Stephen King - Bill Hodges Tom 3 - Koniec warty

O książce III CZĘŚĆ TRYLOGII Z DETEKTYWEM BILLEM HODGESEM W sali nr 217 Kliniki Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu przebudziło się coś złego. Czy leżący w niej pacjent, Brady Hartsfield, słynny Zabójca z Mercedesa, jest rzeczywiście tylko niezdolnym do kontaktu ze światem „warzywkiem” i – jak twierdzą lekarze – nie ma szans na poprawę? Detektyw Bill Hodges jakoś w to nie wierzy, a jego podejrzenia nasilają się, gdy dochodzi do samobójstw ludzi, którzy przed sześcioma laty ucierpieli podczas Masakry Mercedesem. I nie myli się. Hartsfield nie tylko odzyskał pełnię władz umysłowych, ale i odkrył w sobie nowe zdolności: telekinezy oraz wnikania w umysły innych ludzi. A to w przypadku psychopaty może się okazać tragiczne w skutkach. Policja, jak to policja, chce mieć święty spokój. Znowu więc wygląda na to, że powstrzymanie szaleńca – który jest tym bardziej niebezpieczny, że internet pozwala mu nieskończenie rozszerzać pole działania – spadnie na Billa Hodgesa i dwoje jego przyjaciół, Holly Gibney i Jerome’a Robinsona. W „Końcu warty” Stephen King wprowadza do powieści detektywistycznej to, co jest jego znakiem firmowym – elementy paranormalne. Ku radości fanów obu gatunków!

STEPHEN KING Wybitny amerykański pisarz, nazywany Królem Horroru, został w 2003 r. uhonorowany prestiżową nagrodą literacką National Book, a w 2015 r. odebrał z rąk prezydenta USA National Medal of Arts. Światową sławę przyniosła mu powieść Carrie. Kolejne utwory – powieści, opowiadania i komiksy – opublikowano w setkach milionów egzemplarzy i przełożono na kilkadziesiąt języków. Są wśród nich tak znane książki, jak: Lśnienie, Sklepik z marzeniami, Bastion, Zielona Mila, Desperacja, Komórka, Uciekinier, Czarna bezgwiezdna noc, To, Cujo, Pan Mercedes, Znalezione nie kradzione i ośmiotomowy cykl fantasy Mroczna Wieża, który wkrótce zostanie zekranizowany z Matthew McConaugheyem i Idrisem Elbą w rolach głównych (premiera planowana na luty 2017 r.). Pod pseudonimem Richard Bachman opublikował siedem powieści. Proza Kinga należy do najczęściej ekranizowanych, a wśród reżyserów, którzy podejmowali się tego zadania, znaleźli się Brian de Palma, Stanley Kubrick czy David Cronenberg.

WWW.STEPHENKING.COM WWW.STEPHENKING.PL

Tego autora w Wydawnictwie Albatros ROSE MADDER DOLORES CLAIBORNE GRA GERALDA DESPERACJA REGULATORZY SKLEPIK Z MARZENIAMI BEZSENNOŚĆ ZIELONA MILA MARZENIA I KOSZMARY KOMÓRKA CZTERY PO PÓŁNOCY CHUDSZY TO BASTION OCZY SMOKA PO ZACHODZIE SŁOŃCA CZTERY PORY ROKU UCIEKINIER CZARNA BEZGWIEZDNA NOC CUJO PODPALACZKA ROK WILKOŁAKA MROCZNA POŁOWA WOREK KOŚCI DZIEWCZYNA, KTÓRA KOCHAŁA TOMA GORDONA NOCNA ZMIANA ŁOWCA SNÓW OSTATNI BASTION BARTA DAWESA BLAZE Trylogia z Billem Hodgesem PAN MERCEDES

ZNALEZIONE NIE KRADZIONE KONIEC WARTY MROCZNA WIEŻA ROLAND (oraz SIOSTRZYCZKI Z ELURII) POWOŁANIE TRÓJKI ZIEMIE JAŁOWE CZARNOKSIĘŻNIK I KRYSZTAŁ WIATR PRZEZ DZIURKĘ OD KLUCZA WILKI Z CALLA PIEŚŃ SUSANNAH MROCZNA WIEŻA Powieści graficzne MROCZNA WIEŻA NARODZINY REWOLWEROWCA DŁUGA DROGA DO DOMU ZDRADA UPADEK GILEAD BITWA O JERICHO HILL POCZĄTEK PODRÓŻY SIOSTRZYCZKI Z ELURII BITWA O TULL PRZYDROŻNY ZAJAZD CZŁOWIEK W CZERNI Wyłącznie jako audiobook i e-book Stephen King, Joe Hill W WYSOKIEJ TRAWIE Stephen King, Stewart O’Nan TWARZ W TŁUMIE

Tytuł oryginału: END OF WATCH

Copyright © Stephen King 2016 All rights reserved Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c. 2016 Polish translation copyright © Rafał Lisowski 2016

Redakcja: Monika Strzelczyk Ilustracja na okładce i projekt graficzny: Simon & Schuster, Inc. Opracowanie graficzne okładki polskiej: Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c. Projekt graficzny serii: Andrzej Kuryłowicz

ISBN 978-83-7985-327-4

Wydawca WYDAWNICTWO ALBATROS ANDZRZEJ KURYŁOWICZ S.C. Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawa www.wydawnictwoalbatros.com Facebook.com/WydawnictwoAlbatros | Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie

w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom. Przygotowanie wydania elektronicznego: Michał Nakoneczny, 88em.eu

Dla Thomasa Harrisa

Wezmę pistolet I pójdę do pokoju Wezmę sobie pistolet Co ma jedną lufę albo dwie Wiesz, lepiej żebym nie żył, Niż śpiewał ten samobójczy blues. Suicide Blues, piosenka zespołu Cross Canadian Ragweed

Darmowe eBooki: www.eBook4me.pl

10 KWIETNIA 2009 MARTINE STOVER

Zawsze najciemniej jest przed wschodem słońca. Ten tekst z brodą przypomniał się Robowi Martinowi, kiedy prowadzona przez niego karetka toczyła się powoli po Upper Marlborough Street w kierunku bazy, czyli Remizy numer 3. Rob uznał, że ktokolwiek to wymyślił, wiedział, co mówi, bo tego ranka było ciemno jak w dupie, a świt już się zbliżał. Nie żeby wschód słońca dużo zmienił, kiedy już przyjdzie. Można powiedzieć, że to będzie skacowany świt. Gęsta mgła pachniała pobliskim niezbyt wielkim Wielkim Jeziorem. Żeby było jeszcze fajniej, zaczęła padać zimna mżawka. Rob przełączył wycieraczki z trybu przerywanego na wolny. Przed przednią szybą z mroku wyłoniły się dwa charakterystyczne złote łuki. – Złote Cycki Ameryki! – krzyknął Jason Rapsis z fotela pasażera. Przez te piętnaście lat Rob pracował już z rozmaitymi technikami medycznymi, ale Jace Rapsis był najlepszy: wyluzowany, kiedy nic się nie działo, a skupiony i pewny siebie, kiedy działo się wszystko naraz. – Nakarmią nas! Niech Bóg błogosławi kapitalizm! Zjeżdżaj, zjeżdżaj! – Jesteś pewien? – spytał Rob. – Przecież właśnie mieliśmy lekcję poglądową, co to gówno robi z organizmem. Wracali z wezwania do jednej z monstrualnych rezydencji w Sugar Heights. Niejaki Harvey Galen zadzwonił na pogotowie i skarżył się na silne bóle w klatce piersiowej. Zastali go leżącego na kanapie w pomieszczeniu, które nadziani ludzie z całą pewnością nazywali „wielkim pokojem”. Mężczyzna w jedwabnej niebieskiej piżamie przypominał wieloryba wyrzuconego na brzeg. Stała nad nim żona przekonana, że facet lada moment kopnie w kalendarz. – McDonald’s! McDonald’s! – skandował Jason, podskakując na fotelu. Zniknął poważny i fachowy zawodowiec, który niedawno zbadał parametry życiowe

pana Galena (Rob stał tuż obok, trzymając w ręku torbę ratowniczą ze sprzętem do udrażniania dróg oddechowych i lekami nasercowymi). Z blond czupryną spadającą na oczy Jason wyglądał jak przerośnięty czternastolatek. – Zjeżdżaj, mówię! Rob zjechał. Sam też chętnie zjadłby bułkę z kiełbasą i może jeszcze ten taki placek ziemniaczany, co przypomina pieczony ozór wołowy. Do McDrive’a czekało w kolejce kilka samochodów. Rob stanął na końcu. – Zresztą facet tak na serio nie miał zawału – powiedział Jason. – Przedawkował meksykańskie żarcie i tyle. Przecież odmówił podwózki do szpitala, no nie? Rzeczywiście. Po kilku donośnych beknięciach oraz jednej potężnej salwie z drugiego końca, która wygnała do kuchni żonę pana Galena, chodzące zdjęcie rentgenowskie, pacjent wstał, oświadczył, że czuje się znacznie lepiej i nie, wcale nie potrzebuje przewiezienia do Szpitala imienia Kinera. Rob i Jason, wysłuchawszy litanii wszystkiego, co w zeszły wieczór Galen władował w siebie w restauracji Tijuana Rose, byli tego samego zdania. Puls miał mocny, a ciśnienie co prawda nieco podejrzane, ale zapewne utrzymywało się na tym poziomie od lat, a teraz pozostawało stabilne. Automatyczny defibrylator zewnętrzny w ogóle nie opuścił płóciennego opakowania. – Ja chcę dwa mcmuffiny z jajkiem i dwa placki ziemniaczane – oznajmił Jason. – I czarną kawę. Albo nie, trzy placki. Rob nadal myślał o Galenie. – Tym razem miał niestrawność, ale to tylko kwestia czasu. Zawał murowany. Jak myślisz, ile on waży? Sto czterdzieści kilo? Sto sześćdziesiąt? – Sto pięćdziesiąt co najmniej – odparł Jason. – I przestań obrzydzać mi śniadanie. Jego kolega ruchem ręki wskazał złote łuki przebijające przez mgłę znad jeziora. – To miejsce i cała reszta takich garkuchni to połowa problemu Ameryki. Jako pracownik medyczny musisz zdawać sobie z tego sprawę. Chłopie, wiesz, ile kalorii jest w tym, co zamówiłeś? Spokojnie z dziewięćset. A jeśli do mcmuffina z jajkiem dodasz jeszcze kiełbasę, dobijesz do tysiąca trzystu. – A ty co zamawiasz, Doktorze Samo Zdrowie? – Bułkę z kiełbasą. Może dwie. Jason klepnął Roba po plecach.

– Mój człowiek! Kolejka ruszyła. Przed nimi były już tylko dwa samochody, gdy odezwało się radio umieszczone w desce rozdzielczej pod komputerem pokładowym. Zwykle dyspozytorki są spokojne i opanowane, ale ta brzmiała jak nakręcony didżej radiowy, który przesadził z red bullami. – Wszystkie karetki i jednostki straży pożarnej, mamy zdarzenie mnogie! Powtarzam, zdarzenie mnogie! Najwyższy priorytet dla wszystkich karetek i jednostek straży pożarnej! Zdarzenie mnogie. Rob i Jason spojrzeli po sobie. Katastrofa samolotu, pociągu, wybuch albo atak terrorystyczny. Niemal na pewno coś z tej czwórki. – Miejsce zdarzenia: City Center przy Marlborough Street. Powtarzam, City Center przy Marlborough. Przypominam, mamy zdarzenie mnogie, prawdopodobnie wiele ofiar śmiertelnych. Zachować ostrożność. Rob Martin poczuł ukłucie w brzuchu. Jadących na miejsce katastrofy albo wybuchu gazu nikt nie ostrzega, żeby zachowali ostrożność. Pozostaje atak terrorystyczny, zresztą może jeszcze trwa. Dyspozytorka powtórzyła wezwanie. Jason włączył koguty, a Rob zakręcił kierownicą, żeby zjechać na drogę okrążającą restaurację. Karetka marki Freightliner otarła się o zderzak samochodu przed nimi. Znajdowali się zaledwie dziewięć przecznic od City Center, ale jeśli na budynek napadła Al-Kaida z kałasznikowami, oni mogli odpowiedzieć tylko defibrylatorem. Jason chwycił mikrofon. – Centrala, tu wóz dwadzieścia trzy z Remizy Trzeciej, czas dojazdu: około sześciu minut. W innych punktach miasta odzywały się inne syreny, ale, sądząc po dźwiękach, Rob przypuszczał, że właśnie oni są najbliżej miejsca zdarzenia. Powietrze zaczynało wypełniać światło w kolorze żeliwa. Kiedy wyjechali spod McDonald’sa i skręcili w Upper Marlborough, z mgły wynurzył się szary samochód, duży sedan z wgniecioną maską i mocno pordzewiałą kratą chłodnicy. Przez moment jego reflektory ksenonowe na najjaśniejszym ustawieniu świeciły prosto na nich. Rob zatrąbił dwiema syrenami na dachu i gwałtownie skręcił. Samochód – wyglądał jak mercedes, ale kierowca karetki nie miał pewności – wrócił na swój pas i wkrótce był już tylko parą tylnych świateł gasnących we mgle.

– Jezu Chryste, mało brakowało – powiedział Jason. – Pewnie nie zapamiętałeś rejestracji? – Nie. – Robowi tak mocno waliło serce, że czuł puls po obu stronach szyi. – Skupiłem się na ratowaniu nam życia. Słuchaj, jak to możliwe, że w City Center było zdarzenie mnogie? Przecież nawet Bóg się jeszcze nie obudził. Budynek na pewno jest zamknięty. – Może rozbił się autobus. – Też nie. Kursują dopiero od szóstej. Syreny. Wszędzie syreny, zbiegały się jak punkciki na radarze. Obok nich przemknął radiowóz, ale na ile Rob się orientował, nadal wyprzedzali wszystkie karetki i wozy straży pożarnej. Co oznacza, że nas jako pierwszych może zastrzelić albo wysadzić w powietrze szalony Arab wykrzykujący Allahu Akbar, pomyślał Rob. Ale z nas szczęściarze. Jednak praca to praca, dlatego skręcił na stromy podjazd, który wiódł do głównych budynków władz miejskich oraz szpetnej jak diabli hali widowiskowej, gdzie zawsze głosował, dopóki nie wyprowadził się na przedmieścia. – Hamuj! – wrzasnął Jason. – Jezu, kurwa, HAMUJ! Z mgły prosto na nich wybiegały dziesiątki ludzi. Z powodu pochyłości terenu część pędziła na złamanie karku. Niektórzy krzyczeli. Jeden facet się przewrócił, potoczył, wstał i biegł dalej z naderwaną połą koszuli łopoczącą spod marynarki. Rob zobaczył kobietę w podartych rajstopach, z zakrwawionymi łydkami i w tylko jednym bucie. Gwałtownie zahamował, przód karetki pochylił się, niezabezpieczone rzeczy pofrunęły. Leki, butelki kroplówek oraz paczki z igłami z niezamkniętej szafki – co stanowiło naruszenie protokołu – zmieniły się w pociski. Nosze, z których nie skorzystali u pana Galena, odbiły się od ściany. Stetoskop zmieścił się między fotelami, grzmotnął w przednią szybę i spadł na deskę rozdzielczą. – Tocz się do przodu – powiedział Jason. – Powoli, dobrze? Nie pogarszajmy sytuacji. Rob trącił pedał gazu i jechał dalej pod górę, teraz już w tempie kroku pieszego. Ludzie wciąż się wylewali, były ich chyba setki, niektórzy krwawili, większość nie miała widocznych obrażeń, ale wszyscy byli przerażeni. Jason opuścił szybę i wychylił się. – Co się dzieje?! Niech ktoś mi powie, co się dzieje! Zatrzymał się przy nich mężczyzna, był czerwony na twarzy i dyszał.

– Samochód. Rozjechał tłum jak kosiarka. Pieprzony świr prawie mnie przejechał. Nie wiem, ile osób trafił. Byliśmy jak świnie w zagrodzie, bo ustawili taśmy, żeby pokierować kolejką. On to zrobił celowo i ci ludzie tam teraz leżą jak… jak… o Boże, jak lalki wypełnione krwią. Widziałem co najmniej cztery trupy. Na pewno jest więcej. Facet ruszył dalej. Odpływała z niego adrenalina, więc teraz już nie biegł, lecz szedł, powłócząc nogami. Jason rozpiął pas i wychylił się za nim. – Widział pan kolor?! Tego auta! Mężczyzna odwrócił się, blady i wyczerpany. – Szary. Wielki szary samochód. Jason opadł na oparcie fotela i spojrzał na Roba. Nie musieli mówić tego głośno: to ten wóz, który minęli pod McDonald’sem. A to na kracie chłodnicy to wcale nie była rdza. – Jedź, Robbie. Bajzlem z tyłu zajmiemy się potem. Na razie dojedź na miejsce i nikogo nie potrąć, dobra? – Dobra. Kiedy Rob zajechał na parking, panika już słabła. Niektórzy odchodzili wolnym krokiem, inni pomagali ludziom potrąconym przez szary samochód. Kilka osób, takich dupków, co trafiają się w każdym tłumie, robiło zdjęcia i kręciło filmy telefonami. Pewnie liczą, że to będzie hit YouTube’a, pomyślał Rob. Na ziemi leżały chromowane słupki, ciągnęła się z nich żółta taśma z napisem NIE PRZEKRACZAĆ. Radiowóz, który wcześniej ich minął, stał teraz blisko budynku, obok śpiwora z wystającą z niego szczupłą, białą dłonią. W poprzek śpiwora, pośrodku coraz większej kałuży krwi, leżał rozciągnięty mężczyzna. Policjant dał znak, żeby karetka się zbliżyła. W migotliwym blasku wirujących niebieskich kogutów radiowozu jego ręka zdawała się poruszać zrywami. Rob chwycił mobilny terminal ratunkowy i wysiadł zza kierownicy, tymczasem Jason pobiegł na tył wozu. Po chwili wyłonił się stamtąd z torbą ratowniczą i defibrylatorem zewnętrznym. Dzień jaśniał coraz bardziej, więc Rob mógł odczytać baner nad głównym wejściem do hali: GWARANTUJEMY 1000 MIEJSC PRACY! Popieramy ludzi z naszego miasta! – BURMISTRZ RALPH KINSLER. Dobra, to tłumaczyło, skąd tu taki tłum o tak wczesnej godzinie. Targi pracy. Wszędzie teraz nastały ciężkie czasy, odkąd rok wcześniej cała gospodarka miała

zawał, ale tu, w tym małym mieście nad jeziorem, gdzie miejsca pracy zaczęły znikać jeszcze przed końcem ubiegłego wieku, zrobiło się szczególnie trudno. Rob i Jason ruszyli w stronę śpiwora, ale policjant pokręcił głową. Był szary na twarzy. – Ten facet i dwoje w środku nie żyją. Chyba jego żona i dziecko. Pewnie próbował ich osłonić. – Z głębi gardła wyrwał mu się jakiś dźwięk, coś między beknięciem a torsjami. Zasłonił usta dłonią, a potem ją cofnął i wskazał palcem. – Tamta kobieta chyba jeszcze żyje. Leżała na plecach, z nogami wykręconymi pod kątem, który wskazywał na poważne obrażenia. Jej eleganckie beżowe spodnie były w kroku ciemne od moczu. Na twarzy – tym, co z niej zostało – miała rozmazany smar. Brakowało części nosa i większości górnej wargi. Zęby z pięknymi koronkami odsłoniły się w nieświadomym grymasie. Płaszcz i połowa swetra z golfem również zostały zdarte. Na szyi i ramieniu kobiety wykwitały wielkie, ciemne sińce. O kurwa, ten samochód po niej przejechał, pomyślał Rob. Rozgniótł ją jak żabę. Obaj z Jasonem uklękli obok kobiety i włożyli niebieskie rękawiczki. Nieopodal leżała torebka rannej, naznaczona częściowym śladem opony. Rob podniósł ją i rzucił na tył karetki, uznawszy, że ten ślad może się okazać jakąś tam poszlaką. A poza tym torebka przyda się kobiecie. Oczywiście pod warunkiem, że przeżyje. – Przestała oddychać, ale mam tętno – oznajmił Jason. – Niskie i nitkowate. Zerwij sweter. Rob tak zrobił. Razem ze swetrem poszło pół stanika z poszarpanymi ramiączkami. Zsunął resztę, żeby nie przeszkadzała, po czym rozpoczął uciskanie klatki piersiowej. Tymczasem Jason zajął się udrożnieniem dróg oddechowych. – Wyżyje? – zapytał gliniarz. – Nie wiem – odparł Rob. – Zajmiemy się nią. Pan ma teraz inne problemy. Jeżeli pozostałe jednostki ratunkowe zjadą tutaj pędem tak jak my, to na podjeździe w końcu ktoś zginie. – Matko, wszędzie leżą ranni. Jak na polu bitwy. – Niech pan pomaga tym, którym można. – Oddycha – poinformował Jason. – Chodź, Robbie, uratujmy jej życie. Włącz terminal i powiadom Kinera, że wieziemy pacjentkę z podejrzeniem urazu kręgosłupa

szyjnego,

rdzenia

kręgowego,

obrażeniami

wewnętrznymi,

obrażeniami twarzy i Bóg wie czym jeszcze. Stan krytyczny. Podam ci jej parametry. Rob połączył się przez mobilny terminal ratunkowy, a Jason dalej ściskał resuscytator. Oddział ratunkowy w Kinerze odezwał się natychmiast, głos po drugiej stronie był spokojny i zdecydowany. Szpital imienia Kinera miał centrum urazowe pierwszego stopnia, czasem nazywane klasą prezydencką, więc był gotowy na takie sytuacje. Ćwiczyli je tam pięć razy w roku. Po zakończeniu rozmowy zmierzył saturację (kiepska, jak należało się domyślać), a potem wziął z karetki sztywny kołnierz i pomarańczową deskę ortopedyczną. Nadjeżdżały inne wozy ratownicze, a mgła podnosiła się, ujawniając skalę katastrofy. To wszystko jednym samochodem, pomyślał Rob. Kto by w to uwierzył? – Dobra – odezwał się Jason. – Skoro jej stan nie jest stabilny, więcej nie możemy zrobić. Pakuj ją do karety. Ostrożnie, tak by deska ortopedyczna cały czas pozostała idealnie poziomo, podnieśli kobietę, umieścili na noszach w wozie i przypięli. Z bladą, zdeformowaną twarzą okoloną kołnierzem przypominała rytualną ofiarę w horrorze… tylko że te zawsze są młode i apetyczne, a ona miała czterdzieści parę lat albo nawet była po pięćdziesiątce. Powiedziałoby się: za stara na szukanie pracy, Robowi zaś wystarczyło jedno spojrzenie, by wiedzieć, że już nigdy nie będzie żadnej szukać. Ani chodzić, zapewne. Jeśli dopisze jej szalone szczęście, uniknie tetraplegii – zakładając, że w ogóle przeżyje – ale od pasa w dół to już raczej koniec. Jason przyklęknął, nasunął plastikową maskę na jej usta i nos, po czym włączył dopływ tlenu ze zbiornika u szczytu noszy. Maska zaszła mgłą. To dobry znak. – Następne? – zapytał Rob, co oznaczało: Co jeszcze mogę zrobić? – Poszukaj epinefryny w tym bajzlu, co latał po karetce, albo wyjmij z mojej torby. Przez chwilę miałem dobre tętno, ale znowu jest nitkowate. A potem jedziemy. Przy takich obrażeniach to cud, że jeszcze żyje. Ampułkę epinefryny Rob znalazł na podłodze pod paczką z bandażami. Podał ją koledze, a potem zatrzasnął tylne drzwi wozu, wskoczył za kierownicę i odpalił silnik. Byli pierwsi na miejscu zdarzenia mnogiego, więc będą też pierwsi w szpitalu. To odrobinę zwiększy i tak kiepskie szanse tej kobiety. Ale nawet przy niewielkim porannym ruchu na dojazd potrzebowali piętnastu minut, więc Rob

podejrzewał, że zanim dotrą do Szpitala imienia Ralpha M. Kinera, pacjentka już umrze. Zważywszy na skalę obrażeń, może tak będzie najlepiej. Ale nie umarła. ··· Tego popołudnia o piętnastej, długo po zakończeniu zmiany, Rob i Jason, zbyt podminowani, żeby myśleć o powrocie do domu, siedzieli w pokoju wspólnym Remizy numer 3 i oglądali bez głosu mecz na ESPN. W sumie wykonali osiem kursów, ale przypadek tej kobiety był najgorszy. – Martine Stover, tak się nazywa – powiedział wreszcie Jason. – Jeszcze ją operują. Dzwoniłem, kiedy poszedłeś do kibla. – Masz pojęcie, jakie jej dają szanse? – Nie, ale nie zrezygnowali z niej od razu, a to już coś znaczy. Chyba szukała posady asystentki zarządu. Zajrzałem do jej torebki, szukając prawa jazdy z grupą krwi, i trafiłem na cały plik referencji. Zdaje się, że była dobra w swoim fachu. Ostatnio pracowała w Bank of America. Redukcja etatów. – A jeśli przeżyje? Jak myślisz? Tylko nogi? Jason wpatrywał się w telewizor, na którym koszykarze zwinnie biegali po parkiecie, i długo milczał. Wreszcie się odezwał: – Jeśli przeżyje, będzie tetraplegia. – Na pewno? – Na dziewięćdziesiąt pięć procent. Właśnie leciała reklama piwa. Młodzi ludzie tańczyli na całego w jakimś barze. Wszyscy świetnie się bawili. Dla Martine Stover zabawa się skończyła. Rob próbował sobie wyobrazić, co ją czeka, jeżeli nie umrze. Życie na wózku z silnikiem, sterowanym dmuchaniem w rurkę. Karmienie przetartą papką albo przez kroplówkę. Oddychanie z respiratorem. Sranie do worka. Egzystencja w medycznej strefie zmroku. – Christopher Reeve nieźle sobie radził – powiedział Jason, jakby czytał mu w myślach. – Nie tracił ducha. Był wzorem do naśladowania. Chyba nawet wyreżyserował film. – Jasne, trzymał głowę do góry – odparł Rob. – Dzięki kołnierzowi, którego nigdy mu nie zdejmowali. Poza tym nie żyje.

– Ona miała na sobie najlepsze ciuchy. Dobre spodnie, drogi sweter, ładny płaszcz. Próbowała stanąć na nogi. A potem przyjechał jakiś sukinsyn i zabrał jej wszystko. – Złapali go już? – Z tego, co słyszałem, to jeszcze nie. Mam nadzieję, że jak już go dorwą, to powieszą za jaja. ··· Nazajutrz wieczorem, gdy zawozili do Kinera pacjenta po wylewie, zajrzeli do Martine Stover. Leżała na OIOM-ie. Powracały funkcje mózgu, co zwykle zwiastuje rychłe odzyskanie przytomności. Kiedy się ocknie, ktoś będzie musiał przekazać jej złą nowinę: była sparaliżowana od szyi w dół. Rob Martin cieszył się, że to nie będzie on. A człowiek, którego prasa nazwała Zabójcą z Mercedesa, wciąż nie został zatrzymany.

Z Styczeń 2016

1 W kieszeni spodni Billa Hodgesa roztrzaskuje się szyba. Zaraz potem chór rozradowanych chłopców krzyczy: HOME RUN! Hodges krzywi się i podskakuje na krześle. Doktor Stamos to jeden z kliki czterech lekarzy, więc w ten poniedziałkowy poranek poczekalnia jest pełna. Wszyscy patrzą na Hodgesa. Czuje, że robi się czerwony na twarzy. – Przepraszam – mówi do całej sali. – Dostałem esemesa. – Strasznie głośnego – stwierdza starsza pani o przerzedzonych siwych włosach i podgardlu niczym u beagle’a. Sprawia, że Hodges czuje się jak dzieciak, choć dobiega siedemdziesiątki. Ale kobieta zna się na komórkowej etykiecie. – W miejscach publicznych powinien pan ściszać dźwięki. Albo całkiem wyłączać. – Oczywiście, oczywiście. Starsza pani wraca do lektury (Pięćdziesiąt twarzy Greya, sądząc po wymęczonym wyglądzie książki, czytane bynajmniej nie po raz pierwszy). Hodges wyciąga iPhone’a z kieszeni. SMS-a przysłał Pete Huntley, jego dawny partner z czasów pracy w policji. Teraz, choć trudno w to uwierzyć, także Pete przejdzie wkrótce na emeryturę. Koniec warty, tak to nazywają, ale Hodges nie potrafił z niej zrezygnować. Obecnie prowadzi dwuosobową firmę Uczciwi Znalazcy. Mówi o sobie, że zajmuje się odnajdywaniem osób poszukiwanych, bo parę lat temu narobił sobie kłopotów i nie kwalifikuje się do licencji prywatnego detektywa. W tym mieście trzeba mieć papiery. Ale tak naprawdę jest właśnie detektywem, przynajmniej co jakiś czas. Kermit, zadzwoń. Szybko. To ważne. Kermit to w rzeczywistości pierwsze imię Hodgesa, lecz najczęściej używa drugiego, żeby ograniczyć do minimum żabie żarty. Ale Pete stale mówi na niego Kermit. Uważa, że to strasznie śmieszne. Hodges zastanawia się, czy po prostu nie schować telefonu do kieszeni (po wyciszeniu go, jeżeli zdoła znaleźć odpowiednią opcję). Lada chwila zostanie wezwany do gabinetu doktora Stamosa, a chce mieć już za sobą tę wizytę. Tak jak większość znanych mu starszych mężczyzn, nie lubi chodzić do lekarza. Zawsze się boi, że któregoś dnia wyjdzie na jaw, że coś jest nie tylko nie tak, ale wręcz bardzo nie tak. Poza tym przecież wie, o czym Pete chce porozmawiać: o swojej wielkiej imprezie pożegnalnej w przyszłym miesiącu. Odbędzie się w Raintree Inn, obok lotniska. Swoją Hodges także tam wyprawił, ale tym razem zamierza dużo mniej pić. Albo i wcale. Kiedy był w policji, miał problemy z alkoholem, między

innymi dlatego rozpadło się jego małżeństwo, ale ostatnio trunki przestały mu smakować. Co za ulga. Czytał kiedyś powieść science fiction pod tytułem Luna to surowa pani. O Lunie się nie wypowiada, ale w sądzie zeznałby bez wahania, że to samo można powiedzieć o whisky, a ją robią tu, na Ziemi. Jeszcze raz rozważa schowanie telefonu, dochodzi do wniosku, że może odpisze, ale odrzuca ten pomysł i wstaje. Stare nawyki są zbyt silne. Recepcjonistka, według identyfikatora, ma na imię Marlee. Wygląda na jakieś siedemnaście lat. Obdarza Hodgesa promiennym uśmiechem cheerleaderki. – Pan doktor zaraz pana przyjmie, obiecuję. Mamy ociupinkę opóźnienia. Niech żyją poniedziałki. – Poniedziałek, poniedziałek, nie ufam mu – cytuje piosenkę Hodges. Marlee patrzy na niego bez wyrazu. – Wyjdę na chwilę, dobrze? Muszę zadzwonić. – Nie ma sprawy – odpowiada recepcjonistka. – Niech pan tylko stanie przy drzwiach. Pomacham, kiedy pan doktor będzie gotowy. – Może być. – W drodze do wyjścia Hodges zatrzymuje się przy starszej pani. – Dobra ta książka? Kobieta podnosi wzrok. – Nie, ale bardzo pobudzająca. – Słyszałem. Film pani widziała? Starsza pani patrzy na niego zdziwiona i zaciekawiona. – Zrobili z tego film? – Tak. Powinna pani obejrzeć. Hodges sam go nie widział, chociaż Holly Gibney – wcześniej jego asystentka, a obecnie wspólniczka, od czasów trudnego dzieciństwa zapalona kinomanka – próbowała go zaciągnąć. Dwa razy. To ona ustawiła mu w telefonie ten dźwięk tłuczonego szkła z okrzykiem HOME RUN jako powiadomienie o SMS-ie. Uznała, że to bardzo śmieszne. Hodges też… początkowo. Teraz go wkurza. Poszuka w internecie, jak to zmienić. Przekonał się, że w internecie można znaleźć wszystko. Niektóre rzeczy są przydatne. Niektóre ciekawe. Niektóre zabawne. A niektóre kurewsko obrzydliwe.

2 Dawny partner Hodgesa, Pete, odzywa się po dwóch sygnałach. – Huntley. – Posłuchaj mnie uważnie – mówi Hodges – bo to może być później na teście. Tak, będę na imprezie. Tak, po poczęstunku wygłoszę parę zdań, zabawnych, ale nie świńskich, i wzniosę pierwszy toast. Tak, rozumiem, że przyjdzie i twoja eks, i obecna kobitka, ale z tego, co wiem, nikt nie wynajął striptizerki. A jeżeli jednak, to na pewno Hal Corley, który jest idiotą, więc musisz go zapy… – Bill, przestań. Nie chodzi o imprezę. Hodges milknie natychmiast. Nie tylko dlatego, że w tle słyszy gwar głosów – policyjnych, wie to na pewno, choć nie rozumie, co mówią. Milknie, bo Pete nazwał go „Bill”, a to znaczy, że sprawa jest poważna. Myśli Hodgesa mkną najpierw do Corinne, jego eks, później do córki Alison, która mieszka w San Francisco, a potem do Holly. Chryste, jeśli Holly coś się stało… – Co jest, Pete? – Jestem na miejscu zajścia, wygląda na zabójstwo z samobójstwem. Chciałbym, żebyś przyjechał i rzucił okiem. Weź tę swoją pomagierkę, jeśli jest dostępna i ma ochotę. Przykro mi to mówić, ale ona chyba jest nieco mądrzejsza od ciebie. Czyli nikt z bliskich. Mięśnie brzucha Hodgesa, zaciśnięte, jakby miały przyjąć uderzenie, rozluźniają się. Ale stały ból, z powodu którego przyszedł do Stamosa, nie mija. – Oczywiście. Bo jest młodsza. Po sześćdziesiątce człowiek zaczyna tracić miliony szarych komórek, o czym za parę lat sam się przekonasz. Na co ci taki stary dziad jak ja na miejscu zbrodni? – Bo to pewnie moje ostatnie śledztwo, bo w gazetach będzie dym i bo, nie zemdlej, autentycznie cenię twoje zdanie. I tej Gibney też. Poza tym w dziwny sposób wy również jesteście z tym związani. To pewnie zbieg okoliczności, ale nie wiadomo. – Jak to związani? – Kojarzysz nazwisko Martine Stover? Przez moment Hodges nie przypomina go sobie, a potem otwiera się odpowiednia klapka. W mglisty poranek w 2009 roku przed City Center w środku miasta pewien szaleniec, Brady Hartsfield, wjechał skradzionym mercedesem benzem w tłum ludzi szukających pracy. Zabił osiem osób, poważnie ranił

piętnaście. W trakcie śledztwa detektywi K. William Hodges i Peter Huntley rozmawiali z mnóstwem ludzi obecnych tamtego ranka na miejscu zdarzenia, w tym ze wszystkimi rannymi, którzy przeżyli. Rozmowa z Martine Stover była najtrudniejsza, nie tylko dlatego, że z powodu zniekształcenia ust nie rozumiał jej praktycznie nikt oprócz matki. Stover została sparaliżowana od szyi w dół. Później Hartsfield wysłał do Hodgesa anonimowy list, w którym nazwał ją „bezwładnym klocem”. Radioaktywne ziarno prawdy zaszyte w tym paskudnym żarcie było szczególnie okrutne. – Pete, nie wyobrażam sobie, że mordercą jest ktoś z tetraplegią… chyba że w odcinku Zabójczych umysłów. Więc zakładam… – Sprawcą jest jej matka. Najpierw zabiła Stover, a potem siebie. Przyjedziesz? Hodges się nie waha. – Tak. Po drodze wezmę Holly. Jaki adres? – Hilltop Court szesnaście zero jeden. W Ridgedale. Ridgedale to północna sypialnia miasta, przedmieście nie tak luksusowe jak Sugar Heights, ale wciąż całkiem ładne. – Będę za czterdzieści minut, pod warunkiem że Holly jest w biurze. Na pewno jest. Niemal zawsze pojawia się za biurkiem o ósmej, czasem nawet o siódmej, i zwykle siedzi tak długo, aż Hodges nakrzyczy na nią, żeby poszła do domu, zrobiła sobie coś na kolację i obejrzała film na komputerze. To głównie zasługa Holly Gibney, że Uczciwi Znalazcy w ogóle przynoszą zysk. Jest mistrzynią organizacji, geniuszem komputerowym, a ta praca to dla niej całe życie. No, oczywiście nie licząc Hodgesa i Robinsonów, zwłaszcza Jerome’a i Barbary. Pewnego razu ich mama nazwała Holly honorowym Robinsonem, a ona rozpromieniła się wtedy jak słońce w letnie popołudnie. Ostatnio zdarza jej się to coraz częściej, ale nie tak często, jak chciałby Hodges. – Świetnie, Kerm. Dzięki. – Czy zwłoki już wywieziono? – Właśnie ruszają do kostnicy, ale Izzy ma wszystkie zdjęcia na iPadzie. – Pete ma na myśli Isabelle Jaynes, swoją partnerkę, odkąd Hodges przeszedł na emeryturę. – Dobra. Przywiozę ci eklerkę. – Mam tu już całą cukiernię. A tak w ogóle, to gdzie teraz jesteś? – Nieważne. Przyjadę jak najszybciej. Hodges rozłącza się i biegnie korytarzem do windy.

3 Pacjent doktora Stamosa z ósmej czterdzieści pięć wreszcie wychodzi z pokoju badań na tyłach. Marlee rozgląda się za panem Hodgesem. Był umówiony na dziewiątą, a jest już wpół do dziesiątej. Biedak pewnie się niecierpliwi, kiedy wreszcie załatwi sprawę i będzie mógł się zająć innymi rzeczami. Dziewczyna zerka na korytarz i widzi Hodgesa rozmawiającego przez komórkę. Wstaje i zagląda do gabinetu Stamosa. Doktor siedzi za biurkiem z rozłożoną teczką z wydrukowanym napisem KERMIT WILLIAM HODGES. Coś w niej czyta. Pociera skroń, jakby bolała go głowa. – Doktorze? Czy poprosić pana Hodgesa? Zaskoczony lekarz podnosi wzrok na Marlee, a potem zerka na zegar na biurku. – Boże, oczywiście. Poniedziałek jest do kitu, co? – Nie ufam mu – odpowiada dziewczyna i odwraca się do drzwi. – Uwielbiam swoją pracę, ale tego jednego w niej nie cierpię – mówi Stamos. Tym razem to Marlee jest zaskoczona. Patrzy na niego. – Nieważne – rzuca doktor. – Mówię sam do siebie. Przyślij go i miejmy to już za sobą. Marlee zerka na hol w samą porę, by zobaczyć, jak na drugim jego końcu zamykają się drzwi windy.

4 Hodges dzwoni do Holly z krytego parkingu sąsiadującego z centrum medycznym, a kiedy dociera do Turner Building przy Lower Marlborough, gdzie znajduje się ich biuro, ona stoi przed wejściem z teczką między stopami w czółenkach. Holly Gibney – bliżej już pięćdziesiątki niż czterdziestki, dość wysoka, szczupła, kasztanowe włosy zwykle mocno ściągnięte w kok – tego ranka ma na sobie masywną parkę North Face z nałożonym kapturem, który okala jej małą twarz. Tę twarz można by nazwać nieładną, myśli Hodges, dopóki nie zobaczy się oczu, pięknych i pełnych inteligencji. A można nie zobaczyć ich całkiem długo, bo ich właścicielka z zasady nie uznaje kontaktu wzrokowego. Hodges podjeżdża swą toyotą prius do krawężnika i Holly wskakuje do auta, ściąga rękawiczki i przystawia dłonie do wywietrznika ogrzewania po stronie pasażera. – Bardzo długo tu jechałeś. – Piętnaście minut. Byłem po drugiej stronie miasta. Po drodze stałem na wszystkich światłach. – Osiemnaście – prostuje Holly, kiedy Hodges włącza się do ruchu. – Bo przekroczyłeś przepisową prędkość, co przynosi odwrotny skutek. Jadąc dokładnie trzydzieści kilometrów na godzinę, można złapać zieloną falę na prawie każdym skrzyżowaniu. Światła są tak ustawione. Powtarzałam ci już kilka razy. A teraz opowiadaj, co mówił doktor. Badania zdałeś na piątkę? Hodges rozważa możliwe rozwiązania. Do wyboru ma dwie opcje: powiedzieć prawdę albo lawirować. Holly zmusiła go, żeby poszedł do lekarza, bo skarżył się na dolegliwości brzuszne. Z początku tylko ucisk, a teraz lekki ból. Może i ona ma problemy z osobowością, ale wiercić dziurę w brzuchu to potrafi. Jak nawiedzona, myśli czasem Hodges. – Wyniki jeszcze nie wróciły. – To nie do końca kłamstwo, mówi sobie, bo przecież nie wróciły do mnie. Holly spogląda na niego z powątpiewaniem, kiedy wjeżdżają na przelotówkę. Hodges nie cierpi, gdy tak na niego patrzy. – Dopilnuję tego – mówi. – Zaufaj mi. – Ufam ci – odpowiada Holly. – Ufam ci, Bill. Od tego robi mu się jeszcze gorzej. Holly pochyla się, otwiera teczkę i wyjmuje iPada. – Czekając na ciebie, sprawdziłam kilka rzeczy. Chcesz posłuchać?

– Dawaj. – Martine Stover miała pięćdziesiąt lat, kiedy Brady Hartsfield zrobił z niej kalekę. Czyli teraz miała pięćdziesiąt sześć. Teoretycznie może już pięćdziesiąt siedem, ale mamy dopiero styczeń, więc myślę, że to mało prawdopodobne, a ty? – Owszem, mało. – Gdy doszło do tragedii pod City Center, mieszkała z matką przy Sycamore Street. Niedaleko Brady’ego i jego matki, co właściwie zakrawa na ironię losu. Oraz niedaleko Toma Saubersa i jego rodziny, myśli Hodges. Nie tak dawno razem z Holly prowadzili sprawę rodziny Saubersów. Ona również wiązała się z tym, co miejscowa gazeta nazywała Masakrą Mercedesem. Zresztą, jeśli się zastanowić, różnych powiązań jest mnóstwo, w tym zapewne najdziwniejsze – że samochód, którego Hartsfield użył jako narzędzia zbrodni, należał do kuzynki Holly Gibney. – Jakim cudem starsza kobieta i jej niesprawna córka awansowały z Tree Streets do Ridgedale? – Ubezpieczenie. Martine Stover miała nie jedną i nie dwie solidne polisy, ale trzy. Była trochę sfiksowana na tym punkcie. Hodgesowi przechodzi przez myśl, że tylko ona może to powiedzieć z uznaniem. – Potem napisali o niej parę artykułów – ciągnie Holly – bo ze wszystkich, którzy przeżyli, doznała najcięższych obrażeń. Mówiła, że idąc na targi pracy w City Center, wiedziała, że jeśli czegoś tam nie znajdzie, będzie musiała zacząć spieniężać polisy jedną po drugiej. Bądź co bądź, była niezamężną kobietą z matką, bezrobotną wdową, na utrzymaniu. – Która koniec końców zaopiekowała się nią. Holly kiwa głową. – Bardzo dziwne, bardzo smutne. Ale przynajmniej miały ochronę finansową, a w końcu właśnie po to są ubezpieczenia. Nawet trochę awansowały w świecie. – Owszem – mówi Hodges – ale teraz go opuściły. Na to Holly nie ma odpowiedzi. Przed nimi zjazd do Ridgedale, więc Hodges skręca.

5 Pete Huntley przytył, brzuch wylewa mu się znad sprzączki paska, ale Isabelle Jaynes, w obcisłych spranych dżinsach i niebieskim żakiecie, jest równie oszałamiająca jak zawsze. Jej zamglone szare oczy przeskakują z Hodgesa na Holly, a potem znowu na Hodgesa. – Schudłeś – mówi. Może to być albo komplement, albo zarzut. – Ma kłopoty z żołądkiem, więc poszedł na badania – oznajmia Holly. – Wyniki miały być dzisiaj, ale… – Nie wchodźmy w to, Hols – przerywa jej Hodges. – Nie przyszliśmy z wizytą do lekarza. – Z każdym dniem coraz bardziej przypominacie stare małżeństwo – stwierdza Izzy. – Małżeństwo z Billem zaburzyłoby nasze relacje zawodowe – odpowiada Holly rzeczowym tonem. Pete się śmieje, a ona rzuca mu zdziwione spojrzenie. Wchodzą do budynku. To ładny dom z dwuspadowym dachem. Chociaż stoi na szczycie wzgórza, a dzień jest zimny, wewnątrz panuje miłe ciepło. W przedpokoju cała czwórka wkłada cienkie gumowe rękawiczki i ochraniacze na buty. Jak to wszystko powraca, myśli Hodges. Jakby nigdy nie odeszło. W salonie na jednej ze ścian wisi obraz przedstawiający biedne dzieci o wielkich oczach, a na drugiej – duży telewizor. Przed nim stoi głęboki fotel, a obok niski stolik. Na blacie, starannie ułożone w wachlarz, leżą czasopisma o życiu celebrytów w stylu „OK!” i brukowce, takie jak „Inside View”. Pośrodku pokoju w dywanie są dwa głębokie wyżłobienia. To tutaj siadywały wieczorami, oglądając telewizję, myśli Hodges. Albo nawet całymi dniami. Matka w fotelu, Martine na wózku. Który, sądząc po tych śladach, musiał ważyć tonę. – Jak nazywała się matka? – pyta. – Janice Ellerton. Jej mąż James zmarł dwadzieścia lat temu, według… – Pete, taki sam tradycjonalista jak Hodges, zamiast iPada nosi notatnik. Teraz do niego zagląda. – Według Yvonne Carstairs. Ona i druga opiekunka, Georgina Ross, znalazły ciała, kiedy przyszły tu rano, tuż przed szóstą. Za przychodzenie wcześniej dostawały dodatkowe wynagrodzenie. Ta Ross na niewiele się zdała… – Bełkotała – wtrąca Izzy. – Ale Carstairs była w porządku. Zachowała zimną krew. Od razu wezwała policję, byliśmy na miejscu już o szóstej czterdzieści. – Ile lat miała matka? – pyta Hodges.

– Jeszcze nie wiem dokładnie – odpowiada Pete. – Ale nie była młódką. – Siedemdziesiąt dziewięć – oznajmia Holly. – W jednym z artykułów, które czytałam, czekając, aż Bill po mnie przyjedzie, wspomniano, że w chwili masakry pod City Center miała siedemdziesiąt trzy lata. – Mocno wiekowa jak na opiekę nad córką tetraplegiczką – rzuca Hodges. – Ale w dobrej kondycji – zaznacza Isabelle. – Przynajmniej zdaniem Carstairs. Silna. I nie brakowało jej pomocy. Miała pieniądze dzięki… – …ubezpieczeniu – kończy za nią Hodges. – Holly po drodze wprowadziła mnie w sprawę. Izzy zerka na Holly. Ta nie zauważa tego. Mierzy wzrokiem pokój. Kataloguje. Wącha powietrze. Przesuwa dłonią po oparciu fotela matki. Ma problemy emocjonalne, traktuje wszystko oszałamiająco dosłownie, ale jest otwarta na bodźce jak mało kto. – Dwie opiekunki przychodziły rano – mówi Pete – dwie po południu i dwie wieczorem. Siedem dni w tygodniu. Prywatna firma o nazwie… – znów rzut oka do notesu – Opieka Domowa. To one wykonywały wszystkie trudne zadania. Była też gosposia, Nancy Alderson, ale wygląda na to, że akurat ma wolne. W kuchennym kalendarzu jest adnotacja: Nancy w Chagrin Falls. Dzień dzisiejszy, wtorek i środa są przekreślone. W korytarzu pojawiają się dwaj mężczyźni, również w rękawiczkach i ochraniaczach na buty. Pewnie wyszli z części domu należącej do Martine Stover, dochodzi do wniosku Hodges. Obaj niosą skrzynie z dowodami. – W sypialni i łazience skończyliśmy – mówi jeden. – Macie coś? – pyta Izzy. – To, czego można się było spodziewać – odpowiada drugi. – Pobraliśmy z wanny sporo siwych włosów. Nic dziwnego, skoro właśnie tam starsza pani ze sobą skończyła. W wannie znaleźliśmy też ekskrementy, ale tylko śladową ilość. Tego też należało się spodziewać. – Na widok pytającego spojrzenia Hodgesa dodaje: – Miała na sobie pieluchomajtki. Dobrze się przygotowała. – Uuuch – stęka Holly. – W łazience jest taboret prysznicowy, ale stoi w kącie, leżą na nim zapasowe ręczniki. Chyba nie był używany. – Na pewno myły ją gąbką – zgaduje Holly. Wciąż wydaje się zdegustowana albo myślą o pieluchomajtkach, albo o gównie w wannie, ale jej wzrok dalej krąży po całym pomieszczeniu. Może Holly czasem

o coś zapyta, rzuci jakiś komentarz, ale przeważnie milczy, ponieważ ludzie ją onieśmielają, zwłaszcza na niewielkiej przestrzeni. Ale Hodges dobrze ją zna – w każdym razie na tyle, na ile to w ogóle możliwe – i widzi, że jej zmysły pracują na najwyższych obrotach. Potem będzie mówiła, a on będzie uważnie słuchał. W zeszłym roku przy okazji sprawy Saubersów przekonał się, że słuchanie Holly procentuje. Ona myśli nieszablonowo, czasem aż za bardzo, a jej intuicja bywa niesamowita. Choć z natury Holly jest lękliwa – Bóg jej świadkiem, że ma ku temu powody – potrafi być odważna. To dzięki niej Brady Hartsfield, znany jako Pan Mercedes, wylądował w Klinice Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu Szpitala imienia Kinera. Rozbiła mu czaszkę skarpetą wyładowaną łożyskami kulkowymi, zanim zdołał wywołać katastrofę znacznie większą od tej pod City Center. Teraz Hartsfield tkwi w świecie mroku, który ordynator neurologii w klinice określił jako stan wegetatywny. – Tetraplegicy mogą brać prysznic – podkreśla Holly. – Ale to trudne z powodu całej tej aparatury, do której są podpięci, dlatego zwykle pozostaje mycie gąbką. – Chodźmy do kuchni, gdzie świeci słońce – mówi Pete, więc się tam udają. Pierwszą rzeczą, jaką zauważa Hodges, jest ociekacz. Suszy się wyłącznie talerz, na którym pani Ellerton spożyła ostatni posiłek. Blaty lśnią, a podłoga jest tak czysta, że można by z niej jeść. Hodges domyśla się, że łóżko na górze zostało starannie posłane. Pewnie nawet odkurzyła dywany. I jeszcze te pieluchomajtki. Zadbała o wszystko, o co tylko mogła. Jako człowiek, który kiedyś poważnie rozważał samobójstwo, doskonale ją rozumie.

6 Pete, Izzy i Hodges siedzą przy stole w kuchni. Holly tylko się obok niego kręci, czasem staje za Isabelle, żeby zerknąć na zbiór fotografii na jej iPadzie, starannie opisany ELLERTON/STOVER, a czasem myszkuje w szafkach. Jej palce w rękawiczkach są lekkie jak ćmy. Izzy omawia wszystko po kolei, przesuwając palcem po ekranie, żeby przerzucać zdjęcia. Na pierwszym są dwie kobiety w średnim wieku. Obie tęgie, szerokie w barkach, w czerwonych nylonowych uniformach Opieki Domowej, ale jedna – Georgina Ross, jak domyśla się Hodges – płacze i trzyma się za ramiona, przyciskając skrzyżowane ręce do piersi. Druga, Yvonne Carstairs, najwyraźniej ulepiona jest z twardszej gliny. – Przyszły za piętnaście szósta – mówi Izzy. – Mają klucz, żeby nie dzwonić ani nie pukać. Carstairs mówi, że czasami Martine spała do wpół do siódmej. Pani Ellerton zawsze była już na nogach. Mówiła, że wstaje o piątej i musi napić się kawy na dzień dobry. Tylko że dziś jej nie było i nie poczuły zapachu kawy. Uznały, że starsza pani choć raz zaspała. Pomyślały, że to jej wyjdzie na dobre. Na palcach przeszły do sypialni Stover na końcu holu, żeby sprawdzić, czy się już obudziła. I oto, co zastały. Izzy pokazuje następne zdjęcie. Hodges czeka, aż Holly znowu powie „Uuuch”, ale ona milczy i uważnie przygląda się fotografii. Stover leży na łóżku, kołdrę ma ściągniętą do kolan. Uszkodzeń twarzy nigdy nie usunięto, ale na tym, co z niej zostało, maluje się spokój. Kobieta ma zamknięte oczy, a jej powykręcane dłonie są splecione. Z wychudzonego brzucha wystaje sonda pokarmowa. Wózek – który Hodgesowi przypomina raczej kapsułę astronauty – stoi obok łóżka. – W pokoju Stover zapach był. Ale nie kawy. Alkoholu. Izzy przerzuca fotografię. Teraz na ekranie widnieje zbliżenie szafki przy łóżku. Leżą tam tabletki w równych rządkach. Jest także młynek do ich rozdrabniania, żeby Stover mogła je przyjmować. Pomiędzy lekami, jakby całkiem nie na miejscu, stoi trzy czwarte litra potrójnie destylowanego smirnoffa oraz plastikowa strzykawka. Butelka jest pusta. – Starsza pani nic nie zostawiła przypadkowi – stwierdza Pete. – Smirnoff ma pięćdziesiąt procent. – Pewnie chciała, żeby jak najszybciej było po wszystkim – mówi Holly. – Słuszna uwaga – odpowiada Izzy, ale wyraźnie bez życzliwości.

