spojrzenia. Głowy obracają w moją stronę, by mnie ocenić. Zrozumienie czegokolwiek w tym ogłuszającym się kłębowisku słów jest niemożliwe, ale jestem pewna, że stałam się główny tematem. 122

MoreThanBooks Kilku kolesi zbliża się do Zacka, ich dłonie uderzają się wzajemnie w sposób, w jaki robią to faceci. To chłopcy, których znam od lat. Silni, dobrze wyglądający. Pewni siebie gdziekolwiek zmierzają w tym niepewnym świecie. Znajdują się na szczycie hierarchii społecznej. Tak, jak Zac. Gdybym się z nim nie spotykała, jestem pewna, że umawiałabym się z którymś z nich. Carlton z niebieskimi oczami i rzęsami tak długimi, że niejedna dziewczyna zabiłaby za nie. Josh z pasującymi mu dołeczkami. Zawsze mnie przytulają. Droczą się i flirtują ze mną w sposób, który wkurza Zacka. – Hej, Davy. –Witają mnie, uśmiechając się prawie ze wstydem. To działa w dwie strony. Moje policzki płoną. Cała sytuacja jest niezręczna. Jestem pewna, że podskoczyliby, gdybym powiedziała „buu”. Ironia, biorąc pod uwagę, że obaj są wyżsi ode mnie o prawie piętnaście centymetrów. Żadna dziewczyna nie podchodzi. Stoją z tyłu, udając, że nie patrzą. Oprócz Tori. Ona nie ukrywa spojrzenia. Oddaję spojrzenie mojej najlepszej przyjaciółce. Zaczynam iść w jej kierunku, ale Zac mnie zatrzymuje. Celowe posunięcie, wiem. Jego wzrok niespokojnie przemyka między nami. – No już. Chodźmy się napić. – Złącza nasze palce razem i prowadzi mnie do beczki. Z dala od Tori. Carlton idzie za nami. Dwaj faceci gadają o rugby, kiedy udaję, że piję alkohol z plastikowego kubeczka. Nienawidzę piwa. Zac o tym wie, 123

MoreThanBooks ale i tak nie powstrzymuje go to przed podawaniem mi kubka. To właśnie robi się na imprezach. Wszyscy piją w tym celu, by było okej, kiedy zachowują się głupio lub robią rzeczy, których później żałują. Znam tę grę, ale nie zamierzam w nią dzisiaj grać. Nie po dniu takim jak ten. Chciałabym być sam na sam z Zackiem. Chciałabym, byśmy porozmawiali. Chciałabym go przytulić i podzielić się z nim tymi wszystkimi strasznymi rzeczami, które mi się przydarzyły. Dostrzegam Tori, która idzie przez tłum w kierunku beczki, ale wiem, że to nie ona jest jej celem. Jej wzrok jest jasny i błyszczący, spoczywa na mnie. Szybki rzut oka na Zacka i widzę, że nie zauważył jej próby. Jest zbyt zajęty rozmawianiem z Carltonem. Tori staje przede mną. – Dlaczego tutaj jesteś? – Czy nie powinno mnie tu być? – pytam ostrożnie, mając gdzieś głęboko w sobie nadzieję, może w tej części z urojeniami, wciąż wierzącej w bajki o zębowej wróżce, że Tori i ja wciąż możemy być przyjaciółkami. Zac napina się obok mnie. – Tori? Jego głos jest pełen ostrzeżenia… i czegoś jeszcze: łatwości i zażyłości, których nigdy nie słyszałam u niego, kiedy z nią rozmawiał. Oni prawie nigdy ze sobą nie rozmawiają. Ona go denerwuje. On nazywa ją przylepą. Zawsze pośredniczę między nimi. Odwrócenie naszych ról… teraz Zac jest mediatorem między nami… jest dziwne. Tori unosi rękę, jakby chciała powstrzymać go od powiedzenia czegoś więcej. 124

MoreThanBooks – Nie, Zac. Powiedziałam ci, żebyś jej tu nie przyprowadzał. Ona mu powiedziała? Jakby teraz coś ich łączyło? Przyjaźń? Tak, jakby Zac miał jej słuchać? Od kiedy? Odkąd stałaś się nosicielką. Ignoruję ten głos, odmawiając mu słuszności, nie chcąc przyznać, że jestem inna niż tydzień temu. To moi przyjaciele. Wciąż jestem sobą. Nie potworem. Powinni to widzieć. – Musi stąd iść. – A kim ty jesteś, by mówić, gdzie mogę iść, a gdzie nie? – pytam. Emocje, które trzymam na wodzy, teraz się uwalniają. Jej spojrzenie wraca z powrotem na mnie, miażdżące i oschłe, a ja nie mogę przestać się zastanawiać, gdzie zniknęła moja przyjaciółka. Tori nie mogła wybrać błyszczyka bez otrzymania wcześniej mojej opinii. W tym momencie uzmysławiam sobie, jak dobrze się czułam, mając kontrolę nad tą przyjaźnią – jak cieszyłam się, wiedząc, że moja najlepsza przyjaciółka nie mogła przekonać do siebie mojego chłopaka. I tak, wiem, że tego chciała. Jak wiele innych dziewczyn patrzyła za nim tęsknie, ale zatrzymanie Zacka było czymś, co miałam prawo zrobić. Potajemnie podobało mi się to. Było to małostkowe. Przełykam przez zwężone gardło, nie lubiąc patrzeć w siebie. – Nie chodzisz już do naszej szkoły. – Tori przerzuca włosy przez ramię. – To nie jest szkoła. To impreza.

125

MoreThanBooks – Nie jesteś już jedną z nas. – Przez chwilę w jej głosie słyszę ból. Oskarżenie. Jakby zaklasyfikowanie jako nosicielka było jakąś zdradą wobec niej. Jakbym ją zawiodła. Widzę to też w jej oczach. Przez moment są wilgotne, jakby miała płakać. Wtedy mruga i zaczątki łez znikają. Stopniowo zaczynam sobie uświadamiać brak rozmów wokół nas. Słyszę tylko dudniącą muzykę z głośników. Spoglądam na twarze starych znajomych. Nie ma pocieszenia, nie ma pewności w ich oczach. Carlton patrzy na spód kubka, jakby to była najbardziej fascynująca rzecz na świecie. Zac wygląda na wkurzonego. Kręci głową na Tori. – Mówiłem ci, byś nie robiła tego dziś wieczorem. I wtedy w pełni zrozumiem, że byli ze sobą… omawiając to. Rozmawiając o mnie. Nareszcie. Tori wiedziała, że tutaj będę. Zac powiedział jej, że mnie przyprowadzi, a ona miała zastrzeżenia. Moja przyjaciółka, która nie mogła się nawet pofatygować, by do mnie zadzwonić, nie chciała mnie tutaj. Nie chciała mnie w pobliżu, a Zac nie wspomniał mi o tym ani słowem. Nawet kiedy pytałam o Tori. – Mówiłam ci, byś jej nie przyprowadzał. – Tori odbija piłeczkę, dotykając głowy. – Niemądrze. Spróbuj użyć mózgu. Spogląda na niego i nie ma wątpliwości, co ma na myśli. Sugeruje, by nie używał do tego innej części ciała. Powolny syk ucieka z moich ust. – Jak możesz mnie tak traktować? Krzyżuje ręce na piersi. 126

MoreThanBooks – Jestem tylko zadowolona, że się o tym dowiedzieliśmy. Zanim zraniłaś jedno z nas. Drżę z szoku wywołanego przez jej słowa. Ona naprawdę myśli, że jestem niebezpieczna? – Zostaw Zacka w spokoju. Wiem, że sądzisz, że nigdy go nie skrzywdzisz, ale wszyscy nosiciele są tacy na początku. I wtedy coś się w nich przełącza. To zawsze rodzina i przyjaciele na tym cierpią. To tylko kwestia czasu… Zanim ci odbije. Nie dokończyła zdania, ale te słowa tam były jakby powiedziała je na głos. Kusi mnie, by prysnąć jej płynem w twarz, ale zamiast tego zaciskam palce wokół kubka. To tylko potwierdziłoby jej punkt widzenia, że jestem zmienną osobą, która może przekroczyć granicę. Zamiast tego śmieję się. To łamliwy dźwięk i Zac patrzy na mnie z niepokojem. – Od kiedy stałaś się znawcą… wszystkiego, Tori? To podłe, ale czuję się zraniona i zła. Jej oczy się zwężają się do jasnych, małych szczelin i zaczynam podejrzewać, że to ona chce wylać na mnie swój napój. – Chodź. – Zac ciągnie mnie za sobą. Na początku myślę, że wychodzimy, ale kieruje mnie na górę po schodach, jego kroki są określone, głośne na wapiennej podłodze. Szybko spoglądam za siebie. Twarz Tori jest zaczerwieniona, jakby od wysiłku fizycznego. 127

MoreThanBooks – Gdzie idziemy? – pytam, gdy jesteśmy na górze. – Do pokoju Carltona. Możemy mieć tam trochę prywatności. Wzdycham z ulgi. W końcu możemy o wszystkim porozmawiać i wymyślić coś. Musimy wymyślić nowy plan, by to mogło zadziałać. Łapię się. Coś ostro szczypie w samym środku mojej piersi. Nigdy nie myślałam wcześniej w tych kategoriach, jeśli chodziło o nas. Oczywiście natrafiliśmy na przeszkodę. Nie chodzimy już do tej samej szkoły. Nasi znajomi nie są już naszymi znajomymi. To czyni bycie razem walką – ale nie niemożliwą. Nie, jeśli oboje będziemy chcieli tego samego, a Zac będzie musiał chcieć, by związek wypalił. Oboje tam jesteśmy. Razem. Wrócił do mnie po przeżytym szoku, kiedy dowiedział się, że jestem nosicielką. Wchodzę do pokoju Carltona. Jest pełen brązów. Mahoniowa komoda i łóżko. Biurko z wbudowaną szafką kryjącą trofea rugby i nurkowania. Na ścianie z panelami wisi fotografia całej klasy przed jesiennym odejściem. Opieram się na ramieniu Zacka, machając do aparatu. Kiedy to było? Zwracam się do niego, by wyjaśnić, jak wiele to dla mnie znaczy, że stoi przy mnie, kiedy nikt z naszych znajomych tego nie robi. Ale jest tutaj. Przede mną, przesuwając chłodne dłonie wzdłuż moich policzków, wplątując palce w moje włosy, przyciskając usta do moich i zagłuszając wszelką szansę na jakiekolwiek słowa. Na razie mi to wystarcza.

128

MoreThanBooks

70%

wszystkich

brutalnych

zbrodni

zostało

popełnionych

przez

przestępców znanych ofiarom. Ta liczba rośnie dramatycznie – do 90%, kiedy sprawcą jest kobieta, najczęstszym celem są znaczące dla niej osoby i członkowie rodziny…

– Wykład doktora Wainwrighta w Narodowym Centrum Analiz Brutalnych Przestępstw w Quantico

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

129

MoreThanBooks

DZIESIĘĆ Zac całuje mnie bardzo długo i głęboko, niemal mnie dusząc. Mam wrażenie, jakby przez wieczność. Trzymam jego nadgarstki, uwielbiając to, że to pierwsza rzecz, jaką robi. Prawie jakby powinien to zrobić. Jakby nie mógł czekać. Po beznadziejności tego, co się wydarzyło na dole, jest to znak wsparcia. Jestem jedyną rzeczą, która się dla niego liczy. Nie opinia innych. Nie mój status nosicielki. Tylko ja. Popycha mnie i wpadamy na łóżko, nasze ciała są splątane. Śmieję się lekko w jego uporczywie napierające usta, ale nawet ten dźwięk jest szybko pochłonięty w jego zatroskanych wargach. Ciężar jego prawej nogi przenosi się nad moim biodrem, przyciskając mnie. Jest ciężki. Solidny. Naciskam dłonią na jego umięśnioną klatkę, rozkoszując się pod palcami uczuciem jego bijącego serca, silnego i sprawnego. Uciekam od jego ust, aby móc mówić, aby wypowiedzieć słowa, które chcę powiedzieć, muszę powiedzieć, ale szybko łapie moje usta ponownie. Jego ręka wędruje wzdłuż krągłości mojego uda, przyciągając mnie bliżej swojego ciała. – Zac. – Ciężko oddycham. – Davy – odpowiada, ciągle mnie całując. Nie zatrzymując się. Kładę obie ręce na jego ramionach i zmuszam go do podniesienia się. – Zac, możemy zrobić sobie na chwilę przerwę? 130

MoreThanBooks – Po co? W końcu jesteśmy sami. – Łapie kosmyk moich włosów z mojej twarzy i zakłada go za moje ucho. Jego fantastyczne zielone oczy przyszpilają mnie. – Tęskniłem za tobą, Davy. – Też za tobą tęskniłam, ale myślałam, że powinniśmy porozmawiać. – O czym? – O wszystkim, Zac. Wszystko się zmieniło. Nie jestem tu już mile widziana. – Carltona nie obchodzi… – Nie mówię o Carltonie. Mówię o wszystkich. Tori… – Proszę. – Przewraca oczami. – Mogę poradzić sobie z Tori. I to mnie irytuje. Jest moją najlepszą przyjaciółka – była. Nie powinien być buforem między nami. Rozmawiać z nią. Rozmawiać ze mną. Być ciągniętym w dwóch kierunkach. A może chodzi raczej o to, że wiem, że zawsze chciała mieć go dla siebie. A jeśli nie ona, to są inne. Inne piękne dziewczyny w Everton, czekające w gotowości na to, która jest lepsza dla chłopaka, któremu wszystko się idealnie układało. Jego głowa obniża się, aby mnie pocałować, ale kładę rękę na jego ustach, powstrzymując go. Jego oczy błyszczą z irytacją. – Okej. Co z naszymi planami lub przyszłością? Nie mogę iść już do Juilliard. – Ciężar tego opada we mnie wraz z głośnym przyznaniem tego. – To mi się nie przytrafi. – Zsuwam palce z jego warg. – Co możemy zrobić, by to się udało? Ty będziesz na NYU tej jesieni. Ja będę… tutaj…

131

MoreThanBooks To bezpieczne przypuszczenie. Prawdopodobnie mogę iść na lokalną uczelnię. Zdobyć pracę w banku taty. Czekam, chętnie chcąc usłyszeć słowa, które sprawią, że poczuję się lepiej. Pozwolą mi w niego uwierzyć… w nas. Potrzebuję czegoś do złapania się. Czegoś, w co mogłabym uwierzyć. Czegoś, co nie odejdzie, znikając w odpływie, wirując ze wszystkim innym. – Czy naprawdę musimy teraz o tym rozmawiać, Davy? Nie możemy po prostu cieszyć się sobą? Jego namawiający głos, roztapiający wzrok. Tym razem nie zatrzymuję go przed obniżeniem głowy. Całujemy się. Jego ręce wędrują i dotykają mnie. Nasze oddechy przyspieszają, wypuszczane powietrze przepływa z jego ust do moich. Jego palce wędrują w dół. Podnoszą moją koszulkę, drapią wrażliwą skórę pod spodem. Chwyta sprzączkę mojego paska w dżinsach i wyciąga ją łatwym ruchem swojej dłoni. Zamek jest głośny, niewłaściwie rozrywa ciszę ponad zderzeniem naszych oddechów. Moja ręka leci do jego, zamykając się na niej. To instynktowny ruch. Który wykonywałam od miesięcy. Uspokaja się. Patrzy na mnie lekko oszołomionymi oczami. – No dalej, Davy – prosi, całując moją szczękę. Czuję tam końcówkę jego języka i drżę. – Powiedziałaś, że chcielibyśmy…

132

MoreThanBooks Patrzę w górę obok jego twarzy, na łopatki wentylatora ponad nami, nie chcąc dyskutować o tym, że właściwie nie zgodziłam się z nim przespać. Rozważałam to. Byłam na granicy, prawda, ale się nie zgodziłam. Jeszcze. – Ja po prostu… – Mój głos zanika. Nie chciałam tego powiedzieć. Zanim poczuję się dobrze. Pewna. Ale teraz. Teraz… wszystko wyglądało źle. Tutaj. W tym pokoju. Z ludźmi na dole, którzy uważają mnie za jakieś odstępstwo od normy. To złe. – Potrzebuję tego, Davy – szepcze przy moim uchu. Tego. Nie mnie. On mnie nie potrzebuje. – Nie mogę – ogłaszam. Tym razem słowa wychodzą bez niechęci. Nie żałuję. Wiem, że nie mogę tego zrobić. Podnosi się, by na mnie spojrzeć, najwyraźniej rozpoznając mój ton, mówiący, że nie jestem w nastroju na słodkie słówka. Patrzy się na mnie przez dłuższą chwilę, jego wyraz twarzy zmienia się od frustracji do gniewu. – Dlaczego nie? Siadam i zapinam dżinsy. – To nie jest to, co sobie wyobrażałam… – Wyobrażałaś to sobie? – naciska. – W ogóle? Bo już zaczynałem się zastanawiać. Patrzę na niego, zaskoczona jego głosem, z widocznym w nim gniewem. To nie jest tak, że nie mówiłam mu tego wcześniej. 133

MoreThanBooks – Dlaczego jesteś na mnie zły? Po prostu nie czuję się… – Czekałem miesiącami, Davy. A ty tylko zwodziłaś mnie obietnicami. Powinnaś mi być wdzięczna, że jestem takim typem faceta, który jest cierpliwy… zwłaszcza teraz. Przekrzywiam głowę, moje ciało nagle zaczyna mrowić. – Dlaczego zwłaszcza teraz? Patrzy w dal krótko przed zwróceniem spojrzenia na mnie. Jego usta zaciskają się, jakby coś w nich zatrzymywał. – Dlaczego? – Dźgam go palcem w pierś. – Dlaczego mam być teraz szczególnie wdzięczna? Czekam, moja klatka piersiowa rozszerza się z bolesną nadzieją, że się mylę. Że tego nie powie. Powie coś, aby usunąć te wszystkie okropne rzeczy, które pojawiają się w mojej głowie. Desperacko potrzebuję potwierdzenia, że nie jest tak źle, jak w przypadku innych. Że nie widzi mnie jako uszkodzoną. Czekam. Głodna usłyszenia jak mówi, że nie przyprowadził mnie tutaj, oczekując tylko jakiejś nagrody za to, że się ze mną trzyma. Słowa nie przychodzą. Krzyżuje ręce na piersi, kiedy zwraca się do mnie, jego wyraz twarzy jest dziwny. Prawie, jakby był obcym patrzącym na mnie, jego oczy są puste i jakoś mniej zielone. Jego usta są bez uśmiechu. – Wiesz dlaczego. 134

MoreThanBooks Gwałtownie wciągam powietrze. I ma rację. Wiem dlaczego. Rozumiem. W tej chwili, wszystko o nim – o tym, kim myślałam, że jest – umarło szybką śmiercią. Żal połyka mnie, kiedy mrugam, patrząc na mojego chłopaka. Patrząc na niego, widzę tylko rozczarowanie. Kolejną stratę. Kolejna część mnie, która rozleciała się na malutkie kawałeczki i zniknęła. Odwracając się, otwieram drzwi i uciekam z pokoju. – Davy, czekaj! – Jego kroki odzywają się za mną. Zanim docieram do schodów, łapie mnie za rękę i zmusza mnie do odwrócenia się. – Dokąd idziesz? Patrzę na niego. – Idę do domu. – Jesteś na mnie zła – stwierdza fakt. – A ty jesteś spostrzegawczy. Opuszcza rękę z mojego ramienia. – Dlaczego jesteś taka? – Wiesz dlaczego – mówię, świadomie powtarzając jego słowa. Jego wyraz twarzy twardnieje i krzyżuje ręce, przypominając mi zepsutego chłopca. – Dopiero przyszliśmy. Nie jestem gotowy, by iść do domu. 135

MoreThanBooks Patrzę na niego przez chwilę, wciąż godząc widok takiego Zacka z chłopcem, którego znałam. Którego kochałam. Czy już nic o nikim nie wiem? O niczym? Jeśli tak się myliłam co do niego, w czym jeszcze popełniłam błąd? Biała gorąca panika rozlewała się we mnie. Muszę się stąd wydostać. Uciec. – Wychodzę. – Moje stopy szybko poruszają się na schodach. Nie patrzę za siebie, by zobaczyć czy za mną idzie. Mam nadzieję, że nie. Głośna muzyka pulsuje w moich stopach, przez wibracje z podłogi, kiedy przepycham się przez tłum. Kiedy wydostaję się na ganek, czuję się niemal tak, jakbym wyszła spod wody. Wdycham mroźne powietrze i opieram rękę na wapiennym słupku. Patrzę w dal na ciemną ulicę zastawioną samochodami. Owiewa mnie późny marcowy wiatr. Wciąż jest zimno wieczorami. Wiem, że powinnam korzystać z tej pogody póki trwa. Wkrótce dni będą upalne. Ale

cieszenie

się

czymkolwiek

wydawało

się

najbardziej

nieprawdopodobną rzeczą. Dotykam palcami swoich warg, wciąż czując tam Zacka. Coś znajomego, ale nie ekscytującego czy pocieszającego. Pamięć o nim nie budzi we mnie ciepła i mrowienia w środku. Jest tylko rana. Zdrada i gorycz. Zajęło mi trochę czasu – śmierć dawnej Davy Hamilton – aby poznać prawdziwego Zaca. By nauczyć się, jaki jest naprawdę świat. Trudna

136

MoreThanBooks lekcja, ale teraz przynajmniej wiem. Potrząsając głową na gryzący ból w mojej piersi, schodzę po szerokich stopniach ganku. – Davy, stój! Nie wiem dlaczego, ale robię to. Odwracając się, widzę Zacka zbiegającego po stopniach. Kilkoro z naszych przyjaciół – jego przyjaciół – wychodzi na ganek, jak sępy wietrzące krew. Kochają dobre sceny. Ściskając ręce po bokach, przyrzekam sobie, żadnej mu nie dać. Zatrzymuje się przede mną, wypuszczając oddech. Czekam, przygotowując się na nadchodzące przeprosiny, mówiąc sobie, że mogę być dostojna i przyjąć jego przeprosiny, ale to i tak nic nie zmieni. Nie mogę już z nim być. Teraz, kiedy wiem, co naprawdę czuje. Chętnie by mnie wykorzystał. Przespałby się ze mną, ale nie chciał mnie. Nie tak naprawdę. Jestem w jego oczach popsuta. Odwraca nieco

twarz, patrząc

za siebie, świadomy nasze

publiczności stojącej na ganku. Tori przeciska się na przód, jej ramiona krzyżują się w nieprzyjaznej pozie. Zac patrzy z powrotem na mnie. Czekam, nic nie mówiąc. Zatrzymał mnie, mimo wszystko. –Davy – zaczyna – chcę z powrotem moją bluzę. Mrugam, nic nie rozumiejąc. – Tę z napisem NYU – podpowiada, jakbym nie wiedziała, co miał na myśli. 137

MoreThanBooks Po to mnie zatrzymał? Nie z przeprosinami. Chce z powrotem swoją bluzę? Gapę się na niego. Szybko rzuca spojrzenie ponad swoim ramieniem. Niektóre z dzieciaków na ganku się śmieją. Tori się uśmiecha, usatysfakcjonowana. Nawet Zac się uśmiecha… tylko odrobinę, ale te usta, które mnie całowały kilka minut temu, wykrzywiły się nieznacznie. Teraz rozumiem. Robi to dla swojego dobra. Rzucając mnie przed wszystkimi. Upewniając się, by wszyscy wiedzieli, że to nie ja odeszłam od niego. Że dziewczyna z genem zabójcy nie zostawiła go na lodzie. Nie nadchodzą przeprosiny. Nigdy ich nie było. Moja ręka wystrzela. Zanim zdaję sobie sprawę z tego, co robię, moja dłoń uderza w twarz Zacka. Westchnienia wydobywają się z dzieciaków zebranych na ganku. Nawet w nocy, mogę dostrzec biały ślad na jego policzku. Tori zbiega po schodach. – Widzicie! Widzicie! Wynoś się! – prawie krzyczy na mnie, machając ręką w kierunku drogi. Odsuwam się, przerażona. Dałam im scenę. Dałam im dowód, którego chcieli, że byłam kimś niebezpiecznym i brutalnym. Że nie jestem taka jak oni. To nie miało znaczenia, że było uzasadnione. Każda inna dziewczyna zareagowałaby w ten sposób. Każda dziewczyna, ale nie ja. Nie jestem taka jak oni. Jedno jest prawdą, zdaję sobie z tego sprawę. Z żadnym z nich. I zaskakująco, nie napawa mnie to nawet najmniejszym smutkiem. Oburzenie płonie w moich żyłach, utrzymując mnie rozgrzaną 138

MoreThanBooks na wietrze, kiedy się odwracam i przechodzę obok rzędów samochodów ustawionych na kolistym podjeździe. Wieczność zajmie mi dostanie się na piechotę do domu, ale nie zamierzam wracać do tamtego domu po cokolwiek. Dzisiejszy smutny udział został wypełniony. Przechodzę tylko kilka metrów, zanim reflektory migają za mną. Samochód Zacka podjeżdża obok mnie. Rzucam mu pobieżne spojrzenie i idę dalej. Wystawia głowę przez okno. Z jedną ręką na kierownicy, jedzie powoli trzymając moje tempo. – Davy, wsiadaj do auta. Jeżę się na jego ton. – Mogę iść, dzięki. – Zajmie ci to godzinę na piechotę. – Poradzę sobie. Poza tym… jesteś pewien, że jesteś ze mną bezpieczny? Wydaje dźwięk, częściowo chrząknięcie, częściowo westchnięcie. – Przestań. – Tylko mówię. Masz na sobie piękny odcisk dłoni na twarzy. Patrzy na drogę, przekręcając nieco kierownicę, by ominąć czyjś pojemnik do recyklingu, wciąż będący na ulicy. – Zabrałem cię. Odwiozę cię do domu. Drobny śmiech wydobył się ze mnie. 139

MoreThanBooks – Próbujesz być teraz dżentelmenem, prawda? – Cholera! Wsiadaj. Jestem za ciebie odpowiedzialny. Wróć ze mną do domu Carltona lub pozwól mi siebie odwieźć. Co jeśli teraz cię złapią? Wiesz, że jest godzina policyjna? Parskam. – Jak byśmy zawsze byli posłuszni. – Tak, to było wcześniej, Co się stanie jeśli tak znajdą ciebie, wałęsającą się nosicielkę…? Oczywiście wszystko musiało się do tego sprowadzać. Obracam się, by się z nim zmierzyć. – Przestań! Jedź! Nie jestem twoim problemem Zac. Skończyliśmy. Odpuszczam ci, lub cokolwiek. – Świetnie. Idź – odgryza się, chowając głowę w samochodzie. – Próbowałem. Pamiętaj o tym. Próbowałem. I nie ma tu na myśli zabrania mnie do samochodu. Mówił o nas. Naprawdę myślał, że próbuje nas utrzymać… przy życiu. Śmieję się głośno, ostry dźwięk rozbrzmiewający w nocy, sprawiający, że czuję się trochę jak jakaś wariatka. – Myślisz w taki sposób? Czy to sprawi, że będzie mniejszym kretynem wierząc w to? Musisz wierzyć, że nie odpuściłeś nas przez jakiś głupi test DNA, ale to zrobiłeś! – Nie jestem kretynem. 140

MoreThanBooks – Ha! Jesteś najgorszym typem, ponieważ nawet o tym nie wiesz. To było o wiele milsze, by ze mną zerwać zamiast to wyciągnąć. Przynajmniej byłoby to uczciwe. Przez dłuższą chwilę nic nie mówi. Słychać tylko pomruk jego silnika i widać blask jego oczu w ciemnym wnętrzu jego samochodu. I wtedy: – Masz rację. Powinienem z tobą zerwać – przyznaje. – Chciałem. Myślę, że byłem zbyt wielkim tchórzem. Jego słowa nie powinny mnie zaboleć, ale i tak to zrobiły. Moja klatka piersiowa zaciska się, a oddychanie boli. Walczę z bryłą w moim gardle, by nie powiedzieć czegoś więcej. – W takim razie załatwione. Kiwa głową, ruch ten jest ostry i nierówny. Nie widzę wyrazu jego twarzy w ciemności, ale wyczuwam jego ulgę, gdy jest po wszystkim. Że między nami się skończyło. – Powodzenia, Davy – mówi to nisko i samochód pędzi w noc, skręcając w bok na samym końcu ulicy tak szybko, że zarzuca nim. Odszedł. A ja zostaję całkiem sama.

141

MoreThanBooks ZARZĄDZENIE NR. 12974B W STANIE TEKSAS (MODYFIKUJĄCE TYTUŁ II: ZASADY POLICJI W PRZYPADKU OSÓB PONIŻEJ TRZYDZIESTEGO PIĄTEGO ROKU ŻYCIA)

GDZIEKOLWIEK

państwo

stwierdzi

wzrost

przemocy

i

przestępczości przez osoby poniżej trzydziestego piątego roku życia, skutkujące różnymi rodzajami obraźliwego zachowania, włączając w to akty wandalizmu, naruszenia pokoju lub napaści na obywateli… GDZIEKOLWIEK osoby poniżej trzydziestego piątego roku życia są głównymi

podejrzanymi

w

zaangażowanie

się

w

działalność

niebezpieczną i niezgodną z prawem… GDZIEKOLWIEK

agresywne

czynności

u

osób

poniżej

trzydziestego piątego roku życia nie są łatwo kontrolowane przez obowiązujące prawo… ODTĄD wprowadzona zostanie tam godzina policyjna dla osób poniżej trzydziestego piątego roku życia, która będzie w interesie bezpieczeństwa

i

dobra

publicznego

oraz

ułatwi

i

wypromuje

bezpieczeństwo publiczne wśród obywateli stanu Teksas…

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

142

MoreThanBooks

JEDENAŚCIE Byłam już wcześniej na zewnątrz po godzinie policyjnej, ale nigdy sama. Nigdy nie przechadzając się ulicami. Nawet w tak miłej okolicy, gdzie domy były oddalone od ulicy, schowane za dębami, nie jest całkowicie bezpiecznie. Najbardziej niebezpieczne zachowania zarezerwowane są dla miast, ale element tego zjawiska trochę przenosi się dalej. Wszystkim, co muszę zrobić, to przełączyć kanał w telewizji, by się o tym przekonać – lub zacząć myśleć dlaczego Agencja Wainwrighta w ogóle istnieje, wyrywając coraz większą kontrolę ze strony rządu. Mnóstwo policji patroluje okolicę, wydając mandaty i nawet aresztując ludzi za bycie uciążliwymi lub po prostu podejrzanymi. Ich obecność wywoływała we mnie uczucie bezpieczeństwa. Teraz czuję się ścigana. Jakby wszyscy byli tam, aby do mnie dotrzeć, czekając, aż popełnię błąd. Przy kimś takim jak ja, nosicielu… to nie musiałby być duży błąd. To mogłoby być coś małego. Jak bycie złapanym po godzinie policyjnej. Przemieszczam się szybko wzdłuż ulicy obok zadbanych trawników. Nie ma tutaj chodników. Po prostu duże akry ziemi poprzecinane są krętymi drogami. Rozległe dywany zieleni wyglądają niemal zachęcająco. Chcę położyć się na nich. Spryskiwacze dyszą, a ten dźwięk przypomina mi odległy pociąg.

143

MoreThanBooks Mama zawsze mawia, że mamy szczęście mieszkać tam, gdzie mieszkamy – poza miastem, gdzie lokalne egzekwowanie prawa utrzymuje ścisłą czujność. Większość przestępstw dzieje się w mieście. Nie tylko w Teksasie, ale w całym kraju. Niektóre miasta zostały całkowicie opuszczone i pozostawione dla biednych i przestępców. Dla nosicieli. Policja nigdy w tych miejscach nawet nie postawiła stopy – nawet części San Antonio są stracone. Ale i tak biorąc pod uwagę to, że jestem teraz na zawsze podejrzana, nie przeszkadza mi staranność z ich strony. Kiedy lekko nucę, mój wzrok bada każdy samochód, który pojawia się w oddali, starając się osądzić, czy jest to patrol czy tylko jakiś losowy pojazd, spieszący się do domu przed dziesiątą wieczorem. Szybki rzut oka na ekran mojego telefonu pokazuje, że mam jeszcze około pół godziny. Tak bardzo, jak nienawidziłam przypomnień Zacka, miał rację. Jeśli złapią mnie po godzinie policyjnej, to nie będzie prosta sprawa. Jestem w bazie HTS. Zabiorą mnie do aresztu. Tyle pamiętam z pakietu informacyjnego otrzymanego od Pollocka. Samochód pojawia się w nocy i wygląda, jakby miał jasny pasek na górze. Jednak mimo tego, że nie ma jeszcze dziesiątej, panikuję i rzucam się w podwórko, chowając się za ogrodzeniem z bukszpanu otaczającego podjazd. Auto mija mnie i widzę, że na górze jest po prostu bagażnik. Mój oddech się uspokaja i kręcę głową. To nie jest nawet godzina policyjna. Jak nerwowa będę po dziesiątej, wciąż chodząc po ulicach? 144

MoreThanBooks Wynurzając się zza ogrodzenia, obserwuję jak samochód skręca na podjazd i znika w garażu na trzy auta. Drzwi zamykają się z hukiem i okolica znów jest spokojna. Moje serce zwalnia, ale wciąż nie wraca do normalnego tempa. Nagle czuję się głupio. Powinnam pozwolić Zackowi się odwieźć do domu. Wyciągam telefon z kieszeni, szybko wybierając numer Mitchella. Po kilku sygnałach włącza się poczta głosowa. Prawdopodobnie jest w jakimś barze i nawet nie słyszy telefonu. Debatuję nad tym, czy nie zadzwonić do rodziców, krzywiąc się, kiedy wyobrażam sobie pytania, którymi mnie zasypią. Mama była podekscytowana, że wychodzę z Zackiem. Przynajmniej jedna część mojego życia się nie zmieniła. Nawet jeśli to tylko moje życie miłosne. Zabawne… zawsze myśleli, że Zac i ja byliśmy za poważni. Teraz się to zmieniło wraz ze wszystkim innym. Wciągając głęboko powietrze, wybieram ją, ze wstrętem, że będzie wiedziała jak daleko życie się zmieniło. Że straciłam także jego. W jej telefonie włącza się poczta głosowa. Naciskam mocno KONIEC, karząc mój telefon. Potrząsając

głową,

przewijam

listę

kontaktów.

Wszystkich

znajomych, do których nie mogę zadzwonić lub mogę, ale i tak nie przyjadą. Kulę się ze strachu wyobrażając sobie ten scenariusz. Mam już dość upokorzeń na jedną noc. Nie chcę ich więcej.

145

MoreThanBooks Być może to bardziej niż cokolwiek innego informuje mnie jak strasznie złe stało się moje życie. Kiedy jesteś opuszczony i masz kłopoty, nie masz nikogo, do kogo mógłbyś zadzwonić, już sięgasz dna. Patrzę na mój telefon, rozważając mój brak możliwości. Cóż, jedna opcja droczy się ze mną w moim umyśle, ale jest śmieszna. Nawet może być niebezpieczna. Celem na teraz jest unikanie zagrożenia, unikanie wpadania w kłopoty, a zadzwonienie po niego wyraźnie oznaczało kłopoty. Zbliża się kolejny samochód. Reflektory oślepiają mnie na chwilę. Mój puls w szyi raptownie przyspiesza, dopóki przejeżdża obok. – Wystarczy – mruczę pod nosem i wybieram informację. Będąc tutaj opuszczona, nie mam lepszego wyboru. Czekam dopóki operator mnie łączy. Odpowiada kobieta, gwar głosów i dźwięk talerzy rozbrzmiewa za nią: – Złoty Pałac. – Tak. Czy mogę porozmawiać z Seanem, proszę? – Sean zajęty – gwałtownie wyrzuca do telefonu. – Czekaj. Tutaj jego siostra – kłamię, mając nadzieję, że kobieta nie wie o tym, iż ma on tylko przyrodnich braci. – Żadnych telefonów podczas pracy – szczeka do telefonu. – Proszę. To nagły wypadek. 146

MoreThanBooks Pomrukuje i mamrocze coś w innym języku, a następnie: – Czekaj. Słyszę w telefonie odgłosy restauracji, kiedy czekam, wciąż idąc wzdłuż ciemnej ulicy… obserwując samochody. Nie ma tu świateł ulicznych. Jedynym światłem jest okazjonalna poświata od bramy wejściowej lub odległe światło na ganku. Wreszcie głęboki głos pojawia się po drugiej stronie linii: – Halo? Otwieram usta, ale nic nie wychodzi z moich ust. Słowa zamierają w moim gardle. – Halo? – powtarza, z nutą niecierpliwości w głosie i mogłam powiedzieć, że ma zamiar się rozłączyć. – Sean – wyrzucam szybko jego imię. – To ja. Davy. Ze szkoły. Moje słowa wypadają w pośpiechu. Cisza między nami się ciągnie i przez moment, zastanawiam się, czy nie straciliśmy połączenia. Wtedy słyszę jego oddech, jego słaby zgrzyt. – Przykro mi, że dzwonię do ciebie do pracy. – Zdaję sobie sprawę z tego, jak mocno przyciskam do ucha telefon i szybko odsuwam go od twarzy, zanim przypadkowo zakończę połączenie. – Po co dzwonisz? – Do sedna. Brak emocji. – Nie wiedziałam, do kogo jeszcze zadzwonić. – Mój głos się lekko załamuje. Przyznać się do tego przed prawdziwym nieznajomym, 147

MoreThanBooks naznaczonym nosicielem… kimś, kogo nie mogę rozgryźć. Kto prawdopodobnie jest niebezpieczny. Tak, niebezpieczny. Rządzi w Klatce, a Nathan wyraźnie ma wszystkie zadatki na socjopatę. Jego status nosiciela HTS jest trafiony. Więc co to mówi o Seanie? A jednak… wszedł i pomógł mi z Brockmanem. Nie może być aż tak zły. Więc myślisz, że rzuci wszystko, aby znów ci pomóc? Naciskam opuszkami palców wargi, gorąca kula niepokoju obraca się we mnie. To straszne uczucie. Kręcę głową. Nie. – Przepraszam. Nic mi nie jest. Nie powinnam była dzwonić… – Gdzie jesteś? Mrugam na to nagłe pytanie. Myślałam, że do tego czasu odłożył słuchawkę. – Co? Powtarza się, swoim głębokim głosem wymawiając twardo każde słowo. – Gdzie jesteś? Spoglądam na uliczny znak i najbliższy dom. – Mulberry 3412. To jest w Boerne. – Będę tam wkrótce. Pozostań w ukryciu. Jest prawie godzina policyjna – ostrzega. Wypuszczam trzęsący się oddech.

148

MoreThanBooks – Wiem. – Zaczynam dodawać podziękowania, ale linia staje się martwa. Wycieram spoconą dłoń o moje udo. Przyjedzie. I to jest powód, dla którego zadzwoniłam do niego w pierwszej kolejności, ale to wciąż nie powstrzymuje kłębka nerwów tworzącego się w moim żołądku. Niezbyt daleko w oddali na podjeździe jest zaparkowany SUV i chowam się za nim, czekając. Moje dłonie wydają się wilgotne i nadal pocieram je o uda, zerkając między ulicą i domem, upewniając się, aby nikt nie zauważył mnie czającej się za zaparkowanym samochodem. Mówię sobie, że martwię się tylko wizją złapania i że chłopak nie przyjdzie mi z pomocą. Minuty wolno mijają. Jest teraz po 22. Jestem oficjalnie na zewnątrz po godzinie policyjnej. Słyszę kolejny samochód i tym razem jest to policyjny radiowóz. To było nieuniknione. Robią rundy po osiedlu kilka razy w ciągu nocy. Na moim również. Nie zauważają mnie tam, gdzie kucam. Zaciskam oczy i czekam aż dźwięk silnika zacznie się oddalać. Drżę długo po tym, kiedy samochód znika i odgłosy świerszczy znów wypełniają moje uszy. Kiedy słyszę kolejny samochód, wychylam się. To stara ciężarówka, poruszająca się powoli. Kierowca pojawia się w polu widzenia. Nawet w ciemności rozpoznaję jego opadające włosy, końcówki ocierające się o tył jego karku.

149

MoreThanBooks Wyprostowuję się i spieszę podjazdem. Ciężarówka się zatrzymuje. Pojawiam się niepewnie przy drzwiach kierowcy. Opuszcza szybę. Patrzymy na siebie przez moment, kilka metrów nas oddziela. Nawet w cieniu, mogę dostrzec grubą taśmę otaczającą jego szyję, grube, wpisane w koło „H”. – Wsiadaj. Okrążam ciężarówkę i otwieram drzwi. Otwierają się szeroko z jękiem. Siadam ostrożnie na fotelu pasażera i zamykam za sobą drzwi, wzdrygając się, kiedy się głośno zatrzaskują. Nerwowo przeczesuję włosy na ramieniu i opieram się o zniszczoną tapicerkę. – Dziękuję. Zaczyna prowadzić. – Gdzie mieszkasz? Podaję mu adres. – To tylko dziesięć minut stąd. Jedziemy w ciszy. Patrzę prosto przed siebie z rękami splecionymi na kolanach. Gdzie moje ręce mogą odpocząć. W jakiś sposób maskując ich drżenie. Szalona chęć zaśmiania się wznosi się we mnie. Nerwy, wiem, ale nagle uderza mnie nieprawdopodobieństwo faktu, że zaczynałam tę noc randką z Zackiem, a teraz siedzę w jadącej w ciemności ciężarówce z Seanem O'Rourke’iem. 150

MoreThanBooks – Nie możesz tego robić. Podskakuję na dźwięk jego dudniącego głosu. Mój wzrok przenosi się na niego. Wciąż patrzy prosto przed siebie, jedną rękę ma położoną na kierownicy. Jest prawie tak, jakby w ogóle nic nie powiedział, z wyjątkiem poruszających się ust, kiedy dodaje: – Jeśli złapią cię po godzinie policyjnej… – Wiem. – Mój głos brzmi w moich uszach na zmęczony. – Naprawdę? – To dlatego do ciebie zadzwoniłam. – Byłam na tyle zdesperowana, by to zrobić. – Nie mogę na ciebie uważać. Jeżę się. – Potrzebuję podwózki. Nie ochroniarza. – Ale potem widzę go w łazience, kiedy wpadł na mnie i Brockmana, i moje słowa nie mają pożądanego efektu. Śmieje się głucho. – Potrzebujesz ochroniarza w najgorszym wypadku. Sposób, w jaki wypowiada „najgorszy”... z takim naciskiem i przekonaniem, dociera do mnie w zły sposób. Prawdopodobnie dlatego, że jest to prawda. Nie mogę nawet przywołać imienia znajomego, który odebrałby telefon ode mnie. Kontynuuje i jest to jak sól na rany: 151

MoreThanBooks – Nie masz pojęcia, jak świat działa poza twoją małą bańką. – Wskazuje na rozległe domy, które mijamy. – Szybko się uczę. – Wyciskam słowa przez moje zwężone gardło, myśląc, że już wyciągnęłam wnioski. Ten ostatni tydzień był najgorszy w moim życiu. Ledwie czuję się bezpieczna wewnątrz swojej bańki. – Tak? Dobrze. Będziesz musiała. – Ty także szybko się nauczyłeś? – uderzam. – Czy to w taki sposób zostałeś naznaczony? Domyślam się, że niewystarczająco szybko zorientowałeś się w tych rzeczach, prawda? W chwili, kiedy te słowa padają, chciałabym je cofnąć z powrotem. Nie wierzę, że rzuciłam mu to tak prosto w twarz. Światło w środku kabiny rzuca dość blasku, że widzę jak jego kwadratowa szczęka się zaciska. Mięśnie twardnieją. Nagle, szarpiąc samochodem zjeżdża na pobocze. Panika napływa w górę klatki piersiowej, aby zatkać mi gardło. Uderza we mnie świadomość, że jestem w samochodzie. Sama. Z nosicielem, który okazuje się brutalnym przestępcą. Na chwilę pozwalam, by ta myśl zniknęła z mojego umysłu. Sprowokowałam go, jakby był zwyczajnym kolesiem. Jak ja jestem zwyczajną dziewczyną. Dziewczyną, która tydzień temu mogła uciec od wszystkiego. Zmienia w ZAPARKUJ i odwraca się do mnie. Wszystkie moje wątpliwości co do niego powracają. Zapominam, że zależało mu na tyle, by pomóc mi z Brockmanem. Widzę tylko tatuaż na jego szyi. Szukam palcami klamki, chwytam ją i otwieram. 152

MoreThanBooks – Co ty robisz? – warczy i wyciąga się przez siedzenie, dosięgając klamki. Jego dłoń zaciska się na mojej, miażdżąc mi palce, kiedy zatrzaskuje drzwiczki. Układa się przy mnie. Jego lewa dłoń jest położona na mojej, na klamce, gdy druga ręka wyprostowuje się wzdłuż tylnej części siedzenia. Moja klatka piersiowa faluje, uderzając o niego. Jestem świadoma każdego centymetra jego ciała przyklejonego do mnie. Nie jest zbudowany jak Zac. Jest silniejszy. Bardziej muskularny. Jakby był przyzwyczajony do ciężkiej pracy i walki na pięści. Czuję jego siłę i wyobrażam ją sobie użytą przeciwko mnie. Miażdżącą mnie. Krzyk podnosi się w moim gardle i zaczyna się uwalniać. Szybko zakrywa mi usta dłonią. Moja pierś podnosi się i opada, uderzając o niego, kiedy walczę o oddech. Patrzę na niego, bojąc się mrugać, aż oczy zaczynają mnie boleć. Jesteśmy tak blisko siebie, że jestem w stanie zobaczyć ciemny pierścień błękitu otaczający jego tęczówki. – Wpędzasz nas oboje w kłopoty. Zaufaj mi. Nie chcesz, by to się stało. Myślisz, że jest teraz źle. Nie masz pojęcia, jak źle może dopiero być. – W jego głosie można wyczuć nutę desperacji. Trzęsę się, drżąc w sposób niekontrolowany. W mojej głowie pojawiają się przebłyski wszystkich newsów, które kiedykolwiek widziałam, podkreślających makabryczne szkody wyrządzane przez nosicieli. Mruczy pod nosem przekleństwo i cofa się. 153

MoreThanBooks – Słuchaj, nie ranię dziewczyn, nie zamierzam cię skrzywdzić. – Jego twarz łagodnieje, palce unoszą się lekko, pozwalając mi lepiej oddychać. – W porządku? Kiwam głową. – Zabiorę rękę, ale jeśli nie chcesz, by nas aresztowali, na litość boską nie krzycz. – Jego wzrok przeczesuje ulicę, oceniając. Ponownie przytakuję, w jakiś sposób się rozluźniając. Oczywiście. Coco na pewno nie nazwałaby go dobrym człowiekiem, jeśli krzywdziłby dziewczyny. A on nie pomógłby mi z Brockmanem. Mój wzrok wędruje na jego szyję. Pełen głębi pasek i wpisane w koło „H”. Nie czerpie przyjemności z krzywdzenia dziewcząt. W takim razie, kogo krzywdzi? Nie dostał naznaczenia na swojej szyi za nic. – Przestań na to patrzeć – syczy, lekko potrząsając głową. Brutalnie strzyżone, złote kosmyki ocierają się o powierzchnię jego twarzy. Patrzy na mnie spod półprzymkniętych oczu. Coś pojawia się w tych bladych obszarach błękitu. – Spójrz na mnie. – Przebłysk prawdziwych emocji. Nie złości… ale czegoś innego. Zabiera rękę z moich ust, unosząc ją przy mojej twarzy, gotowy zakryć je znowu jeśli zacznę krzyczeć. – P-przepraszam – szepczę, niemal przekonana, że słyszę bicie jego serca przechodzące z jego klatki piersiowej do mojej.

154

MoreThanBooks – Musisz wziąć się w garść. Zdaję sobie sprawę, że prawdopodobnie myślisz, że nie może się pogorszyć, ale może. – Odsuwa się ode mnie i opada z westchnieniem z powrotem na swój fotel. Przytakuję. To jest dokładnie to, o czym myślę. Że sięgnę dna. – Przepraszam, że jestem taka nerwowa w pobliżu ciebie. – Ty… – Jego głos zanika a on uderza pięścią w kierownicę. Potrząsa gwałtownie głową, jakby chciał powstrzymać się przed powiedzeniem tego, co chciał. – Co? Co chciałeś powiedzieć? Odwraca się, studiując mnie z przechyloną głową. W sposób, w jaki zwierzę obserwuje coś, czego nigdy wcześniej nie widziało. – Chciałem powiedzieć, że nie powinno być ci przykro. Powinnaś być nerwowa w moim pobliżu. W pobliżu każdego nosiciela. Nathana i Briana. Nawet w pobliżu Pollocka. Każdego z Agencji. Wszystkich. To mądrzejsze być ostrożnym. Nieufnym. Jeśli chcesz pozostać w jednym kawałku. Wszystkich? To jest teraz moje życie? Stworzenie wyspy wokół mnie? Zawsze sama? Kontynuuje: – Nie powinnaś była do mnie dzwonić. A ja nie powinienem przyjeżdżać. – Ale zrobiłeś to – mówię, mając nadzieję, że się myli. Że jest coś dobrego w innych. W nim. Że nie jestem sama. Nie mogę być. Nie chcę. 155

MoreThanBooks – Następnym razem tego nie zrobię. Wyjeżdża ciężarówką z powrotem na ulicę. Jego słowa niewytłumaczalnie mnie ranią. To nie tak, że myślałam o nim jako o znajomym, ale był jedynym dzisiejszego wieczoru, który przyjechał, kiedy zadzwoniłam. Jeśli nie mogę mieć przyjaciół −wśród swojego rodzaju – i muszę teraz zaakceptować, że jestem jedną z nich – w takim razie, co mi pozostało? Światła nadjeżdżającego samochodu oświetlają na chwilę jego twarz i nie mogę przegapić nieustępliwego wyrazu jego twarzy pasującego do wyrazistej linii szczęki. – Więc mówisz, że mam nie ufać nikomu. – Krzyżuję ręce na piersi. – Pamiętaj o tym, a może nawet przetrwasz. – Przytakując, rzuca mi oceniające spojrzenie. – Jesteś miękka. Musisz się zahartować. Nie mogę przestać myśleć o ironii mówienia nosicielowi HTS, że musi się zahartować. Przypuszczalnie nosiciele już są twardzi. Socjopaci czekający na przebudzenie. Zwalnia przed moim domem. Jak większość domów w tej okolicy, stoi on daleko od drogi. Przybliża się do bramy, ale nie jedzie całej drogi przez podjazd do ganku. Chyba jest to dobry pomysł. Otwieram hałaśliwe drzwi i wystawiam jedną nogę. – Dziękuję za przyjechanie po mnie. – Bądź bardziej ostrożna. 156

MoreThanBooks Ponieważ nie będzie mnie już ratował. Nie powiedział tych słów, ale nie musiał. Już to zrobił. Postawił sprawę jasno. Kiedy idę wzdłuż podjazdu i pod zadaszonym portykiem, wyławiam moje klucze, opierając się pokusie, aby spojrzeć za siebie. Nie słyszałam, by już odjechał. Blask reflektorów oświetla mnie bielą, kiedy otwieram drzwi. Czy nadal mnie obserwuje? Upewniając się, że bezpiecznie dostałam się do środka. To wydaje się trochę zbyt uprzejme ze strony nosiciela, który przed chwilą zarzekał się, że już nigdy mi nie pomoże. Kiedy uderzam w klawisze alarmu i wchodzę do środka, on zawraca i odjeżdża. Zamykam za sobą drzwi. W domu jest ciemno i cicho. Moje oczy przystosowują się do mroku. Wdycham powietrze, wchłaniając zapach świeżo ściętych kwiatów stojących na stoliku w foyer. Przechodzę do salonu, nie przejmując się światłem. Znam dobrze drogę. Zwłaszcza w kierunku pianina, pierwszego instrumentu, na jakim kiedykolwiek zagrałam. Otwieram pokrywę i siadam na ławce. Nie potrzebuję nut. Ustawiam palce, lekko je zginając. Są eleganckie i szczupłe od długich godzin ćwiczeń. Moje opuszki palców opadają na gładkie, ukochane klawisze. Miękki dźwięk muzyki wydostaje się z wnętrza pianina, kiedy gram coś, co napisałam rok temu. Wciąż to pamiętam, nawet jeśli ostatnio nic nie komponowałam, byłam zbyt zajęta szkołą, lekcjami śpiewu i Zackiem. Teraz wszystkie te rzeczy zniknęły. Stracone dla mnie. Moje ciało lekko kołysze się w zgodzie z harmonią. Przynajmniej mam jeszcze to.

