S. Kinsella - Nie powiesz nikomu-korekta

Nie powiesz nikomu? Z angielskiego przełożyła Monika Wiśniewska

jQ_ Świat Książki

1 To jasne, że mam swoje tajemnice. Jak zresztą może być inaczej? Każdy ma kilka małych sekretów. To coś najzu­ pełniej normalnego. Jestem przekonana, że nie mam ich więcej niż inni. I nie chodzi wcale o jakieś wielkie, wstrząsające tajemnice. Nic w rodzaju: „prezydent planuje zbombar­ dować Japonię i tylko Will Smith jest w stanie ocalić świat". Chodzi mi po prostu o zwykłe, małe sekrety. Mogę podać przykład, proszę bardzo. Oto kilka z tych, które akurat przyszły mi do głowy: 1. Moja torebka od Kate Spade to podróbka. 2. Wprost uwielbiam słodką sherry, która jest uwa­ żana za chyba najmniej odlotowy alkohol na świecie. 3. Nie mam najmniejszego pojęcia, od czego pocho­ dzi skrót NATO. Ani nawet, co to takiego jest. 4. Ważę pięćdziesiąt dziewięć kilo, a nie pięćdzie­ siąt dwa, jak sądzi mój chłopak Connor. (Na moją obronę przemawia fakt, że planowałam przejść na dietę, kiedy mu o tym mówiłam. A zresztą prawdę powiedziawszy, tylko jedna cyferka jest inna). 5. Nie mogę się pozbyć wrażenia, że Connor z wyglą­ du przypomina trochę Kena. Tego od Barbie. 9

6. Czasami, kiedy oddajemy się namiętnym igrasz­ kom miłosnym, ni z tego, ni z owego zachciewa mi się śmiać. 7. Straciłam dziewictwo z Dannym Nussbaumem w sypialni dla gości, podczas gdy mama i tata oglą­ dali na dole Ben Hura. 8. Już dawno wypiłam wino, które tata kazał mi przechowywać przez dwadzieścia lat. 9. Złota rybka Sammy nie jest tą samą złotą rybką, którą mama i tata oddali mi pod opiekę, kiedy po­ jechali do Egiptu. 10. Kiedy moja koleżanka z pracy, Artemis, porządnie mnie wkurzy, podlewam jej kwiatek doniczkowy sokiem pomarańczowym. (Bywa tak prawie co­ dziennie). 11. Niedawno miałam dziwaczny lesbijski sen z moją współlokatorką Lissy w roli głównej. 12. Stringi uwierają mnie w tyłek. 13. Od zawsze tkwi we mnie głębokie przekonanie, że nie jestem taka jak wszyscy i że tuż za rogiem cze­ ka na mnie niesłychanie ekscytujące nowe życie. 14. Nie mam pojęcia, o czym nawija ten facet w sza­ rym garniturze. 15. A poza tym zdążyłam już zapomnieć, jak on się na­ zywa. A poznałam go przed zaledwie dziesięcioma minutami. - Wyznajemy zasadę logistycznej współpracy formatywnej - mówi właśnie nosowym, monotonnym głosem. Zarówno w branży, jak i poza nią. - Zdecydowanie! - przytakuję pogodnie, jakbym mó­ wiła: „To tak jak wszyscy, no nie?". Logistyczny. Co to, u licha, właściwie znaczy? O Boże. A jeśli mnie o to spytają? Nie bądź śmieszna, Emmo. Nie spytają cię przecież ni z gruchy, ni z pietruchy: „Co oznacza słowo logistycz­ ny?". Jestem przecież profesjonalistką, ich koleżanką po fachu, czyż nie? To jasne, że wiem takie rzeczy.

A poza tym, jeśli ponownie o tym wspomną, gładko zmienię temat. Albo powiem, że jestem postlogistyczna czy coś w tym rodzaju. Ważne jest, żeby nie dać się zbić z pantałyku. A to akurat potrafię. To moja wielka szan­ sa i nie mam zamiaru jej zaprzepaścić. Siedzę sobie w siedzibie głównej spółki Glen Oil w Glasgow i gdy zerkam na swoje odbicie w szybie, stwierdzam, że wyglądam jak piastująca wysokie stano­ wisko bizneswoman. Moje włosy są gładkie i proste, w uszach mam delikatne kolczyki, takie, jakie zalecają w artykułach poświęconych szukaniu pracy, no i założy­ łam nowy, elegancki kostium z Jigsaw. (To znaczy pra­ wie nowy. Kupiłam go w sklepie zbierającym fundusze na rzecz Fundacji Antyrakowej i przyszyłam brakujący guzik. Wygląda jak nowy). Reprezentuję tu dzisiaj spółkę Panther Corporation, dla której pracuję. Cel spotkania to sfinalizowanie umowy promocyjnej z Glen Oil, której przedmiotem jest nowy napój żurawinowy dla sportowców, panther prime. Specjalnie po to przyleciałam dziś rano z Londy­ nu. (Firma za wszystko zapłaciła, i w ogóle!) Kiedy się zjawiłam, faceci z działu marketingu Glen Oil wdali się w długą, pozerską gadkę w stylu „kto więcej po­ dróżował". Nawijali o lotniczych punktach rabatowych, 0 nocnych lotach do Waszyngtonu i sądzę, że całkiem prze­ konująco blefowałam. (Mogłam tylko zbłaźnić się prze­ chwałką, że leciałam concorde'em do Ottawy, podczas gdy concorde'y wcale nie latają na tej trasie). Prawda jest jed­ nak taka, że to moja pierwsza w życiu służbowa podróż. No dobra. Prawda jest taka, że to moje pierwsze po­ ważne samodzielne zadanie. Od jedenastu miesięcy pracuję w Panther Corporation jako asystentka w dzia­ le marketingu i do tej pory wolno mi było jedynie wkle­ pywać do komputera różne pisemka, organizować spo­ tkania wyższych rangą pracowników, biegać po kanapki 1 odbierać z pralni rzeczy szefa. Można więc powiedzieć, że to wielki przełom w mojej karierze. I mam taką cichutką nadzieję, że jeśli sobie

poradzę, może dostanę awans. W ogłoszeniu na moje stanowisko czarno na białym było napisane, że istnieje „możliwość awansu po roku pracy", a w poniedziałek spotykam się z moim przełożonym, Paulem, który doko­ nuje dorocznej oceny pracowników. W biuletynie z zasa­ dami panującymi w tej firmie sprawdziłam hasło „do­ roczna ocena", a tam napisane jest, że spotkanie to „stanowi doskonałą sposobność do przedyskutowania dalszego rozwoju kariery zawodowej". Rozwój kariery zawodowej! Już na samą myśl ogarnia mnie znajome uczucie pożądania. To właśnie udowodni­ łoby tacie, że nie jestem takim kompletnym nieudaczni­ kiem. I mamie. I Kerry. Gdybym tak mogła pojechać do domu i rzucić od niechcenia: „A tak przy okazji, awan­ sowałam na specjalistę". Emma Corrigan, specjalista ds. marketingu. Emma Corrigan, starszy wiceprezes (marketing). Oczywiście, zakładając, że dzisiaj wszystko dobrze pójdzie. Paul powiedział, że interes jest praktycznie zaklepany i jedyne, co muszę robić, to przytakiwać i ścis­ kać dłonie i że nawet ja powinnam sobie z czymś takim poradzić. Jak na razie, idzie mi całkiem nieźle. No dobra, może więc i nie rozumiem jakichś dzie­ więćdziesięciu procent z tego, co teraz mówią. Ale prze­ cież nie rozumiałam także zbyt wiele na ustnej maturze z francuskiego, a jednak dostałam czwórkę. - Zmiana marki... analizy... opłacalny... Facet w szarym garniturze wciąż przynudza. Starając się, by wyglądało to naturalnie, wyciągam dłoń i przysu­ wam do siebie pomalutku jego wizytówkę, tak by móc ją odczytać. Doug Hamilton. Jasne. W porządku, zapamiętam to. Doug. Dok. To proste. Wyobrażę sobie statek. Razem z marynarzami. Którzy... którzy nie są zbyt przystoj­ ni... i... Dobra, dajmy sobie spokój. Najlepiej będzie, jak to zapiszę.

Zapisuję w notatniku: „zmiana marki" i „Doug Ha­ milton", po czym próbuję w sposób możliwie niezau­ ważalny zmienić pozycję. Boże, te majtki naprawdę koszmarnie mnie piją. W zasadzie to żadne stringi nie są wygodne, ale te są wyjątkowo beznadziejne. Możliwą przyczyną je st to, iż są o ponad trzy numery za małe. Czego z kolei możliwą przyczyną jest to, iż to Connor je dla mnie kupił i powiedział sprzedawczyni w dziale z bielizną, że ważę pięćdziesiąt dwa kilogramy. Na co ona odparła, że w takim razie noszę z pewnością roz­ miar trzydzieści sześć. Trzydzieści sześć! (Prawdę po­ wiedziawszy, uważam zachowanie tej panienki za na­ prawdę złośliwe. Jestem pewna, że się domyśliła, iż nieco zaniżyłam wagę). No więc jest Wigilia, wymieniamy się prezentami i odpakowuję tę parę olśniewających, bladoróżowych majteczek z jedwabiu. W rozmiarze trzydzieści sześć. Istnieją dwa warianty. A. Wyznać prawdę: „Wiesz, one są dla mnie za małe. Noszę raczej czterdziestkę, no a tak przy okazji to chcę, byś wiedział, że tak naprawdę nie ważę pięćdziesięciu dwóch kilo". Albo... B. Wcisnąć się w nie. W gruncie rzeczy nie było aż tak źle. Po ich zdjęciu na mojej skórze prawie nie było widać czerwonych pręg. Jednak oznaczało to, że musiałam jak najszybciej poob­ cinać metki ze wszystkich moich ciuchów, tak by Connor nigdy nie dowiedział się prawdy. Nie trzeba chyba mówić, że od tamtego czasu prawie w ogóle nie noszę tych majtek. Jednak raz na jakiś czas widzę je w szufladzie, takie piękne i drogie, i myślę so­ bie: „Daj spokój, nie są chyba przecież aż tak ciasne" i jakoś się w nie wciskam. Właśnie coś takiego zdarzyło się dzisiejszego ranka. Uznałam nawet, że chyba musia­ łam ostatnio schudnąć, ponieważ nie wydawały się bar­ dzo niewygodne.

Kretynka ze mnie taka, że szkoda gadać. - ... niestety od czasu zmiany marki... gruntowne przemyślenia... odczucie, że musimy wziąć pod uwagę alternatywne synergie... Do tej pory siedziałam jedynie i potakiwałam, my­ śląc jednocześnie, że cały ten cyrk ze spotkaniem biz­ nesowym to w rzeczywistości pikuś. Jednak teraz głos Douga Hamiltona zaczyna docierać do mojej świado­ mości. Co on takiego mówi? - ... dwa rozbieżne produkty... zaczynają od siebie od­ biegać... Co to ma być z tym odbieganiem? O co chodzi z grun­ townymi przemyśleniami? W mojej głowie rozlega się dzwonek alarmowy. Może to nie jest tylko wodolejstwo. Może on rzeczywiście stara się coś przekazać. Szybko, słuchać. - Cenimy funkcjonalne i synergetyczne partnerstwo, będące w przeszłości udziałem Panther i Glen Oil - mó­ wi Doug Hamilton. - Jednak zgodzi się pani, że wyraź­ nie zmierzamy w przeciwnych kierunkach. W przeciwnych kierunkach? Czy właśnie o tym mówił przez cały czas? Czuję pełne niepokoju ssanie w żołądku. On chyba nie... Czy on próbuje wycofać się z umowy? - Przepraszam pana, Doug - wtrącam, starając się, by zabrzmiało to swobodnie. - Naturalnie, uważnie śledzi­ łam tok pańskich myśli. - Posyłam w jego kierunku przyjacielski uśmiech z gatunku „wszyscy jesteśmy pro­ fesjonalistami". - Jednak gdyby pan mógł... eee... zre­ asumować sytuację z myślą o nas wszystkich... I zrób to w sposób jasny, błagam w myślach. Doug Hamilton i towarzyszący mu mężczyzna wymie­ niają spojrzenia. - Nieco martwią nas wasze wartości markowe. - Jakie wartości markowe? - powtarzam z paniką. - Wartości markowe waszego produktu - odpowiada i posyła mi dziwne spojrzenie. - Jak już tłumaczyłem,

Glen Oil jest obecnie w trakcie procesu zmiany marki i pragniemy, aby nasz nowy image stanowiło przyjazne paliwo, tak jak to demonstruje nasze nowe logo z żonki­ lem. Mamy więc wrażenie, że napój panther prime, któ­ ry kładzie nacisk na sport i współzawodnictwo, jest po prostu zbyt agresywny. - Agresywny? - Wpatruję się w niego z oszołomie­ niem. - Al e . . . to przecież napój owocowy. To wszystko jest pozbawione sensu. Glen Oil to wy­ dzielające opary, dewastujące środowisko paliwo. Panther prime to niewinny napój o smaku żurawin. Jak mo­ że być zbyt agresywny? - A wartości, za którymi opowiada się ten napój? Mężczyzna wskazuje broszury marketingowe, leżące na stole. - Energia. Elitaryzm. Męskość. Nawet slogan: „Cała naprzód!". Prawdę powiedziawszy, wydaje nam się nieco przestarzały. - Wzrusza ramionami. - Uważamy po prostu, że wspólna inicjatywa nie okaże się możliwa. Nie. Nie. To się nie może dziać naprawdę. On w żad­ nym wypadku nie może się wycofać. Wszyscy w firmie będą uważać, że to przeze mnie. Uznają, że wszystko spieprzyłam i że jestem kompletnie bezużyteczna. Mocno wali mi serce, policzki płoną. Nie mogę do te­ go dopuścić. Ale co mam powiedzieć? Niczego sobie nie przygotowałam. Paul powiedział, że wszystko jest usta­ lone i jedyne, co muszę zrobić, to uścisnąć im dłonie. - Oczywiście, przed podjęciem ostatecznej decyzji poddamy to ponownej analizie - oświadcza Doug. Ob­ darza mnie zdawkowym uśmiechem. - I jak już mówi­ łem, pragniemy dalej podtrzymywać kontakty z Panther Corporation, tak więc dzisiejsze spotkanie nie odbyło się na darmo. Odsuwa krzesło. Nie mogę pozwolić, by tak to się skończyło! Muszę spróbować ich przekonać. Muszę spróbować pobić z ni­ mi interes. To znaczy ubić z nimi interes. O to właśnie mi chodziło.

- Proszę zaczekać! Proszę... proszę chwilę zaczekać! Chciałabym przedstawić kilka uwag. O czym ja mówię? Nie mam żadnych uwag. Na stole stoi puszka panther prime. Biorę ją do ręki, próbując w ten sposób zdobyć jakąś inspirację. Grając na zwlokę, wstaję, wychodzę na środek pomieszczenia i podnoszę puszkę, tak by wszyscy mogli ją zobaczyć. - Panther prime to... napój sportowy. Urywam. Panuje uprzejma cisza. Moja twarz wprost płonie. - On... eee... jest bardzo... O Boże. Co ja robię? No, dalej, Emmo. Pomyśl. Pomyśl, panther prime... pomyśl, panther cola... myśl... myśl... Tak! No jasne! No dobrze, zaczynam od początku. - Od pojawienia się na rynku panther coli pod koniec lat osiemdziesiątych napoje panther są synonimem ener­ gii, emocji i perfekcji - mówię gładko. Dzięki Bogu. To słowa ze standardowej broszurki panther coli. Wklepy­ wałam je do komputera tyle razy, że mogłabym tekst re­ cytować przez sen. - Napoje firmy Panther to fenomen z marketingowego punktu widzenia - kontynuuję. - Mar­ ka Panther należy do najbardziej znanych na świecie, a klasyczny slogan „Cała naprzód!" znalazł się w słowni­ kach. Oferujemy teraz Glen Oil niepowtarzalną szansę przyłączenia się do tej wysoko cenionej, sławnej w świecie marki. - Moja pewność siebie staje się coraz większa. Zaczynam chodzić po pokoju, wymachując przy tym pusz­ ką z napojem. - Kupując napój panther, klient sygnalizu­ je, że nie zadowoli się niczym, co nie jest najlepsze. - Zde­ cydowanym ruchem uderzam puszkę drugą dłonią. Oczekuje tego, co najlepsze, od swojego napoju energe­ tycznego, oczekuje tego, co najlepsze, od swojego paliwa, oczekuje tego, co najlepsze, od siebie samego. Ja latam! Jestem po prostu fantastyczna! Gdyby tylko Paul mógł mnie teraz widzieć, natychmiast by mnie awansował!

Podchodzę do stołu i patrzę Dougowi Hamiltonowi prosto w oczy. - Kiedy konsument otwiera tę puszkę, dokonuje wy­ boru, za pomocą którego oznajmia światu, kim jest. Pro­ szę Glen Oil o dokonanie takiego samego wyboru. Gdy kończę mówić, zdecydowanym ruchem stawiam puszkę na środku stołu, chwytam metalowe kółko na wieczku i pociągam za nie, uśmiechając się przy tym chłodno. To, co następuje potem, przypomina wybuch wulkanu. Gazowany napój o smaku żurawin z sykiem wylatuje z puszki, ląduje na stole, moczy leżące na nim doku­ menty i farbuje je na czerwono... i, o nie, błagam, nie... ochlapuje koszulę Douga Hamiltona. - Kurwa! - Wciągam gwałtownie powietrze. - To zna­ czy naprawdę bardzo przepraszam... - Jezu Chryste - odzywa się z irytacją Doug Hamil­ ton. Wstaje i wyjmuje z kieszeni chusteczkę. - Czy to zo­ stawia plamy? - Eee... - Bezradnym gestem biorę do ręki puszkę. Nie wiem. - Przyniosę ścierkę - mówi drugi mężczyzna i zrywa się na równe nogi. Drzwi za nim zamykają się i zapada cisza, którą za­ kłóca jedynie powolne kapanie napoju żurawinowego na podłogę. Wpatruję się w Douga Hamiltona, twarz pali mnie jak ogniem, a w uszach czuję głośne pulsowanie krwi. - Pr oszę. . . - jąkam i odchrząkuję, ponieważ nagle zrobiło mi się sucho w gardle. - Proszę nie mówić o tym mojemu szefowi. A jednak wszystko spieprzyłam. Gdy wlokę się noga za nogą przez lotnisko w Glasgow, jestem kompletnie przybita. Doug Hamilton pod koniec był nawet słodki. Stwierdził, że plama z pewnością się spierze, i obiecał nie mówić o niczym Paulowi. Ale w kwestii umowy zdania nie zmienił.

Moje pierwsze ważne spotkanie. Moja pierwsza wiel­ ka szansa, i proszę, co się dzieje. Prawdę powiedziaw­ szy, korci mnie, by zadzwonić teraz do biura i oświad­ czyć: „To koniec, już nigdy nie wrócę, a tak przy okazji to ja zepsułam wtedy kopiarkę". Ale nie mogę zrobić czegoś takiego. To trzecia „karie­ ra", którą robię na przestrzeni ostatnich czterech lat. Tym razem po prostu musi się udać. Dla mojego poczu­ cia własnej wartości. A także dlatego, że jestem winna tacie cztery tysiące funtów. - Co mogę pani podać? - pyta barman z australijskim akcentem, a ja z oszołomieniem podnoszę wzrok. Przy­ jechałam na lotnisko z godzinnym wyprzedzeniem i udałam się prosto do baru. - Eee... - W głowie mam pustkę. - Eee... białe wino. Nie, lepiej wódkę z tonikiem. Dzięki. Gdy mężczyzna oddala się, ja ponownie przysiadam na wysokim stołku barowym. Podchodzi stewardesa uczesana w warkocz francuski i siada dwa stołki dalej. Uśmiecha się do mnie. W odpowiedzi także posyłam jej blady uśmiech. Nie mam pojęcia, jak innym udaje się kierować włas­ ną karierą, naprawdę. Weźmy na przykład moją najlep­ szą przyjaciółkę Lissy. Od zawsze wiedziała, że chce być prawnikiem, no i proszę bardzo! Jest adwokatem spe­ cjalizującym się w oszustwach. Ja jednak ukończyłam studia bez żadnego pomysłu na życie. Najpierw znalaz­ łam pracę w agencji nieruchomości, i to tylko dlatego, że zawsze lubiłam oglądanie domów, a poza tym na tar­ gach pracy poznałam kobietę z niesamowitymi, pomalo­ wanymi na czerwono paznokciami, która wyznała mi, że kosi tyle kasy, iż w wieku czterdziestu lat będzie mogła spokojnie przejść na emeryturę. Jednak znienawidziłam tę pracę już w dniu jej rozpo­ częcia. Nie cierpiałam pozostałych stażystów. Nie cier­ piałam wciskać kitu w rodzaju „uroczy aspekt". I nie cierpiałam też tego, że kiedy ktoś mówił, iż może wydać trzysta tysięcy funtów, od nas oczekiwano, że najpierw

zasypiemy klienta szczegółami domów kosztujących co najmniej czterysta tysięcy, po czym popatrzymy na nie­ go z góry, jakby mówiąc: „Pan ma tylko trzysta tysięcy? Boże, kompletny nieudacznik z pana". Tak więc po sześciu miesiącach oznajmiłam wszem wobec, że zmieniam ścieżkę kariery i że mam zamiar zostać fotografem. To była naprawdę fantastyczna chwi­ la, niczym w filmie czy coś w tym stylu. Tata pożyczył mi kasę na kurs fotografii i na aparat, a ja miałam zamiar rozpocząć tę nową, niesamowicie twórczą karierę, i to miał być początek mojego nowego życia... Tyle że wszystko potoczyło się nie po mojej myśli. No dobrze, macie może pojęcie, ile zarabia asystent fotografa? Nic. Ani grosza. Wiecie, właściwie nie miała­ bym nic przeciwko temu, żebym otrzymała choć j e d n ą propozycję pracy na stanowisku asystentki. Wzdycham ciężko i przyglądam się swojej zasępionej twarzy w wiszącym za barem lustrze. Tak jak i wszystko inne, włosy, które rano starannie wyprostowałam za po­ mocą serum, poplątały się i zmierzwiły. Jak zwykle. Przynajmniej nie byłam jedyna, która niczego nie osiągnęła. Z ośmiu osób biorących udział w kursie jed­ na natychmiast odniosła sukces i teraz trzaska zdjęcia dla, Vogue'a" i jemu podobnych magazynów, jedna za­ jęła się fotografią weselną, jedna wdała się w romans z prowadzącym zajęcia, jedna postanowiła poświęcić się podróżowaniu, jedna urodziła dziecko, jedna pracu­ je w Śmiesznych Fotkach, a jedna znalazła pracę w fir­ mie konsultingowej Morgan Stanley. Pogrążałam się w coraz większych długach, zaczęłam więc pracować dorywczo i ubiegać się o posady w miej­ scach, gdzie można było cokolwiek zarobić. I wreszcie, jedenaście miesięcy temu, rozpoczęłam pracę w Panther Corporation jako asystentka w dziale marketingu. Barman stawia przede mną wódkę z tonikiem i obda­ rza mnie lekko zdziwionym spojrzeniem. - Głowa do góry! - mówi. - Z pewnością nie jest aż tak źle.

- Dzięki - odpowiadani z wdzięcznością i pociągam łyk. Od razu poprawia mi się nastrój. Właśnie po raz drugi przechylam szklankę, kiedy zaczyna dzwonić tele­ fon. Mój żołądek fika nerwowego koziołka. Jeśli dzwonią z pracy, udam po prostu, że nie słyszę. Ale to nie praca. Na małym ekraniku wyświetla się nasz numer domowy. - Cześć - mówię, wciskając zielony przycisk. - Siemka! - rozlega się głos Lissy. - To tylko ja! No i jak poszło? Lissy to moja współlokatorka i jednocześnie najdaw­ niejsza przyjaciółka. Ma ciemne, puszyste włosy, iloraz inteligencji w granicach sześciuset i jest najsłodszą osobą, jaką znam. - To była jedna wielka katastrofa - odpowiadam ża­ łośnie. - Co się stało? Nie ubiłaś tego interesu? - Nie tylko nie ubiłam interesu, ale na dodatek obla­ łam dyrektora marketingu Glen Oil napojem żurawino­ wym. Widzę, że siedząca w pobliżu stewardesa stara się ukryć uśmiech, i czuję, że się rumienię. Super. Teraz wie już o tym cały świat. - O rety. - Prawie czuję, jak Lissy stara się wymyślić coś pozytywnego. - No cóż, przynajmniej udało ci się przykuć ich uwagę - mówi wreszcie. - Szybko cię nie za­ pomną. - Pewnie nie - odpowiadam posępnie. - Są dla mnie jakieś wiadomości? - Och! Eee... nie. To znaczy dzwonił twój tata, ale... no wiesz... To nie było... - Lissy wymijająco zawiesza głos. - Lissy, czego chciał tata? Przez chwilę w słuchawce panuje cisza. - Wygląda na to, że twoja kuzynka dostała jakąś na­ grodę branżową - odzywa się wreszcie przepraszającym tonem. - Będą to świętować w sobotę razem z urodzina­ mi twojej mamy.

- To cudownie. Jeszcze bardziej się przygarbiam. Tylko tego mi trze­ ba. Kuzynki Kerry, triumfująco dzierżącej jakieś srebr­ ne trofeum dla „właścicielki najlepszego biura podróży w Wielkiej Brytanii, och nie, na całym świecie". - Dzwonił też Connor, aby się dowiedzieć, jak ci po­ szło - dodaje szybko Lissy. - Był naprawdę słodki, po­ wiedział, że nie chce dzwonić do ciebie na komórkę, aby ci przypadkiem nie przeszkodzić w czasie spotkania. - Naprawdę? Po raz pierwszy dzisiejszego dnia czuję się nieco podniesiona na duchu. Connor. Mój chłopak. Mój wspaniały, troskliwy chło­ pak. - On jest taki kochany! - rozczula się Lissy. - Powie­ dział, że po południu ma jakieś ważne spotkanie, ale specjalnie przełożył wieczornego squasha, czy chcesz więc pójść z nim na kolację? - Och - mówię i robi mi się jeszcze przyjemniej. Cóż, byłoby miło. Dzięki, Lissy. Rozłączam się i pociągam kolejny łyk wódki. Nastrój mam już zdecydowanie lepszy. Mój chłopak. Jest tak, jak powiedziała kiedyś Julie Andrews. Kie­ dy gryzie pies, kiedy żądli pszczoła, przypominam so­ bie, że mam chłopaka - i nagle wszystko nie wydaje się już takie gówniane. Czy też jak to tam ona ujęła. I nie jakiegoś pierwszego lepszego chłopaka. Mam wysokiego, przystojnego, zdolnego chłopaka, którego „Tygodnik Marketingowy" nazwał „jedną z najjaśniej­ szych gwiazd współczesnych technik badań rynku". Siedzę, powoli sączę wódkę i pozwalam, by myśli o Connorze wypełniły moją głowę i pocieszyły mnie. Myślę sobie o tym, jak jego jasne włosy lśnią w blasku słońca, i o sposobie, w jaki się zawsze uśmiecha. I o tym, jak pewnego dnia wgrał do mojego komputera nowe wersje oprogramowania, mimo że w ogóle go o to nie prosiłam, i o tym, jak... jak...

Czuję pustkę w głowie. To śmieszne. Przecież jest ty­ le cudownych spraw związanych z Connorem. Choćby jego... jego długie nogi. Tak. I szerokie ramiona. No i to, jak się mną opiekował, kiedy dopadła mnie grypa. To znaczy, ilu chłopaków robi coś takiego? No właśnie. Szczęściara ze mnie, prawdziwa szczęściara. Wsuwam telefon z powrotem do torebki, przeczesuję palcami włosy i rzucam spojrzenie na wiszący nad ba­ rem zegar. Za czterdzieści minut mam lot. Zostało nie­ wiele czasu. Po moim ciele niczym jakieś małe insekty zaczynają pełzać dreszcze. Jednym dużym haustem wy­ pijam wódkę do dna. Wszystko będzie dobrze, powtarzam sobie po raz set­ ny. Wszystko będzie w jak najlepszym porządku. Wcale nie jestem przerażona. Ja tylko... Ja tylko... No dobrze, jestem przerażona. 16. Boję się latać. Nigdy nikomu nie mówiłam, że boję się latać. To się wydaje takie mięczakowate. A poza tym to nie jest tak, że mam jakąś fobię i w ogóle. To nie znaczy, że nie jestem w stanie wsiąść do samolotu. Ja tylko... Można powie­ dzieć, że zdecydowanie preferuję przebywanie na ziemi. Kiedyś latanie nie napawało mnie strachem. Jednak w przeciągu ostatnich kilku lat powoli zaczęłam się co­ raz bardziej denerwować. Wiem, że to kompletnie nie­ racjonalne. Wiem, że codziennie latają tysiące ludzi i że ten środek transportu jest w gruncie rzeczy bezpiecz­ niejszy od leżenia w łóżku. Prawdopodobieństwo, że przytrafi ci się katastrofa lotnicza, jest mniejsze niż... niż, powiedzmy, prawdopodobieństwo znalezienia so­ bie faceta w Londynie. Jednak mimo wszystko nie lubię latać. Może zamówię jeszcze jedną wódkę. Kiedy zapowiadają mój lot, jestem już po dwóch kolej­ nych drinkach, toteż moje samopoczucie jest znacznie

lepsze. Lissy ma przecież rację. Przynajmniej wywarłam na nich wrażenie, no nie? Przynajmniej mnie zapamię­ tają. Gdy idę energicznym krokiem w kierunku przej­ ścia, ściskając w dłoni rączkę teczki, prawie że znowu czuję się jak emanująca pewnością siebie bizneswoman. Kilkoro mijanych po drodze ludzi uśmiecha się do mnie, a ja odwdzięczam się im szerokim uśmiechem. Ogarnia mnie przyjemne uczucie życzliwości do świata. Widzicie. Świat nie jest jednak zły. Wszystko zależy jedynie od na­ stawienia. Wszystko się przecież może zdarzyć, prawda? Nikt nie wie, co na niego czeka tuż za rogiem. Docieram do wejścia do samolotu, a tam karty pokła­ dowe odbiera ta sama stewardesa z warkoczem francu­ skim, która wcześniej siedziała w barze. - Witam ponownie - mówię z uśmiechem. - Cóż za zbieg okoliczności! Stewardesa wpatruje się we mnie. - Witam. Eee... - Tak... ? Dlaczego wygląda na skrępowaną? - Przepraszam. Ja tylko... Czy wie pani, że... - Wska­ zuje z zakłopotaniem na przód mojej bluzki. - Co się stało? - pytam uprzejmie. Opuszczam wzrok i zastygam. W jakiś niewyjaśniony sposób moja jedwabna bluzka w drodze do samolotu rozpięła się. Trzy guziki. Mam te­ raz baaardzo głęboki dekolt. Widać stanik. Różowy, ko­ ronkowy stanik. Ten, który w praniu dorobił się małych bobków. Dlatego ci ludzie się do mnie uśmiechali. Nie dlate­ go, że świat to miłe miejsce, ale dlatego, że wystawiłam na widok publiczny różowy stanik w bobki. - Dzięki - bąkam i pospiesznie zapinam guziki. Z upokorzenia płonie mi twarz. - To nie jest pani dobry dzień, prawda? - pyta ze współczuciem stewardesa, wyciągając dłoń po moją kartę pokładową. - Przepraszam, nie mogłam nie usły­ szeć pani rozmowy telefonicznej.

- Zgadza się. - Uśmiecham się blado. - Nie, to nie jest najlepszy dzień w moim życiu. Przez chwilę kobieta w ciszy ogląda moją kartę. - Wie pani co... - mówi cicho. - Ma pani ochotę na podniesienie standardu podróży? - Słucham? - Patrzę na nią nierozumiejącym spoj­ rzeniem. - Przyda się pani. - Naprawdę? Ale... czy wolno pani zrobić coś takie­ go? - Owszem, jeśli tylko są wolne miejsca. Działamy we­ dług własnego uznania. A poza tym ten lot jest tak krót­ ki. - Posyła mi konspiracyjny uśmiech. - Tylko proszę nie opowiadać o tym wszystkim, okej? Prowadzi mnie do przedniej części samolotu i ge­ stem wskazuje wielki, szeroki, wygodny fotel. Jeszcze nigdy dotąd nie podniesiono mi standardu podróży! Aż trudno uwierzyć, że ta stewardesa naprawdę pozwala mi tu usiąść. - Czy to pierwsza klasa? - szepczę, upajając się panu­ jącą tu atmosferą luksusu. Po mojej prawej stronie mężczyzna w eleganckim garniturze stuka w klawiaturę laptopa, a dwie starsze panie w kącie podłączają się właśnie do zestawów słuchawkowych. - Klasa biznes. W tym locie nie ma pierwszej klasy. Czy wszystko w porządku? - Pytanie zadaje już normal­ nym głosem. - Doskonale! Bardzo pani dziękuję. - Nie ma sprawy. - Jeszcze raz uśmiecha się i odcho­ dzi, a ja wsuwam teczkę pod znajdujący się przede mną fotel. Och! Tu jest naprawdę ekstra. Wielkie, szerokie fo­ tele i podnóżki, i w ogóle. Ten lot będzie naprawdę wyjątkowo przyjemnym doświadczeniem, mówię sobie stanowczo. Sięgam po pas i nonszalancko zapinam go, starając się ignorować pełne niepokoju podskoki żo­ łądka. - Napije się pani szampana?

To promiennie uśmiecha się moja przyjaciółka ste­ wardesa. - Z przyjemnością - odpowiadam z wdzięcznością. Dzięki! - A pan, sir? Może szampana? Mężczyzna siedzący na sąsiednim fotelu do tej pory nie podniósł nawet wzroku. Ubrany jest w dżinsy i nie pierwszej nowości sweter. Wygląda przez okno. Gdy od­ wraca się, by odpowiedzieć, zauważam ciemne oczy, kil­ kudniowy zarost i zmarszczone brwi. - Nie, dziękuję. Poproszę brandy. Dzięki. Jego głos ma oschłe brzmienie i amerykański akcent. Chcę go grzecznie zapytać, skąd pochodzi, jednak on natychmiast odwraca się i dalej wygląda przez okno. Co mi jak najbardziej odpowiada, ponieważ, prawdę powiedziawszy, ja też nie jestem w zbyt towarzyskim na­ stroju.

2 No dobrze, prawda jest taka, że nie podoba mi się to wszystko. Wiem, że to klasa biznes, wiem, że otacza mnie luksus i w ogóle. Ale i tak ze strachu ściska mnie w żołądku. Gdy startowaliśmy, z zamkniętymi oczami, bardzo po­ woli liczyłam w myślach, i nawet pomogło. Tyle że gdzieś tak koło trzystu pięćdziesięciu straciłam impet. Tak więc teraz siedzę sobie, sączę szampana i czytam w „Cosmo" artykuł pt. „Trzydzieści rzeczy do zrobienia przed trzydziestką". Bardzo się staram wyglądać na od­ prężoną, zajmującą kierownicze stanowisko bizneswo­ man. Ale, Boże, podskakuję na każdy, najmniejszy na­ wet dźwięk, a byle drgnięcie samolotu sprawia, że wciągam gwałtownie powietrze. Zachowując pozory spokoju, sięgam po zalaminowane przepisy bezpieczeństwa i przebiegam je wzrokiem. Wyjścia ewakuacyjne. Pozycja podparta. Jeśli zajdzie

potrzeba skorzystania z kamizelek ratunkowych, proszę najpierw pomóc osobom starszym i dzieciom. O Boże... Po co ja w ogóle to czytam? Co mi da wpatrywanie się w obrazki przedstawiające drobnych staruszków ska­ czących do oceanu, podczas gdy nad nimi eksploduje samolot? Pospiesznie upycham instrukcje z powrotem do koperty i pociągam łyk szampana. - Przepraszam panią. - Z boku pojawia się stewarde­ sa z rudymi loczkami. - Czy podróżuje pani służbowo? - Tak - odpowiadam z nutką dumy w głosie i przygła­ dzam dłonią włosy. - Owszem. Podaje mi broszurę zatytułowaną Infrastruktura kie­ rownicza, na okładce której widnieje zdjęcie grupy biz­ nesmenów rozprawiających o czymś z ożywieniem przed tablicą z wykresem. - To są informacje na temat naszych nowych usług w klasie biznes na lotnisku Gatwick. Zapewniamy kom­ pleksową obsługę telekonferencyjną i w razie potrzeby sale konferencyjne. Czy byłaby pani zainteresowana? No dobra. Jestem ważną bizneswoman. Jestem osobą piastującą wysokie, kierownicze stanowisko. - Całkiem możliwe - mówię, przyglądając się nonsza­ lancko broszurze. - Tak, mogłabym wykorzystać jedno z tych pomieszczeń do... zorganizowania briefingu z moimi ludźmi. Mam dużą ekipę i oczywiście częste spotkania są potrzebne. Spotkania na tematy poświęco­ ne biznesowi. - Odchrząkuję. - Głównie... logistyce. - Czy chciałaby pani, bym już teraz dokonała rezer­ wacji? - pyta grzecznie stewardesa. - Nie... dzięki - odzywam się po krótkiej chwili mil­ czenia. - Moja ekipa przebywa aktualnie... w domach. Dałam wszystkim dzień wolnego. - Oczywiście. - Na twarzy stewardesy maluje się lek­ kie zdziwienie. - Ale możliwe, że innym razem skorzystam - dodaję szybko. - A skoro już pani tu jest, to tak się zastanawia­ łam, czy ten odgłos jest normalny? - Jaki odgłos? - Stewardesa przechyla głowę.

- Ten dźwięk. Jakby wycie, które dochodzi od strony skrzydła. - Niczego nie słyszę. - Patrzy na mnie ze zrozumie­ niem. - Boi się pani latać? - Nie! - odpowiadam natychmiast i wydaję z siebie dźwięk, który w założeniu ma być śmiechem. - Skąd, nie boję się. Ja tylko... zastanawiałam się. Tak po prostu. - Spróbuję się czegoś dowiedzieć - mówi uprzej­ mie. - Proszę bardzo, sir. Informacje na temat naszej in­ frastruktury dla kadry kierowniczej na Gatwick. Amerykanin bierze bez słowa broszurę i odkłada ją, nawet na nią nie patrząc. Stewardesa przemieszcza się dalej, lekko się potykając, gdy samolot podskakuje. Dlaczego samolot podskakuje? O Boże. Bez ostrzeżenia ogarnia mnie fala strachu. To szaleństwo. Czyste szaleństwo! Siedzenie w tym po­ tężnym, ciężkim pudle, bez drogi ucieczki, setki kilome­ trów nad ziemią... Sama z tym sobie nie poradzę. Odczuwam przemożną potrzebę porozmawiania z kimś. Z kimś, kto mi doda otu­ chy. Z kimś zapewniającym poczucie bezpieczeństwa. Connor. Kierowana instynktem, wyciągam z torby telefon, ale natychmiast robi na mnie nalot stewardesa. - Obawiam się, że nie może pani korzystać z telefonu na pokładzie samolotu - mówi z promiennym uśmie­ chem. - Czy może pani go wyłączyć? - Och. Eee... przepraszam. Oczywiście, że nie mogę zadzwonić. Powtarzane to było jakieś pięćdziesiąt pięć milionów razy. Ptasi móż­ dżek ze mnie. Nieważne. Mniejsza z tym. Wszystko w porządku. Wsuwam telefon z powrotem do torby i próbuję skupić uwagę na starym odcinku Hotelu Zaci­ sze, który właśnie jest puszczany na wideo. Może znowu zacznę liczyć. Trzysta czterdzieści dzie­ więć. Trzysta pięćdziesiąt. Trzysta pięćdziesiąt... Kurwa. Podnoszę gwałtownie głowę. Co to było za szarpnięcie? Czy ktoś w nas właśnie uderzył?

Tylko bez paniki. To było małe szarpnięcie. Jestem pewna, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Pewnie po prostu zderzyliśmy się z gołębiem. Gdzie to ja byłam? Trzysta pięćdziesiąt jeden. Trzysta pięćdziesiąt dwa. Trzysta pięćdziesiąt... No i dupa blada. W tej chwili się zaczyna. Wszystko wydaje się rozpadać. Do moich uszu docierają krzyki, chyba jeszcze zanim zdaję sobie sprawę z tego, co się dzieje. O Boże. O Boże, o Boże, o Boże, o... O... NIE. NIE. NIE. Spadamy. O Boże, spadamy. Runęliśmy w dół. Samolot spada niczym kamień. Mężczyzna siedzący niedaleko mnie podskoczył i ude­ rzył głową o sufit. Krwawi. Ciężko oddycham i trzymam się kurczowo fotela, by nie pójść za jego przykładem, czuję jednak, jakbym była ciągnięta w górę, jakby ktoś mnie szarpał, jakby grawitacja nagle zaczęła działać w przeciwnym kierunku. Nie ma czasu na myślenie. Wokół fruwają torby, rozlewają się napoje, jedna ze ste­ wardes przewróciła się, chwyta za fotel... O Boże. O Boże. No dobrze, nieco się wszystko uspo­ kaja. Jest... jest lepiej. Kurwa. Ja nie... Ja po prostu nie mogę... Ja... Zerkam na Amerykanina. Trzyma się oparcia fotela tak samo mocno jak ja. Robi mi się niedobrze. Chyba za chwilę zwymiotuję. 0 Boże. W porządku. Jest już... jest już... jakby znowu nor­ malnie. - Panie i panowie - rozbrzmiewa w interkomie głos 1 wszyscy podnoszą głowy. - Mówi kapitan. Mocno wali mi serce. Nie jestem w stanie słuchać. Nie jestem w stanie myśleć. - Właśnie natrafiliśmy na turbulencje powietrzne i przez chwilę może nieco trząść. Uruchomiłem znaki

przypominające o zapięciu pasów i proszę, by wszyscy wrócili na swoje miejsca tak szybko, jak... Następuje kolejne szarpnięcie, a głos kapitana zagłu­ szają krzyki, rozbrzmiewające w całym samolocie. To jakiś koszmar. Koszmarny koszmar. Wszystkie stewardesy przypinają się pasami na swo­ ich miejscach. Jedna z nich ociera krew z twarzy. Zale­ dwie chwilę wcześniej beztrosko roznosiły fistaszki w miodzie. Coś takiego przytrafia się innym ludziom w innych samolotach. Ludziom na filmach instruktażowych. Ale nie mnie. - Proszę o zachowanie spokoju - mówi kapitan. - Gdy tylko zdobędziemy więcej informacji... Zachowanie spokoju? Nie jestem w stanie normalnie oddychać, a co dopiero mówić o zachowaniu spokoju. Co mamy teraz zrobić? Czy oczekuje się od nas, że bę­ dziemy tak po prostu siedzieli, podczas gdy samolot wierzga niczym narowisty koń? Słyszę, jak ktoś za mną recytuje: „Zdrowaś Mario, łaskiś pełna..." i na nowo ogarnia mnie pozbawiająca tchu panika. Ludzie się modlą. To się dzieje naprawdę. Wszyscy zginiemy. Wszyscy zginiemy. - Słucham? - Siedzący obok Amerykanin patrzy na mnie. Jego twarz jest blada i pełna napięcia. Czy wypowiedziałam te słowa na głos? - Wszyscy zginiemy. - Wpatruję się w jego twarz. Możliwe, że to ostatnia osoba, którą widzę w życiu. Sta­ ram się zapamiętać zmarszczki wokół jego ciemnych oczu i silnie zarysowaną szczękę, którą pokrywa kilku­ dniowy zarost. Samolot nagle znów zaczyna spadać, a ja wydaję z siebie mimowolny pisk. - Nie sądzę, byśmy zginęli - mówi mężczyzna. Jednak także mocno trzyma się oparcia. - Mówili, że to tylko turbulencje...

- Oczywiście, że tak mówili! - W moim glosie po­ brzmiewają nutki histerii. - Nie powiedzą przecież: „No dobrze, ludziska, to koniec, już po nas"! - Samolot znowu zaczyna przerażająco pikować, a ja w panice chwytam dłoń nieznajomego. - Nie uda nam się. Wiem. To koniec. Mam dwadzieścia pięć lat, na miłość boską. Nie jestem jeszcze gotowa. Niczego nie osiągnęłam. Nie mam dzieci, nikomu nie uratowałam życia... - Za­ haczam spojrzeniem o artykuł w „Cosmo". - Nigdy nie weszłam na żadną górę, nie zrobiłam sobie tatuażu, nie wiem nawet, czy w ogóle mam punkt G... - Słucham? - pyta mężczyzna z wyraźnym zaskocze­ niem, jednak nie zwracam na niego uwagi. - Moja kariera zawodowa to jakiś żart. Wcale nie zajmuję kierowniczego stanowiska. - Prawie że ze łza­ mi w oczach gestem wskazuję na mój kostium. - Nie mam żadnej ekipy! Jestem tylko beznadziejną asy­ stentką i właśnie miałam pierwsze ważne spotkanie, które okazało się kompletną katastrofą. Przez pół spo­ tkania nie miałam najmniejszego pojęcia, o czym ci ludzie mówią, nie wiem, co znaczy słowo „logistyczny", nigdy nie dostanę awansu i jestem winna tacie cztery tysiące funtów, i nigdy nie byłam naprawdę zakocha­ na... - Urywam, zaszokowana własnymi słowami. Przepraszam - bąkam i gwałtownie wypuszczam po­ wietrze. - Nie ma pan ochoty wysłuchiwać tego wszyst­ kiego. - Nie przeszkadza mi to - odpowiada grzecznie Ame­ rykanin. Boże. Ja chyba tracę rozum. A poza tym to, co właśnie powiedziałam, wcale nie jest prawdą. Ponieważ jestem zakochana w Connorze. Najwyraźniej wysokość mąci mi w głowie. Ze zdenerwowaniem odgarniam z twarzy włosy i pró­ buję wziąć się w garść. Okej, może zacznę znowu liczyć. Trzysta pięćdziesiąt... sześć. Trzysta... O Boże. O Boże. Nie. Błagam. Samolotem znowu szarpnęło. Spadamy.

- Nigdy nie zrobiłam niczego, dzięki czemu rodzice mogli być ze mnie dumni. - Słowa wydostają się z mo­ ich ust, zanim jestem w stanie je powstrzymać. - Nigdy. - Jestem przekonany, że to nieprawda - zapewnia uprzejmie mój towarzysz. - Właśnie, że prawda. Może kiedyś byli ze mnie dum­ ni. Ale potem zamieszkała z nami kuzynka Kerry i nagle zrobiło się tak, jakby rodzice już mnie nie dostrzegali. Widzieli jedynie ją. Kiedy do nas przyjechała, miała czternaście lat, a ja dziesięć i myślałam, że będzie su­ per, no wie pan. Jakbym miała starszą siostrę. Jednak niezupełnie tak to się wszystko ułożyło... Nie jestem w stanie przestać nadawać. Po prostu nie mogę. Za każdym razem, kiedy samolot podskakuje albo za­ czyna opadać, z moich ust wypływa kolejny potok słów niczym woda pędząca z siłą wodospadu. ...wygrywała w konkursach pływackich i w ogóle we wszystkim, a ja byłam... w porównaniu z nią nikim... ...kurs fotografii i naprawdę sądziłam, że zmieni on moje życie... ...pięćdziesiąt dwa kilo, ale planowałam przejść na dietę... ...ubiegałam się o każdą możliwą posadę. Byłam już tak zdesperowana, że zgłosiłam się do... ...okropna dziewczyna o imieniu Artemis. Pewnego dnia przywieźli nowe biurko, a ona przywłaszczyła je sobie, mimo że moje jest naprawdę paskudne i małe... ...czasami podlewam jej głupią zielistkę sokiem po­ marańczowym, żeby się odegrać... ...słodka dziewczyna, Katie, która pracuje w dziale personalnym. Mamy swój sekretny szyfr. Przychodzi i mówi: „Czy mogłabyś przyjrzeć się razem ze mną tym wyliczeniom, Emmo?", podczas gdy w rzeczywistości oznacza to: „A może wyskoczyłybyśmy sobie na kawę do Starbucks..."

...koszmarne prezenty, a ja muszę udawać, że mi się podobają... ...kawa w pracy jest najobrzydliwszym napojem, jaki zdarzyło mi się pić, to najprawdziwsza trucizna... ...w CV napisałam, że na maturze z matmy dostałam piątkę, kiedy tak naprawdę tylko trójkę. Wiem, że to nie było uczciwe. Wiem, że nie powinnam była tego robić, ale tak bardzo chciałam dostać tę pracę... Co mi się stało? Normalnie istnieje coś w rodzaju fil­ tru, który powstrzymuje mnie przed zdradzaniem my­ śli. Filtru, który mnie kontroluje. Jednak najwyraźniej przestał działać. Słowa wypły­ wają z moich ust rwącym strumieniem, którego nie je ­ stem w stanie zatrzymać. Czasami sądzę, że wierzę w Boga, ponieważ jakże inaczej byśmy się tutaj znaleźli? Ale potem myślę sobie, że owszem, ale co w takim razie z tymi wszystkimi woj­ nami i w ogóle... ...noszę stringi, ponieważ nie odznaczają się pod ciu­ chami. Ale są tak cholernie niewygodne... ...w rozmiarze trzydzieści sześć, i nie wiedziałam, co zrobić, więc zawołałam: „Och, są po prostu fanta­ styczne..." ...pieczone papryczki, moja ukochana potrawa... ...zapisałam się do klubu książki, ale za nic nie mog­ łam przebrnąć przez Wielkie nadzieje. No więc przeczy­ tałam streszczenie z okładki i udawałam potem, że czy­ tałam książkę... ...wsypałam mu cały pokarm dla rybek i naprawdę nie wiem, co się stało... ...wystarczy, że słyszę piosenkę Carpentersów Close to You i od razu się rozklejam... ...naprawdę chciałabym mieć większe piersi. To zna­ czy nie takie jak dziewczyny z męskich pisemek, nie ta­ kie olbrzymie i idiotyczne, ale... większe. Aby się do­ wiedzieć, jak to jest...

...idealna randka rozpoczęłaby się od szampana, któ­ ry pojawiłby się na stole w jakiś magiczny sposób... ...po prostu załamałam się, w tajemnicy kupiłam wielki karton lodów Haagen-Dazs i wszystko zjadłam, i nigdy nie przyznałam się Lissy do tego, co zrobiłam... Jestem nieświadoma tego, co się dzieje wokół. Świat ograniczył się do mnie, tego obcego mężczyzny i do mo­ ich ust, wypowiadających wszystkie moje najskrytsze myśli i tajemnice. Nie bardzo zdaję sobie sprawę z tego, co mówię. Wiem jedynie, że lepiej się przez to czuję. Czy na tym właśnie polega działanie terapeutyczne? ...nazywał się Danny Nussbaum. Mama i tata ogląda­ li na dole Ben Hura i pamiętam, jak pomyślałam sobie wtedy, że skoro czymś takim ekscytuje się cały świat, to w takim razie ten świat oszalał... ...leżę na boku, ponieważ wtedy biust wydaje się większy... ...zajmuje się badaniami rynku. Pamiętam, że kiedy pierwszy raz go zobaczyłam, pomyślałam sobie: „Oto prawdziwy przystojniak". Jest bardzo wysoki, ma jasne włosy, ponieważ w połowie jest Szwedem. No i ma niesa­ mowicie niebieskie oczy. No więc umówił się ze mną... ...zawsze przed randką wypijam kieliszek słodkiej sherry, aby ukoić nerwy... Jest cudowny. Connor jest naprawdę cudowny. Praw­ dziwa ze mnie szczęściara. Wszyscy mi powtarzają, jaki on jest wspaniały. Słodki, dobry, robi karierę i wszyscy mówią, że stanowimy idealną parę... ...nie powiedziałabym tego nikomu nawet za milion lat, ale czasami myślę, że jest aż za bardzo przystojny. Trochę jak jedna z tych lalek. Jak Ken. Jak Ken z jasny­ mi włosami. No i teraz, kiedy jestem przy Connorze, wyjawiam to, czego nigdy nikomu nie mówiłam. To, z czego nawet nie

zdawałam sobie sprawy, nie miałam pojęcia, że siedzi w mojej głowie. ...dałam mu na gwiazdkę taki śliczny zegarek ze skó­ rzanym paskiem, on jednak upiera się przy noszeniu tej pomarańczowej, cyfrowej paskudy, ponieważ potrafi mu powiedzieć, jaka jest tem peratura w Polsce czy coś równie idiotycznego... ...zabierał mnie na te wszystkie koncerty jazzowe, a ja, chcąc być uprzejma, udawałam, że mi się podoba, więc teraz on jest przekonany, że uwielbiam jazz... ...zna wszystkie filmy Woody'ego Allena na pamięć i mówi każdą kwestię z wyprzedzeniem, co doprowadza mnie do szału... ...patrzy wtedy na mnie tak, jakbym mówiła w jakimś obcym języku... ...pełen determinacji, by znaleźć mój punkt G, więc spędziliśmy cały weekend, robiąc to w różnych pozy­ cjach, tak że w końcu byłam tak zmordowana, że jedy­ ne, na co miałam ochotę, to pizza i Przyjaciele... ...i wciąż pytał: „No i jak było, jak było?". No więc pozmyślałam trochę i powiedziałam, że było nieziemsko i że miałam uczucie, jakby całe moje ciało otwierało się niczym kwiat, na co on zapytał, jaki kwiat, więc odpar­ łam, że begonia... ...nie można oczekiwać, że namiętność będzie trwać wiecznie. Ale skąd wiadomo, czy namiętność zbladła w taki dobry: jesteśmy-w-stałym-związku spo­ sób czy też raczej w gówniany: już-się-sobie-nie-podobamy... ...książę z bajki nie jest wariantem realistycznym. Jednak jakaś część mnie tęskni za oszałamiającym, niesamowitym romansem. Pragnę żarliwego uczucia. Pragnę zostać zwalona z nóg. Pragnę trzęsienia ziemi albo... sama nie wiem, szalonego romansu... po prostu czegoś ekscytującego. Czasami mam wrażenie, że gdzieś tam czeka na mnie nowe, pełne wrażeń życie i gdybym tylko...

- Przepraszam, proszę pani? - Co? - Z oszołomieniem podnoszę głowę. - Co się stało? Uczesana w warkocz stewardesa uśmiecha się do mnie. - Wylądowaliśmy. Wpatruję się w nią. - Wylądowaliśmy? Nic z tego nie rozumiem. Jak to możliwe, że wylądo­ waliśmy? Rozglądam się - no tak, teraz to czuję, samo­ lot stoi w bezruchu. Jesteśmy na ziemi. Czuję się jak Dorotka. Jeszcze przed chwilą wirowałam w Oz i stukałam obcasikami, a teraz ocknęłam się i wszystko jest z powrotem nieruchome, ciche i normalne. - Już nie podskakujemy - mówię jak idiotka. - Podskakiwanie skończyło się dość dawno temu odzywa się Amerykanin. - My nie... nie zginiemy? - Nie zginiemy - potwierdza. Patrzę na niego tak, jakbym widziała go pierwszy raz w życiu. I wtedy nagle dociera do mnie, że przez calusieńką godzinę nawijałam temu zupełnie obcemu czło­ wiekowi. Bóg jeden wie, co ja mu powiedziałam. Mam ochotę jak najszybciej wydostać się z tego samo­ lotu. - Przepraszam - mówię z zakłopotaniem. - Powinien był mnie pan powstrzymać. - To mogłoby się okazać nieco trudne. - Na jego twa­ rzy pojawia się blady uśmiech. - Była pani niczym w transie. - Jest mi tak strasznie głupio! - Próbuję się uśmiech­ nąć, ale nie jestem mu nawet w stanie spojrzeć prosto w oczy. Powiedziałam przecież o moich majtkach. I o punkcie G. - Proszę się nie przejmować. Wszyscy byliśmy w strasznym stresie. To dopiero był lot. - Podnosi swój plecak i wstaje z fotela, po czym jeszcze raz spogląda na mnie. - Poradzi sobie pani z dostaniem się do domu?

- Tak. Oczywiście. Dzięki. Miłego pobytu w Londy­ nie! - wołam za nim, ale nie sądzę, by mnie usłyszał. Powoli zbieram się do kupy i wychodzę z samolotu. Jestem spocona, mam potargane włosy i pęka mi głowa. Lotnisko wydaje się takie słoneczne, nieruchome i spokojne w porównaniu z pełną napięcia atmosferą, jaka panowała w samolocie. Ziemia wydaje się taka sta­ bilna. Siedzę przez chwilę na plastikowym krześle, pró­ bując wziąć się w garść, jednak gdy wreszcie wstaję, na­ dal czuję oszołomienie. Idę powoli jak w gęstej mgle, wciąż nie mogąc uwierzyć, że tutaj jestem. Żyję. Na­ prawdę nie myślałam, że jeszcze kiedyś dane mi będzie zobaczyć ziemię. - Emma! - Gdy wychodzę z hali przylotów, słyszę wo­ łanie, ale nie podnoszę głowy. Emma to przecież popu­ larne imię. - Emma! Tutaj! Podnoszę z niedowierzaniem głowę. Czy to... Nie. To nie może być... to nie... To Connor. Wygląda tak przystojnie, że aż mózg staje. Ma skandy­ nawską opaleniznę, a jego oczy są tak niebieskie jak nigdy przedtem. Biegnie w moim kierunku. Niczego nie rozumiem. Co on tutaj robi? Chwyta mnie w ramiona i mocno przytula. - Dzięki Bogu - mówi schrypniętym głosem. - Dzięki Bogu. Nic ci nie jest? - Connor, co ty... co ty tutaj robisz? - Zadzwoniłem na lotnisko, by się dowiedzieć, o któ­ rej godzinie wylądujesz, i powiedziano mi, że ten właś­ nie samolot natrafił na okropne turbulencje. Po prostu musiałem przyjechać. - Wpatruje się we mnie. - Emma, przyglądałem się, jak ląduje samolot. Natychmiast wy­ słano do niego ambulans. A potem ty się nie pojawiałaś. Myślałem... - Z trudem przełyka ślinę. - Nie wiem, co właściwie wtedy myślałem.

- Nic mi nie jest. Ja tylko... próbowałam wziąć się w garść. O Boże, Connor, to było przerażające. - Mój głos staje się nagle drżący, co jest doprawdy absurdalne, ponieważ teraz jestem już najzupełniej bezpieczna. W pewnym momencie myślałam, że wszyscy zginiemy. - Kiedy nie przechodziłaś przez barierki... - Connor urywa i przez kilka sekund przygląda mi się w milcze­ niu. - Sądzę, że po raz pierwszy zdałem sobie sprawę z tego, jak wielkie jest moje uczucie do ciebie. - Naprawdę? - pytam łamiącym się głosem. Wali mi serce. Ledwo się trzymam na nogach. - Emma, myślę, że powinniśmy... Pobrać się? Serce podskakuje mi z przerażenia. O mój Boże. On ma zamiar poprosić mnie o rękę, tu, na tym lotnisku. Co mam odpowiedzieć? Nie jestem gotowa na małżeństwo. Ale jeśli odmówię, on się śmiertelnie ob­ razi i pójdzie sobie. Cholera. No dobra. Powiem tak: „Rety, Connor, potrzebuję trochę czasu..." - ...razem zamieszkać - kończy. Ależ ze mnie kretynka. Oczywiście, że nie miał zamia­ ru się oświadczać. - Co o tym myślisz? - Delikatnie gładzi mnie po wło­ sach. - Eee... - Pocieram dłonią czoło, grając na zwłokę. Nie bardzo jestem w stanie rozsądnie myśleć. Zamiesz­ kać z Connorem. To nawet ma sens. Czy jest jakiś po­ wód, by tego nie robić? Mam w głowie mętlik. Coś trze­ pocze w zakamarkach mojej pamięci, próbuje mi przekazać wiadomość... I wtedy w głowie pojawiają się kwestie, które wypo­ wiedziałam w samolocie. Coś o tym, że nigdy nie byłam naprawdę zakochana. Że Connor niezbyt mnie rozumie. Ale przecież... to były tylko brednie, prawda? To zna­ czy sądziłam, że zaraz umrę, na miłość boską. Nie by­ łam wtedy w pełni przytomna. - Connor, a co z tym twoim ważnym spotkaniem? - py­ tam, nagle sobie o nim przypominając.

- Odwołałem je. - Odwołałeś? - Wpatruję się w niego z niedowierza­ niem. - Dla mnie? Teraz czuję się jeszcze bardziej roztrzęsiona. Ledwie się trzymam na nogach. Nie wiem, czy to następstwo te­ go koszmarnego lotu czy miłość. O Boże, spójrzcie tylko na niego. Jest wysoki i przy­ stojny, odwołał ważne spotkanie i przybył, by mnie oca­ lić. To miłość. To z całą pewnością miłość. - Z największą przyjemnością z tobą zamieszkam, Connor - szepczę i ku swojemu bezbrzeżnemu zdumie­ niu wybucham płaczem.

3 Budzę się następnego ranka i pierwsze, co do mnie do­ ciera, to kłujący powieki, oślepiający blask słońca, a chwilę później przesycający powietrze aromatyczny zapach kawy. - Dzień dobry! - dobiega do mnie z góry głos Connora. - Dzień dobry - mruczę, nie otwierając oczu. - Napijesz się kawy? - Chętnie. Odwracam się i chowam obolałą głowę w poduszce, próbując skraść choćby jeszcze kilka minut snu. Zazwy­ czaj przychodzi mi to bez trudu. Dziś jednak coś nie da­ je mi spokoju. Czyżbym o czymś zapomniała? Podczas gdy jednym uchem słucham krzątaniny Connora, a drugim obecnego w tle głosu włączonego telewi­ zora, staram się przekopać myśli w poszukiwaniu ja ­ kiejś wskazówki. Jest sobotni poranek. Leżę w łóżku Connora. Byliśmy razem na kolacji - o Boże, ten kosz­ marny lot... On przyjechał na lotnisko i powiedział... Mamy razem zamieszkać! Siadam i w tej samej chwili do pokoju wchodzi Connor z dwoma kubkami i dzbankiem z kawą. Ma na sobie

biały pikowany szlafrok i wygląda absolutnie olśniewa­ jąco. Gdy przechylam się, by go pocałować, czuję dumę. - Cześć - mówi ze śmiechem. - Uważaj. - Podaje mi kawę. - Jak się czujesz? - W porządku. - Odgarniam włosy z twarzy. - Jestem tylko trochę przymulona. - Wcale mnie to nie dziwi. - Connor unosi brwi. - Po takim dniu jak wczoraj. - Pewnie - przytakuję i przełykam gorącą kawę. - No więc mamy... mamy razem zamieszkać! - Nadal tego chcesz? - Oczywiście, że tak! Oczywiście! - Uśmiecham się promiennie. To szczera prawda. Chcę. Mam wrażenie, jakbym w ciągu jednej nocy stała się dorosła. Zamieszkam razem z moim chłopakiem. Moje życie wreszcie się ułoży! - Będę musiał poinformować Andrew o wyprowadz­ ce... - Connor wskazuje gestem ścianę. Po jej drugiej stronie znajduje się pokój jego współlokatora. - A ja Lissy i Jemimę. - No i będziemy musieli poszukać sobie czegoś odpo­ wiedniego. A ty mi obiecasz, że będziesz tam zachowy­ wać porządek. - Uśmiecha się do mnie żartobliwie. - Mnie się podoba tak, jak jest! - udaję oburzenie. To ty masz pięćdziesiąt milionów płyt. - To co innego! - W jakim sensie, jeśli można wiedzieć? - Kładę dłoń na biodrze niczym bohaterka sitcomu, a Connor wybu­ cha śmiechem. Na chwilę zapada cisza, jakbyśmy oboje stracili im­ pet. Pijemy kawę. - No tak - odzywa się po chwili Connor. - Muszę się zbierać. - W ten weekend ma kurs komputerowy. - Przy­ kro mi, że nie odwiedzę twoich rodziców - dodaje. Mówi to szczerze. Jakby mało było tego, że jest ideal­ nym chłopakiem, to jeszcze naprawdę lubi odwiedzać moich rodziców.

- Nic nie szkodzi - odpowiadam dobrotliwie. - To nie takie ważne. - Och, zapomniałem ci o czymś powiedzieć. - Connor uśmiecha się do mnie tajemniczo. - Zgadnij, dokąd mam dla nas bilety? - Och! - wykrzykuję z podekscytowaniem. - Hmmm... Już miałam zamiar powiedzieć, że do Paryża! - Na festiwal jazzowy! - Uśmiecha się promiennie Connor. - Dennisson Quartet! To ich ostatni koncert w tym roku. Pamiętasz, słyszeliśmy ich w klubie jazzo­ wym Ronnie Scott. Przez chwilę nie jestem w stanie wydusić z siebie ani słowa. - Och! - odzyskuję wreszcie głos. - Dennisson... Quartet! Pamiętam ich. Grali na klarnetach. Przez bardzo długie dwie godzi­ ny. Bez ani jednej przerwy. - Wiedziałem, że się ucieszysz. - Connor czule dotyka mojego ramienia, a ja obdarzam go bladym uśmiechem. - No jasne! Kiedyś chyba w końcu polubię jazz. Właściwie to je ­ stem tego pewna. Przyglądam się z uczuciem, jak Connor ubiera się, czy­ ści zęby nicią dentystyczną, po czym bierze do ręki teczkę. - Założyłaś wczoraj prezent ode mnie - mówi z peł­ nym zadowolenia uśmiechem, zauważywszy leżące na podłodze stringi. - Często je noszę - odpowiadam, krzyżując za pleca­ mi palce. - Są prześliczne! - Życzę ci przyjemnego dnia na łonie rodziny. - Con­ nor podchodzi do łóżka i całuje mnie. W jego postawie daje się wyczuć wahanie. - Emma? -Tak? Siada na łóżku i wpatruje się we mnie poważnym wzrokiem. Rety, jego oczy są tak bardzo niebieskie. - Jest coś, co ci chciałem powiedzieć. - Przygryza wargę. - Wiesz, że zawsze szczerze rozmawiamy o na­ szym związku.

- No... tak - przyznaję, odczuwając lekkie zaniepoko­ jenie. - To tylko taki luźny pomysł. Możliwe, że ci się nie spodoba. To znaczy... To zależy tylko od ciebie. Wpatruję się w Connora z konsternacją. Wygląda na naprawdę zakłopotanego, a jego twarz oblewa rumie­ niec. O mój Boże. Czyżby miał na myśli jakieś perwersje? Chce, żebym się przebierała w różne stroje? Właściwie to nie miałabym nic przeciwko byciu pielę­ gniarką. Albo Kobietą Kotem z Batmana. To mogłoby być nawet niezłe. Kupiłabym wysokie, błyszczące kozaczki... - Tak sobie pomyślałem, że... może... moglibyśmy... Urywa z zakłopotaniem. - Tak? - Zachęcającym gestem kładę mu na ramieniu dłoń. - Moglibyśmy... - Ponownie urywa. -Tak? Kolejna chwila ciszy. Ledwie jestem w stanie oddy­ chać. Czego on może chcieć? No, czego? - Moglibyśmy zacząć zwracać się do siebie „kocha­ nie" - mówi pospiesznie i z wyraźnym zakłopotaniem. - Że co? - pytam w osłupieniu. - Ja po prostu... - Connor robi się jeszcze bardziej czerwony. - Mamy zamiar razem mieszkać. Można to już nazwać poważnym związkiem. A ostatnio zwróci­ łem uwagę na to, że jakoś nigdy nie używamy... czu­ łych słówek. Wpatruję się w niego z oszołomieniem. - Naprawdę nie używamy? - Naprawdę. - Och. - Ratuję się łykiem kawy. Po chwili zastano­ wienia jestem zmuszona przyznać, że on ma rację. Nie używamy czułych słówek. Dlaczego? - Co więc o tym myślisz? - Jak najbardziej! - odpowiadam szybko. - To znaczy sądzę, że masz rację. Oczywiście, że powinniśmy to ro­ bić. - Odchrząkam. - Kochanie!

- Dzięki, kochanie - mówi Connor z pełnym uczucia uśmiechem, a ja odpowiadam mu tym samym, próbując zignorować rodzący się w głowie protest. Nie czuję się z tym dobrze. Nie czuję się jak „kochanie". „Kochanie" to kobieta zamężna, z perłami i samocho­ dem z napędem na cztery koła. - Emma? - Connor przygląda mi się uważnie. - Coś nie tak? - Nie jestem pewna! - Próbuję się roześmiać, ale nie bardzo mi to wychodzi. - Nie wiem po prostu, czy czuję się jak „kochanie". Ale... no wiesz. Przywyknę. - Naprawdę? Cóż, możemy używać jakiegoś innego określenia. A może „moja droga"? Moja droga? Czy on mówi poważnie? - Nie - odpowiadam prędko. - Myślę, że „kochanie" będzie lepsze. - A l b o „skarbie"... „słoneczko"... „aniołku"... - Może. Słuchaj, nie moglibyśmy sobie odpuścić? Na twarzy Connora pojawia się rozczarowanie, a ja czuję się naprawdę paskudnie. No dobrze. Mogę prze­ cież, na miłość boską, nazywać mojego chłopaka „ko­ chaniem". Na tym przecież polega dorosłość. Muszę się przyzwyczaić i tyle. - Connor, przepraszam - mówię. - Nie mam poję­ cia, co się dziś ze mną dzieje. Chyba jeszcze nie do­ szłam do siebie po tym locie. - Ujmuję jego dłoń. - Ko­ chanie. - Wszystko w porządku, kochanie. - Rewanżuje mi się uśmiechem, a jego twarz z powrotem staje się po­ godna. Całuje mnie. - Do zobaczenia później. Widzicie. To proste. O Boże. Mniejsza z tym. To naprawdę nie ma znaczenia. Po­ dejrzewam, że wszystkim parom prędzej czy później zdarzają się takie niezręczne sytuacje. To pewnie coś jak najbardziej normalnego.

Jakieś pół godziny zabiera mi podróż z mieszkania Connora w Maida Vale do Islington, gdzie mieszkam. Otwieram drzwi i pierwsze, co widzę, to siedzącą na sofie Lissy. Wokół porozkładane ma różne papierzyska, a ona sama marszczy czoło z wyraźną koncentra­ cją. Ta Lissy tak ciężko pracuje. Czasami naprawdę przesadza. - Nad czym pracujesz? - pytam ze współczuciem. Czy to ta sprawa o oszustwo? - Nie, czytam sobie artykuł - odpowiada Lissy i uno­ si w górę magazyn z błyszczącą okładką. - Piszą w nim, że od czasów Kleopatry proporcje piękna pozostały nie­ zmienione i że istnieje sposób, dzięki któremu można określić z naukowego punktu widzenia stopień swojej urody. Trzeba wykonać te wszystkie pomiary... - Ooo - mówię z zainteresowaniem. - No i jaki uzy­ skałaś wynik? - Właśnie podliczam. - Marszczy czoło i rzuca spoj­ rzenie na kartkę. - Razem pięćdziesiąt trzy... minus dwadzieścia... to będzie... O mój Boże! - Wpatruje się z przerażeniem w liczby. - Mam tylko trzydzieści trzy! - Na ile? - Sto! Trzydzieści trzy na sto! - Och, Lissy. To jedno wielkie gówno. - Wiem - odpowiada poważnie. - Jestem brzydka. Wiedziałam. Wiesz, przez całe życie w głębi duszy to czułam, ale... - Nie! - przerywam jej, powstrzymując się od śmie­ chu. - Chodziło mi o to, że ten artykuł jest do dupy! Nie można określić urody za pomocą jakichś wykresów. Spójrz tylko na siebie! - Wskazuję gestem na Lissy, któ­ ra ma największe szare oczy na świecie, nieskazitelną porcelanową cerę i jest naprawdę śliczna, pomimo nie­ co zbyt drastycznego ostatnio obcięcia włosów. - Czemu wierzysz? Lustru czy jakiemuś głupiemu, bezmyślnemu artykułowi z gazety? - Głupiemu, bezmyślnemu artykułowi z gazety - od­ powiada Lissy takim tonem, jakby to było oczywiste.

Wiem, że nie mówi poważnie, jednak odkąd porzucił ją chłopak, Simon, Lissy brakuje pewności siebie. Prawdę powiedziawszy, trochę się o nią martwię. - Czy mówicie o odwiecznych proporcjach piękna? pyta moja druga współlokatorka, Jemima, wchodząc do pokoju. Towarzyszy temu stukot obcasów. Ubrana jest w bladoróżowe dżinsy, obcisły biały top i jak zwykle jest perfekcyjnie opalona i zadbana. Teoretycznie Jemima pracuje w galerii rzeźbiarskiej. Ale jedyne, czym bez przerwy wydaje się zajmować, to woskowanie, skuba­ nie i masowanie różnych części swego ciała oraz uma­ wianie się z bankierami z City, których dochody zawsze sprawdza przed wyrażeniem zgody na spotkanie. Dogaduję się z Jemimą. Tak jakby. Problem tkwi jed­ nak w tym, że ta dziewczyna każde zdanie rozpoczyna podobnie: „Jeśli chcesz mieć kamień na palcu", „Jeśli chcesz mieszkać w dzielnicy z kodem pocztowym SW3", „Jeśli chcesz cieszyć się sławą doskonałej organizatorki proszonych kolacji". Co nie znaczy, bym miała coś przeciwko cieszeniu się sławą doskonałej organizatorki proszonych kolacji. No wiecie, chodzi po prostu o to, że obecnie coś takiego nie plasuje się wysoko na liście moich priorytetów. A poza tym dla Jemimy bycie doskonałą organizator­ ką proszonych kolacji oznacza zapraszanie tłumu na­ dzianych znajomych, dekorowanie calutkiego mieszka­ nia różnymi dziwnymi badylami, zamawianie ludzi od cateringu, którzy dostarczają mnóstwo pysznego jedzon­ ka i opowiadanie potem wszystkim, że sama je przygoto­ wała. Wysyła swoje współlokatorki (mnie i Lissy) do ki­ na na wieczorny seans i sprawia wrażenie urażonej, gdy 0 północy odważą się wślizgnąć chyłkiem do mieszkania 1 przyrządzić sobie po kubku gorącej czekolady. - Zrobiłam ten quiz - mówi teraz, biorąc do ręki różo­ wą torebkę od Louisa Vuittona. Dostała ją w prezencie od taty, kiedy po trzech randkach zerwała z pewnym ko­ lesiem. Niby na otarcie łez. Ten facet miał jednak jacht, więc pewnie rzeczywiście była załamana.

- Jaki miałaś wynik? - pyta Lissy. - Osiemdziesiąt dziewięć. - Spryskuje się perfuma­ mi, odrzuca do tyłu długie, jasne włosy i uśmiecha się do swego odbicia w lustrze. - No więc, Emmo, czy to prawda, że ty i Connor macie razem zamieszkać? Gapię się na nią z otwartymi ustami. - Skąd wiesz? - Dowiedziałam się przypadkiem. Rano Andrew za­ dzwonił do Rupe'a, by umówić się na krykieta, i powie­ dział mu o tym. - Zamieszkasz z Connorem? - pyta z niedow ie­ rzaniem Lissy. - Dlaczego nic mi o tym nie powiedzia­ łaś? - Miałam zamiar to zrobić, poważnie. Super, no nie? - Złe posunięcie, Emmo. - Jemima potrząsa głową. Niedobra taktyka. - Taktyka? - powtarza Lissy, przewracając przy tym oczami. - Taktyka? Jemima, ich łączy związek, a nie partyjka szachów. - Związek jest niczym gra w szachy - ripostuje Jemima, malując jednocześnie rzęsy. - Mamusia mówi, że za­ wsze trzeba mieć przed oczami kolejny ruch. Trzeba planować wszystko w sposób strategiczny. Jeśli wykona się jeden błędny ruch, to klapa. - Brednie! - odparowuje wyzywająco Lissy. - Zwią­ zek jest czymś zupełnie innym. Polega na braterstwie dusz. - Braterstwo dusz! - prycha Jemima i wbija we mnie twarde spojrzenie. - Pamiętaj, Emmo, jeśli chcesz mieć kamień na palcu, pod żadnym pozorem nie gódź się na zamieszkanie z Connorem. Jej kierowane odruchem warunkowym spojrzenie mknie ku stojącej na gzymsie kominka fotografii przed­ stawiającej ją i księcia Williama, witających się na cha­ rytatywnym meczu polo. - Wciąż liczysz na wejście do rodziny królewskiej? pyta Lissy. - Przypomnij mi, proszę, jeszcze raz, Jemimo, ile on jest od ciebie młodszy?

- Nie bądź głupia! - warczy w odpowiedzi, a na jej policzkach wykwitają rumieńce. - Czasami jesteś strasznie niedojrzała, Lissy. - Ja w każdym razie wcale nie chcę kamienia na pal­ cu - wtrącam. Jemima unosi perfekcyjnie wyskubane brwi, jakby mówiła: „ty biedna, głupia ignorantko", po czym bierze do ręki torebkę. - Och. - Nagle marszczy brwi. - Czy któraś z was po­ życzyła sobie mój sweterek od Josepha? Przez krótką chwilę panuje cisza. - Nie - odpowiadam niewinnie. - Nawet nie wiem, który to jest - mówi Lissy i wzru­ sza ramionami. Unikam wzroku Lissy. Jestem pewna, że parę dni te­ mu miałam go na sobie. Niebieskie oczy Jemimy uważnie lustrują mnie i Lissy. Przypominają dwa radary. - Chodzi o to, że mam bardzo szczupłe ramiona - rzu­ ca ostrzegawczym tonem - i naprawdę nie chciałabym, żeby rękawy się rozciągnęły. I nie myślcie, że niczego nie zauważę. Ciao. Kiedy tylko znika za drzwiami, ja i Lissy spoglądamy na siebie. - Cholera - mówi Lissy. - Chyba go zostawiłam w pra­ cy. Wielkie rzeczy, przyniosę w poniedziałek. - Wzrusza ramionami i wraca do lektury magazynu. No dobra. Prawda jest więc taka, że obie czasami po­ życzamy sobie ciuchy Jemimy. Bez pytania. Na naszą obronę przemawia fakt, że ma ich tak wiele, że rzadko kiedy cokolwiek zauważa. A poza tym według Lissy jed ­ nym z podstawowych praw człowieka jest to, że współ­ lokatorkom wolno pożyczać swoje ciuchy. Mówi, że to fragment niepisanej brytyjskiej konstytucji. - A poza tym - dodaje Lissy - jest mi coś winna za to, że napisałam w jej imieniu list do rady miejskiej w spra­ wie tych jej wszystkich mandatów za nieprawidłowe parkowanie. Wiesz, nawet mi za to nie podziękowała. -

Podnosi wzrok znad artykułu o Nicole Kidman. - Co pla­ nujesz na dzisiaj? Może obejrzymy jakiś film? - Nie mogę - odpowiadam bez entuzjazmu. - Mama wydaje urodzinowy lunch. - No tak, oczywiście. - Na jej twarzy pojawia się współczucie. - Powodzenia. Mam nadzieję, że nie bę­ dzie tak źle. Lissy jest jedyną osobą na świecie, która choć w przy­ bliżeniu wie, jak się czuję, mając w perspektywie wi­ zytę w domu rodzinnym. Ale nawet ona nie wie wszyst­ kiego.

4 Kiedy jednak zajmuję miejsce w pociągu, obiecuję so­ bie solennie, że tym razem będzie inaczej. Niedawno oglądałam w telewizji program Cindy Blaine, poświęco­ ny ponownemu zjednoczeniu się dawno niekontaktuj ących się córek i matek, i było to tak bardzo wzruszające, że po policzkach zaczęły mi płynąć łzy. Na zakończenie Cindy wygłosiła krótką homilię o tym, że to rodzina da­ je nam życie i że powinniśmy pielęgnować więzi rodzin­ ne. I nagle poczułam się skarcona. Tak więc oto moje postanowienia na dzisiaj: Nie będę: Pozwalać rodzinie stresować się. Odczuwać zazdrości wobec Kerry ani pozwalać, by Nev mnie drażnił. Spoglądać na zegarek, zastanawiając się, kiedy wreszcie będę się mogła zwinąć. Będę: Pogodna, kochająca i mająca w pamięci, że wszyscy jesteśmy świętymi i nienaruszalnymi ogniwami w od­ wiecznym kręgu życia. (To też usłyszałam z ust Cindy Blaine). Mama i tata mieszkali kiedyś w Twickenham. Tam właśnie spędziłam dzieciństwo, ale jakiś czas temu wy­

prowadzili się z Londynu na wieś w Hampshire. Docie­ ram do ich domu tuż po dwunastej. Mama krząta się akurat w kuchni razem z moją kuzynką Kerry. Ona i jej mąż Nev także się przeprowadzili. Mieszkają około pię­ ciu minut jazdy samochodem od rodziców, więc widują się z nimi praktycznie stale. Czuję znajome ukłucie, gdy widzę, jak stoją ramię w ramię przy kuchence. Wyglądają bardziej na matkę i córkę niż na ciotkę i siostrzenicę. Obie mają krótkie fryzurki - choć pasemka Kerry są bardziej jaskrawe obie ubrane są w kolorowe bluzeczki, które odsłaniają całkiem sporo opalonego ciała, no i obie śmieją się głośno. Widzę, że stojąca na kuchennym blacie butelka wina jest w połowie pusta. - Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! - mówię i ściskam mocno mamę. Gdy zerkam ukradkiem na owinięty ozdobnym papie­ rem prezent, który leży na stole, czuję lekki dreszczyk zniecierpliwienia. To ode mnie mama dostanie najlep­ szy prezent. Już się nie mogę doczekać, by go wręczyć! - Hej - rzuca Kerry i odwraca się do mnie. Ma na so­ bie fartuszek, jej niebieskie oczy są mocno umalowane, a na łańcuszku wokół szyi dynda diamentowy krzyżyk, którego jeszcze nie widziałam. Za każdym razem, kiedy się spotykamy, Kerry ma nową biżuterię. - Cudownie cię widzieć, Emmo! Niezbyt często nas odwiedzasz, prawda, ciociu Rachel? - Szczera prawda - odpowiada mama i przytula mnie mocno. - Czy mogę wziąć twój płaszcz? - pyta Kerry, gdy wkładam do lodówki przywiezioną butelkę szampana. A może masz ochotę czegoś się napić? Zawsze tak się do mnie zwraca. Jakbym była gościem. Ale dość tego. Nie mam zamiaru się stresować. Świę­ te i nienaruszalne ogniwa w odwiecznym kręgu życia. - Nie rób sobie kłopotu - odpowiadam, starając się, by w moim głosie pobrzmiewała sympatia. - Sama sobie naleję. - Otwieram szafkę, w której spodziewam się

znaleźć szklanki, i ze zdumieniem wpatruję się w pusz­ ki z pomidorami. - Są tam - wyjaśnia Kerry z drugiego końca kuchni. Poprzestawiałyśmy wszystko! Teraz jest znacznie prak­ tyczniej. - No tak. Dzięki. - Biorę od niej kieliszek z winem i pociągam lyk. - Czy mogłabym w czymś pomóc? - Nie sądzę... - orzeka Kerry, rozglądając się po kuch­ ni z poważnym wyrazem twarzy. - Wszystko jest już wła­ ściwie gotowe. No więc powiedziałam do Elaine - zwra­ ca się do mamy - „Gdzie kupiłaś te buty?" A ona odparła, że u Marksa i Spencera! Nie mogłam w to uwierzyć! - Kim jest Elaine? - pytam, próbując się włączyć do rozmowy. - Znajomą z klubu golfowego - odpowiada Kerry. Kiedyś mama nie grała w golfa. Jednak kiedy prze­ prowadziła się do Hampshire, ona i Kerry zapisały się do klubu. I teraz na okrągło muszę wysłuchiwać o tur­ niejach golfowych, kolacjach w klubie golfowym i nie­ kończących się przyjęciach ze znajomkami z klubu. Jeden jedyny raz udałam się tam razem z nimi, aby się osobiście przekonać, o co to całe halo. Ale panują tam strasznie głupie zasady dotyczące stroju, o których wcześniej nie wiedziałam, i jakiś starszy facet dostał bez mała zawału, ponieważ przyszłam w dżinsach. Mu­ sieli mi szybko znaleźć jakąś spódnicę i parę tych klompowatych butów z kolcami. A potem, kiedy już znalaz­ łyśmy się na polu golfowym, nie byłam w stanie trafić w piłkę. I nie chodzi o to, że nie potrafiłam dobrze ude­ rzyć, po prostu w sensie dosłownym nie byłam w stanie nawiązać kontaktu z piłką. Tak więc po moich kilku próbach wszyscy wymienili znaczące spojrzenia, a ja stwierdziłam, że lepiej poczekam w barku dla klubowi­ czów. - Przepraszam, Emmo, mogę się obok ciebie przecis­ nąć...? - Kerry sięga ponad moim ramieniem po talerz. - Sorki - mówię i odsuwam się na bok. - Czy napraw­ dę w niczym nie mogę pomóc, mamo?

- Możesz nakarmić Sammy'ego - odpowiada i podaje mi puszkę z pokarmem dla rybek. Z troską marszczy brwi. - Wiesz, trochę się martwię o niego. - Och. - W mojej głowie rozlega się dzwonek alarmo­ wy. - A dlaczego? - Jakoś tak nie wydaje się sobą. - Mama wpatruje się uważnie w okrągłe akwarium. - A ty jak myślisz? Czy to­ bie wydaje się normalny? Podążam za jej spojrzeniem. Przyglądam się Sammy'emu, starając się jednocześnie, by na mojej twarzy malowała się troska. O Boże. Nawet mi do głowy nie przyszło, że mama coś zauważy. Starałam się, jak tylko mogłam, by kupić rybkę podobną do Sammy'ego. Jest przecież pomarańczowa, ma dwie płetwy, pływa sobie w kółko... Co za różnica? - Pewnie cierpi na lekką depresję - orzekam wresz­ cie. - Przejdzie mu. Panie Boże, nie dopuść do tego, by mama zabrała go do weterynarza ani nigdzie indziej, modlę się w duchu. Nawet nie sprawdziłam, czy kupiona przeze mnie ryb­ ka jest właściwej płci. Czy u złotych rybek w ogóle ist­ nieje podział na płcie? - Mogłabym zrobić coś jeszcze? - pytam, szczodrze posypując wodę pokarmem dla rybek, próbując w ten sposób uniemożliwić mamie obserwację Sammy'ego. - Wszystko już mamy przygotowane - odpowiada grzecznie Kerry. - A może pójdziesz przywitać się z tatą? - proponuje mama, odcedzając groszek. - Lunch będzie gotowy za jakieś dziesięć minut. Tata i Nev są w salonie. Siedzą przed telewizorem i oglądają mecz krykieta. Siwiejąca broda taty jest przy­ cięta równie starannie jak zawsze. Pije właśnie piwo z metalowego kufla z przykrywką. Pokój był niedawno odnawiany, lecz na półce nadal stoi kolekcja pucharów Kerry, zdobytych w zawodach pływackich. Raz w tygo­ dniu mama je wszystkie poleruje.

Są tam też dwie moje kokardy, zdobyte w konkursach jazdy na rowerze. Podejrzewam, że jedynie przesuwa po nich miotełką do kurzu. - Cześć, tato - witam się i całuję go w policzek. - Emma! - Z udawanym zdziwieniem przykłada dłoń do czoła. - Udało ci się! Bez korzystania z objazdów! I odwiedzania historycznych miast! - Nie dzisiaj! - śmieję się. - Oto jestem, cała i zdrowa. Jakiś czas temu, krótko po tym, jak rodzice przepro­ wadzili się do tego domu, wsiadłam w niewłaściwy po­ ciąg i dojechałam aż do Salisbury, i od tamtej pory tata przy każdym naszym spotkaniu stroi sobie na ten temat żarty. - Cześć, Nev. - Cmokam go w policzek i staram się nie zakrztusić aromatem wody po goleniu, którą spryskał się nader obficie. Ubrany jest w spodnie khaki i biały golf, a jego nadgarstek otacza gruba złota bransoleta. Poza tym na palcu ma obrączkę z brylantem. Nev zarzą­ dza rodzinnym przedsiębiorstwem. Zaopatruje ono fir­ my w całym kraju w sprzęt biurowy. Poznał Kerry na jednej z konwencji dla młodych przedsiębiorców. Ich znajomość rozpoczęła się od wzajemnego podziwiania rolexów. - Cześć, Emmo - odpowiada. - Widziałaś nową brykę? - Słucham? - Wpatruję się w niego z osłupieniem, po czym przypominam sobie błyszczący samochód, który stoi na podjeździe. - Ach tak! Niezły. - Mercedes piątka. - Pociąga spory łyk piwa. - Cena katalogowa to czterdzieści dwa patyki. - O rety. - Nie zapłaciłem jednak tyle. - Klepie się po nosie. Zgadnij ile. - Hm... czterdzieści? - Zgaduj dalej. - Trzydzieści dziewięć? - Trzydzieści siedem dwieście pięćdziesiąt - oznaj­ mia triumfująco Nev. - Plus gratisowy odtwarzacz CD. No i mogę wszystko odliczyć sobie od podatku - dodaje.

- Jasne. Nieźle. Naprawdę nie wiem, co jeszcze mogłabym powie­ dzieć, więc przysiadam na oparciu sofy i częstuję się fistaszkiem. - Oto twój cel, Emmo! - grzmi tata. - Myślisz, że kie­ dyś do tego dojdziesz? - Nie wiem... Tato, to mi przypomina, że mam dla ciebie czek. - Ze skrępowaniem zanurzam dłoń w toreb­ ce i wyjmuję czek na trzysta funtów. - Dobra robota - stwierdza tato. - Odejmę to od reszty długu. - Gdy wkłada czek do kieszeni, w jego oczach migo­ czą iskierki. - To się nazywa poznawanie wartości pienią­ dza. To się nazywa nauka stawania na własnych nogach! - Cenna wiedza - wtrąca Nev, kiwając przy tym gło­ wą. Pociąga łyk piwa i szczerzy zęby do taty. - Przypo­ mnij mi, Emmo, jaką karierę robisz w tym tygodniu? Neva poznałam w okresie, gdy dopiero co porzuciłam pracę w agencji nieruchomości z zamiarem zostania fo­ tografem. Dwa i pół roku temu. I to pytanie o karierę zadaje mi za każdym razem, kiedy się spotykamy. Za każdym cholernym... No dobrze, uspokój się. Niech twoje myśli będą peł­ ne szczęścia. Pielęgnuj więzi i miłuj swoją rodzinę. Neva także. - Nadal pracuję w marketingu! - odpowiadam więc pogodnie. - Już od ponad roku. - Ach, marketing. Dobrze, dobrze! Na kilka minut zapada cisza, przerywana jedynie głosem komentatora meczu. Nagle tata i Nev wydają z siebie zgodny jęk. Coś się dzieje na polu do krykieta. Chwilę później znowu jęczą. - No dobra - odzywam się. - Cóż, lepiej sobie... Kiedy wstaję z sofy, żaden z nich nawet nie odwraca głowy. Wychodzę na korytarz i podnoszę z podłogi przywie­ zione ze sobą kartonowe pudełko. Następnie pukam do drzwi prowadzących do drugiego aneksu mieszkalnego i ostrożnie je popycham.