Nie przepada za Holly, a ta nie przepada za nią. Hodges zdaje sobie z tego sprawę, ale nie ma pojęcia, dlaczego tak jest. A ponieważ rzadko widują Isabelle, nigdy nie zadał Holly tego pytania. – Masz zbliżenie młynka? – pyta Holly. – Oczywiście. – Izzy przesuwa palcem po ekranie. Na następnym zdjęciu młynek jest wielki niczym latający spodek. Na dnie pojemnika została cienka warstwa białego pyłu. – Pewność będziemy mieć dopiero za parę dni, ale sądzimy, że to oxycontin. Według etykietki receptę zrealizowano zaledwie trzy tygodnie temu, a opakowanie jest równie puste jak ta butelka po wódce. Izzy wraca do fotografii Martine Stover – z zamkniętymi oczami, z wątłymi dłońmi złożonymi jak w modlitwie. – Matka zmieliła proszki, wsypała do butelki, a potem wlała wódkę do sondy pokarmowej. To chyba jeszcze skuteczniejsze niż śmiertelny zastrzyk. Ellerton dokładnie wiedziała, co robi. Izzy znów przerzuca zdjęcie. Tym razem Holly mówi „Uuuch”, ale nie odwraca wzroku. Pierwsza fotografia łazienki Martine, przystosowanej dla osób niepełnosprawnych, to szeroki kadr. Widać na nim niski blat z umywalką, nisko umieszczone szafki i wieszaki na ręczniki, olbrzymi kombajn wannowoprysznicowy. Drzwiczki prysznica są zasunięte, wanna – w pełni widoczna. Janice Ellerton, w różowej koszuli nocnej, leży w wodzie do ramion. Hodges domyśla się, że gdy opuszczała się do wanny, ubranie musiało wydąć się jak balon, ale na tym zdjęciu przylega do chudego ciała. Na głowie Ellerton ma plastikową torbę obwiązaną paskiem szlafroka frotté. Spod torby wychodzi rurka, która biegnie do niewielkiego zbiornika na podłodze. Na ściance zbiornika jest naklejka z roześmianymi dziećmi. – Zestaw samobójcy – mówi Pete. – Instrukcję przypuszczalnie znalazła w internecie. Jest mnóstwo stron z wyjaśnieniami, jak go zbudować, włącznie ze zdjęciami. Kiedy przybyliśmy, woda w wannie była chłodna, ale musiała być ciepła, gdy Ellerton do niej wchodziła – To podobno kojące – wtrąca Izzy. Chociaż ona sama nie mówi „Uuuch”, jej twarz na moment zastyga w wyrazie zdegustowania, kiedy przełącza na kolejne zdjęcie: zbliżenie głowy Janice Ellerton. Torba zaszła mgłą od jej ostatnich oddechów, ale Hodges widzi, że kobieta miała zamknięte oczy. Odeszła ze spokojem na twarzy.

– W zbiorniku był hel – mówi Pete. – Można go kupić w każdym tanim supermarkecie. Teoretycznie służy do nadmuchiwania balonów na kinderbale, ale jak ma się torbę na głowie, równie dobrze można się nim zabić. Po zawrotach głowy następuje dezorientacja. Wtedy już pewnie nie da rady ściągnąć torby, nawet gdyby ktoś zmienił zdanie. Później traci się przytomność, a potem się umiera. – Wróć do poprzedniego – prosi Holly. – Tego z całą łazienką. – Oho – mruczy Pete. – Doktor Watson chyba coś zauważył. Izzy przesuwa palcem po ekranie. Hodges nachyla się i mruży powieki – już nie widzi z bliska tak dobrze jak kiedyś. Wreszcie dostrzega to samo co Holly. Obok cienkiego przewodu elektrycznego podłączonego do gniazdka leży marker. Ktoś – Hodges zakłada, że Ellerton, bo czasy, gdy jej córka mogła cokolwiek napisać, już dawno minęły – narysował na blacie jedną dużą literę: Z. – Co o tym myślicie? – pyta Pete. Hodges się zastanawia. – To jej list pożegnalny – stwierdza w końcu. – Z jest ostatnią literą alfabetu. Gdyby znała grekę, mogłaby narysować omegę. – Też tak sądzę – mówi Izzy. – W gruncie rzeczy to dość eleganckie. – Z jest również symbolem Zorro – informuje Holly. – Zorro to zamaskowany meksykański bohater. Nakręcono o nim mnóstwo filmów, w tym jeden z Anthonym Hopkinsem w roli Don Diega, ale niezbyt dobry. – Uważasz, że to istotne? – pyta Izzy. Jej twarz zdradza uprzejme zainteresowanie, ale w głosie jest zadra. – Był również serial – kontynuuje Holly. Wpatruje się w zdjęcia jak zahipnotyzowana. – Wyprodukowany przez Walta Disneya w czasach czarnobiałej telewizji. Pani Ellerton mogła go oglądać jako dziewczynka. – Sugerujesz, że gdy szykowała się, by ze sobą skończyć, szukała pocieszenia we wspomnieniach z dzieciństwa? – W głosie Pete’a słychać powątpiewanie. Hodges je podziela. – To chyba możliwe. – Raczej gówno prawda – rzuca Izzy i przewraca oczami. Holly nie zwraca na nią uwagi. – Mogę obejrzeć łazienkę? Niczego nie będę dotykać, nawet w tym. – Unosi swoje małe dłonie w rękawiczkach. – Nie krępuj się – odpowiada natychmiast Izzy.

Innymi słowy, myśli Hodges, spadaj stąd i pozwól dorosłym porozmawiać. Nie podoba mu się jej zachowanie, ale ponieważ po Holly najwidoczniej spływa to jak po kaczce, nie widzi powodu, by robić aferę. Poza tym dziś rano Holly rzeczywiście jest trochę zakręcona, nosi ją na wszystkie strony. Hodges domyśla się, że to przez te zdjęcia. Martwi ludzie nigdy nie wydają się bardziej martwi niż na policyjnych fotografiach. Holly oddala się w stronę łazienki, a on opiera się na krześle, splata dłonie na karku i rozchyla łokcie. Tego ranka nieznośny brzuch aż tak nie dokucza, może dzięki przerzuceniu się z kawy na herbatę. W takim razie Hodges musi zrobić zapas. Cholera, wykupi, ile się da. Dość już ma tego ciągłego bólu w trzewiach. – Powiesz mi, co tu robimy, Pete? Jego były partner unosi brwi z niewinną miną. – Cóż takiego masz na myśli, Kermicie? – Miałeś rację, że sprawa trafi do gazet. Jest w stylu smutnych telenowelowych bzdetów, które ludzie uwielbiają. Dzięki nim własne życie wydaje im się lepsze… – To cyniczne, ale chyba prawdziwe. – Izzy wzdycha. – …ale związek z Masakrą Mercedesem jest raczej przypadkowy niż przyczynowy. – Hodges nie jest pewien, czy to znaczy to, co myśli, ale dobrze brzmi. – Mamy tutaj typowy akt eutanazji w wykonaniu starszej pani, która nie mogła dłużej patrzeć, jak jej córka cierpi. Pewnie ostatnią myślą Ellerton, kiedy odkręcała hel, było: „Już wkrótce do ciebie dołączę, kochanie, a ulicami nieba będziemy szły ramię w ramię”. Izzy parska, ale Pete jest blady i zamyślony. Hodges nagle sobie przypomina, że bardzo dawno temu, gdzieś przed trzydziestoma laty, Pete i jego żona stracili pierwsze dziecko, które zmarło śmiercią łóżeczkową. – To smutna historia, gazety będą o niej trąbić przez dzień albo dwa, ale na świecie coś takiego zdarza się codziennie. Może nawet co godzinę. Więc powiedz, o co tu chodzi. – Pewnie o nic. Izzy mówi, że o nic. – Izzy tak właśnie mówi – potwierdza partnerka Pete’a. – Izzy pewnie myśli, że tuż przed metą zaczynam głupieć. – Izzy wcale tak nie myśli. Izzy uważa, że po prostu masz bzika na punkcie Brady’ego Hartsfielda i wreszcie powinieneś odpuścić. – Kieruje te swoje zamglone szare oczy na Hodgesa. – Pani Gibney może jest kłębkiem tików nerwowych i dziwnych skojarzeń, ale ze wszech miar słusznie zatrzymała Hartsfieldowi zegar

i dlatego zasłużyła sobie na moje uznanie. Hartsfield tkwi teraz w klinice uszkodzeń mózgu w Kinerze, gdzie pewnie pozostanie do czasu, aż wreszcie złapie zapalenie płuc i umrze, dzięki czemu stan zaoszczędzi kupę forsy. Nigdy nie postawią go przed sądem za to, co zrobił. Wszyscy o tym wiemy. Nie złapaliście go za atak pod City Center, ale rok później Gibney powstrzymała go przed wysadzeniem w powietrze dwóch tysięcy dzieciaków w Audytorium Mingo. Musicie się z tym pogodzić. Uznajcie to za sukces i zajmijcie się czymś innym. – O rany – wzdycha Pete. – Długo to w sobie tłumiłaś? Izzy stara się nie uśmiechnąć, ale nie może się powstrzymać. Jej partner odpowiada uśmiechem, a Hodges myśli sobie, że tworzą równie dobry zespół jak kiedyś oni dwaj. Szkoda go rozbijać. Naprawdę. – Już od jakiegoś czasu. No, dalej, powiedz mu. Przynajmniej nie chodzi o małe szare ludziki jak w Archiwum X. – No więc? – pyta Hodges. – Keith Frias i Krista Countryman – mówi Pete. – Oboje rankiem dziesiątego kwietnia byli pod City Center, kiedy Hartsfield zrobił to, co zrobił. Frias, lat dziewiętnaście, miał złamane dwie nogi, jedno biodro, cztery żebra plus obrażenia wewnętrzne. Ponadto w siedemdziesięciu procentach stracił wzrok w prawym oku. Countryman, lat dwadzieścia jeden, połamała żebra, rękę i doznała urazów kręgosłupa. Wymagała potem mnóstwa tak bolesnych terapii, że nawet nie chcę sobie tego wyobrażać. Hodges też nie chce, ale już wiele razy rozmyślał o ofiarach Brady’ego Hartsfielda. Zwłaszcza o tym, jak siedemdziesiąt podłych sekund może zmienić życie tylu ludzi na lata… a w przypadku Martine Stover – na zawsze. – Spotykali się co tydzień na terapii w ośrodku o nazwie „Poprawa to ty” i tam się w sobie zakochali. Dochodzili do siebie… powoli… i planowali się pobrać. A potem, w zeszłym roku w lutym, wspólnie popełnili samobójstwo. Jak to leciało w tej starej punkowej piosence, wzięli dużo proszków i umarli. Hodgesowi przypomina się młynek na szafce obok łóżka Stover. Młynek z resztką oxycontinu. Matka rozpuściła ten środek w wódce, ale musiało tam leżeć dużo innych leków narkotycznych. Po co zadała sobie tyle trudu z plastikową torbą i helem, skoro mogła łyknąć garść vicodinu, poprawić garścią valium i mieć sprawę z głowy? – Przypadek Friasa i Countryman to samobójstwo nastolatków, jakie również zdarzają się codziennie – mówi Izzy. – Ich rodzicom nie podobał się pomysł

małżeństwa. Namawiali ich, żeby zaczekać. A oni przecież nie mogli razem uciec. Frias ledwo chodził, poza tym oboje nie mieli pracy. Z ubezpieczenia starczało pieniędzy na opłacenie cotygodniowej terapii i dorzucenie się do zakupów w domu, ale to nie były tłuste polisy jak u Martine Stover. Tak czy inaczej, zdarza się. Nawet trudno to uznać za zbieg okoliczności. Ciężko poszkodowani ludzie wpadają w depresję, a w depresji czasem popełnia się samobójstwo. – Gdzie to zrobili? – W domu Friasa – mówi Pete. – Kiedy rodzice pojechali z jego młodszym bratem do parku rozrywki. Wzięli proszki, wczołgali się do łóżka i zmarli w swoich objęciach jak Romeo i Julia. – Romeo i Julia zmarli w grobowcu – prostuje Holly, wróciwszy do kuchni. – W filmie Franca Zeffirellego, który naprawdę jest najlepszym… – Dobrze, w porządku, rozumiem – przerywa jej Pete. – Grobowiec, sypialnia, wszystko jedno. Holly trzyma w ręku numer „Inside View”, który leżał na stoliku, złożony tak, że widać fotografię Johnny’ego Deppa. Jest na niej pijany, naćpany albo martwy. Czyżby Holly cały ten czas spędziła w salonie na lekturze szmatławca? Jeśli tak, to naprawdę ma zły dzień. – Wciąż masz tego mercedesa, Holly? – pyta Pete. – Tego, którego Hartsfield ukradł twojej kuzynce Olivii? – Nie. – Holly siada. Gazetę kładzie na skromnie zwartych kolanach. – W listopadzie wymieniłam na takiego samego priusa, jak ma Bill. Mercedes za dużo palił i nie był przyjazny dla środowiska. Poza tym zarekomendowała mi to terapeutka. Powiedziała, że po półtora roku na pewno uwolniłam się już od jego władzy, więc stracił wartość terapeutyczną. Dlaczego pytasz? Pete pochyla się na krześle i splata dłonie między rozchylonymi kolanami. – Hartsfield dostał się do mercedesa przy użyciu elektronicznego gadżetu do otwierania drzwi. Zapasowy kluczyk był w schowku. Może o tym wiedział, a może do masakry pod City Center doszło tylko dlatego, że skorzystał z okazji. Nigdy się tego nie dowiemy. A Olivia Trelawney, myśli Hodges, pod wieloma względami przypominała swoją kuzynkę Holly: nerwowa, wycofana, przeciwieństwo osoby towarzyskiej. Na pewno niegłupia, ale taka, którą trudno lubić. Byliśmy przekonani, że nie zamknęła mercedesa i zostawiła kluczyki w stacyjce, ponieważ to najprostsze wytłumaczenie. I ponieważ na pewnym podstawowym poziomie, na którym

logika nie ma racji bytu, chcieliśmy, żeby tak było. Jej kolejne zaprzeczenia uznawaliśmy za hardą odmowę wzięcia odpowiedzialności za własną niedbałość. Kluczyk z torebki, który nam pokazała? Uznaliśmy, że to ten zapasowy. Nękaliśmy ją, a kiedy prasa poznała jej nazwisko, również zaczęła ją nękać. W końcu Olivia uwierzyła, że zrobiła to, co według nas zrobiła: umożliwiła działanie potworowi marzącemu o masowym morderstwie. Nikt z nas nie pomyślał, że maniak komputerowy mógł zbudować gadżet do otwierania drzwi. Włącznie z samą Olivią Trelawney. – Ale nie tylko my ją nękaliśmy. Hodges nie zdaje sobie sprawy, że powiedział to na głos, dopóki wszyscy nie odwracają wzroku w jego kierunku. Holly leciutko kiwa głową, jakby ich myśli biegły dokładnie tym samym torem. Co wcale nie byłoby zbyt zaskakujące. – To prawda, że jej nie wierzyliśmy – mówi dalej Hodges – choćby nie wiem ile razy nas zapewniała, że zabrała kluczyk i zamknęła samochód. Więc ponosimy część odpowiedzialności za to, co zrobiła, ale Hartsfield uwziął się na nią z premedytacją. Do tego dążysz, prawda? – Tak – potwierdza Pete. – Nie wystarczyło mu, że ukradł jej mercedesa i użył jako narzędzia zbrodni. Wdarł się do jej głowy. Zainstalował nawet w jej komputerze program audio emitujący krzyki i oskarżenia. A poza tym jesteś jeszcze ty, Kermit. Tak. Poza tym jest jeszcze on. Hodges otrzymał od Hartsfielda jadowity anonim, kiedy był na dnie, mieszkał w pustym domu, źle sypiał, nie widywał praktycznie nikogo poza Jerome’em Robinsonem, chłopakiem, który kosił mu trawę i robił naprawy w domu. Cierpiał na częstą dolegliwość policjantów: depresję końca warty. Wśród emerytowanych policjantów jest niezwykle wysoki wskaźnik samobójstw – napisał Brady Hartsfield. To było, jeszcze zanim zaczęli korzystać z najpopularniejszego środka komunikacji w dwudziestym pierwszym wieku, internetu. Nie chciałbym, żeby zaczął Pan myśleć o swojej broni. Ale Pan o niej myśli, prawda? Zupełnie jakby Hartsfield wywęszył myśli samobójcze Hodgesa i próbował wypchnąć go poza krawędź. Bądź co bądź, z Olivią Trelawney mu się udało, więc w tym zagustował. – Kiedy zacząłem z tobą pracować – odzywa się Pete – powiedziałeś mi, że recydywiści są jak turecki dywan. Pamiętasz?

– Tak. – Hodges wyłożył tę teorię wielu policjantom. Słuchali go nieliczni, a wnioskując ze znudzonej miny, Izzy nie należałaby do nich. Pete owszem. – Tworzą w kółko ten sam wzór. Trzeba przymknąć oko na drobne wahania, mówiłeś, i szukać fundamentalnej jednakowości. Bo nawet najsprytniejsi sprawcy, jak Joe Rogatka zabijający kobiety na postojach, zachowują się tak, jakby mieli w głowie przełącznik, który utkwił w jednej pozycji. Brady Hartsfield był koneserem samobójstwa… – Architektem samobójstwa – poprawia Holly. Ze zmarszczonym czołem wbija wzrok w gazetę, jest jeszcze bledsza niż zwykle. Hodgesowi ciężko przeżywać sprawę Hartsfielda na nowo (przynajmniej wreszcie przestał odwiedzać sukinsyna w Klinice Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu), ale dla niej to jeszcze trudniejsze. Hodges ma nadzieję, że Holly nie wróci na złą drogę i nie zacznie znowu palić, lecz wcale by się nie zdziwił, gdyby tak się stało. – Nazwij to, jak chcesz, ważne, że istniała prawidłowość. Na litość boską, nawet własną matkę doprowadził do samobójstwa. Hodges nie odpowiada, chociaż nigdy nie podzielał przekonania Pete’a, że Deborah Hartsfield zabiła się, odkrywszy – być może przypadkowo – że jej syn jest Zabójcą z Mercedesa. Po pierwsze, nie mają żadnego dowodu, że w ogóle się o tym dowiedziała. Po drugie połknęła trutkę na szczury, a to paskudna śmierć. Możliwe, że Hartsfield sam ją zamordował, ale i w to Hodges nigdy nie wierzył. Jeśli Brady kogokolwiek kochał, to właśnie ją. Hodges sądzi, że trutka na szczury mogła być przeznaczona dla kogoś innego… a może nawet wcale nie dla człowieka. Autopsja wykazała, że truciznę wstrzyknięto do hamburgera, a surowe mielone mięso uwielbiają psy. Robinsonowie mają psa, uroczego zwierzaka z oklapłymi uszami. Brady musiał widzieć go wielokrotnie, bo obserwował dom Hodgesa, a Jerome zwykle przyprowadzał psiaka, gdy przychodził kosić trawnik. Możliwe, że trutka na szczury była przeznaczona dla Odella. Tym przypuszczeniem Hodges nigdy nie podzielił się z Robinsonami. Ani z Holly. Pewnie gówno prawda, ale jego zdaniem to równie dobre jak teoria Pete’a, że matka Brady’ego zabiła się sama. Izzy otwiera usta, lecz zaraz je zamyka, kiedy Pete unosi rękę, by ją uciszyć – bądź co bądź to on wciąż jest starszym członkiem tego zespołu, i to o dobre parę lat.

– Izzy chce powiedzieć, że przypadek Martine Stover jest morderstwem, nie samobójstwem, ale według mnie istnieje spora szansa, tak mniej więcej siedemdziesiąt procent, że był to pomysł samej Martine. Ewentualnie omówiły to z matką i doszły do porozumienia. Co by oznaczało, że obie popełniły samobójstwo, chociaż w oficjalnym raporcie napisane będzie inaczej. – Domyślam się, że sprawdziłeś już resztę ofiar ocalałych pod City Center? – pyta Hodges. – Wszyscy żyją z wyjątkiem Geralda Stansbury’ego, który zmarł w zeszłym roku tuż po Święcie Dziękczynienia – odpowiada Pete. – Miał zawał. Żona mówi, że choroba wieńcowa jest częsta w jego rodzinie, a on i tak żył dłużej niż jego ojciec i brat. Izzy ma rację, to pewnie nic takiego, ale pomyślałem, że ty i Holly powinniście się o tym dowiedzieć. – Patrzy na nich kolejno. – Wam nie chodziło po głowie, żeby przenieść się na tamten świat, prawda? – Nie – mówi Hodges. – Ostatnio nie. Holly tylko kręci głową, nie odrywając wzroku od gazety. – Przypuszczam, że nikt nie znalazł tajemniczej litery Z w sypialni młodego pana Friasa po tym, jak on i pani Countryman popełnili samobójstwo? – pyta Hodges. – Oczywiście, że nie – potwierdza Izzy. – A przynajmniej nic wam o tym nie wiadomo – poprawia ją Hodges. – Czy nie to chciałaś powiedzieć? Zważywszy, że znaleźliście taką dziś? – Rany boskie – mruczy Izzy. – To niemądre. – Znacząco zerka na zegarek i wstaje. Pete również się podnosi. Holly ciągle siedzi, wciąż wpatrzona w podwędzony numer „Inside View”. Hodges także nie wstaje, przynajmniej na razie. – Wrócisz do zdjęć z samobójstwa Friasa i Countryman, prawda, Pete? Sprawdzisz je, żeby się upewnić? – Tak. A Izzy pewnie ma rację, głupio zrobiłem, ściągając was tutaj. – Cieszę się, że to zrobiłeś. – No i… wciąż mam wyrzuty sumienia po tym, jak potraktowaliśmy panią Trelawney. – Pete patrzy na Hodgesa, ten jednak ma wrażenie, że naprawdę zwraca się do chudej, bladej kobiety z brukowcem na kolanach. – Ani przez chwilę nie miałem wątpliwości, że zostawiła kluczyk w stacyjce. Zamknąłem umysł na wszystkie inne możliwości. Obiecałem sobie, że nigdy więcej tego nie zrobię. – Rozumiem – odpowiada Hodges.

– Myślę, że co do jednego możemy się zgodzić – wtrąca Izzy. – Czasy rozjeżdżania ludzi, wysadzania ich w powietrze i aranżowania samobójstw Hartsfield ma już za sobą. Więc jeśli wszyscy nagle nie wylądowaliśmy w filmie Syn Brady’ego, proponuję, żebyśmy opuścili dom zmarłej pani Ellerton i zajęli się swoim życiem. Jakieś obiekcje? Nikt nie ma żadnych.

7 Zanim Hodges i Holly wsiądą do samochodu, przez moment stoją na podjeździe, pozwalając, by owiewał ich zimny styczniowy wiatr. Wieje z północy, prosto z Kanady, dlatego – co ożywcze – nie czuć obecnego zwykle zapachu zanieczyszczonego jeziora na wschodzie. Na tym krańcu Hilltop Court jest tylko kilka domów, a przed najbliższym stoi tabliczka NA SPRZEDAŻ. Hodges dostrzega, że agentem jest Tom Saubers. Uśmiecha się. Tom również poważnie ucierpiał w Masakrze, ale już niemal całkiem stanął na nogi. Hodges zawsze podziwiał wytrzymałość, do jakiej zdolni są niektórzy ludzie. Może nie napawa go to nadzieją dla całego rodzaju ludzkiego, ale… Właściwie to i owszem. W samochodzie Holly odkłada złożony numer „Inside View” na podłogę, żeby zapiąć pasy, a potem znów go podnosi. Ani Pete, ani Isabelle nie zaprotestowali, kiedy go wzięła. Hodges nie jest nawet pewien, czy to zauważyli. No bo i dlaczego? Dla nich dom pani Ellerton to nie miejsce zbrodni, nawet jeśli zgodnie z prawem jest za takie uważany. Owszem, Pete był niespokojny, ale Hodges sądzi, że miało to niewiele wspólnego z policyjną intuicją – to raczej reakcja quasi-zabobonna. Hartsfield powinien był umrzeć, kiedy Holly uderzyła go Happy Slapperem, myśli Hodges. Tak byłoby lepiej dla nas wszystkich. – Pete wróci do zdjęć z samobójstwa Friasa i Countryman, obejrzy je – zwraca się do Holly. – Należyta staranność i tak dalej. Ale jeśli gdzieś tam znajdzie wydrapane Z, na listwie przypodłogowej albo na lustrze, będę bardzo zdziwiony. Ona nie odpowiada. Jej oczy są gdzieś daleko. – Holly? Jesteś tam? Lekko się wzdryga. – Tak. Obmyślałam, jak zlokalizuję Nancy Alderson w Chagrin Falls. Z moimi programami wyszukującymi nie powinno mi to zająć zbyt wiele czasu, ale to ty będziesz musiał z nią rozmawiać. Już mogę dzwonić do obcych ludzi, jeśli to absolutnie konieczne, wiesz o tym… – Tak. Świetnie sobie z tym radzisz. – To prawda, choć takie rozmowy Holly zawsze wykonuje z niezawodną paczką nicorette pod ręką. Nie wspominając o ciasteczkach Twinkie ukrytych w biurku na wszelki wypadek. – Ale nie dam rady powiedzieć tej kobiecie, że jej pracodawczynie, a może nawet przyjaciółki, nie żyją. Ty to musisz zrobić. Jesteś dobry w takich rzeczach.

Hodges uważa, że w takich rzeczach nikt nie jest dobry, ale nie strzępi sobie języka. – Po co? – pyta. – Ta Alderson nie była tam od zeszłego piątku. – Powinna się dowiedzieć. Policja skontaktuje się z krewnymi, to ich obowiązek, ale do gosposi nie zadzwonią. W każdym razie wątpię. Hodges również w to wątpi, a Holly ma rację – ta Alderson powinna się dowiedzieć choćby po to, żeby jutro nie przyjść do pracy i nie zastać na drzwiach taśmy policyjnej. Ale coś mu podpowiada, że Holly interesuje się Nancy Alderson nie tylko dlatego. – Twój przyjaciel detektyw Huntley i panna Piękne Szare Oczęta nie zrobili praktycznie nic – mówi Holly. – Jasne, w sypialni Martine Stover był proszek daktyloskopijny, na jej wózku też, a także w łazience, gdzie zabiła się pani Ellerton, ale na piętrze, gdzie spała, już nie. Pewnie weszli tam tylko po to, żeby się upewnić, że ani pod łóżkiem, ani w szafie nie ma żadnych zwłok, i na tym poprzestali. – Zaraz. Weszłaś na piętro? – Oczywiście. Ktoś przecież musiał wszystko porządnie zbadać, a ci dwoje z całą pewnością tego nie zrobią. Oni dokładnie wiedzą, co się stało. Detektyw Huntley zadzwonił do ciebie tylko dlatego, że się wystraszył. Wystraszył się. Właśnie. Dokładnie tego słowa Hodges szukał i nie przychodziło mu do głowy. – Ja też się wystraszyłam – przyznaje rzeczowo Holly. – Ale to nie znaczy, że straciłam przytomność umysłu. Cała sprawa źle pachniała. Źle, źle, źle, a ty musisz porozmawiać z gosposią. Powiem ci, o co pytać, jeżeli sam tego nie wykombinujesz. – Chodzi o literę Z na blacie w łazience? Jeśli wiesz coś, czego ja nie wiem, bądź łaskawa mnie wtajemniczyć. – Nie w tym rzecz, co wiem, tylko co widziałam. Nie zauważyłeś, co było obok tej litery? – Marker. Holly rzuca mu spojrzenie mówiące „Stać cię na więcej”. Hodges sięga po starą policyjną technikę, która przydaje się podczas zeznawania w sądzie: ponownie ogląda fotografię, tym razem w myślach. – Leżał przewód wpięty do gniazdka obok umywalki. – Właśnie! Najpierw myślałam, że to kabelek czytnika e-booków, a pani Ellerton podłączyła go tam, ponieważ większość czasu spędzała w tej części domu.

To dogodne miejsce do ładowania sprzętu, bo wszystkie gniazdka w pokoju Martine zajmowała pewnie aparatura podtrzymująca życie. Nie sądzisz? – Mhm, to możliwe. – Tylko że ja mam i nooka, i kindle’a… Oczywiście, że masz, myśli Hodges. – …i do nich są inne kabelki. Czarne. A ten był szary. – Może zgubiła oryginalny i dokupiła zamiennik w Tech Village. – To praktycznie jedyny sklep ze sprzętem elektronicznym w mieście, odkąd Discount Electronix, dawny pracodawca Brady’ego Hartsfielda, ogłosił bankructwo. – Nie, czytniki e-booków mają wąskie wtyczki. Ta była szersza, jak do tabletu. Ale mój iPad też taką ma, a wtyczka w łazience była dużo mniejsza. To kabel do urządzenia podręcznego. Więc poszłam na górę, żeby go poszukać. – A tam znalazłaś…? – Tylko starego peceta na biurku pod oknem w sypialni pani Ellerton. I to naprawdę starego. Był podłączony do modemu. – Wielkie nieba, nie! – woła Hodges. – Tylko nie do modemu! – Bill, to nie jest śmieszne. Te kobiety nie żyją. Hodges zdejmuje rękę z kierownicy i unosi ją w pokojowym geście. – Przepraszam. Opowiadaj dalej. To jest ten moment, kiedy oznajmiasz, że włączyłaś komputer. Holly wydaje się lekko skonsternowana. – No… tak. Ale tylko w służbie śledztwa, którego policja ewidentnie nie przeprowadzi. Wcale nie myszkowałam. Mógłby polemizować, ale tego nie robi. – Komputer nie był zabezpieczony hasłem, więc sprawdziłam historię wyszukiwań pani Ellerton. Odwiedzała sporo sklepów internetowych i mnóstwo stron medycznych na temat paraliżu. Bardzo interesowały ją komórki macierzyste, co ma sens, zważywszy na stan jej cór… – To wszystko zrobiłaś w dziesięć minut? – Szybko czytam. Ale wiesz, czego nie znalazłam? – Domyślam się, że czegokolwiek związanego z samobójstwem. – Właśnie. Skąd wiedziała o tym numerze z helem? Albo że proszki trzeba rozpuścić w wódce i wpuścić do sondy pokarmowej? – No cóż… istnieje pewien starożytny rytuał zwany czytaniem książek. Może o nim słyszałaś.

– Widziałeś w ich salonie jakieś książki? Hodges odtwarza w pamięci obraz salonu, tak samo jak postąpił z fotografią łazienki Martine Stover, i stwierdza, że Holly ma rację. Były tam półki z bibelotami, obraz biednych dzieci o wielkich oczach oraz płaski telewizor. Na stoliku leżały czasopisma, ale ułożone w sposób, który sugerował, że raczej dla ozdoby niż w celu zachłannej lektury. Poza tym bynajmniej nie były to ambitne tytuły w stylu „Atlantic Monthly”. – Nie – przyznaje Hodges – w salonie żadnych książek, natomiast kilka widziałem na zdjęciu sypialni Stover. Jedna wyglądała jak Biblia. – Zerka na złożony numer „Inside View” na jej kolanach. – Co ty tam masz? Co ukrywasz? Kiedy Holly się rumieni, robi się czerwona niczym sygnał alarmowy, krew uderza jej do twarzy w niepokojący sposób. Tak jest teraz. – Wcale tego nie ukradłam – zaznacza. – Pożyczyłam. Ja nigdy nie kradnę, Bill. Nigdy! – Wyluzuj. Co to jest? – To, co pasuje do kabelka w łazience. – Holly rozkłada gazetę, odsłaniając jasnoróżowy gadżet z ciemnoszarym ekranem. Jest większy niż czytnik e-booków, a mniejszy niż tablet. – Kiedy zeszłam na dół, usiadłam w fotelu pani Ellerton, żeby chwilę pomyśleć. Przesuwałam dłońmi między podłokietnikami a poduszką. Nawet niczego nie szukałam, po prostu tak robiłam. To pewnie jedna z technik dodawania sobie otuchy, myśli Hodges. Widział ich już wiele przez te wszystkie lata, odkąd po raz pierwszy spotkał Holly w towarzystwie nadopiekuńczej matki i agresywnie towarzyskiego wuja. W towarzystwie? Nie, niezupełnie. To sugeruje równość. Charlotte Gibney i Henry Sirois traktowali ją raczej jak upośledzone umysłowo dziecko na przepustce. Teraz Holly jest już inną kobietą, ale ślady tej dawnej przetrwały. Hodgesowi to nie przeszkadza. Bądź co bądź, każdy człowiek rzuca cień. – I właśnie tam go znalazłam, z boku po prawej. To zappit. Ta nazwa z czymś mu się kojarzy, ale jeśli chodzi o komputerowe gadżety, jest poważnie zacofany. W domowym komputerze stale coś psuje, więc teraz, odkąd Jerome Robinson wyjechał, zwykle właśnie Holly odwiedza go przy Harper Road, żeby wszystko prostować. – Że jak? – Zappit commander. Widziałam reklamy w internecie, chociaż ostatnio już nie. Fabrycznie ma wgrane ponad sto prostych gier, takich jak Tetris, Simon

i SpellTower. Nic skomplikowanego w stylu Grand Theft Auto. Więc powiedz mi, Bill, co on tu robił? W domu, w którym jedna kobieta miała prawie osiemdziesiąt lat, a druga nie była w stanie sama włączyć światła, a co dopiero grać w gry komputerowe. – To rzeczywiście dziwne. Może nie kuriozalne, ale zastanawiające. – A kabel był wpięty tuż obok tej litery Z. Wcale nie Z jak koniec alfabetu, jak list pożegnalny, ale Z jak Zappit. Przynajmniej ja tak sądzę. Hodges zastanawia się nad tym. – Możliwe. Znów próbuje sobie przypomnieć, czy zetknął się już z tą nazwą, czy może to tylko faux souvenir, jak mówią Francuzi – fałszywe wspomnienie. Przysiągłby, że ma ona związek z Bradym Hartsfieldem, ale nie może ufać temu skojarzeniu, ponieważ dzisiaj stale myśli o Bradym. Ile czasu minęło, odkąd ostatni raz go odwiedziłem? Sześć miesięcy? Osiem? Nie, dłużej. Znacznie dłużej. Ostatnia wizyta miała miejsce wkrótce po zakończeniu sprawy Pete’a Saubersa i zakopanej skrzyni ze skradzionymi pieniędzmi oraz notesami, którą chłopak znalazł niemalże we własnym ogródku. Podczas tamtych odwiedzin Brady wydawał się Hodgesowi taki sam jak zawsze – niekontaktujący młody człowiek w kraciastej koszuli i dżinsach, które nigdy się nie brudziły. Siedział na tym samym krześle co zawsze, gdy Hodges odwiedzał salę 217 w Klinice Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu, i patrzył na wielopoziomowy parking za oknem. Tamtego dnia jedyna różnica dotyczyła tego, co działo się poza salą 217. Becky Helmington, przełożona pielęgniarek, przeniosła się na skrzydło chirurgiczne Szpitala Kinera, przez co Hodges stracił dostęp do plotek na temat Brady’ego. Nowa przełożona, Ruth Scapelli, okazała się kobietą o kamiennych zasadach i twarzy jak zaciśnięta pięść. Odrzuciła jego propozycję pięćdziesięciu dolarów w zamian za ciekawostki o Bradym i zagroziła, że na niego doniesie, jeśli jeszcze raz spróbuje kupić informacje o pacjentach. – Pana nie ma nawet na liście gości – powiedziała. – Nie proszę o informacje o nim samym – odparł Hodges. – Dysponuję wszystkimi informacjami o Bradym Hartsfieldzie, jakie kiedykolwiek będą mi potrzebne. Chcę tylko wiedzieć, co mówi o nim personel. Bo, wie pani, krążą różne pogłoski. Niektóre dość szalone.

Scapelli rzuciła mu pogardliwe spojrzenie. – W każdym szpitalu ludzie gadają, panie Hodges, i to zawsze o sławnych pacjentach. Albo niesławnych, jak w przypadku pana Hartsfielda. Wkrótce po tym, jak siostra Helmington przeniosła się z uszkodzeń mózgu na obecne stanowisko, zwołałam spotkanie personelu i zapowiedziałam, że gadanie o panu Hartsfieldzie ma się natychmiast zakończyć, a jeśli dotrą do mnie jeszcze jakieś plotki, odnajdę ich źródło i doprowadzę do zwolnienia osoby bądź osób odpowiedzialnych za ich rozpuszczanie. A co się tyczy pana… – Zmierzyła go wzrokiem i jej twarz jak pięść jeszcze bardziej się zacisnęła. – Nie mogę uwierzyć, że były policjant, do tego odznaczony, ucieka się do przekupstwa. Wkrótce po tej dość upokarzającej konfrontacji Holly i Jerome Robinson przyparli go do ściany i zapowiedzieli, że wizyty u Brady’ego muszą się skończyć. Jerome, zwykle radosny gaduła, był tego dnia szczególnie poważny. – W tym szpitalu robisz sobie tylko krzywdę – powiedział. – Zawsze wiemy, kiedy tam byłeś, bo przez następne dwa dni chodzisz z szarą chmurą nad głową. – Raczej przez tydzień – wtrąciła Holly. Nie patrzyła na Hodgesa, ale wykręcała palce w taki sposób, że miał ochotę złapać ją za ręce i powstrzymać, zanim coś sobie złamie. Jej głos był jednak mocny i zdecydowany. – Bill, w nim nic już nie zostało. Musisz to zaakceptować. A gdyby nawet zostało, to cieszyłby się z każdego twojego przyjścia. Widziałby, jak to przeżywasz, i bardzo by się cieszył. Hodges dał się przekonać, bo wiedział, że to prawda. Dlatego teraz trzyma się z dala. To było trochę jak z rzucaniem palenia: na początku trudne, z czasem coraz prostsze. Obecnie mijają nawet całe tygodnie bez choćby jednej myśli o Bradym i jego straszliwych zbrodniach. W nim nic już nie zostało. Hodges przypomina sobie te słowa, kiedy wjeżdża do serca miasta, gdzie Holly rozgrzeje komputer do czerwoności, polując na Nancy Alderson. Cokolwiek stało się w domu na końcu Hilltop Court – cały ten łańcuch myśli i rozmów, łez i obietnic, który ostatecznie zakończył się wstrzyknięciem rozpuszczonych pastylek do sondy pokarmowej i zbiornikiem helu z roześmianymi dziećmi na ściance – nie mogło mieć nic wspólnego z Bradym Hartsfieldem, ponieważ Holly dosłownie rozwaliła mu mózg, i bardzo dobrze. Jeśli Hodges miewa wątpliwości, to dlatego, że nie może znieść myśli, że Brady uniknął kary. Że ostatecznie ten potwór mu umknął. Hodgesowi nie było nawet dane samodzielnie zamachnąć się

wyładowaną łożyskami skarpetą, którą nazywa Happy Slapperem, bo akurat miał zawał. A jednak… widmo wspomnienia: Zappit. Wie, że słyszał już tę nazwę. Żołądek kłuje go ostrzegawczo i Hodges przypomina sobie wizytę u lekarza, z której zwiał. Będzie musiał się tym zająć, ale chyba wystarczy, jeśli zrobi to jutro. Wyobraża sobie, że doktor Stamos oświadczy mu, że ma wrzody. Na taką wiadomość może poczekać.

8 Holly ma przy telefonie świeże opakowanie nicorette, ale nie musi użyć ani jednej sztuki. Pierwsza Alderson, do której dzwoni, okazuje się szwagierką gosposi i oczywiście chce wiedzieć, dlaczego do Nan dzwoni ktoś z firmy Uczciwi Znalazcy. – Czy chodzi o spadek albo coś w tym stylu? – pyta z nadzieją w głosie. – Chwileczkę – odpowiada Holly. – Przełączę panią do szefa. – Hodges nie jest jej szefem, w zeszłym roku po sprawie Pete’a Saubersa została jego pełnoprawną wspólniczką, ale w stresie często ucieka się do tego kłamstwa. Właśnie czytał o systemach do gier Zappit na swoim komputerze, ale podnosi słuchawkę. Holly stoi przy jego biurku i przygryza kołnierz swetra. Hodges zawiesza palec nad przyciskiem telefonu, zwraca jej uwagę, że jedzenie wełny raczej nie jest zdrowe, a już na pewno nie wyjdzie na dobre jej swetrowi z Fair Isle, a potem łączy się ze szwagierką gosposi. – Obawiam się, że mam dla pani Nancy złe wieści – oznajmia, po czym naprędce streszcza sytuację. – O Boże – mówi Linda Alderson (Holly zapisała mu to nazwisko w notesie). – Nancy będzie zdruzgotana, nie tylko dlatego, że straci posadę. Pracowała dla tych pań od dwa tysiące dwunastego roku i bardzo je polubiła. Dopiero co, w listopadzie, jadły razem obiad na Święto Dziękczynienia. Pan jest policjantem? – Emerytowanym, ale współpracuję z zespołem przydzielonym do tej sprawy. Poproszono mnie, żebym skontaktował się z panią Alderson. – Hodges wątpi, żeby to kłamstwo odbiło mu się czkawką, ponieważ Pete sam otworzył przed nim drzwi, zapraszając go na miejsce zajścia. – Czy może mi pani powiedzieć, jak ją znaleźć? – Dam panu numer komórki. Nan wyjechała do Chagrin Falls na urodziny brata w sobotę. Stuknęła mu czterdziestka, więc żona Harry’ego robi z tego wielką aferę. Nan chyba zostaje do środy czy czwartku, a w każdym razie taki był plan. Po tej wiadomości na pewno wróci wcześniej. Od śmierci Billa, brata mojego męża, mieszka sama. Ma do towarzystwa tylko kota. Pani Ellerton i pani Stover w pewnym sensie były dla niej rodziną zastępczą. Okropnie się zmartwi. Hodges zapisuje numer i natychmiast dzwoni. Nancy Alderson odbiera po pierwszym sygnale. Hodges przedstawia się, a następnie przekazuje wiadomość. – Och nie, to niemożliwe – mówi Alderson po chwili osłupienia. – Musiał się pan pomylić, detektywie. Hodges nie poprawia jej, bo to interesujące.

– Dlaczego tak pani sądzi? – Bo one są szczęśliwe. Świetnie się dogadują, oglądają razem telewizję… Uwielbiają filmy na DVD, programy kulinarne i te, w których kobiety siedzą, rozmawiają o miłych rzeczach i przyjmują słynnych gości. Może trudno w to uwierzyć, ale ten dom jest pełen śmiechu. – Nancy Alderson waha się, a potem pyta: – Jest pan pewien, że chodzi właśnie o te osoby? O Jan Ellerton i Marty Stover? – Niestety. – Ale… ona pogodziła się ze swoją dolegliwością! Mam na myśli Marty. To znaczy Martine. Powtarzała, że przyzwyczajenie się do paraliżu okazało się łatwiejsze niż do staropanieństwa. Ciągle o tym rozmawiałyśmy, o samotnym życiu. Bo wie pan, ja straciłam męża. – Czyli nigdy nie było żadnego pana Stovera? – Był, pierwszy mąż Janice. Tamto małżeństwo trwało, zdaje się, bardzo krótko, ale Jan mówiła, że nigdy go nie żałowała, bo zawdzięcza mu Martine. Niedługo przed wypadkiem Marty miała chłopaka, ale dostał zawału. Śmierć na miejscu. Marty powtarzała, że był bardzo wysportowany, trzy razy w tygodniu ćwiczył w klubie fitness w centrum. Mówiła, że zabiła go właśnie dobra forma. Miał takie silne serce, że kiedy odmówiło posłuszeństwa, dosłownie eksplodowało. Hodges, który przeżył chorobę wieńcową, notuje sobie w pamięci: żadnego fitnessu. – Marty mawiała, że samotność po śmierci ukochanej osoby to najgorszy rodzaj paraliżu. Ja nie odczułam odejścia Billa dokładnie w ten sposób, ale rozumiałam, co ma na myśli. Bardzo często odwiedzał ją wielebny Henreid, nazywała go swoim doradcą duchowym. A kiedy nie przychodził, razem z Jan odmawiały modlitwy. Codziennie w południe. Marty myślała o zapisaniu się na internetowy kurs rachunkowości. Są specjalne kursy dla osób z jej niepełnosprawnością, wiedział pan? – Nie wiedziałem – odpowiada Hodges. W notatniku zapisuje: STOVER CHCIAŁA SIĘ ZAPISAĆ NA KURS RACHUNKOWOŚCI PRZEZ INTERNET, pokazuje kartkę Holly, a ta unosi brwi. – Czasem zdarzały się łzy i smutek, oczywiście, że tak, ale zwykle obie były szczęśliwe. Przynajmniej… nie wiem…

– O czym myślisz, Nancy? – Hodges zwraca się do niej po imieniu, to kolejna stara policyjna sztuczka. Robi to odruchowo. – Och, pewnie to nic takiego. Marty wydawała się równie szczęśliwa jak zawsze. Sama słodycz, nie uwierzyłby pan, jaka jest uduchowiona, we wszystkim widzi dobre strony. Ale Jan ostatnio była trochę zamknięta w sobie, jakby coś jej ciążyło na sercu. Myślałam, że chodzi o pieniądze albo po prostu ma doła po świętach. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy… – Pociąga nosem. – Przepraszam, muszę się wysmarkać. – Oczywiście. Holly łapie notes. Jej literki są drobne – jakby cierpiały na zaparcie, myśli często Hodges – dlatego musi on niemal przytknąć kartkę do nosa, żeby przeczytać: Zapytaj o zappita! Kiedy Alderson wydmuchuje nos, w słuchawce słychać trąbienie. – Przepraszam. – Nie ma za co. Nancy, wiesz może, czy pani Ellerton miała niedużą przenośną konsolę do gier? Różową. – Wielkie nieba, skąd pan wiedział? – Ja naprawdę nic nie wiem – odpowiada Hodges zgodnie z prawdą. – Jestem tylko emerytowanym detektywem z listą pytań, które muszę zadać. – Mówiła, że dostała ją od jakiegoś mężczyzny. Podobno za darmo, pod warunkiem że wypełni kwestionariusz i odeśle go firmie. Urządzenie było trochę większe od zwykłej książki. Przez pewien czas leżało w domu… – Kiedy to było? – Nie pamiętam dokładnie, ale na pewno przed świętami. Pierwszy raz zobaczyłam je na stoliku w salonie. Leżało tam razem ze złożonym kwestionariuszem jeszcze po świętach. Wiem, bo wtedy nie było już małej choinki. Potem pewnego dnia zauważyłam je na stole w kuchni. Jan powiedziała, że włączyła je, żeby zobaczyć, jak działa. Okazało się, że są na nim pasjanse, z kilkanaście różnych rodzajów, na przykład Klondike, Picture i Pyramid. Zaczęła go używać, więc wypełniła formularz i odesłała. – Czy ładowała urządzenie w łazience Marty? – Tak, bo to najwygodniejsze miejsce. Wie pan, ciągle przebywała w tej części domu. – Mhm. Mówiłaś, że pani Ellerton zrobiła się zamknięta w sobie…

– Trochę zamknięta w sobie – poprawia go natychmiast Alderson. – Ale ogólnie była taka jak zawsze. Sama słodycz, zupełnie jak Marty. – Coś jej jednak chodziło po głowie. – Tak mi się wydaje. – Ciążyło na sercu. – No… – Czy to się zaczęło w tym samym czasie, kiedy dostała konsolę? – W zasadzie chyba tak, ale dlaczego granie w pasjansa na małym różowym tablecie miałoby ją wpędzić w depresję? – Nie wiem – odpowiada Hodges, drukowanymi literami zapisuje w notesie: DEPRESJA i myśli, że między zamknięciem w sobie a depresją jest ogromna różnica. – Czy powiadomiono ich rodzinę? – pyta Alderson. – W mieście nie mieszka nikt bliski, ale mają kuzynów w Ohio, to wiem na pewno, i chyba jeszcze w Kansas. A może w Indianie. Nazwiska muszą być w książce adresowej. – Policja na pewno właśnie się tym zajmuje – mówi Hodges, ale później zadzwoni do Pete’a, żeby się upewnić. Pewnie wkurzy tym dawnego partnera, ale ma to w nosie. Udrękę Nancy Alderson słychać w każdym słowie, więc chce jej dać choć odrobinę pocieszenia. – Czy mogę zadać jeszcze jedno pytanie? – Oczywiście. – Zauważyłaś może, żeby ktoś kręcił się w okolicach domu? Ktoś, kto nie miałby wyraźnego powodu tam być? Holly z zapałem kiwa głową. – Dlaczego pan o to pyta? – Alderson wydaje się oszołomiona. – Chyba nie myśli pan, że ktoś z zewnątrz… – Ja nic nie myślę – odpowiada gładko Hodges. – Po prostu pomagam policji, bo w ostatnich latach nastąpiła wielka redukcja etatów. Cięcia budżetowe w całym mieście. – Wiem, to straszne. – Dlatego dali mi listę pytań, a to pytanie jest ostatnie. – No więc nie było nikogo. Zauważyłabym, bo między domem a garażem jest łącznik. Garaż jest ogrzewany, dlatego właśnie tam znajdują się spiżarnia i pralka. Ciągle chodzę tym łącznikiem i widzę stamtąd ulicę. Prawie nikt nie dociera na sam szczyt Hilltop Court, bo dom Jan i Marty jest ostatni. Dalej jest tylko zatoczka

do zawracania. Oczywiście przyjeżdża listonosz i UPS, czasami FedEx, ale poza tym, jeżeli nikt nie zabłądzi, koniec ulicy mamy tylko dla siebie. – Czyli nie było nikogo. – Nie, proszę pana, ani żywej duszy. – Nawet tego człowieka, od którego pani Ellerton dostała konsolę? – Nie, on zaczepił ją w Ridgeline Foods. To sklep spożywczy u stóp wzgórza, tam gdzie City Avenue przecina Hilltop Court. Z półtora kilometra dalej, na City Avenue Plaza, jest jeszcze Kroger, ale Janice nigdy tam nie chodzi, chociaż mają trochę niższe ceny. Mówi, że trzeba zawsze kupować w lokalnych sklepach, jeśli… jeśli… – Nagle głośno szlocha. – Ale teraz już nigdzie nie będzie chodzić po zakupy, prawda? Nie wierzę, że mogła to zrobić! Jan nigdy nie skrzywdziłaby Marty, za żadne skarby. – To bardzo smutne – odpowiada Hodges. – Muszę wrócić dzisiaj. – Teraz Alderson mówi bardziej do siebie niż do niego. – Rodzina przyjedzie pewnie dopiero za jakiś czas, a przecież ktoś musi się wszystkim zająć. Ostatnia posługa gosposi, myśli Hodges, i wydaje mu się to zarazem wzruszające i potworne. – Bardzo dziękuję za poświęcony mi czas, Nancy. Pozwolę ci j… – Oczywiście był jeszcze ten starszy pan – mówi Alderson. – Jaki starszy pan? – Widziałam go parę razy przed piętnaście osiemdziesiąt osiem. Parkował przy krawężniku, a potem po prostu stał na chodniku i patrzył na dom. To jest po drugiej stronie ulicy, nieco w dół. Może pan nie zauważył, ale tamten dom jest na sprzedaż. – Hodges zauważył, ale nic nie mówi. Nie chce przerywać. – Raz wszedł na trawnik, żeby zajrzeć przez okno wykuszowe. To było przed ostatnią wielką śnieżycą. Zachowywał się jak potencjalny kupiec. – Alderson śmieje się, chlipiąc. – Albo raczej marzyciel. Bo na pewno nie wyglądał na człowieka, którego stać na taki dom. – Nie? – Nic z tych rzeczy. Był ubrany jak robotnik, wie pan, w zielone spodnie, i nosił parkę załataną kawałkiem taśmy maskującej. A jego samochód wyglądał na bardzo stary, miał plamy farby podkładowej. Mój zmarły mąż mawiał, że to lakier dla ubogich.

– Nie wiesz, co to za samochód, prawda? – Hodges przerzuca kartkę notesu i pisze: ZNALEŹĆ DATĘ OSTATNIEJ DUŻEJ ŚNIEŻYCY. Holly czyta i kiwa głową. – Nie, przykro mi. Nie znam się na samochodach. Nawet koloru nie pamiętam, tylko te plamy farby. Proszę pana, jest pan pewien, że nie zaszła pomyłka? – Alderson niemal go błaga. – Bardzo chciałbym powiedzieć, że tak, ale nie mogę. Ogromnie mi pomogłaś, Nancy. Ona, z niedowierzaniem: – Naprawdę? Hodges podaje numer swój, Holly oraz do biura. Prosi o telefon, gdyby Nancy przypomniało się cokolwiek, o czym dotąd nie rozmawiali. Nadmienia, że sprawą może zainteresować się prasa, ponieważ Martine została sparaliżowana po ataku pod City Center w 2009 roku, i zaznacza, że jeśli Nancy nie chce, nie musi rozmawiać z dziennikarzami. Kiedy się rozłącza, Nancy Alderson znów płacze.