157

MoreThanBooks Kończę grać po pół godzinie. Ostatnia nuta wisi w powietrzu, odbijając się w cichym pomieszczeniu, niknąc w przestrzeni, dopóki jedynym dźwiękiem nie pozostaje słaby warkot łopatek wentylatora nade mną. Ostatni raz pieszczę klawisze, wstaję i kieruję się na górę. Zazwyczaj, mama i tata czekali, ale najwyraźniej poszli już do łóżka. Światło rozlewa się po korytarzu z sypialni moich rodziców, jasna kałuża żółci na krwisto-czerwonym bieżniku. Muszę minąć otwarte drzwi w drodze do swojego pokoju. Zatrzymuję się i zaglądam do środka. Mama śpi w łóżku, zapomniana książka leży obok niej. Oddech ulgi wychodzi z moich ust. Przynajmniej nie muszę kłamać i mówić jej, jak dobrze się bawiliśmy z Zackiem. Muszę powiedzieć jej w miarę szybko prawdę i rozwiać marzenia co do tego, że Zac jest razem ze mną w tym wszystkim. Nawet przez odległość pokoju, mogę dostrzec ciemne plamy pod jej oczami. Jej lampka jest wciąż zapalona i rozważam, czy jej nie wyłączyć, dopóki nie zauważam pustej przestrzeni obok niej. Zamieram. To nie w stylu taty pracować w piątek tak późno. Zazwyczaj on i mama otwierają butelkę wina i oglądają razem film. Nie mogę przestać się zastanawiać, gdzie on jest i czy ma to coś wspólnego ze mną. To musi być ze względu na mnie. Mama jest tą spokojną, praktyczną i akceptującą. Tata jest zły, chodzi po domu jak burza. Trzaska drzwiami. Początkowo czułam się dzięki temu lepiej. Dowód, że mu zależy. Może nie był w stanie zatrzymać wszystkiego, co 158

MoreThanBooks mi się przydarzyło, ale przynajmniej doprowadziło go to do furii i dało mi nadzieję, że może jest w stanie coś zrobić. Wymyślić coś, aby mnie uratować. Typowe myślenie córeczki tatusia. W nocy słyszę przez ściany jak kłócą się z mamą. Nigdy się nie kłócili. Nie czuję się z tym dobrze, że to ja jestem tego powodem. Odsuwam się od progu, zastanawiając się, gdzie jest… dlaczego teraz się z nią nie kłóci. Czy przeszli do etapu unikania? W pewnym sensie chciałabym, by był w środku, jego głos unosił się w gniewie. To lepsze niż cisza. Wchodząc do mojego pokoju, nie mogę oprzeć się myśli, że to jest teraz moje życie. Opadam na łóżko i przyciągam jedną z moich poduszek do piersi, ściskając ją mocno. Nikomu nie można zaufać. Żadnych przyjaciół. Życie pełne ciszy przerywanej tylko muzyką.

159

MoreThanBooks

Napis na 21 stronie w roczniku Davy z jedenastej klasy:

Dla

mojej

najlepszej

przyjaciółki!

Najsłodsze,

najbardziej

błyskotliwej dziewczyny!!! Czekam na nasz ostatni rok razem! Będziemy nie do zatrzymania! Kocham cię tak mocno jak daleko jest stąd do księżyca i z powrotem, twoja NP, Tori!

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

160

MoreThanBooks

DWANAŚCIE – Davina, chodź tutaj! Na dźwięk mojego imienia, wstaję i idę na przód Klatki. Mijam Seana. Przyjechał godzinę temu. Nie patrzę na niego. Przynajmniej nie odwracam twarzy w jego kierunku. Kątem oka obserwuję go, jak pisze w swoim zeszycie. Nie patrzy na mnie. Od piątku wzięłam sobie jego radę do serca. Nie rozmawiałam z nim. Starałam się w ogóle na niego nie patrzeć. Poza kilkoma słowami wymienionymi z Gilem, nie powiedziałam nic do kogokolwiek w szkole. Brockman jest jedyną osobą, z którą rozmawiam i tylko dlatego, że muszę. Każdego popołudnia Brockman wysyła Gila lub mnie, z gotowymi zadaniami do biura i abyśmy dostali tam nowe. W środę znam już ten rytm. Myślę, że dziś moja kolej. – Proszę bardzo. Brockman wręcza mi kilka szarych teczek, ledwie na mnie zerkając. To była jego maniera od incydentu w łazience z Seanem. Brak nieodpowiedniej uwagi. Nie robi niczego więcej, poza otarciem się o moje ręce, kiedy podaje mi foldery. – Przyjdź zaraz z powrotem – mówi za każdym razem. Jakbym miała wybór. Jakbym miała dokąd pójść. Kiwam głową i odwracam się, ale zatrzymuję się, kiedy dodaje: 161

MoreThanBooks – Och, czekaj. – Patrzę jak wygrzebuje z kieszeni kilka drobnych. – Dlaczego nie mogłabyś mi wziąć przy okazji napoju gazowanego. Big Red. Wyciągam rękę, czekając na pieniądze. Zrzuca mi monety na dłoń. Wrzucam drobne do kieszeni i szybko wychodzę. Hala sportowa, śmierdząca wszechobecnym zapachem potu, jest już mi dobrze znana. Czasem mijam chłopców i dziewczęta zmierzających do jednej z sal gimnastycznych lub siłowni. Często zauważają mój identyfikator i patrzą na mnie jak na jakiegoś dziwoląga. Jakby nie byli przyzwyczajeni to kontaktu twarzą w twarz z nosicielem. Nie mogłam sobie wyobrazić, że wyglądam bardzo groźnie. Trzech chłopaków wychodzi z szatni. Są ubrani w stroje gimnastyczne, czarne spodenki i szare koszulki. Jastrząb, szkolna maskotka, zdobi jego przód, ze skrzydłami rozpostartymi do lotu. Ich głośne głosy konkurują ze sobą. Jeden z nich potrąca kolegę obok, kiedy mnie zauważa, i szybko cała trójka jest cicho, oceniając mnie szybko poruszającymi się oczami, zwracając szczególną uwagę na mój pomarańczowy identyfikator. Jeden szepcze coś do drugiego i się śmieją. To wredny, złowrogi śmiech i powoduje, że ciarki przechodzą mi po plecach. Jesteśmy prawie obok siebie. Idę tak blisko ściany jak to tylko możliwe, trzymając foldery, odsuwając je od siebie w moich rękach. – Myślałem, że powinni trzymać ich w zamknięciu – mówi jeden z nich wyraźnie głośnym szeptem. 162

MoreThanBooks W zamknięciu. Jakbym była więźniem. Osadzoną. Szybko ich mijam, zanim usłyszę coś więcej. Zanim któryś z nich znajdzie odwagę, by zwrócić się do mnie wprost. Przynajmniej jest jak jest. Nie skonfrontowali się ze mną. Zbyt nieokreśloną dziewczyną z genem zabójcy. Znajduję łazienkę na piętrze. Opieram szare teczki na maleńkiej półce przed lustrem i patrzę w swoje odbicie. Z trudem rozpoznaję bladą dziewczynę patrzącą na mnie. Strach w moich oczach jest mi tak obcy, jak moje otoczenie. Chyba rzeczywiście jestem także tą nieokreśloną dziewczyną z genem zabójcy. Odkręcam kran, nabieram mydła na dłonie i myję je, pozwalając chłodnej wodzie spływać po moich rękach. Gdyby wszystko, co złe w moim życiu, mogło zniknąć tak szybko.

Brockman pomrukuje podziękowania, kiedy wracam z jego napojem i kładę go na biurku. Nie było żadnych nowych zadań czekających na nas. To właściwie w jakiś sposób mnie zasmuciło. Będzie nudno przez całe popołudnie, nie mając nic do zrobienia. Waham się przez chwilę, zanim otwieram drzwi klatki. Nagle ogarnia mnie tęsknota za moją starą szkołą. Moimi klasami. Ludźmi do porozmawiania i nauczycielami, których rzeczywiście to obchodzi i chcą nas uczyć. Opadając na moją ławkę, wyciągam notes i zaczynam pisać. Komponować. Nucę pod nosem, kiedy zapisuję nuty, bawiąc się, 163

MoreThanBooks ustawiając je w głowie w różnych miejscach i kombinacjach. Jestem tym tak pochłonięta, że nie słyszę, kiedy podchodzi. – Co robisz? Podskakuję i zatrzaskuję notes. Sean stoi nade mną, trzymając własny zeszyt. Wygląda na mały w jego dużych dłoniach. Nawet ołówek wygląda na kruchy. Jakby mógł przypadkowo się złamać w jego uścisku. – N-nic. Chce go zapytać, dlaczego się do mnie odzywa. Myślałam, że już z tym skończyliśmy. Z nim jak ze mną rozmawiał… pomagał mi. Zrozumiałam jego przekaz jasno i wyraźnie. Byłam w tym sama. – Co rysowałaś? Kręcę głową, nie chcąc wyjaśniać, że komponowałam utwór muzyczny. – Tylko bazgrałam. Sadowi się w ławce przede mną i odwraca się do mnie. Używając powierzchni mojej ławki, otwiera swój notes i wyciąga arkusz pracy schowany w środku. – Pomyślałem, że możemy skończyć to zadanie. – To z zeszłego tygodnia? Przytakuje. Przechylam głowę. 164

MoreThanBooks – Chcesz napisać mój życiorys? – Takie jest zadanie – odpowiada, nawet jego głos i wzrok są niewzruszone. Nie sądziłam, że mu zależało. Z ledwością był chętny do tego, kiedy ja zadawałam mu pytania. – Okej – mówię powoli. – Imię i nazwisko? – pyta. – Davy Hamilton – To nie jest twoje pełne imię. Patrzy na mnie jednostajnie, jego oczy są bardzo poważne. Zawsze jest taki poważny. Nigdy nie słyszałam jego śmiechu. Nie widziałam, aby się choćby uśmiechnął. – Davina Evelyn Hamilton. I wtedy to widzę. Kąciki jego ust unoszą się lekko. – Co w tym śmiesznego? – Nic. Po prostu brzmią jak imiona czyjejś prapraciotki. – To były imiona moich babć… z obu stron. Jego ołówek skrobie po papierze. – Oczywiście – mruczy pod nosem. – Rodzice? – Patrick i Caitlyn Hamilton. – Rodzeństwo?

165

MoreThanBooks Pyta

o

resztę.

Wszystkie

podstawowe

rzeczy.

Wyklepuję

odpowiedzi. – Hobby? Waham się. Patrzy na mnie. – No dalej. Masz je. Brzmi prawie na rozbawionego myślą, że staram się zaprzeczyć. – Szkolenie na debiutantkę? – sugeruje. – Tenis w lokalnym klubie? Rzucam mu piorunujące spojrzenie. – Zabawne. Nie. Muzyka – odpowiadam. – Muzyka? Lubisz słuchać muzyki? – Nie. Gram. Śpiewam. – Na czym grasz? Wzdycham. – Pianinie. Skrzypcach. Flecie. Gitarze. I kilku innych… – Mój głos zanika. Podnosi ołówek z ławki i patrzy prosto na mnie. – Grasz na tych wszystkich instrumentach? Kiwam głową, czekając, aż zrobi na ten temat uwagę, wyśmieje mnie. Zwraca znów uwagę na kartkę. 166

MoreThanBooks – To naprawdę fajne. Komentarz jest łagodny, ale od niego brzmi to jakoś… No nie wiem. Jakoś ważnie. Zaimponowałam mu. Z jakiegoś powodu to mnie cieszy. Wątpiłam, że cokolwiek mu imponuje. – To dlatego zawsze nucisz? – pyta. – Nie zawsze nucę – odpowiadam. – Tak. Robisz to. Jest to bardzo ciche, ale jednak. – Nie sądzę. – Przynajmniej myślę, że nie zawsze to robię. – Nikt nigdy nie zwrócił mi na to wcześniej uwagi… – To znaczy, że w ogóle nie zwracają uwagi. – Tylko na mnie patrzy, kiedy mówi to z takim poważnym wyrazem na twarzy, jego przydymione oczy wydają się w ten sposób na znacznie starsze niż jego właściwy wiek. Jego słowa rozbrzmiewają we mnie. Oni nie zwracają uwagi, ale on tak. Moja twarz robi się czerwona i ciepła pod wpływem jego spojrzenia. Zakładam kosmyk włosów za ucho, czując się nagle nieśmiała. Łamie ze mną kontakt wzrokowy i wraca do pisania na kartce. Po chwili pyta: – Chłopak? – Co? – Czy masz chłopaka? – Przerywa po każdym słowie, jakby miało mi to pomóc zrozumieć. 167

MoreThanBooks – A co to ma do rzeczy? Patrzy w górę. Jego wyraz twarzy jest niemal znudzony – jakby pytanie i moja odpowiedź niewiele dla niego znaczyły. Wskazuje na kartkę. – Masz ile lat? Siedemnaście? – Przytakuję. – Myślałem, że to odpowiednie pytanie do życiorysu nastolatki. – Nie. Nie mam chłopaka – mówię po kilku chwilach. Czekam, ale nie pyta o nic więcej. Nie mam nic więcej do powiedzenia, ale słyszę jak wyznaję: – Zerwaliśmy. Tej nocy, kiedy po mnie przyjechałeś. Dlatego wyszłam. Wkurzyłam się i wyszłam stamtąd jak burza. Rozważa to. Jego głębokie oczy mnie absorbują. Nie ma tam oceny. – Nie mógł sobie z tym poradzić. Żaden z moich znajomych nie może – dodaję. Patrzy w dół na czubek swojego ołówka. Zaczyna wyciągać cienki wkład ze środka. – Więc pozwolił ci odejść? Po godzinie policyjnej? – Nie dałam mu wyboru. – Miał wybór. – Nie. Naprawdę. Pokłóciliśmy się i odmówiłam wejścia do jego samochodu. – Krzywię się na myśl o spoliczkowaniu. Nawet przed nim. Żałuję tego policzka. Żałuję utraty kontroli. – Ja bym cię przekonał. 168

MoreThanBooks Wypuszczam krótki, zapowietrzony chichot i odwracam wzrok, moja twarz płonie na samą myśl, co by ten facet zrobił, gdyby był moim chłopakiem. Mało prawdopodobny scenariusz. Kręcę się niespokojnie na krześle. – Myślę, że mam już dość informacji – mówi. Nagle wstaje i wraca do swojej ławki. Mrugam i patrzę prosto przed siebie. Przez minutę to tam było, rzeczy brzmiały… przyjaźnie. Jakby nie był nosicielem. Jakby nie ostrzegł mnie, bym strzegła się przy nim i wszystkich w moim życiu. Jakbym nie była sama.

169

MoreThanBooks

Tori: Idziesz?

Zac: Nie rob tego

Tori: W porzadku. Idziemy z toba lub bez. Carlton zgodzil sie przyjsc. Inni tez. Bylo mnostwo swiadkow.

Zac: Byla twoja przyjaciolka

Tori: Uderzyla cie. Jest niebezpieczna. Zrobienie tego jest sluszne. Spotkaj sie z nami w Agencji

Zac: Sprowokowalem ja 170

MoreThanBooks Tori: Posluchaj siebie. Nadal ja kochasz.

Zac: …

Tori: Nawet nie zaprzeczaj

Zac: O ktorej sie tam spotykacie?

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

171

MoreThanBooks

TRZYNAŚCIE Przychodzą po mnie następnego dnia. Piszę esej, używam wyznaczonych w zadaniu słówek – ustalonych przez jakiegoś anonimowego nauczyciela, którego nigdy nie spotkam. Odwracam się na dźwięk głosów i natychmiast dostrzegam Pollocka. Nie widziałam go od spotkania w jego biurze i moja reakcja jest niemal nerwowa. Moje ciało się napina i panika wbija się jak pazury w moją pierś, zamykając gardło. Jest z panem Tucci’m i innym mężczyzną, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Brockman momentalnie wstaje, jego twarz jest czujna, oczy

mrugają

rozbudzone.

Jest

taki

fałszywy,

udając

kogoś

zainteresowanego, kiedy każdy może spojrzeć na jego biurko i naliczyć kilkanaście magazynów i walających się papierków po batonikach. Obracam się, chwytam za krawędź biurka. Moje spojrzenie ląduje na Gilu. Jest obrócony na swoim krześle i wpatruje się we mnie, jego oczy są szeroko otwarte, nie mruga, pyta. Moje serce traci rytm i jakoś wiem. To wszystko ma związek ze mną. A może jestem tylko paranoiczką. Nic nie zrobiłam. Rozglądam się po pomieszczeniu i łapię Coco na patrzeniu na mnie. Szybko się odwraca, wracając z powrotem do pracy na biurku. Nathan siada, jego oczy wyrażają zmartwienie. Nie ulega wątpliwości, że zrobił dowolną liczbę rzeczy, które mogły ich tutaj sprowadzić.

172

MoreThanBooks Szybkie spojrzenie na zegar potwierdza, że Seana nie będzie tu jeszcze przez czterdzieści pięć minut. Z jakiegoś powodu chcę, by tu teraz był. Nie to, że mógłby zrobić cokolwiek. Przesuwam wzrok z powrotem na mężczyzn z przodu Klatki. Ich głosy dudnią nisko i głęboko. Pan Tucci rozmawia z Brockmanem, ale to Pollock posiada całą moją uwagę. Przesuwa się do drzwi Klatki, ustawia się dokładnie po środku, z założonymi rękami, konkretnym wyrazem twarzy, zdeterminowany. Mężczyzna na misji. I wiem. Ja jestem tą misją. Jego małe czarne oczy spoczywają na mnie i zagina palec, przywołuje mnie do przodu.

Pan Tucci unika mojego wzroku, kiedy prowadzi nas do frontowych drzwi budynku. Pollock idzie po mojej lewej, a drugi człowiek po prawej, otaczając mnie z obu stron. Jakby bali się, że mogę uciec. – Dokąd idziemy? Pollock patrzy prosto przed siebie, nie odpowiadając. Mój oddech szybko mnie zawodzi. Przełykam kilka razy i staram się zwolnić mój gnający puls. Tucci nie wychodzi z nami na zewnątrz. Spoglądam na niego przez szklane drzwi, ale on już odchodzi. – Czy moja mama…

173

MoreThanBooks – Nie musimy kontaktować się z twoimi rodzicami. – Pollock otwiera drzwi pasażera białej, nijakiej furgonetki. – Jesteś pod nadzorem Agencji Wainwrighta. Waham się, wpatrując się w ciemnoniebieskie wnętrze. To tylko kolejna klatka. Siatka oddziela przednią część wozu od tylnej. Odsuwam się o cal. – Wsiadaj. – Drugi mężczyzna popycha mnie do środka, a ja potykam się do przodu. Moje ręce trafiają na podłogę. – Teraz, Webber. – Pollock klekocze swoim językiem. – Jestem pewien, że panna Hamilton nie będzie sprawiać nam problemów. Patrzę przez ramię. Pollock nachyla się ku mnie. – Będziesz? Webber kładzie swoje dłonie na pasku i jestem pewna, że chce wyglądać imponująco… niebezpiecznie. – Nie. Wspinam się do środka i kładę plecak na moich kolanach, przytulam go mocno jak poduszkę. Drzwi zamykają się za mną z rozbrzmiewającym trzaskiem. Pollock i Webber wsiadają do przodu. Nic nie mówią, kiedy wycofujemy się z parkingu. Wkrótce potem jesteśmy na autostradzie. Kilka chwil zajmuje mi zdanie sobie sprawy, że nie jedziemy w kierunku biura Agencji. Zmierzamy nawet jeszcze dalej od miasta. Na północ w kierunku Fredericksburga. Autostrada przechodzi przez wiejskie wzgórza. Mijamy okazjonalną stację benzynową i przystanek. Kilka domów jest 174

MoreThanBooks usianych

na

pochyłych,

pokrytych

jadłoszynami

wzgórzach,

odizolowanych i bezpiecznych od miasta. – Dokąd jedziemy? Wymieniają spojrzenia. Pollock spogląda wstecz przez drucianą siatkę. – Wyjaśnimy, kiedy tam dojedziemy. Uczucie spadania zaczyna się budzić w moim żołądku. Wkładam rękę do mojej torebki, szukam telefonu. Jestem prawie pewna, że nie pozwolą mi go użyć, więc zerkam do środka i zaczynam pisać wiadomość do mojej mamy.

Pollock mnie ma nie wiem gdzie mnie zabie

– Hej! Co ty robisz? – Głos Pollocka przecina ciszę. – Cholera! Zatrzymaj się Webber! Furgonetka z szarpnięciem zjeżdża na pobocze drogi. Ciężko oddycham i wysyłam wiadomość, mam nadzieję, że to wystarczy. Pollock wyskakuje i szarpiąc otwiera tylne drzwi. Chwyta moją torbę z kolan. Telefon wciąż jest w moich palcach. – Głupia – mruczy, kiedy wyrywa mi go z ręki. Nie próbuję stawiać oporu. Sprawdza wiadomość, którą wysłałam. Jego ciało się relaksuje i spogląda na Webbera. 175

MoreThanBooks – Wysłała esemesa jedynie do matki. Jest dobrze. Do kogo jeszcze myślał, że napisałam, co nie byłoby dla nich dobre? Chciałabym wiedzieć. Chciałabym mieć ich numery. – Chcę zadzwonić do rodziców – mówię zła. – Mam swoje prawa! Nie możecie mnie zabierać ze szkoły… – Możemy. Zrobiliśmy to. – Żyła na czole Pollocka pulsuje. – Kiedy to zrozumiesz? Nie masz żadnych praw. Powinnaś się cieszyć, że możesz chodzić po ulicach. Ty i każdy inny nosiciel. – Dyszy, wyrzucając każde słowo jak wystrzeloną kulę. Pół-ryki mijają nas, trzęsąc vanem. Wbijam palce w tapicerkę. – Tak długo jak jestem zaangażowany, wy wszyscy powinniście zniknąć z powierzchni ziemi. Wzdrygam się. To o mnie mówi. O moim życiu. I ten facet z nienawiścią w oczach jest moim opiekunem społecznym. On decyduje o moim losie. Trzaska drzwiami i znów wsiada do przodu. Webber wyjeżdża z pobocza, wyrzuca żwir w powietrze. Mrugam piekącymi oczami i patrzę przez okno. O czym mama pomyśli, kiedy dostanie moją wiadomość? Po tym jak mijamy wiejskie wzgórza, zaczynam się zastanawiać, czy nie powinnam wysłać wiadomość do taty. Do Mitchella. Do kogoś innego. Mama nie była w stanie zatrzymać nic z tego, co mi się przydarzyło. Co mogłaby teraz zrobić? Kiedy jedziemy wzdłuż drogi, dostrzegam trzy sępy krążące wysoko nad wzgórzem. Są małe i czarne w oddali, ale patrzę na ich fruwające i nurkujące kształty w powietrzu. 176

MoreThanBooks Wtedy dociera do mnie, że nikt nie jest w stanie nic z tym zrobić. Nikt nie może mi pomóc. Tak jak powiedział Sean. Jestem tak samotna i zagubiona, jak jakakolwiek ofiara leżąca martwa pod tymi sępami.

Budynek jest nijaki. Blada skała. Pojedyncze piętro z aluminiowym dachem. Podwójne drzwi błyszczą ponuro literami PIF wyrytymi na szkle. Pod skrótem jest więcej słów, ale nie mam czasu ich przeczytać, zanim Webber wpycha mnie do środka, jedna dłoń mocno ściska moją rękę. – Więc to ty jesteś tu mięśniakiem – mruczę pod nosem. – Lubisz ostro traktować dziewczyny? A co z tobą? Testowali cię na HTS? – Nie wiem skąd się bierze taka postawa. Złość… strach. Uśmiecha się. – Pewnie. I jestem czysty. Parskam. – Taa. To ma sens. Jest czysty. Facet z twardymi rękami, które ściskają się jak goryle pięści. Recepcjonistka nosząca kwiecisty uniform uśmiecha się zza lady. – Ach. Panie Pollock. Nie widzieliśmy pana od kilku tygodni. – Tęskniła pani za mną, Brendo?

177

MoreThanBooks – Jak zawsze. – Wręcza mu podkładkę. – Ale niech się pan nie martwi. Byliśmy zajęci tak samo jak wy. – Dobrze słyszeć. Szybko wypełnia formularz, jego pióro drapie po papierze. Oddaje jej podkładkę i wtedy sięga do kieszeni swojej marynarki, wyciągając małą paczkę papierosów. – Och. Dziewczyna. Nie widzimy ich wiele. – Niech jej płeć pani nie zwiedzie, niech pani nie zacznie myśleć, że nie jest niebezpieczna. Brenda mruga do niego. –

Oczywiście.

Podejmiemy

wszystkie

standardowe

środki

ostrożności. – Szybko spogląda na informacje na podkładce i wtedy przesuwa dodatkowe papiery, przeglądając każdą stronę. – Okej. Wszystko wygląda w porządku. Wstając, wskazuje mi drzwi. – Pójdź ze mną, proszę. Podążamy za nią przez drzwi i jasno oświetlony korytarz, mijamy dwoje drzwi, zanim docieramy do kolejnego pokoju. Przypomina mi gabinet dentystyczny. Jest tam długie krzesło-leżanka z klamrami i pasami po obu stronach. Za nią leży kilka sztuk niezidentyfikowanego wyposażenia.

178

MoreThanBooks Natychmiast zaczynam rozumieć. I rzeczywiście, podejrzenia były tam przez cały czas, na skraju mojej świadomości, prosząc o zauważenie. Ogarnia mnie dziwny spokój. – Co zrobiłam? Ponieważ coś zrobiłam. Nieświadomie. Dla nich musiałam, skoro przyprowadzili mnie tutaj. Pollock otwiera notatki i czyta: – W piątkowy wieczór, 22 marca, kilkoro świadków podpisało oświadczenie, że zaatakowałaś młodego człowieka. Patrzę, nie mrugając, nie rozumiejąc. – Kogo zaatakowałam? Ponownie zerka w dół. – Niejakiego Zachary’ego Clemensa. Zasysam powietrze. Zac… moi znajomi… Donieśli na mnie? Moje spojrzenie wędruje do pasków i klamer zwisających po bokach krzesła. Sprzęt nagle zaczął wyglądać szczególnie groźnie. Odwracam się i przybliżam do Brendy na ile jest to możliwe z Webberem wciąż trzymającym moje ramię. – Proszę. Pomóż mi. Jestem tu wbrew swojej woli. Nikogo nie skrzywdziłam! To pomyłka! Brenda się śmieje. – Wbrew mojej woli – powtarza, kręcąc głową. – To jest dobre. 179

MoreThanBooks – Proszę. Czy według ciebie wyglądam na niebezpieczną? Walczę dziko z Webberem, starając się wyrwać, kiedy pcha mnie z powrotem na skórzaną tapicerkę, jego ręce miażdżą moje ramiona. Skóra piszczy pod moimi dzikimi ruchami. Mężczyzna pomrukuje, kiedy przesuwa wolną ręką mój nadgarstek zamykając na nim klamrę. – Nie ruszaj się – mówi Webber. – Sama to sobie utrudnisz. To się stanie. Równie dobrze możesz przestać walczyć. – Och, kochanie – odpowiada mi Brenda. – Ostatnio nigdy nie możesz tego powiedzieć. Moja babcia została zaatakowana miesiąc temu przez dwóch chłopców, którzy nie mogli mieć więcej niż dziesięć lat. – Mlaska językiem i kiwa głową z szaloną radością na Pollocka i Webbera. – Ci ludzie wykonują pracę Boga. To niebezpieczny świat, w którym żyjemy, a oni czynią go bezpieczniejszym. – Tak jak pani, Brendo, tak jak pani. – Pollock intonuje z miejsca, w którym opada na krzesło. – Wszyscy mają swoją rolę. – Miło z pana strony, że pan tak mówi, Pollock. – Uśmiecha się szeroko, kiedy podchodzi do drzwi. – Richard będzie tutaj za moment. Kończy w innym pokoju. – Dziękuję. – Kiedy drzwi się zamykają, Pollock wyjmuje swój telefon z kieszeni i zajmuje się nim. Wpisuje coś sporadycznie. Webber kończy zakładanie drugiego paska na moim nadgarstku i przechodzi do mojej kostki. Obraz Seana miga mi w głowie. Czy Webber powstrzymywał go w ten sposób? Lub czy Pollock przyprowadził więcej 180

MoreThanBooks pomocników dla Seana? Trudno mi sobie wyobrazić, że Webber sam go obezwładnia. Kopię nogą, trafiam. Nawet jeśli moje nadgarstki są przypięte po moich bokach, nie poddaję się. W tym momencie wykonanie jednego dobrego kopniaka w tego goryla przynajmniej sprawi, że poczuję się lepiej. Uderza swoją ręką wielkości szynki nad moim kolanem, zmuszając moją nogę do wyprostowania się, aby mógł zacisnąć pasek wokół mojej kostki. Krzyczę, wyginając się na leżance przed bólem. Pollock mruczy, nie patrząc w górę znad swojego telefonu: – Radzę ci się nie opierać. Nie chcesz, by złamał ci nogę. – Nie możecie tego robić… mi – dyszę, moja głowa spada z powrotem na miękki zagłówek. Kręci głową. – Najwyraźniej możemy. – Patrzy w końcu znad telefonu. – Nie śledziłaś ostatnich wiadomości? Agencja Wainwrighta będzie federalna. Będziemy w każdym stanie i nie tylko, aby identyfikować i monitorować. Będziemy więksi niż CIA. Policja będzie pod nami, wykonując nasze rozkazy. Zapamiętaj moje słowa, w każdym stanie będzie więzienie dla nosicieli. Wyginam się na moim siedzeniu. – Nic nie zrobiłam – wyrzucam przez zaciśnięte zęby.

181

MoreThanBooks – Nie? Brutalnie zaatakowałaś młodego mężczyznę. Mam zeznania naocznych świadków wskazujących, że nosicielka straciła kontrolę. Nie pozwolę ci pewnego dnia wejść do szkoły z bronią. Nie na mojej warcie… – Nie zrobiłabym tego. – Strzelec z Indianapolis miał HTS. Wyglądał tak normalnie jak tylko mógł. Wierzę, że grał na wiolonczeli. Drzwi się otwierają i mężczyzna w niebieskim ubraniu wchodzi do środka. Jego ramiona zdobią różne tatuaże. Jego szyja jest jednak nimi nieskażona, nietknięta, opalona i gładka skóra. Bez żadnego atramentu. – Panowie. Pozdrawia ich skinieniem głowy. Obdarza mnie spojrzeniem, zanim idzie do zlewu i szybko myje ręce, jego ruchy są szybkie i skuteczne. Nie patrząc na mnie, komentuje: – Nie dostaję tutaj zbyt wielu kobiet. Jakbym nie była nawet człowiekiem. Tylko kobietą. Zwierzęciem przed nim. – Zaufaj mi, jest nosicielką. Odwraca się, wycierając ręce papierowym ręcznikiem. – Och. Nie mam wątpliwości. Komentuję tylko tego rzadkość. Nie wygląda bardzo niebezpiecznie. – Nie jestem! Proszę – błagam. – Nie rób tego.

182

MoreThanBooks Marszczy brwi, jego czerwonawe brwi przysuwają się bliżej, kiedy na mnie patrzy. – Zaatakowała chłopaka. Niesprowokowana… Wytrzymuję jego wzrok, odwołując się do niego. – Nie… to nie było tak… Pollock wzdycha i wstaje, wsuwając telefon z powrotem do kieszeni. – Czy to będzie problemem, Andersen? Nie jesteś jedynym, który nosi ten strój. Możemy… – Żaden problem – odpowiada szybko, odwracając ode mnie wzrok. Pollock uśmiecha się i z powrotem siada. Andersen obniża się na stołku. Wyciągam szyję, patrząc na niego, kiedy nasącza gazę jakimś płynem o silnym zapachu… myślę, że antyseptycznym. Wzdrygam się, gdy ociera dół moje szyi. Jeśli wcześniej były jakieś wątpliwości, teraz mnie opuściły. Wiem, co nadchodzi. – Proszę – mówię płaczliwym głosem. Unosi moją głowę i ociera tył mojego karku, odrzucając moje włosy z drogi. – Im mniej będziesz się opierać, tym mniej będzie bolało – poucza mnie, nie patrząc w oczy, kiedy manewruje białym okrągłym urządzeniem nade mną. Otwiera je z głośnym trzaskiem i przysuwa do mnie, jak zestaw wielkich szczęk. – Nie ruszaj się.

183

MoreThanBooks Nie robię tego. Jestem unieruchomiona strachem. Szokiem. Oboma naraz. Nie jestem pewna. Emocje, których nigdy nie czułam, przechodzą przeze mnie, przejmują wszystko, stają się wszystkim. Wszystkim, czym jestem. Zamyka tę rzecz wokół mojej szyi z kliknięciem. Jest ciasne, niewygodne i natychmiast burzę się na to, dyszę w klaustrofobii, moje drogi oddechowe są zwężone. Zalewa mnie panika. Kołnierz wbija się w moją tchawicę i dławię się. Jestem wszędzie przypięta. Nadgarstki, kostki, a teraz nawet gardło. Nie mogę się ruszyć. Nie bez bólu. Andersen kładzie dłoń na moim czole i obniża swoją twarz, aż jest od niej zaledwie o kilka cali. Mówi cichym, kojącym głosem: – Oddychaj. Wiem, że jest ciasne, ale możesz normalnie oddychać. Widzisz? Proszę bardzo. Jego jasne niebieskie oczy wpatrują się na we uważnie. Mimo tego, że jest tym, który mi to robi, patrzę w te oczy, tonąc w ich błękicie, chwytając łapczywie odrobinę życzliwości. – Dobrze? – pyta. Nie! Nie dobrze… – Teraz zacznę i jeśli się poruszysz, będzie tylko więcej bólu. Rozumiesz? Zaczynam przytakiwać i krzywię się na ten ruch. Maleńkie punkciki bólu promieniują na całym gardle. Uczucie jest tak silne, że dyskomfort 184

MoreThanBooks rozprzestrzenia się przez moje ramiona, w dół piersi i aż do mojej twarzy. Gorąca łza spływa po moim policzku, do linii moich włosów. – Proszę – szepczę. – Nie rób tego. Jego ręka wygładza moje czoło. – Ciii. Wiem, że się boisz, ale będzie łatwiej, jeśli się uspokoisz. Odpręż się. Nie walcz. Myśl o jakimś innym miejscu… Zajmuje mi to chwilę i próbuję uspokoić tętno głębokimi oddechami przez nos. Biorę do siebie jego sugestię i staram się myśleć o czymś innym, szukając muzyki, która zwykle jest w mojej głowie, ale mogę myśleć tylko o tym, co się mi przydarza. Anderson przyciska kilka przełączników i niskie buczenie zaczyna rozbrzmiewać w powietrzu. Zakłada na twarz specjalne okulary ochronne, a następnie zakłada mi drugie. Bawi się moim kołnierzem, upewniając się, że jest przygotowany do jego potrzeb. Odsuwa z mojej szyi kilka zbłąkanych kosmyków. – Teraz będzie bolało. Nie będę kłamał, ale nie przesuwaj się pod żadnym pozorem. Nie chcesz rozmazać lub zatrzeć naznaczenia. Nie chcę go w ogóle. Nie jestem pewna, czy to ma znaczenie, czy jest czysty, schludny lub rozmazany. Nadal trzymam się sztywno i patrzę prosto przed siebie, mój wzrok błądzi ślepo po płytkach na suficie, zaciera się łzami. – Spokojnie. Odpręż się – kontynuuje mruczeć pod nosem. 185

MoreThanBooks Wtedy słychać słaby klikający dźwięk i potem czuję ból. Przeraźliwy. Wbija się w moją szyję i czuję, jakby ktoś mnie dusił. Przez moment myślę, że moja głowa jest oddzielona od ramion. Niskie buczenie rośnie coraz bardziej, grubiej. Jak wiertarka. Natychmiastowy zastrzyk małych, wibrujących igieł wypełnionych tuszem wygina mój tułów w górę na krześle. Przeraźliwy krzyk jak z filmu przecina powietrza i wtedy zdaję sobie sprawę, że to ja. Bliski dźwięk jest tak zaskakujący jak nagły ból. Nigdy nie wiedziałam, że taki dźwięk może we mnie istnieć. Moje ciało zapomina jego instrukcji, aby się odprężyć, kiedy tusz wpływa we mnie. Spazmy bólu przepływają przeze mnie, kiedy atrament jest wstrzykiwany z niezliczonych maleńkich igieł w moje ciało. – Prawie gotowe – Anderson nuci. – Jeszcze tylko kilka chwil. Jego ręka na mojej głowie przyciska mnie w dół, trzyma mnie w miejscu, kiedy ma miejsce naznaczenie, a ja zmieniam się z dziewczyny, która mogła chodzić po ulicach jak normalna osoba, w potwora, rozpoznawalnego przez wszystkich.

186

MoreThanBooks

(Wywiad Agencji)

AGENT POLLOCK: Więc mówisz, synu, że cię uderzyła? ZACHARY CLEMENS: Tak, ale była wściekła… skrzywdziłem ją… powiedziałem rzeczy… VICTORIA CHESTERFIELD: Całkowicie straciła kontrolę, ja… ja się bałam, że potem wybierze mnie. Powinien pan zobaczyć jej spojrzenie. AGENT POLLOCK: A ty, Zachary? Również bałeś się o swoje bezpieczeństwo? ZACHARY CLEMENS: Nie powiedziałbym, że… VICTORIA CHESTERFIELD: Cóż, on jest facetem. Jest większy. Ja się bardzo bałam. Myślałam, że mnie także uderzy. Wciąż się jej boję i tego, co może zrobić. ZACHARY CLEMENS: Tori… VICTORIA CHESTERFIELD: Co, Zac? Chcesz bym kłamała? Może nie chcesz powiedzieć, jak było naprawdę, ale ja nie będę udawać. Wciąż chcesz ją chronić z pewnym niesłusznym poczuciem lojalności, ale ja staram się chronić świat przed nią. AGENT POLLOCK: Dziękuję za troskę, Victorio. Wiem, że pójście naprzód nie może być łatwe. 187

MoreThanBooks VICTORIA CHESTERFIELD: Nie ma pan pojęcia. Była moją najlepszą przyjaciółką. To tak, jakby umarła. Była tu w jednej chwili, a potem odeszła. Szkoda, że nie umarła. Przynajmniej wtedy inni nie byliby w niebezpieczeństwie. AGENT POLLOCK: Upewnimy się, by tak się nie stało. Davina Hamilton nikogo już nie skrzywdzi.

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

188

MoreThanBooks

CZTERNAŚCIE Ledwie pamiętam, co się wydarzyło później. To wszystko jest jak za mgłą. Ruch i słowa, które do mnie nie docierają. Kołnierz klika przy otwarciu. Andersen wciera jakąś maść w moją szyję i owija ją przezroczystą folią, zakrywając gazą. Tracę widok sufitu, kiedy pomaga mi usiąść i daje mi dwie aspiryny. Nie chcę usiąść. Chcę się położyć z powrotem z zamkniętymi oczami i nigdy nie wstać. Nigdy więcej nie otworzyć oczu. Patrzę jak usta Andersena się poruszają, wyławiam z tego słowo lub dwa. Zdanie. Wystarczająco, by wiedzieć, że daje mi instrukcje dotyczące pielęgnacji, ale nie mogę tego przetworzyć. Nic mnie nie obchodzi. Webber łapie mnie za rękę i poruszam się, idę, moje stopy ledwie dotykają ziemi. Wkrótce potem jestem z powrotem w furgonetce. Nie przejmuję się pasami. Przekrzywiam się na bok i kładę na siedzeniu, patrzę ślepo na tylną część fotela po stronie kierowcy, moje ciało jest bezwładne, kończyny wydają się dodatkami, które nawet nie wydają się należeć do mnie… i ledwie się zastanawiam, czy to, co mi dał, to na pewno była aspiryna czy coś innego. Podnoszę drżącą dłoń do gardła, dotykając miękkiej gazy. Łzy formują się w moich oczach, zacierając wszystko wokół mnie, zmywając mój świat wodą. 189

MoreThanBooks Pociągam nosem, odmawiając sobie łez. Przynajmniej dopóki nie jestem sama w moim pokoju. Żadnych świadków. Nie złamię się przed Pollockiem. To dziwne, że wciąż mogę łapać się dumy. Naznaczenie powinno mnie jej pozbawić. Zaciskam zamknięte oczy i trzymam je w ten sposób przez dłuższy czas, nie otwierając ich ponownie, dopóki nie zatrzymujemy się przed moim domem. Nie jesteśmy nawet przed frontowymi drzwiami, kiedy się otwierają i wybiega z nich mama. – Co się stało? – Otacza mnie ramieniem, kiedy kolana się pode mną uginają. Stara się powstrzymać mnie przed upadkiem. Pollock wręcza mamie kawałek papieru. – Instrukcje pielęgnacyjne, aby nie wdało się zakażenie. Mama spogląda z papieru na mnie, jej zwykle białe gałki oczne są czerwone, kiedy patrzy na moją szyję. – Nie mieliście prawa… Usłyszycie od mojego adwokata… Pollock gwałtownie przechyla głowę, patrząc z góry na mamę, która jest o co najmniej osiem centymetrów wyższa od niego. – Śmiało, pani Hamilton. Straćcie pieniądze i czas. Wynajmijcie drogich adwokatów. Powiedzą wam, że mieliśmy pełne prawo zgodnie z ustawą Wainwrighta. Wasz „anioł” kogoś zaatakował. W kompetencjach Agencji mieści się jej naznaczenie. – Mamo – mówię, mój głos jest chrapliwy, mięśnie mojego gardła krzyczą przy każdym wysiłku. Boli nawet, gdy się mówi. – Chcę iść do 190

MoreThanBooks mojego pokoju. – Patrzę na nią, zmuszając ją, aby posłuchała, aby odpuściła, aby zabrała mnie z dala od tych ludzi. To naprawdę nie ma znaczenia. Już po wszystkim. Jej dzikie oczy skanują mnie i wiem, że stara się zdecydować na najlepszą rzecz do zrobienia. Tak spokojna i akceptująca jak była… to, co się mi przydarza popchnęło ją poza granicę. Jeśli nie byłabym tak zmęczona, tak pokonana, naskoczyłabym na nią. Dlaczego teraz jest zła? Co się stało z popołudniem, kiedy Pollock pojawił się po raz pierwszy z dyrektorem? Dlaczego wtedy się nie złościła i czegoś nie zrobiła? Zabrałaby mnie stąd, uciekłaby ze mną do jakiejś odległej chaty w górach, gdzie byłabym bezpieczna przed światem? Teraz jest już dla mnie za późno. Mama musi odczytywać część z tego z mojej twarzy. Moje kolana się chwieją i wzmacnia uścisk na mojej talii. – Chodźmy. Zabierzmy cię do środka. Jesteśmy na ganku, kiedy Pollock woła do nas: – Może zostać dziś w domu, ale spodziewam się zobaczyć ją jutro w szkole. I oczekuję żadnych incydentów w przyszłości. Mama obok mnie sztywnieje. Słyszę jej oddech i zaczyna się obracać. Wiem, że chce odpowiedzieć. – Nie rób tego – syczę, rozumiejąc jak ta gra powinna zostać rozegrana. Może nie rozumiałam tego wcześniej, ale teraz już wiem. Oddawanie ciosów – otwarta walka – nie jest żadną właściwą drogą. 191

MoreThanBooks Nakłaniam mamę przed domem. Kiedy drzwi się za nami zamykają, chcę płakać z ulgi. Czuję się bezpiecznie wewnątrz murów. Wreszcie mogę przestać mieć się na baczności. Jednak fałszywe postrzeganie zaczyna kierować moim ciałem, niemal sprowadzając mamę i mnie w dół. Krzyczy moje imię, owijając swoje ramiona wokół mnie i podtrzymując mnie. – Davy! Davy! To wyczyn. Waży niewiele więcej ode mnie. Udaje jej się spowolnić moje upadanie. Podłoga się przybliża, aby się ze mną spotkać, płytki i plama na nich są pod moim policzkiem. Wzdycham i przyciskam dłonie do płytek, przyjmując chłód wchodzący w moje ciało. Moja szyja płonie jak ogień. Głos mamy rozbrzmiewa szalenie nade mną. – Po prostu chcę tutaj leżeć… przez chwilę… Szarpie mnie za ramię. – Zabierzmy cię do łóżka. – Mamo! Co się dzieje? – Odwracam twarz na dźwięk głosu Mitchella. Przechodzi przez foyer i spieszy ku nam. – Davy? Co się stało? – Jego palce delikatnie dotykają gazę zakrywającą moją szyję. – Mitchell – oddycham, powolny uśmiech pojawia się na moich ustach. – Jak się masz? – Jest na haju? – Musieli jej coś dać. Zabierzmy ją do jej pokoju. 192

MoreThanBooks Mitchell podnosi mnie i niesie w górę schodów i do mojego pokoju. Mama odrzuca kołdry. On kładzie mnie i patrzy na mnie, jego wzrok jest przykuty do mojej szyi, kiedy mama zsuwa mi buty. – Naznaczyli ją – wypluwa te słowa. Nie jest to pytanie. Stwierdza fakt. Jego dłonie otwierają się i zamykają po bokach, jakby chciał coś uderzyć. Mama przytakuje, nie mówiąc ani słowa. – Dlaczego? – Nie wiem… Odnajduję głos: – Uderzyłam Zacka… na imprezie… – Uderzyłaś go? – Głos mamy jest przerażony. – Zachowywał się… jak kretyn. – Chichoczę na to. – To wszystko przez Zacka?– warczy Mitchell. – Zabiję go. Teraz śmieję się ostrzej. – To byłoby zabawne. Skończysz… jako zabójca. – Mamo… jak mogłaś do tego dopuścić? W jego oczach są łzy i to mnie otrzeźwia. Nie pamiętam, by mój brat kiedykolwiek płakał. Nic nigdy go nie przejmowało. Ani kłótnie z rodzicami, ani kłopoty w szkole – ani wyrzucenie ze szkoły. Ani oblanie egzaminów w college’u i wprowadzenie się do domku dla gości.

193

MoreThanBooks To nie tak, że był obojętny na wszystko, co się wydarzało. Wiem, że się tym przejmował. Że nienawidził być „rozczarowaniem”. Ale nigdy nie płakał. Nie tak jak teraz. Nie tak, jakby płakał dla mnie. – Nie miałam wyboru. Oni po prostu ją zabrali. Nie wiedziałam, dopóki nie było po wszystkim. – Powinnaś była ich zatrzymać. – Schodzi z łóżka i staje twarzą w twarz z mamą. – Nie mogą tego zrobić naszej Dav! – Wiem! – wybucha, machając ramionami w powietrzu po bokach. – Ale ona nie jest już dłużej naszą Davy! To wisi w powietrzu. Mitchell nie reaguje, a ja jestem z dala od reakcji. Patrzę na jego plecy. Jest sztywny, jego kręgosłup wymuszenie prosty, znika jego zwykle, tak charakterystyczne dla niego zgarbienie. Teraz, chcę tylko położyć sobie poduszkę na głowę i ukryć się w moim pokoju na zawsze. Nawet jeśli nie mogę. Agencja mi nie pozwoli. I muszę skończyć liceum. Nie tylko dla nich, ale dla mnie samej. A jednak jest coś komfortowego w tym łóżku, w którym spałam przez całe moje życie, moja głowa spoczywa na znajomej poduszce z moją kaczką wpatrującą się we mnie. Dot jest teraz spłowiała do matowej żółci, kropki pod jej skrzydłami są już nie do zauważenia. Mrugam piekącymi oczami. Dni mojej młodości, kiedy ta kaczka była jasna i błyszcząca – kiedy ja byłam jasna i błyszcząca – są jak sen.

194

MoreThanBooks Sen niknący i niknący coraz bardziej, z każdym dniem. Łóżko przyciąga mnie coraz bardziej i nie chcę go już nigdy opuścić. Drzwi na dole zatrzaskują się. – Caitlyn! Mama wzdycha na dźwięk swojego imienia i napina ramiona, jakby pokrzepiała się do bitwy. – Na górze, w pokoju Davy! Kroki uderzają o schody. Wtedy tata jest w drzwiach, dyszy, jakby przebiegł dwa kilometry. Jego włosy są dziko rozsiane wokół głowy, jak gdyby przeciągał rękami po kosmykach. Krawat wokół jego szyi poluźnił się, zniekształcony i skręcony, węzeł poluzował się w okolicach połowy piersi. Brakuje marynarki. – Przyjechałem tak szybko jak się dało, gdy tylko dostałem twoją wiadomość. Co się stało… – Jego głos więźnie w gardle natychmiast, gdy mnie widzi. Moje oczy napełniają się łzami, kiedy jego wzrok ląduje na mnie… na mojej szyi. Całe życie, resztki jego sił, odpływają z niego w tym jednym spojrzeniu. Nagle wydaje się mniejszy, kruchszy. Skorupa z mojego taty. Pusta i z martwymi oczami. Tak jak powiedziała mama: nie jestem już ich Davy.

195

MoreThanBooks Jestem czymś innym. Nie córką, którą mogą prowadzić przez życie. Nie mają żadnej kontroli nad tym, co mi się przytrafia. Agencja Wainwrighta zadecydowała o moim losie.

Ulżyło mi, kiedy mama i tata wyszli. Mitchell się ociąga, rozkładając na łóżku obok mnie. Dotyka moich pleców i się wzdrygam. – Proszę. Po prostu idź. Słyszę jego oddech, przerywany i szybki koło mnie, a ja nie mogę nawet wezwać dość emocji, aby przejąć się tym, że mogłam zranić jego uczucia tym odprawieniem. Łóżko unosi się z powrotem, kiedy wstaje. Drzwi zamykają się za nim i zwijam się w możliwie najciaśniejszą kulkę, przyciągając Dot do mojej klatki piersiowej. Zamykając oczy, przestaję opierać się mgle spowijającej mój umysł. Skupiam się na losowej melodii, owijam się nią i odpływam w sen, w którym nie muszę już o niczym więcej myśleć.

Pierwszy raz, kiedy się budzę, mama jest tutaj, próbując wymusić we mnie zjedzenie zupy. Jakbym była przeziębiona lub miała grypę. Jakby to był dzień choroby i jestem w domu zamiast w szkole. Trzyma

łyżkę

przy

mnie,

jakbym była dzieckiem –

lub

niepełnosprawnym – potrzebującym nakarmienia. Oddalam to od siebie ziewnięciem. – Daj spokój. Musisz jeść, Davy. 196

MoreThanBooks – Nie jestem głodna – mówię pod nosem i przetaczam się na drugą stronę, twarzą do okna, moja głowa pulsuje. Po chwili czuję jak jej ciężar znika z łóżka. – Zostawię zupę tutaj. Nie przejmuję się powiedzeniem jej, aby ją zabrała. Nie chcę jeść. Chcę spać i obudzić się rano jakby nic z tego się nie wydarzyło. Jakby wszystko było złym snem i jestem dziewczyną, którą kiedyś byłam.

Następnego ranka, Mitchell budzi mnie, potrząsając delikatnie moim ramieniem. – No już, Davy. Musimy usunąć twoją gazę. Moje oczy otwierają się z westchnieniem. Palące tętno w moim karku natychmiast przypomina mi o wszystkim, co się stało. Jego palce dotykają krawędzi gazy, a ze mnie wydobywa się mały okrzyk bólu i odsuwam się, przyciskając się plecami tak daleko jak mogę w zagłówek. Mitchell trzyma ręce szeroko w górze, jakbym miała go na muszce pistoletu. – Hej, mama pokazała mi kartkę z instrukcjami pielęgnacyjnymi. Powinniśmy już ją usunąć. Nie chcesz, by wdała się infekcja. Musimy je oczyścić. – Wyciąga dłonie. Jest w nich gruba biała poduszka. – I przyniosłem ci jedną z tabletek przeciwbólowych mamy, która została po operacji jej kolana. Kręcę głową i oplatam obie dłonie wokół mojej szyi. 197

MoreThanBooks – Ja-ja… Nie. Nie dotykaj mnie. – Nie chcę, aby ktokolwiek mnie dotykał. – Davy… – Nie chcę tego zobaczyć. Pochyla głowę jakby to rozumiejąc. – Okej. Nie musisz na to patrzeć. Więc pozwól mi się tym zająć. – Nie. Nie rozumiesz. Nie chcę, aby ktokolwiek to zobaczył. Zwłaszcza ty. Mruga. – Dlaczego nie ja? Uderzam materac obok mnie. – Ponieważ jesteś moim bratem. Nie chcę, byś widział to coś na mnie. – Poruszam wściekle szyją. – Davy, to nie zmieni tego jak cię postrzegam. – To zmieni wszystko! – Słyszę swoje słowa, poznaję jak przeraźliwie brzmi mój głos, ale mnie to nie obchodzi. – Wyjdź! – Wskazuję na drzwi. Usta Mitchella się ściskają, sprawiając, że bardzo przypomina w tym momencie tatę, ale nic nie mówi. Tylko wstaje i odwraca się do drzwi. Patrzę jak odchodzi, serce podchodzi mi do gardła, moje palce wciąż zaciskają się na szyi, jakby miał odwrócić się, odepchnąć moje ręce i zobaczyć naznaczenie. 198

MoreThanBooks Kiedy drzwi się zamykają, zsuwam się do łóżka, palce luźno ściskają gardło, wciąż trzymają za szyję, jakbym mogła w ten sposób zakryć to, co jest ukryte pod nimi. Zakryć to, aby nikt nie mógł tego zobaczyć. Nawet ja.