- Dziadku...? Dziadek to tata mamy. Mieszka z nami od czasu prze­ bycia operacji serca, to znaczy od dziesięciu lat. W sta­ rym domu w Twickenham miał jedynie pokój, jednak ten dom jest większy, tak więc posiada własne miesz­ kanko. Składają się na nie dwa pokoje i maleńka kuch­ nia, która została specjalnie dobudowana. Siedzi sobie właśnie w swoim ulubionym skórzanym fotelu, z radia płynie muzyka klasyczna, a podłoga wokół fotela zasta­ wiona jest jakimiś sześcioma kartonami, wypełnionymi różnymi przedmiotami. - Dzień dobry, dziadku - mówię na powitanie. - Emma! - Podnosi głowę i jego twarz rozjaśnia się. Kochana dziewczynka. Wchodź, wchodź! - Nachylam się, by go ucałować, a on ściska mi mocno dłoń. Jego skóra jest sucha i chłodna, a włosy jeszcze bielsze niż wtedy, kiedy widzieliśmy się poprzednio. - Mam dla ciebie kolejną porcję batoników panther mówię, wskazując pudełko. Dziadek je st beznadziejnie uzależniony od batonów energetyzujących panther, podobnie jak wszyscy jego znajomi z kręgielni, tak więc za każdym razem, kiedy wybieram się do domu, wykorzystuję moją kartę raba­ tową i kupuję mu cały karton. - Dziękuję ci bardzo, kochana - odpowiada rozpro­ mieniony dziadek. - Dobre z ciebie dziecko, Emmo. - Gdzie to postawić? Oboje rozglądamy się bezradnie po zagraconym pokoju. - A może tam, za telewizorem? - proponuje wreszcie dziadek. Przechodzę przez pokój, stawiam pudełko na podłodze, po czym wracam na miejsce, starając się po drodze na nic nie nadepnąć. - Wiesz, Emmo, przeczyta­ łem niedawno w gazecie artykuł, który mnie bardzo za­ niepokoił - oznajmia dziadek, a ja przysiadam na jed ­ nym z większych kartonów. - Na temat bezpieczeństwa w Londynie. - Przeszywa mnie świdrującym spojrze­ niem. - Ty nie korzystasz wieczorami z transportu pu­ blicznego, prawda?

- Hmmm. . . prawie nigdy - odpowiadam, krzyżując jednocześnie palce za plecami. - Tylko kiedy jestem na­ prawdę zmuszona... - Kochane dziecko, nie wolno ci! - grzmi z mocą dzia­ dek, a na jego twarzy pojawia się ożywienie. - Napisane tam było, że nastolatki w kapturach, uzbrojone w noże sprężynowe włóczą się po korytarzach metra. Pijani żu­ le, którzy tłuką butelki, wyłupiają sobie nawzajem oczy... - Nie jest aż tak źle... - Emmo, nie warto ryzykować! Bezpieczniej wziąć taksówkę. Jestem przekonana, że gdybym spytała dziadka, ile według niego kosztuje przeciętny przejazd taksówką w Londynie, odpowiedziałby, że pięć szylingów. - Dziadku, jestem naprawdę ostrożna - mówię uspo­ kajającym tonem. - Jeżdżę taksówkami. - Czasami. Mniej więcej raz na rok. - Mniejsza z tym. Co to jest to wszystko? - pytam, chcąc zmienić temat, a dziadek w odpowiedzi wzdycha głośno. - Twoja matka w zeszłym tygodniu robiła porządki na strychu. Właśnie przeglądam, co jest do wyrzucenia, a co nie. - Dobry pomysł. - Przyglądam się stercie śmieci na podłodze. - To jest do wyrzucenia? - A skąd! Wszystko to zatrzymuję. - Obronnym ge­ stem kładzie dłoń na stercie. - Gdzie więc są rzeczy do wyrzucenia? Cisza. Dziadek unika mojego spojrzenia. - Dziadku! Musisz wyrzucić chociaż ich części - wy­ krzykuję, starając się nie roześmiać. - Niepotrzebne ci są te wszystkie stare wycinki z gazet. A to co takiego? Moja dłoń daje nura między wycinki i wyławia spośród nich stare jo-jo. - Przecież to nadaje się tylko do śmieci. - Jo-jo Jima. - Dziadek bierze je ode mnie, a jego spojrzenie łagodnieje. - Stary dobry Jim. - Kim był Jim? - pytam z konsternacją. Do tej pory nigdy nie słyszałam ani słowa o jakimś Jimie. - Twoim przyjacielem?

- Poznaliśmy się w wesołym miasteczku. Spędziliśmy razem całe popołudnie. Miałem wtedy dziewięć lat. Dziadek obraca w palcach jo-jo. - Zaprzyjaźniliście się? - Nigdy więcej go nie spotkałem. - Potrząsa nostal­ gicznie głową. - Ale nigdy nie zapomniałem tego popo­ łudnia. Problem z dziadkiem jest taki, że on nigdy niczego nie zapomina. - No dobrze, a te kartki? - Biorę do ręki plik starych pocztówek bożonarodzeniowych. - Nigdy nie wyrzucam kartek. - Dziadek obdarza mnie przeciągłym spojrzeniem. - Kiedy jest się w moim wieku, kiedy ludzie, których przez całe życie się znało i kochało, zaczynają odchodzić... pragnie się zachować po nich pamiątkę. Choćby niewielką. - Doskonale cię rozumiem - mówię i czuję się wzru­ szona. Otwieram leżącą na wierzchu kartę i wyraz mo­ jej twarzy zmienia się. - Dziadku! To kartka od Zakładu Konserwacji Urządzeń Elektrycznych Smith z tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego piątego roku. - Frank Smith był bardzo dobrym człowiekiem... - za­ czyna dziadek. - Nie! - Stanowczym gestem odkładam kartę na podłogę. - To idzie do śmieci. Niepotrzebna ci też kartka od... - Otwieram następną z brzegu. - Południo­ wo-Zachodniego Dostawcy Gazu. A na plaster ci dwa­ dzieścia starych egzemplarzy „Puncha"? - Układam je w stosik. - A to co? - Ponownie sięgam do kartonu i wyjmuję kopertę ze zdjęciami. - Czy naprawdę chcesz je... Coś godzi w moje serce i urywam w pół zdania. Przyglądam się fotografii, która ukazuje mnie, tatę i mamę. Siedzimy razem na ławce w parku. Mama ma na sobie kwiecistą sukienkę, a tata idiotyczny kapelusz z dużym rondem. Ja siedzę na jego kolanach, mam ja ­ kieś dziewięć lat i jem sobie lody. Wyglądamy na bardzo szczęśliwych.

W milczeniu oglądam następne zdjęcie. Mam na gło­ wie kapelusz taty i wszyscy pokładamy się ze śmiechu. Tylko nasza trójka. Tylko my. Zanim w naszym życiu pojawiła się Kerry. Wciąż mam w pamięci dzień jej przyjazdu. Czerwo­ na walizka na korytarzu, nowy głos w kuchni i zapach obcych perfum w powietrzu. Weszłam do domu i oto ona tam była, obca osoba pijąca herbatę. Miała na sobie szkolny mundurek, ale mnie wydawała się doro­ sła. Miała już wtedy całkiem spory biust, złote kolczy­ ki w uszach, a we włosach pasemka. A podczas kolacji rodzice pozwolili jej wypić kieliszek wina. Mama wciąż mi powtarzała, że muszę być dla niej bardzo mi­ ła, ponieważ umarła jej matka. Wszyscy musieliśmy być bardzo mili dla Kerry. Dlatego właśnie dostała mój pokój. Przeglądam pozostałe zdjęcia, próbując przełknąć tkwiącą w gardle gulę. Przypomina mi się tamto miej­ sce. Często przez nas odwiedzany park, w którym stały huśtawki i zjeżdżalnie. Dla Kerry było tam jednak zbyt nudno, a ja tak desperacko pragnęłam być taka jak ona, że powiedziałam, że mnie także się tam nudzi, i nigdy już tam nie poszliśmy. - Puk, puk! - Podnoszę głowę i dostrzegam stojącą w drzwiach Kerry. W dłoni trzyma kieliszek wina. Lunch gotowy! - Dzięki - mówię. - Już idziemy. - Oj, dziadziu, dziadziu! - Kerry z dezaprobatą grozi palcem i wskazuje na kartony. - Jeszcze się z tym nie uporałeś? - To nie takie proste - słyszę własne słowa, które wy­ powiadam obronnym tonem. - Z tymi rzeczami wiąże się cała masa wspomnień. Nie można ich tak po prostu wyrzucić. - Skoro tak twierdzisz... - Kerry przewraca oczami. Gdyby to zależało ode mnie, wszystkie te rzeczy wylądo­ wałyby w koszu ze śmieciami.

Nie umiem być dla niej mila. Po prostu nie umiem. Mam ochotę rzucić w nią moją porcją tarty z syropem z melasy. Od czterdziestu minut siedzimy wokół okrągłego sto­ łu, a jedynym głosem, który słychać, jest głos Kerry. - Wszystko jest kwestią wizerunku - peroruje właśnie. Kwestią odpowiedniego stroju, odpowiedniego wyglądu, odpowiedniego chodu. Kiedy idę ulicą, wiadomość, którą przekazuję światu, brzmi: „Jestem kobietą sukcesu". - Pokaż nam! - woła z zachwytem mama. - No cóż. - Kerry uśmiecha się z udawaną skromno­ ścią. - To mniej więcej coś takiego. - Odsuwa się razem z krzesłem i ociera usta serwetką. - Powinnaś to uważnie obserwować, Emmo - oznaj­ mia mama. - Obserwować i zapamiętać. Wszyscy się przyglądamy, jak Kerry zaczyna się prze­ chadzać po pokoju. Jej broda jest uniesiona, biust wy­ pchnięty do przodu, wzrok utkwiony gdzieś w przestrze­ ni, a tyłek podryguje na boki. Wygląda niczym skrzyżowanie ostrygi i jednego z tych androidów z Ataku klonów. - Powinnam, oczywiście, mieć buty na obcasie - mó­ wi bez zatrzymywania się. - Kiedy Kerry wchodzi na salę konferencyjną, mówię wam, wszystkie głowy się odwracają - oświadcza z du­ mą w głosie Nev. - Ludzie przerywają to, co właśnie ro­ bią, i wpatrują się tylko w nią! I wcale im się nie dziwię. O Boże. Zaraz zacznę chichotać. Nie wolno mi tego zrobić. Nie wolno. - Chciałabyś spróbować, Emmo? - pyta Kerry. - Na­ śladować mnie? - Chyba nie - odpowiadam. - Myślę, że chyba... poję­ łam zasady. Nagle wydaję z siebie krótkie parsknięcie, które na­ tychmiast maskuję kaszlem. - Kerry stara ci się pomóc, Emmo! - udziela mi re­ prymendy mama. - Powinnaś okazać jej wdzięczność!

Uśmiecha się z uczuciem do Kerry, która odpowiada jej podobnym uśmiechem. I pociąga łyk wina. Taaa, akurat. Kerry bez wątpienia pragnie mi po­ móc. Dlatego właśnie, kiedy naprawdę rozpaczliwie po­ szukiwałam pracy i poprosiłam ją o przyjęcie do firmy na staż, jej odpowiedź była odmowna. Napisałam do niej długi list, w którym uważnie dobierałam słowa i wyjaśniałam, że zdaję sobie sprawę z tego, iż stawiam ją w niezręcznej sytuacji, ale że naprawdę byłabym wdzięczna za jakąkolwiek szansę, choćby za kilka dni w roli gońca. A ona przesłała mi w odpowiedzi standardowy list odmowny. Byłam tym wszystkim tak niesamowicie zawstydzona, że nigdy nie puściłam na ten temat pary z ust. Zwłasz­ cza w obecności rodziców. - Powinnaś posłuchać wskazówek Kerry dotyczących biznesu, Emmo - mówi surowo tata. - Może gdybyś choć w części się do nich stosowała, nieco lepiej by ci się wiodło. - To tylko chód - rechocze Nev. - A nie jakieś cudow­ ne lekarstwo! - Nev! - karci go z lekką dezaprobatą mama. - Emma wie, że żartuję, prawda, Emmo? - odpowia­ da swobodnie Nev i dolewa sobie wina. - Oczywiście! - mówię, zmuszając się do radosnego uśmiechu. Poczekaj tylko, aż dostanę awans. Poczekaj tylko, poczekaj. - Emmo! Ziemia do Emmy! - Kerry macha żartobli­ wie dłonią przed moją twarzą. - Obudź się, tumanku! Pora na prezenty. - No tak. Okej. Już idę po mój. Podczas gdy mama rozpakowuje aparat fotograficzny od taty i portmonetkę od dziadka, zaczynam odczuwać podekscytowanie. Mam nadzieję, że mamie spodoba się mój prezent.

- Wygląda może trochę niepozornie - mówię, podając jej różową kopertę. - Kiedy jednak otworzysz, przeko­ nasz się, co to takiego... - Co to może być? - zastanawia się mama. Wygląda na szczerze zaintrygowaną. Rozdziera kopertę, otwiera ozdobioną kwiatami kartę i wpatruje się w nią. Och, Emmo! - Co to takiego? - pyta tata. - Cały dzień w kurorcie Spa! - woła z zachwytem ma­ ma. - Calutki dzień zabiegów i dopieszczania. - Doskonały pomysł - ocenia dziadek i poklepuje mnie po dłoni. - Ty zawsze masz dobre pomysły na pre­ zenty, Emmo. - Dziękuję ci, skarbie. Jesteś bardzo troskliwa. - Ma­ ma przechyla się nad stołem, by mnie pocałować. Robi mi się ciepło w środku. Pomysł ten wpadł mi do głowy już kilka miesięcy temu. To naprawdę niezły, całodnio­ wy pakiet z darmowymi zabiegami i w ogóle. - Dostaniesz tam lunch z szampanem - mówię z prze­ jęciem. - I możesz zabrać do domu kapcie. - Cudownie! - zachwyca się mama. - Już się nie mogę doczekać. Emmo, to naprawdę wspaniały pre­ zent! - O rety - odzywa się Kerry i uśmiecha się z zakłopo­ taniem. Spogląda na dużą, kremową kopertę, którą trzy­ ma w dłoniach. - Obawiam się, że mój prezent został tym samym nieco przyćmiony. Nieważne. Postaram się o coś innego. W mojej głowie rozlega się alarmowy dzwonek. Nie­ pokoi mnie ton głosu Kerry. Wiem, że zanosi się na coś niezbyt dla mnie miłego. Po prostu czuję to. - Co masz na myśli? - pyta mama. - To nie ma znaczenia - odpowiada Kerry. - Ja po prostu... poszukam czegoś innego. Nie ma się czym przejmować. - Zaczyna wkładać kopertę do swojej torby. - Kerry, kochanie! - woła mama. - Przestań! Nie bądź głuptaskiem. Co to takiego?

- No cóż - mówi Kerry. - Wygląda na to, że Emma i ja wpadłyśmy na taki sam pomysł. - Ze śmiechem podaje mamie kopertę. - Możecie uwierzyć? Moje ciało sztywnieje. Nie. Nie. To niemożliwe, by zrobiła to, o czym myślę. Mama w kompletnej ciszy otwiera kopertę. - O święci pańscy! - woła, wyjmując z niej folder z wytłaczanymi złotymi literami. - Co to takiego? Le Spa Meridien? - Coś jeszcze wypada z koperty prosto w jej dłonie. - Bilety do Paryża? Kerry! Zrobiła to. Zniszczyła mój prezent. - Dla was obojga - wyjaśnia Kerry, wyraźnie z siebie zadowolona. - Dla wujka Briana też. - Kerry! - woła z zachwytem tata. - Jesteś wspaniała! - Zapowiada się nieźle - mówi Kerry z pełnym samo­ zadowolenia uśmiechem. - Zakwaterowanie w hotelu pięciogwiazdkowym... tamtejsza restauracja ma trzy gwiazdki Michelina... - Nie mogę w to uwierzyć! - cieszy się mama. Z pod­ ekscytowaniem przerzuca strony folderu. - Popatrzcie na ten basen! Zobaczcie, jakie ogrody! Moja kwiecista karta leży zapomniana gdzieś między papierami od prezentów. Jestem bliska łez. Ona wiedziała. Ona doskonale o tym wiedziała. - Kerry, ty wiedziałaś - wyrzucam z siebie nagle, nie będąc się w stanie powstrzymać. - Mówiłam ci, że mam dla mamy taki właśnie prezent. Mówiłam ci o tym! Roz­ mawiałyśmy na ten temat jakiś miesiąc temu. W ogro­ dzie! - Naprawdę? - pyta beztrosko Kerry. - Nie przypomi­ nam sobie. - A właśnie, że tak! Doskonale pamiętasz. - Emmo! - wtrąca surowo mama. - To czysty przypa­ dek, prawda, Kerry? - Oczywiście, że tak! - odpowiada z mocą Kerry, otwierając przy tym szeroko oczy z udawaną niewin­

nością. - Emmo, jeśli uraziłam cię, mogę cię tylko prze­ prosić... - Nie ma za co przepraszać, Kerry, skarbie - wchodzi jej w słowo mama. - Takie rzeczy się zdarzają. Obydwa prezenty są cudowne. Obydwa. - Ponownie spogląda na moją kartę. - Dziewczęta, jesteście swoimi najlepszymi przyjaciółkami! Nie lubię, gdy się kłócicie. Zwłaszcza w dniu moich urodzin. Mama uśmiecha się do mnie, a ja staram się odpo­ wiedzieć uśmiechem. Jednak w głębi duszy czuję się tak, jakbym znowu miała dziesięć lat. Kerry zawsze udawało się mnie wrobić. Czyniła to, odkąd tylko się u nas pojawiła. Cokolwiek zrobiła, wszyscy brali jej stronę. Była dziewczynką, której umarła mama. Wszy­ scy musieliśmy być dla niej mili. Nigdy, ale to nigdy nie dane mi było z nią wygrać. Próbując wziąć się w garść, sięgam po kieliszek z wi­ nem i pociągam spory łyk. Ukradkiem zerkam na zega­ rek. Jeśli wymówię się spóźniającymi się pociągami, mogę dać nogę o czwartej. To jeszcze tylko półtorej go­ dziny. I może pooglądamy telewizję czy coś w tym ro­ dzaju... - Pensa za twoje myśli, Emmo - mówi dziadek, pokle­ pując mnie z uśmiechem po dłoni. Z poczuciem winy podnoszę głowę. - Eee... nic takiego - odpowiadam i zmuszam się do uśmiechu. - Nie myślałam o niczym konkretnym.

5 Mniejsza z tym. To naprawdę nie ma znaczenia, ponie­ waż dostanę awans. Nev przestanie w końcu szydzić z mojej kariery, a ja będę w stanie oddać tacie resztę długu. Na wszystkich zrobi to niezłe wrażenie, a to bę­ dzie fantastyczne! Budzę się w poniedziałkowy ranek pełna wigoru i z pozytywnym nastawieniem do świata. Zakładam mój

codzienny strój do pracy, czyli dżinsy i całkiem ładny top, ten z French Connection. No cóż, może niezupełnie z French Connection. Prawdę powiedziawszy, to kupiłam go w sklepie Oxfamu. Ale na metce jest napis: „French Connection". Jako że wciąż spłacam tacie dług, nie mam wielkiego wybo­ ru, jeśli chodzi o sklepy, w których się zaopatruję w ciu­ chy. Nowy top z French Connection kosztuje około pięć­ dziesięciu funtów, podczas gdy za ten zapłaciłam siedem i pół. A jest praktycznie nowy! Gdy wbiegam po schodach prowadzących z metra na ulicę, słońce pięknie świeci, a ja jestem pełna optymi­ zmu. Wyobraźmy sobie, że rzeczywiście dostaję awans. Wyobraźmy sobie, że wszystkim o tym mówię. Mama py­ ta: „Jak ci minął tydzień?", a ja odpowiadam: „No cóż, tak właściwie..." Nie, zrobię tak: poczekam, aż pojadę do domu rodzi­ ców, a wtedy nonszalanckim gestem wręczę im moją no­ wą firmową wizytówkę. A może po prostu zajadę przed dom samochodem służbowym?! To naprawdę ekscytująca myśl. To zna­ czy nie jestem pewna, czy inni specjaliści mają samo­ chody, ale kto wie, prawda? Może taka nowość zosta­ nie wprowadzona? Albo powiedzą: „Emmo, wybrali­ śmy ciebie..." - Emma! Odwracam się i widzę Katie, koleżankę z działu per­ sonalnego, wbiegającą po schodach za mną. Lekko dy­ szy. Jej kręcone rude włosy są w nieładzie, w dłoni trzy­ ma but. - Co się, do diaska, stało? - pytam, gdy dociera do szczytu schodów. - Co za głupi but - odpowiada ze smutkiem w głosie Katie. - Parę dni temu dałam go do naprawy i właśnie ponownie odpadł mi obcas. - Macha butem. - Zapłaci­ łam za ten obcas sześć funtów! Boże, cóż za beznadziej­ ny dzień. Mleczarz zapomniał przynieść mi mleko, no a na dodatek miałam koszmarny wprost weekend...

- Sądziłam, że spędzasz go z Charliem - mówię zasko­ czona. - Co się stało? Charlie to najnowszy facet Katie. Spotykają się od kilku tygodni i miała jechać z nim za miasto, gdzie w weekendy wykańcza domek. - B y ł o okropnie! Gdy tylko przyjechaliśmy, powie­ dział, że wychodzi, by pograć w golfa. - Ach. - Szybko próbuję wymyślić coś pokrzepiające­ go. - No cóż, przynajmniej czuje się swobodnie w two­ im towarzystwie. Zachowuje się normalnie. - Może. - Przygląda mi się z powątpiewaniem. - Potem spytał, czy chciałabym mu pomóc w czasie, gdy go nie bę­ dzie. Odparłam, że naturalnie, dał mi więc pędzel, trzy puszki farby i powiedział, że jeśli się szybko uwinę, to do jego powrotu powinno mi się udać pomalować duży pokój. - Że co??? - Wrócił około szóstej i oświadczył, że mój styl malo­ wania jest niechlujny! - Jej głos zaczyna wibrować. Nie jest niechlujny! To nieprawda! W jednym miejscu namazało mi się może trochę, ale tylko dlatego, że ta głupia drabina była za krótka. Wpatruję się w nią ze zdumieniem. - Katie, nie chcesz chyba powiedzieć, że rzeczywi­ ście pomalowałaś ten pokój. - No cóż... tak. - Spogląda na mnie tymi swoimi wiel­ kimi, niebieskimi oczami. - No wiesz, chciałam być po­ mocna. Ale teraz tak się zaczynam zastanawiać... Czy on mnie przypadkiem nie wykorzystuje? Przez chwilę brakuje mi słów. - Katie, oczywiście, że on cię wykorzystuje - udaje mi się wreszcie wykrztusić. - Chce mieć darmowego mala­ rza! Musisz go rzucić. Natychmiast. Od zaraz! Katie milczy przez kilka sekund, a ja przyglądam się jej z lekkim niepokojem. Jej twarz wygląda na pozba­ wioną wyrazu, jednak jestem pewna, że pod tą maską skrywa się wiele emocji. To trochę tak jak w filmie Szczęki, kiedy rekin znika pod pomarszczoną powierzch­ nią wody i widz ma świadomość, że w każdej chwili...

- O Boże, masz rację! - wyrzuca nagle z siebie. - Masz rację. On mnie wykorzystuje! To wszystko moja wina. Powinnam się była domyślić, kiedy mnie spytał, czy mam jakieś doświadczenie, jeśli chodzi o hydraulikę al­ bo kładzenie dachów. - Kiedy cię o to zapytał? - pytam z niedowierzaniem. - Na pierwszej randce! Sądziłam, że on, no wiesz, stara się podtrzymać rozmowę. - Katie, to nie twoja wina. - Ściskam jej ramię. Skąd miałaś wiedzieć? - Co jest ze mną nie tak? - Katie zatrzymuje się na ulicy. - Dlaczego przyciągam samych popaprańców? - To nieprawda! - A właśnie, że tak! Przypomnij sobie tylko facetów, z którymi się spotykałam. - Zaczyna wyliczać na pal­ cach. - Daniel pożyczył ode mnie masę pieniędzy i ulot­ nił się do Meksyku. Gary rzucił mnie, gdy tylko znalaz­ łam mu pracę. David mnie zdradzał. Czy nie widzisz, że powtarza się pewien wzorzec? - Ja... no... - jąkam bezradnie. - Może... - Myślę, że powinnam po prostu dać sobie spokój. Na jej twarzy pojawia się smutek. - Nigdy nie spotkam nikogo miłego. - Ależ nie - mówię natychmiast. - Nie poddawaj się! Katie, ja wiem, że twoje życie całkowicie się zmieni. Po­ znasz uroczego, miłego, cudownego mężczyznę... - Gdzie? - pyta z rozpaczą. - Nie wiem. - Krzyżuję palce za plecami. - Wiem jed ­ nak, że tak właśnie się stanie. Mam co do tego nieza­ chwianą pewność. - Poważnie? - Katie wpatruje się we mnie szeroko otwartymi oczami. - Naprawdę masz pewność? - Jak najbardziej! - Przez chwilę gorączkowo się za­ stanawiam. - Wiesz co, mam pomysł. A może spróbuj iść dzisiaj na lunch w jakieś inne miejsce. Zupełnie nowe. Może tam właśnie kogoś poznasz. - Myślisz? - Przygląda mi się uważnie. - No dobrze. Spróbuję.

Wzdycha głośno, po czym ruszamy z miejsca. - Jedyna dobra rzecz związana z minionym weeken­ dem - dodaje Katie, gdy dochodzimy do rogu - jest taka, że skończyłam mój nowy top. Jak ci się podoba? Z dumą zdejmuje marynarkę i wykonuje obrót, a ja przyglądam jej się, nie bardzo wiedząc, co powie­ dzieć. Nie znaczy to, że nie lubię robótek szydełkowych... Okej. Prawdą jest, że nie lubię robótek szydełkowych. Zwłaszcza różowych, wiązanych na szyi topów szydeł­ kowanych luźnym splotem. Miejscami prześwituje przez niego stanik. - J es t . . . niesamowity - udaje mi się wreszcie wy­ krztusić. - Naprawdę fantastyczny! - Super, nie? - Uśmiecha się do mnie z zadowole­ niem. - I tak szybko mi z nim poszło! W następnej kolej­ ności zrobię spódnicę do kompletu. - To świetnie - mówię słabym głosem. - Jesteś taka zdolna. - Och, to nic takiego! Po prostu lubię szydełkowa­ nie. - Uśmiecha się skromnie i zakłada z powrotem ma­ rynarkę. - A co słychać u ciebie? - dodaje, gdy przecho­ dzimy przez ulicę. - Miałaś udany weekend? Założę się, że tak. Założę się, że Connor był cudowny i romantycz­ ny. Założę się, że zabrał cię na kolację czy coś w tym ro­ dzaju. - Właściwie to zaproponował, byśmy razem zamiesz­ kali - odpowiadam z zakłopotaniem. - Naprawdę? - Katie przygląda mi się z tęsknym wy­ razem twarzy. - Boże, Emmo, tworzycie naprawdę ideal­ ną parę. Dajecie mi wiarę w to, że coś takiego rzeczywi­ ście się zdarza. Gdy patrzy się na was, wszystko wydaje się tak proste. Nie mogę zaprzeczyć, że mi przyjemnie. Ja i Connor. Idealna para. Wzór do naśladowania. - To wcale nie jest aż tak proste - mówię i uśmie­ cham się skromnie. - I nam zdarza się kłócić. Tak jak wszystkim.

- Poważnie? - Na twarzy Katie maluje się zdumie­ nie. - Nigdy tego nie zauważyłam. - Oczywiście, że się kłócimy! Przez chwilę łamię sobie głowę, próbując sobie przy­ pomnieć, kiedy ostatnim razem ja i Connor mieliśmy starcie. Oczywiście, że zdarzaj ą się między nami kłót­ nie. Całe mnóstwo. Wszystkim parom się zdarzają. Moż­ na powiedzieć, że coś takiego jest wręcz zdrowe. No dalej, to idiotyczne. Musieliśmy przecież... Tak. To było wtedy nad rzeką, kiedy ja twierdziłam, że te wielkie białe ptaki to gęsi, a Connor się upierał, że łabędzie. No właśnie. Jesteśmy normalni. Wiedziałam. Docieramy do siedziby Panther i kiedy wchodzimy po jasnych kamiennych stopniach, z których każdy ozdobio­ ny jest granitową panterą szykującą się do skoku, zaczy­ nam odczuwać lekkie zdenerwowanie. Paul będzie chciał otrzymać raport na temat przebiegu spotkania z Glen Oil. Co mam mu powiedzieć? No cóż, to jasne, że będę zupełnie szczera. Nie mó­ wiąc jednak całej prawdy... - Hej, spójrz. - W moje myśli wdziera się głos Katie. Podążam za jej spojrzeniem. Przez szklane drzwi wi­ dać, że w holu panuje dziwne zamieszanie. To nie jest normalne. Co się dzieje? Boże, wybuchł pożar czy co? Po wspólnym przejściu przez ciężkie obrotowe drzwi ze szkła Katie i ja patrzymy na siebie z bezgranicznym zdumieniem. W środku panuje niezwykła wrzawa. Lu­ dzie biegają tam i z powrotem, ktoś poleruje mosiężną poręcz, ktoś inny czyści sztuczne rośliny doniczkowe, a Cyril, starszy kierownik biura, przegania ludzi w kie­ runku wind. - Niech wszyscy idą do siebie! Nie chcemy, byście kręcili się po recepcji. Każdy powinien już być przy swoim biurku. - Sprawia wrażenie mocno zestresowa­ nego. - Nie ma tu nic do oglądania! Proszę wszystkich o udanie się na swoje miejsca.

- Co się dzieje? - pytam strażnika Dave'a, który jak zwykle opiera się o ścianę z kubkiem herbaty w dłoni. Pociąga łyk, głośno przełyka, po czym uśmiecha się do nas szeroko. - Przyjeżdża Jack Harper. - Co takiego? - Obie gapimy się na niego szeroko otwartymi oczami. - Dzisiaj? - Mówisz poważnie? W świecie Panther Corporation takie wydarzenie można porównać z wizytą papieża. Albo świętego Miko­ łaja. Jack Harper jest jednym z dwóch założycieli Panther Corporation. To on wymyślił panther colę. Wiem to, ponieważ jakiś milion razy wklepywałam do kompu­ tera notki reklamowe na jego temat. Był rok 1987, kiedy młodzi i dynamiczni wspólnicy, Jack Harper i Pete Laidler, kupili podupadłą firmę produkującą napoje zoot, przekształcili zootacolę w panther colę, wymyślili slogan „Cała naprzód!" i w ten sposób na zawsze zapisali się w historii marketingu. Nic dziwnego, że Cyril jest taki zdenerwowany. - Za jakieś pięć minut. - Dave zerka na zegarek. Mniej więcej. - Ale... ale jak to możliwe? - pyta Katie. - To znaczy tak nagle, ni z tego, ni z owego? Oczy Dave'a migoczą. Z pewnością przez cały ranek przekazywał ludziom tę informację i widać, że nieźle go to wszystko bawi. - Wygląda na to, że chce się przyjrzeć działalności fi­ lii brytyjskiej. - Sądziłam, że on nie bierze już czynnego udziału w prowadzeniu interesów - odzywa się Jane z księgowo­ ści, która stanęła za nami i teraz słucha z podniece­ niem. - Podobno od śmierci Pete'a Laidlera jest pogrą­ żony w żałobie i wiedzie żywot pustelnika. Na swoim ranczu czy gdzieś tam. - To się wydarzyło trzy lata temu - zauważa Katie. Może udało mu już się z tego otrząsnąć.

- Bardziej prawdopodobne, że chce nas sprzedać mówi złowieszczo Jane. - Dlaczego miałby to zrobić? - Któż to wie. - Moja teoria jest taka - wtrąca się Dave, a cała na­ sza trójka przekrzywia głowy i nadstawia uszu - że chce się przekonać, czy nasze rośliny doniczkowe są dość błyszczące. - Kiwa głową w stronę Cyrila, a my zaczyna­ my chichotać. - Uważajcie! - warczy właśnie Cyril. - Nie poniszcz­ cie łodyg. - Podnosi wzrok. - A co wy tu jeszcze robicie? - Już zmykamy! - odpowiada Katie i ruszamy w kie­ runku schodów. Codziennie korzystam ze schodów, gdyż to oznacza, że nie muszę zawracać sobie głowy siłownią. Poza tym tak się szczęśliwie składa, że dział marketingu mieści się na pierwszym piętrze. Dochodzimy do podestu, kie­ dy Jane wydaje z siebie pisk. - Patrzcie! O mój Boże! To on! Pod budynek z cichym szumem podjeżdża limuzyna i zatrzymuje się na wprost szklanych drzwi. Co jest takiego z niektórymi samochodami? Są tak lśniące i wypolerowane, jakby zostały wykonane z zu­ pełnie innego metalu niż normalne auta. Jak na zawołanie otwierają się drzwi windy znajdu­ jącej się w drugim końcu holu i wychodzi z niej Graham Hillingdon, prezes, oraz dyrektor zarządzający i jeszcze sześciu innych mężczyzn. Wszyscy wyglądają nienagan­ nie w tych swoich ciemnych garniturach. - Wystarczy! - syczy Cyril na tych biednych ludzi, któ­ rzy krzątają się po holu. - Przestańcie! Sio mi stąd! Cała nasza trójka stoi i po dziecięcemu wybałusza oczy, podczas gdy w limuzynie otwierają się drzwi od strony pasażera. Chwilę później wysiada z niej męż­ czyzna z jasnymi włosami, ubrany w granatowy płaszcz. Jego oczy skrywają się za okularami przeciwsłoneczny­ mi, a w dłoni trzyma piękną teczkę, która wygląda jak milion dolarów.

Graham Hillingdon i jego świta znajdują się w tej chwili już na zewnątrz, ustawieni wzdłuż schodów. Po kolei ściskają przybyłemu dłoń, po czym wprowadzają go do środka, gdzie czeka Cyril. - Witamy w brytyjskiej filii Panther Corporation przemawia z przesadną wylewnością Cyril. - Mam na­ dzieję, że miał pan przyjemną podróż. - Nie była zła, dzięki - odpowiada mężczyzna z ame­ rykańskim akcentem. - Jak pan widzi, mamy dzisiaj najzupełniej normalny dzień pracy... - Hej, patrzcie - szepcze Katie. - Za drzwiami stoi Kenny. Kenny Davey, jeden z projektantów, czai się niepew­ nie na schodach. Jest jak zwykle w dżinsach i butach do bejsbolu i wyraźnie nie wie, czy wejść, czy też nie. Kła­ dzie dłoń na klamce, po czym cofa się o krok, następnie ponownie przybliża się do drzwi i zdezorientowany za­ gląda do środka. - Wejdź, Kenny! - woła Cyril, otwierając mu drzwi z niezbyt przyjaznym uśmiechem. - Jeden z naszych projektantów, Kenny Davey. Powinieneś być tutaj dzie­ sięć minut temu, Kenny. No, ale mniejsza z tym! - Popy­ cha oszołomionego Kenny'ego w stronę wind, po czym podnosi głowę i z wyraźną irytacją gromi nas wzrokiem. - Chodźcie - mówi Katie. - Lepiej się zmywajmy. I starając się nie chichotać, wszystkie trzy wbiegamy po schodach na górę. Panująca w dziale marketingu atmosfera przypomi­ na nieco to, co się działo przed imprezami w mojej sy­ pialni, kiedy byłam w szóstej klasie. Ludzie poprawiają włosy, spryskują się perfumami, układają papiery w równe stosiki i z podekscytowaniem oddają się plot­ kowaniu. Gdy mijam gabinet Neila Gregga, który spra­ wuje nadzór nad strategią medialną, widzę, jak uważ­ nie ustawia w szeregu na biurku swoje nagrody za efektywność, podczas gdy jego asystentka Fiona poleru­

je ramki fotografii, na których Neil ściska dłonie sław­ nych ludzi. Wieszam właśnie na kołku płaszcz, kiedy kierownik naszego działu, Paul, odciąga mnie na bok. - Co się, do kurwy nędzy, wyrabiało w Glen Oil? Dziś rano dostałem bardzo dziwny e-mail od Douga Hamilto­ na. Oblałaś go naszym napojem? Wpatruję się w niego cała w szoku. Doug Hamilton wypaplał wszystko Paulowi? A przecież obiecał, że tego nie zrobi! - To nie tak - mówię pospiesznie. - Ja tylko próbowa­ łam zademonstrować doskonałe cechy panther prime i... trochę się wylało. Paul niezbyt przyjaźnie unosi brwi. - No tak. Widzę, że zleciłem ci zbyt trudne zadanie. - Wcale nie - odpowiadam szybko. - Wszystko byłoby w porządku, gdyby... To znaczy jeśli dasz mi jeszcze je d ­ ną szansę, na pewno lepiej mi pójdzie. Obiecuję. - Zobaczymy. - Spogląda na zegarek. - Lepiej bierz się do roboty. Na biurku masz koszmarny bajzel. - Dobrze. O której godzinie odbędzie się moja do­ roczna ocena? - Emmo, na wypadek, gdybyś jeszcze nie słyszała, in­ formuję, że dzisiaj składa nam wizytę Jack Harper - od­ powiada Paul swoim najbardziej sarkastycznym to­ nem. - A l e , oczywiście, jeśli uważasz, że twoja ocena jest ważniejsza niż facet, który założył całą tę firmę... - Ja nie chciałam... ja tylko... - Idź i posprzątaj na swoim biurku - przerywa mi Paul znudzonym głosem. - A jeśli oblejesz Harpera pie­ przoną panther prime, zostaniesz zwolniona. Gdy zmykam w stronę biurka, do pomieszczenia wchodzi Cyril. Ma wygląd człowieka udręczonego. - Uwaga! - woła i klaszcze w dłonie. - Proszę wszyst­ kich o uwagę! To jest nieformalna wizyta, nic więcej. Pan Harper zjawi się tutaj, być może zamieni kilka słów z jedną czy dwiema osobami, przyjrzy się temu, co robi­ cie. Chcę więc, abyście wszyscy zachowywali się nor70

malnie, ale zgodnie z najwyższymi standardami... Co to za papiery? - warczy nagle, spoglądając na schludny stos odbitek korektorskich, leżący w kącie tuż obok biurka Fergusa Grady'ego. - To jest... szata graficzna do kampanii nowej gumy panther - odpowiada, jąkając się Fergus, który jest bar­ dzo nieśmiały, ale kreatywny. - Nie mieści mi się to wszystko na biurku. - No cóż, nie może to tak leżeć! - Cyril podnosi stos z podłogi i wciska go Fergusowi. - Pozbądź się tego. Słu­ chajcie, jeśli pan Harper zada komuś z was jakieś pyta­ nie, zachowujcie się uprzejmie i naturalnie. Kiedy się zjawi, chcę, abyście wszyscy zajęci byli pracą. Tym, co zwykle robicie podczas normalnego dnia pracy. - Roz­ gląda się wokół nieco nieprzytomnie. - Niektórzy z was mogą rozmawiać przez telefon, inni pisać coś na kom­ puterze... kilkoro z was może odbywać twórczą burzę mózgów... Pamiętajcie, ten dział jest główną częścią składową spółki. Panther Corporation słynie ze swych doskonałych strategii marketingowych! - Milknie, a my wszyscy wpatrujemy się w niego z osłupieniem. - No już! - Ponownie klaszcze w dłonie. - Nie stójcie tak. Ty! - Wskazuje palcem na mnie. - No, dalej! O Boże. Całe moje biurko pokrywa sterta różnego ro­ dzaju przedmiotów. Otwieram szufladę i zgarniam do niej stos papierzysk, po czym w lekkiej panice zabie­ ram się do wkładania długopisów do kubka. Siedząca przy sąsiednim biurku Artemis maluje sobie usta. - Poznanie go będzie naprawdę inspirującym przeży­ ciem - mówi, podziwiając swoje odbicie w małym lu­ sterku. - Cała masa ludzi uważa, że ten facet sam zmie­ nił formę współczesnego marketingu. - Mierzy mnie spojrzeniem. - Czy to nowy top, Emmo? Gdzie go kupi­ łaś? - W... French Connection - odpowiadam po krótkiej chwili wahania. - Byłam w weekend we French Connection. - Mruży oczy. - Nie widziałam tego modelu. 71

- Może już wszystkie sprzedali. - Odwracam się i udaję, że porządkuję górną szufladę. - Jak mamy się do niego zwracać? - pyta Caroline. Panie Harper czy Jack? - Pięć minut sam na sam w jego towarzystwie. - Nick, jeden ze specjalistów, mówi z rozgorączkowaniem do telefonu. - Tylko tego potrzebuję. Pięciu minut, by za­ znajomić go z pomysłem sieci WWW. Jezu, gdyby na to poszedł... Boże, ta atmosfera podekscytowania jest zaraźliwa. Z nagłym przypływem adrenaliny sięgam po grzebień i przeciągam po ustach błyszczykiem. Nigdy nic nie wiadomo. Może w jakiś sposób on dostrzeże mój poten­ cjał. Może wyłowi mnie z tłumu! - No dobra, ludzie - mówi Paul, wchodząc do nasze­ go biura. - Jest już na tym piętrze. Idzie do administra­ c ji - Bierzcie się do swojej normalnej pracy! - woła Cyril. - Natychmiast! Kurwa. Co jest moją normalną pracą? Biorę do ręki słuchawkę i wystukuję numer swojej poczty głosowej. Posłucham sobie wiadomości. Rozglądam się po pomieszczeniu i widzę, że pozosta­ li zrobili to samo. Nie możemy wszyscy rozmawiać przez telefon. To ta­ kie głupie! No dobrze, w takim razie włączę po prostu komputer i poczekam, aż się rozgrzeje. Gdy obserwuję, jak ekran zmienia kolor, Artemis za­ czyna głośno mówić do słuchawki: - Uważam, że esencją tej koncepcji jest witalizm. Oczami strzela bez przerwy w kierunku drzwi. - Rozu­ miesz, o co mi chodzi? - No tak - mówi z kolei Nick. - To znaczy uważam, że w świecie nowoczesnego marketingu powinniśmy mieć na uwadze... syntezę strategii i dalekosiężną wizję... Boże, mój komputer jest dzisiaj taki wolny. Zjawi się Jack Harper, a ja niczym jakaś kretynka wciąż będę się wpatrywać w pusty ekran. 72

Już wiem, co zrobię. Będę osobą, która idzie po kawę. Cóż przecież może być bardziej naturalnego od tej właś­ nie czynności? - Chyba pójdę po kawę - rzucam w przestrzeń i wsta­ ję z krzesła. - Czy mogłabyś przynieść i dla mnie? - pyta Artemis, podnosząc na chwilę wzrok. - No więc tak, podczas mo­ jego kursu MBA... Automat do kawy znajduje się w pobliżu wejścia do naszego działu. Stoi sobie w niewielkiej wnęce. Gdy czekam, aż do kubka naleje się obrzydliwy płyn, podno­ szę wzrok i widzę, jak z działu administracji wychodzi Graham Hillingdon wraz ze świtą. Cholera! Idzie! No dobra. Zachować spokój. Po prostu zaczekać, aż napełni się drugi kubek, grzecznie i naturalnie... No i oto on: jasne włosy, kosztownie wyglądający gar­ nitur i ciemne okulary. Jednak ku memu lekkiemu zdzi­ wieniu robi krok w bok, jakby usuwał się komuś z drogi. Tak naprawdę to nikt nawet na niego nie patrzy. Uwaga wszystkich skupiona jest na jakimś innym face­ cie. Facecie w dżinsach i czarnym golfie, który wycho­ dzi dopiero teraz. Gdy z zafascynowaniem obserwuję tę scenę, on się odwraca. A kiedy dostrzegam jego twarz, czuję się tak, jakbym dostała w klatkę piersiową bilą do kręgli. 0 mój Boże. To on. Te same ciemne oczy. Te same otaczające je zmarszcz­ ki. Zarost zniknął, ale to z całą pewnością on. To ten mężczyzna z samolotu. Co on tutaj robi? 1 dlaczego skupia się na nim uwaga zebranych? Mówi coś teraz, a wszyscy spijają z jego ust każde słowo. Ponownie odwraca się, a ja instynktownie uchylam się poza zasięg jego wzroku, starając się jednocześnie zachować spokój. Co on tu robi? On nie może... To nie może być... To niemożliwe, że on... 73

Na drżących nogach wracam do biurka, starając się nie rozlać po drodze kawy. - Hej - mówię do Artemis, a mój głos brzmi nieco zbyt wysoko. - Wiesz może, jak wygląda Jack Harper? - Nie - odpowiada i bierze ode mnie kawę. - Dzięki. - Ciemne włosy - odzywa się ktoś. - Ciemne? - Przełykam ślinę. - Nie jest blondynem? - Idzie do nas! - syczy ktoś. - Idzie! Czując nagłą słabość, opadam na krzesło i biorę do ust łyk kawy, wyjątkowo nie czując jej smaku. - ...kierownik działu marketingu i promocji, Paul Fletcher - słyszę głos Grahama. - Miło cię poznać, Paul - rozlega się ten sam oschły głos z amerykańskim akcentem. To on. Nie mam już żadnych wątpliwości. No dobrze, tylko spokojnie. Może nie będzie mnie pa­ miętał. To był tylko krótki lot. Dla niego z całą pewno­ ścią jeden z wielu. - Posłuchajcie. - Paul prowadzi go na środek po­ mieszczenia. - Czuję się zaszczycony, mogąc wam przedstawić ojca naszej spółki, człowieka, który stano­ wi inspirację dla całego pokolenia osób pracujących w marketingu, Jacka Harpera! Rozlegają się brawa, a Jack Harper z uśmiechem po­ trząsa głową. - Proszę - mówi. - Nie róbcie zamieszania. Zajmujcie się tym, co zwykle. Zaczyna przechadzać się po biurze, zatrzymując się co chwila, by zamienić z kimś kilka słów. Oprowadza go Paul, który dokonuje kolejnych prezentacji, a za nimi bez słowa podąża ten blondyn. - Idzie do nas! - syczy Artemis i wszyscy w naszej czę­ ści biura zamierają. Mój puls zaczyna wyprawiać szalone harce. Kulę się na krześle, próbując ukryć się za monitorem. Może mnie nie rozpozna. Może nie będzie pamiętał. Może nie... Kurwa. Patrzy prosto na mnie. W jego oczach dostrze­ gam błysk zdziwienia. Unosi brwi. 74

Poznaje mnie. Błagam, niech się nie zbliża, modlę się w duchu. Bła­ gam, niech się tylko nie zbliża. - A to kto? - pyta Paula. - To jest Emma Corrigan, jedna z naszych młodszych asystentek. Rusza w moją stronę. Artemis przestaje rozmawiać przez telefon. Wszyscy na nas patrzą. Robi mi gorąco z zakłopotania. - Witam - odzywa się życzliwie. - Witam - wyduszam z siebie. - Panie Harper. Okej, no więc mnie poznaje. Ale to niekoniecznie oznacza, że pamięta wszystko, co mówiłam. Kilka uwag rzuconych przez siedzącą obok osobę. Kto by coś takie­ go pamiętał? Całkiem możliwe, że w ogóle mnie wtedy nie słuchał. - Czym się zajmujesz? - Ja... ja jestem asystentką w dziale marketingu i po­ magam w tworzeniu inicjatyw związanych z promocją mamroczę. - W zeszłym tygodniu Emma była służbowo w Glas­ gow - wtrąca Paul, posyłając mi fałszywy uśmiech. Do naszych zasad należy zlecanie młodszemu persone­ lowi odpowiedzialnych zadań tak szybko, jak to tylko możliwe. - Bardzo mądrze - przyznaje Jack Harper i kiwa gło­ wą. Jego spojrzenie przemyka po moim biurku i zatrzy­ muje się z nagłym zainteresowaniem na plastikowym kubku. Podnosi głowę i nasze spojrzenia się krzyżują. Jak ci smakuje kawa? - pyta uprzejmie. - Dobra? Nagle, jakby w mojej głowie odtwarzała się taśma magnetofonowa, słyszę mój głupi głos, paplający bez opamiętania. Kawa w pracy jest najobrzydliwszym napojem, jaki zdarzyło mi się pić, to najprawdziwsza trucizna... - Jest świetna! - mówię. - Naprawdę... pyszna! - Cieszę się, że to słyszę. - W jego oczach pojawia się błysk rozbawienia, a ja robię się czerwona jak burak. 75

Pamięta. Kurwa. On pamięta. - A to jest Artemis Harrison - mówi Paul. - Jedna z naszych najzdolniejszych młodych specjalistek do spraw marketingu. - Artemis - powtarza w zamyśleniu Jack Harper. Pod­ chodzi do jej stanowiska. - Masz ładne, duże biurko, Ar­ temis. - Uśmiecha się do niej. - Nowe? ...pewnego dnia przywieźli nowe biurko i przywłasz­ czyła je sobie... Pamięta wszystko, prawda? Wszystko. O Boże. Co ja, u licha, jeszcze powiedziałam? Siedzę w bezruchu, podczas gdy Artemis udziela mu jakiejś pretensjonalnej odpowiedzi. Na mojej twarzy gości charakteryzująca dobrego pracownika uprzej­ mość, jednak moja pamięć wciąż przewija się niczym taśma. Próbuję sobie przypomnieć, próbuję zebrać do kupy to, co wtedy mówiłam. Boże, powiedziałam temu człowiekowi absolutnie wszystko. Wszystko. Powiedzia­ łam, jakie noszę majtki i jakie są moje ulubione lody, i w jakich okolicznościach straciłam dziewictwo i... Czuję, że moja krew nagle lodowacieje. Przypomina mi się coś, czego absolutnie nie powin­ nam była mu mówić. Coś, czego nie powinnam była mówić nikomu. ...wiem, że nie powinnam była tego robić, ale tak bar­ dzo chciałam dostać tę pracę... Powiedziałam mu o fałszywej piątce w CV Wystarczy. Już nie żyję. Zwolni mnie. Zyskam opinię osoby nieuczciwej i nikt już mnie nigdy nie zatrudni, i skończę w programie do­ kumentalnym zatytułowanym Najgorsze zawody jako osoba zbierająca krowie łajno i mówiąca pogodnie: „To wcale nie jest taka zła praca, naprawdę". No dobra. Tylko bez paniki. Musi być przecież jakieś wyjście. Przeproszę. Tak. Powiem, że to była pomyłka, która nastąpiła wskutek błędnego rozpoznania sytuacji, że głęboko jej żałuję i że nigdy nie chciałam wprowa­ dzić firmy w błąd i...

Nie. Powiem: „Tak naprawdę to dostałam jednak piątkę, ha, ha, cóż za głuptas ze mnie, że zapomniałam o tym!". A potem podrobię świadectwo maturalne za po­ mocą zestawu do kaligrafii. Przecież on jest Ameryka­ ninem. Niczego nie zauważy. Nie. Z pewnością się zorientuje. O Boże. O Boże. W porządku, możliwe, że nieco przesadzam. Przy­ wróćmy temu właściwe proporcje. Jack Harper jest człowiekiem ważnym i wpływowym. Popatrzcie tylko na niego! Ma limuzyny i lokajów, i potężną firmę, która każdego roku przynosi milionowe dochody. Nie obcho­ dzi go, czy jeden z pracowników otrzymał nędzną piąt­ kę czy też nie. Poważnie! Ze zdenerwowania śmieję się na głos, a Artemis rzu­ ca mi dziwne spojrzenie. - Bardzo się cieszę, iż was wszystkich poznałem - mówi Jack Harper, rozglądając się po biurze, w którym panuje kompletna cisza. - Chcę przedstawić wam mojego asysten­ ta, Svena Petersena. - Wskazuje na faceta z jasnymi wło­ sami. - Zostanę tu kilka dni, mam więc nadzieję, że po­ znam lepiej chociaż część z was. Jak zapewne wiecie, Peter Laidler, który do spółki ze mną założył Panther Cor­ poration, był Brytyjczykiem. Z tego powodu, który oczywi­ ście nie jest jedynym, kraj ten jest dla mnie bardzo ważny. Przez biuro przetacza się pełen zrozumienia pomruk. Jack Harper unosi dłoń, kiwa głową i wychodzi, a w ślad za nim podąża Sven i kadra kierownicza. Dopóki nie zni­ kają za drzwiami, panuje cisza. A potem podnosi się peł­ na podekscytowania wrzawa. Robi mi się dosłownie słabo z ulgi. Dzięki Bogu. Dzię­ ki Bogu. Ależ ze mnie kretynka. Jak mogłam sądzić choćby przez ułamek sekundy, że Jack Harper będzie pamiętał moje słowa. Nie mówiąc już o tym, że będą go one ob­ chodzić! Jak mogłam sądzić, że poświęci swój cenny czas na coś tak mało znaczącego jak to, czy nakłamałam w CV, czy też nie! Kładę dłoń na myszce, klikam na no­ wy dokument i uśmiecham się do siebie.

- Emmo. - Podnoszę głowę i dostrzegam stojącego obok biurka Paula. - Jack Harper chciałby cię widzieć mówi szorstko. - Słucham? - Mój uśmiech natychmiast znika. Mnie? - W gabinecie konferencyjnym za pięć minut. - Powiedział dlaczego? - Nie. Paul odchodzi, a ja niewidzącym wzrokiem wpatruję się w ekran monitora. Jest mi niedobrze. Miałam rację. Stracę pracę. Stracę pracę z powodu głupiej uwagi, rzuconej w głu­ pim samolocie podczas głupiego lotu. Dlaczego musiałam zostać posadzona w klasie biz­ nes? Dlaczego musiałam otworzyć tę moją głupią gębę? Jestem po prostu głupią, bezdennie głupią paplą. - Dlaczego Jack Harper chce cię widzieć? - pyta Ar­ temis. Jest wyraźnie zniesmaczona i jednocześnie ura­ żona. - Nie wiem - odpowiadam. - Wezwał jeszcze kogoś poza tobą? - Nie wiem! - powtarzam nieprzytomnie. Aby powstrzymać ją przed zadawaniem kolejnych py­ tań, zaczynam wpisywać do komputera jakieś brednie. Kręci mi się w głowie. Nie mogę stracić tej pracy. Nie mogę znowu zaczynać wszystkiego od początku. On nie może mnie zwolnić. Nie może i już. To nie­ sprawiedliwe. Nie wiedziałam wtedy, kim jest. To oczy­ wiste, że gdyby powiedział, że jest moim pracodawcą, nie wspomniałabym ani słowem o CV Ani... o niczym innym. A poza tym to nie jest tak, że sfałszowałam dyplom, prawda? To nie tak, że jestem sądownie karana czy coś w tym rodzaju. Jestem dobrym pracownikiem. Napraw­ dę się staram i nie urywam się z pracy zbyt często, a po­ za tym nadgoniłam to, pracując w nadgodzinach pod­

czas przygotowywania promocji odzieży sportowej, no i to ja zorganizowałam loterię bożonarodzeniową... Stukam w klawiaturę z coraz większą siłą, a moja twarz staje się coraz bardziej czerwona. - Emmo. - Paul zerka znacząco na zegarek. - No tak. - Biorę głęboki oddech i wstaję. Nie pozwolę, by mnie zwolnił. Po prostu nie pozwolę, by coś takiego się stało. Przechodzę przez biuro i udaję się korytarzem do ga­ binetu konferencyjnego, pukam do drzwi i otwieram je. Jack Harper siedzi w fotelu przy okrągłym stole i pi­ sze coś w notesie. Gdy wchodzę, podnosi głowę, a malu­ jąca się na jego twarzy powaga sprawia, że mój żołądek fika nerwowego koziołka. Ale muszę się bronić. Muszę za wszelką cenę utrzy­ mać tę pracę. - Cześć - mówi. - Czy możesz zamknąć drzwi? - Cze­ ka, aż to zrobię, po czym podnosi wzrok. - Emmo, musi­ my o czymś porozmawiać. - Jestem tego świadoma - odpowiadam, starając się, by mój głos był spokojny i opanowany. - Ale, jeśli moż­ na, chciałabym pierwsza przedstawić moje argumenty. Przez chwilę Jack Harper wygląda na zaskoczonego. Unosi brwi. - Jasne. Mów śmiało. Podchodzę bliżej, biorę głęboki oddech i spoglądam mu prosto w oczy. - Panie Harper, znam powód, dla którego chciał się pan ze mną widzieć. Wiem, że to było niewłaściwe. To fatalna pomyłka, której bardzo żałuję. Jest mi nie­ zmiernie przykro i obiecuję, że coś takiego już nigdy się nie zdarzy. Jednakże na moją obronę... - Słyszę, że mój głos staje się ze zdenerwowania coraz wyższy. - Na moją obronę przemawia to, że podczas tamtego lotu nie miałam pojęcia, kim pan jest. I nie uważam, że po­ winnam zostać ukarana za coś, co stanowi autentyczną pomyłkę. Przez chwilę panuje cisza.

- Uważasz, że chcę cię ukarać? - odzywa się wreszcie Jack Harper, marszcząc brwi. Jak może być tak bezduszny? - Tak! Musi pan wiedzieć, że nigdy przenigdy nie wspomniałabym ani słowem o moim CV, gdybym wie­ działa, kim pan jest! To było jak... pułapka na myszy! Wie pan, gdyby taki dowód pojawił się w sądzie, został­ by odrzucony przez sędziego. Nie pozwolono by nawet panu... - Twoje CV? - Na twarzy Jacka Harpera nagle poja­ wia się zrozumienie. - Ach! Ta piątka. - Posyła mi prze­ nikliwe spojrzenie. - Sfałszowana piątka, powinienem dodać. Usłyszenie tego słowa zamyka mi usta. Czuję, że mo­ ja twarz robi się jeszcze bardziej czerwona. - Wiesz, wielu nazwałoby coś takiego oszustwem mówi Jack i odchyla się do tyłu. - Wiem. Wiem, że to nie było właściwe. Nie powin­ nam była... To jednak nie ma wpływu na wykonywanie przeze mnie pracy. To w ogóle nic nie znaczy. - Tak sądzisz? - Potrząsa z namysłem głową. - No, nie wiem. Przeskoczenie z trójki na piątkę... to nie byle co. A jeśli będziemy od ciebie wymagać umiejętności licze­ nia? - Umiem liczyć - odpowiadam z desperacją w gło­ sie. - Proszę mi zadać jakieś pytanie. Proszę, niech mnie pan o coś zapyta. - Dobrze. - Jego usta wyraźnie drgnęły. - Osiem razy dziewięć. Wpatruję się w niego z mocno bijącym sercem, a w głowie mam nagle pustkę. Osiem razy dziewięć. Nie mam pojęcia. Kurwa. No dobra, jeden razy dziewięć jest dziewięć, dwa razy dziewięć jest... Nie. Już wiem. Osiem razy dziesięć to osiemdziesiąt. Tak więc osiem razy dziewięć musi być... - Siedemdziesiąt dwa! - wołam i wzdrygam się, gdy otrzymuję w odpowiedzi półuśmiech. - Siedemdziesiąt dwa - dodaję spokojniej.

- Bardzo dobrze. - Wskazuje uprzejmie na krzesło. Skończyłaś to, co chciałaś mi powiedzieć, czy też jest coś jeszcze? Pocieram z konsternacją czoło. - Pan... pan nie ma zamiaru mnie zwolnić? - Nie - odpowiada cierpliwie Jack Harper. - Nie mam zamiaru cię zwolnić. Czy możemy teraz porozmawiać? Gdy siadam, w mojej głowie rodzi się straszliwe przy­ puszczenie. - Czy... - odchrząkam. - Czy to w związku z moim CV chciał się pan ze mną widzieć? - Nie - mówi łagodnie. - Nie dlatego chciałem się z tobą widzieć. Mam ochotę umrzeć. Mam ochotę umrzeć, teraz i tutaj. - No dobrze. - Odgarniam do tyłu włosy, starając się odzyskać równowagę i wyglądać rzeczowo. - No tak. Cóż... Tak więc... o czym pan... Co... - Chciałbym cię prosić o drobną przysługę. - Oczywiście! - Ogarnia mnie lekki niepokój. - Może mnie pan prosić o wszystko! To znaczy... O co chodzi? - Z różnych względów - zaczyna powoli Jack Harper wolałbym, aby nikt nie wiedział, że w zeszłym tygodniu byłem w Szkocji. - Nasze spojrzenia krzyżują się. - Bar­ dzo bym więc prosił, byś zachowała to nasze spotkanie wyłącznie do swojej wiadomości. - Jasne! - odzywam się po chwili milczenia. - Oczywi­ ście! Jak najbardziej. Tak właśnie zrobię. - Nie powiedziałaś o tym nikomu? - Nie. Nikomu. Nawet mojemu... To znaczy nikomu. Nie powiedziałam nikomu. - Świetnie. Bardzo dziękuję, jestem ci naprawdę wdzięczny. - Uśmiecha się i podnosi z fotela. - Miło cię było ponownie spotkać, Emmo. Jestem pewny, że jesz­ cze się zobaczymy. - To wszystko? - pytam ze zdumieniem. - To wszystko. Chyba że chciałabyś porozmawiać o czymś jeszcze.

- Nie! - Zrywam się pospiesznie z krzesła, uderzając przy tym kostką o nogę od stołu. A co ja sobie myślałam? Że poprosi mnie o pokiero­ wanie swoim nowym, ekscytującym projektem między­ narodowym? Jack Harper otwiera drzwi i przytrzymuje je dla mnie uprzejmie. Jestem już jedną nogą na korytarzu, kiedy się zatrzymuję. - Chwileczkę. - Co się stało? - A co mam powiedzieć, że o czym chciał pan ze mną porozmawiać? - pytam z zakłopotaniem. - Wszyscy bę­ dą mnie o to pytać. - A może powiesz po prostu, że rozmawialiśmy o logi­ styce? - Unosi brwi i zamyka drzwi.

6 Przez resztę dnia w pracy panuje nieco odświętna at­ mosfera. Ja jednak siedzę jedynie przy biurku, nie bę­ dąc w stanie uwierzyć w to, co się wydarzyło. A kiedy jadę po południu do domu, serce wciąż wali mi niespo­ kojnie. Z powodu nieprawdopodobieństwa zaistniałej sytuacji. I niesprawiedliwości także. Był nieznajomym. Miał pozostać nieznajomym. Jeśli chodzi o nieznajomych, zasada jest taka, że znikają w eterze i nigdy już się o nich nie słyszy. Nie pojawiają się w twojej pracy. Nie pytają cię, ile jest osiem razy dziewięć. Nie okazują się twoim najgłówniejszym megapracodawcą. No cóż, mogę jedynie powiedzieć, że to mnie czegoś na­ uczyło. Rodzice zawsze mi powtarzali, abym nie rozma­ wiała z nieznajomymi, i okazuje się, że mieli rację. Już ni­ gdy więcej nie powiem niczego obcej osobie. Nigdy. Umówiłam się na wieczór z Connorem w jego miesz­ kaniu i kiedy docieram na miejsce, czuję, że całe moje ciało odpręża się z ulgą. Jestem daleko od biura. Dale­

ko od tych niekończących się rozmów na temat Jacka Harpera. A Connor właśnie coś gotuje. Idealnie, praw­ da? W kuchni unosi się cudowny, czosnkowo-ziołowy zapach, a na stole czeka już na mnie kieliszek wina. - Cześć! - mówię i daję mu całusa. - Cześć, kochanie! - odpowiada, spoglądając na mnie wymownie znad kuchenki. Psiakość. Zupełnie zapomniałam o tym, by powie­ dzieć do niego „kochanie". Jak ja mam o tym pamiętać? Już wiem. Zapiszę sobie na dłoni. - Popatrz. Ściągnąłem z Internetu. - Z szerokim uśmiechem Connor wskazuje na leżącą na stole teczkę. Otwieram ją i moim oczom ukazuje się ziarniste, czar­ no-białe zdjęcie pokoju z sofą i rośliną doniczkową. - Mieszkania! - mówię ze zdumieniem. - Och! Szybki jesteś. Ja jeszcze nawet nie złożyłam wypowiedzenia. - No cóż, musimy zabrać się do szukania - odpowia­ da Connor. - Spójrz, to mieszkanie ma balkon. Jest też takie z kominkiem! - O rety! Siadam w najbliższym fotelu i przyglądam się nieco niewyraźnemu zdjęciu, próbując wyobrazić sobie sie­ bie i Connora, mieszkających wspólnie w tym właśnie mieszkaniu. Siedzących obok siebie na tej oto sofie. Tylko my dwoje, każdego kolejnego wieczoru. Zastanawia mnie, o czym będziemy ze sobą rozma­ wiać. No jak to o czym? Będziemy rozmawiać o... o tym, 0 czym zawsze rozmawiamy. Może będziemy grać w monopol. Oczywiście, tylko wtedy, gdy dopadnie nas nuda. Przewracam kartkę i czuję podekscytowanie. To mieszkanie ma drewniane podłogi i okiennice! Od zawsze marzą mi się drewniane podłogi i okiennice. 1 spójrzcie tylko na tę odjazdową kuchnię, na granitowe blaty... Och, będzie naprawdę super. Już się nie mogę docze­ kać!

Pociągam radośnie tyk wina i właśnie zamierzam się wygodnie rozsiąść, kiedy odzywa się Connor: - Przyjazd Jacka Harpera jest niesamowicie ekscytu­ jący, prawda? O Boże. Błagam. Żadnych więcej rozmów na temat te­ go cholernego Jacka Harpera. - Udało ci się go poznać? - dodaje, podchodząc z mi­ seczką fistaszków. - Słyszałem, że był w dziale marke­ tingu. - No tak. Poznałam go. - Po południu zajrzał do naszego działu, ale byłem w tym czasie na spotkaniu. - Connor patrzy na mnie z wyraźnym podnieceniem. - No więc, jaki on jest? - On... Nie wiem. Ciemne włosy... Amerykanin... Jak się udało spotkanie? Connor ignoruje moją próbę zmiany tematu. - To naprawdę ekscytujące, no nie? - Jego twarz pro­ mienieje. - J a c k Harper! - Pewnie tak. - Wzruszam ramionami. - W każdym ra­ zie... - Emmo! Nie jesteś poruszona? - Na twarzy Connora maluje się autentyczne zdumienie. - Mówimy o założy­ cielu korporacji! Mówimy o człowieku, który opracował koncepcję panther coli. Który przejął nieznaną markę, dokonał zmian i sprzedał całemu światu! Przekształcił upadającą firmę w potężną, odnoszącą sukcesy korpo­ rację. A teraz wszyscy go poznamy. Czy nie uważasz te­ go za elektryzujące? - T a k - odpowiadam wreszcie. - To rzeczywiście... elektryzujące. - Dla nas wszystkich może się to okazać życiową szansą. Uczenie się od samego mistrza! Wiesz, on nie napisał żadnej książki, nigdy nie dzielił się swymi prze­ myśleniami z nikim z wyjątkiem Pete'a Laidlera... Sięga do lodówki po puszkę panther coli i otwiera ją. Connor jest bez wątpienia najbardziej lojalnym pra­ cownikiem na świecie. Kiedyś, gdy byliśmy na pikniku i kupiłam pepsi, on bez mała dostał ataku przepukliny.

- Wiesz, czego pragnąłbym nade wszystko? - pyta, przełykając napój. - Spotkania z nim sam na sam. - Pa­ trzy na mnie błyszczącymi oczami. - Sam na sam z Ja­ ckiem Harperem! Czyż nie pchnęłoby to fantastycznie do przodu mojej kariery? Sam na sam z Jackiem Harperem. Tak, to rzeczywiście niesamowicie pchnęło do przo­ du moją karierę. - Pewnie tak - przyznaję niechętnie. - Oczywiście, że tak! Już sama szansa słuchania go. Słuchania tego, co ma do powiedzenia! Przecież ten fa­ cet przez trzy lata przebywał z dala od świata. Cóż za pomysły musiały mu przyjść przez ten czas do głowy? Z pewnością ma wiele cennych spostrzeżeń i teorii, nie tylko na temat marketingu, ale także biznesu... sposobu pracy... samego życia. Pełen entuzjazmu głos Connora działa niczym sól wcierana w rany. No więc przyjrzyjmy się, jak spekta­ kularnie to wszystko spieprzyłam, dobrze? Siedzę w samolocie obok wybitnego Jacka Harpera, geniusza kreatywności i źródła wiedzy na temat biznesu i mar­ ketingu, nie mówiąc już o niezgłębionych tajemnicach życia. I co robię? Czy zadaję mu wnikliwe pytania? Czy na­ wiązuję z nim inteligentną rozmowę? Czy staram się czegoś od niego nauczyć? Nie. Informuję go natomiast, jaką bieliznę lubię. Fantastyczny krok, jeśli chodzi o twoją karierę, Em­ mo. Najlepszy z możliwych. Nazajutrz Connor ma z samego rana spotkanie, jed ­ nak przed wyjściem szpera w starych magazynach w po­ szukiwaniu artykułu na temat Jacka Harpera. - Przeczytaj to sobie - mówi, przełykając kęs kanap­ ki. - Wiarygodne wiadomości ogólne. Nie potrzebuję żadnych wiadomości ogólnych! Na końcu języka mam jakąś ciętą ripostę, lecz Connor zdą­ żył już wyjść.

Mam wielką ochotę w ogóle na to nie patrzeć, jednak od mieszkania Connora do pracy jest dość daleko, a ja nie mam przy sobie żadnej gazety. Tak więc biorę tę ze sobą i w metrze niechętnie zabieram się do czytania ar­ tykułu. Prawdę powiedziawszy, to dość ciekawa histo­ ria. O tym, jak Harper i Pete Laidler byli przyjaciółmi i postanowili rozkręcić wspólny interes. Jack był tym kreatywnym, a Pete ekstrawertycznym playboyem. Wspólnie stali się multimilionerami i byli sobie bliscy jak bracia. A potem Pete zginął w wypadku samochodo­ wym. Jack był tak zdruzgotany jego śmiercią, że ukrył się przed światem i oświadczył, że wszystko rzuca. No i oczywiście teraz, kiedy czytam o tym, zaczyna mi się robić głupio. Powinnam była rozpoznać Jacka Harpera. To znaczy z pewnością rozpoznałabym Pete'a Laidlera. Po pierwsze dlatego, że wygląda - wyglądał - jak Robert Redford. A po drugie, kiedy zginął, jego zdjęcia pojawiły się we wszystkich gazetach. Pamiętam to do­ skonale, mimo że wtedy nie miałam jeszcze nic wspól­ nego z Panther Corporation. Rozbił się mercedesem i wszyscy mówili, że to tak samo jak w wypadku księżny Diany. Tak jestem pochłonięta lekturą, że o mały włos nie przegapiam mojego przystanku i muszę wykonać idio­ tyczny skok ku drzwiom, podczas gdy inni z pewnością myślą: „Ty kompletna kretynko, nie wiedziałaś, że zaraz będzie twój przystanek?" A chwilę później, gdy zamy­ kają się drzwi, uświadamiam sobie, że gazeta została w metrze. No cóż, i tak zdążyłam już przeczytać prawie cały ar­ tykuł. Jest pogodny, słoneczny ranek. Kieruję się w stronę baru, gdzie prawie codziennie wpadam przed pracą. Wyrobiłam w sobie nawyk kupowania koktajlu mlecz­ nego z mango, ponieważ jest zdrowy. I także dlatego, że za barem pracuje słodki facet, któ­ ry pochodzi z Nowej Zelandii i ma na imię Aidan. (Prawdę powiedziawszy, nieco się w nim durzyłam, za­

nim jeszcze zaczęłam chodzić z Connorem). Kiedy nie pracuje w barze, uczęszcza na wykłady z teorii sportu i zawsze opowiada mi o niezbędnych minerałach i o tym, jakie powinno być dzienne spożycie węglowodanów. - Hej - mówi na mój widok. - Jak tam kick boxing? - Och. - Na moich policzkach pojawia się lekki ru­ mieniec. - Świetnie, dzięki. - Próbowałaś już tego nowego uderzenia, o którym ci mówiłem? - Tak! Jest naprawdę super! - Tak właśnie myślałem - rzuca, wyglądając przy tym na zadowolonego. Odwraca się, by przygotować mi kok­ tajl z mango. No dobrze. Prawda jest taka, że wcale nie uprawiam kick boxingu. Raz spróbowałam, w naszym miejscowym centrum rekreacyjnym, i szczerze mówiąc, byłam w szo­ ku! Nie miałam pojęcia, że okaże się taki brutalny. Jed­ nak Aidan tak się zachwycał tym sportem i wciąż powta­ rzał, jak zmieni on moje życie, że naprawdę nie miałam serca wyznać, że po pierwszej sesji treningowej dałam sobie spokój. To się wydawało takie mięczakowate. No więc zamiast tego... trochę nazmyślałam. Przecież to na­ prawdę nie ma znaczenia. On się nigdy nie dowie praw­ dy. Nie spotykam się z nim nigdzie poza tym barem. - Proszę bardzo, koktajl z mango - mówi Aidan. - I jeszcze ciastko czekoladowe z orzechami - doda­ ję. - Dla... koleżanki z pracy. Aidan wrzuca ciastko do torebki. - Wiesz, ta twoja koleżanka musi się poważnie zasta­ nowić nad swoim poziomem rafinowanego cukru oświadcza i z troską marszczy brwi. - To już... chyba czwarte ciastko w tym tygodniu. - Wiem - odpowiadam z powagą. - Powiem jej. Dzię­ ki, Aidan. - Nie ma sprawy! I pamiętaj: raz, dwa i obrót! - Raz, dwa i obrót - powtarzam radośnie. - Będę pa­ miętać!

Gdy zjawiam się w biurze, ze swego gabinetu wyłania się Paul, pstryka na mnie palcami i rzuca hasło: - Doroczna ocena. Żołądek podchodzi mi do gardła i prawie się krztuszę ostatnim kawałkiem czekoladowego ciastka. O Boże. To już teraz. Nie jestem gotowa. Ależ jestem. No już. Emanuj pewnością siebie. Jesteś kobietą w drodze na szczyt. Nagle przypominam sobie Kerry i jej chód w stylu „jestem kobietą sukcesu". Wiem, że Kerry to wstrętna krowa, ale jednak ma własne biuro podróży i zarabia rocznie krocie. Coś chyba musi dobrze robić. Może po­ winnam chociaż spróbować. Ostrożnie wypinam biust, unoszę głowę i zaczynam iść przez biuro z niewzruszo­ nym, acz bystrym wyrazem twarzy. - Masz bóle menstruacyjne czy co? - pyta prosto z mostu Paul, gdy zjawiam się w drzwiach jego gabi­ netu. - Nie! - odpowiadam zaszokowana. - No cóż, wyglądasz dziwnie. A teraz siadaj. - Zamy­ ka drzwi, siada za biurkiem i otwiera folder zatytułowa­ ny Doroczna ocena personelu. - Przepraszam, że wczoraj nie mogłem się z tobą spotkać. Ale przez ten przyjazd Jacka Harpera wszystko się popieprzyło. - Nic się nie stało. Próbuję się uśmiechnąć, ale w ustach mam nagłą su­ chość. Nie mogę uwierzyć, że aż tak bardzo się dener­ wuję. To gorsze niż czekanie w szkole na świadectwo. - No dobrze. Więc tak... Emma Corrigan. - Spogląda na tabelę i zaczyna zakreślać kolejne okienka. - Ogól­ nie dobrze sobie radzisz. Ogólnie się nie spóźniasz... ro­ zumiesz przydzielane ci zadania... jesteś w miarę wy­ dajna... twoje kontakty ze współpracownikami są poprawne... bla bla... bla... Jakieś problemy? - pyta, podnosząc wzrok. - Nnnie... - Czy czujesz się rasowo dyskryminowana? - Nie.

- Dobrze. - Zakreśla kolejne okienko. - No cóż, są­ dzę, że to by było na tyle. Czy możesz przysłać do mnie Nicka? Co takiego? Czyżby zapomniał? - A co z moim awansem? - pytam, starając się, by nie zabrzmiało to zbyt niecierpliwie. - Awansem? - Wpatruje się we mnie. - Jakim awan­ sem? - Na specjalistę do spraw marketingu. - O czym ty, u diabła, mówisz? - Tak było napisane. W ogłoszeniu o pracę na moje stanowisko... - Wyciągam z kieszeni dżinsów pogniecio­ ną kartkę. Spoczywa tam już od wczoraj. - Po roku moż­ liwość awansu. Napisane czarno na białym. - Kładę kartkę na biurku, a Paul patrzy na nią, marszcząc brwi. - Emmo, coś takiego jest aktualne tylko w wypadku wyjątkowych kandydatów. Ty nie jesteś jeszcze gotowa na awans. Najpierw musisz się wykazać. - Ale ja robię wszystko tak dobrze, jak tylko potrafię! Gdybym dostała szansę... - Dostałaś szansę. Glen Oil, pamiętasz? - Paul unosi brwi, a ja czuję upokorzenie. - Emmo, kwestia zasadni­ cza jest taka, że ty nie jesteś jeszcze gotowa na wyższe stanowisko. Zobaczymy, co będzie za rok. - Za rok? - A teraz daj sobie spokój. Kręci mi się w głowie. Muszę przyjąć to spokojnie, z godnością. Muszę powiedzieć coś w stylu: „Szanuję twoją decyzję, Paul", uścisnąć jego dłoń i opuścić gabi­ net. Tak właśnie muszę zrobić. Problem jednak w tym, że nie jestem w stanie wstać z krzesła. Mija kilka chwil i Paul przygląda mi się ze zdziwie­ niem. - To wszystko, Emmo. Nie mogę się ruszyć. Kiedy stąd wyjdę, wszystko bę­ dzie stracone. - Emmo...?

- Błagam, daj mi awans - zwracam się do niego z de­ speracją w głosie. - Błagam. Muszę dostać awans, by zaimponować rodzinie. To jedyne, czego pragnę! Bę­ dę pracować naprawdę ciężko, obiecuję, będę przy­ chodzić w weekendy i będę... będę nosić eleganckie kostiumy. - Słucham? - Paul wpatruje się we mnie tak, jakbym nagle zmieniła się w złotą rybkę. - Nie musicie mi płacić ani grosza więcej! Będę robi­ ła wszystko to co do tej pory. Z własnej kieszeni zapła­ cę za wydrukowanie nowych wizytówek! Tobie to prze­ cież nie zrobi żadnej różnicy. Nawet nie będziesz wiedzieć, że awansowałam! Milknę, oddychając ciężko. - Sądzę, że przekonasz się jeszcze, że niezupełnie o to chodzi w otrzymaniu awansu, Emmo - oświadcza sarkastycznie Paul. - Obawiam się, że odpowiedź jest odmowna. - Ale... - Emmo, dam ci radę. Jeśli chcesz iść naprzód, mu­ sisz sobie stwarzać własne szanse. Musisz sama wyszu­ kiwać okazje. A teraz poważnie. Czy mogłabyś, do kur­ wy nędzy, opuścić wreszcie mój gabinet i zawołać Nicka? Gdy wychodzę, widzę, jak wznosi oczy do nieba i do­ pisuje coś na moim formularzu. Świetnie. Z całą pewnością pisze właśnie: „Niepo­ czytalna wariatka, wymagana pomoc medyczna". Gdy wracam w ponurym nastroju do biurka, Artemis przeszywa mnie świdrującym spojrzeniem. - Och, Emmo - mówi. - Właśnie dzwoniła twoja ku­ zynka Kerry. - Naprawdę? - pytam ze zdziwieniem. Kerry nigdy nie dzwoni do mnie do pracy. Jeśli chodzi o ścisłość, to w ogóle do mnie nie dzwoni. - Zostawiła wiadomość? - Tak. Chciała wiedzieć, czy już dowiedziałaś się cze­ goś na temat swojego awansu.

Okej. Można to uznać za informację oficjalną. Niena­ widzę Kerry. - Ach tak. - Staram się, by zabrzmiało to tak, jakby Ker­ ry pytała się o coś najzupełniej zwyczajnego. - Dzięki. - Dostajesz awans, Emmo? Nic o tym nie wiedzia­ łam! - Jej głos jest wysoki i przeszywający i widzę, że kilkoro ludzi z zainteresowaniem podnosi głowy. - No więc awansujesz na specjalistę? - Nie - mruczę w odpowiedzi, a twarz mam czerwoną z upokorzenia. - Och! - Artemis robi fałszywie zdezorientowaną mi­ nę. - Dlaczego więc ona... - Przymknij się, Artemis - odzywa się Caroline. Posyłam jej pełne wdzięczności spojrzenie i osuwam się na krzesło. Jeszcze rok. Jeszcze jeden calutki rok bycia bezna­ dziejną asystentką, rok, podczas którego wszyscy będą uważać, że jestem do niczego. Kolejny rok siedzenia w długach u taty, prześmiewek ze strony Kerry i Neva i czucia się jak kompletna nieudaczniczka. Włączam komputer i niechętnie wystukuję na klawiaturze kilka słów. Nie ma we mnie ani krzty energii. - Chyba przyniosę sobie kawę - mówię w prze­ strzeń. - Chce ktoś również? - Nie przyniesiesz sobie kawy - oświadcza Artemis, obdarzając mnie dziwnym spojrzeniem. - Nie widzia­ łaś? - Czego? - Zabrali automat - wyjaśnia Nick. - Kiedy byłaś u Paula. - Zabrali? - spoglądam na niego z konsternacją. - Ale dlaczego? - Licho wie. - Nick odchodzi w stronę gabinetu Pau­ la. - Przyjechali i wywieźli go. - Będziemy mieli nowy! - oznajmia Caroline, prze­ chodząc obok mojego biurka z naręczem odbitek. - Tak przynajmniej słyszałam na dole. Taki naprawdę po­ rządny, z przyzwoitą kawą. Zamówił go Jack Harper.

Odchodzi, a ja wpatruję się w jej oddalające się plecy. Jack Harper zamówił nowy automat do kawy? - Emmo! - Niecierpliwi się Artemis. - Słyszałaś? Chcę, żebyś poszukała ulotki, którą dwa lata temu przy­ gotowaliśmy na promocję do Tesco. Przepraszam, ma­ muś - mówi do telefonu. - Zleciłam tylko coś mojej asy­ stentce. Jej asystentce. Boże, cholernie mnie wkurza, kiedy tak mówi. Jednak prawdę powiedziawszy, jestem zbyt oszoło­ miona, by się teraz z tego powodu irytować. To nie ma nic wspólnego ze mną, powtarzam sobie stanowczo w myślach, gdy przekopuję się przez doku­ menty na dolnej półce szafy. To śmieszne sądzić, że mia­ łam z tym coś wspólnego. Prawdopodobnie i tak zamie­ rzał zamówić nowy automat. Prawdopodobnie... Wstaję, trzymając w rękach plik dokumentów i mało brakuje, bym upuściła je wszystkie na podłogę. Oto on. Stoi tuż przede mną. - Witam ponownie. - Uśmiecha się i mruży lekko oczy. - Co słychać? - Eee... Wszystko w porządku, dzięki. - Przełykam z trudem ślinę. - Właśnie się dowiedziałam o automa­ cie do kawy. Dzięki. - Nie ma sprawy. - Słuchajcie wszyscy! - Za nim pojawia się Paul. Pan Harper ma zamiar dzisiejsze przedpołudnie spę­ dzić w naszym dziale. - Proszę. - Uśmiecha się Jack Harper. - Mów mi po imieniu. - J a k sobie życzysz. No więc Jack posiedzi sobie u nas. Chce przyjrzeć się temu, co robicie, przekonać się, w jaki sposób pracuje nasz zespół. Zachowujcie się normalnie, nie róbcie niczego wyjątkowego. - Wzrok Paula zatrzymuje się na mnie. Uśmiecha się przymil­ nie. - Cześć, Emmo! Co u ciebie słychać? Wszystko w porządku?

- Tak, dzięki, Paul - mruczę w odpowiedzi. - Wszyst­ ko w najlepszym porządku. - Świetnie! Lubimy, kiedy nasz personel jest zadowo­ lony. A skoro wszyscy mnie teraz słuchacie - pokasłuje z lekkim zażenowaniem - pozwólcie, że przypomnę, iż zbliża się Korporacyjny Dzień Rodzinny, za tydzień w sobotę. Szansa dla nas wszystkich, by się rozluźnić, poznać wzajemnie swe rodziny i dobrze się bawić! Wszyscy wpatrujemy się w niego w lekkim osłupie­ niu. Aż do tej chwili Paul nazywał ten dzień Pieprzo­ nym Dniem Rodzinnym i twierdził, że raczej pozwoli sobie wyrwać jaja, niż przyprowadzi swoją rodzinę. - Wracajcie teraz do pracy! Jack, pozwól, że przynio­ sę ci krzesło. - Po prostu mnie nie zauważajcie - mówi uprzejmie Jack Harper, siadając w kącie. - Zachowujcie się nor­ malnie. Zachowujcie się normalnie. No jasne. Oczywiście. Oznaczałoby to, że siedzę sobie, zdejmuję buty, sprawdzam e-maile, smaruję dłonie kremem, jem kilka smarties, czytam horoskop na stronie „iVillage", czytam horoskop Connora, piszę w notesie ozdobnymi literami: Emma Corrigan, dyrektor zarządzający, otaczam to gir­ landą kwiatków, wysyłam e-mail do Connora, czekam kilka minut na jego ewentualną odpowiedź, raczę się wodą mineralną, po czym wreszcie zbieram się, by po­ szukać dla Artemis tej ulotki z Tesco. Nie sądzę. Gdy zasiadam przy biurku, mój mózg pracuje na naj­ wyższych obrotach. Stwarzaj sobie własne szanse. Sama wyszukuj okazje. Tak powiedział Paul. A czym jest coś takiego jak nie szansą? Jack Harper we własnej osobie siedzi tutaj i przyglą­ da się mojej pracy. Wspaniały Jack Harper. Szef korpo­ racji. Potrafię przecież chyba zrobić na nim wrażenie? W porządku, może i nasza znajomość nie zaczęła się zbyt fortunnie. Jednak teraz mam oto przed sobą szan­

sę na zrehabilitowanie się! Gdybym tylko mogła mu pokazać, że jestem naprawdę bystra i silnie umotywo­ wana... Gdy siedzę i kartkuję segregator z broszurami promo­ cyjnymi, jestem świadoma, że głowę trzymam nieco wy­ żej niż zazwyczaj, jakbym uczestniczyła w zajęciach z prawidłowej postawy. A kiedy rozglądam się po biu­ rze, zauważam, że cała reszta najwyraźniej także bierze udział w tych zajęciach. Przed przyjściem Jacka Harpera Artemis wisiała na telefonie i rozmawiała ze swoją mamą, teraz jednak wsadziła na nos okulary w rogowej oprawie i z werwą stuka w klawiaturę, co jakiś czas przerywając, by uśmiechnąć się do tego, co napisała w sposób „ależ ja jestem genialna". Nick czytał wcześ­ niej dział sportowy w „Telegraphie", natomiast teraz ze zmarszczonym czołem studiuje jakieś dokumenty z mnóstwem wykresów. - Emmo? - odzywa się Artemis głosem ociekającym fałszywą słodyczą. - Znalazłaś tę ulotkę, o którą cię pro­ siłam? Co nie znaczy wcale, że cię poganiam... - Oczywiście! - wchodzę jej w słowo. Odsuwam krze­ sło, wstaję i podchodzę do jej biurka. Staram się, by wy­ glądało to najnaturalniej na świecie. Ale, Boże, czuję się, jakbym była w telewizji. Nogi nie chcą się zachowy­ wać normalnie, do twarzy mam przyklejony uśmiech i ogarnia mnie przerażające przekonanie, że mogę na­ gle wykrzyknąć: „Majtki!" czy coś podobnego. - Proszę bardzo, Artemis - mówię i ostrożnie kładę ulotkę na jej biurku. - Wielkie dzięki! - odpowiada. Nasze spojrzenia krzyżują się i w tym momencie uświadamiam sobie, że ona także gra. Kładzie dłoń na mojej i posyła mi pro­ mienny uśmiech. - Nie wiem, co byśmy bez ciebie po­ częli, Emmo! - Jestem do twojej dyspozycji - zapewniam, wczuwając się w rolę. - O każdej porze! Cholera, myślę sobie, gdy wracam do biurka. Powin­ nam była powiedzieć coś bardziej błyskotliwego. Coś

w stylu: „Praca grupowa jest tym, co stanowi o sile tej firmy". Dobra, mniejsza z tym. Jeszcze będę miała okazję wy­ wrzeć na nim wrażenie. Starając się zachowywać naturalnie, klikam na nowy dokument i zaczynam stukać w klawiaturę tak szybko, jak tylko jestem w stanie. W dalszym ciągu siedzę wy­ prostowana jak struna. Jeszcze nigdy w naszym biurze nie było tak cicho. Wszyscy wklepują coś do kompute­ ra, nikt nie rozmawia. Cała ta sytuacja przypomina ja ­ kiś egzamin. Swędzi mnie stopa, ale nie śmiem się po­ drapać. Jak, u diabła, kręci się te programy dokumentalne, które są puszczane na żywo? Jestem totalnie wyczerpa­ na, a minęło zaledwie pięć minut. - Bardzo tu cicho - odzywa się Jack Harper, a w jego głosie słychać zdziwienie. - Czy tak jest zawsze? Wszyscy patrzymy niepewnie na siebie. - Proszę, nie zwracajcie na mnie uwagi. Rozmawiaj­ cie tak jak zwykle. Z pewnością przecież prowadzicie biurowe dyskusje. - Uśmiecha się przyjaźnie. - Kiedy ja pracowałem w biurze, poruszaliśmy każdy możliwy te­ mat. Polityka, książki... Powiedzcie na przykład, co ostatnio czytaliście? - Właśnie czytam najnowszą biografię Mao Tse-tunga - oświadcza od razu Artemis. - Fascynująca lektura. - Ja jestem w połowie historii czternastowiecznej Europy - oświadcza Nick. - A ja właśnie ponownie zabrałam się do dzieł Prou­ sta - mówi Caroline i ze skromną miną wzrusza ramio­ nami. - W oryginale. - Ach. - Jack Harper kiwa głową, a z jego twarzy nie da się niczego wyczytać. - A... ty, Emmo? Co aktualnie czytasz? - Tak właściwie... - Przełykam ślinę, grając na zwłokę. Nie mogę powiedzieć, że Gryzmoły gwiazd - co one oznaczają? Chociaż to naprawdę niezła książka. Szybko. Jaka książka jest wystarczająco poważna?