9 Hodges zabiera Holly na lunch przecznicę dalej do Panda Garden. Jest wcześnie, więc mają prawie całą salę dla siebie. Holly przestała jeść mięso, więc zamawia chow mein z warzywami. Hodges uwielbia pikantną siekaną wołowinę, ale jego żołądek ostatnio jej nie toleruje, dlatego zadowala się jagnięciną ma la. Oboje jedzą pałeczkami – Holly, ponieważ dobrze się nimi posługuje, a Hodges, bo go spowalniają, więc być może po posiłku nie będzie go paliło w żołądku. – Ostatnia duża śnieżyca była dziewiętnastego grudnia – mówi Holly. – Na Government Square odnotowano dwadzieścia osiem centymetrów śniegu, a w Branson Park trzydzieści dwa. Niby nic wielkiego, ale oprócz tego tej zimy na razie śnieg był tylko raz i spadło dziesięć centymetrów. – Sześć dni przed Bożym Narodzeniem. Według Alderson, mniej więcej w tym samym czasie Janice Ellerton dostała zappita. – Myślisz, że dostała go od mężczyzny, który oglądał dom? Hodges usidla kawałek brokułu. Podobno brokuły są zdrowe, tak jak wszystkie niesmaczne warzywa. – Wątpię, czy Ellerton przyjęłaby cokolwiek od człowieka w parce załatanej taśmą maskującą. Nie wykluczam tej możliwości, ale wydaje mi się bardzo mało prawdopodobna. – Jedz swój lunch, Bill. Jeśli jeszcze bardziej cię wyprzedzę, będę wyglądała jak świnia. Hodges je, choć ostatnio z jego apetytem jest kiepsko, nawet gdy żołądek mu nie dokucza. Kiedy jakiś kawałek jedzenia staje mu kością w gardle, popija go herbatą. Może to dobry pomysł, bo herbata najwyraźniej pomaga. Hodges przypomina sobie o wynikach badań, których jeszcze nie widział. Przychodzi mu do głowy, że może to coś znacznie gorszego niż wrzód, że może wrzód to optymistyczny scenariusz. Na wrzody są lekarstwa. Na inne rzeczy niekoniecznie. Kiedy widzi już środek swojego talerza (ale, Chryste, ileż jedzenia zostało jeszcze wokół), odkłada pałeczki i mówi: – Znalazłem coś, kiedy ty polowałaś na Nancy Alderson. – Opowiadaj. – Poczytałem o tych zappitach. To niesamowite, jak firmy komputerowe pojawiają się i znikają. Jak dmuchawce w czerwcu. Commander raczej nie podbił rynku. Zbyt prosty, zbyt drogi, zbyt dużo miał zaawansowanej konkurencji. Akcje Zappit Incorporated poszły w dół i zostały wykupione przez firmę Sunrise

Solutions. A ona z kolei dwa lata temu ogłosiła bankructwo i znikła z rynku. Co oznacza, że Zappit już od dawna jest historią, więc ten facet, który rozdawał commandery, musiał robić szwindel. Holly szybko domyśla się, do czego to zmierza. – Czyli kwestionariusz to bujda na resorach, żeby nadać sprawie pozory prawdopodobieństwa. Ale facet nie próbował wyciągnąć z Ellerton pieniędzy, prawda? – Nie. Przynajmniej nic nam o tym nie wiadomo. – Tu się dzieje coś dziwnego, Bill. Powiesz to detektywowi Huntleyowi i pannie Piękne Szare Oczęta? Hodges podniósł z talerza najmniejszy kawałek jagnięciny, jaki pozostał, więc teraz ma pretekst, żeby go upuścić. – Dlaczego jej nie lubisz, Holly? – Zacznijmy od tego, że ma mnie za wariatkę – odpowiada Holly rzeczowo. – Na pewno wcale tak nie… – Owszem, myśli. I pewnie jeszcze, że jestem niebezpieczna, bo grzmotnęłam Brady’ego Hartsfielda na koncercie ’Round Here. Ale mam to gdzieś. Zrobiłabym to ponownie. Tysiąc razy! Hodges kładzie dłoń na jej dłoni. Pałeczki, które Holly ściska w pięści, wibrują niczym kamerton. – Wiem o tym. I za każdym razem miałabyś rację. Uratowałaś życie tysiąca ludzi, i to ostrożnie licząc. Holly wysuwa rękę spod jego dłoni i zaczyna podnosić ziarenka ryżu. – Wcale mi nie przeszkadza, że ma mnie za wariatkę. Całe życie daję sobie radę z ludźmi, którzy tak o mnie myślą, począwszy od moich rodziców. Ale jest coś jeszcze. Isabelle widzi tylko to, co widzi, i nie lubi ludzi, którzy widzą więcej, a przynajmniej czegoś więcej szukają. To samo myśli o tobie, Bill. Jest o ciebie zazdrosna. W stosunku do Pete’a. Hodges milczy. Nie przyszła mu do głowy taka możliwość. Holly odkłada pałeczki. – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Czy powiesz im, czego się do tej pory dowiedzieliśmy? – Jeszcze nie. Najpierw chcę coś zrobić, jeśli będziesz gotowa po południu popilnować biura. Holly uśmiecha się do resztki swojego chow mein.

– Zawsze jestem.

10 Nie tylko Bill Hodges natychmiast poczuł antypatię do oddziałowej, która zastąpiła Becky Helmington. O Klinice Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu pielęgniarki i salowe, które tam pracują, mówią Kubeł, od kubła na głowę. Nie minęło wiele czasu, a Ruth Scapelli zaczęto przezywać siostrą Ratched. W niecałe trzy miesiące doprowadziła do przeniesienia trzech pielęgniarek za drobne przewinienia oraz do zwolnienia jednej salowej za palenie papierosów w magazynku. Zakazała niektórych kolorowych strojów służbowych jako „zbyt rozpraszających” albo „zbyt sugestywnych”. Lubią ją jednak lekarze. W ich oczach jest sprawna i kompetentna. Sprawna i kompetentna jest też wobec pacjentów, ale przy tym chłodna, i tutaj również w jej podejściu jest nuta pogardy. Nie pozwala, żeby nawet tych dotkniętych najbardziej katastrofalnymi obrażeniami nazywać kłodami czy warzywami, przynajmniej kiedy ona to słyszy, ale w jej nastawieniu jest coś szczególnego. – Zna się na rzeczy – powiedziała jedna z pielęgniarek do swej koleżanki w pokoju socjalnym niedługo po objęciu obowiązków przez Scapelli. – Temu nie przeczę, ale czegoś jej brakuje. Druga pielęgniarka, trzydziestojednoletnia weteranka, która widziała już wszystko, zastanowiła się chwilę, a potem wypowiedziała jedno słowo… ale jakże trafne: – Litości. Scapelli nigdy nie okazuje chłodu ani pogardy, kiedy towarzyszy Felixowi Babineau, ordynatorowi neurologii, podczas obchodu, a zresztą nawet gdyby je okazywała, on pewnie by tego nie zauważył. Zauważyło to kilku innych lekarzy, ale niewielu przywiązuje wagę do takich rzeczy; poczynania istot niższego rzędu takich jak pielęgniarki – nawet oddziałowe – nie zasługują na ich wielkopańskie spojrzenie. Jest zupełnie tak, jakby Scapelli uważała, że bez względu na schorzenie pacjenci kliniki ponoszą część odpowiedzialności za swój obecny stan, więc gdyby się bardziej postarali, chociaż częściowo odzyskaliby zmysły. Wykonuje jednak swoją pracę, i to zazwyczaj dobrze, może nawet lepiej niż Becky Helmington, która była dużo bardziej lubiana. Gdyby Scapelli usłyszała tę opinię, odparłaby, że nie jest tu po to, żeby ją lubiono. Jest po to, żeby opiekować się pacjentami, koniec, kropka. W Kuble przebywa jednak jeden wieloletni pacjent, którego nienawidzi. Ten pacjent to Brady Hartsfield. Nie dlatego, że jej przyjaciel czy krewny ucierpiał bądź

zginął pod City Center, ale dlatego, że jej zdaniem on udaje. Wymiguje się od kary, na którą tak bardzo zasługuje. Zwykle Scapelli trzyma się od niego z daleka, pozwalając, żeby zajmowała się nim reszta personelu, bo często sam jego widok na resztę dnia przepełnia ją gniewem, że ta podła kreatura w taki prosty sposób oszukała system. Pielęgniarka trzyma się z dala jeszcze z innego powodu: kiedy przebywa w jego sali, nie do końca sobie ufa. Dwukrotnie coś tam zrobiła. Coś takiego, że gdyby to odkryto, tym razem to ona mogłaby stracić pracę. Ale w to wczesne styczniowe popołudnie, właśnie wtedy, gdy Hodges i Holly kończą lunch, coś ciągnie ją do sali 217 niczym niewidzialna linka. Tego dnia musiała już tam wejść, rano, bo doktor Babineau nalega, żeby towarzyszyła mu podczas obchodów, a Brady to jego najważniejszy pacjent. Ordynator zachwyca się postępami, jakie poczynił. – Brady w ogóle nie powinien był się wybudzić ze śpiączki – powiedział siostrze Scapelli wkrótce po tym, gdy dołączyła do personelu Kubła. Babineau to sztywniak, ale gdy mówi o Hartsfieldzie, robi się niemal wesoły. – A proszę popatrzeć na niego teraz! Potrafi pokonywać krótkie dystanse, choć rzeczywiście nie bez pomocy, sam je i reaguje werbalnie lub gestami na proste pytania. Potrafi także dźgnąć się widelcem w oko, mogłaby dodać Ruth Scapelli (ale tego nie robi), a wszystkie jego werbalne reakcje brzmią dla mnie jak „ła-ła” i „gu-gu”. No i jeszcze kwestia odchodów. Gdy założy mu się pieluchomajtki, to trzyma. Wystarczy je zdjąć, a oddaje mocz w łóżko, regularnie jak w zegarku. Kał też, jeśli się uda. Zupełnie jakby wiedział. Scapelli sądzi, że wie. Brady wie coś jeszcze – co do tego nie może być wątpliwości – a mianowicie, że Scapelli go nie lubi. Właśnie tego ranka, kiedy doktor Babineau po skończonym badaniu mył ręce w przylegającej łazience, Brady podniósł głowę, żeby na nią spojrzeć, i dźwignął dłoń do piersi. Zwinął ją w luźną, drżącą pięść. Potem powoli wyprostował środkowy palec. Z początku Scapelli ledwie pojmowała, co widzi: Brady Hartsfield pokazał jej obsceniczny gest. Potem, kiedy w łazience zaszumiała woda, rozpięły się dwa guziki jej fartucha, odsłaniając środek solidnego stanika Playtex 18-Hour Comfort. Scapelli nie wierzy w plotki, które słyszała na temat tego ludzkiego śmiecia, odmawia wiary w nie, ale potem… On się do niej uśmiechnął. Uśmiechnął się szeroko. Teraz Scapelli idzie do sali 217, podczas gdy z głośników w górze płynie kojąca muzyka. Ma na sobie zapasowy fartuch, ten różowy, który trzyma w szafce i za

którym nie przepada. Rozgląda się w obie strony, by upewnić się, że nikt nie zwraca na nią uwagi, udaje, że studiuje kartę Brady’ego, na wypadek gdyby jednak nie zauważyła czyjegoś wścibskiego spojrzenia, a potem wślizguje się do sali. Brady siedzi pod oknem, na tym samym krześle co zawsze. Jest w jednej ze swych czterech kraciastych koszul i w dżinsach. Ma uczesane włosy i gładziutkie policzki. Znaczek przypięty do kieszeni na piersi głosi: OGOLIŁA MNIE SIOSTRA BARBARA! On tu żyje jak Donald Trump, myśli Ruth Scapelli. Zabił osiem osób, ranił Bóg wie ile, próbował zabić tysiące nastolatek na koncercie rockowym, a teraz sobie siedzi, osobisty personel przynosi mu żarcie, goli go, robi mu pranie. Trzy razy w tygodniu chodzi na masaż, cztery razy w tygodniu do spa, bierze gorące kąpiele! Jak Donald Trump? Hm, raczej jak szejk w jednym z tych bogatych pustynnych państw na Bliskim Wschodzie, które mają ropę. A gdyby powiedziała Babineau, że pokazał jej środkowy palec? Och, nie, powiedziałby doktor. Och, nie, siostro Scapelli. Pani widziała po prostu mimowolny tik mięśniowy. Brady nadal jest niezdolny do procesów myślowych odpowiedzialnych za taki gest. Zresztą nawet gdyby było inaczej, to dlaczego miałby pokazać ten gest pani? – Bo mnie pan nie lubi – mówi Scapelli, pochylając się naprzód z rękami opartymi na kolanach w różowej spódnicy. – Prawda, panie Hartsfield? Więc jesteśmy kwita, bo ja nie lubię pana. On nie patrzy na nią i nie daje żadnego znaku, że ją usłyszał. Wygląda tylko przez okno na wielopoziomowy parking po drugiej stronie. Ale usłyszał, jest tego pewna, a brak reakcji jeszcze bardziej ją rozwściecza. Gdy ona mówi, ludzie mają słuchać! – Czy mam wierzyć, że urwał mi pan guziki fartucha przy użyciu jakiejś parapsychicznej sztuczki? Nic. – Ja wiem lepiej. I tak miałam ten fartuch wymienić. Góra była za ciasna. Może pan nabierać łatwowierny personel, ale mnie pan nie nabierze, panie Hartsfield. Pan tu może tylko siedzieć. I robić w łóżko, kiedy tylko się da. Nic. Scapelli ogląda się na drzwi, by się upewnić, że są zamknięte, a potem podnosi lewą dłoń z kolana i wyciąga ją przed siebie.

– Skrzywdził pan tylu ludzi, niektórzy nadal cierpią. Cieszy to pana? Cieszy, prawda? Ciekawe, jak panu by się to podobało. Może się przekonamy? Najpierw dotyka lekkiej wypukłości sutka pod jego koszulą, a potem ściska go kciukiem i palcem wskazującym. Ma krótkie paznokcie, ale wbija je z całej siły. Wykręca w jedną, a później w drugą stronę. – To jest ból, panie Hartsfield. Podoba się panu? Jego twarz jest równie pozbawiona wyrazu jak zawsze, co doprowadza ją do coraz większej wściekłości. Siostra Scapelli pochyla się niżej, aż prawie stykają się nosami. Jej twarz przypomina pięść jeszcze bardziej niż zwykle. Niebieskie oczy wybałuszają się pod okularami. W kącikach ust pojawiają się drobinki śliny. – Mogłabym zrobić to samo z pańskimi jądrami – szepcze Scapelli. – I może zrobię. Tak. Może zrobi. Przecież Hartsfield i tak nie poskarży się ordynatorowi. Używa góra pięćdziesięciu słów, a to, co udaje mu się powiedzieć, rozumieją tylko nieliczni. W jego ustach „Jeszcze kukurydzy” brzmi jak „je-je-ku-ku-y”, co przypomina pseudoindiański język ze starego westernu. Jedyne zdanie, które wymawia absolutnie wyraźnie, to: „Chcę moją matkę”. Scapelli kilkakrotnie oznajmiała mu z ogromną przyjemnością, że jego matka nie żyje. Wykręca mu sutek wte i wewte. Zgodnie z ruchem wskazówek zegara i odwrotnie. Ściska tak mocno, jak tylko potrafi, a ma przecież ręce pielęgniarki, czyli bardzo silne. – Panu się wydaje, że doktor Babineau to pańskie zwierzątko, ale jest wręcz odwrotnie. To pan jest jego zwierzątkiem. Jego królikiem doświadczalnym. On myśli, że nie wiem o eksperymentalnych lekach, które panu podaje, ale się myli. Mówi, że to witaminy. Akurat! Ja wiem o wszystkim, co się tutaj dzieje. Wydaje mu się, że przywróci pana do pełni zdrowia, ale to mu się nigdy nie uda. Pana stan jest na to zbyt zły. Zresztą gdyby nawet? Stanąłby pan przed sądem i resztę życia spędził za kratkami. A w więzieniu stanowym Waynesville nie ma gorących kąpieli. Szczypie go w sutek tak mocno, aż napinają się ścięgna na jej nadgarstku, a on wciąż niczym nie zdradza, że to poczuł – po prostu dalej z beznamiętną miną patrzy na parking. Jeśli Scapelli nie przestanie, któraś z pielęgniarek zauważy siniak oraz opuchliznę i zostanie to odnotowane w karcie. Puszcza go i ciężko dysząc, robi krok do tyłu. Nagle żaluzja na górnej części okna terkocze głośno jak suche kości. Scapelli podskakuje i rozgląda się. Kiedy

odwraca się z powrotem do Hartsfielda, ten nie patrzy już na parking. Patrzy na nią. Jego oczy są jasne i świadome. Scapelli czuje iskierkę strachu. Cofa się. – Mogłabym donieść na Babineau – mówi. – Ale lekarze potrafią się wykręcić z takich rzeczy, zwłaszcza kiedy w grę wchodzi ich słowo przeciwko słowu pielęgniarki, nawet oddziałowej. Zresztą, po co? Niech eksperymentuje na panu, ile chce. Nawet Waynesville jest dla pana za dobre, panie Hartsfield. Może Babineau poda panu coś, co pana zabije. Właśnie na to pan zasługuje. Na korytarzu turkocze wózek z jedzeniem. Ktoś dostanie spóźniony lunch. Ruth Scapelli wzdryga się niczym kobieta zbudzona ze snu, a potem wycofuje się do drzwi. Patrzy na Hartsfielda, potem na cichą już żaluzję, a później znowu na niego. – Zostawię pana samego z myślami, ale zanim wyjdę, coś jeszcze panu powiem. Jeśli jeszcze raz pokaże mi pan środkowy palec, wtedy już nie oszczędzę pańskich jąder. Dłoń Brady’ego unosi się z kolan na pierś. Drży, ale to kwestia problemów motorycznych. Dzięki dziesięciu sesjom fizjoterapii tygodniowo przynajmniej częściowo odzyskał napięcie mięśniowe. Scapelli patrzy z niedowierzaniem, jak środkowy palec unosi się i przechyla w jej stronę. Towarzyszy temu ten obsceniczny uśmiech. – Pan jest dziwolągiem – mówi cicho Scapelli. – Wybrykiem natury. Ale już do niego nie podchodzi. Ogarnia ją nagły irracjonalny strach przed tym, co by się stało, gdyby to zrobiła.

11 Tom Saubers bardzo chętnie zgadza się wyświadczyć Hodgesowi przysługę, o którą ten poprosił, nawet jeśli wymaga to przełożenia kilku popołudniowych spotkań. Jest winien Billowi Hodgesowi znacznie więcej niż oprowadzenie po pustym domu w Ridgedale. Bądź co bądź ten były gliniarz – z pomocą swoich przyjaciół, Holly i Jerome’a – uratował życie jego synowi i córce. Pewnie także żonie. Tom wyłącza alarm w przedpokoju, odczytując kod ze skrawka przypiętego do papierowej teczki, którą trzyma w ręku. Prowadzi Hodgesa przez pokoje na parterze, ich kroki odbijają się echem. Nie umie się powstrzymać przed obowiązkową gadką: Tak, dom jest dość daleko od centrum, nie da się zaprzeczyć, ale to oznacza, że dostajemy wszystkie miejskie usługi – wodę, odśnieżanie, wywóz śmieci, autobusy szkolne, autobusy miejskie – bez całego tego harmidru. – Można tu podłączyć kablówkę i to dom o podwyższonym standardzie – mówi. – Świetnie, ale ja nie chcę go kupić. Tom spogląda na emerytowanego policjanta z zaciekawieniem. – To o co chodzi? Hodges nie widzi powodu, żeby nie powiedzieć prawdy. – Chcę wiedzieć, czy ktoś używał tego domu do obserwacji budynku po drugiej stronie ulicy. W zeszły weekend doszło tam do zabójstwa z samobójstwem. – Pod szesnaście zero jeden? Jezu, Bill, to straszne. Owszem, myśli Hodges, a ty pewnie już się zastanawiasz, z kim porozmawiać, żeby zostać pośrednikiem sprzedaży tamtej nieruchomości. Nie żeby miał to za złe człowiekowi, który sam również przeżył piekło po masakrze pod City Center. – Widzę, że rozstałeś się z laską – zauważa Hodges, kiedy wchodzą na piętro. – Czasami używam jej wieczorami, zwłaszcza kiedy pada deszcz – odpowiada Tom. – Naukowcy mówią, że silniejszy ból w stawach, gdy jest mokro, to brednie, ale ja cię zapewniam, że ten zabobon trzeba traktować poważnie. Tutaj mamy główną sypialnię. Jak widać, umieszczono ją w takim miejscu, żeby rano wpadało do niej światło. Łazienka jest duża, ma prysznic z hydromasażem, a zaraz obok… Tak, to bardzo ładny dom, Hodges nie spodziewałby się w Ridgedale niczego innego, ale nic nie wskazuje na to, by ostatnio ktoś tu był. – Dość już zobaczyłeś? – pyta Tom.

– Chyba tak. Czy zauważyłeś tu cokolwiek nie na swoim miejscu? – Nic a nic. A jest tu bardzo dobry alarm. Gdyby ktoś się włamał… – Jasne. Przepraszam, że wyciągnąłem cię w taki ziąb. – Nie ma o czym gadać. I tak krążyłem po mieście. Poza tym miło cię widzieć. – Wychodzą przez drzwi kuchenne i Tom zamyka je za sobą. – Chociaż strasznie jesteś chudy. – Wiesz, co mówią: nie można być zbyt chudym ani zbyt bogatym. Tom, który po obrażeniach odniesionych pod City Center był zbyt chudy i zbyt biedny, kwituje to powiedzenie obowiązkowym uśmiechem, a potem rusza w kierunku frontu. Hodges idzie za nim, lecz po kilku krokach przystaje. – Możemy zajrzeć do garażu? – Jasne, ale tam nic nie ma. – Tylko rzucę okiem. – Grunt to skrupulatność, co? Dobra, zaraz znajdę właściwy klucz. Ale klucza nie potrzeba, ponieważ drzwi do garażu są uchylone na pięć centymetrów. Obaj w milczeniu patrzą na drzazgi wokół zamka. Wreszcie Tom mówi: – No proszę. – Domyślam się, że system alarmowy nie obejmuje garażu. – Dobrze się domyślasz. Nie ma tu czego chronić. Hodges wchodzi do prostokątnego pomieszczenia o nagich drewnianych ścianach i z wylewaną betonową podłogą. Na betonie są ślady butów. Widzi parę swojego oddechu i coś jeszcze. Przed lewą bramą stoi krzesło. Ktoś tu siedział i wyglądał na zewnątrz. Hodges od pewnego czasu odczuwa narastający dyskomfort z lewej strony brzucha, taki, który sięga mackami w stronę dolnej części kręgosłupa, ale ból ten jest już niemal starym przyjacielem i chwilowo przyćmiewa go podniecenie. Ktoś tu siedział i patrzył na dom z numerem 1601, myśli Hodges. Założyłbym się o milion dolców, gdybym tyle miał. Podchodzi do krzesła i siada tam, gdzie siedział obserwator. W połowie wysokości bramy biegną poziomo trzy okna. Szybę po prawej wytarto z kurzu. Widać przez nią w prostej linii duże okno w salonie pod 1601. – Bill, pod krzesłem coś jest – mówi Tom. Hodges zgina się, żeby to sprawdzić, choć ten ruch powoduje, że jeszcze mocniej piecze go w brzuchu. Znajduje czarny krążek o średnicy może ośmiu centymetrów.

Podnosi go za krawędzie. Wytłoczono na nim złotymi literami jedno słowo: STEINER. – To z jakiejś kamery? – pyta Tom. – Z lornetki. Steinerów używają wydziały policji z dużym budżetem. Za pomocą dobrego steinera – a o ile Hodgesowi wiadomo, coś takiego jak zły steiner nie istnieje – obserwator mógł praktycznie znaleźć się w salonie Ellerton i Stover, pod warunkiem że rolety nie były opuszczone… A nie były, kiedy on i Holly dziś rano odwiedzili ten pokój. Cholera, gdyby matka i córka oglądały CNN, obserwator mógłby czytać wiadomości na pasku. Hodges nie ma torebki na dowody, ale w płaszczu nosi opakowanie chusteczek. Wyjmuje dwie, ostrożnie owija nimi zaślepkę lornetki, po czym chowa ją do kieszeni. Podnosi się z krzesła (co wywołuje kolejne ukłucie; tego popołudnia ból jest nieznośny), a wtedy dostrzega coś jeszcze. Ktoś, być może scyzorykiem, wyrył w drewnianym słupku między bramami jedną literę. To litera Z.

12 Są już prawie na podjeździe, kiedy Hodgesa dopada coś nowego: przeraźliwe ukłucie za lewym kolanem. Zupełnie jakby ktoś go tam dźgnął. Krzyczy nie tylko z bólu, ale i z zaskoczenia. Schyla się, masuje pulsujący punkt, usiłując przegnać dolegliwość. A przynajmniej trochę rozluźnić to miejsce. Tom zgina się obok niego i dlatego obaj nie zauważają starego chevroleta malibu, który sunie powoli po Hilltop Court. Wyblakły niebieski lakier upstrzony jest plamami czerwonej farby podkładowej. Starszy jegomość za kierownicą zwalnia jeszcze bardziej, żeby przyjrzeć się mężczyznom. Potem chevrolet przyspiesza, wyrzucając z rury wydechowej niebieską chmurę spalin, mija dom Ellerton i Stover i kieruje się w stronę zatoczki do zawracania na końcu ulicy. – Co jest? – pyta Tom. – Co się stało? – Skurcz – mówi Hodges przez zaciśnięte zęby. – Rozetrzyj. Hodges rzuca mu obolałe, lecz rozbawione spojrzenie spod zmierzwionych włosów. – A myślisz, że co robię? – Daj, ja się tym zajmę. Tom Saubers, weteran fizjoterapii z powodu uczestnictwa w pewnych targach pracy sześć lat temu, odpycha dłoń Hodgesa. Zdejmuje rękawiczkę i wbija palce. Mocno. – Au! Jezu! Kurewsko boli! – Wiem. Nic na to nie poradzę. Przenieś jak najwięcej ciężaru ciała na drugą nogę. Hodges stosuje się do polecenia. Chevrolet pokryty plamami czerwonej farby podkładowej znów wolno ich mija, tym razem jadąc w dół wzgórza. Kierowca ponownie długo im się przygląda, a potem przyspiesza. – Już puszcza – mówi Hodges. – Całe szczęście. Rzeczywiście, ale w brzuchu go pali, a dolna część kręgosłupa boli jak wykręcona. Tom przygląda mu się z troską. – Na pewno nic ci nie jest? – Tak. To tylko skurcz. – Albo zakrzepica. Nie jesteś już młodzikiem, Bill. Powinieneś iść z tym do lekarza. Gdyby cokolwiek ci się stało w moim towarzystwie, Pete nigdy by mi nie

wybaczył. Jego siostra też. Dużo ci zawdzięczamy. – Wszystko załatwione, na jutro mam umówioną wizytę – odpowiada Hodges. – Chodź, zbieramy się stąd. Okropny mróz. Kuleje jeszcze przez dwa czy trzy kroki, ale potem ból w kolanie całkiem ustępuje i Hodges może chodzić normalnie. Normalniej niż Tom. Z powodu spotkania z Bradym Hartsfieldem w kwietniu 2009 roku Tom Saubers będzie kulał do końca życia.

13 Kiedy Hodges wraca do domu, brzuch mniej go już boli, jest natomiast wykończony. Ostatnio łatwo się męczy. Tłumaczy sobie, że to przez kiepski apetyt, ale zastanawia się, czy to prawda. W drodze powrotnej z Ridgedale dwukrotnie słyszał brzęk tłuczonego szkła i okrzyk chłopców, ale za kierownicą nigdy nie sprawdza SMS-ów, częściowo dlatego, że to niebezpieczne (a w tym stanie również niezgodne z prawem), przede wszystkim jednak nie chce stać się niewolnikiem telefonu. Poza tym nie potrzeba jasnowidza, żeby wiedzieć, od kogo pochodzi co najmniej jedna z tych wiadomości. Najpierw Hodges odwiesza płaszcz do szafy w holu. Dotyka wewnętrznej kieszeni, by upewnić się, że zaślepka znajduje się na swoim miejscu. Pierwszy SMS jest od Holly. Powinniśmy porozmawiać z Pete’em i Isabelle, ale najpierw do mnie zadzwoń. Mam pytanie. Drugi przysłał ktoś inny. Wiadomość brzmi: Dr Stamos chce z Panem pilnie porozmawiać. Jest Pan umówiony na jutro o 9.00. Proszę się stawić na wizytę! Hodges zerka na zegarek i widzi, że choć jego dzień trwa już chyba z miesiąc, jest dopiero piętnaście po czwartej. Dzwoni do gabinetu Stamosa. Odbiera Marlee – poznaje ją po radosnym głosie cheerleaderki, który szybko poważnieje, gdy tylko on się przedstawia. Nie wie, co wykazały badania, ale to nie może być nic dobrego. Jak mówił Bob Dylan, nie potrzeba synoptyka, żeby wiedzieć, skąd wieje wiatr. Hodges prosi o przełożenie wizyty z dziewiątej na wpół do dziesiątej, bo wcześniej chce porozmawiać z Holly, Pete’em i Isabelle. Nie dopuszcza do siebie myśli, że po spotkaniu z doktorem Stamosem trafi do szpitala, ale jest realistą, a nagły ból w nodze cholernie go wystraszył. Marlee zawiesza połączenie. Hodges przez chwilę słucha Young Rascals (teraz to ci Rascals muszą być już mocno starzy, myśli), a potem recepcjonistka wraca na linię. – Możemy przyjąć pana o dziewiątej trzydzieści, ale doktor Stamos prosił, żebym podkreśliła, że koniecznie musi pan przyjść. – Jest bardzo źle? – pyta Hodges, zanim zdąży ugryźć się w język.

– Nie mam informacji na pański temat, ale moim zdaniem powinien pan jak najszybciej dowiedzieć się, co panu dolega. Przyjdzie pan? – Tak – odpowiada ciężko Hodges. – Na pewno. Dziękuję. Rozłącza się i patrzy na telefon. Na ekranie widnieje zdjęcie córki, kiedy miała siedem lat – uśmiechniętej i rozpromienionej, bujającej się na huśtawce, którą postawił w ogródku za domem, kiedy mieszkali przy Freeborn Avenue. Kiedy jeszcze byli rodziną. Teraz Allie ma trzydzieści sześć lat, jest rozwiedziona, chodzi na terapię i próbuje dojść do siebie po bolesnym związku z mężczyzną, który opowiadał jej bajkę starą jak świat: „Już niedługo od niej odejdę, ale teraz jest zły moment”. Hodges odkłada telefon i podciąga koszulę. Ból po lewej stronie brzucha zelżał, znowu zmienił się w cichy pomruk, co go cieszy, nie podoba mu się natomiast wypukłość widoczna poniżej mostka. Wygląda tak, jakby właśnie władował w siebie ogromny posiłek, podczas gdy tak naprawdę zjadł tylko pół lunchu, a śniadanie składało się z jednego bajgla. – Co się z tobą dzieje? – pyta wydętego brzucha. – Nie obraziłbym się za jakąś wskazówkę przed jutrzejszą wizytą. Pewnie znalazłby wszelkie możliwe wskazówki, gdyby odpalił komputer i wszedł na stronę Web MD, ale nabrał przekonania, że autodiagnoza wspomagana internetem to zabawa dla idiotów. Zamiast tego dzwoni do Holly, a ta pyta go, czy pod numerem 1588 znalazł coś interesującego. – Bardzo interesującego, jak mawiał ten facet z Laugh-In, ale zanim do tego przejdę, miałaś do mnie jakieś pytanie. – Myślisz, że Pete jest w stanie dowiedzieć się, czy Martine Stover kupowała komputer? Sprawdzić jej karty kredytowe albo coś w tym stylu? Bo komputer jej matki był przedpotopowy. Jeśli kupiła nowy, to znaczy, że poważnie myślała o tym kursie internetowym. A skoro tak… – To znacznie spada prawdopodobieństwo samobójczego paktu z matką. – Właśnie. – To jednak nie wykluczyłoby wersji, że matka sama podjęła taką decyzję. Mogła wlać wódkę z proszkami do sondy pokarmowej Stover, kiedy ona spała, a potem wejść do wanny i zakończyć sprawę. – Ale Nancy Alderson mówiła… – Że były szczęśliwe, wiem. Ja tylko zwracam uwagę na tę możliwość. Nie za bardzo w nią wierzę.

– Brzmisz tak, jakbyś był zmęczony. – Zwykła zniżka formy pod koniec dnia. Kiedy wrzucę coś na ruszt, od razu mi się poprawi. – Jeszcze nigdy w życiu nie miał mniejszego apetytu. – Dużo jedz. Jesteś za chudy. Ale najpierw powiedz, co znalazłeś w pustym domu. – Nie w domu. W garażu. On opowiada. Ona nie przerywa. Nic też nie mówi, gdy wspólnik kończy. Nieraz zdarza jej się zapomnieć, że rozmawia przez telefon, więc Hodges musi do niej zagadać: – No i? Co o tym myślisz? – Nie wiem. Naprawdę. To… okropnie dziwne. Nie sądzisz? A może nie? Bo może przesadzam. Czasem mi się zdarza. Święta prawda, myśli Hodges, lecz tym razem tak nie uważa, więc mówi jej o tym. – Powiedziałeś, że według ciebie Janice Ellerton nie wzięłaby niczego od człowieka w połatanej parce, wyglądającego jak robotnik – przypomina Holly. – Owszem. – To oznacza… Tym razem to Hodges milczy, pozwalając, żeby sama rozpracowała temat. – To oznacza, że coś tu knuli dwaj mężczyźni. Dwaj. Jeden dał Janice Ellerton zappita i fałszywą ankietę, gdy była na zakupach, a drugi obserwował ją z budynku po przeciwnej stronie ulicy. I to przez lornetkę! Drogą lornetkę! Możliwe, że wcale nie współpracowali, ale… Hodges czeka. Lekko się uśmiecha. Kiedy mózg Holly działa pełną parą, niemalże słychać, jak w jej głowie obracają się trybiki. – Bill, jesteś tam? – Jestem. Czekam, aż to z siebie wyplujesz. – Cóż, chyba jednak musieli. Przynajmniej ja mam takie wrażenie. I mogli mieć coś wspólnego ze śmiercią tych kobiet. Proszę, zadowolony? – Tak, Holly. Zadowolony. Jutro o wpół do dziesiątej mam wizytę u lekarza… – Przyszły wyniki badań? – Tak. Wcześniej chcę się spotkać z Pete’em i Isabelle. Wpół do dziewiątej ci pasuje? – Oczywiście.

– Wszystko im wyłożymy, opowiemy o Alderson, o konsoli, którą znalazłaś, i o domu pod piętnaście osiemdziesiąt osiem. Zobaczymy, co o tym myślą. Brzmi dobrze? – Tak, ale ona nic nie będzie myślała. – Może się mylisz. – Jasne. A niebo może jutro zrobi się zielone w czerwone groszki. A teraz idź zrobić sobie coś do jedzenia. Hodges zapewnia, że tak będzie, a potem, oglądając wczesne wiadomości, podgrzewa puszkę zupy drobiowej z makaronem. Zjada prawie wszystko, robi przerwy między kolejnymi łyżkami i dopinguje sam siebie: Dasz radę, dasz radę. Kiedy myje miskę, ból po lewej stronie brzucha powraca, a wraz z nim macki sięgające do dolnej części kręgosłupa. Hodges ma wrażenie, że z każdym uderzeniem serca wszystko podnosi się i opada. Ściska go w żołądku. Chce pobiec do łazienki, ale jest już za późno. Pochyla się nad zlewem i wymiotuje z zamkniętymi oczami. Nie otwiera ich, kiedy szuka po omacku kurka i odkręca wodę, żeby zmyć to, co właśnie z niego wyszło. Nie chce tego widzieć, bo w ustach i gardle czuje posmak krwi. Ech, myśli, niedobrze ze mną. Bardzo niedobrze.

14 Godzina dwudziesta. Kiedy ktoś dzwoni do drzwi, Ruth Scapelli ogląda głupi reality show, będący pretekstem do pokazywania, jak młodzi mężczyźni i młode kobiety biegają w bieliźnie. Zamiast podejść wprost do drzwi, Scapelli, szurając kapciami, idzie do kuchni i włącza ekran kamery monitoringu zamontowanej na ganku. Mieszka w bezpiecznej okolicy, ale nie warto ryzykować. Jedno z ulubionych powiedzeń jej zmarłej matki brzmiało: „Szumowiny są w ruchu”. Jest zaskoczona i zdenerwowana, kiedy rozpoznaje mężczyznę przed drzwiami. Ma on na sobie tweedowy płaszcz, na pewno drogi, oraz filcowy kapelusz z piórkiem. Poniżej kapelusza idealnie przystrzyżone srebrne włosy płyną dramatycznie wzdłuż skroni. W ręku trzyma cienką aktówkę. To doktor Felix Babineau, ordynator oddziału neurologii i szef Kliniki Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu Krainy Jezior. Dzwonek rozbrzmiewa ponownie, a wtedy Scapelli pędzi do drzwi, myśląc: On nie może wiedzieć, co dziś zrobiłam, bo przecież drzwi były zamknięte i nikt nie widział, jak tam weszłam. Spokojnie. Na pewno chodzi o coś innego. Może o jakąś sprawę związkową. Ale doktor Babineau nigdy nie omawiał z nią spraw związkowych, mimo że jest przedstawicielką Nurses United od pięciu lat. Pewnie nawet nie poznałby jej na ulicy, gdyby nie miała na sobie stroju pielęgniarki. Po tej myśli Scapelli uświadamia sobie, w co jest ubrana w tej chwili: w stary szlafrok i jeszcze starsze kapcie (z króliczymi buźkami!), ale już za późno, żeby się przebrać. Przynajmniej nie ma wałków we włosach. Powinien był zadzwonić, myśli, ale zaraz potem przychodzi jej do głowy coś niepokojącego: może chciał mnie zaskoczyć. – Dobry wieczór, panie doktorze. Niech pan wejdzie z mrozu. Przepraszam, że witam pana w szlafroku, ale nie spodziewałam się gości. Babineau przestępuje próg i po prostu staje w korytarzu. Scapelli musi go obejść, żeby zamknąć drzwi. Patrząc na niego z bliska, a nie na monitorze, dochodzi do wniosku, że pod względem wizerunkowego nieładu może jednak jest remis. Owszem, ona ma na sobie szlafrok i kapcie, ale jego policzki pokrywa siwa szczecina. Co prawda doktor Babineau (nikomu nie przyszłoby do głowy mówić o nim „doktor Felix”) ubiera się jak z żurnala – wystarczy spojrzeć na

kaszmirowy szalik udrapowany wokół szyi – ale dziś wieczorem przydałaby mu się maszynka do golenia, i to bardzo. Na dodatek ma sine worki pod oczami. – Wezmę pański płaszcz – mówi Scapelli. Doktor stawia teczkę między nogami, rozpina płaszcz i podaje go wraz z drogim szalikiem. Wciąż nie powiedział ani słowa. Lasagne, które Scapelli jadła na kolację, wtedy pyszne, teraz ciąży jej na żołądku. – Czy chciałby pan… – Wejdźmy do salonu – mówi Babineau, a potem omija ją, jakby był u siebie. Ruth Scapelli drepcze za nim. Babineau bierze pilota z oparcia fotela, celuje w telewizor i wyłącza głos. Młodzi ludzie biegają dalej, ale bez akompaniamentu bezmyślnej paplaniny lektora. Scapelli nie jest już tylko zdenerwowana; teraz się boi. O swoją posadę, owszem, o stanowisko zdobyte ciężką pracą, ale także o siebie. Jego oczy patrzą, jakby wcale nie widziały, jakby była w nich swoista pustka. – Coś panu podać? Może coś zimnego albo filiżankę… – Proszę mnie posłuchać, siostro Scapelli. I to bardzo uważnie, jeśli chce pani zachować posadę. – Ja… ja… – Zresztą na utracie posady by się nie skończyło. – Babineau stawia teczkę na fotelu i rozpina zmyślne złote zatrzaski, które podnosząc się, cicho stukają. – Dziś dopuściła się pani napaści na upośledzonego umysłowo pacjenta, którą można uznać za napaść na tle seksualnym, a następnie dodała pani sformułowanie określane przez prawo jako groźba karalna. – Ja… ja nigdy… – Scapelli ledwo słyszy samą siebie. Ma wrażenie, że jeśli nie usiądzie, to chyba zemdleje, ale teczka Babineau zajmuje jej ulubiony fotel. Rusza przez salon w kierunku kanapy, po drodze uderzając łydką w stolik tak mocno, że aż dziw, że się nie przewrócił. Czuje, jak strużka krwi spływa do kostki, ale nie patrzy na nią. Jeśli spojrzy, to naprawdę zemdleje. – Wykręciła pani sutek pana Hartsfielda, a potem groziła, że to samo zrobi z jego jądrami. – On mi pokazał obsceniczny gest! – wypala Scapelli. – Środkowy palec! – Dopilnuję, żeby już nigdy nie pracowała pani jako pielęgniarka – mówi Babineau, zaglądając w głąb swojej aktówki, kiedy kobieta osuwa się na kanapę. Ściankę teczki ozdabiają jego inicjały. Oczywiście złote. Babineau jeździ nowym bmw, a fryzura kosztowała go pewnie pięćdziesiąt dolarów. Może więcej.

To władczy, dominujący szef, który teraz grozi, że zrujnuje jej życie z powodu jednej drobnej pomyłki. Jednej niewłaściwej oceny. Scapelli nie miałaby nic przeciwko temu, żeby ziemia nagle się otworzyła i ją pochłonęła, ale wzrok ma nienormalnie wyostrzony. Widzi każdy promień piórka zatkniętego za opaskę jego kapelusza, każdą czerwoną żyłkę przekrwionych oczu, każdy punkcik brzydkiego szarego zarostu na policzkach i brodzie. Miałby włosy koloru szczurzego futra, myśli, gdyby ich nie farbował. – Ja… – Łzy napływają jej do oczu, gorące łzy, które płyną po zimnych policzkach. – Błagam, panie doktorze. – Nie wie, skąd on wie, ale to bez znaczenia. Wie i już. – Nigdy więcej tego nie zrobię. Błagam. Błagam! Doktor Babineau nie trudzi się odpowiedzią.

15 Selma Valdez, jedna z czterech pielęgniarek, które pracują w Kuble na zmianie od trzeciej do jedenastej, symbolicznie stuka do drzwi sali 217 – symbolicznie, bo jej mieszkaniec nigdy nie odpowiada – po czym wchodzi. Brady siedzi na krześle pod oknem i wpatruje się w ciemność. Zapalona lampka przy łóżku wydobywa złote pasemka w jego włosach. Brady wciąż ma na piersi znaczek z napisem OGOLIŁA MNIE SIOSTRA BARBARA! Selma już chce zapytać, czy jest gotów, żeby pomogła mu się położyć (pacjent nie umie sam rozpiąć koszuli i spodni, ale kiedy ktoś to za niego zrobi, potrafi się z nich wysunąć), ale zmienia zdanie. Doktor Babineau dodał do karty Hartsfielda adnotację zapisaną stanowczym czerwonym atramentem: Nie niepokoić pacjenta w stanie półprzytomnym. Możliwe, że w tych okresach jego mózg „resetuje się” niewielkimi, ale istotnymi krokami. Należy zaglądać do niego w półgodzinnych odstępach. Nie lekceważyć tej wytycznej! Selma za cholerę nie wierzy, żeby Hartsfield się resetował, on wegetuje sobie w najlepsze, ale jak wszystkie pielęgniarki w Kuble trochę boi się doktora Babineau i wie, że ma on w zwyczaju pojawiać się o każdej porze, nawet nad ranem, a teraz dopiero minęła dwudziesta. Odkąd ostatnio zaglądała do Hartsfielda, udało mu się wstać i zrobić trzy kroki do szafki przy łóżku, gdzie zwykle leży jego gadżet. Brak mu zręczności manualnej, żeby zagrać w którąś z załadowanych gier, ale potrafi włączać urządzenie. Lubi trzymać je na kolanach i patrzeć na ekrany demonstracyjne. Czasami wpatruje się w nie przez godzinę albo i dłużej, pochylony jak ktoś, kto uczy się do ważnego egzaminu. Najbardziej lubi demo Wędkowania i właśnie teraz je ogląda. Gra melodyjka, którą Selma pamięta z dzieciństwa: Nad morzem, nad morzem, nad przepięknym morzem… Podchodzi bliżej, chce powiedzieć: „Bardzo ci się podoba, prawda?”, ale przypomina sobie podkreślone hasło Nie lekceważyć tej wytycznej, więc tylko patrzy z góry na nieduży ekran o rozmiarach trzynaście na osiem centymetrów. Rozumie, dlaczego Brady lubi tę prezentację; jest coś pięknego i fascynującego w egzotycznych rybach, które pojawiają się, zatrzymują, a potem odpływają jednym ruchem ogona. Jedne są czerwone… inne niebieskie… jeszcze inne żółte… o, jest też taka ładna różowa… – Przestań patrzeć. – Głos Brady’ego skrzypi jak zawiasy rzadko otwieranych drzwi. Choć między słowami jest wyraźny odstęp, są one absolutnie wyraźne. To

już nie ten niezrozumiały bełkot co zwykle. Selma podskakuje, jakby uszczypnął ją w pośladek, a nie tylko się do niej odezwał. Na ekranie zappita na moment błyska niebieskie światło, które wymazuje ryby, ale zaraz wracają. Pielęgniarka zerka na zegarek przypięty do góry nogami do jej kitla i widzi, że jest już ósma dwadzieścia. Jezu, czy naprawdę stała tu przez prawie dwadzieścia minut? – Idź. Brady wciąż patrzy na ekran, na którym ryby pływają tam i z powrotem, tam i z powrotem. Selma odrywa wzrok, ale wymaga to wysiłku. – Wróć później. – Przerwa. – Kiedy skończę. – Przerwa. – Patrzeć. Pielęgniarka wykonuje polecenie i dopiero na korytarzu czuje, że znowu jest sobą. Odezwał się do niej, wielkie rzeczy. A że lubi oglądać demo Wędkowania, tak jak niektórzy faceci lubią patrzeć na dziewczyny w bikini grające w siatkówkę? Znowu: wielkie rzeczy. Lepiej zapytać, dlaczego takie konsole dają dzieciom. Przecież to nie może być dobre dla ich niedojrzałych mózgów. Ale z drugiej strony, dzieci ciągle grają w gry komputerowe, więc może są odporne. Tymczasem ona ma mnóstwo roboty. Niech Hartsfield siedzi sobie na krześle i gapi się na swój gadżet. W końcu nikomu nie robi krzywdy.

16 Felix Babineau pochyla się, sztywny w pasie niczym android ze starego filmu science fiction. Wyjmuje z teczki płaski różowy gadżet przypominający czytnik ebooków. Ekran jest szary i pusty. – Jest tutaj numer, który chciałbym, żeby pani znalazła – mówi doktor. – Dziewięciocyfrowy. Jeśli go pani znajdzie, siostro Scapelli, dzisiejszy incydent pozostanie między nami. Pierwsze słowa, jakie przychodzą jej do głowy, to: „Pan oszalał”, ale nie może ich wypowiedzieć, skoro całe jej życie jest teraz w rękach tego człowieka. – Jak miałabym to zrobić? Nie znam się na tych elektronicznych gadżetach! Ledwo potrafię obsługiwać swój telefon! – Nonsens. Jako pielęgniarkę chirurgiczną bardzo panią ceniono. Za zręczność. To prawda, ale minęło już dziesięć lat, odkąd pracowała na chirurgii Szpitala Kinera, gdzie podawała nożyczki, haki i waciki. Zaproponowano jej sześciotygodniowy kurs mikrochirurgii – szpital pokryłby siedemdziesiąt procent kosztów – ale nie była tym zainteresowana. A przynajmniej tak twierdziła; w rzeczywistości bała się, że go nie zaliczy. Babineau ma jednak rację, w najlepszych czasach była szybka. Doktor wciska guzik na górze urządzenia. Scapelli wyciąga szyję. Gadżet się rozświetla i pojawia się napis ZAPPIT WITA! Potem zastępuje go mnóstwo różnych ikon. To pewnie gry, domyśla się pielęgniarka. Babineau przesuwa palcem po ekranie raz, drugi, a później mówi, żeby stanęła obok niego. Kiedy Scapelli się waha, on się uśmiecha. Ten uśmiech pewnie ma być miły i zachęcający, ale ją przeraża. Bo w oczach Babineau nie ma nic, ani śladu ludzkich emocji. – Niech siostra podejdzie. Przecież nie ugryzę. Oczywiście, że nie. A jeśli jednak? Mimo wszystko Scapelli podchodzi bliżej, żeby widzieć ekran, na którym egzotyczne ryby pływają tam i z powrotem. Kiedy poruszają ogonami, unoszą się bąbelki. W tle brzęczy melodyjka, którą chyba skądś zna. – Widzi pani tę grę? Nazywa się Wędkowanie. – T… tak – odpowiada Scapelli, myśląc: On naprawdę oszalał. To chyba załamanie z przepracowania. – Gdyby pani teraz stuknęła w dół ekranu, rozpoczęłaby się rozgrywka i zmieniła muzyka, ale proszę tego nie robić. Wystarczy demo. Niech pani

wypatruje różowej ryby. Pojawiają się rzadko i są szybkie, więc trzeba patrzeć uważnie. Nie wolno odrywać wzroku od ekranu. – Panie doktorze, dobrze się pan czuje? To jej głos, ale dochodzi jakby z oddali. Babineau nie odpowiada, wciąż tylko patrzy w ekran. Scapelli również patrzy. Te ryby są nawet interesujące. A melodyjka trochę hipnotyzuje. Ekran błyska niebieskim światłem, pielęgniarka mruga, a potem ryby wracają. Pływają wte i wewte. Wesoło machają ogonami, wzbijając bulgoczące bańki. – Za każdym razem, kiedy zobaczy pani różową rybę, proszę w nią stuknąć, a pojawi się numer. Dziewięć różowych ryb, dziewięć numerów. Wtedy będzie po wszystkim i zapomnimy o całej sprawie. Rozumie mnie pani? Scapelli chce zapytać, czy powinna zapisać te numery, czy tylko je zapamiętać, ale to wydaje się zbyt trudne, więc po prostu mówi, że tak. – Dobrze. – Doktor podaje jej gadżet. – Dziewięć ryb, dziewięć numerów. Ale tylko te różowe, przypominam. Scapelli patrzy na ekran, po którym pływają ryby: czerwone i zielone, zielone i niebieskie, niebieskie i żółte. Wypływają za lewy brzeg małego prostokątnego wyświetlacza i wracają zza prawego. Wypływają za prawy brzeg i wracają zza lewego. Lewo, prawo. Prawo, lewo. Jedne wysoko, inne nisko. Ale gdzie te różowe? Musi stuknąć w różowe, a kiedy stuknie w dziewięć, będzie miała to wszystko za sobą. Kątem oka widzi, że Babineau zapina zatrzaski teczki. Podnosi ją i wychodzi z salonu. Idzie sobie. To bez znaczenia. Ona musi stukać w różowe ryby i będzie miała to wszystko za sobą. Błysk niebieskiego światła na ekranie, a potem ryby wracają. Pływają z lewej do prawej i z prawej do lewej. Gra melodyjka: Nad morzem, nad morzem, nad przepięknym morzem, ty i ja, ty i ja, tam nam będzie niezgorzej. Różowa! Stuka w nią! Pojawia się liczba 11! Jeszcze osiem! Stuka w drugą różową rybę, kiedy drzwi frontowe zamykają się cicho, a w trzecią, gdy słychać uruchamiany silnik auta doktora Babineau. Scapelli stoi pośrodku swojego salonu, z ustami rozchylonymi jak do pocałunku, wpatrując się w ekran. Kolory zmieniają się i przesuwają po jej policzkach i czole. Oczy ma

szeroko otwarte, powieki nie mrugają. Nadpływa czwarta różowa ryba, porusza się powoli, jakby zachęcała ją do stuknięcia palcem, ale Scapelli tylko tak stoi. – Dzień dobry, siostro. Podnosi wzrok i widzi Brady’ego Hartsfielda, który siedzi w jej fotelu. Nieco migoczą mu kontury, jak u widma, ale to on. Ma na sobie to samo co wtedy, gdy dziś po południu odwiedziła go w sali: dżinsy i koszulę w kratkę. Do koszuli przypięty jest znaczek z napisem OGOLIŁA MNIE SIOSTRA BARBARA! Ale nieobecne spojrzenie, do którego przywykli wszyscy w Kuble, zniknęło. Hartsfield patrzy na nią z żywym zainteresowaniem. Scapelli przypomina sobie, że jej brat przyglądał się w ten sposób swojej fermie mrówek, kiedy byli dziećmi w Hershey w Pensylwanii. On musi być duchem, bo w jego oczach pływają ryby. – Babineau powie o wszystkim – mówi Hartsfield. – I proszę sobie nie wyobrażać, że to będzie tylko jego słowo przeciwko pani słowu. Zamontował w sali kamerę, żeby mnie obserwować. Badać. Kamera ma szerokokątny obiektyw, więc obejmuje cały pokój. Taki obiektyw nazywa się rybim okiem. Uśmiecha się na znak, że to gra słów. Czerwona ryba przepływa przez jego prawe oko, znika, a potem pojawia się w lewym. Jego mózg jest pełen ryb, stwierdza Scapelli. Widzę jego myśli. – Kamera podłączona jest do nagrywarki. Babineau pokaże zarządowi nagranie, na którym mnie pani torturuje. To nawet tak bardzo nie bolało, już nie odczuwam bólu tak jak kiedyś, ale on nazwie to właśnie torturą. Na tym się nie skończy. Wrzuci film na YouTube’a. I Facebooka. I strony o złej służbie zdrowia. Wideo rozejdzie się wirusowo. Będzie pani sławna. Pielęgniarka Dręczycielka. Kto stanie w pani obronie? Kto się za panią ujmie? Nikt. Bo nikt pani nie lubi. Wszyscy uważają, że jest pani okropna. A pani? Czy pani też uważa, że jest okropna? Teraz, gdy zwrócił jej uwagę na tę kwestię, Scapelli dochodzi do wniosku, że chyba tak. Każdy, kto grozi mężczyźnie z uszkodzeniem mózgu, że wykręci mu jądra, musi być okropny. Co jej przyszło do głowy? – Powiedz to. – Hartsfield pochyla się z uśmiechem. Pływają ryby. Błyska niebieskie światło. Gra melodyjka. – Powiedz to, ty nędzna suko. – Jestem okropna – mówi Ruth Scapelli w swoim pustym salonie, w którym jest tylko ona. Spogląda w dół na ekran zappit commandera. – A teraz powiedz to z przekonaniem.

– Jestem okropna. Jestem okropną, nędzną suką. – A co zrobi doktor Babineau? – Wrzuci to na YouTube’a. Wrzuci na Facebooka. Wrzuci na strony o złej służbie zdrowia. Powie wszystkim. – Aresztują cię. – Aresztują mnie. – Wydrukują twoje zdjęcie w gazecie. – Oczywiście, że tak. – Pójdziesz do więzienia. – Pójdę do więzienia. – Kto się za tobą ujmie? – Nikt.

