1.Wyznania zakupoholiczki-- Sophie Kinsella

SOPHIE KINSELLA WYZNANIA ZAKUPOHOLICZKI

Książkę tę dedykuję mojej agentce, a przy tym serdecznej przyjaciółce Aramincie Whitley

Podziękowania Składam serdeczne podziękowania Patrickowi Plonkington - Smythe, Lindzie Evans i całemu zespołowi Transworld; Celii Hayley, Markowi Lucasowi i innym pracownikom LAW; Nicki Kennedy, Jessice Buckmann, Valerie Hoskins, Rebece Watson i Brianowi Siberellowi z CAA. Szczególnie dziękuję Samancie Wickham, Sarze Manser, Paulowi Wattsowi, Chantal Rutherford - Brown, mojej wspaniałej rodzinie, a zwłaszcza Gemmie, która nauczyła mnie sztuki robienia zakupów.

Bank Endwich 6.07.1997 Stallion Square 1 London Wl 3HW Sz.P. Rebeka Bloomwood Jarvis Road 63 m. 4 Bristol BS1 0DN Szanowna Pani! Gratulujemy ukończenia studiów na uniwersytecie w Bristolu ze świetnym wynikiem. My w Endwich również osiągamy świetne wyniki jako bank, który wychodzi naprzeciw różnorodnym potrzebom klientów. Szczycimy się szczególnie atrakcyjną ofertą dostosowaną do tej grupy odbiorców, do której należy także Pani. Mamy zaszczyt zaproponować Pani specjalny, odnawialny kredyt dla absolwentów do wysokości 2000 funtów, udzielany przez dwa pierwsze lata po ukończeniu studiów. Gdyby zdecydowała się Pani założyć konto w naszym banku, kredyt mógłby zostać uruchomiony natychmiast. Mamy nadzieję, że zechce Pani skorzystać z naszej oferty i prześle nam odwrotną pocztą wypełniony wniosek. Z poważaniem Nigel Fairs Kierownik Działu Kredytów dla Absolwentów Endwich troskliwym bankiem

Bank Endwich 10.09.1999 Oddział Fulham Fulham Road 3 London SW6 9JH Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Road 4 m. 2 London SW6 8FD Szanowna Pani! W nawiązaniu do treści pism z dnia 3 maja, 29 lipca i 14 sierpnia br. przypominamy, że ważność kredytu dla absolwentów upływa z dniem 19.09. 1999. Zwracamy również uwagę, że przekroczyła Pani znacznie limit 2000 funtów. Obecny stan Pani zadłużenia wynosi 3794,56 funtów, proszę więc o telefoniczny kontakt z moją asystentką Eriką Parnell celem przenegocjowania warunków spłaty. Z poważaniem Derek Smeath Prezes Banku Endwich troskliwym bankiem

Bank Endwich 22.09.1999 Oddział Fulham Fulham Road 3 London SW6 9JH Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Road 4 m. 2 London SW6 8FD Szanowna Pani! Niezmiernie mi przykro, że złamała Pani nogę. Po wyzdrowieniu proszę jednak uprzejmie o skontaktowanie się z moją asystentką Eriką Parnell w celu omówienia Pani sytuacji finansowej . Z poważaniem Derek Smeath Prezes Banku Endwich troskliwym bankiem

Bank Endwich 17.11.1999 Oddział Fulham Fulham Road 3 London SW6 9JH Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Road 4 m. 2 London SW6 8FD Szanowna Pani! Niezmiernie mi przykro, że zapadła Pani na mononukleozę. Po wyzdrowieniu proszę jednak uprzejmie o skontaktowanie się z moją asystentką Eriką Parnell w celu omówienia Pani sytuacji finansowej. Z poważaniem Derek Smeath Prezes Banku Endwich troskliwym bankiem

Rozdział 1 Dobrze już, dobrze. Nie panikujmy. Przecież to tylko rachunek za zakupy opłacone kartą VISA. Jeden gówniany świstek papieru z kupą cyferek, a ile krwi potrafi napsuć człowiekowi! Wyjrzałam z okna mojego biura wychodzącego na Oxford Street, którą akurat przejeżdżał autobus. Zmusiłam się do otwarcia białej koperty leżącej na zagraconym biurku, wmawiając sobie kolejny raz, że to przecież tylko jakiś durny świstek papieru. Nie byłam głupia i dobrze wiedziałam, ile może wynosić taki rachunek... No, powiedzmy, z grubsza wiedziałam. Mogli mnie skasować na jakieś dwieście funtów. Ewentualnie trzysta... tak, pewnie to będzie trzysta. Góra trzysta pięćdziesiąt! Jakby nigdy nic, przymknęłam oczy i zaczęłam w myśli podliczać ostatnie wydatki. A więc ten kostium, który kupiłam w Jigsaw... Obiad z Zuzą u Quaglina... No i ten cudowny dywanik w czerwono - żółty deseń! Prawdę mówiąc, sam tylko dywanik kosztował dwieście funtów, ale był wart tę sumę. Wszyscy się nim zachwycali, a już na pewno Zuza. No, a ten kostium w Jigsaw kupiłam na wyprzedaży, czyli o trzydzieści procent taniej. Czyli właściwie na nim zaoszczędziłam! Otworzyłam oczy i sięgnęłam po rachunek, ale w tym momencie przypomniałam sobie o nowych soczewkach kontaktowych. Kosztowały dziewięćdziesiąt pięć funtów, kupę szmalu, lecz przecież musiałam je mieć. Mam poruszać się po omacku, czy co? Do tego jednak potrzebne były płyny, zgrabny futeralik i niealergizujący tusz do powiek. Ile to może być razem... czterysta? Przy sąsiednim biurku Klara Edwards podniosła wzrok znad papierów. Porozkładała przychodzące listy na oddzielne kupki, jak co rano. Każdy plik ścisnęła gumką i opatrzyła naklejką z napisem: „Odpowiedzieć natychmiast" albo „Nie bardzo pilne, ale trzeba odpowiedzieć". Niedobrze mi się robiło, kiedy na to patrzyłam! - Wszystko w porządku, Becky? - zapytała. - Oczywiście, to list do mnie - zbyłam ją. Sięgnęłam żwawo do koperty, ale nie wyciągnęłam z niej rachunku, tylko zacisnęłam na nim palce. Jak co miesiąc, prosiłam Boga, aby spełnił moje najskrytsze marzenie. Pewnie jesteście ciekawi, o czym marzę? Ano o tym, żeby mi się zdarzyło coś podobnego, jak w opowiadaniu, które przeczytałam w jakimś czasopiśmie. Tak mi się spodobało, że wycięłam je sobie i przykleiłam na drzwiach szafy. Opisana tam była pomyłka, jaką popełniono w pewnym banku. Wysyłając rachunki do dwóch osób, zamieniono je, i macie pojęcie, że ci ludzie się nie zorientowali? Uregulowali nie swoje rachunki i nawet okiem nie mrugnęli! Od tamtej pory wielokrotnie wracałam do tego opowiadania, marząc, by i mnie przytrafiło się to samo. Gdyby na przykład mój kilometrowy rachunek otrzymała jakaś ekscentryczna starsza dama z Kornwalii i uregulowała go, nie

sprawdzając, jakich dotyczy wydatków? Ja za to chętnie zapłaciłabym za trzy puszki karmy dla kotów po pięćdziesiąt dziewięć pensów. Trzeba w końcu postępować uczciwie, prawda? Jeszcze kiedy wyglądałam przez okno, uśmiech nie schodził z moich warg, taka byłam pewna, że w tym miesiącu moje marzenie się ziści! Jednak gdy ponaglana wścibskim spojrzeniem Klary zajrzałam w końcu do koperty - mina mi zrzedła. Mało tego, zrobiło mi się gorąco, pewnie ze strachu. Wydruk był gęsto upstrzony znanymi nazwami firm, które migały mi przed oczyma, jakbym przechodziła przez pasaż handlowy. Przewijały się zbyt szybko, abym mogła dogłębnie analizować ich znaczenie - udawało mi się najwyżej zatrzymywać wzrok przy wyrywkowo wybranych pozycjach. Na przykład czekoladki Thorntona... Co one tu, do jasnej cholery, robią? Nie mogłam kupować sobie żadnych czekoladek, bo przecież miałam zacząć się odchudzać. W tym rachunku musi być błąd. A może to w ogóle nie chodzi o mnie? Przecież nie mogłam wydać aż takiej sumy! Przykazałam sama sobie, aby nie wpadać w panikę. Wzięłam głęboki oddech i postanowiłam przeczytać powoli, po kolei, wszystkie pozycje wydruku. Zaczęłam od góry. WH Smith - zgadza się. Przecież każdy czasem potrzebuje papeterii. Boots - jak wyżej. Specsavers - same potrzebne rzeczy. Oddbins - musiałam kupić tam butelkę wina. Our Price - zaraz, zaraz... Co to było? Aha, nowy album Szarlatanów. To chyba jasne, że musiałam go mieć! Bella Pasta - aha, jadłam tam kolację z Caitlin! Oddbins - następna butelka wina. Esso - paliwo się nie liczy! Quaglino - wiem, że u niego jest drogo, ale chyba raz można sobie pozwolić na małe szaleństwo? Pret - a - Manger - wtedy po prostu zabrakło mi gotówki. Oddbins - kolejna butelka wina. Dywany dla bogaczy... - no tak, to właśnie tam kupiłam ten idiotyczny dywanik! La Senza - seksowna bielizna, której potrzebowałam na randkę z Jamesem. Agent Provocateur - jeszcze bardziej seksowna bielizna, jakbym czegoś takiego potrzebowała! Wszystko dla ciała - aparat do masażu, którego muszę używać. Next - taka zwyczajna biała bluzka, ale kupiłam ją na wyprzedaży. Millets... Nad tą pozycją zatrzymałam się dłużej. Skąd się tu wziął Millets, jeśli nigdy nie kupuję w sklepach tej firmy? Marszcząc czoło, próbowałam się skupić nad wydrukiem, aż mnie olśniło. Przecież to jasne - ktoś musiał posłużyć się

moją kartą. Wygląda na to, że ja, Rebeka Bloomwood, padłam ofiarą przestępstwa! Dopiero teraz wszystko zaczęło trzymać się kupy. Jakiś kryminalista musiał zwinąć mi kartę i podrobić podpis. Ciekawe, gdzie jeszcze się nią posługiwał? To dlatego przysłali mi taki niebotyczny rachunek. Ktoś zaszalał na moje konto i liczył, że mu się to upiecze! Tylko jak mógł to zrobić, jeśli moja karta VISA leży sobie grzecznie u mnie w portfelu? Gapiąc się na nią, wpadłam na pomysł, że ktoś musiał w takim razie wyjąć ją z mojej torebki, użyć jej i wsadzić z powrotem. A więc był to ktoś znajomy, ale, na miłość boską, kto? Rozejrzałam się podejrzliwie wokół siebie. Ktokolwiek to zrobił, nie był zbyt inteligentny, bo użył mojej karty u Milletsa. Przecież ja nigdy tam nie kupuję, więc od razu się zdradził. - Nigdy nie kupowałam u Milletsa! - wymówiłam na głos. - Jak to nie? - zareagowała od razu Klara. - Oczywiście, że kupowałaś! - Ależ skąd! - obruszyłam się, wściekła, że ktoś ingeruje w mój tok myślowy. - Przecież kupiłaś tam prezent pożegnalny dla Michaela, nie pamiętasz? Uśmiech znikł z mojej twarzy. Kurczę blade, rzeczywiście, tę pieprzoną niebieską kurtkę dla Michaela kupiłam właśnie u Milletsa! Michael to nasz były zastępca redaktora naczelnego, który zwolnił się z pracy trzy tygodnie temu. Zgłosiłam się na ochotnika, aby kupić mu pożegnalny prezent. Wzięłam ze sobą do sklepu brązową kopertę z banknotami i monetami zebranymi wśród kolegów. Wybrałam sportowy skafander, bo znałam jego upodobania, ale w ostatniej chwili wpadłam na pomysł, że zapłacę kartą kredytową, a gotówkę zatrzymam dla siebie. Przypomniałam sobie, jak wyłowiłam z koperty cztery banknoty po pięć funtów i wsadziłam je do portfela. Monety jednofuntowe włożyłam do specjalnej przegródki, a resztę drobniaków wrzuciłam na dno torebki. Pamiętałam nawet, jak się cieszyłam, że teraz długo nie będę musiała korzystać z bankomatu. Sądziłam, że sześćdziesiąt funtów wystarczy mi na całe tygodnie... Jak się więc stało, że nie wystarczyło? Gdzie się podział ten szmal? Nie mogłam przecież wydać sześćdziesięciu funciaków, nie zdając sobie z tego sprawy! - A dlaczego o to pytasz? - zaciekawiła się Klara, świdrując mnie wzrokiem przenikliwym jak promienie Roentgena. Widziała przecież, że studiuję wyciąg z konta VISA. - Tak sobie, bez powodu - spławiłam ją, szybko odwracając wydruk na drugą stronę. Byłam już jednak do tego stopnia wytrącona z równowagi, że zamiast swoim zwyczajem skoncentrować się na wysokości Minimalnej Wymaganej Wpłaty - od razu zwróciłam wzrok na łączną sumę, wydrukowaną

na samym dole. Stało tam jak byk, czarno na białym - dziewięćset czterdzieści dziewięć funtów i sześćdziesiąt trzy pensy! Przez jakieś pół minuty bezmyślnie gapiłam się na wydruk, zanim wepchnęłam go z powrotem do koperty. Przez chwilę miałam wrażenie przysięgam, że naprawdę tak się czułam - jakby ten świstek papieru mnie nie dotyczył. Może gdzieś się podzieje, gdybym, na przykład, zrzuciła go na podłogę za biurkiem? Sprzątaczka go wymiecie, a ja będę mogła udawać, że nigdy go nie dostałam! Przecież chyba nie mogą żądać ode mnie zapłacenia rachunku, którego nie widziałam na oczy! Zaczęłam już układać sobie w myśli treść listu do kierownika działu obsługi kont VISA. „Szanowny Panie Kierowniku! Zdziwił mnie Pana list, gdyż nie otrzymałam z Pańskiego banku żadnego rachunku. Ostrzegam, że zwrócę się ze skargą do Rzecznika Praw Obywatelskich, Pani Anny Robinson". Zresztą w najgorszym razie zawsze zdążę dać nogę za granicę! - Becky... - głos Klary oderwał mnie od tych rozważań. Odruchowo wyprostowałam się, czując na sobie jej wzrok. - Napisałaś już ten kawałek o banku Lloyda? - Prawie - skłamałam gładko, ale ponieważ nadal mnie obserwowała, musiałam potwierdzić swoje dobre chęci na ekranie komputera. - „Posiadacze kont postąpią słusznie, jeśli otworzą u nas rachunek oszczędnościowo - rozliczeniowy" - wystukałam zdanie żywcem zerżnięte z komunikatu prasowego, który leżał na moim biurku. - „Od depozytów wyższych niż 5000 funtów będą naliczane korzystne, skumulowane odsetki..." Postawiłam kropkę, łyknęłam kawy i przewróciłam stronę pisma z komunikatem. Nawiasem mówiąc, właśnie takimi rzeczami się zajmuję. Pracuję w redakcji czasopisma poświęconego problemom finansowym. Płacą mi za to, abym doradzała ludziom, jak mają inwestować swoje pieniądze. Oczywiście, nie o takiej pracy marzyłam, ale dziennikarze piszący o sprawach finansowych zazwyczaj trafiają do tej branży przypadkowo. Zaklinają się, że właśnie to najbardziej lubią robić, ale nie wierzcie im. Prawda jest taka, że po prostu nie mogli się załapać na ciekawsze tematy. Każdy najpierw starał się o posadę w redakcji „Timesa", „Expressu", „Marie - Claire" czy „Vogue'a", ale zewsząd odprawiano ich z kwitkiem. Próbowali więc szczęścia w pisemkach typu „Miesięcznik Metalowca", „Gazeta Serowarska" czy „Poradnik Inwestora" i cieszyli się, jeśli zatrudniono ich za psi grosz choćby na gównianej posadce asystenta redaktora. Chcąc nie chcąc, specjalizowali się z czasem w tematyce obróbki metalu, wyrobu serów czy korzystnych lokat kapitału, bo po prostu nie znali się już na niczym innym. Sama zaczynałam karierę w redakcji periodyku o chwytliwym tytule „Nasze Inwestycje". Nauczyłam się tam przepisywać artykuły z gazet, robić mądrą minę na konferencjach prasowych i tak formułować pytania, aby stwarzać wrażenie,

że wiem, o czym mówię. Możecie mi wierzyć albo nie, ale po półtora roku takiej pracy skaperował mnie magazyn „Korzystne Lokaty". Nie zmienia to faktu, że niewiele się nauczyłam na temat finansów. Byle pasażer miejskiego autobusu czy dziecko z podstawówki wie w tej materii więcej ode mnie. Po trzech latach pracy nadal obawiam się, że ktoś odkryje moją ignorancję. Po południu wezwał mnie nagle Filip - nasz redaktor naczelny. Podskoczyłam ze strachu, kiedy usłyszałam z jego ust moje imię. - Rebeko, pozwól na słówko. - Kiwnął na mnie. Zniżył przy tym głos i uśmiechnął się znacząco, jakby chciał mi przekazać szczególnie dobrą wiadomość. Byłam pewna, że zamierza mnie awansować. Może wreszcie ruszyło go sumienie, że to nie w porządku, bym zarabiała mniej od Klary? Przypuszczalnie powierzy mi równorzędne stanowisko, może nawet wyższe, tylko chce zakomunikować to dyskretnie, aby nie wzbudzać zazdrości Klary... Okrasiłam więc twarz odświętnym uśmiechem, wstałam i podeszłam do jego biurka, stojącego jakieś trzy metry dalej. Starałam się nie pokazać po sobie, że już planuję, co kupię za spodziewaną podwyżkę. Może kloszowy płaszczyk od Whistlesa albo czarne kozaczki z Pied a Terre? Pojadę na zagraniczną wycieczkę albo wreszcie spłacę ten pieprzony rachunek za zakupy z karty VISA? Od razu poczułam ulgę. Wiedziałam, że wszystko dobre, co się dobrze kończy... Tymczasem Filip pchnął w moim kierunku blankiet zaproszenia. - Słuchaj, Rebeko, nie mam czasu pójść na tę konferencję, a zapowiada się ciekawie. Nie poszłabyś tam za mnie? Odbędzie się w Centrum Prasowym Brandonów. Od razu prysł mój radosny nastrój. A więc nie dostanę ani podwyżki, ani awansu! Poczułam się oszukana, bo jak mógł się uśmiechać w taki sposób? Musiał przecież wiedzieć, cham jeden, że wzbudził we mnie nadzieję! - Źle się czujesz? - zatroskał się. - Nie - bąknęłam, ale nie mogłam zmusić się do uśmiechu. A więc nici z kloszowego płaszcza i kozaczków, a zamiast podwyżki czeka mnie konferencja prasowa na temat... Właśnie, jaki? Zerknęłam w kartę zaproszenia i dowiedziałam się, że chodzi o nowy fundusz powierniczy. I cóż w tym ciekawego? - Potem opiszesz to w wiadomościach. - Dobra. - Odeszłam, wzruszając ramionami.

Rozdział 2 Po drodze na konferencję prasową musiałam dokonać jednego ważnego zakupu - potrzebny był mi numer „Financial Timesa". Ta gazeta ma wiele zalet, a wśród nich najważniejsze to: 1. drukowana jest na papierze w ładnym kolorze; 2. kosztuje tylko 85 pensów; 3. kiedy pokazujesz się w publicznym miejscu z numerem „FT" pod pachą - ludziska od razu zaczynają traktować cię poważniej. Możesz nawet pleść ostatnie głupoty, a i tak nikt nie pomyśli, że masz fiu bździu w głowie, tylko uznają cię za intelektualistkę o szerokich horyzontach! Na rozmowę wstępną w redakcji „Korzystnych Lokat" zjawiłam się nie tylko z egzemplarzem „Financial Timesa", ale i „Poradnika Inwestora". W rezultacie ani razu nie zapytano mnie o problemy finansowe, a czas upłynął nam na miłej pogawędce o domkach weekendowych i na obgadywaniu innych wydawców. Zatrzymałam się więc przy kiosku z prasą, kupiłam „FT" i zgrabnie wetknęłam go pod pachę, oceniając swoje odbicie w witrynie sklepu Denny i George. Doszłam do wniosku, że wyglądam całkiem nieźle. Miałam na sobie czarną spódniczkę z firmy French Connection, do tego białą bawełnianą koszulkę od Knickerboxa i rozpinany sweterek z angory, który wprawdzie kupiłam u Marksa i Spencera, ale równie dobrze mógł pochodzić z magazynu Agnes B. Całości dopełniały czółenka o kwadratowych noskach od Hobbsa. Z dumą obnosiłam też nowy komplet bielizny, chociaż nikt tego nie widział - majteczki i staniczek z wyhaftowanymi, żółtymi pączkami róż! To było najlepsze ze wszystkich moich ciuchów, więc prawie życzyłam sobie, żeby potrącił mnie samochód wtedy przynajmniej wszyscy zobaczyliby, co mam pod spodem! Nauczyłam się przeprowadzać „wyliczankę" wszystkiego, co mam na sobie. Zwyczaj ten zapożyczyłam z pisma „Siedemnastolatka". Reporterzy tego magazynu do każdego wydania zatrzymują na ulicy losowo wybraną dziewczynę, robią jej zdjęcie i szczegółowo opisują każdą część garderoby. Wygląda to mniej więcej tak: „koszulka z Chelsea Girl, dżinsy z Top Shop, buty pożyczone od koleżanki...". Odkąd zaczęłam czytać „Siedemnastolatkę", zawsze studiowałam te opisy od deski do deski i do dziś, jeśli kupię sobie jakiś ciuch w niezbyt szpanerskim sklepie, od razu odcinam metkę. Wtedy, gdyby jakiś reporter zatrzymał mnie na ulicy, zawsze mogę udawać, że nie wiem, skąd mam tę rzecz. Kiedy otaksowałam wzrokiem swoje odbicie w szybie Denny'ego i George'a - uznałam, że mógłby teraz napatoczyć się tu reporter „Siedemnastolatki" z aparatem. I wtedy w którymś momencie moje oko zatrzymało się na czymś, co sprawiło, że serce na chwilę przestało mi bić. Była to dyskretnie umieszczona, ciemnozielona wywieszka z kremowymi literami napisu „Wyprzedaż".

Nie wierzyłam własnym oczom. Serce po chwili przerwy zabiło mi szybciej. To nie mogła być prawda! Denny i George nigdy nie urządzali wyprzedaży, nie musieli tego robić - ich chustki i apaszki sprzedawałyby się jak ciepłe bułeczki, nawet gdyby były dwa razy droższe. Każdy, kogo znam, chciałby mieć chustkę od Denny'ego i George'a... no, może z wyjątkiem moich rodziców. Mama uważa, że coś, czego nie może kupić u Bentalla w Kingston, nie jest warte posiadania. Przełknęłam ślinę, zrobiłam dwa kroki naprzód i pchnęłam drzwi butiku. Zadźwięczał przy nich dzwonek, co zwróciło uwagę pracującej tam młodej blondynki. Nie znałam jej imienia, ale już zdążyłam ją polubić, bo - inaczej niż niektóre wredne małpy w sklepach z konfekcją - nigdy nie kręciła nosem, kiedy na próżno wystawałam przy ladzie, gapiąc się na rzeczy, na które nie mogłam sobie pozwolić. Zwykle wyglądało to tak, że po półgodzinie przyglądania się chustkom u Denny'ego i George'a leciałam szybko do Accessorize'a i kupowałam sobie jakiś inny łaszek na pocieszenie. Mam całą szufladę takich namiastek! - Dzień dobry! - przywitałam się, próbując zachować spokój. - Co ja widzę, macie wyprzedaż? - Rzeczywiście, dotąd się to u nas nie zdarzało! - Blondynka się uśmiechnęła. Rozejrzałam się po sklepie i od razu namierzyłam rządki schludnie poskładanych w kostkę chustek pod planszami z hasłem: „Obniżka ceny o 50%". Było ich pełno, jedne z drukowanego aksamitu, inne z jedwabiu naszywanego paciorkami lub z haftowanego kaszmiru, wszystkie z dyskretnymi naszywkami Denny i George. Prawie wpadłam w panikę, bo nie wiedziałam, od czego zacząć. - Zdaje mi się, że ta się pani podobała. - Miła blondyneczka pomogła mi, wyciągając z najbliższej kupki błyszczącą szaroniebieską chustkę. Rzeczywiście, od razu przypomniałam sobie ten jedwabisty aksamit drukowany w bladoniebieski deseń, tu i ówdzie upstrzony drobniutkimi, opalizującymi dżetami. Im dłużej się jej przyglądałam, tym silniej odczuwałam jakieś niewidzialne nici przykuwające mnie do tego miejsca. W życiu nie widziałam czegoś równie pięknego i wprost musiałam dotknąć tej wspaniałej rzeczy, a kiedy już dotknęłam - przymierzyć! Panienka zwróciła moją uwagę na metkę: - Cena obniżona z trzystu czterdziestu funtów na sto dwadzieścia! zaznaczyła z naciskiem. Udrapowała miękką tkaninę na moich ramionach, abym mogła lepiej przyjrzeć się swojemu odbiciu. Widok ten rozwiał moje ostatnie wątpliwości. Musiałam mieć tę chustę, bo na jej tle moje oczy wydawały się większe, fryzura elegantsza, sprawiałam po prostu wrażenie kogoś zupełnie innego. Mogłabym nosić ją do wszystkich rzeczy, aż zyskałabym przydomek „Dziewczyna w chustce od Denny'ego i George'a"

- Na pani miejscu nie wahałabym się - zachęcała ekspedientka. - Została nam już tylko jedna taka chustka. Moje palce bezwiednie zacisnęły się wokół delikatnej tkaniny. - Biorę! - wydyszałam. Panienka zaczęła układać mój zakup na warstwie bibułki, a ja tymczasem wyciągnęłam portfel. Machinalnym ruchem sięgnęłam po kartę VISA, lecz pod palcami wyczułam pustkę. Zaczęłam nerwowo przetrząsać wszystkie przegródki, licząc, że może przez pomyłkę wsadziłam kartę między recepty lub wizytówki... Po chwili przypomniałam sobie, że zostawiłam ją na biurku! Chryste, ależ ze mnie idiotka! Jak mogłam zostawić na biurku coś tak ważnego? Musiałam chyba myśleć o niebieskich migdałach! Miła sklepowa najspokojniej w świecie pakowała już moją chustkę do ciemnozielonego pudełeczka z nadrukiem „Denny i George", a mnie serce waliło jak młotem, bo nie wiedziałam, co mam teraz zrobić. - Płaci pani gotówką czy kartą? - spytała uprzejmie. - Dopiero teraz zauważyłam, że zostawiłam kartę w biurze! - wyjąkałam. - Ach, tak? - Ekspedientka przerwała pakowanie. - Czy mogłaby pani odłożyć mi tę chustkę? - zaryzykowałam. Panienka spojrzała z powątpiewaniem. - Na jak długo? - Do jutra! - wyrąbałam, zdesperowana. Zauważyłam jednak, że dziewczyna zrobiła wiele mówiącą minę. Czyżby mnie źle zrozumiała? - Przykro mi, ale nie mogę. Nie wolno nam odkładać przecenionych towarów. - No więc przynajmniej do wieczora! - wpadłam jej w słowo. - O której zamykacie? - O szóstej. Poczułam jednocześnie ulgę i zwiększony przypływ adrenaliny do krwi. Postanowiłam, że podejmę to ryzyko. Jeśli zdołam jak najszybciej urwać się z konferencji prasowej, może zdążę złapać taksówkę, wrócić do biura, wziąć kartę, wmówić Filipowi, że zostawiłam na biurku notatnik i przed zamknięciem sklepu stać się posiadaczką chustki. - Więc niech mi pani ją przetrzyma przynajmniej do szóstej. Bardzo panią proszę! - wyjęczałam tak błagalnym tonem, że ekspedientka zmiękła. - No, dobrze. Schowam ją pod ladę. - Dziękuję! - wybąkałam i biegiem wypadłam ze sklepu. Modliłam się, by konferencja nie trwała zbyt długo i żeby nie zadawano zbyt dużo pytań. Dobry Boże, spraw, żebym dostała tę chustkę! Po przybyciu do Centrum Prasowego Brandonów uspokoiłam się nieco, bo miałam pełne trzy godziny czasu i pewność, że moja chustka czeka na mnie pod ladą i nikt nie zdmuchnie mi jej sprzed nosa. W holu wisiał komunikat, że konferencja prasowa na temat „Egzotycznych Inwestycji" ma miejsce w sali Artemis. Umundurowany portier kierował

przybyłych wzdłuż długiego korytarza. Oznaczało to, że szykowała się nasiadówka większego kalibru, może nie na skalę międzynarodową, ale dosyć licznie obsadzona, co w naszym ograniczonym, małym światku miało duże znaczenie. W sali było już gwarno, a kelnerki roznosiły półmiski z kanapkami. Dziennikarze trąbili szampana, jakby nie pili go nigdy przedtem, a rzeczniczki prasowe zadzierały nosa i sączyły wodę. Kiedy kelner zaproponował mi kieliszek szampana - porwałam z tacy dwa. Jeden wychyliłam od razu, a drugi zachowałam, żeby trzymać pod krzesłem na wszelki wypadek, w razie jakichś nudnych wystąpień. W najdalszym kącie sali dostrzegłam Elly Granger z „Tygodnika Inwestora". Dopadło ją tam dwóch facetów w oficjalnych garniturach, a ona im przytakiwała, tocząc wokoło szklanym wzrokiem. Elly to naprawdę wystrzałowa dziewczyna! Pracuje w „Tygodniku Inwestora" dopiero od pół roku, a już złożyła chyba ze czterdzieści trzy podania o inną pracę. Chciałaby być redaktorką działu mody w jednym z kobiecych czasopism, a ja wolałabym robić to, co Fiona Philips w telewizji. Czasem na imprezie, kiedy już dużo wypijemy, zarzekamy się jedna przez drugą, że rzucimy pracę, jeśli nie zaczniemy robić czegoś naprawdę ciekawego. Jednak wizja braku pieniędzy przeraża nas bardziej niż perspektywa pisania do końca życia tylko o funduszach emerytalnych. - O, Rebeka! Miło, że nas odwiedziłaś. Spojrzałam w górę znad kieliszka i o mało nie zakrztusiłam się szampanem, bo przede mną stał Luke Brandon, dyrektor centrum prasowego. Mierzył mnie tak przenikliwym wzrokiem, jakby czytał w moich myślach. Widziałam go najwyżej kilka razy w życiu, ale zawsze czułam się w jego towarzystwie dość niepewnie. Działał na ludzi onieśmielająco, bo powszechnie uważano go za geniusza. Nawet Filip, mój szef, rozwodził się nad zaletami jego umysłu. Rzeczywiście, zaczynał od zera, a mimo to zdołał zapewnić swemu centrum prasowemu znaczącą pozycję wśród podobnych firm w Londynie. Kilka miesięcy temu w jakimś czasopiśmie opublikowano ranking przedsiębiorców, w którym pan Brandon uplasował się na czele, jako jeden z najinteligentniejszych biznesmenów swojego pokolenia. W artykule tym zwracano uwagę nie tylko na jego piramidalny współczynnik inteligencji, ale i na fotograficzną pamięć. Dla mnie byłaby to raczej wada niż zaleta - nie cierpię ludzi z fotograficzną pamięcią! Nie to jednak było główną przyczyną mojej rezerwy w stosunku do niego. Bardziej denerwowało mnie, że kiedy ze mną rozmawiał, marszczył czoło, jakby wyczuwał, iż w gruncie rzeczy jestem kompletną dyletantką. I zapewne naprawdę to wyczuwał, co wskazywało, że nie tylko był geniuszem, ale i jasnowidzem. Przypuszczalnie wiedział, że kiedy z inteligentną miną gapię się na jakiś nudny wykres, potakując z udanym zrozumieniem - w rzeczywistości

myślę o tym odlotowym czarnym topiku, jaki widziałam u „Josepha", i o tym, czy starczy mi szmalu, by dokupić do niego jeszcze spodnie. - Poznałaś już Alicję, prawda? - zagaił, wskazując na efektowną blondynkę u swego boku. Wprawdzie nie miałam dotąd zaszczytu jej poznać, ale nie musiałam, bo wszystkie „dziewczyny od Brandona" były bliźniaczo do siebie podobne. Przeważnie żony bankowców, ubierały się elegancko, wysławiały pięknie, ale nie miały za grosz poczucia humoru. - Ty jesteś Rebeka, z „Korzystnych Lokat", prawda? - zapytała chłodno Alicja, ściskając mi dłoń. - Zgadza się - odpowiedziałam z takim samym chłodem. - Ładnie, że znalazłaś czas, by przyjść do nas - pochwaliła zdawkowo. Słyszałam, że wy, dziennikarze, jesteście wiecznie zajęci. - No cóż... - rzuciłam lekko - staramy się brać udział we wszystkich konferencjach prasowych, jeśli to możliwe. Musimy mieć rozeznanie w problematyce przemysłowej. Uważałam, że ta odpowiedź nadzwyczajnie mi się udała. Mało brakowało, a sama bym się na to nabrała! Alicja jednak potraktowała moje słowa całkiem poważnie. - No więc powiedz mi, Rebeko, co sądzisz o najnowszych wiadomościach? - Gestem wskazała na „Financial Timesa" pod moją pachą. Zaskakujące, prawda? Chryste, o czym ona mówi? - To rzeczywiście ciekawe. - Robiłam dobrą minę, aby zyskać na czasie. Rozglądałam się przy tym wokół, aby znaleźć coś, co mogłoby naprowadzić mnie na prawidłową odpowiedź. Cóż się takiego zdarzyło? Czyżby wzrosły stopy procentowe lub coś w tym rodzaju? - Uważam, że dla przemysłu to raczej zła wiadomość - dowodziła całkiem poważnie Alicja. - Oczywiście, masz prawo do własnych poglądów na ten temat. Patrzyła na mnie, wyraźnie czekając na odpowiedź, a ja czułam, jak krew napływa mi do policzków. Kurczę, jak mam się wykaraskać z tej sytuacji? W myśli zarzekałam się, że od dziś będę uważnie studiować gazety, by nie dać się tak głupio przyłapać. - Ależ masz rację, pewnie, że to zła wiadomość - potwierdziłam skwapliwie. Dla kurażu pociągnęłam szampana i modliłam się, aby w tej chwili nastąpiło trzęsienie ziemi lub coś podobnego. - Spodziewałaś się, że do tego dojdzie? - zaciekawiła się Alicja. - No tak, wy, dziennikarze, zawsze wiecie o wszystkim z wyprzedzeniem. - Pewnie, że się na to zanosiło - brnęłam dalej w nadziei, że mój głos brzmi przekonująco.

- A co sądzisz o tych plotkach, jakoby Fundusz Emerytalny Scottish Prime miał się połączyć z Flagstaff Life - Ubezpieczenie na Życie? - indagowała uparcie. - Uważasz, że to możliwe? - Trudno powiedzieć - mruknęłam wymijająco i pociągnęłam następny łyk szampana. O jakie znów plotki jej chodzi? Czy nie mogłaby już iść do diabła? W tym momencie jednak popełniłam ten błąd, że podniosłam wzrok na Luke'a Brandona. Zauważyłam, że miał dziwny wyraz twarzy. Utwierdziło mnie to w przekonaniu, że on wie, iż nie mam bladego pojęcia, o czym mówi Alicja. - Popatrz, Alicjo, przyszła Maggie Stevens. Czy mogłabyś... - wtrącił się nagle. Alicja, niczym cyrkowy koń, natychmiast obrała kierunek ku drzwiom, rzucając w biegu: - Oczywiście! - Aha, Alicjo, jeszcze jedno... - Zatrzymał ją, więc jak automat odwróciła głowę ku niemu. - Chciałbym wiedzieć dokładnie, kto tak spieprzył te wykresy. - Tak jest, szefie, dowiem się - wykrztusiła i ulotniła się czym prędzej, zostawiając mnie sam na sam z Lukiem. Chryste, ależ to straszny człowiek! Chętnie też bym wzięła nogi za pas. - Przepraszam, ale muszę już lecieć... - zaczęłam. Niestety, teraz Luke zwrócił się do mnie. - Dziś Bank SBG ogłosił, że przejmuje bank Rutland - poinformował mnie konfidencjonalnie. Rzeczywiście, nagle przypomniałam sobie, że słyszałam o tym w porannych wiadomościach radiowych. - Wiem, czytałam w „Financial Timesie" - odparłam wyniosłym tonem i zanim zdążył zareagować, szybko się zmyłam, żeby pogadać z Elly. Zaczynała się właściwa konferencja prasowa, więc Elly i ja zajęłyśmy dwa miejsca w tyle sali. Ostentacyjnie otworzyłam notatnik, zapisałam u góry strony tytuł Centrum Prasowe Brandonów, a pozostałą powierzchnię kartki zapełniałam rysunkami fantastycznych kwiatów. Elly ze swej strony słuchała horoskopów przez komórkę. Upiłam trochę szampana, rozsiadłam się wygodnie i zamierzałam się zrelaksować. Na takich konferencjach nie było sensu słuchać poszczególnych wypowiedzi, bo i tak otrzymywało się potem gotowy komunikat dla prasy. Zastanawiałam się właśnie, czy ktokolwiek by zauważył, gdybym zaczęła na przykład ćpać lub malować sobie paznokcie, gdy znów nad moim krzesłem nachyliła się ta paskudna Alicja. - Rebeko! - syknęła scenicznym szeptem. - Co jest? - odmruknęłam leniwie. - Telefon do ciebie. Dzwoni twój naczelny. - Filip? - spytałam niemądrze, jakbym miała przynajmniej dziesięciu naczelnych. - Tak. - Spojrzała na mnie jak na idiotkę i wskazała ruchem głowy na aparat telefoniczny stojący na stole w tyle sali. Elly rzuciła mi pytające

spojrzenie, które odwzajemniłam wzruszeniem ramion. Filip nigdy dotąd nie dzwonił do mnie podczas konferencji prasowej. Idąc w kierunku stołu, czułam się dowartościowana, a jednocześnie podniecona. Ten telefon mógł przecież oznaczać, że w redakcji wydarzyło się coś ważnego i pilnego zarazem. Może na przykład Filip wpadł na trop niewiarygodnej sensacji i chce wysłać mnie do Nowego Jorku po materiał do reportażu? - Cześć, co tam takiego? - rzuciłam w słuchawkę i zaraz pożałowałam, że nie poprzestałam tylko na enigmatycznym „Tak?", co wywarłoby większe wrażenie. - Przepraszam, że ci zawracam głowę - zaczął Filip - ale czuję, że bierze mnie migrena, więc będę musiał zaraz jechać do domu... - Ach! - wyraziłam swoje najgłębsze zaskoczenie. - Czy w związku z tym mógłbym cię prosić o małą przysługę? - Filip kontynuował rozpoczęty temat. Cóż to mogła być za przysługa? Za kogo on mnie właściwie miał? Jeśli chce, żeby ktoś kupił mu tabletki od bólu głowy, niech poprosi sekretarkę. - No, nie wiem, bo to może jeszcze potrwać... - próbowałam go zniechęcić. - Komitet Bezpieczeństwa Socjalnego ma wydać komunikat dopiero o piątej, więc myślę, że zdążysz go stamtąd odebrać. Kiedy tylko skończy się konferencja, skocz prosto do Westminsteru. Z przerażeniem wpatrywałam się w słuchawkę. No nie, jak ja mogę odbierać skądś jakiś pieprzony komunikat, kiedy muszę przede wszystkim znaleźć kartę kredytową i kupić wymarzoną chustkę! Próbowałam więc się wykręcić. - A Klara nie mogłaby tego przywieźć? Chciałam jeszcze dziś wrócić do biura i przygotować materiały do artykułu o... - Zaraz, o czym to ja miałam napisać w tym miesiącu? - O... zastawach hipotecznych. - Klara poszła na bardzo ważne spotkanie w City, a zresztą Westminster masz przecież po drodze do tej dzielnicy snobów w Fulham! - Filip zawsze nabijał się ze mnie, że mieszkam w Fulham, bo sam mieszkał w Harpenden. Wystarczy, że wyskoczysz z metra, raz - dwa złapiesz komunikat i zdążysz jeszcze wskoczyć do następnego wagonu! Wszystko wskazywało, że nie zdołam wymigać się od tego zlecenia. Zaczęłam więc błyskawicznie kombinować, jak pogodzić przyjemne z pożytecznym. Zakładając, że konferencja potrwa jeszcze z godzinę, będę musiała szybko skoczyć do redakcji po kartę, stamtąd do Denny'ego i George'a po chustkę, a potem do Westminsteru po komunikat. Powinnam się z tym wszystkim wyrobić. - Dobra, załatwię to - obiecałam. Wróciłam na swoje miejsce akurat, gdy gasły światła i na ekranie ukazał się tytuł: „Inwestycje na Dalekim Wschodzie". Po nim nastąpił barwny film demonstrujący widoki z Hongkongu, Tajlandii i podobnie egzotycznych miejsc,

które zwykle nastrajały mnie do marzeń o spędzeniu tam wakacji. Dziś jednak nie umiałam się odprężyć ani kpić z wysiłków dziewczyny z tygodnika „Portfolio", która usiłowała notować wszystko, co słyszała, a potem na pewno zada pięć pytań, gdyż wydaje się jej, że powinna! W tej chwili moje myśli zaprzątała wyłącznie chustka od Denny'ego i George'a. Co się stanie, jeżeli nie zdążę na czas albo ktoś zaoferuje wyższą cenę? Czy to możliwe, żeby ktoś podkupił mi obiekt moich marzeń? Tymczasem miejsce krajobrazów z Tajlandii zajęły nudne wykresy, ale akurat w tej chwili wpadłam na świetny pomysł. Przecież mogę zapłacić za chustkę gotówką! Oferty gotówkowej nikt nie przebije. Sto funtów mogę wybrać z bankomatu, więc potrzeba mi jeszcze dwudziestu i chustka moja! Wyrwałam kartkę z notesu, napisałam na niej: „Czy możesz pożyczyć mi dwie dychy?" i podsunęłam Elly, która wciąż jeszcze odsłuchiwała komunikaty nagrane na komórkę. Ciekawe, czego słuchała, horoskop nie był chyba taki długi! Przeczytała mój liścik, potrząsnęła głową i odpisała: „Ni cholery nie mogę. Pieprzony bankomat połknął mi kartę. W tej chwili sama żyję tylko na talonach obiadowych!". O kurczę! Po krótkim namyśle znowu napisałam: „A nie możesz pożyczyć mi karty kredytowej? Słowo honoru, że oddam ci szmal. I czego tak słuchasz?". Ledwo zdążyłam podsunąć jej kartkę, gdy na sali rozbłysły światła. Najwyraźniej skończyła się prelekcja, z której nie usłyszałam ani słowa. Słuchacze poprawiali się na krzesłach, a któraś z rzeczniczek prasowych zaczęła rozdawać błyszczące foldery. Elly wyłączyła komórkę i uśmiechnęła się do mnie szeroko. - To przepowiednia na moje całe życie erotyczne - wyjaśniła. - W sam raz odpowiednia tematyka. - Akurat, raczej jedno wielkie gówno! - Potrząsnęłam głową z dezaprobatą. - Jak możesz się zajmować takimi głupotami? I ty niby masz być dziennikarką od spraw finansowych? - Ja nie, a ty? - odpaliła Elly i obie parsknęłyśmy śmiechem, aż jakaś stara prukwa z prasy krajowej odwróciła się i zmierzyła nas karcącym spojrzeniem. - Panie i panowie! - Ponad gwar wybił się czyjś przenikliwy głos. To Alicja stanęła przed pierwszym rzędem krzeseł, a ja z żalem zobaczyłam, że ma bardzo zgrabne nogi. - Jak państwo zapewne zauważyli, Egzotyczny Fundusz Inwestycyjny reprezentuje zupełnie nowy punkt widzenia... Rozglądając się po sali, napotkała moje spojrzenie i odpowiedziała chłodnym uśmieszkiem. - Raczej egzotyczne ceny! - rzuciłam kąśliwą uwagę w stronę Elly, pokazując jej odpowiedni ustęp w folderze. - Widziałaś, jakiej żądają prowizji? (Zawsze najpierw zwracam uwagę na wysokość prowizji, podobnie jak na metkę z ceną). Elly tylko znacząco przewróciła oczami i wróciła do serwisu audiotele.

- Egzotyczne Inwestycje pomnażają nasze oszczędności - deklamowała Alicja pompatycznym głosem. - Oferują państwu więcej niż ktokolwiek inny... - Raczej więcej zdzierają! - palnęłam na głos bez namysłu. Uczestnicy konferencji zareagowali wybuchem śmiechu. Poczułam się zakłopotana, tym bardziej że Luke Brandon znowu utkwił we mnie wzrok. Czym prędzej spuściłam oczy i udałam, że notuję. Właściwie nie musiałam udawać, bo i tak nigdy nie publikujemy więcej materiału niż to, co jest zawarte w oficjalnym komunikacie prasowym. Co miesiąc zamieszczamy bombastyczną reklamę Egzotycznych Inwestycji na rozkładówce. Oni za to w zeszłym roku zafundowali Filipowi luksusową wycieczkę do Tajlandii, rzekomo w celach naukowych (cha, cha!), toteż zawsze wyrażamy się o nich w samych superlatywach. Alicja kontynuowała swoje wystąpienie, a ja nachyliłam się do Elly: - No to jak, pożyczysz mi kartę kredytową? - szepnęłam jej do ucha. - Niestety, wyczerpałam prawie cały limit - bąknęła Elly usprawiedliwiająco. - Inaczej na co byłyby mi potrzebne talony obiadowe? - Ale ja koniecznie potrzebuję dwudziestu funtów! - wydyszałam z rozpaczą. Zabrzmiało to głośniej, niż zamierzałam, aż Alicja przerwała przemówienie. - Może więc powinnaś zainwestować w nasz fundusz, Rebeko? - zwróciła się wprost do mnie, co sala skwitowała następną falą chichotów. Kilku bubków wlepiło we mnie gały, na co spiorunowałam ich wzrokiem nabrzmiałym wściekłością. Przecież to byli także dziennikarze, moi koledzy po fachu, powinni więc stanąć po mojej stronie. Gdzie wasza solidarność zawodowa? (Co nie znaczy, że ja zawsze postępowałam zgodnie z wymogami tej solidarności). - Na co potrzebujesz dwudziestu funtów? - spytał Luke Brandon z pierwszego rzędu. - Dla mojej cioci! - odpaliłam z całą bezczelnością. - Leży w szpitalu i chciałam kupić jej jakiś prezent. Sala umilkła, a ja nie wierzyłam własnym oczom, gdy Luke Brandon sięgnął do kieszeni, wyciągnął banknot dwudziestofuntowy i podał go któremuś z najbliżej siedzących dziennikarzy. Ten przez chwilę się zawahał, ale zaraz podał go komuś z następnego rzędu. Tym sposobem banknot podawano z rączki do rączki, a kiedy w końcu dotarł do mnie - huknęły oklaski. Zarumieniłam się po uszy. - Dziękuję, zwrócę ci co do grosza - obiecałam niezręcznie. - Pozdrów ode mnie ciocię. - Dziękuję! - powtórzyłam, ale nie mogłam sobie darować, żeby nie spojrzeć z satysfakcją na Alicję. Wyglądała jak przekłuty balon. Zwykle pod koniec czasu poświęconego na pytania i odpowiedzi uczestnicy konferencji powoli zaczynali się wymykać, aby wracać do swoich miejsc pracy. Normalnie ja też korzystałam z okazji, aby wyskoczyć na kawę i pomyszkować po sklepach. Dziś jednak postanowiłam pozostać do końca i

wysłuchać najbardziej podchwytliwego pytania o progi podatkowe. Miałam bowiem zamiar po wszystkim wystąpić przed pierwsze rzędy i osobiście podziękować Luke'owi Brandonowi za jego miły, acz krępujący gest. A potem hurrraaa! - pognam po swoją wymarzoną chustkę. Tymczasem okazało się, że zaledwie po kilku pytaniach z sali Luke wstał, szepnął coś Alicji i skierował się ku drzwiom. - Dziękuję! - wyszeptałam, kiedy mnie mijał, ale nie byłam pewna, czy usłyszał. Zresztą, czy to ważne? Grunt, że dostałam dwadzieścia funtów, tylko to się liczyło. W drodze powrotnej z Westminsteru metro nagle bez widocznej przyczyny utknęło w tunelu. Minęło pięć minut, potem dziesięć, a kolejka nadal nie ruszała z miejsca. Co za pech! Normalnie modliłabym się o jakąś większą katastrofę, co mogłoby usprawiedliwić moje spóźnienie do biura. Dziś jednak zachowywałam się jak zestresowany biznesmen cierpiący na wrzód żołądka. Wzdychałam, bębniłam palcami w szybę i próbowałam wyjrzeć w ciemność za oknem. Przekonywałam samą siebie, że mam dość czasu, by zdążyć do Denny'ego i George'a przed zamknięciem sklepu, a poza tym, nawet gdybym nie zdążyła, było mało prawdopodobne, by złotowłosa ekspedientka sprzedała odłożoną dla mnie chustkę komu innemu. Istniała jednak taka możliwość, więc dopóki nie miałam swego skarbu w rękach - nie mogłam swobodnie odetchnąć. Kiedy kolejka ponownie ruszyła, z westchnieniem opadłam na fotel i zerknęłam na bladego, milczącego pana, który siedział po mojej lewej stronie. - Dzięki Bogu, bo już się zdenerwowałam - zagaiłam rozmowę. - Tak, to rzeczywiście przykre - zgodził się potulnie. - Oni tam chyba w ogóle nie myślą, a przecież każdy z nas ma pilną pracę do wykonania. Ja na przykład okropnie się dziś spieszę. - Ja trochę też - przyznał się mój sąsiad. - Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby ta kolejka w końcu nie ruszyła. Potrząsnęłam głową. - Człowiek się czuje wtedy taki... bezradny! - Doskonale panią rozumiem - przytaknął z emfazą. - Oni nie zdają sobie sprawy, że niektórzy z nas nie podróżują tak sobie, bez celu, tylko w ważnych sprawach. - Otóż właśnie! A pan dokąd się tak spieszy? - Do szpitala. Moja żona rodzi. To będzie już czwarte dziecko. - Ach! - wystękałam, zaskoczona. - To znaczy... gratuluję! Mam nadzieję, że... - Ostatnim razem trwało tylko półtorej godziny - uspokoił mnie, ocierając spocone czoło. - Na razie jestem w drodze dopiero czterdzieści minut. Dobrze przynajmniej, że znowu jedziemy. Wzruszył ramionami i posłał mi słaby uśmiech. - A pani jaką ma pilną sprawę? O rany, że też nie miał o co zapytać?

- Jadę po... - przerwałam, aby odchrząknąć. Czułam, że się rumienię, bo nie mogłam przecież wyznać temu panu, że taką pilną sprawą jest dla mnie kupno chustki od Denny'ego i George'a. Jeszcze żeby to był płaszcz czy kostium, ale chustka? - Och, to nic ważnego! - Nie wierzę - odparł pobłażliwym tonem. Teraz już zrobiło mi się zupełnie głupio. Na szczęście dojechaliśmy do mojego przystanku. - Powodzenia! - rzuciłam mu w biegu. - Mam nadzieję, że pan zdąży na czas. Idąc w stronę sklepu, czułam narastający wstyd. Może powinnam była oddać te sto dwadzieścia funtów tamtemu panu dla jego nowo narodzonego dziecka zamiast kupować sobie niepraktyczny łaszek? Co w końcu jest ważniejsze - ciuchy czy cud narodzin? Pochłonięta tymi filozoficznymi rozważaniami o mało nie minęłam przecznicy, w którą miałam skręcić. Na szczęście w porę się zorientowałam i przeżyłam szok, który sprowadził mnie z powrotem na ziemię. Naprzeciw mnie szła dziewczyna z reklamówką Denny'ego i George'a. Na ten widok od razu zapomniałam o skrupułach moralnych. A co, jeśli to ona kupiła moją chustkę? Upatrzyła ją sobie i uprosiła ekspedientkę, która sądziła, że już się nie pojawię? Serce zabiło mi mocniej i przyspieszyłam kroku. Z zapartym tchem pchnęłam drzwi sklepu, rozmyślając rozpaczliwie, co zrobię, jeśli się dowiem, że chustki już nie ma? Jednak blondynka zza lady powitała mnie uśmiechem, wołając: - Jest, jest! Czeka na panią! - Och, dziękuję! - wysapałam z ulgą, opierając się o ladę. Czułam się jak po ukończeniu biegu z przeszkodami. Właściwie lekarze powinni zaliczyć zakupy do czynności pobudzających akcję serca. Cóż jeszcze mogło bardziej przyspieszyć mi tętno niż szyld z informacją: „Obniżka cen o 50%"? Odliczyłam potrzebną sumę w banknotach dziesięcioi dwudziestofuntowych, po czym z drżeniem czekałam, aż ekspedientka zajrzy pod ladę i wyjmie schowane tam zielone pudełko. Kiedy wsunęła je do nowej reklamówki z błyszczącego papieru, o ciemnozielonych sznurkowych uchwytach - przymknęłam oczy z fizycznej wręcz rozkoszy. Zacisnęłam palce wokół uchwytów nowiutkiej reklamówki z takim uczuciem, jakiego bym doznała, gdyby po kilkudniowej głodówce podano mi apetyczną, ciepłą grzankę z masłem. Podobnej radości doświadczamy, budząc się rano i uświadamiając sobie z ulgą, że to sobota; ewentualnie w szczytowych momentach łóżkowych uniesień. Jest to uczucie czystej, niezmąconej niczym przyjemności, kiedy do naszego mózgu nie docierają żadne inne bodźce. Nurzając się w tej błogiej atmosferze, wolnym krokiem opuściłam sklep. W myśli powtarzałam sobie: „Mam chustkę od Denny'ego i George'a! Mam...". - Rebeko! - Z obłoków ściągnął mnie męski głos. Żołądek podszedł mi do gardła, bo po imieniu wołał mnie Luke Brandon.

Cóż on, u Boga Ojca, robił na tej ulicy i dlaczego gapił się tak bezwstydnie na moją reklamówkę, że aż spłonęłam rumieńcem? A w ogóle dlaczego szedł piechotą, przecież tacy biznesmeni jak on zwykle jeżdżą służbowymi limuzynami z kierowcą! Czy nie powinien był raczej pędzić na jakieś ważne spotkanie? - Kupiłaś to, co chciałaś? - zagadnął z zainteresowaniem. - Co takiego? - No, ten prezent dla twojej cioci. - Ach, tak! - Przełknęłam ślinę. - Owszem, kupiłam go. - Czy to ten? - Wskazał na reklamówkę, a ja poczułam, jak płoną mi policzki. - Tak - wydusiłam w końcu. - Sądziłam... że chustka będzie odpowiednim upominkiem. - Owszem, i to hojnym. Denny i George, ho, ho! - Uniósł brwi z podziwu. - Twoja ciocia musi mieć dobry gust. - Pewnie - wypaliłam po odchrząknięciu. - Ma szalenie bujną wyobraźnię i niesamowite pomysły. - Nie wątpiłem w to - oświadczył Luke, a po namyśle dodał: - A czy można wiedzieć, jak ma na imię? Szkoda, że nie uciekłam od razu, gdy tylko go zobaczyłam! Teraz tak mnie zatkało, że nie mogłam na poczekaniu przypomnieć sobie żadnego żeńskiego imienia. W rezultacie wyjąkałam: - Ermentruda! - No więc przekaż cioci Ermentrudzie moje pozdrowienia - pożegnał się uprzejmie Luke i odszedł spacerkiem, a ja odprowadzałam go wzrokiem, zachodząc w głowę: domyślił się prawdy czy nie?

Rozdział 3 Ledwo przekroczyłam próg mieszkania, Zuza tylko spojrzała i z miejsca wykrzyknęła: - No, nie, Denny i George! Becky, chyba żartujesz? - Bynajmniej - odparłam dumnie, szczerząc zęby w triumfalnym uśmiechu. - Właśnie kupiłam sobie u nich chustkę. - Och, pokaż ją koniecznie! - pisnęła Zuza, zrywając się z kanapy. - Pokaż mi zaraz, muszę ją zobaczyć! Już targała sznurkowe uchwyty reklamówki. Właśnie dlatego tak fajnie mieszkało mi się z Zuzą. Moja poprzednia współlokatorka, Julia, w takim przypadku zmarszczyłaby brwi i parsknęła pogardliwie: „Denny i kto?" albo „To kupa szmalu jak na chustkę". Natomiast z Zuzą rozumiałyśmy się aż za dobrze - powiedziałabym, że jej przypadek był chyba jeszcze cięższy niż mój. Tyle tylko, że może sobie na to pozwolić, bo choć ma tak samo dwadzieścia pięć lat jak ja - ciągle jeszcze dostaje od rodziców kieszonkowe. Nazywają to „uposażeniem", które pewnie jest wypłacane przez jakiś zarząd powierniczy, ale na jedno wychodzi. Rodzice kupili jej także mieszkanie na Fulham, w prezencie na dwudzieste pierwsze urodziny. Mieszka w nim do dziś, trochę pracuje, a trochę leniuchuje. Przez (bardzo) krótki czas pracowała jako rzeczniczka prasowa Centrum Brandonów. Poznałam ją podczas wyjazdu służbowego na Guernsey. Nie chce być złośliwa, ale ona sama przyznaje, że była najgorszą rzeczniczką prasową, jaką sobie można wyobrazić. Zapominała na przykład, jaki bank reprezentuje i rozpływała się w pochwałach dla konkurencyjnej firmy. Przedstawiciel banku, który miała promować, zgrzytał zębami ze złości, a dziennikarze o mało nie posikali się ze śmiechu. Zuza wpakowała się przez to w niezłą kabałę. Wtedy też doszła do wniosku, że nie jest to odpowiedni dla niej zawód. Nawiasem mówiąc, prawda była taka, że Luke Brandon dał jej wymówienie zaraz po powrocie do Londynu. Jeszcze jeden powód, żeby go nie lubić! Odtąd miałyśmy za to więcej czasu na pogaduszki przy winie do białego rana. Toteż kiedy Julia pewnego dnia uciekła z promotorem swojej pracy doktorskiej, Zuza sama mi zaproponowała, żebym się do niej wprowadziła. Jestem pewna, że czynsz, jaki pobiera ode mnie, jest symboliczny, ale nie upieram się, aby płacić według cen rynkowych, bo przy moich zarobkach nie byłoby mnie na to stać. Nie wiem, jak normalni ludzie mogą pozwolić sobie na mieszkania w tak ekskluzywnych dzielnicach jak Fulham. W głowie mi się to nie mieści! - No, Bex, odpakuj to prędzej, bo nie mogę się już doczekać! - dopominała się, grzebiąc w reklamówce długimi palcami. Wyrwałam ją z jej rąk, zanim podarła. Reklamówka z tak snobistyczną marką była mi potrzebna do zadawania szyku. Dobrze, że nie wydrukowali na niej „Wyprzedaż", co robią niektóre firmy. Równie dobrze mogliby napisać: „Tylko dla dusigroszy!".

Powolnymi, wyważonymi ruchami wyjęłam z reklamówki ciemnozielone pudełko, zdjęłam wieczko i odwinęłam warstwy bibułki. Dopiero wtedy, niemalże z szacunkiem, podniosłam do góry chustkę. Teraz wydała mi się jeszcze piękniejsza niż w sklepie. Udrapowałam ją sobie na ramionach i uśmiechnęłam się głupkowato. - Och, Bex, to jest naprawdę cudowne! - wyszeptała Zuza. Przez chwilę w milczeniu oddawałyśmy cześć naszemu idolowi wszechmocnemu Bożkowi Zakupów. Niestety, potem Zuza musiała wszystko popsuć. - Możesz włożyć to na randkę z Jamesem - podsunęła. - A właśnie że nie mogę! - warknęłam prawie ze złością. - Już się z nim nie spotykam. - Dlaczego? - Po prostu, nie chodzę z nim i już! - Zdobyłam się nawet na nonszalanckie wzruszenie ramionami. - Naprawdę? - Zuza zrobiła wielkie oczy. - Co się stało? Nic mi nie mówiłaś. - Wiem. - Starałam się unikać jej wścibskiego spojrzenia. - Widzisz, to taka... hm... delikatna sprawa. - A co, dałaś mu kosza? Przecież nawet z nim nie spałaś! - Zuza skręcała się z ciekawości, a ja nie byłam pewna, czy chcę tę ciekawość zaspokoić. Przez chwilę myślałam, że może lepiej trzymać język za zębami, ale zaraz się zreflektowałam: a właściwie po kiego grzyba? - W tym właśnie problem! - przyznałam. - Jak to, nie rozumiem! - Zuza nastawiła uszu. - Bex, o czym ty właściwie mówisz? Nabrałam w płuca dużo powietrza i spojrzałam jej prosto w oczy. - Chodzi o to, że on nie chciał. - Dlaczego? Nie leciał na ciebie? - Nie w tym rzecz. - Przymknęłam oczy, bo samej trudno mi było w to uwierzyć. - Widzisz, on... nie uznaje seksu przedmałżeńskiego. - Chyba żartujesz! - Kiedy otworzyłam oczy, zobaczyłam, że Zuza patrzy na mnie z takim przerażeniem, jakby usłyszała największą herezję w dziejach ludzkości. - Żartujesz, Becky, prawda? - powtórzyła błagalnym tonem. - Niestety, nie. - Zdobyłam się na wymuszony uśmiech. - Powiem ci, że to było strasznie krępujące. Ja... pierwsza rzuciłam się na niego, a on mnie odepchnął. Niestety, musiałam znów przywołać to upokarzające wspomnienie, choć już zaczynało zacierać się w mojej pamięci. Kilka tygodni wstecz poznałam Jamesa na imprezie, a ta fatalna randka była trzecią z kolei - rzekomo decydującą. Zjedliśmy w knajpie pyszną kolację, za którą uparł się zapłacić, potem poszliśmy do niego i tam całowaliśmy się na kanapie.

Co więc miałam o tym myśleć? Wszystko się zgadzało - on, ja i wolna chata. Widziałam przecież bez pudła, że jeśli nawet rozsądek podpowiadał mu „nie", to jego ciało wyraźnie krzyczało „tak, tak, tak!". Jestem w końcu nowoczesną dziewczyną, więc sięgnęłam do zamka jego spodni i próbowałam go rozsunąć. A James strząsnął mnie jak natarczywą muchę! W pierwszej chwili pomyślałam, że się ze mną droczy, więc spróbowałam jeszcze raz, i to śmielej niż poprzednio. Sięgając wstecz pamięcią, uświadomiłam sobie, że trochę potrwało, zanim załapałam, że on rzeczywiście nie ma ochoty na te rzeczy. Naprawdę musiał dać mi po buzi, żebym się od niego odczepiła, choć potem wylewnie mnie za to przepraszał. Zuza najpierw gapiła się na mnie z niedowierzaniem, a potem nagle zaniosła się śmiechem. - Musiał się opędzać od ciebie? Ach, ty wampirzyco! - Daj spokój - zaprotestowałam. - W końcu załatwił to całkiem sympatycznie. Spytał, czy jestem gotowa poczekać na niego. - A ty pewnie powiedziałaś mu, że za cholerę? - Coś w tym rodzaju - przyznałam, nie patrząc na nią. W rzeczywistości bowiem, ulegając nastrojowi chwili, postanowiłam zaryzykować. Oświadczyłam Jamesowi, omiatając go „sypialnianym" spojrzeniem: - Możesz mi się opierać, ale i tak, zanim minie tydzień, zapukasz do moich drzwi. Minęło już więcej niż tydzień, a on się nie pokazał, co nie wydaje się specjalnie pocieszające. - To okropne! - rozważała dalej Zuza. - Jak on sobie wyobraża dobór seksualny? - Nie mam pojęcia. - Wzruszyłam ramionami. - Pewnie lubi ryzykować. - A widziałaś jego... wiesz, co? - zachichotała Zuza. - Nie miałam sposobności, bo nie pozwolił mi nawet zbliżyć się do tego. - To może przynajmniej wyczułaś? Pewnie był mały, co? - podpuszczała mnie Zuza z łobuzerskim błyskiem w oczach. - I tu go mamy! Założę się, że złapie jakąś naiwną dziewczynę i biedaczka do końca życia będzie się męczyła z malutkim siusiaczkiem! Dobrze, że się od tego wywinęłaś, Bex! Zuza wyciągnęła paczkę silk cutów i zapaliła papierosa. - Z tym trzymaj się z daleka! - ostrzegłam ją. - Nie chcę, żeby moja chustka śmierdziała szlugami. - No więc, jeśli nie randkujesz, to co robisz w weekend? - sondowała Zuza, zaciągając się papierosem. - Może pojechałabyś ze mną na wieś? Zuza zawsze określa tak posiadłość jej rodziców w Hampshire, jakby to już było jakieś inne państwo. - Dziękuję ci, ale nie martw się o mnie - pocieszyłam ją i z ponurą miną sięgnęłam po telewizyjnego pilota. - Wybieram się w odwiedziny do rodziców.

- To świetnie - ucieszyła się Zuza. - Przekaż mamie moje pozdrowienia. - Dziękuję, przekażę. A ty pozdrów ode mnie Peppera! Pepper to koń Zuzy. Jeździ na nim najwyżej trzy razy do roku, ale wpada w histerię, ilekroć jej rodzice napomkną, że chcieliby go sprzedać. Podobno jego utrzymanie kosztuje piętnaście tysięcy funtów rocznie. I jak myślicie: co on robi za taką kupę szmalu? Stoi w boksie i wpieprza jabłka! Sama chciałabym być takim koniem. - To mi przypomina, że przyszły nakazy podatkowe, po trzy stówy z łebka - zmieniła temat Zuza. - Ni mniej, ni więcej, tylko trzy stówy? - Spojrzałam na nią z przestrachem. - I pewnie od razu trzeba zapłacić? - Niestety. Jest już późno, więc najwyżej wypisz mi czek. - Proszę bardzo - rzuciłam lekko. - Trzy stówy jak w pysk strzelił! Sięgnęłam do torebki i zaraz wypisałam czek, bo Zuza postępuje ze mną tak przyzwoicie, jeśli chodzi o czynsz, że staram się za to pokrywać swoją część innych rachunków, czasem nawet z nadwyżką. Ale zimno mi się zrobiło, gdy go jej wręczałam, bo trzy stówy to nie w kij dmuchał, zwłaszcza kiedy wisi mi nad karkiem spłata rachunku za kartę VISA. Stanowczo ten miesiąc nie przedstawiał się dla mnie korzystnie. - I jeszcze ktoś do ciebie dzwonił - przypomniała sobie Zuza. Zerknęła na świstek papieru i uzupełniła: - Jakaś Erika Parsnip, dobrze zapisałam? - Jakie znowu Parsnip? - Coś mi się zdaje, że Zuza ostatnio trochę zbyt często eksploatowała swój umysł. - Och, przepraszam, Erika Parnell z banku Endwich. Prosiła, żebyś do niej zadzwoniła. Zastygłam z przerażenia. - Dzwoniła pod ten numer? - wypytywałam Zuzę. - Tak, dziś po południu. - O, kurczę! - Serce zabiło mi mocniej. - Oczywiście powiedziałaś jej, że dostałam monomukleozy? - Co takiego? - Teraz z kolei Zuza całkowicie osłupiała. - Ależ skąd, nie mówiłam jej o żadnej pieprzonej monocoś! - A nie pytała o moją nogę ani w ogóle o moje zdrowie? - Nie, pytała tylko, gdzie jesteś, a ja powiedziałam, że w pracy. - Ładnieś mnie urządziła! - jęknęłam. - A co miałam powiedzieć? - Miałaś powiedzieć, że leżę w łóżku ze złamaną nogą i mononukleozą. - No, dobrze, żeś mnie uprzedziła! - Zuza przypatrywała mi się zmrużonymi oczami, siadając w pozycji lotosu. A trzeba wam wiedzieć, że moja przyjaciółka ma najdłuższe, najszczuplejsze i najbardziej żylaste nogi, jakie w życiu widziałam. Kiedy nałoży czarne getry - wygląda jak pająk. - A w ogóle to w czym problem? Może masz debet? Czy mam debet? - Taki nieduży. - Wzruszyłam ramionami. - Jakoś się z nim uporam.

Zuza nic nie odpowiedziała, ale kiedy podniosłam na nią oczy, zauważyłam, że drze mój czek. - Nie wygłupiaj się! - zaprotestowałam. - Oddasz mi, jak będziesz mogła - oświadczyła stanowczo. Oczywiście spontanicznie ją wyściskałam. Zuza jest najlepszą przyjaciółką, jaką miałam w życiu. Jednak przez cały wieczór, a i nazajutrz rano także, towarzyszyło mi niemiłe uczucie. Nie mogła go zrównoważyć nawet świadomość posiadania chustki od Denny'ego i George'a. Po raz pierwszy od miesięcy, leżąc w łóżku i patrząc w sufit, obliczałam w myśli, ile komu jestem winna. Kredyt w banku, VISA, karta od Harveya Nicholsa, od Debenhama, od Fenwicka, a teraz jeszcze Zuza... Razem wyniosło to około sześciu tysięcy funtów. Na samą myśl o takiej sumie zrobiło mi się zimno. Skąd mam wytrzasnąć aż sześć patyków? Musiałabym przez tysiąc tygodni odkładać po sześć funtów. Albo przez pięćset tygodni po dwanaście. Już prędzej pasowałoby przez sto tygodni oszczędzać po sześćdziesiąt funtów, ale jakim cudem miałabym w ciągu każdego tygodnia odłożyć taką sumę? Chyba że zdołałabym pogłębić moją wiedzę ogólną na tyle, aby wziąć udział w teleturnieju. Mogłabym też dokonać jakiegoś sprytnego wynalazku albo... wygrać w totka! Ten ostatni pomysł wydał mi się najlepszym rozwiązaniem i wprawił mnie w błogie rozmarzenie. Jasne, że nie mogę liczyć na główną wygraną, ale wystarczyłaby któraś z tych mniejszych, a te trafiają się częściej. Już sto tysięcy funtów załatwiłoby sprawę, bo mogłabym pospłacać wszystkie długi, kupić sobie samochód i mieszkanie... Chociaż oczywiście dwieście tysięcy funtów byłoby jeszcze lepsze, albo i ćwierć miliona! Można też skrzyknąć się w kilka osób i robić zakłady systemowe. Daje to większą szansę na główną wygraną, a nawet gdybyśmy grali w pięcioro, jeszcze wypadłoby po milion trzysta na łebka! Zawsze podoba mi się, kiedy w komunikatach podają „jeden milion koma trzy", jakby te dodatkowe trzysta tysięcy było drobną sumką, zupełnie bez znaczenia. Taki milion trzysta całkiem by mnie urządzał. Chyba to nie jest chciwość, bo przecież zgadzam się z góry, aby dzielić moją wygraną z tyloma innymi osobami! Dobry Boże, spraw, abym wygrała w totka, a już ja podzielę ten szmal jak należy! Po drodze do domu moich rodziców zatrzymałam się na stacji benzynowej i kupiłam dwa kupony totka. Wybór numerów zajął mi około pół godziny. Słyszałam, że 44 i 42 to szczęśliwe liczby, ale skąd wziąć resztę? Wypisałam na papierku kilka szeregów liczb, próbując wyobrazić je sobie na ekranie telewizora.

Na przykład: 1, 6, 9, 16, 23 i 44. Nie! To na nic! Co też przyszło mi do głowy? Przede wszystkim jedynka nigdy nie wychodzi. 6 i 9 także nie wyglądają zbyt dobrze. Więc może: 3, 14, 21, 25, 36 i 44 lub 42? To już brzmiało trochę lepiej, więc wpisałam je na kupon. Natomiast jeszcze bardziej spodobał mi się następny zestaw: 5, 11, 18, 27, 28, 42 - to mogły być wygrane numery! Wyobraziłam już sobie Moirę Stewart, jak ogłasza w telewizyjnych wiadomościach: „Posiadacz jednego kuponu totolotka wygrał całą pulę nagród, wysokości dziesięciu milionów funtów!". Z wrażenia zrobiło mi się słabo. Co zrobiłabym z dziesięcioma milionami funtów? Od czego by zacząć? Na pewno na początek urządziłabym czadową imprezę. W jakimś eleganckim, ale miłym lokalu, z szampanem, tańcami i taksówką dla każdego, żeby nikt nie musiał wracać do domu własnym samochodem. I każdy dostałby ładny prezent pożegnalny, na przykład płyn do kąpieli z bąbelkami. Ciekawe, czy Calvin Klein produkuje takie płyny? Odnotowałam w pamięci, żeby zapytać o to, kiedy następnym razem będę u Bootsa. W następnej kolejności wszystkim swoim krewnym i znajomym kupiłabym domy. Jeszcze przy ladzie kolektury wytężyłam umysł i obliczyłam, że dwadzieścia domów po ćwierć miliona każdy dałoby w sumie pięć milionów. Na imprezę poszłoby jakieś pięćdziesiąt tysięcy, a gdybym każdemu z jej uczestników dodatkowo zafundowała wakacje na Barbados czy w podobnym miejscu - to kosztowałoby około stu tysięcy, zakładając, że polecielibyśmy w klasie biznes. Tym sposobem zostałoby mi cztery miliony osiemset pięćdziesiąt tysięcy. Z tego potrzebowałabym sześciu tysięcy na spłatę wszystkich długów. Licząc z trzema stówami dla Zuzy, przyjmijmy w zaokrągleniu siedem patyków. A zatem miałabym do dyspozycji jeszcze cztery miliony osiemset czterdzieści trzy tysiące. Na pewno kupę szmalu przeznaczyłabym na cele dobroczynne. Na przykład założyłabym fundację wspierającą te akcje, które nie cieszą się powodzeniem, jak pomoc dla cierpiących na choroby skórne czy organizacja usług domowych dla emerytów. Wysłałabym także czek na dużą sumę mojej dawnej nauczycielce angielskiego, pani James, żeby mogła zakupić nowe książki dla biblioteki szkolnej. Może wtedy nazwaliby ją na moją cześć Biblioteką im. Rebeki Bloomwood? Trzysta funtów wydałabym na ten kloszowy płaszczyk u Whistlesa, który muszę kupić, zanim zdmuchną mi go sprzed nosa. Ile mi wtedy zostanie? Cztery miliony osiemset czterdzieści trzy tysiące minus... - Przepraszam panią... - przerwał mi obcy głos, więc spojrzałam nieprzytomnym wzrokiem w górę. To jakaś kobieta za mną chciała skorzystać z długopisu.

- Proszę bardzo! - Uprzejmie ustąpiłam jej miejsca, ale zupełnie pogubiłam się w obliczeniach. To ile tam w końcu było, cztery miliony czy pięć? Zauważyłam jednak, że kobieta przyglądała się kombinacjom liczb nabazgranym przeze mnie na brudno. Z przerażeniem pomyślałam, że któraś z nich może wygrać. Przecież gdyby w dzisiejszym losowaniu wyszło 1, 6, 9, 16, 23 i 44, nie darowałabym sobie do końca życia. Podobno jeden facet popełnił samobójstwo, bo zapomniał nadać kupony, które okazały się wygrane! Szybko wpisałam więc na kupony wszystkie zestawy liczb, które na próbę wypisywałam na papierku. Poszło na to dziewięć kuponów, co kosztowało dziewięć funtów - całkiem ładna sumka! Nie ucieszyłam się specjalnie z tego wydatku, ale też zwiększyłam dziewięciokrotnie szanse wygranej, czyż nie? Szczególnie optymistycznie nastrajał mnie zestaw liczb: 1, 6, 9, 16, 23 i 44. Ciekawe, dlaczego właśnie ta kombinacja tak głęboko zapadła mi w pamięć? Czyżby ktoś przekazał mi ją telepatycznie?

Brompton i S - ka 02.03.2000 Dział Rozliczeń Finansowych Brompton Street 1 London SW4 7TH Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Rd 4 m. 2 London SW6 8FD Szanowna Pani! Z naszych dokumentów wynika, że nie uiściła Pani płatności za ostatni rachunek z tytułu posługiwania się naszą Złotą Kartą. Jeżeli uregulowała Pani rachunek w ciągu ostatnich kilku dni, proszę uprzejmie zignorować niniejsze pismo. Pani zaległy rachunek opiewa na 235 funtów 76 pensów. Minimalna wpłata wynosi 43 funty. Może Pani dokonać wpłaty gotówką, czekiem lub za pomocą załączonego polecenia przelewu. Oczekujemy, że ureguluje Pani należność w terminie. Z poważaniem John Hunter Kierownik Działu Rozliczeń Finansowych

Brompton i S - ka 02.03.2000 Brompton Street 1 London SW4 7TH Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Rd 4 m. 2 London SW6 8FD Szanowna Pani! Nie nadarzyła się dotąd lepsza okazja do planowania zakupów! Przez ograniczony limit czasu oferujemy dodatkowe punkty za dokonanie w naszej placówce zakupów na sumę powyżej 50 funtów, płatnych naszą Złotą Kartą*. Zdobywcy punktów mają szansę na otrzymanie specjalnych upominków od firmy. Wśród naszych specjalnych upominków znajdują się m.in.: - włoska skórzana torebka 1000 pkt - skrzynka różowego szampana 2000 pkt - dwa przeloty do Paryża** 5000 pkt - Pani aktualny stan posiadania 35 pkt. Przypominamy, że w okresie trwania promocji za każde 5 funtów wydanych w naszej placówce przyznajemy 2 punkty. Mamy nadzieję, że wkrótce powitamy Panią w naszym sklepie, gdzie skorzysta Pani z naszej niepowtarzalnej oferty. Z poważaniem Adrian Smith Kierownik Działu Obsługi Klientów

* z wyjątkiem korzystania z usług restauracji, apteki, kiosku z prasą i fryzjera; ** istnieją pewne ograniczenia, o których informuje załączona ulotka.

Rozdział 4 Kiedy dotarłam do domu rodziców - akurat się kłócili. Tato stał na drabince przy ścianie domu i przepychał rynnę, a mama siedziała przy ogrodowym stoliku z kutego żelaza, przeglądając katalog firmy Past Times. Żadne z nich nawet nie podniosło wzroku, kiedy weszłam przez drzwi patio. - Powiem tylko tyle, że powinni dawać dobry przykład! - dowodziła mama. - Uważasz, że narażanie się na niebezpieczeństwo to dawanie dobrego przykładu? I to według ciebie ma rozwiązać problem? - oponował ojciec. - Wielkie mi niebezpieczeństwo! - ironizowała mama. - Ładne masz wyobrażenie o naszym narodzie! - Cześć, mamo! Cześć, tato! - przerwałam tę dyskusję, ale rodzice bynajmniej nie mieli zamiaru na tym poprzestać. - Becky zgadza się ze mną, prawda, kochanie? - Mama dla odwrócenia uwagi wskazała stronę, na której otwarty był katalog, i dodała szybko: - Spójrz na ten haftowany sweterek, czy nie uroczy? - Gdzie tam, ona na pewno się z tym nie zgodzi! - zareplikował tato. Odkąd żyję, nie słyszałem podobnie bzdurnej teorii! - To nie są żadne bzdury! - oburzyła się mama. - Becky, czy nie uważasz, że rodzina królewska powinna podróżować publicznymi środkami transportu? - Bo ja wiem... - zaczęłam ostrożnie. - Tak naprawdę to... - Według ciebie królowa miałaby dojeżdżać na oficjalne uroczystości autobusem linii 93? - szydził ojciec. - Czemu nie? Może wtedy ten autobus zacząłby kursować jak należy! - Dobra, co tam u was słychać? - Usiłowałam zmienić temat, sadowiąc się obok mamy. Ta jednak nawijała tak zawzięcie, jakby nie docierały do niej moje słowa. - Nasz kraj znajduje się na krawędzi paraliżu komunikacyjnego! perorowała. - Gdyby więcej obywateli podróżowało publicznymi środkami komunikacji, odciążyłoby to znacznie drogi... Ojciec tylko potrząsnął głową. - I ty myślisz, że to rozwiąże problem, jeśli królowa zacznie jeździć autobusem 93? Nie mówię już o kwestiach bezpieczeństwa ani o tym, że królowa miałaby wtedy o wiele mniej czasu na sprawy wagi państwowej... - Nie miałam na myśli akurat królowej - odparowała mama, a po namyśle dodała: - Ale weźmy na przykład taką księżnę Kentu. Już kto jak kto, ale ona mogłaby śmiało jeździć metrem. Ci ludzie powinni dowiedzieć się więcej o prawdziwym życiu. Nawiasem mówiąc, mama ostatni raz jechała metrem w 1983 roku. - Może lepiej zaparzę kawę? - Nadal próbowałam rozładować atmosferę. - Moim zdaniem ten cały paraliż komunikacyjny to jeden wielki wymysł dowodził niezrażony tato. Zeskoczył z drabinki i wytarł ręce. - Wszystko to propaganda.