- Czytałaś Wielkie nadzieje, prawda, Emmo? - przy­ chodzi mi z pomocą Artemis. - Tak! - odpowiadam z uczuciem ulgi. - Tak, zgadza się... I urywam raptownie, gdyż napotykam spojrzenie Jacka Harpera. Kurwa. W mojej głowie rozlega się mój własny głos, paplaj ący niewinnie w samolocie: ...przeczytałam streszczenie z okładki i udawałam po­ tem, że przeczytałam książkę... - Wielkie nadzieje - mówi w zamyśleniu Jack Harper. - Jak ci się to podobało, Emmo? Nie mogę wprost uwierzyć, że mnie o to zapytał. Przez kilka sekund nie jestem w stanie wydobyć z sie­ bie głosu. - No cóż! - odchrząkuję. - Uważam, że jest ona... jest ona naprawdę... wyjątkowo... - To wspaniała książka - wtrąca żarliwie Arte­ mis. - Kiedy się, oczywiście, w pełni zrozumie jej sym­ bolikę. Przymknij się, ty głupia pozerko. O Boże. Co ja mam teraz powiedzieć? - Uważam, że w niej naprawdę... współbrzmiało mówię wreszcie. - Co współbrzmiało? - pyta Nick. - Eee... - zacinam się. - Echa. Zapada pełna konsternacji cisza. - Echa... współbrzmiały? - upewnia się Artemis. - Tak - odpowiadam wyzywająco. - Owszem. Mniej­ sza z tym, muszę wracać do pracy. - Odwracam się i za­ czynam gorączkowo stukać w klawiaturę. W porządku. Nie poszło mi zbyt dobrze w dyskusji li­ terackiej, ale to był najprawdziwszy pech. Trzeba my­ śleć pozytywnie. Wciąż mogę to zrobić. Wciąż mogę wy­ wrzeć na nim wrażenie... - Po prostu nie wiem, co jest z nią nie tak! - szczebio­ cze właśnie dziewczęcym głosem Artemis. - Codziennie

ją podlewam. - Szturcha palcem zielistkę i wpatruje się z nadzieją w Jacka Harpera. - Znasz się może na rośli­ nach, Jack? - Niestety nie - odpowiada Jack i z kamienną twarzą spogląda na mnie. - Jak myślisz, Emmo, co może być z nią nie tak? ... kiedy jestem wkurzona na Artemis... - Ja... ja nie mam pojęcia - mówię wreszcie i z płoną­ cymi policzkami kontynuuję pisanie. Okej. Nieważne. To nie ma znaczenia. Może i zdarzy­ ło mi się podlewać jedną małą roślinkę sokiem poma­ rańczowym. Ale co z tego? - Czy ktoś widział mój kubek z Pucharu Świata? - py­ ta Paul, wchodząc do biura ze zmarszczonym czołem. Jakoś nie mogę go nigdzie znaleźć. ...w zeszłym tygodniu stłukłam kubek mojego szefa i schowałam skorupy do torebki... Cholera jasna. W porządku. No więc stłukłam także kubek. To nie ma znaczenia. Spokojnie kontynuuj pisanie. - Hej, Jack - mówi Nick tonem „my, faceci, powinni­ śmy trzymać się razem". - Jeśli uważasz, że nie umiemy się bawić, popatrz tam! - Kiwa głową w kierunku kart­ ki z odbitą na ksero pupą w stringach, która wisi na ta­ blicy ogłoszeń od Bożego Narodzenia. - Wciąż nie mo­ żemy dociec, kto to jest... ...podczas ostatniej Wigilii w firmie trochę za dużo wy­ piłam... Okej, teraz to już naprawdę pragnę umrzeć. Błagam, niech mnie ktoś zabije. - Cześć, Emmo! - rozlega się głos Katie. Podnoszę głowę i widzę, że wchodzi pospiesznie do biura, a jej twarz jest zaróżowiona z emocji. Kiedy zauważa Jacka Harpera, staje jak wryta. - Och! - Wszystko w porządku. Jestem tylko muchą na ścia­ nie. - Macha do niej przyjaźnie ręką. - Śmiało. Powiedz, co miałaś zamiar powiedzieć. - Cześć, Katie! - wykrztuszam. - Co się stało?

Gdy tylko wypowiadam jej imię, Jack Harper czujnie unosi głowę, a na jego twarzy pojawia się skupienie. Nie podoba mi się ten wyraz jego twarzy. Co takiego powiedziałam mu na temat Katie? No co? Przewijam taśmę z pamięcią. Co ja mówiłam? Co ja... Żołądek podchodzi mi do gardła. O Boże. ...mamy swój sekretny szyfr. Przychodzi i mówi: „Czy mogłabyś przyjrzeć się razem ze mną tym wyliczeniom?”, podczas gdy tak naprawdę oznacza to: „A może wyskoczy­ my na kawę do Starbucks?”... Zdradziłam mu nasz szyfr. Wpatruję się z desperacją w pełną przejęcia twarz Ka­ tie, próbując w jakiś sposób przekazać jej wiadomość. Nie mów tego. Nie mów, że chcesz przejrzeć razem ze mną wyliczenia. Ale ona jest zupełnie nieświadoma moich rozterek. - Ja tylko... - Katie chrząka w poważny sposób i zer­ ka nieśmiało na Jacka Harpera. - Czy mogłybyśmy przyjrzeć się wspólnie pewnym wyliczeniom, Emmo? Jasny gwint. Moja twarz płonie. Po skórze przebiegają mi ciarki. - Wiesz - odpowiadam sztucznie pogodnym głosem. Nie jestem pewna, czy dziś będzie to możliwe. Katie wpatruje się we mnie ze zdumieniem. - A le ja muszę... jesteś mi naprawdę potrzebna do tych wyliczeń. - Kiwa z powagą głową. - Dziś jestem naprawdę bardzo zajęta, Katie! - Zmu­ szam się do uśmiechu, starając się jednocześnie prze­ kazać jej, by się zamknęła. - To nie potrwa długo! Poważnie, tylko chwilę! - Naprawdę nie sądzę... Katie prawie że przeskakuje z nogi na nogę. - A l e Emmo, to są bardzo... ważne wyliczenia. Na­ prawdę muszę... pokazać ci je... - Emmo. - Na dźwięk głosu Jacka Harpera podskaku­ ję, jakby mnie użądliła pszczoła. Konfidencjonalnie na­ chyla się ku mnie. - Może rzeczywiście powinnaś przyj­ rzeć się tym wyliczeniom.

Wpatruję się w niego przez kilka sekund, nie będąc w stanie wydobyć z siebie głosu. W uszach słyszę dud­ nienie pulsującej krwi. - No dobrze - odzywam się wreszcie. - W porządku. Chodźmy.

7 Gdy idę razem z Katie ulicą, jedna połowa mnie jest odrętwiała z przerażenia, natomiast druga ma ochotę wybuchnąć histerycznym śmiechem. Wszyscy inni są te­ raz w biurze, z całych sił starając się wywrzeć wrażenie na Jacku Harperze. A ja urywam się swobodnie tuż pod jego nosem na cappuccino. - Przepraszam, że ci przeszkodziłam - mówi pogod­ nie Katie, gdy wchodzimy do Starbucks. - Kiedy akurat jest u was Jack Harper i w ogóle. Nie miałam pojęcia, że on będzie sobie tak po prostu u was siedział! Ale by­ łam naprawdę subtelna - dodaje uspokajająco. - Nigdy się nie dowie, o co mi naprawdę chodziło. - Jestem pewna, że masz rację - wyduszam z siebie. Nie zgadnie tego nawet za milion lat. - Dobrze się czujesz, Emmo? - Katie przygląda mi się z zaciekawieniem. - Nic mi nie jest! - odpowiadam z nagłym przebły­ skiem wesołości. - Wszystko w jak najlepszym porządku! No więc... po cóż to nadzwyczajne spotkanie na szczycie? - Po prostu musiałam ci o tym powiedzieć. Prosimy dwa razy cappuccino. - Katie uśmiecha się do mnie promiennie. Jest wyraźnie podekscytowana. - Nie uwierzysz! - Co się stało? - Mam randkę. Poznałam kogoś nowego! - Nie! - Wpatruję się w nią szeroko otwartymi ocza­ mi. - Poważnie? Dość szybko. - Tak, to się stało wczoraj, dokładnie tak, jak mówi­ łaś! W czasie przerwy na lunch celowo poszłam nieco

dalej niż zazwyczaj i znalazłam naprawdę miłe miejsce, gdzie można coś zjeść. A tam, w kolejce obok mnie, stal naprawdę świetny facet. I nawiązał ze mną rozmowę. A potem siedzieliśmy przy jednym stoliku i dalej roz­ mawialiśmy... Już zamierzałam wychodzić, kiedy spy­ tał, czy miałabym ochotę wybrać się z nim kiedyś na drinka. - Odbiera z promiennym uśmiechem cappucci­ no. - Je ste śm y więc umówieni na dzisiejszy wieczór. - To fantastycznie! - wołam z zachwytem. - Mów mi więc, jaki on jest? - Po prostu uroczy. Ma na imię Phillip, piękne błysz­ czące oczy. Jest naprawdę czarujący i uprzejmy, i ma wspaniałe poczucie humoru... - Z twojego opisu wydaje się niesamowity! - Wiem. Mam co do niego naprawdę dobre przeczu­ cia. - Kiedy siadamy przy stoliku, twarz Katie promie­ nieje. - Serio. On wydaje się taki inny. I wiem, Emmo, że to zabrzmi naprawdę głupio... - waha się. - Ale czu­ ję, że to ty w jakiś sposób przyprowadziłaś go do mnie. - Ja? - Gapię się na nią. - To dzięki tobie odważyłam się swobodnie z nim po­ rozmawiać. - Ale ja jedynie powiedziałam... - Powiedziałaś, że na pewno kogoś spotkam. Wierzy­ łaś we mnie. I tak właśnie się stało! - Jej oczy błyszczą. - Przepraszam - szepcze i ociera je chusteczką. - Je­ stem po prostu wstrząśnięta. - Och, Katie. - Naprawdę uważam, że moje życie zmieni się nie do poznania. Sądzę, że teraz wszystko będzie lepiej. I to dzięki tobie, Emmo! - Naprawdę, Katie - odpowiadam z zakłopotaniem. Nie zrobiłam niczego wielkiego. - Nieprawda! - protestuje Katie urywanym głosem. I chciałam ci się jakoś za to odwdzięczyć. - Sięga do tor­ by i wyciąga coś dużego, pomarańczowego i szydełko­ wanego. - Tak więc wczoraj wieczorem zrobiłam to. Patrzy na mnie wyczekująco. - To chustka na głowę.

Przez kilka sekund nie jestem w stanie się poruszyć. Szydełkowana chustka na głowę. - Katie - udaje mi się wreszcie odzyskać głos. Obra­ cam chustkę w palcach. - Naprawdę, nie... nie powin­ naś była! - Ale chciałam! Aby ci podziękować. - Spogląda na mnie poważnie. - Zwłaszcza że zgubiłaś ten pasek, któ­ ry ci zrobiłam na gwiazdkę. - Och! - mówię i natychmiast czuję się winna. - No tak. Taka... szkoda. - Przełykam ślinę. - To był uroczy pasek. Czułam się naprawdę paskudnie, kiedy go zgubi­ łam. - Nic się nie martw! - Jej oczy znów stają się błysz­ czące. - Zrobię ci także nowy pasek. - Nie! - odpowiadam szybko. - Nie, Katie, nie rób tego. - Ale ja chcę! - Pochyla się i przytula mnie. - Po to właśnie są przyjaciele! Mija kolejnych dwadzieścia minut, nim kończymy drugą kolejkę kawy i wychodzimy ze Starbucks. Gdy zbliżamy się do budynku Panther, zerkam na zegarek i ze wzdrygnięciem przekonuję się, że nie było nas w sumie dobre pół godziny. - Czy to nie fantastyczne, że będziemy mieć nowe au­ tomaty do kawy? - pyta Katie, gdy pospiesznie wchodzi­ my po schodach. - Och tak. Super. Gdy pomyślałam o kolejnym spotkaniu z Jackiem Harperem, żołądek zaczął podchodzić mi do gardła. Ostatnio denerwowałam się tak podczas egzaminu z gry na klarnecie. Egzaminator zapytał mnie wtedy, jak się nazywam, a ja wybuchnęłam płaczem. - No cóż, do zobaczenia później - mówi Katie, gdy do­ cieramy na pierwsze piętro. - I jeszcze raz dzięki, Emmo. - Nie ma za co - odpowiadam. - Na razie. Gdy idę korytarzem w stronę działu marketingu, mam świadomość, że moje nogi nie poruszają się tak szybko jak zazwyczaj. Prawdę mówiąc, w miarę zbliża­

nia się do drzwi idę coraz wolniej i wolniej... i wol­ niej... Wymija mnie jedna z pracujących w księgowości se­ kretarek. Idzie dziarskim krokiem i obrzuca mnie dziw­ nym spojrzeniem. O Boże. Nie mogę tam pójść. Ależ mogę. Wszystko będzie dobrze. Po prostu cichut­ ko sobie usiądę i zabiorę się do pracy. Może mnie nawet nie zauważy. No dobra. Im bardziej spróbuję to odwlekać, tym bę­ dzie mi trudniej. Biorę głęboki oddech, zamykam oczy, wchodzę do naszego biura, po czym otwieram oczy. Wokół biurka Artemis panuje wrzawa, a po Jacku Harperze nie ma ani śladu. - A może on planuje przemyśleć koncepcję całej fir­ my - ktoś mówi. - Słyszałam plotki o jakimś tajemniczym projek­ cie... - Nie może całkowicie scentralizować funkcji marke­ tingowej - oświadcza Artemis, starając się przekrzyczeć innych. - Gdzie jest Jack Harper? - pytam, starając się, by za­ brzmiało to niedbale. - Poszedł sobie - odpowiada Nick, a mnie ogarnia uczucie ulgi. Poszedł! Poszedł sobie! - Wróci jeszcze? - Nie sądzę. Emmo, przygotowałaś w końcu dla mnie te listy? Dałem ci je już trzy dni temu... - Zaraz się tym zajmę - odpowiadam i uśmiecham się promiennie do Nicka. Gdy siadam przy biurku, czuję się lekka niczym balo­ nik wypełniony helem. Radośnie zrzucam buty, sięgam po butelkę wody Evian i... nieruchomieję. Na klawiaturze mojego komputera leży złożona kartka papieru. Na wierzchu nieznanym mi charakterem napi­ sane jest moje imię. Z konsternacją rozglądam się po biurze. Nikt mi się nie przygląda w oczekiwaniu, bym przeczytała. Właści­

wie to chyba nikt nawet nie zauważył tej kartki. Wszy­ scy są zbyt zajęci rozmową, której główny temat stano­ wi Jack Harper. Powoli rozkładam kartkę i przebiegam wzrokiem wiadomość. Mam nadzieję, że spotkanie okazało się produktywne. Mnie osobiście wyliczenia zawsze niesamowicie rajcują. Jack Harper Mogło być gorzej. Mogło być napisane: „Posprzątaj na biurku". Do końca dnia jestem zdenerwowana i spięta. Za każ­ dym razem, gdy ktoś wchodzi do naszego działu, reagu­ ję lekkim atakiem paniki. A kiedy tuż za drzwiami ktoś głośno mówi, że „Jack twierdzi, że może wpadnie jesz­ cze do marketingu", poważnie rozważam pomysł ukry­ cia się w ubikacji do czasu zakończenia pracy. Dokładnie o piątej trzydzieści urywam pisanie w pół zdania, wyłączam komputer i chwytam płaszcz. Nie cze­ kam na ponowne zjawienie się Jacka. Szybko zbiegam po schodach i zaczynam się odprężać dopiero wtedy, gdy jestem bezpieczna po drugiej stronie szklanych drzwi. Choć raz metro jest naprawdę szybkie i po zaledwie dwudziestu minutach docieram do domu. Gdy otwie­ ram drzwi od mieszkania, słyszę dochodzące z pokoju Lissy dziwne odgłosy. Takie jakieś szurania i huki. Mo­ że przestawia sobie meble. - Lissy! - wołam, wchodząc do kuchni. - Nie uwie­ rzysz, co się dzisiaj stało. - Otwieram lodówkę, wyjmu­ ję butelkę wody Evian i przykładam ją do czoła. Po chwili otwieram butelkę i pociągam kilka łyków, po czym idę z powrotem na korytarz i widzę, jak drzwi do pokoju Lissy właśnie się otwierają. - Lissy! - zaczy­ nam. - Co ty, u diabła... I wtedy milknę w pół zdania, jako że z pokoju wycho­ dzi nie Lissy, lecz jakiś mężczyzna.

Mężczyzna! Wysoki, szczupły facet w modnych czar­ nych spodniach i okularach w metalowych opraw­ kach. - Och - mówię z zaskoczeniem. - Cześć... - Emma! - woła Lissy, wychodząc za nim. Jest ubrana w podkoszulek i jakieś szare legginsy, których nigdy u niej nie widziałam. Pije wodę ze szklanki i patrzy na mnie ze zdziwieniem i jednocześnie z przestrachem. Wcześnie wróciłaś. - Wiem. Spieszyłam się. - To jest J e a n - Paul - wyjaśnia Lissy. - J e a n - Paul, mo­ ja współlokatorka Emma. - Witaj, J e a n - Paul - mówię, uśmiechając się przyjaź­ nie. - Miło cię poznać, Emmo - odpowiada J e a n - Paul z francuskim akcentem. Boże, francuski akcent jest naprawdę bardzo seksow­ ny. To znaczy Francuzi są bardzo seksowni. - J e a n - Paul i ja właśnie... eee... przeglądaliśmy akta sprawy - bąka Lissy. - Ach tak - mówię pogodnie. - Super! Akta sprawy. Taa, dobre sobie. Akurat przeglądanie akt narobiłoby tyle dudniącego hałasu. Lissy to naprawdę wielka niewiadoma! - Muszę już lecieć - rzuca J e a n - Paul, spoglądając na Lissy. - Odprowadzę cię. - Jest wyraźnie wytrącona z rów­ nowagi. Znika razem z nim za drzwiami wyjściowymi i słyszę, jak coś do siebie szepczą na schodach. Raczę się kilkoma kolejnymi łykami Evian, po czym udaję się do salonu i opadam ciężko na sofę. Całe ciało mam obolałe od siedzenia w pozycji wyprostowanej i całodniowego napięcia. Coś takiego naprawdę źle się odbija na moim zdrowiu. Jak, u diabła, mam przetrwać cały tydzień z Jackiem Harperem? - No i co? - mówię, gdy Lissy wchodzi do pokoju. - Co się dzieje?

- O co ci chodzi? - pyta, a jej wzrok jest wyraźnie roz­ biegany. - O ciebie i J e a n - Paula! Od jak dawna ty i on... - My nie... - Lissy urywa i robi się czerwona. - To nie... Przeglądaliśmy akta sprawy. To wszystko. - Akurat. - Naprawdę! Tak właśnie było! - No dobra. - Unoszę brwi, dając za wygraną. - Skoro tak twierdzisz. Lissy czasami tak właśnie się zachowuje, zgrywa nie­ śmiałą i speszoną. Będę po prostu musiała pewnego wieczoru ją upić i wszystko mi wtedy wyśpiewa. - No więc jak ci minął dzień? - pyta, siadając na pod­ łodze i sięgając po jakiś kolorowy magazyn. Jak mi minął dzień? Nie wiem nawet, od czego za­ cząć. - Mój dzień był dosyć koszmarny - mówię wreszcie. - Poważnie? - pyta Lissy, podnosząc ze zdumieniem głowę. - Nie, cofam to, co powiedziałam. To był jeden wielki koszmar. - Co się stało? - Cała uwaga Lissy skupia się teraz na mnie. - Opowiadaj! - Okej. - Biorę głęboki oddech i odgarniam do tyłu włosy, zastanawiając się, od czego zacząć. - No dobra, pamiętasz ten mój zeszłotygodniowy okropny lot ze Szkocji? - Tak! - Twarz Lissy rozjaśnia się. - I Connor wyszedł ci na spotkanie i było naprawdę romantycznie... - Tak. No cóż. - Chrząkam. - Wcześniej, podczas lo­ tu. Obok mnie siedział... pewien mężczyzna. Samolot wpadł w straszne turbulencje. - Zagryzam wargę. Chodzi o to, że naprawdę byłam przekonana, że wszy­ scy zginiemy i że jest on ostatnią osobą, którą widzę i... ja... - O mój Boże! - Lissy zakrywa usta dłonią. - Nie mów tylko, że uprawiałaś z nim seks. - Gorzej. Zdradziłam mu wszystkie swoje sekrety.

Spodziewam się, że Lissy gwałtownie wciągnie powie­ trze lub powie coś współczującego w rodzaju: „O nie!", ale ona wpatruje się jedynie we mnie w osłupieniu. - Jakie sekrety? - Swoje. No wiesz... Lissy ma taki wyraz twarzy, jakbym jej właśnie oświadczyła, że jedna z moich nóg to proteza. - Ty masz sekrety? - Oczywiście, że tak! - odpowiadam. - Każdy ma. - Ja nie! - zastrzega natychmiast Lissy, wyglądając na urażoną. - Nie mam żadnych sekretów. - Ależ masz! - Na przykład jakie? - Na przykład... na przykład... No dobra. - Zaczynam wyliczać na palcach. - Nigdy nie powiedziałaś swojemu tacie, że to ty wtedy zgubiłaś klucze od garażu. - To było całe wieki temu! - oświadcza pogardliwie Lissy. - Nigdy nie powiedziałaś Simonowi, że miałaś na­ dzieję na oświadczyny... - Nieprawda! - woła Lissy i robi się czerwona. - No dobrze, może jednak tak myślałam... - Uważasz, że podobasz się temu smutasowi z naprze­ ciwka... - To żaden sekret! - odpowiada, przewracając oczami. - W porządku. W takim razie powiem mu o tym, do­ brze? - Nachylam się w stronę otwartego okna. - Hej, Mike! - wołam. - Wiesz co? Lissy uważa, że... - Przestań! - ucisza mnie gorączkowo. - Widzisz? Masz jednak jakieś sekrety. Wszyscy mają. Nawet papież ma pewnie kilka swoich sekretów. - Okej - mówi Lissy. - Okej. Już wszystko rozumiem. Nie pojmuję jednak, w czym problem. Zdradziłaś jakie­ muś facetowi w samolocie swoje sekrety... - A teraz on zjawił się u mnie w pracy. - Co takiego? - Lissy wpatruje się we mnie. - Mówisz poważnie? Kim on jest?

- T o . . . - Mam już wypowiedzieć na głos nazwisko Jacka Harpera, kiedy nagle przypominam sobie o danej mu obietnicy. - To ten facet, który przyjechał nas poob­ serwować - mówię wymijająco. - Ktoś z kadry kierowniczej? - Zgadza się. Można powiedzieć, że z bardzo wysokiej kadry kierowniczej. - O rety. - Lissy marszczy brwi i przez chwilę inten­ sywnie się zastanawia. - No cóż, czy to jednak ma zna­ czenie? To, że wie coś na twój temat... - Lissy, to nie jest coś. - Lekko się czerwienię. - On wie wszystko. Powiedziałam mu, że w CV sfałszowałam ocenę z matury. - Sfałszowałaś ocenę z matury? - powtarza jak echo zaszokowana Lissy. - Mówisz poważnie? - Powiedziałam mu też, że podlewam kwiatek Arte­ mis sokiem pomarańczowym, że noszenie stringów uważam za niewygodne... Milknę i widzę, że Lissy wpatruje się we mnie ze zdu­ mieniem i przerażeniem. - Emmo - mówi wreszcie. - Czy kiedykolwiek obiło ci się o uszy określenie „zbyt wiele informacji"? - Wcale nie chciałam mówić mu tego wszystkiego! bronię się. - To mi się po prostu jakoś wymknęło! Wypi­ łam wcześniej trzy kieliszki wódki, a sądziłam, że zaraz zginiemy. Naprawdę, Lissy, na moim miejscu zachowa­ łabyś się tak samo. Wszyscy krzyczeli, ludzie modlili się, samolot spadał... - Tak więc wypaplałaś wszystkie sekrety swojemu szefowi. - Ale w samolocie on nie był moim szefem! - wołam z frustracją. - Był najzwyklejszym nieznajomym, które­ go nigdy więcej nie powinnam spotkać! Przez chwilę panuje cisza, podczas której Lissy przy­ swaja to, co właśnie ode mnie usłyszała. - Wiesz, coś podobnego przytrafiło się kiedyś mojej kuzynce - mówi wreszcie. - Poszła na jakąś imprezę,

a tam zjawił się lekarz, który dwa miesiące wcześniej odebrał jej poród. - Och. - Krzywię się. - Mówiła, że była tak zażenowana, że aż musiała stamtąd wyjść. Przecież on widział absolutnie wszyst­ ko! Powiedziała, że nie miało to znaczenia, kiedy znaj­ dowała się na sali porodowej, gdy jednak zobaczyła go, jak tam stoi, trzyma w ręku kieliszek wina i rozmawia o cenach nieruchomości, to było zupełnie coś innego. - No cóż, tak właśnie jest w moim przypadku - mówię z rozpaczą. - On zna wszystkie moje intymne sekrety. Różnica jest jednak taka, że ja nie mogę wyjść jak two­ ja kuzynka z przyjęcia. Muszę tam siedzieć i udawać, że jestem dobrym pracownikiem. A on wie, że wcale tak nie jest. - Co zamierzasz więc zrobić? - Nie mam pojęcia! Jedyne chyba, co mogę robić, to starać się go unikać. - Jak długo ma tu zostać? - Do końca tygodnia - odpowiadam z rozpaczą w gło­ sie. - Cały długi tydzień. Biorę do ręki pilota, włączam telewizor i przez chwi­ lę w milczeniu przyglądamy się modelkom tańczącym w dżinsach Gapa. Reklama kończy się i podnoszę wzrok. Widzę, że Lissy dziwnie na mnie patrzy. - Co się stało? - Emmo... - Chrząka z zażenowaniem. - Ty nie masz przede mną żadnych sekretów, prawda? - Przed tobą? - pytam z lekkim zakłopotaniem. Przez głowę przemyka szybko sekwencja scen. Ten dziwaczny sen, który przyśnił mi się kiedyś, w którym Lissy i ja jesteśmy lesbijkami. Te kilkakrotne zakupy, kiedy to kupiłam marchewkę w supermarkecie, a za­ rzekałam się, że jest ekologiczna. Wspomnienie z okre­ su, gdy miałyśmy po piętnaście lat i ona pojechała do Francji, a ja poderwałam Mike'a Appletona, w którym ona się strasznie durzyła; nigdy jej tego nie powiedzia­ łam.

- Nie! Oczywiście, że nie! - wołam i pospiesznie po­ ciągam łyk wody. - A dlaczego pytasz? Czyżbyś ty miała sekrety przede mną? Na policzkach Lissy wykwitają dwie różowe plamy. - Nie, oczywiście, że nie! - odpowiada nienatural­ nym głosem. - Ja tylko... tylko się zastanawiałam. - Się­ ga po program telewizyjny i zaczyna go kartkować, uni­ kając mojego spojrzenia. - No wiesz, po prostu chciałam wiedzieć. - No tak. - Wzruszam ramionami. - To tak samo jak ja. Lissy ma sekret. Zastanawiam się, co... Oczywiście. Na przykład, czy rzeczywiście przegląda­ ła z tym facetem akta sprawy. Czy ona uważa mnie za kompletną kretynkę?

8 Następnego ranka przyjeżdżam do pracy z jednym tylko zamiarem - unikania Jacka Harpera. To nie powinno być trudne. Panther Corporation to wielka firma, mieszcząca się w wielkim budynku. On będzie dzisiaj zajęty w innych działach. Prawdopodob­ nie weźmie udział w wielu naradach. Prawdopodobnie cały dzień spędzi gdzieś w okolicach jedenastego pię­ tra. Mimo to, gdy zbliżam się do ciężkich szklanych drzwi, zwalniam kroku i zaglądam do środka, by zobaczyć, czy gdzieś tam przypadkiem go nie ma. - Wszystko w porządku, Emmo? - pyta strażnik Dave, podchodząc i otwierając przede mną drzwi. - Wyglą­ dasz na zdezorientowaną. - Nie! Nic mi nie jest, dzięki! - Śmieję się lekko, sta­ rając się, by zabrzmiało to swobodnie, jednocześnie omiatając spojrzeniem hol. Nigdzie go nie widzę. Okej. Wszystko będzie dobrze. Pewnie się jeszcze nie zjawił. Może w ogóle dzisiaj nie przyjdzie. Pewnym siebie gestem odrzucam do tyłu wło­

sy, przechodzę dziarsko po marmurowej posadzce i kie­ ruję się ku schodom. - Jack! - Gdy dochodzę do pierwszego piętra, nagle słyszę to imię. - Masz wolną chwilę? - Jasne. To jego głos. Co u diabła... Odwracam się z oszołomieniem i dostrzegam go na następnym podeście. Rozmawia właśnie z Grahamem Hillingdonem. Mój żołądek fika nerwowego koziołka. Chwytam się mosiężnej poręczy. Cholera. Jeśli tylko spojrzy w dół, to od razu mnie zobaczy. Dlaczego musi stać akurat tam? Nie ma swojego ga­ binetu, do którego mógłby pójść? W porządku. Nic się nie stało. Ja po prostu... pójdę inną trasą. Bardzo powoli cofam się o kilka stopni, sta­ rając się nie stukać obcasami po marmurowych scho­ dach ani nie wykonywać gwałtownych ruchów, by przy­ padkiem nie zwrócić na siebie jego uwagi. Gdy tak ostrożnie schodzę po schodach, mija mnie Moira z księ­ gowości i rzuca mi dziwne spojrzenie, ale gucio mnie to obchodzi. Muszę się ulotnić. Gdy tylko znajduję się poza zasięgiem jego wzroku, wyraźnie się odprężam i szybciej już schodzę do holu. Zamiast ze schodów skorzystam z windy. Nie ma spra­ wy. Pewnym siebie krokiem przechodzę przez hol i je ­ stem dokładnie pośrodku marmurowej płyty, kiedy za­ mieram. - Zgadza się. - To znowu jego głos. I wydaje mi się, że słyszę go coraz wyraźniej. A może to tylko omamy słu­ chowe? - ...chyba przyjrzę się temu uważniej... Odwracam natychmiast głowę. Gdzież on teraz jest? W jakim idzie kierunku? - ...naprawdę sądzę, że... Cholera. Schodzi po schodach. Nie mam się gdzie schować! Nie namyślając się, prawie biegiem pokonuję odleg­ łość do szklanych drzwi, pcham je i wydostaję się po­

spiesznie z budynku. Zbiegam po schodach, przebiegam jakieś sto metrów i zatrzymuję się, dysząc ciężko. Nie idzie mi dobrze. Stoję przez kilka minut na chodniku, próbując zgad­ nąć, jak długo on może pozostać w holu, po czym ostroż­ nie znów zbliżam się do szklanych drzwi. Obmyśliłam nową taktykę. Udam się do biura w tak niewiarygodnie szybkim tempie, że nikt mnie nawet nie zauważy. Nie będzie więc miało znaczenia, czy minę po drodze Jacka Harpera czy też nie. Przejdę po prostu bez rozglądania się na prawo i lewo i... O mój Boże, on tam jest, rozma­ wia właśnie z Dave'em. Nie zdając sobie nawet sprawy z tego, co robię, zbie­ gam ponownie ze schodów i pędzę na ulicę. To się zaczyna robić absurdalne. Nie mogę przez ca­ ły dzień tkwić na ulicy. Muszę iść do biura. No dalej, rusz głową. Musi być jakiś sposób. Musi być... Tak! Przychodzi mi do głowy naprawdę fantastyczny pomysł. To się musi udać. Trzy minuty później kolejny raz zbliżam się do drzwi siedziby Panther Corporation, tym razem pochłonięta lekturą artykułu w „Timesie". Nie dostrzegam niczego wokół mnie. I nikt nie jest w stanie dojrzeć mojej twa­ rzy. To naprawdę doskonały sposób! Popycham ramieniem drzwi, przechodzę przez mar­ murowy hol i wchodzę po schodach, w ogóle nie rozglą­ dając się na boki. Gdy przechodzę korytarzem w kie­ runku działu marketingu, czuję się zupełnie bezpiecz­ na - chroni mnie kochany „Times". Powinnam to robić częściej. Nikt mnie nie będzie zaczepiał. To naprawdę kojące uczucie, prawie tak, jakbym była niewidzialna albo... - Auu! Przepraszam! Wpadłam na kogoś. Cholera. Opuszczam gazetę i wi­ dzę wpatrującego się we mnie Paula. Pociera czoło. - Emmo, co ty, do cholery, wyprawiasz?! - Właśnie czytam sobie „Timesa" - odpowiadam sła­ bym głosem. - Bardzo cię przepraszam.

- W porządku. A tak w ogóle to gdzie ty się, u diabła, podziewałaś? Chcę, żebyś podczas zebrania zajęła się herbatą i kawą. O dziesiątej. - Jaką herbatą i kawą? - pytam z konsternacją. Za­ zwyczaj podczas zebrań nie ma żadnego poczęstunku. 1 zazwyczaj pojawia się na nich tylko jakieś sześć osób. - Zwyczajną herbatą i kawą - odpowiada z nacis­ kiem. - I ciasteczkami. Jasne? Och, w zebraniu weźmie udział także Jack Harper. - Co takiego? - Wpatruję się w niego ze zdumieniem. - W zebraniu weźmie udział Jack Harper - powtarza ze zniecierpliwieniem. - Tak więc pospiesz się. - Czy naprawdę muszę tam iść? - pytam bez zastano­ wienia. - Słucham? - Paul przygląda mi się ze zmarszczony­ mi brwiami. - Zastanawiałam się tylko, czy... muszę iść, czy mo­ że... - Milknę. - Emmo, jeśli potrafisz podać herbatę i kawę drogą telepatyczną - mówi sarkastycznie Paul - możesz zostać przy swoim biurku. W przeciwnym wypadku bierz ła­ skawie tyłek w troki i marsz do sali konferencyjnej. Wiesz, jak na kogoś, kto tak bardzo pragnie awanso­ wać... - Potrząsa głową i odchodzi. Jak to możliwe, że dzień już rozpoczął się tak fatal­ nie, a nie zdążyłam nawet usiąść? Rzucam torbę i żakiet na biurko i pospiesznie wra­ cam na korytarz. Podchodzę do wind i wciskam guzik „góra". Chwilę później jedna z nich brzdęka i otwierają się drzwi. Nie. Nie. To jakiś koszmar. W windzie stoi sobie Jack Harper. Ubrany jest w zno­ szone dżinsy i brązowy sweter z kaszmiru. Zanim jestem w stanie zapanować nad sobą, czynię krok w tył. Jack Harper wsuwa do kieszeni telefon ko­

mórkowy, przechyla głowę na bok i posyła mi lekko zdziwione spojrzenie. - Wchodzisz do windy? - pyta łagodnie. Jestem ugotowana. Co mam odpowiedzieć? Nie mogę przecież rzucić: „Nie, ja tylko wcisnęłam przycisk dla zabawy, ha, ha, ha!". - Tak - mówię więc i wchodzę do windy na sztywnych nogach. - Wchodzę. Drzwi zamykają się, a my w milczeniu jedziemy w gó­ rę. Ściska mnie w żołądku. - P a n i e Harper... - odzywam się z zakłopotaniem, a on podnosi wzrok. - Chciałam przeprosić za moje... za ten... no... za urwanie się wtedy z biura. To już się nie powtórzy. - Macie teraz kawę, która nadaje się do picia - odpo­ wiada Jack Harper, unosząc brwi. - Nie powinno już więc być potrzeby chodzenia do Starbucks. - Wiem. Naprawdę przepraszam. - Płonie mi twarz. Mogę pana zapewnić, że ostatni raz zrobiłam coś takie­ go. - Chrząkam. - Jestem w pełni oddana Panther Cor­ poration i pragnę służyć tej spółce najlepiej, jak tylko potrafię, dając z siebie sto procent każdego dnia, teraz i zawsze. Ledwie się powstrzymuję, by nie dodać na końcu „Amen". - Ach tak. - Jack spogląda na mnie. Drżą mu kąciki ust. - To... świetnie. - Zastanawia się nad czymś przez chwilę. - Emmo, umiesz dochować tajemnicy? - Tak - odpowiadam z niepokojem. - A o co chodzi? Jack nachyla się nade mną i szepcze: - Ja kiedyś też często się zrywałem. - Słucham? - Wpatruję się w niego nierozumiejącym wzrokiem. - W mojej pierwszej pracy - kontynuuje normalnym już głosem. - Miałem tam przyjaciela, z którym spędza­ łem dużo czasu. Także mieliśmy swój szyfr. - Jego oczy migoczą. - Jeden z nas prosił drugiego o przyniesienie akt Leopolda.

- Czym byty akta Leopolda? - Nie istniały. - Uśmiecha się szeroko. - To byt tylko pretekst, by wyrwać się zza biurka. - Och. No tak! Nagle czuję się nieco lepiej. Jack Harper zrywał się kiedyś z pracy? A można by pomyśleć, że zajmowało go wyłącznie bycie elokwentnym, twórczym i dynamicznym geniuszem biznesu. Winda zatrzymuje się na trzecim piętrze i drzwi otwierają się, ale nikt nie wchodzi. - Twoi koledzy wydali mi się całkiem mili - mówi Jack, gdy ruszamy w górę. - To bardzo przyjacielski, pracowity zespół. Zawsze tacy są? - Jak najbardziej! - odpowiadam bez namysłu. - Cie­ szy nas wzajemna współpraca w zintegrowany, zespoło­ wy... eee... operacyjny... - Próbuję przywołać z pamię­ ci jakieś jeszcze jedno długie słowo i wtedy popełniam błąd: patrzę w oczy mojego rozmówcy. On doskonale wie, że to bujdy na resorach, prawda? O Boże. Jaki ma to sens? - No dobra. - Opieram się o ścianę windy. - W rze­ czywistości wcale się tak nie zachowujemy. Paul zazwy­ czaj wrzeszczy na mnie sześć razy dziennie, a Nick i Ar­ temis nie cierpią się nawzajem, no i normalnie nie siedzimy i nie rozprawiamy o literaturze. Wszyscy uda­ waliśmy. - Zadziwiacie mnie. - Jego usta drżą. - Atmosfera w dziale administracji także wydawała się bardzo sztuczna. Moje podejrzenia nasiliły się, gdy dwoje pra­ cowników zaczęło spontanicznie śpiewać firmową pio­ senkę Panther Corporation. Nie wiedziałem nawet, że taka istnieje. - Ja też nie - mówię ze zdumieniem. - Dobra jest? - A jak myślisz? - Unosi komicznie brwi, a ja chi­ choczę. To dziwne, ale panująca między nami atmosfera nie jest już ani trochę napięta. Prawdę mówiąc, mam wra­ żenie, że jesteśmy starymi przyjaciółmi.

- No a ten Korporacyjny Dzień Rodzinny? - pyta. Czekacie na niego z niecierpliwością? - Mniej więcej tak jak na wyrwanie zęba - odpowia­ dam szczerze. - Rozumiem. - Kiwa głową, wyglądając przy tym na rozbawionego. - A... - Waha się przez chwilę. - Co ludzie myślą o mnie? - Niedbałym gestem przeczesuje dłonią włosy. - Nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz. - Wszyscy pana lubią! - Zastanawiam się przez chwi­ lę. - Chociaż... niektórzy uważają, że ten pana przyja­ ciel może przyprawiać o gęsią skórkę. - Kto? Sven? - Jack przygląda mi się przez chwilę, po czym odrzuca głowę do tyłu i wybucha śmiechem. - Mo­ gę cię zapewnić, że Sven jest jednym z moich najstar­ szych, najbliższych przyjaciół i nie przyprawia nikogo o najsłabszą nawet gęsią skórkę. Właściwie to... Urywa, gdy winda brzęczy i zatrzymuje się. Na nasze twarze powraca obojętność. Odsuwamy się nieco od siebie. Drzwi otwierają się i żołądek znów podchodzi mi do gardła. Po drugiej stronie stoi Connor. Gdy dostrzega Jacka Harpera, jego twarz rozjaśnia się, jakby nie mógł uwierzyć we własne szczęście. - Cześć! - mówię, starając się, by zabrzmiało to natu­ ralnie. - Cześć - odpowiada, a jego oczy błyszczą podekscy­ towaniem. Wchodzi do windy. - Witam - mówi uprzejmie Jack. - Które piętro? - Dziewiąte. - Connor przełyka ślinę. - Panie Harper, czy mógłbym się szybko przedstawić? - Z przejęciem wyciąga dłoń. - Connor Martin z działu do spraw badań. Dzisiaj nas pan odwiedza. - Miło mi cię poznać, Connorze - odpowiada grzecz­ nie Jack. - W firmie takiej jak nasza dział do spraw ba­ dań jest niesłychanie ważny. - Ma pan absolutną rację! - przytakuje Connor. Wy­ gląda na niezwykle poruszonego. - Tak naprawdę to czekam z niecierpliwością na możliwość przedyskuto­

wania z panem wyników najnowszych badań, dotyczą­ cych odzieży sportowej Panther. Niektóre z nich są na­ prawdę fascynujące, zwłaszcza te dotyczące preferencji klientów co do grubości materiału. Będzie pan zasko­ czony! - Jestem... jestem pewny, że tak właśnie się stanie odpowiada Jack. - Już się nie mogę doczekać. Connor posyła mi uśmiech. - Zdążył już pan poznać Emmę Corrigan z działu marketingu? - pyta. - Owszem, już się poznaliśmy. - Jack rzuca mi wesołe spojrzenie. Przez chwilę jedziemy w krępującej ciszy. To wszystko jest naprawdę dziwaczne. Nie. Nie dziwaczne. Jest w porządku. - Jaki mamy czas? - odzywa się Connor. Zerka na ze­ garek, a ja z lekkim przerażeniem dostrzegam, że bieg­ nie ku niemu także wzrok Jacka. O Boże. ...dałam mu na gwiazdkę taki śliczny zegarek ze skó­ rzanym paskiem, on jednak upiera się przy noszeniu tej pomarańczowej, cyfrowej paskudy... - Poczekaj chwilę! - mówi Jack, a na jego twarzy po­ jawia się zrozumienie. Przygląda się Connorowi, jakby dopiero teraz go zobaczył. - Poczekaj. Ty jesteś Ken. O nie. O nie, o nie, o nie, o nie, o nie, o... - Nie, Connor - odpowiada ten z konsternacją. - Connor Martin. - Przepraszam! - Jack uderza się dłonią w czoło. Connor. Oczywiście. A wy dwoje - wskazuje na mnie jesteście parą? Connor czuje się wyraźnie nieswojo. - Mogę pana zapewnić, sir, że w pracy nasze relacje mają charakter wyłącznie zawodowy. Jeśli jednak cho­ dzi o kontekst prywatny, Emma i ja jesteśmy... owszem, łączy nas związek osobisty.

- To wspaniale! - mówi radośnie Jack, a Connor roz­ jaśnia się niczym kwiat rozkwitający w promieniach słońca. - Tak naprawdę - dodaje dumnie - to Emma i ja właś­ nie się zdecydowaliśmy na wspólne zamieszkanie. - Naprawdę? - Jack posyła mi spojrzenie, w którym wyraźnie widać zdziwienie. - To... to wspaniała wiado­ mość. Kiedy podjęliście tę decyzję? - Zaledwie kilka dni temu - odpowiada Connor. - Na lotnisku. - Na lotnisku - powtarza jak echo Jack po krótkiej chwili milczenia. - Bardzo interesujące. Nie jestem w stanie spojrzeć na niego. Wpatruję się desperacko w podłogę. Dlaczego ta cholerna winda nie może jechać szybciej? - No cóż, jestem przekonany, że będziecie razem bar­ dzo szczęśliwi - mówi do Connora Jack Harper. - Bar­ dzo do siebie pasujecie. - No właśnie! - odpowiada natychmiast Connor. - Na przykład oboje kochamy jazz. - Naprawdę? - pyta życzliwie Jack. - Wiesz, nie przy­ chodzi mi do głowy nic przyjemniejszego na tym świecie niż wspólna miłość do jazzu. On robi sobie jaja. To się staje naprawdę nie do wy­ trzymania. - Poważnie? - pyta z przejęciem Connor. - Absolutnie - kiwa głową Jack. - Powiedziałbym, że jazz i... filmy Woody'ego Allena. - Uwielbiamy filmy Woody'ego Allena! - woła Connor z pełnym zdumienia zachwytem. - Prawda, Emmo? - Tak - odpowiadam nieco schrypniętym głosem. Owszem. - Connor, powiedz mi jedno - mówi Jack konfiden­ cjonalnie. - Czy obecność Emmy nigdy cię tutaj nie roz­ prasza? Ponieważ mnie rozpraszałaby z całą pewno­ ścią! - Posyła Connorowi życzliwy uśmiech, jednak on nie uśmiecha się.

- Już mówiłem, sir - odpowiada nieco sztywno. - Kie­ dy jesteśmy w pracy, zachowujemy się w pełni profesjo­ nalnie. Nigdy nie przyszłoby nam do głowy wykorzysty­ wanie czasu firmy dla naszych własnych... celów. Czerwieni się. - To znaczy w żadnym wypadku, ja nie... ja nie chciałem... - Miło mi to słyszeć. - Jack wygląda na rozbawionego. Boże, dlaczego Connor musi być taki świętoszkowaty? Winda brzęczy, a mnie ogarnia ulga. Dzięki Bogu, wreszcie mogę uciec. - Wygląda na to, że wszyscy zmierzamy w to samo miejsce - mówi z szerokim uśmiechem Jack Harper. Connor, mógłbyś prowadzić? Już nie mogę. Po prostu nie mogę. Gdy napełniam plastikowe kubki herbatą i kawą dla ludzi z działu mar­ ketingu, na zewnątrz wydaję się spokojna, uśmiecham się do wszystkich i nawet uprzejmie wtrącam do rozmo­ wy kilka słów. Jednak w środku wszystko mi się gotuje, a w głowie mam mętlik. Nie chcę przyznać tego przed samą sobą, ale ujrzenie Connora oczami Jacka Harpera bardzo mnie poruszyło. Kocham Connora - powtarzam sobie raz po raz. Nie było prawdą to, co na jego temat powiedziałam w sa­ molocie. Kocham go. Przesuwam spojrzeniem po jego twarzy, próbując się w ten sposób uspokoić. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Connor jest bez wąt­ pienia bardzo przystojny. Wprost tryska zdrowiem. Je­ go włosy są błyszczące, oczy niebieskie, a kiedy się uśmiecha, na jego policzku pojawia się uroczy dołeczek. Jack Harper zaś wygląda nieco niechlujnie i sprawia wrażenie zmęczonego. Ma cienie pod oczami, jego wło­ sy są potargane. A w dżinsach ma dziurę. Ale mimo to jest w nim jakiś magnetyzm. Siedzę tu­ taj, moja uwaga skupiona jest na wózku z napojami, a jednak w jakiś tajemniczy sposób nie mogę oderwać wzroku od Harpera.

To wszystko z powodu samolotu, powtarzam sobie sta­ nowczo. Dlatego tylko, że wspólnie znaleźliśmy się w trau­ matycznej sytuacji, ot co. Nie istnieje żaden inny powód. - Ludzie, musimy myśleć w sposób bardziej lateralny - mówi właśnie Paul. - Batonik panther po prostu nie radzi sobie tak dobrze, jak powinien. Connor, to ty masz najnowsze dane statystyczne? Connor wstaje, a mnie w jego imieniu ściska się z lę­ ku żołądek. Wyczuwam jego zdenerwowanie ze sposo­ bu, w jaki bawi się mankietami od koszuli. - Zgadza się, Paul. - Bierze do ręki podkładkę do pi­ sania z klipsem, który przytrzymuje kartki. Chrząka. W naszej ostatniej ankiecie tysiącowi nastolatków za­ daliśmy pytania związane z różnorakimi cechami bato­ nika panther. Niestety nie udało się nam uzyskać jed ­ noznacznego wyniku. Wciska guzik w pilocie. Na ekranie za nim pojawia się wykres i wszyscy się w niego posłusznie wpatrujemy. - Siedemdziesiąt cztery procent młodzieży w wieku dziesięć-czternaście lat uważało, że konsystencja mog­ łaby być nieco bardziej ciągliwa - mówi żarliwie Connor. - Jednakże sześćdziesiąt siedem procent osób od piętnastu do osiemnastu lat stwierdziło, iż konsysten­ cja mogłaby być bardziej chrupiąca, podczas gdy dwa­ dzieścia dwa procent osób uznało, że mogłaby być mniej chrupiąca... Zaglądam Artemis przez ramię i widzę, że napisała w swoim notatniku: Ciągliwy/chrupiący?? Connor ponownie naciska pilota i pojawia się kolej­ ny wykres. - No więc tak, czterdzieści sześć procent osób od dziesięciu do czternastu lat uznało, że smak jest nieco zbyt cierpki. Jednak trzydzieści trzy procent młodych ludzi od piętnastu do osiemnastu lat stwierdziło, że nie jest on wystarczająco cierpki, natomiast... O Boże. Wiem, że to Connor. Kocham go i w ogóle. Ale czy nie może sprawić, by dane brzmiały nieco bardziej interesująco?

Zerkam w bok, by się przekonać, jak odbiera to Jack Harper. Widząc moje spojrzenie, unosi brwi. Natych­ miast rumienię się i czuję się nielojalna. Jeszcze pomyśli sobie, że śmiałam się z Connora. A to nieprawda. Nieprawda. - A dziewięćdziesiąt procent dziewcząt wolałoby, aby liczba kalorii została zredukowana - kończy Connor. Jednak taki sam odsetek konsumentów chciałby, aby czekoladowa polewa była grubsza. - Bezradnie wzrusza ramionami. - Sami nie wiedzą, czego, u diabła, chcą - odzywa się ktoś. - Przeprowadziliśmy sondaż wśród szerokiej grupy reprezentatywnej nastolatków - mówi Connor - włącza­ jąc w to rasę białą, afro-karaibską, azjatycką i... eee... zerka na kartkę papieru - rycerzy Jedi. - Ach te nastolatki! - wtrąca Artemis, przewracając oczami. - Przypomnij nam krótko, Connor, jaki jest nasz ry­ nek targetowy - odzywa się Paul, marszcząc czoło. - Nasz rynek targetowy... - Connor zerka na drugą podkładkę - to osoby w wieku od dziesięciu do osiemna­ stu lat, uczące się, choćby w systemie zaocznym. On/ona pije cztery razy w tygodniu panther colę, trzy razy w ty­ godniu je hamburgery, dwa razy w tygodniu chodzi do kina, czyta gazety i komiksy, ale nie książki, zgadza się ze stwierdzeniem: „Ważniejsze jest bycie cool niż boga­ tym"... - Podnosi wzrok. - Czy mam kontynuować? - Czy on/ona je na śniadanie tosty? - pyta ktoś w za­ myśleniu. - Czy może płatki? - Nie... nie mam co do tego pewności - odpowiada Connor, kartkując szybko swój raport. - Moglibyśmy przeprowadzić bardziej szczegółowe badania... - Sądzę, że otrzymaliśmy już ogólny obraz - oświad­ cza Paul. - Czy ktoś ma na ten temat jakieś przemyśle­ nia, którymi chciałby się z nami podzielić? Przez cały czas zbierałam się na odwagę, by się ode­ zwać, i teraz biorę głęboki oddech.

- Wiecie, mój dziadek naprawdę lubi batoniki panther! - mówię. Wszyscy odwracają się na krzesłach, by na mnie spoj­ rzeć, a ja czuję, że purpurowieję. - A dlaczego nam to mówisz? - pyta Paul, marszcząc brwi. - Pomyślałam tylko, że mogłabym... - Przełykam śli­ nę. - Może mogłabym go zapytać, co on sądzi... - Z całym szacunkiem, Emmo - przerywa mi Connor z uśmiechem, któremu bardzo blisko do protekcjonal­ nego. - Twojego dziadka raczej się nie da zaliczyć do naszej targetowej grupy wiekowej! - Chyba że bardzo młodo zaczął - żartuje Artemis. Rumienię się jeszcze mocniej. Jest mi naprawdę głu­ pio. Udaję, że pochłania mnie porządkowanie torebek z herbatą. Jeśli mam być zupełnie szczera, jest mi przykro. Dla­ czego Connor musiał coś takiego powiedzieć? Wiem, że chce, byśmy w pracy zachowywali się czysto profesjo­ nalnie i stosownie. Ale to nie oznacza przecież bycia wobec siebie złośliwym, prawda? Ja zawsze stanęłabym po jego stronie. - Mój punkt widzenia jest taki - odzywa się Arte­ mis. - Skoro batonik panther nie cieszy się powodze­ niem, powinniśmy z niego zrezygnować. Ten produkt wyraźnie sprawia problemy. Podnoszę z niepokojem głowę. Nie mogą zaprzestać produkcji tych batoników! Co dziadek będzie zabierał na swoje turnieje w kręgielni? - Z pewnością oparta na wysokich kosztach zmiana grupy targetowej produktu... - zaczyna ktoś. - Nie zgadzam się - wchodzi mu w słowo Artemis. Jeśli naszym zamiarem jest zmaksymalizowanie kon­ ceptu innowacyjnego w sposób funkcjonalny i logistycz­ ny, z całą pewnością musimy się skupić na naszych umiejętnościach strategicznych... - Przepraszam - wtrąca się Jack Harper, unosząc dłoń. Po raz pierwszy od początku zebrania zabrał głos

i wszyscy się odwracają, by na niego spojrzeć. Panuje atmosfera wyczekiwania, a zadowolona z siebie Arte­ mis rozpromienia się. - Tak, panie Harper? - pyta. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Szok - oto, jakie wrażenie zapanowało po tych sło­ wach, a ja, nie mogąc się powstrzymać, wydaję z siebie krótkie parsknięcie. - Jak wiesz, na jakiś czas zniknąłem z areny biznesu. Uśmiecha się Jack Harper. - Czy mogłabyś, proszę, prze­ tłumaczyć na normalny język to, co właśnie powiedziałaś? - Och - wydusza z siebie Artemis. Wygląda na skon­ sternowaną. - No cóż, mówiłam po prostu, że ze strate­ gicznego punktu widzenia, pomimo naszej korporacyj­ nej wizji... - Urywa, gdy widzi wyraz jego twarzy. - Spróbuj jeszcze raz - zachęca ją życzliwie. - Nie używając słowa „strategiczny". - Och - powtarza Artemis i pociera nos. - No, mówi­ łam jedynie, że... powinniśmy... skoncentrować się na tym... na tym, co robimy dobrze. - Aha! - Oczy Jacka Harpera błyszczą. - Teraz rozu­ miem. Proszę, kontynuuj. Rzuca mi wesołe spojrzenie, przewraca oczami i uśmiecha się szeroko, a ja nic nie mogę poradzić na to, że w odpowiedzi także się uśmiecham. Po zakończeniu zebrania ludzie, nie przerywając roz­ mów, jeden po drugim opuszczają salę, a ja obchodzę stół i zbieram puste kubki. - Niezwykle się cieszę, że pana poznałem, panie Harper - słyszę pełen przejęcia głos Connora. - Jeśli chciałby pan kopię mojej prezentacji... - Wiesz, nie sądzę, by to było konieczne - odpowiada Jack tym swoim suchym, zagadkowym głosem. - Chyba mniej więcej zrozumiałem, o co w tym wszystkim cho­ dziło. O Boże. Czy Connor nie zdaje sobie sprawy, że za bar­ dzo się stara?

Ustawiam kubki w niepewnych piramidach na wóz­ ku, po czym zaczynam zbierać opakowania po ciastecz­ kach. - Powinienem teraz udać się do studia projektowe­ go - mówi Jack Harper. - Nie pamiętam jednak, gdzie się ono mieści. - Emmo! - woła ostro Paul. - Czy mogłabyś zaprowa­ dzić Jacka do studia projektowego? Resztę możesz po­ sprzątać później. Zamieram, ściskając w dłoni pomarańczowy papierek. Błagam, tylko nie to. - Oczywiście - wyduszam z siebie wreszcie. - Z naj­ większą... przyjemnością. Proszę tędy. Z zakłopotaniem wyprowadzam Jacka Harpera z sali konferencyjnej i idziemy obok siebie korytarzem. Pie­ cze mnie lekko twarz, gdy widzę, jak ludzie starają się na nas nie gapić, i jestem świadoma, że wszyscy, któ­ rych mijamy, zaczynają się zachowywać jak roboty, gdy tylko zauważają Harpera. W sąsiednich biurach wszy­ scy szturchają się, podekscytowani, i słyszę, jak ktoś sy­ czy: „Idzie!". Czy wszędzie, dokąd udaje się Jack Harper, tak właś­ nie jest? - No więc tak - odzywa się po chwili swobodnym to­ nem. - Zamierzasz zamieszkać z Kenem. - Z Connorem - poprawiam z naciskiem. - Owszem. - Nie możesz się doczekać? - Tak. Jak najbardziej. Dochodzimy do wind i wciskam guzik. Czuję na sobie jego zagadkowe spojrzenie. - Co takiego? - pytam obronnie, odwracając się, by na niego spojrzeć. - Czy ja coś powiedziałem? - Unosi brwi. Gdy widzę wyraz jego twarzy, czuję się dotknięta. Co on o tym w ogóle wie? - Wiem, co pan teraz myśli - mówię, unosząc wyzywa­ jąco podbródek. - Ale zapewniam, że myli się pan. - Mylę się?

- Tak! Niewłaściwie pan wszystko pojmuje. - Niewłaściwie pojmuję? Wygląda tak, jakby miał ochotę się roześmiać, a cichy głosik w mojej głowie nakazuje mi przestać. Jednak nie potrafię. Muszę wyjaśnić, jak jest naprawdę. - Proszę posłuchać. Wiem, że w samolocie poczyni­ łam pewne... uwagi - zaczynam, zaciskając dłonie w pię­ ści. - Jednak musi pan pamiętać, że mówiłam niejako pod przymusem, w warunkach ekstremalnych. Powie­ działam więc wiele rzeczy, których tak naprawdę nie myślę. Bardzo wiele! Proszę bardzo! To mu da do myślenia. - Rozumiem - mówi z namysłem Jack. - No więc... więc w rzeczywistości wcale nie lubisz podwójnych lo­ dów czekoladowych Haagen-Dazs. Wpatruję się w niego z konsternacją. - Ja... - Jestem zmuszona do kilkakrotnego odchrząk­ nięcia. - Niektóre uwagi były prawdą... Drzwi windy brzęczą i oboje podnosimy szybko głowy. - Jack! - mówi Cyril, który stoi w korytarzu. - Zasta­ nawiałem się, gdzie się podziewasz. - Uciąłem sobie miłą pogawędkę z Emmą - odpowia­ da Jack. - Uprzejmie zaoferowała, że pokaże mi drogę. - Ach. - Cyril lekceważąco mierzy mnie wzrokiem. No cóż, czekamy na ciebie w studio. - No więc... W takim razie ja już pójdę - mówię z za­ kłopotaniem. - Do zobaczenia - odpowiada z szerokim uśmiechem Jack. - Miło się z tobą gawędziło, Emmo.

9 Kiedy późnym popołudniem wychodzę z pracy, czuję się wstrząśnięta, i to w sensie dosłownym, jak jedna z tych śnieżnych kul z widoczkiem. Byłam cudownie szczęśliwa jako zwykła, nudnawa, mała wioska szwaj­ carska. Jednak zjawił się Jack Harper i potrząsnął

mną, i teraz -dokoła wirują białe płatki, a ja już nie wiem, co myśleć. I okruchy brokatu także. Maleńkie skrawki skrzącego się, sekretnego podekscytowania. Za każdym razem, kiedy napotykam jego spojrzenie albo słyszę jego głos, czuję się tak, jakby w moją pierś trafiała strzała. To jest absurdalne. Absurdalne i tyle. Connor jest moim chłopakiem. Connor jest moją przyszłością. Kocha mnie, a ja kocham jego i wkrótce zamieszkamy razem. I będziemy mieć drewniane podło­ gi, i okiennice, i granitowe blaty w kuchni. I już. I już. Gdy wchodzę do domu, Lissy klęczy w salonie i poma­ ga Jemimie wcisnąć się w najbardziej obcisłą czarną sukienkę z zamszu, jaką kiedykolwiek widziałam. - No, no! - mówię, odstawiając torbę. - Niesamowita! - Już! - sapie Lissy i siada na piętach. - Zapięłam za­ mek. Możesz oddychać? Jemima nie porusza ani jednym mięśniem. Lissy i ja zerkamy na siebie. - Jemima! - powtarza z niepokojem Lissy. - Możesz oddychać? - Tak jakby - odpowiada wreszcie Jemima. - Poradzę sobie. - Bardzo powoli i zupełnie sztywno idzie w kierun­ ku krzesła, na którym leży jej torebka od Louisa Vuittona. - Co będzie, gdy zachce ci się do ubikacji? - pytam, przyglądając jej się z zaciekawieniem. - Albo jechać do niego? - dorzuca z chichotem Lissy. - To dopiero nasza druga randka! Nie mam zamiaru do niego jechać! - odpowiada z przerażeniem Jemima. - W taki sposób - walczy o oddech - nie zdobędzie się kamienia na palec. - No a co będzie, jeśli dacie się ponieść pożądaniu? - A jeśli zacznie cię w taksówce obmacywać? - On nie jest taki - odparowuje Jemima i przewraca oczami. - Tak się składa, że jest pierwszym asystentem podsekretarza sekretarza Ministerstwa Finansów.

Spojrzenia moje i Lissy krzyżują się i nie jestem w stanie powstrzymać prychnięcia. - Emmo, nie śmiej się - strofuje mnie z udawaną po­ wagą Lissy. - Nie ma niczego złego w byciu sekreta­ rzem. Zawsze może przecież awansować, zdobyć dodat­ kowe kwalifikacje... - Ha, ha, ha, bardzo śmieszne - mówi z rozdrażnie­ niem Jemima. - Wiecie, pewnego dnia on otrzyma tytuł szlachecki. Nie sądzę, byście się wtedy śmiały. - Och, a ja sądzę, że tak - stwierdza Lissy. - Tym bar­ dziej... - Nagle skupia uwagę na Jemimie, która wciąż stoi obok krzesła, starając się dosięgnąć torebki. - 0 mój Boże! Nie jesteś nawet w stanie wziąć torebki, prawda? - Jestem! - woła Jemima, czyniąc desperacki wysi­ łek, by zgiąć ciało. - Oczywiście, że jestem. Proszę! Udaje się jej chwycić pasek jednym ze swoich akrylo­ wych paznokci. Triumfalnie przerzuca torebkę przez ramię. - Widzicie? - No a jeśli zaproponuje ci pójście na tańce? - pyta przebiegle Lissy. - Co wtedy zrobisz? Na twarzy Jemimy przez ułamek sekundy maluje się panika, która jednak znika równie szybko, jak się poja­ wiła. - Nie zrobi tego - stwierdza pogardliwie nasza współ­ lokatorka. - Anglicy nigdy nie proponują tańców. - Celna uwaga - uśmiecha się szeroko Lissy. - Bawcie się dobrze. Gdy Jemima znika za drzwiami, opadam ciężko na so­ fę i sięgam po jakiś kolorowy magazyn. Zerkam na Lissy, jednak ona wpatruje się przed siebie, wyraźnie czymś zaabsorbowana. - Warunkowy! - woła nagle. - Oczywiście! Jak mog­ łam być taka głupia? Zaczyna szukać po omacku pod sofą, wyciąga stertę starych, powycinanych z gazet krzyżówek i zaczyna je wertować. Poważnie. Jakby już samo bycie doskonałym prawni­ kiem nie oznaczało korzystania z dużego obszaru półkul

mózgowych, Lissy w wolnym czasie rozwiązuje krzyżów­ ki, korespondencyjnie gra w szachy i rozwikłuje spe­ cjalne łamigłówki, które dostaje z tego palanciarskiego stowarzyszenia wyjątkowo zmyślnych ludzi. (Oczywi­ ście, ono tak się nie nazywa. Nazywa się jakoś tak: „Sposób myślenia - dla ludzi, którzy lubią myśleć". A na samym dole wspomniane jest od niechcenia, że aby do niego przystąpić, trzeba mieć IQ równe sześćset). Jeśli Lissy nie może odgadnąć jakiegoś hasła, nie wy­ rzuca krzyżówki i nie mówi: „Głupia krzyżówka", tak jak ja bym zrobiła. Ona odkłada ją na bok. A potem, ja ­ kieś trzy miesiące później, kiedy oglądamy EastEndersów czy coś w tym rodzaju, jej nagle przychodzi do gło­ wy potrzebne słowo. I jest tym uszczęśliwiona! Tylko dlatego, że ma rozwiązaną całą krzyżówkę. Lissy jest moją najdawniejszą przyjaciółką i bardzo ją kocham. Jednak czasami naprawdę jej nie rozu­ miem. - Co to? - pytam, gdy ona wpisuje odpowiedź. - Jakaś krzyżówka z tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego trzeciego roku? - Ha, ha - odpowiada z roztargnieniem. - Co robisz dziś wieczorem? - Pomyślałam sobie, że spędzę spokojny wieczór w domku - mówię, kartkując magazyn. - Może nawet zro­ bię porządek z ciuchami - dodaję, gdy mój wzrok pada na artykuł zatytułowany: „Niezbędne naprawy w szafie". - Co zrobisz? - Przejrzę, czy nie brak gdzieś guzików albo może są jakieś odprute rąbki - odpowiadam, czytając jednocześ­ nie artykuł. - I szczotką do ubrań wyczyszczę wszystkie swoje marynarki. - Masz szczotkę do ubrań? - W takim razie szczotką do włosów. - Jak chcesz - wzrusza ramionami. - Bo ja się właś­ nie zastanawiałam, czy nie chciałabyś gdzieś wyjść? - Ooch! - Magazyn ześlizguje się na podłogę. - A do­ kąd?

- Zgadnij, co mam? - Unosi prowokacyjnie brwi, po czym wsuwa rękę do torebki. Bardzo powoli wyjmuje wielkie, zardzewiałe kółko, do którego przytwierdzony jest nowiutki klucz Yale. - Co to? - pytam ze zdziwieniem i wtedy nagle dozna­ ję olśnienia. - Nie! - Tak! Mam tam wstęp! - O mój Boże! Lissy! - Wiem! - Uśmiecha się promiennie. - Bosko, nie? Klucz, który trzyma w ręku Lissy, jest najbardziej od­ lotowym kluczem na całym świecie. Otwiera drzwi pry­ watnego klubu w Clerkenwell, zarezerwowanego dla członków, klubu, który jest absolutnie odjazdowy i w ża­ den inny sposób nie można się do niego dostać. A Lissy się udało! - Lissy, jesteś odlotowa! - Nie jestem - odpowiada, wyraźnie zadowolona z moich słów. - To dzięki Jasperowi ode mnie z kance­ larii. On zna wszystkich z komitetu. - No cóż, to nie ma znaczenia. I tak jestem pod wra­ żeniem! Biorę od niej klucz i przyglądam mu się zafascynowa­ na, ale niczego na nim nie ma. Żadnej nazwy, adresu, lo­ go, niczego. Prawdę powiedziawszy, wyglądem przypo­ mina trochę klucz do szopy ogrodowej mojego taty. Tyle że jest, oczywiście, dużo, dużo fajniejszy, dodaję po­ spiesznie w myślach. - Jak myślisz, kto tam będzie? - Podnoszę głowę. Wiesz, że Madonna jest członkiem. I Jude, i Sadie! I ten fantastyczny nowy aktor z EastEndersów. Wszyscy jed­ nak mówią, że tak naprawdę on jest gejem... - Emmo - wchodzi mi w słowo Lissy. - Wiesz dobrze, że obecność gwiazd nie jest gwarantowana. - Wiem! - odpowiadam z lekką urazą w głosie. No wiecie co? Za kogo ona mnie uważa? Jestem chłodną i wyrafinowaną mieszkanką Londynu. Nie pod­ niecam się głupimi gwiazdami. Ja tylko o nich wspo­ mniałam, to wszystko.

- Tak właściwie - dodaję po chwili - to pewnie at­ mosfera jest do kitu, kiedy pełno tam sławnych ludzi. Czy jesteś w stanie wyobrazić sobie coś gorszego niż sie­ dzenie przy stoliku, usiłowanie prowadzenia normalnej rozmowy, podczas gdy wszędzie wokół kręcą się gwiaz­ dy filmowe i supermodelki i... gwiazdy pop... Przez chwilę panuje cisza, podczas której obie prze­ trawiamy moje słowa. - No tak - rzuca swobodnie Lissy. - W takim razie mo­ żemy teraz iść i przygotować się. - Czemu nie? - odpowiadam równie swobodnym to­ nem. Nie, żeby potrzeba mi było na to dużo czasu. Mam za­ miar po prostu wskoczyć w parę dżinsów. I może szybko umyć włosy, co zresztą i tak planowałam. I może jeszcze ekspresowa maseczka na twarz. Godzinę później w drzwiach mojego pokoju pojawia się Lissy. Ubrana jest w dżinsy, czarny obcisły gorseto­ wy top i buty na obcasie z Bertie's. Tak się składa, że wiem, iż zawsze obcierają jej stopy. - No i co myślisz? - pyta wciąż tym samym swobodnym tonem. - Tak właściwie to specjalnie się nie wysiliłam... - Tak jak i ja - odpowiadam, dmuchając na paznok­ cie pomalowane drugą warstwą lakieru. - To przecież tylko spokojny wieczór w klubie. Nawet się zbytnio nie przejmuję makijażem. - Podnoszę wzrok i przyglądam się Lissy. - Czy ty masz sztuczne rzęsy? - Nie! To znaczy... tak. Ale nie powinnaś ich w ogóle zauważyć. Podobno wyglądają zupełnie naturalnie. Podchodzi do lustra i z niepokojem trzepocze rzęsa­ mi. - Czy naprawdę wyglądają na sztuczne? - Nie! - odpowiadam uspokajająco i sięgam po pę­ dzel do różu. Kiedy podnoszę wzrok, Lissy wpatruje się właśnie w moje ramię. - Co to jest? - Co? - pytam niewinnie i dotykam małego diamento­ wego serduszka na łopatce. - Ach, to. Jest na klej. Tak

pomyślałam, że przykleję je sobie dla zabawy. - Sięgam po wiązany na szyi top bez pleców, zakładam go, po czym wsuwam stopy w spiczaste zamszowe buty. Kupi­ łam je w sklepie Sue Ryder jakiś rok temu i są już nie­ co zniszczone, ale po ciemku nikt nie zauważy. - Myślisz, że za bardzo się wystroiłyśmy? - pyta Lissy, podczas gdy ja podchodzę do lustra. - A jeśli wszyscy będą w dżinsach? - My też jesteśmy w dżinsach! - Ale jeśli będą w wielkich, grubych swetrach i my będziemy wyglądać przy nich naprawdę głupio? Lissy od zawsze cierpi na lekką paranoję, jeśli chodzi 0 to, w co będą ubrani inni. Kiedy się odbywało jej pierwsze przyjęcie bożonarodzeniowe w kancelarii 1 nie wiedziała, czy słowo „smoking" na zaproszeniu oznacza długie suknie czy tylko eleganckie góry, zmusi­ ła mnie, bym poszła z nią i stanęła za drzwiami z sze­ ścioma różnymi strojami w reklamówkach, tak by w ra­ zie czego mogła się szybko przebrać. (Oczywiście, sukienka, którą założyła jako pierwszą, okazała się jak najbardziej na miejscu. Mówiłam jej, że tak właśnie bę­ dzie). - Nie będą mieli na sobie dużych, grubych swetrów zapewniam. - Chodźmy. - Nie możemy! - Lissy spogląda na zegarek. - Za wcześnie. - Przestań. Możemy przecież wpaść tam na drinka w drodze na inną imprezę z udziałem gwiazd. - No tak - rozjaśnia się Lissy. - Super. Chodźmy! Droga z Islington do Clerkenwell to jakieś piętnaście minut jazdy autobusem. Lissy prowadzi mnie pustą uli­ cą tuż obok Smithfield Market, gdzie pełno jest magazy­ nów i pustych biurowców. Skręcamy, po chwili ponow­ nie, aż wreszcie stajemy w małej uliczce. - No dobrze - mówi Lissy, zatrzymując się pod latar­ nią i sprawdzając coś na niewielkim skrawku papie­ ru. - To gdzieś tutaj.

- Nie ma szyldu? - Nie. Cały cymes polega na tym, że nikt oprócz członków nie wie, gdzie jest ten klub. Trzeba zapukać do właściwych drzwi i zapytać o Alexandra. - Kim jest Alexander? - Licho wie - wzrusza ramionami Lissy. - To taki ich sekretny szyfr. Sekretny szyfr! To wszystko robi się coraz bardziej odjazdowe. Gdy Lissy zerka na umieszczony na ścianie interkom, ja leniwie rozglądam się wokół. Ta ulica jest kompletnie bez wyrazu. Tak naprawdę to wygląda dość nędznie. Jedynie rzędy identycznych drzwi, zasłonięte okna i praktycznie żadnego znaku życia. Pomyśleć tyl­ ko, że za ponurą fasadą skrywa się śmietanka towarzy­ ska Londynu! - Cześć, jest może Alexander? - pyta nerwowo Lissy. Przez chwilę nic się nie dzieje, po czym, jakby za po­ mocą czarów, otwierają się drzwi. O mój Boże. To jak w baśni o Aladynie czy coś w tym ro­ dzaju. Zerkając z niepokojem na siebie, idziemy wzdłuż oświetlonego korytarza, który pulsuje muzyką. Dociera­ my do drzwi ze stali nierdzewnej i Lissy wkłada do zam­ ka klucz. Gdy go przekręca, ja szybko obciągam bluzkę i niedbałym gestem poprawiam włosy. - Okej - mruczy Lissy. - Nie gap się. Zachowuj się obojętnie. - Dobrze - odmrukuję i wchodzę za nią do klubu. Gdy pokazuje dziewczynie przy kontuarze swoją kartę członkowską, ja przyglądam się obojętnie jej plecom, a kiedy wchodzimy do dużego pomieszczenia z przy­ ćmionym oświetleniem, spojrzenie mam utkwione w beżowej wykładzinie. Nie mam zamiaru gapić się na sławne osoby. Nie mam zamiaru się w nie wpatrywać. Nie mam zamiaru... - Uważaj! Łup. Tak byłam pochłonięta wpatrywaniem się w podłogę, że wpadłam na Lissy. - Przepraszam - szepczę. - Gdzie usiądziemy?

Nie śmiem rozejrzeć się po pomieszczeniu w poszu­ kiwaniu wolnego stolika, bo obawiam się, że gdybym zobaczyła Madonnę, mogłaby pomyśleć, że się na nią gapię. - Tam - mówi Lissy, wskazując nienaturalnym ru­ chem głowy drewniany stolik. Jakoś udaje nam się usiąść, schować torebki i wziąć do ręki listę koktajli, przez cały ten czas patrząc wyłącz­ nie na siebie. - Widziałaś kogoś? - pytam szeptem. - Nie. A ty? - Ja też. - Otwieram menu i przebiegam wzrokiem nazwy koktajli. Boże, to naprawdę nie jest proste. Za­ czynają mnie boleć oczy. Desperacko pragnę się rozej­ rzeć. Chcę chociaż zobaczyć to miejsce. - Lissy - syczę. - Mam zamiar się trochę rozejrzeć. - Poważnie? - Lissy przygląda mi się z niepokojem, jakbym była Steve'em McQueenem i właśnie oświad­ czyła, że przeskoczę przez drut kolczasty. - No dobrze. Ale bądź ostrożna. Zachowuj się dyskretnie. - Jasne. Wszystko będzie dobrze! Okej. Proszę bardzo. Szybkie przebiegnięcie wzro­ kiem, czego absolutnie nie można uznać za gapienie się. Opieram się o krzesło, biorę głęboki oddech, po czym pozwalam moim oczom przeczesać pospiesznie pomieszczenie, starając się zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Nisko wiszące lampki... dużo purpurowych sof i foteli... kilku facetów w podkoszulkach ... trzy dziewczyny w dżinsach i swetrach, Boże, Lissy się wku­ rzy... kilka szepczących do siebie osób... facet z brodą czytający Pńvate Eye... i to by było na tyle. To nie może być koniec. Nie może tak być. Gdzie się podziewa Robbie Wil­ liams? Gdzie są Jude i Sadie? Gdzie te wszystkie supermodelki? - Kogo widziałaś? - syczy Lissy, nadal wpatrując się w menu.

- Nie jestem pewna - szepczę. - Może ten facet z bro­ dą to jakiś znany aktor? Lissy niedbale odwraca się na krześle i mierzy go spojrzeniem. - Nie sądzę - mówi wreszcie, odwracając się z powro­ tem. - No cóż, a ten facet w szarym podkoszulku? - pytam, wskazując na niego z nadzieją. - Czy nie jest przypad­ kiem z jakiegoś boysbandu? - Hmm... nie. Nie sądzę. Patrzymy na siebie w milczeniu. - Czy w ogóle jest tutaj ktoś sławny? - pytam wreszcie. - Sławne osoby nie są gwarantowane! - odpowiada Lissy obronnym tonem. - Wiem! Ale można by pomyśleć... - Cześć! - przerywa nam jakiś głos i obie podnosimy głowy. Do naszego stolika zbliżają się dwie dziewczyny w dżinsach. Jedna z nich uśmiecha się do mnie nerwo­ wo. - Mam nadzieję, że nie gniewa się pani, ale moje koleżanki i ja zastanawiałyśmy się właśnie, czy nie jest pani tą nową w Hollyoaks? Och, na litość boską. Mniejsza z tym. Nic mnie to nie obchodzi. Nie przyje­ chałyśmy tutaj, by oglądać tandetne gwiazdy, faszeruj ące się koką i robiące popisówkę. Znalazłyśmy się tu, by wypić sobie w spokoju po drinku. Zamawiamy dwa truskawkowe daiquiri i luksusową mieszankę orzeszków (cztery i pół funta za małą mi­ seczkę; nawet nie pytajcie, ile kosztowały drinki). Mu­ szę przyznać, że czuję się zrelaksowana, kiedy już wiem, że nie ma tu nikogo sławnego, na kim trzeba by zrobić wrażenie. - Jak ci idzie w pracy? - pytam, pociągając łyk drinka. - Och, w porządku - odpowiada Lissy, wzruszając z roztargnieniem ramionami. - Widziałam się dziś z Oszustem z Jersey.

Oszust z Jersey to klient Lissy, który wciąż jest oskar­ żany o oszustwa i za każdym razem się odwołuje, a po­ nieważ Lissy jest genialna, zawsze go wypuszczają. W jednej chwili dłonie ma skute kajdankami, w następ­ nej, ubrany w szyty na miarę garnitur, zabiera ją na lunch do Ritza. - Usiłował mi kupić diamentową broszę - mówi Lissy, przewracając oczami. - Miał przy sobie katalog Aspreya i wciąż powtarzał: „Ta jest całkiem udana". A ja odpo­ wiadałam: „Humphrey, jesteś w więzieniu! Skup się!". Potrząsa głową, pociąga łyk drinka i podnosi wzrok. No to powiedz mi... co słychać u twojego faceta? Natychmiast odgaduję, że ma na myśli Jacka, jednak nie chcę się przyznać, że właśnie wokół niego błądzą moje myśli, przybieram więc obojętny wyraz twarzy i pytam: - U kogo? Connora? - Nie, ty palantko! U podniebnego nieznajomego. Te­ go, który wie o tobie wszystko. - Ach, u niego. - Czuję, że na policzki zaczyna mi wy­ pełzać rumieniec, i opuszczam wzrok na papierową pod­ kładkę ozdobioną wypukłym wzorem. - Tak, u niego! Udało ci go unikać? - Nie - przyznaję. - Nie chce mi dać, cholera, spokoju. Urywam, gdy kelner stawia na stoliku dwa świeże truskawkowe daiquiri. Kiedy odchodzi, Lissy obrzuca mnie uważnym spojrzeniem. - Emmo, czy podoba ci się ten facet? - No coś ty, oczywiście, że mi się nie podoba - zapew­ niam żarliwie. - On po prostu... działa na mnie rozstrajająco, i tyle. To reakcja najzupełniej naturalna. Ty zacho­ wywałabyś się identycznie. Nie jest źle, muszę tylko jakoś wytrzymać do piątku. A potem wreszcie się wyniesie. - A wtedy ty i Connor zamieszkacie razem. - Lissy po­ ciąga łyk koktajlu i pochyla się nad stolikiem. - Wiesz, sądzę, że on ma zamiar poprosić cię o rękę! Czuję lekkie ssanie w żołądku, co prawdopodobnie jest wynikiem zbyt szybkiego wypicia koktajlu.

- Prawdziwa z ciebie szczęściara - wzdycha tęsknie Lissy. - Wiesz, kiedyś zawiesił u mnie w pokoju wszyst­ kie półki. Sam z siebie, bez proszenia! Ilu facetów zro­ biłoby coś takiego? - Wiem. On jest po prostu... wspaniały. - Zapada ci­ sza, a ja zaczynam drzeć papierową podkładkę na małe kawałeczki. - Chyba jedyne moje zastrzeżenie wobec niego to takie, że nie jest już romantyczny. - Nie możesz oczekiwać, że wasz związek będzie wiecznie romantyczny - oświadcza Lissy. - Wszystko się zmienia. To naturalne, że z czasem związek staje się nieco bardziej spokojny. - Och, doskonale o tym wiem! - odpowiadam. - Obo­ je jesteśmy dojrzałymi, rozsądnymi ludźmi i łączy nas stabilny, pełen uczucia związek. Co, no wiesz, jest do­ kładnie tym, czego oczekuję od życia. Tyle że... - Chrząkam z zakłopotaniem. - Nie uprawiamy już tak często seksu... - To powszechny problem stałych związków - orzeka ze znawstwem Lissy. - Musicie swój jakoś urozmaicić. -Jak? - Próbowaliście kajdanek? - Nie! A ty? - Przyglądam się Lissy z zaintrygowa­ niem. - Dawno temu - odpowiada i lekceważąco wzrusza ramionami. - Wcale nie były takie... eee... A może spró­ bujecie to zrobić w jakimś nowym miejscu? Na przy­ kład w pracy! W pracy! To naprawdę dobry pomysł. Lissy jest taka mądra. - Dobrze! - mówię. - Spróbuję! Sięgam do torebki, wyjmuję długopis i piszę na dło­ ni: seks w pracy tuż obok napisu: pamięt. „kochanie”. Nagle nabieram entuzjazmu. To naprawdę doskonały pomysł. Bzyknę się jutro z Connorem w pracy, i to bę­ dzie nasz najlepszy seks, wróci iskra i znowu będziemy szaleńczo w sobie zakochani. To proste. I dam tym sa­ mym po nosie Jackowi Harperowi.

Nie. To nie ma nic wspólnego z Jackiem Harperem. Nie wiem, dlaczego w ogóle o nim pomyślałam. Mój plan nie jest jednak doskonały. Chodzi o to, że nie tak łatwo bzykać się w pracy, jak można by sądzić. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bar­ dzo otwarte jest u nas wszystko. I jak dużo jest szkla­ nych przepierzeń. I jak wielu ludzi bez przerwy się wszędzie kręci. Już jedenasta, a ja jeszcze nie wymyśliłam, w jakim miejscu to zrobimy. Chyba wcześniej wyobrażałam so­ bie seks za którąś z roślin w wielkich donicach czy coś w tym stylu. Ale teraz, kiedy im się przyglądam, odkry­ wam, że te rośliny są wątłe! I takie jakieś pierzaste. Nie ma możliwości, byśmy mogli się ukryć za którąś, nie mówiąc już o jakimkolwiek... ruchu. Nie możemy też zrobić tego w ubikacji. Damskie są zawsze pełne kobiet, plotkujących i poprawiających makijaż, no a męskie... Fuj. Nie ma mowy. Nie możemy też w biurze Connora, ponieważ ściany są wykonane ze szkła i nie ma żadnych rolet ani innych zasłon. Poza tym bez przerwy wchodzą i wychodzą lu­ dzie, którzy potrzebują czegoś z jego szafki na doku­ menty. Och, to się zaczyna robić nieznośne. Ludzie, którzy mają biurowe romanse, z całą pewnością uprawiają seks w biurze. Czy nie ma tu jakiegoś specjalnego sekretnego pokoju do bzykanka, o którym nic mi nie wiadomo? Nie mogę wysłać do Connora e-maila i poprosić o su­ gestie, ponieważ niezwykle istotne jest to, by było to dla niego zaskoczeniem. Element szoku okaże się ogromną podnietą i sprawi, że będzie naprawdę namiętnie i ro­ mantycznie. No a poza tym istnieje pewne ryzyko, że je ­ śli uprzedzę go, on okaże się zasadniczy i będzie się upierał, byśmy stracony w ten sposób dla firmy czas ja ­ koś odrobili. Właśnie się zastanawiam, czy nie udałoby się nam wymknąć na schodki przeciwpożarowe, kiedy z gabine­ i o t:

tu Paula wychodzi Nick, mówiący coś o marżach i zy­ skach. Podnoszę głowę i czuję ukłucie lęku. Mam pytanie, do zadania którego zbieram się na odwagę od wczoraj­ szego zebrania. - Hej, Nick - odzywam się, gdy przechodzi obok moje­ go biurka. - Batoniki panther to twój produkt, prawda? - Jeśli można je w ogóle nazwać produktem - odpo­ wiada, przewracając oczami. - Mają je zamiar wycofać? - To bardziej niż prawdopodobne. - No cóż, posłuchaj - mówię szybko. - Czy mogę uszczknąć ociupinę budżetu przewidzianego na marke­ ting i zamieścić w pewnym magazynie reklamę z kupo­ nem rabatowym? Nick kładzie dłonie na biodrach i wpatruje się we mnie. - Co zrobić? - Zamieścić reklamę. Nie będzie bardzo droga, obie­ cuję. Nikt tego nawet nie zauważy. - Gdzie? - W „Miesięczniku Kręglarskim" - odpowiadam, lek­ ko się przy tym czerwieniąc. - Czyta go mój dziadek. - Miesięcznik jaki...? - Proszę! Posłuchaj, nie musisz niczego robić. Sama się wszystkim zajmę. To będzie kropla w morzu, jeśli chodzi o koszty w porównaniu z tymi wszystkimi rekla­ mami, które zamawiasz. - Patrzę na niego błagalnym wzrokiem. - Proszę... proszę... - Och, niech ci będzie! - odpowiada ze zniecierpli­ wieniem. - To i tak nic nie pomoże. - Dzięki! - uśmiecham się do niego promiennie, a kiedy się oddala, chwytam za słuchawkę i wystukuję numer dziadka. - Cześć, dziadku! - mówię, gdy włącza się automatycz­ na sekretarka. - W „Miesięczniku Kręglarskim" umiesz­ czam reklamę batoników panther, w której będzie ku­ pon rabatowy. Powiedz więc o tym wszystkim swoim

znajomym! Możecie tanio zrobić zapasy. Do zobaczenia wkrótce, okej? - Emmo! - W moim uchu rozbrzmiewa nagle tubalny głos dziadka. - Jestem! Ja tylko robię przesłuchanie. - Przesłuchanie? - powtarzam za nim, starając się, by w moim głosie nie słychać było nadmiernego zdzi­ wienia. Dziadek przesłuchuje? - To moje nowe hobby. Nie słyszałaś o tym? Słuchasz pozostawianych przez znajomych wiadomości i śmie­ jesz się z nich. To naprawdę przezabawne. Słuchaj, Em­ mo, miałem właśnie do ciebie dzwonić. Wczoraj w wie­ czornych wiadomościach widziałem coś naprawdę alarmującego, o bandyckich napadach w centrum Lon­ dynu. Tylko nie to. - Dziadku... - Obiecaj mi, że nie będziesz korzystać ze środków komunikacji miejskiej, Emmo. - Noo... obiecuję - mówię, krzyżując palce. - Dziad­ ku, naprawdę muszę już kończyć. Ale niedługo znowu zadzwonię. Kocham cię. - Ja też cię kocham, moja dziewczynko. Gdy odkładam słuchawkę, ogarnia mnie uczucie sa­ tysfakcji. Jedna sprawa załatwiona. No ale co z Connorem? - Muszę iść i wygrzebać to z archiwum - jęczy właś­ nie Caroline, a ja podrywam głowę. Archiwum. No jasne. No jasne! Nikt nie chodzi do ar­ chiwum, chyba że już naprawdę nie ma innego wyjścia. Znajduje się ono w pomieszczeniach piwnicznych, nie ma w nim okien, pełne jest regałów ze starymi książka­ mi i magazynami, a wizyty tam kończą się w taki sposób, że człowiek czołga się po podłodze, by znaleźć to, czego szuka. To miejsce nadaje się idealnie. - Ja pójdę - proponuję, starając się, by zabrzmiało to obojętnie. - Jeśli chcesz. Co trzeba znaleźć?

- Naprawdę? - pyta z wdzięcznością Caroline. - Dzię­ ki, Emmo. Chodzi o starą reklamę w jakiejś nieistnieją­ cej już gazecie. Tu masz nazwę... Podaje mi kartkę, a ja biorę ją, czując coraz większe podekscytowanie. Gdy odchodzi, z udawaną skromno­ ścią sięgam po słuchawkę i wystukuję numer Connora. - Cześć - mówię niskim, ochrypłym głosem. - Spo­ tkajmy się w archiwum. Chciałabym ci coś pokazać. - Co takiego? - Po prostu przyjdź - odpowiadam, czując się niczym Sharon Stone. Ha! Biurowe bzykanko - oto nadchodzę! Idę korytarzem tak szybko, jak tylko jestem w stanie, kiedy jednak mijam dział administracji, nagabuje mnie Wendy Smith, która koniecznie musi wiedzieć, czy chciałabym dołączyć do drużyny netballu. Mija więc kilka minut, nim udaje mi się dotrzeć do piwnicy i kie­ dy otwieram drzwi do archiwum, Connor już tam jest i spogląda znacząco na zegarek. To mnie nieco irytuje. Zaplanowałam sobie, że to ja będę czekać na niego. Miałam zamiar usiąść na stercie książek, którą pospiesznie bym ułożyła, z nogą założoną na nogę i uwodzicielsko podciągniętą spódnicą. No dobra. - Cześć - odzywam się tym samym chrapliwym gło­ sem. - Cześć - odpowiada Connor, marszcząc lekko brwi. Emmo, co się stało? Naprawdę jestem dziś zajęty. - Pragnęłam cię tylko zobaczyć. Całego ciebie. - Wy­ uzdanym gestem zamykam za sobą drzwi i przejeżdżam palcem po jego klatce piersiowej, niczym w jakiejś re­ klamie wody po goleniu. - Ostatnio w ogóle nie kocha­ my się spontanicznie. - Co takiego? - Connor wpatruje się we mnie ze zdu­ mieniem. - Daj spokój. - Zaczynam w zmysłowy sposób odpinać guziki jego koszuli. - Zróbmy to. Tu i teraz.

- Czyś ty oszalała? - pyta Connor, odpychając moje dłonie i pospiesznie zapinając z powrotem guziki. - Em­ mo, jesteśmy w pracy! - I co z tego? Jesteśmy młodzi, podobno zakocha­ ni... - Tym razem dotykam go jeszcze niżej, a oczy Connora rozszerzają się. - Przestań! - syczy. - Natychmiast przestań! Emma, upiłaś się czy co? - Ja tylko chcę uprawiać seks! Czy proszę o zbyt wiele? - Czy o zbyt wiele jest prosić, byśmy zrobili to w łóż­ ku jak normalni ludzie? - Ale my tego nie robimy w łóżku! To znaczy prawie nigdy! Przez chwilę panuje wibrująca cisza. - Emmo - przerywa ją wreszcie Connor. - To nie czas ani miejsce... - A l e ż tak! Jak najbardziej! W ten sposób mogłaby wrócić iskra! Lissy powiedziała... - Rozmawiałaś o naszym życiu seksualnym z Lissy? Na twarzy Connora pojawia się zdumienie i przerażenie. - Oczywiście, że nie - odpowiadam, pospiesznie się wycofując. - My tylko rozmawiałyśmy o... o parach ogól­ nie i ona powiedziała, że zrobienie tego w pracy może być... seksowne! Daj spokój, Connor! - Przytulam się do niego i wsuwam jego dłoń w stanik. - Nie podnieca cię to? Pomyśl tylko, że w tej właśnie chwili ktoś może iść sobie korytarzem... - Urywam, gdy do moich uszu do­ biega jakiś dźwięk. Wygląda na to, że ktoś rzeczywiście właśnie idzie so­ bie korytarzem. O cholera. - Słyszę kroki! - syczy Connor i gwałtownie się ode mnie odsuwa, jednak jego dłoń pozostaje tam, gdzie by­ ła, czyli w moim staniku. Wpatruje się w nią z przeraże­ niem. - Nie mogę jej wyjąć! To ten cholerny zegarek. Zaczepił o twój sweter! - Szarpie ręką. - Psiakrew! Nie mogę wyjąć ręki! - Pociągnij!