199

MoreThanBooks

Naznaczenie podlega nadzorowi Państwa. Żadni cywile ani lokalna policja nie mogą utrudniać operacji reprezentantom działającym na rozkaz Agencji Wainwrighta…

– Artykuł 13B Ustawy Wainwrighta

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

200

MoreThanBooks

PIĘTNAŚCIE Drzemię i budzę się na przemian przez cały dzień. Gaza na mojej szyi zaczyna swędzieć i strasznie odparzać skórę. Kłuje ogniem, który wydaje się pochodzić spod skóry, ale wciąż nie mogę się zmusić, aby ją usunąć. Strach przed zakażaniem nie służy jak żaden motywator. Po prostu nie mogę na to patrzeć. I nikt inny nie może. Wpatruję się w łopatki wentylatora szumiące nade mną. Kręcące się listwy hipnotyzują mnie, dopasowując do rytmu nuconej cicho piosenki wychodzącej z moich ust. Tekst piosenki wydostaje się przez moje spierzchnięte usta, praktycznie bezgłośnie w powietrzu. Nawet z pulsującym ciepłem na szyi, jest mi zimno. Gęsia skórka pokrywa moje ramiona, ale nie mogę zmusić się do poruszenia. Nawet by się przykryć. Koc, który zrzuciłam we śnie jest zwinięty u stóp łóżka. Drżę, pozwalając piosence w mojej głowie i szumiącemu wentylatorowi mnie usypiać. Rozlega się pukanie do drzwi. Nic nie mówię, czekając aż sobie pójdą. Mama sprawdziła mnie, kiedy wróciła do domu godzinę temu. Tak jak Mitchell, próbowała mnie namówić do zdjęcia bandaża. W końcu wyszła, gdy stało się jasne, że nie byłam w nastroju do rozmowy. Ani też nie byłam skłonna do usunięcia gazy z mojego gardła. Daremnie zastanawiam się, czy kiedykolwiek będę w nastroju do rozmów. Perspektywa pobytu tutaj, w tym łóżku, na zawsze, wydaje się pociągająca. 201

MoreThanBooks Moja głowa opada na bok i wzrok skupia się na zdjęciu na moim stoliku nocnym. To zbliżenie mnie i Zaca. Moje ciemne włosy są przerzucone za ramiona. Dekolt w kształcie serca różowej sukienki jest ledwie widoczny. Myślałam, że wyglądałam tej nocy wyrafinowanie. Nigdy nie czułam się jakoś szczególnie pięknie. Moje brwi były trochę za grube, podbródek zbyt ostry, oczy za duże. Jak jakiś elf, ale Zac nazwał mnie piękną. I po sposobie, w jaki jego oczy rozszerzyły się, kiedy zobaczył mnie po raz pierwszy, uwierzyłam mu. Na zdjęciu ręka Zaca zakrywa całkowicie moje ramię, niemal władczo, jakby się bał, że mogłabym uciec, gdyby mnie nie trzymał. Oczywiście on nie czuje się już w ten sposób. Myślę, że mogę zrozumieć jego zdolność do zostawienia mnie w tej sytuacji. Ale nie zdrady. Moja ręka dryfuje do bandaża. Nie tego. Wpatrując się w nasze zdjęcie, pamiętam w sposób, w jaki odczuwałam jego rękę, jej uczucie na moim ramieniu… naprawdę wszędzie. Jakby nie mógł się powstrzymać przed dotykaniem mnie. Ból zaczyna się w centrum mojej klatki piersiowej i zwijam się mocniej. Wyciągając rękę, kładę fotografię przodem w dół. Pukanie znów rozbrzmiewa. – Idź sobie! – Davy, masz… gościa. Przez moment nadzieja przepływa przeze mnie, że to któryś z moich dawnych znajomych. Wtedy powraca rzeczywistość. Nikt nie chce mnie widzieć. I nie ma nikogo, kogo ja chciałabym zobaczyć. Nikogo, kto 202

MoreThanBooks mógłby to zabrać… sprawić, bym poczuła się lepiej, stała ponownie całością. – Nie chcę nikogo widzieć – krzyczę. Głos mamy namawia mnie przez drzwi. – Davy… proszę… Poczucie winy wsącza się we mnie na myśl o tym, co jej robię. Co ja zrobiłam. Ale wtedy pustka w moim sercu odnajduje odpowiedź. Zabija tę myśl i znów jestem odrętwiała. – Nie! – mówię głośno, ostro, tonem, którego nigdy nie używałam przy rozmowie z mamą. Nigdy nie musiałam. Byłam pełną szacunku córką, która dokonywała właściwych wyborów i przydarzały mi się tylko dobre rzeczy. Jej kroki oddalają się i znów skupiam wzrok na wentylatorze, pozwalając szumiącym ostrzom mnie hipnotyzować. Uruchamiam się na kolejne pukanie do drzwi. Jest inne. Mocne. Dwa uderzenia w szybkim tempie. Rzucam gniewne spojrzenie i patrzę od wentylatora do drzwi do mojego pokoju i z powrotem na urządzenie, specjalnie ignorując osobę po drugiej stronie. – Idź sobie! Kątem oka dostrzegam, że drzwi się uchylają. Irytacja budzi się we mnie, kiedy ktoś ignoruje mnie i narusza moją samotność. Zirytowane słowa płoną na końcu mojego języka. I wtedy się odwracam i moje rozdrażnienie zamienia się w kombinację wstydu i zdumienia. 203

MoreThanBooks Wzrok Seana jest skierowany prosto na mnie. Nie zaszczyca reszty pokoju nawet pobieżnym spojrzeniem. Wpatruje się tylko we mnie. – Co ty tutaj robisz? – Patrzę na niego ostrożnie. – Słyszałem, że przyszli po ciebie wczoraj. – Tak. I? – Siadam i przerzucam nogi przez krawędź łóżka, czując się w ten sposób mniej podatna na zranienie. Nagły ruch sprawia, że mam zawroty głowy i zamykam oczy na dłuższą chwilę, oddychając przez nos. Pochylając głowę, czekam aż zawroty miną. Moje włosy spadają do przodu, blond pasma zakrywają większą część białej gazy zawiniętej wokół mojej szyi, ale nie wszystko. To nie wystarczy. To nigdy nie będzie dość zakryte. – Pomyślałem, że sprawdzę, co u ciebie. Otwieram oczy i rzucam mu wyzywające spojrzenie. – Czy to nie wbrew twojej filozofii? Nigdy się nie angażować… Być silnym i twardym i tak dalej… wyspą dla samego siebie. Krzyżuje ręce na piersi, ale w żaden inny sposób nie reaguje na moją kpinę. Wtedy zauważam mamę. Kręci się za Seanem, patrząc niepewnie szeroko otwartymi oczami, jej dłonie są złączone w śmiertelnym uścisku, kostki pobielały. Jej usta się otwierają i wiem, że jest na granicy zapytania się, czy to w porządku, aby był tu chłopak – naznaczony nosiciel. Moje usta wyginają się w uśmieszku. Trochę na to za późno. Już go wpuściła na

204

MoreThanBooks górę. Myślę, że to najbardziej pokazuje jak bliska jest przegranej… jak bardzo jest zdesperowana. Oczywiście mogłabym jej powiedzieć, że to nie jest w porządku. Że jest tak niebezpieczny jak deklaruje naznaczenie na jego szyi. Mój wzrok skupia się za szerokim paśmie wokół jego szyi, widząc go w nowym świetle. Teraz bardziej niż kiedykolwiek, chcę wiedzieć, co zrobił, że na niego zasłużył… o ile zrobił cokolwiek. – W porządku, mamo – mówię, zanim ona będzie mogła odnaleźć swój głos. Podnosząc się, przechodzę przez pokoju. Wysyłam jej uspokajające kiwnięcie głową, zamykam drzwi, zapewniając sobie prywatność z Seanem. Normalnie moi rodzice nie pozwoliliby mi zamknąć drzwi, gdyby jakiś chłopak był w moim pokoju. Ale nic już nie jest normalne. Cofam się kilka kroków w głąb pokoju, wciąż będąc w bezpiecznej odległości od niego, czekając na to, co powie. – Musisz usunąć tę gazę. Czekam przez uderzenie serca i krzyżuję ręce na piersi, naśladując go. – Tak mi powiedziano. Nie musiałeś przychodzić, by mi to powtórzyć. – Więc co? Po prostu cię to nie obchodzi? Chcesz by wdała się infekcja? – Kręci głową, prawie jakby był mną zdegustowany. I to irytuje.

205

MoreThanBooks Idzie do mojej łazienki. Patrzę na jego plecy, kiedy stoi przy umywalce i przełącza wodę na ciepłą. Butelka antyseptyku wciąż stoi na szafce, gdzie mama ją zostawiła, wraz z małymi nożyczkami do paznokci. Wyciąga ławkę przed moją toaletką i kiwa, bym weszła do łazienki. Nie ruszam się. Wzdycha, brzmiąc na zmęczonego. – Chodź tutaj. – Co? – wyrzucam. – Czy jesteśmy przyjaciółmi, bo teraz jesteśmy podobni? O to chodzi? W lustrze jego wzrok spotyka mój. – Przede wszystkim, to, że mamy taki sam tatuaż, ledwie czyni nas podobnymi. Wciąż mam swoją tożsamość. Ty też. Gdzieś tam jest wielu naznaczonych nosicieli. Nie myl nas i nie bierz wszystkich jako takich samych. Część z nich, prawdopodobnie większość z nich, jest tak niebezpieczna jak mówi Agencja. A jaki on jest? Czy naprawdę jest niebezpieczny? – A po drugie… – Jego głos zanika a ja czekam, spodziewając się, że doda, że teraz jesteśmy przyjaciółmi. Początkowo, zdaję sobie sprawę, że chcę to od niego usłyszeć. Chcę mieć przyjaciela. Potrzebuję przyjaciela. Teraz bardziej niż kiedykolwiek. –

A po drugie? – pytam, czując głupią nadzieję.

206

MoreThanBooks – Po drugie, przestań zadawać tyle pytań… pospiesz się i chodź tutaj. Już jestem spóźniony do pracy. Opuszczam ramiona po bokach i idę, podnosząc jedną nogę za drugą. Niechętnie opadam na wyściełaną ławeczkę i patrzę na siebie w lustrze, widząc to samo co on. Moje włosy są w nieładzie, jasne kosmyki mizerne i poplątane – potrzebują porządnego umycia. Gaza na mojej szyi nie jest już nieskazitelnie biała. Rdzawe smugi plamią bandaż. Nigdy przedtem nie zostałam złapana na wyglądaniu jak martwa tak jak teraz. Przedtem. „Przedtem” już nie istnieje Przedtem wyglądałam na kogoś, kto ma wszystko w garści. Pod kontrolą. Łapię powietrze. Nie mogę być już tamtą dziewczyną, ale mogę odzyskać trochę kontroli. Mogę powstrzymać proste poddawanie się temu, co mi się przydarza. Nadszedł czas, że to ja zdecyduję, co się dalej stanie. Patrząc na profil Seana, mam wrażenie, złe lub dobre, że nic nie przytrafia się mu bez jego zgody. Nawet z naznaczeniem na szyi ma w jakiś sposób kontrolę. Biorę głęboki wdech i patrzę na swoją twarz, mierząc się z sobą w lustrze, czego unikałam przez ostanie dwadzieścia cztery godziny. Kiwam do niego. Kuca obok mnie, badając moją szyję. Jego głos brzmi tak rozsądnie, że aż mrugam:

207

MoreThanBooks – To nie koniec świata. – Jak to możliwe, ze nie uciekłeś? – Słyszę swoje pytanie, mój głos jest cichy i brzmi bardzo odlegle. Drżę, kiedy Sean przesuwa moje włosy przez ramię, zabierając je z dala od mojej szyi. Wzrusza ramionami, kiedy skupia się na mnie. – Myślałem o tym. Ale to nie jest tak, że mogę uciec do czegoś lepszego. Jesteśmy w krajowym rejestrze. Nie możemy iść do college’u ani zdobyć dobrze płatną pracę. Oni wszystko infiltrują. Nie możesz się przed nimi ukryć. Dlaczego pytasz? Myślisz o ucieczce? Tym razem to ja wzruszam ramionami. Być może. Po dzisiejszym dniu ucieczka ma w sobie coś kuszącego. Rozgląda się ponownie po moim pokoju. – Nie znajdziesz tam niczego lepszego niż to, co masz tutaj. Za siatką… lub w miastach. – Kręci głową. – To brutalna egzystencja. Jego dotyk jest delikatny, w wielkiej sprzeczności z jego słowami i tonem

głosu. Podważa krawędź gazy, odrywając wystarczającą ilość

materiału z mojej szyi, że może przeciąć ją nożyczkami. Syczę, kiedy powoli ją odrywa. Zatrzymuje się. – Przykro mi. Klei się. I nie mówi tego, ale słyszę łagodne oskarżenie w jego głosie. Wiem, że to moja wina, ponieważ zostawiłam ją na zbyt długo. – Po prostu ją oderwij. – Zaciskam palce na ławeczce, kiedy to mówię. 208

MoreThanBooks Obdarza mnie krótkim spojrzeniem. Jego wargi drgają i łamie się, przywołując coś, co prawie jest uśmiechem. Przynajmniej jest to temu najbliższe, w porównaniu do tego, co widziałam u niego, a w moim brzuchu czuję dziwne małe drżenie. – To nie jest jak plaster, twardzielko. Muszę to jakoś popuścić. – Och – mamroczę, i umacniam się psychicznie na powolne szarpnięcie i ciągnięcie za gazę na mojej bolącej skórze. – Już – oznajmia, upuszczając zabrudzoną tkaninę na moją szafkę. – Teraz oczyszczę ją dla ciebie. Patrzę na siebie w lustrze – na moją szyję. Jest dużo więcej atramentu niż się spodziewałam, nawet jeśli widziałam naznaczenie już wcześniej. Na innych. Na Seanie. Jedną rzeczą jest to wiedzieć, a zupełnie inną, aby wiedzieć. Zobaczyć to na sobie. Wiem, jak naznaczenie wygląda, ale pasmo wygląda na grube, „H” jest tak duże i surowe na mojej szyi. Maleńkie plamki zaschłej krwi szpecą tatuaż. Skóra wokół czarnego kołnierza jest wściekle czerwona. – Wygląda na większe od twojego. Obracam szyję z boku na bok, badam go niemal klinicznie. Ciężko połączyć dziewczynę w lustrze z naznaczeniem na jej szyi ze mną. Jest tak, jakbym patrzyła na kogoś w telewizji lub patrzyła na kogoś innego z daleka, z drugiej strony ulicy. Nieznajoma z tłustymi włosami i dzikimi oczami. Kołnierz z tuszu z obscenicznie wybitym „H” na jej szyi. – Twoja szyja jest po prostu mniejsza. Jest takie samo jak moje. 209

MoreThanBooks – To ma sens. – Przytakuję i zadziwiam sama siebie, że mogę mówić tak spokojnie – wyglądać z tym tak normalnie. – Pozwól mi to oczyścić. – Moczy ściereczkę i delikatnie pociera delikatną skórę. Krzywię się, ale nie skarżę na to. – Przyzwyczaisz się do tego. – Naprawdę? – pytam z zaciekawieniem. Głosem, który nie brzmi jak ja i może to nie jestem ja. Może prawdziwa Davina Hamilton jest martwa, pozostawiona w tamtym pomieszczeniu. Zastąpiona przez dziewczynę w lustrze. Mój cień. Nowa istota bez błyszczyka lub czystych, uczesanych włosów… z brzydkim tatuażem na szyi. Rzuca mi krótkie spojrzenie, kiedy owija rękę wokół moich włosów i podnosi je z mojej szyi, aby musnąć mój kark. – Nie możesz temu pozwolić cię określić… pokonać. Puszczając moje włosy, nalewa środek ściągający na świeżą szmatkę. Mój wzrok kieruje się na jego biceps, na tatuaż, który chciał mieć. Patrzę jak porusza się wraz z jego skórą, wzór przemieszcza się i żyje. Wtedy patrzę na jego twarz. Studiuje uważnie moją szyję, brwi zbliżają się do siebie nad jego głęboko osadzonymi oczami. Pochylając się bliżej, lekko dociska materiał do mojej szyi, nawet na mnie nie patrząc, kiedy zajmuje się moją skórą. Nie pozwolić mu mnie określić? Czy to nie jest właśnie jego cel? Sens? Aby określić mnie w oczach wszystkich, z którymi moje drogi się skrzyżują?

210

MoreThanBooks – Musisz iść dalej – kontynuuje, mówiąc więcej niż kiedykolwiek wcześniej. Chociaż raz to ja jestem ta cicha, a on tym, ze wszystkimi słowami. – Idź do szkoły… rób cokolwiek innego, co robiłaś. – Nie mam nic innego – mówię przez zdrętwiałe wargi. Żadnych znajomych, by gdzieś wyskoczyć. Żadnej pracy. Wszystkie moje zajęcia pozalekcyjne w szkole… lekcje śpiewu, orkiestra, rada uczniowska… tego już nie ma. Zabrane ode mnie jak wszystko inne. – Tylko szkoła. Klatka. – Śmieję się gorzko. – Moi znajomi… mój chłopak. To oni mi to zrobili. Więc. Tak. Mój kalendarz towarzyski jest dość otwarty. – Co masz na myśli? – Jego oczy zatrzymują się na mojej twarzy. Podnoszę jedno ramię w niezręcznym wzruszeniu i krzywię na nagłe ukłucie w szyję. – Miałam sprzeczkę z moim chłopakiem… ex – poprawiam. – Jak on i twoi znajomi są za to odpowiedzialni? – Wspomniałam o kłótni z chłopakiem, tak? Cóż, spoliczkowałam go. Było mnóstwo świadków. Pollock wiedział o wszystkim. Dlatego przyszedł po mnie. Jestem oczywiście gwałtowna – drwię, poruszając palcami robiąc cytat w powietrzu. – Dlaczego go uderzyłaś? Patrzę na niego przez moment. – Jesteś pierwszą osobą, która mnie o to pyta. – Którą obchodzi powód. – Dlaczego? 211

MoreThanBooks Wzdycham i odwracam wzrok. – Był kretynem. Kładzie mi palec pod brodę i zmusza mnie, abym na niego spojrzała. – Dlaczego? – powtarza jednostajnie. Pojedyncze słowo, ale wisi między nami, żądając prawdy. Tak bolesne jak wspomnienie, słowa wychodzą ciężko i opornie z moich ust, jak kulki spadające na ziemię. – Od czasu, kiedy okazałam się nosicielką, myślał, że powinnam z wdzięcznością pójść z nim do łóżka. Sean nic nie mówi, kiedy wpatrujemy się w siebie. Uczucie jego palca na moim podbródku sprawia, że jestem super świadoma jego obecności, naszej bliskości. – Wydaje mi się, że prawdopodobnie myślisz, że jestem głupia, obrażając się za takie coś. – Nie. Nie myślę tak. – Opuszcza palec i zwraca swoją uwagę na moją szyję. – No cóż, nawet nie myśl o tym, aby się jutro nie pokazać. Będą tego oczekiwać. Dadzą ci przerwę na jeden dzień, ale potraktują cię ostro, jeśli się jutro nie pojawisz. Część mnie chciała wiedzieć, co to „potraktują cię ostro” oznacza. Po naznaczeniu, co pozostało? Co jest gorszego? W przeciwieństwie do kilku

innych

stanów,

Teksas

nie

rozpoczął

wdrażania

internowania, wirtualnych więzień ze wszystkich doniesień.

212

obozów

MoreThanBooks Patrzę na niego w lustrze, kiedy pielęgnuje moją szyję wprawnymi ruchami. W tym dotyku jest wciąż ciepło. Łagodność, jakiej się nie spodziewałam. – Czy ktoś robił to tobie? Opiekował się tobą, kiedy zostałeś naznaczony…? – Nie. Sam to robiłem… z grupą moich przybranych braci dających mi popalić czas przez drzwi łazienki. – Robili sobie z ciebie żarty? – zamieram. – To… nie było miłe. Wzrusza ramionami. – Tak sobie myślę, że naznaczenia przyniosły trochę lekkomyślności. Dwóch z nich już było naznaczonymi. Ja byłem trzeci. Jestem pewien, że to tylko kwestia czasu, zanim dwaj pozostali zostaną. – Wszyscy jesteście nosicielami? – Marlene… –Jego spojrzenie spada na mnie. – To moja przybrana mama. Zarabia więcej za przygarnięcie dzieci, które są nosicielami. I nie boi się nas. Jej brat jest nosicielem. Siedzi w więzieniu. – Rozumiem. – Nie. Nie rozumiesz. – Wzrusza ramionami, jakby to nie było nic wielkiego. – Nie możesz sobie nawet tego wyobrazić. – Zerka na moją sypialnię. – Jak mogłabyś, skoro pochodzisz stąd. I ma rację. Naturalnie. Nawet jeśli jestem nosicielką – naznaczoną nosicielką – nic z jego życia nie ma dla mnie sensu. Na początek nie mogę 213

MoreThanBooks sobie wyobrazić kogokolwiek, kto otworzyłby swój dom dla wielu naznaczonych nosicieli. Zwilżam wargi. – Nie boi się pozwalać wam być w swoim domu? Mam na myśli, że nawet jeśli jej brat… każdy by był. – Prawda. Marlene to nie byle kto. Nie łatwo ją przestraszyć. Poza tym, od kiedy nas wzięła, nikt nie włamał się do jej domu. Mówi, że jesteśmy najlepszym systemem bezpieczeństwa w okolicy. – Znów pojawia się ten cień uśmiechu. Odkłada szmatkę i patrzy na mnie. Intymność, nasza bliskość, sprawiają, że się denerwuję, ale nie ruszam się. – Dlaczego tutaj przyszedłeś? – pytam w końcu. – Dlaczego robisz dla mnie to wszystko? Przez jakiś czas nie odpowiada, tylko patrzy na mnie w intensywny sposób, jak na robaka pod mikroskopem. – Ponieważ jest to dla ciebie trudne. Trudniejsze niż było to dla mnie. Zamieram. Nie lubię myśleć o sobie jako o gorszej od niego – jeśli to miał na myśli. To sprawia, że czuję się jeszcze bardziej samotna. – Jak to? – Masz więcej do stracenia niż ja. – Wzrusza jednym ramieniem. – Byłem dzieckiem, kiedy dowiedziałem się, że jestem nosicielem. Byłem już sierotą. Biedną. Bez przyszłości. Ciężko spaść na dno, kiedy już tam 214

MoreThanBooks jesteś. – Jego usta spłaszczają się w ponurą linię. – Byłem przyzwyczajony do bycia nikim. Nikim, który pojawił się dzisiaj, gdy potrzebowałam kogoś najbardziej. Nikim, który wkroczył do łazienki, kiedy Brockman przyparł mnie do muru. Nikim, który podjechał po mnie, kiedy zostałam opuszczona i po godzinie policyjnej. Mnóstwo odpowiedzi pchało mi się na usta. – Nie jesteś nikim. Jesteś tutaj. Z jakiegoś powodu dalej nie rozumiem, że przyszedł, gdy nikt inny tego nie zrobił. Nie licząc mojej własnej rodziny, a oni jakby muszą być tu dla mnie, gdy mieszkam z nimi w jednym domu. On jest jedynym, który zmienił swoje plany, aby się ze mną zobaczyć. Nie tylko moich znajomych tutaj nie ma… to oni są tymi, którzy spowodowali moje naznaczenie. Odwraca się i zbiera skrawki gazy. – Nie powiedziałem tego, dla twojej litości. – Nie mówię tego, bo mi ciebie żal… Prycha i wstaje na nogi. – Nie? Od kiedy się poznaliśmy, patrzysz na mnie zarówno ze strachem i z litością.

215

MoreThanBooks – Okej. Być może to prawda – mówię szybko, kiedy kieruje się do drzwi, świadoma tego, że jest gotowy wyjść i że znów zostanę sama, i nagle nie chcę być sama. – Ale nie jesteś nikim. Jeśli tak mówisz, że jesteś, wtedy… kim mnie to czyni? Zatrzymuje się. Patrzę na jego plecy. Wstrzymuję oddech, czekając aż wciąż będzie szedł prosto, wychodząc z mojego pokoju. By mnie zostawić bez pełnego wyjaśnienia, dlaczego tutaj przyszedł w pierwszej kolejności. Wtedy się odwraca. Wystarczy kilka kroków, jest przede mną. Moje serce bije mocno i szybko, kiedy łapie moją twarz, trzymając ją jedną ręką. I wtedy odpowiada mi jednym słowem. Wręcz oddechem. Szeptem. Moje serce rośnie w piersi. Pochylam się do przodu, delektując się wbrew mojej woli uczuciu, jakie wyzwala jego ręka na mojej twarzy. Upuszczając ramię, odwraca się i opuszcza mój pokój. Tylko echo jego głosu wciąż za nim pozostaje, utrzymuje się w powietrzu, w mojej głowie. Ideałem.

216

MoreThanBooks Juilliard Taniec, Teatr, Muzyka Szkoła Juiliard, Lincoln Center Plaza 60, Nowy York, NY 10023

Do panny Daviny Hamilton:

Zostaliśmy poinformowani o pani niedawnym statusie nosicielki HTS i musimy, niestety, cofnąć naszą decyzję przyjęcia pani. Jak pani wie, dostanie się do Juilliard jest bardzo konkurencyjne. Każdego roku najbardziej utalentowani, najbardziej obiecujący uczniowie rywalizują o miejsce w szkole i w odpowiedzialności działu rekrutacji leży, aby dostali się tylko najbardziej zasłużeni. Oczywiście, pani nie posiada już niezbędnych kwalifikacji, aby być włączoną w te szeregi…

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

217

MoreThanBooks

SZESNAŚCIE Wlekę się w dół schodów następnego ranka. Taty nie ma, ale jest mama, popijająca z jej wielkiej filiżanki do kawy, znów wyglądająca jak zwykła ona w oficjalnym stroju. Perłowe krople zwisają z jej uszu. Nie wygląda jak matka kogoś takiego jak ja. To uderza mnie niemal natychmiast. Jak łatwa staje się dla mnie zmiana mojego postrzegania. To sprawia, że zastanawiam się, czy naprawdę kiedyś się znałam. Ubrałam dżinsy i ciemna koszulka, z którego Mitchell wyrósł – jakiś zespół, którego nigdy nie słyszałam, umieszczony jest w poprzek przodu koszulki. W końcu umyłam włosy. Wciąż mokre wyglądały na ciemno brązowe w bliźniaczych warkoczach, wiszących nisko na ramionach. Moje naznaczenie jest widoczne dla świata. Nie staram się go ukryć włosami lub wysokim kołnierzem. Kiedy przygotowywałam się do szkoły dziś rano, wciąż myślałam o Seanie. Jak dumny się wydaje. Nieskruszony. I chcę taka właśnie być. Nie chcę wyglądać na zastraszoną lub pełną wstydu. Może nie chcę być naznaczoną, ale nie chcę być także taką dziewczyną. Nie chcę się bać. – Idziesz do szkoły? – Tak. Tak jakby muszę. Mama przytakuje. – Tak. oczywiście. Cieszę się widzieć cię na nogach i kręcącą się wokoło. – Kieruje spojrzenie na moją twarz, jej oczy są dziwnie 218

MoreThanBooks rozszerzone i nie mruga nimi. Jakby potrzebowała wszystkiego w sobie, aby nie spojrzeć w dół. Nie gapić się na moją szyję. Na to, kim się stałam. Stawia filiżankę i podnosi jakieś papiery ze stołu. Wsuwając je do aktówki, mruczy od niechcenia: – Jesteś pewna, że chcesz nosić włosy w taki sposób? – Co jest nie tak z moimi włosami? Wzrusza ramionami. – Ta fryzura jest trochę… za dziecinna dla ciebie. To prawie sprawia, że chcę się roześmiać. Nie obchodzi jej, że młodo w niej wyglądam. Obchodzi ją jak bardzo odsłania szyję. – Nie mogę ukryć tego przed światem. Myślę, że lepiej mieć to z głowy i pozwolić, aby każdy je dzisiaj zobaczył. Jej policzki różowieją i wiem, że dzieje się tak dlatego, że przejrzałam jej słowa. Otwiera usta, by temu zaprzeczyć, ale potem je zamyka. Zamiast tego kiwa głową. Podnosi swoją torebkę jedną ręką i kawę drugą, kiwa głową na drzwi. – Jesteś gotowa? Twój samochód wciąż jest przy szkole. Mogę cię podwieźć. – Jasne. – Łapię mój plecak i idę za nią. Jesteśmy trochę za wcześnie podjeżdżając pod szkołę. Wciąż wiele dzieciaków kręci się po parkingu, stopniowo torując sobie drogę do

219

MoreThanBooks podwójnych drzwi. Zatrzymuje się przy krawężniku, a ja waham się na siedzeniu. Mama czeka przez chwilę, spoglądając na zegar w tym pędzie. – Przepraszam – w końcu mówi pod nosem. – Mam spotkanie. – Zabierz mnie do mojego samochodu. Poczekam w środku aż do dzwonka – wyrzucam, wyraźnie zirytowana. Zna zasady. Nie powinnam przyjeżdżać wcześniej, niż dwadzieścia minut po pierwszym dzwonku. Czego ona ode mnie oczekuje? Mama nie komentuje, co tylko bardziej mnie denerwuje. Nie mówię „do widzenia”, otwieram drzwi i zaczynam się podnosić, zatrzymując się, kiedy woła: – Nie będę w domu na obiad. Możesz zamówić pizzę. – W porządku. – Z burknięciem, zatrzaskuję drzwi i naciskam przycisk ODBLOKUJ do mojego samochodu. Wsuwam się już za kierownicę, kiedy odjeżdża. Nikt tak naprawdę mnie nie zauważa, siedzącą samotnie w samochodzie, patrzącą na falę uczniów. Uruchamiam samochód i słucham radia. Jeden facet biegnie przez parking, jego sportowa bluza rozmywa się, kiedy łapie cheerleaderkę i podnosi do góry. Obraca nią, sprawiając, że jej krótka żółto-niebieska plisowana spódniczka wiruje wokół jej opalonych nóg. Uderza go w plecy, śmiejąc się, uwielbiając tę uwagę. Kilka z jej przyjaciółek patrzy na nią z zazdrością. Patrzę na to z pustką w sercu. Kiedyś byłam dziewczyną z zazdrosnymi znajomymi, 220

MoreThanBooks pożądanym chłopakiem, świetlaną przyszłością. To wszystko było złudzeniem. Nic nie było prawdą. Tak jak ja nie byłam prawdziwa. Jeśli moje życie byłoby prawdą, jeśli równałoby się z czymkolwiek, przetrwałoby test DNA, który oznaczył mnie jako potencjalnie niebezpieczną. Wciąż miałabym tego chłopaka, tych przyjaciół, życie zmierzające w jakimś kierunku. Teraz muszę wybrać nową drogę, wymyślić nową przyszłość. Liczba uczniów zmniejsza się. Uderzam palcami o kierownicę i mam oko na zegar. Kiedy nadchodzi wreszcie czas, wyłączam samochód i wychodzę. Coco i ja wchodzimy do budynku niemal równocześnie. Zapomina o swojej zwykłej manierze ignorowania mnie i gapi się otwarcie. Kiedy spotykam jej wzrok, lekko kiwa mi głową i opada na stopień obok mnie. – Dobrze na tobie wygląda. Niewiarygodnie jak mogłoby to się wydawać, uśmiecham się.

Zdaję sobie sprawę, że zapomniałam spakować lunch, kiedy Brockman obwieszcza, że wszyscy mogą jeść. Kontynuuję pracę nad moim zadaniem, nie podnosząc głowy. Nawet kiedy słyszę metalowy szczęk drzwi. – Słyszysz mnie Hamilton? – Potrąca moje ramię, a ja wyrywam się ostro w przeciwnym kierunku. Nigdy nie dotyka mnie, kiedy Sean jest w pobliżu. Krzywię się na tę świadomość, mając nadzieję, że jest coś, co 221

MoreThanBooks mogłabym zrobić, aby otrzymać ten sam efekt. Sean nie może być cały czas w pobliżu. – Czas na lunch. Nie pozwolę ci później zjeść. To jest twoja jedyna szansa. Nie myśl, że znak na twojej szyi wszystko zmienia. Nie robi na mnie wrażenia… – Nie mam ze sobą lunchu – wtrącam, mając nadzieję skończyć jego gadanie. Czy on naprawdę myśli, że uważam, że znak na mojej szyi ma zdobyć mi lepsze traktowanie? Coś pomrukuje i mamrocze. Nie mogę go zrozumieć. Cieszę się, kiedy odchodzi. Mija kilka chwil i Gil wsuwa się na miejsce przede mną. Zwrócony do mnie, wręcza mi pół kanapki z masłem orzechowym i galaretki. Patrzę z kanapki na poważną twarz, wahając się, zanim mówię: – Nie jestem głodna. – Tak, jesteś. Weź ją. – Nie potrzebuję twojej litości. Nie padam z głodu. Po prostu zapomniałam dzisiaj zapakować mój lunch. – To nie litość. To jedzenie. Weź je. Czując się trochę głupio za bycie tak niemiłą do jednej z niewielu miłych osób, które poznałam, od kiedy to wszystko się zaczęło, biorę kanapkę i wgryzam się w nią. Natychmiast słodycz galaretki zalewa moje kubki smakowe, a kawałki masła orzechowego przyklejają się do podniebienia.

222

MoreThanBooks – Wydaje mi się, że nie jadłam masła orzechowego, od kiedy miałam dziesięć lat – wybąkuję klejącymi się ustami. Klepie się po swoim prawie wklęsłym brzuchu. – Gromadzi się na brzuchu. Wskazuję. – Jaki brzuch? – Och, ten brzuch może przetrawić więcej jedzenia niż ty możesz zjeść w miesiąc. To studnia bez dna. – I to jest po prostu tragicznie nieuczciwe. Zaczyna grzebać w swoim brązowym papierowym worku. – Mam tutaj chrupki serowe, pikle, owocowe przekąski, kilka Snickersów i trzy kubeczki budyniu. Gapię się na ilość rzeczy, które zaczyna rozstawiać na mojej ławce. Wskazuje przed sobą. – Częstuj się. Po chwili wybieram jedną z owocowych przekąsek i rozdzieram opakowanie. – Twoi rodzice muszą mieć cholernie wysoki rachunek w sklepie spożywczym. – To tylko moja mama. I obecnie jest kierowniczką w sklepie spożywczym, w którym pracuję. 223

MoreThanBooks – Nie wiedziałam, że tam pracuje. Pochyla się konspiracyjnie. – Nikomu nie mów, ale czasem wynosi mi batoniki. – Wskazuje na swój napój. – Czasami uda się jej nawet zdobyć Gatorade.9 – Kiwam głową z udawaną powagą. – Profity z handlu. – Dokładnie. Opanowuje się. – Wkrótce również będę mógł czerpać z tego korzyści. Niemal przekonała właściciela, aby awansował mnie z magazyniera na kasjera, gdy skończę szkołę. Wygląda na naprawdę zadowolonego. Zaginam róg notatnika na mojej ławce, patrząc na niego pytająco. – Czy to jest to, co chcesz robić, kiedy się stąd wydostaniesz? Obdarza mnie wesołym spojrzeniem. – No ej, Davy. Wiesz, że to nie ma nic wspólnego z tym, co każdy z nas chce. Czy chciałaś to na swojej szyi? Opieram się pokusie dotknięcia mojej szyi, jakbym mogła poczuć to, co widzi, jak węża owijającego się wokół mojego gardła. Łatwo jest zapomnieć o tym, że tam jest w ciągu dnia. Aż ktoś ci przypomni.

9

Napój izotoniczny produkowany przez PepsiCo, służy do uzupełniania poziomu płynów w organizmie i dostarczania energii do mięśni

224

MoreThanBooks – Będziesz musiała pomyśleć o tym, co jest poza tym pomieszczeniem i co przyjdzie potem. Istnieją ograniczenia. Co przyjdzie potem… Kiwam powoli głową. Oczywiście ma rację. Muszę zacząć planować. Wcześniej moje całe życie szło zgodnie z planem. Już odkąd miałam trzy lata znałam moje przeznaczenie. A teraz ten plan jest martwy, nie ma go. Jeśli wierzyć Gilowi, nie mogę aspirować do żadnego rodzaju stanowiska wysokiego szczebla. Gorzki smak wypełnia mi usta. Może uda mi się na zawsze żyć w domu lub w domku przy basenie, kiedy Mitchell w końcu weźmie się w garść i wyprowadzi się. Na samą myśl czuję się lekko źle. To jest dalekie od marzeń, które miałam dla siebie. Drzwi szczękają. Odwracam się. Sean wchodzi do środka. Nie odwracam wzroku. Nie tak jak wcześniej. Już nie. Po wczorajszym, nie muszę już odwracać wzroku. Jeśli nie jesteśmy dokładnie przyjaciółmi, jesteśmy do siebie co najmniej przyjaźni. To przekonanie rośnie, kiedy bezpośrednio spotykam jego wzrok. – Hej, Sean. – Gil lekko do niego macha. Patrzę, uśmiechając się lekko. Tak bardzo jak mogę zdołać. – Cześć. – To pierwszy raz, kiedy go witam. Oddaje spojrzenie, jego wyblakłe oczy nie tracą niczego. Nawet włosa ocierającego się dalej o moją twarz. Widzi całą mnie. Waha się, nie wybierając swojego miejsca. Czuję jak Gil nas obserwuje. Wreszcie Sean porusza się do przodu i zajmuje miejsce za mną. Odwracam się, a moje nogi zostają w przejściu. W ten sposób mogę widzieć obu chłopców. 225

MoreThanBooks – Hej – wita się. Zwraca się do nas jak sądzę, ale patrzy na mnie. Struny głosowe Gila rozbrzmiewają po mojej prawej: – Więc teraz jesteście przyjaciółmi? Czuję gorąco na mojej twarzy. – To ma sens, oczywiście – dodaje, wskazując na nasze szyje jednym ruchem dłoni. – Macie dopasowany atrament i w ogóle. Mogłabym go udusić. Moje usta poruszają się z braku słów, i jestem pewna, że wyglądam jak ryba. Sean śmieje się nisko. – Tak. Bo wybraliśmy je i w ogóle, Gil. Jak dopasowane koszulki. Następne będą obrączki. – Oczywiście żartuje, ale to nie przeszkadza rozprzestrzenianiu się fali gorąca ku moim uszom. – No wiesz. – Gil wzrusza ramionami. – Teraz macie coś wspólnego. – Tak – mruczę pod nosem, spotykając oczy Seana. – Myślę, że mamy.

226

MoreThanBooks

Do: Mika, Billy, Miguel Od: Kevin

2:30! Nie spoznijcie sie! Musimy zrobic to dobrze

Mika Jeszcze raz, które centrum handlowe?

Serio? Northchase! I ty nie robisz centrum idziesz na stadion Odbieram cie o 13:30, pamietasz?

Mika Y-zalapalem

Miguel Przeszlismy to tylko 100x

227

MoreThanBooks Mika K– będziemy wymiatac

Billy Dobrze, ze jestes nianka, glupku. Umiesz strzelac, prawda?

Mika Odpieprz sie!

Przestancie pieprzyc – skupcie sie Traktuja nas jak zwierzeta pokazemy im zwierzeta

Mika Uslysz to!

Miguel Zemsta jest slodka!

228

MoreThanBooks Mika Nie moge sie doczekac! Wysadzimy cos!

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

229

MoreThanBooks

SIEDEMNAŚCIE Pan Tucci pojawia się popołudniu z dwoma umundurowanymi funkcjonariuszami ochrony z kampusu. Uderza we mnie to samo uczucie mdłości, jakie miałam ostatnim razem, kiedy się pokazał, ale tym razem nie ma Pollocka. To pozwala mi łatwiej oddychać. Gil pochyla się w bok swojej ławki i syczy: – Coś się stało? Twoja robota? Nie jestem pewna do kogo szepcze – Seana czy mnie. Mój puls raptownie przyspiesza w moim gardle, kiedy wytężam się, aby usłyszeć cokolwiek Tucci szepcze z przodu Klatki. Wydaje się prawie wiecznością, zanim wchodzi i zwraca się do grupy. Wszyscy obracają się na swoich miejscach. – W porządku. Posłuchajcie wszyscy. Mamy mały problem. – Macha rękami w powietrzu, jakby opanowywał niesforny tłum. – Wypuszczamy was wszystkich wcześniej. Zbierzcie swoje rzeczy. Ochrona jest tutaj, aby eskortować was do drzwi. Nathan i Brian wydają głośny okrzyk radości. Tucci posyła im surowe spojrzenie i odczekuje chwilę przed kontynuowaniem. – Niebawem się dowiecie. Zdarzył się wypadek. – Odchrząka. – Straszna tragedia. – Co się stało? – To pytanie od Gila. 230

MoreThanBooks Napięcie wzdłuż moich ramion wzmacnia się, kiedy wszyscy czekamy aż Tucci odpowie. Patrzy na boki, szybko mruga z rzucającymi się w oczy emocjami i wiem, że będzie źle. Kiedy w końcu mówi, czuję się jakby całe powietrze zostało wyssane z tego pokoju. – Strzelanina. W centrum handlowym i na stadionie w Houston. Cisza zalega w pomieszczeniu. Nikt nic nie mówi, ale wszyscy patrzymy na siebie. I wiem, że wszyscy myślimy o tej samej rzeczy, zastanawiając się, dlaczego musimy szybciej opuścić szkołę. Eskortowani przez ochroniarzy. Tucci wzdycha. – Liczba ofiar jest wysoka. Dotychczas ponad pięćdziesiąt. Mają w areszcie wielu podejrzanych. Są nosicielami. Wszyscy. To zostało potwierdzone. We wszystkich wiadomościach. I w końcu to wszystko zaskakuje razem. Mój świat sięgnął dna. To źle. Bardzo źle. Dla nas wszystkich. Tucci kontynuuje: – Musimy się spieszyć. Jest dwadzieścia minut do następnego dzwonka. I, prawdopodobnie, wiadomość o katastrofie przeniknęła już do uczniów. Nie ma mowy, aby tak duży news nie był w centrum zainteresowania wszystkich. Przez dłuższą chwilę nikt nie rusza się, w czasie, kiedy to się przyswaja, a potem nagle jest nagłe poruszenie. Zabieram się do działania, chwytając mój plecak. 231

MoreThanBooks – Czy musimy pokazać się jutro w szkole? –pyta Nathan, kiedy wychodzimy z Klatki. Tucci patrzy przez ramię, kiedy idzie przed nami przez korytarz. – Nic nie obiecuję. Muszę skontaktować się z Agencją. Nie jestem pewien, jaki protokół obowiązuje. Wasi opiekunowie społeczni będą w kontakcie z każdym z was. Jutro żadnej szkoły? Co z następnym tygodniem? Wciąż będziemy ją kończyli? Czy to w ogóle ma znaczenie? Nathan jest pierwszy, jego kroki są pospieszne, pragnące opuścić kampus. Sean idzie przede mną. Patrzę na jego plecy, studiując grę jego łopatek pod bawełną jego koszulki… zastanawiając się, czy jest tak samo przepełniony napięciem jak ja. Czy to ma na niego wpływ? Czy coś robi? Tucci prowadzi, z jednym ochroniarzem z tyłu naszej małej grupy i kolejnym idącym obok nas. Ochroniarz utrzymuje tempo po mojej lewej. Kilka razy patrzy na mnie z ukosa, przypatrując się mojej szyi, z jedną ręką dryfującą do pałki policyjnej przypiętej do jego paska. Pewnie martwi się, że wpadnę w szał jak jeden z nosicieli, którzy zmasakrowali niewinnych ludzi w Houston. – Przyspiesz –mamrocze Coco, mijając mnie. Ochroniarz z tyłu przesuwa się, idąc obok mnie po prawej. W przeciwieństwie do swojego kolegi nie jest zainteresowany ani mną, ani moim atramentem. Jesteśmy prawie przy wyjściu. Sekretariat wynurza się przed nami. Popołudniowe słońce odbija się w szkle głównym podwójnych drzwi.

232

MoreThanBooks Nagle ból wybucha z tyłu mojej czaski i upadam. Moje ręce ledwie mają czas, aby unieść się i powstrzymać moje upadanie. – Nosicielska szumowina! Jest zamieszanie. Głosy. Głośne pomruki. Poruszenie stóp wokół mnie, depczące po jednym z moich warkoczy. Krzyczę, niepewna, co się dzieje. Zakładam ręce wokół tyłu mojej głowy, starając się zmniejszyć się w sobie tak jak to możliwe. – Davy! No dalej! Możesz stać? – Twarz Gila pojawia się w centrum uwagi. Szarpie mnie za ramię. Kiwam głową i pomaga mi wstać na nogi. Rozglądam się, będąc w środku szalonej sceny. Strach przebija się przeze mnie, kiedy dostrzegam Seana mocującego się z chłopakiem na podłodze, gdy ochroniarze próbują ich rozdzielić za pomocą pałek. On już został naznaczony. Co mu za to zrobią? Nathan i Brian tańczą wokół wijących się ciał, krzycząc zachęty, kopiąc, jeśli mogą chłopaka atakującego Seana. Głos Tucciego rozbrzmiewa nad zgiełkiem, kierując resztę z nas w dół korytarza. – Na zewnątrz! Reszta z was! Teraz! – Podeszwy piszczą na płytkach. Coco jako pierwsza ucieka przez drzwi. Nathan i Brian odrywają się od tego znacznie bardziej niechętnie. Gil ciągnie mnie ze sobą. Udaje mi się zrobić tylko kila kroków, obserwując, zahipnotyzowana, jak Sean wspina się na chłopaka i uwalnia 233

MoreThanBooks pięści w potężnej furii. To on, zdaję sobie sprawę… barbarzyńca, którym rzekomo jest. Dzikie zwierzę, jak głosi znak na jego szyi. Delikatnie pocieram tył głowy, gdzie już formuje się guz. Chłopak uderzył mnie pięścią lub jakimś przedmiotem. Nawet po wszystkim, nawet po tym, jak zostałam związana i oznaczona jak zwierzę, pomysł, że będę atakowana wciąż mnie zadziwia. Jeden z ochroniarzy zakłada pałkę na szyję Seana i odciąga go od chłopaka. Twarz Seana purpurowieje, kiedy walczy o oddech. Rzucam się do przodu, gotowa mu pomóc, ale ręka Gila zaciska się na moim ramieniu. – Chcesz wpaść w jeszcze większe kłopoty? – Musimy mu pomóc! – Wyduszam. – Zabijają go! – Nie, nie robią tego! Nie martw się! Sean sobie poradzi. Kiedy Gil wypycha mnie przez główne drzwi, patrzę jak strażnicy przeciągają Seana przez korytarz, jakby to on był tym, który zrobił coś złego. Na zewnątrz jest tak, jakby wchodziło się do szklarni. Poranny deszcz minął i powietrze natychmiast przyczepia się do skóry. Tucci macha do nas z dala od drzwi, przyzywa do miejsca gdzie stoi obok

masztu.

Przeciąga

obiema

wstrząśnięty.

234

rękami

po

włosach,

wyraźnie

MoreThanBooks – Spójrzcie. Wszyscy musicie odejść zanim zadzwoni dzwonek i inni uczniowie was zobaczą. Lub będziemy mieli więcej tego. – Wskazuje na budynek, gdzie zostawiliśmy Seana. Mój żołądek się skręca. – Biorąc pod uwagę obecną sytuację… – Kręci głową, jakby możliwości były nie do wypowiedzenia. – Nie trzeba mi dwa razy powtarzać. Nathan i Brian idą na parking, kołysząc się przy każdym kroku, i jestem przekonana, że widzą to wszystko jako nic więcej niż wakacje, a nie koniec czegoś. Koniec tolerancji dla nosicieli i początek czegoś innego. Nowa era… gdzie nosiciele są coś więcej niż tylko obrzucani obelgami. Gdzie jesteśmy traktowani niżej niż zwierzęta. Gdzie jesteśmy więcej niż identyfikowani. Więcej niż monitorowani. Coco podąża za nimi, jej tempo jest szybkie, nuci z niecierpliwością. Nie ma w niej żadnej lekkomyślności Nathana lub Briana. Ona rozumie, czego potrzeba, aby przeżyć. I do pewnego stopnia, podziwiam ją za to. Zawsze udaje się jej upaść na cztery łapy. Ociągam się z Gilem, patrząc w kierunku głównych drzwi, niechętnie zostawiając Seana, który wciąż tam jest– zwłaszcza po tym, jak wpakował się w kłopoty przez pomaganie mi. Nie spodziewałam się tego. Pomógł mi wcześniej, ale nigdy z ryzykiem dla siebie. – Dalej, wynoście się stąd. – Tucci macha na nas odwracając się i znikając wewnątrz szkoły. Ostatni dzwonek rozbrzmiewa w budynku, echo jest nieharmonijne, wibrujące w powietrzu. Wciąż tam stoję, moje

235

MoreThanBooks stopy są zakorzenione w chodniku, wpatruję się w drzwi, chcąc, aby pojawił się Sean. – Davy, musimy iść. Wyleją się przez te drzwi i nie możemy tu być, gdy to zrobią. – Co z… – Jest z ochroniarzami kampusu. My nie. Jest bezpieczniejszy niż my stojąc tutaj. Chodźmy. Przytakuję nerwowo i ruszam, w mojej głowie wciąż dzwoni od wcześniejszego uderzenia. Łapię się za tył mojego karku, jakby to mogło pomóc. Gil idzie blisko obok mnie, z jedną ręką kołyszącą się między nami, jak był przygotowany wesprzeć mnie gdybym się potknęła lub upadła. – Mogę liczyć na kolejną podwózkę? Moje mieszkanie nie jest daleko. Zazwyczaj idę pieszo, ale dzisiaj… Jego głos zanika, ale mogę usłyszeć jego niepokój, zobaczyć to w sposobie, w jaki lustruje parking, zatrzymując się na drzwiach w oddali, gdzie pierwsi uczniowie zaczęli już wychodzić. Przypominam sobie, że był tutejszym uczniem zanim został uznany jako nosiciel. To byli jego dawni koledzy z klasy i znają go z widzenia. Nie musi mieć naznaczenia na swojej szyi, aby go rozpoznano. Idąc do domu, każdy uczeń mijający go będzie wiedział, kim jest… czym jest. I jak Tucci to zauważył, w obecnej sytuacji, wszystko mogłoby mu się przydarzyć.

236

MoreThanBooks – Jasne – odpowiadam, uderzając w przycisk ODBLOKUJ. Chłopak nurkuje na siedzenie pasażera. Parking, kiedy cofam, jest już w tym czasie zatłoczony, samochody z przodu utrudniają opuszczenie kampusu. Kiedy wlekę się za pojazdami, spoglądam na drzwi i wędrujących uczniów, szukając jednego wyższego od większości z nich. Z kołnierzem z tuszu na szyi. Ale nigdy się nie pojawia.

237

MoreThanBooks (Przesłuchanie FBI)

AGENT OALLEN: Dlaczego to zrobiłeś? KEVIN HOYT: O czym mówisz? AGENT OALLEN: Daj spokój człowieku. Skonfiskowaliśmy twój komputer. Twój telefon. Rozmawiałem z pozostałą trójką. Nie odstawili największej strzelaniny w historii tego kraju na własną rękę. Wiemy, że to ty jesteś stojącym za tym mózgiem operacji. KEVIN HOYT: To miło, że tak mówisz. AGENT OALLEN: Więc. Dlaczego? KEVIN HOYT: A dlaczego nie? AGENT OALLEN: Nie obchodzi cię to? Nie czujesz wyrzutów sumienia? Stu dwudziestu zabitych. Ponad pięćdziesięcioro rannych… KEVIN HOYT: Całkiem dobry wynik. Staraliśmy się ustrzelić dwieście, ale jak to powiedziałeś. Ponad pięćdziesięcioro rannych. Możemy jeszcze do tego dobić. AGENT OALLEN: Jesteś potworem. KEVIN HOYT: To jest to, co każdy powtarza… Dobrze wiedzieć, że mieli rację. Prawda?

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek 238

MoreThanBooks

OSIEMNAŚCIE Dowiedzenie się, gdzie mieszka Sean, nie zajmuje mi wiele czasu. Wciąż mam moje notatki z wywiadem z nim zawierającym imię jego matki zastępczej. Szybkie wyszukiwanie w sieci odkrywa tylko jedną Marthę Delaney w okolicy. Wrzucam adres do mojego telefonu i idę w dół schodów, kończąc siedzenie w domu, nie mając nic do robienia. Cztery dni bez szkoły. Żadnych przyjaciół. Nie wychodząc z domu. Mama powiedziała, że to teraz dla mnie zbyt niebezpieczne. To niebezpieczne dla naznaczonych nosicieli chodzić ulicami. W całym kraju są celami samosądu. Ona oczywiście ma rację. Powinnam zostać w domu, ale jest tam tylko tyle telewizji, którą człowiek może oglądać. Chwytając moje klucze ze stołu w korytarzu, opuszczam pusty dom. Nie widziałam taty od dnia, kiedy zostałam naznaczona. Mama mówi, że praca trzyma go z dala, ale wiem, że to nie to. To ja. Mama widzi mnie każdego dnia, jej uśmiech jest na miejscu, ale nawet ona zaczęła mnie unikać, zwiększając liczbę godzin w biurze. Jeep Mitchella stoi z przodu domu i jestem pewna, że odsypia. Słyszałam go na podjeździe ostatniej nocy, gdy byłam w łóżku. Z jednym okiem na mapie w telefonie, jadę, pozostawiając moją bezpieczną okolicę za sobą i wjeżdżam na autostradę, zabierającą mnie bliżej miasta. Mijam zjazd do Liceum Keller i jadę dalej. Mijam kolejny zjazd, który zabierze mnie do mieszkania Gilberta. 239

MoreThanBooks Nigdy nie odwiedzałam nikogo tak blisko miasta. Nie tylko dlatego, że moi rodzice mi zabronili, ale za bardzo bym się bała. Złe rzeczy dzieją się w granicach miasta. Nawet na obrzeżach, gdzie zmierzałam. Jak infekcja, zbrodnia się szerzy, wnikając w to, co kiedyś było bezpiecznymi przedmieściami. Wzgórza są coraz mniejsze. Pojawia się coraz więcej domów i budynków, kiedy udaję się na południe. Budynków, które wyglądają, jakby widziały już swoje lepsze dni. Graffiti jest wszędzie. Zjeżdżam z autostrady i skręcam w prawo na pierwszych światłach. Budynki nie są tutaj pokryte kamieniem, jak tam, gdzie mieszkam. Są w większości wyłożone sidingiem HardiePlank w błotnym kolorze, przywodzącym mi na myśl karton. Kluczę, omijając bezpańskiego kota wyglądającego bardziej jak szkielet. Kępki futra są poprzecinane surową skórą. Droga zwęża się i muszę zdjąć nogę z gazu, aby móc manewrować między samochodami zaparkowanymi na ulicy. Bloki robią się bardziej obskurne, przerywane sporadycznymi domami z popękanymi betonowymi gankami i ogródkami, przepełnionymi chwastami i różnymi śmieciami. Syrena policyjna rozbrzmiewa w oddali. Chwilę później przecina skrzyżowanie przede mną. Patrzę na nich przez moment i łapię się na zastanawianiu,

dokąd

jadą,

kogo

ścigają.