- Propaganda! - wykrzyknęła z oburzeniem mama. - Dobra, dobra - wtrąciłam się pospiesznie. - Idę nastawić wodę. Wróciłam do kuchni, postawiłam czajnik na gazie, a sama usiadłam przy stole w plamie światła słonecznego. Tymczasem zdążyłam już zapomnieć, o co kłócili się tato z mamą. Krążyli w kółko wokół tematu, aż w końcu zgodzili się, że wszystko to wina Tony'ego Blaira. Miałam ważniejsze sprawy na głowie, bo nie mogłam się zdecydować, jaką sumę powinnam odpalić mojemu szefowi Filipowi, kiedy wygram w totka. Jasne, że go nie pominę, ale może gotówka jest w złym guście i lepiej byłoby kupić mu prezent? Na przykład naprawdę ładne spinki do mankietów albo praktyczny kosz piknikowy z kompletem talerzy w środku? Oczywiście, Klara Edwards dostanie figę z makiem! Gdy tak siedziałam sama w prześwietlonej słońcem kuchni, czułam się, jakbym nosiła w sobie słodką tajemnicę. Nikt jeszcze nie wiedział, że dziś wieczorem wygram w totka dziesięć milionów i będę mogła kupić sobie, co zechcę. Nie mogłam się już doczekać tego wieczoru! Przede mną leżała gazeta otwarta akurat na rubryce ogłoszeń w dziale „Nieruchomości". Rzuciłam tam okiem od niechcenia, żeby przejrzeć oferty posesji w ekskluzywnych dzielnicach. Pewnie przeprowadzę się teraz na Chelsea, do Notting Hill, Mayfair albo Belgravii. O, właśnie Belgravii dotyczyło ogłoszenie: „Luksusowy dom z siedmioma sypialniami, pokojami dla służby i zadbanym ogrodem". Brzmiało to zachęcająco, ale gdy spojrzałam na cenę doznałam szoku. Dranie zaśpiewali sobie za tę chałupę sześć i pół miliona funtów! Najpierw mnie zatkało, a potem się wkurzyłam. Co oni, z byka spadli? Skąd mam wytrzasnąć sześć i pół melona, skoro zostało mi tylko cztery... no, niechby nawet pięć! Tak czy owak, nie wystarczy. Patrząc na rubrykę ogłoszeń, poczułam się wręcz oszukana. Ten, kto wygrał w totka, powinien przecież mieć możliwość kupienia tego, co zechce, a oni tu wpędzają ludzi w kompleksy! Ze złością odsunęłam od siebie gazetę i przerzuciłam się na lekturę folderu reklamującego białe satynowe kapy na łóżko, w cenie stu funtów. No, na to z pewnością mogłabym sobie pozwolić, gdybym wygrała w totka. Postanowiłam, że będę używać tylko szeleszczącej satynowej pościeli, sprawię sobie łóżko z lanego żelaza malowanego na biało, kolorowe drewniane okiennice do sypialni i puszysty biały szlafrok... - No i co tam słychać w świecie finansów? - Głos mamy przerwał moje marzenia. Wparowała do kuchni, nie rozstając się z katalogiem firmy Past Times. - Hej, kochanie, obudź się! Zrobiłaś już kawę? - Właśnie zabierałam się do tego... - wyjąkałam i wykonałam półobrót, lecz mama, jak zwykle, była szybsza. Wyciągnęła fajansową puszkę, której jeszcze nie widziałam, nabrała stamtąd kawy i wsypała do nowego, złocistego ekspresu. Pod tym względem mama jest niereformowalna. Uwielbia kupować nowe wyposażenie kuchenne, a stary sprzęt oddaje instytucjom charytatywnym. Raz

po raz zmienia czajniki, tostery, nawet kosze na śmieci widziałam w tym roku już trzy - ciemnozielony, potem z chromowanej stali, a ostatnio z przezroczystego żółtego tworzywa. Według mnie to wyrzucanie pieniędzy w błoto. - Masz ładną spódniczkę! - powiedziała, patrząc tak, jakby widziała mnie po raz pierwszy. - Gdzie ją kupiłaś? - W DKNY - odburknęłam. - Rzeczywiście urocza - powtórzyła tę samą myśl. - Pewnie bardzo droga? - Niespecjalnie, jakieś pięćdziesiąt funtów - zełgałam jednym tchem. Naprawdę kosztowała raczej sto pięćdziesiąt, ale mówienie mamie prawdy mijałoby się z celem. Nie miała pojęcia o aktualnych cenach i dostałaby zawału, gdyby się o tym dowiedziała. A gdyby przedtem zdążyła jeszcze powiedzieć o tym ojcu - on też dostałby zawału i byłabym całkowitą sierotą! Przyzwyczaiłam się więc używać równolegle dwóch cenników prawdziwego i stworzonego jedynie na użytek mamy. Wymaga to przeprowadzania podobnych operacji myślowych jak w sklepie, w którym ceny wszystkich towarów obniżono - dajmy na to - o dwadzieścia procent. Chodzi się wtedy po takiej firmie i w pamięci odejmuje kwotę rabatu. Po jakimś czasie staje się to dziecinnie proste. Jedyna różnica polega na tym, że ja stosuję system progresji liniowej, podobnie jak w skali podatkowej. Zaczynam od dwudziestu procent, a więc jeśli jakaś rzecz kosztuje dwadzieścia funtów - mówię mamie, że szesnaście. Gdy trzeba - dochodzę nawet do dziewięćdziesięciu procent. Na przykład kupiłam kiedyś buty za dwieście funtów, a mamie powiedziałam, że tylko dwadzieścia, bo to była wyprzedaż. I uwierzyła! - O, widzę, że szukasz mieszkania! - zagadnęła, bo dostrzegła, że gazetę miałam otwartą na dziale nieruchomości. - Nie - odmruknęłam ponuro, przerzucając stronę w broszurce reklamowej. Rodzice zawsze mnie namawiali, żebym kupiła mieszkanie, ale nie mieli bladego pojęcia, ile to kosztuje. Nie urządzałoby mnie przecież mieszkanie na takim zadupiu, jak na przykład Croydon! - Wiesz, Tomasz kupił sobie na początek mały domek w Reigate oznajmiła, mając na myśli naszego bezpośredniego sąsiada. - Dojeżdża stamtąd do pracy. To ostatnie zdanie wygłosiła z taką dumą, jakby co najmniej otrzymał pokojową nagrodę Nobla. - Na razie nie stać mnie ani na mieszkanie, ani na domek - ostudziłam ją, chociaż w duchu dodałam: „Przynajmniej nie przed ósmą wieczór, hi hi hi!". - Masz może kłopoty finansowe? - wtrącił się tato, który akurat wszedł do kuchni. - Wiesz, że z takiej sytuacji zawsze są dwa wyjścia... No tak. Teraz będę musiała wysłuchać „złotych myśli" tatusia! - Metoda MW - wyrecytował ojciec z błyskiem w oku - albo WZ...

Zrobił pauzę dla efektu, a ja udałam, że nie słyszę, przewracając kolejną kartkę broszury. - ...czyli Mniej Wydawać albo Więcej Zarabiać - wyjaśnił. - Jedno z dwojga. Co wybierasz, Becky? - Och, myślę, że jedno i drugie - rzuciłam lekko, zagłębiając się w lekturze broszury. Właściwie trochę było mi żal taty, bo gdy się dowie, że ma córkę multimilionerkę - przeżyje szok! Po lunchu wybrałyśmy się z mamą na kiermasz wyrobów rzemieślniczych, zorganizowany w miejscowej szkole podstawowej. Nie planowałam żadnych zakupów, chciałam tylko dotrzymać mamie towarzystwa, ale już przy wejściu natknęłam się na stoisko, gdzie sprzedawano ręcznie malowane pocztówki po półtora funta. Oczywiście kupiłam dziesięć, bo w końcu pocztówki zawsze się przydadzą. Spodobała mi się także niebieska gliniana donica z wypalonym deseniem słoni wokół obrzeża. Kosztowała jedyne piętnaście funtów, a więc kupiłam ją, tym bardziej że zawsze nalegałam, abyśmy trzymały w mieszkaniu więcej roślin doniczkowych. Te kiermasze to świetny wynalazek, gdyż w powodzi tandety zawsze da się wyłowić coś przydatnego. Mama też była szczęśliwa, bo udało jej się kupić dwa świeczniki do kolekcji. Zbiera bowiem takie drobiazgi, jak świeczniki, ruszty do robienia grzanek, gliniane kubki, szklane figurki zwierząt, haftowane serwetki i naparstki. Wprawdzie moim zdaniem, przynajmniej jeśli chodzi o naparstki, nie może uważać się za prawdziwą kolekcjonerkę, bo cały zbiór razem z gablotką kupiła z ogłoszenia w tygodniku „Mail on Sunday", ale nikomu się do tego nie przyznaje i ja też właściwie nie powinnam była o tym wspominać. Zadowolone z zakupów, postanowiłyśmy wstąpić gdzieś na filiżankę herbaty. Po drodze do wyjścia minęłyśmy jednak takie stoisko, przy którym nikt się nie zatrzymywał; każdy tylko rzucał okiem i zaraz przyspieszał kroku. Obsługujący je człowiek wyglądał, jakby przepraszał, że żyje, więc postanowiłam do niego zajrzeć. Przestałam się wtedy dziwić, że pies z kulawą nogą tam się nie zatrzymywał, bo facet sprzedawał tylko drewniane miski o dziwnych kształtach i dobrane do nich sztućce. To już był zupełny bezsens, bo do czego mogą służyć drewniane sztućce? - Ładne to! - rzuciłam z zainteresowaniem, podnosząc w górę jedną z misek. - Ręcznie rzeźbiona, z drzewa jabłoni! - zachwalał sprzedawca. Kosztowało mnie to tydzień roboty. Osobiście byłam zdania, że zmarnował tydzień, bo ta rzecz była wręcz brzydka - nie miała określonego kształtu i wyjątkowo niegustowny, sraczkowaty odcień brązu. Już chciałam odstawić miskę na miejsce, ale zauważyłam smutną minę jej twórcy i zrobiło mi się go żal. Odwróciłam więc naczynie do góry dnem, aby znaleźć cenę. Gdyby kosztowała mniej więcej piątkę, byłabym gotowa ją kupić, ale okazało się, że cena wynosi ni mniej, ni więcej, tylko

osiemdziesiąt funtów! Pokazałam ją mamie, ale ona zrobiła jedynie dziwną minę. - Jej zdjęcie ukazało się w zeszłym miesiącu w „Elle Decoration"! wyrecytował z namaszczeniem artysta, demonstrując nam stronę wyciętą z czasopisma. Zdębiałam, bo to było niemożliwe. „Elle Decoration"? Czyżby żartował? Okazało się jednak, że nie żartował. Barwna reprodukcja przedstawiała pokój prawie całkiem pusty z wyjątkiem niskiego stołu - ławy, na którym leżały owalna zamszowa torba i... drewniana miska. Patrzyłam na to z niedowierzaniem. - Czy to na pewno ta? - spytałam, z trudem skrywając podniecenie. A kiedy potwierdził, już wiedziałam, że nie wypuszczę miski z rąk. Nie mogłam uwierzyć, że trzymam w ręku przedmiot reklamowany w dodatku do „Elle", poświęconym dekoracji wnętrz. Przecież to zupełny odlot! Od razu poczułam się światową damą podążającą za najnowszymi trendami mody. Do kompletu brakowało mi tylko białych lnianych spodni i gładkiej fryzury zaczesanej na bok w stylu Yasmin LeBon. Posiadanie takiej miski... - przepraszam, dzieła sztuki! - świadczy niezbicie o moim dobrym guście. Przecież sama ją wybrałam, a to znaczy, że poznałam się na jej wartości. Wyobraziłam już sobie nasz salon przemeblowany w takim samym, minimalistycznym stylu. Osiemdziesiąt funtów to wcale nie jest zbyt wygórowana cena za tak ponadczasowe dzieło. - Biorę! - oświadczyłam z przekonaniem, sięgając po książeczkę czekową. W tejże chwili uświadomiłam sobie, że kupowanie tanich rzeczy to nie jest żadna oszczędność i lepiej już trochę dołożyć i kupić coś solidniejszego, żeby starczyło na całe życie. No, a taka miska to poważna inwestycja, prawdziwy klasyk. Zuza na pewno będzie zachwycona! Po powrocie do domu mama od razu weszła do środka, a ja zostałam na podjeździe, żeby przeładować zakupy z jej samochodu do mojego. - Becky! Co za niespodzianka! O rany, przecież to sąsiad, Martin Webster, wygląda zza płotu, uśmiechnięty od ucha do ucha! Nie wiem dlaczego, ale w jego towarzystwie zawsze czuję się winna. Chociaż właściwie wiem - on zawsze liczył, że gdy dorosnę, wyjdę za jego syna, Toma. Tymczasem nic z tego nie wyszło. Cała moja znajomość z Tomem ograniczyła się do tego, że kiedy mieliśmy po szesnaście lat, zaproponował mi chodzenie. Odmówiłam mu wtedy, bo wolałam chodzić z Adamem Moore. Na tym się skończyło i chwała Bogu za to. Jeśli mam być szczera, wolałabym już wyjść za samego Martina niż za Toma! (Nie znaczy to, oczywiście, że lecę na Martina albo że gustuję w starszych panach. To było tylko porównanie, a zresztą Martin jest od dawna szczęśliwym żonkosiem).

- Cześć! - powitałam go z przesadnym entuzjazmem. - Co tam u was słychać? - Dziękuję, wszystko w porządku - odpowiedział Martin. - Słyszałaś, że Tomek kupił sobie dom? - Tak - potwierdziłam. - W Reigate. To cudowne! - Dwie sypialnie, kabina prysznicowa, salon i kuchnio - jadalnia wyrecytował. - A meble kuchenne ma z czerwonego dębu. - Coś fantastycznego! - udałam zachwyt. - Tomek też był zachwycony - poinformował mnie Martin i zawołał w stronę domu: - Janice! Chodź i popatrz, kto przyjechał! Po chwili w drzwiach frontowych pojawiła się Janice w kwiecistym fartuchu. - Becky! - wykrzyknęła. - Tak dawno u nas nie byłaś, że ledwo cię poznałam. Kiedy to widzieliśmy się ostatni raz? Oczywiście od razu poczułam wyrzuty sumienia, że dawno nie odwiedzałam rodziców. - No, wiesz, mam w pracy kupę roboty - rzuciłam lekko, siląc się na nonszalancki ton. - Ach, tak. rozumiem, praca - przytaknęła Janice z nabożnym lękiem. Nie wiem, na jakiej podstawie, ale Janice i Martin ubrdali sobie, że jestem wschodzącą gwiazdą rynku finansowego i mam w tych sprawach wiele do powiedzenia. Wielokrotnie próbowałam im wytłumaczyć, że to nieprawda, ale im bardziej zdecydowanie zaprzeczałam, tym bardziej utwierdzało to ich w przekonaniu o moich Bóg wie jakich możliwościach. W rezultacie wmówili sobie, że tylko przez skromność nie przyznaję się do swoich rzeczywistych wpływów. No i dobrze, niech tam sobie wierzą, w co chcą. To nawet zabawne, uchodzić za geniusza! - Byliśmy ostatnio bardzo zajęci, szczególnie fuzją banków SBG i Rutland... - dodałam. - Tak, oczywiście... - mruknęła niepewnie Janice. - To mi przypomina... - Martin zaczął z innej beczki. - Becky, poczekaj tu chwilkę, zaraz wracam. Ulotnił się, zanim zdążyłam otworzyć usta, pozostawiając mnie w kłopotliwym towarzystwie Janice.. Bez głębszego zastanowienia zagaiłam: - Słyszałam, że Tom sprawił sobie meble kuchenne z czerwonego dębu? Na poczekaniu nie mogłam wymyślić nic lepszego, ale Janice od razu się rozpromieniła. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że popełniłam katastrofalny błąd. Nie powinnam była wspominać o tej pieprzonej chałupie Toma, a już szczególnie o meblach. Janice od razu pomyśli, że to właśnie one najbardziej mnie rajcują i że nagle poleciałam na Toma, odkąd kupił dom na własność.

- Mało że z czerwonego dębu, to jeszcze z glazurą w stylu śródziemnomorskim! - chwaliła się Janice. - Miał do wyboru motywy śródziemnomorskie albo rustykalne, no i wybrał te pierwsze! Miałam na końcu języka, że ja wybrałabym raczej styl rustykalny, ale uznałam, że to byłaby złośliwość. - To wspaniale! - rozpływałam się w pochwałach. - I do tego aż dwie sypialnie! Kurczę, dlaczego nie mogłam zejść z tematu tej jego pieprzonej chałupy? - Sam chciał mieć dwie - uświadomiła mnie Janice. - Na wszelki wypadek, bo kto wie, prawda? Zrobiła minę niewiniątka, a ja, idiotka, nie wiadomo czemu się zarumieniłam. Diabli nadali, jeszcze gotowa pomyśleć, że lecę na Toma! Pewnie już wyobraża sobie, jak razem pitrasimy kolację w jego wspaniałej kuchni, wyłożonej czerwonym dębem. Właściwie powinnam była powiedzieć coś takiego, żeby otworzyć jej oczy. Na przykład: „Nie podoba mi się wasz syn, bo jest dla mnie za wysoki i ma cuchnący oddech!". No, ale gdzież by coś takiego przeszło mi przez gardło? - W każdym razie pozdrów go ode mnie - powiedziałam zamiast tego. - Ależ oczywiście! - zapewniła, a po chwili jeszcze coś sobie przypomniała: - Czy on ma twój londyński numer telefonu? Masz ci los! Natychmiast gładko skłamałam: - Myślę, że tak, zresztą zawsze może mnie tu złapać. Jasny gwint, cokolwiek bym teraz powiedziała, zostanie przez nich odebrane z dwuznacznym podtekstem. Wyobrażam sobie, w jakiej formie przekablują tę rozmowę Tomowi: „Wiesz, jak nas wypytywała o twój nowy dom? I prosiła, żebyś koniecznie do niej zadzwonił!". Życie byłoby znacznie prostsze, gdyby nasze rozmowy można było przewijać lub kasować jak nagrania na kasetach wideo albo odwoływać jak zeznania na sali sądowej: „Proszę usunąć z protokołu wszelkie wzmianki o domku Toma i kuchni wyłożonej czerwonym dębem". Na szczęście w tej chwili wrócił Martin z jakimś papierkiem. - Mogłabyś rzucić na to okiem? - zapytał. - Zawarliśmy umowę na piętnaście lat z Towarzystwem Ubezpieczeniowym Flagstaff, ale zastanawiamy się, czy nie lepiej byłoby przepisać się do ich nowego Funduszu Emerytalnego. Co o tym sądzisz? Prawdę mówiąc, nie bardzo rozumiałam, o czym on w ogóle gada. Domyślałam się, że chodzi o korzystne ulokowanie oszczędności, więc z mądrą miną przejrzałam druczek, tu i ówdzie ze zrozumieniem kiwając głową. - Tak, chyba to rzeczywiście dobry pomysł - odmruknęłam ogólnikowo. - Sami do nas napisali i obiecali, że dostaniemy wyższą dywidendę, kiedy przejdziemy na emeryturę - entuzjazmował się Martin. - Do pewnej wysokości suma jest gwarantowana.

- I jeszcze przysłali nam w prezencie szwajcarski zegarek - przyłączyła się Janice. - Aha... - mruknęłam, wczytując się w nagłówek ulotki. Byłam pewna, że coś już wcześniej słyszałam o Towarzystwie Ubezpieczeniowym Flagstaff. Ach, jasne, przecież to oni zorganizowali tę imprezę z szampanem na Soho Soho! Elly zalała się wtedy w trupa i wyznała Davidowi Salisbury z „Timesa", że go kocha. To rzeczywiście była szampańska impreza, jedna z lepszych, jakie pamiętam. - Uważasz, że to solidna firma? - dopytywał się Martin. - Jak najbardziej! - oświadczyłam z przekonaniem. - W naszej branży mają wysokie notowania. - No więc dobrze, zrobimy, jak nam radzą - zdecydował Martin, wyraźnie zadowolony. - Wygląda mi to na rozwojową inicjatywę. - Wydaje mi się, że im bardziej rozwojowa, tym lepsza - podsumowałam fachowo. - Oczywiście, wszystko zależy od punktu widzenia... - No, jeśli Becky uważa, że to dobry pomysł... - Martin spojrzał na Janice. - Ale ja na waszym miejscu nie słuchałabym takich jak ja - dodałam szybko. - I to mówi ekspert od spraw finansów! - Martin się roześmiał. - Widzisz, Tom czasem kupuje twoje pismo - pospieszyła z wyjaśnieniem Janice. - Musi się teraz liczyć z groszem, bo płaci wysoki czynsz, ale mówił, że bardzo podobają mu się twoje artykuły. Mówił jeszcze.... - To ładnie z jego strony - weszłam jej w słowo. - Przepraszam, lecz muszę już lecieć. Miło mi, żeśmy się spotkali. Pozdrówcie ode mnie Toma! Zrobiłam w tył zwrot tak błyskawicznie, że rąbnęłam kolanem o framugę drzwi. Dopiero wtedy zrobiło mi się trochę przykro, bo niezbyt uprzejmie się z nimi pożegnałam. Czułam jednak, że gdybym usłyszała jeszcze jedno słowo o tym głupim Tomie i jego zasmarkanej kuchni, to chyba dostałabym kota! Wystarczyło jednak, że usiadłam przed telewizorem, czekając na losowanie totka, a od razu zapomniałam o tej zwariowanej rodzince. Na kolację mama przygotowała kurczaka po prowansalsku od Marksa i Spencera i butelkę wina Pinot Grigio, którą przywiozłam. Poznałam, że kurczak pochodził od Marksa i Spencera, bo sama kilka razy kupowałam tam to danie i poznałam je po charakterystycznych dodatkach: suszonych pomidorach i oliwkach. Mama oczywiście udawała, że przyrządziła wszystko według własnego przepisu. Nie rozumiem, po co grała tę komedię, bo przecież ani tato, ani ja nie przykładamy do tego wagi. Tym bardziej że w jej kuchni ze świecą nie znalazłby żadnych surowych produktów, tylko puste kartony albo już przygotowane potrawy. Mama jednak nie przyznaje się, że kupuje gotowe dania w supermarkecie, nawet jeśli są to zapiekanki w foremkach z folii aluminiowej. Ojciec zjada taką zapiekankę, z gumowatymi pieczarkami i kleistym sosem, po czym z całą powagą chwali: „To było znakomite, kochanie!". Wtedy mama tak się rozpromienia, jakby w to rzeczywiście wierzyła.

Na szczęście dziś nie zaserwowała nam zapiekanki z folii, tylko kurczaka po prowansalsku. Mówiąc szczerze, nawet wyglądał, jakby był przyrządzony w domu, zdradzały go tylko paski czerwonej papryki - na własny użytek nikt nie siekałby jej tak drobno, bo ludzie na ogół mają ważniejsze sprawy na głowie. W każdym razie zjedliśmy go, popiliśmy obficie pinot grigio, a zanim doszliśmy do deseru - jabłka zapiekane z kruszonką - nadmieniłam od niechcenia, że moglibyśmy teraz włączyć telewizor. Zaczęło się bowiem losowanie totka i w ciągu kilku minut miałam się wszystkiego dowiedzieć. Już nie mogłam się doczekać! Na szczęście moi rodzice nie lubią prowadzenia przy stole konwersacji o polityce czy o książkach. Zdążyliśmy wymienić między sobą najświeższe ploteczki, ja im opowiedziałam, jak mi leci w pracy, a oni mnie - o wakacjach spędzonych na Korsyce. Toteż rozmowa zaczynała kuleć i telewizor, jako podkład dźwiękowy, służyłby jedynie jej podtrzymaniu. Przenieśliśmy się więc do salonu, tato zapalił gazowy kominek i włączył telewizor. Losowanie totka odbywało się we wspaniałej scenerii. W światłach rampy Dale Winton przekomarzał się z Tiffany z serialu EastEnders, a każdemu udanemu dowcipowi towarzyszyła wrzawa na widowni. Za chwilę kule miały zacząć wylatywać z maszyny losującej, a tymczasem żołądek coraz wyżej podchodził mi do gardła, a serce przyspieszało. Już za chwilę miałam zostać milionerką! Rozsiadłam się wygodnie na kanapie i próbowałam przewidzieć, jak się zachowam, kiedy dowiem się o wygranej. Czy krzyknę z radości, czy zachowam spokój? Może nie powinnam nikomu o tym mówić przez najbliższe dwadzieścia cztery godziny? A może lepiej w ogóle nie puszczać pary z ust? Ten ostatni wariant poraził mnie genialną prostotą. Rzeczywiście, jeśli nie pisnę nikomu ani słówka o wygranej, zyskam zarazem pieniądze i spokój. W razie gdyby ktoś mnie zapytał, skąd biorę pieniądze na same markowe ciuchy, odpowiem, że biorę więcej prac zleconych. Będę też mogła anonimowo, jak dobra wróżka, uszczęśliwiać przyjaciół. Tak, to rzeczywiście świetny pomysł! Właśnie zastanawiałam się, na jak duży dom będę mogła sobie pozwolić, żeby nikt się nie zorientował, kiedy zaalarmowała mnie sytuacja na ekranie. - Pytanie dla Numeru Trzeciego proszę. Co takiego? - Moim ulubionym zwierzęciem jest flaming, ponieważ jest różowy, puszysty i ma długie nogi - odpowiedziała dziewczyna z jeszcze dłuższymi nogami w rajstopach z lycry, doprowadzając widownię do szału. Mnie też, bo z jakiej racji mamy teraz oglądać Randką w ciemno? - Kiedyś to był rzeczywiście fajny program, ale teraz schodzi na psy zawyrokowała mama. - Co w tym fajnego? Toż to same głupoty! - natychmiast odparował tato. - Właśnie, tatusiu - podchwyciłam. - Nie moglibyśmy przełączyć z powrotem na...

- Nie mówiłam, że teraz to jest fajne, tylko że było! - broniła się tymczasem mama, ale jej przerwałam, starając się nie zdradzać niepokoju. - Tatusiu, przełączmy na chwilę na jedynkę, dobrze? Odetchnęłam z ulgą, gdy Randka w ciemno znikła z ekranu, ale po chwili pojawił się na nim poważny pan w garniturze, przemawiając namaszczonym głosem przez nos: - Policja nie docenia wagi faktu, że świadkowie byli nieodpowiednio... - Tatusiu! - Gdzie się podziała gazeta z programem? - gorączkował się ojciec. - Na którymś kanale musi być przecież coś lepszego! - Ale ja chcę oglądać losowanie! - prawie krzyczałam. - Co to, czyżbyś grała w totka? Ugryzłam się w język, bo mało brakowało, a byłabym się wygadała. Jeśli mam nikomu o tym nie mówić, to i rodzicom także nie. - A broń Boże! - obróciłam sprawę w żart. - Chciałam po prostu zobaczyć Martinę McCutcheon. Na szczęście tato zastosował się do mojej prośby i znów rozległa się piosenka śpiewana przez Tiffany. Mogłam więc spokojnie zrelaksować się na kanapie, patrząc tylko na zegarek. Oczywiście nie miało to wpływu na prawdopodobieństwo mojej wygranej, ale nie chciałam przegapić tego doniosłego momentu. Może pomyślicie, że mi odbiło, ale odprowadzając wzrokiem kule z maszyny losującej, miałam wrażenie, że nawiązuję z nimi jakiś kontakt. Starałam się dopingować w myśli moje typy wirujące w bębnie maszyny, jakbym kibicowała drużynie złożonej z zawodników o numerach startowych: 1,6,9, 16,23 i 44. Oczywiście, numery mogą wypadać z maszyny w różnej kolejności, więc niech już będzie 44, 1, 23, 6, 9 i 16. Albo 23, 6, 1... Odezwała się burza oklasków, bo Martina McCutcheon właśnie zakończyła swoją piosenkę. Jeszcze chwila i moje życie odmieni się w cudowny sposób. - Przykro mówić, ale te gry liczbowe strasznie się ostatnio komercjalizują skomentowała mama, podczas gdy Dale Winton podprowadzał Martinę do czerwonego przycisku. - Dopiero ostatnio? - Tato odbił piłeczkę. - No, bo kiedyś ludzie grali w totka, aby wspomagać instytucje charytatywne... - Akurat! Ludzie zawsze myśleli o sobie, a nie o żadnej dobroczynności! Ojciec tak energicznie gestykulował pilotem w stronę Dale'a Wintona, że obraz z ekranu znikł. - Tato! - jęknęłam. - Więc twierdzisz, że dzisiaj nikt nie przejmuje się dobroczynnością? zaatakowała mama. - Tego nie powiedziałem.

- Ta - to - włącz - to - z - po - wro - tem! - krzyczałam. Byłam gotowa nawet siłą wyrwać mu pilota, ale na szczęście przełączył na jedynkę. Z niedowierzaniem patrzyłam na ekran, bo pierwsza kula wypadła już z bębna maszyny losującej i figurowała na niej liczba 44. Moje 44! - ...po raz ostatni wylosowano taką liczbę trzy tygodnie temu - ciągnął prowadzący. - O, już mamy następną kulę... z numerem 1. Siedziałam jak przymurowana. To się naprawdę działo na moich oczach! Wygrywałam właśnie w totka! Jak na tak wielki przełom w moim życiu zachowywałam się nadspodziewanie spokojnie. Tak jakbym od początku wiedziała, że do tego dojdzie. Pewnie tak samo czułabym się, gdybym w czapce - niewidce oglądała film dokumentalny o sobie, z następującym komentarzem Joanny Lumley: „...Becky Bloomwood zawsze w głębi duszy czuła, że kiedyś wygra w totka. Jednak nawet ona nie przewidziała, że zdarzy to się akurat teraz...". Tymczasem prawdziwy komentator z ekranu ogłosił: - Kolejna mała liczba. Tym razem numer 3. Niemożliwe! Zaszokowana, patrzyłam w ekran. Musieli się chyba pomylić. Może 23? - Następna jest kula z numerem 2, podobnie jak w zeszłym tygodniu. Przeszedł mnie zimny dreszcz. Co się tu, do jasnej cholery, dzieje? Co to za jakieś dziwne numery? - I znowu mała liczba. Tym razem czwórka, która wypadła już dwanaście razy w tym roku. I wreszcie... Coś podobnego! Pierwszy raz w tym roku! Numer 5! Uporządkujmy je teraz od najmniejszego do największego... Nie, to niepoważne! Ktoś popełnił jakiś błąd. Przecież wygrane numery w totku nie mogą układać się w postępie arytmetycznym: 1, 2, 3. 4, 5 i... 44! To wygląda raczej jak kiepski dowcip. A przecież już wygrywałam! - Spójrzcie tylko na to! - Mama nie mogła wyjść z podziwu. - To niewiarygodne! - A niby dlaczego? - zareplikował natychmiast ojciec. - Taka sama dobra kombinacja jak każda inna. - Ależ to niemożliwe! - Jane, czy ty masz w ogóle jakieś pojęcie o rachunku prawdopodobieństwa? Dyskretnie wstałam i wyszłam, zanim umilkł sygnał dźwiękowy obwieszczający koniec losowania. Przeszłam do kuchni, siadłam przy stole i ukryłam twarz w dłoniach. Prawdę mówiąc, cała się trzęsłam, bo byłam święcie przekonana, że wygram. Widziałam już oczami duszy, jak mieszkam w wielkim domu, spędzam urlop z koleżankami na Barbadosie i obsprawiam się w Agnes B. Wydawało mi się to tak realne... Tymczasem siedziałam w kuchni moich rodziców, nie miałam za co wyjechać na urlop dokądkolwiek i jeszcze wydałam całe osiemdziesiąt funtów na drewnianą miskę, która nawet mi się nie podobała!

Ze smutkiem nastawiłam wodę na herbatę, wzięłam z kuchennej lady egzemplarz „Świata Kobiety" i zaczęłam go przeglądać, ale nie znalazłam w tym pociechy. Wszystko wokół mnie przypominało mi o pieniądzach. Może tato miał rację i trzeba będzie ograniczyć wydatki? Gdyby udało mi się zaoszczędzić sześćdziesiąt funtów tygodniowo - spłaciłabym sześć tysięcy w ciągu stu tygodni. Zaczęłam intensywnie myśleć. W końcu sześć tysięcy to nie taki znów majątek. Zaoszczędzenie sześćdziesięciu funtów tygodniowo też nie powinno być trudne. Wystarczy zrezygnować z dwóch posiłków dziennie, czego prawie się nie odczuje. A więc postanowione - tak właśnie zrobię. Będę odkładać sześćdziesiąt funtów tygodniowo, może nawet założę w tym celu specjalne konto. Dzięki temu szybko wyjdę z dołka, a kiedy spłacę długi - będę mogła to i owo odłożyć. Może nawet oszczędność wejdzie mi w nawyk, a wtedy pod koniec każdego roku będę mogła zaszaleć i kupić coś naprawdę wartościowego. Na przykład klasyczny kostium od Armaniego albo Diora. Wsypując kakao do filiżanki, podjęłam mocne postanowienie, że od poniedziałku zacznę oszczędzać. Po prostu przestanę wydawać, a wtedy szybko zgromadzę kupę szmalu i będę bogata. Czy to nie cudowne?

Brompton i S - ka 06.03.2000. Dział Rozliczeń Finansowych Brompton Street 1 London SW4 7TH Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Rd 4 m. 2 London SW6 8FD Szanowna Pani! Dziękujemy za czek na sumę 43 funtów, otrzymany w dniu dzisiejszym. Z przykrością jednak powiadamiamy, że, zapewne wskutek przeoczenia, czek ten nie jest podpisany. Zwracamy go więc z prośbą o podpisanie i odesłanie odwrotną pocztą, gdyż, co Pani z pewnością zauważyła, płatność ta i tak jest spóźniona o 8 dni. Oczekujemy rychłego zwrotu podpisanego czeku. Z poważaniem John Hunter Kierownik Działu Rozliczeń Finansowych

Rozdział 5 Powściągliwość i skromność - oto moje hasła dnia. Od dziś rozpoczynam nowe życie, proste i uporządkowane, w duchu filozofii Zen, wolne od zbędnych wydatków. Bo, jakby się nad tym zastanowić, to każdego dnia niepotrzebnie wydaje się ogromne sumy i stąd właśnie biorą się długi. Nie jest to zresztą wyłącznie moja wina, to wpływ zachodniego, konsumpcyjnego stylu życia, któremu trudno się oprzeć. Tak przynajmniej głosi moja nowa książka. Widzicie, wczoraj poszłyśmy do księgarni Waterstone'a, gdzie mama co tydzień kupuje sobie nową powieść w miękkiej okładce. Gdy ona wybierała kolejne czytadło, ja zapędziłam się do działu poradników i kupiłam najwspanialszą książkę, jaką kiedykolwiek przeczytałam, a która pomoże mi odmienić życie. W tym celu noszę ją stale w torebce. Jej tytuł brzmi Kontrolujmy nasze wydatki, autorem jest David E. Barton, a głównym przesłaniem to, że nie zdajemy sobie sprawy, ile marnujemy pieniędzy. Według niego większość z nas mogłaby w ciągu tygodnia zmniejszyć rozchody o połowę! W ciągu tygodnia, macie pojęcie? Mogłabym na przykład sama sobie robić kanapki zamiast korzystać z barów i dojeżdżać do pracy na rowerze, a nie metrem. Zaoszczędzić można właściwie na wszystkim, a ogarnięci szałem zakupów zapominamy, że istnieje wiele rozrywek, które nic nie kosztują. Ileż radości dają wyprawy do parków czy muzeów, albo nawet zwykłe spacery! Jakież to wszystko proste i jasne, szczególnie gdy wdrażanie tych zaleceń też trzeba zacząć od zakupów! Autor radzi bowiem notowanie wszystkich wydatków i nanoszenie ich na specjalny wykres. Nie wymaga przy tym dokonywania drastycznych cięć i zmian w naszym dotychczasowym stylu życia. Chwała Bogu, bo w czwartek przypadają urodziny Zuzy, więc muszę kupić jej prezent. W poniedziałek rano, po drodze do pracy, zatrzymałam się więc jak zwykle u Lucia i kupiłam sobie duże cappuccino z bułeczką oblewaną czekoladą. Duże dlatego, że miało to być moje ostatnie cappuccino i bułeczka. Od jutra bowiem zaczynam ścisły reżim oszczędnościowy, który nie przewidywał cappuccino. David E. Barton radzi kawoszom, żeby zaparzali kawę w domu i przynosili do pracy w termosie, a kto ma zwyczaj ciągle coś przegryzać - może przecież kupować w supermarkecie tanie biszkopty czy herbatniki. Zwraca też uwagę, że w barach zdzierają z nas skórę głównie za gorącą wodę i plastykowy kubek. Pewnie ma rację, ale będzie mi trochę brakować mojego porannego cappuccino. Mimo to jednak obiecałam sobie, że będę przestrzegać zasad podanych w tej książce, i słowa dotrzymam! Wychodząc z baru, po raz ostatni, zachowałam kubek, ale uświadomiłam sobie, że nie mam termosu. Nie szkodzi - mogę go z łatwością kupić. Widziałam w Habitacie takie ładne, chromowane, o opływowych kształtach, zdaje się, że

nawet od Alessiego. Termosy ostatnio wchodzą w modę, a kawa z termosu od Alessiego to nawet większy szpan niż cappuccino z baru. Szłam więc do pracy w całkiem niezłym humorze. Po drodze wstąpiłam do Smitha, gdzie kupiłam sobie kilka ilustrowanych pism - aby nie tracić rozpędu i śliczny, mały notesik w srebrnej okładce z długopisem - aby rygorystycznie przestrzegać zalecenia Davida E. Bartona o zapisywaniu wszystkich sprawunków. Kiedy tylko przyjdę do pracy - umieszczę pierwsze pozycje na liście: cappuccino - 1,50 f; bułeczka - 1; notes - 3,99; długopis - 1,20; czasopisma - 6,40. Co razem czyni sumę... 14 funtów dziewięć pensów! Cholera, trochę za dużo, zważywszy na to, że jest dopiero godzina 9.40 rano! No, ale przecież notes i długopis się nie liczą, bo to pomoce naukowe. Jak bez nich miałabym zapisywać wszystkie wydatki? Jeśli więc odejmę cenę tych rzeczy od ogólnej sumy, zostanie tylko 8 funtów 90 pensów, a to już znacznie lepiej. Na razie jestem w pracy, więc jest szansa, że tego dnia już nic nie wydam. Niestety, okazuje się, że nie da się całkiem uniknąć wydatków. Po pierwsze, chłopak z Działu Finansów przeprowadzał zbiórkę na kolejny pożegnalny prezent dla kogoś tam. W porze lunchu też musiałam coś zjeść - za to wybrałam u Bootsa najtańszą kanapkę, z jajkiem i rzeżuchą, choć nie przepadam ani za jednym, ani za drugim. David E. Barton sam doradza, żebyśmy szczególnie na początku, kiedy podejmujemy poważne wyrzeczenie, starali się to sobie w jakiś sposób wynagrodzić. Tytułem zadośćuczynienia zafundowałam sobie więc kokosowy olejek do kąpieli. Przy tym zauważyłam, że firma oferuje podwójną liczbę punktów promocyjnych za taki krem nawilżający, jakiego używam. Uważam, że punkty promocyjne to świetny wynalazek. Jeśli się wyda określoną sumę, można otrzymać naprawdę wartościową nagrodę - na przykład dzień pobytu w hotelu z wliczonymi zabiegami upiększającymi. W zeszłym roku przed Gwiazdką naprawdę mi się udało - naskładałam tyle punktów, ile trzeba było na podgrzewany aparat do masażu, który chciałam dać w prezencie babci. Właściwie potrzeba było 1800 punktów, a ja miałam tylko 1653, ale dla wyrównania niedoboru kupiłam sobie ogromną butelkę perfum Samsara. Uzyskałam za to dodatkowe 150 punktów i dostałam aparat do masażu za frajer, tyle tylko, że niezbyt lubię zapach perfum Samsara. Niestety, przekonałam się o tym dopiero po powrocie do domu, ale mniejsza o to. Właściwy użytek z punktów promocyjnych robi się wtedy, kiedy korzysta się z okazji, która drugi raz może się nie nadarzyć. Wychodząc z tego założenia,

strzeliłam sobie od razu trzy słoiczki kremu nawilżającego, zdobywając podwójną liczbę punktów. Przecież to tak, jakbym zarobiła na czysto! Musiałam jeszcze kupić prezent urodzinowy dla Zuzy. Wprawdzie już wcześniej, z myślą o niej, kupiłam zestaw olejków do aromaterapii, ale wkrótce potem zobaczyłam u Benettona uroczy, różowy sweterek z angory, który na pewno podobałby się jej bardziej. Olejki mogłam przecież zwrócić do sklepu albo dać na Gwiazdkę komuś innemu. Wybrałam więc sweterek u Benettona i już miałam za niego zapłacić, kiedy zauważyłam taki sam, tylko popielaty. Gołąb - kowoszary, mięciutki, zapinany na malutkie perłowe guziczki! Musicie wiedzieć, że już od jakiegoś czasu poszukiwałam ładnego, szarego sweterka. Spytajcie, kogo chcecie - Zuzę, moją mamę, kogokolwiek, na pewno to potwierdzą. Poza tym nie rozpoczęłam jeszcze wdrażania właściwego programu oszczędnościowego - dopiero się do niego przymierzam. Sam David E. Barton twierdzi, że powinno się postępować zgodnie ze swoją naturą. A zatem nie tylko mogę, ale nawet powinnam ulegać naturalnym instynktom. Wypieranie się tego byłoby niewybaczalną hipokryzją. Zresztą te sweterki kosztują tylko czterdzieści pięć funtów. A co to jest czterdzieści pięć funtów w tak szeroko zakrojonym programie oszczędnościowym? Tyle co kropla w morzu, prawda? I mogę zapłacić za nie kartą! Kupiłam więc i dla siebie taki śliczny, mały sweterek. Może będę go nosić tak często, że ludzie zaczną mnie nazywać „Dziewczyną w szarym sweterku"? Chyba to dobra inwestycja, prawda? Po lunchu musiałam pójść do magazynu slajdów, aby wybrać zdjęcie na okładkę następnego numeru. Uwielbiam to zajęcie i nie rozumiem, dlaczego Filip tak często zleca je komuś, zamiast robić to samemu. Polega to głównie na popijaniu kawy i oglądaniu slajdów przez całe popołudnie. Rzecz w tym, że nasza redakcja nie ma funduszy na projektowanie okładek we własnym zakresie. Kiedy zaczynałam pracę w dziennikarstwie, myślałam, że będę mogła spędzać czas na sesjach zdjęciowych, pracować z modelkami i wykonywać podobnie przyjemne czynności. Tymczasem nie mamy nawet kamerzysty. Pisma tej klasy co nasze korzystają zwykle ze slajdoteki i powielają na okrągło te same zdjęcia. Na przykład w zeszłym roku ten sam ryczący tygrys pojawił się przynajmniej na trzech okładkach magazynów o tematyce finansowej. Ale czytelnikom najwyraźniej to nie przeszkadza. W końcu nie kupują naszych wydawnictw po to, aby podziwiać Kate Moss! Na szczęście szef Elly też nie lubi sam wybierać zdjęć na okładkę i też korzysta z ogólnej slajdoteki. Staramy się więc zawsze tak manewrować, żeby spotykać się przy oglądaniu przezroczy i nagadać się przy tym za wszystkie czasy. Dodatkowa korzyść z chodzenia do slajdoteki polega na tym, że znajduje się ona przy Notting Hill Gate, czyli kawał drogi od naszych redakcji. Na ogół nie chce mi się już stamtąd wracać do biura, więc jest to miły sposób spędzania

czasu na koszt firmy. Gdybym musiała to robić w soboty, pewnie nie byłabym tak zachwycona! Tym razem przyszłam wcześniej i przedstawiłam się recepcjonistce jako Becky Bloomwood z „Korzystnych Lokat", chociaż wolałabym powiedzieć, że z „Vogue'a" albo z „Wall Street Journal". Klapnęłam właśnie na fotel obity czarną, błyszczącą skórą, kiedy przysiadł się do mnie pracownik slajdoteki młody, szykowny facet. - Nazywam się Paul - przedstawił się. - Jestem tu po to, aby ci pomóc. Zdecydowałaś się już, co to ma być? - Hm... - zaczęłam i dla większej pewności siebie wyciągnęłam notatnik. Wczoraj mieliśmy w redakcji naradę dotyczącą wyboru motywu na okładkę i ustaliliśmy, że ma stanowić ilustrację tematu: „Dbamy o zrównoważenie naszych kont". Zanim zaczniecie ziewać, pomyślcie, że w zeszłym miesiącu temat okładki brzmiał: „Testujemy konta depozytowe". Nie moglibyśmy przynajmniej raz przetestować na przykład kremów samoopalających? Dobra, dajmy już temu spokój... - Potrzebuję zdjęć z motywem wagi, akrobatów na linie, rowerów... Czytałam kolejne pozycje ze swojej listy. - Czyli kojarzących się z równowagą? - załapał od razu Paul. - Zaraz poszukam. Napijesz się tymczasem kawy? - Ależ bardzo chętnie! - odpowiedziałam z entuzjazmem i rozsiadłam się wygodnie w fotelu. Miałam nadzieję, że zrozumiał, o co mi chodzi. To takie miłe miejsce, a mnie płacą za to, żebym tu siedziała, niekoniecznie coś robiąc. Paul po chwili pojawił się z powrotem, ale tym razem w towarzystwie Elly. Zaskoczył mnie jej wygląd - miała na sobie elegancki kostiumik w kolorze bakłażanów i czółenka na wysokich obcasach. - Mają być zdjęcia pływaków, łódek i widoki z Europy? - upewniał się. - Tak, właśnie coś takiego - odpowiedziała Elly, wślizgując się na fotel obok mnie. - Niech zgadnę, chodzi o płynne kursy walut? - zagaiłam rozmowę. - Prawie trafiłaś - pochwaliła Elly. - Dokładnie to brzmi: „Europa - toń albo pływaj!". - Wypowiedziała to zdanie tak dramatycznym tonem, że Paul i ja nie mogliśmy powstrzymać się od śmiechu. Kiedy wreszcie Paul poszedł szukać slajdów, zmierzyłam Elly wzrokiem z góry na dół. - Coś się tak odpicowała? - zagadnęłam z ciekawością. - Przecież wiesz, że zawsze wyglądam elegancko - odparowała cios. Akurat Paul przytoczył do nas wózki załadowane slajdami, więc skorzystała z okazji i zręcznie zmieniła temat: - To dla ciebie czy dla mnie? Te jej uniki jeszcze bardziej mnie zaciekawiły, aż nagle zaświtała mi w głowie genialna myśl: - Pewnie byłaś na rozmowie wstępnej w sprawie pracy? Ledwo na mnie spojrzała, a już zarumieniła się i dla odwrócenia uwagi wyciągnęła z wózka arkusz slajdów.

- Interesują cię numery cyrkowe i żonglerka? - Znów próbowała wybiegów, ale nie dałam się spławić. - Elly, powiedz, proszę cię, byłaś na rozmowie? Na chwilę zapanowała cisza. Elly najpierw spuściła oczy na slajdy, lecz w końcu podniosła wzrok. - Tak - wykrztusiła, przygryzając wargę. - Ale... - To cudowne! - Nie dałam jej skończyć. Na mój wykrzyknik aż się obejrzały dwie układne panienki siedzące w kącie. - Ciekawam, gdzie? Chyba, nie w „Cosmo"? W tym momencie Paul przyniósł kawę i postawił ją przed Elly. - Pływacy już idą - obiecał, po czym roześmiał się szeroko i zniknął. - Gdzie ma być ta robota? - Nie dawałam jej spokoju. Elly starała się równocześnie o tyle posad, że straciłam już orientację. - U Wetherby'ego! - wydusiła w końcu, oblewając się pąsem. - Wetherby Investments? - powtórzyłam dla pewności, aż potwierdziła nieznacznym skinieniem głową. Uniosłam brwi, bo zaszokowała mnie jej odpowiedź. Dlaczego starała się o pracę właśnie tam? - Czy oni wydają jakieś pismo o dekoracji wnętrz? - Nie ubiegałam się o etat dziennikarki, tylko kierownika działu finansów wyznała słabym głosikiem. Zdębiałam. Jak Elly mogła nawet myśleć o czymś podobnym? Dla nas, dziennikarzy, kierownicy działów finansów byli zawsze postaciami komicznymi i tematem niekończących się żartów. - Wymyśliłam to, bo chcę pokazać Carol, że stać mnie na więcej wyjaśniła, jakby się usprawiedliwiając. - Ach, więc ma to być coś w rodzaju monety przetargowej? zaryzykowałam. - O, właśnie, dobrze to nazwałaś - podsumowała z lekkim wzruszeniem ramion. Mówiła to jednak bez przekonania i w ogóle była mniej rozmowna niż zawsze. Co w nią wstąpiło? Zastanawiałam się nad tym jeszcze w drodze do domu. Doszłam akurat do High Street Kensington, przeszłam na drugą stronę ulicy i zatrzymałam się przed wejściem do Marksa i Spencera. Miałam do wyboru: skręcić w prawo do stacji metra lub w lewo - do sklepów. No, jeśli zamierzam zacząć żyć oszczędnie, to sklepy nie powinny dla mnie istnieć. Mam teraz wracać prosto do domu i nanieść wszystkie wydatki na wykres. Dla rozrywki mogę przecież obejrzeć coś w telewizji albo ugotować tanią, pożywną zupę. Jednak o tej porze w telewizji nie było nic ciekawego, przynajmniej do odcinka EastEndersów. Nie miałam też specjalnej ochoty na zupę. Potrzebowałam raczej czegoś, co podniosłoby mnie na duchu. Jeśli od jutra mam zrezygnować ze wszystkiego, to tak jakby się zaczynał wielki post, czyli

dziś powinnam świętować ostatki. Trzeba sobie użyć na zapas przed środą popielcową! Z wypiekami na twarzy popędziłam więc w stronę Barkers Centre. Powtarzałam w myślach, że nie pokuszę się na żadne szaleństwo, sprawię sobie najwyżej jakiś drobiazg, aby mi pomógł przetrwać trudne chwile. Nic z ciuchów - bo przecież mam już piękny sweterek. Kupiłam także niedawno nowe szpilki, więc buty też nie - chociaż u Hobbsa można dostać fajne czółenka... Doszłam do działu kosmetycznego u Barkerów i dopiero wtedy do mnie dotarło, czego mi naprawdę potrzeba. Przede wszystkim tuszu do rzęs, przydałaby się też szminka. Zadowolona, zaczęłam więc krążyć po jasno oświetlonej hali, psikając się próbkami perfum i sprawdzając testery szminek na grzbiecie dłoni. Doszłam do wniosku, że najlepsza będzie o bladym odcieniu, takim beżoworóżowym, a do tego odpowiednia konturówka... Przy stoisku Clarinsa moją uwagę przykuł wielki plakat reklamowy. „Kup dwa środki do pielęgnacji skóry, a otrzymasz GRATIS kuferek na kosmetyki z próbkami mleczka, toniku i kremu nawilżającego, szminkę w odcieniu „Jesienny Płomień", ekstramocny tusz do rzęs i próbkę Eau Dynamisante. Nie zwlekaj, bo nasza oferta jest ograniczona!" Czy to nie cudowne? Wiecie przecież, ile kosztują szminki Clarinsa w normalnej sprzedaży? A tu mam szansę dostać jedną za frajer! Z błyskiem w oku zaczęłam więc grzebać wśród preparatów do pielęgnacji skóry, aby wybrać dwa spośród nich. Na przykład krem na szyję - jeszcze czegoś takiego nie używałam - a do tego odżywczy krem nawilżający. No i szminka w prezencie czy to nie nadzwyczajna okazja? - Proszę pani! - zawołałam panienkę w białym fartuszku. - Biorę ten krem na szyję i ten odżywczo - nawilżający. I poproszę o kuferek! To ostatnie zdanie dorzuciłam w przestrachu, że promocja już się skończyła. Tak się jednak nie stało, i gdy czytnik sprawdzał moją kartę VISA, ekspedientka podała mi czerwony, błyszczący kuferek (nawiasem mówiąc, dużo mniejszy, niż się spodziewałam). W środku znalazłam upragnioną szminkę. Jej kolor był wprawdzie inny, niż pragnęłam, bo jakiś brunatnoczerwony. Myślę jednak, że gdy zmieszam ją z resztkami starych szminek, a na wierzch położę jeszcze błyszczyk - będzie w sam raz. Zanim dotarłam do domu - zdążyłam się porządnie zmęczyć, ale już w drzwiach mieszkania Zuza dopadła mnie, podskakując jak szczeniak. - Co tam masz? - wykrzyknęła. - Nie patrz, bo to prezent dla ciebie! - odkrzyknęłam tym samym tonem. Zuza zawsze strasznie intensywnie przeżywa swoje urodziny. Ja zresztą też. Wpadłam do swojego pokoju i czym prędzej schowałam w szafie reklamówkę od Benettona. Dopiero potem wypakowałam resztę sprawunków, a przede wszystkim srebrny notesik, żeby od razu zapisać wydatki. David E. Barton zaleca, aby robić to jak najszybciej, zanim się zapomni. - Napijesz się czegoś? - zapytała Zuza przez drzwi.

- No pewnie! - zawołałam. Mało co zdążyłam zanotować, a już Zuza wparowała ze szklanicą wina. - Za minutę będą EastEndersi - zakomunikowała. - Dziękuję - rzuciłam obojętnie, wracając do notatek. Starałam się skrupulatnie wypełniać zalecenia Davida E. Bartona i z satysfakcją spostrzegłam, że miał rację, pisząc, iż przy odrobinie dobrej woli każdy może kontrolować swoje finanse. Tak na dobrą sprawę, to kupiłam dziś trochę za dużo kremów nawilżających. Prawdę mówiąc, przy stoisku Clarinsa zapomniałam, że już przedtem kupiłam trzy słoiki u Bootsa, ale kremu nawilżającego nigdy za dużo. To artykuł pierwszej potrzeby, jak chleb i mleko, a David E. Barton ostrzega, żeby nie oszczędzać na takich artykułach. Nie wydaje mi się więc, abym źle zrobiła, chociaż jeszcze nie podsumowałam, ile wydałam na to wszystko... A tak wygląda kompletna lista zakupów: cappuccino - 1,50; bułeczka - 1; czasopisma - 6,40; kanapka z jajkiem i rzeżuchą - 0,99; kokosowy olejek kąpielowy - 2,55; kremy nawilżające u Bootsa - 20,97; dwa swetry - 90; „Evening Standard" - 0,35; krem na szyję u Clarinsa - 14,50; krem odżywczo - nawilżający u Clarinsa - 32,50; kuferek na kosmetyki - gratis! mus bananowy - 2; torcik marchewkowy - 1,20. Razem - 173,96. Patrzyłam na tę liczbę z przerażeniem w oczach. Niemożliwe, to na pewno jakaś pomyłka! Nie mogłam przecież wydać ponad 170 funtów jednego dnia! I nie był to nawet weekend, tylko zwykły dzień roboczy. Nie miałam kiedy tyle wydać, byłam w pracy. Może zrobiłam błąd w dodawaniu albo policzyłam coś dwa razy? Jeszcze raz przebiegłam wzrokiem listę. O, tu! „Dwa swetry"? Przecież kupiłam tylko...? Ale nie, pamiętam, że kupiłam dwa! To naprawdę za bardzo stresujące. Lepiej pójdę obejrzeć EastEndersów.

Bank Endwich 06.03.2000 Oddział Fulham Fulham Road 3 London SW6 9JH Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Road 4 m. 2 London SW6 8FD Szanowna Pani! Dziękuję za wiadomość nagraną na naszej automatycznej sekretarce w niedzielę 5 marca. Niezmiernie mi przykro, że padł Pani pies. Mimo to ponawiam prośbę o skontaktowanie się w najbliższych dniach ze mną lub moją asystentką Eriką Parnell w celu omówienia Pani sytuacji finansowej. Z poważaniem Prezes Banku Derek Smeath Endwich troskliwym bankiem

Rozdział 6 Następnego dnia powzięłam mocne postanowienie, że wczorajsze wydatki nie mogą skłonić mnie do zboczenia z przyjętego kursu. Trudno, stało się najważniejsze, że od dzisiaj zaczynam nowe, skromne życie i więcej nie wydam już ani pensa. David E. Barton podpowiada, że w pierwszym tygodniu powinniśmy dążyć do zmniejszenia wydatków o połowę. Ja postaram się osiągnąć lepszy wynik. Nie chcę nikogo obrazić, ale te wszystkie poradniki przeznaczone są najwyraźniej dla ludzi, którzy nie potrafią sami się kontrolować. Raczej nie należę do takich, bo rzucenie palenia przyszło mi dość łatwo (z wyjątkiem popalania na imprezach, dla towarzystwa, ale to się nie liczy). W nastroju radosnego podniecenia przygotowałam kanapkę z serem i zawinęłam ją w folię aluminiową. Już na samej tej czynności zaoszczędziłam dwa funty! Nie mogłam zabrać ze sobą kawy, bo nie mam jeszcze termosu (muszę go kupić w weekend). Znalazłam za to w lodówce butelkę wody mineralnej Ame i zdecydowałam, że wezmę ją do pracy zamiast kawy - jest na pewno zdrowsza. Nie mogę zrozumieć, czemu ludzie kupują gotowe kanapki, jeżeli tak łatwo i tanio można je zrobić samemu? To samo z innymi potrawami - jeśli nauczymy się je przyrządzać w domu, będzie to nas kosztowało ułamek tej ceny, jaką zapłacilibyśmy za gotowe dania na wynos. Spróbuję więc podczas weekendu coś ugotować, a przedtem wybiorę się do muzeum lub na spacer brzegiem rzeki, aby podziwiać piękno krajobrazu. Idąc do metra, czułam się czysto i świeżo, wręcz nieskazitelnie. Patrzyłam z góry na tych biednych ludzi, zabieganych i zaaferowanych, opętanych obsesją pieniędzy. A przecież wystarczy, by przestać o nich myśleć, od razu stają się czymś bez znaczenia. Zaczęłam dostrzegać zmianę w stanie swojego umysłu, stawał się mniej nastawiony materialistycznie, a bardziej filozoficznie, rzec można - duchowo. David E. Barton zwraca uwagę, że nie doceniamy tych skarbów, jakie już posiadamy, a którymi są: światło, powietrze, wolność, przyjaźń... Też uważam, że to ważniejsze niż ciuchy, buty i różne duperelki. To wprost przerażające, jaka przemiana dokonała się we mnie. Na przykład na stacji metra przeszłam obok kiosku z prasą i nie poświęciłam mu nawet przelotnego spojrzenia, ani przez chwilę nie pomyślałam o kupnie kolorowego pisma (pewnie dlatego, że większość zdążyłam już przeczytać). Wsiadłam do metra z tak niezmąconym spokojem ducha, jakbym była mnichem buddyjskim. Wysiadając na docelowej stacji, dumnie minęłam hurtownię obuwia i bar Lucia. Dziś nie będę marnować pieniędzy na cappuccino i bułeczki - pójdę prosto do biura. W redakcji „Korzystnych Lokat" panował akurat bardzo przyjemny okres. Oddaliśmy właśnie do druku najnowszy numer, więc przynajmniej przez kilka dni były luzy, nim zabierzemy się do pracy nad następnym numerem. Oczywiście, należało już zacząć zbierać materiały do artykułu wstępnego,

teoretycznie powinnam obdzwonić maklerów giełdowych, aby wypytać ich o najkorzystniejsze, ich zdaniem, inwestycje na najbliższe pół roku. Tymczasem ranek upływał niepostrzeżenie, a ja jeszcze nic nie zrobiłam poza zmianą wygaszacza ekranu w komputerze. Nastawiłam sobie tapetę z trzema żółtymi rybkami i ośmiornicą oraz wypełniłam druk żądania wypłaty. Prawdę mówiąc, nie byłam w stanie skupić się na właściwej pracy, bo zanadto absorbowała mnie moja przemiana duchowa. Próbowałam obliczyć, ile w ten sposób zaoszczędzę do końca miesiąca i co wtedy będę mogła kupić w Jigsaw. Podczas przerwy na lunch odpakowałam z folii kanapkę, ale nie wyglądała ona zbyt apetycznie. Po raz pierwszy tego dnia poczułam zniechęcenie na widok rozmiękłego chleba z rozgniecionymi piklami. Znacznie chętniej zjadłabym w Pret - a - Manger chlebek orzechowy i czekoladowe ciasteczko! Próbowałam sobie nakazać, aby myśleć nie o tym, lecz o zaoszczędzonych pieniądzach. Siłą woli zmusiłam się, aby zjeść nieudany efekt swojej pracy i popić wodą Ame. Kiedy w końcu zmogłam kanapkę, zakręciłam butelkę z resztką wody i schowałam do naszej redakcyjnej lodówki. Po tym wszystkim okazało się, że minęło dopiero pięć minut przerwy na lunch. A co mam robić przez resztę czasu? Oszczędzanie to stanowczo zbyt ciężka próba. Niechętnie zaczęłam przerzucać jakieś broszury na biurku, gdy nagle podniosłam głowę i wyjrzałam przez okno na gwarną Oxford Street, pełną przechodniów objuczonych wypchanymi reklamówkami. Wyciągałam szyję do tego widoku jak roślina do światła. Brakowało mi rzęsiście oświetlonych i ogrzanych hal sklepowych, półek uginających się pod ciężarem towarów, nawet dźwięku brzęczyka przy kasie fiskalnej. Jednak dziś rano dałam sobie słowo, że będę się trzymać z dala od sklepów i miałam zamiar tego słowa dotrzymać. Przynajmniej na razie... Raptem zaświtała mi genialna myśl. Potrzebuję przepisu na potrawkę z curry, jeśli mam ją zrobić sama, prawda? David E. Barton twierdzi, że kupowanie książek kucharskich to wyrzucanie pieniędzy w błoto, a zamiast tego radzi korzystać z przepisów drukowanych na opakowaniach gotowych potraw lub wypożyczać je w bibliotece. Wpadłam nawet na lepszy pomysł - mogę wdepnąć do księgarni Smitha i na miejscu odpisać receptę na potrawkę, którą zaplanowałam na sobotni wieczór. Tak więc pójdę do sklepu, ale nie wydam tam ani pensa... W ułamku sekundy byłam na nogach, łapiąc w biegu palto. Czekajcie na mnie, sklepy, już do was idę! Z ulgą przekroczyłam próg księgarni Smitha. Wchodząc do sklepu, zawsze czułam nieodparty dreszczyk, co wiązało się z radosnym oczekiwaniem oraz ze świadomością nowości wszystkiego. Błyszczące, nowiutkie czasopisma, kolorowe ołówki i kątomierze... Wprawdzie ostatni raz potrzebowałam kątomierza, kiedy miałam jedenaście lat, ale poukładane w pudełkach wyglądały tak ładnie, czysto i schludnie! Pojawił się też zupełnie nowy rodzaj papeterii, z motywem lamparcich cętek, jakiej jeszcze nie widziałam i ledwo zdołałam się

oprzeć pokusie jej nabycia. Na wszelki wypadek przyspieszyłam kroku i skierowałam się do działu książek. Stał tam cały rządek przewodników po kuchni indyjskiej, więc wyciągnęłam jeden na chybił trafił. Kartkując go, zastanawiałam się, czego właściwie szukam. Nie miałam pojęcia, że indyjska sztuka kulinarna jest aż tak skomplikowana. Może dla pewności ściągnę dwa przepisy? Rozejrzałam się, czy nikt nie patrzy, po czym dyskretnie sięgnęłam po notes i długopis. Starałam się zachować ostrożność, bo wiedziałam, że Smith nie lubi, kiedy ktoś przepisuje treść sprzedawanych przez niego książek. A wiedziałam stąd, że Zuzę raz wyrzucili z jego sklepu w Victorii. Próbowała skopiować całą stronę z przewodnika po mieście, bo zapomniała swojego. Ekspedientka zwróciła jej uwagę, żeby albo kupiła książkę, albo wyszła. Kompletna bzdura, bo czasopisma pozwalają przeglądać za darmo! Upewniłam się więc, że nikt mnie nie widzi, i dopiero wtedy zaczęłam przepisywać receptę na potrawę pod nazwą „biriani z tygrysich krewetek" . Miałam już połowę potrzebnych przypraw, gdy na horyzoncie pojawiła się panienka w służbowym mundurku firmy Smith. Czym prędzej zamknęłam książkę i zaczęłam przechadzać się wśród półek. Gdy uznałam, że jestem już bezpieczna, znowu ją otworzyłam, ale nie zdążyłam nic zanotować, bo zaczepiła mnie jakaś starsza pani w niebieskim płaszczu: - Czy to coś dobrego, kochana? - Słucham? - No, ta książka! - Wskazała parasolką poradnik, z którego korzystałam. Muszę kupić prezent dla synowej, która jest Hinduską, więc pomyślałam, że indyjska książka kucharska byłaby w sam raz. Jak pani sądzi, czy ta jest dobra? - Nie wiem, nie przeczytałam jej jeszcze - wyznałam. - Aha. - Już zaczęła się oddalać i gdybym trzymała język za zębami, miałabym ją z głowy. Coś mnie jednak podkusiło i nie wytrzymałam: - A czy ona nie ma już dość indyjskich przepisów? - Kto taki, kochana? - Dama zwróciła się znów do mnie. - No, pani synowa! - Zaraz pożałowałam, że to powiedziałam. - Jeśli jest Hinduską, to chyba wie, jak gotować indyjskie jedzenie? - Ach, tak, rzeczywiście! - wybąkała speszona. - Jak pani myśli, co powinnam jej kupić? Chryste, alem się wkopała! - Czy ja wiem? Może też książkę, ale o czym innym? - Wspaniały pomysł! - Rozpromieniła się. - Może pani mi pomoże coś wybrać? Niby dlaczego ja? - Przepraszam, ale się spieszę - spławiłam ją i odeszłam szybkim krokiem, chociaż nie poprawiło mi to samopoczucia. Ukryłam się w dziale płyt i kaset, za półką z filmami o Teletubisiach. Rozejrzałam się starannie, sprawdziłam, że nikt mnie nie widzi, i ponownie otworzyłam książkę na stronie 214 z przepisem na

biriani z tygrysich krewetek. Spisałam już prawie całą listę przypraw, kiedy nad moim uchem rozległ się surowy głos: - Przepraszam panią! Tak się przelękłam, że oderwałam długopis od kartki mojego notesu i, o zgrozo, zrobiłam długą, niebieską linię w poprzek zdjęcia efektownie podanej porcji ryżu basmati. Szybko przesunęłam rękę, aby zakryć kreskę, i obejrzałam się z miną niewiniątka. Jednak pan w białej koszuli z przypiętym identyfikatorem spoglądał na mnie z dezaprobatą. - Chyba pani wie, że to nie jest biblioteka publiczna - udzielił mi reprymendy. - Myśli pani, że prowadzimy darmowy serwis informacyjny? - Ja tylko przeglądałam... - Usiłowałam szybko zamknąć książkę. Ale palec czujnego pracownika sklepu wylądował na stronie, na której zrobiłam kreskę długopisem. - Przeglądanie to jedna rzecz, a uszkodzenie towaru to druga - pouczył mnie surowo. - To czysty przypadek! - Próbowałam się bronić. - Pan mnie przestraszył! - Hm... - Ekspedient zmierzył mnie przeszywającym spojrzeniem. - Czy miała pani zamiar kupić tę książkę? Albo jakąkolwiek? Po dłuższej chwili milczenia wyznałam ze wstydem: - Nie. - Aha, rozumiem. - Zagryzł wargi. - W takim razie muszę powiadomić kierowniczkę. Nie będziemy mogli już sprzedać tej książki, więc ponosimy stratę. Jeśli pani pozwoli ze mną i wyjaśni kierowniczce, w jakich okolicznościach powstała szkoda... Czyżby mówił poważnie? Nie zamierzał więc uspokoić mnie, że nic się nie stało, ani zaproponować karty stałego klienta? Serce zaczęło mi mocniej bić, bo nie miałam pojęcia, jak postąpić w takiej sytuacji. Nie mogłam kupić tej książki, ponieważ nie zgadzało się to z moim programem oszczędnościowym, ale nie miałam też ochoty na konfrontację z kierowniczką sklepu. - Lynn! - Sprzedawca zawołał ekspedientkę z działu materiałów piśmiennych. - Czy mogłabyś poprosić Glenys, żeby tu przyszła? A więc nie żartował. Wyglądał na tak zadowolonego z siebie, jakby złapał prawdziwego złodzieja. Czy mogą oskarżyć mnie o mazanie długopisem po książkach? Chyba że zakwalifikują to jako wandalizm, a to jest już przestępstwo kryminalne. Jeśli odnotują mnie w rejestrach policyjnych, nie dostanę nigdy wizy amerykańskiej. - Dobra, kupię już tę książkę, do jasnej cholery! - wydyszałam, wyrywając zbiór przepisów kuchni indyjskiej z jego rąk. Szybko, z bijącym sercem, popędziłam do najbliższej kasy, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć lub zrobić. Przy sąsiedniej kasie stała starsza pani w niebieskim płaszczu. Próbowałam unikać jej wzroku, ale zauważyła mnie i wykrzyknęła tryumfalnie: - Posłuchałam pani rady! Kupiłam jej coś, co powinno jej się spodobać. - To świetnie - mruknęłam, podsuwając książkę kasjerce.

- Pani popatrzy, Krótki przewodnik po Indiach. - Pokazała mi grubą książkę w miękkiej niebieskiej okładce. - Słyszała pani o tym? - Tak, ale... - zaczęłam. Przerwała mi kasjerka, mówiąc: - Płaci pani 24 funty 99 pensów. Spojrzałam na dziewczynę przerażonym wzrokiem. Prawie dwadzieścia pięć funtów za jakieś durne przepisy? Mogłam równie dobrze wybrać coś tańszego i na jedno by wyszło. A niech to kule biją! Niechętnie wyjęłam kartę kredytową i podałam kasjerce. Co innego robić zakupy, a co innego być zmuszonym do nieplanowanych wydatków. Za tę sumę mogłam kupić sobie całkiem fajną bieliznę. . Z drugiej strony zarobiłam trochę punktów promocyjnych, na równowartość aż 50 pensów! Poza tym nauczę się gotować pyszne egzotyczne danko, dużo tańsze niż gotowe. W sumie ta książka to całkiem niezła inwestycja. Nie chcę się chwalić, ale z wyjątkiem tego nadprogramowego wydatku przez kolejne dwa dni całkiem dobrze mi szło. Musiałam kupić tylko termos (ładny, chromowany), by nosić kawę do pracy, zapas kawy ziarnistej i elektryczny młynek (żeby nie pić tego rozpuszczalnego świństwa). No i jeszcze kwiaty i szampana z myślą o urodzinach Zuzy. W tych sprawach jednak postąpiłam zgodnie z zaleceniami Davida E. Bartona, który wysoko ceni przyjaźń i twierdzi, że dzielenie się chlebem z przyjaciółmi należy do najstarszych i najgodniejszych tradycji ludzkości. Przestrzega także, aby w imię oszczędności nie rezygnować z obdarowywania przyjaciół upominkami, które nie muszą być przecież kosztowne - możemy ruszyć konceptem i wykonać je sami. W myśl tej instrukcji kupiłam Zuzie nie całą butelkę szampana, tylko połowę, a zamiast zamawiać francuskie rogaliki w ekskluzywnej cukierni, postanowiłam sama je upiec z ciasta sprzedawanego w tubach. Wieczorem wybieramy się z Zuzą i jej kuzynami, Fenellą i Tarquinem, na kolację do włoskiej knajpy Terrazza. Mówiąc szczerze, zapowiada się duży wydatek, ale to należy zaliczyć do łamania się chlebem z przyjaciółmi, tyle tylko że rolę chleba w tym lokalu grać będzie focaccia z suszonych na słońcu pomidorów, za jedyne cztery pięćdziesiąt. Fenella i Tarquin przyszli na urodzinową imprezę o szóstej i Zuza powitała ich radosnym piskiem. Ja odczekałam w swoim pokoju, wykańczając makijaż i odwlekając moment powitania. W przeciwieństwie do Zuzy nie przepadam bowiem zbytnio za Fenellą i Tarquinem. Uważam ich za dziwaków, na co wskazuje sam ich wygląd. Oboje są bladzi, chudzi i z wystającymi zębami. Fenella przynajmniej po części stara się maskować braki urody strojem i kosmetykami, natomiast Tarquin przypomina małe, ruchliwe stworzonko, na przykład gronostaja lub łasicę. Zachowują się też dosyć niekonwencjonalnie. Jeżdżą na tandemie, noszą jednakowe swetry wydziergane przez ich starą nianię i mówią między sobą

szyfrem, którego nikt poza nimi nie rozumie. Na przykład kanapki nazywają „amciu", a wszystkie napoje - „piciu", z wyjątkiem wody, która nosi ksywę „Ho". Przyznajcie, że po jakimś czasie staje się to denerwujące. Mimo to Zuza szaleje za nimi. W dzieciństwie spędzali razem wszystkie wakacje w Szkocji, więc po prostu nie zauważa ich dziwactw. Najgorsze, że kiedy przebywa w ich towarzystwie, też zaczyna używać tego śmiesznego, dziecinnego języka. Doprowadza mnie to do szału. Jednak byli już tu i nie mogłam nic na to poradzić. Pociągnęłam więc rzęsy tuszem i wstałam, żeby obejrzeć swoje odbicie. Nawet się sobie spodobałam. Na tę imprezę ubrałam się w skąpy, czarny topik, czarne spodnie i zarzuconą luźno na ramiona wspaniałą chustę od Denny'ego i George'a. To był naprawdę świetny zakup. Starałam się odwlec w nieskończoność nieprzyjemny moment, ale w końcu musiałam, acz niechętnie, wyjść z pokoju. - Cześć, Bex! - powitała mnie Zuza z radosnym ożywieniem. Siedziała po turecku na podłodze i odwijała prezent, który właśnie dostała od Tarquina i Fenelli. Przynajmniej tym razem nie włożyli bliźniaczych sweterków i chwała Bogu za to. Fenella natomiast miała na sobie dosyć oryginalną, czerwoną spódnicę z włochatego tweedu, a Tarquin - watowany garnitur, jakby uszyty przed pierwszą wojną światową. - Cześć! - przywitałam się z nimi i wymieniłam grzecznościowe pocałunki. - O rany! - Zuza wydała tymczasem okrzyk zachwytu. - Nie, to niemożliwe! Wyciągnęła bowiem z papieru obraz w staroświeckiej pozłacanej ramie. Przenosiła wniebowzięty wzrok od Tarquina do Fenelli, aż w końcu i ja zajrzałam jej przez ramię. Jednak, mówiąc szczerze, nie zachwyciłam się tym „dziełem sztuki". Było utrzymane w rozmazanych, brudnozielonych i brązowych kolorach i przedstawiało konia stojącego spokojnie na pastwisku. Żeby choć skakał przez przeszkodę, stawał dęba albo przynajmniej kłusował po Rotten Row w Hyde Parku pod amazonką w stroju z filmu Duma i uprzedzenie! - Wesołego Złego Dnia! - wyrecytowali chórem Tarquin i Fenella. Zawsze nazywali urodziny „Złym Dniem", odkąd... Nie, to zbyt nudne, aby o tym wspominać! - To naprawdę cudowne - pochwaliłam na głos. - Prawda? - Tarquin potraktował mój entuzjazm zupełnie poważnie. Tylko spójrz na te kolory! - Rzeczywiście nadzwyczajne - przytaknęłam. - Albo te mistrzowskie pociągnięcia pędzla, czyż nie genialne? - Tak, to wspaniały obraz - przyznałam. - Aż chciałoby się pogalopować po tej równinie! Boże, co za bzdury wygaduję! Czemu nie mam odwagi zdobyć się na szczerość i oświadczyć wprost, że mi się to malowidło nie podoba?

- Jeździsz konno? - zainteresował się Tarquin, nieco zaskoczony. Naprawdę raz w życiu siedziałam na koniu kuzyna, a kiedy spadłam z niego - dałam sobie słowo, że nigdy więcej nie wsiądę na podobne bydlę. Nie musiałam się jednak z tego spowiadać zbzikowanemu kuzynowi Zuzy. - Kiedyś jeździłam, ale nie najlepiej - rzuciłam wymijająco. - Ręczę ci, że jeszcze do tego wrócisz - zapewnił Tarquin, wbijając we mnie uporczywe spojrzenie. - Brałaś kiedyś udział w polowaniu z psami? No, nie! Czy ja wyglądam na ziemiankę? Na szczęście dyskusję przerwała Zuza, z pietyzmem ustawiając obraz pod ścianą. - Hej, co powiecie na małe piciu przed wyjściem? - Świetny pomysł! - podchwyciłam, odsuwając się szybko od Tarquina. - O, tak! - poparła mnie Fenella. - Masz może szampana? - Powinnam mieć - odpowiedziała Zuza i skierowała się do kuchni. W tej samej chwili zadzwonił telefon, więc podniosłam słuchawkę. - Tak? - Czy mogę mówić z panią Rebeką Bloomwood? - odezwał się nieznany mi głos kobiecy. - Owszem - rzuciłam bezmyślnie, gdyż równocześnie nasłuchiwałam, jak Zuza otwiera i zamyka drzwiczki szafki kuchennej. Sama zastanawiałam się, czy zostało jeszcze trochę szampana w tej butelce, którą napoczęłyśmy rano. Jestem przy telefonie. - Tu mówi Erika Parnell z banku Endwich - usłyszałam z tamtej strony i zamarłam. Kurczę, przecież to od nich dostałam pismo i jeszcze nic nie zrobiłam w tej sprawie! Co ja jej teraz powiem? Muszę szybko coś wymyślić! - Pani Bloomwood? - niecierpliwiła się Erika Parnell. W porządku, już wiedziałam, co jej powiem. Że owszem, zdaję sobie sprawę, iż przekroczyłam limit kredytowy, ale w najbliższych dniach mam zamiar przedsięwziąć odpowiednie środki zaradcze. Tak, to ładnie brzmi środki zaradcze. To właśnie jej powiem. Przede wszystkim nakazałam sobie, aby nie wpadać w panikę - w końcu pracownicy banku też są ludźmi. Wzięłam głęboki oddech, gdy nagle, w jakimś spontanicznym odruchu, odłożyłam słuchawkę. Przez chwilę wpatrywałam się bezmyślnie w milczący aparat, nie w pełni świadoma, co właściwie zrobiłam. 1 po co, skoro Erika Parnell już wiedziała, że to ja odebrałam telefon? Lada chwila zadzwoni ponownie, może już wybiera mój numer i na pewno jest wściekła... Szybko zdjęłam słuchawkę z widełek i wepchnęłam ją pod poduszkę. Teraz będę miała spokój, bo pani Parnell się do mnie nie dodzwoni. - Kto to był? - spytała Zuza, wchodząc do pokoju. - Och, nikt ważny - odpowiedziałam niepewnie. - Po prostu pomyłka... Słuchaj, może byśmy lepiej skoczyli gdzieś na drinka? Tak będzie o wiele zabawniej. - Jasne - zgodziła się Zuza.