- Przecież ciągnę! - Rozgląda się gorączkowo. - Gdzie są tu jakieś nożyczki? - Nie przetniesz mi swetra. - Posyłam mu spojrzenie bazyliszka. - A masz jakiś inny pomysł? Ponownie szarpie z całej siły, a ja wydaję stłumiony okrzyk. - Auu! Przestań. Zniszczysz mi sweter! - Och, zniszczę ci sweter. I to jest twoje największe zmartwienie, prawda? - Nie cierpię tego głupiego zegarka! Gdybyś tylko no­ sił ten, który dostałeś ode mnie... Urywam. Kroki zdecydowanie się zbliżają. Są tuż-tuż. - Kurwa mać! - Connor toczy wokół błędnym wzro­ kiem. - P ie p rz o n y ... pieprzony... - Uspokój się! Przejdziemy sobie cichutko w kąt - sy­ czę. - A poza tym ten ktoś może wcale tutaj nie wejdzie. - To był naprawdę świetny pomysł, Emmo - burczy z wściekłością, gdy przemieszczamy się niezdarnie w kąt pomieszczenia. - Po prostu świetny. - Nie zrzucaj winy na mnie! - odparowuję. - Chcia­ łam tylko, by do naszego życia wróciła namiętność... Zamieram, gdyż otwierają się drzwi. Nie. Boże, nie. Kręci mi się w głowie. W drzwiach stoi Jack Harper. W rękach trzyma spory plik starych magazynów. Jego spojrzenie niespiesznie przesuwa się po nas, re­ jestrując gniewny wyraz twarzy Connora, jego dłoń w moim staniku, moją pełną udręki twarz. - Panie Harper - zaczyna się jąkać Connor. - Jest nam tak bardzo, bardzo przykro. My... my nie... - chrząka. - Jeśli mi wolno wyrazić, jak bardzo jestem zażeno­ wany... oboje jesteśmy... - Jestem pewny - przerywa mu Jack. Ma kamienną twarz, trudno z niej cokolwiek wyczytać, a głos tak samo suchy jak zazwyczaj. - Może doprowadzilibyście ubra­ nia do porządku przed powrotem do pracy?

Zamykają się za nim drzwi, a my stoimy w bezruchu niczym figury woskowe. - Słuchaj, czy mógłbyś wreszcie odczepić tę cholerną rękę od mojego swetra? - odzywam się w końcu, odczu­ wając nagle niesamowitą irytację. Zniknęło gdzieś całe pożądanie. Jestem na siebie wprost wściekła. I na Connora. I w ogóle na wszystkich.

10 Dzisiaj Jack Harper wyjeżdża. Dzięki Bogu. Dzięki Bogu. Ponieważ naprawdę nie mogłam go już znieść ani chwili dłużej. Jeśli tylko po­ staram się trzymać spuszczoną głowę i unikać go do piątej, a potem szybko dam nogę z biura, wszystko bę­ dzie dobrze. Życie wróci do normalności, przestanę się czuć tak, jakby mój wewnętrzny radar został rozregulo­ wany przez jakąś niewidzialną siłę magnetyczną. Nie wiem, dlaczego jestem taka poirytowana, bo mi­ mo że wczoraj o mało nie umarłam ze wstydu, nie jest wcale źle. Po pierwsze, nie zanosi się na to, byśmy - ja czy Connor - zostali zwolnieni za uprawianie seksu w miejscu pracy, czego na początku najbardziej się oba­ wiałam. A po drugie, mój doskonały plan rzeczywiście zadziałał. Gdy tylko wróciliśmy do biurek, Connor zaczął wysyłać mi e-maile z przeprosinami. A wieczorem upra­ wialiśmy seks. Dwa razy. Przy świecach zapachowych. Wydaje mi się, że Connor musiał gdzieś przeczytać, że dziewczyny lubią, gdy podczas seksu palą się świecz­ ki zapachowe. Może w „Cosmo". I teraz za każdym ra­ zem, kiedy je ustawia, rzuca mi spojrzenie w stylu: „Czyż nie dbam o twoje potrzeby?", a ja muszę wtedy odpowiedzieć: „Och! Świeczki zapachowe! Cudownie!". Nie chcę, żebyście źle mnie teraz zrozumieli. Nie mam nic przeciwko świeczkom zapachowym, ale one przecież tak naprawdę niczego nie wnoszą, no nie? Stoją sobie po prostu i palą się. W kulminacyjnych momentach przyła­

puję się na myśleniu: „Mam nadzieję, że ta świeczka się nie przewróci", co bywa nieco rozpraszające. Mniejsza z tym jednak. Tak czy inaczej uprawialiśmy seks. A dziś wieczorem mamy zamiar wspólnie obejrzeć mieszkanie. Nie ma ono drewnianej podłogi ani okien­ nic, ale za to w łazience jest jacuzzi, a to naprawdę su­ per. Tak więc w moim życiu wszystko zaczyna się znowu dobrze układać. Nie wiem, dlaczego jestem taka wku­ rzona. Nie wiem, co... Nie chcę zamieszkać z Connorem, odzywa się w mojej głowie cichy głosik, który staram się natychmiast uciszyć. Nie. To nie może być prawdą. To w żadnym wypadku nie może być prawdą. Connor jest idealny. Wszyscy tak mówią. Ale ja nie chcę... Zamknij się. Jesteśmy idealną parą. Uprawiamy seks w otoczeniu świeczek zapachowych. I chodzimy na spa­ cery nad rzekę, a w niedzielne poranki czytamy w piża­ mach gazety, pijąc kawę. Tak właśnie zachowują się idealne pary. Ale... Przestań! Przełykam z trudem ślinę. Connor jest jedyną dobrą częścią składową mojego życia. Gdybym nie miała Connora, co by mi pozostało? Na moim biurku rozdzwania się telefon, wyrywając mnie tym samym z rozmyślań. Podnoszę słuchawkę. - Halo, Emma? - rozlega się znajomy, suchy głos. Mówi Jack Harper. Moje serce wykonuje z przerażenia potężne salto, tak że mało nie rozlewam kawy. Nie widziałam się z nim od tego incydentu w archiwum. I doprawdy nie mam na to ochoty. Nie powinnam była odbierać telefonu. Właściwie to nie powinnam była w ogóle przychodzić dzisiaj do pracy. - Och... - mówię. - Witam!

- Czy mogłabyś przyjść na chwilkę do mojego gabi­ netu? - Co takiego... ja? - pytam nerwowo. - Tak, ty. Odchrząkam. - Czy powinnam... przynieść coś ze sobą? - Nie, tylko siebie. Rozłącza się, a ja przez kilka sekund wpatruję się w milczącą słuchawkę. Wzdłuż kręgosłupa przebiega mi zimny dreszcz. Powinnam była przewidzieć, że ta cisza była zbyt piękna, by mogła być prawdziwa. Jednak mnie zwolni. Rażące... zaniedbanie... niedbałe... rażenie. To przecież rażące zaniedbanie obowiązków - prze­ bywać w piwnicy, z ręką chłopaka w staniku. No cóż, i tak nie mogę już nic w związku z tym zrobić. Biorę głęboki oddech, wstaję i udaję się na jedenaste piętro. Przed drzwiami jego gabinetu znajduje się biur­ ko, ale nie siedzi przy nim żadna sekretarka, więc pod­ chodzę od razu do drzwi i pukam. - Proszę. Ostrożnie otwieram drzwi. Pomieszczenie jest duże, jasne i wyłożone drewnem. Jack siedzi przy okrągłym stole, a razem z nim sześcioro innych ludzi. Sześcioro ludzi, których nigdy wcześniej nie widziałam. Wszyscy trzymają w dłoniach arkusze papieru i popijają wodę, a atmosfera jest wyraźnie napięta. Czy zebrali się po to, by obserwować, jak jestem zwal­ niana? Czy to jakieś szkolenie instruktażowe pt. „Jak zwalniać pracownika"? - Dzień dobry - bąkam, starając się, na ile to możli­ we, zachować spokój. Piecze mnie jednak twarz i wiem, że wyglądam na zdenerwowaną. - Cześć - uśmiecha się Jack. - Emmo... odpręż się. Nie masz się czym denerwować. Chciałem cię jedynie o coś zapytać. - Ach tak - mówię ze zdziwieniem. Teraz to już jestem kompletnie skołowana. O co, u diabła, może chcieć mnie zapytać?

Jack sięga po kartkę papieru i unosi ją w górę, tak bym mogła dobrze widzieć. - Jak sądzisz, co przedstawia ten obrazek? - pyta. O, w mordę pieprzonego jeża. To jest koszmar. Tak jak wtedy, gdy poszłam na roz­ mowę kwalifikacyjną do Banku Laines i pokazano mi jakieś gryzmoły, a ja powiedziałam, że według mnie wy­ gląda to na gryzmoły. Wszyscy wpatrują się we mnie wyczekująco. Tak bar­ dzo bym chciała udzielić poprawnej odpowiedzi. Gdy­ bym tylko wiedziała, jak brzmi... Z szybko bijącym sercem przyglądam się obrazkowi. To ilustracja przedstawiająca dwa kuliste przedmioty. Takie o lekko nieregularnym kształcie. Zupełnie nie mam pojęcia, co to może być. Zupełnie. Wyglądają jak... wyglądają jak... Nagle doznaję olśnienia. - To orzechy! Dwa orzechy włoskie! Jack wybucha śmiechem, a część pozostałych osób wydaje z siebie stłumiony chichot, który pospiesznie tu­ szuje kaszlem. - No cóż, sądzę, że to potwierdza moje spostrzeże­ nia - oświadcza Jack. - To nie są orzechy włoskie? - rozglądam się bezrad­ nie po twarzach osób siedzących wokół stołu. - To mają być jajniki - odpowiada kwaśno mężczyzna w okularach. - Jajniki? - Wpatruję się w kartkę papieru. - No tak! No cóż, tak. Teraz, kiedy pan powiedział, zdecydowanie widzę... jajnikowate... - ...orzechy włoskie - uzupełnia Jack, ocierając oczy. - J a k już wyjaśniałem, jajniki są jedynie częścią spektrum symboli kobiecości - mówi obronnie chudy mężczyzna. - Jajniki mające symbolizować płodność, oko - mądrość, drzewo - matkę ziemię... - Chodzi o to, że te symbole mogą zostać wykorzysta­ ne w wypadku każdego rodzaju produktów - wtrąca

czarnowłosa kobieta, pochylając się do przodu. - Napo­ je zdrowotne, ubrania, perfumy... - Rynek targetowy dobrze reaguje na abstrakcyjne symbole - dodaje mężczyzna w okularach. - Badania wykazały... - Emmo... - Uwaga Jacka ponownie skupia się na mnie. - Czy kupiłabyś napój z narysowanymi na nim ja j­ nikami? - Eee... - Chrząkam, świadoma tego, że jestem pod czujną obserwacją kilku par oczu. - No cóż... raczej nie. Kilkoro ludzi wymienia spojrzenia. - To niczego nie dowodzi - ktoś mruczy. - Jack, pracowały nad tym trzy kreatywne zespoły mówi z powagą czarnowłosa kobieta. - Nie możemy za­ czynać od zera. Po prostu nie możemy. Jack pije prosto z butelki kilka łyków wody Evian, po czym powoli ociera usta. - Wiecie, że slogan „Cała naprzód!" narodził się w dwie minuty, na serwetce barowej? - Wiemy - mruczy facet w okularach. - Nie sprzedajemy napojów z namalowanymi na nich jajnikami. - Jack wypuszcza powietrze i przeczesuje dłonią potargane włosy. Następnie odsuwa od stołu fo­ tel. - No dobrze, zróbmy przerwę. Emmo, czy byłabyś tak miła i pomogła mi zanieść te broszury na dół, do ga­ binetu Svena? Boże, zastanawiam się, o co w tym wszystkim chodzi. Brak mi jednak śmiałości, by o to spytać. Jack prowa­ dzi mnie przez korytarz w kierunku windy. Wchodzimy do środka i on bez słowa wciska przycisk z dziewiątką. Zaczynamy zjeżdżać w dół. Nie mijają dwie sekundy, gdy wciska guzik bezpieczeństwa i zatrzymujemy się ze zgrzytem. Wtedy wreszcie kieruje spojrzenie na mnie. - Czy ty i ja jesteśmy w tym budynku jedynymi ludź­ mi przy zdrowych zmysłach? - Słucham...?

- Co się stało ze zwykłym ludzkim instynktem? - Na jego twarzy maluje się niedowierzanie. - Nikt już nie potrafi odróżnić pomysłu dobrego od koszmarnego. Jaj­ niki. - Potrząsa głową. - Pieprzone jajniki! Nie jestem się w stanie opanować. Ma tak zdumiony wyraz twarzy, a sposób, w jaki mówi: „jajniki!", nagle wydaje się czymś najzabawniejszym pod słońcem, tak że zanim zdaję sobie sprawę z tego, co się dzieje, wybu­ cham śmiechem. Przez krótką chwilę Jack wygląda na oszołomionego, ale także zaczyna się śmiać. Kiedy się śmieje, tak fajnie marszczy mu się nos, jak u małego dziecka, i dzięki temu wszystko wydaje się jeszcze za­ bawniejsze. O Boże. Teraz to dopiero się śmieję. Wydaję z siebie krótkie parsknięcia, bolą mnie żebra i za każdym razem, kiedy spojrzę na Jacka, wydobywa się ze mnie gulgot. Łzy płyną mi z oczu, a nie mam przy sobie chusteczki... Będę musiała wydmuchnąć nos w kartkę z jajnikami... - Emmo, dlaczego jesteś z tym facetem? - Słucham? - Podnoszę głowę, nadal się śmiejąc, do­ póki nie uświadamiam sobie, że Jack spoważniał. Przygląda mi się teraz z nieodgadnionym wyrazem twarzy. - Dlaczego jesteś z tym facetem? - powtarza. Mój śmiech urywa się. Odgarniam włosy z zaczerwie­ nionej twarzy. - Co masz na myśli? - pytam, grając na zwłokę. - Connor Martin. On nie uczyni cię szczęśliwą. Nie pozwoli ci się w pełni zrealizować. Wpatruję się w niego ze zdumieniem. - Dlaczego tak uważasz? - Zdążyłem nieco poznać Connora. Siedziałem razem z nim na kilku zebraniach. Przekonałem się, w jaki spo­ sób pracuje jego mózg. To miły facet, ale tobie potrzeb­ ny jest ktoś, kto jest nie tylko miły. - Jack obrzuca mnie długim, przenikliwym spojrzeniem. - Mam wrażenie, że tak naprawdę to wcale nie chcesz z nim zamieszkać. Ale boisz się z tego wykręcić.

Wzbiera we mnie oburzenie. Jak śmiał czytać w mo­ ich myślach i zrozumieć wszystko tak... tak opacznie? Oczywiście, że chcę zamieszkać z Connorem. - Jeśli chcesz wiedzieć, to grubo się mylisz - mówię uszczypliwie. - Już się nie mogę doczekać, kiedy razem zamieszkamy. Tak naprawdę... tak naprawdę to kiedy zadzwoniłeś, siedziałam sobie przy biurku i myślałam 0 tym, jak bardzo nie mogę się doczekać! Proszę bardzo. Jack potrząsa głową. - Potrzebujesz kogoś z iskrą, kogoś, kto będzie cię ekscytował. - Już ci mówiłam, że tak naprawdę nie myślałam te­ go, co ci powiedziałam w samolocie. Connor naprawdę mnie ekscytuje! - Rzucam mu wyzywające spojrzenie. To znaczy... kiedy widziałeś nas ostatnio, zachowywali­ śmy się dość namiętnie, nieprawdaż? - Ach, to. - Jack wzrusza ramionami. - Doszedłem do wniosku, że to desperacka próba urozmaicenia waszego życia miłosnego. Patrzę się na niego z wściekłością. - To nie była desperacka próba urozmaicenia na­ szego życia miłosnego! - prawie że wypluwam z siebie te słowa. - To był po prostu... spontaniczny akt namięt­ ności. - W takim razie przepraszam - mówi miękko Jack. Pomyliłem się. - A poza tym, co cię to obchodzi? - Krzyżuję ramiona na piersiach. - Jakie ma dla ciebie znaczenie, czy je ­ stem szczęśliwa, czy też nie? Zapada pełna napięcia cisza. Mój oddech jest przy­ spieszony. Napotykam spojrzenie jego ciemnych oczu 1 szybko odwracam wzrok. - Sam zadawałem sobie to pytanie - wyznaje Jack. Wzrusza ramionami. - Może dlatego, że wspólnie prze­ żyliśmy tamten koszmarny lot. Może dlatego, że jesteś jedyną osobą w całej firmie, która w moim towarzy­ stwie nie próbowała niczego udawać.

Jak najbardziej udawałabym, mam ochotę riposto­ wać. Gdybym tylko miała możliwość! - Wydaje mi się, że chcę ci przez to powiedzieć, iż... czuję, że jesteś moim przyjacielem - kontynuuje. - A ob­ chodzi mnie, co się dzieje z moimi przyjaciółmi. - Och. - Pocieram nos. Właśnie mam zamiar powiedzieć uprzejmie, że ja je ­ go także uważam za przyjaciela, kiedy dodaje: - A poza tym każdy, kto linijka po linijce recytuje kwestie z filmów Woody'ego Allena, z pewnością musi być nieudacznikiem. Ogarnia mnie fala wściekłości. - Niczego o tym nie wiesz! - wołam. - Wiesz, żałuję, że w ogóle usiadłam obok ciebie w tym głupim samolo­ cie! Wymądrzasz się, mówisz to wszystko, żeby mnie zdenerwować, zachowujesz się, jakbyś znał mnie lepiej niż ktokolwiek inny... - Może tak właśnie jest - przerywa mi, a w jego oczach pojawiają się błyski. - Słucham? - Może rzeczywiście znam cię lepiej niż ktokolwiek inny. Wpatruję się w niego, czując zapierającą dech w pier­ siach mieszaninę gniewu i radosnego podniecenia. Na­ gle czuję się tak, jakbyśmy grali w tenisa. Albo tańczyli. - Nie znasz mnie wcale lepiej niż wszyscy! - ripostu­ ję najbardziej jadowitym tonem," na jaki mnie stać. - Wiem, że twój związek z Connorem Martinem nie będzie trwał długo. - Wcale nie wiesz. - Ależ tak. - Ależ nie. - Ta k . Zaczyna się śmiać. - Jeśli chcesz wiedzieć, najpewniej wezmę z Connorem ślub. - Ślub z Connorem? - pyta Jack takim tonem, jakby był to najzabawniejszy dowcip, jaki zdarzyło mu się słyszeć.

- Tak! A dlaczego nie? Jest wysoki i przystojny, miły i bardzo... bardzo... - Zaplątałam się. - A poza tym to moje prywatne życie. Jesteś moim szefem, poznałeś mnie zaledwie przed tygodniem i prawdę powiedziaw­ szy, to nie twoja sprawa! Śmiech Jacka cichnie. Ma taką minę, jakbym uderzy­ ła go w policzek. Przez chwilę przygląda mi się, nie od­ zywając się ani słowem. Następnie cofa się o krok i zwalnia przycisk windy. - Masz rację - mówi zupełnie innym głosem. - Twoje prywatne życie nie jest moją sprawą. Przekroczyłem wszelkie dopuszczalne granice i przepraszam cię za to. Ogarnia mnie konsternacja. - Ja... ja nie chciałam... - Nie. Masz rację. - Przez kilka sekund wpatruje się w podłogę, po czym podnosi głowę. - No więc jutro wy­ latuję do Stanów. Pobyt tutaj był bardzo przyjemny i chciałbym ci podziękować za okazaną pomoc. Zoba­ czymy się wieczorem na imprezie pożegnalnej? - Jeszcze nie wiem... - bąkam. Atmosfera ulega wyraźnemu ochłodzeniu. To jest okropne. Straszne. Pragnę coś powiedzieć, pragnę, by było tak jak wcześniej, prosto i wesoło. Nie jestem jednak w stanie znaleźć odpowiednich słów. Docieramy do dziewiątego piętra i drzwi otwierają się. - Myślę, że dam sobie radę z tymi broszurami - mówi Jack. - Tak naprawdę poprosiłem cię o pomoc, ponie­ waż miałem ochotę na twoje towarzystwo. Zakłopotana, oddaję mu broszury. - No cóż, Emmo - dodaje tym samym oficjalnym to­ nem. - Na wypadek, gdybyśmy mieli się później nie zo­ baczyć... miło było cię poznać. - Nasze spojrzenia krzy­ żują się i w jego oczach ponownie pojawia się ciepło. Naprawdę tak uważam. - Wzajemnie - odpowiadam ze ściśniętym gardłem. Nie chcę, żeby odchodził. Nie chcę, żeby taki był ko­ niec. Mam ochotę zaproponować mu szybkiego drinka.

Mam ochotę uczepić się jego ręki i poprosić, by nie wy­ jeżdżał. Boże, co się ze mną dzieje? - Przyjemnej podróży - udaje mi się wykrztusić, pod­ czas gdy ściska moją dłoń. Potem on odwraca się na pięcie i oddala korytarzem. Kilka razy otwieram usta, by za nim zawołać - ale co bym powiedziała? Nie mam mu niczego do powiedze­ nia. Jutro rano znajdzie się w samolocie, który zabierze go do jego prawdziwego życia. A ja pozostanę tutaj, w moim życiu. Przez resztę dnia mam nastrój grobowy. Wszyscy roz­ prawiają o pożegnalnym przyjęciu Jacka Harpera, ja jednak wychodzę z biura pół godziny przed końcem pracy. Jadę prosto do domu i przygotowuję sobie kubek gorącej czekolady. Siedzę na sofie, wpatrując się przed siebie, kiedy zjawia się Connor. Podnoszę głowę i w tej samej chwili wiem już, że coś się zmieniło. Nie w nim. On nie zmienił się ani trochę. Ale ja tak. - Cześć - wita mnie i całuje delikatnie w czubek gło­ wy. - Idziemy? - Idziemy? - powtarzam. - Obejrzeć mieszkanie na Edith Road. Będziemy mu­ sieli się pospieszyć, jeśli chcemy zdążyć na przyjęcie. Och, moja mama dała nam już prezent na nowe miesz­ kanie. Przysłała go do pracy. Podaje mi kartonowe pudełko. Wyjmuję z niego szkla­ ny dzbanek do herbaty i przyglądam mu się obojętnie. - Można w nim oddzielić listki od naparu. Mama mó­ wi, że dzięki temu herbata ma znacznie lepszy smak... - Connor - słyszę własny głos. - Nie jestem w stanie tego zrobić. - To całkiem proste. Musisz jedynie unieść... - Nie. - Zamykam oczy, próbując wykrzesać z siebie więcej odwagi, po czym je otwieram. - Nie mogę zrobić tego. Nie mogę z tobą zamieszkać.

- Co takiego? - Connor wpatruje się we mnie ze zdu­ mieniem. - Czy coś się stało? - Tak. Nie. - Przełykam ślinę. - Od jakiegoś czasu miałam wątpliwości, jeśli chodzi o nas. A ostatnio one... one się potwierdziły. Gdybyśmy ciągnęli to dalej, było­ by to z mojej strony oszustwo, a to nieuczciwe. - Co? - Connor pociera twarz. - Emmo, czy ty mi właś­ nie mówisz, że chcesz... chcesz... - Chcę, abyśmy się rozstali - mówię, patrząc na dy­ wan. - Chyba żartujesz. - Wcale nie żartuję! - wołam z nagłym bólem. - Nie żartuję, rozumiesz? - A l e . .. ale to absurd! To zupełny absurd! - Connor przemierza pokój niczym rozzłoszczony lew klatkę. Na­ gle przygważdża mnie spojrzeniem. - To ten lot. - Słucham? - Podskakuję jak oparzona. - Co masz na myśli? - Jesteś inna od czasu tego lotu ze Szkocji. - Wcale nie! - A właśnie, że tak! Jesteś poirytowana, jesteś spię­ ta... - Connor przykuca przede mną i ujmuje moje dło­ nie. - Emmo, bardzo możliwe, że wciąż cierpisz na pewien rodzaj traumy. Może potrzebna ci pomoc psy­ chologa? - Connor, niepotrzebny mi żaden psycholog! - Wyry­ wam dłonie. - Ale może masz rację. Może ten lot rzeczy­ wiście... - Przełykam ślinę - ...wpłynął na mnie. Może pozwolił mi spojrzeć na życie z innej perspektywy i uświadomić sobie kilka spraw. A jedną z tych spraw, z których zdałam sobie sprawę, jest to, że ja i ty nie pa­ sujemy do siebie. Connor powoli osuwa się na dywan, na jego twarzy maluje się oszołomienie. - Ale przecież było tak świetnie! Często się ostatnio kochaliśmy... - Wiem. - Czy jest ktoś inny?

- Nie! - odpowiadam ostro. - Oczywiście, że nie ma nikogo innego! - Przesuwam palcem w górę i w dół po obiciu sofy. - Nie mówisz tego z przekonaniem - stwierdza nagle Connor. - To tylko sprawa tego nastroju, w którym je ­ steś. Naszykuję ci przyjemną, gorącą kąpiel, zapalę kil­ ka świeczek zapachowych... - Connor, proszę cię! - wołam. - Nie chcę żadnych więcej świeczek! Musisz mnie wysłuchać. I musisz mi uwierzyć. - Patrzę mu prosto w oczy. - Chcę roz­ stania. - Nie wierzę ci! - odpowiada, potrząsając głową. Znam cię, Emmo! Ty nie jesteś taka. Nie odrzuciłabyś czegoś takiego ot tak. Ty nie... Urywa ze zdumieniem, gdy bez ostrzeżenia ciskam dzbankiem do herbaty o podłogę. Oboje wpatrujemy się w niego. - Myślałam, że się potłucze - wyjaśniam po chwili milczenia. - I to miało podkreślić, że owszem, odrzuci­ łabym coś takiego. Gdybym wiedziała, że nie jest dla mnie właściwe. - Chyba pękł - mówi Connor, podnosząc dzbanek z podłogi i uważnie mu się przyglądając. - A przynaj­ mniej ma rysę. - No widzisz. - Ale moglibyśmy go używać... - Nie, nie moglibyśmy. - Moglibyśmy skleić go taśmą klejącą. - Już nigdy nie działałby tak, jak należy. - Zaciskam dłonie w pięści. - On po prostu... nie działałby. - Rozumiem - mówi po chwili milczenia Connor. I sądzę, że rzeczywiście dotarły wreszcie do niego moje słowa. - No cóż... w takim razie pójdę już - mówi. - Zadzwo­ nię do tych ludzi od mieszkania i powiem, że my... Urywa i wyciera nos. - Okej - mówię głosem, który w ogóle nie jest podob­ ny do mojego normalnego głosu. - Czy moglibyśmy na

razie nie rozgłaszać tego w pracy? - dodaję. - Tylko przez jakiś czas. - Oczywiście - odpowiada szorstko. - Nikomu nie po­ wiem. Jest już w połowie drogi do drzwi, kiedy nagle odwra­ ca się i sięga do kieszeni. - Emmo, oto bilety na ten festiwal jazzowy - mówi nieco łamiącym się głosem. - Weź je. - Co takiego? - Przyglądam się im z przerażeniem. Nie! Connor, zatrzymaj je! Są twoje! - Ty je weź. Wiem, z jak wielką niecierpliwością cze­ kałaś na występ Dennisson Quartet. - Wciska kolorowe bilety w moją dłoń. - J a . . . ja... - przełykam ślinę. - Connor... ja po pro­ stu... nie wiem, co powiedzieć. - Zawsze pozostanie nam jazz - rzuca zduszonym gło­ sem i zamyka za sobą drzwi.

11 No i nie mam ani awansu, ani chłopaka. Mam za to oczy zapuchnięte od płaczu. I wszyscy uważają, że oszalałam. - Oszalałaś - oświadcza Jemima mniej więcej raz na dziesięć minut. Jest sobota rano, a my tradycyjnie paradujemy w szlafrokach, pijemy kawę i cierpimy z powodu kaca. Lub, jak w moim wypadku, z powodu zerwania. - Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że Connor był praktycznie twój? - Jemima marszczy brwi, przygląda­ jąc się swoim paznokciom u stóp, które maluje na cu­ kierkowy róż. - Przewiduję, że przed upływem sześciu miesięcy miałabyś kamień na palcu. - A wcześniej powiedziałaś, że zmarnowałam na to szansę, godząc się na wspólne zamieszkanie - przypo­ minam chmurnie. - No cóż, sądzę, że w przypadku Connora wszystko by się dobrze skończyło. - Potrząsa głową. - Oszalałaś.

- Czy ty też myślisz, że oszalałam? - pytam, odwraca­ jąc się do Lissy, która siedzi sobie na bujanym fotelu, obejmuje ramieniem kolana i zajada grzankę z rodzyn­ kami. - Tylko szczerze. - Nnnie - odpowiada niezbyt przekonująco Lissy. Oczywiście, że nie! - Na pewno? - Ja tylko... Wydawaliście się taką wspaniałą parą. - Wiem o tym. Wiem, że z zewnątrz wszystko wygląda­ ło wspaniale. - Milknę, szukając odpowiednich słów, by im to wyjaśnić. - Prawda jest jednak taka, że nigdy nie czułam się przy nim sobą. Wciąż miałam wrażenie, że oboje gramy. No wiecie. To się nie wydawało prawdziwe. - I to wszystko? - przerywa mi Jemima, patrząc na mnie tak, jakbym opowiadała niestworzone brednie. Czy to powód, dla którego z nim zerwałaś? - Dość dobry powód, nie sądzisz? - Lissy stara się być lojalna. Jemima przygląda nam się obu ze zdumieniem. - Oczywiście, że nie! Emma, gdybyście tylko wytrzy­ mali i udawali idealną parę wystarczająco długo, w końcu stalibyście się taką parą. - Ale... ale nie bylibyśmy szczęśliwi! - Bylibyście idealną parą - mówi Jemima w taki spo­ sób, jakby tłumaczyła coś wyjątkowo mało pojętnemu dziecku. - To oczywiste, że bylibyście szczęśliwi. - Ostroż­ nie wstaje. Jej palce są wciąż rozczapierzone dzięki ka­ wałkom różowej gąbki. Rusza w kierunku drzwi. - A po­ za tym, jeśli chodzi o związki, to wszyscy udają. - To nieprawda! A przynajmniej nie powinni tego robić. - Oczywiście, że powinni! Cała ta potrzeba wzajem­ nej uczciwości jest stanowczo przereklamowana. - Ob­ darza mnie spojrzeniem eksperta. - Choć rodzice są małżeństwem od trzydziestu lat, a tata wciąż nie ma po­ jęcia, że mama nie jest naturalną blondynką. Wychodzi z pokoju, a ja i Lissy wymieniamy spojrze­ nia.

- Myślisz, że ona ma rację? - pytam. - Nie - odpowiada niepewnie Lissy. - Oczywiście, że nie! Związki powinny być budowane na... na zaufaniu... i prawdzie... - Urywa i patrzy na mnie z niepokojem. Emmo, nigdy mi nie mówiłaś o swoich odczuciach doty­ czących waszego związku. - Ja... nie mówiłam o nich nikomu. Natychmiast uświadamiam sobie, że to nie jest praw­ da. Ale raczej nie przyznam się swojej najlepszej przy­ jaciółce, że więcej powiedziałam nieznajomemu w sa­ molocie niż jej, no nie? - No cóż, naprawdę chciałabym, żebyś więcej mi się zwierzała - mówi poważnie Lissy. - Uczyńmy sobie postanowienie. Od teraz będziemy sobie mówić wszystko. Zresztą i tak nie powinnyśmy mieć przed sobą tajemnic. Jesteśmy przecież najlepszymi przyja­ ciółkami! - Umowa stoi! - odpowiadam i nagle ogarniają mnie ciepłe uczucia. Impulsywnie nachylam się i przytulam Lissy. Ona ma rację. Powinnyśmy się sobie zwierzać. Nie powinnyśmy mieć przed sobą sekretów. Znamy się prze­ cież od ponad dwudziestu lat, na miłość boską. - Skoro więc mówimy sobie wszystko... - Lissy gryzie kęs grzanki z rodzynkami i patrzy na mnie z ukosa. - Czy twoje zerwanie z Connorem ma coś wspólnego z tym fa­ cetem? Facetem z samolotu? Czuję w środku ukłucie, które ignoruję, pociągając łyk kawy. Czy to miało z nim coś wspólnego? Nie. Nie miało. - Nie - odpowiadam, nie patrząc na nią. - Skąd. Przez chwilę wspólnie oglądamy telewizję, w której właśnie pokazują wywiad z Kylie Minogue. - Och! - przerywam ciszę, nagle sobie o czymś przypo­ minając. - Skoro więc zadajemy sobie pytania... to co tak naprawdę robiłaś w swoim pokoju z tym całym Jean­ - Paulem? Lissy bierze głęboki oddech.

- Nie mów mi tylko, że przeglądaliście akta sprawy dodaję. - Ponieważ czemuś takiemu nie towarzyszyłyby takie odgłosy. - Och! - mówi Lissy, wyraźnie przyparta do muru. Okej. No cóż... my... - Pociąga duży łyk kawy, unikając mojego spojrzenia. - My... uprawialiśmy seks. - Co...? - Patrzę się na nią z totalnym osłupieniem. - Tak. Uprawialiśmy seks. Dlatego nie chciałam ci powiedzieć. Krępowałam się. - Ty i J e a n - Paul uprawialiście seks? - Tak! - Kaszle. - Uprawialiśmy namiętny... sproś­ ny... zwierzęcy seks. Coś mi w tym nie gra. - Nie wierzę ci - oświadczam, obrzucając ją przeciąg­ łym spojrzeniem. - Wcale nie uprawialiście seksu. Różowe plamy na policzkach Lissy stają się szkarłatne. - A właśnie, że tak! - A właśnie, że nie! Lissy, co wy tak naprawdę robili­ ście? - Uprawialiśmy seks - odpowiada ze wzburzeniem Lissy. - Jest moim nowym chłopakiem i... to właśnie ro­ biliśmy! A teraz daj mi już spokój. - Wyraźnie wytrąco­ na z równowagi, wstaje, rozrzucając okruszki chleba, i wychodzi z pokoju, lekko się po drodze potykając. Patrzę za nią w kompletnym osłupieniu. Dlaczego kłamie? Co ona, u diabła, tam robiła?! Co jest, na miłość boską, bardziej krępujące od seksu? Tak mnie to intryguje, że prawie udaje mi się rozchmurzyć. Szczerze mówiąc, nie jest to najprzyjemniejszy week­ end w moim życiu. Robi się jeszcze mniej przyjemnie, kiedy przychodzi poczta i otrzymuję od mamy i taty, wy­ słaną z Le Spa Meridien, kartkę, na której napisali, jak wspaniale spędzają czas. A jeszcze mniej przyjemnie, kiedy czytam w „Mail" horoskop i dowiaduję się, że właśnie popełniłam wielki błąd. Jednak w poniedziałek rano czuję się już lepiej. Nie popełniłam błędu. Dzisiaj zaczynam nowe życie. Mam

zamiar wybić sobie z głowy miłość, romanse i skupić się na karierze. Może nawet rozejrzę się za nową pracą. Gdy wychodzę ze stacji metra, coraz bardziej zaczyna mi się podobać ten pomysł. Będę się ubiegać o stanowi­ sko specjalisty w Coca-Coli albo w innej firmie. I zdobę­ dę je. A Paul nagle uświadomi sobie, jak wielki popeł­ nił błąd, nie dając mi awansu. I poprosi mnie, bym została, ja jednak powiem: „Za późno. Ty już miałeś swoją szansę". A on będzie błagał: „Emmo, czy jest coś, co mógłbym zrobić, byś zmieniła decyzję?" Na co odpo­ wiem... Kiedy docieram do pracy, Paul czołga się po podło­ dze, podczas gdy ja siedzę nonszalancko przy jego biur­ ku (wydaje się także, że mam na sobie nowy kostium i buty Prady) i mówię: „Wiesz, Paul, jedyne, co powinie­ neś był robić, to traktować mnie z odrobiną szacun­ ku..." Cholera. Mojemu spojrzeniu wraca ostrość i zatrzy­ muję się jak wryta, z ręką na klamce szklanych drzwi. W holu widzę jasną głowę. Connor. Ogarnia mnie fala paniki. Nie mogę wejść. Nie mogę tego zrobić. Nie mogę... Wtedy głowa porusza się i okazuje się, że to wcale nie Connor, ale Andrea z księgowości. Otwieram drzwi, czu­ jąc się jak skończona kretynka. Boże, jestem bezna­ dziejna. Powinnam wziąć się w garść, ponieważ prędzej czy później wpadnę na Connora i będę musiała jakoś z tym sobie poradzić. Przynajmniej nikt w pracy jeszcze o tym nie wie, my­ ślę, wchodząc po schodach. To koszmarnie by wszystko utrudniało. Gdyby ludzie podchodzili do mnie i mówili... - Emmo, przykro mi z powodu ciebie i Connora! - Co? - Moja głowa podskakuje ze zdumienia. Widzę, że podchodzi do mnie dziewczyna o imieniu Nancy. - To było jak grom z jasnego nieba! Ze wszystkich znanych mi par wydawaliście mi się tą, która nigdy ze sobą nie zerwie. Ale to tylko potwierdza tezę, że nigdy nic nie jest pewne.

Wpatruję się w nią z oszołomieniem. - Skąd... skąd o tym wiesz? - Och, wszyscy wiedzą! - odpowiada. - Wiesz, że w piątek wieczorem było małe przyjęcie z drinkami? No cóż, przyszedł i Connor, sporo wypił. I poinformował 0 tym wszystkich. Właściwie to wygłosił krótkie przemó­ wienie! - Co... co zrobił? - To było naprawdę wzruszające. Mówił, że Panther Corporation jest dla niego jak rodzina, i że wie, iż wszy­ scy będą go wspierać w tym trudnym czasie. I ciebie, oczywiście, też - dodaje, jakby po namyśle. - Chociaż to Connor jest stroną pokrzywdzoną, jako że to ty zerwa­ łaś. - Nachyla się do mnie konfidencjonalnie. - Muszę ci powiedzieć, że wiele dziewczyn uważa cię za stukniętą! Nie mogę w to uwierzyć. Connor wygłosił mowę na te­ mat naszego rozstania, obiecawszy wcześniej, że zacho­ wa to w sekrecie. A teraz wszyscy są po jego stronie. - No tak - mówię wreszcie. - Cóż, lepiej już pójdę... - Naprawdę straszna szkoda. - Nancy mierzy mnie zaciekawionym spojrzeniem. - Wydawaliście się ideal­ ną parą! - Wiem. - Zmuszam się do uśmiechu. - Mniejsza z tym. Na razie. Podchodzę do nowego automatu do kawy i wpatruję się w przestrzeń, starając się to wszystko przetrawić, kiedy przerywa mi drżący głos. - Emmo...? Podnoszę wzrok i zamiera mi serce. To Katie. Patrzy na mnie tak, jakby mi nagle wyrosły dwie dodatkowe głowy. - Och, cześć! - mówię, starając się, by zabrzmiało to radośnie. - Czy to prawda? - szepcze. - Czy to prawda? Nie uwierzę, dopóki nie usłyszę tego z twoich ust. - Tak - odpowiadam niechętnie. - To prawda. Connor 1ja rozstaliśmy się.

- O Boże. - Oddech Katie robi się coraz szybszy. 0 mój Boże. To prawda. O mój Boże, o mój Boże. Na­ prawdę nie rozumiem... Cholera. Ona hiperwentyluje. Chwytam pustą toreb­ kę po cukrze i przykładam do jej ust. - Katie, uspokój się! - nakazuję bezradnie. - Wdech... 1 wydech... - Przez cały weekend miałam ataki paniki - udaje się jej wykrztusić pomiędzy oddechami. - Obudziłam się w nocy zlana zimnym potem i pomyślałam sobie: jeśli to prawda, nic na tym świecie nie ma już sensu. Absolut­ nie nic. - Katie, my tylko rozstaliśmy się! To wszystko. Ludzie ze sobą zrywają. - A le ty i Connor nie byliście zwykłymi ludźmi! Byli­ ście parą przez duże „P". Chodzi mi o to, że skoro wam się nie udało, to po co reszta świata ma w ogóle próbować? - Katie, my nie byliśmy parą przez duże „P"! - Sta­ ram się nie stracić cierpliwości. - Byliśmy zwykłą parą. I nie udało nam się... Takie rzeczy się zdarzają. - A l e ... - I prawdę powiedziawszy, wolałabym o tym nie roz­ mawiać. - Och. - Spogląda na mnie znad papierowej torebki. Och, Boże, oczywiście. Przepraszam cię, Emmo. Ja nie... ja tylko... no wiesz, byłam w szoku! - Daj spokój, nie opowiedziałaś jeszcze, jak ci się udało spotkanie z Phillipem - mówię stanowczo. - Po­ praw mi nastrój dobrymi wiadomościami. Oddech Katie powoli się uspokaja. Odsuwam torebkę od jej twarzy. - Było naprawdę miło - przyznaje. - Mamy zamiar znowu się spotkać! - No widzisz - mówię pokrzepiająco. - Jest czarujący. I uprzejmy. I mamy identyczne po­ czucie humoru, i lubimy te same rzeczy. - Na twarzy Katie pojawia się nieśmiały uśmiech. - Właściwie on jest naprawdę uroczy!

- To cudownie! Widzisz? - Ściskam jej ramię. - Ty i Phillip będziecie pewnie dużo lepszą parą niż ja i Connor. Masz ochotę na kawę? - Nie, dzięki, muszę lecieć. Mamy zebranie z Jackiem Harperem na temat spraw personalnych. Na razie. - Okej, na razie - odpowiadam z roztargnieniem. Jakieś pięć sekund później do mojego mózgu dociera sens jej słów. - Zaczekaj chwilę! - Biegnę korytarzem i chwytam ją za ramię. - Czy ty powiedziałaś „Jackiem Harperem"? - Ta k . - Ale... ale jego już nie ma. Wyjechał w piątek. - Nie. Zmienił zdanie. Przyglądam się jej z niedowierzaniem. - Zmienił zdanie? - Ta k . - Więc... - Przełykam z trudem ślinę. - On tutaj jest? - No jasne, że jest! - odpowiada ze śmiechem Katie. Na górze. Nagle nogi odmawiają mi posłuszeństwa. - Dlaczego... - Chrząkam, ponieważ gardło nagle zro­ biło mi się dziwnie suche. - Dlaczego zmienił zdanie? - Kto wie? - Katie wzrusza ramionami. - On tu jest szefem. Może robić, na co ma ochotę, no nie? Wiesz, wy­ daje się całkiem przyzwoitym człowiekiem. - Sięga do kieszeni po paczkę gumy i częstuje mnie. - Zachował się naprawdę miło wobec Connora po wygłoszeniu przez niego mowy... Kolejny szok. - Jack Harper słyszał mowę Connora? O tym, że się rozstaliśmy? - Tak! Stał obok niego. - Katie odwija gumę. - Powie­ dział coś naprawdę miłego, że potrafi sobie wyobrazić, co czuje Connor czy coś w tym stylu. Czyż to nie było słodkie? Muszę usiąść. Muszę pomyśleć. Muszę... - Emmo, dobrze się czujesz? - pyta z niepokojem Katie. - Boże, jestem tak gruboskórna...

- Wszystko w porządku - odpowiadam oszołomiona. Nic mi nie jest. Zobaczymy się później. Gdy idę do działu marketingu, kręci mi się w głowie. To nie tak miało być. Jack Harper miał wrócić do Ameryki. Miał nie wiedzieć, że bezpośrednio po spotka­ niu z nim udałam się do domu i rzuciłam Connora. Czuję się upokorzona. Pomyśli, że rozstałam się z Connorem pod wpływem tego, co mi powiedział w win­ dzie, prawda? Pomyśli, że stało się tak z jego powodu. A tak przecież nie było. Nie było i kropka. Przynajmniej nie tak całkowicie... Może dlatego właśnie... Nie. To śmieszne choćby przez chwilę myśleć, że jego pozostanie tutaj ma coś wspólnego ze mną. Naprawdę śmieszne. Gdy zbliżam się do mojego biurka, Artemis podnosi wzrok znad egzemplarza „Marketing Week". - Och, Emmo. Strasznie mi przykro z powodu ciebie i Connora. - Dzięki - odpowiadam. - Ale jeśli nie masz nic prze­ ciwko temu, wolałabym nie rozmawiać na ten temat. - W porządku - mówi Artemis. - Nieważne. Chciałam być tylko uprzejma. - Spogląda na żółtą karteczkę sa­ moprzylepną na biurku. - Tak przy okazji, mam dla cie­ bie wiadomość od Jacka Harpera. - Co?! - Najeżam się. Cholera. Nie chciałam, żeby to zabrzmiało tak gburowato. - To znaczy, o co chodzi? dodaję nieco spokojniej. - Czy mogłabyś zanieść do jego gabinetu... - Zerka na karteczkę. - ...akta Leopolda. Powiedział, że będziesz wiedziała, o co chodzi. Ale jeśli ich nie znajdziesz, to nic się nie stanie. Wpatruję się w nią z mocno bijącym sercem. Akta Leopolda. To był tylko pretekst, by wyrwać się zza biurka... To sekretny szyfr. Chce się ze mną zobaczyć. O mój Boże. O mój Boże.

Nigdy dotychczas nie byłam tak podekscytowana, za­ chwycona i skamieniała zarazem. Siadam za biurkiem i przez chwilę wpatruję się w pusty ekran komputera. Następnie trzęsącymi się dłońmi wyjmuję nowy segre­ gator. Czekam, aż Artemis się odwróci, po czym piszę na jego grzbiecie „Leopold", starając się, by nie można by­ ło rozpoznać mojego charakteru pisma. No i co mam teraz zrobić? To jasne. Zanieść segregator na górę, do jego gabi­ netu. Chyba że... O cholera. Czy ja jestem naprawdę, ale to naprawdę głupia? Czy nie istnieją przypadkiem praw­ dziwe akta Leopolda? Pospiesznie wchodzę do firmowej bazy danych i wpi­ suję w wyszukiwarkę słowo „Leopold". Jednak nic się nie pojawia. Okej. Nie myliłam się więc. Właśnie mam zamiar wstać z krzesła, kiedy nagle do­ pada mnie paranoiczna myśl. A jeśli ktoś mnie zatrzy­ ma po drodze i zapyta, czego dotyczą te akta Leopolda? Albo jeśli upuszczę segregator na podłogę i wszyscy zo­ baczą, że jest pusty? Szybko otwieram w komputerze nowy dokument, wy­ myślam ozdobny nagłówek i piszę list od pana Ernesta P. Leopolda do Panther Corporation. Przesyłam go do wydrukowania, podchodzę niespiesznie do drukarki i błyskawicznie zabieram list, tak by nikt nie zobaczył, co jest w nim napisane. Co nie znaczy, by ktokolwiek był zainteresowany tym, co robię. - No dobrze - mówię swobodnym tonem, wkładając list do papierowej teczki. - No cóż, w takim razie pójdę z tymi aktami... Artemis nawet nie podnosi głowy. Gdy idę przez korytarz, ściska mnie w żołądku. Je­ stem zdenerwowana i skrępowana, jakby wszyscy w bu­ dynku wiedzieli, co robię. Na piętrze czeka pusta winda, jednak kieruję się ku schodom, po pierwsze dlatego, by nie musieć po drodze z nikim rozmawiać, a po drugie,

moje serce bije tak szybko, że mam ochotę wykorzystać nieco tej nerwowej energii. Dlaczego Jack Harper chce się ze mną widzieć? Jeśli powodem jest jego chęć powiedzenia mi, że przez cały czas miał rację co do Connora, to może... to może sobie wsadzić... Nagle w mojej głowie pojawia się wspomnie­ nie tej koszmarnej atmosfery w windzie i mój żołądek wykonuje dziwne kombinacje akrobatyczne. A jeśli on jest na mnie zły? Wcale nie muszę tam iść, przypominam sobie. Pozo­ stawił mi wyjście. Mogłabym po prostu zadzwonić do jego sekretarki i powiedzieć: „Przykro mi, ale nie zna­ lazłam akt Leopolda" i taki byłby koniec tego wszyst­ kiego. Przez ułamek sekundy zatrzymuję się na marmuro­ wych schodach, a moje palce zaciskają się kurczowo na papierowej teczce. A potem ruszam dalej. Gdy zbliżam się do drzwi gabinetu Jacka, widzę, że są one pilnowane nie przez którąś z sekretarek, lecz przez Svena. O Boże. Wiem, że Jack powiedział, iż jest to jego naj­ dawniejszy przyjaciel, ale ten facet naprawdę przypra­ wia mnie o gęsią skórkę. - Witam - mówię. - Pan Harper poprosił mnie o przy­ niesienie akt Leopolda. Sven taksuje mnie spojrzeniem i przez chwilę mam wrażenie, że łączy nas niewidoczna nić porozumienia. On wie, prawda? Prawdopodobnie również korzysta z tego szyfru. Podnosi słuchawkę i po chwili mówi: - Jack, jest tutaj Emma Corrigan z aktami Leopol­ da. - Następnie odkłada słuchawkę i zwraca się do mnie bez uśmiechu: - Proszę wejść. Wchodzę z zażenowaniem do dużego, wyłożonego drewnem gabinetu Jacka. Jack siedzi za wielkim, drew­ nianym stołem. Kiedy podnosi głowę, jego spojrzenie jest ciepłe i przyjacielskie, a ja odrobinkę się odprę­ żam.

- Cześć - mówi. - Witam - odpowiadam i na chwilę zapada cisza. - No więc... oto akta Leopolda - mówię i podaję mu teczkę. - Akta Leopolda - śmieje się. - Świetnie. - Następnie otwiera teczkę i ze zdziwieniem patrzy na arkusz papie­ ru. - Co to jest? - To... to jest list od pana Leopolda z firmy Leopold i Spółka. - Napisałaś list od pana Leopolda? - W jego głosie słychać zdumienie i nagle robi mi się okropnie głupio. - To na wypadek, gdybym upuściła teczkę i ktoś by zobaczył, że jest pusta - bąkam. - Pomyślałam więc so­ bie, że szybko coś napiszę. To nic ważnego. - Próbuję zabrać mu kartkę, ale Jack odsuwa się razem z krze­ słem, tak że nie mogę jej dosięgnąć. - „Z biura Ernesta R Leopolda" - czyta na głos z wy­ raźną przyjemnością. - Widzę, że pragnie złożyć zamó­ wienie na sześć tysięcy skrzynek panther coli. Niezły klient z tego Leopolda. - To na firmową uroczystość - wyjaśniam. - Zazwy­ czaj piją pepsi, ale ostatnio jeden z ich pracowników spróbował panther coli i tak mu zasmakowała... - Że po prostu musieli ją zamówić - kończy Jack. „Pragnąłbym dodać, iż zachwycony jestem wszystkimi produktami Państwa firmy i że zacząłem nosić strój do joggingu Panther, który jest najwygodniejszą odzieżą sportową, jaką zdarzyło mi się mieć na sobie". - Wpa­ truje się w list, po czym uśmiechnięty podnosi wzrok. Ku memu zdziwieniu jego oczy lekko błyszczą. - Wiesz, Pete'owi strasznie by się to spodobało. - Pete'owi Laidlerowi? - pytam z wahaniem. - Aha. To właśnie on wymyślił całą tę szopkę z Le­ opoldem. Zawsze zresztą przychodziły mu do głowy ta­ kie pomysły. - Puka palcem w list. - Mogę go sobie za­ trzymać? - Oczywiście - odpowiadam z lekkim zdziwieniem. Składa go i wsuwa do kieszeni. Przez chwilę panuje cisza.

- No więc tak - odzywa się wreszcie Jack. Unosi gło­ wę i przygląda mi się z nieodgadnionym wyrazem twa­ rzy. - Zerwałaś z Connorem. Żołądek podskakuje mi do gardła. Nie wiem, co od­ powiedzieć. - No więc... - Unoszę wyzywająco podbródek. - Po­ stanowiłeś zostać. - Tak, cóż... - Przygląda się z uwagą swoim palcom. Pomyślałem, że przyjrzę się uważniej niektórym z filii europejskich. - Podnosi głowę. - A ty? Chce, żebym powiedziała, iż rzuciłam Connora z jego powodu, prawda? Ale nie zrobię tego. Nie ma mowy. - Ten sam powód - kiwam głową. - Filie europejskie. Usta Jacka niechętnie rozciągają się w uśmiechu. - Rozumiem. Wszystko w porządku? - Nic mi nie jest. Prawdę powiedziawszy, to cieszę się wolnością, jaką daje bycie singlem. - Rozkładam szeroko ramiona. - No wiesz, mogę robić, co chcę. - To świetnie. W takim razie może to nie jest odpo­ wiednia pora na... - Urywa. - Pora na co? - pytam nazbyt skwapliwie. - Wiem, że z pewnością cierpisz - odpowiada ostroż­ nie. - A le tak się zastanawiałem... - Mam wrażenie, że milczy przez całą wieczność. Czuję, jak mocno wali mi serce. - Czy któregoś wieczoru zjadłabyś ze mną kolację? Chce się ze mną umówić. Chce się ze mną umówić. W pierwszej chwili nie jestem w stanie otworzyć ust. - Tak - mówię wreszcie. - Tak, byłoby naprawdę miło. - Świetnie! - Milknie na chwilę. - Problem jednak w tym, że w tej chwili moje życie jest nieco skompliko­ wane. A jeśli chodzi o pracę... - Rozkłada ręce. - Chyba dobrym pomysłem byłoby zachowanie tego tylko dla nas. - Och, w pełni się z tobą zgadzam - odpowiadam szyb­ ko. - Powinniśmy zachować dyskrecję. - No więc co byś powiedziała... co byś powiedziała na jutrzejszy wieczór? Pasuje ci?

- Jak najbardziej. - Przyjadę po ciebie. Jeśli prześlesz mi e-mailem swój adres. Ósma? - Ósma! Gdy opuszczam gabinet Jacka, Sven przygląda mi się i unosi brwi, jednak ja nie odzywam się ani słowem. Wracam do działu marketingu, z całych sił starając się zachować obojętny i spokojny wyraz twarzy. Jednak ca­ ła aż kipię z emocji, a moje zęby szczerzą się w mimo­ wolnym uśmiechu. O mój Boże. O mój Boże. Jestem umówiona na kola­ cję z Jackiem Harperem. Po prostu... nie mogę uwie­ rzyć... Och, kogo ja oszukuję? Wiedziałam, że tak się stanie. Gdy tylko usłyszałam, że nie poleciał do Ameryki. Wie­ działam.

12 Nigdy dotąd nie widziałam Jemimy tak zbulwerso­ wanej. - On zna twoje wszystkie sekrety? - Patrzy na mnie tak, jakbym właśnie z dumą poinformowała ją, że umó­ wiłam się na kolację z seryjnym mordercą. - Jak to, u diabła, możliwe?! - Siedziałam obok niego w samolocie i opowiedzia­ łam mu wszystko o sobie. Zezuję na swe odbicie w lustrze i wyrywam następny włosek z brwi. Jest siódma, zdążyłam się już wykąpać, wysuszyłam włosy, a teraz morduję się z makijażem. - No i umówił się z nią - mówi Lissy, obejmując ra­ mionami kolana. - Czyż to nie romantyczne? - Chyba żartujesz, nie? - pyta Jemima i wygląda przy tym na autentycznie przerażoną. - Powiedz, że to żart. - Oczywiście, że nie żartuję! O co ci chodzi? - Umówiłaś się z facetem, który wszystko o tobie wie? - Owszem.

- I jeszcze mnie pytasz, o co chodzi. - Jej głos podno­ si się z niedowierzaniem. - Czyś ty oszalała? - Oczywiście, że nie oszalałam! - Wiedziałam, że on ci się podoba - powtarza Lissy po raz chyba tysięczny. - Wiedziałam. Od pierwszej chwili, kiedy zaczęłaś o nim opowiadać. - Zerka na mo­ je odbicie w lustrze. - Według mnie prawej brwi powin­ naś dać już spokój. - Naprawdę? - przyglądam się mojej twarzy. - Emmo, facetom nie opowiada się wszystkiego o so­ bie! Trzeba zatrzymać coś dla siebie! Mamusia zawsze mi powtarza, że nigdy nie powinno się pokazywać męż­ czyźnie swoich uczuć ani zawartości torebki. - No cóż, za późno - odpowiadam nieco wyzywają­ co. - On zdążył zobaczyć już wszystko. - W takim razie to nie ma prawa się udać - oświadcza Jemima. - On nie będzie cię szanował. - A właśnie, że będzie. - Emmo - mówi Jemima bez mała ze współczuciem. Czy nie rozumiesz? Ty już przegrałaś. - Wcale nie przegrałam! Czasami mam wrażenie, że Jemima nie patrzy na męż­ czyzn jak na ludzi, ale jak na pochodzące z kosmosu ro­ boty, które trzeba pokonać z wykorzystaniem wszelkich dostępnych środków. - Trzeba przyznać, że nie jesteś zbyt pomocna - wtrą­ ca się Lissy. - Daj spokój, Jemimo. Mnóstwo razy uma­ wiałaś się przecież na randki z bogatymi biznesmena­ mi. Z pewnością możesz udzielić Emmie jakiejś dobrej rady! - W porządku - wzdycha Jemima i odstawia toreb­ kę. - To i tak przegrana sprawa, ale zrobię, co się da. Zaczyna odliczać na palcach. - Przede wszystkim trzeba wyglądać na maksymalnie zadbaną. - A myślisz, że czemu wyrywam sobie brwi? - pytam z grymasem. - Świetnie. No dobrze, następnie możesz okazać za­ interesowanie jego hobby. Co on lubi?

- Licho wie. Chyba samochody. Na swoim ranczu ma kilka weteranów szos. - Świetnie! - Jemima rozjaśnia się. - To dobrze. Uda­ waj, że lubisz samochody, zaproponuj wybranie się na samochodowe show. Po drodze mogłabyś przejrzeć so­ bie jakiś magazyn motoryzacyjny. - Nie mogę - mówię, pociągając spory łyk napoju re­ laksacyjnego, przedrandkowej sherry Harvey's Bristol Cream. - W samolocie powiedziałam mu, że nie cierpię starych samochodów. - Co takiego?! - Jemima wygląda tak, jakby miała ochotę mnie uderzyć. - Powiedziałaś facetowi, z którym się umawiasz, że nienawidzisz jego hobby? - Wtedy nie wiedziałam, że on się ze mną umówi odpowiadam obronnie, sięgając po podkład. - A poza tym to prawda. Nie cierpię starych samochodów. Jeż­ dżący nimi ludzie zawsze wyglądają na zarozumial­ ców. - A co prawda ma z tym wszystkim wspólnego? - Głos Jemimy nasila się ze wzburzenia. - Emmo, przepra­ szam, ale nie jestem w stanie ci pomóc. To katastrofa. Jesteś zupełnie bezbronna. To tak, jakbyś szła na wojnę w koszuli nocnej. - Jemimo, to nie jest wojna - ripostuję, przewracając oczami. - Także nie gra w szachy. To po prostu kolacja z miłym facetem! - Jesteś cyniczna, Jemimo - wtrąca Lissy. - Ja uwa­ żam, że to naprawdę romantyczne! Czeka ich idealna randka, ponieważ nie będzie między nimi żadnego skrę­ powania. On wie, co Emma lubi. Wie, czym się interesu­ je. To oczywiste, że do siebie pasują. - No cóż, ja w każdym razie umywam ręce - oznajmia Jemima i po raz kolejny potrząsa głową. - W co masz za­ miar się ubrać? - Jej oczy zwężają się. - Gdzie jest twój strój? - Mała czarna - odpowiadam niewinnie. - I pantofle z paseczkami. - Wskazuję drzwi, na których wisi moja sukienka.

Oczy Jemimy jeszcze bardziej się zwężają. Często so­ bie myślę, że byłby z niej dobry esesman. - Nie masz zamiaru pożyczać niczego mojego? - Nie! - udaję oburzenie. - Naprawdę, Jemimo, mam przecież własne ciuchy, wiesz? - Świetnie. W takim razie baw się dobrze. Lissy i ja czekamy, aż stukanie jej obcasów na koryta­ rzu umilknie i zamkną się drzwi. - No dobra! - Zacieram ręce, ale Lissy unosi dłoń. - Zaczekaj. Przez kilka minut siedzimy w bezruchu. Wreszcie sły­ szymy, że drzwi wejściowe bardzo cicho się otwierają. - Próbuje nas nakryć - szepcze Lissy. - Cześć! - mówi normalnym głosem. - Czy ktoś tam jest? - Och, cześć - odpowiada Jemima, pojawiając się w drzwiach mojego pokoju. - Zapomniałam błyszczyka. Jej spojrzenie szybko omiata pomieszczenie. - Nie sądzę, byś znalazła go tutaj - rzuca niewinnie Lissy. - Nie. No dobrze. - Jej wzrok ponownie wędruje po­ dejrzliwie po całym pokoju. - Okej. Miłego wieczoru. Jeszcze raz słychać jej kroki na korytarzu i jeszcze raz trzaskają drzwi wejściowe. - W porządku! - mówi Lissy. - Chodźmy. Odklejamy z drzwi do pokoju Jemimy taśmę klejącą, a Lissy zaznacza, w którym była miejscu. - Zaczekaj! - nakazuje, gdy chcę już pchnąć drzwi. Na dole jest jeszcze jedna. - Powinnaś być szpiegiem - oświadczam, przygląda­ jąc się, jak ostrożnie usuwa taśmę. - No dobra - mówi, marszcząc w skupieniu brwi. Muszą być jeszcze jakieś dodatkowe pułapki. - Na szafie jest także taśma - odpowiadam. - I ... o mój Boże! - Wskazuję szklankę z wodą, w taki sposób ustawio­ ną na szafie, że wyleje się na nas, gdy otworzymy drzwi. - Co za krowa! - orzeka Lissy, podczas gdy ja sięgam po szklankę. - Wiesz, któregoś wieczoru musiałam bez

przerwy odbierać jej telefony i nie okazała mi nawet odrobiny wdzięczności. - Czeka, aż odstawię bezpiecz­ nie wodę, po czym dotyka drzwi. - Gotowa? - Gotowa. Lissy bierze głęboki oddech, po czym otwiera szafę. W tym samym momencie przeszywająco zaczyna wyć sy­ rena. - Iii-ooo iii-ooo iii-ooo... - Cholera! - Lissy zatrzaskuje drzwi. - Cholera! Jak ona to zrobiła? - To wciąż wyje! - wołam z szaleństwem w oczach. Wyłącz to. Wyłącz! - Nie wiem jak! Pewnie potrzebny jest specjalny szyfr! Obie grzebiemy gorączkowo w szafie, szukając wy­ łącznika. - Nie widzę żadnego przycisku ani wyłącznika, ani niczego innego... Nagle dźwięk milknie, a my wpatrujemy się w siebie przerażone. - Wiesz co? - mówi po dłuższej chwili Lissy. - W zasa­ dzie wydaje mi się, że mógł to być alarm samochodowy na ulicy. - Och. - No tak. Tak właśnie mogło być. Wyglądając na nieco zmieszaną, Lissy ponownie do­ tyka drzwi, lecz tym razem panuje niezmącona cisza. - No dobra - mówi. - Proszę bardzo. - Och! - Gdy otwierają się drzwi, wciągamy zgodnie powietrze. Szafa Jemimy to prawdziwa skrzynia skarbów. Worek z prezentami gwiazdkowymi. Kryją się w niej nowiut­ kie, błyszczące, olśniewające ubrania, jedno obok dru­ giego, wszystkie schludnie poskładane lub wiszące na zapachowych wieszakach, niczym w jakimś ekskluzyw­ nym sklepie. Wszystkie buty leżą w pudełkach, na któ­ rych naklejone są polaroidowe zdjęcia. Wszystkie paski wiszą porządnie na haczykach. Wszystkie torebki są równo poukładane na półce. Minęło już trochę czasu,

odkąd po raz ostatni pożyczałam coś od Jemimy i mam nieodparte wrażenie, jakby od tamtej pory zmieniła się calutka zawartość szafy. - Ona potrzebuje codziennie przynajmniej godziny, by utrzymać tu taki porządek - odzywam się z cichym westchnieniem, myśląc o bałaganie, jaki panuje w mo­ jej własnej szafie. - Rzeczywiście tak jest - odpowiada Lissy. - Sama wi­ działam. Szafa Lissy jest jeszcze gorsza od mojej. Składa się z krzesła, na którym leży ogromny stos ciuchów. Ona twierdzi, że odkładanie ich na miejsce doprowadza ją do bólu głowy i że dopóki te rzeczy są czyste, nie ma zna­ czenia, gdzie leżą. - No to do roboty! - mówi Lissy z szerokim uśmie­ chem i sięga po białą, połyskującą sukienkę. - Na jaki wygląd madame ma ochotę dzisiejszego wieczoru? Nie decyduję się na białą sukienkę. Ale ją przymie­ rzam. Prawdę powiedziawszy, obie przymierzamy spo­ ro ciuchów, które potem musimy bardzo uważnie odło­ żyć na miejsce. W pewnym momencie za oknem znowu włącza się alarm i obie podskakujemy z przerażeniem, po czym natychmiast udajemy, że wcale nas to nie obe­ szło. Ostatecznie decyduję się na niesamowity nowy czer­ wony top Jemimy z odkrytymi ramionami, moje włas­ ne czarne szyfonowe spodnie od DKNY (kosztowały 25 funtów w sklepie z używanymi rzeczami w Notting Hill) i należące do Jemimy srebrne pantofle Prady. I mimo że wcześniej nie miałam takiego zamiaru, w ostatniej chwili chwytam jeszcze jej maleńką toreb­ kę od Gucciego. - Wyglądasz wstrząsająco! - ocenia Lissy, gdy wyko­ nuję przed nią piruet. - Wprost oszałamiająco! - Nie jest to wszystko za eleganckie? - Oczywiście, że nie! Przestań, idziesz przecież na ko­ lację z multimilionerem.

- Nie mów tak! - wołam, czując, jak ze zdenerwowa­ nia zaciska mi się żołądek. Spoglądam na zegarek. Pra­ wie ósma. 0 Boże. Teraz to naprawdę zaczynam się denerwo­ wać. W gorączce przygotowań prawie udało mi się zapo­ mnieć, po co w ogóle się stroję. Uspokój się, powtarzam sobie w myślach. To tylko ko­ lacja. Tylko i wyłącznie kolacja. Nic wielkiego. Nic szczególnie... - O kurwa! - Lissy wygląda przez okno w salonie. O kurwa! Przed domem stoi wielka fura! - Co takiego? Gdzie? - Pospiesznie podchodzę do okna. Serce mało mi nie wyskoczy z piersi. Gdy podą­ żam za jej spojrzeniem, nie mogę złapać tchu. Przed naszym domem zaparkowana jest ekskluzywna limuzyna. Naprawdę wielka. Srebrna i lśniąca, na na­ szej uliczce zwraca na siebie powszechną uwagę. Widzę, jak z domu naprzeciwko wyglądają zaciekawieni ludzie. 1 nagle ogarnia mnie przerażenie. Co ja robię? To jest świat, o którym niczego nie wiem. Kiedy siedzieli­ śmy obok siebie w samolocie, Jack i ja byliśmy po pro­ stu ludźmi na równym poziomie. Ale spójrzcie na nas teraz. Spójrzcie na świat, w którym on żyje, i spójrzcie na świat, w którym żyję ja. - Lissy - mówię słabym głosem. - Ja nie chcę jechać. - Ależ oczywiście, że chcesz! - odpowiada, ale widzę, że jest pod takim samym wrażeniem jak ja. Rozlega się dźwięk domofonu i zgodnie podskakujemy. Ogarniają mnie mdłości. Okej. Okej. Już idę. - Cześć - mówię do interkomu. - Ja... ja już scho­ dzę. - Odkładam słuchawkę i spoglądam na Lissy. - No cóż. - Głos mi lekko drży. - To lecę. - Emmo. - Lissy ujmuje moje dłonie. - Zanim pój­ dziesz, chcę ci coś powiedzieć. Nie zwracaj uwagi na to, co mówiła Jemima. Po prostu dobrze się baw. - Ściska mnie mocno. - Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz miała możliwość.

- Dobrze. Po raz ostatni przeglądam się w lustrze, po czym otwieram drzwi i schodzę na dół. Pcham drzwi wejściowe i oto pojawia się Jack w ma­ rynarce i krawacie. Uśmiecha się do mnie, a cały mój strach odlatuje niczym motyle. Jemima się myli. Ja nie jestem przeciwko niemu. Ja jestem z nim. - Cześć - wita mnie, uśmiechając się ciepło. - Bardzo ładnie wyglądasz. - Dzięki. Sięgam do klamki, ale w tej samej chwili do drzwi­ czek podbiega mężczyzna w czapce z daszkiem i otwie­ ra je przede mną. - Głuptas ze mnie! - mówię nerwowo. Nie mogę uwierzyć, że naprawdę wsiadam do tego samochodu. Ja, Emma Corrigan. Czuję się jak księż­ niczka, jak gwiazda filmowa. Siadam na luksusowym siedzeniu, starając się nie myśleć, jak bardzo ten samochód różni się od tych, któ­ rymi miałam okazję jeździć do tej pory. - Wszystko w porządku? - pyta Jack. - Tak! Oczywiście! - Mój głos to nerwowy pisk. - Emmo, będziemy się dobrze bawić. Obiecuję. Czy wypiłaś swoją przedrandkową słodką sherry? Skąd on wie...? No tak. Powiedziałam mu w samolocie. - Tak, rzeczywiście - przyznaję. - Masz może ochotę na więcej? - Otwiera barek i wi­ dzę na srebrnej tacy butelkę Harvey's Bristol Cream. - Kupiłeś ją specjalnie dla mnie? - pytam z niedo­ wierzaniem. - Nie, to po prostu mój ulubiony trunek. - Ma tak śmiertelnie poważną minę, że nie mogę się nie roze­ śmiać. - Przyłączę się do ciebie - dodaje, wręczając mi kieliszek. - Nigdy wcześniej tego nie próbowałem. - Na­ lewa sobie sherry, pociąga łyk i krzywi się. - Tobie to naprawdę smakuje? - pyta. - Pychotka! Smakuje jak Boże Narodzenie!

- To smakuje jak... - Potrząsa głową. - Lepiej będzie, gdy ci nie powiem, jak to smakuje. Pozostanę przy whi­ sky, jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Niech ci będzie - odpowiadam, wzruszając ramio­ nami. - Nie wiesz, co tracisz. - Pociągam kolejny łyk i uśmiecham się do niego z zadowoleniem. Jestem w tej chwili zupełnie odprężona. To będzie naprawdę idealna randka.

13 Przyjeżdżamy do restauracji w Mayfair, w której nigdy wcześniej nie byłam. Tak właściwie to nie jestem pew­ na, czy w ogóle byłam w Mayfair. Jest to tak wytworna dzielnica, że czegóż miałabym tu szukać? - To takie nieco odosobnione miejsce - wyjaśnia Jack, gdy przechodzimy przez ozdobiony kolumnami dziedziniec. - Niewielu ludzi o nim wie. - Pan Harper, panna Corrigan - mówi mężczyzna w garniturze a la Nehru, pojawiając się nagle jakby zni­ kąd. - Proszę tędy. Och! Znają moje nazwisko! Mijamy kilka następnych kolumn, po czym wkracza­ my do bogato zdobionego pomieszczenia, w którym sie­ dzą już trzy inne pary. Gdy przechodzimy przez salę, po prawej stronie mijamy jedną z nich. Kobieta w średnim wieku, z platynowymi włosami i w złotej marynarce przygląda mi się uważnie. - Witaj, Rachel! - Słucham? - Rozglądam się ze zdumieniem. Czyżby patrzyła na mnie? Wstaje z krzesła i lekko się zataczając, podchodzi do mnie i całuje w policzek. - Co słychać, kochanie? Nie widziałyśmy się już od wieków! Zionie od niej alkoholem. A kiedy zerkam na jej to­ warzysza, widzę, że nie wygląda wcale lepiej.

I

- Pomyliła się pani - odpowiadam uprzejmie. - Nie jestem Rachel. - Och! - Kobieta przygląda mi się przez chwilę, na­ stępnie zerka na Jacka i na jej twarzy pojawia się zro­ zumienie. - Och! Och, rozumiem. Oczywiście, że nie. Mruga do mnie. - Nie! - mówię z przerażeniem. - Pani nie rozumie. Naprawdę nie jestem Rachel. Mam na imię Emma. - Emma. Oczywiście! - Konspiracyjnie kiwa głową. No cóż, życzę udanej kolacji! Zadzwoń do mnie kiedyś. Gdy wraca chwiejnym krokiem do swojego stolika, Jack obdarza mnie zagadkowym spojrzeniem. - Czy jest coś, o czym chciałabyś mi powiedzieć? - Owszem. Ta kobieta jest pijana w sztok. - Gdy napo­ tykam jego spojrzenie, nie jestem w stanie zdusić ci­ chego chichotu. Kąciki jego ust także zresztą drżą. - Może usiądziemy? A może są w tej sali także inni twoi dawno nie widziani przyjaciele, z którymi miała­ byś ochotę się przywitać? Rozglądam się uważnie. - Nie, myślę, że nie. - Skoro tak twierdzisz... Nie krępuj się. Jesteś pew­ na, że ten starszy dżentelmen nie jest twoim dziad­ kiem? - Nie sądzę... - No więc powinnaś wiedzieć, że nie mam nic prze­ ciwko pseudonimom - dodaje Jack. - Tak się składa, że sam często używam imienia Egbert. Parskam śmiechem, który pospiesznie próbuję zdu­ sić. To przecież wytworna restauracja. Ludzie już na nas patrzą. Prowadzą nas do stolika, który znajduje się w rogu sali, w pobliżu kominka. Kelner odsuwa dla mnie krze­ sło i rozkłada na moich kolanach serwetkę, podczas gdy drugi nalewa wodę, a jeszcze inny proponuje bułeczkę. Tak samo skaczą koło Jacka. Obsługuje nas sześcioro ludzi! Mam ochotę puścić do Jacka oko i roześmiać się,

jednak jego twarz ma obojętny wyraz, jakby cała ta sytuacja była dla niego najzupełniej normalna. Dociera do mnie nagle, że tak właśnie jest. O kurczę. Być może zatrudnia nawet kamerdynera, który przygo­ towuje mu herbatę i pucuje buty. A jeśli nawet naprawdę tak jest? Nie mogę pozwolić, by mnie to speszyło. - No i co? - pytam, gdy opuszcza nas wreszcie grono kelnerskie. - Czego się napijemy? - Zdążył już mi wpaść w oko drink, który stał na stoliku tej kobiety w złocie. Jest różowy, a kieliszek udekorowano kawałeczkami ar­ buza. Wygląda niesłychanie apetycznie. - Już się tym zająłem - odpowiada z uśmiechem Jack i w tym samym momencie jeden z kelnerów przynosi bu­ telkę szampana, otwiera ją i zaczyna napełniać kielisz­ ki. - Pamiętam, że powiedziałaś w samolocie, że twoja idealna randka rozpoczęłaby się od butelki szampana, pojawiającej się na stoliku w jakby czarodziejski sposób. - Och. - Duszę w sobie maleńkie ukłucie rozczarowa­ nia. - No... tak! Tak mówiłam. - Na zdrowie - mówi Jack i lekko stukamy się kielisz­ kami. - Na zdrowie. - Pociągam łyk. To przepyszny szam­ pan. Naprawdę. Wytrawny i pyszny. Zastanawiam się, jak smakuje ten drink z arbuzem. Muszę jednak natychmiast przestać o tym myśleć. Szampan jest doskonały. Jack ma rację, to idealny po­ czątek randki. - Po raz pierwszy piłam szampana, kiedy miałam sześć lat... - zaczynam. - U cioci Sue - uzupełnia z uśmiechem Jack. - Zdję­ łaś z siebie wszystkie ciuchy i wrzuciłaś je do stawu. - No tak. - Straciłam wątek. - Mówiłam ci o tym, prawda? Nie będę więc ponownie zanudzać go tą anegdotą. Piję szampana i szybko staram się wymyślić, co mogła­ bym powiedzieć. Coś, o czym Jack jeszcze nie wie.

177

Czy w ogóle jest coś takiego? - Zamówiłem wyjątkowe danie, które mam nadzieję, będzie ci smakować - oświadcza Jack z uśmiechem. Wszystko zamówione wcześniej, specjalnie dla ciebie. - O rety! - mówię ze zdumieniem. - Naprawdę... cu­ downie. Danie specjalnie zamówione dla mnie! Niesamowite. Tyle że... wybieranie z karty to polowa przyjemności płynącej z jedzenia w restauracjach, czyż nie? To wła­ ściwie coś, co najbardziej lubię. Nieważne. Będzie idealnie. Jest idealnie. Zacznijmy w takim razie rozmowę. - Co lubisz robić w wolnym czasie? - pytam, a Jack w odpowiedzi wzrusza ramionami. - Wychodzić z domu. Oglądać bejsbol. Naprawiać sa­ mochody... - Masz kolekcję starych samochodów! No tak. Och. Ja naprawdę... eee... - Nie cierpisz starych aut. - Uśmiecha się. - Pamię­ tam. Jasny gwint. Miałam nadzieję, że może zapomniał. - To nie jest tak, że ich nie cierpię - odpowiadam po­ spiesznie. - Nie znoszę po prostu ludzi, którzy... którzy... Cholera. Nieszczególnie mi to wyszło. Pociągam szyb­ ko łyk szampana, ale wpada do niewłaściwej dziurki i za­ czynam kaszleć. O Boże, charczę. Z oczu ciekną mi łzy. A cała szóstka gości odwróciła się i gapi na mnie. - Wszystko w porządku? - pyta z niepokojem Jack. Napij się wody. Lubisz Evian, prawda? - Tak... tak. Dzięki. Niech to wszyscy diabli. Z ogromną niechęcią przy­ znaję, że Jemima może i w pewnej kwestii miała rację. O wiele prostsze byłoby wszystko, gdybym mogła po pro­ stu powiedzieć pogodnie: „Och, uwielbiam stare samo­ chody!". Nieważne. Gdy przełykam wodę, przede mną materializuje się talerz z pieczonymi papryczkami.

- Ojej! - mówię z zachwytem. - Przepadam za pieczo­ nymi papryczkami. - Pamiętałem. - Jack wygląda na zadowolonego z sie­ bie. - Powiedziałaś w samolocie, że twoje ulubione da­ nie to pieczone papryczki. - Naprawdę? - Wpatruję się w niego z lekkim zdzi­ wieniem. O rety. Nie pamiętam tego. To znaczy rzeczywiście lu­ bię pieczone papryczki, ale nie powiedziałabym prze­ cież, że... - Zadzwoniłem więc do restauracji i kazałem im przygotować je specjalnie dla ciebie. Ja nie mogę jeść papryki - dodaje, gdy pojawia się przed nim talerz za­ piekanych małży. - W przeciwnym wypadku zażyczył­ bym sobie to samo. Przyglądam się jego talerzowi. O mój Boże. Te małże wyglądają bardzo ponętnie. Wprost uwielbiam zapieka­ ne małże. - Smacznego! - życzy mi radośnie Jack. - Tak! Smacznego. Wkładam do ust kawałek papryczki. Jest przepyszna. Bardzo ładnie z jego strony, że pamiętał. Nie jestem jednak w stanie powstrzymać się od zer­ kania na małże. Na ich widok leci mi ślinka. No i ten zielony sos! Boże, założę się, że są soczyste i doskonale przyrządzone... - Masz ochotę spróbować? - pyta Jack, podążając za moim spojrzeniem. - Nie! - odpowiadam, podskakując. - Nie, dzięki. Te papryczki są absolutnie... doskonałe! - Uśmiecham się do niego promiennie i wkładam do ust kolejną porcję. Nagle Jack klepie się dłonią w kieszeń. - Telefon - mówi. - Emmo, czy pozwolisz, że odbiorę? To może być coś ważnego. - Oczywiście. Nie krępuj się. Kiedy wychodzi, nie mogę się powstrzymać. Przechy­ lam się przez stół i nadziewam na widelec małża. Zamy-

kam oczy, gryząc go, pozwalając, by aromat docierał do kubków smakowych. Jest po prostu boski. To najlepsze, co kiedykolwiek jadłam. Właśnie się zastanawiam, czy udałoby mi się niezauważenie podkraść jeszcze jedne­ go, gdybym resztę nieco rozsunęła potem po talerzu, kiedy czuję ostrą woń ginu. Kobieta w złotym żakiecie nachyla się do mojego ucha. - Mów szybko! - nakazuje. - Co się dzieje? - My... my jemy kolację. - Sama to widzę! - odpowiada ze zniecierpliwie­ niem. - No, ale co z Jeremym? Czy on wie, co się dzieje? O Boże. - Proszę posłuchać - mówię bezradnie. - Nie jestem osobą, za którą mnie pani bierze... - Właśnie widzę! Nigdy bym nie pomyślała, że zro­ bisz coś takiego. - Kobieta ściska mi ramię. - No cóż, to dobrze. Zabaw się trochę, tak ci radzę! Zdjęłaś obrącz­ kę - dodaje, zerkając na moją lewą dłoń. - Mądra dziewczynka... On wraca! Lepiej zmykam! Odchodzi chwiejnym krokiem, podczas gdy Jack sia­ da na swoim miejscu. Pochylam się ze śmiechem. To mu się spodoba. - Tylko zgadnij! - mówię. - Mam męża o imieniu Jeremy! Moja przyjaciółka przed chwilą podeszła i mi o tym powiedziała. Co na ten temat myślisz? Czy Jeremy także pozwala sobie na flirty? Zapada cisza i Jack podnosi głowę. Na jego twarzy widnieje napięcie. - Słucham? - pyta. Nie słyszał ani słowa z tego, co właśnie powiedziałam. Nie mogę wszystkiego powtórzyć. Głupio bym się czu­ ła. Właściwie to już czuję się głupio. - Nic ważnego - odpowiadam i zmuszam się do uśmiechu. Znów zapada cisza i rozglądam się w nadziei, że przyjdzie mi do głowy, co by tu powiedzieć. - Muszę się do czegoś przyznać - mówię, wskazując na jego talerz. - Zwędziłam ci małża.

Czekam na jego udawany szok lub gniew. Lub cokol­ wiek. - W porządku - odpowiada z roztargnieniem i zaczy­ na wkładać kolejno pozostałe do ust. Nie rozumiem. Co się stało? Gdzie się podziało prze­ komarzanie? Mam wrażenie, że siedzę przy stoliku z zu­ pełnie innym człowiekiem. Kiedy skończyliśmy danie główne, składające się z kurczaka z estragonem, sałatki z rokietty i frytek, jestem spięta i przygnębiona. Ta randka to katastrofa. Totalna katastrofa. Ze wszystkich sił starałam się wciągnąć Jacka w rozmowę, żartować i być zabawną. Jednak on odebrał jeszcze dwa telefony, a poza tym przez cały czas siedział ponury i zdenerwowany i prawdę powiedziawszy, równie dobrze mogło mnie tu w ogóle nie być. Chce mi się płakać z rozczarowania. Po prostu nicze­ go nie rozumiem. Tak dobrze wszystko szło. Fantastycz­ nie się dogadywaliśmy. Co się stało? - Pójdę się odświeżyć - mówię, gdy ze stolika znikają talerze po głównym daniu, a Jack w odpowiedzi kiwa głową. Toaleta dla pań bardziej przypomina komnatę pała­ cową niż kibelek. Są w niej lustra w złotych ramach, obite pluszem fotele i kobieta w uniformie, która poda­ je mi ręcznik. Przez chwilę nieco się krępuję zadzwonić do Lissy w jej obecności, ale z pewnością już niejedno dane jej było słyszeć, prawda? - Cześć - mówię, gdy Lissy odbiera. - To ja. - Emmo! No i jak idzie? - Okropnie - odpowiadam smętnie. - Co masz na myśli? - pyta z przerażeniem w głosie. Jak może być okropnie? Co się stało? - To właśnie najgorsze. - Opadam na jeden z foteli. Zaczęło się po prostu fantastycznie. Śmialiśmy się i żar­ towaliśmy, a restauracja jest po prostu niesamowita, a on zamówił dla mnie specjalne danie i było wszystko

to, co lubię... - Przełykam ślinę. Kiedy słyszę własne słowa, to rzeczywiście wszystko wydaje się idealne. - Brzmi to wspaniale - mówi z wyraźnym zdumie­ niem Lissy. - Jak więc możliwe... - No i wtedy ktoś zadzwonił do niego na komórkę. - Wy­ dmuchuję nos. — I od tamtej pory praktycznie się nie odzy­ wa. Wciąż znika, by odbierać kolejne telefony, a ja zostaję sama, a kiedy wraca, rozmowa jest wymuszona i sztywna. Oczywiste jest, że nie poświęca mi w ogóle uwagi. - Może się czymś martwi, ale nie chce cię tym obar­ czać - odzywa się Lissy po chwili milczenia. - Być może... - odpowiadam powoli. - Rzeczywiście wygląda na strapionego. - Może stało się coś przykrego, ale on nie chce psuć nastroju. Spróbuj po prostu z nim porozmawiać. Dziel z nim zmartwienia! - Okej. - Nastrój zdecydowanie mi się poprawił. W porządku, spróbuję. Dzięki, Lissy. Wracam do stolika z bardziej pozytywnym nastawie­ niem. Pojawia się kelner, by odsunąć mi krzesło, a kiedy siadam, posyłam w stronę Jacka tak ciepły i pełen zro­ zumienia uśmiech, jaki tylko jestem w stanie wykrzesać. - Jack, czy wszystko w porządku? Marszczy brwi. - Dlaczego pytasz? - No cóż, co chwilę znikasz. Zastanawiałam się po prostu, czy jest coś... o czym chciałbyś porozmawiać. - Wszystko w porządku - odpowiada szorstko. - Dzię­ ki. - Jego ton sugeruje, że temat jest zamknięty, ja jed ­ nak nie mam zamiaru łatwo się poddać. - Otrzymałeś złe wieści? - Nie. - Czy to... czy chodzi o interesy? - nie poddaję się. Czy... czy to coś osobistego... Jack podnosi głowę, a na jego twarzy przez chwilę maluje się gniew. - Powiedziałem, że nic się nie stało. Daj już spokój.

Świetnie. To ustawia ranie na właściwym miejscu, nieprawdaż? - Czy mają państwo ochotę na deser? - Przerywa mi głos kelnera. Posyłam mu wymuszony uśmiech. - Raczej nie. Mam serdecznie dosyć dzisiejszego wieczoru. Chcę stąd wyjść i wrócić do domu. - Oczywiście - uśmiecha się do mnie kelner. - Może kawy? - Ależ pani chce deser - rzuca nad moją głową Jack. Co takiego? Co on właśnie powiedział? Kelner patrzy na mnie z wahaniem. - A właśnie, że nie chcę! - odpowiadam stanowczo. - Daj spokój, Emmo - mówi Jack. Wrócił jego ciepły, żartobliwy ton. - Przy mnie nie musisz udawać. Powie­ działaś w samolocie, że tak właśnie zawsze mówisz. Mó­ wisz, że nie chcesz deseru, podczas gdy w rzeczywisto­ ści jest na odwrót. - No cóż, tym razem naprawdę go nie chcę. - Został przygotowany specjalnie dla ciebie. - Jack pochyla się w moją stronę. - Lody Haagen-Dazs, beza, po bokach likier Bailey's... Nagle czuję, że jestem traktowana protekcjonalnie. Skąd on może wiedzieć, na co naprawdę mam ochotę? Może akurat na owoce? Może nie mam ochoty na nic? On nie ma o tym pojęcia. Żadnego. - Nie jestem głodna. - Odsuwam krzesło. - Emmo, znam cię. Naprawdę masz ochotę... - Wcale mnie nie znasz! - wołam gniewnie, nim je ­ stem w stanie pomyśleć, co robię. - Jack, może i znasz kilka oderwanych faktów z mojego życia, ale to nie oznacza, że mnie znasz! - Słucham? - Jack wpatruje się we mnie. - Gdybyś mnie znał - mówię drżącym głosem - wie­ działbyś, że kiedy idę z kimś na kolację, lubię, gdy ten ktoś słucha tego, co mam do powiedzenia. Lubię, gdy traktuje się mnie z odrobiną szacunku, nie mówi „daj spokój", gdy staram się podtrzymywać rozmowę...

Jack przygląda mi się ze zdumieniem. - Emmo, czy wszystko w porządku? - Nie. Nic nie jest w porządku! Przez cały wieczór praktycznie mnie ignorowałeś. - Chyba nie masz racji. - Ależ tak! Kierował tobą autopilot. Odkąd zaczął dzwonić telefon... - Posłuchaj. - Jack pociera policzek. - W tej chwili w moim życiu dzieje się kilka spraw, są one bardzo ważne... - Świetnie, ale niech się dzieją beze mnie. Gdy wstaję i sięgam po torebkę, w oczy szczypią mnie łzy. Tak bardzo chciałam, by ten wieczór był idealny. Tak wiele wiązałam z nim nadziei. Nie mogę uwierzyć, że tak się wszystko pochrzaniło. - Bardzo dobrze! Wygarnij mu! - woła z drugiego końca sali kobieta w złocie. - Wiesz, ta dziewczyna ma uroczego męża! - wykrzykuje w kierunku Jacka. - Nie potrzebuje ciebie! - Dziękuję za kolację - mówię, wpatrując się nieru­ chomym wzrokiem w obrus, gdy jeden z kelnerów poja­ wia się z moim płaszczem. - Emmo. - Jack wstaje z krzesła. - Chyba nie mówisz poważnie. - Jak najpoważniej. - Daj mi jeszcze jedną szansę. Proszę. Zostań i napij­ my się kawy. Obiecuję, że będę rozmawiał... - Nie mam ochoty na kawę - oświadczam, gdy kelner pomaga mi założyć płaszcz. - W takim razie może herbata miętowa? Czekoladki! Zamówiłem dla ciebie pudełko trufli Godiva... - Jego głos ma błagalne brzmienie i przez krótką chwilę wa­ ham się. Uwielbiam trufle Godiva. Jednak nie, już podjęłam decyzję. - No i co z tego? - Przełykam ślinę. - Idę. Bardzo pa­ nu dziękuję - zwracam się do kelnera. - Skąd pan wie­ dział, że chcę, by przyniesiono mi płaszcz?

- Na tym polega nasza praca - odpowiada dyskretnie kelner. - Widzisz? - mówię do Jacka. - To oni mnie znają. Przez chwilę przyglądamy się sobie. - Świetnie - rzuca wreszcie Jack i wzrusza z rezygna­ cją ramionami. - Świetnie. Daniel zawiezie cię do do­ mu. Czeka pewnie w samochodzie. - Nie pojadę twoim samochodem! - odpowiadam z przerażeniem. - Dam sobie radę, dziękuję. - Emmo, nie bądź głupia. - Do widzenia. I wielkie dzięki - rzucam w stronę kelnera. - Byliście bardzo mili. Wychodzę pospiesznie z restauracji i stwierdzam, że tymczasem zaczęło padać. A ja nie mam parasolki. No cóż, jest mi wszystko jedno. Zrywam się stąd. Idę, ślizgając się nieco na mokrym chodniku. Czuję, że kro­ ple deszczu mieszają się na moich policzkach ze łzami. Nie mam pojęcia, gdzie jestem. Nie wiem nawet, gdzie się znajduje najbliższa stacja metra ani gdzie... Chwileczkę. Tam jest przystanek autobusowy. Przy­ glądam się numerom i widzę, że mam stąd transport do Islington. Świetnie. Pojadę autobusem. A w domu zrobię sobie kubek gorącej czekolady. I może zjem trochę lodów, oglądając telewizję. To jeden z tych przystanków w formie wiaty i z mały­ mi krzesełkami. Siadam na jednym z nich, dziękując Bogu, że włosy nie zmokną mi jeszcze bardziej. Wpatru­ ję się beznamiętnie w reklamę samochodów, zastana­ wiając się, jak smakował ten deser lodowy i czy beza by­ ła sztywna i biała czy też może fantastycznie ciągnąca i karmelowa, kiedy na krawężniku zatrzymuje się wiel­ ki srebrny samochód. Nie wierzę własnym oczom. - Proszę - mówi Jack, wysiadając. - Pozwól, że od­ wiozę cię do domu.