17 Brady siedzi w sali 217 w Kuble i wpatruje się w demo Wędkowania. Jego twarz jest w pełni czujna i świadoma. To twarz, którą ukrywa przed wszystkimi oprócz Felixa Babineau, a ten już się nie liczy. Doktor Babineau praktycznie już nie istnieje. Obecnie jest przede wszystkim Doktorem Z. – Siostro Scapelli – mówi Brady. – Chodźmy do kuchni. Ruth Scapelli opiera się, ale niezbyt długo.

18 Hodges próbuje płynąć poniżej progu bólu i się nie wybudzić, ale ból ciągnie go ku powierzchni, aż w końcu Hodges wynurza się i otwiera oczy. Szuka zegara na szafce przy łóżku i widzi, że jest druga w nocy. Zła pora, żeby nie spać, może wręcz najgorsza. Kiedy po przejściu na emeryturę cierpiał na bezsenność, drugą w nocy uważał za porę samobójców, a teraz myśli, że pani Ellerton pewnie właśnie wtedy to zrobiła. O drugiej w nocy. Gdy wydaje się, że dzień nigdy nie nadejdzie. Wstaje z łóżka, powoli idzie do łazienki i wyjmuje z apteczki olbrzymią butelkę płynu na nadkwasotę, próbując przy tym nie przejrzeć się w lustrze. Doi cztery duże łyki, a potem zgina się i czeka, czy żołądek je przyjmie, czy też uruchomi katapultę, tak jak w przypadku rosołu z kurczaka. Płyn nie wraca, a ból nawet zaczyna ustępować. Środek na nadkwasotę czasami tak działa. Nie zawsze. Hodges myśli o powrocie do łóżka, ale boi się, że tępe rwanie wróci, gdy tylko się położy. Wlecze się więc do gabinetu i włącza komputer. Wie, że to najgorszy możliwy moment, żeby szukać potencjalnych przyczyn tych objawów, ale nie może się dłużej powstrzymać. Pojawia się tapeta na pulpicie (jeszcze jedno zdjęcie Allie z dzieciństwa). Hodges kieruje kursor w dół, żeby uruchomić Firefoxa, ale nieruchomieje. Na pasku ikon jest coś nowego. Między dymkiem wiadomości tekstowych a kamerą FaceTime’a znajduje się niebieski parasol z czerwoną cyfrą 1. – Nowa wiadomość Pod Niebieskim Parasolem Debbie – mruczy Hodges. – Niech mnie. Znacznie młodszy Jerome Robinson zainstalował aplikację Niebieskiego Parasola na jego komputerze prawie sześć lat temu. Brady Hartsfield, czyli Pan Mercedes, chciał kontaktować się z policjantem, który nie zdołał go złapać, a Hodges, choć już na emeryturze, był bardzo skory do rozmowy. Bo kiedy szumowiny takie jak Pan Mercedes zaczną gadać (nie ma wielu takich jak on, dzięki Bogu), są już tylko o krok albo dwa od tego, żeby dać się złapać. Dotyczy to szczególnie tych aroganckich, a Hartsfield był wręcz uosobieniem arogancji. Obaj mieli swoje powody, żeby komunikować się za pośrednictwem bezpiecznego, ponoć niemożliwego do namierzenia portalu czatowego, którego serwery znajdują się gdzieś w najgłębszym i najmroczniejszym zakątku Europy Wschodniej. Hodges chciał sprowokować sprawcę masakry pod City Center do popełnienia błędu, który pozwoli go zidentyfikować. Pan Mercedes chciał

sprowokować Hodgesa do samobójstwa. Bądź co bądź, z Olivią Trelawney mu się udało. Co Panu zostało z życia, kiedy „dreszczyk polowania” przeminął? – napisał w swoim pierwszym liście do Hodgesa, który przyszedł jeszcze tradycyjną pocztą. A potem: Chce Pan się ze mną skontaktować? Przekazać mi swoją „opinię”? Niech Pan spróbuje Pod Niebieskim Parasolem Debbie. Podam Panu nawet nazwę użytkownika: „kermitżaba19”. Z dużą pomocą Jerome’a Robinsona i Holly Gibney Hodges namierzył Brady’ego, a Holly zdzieliła go w łeb. Jerome i Holly dostali prawo do darmowego korzystania z usług miejskich przez dziesięć lat. Hodges dostał rozrusznik. Tamte wydarzenia wiązały się z żalem i stratą, o których nie chce myśleć – nawet teraz, po tylu latach – ale trzeba powiedzieć, że z perspektywy miasta, a zwłaszcza wszystkich, którzy tamtego wieczoru przyszli na koncert do Mingo, wszystko dobrze się skończyło. W pewnym momencie między rokiem 2010 a chwilą obecną niebieska ikona parasola zniknęła z paska na dole ekranu. Jeśli Hodges kiedykolwiek zastanawiał się, co się z nią stało (nie przypomina sobie, żeby o tym myślał), pewnie uznał, że Jerome albo Holly przenieśli ją do kosza, gdy przyszli naprawić którąś z wielu krzywd, na jakie narażał swego bezbronnego macintosha. Tymczasem jedno z nich musiało schować ikonę do folderu aplikacji, gdzie niebieski parasol pozostał niewidoczny przez te wszystkie lata. Cholera, może nawet Hodges sam go tam przeniósł, a potem zapomniał. Pamięć ma to do siebie, że po sześćdziesiątym piątym roku życia, gdy ludzie kończą trzecie okrążenie i zbliżają się do ostatniej prostej, niektóre jej trybiki działają trochę słabiej. Wskazuje kursorem myszy niebieski parasol, waha się, a potem klika. Zamiast pulpitu pojawia się ekran, na którym dwoje młodych ludzi na czarodziejskim dywanie unosi się nad bezkresnym morzem. Pada srebrny deszcz, ale para jest bezpieczna i sucha pod niebieskim parasolem. Ach, jakież wspomnienia to przywołuje. Hodges wpisuje kermitżaba19 zarówno w pole nazwy użytkownika, jak i hasła – czy nie tak robił dawniej, zgodnie z instrukcjami Hartsfielda? Nie ma pewności, ale można się o tym przekonać tylko w jeden sposób. Naciska klawisz RETURN. Komputer myśli przez sekundę lub dwie (wydaje się, że dłużej), a potem gotowe, Hodges jest w środku. Marszczy czoło na widok wyświetlonego komunikatu. Brady Hartsfield posługiwał się nickiem merckill – tego nie da się zapomnieć – ale

teraz kontaktuje się z nim ktoś inny. Co nie powinno go dziwić, bo przecież Holly przerobiła popieprzony mózg Hartsfielda na owsiankę, ale i tak dziwi. Z-Boy chce z tobą rozmawiać! Czy chcesz rozmawiać z Z-Boy? TN Hodges klika na T i po chwili pojawia się wiadomość. To tylko jedno zdanie, tylko sześć słów, ale on czyta je kilka razy, nie czując strachu, lecz podniecenie. Na coś trafił. Jeszcze nie wie na co, ale czuje, że to coś dużego. Z-Boy: On jeszcze z tobą nie skończył. Hodges wpatruje się w to zdanie ze zmarszczonym czołem. Wreszcie pochyla się na krześle i wpisuje: kermitżaba19: Kto ze mną nie skończył? Z kim rozmawiam? Nie ma odpowiedzi.

19 Hodges i Holly spotykają się z Pete’em i Isabelle w taniej restauracji U Dave’a, jedną przecznicę od porannego domu wariatów, który zwie się Starbucksem. Śniadaniowy szczyt już minął, więc mogą przebierać w stolikach. Decydują się na ten w głębi sali. Z radia w kuchni dobiega piosenka Badfingera, a kelnerki się śmieją. – Mam tylko pół godziny – mówi Hodges. – Potem muszę lecieć do lekarza. Pete pochyla się z zatroskaną miną. – Nic poważnego, mam nadzieję. – Nie. Czuję się świetnie. – Tego ranka to prawda. Zupełnie jakby znów miał czterdzieści pięć lat. Wiadomość w komputerze, choć zagadkowa i groźna, okazała się lepszym lekiem niż płyn na nadkwasotę. – Przejdźmy do naszych znalezisk. Holly, podaj im eksponat A i eksponat B. Holly przyszła na spotkanie ze swoją małą teczką w szkocką kratę. Wyjmuje z niej (nie bez ociągania) zappit commandera oraz zaślepkę z garażu domu pod numerem 1588. Oba przedmioty znajdują się w plastikowych torebkach, ale zaślepka wciąż jest owinięta chusteczkami. – Coście nawyczyniali? – pyta Pete. Ma to zabrzmieć żartobliwie, ale Hodges słyszy też oskarżycielską nutkę. – Prowadziliśmy dochodzenie – odpowiada Holly i choć zwykle nie przepada za kontaktem wzrokowym, rzuca Izzy Janes krótkie spojrzenie, jakby chciała powiedzieć: „Rozumiesz, co mam na myśli?”. – Wyjaśnijcie – prosi Izzy. Hodges wyjaśnia, podczas gdy Holly siedzi obok niego ze spuszczonym wzrokiem, a jej filiżanka kawy bezkofeinowej – ostatnio nie pija nic innego – stoi nietknięta. Holly porusza za to szczęką, więc jej wspólnik wie, że znowu żuje nicorette. – Niewiarygodne – mówi Izzy, kiedy Hodges kończy. Szturcha palcem torebkę z zappitem. – Po prostu to sobie wzięłaś. Zawinęłaś w gazetę jak łososia na targu rybnym i wyniosłaś. Holly jakby kurczyła się na krześle. Dłonie na kolanach zaciska tak mocno, że jej knykcie robią się białe. Hodges zwykle raczej lubi Isabelle, chociaż kiedyś o mały włos nie załatwiła go w pokoju przesłuchań (to było podczas sprawy Pana Mercedesa, kiedy tkwił po

uszy w śledztwie prowadzonym na własną rękę), ale teraz jej nie lubi. Nie mógłby lubić nikogo, kto sprawia, że Holly tak się kurczy. – Bądź rozsądna, Iz. Przemyśl to. Gdyby Holly nie znalazła tego urządzenia, i to zupełnie przypadkiem, dalej by tam leżało. Nie zamierzaliście przeszukać domu. – Do gosposi też byście pewnie nie zadzwonili – dodaje Holly i choć wciąż nie podnosi wzroku, jej głos jest jak metal. Hodges cieszy się, że to słyszy. – W swoim czasie dotarlibyśmy do tej Alderson – odpowiada Izzy, ale gdy to mówi, te jej zamglone szare oczy uciekają do góry i w lewo. To klasyczny tik kłamcy. Widząc go, Hodges wie, że ona i Pete jeszcze nawet nie rozmawiali o gosposi, choć zapewne wcześniej czy później rzeczywiście dotarliby do tego tematu. Pete Huntley jest może trochę powolny, ale powolni są zwykle skrupulatni, to im trzeba oddać. – Jeśli na gadżecie były jakieś odciski palców – mówi Izzy – to już ich nie ma. Możemy się z nimi pożegnać. Holly mruczy coś pod nosem i Hodges przypomina sobie, że kiedy ją poznał (i zupełnie nie docenił), nazywał ją w myślach „Mamroczącą Holly”. Izzy się pochyla. Nagle jej szare oczy już zupełnie nie są zamglone. – Coś ty powiedziała? – Powiedziała, że to niemądre – odpowiada Hodges, doskonale wiedząc, że tak naprawdę padło słowo „głupie”. – Ma rację. Urządzenie było wepchnięte między podłokietnik fotela Ellerton a poduszkę. Wszelkie odciski palców musiały zostać rozmazane, i ty o tym wiesz. Poza tym: czy w ogóle zamierzaliście przeszukać cały dom? – Możliwe – mówi Isabelle trochę nadąsana. – W zależności od tego, co powiedzą nam technicy. Oprócz sypialni i łazienki Martine Stover technicy nie zbadali nic. Wszyscy o tym wiedzą, włącznie z Izzy, więc Hodges nie musi się nad tym rozwodzić. – Spokojnie – zwraca się Pete do Isabelle. – Sam zaprosiłem tam Kermita i Holly, a ty się zgodziłaś. – Bo nie wiedziałam, że wyniosą stamtąd… – Isabelle urywa. Hodges czeka z zainteresowaniem, jak dokończy tę myśl. Czy powie: „materiał dowodowy”? Dowodzący czego? Uzależnienia od pasjansa, Angry Birds i Froggera? – Własność pani Ellerton – kończy Isabelle bez przekonania. – No to masz ją z powrotem – rzuca Hodges. – Możemy przejść dalej? Na przykład porozmawiać o człowieku, który dał jej to urządzenie w supermarkecie,

twierdząc, że jego firmę interesują opinie użytkowników o już nieprodukowanym gadżecie? – I o mężczyźnie, który obserwował te dwie kobiety – dodaje Holly, wciąż nie podnosząc wzroku. – Obserwował przez lornetkę. Dawny partner Hodgesa szturcha torebkę z zaślepką. – Każę zbadać odciski palców, Kerm, ale nie robię sobie dużych nadziei. Wiesz, jak ludzie zakładają i zdejmują te zaślepki. – Wiem. Za krawędź. A w garażu było zimno. Tak że leciała para z ust. Facet pewnie miał rękawiczki. – Gość w supermarkecie prawdopodobnie robił jakiś szwindel – stwierdza Izzy. – Tak to pachnie. Może zadzwonił tydzień później i próbował ją przekonać, że przyjmując przestarzały gadżet do gier, zobowiązała się do kupna nowego, droższego, a ona go pogoniła. Albo wykorzystał informacje z kwestionariusza, żeby włamać się do jej komputera. – Na pewno nie do tego w domu – wtrąca Holly. – Był stary jak świat. – Nieźle się rozejrzałaś, co? Do apteczek też zajrzałaś w trakcie tego swojego śledztwa? Dla Hodgesa tego już za wiele. – Robiła to, co sami powinniście byli zrobić, Isabelle. Dobrze o tym wiesz. Policzki Izzy nabierają kolorów. – Zaprosiliśmy was z kurtuazji, nic więcej, i żałuję, że to zrobiliśmy. Z wami zawsze są kłopoty. – Przestań – wtrąca się Pete. Ale Izzy pochyla się nad stołem, a jej wzrok przeskakuje między twarzą Hodgesa a czubkiem pochylonej głowy Holly. – Ci dwaj tajemniczy ludzie, jeśli w ogóle istnieli, nie mają nic wspólnego z tym, co wydarzyło się w domu. Jeden był pewnie oszustem, a drugi zwykłym podglądaczem. Hodges wie, że powinien zachować przyjazną atmosferę – pokój między narodami i tak dalej – ale tego już naprawdę za wiele. – Jakiś zboczuch ślinił się na myśl o rozbierającej się osiemdziesięciolatce albo tetraplegiczce w kąpieli? Jasne, to ma sens. – Posłuchaj mnie uważnie – odpowiada Izzy. – Matka zabiła córkę, a potem siebie. Zostawiła nawet swego rodzaju list pożegnalny: literę Z, czyli koniec. Trudno o coś bardziej oczywistego.

Z-Boy, myśli Hodges. Ten, kto kryje się Pod Niebieskim Parasolem Debbie, tym razem podpisuje się jako Z-Boy. Holly unosi głowę. – W garażu również była litera Z. Wyryta w drewnie między częściami bramy. Bill ją widział. Nazwa Zappit też zaczyna się na Z. – Jasne – rzuca Izzy. – A nazwiska Kennedy i Lincoln mają tyle samo liter, co dowodzi, że obu zabił ten sam człowiek. Hodges ukradkowo zerka na zegarek. Widzi, że wkrótce będzie musiał iść, i bardzo dobrze. Oprócz tego, że Holly się zdenerwowała, a Izzy wkurzyła, ze spotkania zupełnie nic nie wynikło. I nie wyniknie, bo on nie zamierza mówić Pete’owi i Isabelle, co odkrył dziś w nocy na swoim komputerze. Ta informacja pewnie nadałaby dochodzeniu tempa, ale na razie Hodges planuje trzymać język za zębami, dopóki sam trochę nie pociągnie śledztwa. Nie chce myśleć, że Pete mógłby spaprać sprawę, ale… Ale mógłby. Skrupulatność to kiepski substytut wnikliwości. A Izzy? Ona nie chce otworzyć puszki Pandory pełnej materiału żywcem wyjętego z tanich kryminałów o zagadkowych listach i tajemniczych mężczyznach. Bo śmierć w domu Ellerton i tak jest już na pierwszej stronie dzisiejszej gazety wraz z pełnym streszczeniem przyczyny paraliżu Martine Stover. A Izzy oczekuje awansu na wyższy szczebel policyjnej hierarchii, gdy tylko jej partner przejdzie na emeryturę. – Koniec końców – mówi Pete – sprawa zostanie uznana za zabójstwo z samobójstwem, a my przejdziemy nad nią do porządku dziennego. Musimy tak zrobić, Kermit. Ja idę na emeryturę. Iz zostanie sama z masą spraw, a z powodu tych cholernych cięć budżetowych przez jakiś czas nie dostanie nowego partnera. A to – wskazuje dwie plastikowe torebki – jest nawet ciekawe, ale nie zmienia jednoznaczności sytuacji. Chyba że uważasz, że zaaranżował to jakiś geniusz zbrodni? Taki, co jeździ starym autem i łata kurtkę taśmą maskującą? – Nie, nie myślę tak. – Hodges przypomina sobie coś, co wczoraj Holly powiedziała o Bradym Hartsfieldzie. Użyła określenia „architekt”. – Myślę, że macie rację. Zabójstwo z samobójstwem. Holly rzuca mu przelotne spojrzenie pełne zaskoczenia i złości, a potem znowu spuszcza wzrok. – Ale zrobiłbyś coś dla mnie? – pyta Hodges. – Jeśli dam radę – odpowiada Pete.

– Próbowałem włączyć konsolę, ale nie reaguje. Pewnie bateria zdechła. Nie chciałem otwierać klapki, bo na niej akurat mogą być odciski palców. – Oddam do sprawdzenia, ale wątpię… – Ja też wątpię. Tak naprawdę chciałbym, żeby któryś z waszych cybermądrali odpalił to cudo i sprawdził poszczególne gry. Niech zobaczy, czy jest tam coś nie w porządku. – Dobrze – zgadza się Pete i lekko porusza się na krześle, kiedy Izzy przewraca oczami. Hodges nie jest pewien, ale wydaje mu się, że jego były partner właśnie kopnął ją w kostkę pod stołem. – Muszę iść – oznajmia, sięgając po portfel. – Przegapiłem wczorajszą wizytę. Tej już nie mogę. – My zapłacimy – mówi Izzy. – Bądź co bądź, przynieśliście nam cenny materiał dowodowy. Chociaż tyle możemy zrobić. Holly znów mamrocze coś pod nosem. Tym razem Hodges, mimo wyczulonego na nią ucha, nie jest pewien, co powiedziała, ale chyba brzmiało to jak „jędza”.

20 Na chodniku Holly wciska na uszy niemodną, ale na swój sposób czarującą czapkę myśliwską w szkocką kratę, a potem wpycha ręce do kieszeni kurtki. Nie patrzy na Hodgesa, tylko rusza w kierunku biura, które znajduje się przecznicę dalej. Hodges zaparkował przed knajpą, ale gna za swoją wspólniczką. – Holly. – Sam widzisz, jaka ona jest. – Idzie szybciej. Wciąż na niego nie patrzy. Wraca ból w trzewiach. Hodges traci dech. – Holly, zaczekaj. Nie nadążam. Holly odwraca się i Hodges widzi, że jej oczy są pełne łez. Ta sprawa jest głębsza! Głębsza, głębsza! A oni zamiotą ją pod dywan i nawet nie chcieli powiedzieć, dlaczego tak naprawdę to zrobią, a mianowicie po to, żeby Pete mógł sobie urządzić przyjemną imprezę pożegnalną i nie wisiało mu to nad głową tak, jak tobie wisiała wtedy sprawa Zabójcy z Mercedesa, i żeby gazety nie zrobiły afery, a ty wiesz, że ta sprawa jest głębsza, wiem, że wiesz, i wiem, że musisz odebrać wyniki badań, chcę, żebyś je odebrał, bo bardzo się martwię, ale te biedne kobiety… Po prostu myślę… że one nie zasługują… żeby to tak pogrzebać! Wreszcie się zatrzymuje. Cała drży. Łzy już zamarzają na jej policzkach. Hodges odchyla jej głowę, żeby na niego spojrzała, i wie przy tym, że cofnęłaby się, gdyby ktokolwiek inny spróbował dotknąć jej w ten sposób – tak, nawet Jerome Robinson, choć przecież kocha Jerome’a, kocha go pewnie od dnia, kiedy we dwójkę odkryli program-ducha, który Brady zostawił w komputerze Olivii Trelawney – i który ostatecznie przeważył szalę, skłaniając ją, żeby przedawkowała. – Holly, my nie skończyliśmy z tą sprawą. Myślę wręcz, że dopiero zaczynamy. Patrzy mu prosto w oczy. To kolejna rzecz, na jaką nie zdobywa się wobec nikogo innego. – Jak to? – Pojawiło się coś nowego, coś, o czym nie chciałem mówić Pete’owi i Izzy. Nie mam pojęcia, co o tym myśleć. Teraz się śpieszę, ale kiedy wrócę od lekarza, opowiem ci wszystko. – Dobrze, może być. A teraz idź już. I chociaż nie wierzę w Boga, pomodlę się za twoje wyniki. Bo mała modlitwa na pewno nie zaszkodzi, prawda? – Prawda.

Hodges przytula ją przelotnie – w przypadku Holly dłuższy uścisk nie wchodzi w grę – i rusza z powrotem do samochodu, ponownie myśląc o tym, co wczoraj powiedziała: że Brady Hartsfield to architekt samobójstwa. Całkiem zgrabne określenie w ustach kobiety, która w wolnych chwilach pisze wiersze (choć Hodges nigdy żadnych nie widział i raczej nie zobaczy), ale Brady pewnie tylko uśmiechnąłby się pogardliwie, uznawszy, że to zupełnie nie oddaje mu sprawiedliwości. Brady uważałby się za księcia samobójstwa. Hodges wsiada do priusa, na którego namówiła go Holly, i jedzie do doktora Stamosa. Sam też się modli: niech to będzie wrzód. Nawet taki krwawiący, który trzeba zoperować. Tylko wrzód. Błagam, nic gorszego.

21 Dzisiaj nie musi kwitnąć w poczekalni. Choć przyszedł pięć minut za wcześnie, a sala jest równie pełna jak w poniedziałek, Marlee, recepcjonistka cheerleaderka, zaprasza go do środka, zanim Hodges zdąży usiąść. Belinda Jensen, pielęgniarka Stamosa, która podczas corocznych badań zawsze wita go z uśmiechem, dziś rano się nie uśmiecha. Kiedy Hodges staje na wadze, przypomina sobie, że w tym roku powinien był przyjść już dawno. Cztery miesiące temu. W zasadzie prawie pięć. Staromodna waga wskazuje siedemdziesiąt pięć kilogramów. Gdy odchodził na emeryturę w 2009 roku, podczas obowiązkowego badania końcowego ważył sto pięć. Belinda mierzy mu ciśnienie, wtyka coś w ucho, żeby sprawdzić temperaturę, a potem prowadzi obok pokojów badań wprost do gabinetu doktora Stamosa na końcu korytarza. Stuka do drzwi, a kiedy Stamos mówi: „Proszę”, natychmiast zostawia pacjenta samego. Zwykle gadatliwa, sypiąca opowieściami o swych krnąbrnych dzieciach i zadufanym mężu, dzisiaj prawie się nie odzywała. To na pewno nic dobrego, myśli Hodges, ale może chociaż nie jest bardzo źle. Błagam, Boże, niech to nie będzie nic bardzo złego. Jeszcze dziesięć lat życia to chyba nie byłoby zbyt duże wymaganie, prawda? A jeśli się nie da, to może chociaż pięć? Wendell Stamos jest mocno łysiejącym na skroniach pięćdziesięcioparolatkiem, szerokim w ramionach i wąskim w pasie jak zawodowy sportowiec, który po przejściu na emeryturę zachował formę. Poważnie patrzy na pacjenta i prosi, żeby usiadł. Hodges siada. – Bardzo źle? – Źle – odpowiada doktor Stamos, po czym szybko dodaje: – Ale nie beznadziejnie. – Niech pan nie owija w bawełnę, tylko mówi wprost. – Rak trzustki i obawiam się, że wykryliśmy go… cóż… w dość późnym stadium. Są przerzuty na wątrobę. Hodges musi walczyć z silną, niepojętą ochotą, żeby się roześmiać. Nie, coś więcej niż się roześmiać, po prostu odchylić głowę do tyłu i jodłować jak pieprzony dziadek Heidi. Stamos powiedział: „Źle, ale nie beznadziejnie”. Hodgesowi przypomniał się stary dowcip. Lekarz mówi pacjentowi, że ma dla niego dobrą i złą wiadomość. Pyta, którą chce usłyszeć najpierw. Niech pan daje tę

złą, mówi pacjent. No więc ma pan nieoperacyjnego raka mózgu, odpowiada lekarz. Pacjent zaczyna szlochać i pyta, jaka po czymś takim może być dobra wiadomość. Lekarz pochyla się z uśmiechem i mówi konfidencjonalnym tonem: Dymam moją recepcjonistkę, jest śliczna! – Natychmiast musi pan iść do gastroenterologa. To znaczy jeszcze dziś. Najlepszy w tej części kraju jest Henry Yip w Szpitalu Kinera. Skieruje pana do dobrego onkologa. Myślę, że ten z kolei podda pana chemii i radioterapii. To bywa trudne dla pacjenta, bardzo osłabia, ale jest znacznie mniej dokuczliwe niż jeszcze choćby pięć lat temu… – Stop – odzywa się Hodges. Ochota na śmiech na szczęście minęła. Stamos przerywa i patrzy na niego w jasnych promieniach styczniowego słońca. Jeśli nie stanie się cud, myśli Hodges, to jest ostatni styczeń, jaki oglądam. O rany. – Jakie mam szanse? Bez lukrowania. Coś się kroi w moim życiu, może coś ważnego, więc muszę wiedzieć. Stamos wzdycha. – Obawiam się, że bardzo niewielkie. Rak trzustki jest cholernie podstępny. – Ile czasu? – Z leczeniem? Może rok. Albo nawet dwa. Zresztą remisja nie jest całkiem wyklucz… – A bez leczenia? Stamos marszczy czoło. – Cztery miesiące. Może siedem. Nie da się przewidzieć precyzyjnie. – Muszę to przemyśleć – mówi Hodges. – Bill, słyszałem to już wiele razy, gdy przypadał mi w udziale nieprzyjemny obowiązek przekazania pacjentom takiej diagnozy, i zawsze mówię to, co powiem i teraz. Gdyby stał pan na dachu płonącego budynku, a nagle nadleciałby helikopter i zrzucił drabinkę sznurową, to czy powiedziałby pan, że musi przemyśleć wejście na pokład? Hodges rozważa odpowiedź, a wtedy ochota do śmiechu powraca. Potrafi ją powstrzymać, ale uśmiechu już nie. Jest szeroki i czarujący. – Możliwe, że tak – mówi. – Gdyby ten helikopter miał w baku tylko pięć litrów paliwa.

22 Kiedy Ruth Scapelli miała dwadzieścia trzy lata, jeszcze zanim zaczęła rosnąć ta jej twarda skorupa, w której zamknęła się w przyszłości, przeżyła krótki i burzliwy romans z nie do końca uczciwym właścicielem kręgielni. Zaszła w ciążę i urodziła córkę, Cynthię. To było w Davenport w stanie Iowa, jej rodzinnym mieście, gdzie studiowała pielęgniarstwo na Uniwersytecie Kaplana. Zdziwiła się, że została matką, a jeszcze bardziej – że ojcem Cynthii jest czterdziestolatek z obwisłym brzuchem i hasłem KOCHAJ ŻYĆ I ŻYJ, BY KOCHAĆ wytatuowanym na włochatym ramieniu. Gdyby zaproponował jej małżeństwo (nie zrobił tego), odmówiłaby, wzdragając się w duchu. W wychowaniu dziecka pomogła jej ciotka Wanda. Cynthia Scapelli Robinson mieszka obecnie w San Francisco, gdzie ma świetnego męża (bez tatuaży) i dwoje dzieci, z których starsze jest wzorowym uczniem szkoły średniej. W jej domu panuje ciepła atmosfera. Cynthia bardzo o nią dba, ponieważ dom ciotki, gdzie spędziła większość dzieciństwa (i gdzie jej matka zaczęła wykształcać tę straszliwą skorupę), był zawsze chłodny, pełen oskarżeń i połajanek, które przeważnie zaczynały się od: „Zapomniałaś…”. Temperatura emocjonalna zwykle przekraczała zero stopni, ale rzadko dobijała do pięciu. Kiedy Cynthia chodziła do szkoły średniej, do matki zwracała się już po imieniu. Ruth Scapelli nigdy się temu nie sprzeciwiała, wręcz przeciwnie, przyjęła to z pewną ulgą. Z powodów zawodowych nie mogła przyjechać na ślub córki, ale przysłała prezent: radio z budzikiem. Obecnie Ruth i Cynthia rozmawiają przez telefon raz lub dwa razy w miesiącu, a czasem wymieniają e-maile. Po informacji w stylu: Josh dobrze sobie radzi w szkole, dostał się do drużyny piłkarskiej następuje lakoniczna odpowiedź: Moje gratulacje. Cynthia nigdy właściwie nie tęskniła za matką, bo nie za bardzo miała za czym tęsknić. Tego ranka wstaje o siódmej, robi śniadanie dla męża i obu synów, wysyła Hanka do pracy, chłopców do szkoły, a potem opłukuje naczynia i włącza zmywarkę. Następnie udaje się do pralni, gdzie ładuje rzeczy do pralki i ją również włącza. Wykonuje te poranne obowiązki, ani razu nie myśląc: „Nie zapomnij…”. Tylko że w głębi serca jednak tak myśli i zawsze będzie myślała. Ziarna zasiane w dzieciństwie głęboko się zakorzeniają. O dziewiątej trzydzieści robi sobie drugą kawę, włącza telewizor (rzadko na niego patrzy, ale przynajmniej ma towarzystwo), a potem uruchamia laptopa, żeby sprawdzić, czy są jakieś maile oprócz typowych wabików z Amazona

i Urban Outfitters. Tego ranka w skrzynce jest list od matki, wysłany wczoraj wieczorem o 22.44, czyli o 20.44 na Zachodnim Wybrzeżu. Cynthia marszczy czoło na widok tematu, który składa się z tylko jednego słowa: Przepraszam. Otwiera maila. Gdy czyta, jej tętno przyspiesza. Jestem okropna. Jestem okropną, nędzną suką. Nikt się za mną nie ujmie. Muszę to zrobić. Kocham Cię. Kocham Cię. Kiedy matka powiedziała jej to po raz ostatni? Cynthia – która sama powtarza to chłopcom co najmniej cztery razy dziennie – naprawdę nie pamięta. Chwyta telefon, który ładuje się na blacie, i dzwoni najpierw na komórkę matki, a potem na domowy. Pod oboma numerami odzywa się krótki i treściwy komunikat Ruth Scapelli: „Proszę zostawić wiadomość. Oddzwonię, jeśli uznam to za stosowne”. Cythia nagrywa prośbę, żeby matka oddzwoniła natychmiast, ale bardzo się boi, że ona tego nie zrobi. Ani teraz, ani później, ani może już nigdy. Przygryzając wargi, dwa razy obchodzi dookoła swą słoneczną kuchnię, a potem jeszcze raz sięga po komórkę i wybiera numer Szpitala imienia Kinera. Znowu zaczyna dreptać, czekając, aż połączą ją z Kliniką Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu. Wreszcie odzywa się pielęgniarz, który przedstawia się jako Steve Halpern. Nie, mówi, siostra Scapelli nie przyszła do pracy, co dziwne. Jej zmiana zaczęła się o ósmej, a na Środkowym Zachodzie jest już teraz za dwadzieścia pierwsza. – Niech pani zadzwoni do domu – radzi pielęgniarz. – Pewnie zachorowała, ale to dla niej nietypowe, że nie dała znać. Nawet pan sobie nie wyobraża, myśli Cynthia. Chyba że Halpern też dorastał w domu, w którym mantra brzmiała: „Zapomniałeś…”. Dziękuje mu (nie może o tym zapomnieć, choćby się bardzo martwiła), a potem znajduje numer na komisariat policji oddalony o trzy tysiące kilometrów. Przedstawia się i jak najspokojniej opisuje problem. – Moja matka mieszka przy Tannenbaum Street dwieście dziewięćdziesiąt osiem. Nazywa się Ruth Scapelli. Jest przełożoną pielęgniarek w Klinice Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu Szpitala Kinera. Dziś rano dostałam od niej email, po którym obawiam się… Że ma głęboką depresję? Nie. To raczej nie wystarczy, żeby gliniarze tam pojechali. Poza tym Cynthia nie to ma na myśli. Bierze głęboki oddech. – Obawiam się, że chce popełnić samobójstwo.

23 Radiowóz numer 54 zatrzymuje się na podjeździe domu przy Tannenbaum Street 298. Posterunkowi Amarilis Rosario i Jason Laverty – znani jako Toody i Muldoon, ponieważ wozem o tym samym numerze jeździli bohaterowie starego serialu komediowego o policjantach – wysiadają z auta i podchodzą do drzwi. Rosario dzwoni. Nikt nie odpowiada, więc Laverty puka, mocno i głośno. Wciąż nic. Na wszelki wypadek naciska klamkę i wtedy drzwi się otwierają. Policjanci wymieniają spojrzenia. To bezpieczna okolica, ale mimo wszystko nadal są w mieście, a tutaj ludzie zwykle zamykają drzwi. Rosario wtyka głowę do środka. – Pani Scapelli? Tu posterunkowa Rosario. Może się pani odezwać? Nikt się nie odzywa. – Proszę pani, tu posterunkowy Laverty – dołącza się jej partner. – Pani córka martwi się o panią. Wszystko w porządku? Nic. Laverty wzrusza ramionami i gestem wskazuje otwarte drzwi. – Panie przodem. Rosario wchodzi do środka. Odpina pasek kabury, nawet się nad tym nie zastanawiając. Laverty rusza za nią. Salon jest pusty, ale gra telewizor z wyłączonym dźwiękiem. – Toody, Toody, to mi się nie podoba – rzuca Rosario. – Czujesz ten zapach? Laverty czuje. To zapach krwi. Jego źródło znajdują w kuchni, gdzie Ruth Scapelli leży na podłodze obok przewróconego krzesła. Ręce ma rozpostarte, jakby próbowała zamortyzować upadek. Policjanci widzą głębokie cięcia, które wykonała: długie wzdłuż przedramion prawie aż po łokcie oraz krótkie w poprzek nadgarstków. Krew rozprysnęła się po łatwo zmywalnej terakocie, a jeszcze więcej jest jej na stole, gdzie Scapelli usiadła, żeby dokonać tego czynu. Na obrotowej tacy leży nóż do mięsa wyjęty z drewnianego stojaka obok tostera, ułożony groteskowo starannie między solniczką i pieprzniczką a ceramicznym serwetnikiem. Krew jest ciemna, krzepnie. Laverty przypuszcza, że kobieta nie żyje od co najmniej dwunastu godzin. – Może nie było nic dobrego w telewizji – mówi. Rosario rzuca mu mroczne spojrzenie, a potem przyklęka obok ciała, ale na tyle daleko, by nie zakrwawić munduru, który dopiero wczoraj odebrała z pralni. – Narysowała coś, zanim straciła przytomność – stwierdza. – Widzisz? Na płytce obok prawej dłoni. Narysowała własną krwią. Na co ci to wygląda? Na

cyfrę dwa? Laverty schyla się, żeby lepiej się przyjrzeć, opierając dłonie na kolanach. – Trudno powiedzieć – orzeka. – Albo dwójka, albo litera Z.

BRADY

„Mój chłopiec to geniusz” – powtarzała przyjaciołom Deborah Hartsfield. Potem dodawała z ujmującym uśmiechem: „To nie przechwałki, kiedy mówi się prawdę”. To było, zanim zaczęła ostro pić i gdy jeszcze miała przyjaciół. Kiedyś miała też drugiego syna, Frankiego, ale Frankie nie był geniuszem. Frankie był upośledzony umysłowo. Pewnego wieczoru, kiedy miał cztery lata, spadł ze schodów do piwnicy, złamał kark i zmarł. Tak przynajmniej mówili Deborah i Brady. Prawda była trochę inna. Trochę bardziej złożona. Brady uwielbiał wymyślać różne rzeczy. Pewnego dnia miał wynaleźć coś takiego, dzięki czemu skończą się ich troski. Deborah była tego pewna i często mu to powtarzała. A on w to wierzył. Z większości przedmiotów dostawał tylko trójki i czwórki, ale na informatyce błyszczał z samymi piątkami. Kiedy ukończył North Side High School, dom Hartsfieldów wypełniały już przeróżne gadżety, w tym blueboxy, za pomocą których kradł kablówkę z Midwest Vision – całkowicie nielegalne. W piwnicy miał warsztat, gdzie Deborah rzadko wchodziła, i właśnie tam oddawał się wynalazkom. W jego serce po trochu wkradała się wątpliwość. A wraz z nią uraza, jej bliźniacza siostra. Choćby nawet dzieła Brady’ego były natchnione, nie przynosiły pieniędzy. Niektórzy goście z Kalifornii – na przykład Steve Jobs – majsterkowaniem w garażu dorobili się niewiarygodnych fortun i zmienili świat, ale żadna z rzeczy wymyślonych przez Brady’ego nie dorastała do tego poziomu. Na przykład projekt urządzenia o nazwie Rolla. Miał to być sterowany komputerem odkurzacz, który sam by się przemieszczał, obracał na zawieszeniu kardanowym i ruszał w nowym kierunku, ilekroć napotka przeszkodę. Sukces wynalazku wydawał się murowany, dopóki Brady nie zauważył odkurzacza Roomba w sklepie z wypasionym sprzętem AGD przy Lacemaker Lane. Ktoś go ubiegł. Przyszło mu do głowy hasło „O dzień za późno, o dolara za mało”. Odsunął od siebie tę myśl, ale czasem powracała, kiedy nocą nie mógł zasnąć lub gdy cierpiał na migrenę.

A jednak dwa jego wynalazki – i to te pomniejsze – sprawiły, że masakra pod City Center stała się możliwa. Były to zmodyfikowane piloty, które nazwał Gadżet Jeden i Gadżet Dwa. Gadżet Jeden pozwalał zmieniać światła z czerwonych na zielone i odwrotnie. Gadżet Dwa był bardziej skomplikowany. Przechwytywał i zapisywał sygnał z pilotów samochodowych, dzięki czemu Brady mógł otwierać auta, kiedy ich niczego niepodejrzewający właściciele sobie poszli. Z początku posługiwał się Gadżetem Dwa jako narzędziem do kradzieży, a samochody wymieniał na pieniądze albo inne kosztowności. Potem, gdy w jego umyśle zamajaczył pomysł wjechania dużym autem w tłum ludzi (a także fantazje o zabójstwie prezydenta albo może jakiegoś cacanego gwiazdora kina), użył Gadżetu Dwa na mercedesie pani Olivii Trelawney i odkrył, że w schowku trzyma ona zapasowy kluczyk. Samochód pozostawił nietknięty, a istnienie kluczyka zachował w pamięci na później. Wkrótce potem, zupełnie jakby otrzymał wiadomość od mrocznych potęg kierujących wszechświatem, przeczytał w gazecie o targach pracy, które miały się odbyć w City Center dziewiątego kwietnia. Spodziewano się tysięcy ludzi. ··· Kiedy Brady zaczął pracować w Cyberpatrolu Discount Electronix i mógł kupić kompy za nieduże pieniądze, w piwnicy spiął w sieć siedem niemarkowych laptopów. Rzadko używał więcej niż jednego, ale podobało mu się, jak dzięki nim wyglądało pomieszczenie: niczym w filmie science fiction albo odcinku Star Treka. Dodał również system głosowy, a było to wiele lat przed tym, gdy Apple zabłysnął programem głosowym Siri. Znów o dzień za późno i o dolara za mało. A w tym przypadku o kilka miliardów dolarów. Kto w takiej sytuacji nie miałby ochoty zabić paru osób? Pod City Center załatwił tylko osiem (nie licząc rannych, a niektóre naprawdę nieźle okaleczył), ale na koncercie rockowym utłukłby tysiące. Zapamiętano by go na zawsze. Zanim jednak zdążył wcisnąć przycisk, który z odrzutową siłą wysłałby łożyska kulkowe na wszystkie strony, okaleczając i ścinając głowy setkom rozwrzeszczanych smarkul (nie wspominając o nadskakujących im otyłych mamuśkach), ktoś zgasił mu światło.

Ta część jego wspomnień, jak się wydawało, została wymazana na zawsze, lecz wcale nie były one konieczne. To mógł być tylko jeden człowiek: Kermit William Hodges. Hodges miał popełnić samobójstwo tak samo jak pani Trelawney, taki był plan, ale jakimś cudem uniknął i tego, i ładunku wybuchowego, który Brady ukrył w jego samochodzie. Stary emerytowany detektyw pojawił się na koncercie i pokrzyżował mu plany zaledwie kilka sekund przed tym, nim Brady osiągnął nieśmiertelność. Bum, bum, gasną światła. Aniele, aniele, spadamy. ··· Przypadek to podstępny skubaniec, więc tak się złożyło, że do Szpitala Kinera wiozła Brady’ego karetka 23 z Remizy numer 3. Rob Martin wtedy nią nie jeździł – był na wycieczce w Afganistanie, na koszt rządu Stanów Zjednoczonych – ale kiedy karetka pędziła do szpitala, usiłował utrzymać Brady’ego przy życiu technik medyczny Jason Rapsis. Gdyby miał się założyć, czy pacjent przeżyje, obstawiałby, że nie. Młody człowiek miał konwulsje. Puls wynosił 175, ciśnienie na zmianę skakało i opadało. Jednak w chwili przybycia do Kinera Hartsfield nadal był wśród żywych. Na miejscu zbadał go doktor Emory Winston, stary wyga od łatania i składania do kupy, ze skrzydła szpitala, które część weteranów nazywała Sobotnim Klubem Noża i Spluwy. Złapał za kołnierz studenta medycyny, który akurat kręcił się na ostrym dyżurze i zagadywał pielęgniarki. Winston kazał mu ocenić na szybko stan nowego pacjenta. Student wyrecytował: „Osłabiona reakcja na światło, rozszerzona i nieruchoma lewa źrenica oraz pozytywny prawy Babiński”. – Czyli? – zapytał Winston. – Czyli facet doznał nieodwracalnego uszkodzenia mózgu – powiedział student. – Jest warzywkiem. – Bardzo dobrze, może jeszcze będzie z ciebie lekarz. Rokowanie? – Do rana umrze. – Pewnie racja. Oby, bo już się z tego nie wyliże. Ale zrobimy mu tomografię. – Dlaczego?

– Bo wymaga tego procedura, synu. I dlatego, że póki jeszcze żyje, ciekaw jestem, jak duże są obrażenia. Brady nadal żył siedem godzin później, kiedy doktor Annu Singh, przy kompetentnej asyście doktora Felixa Babineau, wykonał kraniotomię, by usunąć duży skrzep krwi, który uciskał mózg pacjenta. Skrzep z każdą sekundą zwiększał uszkodzenia, niszcząc miliony cudownie wyspecjalizowanych komórek. Po zakończeniu operacji Babineau odwrócił się do Singha i wyciągnął do niego dłoń wciąż odzianą w poplamioną krwią rękawiczkę. – To było niesamowite – powiedział. Singh uścisnął dłoń ordynatora, ale zrobił to z lekceważącym uśmiechem. – To było rutynowe – odparł. – Wykonałem tysiąc takich zabiegów. No… kilkaset. Niesamowita jest natomiast siła organizmu pacjenta. Nie do wiary, że przeżył operację. Obrażenia, jakich doznał ten biedak… – Singh pokręcił głową. – Ojoj! – Zakładam, że wie pan, co próbował zrobić? – Tak, poinformowano mnie. Terroryzm na dużą skalę. Może jeszcze trochę pożyje, ale nigdy nie stanie przed sądem, a kiedy umrze, świat niewiele straci. Właśnie ta myśl przyświecała doktorowi Babineau, gdy oprócz realizacji ustalonych procedur, takich jak zwiększone natlenianie, podawanie środków moczopędnych, leków przeciwpadaczkowych i sterydów, zaczął aplikować Brady’emu – co prawda niebędącemu w stanie śmierci mózgowej, ale prawie – eksperymentalny lek, który nazywał cerebeliną (choć wyłącznie w myślach; formalnie miał on tylko sześciocyfrowy numer). Próby eksperymentalnego leku 649558 na zwierzętach dawały pozytywne rezultaty, ale na testy kliniczne, z powodu gąszczu biurokratycznych regulacji, trzeba by czekać jeszcze długie lata. Lek opracowano w boliwijskim laboratorium neurologicznym, co tylko komplikowało sprawę. Zanim rozpoczęłyby się testy (o ile w ogóle by do nich doszło), Babineau mieszkałby już na zamkniętym osiedlu na Florydzie, jeśli jego żona postawiłaby na swoim. I umierałby z nudów. Teraz trafiała się okazja, żeby osiągnąć rezultat, podczas gdy wciąż jeszcze czynnie uczestniczył w badaniach neurologicznych. Gdyby coś z tego wyszło, Nagroda Nobla z medycyny w dalszej perspektywie wcale nie była wykluczona. Plan nie miał żadnych minusów, pod warunkiem że Babineau do czasu zatwierdzenia badań klinicznych zachowa wyniki dla siebie. Przecież ten człowiek to zdegenerowany morderca, który nigdy się nie obudzi. Zresztą gdyby cudem się

ocknął, jego świadomość w najlepszym razie będzie przypominać mętny stan pacjentów z zaawansowaną chorobą Alzheimera. Nawet taki rezultat byłby jednak nadzwyczajny. Możliwe, że pomoże pan komuś w przyszłości, panie Hartsfield, mówił Babineau do nieprzytomnego pacjenta. Zrobi pan odrobinę dobra zamiast mnóstwa zła. A nawet jeśli reakcja będzie niepożądana? Jeśli zamiast częściowego odzyskania funkcji mózgu całkiem się pan wyłączy albo wręcz umrze? Niewielka strata. Ani dla pana, ani tym bardziej dla pańskiej rodziny, bo jej pan nie ma. Ani dla świata; świat chętnie się pana pozbędzie. Babineau otworzył na komputerze plik zatytułowany PRÓBY CEREBELINY HARTSFIELDA. Prób było w sumie dziewięć, rozłożonych na czternaście miesięcy w 2010 i 2011 roku. Nie odnotował żadnych zmian. Równie dobrze mógłby podawać swemu królikowi doświadczalnemu wodę destylowaną. Dał za wygraną. ··· Rzeczony królik doświadczalny spędził piętnaście miesięcy w ciemności jako budzący się duch, który dopiero w szesnastym miesiącu w pewnym momencie przypomniał sobie swoje nazwisko. Nazywał się Brady Wilson Hartsfield. Z początku nie było nic więcej. Żadnej przeszłości, żadnej teraźniejszości, żadnego ja oprócz tych sześciu sylab imion i nazwiska. Potem, gdy miał się już poddać i po prostu odpłynąć, pojawiło się jeszcze jedno słowo. Tym słowem była „kontrola”. Kiedyś znaczyło ono coś ważnego, ale nie wiedział co. Leżąc w szpitalnym łóżku, poruszył nawilżonymi gliceryną wargami i wypowiedział je na głos. Był sam; dopiero za trzy tygodnie jedna z pielęgniarek miała zauważyć, jak otwiera oczy i pyta o matkę. – Kon… trola. I wtedy zapaliły się światła. Tak jak w jego pracowni komputerowej w stylu Star Treka, kiedy włączał je głosowo, stojąc na szczycie schodów z kuchni. Tam właśnie był: w swojej piwnicy przy Elm Street, która wyglądała dokładnie tak samo jak wtedy, gdy opuścił ją po raz ostatni. Istniało jeszcze jedno słowo; uruchamiało inną funkcję, i teraz, gdy już się tu znalazł, również je sobie przypomniał. Bo to było dobre słowo.

– Chaos! W swoim umyśle wypowiedział je gromko niczym Mojżesz na górze Synaj. W szpitalnym łóżku z ust Brady’ego wydobył się tylko chrapliwy szept. Ale wystarczył, bo rząd laptopów ożył. Na każdym ekranie pojawiła się liczba 20… potem 19… potem 18… Co to? Co to, na Boga? Przez moment w panice Brady nie pamiętał. Wiedział tylko, że jeśli odliczanie, które obserwował na siedmiu wyświetlaczach, dojdzie do końca, komputery się zawieszą. Utraci je, to pomieszczenie i ten skrawek świadomości, który jakimś cudem odzyskał. Zostanie zakopany żywcem w ciemności własnej gło… To było to słowo! Właśnie to! – Ciemność! Wykrzyczał je na całe gardło – przynajmniej w środku. Na zewnątrz znowu był to taki sam chrapliwy szept dawno nieużywanych strun głosowych. Tętno Brady’ego, rytm oddychania i ciśnienie zaczęły rosnąć. Wkrótce przełożona pielęgniarek, Becky Helmington, miała to zauważyć i przyjść do jego sali, prędko, ale nie biegiem. W piwnicznej pracowni Brady’ego odliczanie zatrzymało się na 14 i na każdym ekranie pojawiło się zdjęcie. Dawno temu komputery (obecnie składowane w ogromnym policyjnym magazynie dowodów rzeczowych, oznaczone jako dowody od A do G) uruchamiały się, wyświetlając kadry z filmu Dzika banda. Teraz natomiast pokazywały zdjęcia z życia Brady’ego. Na ekranie numer 1 był jego brat Frankie, który zakrztusił się jabłkiem, sam doznał uszkodzenia mózgu, a potem spadł ze schodów do piwnicy (dzięki pomocy nogi Deborah Hartsfield). Na ekranie numer 2 była właśnie Deborah. Miała na sobie obcisły biały szlafrok, który Brady natychmiast rozpoznał. Nazywała mnie swoim cukiereczkiem, pomyślał. Gdy mnie całowała, zawsze miała wilgotne usta, a mnie wtedy stawał. Kiedy byłem mały, nazywała go sztywniaczkiem. Czasami w kąpieli pocierała go ciepłą mokrą myjką i pytała, czy mi przyjemnie. Na ekranie numer 3 były Gadżet Jeden i Gadżet Dwa, wynalazki, które naprawdę zadziałały. Na ekranie numer 4 był szary mercedes pani Trelawney z wgniecioną maską oraz kratą chłodnicy ociekającą krwią.