- Możemy wstąpić najpierw do jakiegoś fajnego baru na koktajl... plotłam byle co, aby odwrócić jej uwagę od telefonu. - A dopiero potem do Terrazzy. Tymczasem obmyślałam już plan, co zrobię, żeby Erika Parnell odczepiła się ode mnie. Muszę uważnie słuchać, kto do mnie dzwoni, i albo odpowiadać z obcym akcentem, albo zmienić lub zastrzec numer telefonu. - Co jest grane? - Fenella zajrzała do pokoju. - Nic takiego - usłyszałam własny głos. - Idziemy najpierw na piciu, a potem na amciu. Nie, to niemożliwe! Czyżbym stała się jedną z nich? Zanim dotarliśmy do Terrazzy, zdążyłam się nieco uspokoić. Pewnie Erika Parnell pomyślała, że coś nas rozłączyło na linii. Nie przyszłoby jej przecież do głowy, że mogłam celowo odłożyć słuchawkę. Jesteśmy dorosłymi, cywilizowanymi ludźmi, a dorosłe osoby po prostu nie robią takich rzeczy! Gdybym ją jeszcze kiedyś spotkała - do czego, da Bóg, nie dojdzie - będę mogła spytać z głupia frant: „Co to się stało, kiedy pani do mnie dzwoniła? Przerwało się połączenie, czy co?". Albo spróbuję półżartem wmówić jej, że to ona odłożyła słuchawkę? Terrazza rozbrzmiewała już gwarem gości, w powietrzu unosiły się kłęby papierosowego dymu, a nad głowami przelatywały strzępy rozmów. Kiedy zagłębiliśmy się w wielkoformatowe karty dań w srebrnych okładkach, zdołałam się już całkiem odprężyć. Bardzo lubię jadać w lokalach, a tym razem szczególnie, gdyż uznałam, że po kilku dniach utrzymywania ścisłego reżymu oszczędnościowego należy mi się jakaś rozrywka. W końcu przestrzeganie dyscypliny finansowej nie jest łatwe, choć ostatnio idzie mi całkiem nieźle. W sobotę spróbuję dokonać zbiorczego podsumowania wydatków, ale jestem pewna, że udało mi się zmniejszyć je co najmniej o siedemdziesiąt procent. - Co pijemy? - zagaiła Zuza. - Tarquin, wybieraj! Zanim jednak zdążył cokolwiek wybrać, rozległ się piskliwy okrzyk Fenelli: - Popatrzcie, tam siedzi Eddie Lazenby! Muszę się z nim przywitać! Zerwała się z miejsca i poleciała w kierunku łysawego faceta w blezerze, jakieś dziesięć stolików od nas. Pojęcia nie mam, jak ona go wypatrzyła w tym tłumie. - Zuza! - zaalarmował nas inny głos. Spojrzeliśmy w górę znad kart menu. Do naszego stolika zbliżała się blondynka w różowym kostiumiku, z kordialnie wyciągniętymi ramionami. - O, i Tarkie! - Cześć, Tory! - powitał ją Tarquin, wstając. - Co porabia Mungo? - On też jest tutaj - poinformowała go Tory. - Musicie się przysiąść do nas. Jak to możliwe, by Fenella i Tarquin, mimo iż większą część życia spędzili w sercu Perthshire, zdążyli nawiązać tyle znajomości w Londynie, że starzy kumple nie dają im przejść?

- Macie pozdrowienia od Eddiego - obwieściła tymczasem Fenella, wracając do stolika. - O, Tory, jak się masz? A co słychać u Munga? - Dziękuję, wszystko w porządku, ale czy słyszeliście nowinę? Podobno Caspar znów jest w Londynie! - No nie! - wykrzyknęli wszyscy jak na komendę, więc nie miałam innego wyjścia, tylko przyłączyć się do nich. Nikt nie zadał sobie trudu, aby przedstawić mnie Tory, ale to środowisko po prostu wchłaniało każdego nowego człowieka na zasadzie osmozy. Jeszcze przed chwilą było się kimś obcym, a już zaraz wykrzykiwało się zgodnym chórem: „A słyszeliście o Venetii i Sebastianie?". - Czekajcie, musimy coś zamówić. - Zuza przywołała towarzystwo do porządku. - Tory, przyjdziemy do was za minutkę. - Dobra, ciao! - rzuciła Tory i się zmyła, ale zaraz inny głos zakrzyknął: Zuza! Przepychała się do nas dziewczyna w czarnej minisukience, dodając w biegu: - I Fenny! - Milla! - zawtórowały prawie jednocześnie. - Co u ciebie? A jak tam Benjy? Wydawało się to nie mieć końca. Wsadziłam nos w menu, udając, że interesuje mnie jego treść, ale naprawdę czułam się jak ostatni nieudacznik, który nie ma do kogo gęby otworzyć, podczas gdy ci dziwacy, Fenella i Tarquin, okazali się prawdziwymi duszami towarzystwa! To niesprawiedliwe, ja też chciałam krążyć od stolika do stolika i coraz to natykać się na starych kumpli z lat dziecinnych (tylko że, prawdę mówiąc, jedyną taką osoba mógł być Tom od sąsiadów, który teraz siedział w wyłożonej czerwonym dębem kuchni w Reigate). Na wszelki wypadek podniosłam jednak wzrok znad karty i rozejrzałam się po sali restauracyjnej w poszukiwaniu jakiejś znajomej gęby. Nie musiałby to być ktoś, kogo bym lubiła, bylebym mogła pożeglować w jego kierunku, wydając powitalne okrzyki. Do tej roli nadawałby się dosłownie każdy.... No i proszę, o kilka stolików dalej rzeczywiście zamajaczyła znajoma twarz. Siedział tam Luke Brandon z ubranymi elegancko starszym panem i panią. Nie był właściwie moim starym kumplem, ale przynajmniej go znałam, a jeśli tak bardzo chciałam dosiąść się do czyjegoś stolika - nie miałam wielkiego wyboru. - Słuchajcie, przecież tam jest Luke! - Wydałam odpowiedni okrzyk, ale na tyle cicho, by mnie nie usłyszał. - Muszę się z nim przywitać! Moje nowe towarzystwo spojrzało na mnie z zaskoczeniem, ale tym razem to ja odrzuciłam włosy do tyłu i z werwą pomknęłam w kierunku stolika Luke'a, zadowolona, że też mam się do kogo dosiąść. Dopiero kilka kroków od niego zaczęłam się zastanawiać, co właściwie powiem. Pewnie tylko wymienię parę

wstępnych uprzejmości... Ale nie! Mam genialny pomysł! Mogę przecież jeszcze raz podziękować za tamtą pożyczkę... Zaraz, zaraz, ale czy oddałam mu te dwadzieścia funtów? Ależ tak! Przecież wysłałam do niego śliczną pocztówkę z makami (z odzysku) i z czekiem w środku. W porządku, teraz mogę bez obawy spojrzeć mu w oczy. - Cześć! - zawołałam, gdy tylko znalazłam się dostatecznie blisko, ale mnie nie usłyszał, taki gwar panował na sali. Przestałam się dziwić, że wszystkie koleżanki Fenelli mają przeraźliwe głosy - w tym hałasie potrzeba przynajmniej sześćdziesięciu pięciu decybeli, aby w ogóle być słyszanym. - Cześć! - spróbowałam znowu, tym razem głośniej, ale bez efektu. Luke był całkowicie pochłonięty rozmową ze starszym panem, a towarzysząca im kobieta uważnie się temu przysłuchiwała. Żadne z nich nawet nie podniosło wzroku. Sytuacja stała się krępująca. Stałam jak głupia, a facet, do którego zamierzałam się przysiąść, wcale mnie nie zauważał. Nie podrywał się z miejsca, nie krzyczał: „A słyszałaś, co się dzieje z Egzotycznymi Inwestycjami?". Chyba nikt inny na tej sali nie miał takich problemów. To niesprawiedliwe! I co mam teraz zrobić? Dyskretnie się wycofać czy udawać, że szłam właśnie do toalety? Prosto na mnie szedł kelner z tacą, więc musiałam usunąć się z drogi, akurat w stronę stolika Luke'a. Dopiero wtedy podniósł oczy i przez chwilę spoglądał na mnie obojętnym wzrokiem, nie od razu kojarząc, kim jestem. Ścisnęło mnie od tego trochę w żołądku, ale nie miałam już możliwości odwrotu. - Cześć, Luke! - zaszczebiotałam z radosnym ożywieniem. - Chciałam po prostu... spytać, co u ciebie słychać. - O, jak się masz? - wydusił po namyśle. - Mamusiu, tatusiu, to jest Rebeka Bloomwood. Rebeko, poznaj moich rodziców... O rany, ale wpadłam! Wychodzi na to, że pcham się z butami w zamknięte spotkanie rodzinne. Trzeba zmykać, i to szybko! - Dzień dobry! - wybąkałam z niepewnym uśmiechem. - Przepraszam, nie chciałam państwu przeszkadzać... - Zaraz, a skąd pani zna Luke'a? - zainteresowała się pani Brandon. - Rebeka jest najlepszą dziennikarką w branży finansowej zarekomendował mnie Luke, pociągając łyk wina. (Czyżby rzeczywiście tak myślał? Kurka wodna, muszę kiedyś dyskretnie napomknąć o tym w rozmowie z Klarą Edwards, a i z Filipem też!). Dopiero teraz poczułam się jak prawdziwa dusza towarzystwa i posłałam porozumiewawczy uśmiech starszemu panu Brandonowi. Jak to cudownie brzmi: najlepsza dziennikarka z branży finansowej, afiszująca się w najlepszym londyńskim lokalu z najlepszym londyńskim biznesmenem! Pełen sukces!

- W branży finansowej, ejże? - Ojciec Luke'a chrząknął i spojrzał na mnie badawczo znad okularów. - Co pani w takim razie sądzi o ostatnim wystąpieniu ministra skarbu? W duchu postanowiłam nigdy więcej nie przysiadać się do niczyjego stolika. - No więc... - zaczęłam z głupia frant, zamierzając za chwilę udać, że właśnie zobaczyłam w drugim końcu sali starego znajomego. - Ależ tato, Rebece z pewnością nie w głowie teraz rozmowa o sprawach zawodowych! - Luke przyszedł mi w sukurs. - Masz rację! - poparła go pani Brandon. - Śliczną masz chustę, Rebeko. To od Denny'ego i George'a, prawda? - Tak - odpowiedziałam z przesadnym ożywieniem, zadowolona, że udało mi się wymigać od tematu wystąpienia ministra skarbu (diabli wiedzą, co to za wystąpienie). - Kupiłam ją w zeszłym tygodniu na wyprzedaży... Kątem oka zauważyłam, że Luke dziwnie mi się przygląda. O kurczę! Jak mogłam tak się wygłupić? - ...dla mojej cioci - dodałam szybko, starając się równie szybko myśleć. To miał być prezent dla niej, ale ona umarła... Zapanowała wstydliwa cisza, a ja spuściłam oczy, jakby nie wierząc, że takie słowa mogły mi przejść przez gardło. - Coś takiego! - wychrypiał starszy pan Brandon. - Ciocia Ermentruda umarła? - powtórzył Luke zmienionym głosem. - Tak. - Zmusiłam się, żeby patrzyć im w oczy. - Ciężko to przeżyłam. - To naprawdę okropne, kochanie - dodała współczująco pani Brandon. - Leżała w szpitalu, prawda? - przypomniał Luke, nalewając sobie szklankę wody. - Na co właściwie chorowała? Teraz z kolei mnie zatkało. - To było... coś z nogą! - usłyszałam własny głos. - Z nogą? - Pani Brandon spojrzała na mnie podejrzliwie. - Co mogło być z nogą, że aż od tego umarła? - No bo... najpierw ta noga spuchła i wdało się zakażenie improwizowałam naprędce. - Musieli ją amputować, ale i tak umarła. - Chryste, co za durnie z tych lekarzy! - Pan Brandon potrząsnął głową. Pewnie nie leczyła się u nich prywatnie? - Czy ja wiem... nie jestem pewna... - bąkałam, próbując się wycofać z kłopotliwej sytuacji. Nie byłam w stanie kontynuować tej koszmarnej rozmowy ani chwili dłużej. Czemu, idiotka, nie powiedziałam im, że ciotka zwyczajnie podarowała mi tę chustkę? - Miło mi było cię widzieć, Luke, ale muszę już lecieć, bo przyjaciele na mnie czekają. Pomachałam im ręką, usiłując nie patrzeć Luke'owi w oczy, i szybko się zmyłam, wracając do Zuzy z bijącym sercem, płonącymi policzkami i świadomością klęski towarzyskiej.

Zanim przynieśli nam zamówione potrawy, zdołałam się pozbierać. Ach, te potrawy - mało nie zemdlałam, gdy spróbowałam zapiekanych małżów! Po dniach pełnych wyrzeczeń poczułam się jak więzień wypuszczony na wolność. Po małżach zamówiłam befsztyk a la Bearnaise z frytkami, a później nawet krem czekoladowy, choć nikt inny nie jadł deseru. Skąd bowiem miałam wiedzieć, kiedy następny raz nadarzy się okazja, by zjeść coś w takiej restauracji? Przed sobą miałam raczej monotonną perspektywę miesięcy o kanapkach z serem i kawie z termosu. Wybrałam ciernistą drogę, ale liczyłam, że koniec uwieńczy dzieło. Gdy czekałam na krem czekoladowy, Zuza i Fenella postanowiły przejść się w drugi koniec sali i pogadać z Benjym. Zapaliły papierosy i powędrowały, a Tarquin został, aby dotrzymywać mi towarzystwa. Najwidoczniej nie lubił krążyć między stolikami, jak jego kuzynki. Właściwie przez cały wieczór prawie się nie odzywał. Zauważyłam też, że pił więcej niż inni i tylko czekałam, kiedy zaśnie z głową na stole. Nawet cieszyłabym się z tego. Przez chwilę panowało między nami milczenie. Mówiąc szczerze, nie miałam wielkiej ochoty na rozmowę z tym dziwakiem. Jednak w którymś momencie odezwał się nagle: - Lubisz Wagnera? - Owszem - rzuciłam niezobowiązująco, chociaż nie byłam pewna, czy w ogóle słyszałam o jakimś Wagnerze. Nie chciałam jednak wypaść w jego oczach na osobę niekulturalną. Zresztą widziałam kiedyś jakąś operę, choć wydaje mi się, że to był raczej Mozart. - To „Śmierć z miłości" z Tristana - zaanonsował. Potrząsając głową, powtórzył: - Liebestod. - Aha - skwitowałam, kiwając głową w najbardziej inteligentny sposób, na jaki było mnie stać. Nalałam sobie wina, dolewając także jemu, i rozejrzałam się, gdzie podziała się Zuza. To było typowe dla niej, zniknąć i zostawić mnie samą ze swoim pijanym kuzynem. - Tralalala, laaaa la la... Boże, on śpiewał! Na szczęście niezbyt głośno, ale wyraźnie i z uczuciem. Patrzył mi przy tym w oczy, jakby chciał, żebym mu zawtórowała. - La la la la... Teraz nucił z przymkniętymi oczami, kołysząc się w takt. Sytuacja stawała się kłopotliwa. - La - li - la - la la la la la! - Pięknie śpiewasz, ale i tak nie zakasujesz Wagnera! - chciałam przerwać to przedstawienie. - Tristan und Isolde - wyrecytował marzącym głosem. Potem otworzył oczy i dodał: - Byłabyś wspaniałą Izoldą! - Czym bym była? - Zrobiłam oczy jak spodki, gdy nagle porwał moją rękę i przycisnął do niej usta. Początkowo tak mnie zatkało, że nawet się nie ruszyłam.

- Tarquin, proszę... - przemówiłam do niego stanowczo, próbując wyrwać dłoń. Rozglądałam się, gdzie może być Zuza, ale zamiast niej napotkałam spojrzenie Luke'a, który właśnie wychodził z lokalu. Zmarszczył czoło na mój widok, ale pomachał mi ręką na pożegnanie i znikł za drzwiami. - Twoja skóra pachnie różami... - szeptał namiętnie Tarquin, wpijając się w moją dłoń. - Zamknij się! - warknęłam ze złością i wyrwałam rękę z jego uchwytu z taką siłą, że na skórze pozostał ślad jego zębów. - Zostaw mnie, rozumiesz? Dałabym mu po pysku, ale mógł to potraktować jako swoiste „zaproszenie do walca". Dobrze, że w tym momencie do stolika wróciły Zuza i Fenella, przynosząc najnowsze plotki o Binky i Minky. Tarquin na szczęście się wyłączył i przez resztę wieczoru nawet na mnie nie spojrzał. Dzięki Bogu, że coś jednak do niego dotarło.

Rozdział 7 Okazało się jednak, że nie całkiem. W sobotę otrzymałam kartę z reprodukcją prerafaelickiego obrazu, przedstawiającego dziewczynę zerkającą ukradkiem przez ramię. W środku znajdował się liścik od Tarquina: Przepraszam najmocniej za moje niewłaściwe zachowanie. Mam nadzieję, że zdołam się zrehabilitować w Twoich oczach. Proponuję bilety do Bayreuth albo - jeśli Ci to nie odpowiada - może kolację? Tarquin Trudno mi było wyobrazić sobie kolację w towarzystwie Tarquina, a co za tym idzie, konieczność oglądania przez cały wieczór jego łasicowatej gęby. Nie rozumiałam też, do czego w ogóle zmierza. W życiu nie słyszałam o żadnym Bayreuth, czy to jakiś nowy musical? A może miał na myśli Bejrut? Tylko co, do jasnej Anielki, miałabym do roboty w Bejrucie? Zresztą pies drapał Tarquina, mam teraz ważniejsze sprawy na głowie. Grunt, że minął już szósty dzień mojego programu oszczędnościowego, w tym pierwszy weekend! David E. Barton przestrzega, że w weekendy najczęściej łamiemy dyscyplinę, ponieważ zajęcia zawodowe nie angażują naszej uwagi, a dzień wlecze się niemiłosiernie, co kusi do wypełnienia czasu ulubionymi zakupami. Mam jednak zbyt silną wolę, by ulec pokusom. Zaplanowałam sobie już dokładnie cały dzisiejszy dzień i nie mam zamiaru nawet zbliżyć się do żadnego sklepu. Rano wybieram się do muzeum, a po południu zamykam się w kuchni i gotuję dla nas z Zuzą potrawkę curry zamiast marnować szmal na gotowe dania. Umieram z ciekawości, jak mi to wyjdzie. Toteż mój plan wydatków na dziś przedstawia się następująco: przejazd do muzeum - za darmo (i tak mam bilet miesięczny); wstęp do muzeum - za darmo; curry - 2,50 (David E. Barton pisze, że za pięć funtów można przygotować curry dla czterech osób, a nas będzie tylko dwie); razem - 2,50. Dodatkowo podkształcę się trochę kulturalnie, zamiast oddawać się bezmyślnej konsumpcji. Wybrałam Muzeum Wiktorii i Alberta, bo jeszcze nigdy tam nie byłam. Nie mam też bladego pojęcia, co tam można obejrzeć. Czy tylko posągi królowej Wiktorii i księcia Alberta, czy coś jeszcze? Zresztą, cokolwiek by to było, na pewno pożytecznie spędzę czas, a przy tym, co najważniejsze, nie zapłacę ani pensa! Wysiadłam na przystanku South Kensington przy pięknej słonecznej pogodzie i szłam szybkim krokiem, zadowolona z siebie. Zwykle bowiem traciłam czas w sobotnie przedpołudnia na bezproduktywne oglądanie programu Życie na gorąco oraz wyprawy do sklepów. Teraz czułam dumę ze swego dojrzałego wyboru, godnego kulturalnej mieszkanki wielkiego miasta. Brakowało mi tylko długiego dzierganego szalika i przeciwsłonecznych okularów, aby wyglądać jak z filmu Woody Allena. Na przykład jak Diane Keaton, ale w młodości i nie ubrana według mody z lat osiemdziesiątych.

A w poniedziałek, kiedy mnie zapytają, jak spędziłam weekend, zrobię inteligentną minę i odpowiem nonszalancko: „No cóż, byłam u Wiktorii i Alberta", albo nie, lepiej brzmi: „Załapałam się na wystawę...". (Swoją drogą ciekawe, dlaczego o wystawach mówi się tak, jakby się je łapało w biegu, niczym byki w Pampelunie). Wtedy moi rozmówcy się zdziwią: „Naprawdę, Rebeko? Nie wiedziałam, że interesujesz się sztuką!". A ja rzucę od niechcenia: „No, przecież większość wolnego czasu spędzam w muzeach!". Pogrążona w takich myślach przekroczyłam bramę muzeum. Przyłapałam się przy tym, że moim partnerem w tej wyimaginowanej rozmowie był... Luke Brandon! Dlaczego właśnie on? Pewnie dlatego, że wczoraj próbowałam przysiąść się do jego stolika. Teraz jednak musiałam skupić się na tym, że jestem w placówce krzewienia kultury! Od razu zmieniłam tempo marszu i weszłam do środka krokiem ostentacyjnie niedbałym, jakbym bywała tu częstym gościem. W przeciwieństwie do japońskich turystów, tłoczących się jak owce wokół przewodnika, ja przychodziłam tu podziwiać moje dziedzictwo kulturowe! Jakby od niechcenia wzięłam sobie plan ekspozycji i zwróciłam uwagę na wystawę zatytułowaną: „Ceramika z okresu Dynastii Yuan i wczesnej Dynastii Ming". Tak obojętnie, jak tylko mogłam, skierowałam się w stronę pierwszej galerii. - Hej, proszę pani! - zawołała za mną kobieta zza biurka. - Wykupiła pani bilet? Jaki bilet? Ona chyba żartuje - przecież w muzeach nie sprzedaje się biletów wstępu! Roześmiałam się więc jak z dobrego kawału i chciałam iść dalej. - Przepraszam panią! - powtórzyła ostrzejszym tonem, a obok niej, jak spod ziemi, wyrósł umundurowany ochroniarz. - Czy zapłaciła pani za wstęp? - Przecież jest bezpłatny - odpowiedziałam ze zdziwieniem. - Obawiam się, że nie. - Wskazała na tablicę informacyjną za moimi plecami. Odwróciłam się, by ją przeczytać i o mało nie padłam trupem, bo napis głosił: „Wstęp do muzeum 5 funtów". Doznałam szoku. Co się porobiło, żeby żądać pieniędzy za wejście do muzeum? Już co jak co, ale muzea powinny być bezpłatne, bo inaczej pies z kulawą nogą do nich nie przyjdzie. I co wtedy? Represyjna bariera finansowa odetnie całe pokolenie od skarbów naszego dziedzictwa kulturowego, a w efekcie naród pogrąży się w mrokach ciemnoty. Czyżby o to chodziło panu Tony'emu Blairowi? Poza tym nie mam przy sobie pięciu funtów, bo celowo zostawiłam w domu całą gotówkę poza dwoma i pół funtami na składniki do potrawki curry. No i proszę, kiedy już zdecydowałam się odwiedzić ten przybytek kultury, to jak na złość nie chcą mnie wpuścić! Na domiar złego japońscy turyści zaczęli się na mnie gapić jak na kryminalistkę. Poszliby sobie lepiej podziwiać jakieś zabytki sztuki!

- Przyjmujemy także karty kredytowe - podpowiedziała mi kasjerka. VISA, Switch, American Express... - No, dobrze - wyjąkałam. - Roczny karnet kosztuje 15 funtów - dodała, widząc, że sięgam do portfela. - Daje to prawo nieograniczonego wstępu przez cały rok. Nieograniczony wstęp? Zaraz, zaraz! David E. Barton zaleca obliczać koszt „jednorazowego użytku", co można zrobić, dzieląc cenę przez liczbę zastosowań danego artykułu. A zatem, gdybym przychodziła do tego muzeum co miesiąc (załóżmy, że jest to realne) - wtedy jednorazowe wejście kosztowałoby mnie tylko jednego funta dwadzieścia pięć pensów. Czysta okazja, a zatem taki roczny karnet byłby niezłą inwestycją. - Poproszę karnet - zdecydowałam, podając kasjerce kartę VISA. A teraz ruszam chłonąć dziedzictwo kultury! Zaczęłam dobrze, z planem w ręku, posuwając się od eksponatu do eksponatu. Dokładnie czytałam napisy na tabliczkach pod każdym z nich. „Kielich, srebro, wyrób holenderski, XVI wiek; ryngraf z wizerunkiem Trójcy Świętej, wyrób włoski, połowa XV wieku; misa z biało - niebieskiej ceramiki, początek XVII wieku". Ta misa nawet mi się spodobała, ale wyglądała na drogą. Już chciałam rozejrzeć się za metką z ceną, ale w porę przypomniałam sobie, że nie jestem w sklepie. Przecież eksponaty w muzeach nie mają cen! A szkoda, bo zwiększałoby to ich atrakcyjność. Oglądamy, dajmy na to, jakiś srebrny kielich, marmurową rzeźbę czy Monę Lisę, zachwycamy się pięknem i historycznym znaczeniem tych dzieł sztuki, gdy raptem nasz wzrok pada na metkę z ceną i zapiera nam dech. „O rany, a ile to warte!" Taki zabieg od razu tchnąłby więcej życia w te starocia! Muszę napisać do dyrekcji Muzeum Wiktorii i Alberta, żeby podsunąć im ten pomysł na uatrakcyjnienie wystaw. Jako posiadaczka rocznego karnetu mam chyba w tej sprawie coś do powiedzenia! Tymczasem jednak przejdźmy do następnej gabloty... „Rzeźbiona czara, wyrób angielski, połowa XV wieku..." Z jaką chęcią napiłabym się kawy! Jak długo tu jestem? Musi już być chyba... No nie! Minęło dopiero piętnaście minut! Dużo dokładniej i wnikliwiej zwiedzałam galerię poświęconą historii ubioru. Prawdę mówiąc, spędziłam tam więcej czasu niż gdziekolwiek indziej. Wreszcie jednak skończyły się suknie i buty, a zaczęły kolejne posągi i drobiazgi w gablotach. Nie mogłam się już powstrzymać, aby nie spoglądać raz po raz na zegarek. Bolały mnie nogi, więc z ulgą przysiadłam na kanapie. Proszę mnie źle nie zrozumieć, ja naprawdę lubię muzea! Nawet interesuję się sztuką koreańską, tylko że te posadzki są takie twarde, a ja włożyłam ciasne pantofle... Na dodatek tak tu gorąco! Zdjęłam żakiet, ale niewygodnie mi trzymać go na ramieniu, bo się ześlizguje. Wiem, wiem, że to dziwne, lecz wciąż mi się zdaje, że słyszę brzęczyk kasy sklepowej. Nie, to chyba złudzenie!

Siedziałam tak, patrząc tępo przed siebie i zastanawiając się, czy zdołam zebrać siły, aby wstać - gdy do galerii wtargnęła tamta japońska wycieczka. Rada nierada, musiałam zerwać się z kanapy i udawać, że coś oglądam. Pobieżnie rzuciłam okiem na próbkę haftu gobelinowego i szybko opuściłam salę, idąc korytarzem wyłożonym starymi indyjskimi kafelkami. Nasunęło mi to myśl, że warto byłoby zmienić glazurę w łazience, gdy nagle za metalową kratą zauważyłam coś, co prawie zamieniło mnie w słup soli. Czyżbym śniła, czy też było to złudzenie optyczne? Przecież widziałam wyraźnie kasę fiskalną, gabloty z towarami opatrzonymi metkami z ceną i kolejkę klientów! Tak, nie myliłam się! To był sklep! Prawdziwy sklep, który nagle, jak fatamorgana, pojawił się tuż przede mną. Od razu przyspieszyłam kroku i odzyskałam utraconą energię. Orientując się według dźwięku brzęczyka kasowego, trafiłam do wejścia znajdującego się zaraz za rogiem. W progu przystanęłam jeszcze, powtarzając sobie, że pewnie sprzedają tam tylko ekslibrisy i serwetki. Tymczasem oferta sklepu okazała się wręcz rewelacyjna! Nie mogłam pojąć, dlaczego taka świetna placówka nie była dotąd szerzej rozreklamowana. Na sprzedaż wystawiono duży wybór biżuterii, książki poświęcone sztuce, artystyczną ceramikę, pocztówki i wiele, wiele innych rzeczy... Tak, ale przecież nie planowałam dziś żadnych zakupów, prawda? Jakie to straszne, odkryć zupełnie nowy sklep i nie móc nic w nim kupić! To niesprawiedliwe, bo wszyscy obecni dokonywali tu zakupów, które sprawiały im przyjemność. Zatrzymałam się więc ze smutkiem przy kolekcji kubków, przysłuchując się rozmowie australijskiej turystki z ekspedientką. Z rozmowy zdołałam wyłowić, że Australijka wspominała coś o świętach Bożego Narodzenia. I wtedy mnie olśniło. Właśnie, świąteczne zakupy! Tak czy owak, nie obejdzie się bez nich, więc dlaczego nie miałabym załatwić tego zawczasu, kiedy nie ma jeszcze tych okropnych tłumów i kolejek? Dziwne, że nie wpadłam na to wcześniej. Nie łamię przy tym żadnej tradycji, bo kiedyś i tak muszę kupić wszystkim prezenty pod choinkę. Najwyżej przyspieszę nieco proces zakupów. To bardzo rozsądne posunięcie. Mniej więcej godzinę później wychodziłam z muzeum objuczona dwiema reklamówkami. Kupiłam album do zdjęć w okładce drukowanej w motywy ze sztychów Williama Morrisa; staroświecką drewnianą układankę; bogato ilustrowane wydawnictwo poświęcone modzie i uroczy ceramiczny czajniczek. Jak ja uwielbiam świąteczne zakupy! Nie określiłam jeszcze adresatów prezentów, ale wszystkie upominki, jakie kupiłam, są na tyle oryginalne i ponadczasowe, że nie będą razić w żadnym wnętrzu (tak przynajmniej głosi ulotka dołączona do czajniczka). Sądzę więc, że dokonałam słusznego wyboru. W gruncie rzeczy było to chyba udane przedpołudnie. Wychodząc z bramy muzeum, czułam się zadowolona i dowartościowana. Proszę, jakie dodatkowe

korzyści daje obcowanie z kulturą! Postanowiłam więc, że od tej pory każdy sobotni poranek spędzę w muzeum. Po powrocie do domu znalazłam na wycieraczce drugą tego dnia przesyłkę - kwadratową kopertę zaadresowaną nieznanym mi charakterem pisma. Jasne więc, że gdy tylko wrzuciłam zakupy do mojego pokoju - natychmiast ją otworzyłam. Z zaskoczeniem spostrzegłam, że w środku jest kartka od Luke'a Brandona. Ciekawe, skąd znał mój adres domowy? Droga Rebeko. Cieszę się, że spotkaliśmy się tamtego wieczoru. Mam nadzieję, że dobrze się bawiłaś. Przypomniałem sobie, że jeszcze nie podziękowałem Ci za zwrot pożyczki. Cenię Twoją uczciwość. Przesyłam najlepsze życzenia i wyrazy najgłębszego współczucia z powodu utraty Cioci Ermentrudy. Jeśli to może być dla Ciebie jakąś pociechą, nie wydaje mi się, by w tej chustce mogło być komukolwiek bardziej do twarzy niż Tobie. Z serdecznymi pozdrowieniami - Luke W milczeniu wpatrywałam się w ten tekst, bo kompletnie mnie zatkało. Oczywiście, to ładnie z jego strony, że napisał do mnie kartkę, taką ładną, i to odręcznie. Nie była to z jego strony czysta uprzejmość, bo przecież na ogół nie wysyła się kartek z podziękowaniami tylko dlatego, że ktoś w porę oddał dług. To znaczy, może niektórzy to robią, bo dziś modne jest wysyłanie kartek przy każdej okazji. Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia, co wypada, a co nie. (Wiem, że powinnam wreszcie przeczytać ten poradnik dobrych manier, który dostałam kiedyś pod choinkę). Nie domyślam się więc, czy to było tylko uprzejme podziękowanie, czy może coś więcej. A jeśli, to co? A może on robi mnie w konia? Pewnie tak, podpuszcza mnie, bo wie, że żadna ciotka Ermentruda nigdy nie istniała. Ale czy w takim przypadku chciałoby mu się kupować kartkę, pisać i wysyłać po to tylko, żeby mnie podpuścić? Nie wiem, a zresztą mam to gdzieś. Tak czy owak, nawet go nie lubię. Po takiej dawce kultury na jeden ranek uznałam, że zasługuję na jakąś małą nagrodę. Kupiłam więc sobie „Vogue'a", torebkę czekoladek „Minstrel" i położyłam się z tym wszystkim na kanapie. Stęskniłam się już za takimi drobnymi przyjemnościami. Nie czytałam ilustrowanego magazynu chyba od tygodnia (nie licząc „Harpers & Queen", który wczoraj pożyczyłam od Zuzy). Zdążyłam też zapomnieć, jak smakuje czekolada. Nie mogłam jednak zbyt długo cieszyć się jej smakiem, bo musiałam przecież zaopatrzyć się w składniki niezbędne do curry. Przeczytałam więc tylko swój horoskop i odłożyłam „Vogue'a", a sięgnęłam po indyjską książkę kucharską. Nigdy przedtem nie gotowałam takiej potrawki, więc czułam dreszczyk emocji. Zrezygnowałam z przepisu, który wymagał użycia tygrysich krewetek, bo okazało się, że są strasznie drogie. Zamiast tego wybrałam potrawę pod nazwą

balti z kurczakiem i pieczarkami. Wyglądało mi to na coś łatwego i taniego, więc pozostało tylko sporządzić listę potrzebnych składników. Lista przeraziła mnie trochę swoją długością, gdyż nie przypuszczałam, że do jednego dania potrzeba tylu przypraw. Rozejrzałam się po naszej kuchni, ale nie miałyśmy młynka do mielenia przypraw, miksera do sporządzania aromatycznej pasty, drewnianej łyżki ani prawidłowo działającej wagi. Musiałam więc skoczyć do Petera Jonesa i dokupić potrzebny sprzęt oraz brakujące składniki, aby rozpocząć gotowanie. Najważniejsze, aby nie zapominać, że wystarczy raz zaopatrzyć się we wszystkie zapasy, a już bez przeszkód codziennie będziemy mogły pichcić sobie pyszne curry. Należało więc te zakupy potraktować jako inwestycję. Zanim Zuza wróciła z Camden Market - ja w swoim nowym fartuszku w paski próbowałam właśnie zemleć w świeżo kupionym młynku sprażone przyprawy. - Fu, co tak śmierdzi? - zareagowała od razu, wchodząc do kuchni. - Jak to śmierdzi? To same aromatyczne przyprawy! - odwarknęłam, urażona. Dla kurażu pociągnęłam łyk wina, bo gotowanie okazało się trudniejsze, niż myślałam. Męczyłam się właśnie nad przygotowaniem mieszanki pod nazwą balti masala, bo chciałam wymieszać od razu większą ilość, którą mogłabym przechowywać w słoiku na zapas. Teoretycznie miało tego wystarczyć na całe miesiące, tymczasem przyprawy gdzieś się chowały we wnętrzu młynka i nie dawały się odzyskać z powrotem. Ciekawe, gdzie się podziewały? - Umieram z głodu! - oświadczyła Zuza, nalewając sobie wina. - Czy to prędko będzie gotowe? - Nie wiem - wycedziłam przez zaciśnięte zęby. - To zależy, czy uda mi się wydostać stamtąd te pieprzone przyprawy... - Dobra, na razie zrobię sobie grzanki. - Wsadziła do tostera dwie kromki chleba i zaczęła oglądać z ciekawością zgromadzone przeze mnie torebki i pojemniczki z przyprawami. - „Mieszanka ziołowa"... - Podniosła ze stołu pojemniczek i odczytała treść etykietki. - Czy to znaczy, że w tym są wszystkie przyprawy razem? - Nie mam zielonego pojęcia. - Ze złością stukałam młynkiem o blat kuchenny, ale wypadła z niego tylko odrobina zmielonego pyłu. A co się stało z zawartością słoika, która miała wystarczyć na miesiące? Będę musiała sprażyć następną porcję. - Bo jeśli tak, mogłabyś użyć tej mieszanki i dać sobie spokój z resztą podsunęła. - O, nie! - obruszyłam się. - To musi być świeża i oryginalna kompozycja. - Dobra, w końcu ty jesteś fachowcem. - Machnęła ręką. Popiłam jeszcze wina i zaczęłam od początku. Kolendra, kminek, koper włoski, ostra papryka... Tym razem nie odmierzałam już ścisłych proporcji, tylko dawkowałam je na oko. Zresztą podobno gotowanie jest czynnością instynktowną.

- A to co? - Zuza zwróciła uwagę na kartkę od Luke'a Brandona, leżącą na kuchennym stole. - Co się stało, że napisał do ciebie? - No wiesz, to tak przez uprzejmość... - Wzruszyłam ramionami. - Eee, tam! - Z uwagą obracała kartkę w dłoniach. - Jeśli się nie chce, nie pisze się do kogoś tylko dlatego, że oddał nam dług. - Naprawdę? - Podniosłam nieco głos, bo ostry zapach przypraw drażnił mi gardło. - A ja myślałam, że tak wypada. - Ależ nic podobnego - zapewniła mnie Zuza. - Wypada napisać liścik z podziękowaniem, kiedy zwracasz komuś dług i koniec na tym. Ta kartka musi oznaczać coś więcej. Między innymi dlatego tak lubię mieszkać z Zuzą; ona wie, co wypada, a co nie, obraca się przecież w wyższych sferach. Macie pojęcie, że kiedyś jadła obiad z księżną Kentu? Nic a nic nie zmyślam! - Więc co to według ciebie ma znaczyć? - wypytywałam, starając się nie okazywać zbytniego zainteresowania. - Przypuszczam, że chce się z tobą zaprzyjaźnić - orzekła, odkładając kartkę na stół. Zaprzyjaźnić? Cóż, dobre i to, ale czemu poczułam przy tym pewne rozczarowanie? Awers pocztówki stanowiła reprodukcja portretu pędzla Picassa. Ciekawe, czy i to ma jakieś znaczenie? - Czy te przyprawy mają przypalić się na węgiel? - zmieniła temat Zuza, smarując grzankę masłem orzechowym. - O rany! - Błyskawicznie ściągnęłam patelnię z palnika, ale nasiona kolendry rzeczywiście zrobiły się już czarne. Wyprowadziło mnie to z równowagi, bo trzeba było wyrzucić wszystko i zacząć od początku. Kolendra, koper włoski, kminek, papryka, liście bobkowe... A właściwie ostatni liść, więc ta partia musi się udać! Szczęśliwym trafem nawet się udała. Po czterdziestu minutach na patelni perkotała apetycznie pachnąca potrawka. Wyglądała zupełnie jak na ilustracji w książce, choć nie przestrzegałam zbyt rygorystycznie wskazań przepisu. Kto wie, może mam w sobie wrodzony pociąg do kuchni indyjskiej, a jeśli będę często ćwiczyć, nabiorę prawdziwej biegłości? Według Davida E. Bartona samodzielne przygotowanie dobrego curry zajmuje tyleż czasu, co telefon do firmy cateringowej. A ile pieniędzy się przy tym zaoszczędzi! Odcedziłam ryż basmati, wyjęłam z piekarnika podgrzane chlebki naan, wyłożyłam potrawkę na talerze i posypałam siekanym świeżym zielem kolendry. Gotowe danie wyglądało jak żywcem wyjęte z kącika porad kulinarnych w „Marie - Claire". Triumfalnie zaniosłam talerze na stół i postawiłam jeden przed Zuzą. - Uuuch, to wygląda super! - pochwaliła. - No pewnie! - potwierdziłam z dumą, siadając naprzeciw niej. - I chyba smakuje super, no nie?

Odprowadzałam wzrokiem jej rękę z widelcem i dopiero kiedy wzięła do ust pierwszy kęs - zrobiłam to samo. - Mmm! Pycha! - Zuza się oblizała, ale kiedy staranniej przeżuła, dorzuciła: - Ależ to ostre! - Bo dodałam chili i świeże papryczki, lecz da się zjeść, prawda? - To wspaniałe! - zachwycała się. - Bex, jesteś taka zdolna! Ja bym nawet w następnym wcieleniu nie dała rady! Jednak w miarę jedzenia wyraz jej twarzy stopniowo się zmieniał. Prawdę mówiąc, mnie też zatykało, bo potrawka była jednak trochę za ostra... Co ja mówię, była diabelnie ostra! Zuza odstawiła talerz i upiła duży łyk wina. Kiedy podniosła głowę - widać było, jak poczerwieniała na twarzy. - Dobrze się czujesz? - zapytałam z wymuszonym uśmiechem, mimo piekielnego pieczenia w jamie ustnej. - Ależ świetnie! - uspokoiła mnie, przegryzając chlebkiem naan. Ośmielona tym, wzięłam na widelec kolejną porcję potrawki, choć zaczęło mi ciec z nosa. Zuza także kichała, ale nie przestawała się uśmiechać. No nie, tej ostrości nie sposób było znieść, bo wykrzywiała gębę, paliła żywym ogniem policzki i wyciskała łzy z oczu. Ile mogłam wsypać tego chili? Jedną łyżeczkę od herbaty czy może dwie? Albo zaufałam instynktowi i wsypałam tyle, ile wydawało mi się, że trzeba? Do diabła z takim instynktem! Gwałtownie wciągnęłam powietrze nosem, a po twarzy pociekły mi łzy. - Wszystko w porządku? - Teraz Zuza zaniepokoiła się o mnie. - W najzupełniejszym, tylko... wiesz, trochę to za ostre. Jednak nie mówiłam prawdy, bo wcale nie było w porządku, i nie same ostre przyprawy wyciskały mi łzy z oczu. Czułam się jak ostatnia oferma, co to nie tylko nie umie przygotować prostej potrawy, ale zamiast oszczędzać - wydaje dodatkowe pieniądze. Pomyśleć, ile mnie kosztowała specjalna patelnia, fartuszek i te wszystkie przyprawy... - Ten tydzień miałam zupełnie przechlapany! - zatkałam. - Nic mi się nie udawało i nie zdołałam nic zaoszczędzić! - Odstawiłam talerz na podłogę, czując, jak łzy mi ciekną po policzkach. - Nie jedz tego świństwa, Zuza, bo się otrujesz! - Nie pleć głupstw, Bex, przecież to pyszne! - Próbowała mnie pocieszyć, wreszcie odstawiła własny talerz na podłogę, podeszła szybko i objęła mnie ramieniem. - Nie przejmuj się, może to wyszło ci trochę za ostre, ale poza tym jest świetne. I wspaniale dobrałaś do tego te chlebki! Naprawdę, nie masz się czym martwić. Już otworzyłam usta, żeby jej odpowiedzieć, ale zamiast tego usłyszałam własny szloch. - Bex, daj spokój, bo zaraz sama się rozpłaczę! - jęczała Zuza, rzeczywiście bliska łez. - To naprawdę najlepsze curry, jakie w życiu jadłam!

- Nie chodzi tylko o curry! - Łkałam już całkiem otwarcie, wycierając oczy. - Nie udało mi się nic zaoszczędzić, a to wszystko miało się zmieścić w dwóch i pół funta! - Nie rozumiem - wyjąkała Zuza, wyraźnie zakłopotana. - Założyłaś się z kimś? - Nie, ale mam debet na koncie! - wyrzuciłam z siebie. - Mój tato zawsze mawia, że są na to dwa sposoby: Mniej Wydawać albo Więcej Zarabiać. Spróbowałam pierwszego sposobu, ale nic z tego nie wychodzi. Taka za mnie niedorajda! Teraz już nerwy całkowicie mi puściły. Moimi ramionami wstrząsał szloch. - Ależ skąd! - zaprzeczyła Zuza. - Już kto jak kto, ale ty na pewno nie jesteś niedorajdą. Może raczej... - Raczej co? - Wyczułam moment zawahania w jej głosie. Nie od razu odpowiedziała, ale potraktowała problem całkiem poważnie. - Widzisz, może po prostu wybrałaś niewłaściwy wariant - zaczęła ostrożnie. - Wydaje mi się, że program Mniej Wydawać nie jest dla ciebie odpowiedni. - Naprawdę tak sądzisz? - upewniłam się, wycierając oczy. - Tak, myślę, że powinnaś spróbować metody Więcej Zarabiać. Zamyśliła się na chwilę, a potem dodała: - Właściwie nie wiem, komu odpowiadałby tamten wariant. Ja w każdym razie na pewno wybrałabym tę drugą metodę. - Może i masz rację - wymówiłam powoli, sięgając drżącą ręką po ciepły chlebek naan. Zuza i pod tym względem miała rację, bo bez curry smakował wyśmienicie. - Tylko jak to zrobić, żeby więcej zarobić? Zapanowała dłuższa chwila ciszy, podczas której delektowałyśmy się pysznym chlebkiem, aż Zuza wpadła na pomysł: - Już wiem. Spójrz tutaj! - Przerzuciła kilka kartek ilustrowanego czasopisma, doszła do rubryki ogłoszeń i wskazała na jedno z nich: „Potrzebujesz pieniędzy? Rób z nami Piękne Ramy. Pracując w domu, zbijesz grube tysiące. Zapewniamy sprzęt i materiały". - Widzisz, jakie to proste? Rzeczywiście, te tysiące zrobiły na mnie wrażenie, choć starałam się tego nie okazywać. - Może rzeczywiście spróbuję - przyznałam niepewnie. - Albo mogłabyś coś wynaleźć... - podsunęła. - Na przykład co? - Och, cokolwiek. Jesteś taka zdolna! Na pewno coś wymyślisz. Albo... już wiem! Załóż firmę internetową! Wiesz, jaka to kopalnia złota? Oczywiście, miała rację. Istnieje mnóstwo sposobów zarobienia większych pieniędzy, trzeba tylko trochę ruszyć głową. Od razu poczułam się lepiej i uściskałam ją. - Dziękuję ci, kochanie. Jesteś naprawdę genialna!

- Nie ma sprawy. - Oddała mi uścisk. - No więc wytnij sobie to ogłoszenie i zaczynaj tłuc szmal, a ja tymczasem zadzwonię, żeby nam przywieźli jakieś porządne curry, dobrze? - O, tak, koniecznie, zrób to! - wyszeptałam. Program oszczędnościowy Rebeki Bloomwood Potrawka z curry, sobota, 11 marca Wydatki przewidywane: 2,50 Wydatki rzeczywiste: patelnia do balti - 15,00 młynek elektryczny - 14,99 mikser - 18,99 drewniana łyżka - 0,35 fartuszek - 9,99 dwie piersi kurczaka - 1,98 300 g pieczarek - 0,79 cebula - 0,29 nasiona kolendry - 1,29 nasiona kopru włoskiego - 1,29 mieszanka ziołowa - 1,29 kminek - 1,29 goździki - 1,39 mielony imbir - 1,95 liście bobkowe - 1,40 pieprz, chili... Do diabła z tym wszystkim!

PGNI First Bank VISA 10.03.2000 Camel Square 7 Liverpool L1 5NP Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Rd 4 m. 2 London SW6 8FD Nr karty VISA: 1475839204847586 Szanowna Pani! Dziękujemy za list datowany 3 marca br. Zapewniam Panią, że nasze komputery są regularnie sprawdzane i prawdopodobieństwo awarii jest minimalne. Nie zaatakowała nas także „pluskwa milenijna", a nasze obliczenia są dokładne. Oczywiście ma Pani pełne prawo zwrócić się do Rzecznika Praw Obywatelskich, ale jestem pewien, że P. Anna Robinson poprze nasze stanowisko i oddali Pani skargę. Zgodnie z naszymi danymi przekroczyła Pani limit wypłat z konta VISA. Minimalna wymagana wpłata wynosi 105 funtów 40 pensów, liczę więc, że niezwłocznie ureguluje Pani należność. Z poważaniem Peter Johnson Kierownik Działu Rozliczeń Finansowych

Rozdział 8 Dobrze więc, załóżmy, że wariant „Mniej Wydawać" nie przyniósł oczekiwanych rezultatów. Trudno było, minęło, ta sprawa to już przeszłość. Przyszłość natomiast wymaga pozytywnego myślenia. Byle naprzód, byle w górę, rośnijmy i rozwijajmy się, czyli Więcej Zarabiajmy. Przecież to zupełnie oczywiste i wiecie co? Zuza miała rację, że do mojej osobowości znacznie lepiej pasuje wariant WZ niż MW. Poczułam się lepiej już na samą myśl, że nie muszę więcej robić tych paskudnych kanapek z serem i włóczyć się po muzeach. Co za ulga - jakby mi kamień spadł z serca! Znowu będę mogła kupować cappuccino i oglądać wystawy sklepowe, a tę głupią książkę Kontrolujemy nasze wydatki wyrzuciłam do śmieci. Prawdę mówiąc, nigdy nie byłam do niej specjalnie przekonana. Pozostał tylko jeden drobiazg - nadal nie wiem, jak się do tego zabrać. To znaczy, do zarabiania tych większych pieniędzy. Jestem jednak pewna, że teraz, gdy się na to zdecydowałam, coś wymyślę. W poniedziałek, kiedy przyszłam do pracy, na miejscu zastałam już Klarę Edwards, która - co za niespodzianka - rozmawiała przez telefon. - Oczywiście uważam, że przyszłość trzeba szczegółowo planować... mówiła cicho, a na mój widok lekko się zarumieniła i odwróciła w drugą stronę. - Tak, rozumiem - zniżyła głos do szeptu, zapisując coś w notatniku. Więc na razie... jaka jest odpowiedź? Po jaką cholerę ona się tak tajniaczy? Myślałby kto, że mnie strasznie interesuje to jej nudne życie! Usiadłam przy biurku, włączyłam komputer i otworzyłam terminarz. O, świetnie, mam dziś konferencję prasową w City! Nawet jeśli będzie to tylko nudna nasiadówka, jest okazja do wyrwania się z firmy, a przy dobrych układach można się załapać na kieliszek szampana. W pracy tej bywa czasem całkiem fajnie, zwłaszcza kiedy nie ma Filipa, więc można posiedzieć i poplotkować. - No i jak ci minął weekend? - spytałam Klarę, gdy tylko odłożyła słuchawkę. Spodziewałam się usłyszeć wyliczankę, gdzie jaką półkę powiesiła, ale ona zdawała się nie słyszeć mojego pytania. - No, co jest, Klaro? - ponagliłam ją, a wtedy spojrzała na mnie zarumieniona, jakbym przyłapała ją na podkradaniu długopisów z szuflady. - Słuchaj... - zaczęła w popłochu. - Mogłabyś nie wspominać Filipowi o tej rozmowie, którą teraz słyszałaś? Zamurowało mnie. O czym, do jasnej cholery, ona mówi? Już wiem, pewnie rozmawiała ze swoim kochankiem, ale co ma do tego Filip? W końcu jest jej szefem, a nie... O rany, chyba Klara nie romansuje także z Filipem! - Klaro, co tu się dzieje? - naciskałam, zaintrygowana. Długo nie odpowiadała, a za to poczerwieniała jak burak. Coś podobnego! Czyżby w naszym biurze kroił się skandal? I to akurat z Klarą w roli głównej?

- Mów, no mów! - Nachyliłam się do niej konfidencjonalnie. - Na pewno nie powiem nikomu, a może będę mogła ci w czymś pomóc? - Rzeczywiście - zreflektowała się, ocierając twarz. - Chyba potrzebna mi będzie dobra rada, bo coraz trudniej mi znieść ten nacisk. - Najlepiej zacznij od początku - poradziłam jak dobra ciocia. - Kiedy to się zaczęło? - Dobrze, powiem ci - wyszeptała, rozglądając się nerwowo. - Jakieś pół roku temu. - Co się wtedy stało? - To było w czasie naszego wyjazdu do Szkocji... - przypominała sobie Klara. - Wiesz, poza domem człowiek zachowuje się zupełnie inaczej. Nie pomyślałam, tylko od razu powiedziałam „tak", bo dałam się skusić na komplementy... - No, to stara śpiewka - powiedziałam, żeby coś powiedzieć, ale w środku aż mnie skręcało z ciekawości. - Gdyby Filip dowiedział się, co zrobiłam, chybaby się wściekł! westchnęła z rozpaczą. - Wtedy jednak wydawało mi się to takie proste: wystąpię pod zmienionym nazwiskiem i nikt się nie dowie! - Użyłaś innego nazwiska? - Mimo woli nie mogłam ukryć podziwu. - Nawet kilku! - Zaśmiała się szyderczo. - Musiałaś nieraz się na nie natknąć. Wiedziałam, co ryzykuję. - Wypuściła ze świstem powietrze. - Nie miałam jednak na tyle silnej woli, żeby dać sobie spokój. Wiesz, człowiek szybko przyzwyczaja się do pieniędzy... Do czego? Czyżby sprzedawała się za pieniądze? - Klaro, co ty właściwie zrobiłaś? - Na początku napisałam tylko taki krótki kawałek do „Maila", o kredytach hipotecznych... - odpowiedziała całkiem nie na temat. - Myślałam, że dam radę, ale potem zamówili u mnie artykuł o ubezpieczeniach na życie dla „Sunday Timesa". Razem z zamówieniami dla „Pension" i „Portfolio" to już trzy artykuły tygodniowo, a do tego muszę trzymać to wszystko w tajemnicy i udawać, że nie pracuję dla nikogo spoza firmy! Teraz już nerwy jej puściły, a głowa zaczęła się trząść. - Czasem naprawdę mam dość, ale nie potrafię odmówić - wyznawała. Tak się wkopałam... Nie wierzyłam własnym uszom. Klara mówiła o pracy! Chyba tylko ona potrafiła sprawić człowiekowi taki zawód. Spodziewałam się usłyszeć o pikantnej aferze sercowej, a prawda okazała się tak prozaiczna, jak moja droga koleżanka! Jednak to, czego się dowiedziałam, poruszyło jakąś sprężynkę w moim mózgu. - Dużo ci płacą za te artykuły? - spytałam, siląc się na obojętny ton. - Owszem - przyznała. - Jakieś trzy stówy od sztuki. Dzięki temu mam czym zapłacić za mieszkanie.

Trzy stówy od sztuki, to znaczy dziewięć stów tygodniowo! O, kurka wodna! A więc mam już odpowiedź na pytanie, co robić, żeby więcej zarobić. Trzeba po prostu pisać artykuły na zlecenie, jak Klara. Muszę tylko nawiązać odpowiednie kontakty, a więc na konferencjach prasowych nie chichotać z Elly, ale przedstawiać się redaktorom działów finansowych pism o zasięgu ogólnokrajowym i nosić identyfikator na widocznym miejscu, a nie w torebce. Wtedy będę mogła sama podsuwać im pomysły artykułów i inkasować po trzy stówy od sztuki. To jest to! Toteż kiedy tylko zjawiłam się na konferencji prasowej - przypięłam identyfikator tak, aby był widoczny z daleka, wzięłam filiżankę kawy (broń Boże szampana!) i od razu pomaszerowałam do Moiry Channing z „Daily Heralda". - Dzień dobry, jestem Becky Bloomwood z „Korzystnych Lokat". Ukłoniłam się jej z poważną miną. - Dzień dobry! - rzuciła obojętnie i kontynuowała rozmowę z inną kobietą stojącą przy niej: - ...i kiedy druga grupa budowlańców wróciła, musieliśmy ostro ich upomnieć... - Biedna Moira! - westchnęła jej koleżanka, z której identyfikatora wyczytałam, że nazywa się Lavinia Bellimore, niezależna. Jej nie miałam się po co podlizywać, bo stanowiła dla mnie konkurencję. Natomiast pani Channing nie zaszczyciła mnie po raz drugi spojrzeniem. Wraz z panią Bellimore pogrążyły się w dyskusji na temat kursów eksternistycznych i wysokości czesnego, więc wymamrotałam tylko: „Miło mi było panią poznać" i dyskretnie się ulotniłam. Zapomniałam, że baby z ogólnokrajowych gazet zwykle nie kwapią się do prędkiego nawiązywania znajomości. Trudno, pies je drapał, poszukam kogoś innego. Po chwili namierzyłam wysokiego faceta, który zdawał się być sam. Uśmiechnęłam się do niego zachęcająco. - Becky Bloomwood z „Korzystnych Lokat" - przedstawiłam się. - Geoffrey Norris, niezależny. - Błysnął mi w nos swoim identyfikatorem. Jak na złość diabli musieli tu przynieść samych niezależnych! - Dla kogo pan pracuje? - spytałam uprzejmie, licząc, że w najgorszym razie coś mi podpowie. - To zależy - odparł wymijająco. Oczami też przewracał na wszystkie strony, starając się unikać mojego wzroku. - Pracowałem w „Polityce Monetarnej", ale mnie wyleli. - O, kurczę! - skwitowałam jego wypowiedź. - Ci wszyscy tutaj to skurwysyny - dodał, wysączając kawę do dna. Radzę ci, nie zbliżaj się do nich. - Dziękuję, będę o tym pamiętać - rzuciłam, odsuwając się dyskretnie. Przepraszam, ale muszę...

Odwróciłam się na pięcie i czym prędzej oddaliłam się na bezpieczną odległość. Kurczę, dlaczego zawsze muszę nadziać się na jakiegoś popaprańca? Akurat rozległ się dzwonek i goście zaczęli zajmować miejsca. Ostentacyjnie skierowałam się do drugiego rzędu, podniosłam z siedzenia przeznaczony dla mnie folder i wyciągnęłam notatnik. Szkoda, że nie noszę okularów - wyglądałabym jeszcze poważniej! Zanotowałam dużymi literami nagłówek „Otwarty Fundusz Emerytalny Sacrum", gdy na sąsiednim fotelu przysiadł mężczyzna, którego nigdy dotąd nie widziałam. Był szatynem z włosami w nieładzie, śmierdział papierosami, a rozglądając się dookoła, mrugał piwnymi oczami. - Ale cyrk, nie? - mruczał pod nosem, jeszcze zanim napotkał moje spojrzenie. - Ten cały wystrój to jeden wielki pic. Chyba nie dałaś się na to nabrać, prawda? Chryste, jeszcze jeden dziwak! - Ależ skąd! - zapewniłam uprzejmie i zerknęłam na jego identyfikator, lecz go nie miał. - Miło mi to słyszeć. - Potrząsnął głową. - Tylko popatrz na te spasione wieprze! Gestem wskazał na trzech panów w markowych garniturach, siedzących za stołem. - Chyba nie wyżyliby za pięćdziesiąt funtów tygodniowo, prawda? - Prędzej za pięćdziesiąt funtów na minutę - wypaliłam, a facet zaśmiał się z aprobatą. - Fajne powiedzonko, może go kiedyś użyję. - Wyciągnął rękę i przedstawił się: - Eryk Foreman z „Daily World". - „Daily World"? - powtórzyłam, mile zaskoczona. Bo muszę się przyznać, że lubię to pismo, chociaż wiem, że ma opinię brukowca. Ale tak przyjemnie się czyta, szczególnie podczas jazdy metrem! Chyba mam za słabe bicepsy, bo od samego trzymania przed sobą „Timesa" bolą mnie ramiona, tyle tam jest tych stron! Natomiast dział kobiecy w „Worldzie" bywa całkiem interesujący. Zaraz, zaraz - czy ja czasem nie poznałam kiedyś redaktorki działu finansowego w „Worldzie"? To chyba taka łzawa paniusia imieniem Marjorie, więc kim jest ten facet? - Ciekawe, że jeszcze cię tu nigdy nie widziałam - zaznaczyłam ostrożnie. - Chyba pracujesz w tym piśmie od niedawna? - Akurat, od dziesięciu lat! - zachichotał Eryk Foreman. - Tyle tylko, że nie zawsze zajmuję się tematyką finansową. Chcę tu dzisiaj trochę narozrabiać, bo szefowa zleciła mi poprowadzenie kampanii pod hasłem: „Czy możemy ufać finansistom?". Nawet ton jego głosu dobrze oddawał styl brukowca! - Brzmi ciekawie - pochwaliłam z grzeczności. - Ja myślę, bylebym tylko jakoś przebrnął przez ten techniczny żargon. Zrobił śmieszną minę. - Nigdy nie miałem głowy do liczb!

- To nic nie szkodzi - pocieszyłam go. - Nie musisz wiedzieć wszystkiego. Niedługo sam się zorientujesz, co jest ważne, a co nie. - No, to się cieszę! - Eryk Foreman zerknął na mój identyfikator i na wszelki wypadek zagaił pytającym tonem: - A ty jesteś... - Rebeka Bloomwood, „Korzystne Lokaty" - przedstawiłam się w najbardziej komunikatywny sposób, jaki znałam. - Miło mi było cię poznać, Rebeko - wyrecytował, szukając wizytówki w kieszeni. - Dziękuję! - Szybko sięgnęłam do torebki po moje i na szczęście znalazłam. Podając mu wizytówkę, promieniałam z zadowolenia. Oto jak nawiązuję kontakty z przedstawicielami prasy krajowej! Właśnie wtedy włączono mikrofony, i usiłowano skoordynować ich działanie. Na podium wstąpiła ciemnowłosa dziewczyna i odchrząknęła. Za nią, na ekranie, wyświetliło się logo Otwartego Funduszu Sacrum na tle zachodzącego słońca. Przypomniałam sobie, że poznałam tę dziewczynę na ubiegłorocznym briefingu. Wydała mi się raczej godna pogardy, ale Filip lubił ją, bo na każde Boże Narodzenie przysyłała mu butelkę szampana, więc musiałam ten jej plan emerytalny opisać w samych superlatywach. - Panie i panowie - zaczęła. - Nazywam się Maria Freeman i miło mi powitać państwa na inauguracji Otwartego Funduszu Emerytalnego Sacrum. Grupa kapitałowa inwestuje w produkcję wyjątkowych wyrobów, odznaczającą się elastycznością w stosunku do potrzeb rynku, co zapewnia klientom bezpieczeństwo ich wkładów... Na ekranie pojawił się wykres w postaci falistej, czerwonej linii, na przemian to wznoszącej się, to opadającej w stosunku do grubszej, czarnej osi. - Jak widać na rycinie 1 - objaśniała Maria Freeman, wskazując na czerwoną linię - wyniki Brytyjskiego Funduszu Przedsiębiorczości znacznie przekraczają wyniki wszystkich pozostałych grup ubezpieczeniowych... - Ciekawe! - mruczał pod nosem Eryk Foreman, uważnie studiując swój folder. - Co to ma znaczyć? Słyszałem, że fundusz Sacrum wcale nie ma takich dobrych wyników, a tu, popatrz, zakasował całą resztę! - A ta reszta to kto? - odszepnęłam. - Fundusz Gównianych Inwestycji czy Wyrzucania Szmalu w Błoto? Eryk Foreman spojrzał na mnie spod oka i lekko skrzywił wargi. - Sądzisz, że oni sprzeniewierzyli składki swoich klientów? - spytał szeptem. - Może nie dosłownie sprzeniewierzyli - wyjaśniłam - tylko że dla propagandy porównują się wyłącznie z gorszymi od siebie, żeby na ich tle zawsze wypadać pozytywnie. Popatrz. - Wskazałam na taki sam wykres w folderze. - Nawet nie wyszczególnili, kto według nich należy do tego pozostałego sektora.

- A to cwaniaki! - palnął Eryk Foreman, spoglądając w stronę ekipy Sacrum. Widać było, że nie zna się na rzeczy. Nawet mu trochę współczułam. Maria Freeman kontynuowała swoją nudną jak flaki z olejem przemowę, a ja stłumiłam ziewnięcie. Minusem siedzenia w pierwszych rzędach jest konieczność udawania zainteresowania tematem, a nawet robienia notatek. Zapisałam więc śródtytuł: „Emerytury" i podkreśliłam go falistą linią. Zaraz przedłużyłam te linie w kształt pędu winorośli i zaczęłam dorysowywać do niej liście i winne grona. - Za chwilę przedstawię państwu Mike'a Dillona, który szefuje naszej grupie kapitałowej. Powie państwu kilka słów o metodach pracy tego pionu... przynudzała dalej Maria. - Tymczasem, jeśli ktoś z państwa ma jakieś pytania... - Ja mam - zgłosił się Eryk Foreman. Podniosłam zdziwiony wzrok znad rysunku pędu winorośli... - Tak, słucham? - uśmiechnęła się zachęcająco Maria Freeman. - Pan jest... - Eryk Foreman z „Daily World". Chciałbym wiedzieć, ile wam za to płacą? - Kolistym gestem ręki wskazał wszystkich siedzących przy stole. Maria Freeman spłonęła lekkim rumieńcem, ale zaraz odzyskała równowagę. - Chodzi panu o składki? Oczywiście, zajmiemy się tym... - Nie pytałem o składki, tylko o to, ile wy na tym zarabiacie? Na przykład pan, panie Dillon? Ma pan sześciocyfrowe pobory, prawda? A nie uważa pan, że po takiej klapie, jaką zrobiliście zeszłego roku, pan powinien pierwszy pójść na zieloną trawkę? Zatkało mnie, bo czegoś podobnego nie widziałam jeszcze na żadnej konferencji prasowej. Przy stole też zrobiło się zamieszanie, dopóki do mikrofonu nie dopchał się Mike Dillon. - Pozwolicie państwo, że będziemy kontynuować prezentację, a dalsze pytania zostawimy na później? - zaproponował mocno niepewnym głosem. - Jeszcze tylko jedno. - Eryk Foreman nie ustępował. - Jakiej odpowiedzi udzieliłby pan naszemu czytelnikowi, który zainwestował w wasz projekt „Bezpieczne Perspektywy" i stracił dziesięć patyków? - W tym miejscu mrugnął do mnie porozumiewawczo. - Pokazałby mu pan taki śliczny wykres jak ten i próbował mu wmówić, że jesteście przodującą grupą kapitałową? Ten widok był jedyny w swoim rodzaju! Ludzie z „Sacrum" wyglądali, jakby chcieli zapaść się pod ziemię. - W odpowiednim czasie został wydany oficjalny komunikat na temat „Bezpiecznych Perspektyw" - oświadczyła Maria, mrożąc Eryka lodowatym spojrzeniem. - Nie chcielibyśmy, aby nasza konferencja wykraczała poza ramy problemów związanych z nowym funduszem emerytalnym. Gdyby zechciał pan poczekać do końca prezentacji... - Och, niech się pani nie trudzi! - rzucił niedbale Eryk Foreman. - Szkoda mi czasu na słuchanie tych bredni. Dowiedziałem się już wszystkiego, czego potrzebowałem.

Wstał i obdarzył mnie szerokim uśmiechem. - Miło mi było cię poznać, Rebeko. I dziękuję bardzo! - Wyciągnął do mnie rękę, którą bezwiednie uścisnęłam. Obecni kręcili się już niespokojnie na swoich miejscach i szeptali, a on utorował sobie drogę między fotelami i wyszedł z sali. - Panie i panowie! - ogłosiła Maria Freeman z płonącymi policzkami. - Ze względu na te... zakłócenia zrobimy obecnie krótką przerwę, zanim przystąpimy do ostatecznego podsumowania. Zapraszamy teraz państwa na herbatę i kawę, a na razie dziękujemy. Wyłączyła mikrofon, zeszła z podium i pospiesznie wmieszała się w grupę pracowników obsługi funduszu „Sacrum". - Ciekawym, kto go tu wpuścił? - gorączkował się któryś z nich. - Nie wiedziałam, co to za jeden! - broniła się Maria. - Podał się za reportera z „Wall Street Journal". Tak, to było całkiem w jego stylu! Nie pamiętałam podobnego skandalu od czasu, kiedy Alan Derring z „Daily Investora" wystąpił na konferencji prasowej Provident Assurance, gdzie ogłosił, że stał się kobietą, i prosił, aby zwracać się do niego per „Andrea". Przeszłam do tyłu sali, aby nalać sobie następną filiżankę kawy. Przy stoliku spotkałam Elly, z czego się ucieszyłam, bo nie widziałam jej kopę lat. - Cześć! - przywitała mnie wylewnie. - Fajny ten twój nowy kumpel. Straszny jajarz! - Spoko gość, no nie? - oświadczyłam z zadowoleniem. Sięgnęłam po wykwintne czekoladowe ciasteczko, zapakowane w złotą folię. Zanim kelnerka nalała mi kawy, zwinęłam jeszcze dwa takie ciasteczka i wsunęłam do torebki, żeby się nie zmarnowały. Wokół nas wrzało od ożywionych rozmów, ale ekipa z Sacrum trzymała się razem, stłoczona wokół stołu. Zyskałyśmy temat do plotek na wiele godzin! - No i jak, starałaś się znowu o jakąś pracę? - zagadnęłam ją, popijając kawę. - Widziałam w „Media Guardian" ogłoszenie, że poszukują kogoś do działu spraw konsumenckich w „New Woman". Chciałam już do ciebie zadzwonić, bo napisali, że wymagają szczególnego doświadczenia w tych sprawach... - Becky! - przerwała mi Elly zmienionym głosem. - Przecież wiesz, o jaką pracę się ostatnio starałam. - Masz na myśli posadę kierownika działu finansów? Na miłość boską, chyba nie traktowałaś tego poważnie, tylko jako próbny balon? - Wyobraź sobie, że przyjęłam tę pracę - oznajmiła, a mnie kompletnie zamurowało. W tym momencie z podium rozległ się jakiś głos, więc obie spojrzałyśmy w tamtą stronę. - Panie i panowie - znów zabrała głos Maria Freeman. - Czy moglibyśmy prosić o zajęcie miejsc?

Niestety, nie byłam już w stanie wrócić tam i dalej słuchać tej gadaniny. Teraz po prostu musiałam dowiedzieć się dalszego ciągu! - Zmywamy się! - Pociągnęłam Elly za rękaw. - Mamy już materiały dla prasy, możemy spokojnie wyskoczyć gdzieś na lunch. Elly nie od razu odpowiedziała, więc zlękłam się, że gotowa odmówić i oświadczyć, że bardziej interesuje ją fundusz emerytalny. Na szczęście po chwili z uśmiechem złapała mnie pod ramię i dumnie przemaszerowałyśmy przed nosem dziewczyny stojącej w drzwiach, chociaż patrzyła na nas ze zgrozą. Zaraz za rogiem mieściła się przytulna Cafe Rouge. Wparowałyśmy tam i zamówiły butelkę białego wina. Prawdę mówiąc, czułam się wciąż zaszokowana wieścią, że Elly Granger zamierza objąć posadę kierownika działu finansów u Wetherby'ego. Wydawało mi się, jakbym traciła koleżankę. Jak mogła zdecydować się na coś takiego? Przecież zawsze chciała zostać redaktorem działu makijażu w „Marie - Claire"! - No i co w końcu postanowiłaś? - zagadnęłam ostrożnie, gdy przyniesiono nam wino. - Czy ja wiem? - Westchnęła. - Widzisz, odpowiadałam na te wszystkie szumne ogłoszenia o etatach dla dziennikarzy, ale nigdy nie zaproszono mnie nawet na rozmowę wstępną... - Dobrze wiesz, że w końcu dostałabyś etat - ucięłam szorstko. - Jestem tego pewna. - Tak albo i nie, ale jeśli i tak pisałam tylko o tych nudnych sprawach finansowych, to w końcu pomyślałam, że właściwie mogłabym sama się nimi zajmować. Jedno nudne i drugie nudne, ale przynajmniej miałabym dobrą pracę. - A dotąd niby miałaś złą? - Sama wiesz, że to było diabła warte. Pętałam się tylko bez celu i bez żadnych perspektyw na przyszłość. - Głos Elly się załamał, gdy ujrzała moją minę, więc szybko dodała: - Ty to co innego. Byłaś zawsze znacznie lepiej zorganizowana ode mnie. Ja miałabym być lepiej zorganizowana od niej? Chyba żartuje! - No więc od kiedy zaczynasz? - usiłowałam zmienić temat, bo, prawdę mówiąc, jej słowa trochę mnie wytrąciły z równowagi. Przecież i ja właściwie pętałam się bez celu i nie miałam konkretnych perspektyw ani planów na przyszłość. Czyżby to oznaczało, że też powinnam pomyśleć o zmianie pracy? Mogłam imponować swoją posadą sąsiadom mamy - Martinowi i Janice, ale w porównaniu z karierą Elly poczułam się jak kompletny ignorant. - W przyszłym tygodniu - oznajmiła dumnie Elly, pociągając łyk wina. Moje biuro będzie się mieścić na Silk Street. - Aha, rozumiem. - Westchnęłam z rezygnacją. - No i musiałam się porządnie obsprawić - podkreśliła z wymowną miną. U Wetherby'ego trzeba się elegancko ubierać. Dopiero teraz poczułam ukłucie zazdrości!

- Poszłam do Karen Millen i ubrałam się od stóp do głów - opowiadała, gryząc marynowaną oliwkę. - Kosztowało mnie to około tysiąca funtów. - Niech mnie gęś kopnie! - wymamrotałam, porażona wielkością sumy. Cały tysiąc za jednym zamachem? - Cóż, musiałam. - Próbowała się usprawiedliwiać. - Za to będę teraz więcej zarabiać. - Naprawdę? - Pewnie! - Zaśmiała się. - I to znacznie więcej! - Na przykład ile? - Nie mogłam powstrzymać ciekawości. - Na początek czterdzieści patyków - rzuciła obojętnie, wzruszając ramionami. - A potem, kto wie? Mówili, że... Zaczęła się rozwodzić nad strukturą stanowisk w nowej firmie, możliwościami awansów i premii. Byłam jednak zbyt zaszokowana, aby cokolwiek z tego do mnie docierało. Czterdzieści patyków! A ja zarabiam wszystkiego... Chociaż, właściwie, czy muszę o tym mówić? Moje zarobki, podobnie jak wyznanie, to moja prywatna sprawa, a o sprawach prywatnych nie rozmawia się w dobrze wychowanym towarzystwie. Podobno dżentelmeni nie mówią o pieniądzach. Zresztą muszę zapytać Zuzę. A niech tam, i tak już wszystko o mnie wiecie! No więc zarabiam rocznie 21 000 funtów. Dotychczas wydawało mi się, że to strasznie dużo, zwłaszcza że zmiana pracy łączyła się u mnie z podwyżką z 18 000 do 21 000 funtów. Jakie to ja plany snułam, co sobie za to kupię... Dziś wiem, że to tyle, co kot napłakał. Poczułam się pokrzywdzona, bo ja też powinnam zarabiać czterdzieści tysięcy i ubierać się u Karen Millen. Nie ma sprawiedliwości na tym świecie! Wracałam do pracy w minorowym nastroju. Może należy rzucić w diabły dziennikarstwo i zająć się finansami? W takim banku handlowym zarabiają kupę szmalu, na przykład u Goldmana i Sachsa podobno wyciągają milion rocznie. Tylko jak się załapać na taką robotę? Z drugiej strony pomyślmy, czy naprawdę chcę być bankowcem? Owszem, nie miałabym nic przeciwko obowiązkowi ubierania się w ciuchy od Karen Millen. Sądzę, że z tego zadania wywiązałabym się nad podziw dobrze, ale co z resztą? Niezbyt mi się uśmiecha wstawanie wczesnym rankiem i ciężka harówka. Nie, żebym była leniwa, broń Boże - ale bardzo mi odpowiada praca, w której mogę pół dnia spędzić w slajdotece, a przez resztę czasu przerzucać papiery, udając, że zbieram materiały. Obawiam się, że Elly w nowym miejscu nie będzie miała takich możliwości - wygląda to raczej niezbyt zachęcająco. Hmmm... Gdyby tak dało się uzyskać dostęp do ładnych ciuchów bez konieczności wykonywania ciężkiej pracy? Znaleźć jakiś sposób, żeby móc mieć jedno bez drugiego? Zatopiona w rozmyślaniach, odruchowo taksowałam wzrokiem mijane wystawy sklepowe, gdy nagle stanęłam jak wryta. Oto znalazłam odpowiedź na moje pytanie. To musiał być palec Boży!

Stałam akurat przed wystawą sklepu Ally Smith, oglądając eleganckie, długie płaszcze. Na przeszklonych drzwiach zauważyłam wywieszoną kartkę z ręcznie napisanym ogłoszeniem: „Zatrudnimy ekspedientki do pracy w soboty. Wiadomość w sklepie". Od razu doznałam olśnienia. Przecież to świetny pomysł! Dziwne, że nie wpadłam na to wcześniej. Pracując w soboty w sklepie odzieżowym, zyskam nie tylko możliwość dorobienia dodatkowych pieniędzy, ale zakupu prezentowanych towarów po niższej cenie. Zresztą, praca w sklepie na pewno jest łatwiejsza niż w dziale finansowym firmy, bo wystarczy tylko być pod ręką i pytać: „Czym mogę służyć?". A przy okazji, pomagając klientce, mogę zawsze wybrać coś dla siebie. Czyli wychodzi na to, że będą mi płacić za robienie zakupów! Spodobała mi się szalenie ta perspektywa, więc wparowałam do sklepu z promiennym uśmiechem na twarzy. Miałam przeczucie, że dziś musi mi się przydarzyć coś dobrego! Po półgodzinie wyszłam stamtąd jeszcze bardziej rozpromieniona. Dostałam tę pracę! Mam przychodzić w soboty od 8.30 do 17.30, dostanę 4,80 funta za godzinę i dziesięć procent prowizji od sprzedanych rzeczy! Po trzech miesiącach ta prowizja ma wzrosnąć do dwudziestu procent, co raz na zawsze zlikwiduje moje problemy finansowe. Dzięki Bogu, akurat był mały ruch w interesie, więc mogłam na miejscu napisać podanie o pracę, a kierowniczka, Danielle, od razu odbyła ze mną rozmowę wstępną. Trzeba przyznać, że na początku patrzyła na mnie z powątpiewaniem, zwłaszcza gdy usłyszała, że pracuję jako dziennikarka na pełnym etacie w branży finansowej, a u niej chcę tylko dorobić na ciuchy. Powtarzała do znudzenia: „Chyba nie zdajesz sobie sprawy, jaka to ciężka praca", a zmieniła zdanie dopiero wtedy, gdy zaczęłyśmy rozmawiać o konfekcji. Podobają mi się rzeczy z jej firmy, więc wiedziałam, ile co kosztuje, i co podobnego można dostać w Jigsaw czy French Connection. Danielle spojrzała wtedy na mnie z rozbawieniem i rzekła: „Widzę, że rzeczywiście lubisz ciuchy". No i przyjęła mnie, mam zacząć już w najbliższą sobotę, czy to nie cudowne? Wprost nie mogę się doczekać. Ucieszona wróciłam do biura, które nagle wydało mi się strasznie nudne i prozaiczne. Te zatęchłe sterty komunikatów prasowych i monotonne postukiwanie komputerów stanowczo ograniczały moje twórcze możliwości. O ileż lepiej będę się czuła wśród rzęsiście oświetlonych wystaw i kaszmirowych sweterków Ally Smith! Może z czasem przerzucę się na handel w pełnym wymiarze godzin? Siedząc przy biurku, wyobraziłam już sobie sieć własnych butików, które w przyszłości mogą zapewnić mi wysoką pozycję w rankingu przedsiębiorców. Dziennikarze będą wtedy pisać, jak to Becky Bloomwood jeszcze w czasie pracy w czasopiśmie finansowym wpadła na genialny pomysł rozwinięcia działalności w handlu konfekcją... Marzenia przerwał mi dzwonek telefonu. Podniosłam słuchawkę.

- Słucham, tu Rebeka Bloomwood - powiedziałam machinalnie. Chciałam z rozpędu dodać „...z przedsiębiorstwa handlowego Bloomwood", ale uznałam, że na to jeszcze za wcześnie. - Dzień dobry pani, kłania się Derek Smeath z banku Endwich. Zdrętwiałam i z wrażenia upuściłam słuchawkę na blat biurka. Serce tłukło mi się między żebrami jak ptak w klatce. Skąd Derek Smeath dowiedział się, gdzie pracuję i jaki jest do mnie numer? - Dobrze się czujesz? - zapytała ze zdziwieniem Klara Edwards. - Tak. - Przełknęłam ślinę. - Dziękuję, wszystko w porządku. Teraz, kiedy patrzyła na mnie, nie mogłam po prostu odłożyć słuchawki i udawać, że to pomyłka. Muszę niestety odbyć tę rozmowę, ale postaram się wykazać maksimum refleksu i jak najszybciej go spławić. - Ach, dzień dobry panu! Przepraszam, lecz byłam akurat czymś zajęta. Wie pan, jak to jest, prawda? - Pani Bloomwood, wysłałem do pani kilka pism i na żadne nie otrzymałem zadowalającej odpowiedzi - rzekł Derek Smeath ze śmiertelną powagą. Po jego głosie poznałam, że jest nie na żarty zły. Poczułam, że krew napływa mi do twarzy. Jakim prawem zepsuł mi tak mile zapowiadający się dzień? - Wie pan, nie miałam do tego głowy, bo... moja ciocia była ciężko chora zełgałam na poczekaniu. - Chyba sam pan rozumie, że musiałam ją pielęgnować... - Rozumiem, ale... - zaczął, lecz nie dałam mu skończyć. - A potem umarła! - dorzuciłam. - Bardzo mi przykro - wyrecytował, choć jego ton głosu nie wskazywał, aby było mu przykro. - Nie zmienia to jednak faktu, że stan pani konta wynosi... Czy ten człowiek jest bez serca? Celowo puszczałam mimo uszu całą litanię na temat salda, debetu i umów kredytowych, aby nie dopuszczać do swojej świadomości tych przykrych spraw. Próbowałam się skupić na drewnopodobnej wykładzinie pokrywającej blat mojego biurka, rozmyślając przy tym, czy udałoby mi się niby przypadkiem upuścić słuchawkę na widełki? Bo jakie miałam inne wyjście? - Reasumując, jeśli pani nie unormuje swojej sytuacji... - Derek Smeath zakończył ponurą wyliczankę - obawiam się, że będę musiał... - Ależ z pewnością niebawem wszystko ureguluję! - przerwałam mu. - W najbliższym czasie spodziewam się sporego przypływu gotówki. Czułam, że policzki mi płoną, gdy wymawiałam te słowa. Musiałam jednak powiedzieć mu coś konkretnego, bo inaczej nigdy by się ode mnie nie odczepił! - Ach, tak? - Owszem - potwierdziłam, przełykając ślinę. - Widzi pan, moja ciotka zapisała mi pewną sumę w testamencie...