Nosiciela?

Jak

tych

pokazywanych we wszystkich wiadomościach. Potrząsam głową, patrząc ponownie w dół na adres. Mamroczę pod nosem, szukając numerów domów, w dużej mierze niewidocznych na większości z nich. Na rogu stoi pordzewiały śmietnik.

240

MoreThanBooks Ręka pojawia się z jego wnętrza, rzucając coś, co mogłoby być zgniłym arbuzem, w ramiona czekającego chłopaka. Wciskam hamulce, kiedy ciało przemyka przez ulicę przed moim samochodem. Ułamek sekundy później inna osoba goni pierwszą. Rzuca go na chodnik z dźwiękiem pękających kości, który słyszę przez okna auta. Dwójka bije się, ramiona kołyszą, pięści uderzają. Mrugam i gapię się, niepewna, czy jestem świadkiem napaści lub mocno grubiańskiego zachowania. Biorąc pod uwagę gdzie jestem, to czysty optymizm myśleć, że patrzę jak dwójka chłopców mocuje się dla zabawy. Naciskam na gaz i jadę dalej, prawie mijając dom Seana, numery w większości są skryte za przerośniętym krzakiem. Przez moment oceniam jego dom, kiedy stoję bezczynnie na ulicy. Jest trochę lepszy niż sąsiednie domy. Ogródek jest skoszony i w oknie widać doniczkę z kwiatami. Parkuję bezpośrednio za jego ciężarówką i wychodzę na zewnątrz, dając sobie czas na zamknięcie drzwi, oceniając moje otoczenie. Gdzieś z wnętrza domu dochodzi głośna muzyka. Stoję nieruchomo przez moment na podjeździe, zanim idę nierównym chodnikiem i zatrzymuję się na wytartej wycieraczce. Podnoszę poszczerbioną mosiężną kołatkę i pozwalam jej opaść dwa razy. Drzwi się otwierają i muzyka uderza we mnie mocniej. To szybki, ciężki rytm, na elektrycznej gitarze. Wokalista bardziej krzyczy niż śpiewa i się krzywię. 241

MoreThanBooks Facet stojący przede mną jest bez koszulki, ubrany tylko w szorty gimnastyczne, i prawie nie zauważam naznaczenia wokół jego szyi, ponieważ jestem rozproszona przez tatuaże pokrywający każdy cal jego ciała. Jest groteskowo umięśniony. Nie ma nawet uncji tłuszczu. – Kim jesteś? – pyta, jego głos wznosi się ponad muzyką. Moje spojrzenie odrywa się od tatuażu ze smokiem na jego piersi, do ciemnych oczu obserwujących mnie z zaciekawieniem. Unosi brew. – Masz dobry widok? Kręcę głową, zrzucając włosy. Kilka kosmyków przykleja się do moich ust. Błyszczyk. Dlaczego użyłam błyszczyku, do cholery? Miałam nadzieję zaimponować Seanowi? Chciałam się tylko upewnić, że wszystko z nim w porządku. Podziękować mu za inny dzień. Zrzucam kosmyki z moich warg. – Davy – odpowiadam, pozwalając mojemu imieniu zawisnąć w powietrzu, przenoszę ciężar z jednej nogi na drugą, kiedy mnie obserwuje. Naprawdę nie pomyślałam o tym, by stawać twarzą w twarz z innymi. Jego przyrodnimi braćmi. Nosicielami. Powinnam była się domyślić, kiedy usłyszałam głośną muzykę, że nie będzie jedynym w domu. Sean nie wydaje się być typem człowieka, słuchającym muzyki na poziomie niszczących uszy decybeli. – Davy. – Rozciąga moje imię w coś długiego na trzy lub cztery sylaby. Opiera jedną rękę na drzwiach i pochyla się lekko. – Wydajesz się 242

MoreThanBooks być trochę zdenerwowana, więc ci to ułatwię, kochanie. Kogo przyszłaś zobaczyć? – Sean. Seana – odpowiadam szybko. Z powrotem się opiera. – Oczywiście. Sean! – krzyczy głośno, wciąż patrząc na mnie. – Masz towarzystwo. Myślę, że słyszę odgłos w środku, ale jest to ciężko stwierdzić z grzmiącą muzyką. Jego głowa się kiwa, kiedy mówi. – Nie widziałem cię wcześniej. Pamiętałbym. – Jego usta się zawijają. – Nie za wiele dziewczyn jest nosicielkami. Szczególnie naznaczonymi. Nie wyglądasz na taką w tym typie. Nie mogę się powstrzymać. – Nie? Na jaki typ więc wyglądam? Śmieje się krótko. – Nie na typ Seana, to na pewno. Zasysam powietrze, głupio ukłuta. Sean ma jakiś typ dziewczyny? A ja do niego nie pasuję? Jego spojrzenie przemyka znów po mnie. – Wyglądasz jakbyś chodziła na lekcje chóru czy coś.

243

MoreThanBooks Spoglądam w dół na moje szorty khaki, jasny niebieski podkoszulek i buty do tenisa. Myślałam, że wyglądam całkiem zwyczajnie. Nie jest tak, jakbym się ubrała w sukienkę na kotylion.10 Co widzi, gdy patrzy na mnie? Macha na mój naszyjnik. To prosty srebrny łańcuszek ze słodką biedronką. – To słodkie. Prezent od tatusia? Moje policzki płoną na dokładność jego przypuszczenia. Tata kupił mi ją na trzynaste urodziny. Zawsze nazywał mnie swoją „biedronką”. Zakrywam wisiorek ręką, dziwnie bardziej świadoma jego, niż szpecącego tatuażu otaczającego moja szyję. – Chodzisz do szkoły z Seanem. – To bardziej stwierdzenie niż pytanie. Kiwam głową. Uśmiecha się. – To już za mną. Ukończyłem ją w zeszłym roku. Chcę powiedzieć, Ale ty nadal tu mieszkasz… ze swoją rodzina zastępczą. Martha Delaney nie może wciąż otrzymywać za niego pieniądze. A jednak jest tutaj. Jest wiele rzeczy, których nie wiem o Seanie i jego życiu w tym domu, z tymi ludźmi.

10

Kotylion to zbiorowa zabawa taneczna, w czasie, której pary tancerzy noszą ozdobne oznaki, przypięte do piersi, zwane też kotylionami.

244

MoreThanBooks Zaciskam usta w cienką linkę. Tylko dlatego, że jestem ciekawa, tylko dlatego, że zmusiłam się przyjścia do jego drzwi, nie oznacza, że mam prawo wściubiać w to nos. Mój żołądek się wywraca. Kiedy stałam się ciekawa? Kiedy przestał być czymś dziwnym i przerażającym? – Tak przy okazji, jestem Simon. – Cześć, Simon. Sean pojawia się za swoim przybranym bratem. Przez krótką chwilę jego maska z emocji pęka i widzę jak zaskoczenie przebija się spod niej. Mruga, a wtedy to odchodzi. Twarda wyrzeźbiona maska wraca na miejsce. – Davy. Co ty tutaj robisz? Simon stoi z boku. – Człowieku, nie bądź niegrzeczny. Zaproś swoją przyjaciółkę do środka. – Podkreśla słowo „przyjaciółka”. Ciepło wylewa się na mojej twarzy. Sean patrzy twardo na swojego przyrodniego brata i coś przechodzi między nimi. Coś, czego nie mogę odczytać, ale te słowa są tam. Patrzę od Seana do Simona i z powrotem, próbując rozszyfrować ich cichą wymianę zdań. – Jasne. Wejdź, Davy. – Patrzy na Simona ostrzegawczo i wyciąga do mnie rękę.

245

MoreThanBooks Patrzę przez chwilę na tę rękę, długie zwężające się palce, szeroką dłoń. Nigdy wcześniej nie trzymaliśmy się za ręce. Ta myśl durnie przychodzi mi do głowy. Wraz ze świadomością, że może chcę, by trzymał mnie za rękę. Może chcę, aby ktoś mnie dotykał. On. Taką, jaką jestem. Jak teraz. I nie dlatego, że jakiś palant myśli, że to w porządku kłaść na mnie ręce, ponieważ jestem nosicielką. Jak Brockman. Lub nawet jak Zac. Moja klatka piersiowa gwałtownie się zaciska i nie jestem wcale pewna wejścia do tego domu, ale przypominam sobie, że to zrobiłam. Przyszłam tutaj, aby go zobaczyć. I mimo wszystko, mimo mojego dyskomfortu w tym momencie, nie boję się go. Już nie. Nie tak jak na początku. Teraz, jeśli jest tam jakiś strach, to innego rodzaju. Strachu na nieznane. W odbierający dech sposób, w jaki czuję się w jego pobliżu. Kładę moją dłoń na jego i staram się nie myśleć, jak to jest trzymać się za ręce z kimś innym niż Zackiem. Sean ciągnie mnie za sobą. Wnętrze jest dość czyste, wypełnione zużytymi i wyblakłymi meblami. Przecina salon. Omijamy ławeczkę do wyciskania, gdzie Simon prawdopodobnie ćwiczył, kiedy zapukałam do drzwi. Korytarz jest wąski i ciemny. Kilka zdjęć wisi w rzędzie na ścianie, twarze są mętne i rozmazane. Staram się spojrzeć na nie, aby sprawdzić, czy któreś z nich należy do młodszego Seana, ale poruszamy się za szybko. Gdzieś w domu, muzyka nagle się urywa.

246

MoreThanBooks Tak prędko jak wchodzę do jego pokoju, puszcza moją rękę. Pocierając dłonie o moje uda, zatrzymuję się w środku i rozglądam się. Są tam dwa łóżka, oba niezrobione. Pokój jest jednak czysty. Jedno biurko. Dwie komody. – Dzielisz pokój z Simonem? – Z Adamem. Kiwam głową, jakby mówił mi o Adamie. Jakby mówił mi o czymkolwiek. – Co tutaj robisz, Davy? – Chciałam się upewnić, że z tobą wszystko w porządku. – Nic mi nie jest. – Pollock nie przyszedł po ciebie, po tym, co się stało? – Agencja ma teraz pełne ręce roboty, starając się decydować o losie wszystkich nosicieli. Nie tylko jednego. Ja sam… nie jestem tak istotny. – Myślisz, ze szybko wrócimy do szkoły? – Wątpliwe. Zwilżam wargi, czując się niekomfortowo pod jego błyszczącym spojrzeniem. Krzyżując ręce, opadam na skraj jednego z łóżek. – Dlaczego wydajesz się zły? Mój głos wychodzi szeptem.

247

MoreThanBooks – Bo jestem – odgryza się, przeciągając jedną ręką po swoich włosach i chodząc po środku małego pokoju. – Przyszłam tutaj, ponieważ chciałam ci podziękować za to, co wydarzyło się w szkole, kiedy ten chłopak uderzył mnie, a ty traktujesz mnie… – Nie powinnaś w ogóle przychodzić. To nie jest bezpieczne. Na to śmieję się lekko i macham na swoją szyję. – Gdzie teraz będę bezpieczna tak ogólnie? Mam już nigdy nie wyjść na zewnątrz? Zatrzymuje się i patrzy na mnie w taki sposób, który sprawia, że czuję się, jakbym powiedziała coś naprawdę złego. – Nosiciele są atakowani tylko za wychodzenie przed swoje frontowe drzwi. To nie jest dla nas bezpieczne. Ale ty zdecydowałaś się wsiąść w samochód i ze wszystkich miejsc przyjechać tutaj? Prosisz się o to. – Jego wargi zwijają się na to ostatnie i udaje mu się sprawić, że czuję się oficjalnie głupio. Wstaję w jednym ruchu, speszona, zawstydzona… zła. – Przykro mi. W takim razie zostawię cię, abyś ukrywał się w swoim domu. Zaczynam iść do drzwi, ale zatrzymuje mnie, łapiąc mnie obiema rękami. Jego oddech spotyka się z moim, usta są tak blisko, że niemal mogę je skosztować. – Prosisz się o kłopoty… 248

MoreThanBooks Wyszarpuję się i rozglądam po jego skromnym pokoju. – Co jest gorsze od tego? – Och, daj spokój. Naprawdę nie wiesz? Gdzie jest twoja wyobraźnia? Zmierza do mnie a ja cofam się, aż wpadam na materac. Opadając w dół, ciężko oddycham, kiedy podąża za mną i siada na mnie okrakiem, jego kolana są po obu stronach moich bioder. – C-co ty robisz? – Naciskam dłonią na jego pierś. – Obrazuję ci, co jest gorsze od tego. Czy to nie było twoje pytanie? Kiwam głową, nie mając na to słów. – Nie masz żadnych praw. Jesteś podrzędnym człowiekiem. To oznacza, że wszystko się może tobie przydarzyć i nikogo nie będzie to obchodziło. Jego twarz przybliża się. Jego policzek spoczywa na moim, kiedy syczy mi do ucha: – Każdy może zrobić ci cokolwiek. Nie masz żadnej ochrony. Nie ma miejsca w całym tym kraju, gdzie powinnaś czuć się bezpieczna. – Jego palce zaciskają się na moich ramionach. – Rozumiesz? Po chwili znów przytakuję. – I dla nas będzie tylko gorzej. Było już gorzej z roku na rok, ale po tej strzelaninie, Agencja będzie stawać się tylko coraz bardziej potężna.

249

MoreThanBooks Podmuch tych słów tak blisko moich ust, zrobił wszystko, co zamierzał – wystraszają i onieśmielają mnie. Całą mnie przechodzą dreszcze, drżę wewnątrz. Coś w jego oczach się zmienia, ciemnieje. Jego wzrok przesuwa się po mnie, a potem, jakby zdawał sobie sprawę z tego jak jest blisko, odsuwa się. – Przepraszam – mówi cicho, to słowo jest szorstkim chrypnięciem. Przyciąga rękę do twarzy. – Musisz być bardziej ostrożna. Nie będzie nikogo, wokół, aby cię chronić przez cały czas. Ponownie przytakuję. Mogłabym go od siebie odepchnąć. Nie zatrzymałby mnie. Biorę wdech, wdychając jego zapach, mydło i miętę, i zdaję sobie sprawę, że nie chcę go od siebie odepchnąć. Motyle zaczynają trzepotać w moim brzuchu. Nic nie mówię. To nie możliwe. Nie mogę wydobyć słowa przez gulę w moim gardle. Moje palce poruszają się, znikają pod jego koszulką, badając teksturę, twardość jego ciała pod cienką barierą. – Nie patrz na mnie w ten sposób – mówi, jego głos jest prawie nieuprzejmy. – Jaki sposób? Jego dłoń zakrywa moją, zatrzymując ruch mojej ręki na jego piersi, a ja wyczuwam szybki łomot jego serca dochodzący przez ciało i kości. Czując jego serce, nasuwa mi się myśl, że bije ono tak jak każdej innej osoby. Jak moje. Miesiąc temu przeszłabym na drugą stronę ulicy, aby go

250

MoreThanBooks ominąć. Teraz szukam go, idę do miejsc, do których nigdy bym się nie odważyła. – Masz zamiar skończyć martwa. – Jego wzrok skanuje moją twarz z gorącą intensywnością w oczach. – Musisz pozostać wewnątrz ścian swojego domu… ze swoją rodziną. Twoje szanse są tam większe. – A co z tobą? Nie powinieneś stosować się do swojej rady? Zaatakowałeś chłopaka w szkole. Niezbyt mądre. – Nie musisz się o mnie martwić. Pochodzę stąd. – Kiwa na swoje otoczenie i wiem, że nie ma na myśli tego pokoju, ale ulice na zewnątrz. – Musiałem walczyć przez całe moje życie. – Kręci głową. – Nie możesz tego zrozumieć. Jesteś inna. Nie jesteś gwałtowna, nie jesteś zabójcą. – A ty jesteś? To próbujesz mi powiedzieć? – Nie myśląc, przesuwam dłoń na jego gardło, pocierając kciukiem po literze „H”. – Tym jesteś? Zasługujesz na to? Przez moment nic nie mówi. Trzyma się jeszcze nade mną, ale wyczuwam, że jest gotów odskoczyć. Jakby coś mocno związanego mogło się uwolnić. Mięśnie pulsują na jego szczęce, a jego oczy płoną jak ciemna szarość. Mój kciuk nadal pieści jego szyję. – Nie rób tego – mówi, jego głos zachrypnięty. Ten dźwięk jest dziwnie satysfakcjonujący. Dostaję się do niego. Przenikam jego zbroję. Moje palce poruszają się, eksplorują, dotykają jego łomoczącego pulsu. Jestem zafascynowana, mój wzrok prześlizguje się na jego twarz, 251

MoreThanBooks zatrzymując na ustach. Chcę go pocałować z gwałtownością, której nigdy nie czułam, zaostrzoną przez moją samotność. Ciągły strach. Ziemię, która nie pozostaje na swoim miejscu pode mną. Podnoszę głowę z łóżka i nachylam się do jego ust. Odsuwa się, łapiąc powietrze z niepokojem i podrywa mnie do góry. – Wyjdź stąd. Idź do domu, Davy. Stoję, czując się jak najbardziej odpychająca żyjąca dziewczyna. Odrzucona w działaniu i słowach. I dlaczego nie powinnam czuć w ten sposób? Nagle widzę dziewczyny, z którymi rozmawiał w szkole. Może woli, aby jego dziewczyny były zwyczajne. Normalne i nienaznaczone. Odwraca się do mnie plecami. Patrzę na niego, rozciągłość ramion pod jego koszulką, ciemne blond kosmyki opadające na jego szyję. – Myślisz, że jestem tam bezpieczniejsza? – pytam ochryple. Czuję mrowienie na szyi. Prawie tak, jakbym czułam tam naznaczenie, żywą rzecz przebudzoną i pełzającą. Moja ręka tam zmierza, naciska na zbyt ciepłą skórę. Odwraca się bokiem, patrząc na mnie, jakby miał nadzieję, że już dawno mnie tam nie ma. Głupi ból wypełnia moją pierś. – Pójdę, ale to nie jest już mój dom. Dom to bezpieczeństwo i nie mam tego więcej niż ty.

252

MoreThanBooks Zanim może odpowiedzieć – jeśli w ogóle chce – opuszczam pokój. Simon patrzy znad stołu kuchennego, przygarbiony nad miską płatków. Mleko ścieka po jego brodzie. Krzyczy pożegnanie, ale nie zatrzymuję się. Nie mogę. Nie mogę tego zrobić. Wszyscy odwrócili się ode mnie i nie mogę znaleźć nawet pociechy w innym nosicielu.

253

MoreThanBooks

Wywiad CNN z Harlanem McAlisterem, byłym kolegą z domniemanym strzelcem z Teksasu, Kevinem Hoytem:

DZIENNIKARZ: Panie McAlister, chodził pan do szkoły średniej z Kevinem Hoytem, prawda? HARLAN MCALISTER: Tak… graliśmy razem w futbol. Był kapitanem drużyny JV, zanim dowiedzieliśmy się, że jest nosicielem. To wszystko jest szokujące. Wstyd… był dobrym zawodnikiem. Mógłby stać się zawodowcem. DZIENNIKARZ: Może pan powiedzieć coś więcej na temat Kevina Hoyta? Jaki był? HARLAN MCALISTER: Wszyscy go lubili. Był prawdziwym liderem. Mam na myśli, zanim, no wie pan… potem już nie. DZIENNIKARZ: Jesteś pan zaskoczony, że zrobił coś tak brutalnego i przerażającego? HARLAN MCALISTER: Tak… no cóż. Myślę przez to… był nosicielem. Kiedy to wyszło na jaw, wszyscy wiedzieliśmy, że nie było nic, czego nie mógłby… prawda?

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek 254

MoreThanBooks

DZIEWIĘTNAŚCIE

Mama zamawia pizzę tego wieczoru, mimo że są urodziny Mitchella i zawsze chodzimy do jego ulubionej restauracji. Mama i tata zazwyczaj mrugają na kelnera i zamawiają „mai tai” dla mnie i Mitchella. W tym roku Mitchell mógł tylko zamówić dla siebie drinka. – Pizza? – Patrzę na Mitchella znad kuchennego stołu, gdzie przeglądam czasopismo. Dziwne jest posiadanie tyle wolnego czasu. Wzięłam do czytania magazyny dekoratorskie mamy. – Nie chcesz swoich ulubionych „Spider Roll”?11 – Pizza jest dobra. Weźmy z ananasem i szynką. – Mitchell rzuca szybkie spojrzenie mamie i uśmiecha się w sposób, który mówi mi, że rozmawiali o tym już wcześniej. – Nie chcesz mnie zabrać na zewnątrz – mówię. – Na widok publiczny. Bojąc się, że pani Doyle będzie stała na jej podwórku? Patrzyła na nas wrogo? – Davina, to nie jest prawda – karci mnie mama, ale jej oczy wbijają się w mojego brata, wyraźnie szukając pomocy. On wzdycha i opiera biodro o blat. – Po zeszłym tygodniu… – Wskazuje na mały telewizor na kuchennym blacie, który wciąż powtarza tragedię. Nie było wiele nowych informacji, ale wciąż przeskakują tam twarze czterech nosicieli. 11

Rodzaj sushi.

255

MoreThanBooks Wyglądają w moim wieku. Jeden lub dwóch z nich może być po dwudziestce. Trzech z czterech jest naznaczonych i atramentowy kołnierz wygląda na duży na ich szyjach… większy i ciemniejszy na zdjęciach z policyjnych akt. – Agencja nawet nie pozwala ci wrócić do szkoły. Dobrym pomysłem wydaje się pozostanie w środku. Kiwam głową i krzyżuję ramiona. – Rozumiem. To ma sens. Powinnam zostać pustelnikiem we własnym domu. – Davy. – Mój brat nie patrzy na mnie w ostrożny sposób tak jak mama. Jest na to zbyt szczery. Zbyt uczciwy. Jak wtedy, kiedy powiedział seniorze Ramirez, jedynej Hiszpance, którą znał, że jedynymi słowami, jakie chciał znać to cerveza, el baño, and quiero sexo.12 Tak. Był tym chłopakiem z liceum. – Nie bądź histeryczką z tego powodu. Zaczynam opuszczać kuchnię. – Zawołajcie mnie jak pizza już tutaj będzie. – Davy, czekaj. Odwracam się, patrząc jak mama chwyta pilota i zwiększa głośność w telewizorze. Prezydent stoi w Sali Kapitolu Stanów Zjednoczonych przed członkami Izby Reprezentantów i Senatu, czekając na opadnięcie oklasków. Dziennikarz mruczy szeptem, że prezydent po raz drugi zwraca się do narodu od zeszłego tygodnia. Patrzę tępo, pół słuchając, pewna, że będzie wyrażał gniew i żal po stracie i tragedii, i modlił się za ofiary i ich rodziny. Dlatego też na początku nie w pełni rozumiem jego słowa. Nie, 12

Cerveza (hiszp..) – piwo; baño (hiszp..) – łazienka; quiero sexo (hiszp.) – chcę seksu.

256

MoreThanBooks dopóki nie wspomina „HTS” i „nosiciel” kilka razy, kiedy zaczynam przetwarzać słowa. – … dla ochrony tego wielkiego narodu, nadszedł czas, by w pełni skupić się na zagrożeniu HTS, abyśmy nie mieli powtórki tragedii z zeszłego tygodnia. – Nastaje brzemienna cisza, kiedy prezydent rozgląda się po pokoju. – Zatrzymanie wszystkich nosicieli stało się najwyższą koniecznością… – Mamo – szepczę, wciąż wpatrując się w telewizor, nie słysząc nic innego. – Co on ma na myśli? – Rozumiem słowa, ale żadne z nich nie wydaje się prawdziwe. Ona macha na mnie ręką, aby mnie uciszyć, jej wzrok jest przykuty do telewizora. –

Agencja

Wainwrighta

w

połączeniu

z

Departamentem

Sprawiedliwości, Bezpieczeństwa Wewnętrznego i FEMA13 mobilizują się, kiedy to mówię, aby zgromadzić wszystkich zarejestrowanych nosicieli w całym kraju i przenieść ich do odpowiednich miejsc. Niemałe przedsięwzięcie, ale jedyne, które pomoże nam osiągnąć ideały, na których ten wielki naród został założony… życie, wolność i dążenie do szczęścia… Mitchell łapie telewizor i próbuje oderwać go od ściany. Mama krzyczy jego imię, ale ignoruje ją, wyjąc z wściekłości. Patrzę, oszołomiona, kiedy mój brat wyrywa go i posyła na podłogę. Patrzę od iskrzącego telewizora na mojego brata, jego twarz poczerwieniała ze złości, klatka piersiowa faluje z wysiłku.

13

Federalna Agencja Zarządzania Kryzysowego.

257

MoreThanBooks – Pomogę ci – dyszy. – Możemy uciec, Dav. – I pójść gdzie? – pytam, dziwny spokój przychodzi do mnie. Jestem wymieniona w krajowej bazie danych i noszę naznaczenie na swojej szyi. Nie mam dokąd pójść. Nie mogę przekroczyć granicy. Nie mogę wejść na pokład żadnego samolotu. Nie mam gdzie się ukryć. – Nie mogą ci tego zrobić. – Mitchell patrzy ode mnie na mamę, jego oczy błagają ją, szukają wsparcia. Ona patrzy przed siebie, jej twarz jest blada i wynędzniała. Dotykam ramienia brata, przesuwając rękę w dół jego. – Żadnego uciekania, Mitchell. Muszę zostać. Odsuwa się, aż zderza się ze ścianą. Jego twarz się łamie, a zduszony krzyk uwalnia się, rozbrzmiewając w jego klatce piersiowej. Ześlizguje się w dół ściany, aż upada na podłogę. Patrzę, kiedy ukrywa twarz w dłoniach. Czuję każdy z jego przerywanych szlochów jak szpony wbijające się w moje serce.

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

258

MoreThanBooks

CZĘŚĆ DRUGA

MOUNT HAVEN

259

MoreThanBooks

Sytuacja przeludnienia musi zostać rozwiązana. Prosimy zaprzestać wysyłania nosicieli do tego miejsca. Nasza obecna populacja domaga się odciążenia. Nie mogę osiągnąć żadnego rozwiązania wobec narastającej fali choroby, która dotknęła ten obóz. Tylko w tym miesiącu straciliśmy sześcioro nosicieli, a nawet strażnik zmarł zarażony tą samą chorobą, z którą boryka się obóz, od kiedy się otworzyliśmy. …

– Korespondencja od dyrektora Obozu 19 do doktora Wainwrighta

260

MoreThanBooks

DWADZIEŚCIA W ciągu dwóch minut od przemówienia prezydenta otrzymujemy automatyczną wiadomość telefoniczną informującą nas, że w krótce zostaniemy zapoznani z informacją na temat mojego przydziału i że nie mam opuszczać miejsca zamieszkania z jakiegokolwiek powodu pod groźbą aresztowania. Zabawne, że nie powoduje to we mnie nawet cienia strachu. Nie, kiedy będę zmuszona trafić do jakiegoś obozu dla nosicieli. Dni mijają. Mama wzdryga się za każdym razem, kiedy telefon na blacie dzwoni. Jeśli w pobliżu jest Mitchell, zatrzymuje się, wpatruje się w nią, kiedy odpowiada. Tata jeśli jest w domu, szybko ucieka do innego pokoju. Dni zmieniają się w tydzień. Poruszam się jak we mgle. Wiem, że o mnie nie zapomnieli. To tylko kwestia czasu zanim po mnie przyjdą. Media pokazują przez cały czas relacje z wyłapywania nosicieli i do wsiadania przez nich pod przymusem do autobusów. No cóż, może nie wszyscy są zmuszani. Większość idzie z nimi z własnej woli. Jest przytaczanych kilka przykładów uciekinierów, którzy pojawiają się w wiadomościach. Obrazy pościgu za jednym samochodem poza Detroit są powtarzane co trzydzieści minut. Nosiciel próbował uciec wraz z rodziną. Kiedyś był nauczycielem sztuki w liceum, dopóki nie został zidentyfikowany jako nosiciel i zwolniony z pracy. Nie powinnam patrzeć. To tylko rażący wybieg, aby zrobić sensację z tego, co się dzieje, ale jestem bezradnie zniewolona, patrząc jak mini cooper zjeżdża z mostu i rozbija się w żwirowni, zabijając natychmiast całą rodzinę. Żona i dwoje 261

MoreThanBooks małych dzieci. Pokazują materiał filmowy z płonącym samochodem. Przez ułamek sekundy, można nawet zobaczyć cienie w środku pojazdu. Przez całą noc śnię o śmierci w wyniku wybuchu samochodu, płomienie liżą moje ciało, pożerając mnie, kiedy walczę, aby się z niego wydostać. Najdziwniejszą częścią snu jest to, że moja rodzina stoi na zewnątrz pojazdu, obserwując mnie uwięzioną w samochodzie, nie robiąc nic, co pozwoliłoby im dotrzeć do mnie lub ugasić pożar. Mama, tata… nie próbują mi pomóc. Nawet Mitchell. Płacze i wyrywa sobie włosy z głowy, ale nic nie może zrobić. Nie mogę zaprzeczyć, że czuję się tak trochę w rzeczywistości. Że moja rodzina nie robi nic, tylko stoi na uboczu, kiedy staję w płomieniach. Biernie obserwują to, co się ze mną dzieje. Nic nie mogą zrobić. Wiem to. Powiedziałam tyle Mitchellowi, kiedy zaproponował, że uciekniemy. Mimo to, nie mogę zapobiec czuciu się opuszczoną. Wchodząc do kuchni, znajduję Mitchella oglądającego telewizję. Wszystkie dowody jego załamania zniknęły. Ktoś przeniósł telewizor z pokoju gościnnego do kuchni. Jest mniejszy i stoi na blacie. Mitchell buja się na barowym stołku przed nim. – Hej. – Patrzy w górę, jego łyżka zatrzymuje się po ostatnim wyskrobaniu resztek jogurtu z opakowania. – Cześć. – Mój wzrok dryfuje do ekranu i protestujących, zbierających się pod Białym Domem. Grupa przeciwko Agencji macha listami gończymi i krzyczy na grupę nastawioną przeciwko nosicielom. Grupa przeciwko nosicielom przewyższa liczebnie tą przeciwko Agencji. 262

MoreThanBooks Patrole policji na koniach, próbują zapobiegać zamieszkom na zatkanych ulicach. Chwytam napój gazowany z lodówki. – Nie ma nic innego w telewizji? Zmienia kanał na lokalną stację. Zamiast zwykłego serialu, dziennikarz stoi na zewnątrz Oak Run, letniego obozu opartego na wierze w Kerrville, gdzie dzieci uczą się Biblii obok wspinaczki. Kilkoro moich znajomych tam było. Ja nigdy. Mama zamiast tego zawsze wysyła mnie na obozy muzyczne i programy przez całe lato. Dziennikarz mówi, że rząd zarekwirował obóz dla nosicieli. Z zakwaterowaniem dla sześciuset obozowiczów, poza personelem, jest to idealne miejsce dla wszystkich nosicieli z południowego i środkowego Teksasu. Zakładam, że jest to miejsce, do którego trafię, kiedy tylko pojawią się w pobliżu, aby mnie zabrać. Opieram się na blacie i studiuję umocnione ogrodzenie z nawiniętymi na nie liniami z drutu kolczastego na jego szczycie. Strażnicy z bronią są przed bramą wjazdową i wędrują wzdłuż ogrodzenia. Kilka czerwonych budynków miga w tle, położonych za wzgórzach wśród gęstych drzew. Jest to tylko jeden z wielu obozów internowania pojawiających się w całym kraju z dnia na dzień, spieszących się, aby zaspokoić potrzeby. Wpatrując się w ekran, czuję jak moje gardło się zaciska. Mama wchodzi do kuchni.

263

MoreThanBooks – Co chcecie dzisiaj na obiad? – Patrzy na mnie. – Davy, mogłabyś zrobić swoje pyszne francuskie tosty? Mrugam na jej słowa, nienawidząc tego, że zachowuje się tak, jakby wszystko było w porządku. Normalnie. Kiedy tak… nie jest. – Nie mam ochoty na gotowanie. – Och. – Patrzy na swoje dłonie, a ja czuję się nędznie. Nie wiem, ile czasu mi tutaj zostało. Wolę spędzić to, co z niego zostało całkowicie wykorzystując. Podchodzę do niej i całuję ją w policzek. – Zamówmy chińszczyznę – proponuję, owijając ramię wokół niej. Odpręża się, mięknąc przy mnie. Jej usta wykrzywiają się w uśmiechu, który nie sięga oczu. – Brzmi dobrze. Skanuję jej twarz, starając się ją zapamiętać, zdając sobie sprawę, że nie wiem, kiedy ją znowu zobaczę – po tym jak mnie zabiorą. Siwizna zaczyna pojawiać się na jej skroniach i uświadamiam sobie, że jest w tyle z koloryzacją swoich włosów. Zwykle stawia takie sprawy na samym szczycie. – Będzie dobrze mamo. Kiwa głową, a ja orientuję się, że to jest na tyle dużo, na ile kiedykolwiek będziemy o tym mówić – o mnie. Jej córce z HTS. I to jest w porządku.

264

MoreThanBooks Nie spodziewam się, że mnie uratuje. Nie oczekuję, aby ktokolwiek to zrobił. Jestem w tym sama. Tak jak powiedział Sean. Cokolwiek się stanie, nie mam nikogo. Muszę nauczyć się z tym żyć.

Pukanie do drzwi wreszcie nadchodzi. Tylko to nie jest Pollock. To kobieta. Ubrana w elegancki kostium, jej ciemne włosy zebrane są z tyłu w elegancki koński ogon, wygląda tak, jak wyobrażałam sobie, że będzie wyglądać agentka rządowa. Z błyskiem zrozumienia i wymamrotanymi słowami, których nie mogę usłyszeć z miejsca, gdzie czaję się w salonie, mama zaprasza ją do środka. – Davy, to jest pani Stiles. – Agentka Stiles – poprawia kobieta. Mitchell wchodzi do pokoju i cała jego postawa się zmienia. Opuszcza ramiona, jakby otrzymał cios. Dostrzegam sposób, w jaki jego oczy podążają za agentką. Kobieta uśmiecha się do mnie. – A ty musisz być Davina. – Davy. Jej uśmiech pozostaje na miejscu. – Davy. Tak. Wiele o tobie słyszałam. Lub raczej czytałam. – Naprawdę? Co takiego pani wyczytała? 265

MoreThanBooks – Och, to i tamto. Jesteś utalentowana młodą damą. – Młoda dama? Nie nosicielka? Nie zabójczyni? – Twój esej do college’u był szczególnie dobry. Masz dar do posługiwania się słowami. Widziałam nawet twoje nagranie do Juilliard. – Kiwa głową z aprobatą. – Bardzo imponujące. Miała dostęp do uczelnianego eseju? Mojego nagrania na przesłuchanie? Co jeszcze o mnie wie? – Mogę zaproponować pani coś do picia, agentko Stiles? – Moja matka, zawsze jest uprzejma. – Nie, dziękuję pani Hamilton. Mam dzisiaj jeszcze kilka domów do odwiedzenia w tej okolicy. Pospieszę się. Innych nosicieli? Mój puls przyspiesza, kiedy zastanawiam się czy przytoczy kogoś, kogo znam. Któregokolwiek z nosicieli z Keller. Seana. Gila. Otwiera swoja torebkę i wyciąga kilka arkuszy papieru. – To jest umowa dla Davy, aby zaczęła uczęszczać do specjalnej szkoły zarządzanej przez rząd. Waha się, patrzy na mnie, potem na mamę. Jakby chciała, aby to do nas dotarło, zanim kontynuuje: – To znaczy, że Davy nie musi iść do jednego z tych obozów internowania pokazywanych w telewizji? – Mitchell dochodzi do sedna sprawy. Twarz mamy marszczy się w oszołomieniu. – Nie rozumiem… Czym to się różni? 266

MoreThanBooks – Zamiast dostania się do obozu internowania, Davy może otrzymać specjalistyczne szkolenie. Tylko wybrana liczba nosicieli otrzymuje zaproszenia do tego programu. Mama bierze papiery, nadzieja zaczyna zastępować jej zamęt. – Jaki rodzaj specjalnego szkolenia? – Na jak długo? – wcina się Mitchell. – Instruktorzy będą szkolić Davy i innych nosicieli między dwunastym

a

osiemnastym

rokiem

życia

do

lepszego…

ukierunkowywania ich destrukcyjnych skłonności. Otrzymają narzędzia, aby nie tylko funkcjonować w społeczeństwie, ale przysłużyć się swoim społecznościom… swoim krajom. Mogę tylko patrzeć. Moje serce bije jak szalone. To zbyt piękne, aby było prawdziwe. Mogę znów być częścią tego świata. Mogę gdzieś przynależeć… i służyć jakiemuś celowi. Być kimś więcej niż osobą do mycia naczyń. Kimś więcej niż osobą, którą w porządku jest wykorzystywać. Mama przebiega wzrokiem po papierach. To wątpliwe, by w ogóle je czytała przy sposobie, w jaki drżą jej ręce. Tak jak ja, prawdopodobnie tylko słyszała to, co agentka mi oferuje. Łapie dokumenty, jakby ktoś mógłby odważyć się jej je wyrwać i ukraść mi tę przyszłość. Mitchell przechyla głowę. – Dlaczego Davy? Stiles przygląda mu się chwilę zanim odpowiada: 267

MoreThanBooks – Twoja siostra była wyjątkową uczennicą. Utalentowanym muzykiem i piosenkarką. Szukamy nosicieli takich jak ona, którzy pokazali się jako obiecujący w swoich poprzednich życiach… . Poprzednim życiu? Jakbym umarła i teraz odradzała się jako ktoś inny, coś gorszego, ponurego i niepożądanego. Skaza. Kontynuuje: – Młodzi nosiciele, którzy posiadają specjalne cechy i umiejętności, które możemy udoskonalać. – Jej wzrok spada na mnie i uśmiecha się pusto. – W tym jest nasza wiara, że można cię ukształtować… twoje impulsy agresji byłyby przekierowane w coś bardziej pozytywnego. Można cię ukształtować. Coś w tych słowach sprawia, że czuję się jak pies wysyłany do szkoły posłuszeństwa na tresurę. Jednak odrzucam to uczucie. Ona oferuje mi wybawienie, ucieczkę z obozu internowania. – Jak długie będzie to… szkolenie? – pyta mama, a ja słyszę, o co naprawdę się dopytuje. Kiedy wrócę do domu? Czy kiedykolwiek? – Tak długo, ile będzie to konieczne, aby osiągnęła poziom, w którym może zostać jej przypisany obowiązek i wykona go z odpowiednim sukcesem. Kręcę głową. Czy to nie jest w najlepszym wypadku biurokratyczna zasłona dymna? – Wykonać z odpowiednim sukcesem. Co to oznacza? – Co jeśli nie mogę tego zrobić? – Słyszę swoje pytanie. 268

MoreThanBooks Patrzy na mnie, jej twarz wyraża lekkie zirytowanie. – Jeśli uznamy, że jesteś niereformowalna zostaniesz przeniesiona do obozu. Gdzie byłaś wysyłana, zanim zostałaś wybrana do specjalnego treningu. To nie los, który bym wybrała, będąc tobą. – Ponownie pusty uśmiech powraca i tym razem czuć w nim niewypowiedzianą groźbę. – Więc nie zawiedź. Przytakuję mechanicznie. Agentka Stiles wzmacnia swój uścisk na torebce i rzuca okiem na zegarek. Jej wzrok wędruje najpierw do frontowych drzwi, zanim znów wraca do mnie. – Musisz teraz zdecydować. To twoja decyzja. Trening czy obóz internowania? Tak naprawdę nie ma tu żadnego wyboru. Kiedy patrzy na mnie, widzę, że ona również o tym wie. Kiwam na mamę. – Podpisz to. Podchodzi do biurka. Podążam za nią blisko, patrząc jak pisze swoje nazwisko i wtedy podaje mi pióro do podpisania. – Doskonale – oznajmia Stiles, zabierając ode mnie papiery. – Van zbierze was jutro rano między siódmą a ósmą. Bądź gotowa. – Bierze pełen satysfakcji wdech, poprawia swoją postawę przede mną. – Jesteś jedną z niewielu wybranych. Powinnaś uważać się za bardzo zaszczyconą. Zaszczyconą? Chcę wskazać jej na swoje gardło. Czy je przegapiła? 269

MoreThanBooks Kontynuuje: – Otrzymaliśmy pozwolenie na około pięćdziesięciu nosicieli. Przeprowadziliśmy poszukiwania w skali kraju. To był ciężki wybór. Trudniej było znaleźć kwalifikujące się kobiety. Sprawia, że brzmię jak jakaś sztuka bydła. Nie jak osoba. Nie jak człowiek. Wtedy dociera do mnie inna rzecz, którą powiedziała. Pięćdziesięciu nosicieli z całego kraju. To nie jest wcale dużo. Ale wspomniała o konieczności odwiedzenia dzisiaj innych domów w tej okolicy. Czy Sean mógł być jednym z nich? Muszę wiedzieć. Nawet jeśli nasze ostatnie spotkanie pozostawiło niesmak w moich ustach, muszę wiedzieć, czy nie trafi za kolczaste ogrodzenie, strzeżone przez tych wszystkich mężczyzn z bronią. Nie mogę czekać do czasu, dopóki nie będę w jakimś vanie, zmierzając Bóg wie dokąd, aby dowiedzieć się, że on tam wraz ze mną nie trafia – odkryć, że został wysłany do obozu internowania razem z innymi nosicielami i że już nigdy go nie zobaczę. Nigdy się nie dowiem, co się z nim stało. Lub z Coco. Jej obraz pojawia się w mojej głowie. Wszystko, z czym się mierzyła… z Klatką, Brockmanem. Wydaje się, że było na nic. – Kto jeszcze? – wyskakuję z pytaniem. – Kogo jeszcze pani zabiera? Kątem

oka

dostrzegam,

jak

Mitchell

obserwuje

mnie

z

zaciekawieniem i wiem, że odkrywam się. Przynajmniej przed nim. Zna

270

MoreThanBooks mnie na tyle dobrze, aby wyczytać z mojej twarzy, aby zobaczyć, jak bardzo zależy mi na odpowiedzi agentki Stiles. Że zależy mi na kimś. – Słucham? – Sprawnie wsuwa papiery do swojej torebki, już tutaj skończyła i gorliwie chce iść dalej. – Powiedziała pani, że ma do odwiedzenia domy w pobliżu. Innych nosicieli. Czy ktoś z nich chodzi ze mną do Keller? Przekrzywia głowę, przyglądając mi się. – Wierzę, że tak. Gilbert Ruiz zdobył idealny wynik w ACT14. I jego znajomość komputerów jest niemal zdumiewająca. Potrafi pisać kod i włamać się do najbardziej skomplikowanych programów z całego świata. Lęk rozlewa się przeze mnie falą. Tylko Gil? Nie Sean. Widzę autobusy w mojej głowie, wpychanych do nich ludzi. Ich szeroko otwarte oczy, poważne i udręczone twarze. Mój żołądek skręca się chorobliwie, mając nadzieję, że Sean posiada pewne umiejętności, pewne talenty, które mogą go od tego uchronić. – Och, prawie zapomniałam. – Grzebie w torebce szukając innego arkusza i podając go mojej matce, gdy ja czekam z zapartym tchem, mając nadzieję, że powie kolejne imię. – Oto lista tego, co zabrać. Tylko rzeczy podstawowe. To nie jest obóz letni. – Nikt inny z Keller? – naciskam.

14

American College Testing (Program) – ustandaryzowanym teście dla uczniów szkół średnich w Stanach Zjednoczonych. Test ma sprawdzać kompetencje i wiedzę przedmiotową

271

MoreThanBooks Odwraca się do drzwi. – Sama jutro zobaczysz. – Proszę. – Nie mogę powstrzymać szeptu od uwolnienia się. Spogląda na mnie, jej wyraz twarzy się zmienia, wyraża pobudzenie z ciekawością. – Kogo chcesz zobaczyć, aby tam był, Davino? Ciepło rozlewa się po mojej twarzy. Czuję jak mama i Mitchell wpatrują się we mnie, wyczuwam ich zaskoczenie. Nie spodziewali się, że rozwinie się we mnie przywiązanie do innego nosiciela. – No dalej. Wyduś to. Musi być w nim coś wyjątkowego, co trzyma cię w takim stanie. Moja twarz płonie jeszcze bardziej. Czy jeśli podam jej imię Seana czy to naprawdę pomoże? Lub czy pyta, aby upewnić się, że nie jest zakwalifikowany. Nie mogę pojąć rozumowania Agencji. Obserwuje mnie w zamyśleniu. – Interesujące. Faktycznie muszę wykreślić z mojej listy jednego z nosicieli… okazuje się, że wybrał samobójstwo. – Mówi to tak, jakby to nie było nic wielkiego. – Przypuszczam, że nosiciel na tyle charyzmatyczny, aby się oczarować powinien być uwzględniony. Kto wie? On może być atutem… zwłaszcza jeśli jego obecność sprawi, że poczujesz się tam bardziej swobodnie. Może będzie mógł wypełnić wakat. Jak się nazywa?

272

MoreThanBooks – Sean – odpowiadam, niepewna, czy bawi się ze mną, czy nie. – Sean O’Rourke. – Kiwa głową. – Przyjrzymy mu się. I nie wiem, czy jej wierzyć, czy nie, ale ucisk w mojej klatce piersiowej zmniejsza się. Może nie będzie skierowany do obozu internowania. Trzymam się tej nadziei. Może pojedzie ze mną – do miejsca, gdzie oboje będziemy mogli znaleźć swoją przyszłość.

273

MoreThanBooks

Rozmowa telefoniczna od Prezydenta Pitta do dr Louisa Wainwrighta.

– Dam ci ten przeklęty obóz treningowy, Wainwright. Lepiej żebyś miał w tej sprawie rację…

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

274

MoreThanBooks

DWADZIEŚCIA JEDEN Czekam, kiedy van podjeżdża na podjazd. Trzy osoby siedzą z tyłu, dwie z przodu, a jedna z nich otwiera drzwi i wychodzi. Agentka Stiles. Słońce odbija się od jej eleganckich włosów, wydobywając z nich niemal błękit. Pozwalam firanie opaść na miejsce. Biorę głęboki oddech, odwracam się i odnajduję moją torbę. Zapakowałam tylko to, co było na liście, którą agentka Stiles dała mojej matce. Bieliznę, szczoteczkę do zębów. Mój ulubiony żel pod prysznic. Kilka ubrań na zmianę i dodatkową parę butów. Torba zwisa lekko w moich rękach. Moi rodzice schodzą po schodach na dźwięk dzwonka. Nawet tata został w domu, aby zobaczyć się ze mną po raz ostatni. Przyciąga mnie w swoje ramiona i przytula mnie tak mocno, że trudno mi oddychać. – Poradzisz sobie – mówi cicho w moje włosy. – Wiedzą, że jesteś wyjątkowa. Dlatego cię wybrali. Nie jesteś taka jak inni… Odsuwam się, przerywając mu. – Także będę za tobą tęsknić tato. – Nie mam ochoty słyszeć, jak mówi, że nie jestem taka jak inni… że jestem lepsza niż cała reszta. Nie wtedy, kiedy nie wiem, czy to prawda. Aby to wiedzieć, muszę zdać sobie sprawę, że to, co znajduje się w nich, nie znajduje się we mnie. I nie mogę tego wiedzieć na pewno. Nie 275

MoreThanBooks wiem nic poza tym, że mam zamiar wchłonąć wszystko, czego będą mnie nauczać. Mam zamiar się uczyć i coś osiągnąć. Znajdę nowe cele i nowe marzenia. Mama otwiera drzwi agentce Stiles. Kobieta kiwa do nas głową, a potem obraca się, maszerując w kierunku vana, oczekując, że za nią pójdę. – Wkrótce się zobaczymy – mówi mama, chociaż nic takiego nie wiemy. Pozwalam jej to powiedzieć. Wydaje się to odpowiednią rzeczą do powiedzenia dla ludzi, których ścieżki się rozchodzą. Kiwam głową, przytulając ją. Odwracam się do brata i gula tworzy się w moim gardle. Przyciąga mnie w swoje ramiona, ściskając mnie szeroko rozstawionymi palcami. – Możesz na mnie liczyć. – Wiem. Jego głos obniża się, więc tylko ja go słyszę: – Przyjdź do domu, jeśli to nie wypali. Pomogę ci… są miejsca, do których możesz iść, ukryć się… Van dzwoni klaksonem. – Muszę iść. Robię krok do tyłu i ściskam ramię Mitchella, próbując przekazać mu, że wszystko będzie ze mną dobrze. Patrzy na mnie uważnie.

276

MoreThanBooks – Rozumiem – zapewniam go. Podnosząc torbę, przechodzę przez drzwi, poruszam się szybko w dół chodnika, nie patrząc za siebie na jedyny dom, który znałam. Boczne drzwi furgonetki otwierają się dla mnie. Gil siedzi na miejscu za kierowcą, machając wesoło i wskazując na mnie, abym zajęła miejsce obok niego. Jak byśmy jechali na jakiś pełen rozrywki obóz letni. Wskakuję do środka, kiwając głową do agentki Stiles, kiedy zatrzaskuje drzwi. Spoglądam na kształty siedzące za mną. Sean i chłopak, którego nigdy nie widziałam. Sean patrzy na mnie, ale nic nie mówi. Jego wyraz twarzy jest stoicki, niemożliwy do odczytania. Jego górna, pełniejsza warga ściska się w linię nietworzącą uśmiechu. Zastanawiam się, czy wie, że miałam coś wspólnego z jego byciem tutaj. Zastanawiam się, czy mu zależy. Wytrzymuję jego wzrok przez moment, a następnie znów patrzę na wprost. W tej chwili ruszamy, zostawiając mój dom za nami.

Zabierają nas do miejsca zwanego Mount Haven. Tyle informacji zbieram podczas jazdy vanem i jednej podróży samolotem. Nasza grupa rośnie w trakcie podróży. Do czasu, kiedy lądujemy w Nowym Meksyku, jest już nas dziewiętnaścioro. Agentka Stiles i piątka innych agentów eskortuje nas. Dostajemy mnóstwo spojrzeń, kiedy jesteśmy kierowani przez lotnisko i przeprowadzani przez zabezpieczenia. Co najmniej 277

MoreThanBooks dziesięcioro z nas nosi naznaczenia, a ludzie faktycznie przyciskają się do ścian i ściskają swoje dzieci, kiedy ich mijamy. W ich oczach jesteśmy potworami. Prawdziwe, żyjące straszydło na jawie. Chociaż Sean nie mówi za wiele, trzyma się blisko mnie i Gila, jego oczy są w ciągłym ruchu, oceniając każdego. Wszystko. Wydaje mi się, że jest coś komfortowego w czymś znajomym – i tym czymś wydaję się ja i Gil. Lub może on czuje się za nas odpowiedzialny. Znowu. Jak w Klatce. Z Gilem nie ma ryzyka na niezręczną ciszę. On podtrzymuje przebieg rozmowy, kiedy chrupiemy posiłek z torebki, który nam dali, jadąc coraz dalej w górską puszczę, pozostawiając za sobą cywilizację. Nie to, że jest ona obecnie jakoś bardzo ucywilizowana. Jest ciemno, kiedy przyjeżdżamy do Mount Haven, mijając zestaw bram pomiędzy wysoką ścianą ze stiuku. Jak tylko wychodzimy z furgonetki, rozdzielają nas. Chłopcy na prawo, dziewczyny na lewo. Cienki jak trzcina, wojskowo wyglądający facet przedstawia się nam jako Głównodowodzący Harris. Jego głowa jest gładka jak bila. Światło odbija się od błyszczącej skóry jego głowy. Stoimy pod jasnym blaskiem reflektorów, kiedy patrzy na nas

wszystkich, oceniając nas

z

intensywnością orła przez dłuższy moment, zanim rozkazuje strażnikom zabrać nas do naszych kwater. Mrugając, patrzę za Seanem i Gilem, moja klatka piersiowa rozszerza się mocno przez odczuwany niepokój o zostawieniu ich. Gil uśmiecha się i pokazuje mi uniesiony kciuk. Znam go już na tyle dobrze, by wiedzieć, że stara się mnie w ten sposób pokrzepić. Kiwam głową,

278

MoreThanBooks wciąż życząc sobie tego, bym mogła pójść z nim i Seanem. Wzrok Sean przytrzymuje mój, przekazuje mi coś. Co, sama nie wiem. Patrzę na Gila i Seana tak długo, jak tylko mogę, zanim, obawiam się, mogę wbiec w dziewczynę przede mną. Patrząc do przodu, pilnuję swoich kroków, kiedy skanuję budynek i tereny wokół niego. Jest tylko siedem dziewcząt. Prowadzi nas kobieta. Jest ubrana w niezdradzające płci, neutralne ubranie, czyli w koszulkę khaki i spodnie. Nie widziałam agentki Stiles od lotniska. Z jakiegoś powodu myślę, że już jej więcej nie zobaczę. Lub jeśli to zrobię, to nie będzie oznaczało nic dobrego. Słyszałam, jak jeden chłopak w drodze na lotnisko mówił innemu, siedzącemu w tylnym rzędzie furgonetki, że Mount Haven było niegdyś szpitalem psychiatrycznym. Nie wiem, skąd to wiedział, ale z kratami w oknach, mogę w to uwierzyć. Mimo to nie jest to ponure miejsce. Nie jak schronienie w horrorze czy coś. Nic tak ponurego. Bielone ściany wyróżniają się na tle gwieździstego nieba. Budynek jest w kształcie litery V, dwa skrzydła rozciągają się po obu stronach rotundy znajdującej się pośrodku. Na trzech kondygnacjach może on dobrze pomieścić ponad pięćdziesięcioro specyficznych uczniów. – Jestem ciekawa, czy dostaniemy własne pokoje – mówi cicho dziewczyna z przodu, patrząc na mnie z nadzieją. Jest taka szczupła, jej bezwładna bluzka opada na ostro wystające łopatki. Wątpię, by miała posiłek dla siebie, a tym bardziej pokój. Nie mogę nic na to poradzić, że zastanawiam się, co jest jej specjalną umiejętnością. Czy zdobyła doskonały wynik w ACT jak Gil? Czy jest tu tylko przez to, że jest dziewczyną? Stiles wspominała o niedostatku kobiet-nosicielek. Czy moje 279

MoreThanBooks wyniki miały znaczenie? Czy chodziło tylko o to, że byłam kobietą i miałam puls? Jednak nie, Coco tu nie ma, więc coś musiało stać za moim wyborem. Linia, w której idziemy gęsiego, zatrzymuje się nagle i chuda dziewczyna przede mną, zbyt zajęta wpatrywaniem się w budynek, zderza się z dziewczyną przed nią. Ledwie biorę oddech, zanim są splątane ze sobą, krzycząc, uderzając i szarpiąc się na ziemi. To dzieje się tak szybko, że ciężko mi to przetworzyć. Pozostałe dziewczyny natychmiast łamią szeregi i zamykają się wokół wijących się sylwetek, obserwując, krzycząc trudne do zrozumienia słowa. Tylko moje usta się nie poruszają. Kręcę głową i patrzę na strażniczkę, pewna, że przerwie walkę. Ona leniwie sięga po radio przy swoim pasku. – Hej, Jensen, mamy tutaj sytuację z dziewczynami. Odpowiedź wraca w trzaskach: – Bądź w gotowości. Patrzę w dół, obserwując z przerażeniem, jak druga dziewczyna wspina się na chudą. Przewyższa ją wagą o co najmniej osiemnaście kilogramów. Chuda wygina w łuk swoje szczupłe ciało, starając się ją zrzucić. To bezcelowe. Nic nie może zrobić. Większa dziewczyna chwyta w garści długie włosy chudej i trzyma ją w miejscu, kiedy uderza ją w twarz wolną pięścią. Jednak strażniczka wciąż nic nie robi. 280

MoreThanBooks Kiedy znów patrzę w dół, z trudem łapię powietrze. Mój żołądek burzy się chorobliwie. Nie mogę już rozpoznać twarzy Chudej. Jest tam tyle krwi. Dodaję mój głos do hałasu: – Nie. Nie. Stop! Szybko przyciskam dłonie do gorących łez, szybko mrugając. Nie mogę już patrzeć. – Pomocy! – krzyczę na strażniczkę. Unosi brew i kiwa głową na coś za mną. Odwracam się. Pojawia się trzech strażników. Policyjna pałka kiwa się w ręce jednego z mężczyzn i szybko dowiaduję się, że nie jest zwykła. Sięga w dół i szturcha większą dziewczynę. Ona krzyczy i stacza się ze swojej ofiary. Jednak on się nie zatrzymuje. Naciska w dół kijem, wysyłając wolty elektryczności do jej krępego ciała. Dziewczyna szarpie się szaleńczo, rzucając jak ryba bez wody. Zaczyna krwawić z ust i jestem przekonana, że przygryzła sobie język. Ten z pałką pochyla się, kiedy zwraca się do niej, jego głos jest na tyle głośny, aby było go słychać nad jej płaczem i pomrukami: – Nie naskoczysz na innego nosiciela, chyba że jest to część ćwiczenia szkoleniowego, zrozumiałaś? – Odpuszcza na moment, patrząc jej w oczy. – Rozumiesz? Kolejny atak i będzie tego więcej. – Znów bodzie ją w bok w ramach podkreślenia swoich słów.