- Nie - odpowiadam, nie odwracając nawet głowy. - Nie możesz tutaj zostać i moknąć. - A właśnie, że mogę. Wiesz, niektórzy z nas żyją w prawdziwym świecie. Odwracam się i udaję, że uważnie studiuję plakat na temat AIDS. W następnej chwili pod wiatą zjawia się Jack. Siada na sąsiednim krzesełku i przez chwilę obo­ je milczymy. - Wiem, że dziś wieczorem byłem okropnym towarzy­ szem - odzywa się wreszcie. - Przepraszam. Przepra­ szam także za to, że nie mogę ci nic na ten temat powie­ dzieć. Ale moje życie jest... skomplikowane, a niektóre jego aspekty naprawdę bardzo delikatne. Czy to rozu­ miesz? Nie, mam ochotę odpowiedzieć. Nie rozumiem, sko­ ro ja opowiedziałam ci o sobie wszystko. - Chyba tak - odpowiadam i wzruszam ramionami. Deszcz zaczyna padać intensywniej, waląc w dach i wlewając się do moich - Jemimy - srebrnych sandał­ ków. Boże, mam nadzieję, że nie zostaną na nich za­ cieki. - Przykro mi, że ten wieczór okazał się dla ciebie roz­ czarowaniem - mówi Jack nieco głośniej, ponieważ deszcz szumi donośnie. - To nieprawda - zaprzeczam i nagle następuje zała­ manie. - Ja tylko... Ja tylko miałam tyle nadziei! Prag­ nęłam poznać cię nieco lepiej i pragnęłam dobrze się bawić... śmiać się razem z tobą... i miałam ochotę na je ­ den z tych różowych koktajli, a nie na szampana... Cholera. Cholerna cholera. Wymknęło mi się to zu­ pełnie niechcący. - A l e ... ty lubisz szampana! - Jack wygląda na zdu­ mionego. - Tak mi powiedziałaś. Twoja idealna randka rozpoczyna się od szampana. Nie bardzo jestem w stanie spojrzeć mu w oczy. - No cóż. Wtedy nie wiedziałam jeszcze o istnieniu tych różowych koktajli, no nie? Jack odrzuca do tyłu głowę i wybucha śmiechem.

- Celna uwaga. Bardzo celna. A ja nie dałem ci wybo­ ru, prawda? - Potrząsa z żalem głową. - Siedziałaś tam pewnie i myślałaś sobie: do diabła z tym kolesiem, czy on nie widzi, że mam ochotę na różowy koktajl? - Nie! - odpowiadam natychmiast, ale moje policzki robią się pąsowe, a Jack patrzy na mnie z tak komiczną miną, że mam ochotę go uściskać. - Och, Emmo. Przepraszam. - Potrząsa głową. - Ja też chciałem cię bliżej poznać. Także chciałem się dobrze bawić. Wygląda na to, że oboje chcieliśmy tego samego. I z mojej winy tego nie otrzymaliśmy. - To nie twoja wina - bąkam z zakłopotaniem. - Nie tak zaplanowałem ten wieczór. - Przygląda mi się z powagą. - Czy dasz mi jeszcze jedną szansę? Na przystanek wjeżdża z łoskotem wielki autobus piętrowy i oboje podnosimy głowy. - Muszę jechać - mówię, wstając. - To mój autobus. - Emmo, nie bądź niemądra. Wsiadaj do samochodu. - Nie. Jadę autobusem! Otwierają się automatyczne drzwi i wchodzę do środka. Pokazuję kierowcy bilet miesięczny, a on kiwa głową. - Czy ty naprawdę chcesz jechać tym czymś? - pyta Jack, wchodząc za mną. Zerka podejrzliwie na pasaże­ rów. - Czy to jest bezpieczne? - Mówisz zupełnie jak mój dziadek! Oczywiście, że jest bezpieczne. Ten autobus dojeżdża do wylotu mojej ulicy. - Proszę się pospieszyć! - nakazuje Jackowi zniecier­ pliwiony kierowca. - Jeśli pan nie ma pieniędzy, to pro­ szę wysiąść. - Mam kartę American Express - odpowiada Jack, wkładając rękę do kieszeni. - Nie można płacić za przejazd kartą kredytową mówię, przewracając oczami. - Czy ty niczego nie wiesz o życiu? A poza tym - przez chwilę przyglądam się mo­ jemu biletowi - jeśli nie masz nic przeciwko temu, wo­ lałabym teraz zostać sama.

- Rozumiem - odpowiada Jack zmienionym głosem. W takim razie lepiej sobie pójdę - mówi do kierowcy. Następnie spogląda na mnie. - Nie odpowiedziałaś mi. Czy możemy spróbować jeszcze raz? Jutro wieczorem. I tym razem zrobimy to, na co ty masz ochotę. Ty podyk­ tujesz warunki. - W porządku. - Próbuję wzruszyć ramionami, kiedy jednak napotykam jego spojrzenie, przyłapuję się na tym, że także się uśmiecham. - Jeszcze raz ósma? - Ósma. I zostaw samochód - dodaję stanowczo. Zrobimy wszystko po mojemu. - Super! Nie mogę się doczekać. Dobrej nocy, Emmo. - Dobranoc. Gdy odwraca się, by wysiąść, ja wchodzę po schod­ kach na górę autobusu. Siadam na przednim siedze­ niu, gdzie zawsze siadałam, kiedy byłam mała, i wpa­ truję się w ciemny, deszczowy londyński wieczór. Jeśli będę tak patrzeć długo, uliczne latarnie zaczną się roz­ mywać niczym wzorki w kalejdoskopie. Niczym baśnio­ wa kraina. W mojej głowie pojawiają się po kolei: kobieta w zło­ tym żakiecie, różowy koktajl, twarz Jacka, gdy oświad­ czyłam mu, że wychodzę, kelner przynoszący płaszcz, samochód Jacka, zatrzymujący się na przystanku... Nie jestem pewna, co o tym wszystkim myślę. Jedyne, do czego jestem w tej chwili zdolna, to siedzieć i wyglądać przez okno. Jestem świadoma otaczających mnie znajo­ mych, uspokajających dźwięków. Staromodny zgrzyt i ryk silnika autobusu. Odgłos otwierających się i zamy­ kających drzwi. Przenikliwy dźwięk dzwonka. Ludzie wchodzący po schodkach i schodzący z nich. Czuję, jak autobus przechyla się, gdy pokonujemy za­ kręty. Nie śledzę jednak drogi. Kiedy po jakimś czasie dostrzegam znajome widoki, uświadamiam sobie, że je ­ stem prawie na miejscu. Biorę do ręki torebkę i ruszam chwiejnym krokiem ku schodkom.

Nagle autobus skręca ostro w lewo, a ja łapię za u­ chwyt przy siedzeniu, starając się zachować równowa­ gę. Dlaczego skręcamy w lewo? Wyglądam przez okno, myśląc, że naprawdę mocno się wkurzę, jeśli się okaże, że będę musiała iść kawał drogi, i nagle ze zdumie­ niem mrugam powiekami. My chyba nie... To chyba nie jest... Ale to jednak prawda. Zerkam z osłupieniem przez okno. Jesteśmy na mojej małej uliczce. A teraz zatrzymujemy się przed moim domem. Pospiesznie zbiegam po schodach jak oszalała i wpa­ truję się w kierowcę. - Ellerwood Road 41 - oświadcza z emfazą. Nie. To się nie może dziać naprawdę. Oszołomiona rozglądam się po autobusie, a kilku pi­ janych nastolatków odpowiada mi obojętnym spojrze­ niem. - Co się dzieje? - pytam kierowcę. - Czy on panu za­ płacił? - Pięć stówek - odpowiada mężczyzna i mruga do mnie porozumiewawczo. - Kimkolwiek on jest, skarbie, ja na twoim miejscu bym się go trzymał. Pięćset funtów? O mój Boże! - Dzięki - mówię wciąż oszołomiona. - To znaczy dzięki za podwiezienie. Mając wrażenie, że śnię, wysiadam z autobusu i kie­ ruję się do drzwi wejściowych. Lissy zdążyła już zbiec na dół i otwiera je. - Czy to autobus? - pyta ze zdumieniem. - Co on tutaj robi? Macham ręką kierowcy, który odpowiada mi tak sa­ mo, po czym odjeżdża z hałasem spod domu. - Nie wierzę własnym oczom! - mówi powoli Lissy, patrząc, jak autobus znika za rogiem. Odwraca się do mnie. - Tak więc... wszystko dobrze się skończyło? - Tak - odpowiadam. - Tak. Skończyło się... dobrze.

14 No dobra. Nie mów nikomu. Tylko nikomu nie mów. Nie mów nikomu, że wczoraj wieczorem byłaś na randce z Jackiem Harperem. Co nie znaczy, żebym w ogóle planowała komukol­ wiek o tym powiedzieć. Jednak kiedy nazajutrz poja­ wiam się w pracy, mam bez mała pewność, że wyrwie mi się to przypadkiem. Albo ktoś sam zgadnie. Z pewnością przecież wszyst­ ko można odczytać z mojej twarzy. Z moich ubrań. Ze sposobu, w jaki idę. Czuję się tak, jakby wszystko, co ro­ bię, krzyczało: „Hej, zgadnijcie, co robiłam wczoraj wieczorem?". - Hejka - mówi Caroline, gdy nalewam sobie kawę. Co słychać? - Wszystko w porządku, dzięki! - odpowiadam, pod­ skakując przy tym. - Wieczór spędziłam bardzo spokoj­ nie. Po prostu... naprawdę spokojnie! Z moją współlo­ katorką. Obejrzałyśmy trzy filmy na wideo: Pretty Woman, Notting Hill i Cztery wesela i pogrzeb. Tylko my dwie. Nikogo więcej. - A h a - odpowiada Caroline, wyglądając na nieco speszoną. - Świetnie! O Boże. Pogrążam się. Wszyscy wiedzą, że tak właśnie rozpoznaje się przestępców. Podają zbyt wiele szczegó­ łów i w ten sposób się wkopują. Dobra, od tej chwili zero paplania. Będę się trzymać jednowyrazowych odpowiedzi. - Cześć - mówi Artemis, gdy siadam przy swoim biurku. - Cześć. - Zmuszam się, by nie dodać niczego więcej. Ani słowa na temat rodzaju pizzy, jaką zamówiłyśmy z Lissy, mimo że przygotowałam sobie całą historyjkę, jak to w pizzerii myśleli, że powiedziałam „zielona pa­ pryka" zamiast „pepperoni", ha, ha, ależ nieporozumie­ nie.

Moim dzisiejszym zajęciem ma być segregowanie do­ kumentów, jednak zamiast tego wyciągam kartkę papie­ ru i robię listę ewentualnych miejsc, do których wie­ czorem mogłabym zabrać Jacka. 1. Pub. Nie. Zdecydowanie zbyt nudne. 2. Kino. Nie. Zbyt dużo siedzenia i nierozmawiania. 3. Lodowisko. Nie mam pojęcia, dlaczego to zapisa­ łam, skoro nie potrafię jeździć na łyżwach. Tyle że coś takiego było w filmie Splash. 4.

Boże, skończyły mi się pomysły. Nędznie, no nie? Wpatruję się pustym wzrokiem w kartkę papieru, led­ wie rejestrując sens słyszanych wokół rozmów. - ...naprawdę pracuje nad jakimś tajemniczym pro­ jektem czy to tylko plotki? - ...najwyraźniej spółkę w nowym kierunku, jednak nikt nie wie dokładnie, co on ma... - ...jest tak w ogóle ten Sven? To znaczy, jaką pełni funkcję? - On jest z Jackiem, prawda? - pyta Amy, która pracu­ je w dziale finansów, ale której podoba się Nick, więc ciągle znajduje preteksty, by zajrzeć do naszego biura. Jest kochankiem Jacka. - Co takiego? - Prostuję się nagle i łamię przy tym ołówek. Na szczęście, wszyscy są tak pochłonięci plot­ kowaniem, że nikt nie zwraca na mnie uwagi. Jack jest gejem? Jack jest gejem? Dlatego nie pocałował mnie na dobranoc. Chce, żeby­ śmy byli po prostu przyjaciółmi. Przedstawi mnie Svenowi, a ja będę musiała udawać, że jest mi to obojętne, jakbym o wszystkim przez cały czas wiedziała... - Jack Harper jest gejem? - pyta właśnie ze zdumie­ niem Caroline. - Uznałam, że jest - odpowiada Amy i wzrusza ramio­ nami. - Wygląda na geja, nie sądzicie? - Nieszczególnie - krzywi się Caroline. - Jak na geja jest za mało zadbany.

- Nie uważam, żeby wyglądał na geja! - mówię, sta­ rając się, by zabrzmiało to niefrasobliwie, tak jakbym była średnio zainteresowana tym tematem. - On nie jest gejem - wtrąca się Artemis tonem osoby dobrze poinformowanej. - Czytałam w starym „Newsweeku" artykuł o nim i było tam napisane, że spotyka się właśnie z prezeską Origin Software. A jeszcze wcześniej umawiał się z jakąś supermodelką. Ogarnia mnie nagłe uczucie ulgi. Wiedziałam, że on nie jest gejem. Oczywiście, że wie­ działam. A tak w ogóle to, czy ludzie nie mają nic lepszego do roboty, niż zajmować się bezmyślnymi spekulacjami na temat osób, których nie znają? - Czy Jack spotyka się z kimś w tej chwili? - Kto to wie? - Jest całkiem seksowny, nie uważacie? - pyta Caroline z szelmowskim błyskiem w oku. - Nie miałabym nic przeciwko temu... - Jasne - wtrąca Nick. - Pewnie nie miałabyś także nic przeciwko jego prywatnemu samolotowi. - Wygląda na to, że nie był w żadnym związku od śmierci Pete'a Laidlera - mówi rzeczowo Artemis. - Tak więc wątpię, byś miała wielkie szanse. - Co za pech, Caroline - rzuca ze śmiechem Nick. Czuję się naprawdę nieswojo, słuchając tego wszyst­ kiego. Może powinnam opuścić biuro i wrócić dopiero, gdy skończą te rozważania? Ale możliwe, że zwróciła­ bym w ten sposób na siebie uwagę. Przez krótką chwilę przyłapuję się na wyobrażaniu sobie, co by było, gdybym wstała teraz i oświadczyła: „Wczoraj wieczorem byłam na kolacji z Jackiem Harperem". Wszyscy by się wpatrywali we mnie w osłupieniu, może ktoś wciągnąłby gwałtownie powietrze i... Och, kogo ja oszukuję? W ogóle by mi nie uwierzyli, no nie? Orzekliby, że cierpię na urojenia. - Cześć, Connor. - W moje myśli wdziera się głos Caroline.

Connor? Podnoszę głowę z lekkim niepokojem i kon­ sternacją. No i proszę, oto on, bez ostrzeżenia zbliżają­ cy się do mojego biurka ze zbolałym wyrazem twarzy. Co on tutaj robi? Dowiedział się o mnie i o Jacku? Zaczyna mi walić serce i nerwowo odgarniam włosy. Wcześniej już kilka razy zauważyłam go na terenie bu­ dynku, ale to będzie nasze pierwsze spotkanie twarzą w twarz od czasu zerwania. - Cześć - wita mnie. - Cześć - odpowiadam z zakłopotaniem, a potem za­ pada cisza. Nagle dostrzegam, że na moim biurku w widocznym miejscu leży niedokończona lista z pomysłami na rand­ kę. Sięgam po nią swobodnym ruchem, zgniatam i non­ szalancko wrzucam do kosza. Ucichło plotkowanie na temat Jacka i Svena. Wiem, że wszyscy w biurze przysłuchują się nam, nawet jeśli udają, że zajmują się czymś innym. Mam wrażenie, że jesteśmy bohaterami opery mydlanej. I doskonale wiem, jaka przypada mi rola. Jestem su­ ką bez serca, która zupełnie bez powodu rzuciła swego wspaniałego, przyzwoitego faceta. O Boże. Prawda jest taka, że rzeczywiście czuję się winna. Za każdym razem, kiedy widzę Connora albo chociaż myślę o nim, zaczyna mnie ściskać w klatce piersiowej. Ale czy jego twarz naprawdę musi mieć wy­ raz takiej urażonej godności? Minę w stylu „śmiertelnie mnie zraniłaś, ale jestem tak dobrym człowiekiem, że ci wybaczam"? Czuję, że moje poczucie winy topnieje, ustępując miejsca irytacji. - Przyszedłem tylko dlatego - odzywa się wreszcie Connor - że wcześniej zadeklarowałem na piśmie, iż razem będziemy prowadzić stoisko z likierem pimm podczas Korporacyjnego Dnia Rodzinnego. Oczywiście, kiedy to czyniłem, sądziłem, że będziemy... - Urywa, wy­ glądając przy tym na jeszcze bardziej zranionego. - Nie­ ważne. Ja jednak nie mam nic przeciwko temu. A ty?

Nie wypada mi powiedzieć, że nie mam ochoty tkwić obok niego przez pół godziny. - Oczywiście, że nie! - odpowiadam. - Świetnie. - Świetnie. I znowu niezręczna cisza. - A tak przy okazji chciałam ci powiedzieć, że znalaz­ łam twoją niebieską koszulę - mówię, wzruszając lekko ramionami. - Przyniosę ci. - Dzięki. U mnie chyba też są jakieś twoje rzeczy... - Hej - przerywa nam Nick, podchodząc do nas z błyszczącymi złośliwie oczami i miną mąciciela. - Wi­ działem cię z kimś wczoraj wieczorem. Żołądek podskakuje mi do gardła. O kurwa! Kurwa kurwa... okej... okej... wszystko w porządku. On nie pa­ trzy na mnie. Patrzy na Connora. Z kim, u diabła, spotkał się Connor? - To była tylko znajoma - odpowiada sztywno. - Jesteś pewny? - pyta Nick. - Na moje oko wygląda­ liście na bardzo zaprzyjaźnionych. - Zamknij się, Nick - nakazuje mu Connor ze zbolałą miną. - Zdecydowanie za wcześnie myśleć o... kolej nych posunięciach. Prawda, Emmo? - No... tak. - Przełykam ślinę. - Oczywiście. Z całą pewnością. 0 Boże. Mniejsza z tym. Nie mam zamiaru przejmować się teraz Connorem. Muszę myśleć o ważnym spotkaniu. I dzięki Bogu, tuż przed końcem pracy wreszcie przy­ chodzi mi do głowy doskonały pomysł. Właściwie to się sama sobie dziwię, że nie pomyślałam o tym wcześniej! Jest wprawdzie pewien problem, ale bez trudu uda mi się go pokonać. Tak jak myślałam, tylko pół godziny potrzebuję, by przekonać Lissy, że kiedy powiedziano w regulaminie: „Klucz pod żadnym pozorem nie może być przekazany jakiejkolwiek osobie trzeciej, niebędącej członkiem",

w rzeczywistości wcale tak nie myślano. Wreszcie sięga do torebki i podaje mi go. Na jej twarzy maluje się nie­ pokój. - Tylko mi go nie zgub! - Nie zgubię! Dzięki, Liss. - Ściskam ją. - Odwdzięczę ci się tak samo, kiedy już będę członkiem ekskluzywne­ go klubu. - Pamiętasz hasło, prawda? - Tak. Alexander. - Dokąd się wybierasz? - pyta Jemima, wchodząc do mojego pokoju. Jest wystrojona i gotowa do wyjścia. Ob­ rzuca mnie krytycznym spojrzeniem. - Ładny top. Gdzie go kupiłaś? - W Oxfamie. To znaczy w Whistles. Postanowiłam, że dziś wieczorem nie będę pożyczać ciuchów od Jemimy. Mam zamiar ubrać się we własne, a jeśli nie spodobają się Jackowi, będzie to musiał ja ­ koś przeżyć. - Chciałam o coś spytać - mówi Jemima, mrużąc oczy. - Nie wchodziłyście przypadkiem wczoraj wieczo­ rem do mojego pokoju? - Nie - odpowiada niewinnie Lissy. - Dlaczego py­ tasz, czy coś się stało? Jemimy nie było aż do trzeciej w nocy, a kiedy wróci­ ła, wszystko było już tak, jak trzeba. Taśma klejąca i ca­ ła reszta. Wykazałyśmy naprawdę wielką ostrożność. - Nie przyznaje niechętnie Jemima. - Wszystko jest na swoim miejscu. Jednak mam po prostu takie wraże­ nie, jakby ktoś tam był. - Może zostawiłaś otwarte okno? - pyta Lissy. - Czyta­ łam ostatnio, że wysyła się do domów małpy, by kradły różne rzeczy. - Małpy? - Jemima wpatruje się w nią ze zdumieniem. - Właśnie. Małpy tresowane przez złodziei. Jemima patrzy z konsternacją to na mnie, to na Lissy, a ja ze wszystkich sił staram się zachować powagę. - Mniejsza z tym - mówię szybko, aby tylko zmienić te­ mat. - Jeśli chcesz wiedzieć, to myliłaś się co do Jacka.

Dziś wieczorem znowu się z nim spotykam. Wczorajsza randka nie okazała się bynajmniej katastrofą! Nie ma żadnej potrzeby, by informować ją, że porząd­ nie się pokłóciliśmy i że wybiegłam z restauracji, a on musiał jechać za mną na przystanek. Ponieważ ważne jest tylko to, że czeka nas druga randka. - Nie myliłam się - oświadcza Jemima. - Tylko pocze­ kaj. Przewiduję klęskę. Gdy wychodzi z pokoju, robię paskudną minę za jej plecami, po czym biorę się do malowania rzęs. - Która godzina? - pytam, marszcząc brwi. Na mojej powiece niechcący pojawia się czarna plama. - Za dziesięć ósma - odpowiada Lissy. - Jak macie za­ miar się tam dostać? - Taksówką. Nagle rozlega się dźwięk domofonu i obie jak na ko­ mendę podnosimy głowy. - Przyszedł za wcześnie - mówi Lissy. - Trochę to dziwne. - A może to nie on? - Pędzimy do salonu. Lissy pierw­ szej udaje się dotrzeć do okna. - O mój Boże - jęczy, wyglądając na ulicę. - To Connor. - Connor? - Wpatruję się w nią z przerażeniem. Connor tutaj? - Trzyma karton z jakimiś rzeczami. Mam go wpuścić? - Nie! Udawajmy, że nie ma nas w domu! - Za późno - odpowiada Lissy i krzywi się. - Przepra­ szam. Zdążył już mnie zobaczyć. Ponownie słychać dźwięk domofonu. Patrzymy na siebie bezradnie. - No dobra - mówię wreszcie. - Schodzę na dół. Cholera, cholera, cholera... Pędzę na dół i bez tchu otwieram drzwi. A na progu stoi Connor z tym samym cierpiętniczym wyrazem twa­ rzy, z jakim obnosił się w pracy. - Cześć. To są rzeczy, o których ci mówiłem. Pomyśla­ łem sobie, że może są ci potrzebne.

- Dzięki - odpowiadam i biorę od niego karton, w którym widzę butelkę szamponu L'Oreal i jakiś swe­ ter, którego nigdy wcześniej nie widziałam na oczy. Jeszcze nie pozbierałam twoich rzeczy, więc przyniosę ci je do pracy, dobrze? Stawiam karton na schodach i szybko odwracam się, by Connor nie pomyślał przypadkiem, że go zapraszam na górę. - No więc, dzięki - dodaję. - Miło z twojej strony, że to przyniosłeś. - Nie ma sprawy - odpowiada. Wydaje z siebie cięż­ kie westchnienie. - Emmo... Pomyślałem, że mogliby­ śmy wykorzystać to spotkanie jako sposobność do roz­ mowy. Może moglibyśmy się czegoś napić albo zjeść razem kolację? - O rety - mówię pogodnie. - Z przyjemnością, na­ prawdę. Ale mówiąc szczerze, teraz nie jest na to odpo­ wiednia pora. - Wychodzisz gdzieś? - Tak. Z Lissy. - Zerkam dyskretnie na zegarek. Za sześć ósma. - Tak więc do zobaczenia wkrótce. No wiesz, pewnie w pracy... - Dlaczego jesteś taka zdenerwowana? - Connor przygląda mi się uważnie. - Nic podobnego! - odpowiadam i opieram się nie­ dbale o futrynę. - Co się dzieje? - Connor mruży oczy i zerka ponad moim ramieniem w głąb korytarza. - Coś nie tak? - Connor. - Uspokajającym gestem kładę mu dłoń na ramieniu. - Nic się nie dzieje. Wydaje ci się. W tej właśnie chwili pojawia się za mną Lissy. - Emmo, pilny telefon do ciebie - mówi podniesio­ nym głosem. - Idź na górę i... och, witaj, Connor! Niestety, Lissy to najgorszy kłamca na świecie. - Próbujecie się mnie pozbyć! - Connor patrzy ze zdumieniem to na mnie, to na Lissy. - Wcale nie! - odpowiada Lissy, rumieniąc się.

- Chwileczkę - mówi nagle Connor, przyglądając się uważnie mojemu strojowi. - Chwileczkę. Czy wybierasz się na... randkę? Mój mózg pracuje na najwyższych obrotach. Jeśli za­ przeczę, skończy się to pewnie wielką kłótnią. Ale jeśli powiem prawdę, może nabzdyczy się i wreszcie sobie pójdzie. - Masz rację - odpowiadam więc. - Rzeczywiście umówiłam się. Przez chwilę panuje cisza. - Nie wierzę - oświadcza Connor, potrząsając głową, i ku memu zdumieniu siada ciężko na murku. Zerkam na zegarek. Za trzy ósma. Cholera! - Connor... - Powiedziałaś mi, że nie ma nikogo innego! Mówiłaś tak, Emmo! - Bo nie było! Ale... ale teraz jest. 1 zaraz się tutaj zja­ wi... Connor, proszę, daj spokój. - Chwytam go za ramię i próbuję podnieść, ale waży przecież prawie osiem­ dziesiąt kilo. - Proszę, nie sprawiaj, by to wszystko było dla nas jeszcze bardziej bolesne. - Chyba masz rację. - Connor wreszcie wstaje z mur­ ku. - Pójdę już. Przygarbiony idzie do furtki, a ja znów czuję ukłu­ cie winy zmieszane z przemożną chęcią nakazania mu, by się pospieszył. Ku memu przerażeniu odwraca się. - Kto to jest? - To... to nikt, kogo byś znał - mówię, krzyżując za plecami palce. - Słuchaj, niedługo umówimy się na lunch i wtedy sobie pogadamy. Czy coś w tym rodzaju. Obiecuję. - No dobrze - odpowiada, wyglądając na jeszcze bar­ dziej zranionego niż do tej pory. - Świetnie. Łapię, o co ci chodzi. Przyglądam się, nie mając śmiałości oddychać, jak zamyka za sobą furtkę i oddala się powolnym krokiem. Idź, idź... nie zatrzymuj się...

Gdy wreszcie znika za rogiem, na drugim końcu ulicy pojawia się srebrny samochód Jacka. - O mój Boże - mówi Lissy, wpatrując się w niego. - O nie! - Osuwam się na murek. - Lissy, nie radzę już sobie z tym wszystkim. Jestem roztrzęsiona. Dobrze zrobiłby mi drink. I na­ gle uświadamiam sobie, że zdążyłam pomalować tylko jedno oko. Srebrny samochód zatrzymuje się przed naszym do­ mem i podobnie jak wczoraj wysiada z niego kierowca w uniformie. Otwiera drzwi od strony pasażera i poja­ wia się Jack. - Cześć! - Patrzy na mnie z wyraźnym zdziwieniem. Spóźniłem się? - Nie! Ja tylko... tak sobie tutaj siedziałam. No wiesz. Podziwiałam widok. - Wskazuję ręką ulicę, na której mężczyzna z dużym brzuchem zmienia koło w przycze­ pie kempingowej. - Właściwie to nie jestem jeszcze go­ towa. Masz ochotę wejść na chwilę na górę? - J a s n e - odpowiada z uśmiechem Jack. - Byłoby miło. - I odeślij samochód - dodaję. - Miałeś się zjawić bez niego! - A ty nie miałaś siedzieć przed domem i mnie przy­ łapać - odparowuje z szerokim uśmiechem. - No do­ brze, Danielu, na dzisiaj koniec. - Kiwa głową kierow­ cy. - Od teraz jestem w rękach tej oto damy. - To jest Lissy, moja współlokatorka - mówię, gdy kierowca wsiada z powrotem do samochodu. - Lissy, to Jack. - Cześć. - Lissy uśmiecha się wstydliwie, gdy ściska­ ją sobie dłonie. Kiedy wchodzimy po schodach do mieszkania, nagle uświadamiam sobie, jak bardzo są wąskie i że ze ścian odłazi kremowa farba, a wykładzinę czuć kapustą. Jack najpewniej mieszka w jakiejś olbrzymiej, imponującej rezydencji. I pewnie ma marmurową klatkę schodową. No i co z tego? Wszyscy nie mogą mieć marmurów.

Zresztą pewnie jest okropny. Zimny i wszystko na nim stuka. Na pewno stale ktoś się na nim ślizga, a poza tym z pewnością łatwo się szczerbi... - Emmo, jeśli chcesz się przygotować, to ja w tym czasie poczęstuję Jacka czymś do picia - proponuje Lissy z uśmiechem, który oznacza: „On jest miły!". - Dzięki - odpowiadam, rzucając jej spojrzenie w sty­ lu: „nieprawdaż?". Pędzę do swojego pokoju i pospiesz­ nie biorę się do malowania drugiego oka. Po chwili słyszę ciche pukanie do drzwi. - Proszę! - wołam, myśląc, że to Lissy. Jednak do środka wchodzi Jack, trzymając w dłoni kieliszek słod­ kiej sherry. - Och, dzięki! - mówię z wdzięcznością. Drink dobrze mi zrobi. - Nie będę wchodził - sumituje się. - Nie, w porządku. Usiądź sobie. Wskazuję na łóżko, ale całe jest zarzucone ciuchami. A na taborecie przy toaletce leży stos gazet. Do diaska, powinnam była wcześniej chociaż trochę posprzątać. - Postoję - mówi Jack i uśmiecha się lekko. Pociąga łyk czegoś, co wygląda na whisky, i z wyrazem fascynacji rozgląda się po pokoju. - A więc to jest twój pokój. Twój świat. - Tak. - Rumienię się lekko, odkręcając błyszczyk. Trochę tu bałaganu... - Bardzo tu miło. Bardzo domowo. - Widzę, że omia­ ta spojrzeniem stojące w kącie buty, zwisający z lampy telefon komórkowy, lustro, na którym przewieszone są łańcuszki i nową spódnicę na drzwiach szafy. - Funda­ cja Antyrakowa? - pyta z zaintrygowaniem, przygląda­ jąc się metce. - Co to... - To sklep - odpowiadam obronnie. - Z używaną odzieżą. - Ach. - Kiwa głową ze zrozumieniem. - Ładna kapa dodaje z uśmiechem. - To ma być ironia - wyjaśniam pospiesznie. - Iro­ niczny manifest. Boże, jakie to krępujące. Powinnam była położyć inną.

A teraz Jack przygląda się z niedowierzaniem otwar­ tej szufladzie toaletki, która jest pełna kosmetyków. - Ile ty masz szminek? - Kilka... - mówię i pospiesznie ją zamykam. Może zaproszenie Jacka do środka nie było jednak zbyt dobrym pomysłem? Bierze do ręki moje witaminy Perfectil i uważnie się im przygląda. Co może być inte­ resującego w witaminach? A teraz patrzy na szydełko­ wany pasek od Katie. - Co to takiego? Wąż? - Pasek - odpowiadam, krzywiąc się. Wkładam właś­ nie do ucha kolczyk. - Wiem. Jest szkaradny. Nie znoszę robótek szydełkowych. Gdzie się podział drugi kolczyk? Gdzie on jest? Och, okej, już jest. Co robi Jack? Odwracam się i widzę, że zafascynowany wpatruje się w mój wykres z ćwiczeniami, który zawiesiłam w stycz­ niu po tym, jak całe święta spędziłam na pochłanianiu czekoladek Quality Street. - „Poniedziałek, 7.00 - czyta na głos. - Energiczny bieg wokół domu. Czterdzieści przysiadów. Przerwa na lunch: zajęcia jogi. Wieczór: kaseta z ćwiczeniami Pilates. Sześćdziesiąt przysiadów". - Pociąga łyk whisky. Godne podziwu. Robisz to wszystko? - No cóż - odzywam się po chwili milczenia. - Niezu­ pełnie udaje mi się wykonać każdy punkt... To był dość ambitny plan... No wiesz... Mniejsza z tym! - Szybko spryskuję się perfumami. - Chodźmy! Muszę go szybko stąd wyciągnąć, zanim dostrzeże na przykład pudełko z tampaksami i zapyta, co to jest. O rany! Dlaczego, u licha, tak go wszystko interesuje?

15 Gdy zanurzamy się w ciepłym wieczornym powietrzu, czuję się lekka i szczęśliwa. Atmosfera jest zupełnie in­ na niż podczas naszego wczorajszego spotkania. Nie ma

onieśmielających samochodów ani wytwornych restau­ racji. Jest znacznie swobodniej. I zabawniej. - No więc czeka nas wieczór w stylu Emmy - mówi Jack, gdy idziemy w kierunku głównej ulicy. - Owszem! - Unoszę rękę i zatrzymuję taksówkę. Po­ daję kierowcy nazwę ulicy w Clerkenwell, od której od­ chodzą te wszystkie małe uliczki. - A więc wolno nam skorzystać z taksówki? - pyta ła­ godnie Jack, gdy wsiadamy. - Nie musimy czekać na au­ tobus? - W drodze wyjątku - odpowiadam z udawaną srogością. - Jedziemy coś zjeść? Napić się? Potańczyć? - próbu­ je zgadywać, gdy ruszamy. - Poczekaj, a dowiesz się! - Uśmiecham się do niego promiennie. - Pomyślałam, że moglibyśmy spędzić na­ prawdę swobodny, spontaniczny wieczór. - Wczoraj chyba trochę przesadziłem z tym planowa­ niem - odzywa się Jack po chwili milczenia. - Nie, było uroczo! - zapewniam go uprzejmie. Może tylko za dużo się starałeś. Wiesz, czasami lepiej po prostu popłynąć z prądem i zobaczyć, co się będzie działo. - Masz rację - uśmiecha się Jack. - No cóż, nie mogę się doczekać popłynięcia z prądem. Gdy przejeżdżamy przez Upper Street, czuję się na­ prawdę dumna z siebie. Dzisiejszy wieczór pokazuje, że jestem prawdziwą londynką. Potrafię zabrać moich go­ ści do miejsc leżących z dala od utartych szlaków. Po­ trafię znaleźć miejsca niedostępne dla innych. To zna­ czy nie chodzi o to, że mam jakieś zastrzeżenia do restauracji Jacka. Jednak dużo bardziej odjazdowy bę­ dzie dzisiejszy wieczór w sekretnym klubie! No i kto wie, może zjawi się tam Madonna?! Do Clerkenwell docieramy po jakichś dwudziestu mi­ nutach. Upieram się, że to ja zapłacę za taksówkę, po czym wiodę Jacka jedną z uliczek.

- Bardzo interesujące - orzeka, rozglądając się. - Do­ kąd idziemy? - Poczekaj - odpowiadam enigmatycznie. Podchodzę do drzwi, naciskam guzik domofonu i z miłym dreszczy­ kiem emocji wyjmuję z kieszeni klucz Lissy. To zrobi na nim wielkie wrażenie. To zrobi na nim tak wielkie wrażenie! - Słucham? - rozlega się głos. - Witam - mówię swobodnie. - Chciałabym rozma­ wiać z Alexandrem. - Z kim? - pyta głos. - Z Alexandrem - powtarzam i uśmiecham się zna­ cząco. Oczywiście, że muszą się upewnić. - Tu nie ma żadnego Alexandra. - Pani nie rozumie. A-lex-an-der - wymawiam wyraź­ nie. - Nie ma Alexandra. Nagle uświadamiam sobie, że pewnie zadzwoniłam do niewłaściwych drzwi. To znaczy pamiętam, że to by­ ły właśnie te, ale może jednak tamte, z tymi matowymi szybami. Tak. Tamte wyglądają bardziej znajomo. - Niewielki problem techniczny. - Uśmiecham się do Jacka i wciskam dzwonek. Cisza. Czekam chwilę, po czym próbuję jeszcze raz. I jeszcze. Żadnej odpowiedzi. No więc... to również nie te drzwi. Kurwa mać. Ależ ze mnie kretynka. Dlaczego nie sprawdziłam ad­ resu? Byłam po prostu pewna, że pamiętam, gdzie to jest. - Jakieś kłopoty? - pyta Jack. - Nie! - odpowiadam pospiesznie i uśmiecham się promiennie. - Próbuję tylko przypomnieć sobie, gdzie... Rozglądam się wokół, starając się nie wpaść w pani­ kę. Które to drzwi? Czy będę musiała dzwonić do każde­ go domu na tej ulicy? Odchodzę kilka kroków, wysilając pamięć. I wtedy dostrzegam następną uliczkę, prawie taką samą jak ta.

Ogarnia mnie przerażenie. Czy w ogóle jesteśmy na właściwej ulicy? Przechodzę szybko kilka metrów i przy­ glądam się tej drugiej. Wygląda identycznie. Rzędy nija­ kich drzwi i pozasłanianych okien. Moje serce zaczyna bić coraz szybciej. Co mam zro­ bić? Nie mogę naciskać każdego dzwonka na każdej cholernej ulicy w pobliżu. A nawet mi w głowie nie za­ świtało, że coś takiego może się zdarzyć. Nie pomyśla­ łam, że... Ależ jestem głupia! Zadzwonię do Lissy! Ona mi po­ wie. Wyciągam telefon i wystukuję numer domowy, ale natychmiast włącza się sekretarka. - Cześć, Lissy, to ja - mówię, starając się, by za­ brzmiało to lekko i niefrasobliwie. - Pojawił się maleń­ ki problem, to znaczy nie bardzo pamiętam, za którymi konkretnie drzwiami znajduje się klub. Ani właści­ wie... na jakiej ulicy. Czy mogłabyś do mnie zadzwonić? Dzięki! Podnoszę głowę i widzę, że Jack przygląda mi się uważnie. - Wszystko w porządku? - To tylko drobna usterka - odpowiadam i śmieję się swobodnie. - Gdzieś tutaj mieści się sekretny klub, ale nie mogę sobie przypomnieć gdzie. - Nic się nie stało - zapewnia uprzejmie Jack. - To się zdarza. Ponownie dzwonię do domu, ale jest zajęte. Szybko wystukuję numer komórki Lissy, ale jest wyłączona. O kurwa mać. Kurwa, kurwa mać. Nie możemy prze­ cież stać na ulicy przez cały wieczór. - Emmo - odzywa się ostrożnie Jack. - Czy chciała­ byś, abym dokonał rezerwacji w... - Nie! - Podskakuję, jakby użądliła mnie pszczoła. Jack nie będzie niczego rezerwował. Powiedziałam, że to ja zorganizuję nasze spotkanie i tak właśnie bę­ dzie. - Nie, dzięki. Wszystko w porządku. - Podejmuję pospieszną decyzję. - Zmiana planów. Pojedziemy do Antonio's.

- M ógłbym zadzwonić po samochód... - zaczyna Jack. - Niepotrzebny nam samochód! - Ruszam z determi­ nacją w kierunku głównej ulicy i dzięki Bogu, właśnie nadjeżdża wolna taksówka. Zatrzymuję ją, otwieram Jackowi drzwi i mówię do kierowcy: - Dzień dobry, pro­ szę do Antonio's na Sanderstead Road w Clapham. Hura! Zachowałam się dorośle, stanowczo i uratowa­ łam sytuację. - Gdzie się znajduje Antonio's? - pyta Jack, gdy tak­ sówka rusza. - Nieco na uboczu, w południowym Londynie. Ale tam jest naprawdę przyjemnie. Lissy i ja często tam by­ wałyśmy, gdy jeszcze mieszkałyśmy w Wandsworth. Są tam duże sosnowe stoły, przepyszne jedzenie, sofy i w ogóle. I nigdy nie poganiają klientów. - Brzmi super. - Jack uśmiecha się, a ja odpowiadam mu uśmiechem pełnym dumy. No dobra, jazda z Clerkenwell do Clapham nie po­ winna tak długo trwać. Powinniśmy być na miejscu już całe wieki temu. To przecież naprawdę niedaleko! Kiedy mija pół godziny, pochylam się i po raz kolejny pytam kierowcę: - Co się dzieje? - Korki, kochana. - Wzrusza beztrosko ramionami. Co można na nie poradzić? Możesz przecież znaleźć jakąś sprytną, wolną od kor­ ków trasę, tak jak powinni to robić taksówkarze - mam ochotę wrzasnąć z wściekłością. Jednak mówię grzecz­ nie: - Więc... jak pan myśli, kiedy tam dotrzemy? - Kto wie? Cofam się, czując, że mój żołądek fika pełne frustra­ cji koziołki. Powinniśmy byli udać się do jakiegoś lokalu w Clerkenwell. Albo w Covent Garden. Kretynka ze mnie taka, że szkoda gadać.

- Emmo, nie przejmuj się - pociesza mnie Jack. - Je­ stem pewny, że kiedy już dojedziemy, będzie naprawdę super. - Mam nadzieję - odpowiadam z bladym uśmiechem. Nie jestem w stanie prowadzić rozmowy towarzy­ skiej. Koncentruję się na tym, by siłą woli popędzić tak­ sówkarza. Wyglądam przez okno i wiwatuję w duchu za każdym razem, kiedy kody pocztowe na ulicach okazują się coraz bliższe miejsca naszego przeznaczenia. SW3...SW11... SW4! Nareszcie! Jesteśmy w Clapham. Już prawie na miej­ scu... Cholera. I znowu te pieprzone czerwone światła. Le­ dwo mogę usiedzieć na miejscu. A kierowca zachowuje się tak, jakby to nie miało żadnego znaczenia. Okej, zielone! Jedź! Natychmiast jedź! Ale on rusza w ten swój leniwy sposób, jakbyśmy mie­ li wolny cały dzień... Jedzie powoli... teraz wpuszcza przed siebie inny samochód! Co on, do cholery, robi? Uspokój się, Emmo. Oto ta ulica. Wreszcie. - No więc jesteśmy! - mówię, starając się, by mój głos brzmiał beztrosko. Wysiadamy z taksówki. - Trochę to trwało. - Nie ma sprawy - odpowiada Jack. - To miejsce wy­ gląda super! Gdy płacę taksówkarzowi, muszę przyznać, że nawet jestem zadowolona z przyjazdu tutaj. Antonio's wygląda naprawdę oszałamiająco! Znajomą zieloną fasadę ozdabiają kolorowe światełka, do markizy przyczepio­ ne są baloniki, a z uchylonych drzwi dobiega muzyka i śmiech. Słyszę nawet głośne śpiewy. - Zazwyczaj to miejsce nie tętni aż takim życiem! mówię ze śmiechem i kieruję się ku drzwiom. Widzę, że tuż przy wejściu stoi Antonio. - Dzień dobry! - witam go, otwierając szerzej drzwi. - Antonio! - Emma! - odpowiada Antonio, który stoi w pobliżu z kieliszkiem wina w dłoni. Jego twarz jest zarumienio­ na, uśmiech szerszy niż zazwyczaj. - Bellissima! - Cału­

je mnie głośno w obydwa policzki, a mnie ogarnia uczu­ cie ulgi. Przyjazd tutaj był doskonałym pomysłem. Oso­ biście znam kierownictwo. Już oni dopilnują, byśmy się dobrze bawili. - To jest Jack - mówię, uśmiechając się. - J a c k ! Wspaniale cię poznać! - Antonio całuje w obydwa policzki także i Jacka, po czym chichocze. - Moglibyśmy dostać stolik dla dwóch osób? - Ach... - Robi smutną minę. - Skarbie, zamknięte! - Co takiego? - Wpatruję się w niego, skonsternowa­ na. - A l e . . . ale przecież nie jest zamknięte. Są tutaj lu­ dzie! - Rozglądam się po radosnych twarzach. - To prywatne przyjęcie! - Antonio podnosi kieliszek w kierunku kogoś po drugiej stronie sali i woła coś po włosku. - Wesele mojego siostrzeńca. Poznałaś go? Guido. Kilka sezonów temu kelnerował u mnie. - Nie... nie jestem pewna. - Na studiach prawniczych poznał doprawdy uroczą dziewczynę. Jest prawnikiem z pełnymi kwalifikacjami. Gdybyś kiedyś potrzebowała porady... - Dzięki. No cóż... moje gratulacje. - Mam nadzieję, że przyjęcie będzie udane - życzy Jack i ściska mi ramię. - Nic się nie stało, Emmo, skąd mogłaś o tym wiedzieć. - Kochana, tak mi przykro! - mówi Antonio, widząc moją minę. - Innego wieczoru nakryję wam nasz naj­ lepszy stolik. Zadzwoń wcześniej i daj znać... - Tak zrobię - odpowiadam z wymuszonym uśmie­ chem. - Dzięki, Antonio. Nie jestem w stanie spojrzeć na Jacka. Przywlokłam go aż do Clapham, by tak to się skończyło. Muszę jakoś uratować sytuację. I to szybko. - Pójdziemy do pubu - postanawiam, kiedy przystaje­ my na chodniku. - Nie ma przecież nic złego w posie­ dzeniu w pubie i wypiciu drinka, prawda? - Brzmi to nieźle - odpowiada łagodnie Jack i rusza za mną. Idę pospiesznie chodnikiem w kierunku szyldu z na­ pisem „Szkapi Łeb" i otwieram drzwi. Nigdy wcześniej

nie byłam w tym pubie, ale z pewnością jest w nim cał­ kiem... Chyba jednak nie. To z pewnością najbardziej ponury pub, jaki w życiu widziałam. Wytarta wykładzina, zero muzyki i mężczy­ zna z wystającym brzuchem, jedyny klient. Nie mogę mieć randki z Jackiem w takim miejscu. Po prostu nie mogę. - No tak! - mówię, z powrotem zatrzaskując drzwi. Zastanówmy się jeszcze raz. - Szybko przebiegam wzro­ kiem ulicę, jednak poza lokalem Antonia wszystko jest pozamykane z wyjątkiem kilku paskudnych barów z je ­ dzeniem na wynos. - No cóż... Weźmy w takim razie tak­ sówkę i jedźmy z powrotem do miasta! - proponuję z wymuszonym dobrym humorem. - Nie powinno nam to zająć dużo czasu. Podchodzę do krawędzi chodnika i podnoszę rękę. W ciągu następnych trzech minut nie przejeżdża ża­ den samochód. Nie tylko taksówka. Po prostu ani jeden samochód. - Dość tu spokojnie - zauważa wreszcie Jack. - No cóż, właściwie to dzielnica mieszkalna. Antonio's to tutaj wyjątek. Na zewnątrz sprawiam wrażenie spokojnej, jednak zaczyna we mnie narastać panika. Co teraz? Czy powin­ niśmy udać się pieszo na Clapham High Street? Ale to kilka cholernych kilometrów stąd. Zerkam na zegarek i dostrzegam ze zdumieniem, że jest już piętnaście po dziewiątej. Ponad godzinę straci­ liśmy na głupoty i nie wypiliśmy nawet jednego drinka. I to wszystko przeze mnie. Nie potrafię zorganizować wieczornego wyjścia - nic mi nie wychodzi. Czuję, że zaraz wybuchnę płaczem. Mam ochotę usiąść na chodniku, schować twarz w dłoniach i szlo­ chać. - Co powiesz na pizzę? - pyta Jack, a moja głowa pod­ skakuję z nagłą nadzieją. - Czemu pytasz? Czy znasz w pobliżu jakąś pizzerię?

- Widzę, że niedaleko stąd sprzedają pizzę. - Wskazu­ je głową na jedno z tych obskurnych miejsc z jedzeniem na wynos. - I widzę też ławkę. - Pokazuje na drugą stro­ nę ulicy, gdzie znajduje się niewielki ogrodzony skwer z wybrukowanymi ścieżkami, z drzewami, a także drew­ nianą ławką. - Ty idź po pizzę. - Uśmiecha się do mnie. Ja zajmę ławkę. Nigdy w życiu nie czułam się tak zażenowana. Nigdy. Jack Harper zaprasza mnie do najwspanialszej, naj­ bardziej wytwornej restauracji na świecie. A ja od­ wdzięczam mu się parkową ławką w Clapham. - Oto pizza - mówię, przychodząc z dwoma gorącymi pudełkami do miejsca, gdzie siedzi. - Wzięłam margharitę, szynkę i pieczarki, i pepperoni. Trudno mi uwierzyć, że to właśnie będzie nasza kola­ cja. Chodzi o to, że ta pizza nawet nie wygląda ładnie. To nie jest pizza z gatunku wyśmienitych, z zapiekany­ mi karczochami. To po prostu kawałki gliniastego cia­ sta z roztopionym, aczkolwiek nieco już zastygłym se­ rem i kilkoma podejrzanymi dodatkami. - Świetnie - odpowiada z uśmiechem Jack. Odgryza duży kęs, po czym sięga do wewnętrznej kieszeni mary­ narki. - Proszę, to miał być prezent na dobranoc, ale skoro jesteśmy tutaj... Przyglądam się ze zdumieniem, jak wyjmuje niewiel­ ki shaker do koktajli ze stali nierdzewnej i dwa kubki od kompletu. Odkręca shaker i ku memu zaskoczeniu nalewa do kubków różowawy przezroczysty płyn. Czy to jest?... - Nie wierzę! - Wpatruję się w niego szeroko otwar­ tymi oczami. - No cóż, daj spokój. Nie mogłem pozwolić, byś do końca życia zastanawiała się, jak to smakuje, prawda? Podaje mi kubek i unosi swój. - Twoje zdrowie. - Zdr ówko. - Pociągam łyk koktajlu... O mój Boże, jest przepyszny. Cierpki i jednocześnie słodki, z lekkim posmakiem wódki.

- Dobry? - Pyszny! - odpowiadam i pociągam jeszcze jeden łyk. On jest dla mnie taki miły. Udaje, że dobrze się bawi. Ale co tak naprawdę myśli? Z pewnością gardzi mną. My­ śli na pewno, że jestem niefrasobliwą, paskudną krową. - Emmo, wszystko w porządku? - Niezupełnie. - Mam nieco ochrypły głos. - Jack, przepraszam cię. Bardzo przepraszam. Naprawdę mia­ łam wszystko zaplanowane. Mieliśmy iść do takiego świetnego, superodlotowego klubu, w którym bywają sławni ludzie, i mieliśmy naprawdę dobrze się bawić... - Emmo... - Jack odstawia na ziemię kubek i spoglą­ da na mnie. - Pragnąłem spędzić ten wieczór z tobą. I tak właśnie się dzieje. - No tak, ale... - Tak właśnie się dzieje - powtarza stanowczo. Powoli nachyla się ku mnie, a mnie zaczyna walić serce. O mój Boże. O mój Boże. On mnie zaraz pocałuje. On mnie zaraz... - Aaa! Aaa! Aaa! W panice zrywam się z ławki. Po mojej nodze biegnie pająk. Wielki czarny pająk. - Zrzuć go! - wołam gorączkowo. - Zrzuć go! Jack szybkim ruchem strąca pająka na trawę, a ja opa­ dam z powrotem na ławkę. Serce wali mi jak młotem. No i oczywiście nastrój prysł. Super. Po prostu super. Jack próbuje mnie pocałować, a ja wrzeszczę. Mogę so­ bie pogratulować dzisiejszego zachowania. Dlaczego zachowałam się tak żałośnie, myślę z wściek­ łością. Dlaczego zaczęłam krzyczeć? Powinnam była po prostu zacisnąć zęby! Oczywiście nie dosłownie zacisnąć zęby. Ale powin­ nam była zachować spokój. Powinnam tak się wczuć w sytuację, że w ogóle nie dostrzegłabym pająka. - Nie boisz się pająków - mówię do Jacka i śmieję się z zakłopotaniem. - Myślę zresztą, że nie boisz się niczego. Jack w odpowiedzi uśmiecha się wymijająco. - Boisz się czegoś? - Nie daję za wygraną.

- Prawdziwi mężczyźni niczego się nie boją - odpo­ wiada żartobliwym tonem. Czuję lekkie niezadowolenie. Jack zdecydowanie nie należy do ludzi, którzy lubią mówić o sobie. - Skąd się wzięła ta blizna? - pytam, wskazując na je ­ go nadgarstek. - To długa i nudna historia. - Uśmiecha się. - Nie miałabyś ochoty jej słuchać. A właśnie, że mam ochotę, odpowiadam natychmiast w myślach. Chcę ją usłyszeć. Ale uśmiecham się tylko i popijam kolejny łyk koktajlu. Teraz Jack wpatruje się przed siebie, jakby mnie w ogóle tutaj nie było. Czyżby zapomniał o całowaniu? Czy ja powinnam go pocałować? Nie. Nie. - Pete uwielbiał pająki - odzywa się nagle. - Trzymał je jako zwierzątka domowe. Wielkie, włochate. I węże. - Poważnie? - Krzywię się. - Szaleniec. To był cholernie szalony koleś. - Jack gwałtownie wypuszcza powietrze. - Nadal ci go brakuje... - mówię z wahaniem. - Tak. Nadal mi go brakuje. Znowu zapada cisza. Z oddali słyszę, jak grupa ludzi wychodzi z Antonio's, wołając coś do siebie po włosku. - Czy zostawił rodzinę? - pytam z zaciekawieniem, a twarz Jacka natychmiast staje się nieprzenikniona. - Poniekąd - odpowiada. - Spotykasz się z nimi? - Okazjonalnie. - Oddycha głęboko, po czym odwraca się i uśmiecha. - Masz na brodzie sos pomidorowy. Gdy wyciąga rękę, by go wytrzeć, nasze spojrzenia spo­ tykają się. Powoli nachyla się ku mnie. O mój Boże. To jest to, to jest właśnie ta chwila. To jest... - Jack... Oboje ze zdumieniem zrywamy się na równe nogi, a ja upuszczam na ziemię kubek z koktajlem. Odwracam się i patrzę z niedowierzaniem. Przy furtce stoi Sven. Co, do kurwy nędzy, robi tutaj Sven?!

- Doskonałe wyczucie czasu - mruczy Jack. - Cześć, Sven. - Co on tutaj robi?! - Wpatruję się w Jacka. - Skąd wiedział, gdzie jesteśmy? - Zadzwonił do mnie, kiedy poszłaś po pizzę. - Jack wzdycha i pociera czoło. - Nie sądziłem, że uda mu się dotrzeć tak szybko. Emmo, coś mi wyskoczyło. Muszę z nim zamienić kilka słów. Obiecuję, że to nie potrwa długo. Okej? - Okej - odpowiadam i wzruszam lekko ramionami. Co w końcu mogę powiedzieć? Jednak w środku trzę­ sę się z frustracji, która graniczy z gniewem. Starając się zachować spokój, sięgam po shaker, wlewam do swojego kubka resztkę koktajlu i od niechcenia przesu­ wam się na ławce, tak by lepiej słyszeć. - ...co teraz zrobić... - ...plan B... z powrotem do Glasgow... - ...pilnie... Podnoszę głowę i nagle moje spojrzenie napotyka wzrok Svena. Szybko się odwracam, udając, że przyglą­ dam się ziemi. Głosy stają się cichsze i nie słyszę już ani słowa. Następnie Jack podchodzi do mnie. - Emmo... Naprawdę strasznie mi przykro, ale muszę jechać. - Jechać? - Przyglądam mu się ze zdumieniem. - Jak to, teraz? - Będę musiał wyjechać na kilka dni. Przepraszam cię. - Siada obok mnie na ławce. - To naprawdę ważne. - Och. No tak. - Sven zamówił samochód, który odwiezie cię do domu. Świetnie, myślę ponuro. Wielkie dzięki, Sven. - To naprawdę... miłe z jego strony. - Grzebię czub­ kiem buta w ziemi. - Emmo, naprawdę muszę jechać - mówi Jack, widząc moją minę. - Ale spotkamy się, gdy tylko wrócę, dobrze? Na tym Korporacyjnym Dniu Rodzinnym. I wtedy... na­ stąpi ciąg dalszy.

- W porządku. - Próbuję się uśmiechnąć. - Byłoby super. - Świetnie się dzisiaj bawiłem. - Ja też - mówię, wpatrując się w ławkę. - Na­ prawdę. - Jeszcze nieraz będziemy się dobrze bawić. - Deli­ katnie unosi mój podbródek i patrzy mi w oczy. - Obie­ cuję ci to, Emmo. Nachyla się i tym razem w jego ruchach nie ma ani odrobiny wahania. Jego usta stykają się z moimi. Są słodkie i stanowcze. Całuje mnie. Jack Harper całuje mnie na ławce w parku. Jego usta otwierają moje, kilkudniowy zarost ociera się o moją twarz. Obejmuje mnie ramieniem i przycią­ ga do siebie, a mnie oddech więźnie w krtani. Odrucho­ wo sięgam pod jego marynarkę i gładzę linię mięśni pod jego koszulą. Mam ochotę ją z niego zedrzeć. O Bo­ że, tak bardzo tego pragnę. Chcę więcej. Nagle on odsuwa się, a ja mam uczucie, że zostałam wyrwana z cudownego snu. - Emmo, muszę jechać. Moje usta są nabrzmiałe i wilgotne. Wciąż czuję do­ tyk jego skóry. Pulsuje całe moje ciało. To nie może tak się skończyć. Nie może. - Nie odchodź - słyszę własne słowa wypowiedziane schrypniętym głosem. - Daj mi jeszcze pół godziny. Co ja sugeruję? Że bzykniemy się pod jakimś krza­ kiem? Właściwie to tak. Gdziekolwiek. Jeszcze nigdy w ży­ ciu tak rozpaczliwie nikogo nie pragnęłam. - Nie chcę wyjeżdżać. - Jego ciemne oczy stają się prawie czarne. - Ale muszę. - Ujmuje moją dłoń, a ja ściskam mocno jego rękę, starając się przedłużyć nasz kontakt tak długo, jak to tylko możliwe. - No więc... Do... do zobaczenia. - Ledwie jestem w stanie mówić. - Już się nie mogę doczekać. - Ja też.

- Jack. - Oboje podnosimy głowy i widzimy Svena. - Idę! - woła Jack. Wstajemy, a ja dyskretnie odwracam wzrok od wy­ brzuszenia w jego spodniach. Mogłabym pojechać razem z nim samochodem i... Nie. Nie. Cofam taśmę. Wcale tego nie pomyślałam. Kiedy dochodzimy do ulicy, widzę, że przy krawężni­ ku zaparkowane są dwa samochody. Sven stoi przy jed­ nym z nich, a drugi jest najwyraźniej dla mnie. Jasny gwint. Czuję się tak, jakbym nagle stała się członkiem rodziny królewskiej czy coś w tym rodzaju. Gdy kierowca otwiera przede mną drzwi, Jack dotyka przelotnie mojej dłoni. Mam ochotę przytulić się do niego i jeszcze trochę pocałować, ale jakoś udaje mi się zapanować nad własnym zachowaniem. - Cześć - mruczy. - Cześć - mruczę w odpowiedzi. Następnie wsiadam do samochodu, drzwi zamykają się z kosztownie brzmiącym stuknięciem i ruszamy.

16 Nastąpi ciąg dalszy. To mogło oznaczać... Albo też... O Boże. Za każdym razem, kiedy o tym myślę, mój żo­ łądek reaguje bolesnym saltem. Nie jestem w stanie skupić się na pracy. Nie jestem w stanie myśleć o ni­ czym innym. Korporacyjny Dzień Rodzinny to spotkanie służbowe, powtarzam sobie. Nie randka. Będzie tam panować ofi­ cjalna atmosfera i z pewnością jedyne, co może się zda­ rzyć, to kilka słów zamienionych z Jackiem w formalnym stylu, cechującym kontakty pracodawcy z pracowni­ kiem. Może uściśniemy sobie dłonie. Nic poza tym. Ale... przecież nie wiadomo, co może się zdarzyć póź­ niej. Nastąpi ciąg dalszy.

O Boże. O Boże. W sobotę rano wstaję wcześnie, robię peeling całego ciała, spryskuję się pod pachami antyperspirantem Immac, smaruję się moim najdroższym balsamem do ciała i maluję paznokcie u stóp. Tylko i wyłącznie dlatego, że trzeba o siebie dbać. Bez żadnego innego powodu. Decyduję się na koronkowy stanik marki „Gossard", majteczki do kompletu i szytą ze skosu sukienkę, w któ­ rej jest mi bardzo ładnie. Następnie, lekko się rumie­ niąc, wrzucam do torebki kilka prezerwatyw. Tylko i wy­ łącznie na wszelki wypadek. Jest to lekcja, której mi udzielono, kiedy miałam jedenaście lat i należałam do zuchów. Na zawsze zapamiętałam, że trzeba być przy­ gotowanym. No dobrze, może Brunatna Sowa miała na myśli raczej zapasowe chusteczki i przybornik do szycia, niekoniecznie prezerwatywy, jednak zasada to zasada, nieprawdaż? Przeglądam się w lustrze, nakładam na usta ostatnią warstwę błyszczyku i spryskuję się Allure. Okej. Gotowa na seks. To znaczy na Jacka. To znaczy... O Boże. Nieważne. Rodzinny dzień odbywa się w Panther House - wiej­ skiej rezydencji w Hertfordshire, należącej do Panther Corporation. Organizowane są tam szkolenia, konferen­ cje i dni burz mózgów. Nie bywam zapraszana na żadne z tego typu spotkań. Nigdy więc wcześniej tutaj nie by­ łam i kiedy wysiadam z taksówki, muszę przyznać, że Panther House robi wrażenie. To naprawdę ładny, duży, stary budynek z wieloma oknami i kolumnami od fron­ tu. Został pewnie zbudowany w... w jakimś dawnym okresie. - Wspaniała georgiańska architektura - mówi ktoś, chrzęszcząc butami na żwirowym podjeździe. Okres georgiański. To właśnie miałam na myśli. Podążam w kierunku, z którego dobiega muzyka. Ob­ chodzę dom i widzę, że na olbrzymim trawniku impreza

trwa już w najlepsze. Wszędzie rozmieszczono chorą­ giewki w jaskrawych kolorach, porozstawiano namioty, na niewielkiej estradzie gra jakiś zespół, a dzieci pisz­ czą, bawiąc się na nadmuchiwanym zamku. - Emmo! - Podnoszę wzrok i widzę zbliżającego się ku mnie Cyrila. Przebrany jest za błazna, a na głowie ma czerwono-żółty spiczasty kapelusz. - Gdzie twój ko­ stium? - Kostium! - Udaję niezwykle zaskoczoną. - O rety! Nie wiedziałam, że mamy się przebrać. To nie jest prawda. Wczoraj koło piątej po południu Cyril rozesłał do wszystkich e-mail o wysokim prioryte­ cie, następującej treści: PRZYPOMNIENIE: N a KDR WSZYSTKICH PRACOWNIKÓW PANTHER CORPORA­ TION OBOWIĄZUJE PRZEBRANIE. Ale jak można wykombinować przebranie na pięć mi­ nut przed imprezą? A nie miałam zamiaru pojawiać się tutaj w jakimś koszmarnym, nylonowym szkaradztwie ze sklepu z kostiumami. Poza tym co mogą mi teraz zrobić? - Przepraszam - mówię z roztargnieniem, rozglądając się w poszukiwaniu Jacka. - Nic się przecież nie stało... - Oj, ludzie, ludzie! Była o tym mowa w notatce służ­ bowej, była w biuletynie... - Gdy próbuję się oddalić, łapie mnie za ramię. - No cóż, będziesz musiała się za­ dowolić którymś z zapasowych kostiumów. - Słucham...? - Przyglądam mu się w osłupieniu. Jakim zapasowym...? - Miałem przeczucie, że coś takiego może się zda­ rzyć - odpowiada Cyril, a w jego głosie pobrzmiewa triumf. - Na wszelki wypadek poczyniłem odpowiednie kroki. Dreszcz przebiega mi po plecach. On chyba nie ma na myśli... Jemu z pewnością nie chodzi o... - Mamy wiele kostiumów do wyboru - dodaje zachę­ cająco. Nie. Wykluczone. Muszę stąd uciec. Natychmiast.

Próbuję się wyrwać, jednak jego dłoń na moim ramie­ niu przypomina zacisk. Ciągnie mnie do namiotu, w któ­ rym dwie panie w średnim wieku stoją przy stojaku z... 0 mój Boże! Z najbardziej odrażającymi kostiumami z syntetycznych materiałów w jaskrawych kolorach, jakie zdarzyło mi się widzieć. Są gorsze niż w sklepie. Skąd on je wytrzasnął? - Nie - mówię w panice. - Naprawdę. Wolałabym zo­ stać tak, jak jestem. - Wszyscy muszą mieć jakiś kostium - odpowiada sta­ nowczo Cyril. - Wysłałem wam e-mail! - Ale... ale to naprawdę jest kostium! - Szybko poka­ zuję moją sukienkę. - Zapomniałam ci powiedzieć. To... kostium z letnich przyjęć ogrodowych z lat dwudzie­ stych, autentyczny... - Emmo, to ma być radosny dzień - warczy Cyril. A częścią zabawy jest oglądanie naszych współpracow­ ników i ich rodzin w zabawnych przebraniach. A tak na marginesie, gdzie twoja rodzina? - Och. - Robię pełną żalu minę, którą ćwiczyłam przed lustrem przez cały tydzień. - Oni... oni naprawdę nie mogli przyjechać. Powodem czego może być to, że nic im o tym nie wspo­ mniałam. - Ale powiedziałaś im? - Mierzy mnie podejrzliwym spojrzeniem. - Przesłałaś im ulotkę? - Tak! - Krzyżuję za plecami palce. - Oczywiście, że powiedziałam. Naprawdę bardzo żałują, że nie mogli przyjechać! - No cóż. Będziesz się w takim razie musiała bawić w towarzystwie innych rodzin i kolegów z pracy. Proszę bardzo. Królewna Śnieżka. - Wciska mi w ręce potwor­ ną nylonową sukienkę z bufiastymi rękawami. - Nie chcę być Królewną Śnieżką... - zaczynam, po czym szybko milknę, gdy dostrzegam, jak Moira z księ­ gowości z nieszczęśliwą miną wciąga na siebie wielki 1 włochaty kostium goryla. - No dobra. - Biorę sukien­ kę. - Będę Królewną Śnieżką.

Zbiera mi się na płacz. Moja piękna gustowna sukien­ ka leży teraz w reklamówce, którą będę mogła odebrać przed wyjściem do domu. A ja mam na sobie strój, dzię­ ki któremu wyglądam jak sześciolatka. Sześciolatka kompletnie pozbawiona wyczucia stylu i kolorów. Gdy w posępnym nastroju wyłaniam się z namiotu, zespół gra właśnie z werwą piosenkę Oom-pa-pa z mu­ sicalu Oliver, a ktoś wygłasza do mikrofonu trzeszczące i niezrozumiałe przemówienie. Rozglądam się, mrużąc oczy w słońcu, starając się rozpoznać, kto się ukrywa za poszczególnymi przebraniami. Dostrzegam idącego po trawie Paula, przebranego za pirata. Wokół jego nóg plącze się troje małych dzieci. - Wujku Paulu! Wujku Paulu! - piszczy jedno z nich. Zrób jeszcze raz tę minę! - Ja chcę lizaka! - wrzeszczy drugie. - Wujku, chcę lizakaaaa! - Cześć, Paul - witam się z nim żałośnie. - Dobrze się bawisz? - Powinno się zastrzelić tego, kto wymyślił Dni Ro­ dzinne - odpowiada bardzo poważnie. - Zjeżdżaj z mo­ jej nogi! - warczy na jednego z dzieciaków, na co cała trójka piszczy z zachwytem. - Mamusiu, nie muszę wydawać ani pensa - mruczy Artemis, przechodząc obok w przebraniu syreny, w to­ warzystwie majestatycznej matrony w ogromnym kape­ luszu na głowie. - Artemis, niepotrzebnie jesteś taka drażliwa! - od­ powiada tubalnym głosem jej matka. To naprawdę dziwaczne. Ludzie w towarzystwie członków rodziny zachowują się zupełnie inaczej niż zwykle. Dzięki Bogu, że mojej tutaj nie ma. Zastanawiam się, gdzie się podziewa Jack. Może jest w środku. Może powinnam... - Emmo! Podnoszę głowę i widzę, że w moim kierunku idzie Katie. Ma na sobie dziwaczny kostium marchewki. 218

Trzyma pod ramię starszego mężczyznę z siwymi włosa­ mi, zapewne ojca. Dziwne, wydawało mi się, że miała przyjść z... - Emmo, to jest Phillip! - oznajmia radośnie. - Phillipie, poznaj moją przyjaciółkę Emmę. To właśnie dzię­ ki niej się poznaliśmy! Co takiego?! Nie. Nie wierzę. To jest ten nowy facet? To właśnie jest Phillip? Ale on ma co najmniej siedemdziesiątkę na karku! W kompletnym zamroczeniu ściskam jego dłoń, która jest sucha i pomarszczona jak pergamin, tak jak dłoń mojego dziadka. Jakoś udaje mi się wykrztusić kilka uwag na temat pogody, jednak przez cały ten czas je ­ stem w stanie szoku. Nie zrozumcie mnie źle. Nie dyskryminuję ludzi star­ szych. Nie dyskryminuję nikogo i niczego. Uważam, że wszyscy ludzie są równi, bez względu na to, czy są czar­ ni czy biali, czy to mężczyźni czy kobiety, młodzi czy... Ale to jest staruszek! On jest naprawdę stary! - Czyż nie uroczy? - pyta czule Katie, gdy jej towa­ rzysz oddala się, by przynieść coś do picia. - Jest taki troskliwy. Nic nie stanowi dla niego kłopotu. Nigdy wcześniej nie byłam z takim mężczyzną jak on! - Nie mogę w to uwierzyć! - mówię nieco zduszonym głosem. - Jaka jest różnica wieku między wami? - Nie wiem - odpowiada ze zdziwieniem Katie. - Ni­ gdy go o to nie pytałam. A dlaczego cię to interesuje? Katie jest promienna i szczęśliwa i zupełnie nieświa­ doma, o co mi chodzi. Czy w ogóle zauważyła, jaki on jest stary? - Tak, bez powodu! - Chrząkam. - No więc... przypo­ mnij mi, gdzie poznałaś Phillipa? - Wiesz przecież, głuptasie! - beszta mnie dobrotli­ wie. - To ty zasugerowałaś, bym spróbowała iść na lunch w jakieś nowe miejsce, pamiętasz? No cóż, znalazłam ta­ ki naprawdę niezwykły lokal przy jednej z bocznych ulic. Szczerze go polecam.

- Czy to jest... restauracja? Kafejka? - Niezupełnie - odpowiada z namysłem. - Nigdy wcześniej nie byłam w tego typu miejscu. Wchodzi się do środka, ktoś daje ci tacę, a ty odbierasz lunch i po­ tem go zjadasz, siedząc przy stoliku. Kosztuje to tylko dwa funty! Jest też darmowa rozrywka! Czasami bingo, a czasami partyjka wista... jeszcze innym razem wspól­ ny śpiew wokół pianina. Raz urządzili naprawdę fanta­ styczny wieczorek taneczny! Poznałam wielu nowych ludzi. Przez kilka sekund wpatruję się w nią bez słowa. - Katie - odzywam się wreszcie. - Czy to nie jest przy­ padkiem dzienny ośrodek opieki dla osób starszych? - Och! - Katie wygląda na zaskoczoną. - Noo... - Pomyśl tylko. Czy wszyscy, którzy tam przychodzą, są... nie najmłodsi? - O rety - mówi powoli i marszczy czoło. - Teraz, kie­ dy o tym wspominasz, istotnie widzę, że wszyscy są... dojrzali. Ale wiesz co, Emmo, ty też powinnaś się tam wybrać. - Jej twarz rozjaśnia się. - Naprawdę dobrze się bawimy! - Wciąż tam chodzisz? - Przyglądam się jej z nieskry­ wanym zdumieniem. - Codziennie - odpowiada. - Jestem w komitecie or­ ganizacyjnym. - Witam ponownie! - woła pogodnie Phillip, pojawia­ jąc się z trzema szklankami. Uśmiecha się promiennie do Katie i całuje ją w policzek, a ona odpowiada mu równie radosnym uśmiechem. I nagle robi mi się ciepło na sercu. W porządku, może to i trochę dziwaczne, ale oni rzeczywiście tworzą słodką parę. - Facet przy stoisku wydawał się dość zestresowany, biedaczek - mówi Phillip, gdy pociągam pierwszy łyk pysznego pimmu, zamykając oczy i delektując się jego smakiem. Mmm. Z całą pewnością w letni dzień nie ma nic lep­ szego od szklanki zimnego... Chwileczkę. Otwieram oczy. Pimm...

Cholera. Obiecałam Connorowi, że będę tam stała ra­ zem z nim, no nie? Zerkam na zegarek i uświadamiam sobie, że jestem już dziesięć minut spóźniona. Jasny gwint. Nic dziwnego, że jest zestresowany. Pospiesznie przepraszam Phillipa i Katie, po czym ruszam biegiem do stoiska, które znajduje się w kącie ogrodu. Connor mężnie stawia w pojedynkę czoło dłu­ giej kolejce amatorów pimmu. Przebrał się za króla Henryka VIII, ma bufiaste rękawy i pumpy, a do twarzy przyklejoną długą rudą brodę. Musi mu być piekielnie gorąco. - Przepraszam - bąkam, wciskając się obok niego za prowizoryczną ladę. - Musiałam się przebrać w ko­ stium. Co mam robić? - Nalewać pimm - odpowiada szorstko Connor. Szklanka kosztuje funta pięćdziesiąt. Sądzisz, że sobie poradzisz? - Tak! - potwierdzam z lekką irytacją. - Jasne, że so­ bie poradzę! Przez kilka minut uwijamy się jak w ukropie i jeste­ śmy zbyt zajęci rozlewaniem pimmu, by rozmawiać. Ko­ lejka powoli maleje, aż wreszcie zostajemy sami. Connor nawet nie patrzy na mnie, tylko pobrzękuje szklankami z tak wielką zaciekłością, że obawiam się, iż może którąś stłuc. Dlaczego ma taki zły humor? - Connor, przepraszam, że się spóźniłam. - Nic się nie stało - odpowiada sztywno i zaczyna siekać pęczek mięty w taki sposób, jakby miał ochotę ją zabić. - No więc dobrze się wtedy wieczorem bawi­ łaś? No, jesteśmy w domu. - Tak, dzięki - mówię po chwili milczenia. - Z twoim nowym tajemniczym mężczyzną. - Tak. - Ukradkiem przeczesuję wzrokiem trawnik pełen ludzi w poszukiwaniu Jacka. - To ktoś z pracy, no nie? - pyta nagle Connor, a mój żołądek fika nerwowego koziołka. - Dlaczego tak sądzisz? - rzucam lekko.

- Dlatego właśnie nie chciałaś mi powiedzieć, kto to jest. - To po prostu... Posłuchaj, Connor, czy nie możesz uszanować mojej prywatności? - Sądzę, że mam prawo wiedzieć, dla kogo zostałem porzucony. - Posyła mi pełne wyrzutu spojrzenie. - A właśnie, że nie masz! - odparowuję, po czym uświadamiam sobie, że zabrzmiało to niezbyt miło. - Po prostu nie sądzę, by rozmowa o tym w czymkolwiek nam pomogła. - No cóż, w każdym razie dowiem się tego. - Zaciska z ponurą miną zęby. - I nie zajmie mi to dużo czasu. - Connor, proszę cię. Naprawdę nie uważam... - Emmo, nie jestem głupi. - Obrzuca mnie taksują­ cym spojrzeniem. - Znam cię lepiej, niż myślisz. Ogarnia mnie uczucie niepewności. Może przez cały ten czas nie doceniałam Connora. Może on rzeczywiście mnie zna. O Boże. A co, jeśli odgadnie prawdę? Zaczynam kroić cytrynę, nieustannie penetrując wzrokiem tłum ludzi. Gdzie się podziewa ten Jack? - Już wiem - odzywa się nagle Connor, a ja podnoszę głowę i widzę, że wpatruje się we mnie triumfująco. To Paul, prawda? - Co takiego? - Patrzę na niego i mam ochotę się ro­ ześmiać. - Nie, to nie Paul! Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy? - Wciąż na niego zerkasz. - Wskazuje na miejsce, w którego pobliżu stoi Paul, z markotną miną opróżnia­ jący butelkę piwa. - Dosłownie co dwie minuty! - Nie zerkam na niego - odpowiadam pospiesznie. - Ja tylko patrzę... Po prostu staram się chłonąć atmosferę. - Dlaczego więc ciągle się tu kręci? - To nieprawda! Poważnie, Connor, uwierz mi. Nie spotykam się z Paulem. - Masz mnie za głupca, no nie? - pyta Connor z nutką gniewu w głosie. - Wcale cię nie uważam za głupca! Ja tylko... Uwa­ żam, że to kompletnie bez sensu. Nigdy nie uda ci się...

- Czy to Nick? - Jego oczy zwężają się. - Między tobą a nim od zawsze coś iskrzyło. - Nie! - warczę ze zniecierpliwieniem. - To nie Nick. No wiecie! Potajemne romanse są trudne i bez inda­ gacji byłego chłopaka. Nie powinnam się była zgodzić na to wspólne sprzedawanie pimmu. - O mój Boże - odzywa się Connor ściszonym gło­ sem. - Spójrz. Podnoszę głowę i mój żołądek wykonuje dziwną kom­ binację akrobatyczną. W naszą stronę zmierza przez trawnik Jack. Przebrany jest za kowboja, ma skórzane ochraniacze na spodnie, koszulę w kratkę i prawdziwy kowbojski kapelusz. Wygląda tak niewiarygodnie seksownie, że natych­ miast robi mi się słabo. - Idzie w naszą stronę! - syczy Connor. - Prędko! Sprzątnij tę skórkę od cytryny. Witamy pana - mówi już normalnym głosem. - Ma pan może ochotę na szkla­ neczkę pimmu? - Dziękuję bardzo, Connorze - odpowiada z uśmie­ chem Jack. Następnie przenosi spojrzenie na mnie. Witaj, Emmo. Dobrze się bawisz? - Dzień dobry - mówię, a mój głos jest wyraźnie wyż­ szy niż zazwyczaj. - Tak, jest... uroczo! - Trzęsącymi się rękami nalewam szklankę pimmu i podaję mu ją. - Emmo! Zapomniałaś o mięcie! - strofuje mnie Connor. - Nie przeszkadza mi jej brak - wtrąca Jack, a nasze spojrzenia krzyżują się. - Zaraz dam panu trochę mięty - mówię, nie przery­ wając kontaktu wzrokowego. - Wygląda dobrze i bez niej. - W jego oczach pojawia się błysk. Pociąga spory łyk ze szklanki. To wszystko jest zupełnie nierealne. Nie możemy ode­ rwać od siebie wzroku. Pewnie dla wszystkich jest jasne jak słońce, co się dzieje, no nie? Z pewnością Connor także zdaje sobie z tego sprawę. Szybko odwracam wzrok i udaję, że jestem bardzo zajęta rozkruszaniem lodu.

- Emmo... - odzywa się swobodnie Jack. - Chciałbym z tobą zamienić kilka słów na temat pracy. Chodzi mi o ten wydruk, o który cię prosiłem. Akta Leopolda. - Tak? - Ze zdenerwowania upuszczam na blat kost­ kę lodu. - Moglibyśmy załatwić to przed moim wyjściem? - Je­ go wzrok napotyka moje spojrzenie. - Na górze jest apartament. - Oczywiście - odpowiadam z walącym sercem. - Powiedzmy... o pierwszej? - O pierwszej. Oddala się niespiesznie, trzymając w dłoni szklankę, a ja stoję i patrzę za nim, upuszczając następną kostkę lodu, tym razem na trawę. Apartament. To może oznaczać tylko jedno. Jack i ja będziemy uprawiać seks. I nagle ogarnia mnie paniczne zdenerwowanie. - Ależ ja byłem głupi! - wykrzykuje Connor, gwałtow­ nie odkładając na blat nóż. - Byłem ślepy. - Odwraca się do mnie, a jego oczy płoną. - Emmo, wiem już, kto jest tym twoim nowym mężczyzną. Czuję, jak od koniuszków palców u stóp do czubka głowy ogarnia mnie przerażenie. - Wcale nie - mówię szybko. - Connor, nie wiesz, kto to jest. W rzeczywistości to nikt z pracy. Zmyśliłam to sobie. To facet, który mieszka w zachodnim Londynie, nie znasz go, ma na imię... eee... Gary... pracuje jako listonosz. - Nie kłam mi tu w żywe oczy! Doskonale wiem, kto to jest. - Krzyżuje ramiona i obdarza mnie długim, ba­ dawczym spojrzeniem. - To Tristan z projektów, no nie? Gdy tylko kończy się nasz dyżur przy stoisku, daję no­ gę i siadam sobie pod drzewem, ze szklanką pimmu, co dwie minuty zerkając na zegarek. Ciężko mi uwierzyć, że aż tak się denerwuję. Może Jack zna mnóstwo sztu­ czek. Może będzie ode mnie oczekiwał prawdziwego wyrafinowania. Może będzie oczekiwał jakichś niesa­ mowitych pozycji, o których nawet nie słyszałam.

To znaczy... Nie sądzę, bym była kiepska w Józku. No wiecie. Ogólnie mówiąc. Ale o jakim my standardzie mówimy w tym wypadku? Czuję się tak, jakbym do tej pory brata udział w małych, lokalnych konkursach, a teraz nagle znalazła się na olimpiadzie. Jack Harper to wpływowy multimilioner. Z pewnością spotykał się z modelkami i... i gimnastyczkami... kobietami z ogromnymi, sterczącymi piersia­ mi... No i te perwersje, wymagające użycia mięśni, o których nawet nie sądzę, że je mam. Jak mam sprostać jego oczekiwaniom? No jak? Zaczy­ na mi się zbierać na mdłości. To byt bardzo, bardzo zły pomysł. Nigdy nie będę tak dobra jak prezeska Origin Software, no nie? Już widzę oczami wyobraźni jej długie nogi, bieliznę za czterysta dolarów i doprowadzone do perfekcji, opalone ciało... może nawet pejcz w dłoni... może też jej biseksualna, olśniewająca przyjaciółka mo­ delka, czekająca, by dodać nieco pikanterii... Dość tego! To się zaczyna robić śmieszne. Wszystko będzie dobrze. Jestem pewna. To będzie niczym egza­ min w szkole baletowej - kiedy już się zacznie, zapomi­ na się o zdenerwowaniu. Dawna nauczycielka baletu zawsze nam powtarzała: „Jeśli tylko będziecie stawiać stopy ładnie na zewnątrz i uśmiechać się, wszystko świetnie wam pój dzie". Co pewnie odnosi się także do obecnej sytuacji. Zerkam na zegarek i na nowo ogarnia mnie strach. Jest pierwsza. Co do minuty. Czas na bzykanko. Wstaję i wykonuję kilka dyskret­ nych, rozgrzewających ćwiczeń. Na wszelki wypadek. Na­ stępnie biorę głęboki oddech i z mocno bijącym sercem ruszam w kierunku budynku. Docieram właśnie do końca trawnika, kiedy moich uszu dosięga przenikliwy głos. - Tam jest! Emmo! Heeej! Głos jest podobny do głosu mamy. Dziwne. Zatrzymu­ ję się na chwilę i odwracam, ale nikogo nie widzę. To musiały być tylko omamy słuchowe. Próbuje mnie do­ paść podświadome poczucie winy czy coś w tym rodzaju.

- Emmo, tutaj! Chwileczkę. Ten głos podobny jest do głosu Kerry. Przyglądam się ze zdumieniem tłumowi ludzi, mru­ żąc w słońcu oczy. Nikogo nie widzę. Rozglądam się, ale na darmo. I nagle, niczym w kalejdoskopie, pojawiają się w mo­ im polu widzenia. Kerry, Nev, mama i tata. Idą w moim kierunku. Wszyscy w kostiumach. Mama ubrana jest w japońskie kimono, trzyma w ręce kosz piknikowy. Ta­ ta jako Robin Hood niesie dwa składane krzesełka. Nev ma na sobie strój Supermana i dzierży butelkę wina. No a Kerry ubrana jest w kostium Marilyn Monroe, łącznie z peruką w kolorze platyny i butami na wysokim obca­ sie. Z wyraźnym zadowoleniem delektuje się spojrze­ niami zebranych. Co się dzieje? Co oni tutaj robią? Nie powiedziałam im o Korporacyjnym Dniu Rodzin­ nym. Jestem pewna. Pewna na sto procent. - Cześć, Emmo! - woła Kerry, podchodząc bliżej. Podoba ci się mój kostium? - Kołysze biodrami i klepie blond perukę. - Kim ty masz być, kochanie? - pyta mama, przyglą­ dając się z konsternacją mojej nylonowej sukience. Heidi? - Ja... - Pocieram czoło. - Mamo... Co wy tu robicie? Ja nigdy... to znaczy zapomniałam wam powiedzieć. - Wiemy - odpowiada Kerry. - Ale powiedziała mi two­ ja przyjaciółka, Artemis, kiedy do ciebie dzwoniłam. Wpatruję się w nią, nie mogąc wydusić z siebie ani słowa. Zabiję Artemis. Po prostu ją zabiję. - O której jest konkurs na najlepszy kostium? - pyta Kerry, puszczając oko do dwóch nastoletnich chłopców, którzy przyglądają jej się z otwartymi buziami. - Nie spóźniliśmy się, prawda? - Nie... nie ma żadnego konkursu - odpowiadam, od­ zyskując wreszcie głos.

- Naprawdę? - Kerry wygląda na urażoną. Nie do wiary. Dlatego właśnie zjawiła się tutaj, praw­ da? Aby wygrać jakiś głupi konkurs. - Przejechałaś taki kawał drogi tylko dla konkursu na najlepszy kostium? - Nie mogę się powstrzymać przed zadaniem jej tego pytania. - Oczywiście, że nie! - Na ustach Kerry szybko poja­ wia się jej zwykła pogardliwa mina. - Nev i ja zabiera­ my twoich rodziców do Hanwood Manor. To niedaleko. Pomyśleliśmy więc, że po drodze tu wpadniemy. Trochę mi ulżyło. Dzięki Bogu. Chwilkę sobie poga­ damy, a później oni ruszą w dalszą drogę. - Przywieźliśmy jedzenie na piknik - wtrąca mama. Poszukajmy sobie jakiegoś przyjemnego miejsca. - Myślicie, że macie dość czasu na piknik? - pytam, starając się, by zabrzmiało to swobodnie. - Możecie przecież utknąć w korkach. Może powinniście już się zbierać, aby na pewno zdążyć... - Stolik jest zarezerwowany na siódmą! - oznajmia Kerry i posyła mi dziwne spojrzenie. - Może pod tym drzewem? Przyglądam się w osłupieniu, jak mama rozkłada pik­ nikowy koc w szkocką kratę, a tata krzesełka. Nie mogę siedzieć i piknikować sobie z rodziną, podczas gdy Jack czeka, by uprawiać ze mną seks. Muszę coś zrobić, i to szybko. Myśl, myśl. - Mam kłopot - oświadczam w nagłym przypływie na­ tchnienia. - Mam kłopot, bo nie będę mogła z wami zo­ stać. Wszystkim nam poprzydzielano zadania. - Nie mów, że nie możesz się urwać na pół godzinki mówi niedowierzająco tata. - Emma jest podporą całej korporacji! - wtrąca się Kerry z sarkastycznym uśmiechem. - Nie wiesz o tym? - Emmo! - Do naszego koca zbliża się Cyril. - A jed ­ nak twoja rodzina się zjawiła! I to w kostiumach. Fajowo! - Rozdaje promienne uśmiechy, a jego kapelusz podzwania na wietrze. - Dopilnuj, by wszyscy kupili losy na naszą loterię...

- Och, oczywiście, że tak zrobimy - zapewnia mama. Zastanawialiśmy się... - Uśmiecha się do niego. - Czy Emma nie mogłaby zostać zwolniona ze swoich obo­ wiązków na czas naszego pikniku? - Jak najbardziej! - odpowiada Cyril. - Odstałaś już swoje w stoisku z pimmem, prawda, Emmo? Możesz się teraz zrelaksować. - Cudownie! - oświadcza mama. - Czyż to nie wspa­ niałe, Emmo? - Oczywiście! - wykrztuszam z przyklejonym do twa­ rzy uśmiechem. Nie mam wyjścia. Nie uda mi się wykręcić. Ze sztywny­ mi nogami siadam na kocu i częstuję się kieliszkiem wina. - Jest tu Connor? - pyta mama, przekładając na ta­ lerz udka kurczaka. - Ćśśś! Nie wspominajcie o Connorze! - mówi tata głosem Basila z Hotelu Zacisze. - Myślałam, że planujecie zamieszkać razem - wtrą­ ca Kerry, popijając łyk szampana. - Co się stało? - Dała mu kosza - rzuca wesoło Nev, a Kerry chi­ chocze. Próbuję się uśmiechnąć, ale nie bardzo mi to wycho­ dzi. Jest dziesięć po pierwszej. Jack czeka. Co robić? Gdy tata podaje mi talerz, dostrzegam przechodzące­ go Svęna. - Sven - odzywam się szybko. - Pan Harper pytał mnie o moją rodzinę. Czy przyjechali, czy też nie. Było­ by możliwe, abyś mu przekazał, że oni... niespodziewa­ nie się zjawili? - Patrzę na niego z desperacją, a on ki­ wa głową ze zrozumieniem. - Przekażę mu - odpowiada. No i to by było na tyle.

17 Czytałam kiedyś artykuł zatytułowany: Spraw, aby wszystko szło po twojej myśli. Napisane w nim było, że

jeśli dzień nie okazuje się zgodny z naszymi planami, należy przedstawić na wykresie różnice pomiędzy cela­ mi i rezultatami, co okaże się pomocne przy uczeniu się na własnych błędach. Zastanówmy się w takim razie, jak bardzo ten dzień różni się od oczekiwań, które miałam rano. Cel: Wyglądam jak seksowna i wyrafinowana kobieta w pięknej, gustownej sukience. Rezultat: Wyglądam jak Heidi/Munchkin w paskud­ nej, nylonowej sukience z bufiastymi rękawami. Cel: Umawiam się na schadzkę z Jackiem. Rezultat: Umawiam się na schadzkę z Jackiem, po czym się na niej nie zjawiam. Cel: W romantycznej scenerii uprawiam fantastyczny seks z Jackiem. Rezultat: Raczę się grillowanymi udkami kurczaka na kocu piknikowym. Cel ogólny: Euforia. Rezultat ogólny: Całkowite przygnębienie. Jedyne, co jestem w stanie robić, to wpatrywać się tę­ pym wzrokiem w talerz, powtarzając sobie w myślach, że to nie będzie trwało wiecznie. Tata i Nev opowie­ dzieli już chyba milion dowcipów na temat niewspominania o Connorze. Kerry pokazała mi swój nowy szwaj­ carski zegarek, który kosztował cztery tysiące funtów, i znowu przechwalała się, jak wspaniale rozwija się jej firma. Teraz właśnie opowiada, jak w zeszłym tygodniu grała w golfa z samym dyrektorem British Airways, któ­ ry próbował ją do siebie zwerbować. - Wszyscy starają się to zrobić - mówi, biorąc do ust spory kawałek udka. - Ale ja im odpowiadam, że gdy­ bym rzeczywiście potrzebowała pracy... - Przerywa. Chciał pan czegoś? - Witam. - Z góry dobiega suchy, dobrze mi znany głos. Bardzo powoli podnoszę głowę, mrużąc oczy w blas­ ku słońca. To Jack. Stoi na tle niebieskiego nieba w tym swoim stroju kowboja. Posyła mi lekki, prawie niedostrzegal­

ny uśmiech, a mnie zamiera na chwilę serce. Przyszedł po mnie. Powinnam była wiedzieć, że tak zrobi. - Cześć! - odpowiadam z lekkim oszołomieniem. Słuchajcie, to jest... - Mam na imię Jack - wchodzi mi grzecznie w sło­ wo. - Jestem znajomym Emmy. Emmo... - Patrzy na mnie, a na jego twarzy maluje się udawana konsterna­ cja. - Obawiam się, że jesteś potrzebna. - O rany! - mówię z ulgą. - No cóż, trudno, służba nie drużba. - Jaka szkoda! - mówi mama. - Czy nie możecie przy­ najmniej zostać na szybkiego drinka? Jack, prosimy, przyłącz się do nas, poczęstuj się udkiem kurczaka albo kawałkiem quiche. - Musimy lecieć - odpowiadam pospiesznie. - Praw­ da, Jack? - Obawiam się, że tak - przytakuje i wyciąga rękę, by pomóc mi wstać. - Przepraszam was - mówię. - Nie gniewamy się! - odpowiada Kerry z uśmiechem ociekającym sarkazmem. - Jestem pewna, że masz do wykonania coś absolutnie niezbędnego, Emmo. Podej­ rzewam zresztą, że cała ta impreza rozleciałaby się bez ciebie! Jack zatrzymuje się. Bardzo powoli odwraca się. - Niech no zgadnę - mówi uprzejmie. - Ty musisz być Kerry. - Tak! - odpowiada ona ze zdumieniem. - Zgadza się. - I mama... tata... - Przygląda się po kolei twarzom. A ty z pewnością jesteś... Nev? - Bingo! - woła, rechocząc, Nev. - Świetnie! - śmieje się mama. - Widzę, że Emma opowiadała panu trochę o nas. - Och... to prawda - przyznaje Jack, przyglądając się siedzącym na kocu osobom z dziwnym wyrazem fascy­ nacji na twarzy. - A może jednak znajdziemy czas na te­ go drinka? Co takiego? Co on powiedział?