W gruncie rzeczy nie minęłam się aż tak bardzo z prawdą. Gdyby ciotka Ermentruda istniała naprawdę, na pewno odpaliłaby jakąś dolę takiej dobrej siostrzenicy jak ja. Kto inny kupowałby jej chustki od Denny'ego i George'a? - W ciągu dwóch tygodni powinnam otrzymać pieniądze - dodałam, aby uwiarygodnić sprawę. - To będzie tysiąc funtów. W tym momencie zdałam sobie sprawę, że powinnam była powiedzieć o dziesięciu tysiącach - to zrobiłoby na nim lepsze wrażenie. Niestety, za późno się zreflektowałam. - Mam przez to rozumieć, że w ciągu najbliższych dwóch tygodni na pani konto wpłynie suma tysiąca funtów? - upewnił się Derek Smeath. - Mm... mam nadzieję, że tak - wyjąkałam. - Miło mi to słyszeć - podsumował. - Odnotowałem fakt naszej rozmowy i oczekuję przelewu tysiąca funtów na pani konto do poniedziałku, dwudziestego siódmego marca. - Zgadza się - potwierdziłam z opanowaniem. - Czy to wszystko? - Na razie tak. Do widzenia, pani Bloomwood. - Do widzenia. - Odłożyłam słuchawkę. Dzięki Bogu, że nareszcie się go pozbyłam!

Brompton i S - ka 10.03.2000 Dział Rozliczeń Finansowych Brompton Street 1 London SW4 7TH Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Rd 4 m. 2 London SW6 8FD Szanowna Pani! Dziękujemy za rychły zwrot podpisanego czeku na sumę 43 funtów. Muszę jednak z przykrością stwierdzić, że wystawiony przez Panią czek nosi datę 14 lutego 2200 r., z pewnością wskutek przeoczenia z Pani strony. Niestety, nasza firma nie przyjmuje postdatowanych czeków, toteż zwracam go Pani z prośbą o wystawienie czeku prawidłowo podpisanego i opatrzonego datą. Może też Pani uregulować należność gotówką lub przelewem na nasze konto przez wypełnienie załączonego przekazu, do którego dodaliśmy ulotkę informacyjną. Oczekujemy, że wkrótce wywiąże się Pani ze swego zobowiązania. Z poważaniem John Hunter Kierownik Działu Rozliczeń Finansowych

Rozdział 9 Wieczorem w domu czekał na mnie spory stosik korespondencji. Najważniejsza jednak była przesyłka z firmy Piękne Ramy, toteż na inne już nie zwracałam uwagi. Wprawdzie przy odbiorze musiałam zapłacić aż sto funtów, ale liczyłam, że w ciągu zaledwie kilku godzin odbiorę sobie trzysta. W paczce znajdowała się ulotka ze zdjęciami osób, które jakoby dorobiły się majątku dzięki chałupniczemu wyrobowi ramek. Podobno niektórzy w ciągu roku zarobili do stu tysięcy funtów. Jeśli tak, to po co w ogóle zajmować się dziennikarstwem? Po kolacji usiadłam przed telewizorem, bo akurat lecieli EastEndersi i zabrałam się do rozpakowywania paczki. Zuza poszła gdzieś na imprezę, więc nikt mnie nie rozpraszał. - „Witamy w gronie posiadaczy najpilniej strzeżonej tajemnicy w Wielkiej Brytanii!" - głosiło pierwsze zdanie ulotki informacyjnej. - „Od tej chwili jesteś członkiem wielkiej rodziny producentów Pięknych Ram. Dzięki naszym łatwym instrukcjom obsługi będziesz mógł/mogła, nie wychodząc z domu, zarobić, ile zechcesz. Tylko od ciebie zależy, czy zarobisz na samochód, łódkę, czy na prezent dla kogoś szczególnie miłego". Trzeba powiedzieć, że mnie przekonali. Jaka szkoda, że niewzięłam się do tego wcześniej! Przecież to świetny sposób zarobkowania. Popracuję solidnie przez - dajmy na to - dwa tygodnie, a potem pospłacam długi, wyjadę na wakacje, nakupię sobie furę ciuchów... Wprost nie mogę się doczekać, kiedy do tego dojdzie! Rozerwałam papier, w który opakowana była paczka, a wtedy na podłogę wysypały się przycięte paski materiału. Jedne były gładkie, inne drukowane w kwiatowy wzór - nawiasem mówiąc, wyjątkowo niegustowny, ale to w końcu nie moja sprawa. Do mnie należy tylko poskładać ramki i zainkasować wynagrodzenie. Pod stertą przyciętych kawałków tektury znalazłam instrukcję, która na pierwszy rzut oka wydawała się dziecinnie prosta. Na tekturowy szkielet ramki należało nakleić warstwę waty, aby uzyskać efekt trójwymiarowości. Wyściółkę tę z wierzchu zaklejało się paskiem materiału, a od spodu plecioną taśmą, aby przykryć miejsce złączenia. 1 to wszystko! Za jedną sklejoną ramkę dostawało się dwa funty, a w paczce przyszły materiały na 150 ramek, więc jeśli co wieczór zrobię ich trzydzieści - po tygodniu będę miała trzysta funtów, zarobionych li tylko w czasie wolnym od pracy. No to zaczynajmy! Ramka, wata, klej, materiał, plecionka... Niech to szlag trafi, ciekawam, co za idiota zaprojektował te idiotyczne ramki! Paski materiału okazały się za małe, aby przykryć warstwę waty. Trzeba je było naciągać, ale były słabe, więc się rwały. Umazałam dywan klejem, przy naciąganiu tekturowych szkieletów dwa z nich złamałam, a jedyna ramka, którą udało mi się sklecić, też słabo trzymała się kupy. A zajęło mi to... Ziewnęłam i spojrzałam na zegarek. Z przerażeniem spostrzegłam, że minęła jedenasta, co oznaczało, że potrzebowałam trzech godzin, aby zrobić

jedną wątpliwej jakości ramkę, a zepsuć dwie inne. Nie mogłam patrzeć na to paskudztwo. Po jaką cholerę ludziom mogą być potrzebne wyściełane ramki na zdjęcia? W tej chwili otworzyły się drzwi - to Zuza wracała z wieczornego wypadu. - Cześć! - Zajrzała do salonu. - Jak ci minął wieczór? - Nieszczególnie. - Skrzywiłam się. - Widzisz, czym się zajmuję? - E, to nieważne. - Machnęła ręką i dodała tajemniczym szeptem: - Grunt, że masz cichego wielbiciela. - Co takiego? - Aż podskoczyłam. - Obiło mi się dziś o uszy, że ktoś cię naprawdę adoruje - oznajmiła, zdejmując płaszcz. - W życiu nie zgadniesz, kto. Przez myśl przemknęło mi nazwisko Luke'a Brandona, zanim zdążyłam sobie uświadomić, że to niedorzeczny pomysł. Niby od kogo Zuza mogłaby się o tym dowiedzieć? Nie, to niemożliwe. Chociaż... mogła na przykład natknąć się na niego w kinie, a zresztą przecież go zna. Może coś jej powiedział... - To mój kuzyn! - zaanonsowała z dumą. - Tarquin. Naprawdę bardzo cię polubił. A niech to drzwi ścisną! - Od dawna zagiął na ciebie parol - mówiła, bardzo zadowolona z siebie. Właściwie od początku, gdy tylko cię poznał. - To nie jest żadna tajemnica - parsknęłam z pogardą, ale widząc zaskoczenie w oczach Zuzy, umilkłam, nie chcąc ranić jej uczuć. - Wiedziałaś o tym? - zapytała ze zdziwieniem. - No, wiesz... - zaczęłam i wzruszyłam ramionami. Co miałam jej powiedzieć? Że niedobrze mi się robi na myśl o jej kuzynie? Wolałam raczej skupić się na oklejaniu materiałem kolejnej ramki. Natomiast Zuza była w siódmym niebie. - On naprawdę leci na ciebie! - przekonywała mnie. - Poradziłam mu, żeby zadzwonił do ciebie i umówił się na randkę. Chyba nie masz mi tego za złe? - Ależ skąd - wystękałam. - Czy to nie wspaniałe? - Zuza się rozmarzyła. - Gdybyście się pobrali, mogłabym być waszą druhną. - Świetnie! - Zmusiłam się do promiennego uśmiechu. Z uprzejmości miałam zamiar zgodzić się na tę randkę, a potem najwyżej w ostatniej chwili się wycofać. Miejmy nadzieję, że Tarquin będzie musiał wkrótce wracać do Szkocji i kłopot z głowy. Tylko, mówiąc szczerze, potrzebny mi ten kłopot jak dziura w moście. Teraz będę miała już dwa powody, żeby bać się dzwonka telefonu. Chwała Bogu, nadeszła sobota i Tarquin się nie odzywał. Milczał także Derek Smeath, więc może obydwaj zostawili mnie w spokoju? Gorsza sprawa, że planowałam wykonanie w ciągu tygodnia stu pięćdziesięciu ramek, a tymczasem zrobiłam tylko trzy, z których żadna nie przypominała zdjęcia w broszurce reklamowej. Do jednej włożyłam za mało

waty, druga rozłaziła się w narożniku, a trzecia miała na samym froncie plamę z kleju, która nie chciała puścić. Nie rozumiałam, dlaczego ta produkcja przychodzi mi z taką trudnością, jeśli tylu ludzi się z tego utrzymuje. Niejaka pani S. z Ruislip podobno potrafiła tyle zarobić na składaniu ramek, że co roku zabierała całą swoją rodzinę na rejs wycieczkowy. Jak to możliwe, żeby innym się udawało, a mnie nie? Zawsze sądziłam, że jestem inteligentna, przecież skończyłam studia! Powtarzałam sobie tylko, aby się tym nie przejmować, bo zaczynam dziś nową pracę u Ally Smith. Może przynajmniej z tego będę miała godziwy zarobek. Na samą myśl o tym czułam radosne podniecenie. Oto otwierały się przede mną nowe perspektywy na rynku mody. Długo nie mogłam się zdecydować, co mam na siebie włożyć, aż w końcu wybrałam czarne spodnie z Jigsaw, małą bluzeczkę z kaszmiru (no, powiedzmy, w połowie z kaszmiru), a na to różowe poncho, szczęśliwym trafem kupione właśnie w firmie Ally Smith. Byłam zadowolona ze swego wyboru, więc spodziewałam się, że Danielle również pochwali mój wygląd. Ona tymczasem nie zwróciła na to uwagi, tylko rzuciła obojętnie: - Cześć, spodnie i koszulki są w magazynie. Dobierz dla siebie odpowiedni rozmiar i idź się przebrać. Prawda, dopiero teraz przypomniałam sobie, że ekspedientki u Ally Smith nosiły jednakowe stroje, coś w rodzaju mundurków. Nie byłam nimi zachwycona - w szarych spodniach nie wyglądałam korzystnie, a koszulki prezentowały się dosyć pospolicie. Korciło mnie, żeby spytać Danielle, czy nie mogłabym ubrać się jakoś inaczej, ale wyglądała na zajętą, więc dałam spokój. Może w przyszłym tygodniu dopuści mnie do głosu. Jednak mimo rozczarowania strojem służbowym odczuwałam miły dreszczyk emocji, stąpając po posadzce sklepu. Jaskrawe światło punktowych reflektorów odbijało się w wyfroterowanych podłogach, z zaplecza dobiegały dyskretne dźwięki muzyki, a w powietrzu wyczuwało się nastrój radosnego oczekiwania. Przejrzałam się w lustrze i jak aktorka przed wyjściem na scenę, przećwiczyłam swoją kwestię: „Czym mogę służyć?" albo lepiej „W czym mogę pomóc?". Postanowiłam, że zostanę najsympatyczniejszą ekspedientką w tym sklepie. Klienci będą prosili, żebym ich obsłużyła. Może nawet opiszą mnie w „Evening Standardzie" przy okazji plebiscytu na najpopularniejszy sklep, albo i pokażą w telewizji? Na razie nikt jeszcze nie powiedział mi, co mam robić. Spróbowałam więc wykazać inicjatywę i podeszłam do blondynki, która coś wystukiwała na klawiaturze kasy fiskalnej. - Czy mogłabym poćwiczyć? - zapytałam. - Że co? - Nie podniosła nawet oczu znad klawiszy. - No, chciałabym nauczyć się obsługiwać kasę. Chyba lepiej potrenować teraz niż przy klientach?

Dopiero teraz blondynka spojrzała na mnie i - ku mojemu najgłębszemu zdumieniu - wybuchła śmiechem. - Chciałabyś obsługiwać kasę? Dopiero co przyszłaś i myślisz, że od razu dopuścimy cię do kasy? - Ale myślałam... - wyjąkałam, rumieniąc się lekko. - Jesteś tu nowa, kochana. Na razie nawet nie masz po co zbliżać się do kasy. Idź za Kelly, ona ci pokaże, co będziesz dziś robić. Przydzielonym mi zajęciem okazało się składanie swetrów! Uch, co za parszywa robota! Musiałam kręcić się w pobliżu klientek, które przebierały w swetrach, a potem zostawiały je rzucone byle jak. Moim zadaniem było składać te sweterki porządnie w kostkę i odkładać na miejsce. Nie ukrywam, że nie satysfakcjonowała mnie ta praca, tym bardziej że do jedenastej zdążyłam się zmęczyć. Macie pojęcie, jakie to stresujące, kiedy człowiek poskłada sweter dokładnie tak, jak jest to przyjęte w firmie Ally Smith i odłoży na półkę, a po chwili jakaś durna baba znów go wyciągnie, skrzywi się i niedbale odrzuci? Chciałoby się krzyknąć na taką wydrę: „Albo bierzesz, albo nie, ale jeżeli nie, to nie wyciągaj!". Na moich oczach jakaś dziewczyna wybrała identyczny sweter jak ten, który już miała na sobie. Nie mogłam dociec, o co jej chodziło. Nie miałam też możliwości pogawędzić z klientkami. Kiedy się jest ekspedientką, baby patrzą przez ciebie, jakbyś była przezroczysta. Żadna nie prosiła o poradę w rodzaju: „Czy ta bluzka pasuje do moich butów?" albo „Czy dostanę elegancką, czarną spódniczkę taniej niż za sześćdziesiąt funtów?". Jedynymi pytaniami, jakie mi zadawano, było: „Gdzie tu jest toaleta?" względnie „Gdzie tu jest najbliższy bankomat?". Nie zdążyłam więc nawiązać z nikim bliższych kontaktów. To było naprawdę przygnębiające, a nastrój poprawiała mi jedynie bliskość stoiska z artykułami przecenionymi. Kręciłam się wokół niego, aż wypatrzyłam parę dżinsów drukowanych w smugi jak zebra, w cenie obniżonej ze 180 na 90 funtów. Zapamiętałam je, bo kiedyś już je przymierzałam, a teraz same pchały mi się w ręce, były nie tylko tańsze, ale nawet w moim rozmiarze, 12. Wiedziałam oczywiście, że nie przyszłam tu wydawać pieniędzy, ale te dżinsy były czymś absolutnie wyjątkowym, okazją jedyną w swoim rodzaju! A dziewięćdziesiąt funtów za porządne dżinsy to tyle co nic. U Gucciego takie same kosztowałyby co najmniej pięć stów. Wbiłam sobie więc do głowy, że muszę je mieć i koniec! Nie spuszczałam z nich oczu nawet wtedy, kiedy na horyzoncie pojawiła się Danielle. W ostatniej chwili odskoczyłam z poczuciem winy, ale szefowa przyszła tylko po to, aby mi zakomunikować: - Chodź, popilnujesz teraz trochę przymierzalni. Sara powie ci, co masz robić. Chwała Bogu, że nie będę już musiała składać swetrów! Dozorowanie przymierzalni okazało się o wiele ciekawszą pracą. U Ally Smith są przestronne, pojedyncze kabiny, a ja miałam stać przy wejściu do nich

i uważać, ile klientki wnoszą rzeczy, a ile wynoszą. Sama chętnie przyglądałam się, co panie najchętniej przymierzają. Jedna dziewczyna, która zakupiła całą górę ciuchów, głośno zwierzała się, że narzeczony pozwolił jej zaszaleć i za wszystko zapłaci. No proszę, takim to dobrze! Mniejsza z tym, przynajmniej zarobię parę groszy. Jest już wpół do dwunastej, to znaczy, że należy mi się 14,40 funtów. Zawsze to coś, wystarczy na porządne kosmetyki. Oczywiście nie zamierzałam wydawać tego szmalu na kosmetyki, w końcu nie po to tu przyszłam. Muszę być rozsądna. Postanowiłam, że przede wszystkim kupię sobie te dżinsy w pasy, bo taka okazja prędko się nie nadarzy, a resztę tego, co zarobię, przeleję na konto. Wprost nie mogłam się doczekać, kiedy będzie wpół do trzeciej - wtedy podczas przerwy na lunch szybko skoczę do stoiska z przecenionymi rzeczami, zabiorę te dżinsy i przymierzę je na zapleczu dla personelu... Zaraz, zaraz. Zobaczmy, co tu się dzieje? Rany boskie, co ta dziewczyna trzyma w ręku? Przecież to moje pasiaste dżinsy! Bezczelnie zasuwa z nimi do przymierzalni, a one miały być moje! - Dzień dobry! - przywitała mnie przyjaźnie. - Dzień dobry... - wykrztusiłam, próbując zachować spokój. - Chwileczkę, a ile rzeczy pani wzięła? - Cztery. - Pokazała mi wieszaki. Za mną na ścianie wisiały żetony z numerkami 1, 2, 3 i 4. Dziewczyna czekała, aż dam jej żeton z numerem 4 i wpuszczę do przymierzalni. Cóż, skoro wręcz fizycznie nie mogłam pozwolić, by włożyła na siebie moje dżinsy! - Przepraszam - usłyszałam własny głos - ale może pani przymierzyć tylko trzy rzeczy naraz. - Jak to, przecież... - Zaskoczona, wskazała na żetony. - Tak, wiem, ale właśnie zmieniły się przepisy. Bardzo mi przykro... Rzuciłam jej bezradny uśmiech, typowy dla ekspedientki. W grancie rzeczy była to próba sił. Sprawdzałam, czy mogę zakazać jej przymierzyć to, co wybrała. - Dobrze - zgodziła się. - W takim razie zrezygnuję... - ...z tego! - dokończyłam za nią i szybko zabrałam pasiaste dżinsy. - Ale ja raczej myślałam... - Przepraszam, lecz musimy zabierać to, co na wierzchu - wyjaśniłam z takim samym bezradnym uśmiechem. Dzięki Bogu, że na świecie jest więcej tępych sprzedawców i bezdusznych przepisów! Ludzie zdążyli się tak do tego przyzwyczaić, że nawet ich to nie dziwi. Ta dziewczyna też nie zadawała żadnych pytań, tylko z rezygnacją wzniosła oczy ku niebu, pobrała żeton z numerem 3, minęła mnie i zniknęła w kabinie, zostawiając w moich rękach bezcenne dżinsy. Na razie więc zyskałam na czasie, ale co robić dalej? Z wnętrza kabiny dochodził zgrzyt rozsuwanych zamków błyskawicznych i brzęk wieszaków.

Przymiarka trzech części garderoby nie potrwa długo, a potem ta bezczelna dziewucha wyjdzie i zażąda dżinsów. Czy znajdę sposób, aby temu zapobiec? Przez chwilę się nad tym zastanawiałam, ale zgrzyt odsuwanej zasłony przymierzalni zmobilizował mnie do działania. Błyskawicznie wsunęłam dżinsy za firankę i jakby nigdy nic, zajęłam swoje miejsce. Akurat Danielle przedefilowała tamtędy z notatnikiem. - No i jak ci leci? - spytała. - Dobrze sobie radzisz? - Dziękuję, świetnie - odpowiedziałam z uśmiechem znamionującym pewność siebie. - Właśnie układam grafik przerw - oznajmiła. - Gdybyś mogła wytrzymać jeszcze do trzeciej, dostaniesz za to godzinę wolnego. - Oczywiście - zgodziłam się natychmiast, tonem wzorowej pracownicy, chociaż byłam już porządnie głodna. - No to dobrze. - Cofnęła się, żeby coś zanotować, a tu, jak na złość, z przymierzalni wyjrzała moja klientka. - Mogę już przymierzyć te dżinsy? - Nie ustępowała, a ja nie mogłam zgadnąć, jakim cudem zdołała tak szybko włożyć i zdjąć wszystkie inne ciuchy. Jakaś pieprzona iluzjonistka, czy co? - Ach, już pani gotowa? - zagadałam, udając, że nie dosłyszałam ostatniej części zdania. - No i jak, wszystko pasuje? Ta czarna spódniczka z rozcięciami naprawdę ładnie się układa... - Niespecjalnie - przerwała mi, zwracając wszystkie rzeczy zdjęte z wieszaków i pogniecione. - Naprawdę chodziło mi głównie o dżinsy. Czy mogłabym teraz je przymierzyć? Serce znów zabiło mi mocniej. - Jakie to były dżinsy? - Udałam życzliwe zainteresowanie. - Takie niebieskie? Są na sąsiednim... - Nie, te w paski, które przed chwilą oglądałam! - powiedziała ze zniecierpliwieniem. - Ach, te! - powtórzyłam tępo. - Nie wiem, co się z nimi stało. Może wzięła je inna klientka? - Jak to, przecież oddałam je pani! Miałam nadzieję, że pani ich dopilnuje. - Przykro mi - znów zrobiłam minę typowej ekspedientki - lecz nie przyjmujemy odpowiedzialności za rzeczy pozostawione przez klientki podczas korzystania z przymierzalni. - Ależ to śmieszne! - wykrzyknęła, patrząc na mnie jak na idiotkę. Przecież zostawiłam je w pani rękach najwyżej pół minuty temu. Już pani zdążyła je zgubić? Teraz rozzłościła się nie na żarty i podniosła głos, aż inne klientki zaczęły się na nas oglądać. - Może w czymś pomóc? - odezwał się miły głosik. Zmartwiałam, bo zbliżała się do nas Danielle, z miną tyleż życzliwą, co groźną. Nakazywałam

sobie, żeby za wszelką cenę zachować spokój, bo przecież nikt niczego mi nie udowodni, a wiadomo, że z klientkami zawsze są kłopoty. - Prosiłam tę panienkę, żeby przypilnowała mi dżinsów, bo wzięłam do przymierzenia cztery rzeczy naraz, a to u was podobno za dużo - poskarżyła się dziewczyna. - Za dużo? - zdziwiła się Danielle. - U nas można przymierzać tyle rzeczy, ile się chce! Spojrzenie, jakim mnie obdarzyła, było dalekie od przyjaznego. - Och, przepraszam, myślałam, że wolno najwyżej trzy sztuki. Jestem tu nowa - dodałam tytułem usprawiedliwienia. - A ja myślałam, że cztery! - ironizowała młoda osoba. - Przecież ta pani miała żetony z numerami do czwórki! W każdym razie dałam jej do potrzymania dżinsy i poszłam przymierzać inne rzeczy, a kiedy chciałam wziąć dżinsy, okazało się, że gdzieś przepadły! - Jak to przepadły? - podchwyciła ostro Danielle. - Nnno... nie... wiem... - Starałam się stwarzać pozory zakłopotania. Może wzięła je jakaś inna klientka? - Przecież pani je trzymała - gorączkowała się dziewczyna. - Chce mi pani wmówić, że ktoś wyrwał je pani z rąk? Rany boskie, ale zmartwienie! Musiała uwziąć się akurat na te pieprzone dżinsy? - Czy nie mogłaby pani wybrać sobie innej pary z wieszaka? podsunęłam, aby uchodzić za pomocną i współczującą. - Tam była tylko ta jedna para - oświadczyła lodowato. - Dobrze pani wie, że to jest towar z przeceny. - Zastanów się, Rebeko - naciskała Danielle. - Może gdzieś je odłożyłaś? - Pewnie tak - wymamrotałam. - W pośpiechu mogłam odwiesić je z powrotem na miejsce i jakaś klientka, przechodząc, musiała je wziąć... Wzruszyłam przy tym ramionami, jakby ubolewając nad zachłannością niektórych klientek. - Zaraz, zaraz... - przerwała mi dziewczyna. - A to co? Spojrzałam we wskazane przez nią miejsce i zamarłam. Pod zasłonką odgradzającą przymierzalnię leżały zwinięte w rulon pasiaste dżinsy. - Tu są! - zakrzyknęłam triumfalnie. - Dobrze, ale skąd one się tu wzięły? - indagowała Danielle. - Nie wiem... Może... - Przełykałam ślinę, usiłując zyskać na czasie, aby zebrać myśli. Jednak klientka wyraźnie mi nie wierzyła. - Pani je wzięła! - napadła na mnie. - Celowo nie pozwoliła mi pani ich przymierzyć, a potem je schowała! - Ależ to śmieszne... - zaczęłam, próbując nadać swemu głosowi przekonujące brzmienie, czułam jednak, że moje policzki oblewają się krwawym rumieńcem. Kurczę, dlaczego to właśnie ja muszę się czerwienić?

- Ach, ty mała... - Dziewczyna w ostatniej chwili opanowała się i oficjalnym tonem oznajmiła Danielle: - Złożę skargę. - Rebeko, proszę cię do mojego biura - nakazała Danielle, lecz ja jeszcze zwlekałam. Dziwiło mnie, że nie staje po mojej stronie. Przecież szefowa powinna bronić swoich pracowników, prawda? Ona jednak ponagliła mnie ostro, aż podskoczyłam ze strachu: - Ale już! Kiedy wlokłam się do jej gabinetu, czy raczej pakamery, widziałam, jak inne pracownice wytrzeszczają na mnie oczy i porozumiewawczo trącają się łokciami. Wybitnie krępująca sytuacja, ale może jeszcze uda się jakoś z tego wykręcić? Najwyżej przeproszę ją, obiecam, że nigdy więcej, i podejmę się odpracowania dodatkowych godzin. Przynajmniej tak długo, dopóki nie dostanę... Nie wierzyłam własnym uszom, ale jednak mnie zwolniła. Nie przepracowałam nawet dnia, a już wylała mnie na zbity pysk. Tak mnie to zaskoczyło, że o mało się nie popłakałam - przecież wydawało mi się, że radziłam sobie nieźle, oczywiście nie licząc incydentu z pasiastymi dżinsami. Okazało się jednak, że ukrywanie towaru przed klientami jest wykroczeniem, za które wylatuje się z pracy, chociaż w rozmowie wstępnej Danielle nie uprzedziła mnie o tym. Uważam, że to nie było w porządku. Zdawałam służbowe szare spodnie i koszulkę z ciężkim sercem, bo uświadomiłam sobie, że moja kariera w handlu skończyła się, zanim się jeszcze zaczęła. Dostałam jedynie dwadzieścia funtów za przepracowane godziny, chociaż Danielle zaznaczyła, że to i tak za dużo. A kiedy nieśmiało zapytałam, czy nie mogłabym jeszcze kupić sobie paru rzeczy, korzystając ze zniżki dla personelu - spojrzała tak, jakby chciała mnie uderzyć. Wszystko się pochrzaniło. Nie miałam już ani pracy, ani pieniędzy, ani zniżki, tylko te nędzne dwie dychy. I co ja teraz... - O, Rebeka! Odwróciłam się gwałtownie i spojrzałam w twarz kogoś, kogo na pewno znałam, ale nie od razu skojarzyłam, kto to jest. - Tom! - Zdążyłam w porę sobie przypomnieć. - Cześć, co za miła niespodzianka! Niech mnie gęś kopnie, Tom Webster w Londynie! Co on tu robi? Chyba powinien raczej siedzieć w Reigate i układać glazurę w stylu śródziemnomorskim? - To jest Lucy! - zaanonsował z dumą i wypchnął do przodu dziewczynę objuczoną co najmniej sześćdziesięcioma reklamówkami. Nie wierzyłam własnym oczom. Przecież to ta sama dziewczyna, która wykupiła połowę sklepu Ally Smith, zapewniając, że jej narzeczony za wszystko zapłaci. Nie miała chyba na myśli... - Wychodzicie gdzieś razem? - spytałam jak ostatnia idiotka. - Jesteśmy razem już od jakiegoś czasu - uświadomił mnie Tom, szczerząc zęby jak łysy u fryzjera. Coś mi się tu nie zgadzało. Dlaczego Janice i Martin

nigdy nie wspomnieli mi ani słowem, że Tom ma dziewczynę? Przecież rozwodzili się na temat najdrobniejszych szczegółów z jego życia! - Cześć! - zaprezentowała się Lucy. - Cześć, jestem Rebeka, sąsiadka Toma. Znamy się od dziecka. - Ach, to ty jesteś ta Rebeka! - Lucy rzuciła Tomowi wymowne spojrzenie. Nie rozumiałam, co to ma oznaczać. Czyżby przedtem rozmawiali o mnie? A może Tom wciąż na mnie leci? Cholernie krępująca sytuacja. - Tak, to właśnie ja! - odpowiedziałam z humorem, a nawet się zaśmiałam. - Zaraz, zaraz, czy ja cię już gdzieś nie widziałam? - zamyśliła się Lucy, aż w pewnym momencie ją olśniło. - Jasne, przecież pracujesz u Ally Smith, prawda? - Nie! - zaprzeczyłam może zbyt ostrym tonem. - Jak to? Przysięgłabym, że cię tam widziałam! Tego mi tylko brakowało, żeby do moich rodziców dotarło, że pracuję w sklepie! Pomyśleliby, że przez cały czas okłamywałam ich na temat mojego życia w Londynie, gdy w rzeczywistości wegetuję w nędzy. - Owszem, zbierałam tam materiały do reportażu - wyjaśniłam chłodno. Jestem dziennikarką. - Rebeka jest specjalistką od spraw finansowych - uzupełnił Tom. Naprawdę dobrze zna swój fach. - Aha, rozumiem - bąknęła Lucy, a ja obdarzyłam ją łaskawym uśmiechem. Natomiast Tom nie ustawał w superlatywach pod moim adresem. - Mama i tato zawsze konsultują się z Rebeką. Ostatnio bardzo im pomogła, bo doradziła, jaki fundusz emerytalny mają wybrać. - Zrobiłam, co mogłam - odrzekłam skromnie i uśmiechnęłam się do Toma jak stara kumpelka. Nie byłam, broń Boże, zazdrosna, ale coś mnie zakłuło pod sercem, gdy widziałam, jak przewraca oczami za Lucy, która wprawdzie nieźle się ubierała, lecz włosy miała dość pospolite. Prawdę mówiąc, Tom też nosił się elegancko, ale jego miejsce było w domu w Reigate, nie wśród ekskluzywnych sklepów, do których nie pasował. - Dobra, musimy już lecieć - zaczął się żegnać. - Spieszycie się na pociąg? - spytałam protekcjonalnie. - To musi być niewygodne dojeżdżać z tak daleka. - To nie takie straszne - uśmiechnęła się Lucy. - Ja codziennie dojeżdżam czterdzieści minut do Weatherby'ego i wcale mi to nie przeszkadza.. - Pracujesz u Weatherby'ego? - spytałam, nie posiadając się ze zdziwienia. Czy muszą się koło mnie kręcić same japiszony z City? - Tak, jako doradca polityczny - przyznała. Rany boskie, czyżby do tego wszystkiego była jeszcze intelektualistką? Coraz gorzej! - Na razie nie spieszymy się na pociąg - dodał Tom, patrząc z uśmiechem na Lucy. - Chcemy najpierw wstąpić do Tiffany'ego, żeby wybrać coś ładnego dla Lucy na urodziny, to będzie w przyszłym tygodniu.

Zaczął okręcać sobie na palec pasemko jej włosów, a ja nie mogłam już dłużej znieść tych popisów. To niesprawiedliwe, że nie mam chłopaka, który kupowałby mi prezenty u Tiffany'ego! - No więc miło mi było spotkać się z wami - paplałam. - Pozdrów ode mnie rodziców. Zabawne, że nigdy nie wspomnieli mi o Lucy. Ani słowem, chociaż niedawno się widzieliśmy! - Nie darowałam sobie drobnej złośliwości. Spoglądałam przy tym na Lucy z miną niewiniątka, czując, że zyskałam nad nią przewagę. Tymczasem Tom i Lucy znowu wymienili spojrzenia. - Pewnie nie chcieli... - zaczął Tom i urwał w pół zdania. - Czego nie chcieli? - podchwyciłam. Nastąpiła długa, nieprzyjemna chwila ciszy. Przerwała ją dopiero Lucy. - Poczekaj, Tom, zerknę jeszcze na wystawę tamtego sklepu. - Naprędce znalazła pretekst, aby zostawić nas samych. Ludzie, w co się wpakowałam! Ani chybi przypadła mi rola „tej trzeciej". - Tom, co tu jest grane? - spytałam pół żartem, chociaż naprawdę dobrze wiedziałam, co się święci. Po prostu ciągle jeszcze wzdychał do mnie i Lucy też o tym wiedziała. Dlatego teraz z zakłopotaniem potarł twarz ręką. - Słuchaj, trudno mi o tym mówić, ale chyba moi rodzice wiedzieli o twoich... uczuciach do mnie. Dlatego nie chcieli wspominać przy tobie o Lucy, żebyś nie czuła się... zawiedziona! Kpił czy o drogę pytał? Jeszcze nigdy w życiu nie zamurowało mnie tak jak wtedy. Przez kilka sekund stałam jak słup soli. - Jakich uczuciach? - wykrztusiłam w końcu. - Chyba żartujesz? - Przecież to jasne. Mamusia i tatuś opowiedzieli mi, jak ich wypytywałaś o mnie, o mój nowy dom... Niech ja skonam, patrzył na mnie z politowaniem! Nie mogłam znieść, że mógł coś takiego o mnie pomyśleć. A jeszcze próbował się tłumaczyć: - Naprawdę lubię cię, Becky, ale wiesz... - Pytałam o ciebie z grzeczności! - wrzasnęłam. - Nic do ciebie nie czuję! - Dajmy temu spokój, dobrze? - zaproponował, ale ja bynajmniej nie chciałam tego tak zostawić. - Nie lecę na ciebie ani nigdy nie leciałam, rozumiesz? - darłam się jak opętana. - Nie chciałam z tobą chodzić, nawet kiedy mieliśmy po szesnaście lat! Usiłowałam obrzucić go triumfalnym spojrzeniem, ale ze zgrozą spostrzegłam, że nie zmienił wyrazu twarzy, jakby nie słuchał, co do niego mówiłam. Przeciwnie, najwyraźniej im bardziej wypierałam się wszelkich cieplejszych uczuć względem niego, tym bardziej utwierdzało go to w przekonaniu, że szaleję na jego punkcie. Sytuacja stawała się coraz bardziej skomplikowana. - Dobra, widzę, że się nie dogadamy, więc dajmy temu spokój oświadczyłam, starając się ratować resztki godności. Potem zwróciłam się do Lucy, która uporczywie wbijała wzrok w wystawę, udając, że nie słucha naszej

rozmowy. - Słowo honoru, że nie mam zamiaru ci go poderwać i nigdy nie próbowałam. Cześć! Oddaliłam się majestatycznym krokiem, z przylepionym do warg nonszalanckim uśmiechem. Gdy skręciłam za róg, przestałam się uśmiechać i ciężko opadłam na ławkę. Mimo wszystko czułam się upokorzona, choć w gruncie rzeczy cała sprawa była śmiechu warta. Ten głupi Tom Webster pomyślał, że jestem w nim zakochana, bo z uprzejmości udawałam zainteresowanie jego meblami z czerwonego dębu! Dobrze mi tak, na drugi raz przy jego rodzicach demonstracyjnie ziewnę lub odwrócę się na pięcie. Albo przywiozę ze sobą kogoś, kogo przedstawię jako mojego chłopaka, żeby zatkać wszystkim gęby. A zresztą mam gdzieś, co myślą! Wiedziałam doskonale, że nie powinnam przejmować się gadaniną Toma i jego dziewczyny, ale mimo to czułam się trochę głupio. Dlaczego właściwie nie mam chłopaka? Ostatni, z którym chodziłam na poważnie, nazywał się Robert Hayman, ale rozstaliśmy się trzy miesiące temu. Nie bardzo go lubiłam, bo zwracał się do mnie per „kochanie", a przy drastycznych scenach w filmach zakrywał mi oczy dłońmi, co doprowadzało mnie do szału. Do dziś najeżam się na samo wspomnienie tych praktyk. Zawsze jednak lepszy jakiś chłopak niż żaden. Dzwonił do mnie do pracy, chodził ze mną na imprezy i chronił przed wścibskimi językami. Może nie powinnam była z nim zrywać, w końcu nie był taki zły! Westchnęłam głęboko, wstałam z ławki i znów zaczęłam się przechadzać po ulicy. Nie był to mój najlepszy dzień, bo straciłam pracę, Tom Webster potraktował mnie z pobłażliwą wyższością i nie wiedziałam, co zrobić z dzisiejszym wieczorem. Po całym dniu pracy byłam zbyt wypompowana, aby próbować coś zorganizować. W każdym razie zostało mi przynajmniej dwadzieścia funtów! Już wiem - kupię sobie cappuccino, czekoladowe ciasteczko, ze dwa ilustrowane pisma i może jeszcze coś w Accesorize... Albo coś z obuwia widziałam ostatnio u Hobbsa ładne czółenka z kwadratowymi nosami. Pójdę tam, ale najpierw napiję się kawy. Przy okazji rzucę też okiem na sukienki. Należy mi się w końcu coś na pocieszenie po takim ciężkim dniu. Przydałyby się też nowe rajstopy i jakaś książka do czytania w metrze... Ustawiłam się w kolejce do Starbucka i od razu poczułam się lepiej.

PGNI First Bank VISA 15.03.2000. Camel Square 7 Liverpool L1 5NP Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Rd 4 m. 2 London SW6 8FD Nr karty VISA: 1475839204847586 Szanowna Pani! Dziękujemy za list datowany 11 marca, jak również za ofertę prenumeraty „Korzystnych Lokat" i zaproszenie na kolację w Ivy. Jednak z przykrością musimy oświadczyć, że pracownikom banku PGNI nie wolno przyjmować tego rodzaju podarunków. Prosimy natomiast Panią o jak najszybsze uregulowanie zaległej wpłaty 105,40 funtów. Z poważaniem - Peter Johnson Kierownik Działu Rozliczeń Finansowych

Rozdział 10 W poniedziałek obudziłam się wcześnie, czując w środku pustkę. Rzuciłam okiem w stronę sterty nieodpakowanych reklamówek i zaraz odwróciłam się w drugą stronę. Zdawałam sobie sprawę, że nie powinnam była wydawać w sobotę tylu pieniędzy - na przykład nie musiałam kupować aż dwóch par butów ani tej liliowej sukienki. W sumie wydałam... nie, wolałam nawet o tym nie myśleć! Nakazywałam sobie, aby szybko pomyśleć o czymkolwiek innym, bo to zwykle pomaga. W tej chwili w moim umyśle walczyły o lepsze strach i poczucie winy. Gdybym poddała się tym uczuciom - całkiem by mnie opanowały i sparaliżowały wszelką aktywność. Znalazłam jednak na nie sposób - po prostu nie słuchać tych głosów wewnętrznych i odsuwać je gdzieś w podświadomość. To taka samoobrona organizmu, w której mam już doprawdy dużą wprawę. Inny sposób to wymyślać sobie inne zajęcia dla odwrócenia uwagi. Wstałam więc, włączyłam radio, wzięłam prysznic i postanowiłam się ubrać. Natrętne głosy wciąż się tłukły w mojej głowie, choć już słabiej, a kiedy przeszłam do kuchni i zrobiłam sobie kawę - ucichły całkiem. Poczułam taką ulgę, jakby zadziałał właśnie proszek od bólu głowy. Nieśmiało spróbowałam się odprężyć i wmówić sobie, że wszystko będzie dobrze. Zanim wyszłam z domu, zatrzymałam się przed lustrem w holu, aby ocenić swój wygląd. Do bluzki z River Island, spódnicy z French Connection, rajstop firmy Pretty Polly i pantofli od Ravela dołożyłam jeszcze płaszcz od Frasera, gdy w tym momencie listonosz wrzucił pocztę przez szparę w drzwiach. Do Zuzy przyszedł jakiś ręcznie zaadresowany list i pocztówka z Malediwów, a do mnie - dwie podejrzanie wyglądające koperty z przezroczystymi okienkami na adres. Nadawcą jednej był oddział kart VISA, drugiej - bank Endwich. Czego oni znów, do jasnej cholery, chcą ode mnie? Czy nie mogliby zostawić mnie w spokoju? Listy do Zuzy położyłam na gzymsie, a swoje wsadziłam do kieszeni, obiecując sobie, że przeczytam je po drodze do pracy. W metrze zajrzę do nich, choćby zawierały same przykre rzeczy... Miałam jak najszczersze intencje i jeszcze idąc do stacji metra, powtarzałam sobie, że na pewno przeczytam te listy. Jednak za rogiem następnej ulicy zauważyłam pod czyimś domem duży, żółty kontener, wypełniony do połowy. Wokół domu kręcili się robotnicy budowlani, coraz to wrzucając do kontenera kawałki drewna, tapicerki i inne odpady. Nasunęło mi to pewien pomysł, więc mijając kontener, zwolniłam kroku i udawałam, że chcę odczytać tekst wydrukowany na jego ściance. Z bijącym sercem odczekałam, aż budowlańcy wejdą do środka. Rozejrzałam się, czy nikt nie patrzy, i jednym ruchem wrzuciłam do kontenera oba moje listy. Jeszcze tam stałam, gdy odepchnął mnie robotnik niosący dwa worki z odłamkami cementu. Wsypał je do kontenera, grzebiąc pod warstwą cementu

bankowe pisma, których nikt nie przeczytał i już nigdy nie przeczyta. Przepadły na wieki. Ruszyłam dalej, czując się dziwnie lekko. Nie potrwało długo, a wyzbyłam się całkowicie poczucia winy. Nie przeczytałam tych listów, ale mogłam przecież ich nie dostać, prawda? Zanim doszłam do przystanku metra, uwierzyłam, że te listy w ogóle nie zostały wysłane. Zaraz po przyjściu do pracy włączyłam komputer, otworzyłam nowy dokument i zabrałam się do pracy nad artykułem o emeryturach. Przyszło mi bowiem do głowy, że gdy Filip dowie się, jak ciężko pracuję, da mi podwyżkę. Jeśli będę zostawać po godzinach - zaimponuję mu gorliwością i może dojdzie do wniosku, że dotąd mnie nie doceniał. I awansuje mnie na swojego zastępcę albo powierzy mi równie odpowiedzialne stanowisko. „W naszych czasach", zaczęłam, „nikt z nas nie może być pewnym, że rząd zabezpieczy nam na starość godziwy byt. Lepiej zawczasu zadbać o wysokość przyszłej emerytury, a najlepiej zrobić to wtedy, kiedy osiągamy wysokie dochody". - Dzień dobry, Klaro! - Do naszego pokoju wszedł Filip, jeszcze w płaszczu. - Cześć, Rebeko! O, właśnie! Teraz nadszedł dobry moment, aby wywrzeć na nim odpowiednie wrażenie. - Cześć, Filipie! - rzuciłam tonem na poły koleżeńskim, na poły oficjalnym. Zamiast wdać się z nim w rozmowę na temat minionego weekendu, znowu odwróciłam się do komputera i zaczęłam bębnić w klawiaturę z szybkością karabinu maszynowego. W rezultacie ekran pokrył się miriadami wyrazów bez sensu i związku, bo pisząc tak szybko, narobiłam masę błędów. W tej chwili nie miało to jednak żadnego znaczenia, bo chodziło mi tylko o to, by sprawić wrażenie profesjonalistki. „Naklebszym rodwigzaniem czypsto buwa skiemat zabrudlenia w Wapzej Fiknie, ale jekli jezd brudno ociakalny, ofwrujamy szproki waxlard pokramów intybitualnyk..." Przerwałam na moment pisanie, aby zajrzeć do broszurki reklamowej któregoś z funduszy emerytalnych. Przekartkowałam ją pospiesznie, jakbym szukała szczególnie ważnej informacji. - Jak minął weekend, Rebeko? - spytał Filip. - Dziękuję, bardzo dobrze. - Podniosłam znad broszurki zdziwiony wzrok, jakby oderwał mnie od pilnej pracy. - W sobotę byłem o rzut beretem od ciebie - pochwalił się. - Na tej twojej szpanerskiej Fulham Road. - Zgadza się - rzuciłam beznamiętnie. - To chyba teraz modna dzielnica, gdzie wypada bywać, prawda? Moja żona czytała artykuł, w którym napisano, że mieszkają tam same panienki z dobrych domów. - Pewnie tak - bąknęłam wymijająco.

- Więc od dziś będziemy cię tak nazywać - zarechotał. - Nasza redakcyjna panienka z dobrego domu! Kurczę blade, do czego on pije? Głośno powiedziałam jednak tylko: „Ależ, proszę bardzo'." i uśmiechnęłam się promiennie. W końcu jest moim szefem i ma prawo nazywać mnie, jak chce.... Ale zaraz, czy to miałoby znaczyć, że Filip uważa mnie za milionerską córeczkę z majątkiem pod zarządem powierniczym? - Rebeko! - przerwała moje rozważania Klara. - Telefon do ciebie. Dzwoni jakiś Tarquin. Filip znacząco się uśmiechnął i wycofał do swojego biurka. Mnie jednak wcale nie było do śmiechu. Wszystko się pochrzaniło. Jeśli Filip dojdzie do przekonania, że posiadam własny majątek, w życiu nie da mi podwyżki. Tylko skąd mogło mu to przyjść do głowy? - Becky... - Klara wymownym gestem wskazała na aparat telefoniczny. - Dobra, już odbieram. - Podniosłam słuchawkę. - Tu Rebeka Bloomwood. - Becky? - Z drugiej strony drutu rozległ się charakterystyczny, ostry głos Tarquina. Robił wrażenie zdenerwowanego, jakby długo nie mógł odważyć się na telefon do mnie. Może zresztą rzeczy wiście tak było. - Fajnie, że jesteś. Wiesz, ostatnio dużo o tobie myślałem. - Doprawdy? - Postarałam się o maksymalnie odstręczający ton głosu. Choć wiedziałam, że to kuzyn Zuzy, więc powinnam być dla niego miła, ale Bóg mi świadkiem - nie mogłam. - Chciałbym... żebyś poświęciła mi trochę czasu. - Nieśmiało, lecz bez zbędnych wstępów przystąpił do rzeczy. - Czy mógłbym... zaprosić cię na kolację? Ciekawe, jakiej odpowiedzi się spodziewał? W sumie była to raczej niewinna propozycja, bo przecież nie wypalił prosto z mostu: „Czy mógłbym przespać się z tobą?" lub choćby „Czy mógłbym cię pocałować?". Gdybym odrzuciła zaproszenie na kolację, oznaczałoby to zawoalowany podtekst w rodzaju: „Jesteś taki okropny, że nie wytrzymam nawet dwóch godzin przy jednym stole z tobą". Tu akurat nie minęłabym się zbytnio z prawdą, ale przecież nieładnie dać komuś coś podobnego do zrozumienia. Zuza ostatnio była dla mnie bardzo miła, gdybym spławiła jej ukochanego Tarkiego, wyrządziłabym jej tym wielką przykrość. - Myślę, że tak - odpowiedziałam, starając się nie okazywać zbytniego entuzjazmu. Rozważałam także, czy nie powinnam powiedzieć mu wprost, że nic do niego nie czuję, ale nie mogło mi to jakoś przejść przez gardło. Łatwiej było po prostu iść z nim na kolację, w końcu to nic strasznego. Zresztą zawsze mogę w ostatniej chwili wymyślić jakąś wymówkę. - Zostaję w Londynie do niedzieli - poinformował mnie Tarquin. - To więc niech będzie sobota wieczorem - rzuciłam z pozorną lekkością. Taki wieczorek pożegnalny.

- O siódmej, dobrze? - Może lepiej o ósmej? - zaproponowałam. - No więc o ósmej. - Rozłączył się, nie precyzując miejsca spotkania. To zresztą nieważne, skoro i tak chciałam się od tego wykręcić. Z westchnieniem ulgi odłożyłam słuchawkę i znów zabrałam się do pisania. „Dla większości najlepszym wyjściem jest konsultacja z niezależnym doradcą finansowym, który w zależności od konkretnej sytuacji dobierze optymalne rozwiązanie. W tym roku hitem sezonu jest..." Tu przerwałam, bo do kontynuowania tej myśli niezbędny był jakikolwiek folder reklamowy dowolnego funduszu. „...Program Emerytalny Złota Jesień, który..." - Umówiłaś się z tym bubkiem? - wtrąciła się Klara Edwards. - W zasadzie tak - rzuciłam niedbale. Odczułam przy tym pewną satysfakcję, zwłaszcza że Klara nie wiedziała, jak naprawdę wygląda Tarquin. Zrobił na niej wrażenie przystojnego, inteligentnego faceta. - Na sobotę wieczorem. Posłałam jej jeszcze nonszalancki uśmiech i wróciłam do swojej roboty. - No to fajnie - podsumowała Klara, związując gumką paczkę listów. - A wiesz, któregoś dnia Luke Brandon pytał mnie, czy masz chłopaka. Na chwilę mnie zatkało. Do czego Luke'owi mogła być potrzebna ta wiedza? - Naprawdę? - spytałam, siląc się na normalny ton głosu. - A kiedy to było? - Och, niedawno. Miałam wtedy briefing w jego Centrum Prasowym i zagadnął mnie, ot tak, mimochodem. - I co mu odpowiedziałaś? - No, że nie. Ale ty chyba nie lecisz na niego? - dodała z uśmiechem. - Gdzie tam! - uspokoiłam ją, ostentacyjnie przewracając oczami. Muszę jednak przyznać, że ta wiadomość mnie ucieszyła. Nie żebym specjalnie go lubiła, ale zawsze był to sam Luke Brandon, czyli Ktoś. „Ten elastyczny plan", pisałam dalej, „oferuje wysokie zasiłki pogrzebowe i odprawy emerytalne. Na przykład: typowy mężczyzna około trzydziestki, który zainwestuje sto funtów miesięcznie..." Przerwałam w pół zdania i wiecie, co pomyślałam? Że ta pisanina jest nudna jak flaki z olejem, a ja jestem stworzona do wyższych celów! Zasługuję na coś lepszego niż tkwienie w tym nędznym biurze i przepisywanie fragmentów broszur reklamowych, aby stwarzać pozory rzetelnego dziennikarstwa. Powinnam wykonywać pracę ciekawszą bądź lepiej płatną, albo jedno i drugie. Przestałam stukać w klawisze i oparłam podbródek na złożonych dłoniach. Doszłam do wniosku, że najwyższy czas zacząć nowe życie. Niby dlaczego nie miałabym robić tego, co Elly? Przecież nie boję się ciężkiej pracy! Gdybym powierzyła swoją przyszłość w ręce jakiegoś „łowcy głów" z City, na pewno dostałabym posadę, której wszyscy by mi zazdrościli. A wtedy miałabym dużo

wyższe pobory, samochód służbowy i codziennie nowy kostium od Karen Millen. Nie musiałabym już nigdy więcej martwić się o pieniądze... Czułam, jak rozpiera mnie radosne podniecenie. To jest właśnie to! Rozwiązanie wszystkich moich problemów! - Słuchaj, kto w City najwięcej zarabia? - spytałam Klarę jakby nigdy nic. - Bo ja wiem? - Zamyśliła się. - Może agenci funduszów ubezpieczeniowych? Wobec tego zostanę agentem funduszu ubezpieczeniowego! Proste jak drut, prawda? Rzeczywiście, okazało się to całkiem proste. Już o dziesiątej rano następnego dnia nerwowo przestępowałam z nogi na nogę przed drzwiami biura Williama Greena - głównego specjalisty do spraw zatrudnienia w City. Zanim nacisnęłam klamkę - jeszcze otaksowałam swoje odbicie w oszklonych drzwiach i poczułam dreszczyk niepewności. Czy naprawdę się na to odważyłam? Ależ oczywiście! Włożyłam najelegantszy czarny kostiumik, jaki miałam, a do tego odpowiednie rajstopy i czółenka na wysokich obcasach. Pod pachą trzymałam ostatni numer „Financial Timesa" (jakżeby inaczej?), a w ręku teczkę z szyfrowym zamkiem, którą dostałam kiedyś od mamy na Gwiazdkę. Nigdy dotąd jej nie używałam, bo była za ciężka i pękata, poza tym od razu zapomniałam szyfr, więc zwyczajnie nie mogłam jej otworzyć. Wyglądała jednak imponująco, a o to właśnie chodziło. Jill Foxton, z którą umawiałam się telefonicznie na spotkanie, miała miły głos i wydawała się oczarowana dotychczasowym przebiegiem mojej kariery zawodowej. Zaraz po rozmowie z nią napisałam na komputerze życiorys i przesłałam do niej e - mailem. Oczywiście to i owo ubarwiłam, ale chyba się tego spodziewała - w końcu każdy chce się dobrze sprzedać. I chyba podziałało, po dziesięciu minutach zadzwoniła i spytała, czy mogłabym się z nią spotkać, bo ma dla mnie ciekawe propozycje pracy. Wizja tych ciekawych propozycji tak mnie pobudziła, że nie mogłam usiedzieć na miejscu. Pomaszerowałam więc prosto do Filipa i poprosiłam o wolny dzień na jutro, bo rzekomo chciałam zabrać swego siostrzeńca do zoo. Na razie nic nie podejrzewał, ale przeżyje szok, kiedy z dnia na dzień przeobrażę się w agentkę bankowego funduszu ubezpieczeniowego. - Dzień dobry - przywitałam się pewnym siebie głosem z recepcjonistką. Chciałabym mówić z panią Jill Foxton. Nazywam się Rebeka Bloomwood. - Pani jest z... - Popatrzyła na mnie wyczekująco. Tylko że ja nie mogłam wspomnieć o „Korzystnych Lokatach", żeby Filip nie dowiedział się o moich planach zmiany pracy. - Nieważne, skąd - rzuciłam luźno. - Po prostu Rebeka Bloomwood. Byłam umówiona, na dziesiątą. - Ach, tak? - Uśmiechnęła się. - Proszę, niech pani spocznie.

Wzięłam swoją teczkę i przeszłam w kierunku miękkich foteli obitych czarną skórą, usiłując nie ujawniać zdenerwowania. Próbowałam skupić się na czasopismach rozłożonych na stoliku, ale znajdowały się tam same tytuły w rodzaju „The Economist", czyli nic ciekawego. Zaczęłam się więc rozglądać po holu, urządzonym, trzeba przyznać, z rozmachem. Pośrodku biła fontanna, wznosiły się przeszklone ciągi schodów, a w tle - z mojego miejsca wydawało się to strasznie daleko - kursowały supernowoczesne windy. I to nie jedna albo dwie, ale dziesięć, żebym tak zdrowa była! - Rebeka? - Przede mną wyrosła, jak spod ziemi, dziewczyna w jasnym spodniumie, trzeba przyznać, bardzo szykownym. - O, cześć, Jill! - Nie, ja jestem Amy, asystentka Jill! - sprostowała z uśmiechem. No, proszę, jaka Francja - elegancja! Szefowa wysyła asystentkę po gości, bo jest zbyt ważna (albo zajęta). Kto wie, może w przyszłości sama będę tak postępować, kiedy zostanę już specjalistką od funduszy ubezpieczeniowych i Elly wpadnie, żeby wyciągnąć mnie na lunch? A może będę mieć nie asystentkę, tylko asystenta, inteligentnego, lecz wrażliwego? Kto wie, może wykroi się z tego romans, zupełnie jak w filmie? Kobieta na stanowisku i jej sekretarz... - Rebeko! - Amy ściągnęła mnie z obłoków. - Jesteś gotowa? - Naturalnie, że jestem! - rzuciłam z werwą. Podniosłam teczkę i śmiało ruszyłam u boku Amy po błyszczącej posadzce. Przy okazji dyskretnie przyglądałam się jej spodniumowi i nie wierzyłam własnym oczom, kiedy zauważyłam na nim metkę firmy Emporio Armani. Rany boskie, jeśli w tej firmie asystentki ubierają się u Armaniego, to co będzie mieć na sobie Jill? Coś z najnowszej kolekcji Diora? Zaczyna mi się podobać ta instytucja! Wjechałyśmy na szóste piętro, przed nami rozciągał się wyłożony chodnikiem korytarz, który zdawał się nie mieć końca. - Więc chciałabyś zostać naszą agentką? - podpytywała po drodze Amy. - Tak, o to mi właśnie chodzi - potwierdziłam. - Mam nadzieję, że wiesz już coś niecoś na ten temat? - No, wiesz... - Zrobiłam skromną minę. - Dużo pisałam o sprawach finansowych, więc mam w tej dziedzinie spore doświadczenie. - To dobrze, bo mieliśmy już chętnych, którzy w ogóle nie wiedzieli, co właściwie chcą robić. Wystarczyło, że Jill zadała im parę podstawowych pytań, a już... - Wykonała gest, którego wymowy nie zrozumiałam, ale wyglądał dość groźnie. - A o cóż takiego pytała? - Siliłam się na lekki ton głosu. - Och, o nic poważnego! - uspokajała mnie Amy. - Ciebie pewnie spyta... czy ja wiem? Może o coś takiego: „Jak sprzedałabyś komuś motyla?" albo „Jaka jest różnica między kontem otwartym a debetowym?". Ewentualnie: „Jak obliczyłabyś, kiedy upływa data ważności umowy ubezpieczeniowej?". Widzisz, że to nic trudnego.

- Rzeczywiście - potwierdziłam, przełykając ślinę. Wprawdzie głos wewnętrzny podpowiadał mi, żeby w tym momencie obrócić się na pięcie i uciec, ale było już za późno - stanęłyśmy przed drzwiami z jasnego drzewa. - Jesteśmy na miejscu - oznajmiła Amy z uśmiechem. - Napijesz się kawy czy herbaty? - Poproszę kawę - zdecydowałam, choć chętniej poprosiłabym o szklaneczkę ginu dla kurażu. Amy zapukała do drzwi, przepuściła mnie przodem i zaanonsowała: - Rebeka Bloomwood. - Ach, Rebeka! - Ciemnowłosa kobieta podniosła się zza biurka i wyciągnęła do mnie rękę. Ku mojemu rozczarowaniu Jill okazała się gorzej ubrana niż Amy. Miała na sobie dość niezgrabny niebieski kostium i proste czółenka. No, ale to ona była tu szefową i trzeba przyznać, że jej biuro zadziwiało rozmachem. - Bardzo się cieszę, że cię poznałam - oświadczyła wylewnie, wskazując mi krzesło. - I powiem ci otwarcie, że zaimponował mi twój życiorys. - Naprawdę? - Poczułam dużą ulgę. Po takim wstępie może nie będzie miało znaczenia, gdy nie odpowiem na jej pytania? - Szczególnie podoba mi się twoja znajomość języków - dodała Jill. Rzadko dziś można spotkać tak wszechstronne osoby. - No, moja francuszczyzna jest raczej potoczna - próbowałam się wymówić. - Voici la plume de ma tante i tak dalej... Jill skwitowała te wynurzenia promiennym uśmiechem, a ja odpowiedziałam jej tym samym. - Ale fiński? To rzadka umiejętność! Nie przestawałam się uśmiechać, licząc, że uda mi się zwekslować rozmowę z języków obcych. Prawdę mówiąc, „płynną znajomość fińskiego" dodałam tylko dlatego, że sama tylko „potoczna znajomość francuskiego" wyglądała zbyt blado. Poza tym sądziłam, że nikt nie zna fińskiego, więc mnie nie zdemaskuje. - Widzę też, że dobrze orientujesz się w sprawach finansowych... - Jill przyciągnęła do siebie mój życiorys. - Pracując w dziennikarstwie, zdążyłaś poznać różne działy. Co, na przykład, najbardziej interesuje cię, jeśli chodzi o jednostki pochodne? O czym, do jasnej cholery, ona mówi? Jednostki pochodne? To chyba to samo, co jednostki kapitałowe? - No więc... - zaczęłam śmiało, ale właśnie w tej chwili Amy wkroczyła z kawą. Podziękowałam jej, licząc, że może uda się zmienić temat. Niestety, Jill wyraźnie czekała na odpowiedź. - Myślę, że do nich należy przyszłość - wyrąbałam z powagą. - Ten dział stanowi dla mnie szczególne wyzwanie, gdyż... No właśnie, dlaczego? Czy mam szybko nawiązać do motyli i dat ważności, czy raczej nie?

- ...uważam, że ten temat najlepiej mi leży! - zakończyłam bezpiecznie. - No, dobrze - podsumowała Jill Foxton, odchylając się na oparcie krzesła. - Pytam o to dlatego, że mam na oku stanowisko w bankowości, które uważam za odpowiednie dla ciebie. Nie wiem tylko, co ty sama o tym sądzisz. Stanowisko w bankowości? Czy ona żartuje, czy naprawdę ma dla mnie posadę? Nie wierzyłam własnym uszom! - To byłoby całkiem nieźle - odpowiedziałam, starając się nie okazywać zbytniego entuzjazmu. - Wolałabym, co prawda, zająć się funduszami kapitałowymi, ale bankowość też może być interesująca. Jill roześmiała się, jakby usłyszała dobry kawał. Może myślała, że ja też żartuję? - Naszym partnerem jest trzygwiazdkowy zagraniczny bank - wyjaśniła. Poszukują pracownika do działu kredytów w ich londyńskiej filii. - Aha, rozumiem - bąknęłam inteligentnie. - Nie wiem wprawdzie, jaką masz orientację w problematyce europejskiego arbitrażu... - Doskonałą! - oświadczyłam z całą bezczelnością, choć nie miałam zielonego pojęcia, czym to się je. - Akurat w zeszłym roku napisałam o tym artykuł. - Oczywiście nie chcę cię nakłaniać do podjęcia pochopnej decyzji... Zupełnie jakby się usprawiedliwiała przede mną! - ...Ale jeśli rzeczywiście planujesz zmianę pracy, to może być dla ciebie świetna sposobność. Będziesz musiała jeszcze odbyć rozmowę wstępną, ale to przecież nic trudnego. Myślę, że uda nam się wynegocjować dla ciebie korzystne warunki płacowe. Ona będzie negocjować dla mnie korzystne warunki! Normalnie mnie zatkało! - Widzisz, że twoja oferta jest dla nas czymś jedynym w swoim rodzaju tłumaczyła Jill z krzepiącym uśmiechem. - Wczoraj, kiedy wpłynął twój życiorys, pomyślałam sobie: „Cóż za wspaniały zbieg okoliczności!". - Doprawdy? - zapytałam, pękając z radości. Boże, czyżby spełniło się moje marzenie? Będę pracować w banku, i to nie byle jakim, ale trzygwiazdkowym! - Dobrze więc, chodźmy, poznasz swojego nowego pracodawcę zakomunikowała beznamiętnie, ale widząc moje zdumienie, okrasiła tę wypowiedź przelotnym uśmiechem. - Widzisz, nie chciałam ci o tym mówić, dopóki nie poznałam cię osobiście, ale akurat dziś jest u nas kierownik działu zatrudnienia banku w Helsinkach. Przyjechał na spotkanie z naszym dyrektorem, ale czuję, że od razu przypadniecie sobie do gustu. Tym sposobem załatwilibyśmy sprawę od ręki. - Cudownie! - oświadczyłam, wstając. Będę bankowcem, tralala! Dopiero w połowie korytarza zaczęło do mnie docierać pełne znaczenie jej słów. Bank w Helsinkach to chyba nie znaczy... Boże, ona na pewno nie myśli...

- Wprost nie mogę się doczekać, żeby posłuchać waszej fińskiej konwersacji! - szczebiotała radośnie Jill, kiedy doszłyśmy do schodów. Widzisz, akurat tego języka nie znam ani w ząb. No nie, tylko nie to! - W ogóle jestem dosyć kiepska w językach obcych - dodała z westchnieniem. - Nie mam takiego talentu lingwistycznego jak ty. Odpowiedziałam jej bladym uśmiechem i starałam się skupić, aby nie ominąć żadnego schodka, ale serce waliło mi jak młotem i z trudem mogłam oddychać. W głowie kołatała się natrętna myśl: „W co się, do jasnej cholery, wpakowałam? Jakby tu się z tego wywinąć?". Tymczasem skręciłyśmy w kolejny korytarz. Na razie jakoś się trzymałam. - Czy trudno było nauczyć się fińskiego? - indagowała ciekawie Jill. - Nie bardzo - wychrypiałam przez zaschnięte gardło. - Mój... ojciec jest pół - Finem. - Tak też przypuszczałam. - Jill się wyraźnie ucieszyła. - Tego języka raczej nie uczą u nas w szkołach, prawda? - Zaśmiała się z własnego żartu. Nie dziwiłam się jej dobremu humorowi. W końcu to nie ją prowadzono na szafot! Ja natomiast czułam się koszmarnie. Wydawało mi się, że każda mijana osoba wytyka mnie palcem, jakby chciała powiedzieć: „Patrzcie, to ta, co mówi po fińsku!". - No, jak tam? Nie masz tremy? - podpytywała życzliwie Jill. - Ależ skąd! - zaprzeczyłam żarliwie, zmuszając się do uśmiechu. W tym momencie przemknęło mi przez myśl, że może jeszcze zdołam jakoś wykręcić się sianem. Chyba ten gość nie będzie chciał przeprowadzać całej rozmowy po fińsku! Pewnie na początek powie coś w rodzaju „Haaallooo", bo to we wszystkich językach brzmi podobnie, ja mu też wybełkoczę coś takiego w odpowiedzi, a zanim zdąży powiedzieć więcej - szybko go zagadam. Na przykład w tym duchu: „Wie pan, trochę już wyszłam z wprawy, jeśli chodzi o praktyczną znajomość fińskiego. Może lepiej mówmy po angielsku?". Chyba nie powinien... - Już blisko - przerwała moje rozmyślania Jill z uśmiechem, który miał podnieść mnie na duchu. - Świetnie! - udałam radość, spoconą dłonią ściskając z całej siły uchwyt teczki. Modliłam się, aby mnie to ominęło. Ale Jill oświadczyła: - Jesteśmy na miejscu. Stałyśmy przed drzwiami opatrzonymi tabliczką: „Sala konferencyjna". Jill zapukała dwa razy, a później je otworzyła. W sali mnóstwo osób siedziało wokół długiego stołu, a kiedy weszłam - wszystkie oczy zwróciły się na mnie. - To jest pan Jan Virtanen. - Jill wskazała na jednego z siedzących. - Panie kierowniku, to właśnie Rebeka Bloomwood. Zza stołu podniósł się brodaty facet, uśmiechnięty od ucha do ucha. Wyciągnął do mnie rękę.

- Neiti Bloomwood - zagadał po swojemu. - On oikein hauska tavata. Pitaako paikkansa ettia teilla on jonkinlainen yhteys Suomeen? Oniemiałam. Gapiłam się na niego i czułam, jak moje policzki oblewają się czerwienią. Wiedziałam przecież, że wszyscy zebrani czekają na moją odpowiedź. - Mmm... tego... Haalllooo! - wykrztusiłam, przyjaźnie machając ręką i uśmiechając się do zgromadzonych. Tym razem jednak nikt nie odwzajemnił uśmiechu. - Mmmm... tego... przepraszam... - bąkałam, wycofując się ku wyjściu. Muszę na chwilę... Odwróciłam się na pięcie i rzuciłam do ucieczki.

Rozdział 11 Zdyszana, dobrnęłam z powrotem do holu. Nic dziwnego, bo miałam za sobą bieg maratoński po niekończących się korytarzach i schodach. Wolałam nie ryzykować jazdy windą, w razie gdyby fińska ekipa zdecydowała się odciąć mi drogę odwrotu. Już na dole zatrzymałam się, aby złapać oddech, obciągnąć spódniczkę i przełożyć teczkę z jednej spoconej dłoni do drugiej. Dopiero potem ruszyłam wolnym krokiem w stronę wyjścia, aby sprawiać wrażenie, że właśnie wracam z normalnego spotkania roboczego. Nie rozglądałam się ani w lewo, ani w prawo, starałam się też nie dopuszczać do świadomości prawdy, że właśnie zaprzepaściłam wszelkie szanse zrobienia kariery w bankowości. Myślałam tylko o jednym - aby jak najszybciej dotrzeć do przeszklonych drzwi i wydostać się na zewnątrz, zanim ktokolwiek... - Rebeko! - usłyszałam za sobą czyjś głos i zastygłam z przerażenia. Już mnie mają! - Haalloo! - wybełkotałam z rozpędu, ale zaraz się zreflektowałam: - O, kurde... Cześć! Przede mną stał bowiem Luke Brandon i patrzył tym swoim dziwnym wzrokiem. - Gdzie jak gdzie, ale tu bym się ciebie nie spodziewał - powiedział. - Co ty tu robisz? Chyba nie szukasz pracy w City? A właściwie, dlaczego nie? Czyżby uważał, że jestem na to za mało inteligentna? - Wyobraź sobie, że właśnie myślę o zmianie pracy - odrzekłam wyniośle. - Może trafi mi się coś w filii jakiegoś zagranicznego banku albo przy obsłudze funduszy ubezpieczeniowych... - No, wiesz? - Luke się zgorszył. - Jak ci nie wstyd? O co mu chodzi? Niby dlaczego miałabym się wstydzić? Jednak kiedy zetknęły się nasze spojrzenia, błysnęła mi mała iskierka nadziei. Ni stąd, ni zowąd przypomniałam sobie słowa Klary: „Luke Brandon pytał mnie, czy masz chłopaka...". Odchrząknęłam i zaczęłam z zupełnie innej beczki: - A w ogóle to co tu robisz? - Ja? Często korzystam z ich usług, jeśli idzie o rekrutację pracowników. Ci urzędnicy są może bezduszni, ale bardzo użyteczni. - Taksując wzrokiem moją błyszczącą teczkę, dodał: - A tobie zaklepali już coś konkretnego? - Na razie dali mi kilka propozycji do wyboru - odpowiedziałam wymijająco. - Teraz zastanawiam się nad następnym posunięciem. Prawdę mówiąc, miałam na myśli tylko jedno - wyjść stąd jak najprędzej! - Aha, rozumiem. - Urwał na chwilę i zmienił temat. - Wzięłaś wolny dzień, żeby tu przyjść? - Naturalnie, że wzięłam.

Co, myślał, że urwałam się na dwie godziny, a Filipowi wcisnę, że byłam na konferencji prasowej? Swoją drogą, to nie jest zły pomysł. Następnym razem spróbuję tak zrobić. - A teraz jakie masz plany? Pilnowałam się, by, broń Boże, nie powiedzieć, że nie mam żadnych. - Mam jeszcze to i owo do roboty - spławiłam go. - Muszę zadzwonić w kilka miejsc, spotkać się z różnymi osobami... Wiesz, o co chodzi. - Jeśli tak, nie będę cię zatrzymywał. - Rozejrzał się po holu. - Mam nadzieję, że pomoże ci to w otrzymaniu dobrej pracy. - Dziękuję! - odpowiedziałam z zawodowym uśmiechem. Poszedł sobie, a ja zostałam z tą idiotycznie pękatą teczką i poczuciem rozczarowania. Poczekałam, aż Luke zniknie z pola widzenia, a potem powoli ruszyłam do drzwi i wyszłam na ulicę. Tam się zatrzymałam, bo - prawdę mówiąc - nie wiedziałam, co robić dalej. Planowałam już, że po wyjściu stąd zacznę wydzwaniać do wszystkich znajomych i chwalić się, jaką dostałam nadzwyczajną posadę w funduszach ubezpieczeniowych. Tymczasem dostałam... mniejsza z tym. Na razie wolałam o tym nie myśleć. Nie mogłam jednak bez końca stać niczym kariatyda pod biurem Williama Greena, toteż wolnym krokiem ruszyłam przed siebie. Zamierzałam dojść do stacji metra, a potem zastanowić się, co dalej. Zatrzymałam się na skrzyżowaniu, czekając na zielone światło, kiedy tuż przy mnie zatrzymała się taksówka. - Wiem, wiem, jesteś bardzo zajęta i masz kupę roboty... - przemówił znajomy głos. W taksówce siedział bowiem Luke Brandon i wychylał głowę przez okno. W jego oczach migotały wesołe iskierki. - Gdybyś jednak mogła poświęcić mi pół godziny, zrobilibyśmy razem fajne zakupy! Ten dzień od początku zapowiadał się niezwykle. Oczywiście wsiadłam do taksówki, położyłam na podłodze teczkę, lecz nerwowo rzucałam na Luke'a ukradkowe spojrzenia. Trochę nawet żałowałam swojej decyzji, bo co by było, gdyby nagle zapytał mnie, na przykład, o oprocentowanie? A może chciał ze mną podyskutować o Bundesbanku albo o amerykańskich planach rozwoju? Chyba jednak nie, bo wydał kierowcy dyspozycję: „Do Harrodsa". Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, bo w gruncie rzeczy zamierzałam jechać teraz do domu i w samotności użalać się nad sobą. Tymczasem trafiła mi się okazja zakupów u Harrodsa, i w dodatku nie ja płacę. Czy można sobie wyobrazić coś lepszego? Podczas jazdy patrzyłam przez okno na zatłoczone ulice. Był już marzec, ale tu i ówdzie na wystawach uchowały się szyldy „Wyprzedaż" pozostałe od stycznia. Rzucałam więc szybko okiem, czy nie upolowałabym jeszcze czegoś niedrogiego. Mijaliśmy właśnie oddział banku Lloyda i zauważyłam tam kolejkę interesantów. Nie wiadomo skąd przyszło mi do głowy takie skojarzenie, które wymówiłam głośno:

- Właściwie banki powinny w styczniu urządzać wyprzedaże, tak jak wszystkie inne firmy. Nastąpiła chwila ciszy, ale w oczach Luke'a dostrzegłam wesołe iskierki. - Banki? - powtórzył. - A niby dlaczego nie? - Zaczęłam bronić wygłoszonego przed chwilą poglądu. - Mogliby na przykład przez miesiąc stosować niższe prowizje. Wyobrażasz sobie te plakaty w oknach: „Sezonowa obniżka prowizji"? Po namyśle zaczęłam mnożyć pomysły reform. - Albo lepiej, gdyby ogłosili obniżkę prowizji w kwietniu, na zakończenie roku podatkowego. Na przykład „Opłaty niższe o 50% w wybranych funduszach inwestycyjnych". - A wyobrażasz sobie wyprzedaż funduszy powierniczych? - zawtórował jej Luke Brandon. - Reklama mogłaby brzmieć „Z góry płacisz mniej". - Żebyś wiedział, że na okazje łakomią się nawet bogaci ludzie! Na ulicy dostrzegłam damę we wspaniałym białym palcie. Próbowałam odgadnąć, gdzie je kupiła - może u Harrodsa? Właściwie i mnie przydałoby się takie palto. Fajnie byłoby zimą ubierać się tylko na biało. Do tego idealnie pasowałaby biała, futrzana czapka, aż ludzie zaczęliby nazywać mnie „Dziewczyną w bieli"... Gdy oderwałam wzrok od białego palta, zauważyłam, że Luke zapisuje coś w notesiku. Przez chwilę nasze spojrzenia się spotkały, a potem zapytał: - Rebeko, czy ty poważnie chcesz zrezygnować z dziennikarstwa? - Bo ja wiem? Może... - odpowiedziałam niezobowiązująco, bo, prawdę mówiąc, zdążyłam już zapomnieć, że chciałam rzucić pracę. - I naprawdę uważasz, że bardziej odpowiadałaby ci bankowość? - Kto wie? - burknęłam, nieco zdenerwowana jego tonem. Takiemu to dobrze, nie musiał się martwić o pracę, miał własną firmę, która przynosiła krocie, gdy tymczasem ja miałam tylko wielocyfrowy dług w banku. - Na przykład Elly Granger odchodzi z „Tygodnika Inwestora" i podejmuje pracę u Wetherby'ego jako kierownik działu finansów. - Słyszałem o tym - potwierdził. - Ale ty jesteś zupełnie niepodobna do Elly. Doprawdy? Zaintrygowała mnie ta uwaga. Jeśli nie jestem podobna do Elly, to do kogo? Może do Kristin Scott Thomas? - Ty masz wyobraźnię, której jej brak - dodał jeszcze Luke. Teraz mnie zupełnie zatkało. A więc Luke Brandon uważa, że mam wyobraźnię? Trzeba przyznać, że mi tym pochlebia. Nawet lubię słuchać takich gadek. Chyba że... Zaraz, zaraz... A może on w tak zawoalowany sposób próbował mi dać do zrozumienia, że jestem głupia albo kłamię? Nie wiedziałam już, czy mam się cieszyć z tego komplementu, czy nie. Wyjrzałam przez okno, aby zamaskować zakłopotanie. Staliśmy akurat na światłach, a przez jezdnię usiłowała przejść nieprawdopodobnie gruba pani w różowym aksamitnym dresie. Niosła kilka reklamówek z zakupami, a oprócz

tego prowadziła mopsa na smyczy. Lada chwila wypuści z rąk albo którąś reklamówkę, albo smycz. Widok ten był tak denerwujący, że byłam prawie zdecydowana wysiąść i pomóc jej. Tymczasem dama, a jakże, upuściła na ziemię jedną reklamówkę, z której wysypała się zawartość. Na przejście potoczyły się trzy duże rożki lodów. Nakazywałam sobie, aby, broń Boże, się nie roześmiać. Zagryzłam wargi, ale nie mogłam powstrzymać zduszonego chichotu. Spojrzałam na Luke'a, który także przeżywał podobne męki. Puszysta pani rzuciła się w pogoń za toczącymi się lodami, wlokąc za sobą psa. Ten dotarł do przysmaku pierwszy i usiłował dobrać się do jednej porcji. Widok był tak pocieszny, że skręcałam się ze śmiechu. Spojrzałam na Luke'a i nie wierzyłam własnym oczom. Ocierał łzy, tak się zaśmiewał. - O rany, wiem, że to brzydko śmiać się z innych... - wykrztusiłam w końcu. - A ten pies? - zarykiwał się Luke. - To było coś niesamowitego ! - Niesamowite jest to grube dupsko w różowym dresie! - sprostowałam. Akurat mijaliśmy damę o rubensowskich kształtach, która zbierała z asfaltu lody, wypinając w górę monstrualny tyłek opięty różowym aksamitem. - Takie dresy powinny być w ogóle zakazane! - Zgadzam się - przytaknął Luke z udawaną powagą. - A więc od dziś zakazuje się noszenia różowych dresów, tak samo jak krawatów. - Jeszcze blezerów - dorzuciłam bez zastanowienia i zaraz spłonęłam rumieńcem, bo Luke miał na sobie właśnie blezer. Dla zatuszowania gafy dodałam pospiesznie: - I prażonej kukurydzy o smaku toffi. - Zgadza się - podsumował Luke. - A więc delegalizujemy różowe dresy, krawaty, blezery, prażoną kukurydzę o smaku toffi i... - Jeszcze pasażerów, którzy nie mają drobnych - wtrącił się taksówkarz. - Słusznie - wzruszył ramionami Luke. - Dołączamy do naszej listy pasażerów, którzy nie mają drobnych. - Jeszcze takich, co rzygają. Ci są najgorsi. - Racja. - I takich, którzy nie wiedzą, dokąd, do jasnej cholery, chcą jechać. Wymieniliśmy z Lukiem porozumiewawcze spojrzenia i znów nie mogłam powstrzymać chichotu. - To dopiszcie jeszcze pasażerów, którzy nie mówią po angielsku rozochocił się kierowca. - Działają mi na nerwy. - Czyli właściwie większość pasażerów, tak? - Nie zrozumcie mnie państwo źle - zreflektował się taksówkarz. - W zasadzie nie mam nic przeciwko cudzoziemcom... Zahamował właśnie przed Harrodsem. - Jesteśmy na miejscu. Państwo na zakupy, prawda? - Owszem - potwierdził Luke, wyciągając portfel.