Na ekranie numer 5 był wózek inwalidzki. Przez moment jego znaczenie nie było jasne, ale potem Brady sobie przypomniał. To na nim dostał się do Audytorium Mingo w dzień koncertu ’Round Here. Na biednego kalekę na wózku nikt nie zwracał uwagi. Na ekranie numer 6 był uśmiechnięty i przystojny młody człowiek. Brady na razie nie pamiętał jego imienia, ale wiedział, kto to jest: ten czarnuch Hodgesa od kosiarki. A na ekranie numer 7 był Hodges, w zawadiacko przekrzywionej fedorze, uśmiechnięty. Ten uśmiech mówił: Mam cię, Brady. Trzepnąłem cię moją trzepaczką i teraz leżysz w szpitalnym łóżku. Kiedy z niego wstaniesz i zaczniesz chodzić? Obstawiam, że nigdy. Pieprzony Hodges, który wszystko zepsuł. ··· Te siedem obrazów utworzyło szkielet, na którym Brady zaczął odbudowywać swą tożsamość. Kiedy to robił, ściany jego piwnicznej pracowni – będącej zawsze jego kryjówką, jego redutą przeciwko głupiemu i obojętnemu światu – stawały się cieńsze. Słyszał zza nich inne głosy i zrozumiał, że niektóre to głosy pielęgniarek, niektóre lekarzy, a niektóre – zapewne – przedstawicieli organów ścigania, przychodzących sprawdzić, czy Brady nie udaje. A on i udawał, i nie. Prawda, zupełnie jak w przypadku śmierci Frankiego, była złożona. Początkowo otwierał oczy tylko wtedy, gdy miał pewność, że jest sam, i nie robił tego często. W sali nie bardzo miał na co patrzeć. Wcześniej czy później musiał obudzić się całkowicie, ale nawet wtedy nikt nie mógł się dowiedzieć, że Brady jest w stanie myśleć, choć rzeczywiście z dnia na dzień myślał coraz bardziej klarownie. Gdyby wiedzieli, postawiliby go przed sądem. Brady nie chciał stanąć przed sądem. Nie, skoro może wciąż miał coś do zrobienia. ··· Tydzień przed tym, jak odezwał się do Normy Wilmer, otworzył oczy w środku nocy i spojrzał na butelkę roztworu soli fizjologicznej wiszącą na stojaku kroplówki przy łóżku. Z nudów uniósł rękę, żeby ją popchnąć, może nawet strącić

na ziemię. Nie udało się, ale butelka zakołysała się na haczyku, zanim zrozumiał, że obie jego ręce leżą na narzucie, a palce są lekko wykrzywione z powodu atrofii mięśni, którą fizjoterapia mogła spowolnić, ale nie zatrzymać – przynajmniej kiedy pacjent spał długim snem wolnych fal mózgowych. Ja to zrobiłem? Sięgnął raz jeszcze; jego ręce nadal prawie się nie poruszyły (choć lewa, dominująca, lekko zadrżała), poczuł jednak, że dłonią dotyka butelki z roztworem soli i znowu wprawia ją w ruch. Interesujące, pomyślał, a potem zasnął. To był jego pierwszy porządny sen od czasu, gdy Hodges (a może jego czarnuch od kosiarki) wysłał go do szpitala. ··· Przez kolejne noce – późno, gdy mógł być pewien, że nikt nie wejdzie i tego nie zobaczy – eksperymentował z fantomową ręką. Kiedy to robił, często myślał o Henrym „Haku” Crosbym, koledze ze szkoły średniej. Henry stracił prawą dłoń w wypadku samochodowym. Miał protezę – bardzo sztuczną, dlatego zawsze nosił rękawiczkę – ale czasem zamiast niej przychodził do szkoły z hakiem ze stali nierdzewnej. Twierdził, że tym hakiem łatwiej mu podnosić różne rzeczy, a do tego straszył dziewczyny, zakradając się od tyłu i gładząc je po łydce albo odsłoniętym ramieniu. Pewnego razu powiedział Brady’emu, że choć od siedmiu lat nie ma dłoni, czasem czuje swędzenie bądź mrowienie, jakby zdrętwiała i właśnie odżywała. Pokazał mu kikut, gładki i różowy. „Kiedy tak mnie kłuje – opowiadał – wydaje mi się, że mógłbym się nią podrapać w głowę”. Teraz Brady dokładnie rozumiał, co czuł Hak… Tylko że on, Brady, fantomową dłonią rzeczywiście mógł się podrapać. Sprawdził to. Odkrył również, że może stukotać żaluzjami na oknie, które pielęgniarki opuszczały na noc. Okno znajdowało się zdecydowanie za daleko od łóżka, żeby do niego dosięgnąć, ale fantomową ręką mógł to zrobić. Na szafce przy łóżku ktoś postawił wazon sztucznych kwiatów (potem dowiedział się, że to oddziałowa Becky Helmington, jedyna osoba w szpitalu, która traktowała go z niejaką życzliwością). Brady bez trudu mógł go przesuwać tam i z powrotem. Nie bez wysiłku – jego pamięć była pełna dziur – przypomniał sobie nazwę tego zjawiska: telekineza. Zdolność poruszania przedmiotów siłą woli dzięki koncentracji. Tylko że prawdziwa koncentracja wywoływała potworny ból głowy,

a sam umysł zdawał się odgrywać tu niewielką rolę. Ważna była jego ręka, jego dominująca lewa ręka, choć ta leżąca na narzucie z rozczapierzonymi palcami w ogóle się nie poruszała. Niesamowite. Babineau, lekarz, który najczęściej do niego przychodził (przynajmniej kiedyś; ostatnio tracił chyba zainteresowanie), na pewno nie posiadałby się z radości, ale ten talent Brady zamierzał zachować dla siebie. Mógł mu się kiedyś przydać, choć to raczej wątpliwe. Kiwanie uszami to też jest talent, ale pozbawiony praktycznej wartości. Owszem, Brady mógł poruszać butelkami na stojaku kroplówki, terkotać żaluzjami, przewracać fotografię; mógł wywoływać fale na kołdrze, jakby pod spodem przepływała duża ryba. Czasem to robił, gdy w sali przebywała któraś z pielęgniarek, bo bawiły go ich pełne zaskoczenia reakcje. Na tym jednak przydatność nowej zdolności chyba się kończyła. Próbował bez powodzenia włączyć telewizor zawieszony nad łóżkiem, próbował bez powodzenia zamknąć drzwi łazienki przylegającej do jego pokoju. Mógł chwycić chromowaną klamkę – czuł jej twardość i chłód, gdy zaciskał na niej palce – ale drzwi były zbyt ciężkie, a fantomowa dłoń za słaba. Przynajmniej na razie. Przyszło mu do głowy, że jeśli będzie ją ćwiczył, może nabierze siły. Muszę się obudzić, pomyślał, choćby po to, żeby dostać aspirynę na ten ciągły pieprzony ból głowy i zjeść coś normalnego. Nawet porcja szpitalnego budyniu byłaby niczym uczta. Wkrótce to zrobię. Może nawet jutro. Ale nie zrobił. Bo nazajutrz odkrył, że telekineza to niejedyna nowa zdolność, z jaką wrócił z tego miejsca, w którym był. ··· Popołudniami

zwykle

przychodziła

badać

jego

parametry

życiowe,

a wieczorami przygotowywała go do spania (nie można powiedzieć, że do łóżka, skoro w łóżku leżał stale) młoda pielęgniarka, Sadie MacDonald. Miała ciemne włosy, była ładna w taki sposób, w jaki ładne bywają blade kobiety bez makijażu. Brady obserwował ją spod wpół przymkniętych powiek, tak jak wszystkich odwiedzających jego salę przez te dni, odkąd przekroczył ścianę swego warsztatu w piwnicy, gdzie odzyskał przytomność. Siostra MacDonald sprawiała wrażenie, że się go boi, ale odkrył, że nie czyni go to wcale wyjątkowym, ponieważ bała się każdego. To taka kobieta, która nie chodzi, ale truchta. Kiedy ktoś wchodził do sali 217, podczas gdy ona wykonywała

swoje obowiązki – na przykład oddziałowa Becky Helmington – Sadie zwykle stapiała się z tłem. A doktora Babineau bała się wręcz panicznie. Gdy przebywała z nim w jednym pomieszczeniu, Brady niemalże czuł smak jej strachu. Z czasem nabrał przekonania, że może to wcale nie przenośnia. ··· Tego dnia, kiedy zasnął, myśląc o budyniu, Sadie MacDonald kwadrans po trzeciej weszła do sali 217, zerknęła na monitor zawieszony nad Bradym, a potem zapisała jakieś liczby na karcie przyczepionej w nogach łóżka. Potem powinna sprawdzić butelki kroplówki i wziąć świeże poduszki z szafy. Następnie unieść go jedną ręką – była drobna, ale ręce miała silne – i zamienić stare poduszki na nowe. To chyba robota salowej, ale Brady odniósł wrażenie, że MacDonald zajmuje miejsce na samym dnie szpitalnej hierarchii. Można by powiedzieć: pielęgniarka najniższego szczebla. Postanowił otworzyć oczy i odezwać się właśnie w tym momencie, gdy ona skończy wymieniać poduszki i ich twarze będą najbliżej. Wystraszy się, a Brady lubił straszyć ludzi. W jego życiu wiele się zmieniło, ale nie to. Może nawet dziewczyna krzyknie, tak jak jedna z pielęgniarek, kiedy zrobił ten numer z falującą narzutą. Tylko że ona po drodze do szafy skręciła do okna. Za szybą nie było nic oprócz wielopoziomowego parkingu, MacDonald stała tam jednak przez minutę… dwie… trzy. Dlaczego? Co jest tak fascynującego w pieprzonej ścianie z cegły? Ale ta ściana niecała była z cegły, zorientował się, wyglądając przez okno razem z pielęgniarką. Na każdym poziomie znajdowały się długie otwarte przestrzenie, a kiedy auta wjeżdżały po pochylni, słońce przez moment odbijało się w ich przednich szybach. Błysk. I błysk. I błysk. Jezu Chryste, pomyślał Brady. To niby ja mam być w śpiączce, prawda? A jest zupełnie tak, jakby ona dostała at… Ale zaraz. Co, do cholery? Wyglądam przez okno razem z nią? Jakim cudem, skoro leżę tutaj, w łóżku? Przejechał zardzewiały pick-up. Za nim jaguar sedan, pewnie własność bogatego lekarza. Brady zorientował się, że wcale nie wygląda przez okno razem

z nią, ale z niej. To było jak oglądanie krajobrazu z siedzenia pasażera, kiedy ktoś inny prowadzi samochód. I owszem, Sadie MacDonald rzeczywiście dostała ataku, tak łagodnego, że pewnie sama o tym nie wiedziała. Wywołały go światła. Światła na przednich szybach przejeżdżających aut. Gdy tylko ruch na rampie ustanie albo kąt padania słońca odrobinę się zmieni, ocknie się i wróci do swoich zajęć. Ocknie się, nieświadoma, że to się w ogóle stało. Brady wiedział o tym. Wiedział, ponieważ był w niej. Wszedł nieco głębiej i uzmysłowił sobie, że widzi jej myśli. To niesamowite. Naprawdę widział, jak migają wte i wewte, tam i z powrotem, w górę i w dół; czasem ich drogi przecinały się w ciemnozielonym ośrodku będącym – być może, Brady musiał się nad tym zastanowić, i to bardzo uważnie, żeby nabrać pewności – jej rdzenną świadomością. Kwintesencją Sadie. Spróbował wejść jeszcze głębiej, zidentyfikować niektóre myśloryby, ale na Boga, jak one pędziły! A jednak… Coś o muffinkach, które miała w mieszkaniu. Coś o kocie, którego widziała na wystawie sklepu zoologicznego: czarnego z fikuśnym białym śliniakiem. Coś o… kamieniach? Czy chodziło o kamienie? Coś o jej ojcu, ta ryba była czerwona, w kolorze gniewu. Albo wstydu. Albo jednego i drugiego. Kiedy odwróciła się od okna i ruszyła w stronę szafy, Brady przez moment czuł zawroty głowy, jakby spadał. Wrażenie minęło, a on znowu znajdował się we własnym ciele, patrzył na świat swoimi oczami. Wyrzuciła go z siebie, nie wiedząc nawet, że tam był. Gdy uniosła Brady’ego i podłożyła mu pod głowę dwie nowe piankowe poduszki w świeżo upranych poszewkach, jego oczy, patrzące nieruchomo spod półprzymkniętych powiek, nie drgnęły. Jednak się nie odezwał. Naprawdę musiał to przemyśleć. ··· Przez następne cztery dni Brady kilkakrotnie próbował dostać się do głów osób odwiedzających go w sali. Częściowo udało mu się tylko raz, z młodym salowym, który przyszedł wymyć podłogę. Chłopak nie był mongolskim idiotą (to

określenie jego matki na osoby z zespołem Downa), ale do Mensy też by go nie przyjęli. Patrzył na mokre smugi pozostawiane przez mop na linoleum, przyglądał się, jak kolejno ciemnieją, i to wystarczająco go otworzyło. Wizyta Brady’ego była krótka i nieciekawa. Młody zastanawiał się, czy w stołówce będą mieli tacos – nic wielkiego. Potem te zawroty głowy, uczucie spadania. Chłopak wypluł Brady’ego jak pestkę arbuza, ani na moment nie zwalniając wahadłowych ruchów mopem. Z innymi osobami, które raz po raz zaglądały do sali, w ogóle się nie udało, i ta porażka frustrowała dużo bardziej niż niezdolność podrapania swędzącej twarzy. Brady przyjrzał się sobie, a to, co odkrył, wprawiało w konsternację. Jego stale boląca głowa spoczywała na ciele chudym niczym szkielet. Mógł się poruszać, nie był sparaliżowany, ale mięśnie miał w zaniku, więc nawet przesunięcie nogi o parę centymetrów wymagało herkulesowego wysiłku. Z kolei przebywanie wewnątrz siostry MacDonald było takim uczuciem, jakby latał czarodziejskim dywanem. Ale dostał się tam tylko dlatego, że cierpiała na pewną formę epilepsji. Bardzo łagodną, lecz wystarczającą, żeby na chwilę otworzyć drzwi. Inni najwyraźniej dysponowali naturalną ochroną. Nawet w salowym nie pozostał dłużej niż przez kilka sekund, a przecież gdyby ten jełop był krasnoludkiem, nazywałby się Gapcio. Wtedy Brady’emu przypomniał się stary dowcip. W Nowego Jorku przybysz pyta bitnika: „Jak się dostać do Carnegie Hall?”. Bitnik odpowiada: „Ćwiczyć, chłopie, ćwiczyć”. I to właśnie muszę zrobić, pomyślał Brady. Ćwiczyć i stać się silniejszy. Bo Kermit William Hodges gdzieś tam jest. Ten stary Det. Em. myśli, że wygrał. Nie mogę na to pozwolić. Nie pozwolę. I tak właśnie w ów deszczowy wieczór w połowie listopada 2011 roku Brady otworzył oczy, powiedział, że głowa go boli, i zapytał o matkę. Nie było krzyku. Sadie MacDonald miała wtedy wolne, a Norma Wilmer, pielęgniarka na dyżurze, to twardsza kobieta. Mimo wszystko cicho jęknęła z zaskoczenia i pobiegła sprawdzić, czy w pokoju lekarskim jest doktor Babineau. Teraz zaczyna się reszta mojego życia, pomyślał Brady. Ćwicz, chłopie, ćwicz.

CZARNIAWA

1 Chociaż Hodges oficjalnie uczynił Holly pełnoprawną wspólniczką w Uczciwych Znalazcach, a w biurze jest wolny gabinet (mały, lecz z oknem na ulicę), ona postanowiła zostać w recepcji. Siedzi tam, wpatrzona w ekran komputera, kiedy Hodges za kwadrans jedenasta przychodzi do firmy. Mimo że Holly czym prędzej zrzuca coś do szerokiej środkowej szuflady biurka, narząd węchu Hodges wciąż ma wystarczająco dobry (w przeciwieństwie do pewnych wadliwych urządzeń położonych niżej), żeby wyczuć charakterystyczny zapach niedojedzonego twinkie. – Co słychać, Hollyberry? – Nauczyłeś się tego od Jerome’a, chociaż wiesz, że tego nie cierpię. Jeszcze raz nazwiesz mnie Hollyberry, a wyjadę na tydzień do matki. Ciągle mnie prosi, żebym ją odwiedziła. Akurat, myśli Hodges. Nie znosisz jej, a poza tym złapałaś trop, moja droga. Wciągnęłaś się jak heroinistka. – Przepraszam, przepraszam. – Zerka jej przez ramię i widzi artykuł na stronie „Bloomberg Business” z kwietnia 2014 roku. Nagłówek brzmi: ZAPPIT SIĘ ZAPADŁ. – Aha, firma skrewiła i wyleciała z interesu. Chyba wczoraj ci o tym mówiłem. – Mówiłeś. Ale ciekawy, przynajmniej dla mnie, jest los zapasów. – Jak to? – Tysięcy niesprzedanych zappitów, może nawet dziesiątek tysięcy. Chciałam wiedzieć, co się z nimi stało. – I dowiedziałaś się? – Jeszcze nie. – Może wysłali je biednym dzieciom w Chinach razem z tymi wszystkimi warzywami, których nie chciałem jeść, kiedy byłem mały. – Głodne dzieci to nic śmiesznego – odpowiada Holly, rzucając mu surowe spojrzenie. – Oczywiście, że nie. Hodges się prostuje. W drodze powrotnej od Stamosa zrealizował receptę na leki przeciwbólowe – mocne, ale nie aż tak jak te, które może będzie brał już wkrótce – i czuje się prawie dobrze. Nawet lekko kręci go w brzuchu z głodu, co stanowi miłą odmianę. – Pewnie je zniszczyli. Tak chyba robią z niesprzedanymi książkami.

– Musieliby zniszczyć masę towaru, a te gadżety miały załadowane gry i ciągle działają. Model z najwyższej półki, Commander, był nawet wyposażony w Wi-Fi. A teraz opowiedz o swoich wynikach. Hodges zmusza się do uśmiechu, który, taką ma nadzieję, wyda się zarazem skromny i szczęśliwy. – Dobre wieści, Holly. To wrzód, ale mały. Muszę łykać masę leków i pilnować diety. Doktor Stamos mówi, że jeśli to mi się uda, wrzód zaleczy się sam. Holly odpowiada promiennym uśmiechem, który sprawia, że Hodges lepiej się czuje z tym skandalicznym kłamstwem. Oczywiście jednocześnie czuje się także jak psie gówno na starym bucie. – Dzięki Bogu! Zrobisz to, co kazał, prawda? – No pewnie. Znowu jak psie gówno. Hodgesa nie wyleczyłoby całe mdłe jedzenie świata. Nie jest z tych, co się poddają, więc w innych okolicznościach siedziałby już w gabinecie gastroenterologa Henry’ego Yipa, bez względu na to, jak niewielka jest szansa na pokonanie raka trzustki. Ale wiadomość otrzymana Pod Niebieskim Parasolem zmieniła sytuację. – Świetnie, bo nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła, Bill. Naprawdę nie wiem. – Holly… – Właściwie to wiem. Wróciłabym do domu. Co nie byłoby dla mnie dobre. No, ba, myśli Hodges. Poznałem cię, kiedy przyjechałaś na pogrzeb ciotki Elizabeth. Matka prowadzała cię jak psa na smyczy. Holly, zrób to, Holly, zrób tamto, i na litość boską, nie przynieś nam wstydu. – A teraz opowiadaj – prosi Holly. – Opowiadaj o tym czymś nowym. Opowiadaj, opowiadaj, opowiadaj! – Daj mi kwadrans, a potem dowiesz się wszystkiego. Tymczasem spróbuj wybadać, co się stało z tymi commanderami. To pewnie bez znaczenia, ale nie wiadomo. – Dobrze. Bardzo się cieszę z twoich wyników, Bill. – Taa. Hodges wchodzi do swojego gabinetu. Holly obraca się w fotelu, żeby za nim popatrzeć, bo on rzadko zamyka za sobą drzwi. Ale czasem mu się to zdarza. Holly wraca więc do komputera.

2 – On jeszcze z tobą nie skończył. Holly cicho powtarza te słowa. Odkłada niedojedzonego wegeburgera na papierowy talerz. Hodges zdążył już pożreć swojego, mówiąc pomiędzy kęsami. Nie wspomniał, że obudził go ból. W tej wersji odkrył wiadomość, bo nie mógł spać, więc wstał, żeby posurfować po sieci. – Tak właśnie wyglądała wiadomość – powiedział. – Od Z-Boya. – Aha. Brzmi jak pomagier superbohatera, prawda? „Śledź z nami przygody ZMana i Z-Boya, którzy strzegą ulic Gotham City przed bandytami!”. – Gotham City strzegą Batman i Robin. – Wiem, czytałem komiksy o Batmanie, kiedy ciebie jeszcze nie było na świecie. Tak tylko mówiłem. Holly podnosi wegeburgera, wyciąga z niego sałatę, a potem go odkłada. – Kiedy po raz ostatni byłeś u Brady’ego Hartsfielda? Od razu do rzeczy, myśli Hodges z uznaniem. Moja Holly. – Poszedłem do niego tuż po tej sprawie z Saubersami, a potem jeszcze raz nieco później. To musiało być latem. A potem ty i Jerome przyparliście mnie do muru i kazaliście z tym skończyć. Więc skończyłem. – Zrobiliśmy to dla twojego dobra. – Wiem o tym. A teraz jedz kanapkę. Holly gryzie kęs, wyciera majonez z kącika ust, a potem pyta, jaki wydawał się Hartsfield podczas ostatniej wizyty. – Taki sam jak zwykle… mniej więcej. Siedział i gapił się na parking. Ja gadałem, zadawałem pytania, a on milczał. To jego uszkodzenie mózgu zasługuje na Oscara, bez dwóch zdań. Ale krążą o nim historie. – Co za historie? – Że ma jakieś moce umysłowe. Że umie odkręcać i zakręcać wodę w łazience i czasem robi to, żeby nastraszyć pielęgniarki. Powiedziałbym, że to bzdury, ale kiedy Becky Helmington była oddziałową, mówiła, że parę razy widziała takie rzeczy na własne oczy: klekoczące żaluzje, telewizor, który sam się włącza, kołyszące się butelki od kroplówki. A ją uważam za wiarygodnego świadka. Wiem, że trudno w to uwierzyć… – Wcale nie tak trudno. Telekineza, czasem nazywana psychokinezą, jest zjawiskiem udokumentowanym. Sam nigdy nie widziałeś czegoś podobnego

podczas swoich wizyt? – No… – Hodges urywa, zastanawia się. – Podczas przedostatniej wizyty rzeczywiście coś się stało. Na szafce przy łóżku stała fotografia: Hartsfield i matka objęci, przytuleni policzkami. Gdzieś na wakacjach. To samo zdjęcie wisiało w domu przy Elm Street. Pewnie je pamiętasz. – Oczywiście. Pamiętam wszystko, co widziałam w tym domu, włącznie z frywolnymi zdjęciami matki, które trzymał w komputerze. – Holly krzyżuje ramiona na swych małych piersiach i wykrzywia usta z niesmakiem. – To była bardzo nienaturalna relacja. – Mało powiedziane. Nie wiem, czy kiedyś rzeczywiście uprawiał z nią seks… – Uuuch! – …ale myślę, że chciał to zrobić, a przynajmniej pobudzała jego fantazje. W każdym razie wziąłem tę fotografię do ręki i zacząłem obrażać jego matkę, żeby go sprowokować, zmusić do reakcji. Bo on tam jest, Holly, obecny i świadomy. Byłem tego pewien wtedy i jestem pewien teraz. Siedzi tam sobie, ale w środku jest tą samą ludzką osą, która zabiła tych ludzi pod City Center i chciała zabić jeszcze więcej w Audytorium Mingo. – I komunikował się z tobą za pomocą Niebieskiego Parasola Debbie, nie zapominaj. – Po wczorajszej nocy raczej mi to nie grozi. – Opowiadaj, co było dalej. – Na sekundę przestał wyglądać przez okno na parking. Jego oczy… obróciły się w oczodołach i spojrzał na mnie. Wszystkie włosy na karku stanęły mi dęba, a powietrze zrobiło się jakby… no, nie wiem… naelektryzowane. – Hodges zmusza się, żeby powiedzieć resztę. To niczym wpychanie wielkiego głazu na strome wzgórze. – Jako gliniarz aresztowałem w życiu trochę złoczyńców, w tym paru naprawdę strasznych. Na przykład matkę, która zabiła swoje trzyletnie dziecko dla groszowego ubezpieczenia. Ale kiedy już zostali złapani, nigdy nie czułem w nich obecności zła. Zupełnie jakby zło było sępem, który ulatuje, gdy tylko sprawcy trafią za kratki. Ale tamtego dnia je wyczułem. Naprawdę, Holly. Wyczułem je w Bradym Hartsfieldzie. – Wierzę ci – mówi Holly głosem tak cichym, że właściwie szeptem. – I miał zappita. To jest ten związek, który próbowałem sobie uświadomić. Jeśli to w ogóle związek, a nie zbieg okoliczności. W szpitalu był taki facet, nie znam jego nazwiska, wszyscy mówili na niego po prostu Al Bibliotekarz. Roznosił

te zappity razem z książkami i kindle’ami. Nie wiem, czy to salowy, czy wolontariusz… może nawet woźny robiący dobry uczynek na boku. Chyba nie skojarzyłem od razu tylko dlatego, że zappit, który znalazłaś w domu Ellerton, był różowy, a ten u Brady’ego niebieski. – Jak to możliwe, żeby los Janice Ellerton i jej córki miał coś wspólnego z Bradym Hartsfieldem? Chyba że… Czy ktoś donosił o aktywności telekinetycznej poza jego salą? Były takie pogłoski? – Nie, ale mniej więcej w tym samym czasie, gdy zakończyła się sprawa Saubersów, w Klinice Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu popełniła samobójstwo pielęgniarka. Podcięła sobie żyły w łazience niedaleko sali Hartsfielda. Nazywała się Sadie MacDonald. – Czy myślisz… Holly znowu skubie kanapkę, rwie kawałki sałaty i upuszcza je na talerz. Czeka, żeby Hodges jej pomógł. – Dokończ, Holly. Nie powiem tego za ciebie. – Czyli myślisz… że jakimś cudem Brady ją do tego namówił. Nie mam pojęcia, jak mógłby to zrobić. – Ja też nie, ale wiemy, że fascynowało go samobójstwo. – Ta Sadie MacDonald… Czy ona miała takiego zappita? – Bóg jeden wie. – Jak… jak ona… Tym razem Hodges pomaga. – Skalpelem, który zwędziła z sali chirurgicznej. Dowiedziałem się tego od asystentki lekarza sądowego. Dałem jej za to kartę podarunkową do DeMasio, tej włoskiej knajpy. Holly znowu rwie sałatę. Zawartość jej talerza zaczyna przypominać confetti na balu urodzinowym irlandzkich krasnali. Patrząc na to, Hodges dostaje szału, ale jej nie przerywa. Holly zbiera się, żeby to powiedzieć. I w końcu mówi. – Pójdziesz do Hartsfielda. – Tak, pójdę. – Naprawdę myślisz, że coś z niego wyciągniesz? Wcześniej ci się nie udało. – Teraz wiem trochę więcej. Ale co wie tak naprawdę? Przecież nawet nie jest pewien, co podejrzewa. Lecz może Hartsfield wcale nie jest ludzką osą. Może jest pająkiem, a sala 217 w Kuble to sam środek jego sieci, a on siedzi tam i ją przędzie.

A może to wszystko zbieg okoliczności. Może rak wżera się już do mózgu Hodgesa i wywołuje paranoiczne myśli. Tak właśnie pomyślałby Pete, a jego partnerka – trudno nie nazywać jej panną Piękne Szare Oczęta, odkąd to przezwisko zagnieździło się w głowie – powiedziałaby to głośno. Hodges wstaje. – Nie ma z czym zwlekać – mówi. Holly odkłada kanapkę na stos poszarpanej sałaty, żeby złapać go za ramię. – Uważaj. – Obiecuję. – Pilnuj swoich myśli. Wiem, że to brzmi jak wariactwo, ale ja jestem wariatką, przynajmniej chwilami, więc mogę to powiedzieć. Gdybyś miał myśli o… no, zrobieniu sobie krzywdy… zadzwoń do mnie. Natychmiast. – Dobrze. Holly krzyżuje ręce i łapie się za ramiona – to ten dawny gest dodający otuchy, który teraz Hodges widuje już rzadziej. – Szkoda, że nie ma Jerome’a. Jerome Robinson jest w Arizonie, wziął urlop dziekański, żeby budować domy w ramach Habitat for Humanity. Kiedy Hodges nazwał ten wyjazd „dekorowaniem CV”, Holly skarciła go, mówiąc, że Jerome robi to, bo jest dobrym człowiekiem. Z tym Hodges musi się zgodzić – Jerome naprawdę jest dobrym człowiekiem. – Nic mi nie będzie. To pewnie nic takiego. Zachowujemy się jak dzieci, które boją się, że w pustym domu na rogu ulicy straszy. Gdybyśmy wspomnieli o tym Pete’owi, umieściłby nas w psychiatryku. Holly, którą rzeczywiście kiedyś umieszczono w psychiatryku (dwukrotnie), wierzy, że w pewnych pustych domach naprawdę straszy. Zdejmuje z ramienia chudą dłoń bez pierścionków, żeby znowu złapać Hodgesa, tym razem za rękaw płaszcza. – Zadzwoń, kiedy dojedziesz na miejsce, a potem, kiedy wyjdziesz. Nie zapomnij, bo będę się martwić, a sama nie mogę zadzwonić, bo… – W Kuble nie można używać komórek, tak, wiem. Zadzwonię. A tymczasem mam dla ciebie dwa zadania. – Hodges widzi, że jej ręka sięga po notatnik, więc kręci głową. – Nie musisz zapisywać. To proste. Po pierwsze, wejdź na eBaya czy gdzie tam szukasz rzeczy, których nie można już dostać w sklepach, i zamów takiego zappit commandera. Dasz radę?

– Bez problemu. A drugie zadanie? – Sunrise Solutions wykupiło Zappit, a potem zbankrutowało. Musi być syndyk masy upadłościowej. Taki syndyk zatrudnia prawników, księgowych i likwidatorów, żeby wycisnąć z firmy ostatniego centa. Znajdź go i zadzwoń dzisiaj albo jutro. Chcę wiedzieć, co się stało z niesprzedanymi konsolami, bo Janice Ellerton dostała zappita długo po tym, jak obie firmy splajtowały. Holly się rozpromienia. – Choroba, genialne! Nic genialnego, myśli Hodges, zwykła policyjna robota. Może mam nieuleczalnego raka, ale wciąż pamiętam, na czym ona polega, a to już coś. To już coś dobrego.

3 Kiedy Hodges wychodzi z Turner Building i rusza na przystanek autobusowy (łatwiej i szybciej przedostać się przez miasto piątką, niż iść po priusa i jechać samemu), jest bardzo zamyślonym człowiekiem. Rozmyśla nad tym, jak podejść Brady’ego – jak zmusić go, by się otworzył. W policji Hodges był mistrzem pokoju przesłuchań, więc musi istnieć jakiś sposób. Wcześniej chodził do Brady’ego tylko po to, żeby go prowokować i potwierdzić swoje przeczucie, że on tylko udaje półkatatonię. Tym razem ma kilka autentycznych pytań. Na pewno Brady’ego da się zmusić, żeby na nie odpowiedział. Muszę szturchnąć pająka, myśli. Planowanie czekającej go konfrontacji utrudniają myśli o diagnozie, którą właśnie otrzymał, oraz związane z nią nieuniknione obawy. Owszem, obawy o swoje życie. Ale również wątpliwość, ile cierpienia czeka go na późniejszym etapie oraz w jaki sposób powiadomi tych, którzy muszą wiedzieć. Corinne i Allie będą wstrząśnięte, ale to przeżyją. Robinsonowie również, choć Hodges wie, że Jerome i jego mała siostra Barbara (choć już nie taka mała; za kilka miesięcy skończy szesnaście lat) ciężko to zniosą. Przede wszystkim jednak martwi się o Holly. Nie jest wariatką, pomimo tego, co mówiła w biurze, jest natomiast wrażliwa. Bardzo. Przeżyła dwa załamania nerwowe, jedno w szkole średniej, a drugie po dwudziestce. Teraz stała się silniejsza, ale przez ostatnie lata wspierał ją przede wszystkim on, a także firma, którą razem prowadzą. Jeśli tego zabraknie, Holly będzie zagrożona. Hodges nie może się w tej kwestii oszukiwać. Nie pozwolę, żeby pękła, myśli. Idzie ze spuszczoną głową i z rękami w kieszeniach, wydychając białą parę. Nie dopuszczę do tego. Pogrążony w myślach, po raz trzeci w ciągu dwóch dni nie zauważa poplamionego farbą podkładową chevroleta malibu. Samochód zaparkowany jest naprzeciwko budynku, w którym Holly szuka teraz syndyka masy upadłościowej Sunrise Solutions. Na chodniku obok auta stoi starszy jegomość w znoszonej wojskowej parce połatanej taśmą maskującą. Patrzy, jak Hodges wsiada do autobusu, a potem wyjmuje z kieszeni kurtki komórkę i dzwoni.

4 Holly śledzi wzrokiem swego szefa – a zarazem, tak się składa, osobę, którą kocha najbardziej na świecie – idącego do przystanku na rogu. Wydaje się teraz taki drobny, jest niemal cieniem tęgiego mężczyzny, którego poznała sześć lat temu. Idąc, trzyma się ręką za bok. Ostatnio robi to często i Holly sądzi, że nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. To tylko mały wrzód, powiedział. Chciałaby w to wierzyć – chciałaby wierzyć jemu – ale nie jest pewna, czy może. Przyjeżdża autobus, Bill wsiada. Holly stoi przy oknie; patrzy, jak odjeżdża, obgryza paznokcie i tęskni do papierosa. Ma gumę Nicorette, nawet całe mnóstwo, ale czasami sprawdza się tylko papieros. Nie trać czasu, mówi sobie. Jeśli naprawdę chcesz być podstępną żmiją, to nie ma z czym zwlekać. Wchodzi do jego gabinetu. Komputer jest wygaszony, ale Bill nigdy go nie wyłącza, dopóki nie wyjdzie do domu na noc, więc wystarczy go wybudzić. Zanim jednak Holly zdąży to zrobić, jej uwagę przyciąga żółty notes obok klawiatury. On zawsze ma taki pod ręką, zwykle pokryty zapiskami i gryzmołami. W taki sposób myśli. Na górze kartki widnieją słowa, które Holly dobrze zna. Działają jej na wyobraźnię, odkąd po raz pierwszy usłyszała w radiu tę piosenkę Beatlesów: Ci wszyscy samotni ludzie. Poniżej znajdują się znajome nazwiska. Olivia Trelawney (wdowa) Martine Stover (niezamężna, gosposia nazwała ją „starą panną”) Janice Ellerton (wdowa) Nancy Alderson (wdowa) I inne. Również jej nazwisko, bo ona także jest starą panną. Nazwisko rozwiedzionego Pete’a Huntleya. I samego Hodgesa, też rozwiedzionego. Prawdopodobieństwo popełnienia samobójstwa przez singli jest dwa razy większe. Przez rozwiedzionych – cztery razy. – Brady Hartsfield lubił samobójstwa – mruczy Holly pod nosem. – To było jego hobby. Pod nazwiskami widnieje zakreślony kółkiem dopisek, którego nie rozumie: Lista gości? Jakich gości?

Holly stuka w pierwszy lepszy klawisz, a wtedy komputer Billa włącza się, ukazując pulpit pełen rozrzuconych plików. Tyle razy zwracała mu uwagę, beształa go, że to zupełnie tak, jakby zostawił otwarte drzwi do własnego domu, a wszystkie kosztowności wyłożył na stole w jadalni z kartką PROSZĘ, UKRADNIJ NAS. Bill stale obiecuje, że się poprawi, ale nigdy tego nie robi. Oczywiście w przypadku Holly to i tak nie miałoby znaczenia, bo ona zna jego hasło. Sam je podał. Na wypadek gdyby coś mu się stało, mówił. Teraz Holly boi się, że ten moment właśnie nadszedł. Wystarczy jeden rzut oka na ekran i już wie, że to nie wrzód. Na pulpicie jest jeden nowy folder i ma przerażający tytuł. Holly klika. Straszliwe gotyckie litery na samej górze dokumentu jednoznacznie potwierdzają, że to testament Kermita Williama Hodgesa. Natychmiast go zamyka. Absolutnie nie ma zamiaru poznawać treści. Wiedza, że taki plik istnieje i że Bill dziś go przeglądał, wystarczy. To wręcz za wiele. Holly stoi przy biurku, obejmuje się ramionami i przygryza wargi. Następny krok byłby czymś gorszym niż myszkowanie. To byłoby wścibstwo. To byłoby włamanie. Zaszłaś już tak daleko, więc naprzód. – Tak, muszę to zrobić – szepcze Holly, a potem klika na ikonę ze znaczkiem pocztowym, która uruchamia program e-mailowy. Mówi sobie przy tym, że pewnie nic nie znajdzie. Ale znajduje. Najnowsza wiadomość przyszła pewnie wtedy, gdy rozmawiali o nocnym odkryciu Pod Niebieskim Parasolem Debbie. To list od lekarza, u którego był Bill, od doktora Stamosa. Holly otwiera maila i czyta: Załączam kopię najnowszych wyników badań. Używa hasła podanego w mailu, żeby otworzyć załącznik, siada w fotelu Billa i pochyla się z dłońmi mocno splecionymi na kolanach. Kiedy przewija do drugiej z ośmiu stron, już płacze.

5 Ledwie Hodges zdążył zająć miejsce z tyłu autobusu numer 5, kiedy w jego kieszeni pęka szkło, a chłopcy świętują home run, który stłukł szybę w salonie pani O’Leary. Mężczyzna w garniturze opuszcza „Wall Street Journal” i z dezaprobatą patrzy na niego znad gazety. – Przepraszam, przepraszam – mówi Hodges. – Ciągle mam to zmienić. – I to lepiej jak najprędzej – odpowiada biznesmen, po czym znów unosi dziennik. Wiadomość przysłał dawny partner Hodgesa. Znowu. Odczuwając silne déjà vu, Bill oddzwania. – Pete, o co chodzi z tymi esemesami? Przecież masz mój numer na liście szybkiego wybierania. – Pomyślałem, że telefon pewnie programowała ci Holly, więc ustawiła jakiś zwariowany dzwonek. To byłby żart w jej stylu. I że ten dzwonek pewnie masz ustawiony na maksymalną głośność, ty głuchy skurczybyku. – To sygnał wiadomości mam ustawiony na maksimum – odpowiada Hodges. – Kiedy ktoś dzwoni, telefon ma tylko miniorgazm na mojej nodze. – Więc zmień ten sygnał. Przed kilkoma godzinami Hodges dowiedział się, że zostało mu już tylko parę miesięcy życia. A teraz dyskutuje o ustawieniach w komórce. Życie bywa surrealistyczne. – Nie omieszkam. A teraz powiedz, z czym dzwonisz. – Mam tu gościa od informatyki śledczej, który rzucił się na ten twój gadżet do gier jak mucha na gówno. Powiedział, że jest retro. Dajesz wiarę? Ta zabawka ma pewnie z pięć lat i już jest retro. – Świat przyspiesza. – W miejscu na pewno nie stoi. Tak czy owak, ten zappit jest sfajczony. Kiedy nasz gość włożył mu nowe baterie, było parę niebieskich błysków, a potem ustrojstwo zdechło. – Co z nim? – Teoretycznie możliwy jest wirus, bo urządzenie podobno miało Wi-Fi, a robaki dostają się głównie tą drogą, ale facet mówi, że chodzi raczej o wadliwy procesor albo spalony obwód. W każdym razie to ślepy trop. Ellerton nie mogła go używać. – To dlaczego trzymała podłączoną ładowarkę w łazience córki?

Po tym pytaniu Pete na chwilę milknie. – Dobra – odzywa się w końcu – więc może przez jakiś czas działał, a potem procesor zdechł. Czy co one tam robią. Oczywiście, że działał, myśli Hodges. Grała na nim w pasjansa przy stole w kuchni. W różne rodzaje, na przykład Klondike, Pyramid i Picture. O czym wiedziałbyś, drogi Peterze, gdybyś porozmawiał z Nancy Alderson. Pewnie wciąż masz to na liście rzeczy do zrobienia przed śmiercią. – Dobra – mówi Hodges. – Dzięki za informację. – To już ostatnia informacja, Kermit. Mam partnerkę, z którą całkiem dobrze mi się pracowało, odkąd się zwinąłeś, i chciałbym, żeby przyszła na moją imprezę pożegnalną, zamiast siedzieć za biurkiem i dąsać się, że aż do końca wolałem ciebie. Hodges mógłby ciągnąć temat, ale do szpitala zostały już tylko dwa przystanki. Poza tym uświadamia sobie, że chce zdystansować się od Pete’a i Izzy i pójść w tej sprawie własną drogą. Pete człapie powoli, a Izzy wręcz się ociąga. On natomiast chce biec, nawet z chorą trzustką. – Zrozumiano – rzuca. – Jeszcze raz dzięki. – Sprawa zamknięta? – Finito. Wzrok Hodgesa ucieka do góry i w lewo.

6 Dziewiętnaście przecznic od miejsca, w którym Hodges chowa iPhone’a do kieszeni płaszcza, istnieje inny świat. Niezbyt przyjemny. Jest w nim siostra Jerome’a Robinsona i ma kłopoty. Barbara, ładna i skromna w swym szkolnym mundurku Chapel Ridge (szary wełniany płaszcz, szara spódnica, białe podkolanówki, czerwony szalik wokół szyi), idzie przez Martin Luther King Avenue z żółtym zappit commanderem w dłoniach odzianych w rękawiczki. Na ekranie ryby z Wędkowania pływają tam i z powrotem, choć w jasnym, zimnym południowym świetle są prawie niewidoczne. Martin Luther King Avenue to jedna z dwóch głównych ulic przebiegających przez część miasta znaną jako Lowtown. Chociaż jej ludność jest w większości czarnoskóra i Barbara też jest czarnoskóra (a raczej w kolorze kawy z mlekiem), nigdy wcześniej tu nie była, co sprawia, że czuje się głupia i bezwartościowa. Przecież to są jej ludzie, być może kiedyś ich przodkowie taszczyli barki i dźwigali bele bawełny na tej samej plantacji, a mimo to nie odwiedziła tej dzielnicy ani razu. Przestrzegali ją nie tylko rodzice, ale również brat. „W Lowtown piją piwo, a potem zjadają butelkę – powiedział kiedyś. – To nie miejsce dla dziewczyny takiej jak ty”. Dziewczyny takiej jak ja, myśli Barbara. Porządnej dziewczyny z wyższej klasy średniej, która chodzi do porządnej prywatnej szkoły, ma porządne białe przyjaciółki, mnóstwo porządnych, ładnych ubrań oraz kieszonkowe. Ja mam nawet kartę płatniczą! Mogę pobrać sześćdziesiąt dolarów z bankomatu, kiedy tylko chcę! Wypas! Barbara idzie jak dziewczyna we śnie i rzeczywiście to trochę jak sen, bo wszystko jest tu dziwne, choć znajduje się niespełna trzy kilometry od domu, przytulnego budynku w stylu Cape Cod z przylegającym do niego garażem na dwa samochody i całkowicie wolną hipoteką. Mija punkty udzielania chwilówek i lombardy pełne gitar, radioodbiorników oraz lśniących brzytew z rączkami z masy perłowej. Mija bary, które cuchną piwem, choć ich drzwi zamknięto przed styczniowym mrozem. Mija knajpy, które śmierdzą tłuszczem. Część sprzedaje pizzę w kawałkach, inne – chińszczyznę. W brudnym oknie jednej z nich stoi tablica z napisem: KUKURYDZIANE PLACUSZKI I DUSZONA ZIELENINA JAK U MAMY.

Na pewno nie u mojej mamy, myśli Barbara. Ja nawet nie wiem, po co dusić zieleninę. Na rogach ulic – wydaje się, że praktycznie na każdym rogu – stoją chłopcy w szortach do kolan i luźnych dżinsach, jedni grzeją się przy beczkach z ogniem, inni grają w zośkę, mają gigantyczne tenisówki i kurtki rozpięte mimo mrozu. Wołają „joł” do swoich ziomków, machają do przejeżdżających samochodów, a gdy któryś się zatrzyma, podają przez otwarte okna nieduże koperty z półprzezroczystego papieru. Barbara mija kolejne przecznice (dziewięć, dziesięć, może dwanaście, straciła już rachubę), a każdy róg jest jak restauracja dla zmotoryzowanych, tyle że z narkotykami zamiast hamburgerów i tacos. Barbara mija dygoczące kobiety w obcisłych spodenkach, krótkich kurtkach ze sztucznego futra i błyszczących butach. Na głowie mają wielokolorowe peruki. Mija samochód rozebrany do osi i pokryty tagami gangów. Mija kobietę z brudnym bandażem na jednym oku, ciągnącą za rękę piszczącego malucha. Mija siedzącego na kocu mężczyznę, który pije wino z butelki i patrząc na Barbarę, wykonuje obsceniczne ruchy szarym językiem. Tu jest bieda, tu jest rozpacz i to wszystko jest tu od zawsze, a ona nigdy nic w tej sprawie nie zrobiła. Nie zrobiła? Nawet o tym nie myślała! Czym się zajmowała? Odrabianiem prac domowych. Gadaniem przez telefon i esemesowaniem z psiapsiółkami po nocach. Wrzucaniem wpisów na Facebooka i martwieniem się o cerę. Jest typowym nastoletnim pasożytem, chodzi z ojcem i matką do miłych restauracji, a tymczasem jej bracia i siostry – tutaj, niespełna trzy kilometry od jej miłego podmiejskiego domu – piją wino i biorą narkotyki, żeby zapomnieć o potwornym życiu. Barbara wstydzi się swoich włosów, które gładko spadają na ramiona. Wstydzi się czystych białych podkolanówek. Wstydzi się swojego koloru skóry, ponieważ jest taki sam jak ich. – E, czarniawa! – woła ktoś z drugiej strony ulicy. – A ty tu czego? Nic tu po tobie! Czarniawa. Jak w tym serialu Czarno to widzę, który oglądają w domu i bardzo ich bawi. Lecz ona też jest właśnie taka. Nie czarna, ale czarniawa. Żyje białym życiem w białej dzielnicy. Może tak żyć, bo rodzice dużo zarabiają i mają dom w okolicy zamieszkanej przez ludzi tak potwornie pozbawionych uprzedzeń, że krzywią się, kiedy ich dziecko nazwie inne kretynem. Barbara wiedzie to cudowne białe życie, bo nikomu nie zagraża, nie wsadza kija w mrowisko. Chodzi sobie własną drogą,

trajkocząc z koleżankami o chłopcach, o muzyce, o chłopcach, o ciuchach, o chłopcach, o programach w telewizji, które lubi każda z nich, i o tym, którą dziewczynę widziały z którym chłopcem w centrum handlowym Birch Hill Mall. Jest czarniawa, to słowo znaczy tyle, co bezużyteczna, więc nie zasługuje, żeby żyć. – Może powinnaś ze wszystkim skończyć. Niech to będzie twoje świadectwo. Ta myśl jest głosem, który niesie z sobą pewną odkrywczą logikę. Emily Dickinson napisała, że jej wiersz to list do świata, który nigdy nie pisał do niej; czytali to w szkole, ale Barbara sama nie napisała nigdy żadnego listu. Mnóstwo głupich rozprawek, streszczeń książek i maili, ale nic, co naprawdę miałoby znaczenie. – Może pora, żebyś to zrobiła. To nie jej głos, ale głos przyjaciela. Barbara zatrzymuje się przed sklepem, gdzie przepowiadają przyszłość i kładą tarota. Wydaje jej się, że w brudnej szybie widzi odbicie kogoś, kto stoi obok niej, białego mężczyzny z uśmiechniętą chłopięcą twarzą i kłębowiskiem blond włosów na czole. Dziewczyna obraca się, ale nikogo tam nie ma. To tylko jej wyobraźnia. Znowu spogląda w dół na ekran konsoli do gier. W cieniu markizy ryby znów są jasne i wyraźne. Pływają tam i z powrotem, raz po raz wymazywane przez jasny niebieski błysk. Barbara patrzy tam, skąd przyszła, i widzi lśniącego czarnego pick-upa, który jedzie w jej kierunku. Auto przemieszcza się szybko, skacze z pasa na pas. To wóz z wielkimi oponami, chłopcy w szkole mówią na takie bigfoot albo gangsta large. – Jeśli chcesz to zrobić, to do dzieła. Zupełnie jakby ktoś stał obok niej. Ktoś, kto rozumie. Głos ma rację. Barbara nigdy dotąd nie myślała o samobójstwie, ale w tej chwili wydaje się ono absolutnie racjonalne. – Nie musisz nawet zostawiać listu – mówi jej przyjaciel. Barbara znów widzi jego odbicie w szybie. Widmowe. – Fakt, że zrobisz to tutaj, będzie twoim listem dla świata. To prawda. – Wiesz już za dużo o sobie samej, żeby dalej żyć – zauważa przyjaciel, gdy dziewczyna ponownie kieruje wzrok na pływające ryby. – Wiesz za dużo i są to same złe rzeczy. – Potem szybko dodaje: – Co nie znaczy, że jesteś okropna. Nie, myśli Barbara, nie okropna, po prostu bezużyteczna.

Czarniawa. Pick-up nadjeżdża. Gangsta large. Gdy siostra Jerome’a Robinsona zbliża się do krawężnika, gotowa wyjść samochodowi na spotkanie, jej twarz rozpromienia się w błogim uśmiechu.

7 Doktor Felix Babineau pod białym kitlem, który za nim powiewa, gdy maszeruje korytarzem Kubła, ma co prawda garnitur za tysiąc dolarów, ale dziś maszynka do golenia przydałaby mu się jak nigdy, a białe włosy, zwykle elegancko uczesane, są w nieładzie. Ignoruje gromadkę pielęgniarek, które stoją przy biurku dyżurnej i rozmawiają cichymi, podnieconymi głosami. Podchodzi do niego siostra Wilmer. – Panie doktorze, słyszał pan… On nie zaszczyca jej nawet spojrzeniem i Norma musi błyskawicznie usunąć się na bok, żeby jej nie staranował. Patrzy za nim zaskoczona. Babineau wyjmuje czerwoną tabliczkę NIE PRZESZKADZAĆ, którą zawsze nosi w kieszeni kitla, wiesza ją na gałce drzwi sali 217 i wchodzi do środka. Brady Hartsfield nie podnosi wzroku. Całą uwagę poświęca leżącej na jego kolanach konsoli do gier, na ekranie której ryby pływają tam i z powrotem. Nie ma muzyki; wyciszył dźwięk. Po wejściu do jego sali Felix Babineau często znika, a jego miejsce zajmuje Doktor Z. Nie dzisiaj. Bądź co bądź, Doktor Z to po prostu kolejna wersja Brady’ego – jego projekcja – a dziś Brady jest na to zbyt zajęty. Jego wspomnienia o próbie wysadzenia w powietrze Audytorium Mingo podczas koncertu ’Round Here nadal są poplątane, ale odkąd się obudził, jedną rzecz pamięta wyraźnie: twarz ostatniej osoby, którą widział, zanim zgasło światło. To Barbara Robinson, siostra tego czarnucha, co kosił trawę Hodgesowi. Siedziała niemal dokładnie po drugiej stronie przejścia. A teraz jest tutaj, pływa z rybami, które oboje mają na ekranach. Brady załatwił Scapelli, tę sadystyczną kurwę, która wykręciła mu sutek. Teraz zajmie się tą suką Robinson. Śmierć dziewczyny zrani jej starszego brata, ale nie to jest najważniejsze. Będzie jak sztylet wbity w serce starego detektywa. Najważniejsze jest właśnie to. Jest wyborne. Brady pociesza Barbarę, mówi, że nie jest okropna. To pomaga ruszyć ją z miejsca. Coś nadjeżdża Martin Luther King Avenue, Brady nie wie, co to jest, bo gdzieś w głębi duszy Barbara wciąż mu się opiera, ale to coś dużego. Dostatecznie dużego, żeby załatwić sprawę. – Brady, posłuchaj. Dzwonił Z-Boy. – Tak naprawdę Z-Boy nazywa się Brooks, ale Brady przestał tak o nim mówić. – Obserwował, jak kazałeś. Tego gliniarza… eksgliniarza czy kim on tam jest…

– Zamknij się. – Brady nie podnosi głowy, włosy spadają mu na czoło. W silnym blasku słońca wydaje się bliższy dwudziestu niż trzydziestu lat. Babineau, który przywykł do tego, że go słuchają, i jeszcze nie do końca pojął swój nowy status podwładnego, ignoruje jego słowa. – Hodges był wczoraj na Hilltop Court, najpierw w domu Ellerton, a potem buszował w tym po drugiej stronie ulicy, gdzie… – Powiedziałem: zamknij się! – Brooks go widział, jak wsiada do autobusu numer pięć, a to oznacza, że pewnie jedzie tutaj! A skoro jedzie tutaj, to wie! Brady zerka na niego na moment, oczy mu płoną, a potem znowu skupia się na ekranie. Jeśli teraz powinie mu się noga, jeśli pozwoli, żeby ten wykształcony idiota zmącił jego koncentrację… Ale nie pozwoli na to. Chce skrzywdzić Hodgesa, chce skrzywdzić czarnucha od kosiarki, jest im to winny, a oto sposób, by tego dokonać. Zresztą tu nie chodzi tylko o zemstę. Dziewczyna to pierwszy próbny cel, który był na tamtym koncercie, a poza tym jest inna niż pozostali, łatwiejsi do kontroli. Ale on ją kontroluje, potrzebuje jeszcze tylko dziesięciu sekund, bo już widzi, co nadjeżdża. Pick-up. Duży czarny pick-up. Hej, skarbie, myśli Brady Hartsfield. Przyjechali po ciebie.

8 Barbara stoi na krawężniku, obserwuje nadjeżdżający samochód, czeka na właściwy moment, ale gdy właśnie szykuje się do skoku, z tyłu chwyta ją czyjaś ręka. – Hej, mała, co tam? Dziewczyna się szarpie, ale ręka trzyma ją mocno. Pick-up przejeżdża, z kabiny huczy Ghostface Killah. Barbara obraca się, wyrywa z uścisku i staje naprzeciw chudego chłopaka w jej wieku, ubranego w kurtkę drużyny sportowej ze szkoły Todhunter High. Jest wysoki, ma ze dwa metry wzrostu, więc ona musi zadrzeć głowę. Chłopak ma gęste brązowe loki i kozią bródkę, a na szyi złoty łańcuch. Uśmiecha się. Jego oczy są zielone i pełne wesołości. – Ładna jesteś, to jest i fakt, i komplement, ale chyba nie stąd, no nie? Widzę po ciuchach. Ej, matka cię nie uczyła, że przechodzi się na pasach? – Zostaw mnie! – Nie jest wystraszona; jest wściekła. Chłopak się śmieje. – I do tego twarda! Lubię twarde dziewczyny. Chcesz iść na colę i kawałek pizzy? – Niczego od ciebie nie chcę! Jej przyjaciel odszedł, zapewne nią zdegustowany. To nie moja wina, myśli Barbara. To wina tego chłopaka. Tego łobuza. Łobuz! To dopiero czarniawe słowo. Barbara czuje, że twarz jej płonie, i spuszcza wzrok na ryby na ekranie zappita. One ją pocieszą, zawsze pocieszają. I pomyśleć, że o mały włos nie wyrzuciła konsoli, kiedy dostała ją od tamtego człowieka! Zanim znalazła ryby! Ryby zawsze dokądś ją zabierają, a czasami przyprowadzają jej przyjaciela. Ale teraz patrzy na ekran tylko przez chwilę, a potem konsola znika. Puf! Nie ma jej! Łobuz trzyma ją w swych długich palcach i gapi się na nią zafascynowany. – O w mordę, jaki oldskul! – To moje! – krzyczy Barbara. – Oddawaj! Po drugiej stronie ulicy jakaś kobieta śmieje się i woła przepitym głosem: – Dogadaj mu, siostro! Usadź wielkoluda! Barbara próbuje złapać zappita. Wysoki podnosi go nad głowę i uśmiecha się do niej. – Powiedziałam: oddawaj! Nie bądź dupkiem!