- To dobrze - uśmiecha się mama. - Lubimy pozna­ wać przyjaciół Emmy! Przyglądam się z absolutnym niedowierzaniem, jak Jack usadawia się wygodnie na kocu. On miał mnie z te­ go wszystkiego wybawić, a nie przyłączać się. Powoli opadam na koc obok niego. - Pracujesz w tej firmie, Jack? - pyta tata, nalewając mu kieliszek wina. - Tak jakby - odpowiada Jack po krótkiej chwili mil­ czenia. - Można powiedzieć, że... pracowałem. - Jesteś więc aktualnie wolny? - pyta taktownie mama. - Chyba można tak powiedzieć. - Jego twarz marszczy się w lekkim uśmiechu. - O rety! - mówi ze współczuciem mama. - Jaka szko­ da, jednak jestem pewna, że wkrótce pojawi się jakaś propozycja. O Boże. Ona nie ma zielonego pojęcia, kim on jest. Nikt z rodziny nie ma pojęcia, kim jest Jack. Nie jestem pewna, czy podoba mi się to wszystko. - Jakiś czas temu spotkałam na poczcie Danny'ego Nussbauma, Emmo - szczebiocze mama, z werwą kro­ jąc pomidory. - Pytał o ciebie. Kątem oka widzę, że twarz Jacka wyraźnie się roz­ jaśnia. - O rany! - mówię i czuję, że policzki mnie pieką. Danny Nussbaum! Od całych wieków nie myślałam o nim. - Danny i Emma chodzili ze sobą kiedyś - wyjaśnia mama z czułym uśmiechem. - To był taki miły chłopiec. Prawdziwy mól książkowy. On i Emma całymi popołu­ dniami uczyli się w jej pokoju. Nie jestem w stanie spojrzeć na Jacka. - Wie pani... Ben Hur to dobry film - odzywa się prze­ ciągle Jack. - Bardzo dobry film. - Uśmiecha się do ma­ my. - Nie sądzi pani? Ja go zabiję. - No... tak! - odpowiada z lekką konsternacją mama. Tak, bardzo lubię Ben Hura. - Kroi dla Jacka spory ka-

wat quiche i dodaje ptasterek pomidora. - No więc, Jack - mówi życzliwie, podając mu papierowy talerzyk. Czy finansowo dajesz sobie radę? - Jakoś sobie radzę - odpowiada grobowo Jack. Mama przez chwilę przygląda mu się, następnie się­ ga do kosza i wyjmuje jeszcze jedną quiche z Sainsbury's, zapakowaną. - Weź to - nakazuje, podając mu. - I kilka pomidorów. Pomogą ci jakoś przetrwać. - Och, nie! - protestuje Jack. - Naprawdę, nie mógł­ bym... - Nie przyjmuję odmowy. Nalegam! - Cóż, to naprawdę miło z pani strony. - Jack posyła jej ciepły uśmiech. - Chcesz za darmo radę dotyczącą kariery, Jack? - py­ ta Kerry, przetykając kawałek kurczaka. Moje serce podskakuje nerwowo. Błagam, błagam, nie każ Jackowi ćwiczyć kroku kobiety sukcesu. - Wysłuchaj uważnie Kerry - wtrąca z dumą tata. - To nasza gwiazda! Ma swoją własną firmę. - Naprawdę? - pyta uprzejmie Jack. - Własne biuro podróży - wyjaśnia Kerry i uśmiecha się, wyraźnie z siebie zadowolona. - Zaczynałam od ze­ ra. Teraz zatrudniamy czterdziestu pracowników, a nasz obrót to dwa miliony. I wiesz, jaki jest mój se­ kret? - Nie mam pojęcia - odpowiada Jack. Kerry pochyla się i przygważdża go wzrokiem. - Golf. - Golf - powtarza jak echo Jack. - Cały ten biznes opiera się na nawiązywaniu kontak­ tów - tłumaczy Kerry. - Kontakty są wszystkim. Mówię ci, Jack, większość najbardziej liczących się biznesme­ nów poznałam na polu golfowym. Z różnych firm. Z tej również. - Zatacza krąg ręką. - Znam głównego faceta stąd. Gdybym tylko chciała, jutro mogłabym do niego zadzwonić. Wpatruję się w nią, znieruchomiała z przerażenia.

- Naprawdę? - pyta Jack ze skupieniem. - Mówisz poważnie? - Och tak. - Nachyla się konfidencjonalnie. - I mam na myśli tego naprawdę głównego. - Głównego faceta - powtarza Jack. - Jestem pod wrażeniem. - Może Kerry mogłaby się za tobą wstawić, Jack! woła mama, wpadając nagle na genialny pomysł. - Zro­ biłabyś to, Kerry, prawda, skarbie? Wybuchłabym histerycznym śmiechem, gdyby tylko ta sytuacja nie była tak przeraźliwie koszmarna. - Będę chyba musiał bezzwłocznie zabrać się do gol­ fa - oświadcza Jack. - I do poznawania właściwych lu­ dzi. - Patrzy na mnie i unosi brwi. - A ty co o tym my­ ślisz, Emmo? Nie jestem w stanie wydobyć z siebie głosu. Jeszcze nigdy nie czułam takiego zakłopotania. Pragnę zniknąć pod kocem i nigdy już nikomu nie pokazywać się na oczy. - Panie Harper...? - Przerywa nam głos, a ja oddycham z ulgą. Wszyscy podnosimy głowy i widzimy, jak Cyril na­ chyla się niezgrabnie ku Jackowi. - Bardzo przepraszam, że przeszkadzam - mówi, przyglądając się ze zdziwieniem mojej rodzinie, jak gdyby starał się pojąć, dlaczego Jack urządza sobie z nami piknik. - Jest tutaj Malcolm St John i bardzo chciałby zamienić z panem kilka słów. - Oczywiście. - Jack uśmiecha się uprzejmie do ma­ my. - Proszę wybaczyć. Gdy ostrożnie stawia kieliszek na talerzu i podnosi się z koca, cała rodzina wymienia spojrzenia pełne kon­ sternacji. - Dajcie mu drugą szansę! - woła żartobliwie tata do Cyrila. - Słucham? - pyta Cyril, podchodząc bliżej. - Temu chłopakowi - wyjaśnia tata, wskazując na Jacka, który rozmawia właśnie z mężczyzną w granato­ wym blezerze. - Myślicie o tym, żeby go przyjąć z powro­ tem, prawda? Cyril patrzy dziwnie to na mojego tatę, to na mnie.

- Wszystko w porządku, Cyril! - wołam lekko. - Tato, bądź już cicho, dobrze? - mruczę. - On jest właścicie­ lem tej firmy. - Co takiego? - Wszyscy wpatrują się we mnie. - On jest właścicielem tej firmy - powtarzam z pieką­ cymi policzkami. - Więc już... nie róbcie żadnych dow­ cipów na jego temat. - Ten pan w przebraniu błazna jest właścicielem fir­ my? - pyta mama, przyglądając się ze zdumieniem Cyrilowi. - Nie! Jack! A przynajmniej należy do niego jej naj­ większa część. Wpatrują się we mnie niczego nierozumiejącym wzrokiem. - Jack jest jednym z założycieli Panther Corpora­ tion! - syczę. - Starał się po prostu być skromny. - Czy chcesz powiedzieć, że ten koleś to Jack Harper? - pyta z niedowierzaniem Nev. - Tak! Zapada pełna zdumienia cisza. Gdy się odwracam, widzę, że z ust Kerry wypadł kawałek udka kurczaka. - Jack Harper, ten multimilioner? - mówi tata, żeby się upewnić. - Multimilioner? - Mama wygląda na kompletnie skonsternowaną. - I on chce quiche? - Oczywiście, że nie chce twojej quiche! - odpowiada cierpko tata. - A po co miałby chcieć? Może sobie kupić milion cholernych quiche! Wzrok mamy zaczyna przesuwać się po kocu. - Szybko! - nakazuje nagle. - Wsypcie chipsy do mi­ ski. Jest jeszcze jedna w koszu... - Dobrze jest tak, jak jest... - protestuję bezradnie. - Milionerzy nie jedzą chipsów z paczki! - syczy. Wsy­ puje je do plastikowej miski i pospiesznie zaczyna wy­ gładzać koc. - Brian! Masz okruchy na brodzie! - A skąd ty, u licha, znasz Jacka Harpera? - pyta Nev. - Po prostu... go znam. - Rumienię się lekko. - Pracu­ jemy razem i w ogóle. Jakoś tak... zaprzyjaźniliśmy się.

Ale słuchajcie, nie zachowujcie się teraz inaczej - do­ daję szybko, gdyż Jack podaje właśnie rękę mężczyźnie w blezerze, po czym zaczyna iść w kierunku naszego ko­ ca. - Zachowujcie się tak samo jak wcześniej... O Boże. Dlaczego w ogóle zawracam sobie tym głowę? Gdy zbliża się Jack, cała moja rodzina siedzi sztywno wyprostowana i przygląda mu się w pełnym napięcia milczeniu. - Cześć! - mówię tak naturalnie, jak to możliwe, po czym przenoszę wzrok na rodzinkę. - No więc... Jack! - odzywa się z zażenowaniem ta­ ta. - Napij się jeszcze! Czy to wino ci odpowiada? Za­ wsze możemy wyskoczyć do sklepu po jakiś porządny rocznik. - Jest doskonałe, dzięki - mówi Jack z lekkim zdzi­ wieniem. - Jack, na co jeszcze miałbyś ochotę? - pyta zdener­ wowana mama. - Mam tu gdzieś wyśmienite bułeczki z łososiem. Emmo, podaj Jackowi swój talerz! - war­ czy. - Przecież nie będzie jeść z papierowego. - Więc... Jack - odzywa się kumplowskim tonem Nev. - Czym jeździ facet taki jak ty? Nie, nie mów. Unosi dłoń. - Porsche. Mam rację? Jack patrzy na mnie z zagadkowym wyrazem twarzy, a ja odpowiadam błagalnym spojrzeniem, starając się przekazać mu, że nie miałam wyboru, że je st mi strasznie, ale to strasznie przykro i że mam ochotę umrzeć... - Widzę, że zostałem zdemaskowany - mówi z szero­ kim uśmiechem. - Jack! - wykrzykuje Kerry, która zdążyła już odzy­ skać panowanie nad sobą. Posyła mu przypochlebny uśmiech i wyciąga rękę. - Cieszę się, że mogę cię po­ znać. - Ja też - odpowiada Jack. - Chociaż... Czy przed chwilą już nie poznaliśmy się? - Jako profesjonaliści - mówi bez zająknienia Kerry. - Jak dwoje właścicieli firm. Oto moja wizytówka,

jeśli kiedykolwiek potrzebowałbyś pomocy przy wszel­ kiego rodzaju podróżach, proszę o telefon. Albo gdybyś chciał się spotkać na gruncie towarzyskim... Być może nasza czwórka mogłaby razem gdzieś wyjść! Prawda, Emmo? Patrzę na nią ze zdumieniem. Od kiedy to Kerry i ja utrzymujemy kontakty towarzyskie? - Emma i ja jesteśmy praktycznie siostrami - dodaje słodkim głosem, obejmując mnie ramieniem. - Jestem pewna, że mówiła ci o tym. - Och, opowiedziała mi to i owo - odpowiada Jack z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Wkłada do ust ka­ wałek kurczaka i zaczyna go gryźć. - Razem dorastałyśmy, wszystkim się dzieliłyśmy. Kerry ściska mnie, a ja próbuję się uśmiechnąć, ale za­ pach jej perfum prawie mnie dusi. - Czyż to nie uroczy widok? - pyta z zachwytem ma­ ma. - Szkoda, że nie wzięłam aparatu. Jack nie odpowiada. Posyła jedynie Kerry przeciągłe spojrzenie. - Nie mogłybyśmy być sobie bliższe! - Uśmiech Kerry staje się jeszcze bardziej przypochlebny. Ściska mnie tak mocno, że jej szpony wbijają się w moje ciało. Prawda, Ems? - Tak - odpowiadam wreszcie. - To prawda. Jack nadal przeżuwa kurczaka. Przełyka go, po czym podnosi głowę. - W takim razie pewnie musiała to być dla ciebie bar­ dzo trudna decyzja, kiedy odrzuciłaś podanie Emmy mówi swobodnym głosem do Kerry. - Skoro jesteście so­ bie tak bliskie. - Odrzucić podanie Emmy? - Kerry wybucha dźwięcz­ nym śmiechem. - Nie wiem, o czym ty... - Wtedy, kiedy zgłosiła się do twojej firmy, by zdobyć doświadczenie zawodowe, a ty odmówiłaś - wyjaśnia uprzejmie Jack i bierze do ust kolejny kęs kurczaka. Sztywnieję. To była tajemnica. To miało pozostać tajemnicą.

- Co takiego? - pyta tata, na pół poważnie, na pół ze śmiechem. - Emma ubiegała się o pracę u Kerry? - Ja... ja nie wiem, o czym mówicie! - broni się Ker­ ry, lekko różowiejąc na twarzy. - Sądzę, że dobrze to zrozumiałem - mówi Jack, żując kawałek mięsa. - Zaoferowała się, że będzie pracować za darmo... ale ty i tak odmówiłaś. - Przez chwilę wyglą­ da na zaskoczonego. - Interesująca decyzja. Bardzo powoli miny mamy i taty zmieniają się. - Ale stało się tak z korzyścią dla nas, Panther Corpo­ ration - dodaje radośnie Jack. - Bardzo się cieszymy, że Emma nie zrobiła kariery w sektorze turystycznym. Chyba więc muszę ci podziękować, Kerry! Jak biznes­ men biznesmenowi. - Uśmiecha się do niej. - Oddałaś nam wielką przysługę. Policzki Kerry przybrały odcień fuksji. - Kerry, czy to prawda? - pyta ostro mama. - Nie po­ mogłaś Emmie, kiedy cię o to poprosiła? - Nie mówiłaś nam o tym, Emmo. - Tata wygląda na zdezorientowanego i zdumionego. - Krępowałam się, wystarczy? - odpowiadam, a mój głos nieco drży. - To było trochę bezczelne ze strony Emmy, żeby pro­ sić o coś takiego - wtrąca Nev, nakładając sobie sporą porcję wieprzowiny zapiekanej w cieście. - Wykorzysty­ wanie rodzinnych koneksji. Tak właśnie powiedziałaś, prawda, Kerry? - Bezczelne? - powtarza z niedowierzaniem mama. Kerry, nie pamiętasz, że to właśnie my pożyczyliśmy ci pieniądze na rozkręcenie interesu? Bez naszej rodziny nie miałabyś firmy. - To nie było tak - bąka Kerry, posyłając Nevowi spojrzenie pełne złości. - Jakoś tak... nie dogadałyśmy się. Najzwyklejsze nieporozumienie! - Poprawia włosy i obdarza mnie uśmiechem. - Oczywiście, będę zachwy­ cona, mogąc ci pomóc w sprawach zawodowych, Ems. Powinnaś mi była wcześniej powiedzieć! Po prostu za­ dzwoń do mnie do biura, a ja zrobię, co tylko będę...

Przyglądam jej się z autentycznym wstrętem. Trudno mi uwierzyć, że próbuje się wykręcić. To najbardziej dwulicowa krowa na całym świecie. - Nie nastąpiło żadne nieporozumienie, Kerry wtrącam tak spokojnie, jak tylko jestem w stanie. - Obie wiemy, jak to było. Poprosiłam cię o pomoc, a ty mi od­ mówiłaś. W porządku, to twoja firma, twoja decyzja, miałaś do niej pełne prawo. Ale nie mów, że to się nie wydarzyło, wydarzyło się, i już. - Emmo! - Kerry śmieje się lekko, starając się wziąć mnie za rękę. - Ty głupiutka dziewczyno! Nie miałam pojęcia! Gdybym tylko wiedziała, że to takie ważne... Gdyby tylko wiedziała, że to takie ważne? Jak mogła nie wiedzieć, że to ważne? Wyszarpuję dłoń i patrzę jej prosto w oczy. Czuję, jak powraca mój dawny ból i upokorzenie. Wzbierają we mnie te uczucia i rozpychają się niczym gorąca woda w rurze, aż wreszcie ciśnienie staje się nie do zniesienia. - A właśnie, że wiedziałaś! - wołam. - Doskonale wie­ działaś, co robisz! Wiedziałaś, jak bardzo jestem zde­ sperowana! Odkąd pojawiłaś się w naszej rodzinie, pró­ bujesz mnie stłamsić. Żartujesz wciąż z mojej nędznej kariery. Chełpisz się swoją. Przez całe życie czuję się mała i głupia. No cóż, to ty wygrywasz, Kerry! Ty jesteś gwiazdą, a nie ja. Ty stanowisz uosobienie sukcesu, a ja porażki. Ale przynajmniej nie udawaj, że jesteś mo­ ją najlepszą przyjaciółką, dobrze? Nie jesteś i nigdy nie będziesz! Milknę i przyglądam się siedzącym na kocu osobom, które wyraźnie zatkało. Ciężko oddycham. Mam strasz­ ne wrażenie, że zaraz wybuchnę płaczem. Napotykam spojrzenie Jacka. Posyła mi krzepiący uśmiech. Następnie zbieram się na odwagę i zerkam na mamę i tatę. Oboje wyglądają jak sparaliżowani, jakby nie mieli pojęcia, co zrobić. Prawda jest bowiem taka, że w naszej rodzinie nie zdarzają się głośne, publiczne wybuchy emocji. Tak właściwie to sama nie wiem, co zrobić.

- No więc w takim razie pójdę już - mówię drżącym głosem. - Zmykamy, Jack. Musimy się zabrać do pracy. Wstaję i na drżących nogach oddalam się od koca, po­ tykając się na trawie. W moich żyłach nadal buzuje ad­ renalina. Jestem tak zdenerwowana, że ledwie zdaję sobie sprawę z tego, co robię. - To było fantastyczne, Emmo. - Do mojego ucha dociera głos Jacka. - Byłaś doskonała! Absolutnie... lo­ gistyczne oszacowanie - dodaje głośniej, gdy mijamy Cyrila. - Nigdy do tej pory nie odzywałam się w taki sposób odpowiadam. - Ja nigdy... zarządzanie operacyjne - do­ daję szybko, mijając kilkoro ludzi z księgowości. - Tak mi się właśnie wydawało. - Potrząsa głową. Jezu, ta twoja kuzynka... niezbędna ocena rynku. - Ona jest kompletną... arkusz kalkulacyjny - mówię pospiesznie, gdy przechodzimy obok Connora. - Napi­ szę to dla pana, panie Harper. Jakoś udaje nam się dojść do domu i wejść po scho­ dach. Jack prowadzi mnie wzdłuż długiego korytarza, wyjmuje klucz, otwiera drzwi i już znajdujemy się w po­ koju. Dużym, jasnym pokoju z pomalowanymi na kre­ mowo ścianami. Pokoju z dużym, dwuosobowym łóż­ kiem. Drzwi zamykają się i nagle powraca całe moje wcześniejsze zdenerwowanie. Teraz. Wreszcie to się dzieje. Jack i ja. Sami. W pokoju z łóżkiem. Wtedy kątem oka dostrzegam swoje odbicie w pozła­ canym lustrze i wciągam z przerażeniem powietrze. Zu­ pełnie zapomniałam, że mam na sobie ten idiotyczny strój Królewny Śnieżki. Moja twarz jest czerwona i po­ kryta plamami, w oczach kręcą się łzy, włosy mam po­ targane i widać mi spod sukienki stanik. A ja sądziłam, że wyglądam atrakcyjnie. - Emmo, przepraszam, że ją zaatakowałem. - Jack patrzy na mnie z żalem. - To nie było z mojej strony wła­ ściwe. Nie miałem prawa się wtrącać. Ale... ta twoja kuzynka naprawdę zalazła mi za skórę.

- Nie! - przerywam, odwracając się do niego. - To by­ ło fantastyczne! Nigdy wcześniej nie powiedziałam Kerry, co naprawdę o niej myślę. Nigdy! To było... to by­ ło... - Urywam, oddychając ciężko. Przez chwilę panuje cisza. Jack wpatruje się w moją zarumienioną twarz. Ja patrzę na niego, moja klatka piersiowa podnosi się i opada, czuję w uszach pulsowa­ nie krwi. Wtedy nagle on pochyla się i mnie całuje. Jego usta otwierają moje. Zsuwa mi z ramion ela­ styczne rękawy kostiumu Królewny Śnieżki, po czym rozpina stanik. Mocuję się z guzikami jego koszuli. Jego usta dosięgają mojej piersi, a ja zaczynam głośno oddy­ chać z podniecenia, kiedy pociąga mnie za sobą na dy­ wan ciepły od wpadających przez okno promieni sło­ necznych. O mój Boże, to wszystko dzieje się tak szybko! Ściąga ze mnie majtki. Jego dłonie są... jego palce są... Dyszę bezsilnie... Jesteśmy tak szybcy, że ledwie zdaję sobie sprawę z tego, co się dzieje. To zupełnie nie przypomi­ na seksu z Connorem. To zupełnie nie przypomina sek­ su z kimkolwiek innym. Jeszcze przed chwilą stałam przy drzwiach całkowicie ubrana, a teraz już... on już... - Zaczekaj - udaje mi się wykrztusić. - Zaczekaj, Jack. Muszę ci coś powiedzieć. - Co? - Oczy Jacka wyrażają ponaglenie i podniece­ nie. - O co chodzi? - Nie znam żadnych sztuczek - szepczę nieco chrypliwie. - Nie znasz czego? - Odsuwa się nieco i wpatruje się we mnie. - Sztuczek! Nie znam żadnych sztuczek - mówię obronnie. - No wiesz, ty pewnie uprawiałeś seks z całą masą supermodelek i gimnastyczek, a one znają różne zadziwiające... - Urywam, gdy widzę wyraz jego twa­ rzy. - Mniejsza z tym - dodaję pospiesznie. - To nie ma znaczenia. Zapomnij o tym. - Zaintrygowałaś mnie - oświadcza Jack. - Jakie kon­ kretnie sztuczki miałaś na myśli?

Dlaczego musiałam otworzyć tę swoją głupią gębę? Dlaczego? - Nie miałam żadnych! - odpowiadam i purpurowie­ ję. - Oto właśnie chodzi, że nie znam żadnych sztuczek. - Ja też - mówi śmiertelnie poważnie Jack. - Nie znam ani jednej sztuczki. Nagle zaczyna mi się chcieć śmiać. - Taa, akurat. - To prawda. Ani jednej. - Milczy z pełną namysłu miną, głaszcząc palcem moje ramię. - Och, no dobrze. Może jedną. - Jaką? - pytam natychmiast. - No cóż... - Obdarza mnie przeciągłym spojrzeniem, po czym potrząsa głową. - Nie. - Powiedz! - Teraz już nie jestem w stanie powstrzy­ mać głośnego chichotu. - Pokaż, nie powiedz - mruczy mi do ucha i przycią­ ga mnie do siebie. - Czy ktoś kiedyś nauczył cię tego?

18 Jestem zakochana. Ja, Emma Corrigan, jestem zakochana. Po raz pierwszy w życiu totalnie i szaleńczo zakocha­ na! Całą noc spędziłam z Jackiem w należącej do Panther rezydencji. Obudziłam się w jego ramionach. Bzy­ kaliśmy się jakieś dziewięćdziesiąt pięć razy i to było po prostu... doskonałe. (No i ostatecznie nie wymagało zna­ jomości żadnych sztuczek, co było dla mnie sporą ulgą). Ale nie chodzi tylko o seks. Mam na myśli wszystko. To, że kiedy się obudziłam, czekała już na mnie filiżan­ ka herbaty. Że specjalnie dla mnie uruchomił laptopa, by przejrzeć wszystkie moje internetowe horoskopy i pomógł mi w wybraniu najlepszego. Zna wszystkie nie­ ciekawe i krępujące fakty z mojego życia, które normal­ nie staram się ukrywać przed każdym facetem tak dłu­ go, jak to tylko możliwe... i mimo to mnie kocha.

No więc właściwie to nie powiedział, że mnie kocha. Ale powiedział coś nawet lepszego. Wciąż z błogością odtwarzam ten moment w mojej pamięci. Leżeliśmy so­ bie rano i wspólnie patrzyliśmy w sufit, kiedy nagle za­ pytałam go: - Jack, jak to możliwe, że pamiętałeś o Kerry i o tym, że nie przyjęła mnie do pracy? - Słucham? - Jak to możliwe, że pamiętałeś o Kerry i o tym, że nie przyjęła mnie do pracy? - Odwróciłam powoli gło­ wę, by na niego spojrzeć. - I nie tylko to. Wszystko, co powiedziałam ci wtedy w samolocie. Każdy najmniejszy szczegół, dotyczący mojej pracy, rodziny, Connora... Wszystko pamiętasz. A ja tego nie chwytam. - Czego nie chwytasz? - zapytał Jack, marszcząc brwi. - Nie chwytam, dlaczego kogoś takiego jak ty mogło­ by zainteresować moje głupie i nudne życie - wyjaśni­ łam z zaróżowionymi z zakłopotania policzkami. Jack przez chwilę patrzył na mnie w milczeniu. - Emmo, twoje życie nie jest głupie ani nudne. - Owszem, jest! - Wcale nie. - Oczywiście, że tak! Nigdy nie robię niczego ekscytu­ jącego, nigdy nie robię niczego błyskotliwego, nie mam własnej firmy ani niczego nie wynalazłam... - Chcesz wiedzieć, dlaczego pamiętam wszystkie twoje sekrety? - przerwał mi Jack. - Emmo, w chwili, gdy w samolocie zaczęłaś mówić... urzekłaś mnie. Przyglądałam mu się z niedowierzaniem. - Urzekłam cię? - spytałam, by się upewnić, czy do­ brze usłyszałam. - Ja? - Urzekłaś mnie - powtórzył miękko, po czym pocało­ wał mnie. Urzekłam go! Moje życie urzekło Jacka Harpera! Moje życie! Prawda jest taka, że gdybym nie odezwała się do nie­ go wtedy - i gdybym nie wypaplała tego wszystkiego nic by się nie wydarzyło. Nie odnaleźlibyśmy siebie. To

było przeznaczenie. To przeznaczenie kazało mi lecieć tym samolotem. To za sprawą przeznaczenia podróżo­ wałam w klasie biznes. To ono sprawiło, że zdradziłam wszystkie moje tajemnice. Gdy przyjeżdżam do domu, cała jestem w skowron­ kach. Promienieję tak, jakby w moim wnętrzu paliła się żarówka o niesłychanie wysokiej mocy. Już wiem, co li­ czy się w życiu. Jemima nie ma racji. Mężczyźni i kobie­ ty nie są wrogami. Mężczyźni i kobiety to bratnie dusze. I jeśli byliby wobec siebie szczerzy od samego początku, wtedy wszyscy zdawaliby sobie z tego sprawę. Całe to zachowywanie się tajemniczo i powściągliwie jest do kitu. Wszyscy powinni od samego początku dzielić się sekretami! Mam takie natchnienie, że chyba zabiorę się do pisa­ nia książki na temat związków. Będzie nosiła tytuł Nie bójcie się szczerości i wykaże, że mężczyźni i kobiety po­ winni być wobec siebie otwarci, dzięki czemu będą się lepiej ze sobą komunikować, lepiej rozumieć i nigdy nie będą musieli niczego udawać. Coś takiego może mieć zastosowanie także w rodzinach. I w polityce! Mo­ że gdyby przywódcy światowi zdradzili sobie wzajemnie kilka osobistych sekretów, nie byłoby już więcej wojen? Sądzę, że moje rozumowanie naprawdę ma sens. Wbiegam po schodach jak na skrzydłach i otwieram drzwi do mieszkania. - Lissy! - wołam. - Lissy, zakochałam się! Nie słyszę odpowiedzi i muszę przyznać, że jestem tym nieco zawiedziona. Chciałam z kimś porozmawiać. Chciałam podzielić się moją nową, fantastyczną teorią na temat życia i... Z jej pokoju dobiega jakieś szuranie i tupanie. Za­ trzymuję się jak sparaliżowana w korytarzu. O mój Bo­ że. Znowu te tajemnicze odgłosy. I jeszcze raz. I znowu. Co, u diabła...? 1 wtedy przez uchylone drzwi w salonie dostrzegam, że na podłodze obok sofy stoi teczka. Czarna skórzana teczka. To jego, J e a n - Paula. On tu jest. Właśnie w tej

chwili! Podchodzę nieco bliżej i z zaintrygowaniem wpatruję się w drzwi do pokoju Lissy. Co oni tam robią? Nie wierzę w tę jej historyjkę o uprawianiu seksu. Ale cóż to może być innego? Co innego mogłoby... No dobra... Mniejsza z tym. To nie moja sprawa. Sko­ ro Lissy nie chce mi powiedzieć, to nie chce, i kropka. Czując się bardzo dojrzale, idę do kuchni i napełniam wodą czajnik, by zrobić sobie kawę. Następnie go odsta­ wiam. Dlaczego ona nie chce mi powiedzieć? Dlaczego trzyma to przede mną w tajemnicy? Jesteśmy w końcu najlepszymi przyjaciółkami! To przecież ona powie­ działa, że nie powinnyśmy mieć przed sobą żadnych se­ kretów. Nie mogę wytrzymać. Ciekawość uczepiła się mnie jak rzep psiego ogona. To naprawdę nie do zniesienia. I może to moja jedyna szansa na dowiedzenie się praw­ dy. Ale jak? Nie mogę przecież tak po prostu tam wejść. Mogę? Nagle w mojej głowie rodzi się pewna sprytna myśl. Załóżmy, że nie zobaczyłam teczki. Załóżmy, że najzupeł­ niej niewinnie weszłam do mieszkania, jak zawsze, i tak się złożyło, że podeszłam prosto do drzwi pokoju Lissy i otworzyłam je. Wtedy nikt nie mógłby mieć do mnie pretensji, no nie? To byłby autentyczny przypadek. Wychodzę z kuchni, przez chwilę nasłuchuję bacznie, po czym szybciutko biegnę na palcach z powrotem do drzwi wejściowych. Zacznijmy od początku. Wchodzę do mieszkania po powrocie z pracy. - Cześć, Lissy! - wołam z zażenowaniem, jakby nakie­ rowana była na mnie kamera. - O rany! Gdzie ona jest? Może... może... zajrzę do jej pokoju! Idę przez korytarz, starając się, by wszystko było jak najbardziej naturalne, podchodzę do drzwi i bardzo, ale to bardzo delikatnie pukam. Nie słychać odpowiedzi. Tupanie ustało. Patrzę na drewniane drzwi i nagle czuję, że mam pietra.

Czy naprawdę mam zamiar to zrobić? Owszem. Po prostu muszę się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi. Chwytam za klamkę, otwieram drzwi... i wydaję okrzyk przerażenia. Widok jest tak zdumiewający, że nie jestem w stanie go pojąć. Lissy jest naga. Oboje są nadzy. Ona i ten facet spleceni są ze sobą w najdziwniejszej pozycji, jaką kie­ dykolwiek... kiedykolwiek... Jej nogi znajdują się wyso­ ko w powietrzu, a on oplata ją swoimi, oboje są purpu­ rowi na twarzy i ciężko dyszą. - Przepraszam! - jąkam. - Boże, przepraszam! - Emmo, zaczekaj! - Słyszę wołanie Lissy. Zmykam chyłkiem do swojego pokoju, zatrzaskuję drzwi i rzu­ cam się na łóżko. Serce wali mi jak młotem, zaczyna mi się zbierać na mdłości. Nigdy wcześniej nie przeżyłam tak wielkiego szoku. Nie powinnam była otwierać tych drzwi! Nie po­ winnam była w ogóle otwierać tych cholernych drzwi! Lissy mówiła prawdę! Oni rzeczywiście uprawiają seks! Ale co to za dziwaczny rodzaj seksu? W mordę je ­ ża. Nie miałam pojęcia. Nie miałam... Ktoś kładzie mi dłoń na ramieniu i z mojego gardła znów wydobywa się krzyk. - Emmo, uspokój się! - mówi Lissy. - To ja! J e a n - Paul wyszedł. Nie jestem w stanie podnieść głowy, nie jestem w sta­ nie spojrzeć jej w oczy. - Lissy, przepraszam - wyrzucam z siebie ze wzro­ kiem utkwionym w podłodze. - Przepraszam! Nie chcia­ łam tego zrobić. Nie powinnam była... Twoje życie sek­ sualne jest wyłącznie twoją sprawą. - Wcale nie uprawialiśmy seksu, ty palantko! - A właśnie, że tak! Widziałam! Nie mieliście na so­ bie ubrań. - Ależ mieliśmy. Emmo, spójrz na mnie! - Nie! - wołam w panice. - Nie chcę na ciebie pa­ trzeć!

- Spójrz na mnie! Trwożliwie podnoszę głowę i powoli omiatam spoj­ rzeniem Lissy, która stoi tuż przede mną. Och. Och... no tak. Ma na sobie trykot w cielistym ko­ lorze. - No to co w takim razie robiliście, skoro nie upra­ wialiście seksu? - pytam bez mała oskarżycielsko. I dlaczego jesteś tak ubrana? - Tańczyliśmy - wyjaśnia Lissy, wyglądając przy tym na zakłopotaną. - Że co? - Przyglądam jej się z bezgranicznym zdu­ mieniem. - Tańczyliśmy, nie rozumiesz? Tym właśnie się zaj­ mowaliśmy! - Tańczyliście? Ale... dlaczego? To zupełnie pozbawione sensu. Lissy i ten Francuz o imieniu J e a n - Paul tańczyli w jej pokoju? Mam wraże­ nie, że znalazłam się nagle w wyjątkowo dziwacznym śnie. - Zapisałam się do grupy - wyrzuca z siebie Lissy po chwili milczenia. - O mój Boże. Tylko nie do sekty... - Nie, nie do sekty. To tylko... - Zagryza wargę. - To tylko kilkoro prawników, którzy się zebrali i utworzyli... grupę taneczną. Grupę taneczną? Przez chwilę nie jestem w stanie wydobyć z siebie głosu. Teraz, kiedy minął już nieco początkowy szok, mam straszne uczucie, że w każdej chwili mogę wy­ buchnąć śmiechem. - Zapisałaś się do grupy... tańczących prawników. - Tak. - Lissy kiwa głową. W wyobraźni widzę grupę korpulentnych adwokatów, tańczących w kółeczku, w tych swoich perukach, i nie jestem w stanie się powstrzymać. Parskam śmiechem. - No widzisz! - woła Lissy. - Dlatego właśnie ci nie powiedziałam. Po prostu wiedziałam, że będziesz się śmiać!

- Przepraszam! Naprawdę przepraszam! Ja się wcale nie śmieję. Uważam, że to naprawdę superpomysł! - No i znowu z mojego gardła wydobywa się histeryczny chi­ chot. - To tylko... Nie wiem. Jakoś już sama idea tańczą­ cych prawników... - Nie wszyscy z nas są prawnikami - oświadcza obronnie Lissy. - Jest także kilkoro bankierów, ale również i sędzia... Emmo, przestań się śmiać! - Przepraszam - odpowiadam bezradnie. - Lissy, nie śmieję się z ciebie, naprawdę. - Biorę głęboki oddech i z desperacją próbuję zacisnąć usta. Ale niezmordowa­ na wyobraźnia podsuwa mi obraz bankierów w spódnicz­ kach, jakie noszą baletnice, ściskających w dłoniach teczki i tańczących Jezioro łabędzie. Sędzia podskakuje wokół sceny, a poły jego togi powiewają frywolnie. - To nie jest śmieszne! - oznajmia Lissy. - Jesteśmy tylko grupą profesjonalistów o podobnych upodoba­ niach, którzy pragną wyrażać siebie przez taniec. Co w tym złego? - Przepraszam - powtarzam po raz kolejny, ocierając oczy i starając się odzyskać opanowanie. - Nie ma w tym nic złego. Uważam, że to kapitalny pomysł. Przy­ gotowujecie się może do jakiegoś występu? - Za trzy tygodnie. Dlatego właśnie mamy dodatkowe próby. - Za trzy tygodnie? - Wpatruję się w nią szeroko otwartymi oczami. Już się nie śmieję. - I nie miałaś za­ miaru mi o tym powiedzieć? - Ja... ja sama nie wiem - odpowiada, szurając czub­ kiem pantofla po podłodze. - Wstydziłam się. - Nie wstydź się! - mówię z konsternacją. - Lissy, strasznie cię przepraszam za to, że się śmiałam. Uwa­ żam, że to fantastyczne. Oczywiście, przyjdę, by cię po­ dziwiać. Będę siedziała w pierwszym rzędzie... - Tylko nie w pierwszym rzędzie. Zdekoncentrujesz mnie. - W takim razie usiądę gdzieś pośrodku. Albo z tyłu. Gdzie tylko będziesz chciała. - Obdarzam ją pełnym cie­

kawości spojrzeniem. - Lissy, nie sądziłam, że umiesz tańczyć. - Och, bo nie umiem - odpowiada natychmiast. - Je­ stem do bani. To po prostu zabawa. Chcesz kawy? Gdy idę za Lissy do kuchni, ona odwraca głowę i uno­ si brwi. - Wiesz, trzeba przyznać, że masz niezły tupet, by oskarżać mnie o uprawianie seksu. Gdzie się podziewałaś w nocy? - Byłam z Jackiem - przyznaję się natychmiast i uśmiecham się marzycielsko. - Uprawialiśmy seks. Przez całą noc. - Wiedziałam! - O Boże, Lissy. Zakochałam się w nim po same uszy. - Zakochałaś? - Włącza czajnik. - Emmo, jesteś pew­ na? Znasz go od jakichś pięciu minut. - No i co z tego? To pewne, że jesteśmy bratnimi du­ szami. Nie muszę przy nim niczego udawać... ani starać się być kimś, kim nie jestem... no i seks jest niesamowi­ ty... Ma w sobie wszystko to, czego mi zawsze brakowa­ ło w Connorze. Wszystko. I jest mną zainteresowany. No wiesz, przez cały czas zadaje mi pytania i moje odpo­ wiedzi wydają się go fascynować. - Rozkładam ramiona z błogim uśmiechem i opadam na krzesło. - Wiesz, Lissy, przez całe życie miałam przeczucie, że przydarzy mi się coś cudownego. Zawsze... wiedziałam, gdzieś w głębi duszy. A teraz to się stało. - Gdzie więc jest Jack? - pyta Lissy, wsypując kawę do kubków. - Wyjeżdża na krótko. Ma zamiar przeprowadzić ze swoją ekipą profesjonalistów burzę mózgów związaną z nowym projektem. - Jakim? - Nie wiem. Nie mówił. To coś naprawdę ważnego i najprawdopodobniej nie będzie mógł do mnie dzwo­ nić. Ale obiecał mi każdego dnia wysyłać e-maile - do­ daję radośnie.

- Ciasteczko? - pyta Lissy, otwierając puszkę. - Och... poproszę. Dzięki. - Częstuję się pełnoziarnistym herbatnikiem i w zamyśleniu odgryzam kawałek. Wiesz, wymyśliłam zupełnie nową teorię dotyczącą związków. To takie proste. Wszyscy na świecie powinni być wobec siebie szczerzy. Wszyscy powinni dzielić się swoimi sekretami! Mężczyźni i kobiety, rodziny, przy­ wódcy światowi! - Hmm. - Przez chwilę Lissy przygląda mi się w mil­ czeniu. - Emmo, czy Jack powiedział ci, dlaczego tamte­ go wieczoru musiał w takim pośpiechu wyjechać? - Nie - odpowiadam ze zdziwieniem. - Ale to jego sprawa. - Czy kiedykolwiek powiedział ci, czego dotyczyły te wszystkie telefony podczas waszej pierwszej randki? - Nie. . . - Czy powiedział ci o sobie cokolwiek poza niezbęd­ nym minimum? - Bardzo dużo mi opowiadał! - rzucam obronnie. Lissy, o co ci chodzi? - O nic - odpowiada łagodnie. - Tak się tylko zastana­ wiam... Czy to przypadkiem nie ty jesteś osobą, która wszystko dzieli? - Słucham? - Czy on z tobą dzieli się sobą? - Nalewa do filiża­ nek gorącą wodę. - Czy to tylko ty dzielisz się sobą z nim? - Obydwoje się dzielimy - odpowiadam, odwracając wzrok i bawiąc się magnesem z drzwi lodówki. Co jest prawdą, powtarzam sobie stanowczo. Jack po­ dzielił się ze mną mnóstwem wiadomości! To znaczy po­ wiedział mi... Powiedział mi wszystko o... No cóż, nieważne. Prawdopodobnie nie był po pro­ stu w nastroju, by dużo opowiadać. Czy to przestęp­ stwo? - Napij się kawy - mówi Lissy, podając mi kubek. - Dzięki - odpowiadam nieco urażonym tonem.

Lissy wzdycha. - Emmo, wcale nie próbuję niczego zepsuć. On wyda­ je się uroczy... - Bo jest! Naprawdę, Lissy, nie wiesz, jaki on jest. Bardzo romantyczny. Czy wiesz, co powiedział dziś ra­ no? Powiedział, że w chwili, gdy zaczęłam wtedy w sa­ molocie mówić, urzekłam go. - Naprawdę? - Lissy przygląda mi się uważnie. - Tak właśnie powiedział? To dość romantyczne. - A nie mówiłam?! - Uśmiecham się promiennie. Lissy, on jest chodzącym ideałem!

19 Przez następne dwa tygodnie nic nie jest w stanie zakłócić mojego szczęścia. Nic. Przybywam do pracy tanecznym krokiem, przez cały dzień siedzę przed kom­ puterem i uśmiecham się, a potem płynę do domu. Peł­ ne sarkazmu komentarze Paula spływają po mnie jak woda po gęsi. Nie zwracam nawet uwagi na to, że Arte­ mis przedstawia mnie odwiedzającej nasz dział grupie, zajmującej się reklamą, jako swoją osobistą sekretarkę. Mogą sobie mówić, co tylko chcą, ponieważ nie wiedzą, że kiedy uśmiecham się do monitora, dzieje się tak dla­ tego, że Jack przysłał mi kolejny żartobliwy e-mail. Nie mają pojęcia, że facet, który ich wszystkich zatrudnia, jest we mnie zakochany. We mnie. Emmie Corrigan. Pracowniku niższym od nich rangą. - No cóż, oczywiście, przeprowadziłam z Jackiem Harperem wiele dogłębnych dyskusji związanych z tym te­ matem. - Słyszę, jak Artemis nadaje przez telefon. Ja w tym czasie robię porządek w szafce z odbitkami korektorskimi. - Aha. I uznał, podobnie jak i ja, że kon­ cepcja ta naprawdę powinna zostać jeszcze raz prze­ myślana. Bzdury! Nigdy nie przeprowadzała z Jackiem Harperem żadnych dogłębnych dyskusji. Kusi mnie, żeby na­

tychmiast do niego napisać e-mail i poinformować go, jak Artemis nadużywa jego nazwiska. Ale to już byłaby przesada. A poza tym ona nie jest odosobniona. Wszyscy wymie­ niają Jacka Harpera w swoich rozmowach, na początku, w środku i na zakończenie. Tak jakby był ich najlep­ szym przyjacielem i podziwiał ich pomysły. Z wyjątkiem mnie. Ja tylko opuszczam głowę i w ogó­ le nie wymieniam jego imienia. Częściowo dlatego, że jeśli to zrobię, moje policzki staną się purpurowe albo na mojej twarzy pojawi się szeroki, durny uśmiech czy coś w tym rodzaju. Częściowo nato­ miast dlatego, że mam okropne uczucie, że kiedy raz za­ cznę mówić o Jacku, nie będę w stanie przestać. Ale głów­ nie z tego powodu, że nikt nigdy nie zwraca się do mnie z tymi uwagami. Cóż ja mogłabym wiedzieć o Jacku Harperze? Jestem przecież tylko beznadziejną asystentką. - Hej! - woła Nick znad słuchawki telefonu. - Jack Harper wystąpi w telewizji! - Co takiego? Jestem zaszokowana. Jack będzie w telewizji? Jak to możliwe, że mi o tym nie powiedział? - Czy ekipa telewizyjna przyjeżdża do biura? - pyta Artemis, przygładzając włosy. - Nie wiem. - No dobra, ludzie - mówi Paul, wychodząc ze swojego gabinetu. - Jack Harper udzielił wywiadu programowi „Business Watch", zostanie wyemitowany o dwunastej. Podłączono już telewizor w tej dużej sali konferencyjnej. Każdy, kto chce, może iść i go obejrzeć. Jedna osoba mu­ si jednak zostać, by odbierać telefony. - Jego spojrzenie zatrzymuje się na mnie. - Emmo, ty możesz zostać. - Słucham? - pytam w osłupieniu. - Zostaniesz i zajmiesz się telefonami - wyjaśnia Paul. - W porządku? - Nie! To znaczy... ja też chcę obejrzeć wywiad! - mó­ wię z niepokojem. - Czy nie mógłby zostać ktoś inny? Artemis...?

- Ja nie zostaję! - odpowiada natychmiast Artemis. Naprawdę, Emmo, nie bądź taka samolubna. Ten wy­ wiad nie będzie dla ciebie ani trochę interesujący. - A właśnie, że będzie! - Ależ nie. - Przewraca oczami. - Będzie - upieram się z desperacją w glosie. - On jest... on jest także moim przełożonym! - Tak, no cóż - mówi Artemis sarkastycznym tonem. Myślę, że jest między nami mała różnica. Ty praktycz­ nie w ogóle nie rozmawiałaś z Jackiem Harperem. - Rozmawiałam! - wołam, zanim jestem w stanie za­ stanowić się nad swoimi słowami. - Rozmawiałam! Ja... - urywam, a moje policzki robią się czerwone. Ja... raz poszłam na zebranie, na którym on był... - I podałaś mu filiżankę herbaty? - Artemis uśmie­ cha się z wyższością i wymienia spojrzenia z Nickiem. Patrzę na nią z wściekłością, a w uszach pulsuje mi krew. Że też nie przyszło mi do głowy nic naprawdę zja­ dliwego i błyskotliwego, czym mogłabym upokorzyć Ar­ temis. - Wystarczy, Artemis - mówi Paul. - Emmo, zostajesz, to postanowione. Za pięć dwunasta biuro jest już opustoszałe. Znajduję się w nim tylko ja, mucha i szumiący faks. Z przygnębie­ niem sięgam do szuflady biurka i wyjmuję z niej batoni­ ka aero. I jeszcze flake'a na dokładkę. Odwijam aero i właśnie go nadgryzam, kiedy dzwoni telefon. - Okej. - Z drugiego końca linii telefonicznej dobiega do mnie głos Lissy. - Nastawiłam wideo. - Dzięki, Liss - odpowiadam z ustami pełnymi czeko­ lady. - Jesteś wspaniała. - Nie mogę uwierzyć, że nie pozwolili ci oglądać. - To naprawdę niesprawiedliwe. - Opieram się wy­ godniej i raczę się kolejnym kęsem aero. - No cóż, nic straconego, wieczorem obejrzymy sobie razem. Jemima nastawi wideo także w swoim pokoju, więc nie ma obawy, że się nie nagra.

- Co Jemima o tej porze robi w domu? - pytam ze zdziwieniem. - Wzięta zwolnienie lekarskie, by móc sobie urządzić domowy dzień spa. Och, dzwonił także twój tata - doda­ je ostrożnie. - Ach tak. - Ogarnia mnie lekki niepokój. - Co powie­ dział? Nie rozmawiałam z mamą ani tatą od nieszczęsnego Korporacyjnego Dnia Rodzinnego. Nie mogę się przeła­ mać. To było zbyt bolesne, a z doświadczenia wiem, że i tak wzięli stronę Kerry. Kiedy więc tata zadzwonił do mnie do pracy w na­ stępny poniedziałek, powiedziałam, że jestem bardzo zajęta i że zadzwonię później, czego oczywiście nie zro­ biłam. Tak samo było z telefonem do domu. Wiem, że w końcu będę musiała z nimi porozma­ wiać, jednak nie teraz, nie kiedy jestem tak bardzo szczęśliwa. - Widział zwiastun wywiadu - wyjaśnia Lissy. - Roz­ poznał Jacka i zastanawiał się, czy ty wiesz. Powie­ dział... - Robi pauzę. - Naprawdę chciał z tobą poroz­ mawiać o kilku sprawach. - Och. - Przyglądam się kartce w notesie, na której spiralnym wzorkiem obrysowałam numer telefonu, któ­ rego powinnam pilnować. - W każdym razie on i twoja mama będą oglądać mówi Lissy. - I dziadek też. Świetnie. Po prostu wspaniale. Cały świat będzie oglądał w telewizji Jacka Harpera. Cały świat z wyjąt­ kiem mnie. Po odłożeniu słuchawki wstaję i przynoszę sobie ka­ wę z nowego automatu, który rzeczywiście robi bardzo dobrą cafe au lait. Wracam i rozglądam się po cichym biurze, po czym podchodzę do zielistki Artemis i podle­ wam ją sokiem pomarańczowym. Z odrobiną tonera od kopiarki na dokładkę. Trochę podle się po tym czuję. Ta roślina przecież nic nie zawiniła.

- Przepraszam - mówię głośno i dotykam jednego z listków. - Ta twoja właścicielka jest prawdziwą krową, no ale to pewnie sama wiesz. - Rozmawiasz ze swoim tajemniczym wielbicielem? dobiega do mnie pełen sarkazmu głos. Odwracam się ze zdumieniem i dostrzegam w drzwiach Connora. - Co ty tutaj robisz? - Idę właśnie oglądać ten wywiad w telewizji. Ale chciałem z tobą zamienić parę słów. - Podchodzi kilka kroków i mierzy mnie oskarżycielskim spojrzeniem. No więc tak. Okłamałaś mnie. 0 cholera. Czy Connor się domyślił? Czy dostrzegł coś w czasie Korporacyjnego Dnia Rodzinnego? - Co masz na myśli? - pytam nerwowo. - Właśnie uciąłem sobie pogawędkę z Tristanem z projektów. - Głos Connora nabrzmiewa oburze­ niem. - On jest gejem! Wcale się z nim nie spotykasz, prawda? On chyba nie mówi poważnie. Nie myślał chyba po­ ważnie, że umawiam się z Tristanem, no nie? Przecież Tristan nie mógłby wyglądać bardziej na geja, gdyby no­ sił krótkie szorty w cętki, torebkę i chodził po biurze, nucąc przeboje Barbry Streisand. - Nie - odpowiadam i jakoś udaje mi się zachować twarz pokerzysty. - Nie spotykam się z Tristanem. - No tak! - mówi Connor, kiwając głową w taki spo­ sób, jakby właśnie zdobył sto punktów i nie bardzo wie­ dział, co z nimi zrobić. - No tak. Nie rozumiem po pros­ tu, dlaczego okłamywanie mnie uważasz za konieczne. Unosi podbródek. Jego mina wyraża urażoną godność. To wszystko. Sądziłem, że potrafimy być wobec siebie szczerzy. - Connor, to wszystko po prostu... po prostu jest skom­ plikowane. - Świetnie. Nieważne. To twoja okazja, Emmo. Przez chwilę żadne z nas się nie odzywa. - Moje co? - pytam z konsternacją. - Moja okazja?

- Ruch - odpowiada z lekką irytacją. - Chciałem po­ wiedzieć... następny ruch należy do ciebie. - Ach tak. - W dalszym ciągu zupełnie nie rozumiem, o co może mu chodzić. - Okej. Będę o tym pamiętać. - To dobrze. - Posyła mi jeszcze jedno spojrzenie mę­ czennika i zaczyna się oddalać. - Zaczekaj! - wołam za nim. - Zaczekaj chwilę! Connor, czy mógłbyś coś dla mnie zrobić? - Czekam, dopóki się nie odwróci, po czym robię przymilną minę. - Czy mógłbyś zostać tutaj i odbierać telefony, podczas gdy ja pobiegnę i obejrzę wywiad z Jackiem Harperem? Wiem, że w tej chwili Connor nie jest moim fanem numer jeden. Ale nie mam praktycznie żadnego wy­ boru. - Czy mógłbym zrobić co? - Connor wpatruje się we mnie ze zdumieniem. - Czy mógłbyś odbierać telefony? Tylko przez pół go­ dziny. Byłabym ci naprawdę dozgonnie wdzięczna... - Nie wierzę, że w ogóle prosisz mnie o coś takiego! odpowiada niedowierzająco. - Wiesz doskonale, jak ważny jest dla mnie Jack Harper! Emmo, naprawdę nie wiem, co w ciebie wstąpiło. Po jego wyjściu przez dwadzieścia minut siedzę w biu­ rze. Odbieram kilka wiadomości dla Paula, jedną dla Nicka i jedną dla Caroline. Uzupełniam kilka listów. Adresuję kilka kopert. I wtedy nagle doznaję olśnienia. To głupie. To bardziej niż głupie. W dodatku komplet­ nie pozbawione sensu. Kocham Jacka. On kocha mnie. Powinnam tam być i go wspierać. Biorę kawę i po­ spiesznie przechodzę przez korytarz. Sala konferencyj­ na pełna jest ludzi, ale wciskam się jakoś między dwóch kolesiów, którzy nawet nie oglądają wywiadu, tylko roz­ mawiają o jakimś meczu piłki nożnej. - Co ty tutaj robisz? - pyta Artemis, gdy pojawiam się przy jej boku. - Co z telefonami? - Nie ma taksacji bez reprezentacji - odpowiadam spokojnie, co być może w tym przypadku nie jest

szczególnie na miejscu (nie jestem nawet pewna, co to znaczy), jednak odnosi zamierzony efekt i Artemis za­ myka dziób. Wyciągam szyję, by patrzeć ponad głowami zebra­ nych i mój wzrok skupia się na ekranie. Oto on. Siedzi na krześle w studiu, ubrany w dżinsy i biały T-shirt. Za nim znajduje się jaskrawoniebieskie tło i słowa „Inspi­ racje w świecie biznesu", a naprzeciwko niego siedzi dwoje dziennikarzy. Oto on. Mężczyzna, którego kocham. Dociera do mnie, że widzę go po raz pierwszy, odkąd ze sobą spaliśmy. Jednak jego twarz jest tak ciepła jak zawsze, a w świetle studyjnych reflektorów jego ciemne oczy błyszczą. O Boże, tak bardzo chciałabym go pocałować. Gdyby nikogo tutaj nie było, podeszłabym do telewi­ zora i pocałowała ekran. Naprawdę tak bym zrobiła. - O co pytali go do tej pory? - szepczę do Artemis. - Rozmawiali o stylu jego pracy. O jego inspiracjach, spółce z Pete'em Laidlerem i tak dalej. - Ćśśś! - syczy ktoś w naszym kierunku. - Oczywiście, że było ciężko po śmierci Pete'a oświadcza właśnie Jack. - Wszystkim nam było ciężko. Ale ostatnio... - Robi pauzę. - Ostatnio moje życie uleg­ ło całkowitej odmianie i znowu jestem gotów do pracy. I znowu sprawia mi to przyjemność. Przez moje ciało przebiega lekki dreszcz. Musi mieć mnie na myśli. Musi. Zmieniłam jego ży­ cie! O mój Boże. To jest nawet jeszcze bardziej roman­ tyczne od „urzekłaś mnie". - Rozszerzyliście już swoją działalność o rynek napo­ jów energetyzuj ących - mówi dziennikarz. - Teraz, jak sądzę, zamierzacie przypuścić atak na rynek kobiecy. - Co takiego? W sali konferencyjnej następuje poruszenie i ludzie zaczynają odwracać głowy. - Przymierzamy się do rynku kobiecego? - Od kiedy?

- Ja o tym wiedziałam - odzywa się Artemis, wyraź­ nie z siebie zadowolona. - Jako jedna z nielicznych... Wpatruję się w ekran, natychmiast przypominając so­ bie ludzi w gabinecie Jacka. Po to właśnie były te jajni­ ki. Rany, to ekscytujące. Nowe, śmiałe przedsięwzięcie! - Czy mógłbyś zdradzić nam nieco szczegółów? - pyta dziennikarz. - Czy chodzi o adresowany do kobiet napój? - Wszystko znajduje się jeszcze w bardzo wczesnym stadium - wyjaśnia Jack. - Ale mamy w planach całą li­ nię produktów. Napoje, ubrania, perfumy. Mamy potęż­ ną wizję twórczą. - Uśmiecha się do rozmówcy. - Je­ steśmy tym podekscytowani. - No więc, jaki jest w tym wypadku rynek docelo­ wy? - pyta dziennikarz, sprawdzając coś w swoich no­ tatkach. - Kobiety zajmujące się aktywnie sportem? - Skądże znowu - odpowiada Jack. - Naszym celem jest... dziewczyna z ulicy. - Dziewczyna z ulicy? - Dziennikarka prostuje się, wyglądając przy tym na lekko dotkniętą. - Co to ma oznaczać? Kim jest dziewczyna z ulicy? - Ma dwadzieścia kilka lat - mówi po chwili milcze­ nia Jack. - Pracuje w biurze, jeździ do pracy metrem, wychodzi wieczorami i wraca do domu nocnym autobu­ sem... Po prostu zwyczajna, niczym się nie wyróżniaj ąca dziewczyna. - Są ich tysiące - uśmiecha się dziennikarz. - Ale marka Panther zawsze była utożsamiana z męż­ czyznami - przerywa kobieta ze sceptycznym wyrazem twarzy. - Ze współzawodnictwem. Z wartościami typo­ wo męskimi. Czy pan naprawdę sądzi, że możliwe jest przestawienie się na rynek kobiecy? - Przeprowadziliśmy badania - odpowiada uprzej­ mie Jack. - Jesteśmy przekonani, że znamy nasz rynek. - Badania! - powtarza kpiąco kobieta. - A czy to nie jest przypadkiem kolejne działanie polegające na tym, że mężczyźni mówią kobietom, czego one chcą? - Nie uważam tak. - Jack jest nadal uprzejmy, jednak widzę, że przez jego twarz przebiega cień irytacji.

- Wiele firm bez większych sukcesów próbowało pod­ bić inny rynek. Skąd pan wie, że Panther Corporation nie dołączy do nich? - Jestem o tym przekonany - oświadcza Jack. Boże, dlaczego ona zachowuje się w tak agresywny sposób? - myślę z oburzeniem. Oczywiście, że Jack wie, co robi! - Zaprasza pan kilka kobiet i zadaje im pytania! Jak na podstawie czegoś takiego można określić ich potrze­ by i preferencje? - To tylko niewielka część badań, mogę panią zapew­ nić - odpowiada uprzejmie Jack. - Och, proszę dać spokój - rzuca kobieta, odchylając się i krzyżując ramiona. - Czy firma w rodzaju Panther, czy mężczyzna pokroju pana naprawdę potrafi wgryźć się w psychikę, jak to pan ujął, zwykłej, niczym niewyróżniającej się dziewczyny? - Owszem, potrafię! - Spojrzenia Jacka i dziennikar­ ki krzyżują się. - Znam tę dziewczynę. - Zna pan ją? - Kobieta unosi brwi. - Wiem, kim jest ta dziewczyna - mówi Jack. - Znam jej upodobania, wiem, jakie lubi kolory. Wiem, co jada, co pija. Wiem, czego pragnie od życia. Nosi ubrania w rozmiarze czterdzieści, choć wolałaby trzydzieści osiem. Ona... - Jack rozpościera ramiona, jakby w po­ szukiwaniu inspiracji. - Na śniadanie je płatki cheerios i moczy batonik flake w cappuccino. Spoglądam ze zdziwieniem na moją dłoń, w której znajduje się flake. Właśnie miałam zamiar umoczyć go w kawie. I... i jadłam rano cheerios. - W dzisiejszych czasach otoczeni jesteśmy idealny­ mi ludźmi ze stron kolorowych magazynów - kontynu­ uje Jack z ożywieniem. - Ale ta dziewczyna jest praw­ dziwa. Są dni, kiedy jej włosy dobrze się układają, są dni, kiedy jest inaczej. Nosi stringi, mimo że uważa je za niewygodne. Sporządza grafik z programem ćwiczeń, po czym go ignoruje. Udaje, że czyta gazety poświęcone

biznesowi, podczas gdy tak naprawdę ukrywa między nimi czasopisma plotkarskie. Wpatruję się w osłupieniu w ekran telewizora. Zaraz... zaraz. Chwileczkę. To wszystkie wydaje mi się jakby znajome. - Tak samo robisz ty, Emmo - mówi Artemis. - Widzia­ łam u ciebie egzemplarz „OK!" w środku „Marketing Week". - Odwraca się do mnie z kpiącym uśmieszkiem i jej wzrok pada na flake'a. - Uwielbia ciuchy, nie jest jednak niewolnicą mo­ dy - mówi właśnie Jack. - Jej najczęstszy strój to dżin­ sy... Artemis przygląda się z niedowierzaniem moim levisom. - ...i wpięty we włosy kwiat... Z oszołomieniem unoszę dłoń i dotykam róży z mate­ riału, która tkwi w moich włosach. To niemożliwe... To niemożliwe, by on mówił o... - O... mój... Boże - odzywa się powoli Artemis. - Co się stało? - pyta siedząca obok niej Caroline. Po­ dąża za spojrzeniem Artemis i wyraz jej twarzy zmienia się. - O mój Boże! Emmo! To ty! - Wcale nie - zaprzeczam, ale mój głos nie zachowu­ je się jak należy. - To ty! Kilkoro ludzi zaczyna się poszturchiwać i odwraca się, by na mnie spojrzeć. - Czyta codziennie piętnaście horoskopów i wybiera ten, który najbardziej jej się podoba... - mówi właśnie Jack. - To ty! To na pewno ty! - ...czyta streszczenia z okładek poważnych książek i udaje, że przeczytała je całe... - Wiedziałam, że nie przeczytałaś Wielkich nadziei! oznajmia triumfująco Artemis. - ...uwielbia słodką sherry...

- Słodką sherry? - powtarza Nick, odwracając się i krzywiąc. - Chyba żartujesz. - To Emma! - Słyszę, jak ludzie mówią między sobą w drugiej części sali. - To Emma Corrigan! - Emma? - odzywa się Katie, patrząc z niedowierza­ niem prosto na mnie. - Ale... ale... - To nie Emma! - oświadcza nieoczekiwanie Connor. Stoi w drugim kącie sali, opierając się o ścianę. - Nie bądźcie śmieszni! Emma nosi rozmiar trzydzieści sześć, a nie czterdzieści! - Trzydzieści sześć? - pyta Artemis i parska śmiechem. - Trzydzieści sześć! - chichocze Caroline. - A to dobre! - Nie nosisz rozmiaru trzydzieści sześć? - Connor spogląda na mnie w oszołomieniu. - Mówiłaś... - Wiem... wiem, że mówiłam. - Przełykam z trudem ślinę, a twarz piecze mnie, jakbym siedziała przy ogni­ sku. - A le ja... ja... - Czy naprawdę kupujesz ubrania w sklepach z uży­ wanymi ciuchami i udajesz, że są nowe? - pyta Caroline, zerkając jednocześnie z zainteresowaniem na ekran telewizora. - Nie!-odpowiadam obronnie. - To znaczy... czasami... - Waży sześćdziesiąt kilo, ale udaje, że tylko pięć­ dziesiąt sześć. - Słyszę głos Jacka. Że co? Że jak? Moje ciało skręca się z szoku. - To nieprawda! - wołam z oburzeniem w kierunku ekranu. - Wcale nie ważę sześćdziesięciu kilo! Ważę... ja ­ kieś... pięćdziesiąt siedem... i pół... - Urywam, gdyż wszy­ scy obecni w sali odwracają się, by na mnie spojrzeć. - ...nie cierpi rzeczy robionych na szydełku... Słychać, jak ktoś na drugim końcu sali gwałtownie wciąga powietrze. - Nie cierpisz robótek szydełkowych? - Do moich uszu dobiega pełen niedowierzania głos Katie. - Nie! - Odwracam się z przerażeniem. - To nie tak! Uwielbiam szydełkowane rzeczy! Naprawdę!

Ale Katie opuszcza salę z wyrazem wściekłości na twarzy. - Płacze, kiedy słyszy Carpentersów - mówi z ekranu Jack. - Uwielbia Abbę, ale nie znosi jazzu... O nie. O nie, o nie... Connor patrzy na mnie tak, jakbym własnoręcznie wbiła mu sztylet w serce. - Nie znosisz... jazzu? Jest tak, jak w jednym z tych snów, kiedy wszyscy oglądają cię w bieliźnie, a ty chcesz uciec, ale nie mo­ żesz. Nie jestem w stanie ruszyć się z miejsca. Wpatru­ ję się jedynie, zmaltretowana, w ekran, podczas gdy Jack ciągnie nieubłaganie swój wywód. - Zakłada na pierwszą randkę bieliznę przynoszącą szczęście... pożycza markowe buty od swej współloka­ torki i udaje, że są jej własne... udaje, że chodzi na kick boxing... jest nieco zagubiona w kwestiach religij­ nych... martwi się, że ma za małe piersi... Zamykam oczy, nie mogąc dłużej tego znieść. Moje piersi. Powiedział o moich piersiach. W telewizji. - Kiedy gdzieś wychodzi, potrafi grać osobę wyrafi­ nowaną, ale na łóżku... Nagle robi mi się słabo ze strachu. Nie. Nie. Błagam, tylko nie to. Błagam, błagam... - ...ma narzutę z Barbie. Przez salę przetacza się głośny śmiech, a ja kryję twarz w dłoniach. Powiedzieć, że jestem zawstydzona to za mało. Nikt nigdy nie miał się dowiedzieć o mojej na­ rzucie z Barbie. Nikt. - Czy ona jest seksowna? - pyta dziennikarz, a mnie podskakuje serce. Wpatruję się w ekran. Nie jestem w stanie oddychać, bojąc się tego, co za chwilę usłyszę. Co on powie? - Bardzo - odpowiada bez wahania Jack, a wszystkie spojrzenia kierują się na mnie. - To nowoczesna dziew­ czyna, która w torebce nosi prezerwatywy.

Za każdym razem, kiedy myślę, że nie może być już gorzej, mylę się. Ogląda to moja mama. Moja mama. - Ale możliwe, że nie wykorzystała jeszcze w pełni swego potencjału... być może pewna jej część jest sfru­ strowana... Nie jestem w stanie spojrzeć na Connora. Nie jestem w stanie spojrzeć na nikogo. - Może ma ochotę na eksperymenty... może miała... no nie wiem... lesbijskie fantazje z najlepszą przyja­ ciółką w roli głównej. Nie! Nie! Nieruchomieję z przerażenia. W mojej gło­ wie pojawia się nagle obraz Lissy, oglądającej ten wy­ wiad w domu: ma szeroko otwarte oczy i przykłada dłoń do ust. Od razu będzie wiedziała, że chodzi o nią. Już ni­ gdy więcej nie będę mogła spojrzeć jej w oczy. - To był tylko sen, jasne? - wyduszam z siebie z de­ speracją, jako że wszyscy się na mnie gapią. - Żadna fantazja. To wielka różnica! Mam ochotę rzucić się na telewizor. Zasłonić sobą ekran. Powstrzymać go. Ale to w niczym by nie pomogło, prawda? Włączo­ nych jest milion telewizorów w milionie domów. Oglą­ dają to ludzie w całym kraju. - Wierzy w wielką miłość. Wierzy, że jej życie pewne­ go dnia jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki sta­ nie się cudowne i ekscytujące. Ma nadzieje, obawy i zmartwienia, jak każdy z nas. Czasami odczuwa prze­ rażenie. - Jack przerywa na chwilę, po czym dodaje miękko: - Czasami czuje się niekochana. Czasami sądzi, że nigdy nie ujrzy aprobaty w oczach ludzi, którzy są dla niej najważniejsi. Gdy przyglądam się pełnej ciepła, poważnej twarzy Jacka, czuję pieczenie w oczach. - Ale jest odważna i ma dobre serce, i stawia życiu czoło... - Potrząsa głową i uśmiecha się do dwójki dziennikarzy. - Ja... ja przepraszam. Nie wiem, co się

stało. Chyba mnie trochę poniosło. Czy moglibyśmy... Jego wypowiedź zostaje przerwana przez dziennikarza. Poniosło. Trochę go poniosło. To tak, jakby powiedzieć, że Hitler był trochę agre­ sywny. - Panie Harper, bardzo dziękujemy, że zgodził się pan z nami porozmawiać - mówi dziennikarka. W przyszłym tygodniu naszym gościem będzie chary­ zmatyczny król kaset wideo z programami podnoszący­ mi motywację, Ernie Powers. Teraz jednak już dzięku­ jemy... Wszyscy wpatrują się w ekran, na którym ta kobieta kończy swoją gadkę, po czym rozbrzmiewa motyw mu­ zyczny programu. Wtedy ktoś wyłącza telewizor. Przez kilka sekund w sali panuje kompletna cisza. Wszyscy wpatrują się we mnie, jakby spodziewali się, że wygłoszę mowę, zatańczę na stole albo zrobię coś w tym rodzaju. Na niektórych twarzach maluje się sym­ patia i współczucie, na innych ciekawość, niektóre są triumfujące, a jeszcze inne mówią: „Jezu, cieszę się, że nie jestem tobą". Teraz wiem, jak się czują zwierzęta w zoo. Już nigdy nie pójdę do zoo. - Ale... ale ja nie rozumiem. - W drugim końcu sali odzywa się głos i wszystkie głowy jak na komendę od­ wracają się w stronę Connora, jakby to był mecz tenisa. Wpatruje się we mnie, a jego twarz jest zaczerwienio­ na. - Skąd Jack Harper wie tak dużo o tobie? O Boże. Connor ukończył uniwersytet w Mancheste­ rze z naprawdę świetnymi wynikami, i w ogóle. Ale cza­ sami wolno chwyta. Głowy zwróciły się w moim kierunku. - Ja... - Z zakłopotania swędzi mnie całe ciało. - Po­ nieważ my... my... Nie jestem w stanie powiedzieć tego na głos. Po pro­ stu nie jestem w stanie.

I nie muszę. Na twarzy Connora powoli zaczynają po­ jawiać się inne kolory. - Nie! - wykrztusza, patrząc na mnie tak, jakby zoba­ czył ducha. I to nie byle ducha. Naprawdę wielkiego ducha, pobrzękującego łańcuchami, wydającego prze­ rażające okrzyki. - Nie - powtarza. - Nie wierzę. - Connor... - odzywa się ktoś i kładzie dłoń na jego ramieniu, on jednak ją strząsa. - Connor, naprawdę mi przykro - mówię bezradnie. - Ty chyba żartujesz! - woła jakiś facet z kąta sali, któ­ ry najwyraźniej myśli jeszcze wolniej od Connora i któ­ remu musiano chyba przeliterować wszystko słowo po słowie. Spogląda na mnie. - Od jak dawna to się ciągnie? Wygląda na to, że tym pytaniem otworzył śluzy. Nagle wszyscy obecni zaczynają zarzucać mnie pytaniami. Przez ten hałas nie słyszę własnych myśli. - Czy dlatego przyjechał do Wielkiej Brytanii? Aby się z tobą spotkać? - Masz zamiar za niego wyjść? - Wiesz, nie wyglądasz na sześćdziesiąt kilo... - Naprawdę masz narzutę na łóżko z Barbie? - A w tej lesbijskiej fantazji byłyście tylko we dwie czy też... - Uprawiałaś z Jackiem Harperem seks w pracy? - Czy dlatego właśnie rzuciłaś Connora? Nie jestem w stanie dłużej tego znieść. Muszę się wy­ dostać. Natychmiast. Nie patrząc na nikogo, wstaję z krzesła i chwiejnym krokiem opuszczam salę. Gdy idę korytarzem, jestem zbyt oszołomiona, by myśleć o czymkolwiek poza tym, że muszę wziąć torebkę i dać nogę. Już. Wchodzę do pustego biura, w którym przenikliwie dzwonią telefony. Mój nawyk jest zbyt głęboko zakorze­ niony, by je zignorować. - Halo? - mówię, podnosząc pierwszą z brzegu słu­ chawkę. - No więc to tak! - Słyszę pełen wściekłości głos Jemimy. - „Pożycza markowe buty od swej współloka­

torki i udaje, że są jej własne". Czyje buty on mógł mieć na myśli? Lissy? - Słuchaj, Jemima, czy mogę... przepraszam... muszę lecieć - mówię słabym głosem i odkładam słuchawkę. Żadnych więcej telefonów. Bierz torebkę. Uciekaj. Gdy zamykam torebkę trzęsącymi się dłońmi, kilko­ ro ludzi, którzy wyszli z sali konferencyjnej chwilę po mnie, bierze się do odbierania pozostałych telefo­ nów. - Emmo, twój dziadek na linii! - woła Artemis, zasła­ niając dłonią słuchawkę. - Mówi coś o nocnym autobu­ sie i o tym, że już ci nigdy nie zaufa. - Dzwonią z działu promocji Harvey's Bristol Cream wtrąca Caroline. - Chcą wiedzieć, pod jakim adresem mogą ci przesłać gratisową skrzynkę słodkiej sherry. Skąd wzięli moje nazwisko? No skąd? Czy wszystko zdążyło się już roznieść? Czy dziewczyny w recepcji in­ formują o tym każdego, kto chce? - Emmo, mam na linii twojego ojca - odzywa się Nick. - Mówi, że koniecznie musi z tobą porozmawiać... - Nie mogę - odpowiadam tępo. - Nie mogę z nikim rozmawiać. Muszę... muszę... Chwytam marynarkę, prawie biegiem opuszczam biuro i pędzę korytarzem w kierunku schodów. Po dro­ dze napotykam ludzi wracających do swoich pokoi po obejrzeniu wywiadu. Wszyscy bacznie mi się przygląda­ ją, gdy przemykam obok nich niczym błyskawica. - Emmo! - Kiedy zbliżam się do schodów, za ramię chwyta mnie kobieta o imieniu Fiona, której prawie nie znam. Waży jakieś sto trzydzieści kilo i od lat prowadzi kampanię o większe krzesła i szersze przejścia. - Nigdy się nie wstydź swego ciała. Raduj się nim! Otrzymałaś je od matki natury! Jeśli chcesz przyjść w sobotę na na­ sze warsztaty... Wyszarpuję z przerażeniem ramię i zaczynam ze stu­ kotem obcasów zbiegać po marmurowych schodach. Kiedy jednak docieram do pierwszego piętra, ktoś inny chwyta mnie za rękę.

- Hej, czy możesz mi powiedzieć, do jakich konkret­ nie sklepów z tanią odzieżą chodzisz? - To dziewczyna, której nawet nie znam. - Uważam, że zawsze jesteś świetnie ubrana... - Ja też uwielbiam lalki Barbie! - Na mojej drodze staje nagle Carol Finch z księgowości. - Nie utworzyły­ byśmy klubu, Emmo? - Ja... ja naprawdę muszę już iść. Odsuwam się i dalej zbiegam po schodach. Ale ludzie i tak mnie zaczepiają. - Dopiero w wieku trzydziestu trzech lat zdałam so­ bie sprawę, że jestem lesbijką... - Wielu ludzi jest zdezorientowanych w kwestiach re­ ligijnych. Oto broszurka na temat naszej grupy miłośni­ ków Biblii... - Dajcie mi spokój! - wołam z bólem. - Dajcie mi wszyscy święty spokój! Ruszam biegiem do wyjścia, a za mną podążają głosy, odbijając się echem od marmurowej posadzki. Gdy roz­ paczliwie napieram na ciężkie szklane drzwi, wolnym krokiem podchodzi do mnie strażnik Dave, patrząc na moje piersi. - Mnie się wydają zupełnie w porządku, skarbie - od­ zywa się pokrzepiająco. Udaje mi się wreszcie otworzyć drzwi i wybiegam na ulicę, nie rozglądając się na boki. Wreszcie zatrzymuję się, osuwam na ławkę i kryję twarz w dłoniach. Moje ciało wciąż odczuwa skutki szoku. Nie jestem w stanie zebrać myśli. Nigdy, ale to nigdy w życiu nie czułam większego upo­ korzenia.

20 - Wszystko w porządku, Emmo? Od jakichś pięciu minut siedzę na ławce, ze wzro­ kiem utkwionym w chodniku. Mam kompletny mętlik

w głowie. A w moich uszach rozbrzmiewa głos, ponad codziennymi dźwiękami ulicy, na które składają się kroki przechodzących ludzi, zgrzyt autobusów i klakso­ ny samochodów. To męski głos. Otwieram oczy, mrugam w słonecznym blasku i wpatruję się z oszołomieniem w parę niebieskich oczu, które wydają mi się znajome. Wtedy nagle go rozpoznaję. To Aidan z koktajlbaru. - Czy wszystko w porządku? - pyta. - Dobrze się czu­ jesz? Przez dobrą chwilę nie jestem w stanie udzielić od­ powiedzi. Wszystkie moje uczucia i emocje zostały po­ rozrzucane niczym zawartość upuszczonej tacy z herba­ tą i nie jestem pewna, co powinnam podnieść najpierw. - Nie - odzywam się wreszcie. - Nic nie jest w po­ rządku. Absolutnie nic. - Och. - Wygląda na zaniepokojonego. - Czy mógłbym coś dla ciebie... - Czy dobrze byś się czuł, gdyby wszystkie twoje se­ krety zostały wyjawione w telewizji przez kogoś, komu ufałeś? - pytam drżącym głosem. - Czy dobrze byś się czuł, gdybyś został upokorzony na oczach wszystkich twoich przyjaciół, znajomych i rodziny? Odpowiedzią jest speszona cisza. - Dobrze byś się czuł? - Chyba... nie? - ryzykuje pospieszną odpowiedź. - Jak byś się czuł, gdyby ktoś wyjawił publicznie, że... że nosisz damską bieliznę? Odwraca się z pobladłą twarzą. - Nie noszę damskiej bielizny! - Wiem! - Próbuję wyjaśnić mu, o co mi chodzi. Właściwie to nie wiem, czy tego nie robisz, ale załóżmy po prostu, że to robisz. Jak byś się poczuł, gdyby ktoś po­ wiedział to w telewizji w tak zwanym wywiadzie bizne­ sowym? Aidan przygląda mi się w taki sposób, jakby nagle udało mu się dodać dwa do dwóch. - Chwileczkę. Ten wywiad z Jackiem Harperem! Czy o nim mówisz? Oglądałem go w barze.

- No to świetnie! - Wyrzucam w górę ręce. - Po pro­ stu świetnie! Ponieważ wiesz, szkoda by było, gdyby kto­ kolwiek we wszechświecie to przegapił. - No więc to o ciebie chodzi? To ty czytasz codziennie piętnaście horoskopów i kłamiesz na temat swojej... Urywa, widząc moją minę. - Przepraszam. Przepra­ szam. Musiało cię to naprawdę bardzo zranić. - Owszem. Jestem zraniona. I wściekła. I zawstydzona. I zdezorientowana, dodaję w myślach. Tak bardzo zdezorientowana, zaszokowana i oszołomiona, że led­ wie jestem w stanie utrzymać równowagę, siedząc na tej ławce. W ciągu zaledwie kilku minut mój cały świat odwrócił się do góry nogami. Myślałam, że Jack mnie kocha. Myślałam, że on... Myślałam, że on i ja... Nagle dopada mnie piekący ból. Chowam twarz w dłoniach. - Ale skąd on tyle o tobie wiedział? - pyta z waha­ niem w głosie Aidan. - Czy ty i on jesteście... razem? - Poznaliśmy się w samolocie. - Podnoszę głowę i próbuję wziąć się w garść. - Przez calutką podróż opo­ wiadałam mu o sobie. A potem parę razy umówiliśmy się i myślałam... - Zaczyna mi drżeć głos. - Naprawdę myślałam, że to może być... no wiesz. - Czuję, że moje policzki oblewają się purpurą. - Coś poważnego. Jed­ nak prawda jest taka, że nigdy się mną nie interesował! Nie tak naprawdę. Chciał tylko dowiedzieć się, jaka jest zwyczajna dziewczyna z ulicy. Dla potrzeb swojego głupiego rynku targetowego. Dla tej swojej głupiej no­ wej linii dla kobiet. Gdy po raz pierwszy w pełni to wszystko sobie uświa­ damiam, po policzku spływa mi łza, a zaraz po niej na­ stępna. Jack mnie wykorzystał. Dlatego właśnie zaprosił mnie na kolację. Dlatego właśnie tak go fascynowałam. Dlatego wszystko, co mówiłam, wydawało mu się interesujące. Dlatego go urzekłam.

To nie była miłość. To był biznes. Nagle z mojego gardła wydobywa się szloch. - Przepraszam - wykrztuszam urywanym głosem. Naprawdę cię przepraszam. Ja po prostu... To dla mnie szok. - Nie przejmuj się - odpowiada ze współczuciem Aidan. - To najzupełniej normalna reakcja. - Potrząsa głową. - Nie wiem wiele na temat świata wielkich inte­ resów, ale wydaje mi się, że ci kolesie nie dostają się na szczyt bez zdeptania po drodze kilku osób. Muszą być bezwzględni, aby odnieść sukces. - Urywa i przygląda się, jak z nieszczególnie dobrym rezultatem próbuję po­ wstrzymać łzy. - Chcesz mojej rady, Emmo? - No...? - Podnoszę głowę i ocieram oczy. - Wyładuj się na zajęciach z kick boxingu. Wykorzy­ staj agresję. Wykorzystaj poczucie krzywdy. Wpatruję się w niego z niedowierzaniem. Czy on w ogóle nie słuchał? - Aidan, ja nie chodzę na kick boxing! - wołam prze­ nikliwym głosem. - Nie chodzę tam, jasne? Nigdy nie chodziłam! - Naprawdę? - Wygląda na skonsternowanego. - Ale mówiłaś... - Kłamałam! Przez chwilę nic nie mówi. - No tak - odzywa się wreszcie. - Ale... nic się nie martw! Możesz zabrać się do czegoś mniej agresywnego. Może tai-chi... - Posyła mi niepewne spojrzenie. - Masz ochotę na coś do picia? Coś, co podziałałoby na ciebie uspokajająco? Mógłbym ci zmiksować mango z bana­ nem i kwiatem rumianku i dorzucić trochę uspokajają­ cej gałki muszkatołowej. - Nie, dzięki. - Wydmuchuję nos, biorę głęboki oddech, po czym sięgam po torebkę. - Chyba pojadę do domu. - Na pewno? - Nic mi nie będzie. - Zmuszam się do uśmiechu. Wszystko w porządku.

Ale, oczywiście, to także jest kłamstwo. Nic nie jest w porządku. Gdy siedzę w wiozącym mnie w kierunku domu metrze, jedna po drugiej spływają mi po twarzy łzy i wielkimi kroplami skapują na spódnicę. Ludzie przyglądają mi się, ale nic mnie to nie obchodzi. A dla­ czego miałoby ich obchodzić? Przeżyłam już najgorsze upokorzenie; kilka gapiących się na mnie osób nie ma znaczenia. Jest mi głupio. Tak strasznie głupio. Oczywiście, że nie byliśmy bratnimi duszami. Oczywi­ ście, że w rzeczywistości wcale nie był mną zaintereso­ wany. Oczywiście, że nigdy mnie nie kochał. Na nowo czuję ból i po omacku szukam w torebce chusteczki. - Nie martw się, kochanie! - odzywa się siedząca po mojej lewej stronie starsza pani, ubrana w obszerną suk­ nię z nadrukowanymi ananasami. - On nie jest tego wart! Idź teraz do domku, umyj twarz, zrób sobie herbatki... - Skąd pani wie, że ona płacze z powodu mężczy­ zny? - wtrąca się agresywnie kobieta w ciemnym spod­ nium. - To tak bardzo stereotypowy, antyfeministyczny punkt widzenia. Ona może przecież płakać z jakiegokol­ wiek innego powodu! Z powodu utworu muzycznego, poezji, głodu na świecie, sytuacji politycznej na Środ­ kowym Wschodzie. - Patrzy na mnie z wyczekiwaniem. - Naprawdę płakałam z powodu mężczyzny - przy­ znaję. Metro zatrzymuje się, a kobieta w ciemnym spodnium przewraca oczami i wysiada. Pani w ananasowej sukni w odpowiedzi również przewraca oczami. - Głód na świecie! - mówi pogardliwie, a ja, wbrew sobie, cicho chichoczę. - No więc nie przejmuj się, ko­ chana. - Pokrzepiająco klepie mnie po ramieniu, pod­ czas gdy ja ocieram oczy. - Zaparz herbatki, zjedz kilka czekoladowych ciasteczek i utnij sobie pogawędkę z ma­ mą. Masz jeszcze mamę, prawda? - Szczerze mówiąc, aktualnie ze sobą nie rozmawia­ my - wyznaję.

- No a tata? Potrząsam bez słowa głową. - No cóż... a może najlepsza przyjaciółka? Musisz ją przecież mieć! - Ananasowa pani posyła mi pokrzepia­ jący uśmiech. - Owszem, mam przyjaciółkę - wykrztuszam urywa­ nym głosem. - Ale właśnie się dowiedziała z ogólnokra­ jowej telewizji, że mam lesbijskie fantazje dotyczące akurat jej. Moja towarzyszka przez kilka chwil wpatruje się we mnie bez słowa. - Napij się herbatki - odzywa się wreszcie z wyraźnie mniejszym przekonaniem. - I . . . powodzenia, kochana. Drogę od metra do naszej ulicy pokonuję wyjątkowo powoli. Na rogu zatrzymuję się, wydmuchuję nos i ro­ bię kilka głębokich wdechów. Ból w klatce piersiowej nieznacznie zelżał, a na jego miejscu pojawiło się kosz­ marne wprost zdenerwowanie. Jak mam teraz spojrzeć Lissy w oczy po tym, co Jack powiedział w telewizji? No jak? Znam Lissy długo. I przeżyłam w jej towarzystwie wiele krępujących momentów. Ale nic nie było choćby w przybliżeniu podobne do tego, co się stało dzisiaj. To jest gorsze niż torsje w łazience jej rodziców. Gor­ sze niż to, że zobaczyła, jak całuję własne odbicie w lu­ strze i jęczę seksownym głosem: „Ooch, skarbie". To jest nawet gorsze niż przyłapanie mnie na pisaniu kart­ ki walentynkowej do naszego nauczyciela matematyki, pana Blake'a. Wbrew wszystkiemu mam nadzieję, że może nagle postanowiła wyjść z domu na cały dzień czy coś w tym rodzaju. Jednak gdy otwieram drzwi mieszkania, widzę Lissy we własnej osobie, jak wychodzi właśnie z kuch­ ni. I kiedy patrzy na mnie, widzę po jej minie, że jest nie na żarty wkurzona. No więc to by było na tyle. Jack Harper nie tylko mnie zdradził. Zniszczył także przyjaźń moją i Lissy. Już

nigdy nie będzie między nami tak samo. To tak jak w fil­ mie Kiedy Harry poznał Sally. Na drodze naszej przy­ jaźni stanął seks i teraz nie możemy się przyjaźnić, po­ nieważ chcemy się ze sobą przespać. Nie. Cofam to. Nie chcemy się ze sobą przespać. Cho­ dzi o to, że my nie chcemy... Mniejsza z tym. Nieważne. I tak nie jest dobrze. - Och! - mówi Lissy, wpatrując się w podłogę. O kurczę! Cześć, Emmo! - Cześć! - odpowiadam zduszonym głosem. - Pomy­ ślałam, że lepiej wrócę do domu. W biurze było po pro­ stu zbyt... zbyt okropnie... Urywam i przez chwilę panuje nieznośna, pełna na­ pięcia cisza. - No więc... pewnie to widziałaś - odzywam się wreszcie. - Owszem, widziałam - odpowiada Lissy, nadal ze wzrokiem utkwionym w podłodze. - I ja... - O dkasłuje. Chciałam ci tylko powiedzieć, że... że jeśli chcesz, że­ bym się wyprowadziła, to tak zrobię. W moim gardle rośnie gula. Wiedziałam. Po dwudzie­ stu jeden latach nasza przyjaźń jest skończona. Wycho­ dzi na jaw jeden maleńki sekret i oznacza koniec wszystkiego. - Skąd - mówię, starając się nie wybuchnąć pła­ czem. - To ja się wyprowadzę. - Nie! - upiera się z wyraźnym zakłopotaniem Lissy. Ja się wyprowadzę. To nie twoja wina, Emmo. To ja cię... zwodziłam. - Coo? - Wpatruję się w nią szeroko otwartymi ocza­ mi. - Lissy, nie zwodziłaś mnie! - A właśnie, że tak. - Minę ma zbolałą. - Czuję się podle. Nie zdawałam sobie sprawy, że ty... że żywisz ta­ kie uczucia. - Nieprawda! - Ale teraz widzę już wszystko wyraźnie! Chodziłam po mieszkaniu na wpół rozebrana, nic dziwnego, że by­ łaś sfrustrowana!

- Nie byłam sfrustrowana - odpowiadam szybko. Lissy, nie jestem lesbijką. - No to biseksualistką. Albo osobą „wieloorientacyjną", czy jak tam to nazwiesz. - Nie jestem także biseksualna! Ani jakaś tam „wie­ lo..."! - Emmo, proszę cię! - Lissy chwyta moją dłoń. - Nie wstydź się swojej seksualności. I obiecuję, że będę cię wspierać bez względu na dokonany przez ciebie wybór... - Lissy, nie jestem biseksualna! - wołam. - Nie potrze­ buję żadnego wsparcia! Jeden, jedyny raz miałam po pro­ stu sen, rozumiesz? To nie była fantazja, tylko dziwaczny sen, i nie oznacza on, że jestem lesbijką, i nie oznacza, że mi się podobasz. To w ogóle niczego nie oznacza. - Och. - Cisza. Lissy wygląda na zaskoczoną. - Och, no tak. Myślałam, że to była... No wiesz. - Odkasłuje. Że pragnęłaś... - Nie! Mnie się to tylko przyśniło. Raz w życiu. - A h a . .. Znowu zapada cisza. Lissy przygląda się z natęże­ niem swoim palcom u nóg, a ja wpatruję się w sprzącz­ kę od zegarka. - No więc, czy my rzeczywiście... - odzywa się wresz­ cie. O Boże. - Tak jakby - przyznaję. - I... dobra chociaż byłam? - Co...? - Gapię się na nią. - W tym twoim śnie. - Patrzy mi prosto w oczy, a jej policzki są jaskraworóżowe. - Byłam dobra? - Lissy... - mówię udręczonym głosem. - Byłam do dupy, no nie? Byłam do dupy! Wiedzia­ łam. - Nie byłaś do dupy! - wykrzykuję. - Byłaś... byłaś na­ prawdę... Nie mogę uwierzyć, że naprawdę prowadzę rozmowę o sprawności seksualnej najlepszej przyjaciółki, pre­ zentowanej w moim lesbijskim śnie.