- A można wiedzieć, co państwo chcecie kupić? Spojrzałam wyczekująco na Luke'a. Nie powiedział mi dotąd, o co mu chodzi. Coś z ubrania czy płyn po goleniu? Może będzie chciał, żebym wąchała jego policzek? Prawdę mówiąc, nie miałabym nic przeciwko temu. Czy też chce, żebym pomogła mu wybrać jakieś nudne meble, na przykład biurko? - Walizki - rozwiał moje wątpliwości Luke. Dał kierowcy dziesiątaka i łaskawie rzucił: - Reszty nie trzeba. Chodziłam jak błędna po dziale wyrobów kaletniczych u Harrodsa, oglądając najrozmaitsze walizki, kufry i torby podróżne. Kręciło mi się w głowie od rozmaitości tych towarów. Szkoda, że nie zainteresowałam się nimi przedtem! Właściwie to wiedziałam, dlaczego tak się stało. Z czasem przekonałam się, że zakupy podlegają takiej samej cykliczności, jak uprawy polowe. Tyle że ja stosowałam inny płodozmian: „ciuchy - kosmetyki - buty - ciuchy", bo moje pole działania nigdy nie leżało ugorem. W gruncie rzeczy jednak zakupy mają wiele wspólnych cech z rolnictwem. I tu, i tam, konieczne są częste zmiany profilu, bo inaczej popada się w monotonię. Dotychczas wydawało mi się, że moje zakupy są wystarczająco urozmaicone i że poznałam całą ofertę towarów dostępnych na rynku. Dopiero teraz się okazało, jak bardzo się myliłam i jak rozległa dziedzina handlu pozostała dla mnie „ziemią dziewiczą". Na miękkich nogach wędrowałam wśród walizek, toreb piknikowych i pudeł na kapelusze zdobnych monogramami, uświadamiając sobie, ile dobra przez tyle lat przeszło mi koło nosa. Znużona, przysiadłam w końcu na wyłożonym dywanem podium, tuż obok pięknej kosmetyczki z czerwonej skóry. - No i co o tym sądzisz? - spytał Luke, podchodząc do mnie. - Jest na czym oko zaczepić? Zrobiło mi się głupio, bo nie chciałam wciskać mu kitu. Co innego, gdyby chciał kupić sobie porządną białą koszulę, kaszmirowy szalik czy nawet krem do rąk - wtedy mogłabym udzielić mu fachowej porady, bo nawet znałam na pamięć ceny tych rzeczy. Natomiast w dziedzinie bagażu ręcznego byłam całkowitą dyletantką. - Bo ja wiem? - Próbowałam grać na zwłokę. - Wszystko tu wygląda przyzwoicie. - No pewnie - zgodził się ze mną, wodząc oczami w ślad za moim spojrzeniem. - Ale gdybyś była na moim miejscu, którą z tych walizek byś wybrała? Cholera, szkoda, że nie umiałam blefować! - Prawdę mówiąc, niezbyt się w tym orientuję - wyznałam szczerze. - Coś ty, chcesz mi wmówić, że nie znasz się na kupowaniu? - zapytał z niedowierzaniem.

- Tylko jeśli chodzi o walizki i tym podobne - sprecyzowałam. - Widzisz, nigdy się tym nie interesowałam, choć pewnie powinnam. To po prostu nie moja działka. - Nieważne, nie musisz być fachowcem. - Luke skrzywił usta w uśmiechu. - Którą wybrałabyś jako zupełny laik? No, tak już było dużo lepiej! - W takim razie przyjrzyjmy się temu bliżej - zdecydowałam, wstając. Ubawiliśmy się setnie. Ustawiliśmy przed sobą osiem walizek i dawaliśmy każdej z nich oceny za wygląd, ciężar, rodzaj podszewki, liczbę kieszeni wewnętrznych i wytrzymałość kółeczek (te ostatnie testowałam, ciągnąc każdą walizkę za sobą przez całe piętro). Sprzedawca przestał się już wtrącać i zostawił nas samych. Przy każdej walizce sprawdzaliśmy jeszcze, czy można do niej dobrać odpowiedni kufer na ubrania. Jeśli tak, premiowaliśmy tę cechę dodatkowymi punktami. Ceny zdawały się nie mieć znaczenia dla Luke'a. Tym lepiej, bo były astronomiczne - najchętniej wzięłabym od razu nogi za pas. Jednak całkiem niepostrzeżenie tysiąc funtów stało się nagle zupełnie rozsądną ceną za walizkę, szczególnie odkąd się dowiedziałam, że opatrzony monogramem kuferek od Louisa Vuittona kosztował dziesięć razy tyle. Stopniowo zaczęłam całkiem poważnie rozpatrywać kupno takiej walizki jako świetnej inwestycji, zamiast wyświechtanej brezentowej torby, której dotychczas używałam. Dziś jednak to Luke robił zakupy, nie ja. Dziwne, ale okazało się, że pomaganie komuś w dokonaniu wyboru może być dużo zabawniejsze niż kupowanie dla siebie. Ostatecznie nasze pole wyboru zawęziło się do walizki z ciemnozielonej skóry, której zaletą były szczególnie zwrotne kółka, oraz drugiej, z jasnobeżowej skóry cielęcej, nieco cięższej, lecz za to wyposażonej w jedwabną podszewkę i tak pięknej, że nie mogłam od niej oczu oderwać. Obie mogły tworzyć komplet z kufrem - szafą i saszetką na przybory toaletowe, no i obie mi się podobały, toteż gdybym to ja miała dokonać wyboru... Jednak nie do mnie miał należeć wybór, bo walizkę kupował Luke. I to on musiał się na którąś zdecydować. Usiedliśmy więc obok siebie na podłodze i gapiliśmy się na obie walizki. - Zielona chyba jest praktyczniejsza - myślał głośno Luke. - Aha - mruknęłam niezobowiązująco. - Pewnie tak. - Poza tym jest lżejsza i kółka lepiej się kręcą. - Aha. - Tamta jasna, z cielęcej skóry, na pewno zaraz się pobrudzi, a na zielonej nic nie będzie widać. - Aha - potakiwałam takim tonem, jakbym się z nim zgadzała. Luke spojrzał na mnie zagadkowym wzrokiem i oznajmił: - A zatem chyba dokonaliśmy wyboru. Skinął na sprzedawcę, który podszedł, pytając: - Słucham pana?

- Chciałbym prosić o taką beżową walizkę jak ta. - Och, wybrałeś tę, która najbardziej mi się podobała! - Nie umiałam powstrzymać okrzyku zachwytu. - Bo widzisz, w życiu jest tak - oświadczył Luke, wstając z podłogi i otrzepując spodnie - że jeśli pyta się kogoś o radę, to trzeba zadać sobie dodatkowy trud i go posłuchać. - Ale przecież nie wskazałam ci, którą wybrać. - Nie musiałaś. - Luke wyciągnął rękę, żeby pomóc mi wstać. - Mówiłaś tylko „aha" tak wymownie, że wszystko było jasne. Jego ręka okazała się nadspodziewanie silna, więc poczułam lekkie ssanie w żołądku, gdy podciągał mnie w górę. Poczułam także przyjemny zapach, świadczący, że używał jakiegoś wykwintnego płynu po goleniu, choć nie mogłam rozpoznać marki. Przez chwilę żadne z nas nie odezwało się ani słowem. - Dobra, pewnie pójdę za to zapłacić - mruknął w końcu Luke. - Tak, chyba lepiej to zrób - poradziłam, czując dziwne podniecenie. Przeszedł do kasy i wdał się tam w rozmowę z kasjerem, a ja przycupnęłam obok ekspozycji skórzanych kufrów - szaf. Czułam się trochę niezręcznie, bo zakupy się skończyły, a nie wiedziałam, co nastąpi po nich. Pewnie pożegnamy się uprzejmie, a potem Luke wróci do biura. Nie będzie przecież przez cały dzień łaził po sklepach! Jeśli zaś spyta mnie o plany na resztę dnia, powiem mu, że mam jeszcze kupę roboty, na przykład jakieś zaplanowane spotkanie robocze. - No, wszystko załatwione - zameldował, wracając. - Rebeko, chciałbym podziękować ci za pomoc. - Ależ cała przyjemność po mojej stronie! - zaszczebiotałam w odpowiedzi. - Na razie cześć, bo muszę zdążyć na... - Tak też myślałem - wszedł mi w słowo. - Może jednak najpierw skoczymy na mały lunch? I tak dzień, który zaczął się niezbyt przyjemnie, okazał się cudowny. Po zakupach u Harrodsa przyszła kolej na lunch u Harveya Nicholsa. Czy można sobie wyobrazić coś lepszego? Wjechaliśmy od razu do restauracji, która mieściła się na piątym piętrze. Luke zamówił butelkę schłodzonego białego wina i wzniósł żartobliwy toast: - Za szczęśliwy zakup walizek! - Niech się mnożą! - dodałam, promieniejąc radością. Spróbowałam wina, które okazało się chyba najlepsze, jakie w życiu piłam. Luke wsadził nos w swoje menu, więc i ja zrobiłam to samo, ale nie interesowała mnie jego treść. Rozkoszowałam się swoim szczęściem. Nie zapominałam jednak o bacznej obserwacji elegancko ubranych kobiet, które też przyszły tu na lunch. Zapamiętywałam szczególnie interesujące szczegóły ich garderoby, na przykład różowe kozaczki - ciekawe, gdzie ta dziewczyna je kupiła? Nie wiadomo dlaczego, ale raptem przyszła mi na myśl gustowna kartka, jaką przysłał mi

Luke. Zastanawiałam się, czy dowodziło to tylko przyjaźni z jego strony, czy też kryło się za tym coś więcej.... Na tę myśl mój żołądek zareagował tak obłędnym saltem, że uspokoić go mógł jedynie duży łyk wina. Dopiero potem odstawiłam kieliszek, policzyłam w myśli do pięciu i powiedziałam obojętnym tonem: - Aha, dziękuję ci za śliczną kartkę! - Co takiego? - Nie od razu załapał, o co mi chodzi. - Ach, nie ma za co, po prostu ucieszyłem się, że spotkaliśmy się wtedy wieczorem. - To było urocze miejsce - przypomniałam sobie. - A tak fajnie przysiąść się do znajomych! Powiedziałam trochę za dużo, więc się zarumieniłam, ale Luke skwitował to uśmiechem. Odstawił kieliszek i spytał: - Wybrałaś już coś? Błyskawicznie przebiegłam oczami po rozłożonych kartkach menu. - Hm... mogą być paluszki rybne i sałatka z rukoli - strzeliłam, choć jednocześnie zauważyłam w spisie mątwę. Szkoda, że nie zdecydowałam się na nią, ale było już za późno. - Bardzo dobry wybór - pochwalił Luke z uśmiechem. - Jeszcze raz dziękuję ci, że zgodziłaś się tu ze mną przyjść. Zawsze lepiej jest usłyszeć opinię kogoś z zewnątrz. - Nie ma sprawy! - rzuciłam luźno, pociągając kolejny łyk wina. - Mam nadzieję, że będziesz zadowolony z tej walizki. - Och, to nie dla mnie... tylko dla Sachy. - Drugą część zdania dodał po chwili namysłu. - W porządku... A ta Sacha to kto? Siostra? - Nie, to moja dziewczyna - odpowiedział i rozejrzał się, aby skinąć na kelnera. Czułam się jakby piorun we mnie strzelił, kompletnie zaniemówiłam. Wyszło na to, że pomagałam mu wybrać walizkę dla jego dziewczyny! Od razu odebrało mi apetyt. Nie miałam już ochoty na paluszki rybne ani na sałatkę z rukoli, najchętniej zmyłabym się stąd jak najszybciej. Ustąpiła euforia, zamiast tego zrobiło mi się zimno i zwyczajnie głupio. W gruncie rzeczy, czy to takie dziwne, że Luke Brandon miał dziewczynę? Byłoby dziwniejsze, gdyby nie miał. Nazywa się Sacha, pewnie ubiera się w najlepszych magazynach, ma wypielęgnowane paznokcie, a w podróż zabiera ze sobą kosztowne skórzane walizki. Ależ ze mnie idiotka! Powinnam przecież przypuszczać, że prędzej czy później ujawni się jakaś Sacha. To chyba było oczywiste. Chociaż może nie takie oczywiste, zważywszy na to, że przez całe przedpołudnie Luke ani razu nie wspomniał o jej istnieniu. Ciekawe, dlaczego tego nie zrobił. Mógł przecież zacząć od tego, że ta walizka ma być dla niej. Ale nie, wolał siedzieć przy mnie na podłodze u Harrodsa i ze śmiechem obserwować, jak defilowałam tom i z powrotem, testując kółeczka przy

kolejnych walizkach. Rzecz w tym, że nie wygłupiałabym się tak, wiedząc, że kupuje walizkę dla swojej dziewczyny. Przeszedł mnie zimny dreszcz. Wszystko się popieprzyło! - Jak tam, w porządku? - spytał, odwracając się do mnie. - Wcale nie - usłyszałam własny głos. - Nie uprzedziłeś mnie, że ta walizka ma być dla twojej dziewczyny. Nie powiedziałeś mi nawet, że masz dziewczynę. Że też odważyłam się to powiedzieć na głos! Wiem, że to było niestosowne, ale ani trochę o to nie dbałam. - Aha, rozumiem. - Podniósł ze stołu kawałek chleba i zaczął go kruszyć w palcach. Dopiero potem podniósł na mnie oczy i wyjaśnił łagodnie: - Sacha i ja od jakiegoś czasu jesteśmy razem. Przepraszam, jeśli... wprowadziłem cię w błąd. Nie mogłam znieść tego tonu pobłażliwej wyższości! - Nie o to chodzi! - Czułam, że się czerwienię jak burak. - Po prostu to wszystko było... na nic! - Na nic? - powtórzył, wyraźnie ubawiony. - Tak, bo powinieneś był powiedzieć mi, że wybieramy tę walizkę dla twojej dziewczyny. - Nie ustępowałam, ze wzrokiem wbitym w blat stołu. Wtedy wszystko wyglądałoby.... inaczej. Nie słysząc odpowiedzi, podniosłam oczy. Zobaczyłam, że patrzy na mnie jak na wariatkę. - Przesadzasz, Rebeko. Chciałem tylko poznać twoją opinię o tych walizkach. Koniec, kropka. - A powiesz swojej dziewczynie, że prosiłeś mnie o radę? - No pewnie! - Roześmiał się. - Sądzę, że się setnie ubawi. Czułam narastające upokorzenie, od którego zasychało mi w gardle i dławiło w piersiach. A więc Sacha setnie się ubawi, gdy dowie się o mnie! Pewnie, jakżeby inaczej! Obśmieje się jak norka, kiedy usłyszy o dziewczynie, która jak głupia zasuwała tam i z powrotem po całym piętrze u Harrodsa, testując walizki przeznaczone dla innej kobiety. O takiej dziewczynie, która nie przewąchała, skąd wiatr wieje i, jak ostatnia idiotka, łudziła się, że Luke Brandon mógłby ją polubić. Przełknęłam ślinę, bo robiło mi się niedobrze. Po raz pierwszy uświadomiłam sobie, za kogo uważał mnie Luke Brandon i jemu podobni. Za roztrzepaną dziewczynę, która ciągle popełnia zabawne gafy, nie ma pojęcia o fuzji banków SBG i Rutlanda i której nikt nie traktuje poważnie. Luke nie uznał za stosowne, by uprzedzić mnie, dla kogo wybiera walizkę, bo uznał, że nie warto się dla mnie trudzić. Zaprosił mnie na lunch, bo nie miał akurat nic lepszego do roboty. Może też liczył, że nieodpowiednio zachowam się przy stole - na przykład upuszczę widelec - co dostarczy mu tematu do żartów. - Przepraszam, ale chyba nie mam czasu na lunch - wycedziłam z wściekłością, wstając od stołu.

- Ależ Rebeko, nie wygłupiaj się! - Zrobił idiotycznie zdziwioną minę, za co miałam ochotę go uderzyć. - Przepraszam cię, jeśli nie wiedziałaś o mojej dziewczynie, ale możemy przecież pozostać przyjaciółmi, prawda? - Nie, nie możemy! - odpowiedziałam wyniośle, choć czułam, że głos mój brzmi nienaturalnie, a oczy pieką. - Przyjaciele traktują się nawzajem z szacunkiem, a ty jak mnie potraktowałeś? Jak ostatnie nic, głupią gęś, z której można się naśmiewać? Otóż wiedz, że nie pozwolę na to! Zanim zdążył otworzyć usta, aby cokolwiek powiedzieć, odwróciłam się na pięcie i wybiegłam z restauracji tak szybko, by nie dostrzegł łez cisnących mi się do oczu.

PGNI First Bank VISA 20.03.2000 Camel Square 7Liverpool L1 5NP Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Rd 4 m. 2London SW6 8FD Nr karty VISA: 1475839204847586 Szanowna Pani! Dziękujemy za wpłatę w wysokości 10,00 funtów, otrzymaną dzisiaj. Jak już nieraz uprzednio zaznaczałem, minimalna wymagana przez nas wpłata wynosi 105,40 funtów. Nadal więc zalega Pani z wpłatą 95,40 funtów. Proszę uprzejmie o niezwłoczne uregulowanie należności, gdyż niewpłacenie jej przez dalsze siedem dni spowoduje wyciągnięcie konsekwencji cywilnoprawnych. Z poważaniem Peter Johnson Kierownik Działu Rozliczeń Finansowych

Bank of London 20.03.2000 London House Mill Street EC3R 4DW Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Rd 4 m. 2 London SW6 8FD Szanowna Pani! Proszę tylko pomyśleć, ilu zmian w Pani życiu może dokonać indywidualny kredyt konsumpcyjny! Może Pani kupić nowy samochód, wyremontować mieszkanie, nabyć żaglówkę na weekendowe wypady! Albo przynajmniej zyskać spokój ducha, mając świadomość, że będzie z czego opłacić zaległe rachunki! Bank of London oferuje kredyty prawie na każdy cel, więc proszę nie czekać ani chwili dłużej! Proszę zmienić standard życia na taki, na jaki Pani zasługuje. Jeśli skorzysta Pani z naszej oferty Szybkiego Kredytu na Telefon - nie musi Pani nawet wypełniać żadnych wniosków. Wystarczy zadzwonić pod numer 0100 45 46 47 48, gdzie nasi operatorzy pełnią dwudziestoczterogodzinny dyżur, a my już zrobimy resztę! Proszę tylko pomyśleć... Czekamy na szybkie zgłoszenie. Z poważaniem Sue Skepper Kierowniczka Działu Marketingu PS Po co czekać? Proszę zaraz wybrać numer 0100 45 46 47 48. Czy można sobie wyobrazić coś łatwiejszego?

Rozdział 12 Do domu wróciłam smutna i zmęczona. Zapomniałam już o perspektywie pracy w trzygwiazdkowym banku i zakupach u Harrodsa. Zrozumiałam, że proza życia polega nie na jeżdżeniu taksówką po Knightsbridge ani wybieraniu walizek po tysiąc funtów, tylko na powrotach do ciasnego mieszkania przesiąkniętego zapachem curry, gdzie czeka sterta nieprzyjemnych listów z banku, z którymi nie wiadomo, co zrobić. Właśnie przekręciłam klucz w zamku, gdy usłyszałam wołanie Zuzy: - Bex, to ty? - Tak, gdzie jesteś? - odkrzyknęłam z udawaną radością. - Tutaj! - Pojawiła się w progu mojego pokoju z zaróżowioną twarzą i błyskiem w oku. - Wiesz co? Mam dla ciebie niespodziankę. - Co takiego? - spytałam, odstawiając teczkę na podłogę. Prawdę mówiąc, nie miałam dziś nastroju na niespodzianki Zuzy. Pewnie przesunęła moje łóżko w inne miejsce lub miała jakiś inny genialny pomysł, gdy tymczasem mnie marzył się przede wszystkim odpoczynek, filiżanka herbaty i coś do jedzenia, bo w końcu nawet nie tknęłam lunchu. - Chodź i zobacz. Albo nie... zamknij oczy, ja cię zaprowadzę. - Dobra - zgodziłam się niechętnie. Zamknęłam oczy i pozwoliłam Zuzie wziąć się za rękę. No i proszę, im bardziej zbliżałyśmy się do drzwi pokoju tym większe podniecenie mnie ogarniało. Zawsze dawałam się nabrać na takie chwyty. - A kuku! Możesz już spojrzeć! Otworzyłam oczy i rozejrzałam się po pokoju, szukając śladów kolejnego dzikiego pomysłu Zuzy. Dobrze, że nie wpadła na pomysł przemalowania ścian albo zdjęcia firanek, a komputer na wszelki wypadek zawczasu wyłączyłam. Dopiero po chwili zorientowałam się, że na moim łóżku piętrzą się stosy wyściełanych ramek. Wszystkie były starannie wykończone, nie rozłaziły się w narożnikach, a plecionka trzymała się prawidłowo. Musiało ich być przynajmniej... - Skleiłam sto - oświadczyła Zuza. - Jutro zrobię resztę. Fajne, co? Spojrzałam na nią z niedowierzaniem. - Sama to wszystko zrobiłaś? - Tak! - odpowiedziała z dumą. - Kiedy już wpadłam w trans, szło mi jak z płatka. Równocześnie oglądałam Poranną Kawę. Szkoda, że nie widziałaś tego programu, bo tam widzowie mogą dzwonić do studia. Ostatni odcinek był o facecie, który przebierał się w babskie ciuchy... - Poczekaj - przerwałam jej. - Czegoś tu nie rozumiem. Przecież to musiało zabrać ci kupę czasu. Po jaką cholerę... Moje rozszerzone ze zdumienia oczy biegały niespokojnie od jednej ramki do drugiej. - Widziałam, że coś nie za bardzo ci szło - rzekła szczerze, lecz życzliwie Zuza. - Pomyślałam sobie po prostu, że ci pomogę.

- Pomóc? - powtórzyłam słabym głosem. - Jutro to skończę i zadzwonimy, żeby je sobie zabrali. - To bardzo wygodne, bo nie musisz wysyłać gotowych ramek pocztą, a oni ci za to wyślą czek na dwieście osiemdziesiąt cztery funty. To chyba nieźle? - Zaraz, zaraz - przerwałam jej. - Jak to wyślą czek mnie? - No, przecież to są twoje ramki. - Ale ty je poskładałaś, więc ten szmal tobie się należy. - Zrobiłam je dla ciebie! - podkreśliła Zuza. - Specjalnie po to, abyś zarobiła twoje trzysta funtów! Przypatrywałam się jej w milczeniu, z podejrzaną suchością w gardle. A więc Zuza zrobiła te wszystkie ramki dla mnie! I mało tego - kiedy powiodłam palcem po powierzchni jednej z nich, przekonałam się, że były idealnie wykończone. Nadawały się do sprzedaży u Liberty'ego! - Zuza, to twoje pieniądze, nie moje! - upierałam się. - Zresztą to był twój pomysł. - I tu się właśnie mylisz! - triumfalnie oświadczyła Zuza. - Mój projekt jest tutaj. Pogrzebała w stosie gotowych ramek i wyciągnęła spod nich jeszcze jedną, też przeznaczoną do fotografii, lecz w zupełnie innym stylu niż wytwory firmy Piękne Ramy. Ta ramka była obita srebrnym, puchatym materiałem, miała na górnej poprzeczce naszyty różowy napis „Aniołek", a w każdym rogu małe srebrzyste pomponiki. W życiu nie widziałam czegoś bardziej uroczego, a jednocześnie kiczowatego. - Podoba ci się? - spytała, trochę zdenerwowana. - To jest super! - Wyrwałam jej ramkę z ręki, żeby się lepiej przyjrzeć. Gdzieś ty ją kupiła? - Nie kupiłam, tylko zrobiłam. - Sama? - Wybałuszyłam na nią oczy. - Tak, podczas oglądania Sąsiadów. Zresztą ten ostatni odcinek był okropny. Beth dowiedziała się o Joeyu i Sky... Zamurowało mnie. Skąd u Zuzy nagle wziął się taki talent? - No więc jak myślisz - spytała, obracając w palcach ramkę. - Mogłabym sprzedawać takie rzeczy? Ona się jeszcze pyta! - Zuza, ty jeszcze zostaniesz milionerką! - oświadczyłam z całą powagą. Przez resztę wieczoru zdążyłyśmy się zalać do tego stopnia, że zaczęłyśmy już planować karierę Zuzy jako bizneswoman w stylu Anity Roddick. Pokłóciłyśmy się nawet, czy na audiencję u królowej ma się ubrać w kreację od Chanel czy od Prady. Zanim zdecydowałyśmy się na któryś wariant - poszłam spać. Tymczasem zdążyłam zapomnieć o Luke'u Brandonie, banku w Helsinkach i innych nieprzyjemnych wydarzeniach tego dnia. Jednak nazajutrz wszystko wróciło do mnie rykoszetem. Obudziłam się blada i roztrzęsiona. Chętnie wzięłabym zwolnienie i nie poszła do pracy, tylko

przez cały dzień oglądała telewizję w łóżku i snuła dalsze projekty dotyczące kariery Zuzy. Wiedziałam jednak, że nic z tego nie wyjdzie - w tym tygodniu w firmie szykowało się największe spiętrzenie roboty i Filip w życiu nie uwierzyłby w moją chorobę. Zwlekłam się więc jakoś z łóżka, wrzuciłam coś na grzbiet i smętnie podreptałam do metra. Po drodze wstąpiłam do Lucia na podwójne cappuccino z bułeczką i ciasteczkiem czekoladowym. Nie obchodziło mnie, czy utyję czułam po prostu, że mój organizm potrzebuje dużej ilości cukru, czekolady i kofeiny. Na szczęście w nawale zajęć nikt nie miał czasu na rozmowy, więc nie musiałam nikomu się tłumaczyć, co robiłam podczas wolnego dnia. Klara wystukiwała coś na komputerze, a na moim biurku piętrzyła się sterta próbnych wydruków do korekty. Sprawdziłam najpierw pocztę elektroniczną - nie było żadnych nowych wiadomości - a potem ciężko opadłam na krzesło i wzięłam się do lektury pierwszego wydruku. „Bilans zysków i strat przy grze na giełdzie może być ryzykowny dla początkującego inwestora..." Ależ to nudne jak flaki z olejem! „Oczywiście, w niektórych działach rynku zyski mogą być wysokie, ale nikt nie zagwarantuje tego posiadaczowi małego pakietu akcji..." - Rebeko! - Do mojego biurka zbliżał się Filip z jakimś papierem w ręku. Nie wyglądał na zadowolonego, więc przez myśl przemknęło mi, czy czasami nie rozmawiał z Jill Foxton i Williamem Greenem. Może dowiedział się o wszystkim i chce mi dać wymówienie? Z bliska jednak zauważyłam, że to, co niósł, było kolejnym, nudnym komunikatem prasowym. - Chciałbym, żebyś tam poszła za mnie - nawiązał do treści komunikatu. To będzie w piątek. Poszedłbym sam, ale muszę załatwiać sprawy marketingu. - Aha - mruknęłam bez entuzjazmu i wzięłam od niego papier. - Dobra. Co to ma być? - Targi Finansowe w Olimpii. Zawsze to obsługujemy. O rany! Nudy na pudy! - Bank Barclaya sponsoruje dla uczestników lunch z szampanem - dodał dla zachęty. To już brzmiało lepiej! - No, dobrze - wykazałam większe zainteresowanie. - A dokładnie: o co w tym chodzi? Przyjrzałam się uważniej komunikatowi i zamarłam, bo w nagłówku widniało logo Centrum Prasowego Brandonów. - To impreza zakrojona na wielką skalę. Reprezentowane będą wszystkie formy obsługi kont osobistych. Wybierz coś naprawdę interesującego i opisz to. Wybór pozostawiam do twojego uznania. - Świetnie - odpowiedziałam po chwili namysłu. Doszłam bowiem do wniosku, że nie mam powodu przejmować się obecnością Luke'a Brandona. Po prostu go zignoruję. Okażę mu akurat tyle

szacunku, ile on mnie, a gdyby spróbował się do mnie odezwać - zadrę podbródek, obrócę się na pięcie i... - A jak ci leci korekta? - zmienił temat Filip. - Och, niedługo skończę. - Wróciłam do przerwanej lektury. Filip skinął głową i wycofał się do siebie. „...dla drobnego inwestora ryzyko związane z grą na giełdzie może przewyższać ewentualny zysk". To takie ple - ple, że trudno mi się nawet skupić na znaczeniu pojedynczych słów! „Dlatego coraz więcej inwestorów domaga się więc zwiększenia bezpieczeństwa inwestowania na giełdzie. Jedną z metod zwiększenia tego bezpieczeństwa jest przystąpienie do funduszu „Tropiciel", który wyszukuje sto firm o najlepszych notowaniach w danym momencie..." Ta tematyka nasunęła mi pomysł, aby skontaktować się z Elly. Wyciągnęłam więc komórkę i wybrałam jej nowy numer u Wetherby'ego. - Tu mówi Eleonora Granger - doszedł mnie jej głos, brzmiący jak z daleka i z silnym pogłosem. Muszą mieć tam kiepską sieć telefoniczną. - Cześć, Elly, z tej strony Becky - przywitałam ją. - Słuchaj, nie wiesz, czy jeszcze można dostać batoniki „Tropiciel"? Pamiętam, jakie były pyszne, a nie jadłam ich od niepamiętnych... Z tamtej strony drutu dobiegł dziwny dźwięk, więc gapiłam się w słuchawkę, nic nie rozumiejąc. Z pewnego oddalenia słychać było głos Elly: „Przepraszam, zaraz przyjdę". Do mikrofonu zaś syknęła: - Becky, miałam włączony zestaw głośno mówiący, a kierownik działu akurat był w moim pokoju! - O, kurczę! - przeraziłam się nie na żarty. - Przepraszam cię! Czy on tam jeszcze jest? - Na szczęście nie, ale Bóg jeden wie, co on sobie o mnie pomyślał! - Chyba ma poczucie humoru, prawda? - Usiłowałam ją pocieszyć, ale Elly nawet nie skomentowała tych słów. - Dobra, pal licho. To co, będziesz mogła wyskoczyć ze mną na drinka? - Chyba nie - odpowiedziała niepewnie. - Przykro mi, Becky, ale naprawdę muszę teraz iść do szefa.. Odłożyła słuchawkę, co podziałało na mnie przygnębiająco. Od razu zrobiło mi się zimno, więc wcisnęłam się tylko głębiej w krzesło. Widocznie nikt mnie już nie lubi! A ja nie cierpię dzisiejszego dnia ani w ogóle niczego. Chcę już do domu! W piątek humor znacznie mi się poprawił, a to z wielu przyczyn: 1. Ponieważ to już piątek. 2. Spędzę cały dzień poza biurem.

3. Wczoraj dzwoniła Elly i przeprosiła za to, że mnie tak spławiła, ale akurat ktoś niepowołany wszedł do jej pokoju, a na Targach Finansowych się spotkamy. A oprócz tego: 4. Zdążyłam już całkowicie wyrzucić z pamięci incydent z Lukiem Brandonem. On mnie w ogóle nie obchodzi! W miarę przygotowań do konferencji czułam w sobie coraz więcej optymizmu i energii. Włożyłam nowy popielaty sweterek, czarną minispódniczkę i ciemnoszare zamszowe kozaczki od Hobbsa, w których wyglądam piekielnie dobrze, nie da się ukryć! Nie macie pojęcia, jak uwielbiam mieć nowe ciuchy. Zresztą chyba nie ja jedna - mam wrażenie, że na świecie skończyłaby się depresja, gdyby każdy mógł codziennie ubrać się w coś nowego. Już zbierałam się do wyjścia, kiedy przez szparę w drzwiach wleciała najnowsza poczta. Po kopertach poznałam, że są to zarówno rachunki, jak i kolejne pismo z banku Endwich. Znalazłam już jednak sposób na te stresujące listy. Wrzuciłam je wszystkie do szuflady w toaletce i ledwo ją zatrzasnęłam od razu zapomniałam o ich istnieniu. Wierzcie mi, to działa! Gdy dotarłam na konferencję, szumiało już tam jak w ulu. Podałam swoje nazwisko urzędnikowi dokonującemu rejestracji uczestników i otrzymałam „wyprawkę" - dużą, błyszczącą reklamówkę z logo HSBC. W środku znalazłam pakiet materiałów dla prasy z dołączonym zdjęciem organizatorów konferencji wznoszących toast szampanem (jakbyśmy chcieli zamieścić takie coś w naszym piśmie), talon na dwa drinki w stoisku Sun Alliance, los na loterię (w której główną wygraną miało być tysiąc funtów do zainwestowania w dowolnie wybranym funduszu powierniczym) oraz identyfikator dla mnie z nadrukiem „Prasa" nad moim nazwiskiem. Była tam także biała koperta z zaproszeniem na przyjęcie sponsorowane przez Barclaya. Tę od razu schowałam do torebki, identyfikator przypięłam sobie w widocznym miejscu i wkroczyłam do sali konferencyjnej. Te identyfikatory zwykle wyrzuca się natychmiast po ich otrzymaniu, ale zalety znaczka „Prasa" polegają na tym, że wszyscy obecni prześcigają się w obdarowywaniu jego posiadacza prezentami. Najczęściej są to nudne ulotki reklamowe, ale nieraz można dostać za darmo jakiś drobiazg lub słodycze. I tak w ciągu godziny dorobiłam się dwóch długopisów, noża do rozcinania papieru, małego pudełka czekoladek Ferrero Rocher, balonika z reklamą Save & Prosper i koszulki z symbolem którejś sieci telefonii komórkowej. Oprócz tego zjadłam trochę ciasteczek czekoladowych (od Somerset Savings) i paczuszkę Smarties, wypiłam za frajer dwa cappuccino i koktajl Pimm, który mi się należał od firmy Sun Alliance. Nie zanotowałam wprawdzie ani słowa w notatniku, nie zadałam też ani jednego pytania, ale to hic - ściągnę odpowiedni materiał z pakietu, który otrzymałam w „wyprawce".

Zauważyłam w rękach niektórych osób eleganckie posrebrzane zegarki na biurko. Przydałoby mi się coś takiego, więc zaczęłam się rozglądać, aby namierzyć, gdzie rozdają takie rzeczy. W trakcie tych poszukiwań usłyszałam, jak ktoś woła mnie po imieniu: - Becky! Spojrzałam w kierunku tego głosu i dostrzegłam Elly, która stała przy stoisku Wetherby'ego w towarzystwie dwóch facetów w garniturach. Machała ręką, abym do niej podeszła. - Cześć, jak się miewasz? - powitałam ją z radością. - Dziękuję, naprawdę świetnie. - Cała promieniała i widać było, że miała ku temu powody. W czerwonym kostiumie (oczywiście od Karen Millen), czółenkach z kwadratowymi noskami i z włosami ściągniętymi do tyłu wyglądała zupełnie jak jedna z nich. Tylko nie rozumiem, po co włożyła kolczyki z perłami? Chyba po to, żeby się nie wyróżniać ze swego towarzystwa. - Rany boskie, nie poznaję cię! - wyszeptałam z podziwem. - Następnym razem zrobię z tobą wywiad! - Z poważną miną sparodiowałam Martina Bashira, prezentera Panoramy: „Pani Davies, co mogłaby pani powiedzieć o perspektywach i metodach działania Banku Inwestycyjnego Wetherby?". Elly zaśmiała się lekko i od razu sięgnęła do pudła z broszurami informacyjnymi. - Proszę, weź to! - Podała mi folder. - Dziękuję bardzo! - wyrecytowałam ironicznie, wpychając go do torebki. Przypuszczałam, że Elly chciała popisać się przed kolegami. - U Wetherby'ego mamy teraz masę ciekawej roboty - opowiadała. - Może słyszałaś, że wprowadzamy na rynek cały wachlarz nowych funduszy? Chyba z pięć: Brytyjski Fundusz Rozwoju, Brytyjskie Perspektywy, Europejski Rozwój, Europejskie Perspektywy... Ciekawe, po co jej ta wyliczanka? - Elly... - ...i Amerykański Fundusz Rozwoju! - zakończyła z dumą, bez cienia wesołości. - No, to rzeczywiście brzmi odlotowo! - przyznałam po chwili namysłu. - Jeśli chcesz uzyskać więcej informacji, to mogę umówić cię z naszym rzecznikiem prasowym - zaproponowała. Chryste, co ona chrzani? - Dziękuję, wystarczy mi to, co mam - odpowiedziałam szybko. - A co robisz po tym wszystkim? Może byśmy wyskoczyły gdzieś na drinka? - Nie da rady - wymówiła się. - Idę obejrzeć swoje mieszkanie. - A co, przeprowadzasz się? - spytałam, zaskoczona. Elly wynajmowała przecież tak fajną chałupę na Camden, że na jej miejscu za Chiny nie chciałabym się stamtąd wyprowadzić.

- Chcę kupić jakieś mieszkanie - wyprowadziła mnie z błędu. Przymierzam się do Streetham, może Tooting... Najwyższy czas, żeby zacząć inwestować w coś własnego. - Słusznie - przyznałam beznamiętnie. - Ty powinnaś zrobić to samo i dobrze o tym wiesz! - udzieliła mi reprymendy. - Nie możesz przecież w nieskończoność mieszkać na stancji. Kiedyś trzeba zacząć żyć jak człowiek! Poszukała kontaktu wzrokowego z jednym z towarzyszących jej panów w garniturach, a on zaśmiał się z aprobatą. Ja zaś pomyślałam z oburzeniem, że nie mieszkam przecież na żadnej stancji, a w ogóle co to znaczy „żyć jak człowiek"? Czy takie życie nieodłącznie ma się kojarzyć z własnościowym mieszkaniem i kolczykami z perłami? Jeśli tak, to byłoby nudne jak flaki z olejem. - Wybierasz się na tę imprezę u Barclaya? - zagadnęłam. Żywiłam jeszcze ostatnią nadzieję, że przynajmniej napijemy się razem szampana i trochę się powygłupiamy. Ona jednak zrobiła niezdecydowaną minę i pokręciła głową. - Może na chwilę tam zajrzę, ale raczej jestem uwiązana do tego stoiska. - Dobra, może zobaczymy się kiedy indziej. - Dałam w końcu za wygraną. Powoli zaczęłam posuwać się w kierunku przewidywanego przyjęcia z szampanem, ale odczuwałam pewne zniechęcenie. Głos wewnętrzny mówił mi, że kto wie, czy Elly nie ma racji. Może rzeczywiście powinnam zacząć myśleć o inwestowaniu we własną przyszłość? Czyżby brakowało mi jakiegoś ważnego genu, odpowiedzialnego za dojrzałe podejście do życia? Gdybym go miała, pewnie kupiłabym sobie mieszkanie na Streatham lub w podobnym snobistycznym punkcie, a tymczasem świat ucieka naprzód w tempie, którego nie rozumiem... Humor poprawił mi się dopiero w bezpośredniej bliskości źródła szampana. To chyba normalne, bo każdy poczułby się lepiej na samą myśl, że będzie mógł napić się szampana na koszt sponsora. Poczęstunek szykowano w obszernym namiocie oznaczonym widocznym z daleka transparentem. Wewnątrz przygrywała kapela, a przy wejściu stała panienka przepasana szarfą i wręczała wchodzącym pamiątkowe breloczki Barclaya. Na widok mojej „prasowej" plakietki rozpromieniła się, podała mi pakiet materiałów propagandowych i poprosiła: „Pani będzie łaskawa chwileczkę zaczekać". Oddaliła się na stronę, podeszła do jakiejś grupki osób, szepnęła coś do ucha facetowi w garniturze i wróciła do mnie. - Ktoś się zaraz panią zajmie - obiecała. - Tymczasem pozwoli pani kieliszeczek szampana. Na tym właśnie polega potęga prasy! Gdziekolwiek człowiek zjawi się z taką plakietką, od razu jest inaczej traktowany. Wcisnęłam więc pakiet materiałów do torebki, przyjęłam oferowany mi kieliszek i pociągnęłam łyk szampana. O rany, ale pycha! Dobrze schłodzony, wytrawny i z bąbelkami! Już planowałam, żeby zaszyć się tutaj na jakieś dwie godziny i przez cały czas

popijać tego nadzwyczajnego szampana. Nie ośmielą się mnie wyrzucić, bo przecież reprezentuję prasę... - O, Rebeko, miło, że tu przyszłaś! Podniosłam oczy i zamarłam, bo przede mną stał Luke Brandon. Nie od razu się domyśliłam, co ma oznaczać jego mina, ale i tak zrobiło mi się niedobrze. Całą taktykę chłodu i obojętności diabli wzięli, bo na widok jego gęby powróciło wspomnienie upokorzenia. - Cześć - powiedziałam tylko, patrząc w ziemię. Żałowałam nawet tego, że w ogóle się odezwałam. - Miałem nadzieję, że tu przyjdziesz. Tak bardzo tego pragnąłem... - Przepraszam, nie mogę teraz rozmawiać - przerwałam mu. - Przecież wiesz, że jestem tu służbowo. W założeniu miałam wypowiedzieć te słowa z dostojną powagą, ale w moim głosie przebijała tylko wściekłość. Czułam, jak pod jego wzrokiem policzki nabiegają mi krwią, więc zanim zdążył jeszcze cokolwiek powiedzieć odwróciłam się na pięcie i przedefilowałam w drugi koniec namiotu. Nie wiedziałam przy tym, co tam zastanę, ale chciałam znaleźć kogoś, z kim można będzie zamienić parę słów. Problem w tym, że jak na złość nie dostrzegałam nikogo znajomego. Wokół stały tylko grupki ludzi wyglądających na bankowców, którzy głośno się śmiali i rozmawiali o golfie. Nie pasowałam do tego towarzystwa, a czułam się jak sześciolatka, która przypadkiem znalazła się na przyjęciu dla dorosłych. W kącie namierzyłam Moirę Channing z „Daily Heralda", która zdawała się mnie poznawać, ale nie miałam zamiaru wszczynać z nią konwersacji. Nakazałam sobie, żeby nie wpadać w panikę, tylko po prostu udawać, że dokądś zmierzam. Z przeciwległego końca namiotu zbliżał się do mnie Luke Brandon. Musiałam więc szybko znaleźć kogoś, kto nadawałby się na partnera do rozmowy. O, może na przykład ta para? Facet był w średnim wieku, baba wyglądała na dużo młodszą, ale oboje nie sprawiali wrażenia, jakby znali tu wiele osób. I chwała Bogu! Kimkolwiek byli, zawsze przecież mogę zapytać ich - na przykład - jak się im podobają targi i czy uważają taką inicjatywę za użyteczną. Mogę udawać, że notuję ich odpowiedzi, a kiedy Luke podejdzie do mnie - będę zbyt pochłonięta rozmową, aby go zauważyć. Tak właśnie zrobię! Dla kurażu łyknęłam jeszcze szampana i podeszłam do faceta z zachęcającym uśmiechem. - Dzień dobry, jestem Rebeka Bloomwood z „Korzystnych Lokat". - Dzień dobry. - Odwrócił się do mnie, wyciągając rękę. - Jestem Derek Smeath z banku Endwich, a to moja asystentka Erika. O, Boże! Odebrało mi nie tylko mowę, ale i zdolność ruchu. Nie mogłam ani uścisnąć jego ręki, ani uciec, jakby mnie sparaliżowało. - Cześć, jestem Erika Parnell! - Asystentka uśmiechnęła się przyjaźnie.

- O, cześć! - wydusiłam z siebie po długiej przerwie. W duchu modliłam się tylko, żeby nie skojarzyli mojego nazwiska. - Jesteś dziennikarką? - dociekała, przyglądając się mojemu identyfikatorowi. - Jakbym skądś znała twoje nazwisko. - Może czytałaś moje artykuły? - strzeliłam w ciemno. - Pewnie tak - odpowiedziała bez przekonania, pociągając łyk szampana. Dostajemy wszystkie czasopisma poświęcone tematyce finansowej. Niektóre są nawet ciekawe. Powoli krew zaczęła znów krążyć w moich żyłach. Wmawiałam sobie, że wszystko będzie dobrze. Przecież na razie nie mieli pojęcia, kim jestem. - Wy, dziennikarze, pewnie musicie się znać na wszystkim - zagaił Derek, który zarzucił już daremne próby uściśnięcia mojej ręki, a zamiast tego zajął się szampanem. - Rzeczywiście. - Zaryzykowałam uśmiech. - Zajmujemy się wszystkim, co dotyczy gospodarki pieniądzem, od kont osobistych do funduszy ubezpieczeniowych. - 1 gdzie zdobywacie tę całą wiedzę? - Przychodzi w trakcie pracy - zełgałam gładko. Nie uwierzycie, ale poczułam się w tej chwili całkowicie wyluzowana. Moja dusza śpiewała: „Nie wiecie, kto ja jestem!", a Derek Smeath przy bezpośrednim poznaniu nie wydawał się straszny. Przypominał raczej poczciwego wujaszka z telewizyjnych komedii sytuacyjnych. - Zawsze myślałam, że dziennikarze powinni z ukrycia obserwować pracę banku - rzuciła Erika, patrząc na mnie wyczekująco. Z entuzjazmem podchwyciłam pomysł. - Rzeczywiście, to byłoby niezmiernie ciekawe. - Dopiero byś zobaczyła, z jakimi typami mamy nieraz do czynienia. Są ludzie, którzy nie mają pojęcia, jak gospodarować pieniędzmi, prawda, Derek? - Zdziwiłaby się pani - poparł ją Derek. - Mózg staje, do jakich wybiegów uciekają się ludzie, byleby uniknąć spłaty długu! Unikają zresztą nawet rozmów z nami. - Naprawdę? - udałam zdziwienie. - Nie uwierzyłabyś - potwierdziła Erika. - Sama się nieraz zastanawiam... - Rebeko! - zahuczał tubalny głos tuż obok mnie. Z przerażeniem spostrzegłam, że nagle znalazł się tu Filip, z uśmiechem od ucha do ucha i kieliszkiem szampana w ręku. Skąd on się tu, do jasnej cholery, wziął? - Cześć! - promieniał cały. - Odwołali to spotkanie w sprawach marketingu, więc jakoś się wyrobiłem, żeby tu wdepnąć. Jak ci leci? - Świetnie! - skłamałam, pociągając kolejny łyk szampana. - Poznajcie się, to Derek i Erika, a to mój redaktor naczelny, Filip Page. - Pan jest z banku Endwich? - zainteresował się Filip, zerkając na identyfikator Dereka. - W takim razie na pewno pan zna Martina Gollingera.

- Niestety, nie pracuję w centrali naszego banku - wyraził żartobliwe ubolewanie Derek. - Jestem prezesem oddziału Fulham. - O, tego snobistycznego Fulham? - zdziwił się Filip. W mojej głowie natomiast uruchomił się dzwonek alarmowy. Czułam, że muszę coś zrobić albo powiedzieć, żeby zmienić ten temat. W tej chwili miałam na to jednak mniej więcej taki wpływ, jak obserwator ze szczytu góry na zderzenie pociągów u jej podnóża. - Zaraz, przecież nasza Rebeka mieszka w Fulham - przypomniał sobie Filip. - W którym banku masz konto, Rebeko? A może jesteś klientką Dereka? Roześmiał się, dumny z własnego dowcipu, a Derek przez grzeczność mu zawtórował. Mnie natomiast wcale nie było do śmiechu, zaobserwowałam bowiem zmianę wyrazu twarzy Eriki. Wyglądała, jakby stopniowo coś sobie uświadamiała, a im więcej świtało jej w głowie - tym zimniejszy dreszcz przebiegał mi po grzbiecie. - Rebeka Bloomwood? - powtórzyła powoli, zupełnie innym tonem niż na początku. - Wydawało mi się, że skądś znam to nazwisko. Mieszkasz na Burney Road, prawda? - Ale spryciula z ciebie. Jak na to wpadłaś? - ucieszył się Filip, a ja rozpaczliwie modliłam się, aby zamknął dziób i nie gadał nic więcej. - Mam rację? - upewniała się Erika głosem słodziutkim, a jednocześnie ostrym jak brzytwa. Filip też czekał na moją odpowiedź, więc mogłam już tylko wydusić „tak", czując, jak płoną mi policzki. - Derek, załapałeś już, kto to jest? - Erika zaalarmowała swego szefa. - To Rebeka Bloomwood, nasza klientka. Chyba nawet w tych dniach z nią rozmawiałeś. To ta, której zdechł pies! - dodała już ostrzejszym tonem. Zapanowała cisza, bo nie miałam odwagi spojrzeć w oczy Derekowi Smeathowi ani komukolwiek innemu. - Co za zbieg okoliczności! - zapalił się Filip. - Komu dolać szampana? - Rzeczywiście, Rebeka Bloomwood! - skojarzył w końcu Derek Smeath. Własnym uszom nie wierzę! - Ale ten Londyn to wielka wioska, prawda? - zebrałam się na odwagę, wysączając ostatnie krople szampana. - Przepraszam, ale muszę już iść, żeby przeprowadzić jeszcze kilka rozmów... - Zaraz, zaraz... - zatrzymała mnie Erika, tym razem głosem ostrym jak sztylet. - My też chcielibyśmy z tobą przeprowadzić małą rozmówkę, prawda, Derek? - Rzeczywiście - zgodził się Derek, a kiedy podniosłam oczy i napotkałam jego spojrzenie, zlękłam się, bo nie przypominał już poczciwego wujaszka. Teraz patrzył wzrokiem oficera śledczego, który właśnie przyłapał mnie na fałszywych zeznaniach. - Jeśli oczywiście, ma pani zdrowe nogi i nie cierpi na żadną złośliwą chorobę. - O co chodzi? - zainteresował się żywo Filip. - A przy okazji, jak twoja noga? - dodała Erika słodziutkim głosem.

- Dziękuję, już w porządku - mruknęłam, a w duchu pomyślałam: „Ty głupia małpo!". - Dobrze - podsumował Derek Smeath. - No więc spotkajmy się, dajmy na to, w poniedziałek o 9.30, może być? Spojrzał na Filipa i dodał: - Pan, oczywiście, nie ma nic przeciwko temu, żeby Rebeka przyszła do nas w poniedziałek rano na krótką rozmowę? - Ależ skąd! - zapewnił go Filip. - No, a jeśli się nie pojawi, to już teraz wiemy, gdzie jej szukać. - Derek przeszył mnie spojrzeniem, od którego skurczył mi się żołądek. - Niech spróbuje się nie pojawić, a będzie miała ze mną do czynienia! Filip roześmiał się dobrodusznie. Zasalutował nam kieliszkiem i odszedł w swoją stronę, a ja rozpaczałam, jak mógł zostawić mnie samą na pastwę tych dwojga! - No więc do zobaczenia w poniedziałek. - Derek przeszył mnie przenikliwym spojrzeniem. - Aha, jeśli dobrze pamiętam naszą rozmowę telefoniczną sprzed paru dni, spodziewa się pani większego przypływu gotówki? Cholera, a już myślałam, że o tym zapomniał! - Rzeczywiście, dobrze pan zapamiętał. - Usiłowałam nie wychodzić z roli. - Odziedziczyłam pewną sumę po mojej zmarłej ciotce. To ostatnie zdanie skierowałam do Eriki Parnell, ale nie zrobiło to na niej specjalnego wrażenia. - A zatem czekam na panią w poniedziałek - podkreślił z naciskiem Derek Smeath. - Świetnie. - Uśmiechnęłam się do niego z jeszcze większą pewnością siebie. - Już się nie mogę tego doczekać!

Octagon 20.03.2000 talent - styl - wizja Dział Kredytów Gotówkowych 8 piętro Tower House London Road Winchester S044 3DR Sz.P. Rebeka Bloomwood Bumey Rd 4 m. 2 London SW6 8FD Nr karty kredytowej 7854 4567 OSTATNIE UPOMNIENIE Szanowna Pani! W nawiązaniu do treści mojego listu z dnia 3 marca br. uprzejmie powiadamiam, że przekroczyła Pani limit kredytowy o 245,57 funtów. W razie nieuregulowania tej płatności w ciągu najbliższych siedmiu dni będziemy zmuszeni zablokować Pani konto i podjąć dalsze działania. Miło mi słyszeć, że uważa Pani Jezusa Chrystusa za swojego Zbawiciela; niestety, fakt ten nie ma znaczenia w przedmiotowej sprawie. Oczekuję niezwłocznego uregulowania należności. Z poważaniem Grant Ellesmore Kierownik Działu Kredytów

Rozdział 13 Nie jest dobrze. Powiem więcej - jest fatalnie. Skąd, nie jestem paranoiczką, ale nie da się ukryć, że źle się dzieje. Wracając do domu metrem spojrzałam na swoje odbicie w szybie i zadziwiłam się, bo wyglądałam na bardzo opanowaną. Tymczasem przeżywałam obłędną gonitwę myśli, które tłukły się jak oszalałe, próbując znaleźć wyjście z pułapki... Spokojnie, bez paniki! Rozważmy, jakie mamy możliwości. Wariant pierwszy: Pójść na spotkanie z prezesem banku i powiedzieć prawdę. Nie mogę! Po prostu nie jestem w stanie zjawić się w umówionym miejscu w poniedziałek rano i przyznać się, że żadnego tysiąca funtów w spadku po cioci nie ma i nie będzie. Swoją drogą, ciekawe, jak zareagowaliby na taką wiadomość. Pewnie potraktowaliby mnie poważnie, poprosili, abym usiadła i zaczęli przeglądać razem ze mną wydruk przedstawiający stan mego konta... Nie, na samą myśl o tym robi mi się niedobrze. Za nic w świecie nie przejdę przez coś takiego. Koniec i kropka. Wariant drugi: Pójść na spotkanie i skłamać. To znaczy wciskać im, że obiecany tysiąc funtów jest już w drodze, a za nim nadejdą dalsze wpłaty? Można i tak, ale problem w tym, że nie przypuszczam, aby mi uwierzyli. Pewnie wskażą mi krzesło i palną kazanie... O, nie! Nic z tego. Wariant trzeci: Nie iść na spotkanie. Cóż, kiedy Derek w takim wypadku na pewno zadzwonił do Filipa i od słowa do słowa wyjdzie na jaw, że nie miałam nigdy złamanej nogi ani mononukleozy. Po tej rozmowie na pewno nie miałabym już po co wracać do biura i w wieku dwudziestu pięciu lat poszłabym na zieloną trawkę. Ale może to cena warta zapłacenia? Wariant czwarty: Pojawić się na spotkaniu, wachlując się czekiem na tysiąc funtów. Ba, pomarzyć dobra rzecz! Wkroczyć dumnie, wręczyć Smeathowi czek, spytać niedbałym tonem: „To wszystko, czy może coś jeszcze?" i tanecznym krokiem opuścić bank. Idealne rozwiązanie, tylko ten drobny szczegół... A mianowicie: skąd mam wytrzasnąć tysiąc funtów do poniedziałku rano? Wariant piąty: Uciec! Wyjście dziecinne i niepoważne, niewarte zastanowienia. No bo dokąd mam uciec? Chyba żeby za granicę, na przykład do Las Vegas. Wygrałabym tam w kasynie kupę szmalu, milion funtów, albo i więcej. A wtedy wyślę do Dereka Smeatha faks z powiadomieniem, że likwiduję swoje konto w jego banku, ponieważ nie miał do mnie zaufania! O, tak, to byłoby cudowne! „Szanowny Panie Smeath! Zaskoczył mnie pan swoją insynuacją, jakobym nie miała wystarczających zasobów finansowych na pokrycie debetu. I po co ta ironia, skoro załączony kwit na 1 200 000 funtów

dowodzi chyba, że dysponuję znacznym majątkiem? Wkrótce ulokuję go w którymś z konkurencyjnych banków, gdzie, być może, zostanę potraktowana z większym szacunkiem. PS Kopię tego listu otrzymają Pańscy przełożeni". Spodobał mi się ten pomysł tak dalece, że zaczęłam w myśli przerabiać i ulepszać pierwotną wersję tego listu. Na przykład, może lepiej byłoby tak: „Szanowny Panie Smeath, w rzeczywistości jestem milionerką, co próbowałam dyskretnie dać Panu do zrozumienia na naszym ostatnim spotkaniu. Gdyby zechciał Pan mi wtedy zaufać, sytuacja przedstawiałaby się zupełnie inaczej!". Kurczę, ale by mu wtedy było łyso! Dostałby niezłą nauczkę. Pewnie zaraz zadzwoniłby z przeprosinami, składałby się jak scyzoryk i skamlał, że nie chciał mnie urazić... Tylko że wtedy byłoby już za późno, cha, cha, cha! Niech to licho porwie! Przejechałam swój przystanek. W domu zastałam Zuzę siedzącą na podłodze, obłożoną ilustrowanymi pismami. - Cześć! - przywitała mnie wylewnie. - Masz pojęcie, że będę w „Vogue'u"? - Co takiego? Wpadłaś im w oko na ulicy, czy jak? W tym momencie uświadomiłam sobie, że nie powinno mnie to aż tak dziwić. Zuza ma przecież tak doskonałą figurę, że mogłaby być modelką. No, ale żeby od razu w „Vogue'u"... - Nie ja, tylko moje ramki, głuptasie! - wyprowadziła mnie z błędu. - „Vogue" będzie reklamować twoje ramki? - Teraz już całkiem nie wierzyłam. - Owszem, w czerwcowym numerze, w artykule pod tytułem „Jak łatwo i tanio wnieść radość do naszego mieszkania?". Fajne, nie? Problem tylko w tym, że dotychczas zrobiłam zaledwie dwie ramki, a po tym artykule może ludzie zechcą je kupować, więc muszę zrobić więcej. - Masz rację. - Próbowałam jakoś to poukładać sobie w głowie. - Ale skąd ci z „Vogue'a" wpadli na to, żeby o tobie napisać? Słyszeli gdzieś o twoich ramkach? W duchu dopowiedziałam, że to niemożliwość fizyczna, bo Zuza robi te ramki dopiero od czterech dni! - Ależ nic podobnego, głuptasku! Po prostu zadzwoniłam do Lally... Zaraz, czyś ty ją już poznała? Potrząsnęłam głową przecząco, więc uzupełniła: - Widzisz, ona jest redaktorką działu mody w „Vogue'u", więc wystarczyło, że zadzwoniła do Perdy, która redaguje dział dekoracji wnętrz. Kiedy opowiedziałam jej o moich ramkach, z miejsca oszalała na ich punkcie. - No, to ci się udało! - Podpowiedziała mi też, co mam mówić na rozmowie kwalifikacyjnej. Odchrząknęła i wyrecytowała pompatycznie: - „Chcę tworzyć wnętrza, które będą cieszyły ludzi, a nie służyły wyłącznie do podziwiania. Każdy z nas ma w sobie coś z dziecka, a życie jest za krótkie, aby zadowalać się byle czym".

- Świetnie ci to wyszło - pochwaliłam, bo to było rzeczywiście świetne. - Czekaj, to nie wszystko! - Zuza zrobiła mądrą minę. - Dodałam jeszcze, że moje projekty powstają pod wpływem twórczej myśli Gaudiego. Teraz muszę zadzwonić do Charliego, bo jestem pewna, że on ma coś wspólnego z „Tatlerem"... - No to super - powiedziałam szczerze, bo rzeczywiście cieszyłam się z jej sukcesów. Tylko cichy głosik wewnętrzny podszeptywał mi, że coś tej Zuzie za łatwo wszystko przychodzi. Byłam gotowa iść o zakład, że nigdy nie miała do czynienia z żadnym upierdliwym prezesem banku i przypuszczalnie nigdy nie będzie miała. Dlatego też bez większego entuzjazmu przysiadłam na podłodze i zaczęłam kartkować pisma. Tymczasem Zuza oderwała się na chwilę od telefonu, bo coś sobie przypomniała. - Aha, jakąś godzinę temu dzwonił Tarquin, żeby się z tobą konkretnie umówić. Już chyba nie mogłaś się doczekać? - dodała ze złośliwym uśmieszkiem. - Tak, oczywiście - odparłam beznamiętnie, choć, prawdę mówiąc, zdążyłam już dawno o tym zapomnieć. Ale to nic, najwyżej odczekam do jutra i w ostatniej chwili wymówię się miesiączką. Jeszcze mi się nie zdarzyło, żeby ktoś to zakwestionował, a już na pewno nie mężczyzna. - No to popatrz, co znalazłam. - Zuza wskazała egzemplarz „Harpers & Queen" leżący na podłodze. - Zajrzyj na „Listę najbogatszych panów do wzięcia"... Charlie? Cześć, tu mówi Zuza... Zajrzałam do rozłożonego pisma i od razu mnie zmroziło. Spod numeru 32 patrzyła na mnie głupio uśmiechnięta gęba Luke'a Brandona. Komentarz dołączony do zdjęcia głosił: 32 lata. Przybliżona wartość majątku: 10 mln funtów. Piekielnie inteligentny przedsiębiorca. Mieszka w Chelsea, aktualnie spotyka się z Sachą de Bonneville, córką francuskiego miliardera. Nie byłam ciekawa, z kim spotyka się Luke Brandon. Ze złością przerzuciłam stronę wstecz i zatrzymałam się przy numerze 17, którego opis brzmiał bardziej zachęcająco: Dave Kington. 28 lat. Przybliżona wartość majątku: 20 min funtów. Byty napastnik Manchester United, obecnie autorytet w sprawach zarządzania i producent odzieży sportowej. Mieszka w Hertfordshire, niedawno rozstał się z modelką o imieniu Cherisse. Nawet w tym porównaniu Luke Brandon wyszedł na nudziarza. Wszyscy wiedzą, że jest pracoholikiem, opętanym obsesją robienia szmalu. Pod numerem 16 opisany był Ernest Flight: 52 lata. Przybliżona wartość majątku: 22 mln funtów. Prezes i główny udziałowiec koncernu produktów spożywczych Flighta. Mieszka w Nottinghamshire, niedawno rozwiódł się z trzecią żoną Susan. Wątpiłam, czy w rzeczywistości facet wygląda tak dobrze jak na zdjęciu. Na mój gust był za wysoki i chyba nie uprawiał żadnych ćwiczeń fizycznych, bo nie miał na to czasu. Bez ubrania na pewno prezentował się okropnie.

Natomiast pod numerem 15 znajdował się... Tarquin Cleath - Stuart. 26 lat. Przybliżona wartość majątku: 25 mln funtów. Właściciel ziemski, który w wieku 19 lat odziedziczył majątek rodzinny. Nieśmiały, lubiący samotność. Mieszka w Perthshire ze swoją starą nianią, czasem zatrzymuje się w Londynie. Chwilowo samotny. Zanim dotarła do mnie treść tej wzmianki, wciąż nie mogłam przetrawić, co to za mężczyzna, który kupuje walizkę na prezent dla dziewczyny? I to u Harrodsa, gdzie miałby tyle ładniejszych przedmiotów do wyboru? Mógł przecież kupić jej kolię albo jakiś luksusowy ciuch... Mógł przecież... Zaraz, zaraz, chwileczkę? No nie, przecież to niemożliwe. To nie może być... Dopiero po chwili odebrało mi mowę i zdolność ruchu. Każdą molekułę mojego ciała zogniskowałam na nieostrym zdjęciu leżącym przede mną. Czyżby to naprawdę był Tarquin, zwariowany kuzyn Zuzy, a równocześnie właściciel majątku wartego 25 milionów funtów? Patrzyłam oto na piętnastego spośród stu najbogatszych kawalerów Anglii i mało tego - znałam go, a nawet wybierałam się z nim na kolację! Mam więc wszelkie szanse, aby zostać milionerką, a właściwie multimilionerką. Przecież Tarquin jest we mnie zakochany i na pewno mi się oświadczy. Weźmiemy ślub w jakimś romantycznym szkockim zamku, jak w filmie Cztery wesela i pogrzeb, tyle tylko, że nikt z nas nie umrze. A wtedy położę rękę na dwudziestu pięciu milionach i ciekawe, co na to powie Derek Smeath? Cha, cha! - Napijesz się herbaty? - Zuza przerwała moje rozmyślania. - Wiesz, jaki ten Charlie jest kochany? Chce mnie wylansować w ramach promocji młodych talentów! - To cudownie! - odchrząknęłam i zmieniłam temat. - Słuchaj, znalazłam tu Tarquina! Musiałam się przecież upewnić, że to nie chodzi o jakiegoś innego Tarquina Cleath - Stuarta. Miałam nadzieję, że ze mną umówił się ten bogaty. - Ach, tak! - rzuciła Zuza beznamiętnie. - Jego zawsze wymieniają przy takich okazjach. Przebiegła wzrokiem tekst, potrząsając niedowierzająco głową. - Ach, ci dziennikarze, zawsze przesadzają. Gdzież on ma dwadzieścia pięć melonów? Serce podeszło mi do gardła. - To jak, ma w końcu ten szmal czy nie? - Coś ty? - Roześmiała się, jakby śmieszyła ją sama taka możliwość. - Ileż ten jego majątek może być wart? Najwyżej osiemnaście melonów! Taka suma też urządzałaby mnie najzupełniej. Na wszelki wypadek jednak wyraziłam ubolewanie nad bezczelnością dziennikarzy. - Wolisz earl grey czy zwykłą? - Zuza powróciła do tematu herbaty.

- Może być earl grey - zdecydowałam, choć normalnie używam Typhoo. Trzeba jednak powoli zacząć przyzwyczajać się do luksusów, jeśli mam zostać dziewczyną kogoś o nazwisku Cleath - Stuart. Jakby to fajnie brzmiało: „Rebeka Cleath - Stuart". Becky Cleath - Stuart też może być. Na przykład tak odbierałabym telefony: „Cześć, tu Rebeka Cleath - Stuart. Tak, żona Tarquina. Poznaliśmy się w... Tak, dobrze pamiętasz, miałam wtedy na sobie kostium od Chanel...". - Zaraz, zaraz - przypomniałam sobie. - Czy Tarquin powiedział ci, gdzie mamy się spotkać? - Przecież on tu przyjedzie po ciebie - oświeciła mnie Zuza. No pewnie, że piętnasty numer na liście najbogatszych kawalerów w Wielkiej Brytanii nie będzie umawiał się ze mną na przystanku metra! Co, może miał przekazać, żebym czekała na niego pod zegarem na stacji Waterloo? Jasne, że sam przyjedzie po mnie. To jest to! Dopiero teraz zaczynam żyć naprawdę! Jeszcze nigdy w życiu nie przygotowywałam się tak długo do żadnej randki. Czynności wstępne rozpoczęły się w sobotę o ósmej rano, kiedy otworzyłam szafę i uznałam, że nie mam co na siebie włożyć, a zakończyły o wpół do ósmej wieczorem tegoż dnia, kiedy pociągnęłam rzęsy ostatnią warstwą tuszu, spryskałam się perfumami Coco Chanel i przeszłam do salonu, aby poddać się osądowi Zuzy. - Uch! - stęknęła, podnosząc wzrok znad ramki, którą obijała właśnie dżinsowym materiałem. - Wyglądasz... zachwycająco jak jasna cholera! Miała rację, gdyż postanowiłam ubrać się na czarno, ale w ten rodzaj głębokiej, nasyconej czerni, jaki mają tylko wykwintne wyroby konfekcyjne. A więc nałożyłam czarną sukienkę bez rękawów o prostym kroju, czółenka od Jimmy'ego Choo na najwyższych możliwych obcasach, a do tego kolczyki z nieszlifowanych ametystów. Tylko błagam, nie pytajcie, ile to kosztowało. Potraktowałam bowiem te zakupy jako swoją największą życiową inwestycję. Nic nie jadłam przez cały dzień, aby zachować szczupłą figurę. Nawet włosy tym razem układały mi się jak trzeba, więc wyglądałam chyba lepiej niż kiedykolwiek. Oczywiście sam wygląd to jeszcze nie wszystko, więc przezornie po drodze z pracy wstąpiłam do Waterstone'a i kupiłam książkę o Wagnerze. Czytałam ją przez całe popołudnie (to znaczy, dopóki nie wyschły mi paznokcie) i zapamiętałam kilka ustępów, aby wtrącać je do rozmowy. Nie wiedziałam, czym jeszcze, poza Wagnerem, interesuje się Tarquin, ale sądziłam, że już to wystarczy do podtrzymania konwersacji. Miałam zresztą nadzieję, że pójdziemy do lokalu, gdzie będzie przygrywał dobry zespół jazzowy, a między tańcami zostanie mało czasu na rozmowę. Dźwięk dzwonka do drzwi trochę mnie przeraził, serce zaczęło mi bić mocniej, ale równocześnie odczuwałam dziwny spokój ducha. Miałam bowiem

świadomość, że zaczyna się zupełnie nowy rozdział w moim życiu, które od tej pory stanie się życiem multimilionerki. A Luke'a Brandona szlag trafi! - Zajmę się tym - rzekła Zuza, promieniejąc szerokim uśmiechem. Po chwili usłyszałam z holu jej rozradowany głos: - Tarkie! - Zuziu! Jeszcze raz otaksowałam w lustrze swój wygląd, wzięłam głęboki oddech i zwróciłam się ku drzwiom, akurat w chwili, gdy zjawił się Tarquin. Jak zawsze, sterczały mu wszystkie kości twarzy, na sobie miał jakiś dziwaczny, odwieczny garnitur, ale jakoś przestało mi to przeszkadzać. Nie zwracałam uwagi na jego wygląd, patrząc na niego, widziałam jedynie dwadzieścia pięć milionów funtów, żadna inna myśl nie przychodziła mi do głowy. Ale już tylko to przyprawiało człowieka o zawrót głowy, jakby długo wirował na karuzeli w wesołym miasteczku. Chciało mi się latać w kółko po pokoju, wrzeszczeć: „Dwadzieścia pięć milionów! Dwadzieścia pięć milionów!" i podrzucać pliki banknotów, jak w hollywoodzkiej komedii. Oczywiście nie zrobiłam niczego podobnego, tylko przywitałam go z oszałamiającym uśmiechem: - Cześć, Tarquin! - Cześć, Becky - odpowiedział. - Wspaniale wyglądasz. - Dziękuję. - Ze skrępowaniem popatrzyłam po sobie. - Może zostaniecie jeszcze na małe piciu? - zaproponowała Zuza z czułością, jakby była matką, której córka wybiera się na pierwszy bal z najpopularniejszym chłopakiem w szkole. - Hmmm... dziękuję, ale może lepiej już chodźmy. - Tarquin poszukał wzrokiem mojego spojrzenia. - Co ty na to, Becky? - Pewnie! - zgodziłam się z nim od razu. - Chodźmy już!

Rozdział 14 Tarquin zatrzymał taksówkę i zaprosił mnie do środka. Byłam nieco rozczarowana, że nie przyjechał limuzyną prowadzoną przez szofera w liberii, ale jeśli jeden z najbogatszych kawalerów w naszym kraju porywał mnie taksówką, to też nie najgorzej. Ciekawe, dokąd mnie zabiera. Do Savoya, Claridge'a czy na dansing w Annabel? Na razie nie powiedział, do jakiego lokalu pojedziemy. Pewnie będzie to któraś z tych snobistycznych restauracji, gdzie wszystkie dania podają pod srebrnymi pokrywami, z całą masą widelców i noży, które nie wiadomo do czego służą, a nadęci kelnerzy tylko patrzą, żeby nas przyłapać na jakiejś gafie! Ale to nic, grunt, żeby zachować spokój i pamiętać podstawowe zasady. Zaraz, jakie one były? Aha, jeśli chodzi o sztućce, to trzeba zaczynać od tych najbardziej na zewnątrz i stopniowo zbliżać się do środka. Pieczywo - nie krajać go nożem, tylko odłamywać małe kawałki i każdy z osobna smarować masłem. Ketchup - nie prosić o niego pod żadnym pozorem. Gorsza sprawa, jeśli podadzą homara, nie jadłam go nigdy w życiu i nie wiem, jak to się je. Dojdzie wtedy do przykrego zgrzytu, a wszystko z winy moich rodziców. Czemu, kiedy byłam mała, nie zabierali mnie do eleganckich restauracji, żebym nauczyła się prawidłowo jeść wymyślne potrawy? No, czemu? - Myślę, że zjemy miłą kolacyjkę w jakimś przytulnym miejscu, prawda? zaproponował Tarquin. - O, tak, z przyjemnością! - ucieszyłam się. Chwała Bogu, może będą mi oszczędzone homary pod srebrną pokrywą! Pewnie wdepniemy do jakiejś romantycznej dziurki, o której mało kto wie. Może będzie to ekskluzywny klub w bocznej uliczce, do którego drzwi trzeba pukać w specjalny sposób, a w środku na kanapach siedzą znakomitości naszego życia publicznego i zachowują się jak normalni ludzie? Pewnie Tarquin ich zna, jakżeby inaczej? W końcu jest multimilionerem! Wyjrzałam przez okno i zorientowałam się, że przejeżdżaliśmy akurat obok Harrodsa. Przypomniałam sobie, kiedy byłam tu ostatni raz i na samo wspomnienie tego głupiego Luke'a Brandona i jego pieprzonych walizek chciało mi się rzygać. Ach, żeby tak on teraz szedł po tej samej stronie ulicy! Pomachałabym mu z okna gestem oznaczającym: „Jestem teraz z piętnastym najbogatszym facetem w Anglii!". - O, tu może nas pan wysadzić - oznajmił nagle Tarquin kierowcy. Podjechaliśmy pod same drzwi. Rzeczywiście, były tam jakieś drzwi, tylko od czego? Kiedy tylko wysiadłam z taksówki, rozejrzałam się dookoła i spostrzegłam, że znajdujemy się w Hyde Parku. Ale jaki lokal jest w Hyde Parku? Po chwili zauważyłam szyld restauracji Lanesborough.

No jasne, gdzie można by udać się na pierwszą randkę, jeśli nie do Lanesborough? Od razu widać, kto ma klasę! Tymczasem przy moim boku znalazł się Tarquin. - Przekąśmy, a potem się zobaczy - zaproponował. - Brzmi obiecująco - wyraziłam aprobatę. Rzeczywiście, wizja kolacji w Lanesborough, a potem spędzenie reszty nocy w jakimś czadowym klubie wydawała się czymś cudownym. Wprawdzie minęliśmy główne wejście do Lanesborough, ale się nie zdziwiłam, bo słyszałam, że ważne osobistości lubią wchodzić do lokali kuchennymi drzwiami, aby uniknąć natrętnych paparazzi. Nie widziałam co prawda żadnych dziennikarzy, ale może Tarquin postępował tak z przyzwyczajenia? Pewnie skręcimy w boczną uliczkę i wejdziemy przez kuchnię, gdzie pracownicy będą udawać, że nas nie znają. Dopiero stamtąd dostaniemy się do holu, i to dopiero będzie szpan! - Pewnie już nieraz tu byłaś - bąknął Tarquin tytułem usprawiedliwienia. Nie wybrałem czegoś oryginalniejszego... - Nie wygłupiaj się! - przerwałam mu, bo akurat doszliśmy do oszklonych drzwi. - Po prostu uwielbiam... Nie dokończyłam, bo zorientowałam się, że nie stoimy przed żadnym tylnym wejściem, ale przed... pizzerią w Hyde Parku, o nazwie Pizza Express! Nie wierzyłam własnym oczom. Piętnasty najbogatszy kawaler w kraju zaprosił mnie do byle jakiej pizzerii! - ...uwielbiam pizzę - dokończyłam bez entuzjazmu. Tarquin wyraźnie się z tego ucieszył. - Tak właśnie pomyślałem, że w jakimś pretensjonalnym lokalu nie będziemy czuć się dobrze. - Nie cierpię pretensjonalnych lokali. - Zrobiłam maksymalnie przekonującą minę. - Znacznie przyjemniej zjeść pizzę we dwoje w takiej przytulnej knajpce! - No właśnie - zaczął Tarquin, lecz kiedy spojrzał na mnie, zmienił ton. Ale teraz mi głupio, bo widzę, że tak ładnie się ubrałaś... Bardzo słusznie zauważył! Nie po to wydałam majątek na kieckę od Whistlesa, żeby iść w niej do Pizza Express! - Jeśli wolisz pójść do elegantszego lokalu, to tu zaraz za rogiem jest Lanesborough... Już chciałam wykrzyknąć „O, tak, proszę!", gdy nagle mnie olśniło. Zorientowałam się, co jest grane. Tarquin po prostu wystawiał mnie na próbę, jak w tej bajce, w której bohaterka musi wybrać jedną z trzech szkatułek. Zasady gry są proste - pod żadnym pozorem nie wolno wybrać złotej ani srebrnej, tylko tę najbardziej niepozorną, ołowianą. Wtedy oczywiście się okazuje, że właśnie w niej znajduje się kupa klejnotów! A więc Tarquin chciał sprawdzić, czy lecę na niego, czy tylko na jego szmal. Prawdę mówiąc, taka sugestia mnie obraża. Za kogo on mnie właściwie ma?

- Nie, już lepiej zostańmy tu - wyszeptałam, dotykając przelotnie jego ramienia. - Tu będzie bardziej zabawnie i bardziej... na luzie. To akurat była prawda. Zresztą rzeczywiście przepadam za pizzą, a czosnkowy chleb to absolutna pycha. Gdy teraz o tym myślę, to chyba zrobiłam dobry wybór. Kiedy kelner podał nam menu, przeleciałam szybko wzrokiem po jadłospisie, ale i bez tego wiedziałam, na co mam ochotę. Moja ulubiona pizza, którą zawsze zamawiałam w tym lokalu, nazywa się Fiorentina. Zawiera szpinak i jajka, co wydaje się karkołomną kombinacją, ale naprawdę jest pyszna. - Czy podać państwu aperitif? - zapytał kelner. Już miałam na końcu języka to, co zawsze, czyli po prostu butelkę wina. Pomyślałam sobie jednak: „A co sobie, kurde, mam żałować? W końcu przyszłam tutaj z multimilionerem!" i zadysponowałam stanowczo: - Proszę gin z tonikiem. Liczyłam, że zaszokuję Tarquina, ale on tylko z uśmiechem podsunął: - Może jednak wolałabyś szampana? - Tak? - wykrztusiłam zmieszana. - Zawsze uważałem, że szampan i pizza to dobre połączenie zawyrokował i zwrócił się wprost do kelnera: - Poproszę butelkę moet. No, to już było do czegoś podobne. Szampan i pizza - to brzmiało nawet ciekawie i wskazywało, że Tarquin zachowuje się zupełnie normalnie. Kelner przyniósł najpierw szampana, więc wznieśliśmy toast i wypiliśmy po kilka łyków. Ta zabawa zaczęła mi się nawet podobać, ale zauważyłam, że koścista dłoń Tarquina powoli, po krawędzi stołu, przysuwa się do mojej. Odruchowo oderwałam rękę, udając, że chcę się podrapać za uchem. Po twarzy przebiegł mu lekki skurcz zawodu, więc skupiłam się na wiszącym po mojej lewej stronie obrazie, symulując atak kaszlu. W duchu zastanawiałam się, co ja właściwie robię i po co. Jeśli wyjdę za tego osobnika, to przecież muszę mu pozwolić nie tylko na trzymanie ręki. Wmówiłam sobie jednak, że przystałabym i na to, bylebym panowała nad sobą i wypiła dostateczną ilość alkoholu. Czym prędzej pociągnęłam więcej szampana, czując, jak bąbelki uderzają mi do głowy i podśpiewują przy tym radośnie: „Jestem żoną milionera! Jestem żoną milionera!". Od razu i Tarquin wydał mi się atrakcyjniejszy, choć wciąż za bardzo przypominał gronostaja. Wynikało stąd, że kluczem do naszego szczęścia małżeńskiego może być tylko alkohol. Pławiłam się już w wyobrażeniach przyszłego ślubu. Mam na sobie suknię z dobrego magazynu mód, rodzice promienieją z dumy, a kłopoty finansowe skończyły się raz na zawsze. Nie może być inaczej, skoro poślubiłam piętnastego na liście najbogatszych kawalerów Wielkiej Brytanii. Mieszkamy w szykownym domu w Belgravii, przedstawiam się jako pani Cleath - Stuart... Nie mogłam już się tego doczekać i omdlewałam na samą myśl o licznych dobrach, które staną się moim udziałem.