Teraz przygląda im się więcej ludzi, a wysoki gra pod publiczkę. Robi zwód w lewo, a potem parę kroczków w prawo, pewnie często stosuje ten ruch podczas gry w koszykówkę, ani na moment nie tracąc tego pobłażliwego uśmieszku. Jego zielone oczy skrzą się i tańczą. Pewnie każda dziewczyna z Todhuntera kocha się w tych oczach, a Barbara nie myśli już o samobójstwie, o tym, że jest czarniawa ani że jest niewrażliwym społecznie śmieciem. W tej chwili jest wyłącznie wściekła, a to, że chłopak jest ładny, jeszcze bardziej ją wkurza. W Chapel Ridge Barbara gra w drużynie piłkarskiej, więc teraz wyprowadza kopniaka w łydkę wysokiego, jakby wykonywała rzut karny. Chłopak wyje z bólu (ale jest w tym pewne rozbawienie, co ją rozwściecza tym bardziej, że kopnęła naprawdę mocno) i schyla się, żeby złapać za trafione miejsce. Znajduje się teraz na jej poziomie, więc Barbara chwyta swój cenny kawałek żółtego plastiku. Obraca się, tak że jej spódnica wiruje, a potem wybiega na ulicę. – Skarbie, uważaj! – krzyczy tamta kobieta o przepitym głosie. Barbara słyszy pisk i czuje woń palonej gumy. Patrzy w lewo, widzi nadciągający samochód dostawczy, jego przód skręca w lewo, gdy kierowca wciska pedał hamulca. Twarz mężczyzny za brudną szybą to przerażone oczy i otwarte usta. Barbara osłania się rękami, upuszczając zappita. Nagle śmierć to ostatnie, czego pragnie, ale wreszcie znalazła się tutaj, na jezdni, i jest już za późno. Przyjechali po mnie, myśli.

9 Brady wyłącza zappita i patrzy na Babineau z szerokim uśmiechem. – Mam ją – mówi. Jego słowa są wyraźne, nie ma w nich nawet cienia bełkotu. – Zobaczymy, jak to się spodoba Hodgesowi i temu asfaltowi z Harvardu. Babineau domyśla się, kim jest ta „ona”, i chyba powinno go to obchodzić, ale nie obchodzi. Obchodzi go własna skóra. Jak mógł pozwolić Brady’emu wciągnąć się w to wszystko? Kiedy przestał mieć wybór? – Właśnie w sprawie Hodgesa przyszedłem. Jestem przekonany, że właśnie tu jedzie. Do ciebie. – Był tu wielokrotnie – odpowiada Brady, choć to prawda, że stary Det. Em. już dawno go nie odwiedził. – Zawsze nabiera się na katatonię. – Zaczął kojarzyć fakty. Nie jest głupi, sam to powiedziałeś. Czy znał Z-Boya, kiedy był tylko Brooksem? Musiał go tu widywać, kiedy do ciebie przychodził. – Nie mam pojęcia. Brady jest wyczerpany, zaspokojony. W tej chwili chce delektować się śmiercią tej małej Robinson, a potem się zdrzemnąć. Czeka go wiele pracy, szykują się wielkie rzeczy, ale teraz potrzebuje odpoczynku. – Nie może cię tak zobaczyć – mówi Babineau. – Jesteś zarumieniony i pokryty potem. Wyglądasz jak ktoś, kto właśnie przebiegł maraton. – No to go nie wpuszczaj. Przecież możesz. Jesteś lekarzem, a on tylko kolejnym łysiejącym zgredem na socjalu. Teraz nie ma prawa nawet wypisać mandatu za złe parkowanie. Brady zastanawia się, jak przyjmie wiadomość czarnuch od kosiarki. Jerome. Czy będzie płakał? Padnie na kolana? Zacznie szarpać ubranie i walić się w piersi? Czy będzie obwiniał Hodgesa? Wątpliwe, ale tak byłoby najlepiej. Tak byłoby cudownie. – W porządku – rzuca Babineau. – Tak, masz rację. Mogę to zrobić. – W równym stopniu mówi do siebie, co do człowieka, który miał być jego królikiem doświadczalnym. Wyszedł z tego ponury żart. – W każdym razie chwilowo. Ale wiesz, że na pewno wciąż ma kolegów w policji. Pewnie bardzo wielu. – Nie boję się ich, jego też. Po prostu nie chcę go widzieć. Przynajmniej na razie. – Brady się uśmiecha. – Kiedy dowie się o dziewczynie. Wtedy tak. A teraz wynocha.

Babineau, który wreszcie zaczyna rozumieć, kto tu rządzi, wychodzi z sali. Jak zawsze czuje ulgę, gdy robi to jako on sam. Bo za każdym razem, gdy wraca do bycia Babineau po byciu Doktorem Z, tego Babineau jest już trochę mniej.

10 Tanya Robinson dzwoni na komórkę córki po raz czwarty w ciągu ostatnich dwudziestu minut i znów odpowiada jej tylko radosne nagranie Barbary na poczcie głosowej. – Zapomnij o moich wcześniejszych wiadomościach – mówi Tanya po sygnale. – Wciąż jestem wściekła, ale teraz przede wszystkim okropnie się martwię. Zadzwoń. Muszę wiedzieć, że nic ci się nie stało. Upuszcza telefon na biurko i zaczyna chodzić po ciasnym gabinecie. Rozważa, czy zadzwonić do męża, i postanawia, że nie. Jeszcze nie teraz. On eksploduje na myśl, że Barbara mogłaby się zerwać ze szkoły, bo na pewno uzna, że to właśnie zrobiła. Tanya sama najpierw tak sądziła, kiedy pani Rossi, pracowniczka do spraw frekwencji w Chapel Ridge, zadzwoniła, by spytać, czy jej córka jest chora. Barbara nigdy dotąd nie wagarowała, ale zawsze musi być ten pierwszy raz, zwłaszcza w przypadku nastolatków. Tylko że na pewno nie urwałaby się ze szkoły sama, a po rozmowie z panią Rossi Tanya wiedziała, że wszystkie przyjaciółki Barb są dzisiaj na lekcjach. Od tej chwili jej głową zawładnęły mroczniejsze myśli. Stale prześladuje ją jeden obraz: tablicy nad przelotówką, której policja używa do ogłaszania alarmów o zaginionych dzieciach. Tanya wciąż widzi tam nazwisko BARBARA ROBINSON migające jak na afiszu kina z koszmarów. Telefon wygrywa kilka pierwszych nut Ody do radości. Tanya pędzi do niego, myśląc: Dzięki Bogu, och, dzięki Bogu, dam jej szlaban do końca zi… Tylko że na ekranie nie wyświetla się uśmiechnięta twarz córki, ale napis: KOMENDA GŁÓWNA POLICJI. Przerażenie ściska jej żołądek. Przez moment Tanya nie jest nawet w stanie przyjąć połączenia, bo jej kciuk nie chce się ruszyć. Wreszcie udaje się wcisnąć zielony przycisk ODBIERZ i uciszyć muzykę. Wszystko w gabinecie, zwłaszcza rodzinna fotografia na biurku, wydaje się zbyt jasne. Telefon jakby unosił się w powietrzu obok jej ucha. – Halo? Słucha. – Tak, przy telefonie. Słucha, a jej wolna dłoń unosi się, żeby zasłonić usta i stłumić dźwięk, który chce się z nich wydobyć. Tanya słyszy, jak pyta: – Jest pan pewien, że to moja córka? Barbara Rosellen Robinson?

Policjant, który zadzwonił z informacją, potwierdza. Jest pewien. Na ulicy znaleźli dokument tożsamości. Nie mówi tylko, że musieli zetrzeć krew, żeby odczytać nazwisko.

11 Hodges wie, że coś jest nie tak, gdy tylko wychodzi z łącznika między właściwym Szpitalem imienia Kinera a Kliniką Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu Krainy Jezior, gdzie ściany mają kojący odcień różu, a łagodna muzyka gra dniem i nocą. Zwykły porządek został zakłócony i można odnieść wrażenie, że wykonuje się tu bardzo niewiele pracy. Wózki z jedzeniem stoją porzucone, pełne tężejącej kluchowatej masy, która kiedyś pewnie była tym, co w bufecie uchodzi za chińszczyznę. Pielęgniarki stoją w gromadkach i mamroczą cicho. Jedna chyba płacze. Dwaj stażyści nachylają się do siebie przy źródełku z wodą pitną. Salowy rozmawia przez komórkę, za co grozi zawieszenie, ale Hodges przypuszcza, że mężczyzna nie musi się obawiać, bo nikt nie zwraca na niego uwagi. Przynajmniej nigdzie nie widać Ruth Scapelli, co może zwiększy szansę na dostanie się do Hartsfielda. Przy stanowisku dyżurnej jest Norma Wilmer, a właśnie ona razem z Becky Helmington była głównym źródłem informacji o Bradym, zanim Hodges przestał odwiedzać salę 217. Zła wiadomość jest taka, że stoi tam również lekarz Hartsfielda. Hodges nigdy nie potrafił nawiązać z nim nici porozumienia, choć Bóg świadkiem, że próbował. Bill idzie powoli w stronę źródełka, licząc na to, że Babineau go nie zauważył i że zaraz pójdzie oglądać wyniki tomografii albo coś w tym stylu, a wtedy Wilmer zostanie sama i będzie można do niej podejść. Pochyla się, pije łyk wody (a potem, prostując się, łapie się za bok i krzywi), po czym odzywa się do stażystów: – Coś się dzieje? Jakoś tu nerwowo. Tamci wahają się i wymieniają spojrzenia. – Nie wolno nam o tym mówić – odpowiada Stażysta Numer Jeden. Wciąż ma na twarzy resztki trądziku młodzieńczego i wygląda na góra siedemnaście lat. Hodges wzdryga się na samą myśl, że chłopak miałby asystować przy operacji trudniejszej niż usunięcie drzazgi z kciuka. – Chodzi o któregoś z pacjentów? Może o Hartsfielda? Pytam tylko dlatego, że jestem byłym policjantem i poniekąd odpowiadam za to, że tu trafił. – Hodges – odzywa się Stażysta Numer Dwa. – Tak się pan nazywa? – Zgadza się. – Pan go złapał, prawda? Hodges natychmiast potwierdza, choć gdyby to od niego zależało, Brady zebrałby w Audytorium Mingo znacznie większe żniwo niż pod City Center. Nie, to

Holly i Jerome powstrzymali Brady’ego, zanim zdążył zdetonować piekielną ilość plastycznego materiału wybuchowego domowej roboty. Stażyści znowu wymieniają spojrzenia i w końcu Numer Jeden mówi: – U Hartsfielda bez zmian, dalej jest warzywkiem. Chodzi o siostrę Ratched. Stażysta Numer Dwa szturcha go łokciem. – O zmarłych dobrze albo wcale, dupku. Zwłaszcza kiedy facet, który cię słucha, może mieć długi język. Hodges natychmiast przesuwa kciukiem po wargach, jakby ów groźny język tam zaszywał. Stażysta Numer Jeden jest podenerwowany. – To znaczy o przełożoną Scapelli. W nocy popełniła samobójstwo. W głowie Hodgesa zapalają się wszystkie światła i po raz pierwszy od wczoraj zapomina, że pewnie umrze. – Jest pan pewien? – Podcięła sobie żyły i wykrwawiła się – mówi Numer Dwa. – W każdym razie tak słyszałem. – Zostawiła list? Nie mają pojęcia. Hodges rusza do stanowiska dyżurnej. Babineau wciąż tam jest, ogląda jakieś papiery z Wilmer (która wydaje się poruszona swoim awansem na polu bitwy), ale Hodges nie może czekać. Hartsfield maczał w tym palce. Hodges nie ma pojęcia, jak to możliwe, ale wręcz pachnie Bradym. Pieprzony książę samobójców. O mały włos nie zwraca się do siostry Wilmer po imieniu, ale instynkt w ostatniej chwili każe mu się przed tym powstrzymać. – Siostro Wilmer, nazywam się Bill Hodges. – O czym ona doskonale wie. – Zajmowałem się sprawami City Center i Audytorium Mingo. Muszę się zobaczyć z panem Hartsfieldem. Pielęgniarka otwiera usta, ale Babineau jest szybszy. – Wykluczone. Nawet gdyby panu Hartsfieldowi wolno było przyjmować gości, czego prokuratura okręgowa zakazała, pan nie mógłby go odwiedzić. Pacjent potrzebuje ciszy i spokoju. Zakłócała je każda z pańskich dotychczasowych nieuprawnionych wizyt. – Pierwsze słyszę – odpowiada łagodnie Hodges. – Zawsze kiedy u niego byłem, po prostu sobie siedział. Nijaki niczym miska owsianki.

Głowa Normy Wilmer obraca się tam i z powrotem, jakby oglądała partię tenisa. – Pan nie widzi tego, co my widzimy po pańskim wyjściu. – Na pokrytych zarostem policzkach Babineau pojawiają się wypieki. Pod oczami doktor ma ciemne worki. Hodgesowi przypomina się rysunek z zeszytu ćwiczeń Życie z Jezusem ze szkółki niedzielnej, do której chodził w przedpotopowych czasach, kiedy samochody miały płetwy, a dziewczęta nosiły wywijane skarpetki. Lekarz Brady’ego wygląda tak samo jak facet na tamtym rysunku, ale Hodges wątpi, by on także był nałogowym onanistą. Choć z drugiej strony, Becky kiedyś mówiła, że neurolodzy bywają bardziej szaleni od swoich pacjentów. – Czyli co takiego? Drobne napady parapsychicznej złości? Po moim wyjściu różne rzeczy mają w zwyczaju się przewracać? Może woda w sedesie sama się spuszcza? – Nonsens. Pan zostawia po sobie psychiczne spustoszenie, panie Hodges. Mózg pana Hartsfielda nie jest aż tak uszkodzony, żeby nie wiedział, że ma pan na jego punkcie obsesję. I do tego złe intencje. Proszę wyjść. Doszło do tragedii i wielu pacjentów jest podenerwowanych. Hodges widzi, że po tych słowach oczy Wilmer otwierają się nieco szerzej, i już wie, że świadomi pacjenci – w Kuble jest też wielu nieświadomych – nie mają pojęcia, że przełożona się zabiła. – Mam do niego tylko parę pytań, a potem przestanę panu zawracać głowę. Babineau pochyla się do przodu. W oczach za okularami w pozłacanych oprawkach widać czerwone żyłki. – Proszę mnie uważnie posłuchać. Po pierwsze, pan Hartsfield jest niezdolny do odpowiedzi na pańskie pytania. W przeciwnym razie już dawno stanąłby przed sądem za swoje zbrodnie. Po drugie, nie ma pan oficjalnego tytułu, żeby mu je zadać. Po trzecie, jeśli natychmiast pan stąd nie pójdzie, wezwę ochronę, żeby wyprowadziła pana poza teren szpitala. – Przepraszam, że pytam – odpowiada Hodges. – Ale czy dobrze się pan czuje? Babineau cofa się, jakby Bill pomachał mu pięścią przed twarzą. – Wynocha! Gromadki personelu medycznego przerywają rozmowy i rozglądają się. – Jasna sprawa – mówi Hodges. – Już sobie idę. Wszystko w porządku.

Przy wejściu do łącznika jest wnęka, a w niej automat z przekąskami. Stoi tam Stażysta Numer Dwa z rękami w kieszeniach. – O rany, ale pana załatwił. – Na to wygląda. – Hodges przygląda się artykułom w automacie. Nie widzi nic, od czego trzewia nie zapłonęłyby mu żywym ogniem, ale to nieważne. Nie jest głodny. – Młody człowieku – mówi, nie odwracając się – jeśli chciałby pan zarobić pięćdziesiąt dolarów za wykonanie prostego zadania, które nie narazi pana na żadne nieprzyjemności, to proszę do mnie. Stażysta Numer Dwa, gość sprawiający wrażenie, że w niezbyt dalekiej przyszłości może nawet osiągnie pełnoletniość, staje obok niego przy automacie z przekąskami. – Co to za zadanie? Hodges nosi notes w kieszeni, tak samo jak wówczas, gdy miał stopień starszego detektywa. Pisze na kartce jedno słowo – Zadzwoń – i dopisuje numer swojej komórki. – Proszę to dać Normie Wilmer, kiedy już Smaug rozłoży skrzydła i odleci. Stażysta Numer Dwa składa liścik na pół i chowa do kieszeni bluzy medycznej. Potem patrzy wyczekująco. Hodges wyjmuje portfel. Pięćdziesiąt dolarów to dużo za dostarczenie listu, odkrył jednak przynajmniej jedną zaletę nieuleczalnego raka: można szastać pieniędzmi.

12 Jerome Robinson dźwiga deski na ramieniu w gorącym słońcu Arizony, kiedy dzwoni jego komórka. Domy, które budują – dwa pierwsze mają już szkielet – znajdują się w ubogiej, ale porządnej okolicy na południowych peryferiach Phoenix. Opiera deski o taczkę i odpina telefon od paska, domyślając się, że to Hector Alonzo, kierownik budowy. Dziś rano miał wypadek jeden z robotników (a konkretnie robotnica). Potknęła się i wpadła na stos prętów zbrojonych. Złamała sobie obojczyk i paskudnie rozcięła twarz. Alonzo zawiózł ją na ostry dyżur do Świętego Łukasza, tymczasowo powierzając kierownictwo Jerome’owi. Na ekranie nie pojawia się jednak nazwisko Alonzo, lecz twarz Holly Gibney. Jerome sam zrobił to zdjęcie; uchwycił na nim jeden z jej rzadkich uśmiechów. – Cześć, Holly, co słychać? Oddzwonię za trochę, mamy tu strasznie zwariowany poranek, ale… – Musisz wrócić do domu – oznajmia Holly. Brzmi spokojnie, ale Jerome zna ją od dawna, więc w tych czterech krótkich słowach wyczuwa tłumione silne emocje. Najsilniejszą jest strach. Holly wciąż pozostaje bardzo strachliwą osobą. Matka Jerome’a, która szczerze ją kocha, kiedyś nazwała strach domyślnym ustawieniem Holly. – Do domu? Dlaczego? Co się stało? – Nagle i jego ogarnia lęk. – Chodzi o mojego ojca? O matkę? O Barbie? – O Billa. Ma raka. Okropnego raka. Trzustki. Jeśli nie zacznie się leczyć, to umrze, pewnie i tak umrze, a mnie powiedział, że to tylko drobny wrzód. Wszystko przez… przez… – Holly bierze rozedrgany oddech. Od tego dźwięku Jerome aż się krzywi. – Przez pitolonego Brady’ego Hartsfielda! Jerome nie ma pojęcia, jaki związek z okropną diagnozą Billa może mieć Brady Hartsfield, ale wie, co widzi na własne oczy: kłopoty. Na drugim końcu budowy dwaj młodzi ludzie w kaskach – studenci wolontariusze Habitat for Humanity tacy jak on – przekazują wycofującej się i piszczącej betoniarce sprzeczne instrukcje. Katastrofa wisi na włosku. – Holly, oddzwonię za pięć minut. – Ale przyjedziesz, prawda? Powiedz, że przyjedziesz. Bo chyba nie potrafię sama z nim o tym rozmawiać, a musi natychmiast zacząć leczenie! – Pięć minut – powtarza Jerome i przerywa rozmowę. W jego głowie myśli wirują w takim tempie, aż boi się, że od tego tarcia mózg mu się zapali, a skwarne słońce bynajmniej nie pomaga. Bill ma raka? Z jednej

strony, to się wydaje niemożliwe, ale z drugiej – jak najbardziej. Podczas sprawy Pete’a Saubersa, kiedy Jerome i Holly z nim współpracowali, był w doskonałej formie, ale przecież niedługo stuknie mu siedemdziesiątka, a gdy w październiku, przed wyjazdem do Arizony, widzieli się po raz ostatni, Bill nie wyglądał za dobrze. Był zbyt chudy. Zbyt blady. Ale Jerome nie może się stąd ruszyć do powrotu Hectora, bo to tak, jakby zostawić dom wariatów pacjentom. A znając szpitale w Phoenix, gdzie na ostrym dyżurze przez całą dobę są tłumy, kierownikowi budowy może zejść aż do końca dnia. Jerome pędzi do betoniarki, rycząc na cały głos: – Stać! Stać, na litość boską! Udaje mu się zmusić nieogarniętych studentów do zatrzymania pojazdu niespełna metr od świeżo wykopanego rowu drenażowego, a potem zgina się wpół, żeby złapać oddech, gdy znowu dzwoni telefon. Holly, uwielbiam cię, myśli Jerome, ponownie odpinając komórkę od paska, ale któregoś dnia dostanę przez ciebie zajoba. Tym razem jednak na ekranie nie widzi zdjęcia Holly. Widzi zdjęcie matki. Tanya płacze. – Musisz wrócić do domu – mówi i Jerome przypomina sobie coś, co mawiał jego dziadek: zły los lubi złe towarzystwo. Jednak chodzi o Barbie.

13 Hodges jest w holu i właśnie idzie do drzwi, kiedy jego telefon wibruje. Dzwoni Norma Wilmer. – Poszedł sobie? – pyta Hodges. Norma nie musi pytać, kogo ma na myśli. – Tak. Skoro już odwiedził swego najcenniejszego pacjenta, może się odprężyć i kontynuować obchód. – Przykro mi z powodu siostry Scapelli. – Mówi prawdę. Nie lubił jej, ale i tak mu przykro. – Mnie też. Rządziła personelem pielęgniarskim jak kapitan Bligh na Bounty, ale to okropne, że ktoś mógłby sobie zrobić… to. Słyszysz taką wiadomość i w pierwszej chwili myślisz: o nie, na pewno nie ona, nigdy. Bo jesteś w szoku. A potem: o tak, to zupełnie logiczne. Niezamężna, bez przyjaciół, a w każdym razie ja o żadnych nie słyszałam, nic, tylko praca. Gdzie w zasadzie wszyscy jej nie znosili. – Ci wszyscy samotni ludzie – mówi Hodges, wychodząc na mróz i skręcając w stronę przystanku. Jedną ręką zapina guziki płaszcza, a potem masuje swój bok. – Tak. Jest ich wielu. Co mogę dla ciebie zrobić? – Mam kilka pytań. Możemy się spotkać na drinka? Długa cisza. Hodges już myśli, że pielęgniarka mu odmówi. Potem słyszy: – Te pytania chyba nie ściągną kłopotów na doktora Babineau, prawda? – Wszystko jest możliwe, Normo. – Byłoby miło, ale chyba i tak jestem ci to winna. Za niezdradzenie, że znamy się z czasów Becky Helmington. Jest taka knajpa przy Revere Avenue, Bar Bar Black Sheep. Większość personelu pije bliżej szpitala. Znajdziesz? – Jasne. – Kończę o piątej. Umówmy się na wpół do szóstej. Lubię zimne martini z wódką. – Będę czekał. – Tylko nie licz, że wpuszczę cię do Hartsfielda. Straciłabym pracę. Babineau zawsze był ostry, ale teraz zrobił się wręcz dziwny. Próbowałam mu powiedzieć o Ruth, a on przeszedł obok mnie, jakby mnie nie widział. Choć myślę, że kiedy już się dowie, niespecjalnie się przejmie. – Uwielbiasz go, co? Pielęgniarka się śmieje.

– Za to jesteś mi winien dwa drinki. – Umowa stoi. Hodges właśnie chowa telefon do kieszeni płaszcza, gdy ten znowu wibruje. Dzwoni Tanya Robinson, więc Hodges od razu myśli o Jeromie, który buduje domy w Arizonie. Na budowie może się zdarzyć wiele niedobrego. Odbiera. Tanya płacze, z początku tak bardzo, że Hodges nic nie rozumie, tylko tyle, że Jim jest w Pittsburghu, a ona nie chce do niego dzwonić, zanim nie dowie się czegoś więcej. Hodges staje przy krawężniku. Wolną ręką zatyka drugie ucho, żeby wytłumić hałas samochodów. – Powoli, Tanya. Powoli. Chodzi o Jerome’a? Coś mu się stało? – Nie, u Jerome’a w porządku. Do niego dzwoniłam. Chodzi o Barbarę. Była w Lowtown… – Cóż ona, na Boga, robiła w Lowtown, i to kiedy powinna być w szkole? – Nie wiem! Wiem tylko tyle, że jakiś chłopak wypchnął ją na ulicę i potrącił ją samochód. Wiozą ją do Kinera. Właśnie tam jadę. – Prowadzisz? – Tak, co to ma do… – Rozłącz się, Tanya. I zwolnij. Akurat jestem w szpitalu. Spotkamy się na ostrym dyżurze. Kończy rozmowę i wraca do gmachu niezdarnym truchtem. To cholerne miejsce jest jak mafia, myśli. Ile razy wydaje mi się, że już wyszedłem, wciąga mnie z powrotem.

14 Karetka na sygnale właśnie wjeżdża na podjazd ostrego dyżuru. Hodges rusza jej na spotkanie, po drodze wyjmując legitymację policyjną, którą wciąż nosi w portfelu. Kiedy ratownik i technik medyczny wyciągają nosze z tyłu wozu, macha im dokumentem, zasłaniając kciukiem czerwony stempel EMERYTOWANY. Formalnie jest to przestępstwo – podawanie się za funkcjonariusza policji – więc używa tej sztuczki oszczędnie, ale tym razem wydaje mu się to w pełni uzasadnione. Barbarze podano leki, ale jest przytomna. Na widok Hodgesa chwyta go za rękę. – Bill? Jak dotarłeś tu tak szybko? Mama do ciebie dzwoniła? – Tak. Jak się czujesz? – W porządku. Dali mi coś na ból. Mam… mówią, że mam złamaną nogę. Ucieknie mi cały sezon koszykarski, ale to chyba bez znaczenia, bo mama da mi szlaban chyba aż do dwudziestych piątych urodzin. – Z jej oczu zaczynają płynąć łzy. Hodges nie ma wiele czasu na rozmowę z dziewczyną, więc pytania o to, co robiła na Martin Luther King Avenue, gdzie czasem dochodzi nawet do czterech strzelanin tygodniowo, będą musiały poczekać. Jest coś ważniejszego. – Barb, czy wiesz, jak nazywał się chłopak, który wepchnął cię pod samochód? Jej oczy robią się szerokie. – Albo chociaż dobrze mu się przyjrzałaś? Potrafisz go opisać? – Wepchnął? O nie, Bill! Nie, to nie tak! – Panie władzo, musimy już iść – odzywa się ratownik. – Później ją pan przesłucha. – Zaraz! – krzyczy Barbara i próbuje usiąść. Technik medyczny łagodnie kładzie ją z powrotem, dziewczyna krzywi się z bólu, ale Hodgesa jej krzyk podniósł na duchu. Był głośny i mocny. – O co chodzi, Barb? – On mnie popchnął, dopiero kiedy wbiegłam na ulicę! Odepchnął mnie spod samochodu! Chyba uratował mi życie i jestem mu wdzięczna. – Teraz Barbara płacze, ale Hodges absolutnie nie wierzy, że z powodu złamanej nogi. – Mimo wszystko nie chcę umierać. Nie wiem, co mi odbiło. – Naprawdę musimy ją zawieźć na badania, szefie – mówi ratownik. – Trzeba zrobić prześwietlenie.

– Nie pozwól, żeby temu chłopakowi coś zrobili! – woła Barbara, kiedy personel karetki wwozi ją przez podwójne drzwi. – Jest wysoki! Ma zielone oczy i bródkę! Chodzi do Todhuntera… Już jej nie ma, drzwi wahadłowe kołyszą się za nią ze stukotem. Hodges wychodzi na dwór, gdzie nikt na niego nie nakrzyczy za używanie komórki, i oddzwania do Tanyi. – Nie wiem, gdzie jesteś, ale zwolnij i nie przejeżdżaj nigdzie na czerwonym. Właśnie ją przywieźli, jest zupełnie przytomna. Ma złamaną nogę. – Nic więcej? Dzięki Bogu! A obrażenia wewnętrzne? – To stwierdzą lekarze, ale była ożywiona. Może samochód tylko ją otarł. – Muszę zadzwonić do Jerome’a. Wystraszyłam go na śmierć. I dam znać Jimowi. – Zadzwonisz do nich stąd. A teraz się rozłącz. – Ty możesz do nich zadzwonić, Bill. – Nie, Tanya, nie mogę. Muszę zadzwonić do kogoś innego. Hodges stoi na mrozie, wydycha chmury białej pary, drętwieją mu uszy. Nie chce, żeby tym kimś innym był Pete, bo teraz Pete jest na niego trochę wkurzony, a Izzy Jaynes jeszcze bardziej. Zastanawia się, jaki ma wybór, ale pozostaje tylko jedna osoba: Cassandra Sheen. Pracowali razem parę razy, kiedy jego partner miał urlop, i raz, gdy bez wyjaśnienia wziął sześć tygodni wolnego. To było wkrótce po jego rozwodzie i Hodges domyślał się, że Pete spędził ten czas w klinice odwykowej, ale nigdy nie pytał, a on o tym nie mówił. Nie ma numeru komórki Cassie, więc dzwoni do wydziału śledczego i prosi, żeby go połączono, mając nadzieję, że nie jest akurat w terenie. Ma szczęście. Policjantka odzywa się po niecałych dziesięciu sekundach nagrania McGruffa, Psa na Przestępców. – Czy to Cassie Sheen, Królowa Botoksu? – Billy Hodges, ty stara szmato! Myślałam, że już nie żyjesz! Cierpliwości, Cassie, myśli Hodges. – Chętnie bym z tobą tak pitolił, skarbie, ale musisz coś dla mnie zrobić. Jeszcze nie zamknęli komisariatu przy Strike Avenue, prawda? – Nie. Ale chcą go zlikwidować w przyszłym roku. To zupełnie logiczne. Przestępczość w Lowtown? Jaka znowu przestępczość? – Właśnie, to najbezpieczniejsza część miasta. Chyba przymknęli tam dzisiaj jednego chłopaka, a jeśli mam dobre informacje, to raczej powinni mu dać medal.

– Masz nazwisko? – Nie, ale wiem, jak wygląda. Wysoki, zielone oczy, bródka. – Powtarza, co usłyszał od Barbary. – Mógł być ubrany w kurtkę Todhunter High School. Przypuszczalnie aresztowany za wepchnięcie dziewczyny pod samochód. W rzeczywistości odepchnął ją z drogi i dzięki temu została tylko potrącona, a nie rozjechana. – Jesteś tego pewien? – Tak. – To nie do końca prawda, ale Hodges wierzy Barbarze. – Sprawdź, jak się nazywa, i poproś policjantów, żeby go przytrzymali, dobrze? Chcę z nim porozmawiać. – Chyba dam radę. – Dzięki, Cassie. Jestem twoim dłużnikiem. Kończy rozmowę i zerka na zegarek. Jeśli chce pogadać z chłopakiem z Todhuntera i zdążyć na spotkanie z Normą, ma za mało czasu, żeby zdać się na miejskie autobusy, na których, delikatnie mówiąc, średnio można polegać. W głowie wciąż rozbrzmiewają mu słowa Barbary: „Mimo wszystko nie chcę umierać. Nie wiem, co mi odbiło”. Dzwoni do Holly.

15 Stoi przed sklepem 7-Eleven niedaleko biura, w jednej ręce trzyma paczkę winstonów, a drugą właśnie skubie folię. Nie miała w ustach papierosa od prawie pięciu miesięcy, to nowy rekord, i wcale nie chce teraz zaczynać od nowa, ale to, co zobaczyła w komputerze Billa, wyrwało dziurę w samym środku jej życia, które naprawiała przez ostatnie pięć lat. Bill Hodges jest dla niej probierzem pozwalającym ocenić jej zdolność do interakcji ze światem. Co oznacza, innymi słowy, że dzięki niemu Holly ocenia swoją poczytalność. Wyobrazić sobie życie bez niego to jak stanąć na dachu wieżowca i spojrzeć na chodnik sześćdziesiąt pięter niżej. Holly właśnie zaczyna oddzierać pasek z paczki papierosów, gdy dzwoni telefon. Wrzuca winstony do torebki i wyciąga aparat. To on. Nie mówi „Halo”. Tłumaczyła Jerome’owi, że chyba nie będzie potrafiła sama rozmawiać z Billem o tym, co odkryła, ale teraz – stojąc na chodniku tego wietrznego miasta i drżąc w swojej porządnej zimowej kurtce – nie ma wyboru. To się z niej samo wylewa. – Zajrzałam do twojego komputera i chociaż wiem, że buszowanie w cudzych rzeczach jest paskudne, to nie będę przepraszać. Musiałam to zrobić, bo podejrzewałam, że mnie okłamujesz, że to tylko wrzód, więc jeśli chcesz, możesz mnie wylać, nic mnie to nie obchodzi, bylebyś tylko pozwolił się wyleczyć. Cisza w słuchawce. Holly chce zapytać, czy on wciąż tam jest, ale ma wrażenie, że usta jej zamarzły, a serce bije tak mocno, że czuje je w całym ciele. W końcu on się odzywa: – Hols, wątpię, czy to się da wyleczyć. – Pozwól im przynajmniej spróbować! – Kocham cię – mówi Hodges. Holly słyszy ciężar w jego głosie. Słyszy rezygnację. – Wiesz o tym, prawda? – Nie bądź głupi, oczywiście, że wiem. – Zaczyna płakać. – Spróbuję leczenia, oczywiście. Ale potrzebuję paru dni, zanim pójdę do szpitala. A w tej chwili potrzebuję ciebie. Możesz po mnie przyjechać? – Dobrze. – Holly płacze jeszcze bardziej, bo wie, że on mówi prawdę o tym, że jej potrzebuje. A bycie potrzebną to coś wspaniałego. Może wręcz najwspanialszego. – Gdzie jesteś? Hodges wyjaśnia jej, po czym dodaje: – Jeszcze coś.

– Tak? – Nie mogę cię zwolnić, Holly. Nie jesteś moją pracownicą, ale wspólniczką. Spróbuj to zapamiętać. – Bill? – Tak? – Ja nie palę. – To dobrze, Holly. A teraz przyjeżdżaj. Będę w holu. Na dworze straszny mróz. – Przyjadę najszybciej, jak będę mogła, respektując ograniczenia prędkości. Pędzi w stronę parkingu na rogu, gdzie trzyma samochód. Po drodze wyrzuca nieotwartą paczkę papierosów do śmietnika.

16 Po drodze na komisariat przy Strike Avenue Hodges streszcza swoją wizytę w Kuble. Zaczyna od wiadomości o samobójstwie Ruth Scapelli, a kończy na dziwnych słowach Barbary, kiedy wieźli ją do szpitala. – Wiem, co myślisz, bo ja myślę to samo – mówi Holly. – Że wszystko prowadzi do Brady’ego Hartsfielda. – Książę samobójców. – Czekając na nią, Hodges łyknął parę proszków przeciwbólowych, więc teraz czuje się w porządku. – Tak go nazywam. Nieźle brzmi, nie sądzisz? – Chyba tak. Ale kiedyś coś mi powiedziałeś. – Holly siedzi za kierownicą priusa wyprostowana jak struna. Wjeżdżając w głąb Lowtown, zerka na wszystkie strony. Gwałtownie skręca, żeby ominąć wózek sklepowy porzucony na środku jezdni. – Powiedziałeś, że zbieg okoliczności nie oznacza spisku. Pamiętasz? – Jasne. – To jedno z jego ulubionych powiedzeń. Ma ich całkiem sporo. – Mówiłeś, że można badać spisek bez końca i nic nie znaleźć, jeśli tak naprawdę to tylko masa zbiegów okoliczności. Jeżeli nie trafisz na nic konkretnego w ciągu dwóch dni, to znaczy jeśli my nie trafimy, zaczniesz leczenie. Obiecaj, że to zrobisz. – Chyba trochę dłużej potrwa… Holly mu przerywa. – Wróci Jerome i pomoże. Będzie jak za dawnych czasów. Hodgesowi przypomina się tytuł starego kryminału, Ostatnia sprawa Trenta, i uśmiecha się pod nosem. Holly dostrzega to kątem oka i uznaje za wyraz zgody. Również się uśmiecha, z ulgą. – Cztery dni – mówi Hodges. – Trzy. Nie więcej. Bo każdy dzień zwłoki z reakcją na to, co się w tobie dzieje, oznacza zmniejszenie szans. A one i tak już nie są za duże. Więc daruj sobie targi, Bill. Jesteś w tym do pupy. – Dobrze – zgadza się. – Trzy dni. Jeśli Jerome pomoże. – Pomoże – odpowiada Holly. – I spróbujmy się wyrobić w dwa.

17 Komisariat przy Strike Avenue wygląda trochę jak średniowieczny zamek w krainie, w której upadł król i rządzi anarchia. W oknach grube kraty. Radiowozy chronione płotem z siatki drucianej i betonowymi barierami. Wszędzie jeżą się kamery skierowane w każdą stronę, obejmujące każdą drogę dojścia do budynku z szarego kamienia; mimo to ściany pokryto tagami gangów, a jedna z kulistych lamp nad głównym wejściem jest stłuczona. Hodges i Holly wykładają zawartość kieszeni oraz jej torebki do plastikowych koszyków, a potem przechodzą przez wykrywacz metalu, który piszczy z wyrzutem w reakcji na zegarek z bransoletą Hodgesa. Holly siada na ławce w holu głównym (również obserwowanym przez liczne kamery) i włącza iPada. Hodges podchodzi do biurka i informuje, po co przyszedł. Wkrótce wychodzi do niego szczupły siwowłosy detektyw nieco przypominający Lestera Freamona z Prawa ulicy – jedynego serialu policyjnego, który Hodges jest w stanie oglądać bez mdłości. – Jack Higgins – przedstawia się detektyw, podając mu rękę. – Jak ten pisarz, tylko że nie biały. Hodges wita się z nim i przedstawia Holly, która dyskretnie macha ręką i jak zwykle mamrocze pod nosem „Dzień dobry”, po czym znowu skupia się na iPadzie. – Chyba pana pamiętam – mówi Hodges. – Pan kiedyś pracował w bazie przy Marlborough Street, prawda? Jeszcze w mundurze? – Dawno temu, kiedy byłem młody i jurny. Ja też pana pamiętam. Pan złapał tego gościa, co zabił dwie kobiety w Parku McCarrona. – To był sukces zespołowy, detektywie Higgins. – Mów mi Jack. Dzwoniła Cassie Sheen. Mamy tego chłopaka w pokoju przesłuchań. Nazywa się Dereece Neville. – Higgins literuje imię. – I tak chcieliśmy go wypuścić. Paru świadków potwierdza jego wersję: bajerował dziewczynę, ona się obraziła i wybiegła na jezdnię. Neville zobaczył, że jedzie samochód, rzucił się za nią i ją odepchnął, mniej więcej skutecznie. Zresztą prawie wszyscy go tu znają. Jest gwiazdą drużyny koszykarskiej Todhuntera, pewnie dostanie stypendium sportowe na uczelni z Division I. Świetne stopnie, wzorowy uczeń. – I co taki wzorowy uczeń robił na ulicy w samym środku dnia lekcyjnego? – Wszystkich wypuścili. Ogrzewanie w szkole znowu się spieprzyło. Trzeci raz tej zimy, a dopiero styczeń. Burmistrz opowiada, że tu u nas w Low jest jak

w bajce: fura miejsc pracy, wszystko kwitnie, ludzie wniebowzięci. Zobaczymy go tutaj, kiedy będzie się starał o reelekcję. Przyjedzie tym swoim pancernym SUV-em. – Neville’owi coś się stało? – Otarł sobie dłonie, nic więcej. Według kobiety z drugiej strony ulicy, która była najbliżej miejsca zdarzenia, odepchnął dziewczynę, a potem, cytuję, „Przeleciał nad nią jak w mordę wielkie ptaszysko”. – Czy on rozumie, że jest wolny i może iść? – Tak, ale zgodził się zostać. Chce wiedzieć, czy dziewczynie nic się nie stało. Chodź sobie z nim pogadać, a potem go wypuścimy. Chyba że znasz powód, żeby tego nie zrobić. Hodges się uśmiecha. – Ja tu jestem tylko w imieniu panny Robinson. Zadam mu parę pytań i obaj przestaniemy zawracać wam głowę.

18 Pokój przesłuchań jest mały i panuje w nim tropikalna temperatura, bo w rurach centralnego ogrzewania pod sufitem buzuje na całego. Ale pewnie to i tak ich najporządniejszy pokój, stoi tu mała kanapa, nie ma natomiast stołu dla podejrzanego, z kołkiem na kajdanki sterczącym jak stalowy knykieć. Kanapę w kilku miejscach polepiono taśmą, co Hodgesowi przywodzi na myśl człowieka, którego Nancy Alderson widziała ponoć na Hilltop Court, tego w połatanej kurtce. Na kanapie siedzi Dereece Neville. W chinosach i białej zapinanej koszuli wygląda schludnie i porządnie. Kozia bródka oraz złoty łańcuch na szyi to właściwie jedyne szpanerskie elementy. Szkolna kurtka leży złożona na podłokietniku. Kiedy Hodges i Higgins wchodzą, chłopak wstaje i wyciąga dłoń o długich palcach, jakby stworzoną z myślą o koszykówce. Wnętrze dłoni pomalowano pomarańczowym środkiem odkażającym. Hodges wita się z nim ostrożnie, pamiętając o jego otarciach, a potem się przedstawia. – Nie ma pan żadnych kłopotów – zapewnia. – Wręcz przeciwnie, Barbara Robinson przysłała mnie, żebym panu podziękował i upewnił się, że nic się panu nie stało. Przyjaźnię się z nią i jej rodziną od lat. – A jej też się nic nie stało? – Złamała nogę. – Hodges przysuwa sobie krzesło. Jego dłoń unosi się do boku i uciska to miejsce. – Mogło być znacznie gorzej. Założę się, że za rok wróci na boisko. Proszę, niech pan siada. Kiedy chłopak siada, kolana ma prawie pod brodą. – W pewnym sensie to moja wina. Niepotrzebnie się wygłupiałem, ale ona była taka ładna i w ogóle. Ale… nie jestem ślepy. Co ona brała? Wie pan? Hodges marszczy czoło. Myśl, że Barbara mogła być na haju, w ogóle nie przyszła mu do głowy, choć powinna; bądź co bądź, jest nastolatką, weszła w Czas Eksperymentów. Ale przecież Hodges bywa na obiadach u Robinsonów trzy albo cztery razy w miesiącu i nigdy nie zauważył u niej niczego, co wskazywałoby na zażywanie narkotyków. Może po prostu jest z nią zbyt blisko. Albo jest za stary. – Skąd myśl, że coś brała? – Po pierwsze dlatego, że w ogóle tam była. Miała ciuchy z Chapel Ridge. Poznałem, bo gramy z nimi dwa razy do roku. Zawsze ich łoimy. Zachowywała się jak w transie. Stała na krawężniku pod Mamma Stars, tym salonem wróżki, i wyglądała, jakby chciała wejść wprost pod samochody. – Wzrusza ramionami. –

Więc wzięłem… – Chłopak przerywa i poprawia się: – Wziąłem do niej zagadałem, żartowałem sobie, że przechodzić trzeba na pasach. Wściekła się, normalnie jak Kitty Pryde. Pomyślałem, że to nawet urocze, więc… – Patrzy na Higginsa, a potem znów na Hodgesa. – I tu dochodzimy do tej mojej winy. Opowiadam wam wszystko szczerze, dobra? – Dobra – mówi Hodges. – No bo ja… zabrałem jej grę. Wie pan, wzięłem… wziąłem ją tak dla żartu. Trzymałem nad głową. Wcale nie chciałem jej sobie zatrzymać. Ona mnie kopnęła, całkiem mocno jak na dziewczynę, i mi ją odebrała. Wtedy to już wcale nie wyglądała jak naćpana. – A jak, Dereece? – Przestawienie się na imię chłopca jest odruchowe. – O rany, wściekła była! Ale i wystraszona. Jakby się właśnie zorientowała, gdzie jest: na ulicy, po której nie chodzą dziewczyny takie jak ona, w mundurkach prywatnej szkoły, do tego same. Serio, Martin Luther King Avenue? Bez jaj! – Dereece pochyla się, długie palce dłoni splata między kolanami, twarz ma poważną. – Nie rozumiała, że tylko się wygłupiam, była w panice, czai pan? – Tak – odpowiada Hodges i choć sprawia wrażenie zainteresowanego (a przynajmniej taką ma nadzieję), chwilowo działa na autopilocie, bo zawiesił się na tym, co właśnie powiedział chłopak: „Zabrałem jej grę”. Część jego umysłu jest zdania, że to nie może być powiązane z Ellerton i Stover. Ale większość podpowiada, że wręcz musi, że idealnie pasuje. – Musiałeś się z tym źle poczuć. Dereece unosi podrapane dłonie w filozoficznym geście mówiącym „Co począć?”. – Tak już tu jest, człowieku. Tak już jest w Low. Przestała bujać w obłokach i zobaczyła, gdzie trafiła, to wszystko. Jeśli o mnie chodzi, zjeżdżam stąd, najszybciej jak się da. Dopóki się da. Zagram w Division I i będę dbał o stopnie, żeby znaleźć dobrą pracę, gdybym był za słaby, żeby przejść na zawodowstwo. A potem wyciągnę stąd rodzinę. Jesteśmy tylko ja, moja mama i dwóch braci. Tylko dzięki mamie jestem tu, gdzie jestem. Ona mie i braciom nie daje się szlajać. – Powtarza w myślach to, co właśnie powiedział, i parska śmiechem. – Jakby usłyszała, że mówię „mie” i „wzięłem”, toby mi nagadała. Chłopak jest za dobry, żeby być prawdziwy, myśli Hodges. Ale rzeczywiście taki jest, nie ma co do tego wątpliwości, i boi się myśleć, co stałoby się z młodszą siostrą Jerome’a Robinsona, gdyby Dereece Neville został dziś w szkole.

– Nie powinieneś był drażnić tej dziewczyny – mówi Higgins. – Ale muszę powiedzieć, że to naprawiłeś. Przypomnisz sobie, jak to się prawie skończyło, kiedy następnym razem najdzie cię ochota zrobić coś takiego? – Tak jest, proszę pana. Higgins unosi dłoń. Zamiast mocno przybić mu piątkę, Neville uderza ją lekko, z sarkastycznym uśmieszkiem. To dobry dzieciak, ale tu wciąż jest Low, a Higgins wciąż jest z psiarni. Higgins wstaje. – To wszystko, detektywie? Hodges kiwa głową w podziękowaniu za użycie dawnego tytułu, ale jeszcze nie skończył. – Prawie. Co to była za gra, Dereece? – Oldskulowa. – Zero wahania. – Coś jak game boy, ale nie do końca. Game boya miał mój młodszy braciak, mama kupiła mu na targu, a gra tej dziewczyny była trochę inna. Jasnożółta, tyle wiem. To nie jest kolor, jaki zwykle lubią laski. Przynajmniej te, które znam. – Widziałeś może ekran? – Tylko przez chwilę. Pływały po nim ryby. – Dzięki, Dereece. Jak bardzo jesteś pewien, że była na haju? W skali od jednego do dziesięciu? – Powiedzmy, że tak na pięć. Najpierw, kiedy do niej podszedłem, to nawet na dziesięć, bo zachowywała się, jakby chciała wejść prosto na ulicę, chociaż właśnie jechał megawielki pick-up, dużo większy niż ta furgonetka, co ją potrąciła. Raczej nie koks, meta ani kryształki, tylko coś lżejszego, jak ecstasy albo zioło. – A kiedy zacząłeś się wygłupiać? I zabrałeś jej grę? Dereece Neville przewraca oczami. – Człowieku, strasznie się szybko obudziła. – Dobrze – mówi Hodges. – To wszystko. Dziękuję. Higgins dodaje swoje podziękowanie, a potem obaj ruszają do drzwi. – Detektywie? – Chłopak znowu wstał, więc Hodges musi zadrzeć głowę, żeby na niego spojrzeć. – Myśli pan, że gdybym zapisał swój numer, dałby jej go pan? Hodges zastanawia się przez chwilę, po czym wyjmuje długopis z kieszonki na piersi i podaje rosłemu chłopakowi, który Barbarze Robinson zapewne uratował życie.

19 Holly znów prowadzi, gdy wracają na Lower Marlborough Street. Po drodze Hodges opowiada o rozmowie z Dereece’em Neville’em. – W filmie by się zakochali – mówi Holly, kiedy on kończy. Brzmi smętnie. – Życie to nie film, Hol… Holly. – Chciał powiedzieć „Hollyberry”, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język. To nie jest odpowiedni dzień do żartów. – Wiem. Właśnie dlatego chodzę do kina. – Pewnie się nie orientujesz, czy robili żółte zappity, prawda? Jak to często bywa, niezbędne fakty Holly ma pod ręką. – Robili je w dziesięciu kolorach i owszem, był wśród nich żółty. – Czy myślisz to samo co ja? Że jest związek między tym, co spotkało Barbarę i te kobiety przy Hilltop Court? – Sama nie wiem, co myślę. Chciałabym, żebyśmy usiedli z Jerome’em tak jak wtedy, gdy Pete Saubers miał kłopoty. Po prostu usiedli i wszystko obgadali. – Jeśli przyleci jeszcze dzisiaj, a Barbarze naprawdę nic się nie stało, może zrobimy to jutro. – Jutro jest twój drugi dzień – przypomina Holly, dojeżdżając do krawężnika przed parkingiem, z którego korzystają. – Drugi z trzech. – Holly… – Nie! – przerywa mu wściekle. – Nawet nie zaczynaj! Obiecałeś! – Przełącza skrzynię biegów na tryb parkowania i odwraca się do Billa. – Myślisz, że Brady Hartsfield udaje, prawda? – Tak. Może nie od pierwszej chwili, gdy otworzył oczy i zapytał o kochaną mamusię, ale sądzę, że przez ten czas znacznie mu się poprawiło. Może nawet całkowicie. Udaje tę swoją półkatatonię, żeby nie stanąć przed sądem. Choć wydawałoby się, że Babineau powinien się na tym poznać. Przecież mają badania, skany mózgu i tak dalej… – To wszystko nieważne. Jeśli jest w stanie myśleć i dowiedziałby się, że przez niego opóźniłeś leczenie i umarłeś, to jak myślisz, co by poczuł? – Hodges nie odpowiada, więc Holly robi to za niego. – Byłby cały uchachany! Zachwycony do potęgi! – W porządku – mówi Hodges. – Rozumiem, o co ci chodzi. Reszta dzisiejszego dnia i dwa następne. Ale zapomnijmy na moment o mojej sytuacji. Jeśli jakimś cudem on potrafi sięgnąć poza obręb szpitala… to przerażające.

– Wiem. I nikt nam nie uwierzy. To też jest przerażające. Ale nic nie przeraża mnie bardziej niż myśl o twojej śmierci. Hodges chciałby przytulić ją za te słowa, ale tylko zerka na zegarek, bo Holly ma w tej chwili jedną ze swych licznych min odstraszających uściski. – Jestem umówiony i nie chcę, żeby ta pani czekała. – Ja jadę do szpitala. Nawet jeśli nie pozwolą mi się zobaczyć z Barbarą, będzie tam Tanya. Widok przyjaznej twarzy pewnie ją ucieszy. – Dobry pomysł. Ale zanim tam pojedziesz, spróbuj znaleźć syndyka masy upadłościowej Sunrise Solutions. – To Todd Schneider. Pracuje w kancelarii prawniczej, której nazwa składa się z sześciu nazwisk. Mają siedzibę w Nowym Jorku. Znalazłam go, kiedy rozmawiałeś z panem Neville’em. – Na swoim iPadzie? – Tak. – Holly, jesteś genialna. – Nie, to zwykły research komputerowy. To ty byłeś mądry, że wpadłeś na ten pomysł. Zadzwonię do niego, jeśli chcesz. – Jej twarz zdradza, jak bardzo przeraża ją ta perspektywa. – Nie musisz. Zadzwoń tylko do jego biura i spróbuj mnie z nim umówić. Na jutro, jak najwcześniej. Holly się uśmiecha. – Dobrze. – Potem jej uśmiech blednie. Wskazuje brzuch Hodgesa. – Boli? – Tylko trochę. – Chwilowo to prawda. – Zawał serca był gorszy. – To również jest prawda, ale może już niedługo. – Jeżeli wpuszczą cię do Barbary, pozdrów ją ode mnie. – Pozdrowię. Holly patrzy, jak Hodges rusza do samochodu. Zauważa, że gdy tylko postawił kołnierz, lewą ręką łapie się za bok. Na ten widok chce jej się płakać. Albo może wyć z wściekłości. Życie bywa takie nieuczciwe. Holly wie o tym od czasów szkoły średniej, gdzie każdy robił sobie z niej żarty, ale i tak ją to zaskakuje. Nie powinno, a zaskakuje.

20 Hodges znowu jedzie przez miasto, majstrując przy radiu w poszukiwaniu dobrego mocnego rock and rolla. Na BAM-100 znajduje My Sharona The Knack i podkręca głośność. Gdy piosenka się kończy, odzywa się didżej, by poinformować o silnej burzy, która nadchodzi ze wschodu od strony Gór Skalistych. Hodges nie zwraca na to uwagi. Myśli o Bradym i o tym, jak po raz pierwszy zobaczył jedną z konsol Zappit. Al Bibliotekarz rozdawał je razem z gazetami, książkami i kindle’ami. Jakie ten Al miał nazwisko? Hodges nie pamięta. Jeśli w ogóle kiedyś je znał. Gdy dociera do knajpy Bar Bar Black Sheep, Norma Wilmer siedzi w głębi, z dala od szalonego tłumu biznesmenów przy barze, którzy krzyczą i klepią się po plecach, przeciskając się po drinki. Zamieniła strój pielęgniarki na ciemnozielony kostium ze spodniami i buty na niskich obcasach. Przed nią stoi już drink. – Przecież to ja miałem stawiać – mówi Hodges, siadając naprzeciwko. – Nie martw się – odpowiada. – Otworzyłam rachunek, za który ty zapłacisz. – Oczywiście. – Babineau nie mógłby mnie zwolnić ani nawet przenieść, gdyby ktoś mu doniósł, że tu z tobą rozmawiam, ale utrudniłby mi życie. Oczywiście i ja mogę nieco utrudnić jego. – Serio? – Serio. Myślę, że eksperymentuje na twoim koledze Bradym Hartsfieldzie. Daje mu Bóg wie jakie proszki. I zastrzyki. Mówi, że to witaminy. Hodges patrzy na nią zaskoczony. – Od jak dawna to trwa? – Całe lata. Między innymi dlatego Becky Helmington została przeniesiona. Nie chciała świecić oczami za Babineau, gdyby podał Hartsfieldowi niewłaściwą witaminę i go zabił. Przychodzi kelnerka. Hodges zamawia colę z wisienką. Norma parska. – Cola? Serio? A może pora zostać dużym chłopcem? – Jeśli chodzi o chlanie, to ja więcej w życiu rozlałem, niż ty kiedykolwiek wypijesz, słoneczko – odpowiada Hodges. – Co, do cholery, knuje Babineau? Pielęgniarka wzrusza ramionami.