281

MoreThanBooks Nie mogąc patrzeć, odwracam się. Moje spojrzenie zwęża się na widok innych strażników, ich twarze wyrażają zadowolenie z siebie, satysfakcję. I nagle wiem. Od niczego nie uciekam. Wchodzę prosto w paszczę lwa.

Jesteśmy prowadzone na drugie piętro wschodniego skrzydła budynku. Winda otwiera się, ukazując szeroki salon. Kilka stołów pomaga wypełnić przestrzeń. Kanapa i sofa są ustawione przed telewizorem. Uśmiecham się gorzko, wyobrażając sobie naszą siódemkę razem oglądającą powtórki Glee. Mało prawdopodobne. – Witajcie. Czeka na nas kolejna kobieta, stojąc pośrodku pokoju. Jest ubrana w cywilne ubrania i przyciska do swojej piersi podkładkę do pisania i kilka teczek z dokumentami, kołysząc się na szpilkach. Uśmiecha się do nas, kiedy zmierzamy do przodu. Jej twarz jest tak opalona i ogorzała na słońcu, że trudno oszacować jej wiek. Para strażników stoi po jej bokach. Nie uśmiechają się. Tak, jakby tylko ona była do tego upoważniona. – Usiądźcie. – Wskazuje na stoły. – Mamy kilka rzeczy do poruszenia, zanim przydzielimy was do pokoi. Uważajcie się za szczęściary. Przy tak niewielu dziewczynach na jednym piętrze, każda z was będzie miała swój własny pokój. Siedzę przy tym samym stole co chuda dziewczyna. Może dlatego, że jest mi jej żal. Lub może po prostu czuję się z nią bezpieczniejsza. Jest 282

MoreThanBooks prawie żadnym zagrożeniem z poturbowaną twarzą i drobnym ciałem schowanym w sobie. Czuję miedziany zapach jej krwi. To dobitne przypomnienie o tym, gdzie jestem i co może się zdarzyć, jeśli nie będę mieć się na baczności. O tym, co może się wydarzyć, nawet jeśli nie będę tego robić. Inna dziewczyna dołącza do nas przy okrągłym stole. Porusza się z wrodzoną świetnością, trzymając swoje eleganckie, dobrze ukształtowane kończyny blisko swojego ciała. Jej ciemne włosy błyszczą błękitem i czernią. Jedyną rzeczą ciemniejszą od nich jest jej spojrzenie. Jej czarne oczy obserwują mnie ostrożnie, skupiając się na mojej szyi. Cztery pozostałe dziewczyny siedzą przy sąsiednim stoliku. Ta, która pobiła chudą, krzyżuje muskularne ramiona na piersi i ocenia każdą z nas z wielką pewnością siebie. Plamy krwi są na froncie jej koszulki i to jakoś na niej dobrze pasuje. Jej twarz jest straszliwie poznaczona trądzikiem i pozostałymi na niej starymi bliznami. Nie nosi naznaczenia. Jakby zdaje sobie z tego sprawę – i że w jakiś sposób ten brak, oznacza ją jako słabą – jej spojrzenie przechodzi między mną i inną naznaczoną dziewczyną przy jej stole, rudowłosą, która jest zajęta sobą, zawijając żutą gumę na kciuk. Zielone

oczy

rudej

świecą

się

w

niepokojący

sposób,

przypominający mi zwierzę, które jest gotowe do ugryzienia pierwszej osoby, która spróbuje je dotknąć. Krzyżuję ręce, moje dłonie ocierają się o moją skórę. – Wasza siódemka będzie spać na tym piętrze. Chłopcy są zakwaterowani w zachodnim skrzydle. Każdej nocy wasze drzwi będą się automatycznie blokować, każdego ranka zaś odblokowywać. 283

MoreThanBooks Spoglądam na moje dłonie, myśląc nad tym, że zamknięte drzwi, nie są wcale złą rzeczą wśród tego grona. Może faktycznie uda mi się trochę przespać. – Zacznijmy od przedstawienia się, dobrze? – Strażniczka otwiera pierwsze akta. – Zoe Parker. Zwyciężczyni w lidze piłki nożnej kobiet na Florydzie dwa razy z rzędu. Pomocnik. – Kiwa głową i patrzy na rudą z aprobatą. Dziewczyna odsuwa w dół swój kciuk od ust i podnosi swoje dzikie zielone spojrzenie na strażniczkę. – To wymaga wytrwałości. Imponujące. Przechodzi do kolejnych akt. – Amira Bustros. – Dziewczyna z ciemnymi jak tusz oczami obok mnie sztywnieje i przesuwa ze strachem swój wzrok na kobietę. – Jesteś Amerykanką w pierwszej generacji. Twoi rodzice są z Libanu. Mówisz płynnie po arabsku. – Nadal kiwa głową. – Przydatne. Otwiera inny folder i kiwa głową na najbardziej delikatną członkinię naszej grupy. – Przechodząc dalej. Marilee Davison. Jesteś gimnastyczką. Trenujesz od trzeciego roku życia. To wyjaśniałoby jej drobną budowę ciała. Musi być starsza, ale wygląda jak dwunastolatka. – Byłam gimnastyczką. – Marilee wystawia wyzywająco podbródek. Jej piskliwy, dziewczęcy głos sprawia, że zastanawiam się, czy nie wydaje się na coś bliżej ośmiu lat.

284

MoreThanBooks – Tak, no cóż, przekonamy się o tym – odpowiada niejasno kobieta. – Twoje wcześniejsze umiejętności przydadzą się. Davina Hamilton. – Jej oczy skanują mój życiorys. Czekam, kiedy każdy mięsień we mnie naciąga się mocno. – Pianino, skrzypce, gitara i głos. Przyjęta do Juilliard. Bardzo ładnie. Nie tracę oddechu, aby przypomnieć jej, że to wszystko przeszłość. Przyjęta, a potem wydalona. Jednak tak dużo to ona wie. Mimo wszystko jestem tutaj. Dziewczyna, która pobiła chudą, prycha i mruczy pod nosem: – Pieprzona Mary Poppins15. Może dla nas zaśpiewa. Rzucam jej spojrzenie. Wytrzymuje mój wzrok, jej grube przedramiona zaciskają się mocniej na jej piersi. Kobieta kontynuuje wyczytywać w dół listy i zwracam swoją uwagę na nią. Chuda nazywa się Sabine Stoger. Przeniosła się tutaj z Austrii jako dziecko i mówi zarówno po niemiecku i francusku. Sofia Valdez jest z Teksasu i mówi po hiszpańsku. Co oczywiste, biegłość w języku jest tutaj dla nich atutem. Ostatnie nazwisko na liście to krępa dziewczyna, która zaatakowała Sabine. Addy Hawkins, gwiazda lekkiej atletyki. Stroszy piórka, kiedy jej kwalifikacje są odczytywane, patrząc na każdą z nas w sposób, który głosi, że jest najsilniejsza, najlepsza: – Addy Niesamowita i Straszna. W przypadku, jakby uderzanie Sabine tego nie pokazało. 15

Mary Poppins – główna bohaterka serii książek dla dzieci napisanych przez Pamelę L. Travers i zilustrowanych przez Mary Shepard. Na podstawie książek o Mary Poppins powstał film oraz wiele sztuk teatralnych (źródło: Wikipedia).

285

MoreThanBooks Najwidoczniej skacze wzwyż i rzuca oszczepem. Zakwalifikowała się do drużyny olimpijskiej USA w obu dyscyplinach, zanim została wykryta jako nosicielka. Drżę, wyobrażając ją sobie rzucającą oszczepem. Tylko nie widzę jej rzucającej w ziemię. Widzę ją przebijającą kogoś za jego pomocą. – Nazywam się Dusty –informuje kobieta, kiedy zamyka ostatnie akta. – Dusty?16 – Addy prycha. Dusty patrzy na nią chłodno przed kontynuowaniem. – Jestem odpowiedzialna za waszą siódemkę, kiedy wszystkie tutaj jesteście. Zostałyście wybrane, ponieważ posiadacie specjalne talenty. Oczekiwać się od was będzie pielęgnowania tych atutów i dodania nowych umiejętności do waszego repertuaru. Jeśli jeszcze nie jesteś dwujęzyczne, będzie się od was wymagać nauczenia się dodatkowego języka. Jeśli jesteście w złym stanie fizycznym, uważajcie to jako tymczasowe. Staniecie się doskonałym wzorem do końca waszego pobytu tutaj. Jeśli nie potraficie walczyć z finezją, będziecie. Jej spojrzenie ogarnia każdą z nas, pozwalając przyswoić się tym słowom. – Wasze DNA mówi nam już, że jesteście zdolne do zabójstwa, ale aby odnieść tutaj sukces musicie być kontrolowane, musicie opanować swoje podstawowe impulsy i służyć jakiemuś celowi, który jest ważniejszy od was. Zebraliśmy pracowników, którzy pomogą wam osiągnąć ten cel. 16

Dusty (ang.) – dosłownie: zakurzony.

286

MoreThanBooks Nikt nie oddycha. Wpatruję się w tę kobietę. Jest ona kimś więcej niż ochroną, rozpoznaję to natychmiast. Nagle widzę ją jako postać w stylu Yody, oferującą nadzieję. Wysuwa kilka arkuszy papieru ze swojej podkładki i podaje je nam. – To są wasze rozkłady dnia. Zapamiętajcie je. Nie ma usprawiedliwienia dla opieszałości. Spodziewamy się całkowitego posłuszeństwa lub zostaniecie wyrzucone z Mount Haven. Wyczuwam, jak Amira napina się obok mnie. To los, któremu ja również nie chcę stawić czoła. – Wyślecie nas do obozów, jeśli nam się tutaj nie uda –bardziej stwierdza niż pyta Addy. Wydaje się, że jest ona jedyną, która jest na tyle odważna, aby powiedzieć cokolwiek. – Jeśli macie tyle szczęścia, będziecie przeniesione do obozu internowania. – Wyraz twarzy Dusty zmienia się na ponury. – Chcesz, aby ci się tu udało. Zaufaj mi w tym. Przeniesienie do obozu internowania ma oznaczać szczęśliwy traf? Czym więc byłaby pechowa alternatywa? Bez myślenia słyszę siebie odpowiadającą: – Agentka Stiles powiedziała mojej matce, że jeśli to nie wypali, pójdę do obozu internowania. Wtedy Dusty patrzy na mnie, Jej wzrok jest twardy niczym stal na jej zarumienionej słońcem twarzy. Moja wcześniejsza nadzieja na to, że jest życzliwą mentorką, znika pod wpływem jej spojrzenia. 287

MoreThanBooks – Agentki Stiles już tu nie ma. Ja jestem.

Z rozkładami w dłoniach jesteśmy wyprowadzane z salonu. Drzwi do naszych pokoi są nieskazitelnie białe tak jak wszystko inne. Małe okienko z grubym szkłem jest umieszczone w górnej części każdych drzwi – przypomnienie, że nigdy nie będziemy mieć tutaj całkowitej prywatności. Sabine jest w pokoju obok mojego. Jej delikatna sylwetka rzuciła się do środka, wyraźnie chętna do ucieczki przed wszystkimi. Zoe, naznaczona rudowłosa, jest po drugiej stronie. Porusza się wolniej, patrząc na mnie dziwnie tymi swoimi dzikimi, zielonymi oczami, zanim znika w swoim pokoju. Lekko drżę, wiedząc, że powinnam była to przewidzieć. Nawet jeśli tutejsi nosiciele zostali wykryci, wyniki na HTS są pozytywne. Niektórzy z nich są naprawdę niebezpieczni... może nawet trochę stuknięci. Dusty zatrzymuje mnie, zanim wejdę do mojego pokoju. – Hamilton, oczekujemy od ciebie wielkich rzeczy. – Naprawdę? – Przełykam niekomfortowo. Nie chcę, aby oczekiwali ode mnie wielkich rzeczy. Chcę tylko nie zawieść. – Masz w sobie coś wrodzonego, czego innym dziewczynom brakuje. Szlachetności, jeśli chcesz… ważne, abyś jej tutaj nie straciła. Nauczymy cię jak być twardą… wprawną wojowniczką, ale nie… – Jej głos zanika, jakby szukała odpowiednich słów. – Wciąż musisz zachować trochę wyrafinowania. Będzie ci to dobrze służyć, kiedy będziesz przydzielona do zadania w tej dziedzinie. – Podnosi się i puka palcem w 288

MoreThanBooks moje gardło. – To wstyd. Zachowuj się zgodnie z oczekiwaniami i pomyślimy, by to usunąć. To żmudny proces… delikatny, ale może być zrobiony. Mogą usunąć moje naznaczenie? Mogłabym chodzić wolno po świecie, bez widocznego oznaczenia mnie jako nosicielki? Moja klatka piersiowa rozszerza się na tę obietnicę. Nigdy nie marzyłam o takiej możliwości. Kiwam głową z zapałem. – Dam z siebie wszystko. – Doskonale. – Kiwa na mój pokój, wskazując, że powinnam wejść do środka. – Dobrej nocy. Gdy jestem w środku, drzwi zatrzaskują się za mną. Kiedy opadam na pojedyncze łóżko, śruba wpada z powrotem na swoje miejsce po drugiej stronie, dźwięk jest mocny, drażniący. Przynajmniej dostaliśmy własne pokoje. Oczywiście nie ufają nam na tyle, aby zostawiać nas samemu z innymi. Nie wiadomo, co by się stało w środku nocy. Może obudziłabym się z czyimiś rękami na gardle. Siedząc tutaj, myślę o Seanie i Gilu, będących gdzieś po drugiej stronie tego budynku z czterdziestoma dziwnymi chłopcami. Czy mieli ten sam rodzaj wprowadzenia? Czy od nich również oczekuje się, by pielęgnowali swoje talenty? Gil jest komputerowym geniuszem, ale co z Seanem? Czego będą od niego oczekiwać?

289

MoreThanBooks Miękki dźwięk rozlega się po drugiej stronie mojego pokoju. Sabine płacze. Ruszam się z łóżka i uderzam w ścianę, przyciskając moją twarz bliżej tynku. – Hej, wszystko w porządku? Jej słowa wychodzą przytłumione: – Nigdy nie uda mi się tego zrobić. – Świetnie sobie poradzisz – mówię. – Chcą, aby się nam udało. Będą nas szkolić. Nie mówi nic więcej. Po chwili wzdycham i odsuwam się od ściany. Przebieram się w świeżą koszulkę i szorty i kładę się na łóżku. Łapiąc się za kołnierzyk, wącham miękką tkaninę mojej ulubionej koszulki. Pachnie jak dom. Zauważam parę spodni treningowych i czarną koszulę złożone starannie na krześle. Na jutro, tak przypuszczam. Prawdopodobnie standardowa sprawa. Zatapiając się na łóżku, studiuję mój grafik i staram się zablokować dźwięk Sabine płaczącej drzwi obok.

290

MoreThanBooks

Harmonogram obozu Mount Haven

6:00-6:45 Lekkoatletyka 7:00-7:45 Śniadanie 8:00-9:30 Lekkoatletyka 9:45-11:45 Zajęcia indywidualne 12:00-12:45 Obiad 13:00-14:30 Zajęcia poprawiające kondycję 14:45-16:15 Zajęcia grupowe 16:30-18:00 Zajęcia indywidualne 18:15-19:00 Kolacja 19:00-20:00 Czas wolny 20:15 Gaszenie światła

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

291

MoreThanBooks

DWADZIEŚCIA DWA W niecałe dwadzieścia cztery godziny odkrywam, jak bardzo nie jestem w formie. To bolesna lekcja. Po siedemdziesięciu dwóch godzinach nie jestem pewna, czy przetrwam kolejny dzień. Każdego ranka drzwi otwierają się o szóstej rano. Mamy tylko kilka minut, aby się ubrać przed wyruszeniem na zewnątrz na przedśniadaniową przebieżkę. Personel Mount Haven wita nas okrzykami, gwizdami i bijącym dzwonem, który sprawia, że myślę, że jestem na jakimś obozie dla rekrutów. Hardkorowym typie, który można zobaczyć w filmach. Gdzie kadeci są doprowadzani do samobójstwa. Tylko że to nie jest film. I nikt z nas nie jest tutaj po to, aby umrzeć. Do czasu, w którym dostajemy śniadanie, rzucamy się na nasze jedzenie, wygłodniali. Sean i Gil siedzą przy tym samym stole co ja, ale jesteśmy tak zajęci jedzeniem, że ledwie się odzywamy. To jest moje nowe życie. Jemy, pracujemy, śpimy. Nic więcej. Nawet Sabine otrząsnęła się ze skutków swojego załamania. Nie usłyszałam jej płaczu ponownie od tamtej pierwszej nocy. Nawet pobija mnie na odcinku w dół schodów w większość poranków. – Będziecie razem biegać, pocić się, krwawić – strażnicy krzyczą do nas z tyłu pojazdów terenowych. – Ty tam, twoja płeć nie ma znaczenia. To nie będzie miało tutaj znaczenia. Mimo tego, że nie jestem najwolniejsza, to jestem najwolniejszą dziewczyną. Czterech chłopaków biegnie za mną. Jeden z nich wygląda 292

MoreThanBooks tak, jakby nigdy nie przegapił Twinky’ego17 żadnego dnia przez całe swoje życie, więc to jest raczej poniżające. I niepokojące. Zwłaszcza gdy podczas moich pierwszych biegów, widzę, jak strażnik ze stoperem zamiera i notuje mój czas na podkładce. Muszę być lepsza. Każdego dnia jest to jedyna myśl, kiedy moje stopy uderzają o ziemię. Chyba że jestem przekonana, że moje nogi mogą odmówić posłuszeństwa w każdym momencie i upadnę płasko na twarz, aby zostać podeptaną przez chłopaków za mną. Walczę z bólem. Z ostrym kłuciem w boku. Ślina zalewa moje usta tego ranka, kiedy powstrzymuję się od upadku. Oszołomiona, trzymam się i nagle dostrzegam, że nie biegnę już sama. Ktoś utrzymuje tempo obok mnie. – No dalej. Przyspiesz. Dysząc, z palącymi płucami, odwracam głowę. Sean biegnie obok mnie, jego ramiona lekko się kołyszą, jego kroki są płynne i łatwe, jakbyśmy nie biegali przez wieczność. Oczywiście to będzie dla niego łatwe. Chucham na spocone włosy opadające mi na twarz. – Po prostu pozwól mi umrzeć. Śmieje się krótko. – Ty nie umrzesz.

17

Nazwa biszkoptowego ciastka wypełnionego kremem.

293

MoreThanBooks – Tak. Ja. Umieram. – Wyrzucam każde słowo, dziwiąc się faktem, jak on może rozmawiać, jakby to był spacer po parku, a nie walka o każdy oddech. – Nie dzisiaj. – W jego głosie jest coś, co zwraca moją uwagę. Posępność, która przenosi się na dźwięk mojej zadyszki i uderzania stóp wokół nas. Szybki rzut oka na jego twarz ujawnia, że Sean koncentruje się na tym, co jest na wprost, jego spojrzenie skupione jest na Sabine. Jej delikatna twarz jest nadal posiniaczona i spuchnięta, jej warga pokryta strupem. Jego wzrok przesuwa się na Addy. Krępa dziewczyna nikomu nie zrobiła już krzywdy. Nikt nie zrobił nikomu. Nie było żadnych sprzeczek… nie, od kiedy strażnicy użyli paralizatora na Addy. Słowo o tym rozeszło się wokół. Jego wzrok przenosi się na mnie i mówi cichym głosem: – Musisz tutaj oglądać się za siebie. Strażnicy nie mogą trzymać nas w ryzach. Nie przez cały czas. Niektóre z tych dzieciaków… – Jego głos zanika, ale ja rozumiem, co chce mi powiedzieć. Patrzę przed siebie, skanując kilkadziesiąt pleców przed sobą. Wszyscy z nich są nosicielami. Część z nich musi mieć w sobie brutalność. Groźba paralizatorów i obietnica przyszłości nie wystarczą, aby zatrzymać żadnego prawdziwego zabójcę. Zaczynam biec intensywniej, odpychając gorąco, ignorując drżenie w nogach, płuca, które bolą, zdeterminowana, by nie być słaba. By stać się szybsza, silniejsza. Nie być niczyją ofiarą.

294

MoreThanBooks Nie oglądam się, by zobaczyć, czy Sean nadal trzyma się za mną, ale czuję go tam. Kiedy przesuwam się do przodu, czuję na sobie wiele zestawów oczu, kalkulujących, mierzących mnie. Nie wycofuję się, nie zwalniam tempa, zbyt świadoma, że jeśli to zrobię, zapamiętają, że nie dałam rady. Jedyną rzeczą, którą chcę, by zapamiętali, to, że nie jestem słaba. Nie jestem celem.

Następnego ranka jesteśmy prowadzeni do refektarza po naszym pierwszym biegu tego dnia. Rzucamy się na nasze śniadanie jak wilki. Jak zwykle. Zawsze jesteśmy głodni. To stały stan bycia. Mój żołądek przewraca się na widok bufetu śniadaniowego przed nami. Jajka i bekon. Tosty, babeczki, ciastka, wafle wielkości encyklopedii. Oczywiście nie zamierzają nas zagłodzić. Ledwie przeżuwam przed połknięciem kęsa. Mimo to wciąż jestem ostrożna, aby się nie przejadać. Nie chcę być napchana. Mamy przed sobą kolejny bieg i bardziej wyczerpujące aktywności. Jesz za dużo, a wtedy zostajesz w tyle, wyrzygując swoje wnętrzności. Podstawka załadowana jedzeniem uderza o stół przede mną. Masywny chłopak z grubym karkiem opada na krzesło naprzeciwko mnie. Jego plastikowe krzesło skrzypi w ramach protestu. Sabine napina się obok mnie. Nie mówi za wiele, ale zawsze tam jest, cień obok mnie. Nie rozmawia szczególnie z Gilem i Seanem, spoglądając na nich z

295

MoreThanBooks nieufnością, ale jej obecność stała się uspokajająca. Jedna z niewielu rzeczy, na które mogę liczyć. – To wszystko, co zamierzasz zjeść? – Facet wskazuje głową na mój talerz z jajkami i grzanką. Biorę kolejny kęs tostu i wzruszam ramionami. Sabine ma na talerzu nawet jeszcze mniej jedzenia, ale tego już nie komentuje. – Widziałem, jak biegasz. Nazywam się Tully. – Jego wzrok skupia się tylko na mnie, chociaż Gil i Sabine siedzą po obu moich stronach. Nie widziałam Seana od czasu naszego biegu. Prawdopodobnie stoi jeszcze w kolejce po jedzenie. Gil bierze głośny łyk ze swojego kubka, jest to jego sposób na przypomnienie o swojej obecności. Przesuwam na niego szybkie spojrzenie, zanim odpowiadam. – Jestem Davy. To jest Gil i Sabine. Patrzy na Gila i Sabine szybko. Tracąc zainteresowanie, patrzy znów na mnie. – Skąd jesteś, Davy? – Z Teksasu. Potakuje, kiedy wkłada plasterek boczku do swoich ust. – Ja jestem z Oklahomy. Zauważyłam Tully’ego już wcześniej, ale to jest pierwszy raz, kiedy podszedł do mnie. Jest jednym z większych chłopców tutaj. Po jego 296

MoreThanBooks rozmiarach domyślam się, że jest osiłkiem, ale wiem, że lepiej nie zakładać niczego o nikim. Jestem ciekawa, jaka specjalna umiejętność sprowadziła go tutaj, a nie do obozu internowania. – Dobre jedzenie – zauważa Tully, kiedy przegryza kolejny kawałek boczku. – Mieszkałem przedtem z moją babcią. Nie mogła nawet zagotować wody. Większość mojego jedzenia pochodziło z automatu. Kiedy wyrzucili mnie ze szkoły, utknąłem z nią na wsi. Prawie głodując. Rzucam okiem na jego ogromne ciało, myśląc, że jest na to mało dowodów. Tully nagle macha widelcem w powietrzu. – Hej, Jackson! Tutaj! – Machnięciem zaprasza do naszego stołu innego chłopca. Moje tętno przyspiesza na pojawienie się drugiego chłopaka. Nie mogę się powstrzymać. Powinnam być przyzwyczajona do myśli, że nosiciele otaczają mnie z każdej strony. Sama również jestem nosicielką. Mimo to przeszukuję pomieszczenie w poszukiwaniu Seana. Pierwsze spotkanie z nim mnie przestraszyło. Mam nadzieję, że wywołuje taki sam efekt na innych. – Hej. – Jackson siada na siedzenie obok Tully’ego. Kiedy jego wzrok ląduje na mnie, szeroki uśmiech rozciąga jego usta. Jest przystojny w płytki sposób. Nic w nim nie krzyczy „zabójca”, poza naznaczeniem na jego karku. – Zaufaj w tym miejscu staremu Tully’emu, by zaprzyjaźnić się z dwiema, z nielicznych dziewczyn dookoła. – Jego spojrzenie skierowane na mnie się zwęża. – Także jedną z najładniejszych. 297

MoreThanBooks Nie mogę się powstrzymać przed przewróceniem oczami. Czy ja wyglądam na kogoś, kto leci na puste komplementy? Nie przegapia tego. Jego uśmiech znika. – Ładny kołnierz. Tusz wygląda na świeży. Ja mam swój od trzech lat. Co zrobiłaś, że go dostałaś? – W jego głosie pojawia się twardość i jest tak, jakby otworzył mi okno, bym do niego zajrzała i zobaczyła, co się tam kryje. – Nic. Co jest prawdą. Jednakże wiem, że mi nie uwierzy. Nigdy nie uwierzy w moją niewinność przy robieniu czegoś brutalnego i niechlubnego. Bo taki właśnie jest… to, co robi. Wiem to. Widzę w martwych oczach. Jest wszystkim, czego świat się obawia i słusznie. – Jestem pewien – powtarza jak echo. – Co zrobiłam? – Wzruszam ramionami i zmuszam się do przekornego uśmiechu. – Jestem tylko dziewczyną. – To prawda. – Tully szczerzy się głupio. – Jesteście tu dla nas. Mój uśmiech gaśnie. – To nie prawda – Gil się wcina. Tully marszczy brwi, patrząc na niego. – Chyba nie sądzisz, że od dziewczyn oczekuje się, by być szkolonymi do czegoś specjalnego… Zaczynam się denerwować. 298

MoreThanBooks – Dlaczego nie? – Stary. – Tully się śmieje. – Będziemy superszpiegami i zabójcami… jak James Bond i te inne bzdury. Wy, dziewczyny, jesteście tu tylko po to, aby nas zabawiać. – Porusza na mnie brwiami w oczywisty sposób i chcę go uderzyć. – Jesteś w błędzie – mówię cicho. – Każde z nas zostało wybrane… chociaż to dlaczego cię wybrali, przekracza moją zdolność pojmowania. Jesteś tu wyraźnie nie za sprawą swojego IQ. Sabine ostro wciąga powietrze. Twarz Tully’ego czerwienieje ze złości. – Nie jesteś czasem typem pyskującej dziwki? Gil obok mnie się napina i jest tak, jakbyśmy znów byli z powrotem w Klatce, z Nathanem dającym nam ciężki czas. Gil znów sprowadzi na siebie kolejny cios, jeśli nie będzie ostrożnie postępował. Pod stołem kładę dłoń na jego przedramieniu, ostrzegając go w ten sposób. Jackson bardzo świadomie odchrząkuje, zwracając na siebie moją uwagę. Jego palce dotykają karku. – Chcecie wiedzieć, co zrobiłem? – Nie. Uśmiecha się i mimo to kontynuuje. – Była sobie mała dziewczynka, która mieszkała na tej samej ulicy…

299

MoreThanBooks – Stop – mówię, wyczuwając, gdzie zmierza ta historia, ale on i tak mówi dalej. – Miała może z dziewięć, dziesięć lat… miała pręgowanego kota. Bardzo go kochała. Ta miłość sprawiła, że popchnęło ją to do wożenia go w głupim wózku dla lalek. Sabine zaczyna szybciej skrobać w kubku od jogurtu, jakby była zdesperowana, by zrobić cokolwiek z rękami – lub tylko po to, aby zagłuszyć jego głos. – Złapałem tego kota. – Oczy Jacksona wpatrzone są w moje. Są martwe, nie wyrażają emocji. Jego palce bawią się widelcem, obracając go tam, gdzie leży na jego tacce. – Rozciąłem go. – Jego głowa przesuwa się na bok. – Tylko po to, by zobaczyć, jak wygląda w środku. Wciąż zastanawiam się nad krwią, narządami… jak wypadają w porównaniu do ludzkiej krwi. Jak wypadają w porównaniu? Powiedział to tak, jakby z całą pewnością sam chciał to sprawdzić. Wtedy Jackson zaczyna się śmiać, nisko i głęboko, jego wzrok lustruje naszą trójkę. – Och, powinniście zobaczyć swoje twarze. – Czy to żart? – pytam, nagle nie będąc pewna. Przestaje się śmiać, ale rozbawienie wciąż utrzymuje się w jego jasno zabarwionych oczach. – Mam zamiar was zabawić. 300

MoreThanBooks Chłód wspina się po moim kręgosłupie. Stwierdzenie Tully’ego, że dziewczyny są tu tylko dla rozrywki, powraca we mnie jak echo. Nie będę rozrywką dla nikogo tutaj. Gil oczyszcza swoje gardło i, mimo tego, że go ostrzegałam, wiem, że się wypowie, wstawiając się za mną jak w Klatce. Nie mogę mu na to pozwolić. Ta klatka jest większa… z większą liczbą drapieżników w środku. – Wątpię w to – mówię, zanim Gil odnajduje swój głos. Wpatruję się w Jacksona, odpowiadając na jego śliski jak u węża uśmiech, jednym z moich. – Nie jestem bardzo sympatyczna. – To nie jest argument. – Tully wkłada kolejny plasterek boczku do ust, najwyraźniej wciąż zastanawiając się nad moją zniewagą. – Ale ja już cię lubię. – Jackson popija sok pomarańczowy ze swojej szklanki. – Myślę, że zostaniemy przyjaciółmi. To tylko przeczucie. – Jego wzrok przeskakuje na Sabine. – Może z twoją cichą, małą przyjaciółką również. Sabine kładzie swój kubek po jogurcie na tackę, a ja nie mogę nie zauważyć, jak mocno jej szczupła dłoń się trzęsie. Mam nadzieję, że Jackson tego nie wychwyci. Taki facet jak on rzuci się na pierwszą oznakę słabości. – Jak masz na imię? – pyta ją łagodnie. – Założę się, że jesteś ładna, kiedy twoja twarz nie jest tak poobijana. – Sabine – odpowiada cicho, pochylając głowę. Jej włosy opadają brązową kurtyną, zasłaniając jej twarz. Patrzę od niej na niego, troska o 301

MoreThanBooks mniejszą dziewczynę rośnie we mnie. On spogląda na mnie, niepokojący uśmiech wykrzywia jego wargi i wiem, że już wie. Łatwo ze mnie wyczytuje, wiedząc, że jestem wobec niej opiekuńcza. Kiedyś widziałam program na kanale przyrodniczym o pająkach z rodzaju Portia. Są jednymi z najlepszych drapieżników na świecie. Pająki są nimi zazwyczaj, ale ten pająk… zwłaszcza ten konkretny jest najbardziej niebezpieczny ze wszystkich, ponieważ jego faktycznymi celami są inne pająki, gdyż sprytnie je oszukuje. Rozpoznaje słabości każdego pająka indywidualnie i następnie realizuje najlepszą metodę, aby zaatakować ofiarę, na którą aktualnie poluje. Tak. Są inteligentne i diaboliczne. Są nim. Jacksonem. Wiem to instynktownie. Miejmy nadzieję, że to zdecydowanie odróżnia mnie od pająków, które zostały oszukane i pożarte. Znów skupia swoją uwagę na Sabine i cmoka językiem. – Ta warga wygląda na bolącą – mruczy pod nosem pozornie sympatycznym głosem. Sabine nieśmiało dotyka głębokie rozcięcie w swojej wardze. – Nie jesteś czasem Kapitanem Oczywistym?18 – rzucam, celowo zwracając jego uwagę z powrotem na mnie. Bada mnie, ten uśmiech wciąż tam jest. – Wszyscy powinniśmy być przyjaciółmi. Razem spędzić czas dzisiaj wieczorem podczas czasu wolnego. Założę się, że mógłbym sprawić, byście mnie polubiły – dodaje z mrugnięciem oka. 18

Captain Obvious – humorystyczne określenie osoby, która stara się odpowiedzieć na banalne pytanie w poważnym i pełnym powagi tonie lub po prostu stwierdza coś, co dla ogółu ludzi jest oczywiste.

302

MoreThanBooks Echo jego słów – ta część z „mógłbym sprawić”, pozostawia mnie z odczuciem mdłości. – Nie wydaje mi się. Podstawka opada na stół tak gwałtownie, że podskakuję na swoim krześle. I nienawidzę tego podskoku. Kiedy wydaję się tym taka przejęta… pod wpływem i wręcz na krawędzi tego wszystkiego, gdy najbardziej

potrzebuję

wydawać

się

spokojną.

Naturalną

wśród

drapieżników. Sama jestem drapieżnikiem. Ponieważ zachowywanie się w odwrotny sposób, oznaczałoby, że jestem ofiarą. – Co tam? – Rozbrzmiewa głos Seana. Patrzę twardo na Seana, po prostu ciesząc się, że tu jest. Coś we mnie drży, kiedy odrzuca podszyte słońcem włosy ze swojej twarzy i omiata swoim spojrzeniem wszystkich, jego oczy są niezgłębione, ale nie mniej przenikliwe. Zachowuje się tak, jakby wszystko było zwyczajne. Tak jakby siedział przy tym stoliku każdego dnia. Jakby Mount Haven nie było niczym nowym. Otwiera puszkę brzoskwiniowego napoju i bierze duży łyk. Patrzę zahipnotyzowana na grę mięśni na jego gardle. – Twój przyjaciel? – pyta Jackson, a w jego głosie jest coś wyczuwalne, pewna ostrożność, której nie było tam wcześniej. – Tak – mówię.

303

MoreThanBooks Sean odstawia swoją puszkę i zrównuje swoje spojrzenie z Jacksonem i Tullym. Wygląda imponująco, jego ramiona napierają na tkaninę jego koszulki. Przypatruję mu się, podziwiając kształt jego bicepsów. Skomplikowany wzór tatuażu przenosi się spiralą na ścięgna i mięśnie. Nie jest Gilem. Nie mogą go odprawić. Nie ma w nim nic miękkiego. Martwe oczy. Bezbarwne, zimne. Jest chłopcem, którego zobaczyłam po raz pierwszy w biurze Pollocka. Patrzenie na niego teraz przywołuje to z powrotem. Przeraził mnie wtedy. Cisza się przedłuża. Jackson i Tully oddają spojrzenie Seanowi, nie mrugając. Napięcie usztywnia ich ramiona i zagęszcza powietrze. Gil się odzywa: – Wszyscy przybyliśmy tu razem. – Miło – mówi cicho Jackson. – Trafić tutaj z przyjaciółmi. – Jego spojrzenie przesuwa się, zatrzymując się na mnie. – Komfortowe. – Taaa. – Sięgając do mojego talerza, Sean podnosi z niego plasterek boczku. To działanie jest zażyłe. Celowe. Mówi, że jesteśmy razem. Przyjaciółmi. Może czymś więcej. Oczywiście to nieprawda. Przedstawił to jasno, kiedy odwiedziłam go w domu i odesłał mnie do mojego. To odrzucenie nadal kłuje, kiedy tak o tym myślę. Nigdy nie będziemy czymś więcej. Odchylając się do tyłu na krześle, bierze gryz swoimi mocnymi zębami. – Jest miłe.

304

MoreThanBooks Nikt nic nie mówi przez pozostałą część posiłku. Wmuszam w siebie jedzenie i rzucam ukradkowe spojrzenia na moich znajomych przy stole. Jackson robi to samo, na zmianę patrzy na mnie, Sabine, Seana i Gila. – Pięć minut, ludzie! – krzyczy jeden z instruktorów. Fala ulgi przepływa przeze mnie. Jackson i Tully ładują w siebie kilka kolejnych kęsów i szybko wstają, zabierając swoje tacki ze sobą. Sean podąża za ich odejściem zmrużonymi oczami, zanim przesuwa na mnie swój wzrok. Emocje budzą się w jego oczach. Uspokajam się, widząc, że jego martwe spojrzenie zniknęło. – Musisz unikać zwracania na siebie uwagi. – Jakby to było możliwe. Jestem tutaj jedną z siedmiu dziewczyn. – Byłaś trochę wroga – podkreśla Gil. Rzucam mu gniewne spojrzenie. – Co niby miałam zrobić? Po prostu polecieć na niego? – Widziałaś go. – Gil wskazuje głową w kierunku, gdzie odszedł Jackson. – Gotował się za każdym razem, kiedy otworzyłaś do niego usta. Gorąco uderza w moją twarz, ponieważ ma rację. Sean patrzy na mnie uważnie. – Nie mogę być tutaj cały czas.

305

MoreThanBooks Co oznacza, że nie może tu być przez cały czas dla mnie. I to mnie doprowadza do furii. – Nie potrzebuję, byś był. – Zaczynam rzucać śmieci na moją tackę. – Davy. – Jego dłoń łapie moją. Czuję twardy nacisk każdego palca na moim ciele. – Potrzebujemy siebie nawzajem. – Naprawdę? – To brzmi tak, jakby myślał, że tylko ja go potrzebuję. Ból zaciska się w mojej piersi, kiedy zdaję sobie sprawę, jak bardzo chcę, żeby on mnie potrzebował. – To nie ma znaczenia – szepcze Sabine. – Nic nie może nas tutaj ochronić. Uwalniam rękę z uścisku Seana i łagodnie ściskam ramię Sabine, tak drobne i delikatne w mojej dłoni. – Hej. Wyszkolimy się tutaj. Nie chcą, byśmy siebie nawzajem ranili. Przetrwamy to – obiecuję. Stojąc, rozmyślnie unikam patrzenia na Seana. Sabine podnosi się obok mnie, jej dłonie są mocno zaciśnięte na brzegach jej tacy. Odwracając się, przechodzę do kolejki, gdzie wszyscy czekają, aby wyrzucić swoje śmieci. Sean i Gil idą za mną. Czuję za sobą ich obecność, słyszę niski ton ich głosów. Odczuwam na sobie spojrzenia. I to nie Sean i Gil patrzą na mnie. To wszyscy

patrzą

na

wszystkich,

oceniając

siebie

wzajemnie,

prawdopodobnie zastanawiając, kto pierwszy pęknie w tym miejscu i pozwoli się wydostać swojemu wewnętrznemu zabójcy. 306

MoreThanBooks Obszary objęte kwarantanną:

ATLANTA w GEORGII, BALTIMORE w MARYLAND, FLINT w MICHIGAN, KALIFORNII,

SAINT

LOUIS

DALLAS

w

w

MISSOURI,

TEKSASIE,

OAKLAND FILADELFIA

w w

PENSYLWANII, MIAMI na FLORYDZIE, DETROIT w MICHIGAN, LITTLE ROCK w ARKANSAS, CLEVELAND w OHIO, PHOENIX w ARIZONIE.

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

307

MoreThanBooks

DWADZIEŚCIA TRZY Po półtoragodzinnej musztrze skupiającej się na prędkości i zręczności jesteśmy wolni. Mamy zajęcia indywidualne, więc jest to czas dla nas, aby pracować nad obszarami, w których potrzebujemy szczególnej poprawy. Dla mnie ta lista wydaje się niemal nieskończona. Mogę iść na strzelnicę i ćwiczyć strzelanie. Mogę pracować z Gilem w laboratorium. Wszyscy potrzebujemy nadzwyczajnej wiedzy z programowania i technologii. Jest także pokój dla mnie z instrumentami muzycznymi do ćwiczeń. Nie chcą, żebym „zardzewiała”. Chociaż jest to obszar, o który najmniej się martwię. Albo mogę ćwiczyć fizycznie. Prawdopodobnie jest to aktywność, w której najbardziej potrzebuję pomocy… by zbudować moją siłę. Nie być tak słabą. Wypuszczając mocno powietrze podczas wydechu, przeciągam ręką po włosach, ciągnąć za mój kucyk i opadając na łóżko. Myśl, by nie wstawać, jest kusząca. Tylko że muszę. Nie chcę mieć zaległości. Nie mogę. Groźba wysłania do obozu internowania – lub gorzej – jest tutaj, wisząc nade mną jak ciemna chmura. Z jękiem wstaję z łóżka i opadam na podłogę i zaczynam robić pompki. Chociaż moje mięśnie są na wykończeniu, a moje kończyny jak pudding, obniżam się na ziemię, upewniając się, że mój nos dotknie podłogi. Mam przebłysk wspomnienia Zaca robiącego to w moim pokoju. Wieki temu. Próbując mi zaimponować, jestem pewna, i to działało za 308

MoreThanBooks każdym razem. Pamiętam, jak byłam pod wrażeniem, że potrafił sprawić, że wyglądało to tak łatwo, nawet po wykonaniu pięćdziesięciu powtórzeń. Z bolesnym stęknięciem, podnoszę się. W górę i w dół, w górę i w dół. Znowu i znowu, dopóki moje ciało nie zaczyna drżeć z wysiłku. Mijam pięćdziesiąt. I nie poddaję się. Ponieważ nie będę celem. Nie będę słabeuszką, która potrzebuje, aby Sean i Gil się nią opiekowali. Jeśli jestem taką osobą, nigdy nie uda mi się zrealizować w tym programie. Nigdy nie będę osobą, którą miałam być. Będę bezmyślnym potworem o którym mówi test DNA. I to nie może być prawda. Nie jestem nim. Nie jestem.

– Opowiedz mi o sobie, Davy. Moja uwaga przesuwa się na terapeutkę. Siedzi kilka miejsc dalej, po mojej lewej, w połowie drogi do środka naszego kręgu. Gil jest po mojej prawej i Sean bezpośrednio po lewej. Jego dłoń trzyma kostkę po drugiej stronie kolana. Wpatruję się w tę szeroką dłoń, odkąd usiedliśmy. Światło pokrywające punktowo złote włosy na wierzchniej stronie. Żyły pod opalonym ciałem. Jest silna i uzdolniona, kusząca mnie, abym powierzyła mu swoje zaufanie. Poza tym, że muszę być silna również na własną rękę. Sojusznicy są dobrzy i potrzebni, ale nie mogę być przy tym słaba. 309

MoreThanBooks Terapeutka patrzy na mnie, czekając. Jestem pierwszą osobą, do której się zwraca i to zbija mnie z tropu, ponieważ w kręgu jest nas dwanaścioro. Wydaje mi się, że myślałam, że wcześniej usłyszę, jak inni mówią o sobie. Nazywają to zajęciami z poprawiania kondycji umysłowej, ale to tylko terapia grupowa. Sesja terapeutyczna jest częścią naszego szkolenia i nie wiem, co robić. Nie rozgryzłam tego, co chcą usłyszeć. Chcę im dać to, czego chcą, abym mogła uzyskać ich aprobatę i zacząć prowadzić ponownie normalne życie. Albo jak najbardziej zbliżone do normalnego. Zwilżając moje wargi, obserwuję ją starannie. Spokojny wyraz twarzy. Nieskazitelna skóra. Wygląda tak, jakby nigdy nie wychodziła na słońce. Muszę powiedzieć właściwą rzecz. Przygryzam zębami dolną wargę. Ona patrzy na mnie cierpliwie. Gorsze niż jej spojrzenie jest wzrok pozostałej jedenastki, wszyscy patrzący, czekający. Przesuwam wzrok na Seana i Gila, czując ulgę, że udało nam się pójść na „kondycjonowanie” razem – i wtedy czuję się zła na siebie. Moja zdecydowana ulga nie mówi za wiele o mojej niezależności. Wiem, że wszyscy myślą o nas jako o przyjaciołach – klice. O Sabine także. Mój cień. Chociaż nie teraz. Utknęła na innej sesji kondycjonowania. Czuję na nas spojrzenia, oceniające, szufladkujące nas do jakiejkolwiek kategorii myślą, że należymy. Zaczęły się tworzyć inne kliki. Tylko kilkoro zostało pozostawionych samym sobie. Mówię głupio: 310

MoreThanBooks – Jestem z Teksasu. Terapeutka patrzy na mnie z rozczarowaniem. Liczy na więcej. Zoe ziewa i wyciąga ramiona nad głowę. Jej koszulka napina się na małych, nieschowanych pod stanikiem piersiach, odsłaniając skrawek płaskiego brzucha. Kilkoro chłopców patrzy na rudowłosą, z różnymi wyrazami na twarzach. Głodem. Pogardą. Opuszcza ręce, koci uśmiech znajduje się na jej wolnej od makijażu twarzy. Wierci się na krześle, jakby się na nim mościła i starała ułożyć jeszcze bardziej komfortowo. Ta akcja jest z natury satysfakcjonująca. Owija wokół palca jasnoczerwony kosmyk, zadowolona z uwagi, jaką otrzymuje. Myślę jednak, że to również w niej jest. Gen zabójcy. Część niej jest zdolna do strasznych rzeczy, nawet jeśli wygląda jak zwyczajna dziewczyna. Spoglądam po kręgu. Nie ma nic w żadnym z nas, co krzyczałoby o niebezpieczeństwie. Żadnego znaku. Żadnego ostrzeżenia. Szept rozlega się we mnie. Z wyjątkiem kilkorga z nas, którzy posiadają naznaczenie na swoich szyjach. Poza mną. Terapeutka drapie długopisem coś w swoich notatkach i moje serce nerwowo traci rytm. – O jakich rzeczach chciałaby pani wiedzieć? – pytam, obiecując większe zaangażowanie. Oczy terapeutki zezują do mnie zza szkieł jej okularów. – Dobrze. Na początek, co zrobiłaś, aby dostać naznaczenie? 311

MoreThanBooks Wskazuje długopisem na moją szyję. Jestem pewna, że wie – to jest w dokumentach na jej kolanach. Chce po prostu, abym ja to powiedziała. Walczę, aby nie wiercić się pod jej spojrzeniem. – Uderzyłam faceta. Zarabiam za to kilka chichotów. Jednak nie od Seana. Jego wyraz twarzy się nie zmienia. – Opowiedz nam o tym. – Terapeutka przekrzywia głowę, koniuszek długopisu spoczywa na jej brodzie. Znowu jestem pozbawiona słów, zastanawiając się, co tak naprawdę chce ode mnie usłyszeć. Co jest dobrą rzeczą do powiedzenia. – Jak się czułaś, kiedy uderzyłaś tego chłopca? – dopowiada. Wściekła. Zraniona. – Zszokowana… że to zrobiłam – odpowiadam. Nie jest to kłamstwem. To było przerażające w taki sposób stracić kontrolę przed dzieciakami, które znałam całe życie. Pisze coś na swojej podkładce. – Żadnego strachu o konsekwencje? Martwiłaś się o to? – Tak – kłamię, ponieważ wydaje mi się to tym, co chce usłyszeć. – Albo wyrzuty sumienia? Dla chłopca? To nie było obecne?

312

MoreThanBooks Widzę twarz Zacka. Czuję jego dłonie wędrujące po mnie, zachęcające mnie do seksu z nim… słyszę jego słowa rujnujące miłość, którą myślałam, że oboje czuliśmy. Pyta ponownie: – Żałowałaś, że uderzyłaś tego chłopca? Prycham. Nie mogę poradzić nic na to, że ten dźwięk ze mnie ucieka. Lub słów: – Nie. Zasłużył sobie. – A czy często masz ochotę wyrażania siebie fizycznie? Przemocą? Patrzę, myśląc, że już powiedziałam za dużo. Nie jest dobrze. Wzdycha, jej głos jest nieco głośniejszy, kiedy pyta: – Czy czułaś się dobrze? Bijąc tego chłopca? Moje usta się poruszają. Wszystko wewnątrz mnie namawia do zaprzeczenia. Zwykły człowiek nigdy nie przyznałby się do takiej rzeczy. To przeraziłoby ludzi. Jednakże ja nie jestem tutaj, bo jestem zwyczajna. Nie chcą ode mnie normalności. Ale zanim wymyślam, co jest tym, czego chcą i odpowiadam, ktoś inny to robi. – Do diabła. Czy to nie jest zawsze przyjemne uderzyć pięścią w twarz jakiegoś dupka? – wtrąca się chłopak z włosami przypominającymi słomę – przez kolor, teksturę, sposób, w jaki odstają wokół jego głowy. Patrzy na mnie. – Niech zgadnę. To był również jakiś „normalny” dzieciak? Prawda? Podnoszący się z twojego gówna? Zachowując jak ktoś lepszy. Jakby oni wszyscy mieli pozwolenie, robić z nami cokolwiek chcą. 313

MoreThanBooks – I to usprawiedliwia twoje ataki? – Terapeutka patrzy w dół na swoją podkładkę i przewraca stronę. – Dylan, prawda? – Jasne, że tak, uzasadnia. – Dylan przytakuje. – Chcę zrównać ich wszystkich z ziemią. Ona kiwa głową i nie ma cienia osądu w jej spojrzeniu. Całkiem możliwe, że dostrzegam drobny przebłysk akceptacji. – Widzę, że również masz naznaczenie. Jak to się stało, Dylan? Odczuwając ulgę, że przeniosła się na kogoś innego, odchylam się na krześle. – Zeszłego roku wyszedłem na pasaż z przyjaciółmi, a kierownik kazał nam wyjść. Powiedział, że byliśmy zbyt głośno. Mogę powiedzieć, że myślał, że jesteśmy jakimiś punkami. Macha swoim długopisem po małym kółku. – I go uderzyłeś? Uśmiecha się. – Może pani tak powiedzieć. Przez chwilę nikt nic nie mówi, obserwując Dylana. Jego dłoń zaciska się w pięść na jego kolanach i można powiedzieć, że walczy ze wspomnieniami. – Co się stało? – namawia terapeutka. – Tej nocy czekaliśmy na niego na parkingu. Złamaliśmy mu żebra. Przemieściliśmy mu szczękę. – Śmieje się. – Dupek na końcu błagał nas, 314

MoreThanBooks żebyśmy przestali. – Jego uśmiech zmienia się w coś pokręconego. To zmraża moją krew. – Musiałem spędzić sześć miesięcy w poprawczaku, ale było warto spojrzeć na jego twarz, zanim ją obiliśmy. Zdaję sobie sprawę, że wstrzymuję oddech. Wypuszczam go powoli, starając się wyglądać normalnie, na nieporuszoną tą historią. Wszyscy siedzą cicho, szczegółowo lustrując Dylana. Zastanawiam się, jak wielu z nich myśli, że przedstawił to błędnie. Głos terapeutki przełamuje gęstą ciszę: – Czy uważasz, że masz problem z wykonywaniem poleceń, Dylan? Wzrusza ramionami. – Nigdy nie lubiłem robić tego, co mówił mi mój opiekun społeczny. Uderza lekko w papier. – Tak, masz historię pełną niesubordynacji. Jednakże widzę, że w tym samym czasie byłeś w szkolnej drużynie piłkarskiej. Musiałeś przyjmować polecenia od swoich trenerów. – No cóż. Tak. Ale lubiłem grać w piłkę. – Więc robiłeś to, co ci mówili, bo chciałeś grać. – Prawda. – Hm. Interesujące. I teraz lubisz równać ludzi z ziemią. – Chyba tak. Mam na myśli… każdy powinien pilnować swojego nosa.