Na początek uśmiechnęłam się więc ciepło do Tarquina, który nieco się zawahał, ale odwzajemnił ten uśmiech. Oznaczało to, że jeszcze nic nie jest stracone i wszystko przede mną. Teraz powinniśmy znaleźć jakieś wspólne upodobania, aby dowieść, że w istocie rzeczy jesteśmy pokrewnymi duszami. - Strasznie... - zaczęłam. - Czy... - spytał Tarquin w tej samej chwili. - Och, przepraszam, dokończ! - Nie, najpierw ty dokończ. - No więc strasznie mi się podoba ten obraz, który dałeś Zuzie. - Co szkodzi pochwalić jego gust. Dla większego efektu dodałam: - W ogóle uwielbiam konie. - W takim razie musimy wybrać się kiedyś na przejażdżkę! - podchwycił. Znam taką dobrą stajnię niedaleko Hyde Parku. Oczywiście to nie to samo, co w terenie... - Świetny pomysł - udałam zachwyt. - Będziemy mieli pyszną zabawę! Wprawdzie za żadne skarby świata nie wsiadłabym na konia, nawet w Hyde Parku, ale co szkodzi zrobić dobre wrażenie? W ostatniej chwili mogę zawsze udać, że skręciłam nogę. - A psy lubisz? - badał dalej Tarquin. - Och, przepadam za psami! - odpowiedziałam bez zająknięcia. Zresztą tak całkiem nie skłamałam. Wprawdzie nigdy nie chciałam trzymać psa, bo za dużo przy tym roboty i wszędzie pełno sierści, ale lubię patrzyć, jak labradory biegają po parku. Podobają mi się też słodkie szczeniaczki z telewizyjnych reklam, więc coś w tym jest. Na chwilę rozmowa umilkła, więc w przerwie wypiliśmy po kilka łyków szampana. - Lubisz oglądać EastEndersów czy może jesteś fanem Coronation Street? - podrzuciłam inny temat. - Obawiam się, że nigdy nie oglądałem żadnego z tych seriali - wyznał ze skruchą Tarquin. - No, ale wierzę ci, że są dobre. - Są zupełnie w porządku - rzuciłam luźno. - Niektóre odcinki lepsze, a inne... sam wiesz! - Oczywiście! - wykrzyknął Tarquin z takim zapałem, jakbym powiedziała coś niezwykle ciekawego. Znów zapadła niezręczna cisza. Rozmowa najwyraźniej się nie kleiła. - Czy tam w Szkocji, gdzie mieszkasz, są jakieś dobre sklepy? spróbowałam z innej beczki. Tarquin zrobił dość głupią minę. - Nie mam pojęcia, bo jeśli nie muszę, staram się unikać sklepów. - To zupełnie jak ja. Nie cierpię chodzenia po sklepach! - oświadczyłam, pociągając duży łyk szampana. - Coś takiego! - Tarquin był wyraźnie zaskoczony. - A ja myślałem, że wszystkie dziewczęta uwielbiają zakupy!

- Może wszystkie, ale nie ja. - Trzymałam się tego wątku. - Osobiście wolę przejechać się konno gdzieś po wrzosowiskach, z dwoma psami u boku. - Cudownie! - zapalił się Tarquin. - Musimy kiedyś urządzić sobie taką wycieczkę. Coraz lepiej. A więc mamy już wspólne zainteresowania! Zresztą, nawet jeśli dotąd nie interesowałam się tymi rzeczami, to przecież zawsze mogę się nimi zainteresować. Jeśli będzie trzeba, polubię nawet psy i konie. - Czasem lubię też posłuchać Wagnera... - dodałam na pozór obojętnie, w duchu piejąc z zachwytu nad swoją pomysłowością. - Naprawdę lubisz Wagnera? Mało kto słucha dziś takiej muzyki. - Ależ uwielbiam go, jest moim ulubionym kompozytorem! - podkreśliłam z naciskiem. Zaraz, jak to napisali w tej książce? Aha! - Szczególnie podobają mi się te pasma melodyczne, które przewijają się w preludium... - W preludium do czego? - podchwycił Tarquin. Kurczę blade, czyżby tych preludiów było więcej niż jedno? Aby zyskać na czasie, pociągnęłam większy łyk szampana, próbując równocześnie przypomnieć sobie inne elementy biografii Wagnera. Niestety, nie przychodziło mi do głowy nic innego poza tym, że kompozytor urodził się w Lipsku. - Myślę, że wszystkie jego preludia są... wspaniałe! - wybrnęłam z sytuacji. - Słusznie - potwierdził Tarquin, chociaż wyglądał na zaskoczonego. Może powiedziałam coś nie tak? Trzeba koniecznie zmienić temat! Na szczęście w tym momencie kelner przyniósł nam chleb czosnkowy, więc daliśmy sobie spokój z Wagnerem. Tarquin zamówił więcej szampana i dobrze - sądzę, że mogliśmy tego potrzebować. Doszło więc do tego, że zanim zjadłam połowę mojej Fiorentiny, wypiłam prawie całą butelkę szampana. Oznaczało to, że porządnie się wstawiłam. Dostałam wypieków, oczy mi błyszczały, a mowie towarzyszyła coraz bardziej chaotyczna gestykulacja. Poprawił mi się za to humor, tryskałam dowcipem i sama podtrzymywałam rozmowę. Tarquin też nieźle sobie popił, ale w przeciwieństwie do mnie, coraz bardziej milkł i popadał w zamyślenie. Jednak przez cały czas nie spuszczał ze mnie wzroku. Kiedy dojadłam pizzę do końca i wygodnie rozsiadłam się na krześle jeszcze przez chwilę patrzył na mnie w milczeniu, a potem sięgnął do kieszeni i wyciągnął stamtąd pudełeczko. - To dla ciebie - oznajmił, a mnie przemknęło przez myśl, że to już oświadczyny. Zabawne, że zaraz potem pomyślałam: „No, nareszcie będę miała z czego pokryć debet". W razie gdyby jednak naprawdę się oświadczył, trzeba będzie wymyślić bardziej romantyczną odzywkę. Okazało się jednak, że Tarquin jeszcze nie zamierza mi się oświadczyć, tylko chce dać mi prezent. Kiedy bowiem otworzyłam obite skórą pudełeczko, znalazłam w nim złotą broszkę w kształcie konia. Wykonana była bardzo starannie, z najmniejszymi szczegółami - na miejscu oka znajdował się zielony

kamyczek (może szmaragd?). Nie powiedziałabym, abym gustowała w tego rodzaju biżuterii. Głośno jednak wyszeptałam z zachwytem: - To jest cudowne! - Miłe, prawda? - Tarquin się rozpromienił. - Przypuszczałem, że ci się spodoba. - Jeszcze jak! - Obróciłam broszkę kilka razy w palcach, przy czym zorientowałam się, że złoto jest wysokiej próby. Potem, mrużąc oczy zamglone oparami alkoholu, wyznałam: - Jak to ładnie z twojej strony, że o mnie pomyślałeś! Sęk w tym, że naprawdę nie lubię broszek. Raz, że nie bardzo wiadomo, gdzie je przypiąć, bo ładny topik mogą tylko zeszpecić, a dwa, że agrafka zostawia zawsze dziurki w materiale. - Będzie ci z nią do twarzy! - zapewnił Tarquin, a ja zrozumiałam, że oczekuje, abym ją przypięła. Jeszcze tego brakuje, żebym podziurawiła moją nową sukienkę od Whistlesa! A poza tym, kto lubi, żeby mu koń latał po cyckach? - Muszę ją przymierzyć! - zadeklarowałam wbrew sobie i ostrożnie przewlokłam szpilkę zapięcia przez materiał sukienki. Czułam niemal fizycznie, jak się przy tym defasonuje i wyobrażałam już sobie, jak głupio wyglądam. - Wyglądasz cudownie! - oświadczył tymczasem Tarquin, napotykając moje spojrzenie. - Zresztą... ty zawsze wyglądasz cudownie. Nachylił się do mnie, na co mój żołądek wykonał salto. Obawiałam się, że Tarquin znowu spróbuje wziąć mnie za rękę albo nawet pocałować. Rzuciłam okiem na jego wilgotne i rozchylone wargi i mimo woli wstrząsnął mną dreszcz. Stanowczo jeszcze nie byłam na to gotowa. To znaczy, oczywiście chciałabym pocałować Tarquina, bo bardzo mi się podobał, ale najpierw musiałabym wypić więcej szampana. - Ta chustka, którą miałaś na sobie tamtego wieczoru, była zupełnie oszałamiająca - przypomniał sobie Tarquin. - Nie mogłem wtedy oderwać od ciebie oczu i pomyślałem... Teraz znowu zobaczyłam, jak jego ręka zbliża się do mojej. Wolałam więc w porę uciąć ten temat. - Od Denny'ego i George'a, prawda? - przerwałam mu. - Tak, to bardzo piękna chustka. Odziedziczyłam ją po cioci, która niedawno umarła. Było mi wtedy tak smutno... Starałam się za wszelką cenę mówić cokolwiek i żywo gestykulować, byle rozmowa jakoś się kleiła. - Ta chustka zawsze będzie mi przypominać moją biedną ciocię Ermentrudę - dodałam. - Bardzo mi przykro - wyjąkał zaskoczony Tarquin. - Nie wiedziałem... - Na szczęście pamięć o niej żyje poprzez jej dobre uczynki kontynuowałam, obdarzając go smutnym uśmiechem. - Ciotka hojnie wspierała wszelką działalność charytatywną.

- Czy założyła może jakąś fundację? - zainteresował się Tarquin. - Bo mój świętej pamięci wujek... - Ależ oczywiście! - wpadłam na świetny pomysł. - Istnieje przecież Fundacja Ermentrudy Bloomwood dla promocji... skrzypków z Malawi! Tę ostatnią wersję zmyśliłam na poczekaniu, gdyż w oko wpadł mi plakat reklamujący jakiś wieczorek muzyczny. - Skrzypków z Malawi? - powtórzył jak echo Tarquin. - Otóż to właśnie! - łgałam jak najęta. - Tamten kraj odczuwa straszny brak wykonawców muzyki klasycznej, a kultura wzbogaca wewnętrznie każdego, bez względu na sytuację materialną. W życiu bym nie uwierzyła, że odważę się bez zająknięcia pleść takie bzdury! Spojrzałam z niepokojem na Tarquina, ale on, o dziwo, wyraźnie się tym zainteresował. - A jakie są konkretne cele działania tej fundacji? „Chryste, w co się pakuję?" pomyślałam, ale musiałam brnąć dalej. - Fundacja dąży do tego, żeby co roku wykształcić sześciu nauczycieli gry na skrzypcach. Oczywiście, potrzeba im specjalistycznego szkolenia i ekwipunku, ale to się opłaci. W założeniu mają też uczyć miejscową ludność samodzielnego wytwarzania skrzypiec, co da im samowystarczalność ekonomiczną i uniezależni ich od Zachodu. - Naprawdę? - Tarquin uniósł brwi. Czyżbym powiedziała jakieś głupstwo? Postanowiłam więc szybko zmienić temat. - No więc, to by było tyle, jeśli chodzi o moją rodzinę - podsumowałam ze śmiechem. - Widziałeś ostatnio jakiś dobry film? O właśnie! Zaczniemy rozmowę o filmach, a tymczasem kelner przyniesie rachunek... - Zaraz, zaczekaj... - powstrzymał mnie Tarquin. - Jak dalece zaawansowany jest ten projekt? - No... chyba znacznie - wykrztusiłam. - Prawdę mówiąc, już od dawna nie śledziłam postępów prac. Wiesz, jak to ostatnio z czasem... - Chciałbym dopomóc - wszedł mi w słowo. Nie wierzyłam własnym uszom. Co takiego chciałby zrobić? - Na kogo mógłbym wystawić czek? - przeszedł do konkretów, sięgając do kieszeni marynarki. - Może być na Fundację Bloomwood? Jak zahipnotyzowana śledziłam jego ruchy, kiedy wyjął książeczkę czekową banku Coutts w gustownej jasnopopielatej okładce. W sam raz odpowiednią dla piętnastego na liście najbogatszych ludzi w kraju! - Nie jestem pewna... - słyszałam własny głos jakby z daleka - ...czy się jasno wyraziłam. - Dobrze więc, na wszelki wypadek wystawię czek na twoje nazwisko, a ty przekażesz pieniądze, komu trzeba. Może tak być? I zaczął pisać: „Proszę wypłacić Rebece Bloomwood sumę pięciu..."

No tak. Od razu przypuszczałam, że nie wysili się na więcej niż durne pięć stów.. „...tysięcy funtów. T.A.J. Cleath - Stuart". Nie wierzyłam własnym oczom. Na czeku wystawionym na moje nazwisko wypisano sumę pięciu tysięcy funtów, które należały się fikcyjnej ciotce Ermentrudzie i skrzypkom w Malawi, zakładając, że rzeczywiście jacyś tam byli. - Proszę bardzo. - Tarquin wręczył mi czek, a ja wyciągnęłam rękę po niego. Jeszcze raz, powoli, odczytałam słowa: „Proszę wypłacić Rebece Bloomwood sumę pięciu tysięcy funtów" i poczułam taką ulgę, że miałam ochotę się rozpłakać. Taka suma rozwiązałaby raz na zawsze moje problemy z debetem i długiem bankowym - pokryłaby je z nawiązką. A cóż z tego, że nie jestem skrzypaczką z Malawi, Tarquin nigdy tego nie sprawdzi, a gdyby coś przewąchał, zawsze mogę zmyślić jakąś bajeczkę. Zresztą dla takiego multimilionera pięć tysięcy funtów to tyle, co splunąć. Pewnie nawet by się nie zorientował, czy zrealizowałam ten czek, czy nie. Dla posiadacza majątku rzędu dwudziestu pięciu milionów pięć tysięcy to tyle, ile dla szarego pracownika pięćdziesiąt pensów. Więc nad czym tu się zastanawiać? - Rebeko... - ponaglił mnie Tarquin, a ja zdałam sobie sprawę, że moją rękę wciąż dzieli od jego czeku odległość kilku centymetrów. „No, dalej, bierz to!" nakazywałam sobie. „Na co czekasz, przecież to twoje?" Siłą woli przesuwałam palce coraz bliżej czeku, ale nie potrafiłam zmusić się, aby wziąć go w rękę. Po prostu nie mogłam. - Nie mogę tego przyjąć - wyrzuciłam z siebie. Szybko cofnęłam dłoń, czując, że jednocześnie oblewam się rumieńcem. - To znaczy... nie wiem, czy ta fundacja może już przyjmować darowizny pieniężne. - Aha, rozumiem - przytaknął Tarquin, nieco zaskoczony. - Dam ci znać, na kogo można wystawić czek, kiedy dowiem się więcej szczegółów - dodałam, pokrzepiając się szampanem. - Na razie lepiej go podrzyj. Utkwiłam wzrok w swoim kieliszku, bo nie mogłam patrzyć, jak darł na strzępy kawałek papieru z wypisaną sumą, która tak ułatwiłaby mi życie. Chciało mi się płakać, kiedy wrzucił papierki do popielniczki i podpalił. Przyglądał się razem ze mną, jak płonęły, po czym zwrócił się do mnie: - Przepraszam na chwilę. Wstał od stolika i skierował się w stronę zaplecza, ja zaś łyknęłam jeszcze szampana, wsparłam głowę na rękach i oddałam się filozoficznym rozważaniom. Przecież zawsze może się wydarzyć, że wygram te pięć tysięcy funciaków w totka albo do komputera Dereka Smeatha wkradnie się wirus. Wtedy musiałby anulować cały mój dług i zacząć od początku. A może jakiś zupełnie obcy człowiek przez pomyłkę ureguluje za mnie moje płatności z karty VISA? Albo Tarquin oświadczy mi się, kiedy wróci z toalety?

W tym momencie mój wzrok padł na książeczkę czekową banku Couttsa, którą Tarquin zostawił na stole. Zaciekawiło mnie, jak też może wyglądać w środku książeczka czekowa piętnastego najbogatszego obywatela naszego kraju. Przypuszczałam, że musi wypisywać czeki na bajońskie sumy i w ciągu dnia wydawać więcej niż ja w ciągu roku. Wiedziona gwałtownym impulsem, przyciągnęłam książeczkę do siebie i otworzyłam ją. Nie bardzo wiedziałam, co właściwie chciałam zobaczyć pewnie grzbiety czeków na jakieś astronomiczne kwoty. Tymczasem pierwszy opiewał raptem na trzydzieści funtów, następny - wystawiony na jakąś firmę Arundel i Syn - na 520 funtów. Przerzuciłam kilka stron i znalazłam czek na 7515 funtów, adresowany na American Express. Pewnie dalej było takich więcej, ale cóż w tym ciekawego? Każdy mógł mieć taką książeczkę, ja też. Zamknęłam ją, odłożyłam na poprzednie miejsce i podniosłam wzrok. To, co zobaczyłam, zmroziło mnie. Napotkałam bowiem skierowane bezpośrednio na siebie spojrzenie Tarquina. Stał przy barze, a kelner wskazywał mu coś po przeciwnej stronie sali. Tarquin jednak nie patrzył na kelnera, tylko na mnie. Kurczę blade, co mógł zobaczyć? Oczywiście, od razu cofnęłam rękę od jego książeczki czekowej i zajęłam się kieliszkiem szampana. Potem znów podniosłam oczy i udałam, że szukam Tarquina. Posłałam mu promienny uśmiech, a on, po namyśle, odwzajemnił mi się tym samym. Jednak zaraz potem gdzieś znikł, a ja czułam, jak mi wali serce. Powtarzałam sobie, aby nie popadać w panikę, tylko zachowywać się zupełnie naturalnie. Pewnie nawet nie zauważył tego, co robiłam, a jeżeli nawet, to w końcu zaglądanie do czyjejś książeczki czekowej nie jest przestępstwem. A gdyby spytał, dlaczego to robiłam, mogę odpowiedzieć, że sprawdzałam, czy grzbiety są wypełnione prawidłowo. Tak, to właśnie powiem, jeśli mnie zapyta. Jednak nie zrobił nic podobnego, tylko wrócił do stolika, bez słowa schował książeczkę do kieszeni i zapytał: - Skończyłaś już? - Tak, dziękuję - odpowiedziałam, starając się, aby mój głos brzmiał normalnie. Obawiam się jednak, że pobrzmiewało w nim poczucie winy, a policzki mi pałały. - Dobrze, więc może już pójdziemy? - zaproponował. - Rachunek zapłaciłem. I tak oto kończyła się nasza randka! Tarquin z nienaganną uprzejmością odprowadził mnie do drzwi pizzerii, zawołał taksówkę i zapłacił za kurs na Fulham. Nie ośmieliłam się zaproponować, abyśmy jeszcze wstąpili do mnie lub wdepnęli gdzieś na drinka. Zanim otworzyłam usta, aby wypowiedzieć, te słowa, po kręgosłupie przebiegł mi zimny dreszcz. Cmoknęliśmy się więc tylko nawzajem w policzek, on oświadczył, że świetnie się bawił w moim towarzystwie, a ja podziękowałam mu za miły wieczór. Jednak przez całą drogę do domu zadręczałam się, co też mógł zobaczyć.

Taksówka podjechała pod mój dom, więc powiedziałam kierowcy „dobranoc" i wyciągnęłam klucze od mieszkania. Planowałam wziąć gorącą kąpiel, aby mocząc się w wannie, na spokojnie przemyśleć, co się właściwie wydarzyło. Czy Tarquin widział, jak przeglądałam jego książeczkę czekową, czy jak odkładałam ją na miejsce, czy też w ogóle nic nie widział? Jednakże gdyby nie widział, to dlaczego naraz zrobił się taki chłodny i uprzejmy? Musiał coś zobaczyć albo przynajmniej coś podejrzewać. Na przykład to, że się zarumieniłam i unikałam jego spojrzenia. Boże, dlaczego zawsze muszę tak ostentacyjnie manifestować, że mam nieczyste sumienie? Przecież nic złego nie zrobiłam. Czy ciekawość to zbrodnia? Może powinnam była szybko coś powiedzieć, żeby rozładować sytuację albo obrócić całą sprawę w żart. Tylko co dowcipnego można znaleźć w myszkowaniu po czyjejś książeczce czekowej? Chryste, jak mogłam być taka głupia? Po jaką cholerę w ogóle brałam to świństwo do rąk? Powinnam była siedzieć spokojnie i pilnować drinka. Na swoją obronę muszę jednak dodać, że Tarquin przecież sam zostawił książeczkę na stole, co oznacza, że nie trzymał jej zawartości w tajemnicy. Zresztą nie wiem, czy w końcu widział, jak do niej zaglądałam, czy nie. Może nic nie widział, a ja niepotrzebnie zadręczam się urojeniami? Gdy wkładałam klucz do zamka, czułam się już dużo lepiej. Próbowałam sobie tłumaczyć, że domniemana zmiana w zachowaniu Tarquina mogła wynikać z jego chwilowego złego samopoczucia, a może po prostu nie chciał, abym spieszyła się zbytnio z podjęciem decyzji. Wiedziałam już, co zrobię nazajutrz wyślę mu kartkę i w kilku ciepłych słówkach najpierw podziękuję jeszcze raz za miły wieczór, a potem dyskretnie zaproponuję, abyśmy wybrali się gdzieś posłuchać Wagnera. Świetny pomysł, prawda? Tylko najpierw muszę poczytać coś więcej na temat jego preludiów, żeby wiedzieć, co mam mówić. Tak, na pewno wszystko będzie dobrze i nie mam się o co martwić. Otworzyłam już drzwi i zabierałam się do odpinania płaszcza, kiedy zobaczyłam coś, od czego serce mi się ścisnęło. Zuza czekała na mnie, siedząc na schodach w holu, a wyraz twarzy miała co najmniej dziwny. - Och, Bex! - odezwała się z wyrzutem. - Rozmawiałam właśnie z Tarquinem... - Tak, no i co? - Siliłam się na obojętność, ale mój głos przypominał przerażony pisk. Aby zyskać na czasie, odwróciłam się, zdejmując płaszcz i odwijając szalik. - Pewnie nie ma sensu pytać cię, dlaczego? - spytała Zuza po efektownej pauzie. - Ależ proszę, pytaj - wyjąkałam, czując, że robi mi się słabo. - Oczywiście nie mam o to do ciebie pretensji. - Westchnęła. - Mogłaś tylko... spławić go jakoś delikatniej! Kompletnie go zdołowałaś, a wiesz, jak na ciebie leciał.

Nie rozumiałam, o co jej chodzi. Jak można spławić kogoś bardziej lub mniej delikatnie? - A co ci właściwie powiedział? - zapytałam, oblizując wyschnięte wargi. - W gruncie rzeczy dzwonił tylko po to, by ci przekazać, że zostawiłaś parasolkę w lokalu, ale ja oczywiście przy okazji spytałam go, jak się udała randka. - No i co on na to? Zuza wzruszyła ramionami. - Powiedział, że chyba dobrze się bawiłaś, ale niedwuznacznie dałaś mu do zrozumienia, że nie chcesz więcej się z nim spotykać. Osłabłam tak bardzo, że osunęłam się na podłogę. A więc to tak! Tarquin widział, jak gmerałam w jego książeczce czekowej, a to znaczy, że mam u niego przechlapane. Z drugiej strony jednak nie powiedział Zuzie o swoich spostrzeżeniach, tylko chciał mnie chronić, sugerując, że to ja nie chcę się z nim widywać. A więc zachował się jak dżentelmen. Prawdę mówiąc, zachowywał się jak dżentelmen przez cały czas trwania tej nieszczęsnej randki. Był miły i czarujący, gdy tymczasem ja łgałam jak z nut. Zbierało mi się na płacz. - To po prostu wstyd! - podsumowała Zuza. - Oczywiście, to twoja sprawa, ale ten kochany chłopak wzdychał za tobą przez tyle czasu! Idealnie pasowalibyście do siebie! Spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem. - Nie mogłabyś jeszcze kiedyś się z nim umówić? - Nie przypuszczam - odparłam zmienionym, chrapliwym głosem. Przepraszam cię, Zuziu, ale jestem zmęczona. Chyba pójdę się położyć. Powoli wstałam z podłogi i unikając spojrzenia Zuzy, poszłam do swojego pokoju.

Bank of London 22.03.2000 London House Mill Street EC3R 4DW Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Rd 4 m. 2 London SW6 8FD Szanowna Pani! Dziękujemy za zainteresowanie naszą akcją „Kredyt na telefon". Niestety „zakup strojów i kosmetyków" nie jest uważany za cel upoważniający nas do udzielenia kredytu bez poręczycieli, wskutek czego byliśmy zmuszeni odrzucić Pani podanie. Dziękujemy za obdarzenie naszego banku zaufaniem. Z poważaniem Margaret Hopkins Radca Działu Kredytów

Bank Endwich 24.03.2000 Oddział Fulham Fulham Road 3 London SW6 9JH Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Rd 4 m. 2 London SW6 8FD Szanowna Pani! Pragnę potwierdzić datę naszego spotkania, wyznaczoną na 9.30 rano w poniedziałek, 27 marca, w naszym biurze w Fulham. Proszę pytać o mnie w recepcji. Z poważaniem Derek Smeath Prezes Banku Endwich troskliwym bankiem

Rozdział 15 Jeszcze nigdy w życiu nie czułam się tak fatalnie jak następnego ranka. Przede wszystkim obudziłam się z wściekłym bólem głowy. Iskry tego bólu rozsadzały mi czaszkę przy każdym jej ruchu - nawet gdy próbowałam otworzyć oczy lub choćby tylko uświadomić sobie tak podstawowe sprawy, jak to, kim jestem, którego dziś mamy i czy nie powinnam w tej chwili znajdować się gdzie indziej? Na razie leżałam więc spokojnie, ale oddychałam ciężko i krew uderzała mi do twarzy. Obawiałam się hyperwentylacji, więc starałam się oddychać miarowo: wdech - wydech i tak dalej. Wierzyłam święcie, że regularne powtarzanie tego wdechu i wydechu poprawi moje samopoczucie i pozwoli sprowadzić sprawy do właściwego wymiaru. No więc tak: Na pewno jestem Rebeką Bloomwood... Wdech - wydech. Wczoraj byłam z kimś na kolacji, tylko z kim? Wdech - wydech. Aha, jadłam pizzę. Wdech - wydech, wdech - ... Boże, przecież był ze mną Tarquin! ... - wydech. No tak, przeglądałam jego książeczkę czekową i przez własną głupotę popsułam wszystko. W przystępie czarnej rozpaczy zamknęłam oczy, licząc, że to ukoi nieco ból głowy. Równocześnie przypomniałam sobie, co się działo wczoraj wieczorem, kiedy już wróciłam do swego pokoju. Na toaletce znalazłam opróżnioną do połowy butelkę słodowej whisky, którą kiedyś dostałam w ramach promocji funduszu Scottish Prudential. Zazwyczaj nie lubię whisky, ale tym razem otworzyłam tę butelkę i osuszałam kilka nalanych do pełna kubeczków do zębów. To przypuszczalnie było przyczyną mojego obecnego samopoczucia. Powoli dźwignęłam się do pozycji siedzącej i nasłuchiwałam, co robi Zuza. Nie dobiegł mnie jednak żaden dźwięk. Oznaczało to, że zostałam w pustym mieszkaniu sama z moimi myślami. Nie mogłam na dłuższą metę znieść tej sytuacji. Mimo że cała się trzęsłam i głowa mi pękała, musiałam jakoś się przemóc, wyjść stąd, napić się kawy i spróbować pozbierać się do kupy. Zwlekłam się więc z łóżka, poczłapałam do toaletki i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Nie byłam zachwycona tym, co zobaczyłam - gęba tak blada, że aż zielona, spieczone wargi i włosy w strąkach. Najgorszy był jednak wyraz oczu, pełen beznadziei i odrazy do samej siebie. Dobijała mnie świadomość, że wczoraj wieczorem sama pchała mi się w ręce tak fantastyczna szansa, a ja ją zmarnowałam. Taka oferma niewarta jest tego, by żyć! Wyszłam na King's Road, aby pogrążyć się w anonimowym tłumie. Świeże, orzeźwiające powietrze pozwalało przynajmniej częściowo zapomnieć o przeżyciach poprzedniego wieczoru. Częściowo, ale nie całkowicie. Wstąpiłam do Aromy i zamówiłam duże cappuccino. Próbowałam je pić jakby nigdy nic, jakbym była zwyczajną dziewczyną, która wybrała się na

niedzielny spacer. Nie potrafiłam jednak uciec od natrętnych myśli, które wirowały mi w głowie niczym zepsuta płyta. Gdyby mnie wtedy nie podkusiło grzebać w jego książeczce czekowej! Gdybym nie zachowała się jak ostatnia idiotka! Przecież wszystko tak się wspaniale zapowiadało. Sprawiał wrażenie, że mnie lubi; trzymaliśmy się za ręce i chciał się znowu ze mną umówić... Boże, gdyby tak można było cofnąć czas, jak się przegrywa płytę od początku! Nakazywałam sobie, żeby przestać o tym myśleć. Trudno przecież było pogodzić się z faktem, że gdybym rozegrała należycie to ostatnie posunięcie siedziałabym prawdopodobnie teraz przy kawie z Tarquinem, przybliżając o kolejny krok moment zostania piętnastą najbogatszą kobietą w kraju. Zamiast tego siedziałam po uszy w długach, a w poniedziałek czekało mnie raczej niemiłe spotkanie z prezesem banku. I, niestety, nie miałam żadnego pomysłu na wyjście z tej sytuacji. Najgorzej, że w gruncie rzeczy zdążyłam polubić Tarquina. Może nie grzeszył urodą, ale był na swój sposób miły i zabawny, no i dał mi taką cudowną broszkę! I nie powiedział Zuzie ani słowa o moim postępku. Wierzył święcie w ten cały kit, który mu wciskałam o psach, Wagnerze i skrzypkach z Malawi. Był tak uroczo łatwowierny, że nic nie podejrzewał. No nie, jeszcze trochę, a zaraz się rozpłaczę! Wytarłam oczy, wypiłam do dna kawę i wstałam od stolika. W progu nieco się zawahałam, ale po namyśle postanowiłam ruszyć naprzód szybkim krokiem. Może wiatr wywieje mi z głowy niepożądane myśli i nareszcie poczuję się cokolwiek lepiej? Szłam i szłam, lecz samopoczucie mi się nie poprawiało. Łeb mi pękał, oczy miałam czerwone jak u królika i czułam, że przydałby mi się drink, papieros lub jakieś małe co nieco... Podniosłam oczy i zorientowałam się, że stoję przed trzypiętrowym domem handlowym Octagon - mojej ulubionej firmy. W środku pełno było stoisk z ciuchami, meblami i upominkami, przytulnych kafejek, a kwiaciarnia kusiła, aby napełnić cały dom kwiatami. Dobrze, że wzięłam ze sobą portfel, bo po prostu muszę kupić sobie coś małego na pocieszenie. Choćby koszulkę lub nawet płyn do kąpieli. Dużo nie wydam, tylko wejdę do środka i... Pchnęłam drzwi i już od progu poczułam niesamowitą ulgę. Owionęło mnie przyjemne ciepło rzęsiście oświetlonego wnętrza. W takich miejscach zawsze czułam się najlepiej, bo to właśnie było moje naturalne środowisko. Okazało się jednak, że wizyta na stoisku z koszulkami nie sprawiła mi takiej przyjemności, jak powinna. Gmerałam na półkach, próbując odtworzyć radosne podniecenie, jakie mnie zawsze ogarniało nawet przy najmniejszych zakupach, ale czułam się jakaś wypalona w środku. Wybrałam skąpy topik ze srebrną gwiazdą na środku i przewiesiłam go przez ramię, wmawiając sobie, że

już mi lepiej. Natknęłam się teraz na stoisko ze szlafrokami i doszłam do wniosku, że nowy szlafrok bardzo by mi się przydał. Znalazłam ładny - biały, pikowany - ale głos wewnętrzny podpowiadał mi, żeby dać sobie z tym spokój, przecież już mam długi. Zagłuszyłam ten głos rozsądku argumentacją, że ten jest krótki... Z jakąś dziką zawziętością porwałam szlafrok i przewiesiłam go sobie przez ramię. No, a jeśli już szlafrok, to do kompletu jeszcze pikowane ciapy - nie wyobrażałam sobie jednego bez drugiego. Kasę miałam po lewej stronie, ale nie zwracałam na nią uwagi. Podjechałam ruchomymi schodami piętro wyżej do działu wyposażenia domu. Kupiłam tam biały komplet pościeli - żeby pasował do szlafroka - dwie poduszki na kanapę i narzutę z imitacji futra. Za każdym razem, kiedy dokładałam nowy zakup do rosnącej sterty, czułam przypływ satysfakcji, która jednak szybko mijała, pozostawiając czarną otchłań. Ogarnął mnie istny szał zakupów i chwytałam, jak leci: zapachową świecę, żel pod prysznic w komplecie z kremem nawilżającym, torebkę potpourri... Tylko satysfakcję dawało mi to coraz mniejszą i na krótszą metę. Nie rozumiałam, dlaczego nie czuję się nic a nic szczęśliwsza. - Czy mogę pani w czymś pomóc? - Z zadumy wyrwał mnie głos ekspedientki ubranej w mundurek firmy Octagon, złożony z białej bluzki i lnianych spodni. Ogarniała zdziwionym wzrokiem stos towaru u moich stóp. Może potrzymam te rzeczy, jeśli pani chce jeszcze coś kupić? Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, ile tego się nagromadziło. - Nie, dziękuję, zapłacę za to. - Oprzytomniałam. Z pomocą ekspedientki przeniosłam jakoś nabyte dobra do wyłożonej marmurem kasy i kasjerka zaczęła sprawdzać czytnikiem ich kody. Okazało się, że cena poduszek została obniżona, więc zanim pracownica znalazła właściwą - za mną uformowała się już spora kolejka. - Trzysta siedemdziesiąt funtów pięćdziesiąt sześć pensów - odczytała w końcu kasjerka i z uśmiechem zwróciła się do mnie: - Płaci pani gotówką czy kartą? - Kartą Switch - zdecydowałam i wyjęłam ją z portfela. Podczas gdy panienka przeciągała ją przez czytnik, zastanawiałam się, jak doniosę tyle reklamówek do domu... Nie, o domu wolałam nie myśleć. Ani o Zuzie, ani o Tarquinie, ani o wczorajszym wieczorze. - Przykro mi, ale pani karta chyba jest zdezaktualizowana - oświadczyła tym razem kasjerka. - Czytnik jej nie przyjmuje. Ma pani może jakąś inną? Lekko zakłopotana, wyciągnęłam kartę VISA, lecz nie rozumiałam, co złego może być z tamtą. Wydawało mi się, że wszystko jest w porządku. Trzeba będzie reklamować w banku... A propos banku, jutro czeka mnie konfrontacja z Derekiem Smeath... Nie, muszę szybko pomyśleć o czymś przyjemniejszym, tylko o czym? Rozejrzałam się po sklepie, ale dobiegały mnie jedynie zniecierpliwione pokasływania i

pochrząkiwania z kolejki. Wszyscy czekali tylko na mnie, więc próbowałam zażenowanym uśmiechem ułagodzić kobietę stojącą za mną. - Niestety, tu też jest wyczerpany limit - zmroziła mnie tymczasem kasjerka. - Co takiego? - Aż podskoczyłam. Moja karta VISA, ważna na całym świecie? Przecież to absurd! Chociaż... Zimny dreszcz przeszedł mi po plecach. Może miały z tym coś wspólnego te listy, które tak beztrosko wrzuciłam do szuflady? Chyba nie unieważnili mojej karty? Przecież nie mogli mi tego zrobić! Serce zaczęło jakieś dziwne harce i poczułam, że drżę na całym ciele. - Proszę pani, klienci czekają - ponagliła mnie kasjerka, wskazując na kolejkę za mną. - Jeśli pani nie ma czym zapłacić... - Ależ oczywiście, że mam! - warknęłam, mimo że czułam, jak płoną mi policzki. Drżącymi rękami dogrzebałam się do srebrnej karty płatniczej firmy Octagon, która zawieruszyła się pod wszystkimi innymi. - Proszę odpisać to wszystko z tego rachunku. - W porządku - rzuciła lakonicznie dziewczyna i przeciągnęła także i tę kartę przez czytnik. Czekając na jej zatwierdzenie, przypomniałam sobie, że i na tym koncie nie wszystkie zaległe płatności zostały uregulowane. Przecież jakiś czas temu otrzymałam od nich upomnienie. Byłam pewna, że ich spłaciłam, przynajmniej częściowo. A może nie? - Chwileczkę, muszę zadzwonić - oświadczyła kasjerka i wybrała jakiś numer w aparacie stojącym obok kasy. - Cześć! - przywitała się z kimś z tamtej strony. - Poczekaj, zaraz podam ci numer konta... W kolejce za mną ktoś głęboko westchnął. Czułam, jak oblewam się krwawym rumieńcem i nie miałam śmiałości rozejrzeć się wokoło. - Aha, rozumiem. - Kasjerka zakończyła rozmowę i odłożyła słuchawkę. Podniosła na mnie wzrok bez cienia współczucia czy życzliwości. Spojrzenie, jakim mnie obdarzyła, było wręcz nieprzyjazne. - Nasz dział rozliczeń finansowych prosi panią o pilny kontakt wyrecytowała oschle. - Proszę, tu jest numer telefonu. - W porządku, skontaktuję się z nimi - obiecałam, siląc się na lekki ton głosu. Wyciągnęłam rękę po kartę, bo nie miałam już głowy do zakupów. Chciałam tylko jak najprędzej stąd się wydostać. - Przykro mi, ale pani konto zostało zablokowane - oznajmiła kasjerka, nawet nie zniżając głosu. - Niestety, będę musiała zatrzymać pani kartę. Patrzyłam na nią z niedowierzaniem. Twarz mnie paliła, a za mną wszczął się szmerek, bo stojący w kolejce trącali się porozumiewawczo i szeptali. - No więc, jeśli nie ma pani innych środków płatniczych... - Spojrzała znacząco na górę zakupionych przeze mnie towarów. Przepadł mój pikowany szlafrok, komplet pościeli, zapachowa świeca i cała masa rzeczy, których

właściwie nie potrzebowałam. Niedobrze mi się robiło na sam ich widok, więc tylko drętwo potrząsnęłam głową, jakbym została przyłapana na kradzieży. - Elsa! - Kasjerka przywołała inną ekspedientkę. - Zajmij się tym, dobrze? Klientka zrezygnowała z zakupu. Wskazała wymownym gestem na wybrane przeze mnie rzeczy. Elsa przesunęła je na drugi koniec lady, celowo zachowując kamienną twarz. - Proszę bardzo, kto następny? Kobieta stojąca w kolejce za mną postąpiła krok do przodu, unikając mojego wzroku. Nigdy dotąd nie przeżyłam takiego upokorzenia jak teraz! Wydawało mi się, że całe piętro - klienci i sprzedawcy - gapią się na mnie, wymieniając szeptem komentarze: „Widział( - a) pan( - i), co się stało?". Wyszłam stamtąd na miękkich nogach, nie oglądając się na boki. Kiedy już miałam za sobą ten koszmar, chciałam jak najprędzej wydostać się stąd i uciec... Dokąd? Do domu? Nie mogłam przecież spojrzeć w oczy Zuzie i wysłuchiwać jej wywodów, jaki uroczy chłopak z tego Tarquina. Ryzykowałam też, że mogę u niej natknąć się na niego, a na samą myśl o tym robiło mi się niedobrze. Cóż więc miałam robić i dokąd pójść? Chwiejnym krokiem ruszyłam naprzód, starając się nie patrzyć na kuszące wystawy sklepowe. Nadal nie miałam pomysłu, co ze sobą zrobić, bo ze strachu nie byłam w stanie pozbierać myśli. Zatrzymałam się dopiero na skrzyżowaniu, czekając na zmianę świateł. Tępym wzrokiem przyglądałam się wystawie po mojej lewej stronie, gdzie wyeksponowano kaszmirowe swetry. Dopiero gdy w oko wpadł mi czerwony golf od Pringle'a - poczułam taką ulgę, aż łzy pociekły mi po twarzy. Widok ten przypomniał mi bowiem o miejscu, do którego mogłam wrócić zawsze. Miejscem tym był dom moich rodziców!

Rozdział 16 Wpadłam do rodziców bez uprzedzenia, informując, że chciałabym zostać u nich przez kilka dni. Myślicie, że to ich zaskoczyło? Bynajmniej! To, że niczemu się nie dziwili, mogło też oznaczać, że spodziewali się takiej możliwości. Może odkąd wyprowadziłam się do Londynu, każdego dnia oczekiwali, że zawitam w ich próg tak, jak stoję i z zapuchniętymi od płaczu oczyma. Zachowywali się po prostu jak personel izby przyjęć w szpitalu, przygotowany na każdy nagły wypadek. Z tym tylko, że personel medyczny na ogół nie kłóci się na temat wyboru metody ratowania pacjenta, podczas gdy ja już po kilku minutach miałam ochotę wyjść, pozostawiając rodzicom swobodę działania. - Idź na górę i weź porządną, gorącą kąpiel - zarządziła mama. - Na pewno jesteś zmęczona. - A skąd wiesz, czy ona chce się kąpać? - zaprotestował tato. - Może wolałaby strzelić sobie drinka? - No, nie wiem, czy to rozsądne - wycedziła mama, rzucając ojcu wymowne spojrzenie. Miało ono oznaczać: „A jeśli ona jest alkoholiczką?", a ja, oczywiście, miałam tego nie zauważyć. - Dziękuję, nie mam ochoty na drinka - pogodziłam ich. - Jeśli już, to raczej napiłabym się herbaty. - Ależ oczywiście! - Mama się ucieszyła. - Graham, idź i nastaw wodę! Rzuciła mu przy tym kolejne znaczące spojrzenie, a ledwo znikł za drzwiami - przysunęła się do mnie bliżej i szepnęła konfidencjonalnie: - Dobrze się czujesz, kochanie? Czy może... coś się stało? I bez tego byłam w dołku psychicznym, a współczujący głos matki podziałał na mnie tak, że od razu zachciało mi się płakać. - No, wiesz, mam ostatnio pewne kłopoty - przyznałam drżącym głosem. Ale na pewno poradzę sobie z nimi. Wzruszyłam ramionami, dla pewności spoglądając w inną stronę. - Bo widzisz... - mama jeszcze bardziej zniżyła głos - ...ojciec nie jest wcale taki staroświecki, na jakiego wygląda. Więc gdyby chodziło o to, kto zajmie się dzieckiem, żebyś nie musiała rzucać pracy... Jakim znowu dzieckiem, na miłość boską? - Ależ mamo, ja wcale nie jestem w ciąży! - Wcale nie mówię, że jesteś. - Zaczęła się wycofywać, lekko się przy tym rumieniąc. - Chciałam ci tylko powiedzieć, że w razie czego zawsze możesz liczyć na moją pomoc. Największy problem z moimi rodzicami polega na tym, że oglądają za dużo seriali telewizyjnych. Kto wie, może nawet zakładali, że mój kolejny żonaty kochanek zrobi mi dziecko? Z jakąż mściwą satysfakcją zamordowaliby go, a ciało zakopali na naszym patio! I ta propozycja „pomocy w razie czego"! Mama nigdy nie wyskoczyłaby z czymś takim, zanim zaczęła regularnie oglądać Ricki Lake'a.

- Chodź do kuchni, napijemy się herbaty - zaproponowała w końcu. I rzeczywiście, usiedliśmy przy gorącej, mocnej herbacie z czekoladowymi ciasteczkami. To było nawet przyjemne, więc na chwilę przymknęłam oczy, ale kiedy je otworzyłam, przyłapałam ich na przyglądaniu się mnie z nieskrywanym zaciekawieniem. Kiedy napotkali moje spojrzenie, mama natychmiast słodko się uśmiechnęła, a ojciec nerwowo zakaszlał. Widać było, że aż ich skręca, by się dowiedzieć, o co naprawdę chodzi. - Dobrze się czujecie? - zapytałam ostrożnie. - Oczywiście, całkiem dobrze - zapewniła mama. Na chwilę zapanowała cisza, którą przerwał dopiero poważny głos ojca: - Becky, czy masz jakieś kłopoty, o których powinniśmy wiedzieć? To znaczy - dodał szybko - oczywiście jeśli chcesz, żebyśmy o tym wiedzieli. W każdym razie pamiętaj, że zawsze staniemy murem za tobą. Boże, czy muszą zapożyczać wszystko z tego cholernego Ricki Lake'a? Chyba stać ich na więcej! - Czy coś ci dolega, kochanie? - zagadnęła mama tak miłym i wyrozumiałym tonem, że łzy napłynęły mi do oczu. Drżącą ręką odstawiłam filiżankę i wyznałam: - Prawdę mówiąc, wpakowałam się w niezłe tarapaty. Nie wspominałam wam o tym wcześniej, bo nie chciałam was martwić... - Co to takiego? - spytała mama przerażonym głosem. - Bierzesz może narkotyki? - Nie, skąd. Chodzi o to, że... - Pociągnęłam potężny łyk herbaty. Nie przypuszczałam, że tak ciężko mi przyjdzie wyrzucić to z siebie. Przymknęłam więc oczy i zacisnęłam palce wokół filiżanki z herbatą. - Widzicie, to jest tak... - zaczęłam powoli i urwałam. - Jak? - podchwyciła mama. - Prawda jest taka, że... - otworzyłam oczy i zebrałam się na odwagę prześladuje mnie jeden facet. Nazywa się... Derek Smeath. W ciszy, jaka zapanowała, słychać było głośny świst, z jakim tato wciągnął powietrze. - Wiedziałam, wiedziałam, że dzieje się coś niedobrego! - wykrzyknęła moja matka przenikliwym, załamującym się głosem. - Obydwoje to przeczuwaliśmy! - zadudnił ojciec, ciężko opierając łokcie na stole. - Jak długo to trwa, Becky? - Och, chyba już od miesięcy - wymamrotałam z wzrokiem wbitym w herbatę. - Niby to nic poważnego, tylko takie nękanie, ale nie mogę tego dłużej znieść. - A kim jest ten Derek Smeath? - zainteresował się tato. - Czy my go znamy? - Nie przypuszczam. Natknęłam się na niego w związku z moją pracą. - Spodziewałam się tego! - zakrzyknęła mama. - Młoda, ładna kobieta na stanowisku... Do tego musiało dojść!

- Czy on też jest dziennikarzem? - zainteresował się tato. Pokręciłam przecząco głową. - Nie, pracuje w banku Endwich. Wydzwania ciągle do mnie i udaje, że chodzi mu o stan mojego konta. Potrafi nawet być przekonujący. Zanim rodzice przetrawili tę rewelację - zapanowała cisza, podczas której zjadłam następne ciasteczko. - Myślę, że powinniśmy zawiadomić policję - przemówiła w końcu mama. - Nie! - zaprotestowałam, rozsypując okruchy po całym stole. - Nie chcę mieszać w to policji. W końcu nigdy mi nie groził ani nie zrobił mi krzywdy, po prostu się naprzykrza. Może da spokój, jeśli na jakiś czas zejdę mu z oczu. - No, to rzeczywiście ma sens - przyznał tato, wymieniając spojrzenie z mamą. - Dlatego chciałam was prosić - wybąkałam, splatając ciasno dłonie na kolanach - żebyście, gdyby zadzwonił, powiedzieli mu, że wyjechałam za granicę i nie wiecie, pod jakim numerem można mnie złapać. To samo mówcie, jeśli zadzwoni ktokolwiek inny, nawet Zuza. - Jesteś tego pewna? - Mama zmarszczyła czoło. - Nie uważasz, że lepiej byłoby zadzwonić na policję? - Och, nie, naprawdę! - Wykręcałam się, jak mogłam. - To mu tylko pochlebi. Myślę, że najlepiej będzie, jeśli na jakiś czas zniknę. - Dobra - zgodził się tato. - Umówmy się, że cię tu nie ma. Przechylił się przez stół, aby ścisnąć mi rękę dla dodania otuchy. Widząc jego zatroskaną twarz, znienawidziłam samą siebie za to, co robię. Czułam takie wyrzuty sumienia, że chwilami gotowa byłam z płaczem rzucić się im w ramiona i wyznać całą prawdę. Tyle tylko, że nie mogłam tego zrobić. Za nic nie zdobyłabym się, żeby zaserwować moim czułym, kochającym rodzicom informację, jak to ich rzekomo zdolna córka, zamiast robić błyskotliwą karierę zawodową, tonie po uszy w długach. Na kolację zjedliśmy zapiekankę Cumberland od Waitrose'a, potem obejrzeliśmy telewizyjną adaptację kryminału Agaty Christie, a spać poszłam do mojej dawnej sypialni. Następnego ranka poczułam się bardziej rześka i wypoczęta niż przez wszystkie minione tygodnie. W tej sypialni, gdzie leżałam, patrząc w sufit, czułam się bezpieczna i szczelnie odizolowana od otaczającego świata. Nikt mnie tu nie dosięgnie, bo nikt nie wie, gdzie przebywam. W domu rodziców był mój azyl, tu nie będę odbierać żadnych nieprzyjemnych telefonów, listów ani przyjmować nieproszonych gości. Uwolniona od wszelkiej odpowiedzialności, poczułam się, jakbym znowu miała piętnaście lat, kiedy jedyną moją troską było odrobienie na czas lekcji (a teraz i tego zabrakło). Zdecydowałam się wstać z łóżka dopiero około dziewiątej. Dotarło wtedy do mojej świadomości, że gdzieś daleko stąd, w Londynie, Derek Smeath oczekuje mnie za pół godziny. Przez chwilę nawet rozważałam, czy nie

zadzwonić do banku z jakimś usprawiedliwieniem, ale zaraz odrzuciłam tę możliwość. W tej chwili wolałam zapomnieć, że w ogóle istnieje jakiś bank, tak samo jak VISA czy Octagon. Zdążyłam już wymazać te instytucje z pamięci. Wykonałam tylko jeden telefon - do mojej redakcji, bo nie chciałam, żeby mnie wyleli za nieusprawiedliwioną nieobecność w pracy. Zadzwoniłam do sekretariatu o 9.20, przed przyjściem Filipa. Połączyłam się z jego sekretarką. - Cześć, Mavis! - wychrypiałam w słuchawkę. - Z tej strony Rebeka Bloomwood. Czy mogłabyś przekazać Filipowi, że zachorowałam? - Biedactwo, czy to nie zapalenie oskrzeli? - powiedziała współczująco. - Sama jeszcze nie wiem - skrzeczałam, dalej udając chrypkę. - Dopiero zapisałam się do lekarza. Właśnie tam idę. Cześć! Otóż to. Jeden telefon i problem z głowy. Nikt nic nie podejrzewał, bo i dlaczego? Jakie to było proste. Szkoda, że wcześniej na to nie wpadłam. Oczywiście gdzieś w najgłębszych zakamarkach duszy tkwiła jak drzazga świadomość, że nie będę przecież mogła zostać tu na zawsze. Prędzej czy później nie minie mnie konfrontacja z przykrą rzeczywistością. To nic, najważniejsze, że jeszcze nie teraz. Przynajmniej zyskam na czasie, a zanim przyjdzie co do czego, nie zamierzam nawet o tym myśleć. Napiję się teraz dobrej, mocnej herbaty, obejrzę program Poranna Kawa i nie będę zaprzątać sobie głowy byle czym. Kiedy zeszłam do kuchni - tato siedział już przy stole, pogrążony w lekturze gazety. Pachniało ciepłymi grzankami, a w tle grało radio. Zupełnie jak za dziecinnych lat, kiedy jeszcze tu mieszkałam. Życie wtedy wydawało się takie proste i jasne, nikt nie żądał ode mnie spłaty zaległych rachunków ani nie przysyłał listów z pogróżkami. Ogarnęła mnie taka tęsknota za dawnymi czasami, że poczułam łzy w oczach. Musiałam odwrócić się pod pozorem dolania wody do czajnika. - Ciekawe wiadomości - zauważył tato, z nosem w „Daily Telegraph". - Tak? A co takiego? - spytałam, wsadzając do kubka torebkę ekspresowej herbaty. - Scottish Prime przejął Flagstaff Life. - Aha - mruknęłam bez większego zainteresowania. - Przypuszczałam, że do tego dojdzie. - W związku z tym wszyscy inwestorzy Flagstaff Life mają dostać kolosalne premie, większe niż kiedykolwiek... - O kurczę! - Udając, że się tym przejmuję, sięgnęłam po „Panią Domu" i odszukałam swój horoskop. Jednak po jakimś czasie uświadomiłam sobie, że gdzieś już zetknęłam się z nazwą Flagstaff Life. Zaraz, z kim to ja o tym rozmawiałam? - Przecież Martin i Janice z sąsiedztwa zainwestowali w Flagstaff Life! wykrzyknęłam nagle. - Płacą tam składki już od piętnastu lat. - To dobrze na tym wyjdą - rzekł tato. - Im kto dłużej uczestniczy w funduszu, tym więcej dostanie.

Przewrócił z szelestem stronę, a ja przysiadłam się do stołu z filiżanką herbaty i egzemplarzem „Pani Domu". Czytając przepisy na wielkanocne wypieki, rozmyślałam z żalem, że to niesprawiedliwe. Przecież Endwich Bank też mógł zostać wchłonięty. Wtedy dostałabym premię na tyle wysoką, aby pokryć mój debet, a Derek Smeath pewnie straciłby pracę! - Jakie masz plany na dzisiejszy dzień? - spytał tato znad gazety. - Nic konkretnego - mruknęłam, popijając herbatę. W duchu dodałam, że na resztę życia też nie mam konkretnych planów. Przedpołudnie spędziłam „na luzie", pomagając mamie wybrać trochę używanych ciuchów na kiermasz dobroczynny. O wpół do pierwszej zeszłyśmy do kuchni, aby zrobić sobie kanapki. Spojrzałam przy tym na zegarek i uświadomiłam sobie, że trzy godziny temu powinnam była stawić się w Endwich Banku. Fakt ten jednak, podobnie jak całe moje londyńskie życie, wydawał mi się teraz czymś odległym i nierzeczywistym. Tu, z dala od zgiełku, pod opiekuńczymi skrzydłami mamy i taty, czułam się naprawdę u siebie. Po lunchu przeszłam do ogrodu. Wzięłam ze sobą jeden z katalogów sprzedaży wysyłkowej, jakie zamawiała mama. Przeglądałam go na ławeczce pod jabłonią, gdy przy furtce usłyszałam czyjś głos. Był to sąsiad, Martin, ale tego dnia nie miałam nastroju na rozmowę z nim. - Cześć, Becky, co u ciebie? - spytał ściszonym głosem. - Dziękuję, wszystko w porządku - odpowiedziałam głośno, a na końcu języka miałam słowa: „...i nie kocham się w waszym synu!". Ugryzłam się jednak w język, bo pomyślałby, że skoro się wypieram, to coś jest na rzeczy, prawda? W ślad za Martinem wśliznęła się Janice ze szpadlem w ręku. Obrzuciła mnie przerażonym wzrokiem i wyszeptała: - Słyszeliśmy, że ktoś cię... prześladuje! - To chyba jakiś kryminalista! - zaperzył się Martin. - Takich powinno się zamykać! - Gdybyśmy mogli ci jakoś pomóc, to tylko powiedz - dodała Janice. - Dziękuję, ale naprawdę wszystko w porządku - broniłam się, ale już łagodniejszym tonem. - Chciałam tylko pobyć tu trochę, z dala od tego wszystkiego. - Dobrze robisz - zgodził się ze mną Martin. - Mądra dziewczyna! - Powiedziałam dziś rano Martinowi, że właściwie powinnaś wynająć ochroniarza. - Janice wystąpiła z kolejnym pomysłem. - W dzisiejszych czasach ostrożności nigdy za wiele! - zawtórował jej Martin. - Taka jest cena popularności - ubolewała Janice, żałośliwie kiwając głową. - Dobrze już, dobrze - spróbowałam zmienić temat. - Powiedzcie lepiej, co u was słychać?

- Dajmy na to, że wszystko gra - rzucił z wyraźnie nieszczerym humorem. Zaraz potem oboje z Janice spojrzeli znacząco po sobie. - No, ale chyba cieszycie się z tych wiadomości o Flagstaff Life? naciskałam. Odpowiedzią było milczenie, które przerwał Martin jadowitą uwagą: - Powiedzmy - cieszylibyśmy się... - ...gdybyśmy wcześniej wiedzieli! - uzupełniła Janice. - Ale nikt nie wiedział. To była kwestia szczęścia. - Nie rozumiem! - zdziwiłam się. - Byłam pewna, że dostaliście wysoką premię. - Okazało się, że akurat my nie - wyjaśnił Martin, w zakłopotaniu pocierając twarz. - Jak to, dlaczego? - Martin zadzwonił do nich dziś rano - poinformowała mnie Janice. Chciał się dowiedzieć, ile dokładnie dostaniemy, bo w gazetach pisali, że inwestorzy o długim stażu mogą spodziewać się grubych tysięcy. Ale... Spojrzała na Martina. - Ale co? - podchwyciłam, zaniepokojona tonem jej głosu. - Okazało się, że nas to nie dotyczy - dokończył z goryczą Martin. Ponieważ wycofaliśmy nasz wkład. To znaczy, coś tam dostaniemy, ale najwyżej rzędu stu funtów, bo liczy się tylko pierwsza wpłata. Patrzyłam na niego, nic nie rozumiejąc. - Jak to, przecież wycofaliście wasz wkład dopiero... - ...dwa tygodnie temu. Na tym polega ironia losu. Gdybyśmy poczekali jeszcze trochę... Ale trudno, co się stało, to się nie odstanie. Nie ma sensu płakać nad rozlanym mlekiem. Z rezygnacją wzruszył ramionami i uśmiechnął się do żony, która odwzajemniła ten uśmiech. Ja natomiast przygryzłam wargę i odwróciłam się w inną stronę. Dlaczego? Ponieważ zimny dreszcz przejął mnie na myśl, że ci ludzie wycofali swoje oszczędności za moją poradą. Pytali mnie, czy mają to zrobić, a ja potwierdziłam. A przecież mogłam do tego nie dopuścić, bo słyszałam już przedtem pogłoski o mającej nastąpić fuzji. - Nie mieliśmy pojęcia, że będą wypłacać premie. - Janice uspokajająco położyła rękę na ramieniu męża. - Trzymali to w tajemnicy do ostatniej chwili, prawda, Becky? Gardło mi się ścisnęło i nie mogłam wykrztusić ani słowa, bo przypomniałam sobie, skąd wiedziałam o planach wchłonięcia jednego funduszu przez drugi. Alicja wspomniała o tym na dzień przed moim poprzednim przyjazdem tutaj, a i Filip też napomknął w biurze o korzyściach, jaki odniosą członkowie z długoletnim stażem... Tyle tylko, że w tym czasie robiłam sobie manicure i nie słuchałam uważnie, o czym mówią.

- Gdybyśmy się nie wycofali, dostalibyśmy około dwudziestu tysięcy funtów - rzekł ponuro Martin. - Rzygać się chce na samą myśl o tym, ale Janice ma rację, że nikt nie miał pojęcia, co się szykuje. - Ja wiedziałam - wyznałam ze smutkiem. Zapanowała cisza, bo wszystkich zmroziła ta rewelacja. - Co takiego? - spytała Janice słabym głosem. - To znaczy, nie wiedziałam dokładnie - uzupełniłam, ze wzrokiem wbitym w ziemię. - Jakiś czas temu słyszałam krążące na ten temat plotki. Powinnam była was uprzedzić, żebyście się nie spieszyli, ale po prostu nie pomyślałam o tym i szybko wyleciało mi to z głowy. Zmusiłam się, aby podnieść oczy i napotkałam zdumione spojrzenie Martina. - Tak mi przykro... To wszystko moja wina! - dodałam. Znów zapanowała cisza, podczas której Janice i Martin wymienili spojrzenia, a ja skuliłam się, czując odrazę do samej siebie. Z wnętrza domu doszedł mnie dzwonek telefonu i tupot stóp. - Aha, rozumiem - podsumował w końcu Martin. - No cóż, mówi się trudno. Takie rzeczy się zdarzają. - Nie obwiniaj się, Becky - dodała życzliwie Janice. - W końcu to była nasza decyzja, nie twoja. . - Zresztą miałaś wtedy dość swoich kłopotów. - Martin współczująco położył mi rękę na ramieniu. - Przecież ciągle prześladuje cię jakiś łobuz... Zbierało mi się na płacz, bo czułam, że nie zasługuję na tyle serca ze strony tych ludzi. Przeze mnie dwadzieścia patyków przeleciało im koło nosa, bo byłam za leniwa, żeby interesować się bieżącymi wydarzeniami. A w końcu kto jak kto, ale ja powinnam była o tym wiedzieć, przecież jestem dziennikarką specjalizującą się w sprawach finansowych, do jasnej cholery! I właśnie tu, w ogrodzie moich rodziców, nagle znalazłam się w największym dołku psychicznym, jaki można sobie wyobrazić. Bo co mi się właściwie udało w życiu? Właściwie nic. Nie umiem gospodarować swoimi pieniędzmi. Nie sprawdzam się w zawodzie. Nie poderwałam dotąd żadnego chłopaka i sprawiłam przykrość najlepszej przyjaciółce. Oszukałam rodziców, a teraz jeszcze rozłożyłam finansowo życzliwych mi sąsiadów. Powinnam chyba rzucić wszystko i schronić się w zacisze buddyjskiego klasztoru lub zrobić coś podobnego. - Becky! - niespodziewanie rozległo się wołanie. Ojciec zmierzał szybkim krokiem prosto na nas, a minę miał wyraźnie zatroskaną. - Nie chcę cię denerwować, Becky - powtórzył - ale właśnie dzwonił Derek Smeath. - Co? - usłyszałam własny przerażony głos. - To ten drań, co ci nie daje spokoju? - wykrzyknęła Janice, a tato smętnie pokiwał głową.

- Powiedziałbym, że to wybitnie antypatyczny facet. Zachowywał się w stosunku do mnie wręcz agresywnie. - Ale skąd wiedział, że Becky tu jest? - spytała Janice. - Przypuszczam, że po prostu strzelał w ciemno - wyraził przypuszczenie ojciec. - Starałem się być dla niego uprzejmy. Poinformowałem go tylko, że cię tu nie ma i nie wiem, gdzie możesz teraz przebywać. - A ccc... co on na to? - wykrztusiłam zduszonym głosem. - Próbował wciskać mi kit, że umówiłaś się z nim na spotkanie. - Tato z oburzeniem potrząsał głową. - Jakiś nawiedzony bubek. - Powinniście zmienić albo zastrzec numer telefonu - doradził Martin. - Ciekawe, skąd on dzwonił? - dodała ze strachem Janice. - Przecież taki typ może się znajdować właściwie wszędzie! Rozejrzała się niespokojnie po ogrodzie, jakby spodziewała się, że natręt wyskoczy zza krzaka. - Słusznie - przyznał jej rację ojciec. - Chodźmy lepiej do domu, Becky. Z takimi osobnikami nigdy nic nie wiadomo. - Dobrze - zgodziłam się bezbarwnym głosem. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Patrzyłam na życzliwą, zatroskaną twarz ojca i chciało mi się płakać. Och, dlaczego, dlaczego nie powiedziałam mamie prawdy? Jak mogłam wpakować się w taką sytuację? - Jesteś wyraźnie wstrząśnięta, kochanie! - zawyrokowała Janice, poklepując mnie po ramieniu. - Lepiej idź i napij się gorącej herbaty! - Chyba rzeczywiście tak zrobię - zdecydowałam. A mój kochany tatuś otoczył mnie ramieniem i podprowadził w stronę domu, jakbym była chora lub niepełnosprawna! Teraz już sytuacja całkowicie wymknęła się spod kontroli. Mało tego, że okazałam się zupełnym nieudacznikiem, to jeszcze utraciłam poczucie bezpieczeństwa nabyte w domu rodziców. Wprawdzie siedziałam na kanapie obok mamy, popijając herbatę i oglądając program Odliczanie, ale zamieniłam się w kłębek nerwów i podskakiwałam ze strachu, słysząc jakikolwiek szmer. Co by było, gdyby Derek Smeath postanowił wybrać się tu osobiście? Ile czasu zajęłaby mu jazda z Londynu? Półtorej godziny, może dwie, gdyby na szosach panował duży ruch? Ale nie, on jest zbyt zajęty, żeby się na coś takiego zdecydować. Jednak teoretycznie mógłby. Może też nasłać na mnie komornika, okropnego faceta w obstawie goryli w skórzanych kurtkach. Brrr! Poczułam się, jakby rzeczywiście prześladował mnie jakiś psychopata. W przerwie na reklamy mama sięgnęła po katalog sprzedaży wysyłkowej „Wszystko dla domu i ogrodu". - Popatrz, jaka śliczna kąpiółka dla ptaszków! - Pokazała mi zdjęcie. Zamówię taką do naszego ogrodu. - Wspaniale - wymamrotałam machinalnie, gdyż nie byłam w stanie się skupić.

- Mają tu także doskonałe skrzynki na kwiaty. - Wyszukała odpowiednią pozycję w katalogu. - Przydałyby ci się do mieszkania. - Aha - mruknęłam. - Może zamówić ci dwie? One nie są drogie. - Nie, dziękuję. - Możesz zapłacić czekiem albo kartą... - Mama nie ustępowała, przewracając stronę. - Mamo, naprawdę dziękuję! - powtórzyłam już ostrzejszym tonem. - Przecież wystarczy, żebyś podała im numer karty przez telefon, a już oni ci je dostarczą... - Mamo, daj spokój, proszę! - wykrzyknęłam. - Nie chcę żadnych skrzynek, jasne? Mama zmierzyła mnie spojrzeniem na poły zaskoczonym, na poły karcącym i powróciła do lektury katalogu. Mnie tymczasem strach dławił w gardle. Moje wszystkie karty płatnicze były zablokowane, a ona o niczym nie wiedziała! Raz po razie nakazywałam sobie, aby o tym nie myśleć. Wzięłam ze stolika stary numer „Radio Timesa" i zaczęłam go mechanicznie kartkować. - Popatrz, jak to głupio wyszło z Martinem i Janice - zagadała mama znad kart katalogu. - Żeby na dwa tygodnie przed fuzją wycofywać swoje wkłady? Co za pech! - Wiem, wiem - mruknęłam, skupiając wzrok na programie radiowym. Nie chciałam już wracać do tematu Martina i Janice. - To chyba fatalny zbieg okoliczności - ciągnęła mama, potrząsając głową. - Żeby towarzystwo uruchamiało nowy fundusz bezpośrednio przed wchłonięciem przez inną firmę? Podejrzewam, że więcej osób zrobiło to samo co Martin i Janice, a w rezultacie poniosło straty... Czekaj, znów się zaczyna! Na ekran telewizora powrócił teleturniej Odliczanie przy akompaniamencie skocznej muzyki z oklaskami w tle. W tej chwili jednak nie interesowały mnie samogłoski i konsonanse, więc nawet nie słuchałam. Zastanawiałam się raczej nad sensem ostatnich słów mamy. Chyba jednak nie był to zbieg okoliczności! Przecież Janice i Martin otrzymali z banku pismo, w którym namawiano ich do przeniesienia swoich lokat, obiecując jako premię zegarek. Ciekawe, o co w tym wszystkim chodziło? Obudziło to mój niepokój. Nagle poczułam, że muszę koniecznie zapoznać się z pismem od Towarzystwa Ubezpieczeniowego Flagstaff Life, aby sprawdzić, o ile wyprzedzało ono fuzję towarzystw. - Koń - ców - ka - przesylabizowała mama odgadnięty wyraz. - Osiem liter, zgadza się. Ale zaraz, tam jest „i". Czy mogą być „końcówki"? - Przepraszam, muszę wpaść na chwilę do sąsiadów - powiedziałam, wstając. - Zaraz wracam. Martin i Janice oglądali akurat ten sam teleturniej.

- Cześć! - zagadałam z głupia frant. - Myślałam właśnie, czy nie moglibyśmy zamienić kilku słów. - Ależ oczywiście! - Martin się rozpromienił. - Wchodź, wchodź! Napijesz się sherry? - Ooo! - Nie mogłam pohamować odruchu zdziwienia. Nie jestem, broń Boże, abstynentką, ale o tej porze? Nie było jeszcze piątej po południu. - To znaczy, chętnie. - Na sherry nigdy nie jest za wcześnie - wygłosił złotą myśl Martin. - Ja jeszcze mam, dziękuję! - dobiegł głos Janice z salonu. Niech ja skonam, czyżby oboje byli alkoholikami? Może jest w tym trochę mojej winy, bo pewnie finansowa strata spowodowała, że szukali pociechy w alkoholu i telewizji. - Ja tylko tak, z ciekawości... - asekurowałam się, kiedy Martin nalewał ciemnego sherry do wysokiej szklanki. - Czy mogłabym rzucić okiem na ten list z Flagstaff Life, w którym namawiali was, żebyście przenieśli wkłady na ich nowy fundusz? Interesuje mnie, kiedy to pismo zostało wysłane. - To przyszło tego samego dnia, kiedy ostatni raz byłaś u nas - wyjaśnił Martin. - Chcesz je przeczytać? - Podniósł szklankę. - Na razie twoje zdrowie! - Zdrówko! - odwzajemniłam toast i pociągnęłam łyk sherry. - Widzisz, zastanawiałam się... - Chodźmy do salonu - przerwał i z rewerencją wprowadził mnie do środka. Przy okazji podał drinka Janice. - To dla ciebie, kochanie. No to siup! - Cicho, daj mi się skupić, bo to jest gra liczbowa! - syknęła. Dalsze wyjaśnienia kontynuowałam więc szeptem, aby nie zagłuszać zegara w studiu odmierzającego czas. - Chciałabym głębiej pogrzebać w tej sprawie, bo nie daje mi to spokoju... - Pięćdziesiąt razy cztery równa się dwieście... - Janice ni z tego, ni z owego zaczęła nagle liczyć na głos. - Sześć odjąć trzy to będzie trzy, razy siedem równa się dwadzieścia jeden, a teraz to dodajmy... - Świetnie to obliczyłaś, kochanie - podsumował Martin, grzebiąc w kredensiku z rzeźbionego dębu. - O, tu jest ten list. Chcesz napisać o tym artykuł? - Być może - odparłam enigmatycznie. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu? - Nie przypuszczam. - Wzruszył ramionami. - Cicho! - denerwowała się Janice. - Teraz będzie zadanie finałowe! - To ja wezmę ten list, dobrze? - szepnęłam do Martina. - Eksfoliacja! Nie, eksploatacja! - entuzjazmowała się Janice, więc już tylko podziękowałam za sherry, wysączyłam resztkę ze szklanki i na paluszkach wymknęłam się z salonu. W swojej sypialni przeczytałam kilka razy pismo z Flagstaff Life i nie miałam wątpliwości, że coś tu śmierdzi. Ciekawe, ilu jeszcze inwestorów dało się nabrać na gówniany zegarek w zamian za przeniesienie lokat, wskutek czego

nie powąchało ani grosza premii? Ile szmalu zaoszczędziło towarzystwo dzięki temu? Tym razem rzeczywiście chciałam się tego dowiedzieć i napisać o tym parę słów prawdy. Po raz pierwszy w życiu naprawdę zaintrygowały mnie sprawy finansowe! Mało tego, powzięłam szczery zamiar, aby napisać o tym do poważniejszego czasopisma niż moje „Korzystne Lokaty". W portfelu miałam wizytówkę Eryka Foremana z bezpośrednim numerem telefonu. Wyjęłam ją, przez chwilę jej się przyglądałam, a potem szybko podeszłam do najbliższego aparatu i wybrałam numer, zanim zdążyłam zmienić zdanie. - Tu Eryk Foreman, „Daily World". - W słuchawce zadudnił głęboki głos. Rany boskie, co też ja robię! - Cześć - pisnęłam, tłumiąc zdenerwowanie. - Pamiętasz mnie? Jestem Rebeka Bloomwood z „Korzystnych Lokat". Poznaliśmy się na konferencji prasowej funduszu Sacrum. - A jakże, pamiętam! - potwierdził z zadowoleniem. - Jak się miewasz, mała? - Dziękuję, całkiem dobrze. - Zacisnęłam kurczowo palce wokół słuchawki. - Nawet świetnie, tylko chciałam cię zapytać, czy publikujecie jeszcze cykl „Czy możemy ufać finansistom?". - Owszem, na razie tak. A bo co? - Bo widzisz... - Przełknęłam ślinę. - Wydaje mi się, że mam materiał, który mógłby cię zainteresować.

Rozdział 17 Nad żadnym artykułem w życiu nie napracowałam się tak, jak nad tym. Przede wszystkim nigdy nie wyznaczano mi takich krótkich terminów. W „Korzystnych Lokatach" na napisanie jednego artykułu miało się miesiąc i jeszcześmy na to narzekały. Toteż gdy Eryk Foreman spytał: „Czy możesz mi to dostarczyć do jutra?" - początkowo myślałam, że żartuje. Odpaliłam dziarsko: „No pewnie" i już miałam ochotę dodać: „Będziesz to miał już za pięć minut", ale w porę się zorientowałam, że mówił poważnie. Koniec świata! Toteż nazajutrz już od rana sterczałam z dyktafonem u Martina i Janice. Starałam się zebrać jak najwięcej szczegółów zarówno na temat ich inwestycji, jak chwytających za serce faktów z ich życia codziennego, zgodnie z instrukcją Eryka. - Musimy czymś zainteresować ludzi - tłumaczył mi przez telefon. Niepotrzebne są suche dane statystyczne, bo to i nam, i czytelnikom wychodzi bokiem. Trzeba opisać sprawę tak, żeby wzbudzić współczucie dla zwykłych, ciężko pracujących ludzi, którzy zawierzyli tym tłustym knurom oszczędności całego życia. Chcieli zabezpieczyć sobie spokojną starość, a zostali na lodzie. Jak oni mieszkają? - W wolno stojącym domu z czterema sypialniami, w Surrey. - Za cholerę nie pisz o tym! - przestrzegł mnie. - Nasi bohaterowie muszą być biedni, ale uczciwi i dumni. Nigdy nie żądali ani grosza od państwa, bo uważali, że sami dadzą radę zapracować na swoją przyszłość. Zaufali poważnej instytucji finansowej, a ta wystawiła ich do wiatru... Świsnął przez zęby, jakby imitował ten wiatr, i przeszedł do konkretów: - Tak to sobie wyobrażam. Dałabyś radę coś takiego spłodzić? - Nnno pppewnie - wyjąkałam, ale gdy odłożyłam słuchawkę, pomyślałam: „O rany, w co się wpakowałam!". Było już jednak za późno na zmianę zdania. Teraz musiałam przekonać Janice i Martina, że nic im nie zaszkodzi, jeśli artykuł o nich ukaże się w „Daily World". Oczywiście to nie to samo co „Financial Times" albo nawet zwykły „Times", ale wytłumaczyłam im, że mogło być gorzej. Gdyby na przykład „Sun" zamieściło ich zdjęcie między portretem modelki w stroju topless a nieostrą migawką „ustrzeloną" przez natrętnych paparazzich? Na szczęście sam fakt, że podjęłam się całego tego trudu w ich obronie, rozbroił ich do tego stopnia, że nie przejmowali się, jaka gazeta zamieści o nich materiał. A na wiadomość, że około południa przyjedzie fotoreporter, by zrobić im zdjęcie, zareagowali tak, jakby oczekiwali co najmniej wizyty królowej. - O rany, jak ja wyglądam! - Janice z przerażeniem taksowała w lustrze fryzurę. - Zdążę jeszcze poprosić Maureen, żeby wymodelowała mi włosy na lokówce? - Chyba nie, ale są w porządku - pocieszyłam ją. - Chodzi o to, żebyście oboje wyglądali jak najbardziej naturalnie, ot, para zwykłych ludzi.

Rozglądałam się po salonie, chcąc odnotować jak najwięcej pikantnych szczegółów, aby ubarwić artykuł, który już zaczynałam komponować: „Na idealnie wyczyszczonym gzymsie kominka stała karta od ich syna, z życzeniami z okazji rocznicy ślubu. W tym roku jednak Martin i Janice Webster nie będą mieli nastroju do świętowania..." - Zaraz zadzwonię do Phyllis! - gorączkowała się Janice. - W życiu mi nie uwierzy! - Nie służyłeś nigdy w wojsku? - wypytywałam tymczasem Martina. - A może byłeś przynajmniej strażakiem? - Raczej nie. - Martin w zamyśleniu zmarszczył brwi. - Tylko w młodości skończyłem szkołę kadetów. - O, to już coś! - Oczy mi zabłysły. Aż się prosiło, żeby napisać: „Martin Webster obracał nerwowo w palcach odznakę korpusu kadetów, którą kiedyś obnosił z taką dumą. W życiu nie istniało dla niego nic poza pracą i służbą na rzecz innych. Na stare lata chciał się cieszyć owocami swojej pracy, ale ograbili go z nich nieuczciwi finansiści. »Daily World« zapytuje..." - Zrobiłem fotokopie ze wszystkich dokumentów - pochwalił się Martin. Nie wiem, czy ci się to na coś przyda? - No pewnie, dziękuję bardzo! - Odebrałam od niego plik papierów. Dopiero będę miała co czytać! „Toteż kiedy Martin Webster otrzymał list od towarzystwa ubezpieczeniowego Flagstaff Life z propozycją przeniesienia lokat na inny fundusz, uwierzył, że mądrzy finansiści wiedzą lepiej, co będzie dla niego korzystne. Tymczasem dwa tygodnie później okazało się, że wskutek tego przeniesienia stracił szansę na otrzymanie premii w wysokości 20 000 funtów. - Z tego wszystkiego żona mi się pochorowała - wyznał nam. - Strasznie się o nią martwię..." - Janice? - spytałam ostrożnie. - Czy nie czujesz się ostatnio trochę gorzej? Tak jakoś niewyraźnie? - No, trochę jestem zdenerwowana - przyznała, odwracając twarz od lustra. - Nigdy nie wychodzę dobrze na zdjęciach. „Mam kompletnie stargane nerwy - powiedziała nam pani Webster drżącym głosem. - Jeszcze nigdy w życiu nie czułam się tak oszukana!" - Dobra, myślę, że to wystarczy. - Wstałam i wyłączyłam dyktafon. Oczywiście, w druku to może trochę inaczej wypaść niż na taśmie. Chodzi o to, żeby artykuł zrobił odpowiednie wrażenie. Nie będziecie mieć do mnie pretensji, prawda? - Ależ skąd! - zapewniła Janice. - Napisz, co chcesz, Becky. Mamy do ciebie zaufanie. - A co zrobisz dalej? - zapytał Martin z ciekawością. - Będę jeszcze musiała przeprowadzić rozmowę z kimś od Flagstaffa. Trzeba posłuchać, co mają na swoją obronę.

- Po co? - obruszył się. - Za to, co nam zrobili, nic im się nie należy! - Wiem, wiem, masz rację. - Uspokoiłam go z uśmiechem, ale wracając do domu rodziców, czułam, jak w moje żyły wlewa się duża porcja adrenaliny. Brakowało mi jeszcze tylko autoryzowanej wypowiedzi kogoś z Flagstaff Life, a potem mogłam już siadać i pisać. Nie miałam zbyt dużo czasu, bo musiałam zdążyć przed drugą, żeby artykuł ukazał się w jutrzejszym wydaniu. Jakoś nigdy przedtem praca nie wydawała mi się tak podniecająca! Od razu zadzwoniłam do Towarzystwa Ubezpieczeniowego Flagstaff, ale panienka z centrali poinformowała mnie, że do kontaktów z mediami mają specjalny, bezpośredni telefon. Podała mi go, wydał mi się jakby znajomy. Zawahałam się przez chwilę, następnie wybrałam podany numer. - Halo, tu Centrum Prasowe Brandonów - odezwał się miły głosik. Na mnie podziałał on jednak jak cios w splot słoneczny, bo chciałam już na zawsze zapomnieć o mężczyźnie noszącym nazwisko Luke Brandon i nie miałam ochoty, aby mi o nim przypominano. W porządku, przecież nie muszę rozmawiać bezpośrednio z nim, prawda? - Dzień dobry, mówi Rebeka Bloomwood - przedstawiłam się. Chciałabym mówić z kimś reprezentującym towarzystwo Flagstaff Life. - Chwileczkę, niech sprawdzę... - myślała głośno moja interlokutorka. Aha, pani jest klientką Luke'a Brandona. Zaraz połączę panią z jego asystentką. Rozłączyła się, zanim zdołałam cokolwiek powiedzieć, a mnie obleciał strach, że nie będę w stanie rozmawiać z Lukiem Brandonem. Wprawdzie zapisałam sobie pytania, które zamierzałam zadać, ale myślałam tylko o upokorzeniu, które przeżyłam tamtego dnia u Harrodsa. Doskonale pamiętałam jego ton pobłażliwej wyższości, który dowodził, że miał mnie za nic. Jednak przykazałam sobie stanowczo odbyć tę rozmowę. Podejdę do sprawy chłodno i oficjalnie. Zadam zaplanowane pytania i... - O, jak się masz, Rebeko! - usłyszałam głos w słuchawce. - Alicja z tej strony. - Ach, to ty? Myślałam, że połączą mnie bezpośrednio z Lukiem wyznałam, zaskoczona. - Chodzi mi o towarzystwo Flagstaff Life. - Widzisz, Luke Brandon jest bardzo zajęty - odpowiedziała. - Sądzę jednak, że potrafię odpowiedzieć na twoje pytania. - No, dobrze - zgodziłam się, ale dodałam po namyśle: - Mam nadzieję, że oni nie są waszymi klientami. - Jestem pewna, że w tym przypadku to bez znaczenia - zaśmiała się Alicja. - Co dokładnie chcesz wiedzieć? - Więc słuchaj. - Zerknęłam na moją listę pytań. - Czy towarzystwo Flagstaff Life celowo zachęcało swoich inwestorów do przenoszenia lokat na inny fundusz bezpośrednio przed przyznawaniem premii? Wielu ludzi sporo na tym straciło. - Aha... - rzuciła. - Tak, dziękuję ci, Kamillo. Wezmę wędzonego łososia i sałatę.