– Nie mam pojęcia. Ale nie byłby pierwszym lekarzem, który eksperymentuje na kimś, kogo cały świat ma w dupie. Słyszałeś o testach z Tuskegee? Amerykański rząd wykorzystał czterystu czarnoskórych mężczyzn jak króliki doświadczalne do badań nad kiłą. To trwało przez czterdzieści lat, a o ile wiem, żaden z tamtych ludzi nie wjechał samochodem w grupę bezbronnych osób. – Norma rzuca Hodgesowi krzywy uśmieszek. – Prześwietl Babineau. Ściągnij na niego kłopoty. Proszę bardzo, zaryzykuj. – Interesuje mnie Hartsfield, ale z tego, co mówisz, wcale się nie zdziwię, jeśli przy okazji oberwie Babineau. – No to niech żyje okazja. – W ustach Normy brzmi to jak „niech szyje ochasja”, z czego Hodges dedukuje, że to nie pierwszy jej drink. Jest przecież doświadczonym detektywem. Kiedy kelnerka przynosi colę, Norma opróżnia szklankę, a potem ją podnosi. – Jeszcze kolejkę poproszę, a skoro ten pan płaci, to może być podwójna. – Kelnerka zabiera szklankę i odchodzi. Pielęgniarka znowu skupia się na Hodgesie. – Mówiłeś, że masz jakieś pytania. Wal, póki jestem w stanie odpowiadać. Usta mi trochę drętwieją, a zaraz zdrętwieją jeszcze bardziej. – Kto znajduje się na liście gości Brady’ego Hartsfielda? Norma marszczy czoło. – Liście gości? Żarty sobie robisz? Kto ci powiedział, że on ma listę gości? – Świętej pamięci Ruth Scapelli. Wkrótce po tym, gdy zastąpiła Becky jako oddziałowa. Proponowałem pięćdziesiąt dolców za plotki o Hartsfieldzie, bo tyle płaciłem Becky, a ona zareagowała tak, jakbym nasikał jej na buty. A potem dodała: „Pana nie ma nawet na liście gości”. – Hm. – A dzisiaj Babineau powiedział… – Jakieś bzdety o prokuraturze okręgowej. Słyszałam, Bill, byłam przy tym. Kelnerka stawia przed nią nowego drinka, a Hodges wie, że musi się streszczać, zanim Norma zacznie mu nawijać o wszystkim, od tego, jak w pracy nikt jej nie docenia, aż po smutne i pozbawione miłości życie intymne. Kiedy pielęgniarki piją, zwykle idą na całego. Pod tym względem są jak gliniarze. – Pracujesz w Kuble, odkąd tam chodzę… – Nawet dłużej. Dwanaście lat. – „Tfanaszcie”. Wznosi toast szklanką i połyka połowę zawartości. – A teraz awansowałam na oddziałową, przynajmniej tymczasowo. Założę się, że dostanę drugie tyle obowiązków za tę samą pensję.

– Widziałaś ostatnio kogoś z prokuratury? – Nie. Na początku pojawiła się cała banda gości z teczkami, z własnymi doktorami na smyczy, i tylko czekali, żeby uznać sukinsyna za poczytalnego, ale odeszli zniechęceni, kiedy zobaczyli, jak się ślini i próbuje podnieść łyżkę. Wracali jeszcze parę razy, żeby się upewnić, i za każdym razem było ich coraz mniej, ale ostatnio już nikogo. Dla nich Hartsfield to kompletne warzywko. Rym-cym-cym i po sprawie. – Więc mają to gdzieś? – I co w tym dziwnego? Oprócz tego, że raz po raz, gdy brakuje tematów, wiadomości robią retrospekcję, zainteresowanie Bradym Hartsfieldem zanikło. Zawsze jest nowa padlina. – Sam wiesz najlepiej. – Kosmyk włosów spadł jej na oczy. Norma dmucha, żeby go przegnać. – Czy kiedy do niego przychodziłeś, choć raz ktoś próbował cię zatrzymać? Nie, myśli Hodges, ale od ostatniej wizyty minęło półtora roku. – Jeśli jednak jest jakaś lista gości… – To spisał ją Babineau, a nie prokuratura. Oni Zabójcę z Mercedesa mają w dupie. – Mogłabyś sprawdzić, czy taka lista istnieje? Skoro już awansowałaś na oddziałową? Norma zastanawia się, po czym mówi: – Na pewno nie ma jej w komputerze, bo to za łatwo sprawdzić, ale Scapelli trzymała parę teczek w zamkniętej szufladzie biurka dyżurnej. Była naprawdę dobra w rejestrowaniu, kto jest grzeczny, a kto psoci. Gdybym coś znalazła, wyceniłbyś to na dwie dychy? – Nawet na pięć, jeśli zadzwonisz jutro. – Hodges nie jest pewien, czy jutro ona w ogóle będzie pamiętać tę rozmowę. – Liczy się czas. – Wiesz co, jeżeli taka lista istnieje, pewnie to tylko takie popisywanie się władzą. Babineau lubi mieć Hartsfielda dla siebie. – Ale sprawdzisz? – Jasne, czemu nie? Wiem, gdzie chowała klucz do zamkniętej szuflady. Cholera, wie to prawie każda pielęgniarka na piętrze. Trudno przywyknąć do myśli, że siostra Ratched nie żyje. Hodges kiwa głową. – On umie poruszać przedmioty, wiesz? Bez dotykania. – Norma nie patrzy na niego; dnem szklanki robi kółka na blacie. Chyba próbuje odtworzyć flagę

olimpijską. – Hartsfield? – A o kim my rozmawiamy? Napędza stracha pielęgniarkom. – Podnosi głowę. – Jestem pijana, więc powiem ci coś, czego nigdy nie powiedziałabym na trzeźwo. Chciałabym, żeby Babineau go zabił. Wstrzyknął mu coś toksycznego i już. Bo on mnie przeraża. – Zawiesza głos, po czym dodaje: – Wszystkich nas przeraża.

21 Holly dodzwania się do osobistego asystenta Todda Schneidera, gdy ten właśnie zamierza zamknąć interes i iść do domu. Asystent pyta, czy sprawa nie może poczekać do jutra. Holly zbiera całą swą determinację (pomaga jej w tym przywołanie w pamięci zdjęć Martine Stover i Janice Ellerton) i odpowiada, że nie. Mężczyzna zrzędzi, ale informuje, że pan Schneider powinien być dostępny między ósmą trzydzieści a dziewiątą. Potem przez cały dzień ma spotkania. Holly rozłącza się, obmywa spoconą twarz w maleńkiej łazience, ponownie smaruje się dezodorantem, zamyka biuro, a potem wyrusza do Szpitala imienia Kinera w samą porę, by trafić na najgorszy wieczorny korek. Zanim przybywa na miejsce, jest osiemnasta i całkiem ciemno. Kobieta w informacji sprawdza w komputerze, po czym mówi, że Barbara Robinson leży w sali 528 w skrzydle B. – Czy to OIOM? – Nie, proszę pani. – Dobrze – rzuca Holly i obrawszy kurs, stukocze niskimi obcasami czółenek. Drzwi windy otwierają się na piątym piętrze. Po drugiej stronie stoją rodzice Barbary, którzy właśnie chcieli wejść do środka. Tanya trzyma w ręku komórkę i patrzy na Holly jak na zjawę. Jim Robinson mówi: „A niech mnie!”. Holly lekko się wzdryga. – O co chodzi? Dlaczego tak na mnie patrzycie? Co się stało? – Nic – odpowiada Tanya. – Po prostu miałam do ciebie zadzwonić… Drzwi windy zaczynają się zamykać. Jim wyciąga rękę, a wtedy się cofają. Holly wysiada. – …jak tylko zjedziemy na dół – kończy Tanya, wskazując na tabliczkę na ścianie. Jest na niej rysunek telefonu przekreślonego czerwoną linią. – Do mnie? Dlaczego? Myślałam, że to tylko złamana noga. To znaczy złamana noga to poważna sprawa, oczywiście, że tak, ale… – Barbara jest przytomna i dobrze się czuje – informuje Jim, lecz wymienia z żoną spojrzenia sugerujące, że to nie do końca prawda. – Złamanie jest w ogóle bardzo czyste, ale znaleźli paskudnego guza z tyłu głowy, więc na wszelki wypadek chcą zatrzymać ją na noc. Lekarz, który zajmował się nogą, mówi, że rano na dziewięćdziesiąt dziewięć procent ją wypuści. – Zrobili badanie toksykologiczne – mówi Tanya. – Nie wykryli w jej organizmie żadnych narkotyków. Nie jestem zdziwiona, ale i tak mi ulżyło. – Więc co jest nie tak?

– Wszystko – odpowiada Tanya po prostu. Wydaje się o dziesięć lat starsza niż wtedy, gdy Holly widziała ją po raz ostatni. – Barb i Hildę Carver wiozła dziś do szkoły matka Hildy. Teraz jest jej tydzień. Podobno w samochodzie Barbara zachowywała się normalnie. Była trochę cichsza niż zwykle, ale nic poza tym. Powiedziała, że musi iść do łazienki, i wtedy Hilda widziała ją po raz ostatni. Myśli, że Barb musiała wyjść bocznymi drzwiami przez salę gimnastyczną. Uczniowie nazywają je „drzwiami wagarowymi”. – Co mówi Barbara? – Nam nie chce nic powiedzieć. – Głos Tanyi drży. Jim obejmuje ją ramieniem. – Ale twierdzi, że tobie powie. Właśnie dlatego miałam dzwonić. Mówi, że tylko ty ją zrozumiesz.

22 Holly powoli idzie korytarzem w stronę sali 528, która znajduje się na samym końcu. Ma spuszczoną głowę i jest pogrążona w myślach, dlatego nieomal wpada na mężczyznę pchającego wózek ze sczytanymi książkami oraz kindle’ami z wydrukowanym etykietownicą napisem WŁASNOŚĆ SZPIT. KINERA pod ekranem. – Przepraszam – mówi Holly. – Nie patrzyłam, dokąd idę. – Właśnie – odpowiada Al Bibliotekarz i rusza dalej. Holly nie widzi, że zatrzymuje się i ogląda za nią; jest zajęta zbieraniem odwagi przed czekającą ją rozmową. Pewnie będzie emocjonalna, a emocjonalne sceny zawsze ją przerażały. Sprawę trochę ułatwia fakt, że Holly kocha Barbarę. Do tego jest ciekawa. Stuka w uchylone drzwi, a gdy nikt nie odpowiada, wtyka głowę do środka. – Barbaro? To ja, Holly. Mogę wejść? Dziewczyna uśmiecha się blado i odkłada zniszczony egzemplarz Kosogłosa, który właśnie czyta. Pewnie dostała go od mężczyzny z wózkiem, myśli Holly. Barbara siedzi podparta na łóżku, ubrana w różową piżamę zamiast szpitalnej koszuli. Holly domyśla się, że matka przywiozła jej tę piżamę razem z think padem, który stoi na szafce. Różowy strój dodaje dziewczynie trochę życia, ale wciąż wygląda na skołowaną. Na głowie nie ma bandaża, więc guz musiał jednak nie być aż tak poważny. Holly zastanawia się, czy Barbary nie zatrzymano na noc z innego powodu. Potrafi sobie wyobrazić tylko jeden; chciałaby wierzyć, że to niedorzeczne, ale nie potrafi się na to zdobyć. – Holly! Jakim cudem dotarłaś tak szybko? – Bo właśnie przyjechałam cię odwiedzić. – Holly wchodzi i zamyka za sobą drzwi. – Jeśli przyjaciółka trafia do szpitala, idzie się ją odwiedzić, a my przecież jesteśmy przyjaciółkami. Przy windzie spotkałam twoich rodziców. Mówili, że chcesz ze mną porozmawiać. – Tak. – Jak mogę ci pomóc, Barbaro? – Posłuchaj… Czy mogę cię o coś zapytać? To dość osobiste. – Dobrze. – Holly siada na krześle przy łóżku. Ostrożnie, jakby mogło być pod prądem. – Wiem, że kiedyś miałaś trudne chwile. No wiesz, kiedy byłaś młodsza. Zanim zaczęłaś pracować u Billa.

– Tak – odpowiada Holly. Nie pali się górne światło, a jedynie lampka na szafce nocnej. Blask lampki okrywa je, tworząc ciasną przestrzeń, w której znajdują się tylko one. – Bardzo trudne. – Czy kiedykolwiek próbowałaś się zabić? – Barbara nerwowo śmieje się pod nosem. – Ostrzegałam, że to będzie osobiste. – Dwa razy. – Holly mówi to bez wahania. Czuje się zaskakująco spokojna. – Pierwszy raz mniej więcej w twoim wieku. Bo dzieciaki w szkole były dla mnie podłe i mnie przezywały. Nie mogłam sobie z tym poradzić. Ale nieszczególnie się postarałam. Łyknęłam tylko garść aspiryny i tabletek na udrożnienie nosa. – A za drugim razem postarałaś się bardziej? To trudne pytanie, więc Holly poważnie zastanawia się nad odpowiedzią. – Tak i nie. To było po tym, jak miałam problemy z szefem. Dziś nazywają to molestowaniem seksualnym. Wtedy nie nazywali tego w ogóle. Miałam dwadzieścia parę lat. Wzięłam silniejsze proszki, ale niedostatecznie silne, żeby się udało, i jakaś cząstka mnie o tym wiedziała. Byłam wtedy bardzo niezrównoważona, ale nie głupia, i ta niegłupia cząstka chciała żyć. Również dlatego, że wiedziałam, że Martin Scorsese nakręci kolejne filmy, i chciałam je zobaczyć. Martin Scorsese to największy żyjący reżyser. Kręci długie filmy, które są jak powieści. A większość filmów jest co najwyżej jak opowiadania. – Szef cię napastował? – Nie chcę o tym mówić i nie ma to znaczenia. – Holly nie chce także podnieść wzroku, ale przypomina sobie, że rozmawia z Barbarą, więc się zmusza. Bo Barbara jest jej przyjaciółką pomimo wszystkich tików i bzików Holly, wszystkich jej dziwactw i cudactw. A teraz sama ma kłopoty. – Powody nigdy nie mają znaczenia, bo samobójstwo przeczy wszystkim ludzkim instynktom, dlatego jest szaleństwem. Z wyjątkiem niektórych przypadków, myśli. Niektórych nieuleczalnych przypadków. Ale stan Billa nie jest nieuleczalny. Nie pozwolę na to. – Wiem, co masz na myśli – odpowiada Barbara. Obraca głowę na poduszce tam i z powrotem. W świetle lampy na jej policzkach lśnią ślady łez. – Wiem. – To dlatego byłaś w Lowtown? Żeby się zabić? Barbara zamyka oczy, ale łzy przeciskają się przez rzęsy. – Chyba nie. W każdym razie nie na początku. Poszłam tam, bo tak mi kazał głos. Mojego przyjaciela. – Na chwilę urywa, myśli. – Ale to jednak nie był

przyjaciel. Przyjaciel nie chciałby, żebym się zabiła, prawda? Holly bierze dziewczynę za rękę. Zwykle dotyk sprawia jej trudność, ale nie dziś. Może dlatego, że czuje, jak we dwie są zamknięte we własnej tajemnej przestrzeni. Może dlatego, że chodzi o Barbarę. A może jedno i drugie. – Co to za przyjaciel? – Ten od ryb – mówi Barbara. – Ten w grze.

23 To Al Brooks pcha biblioteczny wózek przez główny hol (mija państwa Robinsonów czekających na Holly) i to Al jedzie drugą windą w górę do łącznika między główną częścią szpitala a Kliniką Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu. To Al wita się przy stanowisku dyżurnej z siostrą Rainier, weteranką, która pozdrawia go, nie odrywając wzroku od komputera. To wciąż Al idzie z wózkiem przez korytarz, ale kiedy go tam zostawia i wchodzi do sali 217, Al Brooks znika, a jego miejsce zajmuje Z-Boy. Brady siedzi na swoim krześle z zappitem na kolanach. Nie podnosi wzroku znad wyświetlacza. Z-Boy wyjmuje własnego zappita z lewej kieszeni luźnej szarej bluzy i włącza go. Stuka w ikonę Wędkowania, a wtedy po ekranie startowym zaczynają pływać ryby: czerwone, żółte, złote, a raz po raz bardzo szybka różowa. Brzęczy melodia. I raz po raz konsola jasno błyska, malując policzki Ala i zmieniając jego oczy w dwie niebieskie pustki. Trwają tak przez prawie pięć minut, jeden siedzi, drugi stoi, obaj wpatrują się w pływające ryby i słuchają brzęczącej melodii. Żaluzje w oknie Brady’ego terkoczą niespokojnie. Narzuta na łóżku zsuwa się, a potem wraca na miejsce. Raz czy dwa Z-Boy ze zrozumieniem kiwa głową. Później dłonie Brady’ego rozluźniają się i wypuszczają konsolę. Zappit zsuwa się po jego bezsilnych nogach, między nimi, a wreszcie ze stukotem spada na podłogę. Brady’emu otwierają się usta. Powieki opadają do połowy. Ruch unoszącej się i opadającej piersi pod kraciastą koszulą staje się niezauważalny. Ramiona Z-Boya prostują się. Otrząsa się nieco, wyłącza zappita i chowa go do tej samej kieszeni, z której go wyjął. Z prawej wyjmuje iPhone’a. Osoba o niebagatelnych zdolnościach informatycznych zainstalowała w nim kilka najnowocześniejszych urządzeń zabezpieczających, a wbudowany GPS został wyłączony. Na liście kontaktów nie ma żadnych nazwisk, tylko kilka inicjałów. ZBoy stuka w FL. Telefon dzwoni dwa razy, a potem FL odbiera z fałszywym rosyjskim akcentem: – Tu agient Zippity-Doo-Dah, tawariszcz. Acziekuję na razkazy. – Nie dostajesz pieniędzy za kiepskie dowcipy. Cisza. Potem: – No dobrze. Koniec dowcipów. – Przystępujemy do działania.

– Przystąpimy do działania, kiedy dostanę resztę pieniędzy. – Dostaniesz je dziś wieczorem i natychmiast weźmiesz się do pracy. – Dobra nasza – odpowiada FL. – Następnym razem dajcie mi coś trudnego. Następnego razu nie będzie, myśli Z-Boy. – Nie schrzań tego. – Nie schrzanię. Ale nie zacznę pracy, dopóki nie zobaczę kapusty. – Zobaczysz. Z-Boy przerywa połączenie, chowa telefon do kieszeni i opuszcza salę Brady’ego. Mija stanowisko dyżurnej i siostrę Rainier, wciąż zapatrzoną w komputer. Zostawia wózek we wnęce na automat z przekąskami, a potem przemierza łącznik. Idzie sprężystym krokiem, jak ktoś znacznie młodszy. Za godzinę czy dwie Rainier lub inna pielęgniarka znajdzie Brady’ego Hartsfielda albo osuniętego na krześle, albo rozciągniętego na podłodze z zappitem pod brzuchem. Nikt się nie zaniepokoi, bo już nieraz całkowicie tracił przytomność i zawsze dochodził do siebie. Doktor Babineau mówi, że to część procesu resetowania i że Hartsfield za każdym razem powraca nieco zdrowszy. Nasz chłopak dobrze sobie radzi, powtarza. Może tego nie widać, ale nasz chłopak naprawdę dobrze sobie radzi. Nawet nie masz pojęcia, myśli umysł zajmujący teraz ciało Ala Bibliotekarza. Nawet, kurwa, nie masz pojęcia. Ale zaczyna ci świtać, prawda, doktorze B? Lepiej późno niż wcale.

24 – Tamten człowiek, który nakrzyczał na mnie na ulicy, nie miał racji – mówi Barbara. – Uwierzyłam mu, bo głos kazał mi uwierzyć, ale on nie miał racji. Holly chce się dowiedzieć o głosie z gry, ale Barbara chyba jeszcze nie jest gotowa o tym mówić. Zamiast tego pyta więc, kim był tamten człowiek i co krzyczał. – Nazwał mnie czarniawą, jak w tym serialu. Serial jest śmieszny, ale na ulicy to obelga. To… – Znam ten serial i wiem, w jaki sposób niektórzy używają tego słowa. – Ale ja nie jestem czarniawa. Nikt o ciemnej skórze tak naprawdę nie jest. Nawet jeśli mieszka w ładnym domu na ładnej ulicy takiej jak Teaberry Lane. Wszyscy jesteśmy czarni, cały czas. Myślisz, że nie wiem, jak na mnie patrzą i co o mnie gadają w szkole? – Oczywiście, że wiesz – odpowiada Holly, na którą w swoim czasie ciągle patrzyli i ciągle o niej gadali. W szkole średniej wołali na nią Dziamga. – Nauczyciele mówią o równości płci i równości rasowej. Stosują politykę zero tolerancji wobec prześladowań i naprawdę są w tym szczerzy, w każdym razie większość z nich, ale każdy może się przejść korytarzem w czasie przerwy i wyłowić z tłumu czarnych uczniów i Chińczyków z wymiany międzynarodowej, bo jest nas tylko dwadzieścia parę osób, więc wyglądamy jak kilka ziarenek pieprzu, które cudem dostały się do solniczki. Barbara coraz bardziej się nakręca, jej głos jest pełen oburzenia, ale także znużenia. – Czasami zapraszają mnie na imprezy – mówi dalej – ale często nie, a na randkach byłam tylko dwa razy. Jeden z chłopaków, którzy mnie zaprosili, był biały i kiedy poszliśmy na film, wszyscy się na nas gapili, a ktoś z tyłu rzucał w nas popcornem. Chyba w kinie AMC 12 równość rasowa kończy się wtedy, kiedy gaśnie światło. Albo kiedyś na meczu… Drybluję wzdłuż linii bocznej, składam się do strzału, a jakiś biały ojciec w koszulce polo krzyczy do córki: „Kryj asfaltową!”. Udałam, że nie słyszę. Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem. Miałam ochotę jej dokopać, tak od razu, na jego oczach, ale tego nie zrobiłam. A raz, w pierwszej klasie, idąc na obiad, zostawiłam na trybunach książkę do angielskiego. Kiedy po nią wróciłam, ktoś przyczepił do niej kartkę z napisem DZIEWCZYNA BAMBUSA. To też przełknęłam. Przez wiele dni albo nawet tygodni jest dobrze, a potem znowu trzeba coś przełknąć. Mama i tata mają tak samo,

wiem o tym. Może u Jerome’a na Harvardzie jest inaczej, ale na pewno i on czasem musi coś takiego przełknąć. Holly ściska ją za rękę, ale nic nie mówi. – Nie jestem czarniawa – ciągnie Barbara – ale ten głos powiedział, że tak, bo nie wychowałam się w czynszówce z ojcem brutalem i matką narkomanką. Bo nigdy nie jadłam duszonej zieleniny i nie za bardzo wiem, co to jest. Bo mam inny akcent. Bo oni tam w Low są biedni, a my na Teaberry Lane żyjemy sobie całkiem nieźle. Mam kartę płatniczą, mam fajną szkołę, a Jere studiuje na Harvardzie, ale… ale nie rozumiesz… Holly, nie rozumiesz, że ja nigdy… – Nigdy nie miałaś wyboru w tej kwestii – kończy za nią Holly. – Urodziłaś się tam, gdzie się urodziłaś, tak samo jak ja. Właściwie tak samo jak my wszyscy. A przez szesnaście lat życia nie oczekiwano, że zmienisz cokolwiek oprócz ciuchów. – Właśnie! I wiem, że nie mam czego się wstydzić, ale ten głos zmusił mnie do wstydu, sprawił, że poczułam się jak bezużyteczny pasożyt, i on wcale nie zniknął tak do końca. Zupełnie jakby zostawił w mojej głowie ślady szlamu. Bo ja nigdy wcześniej nie byłam w Lowtown i tam jest strasznie, a w porównaniu z nimi naprawdę jestem czarniawa, i boję się, że ten głos nigdy nie zamilknie, i moje życie będzie do niczego. – Musisz go zdławić. – Holly mówi to z chłodną, beznamiętną pewnością. Dziewczyna patrzy na nią zaskoczona. A ona kiwa głową. – Tak – dodaje. – Musisz zdusić ten głos, aż umrze. To pierwsze zadanie. Jeśli nie zapanujesz nad sobą, nie polepszy ci się. A jeśli ci się nie polepszy, to nie ulepszysz niczego innego. – Nie mogę tak po prostu wrócić do szkoły i udawać, że Lowtown nie istnieje. Jeśli mam żyć dalej, muszę coś zrobić. Nieważne, że jestem młoda, i tak muszę. – Myślisz o wolontariacie? – Sama nie wiem, o czym myślę. Nie wiem, jakie możliwości ma taki dzieciak jak ja. Ale się dowiem. Jeśli to oznacza, że muszę tam wrócić, rodzicom się to nie spodoba. Musisz mi z nimi pomóc, Holly. Wiem, że to dla ciebie trudne, ale bardzo cię proszę. Przekonaj ich, że muszę uciszyć ten głos. Nawet jeśli nie od razu zduszę go na śmierć, może przynajmniej go uciszę. – Dobrze – odpowiada Holly, choć przeraża ją ta myśl. – Zrobię to. – Coś przychodzi jej do głowy, a wtedy się rozpogadza. – Powinnaś porozmawiać z tym

chłopakiem, który cię uratował. – Nie wiem, jak go znaleźć. – Bill ci pomoże. A teraz opowiedz mi o tej grze. – Rozleciała się. Samochód po niej przejechał, widziałam kawałki. I bardzo dobrze. Kiedy zamykam oczy, cały czas widzę tamte ryby, zwłaszcza różową z numerami, i słyszę melodyjkę. – Barbara nuci, ale Holly jej nie kojarzy. Do sali wchodzi pielęgniarka, pchając wózek z lekarstwami. Pyta dziewczynę, jak bardzo ją boli. Holly wstydzi się, że sama o tym nie pomyślała, i to na samym początku. Pod pewnymi względami jest złym i bezmyślnym człowiekiem. – Nie wiem – odpowiada dziewczyna. – Może pięć na dziesięć. Pielęgniarka otwiera plastikowy pojemnik z lekami i podaje jej papierowy kubeczek. W środku są dwie pastylki. – To specjalnie dobrane Proszki na Piątkę. Będziesz spała jak dziecko. Przynajmniej dopóki nie przyjdę, żeby obejrzeć ci źrenice. Barbara łyka pastylki i popija wodą. Pielęgniarka informuje Holly, że wkrótce powinna już iść, bo „nasza dziewczyna” musi odpocząć. – Już, zaraz – obiecuje Holly, a kiedy tamta wychodzi, pochyla się; twarz ma skupioną, oczy lśniące. – Skąd miałaś tę grę, Barb? – Ktoś mi ją dał. Byłam wtedy z Hildą Carver w Birch Street Mall. – Kiedy? – Tuż przed świętami. Pamiętam, bo wciąż nie znalazłam prezentu dla Jerome’a i zaczynałam się denerwować. Widziałam fajną kurtkę sportową w Banana Republic, ale strasznie drogą. Poza tym Jerome aż do maja będzie budował domy, więc raczej nie potrzebuje kurtki sportowej, prawda? – Chyba nie. – W każdym razie, kiedy jadłyśmy z Hildą lunch, podszedł do nas jakiś facet. Nie powinnyśmy rozmawiać z obcymi, ale przecież nie jesteśmy już małymi dziećmi, a poza tym to było w food courcie, gdzie jest pełno ludzi. No i wyglądał porządnie. Ci najgorsi zwykle tak wyglądają, myśli Holly. – Miał wypasiony garnitur, który musiał kosztować kupę forsy, a w ręku teczkę. Powiedział, że nazywa się Myron Zakim i pracuje w firmie Sunrise Solutions. Dał nam wizytówkę. Pokazał parę zappitów, bo w teczce miał ich pełno, i poinformował, że możemy dostać po jednym za darmo, jeżeli wypełnimy i odeślemy ankietę. Adres był na odwrocie. Na wizytówce też.

– Zapamiętałaś go może? – Nie, a wizytówkę wyrzuciłam. Zresztą to była tylko skrytka pocztowa. – W Nowym Jorku? Barbara się zastanawia. – Nie. Tu, w mieście. – Więc wzięłyście zappity. – Tak. Nie mówiłam mamie, bo walnęłaby mi wielkie kazanie o tym, że w ogóle z nim rozmawiałam. Wypełniłam ankietę i odesłałam. Hilda nie, bo jej zappit nie działał. Błysnął raz na niebiesko i zdechł, więc go wyrzuciła. Powiedziała, że niczego więcej nie można się spodziewać, kiedy ktoś daje ci coś za darmo. – Barbara chichocze. – Brzmiała zupełnie jak własna matka. – Twój jednak działał. – Tak. Był przestarzały, ale w sumie… no wiesz, całkiem fajny, chociaż głupiutki. To znaczy na początku. Żałuję, że mój też nie okazał się zepsuty, bo wtedy nie słyszałabym tego głosu. – Jej powieki zamykają się, a potem wolno otwierają. Uśmiecha się. – O rany! Czuję, że odpływam. – Jeszcze nie odpływaj. Umiesz opisać tego człowieka? – Był biały, włosy też miał białe. Stary. – Taki naprawdę stary czy tylko trochę? Oczy Barbary robią się szkliste. – Starszy niż tata, młodszy niż dziadek. – Koło sześćdziesiątki? – Chyba tak. Mniej więcej w wieku Billa. – Nagle dziewczyna szeroko otwiera oczy. – Wiesz co? Coś sobie przypomniałam. Wydało mi się to trochę dziwne, Hildzie też. – Co takiego? – Powiedział, że nazywa się Myron Zakim, na wizytówce też było tak napisane, ale inicjały na teczce miał inne. – Pamiętasz jakie? – Nie… przepraszam… – Barbara rzeczywiście odpływa. – Spróbujesz sobie przypomnieć, gdy tylko się obudzisz? Będziesz wtedy miała świeży umysł, a to może być ważne. – Dobrze… – Szkoda, że Hilda wyrzuciła swoją konsolę – mówi Holly.

Nie otrzymuje odpowiedzi, ale się jej nie spodziewa; często gada sama do siebie. Barbara oddycha powoli i głęboko. Holly zaczyna zapinać kurtkę. – Dina też ma zappita – odzywa się Barbara sennym głosem z daleka. – Jej działa. Gra na nim w Crossy Road… i w Plants vs. Zombies… i ściągnęła na niego całą trylogię Niezgodna, ale mówi, że nie chce się dobrze wyświetlać. Holly przerywa zapinanie guzików. Zna Dinę Scott, widziała ją wielokrotnie u Robinsonów, dziewczyny grały w planszówki, oglądały telewizję, często zostawała na kolację. I śliniła się na widok Jerome’a jak wszystkie koleżanki Barbary. – Dostała go od tego samego mężczyzny? Barbara nie odpowiada. Holly przygryza wargę, nie chce naciskać, ale musi, więc potrząsa ramieniem dziewczyny i powtarza pytanie. – Nie – mówi Barbara tym samym odległym głosem. – Ze strony. – Z jakiej strony? Jedyną odpowiedzią jest chrapanie. Barbara odpłynęła.

25 Holly wie, że Robinsonowie będą czekać w holu, więc pędzi do sklepiku, przyczaja się za regałem z misiami (w czajeniu się ma wprawę) i dzwoni do Billa. Pyta go, czy zna Dinę Scott, koleżankę Barbary. – Jasne, znam większość jej koleżanek. Przynajmniej tych, które do niej przychodzą. Ty też. – Chyba powinieneś do niej pojechać. – To znaczy dzisiaj? – To znaczy natychmiast. Ma zappita. – Holly oddycha głęboko. – Te urządzenia są groźne. Nie potrafi się zmusić do powiedzenia na głos tego, w co zaczyna wierzyć: że to narzędzia do samobójstwa.

26 W pokoju 217 salowi Norm Richard i Kelly Pelham pod okiem Mavis Rainier kładą Brady’ego z powrotem na łóżku. Norm podnosi z podłogi konsolę Zappit i przygląda się rybom pływającym po ekranie. – Dlaczego on nie może złapać zapalenia płuc i umrzeć jak reszta warzywek? – zastanawia się Kelly. – Jest zbyt uparty, żeby umrzeć – odpowiada Mavis, a potem widzi, że Norm gapi się w pływające ryby. Oczy ma szeroko otwarte, a usta rozchylone. – Pobudka, śpiący królewiczu – mówi i wyrywa mu konsolę z ręki. Wyłącza ją i wrzuca do górnej szuflady szafki przy łóżku. – Wiele mil od snu nas dzieli. – Hę? – Norm patrzy na swoje ręce, jakby spodziewał się zobaczyć w nich zappita. Kelly pyta siostrę Rainier, czy nie chciałaby zmierzyć Hartsfieldowi ciśnienia. – Poziom tlenu trochę niski – stwierdza. Tamta zastanawia się chwilę, po czym mówi: – Pieprzyć go. Wychodzą.

27 W Sugar Heights, najbardziej luksusowej dzielnicy w mieście, stary chevrolet malibu z plamami farby podkładowej podjeżdża pod zamkniętą bramę przy Lilac Drive. W kutym żelazie umieszczono kunsztowne inicjały, których Barbara Robinson nie zapamiętała: FB. Z-Boy wysiada zza kierownicy. Wokół niego powiewa jego stara parka (rozdarcie na plecach i drugie, na lewym rękawie, zapobiegliwie załatał taśmą maskującą). Wstukuje właściwy kod, a wtedy brama zaczyna się otwierać. Wsiada do auta, sięga pod fotel i wyjmuje stamtąd dwa przedmioty. Jednym jest plastikowa butelka po napoju gazowanym z odciętą szyjką, wypchana wełną stalową. Drugim – pistolet kalibru .32. Z-Boy wsuwa jego lufę w domowej roboty tłumik z butelki – to jeszcze jeden wynalazek Brady’ego Hartsfielda – i kładzie broń na kolanach. Wolną ręką kieruje chevroleta po gładkim, łukowatym podjeździe. Przed nim zapalają się sterowane fotokomórką światła na ganku. Za nim cicho zamyka się brama z kutego żelaza.

AL BIBLIOTEKARZ

Brady nie potrzebował dużo czasu, by zrozumieć, że to już praktycznie jego koniec jako fizycznej istoty. Jak mówi powiedzenie, urodził się głupi, ale mu przeszło. Owszem, odbywał fizjoterapię – zapisał ją doktor Babineau, a Brady nie za bardzo mógł protestować – ale jej skuteczność miała swoje granice. Skończyło się na tym, że potrafił przeczłapać z dziesięć metrów korytarzem, nazywanym przez część pacjentów Autostradą Tortury, ale tylko z pomocą koordynatorki centrum rehabilitacji, Ursuli Haber, faszystowskiej lesby, która kierowała zabiegami. – Jeszcze jeden kroczek, panie Hartsfield – namawiała go ta suka, a gdy mu się udawało, chciała następny i następny. Kiedy Brady’emu, drżącemu i zlanemu potem, wreszcie wolno było opaść na wózek, lubił sobie wyobrażać, że wpycha jej w cipę szmaty nasączone benzyną, a potem je podpala. – Dobra robota! – wołała. – Dobra robota, panie Hartsfield! A jeśli do tego zdołał wygulgotać coś, co z grubsza przypominało dziękuję, rozglądała się i uśmiechała do każdego w pobliżu. Patrzcie! Moja małpka umie mówić! Rzeczywiście umiał mówić (więcej i lepiej, niż myśleli) i umiał przejść dziesięć metrów po Autostradzie Tortur. Gdy trafiał mu się bardzo dobry dzień, potrafił również zjeść budyń, zbytnio nie zachlapując ubrania. Ale nie potrafił się ubrać, zawiązać sznurówek, podetrzeć się po sraniu ani nawet uruchomić telewizora pilotem (jakże podobnym do Gadżetu Jeden i Gadżetu Dwa z dawnych czasów). Mógł go chwycić, ale brakowało mu zdolności motorycznych do obsługi małych guzików. Jeśli nawet udawało się trafić w przycisk włączania, zwykle gapił się w pusty ekran z komunikatem WYSZUKIWANIE SYGNAŁU. Doprowadzało go to do szału – na początku 2012 roku do szału doprowadzało go wszystko – ale pilnował się, żeby tego nie okazywać. Ludzie wściekają się z konkretnych powodów, a przecież warzywka nie mają powodów, żeby robić cokolwiek. Czasem wpadali prawnicy z prokuratury. Babineau protestował, mówił, że tylko pogarszają jego stan, działając wbrew własnym długofalowym interesom, ale to nie pomagało.

Czasem wraz z prawnikami przychodzili gliniarze, a pewnego razu jeden przyszedł sam. Był to tłusty skurwiel, krótko ostrzyżony, z pogodną miną. Brady siedział na krześle, więc tłusty skurwiel usiadł na jego łóżku. Powiedział, że na tym koncercie ’Round Here była jego siostrzenica. – Ma dopiero trzynaście lat i szaleje za nimi – dodał, rechocząc. Potem, wciąż rechocząc, tłusty skurwiel zgiął się nad swym wielkim brzuszyskiem i walnął Brady’ego w jaja. – Małe co nieco od siostrzenicy. Poczułeś? Rany, mam nadzieję, że tak. Brady poczuł, ale nie tak bardzo, jak zapewne życzyłby sobie tego tłusty skurwiel, ponieważ od pasa do kolan wszystko było teraz niewyraźne. Pewnie przepalił mu się obwód w mózgu odpowiedzialny za ten odcinek. Zwykle byłaby to zła wiadomość, ale dobra dla kogoś, kto dostaje prawy sierpowy prosto w klejnoty. Brady siedział bez ruchu z tępą miną. Z kroplą śliny na brodzie. Ale odnotował nazwisko tłustego skurwiela. Moretti. Trafiło na listę. Brady miał długą listę. ··· Zachował kontrolę nad Sadie MacDonald dzięki pierwszemu, zupełnie przypadkowemu, safari po jej mózgu (jeszcze lepszą kontrolę miał nad mózgiem tego kretyna salowego, ale odwiedzanie go było jak wakacje w Lowtown). Kilkakrotnie udało mu się pchnąć Sadie w kierunku okna, gdzie doznała pierwszego ataku. Zwykle tylko zerkała przez szybę, po czym wracała do pracy, co było frustrujące, ale pewnego dnia w czerwcu 2012 roku miała kolejny miniatak. Brady znowu patrzył jej oczami, ale tym razem nie chciał się zadowolić jazdą w fotelu pasażera i podziwianiem krajobrazu. Tym razem sam chciał prowadzić. Sadie podniosła rękę i zaczęła pieścić piersi. Ścisnęła je. Brady poczuł lekkie mrowienie między jej nogami. Podniecał ją. Interesujące, ale mało przydatne. Pomyślał, czy jej nie odwrócić i nie wyprowadzić z sali. Nie pójść nią przez korytarz. Napić się wody. Byłaby niczym jego własny organiczny wózek inwalidzki. Ale co by się stało, gdyby ktoś do niego zagadał? Co by odpowiedział? Albo gdyby z dala od błysków słońca odzyskała kontrolę i zaczęła krzyczeć, że Hartsfield w niej jest? Pomyśleliby, że zwariowała. Mogliby jej dać zwolnienie. Wtedy Brady straciłby dostęp.

Zamiast tego zanurzył się głębiej w jej umyśle i patrzył, jak myśloryby przemykają tam i z powrotem. Teraz były wyraźniejsze, przeważnie nieciekawe. Ale jedna z nich… czerwona… Pojawiła się, gdy tylko o niej pomyślał, ponieważ sprawił, że pomyślała o niej Sadie. Duża czerwona ryba. Ojcoryba. Brady sięgnął i chwycił ją. Z łatwością. Jego ciało było praktycznie do niczego, ale wewnątrz umysłu Sadie stał się zwinny jak baletmistrz. Czerwona ryba to ojciec Sadie, który regularnie molestował ją między szóstym a jedenastym rokiem życia. W końcu poszedł na całość i ją wyruchał. Powiedziała o tym nauczycielce, a jego aresztowano. Zabił się, gdy wyszedł za kaucją. Brady, głównie dla zabawy, zaczął wpuszczać własne ryby do akwarium umysłu Sadie MacDonald: małe zatrute rozdymki będące zaledwie wyolbrzymieniem myśli, które sama chowała w owej strefie zmroku między świadomością a podświadomością. Że prowokowała ojca. Że podobało jej się to zainteresowanie. Że jest odpowiedzialna za jego śmierć. Że kiedy spojrzeć w ten sposób, to wcale nie było samobójstwo. Kiedy spojrzeć w ten sposób, sama go zamordowała. Sadie wzdrygnęła się gwałtownie, chwyciła się za głowę i odwróciła od okna. Brady znów doznał mdlących zawrotów głowy, jakby spadał, i został wyrzucony z jej umysłu. Spojrzała na niego, blada i skonsternowana. – Chyba na chwilę urwał mi się film – powiedziała i zaśmiała się niepewnie. – Ale nikomu nie powiesz, prawda, Brady? Oczywiście, że nie, a po tym wydarzeniu mógł dostać się do jej głowy coraz łatwiej. Nie musiała już patrzeć na odbicia słońca w szybach aut za oknem; wystarczyło, że weszła do sali. Chudła. Ta jej niewyraźna uroda znikała. Czasami Sadie miała brudny strój, a czasami porwane pończochy. Brady dalej wypuszczał te swoje bomby głębinowe: prowokowałaś go, podobało ci się, ponosisz odpowiedzialność, nie zasługujesz, by żyć. Rany, przynajmniej miał zajęcie. ···

Nieraz szpital dostawał gratisy, a we wrześniu 2012 roku otrzymał dwanaście konsol do gier Zappit, albo od producenta, albo od jakieś organizacji charytatywnej. Administracja wysłała je do maleńkiej biblioteki położonej obok szpitalnej kaplicy ekumenicznej. Tam rozpakował je salowy, obejrzał, uznał, że są głupie i przestarzałe, po czym schował na tył regału. To właśnie na tym regale w listopadzie znalazł je Al Brooks – Al Bibliotekarz – i wziął jedną do domu. Podobało mu się kilka gier, na przykład ta, w której trzeba bezpiecznie przeprowadzić Pitfall Harry’ego wśród przepaści i jadowitych węży, ale najbardziej podobało mu się Wędkowanie. Nie sama gra, bo była głupia, ale ekran demonstracyjny. Domyślał się, że ludzie by się śmiali, ale Alowi nie było do śmiechu. Kiedy się czymś martwił (bo brat na niego nakrzyczał, że nie wystawił śmieci do zbiórki w czwartek rano, bo zadzwoniła marudna córka z Oklahoma City), te sunące powoli ryby i grająca melodyjka zawsze go uspokajały. Czasem zupełnie tracił poczucie czasu. To było wspaniałe. Pewnego wieczoru, niedługo przed tym, jak rok 2012 zmienił się w 2013, Al wpadł na pomysł. Hartsfield w sali 217 nie mógł czytać, nie wykazywał też zainteresowania książkami lub muzyką na CD. Kiedy ktoś wkładał mu słuchawki na głowę, szarpał, dopóki ich nie ściągnął, jakby czuł się w nich uwięziony. Nie potrafiłby również obsługiwać niedużych przycisków pod ekranem zappita, ale mógł patrzeć na demo Wędkowania. Może by mu się spodobało, ewentualnie jakieś inne. A jeśli tak, to innym pacjentom (Alowi trzeba oddać, że nigdy nie nazywał ich warzywkami) pewnie również, co wyszłoby na dobre, ponieważ część pacjentów z uszkodzeniami mózgu w Kuble bywała agresywna. Gdyby ekran demo ich uspokajał, to lekarze, pielęgniarki, salowi – nawet woźni – mieliby łatwiejszą pracę. Może Al dostałby nawet premię. Raczej nie, ale warto pomarzyć. ··· Wszedł do sali 217 pewnego popołudnia na początku grudnia 2012 roku, wkrótce po wyjściu jedynego gościa stale odwiedzającego Hartsfielda. Był to Hodges, eksdetektyw policyjny, który odegrał kluczową rolę w zatrzymaniu go, chociaż nie on zdzielił go w głowę i uszkodził mózg. Wizyty Hodgesa drażniły Hartsfielda. Po jego wyjściu w sali 217 przewracały się różne rzeczy, woda w prysznicu sama włączała się i wyłączała, a drzwi

łazienki czasem gwałtownie się otwierały albo trzaskały. Widział to personel pielęgniarski i był przekonany, że zjawiska wywołuje Hartsfield, ale doktor Babineau wykpił tę sugestię. Twierdził, że właśnie takich histerycznych pomysłów można się spodziewać po niektórych kobietach (mimo że w Kuble pracowało również kilku pielęgniarzy). Al wiedział, że opowieści są prawdziwe, ponieważ sam kilkakrotnie widział takie zdarzenia na własne oczy, a nie uważał się za osobę histeryczną. Wręcz przeciwnie. Pewnego dnia, przechodząc korytarzem, usłyszał jakiś dźwięk z sali Hartsfielda, otworzył drzwi i zobaczył, że żaluzje w oknie wyczyniają szalony breakdance. To było niedługo po jednej z wizyt Hodgesa. Zanim się uspokoiły, minęło prawie pół minuty. Chociaż Al starał się być miły – on starał się być miły wobec każdego – nie darzył Billa Hodgesa sympatią. Ten facet najwyraźniej napawał się stanem Hartsfielda. Rozkoszował się nim. Al wiedział, że Hartsfield był złym człowiekiem, który zamordował niewinnych ludzi, ale jakie to miało znaczenie, skoro sprawca tamtych czynów przestał istnieć? Praktycznie została już tylko skorupa. Co z tego, że Brady terkotał żaluzjami albo odkręcał i zakręcał wodę? To nikomu nie szkodziło. ··· – Dzień dobry, panie Hartsfield – powiedział Al owego grudniowego wieczoru. – Coś panu przyniosłem. Mam nadzieję, że pan zerknie. Włączył zappita i stuknął w ekran, żeby uruchomić demo Wędkowania. Zaczęły pływać ryby i zagrała melodia. Al jak zawsze poczuł ukojenie, więc przez chwilę się nim cieszył. Zanim zdążył obrócić konsolę w taki sposób, żeby pokazać ją Hartsfieldowi, już pchał wózek biblioteczny korytarzem w skrzydle A na drugim końcu szpitala. Zappita nie było. Powinno go to zdenerwować, ale nie zdenerwowało. Wydawało się absolutnie w porządku. Był nieco zmęczony, miał trudności z pozbieraniem rozproszonych myśli, ale poza tym czuł się świetnie. Czuł się szczęśliwy. Spojrzał na swoją lewą dłoń i zobaczył, że na wierzchu narysował duże Z długopisem, który zawsze nosił w kieszeni bluzy. Z jak Z-Boy, pomyślał i zaśmiał się.

··· Brady wcale nie podjął decyzji o wskoczeniu do umysłu Ala Bibliotekarza; kilka sekund po tym, jak ten stary pierdziel spojrzał na konsolę, którą trzymał w ręku, on już znajdował się w środku. Do tego wcale nie czuł się tam intruzem. Ciało gościa z biblioteki chwilowo stało się jego ciałem, tak jak sedan z Hertza byłby jego samochodem, jak długo postanowiłby nim jeździć. Rdzenna świadomość bibliotekarza wciąż gdzieś tam pozostała, ale tylko jako kojący pomruk, niczym dźwięk pieca w piwnicy w mroźny dzień. Brady zdobył dostęp do wszystkich wspomnień Alvina Brooksa i całej jego wiedzy. Okazało się, że jest jej całkiem sporo, ponieważ zanim w wieku pięćdziesięciu ośmiu lat zrezygnował z pracy na pełen etat, był elektrykiem i zamiast „Al Bibliotekarz” mówiono na niego „Iskierka Brooks”. Gdyby Brady chciał wymienić gdzieś przewody, zrobiłby to bez trudu, choć rozumiał, że pewnie powróciwszy do swojego ciała, straci tę zdolność. Myśl o własnym ciele zaniepokoiła go, więc pochylił się nad człowiekiem osuniętym na krześle. Jego powieki były półprzymknięte, ukazywały tylko białka. Z kącika ust wystawał wywieszony język. Brady położył sękatą dłoń na piersi Brady’ego i poczuł, jak powoli unosi się i opada. Czyli z tym było wszystko w porządku, ale, Jezu, jakże on strasznie wyglądał. Niczym szkielet owinięty skórą. Oto, co zrobił mu Hodges. Wyszedł z sali i przeszedł się po szpitalu w stanie szaleńczej euforii. Do wszystkich się uśmiechał. Nie umiał się powstrzymać. W przypadku Sadie MacDonald bał się, że spieprzy sprawę. Teraz też się bał, ale nie tak bardzo. Było lepiej. Nosił Ala Bibliotekarza niczym ciasną rękawiczkę. Mijając Annę Corey, szefową personelu sprzątającego ze skrzydła A, spytał, jak czuje się jej mąż po radioterapii. Odpowiedziała, że Ellis ma się całkiem nieźle, jak na okoliczności, i podziękowała za pamięć. W holu zostawił wózek pod drzwiami męskiej toalety, wszedł do środka, usiadł na sedesie i obejrzał zappita. Gdy tylko ujrzał pływające ryby, zrozumiał, co się stało. Idioci, którzy napisali tę grę, przy okazji, z pewnością przypadkiem, stworzyli efekt hipnotyczny. Nie każdy był na niego podatny, ale Brady przypuszczał, że wiele osób owszem, nie tylko tych narażonych na łagodne ataki epilepsji jak Sadie MacDonald.

Z lektur przeczytanych w swym piwnicznym centrum kontroli wiedział, że niektóre elektroniczne konsole do gier mogą wywoływać napady padaczki albo lekkie stany hipnotyczne u całkowicie normalnych ludzi. Właśnie dlatego producenci sprzętu umieszczają w instrukcjach ostrzeżenia (niezwykle drobnym drukiem): nie grać zbyt długo, nie siedzieć bliżej niż metr od ekranu, nie grać, jeśli cierpi się na epilepsję. Efekt nie ograniczał się zresztą do gier wideo. Zakazano emisji co najmniej jednego odcinka Pokémonów, po tym jak tysiące dzieci doznały bólu głowy, zaburzeń wzroku, mdłości i napadów padaczki. Winna była prawdopodobnie scena odpalania serii pocisków, w której powstał efekt stroboskopowy. Najwidoczniej połączenie obrazu pływających ryb oraz melodyjki zadziałało podobnie. Brady zdziwił się, że producent konsol Zappit nie został zasypany skargami. Później dowiedział się, że owszem, skargi były, ale nieliczne. Uznał, że złożyły się na to dwie przyczyny. Po pierwsze, sama kretyńska gra Wędkowanie nie powodowała podobnych skutków. Po drugie, mało kto w ogóle kupował zappity. Konsola okazała się klapą. Wciąż pchając swój wózek, człowiek ubrany w ciało Ala Bibliotekarza wrócił do sali 217 i położył zappita na szafce – urządzenie z całą pewnością wymagało dalszego oglądu i namysłu. Potem (nie bez żalu) Brady opuścił Ala Brooksa. Nastąpił moment zawrotów głowy, a później, zamiast z góry, patrzył z dołu. Był ciekaw, co się teraz stanie. Początkowo Al Bibliotekarz stał bez ruchu niczym mebel w kształcie człowieka. Brady wyciągnął do niego niewidzialną lewą rękę i poklepał go po policzku. Potem sięgnął do jego umysłu, spodziewając się, że będzie zamknięty tak jak u siostry MacDonald, kiedy ocknęła się z transu. Ale drzwi stały otworem. Rdzenna świadomość Ala powróciła, ale było jej nieco mniej. Brady domyślał się, że część tej świadomości stłamsił swoją obecnością. I co z tego? Ludzie zabijają komórki mózgowe, kiedy za dużo wypiją, ale pozostaje im duży zapas. To samo dotyczyło Ala. Przynajmniej na razie. Brady zobaczył literę Z, którą narysował na dłoni Ala – bez żadnego powodu, tylko dlatego, że mógł – i odezwał się, nie otwierając ust. – Cześć, Z-Boyu. Idź już sobie. Zjeżdżaj. Idź do skrzydła A. I nikomu o tym nie powiesz, prawda? – O czym? – spytał zdezorientowany Al.

Brady kiwnął głową, na ile potrafił nią kiwnąć, i uśmiechnął się, na ile potrafił się uśmiechnąć. Nie mógł się doczekać, kiedy znowu będzie w Alu. Jego ciało było stare, ale przynajmniej działało. – No właśnie – powiedział do Z-Boya. – O niczym. ··· Rok 2012 przeszedł w 2013. Brady stracił zainteresowanie wzmacnianiem swych telekinetycznych muskułów. Nie było po co, skoro miał Ala. Ilekroć dostawał się do środka, jego uchwyt stawał się silniejszy, kontrola – pełniejsza. Sterowanie Alem przypominało sterowanie dronami, których wojsko używa do obserwacji ciapatych w Afganistanie… a potem zrzucania bomb na ich szefów. Naprawdę urocze. Raz Brady kazał Z-Boyowi pokazać zappita staremu Det. Em. z nadzieją, że Hodgesa zafascynuje demo Wędkowania. Znalezienie się w jego wnętrzu byłoby cudowne. W pierwszej kolejności Brady złapałby ołówek i wydłubał mu oczy. Hodges jednak tylko zerknął na ekran, po czym oddał urządzenie Alowi. Brady spróbował ponownie kilka dni później, tym razem na Denise Woods, fizjoterapeutce, która przychodziła dwa razy w tygodniu ćwiczyć mu ręce i nogi. Wzięła konsolę podaną przez Z-Boya i patrzyła na pływające ryby znacznie dłużej niż Hodges. Coś się wydarzyło, ale to za mało. Próba wejścia w nią przypominała napieranie na sztywną gumową membranę: nieco ustąpiła, pozwalając Brady’emu zobaczyć, jak Denise karmi jajecznicą małego synka w foteliku, lecz zaraz potem go wypchnęła. Kobieta oddała zappita Z-Boyowi, mówiąc: – Masz rację, Al, ładne rybki. A teraz idź rozdać trochę książek, a my tu z Bradym popracujemy nad tymi jego wrednymi kolanami. I stało się jasne. Do innych Brady nie miał równie błyskawicznego dostępu jak do Ala. Wystarczyło się trochę zastanowić, by zrozumieć dlaczego. Al był już wcześniej uwarunkowany, ponieważ oglądał demo Wędkowania dziesiątki razy, zanim przyniósł urządzenie Brady’emu. To zasadnicza różnica i źródło dotkliwego rozczarowania. Brady wyobrażał sobie, że pozyska dziesiątki dronów do wyboru, ale okazało się to niemożliwe, chyba że udałoby się zmodyfikować zappita, potęgując efekt hipnotyczny. Może istniał na to sposób?