315

MoreThanBooks – Co, jeśli… – Przeszukuje twarze, zanim wskazuje na Gila. – On cię obrazi… wyzwie cię? Dylan patrzy na Gila, wyraźnie nie będąc pod wrażeniem. – To cherlak. Nie zajęłoby mi wiele czasu danie mu nauczki. – Co, jeśli zostalibyście wybrani do jednej grupy i byłby twoim partnerem w zadaniu… czy wciąż dałbyś mu nauczkę? Oczywiście jego odpowiedzią powinno być nie. Dylan jest wystarczająco inteligentny, by to załapać. Uśmiecha się i przeciąga obie ręce przez włosy przypominające słomę. – Och, nie. Jeśli pracowalibyśmy razem, kontrolowałbym się. Na pewno. – Ale co z twoim gniewem? Agresją? Co zrobisz z tymi uczuciami? – Chyba poćwiczyłbym, poszedł pobiegać… i skupił moją energię na ukończeniu jakichkolwiek zadań, które mi dacie. Patrzy na niego w zamyśleniu, nie mówiąc nic przez kilka chwil. Wtedy obniża s−wój długopis. Wszyscy obserwują ją, kiedy pisze na swojej podkładce, kiwając głową. – Bardzo dobrze – mówi pod nosem. Opieram się pokusie przewrócenia oczami. Oczywiście, on przeszedł ten test pomyślnie… ten socjopata na granicy. Wtedy wszystko w moim umyśle zaczyna zaskakiwać razem. Ona zdaje się aprobować przyznanie się do przemocy. Tak długo, jak możemy potwierdzić, że można nas kontrolować. Tak długo, jak będziemy postępować zgodnie z instrukcjami. 316

MoreThanBooks Nagle nie czuję się już tak zagubiona. Wiem, co chce usłyszeć. Co chcą widzieć w nas, kiedy tutaj jesteśmy. Moje spojrzenie przenosi się na Dylana. Myślę o tym, co zrobił, aby dostać naznaczenie. To, co zrobił on i co zrobiłam ja, jest po prostu nie do porównania, a jednak oboje nosimy naznaczenie. Oboje, przypuszczalnie, posiadamy zdolność do przemocy. Mam to w sobie. Przynajmniej według mojego DNA. Tylko to jeszcze nie wyszło na powierzchnię. Jeśli Bóg pozwoli, nigdy się tak nie stanie. A jednak muszę wierzyć, że jestem tym, czego szukają. Muszę upewnić się, by to zobaczyli. Krzyżuję ramiona. I albo mi się uda, albo wyląduję w obozie internowania. Patrząc znad swojej podkładki, pyta wesoło: – Ktoś chce się jeszcze czymś podzielić? To pytanie sprawia, że zaczynam myśleć o wszystkich pierwszych dniach szkoły, w których dzielimy się swoimi imionami i odbytymi podróżami podczas wakacji. Wycieczkami do Vail, na Kostarykę, do Disney Worldu. Nie spodziewam się usłyszeć tego dzisiaj. Nie. Tutaj prawdopodobnie wysłucham opowieści, które zmrożą krew w moich żyłach. Może przyjdzie taki dzień, kiedy przyzwyczaję się do tego. Moja twarz zaczyna szczypać ze świadomością, że ktoś mnie obserwuje i odwracam się na bok, łapiąc Seana na przyglądaniu mi się, jego szaroniebieskie oczy są zadymione i ukryte w cieniu. Niezgłębione.

317

MoreThanBooks Za każdym razem, kiedy pytałam go, za co dostał naznaczenie, pozostawał złowieszczo cichy. Czy to mnie przerazi? Najwidoczniej nie posłało go to do więzienia. Czy ponownie będzie tak jak na początku, kiedy się go bałam? Biorę oddech, nagle pewna, że nie zapytam go o to ponownie.

318

MoreThanBooks Zapis wywiadu z jednym z pierwszych potwierdzonych nosicieli HTS DR WAINWRIGHT: … i czy pamiętasz moment, w którym wyciągnąłeś nóż z szuflady? Kiedy w kuchni zapędziłeś w róg Monicę Drexler i jej córkę? RYAN YATES: Tak. DR WAINWRIGHT: Kiedy zbliżyłeś się do pani Drexler i jej córki… czy powiedziała coś do ciebie? RYAN YATES: Błagała mnie abym ich nie krzywdził… nie krzywdził Amy. DR WAINWRIGHT: I wtedy co się stało? RYAN YATES: Pierwszą dźgnąłem panią Drexler. Tutaj. W pierś… DR WAINWRIGHT: Pchnąłeś ją siedem razy… RYAN YATES: Tak. Chyba. Musiałem przestać, kiedy Amy uciekła z pomieszczenia. Była szybka. Prawie dotarła do drzwi, ale ją złapałem… DR WAINWRIGHT: A wtedy… RYAN YATES: Powiedziałem jej, że powinna była się ze mną umówić. Że powinna była mnie lubić. I poderżnąłem jej gardło. DR WAINWRIGHT: I jak się wtedy czułeś Ryan? RYAN YATES: … Lepiej…

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek 319

MoreThanBooks

DWADZIEŚCIA CZTERY Powietrze przemieszane jest z zapachem ciepła i potu. Tully niespokojnie podskakuje w miejscu, jakby był jakimś zawodowym bokserem. Mogę usłyszeć łomot jego bosych stóp uderzających o czerwoną matę, kiedy biega w miejscu, jego twarz szybko robi się czerwona – nie jestem pewna, czy z wysiłku, czy z chęci okładania mnie pięściami. Tully ma jeden srebrny ząb, który wydaje się migotać, kiedy się do mnie szeroko uśmiecha. Myśli, że to będzie łatwe. Znałabym jego imię, nawet gdybym jeszcze go nie poznała. Wyznaczyłam sobie jako punkt honoru, aby nauczyć się imion wszystkich nosicieli.

W

taki

sam

sposób,

jak

oznaczyć

tych

naprawdę

niebezpiecznych. Prawdopodobnie jest to bezużyteczne zadanie. Nie zawsze ci, którzy wyglądają na niebezpiecznych, są tymi, na których trzeba uważać. Czasami to ci niepozorni. Ci ze spuszczonymi oczami i niespokojnymi dłońmi. Kilka dni temu jeden dzieciak naskoczył na drugiego podczas biegu i dźgnął go widelcem, bez jakiegokolwiek powodu, który mogłabym ustalić. Obaj zostali zabrani. Jeden do infirmerii.19 Kto wie, dokąd trafił ten drugi? Nie widziałam go od tego czasu. Tully uderza jedną dłonią obleczoną w rękawicę, w drugą. Przewracam oczami. Zachowuje się jak w jakimś filmie fantasy. 19

Sala przeznaczona dla chorych w budynkach zamieszkiwanych przez duże grupy osób (klasztory, koszary wojskowe, bursy lub internaty itp.).

320

MoreThanBooks Zastanawiam się, czy dotrze do niego, że walka z dziewczyną, która waży z pięćdziesiąt cztery kilogramy, z trudnością czyni go bohaterem. Spoglądam na mistrza taekwondo, który nas naucza i podnoszę brew. Patrzy na mnie bez słowa – bez wątpienia czekając, aż zacznę narzekać na bycie sparowaną z Tullym. Widocznie dopasowanie mnie do tego Goliata ma dla niego sens. Zagryzam wszelkie zastrzeżenia i prostuję ramiona. Narzekanie nigdzie mnie nie zaprowadzi. Może z wyjątkiem odesłania. O tym jestem przekonana. Jeśli niczego się nie nauczę od czasu przyjazdu do Mount Haven, to moje miejsce tutaj jest dalekie od gwarantowanego. Dawałam z siebie wszystko, aby upewnić się, że mogę poradzić sobie sama. Że mogę poradzić sobie z chłopcami. I nie tylko tymi chudymi. Wszystkimi. Najlepszymi z nich. Siniaki w różnych odcieniach na moim ciele są tego dowodem. Zaczynając trzeci tydzień tutaj, nasza liczba zmniejszyła się z 52 do 48. Dzieciak zaatakowany podczas biegu wciąż jest w lecznicy. Przynajmniej tak myślę, że tam jest. Mógł zostać odesłany. Lub umrzeć. Chłopak, który go zaatakował, został oczywiście odesłany. Inny chłopiec, dwunastolatek, który przez cały czas płakał, został zabrany piątego dnia. Zauważyłam jego brak rano podczas apelu. Czwarte dziecko, którego brakuje, to chłopiec, który poślizgnął się pod prysznicem. Jego obrażenia były zbyt poważne na infirmerię i musiał pójść do szpitala. W każdym razie takie wyjaśnienie nam podano. Podejrzewam, że w tym środowisku musiało stać się coś innego. Są inne 321

MoreThanBooks sposoby, aby rozbić sobie głowę. Inne, bardziej prawdopodobne sposoby, kiedy żyje się wśród socjopatów. Instruktor zawiązuje moje rękawice, a potem testuje, czy pasują kilkoma mocnymi pociągnięciami. – Dobrze? Przytakuję. Patrzy ponad swoim ramieniem na faceta, który przewyższa mnie wagą z co najmniej o ponad czterdzieści kilogramów. – Powodzenia. Zanim schodzi z maty, obserwuję salę treningową. Wszyscy zostaliśmy podzieleni na różne grupy. Inne pary odbywają sparingi jak ja i Tully. Kilkoro innych ćwiczących pobiera spersonalizowane nauki od trenerów. Inni biegają, okrążając bieżnię. Seana i Gila straciłam z zasięgu wzroku. Są gdzieś tutaj, ale nie mam czasu ich zlokalizować. Nie z Tully’m szykującym się do ciosu. Skupiam na nim całą swoją uwagę. Szykując się, balansuję na piętach. W swojej głowie, odgrywam wszystkie sztuczki, których nauczył mnie trener. Szczególnie te, których mogę użyć, kiedy jestem na prawdziwie przegranej pozycji. Co będzie się zdarzało przez większość czasu, kiedy przyjdzie mi mierzyć się z jakimś facetem. Tully szarżuje na mnie. Na szczęście jest powolny. Obracam się na stopie, a on przelatuje obok mnie. Chwieje się i prawie traci równowagę. Wymachuje ramionami, ratując się przed upadkiem. 322

MoreThanBooks Okręcając się, posyła w moją stronę grymas niezadowolenia. – Nie możesz cały czas uciekać. Może nie, ale to jest w zasadzie to, co trenerzy nauczyli mnie robić. Unikać kontaktu. Zmęczyć przeciwnika. Wszystkie ich rady przechodzą przez moją głowę: Zawsze będziesz mniejsza od przeciętnego przeciwnika. Więc bądź szybka. Wymykaj się im. Nie pozwól, by dostali cię w swoje ręce. Ponownie atakuje, a ja odskakuję na bok, kierując moją wystającą stopę i podcinając jego nogę, kiedy mnie mija. Słyszę śmiech i ktoś klaszcze z aprobatą. Trener? Inny nosiciel? Nie jestem pewna i nie śmiem dać sobie czas na rozejrzenie się dookoła i zobaczenie. Najwyraźniej Tully także je słyszy. I nie przejmuje się za wiele tym kimś, kto śmieje się z niego. Ryczy i ponownie rzuca się na mnie, machając szeroko rękami przypominającymi grube pnie drzew, tak jakby zamierzał zagarnąć mnie w jedną z nich. Zaczepia o moje ramię, co sprawia gwałtowne przyspieszenie mojego serca, skoro jest już tak blisko mnie. Nie pozwól mu położyć na sobie rąk. Odsuwam się szybciej, prowadząc go w bezcelową pogoń. Robimy to przez chwilę. Ja ledwo go unikam. On robi się na twarzy coraz bardziej czerwony i zły. To działa. Ma przerywany oddech. Robi się zmęczony. Sfrustrowany. Jeśli nie musiałabym zostać na macie, już dawno by mnie tu

323

MoreThanBooks nie było. Jednak muszę. Tak jak w prawdziwym życiu – nie mogę ciągle uciekać. Czasami muszę zostać i walczyć. Instruktorzy obserwują i chcę by byli, jeśli nie pod wrażeniem, to chociaż zadowoleni z mojego występu. Muszę przekonać ich do nabazgrania na swoich podkładkach, że Davina Hamilton musi zostać tutaj dłużej… przez cały czas trwania programu. Nagle

Tully

łapie

mnie

za

kucyk.

Jestem

złapana.

Ten

niespodziewany ruch zbija mnie z tropu. Krzyczę, kiedy używa moich włosów jako uchwytu i rzuca mnie z powrotem na matę. Moja głowa podskakuje i nie mogę oprzeć się myśli, że mata z bliska nie jest tak miękka, na jaką wygląda. Powietrze ucieka ze mnie z bolesnym świstem. Siada na mnie okrakiem i zmusza do tego wszystkie pozostałe bańki powietrza w moich płucach. Staram się go zrzucić z siebie, ale nie ma sposobu ruszyć tego wołu. Moje ręce szukają po omacku słabego miejsca, uderzają, drapią, zanim unieruchamia je swoimi kolanami po moich bokach. Opadam nieruchomo, dysząc pod nim. Nie odzywają się żadne gwizdki, żadne krzyki przerywające potyczkę. Ponuro zastanawiam się, jak długo pozwolą się temu rozgrywać. W normalnym świecie, w moim starym świecie, ktoś dotąd położyłby już temu kres. Zanim chłopak zrani dziewczynę. Niemniej jednak nie jestem już w tamtym świecie. Jest tylko ten.

324

MoreThanBooks Mogę wyczuć dziesiątki oczu skierowane na nas. Nosiciele, podobnie jak i instruktorzy, obserwują naszą dwójkę, jak dwie próbki pod szkłem. Mój umysł pracuje gorączkowo, starając się przypomnieć sobie ćwiczone ruchy, których się nauczyłam przez ostatni tydzień i licząc na to, że któryś z nich pomoże mi wyjść z tej sytuacji. Pochyla się, a srebrny ząb łapie światło, mrugając do mnie. – Myślisz teraz o tym, że jesteś taka dobra? – Jego obleczona w rękawicę pięść opada cale od mojej twarzy, gotowa do ciosu. Walczę z chęcią cofnięcia się, która przechodzi przeze mnie. Połykam mój strach wraz z gorzkim posmakiem mojej śliny. – Sprawiłam, że musiałeś się na to napracować, nieprawdaż? – To wszystko jest brawurą. Dla niego. Dla wszystkich obserwujących. Jednak mówię to… wypluwam z siebie te słowa. Jego twarz płonie mocniejszym odcieniem czerwieni. Kropla potu ścieka z jego nosa i rozpryskuje się na moim policzku. – Tak. Więc to będzie o wiele słodsze. Uderza w moją twarz. Pięść w rękawicy trafia w mój bok. Ból eksploduje w moich żebrach. Ciężko mi oddychać, duszę się, walcząc o oddech przez rozmywającą wszystko agonię. Nie powracam do siebie, zanim robi to znowu.

325

MoreThanBooks Świat na chwilę ciemnieje. I wtedy światło zaczyna wirować i kręcić się powyżej mnie, aż moje widzenie w końcu staje się klarowne. Wtedy to znów jest on. Tully w moim spojrzeniu. Wypełniający cały świat. – Taka jesteś mocna z naznaczeniem? Ale wiesz, co o was wszystkich chodzących z naznaczeniami myślę? – Pochyla się bliżej mojego ucha. – Jesteście gronem narzędzi, aby dać się kiedykolwiek złapać w pierwszej kolejności. Ja? Robiłem wiele rzeczy. Szczególnie takim dziewczynom jak ty. Była taka jedna dziewczyna, która jeździła moim autobusem. Była wyszczekana. To było tak proste przyszpilić ją do tylnego siedzenia… złamać jej palec. Jak łamiąca się gałązka. Jej usta już nie były tak mocne jak wcześniej. I upewniłem się, by wiedziała, że będzie jeszcze gorzej, jeśli coś na mnie powie. – Mówi to ze szczególnym upodobaniem, jego oczy wyglądają niemal jak szkło… jakby przypominał sobie ból, który spowodował. – I nigdy nie zostałem złapany. Pozwala temu się przyswoić. Niewątpliwie, by poczuć i docenić dreszcz mojego przerażenia. Ćwiczę mięśnie mojego ciała, walcząc z pozwoleniem sobie na to, aby cokolwiek się wydostało. Kontynuuje: – Jeśli nie zostałbym poddany testowi, nikt nigdy nie dowiedziałby się o mnie. Ironią jest to, że ma rację. Wainwright zrobił coś dobrze, pozbywając się tego faceta z ulic. Szarpię się, próbując uwolnić rękę. Nie szczęści mi się w tym, więc lustruję jego mięsistą, spoconą twarz. Jego nos, tak jak pozostałe części 326

MoreThanBooks jego ciała, są większe niż przeciętnie. Jest prawie bulwiasty, żyły pulsują wzdłuż zewnętrznej strony jego buzujących nozdrzy. Zanim tchórzę, podnoszę moją szyję i uderzam moim czołem w jego nos. Uderzam tak mocno, jak tylko mogę – przebijając się nad bólem w mojej czaszce, wiedząc, że jest to tylko ułamek agonii, którą on czuje. Wyje i odsuwa się, uderzając dłońmi po swoim nosie. To nie pomaga ani trochę w zablokowaniu wytrysku krwi. Ignoruję to, odpychając od siebie moje obrzydzenie na widok ciemnej czerwonej krwi, rozpryskującej się na mojej koszulce. Korzystając z chwili, wstaję na nogi. Podczas gdy on wciąż jest na dole, kopię go w brzuch. Raz. Drugi. Odwraca się, układając swoje ciało w ochronną kulkę, jedną dłonią trzymając się za nos. Zasypuję go kilkoma kolejnymi kopnięciami, chwytając się okazji, wiedząc, że w każdej sekundzie może dojść do siebie i wstać. Po prostu działam, nie myśląc o tym, co robię… o tym, jakie emocje to wyzwala… upojenie i euforię. Zaczyna się podnosić, a ja ściskam rękawice razem i pozwalam im opaść na jego głowę Od tego ciosu wali się na matę. Moja klatka piersiowa unosi się i opada w ciężkich oddechach. Moje ramiona wiszą po moich bokach. Z niedowierzaniem, waham się, patrząc na niego… dziwiąc się, że go pokonałam. Zupełnie sama. Uśmiechając się, rozglądam się wokół. I to jest mój fatalny błąd.

327

MoreThanBooks Pędzi na mnie, uderzając barkami w moje nogi na wysokości kolan. Uderzam w ziemię jak bezwładna lalka. Upadam mocniej niż ostatnio. Moja głowa zderza się z matą tak silnie, aż myślę, że to strzaska mój mózg. Doprowadzi do zgrzytnięcia zębami i smagnie moją szyję. Nie okazuje litości. Tym razem jego pięść łączy się z moją twarzy z przewrotnym trzaskiem. Każdy nerw w mojej twarzy krzyczy z bólu. A kiedy opuszcza swoją rękawicę po raz drugi, czuję jak skóra na moim policzku się rozcina. Przykładam rękawicę do twarzy. Moje widzenie się rozmywa, ale mogę zobaczyć jego zmasakrowaną twarz, krew kapiącą z rozbitego nosa. Jego obleczona w rękawicę pięść jest wyciągnięta do tyłu w przygotowaniu do kolejnego ciosu, i coś mówi mi, że tym razem, kiedy mnie uderzy, nie pozostanę przytomna. Znokautuje mnie. Nie ma sposobu, abym po otrzymaniu tego więcej mogła zostać świadoma. Wtedy znika. Jestem wolna. Moje obolałe płuca pęcznieją od powietrza, ale nawet ten ruch powoduje, że ból w mojej twarzy się pogłębia. Nie do zniesienia. Zmuszam się do wstania, ale moje ruchy wydają się powolne… jakbym była pod wodą. Moje boki krzyczą z bólu i łapię się za żebra. Słyszę ich, zanim ich widzę, zanim mój wzrok skupia się, lokalizując parę na macie. Sean siłuje się z Tully’m, ich ciała wiją się i wytężają przeciwko sobie. Sean jest ostry i dziki, jego ciało porusza się z płynnością i łatwością, które wydają się niemal sprzeczne z mocą brutalnych ciosów, które 328

MoreThanBooks wymierza przy każdej nadarzającej się okazji. Wymierza więcej ciosów niż Tully. Uderzając go w twarz, w bok głowy, ramiona, tors… wszędzie, gdzie może dosięgnąć. Wreszcie Tully w ogóle nie podnosi do góry rąk w obronnym geście. Przyjmuje każdy cios, leżąc tam jak gąbka. Słabo zdaję sobie sprawę z tego, że tłum zebrał się, by popatrzeć. Kilka nawoływań rad i zachęty. Do Tully’ego czy Seana, nie jestem pewna. Siedząc na macie, widząc to, co wszyscy inni: ratującego mnie Seana, okładającego mojego przeciwnika, ponieważ ja zawiodłam… ponieważ ja opuściłam gardę; fala obrzydzenia do siebie wręcz mnie zalewa. Stoję, kołysząc się lekko. Kolejna słabość. Mrugam, walcząc z zawrotami głowy. Na szczęście nikt nie zwraca na mnie uwagi, wszystkie oczy skupione są na Seanie dającemu wciry niewrażliwemu chłopcu. Stawiam krok do przodu, aby go powstrzymać i obniżam się, upadam na kolana. Nie docieram do niego, zanim jest tam instruktor, odciągający Seana. – No już, O’Rourke. Jest wykończony. Jest wykończony. Co oznacza, że Sean go wykończył. Nie ja. Rozczarowana sobą patrzę, jak Sean schodzi z Tully’ego. Jego wzrok skanuje tłum, szukając. Mnie, zdaję sobie sprawę. Jakby musiał mnie zobaczyć i upewnić się, że wszystko ze mną w porządku. Jego wzrok ląduje na mnie, a jego ramiona wydają się relaksować, sztywność znika z nich tak gładko, jak woda lejąca się przez sito. 329

MoreThanBooks Przez chwilę coś się we mnie rozwija i rozjaśnia. Czuję rozluźnienie w mojej piersi. Trzepotanie w brzuchu. I wtedy przypominam sobie siebie i to kim jestem. Kim powinnam być… Nie jakąś dziewczyną, która zemdleje, kiedy chłopak napnie mięśnie. Nie kimś, kto pozwala, aby jego serce cokolwiek czuło. W tym miejscu, uczucia, sentyment, mogą tylko przynieść zgubę. – O’Rourke? – Instruktor staje z nim twarzą w twarz, jego wyraz twarzy wyraża rozdrażnienie. – Dlaczego porzuciłeś przypisaną ci aktywność? Sean nic nie mówi. Trener podąża za wzrokiem Seana, spoglądając na mnie, a ja opieram się pokusie, by zakryć twarz. Czuję ciepłą krew spływającą z rany na moim policzku. Bada mnie od stóp do głów, kilkoma ruchami oczu. Jego usta nagle się wykrzywiają, rozbawione. Instruktor potakuje, jakby doskonale rozumiał. I jestem pewna, że tak jest. Wszyscy to wiedzą. Sean walczył za mnie w tej walce, ponieważ popełniłam błąd i nie trzymałam się na baczności. Trener wzdycha i kręci głową. – To krytyczna sprawa dla twojego szkolenia, by udowadniać, że wykonujesz polecenia. – Z tym słowami, klepie Seana po ramieniu, spoglądając raz na Tully’ego leżącego na macie. Prycha na żałosny widok w zasięgu swojego wzroku. Sean może oderwał się od tego, co miał robić i zaingerował w mój trening, ale pokazał swoją siłę. Widocznie to dodało mu dzisiaj kilka punktów. 330

MoreThanBooks Właśnie to próbowałam zrobić. Wzrok Seana zatrzymuje się na mnie. Jest lekko zdyszany, ale o ile widzę, nie ma na nim żadnego zadrapania. Jego oczy są jasne, żywe i czujne w sposób, w jaki nigdy nie są, kiedy jest stoickim sobą. Co pozwala mi się zastanawiać nad tym, czy to właśnie nie jest prawdziwy on. Bardziej bestia niż człowiek, rozkoszująca się sprowadzeniem kogoś na ziemię. Instruktor jest teraz przy moim boku. Coś w jego głosie potęguje poczucie mojej porażki. – No dalej, Hamilton. Zabierzmy cię do infirmerii, aby mogli oczyścić twoją twarz. Infirmeria. Miejsce skąd nikt dotąd nie wrócił. – Nie muszę iść… – Twoja twarz krwawi. No już. – Chwyta mnie za ramię. Nie ma możliwości odmówienia mu. Patrzę z dala od Seana, który wpatruje się we mnie badawczo. Gdy wymaszerowuję z sali ćwiczeń, trzymam swój wzrok prosto przed sobą, zdeterminowana, aby nie napotkać czyjegoś wzroku. By dać nim jakąkolwiek wskazówkę o tym, co dzieje się wewnątrz mnie. Że nie krzyczę w środku, spanikowana tym, iż nie jestem dość silna, by zostać w tym miejscu, utknąć z tym naznaczeniem na szyi na zawsze. Że sama postawiłam się o jeden krok bliżej obozu internowania.

331

MoreThanBooks

Kochana Davy,

Powiedzieli nam, że możemy do ciebie pisać. Nie wiem, czy możesz odpisać, czy masz na to czas, ale będę wysyłał do ciebie listy. To wystarczające wiedzieć, że dostajesz je i wiesz, co o tobie myślimy. Jesteśmy z ciebie dumni. Objęli kwarantanną San Antonio tak, jak wiele innych miast. Źle się dzieje. Od obowiązkowego badania zostaje zidentyfikowanych coraz więcej nosicieli, którzy i tak uciekają. Nie, żeby było można dokądkolwiek uciec. Starają się przedostać do Meksyku, ale każdy złapany na przekraczaniu granicy jest zastrzelony przez patrole w Meksyku. Może nie ma tam jeszcze sprawdzania i testowania, ale nie chcą również naszych nosicieli. Nie mogę powiedzieć, jaką ulgę czuję, że jesteś bezpieczna, że zostałaś oszczędzona. Że jesteś chroniona. Będziesz świetna, w czymkolwiek będą cię trenować… Musisz być…

List wysłany przez Mitchella Hamiltona Nigdy nieotwarty Zniszczony po otrzymaniu w Mount Haven

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek 332

MoreThanBooks

DWADZIEŚCIA PIĘĆ Po godzinie spędzonej w infirmerii wypuszcza mnie jedna z pielęgniarek. Moje serce bije z radością, kiedy pokonuję stopnie budynku. Idę szybko, jakbym uciekała… jakby mogli zmienić zdanie, zaciągnąć z powrotem, wrzucić do pojazdu i wywieźć mnie stąd do obozu internowania, który widziałam w telewizji. Również pozostawiam w lecznicy Tully’ego. Słyszałam go kilka zasłon dalej, jęczącego z bólu, kiedy udzielali mu pomocy. Jeden ze starszych instruktorów wszedł do sali, przeszedł dokładnie obok miejsca, gdzie siedziałam na łóżku, i rozmawiał szeptem przez kilka chwil z pielęgniarką, ich głosy były dla mnie za ciche do zrozumienia. Może Sean zranił Tully’ego wystarczająco mocno, że ten potrzebował pomocy szpitalnej. Nawet jeśli Sean go pobił, nie mogę sobie wyobrazić tego, by wykopali stąd takiego faceta jak Tully. I dzięki Seanowi, prawdopodobnie będzie trzymał się na dystans. Wiem, że Sean próbował mi pomóc, ale to nie jest gra, w której mogłabym dostać drugą szansę. Muszę się sprawdzić. Nikt nie może wątpić, chociażby przez jedną sekundę, czy tutaj przynależę. Mijam jadalnię. Przez szklane okna widzę ciemne kształty poruszające się w środku. Kolacja musiała się zacząć. Idę dalej, decydując się ominąć posiłek, niż wejść tam z bandażem na twarzy będącym obwieszczeniem mojej słabości. Mogę sobie wyobrazić te

333

MoreThanBooks uśmieszki. Wszyscy prawdopodobnie myślą o mnie jako o ofermie, która nie może nawet przeciąć nic samemu bez pomocy Seana. Pojawia się meleks, jego silnik wydaje niskie, przypominające robaka bzyczenie. Pojazd zwalnia. Kierowca patrzy na mnie spod przymrużonych powiek w blednącym świetle dnia. – Właśnie wracam z infirmerii. – Macham za siebie. – Pielęgniarka powiedziała mi, bym odpoczęła. – Ryzykuję kłamstwo. Kiwa głową. Patrzę, jak strażnik odjeżdża, aby kontynuować obserwację. Tak na marginesie, poza ogrodzeniem na granicy i zabezpieczoną bramą wjazdową, to jedyny stopień zabezpieczeń i to tym bardziej podnosi moją potrzebę, by zostać tutaj, gdzie mam zachowane pozory poczucia niezależności. Nie oszukuję się, że jestem całkowicie wolna, ale jeśli opuszczę to miejsce, zamienię to wszystko na drut kolczasty i strażników z bronią, tłoczących nas wokół zegara, gotowych do strzału. Tutaj mam nadzieję na przyszłość. Budynek jest cichy niczym grobowiec, kiedy do niego wchodzę. Kiedy kolacja jest skończona, korytarze zapełnią się dźwiękami kroków i głosami. Rury zaczną trzeszczeć, gdy prysznice zaczną działać. Wybieram schody zamiast windy, ignorując sposób, w jaki cierpi moje ciało, jakby ktoś przeszedł po mnie całej. Moja twarz pulsuje bólem i zaczynam fantazjować o ciepłym prysznicu, bez innych dziewczyn w łazience, patrzących, oceniających mnie. Zawsze patrzących. Szacujących. Zbieram rzeczy ze swojego pokoju i wchodzę do pryszniców dla dziewczyn. Tak prędko, jak woda spotyka się z moim ciałem, zamykam 334

MoreThanBooks oczy i używam ogórkowego żelu pod prysznic, który zabrałam z domu. Przez moment mogę udawać, że ciągle jestem pod moim prysznicem. Że wyjdę spod niego na dywanik tak miękki, że można się w nim zanurzyć na cal. I kiedy spojrzę w górę, to będzie moja łazienka ze znajomym pozłacanym lustrem. Wyłączając prysznic, wyżynam włosy i owijam się w ręcznik, czekający na haczyku. Wychodząc na wykafelkowaną podłogę, moje plastikowe japonki chlupoczą pode mną. Wycieram parę ze szkła i następnie zaczynam szczotkować włosy, przypatrując się sobie w lustrze. Chcę odwrócić wzrok, ale nie mogę. Lewa strona mojej twarzy jest spuchnięta tak bardzo, że moje oko jest nieznacznie zasnute. Dwa plastry przypominające motyla zakrywają miejsce, gdzie skóra była rozdarta w paskudne, wyglądające jak księżyc rozcięcie. Przez moment mogę tylko patrzeć. Ogarnąć twarz. Potargane ciemne blond włosy. Wyraźnie ciemniejsze oczy, płowo brązowe z lekkimi smugami błękitu ukrytymi pod spodem. Bliźniacze siniaki. I jest tu również opaska z tuszu okalająca moją szyję. Kim jest ta dziewczyna? Dobrze urodzona dziewczyna, która śpiewała operę i starannie układała włosy każdego ranka, aby wyglądały na artystyczny nieład, zniknęła. Tak dobrze jakby była martwa. Wystarczająco dziwne jest to, że musi taka być, jeśli chce przetrwać. Strząsając z siebie chorobliwe myśli, szybko zaplatam moje włosy w jeden długi sznur, nie zadając sobie trudu, by zawiązać go na końcu.

335

MoreThanBooks Pozwalam mu opadać w dół na moich plecach, gdy szybko przebieram się w szorty i bawełnianą koszulkę. Sabine wchodzi do łazienki. – Hej – mówi pod nosem, opierając wąskie biodro o umywalkę. – Opuściłaś posiłek. – Tak. Nie jestem głodna. – Wszystko w porządku? – Jej wzrok podróżuje po mojej twarzy. – Widziałam, co się stało podczas zajęć. – Wygląda gorzej, niż się wydaje. Dali mi kilka tabletek Tylenolu. Do jutra powinno być ze mną wszystko dobrze. Jej nozdrza falują. – Ładnie pachniesz. To mydło, które nam dali? – Ech, nie. – Szukam mojego żelu pod prysznic. – To on. Chcesz użyć? Bierze butelkę, patrząc na nią, jakby była ogromnie interesująca. – Dzięki. – Patrzy w górę na mnie, jej wzrok jest sondujący, pełen nadziei. – Jest tu całkiem miło. Mam na myśli, jest dobrze. Prawda? – Lepsze to niż alternatywa. – Czy w takim razie to jedyna alternatywa? Obóz internowania? – Bawi się zamknięciem, spoglądając znad niego na mnie i znów patrząc z powrotem. – Mogłybyśmy uciec… może do Meksyku. Słyszałam, że wielu spośród nosicieli się tam wybiera. Nie przeprowadzają tam badań. 336

MoreThanBooks My? Nie jestem pewna, czy mówi hipotetycznie, czy nie, ale czuję, że muszę zgnieść myśl o „nas” w zarodku. Przynajmniej, kiedy pojawia się w kontekście możliwości ucieczki. Nerwowo rozglądam się wokół, jakbyśmy mogły zostać usłyszane przez niewidzialną osobę. – Jak? Jakbyśmy się tam dostały? Nie mamy transportu. Żadnych pieniędzy. – Wskazuję na moją szyję. – Nie dostałabym się nawet do najbliższego miasta. Kiwa głową, jej niewyraźny wyraz twarzy jest jeszcze bardziej poważny z żółtymi bliznami na szczupłej twarzy. – Wiem. Słyszałam, że ochrona na granicy jest bardzo mocna. Mój ojciec się orientował. Zaryzykowałby ucieczkę ze mną… ale martwi się o resztę mojej rodziny. – Wzrusza ramionami, jakby to było w porządku, by jej ojciec wybrał dobro swoich innych dzieci ponad jej. – Nasza najlepsza szansa to wpasować się tutaj. Macha na mnie. – To może być łatwiejsze dla ciebie niż dla mnie. – Hej. Widziałaś moje biegi? I o czym ty mówisz? Posługujesz się trzema językami. Również ciebie chcą mieć tutaj. Ponownie przytakuje, wciąż wyglądając nieszczęśliwie. – Ja tylko tęsknię za moją rodziną. – Wiem, ale prawdopodobnie zobaczymy ich po skończeniu bycia tutaj. 337

MoreThanBooks – Tak myślisz? Uśmiecham się w sposób dodający otuchy, nie mogąc zebrać się w sobie, by powiedzieć kategoryczne tak. Nie chciałam robić jej tej obietnicy. Nie mogłam. – Masz szczęście, że masz ze sobą tych chłopaków. Seana i Gila. Sama chciałabym trafić tutaj z kimś. Mój uśmiech słabnie. – Taa. – Nagle czuję się nie w porządku, za bycie tak złą na Seana. Co miałam zrobić? Poprosić go, by o mnie nie dbał? By mnie ignorował i nie podniósł nawet palca, kiedy wpadnę w kłopoty? To nie on. Nawet od czasu, kiedy poznałam go w Klatce, pokazywał się jako typ człowieka, który pomaga innym. Gilowi. Mi. Próbował pomóc Coco, tylko ona tego nie chciała. Cóż, ja nie jestem Coco. Ja potrzebuję ludzi. Przyjaciół. Seana. Wracając uwagą z powrotem do Sabine, ściskam jej ramię. – Teraz masz mnie. Uśmiechając się, schyla głowę i ponownie studiuje butelkę żelu pod prysznic. – Myślę, że od razu go wypróbuję. Oddam go, kiedy skończę. – Nie spiesz się. – Odwracając się, opuszczam łazienkę.

Jestem sama podczas zajęć indywidualnych, ćwicząc grę na gitarze w pokoju na drugim piętrze. To przepiękny instrument. Pełne, klonowe 338

MoreThanBooks drewno w przypalonym kolorze. Z trójwarstwowym wykończeniem intarsjowanym20 misternymi rozetkami. Moje palce poruszają się po strunach, brzdąkając, testując słodki, czysty dźwięk. W oddali słyszę dźwięki strzałów na strzelnicy. Okazjonalnie głosy dochodzą z korytarza na zewnątrz, inni nosiciele lub strażnicy rozmawiający z kimś przez radio. Drzwi obok instruktor naucza hiszpańskiego garstkę uczniów. Jej stłumiony głos niesie się przez ścianę. Spędziłam już godzinę na grze na pianinie. Kolejnych klika instrumentów zapełnia pomieszczenie. Skrzypce i bas. Elektryczna gitara ze współgrającym z nią wzmacniaczem. To mój własny pokój muzyczny. Domyślam się, że to sprawia, iż czuję się lepiej… wiedząc, że zadali sobie wiele trudu tylko dla mnie. Oni naprawdę muszą chcieć, aby mi się udało. Jednak to nie jest jedyny powód, dla którego czuję się lepiej. Zatracanie się w muzyce jest znajomym pocieszeniem, przypominającym, kim byłam. Jednak wciąż, bycie tutaj, dogadzając tak sobie, budzi we mnie poczucie winy. Powinnam biegać lub wyciskać na siłowni podczas tego czasu. Szczególnie po wczorajszym. Nie zapomniałam jak grać lub śpiewać. To jest wpisane głęboko w moje DNA. Wśród innych rzeczy. Po rocznej przerwie od pianina, wciąż mogę na nim grać. To jest coś, czego nie zabiorą. Kiedy miałam trzy lata, nikt mnie nie nauczył, jak grać. Po prostu to wiedziałam. Jakby nie patrzeć, nie mam jednak wyboru. Dusty powiedziała, że mam tutaj spędzić czas zajęć indywidualnych.

20

Zdobienie drewna innymi gatunkami drewna.

339

MoreThanBooks Moje palce poruszają się, opadając w swoim własnym rytmie. Piosenka schowana gdzieś we mnie w podświadomości porusza się we mnie. Bez pośpiechu, płynne, przydymione akordy starej piosenki Johnny’ego Casha przychodzą do mnie. Poddaję się temu, nucąc cicho tekst „Hurt”. Zamykając oczy, zatracam się w utworze, pozwalając słowom swobodnie przechodzić przeze mnie i wypływać moim ustami. – Gdybym mógł zacząć od nowa. Milion mil stąd. Rozegrałbym to wszystko inaczej. Znalazłbym drogę… Moje

palce

muskają

struny,

pozwalając

ostatnim

akordom

rozbrzmiewać w pokoju na długo po tym, jak ostatnie słowo zamarło na moich ustach. Kładę palce na strunach, zakańczając ostatnie, zapadające w pamięć echo. Jestem świadoma gorących strużek łez na moich policzkach. Podnoszę moją twarz, pozwalając powietrzu je osuszyć. – Davy. Moje oczy się otwierają i obracam się na siedzeniu, grzbietem mojej dłoni wycieram z wściekłością twarz. Sean stoi w pomieszczeniu, jego plecy opierają się o zamknięte drzwi. Podnoszę się na nogi, moje palce ściskają się mocno wokół gryfu. – Sean? Co ty tutaj robisz? Wilgotna koszulka przywiera do jego piersi. Musiał przyjść tutaj z ćwiczeń. 340

MoreThanBooks – To było piękne. Moja twarz płonie. – Jak długo tam stoisz? Odpycha się od drzwi. – Nie miałem pojęcia, że potrafisz tak śpiewać… i grać na gitarze… – Kręci głową jakby to było coś cudownego. Przez całe moje życie ludzie reagowali w ten sposób. Czując podziw. Będąc pod wrażeniem. Ale to coś innego wychodząc od niego. W jakiś sposób wydaje się to szczególnie wyjątkowe. Po raz pierwszy, w jego oczach, czuję się ważna. Jakbym znów była kimś. – Nie miałem pojęcia, że tu jesteś. Jesteś niesamowita. Rumieniec na moich policzkach wzmacnia się. Moje uszy płoną. Oddycham głęboko, walcząc z emocjami nasilającymi się we mnie. – Co tutaj robisz? – pytam ponownie. – Musiałem cię zobaczyć. – Widziałeś mnie na śniadaniu – przypominam mu. – Zobaczysz mnie na obiedzie. – Ale nigdy nie możemy tak naprawdę porozmawiać. Nigdy nie jesteśmy sami. Przytakuję. – Nigdy nie jesteśmy.

341

MoreThanBooks Zawsze jesteśmy z innymi nosicielami, strażnikami i instruktorami patrzącymi na każdy nasz ruch. – Nie powinno cię tu być. Gdzie miałeś być? Strażnik na zewnątrz… – Powinienem być na hiszpańskim, ale nie martw się. Strażnik wyszedł. – Ale wróci. – Niepokój pojawia się w moim głosie. – Wczoraj… Ustawiam gitarę na stojaku. Nie chcę rozmawiać o wczorajszym dniu. O tym, jak Tully zniszczył to, co we mnie najlepsze. Jak Sean się wtrącił, aby mnie uratować. Moje uczucia o tym są jak galimatias. Ulga. Upokorzenie. Strach. Jak w ogóle mam sobie tutaj poradzić? Lub nawet na zewnątrz? – Musisz iść. Przechodzi przez pokój i łapie mnie za ramiona obiema rękami, zmuszając mnie do odwrócenia wzroku. Wzdrygam się na jego dotyk, jego bliskość. Nie byłam dotykana… lub nie dotykałam nikogo, od kiedy tu przyjechałam. Oczywiście nie wliczając tego, jak moje żebra otrzymały ciosy. To niesamowite jak w krótkim czasie, to mogło stać się dla mnie całkiem obcą rzeczą. Jak chciałam rozpłynąć się w jego rękach. Unosi ramię, a ja wzdrygam się odruchowo. Wydaje mi się, że nauczyłam się tego tutaj… jak mieć się na baczności. Zamiera, ale nie odsuwa się. Zamiast tego jego ręka podnosi się do mojej twarzy. Napinam się, zmuszając się, aby stać w miejscu, opierając się potrzebie ucieczki, 342

MoreThanBooks gdy jego palce lekko lądują na moim policzku. Delikatnie dotyka znajdującego się tam bandaża. Wiem z mojego odbicia dzisiejszego ranka w lustrze, że szrama zmieniła kolor ciała pod moim okiem. Krzywi się, jakby to jego bolało. – Dlaczego tutaj jesteś? Masz zamiar znów mi powiedzieć, że powinnam oglądać się na swoje plecy? To trochę trudne do zrobienia, kiedy ma się z kimś sparing, wiesz? – Śmieję się chrapliwie. Jego palce zjeżdżają na moją szyję, zanim łapie dłonią tył mojej głowy, a wtedy jakakolwiek krztyna śmiechu znika. – Chcę tylko byś była bezpieczna. – Zobacz, gdzie jesteśmy… spójrz na ten świat. Jak to mogłoby być możliwe? Przybliża czoło do mojego. Nosy niemal się stykają, gdy szepcze: – Tylko musisz sobie tutaj poradzić, okej? Ja. Nie wspomina o sobie. Jest prawie tak, jakby nie dbał o to, co się z nim stanie i to mnie smuci. Powinien się o to martwić. Ktoś powinien się martwić. Zasługuje na to. Jego przydymione oczy hipnotyzują mnie, przyciągają. – A co z tobą? – Ze mną? Wszystko będzie w porządku. I oczywiście zdaję sobie sprawę, że ma kogoś, kto się o niego martwi. Ja się martwię. 343

MoreThanBooks Odsuwam się o krok. Jego palce puszczają moją twarz i znów mogę oddychać trochę łatwiej. – Musisz iść. Oboje będziemy w tarapatach, jeśli cię tutaj złapią. Wolno przytakuje i idzie do drzwi. – Widzimy się na obiedzie. Kiwam głową i przygryzam wargę, powstrzymując się od poproszenia go, aby został. Tak jakby mógł. Jakby był w tej materii jakiś wybór. Raz na jakiś czas dziewczyna, którą byłam, podnosi swoją głowę i chce wszystkich rzeczy, które miała wcześniej. Przyjaciół. Wolności. Chłopaka, który nad nią czuwa i dotyka jej niespiesznymi dłońmi. To ciężka walka. Życie, które miałam, jest jak niewyraźny, wciąż mnie prześladujący sen. W jakiś sposób Sean pozwala mi zapomnieć. I pamiętać. Niebezpieczna kombinacja, gdy powinnam patrzeć jedynie w przyszłość.

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

344

MoreThanBooks

DWADZIEŚCIA SZEŚĆ Następnego wieczoru an godzinę przed wyłączeniem ś−wiateł rozlega się syrena. Wszyscy wychodzimy w zmierzch nosząc podobny wyraz zdezorientowania. Nigdy nie odbiegaliśmy od harmonogramu. Kilkoro dzieciaków jest mokrych od prysznica. Kilkoro innych dołącza do nas, wyglądając na spoconych i czerwonych na twarzy. Najwyraźniej wykonywali dodatkowe ćwiczenia fizyczne. Sabine pojawia się przy moim boku, jej długie brązowe włosy są wilgotne od niedawnego prysznica. Schodzimy się, jako tłum, pośrodku terenów przed frontem głównego budynku, gdzie spotykamy się przed naszym porannym biegiem. Kilku instruktorów czeka tam obok stołu załadowanego małymi, czarnymi plecakami. Kolorowe paski znaczą każdy z nich. Straże na terenówkach otaczają stół, obserwując nas swoimi zawsze czujnymi oczami. Harris, instruktor odpowiedzialny za chłopców, woła: – Mamy dzisiaj dla was zaplanowane ćwiczenia. Spoglądam na niebo, zastanawiając się, jak długo te ćwiczenia zajmą. Niedługo się ściemni. – Podzielimy was na siedem grup, identyfikowanych za pomocą koloru. Kiedy padnie wasze nazwisko, wyjdźcie naprzód do reszty członków waszej grupy. Sabine przybliża się o krok. 345

MoreThanBooks – Co się dzieje? – Jestem pewna, że to ćwiczenie grupowe. Prawdopodobnie na morale. Przytakuje,

ale

jej

orzechowe

oczy

wciąż

wyglądają

na

zdenerwowane. Harris trzyma podkładkę i krzyczy: – Drużyna niebieskich! Jones, Henke, O’Rourke, Morales, Stone, Bustros i Ruiz. Wzdrygam się na dźwięk nazwisk Gila i Seana i wtedy szybko staram się ukryć moją reakcję. Patrzę prosto przed siebie, udając, że nie ma na mnie wpływu lekcja, w której będę w drużynie z sześcioma lub siedmioma innymi nosicielami, którzy nie są Seanem. Nie są Gilem. Nawet nie Sabine, z czego zdaję sobie sprawę, kiedy jej nazwisko jest obwieszczone przy drużynie czerwonych. Ze wzrokiem pełnym żalu, Sabine idzie dołączyć do swojej grupy. Szybko okazuje się, że tylko jedna dziewczyna jest w każdej drużynie. – Drużyna zielonych: Hong, Miller, Lionetti, Hamilton, Ramiro, Knolls i Hauser. Wystąpić. Moje nogi idą w jednostajnej linii, by dołączyć do mojej grupy. Tully jest w mojej grupie, jego twarz jest makabrycznie poobijana i spuchnięta od wczoraj. Nie może czuć się dzięki temu lepiej. Unika patrzenia na mnie. Nigdy nie miałam do czynienia z pozostałymi członkami grupy i 346

MoreThanBooks biorę to jako pozytyw. Czekamy dopóki ostatnia drużyna jest ogłoszona. Plecaki stojące na stole są wręczane nam zgodnie z kolorowymi paskami. – Będziecie mieli tyle czasu, obojętnie ile to potrwa, by złapać i dostarczyć cel. Harris macha ręką i nagle pojawia się wśród nas nowy przybysz. Strażnik prowadzi naprzód mężczyznę. Jest nie do opisania, nosząc ubranie treningowe podobne do naszych. Tylko że nigdy wcześniej go nie widziałam. Ten facet zbliża się do trzydziestki, jego zacięte, czujne oczy niepasujące do jego bezbarwnego wyrazu twarzy. – Nasz ochotnik służył w Marines21 nie tak dawno temu. Powinien okazać się dla was wyzwaniem. Ochotnik lustruje nas wszystkich, a ja mam wrażenie, że on zapamiętuje i kategoryzuje nas tylko jednym spojrzeniem. Harris klepie go po ramieniu przyjaźnie. – Naprzód. Już poinstruowaliśmy cię o lokalnej topografii terenu. Damy ci pięć minut przewagi. Ochotnik zaczyna biec, praktycznie rozmywając się, kiedy znika między drzewami i wiem, że nie powinniśmy go nie doceniać. Dusty kontynuuje: – W waszym plecaku znajduje się GPS wraz z kilkoma innymi podstawowymi rzeczami. Wasza drużyna może usiłować namierzyć cel, jakkolwiek wydaje się wam za stosowne. Nie muszę wam chyba 21

Potoczne określenie żołnierza piechoty morskiej w USA.

347

MoreThanBooks przypominać, że wasze postępy będą oceniane. Wasza drużyna powinna dostarczyć cel z sukcesem, zostaniecie za to nagrodzeni. Licząc od teraz macie pięć minut, by przedyskutować i opracować plan. – Powinniśmy się rozdzielić – oznajmia chłopak z karmelową skórą. Wydaje mi się, że nazywa się Ty. Jest szybki – podczas porannych biegów zazwyczaj jest na czele stawki. – I iść za nim indywidualnie? To podważa cel pracy zespołowej – zauważa Felix. Widziałam, jak chodził z Gilem do sali komputerowej na zajęcia indywidualne i jestem całkowicie pewna, że to kolejny maniak komputerowy. Cokolwiek jest powodem, nie może być tak zły, jeśli Gil dobrowolnie z nim rozmawia. – Nie, nie indywidualnie – mówi Ty. – Ale powinniśmy się podzielić na pary… podnieść nasze szanse na znalezienie go. Ja pójdę z Tully’m. Przytakując, pozostali czterej chłopcy dobierają się w pary. Kręcę się niekomfortowo, czekam aż mnie zauważą. Teraz są zbyt zajęci grzebaniem w swoich plecakach, szacując zapasy. – Latarka, scyzoryk, trochę liny. Och, patrzcie. GPS. Szkoła i ogrodzenie są już zaznaczone. To dobrze. – Felix zaczyna naciskać przyciski na urządzeniu. – Rozdzielimy obszar na trzy sekcje – po jednej na każdą parę. Wciąż nikt nie włączył mnie do swojej pary. Nie jestem częścią planu. Zdenerwowana, zaczynam się odzywać, ale słowa nikną w dźwięku kilku krzyków i podnieconych okrzyków radości.

348

MoreThanBooks Wszyscy patrzymy w górę, gdy dwie drużyny wbiegają w las jak dzieci wypuszczone z zajęć. Rozdzielają się jak sfora psów na tropie. Tylko że oni wyglądają na rozproszonych i niezorganizowanych. Kilka dzieciaków biegnie sprintem, ich twarze wyrażają dzikość, gwałtowność. Oni jeszcze nie zbadali dokładnie zawartości swoich plecaków. Nawet kilkoro z nich zostało na tym obszarze, zapomniani. – Idioci –mówi pod nosem Felix, zanim patrzy z powrotem na nas. Potakując, oznajmia pewny siebie. – Rozumiemy się. – Co z nią? – pyta Ty, wskazując na mnie. W końcu. Pamiętają o mojej obecności. Cała szóstka wpatruje się we mnie, jakby nie całkiem wiedzieli, co ze mną zrobić. W ich oczach jestem bezużyteczną dziewczyną. Moje wczorajsze przedstawienie z Tully’m prawdopodobnie również nie pomogło w zmianie tego obrazu. – Zostawcie ją – burczy palant. – Może iść ze mną i z Richardem. – Wzrok Felixa utrzymuje się na mnie. – Tylko dotrzymuj nam kroku. I rób, co mówię. Moje wargi się zaciskają. Łapię mój plecak i przewieszam go przez ramię. Nic, co mogę powiedzieć, nie dowiodłoby im, że jestem atutem. Muszę im to pokazać. – Chodźmy. Wyruszamy w miarowym tempie. Zanim zanurzam się między drzewa, przystaję i patrzę za terenówki, szukając drużyny niebieskich. Mój 349

MoreThanBooks wzrok ląduje na nich. Kierują się w przeciwnym kierunku. Sean podąża z tyłu, jego twarz zwrócona jest w moją stronę, i wiem, że czuwał nade mną przez cały czas. Biorę głęboki oddech w płuca, mając nadzieję, że zmniejszę dystans między nami. Mając nadzieję, że będziemy w tej samej drużynie. To głupie, wiem, że wciąż pragnę czegokolwiek w tym świecie, życiu, w którym nie mam żadnej kontroli. Kiwa na mnie raz, jego wzrok jest ostry, przydymiony błękit jego oczu jest jasny i głęboki zawartą w nich wiadomością, którą słyszałam od niego wiele razy: Pilnuj swoich pleców. Odwracając się, znika z resztą swojej drużyny, zostawiając mnie samą.