- Co takiego? - Och, przepraszam, jeszcze jesteś na linii?... Tak, zanotowałam.... Słuchaj, chyba będę musiała oddzwonić do ciebie później. - Dobrze, ale ja potrzebuję tej odpowiedzi szybko! - naciskałam. - Za kilka godzin muszę oddać artykuł do druku. - Aha, rozumiem... - Dalszy ciąg Alicja mówiła już stłumionym głosem. Nie, prosiłam o wędzonego łososia. Dobra, niech będzie kurczak po chińsku. Tak... - Potem znów odezwała się normalnym głosem. - Masz jakieś inne pytania, Rebeko? Wiesz co, może wyślę ci nasze najnowsze materiały dla prasy? Tam powinnaś znaleźć odpowiedzi na wszystkie nurtujące cię kwestie. Ewentualnie możesz przesłać nam pytania faksem. - W porządku, zrobię to - odparłam oschle i odłożyłam słuchawkę, kipiąc oburzeniem. Tej zarozumiałej małpie nie chciało się nawet potraktować mnie poważnie! Stopniowo jednak docierało do mnie, że żadne biuro prasowe nie traktowało mnie nigdy inaczej. Pracownicy nie spieszyli się z odpowiedziami na moje pytania, obiecywali, że oddzwonią i na tym się kończyło. Tyle że przedtem nie przykładałam do tego wagi. Wisząc na telefonie, słuchałam muzyczki w słuchawce i cieszyłam się nawet, że w tym czasie nie muszę nic robić. To, że nie byłam traktowana poważnie, mało mnie wtedy wzruszało. Tym razem jednak było inaczej. Postanowiłam, że nie dam się tak łatwo spławić, bo podjęłam się ważnego zadania. Jeszcze pokażę im wszystkim, także Luke'owi Brandonowi, że Rebeka Bloomwood nie wypadła sroce spod ogona. Z nagłą determinacją usiadłam do maszyny do pisania, której używał tato. Wkręciłam papier, włączyłam dyktafon, wzięłam głęboki oddech i zabrałam się do roboty.

28.03.2000 REBEKA BLOOMWOOD THE PINES 43 ELTON ROAD OXSHOTT SURREY wiadomość nadana faksem do: Eryk Foreman, Daily World od: Rebeka Bloomwood Drogi Eryku! Przesyłam artykuł długi na 950 słów, dotyczący towarzystwa Flagstaff Life i sprawy premii. Mam nadzieję, że Ci się spodoba. Z najlepszymi życzeniami Rebeka Bloomwood specjalistka od spraw finansowych

Rozdział 18 Nazajutrz wstałam o szóstej rano. Wiedziałam, że to głupia egzaltacja z mojej strony, ale byłam równie podniecona, jak dziecko przed Gwiazdką (czy raczej, co tu ukrywać, jak ja przed Gwiazdką). Jeszcze w łóżku nakazywałam sobie, że mam się zachowywać jak osoba dorosła i nie ulegać nastrojom, ale nie mogłam się powstrzymać, by nie wyobrażać sobie stosów gazet we wszystkich kioskach w kraju. A jeszcze dodajmy do tego te wszystkie egzemplarze „Daily World", które wylądują na wycieraczkach prenumeratorów! Wszyscy ci ludzie otworzą dziś gazety, jeszcze ziewając z niewyspania i zastanawiając się, czy znajdą jakieś ciekawe wiadomości. A co znajdą? Moje nazwisko w druku! Rebeka Bloomwood autorką artykułu w gazecie o ogólnokrajowym zasięgu! Czy to nie brzmi fantastycznie? Wiedziałam, że artykuł się ukaże, bo Eryk Foreman dzwonił jeszcze wczoraj po południu, aby mnie poinformować, że redaktor naczelny był zachwycony materiałem. Dali go nawet na barwną rozkładówkę. Pomyśleć, że czytelnicy dostaną do rąk zdjęcie Janice i Martina w kolorach naturalnych, i to w „Daily World"! Proszę, jak wysoko zaszliśmy. W kiosku na rogu powinna już leżeć na ladzie cała sterta, jeszcze nie rozciętych i mokrych od farby gazet. Kiosk na rogu otwierają... o której? Jeśli dobrze pamiętam, to o szóstej. Teraz mamy pięć po szóstej, więc teoretycznie mogę zaraz iść i kupić gazetę. Wystarczy zwlec się z łóżka, wrzucić coś na grzbiet, skoczyć do kiosku i już ją mam! To oczywiście nie oznacza, że zamierzam tak postąpić. Za kogo mnie macie? Nie jestem aż tak zdesperowana ani zakompleksiona, abym pragnęła za wszelką cenę zobaczyć swoje nazwisko w druku. Najwyżej przejdę się tam około południa, wezmę gazetę z lady, przerzucę ją i odłożę z powrotem. Właściwie po co miałabym ją kupować? Co to, nie widziałam swojego nazwiska w druku, czy co? To nie jest powód, aby podskakiwać z radości. Postanowiłam przewrócić się na drugi bok i spać dalej. Nie miałam pojęcia, dlaczego obudziłam się tak wcześnie. Może ptaki śpiewały zbyt głośno? Próbowałam poprawić poduszkę, zamknąć oczy i myśleć o czymś innym - na przykład, co dziś będzie na śniadanie? Jednak cichy wewnętrzny głosik powtarzał mi, że nigdy jeszcze nie widziałam swojego nazwiska wydrukowanego w gazecie o zasięgu ogólnokrajowym, jaką niewątpliwie był „Daily World". Ta świadomość nie dawała mi spokoju, aż poczułam, że nie mogę czekać ani chwili dłużej i muszę to zobaczyć. Zerwałam się więc na równe nogi, wrzuciłam na siebie jakieś ciuchy i na paluszkach zeszłam ze schodów. Zamykając za sobą drzwi, czułam się jak bohaterka piosenki Beatlesów o dziewczynie, która opuściła dom rodzinny. Na dworze panowała jeszcze przyjemna cisza, a powietrze było świeże i rześkie. Właściwie dlaczego codziennie nie wstaję o tej porze? W Nowym Jorku w

modzie są takie spacery przed śniadaniem, które pomagają spalić nadmiar kalorii i nabrać energii na cały dzień. A na śniadanie tylko owsianka i świeżo wyciśnięty sok pomarańczowy... O, właśnie. Tak będę od dziś postępować. Zaledwie jednak doszłam do ciągu sklepów - serce zaczęło mi bić mocniej, więc mimo woli zwolniłam kroku. Dopiero teraz zaczęłam się na serio denerwować. W gruncie rzeczy nie miałam pewności, czy naprawdę chcę widzieć swoje nazwisko w druku. Może lepiej kupię sobie tylko batonik Mars albo miętową gumę do żucia i wrócę do domu? Ostrożnie pchnęłam drzwi sklepiku z prasą i wzdrygnęłam się na dźwięk dzwonka przy drzwiach. Prawdę mówiąc, wolałabym nie zwracać na siebie uwagi, bo może kioskarz przeczytał już mój artykuł i uznał go za stek głupstw! Boże, co za wojna nerwów! Właściwie nie powinnam była zostać dziennikarką, raczej kosmetyczką, jak zawsze chciałam. Może jeszcze nie jest za późno, żeby się przekwalifikować i otworzyć własny zakład? - Cześć, Becky! Spojrzałam w stronę tego głosu i rozdziawiłam gębę ze zdumienia, bo przy ladzie stał Martin Webster z numerem „Daily World" w ręku. - Jakoś nie mogłem spać... - tłumaczył się wstydliwie. - Pomyślałem, że wpadnę rzucić na to okiem... - Wiesz, że mnie też jakoś nie chciało się spać? - Stwarzając pozory nonszalancji, wzruszyłam ramionami. - A skoro i tak już wstałam... Mój wzrok zatrzymał się na gazecie i nagle mój żołądek wykonał oszalałe salto. Boże, nie wytrzymam ani chwili dłużej tego napięcia! Wolę już śmierć. - No i jak to wygląda? - wykrztusiłam zduszonym głosem. - W każdym razie jest długi - rzekł Martin, patrząc na stronę z pewnym zmieszaniem. Kiedy jednak odwrócił gazetę nagłówkiem w moją stronę - omal nie padłam jak długa. Od samej góry kolumny Martin i Janice, sportretowani w całej gamie kolorów, smętnym wzrokiem gapili się w obiektyw, a nad ich głowami tytuł obwieszczał: „Małżeństwo oszukane przez wyzyskiwaczy z Flagstaff Life". Drżącą ręką odebrałam gazetę Martina. Mój wzrok powędrował od razu na pierwszą szpaltę tekstu i zatrzymał się w nagłówku przy moim nazwisku. Tak, to byłam ja, Rebeka Bloomwood! Znów zadźwięczał dzwonek u drzwi i oboje się odwróciliśmy, jak na komendę. Ze zdziwieniem zobaczyliśmy w progu mojego ojca. Ten poczuł się widocznie zażenowany, bo nerwowo zakaszlał. - Mama prosiła mnie, żebym kupił gazetę - wyjaśnił. - A ponieważ i tak już nie spałem... - To zupełnie tak samo jak ja - odpowiedzieliśmy mu chórem. - I co, wydrukowali? - zapytał tato. - Tak, na tej stronie. - Odwróciłam gazetę, aby mógł ją obejrzeć. - Oho, to jakiś długi kawałek!

- I zdjęcie udane, prawda? - podkreślił Martin. - Wyraźnie widać kwiaty na naszych zasłonach. - Rzeczywiście, świetne - potwierdziłam, bo nie zamierzałam poniżać się pytaniem o mój artykuł. Jeśli zechce - sam go pochwali, jeśli nie - i tak byłam już z niego dumna. - I Janice też wyszła bardzo korzystnie - dodał Martin, wciąż wałkując temat zdjęcia. - Ślicznie, tylko może ma trochę smutną minę - sprecyzował tato. - Ci zawodowi fotoreporterzy wiedzą, jak naświetlać - zachwycał się Martin. - Popatrz, jak promienie słońca padają prosto na nią... - Dobra, ale powiedzcie, jak wam się podoba mój artykuł! - jęknęłam w końcu. - Och, przepraszam, Becky, powinienem ci od razu powiedzieć, że jest bardzo dobry! - zreflektował się Martin. - Nie doczytałem go jeszcze do końca, ale chyba należycie oddaje sytuację. A ze mnie zrobiłaś bohatera, chociaż wiesz, że wcale nie walczyłem na Falklandach! - Zmierzył mnie karcącym spojrzeniem. - To naprawdę nieważne - dodałam szybko. - I wczoraj zdołałaś to wszystko napisać? - dziwił się ojciec. - Na mojej starej maszynie? - Tak, ale dobry, prawda? - podkreśliłam z satysfakcją. - Widziałeś nagłówek? - Janice będzie zachwycona - rozwodził się Martin. - Kupię dwa egzemplarze. - A ja trzy - przelicytował go tato. - Babcia na pewno chętnie to przeczyta. - To ja wezmę jeden. Albo może dwa... - Śmiało, pełną garścią, sięgnęłam po gazety. - Nie myli się pani? Aż sześć egzemplarzy? - Kioskarz nie mógł uwierzyć. - Tak, potrzebne mi do archiwum - skłamałam, lekko się rumieniąc. Przed naszymi domami mama i Janice warowały przy drzwiach, nie mogąc się doczekać, kiedy zobaczą numer. - Chryste, moje włosy! - jęknęła Janice, kiedy tylko dorwała się do zdjęcia. - Co oni ze mną zrobili? Wyglądam jak idiotka! - Ależ skąd, kochanie - zaprzeczył Martin. - Wyglądasz uroczo. - A jak pięknie wyszły na zdjęciu twoje zasłony! - dodała mama, zaglądając jej przez ramię. - Widzicie? Od razu mówiłem! - ucieszył się Martin. Dałam już spokój z dalszymi pytaniami, skoro najwidoczniej moją rodzinę interesowały bardziej zasłony niż poważne problemy finansowe. Wpatrywałam się tylko jak zahipnotyzowana w nagłówek: Rebeka Bloomwood. Kiedy już wszyscy napatrzyli się do syta na gazetę, mama zaprosiła Janice i Martina do nas na śniadanie, a tato poszedł nastawić kawę. Ogólnie panował świąteczny nastrój i dopisywały humory, chociaż chyba nikt z nas do końca nie

wierzył, że Janice i Martin, a tym bardziej ja, mogliśmy znaleźć się na łamach „Daily World". Około dziesiątej dyskretnie się wymknęłam, aby zadzwonić do Eryka Foremana i tak sobie, od niechcenia, dać mu do zrozumienia, że widziałam artykuł w druku. - Fajnie wyszło, prawda? - spytał, promieniejąc dumą. - Naczelny naprawdę napalił się na ten cykl, więc gdybyś wpadła na jakiś dobry pomysł, po prostu daj mi cynk. Podoba mi się twój styl, w sam raz odpowiedni dla „Daily World". - Super! - odpowiedziałam, choć nie miałam pewności, czy to był komplement, czy wręcz przeciwnie. - Dobra, i póki cię mam na linii, podaj mi od razu twoje namiary bankowe - dodał Eryk. Od razu ścisnęło mnie w żołądku. Do czego potrzebne mu są moje namiary bankowe? Chce sprawdzić stan moich finansów czy moją zdolność kredytową? - W tych dniach przelejemy na twoje konto czterysta funtów - wyjaśnił tymczasem Eryk. - Wystarczy? O czym on, na miłość boską, mówi? Czyżby...? No tak, wygląda na to, że chce mi zapłacić! - No pewnie! - usłyszałam własny głos. - Zaraz podam ci numer konta. Szukając książeczki czekowej, powoli oswajałam się z myślą, że dostanę czterysta funtów. Wciąż jeszcze nie do końca mogłam w to uwierzyć. - Dobra, załatwię to z księgowością - obiecał Eryk, kiedy zanotował podane przeze mnie namiary. - Słuchaj, a nie chciałabyś pisać dla nas na bardziej ogólne tematy? Takie, jakie mogą zainteresować ludzi? Czy chciałabym? Chyba żartował! - Chętnie - odpowiedziałam, starając się nie przejawiać zbytniego entuzjazmu. - Właściwie zawsze wolałam taką tematykę od finansowej. - No to świetnie. - Ucieszył się wyraźnie. - Spróbuję podrzucić ci jakieś chwytliwe tematy. Jak już powiedziałem, podoba mi się twój styl. - To wspaniale. Dziękuję ci bardzo! - Odwiesiłam słuchawkę z gębą uśmiechniętą od ucha do ucha. Okazało się więc, że mam styl odpowiedni dla „Daily World". Nareszcie znalazłam coś, co mi naprawdę pasowało! Telefon zadzwonił ponownie, więc odebrałam go, licząc, że może Eryk ma dla mnie jeszcze inne propozycje. - Rebeka Bloomwood, słucham? - rzuciłam urzędowym tonem. - Rebeko? - Z tamtej strony odezwał się oschły głos Luke'a Brandona. Możesz mi łaskawie wyjaśnić, co się tu, do kurwy nędzy, dzieje? Niech to kule biją, wydawał się naprawdę rozwścieczony! A mnie zmroziło. W gardle mi zaschło, dłonie zaciśnięte wokół słuchawki zwilgotniały. Boże, co ja mu powiem? Zaraz się jednak opanowałam. W końcu nie zrobiłam nic złego.

- Nie wiem, o co ci chodzi. - Próbowałam zyskać na czasie. W duchu nakazywałam sobie, aby zachować spokój. - Jak to o co? - wycedził ze zjadliwą ironią. - O twoje niesmaczne, oszczercze wypociny w „Daily World"! Na chwilę mnie zamurowało. - Mój artykuł nie był ani niesmaczny, ani oszczerczy. Mogę dowieść prawdziwości wszystkiego, co napisałam. - Ale nie zadałaś sobie trudu przedstawienia punktu widzenia drugiej strony! - warknął. - Za bardzo byłaś zajęta, żeby pofatygować się do Flagstaff Life i spytać o ich wersję wydarzeń? Zamiast tego wolałaś spłodzić tanią sensacyjkę? - Owszem, próbowałam uzyskać inną wersję wydarzeń! - wykrzyknęłam z wściekłością. - Dzwoniłam wczoraj do waszego idiotycznego Centrum Prasowego i uprzedzałam, że chcę napisać o tym artykuł! Zapanowała chwila ciszy. - Z kim rozmawiałaś? - Z Alicją. Zadałam jej proste pytanie na temat postępowania Flagstaffa, jeśli chodzi o przenoszenie funduszy. Obiecała, że oddzwoni, ale nie zrobiła tego do tej pory, chociaż uprzedzałam, że mam bardzo krótki termin. Luke westchnął, co oznaczało zniecierpliwienie. - A po jaką cholerę rozmawiałaś o tym z Alicją? Flagstaff jest moim klientem, a nie jej. - Wiem i powiedziałam jej to, ale mnie spławiła. Wcisnęła mi, że jesteś strasznie zajęty i sama potrafi udzielić mi odpowiedzi. - A wspomniałaś jej, że ten artykuł ma być przeznaczony dla „Daily World"? - Nie - przyznałam, rumieniąc się lekko. - Jakie to miało znaczenie, gdzie ma się ukazać artykuł? Zresztą powiedziałabym jej, gdyby mnie o to spytała, ale nie raczyła się zainteresować. Widocznie z góry założyła, że na pewno nie robię niczego ważnego. Wbrew sobie, podniosłam głos ze wzburzenia. - Pomyliła się, prawda? Może to was czegoś nauczy i zaczniecie traktować z szacunkiem wszystkich, nie tylko tych, którzy wydają wam się ważni? Przerwałam, dysząc ciężko. Zapanowała niezręczna cisza. - Rebeko, czy to ma związek z tym, co zaszło między nami? - wydusił w końcu Luke. - Czy to ma być twoja mała zemsta? No, tego już było za wiele. - Tylko bez insynuacji! - wrzasnęłam. - Nawet nie próbuj mieszać do tego moich prywatnych spraw. Zajmij się lepiej niekompetencją swoich pracowników. Dałam wam szansę przedstawienia waszego punktu widzenia, a że nie skorzystaliście z tego, to już nie moja wina. Nie czekając na jego replikę, odwiesiłam z trzaskiem słuchawkę.

Do kuchni wróciłam kompletnie roztrzęsiona. Pomyśleć, że kiedykolwiek mogłam lubić tego Luke'a Brandona! Nawet przysiadłam się do jego stolika i pożyczyłam od niego dwadzieścia funtów! Od takiego aroganckiego, zapatrzonego w siebie męskiego szowinisty! - O, znowu telefon - zauważyła mama. - Mam odebrać? Chryste, chyba nie on? Czyżby się opamiętał i dzwoni z przeprosinami? No tak, nie mógł przewidzieć, że wygram tę rundę. Nie mam zamiaru cofnąć ani jednego słowa, które wypowiedziałam. Przeciwnie, mogę jeszcze coś dodać... - Becky, to do ciebie - poinformowała mnie mama. - Dobrze - rzuciłam chłodno i nie spiesząc się, ze spokojem podeszłam do aparatu. Czułam bowiem, że w pełni panuję nad sytuacją. - Słucham? - Rebeka? Eryk Foreman z tej strony. - O, cześć! - wykrzyknęłam, mile zaskoczona. - Mam trochę nowych wiadomości na temat twojego kawałka. - Tak? - Usiłowałam zachować spokój, ale od razu poczułam ucisk w żołądku. Czyżby ktoś przyłapał mnie na jakiejś nieścisłości? Niemożliwe, przecież dokładnie sprawdzałam wszystkie fakty! - Dzwonią właśnie z Porannej Kawy. - Eryk od razu rozwiał moje wątpliwości. - Wiesz, z tego programu telewizyjnego. Rory i Emma zainteresowali się twoim artykułem. - Co takiego? - spytałam jak ostatnia idiotka. - Rozpoczęli akurat nowy cykl pogadanek finansowych pod tytułem „Prawidłowo gospodarujemy pieniędzmi?". Co tydzień zapraszają innego specjalistę z tej dziedziny, który doradza widzom, jak najkorzystniej obracać szmalem. - Dalej mówił już ciszej. - Prawdę mówiąc, trochę zabrakło im konceptu. Wyczerpali temat kredytów hipotecznych, kart płatniczych, funduszy emerytalnych... wiesz, takich dupereli. - Aha, rozumiem - odpowiedziałam, siląc się na inteligentny ton, chociaż z dalszej jego mowy załapałam jedynie to, że Emma i Rory przeczytali mój artykuł. Od razu wyobraziłam sobie, jak wyrywają jedno drugiemu numer gazety, chociaż na pewno każde miało swój egzemplarz. - Chcieliby, żebyś wystąpiła w jutrzejszym programie. Opowiesz telewidzom o tej aferze z premiami i przestrzeżesz ich, żeby się nie dawali tak łatwo nabierać. Interesuje cię coś takiego? Bo jeśli nie, mogę im odpowiedzieć, że masz ostatnio za dużo pracy i tak dalej... - Och, nie rób tego! - zaprotestowałam szybko. - Powiedz im, że bardzo mnie to interesuje! Odkładając słuchawkę, czułam, że nogi uginają się pode mną. Miałam wystąpić w telewizji!

Bank of Helsinki 27.03.2000 Helsinki House 124 Lombard S7 London EC2D 9YF Rebecca Bloomwood c/o William Green Recruitment 39 Farringdon Square London EC4 7TD Hyva Rebecca Bloomwood Oli erittain hauska tavata teidat viime viikolla, vaikka tapaaminen jaikin lyhyeksi. Olitte selvasti hermostunut, mika on aivan ymmarrettavaa. Siitta huolimatta mina ja kolegami ihailimme tavallisuudesta poikkeavaa luonteenlaatuanne. Olemme varnoja, etta teista olisi yhtiólemme paijon hyotya, ja mielellamme tapaisimme teidat uudestaan, ehka loumaan merkeissa. Haluaisin onnitella teita suurenmoisesta artikkelistanne „Daily World" lehdessa. Olette selvasti taitava ilmaisemaan ajatuksianne, ja on suuri ilo paasta pian keskustelemaan kanssanne aidinkielellani. Toivoisin etta ottaisitte minuun yhteytta ylla mainitulla osoitella. Parhain terveisin Ystavallisesti Jan Virtanen

Rozdział 19 Samochód, który miał zawieźć mnie do studia telewizyjnego, przyjechał nazajutrz punktualnie o wpół do ósmej rano. Na dźwięk dzwonka do drzwi wejściowych mama, tato i ja podskoczyliśmy na swoich miejscach, choć oczekiwaliśmy go z napięciem od dziesięciu minut. - No, przyjechali w końcu! - mruknął tato, patrząc na zegarek. Jeszcze wczoraj mu powiedziałam, jak się umówiłam, ale tato zawczasu straszył, że wóz na pewno nie przyjedzie i będzie musiał sam odwieźć mnie do studia. Wieczorem ustalił trasę dojazdu i na wszelki wypadek umówił się z wujkiem Malcolmem. Mówiąc szczerze, podejrzewałam, że pragnął, aby do tego doszło. - Powodzenia, Becky, kochanie! - życzyła mi drżącym głosem mama. Potrząsając z niedowierzaniem głową, powtarzała: - Coś podobnego, nasza mała Becky w telewizji! Wstałam już z miejsca, ale tato zagrodził mi drogę ramieniem. - Zanim otworzysz drzwi, jeszcze pomyśl, czy na pewno dobrze robisz. Wiesz, co ryzykujesz? Mama przygryzła wargę, a ja starałam się uspokoić ojca. - Przecież już rozmawialiśmy o tym, tato. Nic mi się nie stanie. Wczoraj wieczorem tato nagle wbił sobie do głowy, że mój prześladowca, kiedy zobaczy mnie w telewizji, z pewnością wpadnie na mój trop. Upierał się więc, abym wszystko odwołała, a kiedy wreszcie zdołałam przekonać jego i mamę, że w studiu telewizyjnym będę bezpieczna - wpadli na pomysł, aby wynająć ochroniarza. Macie pojęcie, jak by to wyglądało, gdybym pojawiła się tam z obstawą? Chociaż może nie była to zła myśl? Pewnie wyglądałabym wtedy jak chłodna i tajemnicza gwiazda filmowa! Dzwonek zadźwięczał powtórnie i tym razem zerwałam się na równe nogi. - Tylko uważaj! - ostrzegł mnie jeszcze raz tato. - Będę, nie bój się! - odkrzyknęłam, porywając torebkę. Podeszłam do drzwi powoli, starając się nie uzewnętrzniać podniecenia, choć rozpierało mnie od środka, jak powietrze mydlaną bańkę. Rzeczywiście, szło mi tak dobrze, że nie wierzyłam własnym oczom. Mało tego, że miałam wystąpić w telewizji, to jeszcze wszyscy wokoło byli dla mnie tacy mili! Wczoraj odbyłam serie rozmów telefonicznych z asystentką reżysera programu Poranna Kawa, przesympatyczną dziewczyną imieniem Zelda. Ustaliłyśmy, co mam powiedzieć na wizji, potem Zelda załatwiła dla mnie samochód, a kiedy przyznałam się, że jestem z wizytą u rodziców, więc nie mam co na siebie włożyć - obiecała, że pomoże mi coś wybrać w garderobie. Macie pojęcie, co za szpan - ubierać się w garderobie telewizyjnej! Miałam nadzieję, że pozwolą mi zatrzymać te ciuchy także po programie. Jeszcze większe podniecenie owładnęło mną, kiedy otworzyłam drzwi frontowe. Na podjeździe, oparty o błyszczącą limuzynę, czekał postawny

mężczyzna w średnim wieku, ubrany w niebieską mundurową marynarkę i czapkę. Macie pojęcie, to miał być mój osobisty kierowca! Coraz lepiej! - Panna Bloomwood? - spytał. - Tak - odpowiedziałam, nie mogąc powstrzymać radosnego uśmiechu. Sięgnęłam do klamki, ale mnie uprzedził, otworzył drzwi i stanął obok w postawie wyczekującej. Naprawdę poczułam się jak gwiazda filmowa! Odwróciłam się jeszcze w stronę domu, gdzie na progu stali mama i tato ze zdumionymi minami. - No to cześć! - rzuciłam w ich stronę, siląc się na tak lekki ton, jakbym codziennie jeździła limuzyną prowadzoną przez kierowcę w liberii. - Do zobaczenia! - To ty, Becky? - dobiegł mnie głos z sąsiedniego domu. Zza żywopłotu wychyliła się Janice, jeszcze w szlafroku. Zobaczyła, jak wsiadam do samochodu, i zrobiła wielkie oczy. Wymieniła zdziwione spojrzenie z mamą, która wzruszyła ramionami, jakby chciała powiedzieć: „Wiem, że to nie do wiary". - Cześć, Janice! - przywitał ją tato. - Cześć, Graham! - wyszeptała oszołomiona. - Chryste, Becky, w życiu czegoś takiego nie widziałam. Gdyby Tom mógł to zobaczyć... Zrobiliście już zdjęcia? - zwróciła się nagle do mojej mamy. - Ach, nie, nie pomyśleliśmy o tym! - zawołała przerażona mama. Graham, leć szybko po aparat! - Nie, poczekajcie, lepiej przyniosę kamerę - zaproponowała Janice. - To potrwa zaledwie chwilę. Sfilmujemy podjeżdżający samochód, a potem Becky, jak wychodzi przez drzwi frontowe... Jako ścieżki dźwiękowej użyjemy „Czterech pór roku", a resztę się wytnie... - O, nie, nie będzie żadnych zdjęć! - zaprotestowałam, widząc cień uśmiechu przemykający po twarzy kierowcy. Że też ta idiotka musiała mnie tak wkopać, akurat kiedy starałam się pozować na zblazowaną artystkę! - Nie mamy czasu, jedziemy prosto do studia. - Tak, rzeczywiście - stropiła się Janice. - Przecież nie możesz się spóźnić. Spojrzała nerwowo na swój zegarek, jakby w obawie, że program już mógł się zacząć. - To ma być o jedenastej, prawda? - Program zaczyna się o jedenastej - poinformował ją tato. - Nastaw wideo na za pięć jedenasta. To samo powiedziałem znajomym. - Pewnie, na wszelki wypadek - zgodziła się Janice i dodała z westchnieniem: - Cały ranek bałam się nawet pójść do ubikacji, żeby tego nie przepuścić. Zapadło trwożne milczenie, kiedy wsiadałam do samochodu. Kierowca zręcznie zatrzasnął za mną drzwiczki i przeszedł na swoją stronę pojazdu. Zanim ruszył - jeszcze opuściłam okno i uśmiechnęłam się do rodziców.

- A co potem zrobisz, kochanie? - dopytywała się mama. - Wrócisz do nas czy do mieszkania w Londynie? Od razu uśmiech znikł z mojej twarzy. Spuściłam wzrok i udałam, że manipuluję przy korbce do otwierania okna. Na razie nie chciałam myśleć, co będzie potem. Moja wyobraźnia nie sięgała zresztą dalej niż do mojego pojawienia się na ekranie. Resztę życia wolałam upchnąć w najgłębsze zakamarki pamięci. - Jeszcze nie wiem... - wyjąkałam. - Zobaczę, co się będzie działo. - Pewnie zaproszą cię potem na lunch - rzekł autorytatywnie tato. - Te wszystkie typki z show - biznesu zawsze umawiają się na lunche. - Myślałby kto! - dodała z przekąsem Janice, lekko się podśmiewając. - Słyszałam, że aktorzy spotykają się w „Ivy"... - rozmarzyła się mama. - „Ivy" już dawno wyszło z mody - zgasił ją tato. - Teraz się chodzi do „Groucho Club". - Ach, to tam, gdzie bywa Kate Moss! - Janice plasnęła w dłonie. Sytuacja stawała się komiczna, więc rzuciłam kierowcy: „Jedźmy już!", a on kiwnął głową. - Powodzenia, kochanie! - zawołał za mną tato. Zamknęłam okno i oparłam się o miękkie poduszki siedzenia. Samochód ruszył z rykiem silnika. Początkowo i ja, i kierowca nie odzywaliśmy się ani słowem. Rzucałam ukradkowe spojrzenia przez okno, aby sprawdzić, czy przechodnie oglądają się za tak luksusowym wozem i próbują dociec, kto jest jego pasażerką. Może brali mnie za nową aktorkę obsadzoną w serialu The EastEnders? Obawiam się jednak, że nie było mnie widać, gdyż szybko wjechaliśmy na ulicę dwukierunkową. Pierwszy odezwał się kierowca. - To pani ma dziś wystąpić w Porannej Kawie, tak? - Owszem - odpowiedziałam i od razu na mojej gębie wykwitł radosny uśmiech. Będę musiała coś z tym zrobić, bo na pewno taki Jeremy Paxman nie śmieje się jak głupi do sera, kiedy pytają go, czy wystąpi w Turnieju Uczelni. Najwyżej zarechocze szyderczo, jakby dawał pytającemu do zrozumienia: „A co żeś myślał, głupolu?". - I co tam pani ma robić? - indagował dalej szofer. Miałam już na końcu języka odpowiedź: „Jak to co? Zdobyć sławę i może jakiś ciuch za frajer", gdy uświadomiłam sobie, o co mu naprawdę chodzi. - To program poświęcony sprawom finansowym - wyjaśniłam. Napisałam na ten temat artykuł w „Daily World" i realizatorzy programu chcą, żebym powiedziała coś więcej na ten temat. - A występowała pani już kiedy w telewizji? - Jeszcze nie - przyznałam niechętnie. Akurat zatrzymaliśmy się na światłach, więc szofer skorzystał z okazji, żeby się odwrócić i otaksować mnie wzrokiem.

- Wszystko będzie dobrze, tylko niech się pani nie denerwuje. - Przecież się wcale nie denerwuję! - Zaśmiałam się. - Po prostu... nie mogę się tego doczekać. - No, to na pewno wszystko pójdzie jak z płatka - orzekł. - Mieliśmy tu już takich, co strugali chojraków, a ledwo usiedli na tej kanapie i reflektor zaświecił im w oczy, od razu miękły im nogi. No i jeszcze ta świadomość, że na człowieka patrzy dwa i pół miliona ludzi w całym kraju... - Eee... mnie to chyba nie grozi. Nie jestem taka. - To i chwała Bogu! - Chwała Bogu! - powtórzyłam za nim jak echo, ale już z mniejszą pewnością. Wmawiałam sobie, że wszystko musi pójść jak z płatka. Nigdy nie należałam do osób nerwowych, więc i tym razem nie mam powodu panikować... Ale te dwa i pół miliona widzów? Przecież to ogromny tłum. Wyobraźmy sobie, że oni wszyscy siedzą w swoich domach przed telewizorami i śledzą każdy mój ruch, każde słowo... Nie, lepiej nie myślmy o tym. Wystarczy pamiętać, że dobrze przygotowałam się do tego występu. Przećwiczyłam przed lustrem odpowiednie miny, a to, co mam powiedzieć, znam na pamięć. Dyskusja musi być utrzymana na poziomie najprostszych pojęć, bo Zelda poinstruowała mnie, że siedemdziesiąt sześć procent widowni Porannej Kawy stanowią gospodynie domowe i matki na urlopach wychowawczych. Oczywiście gorąco mnie przepraszała, że taki ekspert od spraw finansowych, jak ja, musi zniżać się do poziomu kucht i mamusiek o rozproszonej uwadze, co nazwała nawet „efektem ogłupienia". Mnie to bynajmniej nie zmartwiło, przeciwnie, poczułam ulgę. Im niższy poziom, tym lepiej, bo czym innym jest przygotowywanie artykułu, kiedy materiały źródłowe ma się pod ręką, a czym innym odpowiadanie na żywo na podchwytliwe pytania. Naturalnie nie przyznałam się do tego Zeldzie, żeby nie zaczęła uważać mnie za idiotkę. Miałam przygotowaną odzywkę na wejście: „Gdybyście państwo mieli do wyboru zegarek lub dwadzieścia tysięcy funtów, to co byście wybrali?". Rory lub Emma odpowiedzą na to: „Oczywiście dwadzieścia tysięcy!", a ja, dla mocniejszego zaakcentowania wysokości sumy, powtórzę jeszcze raz: „No pewnie, że dwadzieścia tysięcy funtów!". Potem zrobię pauzę, żeby publiczność lepiej zapamiętała tę liczbę, i rozwinę temat: „Niestety, kiedy towarzystwo Flagstaff Life proponowało swoim klientom zegarki w zamian za przeniesienie wkładów, nie uprzedziło ich, że przejdą im koło nosa premie w wysokości dwudziestu tysięcy funtów!". Brzmi to sugestywnie, prawda? Potem Rory i Emma zadadzą kilka prostych pytań w rodzaju: „Jak klienci funduszów ubezpieczeniowych mogą ustrzec się przed podobnymi manipulacjami?", a ja udzielę równie nieskomplikowanych odpowiedzi. Pod koniec, dla lepszego zrozumienia tematu,

utniemy sobie pogawędkę na temat atrakcyjnych towarów, jakie można nabyć za sumę dwudziestu tysięcy funtów. Prawdę mówiąc, ta część programu najbardziej mi się podobała. Mogłam sobie wyobrazić masę rzeczy, które można kupić za taką kupę szmalu. Macie pojęcie, że za dwadzieścia patyków kupilibyście pięćdziesiąt dwa zegarki od Gucciego i jeszcze wystarczyłoby na torebkę? Studio nagrań programu Poranna Kawa mieściło się w Maida Vale. Podjeżdżając do charakterystycznej bramy, znanej z czołówki cyklu, czułam wzrastające podniecenie, gdyż coraz bardziej uświadamiałam sobie, że naprawdę wystąpię w telewizji. Wartownik nas przepuścił, więc zatrzymaliśmy się dopiero przed solidnymi dwuskrzydłowymi drzwiami. Wysiadłam z wozu na drżących nogach, ale udało mi się markować pewny krok, gdy szłam najpierw po schodach, a potem podchodziłam do recepcyjnego biurka. - Przyjechałam na Poranną Kawę - palnęłam z rozpędu. Zaraz jednak zreflektowałam się, jak recepcjonistka mogła zinterpretować to, co powiedziałam, więc ze śmiechem dodałam: - To znaczy... - Wiem, co pani chciała powiedzieć - przerwała mi recepcjonistka głosem życzliwym, lecz znużonym. Odfajkowała moje nazwisko na liście, wybrała jakiś numer telefonu i rzuciła w słuchawkę: - Jane? Przyszła Rebeka Bloomwood. Wskazała mi rząd wyściełanych foteli i zapewniła: - Zaraz ktoś się panią zajmie. Skierowałam się tam i zajęłam miejsce naprzeciw kobiety w średnim wieku, z szopą rozwichrzonych czarnych włosów i naszyjnikiem z dużych bursztynów. Zapaliła właśnie papierosa. Na ten widok, choć już dawno rzuciłam palenie, poczułam, że też bym chętnie puściła dymka. Nie, żebym miała tremę - broń Boże! Po prostu nagle zachciało mi się papierosa. - Przepraszam, ale tu nie wolno palić! - zwróciła jej uwagę recepcjonistka. - Cholera! - zaklęła dama ochrypłym głosem. Zaciągnęła się porządnie, po czym zdusiła papierosa na spodeczku, uśmiechając się do mnie porozumiewawczo. - Pani jest gościem programu? - spytała. - Tak - odpowiedziałam. - A pani? - Ja też. - Kiwnęła głową. - Lansuję swoją nową książkę: Słońce zachodzi krwawo. Zniżyła głos do przejmującego dreszczem tajemniczego szeptu. - To pikantna powieść o miłości, chciwości i żądzy mordu. Rzecz dzieje się w środowisku południowoamerykańskich gangsterów, specjalistów od prania brudnych pieniędzy. - Oho, to brzmi naprawdę... - zaczęłam, ale nie dała mi skończyć. - Chętnie ofiaruję pani egzemplarz. - Z kuferka od Mulberry'ego, który miała przy sobie, wyjęła książkę w różnobarwnej, sztywnej okładce. - Pani mi przypomni swoje nazwisko.

Przypomni jej? Czyśmy się kiedykolwiek poznały? W każdym razie przedstawiłam się: - Rebeka Bloomwood. - Dla Rebeki... - przepowiadała sobie głośno, gryzmoląc dedykację. - Z wyrazami najgłębszej sympatii. Podpisała się z zakrętasem i wręczyła mi książkę. - O, dziękuję... - Spojrzałam szybko na okładkę. - Dziękuję, Elisabeth. Elisabeth Plover. Prawdę mówiąc, nigdy nie słyszałam o takiej autorce. - Pewnie się zastanawiasz, skąd tak dobrze znam świat przemocy i zła? Elisabeth nachyliła się do mnie, mierząc mnie badawczym spojrzeniem wypukłych zielonych oczu. - Prawda jest taka, że przez trzy miesiące żyłam ze specjalistą od prania brudnych pieniędzy i sporo się od niego nauczyłam. Kochałam go, ale w końcu go zdradziłam. Zniżyła głos do drżącego szeptu. - Do dziś nie mogę zapomnieć, jak na mnie spojrzał, kiedy policja wywlekała go z mieszkania. Wiedział, że to ja go wydałam, a mimo to myślę, że na swój dziwny sposób kochał mnie za to. - O rany! - Nie wytrzymałam, mimo wszystko zafascynowana. - I to się działo w Ameryce Południowej? - No, powiedzmy, przeniosłam tam akcję - przyznała po krótkiej przerwie. - Pranie brudnych pieniędzy na całym świecie wygląda tak samo. Zanim zdążyłam coś powiedzieć, damski głos wymówił moje imię. - Rebeka? - Podniosłam wzrok i dojrzałam ciemnowłosą, gładko uczesaną dziewczynę w dżinsach i czarnej koszulce polo. - Jestem Zelda. Rozmawiałyśmy wczoraj przez telefon. - Zelda, jak się masz, kochanie? - wykrzyknęła Elisabeth, podrywając się na równe nogi. Wyciągnęła ramiona do entuzjastycznego powitania, ale Zelda patrzyła na nią ze zdziwieniem. - Przepraszam, czy my się... - zaczęła, ale wzrok jej zatrzymał się na okładce trzymanej przeze mnie książki Słońce zachodzi krwawo. - Aha, Elisabeth Plummer? Reporterka zaraz do pani zejdzie. Tymczasem proszę poczęstować się kawą. Obdarzyła ją uśmiechem i ponownie zwróciła się do mnie: - Rebeko, jesteś gotowa? - No pewnie! - odkrzyknęłam z entuzjazmem, zrywając się z fotela. Nawiasem mówiąc, czułam się mile połechtana, że Zelda sama zeszła po mnie. Na pewno nie po każdego się fatygowała. - Świetnie, że jesteś. - Powitała mnie uściskiem dłoni. - Dobrze, że wystąpisz w naszym programie. Oczywiście, mamy tu urwanie głowy, jak zawsze, więc jeśli ci to nie zrobi różnicy, pójdziemy od razu do fryzjerki i charakteryzatorki, a porozmawiać możemy po drodze.

- Super! - zgodziłam się natychmiast, starając się nie okazywać podniecenia, choć zwroty „fryzjerka" i „charakteryzatorka" brzmiały wystarczająco odlotowo. - Plan trochę się zmienił, więc muszę cię na nowo obsadzić zapowiedziała Zelda. - Nie przejmuj się, to nic poważnego. Bella nie dzwoniła? To ostatnie pytanie było skierowane do recepcjonistki. Na jej przeczący ruch głowy Zelda mruknęła pod nosem coś w rodzaju: „Głupia szantrapa!". - Dobra, idziemy - zwróciła się do mnie, kierując się ku wahadłowym drzwiom. - Wygląda na to, że dziś będzie większy kociokwik niż normalnie. Jedna stała współpracowniczka wystawiła nas do wiatru, a ledwie znaleźliśmy kogoś na zastępstwo, zdarzył się wypadek w kuchni... - Pchnęła skrzydło drzwi, za którymi zaczynał się korytarz wyłożony zielonym chodnikiem, pełen ludzi. Do tego jeszcze mamy dziś na głowie cały zespół Heaven Sent 7, a to oznacza, że urywają się telefony od fanek, a siedmiu strasznych egoistów zażądało dodatkowej powierzchni na garderobę. - Rzeczywiście! - rzuciłam luźno, ale dopiero po chwili dotarło do mnie, że zespół Heaven Sent 7 jest akurat na topie. Jeżeli wystąpię w jednym programie z nimi, to będę miała szansę ich poznać. Może po nagraniach wyskoczymy razem na drinka i zostaniemy kumplami? Wprawdzie są trochę młodsi ode mnie, ale co to szkodzi? Od biedy mogłabym zastąpić im starszą siostrę. A może uda mi się umówić z którymś z nich? Na przykład z tym przystojnym brunecikiem, jak mu tam, Nathan czy Ethan? Jeśli po programie wpadnę mu w oko, może dyskretnie zaprosi mnie na kolację do jakiejś cichej, nastrojowej knajpki? Oczywiście prasa i tak się o wszystkim dowie i ogłosi nas kolejną parą, która afiszuje się razem na premierach. Będę wtedy miała na sobie... - Jesteśmy na miejscu - oznajmiła Zelda, więc nieprzytomnie rozejrzałam się wokoło. Znajdowałyśmy się u wejścia do pokoju wyłożonego lustrami i oświetlonego reflektorami punktowymi. Przed lustrami siedziały trzy osoby osłonięte pelerynkami, a szykowne dziewczęta w dżinsach nakładały im makijaż. Komuś fryzjerka modelowała włosy suszarką. W tle rozbrzmiewała muzyka, słychać było szmer rozmów, a w powietrzu unosiła się mieszanina zapachów lakieru do włosów, pudru i kawy. Tak mniej więcej wyobrażałam sobie niebo! Zelda skierowała mnie do rudowłosej pracownicy. - Chloe uczesze cię i umaluje, a potem zajmiemy się twoimi ciuchami, dobrze? - Świetnie! - Na widok baterii pędzelków, słoiczków i tubek na toaletce Chloe na mojej twarzy odmalował się wyraz absolutnej euforii, z którym daremnie walczyłam. Wśród kosmetyków widać było produkty tak znanych

firm, jak Chanel czy MAC. Zazdrościłam jej, że ma tak wspaniałą pracę. W gruncie rzeczy zawsze chciałam zostać wizażystką. - No więc, jeśli chodzi o twój występ - zaczęła Zelda, gdy sadowiłam się na obrotowym krześle. - Jak już mówiłam, trochę zmienił nam się scenariusz. W stosunku do tego, co przedtem ustaliłyśmy... - Zelda! - odezwał się męski głos z zewnątrz. - Bella prosi cię do telefonu. - O, kurczę! - zaklęła Zelda. - Słuchaj, muszę odebrać ten telefon, ale wrócę do ciebie, jak będę mogła najszybciej. Dobra? - Dobra! - odkrzyknęłam, podczas gdy Chloe narzuciła na mnie pelerynkę i ściągnęła mi włosy do tyłu elastyczną przepaską. Radio na zapleczu nadawało akurat moją ulubioną piosenkę w wykonaniu Lenny'ego Kravitza. Nie mogło mnie spotkać większe szczęście! - Najpierw oczyszczę ci buzię i natrzepię tonikiem, a potem nałożę podkład - zapowiedziała Chloe. - Mogłabyś zamknąć oczy? Zrobiłam to i po chwili poczułam na twarzy chłodną kremową emulsję. To chyba największa przyjemność, jaką znałam. Mogłabym tak siedzieć do wieczora! - A na czym ma polegać twój występ? - zainteresowała się Chloe. - Chodzi o problemy finansowe - odpowiedziałam wymijająco. Prawdę mówiąc, czułam się tak odprężona, że trudno mi było przypomnieć sobie, po co tu właściwie przyszłam. - Aha, rzeczywiście - przypomniała sobie Chloe, zręcznie rozprowadzając podkład. - Słyszałam, jak reżyserzy mówili o czymś takim. Sięgnęła po paletę cieni do powiek, wybrała dwa kolory, które zmieszała i nabrała na pędzelek. - To znaczy, że jesteś specjalistką od spraw finansowych? - upewniała się. - No, wiesz jak to jest... - Wzruszyłam ramionami z udawaną skromnością. - O rany! - dziwiła się Chloe, nakładając cień na moje powieki. - Ja nic a nic nie znam się na pieniądzach. - To tak jak ja - wtrąciła się brunetka z drugiego końca pokoju. - Nasz księgowy próbował mi to tłumaczyć, ale dał spokój. Wystarczy, że usłyszę „rok podatkowy", a już mózg mi się lasuje. Miałam na końcu języka, że ze mną jest tak samo. Zapoczątkowałoby to miłą babską pogaduchę, ale uświadomiłam sobie, że w tym momencie byłoby to nie na miejscu. Miałam przecież odgrywać tu rolę eksperta od spraw finansowych! - To bardzo proste. - Uśmiechnęłam się wyrozumiale. - Wystarczy opanować trzy podstawowe zasady. - Naprawdę? A jakie? - zaciekawiła się brunetka, przerywając suszenie włosów. - No więc, pierwsza to... - Odchrząknęłam, a potem wytarłam nos. Zastanawiałam się, jak by tu jeszcze odwlec odpowiedź, bo w głowie miałam pustkę. Na szczęście wybawiła mnie Chloe.

- Przepraszam, że ci przerywam, Rebeko, ale wydaje mi się, że do twojej cery pasuje malinowa szminka. Co ty na to? Ponieważ musiałam skupić się na rozmowie, przestałam zwracać uwagę, co się dzieje z moją twarzą. Dopiero teraz spojrzałam w lustro i nie wierzyłam własnym oczom. Nagle okazało się, że mam duże oczy i sugestywnie ukształtowane kości policzkowe. Wyglądałam zupełnie inaczej. Szkoda, że nie maluję się tak na co dzień. - O rany, ale super! - wydyszałam. - Z tobą nie było problemu, bo zachowywałaś się spokojnie - pochwaliła Chloe, szukając czegoś w czarnym kuferku. - Mieliśmy tu takich klientów, którzy z nerwów trzęśli się jak galareta i trudno było ich ucharakteryzować. I to nawet znane osobistości! - Naprawdę? - Nastawiłam ucha na plotki zza kulis. Przeszkodziła mi w tym Zelda. - Przepraszam, Rebeko, że to tak długo trwało. Na czym stoimy? Aha, makijaż jest w sam raz. A jak z włosami? - Są dobrze ostrzyżone. - Chloe wyciągnęła w górę kilka pasemek i opuściła je z powrotem gestem modelki Nicky Clarke. - Wymodeluję je tylko suszarką. - Świetnie, a potem przejdziemy do garderoby. - Zelda zajrzała do swojego notatnika i usiadła na sąsiednim krześle. - Musimy jeszcze pogadać o twoim występie, Rebeko. - Oczywiście - wpadłam w jej urzędowy ton. - Przygotowałam wszystko tak, jak chciałaś, żeby było proste i zrozumiałe. - Widzisz, w tym sęk - podchwyciła Zelda. - Wczoraj omawialiśmy ten problem na zebraniu redakcji. Ucieszysz się, kiedy ci powiem, że zdecydowaliśmy pozostawić ci pełną swobodę. Możesz operować liczbami, wykresami, co chcesz. Nie musisz nic upraszczać. - No i dobrze. - Starałam się nie okazywać zaskoczenia. - To nawet lepiej, choć mogłabym przedstawić to w sposób bardziej popularny... - Widzisz, przeprowadziliśmy niedawno sondaż opinii publicznej. - Zelda nieco zniżyła głos. - I okazało się, że około 80% naszych widzów uważa, że traktujemy ich jak prostaczków. Musimy więc zmienić styl naszych programów, żeby nie sprawiać wrażenia, że zniżamy się do poziomu publiczności. W końcu nie oglądają nas debile! Dlatego postanowiliśmy zupełnie inaczej ustawić twoje wystąpienie. Zamiast zwykłego wywiadu pokażemy dyskusję na wysokim poziomie merytorycznym! - Dyskusję na wysokim poziomie? - powtórzyłam jak echo, starając się, aby mój głos nie oddawał moich uczuć. - Owszem, i to ożywioną! - zapaliła się Zelda. - Taką z podniesionymi głosami, z wymianą sprzecznych opinii... Tyle tylko, że nie mam żadnej opinii na te tematy!

- Może tak być? - dopytywała się z niepokojem Zelda. - Bo wyglądasz mi jakoś niewyraźnie... - Ależ skąd! - Zmusiłam się do promiennego uśmiechu. - Już z góry się cieszę na taką wymianę zdań. Tylko... z kim będę dyskutować? - Z przedstawicielem towarzystwa Flagstaff Life! - obwieściła triumfalnie Zelda. - Oko w oko z przeciwnikiem. To się dopiero nazywa wielka telewizja! - Zeldo, to znowu Bella! - zawołał ktoś spoza charakteryzatorni. - Niech to szlag trafi! - jęknęła Zelda, zrywając się z miejsca. - Zaraz wracam, Rebeko. - Dobra, zaczekam, nie pali się! - wydusiłam. - Zanim ona wróci, umaluję ci usta - zaproponowała wesoło Chloe. Nakładała szminkę pędzelkiem na długim trzonku, a ja patrzyłam na swoje odbicie i starałam się zachować spokój. Tylko jak, kiedy serce waliło mi jak oszalałe, a w gardle zasychało, że nie mogłam przełknąć śliny? Jeszcze nigdy w życiu tak się nie bałam. Jak mogę wziąć udział w dyskusji na wysokim poziomie, skoro nie mam zielonego pojęcia o problemach, których ma dotyczyć? Jak mogę wypowiadać swoje zdanie, kiedy nie mam żadnego? I na co była mi potrzebna ta telewizja? - Rebeko, spróbuj nie poruszać ustami - doradziła zaniepokojona Chloe. Strasznie drżą ci wargi. - Przepraszam - wyszeptałam. W lustrze widziałam swoją minę wystraszonego królika. Chloe miała rację, dygotałam na całym ciele. Musiałam koniecznie coś z tym zrobić, pomyśleć o czymś przyjemnym, żeby się uspokoić. Dla odwrócenia uwagi spróbowałam skupić się na swoim odbiciu. Dostrzegłam, jak Zelda na korytarzu rozmawia przez telefon z wyrazem wściekłości na twarzy. - Tak - odpowiedziała lakonicznie. - Tak, ale pamiętaj, że płacimy ci za to, żebyś była dyspozycyjna. Co ja teraz, według ciebie, mam zrobić? Obejrzała się i widocznie zobaczyła kogoś znajomego, bo pomachała mu ręką i kontynuowała rozmowę: - Dobrze, Bella, zobaczę, co się da zrobić... Zelda wykonywała przepraszające gesty pod adresem blondynki, która w towarzystwie dwóch panów pojawiła się na korytarzu. Nie widziałam twarzy tych ludzi, ale zauważyłam, że nosili eleganckie płaszcze i trzymali teczki - jedna była wprost wypchana papierami. Blondynka miała płaszcz o wyjątkowo szykownym kroju, a do tego podłużną torebkę od Fendiego. Byłam ciekawa, kim ona jest. - Tak? - mówiła dalej Zelda. - Dobra, jeśli potrafisz wymyślić alternatywny temat na program z cyklu Wybór należy do ciebie... Uniosła brwi na widok blondynki, która w rewanżu wzruszyła ramionami i odwróciła się, aby obejrzeć plakat wiszący na ścianie. Wtedy zobaczyłam jej twarz i serce we mnie zamarło. Zaledwie pięć metrów ode mnie stała Alicja z Centrum Prasowego Brandonów. Co za idiotyczny zbieg okoliczności!

I ciekawe, co ta długonoga szantrapa tu robi? Jeden z towarzyszących jej mężczyzn odwrócił się także, aby coś jej powiedzieć. Poznałam i jego, to był jeden z tych młodych japiszonów z Centrum Prasowego. Ale co oni wszyscy tu robią? Niemożliwe, aby to miało coś wspólnego z... O, nie, tylko nie to! Raptem zrobiło mi się zimno. A żołądek podskoczył mi do gardła, kiedy Zelda wymówiła imię drugiego faceta. - Cześć, Luke, świetnie, że znalazłeś czas dla nas! Uwielbiam programy z twoim udziałem. Wiesz, nie miałam pojęcia, że reprezentujesz Flagstaff Life, dopóki Sandy mi nie powiedział... W lustrze widziałam, jak cała krew odpływa mi z twarzy. Modliłam się, aby usłyszeć, że to wszystko nie dzieje się naprawdę. - Dziennikarka, która napisała ten artykuł, już tu jest - objaśniała tymczasem Zelda. - Wprowadziłam ją w temat i uprzedziłam, że macie ze sobą dyskutować. Myślę, że wyjdzie z tego naprawdę wielka telewizja! Ruszyła dalej korytarzem i w lustrze zobaczyłam, że Alicja i młody bubek podążają za nią. Trzeci gość dopiero wchodził w pole widzenia, a kiedy mijał drzwi charakteryzatorni - nie mogłam się powstrzymać, żeby mimo woli nie odwrócić głowy. Na krótko spotkały się nasze spojrzenia i przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem. Potem odwrócił się gwałtownie i poszedł dalej, a ja zostałam sam na sam ze swoim odbiciem, na wpół żywa ze strachu. Konspekt wystąpienia dla telewizji Proste porady finansowe: 1. Co wolelibyśmy, zegarek czy dwadzieścia tysięcy? Sprawa oczywista 2. Towarzystwo Flagstaff Life oszukało niewinnych klientów. Trzeba się mieć na baczności Hmmm... Co jeszcze? 3. Ostrożnie inwestujcie pieniądze 4. Nie lokujcie wszystkiego w jednym funduszu 5. Nie straćcie ich przez głupi błąd 6. Nie... Co można kupić za 20 000 funtów? 1. Mały samochód klasy bmw 2. Kolia z pereł i brylantów od Aspreya, a do tego pierścionek z dużym brylantem 3. Trzy szyte na miarę suknie wieczorowe od Johna Galliano 4. Fortepian koncertowy Steinwaya 5. 5 kanap obitych skórą od Conrana 6. 52 zegarki od Gucciego plus torebka 7. Dostarczanie kwiatów do domu co miesiąc przez 42 lata 8. 55 rodowodowych szczeniaków labradora 9. 80 kaszmirowych swetrów 10. 666 staników od Triumpha

11. 454 słoiki kremu nawilżającego od Heleny Rubinstein 12. 800 butelek szampana 13. 2860 pizz Fiorentina 14. 15 384 tub chipsów Pringle 15. 90 909 paczek czekoladek Polo 16....

Rozdział 20 Około 11.25 siedziałam na brązowym, wyściełanym fotelu w pokoju o ścianach pomalowanych na zielono. Miałam na sobie szafirowy kostium od Jaspera Conrana, przezroczyste rajstopy i zamszowe czółenka na wysokich obcasach. Z nowym makijażem i modnie wymodelowaną fryzurą wyglądałam elegancko jak nigdy dotąd. Jednak nie byłam w stanie się tym cieszyć, bo moje myśli zaprzątał fakt, że za piętnaście minut będę musiała usiąść na kanapie obok Luke'a Brandona i prowadzić z nim fachową dyskusję o sprawach finansowych. I to jeszcze na żywo! Na samą myśl o tym chciało mi się to płakać, to śmiać. W gruncie rzeczy bowiem sytuacja zakrawała na kiepski dowcip. Ja miałam zmierzyć się z Lukiem Brandonem, z jego genialnym współczynnikiem inteligencji i fotograficzną pamięcią! Przecież ten człowiek rozłoży mnie na łopatki! - Spróbuj tych francuskich rogalików, kochanie! - zachęciła Elisabeth Plover, która siedziała naprzeciw mnie, pogryzając czekoladowe biszkopty. Dosłownie rozpływają się w ustach. Każdy kęs jest jak złoty promień słońca Prowansji... - Dziękuję, nie jestem głodna - wymówiłam się. Nie pojmowałam, jak może jeść w takiej chwili. Ja wciąż miałam uczucie, że zaraz wszystko zwrócę. Jak ci ludzie z telewizji mogą występować codziennie? Na przykład taka Fiona Phillips - jak ona to robi? Nic dziwnego, że wszyscy są tacy chudzi. - Zaczynamy! - rozległ się głos Rory'ego z monitora telewizyjnego w rogu pokoju. Odruchowo odwróciliśmy się w stronę ekranu wypełnionego wideoklipem z zachodem słońca nad morską plażą. - Co czuje kobieta, która żyła z gangsterem, a potem, ryzykując wszystko, zdecydowała się wydać go w ręce sprawiedliwości'? Nasz następny gość to autorka powieści akcji osnutej na własnych, mrocznych i niebezpiecznych przeżyciach. - A my pragniemy zaprezentować państwu nowy cykl fachowych dyskusji na tematy aktualne - włączyła się Emma. Na ekranie pojawił się deszcz jednofuntowych monet spadających z sufitu na podłogę, a mój żołądek wykonał szaleńcze salto. - Poranna Kawa chce dziś rzucić światło na pewien skandal z kręgów finansowych. Zaprosiliśmy do studia dwoje ekspertów, aby starli się w pojedynku na argumenty... To niby ja mam być jednym z tych ekspertów? O rany, wolałabym wrócić do domu i napić się herbaty! - Najpierw jednak - zaanonsował wesoło Rory - Scott Robertson podpali pod naszą kuchnią! Na obrazie telewizyjnym pokazał się teraz uśmiechnięty od ucha do ucha facet w kucharskiej czapce, który zapalił lampę lutowniczą. Przez kilka sekund gapiłam się na niego, potem znowu spuściłam oczy, zaciskając dłonie na podołku. Wciąż trudno mi było uwierzyć, że niedługo mnie też będzie widać na ekranie, jak siedzę na kanapie i próbuję znaleźć inteligentną odpowiedź.

Dla zabicia czasu rozłożyłam po raz któryś z rzędu kartkę, gdzie wypunktowałam najważniejsze kwestie swego wystąpienia. Czytając je w kółko, pocieszałam się, że może nie będzie tak źle. Pewnie martwię się na zapas, bo potem się okaże, że z poważnej dyskusji wywiąże się przyjacielska pogawędka. Grunt, aby się nie przejmować. - Dzień dobry, Rebeko - zabrzmiało od progu. Zwróciłam wzrok w tamtą stronę i serce mi zamarło. W drzwiach stał Luke Brandon, w nieskazitelnie świeżym ciemnym garniturze, z wypomadowanymi włosami i cerą przyciemnioną samoopalaczem. Miał wysuniętą do przodu szczękę i chłodne, nieprzyjazne spojrzenie. Kiedy jego oczy napotkały moje, nie zabłysła w nich nawet iskierka. Przez chwilę patrzyliśmy w milczeniu. Słyszałam bicie serca, a policzki płonęły mi pod makijażem. Zmobilizowałam się jednak na tyle, że odpowiedziałam spokojnie: - Cześć, Luke! Zebrani w ciszy przyglądali się, jak wkraczał do pokoju. Nawet Elisabeth Plover wyglądała na zaintrygowaną. - Skąd ja znam tę twarz? - Wychyliła się do przodu, aby lepiej widzieć. Aha, wiem, jest pan aktorem. Wykonawcą ról szekspirowskich, prawda? Przysięgłabym, że widziałam pana trzy lata temu w roli Króla Leara! - Nie sądzę - uciął chłodno Luke. - Ach, rzeczywiście, przepraszam, pan grał Hamleta! - Elisabeth klepnęła ręką w stół. - Pamiętam, jak pan pięknie oddał jego ból, poczucie winy, wreszcie tragiczny finał... A ten pana głos! - Egzaltowanym ruchem potrząsnęła głową. Każde słowo jak pchnięcie sztyletem... - Nie mogę tego słuchać! - Luke w końcu zwrócił się do mnie. - Rebeko... - Luke, tu masz ostateczne wyniki - przerwała nam Alicja, wpadając do pokoju z kartką papieru. - O, cześć, Rebeko! - Zmierzyła mnie szyderczym spojrzeniem. - Na pewno dobrze się przygotowałaś? - Owszem, nawet bardzo dobrze - odpaliłam, zgniatając w kulkę moją ściągawkę. - To się cieszę. - Uniosła brwi. - Zanosi się na interesującą dyskusję. - O, bardzo interesującą! - odpowiedziałam wyzywająco, myśląc w duchu: „Bezczelna małpa!". - Właśnie dzwonił John od Flagstaffa - poinformowała Alicja szeptem Luke'a. - Uważa, że powinieneś wspomnieć o ich nowych programach oszczędnościowych. I ma rację. Powiedziałam mu... - Tu chodzi o zmniejszenie szkód, a nie o jakiś pieprzony program reklamowy! - przerwał ostro Luke. - Będzie miał szczęście, jeśli... Tu spojrzał na mnie, ale ja patrzyłam gdzieś w przestrzeń, jakby nie interesowało mnie to, o czym mówi. Od niechcenia rzuciłam okiem na zegarek, ale strach mnie obleciał, kiedy zobaczyłam, że do mojego wejścia na antenę pozostało tylko dziesięć minut.

- No, Elisabeth, pora na ciebie - zaanonsowała Zelda, wchodząc do pokoju. - Cudownie! - ucieszyła się Elisabeth, dojadając czekoladowego biszkopta. - Wyglądam chyba jak należy, prawda? Wstała, strząsając deszcz okruchów ze spódnicy. - Masz kawałek rogalika we włosach - zwróciła jej uwagę Zelda. Sama sięgnęła ręką i usunęła okruch. - Poza tym jest w porządku. Wymieniła ze mną spojrzenie, po którym z trudnością opanowałam chichot. - Luke! - Japiszon od Flagstaffa wpadł do środka z komórką w ręku. Dzwoni John Bateson i przyszły dwie przesyłki... - Dziękuję, Tim. - Alicja odebrała od niego paczki, rozcięła je i wyciągnęła plik papierów. Zaraz zabrała się do ich przeglądania, zaznaczając od czasu do czasu coś ołówkiem. Równocześnie Tim usiadł, rozłożył laptop i zaczął stukać w klawisze. - Tak, John, rozumiem, o co ci chodzi! - cedził Luke do swego rozmówcy. - Gdybyś jednak zechciał mnie przez chwilę posłuchać... - Tim, czy mógłbyś szybko sprawdzić obroty Funduszu Emerytalnego Flagstaff w ciągu ostatnich trzech, pięciu i dziesięciu lat? - poleciła Alicja młodemu człowiekowi. - Oczywiście. - Tim zaczął coś wystukiwać na komputerze, gdy Luke obarczył go nowym zadaniem. - Czy możesz zaraz wydrukować mi wyciąg z ostatniego komunikatu prasowego Flagstaffa? Dziękuję. Nie wierzyłam własnym oczom. Ci ludzie przenieśli się do studia Porannej Kawy z całym swoim biurem. Wystawili do walki komputery, modemy i telefony komórkowe przeciwko mnie i moim notatkom na zmiętym świstku! Kiedy obserwowałam, jak laptop Tima wypluwał kolejne, zadrukowane kartki, które Alicja przekazywała Luke'owi, zimny dreszcz przebiegł mi po plecach. Doszłam do wniosku, że nie ma co owijać w bawełnę - nie zdołam pokonać tej drużyny i tyle! Może lepiej od razu się wycofać, na przykład udać chorobę, a potem biegiem do domu i schować się z głową pod kołdrę?... - Wszystko w porządku? - Zelda zajrzała przez drzwi. - Za siedem minut zaczynamy. - W porządku! - zapewnił Luke. - W porządku! - powtórzyłam za nim drżącym głosem. - Aha, Rebeko, przyszła paczka do ciebie - przypomniała sobie Zelda. Wniosła do pokoju i wręczyła mi spore pudło. - Czekajcie tu na mnie, zaraz wracam. - Dziękuję, Zeldo! - wyjąkałam zaskoczona. Od razu poprawił mi się nastrój, więc zaczęłam rozcinać opakowanie, choć nie miałam pojęcia, co zawiera przesyłka i od kogo przyszła. Może jest tam coś, co mi się przyda, na przykład dodatkowe informacje, dostarczone w ostatniej chwili przez Eryka

Foremana? Wykresy czy kolumny liczb, którymi będę mogła błysnąć w odpowiednim momencie. Ą może tajny dokument, o którym Luke jeszcze nie wie? Kątem oka zauważyłam, że Brandonowcy przerwali swoje przygotowania i przyglądają się moim czynnościom. A dobrze, niech widzą, że nie są jedynymi, do których przychodzą przesyłki na adres studia. Niech zobaczą, że i mnie ktoś pomaga. W końcu udało mi się rozciąć taśmę klejącą i otworzyć wieko pudła. Nagle na oczach wszystkich z pudełka wyfrunął czerwony balonik napełniony helem, z napisem „Powodzenia!" i uniósł się aż pod sufit. Do jego sznureczka przyczepiony był karnet, który otworzyłam, nie patrząc w oczy nikomu z obecnych. Zaraz jednak pożałowałam, że do niego zajrzałam. Po rozłożeniu karty zamontowana wewnątrz pozytywka mechanicznym głosikiem wykonała piosenkę: „Przyjmij życzenia powodzenia we wszystkich twoich zamierzeniach!" Szybko złożyłam z powrotem kartę, czując, że policzki mi płoną. Co za wstyd! Z drugiego końca pokoju dobiegały nieskrywane chichoty, a kiedy podniosłam wzrok - zobaczyłam głupkowaty uśmieszek na twarzy Alicji, która szepnęła coś do ucha Luke'owi. Sądząc po minie, to, co usłyszał, musiało go nieźle ubawić... Najwyraźniej śmiał się ze mnie. Wszystkich rozbawił śpiewający balon Rebeki Bloomwood. Przez chwilę nie mogłam się ruszyć z miejsca, porażona kompromitacją. Twarz mnie piekła, w gardle ściskało i bynajmniej nie czułam się jak ekspert od spraw finansowych. W drugim końcu pokoju Alicja rzuciła jakąś złośliwą uwagę i parsknęła śmiechem z własnego dowcipu. W tym momencie coś się we mnie przełamało. Pomyślałam sobie: „A pies ich drapał! Po prostu mi zazdroszczą. Chcieliby, żeby ktoś im przysłał taki balon". Wyzywającym gestem rozłożyłam ponownie kartę, aby odczytać tekst: „Pada deszcz czy słońce świeci, niech ci zawsze dobrze leci. W górę głowa, a z nią szyja, bo odważnym szczęście sprzyja!" Wierszykowi towarzyszyła dedykacja: „Dla Becky z wyrazami sympatii i podziękowaniami za wspaniałą pomoc. Jesteśmy dumni, że możemy być twoimi przyjaciółmi. Kochający Janice i Martin". Czytałam te słowa raz po raz i pod powiekami zapiekły mnie łzy. Janice i Martin przez całe lata dawali mi liczne dowody przyjaźni, chociaż ich syn był takim dupkiem. Nie odwrócili się ode mnie, choć udzieliłam im rady, która naraziła ich na straty. Dlatego ni skurczybyka nie miałam zamiaru ich zawieść! Mrugnęłam powiekami, nabrałam w piersi dużo powietrza i śmiało spojrzałam w ciemne, obojętne oczy Luke'a Brandona. - Przyjaciele przesyłają mi najlepsze życzenia - wyjaśniłam.

Ustawiłam grającą kartkę na stoliku do kawy tak, aby strony były rozłożone i piosenka nie milkła. Ściągnęłam balon spod sufitu i przywiązałam go do oparcia krzesła. - No, jak tam, Luke i Rebeka, gotowi? - Od drzwi rozległ się głos Zeldy. - Bardziej chyba nie można - odpowiedziałam spokojnie, mijając Luke'a w drzwiach.

Rozdział 21 Idąc długimi korytarzami na plan, nie odezwaliśmy się ani słowem. Raz spróbowałam rzucić mu spojrzenie z ukosa i przekonałam się, że jego rysy stwardniały jeszcze bardziej. Dobra, jaki problem? Ja też mogę zgrywać twardziela. Z podbródkiem podanym naprzód a la Alexis Carrington z Dynastii zaczęłam stawiać dłuższe kroki. - Znacie się? - zagadnęła Zelda, idąc między nami. - Trzeba trafu, że tak - odpowiedział lakonicznie Luke. - Tylko na gruncie służbowym - uzupełniłam. - Luke zawsze próbował reklamować kolejną nudną akcję, a ja starałam się nie odbierać jego telefonów. Zelda zaśmiała się z aprobatą, natomiast w oczach Luke'a pojawił się gniewny błysk. Nie dbałam o to, powiem więcej - im bardziej się wściekał, tym lepiej się czułam. - Tobie, Luke, artykuł Rebeki musiał nieźle zaleźć za skórę - prowokowała go Zelda. - Jasne, że nie byłem tym zachwycony - odparł krótko. - Masz pojęcie, że dzwonił do mnie z pyskiem? - zwróciłam się do Zeldy. Prawda w oczy kole, co, Luke? Czasem ciężko jest być rzecznikiem prasowym. Nie myślałeś nigdy o zmianie pracy? Odpowiedzią było milczenie, więc spojrzałam na niego i aż się zlękłam na jego twarzy malowała się taka złość, jakby miał ochotę mnie uderzyć. Zaraz jednak opanował się i z lodowatym chłodem wycedził: - Wchodźmy już na ten pieprzony plan i skończmy z tym cyrkiem, dobra? Zelda znacząco uniosła brwi, na co odpowiedziałam jej uśmiechem. Nigdy jeszcze nie widziałam Luke'a tak wkurzonego. - Jesteśmy na miejscu - obwieściła Zelda, wskazując nam podwójne wahadłowe drzwi. - Tylko proszę, nie podnoście głosów, kiedy będziecie w środku. Ledwo przekroczyliśmy drzwi studia - mój olimpijski spokój od razu ulotnił się. Poczułam się tak samo roztrzęsiona i przerażona, jak Laura Dern w filmie Park jurajski, kiedy po raz pierwszy zobaczyła dinozaury. Może dlatego, nigdy dotąd nie widziałam telewizyjnego studia nagrań na żywo, z kanapą, roślinami w doniczkach i oślepiającymi reflektorami. Nieskończoną ilość razy oglądałam ten program w domu, siedząc przed telewizorem. Teraz zaś miałam uczestniczyć w nim od środka. Ciągle nie do końca mogłam w to uwierzyć. - Mamy jeszcze dwie minuty do przerwy na reklamę - oznajmiła Zelda, prowadząc nas po podłodze pokrytej siecią kabli. - Rory i Emma są jeszcze z Elisabeth w scenerii biblioteki. Wskazała nam gestem, abyśmy usiedli po przeciwnych stronach stolika do kawy. Ostrożnie zajęłam wyznaczone miejsce, ale kanapa okazała się twardsza, niż myślałam i w ogóle jakaś... inna! Wszystko tu wydawało mi się jakieś

dziwne i inne niż normalnie. Światła reflektorów mnie oślepiały i nie bardzo mogłam się zdecydować, w jakiej pozycji mam siedzieć. Podeszła do mnie dziewczyna, przewlekła mi pod bluzką kabel od mikrofonu i wpięła go w klapę. Niezręcznie podniosłam rękę, aby odgarnąć z czoła włosy. Natychmiast i od razu podbiegła do mnie Zelda. - Staraj się jak najmniej ruszać, Rebeko, dobrze? - poprosiła. - Inaczej będzie słychać każdy szelest. - Przepraszam, już nie będę - obiecałam. W tym momencie zorientowałam się, że głos odmawia mi posłuszeństwa. Czułam się, jakby w gardło wciśnięto mi tampon waty, a co gorsza - oko kamery celowało prosto na mnie. - Tylko pamiętaj, Rebeko - upomniała mnie Zelda. - Żelazna zasada to nie patrzeć w kamerę. Zachowuj się naturalnie. - Dobra - wychrypiałam. Myślałby kto, że to takie proste. Gadaj zdrów! - Za trzydzieści sekund rozpoczną się wiadomości - kablowała Zelda, patrząc na zegarek. - Wszystko w porządku, Luke? - Oczywiście - odpowiedział spokojnie, jakby pół życia spędził na tej kanapce. To typowe zachowanie mężczyzn, którzy nie dbają o swój wygląd. Poprawiłam się na siedzeniu, obciągając nerwowo spódnicę i żakiet. Podobno w telewizji każdy wygląda, jakby ważył pięć kilo więcej, więc moje nogi mogą wydawać się grubsze, niż są. Może powinnam założyć nogę na nogę albo nie krzyżować ich wcale? Tylko że wtedy mogą wyglądać jeszcze grubiej. - Cześć! - rozległ się wysoki głos, więc zanim się zdecydowałam na zmianę pozycji nóg, poczułam skurcz żołądka, bo w studiu pojawiła się Emma March! Miała na sobie różowy kostium i zmierzała szybkim krokiem w stronę kanapy. Asystował jej Rory, którego szczęka na żywo wyglądała na bardziej kwadratową niż w telewizji. Jakie to dziwne uczucie widzieć z bliska znane z ekranu postaci - zawsze wydają się nie do końca prawdziwe. - To wy jesteście tymi specjalistami od finansów? - spytała wesoło Emma, przysiadając się na kanapę i mrużąc oczy w blasku reflektorów. - Długo ma trwać ten kawałek, Zeldo? Chce mi się sikać jak jasna cholera! - Cześć, Roberto! - Rory uścisnął mi rękę. - To Rebeka, nie Roberta! Jesteś zupełnie niemożliwy! - strofowała go Emma, wznosząc z udaną rozpaczą oczy w górę. Równocześnie jednak kręciła się niespokojnie na kanapie. - Kurczę, ja naprawdę muszę wyjść! - Już za późno - rzekł Rory. - Ale to podobno niezdrowo wstrzymywać potrzeby naturalne! - Emma zmarszczyła brwi. - Czy nie mieliśmy kiedyś takiego programu? Dzwoniła wtedy taka zwariowana dziewczyna, która jedynie raz dziennie korzystała z ubikacji. A doktor James mówił... Zaraz, co on mówił? - Szukał mnie - zgasił ją Rory. - Te programy na telefon zawsze są na mojej głowie. A ciebie, Rebeko, uprzedzam, że jestem neptek w sprawach finansowych. Za mądre to dla mnie!

Uśmiechnął się szeroko, a ja oddałam mu blady uśmiech. - Dziesięć sekund! - przypomniała z boku Zelda, a mnie chwycił kolejny skurcz żołądka. Z głośników popłynął sygnał dźwiękowy Porannej Kawy, co oznaczało, że skończyły się reklamy. - Kto zaczyna? - upewniła się Emma, zaglądając do „ściągawki". Oczywiście ja. A więc tak to wyglądało. W głowie czułam kompletną pustkę, nie pamiętałam, jak mam wyglądać i co mówić. Nogi mi drżały, ręce trzymałam ciasno splecione na podołku. Reflektory biły po oczach, obiektyw kamery gapił się na mnie od lewej strony, ale miałam udawać, że tego nie widzę. - Witamy znowu w naszym programie! - wyrecytowała Emma prosto do kamery. - A teraz powiedzcie, co wolelibyście dostać: zegarek czy dwadzieścia tysięcy funtów? Spojrzałam na nią zdumiona, bo przecież to miała być moja kwestia! - Odpowiedź jest chyba oczywista! - szczebiotała wesoło Emma. - Każdy z nas wolałby dostać dwadzieścia tysięcy funtów! - No jasne! - wtrącił się Rory z promiennym uśmiechem. - Tak, ale gdy niektórzy inwestorzy Flagstaff Life otrzymali pisma zachęcające ich do przeniesienia wkładów - Emma kontynuowała swoją przemowę już poważniejszym tonem - nie zdawali sobie sprawy, że to pozbawi ich gratyfikacji w wysokości dwudziestu tysięcy funtów. Jest z nami w studiu dziennikarka, która wykryła tę aferę. Jak sądzisz, Rebeko, czy takie przekręty zdarzają się częściej? Oczy wszystkich obecnych zwróciły się na mnie. Także kamera najechała na moją twarz. A jeszcze doliczmy te dwa i pół miliona ludzi, którzy oglądali nas w swoich domach! - Czy uważasz, że inwestorzy muszą zachować ostrożność? - pomogła mi Emma. - Tak - wykrztusiłam chropawym, nieswoim głosem. - A przynajmniej powinni. - A co o tym sądzi Luke Brandon jako przedstawiciel Flagstaff Life? Emma zwróciła się z kolei do niego. Ja zaś myślałam ze smutkiem, że widowisko robi się żałosne. Co się stało z moim głosem i moimi gotowymi odpowiedziami? Nawet nie słuchałam wypowiedzi Luke'a, usiłowałam za wszelką cenę się pozbierać. - Przede wszystkim musimy pamiętać - przemówił gładko Luke - że nikt nie jest uprawniony do otrzymania gratyfikacji. Nie mamy tu do czynienia z żadnym przekrętem, tylko raczej z nadmierną chciwością niektórych inwestorów. Wydaje się im, że zostali oszukani, więc podburzają opinię publiczną przeciwko towarzystwu ubezpieczeniowemu. Zapominają, że równocześnie tysiące ludzi odnoszą korzyści z inwestowania swoich oszczędności w Flagstaff Life. Zaraz, o czym on właściwie mówił?