- Posłuchaj, czy nie możemy po prostu zostawić tego tematu? Dość już mam tego wszystkiego. - Och! 0 Boże, tak - mówi Lissy ze skruchą, ogarnię­ ta wyrzutami sumienia. - Przepraszam, Emmo. Musisz się czuć naprawdę... - Totalnie upokorzona i zdradzona? - Próbuję się uśmiechnąć. - Aha, tak mniej więcej się czuję. - Czy widział to ktoś z twojej pracy? - pyta ze współ­ czuciem Lissy. - Czy widział to ktoś? - powtarzam. - Lissy, wszyscy widzieli. Wszyscy wiedzieli, że chodzi o mnie! I wszyscy się ze mnie śmiali, a ja pragnęłam zwinąć się w kulkę i umrzeć... - 0 Boże - mówi zmartwiona Lissy. - Naprawdę? - To było po prostu straszne. - Zamykam oczy, gdyż ogarnia mnie nowa fala wstydu. - Nigdy w życiu nie czu­ łam się bardziej upokorzona. Nigdy nie czułam się bar­ dziej... obnażona. Cały świat wie, że stringi wchodzą mi w tyłek, że nie lubię kick boxingu i że nie czytałam Dickensa. - Głos drży mi coraz bardziej, a po chwili bez ostrzeżenia z mojego gardła wydobywa się szloch. O Boże, Lissy. Miałaś rację. Czuję się jak kompletna... idiotka. On mnie po prostu wykorzystywał, od samego początku. Tak naprawdę nigdy się mną nie interesował. Byłam jedynie... narzędziem badania rynku. - Nie masz pewności! - odpowiada z konsternacją. - Mam! Oczywiście, że tak. Dlatego go urzekłam. Dla­ tego fascynowało go wszystko, co mówiłam. Nie dlate­ go, że był we mnie zakochany. Działo się tak dlatego, że zdał sobie sprawę, iż ma tuż pod bokiem swojego docelowego klienta. Normalną, zwyczajną dziewczynę z ulicy, na którą inaczej nie zwróciłby najmniejszej na­ wet uwagi! - Z mojego gardła wydobywa się kolejne chlipnięcie. - Powiedział to przecież w telewizji, no nie? Jestem tylko niczym nie wyróżniającą się dziew­ czyną. - Wcale nie - odpowiada gwałtownie Lissy. - Nie je ­ steś dziewczyną, która niczym się nie wyróżnia!

- Jestem! Taka właśnie jestem. Zwyczajne zero. Ale byłam taka głupia, że uwierzyłam w jego zainteresowa­ nie. Naprawdę myślałam, że Jack mnie kocha. To znaczy może niezupełnie kocha. - Chyba się rumienię. - Ale... no wiesz. Że czuje do mnie to, co ja do niego. - Wiem. - Lissy wygląda tak, jakby zaraz sama miała się rozpłakać. - Wiem, Emmo. - Przysuwa się i przytula mnie mocno. Nagle odsuwa się z zakłopotaniem. - Nie czujesz się przez coś takiego nieswojo, co? Zna­ czy, to nie... podnieca cię ani nic w tym rodzaju... - Lissy, mówię ci po raz ostatni, że nie jestem lesbij­ ką! - wołam z irytacją. - Okej! - odpowiada pospiesznie. - Okej. Przepra­ szam. - Znowu mnie przytula. - Chodź - mówi po chwi­ li. - Potrzebujesz porządnego drinka. Wychodzimy na maleńki, zarośnięty balkon, który podczas naszej pierwszej wizyty został opisany przez właściciela jako „przestronny taras dachowy". Siadamy w słońcu i popijamy wódkę, którą w zeszłym roku Lissy przywiozła ze strefy wolnocłowej. Przy każdym łyku niemiłosiernie pali mnie w gardle, lecz po chwili moje ciało ogarnia miłe, uspokajające ciepełko. - Powinnam była wiedzieć... - mówię, przyglądając się kieliszkowi. - Powinnam była wiedzieć, że ważny, wpływowy milioner pokroju Jacka nie zainteresuje się na serio dziewczyną taką jak ja. - Nie mogę w to uwierzyć. - Lissy wzdycha po raz chyba tysięczny. - Nie mogę uwierzyć, że on to wszystko ukartował. To było takie romantyczne. Zmiana zdania co do wyjazdu do Ameryki... i autobus... i przyniesienie ci tego różowego koktajlu... - No i o to właśnie chodzi. - Znów zbiera mi się na płacz i energicznie mrugam, by nie dopuścić do fontanny łez. - Dlatego właśnie to wszystko jest tak bardzo upoka­ rzające. Dokładnie wiedział, co mi się może spodobać. Powiedziałam mu w samolocie, że będąc z Connorem,

nudziłam się. Wiedział, że pragnę szczypty szaleństwa i wielkiego uczucia. Karmił mnie więc wszystkim, o czym wiedział, że mi się spodoba. A ja uwierzyłam. Ponieważ pragnęłam uwierzyć. - Naprawdę myślisz, że wszystko to było tylko reali­ zacją jego planu? - Lissy zagryza wargę. - Oczywiście, że tak - odpowiadam ze łzami w oczach. Celowo za mną chodził, obserwował, co robię, i pragnął wedrzeć się do mojego życia! Przypomnij sobie, jak się tutaj zjawił i myszkował po pokoju. Nic dziwnego, że tak cholernie wszystkim się interesował. Podejrzewam, że przez cały ten czas robił sobie notatki, że w kieszeni miał ukryty dyktafon. A ja po prostu... otworzyłam mu drzwi. - Pociągam kolejny solidny łyk alkoholu i lekko się wzdrygam. - Już nigdy nie zaufam żadnemu mężczyź­ nie. Nigdy. - Ale on wydawał się bardzo miły! - wzdycha smętnie Lissy. - Nie mogę wprost uwierzyć, że okazał się tak cy­ niczny. - Lissy... - Podnoszę głowę. - Prawda jest taka, że mężczyzna jego pokroju nie dochodzi na szczyt, nie bę­ dąc bezwzględnym i nie depcząc po drodze innych. To się nie zdarza. - Poważnie? - Patrzy na mnie ze zmarszczonym czo­ łem. - Może i masz rację. Boże, jakie to strasznie przy­ gnębiające. - Czy to Emma? - Do naszych uszu dobiega przenikli­ wy głos, a po chwili na balkonie pojawia się Jemima. Ubrana jest w biały szlafrok, na twarzy ma maseczkę, a jej oczy są zwężone wściekłością. - Patrzcie tylko! Panna Nigdy-nie-pożyczam-twoich-ubrań. Co masz mi do powiedzenia na temat moich sandałków Prady? O Boże. Nie ma już chyba sensu kłamać, no nie? - Są spiczaste i niewygodne - mówię, wzruszając ra­ mionami, a Jemima gwałtownie wciąga powietrze. - Wiedziałam! Przez cały ten czas wiedziałam. Wy na­ prawdę pożyczacie moje ciuchy. No a mój sweterek od Josepha? A torebka od Gucciego?

- Która torebka od Gucciego? - ripostuję bezczelnie. Przez chwilę Jemimie wyraźnie brakuje słów. - Wszystkie! - odpowiada wreszcie. - Wiesz, mogła­ bym cię za to pozwać. Mogłabym kazać ci oddać to wszystko do pralni chemicznej! - Wymachuje mi przed twarzą świstkiem papieru, - Mam tu listę rzeczy, co do których żywię uzasadnione podejrzenie, że w ciągu ostatnich trzech miesięcy były noszone nie tylko przeze mnie... - Och, przymknij się i skończ z tymi swoimi głupimi ciuchami - przerywa jej Lissy. - Emma jest załamana. Została zdradzona i upokorzona przez mężczyznę, o któ­ rym myślała, że ją kocha. - A to mi niespodzianka. Zaraz zemdleję z wrażenia odpowiada zgryźliwie Jemima. - Wiedziałam, że coś ta­ kiego się stanie. Mówiłam wam zresztą! Nigdy nie opo­ wiadaj mężczyźnie wszystkiego o sobie, bo znajdziesz się w tarapatach. Czyż cię nie ostrzegałam? - Powiedziałaś, że nie załatwi sobie w ten sposób kamienia na palec! - woła Lissy. - Nie mówiłaś, że on wystąpi w telewizji i zdradzi całemu krajowi jej oso­ biste sekrety. Wiesz co, Jemima, mogłabyś okazać nie­ co współczucia. - Nie, Lissy, ona ma rację - wtrącam się ze smut­ kiem. - Od początku miała rację. Gdybym tylko trzymała tę moją głupią gębę na kłódkę, nie stałoby się to, co się stało. - Sięgam po butelkę i ponuro nalewam sobie jesz­ cze jeden kieliszek. - Związek to bitwa. To gra w szachy. A co ja zrobiłam? Od początku rzuciłam wszystkie moje pionki na planszę i oświadczyłam: „Proszę bardzo! Bierz je!". - Pociągam łyk alkoholu. - Prawda jest taka, że mężczyźni i kobiety nie powinni mówić sobie niczego. Niczego. - Całkowicie się z tobą zgadzam - oświadcza Jemima. - Mojemu przyszłemu mężowi mam zamiar powie­ dzieć tak niewiele, jak to tylko możliwe... - Urywa, gdy trzymana przez nią w dłoni słuchawka telefonu bez­ przewodowego odzywa się przenikliwym dzwonkiem. -

Cześć! - mówi, przykładając ją do ucha. - Camilla? Och... Okej. Proszę chwilę zaczekać. - Zasłania słu­ chawkę dłonią i patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. - To Jack! - mówi bezgłośnie. Wpatruję się w nią w stanie totalnego osłupienia. W jakiś dziwny sposób prawie udało mi się zapo­ mnieć, że Jack jest częścią realnego świata. Jedyne, co mam przed oczami, to tę twarz na ekranie telewizora, uśmiechającą się, przytakującą i powoli doprowadzaj ącą do mojego upokorzenia. - Powiedz mu, że Emma nie życzy sobie z nim rozma­ wiać! - syczy Lissy. - Nie! Powinna z nim porozmawiać - odpowiada Jemima cicho, ale stanowczo. - W przeciwnym wypadku będzie myślał, że to on wygrał. - Ale przecież... - Dawaj mi to! - nakazuję i wyszarpuję słuchawkę z ręki Jemimy. Serce wali mi jak młotem. - Cześć - mó­ wię tak oschle, jak tylko jestem w stanie. - Emmo, to ja - słyszę znajomy głos Jacka i zalewa mnie fala uczucia. Chce mi się płakać. Pragnę go ude­ rzyć, zranić... Jakoś jednak udaje mi się opanować. - Już nigdy nie chcę z tobą rozmawiać - oświadczam. Wyłączam telefon, oddychając przy tym ciężko. - Dobra robota! - ocenia Lissy. Sekundę później telefon ponownie dzwoni. - Błagam, Emmo - odzywa się Jack. - Posłuchaj mnie przez chwilę. Wiem, że jesteś bardzo zdenerwowana. Ale jeśli dasz mi chwilę, bym mógł wyjaśnić... - Nie słyszałeś mnie?! - wykrzykuję z płonącą twa­ rzą. - Wykorzystałeś mnie i upokorzyłeś! Już nigdy wię­ cej nie chcę z tobą rozmawiać ani cię widzieć, ani sły­ szeć, ani... ani... - Smakować cię - syczy Jemima, kiwając gwałtownie głową. - ...ani cię dotykać. Nigdy. Przenigdy. - Wyłączam tele­ fon, wchodzę do pokoju i wyszarpuję przewód z gniazd­

ka. Następnie trzęsącymi się dłońmi wyciągam z torebki telefon komórkowy i wyłączam go w chwili, gdy zaczyna dzwonić. Gdy ponownie pojawiam się na balkonie, nadal je ­ stem roztrzęsiona. Nie mogę jeszcze uwierzyć, że wszystko skończyło się w taki sposób. W jednej chwili mój idealny romans rozpadł się na kawałki. - Wszystko w porządku? - pyta z niepokojem Lissy. - Tak. Chyba tak. - Ciężko opadam na krzesło. - Je­ stem tylko trochę zdenerwowana. - No dobra, Emmo - odzywa się Jemima, przygląda­ jąc się swym paznokciom. - Nie chcę cię popędzać, ale wiesz, co musisz teraz zrobić, prawda? - Co? - Musisz się zemścić! - Podnosi głowę i posyła mi spojrzenie pełne determinacji. - Musisz mu zapłacić za to, co zrobił. - O nie! - Lissy się krzywi. - Zemsta jest niegodna. Czy nie lepiej po prostu zniknąć z jego życia? - Co dobrego przyjdzie ze zniknięcia? - pyta Jemima. - Czy da mu to nauczkę? Czy dzięki temu będzie ża­ łował, że w ogóle cię poznał? - Emma i ja zawsze się zgadzałyśmy, że w takiej sytua­ cji najlepiej zachować dumę - odpowiada zdecydowanie Lissy. - „Porządne życie to najlepsza zemsta". George Herbert. Jemima przygląda jej się przez kilka sekund pustym wzrokiem. - W każdym razie - odzywa się wreszcie, zwracając się do mnie - z największą przyjemnością ci pomogę. Nie chcę się chwalić, ale zemsta to moja specjalność. Unikam wzroku Lissy. - Co masz na myśli? - Porysować mu samochód, pociąć jego garnitury, zaszyć rybę w jego zasłony i zaczekać, aż zacznie się psuć... - Jemima wygłasza to tak, jakby recytowała wiersz.

- Uczyli cię tego w prywatnej szkole dla dziewcząt? pyta Lissy, przewracając oczami. - W gruncie rzeczy jestem feministką - odparowuje Jemima. - My, kobiety, musimy stawać w obronie na­ szych praw. Wiecie, zanim mamusia wyszła za mojego ojca, spotykała się z takim jednym naukowcem, który ją bezczelnie porzucił. Stało się to na trzy tygodnie przed ślubem, możecie uwierzyć? No więc pewnej nocy wślizgnęła się do jego laboratorium i powyciągała wtycz­ ki z tych jego głupich urządzeń. Całe badania zostały zniszczone! Mamusia zawsze powtarza, że to Emersonowi dało nauczkę! - Emersonowi? - pyta Lissy, przyglądając się jej z niedowierzaniem. - Emersonowi Daviesowi? - Zgadza się! Daviesowi! - Emersonowi Daviesowi, który prawie odkrył lek na ospę wietrzną? - No cóż, nie powinien był zadzierać z mamusią, prawda? - Jemima unosi buntowniczo podbródek. Od­ wraca się do mnie. - Kolejna rada mamusi to olejek z chili. Doprowadzasz do tego, by uprawiać z kolesiem seks, a potem proponujesz: „A może mały masażyk?". I wcierasz olejek w jego... no wiecie gdzie. - Jej oczy błyszczą. - Będzie go bolało w najczulszym miejscu! - Powiedziała ci o tym twoja własna matka? - pyta Lissy. - Tak - odpowiada Jemima. - To było naprawdę słod­ kie. W dniu moich osiemnastych urodzin posadziła mnie i powiedziała, że musimy uciąć sobie pogawędkę na temat stosunków kobiet i mężczyzn... Lissy przygląda się jej z niedowierzaniem. - Podczas tej pogawędki poinstruowała cię o wciera­ niu olejku z chili w męskie genitalia? - Tylko wtedy, gdy będą mnie źle traktować - wyjaśnia z irytacją Jemima. - W czym tkwi twój problem, Lissy? Myślisz, że to właściwe pozwolić, by facet cię zdepta! i żeby mu to uszło na sucho? Doskonałe feministyczne posunięcie!

- Wcale tak nie twierdzę - oświadcza Lissy. - Ja po prostu nie zemściłabym się za pomocą... olejku z chili! - No a co byś w takim razie zrobiła, mądralo? - pyta Jemima, opierając dłonie na biodrach. - Co? - mówi Lissy. - Gdybym już miała się zniżyć do tego, by się mścić, czego nigdy bym nie zrobiła, ponie­ waż osobiście uważam zemstę za duży błąd... - Przery­ wa, by zaczerpnąć tchu. - Zrobiłabym dokładnie to sa­ mo co on. Zdradziłabym któryś z jego sekretów. - Prawdę powiedziawszy, niezły pomysł - przyznaje niechętnie Jemima. - Upokorzyłabym go - dodaje Lissy tytułem wyjaśnie­ nia. - Zawstydziłabym. Ciekawe, jak by mu się to spodo­ bało. Obie się odwracają i patrzą na mnie wyczekująco. - Ale ja nie znam żadnych jego sekretów - mówię. - Z całą pewnością znasz! - twierdzi stanowczo Jemima. - Oczywiście! - Właśnie, że nie. - Na nowo czuję upokorzenie. Lissy, od początku miałaś rację. Nasza szczerość była jednostronna. Ja podzieliłam się z nim wszystkimi swo­ imi sekretami, a on nie zdradził mi żadnego. Nie powie­ dział niczego. Nie byliśmy bratnimi duszami. Byłam ży­ jącą złudzeniami kretynką. - Emmo, nie byłaś kretynką - mówi Lissy, nakrywając moją dłoń swoją. - Byłaś jedynie pełna ufności. - Pełną ufności kretynką, na jedno wychodzi. - Musisz coś wiedzieć! - nie daje za wygraną Jemima. - Na miłość boską, przecież z nim spałaś! On musi mieć jakąś tajemnicę. Jakiś słaby punkt. - Piętę achillesową - wtrąca Lissy, a Jemima posyła jej pełne zdziwienia spojrzenie. - To wcale nie musi mieć związku z jego stopami mówi i odwraca się do mnie, robiąc minę w stylu „Lissy niczego nie łapie". - To może być cokolwiek. No rusz mózgownicą!

Zamykam posłusznie oczy i cofam się pamięcią do przeszłości. Jednak od tych drinków trochę mi się krę­ ci w głowie. Tajemnice... Tajemnice Jacka... Myśl... Szkocja. Nagle przez moją głowę przebiega składna myśl. Otwieram oczy, czując jednocześnie radosne pod­ niecenie. Znam jeden z jego sekretów. Znam! - No i co? - pyta z zapałem Jemima. - Przypomniałaś coś sobie? - On... - Urywam i czuję się rozdarta. Złożyłam Jackowi obietnicę. Dałam słowo. I co z tego? I co, cholera, z tego? Buzują we mnie emocje. Dlaczego mam, u diabła, dotrzymać głupiej obietnicy? Nie wygląda na to, by on zachował moje se­ krety dla siebie, no nie? - Był w Szkocji! - oświadczam z triumfem. - Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy w biurze, poprosił mnie, żebym zachowała w tajemnicy to, że był w Szkocji. - Dlaczego? - pyta Lissy. - Licho wie. - Co robił w Szkocji? - wtrąca Jemima. - Licho wie. Przez chwilę żadna z nas się nie odzywa. - Hmm - mówi wreszcie Jemima. - To nie jest najbar­ dziej zawstydzający sekret na świecie, prawda? Wielu ludzi mieszka w Szkocji. Nie masz czegoś lepszego? Na przykład... nie nosi może peruki na klatkę piersiową? - Peruki na klatkę piersiową! - Lissy parska głośnym śmiechem. - Albo tupeciku! - Oczywiście, że nie nosi peruki. Ani tupeciku - od­ powiadam z godnością. Czy one naprawdę myślą, że umawiałabym się z facetem, który nosi tupecik? - No dobra, w takim razie będziesz musiała coś wy­ kombinować - uznaje Jemima. - Jeszcze przed tym ro­ mansem z naukowcem mamusia została źle potraktowa­ na przez pewnego polityka. Po Izbie Gmin rozpuściła więc plotkę, że on bierze łapówki od partii komuni­ stycznej. Zawsze powtarza, że Dennis dostał w ten spo­ sób nauczkę!

- Dennis Llewellyn? - pyta Lissy. - Chyba to był on. - Skompromitowany minister spraw wewnętrznych? Lissy wygląda na oszołomioną. - Ten, który przez cale ży­ cie walczył o oczyszczenie swego nazwiska i skończył w szpitalu dla umysłowo chorych? - No cóż, nie powinien był zadzierać z mamusią, no nie? - odpowiada Jemima, wysuwając podbródek. W kieszeni jej szlafroka odzywa się dzwonek. - Czas na kąpiel stóp! Gdy znika w głębi mieszkania, Lissy przewraca oczami. - To wariatka - orzeka. - Porąbana wariatka. Emmo, nie wymyślisz niczego na temat Jacka Harpera. - Oczywiście, że nie wymyślę! - odpowiadam z obu­ rzeniem. - Za kogo ty mnie uważasz? Zresztą nieważ­ ne. - Wpatruję się w kieliszek, a całe podniecenie ulat­ nia się ze mnie. - Kogo ja oszukuję? Nigdy nie udałoby mi się zemścić na Jacku. Nigdy bym go nie zraniła. On nie ma żadnych słabych punktów. Jest potężnym milio­ nerem o ogromnej władzy. - Pociągam smętnie drinka. A ja jestem niczym niewyróżniającym się... beznadziej­ nym... zwykłym... niczym.

21 Następnego ranka budzę się przepełniona strachem. Czuję się jak pięciolatka, która nie chce iść do szkoły. To znaczy pięciolatka z potężnym kacem. - Nie mogę iść - mówię o ósmej trzydzieści. - Nie mo­ gę im spojrzeć w oczy. - Ależ możesz - odpowiada pokrzepiającym tonem Lissy, zapinając guziki mojej marynarki. - Wszystko będzie dobrze. Tylko trzymaj wysoko uniesiony pod­ bródek. - A jeśli będą dla mnie okropni? - Nie będą okropni. To twoi przyjaciele. A poza tym zdążyli już pewnie o wszystkim zapomnieć.

- Na pewno nie! Czy nie mogę zostać z tobą w do­ mu? - Chwytam błagalnie jej dłoń. - Będę naprawdę grzeczna, obiecuję. - Emmo, już ci tłumaczyłam - odpowiada cierpliwie Lissy. - Muszę dziś jechać do sądu. - Uwalnia swoją dłoń. - Ale kiedy wrócisz z pracy, będę już w domu. I zjemy sobie coś naprawdę dobrego na obiad. Okej? - Okej - odpowiadam cichutko. - Będą lody czekola­ dowe? - No jasne - zapewnia Lissy, otwierając drzwi na klatkę schodową. - A teraz idź już. Wszystko będzie do­ brze! Czując się jak wyrzucony z domu psiak, schodzę po schodach i otwieram drzwi wejściowe. Przechodzę aku­ rat przez próg, kiedy przy chodniku zatrzymuje się nie­ wielki samochód dostawczy. Wysiada z niego mężczy­ zna w niebieskim uniformie, trzymający największy bukiet kwiatów, jaki w życiu widziałam, przewiązany zieloną wstążką. Mężczyzna mruży oczy i zerka na nu­ mer domu. - Dzień dobry - mówi. - Szukam Emmy Corrigan. - To ja! - odpowiadam ze zdumieniem. - Aha! - Uśmiecha się i wyciąga długopis i podkład­ kę do pisania. - No cóż, to pani szczęśliwy dzień. Gdyby mogła pani podpisać... Z niedowierzaniem wpatruję się w bukiet. Róże, fre­ zje, jakieś niesamowite wielkie purpurowe kwiaty... fantastyczne kwiaty z ciemnoczerwonymi jakby pompo­ nami... liście ciemnozielone... bladozielone, które wy­ glądają jak szparagi... Okej, może i nie wiem, jak się one wszystkie nazywa­ ją. Ale jedno wiem na pewno. Te kwiaty są drogie. Znam tylko jedną osobę, która mogła je przysłać. - Proszę zaczekać - mówię, nie biorąc do ręki długo­ pisu. - Chciałabym sprawdzić, od kogo pochodzą. Chwytam karteczkę, rozkładam ją i przebiegam wzro­ kiem tekst, nie czytając go, aż moje spojrzenie pada na napisane na dole imię.

Jack. Zalewa mnie fala emocji. Po tym wszystkim, co zrobił, sądzi, że może mnie zjednać obrzydliwym bukietem kwiatów? No dobrze, wielkim, luksusowym bukietem kwiatów. Ale nie o to chodzi. - Nie chcę ich, dziękuję - oświadczam, unosząc pod­ bródek. - Nie chce ich pani? - Doręczyciel wpatruje się we mnie z niedowierzaniem. - Nie. Proszę powiedzieć osobie, która je przysłała, że dzięki, ale ich nie chcę. - Co się dzieje? - Z boku dobiega zdyszany głos. Od­ wracam się i widzę Lissy, wpatrującą się w bukiet jak sroka w gnat. - O mój Boże. To od Jacka? - Tak. Ale ja ich nie chcę. Proszę je zabrać z powro­ tem. - Chwileczkę! - wykrzykuje Lissy, chwytając za celo­ fan. - Chciałabym je chociaż powąchać. - Skrywa twarz w pąkach i oddycha głęboko. - Och! To niesamowite! Emmo, wąchałaś je? - Nie! - odpowiadam z rozdrażnieniem. - Nie mam ochoty ich wąchać. - Nigdy nie widziałam takich fantastycznych kwia­ tów. - Spogląda na doręczyciela. - Co się więc z nimi stanie? - Bo ja wiem. - Wzrusza ramionami. - Pewnie zosta­ ną wyrzucone. - O rety. - Lissy rzuca mi rozżalone spojrzenie. - To mi wygląda na straszne marnotrawstwo... Zaraz, zaraz. Ona chyba nie... - Nie mogę ich przyjąć! - wołam. - Nie mogę! On po­ myśli sobie, że między nami jest wszystko w porządku. - Masz rację - przyznaje niechętnie Lissy. - Musisz je odesłać. - Dotyka różowego aksamitnego płatka róży. Szkoda... - Co odesłać? - rozlega się za mną ostry głos. - Chyba żartujesz!

Och, do jasnej anielki. Teraz na progu pojawia się Jemima w swoim białym szlafroku. - Ani mi się waż je odsyłać! - woła. - Jutro wieczorem wydaję przyjęcie. Będą się idealnie nadawały. - Łapie za przywieszkę. - „Smythe and Foxe"! Masz pojęcie, ile one musiały kosztować? - Nic mnie nie obchodzi ich cena! - wykrzykuję. - Są od Jacka! W żadnym wypadku nie mogę ich zatrzymać. - A dlaczegóż to? Ona jest niewiarygodna. - Poni eważ. . . ponieważ to kwestia zasad. Jeśli je zatrzymam, to tak, jakbym mu powiedziała: „Wyba­ czam ci". - Niekoniecznie - stwierdza Jemima. - Możesz w ten sposób mówić: „Nie wybaczam ci". Albo też: „Nie będę sobie zawracać głowy odsyłaniem twoich głupich kwia­ tów, oto, jak mało dla mnie znaczysz". Przez chwilę w milczeniu przetrawiamy jej słowa. Rzecz w tym, że to naprawdę fantastyczne kwiaty. - No więc chce je pani czy nie? - pyta doręczyciel. - Ja... - O Boże, teraz to już zupełnie zgłupiałam. - Emmo, jeśli je odeślesz, będziesz wyglądać na sła­ bą - mówi stanowczo Jemima. - Będzie to tak, jakbyś nie mogła znieść w domu niczego, co ci o nim przypomi­ na. Jeśli je zatrzymasz, tym samym powiesz: „Nic mnie nie obchodzisz!". Będziesz nieugięta, silna! - Dobrze, już dobrze! - mówię i biorę długopis od do­ ręczyciela. - Pokwituję odbiór. Ale czy mógłby pan, pro­ szę, przekazać mu, że to wcale nie oznacza, że mu wyba­ czam oraz że jest cynicznym, nikczemnym, pozbawionym serca wyzyskiwaczem i że gdyby Jemima nie wydawała przyjęcia, ten bukiet powędrowałby prosto do kosza? Gdy kończę składanie podpisu, jestem czerwona na twa­ rzy i ciężko oddycham, a kropkę stawiam z taką siłą, że przebijam długopisem kartkę. - Zapamięta pan to wszystko? Doręczyciel przygląda mi się ze zdumieniem. - Skarbie, ja tylko pracuję w kwiaciarni.

- Już wiem! - odzywa się nagle Lissy. Chwyta za pod­ kładkę z klipsem i pisze pod moim nazwiskiem druko­ wanymi literami: MAM CIĘ GDZIEŚ. - Co to znaczy? - pytam. - To znaczy: „Nigdy ci nie wybaczę, draniu... ale za­ trzymam sobie kwiaty". - A rachunki z tobą i tak wyrównam - uzupełnia zde­ cydowanie Jemima. Jest jeden z tych zadziwiająco pogodnych, rześkich poranków, kiedy się czuje, że Londyn to naprawdę naj­ lepsze miasto na świecie. Gdy pokonuję trasę od stacji metra do pracy, mój nastrój zaczyna się nieco popra­ wiać. Może Lissy ma rację. Może wszyscy w pracy zdążyli już zapomnieć o tym incydencie. Bez przesady. To nie było przecież nic szczególnie ważnego. Nie było aż tak interesujące. Z pewnością pojawił się już nowy temat do plotek. Na pewno wszyscy będą rozmawiać o... o pił­ ce nożnej. Albo o polityce lub o czymś innym. Po prostu. Z niewielką dozą optymizmu popycham szklane drzwi i wchodzę do środka, trzymając wysoko podnie­ sioną głowę. - ...narzuta z Barbie! - słyszę natychmiast czyjeś sło­ wa. Facet z księgowości rozmawia z kobietą z plakietką „Gość", która słucha go zachłannie. - ...przez cały czas bzykała się z Jackiem Harperem? - dobiega z góry pytanie. Podnoszę głowę i widzę wchodzącą po schodach grupę dziewcząt. - To Connora tak naprawdę mi szkoda - odpowiada jedna z nich. - Biedny facet... - ...udawała, że uwielbia jazz - mówi ktoś inny, wy­ siadając z windy. - Dlaczego, u licha, to robiła? No więc... nie zapomnieli. Cały mój kruchy optymizm rozsypuje się w pył i przez krótką chwilę zastanawiam się, czy nie wybiec stąd i nie spędzić reszty życia pod kołdrą. Ale nie mogę tego zrobić.

Po pierwsze dlatego, że po mniej więcej tygodniu pewnie by mi się znudziło. A po drugie... Muszę im stawić czoło. Muszę to zrobić. Zaciskając pięści, powoli wchodzę po schodach i idę korytarzem. Każdy, kogo mijam, albo otwarcie mi się przygląda, albo udaje, że nie patrzy w moim kierunku, podczas gdy w rzeczywistości jest na odwrót. Moje poja­ wienie się przerywa gwałtownie przynajmniej pięć roz­ mów. Gdy docieram do drzwi działu marketingu, biorę głę­ boki oddech, po czym wchodzę, starając się wyglądać tak niewzruszenie, jak to możliwe. - Cześć wszystkim - mówię, zdejmując marynarkę i wieszając ją na poręczy krzesła. - Emma! - woła Artemis z pełnym sarkazmu zachwy­ tem. - A niech mnie! - Dzień dobry, Emmo - mówi Paul, wychodząc ze swojego gabinetu i posyłając mi badawcze spojrzenie. Wszystko w porządku? - Tak, dzięki. - Chcesz może o czymś... porozmawiać? - Ku mojemu zdziwieniu wygląda na to, że mówi jak najbardziej po­ ważnie. Dajcie spokój. Co on sobie myśli? Że pójdę do jego gabinetu i będę mu szlochać na ramieniu, że „ten drań Jack Harper mnie wykorzystał"? Zrobię to tylko wtedy, gdy moja desperacja sięgnie zenitu. - Nie - odpowiadam z piekącymi policzkami. - Dzię­ ki, wszystko w porządku. - Świetnie. - Milknie na chwilę, po czym odzywa się ponownie, tym razem już nieco bardziej rzeczowym gło­ sem. - Zakł adam, że wczoraj zniknęłaś, bo postanowiłaś pracować w domu. - Tak... tak. - Kaszlę. - Zgadza się. - Bez wątpienia wykonałaś mnóstwo użytecznych za­ dań. - O... tak. Mnóstwo.

- Doskonale. Tak właśnie myślałem. W takim razie w porządku, bierz się do pracy. No a jeśli chodzi o po­ zostałych... - Paul omiata biuro ostrzegawczym spojrze­ niem. - Pamiętajcie, co powiedziałem. - Oczywiście - odpowiada natychmiast Artemis. Wszyscy pamiętamy! Paul znika w zaciszu swojego gabinetu, a ja wpatruję się sztywno w komputer, który powoli się rozgrzewa. Wszystko będzie dobrze, powtarzam sobie w myślach. Skoncentruję się po prostu na pracy, pogrążę się w niej... Nagle dociera do mnie, że ktoś nuci jakąś melodię, i to dość głośno. To coś, co rozpoznaję. To... To zespół Carpenters. A teraz kilka innych osób dołącza do chóru. - Close to yoooou... - Wszystko w porządku, Emmo? - pyta Nick, gdy mo­ ja głowa podskakuje. - Chcesz może chusteczkę? - Close to yoooou... - wszyscy śpiewają piskliwie, po czym słychać zduszony chichot. Nie mam zamiaru reagować. Nie mam zamiaru dać im tej przyjemności. Tak spokojnie, jak tylko potrafię, uruchamiam pocz­ tę elektroniczną i ze zdumieniem wciągam powietrze. Zazwyczaj każdego ranka czeka na mnie około dziesię­ ciu wiadomości. Najwyżej dziesięć. Dzisiaj jest ich dziewięćdziesiąt pięć. Tata: Naprawdę chciałbym porozmawiać... Carol: Zwerbowałam już dwoje ludzi do naszego Klu­ bu Barbie! Moira: Wiem, gdzie można dostać naprawdę wygodne stringi... Sharon: Od jak dawna to trwa? Fiona: Re: Warsztaty na temat świadomości własnego ciała... Przewijam w dół niekończącą się listę i nagle czuję ostre ukłucie w sercu. Trzy wiadomości są od Jacka. Co zrobić?

Czy powinnam je przeczytać? Moja dłoń wisi niepewnie nad myszką. Czy on zasłu­ guje na to, aby pozwolić mu się wytłumaczyć? - Och, Emmo - mówi niewinnie Artemis, podchodząc do mojego biurka z reklamówką w ręce. - Mam swete­ rek i zastanawiałam się, czybyś go nie chciała. Nieco za mały dla mnie, ale jest bardzo ładny. Powinien być na ciebie dobry, ponieważ... - Urywa i rzuca spojrzenie Caroline. - Ponieważ to rozmiar trzydzieści sześć. I obie wybuchają histerycznym śmiechem. - Dzięki, Artemis - odpowiadam. - To naprawdę słod­ kie z twojej strony. - Idę po kawę - mówi Fergus, wstając z krzesła. Przynieść coś komuś? - Dla mnie Harvey's Bristol Cream - oznajmia radoś­ nie Nick. - Ha, ha - mruczę pod nosem. - Och, Emmo, byłbym zapomniał - dodaje Nick, pochy­ lając się nad moim biurkiem. - Ta nowa sekretarka w ad­ ministracji. Widziałaś ją? Jest całkiem niezła, no nie? Mruga do mnie, a ja przez chwilę wpatruję się w nie­ go, nie rozumiejąc, o co mu chodzi. - Fajna nastroszona fryzura - dodaje. - Fajne ogrod­ niczki. - Zamknij się! - wołam z wściekłością, a moja twarz płonie. - Ja nie jestem... nie jestem... Po prostu się od­ pieprz, wszyscy się odpieprzcie! Dłonie trzęsą mi się z gniewu. Szybko usuwam wszystkie trzy wiadomości od Jacka. On nie zasługuje na nic. Nie dam mu żadnej szansy. Wstaję i przechodzę przez biuro, ciężko przy tym od­ dychając. Udaję się do damskiej toalety, zatrzaskuję za sobą drzwi i opieram rozpalone czoło o lustro. Wypeł­ nia mnie nienawiść do Jacka Harpera. Czy on ma w ogó­ le pojęcie, przez co teraz przechodzę? Czy on ma poję­ cie, co mi zrobił? - Emmo! - Moje myśli przerywa okrzyk i wzdrygam się. Natychmiast czuję ukłucie lęku.

Nie słyszałam, jak do toalety weszła Katie. Stoi teraz tuż za mną, trzymając w dłoni kosmetyczkę. Jej twarz odbija się w lustrze obok mojej... i nie ma na niej uśmiechu. Przypomina mi się Fatalne zauroczenie. - No więc tak - odzywa się dziwnym głosem. - Nie lu­ bisz robótek szydełkowych. O Boże. 0 Boże. Co ja zrobiłam? Uwolniłam tę wściek­ łą stronę Katie, o której istnieniu nikt wcześniej nie wiedział. Może przebije mnie teraz szydełkiem, myślę dziko. - Katie - mówię z mocno walącym sercem. - Katie, błagam, posłuchaj mnie. Ja nigdy nie chciałam... Ja ni­ gdy nie mówiłam... - Emmo, nawet nie próbuj. - Unosi dłoń. - Nie ma sensu. Obie znamy prawdę. - On się myli! - odpowiadam szybko. - Coś mu się po­ myliło! Mnie chodziło o to, że nie lubię niczego szybko robionego. No wiesz, cały ten pośpiech i w ogóle... - Wiesz, wczoraj byłam tym bardzo zdenerwowana przerywa Katie z upiornym uśmiechem. - Ale po pracy pojechałam do domu i zadzwoniłam do mamy. Wiesz, co mi powiedziała? - Co? - pytam z niepokojem. - Powiedziała... że ona także nie lubi robótek szydeł­ kowych. - Słucham? - Odwracam się na pięcie i wpatruję się w Katie. - I babcia też nie. - Policzki ma zaróżowione i znowu wygląda jak dawna Katie. - Ani nikt z moich krewnych. Wszyscy od wielu lat udawali, tak jak ty. Teraz wszystko rozumiem! - Jej głos staje się piskliwy ze zdenerwowa­ nia. - Wiesz, na zeszłą gwiazdkę zrobiłam babci narzutę na sofę. Powiedziała mi, że ktoś to ukradł. Jaki złodziej ukradłby robioną na szydełku narzutę? - Katie, nie wiem, co powiedzieć... - Emmo, dlaczego nic nie mówiłaś wcześniej? Przez cały ten czas obdarowywałam ludzi prezentami, które im się nie podobały.

- O Boże, Katie, przepraszam! - odpowiadam, ogar­ nięta wyrzutami sumienia. - Bardzo cię przepraszam. Ja po prostu... nie chciałam cię zranić. - Wiem, że starałaś się być miła. Ale teraz czuję się naprawdę głupio. - No to jesteśmy dwie - mówię posępnie. Drzwi otwierają się i wchodzi Wendy z księgowości. Przygląda się nam, po czym otwiera usta, zamyka je, a następnie znika za drzwiami jednej z kabin. - Wszystko w porządku? - pyta Katie ściszonym gło­ sem. - Nic mi nie jest - odpowiadam z lekkim wzrusze­ niem ramion. - No wiesz... Taa. Tak świetnie się czuję, że wolę się kryć w kiblu, niż stawić czoło moim kolegom z pracy. - Rozmawiałaś z Jackiem? - dodaje po chwili z waha­ niem. - Nie. Wysłał mi jakieś głupie kwiaty. Z gatunku „Nic się nie stało, no nie?" Pewnie nawet ich sam nie zamó­ wił, tylko kazał to zrobić Svenowi. Słychać odgłos spuszczanej wody i po chwili z kabiny wychodzi Wendy. - ...to jest właśnie ten tusz, o którym ci mówiłam mówi pospiesznie Katie, podając mi go. - Dzięki - odpowiadam. - Mówisz, że on... pogrubia i jednocześnie wydłuża? Wendy przewraca oczami. - W porządku - odzywa się. - Nie słucham! - Myje rę­ ce, suszy je, po czym rzuca mi pożądliwe spojrzenie. No więc, Emmo, chodzisz z Jackiem Harperem? - Nie - odpowiadam szorstko. - Wykorzystał mnie i zdradził. Prawdę powiedziawszy, byłabym szczęśliwa, gdybym mogła go już nigdy w życiu nie oglądać. - Jasne! - mówi pogodnie. - Chodzi o to, że zastana­ wiałam się, czy gdybyś z nim jednak rozmawiała, nie mogłabyś napomknąć, że chciałabym zostać przeniesio­ na do działu PR? - Słucham...? - Wpatruję się w nią ze zdumieniem.

- Gdybyś mogła wspomnieć o tym od niechcenia. Że po­ siadam spore umiejętności, jeśli chodzi o komunikatyw­ ność, i że naprawdę się nadaję do pracy w PR. Wspomnieć od niechcenia? Coś w stylu: „Nie chcę cię więcej widzieć, Jack, a tak przy okazji, Wendy uwa­ ża, że nadaje się do PR"? - Nie jestem pewna - odpowiadam wreszcie. - Nie sądzę, bym mogła coś zrobić. - Cóż, uważam, że to samolubne z twojej strony, Em­ mo - orzeka Wendy, wyglądając na urażoną. - Proszę cię tylko o to, byś w sprzyjającym momencie wspomniała, że chciałabym się przenieść do PR. Tylko wspomniała. Czy to naprawdę takie trudne? - Wendy, odpieprz się! - nakazuje jej Katie. - Daj Em­ mie spokój. - Ja tylko pytałam - odpowiada Wendy. - Pewnie myś­ lisz, że teraz jesteś ponad nami, co? - Nie! - wykrzykuję w osłupieniu. - To nie tak... - Ale Wendy zdążyła już wybiec z toalety. - Świetnie - mówię i nieoczekiwanie drży mi głos. - Po prostu świetnie. Te­ raz wszyscy mnie znienawidzą. Oddycham ciężko i wpatruję się w swoje odbicie w lustrze. Wciąż nie mogę uwierzyć, że wszystko wywró­ ciło się do góry nogami, tak po prostu. Wszystko, w co wierzyłam, okazało się ułudą. Mój idealny mężczyzna to cyniczny wyzyskiwacz. Mój wymarzony romans był tylko mrzonką. Przeżyłam najszczęśliwsze dni w całym moim życiu, a teraz jestem głupią i upokorzoną kupką nie­ szczęścia. O Boże. Znowu mnie szczypią oczy. - Dobrze się czujesz, Emmo? - pyta Katie, przygląda­ jąc mi się z niepokojem. - Proszę, masz tu chusteczkę. Szuka czegoś w torebce. - I krople do oczu. - Dzięki - mówię, przełykając z trudem ślinę. Za­ krapiam oczy i zmuszam się do głębokich oddechów, do­ póki znowu nie staję się w miarę spokojna. - Uważam, że jesteś naprawdę dzielna - oświadcza Katie, przyglądając mi się uważnie. - Tak naprawdę to

jestem zaskoczona, że dzisiaj przyszłaś. Ja bym się chy­ ba za bardzo wstydziła. - Katie. - Odwracam się do niej. - Wczoraj w telewi­ zji wyszły na jaw moje najbardziej osobiste sekrety. Rozpościeram szeroko ramiona. - Co może być jeszcze bardziej zawstydzającego? - Tutaj jest! - słyszymy za plecami dźwięczny głos i do toalety wpada Caroline. - Emmo, przyszli twoi ro­ dzice. Nie. Nie wierzę w to. Nie wierzę. Obok mojego biurka stoją rodzice. Tata ma na sobie szary elegancki garnitur, a mama ubrana jest w biały żakiet i granatową spódnicę. Trzymają bukiet kwiatów. A całe biuro gapi się na nich, jakby byli rzadkimi oka­ zami flory. Cofam to. Całe biuro gapi się teraz na mnie. - Cześć, mamo - odzywam się głosem, który nagle stał się nieco zachrypnięty. - Cześć, tato. Co oni tutaj robią? - Emmo! - mówi tata, starając się używać swojego normalnego, jowialnego tonu. - Pomyśleliśmy sobie, że... wpadniemy się z tobą zobaczyć. - Jasne - odpowiadam, z oszołomieniem kiwając gło­ wą. Jakby to było coś najzupełniej zwyczajnego. - Przywieźliśmy ci mały prezent - wtrąca radośnie mama. - Kwiatki na biurko. - Kładzie z zakłopotaniem bukiet. - Spójrz tylko na biurko Emmy, Brianie. Ale ele­ ganckie! Spójrz na... na komputer! - Wspaniałe! - zgadza się tata, poklepując lekko me­ bel. - Bardzo... naprawdę bardzo porządne biurko. - A to twoi przyjaciele, tak? - pyta mama, rozsyłając naokoło uśmiechy. - Tak jakby - odpowiadam, marszcząc brwi, podczas gdy Artemis odpowiada mamie ujmującym uśmie­ chem. - Tak sobie niedawno mówiliśmy - ciągnie mama - że możesz być z siebie dumna, Emmo, pracując dla tak

wielkiej firmy. Jestem pewna, że wiele dziewcząt za­ zdrości ci kariery. Zgadzasz się ze mną, Brianie? - Jak najbardziej! - potwierdza tata. - Bardzo dobrze się spisałaś, Emmo. Ze zdumienia nie jestem w stanie otworzyć ust. Na­ potykam spojrzenie taty, który uśmiecha się do mnie z zakłopotaniem. A dłonie mamy lekko się trzęsą, gdy poprawia leżące na biurku kwiaty. Są zdenerwowani, uświadamiam sobie z osłupie­ niem. Oboje są zdenerwowani. Staram się jakoś to wszystko pojąć, kiedy w drzwiach swojego gabinetu pojawia się Paul. - No więc, Emmo - mówi, unosząc brwi. - Widzę, że masz gości? - Tak... - odpowiadam. - Paul, to są... moi rodzice, Brian i Rachel... - Bardzo mi miło - mówi uprzejmie Paul. - Nie chcemy przeszkadzać - oznajmia pospiesznie mama. - Ależ wcale państwo nie przeszkadzają - odpowiada Paul i obdarza ją czarującym uśmiechem. - Niestety, sa­ la, którą zazwyczaj wykorzystujemy do wzmacniania więzi rodzinnych, jest właśnie odnawiana. - Och! - Mama wyraźnie nie ma pewności, czy on mó­ wi to poważnie, czy też nie. - O rety! - Może więc, Emmo, chciałabyś zabrać rodziców na... nazwijmy to wczesny lunch? Spoglądam na wiszący na ścianie zegar. Za kwadrans dziesiąta. - Dzięki, Paul - mówię z wdzięcznością. To surrealizm. To niewątpliwie surrealizm. Jest przedpołudnie. Powinnam siedzieć w pracy. A idę sobie ulicą, razem z rodzicami, zastanawiając się, o czym, u licha, będziemy rozmawiać. Nie pamiętam nawet, kiedy ostatni raz spotkałam się tylko z nimi. Kiedy byliśmy tylko w trójkę, bez dziadka, bez Kerry, bez Neva. Mam wrażenie, że cofnęliśmy się w czasie o jakieś piętnaście lat.

- Może wejdziemy tutaj? - pytam, gdy dochodzimy do włoskiej kawiarni. - Świetny pomysł! - mówi tata i otwiera drzwi. - Wi­ dzieliśmy wczoraj w telewizji twojego przyjaciela Jacka Harpera - dodaje mimochodem. - On nie jest moim przyjacielem - odpowiadam sta­ nowczo, a tata i mama wymieniają znaczące spojrze­ nia. Siadamy przy drewnianym stoliku, a kelner przynosi każdemu z nas menu. Zapada cisza. O Boże. Teraz to ja zaczynam się denerwować. - No więc... - próbuję nawiązać rozmowę. Tak na­ prawdę to chciałabym zapytać, co oni tutaj robią. Ale to mogłoby zabrzmieć niegrzecznie. - Co... sprowadza was do Londynu? - pytam więc. - Pomyśleliśmy, że chętnie cię odwiedzimy - odpo­ wiada mama, czytając menu za pomocą lupy. - Napiła­ bym się herbaty... albo... Co to jest? Frappelatte? - Ja chciałbym normalną kawę - mówi tata, przyglą­ dając ze zmarszczonym czołem menu. - Mają tu coś ta­ kiego? - Jeśli nie, będziesz się musiał zadowolić cappuccino i zebrać pianę łyżeczką. Albo espresso i poprosić, by do­ lali gorącej wody. Nie wierzę. Przejechali prawie trzysta kilometrów. Czy będziemy tak siedzieć i rozmawiać o gorących na­ pojach? - Och, przypomniałam sobie o czymś - mówi mimo­ chodem mama. - Kupiliśmy ci mały prezent, Emmo. Prawda, Brianie? - Och... - mówię ze zdziwieniem. - Co to takiego? - Samochód - oznajmia mama i podnosi wzrok na kelnera, który pojawił się obok naszego stolika. - Wi­ tam! Ja poproszę cappuccino, mój mąż życzyłby sobie kawę parzoną przez filtr, o ile to możliwe, a córka chciałaby... - Samochód? - powtarzam z niedowierzaniem.

- Samochód - powtarza za mną włoski kelner i mie­ rzy mnie podejrzliwym spojrzeniem. - Pani chce kawę? - Ja... poproszę cappuccino - mówię nieprzytomnie. - I kilka rodzajów ciastek - dodaje mama. - Grazie! - Mamo... - Gdy kelner znika, przykładam dłoń do czoła. - Co masz na myśli, mówiąc, że kupiliście mi sa­ mochód? - Nieduży. Powinnaś mieć auto. To całe podróżowa­ nie autobusami nie jest bezpieczne. Dziadek ma rację. - Ale... ale ja nie mogę pozwolić sobie na samochód mówię niemądrze. - Nie mogę nawet... A co z pieniędz­ mi, które jestem wam winna? Co z... - Zapomnij o pieniądzach - przerywa mi tata. - Zapo­ minamy o długach. - Co takiego? - Wpatruję się w niego, zdumiona jak mało kiedy. - Nie mogę! Jestem wam jeszcze winna... - Zapomnij o pieniądzach - powtarza tata z nagłym zdenerwowaniem w głosie. - Chcę, żebyś o nich zapo­ mniała, Emmo. Niczego nam nie jesteś winna. Absolut­ nie niczego. Naprawdę nie jestem w stanie pojąć tego wszystkie­ go. Z konsternacją przenoszę spojrzenie z taty na ma­ mę. Po czym ponownie na tatę. I jeszcze raz powoli na mamę. To naprawdę dziwne, ale mam wrażenie, jakbyśmy patrzyli na siebie po raz pierwszy od wielu lat. Jakbyś­ my patrzyli na siebie i witali się, i w pewnym sensie... zaczynali od początku. - Zastanawialiśmy się, co byś powiedziała na wspól­ ny wyjazd w czasie przyszłorocznych wakacji - mówi mama. - Z nami. - Tylko... my? - pytam, patrząc to na mamę, to na tatę. - Tylko nasza trójka. Tak sobie pomyśleliśmy. - Mama posyła mi nieśmiały uśmiech. - Może być wesoło! Nie musisz, oczywiście, zgadzać się, jeśli masz inne plany. - Nie! Bardzo chętnie! - odpowiadam szybko. - Na­ prawdę bym chciała. Ale... ale co z...

Nie mogę się jakoś przełamać, by wypowiedzieć imię Kerry. Na chwilę zapada cisza, podczas której mama i tata wymieniają spojrzenia. - Kerry przesyła ci, oczywiście, pozdrowienia! - mó­ wi pogodnie mama, jakby zupełnie zmieniła temat. Chrząka. - Wiesz, ona pomyślała, że w przyszłym roku pojedzie do Hongkongu odwiedzić swojego ojca. Nie widziała go już od ponad pięciu lat i może nadszedł właściwy moment, by... by spędzili ze sobą trochę czasu. - Jasne. - Jestem oszołomiona. - Dobry pomysł. Nie mogę uwierzyć. Wszystko się zmieniło. Jest tak, jakby cała nasza rodzina została wyrzucona w powie­ trze i upadła w zupełnie innej konfiguracji, i nic nie wygląda już, jak przedtem. - Czujemy, Emmo... - zaczyna tata i urywa. - Czuje­ my... że być może nie byliśmy... że być może nie zawsze zauważaliśmy... - Milknie i pociera energicznie nos. - Cappu-ccino - mówi kelner, stawiając przede mną filiżankę. - Ka-wa filtrowana, cappu-ccino... ciasto ka­ wowe... ciasto cytrynowe... ciasto czekola... - Dziękujemy - przerywa mu mama. - Dziękujemy panu bardzo. Myślę, że teraz już sobie poradzimy. - Kel­ ner znika, a mama przenosi spojrzenie na mnie. - Em­ mo, chcemy ci powiedzieć, że... jesteśmy z ciebie bar­ dzo dumni. O Boże. O Boże, chyba się zaraz rozpłaczę. - No tak - wykrztuszam z siebie. - I my... - zaczyna tata. - To znaczy oboje, twoja ma­ ma i ja... - Odchrząkuje. - My zawsze... i zawsze będzie­ my... oboje... Przerywa, ciężko oddychając. Nie śmiem odezwać się ani słowem. - Próbuję ci powiedzieć, Emmo - zaczyna ponow­ nie. - Jako że jestem pewny, iż ty... jestem pewny, że my wszyscy... to znaczy... - Znowu urywa i ociera ser­ wetką mokrą od potu twarz. - Kwestia jest taka, że...

- Och, powiedz po prostu swojej córce, że ją kochasz, Brianie, choć raz w tym swoim cholernym życiu! - wola mama. - J a . .. ja... kocham cię, Emmo! - mówi tata zduszo­ nym głosem. - O Jezu. - Pociera oko. - Ja ciebie też kocham, tato - mówię ze ściśniętym gardłem. - I ciebie, mamo. - Widzisz! - woła mama, ocierając oczy. - Wiedzia­ łam, że przyjazd tutaj nie jest błędem! - Ściska moją dłoń, a ja ujmuję dłoń taty i przez chwilę łączy nas swe­ go rodzaju grupowy, pełen zakłopotania uścisk. - Wiecie... wszyscy jesteśmy świętymi i nienaruszal­ nymi ogniwami w odwiecznym kręgu życia - oświad­ czam w przypływie uczuć. - Co takiego? - Oboje wpatrują się we mnie ze zdu­ mieniem. - Nieważne, mniejsza z tym. - Uwalniam dłoń, pocią­ gam łyk cappuccino i podnoszę wzrok. Zamiera mi serce. W drzwiach kawiarni stoi Jack Harper.

22 Serce mało mi nie wyskoczy z piersi, gdy tak wpatruję się w niego przez szklane drzwi. Jack kładzie na nich dłoń, drzwi brzęczą, i nagle je st już we wnętrzu ka­ wiarni. Gdy zbliża się do naszego stolika, ogarnia mnie gniew. To jest mężczyzna, o którym myślałam, że jestem w nim zakochana. To jest mężczyzna, który nikczemnie mnie wykorzystał. Teraz, kiedy osłabł już nieco szok, wszystkie te uczucia, ból i upokorzenie, grożą tym, że przejmą nade mną kontrolę i ponownie zamienią w trzęsącą się galaretę. Ale nie mam zamiaru na to pozwolić. Będę silna i pełna godności. - Ignorujcie go - mówię do mamy i taty.

- Kogo? - pyta tata, odwracając się na krześle. Och! - Emmo, chciałbym z tobą porozmawiać - oznajmia Jack, a na jego twarzy maluje się powaga. - Ale ja nie chcę rozmawiać z tobą. - Bardzo przepraszam, że przeszkadzam. - Spogląda na mamę i tatę. - Gdybyśmy mogli państwa na chwilkę przeprosić... - Nigdzie nie idę! - oświadczam z wściekłością. - Pi­ ję teraz kawę z rodzicami. - Proszę. - Siada przy sąsiednim stoliku. - Chciałbym ci wszystko wyjaśnić. I przeprosić. - Na to, co zrobiłeś, nie ma żadnego wytłumaczenia. Rzucam mamie i tacie dzikie spojrzenie. - Udawajcie, że jego tu nie ma. Rozmawiajmy dalej. Cisza. Mama i tata wymieniają ukradkowe spojrzenia i widzę, że mama próbuje coś tacie bezgłośnie powie­ dzieć. Przestaje, gdy zauważa, że na nią patrzę, i wypi­ ja łyk kawy. - Po prostu... rozmawiajmy! - mówię z desperacją. No więc, mamo... - Tak? - pyta z nadzieją w głosie. Mam pustkę w głowie. Nie jestem w stanie myśleć o niczym, oprócz tego, że metr dalej siedzi Jack. - Jak tam golf? - pytam wreszcie. - W porządku, dzięki. - Mama posyła Jackowi ukrad­ kowe spojrzenie. - Nie patrz na niego! - szepczę dziko. - A ty, tato? dodaję głośno. - Jak tam u ciebie z golfem? - Także... w porządku - odpowiada tata dziwnie wy­ sokim głosem. - Gdzie państwo grają? - pyta grzecznie Jack. - Nie rozmawiamy z tobą! - prycham, odwracając się z furią na krześle. Przez chwilę panuje cisza. - O rety! - odzywa się nagle mama teatralnym gło­ sem. - Spójrzcie tylko, która godzina! Musimy pędzić na... na wystawę rzeźby.

Co takiego? - Cudownie się było z tobą spotkać, Emmo... - Nie możecie iść! - panikuję. Ale tata zdążył już wyjąć portfel i właśnie kładzie na stoliku banknot dwudziestofuntowy, podczas gdy mama stoi i zakłada swój biały żakiet. - Po prostu go wysłuchaj - szepcze, nachylając się, by mnie pocałować. - Pa, Emmo - mówi tata i ściska mi dłoń. Nie mija trzydzieści sekund, a nie ma po nich już śladu. Nie mogę uwierzyć, że zrobili mi coś takiego. - No więc tak - odzywa się Jack, gdy za moimi rodzi­ cami zamykają się drzwi. Z determinacją przestawiam krzesło, by nie widzieć Jacka. - Emmo, proszę. Z jeszcze większą determinacją ponownie przesta­ wiam krzesło, tak że siedzę teraz twarzą do ściany. Niech sobie nie myśli! Tylko że teraz nie mogę dosięg­ nąć cappuccino. - Proszę. Odwracam się i widzę, że Jack przystawił swoje krzesło do mojego. Podaje mi filiżankę z kawą. - Zostaw mnie w spokoju! - wołam gniewnie, zrywa­ jąc się na równe nogi. - Nie mamy o czym rozmawiać. Koniec, kropka. Chwytam torebkę i wybiegam z kawiarni prosto na ruchliwą ulicę. Chwilę później czuję na ramieniu czy­ jąś dłoń. - Moglibyśmy przynajmniej porozmawiać o tym, co się stało... - Porozmawiać o czym? - Odwracam się na pięcie. O tym, jak mnie wykorzystałeś? Jak mnie zdradziłeś? - W porządku, Emmo. Zdaję sobie sprawę z tego, że wprawiłem cię w zakłopotanie. Ale... czy to naprawdę taki wielki problem? - Taki wielki problem? - powtarzam z niedowierza­ niem, wpadając bez mała na kobietę z wózkiem na za­

kupy. - Pojawiłeś się w moim życiu. Upoiłeś mnie tym niesamowitym romansem... Sprawiłeś, że się w tobie zako... - Milknę nagle, lekko dysząc. - Powiedziałeś, że cię urzekłam. Doprowadziłeś do tego, że... zależało mi na tobie... Uwierzyłam w każde twoje słowo! - Zaczyna zdradliwie drżeć mi głos. - Uwierzyłam we wszystko, Jack. Ale tobą przez cały ten czas kierowały ukryte mo­ tywy. Wykorzystywałeś mnie po prostu do tych swoich głupich badań. Przez cały czas ty mnie po prostu... wy­ korzystywałeś. Jack wpatruje się we mnie. - Nie - mówi. - Nie, chwileczkę. Źle to zrozumiałaś. Chwyta mnie za ramię. - To nie tak było. Nie zaplano­ wałem wykorzystania ciebie. Jak on ma czelność mówić coś takiego?! - Oczywiście, że zaplanowałeś! - wołam, wyszarpując ramię z jego uścisku. Wciskam guzik przy przejściu dla pieszych. - Oczywiście, że to zrobiłeś! Nie mów, że to nie o mnie opowiadałeś w wywiadzie. Nie mów, że to nie mnie miałeś na myśli. - Na nowo ogarnia mnie pa­ lące uczucie wstydu. - Bo zgadzał się każdy szczegół. Każdy cholerny szczegół! - W porządku. - Jack uderza się dłonią w czoło. W porządku. Posłuchaj. Nie zaprzeczam, że to ciebie miałem na myśli. Nie zaprzeczam, że zawładnęłaś mo­ imi... Ale to nie znaczy... - Podnosi wzrok. - Jesteś w moich myślach przez cały czas. Ciągle o tobie myślę. Światła przy przejściu dla pieszych zaczynają popi­ skiwać, oznajmiając tym samym, że droga wolna. To sy­ gnał dla mnie, bym ruszyła na drugą stronę, i dla niego, by za mną biegł - jednak żadne z nas nie rusza się z miejsca. Ja naprawdę chcę pobiec, ale nogi odmawia­ ją mi posłuszeństwa. Wyraźnie chcę chyba usłyszeć coś więcej. - Emmo, kiedy Pete i ja założyliśmy Panther Corpo­ ration, wiesz, w jaki sposób pracowaliśmy? - Nasze spojrzenia krzyżują się. Oczy Jacka płoną. - Wiesz, w ja ­ ki sposób podejmowaliśmy decyzje?

Leciutko wzruszam ramionami. Jest to gest w stylu „powiedz, jak chcesz". - Za pomocą instynktu. Czy my kupilibyśmy to? Czy nam spodobałoby się tamto? Co byśmy sądzili na ten te­ mat? Takie właśnie pytania zadawaliśmy sobie. Codzien­ nie, bez końca. - Waha się. - W ciągu ostatnich kilku ty­ godni pochłaniała mnie ta nowa linia dla kobiet. I ciągle zadawałem sobie pytania... czy Emmie by się to spodoba­ ło? Czy Emma by to piła? Czy Emma by to kupiła? - Jack zamyka na chwilę oczy, po czym je otwiera. - Tak, wdar­ łaś się do moich myśli. Wdarłaś się do mojej pracy. Em­ mo, moje życie prywatne i zawodowe zawsze się ze sobą mieszało. Tak było i jest. Ale to nie oznacza, że moje ży­ cie nie jest prawdziwe. - Wyraźnie się zastanawia. - Nie oznacza, że to, co nas łączyło... co nas łączy... jest choć trochę mniej prawdziwe. - Bierze głęboki oddech i wcis­ ka dłonie do kieszeni. - Emmo, ja cię wcale nie okłama­ łem. Urzekłaś mnie, w chwili gdy usiadłaś obok w samo­ locie. Od chwili, gdy spojrzałaś na mnie i powiedziałaś: „Nawet nie wiem, czy w ogóle mam punkt G", byłem za­ fascynowany. Nie z powodu interesów... z powodu cie­ bie. Z powodu tego, kim jesteś. Z powodu każdego szcze­ gółu. - Przez jego twarz przebiega cień uśmiechu. Począwszy od tego, że każdego ranka wybierasz swój ulu­ biony horoskop, do sposobu, w jaki napisałaś list od Er­ nesta P Leopolda. Do twojego planu ćwiczeń na ścianie. Urzekł mnie każdy szczegół twojego życia. Nasze spojrzenia krzyżują się, a mnie ściska coś w gardle i kręci mi się w głowie. Przeżywam chwilę wa­ hania. Ale tylko chwilę. - Wszystko to bardzo pięknie - mówię drżącym gło­ sem. - Ale nie zmienia to faktu, że przez ciebie najad­ łam się strasznego wstydu. Upokorzyłeś mnie! - Odwra­ cam się na pięcie i zaczynam wracać tą samą drogą, którą przyszłam. - Nie miałem zamiaru tak wiele powiedzieć - zapew­ nia Jack, ruszając za mną. - W ogóle nie miałem zamia­

ru o tobie opowiadać. Uwierz mi, Emmo. Żałuję tego tak samo jak ty. W chwili, kiedy ochłonąłem, poprosi­ łem ich o wycięcie tego fragmentu. Obiecali, że tak zro­ bią. Byłem... - Potrząsa głową. - Sam nie wiem, pod­ puszczono mnie, dałem się ponieść... - Dałeś się ponieść? - Na nowo ogarnia mnie wściek­ łość. - J a c k , zdradziłeś każdy szczegół z mojego życia! - Wiem i naprawdę bardzo cię przepraszam... - Opowiedziałeś całemu światu o mojej bieliźnie... i moim życiu seksualnym... i narzucie z Barbie, nie dodałeś, że to tak dla żartu... - Emmo, przepraszam... - Powiedziałeś, ile ważę! - Mój głos przemienia się w pisk. - Ale nie podałeś prawdziwej wagi! - Naprawdę gorąco przepraszam... - I co z tego, że przepraszasz? - Odwracam się z wściekłością. - Zrujnowałeś mi życie! - Zrujnowałem ci życie? - Posyła mi dziwne spojrze­ nie. - Czy twoje życie jest zrujnowane? Czy to napraw­ dę katastrofa, że ludzie znają prawdę o tobie? - Ja... ja... - Przez chwilę plączę się. - Nie wiesz, jak się teraz czuję - wyrzucam z siebie, czując, że stoję na pewniejszym gruncie. - Wszyscy się ze mnie śmiali. Wszy­ scy w pracy się ze mnie nabijali. Artemis się nabijała... - Zwolnię ją - przerywa stanowczo Jack. Jestem w takim szoku, że parskam urywanym śmie­ chem, który natychmiast przekształcam w kaszel. - I Nick się ze mnie nabijał... - Jego też zwolnię. - Jack zastanawia się przez chwi­ lę. - Co powiesz na to: zwolnię każdego, kto się z ciebie nabijał. Tym razem nie jestem w stanie powstrzymać głośne­ go śmiechu. - Nie zostanie ci ani jeden pracownik. - No i dobrze. To da mi nauczkę, oduczy mnie bez­ myślności. Przez chwilę przyglądamy się sobie. Serce bije mi szybko. Nie wiem, co myśleć.

- Chciałaby pani kupić trochę przynoszącego szczę­ ście wrzosu? - Kobieta w różowej bluzie nagle pcha mi pod nos owiniętą w celofan gałązkę, a ja z irytacją po­ trząsam głową. - Może wrzos, proszę pana? - Poproszę cały kosz - odpowiada Jack. - Szczęście jest mi dzisiaj naprawdę potrzebne. - Sięga po portfel, daje kobiecie dwa banknoty pięćdziesięciofuntowe i bierze od niej koszyk. Przez cały ten czas nie spuszcza ze mnie wzroku. - Emmo, chciałbym ci to jakoś wynagro­ dzić - mówi, podczas gdy kobieta pospiesznie się odda­ la. - Czy moglibyśmy zjeść razem lunch? Wypić drinka? Koktajl mleczny? - Na jego twarzy pojawia się uśmiech, ale ja nie reaguję. Mam zbyt duży mętlik w głowie, by się uśmiechać. Czuję, że jakaś część mnie zaczyna łagod­ nieć; czuję, że część mnie zaczyna mu wierzyć. Chce mu wybaczyć. Jednak moje myśli wciąż błądzą po omacku. - Nie wiem - mruczę, pocierając nos. - Tak dobrze nam szło, dopóki wszystkiego nie spie­ przyłem. - Naprawdę? - A nie? - Jack waha się przez chwilę, przyglądając mi się. - Sądziłem, że tak. W głowie kotłują mi się myśli. Są sprawy, o których muszę powiedzieć, które muszę poruszyć. Krystalizuje mi się w końcu pewna myśl. - Jack... co robiłeś w Szkocji? Wtedy, kiedy się pozna­ liśmy. Wyraz jego twarzy natychmiast się zmienia. Jack nie patrzy na mnie. - Emmo, obawiam się, że nie mogę ci tego powie­ dzieć. - A dlaczego? - pytam, starając się, by zabrzmiało to lekko. - To... bardzo skomplikowane. - W porządku. - Zastanawiam się przez chwilę. - Do­ kąd pojechałeś ze Svenem, kiedy tak bardzo się spieszy­ łeś tamtego wieczoru? Kiedy musieliśmy skrócić spo­ tkanie?

Jack wzdycha. - Emmo... - No a wieczór, kiedy odbierałeś te wszystkie telefo­ ny? O co wtedy chodziło? Tym razem Jack nawet nie próbuje odpowiadać. - Rozumiem. - Odgarniam włosy, starając się zacho­ wać spokój. - Jack, czy kiedykolwiek przyszło ci na myśl, że przez ten cały wspólnie spędzany czas nie po­ wiedziałeś mi o sobie prawie niczego? - J e s t e m raczej... skryty - odpowiada. - Czy to na­ prawdę taki wielki problem? - Dla mnie tak. Dzieliłam się z tobą wszystkim. Do­ kładnie tak, jak powiedziałeś. Moimi myślami, zmar­ twieniami, wszystkim. A ty nie podzieliłeś się ze mną niczym. - To nieprawda... - Czyni krok naprzód, trzymając nieporęczny kosz. Kilka gałązek wrzosu spada na chod­ nik. - Niech ci będzie, prawie niczym. - Zamykam na chwilę oczy, próbując uporządkować myśli. - Jack, związki łączące ludzi polegają na zaufaniu i równości. Jeżeli jedna osoba okazuje zaufanie, druga także po­ winna tak postępować. A ty nie powiedziałeś mi nawet, że wystąpisz w telewizji. - To był tylko głupi wywiad, na litość boską! - Dziew­ czyna z sześcioma reklamówkami pełnymi zakupów strąca kolejne gałązki wrzosu i rozzłoszczony Jack sta­ wia kosz na bagażniku mijanego przez nas motocykla kurierskiego. - Emmo, przesadzasz. - Znasz moje wszystkie sekrety - nie daję za wygra­ ną. - A le nie zdradziłeś mi żadnego swojego. Jack wzdycha głośno. - Z całym szacunkiem, Emmo, sądzę, że jest pewna różnica... - Słucham? - Wpatruję się w niego z osłupieniem. Dlaczego... dlaczego to ma być coś innego? - Musisz zrozumieć. Są w moim życiu sprawy bardzo delikatne... skomplikowane... bardzo ważne...

- A ja?! - Słowa wypadają z moich ust niczym pociski rakietowe. - Uważasz, że moje sekrety są mniej ważne od twoich? Uważasz, że nie mogło mnie zranić to, że wy­ paplałeś je wszystkie w telewizji? - Trzęsę się z wściek­ łości i rozczarowania. - Pewnie dlatego, że ty jesteś ta­ ki potężny i wpływowy, a ja... No, powtórz, Jack, kim ja jestem? - Szczypią mnie oczy od powstrzymywanych łez. - Niczym niewyróżniającą się dziewczyną? „Zwy­ kłą, niczym niewyróżniającą się dziewczyną"? Jack krzywi się, widzę, że trafiłam w czuły punkt. Za­ myka oczy i przez dłuższą chwilę mam wrażenie, że nie odezwie się ani słowem. - Nie chciałem użyć takich słów - mówi wreszcie, po­ cierając czoło. - Gdy tylko je wypowiedziałem, żałowa­ łem, że nie mogę ich cofnąć. Ja... ja starałem się ukazać obraz zupełnie inny niż to, co mówisz... - Podnosi wzrok. - Emmo, musisz wiedzieć, że nie miałem na myśli... - Zapytam jeszcze raz! - przerywam mu z mocno biją­ cym sercem. - Co robiłeś w Szkocji? Cisza. Gdy napotykam spojrzenie Jacka, wiem, że mi nie odpowie. Wie, że to dla mnie ważne, a mimo to nie piśnie ani słowa. - Dobrze. - Nieco drży mi głos. - Bardzo dobrze. Je­ stem wyraźnie nie tak ważna jak ty. Jestem jedynie za­ bawną dziewczyną, która dostarcza ci rozrywki podczas lotów i pomysłów do pracy. - Emmo... - Nie oszukujmy się, Jack. To nie jest prawdziwy związek, bo prawdziwy związek jest dwustronny. Praw­ dziwy związek opiera się na równości. I zaufaniu. Przełykam gulę w gardle. - Dlaczego więc po prostu nie pójdziesz sobie i nie zwiążesz się z kimś na swym pozio­ mie, z kim możesz dzielić się tymi swoimi cennymi ta­ jemnicami? Jasne jest bowiem, że ze mną ich dzielić nie możesz. Odwracam się gwałtownie i nie dając mu szansy do­ dania czegokolwiek, odchodzę szybko, a po moich po­

liczkach spływają łzy, które kapią na porzucone na chodniku gałązki wrzosu. Do domu docieram dopiero wczesnym wieczorem, nadal jednak czuję gorycz po dzisiejszym spotkaniu. Dokucza mi paskudny ból głowy i jestem na skraju pła­ czu. Otwieram drzwi do mieszkania i słyszę, że Lissy i Jemima kłócą się zawzięcie na temat praw zwierząt. - Norki naprawdę lubią, gdy się z nich robi płasz­ cze... - peroruje Jemima, gdy otwieram drzwi do salo­ nu. Przerywa w pół zdania i podnosi wzrok. - Emma! Wszystko w porządku? - Nie. - Opadam ciężko na sofę i opatulam się sza­ lem, który mama Lissy podarowała jej na gwiazdkę. Pokłóciłam się na dobre z Jackiem. - Z Jackiem? - Widziałaś się z nim? - Przyszedł, by... no cóż, chyba przeprosić. Lissy i Jemima wymieniają spojrzenia. - Co się stało? - pyta Lissy, obejmując ramionami ko­ lana. - Co powiedział? Przez kilka sekund milczę, starając się przypomnieć sobie dokładnie jego słowa. W mojej głowie wszystko to nieco się pomieszało. - P ow iedział... że nie miał zamiaru mnie wykorzy­ stać - mówię wreszcie. - Powiedział, że wdarłam się w jego myśli. Powiedział, że zwolni z pracy każdego, kto się ze mnie nabijał. - Wbrew sobie, chichoczę cicho. - Naprawdę? - pyta Lissy. - O rety. To nawet romanty... - Kaszle i robi skruszoną minę. - Sorki. - Powiedział, że mu bardzo przykro z powodu tego, co się stało, i że w telewizji wcale nie chciał tego wszyst­ kiego powiedzieć, i że nasz romans był... Nieważne zresztą. Dużo mówił. Ale potem powiedział... - Serce mi wali i czuję oburzenie. - Powiedział, że jego tajemnice są ważniejsze od moich. Lissy i Jemima zgodnie wciągają głośno powietrze.

- Nie! - mówi Lissy. - Drań! - ocenia Jemima. - Jakie tajemnice? - Zapytałam go o Szkocję. I o to wcześniejsze zakoń­ czenie randki. - Napotykam spojrzenie Lissy. - O to wszystko, o czym wcześniej nie chciał ze mną rozmawiać. - I co on na to? - pyta Lissy. - Oświadczył, że to jest „zbyt delikatne i skompliko­ wane". - Czuję kolejne ukłucie upokorzenia. - Delikatne i skomplikowane? - Jemima przygląda mi się, wyraźnie zelektryzowana tą wiadomością. - Jack ma delikatną i skomplikowaną tajemnicę? Nigdy o tym nie wspominałaś! Emmo, to jest doskonałe. Dowiesz się, o co chodzi, a potem to ujawnisz! Wpatruję się w nią z mocno walącym sercem. Boże, ona ma rację. Mogłabym to zrobić. Mogłabym się ode­ grać na Jacku. Mogłabym zranić go tak samo mocno, jak on zranił mnie. - Ale nie mam pojęcia, o co chodzi - mówię wreszcie. - Możesz się dowiedzieć! - oświadcza Jemima. - To nic trudnego. Ważne, że wiesz, iż on coś ukrywa. - W tym wszystkim zdecydowanie kryje się jakaś ta­ jemnica - odzywa się z namysłem Lissy. - Odbiera tele­ fony, o których nie chce mówić, urywa się tajemniczo z waszego spotkania... - Urwał się tajemniczo? - dopytuje się z zapałem Jemima. - Dokąd? Czy coś powiedział? Udało ci się może podsłuchać? - Nie! - odpowiadam, lekko się rumieniąc. - Oczywi­ ście, że nie. Ja nie... ja nigdy nikogo nie podsłuchuję! Jemima przygląda mi się uważnie. - Nie pleć głupstw. Słyszałaś coś. Jestem pewna. No dalej, Emmo, co to było? Cofam się myślami do tamtego wieczoru. Siedzę na ławce, piję różowy koktajl. Wietrzyk chłodzi mi twarz, Jack i Sven rozmawiają za mną ściszonymi głosami... - Nie było tego wiele - mówię niechętnie. - Słysza­ łam tylko, jak mówił, że trzeba coś przerzucić... i coś o planie B... i że coś jest pilne...

- Przerzucić co? - pyta podejrzliwie Lissy. - Środki pieniężne? - A bo ja wiem? Mówili coś o locie do Glasgow. Na twarzy Jemimy maluje się niedowierzanie. - Emmo, nie wierzę. Przez cały czas wiedziałaś o tym? To musi być coś pikantnego. Musi. Gdybyśmy tyl­ ko wiedziały więcej. - Wypuszcza powietrze z płuc. Nie miałaś ze sobą dyktafonu ani niczego takiego? - Oczywiście, że nie! - odpowiadam ze śmiechem. To była randka! Czy ty bierzesz dyktafon na... - Ury­ wam, przyglądając się z niedowierzaniem jej minie. Jemimo, powiedz, że tego nie robisz. - Nie zawsze. - Wzrusza ramionami. - Tylko wtedy, gdy podejrzewam, że może się przydać... Mniejsza z tym. To nie ma związku z tematem. Chodzi o to, Emmo, że posiadasz pewne informacje, a więc masz władzę. Dowiadujesz się, o co w tym wszystkim chodzi, a potem to ujawniasz. W ten sposób Jack Harper przekona się, kto tu rządzi. Zemścisz się na nim! Przyglądam się jej pełnej determinacji twarzy i na chwilę ogarnia mnie radosne podniecenie. Odpłaciła­ bym Jackowi. Dostałby nauczkę. Zobaczyłby, że nie je ­ stem jakąś nic nieznaczącą dziewczyną. Wtedy dopiero by zobaczył. - No więc... - Oblizuję usta. - No więc, jak mam to zrobić? - Najpierw spróbujemy same dowiedzieć się tyle, ile się da - oświadcza Jemima. - Następnie mam do­ stęp do różnych... ludzi, którzy mogą pomóc w zdoby­ ciu dodatkowych informacji. - Mruga znacząco. - Dys­ kretnie. - Prywatni detektywi? - W głosie Lissy słychać nie­ dowierzanie. - Czy mówisz poważnie? - A potem go zdemaskujemy! Mamusia ma wtyczki we wszystkich gazetach... Pęka mi głowa. Czy ja rzeczywiście chcę zrobić coś ta­ kiego? Czy naprawdę myślę o zemście?

- Bardzo dobrym miejscem na rozpoczęcie akcji są kosze na śmieci - dodaje ze znawstwem Jemima. - Prze­ glądając cudze śmieci, można znaleźć wszystko. - Kosze na śmieci? - mówię z przerażeniem. - Nie bę­ dę przeszukiwać żadnych koszy! Nie będę tego robić, koniec, kropka. To szaleńczy pomysł. - Nie możesz się zachowywać jak damulka, Emmo! oświadcza cierpko Jemima, odrzucając włosy. - Jak ina­ czej masz zamiar dowiedzieć się, co to za tajemnica? - A może wcale nie chcę znać tej jego tajemnicy? pytam dumnie. - Może wcale mnie to nie interesuje? Jeszcze ciaśniej otulam się szalem i przyglądam się ze smutkiem stopom. Tak więc Jack ma jakąś wielką tajemnicę i nie ufa mi na tyle, by mi ją powierzyć. W porządku. Niech ją sobie ma. Nie mam zamiaru się poniżać, próbując się dowie­ dzieć, o co chodzi. Nie będę myszkować w koszach na śmieci. Nie obchodzi mnie ta cała tajemnica. On też mnie nie obchodzi. - Chcę o tym wszystkim zapomnieć - oświadczam, choć jest mi bardzo smutno. - Chcę żyć dalej bez tego wszystkiego. - A właśnie, że nie! - odparowuje Jemima. - Nie bądź głupia, Emmo. To twoja szansa na zemstę. Na pewno go dorwiemy. - Nigdy wcześniej nie widziałam Jemimy tak ożywionej. Sięga do torebki i wyjmuje z niej maleńki li­ liowy notes od Smythsona oraz pióro od Tiffany'ego. - No dobra, co wiemy? Glasgow... plan B... przerzucenie... - Panther Corporation nie ma filii w Szkocji, praw­ da? - pyta z namysłem Lissy. Odwracam głowę i przyglądam się jej z niedowierza­ niem. Pisze coś na kartce i wygląda na równie zaabsor­ bowaną jak wtedy, gdy rozwiązuje maniacko te swoje krzyżówki. Widzę słowa „Glasgow", „przerzut" i „plan B". A pod spodem wypisała wszystkie literki z wyrazu „Szko­ cja" i stara się utworzyć z nich nowe słowa. Na miłość boską.

- Lissy, co ty robisz? - Tak się bawię... - odpowiada i rumieni się. - Mogła­ bym poszukać czegoś w Internecie, z czystej ciekawości. - Słuchajcie obie, dajcie sobie spokój! - nakazuję. Skoro Jack nie chce mi zdradzić swojej tajemnicy... ja nie chcę jej znać. Nagle czuję się kompletnie wykończona dzisiejszym dniem. I taka jakaś obolała. Nie interesuje mnie tajem­ nicze życie Jacka. Nie mam ochoty więcej o nim myśleć. Chcę wziąć długą, gorącą kąpiel, iść do łóżka i po pro­ stu zapomnieć, że go w ogóle spotkałam.

23 Tyle że oczywiście nie umiem. Nie umiem zapomnieć o Jacku. Nie umiem zapo­ mnieć o naszej kłótni. Jego twarz pojawia się w mojej wyobraźni, kiedy wcale tego nie chcę. Widzę, w jaki sposób na mnie pa­ trzył, mrużąc oczy w przedpołudniowym słońcu. Widzę, jak kupuje ten przynoszący szczęście wrzos. Z pękającą głową leżę w łóżku i raz po raz przeżywam w myślach dzisiejsze spotkanie. Czuję wciąż ból i roz­ czarowanie. Powiedziałam mu o sobie wszystko. Wszystko. A on nie zdradził mi nawet jednego sekretu... Mniejsza z tym. Mniejsza z tym. Nic mnie to nie obchodzi. Nie mam już zamiaru rozmyślać na jego temat. Może robić to, na co ma ochotę. Może zatrzymać dla siebie te swoje głupie tajemnice. Krzyżyk na drogę. Koniec. Już go nie ma w mojej głowie. Zniknął na dobre. Przez chwilę przyglądam się ciemnawemu sufitowi. A co on w ogóle miał na myśli? Czy to naprawdę taka katastrofa, że ludzie znają prawdę o tobie?

Może sobie mówić. Może sobie mówić, co chce. Pan Tajemniczy. Pan Delikatny i Skomplikowany. Powinnam to była powiedzieć. Powinnam mu to była powiedzieć... Nie. Przestań o tym myśleć. Przestań myśleć o nim. Skończone. Gdy nazajutrz rano wchodzę do kuchni, by zrobić so­ bie herbatę, decyzja jest podjęta. Od teraz nie poświę­ cę Jackowi ani jednej myśli. Finito. Fin. Koniec. - Mam trzy teorie. - W drzwiach kuchni pojawia się zdyszana Lissy. Jest w piżamie, a w dłoni trzyma pod­ kładkę do pisania. - Słucham...? - Podnoszę na nią niezbyt przytomny wzrok. - Wielka tajemnica Jacka. Mam trzy teorie. - Tylko trzy? - pyta Jemima, pojawiając się za nią w białym szlafroku, ściskając w dłoni swój notesik. - Ja mam osiem! - Osiem? - Lissy wygląda na nieco urażoną. - Nie mam ochoty wysłuchiwać żadnych teorii oświadczam. - Słuchajcie mnie obie, to jest dla mnie bardzo bolesne. Czy nie możecie po prostu uszanować moich uczuć i dać sobie spokój? Przez chwilę patrzą na mnie ze zdziwieniem, po czym odwracają się do siebie. - Osiem? - powtarza Lissy. - Jak udało ci się wymy­ ślić aż tyle? - To łatwizna. Ale jestem pewna, że twoje teorie są także bardzo dobre - odpowiada uprzejmie Jemima. Może zaczniesz pierwsza? - W porządku - mówi Lissy z lekką irytacją i odkasłuje. - Numer jeden: przenosi całą Panther Corporation do Szkocji. Poleciał tam przeprowadzić rozpoznanie i nie chciał, by Emma rozgłaszała pogłoski. Numer dwa: jest zamieszany w pewien rodzaj biznesowego oszu­ stwa... - Coo? - Wpatruję się w nią ze zdumieniem. - Dlacze­ go tak sądzisz?

- Sprawdziłam spis księgowych, którzy jako ostatni przeprowadzali audyt w Panther Corporation. Są za­ mieszani w kilka dużych skandali, co wprawdzie nicze­ go nie dowodzi, ale skoro on zachowuje się podejrzanie i mówi o jakichś transferach czy przerzutach... - Robi mądrą minę, a ja z niepokojem odwracam wzrok. Jack byłby oszustem? Nie. To niemożliwe. Niemożliwe. Co wcale nie znaczy, że mnie to choć trochę obchodzi. - Czy wolno mi powiedzieć, że obie te teorie wydają się mało prawdopodobne? - Jemima unosi brwi. - No cóż, w takim razie jaka jest twoja teoria? - pyta z rozdrażnieniem Lissy. - Operacja plastyczna, rzecz jasna! - odpowiada triumfalnie. - Robią mu lifting i nie chce, by ktokolwiek się o tym dowiedział, więc decyduje się na pobyt w Szkocji. I wiem, co oznacza plan B. - Co? - pytam podejrzliwie. - Botoks! - oznajmia z emfazą Jemima. - Dlatego właśnie czmychnął z waszej randki. By dać sobie wygła­ dzić zmarszczki. Doktor znalazł nagle wolny termin, je ­ go przyjaciel przyjechał, by mu o tym powiedzieć... Z jakiej planety pochodzi Jemima? - Jack nigdy by sobie nie wstrzyknął botoksu! oświadczam. - Ani nie robił liftingu! - Skąd możesz wiedzieć! - Posyła mi wymowne spoj­ rzenie. - Porównaj ostatnie zdjęcie Jacka z jakimś sta­ rym, a założę się, że zauważysz różnicę... - No dobrze, panno Marple - wtrąca się Lissy, prze­ wracając oczami. - Przedstaw nam więc te swoje pozo­ stałe siedem teorii. - Niech no spojrzę... - Jemima odwraca kartkę w no­ tesie. - Okej, ta jest dobra. Jack należy do mafii. - Robi pauzę dla lepszego efektu. - Jego ojciec został zastrze­ lony i teraz on planuje zamordować głowy wszystkich pozostałych rodzin. - Jemima, to było w Ojcu chrzestnym - mówi Lissy. - Och. - Wygląda na nieco zdegustowaną. - Tak sobie pomyślałam, że to mi się wydaje jakoś znajome. - Skreś­

la teorię numer dwa. - No cóż, w takim razie posłuchaj­ cie następnej. Ma autystycznego brata... - Rain Man. - Och. Cholera. - Krzywi się i przegląda listę. - No więc może jednak nie to... ani to... - Skreśla kolejne po­ zycje. - Okej. Ale mam jeszcze jedną. - Unosi głowę. On ma inną kobietę. Wpatruję się w nią ze zdumieniem. Inna kobieta. Coś takiego nigdy by mi nie przyszło na myśl. - Taka właśnie jest i moja ostatnia teoria - mówi przepraszająco Lissy. - Inna kobieta. - Obie sądzicie, że o to właśnie chodzi? - Patrzę to na Jemimę, to na Lissy. - Ale... ale dlaczego? Nagle czuję się naprawdę poniżona. I głupia. Czy Jack rzeczywiście przez cały ten czas mnie zwodził? Czy okazałam się bardziej naiwna, niż sama sądziłam? - To wyjaśnienie wydaje się prawdopodobne - orzeka Jemima i wzrusza ramionami. - Ma potajemny romans z jakąś kobietą w Szkocji. Odwiedzał ją w tajemnicy, kie­ dy się poznaliście. Ona wciąż do niego wydzwania, być może pokłócili się, a potem ona nieoczekiwanie zjawiła się w Londynie, więc on musiał dać nogę z waszej randki. Lissy zerka na moją zbolałą minę. - Może jednak przenosi firmę - mówi pokrzepiają­ co. - Albo jest oszustem. - No cóż, nie obchodzi mnie, czym on się zajmuje oświadczam z płonącymi policzkami. - To jego sprawa. Niech sobie robi, co mu się żywnie podoba. Wyjmuję mleko z lodówki i zamykam ją z trzaskiem. Lekko trzęsą mi się ręce. „Delikatne i skomplikowane". Czy to szyfr oznaczający „Spotykam się z kimś innym"? No cóż, w porządku. Mam to gdzieś. - To także i twoja sprawa! - nie daje za wygraną Jemima. - J e ś l i masz zamiar się zemścić... Och, na miłość boską. - Nie chcę się mścić, jasne? - mówię, odwracając się, by spojrzeć jej prosto w oczy. - To niezdrowe. Ja chcę... zaleczyć swoje rany i iść do przodu.

- A pozwolisz, że ci powiem, jak inaczej nazywa się zemstę? - pyta z taką miną, jakby właśnie wyciągała królika z kapelusza. - Zamknięcie! - Jemimo, zamknięcie i zemsta to niezupełnie to sa­ mo - wtrąca Lissy. - Według mnie tak. - Obdarza mnie przekonującym spojrzeniem. - Emmo, jesteś moją przyjaciółką i nie mam zamiaru pozwolić, by jakiś drań tak cię traktował. On zasługuje na nauczkę. Zasługuje na karę! Patrzę na Jemimę, czując jednak pewne skrupuły. - Jemimo, nie masz zamiaru w związku z tym niczego zrobić, prawda? - Oczywiście, że mam - odpowiada bez namysłu. Nie mam zamiaru siedzieć i patrzeć, jak cierpisz. To się nazywa kobieca solidarność, Emmo! O mój Boże. Mam przed oczami obraz Jemimy w różo­ wym kostiumie od Gucciego grzebiącej w koszach na śmieci Jacka. Albo rysującej jego samochód pilnikiem do paznokci. - Jemimo... nie rób niczego - mówię z niepokojem. Proszę. Nie chcę. - Tak tylko myślisz. Ale później mi podziękujesz... - Właśnie, że nie! Musisz mi obiecać, że nie zrobisz niczego głupiego. Zaciska buntowniczo usta. - Obiecaj! - No dobra - mówi wreszcie, przewracając przy tym oczami. - Obiecuję. - Ona krzyżuje palce za plecami! - woła Lissy. - Co? - Patrzę na Jemimę z niedowierzaniem. - Obie­ caj porządnie! Przysięgnij na coś, co naprawdę ko­ chasz. - O Boże - odpowiada chmurnie. - Już dobrze, wygra­ łaś. Przysięgam na moją skórzaną torebkę Miu Miu, że niczego nie zrobię. Ale musisz wiedzieć, że popełniasz duży błąd. Wzburzona, opuszcza kuchnię, a ja niespokojnie pa­ trzę w ślad za nią.