Na szczęście Felix i Richard nie przechodzą w sprint i jestem w stanie dotrzymywać im kroku. Lub może jestem szybsza niż tydzień temu. Mogę być tylko lepsza, szybsza, silniejsza. Przynajmniej tak sobie mówię, zdeterminowana w dotrzymaniu kroku i sprawdzeniu się. Jeśli to mnie zabije, zginę. Pokażę im, że nie jestem kimś do pomijania. Felix idzie naprzód z jednym okiem utkwionym w GPS-ie. Słyszymy w oddali krzyki, inni nosiciele zachowują się jak debile, rozbijając się wokół jak stado słoni w gęstniejącej nocy. Z całym tym harmidrem, cel z łatwością ich omija. Pokazuję na nas, abyśmy odeszli od najgorszego hałasu. Felix przytakuje, zgadzając się. Kiedy Richard zaczyna mówić, Felix uderza go w ramię i pokazuje mu, by zamilkł. Widocznie, jesteśmy 350

MoreThanBooks po tej samej stronie w związku z potrzebą ukrycia swojej obecności. Im ciszej jesteśmy, tym większe są nasze szanse. Liście szeleszczą w pobliżu, a my stoimy w miejscu. Richard wymachuje scyzorykiem, obracając go między palcami. Jest jednym z najmłodszych tutaj z nami. Ma może trzynaście lub czternaście lat, ale trzyma nóż z taką łatwością, jakby był przedłużeniem jego przedramienia. Ostrze błyszczy w świetle księżyca i zastanawiam się, dlaczego bronie w ogóle wsadzono do plecaków od samego początku. Grupa uzbrojonych nosicieli nie wydaje mi się zbyt dobrym pomysłem. Początkowo, zakładam, miał służyć jako narzędzie, jak latarka i lina… coś, co moglibyśmy użyć tutaj w lesie. Teraz tego nie wiem. Czy oczekuje się od nas użycia go na celu? Na sobie nawzajem? Supeł napięcia osadza się w dole mojego brzucha, kiedy idę jeden krok z tyłu za dwoma chłopakami, skanując przygniecione liście wokół nas. Wiedząc, że nie jesteśmy tu sami, nagła cisza jest upiorna. Moja skóra jeży się. Poruszając się tak cicho, jak to tylko możliwe, zdejmuję mój plecak i wyciągam z niego nóż, ukrywając w dłoni jego lekki ciężar. Coś pojawia się po naszej lewej i gałęzie znów szeleszczą. Tym razem głośniej. Formujemy mur i stajemy twarzą do źródła dźwięku. Trzy ciała wydostają się z zarośli. Mój brzuch szarpie się na znalezienie się twarzą w twarz z Zoe i dwoma chłopakami z jej drużyny. 351

MoreThanBooks W świetle księżyca, jej zielone oczy są dzikie jak zawsze. Oczywiście są uzbrojeni w swoje noże. Na mój widok podnosi go w sposób wyrażający groźbę. Felix podnosi ręce do góry. – Hej. – Jego głos jest spokojny, ugłaskujący. – Spokojnie. – To nasz teren –syczy Zoe, podnosząc swój podbródek i zarzucając jasnoczerwonymi włosami, jakby chciała się upewnić, że widzi jej naznaczenie. – Zjeżdżajcie. Richard prycha. – Nie widziałem żadnego znaku. Oczy Zoe błyszczą. – Idź dalej, chucherko. – Wskazuje ręką za nimi, na obszar, który już przemierzyli. – Jak wspaniałomyślnie – mruczę pod nosem, przechodząc obok nich, z Felixem i Richardem podążającymi za mną. Idziemy dalej, skradając się, ale wciąż jesteśmy za głośni. Nasze buty łamią liście i gałązki. Okrzyki uniesienia są nieliczne i rozbrzmiewają w oddali. Może inni w końcu wymyślili, że muszą starać się być cicho, by złapać cel. Richard następuje na gałąź i łamie się ona z głośnym trzaskiem unoszącym się w powietrzu. Sfrustrowana, wyrzucając powietrze z płuc, kładę rękę na jego ramieniu, zatrzymując go. Felix obraca się, nieme pytanie jest w jego oczach. 352

MoreThanBooks Zginając się, rozwiązuję buty i zdejmuję je, zostawiając moje stopy ubrane jedynie w skarpetki. Bezdźwięcznie wciskam buty do wnętrza plecaka. Oczy Felixa błyszczą z aprobatą, więc on i Richard robią to samo. Znów idąc, nasze kroki stawiamy cicho. Wszystko wokół nas jest ciche. Zbyt ciche i zastanawiam się nad tym. Nawet świerszcze nie rozmawiają ze sobą. W jakiś sposób kończę na prowadzeniu. Krzywiąc się na ostry kamień pod moją stopą, cofam się do zagajnika. Kucając, pokazuję chłopakom, by zniżyli się na ziemię za mną, myślę, że mamy większe szanse czekając i obserwując, kto się pojawi. Przez kilka minut nic się nie dzieje. Chmury zakrywają księżyc, zostawiając nas w głębokim mroku. Czekamy, zasłonięci w ciemności, cisza pulsuje wokół nas. Chmury nagle częściowo się rozdzielają i księżyc przebija się przez tę zasłonę. Kolejny raz, słaby blask oblewa las. Dostrzegam ruch przed nami. Cienisty kształt opada nisko w jakiś zaroślach, wyraźnie próbując pozostać

poza

zasięgiem

księżycowego

światła.

Trącam

Felixa.

Przytakuje, również widząc postać. Nie oddycham, czekając aż znów zacznie się poruszać… aż jego zmysł ostrożności wróci na swoje miejsce. By myślał, że jest bezpieczny. Że nikt go nie obserwuje. Kiedy zaczynam już wątpić w to czy nadal tam jest, podnosi się. Moja klatka piersiowa unosi się w podnieconym oddechu. Mój puls uderza szaleńczo w moim gardle. 353

MoreThanBooks Nasz cel przykuca nisko, porusza się cal po calu w kierunku wschodu. Szybki rzut oka na GPS w dłoni Felixa odkrywa, że ogrodzenie jest najbliższym kierunkiem. Oczywiście zmierza w tym kierunku. Jeśli przedostanie się przez mur, jest wolny. Wygrywa. Richard zaczyna się poruszać, ale opóźniam go dłonią na jego ramieniu. Kręcąc głową, staram przekazać mu, że musimy czekać aż będzie bliżej. Obserwując ciemny zarys, ostrożnie wyjmuję linę ze swojego plecaka. Znów patrzę na wprost i przyglądam się przez gałęzie. Trzymam rękę w górze, czekając, by dać sygnał. Mężczyzna porusza się cicho, oczywiście będąc ekspertem w niezauważalnym poruszaniu się. Kiedy jest na tyle blisko, by mu się udało, około sześciu stóp od nas, opuszczam rękę. Wyskakujemy spomiędzy drzew zagajnika. Przez sekundę widzę błysk na jego zaskoczonej twarzy, zanim odwraca się, by uciec. Richard jest szybki, przyszpila go do ziemi z głośnym stęknięciem. Walczą. Cel oszałamia Richarda solidnym ciosem w twarz, który budzi w nim szał. Jakby jakiś spust został odciągnięty, zaczyna uderzać go dziko. Cel zwija się w ciasny kłębek, jego dłonie osłaniają głowę, błagając, jego słowa są jazgotem. – Richard, przestań. Odciągam gwałtownie oddychającego chłopca. Richard patrzy w dół na niego, jego wzrok jest morderczy. Łatwy przykład na jego HTS – lub to, że będąc tutaj, trenując z bandą starszych, brutalnych dzieciaków, robi 354

MoreThanBooks to na nim wrażenie. Jeśli nie masz żadnych skłonności do przemocy, jest szansa, że opuścisz to miejsce całkowicie nimi uwarunkowany. – To tylko gra – przypominam mu czymś, co mam nadzieję jest uspokajającym głosem. Felix odbiera linę z moich rąk i pracuje szybko związując ręce celu. Owija górną część ciała liną, związując ręce do boków i zostawiając kilka stóp liny dla nas, abyśmy mogli prowadzić więźnia – jak smycz. – No dalej. – Felix wstaje i podciąga go na nogi. – Im szybciej będziemy z powrotem w kampusie, szybciej… Nie kończy zdania. Inna drużyna wychodzi spomiędzy drzew i formuje okrąg wokół nas. Moja skóra naciąga się, zalewana tysiącami kłujących igiełek, gdy Jackson wychodzi naprzód trójki pozostałych, dwóch chłopaków i Addy. Powolny uśmiech formuje się na jego ustach. – I nawet dajecie nam zapakowany prezent. Jak życzliwie. Richard staje przed celem. – Jest nasz. Jackson kieruje swój uśmiech do Richarda i próbuje pomierzwić mu włosy. Dzieciak strąca jego rękę. – Niezła próba, ale sorry. Zabieramy go. – Nie – oznajmiam z determinacją. Uśmiech Jacksona się zmniejsza, ale nie znika całkowicie. 355

MoreThanBooks – Zamierzasz ze mną o to walczyć, Davy? – Jego wzrok przesuwa się po mnie. – To może być zabawne. – Tak. – Addy mu sekunduje.22 Nawet w tym świetle, bruzdy i trądzik na jej twarzy jest bardzo widoczny. – To może być naprawdę zabawne. Mój oddech opada szybciej, klatka piersiowa unosi się z gniewem. Gorąco pojawia się na mojej twarzy, kiedy patrzę na ukryte w cieniu twarze Jacksona i Addy. Zdaję sobie sprawę, że są tacy sami. Mają wiele ze sobą wspólnego. Oboje myślą, że mogą robić cokolwiek zechcą – komu zechcą. – My go złapaliśmy. – I ja go zabieram. Jackson przechodzi obok mnie, sięgając liny. Zanim nawet myślę o tym, co robię, Przyciskam nóż do jego gardła, tuż poniżej ucha. To odruch. Tak jak wtedy, kiedy twoja noga podskakuje, gdy uderzy się ją w kolano. Nawet wydaje się to naturalne jak oddychanie, szok przemieszcza się przez każdy mój nerw, że to jestem ja. Że ja jestem tą, która trzyma nóż przy czyjejś szyi. Zamiera, kiedy Addy i dwóch chłopaków rusza do przodu. Przyciskam mocniej końcówkę ostrza. – Stać – wyrzuca do nich między zaciśniętymi zębami.

22

Od sekundanta, tutaj oznacza świadka jednego z uczestników pojedynku.

356

MoreThanBooks Rzucam im wszystkim spojrzenie, zadowolona, że żadne z nich nie wyglądało, jakby chciało zignorować rozkaz. Bez odwracania się do mnie, Jackson mówi lekko: – Co ty robisz, Davy? – Zabieram co nasze. – Nie zrobisz tego. Nie masz na tyle jaj… I może ma rację, ale mówię: – Chcesz mnie przetestować? To tylko twoje gardło. – Pożałujesz tego – warczy, jego szyja wyciąga się mocno pod czubkiem noża. Ale nie nazywa mnie kłamczuchą. Nie wątpi we mnie. I przypuszczam, że nikt nie będzie. Nie zrobi tego. Nie tutaj. Nie pośród nosicieli. Przekrzywiając głowę, patrzę na pozostałą trójkę, moje spojrzenie pozostaje najdłużej na Addy, wyczuwając, że jest najbardziej niebezpieczna. – Siadać. Na ziemię. Wszyscy – mówię groźnie, sprawiając, by pewność w moim głosie, pobrzmiewała z mocą. Obniżają się na ziemię. Patrzę na Richarda. – Zwiąż ich. Chętny do współpracy, zabiera się do zadania, uśmiechając się wesoło. – Upewnij się, że są mocno związani. Nie chcemy, by się uwolnili.

357

MoreThanBooks Patrzę na Felixa. Patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. Potrząsam głową na Jacksona. – Jego też. Kiwając głową, Felix idzie naprzód. – Pożałujesz tego. – Addy szamocze się, kiedy jej grube ramiona są związane. – Zrób to ciasno – instruuję, ignorując ją. – Nie chcemy, by się wyswobodził. Kiedy Felix wiąże mu dłonie liną, odsuwam końcówkę noża od jego karku. Oczy Jacksona błyszczą do mnie w mroku. – Jesteś taka mądra – mówi pod nosem, gdy Felix zmusza go, by usiadł na ziemi i zaczyna związywać jego nogi. – Teraz, wygrywasz. Ale co zrobisz, kiedy będę wolny? Kucam i stukam nożem w jego nos. Może nie powinnam tak z nim igrać, ale to jest przyjemne, mieć przewagę, nawet jeśli jego oczy błyszczą chęcią mordu. – Nie martwię się o to. – To nie całkiem prawda. Ale odkąd trafiłam do tego miejsca, wszystko, co robię, to się martwię. Patrzę przez ramię, odkąd Pollock pojawił się w moim domu. To nic nowego. Tylko kolejna warstwa do mojego niepokoju. Do stałego strachu. – Mogę o siebie zadbać. – Uśmiecham się i patrzę na jego liny. – Najwyraźniej.

358

MoreThanBooks Nie nosi już nawet fałszywego uśmiechu. Jakby zniknął na dobre. Jego warga zwija się nad zębami. – Nie zobaczysz, kiedy nadejdę. Dreszcz przechodzi przez moją skórę w tą ciepłą noc. – Nie powinniśmy siebie krzywdzić, pamiętasz? To jest ćwiczenie. Moje zachowanie zostanie wybaczone, ale jeśli przyjdziesz do mnie w ciemności podczas jakiejś nocy… – Cmokam i kręcę przed nim głową. – Nie wydaje mi się, że chcesz być stąd wykopany. Wysłany do obozu internowania. Albo gorzej. Ten uśmiech wraca, powoli, łatwo i pełen nienawiści. Chcę zmyć go z jego twarzy uderzeniem. – To może być tego warte. Zobaczyć jak się wykrwawiasz… Moje gardło zaciska się i igły są z powrotem, próbując wydostać się spod całej mojej skóry. Na szczęście jest dla niego zbyt ciemno, by widzieć mnie wyraźnie. Jeśli moja twarz jest pokryta plamami i czerwona, nie może tego stwierdzić. Nie ma sposobu, aby dowiedzieć się, jak do mnie trafia. – Chodźmy – popędza Richard, trzymając linę przyczepioną do więźnia. Wyswobadzając się spod jego spojrzenia, Felix wysuwa się na prowadzenie przed Richarda. Zostawiając Jacksona i członków jego drużyny, osłaniam tyły. Nikt inny nie natknął się na nas i dostaliśmy się na teren główny bez żadnego dalszego incydentu. Kiedy wychodzimy 359

MoreThanBooks spomiędzy drzew, nasz uwięziony decyduje się na jeszcze jeden wysiłek. Szarpie linę, zaskakując Richarda kopnięciem w klatkę piersiową. Chłopiec uderza o ziemię. Cel okręca się i rzuca się do przodu, ale wtedy jestem na nim, przyciskając go do ziemi. Stęka i zaczyna mówić, wszystkie jego słowa są ciepłą mieszanką dźwięków. – Dalej! – Richard łapie za linę i stawia go na nogi. Felix podaje mi rękę. – Skończmy to. Potakując, akceptuję jego wyciągnięta dłoń i wstaję. Kiedy strażnicy i instruktorzy widzą nasze przybycie, uderzają w dzwon, sygnalizując koniec gry. Dostarczamy więźnia czekającym strażnikom i patrzymy jak reszta nosicieli napływa powoli w kierunku głównego budynku, wielu narzekających i niezadowolonych. Nie mogę się powstrzymać, tylko stać dumnie, z ramionami z tyłu. Tully i reszta naszej drużyny dołącza do nas, promieniując i kiwając z aprobatą. Patrząc na mnie inaczej. Z respektem. Po wczorajszym ta wygrana jest dla mnie znacząca. Sprawdziłam się. Dostrzegam Seana i Gila. Oddycham swobodniej, widząc że nie są ranni. Do tego momentu nie zdawałam sobie sprawy ze strachu o nich, który czaił się gdzieś z tyłu mojego umysłu. Wypuszczonych do lasu z pięćdziesięcioma uzbrojonymi nosicielami, wszystko mogło pójść źle.

360

MoreThanBooks Oczy Seana odnajdują mnie. Wtedy się uśmiecha, jego usta formują się w jeden z jego rzadkich uśmiechów. Ulga rozświetla jego oczy. Martwił się. O mnie. Odpowiadając uśmiechem, kiwam głową na cel, wskazując na to, że to moja drużyna go przyprowadziła. Jego oczy rozszerzają się, rozumiejąc moje przesłanie. Wysyła mi podniesione go góry kciuki, będąc pod wrażeniem. Chucham na moje palce i pocieram je o moje ramiona. Przewraca oczami i kręci głową, mówiąc bezgłośnie: pozerka. Chichoczę. Richard patrzy na mnie dziwnie i natychmiast poważnieję, patrząc znów przed siebie, kiedy strażnicy zaczynają nas liczyć i przeliczać. I znów przeliczać. Jeden z nich odwraca się do Harissa i krzyczy: – Czwórki brakuje. – No co, dlaczego na mnie patrzysz? Idź ich znaleźć – Harris warczy. Felix, Richard i ja wymieniamy niepewne spojrzenia. Felix odchrząkuje. – Znajdziecie ich w tamtym kierunku. – Pokazuje na wschód. Harris utrzymuje spojrzenie na naszej trójce, nawet jeśli zwraca się do strażników. – Idźcie. Przyprowadźcie ich. Czekamy w ciszy na powrót strażników. Harris obserwuje nas, jakby myślał, że nagle wyskoczymy. 361

MoreThanBooks Jackson, Addy i dwóch ich kolegów z drużyny idą przed strażnikami na terenówce. Jeden ze strażników trzyma przeciętą linę, by Harris ja zobaczył. – Byli związani. – Ale widzę, że zupełnie cali. – Harris patrzy na nas pytająco. Przy przeciągającej się ciszy robi się jasne, że oczekuje wyjaśnień. Unoszę podbródek. – Próbowali zabrać nam cel. – I nie pozwoliliście, by to się stało? – Nie, sir. – Złączam ręce za plecami. – Zrobiliśmy to, co musieliśmy, by wykonać zadanie. – Jak się nazywasz? – Patrzy raczej na Dusty niż na mnie w oczekiwaniu na odpowiedź. – Davina Hamilton – podpowiada. – Dobra robota, Hamilton. – Jego wzrok przesuwa się na całą drużynę, która mnie otacza. – Dobra robota, drużyno zielonych. Harris rozszerza oczy na coś za mną. Ciekawa, odwracam się, widzę rozmyte mignięcie lecącej w moim kierunku pięści i odsuwam się z drogi. Knykcie Jacksona tylko muskają moją szczękę. Ból promieniuje przez całą moją twarz i potykam się do tyłu. Felix i Richard łapią mnie, stabilizując mnie swoimi rękami.

362

MoreThanBooks Patrząc w górę, widzę, jak Jackson wciąż na mnie naciera. Jego zwodnicza przyjazna maska, którą zawsze nosi, jest zerwana z jego twarzy. W tym miejscu jest zwyczajna nienawiść. Nienawiść do mnie. Oczywiście przepchnęłam go przez punkt instynktu samozachowawczego. Czmycham w tył, ale wciąż naciera na mnie jak szarżujący byk. Nie ma niczego, co zbiłoby go z kursu. Richard wchodzi na tę ścieżkę, ale Jackson odpycha mniejszego chłopca z drogi. W momencie, kiedy już miał mnie dorwać, Sean pojawia się w zasięgu mojego wzroku w szybkim ruchu. Jego ciało uderza w niego. Przyciskają się i wiją na ziemi. Sean zyskuje przewagę, przyszpilając Jacksona pod sobą. Trzask kości o kość rozbrzmiewa w powietrzu, kiedy pięść Seana spotyka się z twarzą Jacksona. Kręcę głową. Nie znowu. Pojawiają się strażnicy, ich ręce podnoszą Seana za ramiona i ręce, odciągając go. Podchodzę bliżej i kładę jedną rękę na jego piersi, starając się zmniejszyć napięcie wypływające z niego. Jakby mnie nie widział. Jego oczy skupione są na Jacksonie z intensywnością pełną głodu krwi. – Sean – syczę, rzucają szybki spojrzenie przez ramię na Harrisa, obserwującego nas jak okazy pod mikroskopem. – Dość! – krzyczy Harris, przepychając się bliżej, jego buty uderzają o ziemię. Patrzy na Jacksona zgiętego i krwawiącego na ziemi – i coś, co wygląda jak ząb – wtedy wraca do Seana. Na tyle, o ile mogę stwierdzić, nie ma na Seanie najmniejszego zadrapania, ale jego twarz jest dzika,

363

MoreThanBooks poczerwieniała od furii. Chciałby kolejnej szansy z Jacksonem. – Zajęcia skończone, nie pozwolę na kolejne walki w szeregach. Zrozumiano? Jackson patrzy w górę, pocierając dłonią o nos, zostawiając ciemną strużkę szkarłatu na swojej twarzy. Przytakuje. Harris patrzy wtedy na Seana. Sean odchrząkuje i robi to samo. Harris patrzy na Seana przez dłuższy moment, jakby nie całkiem mu wierzył. Moje pięści zwijają się po bokach, pełne strachu, że zdecyduje się ukarać Seana w jakiś sposób. Jak wysłanie go daleko stąd. – Co w ciebie wstąpiło, O’Rourke? –żąda odpowiedzi Harris. Sean cofa ramiona, oddychając ciężko, nic nie mówiąc. – Są z tego samego miasta. – Dusty udziela odpowiedzi, wskazując na mnie. Oczywiście wie o tym. Jestem pewna, że Stiles załączyła to do moich akt. – Ach. Podziwiam lojalność, ale oczekuję dyscypliny. – Harris patrzy tam i z powrotem między Seanem a mną, zanim zwęża oczy na Seana, zastanawiając się nad nim w sposób trudny do odczytania. – I tych, którzy trzymają się zasad. Wyraz twarzy Seana nic wyjawia. – Zrozumiano – odpowiada w końcu. Rozumie, ale nie mogę nie odnotować faktu, że nie obiecał ich przestrzegać. Przez długi moment, Harris i Sean wpatrują się w siebie, cisza jest przesłodzona i gęsta.

364

MoreThanBooks Powoli potakując, Harris zwraca swoją uwagę na mnie, studiując mnie przez chwilę. – Davina Hamilton. Nie zapomnę tego nazwiska.

365

MoreThanBooks

Nosiciele są jak rak dla tego narodu. I tak, jak jakakolwiek choroba, czasami jedynym sposoby walki z nią, jest użycie jej własnej trucizny…

– Dr Wainwright w obecności Kongresu

366

MoreThanBooks Wiadomość od dr Wainwrigtha do dowódcy Harrisa wybranego jako prowadzącego projekt Mount Haven:

Ten obóz służy jednemu celowi, Harris. Aby nauczyć zabójców, jak być posłusznymi i służyć krajowi. Jeśli nie mogą być wytresowani, nie mogą być trzymani w pobliżu. Nigdy o tym nie zapominaj.

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

367

MoreThanBooks

DWADZIEŚCIA SIEDEM Obracając się na pięcie, Harris zajmuje swoje miejsce na przedzie grupy. Kątem oka zauważam powrót Jacksona do swojej drużyny. Sean pozostaje blisko mnie. Czterdziestu ośmiu z nas stoi, czekając, gdy Harris wpatruje się w nas, oceniając nas. Wiercę się niecierpliwie, chcąc zostać puszczoną z powrotem do naszych pokojów, zanim cokolwiek innego się wydarzy. Nagle ten dzień wydaje się nie mieć końca. – Wszyscy jesteście tutaj, aby udowodnić, że jesteście coś warci. Że zasługujecie na przyszłość z wolnością i przywilejami. – Jego głos rozlega się w tętniącej nocy, przedzierając się przez stojące powietrze. – Że można wam ufać, że jesteście lepsi niż szumowiny stłoczone w obozach internowania. Nosicielami takimi jak on. – Wskazuje na cel, który złapaliśmy. Moje oczy się rozszerzają. Nie jest w takim razie ochotnikiem? Jest z obozu internowania. Strażnik popycha mężczyznę naprzód. Potyka się, asekurując się. To cud, że nie upada. Wciąż jest związany liną. – Ten mężczyzna usiłował kilka razy uciec z obozu w Colorado. Podburzył znajomych nosicieli do zaatakowania i zabicia dwóch strażników, aby zapewnić sobie odwrócenie uwagi podczas próby jego trzeciej ucieczki.

368

MoreThanBooks Oceniam mężczyznę, zauważając jego chudość, jego nieumyte włosy jak strąki. Wygląda, jakby nie jadł dobrego posiłku lub kąpał się przez miesiąc. Świadectwo życia w obozie internowania. – Nie będzie dla niego czwartej próby… kolejnych niewinnych zabitych strażników. Litość dla niego kończy się tu i teraz. Harris wyciąga broń zza paska. Wzdrygam się na ten widok, chociaż trzymam broń każdego podczas ćwiczeń na strzelnicy. Mój żołądek opada, kiedy kieruje lufę na cel. Mężczyzna patrzy prosto przed siebie, na nas niemrugającymi oczami, jego wargi poruszają się szybko, wypowiadając coś pod nosem. Wysilam się, by usłyszeć. Czy on się modli? Błagając o swoje życie? Rozglądam się wokół. Wszyscy patrzą, sparaliżowani, ze szklistymi, błyszczącymi oczami. Wracam wzrokiem do Harrisa, napinam się, czekając na dźwięk wystrzału. Zamiast tego opuszcza rękę. Powietrze wychodzi z moich ust, z ulgą. Może zmienił zdanie. Patrzy na nas wszystkich, skanując tłum, dopóki jego wzrok nie ląduje na mnie. – Hamilton – woła. Wszystko we mnie odmawia posłuszeństwa, moja skóra pokrywa się nagłym zimnem. Podnosząc linę celu, idzie w moim kierunku. Strażnicy mu towarzyszą. Znajomi nosiciele rozstępują się, dopóki nie stoi przede mną. Jest bardzo wysoki. Muszę zadzierać głowę, by na niego spojrzeć. 369

MoreThanBooks Jego oczy chłodno mnie oceniają. – Wierzę, że wspomniałem o nagrodzie dla zwycięskiej drużyny. Skoro twoja drużyna wspięła się dziś na szczyt, dlaczego nie uczynisz honorów? Zamieram, słysząc jego słowa, ale ich nie rozumiejąc. Gdzieś obok mnie, ktoś łapie powietrze i odwracam głowę, szukając źródła. Nie mogę zidentyfikować osoby, ale wszyscy patrzą na mnie szeroko otwartymi oczami. Sean patrzy na mnie intensywnie, jego oczy są czegoś pełne… smutku, bólu? Oszołomiona, patrzę z powrotem na Harrisa. – Ja nie… – Moje słowa zamierają, kiedy dostrzegam jego rękę. Broń, którą wyciąga teraz w moim kierunku. – Weź ją. Kręcę głową. Wzdycha z irytacją i łapie mój nadgarstek, wciskając mi broń. – Weź. Ją. – Nie ma w tym elastyczności, żadnego miejsca na argument. Moje palce zamykają się wokół ciężkiego metalu. Jest zimny w rękach. Twardy i mocny metal. Moją najmniej ulubioną częścią każdego dnia jest strzelnica. Hałas. Napięcie przebiegające przez moje ciało, kiedy

370

MoreThanBooks strzelam. Zawsze czuję słaby, tępy i stały ból po wyjściu, moja głowa jest niczym okryta watą. Wyczuwam, tak bardzo jak widzę, że inni nosiciele odsuwają się ode mnie jak fala podczas odpływu. – Stój blisko niego –instruuje Harris, łapiąc mnie za ramiona i ustawiając przed mężczyzną. Cel patrzy teraz na mnie, jego brązowe oczy są puste, pokonane. Nie, nie „cel”. Mężczyzna. Człowiek. Życie. Głos Harrisa przetacza się miękko blisko mojego ucha. – Wiem, że ćwiczyłaś z innymi, ale nie oczekuję od ciebie, bycia biegłym strzelcem. Prosty strzał w głowę z bliskiej odległości jest wystarczający. Mój oddech opada w ostrych, drobnych sapnięciach. Moja klatka piersiowa w rzeczywistości boli. Patrzę wokół zdesperowana, tak jakby wyjście, ucieczka, pojawiło się samo. Harris patrzy na mnie pusto, jakby o nic mnie nie pytał. Sean występuje, jakby chciał do mnie dotrzeć, ale strażnik zatrzymuje go położeniem dłoni na jego piersi. – Ja to zrobię – zgłasza się na ochotnika, jego usta są ponure, a jego szczęka napięta. Patrzy ode mnie do Harrisa. Wyciągając rękę, porusza palcami. – Daj mi ją. Harris patrzy na niego, unosząc łagodnie brew. – Jestem pewny, że byś to zrobił O’Rourke. Jednak teraz Hamilton to zrobi. Zrobisz, prawda? – Z powrotem patrzy na mnie, jego oczy stawiają 371

MoreThanBooks mi wyzwanie… grożąc mi. Oczekuje się ode mnie wykonywania poleceń, ale jak mogę to zrobić? Wpatruję się w Harrisa, przeszukując jego twarz, szukając w nim czegoś, co mogłabym poruszyć. Jakąś łagodność, do której mogłabym się odwołać. Nic. – Wyceluj – daje instrukcje. Podnoszę rękę. Trzęsie się ona tak bardzo, że podnoszę drugą, by złapać się za łokieć i ustabilizować. Czterdziestka piątka się trzęsie, ale nie tak mocno, bym chybiła. To bliski zasięg, nie ma na to szans. Jestem tak blisko, że właściwie widzę złote refleksy w brązowych oczach mężczyzny… żyłę pulsującą na jego czole. – Odbezpieczony. Strzelaj, kiedy będziesz gotowa. Owijam palce wokół spustu. Jakbym miała to zrobić. Jakbym mogła. – Strzelaj – wyrzuca Harris. Jest nosicielem. Kto wie o wszystkim, co zrobił? Jesteś nosicielką. Nic nie zrobiłaś. Dotąd. Cisza opada wokół mnie gęstym całunem. Wszystko zwalnia. Prawie jak we śnie. Nikt nie wydaje żadnego dźwięku, kiedy oglądają tę rozgrywającą się scenę. Czuję oczy Seana na sobie, ciepłe i zdesperowane, chcące bym… no właśnie co? Strzeliła? 372

MoreThanBooks Jednak nie chcę taka być. Tym – potworem, którym świat uważa, że jestem. Z drżącym oddechem, zsuwam mój palec ze spustu i opuszczam ramię. To nie ma sensu. Nie mogę. Nie jestem zimnokrwistą zabójczynią. Nie mogą mnie nią uczynić. Z pochyloną głową, wykrztuszam: – Nie zrobię tego. Nie mogę. Zróbcie najgorsze. Wyślijcie mnie do obozu internowania. – Bezsilnie wzruszam ramionami. – Nie zmusicie mnie do tego. Harris wzdycha ciężko. – Bardzo dobrze. Słyszę wyciąganie kolejnej broni z kabury. Unoszę głowę, zamierając, zastanawiając się z dziwnym poczuciem oderwania, czy zamierza mnie zabić. Być może nawet nie zrobią sobie kłopotu z odesłaniem mnie. Może mnie zabiją, skończą to wszystko teraz. Harris się porusza. Śledzę jego działania niewyraźnie, wciąż czując się, jakbym była uwięziona we śnie. Zatrzymuje się tuż obok Seana. I podnosi rękę. Przyciska lufę pistoletu do głowy Seana. Westchnienie podnosi się w tłumie. Kiwa głową na Seana. – Strzelisz lub ja go zastrzelę. Moja klatka piersiowa się zaciska. 373

MoreThanBooks – C-co? Przyciska lufę do skroni Seana, zmuszając go, aby pochylił się w tę stronę. On próbuje ukryć skrzywienie się, ale i tak je widzę. Jest tak, jakbym sama siebie nie czuła. Wyciągam rękę. – Nie! Stój… – Powiedziałaś „zróbcie najgorsze”, Hamilton. Jakoś dla ciebie… myślę, że to jest właśnie to. Histeria rozpływa się we mnie. – Sean… Jego usta się poruszają, mówiąc bezgłośnie słowa: jest okej. I to ma na myśli. Jego oczy patrzą prosto na mnie, akceptując i rozumiejąc… kusząc mnie, bym pozwoliła, aby przytrafiła mu się ta straszną rzecz. Jest okej? Zrobić, co rozkazał Harris i umieścić kulę w głowie mężczyzny? To nigdy nie będzie okej. Gorąco rozpala się we mnie, zastępowane falą lodowatego zimna. Nigdy nie będzie ze mną okej, jeśli pozwolę, by to się stało. Moje usta drżą, smakując słonawy smak łez. Nawet nie wiedziałam, że płaczę. – P-proszę. – Na trzy – oznajmia Harris, jego oczy są chłodne jak zawsze. – Raz. – Serce podchodzi mi do gardła, gdy jego palec owija się o spust. 374

MoreThanBooks – Proszę! Krzyczę nawet wtedy, kiedy szarpię się, podnosząc broń i znów celując w nosiciela. Skupiam się na jego twarzy na ułamek sekundy. Brązowe oczy utkwione są we mnie, głęboko, z rezygnacją. I zdaję sobie sprawę, że to zawsze tam było. Poczucie przegranej. Rezygnacja. Odkąd go złapałam, wiedział, że to nieuniknione. – Dwa. Znów mówi pod nosem te zbyt ciche słowa… modlitwy lub błagania, sama nie wiem. Nie słyszę ich. Nie mogę ich usłyszeć. – Nie! – krzyczę, mój głos wznosi się głęboko ze mnie, przenikliwy i dziki, gdy mój palec naciska spust. Kula wylatuje z lufy z głośnym trzaskiem, niosącym się jak echo w noc. Moje ramię odskakuje podczas odrzutu. Ciało przede mną upada. Martwy ciężar. Martwy. Teraz tylko ciało. Bez życia. Zabrałam je. Zgasiłam jego istnienie jednym delikatnym dotknięciem. Moje usta otwierają się w urywanym oddechu i niepewnie się cofam chwiejnym krokiem, spoglądając w dół, skupiając uwagę na jego oczach. Wciąż otwartych. Szklistych. Życie ukryte za nimi odeszło, zniknęło. Ich kolor się zmienia. Jakby opadła kurtyna, brąz matowieje w coś pustego… sprawiając, że zaczyna wyglądać jak manekin. Kilku nosiciele wypuszcza okrzyki zadowolenia. Bez wątpienia, oni nie zawahaliby się i nie potrzebowali manipulacji ani gróźb, by strzelić. Nie czuliby guli wznoszącej się z powrotem do ich gardeł. Nie musieliby się zgiąć, opróżniając żołądki. 375

MoreThanBooks Broń wyślizguje się z moich rąk i upada na ziemię, kiedy wymiotuję, do momentu, aż nie zostaje nic we mnie do wyrzucenia. Gardło mam podrażnione i bolące, podnoszę twarz. Jest tu Sean. Tak jak i Gil. Obaj poklepują moje plecy. Sean wydaje małe pocieszające dźwięki. – Widzisz, Hamilton. Nie było tak źle. Patrzę w górę, oddychając chrapliwie, zakrywając usta grzbietem mojej dłoni. Harris uśmiecha się łagodnie i to wbija się jak pazury w już krwawiącą ranę. Zrobiłam to. Zabiłam. Dokładnie to, co chciał, bym zrobiła. Dokładnie to, co wszyscy myśleli, że zrobię. Wszyscy tutaj. Wszyscy na zewnątrz na całym świecie. Świat tak się boi nosicieli, że robi się zabójców z niewinnych. – W porządku, ludzie. Zostawcie plecaki. Przedstawienie dzisiejszej nocy się skończyło. Wracajcie do pokoi. Światło zgaśnie o dziesiątej. Wstaję i zsuwam plecak z pleców, skostniałymi ruchami, pozwalając mu opaść tam gdzie stoję. – Davy. – Sean i Gil wymawiają moje imię. Ignoruję ich. Na uboczu dostrzegam Sabine, obserwującą mnie, wykręcającą dłonie, jakby była zbyt przestraszona, by do mnie podejść. Po tym, co się stało, nie dziwię się. Użyli Seana, grożąc, że go zastrzelą, jeśli nie zabiłabym celu. Ponieważ wiedzieli, że się o niego troszczę. Prawdopodobnie zadaje sobie pytanie, czy bycie moją przyjaciółką to dobry pomysł. Nie osądzam jej. 376

MoreThanBooks Sean i Gil pojawiają się za mną. Zaczynamy iść do budynku, mijając Sabine. Ich obecność jest kojąca. Przynajmniej wciąż ich mam. Na dobre czy złe. Dla ich bezpieczeństwa nie mogę przestać myśleć, że to złe. Nie, żebym mogła cokolwiek z tym zrobić. Już na to za późno. Zawsze jesteśmy razem. Wszyscy wiedzą, że mi na nich zależy. Idę, stawiając nogę za nogą, chętna do zbliżenia się jak najszybciej do mojego pokoju. By ukryć się przed tym, co zrobiłam – kim jestem. Nawet jeśli ta myśl wchodzi do mojego umysłu, wiem, że to nie zadziała. Nie mogę zawsze się ukryć przed świadomością tej nocy. Nieważne, że zrobiłam to, by uratować życie Seana, jestem tą, którą wszyscy zawsze we mnie widzieli. Zabójczynią.

377

MoreThanBooks Kod 11b Obóz Internowania HTS:

Każde dziecko rodzące się nosicielem, powinno być przebadane na HTS po urodzeniu. Niemowlęta z pozytywnym wynikiem powinny pozostać w obozie internowania po jego/jej urodzeniu. Jeśli wynik genu jest negatywny, należy do powinności stanu, znalezienie dla nich domu wśród krewnych lub odpowiedniej agencji rodzin zastępczych.

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

378

MoreThanBooks

DWADZIEŚCIA OSIEM Biorę szybki prysznic, obojętna na sygnał ostrzegawczy rozlegający się po dziesięciu minutach. Właśnie zabiłam człowieka. Te brązowy oczy są wszystkim, co widzę. Mogłam pozwolić mu przedostać się przez mur. Gdybym wiedziała, kim jest… co ma się stać. Tak. Mogłam pozwolić mu uciec. Sama bym go do tego zachęciła. Gdybym tylko wiedziała. Stoję pod lejącą się wodą, pozwalając jej lać się strumieniami po moim ciele, marząc – znów to samo, wciąż bezsensownie marzę – by mogła zmyć ten dzień. Cofnąć wszystko, co się stało. Szukam wewnątrz siebie, sięgając po muzykę, która zawsze tam jest. Cisza. Staram się mocniej, usiłując znaleźć znajome nuty, teksty, cokolwiek, jakiś fragment piosenki, melodię. To nic nie daje. Nie ma tu nic poza ciszą. Głos Dusty rozlega się w łazience straszy mnie. Podnoszę głowę spod strumienia wody. – Jesteś tam Hamilton? – Tak. – Prawie czas na wyłączenie światła. Już stamtąd wychodź. Z westchnieniem, zakręcam wodę i wychodzę spod prysznica na zimne kafelki, owijając wokół siebie ręcznik. Odrętwiała staję twarzą w 379

MoreThanBooks twarz z Dusty, wpatrując się bez entuzjazmu na jej ogorzałą słońcem twarz. – To była dzisiaj dobrze wykonana praca. Pozytywne wykonanie zadania. Zabranie komuś życia. Dla niej to jedno i to samo. – Tak, wszystko w jeden dzień pracy. – Słyszę swoją odpowiedź. Marszczy brwi i domyślam się, że nie obszedł jej mój nonszalancki ton. Powinnam czuć się właściwie dumna z tej pochwały. Wcześniej tak bardzo chciałam się sprawdzić i im zaimponować. Zbyt późno znam cenę radzenia sobie tutaj. Patrzy na mnie w górę i w dół tam gdzie stoję, ociekając wodą. – Dam ci kolejne trzydzieści minut. – Następnie znów zamknie mnie w moim pokoju na noc. Kolejna klatka. Kiwam głową. – Dzięki. Opuszcza łazienkę, więc szybko się ubieram. Przechodzę przez wszystkie ruchy bezmyślnie. Ubrania. Włosy. Zęby. Zatrzymuję się, patrząc na moje oblicze. Bandaż zniknął. Zdjęłam go pod prysznicem. Wszystkim, co w tym miejscu pozostaje, to mała, postrzępiona łza na moim policzku. Jasnoczerwona blizna na mojej zwykle bladej twarzy. Moje ciemne blond włosy wyglądają niemal na czarne, wilgotnie przylizane do głowy. Zaplatam je w szybki warkocz, moje palce poruszają

380

MoreThanBooks się tak zwinnie, jak niegdyś robiły to po klawiszach pianina czy strunach gitary. Kończąc, zbieram swoje rzeczy. Wychodząc na korytarz, przechodzę do mojego pokoju. Jestem przy drzwiach, obracając gałkę, zaczynając otwierać je, kiedy czuję kogoś za plecami. Na początku myślę, że to Dusty, ale wtedy jestem popychana do środka, wepchnięta do pokoju. Upuszczam moje rzeczy i obracam się, by nie zostać uwięzioną z nosicielem,

zamierzającym

mnie

skrzywdzić.

Dzisiaj

już

było

wystarczająco źle. Używam moich pięści, łomocząc, uderzając. Zbyt zmęczona, by przywołać w głowie ostatni trening, moje ruchy są więc dzikie. Moje ręce są chwycone, ściśnięte w niesłabnącym uścisku. – Davy! Przestań! Poznaję ten głos od razu. Zamierając, patrzę w górę na cień Seana w ciemności pokoju. – Co ty tutaj robisz? Jego dłonie nie opadają z moich rąk, kiedy zatrzaskuje za nami drzwi, zamykając nas w środku. Trzyma mnie w pewnej odległości. Przyglądając mi się z bliska w ciemności. Jedną dłonią przełącza włącznik światła, jego wzrok skanuje mnie całą, rozpalając moją skórę wszędzie, gdzie spojrzy… to jest… wszędzie. – Wszystko w porządku? 381

MoreThanBooks Podnoszę barki i ręce i strząsam jego dłonie. – Nie dotykaj mnie. Proszę. Nie mogę znieść, byś mnie dotykał. Ponieważ to jest właśnie tym, czego chcę. Czego chcę i nie mogę mieć. Już nie. Jego oczy pochmurnieją, pełne cierpienia. – Tak mi przykro, Davy. Podnoszę dłoń, zamykając oczy i kręcąc głową. – Stop. Nie róbmy tego. – Nie musiałaś… – Przestań. Nie mów tak. – Wtedy go uderzam, wściekła. Biję go po rękach i piersi obiema dłońmi. – Nie mów, że nie musiałam tego zrobić. Jak może myśleć, że miałam wybór? Jak śmie sugerować, bym pozwoliła mu umrzeć? Jedyną rzeczą, której mogę się trzymać, to wiara, że musiałam zabić tego mężczyznę. – Davy. – Łapie mnie za ręce. – Przepraszam. Oczywiście masz rację. Dysząc, uwalniam ręce i macham w kierunku drzwi, trzęsąc się: – Po prostu idź. W ogóle nie powinno cię tu być. To piętro dziewczyn. Zaraz zamykają drzwi. Nie rusza się.

382

MoreThanBooks – Nie muszą myśleć, że jesteśmy bliżej, niż naprawdę jesteśmy – mówię to, chociaż wiem, że to już nie ma znaczenia. – Już wiedzą, że zabijesz, by mnie chronić. Jaką to robi teraz różnicę? Przełykam, walcząc z szorstkim zgrubieniem w moim gardle. – Nie chcę w pobliżu siebie przyjaciół, których mogą przeciwko mnie wykorzystać. – Cóż, wielka szkoda. Ja tu jestem. – Podchodzi bliżej. – Nie chcesz przez to przechodzić sama. Chcesz. Zamykam oczy w rozdzierającym bólem mrugnięciu, myśląc o tym, czego chcę. Chcę, by ten dzień został cofnięty. By ten mężczyzna nie był martwy. – To, czego chcę, nie liczy się już od dłuższego czasu. Tak powinno być. – To jedyny sposób bym mogła żyć sama ze sobą. – Zobacz. Nigdy nie wyobrażałem sobie, że zmuszą cię do czegoś takiego… Wykorzystają mnie… – Jego głos zanika i patrzy w dół na swoje dłonie. Studiuję jego profil, linie jego twarzy są poważne i surowo piękne w ostrym świetle. – Zrobią to ponownie – wyszeptuję, podnosząc twarz, wpatrując się pusto w kasetony na suficie. Widzę tylko brązowe oczy. Słyszę dźwięk broni, upadek ciała nosiciela na ziemię. To jest tu, wszędzie, to jedyny dźwięk w mojej głowie. Żadnej muzyki. Tylko to. – Boże, nie mogę znowu tego zrobić. Nic we mnie nie pozostanie… – przerywam, nie 383

MoreThanBooks mogąc wydobyć z siebie głosu, zastanawiając się, czy cokolwiek we mnie pozostało. Mieli rację przez cały ten czas. Jestem zabójczynią. Jedyną nadzieją, którą teraz mam, to by ukończyć program i wydostać się stąd najszybciej jak to możliwe. Usunąć naznaczenie z mojej szyi. Zdobyć wrażenie wolności, normalności, dla siebie. – Musisz iść. Nie przychodź tutaj więcej. – Przerywam, biorę oddech i przełykam. Patrzy w górę i tylko się gapi. – Nie mogę udawać, że dla mnie nie istniejesz – mówi. Przerywam krótkie dźganie go w pierś. Coś w nim, tak wielkim, tak bliskim mnie, z zapachem nocy i wiatru wciąż utrzymującym na jego ciele, sprawia, że zatrzymuję dłoń przy sobie. Wydobywam z siebie cichy dźwięk, po części śmiech, po części jęk. – Jasne, że możesz. – Przechodzę obok niego, otworzyć drzwi, aby wyszedł, ale nie docieram tak daleko. Łapie mnie za rękę i okręca, uderzając mną o siebie. Wytężam się, by się wyswobodzić, wyginając ciało w łuk. Jego oczy znów zatrzymują się na mnie. To zawsze są jego oczy. Szaroniebieskie, tak uwodzicielskie, jak dym owijający mnie swoim zaklęciem. Jedna z jego rąk łapie tył mojej głowy, palce wplatają się w mokre kosmyki. Wszystko we mnie nieruchomieje, zaciskając mocno, kiedy jego dłoń zagina się wokół tyłu mojej czaszki. Mogę tylko patrzeć w te oczy. 384

MoreThanBooks Obserwując go obserwującego mnie. Gapić się bezradnie, kiedy jego wzrok opada na moje usta. Jego głowa prędko kieruje się w dół, zatrzymując tylko pół cala od moich warg. Nasze oddechy łączą się, mieszają. Jego dłoń porusza się w moich włosach, jakby testował mokrą fakturę. Wtedy zmniejsza przestrzeń między nami. W końcu mnie całuje. Wrażenia eksplodują we mnie, kiedy jego wargi dotykają moich. To nie jest niepewne lub nieśmiałe, jak większość pierwszych pocałunków. W każdym razie takich, jakie miałam. Pocałunek jest naglący i pełen potrzeby. Głodny i zdesperowany. O perfekcyjnej sile i nacisku. Owijam ręce wokół jego karku, wplatając moje palce w jego włosy. Wyciągam się na palcach. Jego dłoń na mojej ręce przesuwa się w dół, łapiąc mnie w pasie, podnosząc, przyciskając do niego. – Pachniesz tak dobrze – mamrocze w moje usta. Uczucia i wrażenia uderzają we mnie, zabijając przygnębienie, chwilowo pozbywając się go z mojego ciała. „Później” jest wystarczająco wcześnie, by pamiętać, kim jestem, kim się stałam. Wydaję z siebie mały kwilący dźwięk, całując go mocniej, kiedy niesie mnie w nogi łóżka. Jestem wdzięczna za mały pokój. Wdzięczna, że docieramy do łóżka tak szybko. Jego ciało usadawia się na mnie. Zaciskam moje dłonie w pięści na jego koszulce, chwytając materiał, nienawidząc go, chcąc go rozerwać, zedrzeć go z jego ciała, kiedy jego usta dominują nad moimi. 385

MoreThanBooks Jego dłonie poruszają się jak wiatr, bezdźwięczny i nagły. Ciepły i pieszczący. Jego palce ślizgają się po mojej skórze, głaskając, muskając mnie wszędzie. Moje włosy. Moją twarz. Moją szyję. Pod moją koszulką. Po brzuchu. Dzikie oddechy wydostają się z moich warg, przedostając do jego ust, kiego jego pocałunki pochłaniają mnie. Puszczam jego koszulkę i przesuwam ręce pod tkaninę, pozwalając moim dłoniom sprawdzać przestrzeń jego pleców i piersi, dotykać skóry. Z pomrukiem, odsuwa się, jego ręce zmierzają do brzegu koszuli. Jednym szybkim ruchem podciąga ją w górę i zdejmuje przez głowę. Wtedy wraca. Jego usta są na moich. Jego naga klatka piersiowa napiera gorąco na mnie. Owijam ręce wokół jego ramion, upajając się przez moment – nim. Pragnieniem. Potrzebą. Ponownym połączeniem z inną duszą. W tym momencie, dzięki niemu, wszystko inne blaknie. Horror tego, co wydarzyło się wcześniej, jest dalekim, odległym snem. Inne życie. Inna dziewczyna. Inna zabójczyni… nie ja. Stopniowo przedostają się inne dźwięki. Klik windy, odgłosy kroków, otwierające i zamykające się drzwi. Mówi moje imię w moje usta, tym głębokim głosem wibrującym przy wrażliwym fragmencie moich warg. – Davy? Muszę iść. Odsuwam moje usta od jego, moje ciało jest bezwładne, nie czuję kości, leżąc na łóżku. Wszystko we mnie drży z emocji… tęsknotą i pragnieniem kogoś. I nie byle kogo. Seana. Nosiciela, który może być 386

MoreThanBooks przeciwieństwem wszystkich przewidywań. Jest dobry. Pełen zasad. Bohaterski. Jego oczy błyszczą, sprawiając, że ciemny pierścień wokół jego tęczówek jest bardziej wydatny. – Muszę iść. – Upajam się jego widokiem, kiedy wkłada z powrotem koszulkę przez głowę. – Tak. – Przytakuję i zasysam kolejny oddech, przypominając sobie siebie. Potwierdzona zabójczyni. Muszę pokonać to miejsce. Przeżyć to i wydostać się stąd. – Nie możesz znów tu przyjść. Żadnych więcej… Przerywa mi. – Nie zaczynaj tego znowu. – Jego wzrok wwierca się we mnie. Pozostaję cicho, moje serce kołacze do granicy bólu w mojej piersi. Jego kciuk ociera bok mojej twarzy, śledząc małą bliznę. – Opuśćmy to miejsce. – Co? – Mój głos ucieka z chrypnięciem. – Słyszałaś mnie. Ucieknijmy. Kusi mnie ta dzika sugestia. Moja ręka dryfuje do szyi, pocierając naznaczenie, które już na zawsze oznacza mnie jak zabójczynię, którą jestem. Nie będę miała sposobu pozbyć się go, jeśli ucieknę. Sean kontynuuje: – Nie chcę stać się tym, na kogo nas trenują. Nie chcę, by to, co się stało dzisiaj, stało się ponownie, a stanie się na pewno. To nie ma 387

MoreThanBooks znaczenia, czy ignorowalibyśmy siebie. Raz mnie użyli, by cię zmanipulować. Zrobią to ponownie. Może następnym razem użyją ciebie, bym coś zrobił. – W jego oczach widać ból. – I zrobiłbym to. Bóg wie, że bym zrobił. Oczywiście, że by to zrobił. Zgłosił się na ochotnika, by dzisiaj dla mnie zabić – bym nie musiała tego robić. Nie to, że Harris, by mu na pozwolił. Zwilżam wargi. – Nawet jeśli uciekniemy, gdzie pójdziemy? Jak nie damy się złapać? – Mój wzrok przesuwa się szybko na drzwi, wiedząc, że mamy tylko kilka minut, zanim moje drzwi zostaną zamknięte. Przekrzywia głowę. Jego włosy uderzają o ramiona w tym ruchu. Wątpię, by obcinał je chociaż raz podczas tych miesięcy, od naszego pierwszego spotkania. – Możesz mi zaufać? Gil szuka sposobu podczas swoich zajęć indywidualnych, i ja także słyszałem pewne rzeczy… zanim tu trafiliśmy. Jest podziemna grupa, która oferuje schronienie dla nosicieli, pomagając nam dostać się w bezpieczne miejsce. Są miejsca, gdzie możemy pójść. My. Chce, bym z nim poszła. Uciekła w niebezpieczne nieznane. Mój żołądek się wywraca. – Gil również idzie? – I ty… mam taką nadzieję. – Jego wzrok szuka mojego. – Nie wiem, Sean. Jeśli nas złapią… 388

MoreThanBooks Wiemy, co się stanie. Dzisiejszy dzień nas tego nauczył. – Jak możemy tak ryzykować? – kończę. – Jak możemy tu zostać? Jego głowa się obniża i znów mnie całuje, przekonując mnie swoimi wargami, które sprawiają, że cała mięknę. To nie fair z jego strony, ale trzymam go blisko. Drzwi zatrzaskują się nieopodal i podskakuję w jego ramionach. Sean podnosi głowę. Czekamy, nasłuchują dźwięku oddalających się kroków. Mówię z ulgą: – Idź. Teraz. Schodzi z łóżka. – Pomyśl o tym. Pracujemy nad planem. Gil czeka na odpowiedź od swojego kontaktu. To stanie się szybko. W tym tygodniu. Tym tygodniu? Siadając, przerzucam moje nogi przez krawędź łóżka. – Nie zdecydowałeś się, by to zrobić dzisiaj. Jak długo to planujesz? Wyraz jego twarzy twardnieje. – Powiedzmy, że po dzisiejszym dniu, zdecydowałem się przyspieszyć trochę sprawy. I teraz widzę to w jego oczach. Jego ból. Myślałam tylko o swoim cierpieniu, ale zdaję sobie sprawę, że dzisiejszy dzień zniszczył również jakąś część jego. Mogłam pociągnąć za spust, ale on był powodem, że to zrobiłam. 389

MoreThanBooks – Nie będę już niczyim pionkiem – obiecuje. Ale będzie. Lub ja będę. Może następnym razem broń będzie wycelowana we mnie. Tak długo, jak jesteśmy razem, możemy być zamieniani miejscami i manipulowani. Mogę go skrzywdzić, Gila… nawet nic nie mówiąc. Niektóre rany są gorsze od śmierci. Jeśli nawet nic innego, to tego już się nauczyłam. Obserwuje mnie, czekając. – Pomyślę o tym – obiecuję, próbując przekonać siebie, że tam mamy szansę. Że może nam się udać.