- Rozumiem. - Emma pokiwała głową. - A więc, Luke, czy zgodziłbyś się, że... - Chwileczkę! - niespodziewanie dla siebie samej weszłam jej w słowo. Panie Brandon, czy dobrze słyszałam, że przed chwilą nazwał pan inwestorów chciwymi? - Nie wszystkich, ale niektórych tak - próbował się wywinąć. Nie wierzyłam własnym uszom, a krew uderzała mi do twarzy. Przed oczami stanęli mi Janice i Martin - ludzie skromni i życzliwi, bez cienia chciwości. W pierwszej chwili złość odebrała mi mowę. - Prawda jest taka, że w ciągu ostatnich pięciu lat większość inwestorów Flagstaff Life odniosło zyski. - Luke wylewał potok słów prosto w twarz Emmy, która udawała, że ze zrozumieniem mu potakuje. - Chyba lepiej jest zainwestować w dobry fundusz, niż liczyć na jednorazową gratyfikację. W końcu Flagstaff Life w założeniu został pomyślany jako... - Popraw mnie, Luke, jeśli się mylę - weszłam mu w słowo, usilnie starając się zachować spokój - ale wydaje mi się, że Flagstaff Life został założony jako towarzystwo ubezpieczeń wzajemnych. A to wiąże się z korzyściami dla wszystkich członków, a nie tylko dla niektórych kosztem innych. - Tak oczywiście - odpowiedział Luke bez mrugnięcia. - Nie znaczy to jednak, że każdy inwestor jest uprawniony do otrzymania premii rzędu dwudziestu tysięcy funtów, prawda? - Może i nie - przytaknęłam, choć lekko podniosłam głos. - Na pewno jednak mają prawo wierzyć, że towarzystwo, któremu powierzyli swoje pieniądze na piętnaście lat, nie wystawi ich do wiatru. Janice i Martin Websterowie zaufali Flagstaff Life, toteż zastosowali się do sugestii zarządu towarzystwa. I proszę popatrzeć, do czego ich to zaufanie doprowadziło! - Inwestowanie zawsze wiąże się z pewnym ryzykiem - rzucił Luke pobłażliwym tonem. - Raz się zyskuje, a raz... - To nie jest loteria! - podniosłam głos do krzyku. - Chcesz mi wmówić, że przez przypadek doradzono im, aby wycofali swoje lokaty na dwa tygodnie przed komunikatem o premiach? - Moi klienci przedstawili swoim inwestorom ofertę, która w założeniu miała przynieść im zyski - wycedził Luke z wymuszonym uśmiechem. Zapewnili mnie, że pragnęli korzyści dla swoich członków. - A zatem sugerujesz, że twoi klienci są niekompetentni? - podchwyciłam. - Próbujesz nam wmówić, że chcieli jak najlepiej, tylko coś im nie wyszło? W oczach Luke'a zapłonął błysk gniewu, a ja odczułam radosny dreszczyk. - Zapomniałem powiedzieć... - zaczął, ale Emma, kręcąc się na swym siedzeniu, spróbowała pokierować dyskusją: - W ten sposób możemy rozmawiać do rana. Proponuję przejść do konkretów.

- No, dalej, Luke! - weszłam jej w ton. - Trzeba się na coś zdecydować. Nachyliłam się ku niemu, odliczając na palcach kolejne punkty. - Albo towarzystwo Flagstaff Life okazało swą niekompetencję, albo celowo chciało zaoszczędzić na swoich inwestorach. Tak czy siak, postępowali źle. Państwo Websterowie byli ich lojalnymi klientami i te pieniądze słusznie im się należały. Według mnie zarząd towarzystwa celowo zachęcił ich do wycofania wkładu, aby pozbawić ich premii. To chyba jasne? Rozejrzałam się po twarzach zebranych w studiu, oczekując od nich poparcia, ale Rory tylko gapił się na mnie tępym wzrokiem. - To za trudne dla mnie - wyjaśnił z nerwowym śmiechem. - Mówicie strasznie fachowym językiem. - Dobrze więc, użyję takiego prostego babskiego przykładu zdecydowałam szybko i na chwilę przymknęłam oczy w poszukiwaniu natchnienia. - Dajmy na to, że jestem w sklepie z konfekcją. - Otworzyłam oczy. - Wybrałam już sobie wspaniały kaszmirowy płaszcz od Nicole Farhi. Może tak być? - Dobra - zgodził się ostrożnie Rory. - Uwielbiam Nicole Farhi! - poparła mnie Emma. - Produkują fantastyczną dzianinę. - No właśnie - potwierdziłam. - Wyobraźmy więc sobie, że stoję już w kolejce do kasy, kiedy podchodzi do mnie ekspedientka i proponuje, bym zamiast tego kupiła inny płaszcz, lepszej jakości, a wtedy gratis dostanę jeszcze flakon perfum. Nie mam powodu, aby jej nie wierzyć, więc kupuję drugi płaszcz i jeszcze cieszę się z prezentu... - Jak na razie nadążam - powiadomił mnie Rory. - Ale kiedy wychodzę ze sklepu, zauważam, że ten drugi płaszcz nie dość, że nie jest od Nicole Farhi, to na dodatek nie jest też z prawdziwego kaszmiru. Czym prędzej wracam więc do sklepu i żądam zwrotu pieniędzy, ale kierownictwo sklepu oświadcza, że nie przyjmuje reklamacji. - Czyli cię oszukali! - wykrzyknął Rory tak podniecony, jakby właśnie odkrył prawo przyciągania ziemskiego. - Ano właśnie. Oszukali mnie, tak samo jak Flagstaff Life oszukał tysiące swoich klientów. Namówił ich, żeby zrezygnowali ze swojego pierwotnego wyboru na rzecz funduszu, który pozbawił ich prawa do premii. Może Flagstaff Life nie złamał żadnych przepisów, ale pogwałcił zwykłą ludzką moralność. Ci ludzie byli lojalnymi, wytrwałymi klientami i zasługiwali na gratyfikację. Jeśli masz odrobinę honoru, Luke, to sam dobrze wiesz, że na nią zasłużyli. Wygłosiłam tę mowę jednym tchem i po jej zakończeniu spojrzałam na Luke'a. Patrzył na mnie z jakimś nieodgadnionym wyrazem twarzy, co wywołało u mnie kolejny nerwowy skurcz żołądka. Przełknęłam ślinę i spróbowałam skierować wzrok gdzie indziej, ale nie mogłam. Jakbyśmy hipnotyzowali się nawzajem.

- Luke, jak ustosunkujesz się do stanowiska Rebeki? - ponagliła go Emma, ale nie odpowiedział, tylko nadal przykuwał wzrokiem moje spojrzenie. Serce tłukło mi się między żebrami jak królik w klatce. - Luke, słyszysz? - niecierpliwiła się Emma. - Jaka jest twoja odpowiedź? - Tak, słyszę - odezwał się w końcu. Potrząsał głową, jakby uśmiechał się do swoich myśli, a potem znów podniósł wzrok na mnie. - Rebeko, masz rację! W całym studio zapanowała nagła cisza. Zamurowało mnie. Kątem oka zauważyłam tylko, jak Rory i Emma wymieniają zdziwione spojrzenia. - Przepraszam, Luke, ale czy to ma znaczyć... - zaczęła Emma. - To ma znaczyć, że Rebeka ma absolutną rację! - powtórzył, wzruszając ramionami. Sięgnął po stojącą przed nim szklankę wody, odchylił się na oparcie kanapy i wypił duży łyk. - Jeśli mam być szczery, to kto jak kto, ale ci ludzie rzeczywiście zasłużyli na premię i wielka szkoda, że jej nie dostali. No nie, to niemożliwe. Luke zgadza się ze mną? To niepodobieństwo! - A więc zmieniłeś zdanie? - naciskała Emma, jakby lekko urażona. Luke nie od razu odpowiedział, tylko w zamyśleniu wpatrywał się w swoją szklankę wody. Dopiero po chwili podniósł wzrok i wygłosił oświadczenie: - Moja firma została zaangażowana przez Flagstaff Life do wykreowania ich wizerunku w mediach. Nie oznacza to jednak, że muszę wiedzieć o wszystkich ich posunięciach, a tym bardziej ślepo się z nimi zgadzać. Prawdę mówiąc, o tej aferze z premiami dowiedziałem się dopiero z artykułu Rebeki, który, nawiasem mówiąc, stanowi próbkę świetnego, dociekliwego dziennikarstwa. Gratuluję, Rebeko! - dodał, zwracając się do mnie. Zrobiłam oczy jak spodki i tak mnie zatkało, że nie byłam w stanie wymamrotać nawet „dziękuję". Jeszcze nikt nigdy tak mnie nie wyprowadził w pole! Chętnie ukryłabym twarz w dłoniach, aby to wszystko jeszcze raz, na spokojnie, przemyśleć, ale nie mogłam tego zrobić na oczach ponad dwumilionowej widowni z całego kraju. Miałam tylko nadzieję, że przynajmniej moje nogi prezentują się przyzwoicie. - Jako klient Flagstaffa na pewno wściekłbym się, gdyby to mnie coś takiego się przydarzyło - ciągnął Luke. - Istnieją takie pojęcia, jak czysta gra i lojalność wobec klienta. Miałem nadzieję, że każda firma, którą reprezentuję wobec mediów, przestrzega tych zasad. - Aha, rozumiem. - Emma odwróciła się do kamery. - A więc mamy do czynienia z całkowitą zmianą frontu. Luke Brandon, rzecznik prasowy towarzystwa Flagstaff Life, oświadcza, że postępowanie jego zleceniodawców było niesłuszne. Może zechcesz to jakoś skomentować, Luke? - Jeśli mam być szczery - oświadczył Luke z wymuszonym uśmiechem to po tym, co zaszło, nie jestem pewien, czy nadal będę reprezentować interesy firmy Flagstaff Life. - Tak, a czy mógłbyś nam wyjaśnić, dlaczego? - wychylił się inteligentnie Rory.

- No wiesz, Rory! - Emma zrobiła zdegustowaną minę, na co Luke parsknął śmiechem. Zaraził tym śmiechem wszystkich, więc i ja przyłączyłam się do ogólnej wesołości. Ale gdy napotkałam spojrzenie Luke'a, coś mnie zakłuło w sercu, więc czym prędzej odwróciłam się w inną stronę. - Dobrze, to tyle, jeśli chodzi o sprawy finansowe. - Emma zmobilizowała się i uśmiechnęła do kamery. - Po przerwie spotkamy się znów i wtedy pogadamy o powrocie szortów na pokazy mody... - oraz skuteczności kremów przeciwko cellulitis - dodał Rory. - A nasi specjalni goście, zespół Heaven Sent 7, zaśpiewają dla nas na żywo - uzupełniła Emma. Z głośników buchnął motyw muzyczny programu Poranna Kawa, a Emma i Rory z ulgą podnieśli się ze swoich miejsc. - To była wspaniała dyskusja - pochwaliła w pośpiechu Emma - ale teraz już naprawdę muszę się wysikać! - I bardzo dobry materiał - dodał poważnie Rory. - Nie zrozumiałem z tego ani słowa, ale widać było, że to dobra telewizja. Poklepał Luke'a po plecach, pomachał mi ręką i czym prędzej ulotnił się z planu. A więc było już po wszystkim. W studio zostaliśmy tylko Luke i ja, siedząc na kanapach po przeciwległych stronach stolika. Nadal mieliśmy wpięte w klapy mikrofony, a reflektory jaskrawo świeciły nam w oczy. Czułam się oszołomiona, jakbym doznała szoku. Czy to wszystko stało się naprawdę? - No więc... - zaczęłam i odchrząknęłam. - No więc to był kawał dobrej roboty - zawtórował mi Luke, lekko się uśmiechając. - Dziękuję - odpowiedziałam, z zażenowaniem przygryzając wargę. Zastanawiałam się, czy nie będzie miał przykrości w związku ze swoim wystąpieniem. Dla rzecznika prasowego zaatakowanie swojego klienta na wizji jest pewnie tym samym, co dla ekspedientki ukrycie towaru przed klientką. I czy to możliwe, by zmienił poglądy pod wpływem mojego artykułu, czyli właściwie przeze mnie? Jasne, że nie mogłam zapytać go o to wprost. Cisza aż dzwoniła w uszach. Aby ją przerwać, zaczerpnęłam w płuca dużo powietrza. - Czy ty... - Właśnie... - przemówiliśmy równocześnie. Spłonęłam rumieńcem i natychmiast przerwałam. - Proszę, mów. Ja nie chciałam powiedzieć nic ważnego. - Dobra. - Luke wzruszył ramionami. - Właśnie chciałem cię spytać, czy nie poszłabyś ze mną na kolację. Znów mnie zaskoczył. Ja, z nim, na kolację? Ciekawe, co miał na myśli. - Chciałbym porozmawiać z tobą o interesach. Bardzo spodobał mi się twój pomysł promocji jakiegoś funduszu powierniczego w ramach styczniowych wyprzedaży.

Jaki znów pomysł? Aha, tamten! Chyba żartuje! Przecież wtedy tylko tak sobie paplałam, bez zastanowienia... - Dla określonego klienta byłaby to bardzo korzystna promocja kontynuował. - Zastanawiałem się, czy nie chciałabyś zostać konsultantem tego projektu. Oczywiście, niezależnym konsultantem. Niezależnym konsultantem? Projektu? To nie do wiary, on mówi poważnie! Przełknęłam ślinę i, nie wiadomo dlaczego, odczułam pewien zawód. - Aha, rozumiem. No, cóż... myślę, że znajdę czas dziś wieczorem. - Świetnie. Może być Ritz? - Jak sobie życzysz - odpowiedziałam tak zblazowanym tonem, jakbym codziennie bywała u Ritza. - Świetnie! - W jego oczach zabłysły iskierki uśmiechu. - Już nie mogę się doczekać wieczoru! I wtedy nie mogłam się powstrzymać, żeby nie wsadzić mu szpilki. Ze zjadliwą ironią wycedziłam: - A co na to Sacha? Nie ma żadnych planów na dzisiejszy wieczór? No cóż, po wypowiedzeniu tych słów poczerwieniałam jak burak i pożałowałam, że w ogóle otworzyłam dziób. Zapanowała bowiem długa chwila ciszy, podczas której miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Ale kiedy Luke się odezwał, wstąpił we mnie nowy duch. - Sacha odeszła ode mnie tydzień temu - oznajmił. - Ojej! - wykrztusiłam słabym głosem. - I to bez uprzedzenia! - poskarżył się. - Po prostu, spakowała walizkę i wyjechała. Dobrze, że w końcu nie kupiłem jej kufra! Teraz już nie mogłam powstrzymać chichotu, choć nakazywałam sobie, że nie powinnam tego robić. - Tak mi przykro! - zdobyłam się przynajmniej na współczucie. - A mnie nie - odpowiedział całkiem poważnie Luke. Od razu odeszła mnie chęć do śmiechu, a serce zaczęło mi bić mocniej. - Rebeko, Luke! - Na plan wbiegła Zelda z notatnikiem w ręku. - To było fantastyczne! Czegoś takiego nam potrzeba. Luke, przeszedłeś sam siebie, a ty, Rebeko... Przysiadła obok mnie na kanapie i poklepała mnie po ramieniu. - Wypadłaś naprawdę cudownie i zastanawialiśmy się, czy nie zechciałabyś zostać do końca programu, żeby udzielać naszym widzom konsultacji finansowych przez telefon? Wybałuszyłam na nią oczy. - Ależ jak ja mogę? Przecież nie jestem ekspertem! - Cha, cha, cha, a to dobre! - Zelda zaśmiała się z aprobatą. - Twoją największą zaletą jest komunikatywność. Finansowy guru i sąsiadka zza ściany w jednym. Ktoś kompetentny, ale przystępny; tyleż teoretyk, co praktyk. Przed kimś takim ludzie chętnie otwierają serca. Co o tym sądzisz, Luke?

- Myślę, że Rebeka znakomicie się sprawdzi w tej roli. Wprost nie wyobrażam sobie nikogo lepszego. Na razie jednak muszę lecieć. Do zobaczenia, Rebeko. Cześć, Zeldo. Oszołomiona, patrzyłam, jak oddalał się w stronę wyjścia po zaścielonej kablami podłodze. Dziwne, ale podświadomie pragnęłam, by się jeszcze obejrzał. - Wspaniale! - Zelda z radością ściskała moją dłoń. - Chodźmy załatwić, co trzeba.

Rozdział 22 Nie da się ukryć - po prostu zmuszono mnie do dalszych występów w telewizji. Znów usiedliśmy na tych samych kanapach, Rory, Emma i ja. Na drugim końcu linii telefonicznej mieliśmy niejaką Annę z Leeds, która zająkliwym głosem uskarżała się, że nie otrzymała zwrotu nadpłaconego podatku. Wymieniłyśmy z Emmą porozumiewawcze uśmiechy. Czułam się już cząstką tego zespołu, a to ciepłe poczucie przynależności dawało mi takie szczęście, jak nigdy w życiu. Dziwne wydawało mi się tylko to, że gdy ze mną przeprowadzano wywiad, brakło mi języka w gębie, kiedy zaś siedziałam na przeciwległym końcu kanapy, czułam się w swoim żywiole. Ostre światło reflektorów nagle przestało mi przeszkadzać. Przed lustrem wypracowałam sposób siedzenia (kolana razem, nogi skrzyżowane w kostkach), przy jakim prezentowałam się najkorzystniej i taką pozycję starałam się utrzymywać. - Chodziłam sprzątać po domach, ale nigdy się nad tym nie zastanawiałam - opowiadała tymczasem Anna. - Dopiero teraz któryś pracodawca spytał, czy płacę podatki. Tak jak mówię, nigdy nawet o tym nie pomyślałam! - No, to Anna rzeczywiście ma kłopot, prawda, Rebeko? - Emma rzuciła mi wymowne spojrzenie. - Rzeczywiście - przybrałam współczujący ton. - Ale przede wszystkim, Anno, możliwe, że nie musisz płacić w ogóle żadnych podatków, jeśli twoje dochody nie przekraczają wartości progowej. A po drugie, wciąż jeszcze nie jest za późno, żebyś uregulowała sprawę nadpłaconych podatków i wystąpiła o zwrot nadwyżki. Nie wiem, jakim cudem, ale tak się złożyło, że potrafiłam znaleźć odpowiedzi na wszystkie zgłaszane do studia problemy. Miałam coś do powiedzenia zarówno na temat kredytów hipotecznych, jak ubezpieczeń na życie i funduszy emerytalnych! I tak, niejaki Kenneth z St. Austell zadzwonił z pytaniem o wielkość minimalnej rocznej składki na fundusz ISA. Bez wahania odpowiedziałam mu, że wynosi ona pięć tysięcy funtów. Wyglądało to, jakbym skrupulatnie przechowywała w pamięci wszelkie informacje, które kiedyś wykorzystywałam w pracy dla „Korzystnych Lokat". Proszę, pytajcie mnie, o co chcecie, nawet o zasady naliczania podatku od nieruchomości! - Na twoim miejscu, Anno, zwróciłabym się o poradę do najbliższego urzędu skarbowego - pouczyłam interesantkę. - Nie masz się czego obawiać. - Dziękuję ci, Rebeko - odpowiedziała Anna głosem cienkim jak nitka pajęcza. - Naprawdę bardzo ci dziękuję. - No, myślę, że ta porada pomoże Annie - włączyła się Emma i uśmiechnęła się do kamery. - Teraz przerywamy nasz program, bo już pora na wiadomości i prognozę pogody, ale dzwoni do nas tyle osób, że po przerwie wrócimy do telefonicznej konsultacji na temat gospodarowania pieniędzmi.

- Wielu ludzi w naszym kraju ma kłopoty finansowe - wtrącił się Rory. - Otóż to właśnie - podjęła temat Emma. - I takim ludziom chcemy pomóc. Z każdym problemem, dużym czy małym, możecie zgłaszać się do Rebeki Bloomwood, pod numerem 0333 4567. Zastygła w bezruchu przed kamerą, z przylepionym do twarzy uśmiechem, dopóki światła reflektorów nie przesunęły się w inną stronę. Dopiero wtedy rozluźniła się, opadając na oparcie fotela. Zaraz podbiegła charakteryzatorka, poprawiając puszkiem do pudru jej makijaż. - Świetnie nam idzie, prawda, Zeldo? - spytała. Zelda wyłoniła się z zaciemnionej części studia. - Fantastycznie! - pochwaliła. - Linia nie była tak obciążona od czasu emisji programu Chciałbym poznać jedną ze Spice Girls. Uczestniczyłaś kiedyś w kursie dla prezenterów telewizyjnych, Rebeko? - Spojrzała na mnie z ciekawością. - Nie - przyznałam szczerze. - Oglądam tylko dość często telewizję. - Dobra odpowiedź! - parsknęła śmiechem Zelda. - No, kochani, za pół godziny jesteśmy z powrotem na wizji. Emma uśmiechnęła się do mnie i zabrała się do studiowania notatek na kartce, którą miała przed sobą. Rory odchylił się na oparcie kanapy i oglądał sobie paznokcie. Wszyscy oni traktowali mnie jak koleżankę po fachu, jak jedną z nich. Nigdy w życiu nie czułam się tak dogłębnie szczęśliwa. Nawet wtedy, kiedy zdobyłam na wyprzedaży u Harveya Nicholsa stanik od Vivienne Westwood za jedyne sześćdziesiąt funtów! (Nawiasem mówiąc, nie wiem, gdzie on się zapodział. Warto by raz na jakiś czas go włożyć). To jest dopiero przeżycie jedyne w swoim rodzaju! W ogóle życie jest piękne. Zadowolona, rozsiadłam się wygodnie i bezmyślnie rozglądałam się po studiu, gdy mój wzrok napotkał dziwnie znajomą postać. Przyjrzałam mu się uważniej i ciarki przebiegły mi po plecach. Czyżbym miała halucynacje? Mężczyzna stojący w mroku studia wyglądał dokładnie jak... - Witamy z powrotem w naszym programie - wygłosił swoją kwestię Rory, musiałam więc skupić uwagę na tym, co się działo na planie. - Dzisiejsze konsultacje telefoniczne dotyczą dużych i małych problemów z pieniędzmi. Naszym gościem jest ekspert od spraw finansowych, Rebeka Bloomwood. Pierwsza dodzwoniła się do nas Fran ze Shrewsbury. Fran, słyszysz nas? - Tak - odezwała się Fran. - Cześć, Rebeko. - Cześć, Fran! - Uśmiechnęłam się promiennie. - Na czym polega twój problem? - Och, mam takie kłopoty, że nie wiem, od czego zacząć. - Masz długi? - podsunęła delikatnie Emma. - Tak, olbrzymi debet na koncie i przekroczone limity na wszystkich kartach płatniczych - westchnęła Fran. - Musiałam pożyczyć pieniędzy od

siostry, ale wciąż nie mogę przestać wydawać. Mój główny problem polega na tym, że tak strasznie lubię zakupy! - A co najbardziej lubisz kupować? - zainteresował się Rory. - Właściwie wszystko - wyznała Fran po krótkim namyśle. - Stroje dla mnie, ubranka dla dzieci, różne rzeczy dla domu, ale i zupełne rupiecie. A kiedy przychodzą rachunki, po prostu je wyrzucam! Emma spojrzała na mnie wymownie, a ja odpowiedziałam jej uniesieniem brwi. - Chyba Fran rzeczywiście wpakowała się w kłopoty, prawda, Rebeko? zwróciła się do mnie. - Co, twoim zdaniem, powinna zrobić? - No więc, Fran - zaczęłam przyjaznym tonem - przede wszystkim musisz odważnie stawić czoło twoim problemom. Skontaktuj się z przedstawicielem twojego banku i opowiedz mu o kłopotach. Bankowcy nie są potworami, przeciwnie, są chętni do pomocy. - Teraz patrzyłam prosto w oko kamery i przemawiałam poważnie do soczewki: - Słuchaj, Fran, ucieczka niczego nie rozwiąże. Im dłużej zwlekasz, tym bardziej pogarszasz swoją sytuację. - Oczywiście masz rację, Rebeko... - wyjąkała Fran. - Ale to takie trudne... - Wiem, wiem - przyznałam ze współczuciem. - Nie rozłączaj się jeszcze, Fran. - Rebeko - wtrąciła się Emma. - Czy uważasz, że to powszechny problem? - Obawiam się, że tak - zwróciłam się do niej. - To przykre, ale wielu ludzi nie dba o zabezpieczenie finansowe na przyszłość. - To fatalnie. - Emma ze smutkiem pokiwała głową. - Lecz nigdy nie jest za późno, aby temu zaradzić - ciągnęłam swoją wypowiedź. - Wystarczy przezwyciężyć kryzys i odzyskać odpowiedzialne podejście do życia, a ono wkrótce się odmieni. Dla zwiększenia wagi słów wykonałam zamaszysty ruch ręką. Ogarnęłam przy tym wzrokiem całe studio i... Chryste, to on! Nie, nie myliłam się! Stał w rogu sali, w klapie miał plakietkę ochrony i pił coś z plastikowego kubka, jakby był pracownikiem telewizji. Dziesięć metrów ode mnie stał Derek Smeath, prezes banku Endwich. Wydawało mi się to niemożliwe, ale on tam stał. Nie rozumiałam tylko, skąd się tu wziął. I na dodatek gapił się prosto na mnie. Serce zabiło mi mocniej, lecz przełknęłam ślinę i usiłowałam zapanować nad sobą, - Rebeko - zwróciła się do mnie Emma, więc musiałam znów skupić całą uwagę na programie. Zdążyłam już nawet zapomnieć, na czym stanęliśmy. Uważasz więc, że Fran powinna skontaktować się z prezesem swojego banku? - O... oczywiście - wystękałam, oblewając się krwawym rumieńcem. On wciąż wpatrywał się we mnie, a ja nie mogłam uciec! - Uważasz więc, że gdy tylko Fran odważy się spojrzeć prawdzie w oczy, będzie w stanie uporządkować swoje życie? - podsumowała Emma. - Oczywiście - powtórzyłam jak automat, zmuszając się do uśmiechu. Jednak Derek Smeath spowodował, że całe moje zadowolenie z siebie szlag

trafił. Nie mogłam przecież usunąć go z pola widzenia ani tym bardziej zapomnieć o nim. Równocześnie wszystkie paskudne sprawy, które chciałam zamknąć raz na zawsze w najgłębszych zakamarkach pamięci, teraz zaczęły wyłazić na wierzch. Nie chciałam o nich myśleć, ale nie miałam wyboru, bo same pchały mi się przed oczy, przypominając o smutnej rzeczywistości. - Miejmy nadzieję, że Fran skorzysta z rad Rebeki - skomentował tymczasem Rory. Moja kłótnia z Zuzą, pechowa randka z Tarquinem... Zimny dreszcz przeszedł mi po kręgosłupie. - Jako następny dodzwonił się do nas John z Luton. John, słyszysz nas? - Cześć, Rebeko! - odezwał się męski głos. - Widzisz, kiedy byłem mały, rodzice założyli mi polisę ubezpieczeniową, ale gdzieś mi te wszystkie papiery zginęły. Czy jakimś sposobem mógłbym się dobrać do tego szmalu? Moja karta VISA została zablokowana, a kartę Octagon skonfiskowano mi, i to przy ludziach. Co to było za upokorzenie! Nie, dajmy temu spokój. Muszę się skupić! - Takie przypadki zdarzają się często. - Usiłowałam zachować pozory opanowania. - Pamiętasz może, z jakim towarzystwem ubezpieczeniowym twoi rodzice zawarli umowę? - Nie mam zielonego pojęcia - wyznał John. Na moim koncie bankowym jest debet rzędu tysięcy funtów. Derek Smeath siedzi mi na karku. Od tego wszystkiego robiło mi się już niedobrze. Najchętniej uciekłabym stąd i schowała się w mysią dziurę. - Wydaje mi się jednak, że nie wszystko stracone - ciągnęłam z wymuszonym uśmiechem. - Powinieneś skontaktować się z firmą, która zajmuje się właśnie takimi sprawami. Chyba nawet pamiętam jej nazwę, ale wolę to sprawdzić... Całe moje kiepsko zorganizowane życie mści się teraz na mnie. Czyha gdzieś w kącie jak wielki, poczwarny pająk, gotowy zaatakować, kiedy tylko skończy się konsultacja telefoniczna. - Niestety, nasz czas antenowy dobiegł końca - oświadczyła Emma. Dziękujemy naszemu ekspertowi finansowemu Rebece Bloomwood. Jestem pewna, że zastosujecie się do jej mądrych rad. Po przerwie obejrzymy jeszcze na żywo występ zespołu Heaven Sent 7. Nagle zapanowała cisza, po której wszyscy odetchnęli z ulgą. - Dobra. - Emma zajrzała do swojego planu. - Co my tam dalej mamy? - Dobra robota, Rebeko! - pochwalił Rory, wyraźnie zadowolony. - Zeldo, pozwolisz na słówko? - Emma zerwała się z miejsca. W biegu jeszcze rzuciła: - Rebeko, to było naprawdę super!

W końcu wszyscy opuścili studio i zostałam sama, wystawiona na spojrzenia Dereka Smeatha, których rozpaczliwie próbowałam uniknąć. Intensywnie myślałam, jak wykombinować jakiś wybieg. Może wymknąć się wyjściem awaryjnym? Albo siedzieć tutaj i czekać, aż mu się znudzi? Chyba nie ośmieli się wejść na plan zdjęciowy? Może udawać, że jestem kimś innym, niż jestem? Przecież z tym makijażem wyglądałam zupełnie inaczej. Zresztą kto powiedział, że on mnie zauważył? Pewnie przyszedł tu w zupełnie innej sprawie, albo po prostu obejrzeć program na żywo. Może to nie mieć nic wspólnego ze mną, więc po co ta panika? Wystarczy, że wstanę i szybko stąd wyjdę. Okazja ku temu nadarzyła się szybko, bo właśnie facet w dżinsach, który wszedł na plan, powiedział: - Przepraszam, kochana, ale ja muszę przesunąć tę kanapę. - Proszę bardzo. - Wstałam, ale przy okazji złowiłam spojrzenie Dereka Smeatha. Patrzył wprost na mnie, jakby czekał, kiedy wyjdę. Postanowiłam jednak iść przed siebie jak gdyby nigdy nic, a w razie czego udawać, że go nie poznaję. Unikając jego wzroku, wzięłam głęboki oddech i przeszłam szybkim krokiem przez studio. Nie zmieniając tempa marszu ani wyrazu twarzy, kierowałam się wprost na podwójne drzwi. Byłam już blisko, jeszcze tylko kilka kroków... - Panno Bloomwood! - W uszach zadźwięczał mi jego głos. Przez chwilę miałam zamiar go ignorować, a nawet szybko dać nura w drzwi. Ale tuż za nimi stały Zelda i Emma. Na pewno słyszały, że mnie zawołał, nie mogłam więc przebiec im przed nosem. Nie pozostało mi nic innego, jak tylko odwrócić się i w sposób możliwie przekonujący udawać, że dopiero teraz go zauważyłam. - Ach, to pan! Dzień dobry, co za miła niespodzianka! Pracownik techniczny gestami dał nam do zrozumienia, żebyśmy nie robili hałasu, więc Derek Smeath łagodnie, lecz stanowczo wyprowadził mnie do holu. Kiedy odwrócił się do mnie twarzą, obdarzyłam go pełnym ufności uśmiechem. Może jeszcze uda się załatwić tę sprawę na gruncie towarzyskim? - Panno Bloomwood... - Piękną pogodę dzisiaj mamy, prawda? - Panno Bloomwood, miała pani do nas przyjść - powiedział z naciskiem. O rany, a już myślałam, że zapomniał! - Miałam przyjść? Aha, rzeczywiście! - Udałam, że nagle mi to przyszło na myśl. - To chyba jutro, prawda? Derek Smeath wyglądał, jakby lada chwila miał wybuchnąć.

- Jakie tam jutro! Miała pani być u nas w poniedziałek, lecz nie raczyła się pani zjawić. - Aha, w poniedziałek! - Udałam speszoną. - Tak, bardzo pana przepraszam. Naprawdę chciałam wtedy przyjść, ale... no, wie pan... Nie mogłam na poczekaniu wymyślić wiarygodnej wymówki, więc tylko skuliłam się w sobie i przygryzłam wargę jak dziecko, które coś zbroiło. - Panno Bloomwood - powiedział Derek Smeath znużonym głosem, ocierając pot z czoła. - Czy pani zdaje sobie sprawę, jak długo trwa moja korespondencja z panią i od jak dawna próbuję ściągnąć panią do banku na bezpośrednią rozmowę? - Nnn... no tak... - Sześć miesięcy! - obwieścił z emfazą i zrobił efektowną pauzę. - Od sześciu miesięcy wykręca się pani od konfrontacji ze mną najrozmaitszymi wymówkami. Nie wiem, czy pani rozumie, co to dla mnie oznacza. Ile wysłanych listów i rozmów telefonicznych, godziny pracy mojej i mojej asystentki Eriki. Czas i wysiłek, które z powodzeniem mogły być wykorzystane w innym celu. Gestykulował, trzymając plastikowy kubek, z taką werwą, aż kilka kropli kawy wylało się na podłogę. - W końcu udało mi się wyznaczyć pani konkretny termin spotkania. Sądziłem, że wreszcie zrozumiała pani swoją sytuację i zdecydowała się potraktować ją poważnie. Tymczasem pani nie tylko się nie stawiła, ale gdzieś znikła. Kiedy zadzwoniłem do domu pani rodziców, chcąc uzyskać bliższe informacje, spotkałem się z agresywnymi oskarżeniami, jakobym panią prześladował! - Och, przepraszam pana za to. - Zrobiłam skruszoną minę. - Wie pan, tatuś czasem trochę dziwaczy... - Ale ja nie dałem za wygraną! - Podniósł głos. - Trzeba trafu, że akurat dziś przechodziłem obok sklepu z telewizorami i na sześciu różnych ekranach zobaczyłem... kogo? Ano, moją zaginioną Rebekę, jak doradza całemu narodowi. I cóż ona takiego doradza? - Zatrząsł się ze śmiechu lub przynajmniej tak mi się wydawało. - Jak gospodarować pieniędzmi! Nie kto inny, ale właśnie pani poucza innych, jak gospodarować pieniędzmi! Spojrzałam na niego spode łba. To wcale nie było śmieszne! - Bardzo mi przykro, że nie dotarłam na to spotkanie. - Robiłam wszystko, by moje tłumaczenie brzmiało poważnie. - Byłam wtedy w trudnej sytuacji. Gdybyśmy mogli to jakoś przełożyć... - Przełożyć? - Derek Smeath zaniósł się histerycznym śmiechem, jakby usłyszał świetny kawał. - Przełożyć, a to dobre! Spojrzałam na niego z oburzeniem. Nie traktował mnie poważnie, może nawet nie słuchał, co mówię! Tymczasem ja naprawdę chciałam się z nim spotkać, a on rechotał, jakbym opowiedziała mu kawał. Za kogo on mnie uważa!

Dobre sobie. A sama jak go traktowałaś? Po tym wszystkim to nawet dziwne, że w ogóle chce z tobą uprzejmie rozmawiać. Spojrzałam w jego twarz, pociętą siecią mimicznych zmarszczek, i rzeczywiście poczułam wstyd. Prawda bowiem była taka, że prezes banku mógł mnie potraktować o wiele surowiej. Mógł dużo wcześniej unieważnić moją kartę, nasłać komornika albo wpisać mnie na czarną listę niesolidnych klientów. W gruncie rzeczy przez cały czas zachowywał się wobec mnie przyzwoicie. - Niech mnie pan posłucha! - powiedziałam szybko. - Proszę, niech pan mi da jeszcze jedną szansę. Ja naprawdę chciałabym uporządkować stan moich finansów i pokryć ten debet, ale nie dam rady bez pańskiej pomocy. Proszę, niech mi pan pomoże, panie Smeath! Nastąpiła dłuższa chwila milczenia. Derek Smeath rozejrzał się, gdzie mógłby odstawić kubek z kawą. Z kieszeni wyjął białą chustkę i wytarł nią pot z czoła. Potem schował ją i spojrzał na mnie przeciągle. - Mówi pani serio? - spytał w końcu. - Tak. - Naprawdę jest pani gotowa to zrobić? - Tak. - Przygryzłam wargę. - I jestem panu wdzięczna za te wszystkie ustępstwa w stosunku do mnie. Za pana dobrą wolę. Nagle łzy zakręciły mi się w oczach. Szczerze zapragnęłam się poprawić i uporządkować swoje życie, byle tylko powiedział mi, jak to zrobić. - W porządku. Zobaczymy, co i jak... Proszę przyjść jutro do mojego biura punkt o 9.30, to porozmawiamy. - Dziękuję! - odpowiedziałam z westchnieniem ulgi. - Naprawdę bardzo panu dziękuję. Przyrzekam, że tym razem się stawię. - Lepiej niech pani dotrzyma słowa! - doradził. - I proszę na przyszłość bez żadnych wymówek więcej! Po jego twarzy przemknął lekki uśmiech. - A poza tym świetnie pani dziś szło! - Zmienił temat, wskazując na dekoracje do ostatniego nagrania. - Podpisałbym się pod wszystkimi pani radami. - Och, dziękuję! - wyjąkałam, zaskoczona. - To miłe z pana strony. Ale... odchrząknęłam - ciekawam, jak pan się dostał do studia? Słyszałam, że mają tu ścisłą ochronę. - Zgadza się. Tylko że moja córka pracuje w telewizji. I to akurat w tym programie. - Naprawdę? - spytałam z niedowierzaniem. Kto by pomyślał, że taki Derek Smeath ma córkę? Może nawet normalną rodzinę? - To ja już pójdę - oświadczył, dopijając resztkę kawy ze swego kubka. Trochę wam namieszałem w programie. - Zakończył już poważniej. - Ale widzimy się jutro!

- Przyjdę na pewno! - krzyknęłam za nim, bo zmierzał już ku wyjściu. - I dziękuję za wszystko! Po jego wyjściu opadłam bezwładnie na krzesło. Nie mogłam uwierzyć, że przed chwilą mogłam odbyć uprzejmą, cywilizowaną rozmowę z moim prześladowcą, Derekiem Smeathem, który okazał się w końcu całkiem sympatycznym facetem. Nie dość, że był miły dla mnie, to jeszcze jego córka pracuje w telewizji. Kto wie, może kiedyś ją poznam. A może zaprzyjaźnię się z całą jego rodziną i zacznę bywać u nich na kolacyjkach? Będziemy się wylewnie witać z jego żoną, a potem pomogę jej na przykład w przygotowywaniu sałaty? - Rebeko! - rozległ się głos za mną. To wróciła Zelda ze swym nieodłącznym notatnikiem. - Cześć, jak leci? - przywitałam ją radośnie. - Świetnie. - Przysunęła sobie krzesło. - Mogłybyśmy chwilkę porozmawiać? - Oczywiście, a o czym? - Doszliśmy w redakcji do wniosku, że zaprezentowałaś się dziś nadzwyczajnie. Tak, nadzwyczajnie. I Emma, i Rory, i nasz główny reżyser... Zelda założyła nogę na nogę i zawiesiła głos dla efektu - ...wszyscy chętnie widzieliby cię częściej w naszym programie. Spojrzałam na nią z niedowierzaniem. - To znaczy, że... - No, może nie co tydzień - wyjaśniła Zelda. - W każdym razie regularnie, mniej więcej trzy razy w miesiącu. Czy sądzisz, że dałoby się to pogodzić z twoją obecną pracą? - No... nie wiem - wyjąkałam. - Ale myślę, że tak. - Doskonale! - Uśmiechnęła się. - Pewnie będziemy mogli przy okazji wypromować także twoje pismo, niech się cieszą. Przez chwilę kreśliła coś na świstku papieru, potem podniosła oczy znad tych notatek. - Oczywiście, nie masz agenta, prawda? No więc będziemy mogły od razu porozmawiać o pieniądzach. - Zajrzała do swoich obliczeń. - Proponujemy za każdy występ...

Rozdział 23 Włożyłam klucz do zamka i powoli otworzyłam drzwi do mojego londyńskiego mieszkania. Miałam uczucie, że nie zaglądałam tu od wieków, a od tego czasu stałam się kimś zupełnie innym. Sama nie wiem, dorosłam, zmieniłam się... - Hej, jest tam kto? - zawołałam od wejścia, stawiając torbę na podłodze. - Bex! - zapiszczała Zuza, wbiegając do salonu. Miała na sobie obcisłe czarne getry, w ręku trzymała niedokończoną ramkę, którą oklejała dżinsowym materiałem. - Boże, gdzieś ty się podziewała i co się z tobą działo? Widziałam cię w Porannej Kawie i nie wierzyłam własnym oczom. Chciałam połączyć się z tobą, ale powiedzieli, że musiałabym mieć jakiś problem finansowy. Wymyśliłam na poczekaniu, że mam problem z zainwestowaniem pół miliona funtów, ale oni poznali, że to lipa. - Przerwała na chwilę i dokończyła: - No, więc gdzie byłaś? Co się stało? Nie odpowiedziałam od razu, bo mój wzrok zatrzymał się na stosie listów zaadresowanych do mnie. Na stoliku piętrzyły się białe urzędowe koperty, brązowe z okienkiem na adres lub opatrzone groźnym dopiskiem: „Ostatnie upomnienie". To chyba najbardziej stresująca korespondencja, jaką można sobie wyobrazić. Tyle tylko, że na mnie to już nie działało. - Byłam u rodziców, a wprost stamtąd pojechałam do studia - wyjaśniłam, podnosząc wzrok znad listów. - Jak to? Dzwoniłam do twoich rodziców, ale mi powiedzieli, że nie mają pojęcia, gdzie jesteś. - Widzisz, to było umówione. - Lekko się przy tym zarumieniłam. Chcieli tym sposobem spławić jednego nachalnego faceta. Zuza spoglądała na mnie, niczego nie rozumiejąc, czemu się bynajmniej nie dziwiłam. Dla usprawiedliwienia dodałam: - Zresztą nagrałam ci się na sekretarkę i zostawiłam wiadomość, że wszystko w porządku. - Faktycznie - zgodziła się Zuza - ale w filmach to przeważnie oznacza, że bandyci trzymają delikwenta pod lufą i każą mu tak mówić. Bałam się, że cię tymczasem zdążyli wykończyć i posiekać na kawałki! Spojrzałam jej w twarz i przekonałam się, że nie żartuje. Naprawdę niepokoiła się o mnie! Poczułam się strasznie głupio. Pewnie, że nie powinnam była tak znikać bez uprzedzenia, bo było to z mojej strony nieodpowiedzialne, bezmyślne i egoistyczne. - Zuziu, kochanie! - W nagłym odruchu uściskałam ją serdecznie. - Tak mi przykro, naprawdę nie chciałam cię zmartwić! - Dobra, dobra. - Oddała mi uścisk. - Tak naprawdę martwiłam się tylko trochę, bo kiedy zobaczyłam cię w telewizji, już byłam spokojna, że nic ci nie grozi. Nawiasem mówiąc, byłaś cudowna! - Naprawdę tak sądzisz? - spytałam podchwytliwie, z uśmiechem igrającym w kącikach ust.

- Oczywiście, wypadłaś dużo lepiej niż ten nadęty dupek Luke Brandon. Co za bezczelny facet! - Fakt, on rzeczywiście potrafi być bezczelny - odpowiedziałam po pewnym namyśle. - Ale potrafi też być całkiem miły. - Coś takiego! - rzuciła obojętnie Zuza. - W każdym razie ty byłaś najlepsza. Napijesz się kawy? - Z rozkoszą! - odkrzyknęłam, więc popędziła do kuchni, a ja tymczasem zabrałam się do przeglądania otrzymanych listów i rachunków. Jeszcze niedawno takie przesyłki wprawiłyby mnie w panikę, co oznacza, że wylądowałyby nieczytane w koszu. A w tej chwili nie robiły już na mnie wrażenia. Naprawdę nie wiem, jak mogłam się tak głupio zachowywać, zamiast stawić czoło swoim problemom finansowym? Postanowiłam, że usiądę nad ostatnimi wyciągami z konta, aby uporządkować cały ten bałagan. Z harmonią kopert w ręku poczułam się nagle osobą dojrzałą, poważną, odpowiedzialną, rozsądną i przewidującą. Od teraz moje życie miało wyglądać zupełnie inaczej, bo diametralnie zmienił się mój stosunek do pieniądza. A wiecie, dlaczego? Właściwie nie chciałam wam tego mówić, ale niech tam, powiem. Otóż Poranna Kawa za każdą konsultację telefoniczną wypłaci mi gigantyczne honoraria. Nie uwierzycie, ale dostanę... nie, krępuję się! Wystarczy, jeśli powiem, że kupę szmalu. Hi, hi, hi! Kiedy się o tym dowiedziałam, skakałam pod sufit! Grunt, że dzięki temu będę mogła swobodnie uregulować wszystkie rachunki. VISA, Octagon, dług u Zuzy... Nareszcie wychodzę na prostą! - No więc dlaczego tak znikłaś jak kamfora? - spytała Zuza, która właśnie wróciła z kuchni. Zadała to pytanie tuż nad moim uchem, aż podskoczyłam. Czy coś się stało? - Bo ja wiem? Właściwie nic takiego - odpowiedziałam wymijająco, odkładając listy z powrotem na stolik. - Po prostu musiałam sobie pewne rzeczy przemyśleć i poukładać, bo nie mogłam się w tym wszystkim połapać. - Chodzi o Tarquina? - spytała domyślnie, a ja od razu sprężyłam się w środku. - W pewnym sensie... - odmruknęłam, przełykając ślinę. - A co, czyżby on... - Wiem, że nie przepadasz za Tarkiem - westchnęła - ale on naprawdę cię polubił. Jakieś dwa dni temu wpadł do mnie i zostawił dla ciebie list. Pokazała mi kremową kopertę zatkniętą za ramę lustra. Wzięłam ją drżącymi rękami, zastanawiając się, co on tym razem chce mi powiedzieć. Po chwili wahania rozcięłam kopertę, a wtedy wypadł z niej bilet. - To do opery, na dziś! - odczytała Zuza, podnosząc go. - Chwała Bogu, że zdążyłaś wrócić, Bex.

Droga Rebeko! - czytałam z niedowierzaniem. - Przepraszam za tak długie milczenie. Jednak w miarą upływu czasu coraz bardziej zdawałem sobie sprawę, jak miły spędziłem z tobą wieczór i jak bardzo pragnąłbym to powtórzyć. Załączam bilet na operę Die Meistersinger. Będę na niej z pewnością, a jeśli zechcesz do mnie dołączyć, sprawisz mi wielką radość. Twój szczerze oddany - Tarquin Cleath - Stuart Wpatrywałam się w kartkę, kompletnie zdezorientowana. Co to ma znaczyć? Tarquin nie zauważył, jak przeglądałam jego książeczkę czekową? Albo zauważył, ale wspaniałomyślnie postanowił mi to wybaczyć? Albo w ogóle ma fioła? - Bex, musisz z nim iść! - naciskała Zuza, zaglądając mi przez ramię. - A przynajmniej powinnaś. Będzie zdruzgotany, jeśli nie przyjdziesz, bo chyba naprawdę cię lubi. - Niestety, nie mogę. - Odsunęłam od siebie list. - Mam dziś wieczorem służbowe spotkanie. - Jaki problem? Przecież możesz je odwołać! - Nie mogę, bo to naprawdę bardzo ważne. - Ojej! - jęknęła rozczarowana Zuza. - Ale ten biedny Tarkie będzie tam siedział i czekał na ciebie. Tak się już napalił na wspólny wieczór w operze... - Więc ty idź zamiast mnie - zaproponowałam. - Hmmm... - zawahała się Zuza. - Może rzeczywiście, nawet lubię operę. Ale przyznaj się, z kim masz to służbowe spotkanie? - Z Lukiem Brandonem - rzuciłam, siląc się na obojętny ton. To mi jednak nie wyszło, bo czułam, że się rumienię. - Luke Brandon? - powtórzyła ze zdziwieniem. - No nie, Bex, chyba mi nie powiesz, że... - To tylko spotkanie służbowe - zapewniłam, unikając jej wzroku. - Oboje jesteśmy finansistami, więc chcemy omówić pewne sprawy finansowe. I to wszystko. Czym prędzej uciekłam do swego pokoju. Tylko co mam na siebie włożyć na takie spotkanie służbowe? Zobaczmy, co my tu mamy. Wyciągnęłam z szafy wszystkie swoje garsonki i rozłożyłam je na łóżku. Niebieska, czarna, różowa... - na nic! W prążki - to już lekka przesada. Kremowa nadaje się raczej na wesele, a zielona podobno przynosi pecha... - Już wiesz, w co się ubierzesz? - Zuza zajrzała przez uchylone drzwi sypialni. - A może chcesz kupić sobie coś nowego? To chodź, wyskoczymy na zakupy! - Twarz jej się rozjaśniła. - Zakupy? - powtórzyłam jakby nieobecnym głosem. - Może... Normalnie na sam dźwięk słowa „zakupy" skakałabym pod sufit. Normalnie, ale nie dziś. Nerwy miałam dziwnie napięte i czułam, że nie potrafię skupić uwagi na tak absorbującym zajęciu.

- Bex, nie słyszałaś? Mówię, żebyśmy poszły na zakupy! - powtórzyła Zuza, zdziwiona i zniecierpliwiona. - Tak, słyszałam. - Rzuciłam jej przelotne spojrzenie i zaczęłam krytycznie przyglądać się czarnej bluzeczce. - Wiesz, lepiej to sobie darujmy. - Czy to znaczy, że nie chcesz iść na zakupy? - Otóż to. Zuza najpierw oniemiała, a potem wytrzeszczyła oczy. - Nie rozumiem - poskarżyła się. - Jesteś dziś jakaś dziwna. - Co w tym dziwnego, że nie mam ochoty na zakupy? - Wzruszyłam ramionami. - Wiedziałam, wiedziałam, że z tobą coś jest nie w porządku! Może jesteś chora? - jęknęła Zuza. Dotknęła mojej głowy. - Czy nie masz czasem gorączki? Boli cię coś? - Ależ skąd! - Roześmiałam się. - A nie upadłaś czasem na głowę? - Zamachała ręką przed moim nosem. Ile widzisz palców? - Zuziu, mnie naprawdę nic nie dolega. - Odsunęłam jej rękę. - Po prostu nie mam dziś nastroju na zakupy. - Podnosząc do góry popielatą garsonkę, dodałam: - Może być ta? - Bex, ja się naprawdę o ciebie martwię! - Zuza z powątpiewaniem potrząsała głową. - Uważam, że mimo wszystko powinnaś się przebadać. Zachowujesz się dziwnie. Inaczej niż zwykle. - Może i tak. - Z uśmiechem wzięłam do ręki białą bluzkę. - Możliwe, że się po prostu zmieniłam. Wybór kreacji zajął mi całe popołudnie. Przymierzałam różne kombinacje, przypominałam sobie nagle o rzeczach, które przeleżały trochę czasu na dnie szafy... (Nawiasem mówiąc, muszę kiedyś ubrać się w te liliowe dżinsy). W końcu zdecydowałam się jednak na prostą, bezpretensjonalną elegancję. Wybrałam najładniejszy czarny kostiumik (kupiony dwa lata temu na wyprzedaży w Jigsaw), białą koszulkę od Marksa i Spencera oraz czarne, wysokie do kolan zamszowe kozaczki (od Dolce i Gabbana, ale powiedziałam mamie, że kupiłam je w BHS; to był błąd, bo chciała, żebym jej kupiła takie same, więc musiałam udawać, że już zabrakło). Jeszcze skręciłam włosy z tyłu w kok i obejrzałam całość w lustrze. - Wspaniale wyglądasz, a jak seksownie! - podziwiała Zuza od drzwi. - To wcale nie jest dobrze. - Skrzywiłam się z niesmakiem. - Nie chcę wyglądać seksownie, tylko oficjalnie. - A nie możesz i seksownie, i oficjalnie? - podsunęła Zuza. - Nie, nie chcę - zdecydowałam po krótkim namyśle. Nie chciałam bowiem, aby Luke Brandon pomyślał, że ubrałam się wyzywająco specjalnie dla niego. Nie miałam zamiaru stwarzać wrażenia, że źle zrozumiałam charakter tego spotkania, jak poprzednim razem.

Znienacka wróciła pamięć o przeżytym wtedy upokorzeniu. Na wspomnienie tamtego wieczoru u Harveya Nicholsa serce znów zaczęło mi gwałtowniej bić. Pożałowałam, że zgodziłam się na tę pieprzoną kolację. - Mam zamiar wyglądać tak poważnie i oficjalnie, jak tylko można powtórzyłam swoje postanowienie, robiąc ponurą minę do lustra. - Aha, rozumiem. W takim razie potrzebujesz kilku rekwizytów, żeby wyglądać jak prawdziwa bizneswoman - orzekła Zuza. - Czego na przykład? Komórki z sekretarką i faksem? - Na przykład... O, już wiem. Poczekaj, coś ci przyniosę. Na spotkanie u Ritza przyszłam z pięciominutowym opóźnieniem. Już od wejścia widziałam, że Luke siedzi przy zarezerwowanym stoliku i popija coś, co przypominało gin z tomkiem. Miał na sobie inny garnitur niż rano i nie mogłam nie zauważyć, że wyglądał w tym... jak by tu powiedzieć? Bardzo korzystnie! Szczególnie w połączeniu z nową ciemnozieloną koszulą, ale był to efekt daleki od oficjalnej powagi. Prawdę mówiąc, ta restauracja też niezbyt nadawała się na służbowe spotkania. Kandelabry, złocone girlandy, fotele obite różowym pluszem, sufit malowany w motywy chmur i kwiatów - wszystko to razem, w połączeniu z nastrojowym oświetleniem, stwarzało atmosferę... Nie da się ukryć, romantyczną! Ten zwrot sam się nasuwał. Z nerwów serce znów zaczęło mi bić mocniej, więc czym prędzej spojrzałam w duże lustro w pozłacanej ramie, aby ocenić swój wygląd. Zdecydowałam się ostatecznie na czarny kostium z białą koszulką i czarnymi zamszowymi kozaczkami, jak planowałam początkowo, ale wzbogaciłam wizerunek o pewne szczegóły. Pod pachą trzymałam świeży numer „Financial Timesa", nad czołem nałożyłam okulary w szylkretowej ramce, w jednej ręce miałam moją starą teczkę, a w drugiej - przenośny komputer Zuzy. Odniosłam jednak wrażenie, że trochę z tym wszystkim przedobrzyłam, miałam ochotę zostawić teczkę w szatni, albo raczej rzucić ją gdzieś na krzesło i dyskretnie się zmyć. Tymczasem Luke zauważył mnie i patrzył w moją stronę z uśmiechem. Nie pozostało mi więc nic innego, tylko przemaszerować po pluszowym dywanie krokiem maksymalnie swobodnym, choć jedno ramię musiałam trzymać przyciśnięte do boku, aby nie wypadł „Financial Times" - Cześć! - przywitał mnie Luke. Wstał, kiedy podeszłam do stolika, ale nie mogłam podać mu ręki, bo obie miałam zajęte. Ze zdenerwowania o mało nie upuściłam gazety, bo musiałam postawić teczkę na podłodze, przełożyć laptop do wolnej ręki i dopiero wtedy zdołałam wyciągnąć do niego rękę. Zdążyłam przy tym lekko się zarumienić. Luke wydawał się nieco rozbawiony moimi manipulacjami, ale podał mi rękę z całą powagą. Wskazał krzesło i przyglądał się zaciekawiony, jak rozstawiałam na stoliku laptop gotowy do użytku. - Ale technika! - zauważył.

- Często używam go do robienia notatek na konferencjach prasowych wyjaśniłam chłodno. - No, to jesteś świetnie zorganizowana - pochwalił. Najwyraźniej czekał, aż go włączę, więc zgodnie ze wskazaniami Zuzy nacisnęłam klawisz „Enter". Teoretycznie na ekranie powinny wyświetlić się ikony, ale nic się nie pokazało. Niby przypadkiem, nacisnęłam go znów i dalej nic. Stuknęłam mocniej i też nie pomogło. Po co ja w ogóle słuchałam Zuzy? - Masz z nim jakieś problemy? - spytał Luke. - Nie - zaprzeczyłam czym prędzej i zatrzasnęłam pokrywę komputera. Po prostu postanowiłam go jednak nie używać. Jeśli będę chciała coś zapisać, wystarczy mi notatnik. - To i lepiej - zgodził się łatwo Luke. - Napijesz się szampana? - Och... no, dobrze - odpowiedziałam, lekko zaskoczona. - Tak też myślałem. - Ucieszył się. Ledwo podniósł wzrok, a już podbiegł rozpromieniony kelner z butelką szampana, i to Kruga. Nie miałam jednak zamiaru uzewnętrzniać swojego zadowolenia. Postanowiłam, że poprzestanę na jednym kieliszku, a przez resztę wieczoru będę pić tylko wodę. W końcu muszę zachować jasność myśli! Gdy kelner nalewał mi szampana, zapisałam w notatniku: „Spotkanie Rebeki Bloomwood i Luke'a Brandona". Podkreśliłam ten nagłówek dwiema liniami i oceniłam, że wygląda imponująco. - No więc za nasze interesy! - Wzniosłam toast. - Za interesy! - zawtórował Luke i dodał z wymuszonym uśmiechem: Jeśli mi jeszcze jakieś zostały. Patrzyłam na niego, nie rozumiejąc. Dopiero po dłuższej chwili załapałam. - Aha, po tym, co powiedziałeś w studio, masz teraz kłopoty? Przytaknął i od razu poczułam do niego sympatię. Oczywiście, Zuza ma rację, że Luke jest zanadto bezczelny. Dlatego uważałam, że dobrze mu zrobi, jeśli raz się wychyli i powie, co naprawdę myśli o swym zleceniodawcy. Jeśli jednak miałoby go to zrujnować... - Czy straciłeś wszystko? - zapytałam tak cichym głosikiem, że aż się zaśmiał. - No, to za mocno powiedziane. Na pewno jednak musieliśmy dziś gęsto się tłumaczyć innym naszym klientom. Widzisz, obrażanie swojego zleceniodawcy na antenie telewizyjnej nie należy na ogół do zadań rzecznika prasowego. - Raczej powinni cię szanować, że masz odwagę mówić to, co myślisz. W dzisiejszych czasach nie ma zbyt wielu takich ludzi. Przecież to zgodne z hasłem twojej firmy: „Zawsze mówimy prawdę". Pociągnęłam łyk szampana i zamilkłam, bo zauważyłam dziwne spojrzenie Luke'a.

- Rebeko, masz talent do trafiania w samo sedno - pochwalił. - Dokładnie to samo powiedzieli niektórzy nasi klienci. Nazwali to naszym „znakiem jakości". - Och, to świetnie! - Poczułam zadowolenie z siebie. - A więc nie jesteś zrujnowany? - Ależ nie - zapewnił Luke z uśmiechem. - Mogę mieć najwyżej trochę nadwątloną pozycję zawodową. Kelner wyłonił się jak spod ziemi i dolał mi szampana. Napiłam się trochę, a gdy podniosłam oczy - znów poczułam na sobie wzrok Luke'a. - Czy wiesz, Rebeko, że jesteś wyjątkowo przenikliwą osobą? powiedział. - Widzisz to, czego inni nie dostrzegają. - No pewnie, chyba słyszałeś, co mówiła Zelda? - Kreśliłam kieliszkiem zygzaki w powietrzu. - Mam podobno być guru finansowym i sąsiadką zza ściany w jednym! - Podobno też łączysz wiedzę z przystępnością. - I teorię z praktyką! - Krztusiliśmy się ze śmiechu. - Jesteś inteligentna, bystra, a przy tym czarująca... - Luke ciągnął tę wyliczankę ze wzrokiem wbitym w kieliszek. W końcu podniósł na mnie oczy. Rebeko, chciałbym cię przeprosić. No, wiesz... za ten lunch u Harveya Nicholsa. Miałaś rację, nie potraktowałem cię wtedy z należytym szacunkiem. Takim, na jaki zasługujesz. Zamilkł, a ja siedziałam ze wzrokiem wbitym w obrus. Policzki mi płonęły, bo skręcałam się ze złości. Teraz dobrze mu gadać! Myśli, że w zamian za kolacyjkę u Ritza, suto zakrapianą szampanem, zyska mój uśmiech i lekceważące machnięcie ręki: „W porządku, nic się nie stało". Nie ma lekko! Żarty żartami, ale w środku nadal czułam się urażona tamtym incydentem. A jeszcze odniesiony dziś sukces sprawił, że byłam w bojowym nastroju. - Mój artykuł w „Daily World" nie miał nic wspólnego z tamtym lunchem - wyrzuciłam z siebie, nie podnosząc oczu. - A jeśli ośmielasz się insynuować, że miał... - Nie, skądże, wiem, że nie powinienem był tego powiedzieć. - Luke westchnął. - Chciałem ci się w ten sposób zrewanżować za to, że tego dnia dałaś nam wszystkim popalić. - Naprawdę? - Nie mogłam powstrzymać uśmiechu zadowolenia. - Dałam wam popalić? - A jak myślisz? - obruszył się Luke. - Cała kolumna w „Daily World" obsmarowująca naszego klienta to przecież prawdziwy grom z jasnego nieba! Nawet mi się to spodobało. Pomyśleć, że Janice i Martin Websterowie postawili na nogi całe Centrum Prasowe Brandonów! - Alicji też dałam popalić? - Nie mogłam się powstrzymać od zadania tego pytania.

- Ja jej dałem, kiedy się dowiedziałem, że to ona udzielała ci informacji dzień wcześniej - odrzekł sucho Luke. - Latała aż furczało, tak szybko, jak tylko jej pozwalały te karkołomne obcasy! - Dobrze jej tak! - wyrwało mi się. Dopiero poniewczasie ugryzłam się w język, bo to przecież dziecinada. Poważna bizneswoman nie powinna odczuwać satysfakcji z powodu niepowodzeń swojej antagonistki. Należało jedynie kiwnąć głową lub wymownie mruknąć „aha!". - A ciebie także pogoniłam do galopu? - rzuciłam beztrosko, wzruszając ramionami. Znów zapanowała cisza, a kiedy po chwili podniosłam oczy, Luke patrzył na mnie bez uśmiechu, jakimś niesamowitym wzrokiem, od którego serce zaczęło mi walić jak młotem. - Rebeko, ty nie dajesz mi spocząć już od dłuższego czasu! - wymówił cicho. Przetrzymał mnie siłą swojego wzroku, wreszcie spojrzał w leżące na stole menu. - Może coś zamówimy? Kolacja przeciągnęła się na całą noc. Na zmianę to rozmawialiśmy, to jedliśmy, a potrawy były tak pyszne, że nie miałam siły odmówić. To samo z winem - szybko zarzuciłam plan poprzestania tylko na jednym kieliszku. Jeszcze około północy grzebałam machinalnie w porcji deseru feuillantine, z lodami lawendowo - miodowymi i gruszkami w karmelu, choć głowa zaczynała mi już opadać. - Dobra ta czekoladowa legumina? - zagadnął Luke, dojadając ostatnie kęsy sernika. - Niezła, spróbuj! - Podsunęłam mu miseczkę. - Ale krem cytrynowy był lepszy! Byłam już najedzona po uszy, bo trudno mi było wybrać któryś z pompatycznie nazywających się deserów, więc Luke zdecydował, że zamówimy wszystkie o ładnie brzmiących nazwach. A że takich była większość - mój żołądek rozciągnął się do rozmiarów świątecznego puddingu i przypominał go ciężarem. Miałam wrażenie, że nie wstanę już z tego fotela, a zresztą nie bardzo chciałam. Było mi dobrze, ciepło i przytulnie, w głowie czułam miły szmerek i wolałabym, aby ten wieczór nigdy się nie skończył. Dawno się tak świetnie nie bawiłam, bo nie przypuszczałam, że Luke ma aż takie poczucie humoru. Sprawiał wrażenie nudnego, zasadniczego intelektualisty, a potrafił rozśmieszyć mnie do łez. Najlepszy dowód, że przez cały wieczór ani razu nie poruszyliśmy tematu promocji funduszu powierniczego. Kelner sprzątnął ze stołu nakrycia po deserze i przyniósł nam po filiżance kawy. Odchyliłam się na oparcie fotela, przymknęłam oczy i pociągnęłam kilka łyków aromatycznego napoju. Pomyślałam wtedy, że mogłabym tu zostać na zawsze. Tym bardziej że po kiepsko przespanej nocy przed występem w telewizji chciało mi się już porządnie spać.

- Właściwie powinnam już jechać... - wykrztusiłam, walcząc z opadającymi powiekami. - Muszę wracać do domu... (zaraz, gdzie to ja mieszkam?)... na Fulham! - Dobrze - odpowiedział spokojnie Luke. Łyknął trochę kawy i odstawił filiżankę, aby dolać sobie mleka. Przy tym ruchu pogładził mnie po ręku. Od razu zesztywniałam, krew napłynęła mi do twarzy, a serce zaczęło szybciej bić. Spróbowałam zrobić to samo z jego ręką - tak z ciekawości, żeby sprawdzić, co się stanie. Przecież gdyby tego nie chciał, zawsze mógł cofnąć rękę, nalać sobie mleka, zażartować czy życzyć mi dobrej nocy. Nie zrobił jednak nic takiego, tylko powoli zamknął swoje palce wokół moich. Teraz ja zastygłam w bezruchu, podczas gdy on zaczął rysować kciukiem linie na moim przegubie. Czułam ciepło i suchość jego skóry, a kiedy napotkałam jego spojrzenie - aż zatrzęsłam się w środku. Nie mogłam oderwać od niego oczu ani ruszyć ręką - czułam się jak zahipnotyzowana. - Czy ten facet, z którym cię widziałem w „Terrazza", jest dla ciebie... zaczął, wciąż wodząc kciukiem po mojej skórze. - Skąd, to tylko taki jeden multimilioner! - Chciałam się zaśmiać jak z dobrego dowcipu, ale wskutek zdenerwowania wyszedł z tego jedynie jakiś pisk. Luke przez chwilę przyglądał mi się badawczo, ale zaraz odwrócił wzrok. - Dobra, pewnie sprowadzę ci taksówkę. - Zmienił temat. Starałam się nie okazać rozczarowania, ale zaraz dorzucił: - Albo może... Urwał i długo nie kończył zdania. Wstrzymałam oddech. Co to miało znaczyć? Może co? - Znam tu wszystkich - dokończył wreszcie. Patrząc mi głęboko w oczy, dodał: - Gdybyśmy chcieli, moglibyśmy zostać na noc. Poczułam jakby wstrząs elektryczny przeszywający moje ciało. - Chciałabyś tego? Nie byłam w stanie wydobyć z siebie ani słowa, więc tylko kiwnęłam głową. Chryste, jakie to podniecające! - Dobrze, poczekaj tutaj, a ja sprawdzę, czy mają wolne pokoje. - Wstał od stolika, a ja, bez ciepłego dotyku jego ręki, od razu poczułam się osamotniona. „Pokoje", w liczbie mnogiej? A więc nie zamierzał... To znaczy, że nie chce... Boże, czy ze mną jest coś nie w porządku? W milczeniu wjeżdżaliśmy na górę windą, w towarzystwie fertycznego portiera. Chyba ze dwa razy spojrzałam w twarz Luke'a, ale on patrzył obojętnie przed siebie. Właściwie od chwili, kiedy zaproponował nocleg w hotelu, prawie się nie odezwał. W gruncie rzeczy żałowałam, że nie zabrakło wolnych pokoi. Okazało się jednak, że wiele osób odwołało rezerwację, a poza tym Luke cieszył się u Ritza opinią poważnego klienta. Kiedy zwróciłam uwagę na uprzejmość i życzliwość obsługi - wzruszył tylko ramionami i rzucił, że często zaprasza do tego hotelu swoich kontrahentów.

Czyżby traktował mnie tylko jak swoją kontrahentkę? W takim razie wolałabym wracać do domu, bo przecież to nie miałoby najmniejszego sensu. W milczeniu przeszliśmy przez luksusowo urządzony korytarz. Dopiero gdy portier otworzył przed nami drzwi - naszym oczom ukazał się wykwintny pokój, z podwójnym małżeńskim łożem i fotelami obitymi pluszem. Portier ustawił moją teczkę i komputer na podstawce bagażowej i ulotnił się po otrzymaniu sowitego napiwku od Luke'a. Znów nastąpiła cisza. Dawno nie czułam się tak niezręcznie jak teraz! - No więc jesteśmy na miejscu - odezwał się Luke, aby coś powiedzieć. - Dziękuję ci za wszystko - wyrecytowałam nieswoim głosem. - Kolacja była wspaniała. Rozmawialiśmy teraz jak dwoje obcych sobie ludzi! - Już późno. - Luke spojrzał na zegarek. - Pewnie chciałabyś... Znów nastały przedłużające się chwile nieprzyjemnego oczekiwania. Serce tłukło mi się między żebrami, splatałam nerwowo palce i nie miałam odwagi podnieść oczu. - To ja lepiej wyjdę, bo może chcesz... - Luke znów zaczął i urwał w pół zdania. W końcu mnie to zdenerwowało. - Nie odchodź! - wyrzuciłam z siebie, oblewając się rumieńcem po oczy. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Może porozmawiamy albo coś takiego... Kiedy znów napotkałam jego spojrzenie - było w nim coś przerażającego. Powoli zaczął zbliżać się do mnie, aż stanął tuż przede mną. Czułam zapach płynu po goleniu i słyszałam szelest jego nakrochmalonej koszuli. Przechodziły mnie ciarki, bo chciałam go dotknąć, a jednocześnie się bałam. - Może porozmawiamy albo coś takiego - powtórzył za mną, ujmując w obie dłonie moją twarz. - Oczywiście, że możemy rozmawiać. Albo coś takiego. Wtedy mnie pocałował. Jego usta spoczywały na moich, delikatnie rozdzielał moje wargi, a mnie podniecenie rozpalało do białości. Jego dłonie osuwały się po moich plecach, aż dotarły do pośladków, wodząc palcami pod obrębkiem spódniczki. W końcu przycisnął mnie do siebie tak mocno, że miałam trudności ze złapaniem oddechu. W tej chwili stało się zupełnie jasne, że nie będziemy tracić czasu na rozmowę.

Rozdział 24 Och, jak mi dobrze! Wyobraźcie sobie, jak to cudownie leżeć w najwygodniejszym łożu na świecie i czuć promienie porannego słońca na powiekach. Rozmarzona i szczęśliwa, to przeciągałam się, prostując ręce nad głową, to znów opadałam na stos poduszek... Czułam się w pełni zaspokojona. Ta noc była... No, mniejsza z tym. Nie musicie znać szczegółów. Możecie przecież uruchomić swoją wyobraźnię. Chyba ją macie? Otworzyłam oczy i usiadłam, sięgając po filiżankę kawy przyniesionej przez pokojówkę. Luke brał akurat prysznic, było więc trochę czasu na przemyślenia. Nie chcę, aby to zabrzmiało pretensjonalnie, ale w moim życiu ten dzień miał szczególne znaczenie. Nie chodzi tylko o Luke'a, chociaż, krótko mówiąc, było super. Facet jest dobry w te klocki... Nie chodzi także o mój nowy angaż w Porannej Kawie, chociaż każde przypomnienie tego faktu sprawia mi niewyobrażalną satysfakcję. Idzie o coś więcej. Rzecz w tym, że poczułam się (a może i stałam) kimś zupełnie innym. To coś takiego, jakbym dojrzała czy też zaczęła nowy etap w życiu, zmieniła światopogląd i system wartości. Śmiać mi się chce, kiedy pomyślę, do jakich błahostek przedtem przykładałam wagę. Ta nowa Rebeka stała się poważniejsza, rozsądniejsza i bardziej odpowiedzialna. Zupełnie jakby spadły mi z oczu ciemne okulary i dopiero teraz byłam w stanie odróżnić, co jest w życiu ważne, a co nie. Przez cały ranek snułam plany, że mogłabym zająć się na przykład polityką. Wczoraj wieczorem dyskutowaliśmy z Lukiem również o polityce i muszę przyznać, że na wiele spraw mam własny, interesujący pogląd. Myślę, że nadawałabym się świetnie na posłankę. Wtedy telewizja przekazywałaby moje wypowiedzi w różnych ważnych sprawach, na przykład z dziedziny ochrony zdrowia, oświaty, a może nawet stosunków międzynarodowych? Od niechcenia sięgnęłam po pilota i włączyłam telewizor, żeby obejrzeć wiadomości. Pstryknęłam kilka razy, próbując złapać BBC1, ale widocznie ten odbiornik był nastawiony tylko na komercjalne kanały kablówki. W końcu przestałam szukać i zostawiłam telewizor na kanale noszącym nazwę QVT lub coś w tym rodzaju. Opadłam na poduszki i popijając kawę, rozmyślałam, że tak dobrze z Lukiem pasujemy do siebie, bo stałam się teraz poważnie myślącą osobą. Aż oblizywałam się na samą myśl o Luke'u i zastanawiałam się, co on teraz robi. Już chciałam wsunąć się po cichu do łazienki, żeby go zaskoczyć, gdy moją uwagę przyciągnął głos prezenterki w telewizji: - ...proponujemy oryginalne przeciwsłoneczne okulary firmy NK Malone. Oprawki szylkretowe, czarne lub białe, z chromowanym logo NKM. Tak sobie, luźno pomyślałam, że to brzmi ciekawie. Właściwie zawsze chciałam mieć okulary firmy NK Malone.

- Za trzy pary zapłacicie... - kobieta zawiesiła głos dla efektu - nie czterysta, nawet nie trzysta, ale zaledwie dwieście funtów! Zaoszczędzicie tym sposobem czterdzieści procent ceny detalicznej... Jak zahipnotyzowana, wpatrywałam się w ekran. Nie do wiary! Wiecie, ile kosztują oryginalne okulary NK Malone? Najmarniej sto czterdzieści funtów za parę! Czyli że zaoszczędziłabym... - Nie musicie płacić z góry - zachęcała prezenterka. - Wystarczy zadzwonić pod numer... Serce zabiło mi szybciej. Porwałam notatnik z szafki nocnej i błyskawicznie zapisałam podany numer. Proszę, jak czasem spełniają się marzenia! Trzy pary starczą mi na całe życie i zyskam przydomek „dziewczyna w okularach od NK Malone'a" (te od Armaniego, które kupiłam w zeszłym roku, już całkiem wyszły z mody). Taki zakup to prawdziwa inwestycja! Drżącymi palcami wykręciłam podany numer i od razu się dodzwoniłam. A przysięgłabym, że telefon będzie się urywał, bo przecież to taka okazja! Podałam miłej pani swoje nazwisko i adres, podziękowałam jej uprzejmie i odłożyłam słuchawkę. Uśmiech nie schodził mi z twarzy. Popatrzcie, jak wspaniale zaczął się ten dzień, a była dopiero dziewiąta! Zadowolona z siebie, wśliznęłam się z powrotem pod kołdrę i przymknęłam oczy. Kto wie, może Luke i ja spędzimy w tym miłosnym gniazdku cały dzień? Zamówimy do pokoju szampana i ostrygi (oj, lepiej nie, bo nie cierpię ostryg). Może... Zaraz, zaraz. Dziewiąta... Co mi to przypomina? Co miało być o tej porze? Nie mogłam pozbyć się tej natrętnej myśli, chociaż potrząsałam głową i odwracałam się do ściany. Dziewiąta... Nie, dziewiąta trzydzieści! Z bijącym sercem usiadłam na łóżku. Przecież na tę godzinę umówiłam się z Derekiem Smeathem! Obiecałam mu, że przyjdę do jego biura. Do terminu spotkania zostało jeszcze pół godziny, a ja tymczasem leżę w łóżku u Ritza. Boże, co mam robić? Wyłączyłam telewizor i schowałam twarz w dłoniach. Spróbowałam przemyśleć sprawę na spokojnie. Jeśli szybko się ubiorę, zbiegnę ze schodów i wskoczę do taksówki - może zdążę na czas. Fulham nie jest aż tak daleko stąd. Zresztą, gdybym nawet się spóźniła o kwadrans, wciąż jeszcze nie będzie za późno. Spotkanie może się odbyć, przynajmniej teoretycznie. - Cześć! - Luke wychylił się przez drzwi łazienki. Obwiązał się w pasie białym ręcznikiem, a na ramionach błyszczały mu pojedyncze krople wody. Dopiero teraz zorientowałam się, że wczoraj wieczorem nie przyjrzałam się jego ramionom. Ale były seksowne! Zresztą on cały... no, mniejsza z tym. - Wszystko w porządku, Rebeko? Trochę mnie zaskoczył, ale zaraz pospieszyłam z zapewnieniami: - No pewnie! Wszystko jest super! I wiesz, trafiła mi się cudowna okazja... Nie dokończyłam, właściwie sama nie wiem, dlaczego. Z jakiegoś powodu przerwałam w pół zdania.

- ...zjeść pyszne śniadanie - dodałam inne zakończenie. Luke zrobił lekko zdziwioną minę i wycofał się do łazienki. No więc co? Czy mam ubierać się szybko i lecieć na spotkanie z Derekiem Smeathem? Równocześnie jednak moja ręka sama sięgnęła do torebki, jakby była obdarzona własną wolą. Wyciągnęłam wizytówkę Smeatha i wybrałam podany na niej numer. Doszłam bowiem do wniosku, że właściwie nie mam po co iść na to spotkanie. I tak bym się nie wyrobiła w czasie, a jemu pewnie wszystko jedno. Niewątpliwie i beze mnie ma masę roboty. - Halo? - rzuciłam w słuchawkę. W tym momencie przejął mnie rozkoszny dreszcz, bo Luke stanął za mną i pieścił od tyłu moje ucho. - Chciałabym zostawić wiadomość dla pana Smeatha.

Bank of Helsinki 05.04.2000 Helsinki House 124 Lombard St. London EC2D 9YF Rebecca Bloomwood c/o William Green Recruitment 39 Farringdon Square London EC4 7TD Hyva Rebecca Bloomwood Saanen jalleen kerran onnitella teita hienosta suorituksestan - netalia kertaa „Morning Coffee" ohjelmassa. Arvostelukykynne ja nakemyksenne tekivat minuun syvan vaikutuksen ja uskon, etta teista olisi suurta hyotya taalla Helsingin Pankissa. Olette todennakoisesti saamut lukemattornia tyotarjouksia - teidat lahjoillanne voisi hyvin saada minka tahansa toimen „Financial Timesista". Pyydan teita ouitenkin viela kerran harkitsermanna vaatirmatonta yhtiotamme. Parhaiten teille ehka sopisi viestintavirkalijan paikka, joka meilla on talia hetkella avoinna. Toimen edellinnen haltija erotettiin hiljattain hatten luetuaan toisa „Playboyta". Parhain terveisin Ystavallisesti Jan Virtanen

„Piękne Ramy" Sp. z o.o. 07.04.2000 Rodzina szczęśliwych chałupników 230a Burnside Road Leeds L6 4ST Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Rd 4 m. 2 London SW6 8FD Droga Pani Rebeko! Potwierdzam odbiór 136 gotowych ramek, niebieskich, w stylu Sherborne. Dziękuję bardzo za dobrą jakość pracy. Załączam czek na 272 funty i formularz zapotrzebowania na nową partię półproduktu. Nasz kontroler jakości, Pani Sandra Rowbotham, prosiła o przekazanie swojej najwyższej aprobaty dla wykonanej przez Panią pierwszej partii ramek. Zwykle początkujący rzadko spełniają wymogi jakościowe stawiane wobec naszego produktu, co oznacza, że posiada Pani wrodzony talent do wykonywania ramek. Niniejszym mam zaszczyt zaprosić Panią na demonstrację swojej techniki pracy na najbliższym Zjeździe Ramiarzy, który odbędzie się 21 czerwca br. w Wilmstow. Na takich zjazdach spotykają się pod jednym dachem wszyscy członkowie Rodziny Chałupników Firmy „Piękne Ramy" w celu wymiany doświadczeń i technologii produkcji ram. Proszę mi wierzyć, że świetnie się przy tym bawią! Czekamy na Pani odpowiedź i życzymy miłej produkcji ramek! Kierownik Działu Produkcji Malcolm Headley PS Czy Pani to ta sama Rebeka Bloomwood, która udziela porad w programie Poranna Kawa?

Bank Endwich 10.04.2000 Oddział Fulham Fulham Road 3 London SW6 9JH Sz.P. Rebeka Bloomwood Burney Road 4 m. 2 London SW6 8FD Szanowna Pani! Dziękuję za wiadomość pozostawioną na automatycznej sekretarce w niedzielę 9 kwietnia br. Przykro mi bardzo, że doznała Pani ostrego ataku agorafobii. Jednak biorąc po uwagę względnie dobry stan Pani konta w chwili obecnej, proponuję, abyśmy na razie odłożyli nasze spotkanie na czas nieokreślony. Mimo to zapewniam Panią, że będę uważnie śledził Pani sytuację finansową i nie zawaham się przed interwencją, gdyby sprawy przybrały niekorzystny obrót. Z najlepszymi życzeniami Szczerze oddany Prezes banku Derek Smeath PS Bardzo mi się podobało Pani wystąpienie w Porannej Kawie. Endwich troskliwym bankiem