- Ta dziewczyna to psychopatka - mówi Lissy, opada­ jąc na krzesło. - Dlaczego pozwoliłyśmy jej wprowadzić się tutaj? - Pociąga łyk herbaty. - Już wiem. Ponieważ jej tata zapłacił nam za rok z góry... - Zauważa moją mi­ nę. - Wszystko w porządku? - Sądzisz, że ona naprawdę zrobi coś Jackowi? - Oczywiście, że nie - odpowiada uspokajająco Lissy. - Ona potrafi tylko dużo mówić. Najpewniej wpadnie niedługo na jedną z tych swoich przyjaciółek słodkich idiotek i zapomni o tym. - Masz rację. - Wzdrygam się lekko. - Masz rację. Biorę do ręki kubek i przez chwilę przyglądam mu się w milczeniu. - Lissy, czy naprawdę sądzisz, że tajemni­ cą Jacka jest inna kobieta? Lissy otwiera usta. - A zresztą nieważne, nic mnie to nie obchodzi - do­ daję wyzywająco, nie dopuszczając Lissy do głosu. - Ob­ chodzi mnie to tyle co zeszłoroczny śnieg. - Jasne - mówi Lissy i uśmiecha się ze zrozumie­ niem. Gdy zjawiam się w pracy, Artemis rzuca mi znad biur­ ka radosne spojrzenie. - Dzień dobry, Emmo! - Uśmiecha się znacząco do Caroline. - Czytałaś ostatnio jakieś poważne książki? Och, ha, ha, ha. Bardzo śmieszne. Wszystkim znudzi­ ło się już nabijanie się ze mnie, tylko Artemis nadal uważa, że to naprawdę przezabawne. - Tak, owszem - odpowiadam pogodnie, zdejmując ża­ kiet. - Przeczytałam ostatnio świetną książkę, która nosi tytuł Co zrobić, gdy twoja koleżanka z pracy jest wstrętną krową i dłubie w nosie, kiedy myśli, że nikt nie widzi. W biurze rozlega się rechot, a Artemis purpurowieje. - Wcale nie dłubię w nosie! - warczy. - A ja wcale tak nie twierdzę - odpowiadam niewin­ nie i teatralnym gestem włączam komputer. - Przygotowana na zebranie, Artemis? - pyta Paul, wyłaniając się ze swojego gabinetu z teczką i jakąś ga­

zetą w dłoni. - A tak przy okazji, Nick - dodaje zło­ wróżbnym tonem. - Zanim pójdę, czy byłbyś tak miły i powiedział mi, co cię, u diabła, opętało, by zamieścić reklamę batoników panther z kuponem rabatowym w... - zerka na okładkę - ...„Miesięczniku Kręglarskim"? Zakładam bowiem, że to ty zrobiłeś, jako że to twój produkt. Zamiera mi serce, ale podnoszę głowę. Cholera. Po­ dwójna cholera. Nie sądziłam, że Paul w ogóle się o tym dowie. Nick posyła mi mordercze spojrzenie, a ja w odpo­ wiedzi robię udręczoną minę. - No cóż - zaczyna zadzierzyście. - Zgadza się, Paul. Batoniki panther to mój produkt. Ale tak się składa... O Boże. Nie mogę pozwolić, by wziął na siebie winę. - Paul - odzywam się drżącym głosem, podnosząc z wahaniem dłoń. - Tak właściwie to... - Chcę ci oświadczyć - Paul uśmiecha się szeroko do Nicka - że musiałeś mieć jakieś cholerne natchnienie! Właśnie otrzymałem wyniki i zważywszy na żałosny na­ kład tego pisma... są nadzwyczajne! Wpatruję się w niego ze zdumieniem. Reklama po­ skutkowała? - Naprawdę? - pyta Nick, wyraźnie starając się, by w jego głosie nie słychać było wielkiego zdziwienia. To wspaniale! - Co, u licha, skłoniło cię do reklamowania batonika dla nastolatków w magazynie dla staruszków? - No cóż! - Nick poprawia spinki przy mankietach, nie patrząc już na mnie. - Oczywiście, to było nieco ry­ zykowne posunięcie. Ale miałem przeczucie, że czas na... zbadanie nowego rynku... eksperyment z nową grupą wiekową... Chwileczkę. Co on opowiada?! - Eksperyment się powiódł. - Paul obdarza Nicka pełnym aprobaty spojrzeniem. - I jest to bardzo intere­ sujące, ponieważ pokrywa się z otrzymanymi przez nas niedawno wynikami badań rynku skandynawskiego. Je­

śli chciałbyś się ze mną spotkać później, by to przedys­ kutować... - Jasne! - odpowiada Nick z szerokim uśmiechem. O której? Nie! Jak on może? Ale z niego drań. - Chwileczkę! - Ku własnemu zdziwieniu zrywam się z oburzeniem z krzesła. - Chwileczkę! To był mój po­ mysł! - Słucham? - Paul marszczy brwi. - Reklama w „Miesięczniku Kręglarskim" to był mój pomysł. Prawda, Nick? - Patrzę mu prosto w oczy. - Możliwe, że o tym rozmawialiśmy - odpowiada, uni­ kając mojego spojrzenia. - Ale nie pamiętam. Emmo, musisz nauczyć się, że marketing polega na pracy ze­ społowej... - Nie traktuj mnie jak idiotki! To nie była żadna pra­ ca zespołowa. To był tylko i wyłącznie mój pomysł. Za­ mieściłam tę reklamę dla dziadka! Jasny gwint. Wcale nie chciałam tego powiedzieć. Te słowa wymknęły mi się niechcący. - Najpierw twoi rodzice, teraz dziadek. - Paul odwra­ ca się, by na mnie spojrzeć. - Emmo, przypomnij mi, czy mamy teraz Tydzień Przyprowadzania do Pracy Całej Rodziny? - Nie! Ja tylko... - zaczynam, rumieniąc się pod jego spojrzeniem. - Mówiłeś, że macie zamiar zaprzestać produkcji batoników panther, więc... pomyślałam, że dam jemu oraz jego przyjaciołom kupony zniżkowe, by mogli zrobić sobie zapasy. Próbowałam ci powiedzieć na tym ważnym zebraniu, że mój dziadek uwielbia bato­ niki panther! Jego przyjaciele także. Gdybyś mnie pytał o zdanie, to te batoniki powinny być kierowane właśnie do nich, a nie do nastolatków. Zapada cisza. Paul wygląda na zdumionego. - Wiesz co, w Skandynawii doszli do takiego samego wniosku - oznajmia. - Takie są właśnie wyniki tych no­ wych badań. - No więc... sam widzisz.

- Ale dlaczego starsze pokolenie tak bardzo lubi na­ sze batoniki, Emmo? Wiesz może? - Wygląda na praw­ dziwie zainteresowanego. - Oczywiście, że wiem. - To kwestia starzenia się społeczeństwa - wtrąca mądrze Nick. - Zmiany demograficzne w populacji emerytów wyjaśniają... - Wcale nie! - przerywam mu ze zniecierpliwie­ niem. - Dzieje się tak dlatego... dlatego, że... - O Boże, dziadek zamorduje mnie za to, co teraz powiem. - Dla­ tego, że nie przyklejają im się do sztucznej szczęki. Przez chwilę panuje pełna osłupienia cisza. Następ­ nie Paul odrzuca głowę i wybucha śmiechem. - Sztuczna szczęka - mówi, ocierając oczy. - To jest cholernie genialne, Emmo. Sztuczna szczęka! Wciąż się śmieje, a ja przyglądam mu się, czując, jak w skroniach pulsuje mi krew. Mam naprawdę dziwne uczucie. Jakby coś we mnie wzbierało, jakbym zaraz miała... - Czy mogę więc dostać awans? - Słucham? - Paul podnosi na mnie spojrzenie. Czy ja naprawdę to powiedziałam? Na głos? - Czy mogę dostać awans? - Lekko drży mi głos, ale nie poddaję się. - Powiedziałeś, że będę mogła awanso­ wać, jeśli sama stworzę sobie szansę. Takie były twoje słowa. Czy coś takiego nie jest tworzeniem własnych szans? Paul przygląda mi się przez chwilę. Mruga powieka­ mi i milczy. - Wiesz, Emmo Corrigan - odzywa się wreszcie. - Je­ steś jedną z najbardziej... jedną z najbardziej zdumie­ wających osób, jakie znam. - Czy to jest odpowiedź twierdząca? - Nie daję za wy­ graną. W całym biurze panuje cisza. Wszyscy czekają na to, co on powie. - Och, na miłość boską - mówi, wznosząc wzrok. Zgoda! Dostaniesz awans. Czy to już wszystko?

- Nie - słyszę własne słowa, a serce wali mi jeszcze mocniej. - Jest coś jeszcze. Paul, stłukłam twój kubek z Pucharu Świata. - Co takiego? - Wygląda na to, że go zatkało. - Naprawdę, przepraszam. Kupię ci inny. - Rozglą­ dam się po milczących, zdumionych współpracowni­ kach. - I to ja wtedy zepsułam kopiarkę. Właściwie... to za każdym razem była moja wina. A ten tyłek... - Pod­ chodzę do tablicy ogłoszeń i zdzieram odbity na ksero, odziany w stringi tyłek. - To mój tyłek i nie chcę, by dłu­ żej tu wisiał. - Odwracam się na pięcie. - Artemis, jeśli chodzi o twoją zielistkę... - Tak...? - pyta podejrzliwie. Przyglądam się jej, jak siedzi w tym swoim płaszczu przeciwdeszczowym Burberry i markowych okularach. Patrzę na jej zadowoloną minę, która mówi: „Jestem lepsza od ciebie". No dobra, nie dajmy się ponieść. - N i e . . . nie mam pojęcia, co z nią jest nie tak. Uśmiecham się do niej. - Miłego zebrania. Do końca dnia jestem w radosnym nastroju. Właści­ wie to jestem jednocześnie radosna i zdumiona. Nie mogę uwierzyć, że awansuję. Będę teraz specjalistą do spraw marketingu! Ale nie chodzi tylko o to. Nie bardzo pojmuję, co mi się stało. Czuję się tak, jakbym była nową osobą. No i co z tego, że stłukłam kubek Paula? Kogo to obchodzi? I co z tego, że wszyscy wiedzą, ile ważę? Kogo to obcho­ dzi? Żegnaj, stara, beznadziejna Emmo, która ukrywa pod biurkiem reklamówki z Oxfamu. Witaj nowa, pew­ na siebie Emmo, która z dumą wiesza je na oparciu krzesła. Zadzwoniłam do mamy i taty, by im powiedzieć o awansie, i muszę przyznać, że naprawdę zrobiło to na nich wrażenie! Powiedzieli natychmiast, że przyjadą do Londynu i wyskoczymy gdzieś razem, by to uczcić. A po­ tem długo rozmawiałam z mamą na temat Jacka. Powie­

działa, że niektórym związkom pisany jest wieczny ży­ wot, podczas gdy inne trwają zaledwie kilka dni, i że ta­ kie po prostu jest życie. A potem opowiedziała mi 0 pewnym facecie z Paryża, z którym przeżyła niesamo­ witą, czterdziestoośmiogodzinną przygodę. Mówiła, że nigdy nie doświadczyła takiej fizycznej przyjemności 1 wiedziała, że to nie przetrwa, ale dzięki temu to wszystko było jeszcze bardziej fascynujące. A potem dodała, że nie muszę wspominać o tym tacie. O rety. Zaszokowało mnie to wyznanie. Zawsze sądzi­ łam, że mama i tata... przynajmniej ja nigdy... No cóż. Takie jest życie. Ona ma rację. Niektóre związki są krótkotrwałe. Jacko­ wi i mnie najwyraźniej nie była pisana wspólna przy­ szłość. I właściwie jestem już znacznie spokojniejsza. Chyba już mi nawet w ogóle przeszło. Tylko raz mocniej zabiło mi dzisiaj serce, kiedy myślałam, że widzę go na korytarzu, ale szybko się opanowałam. Zaczynam nowe życie. Prawdę powiedziawszy, spo­ dziewam się, że poznam kogoś na występie tanecznym Lissy, który odbędzie się wieczorem. Jakiegoś wysokie­ go, szykownego prawnika. Tak. I przyj edzie po mnie do pracy swoim odlotowym sportowym autem. A ja zbiegnę radośnie po schodach, odrzucając włosy i nie patrząc nawet na Jacka, który będzie stał w oknie swojego gabi­ netu, zerkając spode łba... Nie. Nie. Nigdzie w pobliżu nie będzie Jacka. Wyle­ czyłam się z niego. Muszę o tym pamiętać. Może zapiszę to sobie na ręce.

24 Występ Lissy odbywa się w Bloomsbury, w amfiteatral­ nej sali, którą wybudowano na niewielkim, wysypanym żwirem dziedzińcu. Kiedy się tam zjawiam, wszędzie tłoczą się prawnicy w kosztownych garniturach, rozma­ wiający przez telefony komórkowe.

- ...klient nie wyraża zgody na przyjęcie warunków ugody... - ...uwagę na klauzulę numer cztery, jednakowoż... Nikt jeszcze nie siedzi na widowni, udaję się więc za kulisy, by wręczyć Lissy kupiony specjalnie dla niej bu­ kiet. (Początkowo planowałam rzucić go na końcu na scenę, ale to róże i boję się, że mogłyby jej podrzeć raj­ stopy). Gdy przechodzę przez obskurny korytarz, z kolumn płynie muzyka, a obok mnie przepychają się ludzie w błyszczących kostiumach. Mężczyzna z niebieskimi piórami we włosach rozciąga się, opierając o ścianę no­ gę, i jednocześnie rozmawia z kimś z garderoby: - No więc wtedy oświadczyłem temu idiocie oskarży­ cielowi, że precedens z 1983 roku w sprawie Miller prze­ ciwko Davy oznacza... - Nagle urywa. - Cholera. Zapo­ mniałem pierwszych kroków. - Z jego twarzy odpływa krew. - Nie pamiętam ani jednego pieprzonego kroku! Nie żartuję! Najpierw robię jęte, a potem co? - Patrzy na mnie, jakby oczekiwał, że udzielę mu odpowiedzi. - Może... piruet? - strzelam i z zakłopotaniem odda­ lam się szybko, bez mała tratując dziewczynę robiącą szpagat. Wtedy dostrzegam Lissy. Siedzi na taborecie w jednej z garderób. Jej twarz zdobi mocny makijaż, jej oczy są olbrzymie i połyskliwe. Ona także ma we wło­ sach niebieskie pióra. - O mój Boże, Lissy! - wołam, za­ trzymując się w drzwiach. - Wyglądasz niesamowicie! Masz fantastyczne... - Nie mogę tego zrobić. - Czego? - Nie mogę tego zrobić! - powtarza z desperacją w głosie i owija się szczelniej bawełnianym szlafro­ kiem. - Niczego nie pamiętam. Mam kompletną pustkę w głowie! - Wszyscy tak uważają - mówię uspokajająco. - Na korytarzu jest koleś, który mówi dokładnie to samo... - Nie. Ja naprawdę niczego nie pamiętam. - Lissy pa­ trzy na mnie dzikim wzrokiem. - Moje nogi są jak z wa­

ty, mam problemy z oddychaniem... - Bierze do ręki pę­ dzel do różu, przygląda mu się pustym wzrokiem, po czym odkłada na miejsce. - Dlaczego w ogóle się na coś takiego zgodziłam? Dlaczego? - Ponieważ to dobra zabawa... - Zabawa? - Jej głos podnosi się z niedowierzaniem. Ty myślisz, że to jest zabawa? 0 Boże. - Nagle wyraz jej twarzy zmienia się. Lissy zrywa się z taboretu i pędzi do sąsiednich drzwi. Po chwili słyszę, jak wymiotuje. No proszę, a zawsze myślałam, że taniec może wyjść ludziom tylko na zdrowie. Pojawia się w drzwiach blada i roztrzęsiona. Przyglą­ dam się jej z niepokojem. - Liss, dobrze się czujesz? - Nie mogę tego zrobić - jęczy. - Nie mogę. - Wygląda tak, jakby właśnie podjęła decyzję. - Jadę do domu. Zaczyna zbierać swoje ubrania. - Powiedz im, że się rozchorowałam, że to nagły wypadek... - Nie możesz jechać do domu! - wołam z przeraże­ niem i próbuję wyszarpnąć ubrania z jej rąk. - Lissy, wszystko będzie dobrze! Zastanów się przez chwilę. Ile razy musiałaś stawiać się w sądzie i wygłaszać dłu­ gą przemowę przed całym tłumem ludzi, a jeśli po­ szłoby ci nie tak, niewinny człowiek mógł trafić do więzienia. Lissy patrzy na mnie takim wzrokiem, jakbym zwa­ riowała. - Tak, ale to nic trudnego. - No cóż... - Desperacko szukam w myślach argu­ mentów. - No cóż, jeśli się teraz wycofasz, już zawsze będziesz żałować. Zawsze będziesz wracać do tego myś­ lami i żałować, że uciekłaś. Cisza. Prawie widzę, jak mózg Lissy pracuje pod tymi wszystkimi piórami i ozdobami. - Masz rację - mówi wreszcie i rozluźnia uścisk, ja ­ ko że do tej pory kurczowo trzymała ubrania. - W po­ rządku. Zrobię to. Ale nie chcę, żebyś się przyglądała. Po prostu... spotkajmy się później. Nie, nie rób nawet

tego. Trzymaj się z daleka. Najlepiej trzymaj się z da­ leka. - Dobrze - odpowiadam z wahaniem. - Pójdę sobie, skoro naprawdę tego chcesz... - Nie! - Lissy odwraca się na pięcie. - Nie możesz iść! Zmieniłam zdanie. Jesteś mi tutaj potrzebna! - W porządku - mówię z jeszcze większym wahaniem i dokładnie w tym momencie z głośnika na ścianie roz­ lega się komunikat: „Początek przedstawienia za pięt­ naście minut!". - W takim razie pójdę już. A ty zrób so­ bie rozgrzewkę. - Emmo... - Lissy chwyta mnie za ramię i przygważdża poważnym wzrokiem. Trzyma mnie tak mocno, że aż boli. - Emmo, jeśli kiedykolwiek powiem, że znowu chcę wziąć udział w czymś podobnym, musisz mnie po­ wstrzymać. Bez względu na to, jak bardzo się napalę. Obiecaj, że mnie powstrzymasz. - Obiecuję - odpowiadam pospiesznie. - Obiecuję. Jasna cholera. Nigdy wcześniej nie widziałam Lissy w takim stanie. Gdy wychodzę na dziedziniec, na któ­ rym teraz roi się jeszcze większy tłum dobrze ubranych ludzi, mnie również ogarnia zdenerwowanie. Lissy nie wyglądała nawet na osobę zdolną do utrzymania się na nogach, a co dopiero do tańca. Błagam, niech tylko tego nie sknoci. Błagam. W mojej wyobraźni pojawia się koszmarna wizja: Lissy stoi jak przestraszony królik, nie mogąc sobie przy­ pomnieć kroków tanecznych. A publiczność wpatruje się w nią paraliżującym wzrokiem. Na samą myśl o tym ściska mnie w żołądku. Nie mam zamiaru do czegoś takiego dopuścić. Jeśli coś pójdzie nie tak, wywołam zamieszanie. Będę uda­ wać, że mam atak serca. Tak. Przewrócę się i przez chwi­ lę wszyscy będą patrzyli wyłącznie na mnie, ale przed­ stawienie nie zostanie przerwane, ponieważ jesteśmy Brytyjczykami, a kiedy wszyscy odwrócą głowy w kierun­ ku sceny, Lissy zdąży już sobie przypomnieć kroki.

A jeśli zawiozą mnie do szpitala, powiem po prostu: „Miałam silne bóle w klatce piersiowej!". Nikt nie bę­ dzie w stanie udowodnić, że tak nie było. A nawet gdyby umieli to udowodnić za pomocą jakie­ goś specjalistycznego urządzenia, wtedy powiem... -E m m o... - Tak...? - Rozglądam się z roztargnieniem. I nagle zamiera mi serce. Jakieś trzy metry dalej stoi Jack. Jak zwykle, ma na sobie dżinsy i sweter, czym zdecydowanie wyróżnia się w tłumie rozmiłowanych w garniturach prawników. Gdy spojrzenie jego ciemnych oczu krzyżuje się z moim, na nowo przeszywa mnie ból. Nie reaguj, nakazuję sobie szybko. Zamknięcie. No­ we życie. - Co ty tutaj robisz? - pytam i lekko wzruszam ra­ mionami w stylu „tak naprawdę niezbyt mnie to inte­ resuje". - Znalazłem na twoim biurku ulotkę informującą o tym występie. - Pokazuje mi kartkę, nie spuszczając wzroku z mojej twarzy. - Emmo, bardzo chciałbym z to­ bą porozmawiać. Czuję nagłe ukłucie w sercu. Czy on naprawdę sądzi, że może tak po prostu zjawić się, a ja rzucę wszystko, by z nim porozmawiać? A może jestem zajęta? Może roz­ mowa z nim już mnie nie interesuje? Nie przyszło mu to do głowy? - Nie przyszłam tu sama - odpowiadam uprzejmym, aczkolwiek nieco pogardliwym tonem. - Naprawdę? - Owszem. No więc... - Wzruszam ramionami i cze­ kam, by odszedł. On jednak tego nie robi. - A z kim? - pyta. Tego nie przewidziałam. Przez chwilę nie bardzo wiem, jak zareagować. - Z nim - mówię wreszcie i wskazuję na wysokiego fa­ ceta bez marynarki, który stoi w rogu dziedzińca pleca­

mi do nas. - Właściwie to lepiej będzie, jak już do nie­ go pójdę. Z wysoko uniesioną głową odwracam się na pięcie i ruszam w kierunku tego mężczyzny. Rozegram to tak, że zapytam go o godzinę i w jakiś sposób spróbuję na­ wiązać z nim rozmowę, dopóki Jack wreszcie sobie nie pójdzie. (Może też zaśmieję się radośnie, by mu poka­ zać, jak dobrze się bawię w innym towarzystwie). Kiedy jestem nie dalej niż metr od tego mężczyzny, ten odwraca się i widzę, że rozmawia przez telefon ko­ mórkowy. - Cześć! - zaczynam radośnie, ale on mnie nawet nie słyszy. Posyła mi obojętne spojrzenie, po czym oddala się w stronę tłumu, wciąż rozmawiając przez telefon. Zostaję sama w rogu dziedzińca. Kurwa. Po upływie czasu, który wydaje mi się wiecznością, odwracam się w sposób jak najbardziej nonszalancki. Jack wciąż tam stoi i przygląda mi się. Patrzę na niego z wściekłością, drżąc ze zdenerwo­ wania. Jeśli zacznie się śmiać... Ale on się nie śmieje. - Emmo... - Rusza w moją stronę i po chwili znów dzieli nas odległość nie większa niż metr. Jego twarz jest poważna i szczera. - Twoje słowa utkwiły mi w pamięci. Rzeczywiście, powinienem był okazać ci większe zaufa­ nie. Źle zrobiłem, nie dopuszczając cię do swych spraw. Najpierw ogarnia mnie zdziwienie, nad którym szyb­ ko jednak bierze górę urażona duma. Teraz chce się ze mną dzielić sekretami, tak? A może na to już za późno? Może już mnie to wcale nie interesuje? - Twoje sekrety to twoja sprawa, Jack - mówię, obda­ rzając go chłodnym uśmiechem. - One nie mają nic wspólnego ze mną. A zresztą i tak pewnie bym nic nie zrozumiała, zważywszy na to, że wszystko jest tak bar­ dzo skomplikowane, a ja jestem po prostu tumanem... Odwracam się i zaczynam się od niego oddalać, chrzęszcząc obcasami na żwirze.

- Jestem ci winien przynajmniej wyjaśnienie - doga­ nia mnie szorstki gios Jacka. - Nie jesteś mi niczego winien! - Dumnie unoszę podbródek. - Skończone, Jack. I równie dobrze możemy oboje... Aua! Puszczaj! Chwycił moje ramię i teraz odwraca mnie, bym stanę­ ła przodem do niego. - Nie przyszedłem tu bez powodu, Emmo - mówi po­ ważnie. - Zjawiłem się, by ci powiedzieć, co robiłem w Szkocji. Jego słowa wprawiają mnie w osłupienie, które jed ­ nak staram się ukryć. - Nie interesuje mnie, co robiłeś w Szkocji! - wy­ krztuszam. Uwalniam się z jego uścisku i zaczynam się przepychać przez gąszcz nawijających przez komórki prawników. - Emmo, chcę ci to powiedzieć. - Idzie za mną. - Na­ prawdę chcę ci powiedzieć. - Ale może ja nie chcę tego usłyszeć?! - odpowiadam wyzywająco, odwracając się z chrzęstem żwiru. Stoimy twarzą w twarz jak w fiłmowej scenie poje­ dynku. Oddycham szybko. Oczywiście, że to tylko poza. A on wie, że chcę wszystko usłyszeć. - W takim razie proszę bardzo - odzywam się wresz­ cie i z niechęcią wzruszam ramionami. - Możesz powie­ dzieć, jeśli już chcesz. Jack w milczeniu prowadzi mnie w spokojniejsze miejsce, z dala od tłumu. Gdy idziemy, czuję, że mój bo­ jowy nastrój zaczyna się ulatniać. Szczerze mówiąc, to nawet trochę się boję. A w gruncie rzeczy jestem prze­ rażona. Czy naprawdę chcę poznać jego tajemnicę? A jeśli jest oszustem, tak jak mówiła Lissy? A jeśli za­ mieszany jest w coś podejrzanego i chce, bym się w to włączyła? A jeśli przeszedł jakąś naprawdę krępującą opera­ cję, a ja nie wytrzymam i zacznę się śmiać?

A jeśli rzeczywiście chodzi o inną kobietę i przyszedł, by mi powiedzieć, że się żeni czy coś w tym rodzaju? Czuję ukłucie bólu, które staram się zignorować. Cóż, jeśli tak właśnie będzie... W każdym razie zachowam spokój, jakbym wiedziała o tym czymś od początku. Właściwie to nawet będę udawać, że ja również mam kogoś innego. Tak. Uśmiechnę się kpiąco i powiem: „Wiesz, Jack, nigdy nie uważałam, że mamy na siebie wyłączność...". - No dobrze. - Jack odwraca się, a ja natychmiast po­ stanawiam, że jeśli dopuścił się morderstwa, to na nie­ go doniosę, bez względu na dane wcześniej słowo. - Pro­ szę bardzo. - Bierze głęboki oddech. - Byłem w Szkocji, by kogoś odwiedzić. Moje serce robi fikołka. - Kobietę - mówię, nim jestem w stanie się powstrzy­ mać. - Nie, nie kobietę! - Wyraz jego twarzy zmienia się. Przygląda mi się uważnie. - Czy tak właśnie myślałaś? Że cię zdradzam? - Ja... sama już nie wiedziałam, co myśleć. - Emmo, nie mam żadnej innej kobiety. Odwiedza­ łem... - Waha się. - Można powiedzieć, że... rodzinę. Kręci mi się w głowie. Rodzinę? O mój Boże, Jemima miała rację, związałam się z gangsterem. Tylko bez paniki. Mogę uciec. Mogę wziąć udział w programie ochrony świadków. Moim nowym imieniem może być Megan. Nie, Chloe. Chloe de Souza. - A dokładniej mówiąc... dziecko. Dziecko? Kręci mi się w głowie. On ma dziecko? - O imieniu Alice. - Uśmiecha się nieśmiało. - Ma cztery lata. Ma żonę i rodzinę, i taka jest właśnie jego tajemnica. Wiedziałam, wiedziałam. - Ty... - Oblizuję suche wargi. - Ty masz dziecko?

- Nie mam żadnego dziecka. - Jack przez chwilę przy­ gląda się swoim butom, po czym podnosi głowę. - Pete mial dziecko. Córkę. Alice jest dzieckiem Pete'a Laidlera. - Ale... ale... - Wpatruję się w niego z konsternacją. Nie wiedziałam... że Pete Laidler miał dziecko. - Nikt nie wiedział. - Patrzy na mnie przeciągle. I o to właśnie chodzi. W żadnym wypadku nie spodziewałam się czegoś ta­ kiego. Dziecko. Ukrywane dziecko Pete'a Laidlera. - Ale... jak to możliwe, że nikt o tym nie wie? - pytam niemądrze. Oddaliliśmy się jeszcze bardziej od tłumu i teraz siedzimy na ławce pod drzewem. - Nikt go nie widywał z żadną kobietą? - Pete był wspaniałym facetem - wzdycha Jack. - Jed­ nak umiejętność uczuciowego zaangażowania się nie należała do jego mocnych stron. Kiedy Marie, tak ma na imię mama Alice, przekonała się, że jest w ciąży, ona i Pete zdążyli się już rozstać. Marie to dumna osoba. Po­ stanowiła poradzić sobie sama. Pete wspierał ją finan­ sowo, ale nie interesował się dzieckiem. Nikomu nie zdradził, że został ojcem. - Nawet tobie? - Wpatruję się w niego ze zdumie­ niem. - Nie wiedziałeś, że ma dziecko? - Dowiedziałem się dopiero po śmierci Pete'a. - Jego twarz pochmurnieje. - Kochałem go, ale coś takiego bar­ dzo trudno wybaczyć. Kilka miesięcy po jego śmierci po­ jawiła się Marie z małą. - Jack wypuszcza gwałtownie powietrze. - No cóż. Możesz sobie wyobrazić, co wtedy czuliśmy. Byliśmy zaszokowani, choć to naprawdę oględ­ nie powiedziane. Marie zastrzegła, że nie chce, by kto­ kolwiek się dowiedział. Chciała wychowywać Alice jak normalne dziecko, a nie jak owoc miłości Pete'a Laidlera, nie jak spadkobierczynię potężnej fortuny. Nie mieści mi się to wszystko w głowie. Czterolatka posiadaczką udziałów Pete'a Laidlera w Panther Cor­ poration? Jasna cholera!

- Więc ona dziedziczy wszystko? - pytam z wahaniem. - Nie wszystko, ale dużo. Rodzina Pete'a okazała się bardzo hojna. I dlatego właśnie Marie trzyma Alice z dala od ludzkich oczu. - Jack rozkłada ręce. - Wiem, że nie możemy wiecznie jej ukrywać. Prędzej czy póź­ niej wszystko wyjdzie na jaw. A kiedy tak się stanie, prasa oszaleje. Alice znajdzie się na szczycie listy naj­ zamożniejszych... Inne dzieci nie dadzą jej spokoju... nie będzie już żyła normalnie. Niektóre dzieci radzą so­ bie z taką sytuacją, ale Alice... Ona do nich nie należy. Ma astmę, jest dzieckiem słabowitym. Podczas gdy Jack mówi, przez moją głowę przewijają się wspomnienia artykułów w gazetach po śmierci Pet e A Laidlera. W każdej jego zdjęcie umieszczone było na pierwszej stronie. - Jestem nadopiekuńczy w stosunku do tego dziec­ ka. - J a c k uśmiecha się ze smutkiem. - Zdaję sobie z te­ go sprawę. Nawet Marie mi to mówi. Ale... ta malutka jest mi bardzo droga. - Przez chwilę patrzy przed sie­ bie. - Jest wszystkim, co Pete nam zostawił. Przyglądam mu się, czując nagłe wzruszenie. - Czy właśnie tego dotyczyły te wszystkie telefony? pytam. - Czy dlatego musiałeś wówczas wyjechać? Jack wzdycha. - Niedawno obie uczestniczyły w wypadku drogo­ wym. Nic poważnego, ale... po śmierci Pete'a staliśmy się szczególnie wrażliwi. Chcieliśmy mieć pewność, że zostały otoczone staranną opieką. - No tak. - Krzywię się lekko. - To zrozumiałe. Przez chwilę milczymy. Mój umysł próbuje dopaso­ wać do siebie poszczególne części układanki. - Jednego jednak nie rozumiem - oświadczam. - Dla­ czego kazałeś mi zachować w tajemnicy fakt, że byłeś w Szkocji? Nikt by się przecież i tak nie domyślił prawdy. Jack wzdycha. - Powstałby galimatias, bo wcześniej powiedziałem niektórym osobom, że lecę do Paryża, tak na wszelki wypadek. Bilet kupiłem na nie swoje nazwisko. Sądzi-

tem, że nikt się o tym nie dowie. A potem wchodzę do biura... i widzę ciebie. - Zamario ci serce. - Niezupełnie. - Nasze spojrzenia krzyżują się. - Za­ stanawiałem się raczej, którędy mógłbym uciec. Czuję, że moje policzki zaczynają się czerwienić i z zakłopotaniem chrząkam. - No więc... no więc... - mówię, odwracając wzrok. No więc to dlatego... - Pragnąłem zapobiec sytuacji, w której byś oświad­ czyła: „On nie był w Paryżu, był w Szkocji!", a potem za­ częłoby się snucie domysłów. - Jack potrząsa głową. Nie uwierzyłabyś, jak absurdalne teorie ludzie potrafią wymyślić, kiedy nie mają nic lepszego do roboty. Słysza­ łem już najprzeróżniejsze. Planuję sprzedać firmę... Jestem gejem... Należę do mafii... - Poważnie? - pytam i przygładzam pasmo włosów. O rany. Ależ ci ludzie są głupi! Naszą ławkę mija powoli kilka dziewcząt, więc przez chwilę zmuszeni jesteśmy do siedzenia w milczeniu. - Emmo, przepraszam, że wcześniej ci o tym nie po­ wiedziałem - odzywa się stłumionym głosem Jack. Wiem, że cię zraniłem. Wiem, że wyglądało to tak, jak­ bym się przed tobą zamykał. Ale... nie jest to coś, o czym chętnie się opowiada. - Oczywiście, że nie mogłeś tego zrobić - odpowia­ dam natychmiast. - Zachowałam się niemądrze. Z zakłopotaniem grzebię czubkiem buta w żwirze. Je­ stem zawstydzona, bo powinnam była wiedzieć, że cho­ dzi o coś ważnego. Kiedy twierdził, że to skomplikowa­ ne i delikatne, mówił najszczerszą prawdę. - Wie o tym tylko garstka ludzi. - Jack patrzy na mnie z powagą. - Kilkoro szczególnie zaufanych ludzi. W jego spojrzeniu jest coś, co sprawia, że zaczyna mnie ściskać w gardle. Patrzę na niego i czuję, że znów purpurowieję. - Wchodzicie? - odzywa się pogodny głos. Podskaku­ jemy i dostrzegamy, że zbliża się do nas kobieta w czar­

nych dżinsach. - Przedstawienie zaraz się zacznie! - do­ daje z promiennym uśmiechem. Mam wrażenie, że zostałam wyrwana ze snu, czuję się oszołomiona. - Muszę obejrzeć występ Lissy - mówię. - Cóż, w takim razie pożegnam cię. To naprawdę wszystko, co chciałem powiedzieć. - Jack powoli podno­ si się z ławki, po czym odwraca się do mnie. - Ale jest coś jeszcze. - Patrzy na mnie przez dłuższą chwilę. Emmo, zdaję sobie sprawę, że tych ostatnich kilka dni nie było dla ciebie łatwych. Zachowałaś się jak uoso­ bienie dyskrecji, podczas gdy ja... nie. I za to pragnę cię przeprosić. Jeszcze raz. - Nic... nic się nie stało - wykrztuszam. Jack odwraca się, a ja patrzę, jak powoli oddala się, i czuję się kompletnie rozdarta. Przyjechał tutaj, by mi zdradzić swoją tajemnicę. Swoją wielką, cenną tajemnicę. Nie musiał tego robić. O Boże. O Boże... - Zaczekaj! - wołam, a on natychmiast się odwraca. Czy chciałbyś... czy chciałbyś pójść tam ze mną? I ogarnia mnie fala radości, gdy jego twarz rozjaśnia się w uśmiechu. Gdy przechodzimy przez dziedziniec, zbieram się wreszcie na odwagę. - Jack, ja także coś ci muszę powiedzieć. Na temat... na temat tego, o czym przed chwilą mówiłeś. Wiem, oskarżyłam cię o to, że tamtego dnia zrujnowałeś mi życie. - Pamiętam - odpowiada cierpko. - No cóż, możliwe, że niezupełnie miałam rację. Chrząkam z zakłopotaniem. - Właściwie... to nie mia­ łam racji. - Patrzę na niego poważnie. - Jack, nie zruj­ nowałeś mi życia. - Nie? - pyta. - Mam jeszcze jedną szansę? Wbrew sobie śmieję się cicho.

- Nie! - Nie? Czy to twoja ostateczna odpowiedź? Gdy patrzy na mnie, w jego oczach skrywa się waż­ niejsze pytanie, a ja czuję jednocześnie nadzieję i lęk. Przez dłuższą chwilę żadne z nas nie odzywa się ani sło­ wem. Serce wali mi jak młotem. Nagle Jack zerka z zainteresowaniem na moją dłoń. - Wyleczyłam się z Jacka - czyta na głos. Kurwa. Twarz mi płonie. Już nigdy więcej nie napiszę niczego na ręce. Nigdy. - To tylko... - Odchrząkam. - To tylko takie gryzmoły... nic nie znaczą... Przerywa mi przenikliwy dzwonek telefonu. Dzięki Bogu. Ktokolwiek to jest, kocham go. Pospiesznie wycią­ gam komórkę z torebki i wciskam zielony przycisk. - Emmo, do końca życia będziesz mnie całować po piętach! - słyszę świdrujący głos Jemimy. - Słucham? - Wszystko załatwiłam! - oświadcza triumfująco. Wiem, wiem, jestem wspaniała i nie wiesz, co byś beze mnie zrobiła... - Co takiego? - Ogarnia mnie niepokój. - Jemimo, o czym ty mówisz? - O odegraniu się na Jacku Harperze, ty głuptasie! Jako że ty siedziałaś na tyłku jak kompletna oferma, wzięłam sprawy w swoje ręce. Przez chwilę nie jestem w stanie się ruszyć. - Jack... przepraszam na chwilę. - Obdarzam go pro­ miennym uśmiechem. - Muszę porozmawiać. Na drżących nogach odchodzę pospiesznie w kąt dziedzińca, tak by Jack nie mógł mnie usłyszeć. - Jemimo, obiecałaś, że niczego nie zrobisz! - syczę do słuchawki. - Przysięgłaś na swoją skórzaną torebkę Miu Miu, pamiętasz? - Nie mam skórzanej torebki Miu Miu! - woła z triumfem. - Mam torebkę Fendi! Oszalała. Po prostu oszalała.

- Co zrobiłaś? - udaje mi się wykrztusić. - Powiedz, co zrobiłaś. Serce wali mi ze strachu. Błagam, oby tylko nie pory­ sowała jego samochodu. Błagam. - Oko za oko, Emmo! Ten facet zdradził cię, a teraz my zrobimy to samo z nim. Siedzę sobie teraz w towa­ rzystwie bardzo miłego pana, który ma na imię Mick. Jest dziennikarzem, pisze dla „Daily World". Krew zastyga mi w żyłach. -D ziennikarz prasy brukowej? - Udaje mi się wreszcie wydusić z siebie. - Jemimo, czyś ty postrada­ ła zmysły?! - Nie bądź taka ograniczona i drobnomieszczańska odparowuje Jemima. - Emmo, dziennikarze prasy bru­ kowej są naszymi przyjaciółmi. Są niczym prywatni de­ tektywi... tyle że za darmo! Mick odwali! już kiedyś dla mamusi kawa! dobrej roboty. Jest wprost niesamowity, jeśli chodzi o tropienie sekretów. I jest naprawdę bar­ dzo zainteresowany poznaniem tajemnicy Jacka Harpera. Powiedziałam mu wszystko, co wiemy, ale chciałby pogadać jeszcze z tobą. Chyba zaraz zemdleję. To chyba jakiś koszmarny sen. - Posłuchaj - mówię szybko niskim głosem, jakbym starała się nakłonić lunatyka do zejścia z dachu. - Nie chcę poznawać tajemnicy Jacka, rozumiesz? Chcę o tym wszystkim zapomnieć. Musisz powstrzymać tego faceta. - A właśnie, że tego nie zrobię! - odpowiada tonem nadąsanej sześciolatki. - Emmo, nie bądź żałosna! Nie możesz pozwolić, żeby faceci po tobie deptali, a ty nie reagujesz. Musisz się odegrać. Mamusia zawsze powta­ rza... - Nagle słychać pisk opon. - Łup! Mała stłuczka. Zadzwonię później. Telefon milknie. Jestem odrętwiała z przerażenia. Gorączkowo wystukuję jej numer, ale od razu włącza się poczta głosowa.

- Jemimo - mówię natychmiast po sygnale. - Masz dać temu spokój! Musisz... - Urywam nagle, gdyż obok pojawia się Jack, uśmiechając się do mnie ciepło. - Zaczyna się. - Przygląda mi się z ciekawością. Wszystko w porządku? - Tak - odpowiadam- zduszonym głosem i wkładam telefon do torebki. - Wszystko... w porządku.

25 Gdy wchodzę na widownię, lekko kręci mi się w głowie i jestem bliska paniki. Co ja zrobiłam? Co ja najlepszego zrobiłam? Zdradziłam najważniejszą na świecie tajemnicę Jacka moralnie wypaczonej, mściwej wariatce w ciu­ chach Prądy. No dobra, tylko zachowaj spokój, nakazuję sobie po raz chyba milionowy. W gruncie rzeczy ona niczego nie wie. Ten dziennikarz też najprawdopodobniej nie do­ wie się niczego. Jego znajomość faktów jest bardzo ograniczona. A jeśli czegoś się dowie? Jeśli przypadkiem trafi na prawdę? I Jack odkryje, że to ja wskazałam mu właści­ wy kierunek? Na samą tę myśl robi mi się niedobrze. Skręca mnie w żołądku. Po co ja w ogóle wspominałam Jemimie o Szkocji. No po co? Nowe postanowienie: Już nigdy więcej nie zdradzę ni­ czyjej tajemnicy. Nigdy, nigdy, nigdy. Nawet jeśli będzie mi się wydawało, że to nic ważnego. Nawet jeśli będę wściekła. Już nigdy więcej nie odezwę się ani słowem, koniec, kropka. Do tej pory przez mówienie zawsze wpadałam w tarapaty. Gdybym nie otworzyła ust w tym głupim sa­ molocie, nie miałabym teraz kłopotów. Stanę się niemową. Milczącą zagadką. Kiedy ludzie będą mi zadawać pytania, skinę głową albo na kartce

papieru napiszę enigmatyczną odpowiedź. Ludzie za­ biorą ją i będą się głowić, szukając ukrytych zna­ czeń... - Czy to Lissy? - pyta Jack, wskazując jedno z na­ zwisk wymienionych w programie, a ja podskakuję z przerażeniem. Podążam za jego spojrzeniem, po czym bez słowa kiwam głową. Usta mam zaciśnięte. - Znasz kogoś jeszcze? Wzruszam ramionami, mówiąc tym samym: „Czy ja wiem?". - Długo już Lissy tańczy? Waham się przez chwilę, po czym podnoszę w górę trzy palce. - Trzy? - Jack przygląda mi się z wyrazem niepewno­ ści na twarzy. - Trzy co? Wykonuję dłońmi ruch, który ma oznaczać „miesią­ ce". Jeszcze raz go powtarzam. Na twarzy Jacka maluje się konsternacja. - Emmo, co ci się stało? Sięgam do kieszeni po długopis, ale, niestety, nie ma go tam. Cóż, zapomnijmy w takim razie o nieodzywaniu się. - Około trzech miesięcy - mówię. - Aha. - Jack kiwa głową i z powrotem skupia się na programie. Jego twarz jest spokojna. On niczego nie po­ dejrzewa, a mnie z poczucia winy i zdenerwowania żo­ łądek zaciska się w ciasny węzeł. Może powinnam po prostu o wszystkim powiedzieć? Nie. Nie mogę. Nie mogę. Jak miałabym to zrobić? „A tak przy okazji, Jack, pamiętasz tę swoją naprawdę ważną tajemnicę, o dochowanie której mnie poprosi­ łeś? No cóż, zgadnij, co się stało..." Polityka powstrzymywania - oto, czego potrzebuję. Tak jak na tych wojskowych filmach, gdzie pozbywają się osoby, która zbyt wiele wie. Ale jak mam powstrzy­ mać Jemimę? Wystrzeliłam oszalały ludzki pocisk tak­ tyczny bliskiego zasięgu, syczący i zdolny do wyrządze­ nia tak wielkiego spustoszenia, jak to tylko możliwe,

a teraz chcę go przywołać z powrotem, tyle że odpo­ wiedni przycisk nie działa. Muszę pomyśleć racjonalnie. Nie mogę ulec panice. Nic się dzisiaj nie stanie. Będę po prostu co chwilę dzwonić na komórkę Jemimy, a kiedy się z nią połączę, wyjaśnię jednosylabowymi słowami, że musi odwołać tego faceta, a jeśli tego nie zrobi, to poprzetrącam jej nogi. Z głośników zaczynają dudnić niskie, natarczywe uderzenia bębna, a ja podskakuję z przestrachu. Je­ stem tak zdenerwowana, że zdążyłam zapomnieć, po co tu w ogóle jestem. Na widowni zaczyna się robić coraz ciemniej, publiczność milknie w oczekiwaniu. Uderze­ nia bębna stają się coraz głośniejsze, jednak na scenie nic się nie dzieje; pozostaje zaciemniona. Bęben wali jeszcze głośniej, a mój niepokój się nasila. To wszystko wywołuje upiorne wrażenie. Kiedy zaczną tańczyć? Kiedy podniosą kurtynę? Kiedy wreszcie... Ooch! Wszyscy zgodnie wciągają powietrze, gdy wi­ downię rozświetla oślepiające światło. Salę wypełnia dudniąca muzyka, a na scenie pojawia się postać w czar­ nym, połyskliwym kostiumie. Obraca się i podskakuje. Rety, ktokolwiek to jest, robi to naprawdę perfekcyjnie. Mrugam z oszołomieniem w jaskrawym świetle, starając się lepiej widzieć. Trudno powiedzieć, czy to mężczy­ zna, czy kobieta, czy też... O mój Boże. To Lissy. Zdumienie przygważdża mnie do krzesła. Nie mogę myśleć o niczym innym. Patrzę na Lissy jak urzeczona. Nie miałam pojęcia, że potrafi tak wspaniale tań­ czyć. Najmniejszego pojęcia! To znaczy, kiedyś chodzi­ łyśmy przez jakiś czas na lekcje baletu. I stepowania. Ale my nigdy... ja nigdy... Jak można znać kogoś od po­ nad dwudziestu lat i nie wiedzieć, że ten ktoś potrafi tak tańczyć?! Skończyła właśnie wykonywać powolny taniec z face­ tem w masce, którym, jak sądzę, jest J e a n - Paul, a teraz

podskakuje i wiruje z czymś w rodzaju wstęgi, a widow­ nia jest wyraźnie zelektryzowana. Lissy wygląda olśnie­ wająco. Od miesięcy nie widziałam jej tak szczęśliwej. Jestem z niej niesłychanie dumna... Ku memu przerażeniu, zaczynają mnie szczypać oczy. I cieknie mi z nosa. A nie mam chusteczki. To takie krę­ pujące. Zaraz zacznę pociągać nosem niczym matki pod­ czas jasełek. A potem zerwę się z krzesła i pobiegnę w kierunku sceny z przenośną kamerą w dłoni, wołając: „Hej, kochanie, pomachaj do tatusia!". W porządku. Muszę wziąć się w garść, w przeciwnym wypadku skończy się to tak jak wtedy, gdy zabrałam mo­ ją małą chrześniaczkę Amy na Disnejowskiego Tarzana. Kiedy zapaliły się światła, ona mocno spała, a ja sie­ działam zalana łzami i gapiła się na mnie chmara czte­ rolatków o kamiennych spojrzeniach. (Na swoją obronę mam to, że film był całkiem romantyczny, a Tarzan dość seksowny). Czuję, że coś dotyka mojej dłoni. To Jack podaje mi chusteczkę. Gdy biorę ją, jego palce splatają się na mo­ ment z moimi. Kiedy przedstawienie się kończy, jestem pełna entu­ zjazmu. Lissy kłania się nisko, a ja i Jack klaszczemy jak oszalali, uśmiechając się szeroko. - Tylko nie mów nikomu, że płakałam - mówię, choć moje słowa w dużej mierze są zagłuszane przez aplauz publiczności. - Dobrze - odpowiada Jack i posyła mi smutny uśmiech. - Obiecuję. Kurtyna opada po raz ostatni i ludzie zaczynają pod­ nosić się z foteli, zbierać marynarki i torebki. I kiedy wracamy do normalności, moja euforia ulatnia się, a jej miejsce zajmuje zdenerwowanie. Muszę spróbować skontaktować się z Jemimą. Ludzie tłoczą się na dziedzińcu, przechodząc do ja ­ sno oświetlonej sali, która znajduje się po jego drugiej stronie.

- Lissy powiedziała, że spotkamy się na przyjęciu mówię do Jacka. - Może więc... może więc już tam pój­ dziesz? Ja muszę wykonać szybki telefon. - Wszystko w porządku? - pyta Jack, patrząc na mnie z niepokojem. - Wydajesz się dziwnie zdenerwowana. - Nic mi nie jest! - odpowiadam. - To tylko podekscy­ towanie! - Posyłam mu promienny uśmiech, po czym czekam, aż oddali się na tyle daleko, by mnie nie sły­ szeć. Wtedy natychmiast wystukuję numer Jemimy. I znowu włącza się sekretarka. Ponownie dzwonię. Znowu sekretarka. Mam ochotę krzyczeć ze złości. Gdzie ona jest? Co ro­ bi? Jak mogę ją powstrzymać, skoro nie wiem, gdzie się podziewa? Stoję w bezruchu, starając się nie dopuścić do tego, by owładnęła mną panika, i kombinując, co można jesz­ cze zrobić. Będę musiała po prostu pójść na przyjęcie, zachowy­ wać się normalnie, próbując skontaktować się z nią te­ lefonicznie, a jeśli mi się nie uda, zaczekać, aż się zoba­ czymy. Nie pozostało mi nic innego. Wszystko będzie dobrze. Wszystko będzie dobrze. Przyjęcie jest duże i hałaśliwe. Biorą w nim udział wszyscy tancerze, nadal w swoich scenicznych kostiu­ mach, cała publiczność oraz całkiem sporo ludzi, którzy pojawili się dopiero teraz. Kelnerzy roznoszą drinki i panuje naprawdę ogromny rozgardiasz. Gdy tam wchodzę, nie widzę nikogo znajomego. Częstuję się kie­ liszkiem wina i zaczynam przeciskać się przez tłum, sły­ sząc po drodze urywki rozmów. - ...wspaniałe kostiumy... - ...znaleźli czas na próby? - ...sędzia był absolutnie nieprzejednany... Nagle dostrzegam Lissy. Jest rozpromieniona, ota­ cza ją grupa przystojnych facetów, wyglądających na prawników. Jeden z nich otwarcie przygląda się jej nogom.

- Lissy! - wołam. Odwraca się, a ja mocno ją ści­ skam. - Nie miałam pojęcia, że potrafisz tak tańczyć! Byłaś niesamowita! - Och, nie. Nie byłam - odpowiada natychmiast i ro­ bi typową dla siebie, niezadowoloną minę. - Wszystko sknociłam... - Przestań! - przerywam jej. - Lissy, to było napraw­ dę fantastyczne. Ty byłaś fantastyczna. - Ale dałam dupy w... - Nawet mi się nie waż tak mówić! - wrzeszczę na nią. - Byłaś fantastyczna. Powiedz to. No powiedz to wreszcie, Lissy. - No cóż... Okej. - Na jej twarzy pojawia się niechęt­ ny uśmiech. - Okej. Byłam... fantastyczna! - Śmieje się radośnie. - Emmo, jeszcze nigdy w życiu tak się nie czu­ łam! I wiesz co, postanowiliśmy już, że w przyszłym ro­ ku pojedziemy na tournee. - Ale... - Wpatruję się w nią. - Powiedziałaś, że już ni­ gdy, ale to przenigdy nie zechcesz brać udziału w czymś takim, i że jeśli tylko o tym wspomnisz, mam cię po­ wstrzymać. - Och, to była po prostu trema - odpowiada i macha lekceważąco ręką. Następnie ścisza głos. - Widziałam Jacka. - Posyła mi spojrzenie żądne informacji. - Co się dzieje? Moje serce zamiera. Czy powinnam powiedzieć jej 0 Jemimie? Nie. Nie będę jej zawracać głowy. A poza tym teraz 1 tak żadna z nas nie może niczego w związku z tym zro­ bić. - Jack przyjechał, by ze mną porozmawiać. - Waham się. - By... by zdradzić mi swoją tajemnicę. - Żartujesz! - Lissy przykłada dłoń do ust. - No i o co chodzi? - Nie mogę powiedzieć. - Nie możesz powiedzieć mnie? - Lissy patrzy z nie­ dowierzaniem. - Po tym wszystkim nie masz zamiaru mi powiedzieć?

- Lissy, naprawdę nie mogę. - Robię minę pełną udręki. - To jest... skomplikowane. Boże, mówię tak jak Jack. - No cóż, w porządku - odpowiada nieco nadąsana Lissy. - Przypuszczam, że jakoś to przeżyję. No więc... czy jesteście znowu razem? - Nie wiem - mówię, rumieniąc się. - Może. - Lissy! To było niesamowite! - Pojawiają się dwie dziewczyny w kostiumach. Uśmiecham się do przyjaciółki i odsuwam się na bok. podczas gdy ona wita się z nimi. Nie widzę Jacka. Czy powinnam znowu spróbować złapać Jemimę? Ukradkiem wyciągam z torebki telefon, po czym po­ spiesznie wkładam go do niej z powrotem, gdyż za mo­ imi plecami rozlega się głos: - Emmo! Odwracam się i aż podskakuję ze zdziwienia. Oto stoi przede mną Connor w garniturze, trzymający kieliszek wina. Jego jasne włosy lśnią w świetle punktowych re­ flektorów. Zauważam natychmiast, że ma nowy krawat. Niebieski w duże żółte grochy. Nie podoba mi się. - Connor! Co ty tu robisz? - pytam ze zdumieniem. - Lissy przysłała mi zaproszenie - odpowiada nieco obronnym tonem. - Zawsze bardzo ją lubiłem. Pomyśla­ łem więc, że przyjdę. I cieszę się, że cię spotkałem - do­ daje z wyraźnym skrępowaniem. - Chciałbym z tobą po­ rozmawiać, jeśli można. Odciąga mnie w kierunku drzwi. Idę za nim i przyzna­ ję, że ogarnia mnie lekki niepokój. Nie rozmawiałam z Connorem od czasu tego sławetnego wywiadu Jacka. Może dlatego, że za każdym razem, widząc go, ucieka­ łam, gdzie pieprz rośnie. - Tak? - pytam, odwracając się do niego. - O czym chciałeś porozmawiać? - Emmo... - Connor chrząka, jakby miał zamiar wy­ głosić oficjalne przemówienie. - Mam wrażenie, że nie zawsze byłaś ze mną... zupełnie szczera.

To można nazwać niedomówieniem roku. - Masz rację - przyznaję ze skruchą. - O Boże, Connor, bardzo, ale to bardzo przepraszam cię za wszystko, co się stało... Unosi uspokajająco dłoń. - To już nie ma znaczenia. Było, minęło. Ale byłbym ci wdzięczny, gdybyś teraz była szczera. - Oczywiście - odpowiadam, żarliwie kiwając gło­ wą. - Oczywiście. - Od niedawna... jestem z inną dziewczyną - oświad­ cza nieco sztywno. - Och! - mówię entuzjastycznie. - To świetnie! Connor, naprawdę się cieszę. Jak ona ma na imię? - Francesca. - A gdzie się... - Chciałem zapytać cię o seks - przerywa mi z wyraź­ nym zakłopotaniem. - No tak... - Jestem zdumiona, co staram się zama­ skować, pijąc łyk wina. - Oczywiście! - Czy byłaś ze mną uczciwa na tym... polu? - Co masz przez to na myśli? - pytam lekko, grając na zwłokę. - Czy byłaś ze mną szczera w łóżku? - Jego twarz sta­ je się czerwona jak skrzynka pocztowa. - Czy też uda­ wałaś? O nie. Czy on tak właśnie sądzi? - Connor, nigdy, ale to nigdy nie udawałam orgazmu mówię, zniżając głos. - Z ręką na sercu. Nigdy. - No cóż... w porządku. - Pociera się z zażenowaniem po nosie. - Ale czy udawałaś cokolwiek innego? Patrzę na niego niepewnie. - Nie jestem pewna, czy wiem, o co ci... - Czy były jakieś... - odchrząkuje - jakieś szczególne techniki, które stosowałem, a ty tylko udawałaś, że ci się podobają? O Boże. Błagam, nie zadawaj mi akurat tego pytania. - Wiesz, ja naprawdę... nie pamiętam! - próbuję się wykręcić. - Tak właściwie to powinnam już zmykać...

- Emmo, odpowiedz mi! - upiera się z nagłym ogniem. - Rozpoczynam nowy związek. Uczciwie byłoby, gdybym mógł... uczyć się na starych błędach. Przyglądam się jego błyszczącej twarzy i nagle ogar­ nia mnie poczucie winy. On ma rację. Powinnam być szczera. Powinnam wreszcie być z nim szczera. - No dobrze - mówię i przysuwam się bliżej. - Pamię­ tasz to, co często robiłeś językiem? - Jeszcze bardziej zniżam głos. - Takie... ruchy ślizgające? No cóż, czasa­ mi zachciewało mi się... śmiać. Gdybym więc miała ci coś poradzić w kwestii tej nowej dziewczyny, nie rób... Urywam, widząc wyraz jego twarzy. 0 kurwa. On już to zrobił. - Francesca powiedziała... - mówi Connor głosem twardym jak kamień. - Francesca powiedziała mi, że to ją podnieca. - No cóż, na pewno tak właśnie jest! - próbuję się wy­ cofać. - Każda kobieta jest inna. Nasze ciała bardzo się różnią... każda lubi... coś innego - plotę. Connor przygląda mi się z wyrazem konsternacji na twarzy. - Powiedziała także, że uwielbia jazz. - To też na pewno prawda! Mnóstwo ludzi go uwiel­ bia. - Powiedziała, że strasznie podoba jej się to, że znam na pamięć wszystkie dialogi z filmów Woody'ego Allena. - Pociera zarumienioną twarz. - Czy ona kła­ mała? - Nie, jestem pewna, że... - urywam bezradnie. - Emmo... - Wpatruje się we mnie z oszołomieniem. Czy wszystkie kobiety mają tajemnice? O nie. Czy na zawsze zniszczyłam zaufanie Connora do całego rodu kobiecego? - Nie! - wołam. - Oczywiście, że nie! Naprawdę, Connor, jestem pewna, że to tylko ja... Milknę, gdy za drzwiami wiodącymi na korytarz ką­ tem oka dostrzegam znajomą blond fryzurę. Moje serce zamiera.

To nic może być... To nie jest... - Connor, muszę lecieć - rzucam i zaczynam się odda­ lać w kierunku wyjścia. - Ona powiedziała, że nosi rozmiar trzydzieści osiem! - woła za mną bezradnie Connor. - Co to ozna­ cza? W jakim naprawdę rozmiarze powinienem jej coś kupować? - Czterdziestym! - odkrzykuję przez ramię. No i oto ona. Jemima. Stoi w foyer. Co ta dziewczyna tutaj robi? Drzwi otwierają się ponownie i robi mi się słabo ze zdenerwowania. Towarzyszy jej jakiś facet ubrany w dżinsy, z krótko ostrzyżonymi włosami i rozbieganymi oczami. Przez ramię ma przewieszony aparat fotograficz­ ny, rozgląda się wokół z wyraźnym zainteresowaniem. Nie. To niemożliwe, żeby to zrobiła. - Emmo... - Do moich uszu dobiega doskonale mi znany głos. - Jack! - Odwracam się na pięcie i widzę, że uśmie­ cha się do mnie, a jego spojrzenie pełne jest czułości. - Wszystko w porządku? - pyta i delikatnie dotyka mojego nosa. - Tak! - odpowiadam nieco ostro. - W jak najlepszym! Muszę poradzić sobie z tą sytuacją. Muszę. - Jack, czy mógłbyś mi przynieść wody? - pytam. - Po­ czekam tutaj. Trochę kręci mi się w głowie. Jack przygląda mi się z niepokojem. - Właśnie myślałem, że coś jest nie tak. Pozwól, bym odwiózł cię do domu. Zadzwonię po samochód. - Nie. Wszystko... wszystko w porządku. Chcę zostać. Przynieś mi po prostu szklankę wody. Proszę - dodaję, jakby po chwili namysłu. Gdy tylko znika, gnam do foyer co sił w nogach. - Emma! - Jemima patrzy na mnie i uśmiecha się pro­ miennie. - Cudownie! Właśnie miałam zamiar cię szu­ kać. No więc to jest Mick, który chciałby ci zadać kilka pytań. Pomyśleliśmy sobie, że skorzystamy w tym celu

z tego małego pomieszczenia. - Rusza w kierunku nie­ wielkiego, pustego gabinetu, do którego wchodzi się bezpośrednio z foyer. - Nie! - protestuję, chwytając ją za ramię. - Jemimo, idź stąd. Natychmiast! - Nigdzie nie idę! - Jemima wyrywa ramię z mojego uścisku i patrzy w kierunku Micka, który właśnie zamy­ ka za mną drzwi gabinetu. - Mówiłam ci, że to niezła złośnica. - Mick Collins. - Mężczyzna wciska mi w dłoń wizy­ tówkę. - Bardzo mi miło cię poznać, Emmo. Nie ma się czym przejmować, naprawdę. - Obdarza mnie uspokaja­ jącym uśmiechem, jakby chlebem powszednim były dla niego kontakty z rozhisteryzowanymi kobietami, każący­ mi mu odejść. Co zresztą pewnie jest prawdą. - Usiądź­ my sobie spokojnie, miło porozmawiajmy... Żuje gumę i kiedy do mojego nosa dociera jej mięto­ wy zapach, mam ochotę zwymiotować. - Proszę posłuchać, nastąpiło nieporozumienie - mó­ wię, starając się, by mój głos miał uprzejme brzmie­ nie. - Obawiam się, że nie mam nic ciekawego do po­ wiedzenia. - No cóż, może w takim razie sprawdźmy to, do­ brze? - proponuje Mick z przyjacielskim uśmiechem. Podasz mi tylko fakty... - Nie! Niczego nie podam. - Odwracam się do Jemimy. - Powiedziałam ci, że nie chcę, byś cokolwiek robi­ ła. Obiecałaś! - Emmo, ale z ciebie mięczak. - Patrzy porozumie­ wawczo na Micka. - Widzisz teraz, dlaczego zostałam zmuszona do przejęcia inicjatywy? Mówiłam ci, co zro­ bił jej ten drań Jack Harper. Musi dostać nauczkę. - Zgadzam się z tobą - przytakuje Mick i przechyla głowę, tak jakby mnie oceniał. - Bardzo atrakcyjna mówi do Jemimy. - Wiesz, moglibyśmy pomyśleć o wy­ wiadzie pt. „Moje igraszki z potentatem". Mogłabyś za­ robić na tym całkiem niezłą kasę - zwraca się do mnie. - Nie! - wołam z przerażeniem.

- Przestań zgrywać cnotkę! - warczy Jemima. - Prze­ cież chcesz to zrobić. To może być dla ciebie początek nowej kariery. - Nie chcę żadnej nowej kariery! - A powinnaś. Czy wiesz, ile zarabia rocznie Monica Lewinsky? - Ty jesteś chora - mówię z niedowierzaniem. - Je­ steś chorą, wypaczoną... - Emmo, działam w twoim interesie. - Nieprawda! - wołam, a twarz mnie piecze. - Ja... ja... możliwe, że znowu zejdę się z Jackiem! Na jakieś pół minuty zapada cisza. Wpatruję się w Jemimę, wstrzymując oddech. A potem mam wraże­ nie, że do akcji wkroczył robot zabójca, emitując kolej­ ną wiązkę śmiercionośnych promieni. - Tym bardziej powinnaś to zrobić! - oświadcza Jemima. - Aby trzymać go w szachu. To mu uświadomi, kto rządzi. Zaczynaj, Mick. - Wywiad z Emmą Corrigan. Wtorek, piętnastego lip­ ca, godzina dwudziesta pierwsza czterdzieści. - Podno­ szę wzrok i zamieram z przerażenia. Mick trzyma dykta­ fon, wyciąga go w moim kierunku. - Poznałaś Jacka Harpera w samolocie. Czy możesz powiedzieć, na jakiej trasie odbywał się ten lot? - Uśmiecha się. - Mów natu­ ralnie, tak jakbyś rozmawiała przez telefon z koleżanką. - Przestań! Wynoście się stąd! Natychmiast! - Emmo, dorośnij wreszcie - mówi ze zniecierpliwie­ niem Jemima. - Mick dowie się, co to za tajemnica, bez względu na to, czy mu pomożesz, czy też nie, więc rów­ nie dobrze możesz... - Urywa nagle, gdy ktoś naciska klamkę. Wydaje mi się, że pokój wiruje wokół mnie. Błagam, niech to nie będzie... Błagam... Gdy drzwi powoli otwierają się, nie śmiem oddychać. Nie śmiem się ruszyć. Nigdy w życiu nie byłam tak przerażona. - Emmo...? - odzywa się Jack, wchodząc do środka. Trzyma dwie szklanki z wodą. - Wszystko w porządku?

Przyniosłem ci i gazowaną, i niegazowaną, bo nie byłem pewny... Urywa, patrząc z konsternacją na Jemimę i Micka. Z lekkim zdumieniem dostrzega w mojej dłoni wizytów­ kę Micka. Następnie jego spojrzenie zatrzymuje się na włączonym dyktafonie. - Chyba lepiej będzie, jak się ulotnię - bąka Mick, pa­ trząc na Jemimę. Wsuwa dyktafon do kieszeni, bierze plecak i wymyka się chyłkiem. Przez chwilę żadne z nas nie odzywa się. W uszach dudni mi pulsująca krew. - Kto to był? - pyta wreszcie Jack. - Dziennikarz? Z jego oczu zniknął blask. Wygląda tak, jakby ktoś zdeptał mu w ogrodzie wszystkie kwiaty. - J a . .. Jack... - mówię chropawym głosem. - To nie tak... to nie jest tak... - Dlaczego... - Pociera czoło, jakby próbował pojąć ca­ łą tę sytuację. - Dlaczego rozmawiałaś z dziennikarzem? - A jak myślisz, dlaczego ona rozmawiała z dzienni­ karzem? - wtrąca się z dumą Jemima. - Słucham? - Spojrzenie Jacka przesuwa się na nią z wyraźną niechęcią. - Uważasz się za grubą rybę, za wszechwładnego mi­ lionera! Uważasz, że możesz wykorzystywać ludzi mniej ważnych od siebie. Uważasz, że możesz zdradzać cudze tajemnice, upokarzać kogoś i myśleć, że ci się to upie­ cze. A tak nie jest! - Czyni kilka kroków w jego kierun­ ku, krzyżując ramiona na piersi i unosząc z satysfakcją podbródek. - Emma czekała na szansę zemszczenia się na tobie i teraz ją otrzymała! Jeśli chcesz wiedzieć, to rzeczywiście był dziennikarz, który bada twoją sprawę. A kiedy znajdziesz swoją słodką szkocką tajemnicę wy­ drukowaną w gazetach, wtedy się przekonasz, jak to jest zostać zdradzonym! I może wtedy dopiero zrobi ci się przykro. Powiedz mu, Emmo! Powiedz mu! Ja jednak jestem jak sparaliżowana. W chwili, gdy Jemima wypowiedziała słowo „szkoc­ ką", twarz Jacka zmieniła się. Patrzył prosto na mnie,

a ja widziałam rosnące w jego oczach zdumienie i nie­ dowierzanie. - Może sądzisz, że znasz Emmę, ale mylisz się - kon­ tynuuje Jemima radosna jak dziki kot rozszarpujący zdobycz. - Nie doceniłeś jej, Jacku Harper. Nie przewi­ działeś, do czego jest zdolna. Zamknij się, wołam w duchu. To nieprawda! Jack, ja bym nigdy, ja bym nigdy... Nie jestem w stanie się poruszyć. Nie mogę nawet przełknąć śliny. Wpatruję się w niego bezradnie i wiem doskonale, że na mojej twarzy maluje się po­ czucie winy. Jack otwiera usta, po czym je zamyka. Odwraca się na pięcie, otwiera drzwi i wychodzi. Przez chwilę w tym niewielkim pomieszczeniu panu­ je cisza. - I już! - mówi Jemima, klaszcząc z triumfem w dło­ nie. - To mu dało nauczkę! Tymi słowami doprowadza do tego, że zły czar pry­ ska. Nagle jestem zdolna do ruchu. Jestem w stanie wziąć oddech. - Ty... - Trzęsę się tak, że ledwie mogę mówić. - Ty głupia... głupia... bezmyślna... suko! Drzwi gwałtownie się otwierają i wpada Lissy. Ma szeroko otwarte oczy. - Co, u diabła, się tutaj stało? - pyta. - Przed chwilą widziałam, że Jack wypadł stąd jak burza. Był wściekły jak diabli! - Ona przyprowadziła tutaj dziennikarza! - odpowia­ dam z bólem, wskazując na Jemimę. - Cholernego dzien­ nikarza z plotkarskiej gazety. Jack nas tutaj zastał i teraz sądzi... Kto wie, co on teraz sądzi... - Ty głupia krowo! - Lissy wymierza Jemimie poli­ czek. - Co ty w ogóle sobie myślałaś? - Aua! Ja tylko pomagałam Emmie zemścić się na wrogu. - On nie jest moim wrogiem, ty głupia... - Zaraz wy­ buchnę płaczem. - Lissy... co mam teraz zrobić? No co?

- Biegnij - odpowiada i patrzy na mnie z zatroska­ niem. - Może go jeszcze złapiesz. Biegnij. Pędzę przez foyer i dziedziniec, brakuje mi tchu, zda­ je mi się, że płuca zaraz pękną. Kiedy dobiegam do dro­ gi, rozglądam się gorączkowo w obie strony. I wtedy go dostrzegam. - Jack, zaczekaj! Idzie chodnikiem z komórką przy uchu, a na dźwięk mojego głosu odwraca się. Na jego twarzy maluje się napięcie. - Dlatego właśnie tak bardzo interesowała cię Szkocja. - Nie! - odpowiadam z przerażeniem. - Nie! Posłu­ chaj, Jack, oni nie wiedzą. Niczego nie wiedzą, przysię­ gam. Nie powiedziałam im o... - Urywam. - Jemima wie tylko, że tam byłeś. Niczego więcej. Blefowała. Niczego jej nie powiedziałam. Jack nie odpowiada. Posyła mi przeciągłe spojrzenie, nie zwalniając kroku. - To Jemima ściągnęła tego faceta, nie ja! - wołam z desperacją, biegnąc za nim. - Próbowałam ją po­ wstrzymać... Jack, przecież mnie znasz! Wiesz, że nigdy bym ci czegoś takiego nie zrobiła. Owszem, powiedzia­ łam Jemimie, że byłeś w Szkocji. Czułam się zdradzona, wściekła i... wymknęło mi się. To był błąd. Ale... ale ty także popełniłeś błąd, a ja ci wybaczyłam. Nawet na mnie nie patrzy. Nie daje mi żadnej szansy. Przy krawężniku zatrzymuje się jego srebrny samo­ chód. Jack łapie za klamkę od strony pasażera. Ogarnia mnie panika. - Jack, nie zrobiłam tego - mówię gorączkowo. - Na­ prawdę. Musisz mi uwierzyć. Nie dlatego pytałam cię o Szkocję! Nie chciałam... sprzedać twojej tajemnicy! Po mojej twarzy spływają łzy. Ocieram je pospiesznie wierzchem dłoni. - Wcale zresztą nie chciałam poznać takiej ważnej tajemnicy. Mnie chodziło jedynie o twoje małe sekrety! Twoje małe głupie sekrety! Chciałam po prostu cię poznać... tak jak ty znasz mnie.

Ale on się nie odwraca. Zamykają się drzwi i samo­ chód rusza. A ja zostaję na chodniku.

26 Przez chwilę nie jestem w stanie się poruszyć. Stoję oszołomiona, a letni wiatr wieje mi w twarz. Wpa­ truję się w zakręt, za którym zniknął samochód Ja­ cka. Wciąż mam w uszach jego głos. Wciąż widzę jego twarz. Patrzył na mnie tak, jakby jednak mnie nie znał. Czuję dotkliwy ból w całym ciele. Z trudem go wytrzy­ muję. Zamykam oczy. Gdybym tak mogła cofnąć czas... Gdybym wykazała się większą stanowczością... Gdybym wyprowadziła Jemimę i jej znajomka... Gdybym szyb­ ciej się odezwała, kiedy pojawił się Jack... Ale tak się nie stało. A teraz jest już za późno. Na chodniku pojawia się grupka uczestników przyję­ cia. Śmieją się i rozmawiają o taksówkach. - Wszystko w porządku? - pyta mnie z ciekawością jedna z tych osób, a ja podskakuję przestraszona. - Tak - odpowiadam. - Dzięki. - Jeszcze raz patrzę w miejsce, gdzie zniknął samochód Jacka, po czym po­ woli wracam do budynku. Lissy i Jemima nadal znajdują się w gabinecie. Jemima kuli się ze strachu, podczas gdy Lissy objeżdża ją na czym świat stoi. - ...samolubna, niedojrzała mała dziwka! Rzygać mi się chce na twój widok, wiesz? Kiedyś słyszałam, jak ktoś mówił, że w sądzie Lissy przypomina rottweilera, i nic mogłam tego pojąć. Ale teraz, kiedy przyglądam się, jak przemierza gabinet tam i z powrotem, z oczami płonącymi wściekłością, sama zaczynam się bać. - Emmo, powstrzymaj ją! - odzywa się błagalnie Jemima. - Każ jej przestać na mnie krzyczeć. - No więc... co się stało? - Lissy spogląda na mnie, a na jej twarzy widnieje nadzieja.

Bez słowa kręcę głową. - Czy on... - Pojechał. - Przełykam ślinę. - Nie chcę o tym mó­ wić. - Och, Emmo. - Zagryza wargę. - Daj spokój - odpowiadam drżącym głosem. - Zaraz się rozpłaczę. - Opieram się o ścianę i głęboko oddy­ cham, próbując wziąć się w garść. - Gdzie jest ten jej przyjaciel? - pytam wreszcie, wskazując kciukiem na Jemimę. - Wyrzucili go - oświadcza z satysfakcją Lissy. - Pró­ bował sfotografować sędziego Hugh Morrisa w trykocie, no więc otoczyło go kilku prawników i wyekspediowało na świeże powietrze. - Jemimo, posłuchaj. - Zmuszam się, by spojrzeć w jej niebieskie oczy, w których nie ma ani odrobiny skruchy. - Nie możesz pozwolić, by dowiedział się cze­ goś więcej. Nie możesz. - W porządku - odpowiada niechętnie. - Już z nim rozmawiałam. Lissy mnie zmusiła. Da sobie spokój z tym tematem. - Skąd wiesz? - Nie zrobi niczego, co mogłoby wkurzyć mamusię. Łączy ich dość lukratywna dla niego umowa. Posyłam Lissy spojrzenie, które znaczy: „Czy możemy jej zaufać?", a ona wzrusza niepewnie ramionami. - Jemimo, ostrzegam cię. - Podchodzę do drzwi, po czym odwracam się z surowym wyrazem twarzy. - Jeśli coś się dostanie do prasy, cokolwiek, ogłoszę wszem wo­ bec, że chrapiesz. - Wcale nie chrapię! - odpowiada cierpko. - Ależ tak - potwierdza Lissy. - Kiedy zbyt dużo wypi­ jesz, chrapiesz głośno. I powiemy wszystkim, że płaszcz od Donny Karan kupiłaś w hurtowni z przecenionymi ciuchami. Jemima z przerażeniem wciąga powietrze. - To nieprawda! - odpowiada, lecz jej policzki pąso­ wiej ą.

- Ależ prawda. Widziałam reklamówkę - wtrącam. No i jeszcze rozgłosimy, że jak nikt nie patrzy, wycierasz nos rękawem. Jemima przykłada dłoń do ust. - ...i że twoje perły są hodowlane, a nie prawdziwe... - ...że nigdy sama nie przygotowujesz swoich przy­ j ęć... - ...i że zdjęcie, na którym witasz się z księciem Wil­ liamem, jest sfabrykowane... - ...i powiemy każdemu facetowi, z którym się bę­ dziesz umawiać, że zależy ci jedynie na kamieniu na pa­ lec! - kończę i posyłam Lissy spojrzenie pełne wdzięcz­ ności. - No dobrze! - woła Jemima, prawie ze łzami w o­ czach. - Już dobrze! Obiecuję, że zapomnę o tym. Przy­ sięgam. Tylko błagam, nie wspominajcie nikomu o tym sklepie z przecenionymi ciuchami. Błagam. Mogę już iść? - Patrzy prosząco na Lissy. - Owszem - odpowiada pogardliwie Lissy i Jemima czmycha z gabinetu. Gdy zamykają się za nią drzwi, spoglądam na Lissy. - Czy to zdjęcie z księciem Williamem naprawdę jest lipne? - pytam. - Tak! Nie mówiłam ci? Kiedy robiłam coś w jej kom­ puterze i otworzyłam przez pomyłkę jakiś dokument, zobaczyłam to. Ona po prostu dokleiła swoją głowę do ciała jakiejś panienki! Nie jestem w stanie powstrzymać chichotu. - Ta dziewczyna jest niewiarygodna. Opadam na krzesło, ogarnięta nagłą słabością. Przez chwilę panuje cisza. W oddali słychać szum rozmów. Ktoś przechodzi obok drzwi gabinetu, mówiąc coś o po­ ważnych problemach w systemie sądownictwa... - Wysłuchał cię chociaż? - przerywa ciszę Lissy. - Nie. Po prostu odjechał. - Nie uważasz, że to trochę nie w porządku? Przecież on zdradził wszystkie twoje sekrety. Ty zdradziłaś tylko jeden...

- N i e rozumiesz. - Wpatruję się w burobrązowy dy­ wan. - To, co Jack mi powiedział, to nie jest takie sobie coś. Dla niego to naprawdę niezwykle ważne. Przyje­ chał aż tutaj, by mi o tym powiedzieć. By pokazać, że mi ufa. - Przełykam ślinę. - A chwilę później odkrył, że wszystko wygadałam dziennikarzowi. - Ale przecież niczego nie wygadałaś! - przypomina lojalnie Lissy. - A ten facet to nie była twoja wina! - A właśnie, że była! - W oczach zbierają mi się łzy. Gdybym tylko trzymała buzię na kłódkę, gdybym ani sło­ wem nie wspomniała o tym Jemimie... - I tak by się na nim odegrała - oświadcza Lissy. Jack pozwałby cię za podrapany samochód. Albo okale­ czone genitalia. Śmieję się cicho przez łzy. Otwierają się drzwi i ukazuje się w nich facet z pióra­ mi we włosach, którego widziałam wcześniej za kulisami. - Lissy, tu jesteś! Podają jedzenie. Trzeba przyznać, że wygląda apetycznie. - Dzięki, Colin. Zaraz przyjdę. On wychodzi, a Lissy odwraca się do mnie. - Chciałabyś coś zjeść? - Nie jestem głodna. Ale ty idź - dodaję pospiesz­ nie. - Po tym całym przedstawieniu z pewnością umie­ rasz z głodu. - To prawda, jestem głodna jak wilk - przyznaje, po czym patrzy na mnie z niepokojem. - Co będziesz ro­ bić? - Pojadę do domu - odpowiadam i próbuję się uśmiechnąć. - Nie martw się, Lissy, dam sobie radę. I naprawdę planuję jechać do domu. Tyle że kiedy wychodzę na zewnątrz, jakoś nie mogę się do tego zmu­ sić. Napięcie ściska mnie jak spirala. Nie jestem w sta­ nie wrócić na przyjęcie i prowadzić rozmów towarzy­ skich o niczym, ale nie mogę także znieść myśli o powrocie do czterech pustych ścian swojego pokoju. Jeszcze nie teraz.

Przechodzę więc przez żwirowany dziedziniec w kie­ runku opustoszałej widowni. Drzwi są otwarte, więc wchodzę do środka. Przechodzę przez ciemną salę i gdzieś pośrodku opadam ze znużeniem na obity pur­ purowym pluszem fotel. Gdy wpatruję się w milczącą czerń sceny, dwie wiel­ kie łzy spływają powoli po moich policzkach. Nie mogę uwierzyć, że tak popisowo wszystko spieprzyłam. Nie mogę uwierzyć, że Jack naprawdę sądzi, że ja... sądzi, że mogłabym... Wciąż mam przed oczami jego twarz. Wciąż przeży­ wam na nowo tę bezsilność, to desperackie pragnienie wyjaśnienia wszystkiego. Gdybym tak mogła powtórnie to rozegrać... Nagle słyszę skrzypienie. Powoli otwierają się drzwi. Przyglądam się niepewnie w półmroku, jak na wi­ downi pojawia się jakaś postać i zatrzymuje się. Wbrew rozsądkowi zaczyna mi walić serce z trudną do zniesie­ nia nadzieją. To Jack. To musi być Jack. Szuka mnie. Przez długą, pełną udręki chwilę panuje cisza. Dla­ czego on się nie odzywa? Czy w ten sposób próbuje mnie ukarać? Czy oczekuje ode mnie, że jeszcze raz go przeproszę? O Boże, przeży­ wam w tej chwili prawdziwe męczarnie. Powiedz coś, błagam w myślach. Po prostu powiedz coś. - Och, Francesco. - Connor... Co? Patrzę w tamtą stronę, tym razem z jeszcze więk­ szym natężeniem. Ogarnia mnie dojmujące uczucie roz­ czarowania. Ależ ze mnie kretynką. To nie Jack. To nie jedna osoba, ale dwie. To Connor i jego nowa dziewczy­ na. Obściskują się. Opadam z powrotem na fotel, zasłaniając uszy. Ale to nic nie daje, i tak wszystko słyszę. - Przyjemnie ci, jak tak robię? - słyszę mruczenie Connora. - Mmm...

- Ale czy naprawdę jest ci przyjemnie? - Oczywiście, że tak! Przestań tak ciągle pytać! - Przepraszam - odpowiada Connor i na chwilę zapa­ da cisza, przerywana jedynie westchnieniami. - A to ci się podoba? - Już ci mówiłam, że tak. - Francesco, bądź ze mną szczera, dobrze? - Głos Connora podnosi się we wzburzeniu. - Jeśli nie, w ta­ kim razie... - Connor, o co ci chodzi? - Po prostu ci nie wierzę. - Nie wierzysz mi? - Najwyraźniej jest wściekła. Dlaczego, do wszystkich diabłów, mi nie wierzysz?! Nagle ogarniają mnie trudne do zniesienia wyrzuty sumienia. To wszystko przeze mnie. Nie tylko zniszczy­ łam własny związek, ale teraz niszczę także ten, który łączy tych dwoje. Muszę spróbować to naprawić. Chrząkam. - Przepraszam... - Co to, kurwa, było? - pyta ostrym głosem Francesca. - Czy jest tam kto? - To ja. Emma. Była dziewczyna Connora. Włącza się rząd świateł i widzę rudowłosą dziewczy­ nę z dłonią na włączniku, która wpatruje się we mnie wrogo. - Co ty, do diabła, tu robisz? Szpiegujesz nas? - Nie! - odpowiadam. - Słuchajcie, przepraszam. Nie chciałam... Nie mogłam tego nie słyszeć... - Przełykam ślinę. - Chodzi o to, że Connor wcale się ciebie nie cze­ pia. Chce tylko, żebyś była z nim szczera. Chce wie­ dzieć, czego pragniesz. - Przywołuję na twarz jak naj­ bardziej życzliwą i wyrozumiałą minę. - Francesco... powiedz mu, czego pragniesz. Francesca patrzy na mnie z niedowierzaniem, po czym przenosi spojrzenie na Connora. - Niech ona się odpieprzy. - Wskazuje na mnie. - Och. Okej. Przepraszam.

- I zgaś światło, kiedy będziesz wychodzić - dodaje Francesca, prowadząc Connora przejściem na tył wi­ downi. Czy oni mają zamiar uprawiać seks? No dobrze, w takim razie naprawdę nie mam ochoty tkwić tutaj. Pospiesznie chwytam torebkę i pędzę wzdłuż rzędów siedzeń do wyjścia. Otwieram podwójne, prowadzące do foyer drzwi, wyłączając po drodze światło. Następ­ nie zamykam je za sobą i podnoszę głowę. Zamieram. Nie wierzę. To Jack. To Jack. Idzie szybko w moim kierunku z determina­ cją widoczną na twarzy. Nie mam czasu, by przygotować się na to spotkanie. Serce mało mi nie wyskoczy z piersi. Chcę się ode­ zwać albo płakać, albo... zrobić cokolwiek, ale nie je ­ stem w stanie. Podchodzi do mnie, chwyta mnie za ramiona i przygważdża przeciągłym, pełnym napięcia spojrzeniem. - Boję się ciemności. - Słucham...? - wykrztuszam. - Boję się ciemności. Praktycznie od zawsze. Pod łóż­ kiem trzymam na wszelki wypadek kij do bejsbolu. Wpatruję się w niego z totalnym oszołomieniem. - Jack... - Nigdy nie lubiłem kawioru. - Rozgląda się. - Wsty­ dzę się... wstydzę się mojego akcentu, kiedy mówię po francusku. - Jack, co ty... - Blizna na nadgarstku pozostała mi po otwieraniu bu­ telki piwa. Miałem wtedy czternaście lat. Kiedy byłem mały, przyklejałem gumę do żucia pod stołem w jadalni cioci Francine. Po raz pierwszy przespałem się z dziew­ czyną, która nazywała się Lisa Greenwood. Stało się w to w stodole jej wuja, a po wszystkim zapytałem, czy mógł­ bym zatrzymać sobie jej stanik, by pokazać go kolegom.

Parskam urywanym śmiechem, ale Jack kontynuuje spokojnie, patrząc mi prosto w oczy: - Nigdy nie założyłem żadnego krawatu, które mama daje mi na gwiazdkę. Zawsze chciałem być kilka centy­ metrów wyższy. Nie wiem... nie wiem, co oznacza słowo „współuzależniony". Mam powtarzający się sen, w któ­ rym jestem fruwającym po niebie Supermanem. Czasa­ mi siedzę na zebraniach zarządu, rozglądam się wokół i myślę sobie: „Kim, u diabła, są ci ludzie?". - Przery­ wa, by wziąć głęboki oddech, przez cały czas wpatrując się we mnie. Jego oczy są ciemniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. - W samolocie poznałem dziewczynę. I... zmieniło się całe moje życie. Oblewa mnie fala gorąca. Mam zaciśnięte gardło, bo­ li mnie wszystko. Z całych sił próbuję się nie rozpłakać, ale jednak krzywi mi się twarz. - Jack. - Przełykam z desperacją ślinę. - Ja nie... Ja naprawdę nie... - Wiem - przerywa mi i kiwa głową. - Wiem, że tego nie zrobiłaś. - Ja bym nigdy... - Wiem - mówi miękko. - Wiem. Teraz już naprawdę nie jestem w stanie się powstrzy­ mać. Po policzkach zaczynają mi płynąć łzy ulgi. On wie. Wszystko w porządku. - No więc... - Ocieram twarz, próbując wziąć się w garść. - No więc czy to oznacza... czy to znaczy... że my... - Nie mogę się zdobyć na wypowiedzenie tych słów. Zapada długa, nieznośna cisza. Jeśli powie, że nie, nie wiem, co zrobię. - No cóż, możliwe, że wolałabyś się wstrzymać z po­ dejmowaniem decyzji - odzywa się wreszcie Jack i pa­ trzy na mnie ze śmiertelnie poważną miną. - Ponieważ muszę ci jeszcze wiele opowiedzieć. A nie wszystko jest grzeczne i przyjemne. Wydaję z siebie drżący śmiech. - Niczego nie musisz mi mówić.

- Ależ muszę - odpowiada stanowczo. - Uważam, że muszę. Przejdziemy się? - Wskazuje gestem dziedzi­ niec. - Ponieważ to może trochę potrwać. - W porządku - mówię, a głos nadal mi drży. Jack wyciąga ramię, a ja po chwili wahania ujmuję je . - No więc... na czym to skończyłem? - pyta, gdy wy­ chodzimy na dziedziniec. - Och, już wiem. Teraz po­ wiem ci coś, czego naprawdę nie możesz nikomu zdra­ dzić. - Przysuwa się i zniża głos. - Tak naprawdę to nie przepadam za panther colą. Wolę pepsi. - Nie! - odpowiadam z przerażeniem. - Prawdę powiedziawszy, czasami przelewam pepsi do puszki po panther coli... - Nie! - Parskam śmiechem. - Tak. Uprzedzałem cię, że to nie będzie grzeczne ani przyjemne... Powoli przechadzamy się po pustym, ciemnym dzie­ dzińcu. Jedynym słyszalnym dźwiękiem jest odgłos dep­ tanego żwiru, szum poruszanych wiatrem gałęzi i suchy głos Jacka. Opowiadający mi absolutnie wszystko.

27 To niesamowite, jak bardzo inną jestem teraz osobą. Tak, jakby coś mnie zupełnie odmieniło. Jestem nową Emmą, dużo bardziej otwartą niż kiedyś, znacznie bar­ dziej szczerą. Przekonałam się bowiem, że jeśli nie można być szczerym wobec przyjaciół i kolegów, i tych, których się kocha, to nie wiadomo, o co chodzi w tym całym życiu. Jedyne sekrety, jakie obecnie mam, są naprawdę ma­ lutkie i absolutnie niezbędne. A zresztą ileż ich jest? Mogłabym je pewnie policzyć na palcach jednej ręki. Oto kilka, które przychodzą mi akurat do głowy: 1. Naprawdę nie jestem pewna, co sądzić na temat nowych pasemek mamy.

2. To greckie ciasto, które Lissy upiekła na moje urodziny, było najobrzydliwszym deserem, jaki kiedy­ kolwiek zdarzyło mi się jeść. 3. Pożyczyłam sobie od Jemimy strój kąpielowy Ral­ pha Laurena na wakacyjny wyjazd z mamą i tatą i po­ psułam ramiączko. 4. Pewnego razu, kiedy jechałam samochodem jako pilot, mało nie powiedziałam na głos: „A co to za wiel­ ka rzeka wokół Londynu?". Wtedy uświadomiłam sobie, że to autostrada M25. 5. W zeszłym tygodniu miałam naprawdę dziwaczny sen z Lissy i Svenem w rolach głównych. 6. W tajemnicy zaczęłam podlewać zielistkę Artemis odżywką dla roślin doniczkowych. 7. Jestem pewna, że Sammy to zupełnie nowa złota rybka. No bo skąd inaczej wzięłaby się ta dodatkowa płetwa? 8. Wiem, że muszę przestać rozdawać zupełnie ob­ cym ludziom moją wizytówkę z napisem „Emma Corrigan, specjalistka ds. marketingu", ale naprawdę nie mogę się powstrzymać. 9. Nie wiem, co to są zaawansowane proceramidy. (Nie wiem nawet, czym są uwstecznione proceramidy). 10. Wczoraj wieczorem, kiedy Jack mnie zapytał: „O czym myślisz?", odpowiedziałam: „Och, o niczym...", co nie było prawdą. W rzeczywistości obmyślałam imio­ na dla naszych przyszłych dzieci. Ale to najzupełniej normalne mieć kilka sekretów przed własnym chłopakiem. Wszyscy to wiedzą.