390

MoreThanBooks Korespondencja od dyrektora Obozu 4 do dr Wainwrighta:

Kondycja w obozie osiągnęła poziom krytyczny. Choroby, walki, ataki na strażników. Ucieczki są częstsze i nie mamy ludzi, by puszczać się w pogoń. Prosimy o natychmiastowe odciążenie… więcej strażników, więcej zapasów, więcej tymczasowych budynków. Prawdopodobnie zupełna likwidacja obozu jest niezbędna. Coś musi być zrobione lub obawiam się, nosiciele niedługo nas opanują. …

Odpowiedź od dr Wainwrighta:

Nie mamy teraz zapasów czy ludzi do przesunięcia. Waszym najważniejszym priorytetem jest zachowanie kontroli nad obozem. Nie mogę oddać, jak niezwykle jest to istotne. Zgładźcie każdego agitatora, który podważa wasze rozkazy, i nie marnujcie jedzenia lub leków na chorych bliskich śmierci.

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

391

MoreThanBooks

DWADZIEŚCIA DZIEWIĘĆ Następnego dnia wysilam się jeszcze bardziej. Nawet jeśli wciąż jestem obolała po moim sparingu z Tully’m, odpycham od siebie dyskomfort, ignoruję kłucie w żebrach. Unikam Seana i Gila, potrzebując czasu do namysłu, do podjęcia decyzji. Czuję jak patrzą na mnie kilka razy w ciągu całego dnia. Jestem pewna, że Sean podsumował Gilowi naszą rozmowę w moim pokoju – pomijając nasze obściskiwanie się. Wiem, że zostawiłam Seana z wrażeniem rozważenia przeze mnie ucieczki z nim, ale w świetle dnia nie jestem pewna niczego. Ledwie mogę o tym myśleć. Przebłyski tamtego nosiciela upadającego na ziemię wciąż przechodzą mi przez głowę. Ciężar broni w moich rękach. Odrzut, gdy nacisnęłam spust. Żywy koszmar. Moje stopy uderzają o ziemię. Pot spływa po moim kręgosłupie. Oddycham przez nos, gdy biegnę krętym szlakiem do biegania. Wytężam się dotąd, aż moje płuca zaczynają boleć, przyjmując wyczerpujący ból, zasługując na niego. Sean leży w oczekiwaniu przy fontannie postawionej przed frontem sali gimnastycznej. To moje drugie minięcie frontu budynku podczas mojego biegu. Biegam z pół tuzinem innych nosicieli gruntową ścieżką wijącą się między budynkami i oplątującą wokół las. Jestem pewna, że dzieciaki są przede mną i z tyłu, ale teraz przez jakiś czas biegnę sama. Czasami Sabine dotrzymuje mi towarzystwa, chociaż jest znacznie szybsza ode mnie, ale dzisiaj nie ma jej nigdzie w pobliżu. 392

MoreThanBooks – Hej – woła Sean. Natychmiast moja twarz płonie na wspomnienie wszystkich naszych pocałunków z ostatniej nocy. Zatrzymuję się na szybkie picie przy fontannie, wycierając lodowatą wodę spływającą po moim podbródku, odzyskując panowanie nad sobą. – Hej. – Pochylam się po kolejny łyk. Jest gorąco i jestem spragniona, ale jestem również zdesperowana, by wyglądać swobodnie w jego obecności. Nie mogę tylko stać i gapić się na niego z sercami w oczach. – Poświęciłaś myśl temu, o czym rozmawialiśmy? – Patrzy na mnie, jego oczy są skupione, przyszpilając mnie tam, gdzie stoję. Przełykam, moje gardło jest teraz zimne od wody. – Nie wiem… Patrzy w lewo i w prawo, zanim znów patrzy na mnie i się przybliża. – Nie chcesz tutaj zostać. Patrząc na jego twarz, na jego szczere spojrzenie, nie chcę nic więcej poza pójściem z nim. Chcę wierzyć, że tam może być dla nas coś lepszego. Dla zabójczyni takiej jak ja. Miejsce, do którego mogę z nim pójść i być bezpieczna. Miejsce, w którym świat będzie bezpieczny także ode mnie. Chodzi o to… że nie mogę sobie wyobrazić, aby takie miejsce naprawdę istniało. – Sean, ja … – Mój głos łamie się i cofam się, tworząc między nami większą przestrzeń. Mój wzrok się obniża i zostaję rozproszona 393

MoreThanBooks patrzeniem na jego usta, pamiętając ich smak. Ich kształt i nacisk na moje. Może dlatego mnie pocałował. Aby zdekoncentrować moje myśli i przekonać do pójścia z nim. Odsuwając od siebie tę myśl, skupiam moją uwagę z powrotem na jego oczach. – Nie mogę zrobić tego teraz. Powinnam biegać. Przechodzę obok niego. – W takim razie dzisiaj? – Łapie mnie za nadgarstek, opóźniając mnie. – Wtedy porozmawiamy. Patrzę w dół na długie, opalone palce zaciśnięte wokół mojego nadgarstka. Jego głos również owija się wokół mnie. Taki kuszący. Ale nie zasługuję na to. Nie powinnam czuć niczego dobrego po tym, co wczoraj zrobiłam. – Mogę cię znaleźć po obiedzie. Jego ręka wyciąga się do mnie, jakby miał zamiar mnie dotknąć. Mój oddech się urywa. Szybkim rzutem oka sprawdza okolicę, opamiętując się i przypominając, gdzie jesteśmy, opuszcza rękę do swego boku. Powietrze opuszcza moją pierś i wtedy wiem, jak bardzo chciałam poczuć jego dłoń na swojej twarzy. To jedyna rzecz – on jest jedyną rzeczą – która odpycha ode mnie na dalszy plan horror wczorajszego dnia. Niestety, niesłusznie, chcę się z nim ponownie zobaczyć. Chcę, by przyszedł do mojego pokoju, ale nie by rozmawiać o jego szalonym planie. Chcę o tym zapomnieć i po prostu znów z nim być. Tak jak 394

MoreThanBooks wcześniej, ale bardziej. Więcej jego ust. Więcej jego dłoni… jego ciepłej skóry napierającej na mnie. Chcę trzymać jego twarz i patrzeć w jego oczy, widzieć litość, opiekuńczość i empatię… wszystkie rzeczy, których nie widziałam, nie czułam, przez zbyt długi czas. Rzeczy, które przypomniałyby mi, że jestem człowiekiem, a nie zabójczynią, którą się stałam. Odsuwając się, mówię, wbrew swojej woli: – Tak. Przyjdź. Jego usta rozciągają się w powolnym uśmiechu. Wyjaśnię mu wtedy moje stanowisko. To zbyt ryzykowne. Jak daleko możemy dotrzeć z naznaczeniami na naszych szyjach? Moją najlepszą szansą jest zostanie tutaj, dopóki nie uzyskam od nich prawa do usunięcia naznaczenia. Wtedy mogę się wymknąć. Ponownie ruszam, widok jego uśmiechającej się twarzy wyrył się w moim umyśle. Jednak nie mija dużo czasu, zanim wczorajszy dzień powraca, aby mnie prześladować. Wstyd wbija we mnie swoje zęby. Mocniej poruszam ramionami. Szkoda, że nie powiedziałam nie. Zobaczenie go znowu, bycie z nim, smakowanie jego pocałunków… nie zasługuję na to. Moje stopy uderzają o ścieżkę, nogi pracują płynnie. Jestem tak zajęta swoimi myślami, że nie czuję w ogóle bólu w moim ciele. Bieganie stało się automatyczne, proste powtórzenia moich kroków, kiedy rozmyślam nad mężczyzną, którego zabiłam – kim był, zanim Agencja

395

MoreThanBooks pojawiła się, aby go zabrać? Czy ktoś go opłakuje? Czy w ogóle wiedzą o jego śmierci? Dostrzegam rozmyty ruch po mojej lewej i myślę, że to inny biegacz, dołączający do mnie na ścieżce. Chociaż jest to myśl trwająca tylko ułamek sekundy. Znika, kiedy ciało uderza mnie w bok, jak pojazd spychający inny z drogi. Tracąc równowagę, upadam na bok. Mocno. Moje ramię pulsuje bólem. Krzywiąc się, przetaczam się na plecy, zastanawiając się, czy go nie zwichnęłam. Nie udaje mi się wstać. Nie mam czasu sprawdzić mojego ramienia. Nie mam czasu na nic. Ktoś łapie mnie za kostki i ściąga ze ścieżki głębiej w las. Otwieram usta do krzyku, ale nagle pojawia się inna postać. Przesuwa swoją ręce pod moje pachy, uderzając jedną z dłoni w moje usta. Jestem uciszona. Gryzę słone palce i jestem nagrodzona ostrą uwagą rzuconą do ucha. Moje pole widzenia się rozmywa, szarzejąc na moment. Zawroty głowy zalewają mnie. Świat drży i faluje, kiedy jestem niesiona. Mrugam, walcząc z zamroczeniem. Przeciskamy się przez grubą gęstwinę. Gałęzie i liście drapią moje ramiona. Nagle jestem bezceremonialnie upuszczona na ziemię. Biorę ciężar upadku na moje biodro i krzyczę, zapewne siniak utworzy się tam w ciągu godziny. Połykając mój grymas, patrzę w górę. Jackson stoi nade mną i poznaję prawdziwy strach. Dwóch chłopaków, których nie znam, trzyma się za nim – widziałam ich, oczywiście, ale nie pamiętam ich imion. Nigdy 396

MoreThanBooks z nimi nie rozmawiałam. Jackson pewnie odwołał się do ich zainteresowań… tortur, sadyzmu. Nie musiałam zrobić im nic osobiście, aby zechcieli mnie skrzywdzić. Są nosicielami. Nie musi istnieć dla nie powód, by zadawać innym ból. Wszystko się we mnie napina, w gotowości i czujności na pierwszą okazję do wydostania się. Rzucam okiem na całą trójkę, starając się ich ocenić. Jackson jest szybki. Widziałam jego sprint. Wątpię, bym mogła mu uciec, zwłaszcza, że biegam już od niemal godziny. Będzie przy mnie w mgnieniu oka. Chudy obok Jacksona nie wygląda jakoś szczególnie niebezpiecznie. Trzeci jest najgrubszy, przypomina mi Tully’ego. Jest jednym z tych, których wyprzedzam porankami. Mimo to wciąż jest ich trzech. I tylko jedna ja. – To było dość łatwe – wyrzuca z siebie krępy, jego twarz lśni od potu. Tak. Jego na pewno mogę wyprzedzić. – Nie jesteś już taka mocna, co? – Jackson opiera ręce o wąskie biodra i się przybliża. – Gdzie jest twój chłopak? Prawie nigdy nie spuszcza cię z oczu. – Jackson uśmiecha się powoli. – Teraz jesteśmy jednak tylko my. Przełykam ślinę. Moje spojrzenie wędruje do każdego z nich. Czuję się jak ofiara klęcząca przed nimi. W każdym momencie mogą rzucić się na mnie i pożreć. Tylko dlatego, że mogą. Tak robią drapieżniki. Polują i niszczą. – Myślisz, że ci to ujdzie na sucho? – pytam. 397

MoreThanBooks – Kto się dowie, że to my? – Jackson się uśmiecha. – A nawet jeśli, co z tego? Słabi sobie tutaj nie poradzą. – Tak. – Chudy kiwa potakująco głową. – Jak Tully. Już go nie ma. – O czym wy mówicie? Był tutaj wczoraj… – Przyszli po niego poprzedniej nocy dzięki tobie i twojemu chłopakowi. – Jackson patrzy na mnie przez moment tym zirytowany, ale wtedy znów się uśmiecha. – Po tym, jak z tobą skończymy, także cię wywalą. Zakładając, że cokolwiek z ciebie zostanie. Mój żołądek opada. Ma rację. Jeśli mnie teraz nie zabiją, usuną mnie stąd. Z dala od Seana. Zrozumienie tego uderza we mnie mocno. Nie chcę stracić Seana. Nigdy więcej go nie zobaczyć… To gorsze niż strach przed wylądowaniem w obozie internowania. Prawie tak złe, jak pociągnięcie za spust i wycelowanie w tego nosiciela. Drżę i uśmiech Jacksona się pogłębia. Nienawidzę tego, że widzi we mnie tę słabość. Że trafia do mnie. Że jestem przerażona. Skanuję drzewa, grubą brązowo-zieloną plątaninę gałęzi, zarys gór rosnących w oddali. Liście tylko stłumią moje krzyki. Ruszamy jednocześnie. Jackson rzuca się na mnie jak pocisk. Odskakuję. Śmiech brzmi w moich uszach, kiedy mnie łapie i podnosi z nóg, jego ramiona są jak stalowe obręcze zaciśnięte wokół mnie, przytrzymujące moje ręce. 398

MoreThanBooks Przytula mnie mocno, miażdżąc mnie, ściskając żebra i wyciskając całe powietrze z moich płuc. Wymyka mi się zduszony krzyk. – Właśnie – prowokuje mnie. Czuję jego twarz potakującą przy mojej, jego włosy dotykające mojego policzka. – Krzycz. I wtedy wiem, że to go podnieca. Powoduje mój strach. Mój ból. Wyginam szyję, próbując odsunąć się od niego. Moim spojrzeniem ogarniam niebo. Liście kołyszące się nad nami. Dwóch innych facetów krzyczących zachęty. Opuszczam głowę i unoszę ją z powrotem. Nie powoduję kontaktu z jego nosem, ale uderzam go, trafiając gdzieś wokół oka. Wyje i jego ramiona rozluźniają się wokół mnie. Opadam, chwiejnie staję na nogach, moje dłonie krótko zgarniają ziemię. Nie czekam. Nie patrzę za siebie. Moje stopy uderzają o ziemię pokrytą liśćmi. Omijam konary, krzaki, drzewa. Biegnę dziko, zygzakiem. Tracę poczucie mojego położenia, ale jestem przekonana, że prędko trafię na ścieżkę dla biegaczy lub jeden z budynków. Instruktorzy nie pozwolą im znęcać się nade mną tak otwarcie. Muszę tylko wydostać się z lasu. Rzeczy, które mogą mi zrobić, jeśli mnie złapią, przewijają się przez moje paniczne myśli. Biegnę, wciąż się poruszam, przedzierając się przez las. Napędza mnie instynkt. – Davy – woła gdzieś w pobliżu jeden z nich śpiewnym głosem. Zatrzymuję się, opadam nisko na ziemię i zamieram, każdy mięsień we mnie napina się mocno. Nasłuchuję, słyszę w uszach, jak serce wybija 399

MoreThanBooks mi w piersi głośny rytm. Przykucnięta, cofam się, z dala od głosu. Nie myślę o patrzeniu za siebie. Jeden z nich, ten krępy, krzyczy radośnie, kiedy jego dłonie opadają na moje ramiona. – Mam ją! Mam ją! Jackson! Tutaj! Obracam się, czując przynajmniej ulgę, że to nie Jackson. On jest dla mnie bardziej nieprzewidywalny. Bardziej niebezpieczny. Wykręcając się, patrzę na trzymającego mnie chłopaka. – Co jeśli Jackson cię wybierze? Kiedy zdecyduje, użyć cię jako worka treningowego? Pamiętasz, co powiedział? Tylko nieliczni dotrwają do końca. – Tak. I będę jednym z nich. – Jeśli wybiera słabeuszy, to wyglądasz na dobry cel. – Zamknij się! – Potrząsa mną. Kopię go mocno w goleń i opuszczam piętę na jego stopę, kręcąc głęboko. Krzyczy, puszczając mnie. Jestem na nogach i znów uciekam. Tylko że nie pokonuję nawet trzech kroków, zanim jestem zatrzymana ciosem w twarz, z ostrym trzaskiem gałęzi. Upadam na plecy, moja czaszka pulsuje bólem od twardego uderzenia. Twarz piecze. Ostrożnie dotykam nos, policzki, moje palce

400

MoreThanBooks wędrują, testują, dotykają skórę ponad moimi wargami. Coś mokrego pokrywa moje palce. Moja dolna warga jest rozcięta i krwawi obficie. Jackson stoi nade mną, z długą gałęzią w ręce. Uderza nią w swoją dłoń. – Och, stara. To musi boleć. – Wskazuje na swoje spuchnięte oko. Domyślam się, że ja to zrobiłam. – To też nie wygląda zbyt gorąco, dziwko. Odsuwam dłoń od ust, mamrocząc: – A więc jesteśmy kwita. – Och, tu nie chodzi o bycie fair. Chodzi o zabawę. Moją. – Przekrzywiając głowę. –Twoim kosztem. Sorry. Oczywiście nie jest mu przykro. Widzę to w jego spojrzeniu, w twardych, ostrych oczach. Mój ból, mój strach, emocjonują go. Kuca przede mną. Odsuwam się, obserwując go przyglądającego mi się z uwagą, jego wzrok utrzymuje się na moich gołych nogach. Wciąż uderza gałęzią w otwartą dłoń. Do tego czasu dwaj chłopacy już przybyli, bez tchu, stając za nim. Gdy opuszcza gałąź na moje uda, niemal się tego spodziewam. Wzdrygam się. Syk bólu ucieka mi między zębami. Podnosi rękę i znów pozwala gałęzi opaść. Ból rozchodzi się po całym moim ciele. Moja noga wystrzela odruchowo. Kopię go w szczękę, posyłając do tyłu. Podnoszę się na nogi i biegnę. 401

MoreThanBooks – Łapcie ją! Ignoruję gorącą agonię w moich nogach. Moje stopy pracują, nogi spotykają się rytmicznie z ziemią. Ciężka noga uderza obok mnie. Dłoń łapie mnie za ramię, zatrzymując mnie. Potykam się i wtedy mnie ma. Wywracamy się i przetaczamy. Krzycząc, drapię, uderzam. Przekleństwa Jacksona palą moje uszy. Uderza mnie w brzuch. Jęczę. Chwytając garść jego włosów, szarpię nimi, dotąd aż czuję jak wychodzą cebulki. Krzycząc, zmniejszając swój uścisk. Rzucam się gorączkowo na nogi, używając rąk jako dźwigni. Nie biegnę tak szybko, jak powinnam, ale ten cios w brzuch wciąż mnie skręca. Mój oddech jest głośny i ostry, uderzający o wilgotne powietrze. Zamachując się nisko wiszącą gałęzią. Słyszę go za sobą. Nie patrzę za siebie, zbyt przerażona tym, ile będzie mnie kosztować ukradkowe spojrzenie. Wysilam się bardziej. Chwyta mnie za koszulkę, chwytając ją w garść. Piszczę i wiruję, kołysząc się, kiedy gorący szloch wychodzi mi przez gardło. Moja złapana dłoń chwyta bok jego głowy, nawet jeśli przygotowuję się do zwrócenia ciosu, przyjścia bólu. Niewyraźnie, przychodzi do mnie, że zaznałam więcej bólu w ostatnim miesiącu niż kiedykolwiek wcześniej. W całym moim życiu. Czy

402

MoreThanBooks to wszystko, co będę teraz wiedzieć? Czy ból stanie się codziennością? Czymś tak naturalnym, jak wciąganie powietrza? – Davy! Stój! To ja! – Rejestruję głos w tym samym czasie, kiedy uświadamiam sobie, że nie jestem atakowana. Ostrożnie trzyma mnie za ramiona. Znajome niebiesko-szare oczy wwiercają się we mnie, szukając, dotykając tej części mojego serca, którą próbowałam i mi się nie udało, zamknąć na klucz. – Sean? – Słabnę przy nim, fala ulgi rozlewa się we mnie. – Co się stało? Krwawisz. – Dotykam moich ust swoją dłonią. Krzywiąc się, jego wzrok spada na mnie, badając mnie… Pamiętając, że nie jesteśmy tutaj sami, rozglądam się wokół, wciąż dysząc. – Jest ich trzech… Jego twarz twardnieje. – Co zrobili? – Nic. – Zakrywam dłonią jego dłoń i ściskam ją uspokajająco. W każdym razie nic takiego, na co instruktorzy spojrzeliby dwa razy, patrząc na mnie. Nie muszą się zastanawiać, jak zostałam poraniona. Prawdopodobnie będą myśleć, że moja rozcięta warga to efekt wczorajszej musztry. – Którędy na szlak? – W tę stronę. – Zaczyna prowadzić mnie przez gęsty las. – Kto to zrobił? – Jacyś faceci. Jackson. 403

MoreThanBooks Patrz przez ramię, jakby chciał zawrócić po nich. Gniew rozjaśnia jego oczy. – To nie ma znaczenia – wyduszam, a następnie przełykam, oczyszczając gardło. Zmuszam się, by podnieść podbródek do góry i odsunąć od siebie tę część mnie, która chce się zgnieść, załamać i rozpłakać. Słabość nie może już we mnie istnieć. Kiedy próbuję ponownie, mój głos brzmi pewniej. – Zaczynam myśleć, że istnieje powód, aby zamykać nosicieli. Naprawdę jesteśmy zwierzętami. Wychodzimy na gruntową ścieżkę i wydycham powietrze, patrząc na lewo i prawo, prawie oczekując, że ta trójka będzie na nas czekać, ale jesteśmy tylko my. Sean zatrzymuje nas przed pójściem dalej. Kolor rozlewa się pod jego opalenizną. – Tym jesteś? Zwierzęciem? Tym jestem? – Nie mam na myśli nas – mówię, ale nie jestem pewna. Wiem, co teraz jest we mnie. Mówię sobie, że musiałam zabrać życie temu mężczyźnie. Musiałam dla Seana. Jednak to nie zmienia tego, co zrobiłam. Lub tego, kim jestem. Fakt pozostaje we mnie, prześladuje moje myśli i wzbudza we mnie odrazę, nic nie zmienia. – Nie wrzucaj nas wszystkich do jednego worka. – Jego oczy błyszczą jasno. Przyciska swoją dłoń do piersi, kładąc na to nacisk. – Wiem, że różnię się od nich. Ty również. Dlatego nie zostanę tutaj kolejnego dnia. – Jego warga zawija się nad zębami z obrzydzeniem. – Nie będę grał więcej w ich gry. Cokolwiek dla nas przygotowują, nie będę tego 404

MoreThanBooks częścią. – Jego usta się zaciskają, wyraźnie czekając, bym coś powiedziała. Wpatruję się w niego, ledwie oddychając, myśląc o tym, jak wyglądałby pobyt tutaj, przeżywając więcej tego. Pozostawienie tego byłoby marzeniem. Tylko że zrezygnowałam z marzeń. Wskazuję głową na szlak. – Lepiej chodźmy. Trzyma mnie za rękę, zatrzymując mnie. – Davy. – Dźwięk mojego imienia jest pełen desperacji. – Zmusili cię do zabicia człowieka. Wzdrygam się. Nie musiał mi przypominać. Kiedy zamykam oczy, mężczyzna, którego zabiłam, jest wszystkim, co widzę. Biorę nierówny oddech. Trzęsę się, myśląc o brązowych oczach, nieobecnych i szklistych. Pustych. Dźwięku ciała uderzającego o ziemię. Pochyla głowę i spokojnie patrzy mi w oczy. – Możesz mi zaufać? Możesz wystarczająco odpuścić, by to zrobić? Mam plan, Davy. Wypuszczam drżący oddech, błaganie w jego oczach mnie dotyka. Śmieję się słabo. – Powiedziałeś mi, bym nie ufała nikomu poza sobą. Pamiętasz? Czy to nie dotyczyło również ciebie? – Och, nie. Miałem na myśli także siebie. 405

MoreThanBooks – Więc co się zmieniło? – To było wcześniej. – Przed czym? – pytam. Daje sobie czas na odpowiedź. – Zanim dostałaś się pod moją skórę. Zanim zabiłaś kogoś, by uratować mi życie. Uwierz we mnie Davy. W nas. – Pauzuje. Głód budzi się we mnie, kiedy patrzę na niego. Ścięgna pracujące w jego gardle. – Pozwól mi uratować teraz swoje życie. Ponieważ musisz wiedzieć, że jeśli tu zostaniesz, będziesz martwa. Obiecaj mi, że pójdziesz ze mną. – Jeśli pójdę z tobą – szepczę, przełykając – nic tam na nas nie czeka. Żadnej szansy na nic. A jeśli nas złapią… co wtedy. Nie mówię tego, ale te słowa, ten strach, zawisają między nami. Coś szeleści w drzewach w pobliżu i Sean się napina. Śledzę jego wzrok, wstrzymując oddech. Nikt nie wychodzi. Sean znów patrzy na mnie. – Uciekam z Gilem. Dzisiaj. Miałem ci to powiedzieć podczas zajęć indywidualnych. Zasysam gwałtownie powietrze. Tak szybko? – Będziemy już daleko stąd przed porannym apelem. Gil dokonał ustaleń. Znalazł faceta, który odbierze nas… – Sean przerywa, kręci głową. – Nieważne. – Jego głos jest płaski, słowa wychodzą w 406

MoreThanBooks ostateczności. – Następnym razem nie będzie w pobliżu nikogo, kto ciebie poszuka i wciągnie z powrotem na szlak. – Pociera palcami moją rozciętą wargę. Dreszcz przechodzi przeze mnie. – Nie mogę zostać i patrzeć, jak zostajesz tutaj raniona. Wydycham powietrze, trzęsąc się. Mój żołądek się skręca. Sean opuszcza rękę i zaczyna iść. Zaczynam iść obok niego. Chcę mu powiedzieć, że wszystko będzie ze mną w porządku bez niego, ale minęło dużo czasu, od kiedy czułam się pewna siebie, że w ogóle będzie ze mną w porządku. Po wczorajszym wątpię w to, czy kiedykolwiek będę czuła się znów pewnie. Nigdy nie wrócę do dziewczyny, którą byłam, która słyszała muzykę w swojej głowie. Tylko to. Teraz. Bez niego. To niemożliwe. Idziemy razem, obok siebie, ale nie dotykając się w drodze powrotnej do budynku. Każdy nerw we mnie drży, żywy i pobudzony tym, że jest tak blisko mnie. Ból wylewa się po mojej klatce piersiowej na myśl o jego wyjeździe. Odejściu. Zauważam Jacksona i pozostałą dwójkę w oddali przy jadalni. Ich język ciała wyraża wściekłość. Jeden z nich wskazuje na mnie, ale się nie zbliżają. Nie w otwarty sposób. Nie z moim rzekomym chłopakiem przy moim boku. Spoglądam na niego, a moja pierś zaciska się boleśnie. Boże, nie chcę żebyś odszedł. Na początku nie zdaję sobie sprawy, że wypowiedziałam te słowa na głos, dopóki nie patrzy na mnie z frustracją, jego brwi są mocno ściągnięte do oczu. 407

MoreThanBooks – Nie utrudniaj tego bardziej, niż jest, Davy. Jeśli tu zostanę, zabiją nas oboje. Może nie fizycznie, ale to co w nas zostało… nasze dusze. Nie mam zamiaru tu utknąć, by zobaczyć, jak się to dzieje. Możesz prosić mnie o wszystko, ale nie o to. – Nie mam zamiaru. Nie proszę o to. – Wtedy słyszę, jak mówię. – Idę z tobą. Przez moment wpatruje się na mnie jakby nie rozumiejąc – lub nie wierząc w prawdziwość – moich słów. Wtedy jego wyraz twarzy się rozjaśnia i uśmiech rozciąga jego usta. – Serio masz to na myśli? Przytakuję. Przybliża się, jakby zamierzał mnie uściskać, ale łapie się na tym, rzucając szybki rzut oka na okolicę. – Nie pożałujesz, Davy. Uda nam się. Zobaczysz. – Ściska lekko moje ramię. – Przyjdę po ciebie dzisiaj. – Znów potakuję, mając nadzieję, że ma rację i że nie będziemy tego żałować.

408

MoreThanBooks

Liczba amerykańskich nosicieli uciekających przez naszą granicę stała się poważnym problemem. Mimo tego, że CBSA23 potroiła swoje wysiłki, po prostu nie możemy zapobiec nielegalnemu napływowi. Połączenie

tak

indywidualności

wielu wśród

wysiedleńców naszych

i

mieszkańców

nieprzewidywalnych dała

śmiertelne

konsekwencje. Takie zagrożenie nie może być zignorowane. W tym czasie, dopóki populacja amerykańskich nosicieli nie będzie lepiej zarządzana, wszystkim gościom ze Stanów Zjednoczonych odmawia się wjazdu do Kanady.

– Korespondencja do sekretarza generalnego USA od kanadyjskiego wysłannika w Stanach Zjednoczonych Ameryki.

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

23

CBSA (Canada Border Services Agency) – służby graniczne Kanady.

409

MoreThanBooks

TRZYDZIEŚCI Siedząc na skraju łóżka, moje palce wybijają niespokojne staccato24 o uda. Skupiam się na nieuchronnie zbliżającej się ucieczce, koncentruję się na tym. To trudne zadanie, gdy szkliste, martwe oczy zakłócają moje myśli. Rozmyślam. Kim był, zanim ktoś zbadał jego DNA pod mikroskopem? Jakie było jego imię? Kręcąc głową, odpycham od siebie przygniatające myśli. Dzisiaj nie mogę sobie na nie pozwolić. Mówię sobie, że ucieczka nie spowoduje naszego wylądowania w większym bałaganie, w gorszym niebezpieczeństwie. Zamykam oczy i pocieram nasadę nosa. Nie to, że mogę zmienić teraz zdanie, nawet jeślibym chciała. Sean idzie po mnie. Idę z nim. Obiecałam. I chcę iść. Moja klatka piersiowa się napina, ściska i zaciska z desperacką nadzieją, że możemy się stąd wydostać. Wstając z łóżka, idę do okna i wyglądam przez żaluzje. Lampy graniczne oświetlają krańce budynków i terenów. Słyszę warkot terenówek, zanim widzę, jak przetacza się przez trawnik. To jedyny dźwięk w nocy. Budynek jest cichy jak grobowiec. Żadne alarmy się nie wyłączyły i nie mogę przestać się zastanawiać, jak wydostaniemy się z budynku. Zamykają nas na noc. Ochrona siedzi na parterze. Słaby klikający dźwięk rozlega się za mną. Okręcam się, wpatrując się najpierw na drzwi i potem wszędzie na wszystko inne. Słabe światło wlewa się do pokoju, ratując mnie przed całkowitą ciemnością i 24

Staccato – w muzyce kolejne dźwięki grane oddzielnie, skracające się.

410

MoreThanBooks rozpoznaję Seana, kiedy wchodzi do środka. Strach ustępuje, zastąpiony nowym rodzajem napięcia. – Sean – wyszeptuję, moje serce bije mocniej. Zatrzaskuje drzwi za sobą i opiera się o nie plecami. W mroku mogę dostrzec wznoszenie się i opadanie jego klatki piersiowej. Jakby przebiegł kilka pięter. Nerwowo odsuwam kosmyk włosów z mojego policzka. Rzucam wzrokiem wokoło, zanim znów ląduje na nim. Oczywiście nie mogę powstrzymać się przed odtwarzaniem w myślach ostatniego razu, kiedy byliśmy sami w moim pokoju. Przełykam nagłą suchość w gardle. Zwilżam wargi. – Udało ci się. Rusza,

zmniejszając

dystans

między

nami,

posuwając

się

równomiernymi krokami, jego oczy świecą się i są zarówno ciemne. Jego ręce zjeżdżają po moich policzkach, unosząc moją twarz do jego. Całuje mnie, mocno i szybko. Jego ręce przesuwają się z mojej twarzy na plecy. Jego palce rozstawiają się szeroko, przyciąga mnie do siebie, owijając mnie w swoje ciepło. Ciepła łza spływa po moim policzku. On jest tym jedynym. Odkąd to wszystko mi się przydarzyło, jest jedynym, który jest tu dla mnie. Jedynym, który sprawia, że wciąż czuję się jak człowiek. Nie jak parias. Nie jak potwór czający się w ciemności. Nigdy nie mówił mi, czym jestem. Zapewniał mnie tylko, że nie jestem tym, kim nie chcę być.

411

MoreThanBooks Nasze wargi spotykają się, są gorętsze, bardziej naglące. Rzucam się na niego całym swoim ciężarem. Tracąc równowagę, chwieje się, jego ramiona owijają się wokół mojej talii. Opadamy na łóżko, ze mną rozłożoną na nim. Całuję go, jakby to był ostatni raz. Bo kto wie? Może tak będzie. Jeśli zostaniemy złapani, przynajmniej to będziemy mieli. Przesuwam rękami pod jego koszulką, jeżdżę dłońmi po jego płaskim brzuchu, upajając się drżeniem jego ciepłego ciała pod moimi rękami. Odpycha mnie od siebie, jego palce docierają do moich włosów, trzyma mnie z tyłu twarzy, aby mógł mnie widzieć. – Davy. Nie mamy za wiele czasu. Gil czeka na dole, chowając się na klatce schodowej. Biorę otrzeźwiający oddech. – Tak. Oczywiście. – Naprawdę to robimy. – Chodźmy. Drzwi otwierają się ze skrzypnięciem, a my podskakujemy, Sean popycha mnie za siebie. – Hej. – To Gil, jego ciemne oczy lśnią za szkłami jego okularów. – Musimy iść, jeśli chcemy mieć przewagę. Strażnicy zmieniają wartę za kilka godzin. Łapię mój plecak. Sean bierze mnie za rękę i ruszamy. Wychodzimy przez drzwi i przechodzimy przez cichy korytarz bez patrzenia za siebie. Nie widać nikogo na piętrze. Wybieramy klatkę schodową, moje serce bije

412

MoreThanBooks tak mocno, że boję się, że można je usłyszeć na milę. Na parterze Gil rozchyla drzwi i wygląda za nie. Na pierwszy rzut oka strażnik wygląda na śpiącego na biurku, ale wtedy dostrzega się jego całkowitą i niezwykłą nieruchomość i dziwny sposób, w jaki jego głowa spoczywa na blacie. Sean zakrada się do biurka i kładzie klucze, którymi widocznie otworzył moje drzwi. Zaczynamy przesuwać się obok niego, ale nagle zatrzymuję się. Poddając się impulsowi, cofam się do biurka, mój puls jest teraz gorączkowym pulsowaniem w moim gardle. Łapię klucze, pokazują Seanowi i Gilowi, by poczekali i biegnę z powrotem po schodach. Przy pokoju Sabine, otwieram drzwi. Jest już na nogach, stojąc napięta obok swojego łóżka, jej małe ciało drży. Jej pełen strachu wyraz twarzy łagodzi się nieco, kiedy mnie widzi, ale pozostaje ostrożny. – Spadam stąd – wyszeptuję. – Możesz zostać lub iść ze mną. Zastanawia się tylko przez chwilę, zanim łapie parę spodni i wciąga je na szorty. Wciska stopy w buty, nie kłopocząc się sznurówkami. Nie muszę ostrzegać ją, by była cicho. Podąża za mną bezdźwięcznie w dół schodów, mijając śpiącego strażnika i na zewnątrz. Sean i Gil czekają przy drzwiach, ich wyrazy twarzy są zaniepokojone, dopóki mnie nie zauważają. Ich oczy rozszerzają się lekko na widok Sabine za mną. Popychając otwarte drzwi, Sean pokazuje mi, byśmy się pospieszyły. Moje kroki przyspieszają i razem nurkujemy na zewnątrz. Patrzę w lewo i w prawo, skanując otoczenie. Moje serce wybija szalony rytm. Wybieramy lewo. Nasłuchuję dźwięków, gdy idziemy dalej. Nic. Nawet pomruku pojazdów terenowych patrolujących teren. 413

MoreThanBooks Zagłębiamy się w cienie, okrążając refektarz, kierując się na zachód. Ten sam kierunek, które nosiciel wybrał ostatniej nocy, uciekając do wolności, gdzie mur obwodowy jest najniższy. Ściśniecie serca, zaostrza się w piersi na to wspomnienie, z gorzkim, gorzkim życzeniem, by mu się to wtedy udało. Sean prowadzi nas za grubym żywopłotem ograniczającym z jednej strony refektarz. Nasza czwórka przykuca. Patrzę na chłopców z zaciekawieniem. Sean kręci głową i pokazuje mi, bym była cicho. Patrzy z powrotem na terenówkę jadącą z kierunku, z którego przyszliśmy. Podążam za jego spojrzeniem. Nic. Patrzę na niego pytająco. Pokazuje na swoje usta, wymawiając bezgłośnie: czekaj. Wtedy ją widzę, mruczącą pod nosem, kiedy stąpa mocno. Poznałabym ten krok wszędzie. Mocny i szybki, bardziej jak kroki mężczyzny. Wyłapuję niektóre z jej słów: – … wiem, że szła w tym kierunku… Wyglądam przez kolczaste liście i obserwuję poznaczoną trądzikiem twarz Addy. Nawet w ciemności mogę dostrzec dzikość w jej oczach. Zatrzymuje się i rozgląda, jej wąska twarz wyciąga się mocno. Wzdychając, kładzie ręce na biodra i krzyczy: – Widziałam cię! Wiem, że tutaj jesteś! Widziałam, jak ty i patyczak opuściłyście budynek. Wychodź, Davy! Moje serce zaciska się, gdy słyszę swoje imię na jej ustach. Wymieniam spojrzenia z Seanem i Gilem, próbując przekazać mój żal, że zarobiłam sobie na gniew tej dziewczyny tak bardzo, że poszła za nami. 414

MoreThanBooks – Obudzę wszystkich – kontynuuje głośnym szeptem. – Baw się, tłumacząc co ty i Sabine robicie poza swoimi pokojami. Pokazuję, że powinnam iść i uspokoić ją… zapobiec spełnieniu przez nią jej groźby. Sean gwałtownie potrząsa głową, mówiąc nie. Gil przeciwnie, potakuje i pokazuje, bym poszła dalej. Sabine pozostaje cicho, zachowując się jak mała myszka obok mnie, prawdopodobnie debatując nad mądrością dołączenia do nas. Wyrywam rękę z uścisku Seana i wychodzę zza płotu, zanim może mnie zatrzymać. Wzrok Addy ląduje na mnie. – Ukrywasz się? Trochę to miękkie. Myślałam, że jesteś na to za twarda. Gdzie inni? Ignoruję jej pytanie, krzyżując ramiona na piersi. – Czego chcesz? – Wracam ze spotkania z jednym z instruktorów, gdy widzę, jak się wymykacie. Taa. – Uśmiecha się. – Nie jesteś jedyną, która ma potencjał. Okazuje się, że jestem tak doskonała w hiszpańskim, że zaczęli uczyć mnie także rosyjskiego. Przybliża się o krok, jej bystry wzrok zwęża się w moim kierunku. – Gdzie idziesz? Patrzę na nią przez dłuższą chwilę, ważąc moje odpowiedzi. – Wydostaję się stąd. – Wybieram prawdę. Tyle to już podejrzewa. Byłoby głupio kłamać. – Uciekam. 415

MoreThanBooks Ocenia mnie w zamyśleniu. Robię to samo, próbując wyczytać jej wyraz twarz i wybrać z coś tego. Może też chce odejść. Mimo wszystko kto chce tutaj być? Otoczona strażnikami z elektrycznymi poganiaczami? Instruktorami z oceniającymi oczami. Groźba obozu internowania i śmierci wisi nad nami. Wydycham powietrze. Jest tylko jeden sposób, aby się dowiedzieć. – Chodź ze mną. Prycha. – Och, to całkiem zabawne. Niezły żart. Nie przetrwałybyśmy tam dziesięciu minut. Zwłaszcza z tym twoim naznaczeniem, które nosisz. Nie, dzięki. – Zakłada swoje grube ramiona, uśmieszek pojawia się na jej wargach. – Ale wiesz, co zrobię? Puszczę cię przodem i wydam. Zarobię sobie kilka punktów u władzy. Zawsze będę mogła wykorzystać przewagę. Pokazuję na moją twarz. – To ci nie pomoże. Będą nas szczuli na siebie nawzajem, eliminując nas, aż zostanie tylko kilkoro. Wydanie mnie cię nie uratuje. Powinnaś pójść ze mną. Kręci głową. – Nie. – Daję ci ostatnią szansę. Nie musisz mówić nikomu, że mnie widziałaś. Wróć do swojego pokoju. Żadne emocje nie pojawiają się na jej twarzy. 416

MoreThanBooks – Śmiało. Zabierze mi pięć minut zaalarmowanie pracowników. To może być twój start. Odwracając się, zaczyna odchodzić. Coś we mnie zaskakuje. Widzę tylko jej plecy oddalające się ode mnie, jej sposób na zniszczenie mnie. Zniszczenie Seana, Gila i Sabine. To się we mnie skręca jak hot poker. Nie mogę jej na to pozwolić. Nie mogę pozwolić jej odejść. Nawet nie czuję swojego ruchu, ale jestem świadoma, że biegnę, rzucając się na nią, lądując na jej plecach. Większa dziewczyna ląduje na ziemi z ostrym krzykiem. Nie poddaje się bez walki. Rzuca się pode mną. Próbuję zostać na niej, zaciskając moje uda wokół jej bioder. Chwytam garść jej włosów i odciągam jej głowę, warcząc jej go ucha: – Nie. Powiesz. Odsuwam rękę, żeby ją uderzyć. – Davy! Nagle moje ręka jest złapana w żelaznym uścisku. Próbuję się wyswobodzić, ale nie mam szans. Patrzę na dłoń trzymającą moją rękę. Mój wzrok przeskakuje na zaniepokojoną twarz Seana. Patrzę w dół na Addy, moja dłoń zaplątana jest w jej włosy. Puszczam ją i schodzę z niej. Odwraca się, jej pokryta trądzikiem twarz jest czerwona i kipiąca gniewem. – Zapłacisz za to. Jej wzrok przenosi się na Seana. 417

MoreThanBooks – Twój chłopak też. – Otwiera usta do krzyku, ale nagle kamień uderza ją w głowę. Przewraca się. Moje spojrzenie wędruje. Zatrzymuje się na Sabine. Stoi z ręką wyciągniętą w powietrzu, jakby wciąż ciskała kamieniem. – Sabine – szepczę. Mruga na dźwięk swojego imienia. – Miała zamiar powiedzieć. Patrzę z powrotem w dół na Addy, leżącej nieruchomo na boku. – O Boże. Czy ona … Sean sprawdza jej puls i kręci głową. – Wciąż oddycha. Mocno wydycham powietrze. Chciałam ją uderzyć. Zranić ją. Sean musiał mnie powstrzymać. Chyba to przeraża mnie najbardziej. – Musimy iść. – To ze strony Gila, jego wzrok skanuje otoczenie. Kręcę głową, patrząc od Addy do Sabine. Wygląda na tak małą, tak niewinną. Po raz pierwszy zastanawiam się, co tak właściwie wiem o tej dziewczynie. Sean chwyta kostki Addy i ciągnie ją w krzaki, poza bezpośredni widok. Potem jest przy moim boku, chwytając mnie za rękę i ciągnąc ze sobą, za Gilem. 418

MoreThanBooks – No dalej. Musimy iść, póki wciąż jest nieprzytomna. Nie ma czasu na rozmowy. I nie ma odwrotu. Sabine podąża za nami. Słyszę jej lekkie kroki pod ciężkim rytmem swoich własnych. Sean biegnie szybko. Trzymam się blisko, dysząc przy nim. Zbaczamy ze ścieżki i kierujemy się między drzewa. Jest ciemno, ale Gil wyjmuje latarkę z plecaka, prowadząc nas przez napierające, chwytające liście. Zatrzymujemy się przy murze obwodowym. Mrugam, czując się oszołomiona, moja głowa jest niewyraźnie obrzmiała, jakby została owinięta bawełną. Spoglądam przez ramię na ciemny las za nami, zastanawiając się, czy opuszczam miejsce, do którego naprawdę przynależę. W końcu jestem zabójczynią. Z tego, co wiem, może Sabine również. Nie mrugnęła okiem, kiedy użyła kamienia na Addy. Jestem podniesiona, kiedy Sean przerzuca mnie przez ścianę. Sabine opada bez niczyjej pomocy. Jest jak małpa w dżungli. Sean podąża za nami, lądując lekko na stopach. Samochód czeka, dudniąc w ciemności. Reflektory włączają się i jesteśmy skąpani w nagłym świetle. – Jest tutaj! – Gil wyjaśnia, pędząc do przodu, machając w podnieceniu do osoby za kierownicą. Najwyraźniej nie jest to nikt dla niego obcy. Facet jest po czterdziestce, wyglądając zwyczajnie i skromnie. Nerwowo. Jego oczy rzucają się wszędzie na raz. – Kto to? – pytam.

419

MoreThanBooks Zatrzymuję się ostrożnie przy Seanie, patrząc jak Gil i kierowca przybliżają się do siebie, aby porozmawiać. Sean odwraca się do mnie, jego rysy twarzy odcinają się ostrymi liniami w blasku reflektorów. – Facet, który nas stąd zabierze. – Och – mruczę pod nosem, jakby to wszystko wyjaśniało. Jednak nie naciskam. Wciąż jestem omotana wydarzeniami z ostatnich chwil. Co tak właściwie robię. Wszystkiego, co zrobiłam. Wszystko może jeszcze się wydarzyć. Obraca mną, bym była zwrócona do niego twarzą. – Nie zaczynaj teraz kwestionować tego, co robisz. Robimy właściwą rzecz. Nie mamy innego wyboru. Przytakuję. Nie chcę, by się o mnie martwił lub o to, że się przed nim złamię, rozpadnę na fragmenty i kawałeczki. – Nie robię tego. – Hej. – Unosi mój podbródek jednym palcem, jego oczy mnie hipnotyzują. – Ufasz mi, prawda? Tym razem moje przytaknięcie jest szczere. – Tak. Tak. Ufam mu. To tylko w siebie wątpię. Szkliste brązowe oczy migają mi przed oczami. Przypomnienie, kim jestem, co zrobiłam. Spokój, który nigdy nie będzie mój. Bolesna gula rośnie w moim gardle. 420

MoreThanBooks Gil i kierowca wsiadają do przedniej części samochodu. Sean ciągnie mnie na tylne siedzenie. Sabine robi to samo. Ściśnięta pośrodku, usadawiam się obok solidnego ciepła Seana. Jego ręka owija się wokół mnie. Pocieszam się jego uściskiem. Poczuciem bezpieczeństwa, nawet iluzorycznym. Gil patrzy na nas z uspokajającym uśmiechem. Sean pochyla się bliżej. Jego ciepłe usta dotykają mojego ucha. Gęsia skórka pokrywa moje ręce. – Wszystko będzie dobrze. Chłonę te słowa i staram się w nie uwierzyć, ale nie jestem pewna co to „dobrze” znaczy. Wszystko wydaje się takie pełne desperacji i beznadziejne. Wszystko jest nastawione na „musisz”. Za każdym razem, kiedy zamykam oczy, widzę twarz martwego mężczyzny i wiem, że zabiję, jeśli zostanę zapędzona w kozi róg. Myślę, że to nie wiele mnie odróżnia od dzikiego zwierzęcia. Wplątuje moje palce w Seana, ściskając mocno, szukając czegoś do oparcia się, czegoś miękkiego i pięknego i cennego. Czegoś, co nada temu wszystkiemu sens. Cokolwiek, co spowolni mój upadek.

Budzi mnie światło dnia. Mogę go nawet poczuć. Ciepłe i bogate jak piasek w powietrzu. Mały pokój jest skąpany w ciepłych promieniach, sprawiając, że białe ściany wyglądają na jeszcze bielsze, bezbarwność wydającą się patrzeć na mnie, czekającą na mój kolejny ruch.

421

MoreThanBooks Przeciągam się na łóżku z głośnym ziewnięciem, rozkoszując się spaniem do tak późna, ciesząc się z rozleniwienia ciała. Dobrze czy źle, po raz pierwszy od miesięcy, czuję się bezpieczna. Logicznie patrząc, nie powinnam zmniejszyć czuwania. Możemy być złapani w każdym momencie. Moja ręka ociera prześcieradło obok mnie, wgniecenie po ciele Seana wciąż tam jest. Uśmiecham się powoli. Na razie czuję się wolna. Jeśli czegokolwiek się nauczyłam, to teraz – ten moment – jest wszystkim, co się liczy. Podnosząc się powoli, ubieram się i myję zęby w pojedynczej łazience w przyczepie po drugiej stronie korytarza. Ubrania wiszą na pręcie od kabiny prysznicowej, Sabine i ja wyprałyśmy nasze rzeczy w zlewie, przekonując się, że nawet pomarszczone, czyste są czyste. Wychodzącą do głównego pokoju, znajduję Gila i Sabine przy małym kuchennym stole grających w karty. Nawet jeśli kontakt Gila wyrzucił nas trzy dni temu z instrukcjami, jak przekroczyć granicę, graliśmy w karty głównie, by się zabawić. Nie mogąc nigdzie pójść i nie mając telewizora czy książek dla zabicia czasu, nie było za wiele do robienia przy czekaniu. Sabine chrupie płatki na sucho. – Hej – wita się, po przełknięciu pełnych ust. Wygląda inaczej, odkąd opuściliśmy Mount Haven. Z mniej napiętymi liniami twarzy jest ładna w sposób, którego nigdy wcześniej nie zauważyłam. Gil obdarza mnie roztargnionym machnięciem, jakby uważnie studiował karty. 422

MoreThanBooks – Cześć. Biorę jabłko z blatu. Kiwam głową na drzwi przyczepy. – Sean jest na zewnątrz? Gil odrywa wzrok na ułamek sekundy. – Tak. Zwykłe miejsce. Biorę głośny kęs jabłka i zakładam buty, siedząc przy drzwiach. Wychodząc na zewnątrz, mrugam na nagły blask, trzymając rękę nad oczami. Jeszcze nie jest za gorąco, przynajmniej porankami, ale jest tam obietnica, że ten dzień skwaru nadejdzie, w najbliższych tygodniach. Poruszam się po popękanej ziemi, omijając zarośla z drzewek mesquite i małych kaktusów. Wybieram drogę, gdzie siedzi Sean, plecami do mnie. Usadowił się na odsłoniętej skale, patrząc w dół przez lornetkę na dolinę poniżej. Światło słoneczne lśni w jego włosach, pokrywając długie kosmyki genialnym odcieniem ciemnego złota. Obniża lornetkę, kiedy siadam obok niego. – Dzień dobry, śpiochu. Wzruszam ramionami. – Co mogę powiedzieć? Dobrze późno wstać. Uśmiechając się, pochyla się przez całą dzielącą nas odległość i mnie całuje. Powoli i długotrwale. Takie są teraz. Pocałunki. Dotyk. Wszystkie dobrowolnie darowane i otrzymane. Tylko w trzy dni bycie z nim stało się 423

MoreThanBooks tak konieczne jak oddychanie. Tak jakby bycie tutaj zamroziło czas. Zapomnieliśmy Mount Haven i wszystko, co się tam wydarzyło. Świat zewnętrzny jest nieistotny. Kiwam głową na dolinę. – Jak leci? Podąża za moim wzrokiem. – Myślę, że rozgryzłem ich wzorce pilnowania. Biorę od niego lornetkę i obserwuję rzekę, grubego węża wśród pochylonych gór, z wodą bardziej brązową niż niebieską. – Wygląda spokojnie. – Patrol właśnie przeszedł. Jak każdego dnia o tej porze. – Co z załogami budowlanymi? Mój wzrok zwęża się na pomarańczowe flagi i słupy wskazujące, gdzie będzie ciągnęła się ściana oddzielająca Meksyk od Teksasu. – Nie było ich na widoku od dwóch dni. Myślę, że mamy trochę czasu, gdy oni zajmują się pracami geodezyjnymi i ustawianiem reszty słupów wzdłuż granicy na północ stąd. Kiwam głową i obniżam lornetkę. – Więc gdzie przejdziemy? – No cóż, według faceta Gila, w poniedziałki odbierają uciekinierów po drugiej stronie, ale myślę, że bezpieczniej będzie opuścić to miejsce w 424

MoreThanBooks niedzielę, koło czwartej rano. Wtedy nasze szanse powinny być dobre. Musimy więc trzymać się nisko i przenocować w obozie jedną noc. Dotyka mojego policzka, jego palce są miękkim szeptem otulającym moją skórę. Noc pod gwiazdami z nim? Mogę sobie z tym poradzić. Oddaję się jego pieszczotom, przesuwając wzrok od niego na rzekę i dziki odcinek ziemi poza nią. Gdzie zmierzamy. Gdzie czeka nasza przyszłość. – Jestem gotowa.

Tłumaczenie: darkangelofrevolution Korekta: Thebesciaczuczek

425