Jako człowiek, który w swoim czasie przerobił mnóstwo różnych urządzeń – w tym Gadżet Jeden i Gadżet Dwa – Brady wierzył, że tak. Bądź co bądź, zappit był wyposażony w Wi-Fi, a Wi-Fi to najlepszy przyjaciel hakera. Gdyby na przykład dodać migające światło? Stroboskopowe, podobne do tego, które podgotowało mózgi tym dzieciakom oglądającym Pokémony. Stroboskop mógłby również mieć inne zastosowanie. Na kursie „Komputery przyszłości” w szkole pomaturalnej (było to tuż przed tym, jak Brady na dobre dał sobie spokój z nauką) jego klasa czytała długi raport CIA, opublikowany w 1995 roku i odtajniony wkrótce po 11 września. Nosił tytuł Potencjał operacyjny postrzegania podprogowego i tłumaczył, że komputery można odpowiednio zaprogramować, aby przesyłały komunikaty tak krótkie, że mózg rozpozna je wcale nie jako komunikaty, lecz jako oryginalne myśli. A gdyby zaszyć takie wiadomości w stroboskopowym błysku? Na przykład ŚPIJ, WSZYSTKO DOBRZE albo po prostu SPOKOJNIE. Brady przypuszczał, że coś takiego w połączeniu z obecnym działaniem hipnotycznym ekranu demo okazałoby się całkiem skuteczne. Oczywiście mógł się mylić, ale oddałby swą praktycznie bezużyteczną prawą rękę, żeby się o tym przekonać. Wątpił, czy kiedykolwiek będzie miał taką okazję, widział bowiem dwie pozornie nieprzezwyciężalne trudności. Jedna to zmuszenie ludzi do wpatrywania się w ekran na tyle długo, żeby efekt hipnotyczny zadziałał. Druga była jeszcze bardziej zasadnicza: jak on, na Boga, zmodyfikuje cokolwiek?! Nie miał dostępu do komputera, a nawet gdyby miał, to na co by mu się przydał? Przecież nie potrafił nawet zawiązać pieprzonych sznurówek! Rozważał posłużenie się ZBoyem, ale niemal natychmiast odrzucił ten pomysł. Al Brooks mieszkał z bratem i jego rodziną, więc gdyby nagle zaczął wykazywać zaawansowane zdolności informatyczne, wzbudziłby pytania. Zresztą pytania o Ala i tak już się pojawiały, bo zrobił się roztargniony i dosyć dziwaczny. Brady domyślał się, że ludzie dostrzegają w tym początki demencji, co wcale tak bardzo nie odbiegało od prawdy. Najwyraźniej Z-Boyowi mimo wszystko kończył się zapas komórek mózgowych. ···

Brady wpadał w depresję. Dotarł do nader znajomego punktu, w którym jego doskonałe koncepcje zderzają się z szarą rzeczywistością. Tak było z odkurzaczem Rolla; tak było ze wspomaganym komputerowo urządzeniem do cofania pojazdów; tak było z wyposażonym w silnik programowalnym monitorem telewizyjnym, który miał zrewolucjonizować domowe systemy zabezpieczeń. Wpadał na wspaniałe pomysły tylko po to, by odkryć, że ktoś go ubiegł albo że brak mu praktycznych zdolności, żeby wprowadzić je w życie. Mimo wszystko dysponował jednak ludzkim dronem, więc po pewnej szczególnie irytującej wizycie Hodgesa uznał, że poprawi sobie nastrój, zaganiając tego drona do roboty. Z-Boy odwiedził więc kafejkę internetową dwie przecznice od szpitala i po pięciu minutach przy komputerze (Brady czuł euforię, mogąc znowu usiąść przed monitorem) ustalił, gdzie mieszka Anthony Moretti, czyli tłusty skurwiel, co wali po jądrach. Z kafejki Brady skierował Z-Boya do sklepu wojskowego i kupił nóż myśliwski. Nazajutrz, wychodząc z domu, Moretti zastał na wycieraczce martwego psa z poderżniętym gardłem. Na przedniej szybie jego auta widniała wiadomość napisana krwią zwierzęcia: NASTĘPNE BĘDĄ TWOJE DZIECI I ŻONA. ··· Robiąc to – w ogóle mogąc to zrobić – Brady poprawił sobie humor. Zemsta jest okrutna, pomyślał, tak samo jak ja. Czasem fantazjował o wysłaniu Z-Boya do Hodgesa, żeby strzelił mu w brzuch. Wspaniale byłoby stanąć nad Det. Em., patrzeć, jak trzęsie się i jęczy, kiedy życie wycieka mu przez palce! Byłoby świetnie, ale straciłby drona, a trafiwszy do aresztu, Al mógłby skierować policję do niego. Zresztą w grę wchodziło coś jeszcze, coś ważniejszego: to by nie wystarczyło! Brady był winien Hodgesowi coś więcej niż kulka w brzuch i dziesięć czy piętnaście minut cierpienia. Znacznie więcej. Hodges musiał żyć, oddychać toksycznym powietrzem w worku z wyrzutów sumienia, z którego nie ma ucieczki. Aż wreszcie nie zdoła tego dłużej znieść i zabije się. Taki zresztą był pierwotny plan w starych dobrych czasach. Nic z tego, myślał Brady. Nie dam rady tego zrobić. Mam Z-Boya – który, jak dobrze pójdzie, niedługo wyląduje w domu starców – i umiem potrząsać żaluzjami fantomową ręką. To wszystko. To cały interes.

Ale potem, latem 2013 roku, promień światła przebił mrok przygnębienia, w którym tkwił Brady. Przyszedł gość. Taki prawdziwy, nie Hodges ani kolejny sztywniak z prokuratury chcący sprawdzić, czy stan Brady’ego magicznie się poprawił, tak by mógł on stanąć przed sądem za kilkanaście różnych zbrodni, począwszy od zabójstwa z premedytacją ośmiu osób pod City Center. Rozległo się krótkie pukanie do drzwi, po czym Becky Helmington wetknęła głowę do sali. – Brady? Jest jakaś młoda kobieta do ciebie. Mówi, że kiedyś razem pracowaliście, i coś ci przyniosła. Chcesz się z nią zobaczyć? Tylko jedna młoda kobieta przychodziła Brady’emu do głowy. Rozważał odmowę, ale wraz ze złośliwością powróciła jego ciekawość (może zresztą były jednym i tym samym). Niezdarnie kiwnął głową, jak to on, i spróbował odgarnąć włosy z oczu. Przybyszka weszła nieśmiało, jakby przypuszczała, że pod podłogą ukryto miny przeciwpiechotne. Miała na sobie sukienkę. Brady nigdy nie widział jej w sukience, przypuszczał nawet, że ani jednej nie miała. Włosy jednak wciąż nosiła krótko ostrzyżone na niedorobionego jeża, tak samo jak wtedy, gdy pracowali razem w Cyberpatrolu Discount Electronix, natomiast z przodu dalej była płaska jak deska. Przypomniał mu się żart jakiegoś komika: jeśli ludzie mają w dupie brak cycków, to Cameron Diaz zostanie z nami na długo. Nałożyła trochę pudru, żeby przykryć dziobatą cerę (niesamowite), a nawet użyła szminki (jeszcze bardziej niesamowite). W dłoni trzymała pudełko zawinięte w papier. – Cześć, stary – powiedziała Freddi Linklatter z nietypową dla siebie nieśmiałością. – Jak się masz? To otworzyło najróżniejsze możliwości. Brady postarał się uśmiechnąć.

ZLYKONCERT.COM

1 Cora Babineau wyciera kark ręcznikiem z monogramem i marszczy brwi, wpatrując się w monitor w piwnicznej sali fitness. Zrobiła tylko sześć ze swych dziesięciu kilometrów na bieżni i nie cierpi, gdy ktoś jej przerywa, ale właśnie wrócił ten dziwak. Dzwonek do drzwi robi ding-dong, Cora nasłuchuje kroków męża na górze, ale ich nie słyszy. Na monitorze ten starzec w złachanej parce – przypomina bezdomnych, których widuje się na skrzyżowaniach z tabliczkami w stylu JESTEM GŁODNY, NIE MAM PRACY, WETERAN WOJENNY, PROSZĘ O POMOC – po prostu tam stoi. – Cholera – mruczy pod nosem Cora i zatrzymuje bieżnię. Wchodzi po schodach, otwiera drzwi do holu na tyłach domu i krzyczy: – Felixie! To ten twój kumpel dziwak! Ten Al! Żadnej odpowiedzi. On znowu siedzi w gabinecie, pewnie wpatrzony w swój gadżet do gier, w którym ostatnio się zakochał. Kiedy wspominała znajomym w Country Clubie o nowej obsesji męża, na początku mówiła o tym żartem. Teraz przestało ją to bawić. Felix ma sześćdziesiąt trzy lata, jest za stary na dziecięce gry komputerowe, a za młody na takie roztargnienie, dlatego zaczęła się martwić, czy to nie wczesny początek alzheimera. Przeszło jej również przez myśl, że dziwny znajomy męża to dealer narkotyków, ale wydaje się na to potwornie stary. Zresztą gdyby Felixa interesowały narkotyki, mógłby się w nie zaopatrzyć; jak sam mawia, u Kinera co drugi lekarz chodzi na haju. Dzwonek znów robi ding-dong. – O matko i córko! – wzdycha Cora, po czym sama rusza do drzwi, z każdym długim krokiem coraz bardziej poirytowana. Jest wysoką, chudą kobietą, u której trening niemal całkowicie unicestwił kobiece kształty. Jej golfowa opalenizna nie znika nawet w środku zimy, przybiera jedynie żółtawy odcień, przez co wygląda, jakby Cora chorowała na wątrobę. Otwiera drzwi. Styczniowa noc wpada do sieni, owiewając chłodem jej spoconą twarz i ramiona. – Chciałabym wiedzieć, kim pan jest – mówi Cora. – I co kombinujecie z moim mężem. Czy oczekuję zbyt wiele? – Bynajmniej, pani Babineau – odpowiada mężczyzna. – Czasami jestem Al. Czasami jestem Z-Boy. Dzisiaj jestem Brady i jejku, jejku, jak przyjemnie wyjść na dwór, nawet w tak zimną noc.

Kobieta spuszcza wzrok na jego rękę. – Co jest w tym słoiku? – Koniec wszystkich pani kłopotów – mówi człowiek w połatanej parce, a potem rozlega się stłumiony huk. Dno butelki po napoju rozpryskuje się na kawałki wraz z włóknami wełny stalowej. Unoszą się w powietrzu jak puch dmuchawca. Cora czuje trafienie tuż poniżej wyschniętej lewej piersi i myśli: Ten pomylony sukinsyn mnie uderzył. Próbuje złapać oddech i początkowo nie może. Jej klatka piersiowa wydaje się dziwnie martwa; ponad gumką spodni od dresu zbiera się jakieś ciepło. Cora patrzy w dół, wciąż usiłując zaczerpnąć niezbędnego powietrza, i widzi plamę rozpływającą się po niebieskim nylonie. Unosi wzrok na starucha w drzwiach. Ten trzyma resztki butelki, jakby to był prezent, drobny podarek za to, że przyszedł niezapowiedziany o ósmej wieczorem. Resztki wełny stalowej wystają z dna niczym osmalony kwiatek z butonierki. Corze w końcu udaje się wziąć oddech, ale jest w nim głównie płyn. Krztusi się i parska krwią. Człowiek w parce wchodzi do jej domu i zamyka drzwi. Upuszcza butelkę. Potem popycha Corę. Kobieta zatacza się, strąca ozdobną wazę z niskiego stolika obok wieszaków i pada na podłogę. Waza roztrzaskuje się o posadzkę z twardego drewna niczym bomba. Cora znowu łapie mokry oddech – tonę, myśli, tonę we własnym domu – a potem jeszcze raz kaszle czerwoną mgłą. – Cora?! – woła Babineau gdzieś z głębi domu. Brzmi, jakby się właśnie obudził. – Cora, wszystko w porządku? Brady unosi stopę Ala Bibliotekarza i starannie stawia jego ciężki czarny but roboczy na napiętych ścięgnach wątłego gardła Cory Babineau. Z jej ust bucha więcej krwi; opalone policzki są już nią umazane. Brady staje całym ciężarem. Słychać trzask, gdy coś w niej pęka. Jej oczy się wybałuszają… wybałuszają… a potem zachodzą mgłą. – Trudna byłaś – mówi Brady niemal z czułością. Gdzieś otwierają się drzwi. Rozlega się tupot nóg w kapciach, a potem pojawia się Babineau. Ma na sobie szlafrok narzucony na idiotyczną piżamę à la Hugh Hefner. Jego srebrne włosy, zwykle źródło dumy, są w dzikim nieładzie. Zarost na policzkach przerodził się w zaczątki brody. W ręce trzyma zielonego zappita, z którego brzęczy melodyjka z Wędkowania: Nad morzem, nad morzem, nad przepięknym morzem. Wpatruje się w żonę leżącą na podłodze w holu.

– Już sobie nie potrenuje – mówi Brady tym samym czułym tonem. – Coś ty zrobił?! – wrzeszczy Babineau, jakby to nie było oczywiste. Biegnie do Cory, chce paść przy niej na kolana, ale Brady łapie go pod pachę i stawia do pionu. Żaden z Ala Bibliotekarza kulturysta, ale jest o wiele silniejszy niż zniszczone ciało w sali 217. – Nie ma na to czasu – rzuca Brady. – Ta mała Robinson żyje, a to oznacza zmianę planów. Babineau patrzy na niego, usiłując pozbierać myśli, ale uciekają. Jego umysł, niegdyś tak bystry, uległ stępieniu. I jest to wina tego człowieka. – Popatrz na ryby – mówi Brady. – Ty popatrzysz na swoje, a ja na swoje. Obaj poczujemy się lepiej. – Nie – odpowiada Babineau. Pragnie popatrzeć na ryby, teraz już zawsze pragnie na nie patrzeć, ale się boi. Brady chce wlać swój umysł do jego głowy niczym dziwną wodę, a ilekroć to się dzieje, później z istoty jestestwa Babineau pozostaje coraz mniej. – Tak – rzuca Brady. – Dzisiaj musisz być Doktorem Z. – Ja… ja odmawiam! – W twojej sytuacji nie możesz odmawiać. Sprawa się sypie. Lada moment do twoich drzwi zapuka policja. Albo Hodges, co będzie jeszcze gorsze. On ci nie odczyta praw, tylko zdzieli cię tą swoją pałą domowej roboty. Bo to wredny skurwiel. I bo miałeś rację. On wie. – Nie chcę… Nie mogę… – Babineau patrzy na żonę. O Boże, jej oczy. Jej wybałuszone oczy. – Policja nigdy nie uwierzy… Jestem szanowanym lekarzem! Byliśmy małżeństwem przez trzydzieści pięć lat! – Hodges uwierzy. A jak Hodges bierze się do roboty, zmienia się w pieprzonego Wyatta Earpa. Pokaże Robinsonównie twoje zdjęcie. Ona spojrzy na nie i powie: O raju, oczywiście, to on dał mi zappita w centrum handlowym. A skoro ona dostała go od ciebie, Janice Ellerton pewnie również. Ups! Na dodatek jest jeszcze Scapelli. Babineau patrzy na niego, usiłując zrozumieć. – No i te leki, którymi mnie karmiłeś – ciągnie Brady. – Może Hodges już się o nich dowiedział, bo on nie skąpi forsy na łapówki, a o lekach wie większość pielęgniarek w Kuble. To tajemnica poliszynela, przecież nigdy nie próbowałeś tego ukryć. – Brady każe Alowi Bibliotekarzowi ze smutkiem pokręcić głową. – Taki jesteś arogancki.

– Witaminy! – Babineau tylko tyle potrafi wydusić. – Nawet gliny w to nie uwierzą, kiedy przyjdą z nakazem przeszukania twoich dokumentów i komputerów. – Brady zerka w dół na rozciągnięte na podłodze ciało Cory Babineau. – A do tego oczywiście twoja żona. Jak to wytłumaczysz? – Żałuję, że nie umarłeś, zanim cię przywieźli – mówi Babineau. Jego głos się unosi, zmienia w jęk. – Albo na stole operacyjnym. Jesteś Frankensteinem! – Nie myl potwora z twórcą – ripostuje Brady, chociaż tak naprawdę nie przypisuje Babineau zbyt dużych zasług twórczych. Możliwe, że nowe zdolności mają coś wspólnego z eksperymentalnym lekiem doktora B., ale powrót do formy już raczej nie. Brady jest przekonany, że to jego własna zasługa. Czysty owoc silnej woli. – Tymczasem musimy kogoś odwiedzić i lepiej, żebyśmy się nie spóźnili. – Mężczyzno-kobietę. – Jest na to słowo i Babineau kiedyś je znał, ale teraz zapomniał. Podobnie jak powiązane z nim imię. Albo to, co jadł na obiad. Ilekroć Brady wchodzi do jego głowy, opuszczając ją, zabiera coraz więcej. Wspomnienia Babineau. Jego wiedzę. Jego tożsamość. – Zgadza się, mężczyzno-kobietę. Albo, posługując się naukowym określeniem jej preferencji seksualnych, minetus pospolitus. – Nie. – Jęk zmienił się w szept. – Zostanę tutaj. Brady unosi pistolet. W rozerwanych resztkach prowizorycznego tłumika widać teraz lufę. – Jeśli myślisz, że naprawdę cię potrzebuję, popełniasz największy błąd w życiu. Swój ostatni. Babineau milczy. To koszmar, a on wkrótce się obudzi. – Do roboty albo jutro sprzątaczka znajdzie twoje zwłoki obok trupa żony, dwie nieszczęśliwe ofiary włamania. Wolałbym dokończyć sprawy jako Doktor Z, bo twoje ciało jest o dziesięć lat młodsze od Brooksa i w całkiem niezłej kondycji, ale zrobię, co będzie konieczne. Poza tym zostawienie cię na konfrontację z Kermitem Hodgesem byłoby z mojej strony podłe. To paskudny człowiek, Felixie. Nawet sobie nie wyobrażasz. Babineau spogląda na starszego faceta w połatanej parce i widzi Hartsfielda patrzącego wodnistymi niebieskimi oczami Ala Bibliotekarza. Usta lekarza drżą, mokre od śliny. W oczach zbierają się łzy. Brady dochodzi do wniosku, że kiedy siwe włosy sterczą mu dęba tak jak teraz, Babster przypomina Alberta Einsteina na tym słynnym zdjęciu, na którym pokazuje język. – Jak ja się w to wplątałem? – jęczy Felix.

– Tak jak wszyscy we wszystko – odpowiada mu Brady. – Krok po kroku. – Dlaczego musiałeś uwziąć się na tę dziewczynę?! – To był błąd. – Łatwiej przyznać się do tego niż do całej prawdy: nie mógł się doczekać. Chciał załatwić siostrę czarnucha od kosiarki, zanim ktoś inny stanie się ważniejszy niż ona. – A teraz skończ się opierdalać i popatrz na rybki. Sam wiesz, że tego chcesz. Bo Babineau chce. To jest najgorsze. Mimo wszystkiego, co teraz wie, rzeczywiście chce. Patrzy na ryby. Słucha muzyczki. Po chwili idzie do sypialni, żeby się ubrać i wziąć pieniądze z sejfu. Przed wyjściem robi jeszcze jeden przystanek. Apteczka w łazience jest dobrze zaopatrzona, i po stronie pana, i pani Babineau. Bierze bmw, stare malibu chwilowo zostawiając tam, gdzie stoi. Zostawia też Ala Bibliotekarza, który zasnął na kanapie.

2 Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy Cora Babineau po raz ostatni otwiera drzwi frontowe, Hodges siedzi w salonie Scottów przy Allgood Place, zalewie o przecznicę od Teaberry Lane, gdzie mieszkają Robinsonowie. Zanim wysiadł z samochodu, połknął parę proszków przeciwbólowych, więc czuje się nieźle jak na te okoliczności. Dina siedzi na kanapie między rodzicami. Dziś wieczorem wygląda na więcej niż piętnaście lat, ponieważ niedawno wróciła z próby w North Side High School, gdzie kółko teatralne niedługo wystawi Zaślepionych. Dina gra Luisę, prawdziwy rarytas, jak mówi Angie Scott (słysząc to, dziewczyna przewraca oczami). Hodges siedzi naprzeciwko nich w rozkładanym fotelu La-Z-Boy bardzo podobnym do tego, który sam ma w salonie. Po dużym zagłębieniu w siedzeniu wnioskuje, że wieczorami zwykle przesiaduje tu Carl Scott. Na stoliku przed kanapą leży jasnozielony zappit. Dina przyniosła go z pokoju natychmiast, co Hodgesowi pozwoliło się domyślić, że konsola nie leżała w szafie pod stertą sprzętu sportowego ani pod łóżkiem wśród kurzu. Nie leżała zapomniana w szafce w szkole. Nie, była w miejscu, gdzie Dina mogła od razu po nią sięgnąć. Czyli jej używała, nawet jeśli to przestarzały sprzęt. – Przyjechałem na prośbę Barbary Robinson – mówi Hodges. – Potrącił ją dziś samochód… – O Boże – stęka Dina i zakrywa usta dłonią. – Nic się jej nie stało. Ma tylko złamaną nogę. Zatrzymali ją na noc na obserwację, ale jutro wróci do domu, a w przyszłym tygodniu pewnie do szkoły. Będziesz mogła podpisać się jej na gipsie, jeśli dzieciaki wciąż robią takie rzeczy. Angie obejmuje córkę ramieniem. – Co to ma wspólnego z grą Diny? – Barbara też taką ma i ją poraziło. – Sądząc po tym, co powiedziała mu Holly, kiedy tutaj jechał, to nawet nie jest kłamstwo. – Właśnie przechodziła przez ulicę, straciła orientację i bum. Jakiś chłopak w ostatniej chwili odepchnął ją z drogi, bo mogło być znacznie gorzej. – Jezu – mówi Carl. Hodges pochyla się, patrząc na dziewczynę. – Nie wiem, ile tych gadżetów jest wadliwych, ale sądząc po tym, co spotkało Barb i kilka innych osób, część na pewno.

– Niech to będzie dla ciebie nauczka – zwraca się Carl do córki. – Kiedy następnym razem dostaniesz coś za darmo, będziesz się miała na baczności. Jego słowa wywołują kolejne przewrócenie oczami w stylu typowej nastolatki. – Najbardziej ciekawi mnie to – ciągnie Hodges – skąd w ogóle masz tę konsolę. Jest w tym trochę tajemnicy, bo firma Zappit sprzedała niewiele takich urządzeń. Potem upadła, została wykupiona przez inną, która w kwietniu dwa lata temu również zbankrutowała. Można by się spodziewać, że konsole poszły na sprzedaż, żeby spłacić rachunki… – Albo zostały zniszczone – wtrąca Carl. – Wie pan, że tak się robi z niesprzedanymi książkami? – Owszem, wiem. Więc powiedz, Dino, skąd masz tę konsolę? – Weszłam na stronę – odpowiada dziewczyna. – Nie będę miała przez to kłopotów, prawda? Bo ja o niczym nie wiedziałam, ale tata zawsze powtarza, że nieznajomość prawa nie zwalnia z odpowiedzialności. – Nie będzie żadnych kłopotów – zapewnia ją Hodges. – Co to za strona? – Nazywała się złykoncert kropka com. Kiedy mama zadzwoniła do mnie na próbę i powiedziała, że pan przyjdzie, poszukałam jej na telefonie, ale już zniknęła. Pewnie rozdali to, co mieli. – Albo dowiedzieli się, że urządzenia są niebezpieczne, i zwinęli się, nikogo nie informując – dodaje Angie Scott z ponurą miną. – No, ale jak bardzo mogło ją porazić? – pyta jej mąż. – Kiedy Dee przyniosła tę konsolę, otworzyłem klapkę z tyłu. Tam są tylko cztery akumulatorki AA. – Nie znam się na tych sprawach – mówi Hodges. Mimo prochów znów zaczyna go boleć żołądek. Choć nie żołądek jest prawdziwym źródłem problemu, ale sąsiedni narząd, mierzący zaledwie piętnaście centymetrów. Po spotkaniu z Normą Wilmer Hodges poświęcił chwilę na sprawdzenie przeżywalności pacjentów chorych na raka trzustki. Pięć lat przeżywa tylko sześć procent z nich. Niezbyt wesoła wiadomość. – Na razie ciągle nie umiem przestawić sygnału esemesów w moim iPhonie, żeby nie straszył niewinnych przechodniów. – Mogę to panu zrobić – proponuje Dina. – Dla mnie pikuś. Ja w swoim mam Crazy Froga. – Najpierw opowiedz o tej stronie. – No więc rozszedł się taki tweet… Ktoś w szkole mi o nim opowiedział. Był linkowany na różnych serwisach społecznościowych. Facebook… Pinterest… Google Plus… Wie pan, o których mówię.

Hodges nie wie, ale kiwa głową. – Nie pamiętam tego tweeta tak dokładnie – kontynuuje dziewczyna – ale mniej więcej. Bo one mają maksimum sto czterdzieści znaków. To pan wie, prawda? – Jasne – odpowiada Hodges, chociaż ledwo pojmuje, co to w ogóle jest tweet. Jego dłoń próbuje wymknąć się do bólu w lewym boku. Nie pozwala jej na to. – Tam było napisane coś takiego… – Dina zamyka oczy. Wygląda to dość teatralnie, ale przecież rzeczywiście właśnie wróciła z próby kółka. – „Złe wieści, przez jakiegoś świra odwołali koncert ’Round Here. Chcecie dobre wieści? Albo nawet prezent? Wejdźcie na złykoncert kropka com”. – Otwiera oczy. – Pewnie trochę inaczej, ale rozumie pan, o co chodzi. – Tak, rozumiem. – Hodges zapisuje adres w swoim notesie. – Więc weszłaś na tę stronę… – Jasne. Wielu ludzi weszło. W sumie była śmieszna. Na środku ekranu vine, w którym ’Round Here śpiewa swój przebój sprzed paru lat, Pocałunki w lunaparku, a po dwudziestu sekundach dźwięk eksplozji i skrzekliwy głos: „O cholera, koncert odwołany”. – Dla mnie to wcale nie jest śmieszne – wtrąca Angie. – Wszyscy mogliście zginąć. – Musiało być coś jeszcze – domyśla się Hodges. – Jasne. Napisali, że było tam koło dwóch tysięcy dzieciaków, wiele z nich po raz pierwszy na koncercie, i zostały pozbawione wyjątkowego przeżycia. Tylko że… no, nie użyli słowa „pozbawione”. – Chyba potrafimy to sobie dośpiewać, skarbie – mówi Carl. – No więc sponsor ’Round Here dostał masę konsol Zappit do rozdania. Wiecie, w ramach zadośćuczynienia za odwołany koncert. – Chociaż to było prawie sześć lat temu? – pyta Angie z niedowierzaniem. – Aha. Trochę dziwne, jak się nad tym zastanowić. – Tylko że ty tego nie zrobiłaś – wtrąca Carl. – Nie zastanowiłaś się. Dina wzrusza ramionami z nadąsaną miną. – Zastanowiłam się, ale pomyślałam, że będzie w porządku. – Każdy się tak tłumaczy – odpowiada jej ojciec. – Czyli… co? – pyta Hodges. – Podałaś w mailu nazwisko i adres, a oni przysłali ci to – wskazuje na zappita – pocztą? – To nie wszystko. Musiałam jeszcze, no, udowodnić, że naprawdę tam byłam. Więc poszłam do mamy Barb. Wie pan, do Tanyi.

– Po co? – Po zdjęcia. Swoje też chyba gdzieś mam, ale nie mogłam znaleźć. – To, co się dzieje w jej pokoju… – rzuca Angie i tym razem to ona przewraca oczami. Bok Hodgesa pulsuje teraz równo i powoli. – Co to za zdjęcia, Dino? – No bo właśnie Tanya… nie gniewa się, że tak ją nazywamy… To ona zabrała nas na koncert. Barb, mnie, Hildę Carver i Betsy. – Betsy, czyli…? – Betsy DeWitt – wyjaśnia Angie. – Wszystkie matki ciągnęły losy, żeby ustalić, która weźmie dziewczynki. Tanya przegrała. Wzięła furgonetkę Ginny Carver, bo była największa. Hodges kiwa głową na znak, że rozumie. – Więc kiedy tam przyjechałyśmy – mówi dalej Dina – Tanya zrobiła nam parę zdjęć. Bo my koniecznie musiałyśmy mieć fotki. To pewnie brzmi głupio, ale przecież byłyśmy tylko dziećmi. Teraz słucham Mendoza Line i Raveonettes, ale wtedy ’Round Here byli dla nas ważni. Zwłaszcza Cam, główny wokalista. Tanya zrobiła zdjęcia naszymi telefonami. A może swoim, już nie pamiętam. W każdym razie skopiowała je nam wszystkim, ale własnych nie mogłam znaleźć. – I musiałaś wysłać zdjęcia na dowód obecności na koncercie. – Właśnie, mailem. Na zdjęciach po prostu stoimy przed furgonetką pani Carver, więc bałam się, że to nie wystarczy, ale na dwóch w tle było Audytorium Mingo z tłumem ludzi. Myślałam, że może i to za mało, bo nie widać nazwy zespołu, ale wystarczyło i już po tygodniu dostałam zappita pocztą. Przyszedł w dużej kopercie bąbelkowej. – Czy był na niej adres zwrotny? – Aha. Skrytki pocztowej nie pamiętam, ale przesyłkę nadała firma Sunrise Solutions. To pewnie sponsor trasy. Możliwe, myśli Hodges, bo wtedy jeszcze nie zbankrutowali, ale wątpię. – Wysłano ją od nas, z miasta? – Nie pamiętam. – Wydaje mi się, że tak – wtrąca Angie. – Podniosłam tę kopertę z podłogi i wyrzuciłam do śmieci. To ja jestem w tym domu sprzątaczką. – Rzuca córce znaczące spojrzenie. – Sorry – bąka Dina.

Hodges zapisuje w notesie: Sunrise Solutions w N. Jorku, ale paczka wysłana stąd. – Kiedy to było, Dino? – Usłyszałam o tweecie i weszłam na stronę w zeszłym roku. Nie pamiętam dokładnie, ale na pewno przed przerwą na Święto Dziękczynienia. No i, jak mówię, przysłali błyskawicznie. Aż się zdziwiłam. – Więc masz konsolę mniej więcej od dwóch miesięcy. – Tak. – I nigdy cię nie poraziła? – Nie, w ogóle. – Czy zdarzyło ci się kiedyś, że grając w jedną z gier, powiedzmy w Wędkowanie, tak jakby zapomniałaś, gdzie jesteś? Słysząc to, państwo Scottowie patrzą zaniepokojeni, ale Dina uśmiecha się do nich pobłażliwie. – Chodzi panu o hipnozę? Ene due like fake? – Sam dokładnie nie wiem, o co mi chodzi, ale w porządku, powiedzmy, że o to. – Nie – odpowiada Dina wesoło. – Poza tym Wędkowanie jest strasznie głupie. To gra dla małych dzieci. Steruje się rybakiem za pomocą tego dżojstika obok klawiszy. Dostaje się punkty za złowione ryby. Ale to za proste. Zaglądam do tej gry tylko po to, żeby sprawdzić, czy u różowych ryb zaczęły się pokazywać numery. – Numery? – Tak. W liście, który przyszedł razem z konsolą, tłumaczyli, o co chodzi. Przyczepiłam go sobie do tablicy w pokoju, bo bardzo bym chciała wygrać ten skuter. Chce pan zobaczyć? – Bardzo chętnie. Kiedy ona pędzi na górę po list, Hodges pyta, czy może skorzystać z toalety. W łazience rozpina koszulę i ogląda pulsujący lewy bok. Wydaje się spuchnięty i trochę gorący, ale może jedno i drugie podpowiada mu tylko wyobraźnia. Spuszcza wodę w sedesie i łyka jeszcze dwa białe proszki. W porządku? – pyta pulsującego brzucha. Możesz się na trochę zamknąć i dać mi skończyć tę sprawę? Dina starła większość makijażu scenicznego, więc teraz łatwiej mu ją sobie wyobrazić wraz z trzema innymi dziewięcio- czy dziesięcioletnimi dziewczynkami na pierwszym koncercie w życiu, podniecone jak popcorn w mikrofalówce. Dina podaje Hodgesowi list, który przysłano wraz z konsolą.

Na samej górze kartki widnieje wschodzące słońce, a nad nim łukowaty napis SUNRISE SOLUTIONS, czyli dokładnie to, czego należałoby się spodziewać, tylko że logo nie przypomina żadnego firmowego symbolu, jaki Hodges kiedykolwiek widział. Jest dziwnie amatorskie, jakby narysowano je odręcznie. Całość ma formę listu z wklejonym nazwiskiem dziewczynki, co ma nadać mu bardziej osobisty charakter. Nie żeby w dzisiejszych czasach ktoś się na to nabrał, myśli Hodges, bo dziś spersonalizowane są nawet masowe mailingi od firm ubezpieczeniowych i adwokatów czatujących na ofiary wypadków. Droga Dino Scott! Gratulacje! Mamy nadzieję, że spodoba Ci się Twoja nowa konsola Zappit. Zainstalowaliśmy w niej 65 gier, które zapewnią Ci zabawę i wiele wyzwań. Konsola jest również wyposażona w Wi-Fi, dlatego możesz odwiedzać ulubione strony internetowe i ściągać książki jako członek naszego Kącika Czytelników Sunrise! Otrzymujesz ten DARMOWY PREZENT jako zadośćuczynienie za odwołany koncert, ale oczywiście liczymy, że powiesz wszystkim znajomym o swych doskonałych doświadczeniach z konsolą Zappit. To nie wszystko! Zaglądaj na ekran demonstracyjny gry Wędkowanie i stukaj w różowe ryby, bo pewnego dnia – nie wiesz kiedy! – ryby po stuknięciu zmienią się w cyfry! Jeśli cyfry te dadzą którąś z liczb podanych poniżej, wygrasz WSPANIAŁĄ NAGRODĘ! Ale cyfry będą widoczne bardzo krótko, więc SPRAWDZAJ CZĘSTO! Zabawa będzie jeszcze lepsza, jeśli pozostaniesz w kontakcie z innymi członkami Klubu Zappit na stronie zetkoniec.com, gdzie możesz również zamówić swoją nagrodę, jeśli dopisze Ci szczęście! Dziękujemy w imieniu Sunrise Solutions i całego zespołu Zappit! Podpis był nieczytelny, praktycznie zwykły zawijas. A poniżej: Szczęśliwe numery dla Diny Scott: 1034 = kupon podarunkowy na 25 dolarów w Deb

1781 = karta podarunkowa na 40 dolarów do Atom Arcade 1946 = kupon podarunkowy na 50 dolarów w Carmike Cinemas 7459 = skuter Wave 50cc (Nagroda Główna) – I ty uwierzyłaś w te brednie? – pyta Carl Scott. Choć mówi to z uśmiechem, Dina ma łzy w oczach. – Dobra, jestem głupia, możecie mnie zastrzelić. Ojciec przytula ją i całuje w skroń. – Wiesz co? W twoim wieku też bym to łyknął. – Sprawdzasz różowe ryby, Dino? – pyta Hodges. – Tak, raz albo dwa razy dziennie. To trudniejsze niż sama gra, bo te różowe są bardzo szybkie. Trzeba się skoncentrować. Oczywiście, że trzeba, myśli Hodges. Coraz mniej mu się to podoba. – Ale cyfr nie było? – Na razie nie. – Mogę to zabrać? – Hodges wskazuje zappita. Myśli, czy nie dodać, że odda później, ale tego nie robi. Wątpi, czy odda. – I list? – Pod jednym warunkiem. Ból mija, więc Hodges jest w stanie się uśmiechnąć. – Strzelaj, mała. – Niech pan dalej sprawdza te różowe ryby, a jak pojawią się moje numery, nagroda będzie moja. – Umowa stoi – odpowiada Hodges, myśląc przy tym: ktoś chce ci dać nagrodę, Dino, ale wątpię, żeby to był skuter albo kupon do kina. Bierze zappita oraz list i wstaje. – Bardzo dziękuję za poświęcony mi czas. – Nie ma za co – odpowiada Carl. – A kiedy już pan ustali, co tu jest, do cholery, grane, powie nam pan? – Jasne. Jeszcze jedno pytanie, Dino, a jeśli zabrzmi głupio, to pamiętaj, że dobijam siedemdziesiątki. Dziewczyna się uśmiecha. – W szkole pan Morton mówi, że jedynym głupim pytaniem… – …jest to, którego nie zadajemy, wiem. Też tak zawsze uważałem, no to jedziemy. Wszyscy w North Side High School o tym wiedzą, prawda? O darmowych konsolach, rybach z numerkami i nagrodach?

– Nie tylko w naszej szkole, w innych też. Twitter, Facebook, Pinterest, Yik Yak… one właśnie tak działają. – Więc jeśli ktoś był na koncercie i mógł to udowodnić, należała mu się taka zabawka? – Mhm. – A Betsy DeWitt? Ona też dostała? Dina marszczy czoło. – Nie, i to trochę dziwne, bo wciąż ma zdjęcia z tamtego dnia i jedno wysłała na stronę. Ale nie tak szybko jak ja, bo ze wszystkim strasznie się ociąga, więc może konsole już się skończyły. Kto pierwszy, ten lepszy. Hodges ponownie dziękuje Scottom za poświęcony mu czas, życzy Dinie powodzenia ze spektaklem i kieruje się chodnikiem w stronę samochodu. Gdy siada za kierownicą, w kabinie jest tak zimno, że widzi parę ze swojego oddechu. Znowu odzywa się ból: cztery mocne impulsy. Zaciska zęby, żeby to przeczekać, usiłując sobie wmówić, że te nowe, ostrzejsze bóle mają podłoże psychosomatyczne, bo teraz wie, co mu dolega, ale średnio go to przekonuje. Dwa dni opóźnienia z początkiem terapii nagle wydają się bardzo długim okresem, ale poczeka. Musi poczekać, bo w jego głowie kiełkuje okropna myśl. Pete Huntley by mu nie uwierzył, a Izzy Jaynes powiedziałaby, że trzeba go szybko odwieźć karetką do wariatkowa. On sam nie za bardzo w to wierzy, ale elementy zaczynają układać się w całość i choć powstaje z nich szalony obraz, ma swoją podłą logikę. Uruchamia priusa i rusza w stronę domu, skąd zadzwoni do Holly i poprosi, żeby spróbowała sprawdzić, czy Sunrise Solutions sponsorowało trasę koncertową ’Round Here. Potem poogląda telewizję. Kiedy nie będzie mógł dłużej udawać, że interesuje go to, co puszczają, pójdzie do łóżka, będzie patrzył w sufit i czekał na ranek. Tylko że ciekawi go ten zielony zappit. Jak się okazuje, ciekawi go tak bardzo, że nie może dłużej czekać. W pół drogi między Allgood Place i Harper Road podjeżdża pod pasaż handlowy, parkuje przed pralnią zamkniętą na noc i włącza gadżet. Ekran błyska na biało, a potem pojawia się na nim czerwone Z, zaczyna rosnąć, aż w końcu jego ukośna kreska wypełnia na czerwono cały ekran. Potem jest kolejny biały błysk i wyświetla się napis: WITAMY W ZAPPIT! KOCHAMY GRAĆ! NACIŚNIJ DOWOLNY KLAWISZ ALBO PRZESUŃ PALCEM PO EKRANIE!

Hodges przesuwa palcem, a wtedy pojawiają się ikony w równych rzędach. Są wśród nich konsolowe wersje gier, w które Allie grywała w centrum handlowym jako dziewczynka: Space Invaders, Donkey Kong, Pac-Man i przygody ukochanej tego żółtego diabła, Ms. Pac-Man. Są też różne wersje pasjansa, od których uzależniona była Janice Ellerton, oraz mnóstwo gier, o których Hodges w życiu nie słyszał. Ponownie przesuwa palcem po ekranie i oto jest, między SpellTower a Barbie na wybiegu – Wędkowanie. Oddycha głęboko, a potem stuka w ikonę. Konsola oznajmia: MYŚLĘ O… WĘDKOWANIE. Kółko kręci się przez jakieś dziesięć sekund (wydaje się, że dłużej), a potem pojawia się ekran demonstracyjny. Ryby pływają tam i z powrotem, w koło albo w górę i w dół po ukosie. Z ich pyszczków i kołyszących się ogonów unoszą się bąbelki. U góry woda jest zielonkawa, a niżej stopniowo przechodzi w niebieski. Gra melodyjka, której Hodges nie kojarzy. Patrzy i czeka, aż coś poczuje – najprawdopodobniej senność. Ryby są czerwone, zielone, niebieskie, złote, żółte. Pewnie miały to być ryby tropikalne, ale brakuje im hiperrealizmu, jaki Hodges widuje w telewizyjnych reklamach xboxa i playstation. Są jak z kreskówki, i to prymitywnej. Nic dziwnego, że zappit okazał się klapą, myśli, no, ale dobra, w ich ruchach rzeczywiście jest coś trochę hipnotycznego. Czasem pływają pojedynczo, czasem parami, czasem tęczowymi ławicami po sześć. Bingo, wreszcie płynie różowa. Hodges stuka w ekran, ale ona porusza się ciut za szybko, więc nie trafia. Mruczy pod nosem: „Cholera!”. Na moment podnosi wzrok na ciemną witrynę pralni, bo faktycznie robi się ciut senny. Wolną ręką lekko klepie się w lewy policzek, potem w prawy, po czym znowu patrzy na ekran. Teraz jest na nim więcej ryb, krążą tam i z powrotem skomplikowanymi ruchami. Znowu płynie różowa i tym razem Hodgesowi udaje się w nią trafić, zanim umknie za lewy brzeg ekranu. Ryba mruga oczami (jakby chciała powiedzieć: „Dobra, Bill, teraz mnie masz”), ale nie pojawia się żadna cyfra. Hodges czeka, patrzy, a kiedy zjawia się kolejna różowa, ponownie w nią stuka. Wciąż nie ma cyfry, tylko różowa ryba bez odpowiednika w świecie rzeczywistym. Melodyjka wydaje się teraz głośniejsza, a przy tym wolniejsza. To rzeczywiście wywołuje pewien efekt, myśli Hodges. Delikatny i pewnie całkiem przypadkowy, ale rzeczywiście coś w tym jest. Wciska wyłącznik. Pojawia się komunikat DZIĘKI ZA GRĘ! DO ZOBACZENIA, po czym ekran gaśnie. Hodges patrzy na zegar na desce rozdzielczej i stwierdza ze zdziwieniem, że gapił się w zappita przez ponad dziesięć minut. Wydawało mu

się, że minęły dwie lub trzy. Góra pięć. Dina nie mówiła o stracie czasu podczas wpatrywania się w demo Wędkowania, ale przecież o to nie pytał. Z drugiej strony, bierze dość mocne środki przeciwbólowe, więc pewnie odegrały rolę w tym, co się właśnie stało. Jeśli w ogóle coś się stało. Ale cyfry się nie pojawiły. Różowa ryba była tylko różową rybą. Hodges chowa zappita do kieszeni płaszcza razem z telefonem i jedzie do domu.

3 Freddi Linklatter – niegdyś koleżanka Brady’ego od naprawy komputerów, zanim świat dowiedział się, że Brady Hartsfield to potwór – siedzi przy stole w kuchni i jednym palcem obraca srebrną piersiówkę, czekając na mężczyznę z luksusową teczką. Przedstawia się jako Doktor Z, ale Freddi nie jest głupia. Zna nazwisko pasujące do inicjałów na teczce: Felix Babineau, ordynator neurologii w Szpitalu imienia Kinera. Czy on wie, że ona wie? Domyśla się, że tak, i ma to gdzieś. Bo to dziwne. Bardzo. Facet jest po sześćdziesiątce – istny złoty wiek – ale przypomina jej kogoś znacznie młodszego. Kogoś, kto, tak się składa, jest najsławniejszym (a raczej niesławnym) pacjentem doktora Babineau. Piersiówka kręci się i kręci. Na boku wygrawerowano: GH i FL na zawsze. Cóż, to „na zawsze” trwało mniej więcej dwa lata, a Glorii Hollis nie ma już od pewnego czasu. Babineau – albo Doktor Z, jak sam się nazywa, niczym superłotr z komiksu – również się do tego przyczynił. „On jest dziwny – powiedziała Gloria. – Ten starszy facet też. I kasa jest dziwna. Za dużo tego. Nie wiem, w co oni cię wciągnęli, Fred, ale wcześniej czy później wybuchnie ci to prosto w twarz, a ja nie chcę oberwać przy okazji”. Oczywiście poza tym Gloria kogoś poznała – kogoś ładniejszego niż Freddi z tymi jej kanciastymi kształtami, wystającą szczęką i ospowatymi policzkami – ale o tym mówić nie chciała, o nie. Piersiówka kręci się i kręci. Na początku wszystko wydawało się takie proste, no i jak mogłaby odmówić pieniędzy? Pracując w Cyberpatrolu Discount Electronix, nigdy za dużo nie oszczędziła, a ze zleceń, które po zamknięciu sklepu znajdowała jako niezależna informatyczka, z trudem zarabiała na dach nad głową. Może ułożyłoby się inaczej, gdyby miała to, co jej dawny szef Anthony Frobisher określał mianem „podejścia do ludzi”, ale nigdy nie była to jej mocna strona. Kiedy ten stary dziad przedstawiający się jako Z-Boy złożył jej ofertę (dobry Boże, to dopiero komiksowa ksywa), potraktowała ją jak dar z niebios. Gniła w gównianym mieszkaniu na South Side, w części miasta określanej mianem Raju Kmiotów, i mimo forsy, którą facet już jej zapłacił, zalegała miesiąc z czynszem. Co miała zrobić? Odmówić pięciu tysięcy dolarów? Bez jaj. Piersiówka kręci się i kręci.

Facet się spóźnia, może w ogóle nie przyjdzie, i niewykluczone, że tak będzie najlepiej. Freddi przypomina sobie, jak staruch rozglądał się po dwupokojowym mieszkaniu, w którym większość jej rzeczy pochowana była w papierowych torbach z uszami (nader łatwo je sobie wyobrazić ustawione wokół niej, gdy będzie próbowała zasnąć pod estakadą przelotówki). – Przydałby się pani większy dom – stwierdził. – Tak, a rolnikom w Kalifornii przydałby się deszcz. – Pamięta, że zajrzała do koperty, którą jej wręczył. Pamięta, jak przesuwała palcem po pięćdziesiątkach, pamięta ich przyjemny szelest. – Fajnie, ale kiedy spłacę wszystkich, u których mam długi, niewiele mi z tego zostanie. – Większość wierzycieli mogła wykiwać, ale staruch nie musiał o tym wiedzieć. – Pieniędzy będzie więcej, a mój szef zadba o znalezienie dla pani mieszkania, gdzie być może zostanie pani poproszona o przyjęcie pewnych przesyłek. W jej głowie odezwał się dzwonek alarmowy. – Jeżeli chodzi o narkotyki, to od razu zapomnijmy o sprawie. – Podetknęła mu z powrotem kopertę wypchaną gotówką, choć serce jej się krajało. Tamten odepchnął kopertę z lekko pogardliwym grymasem. – Żadnych narkotyków. Nie zostanie pani poproszona o pokwitowanie odbioru niczego nielegalnego. No i oto Freddi siedzi sobie w mieszkanku niedaleko jeziora. Nie żeby z szóstego piętra był na to jezioro dobry widok, a sam dom to też żaden pałac. Daleko mu do tego, zwłaszcza zimą. Spomiędzy nowszych, wyższych wysokościowców ledwo widać skrawek wody, ale wiatr jakoś przedostaje się stamtąd bez problemów, w styczniu jest zaś potwornie zimny. Rozkręciła ten śmieszny termostat na dwadzieścia pięć stopni, a i tak musi siedzieć w trzech warstwach ubrania oraz w kalesonach włożonych pod luźne dżinsy. Raj Kmiotów zostawiła w tyle, zawsze coś, ale pozostaje pytanie: czy to wystarczy? Piersiówka kręci się i kręci. GH i FL na zawsze. Tylko że nic nie jest na zawsze. Odzywa się brzęczyk w holu i Freddi aż podskakuje. Chwyta piersiówkę – jedyną pamiątkę po czasach glorii z Glorią – i rusza do domofonu. Tłumi ochotę, by znowu odezwać się z akcentem radzieckiego szpiega. Bez względu na to, czy facet mówi o sobie doktor Babineau, czy Doktor Z, trochę jest straszny. Nie w stylu dealera mety z Raju Kmiotów, ale inaczej. Lepiej się nie wygłupiać, mieć to już

z głowy i tylko się modlić, żeby nie wkopała się w zbyt duże problemy, kiedy cała sprawa wybuchnie jej prosto w twarz. – Czy to słynny Doktor Z? – Oczywiście, że tak. – Spóźnił się pan. – Czyżbym przeszkodził ci w czymś ważnym, Freddi? Nie, w niczym ważnym. Nic, co ostatnio robi, nie jest zbyt ważne. – Ma pan pieniądze? – Oczywiście. W jego głosie słychać zniecierpliwienie. Staruch, z którym zaczęła ten szajbnięty interes, miał taki sam sposób mówienia. Z wyglądu on i Doktor Z w niczym nie byli podobni, ale podobnie brzmieli, tak bardzo, że można by ich wziąć za braci. Tylko że brzmieli przy tym jak ktoś jeszcze, jak jej dawny kolega z pracy. Ten, który okazał się potworem. Freddi nie chce o tym myśleć, tak jak nie chce myśleć o całym hakerstwie, jakiego dopuszczała się w imieniu Doktora Z. Wciska guzik na domofonie. Podchodzi do drzwi, żeby na niego zaczekać, i łyka haust szkockiej na wzmocnienie. Chowa butelkę do kieszeni na piersi środkowej koszuli, a potem sięga do tej pod spodem po miętówki. Przypuszcza, że Doktor Z miałby w dupie, gdyby poczuł od niej alkohol, ale po każdym łyku brała miętówkę, gdy pracowała w Discount Electronix, a stare nawyki to silne nawyki. Z kieszeni wierzchniej koszuli wyjmuje paczkę marlboro i zapala papierosa. W ten sposób dodatkowo zamaskuje zapach oraz trochę się uspokoi, a jeśli doktorek nie lubi biernego palenia, to już jego problem. „Facet załatwił ci niezłe mieszkanie i przez ostatnie półtora roku zapłacił prawie trzydzieści tysięcy dolarów – powiedziała Gloria. – Kupa forsy jak na robotę, którą każdy przyzwoity haker umiałby wykonać przez sen, przynajmniej twoim zdaniem. Więc dlaczego właśnie ty? I dlaczego aż tyle płaci?”. Kolejne sprawy, o których Freddi woli nie myśleć. Wszystko zaczęło się od zdjęcia Brady’ego i jego matki. Trafiła na nie w graciarni w Discount Electronix wkrótce po tym, jak poinformowano personel, że sklep w Birch Hill Mall zostanie zlikwidowany. Ich szef, Anthony „Tones” Frobisher, pewnie znalazł je w przegródce Brady’ego i wrzucił tam, kiedy świat dowiedział się, że słynny Morderca z Mercedesa to właśnie on. Freddi nigdy nie przepadała za Bradym (choć w swoim czasie odbyli kilka znaczących rozmów

o tożsamości płciowej). Pod wpływem impulsu opakowała zdjęcie i zaniosła je do szpitala. Potem odwiedzała go jeszcze kilka razy z ciekawości, a trochę także z dumy, że ją poznał. Uśmiechnął się do niej. „Reaguje na panią – powiedziała nowa oddziałowa, Scapelli, po jednej z wizyt. – To bardzo rzadkie”. Kiedy ta kobieta zastąpiła Becky Helmington, Freddi wiedziała już, że tajemniczy Doktor Z, który przejął rolę dostarczyciela pieniędzy, to tak naprawdę doktor Felix Babineau. Niewiele o tym myślała. Ani o kartonach, które kurierzy z UPS w końcu zaczęli przywozić z Terre Haute. Ani o hakowaniu. Stała się ekspertką w niemyśleniu, bo gdy zaczynało się myśleć, pewne powiązania okazywały się oczywiste. A wszystko przez to cholerne zdjęcie. Jej matka miała powiedzenie, że za późno zawsze przychodzi za wcześnie. Freddi słyszy kroki na korytarzu. Otwiera drzwi, zanim on zdąży zadzwonić, i z jej ust wyrywa się pytanie, jeszcze zanim sama wie, że je zada: – Powiedz mi prawdę, Doktorze Z: czy ty jesteś Bradym?

4 Hodges ledwie zdążył wejść do domu i właśnie ściąga płaszcz, gdy dzwoni jego komórka. Wyjmuje ją z kieszeni i odbiera. – Cześć, Holly. – Dobrze się czujesz? Zauważył, że ostatnio Holly wiele rozmów zaczyna w ten sposób. Cóż, zawsze to lepsze niż „Obyś zdechł, skurwysynu”. – Tak, wszystko w porządku. – Jeszcze jeden dzień, a potem zaczynasz leczenie. A kiedy zaczniesz, to już go nie przerwiesz. Zrobisz wszystko, co powiedzą lekarze. – Przestań się zamartwiać. Umowa stoi. – Przestanę się zamartwiać, jak pozbędziesz się raka. Nie mów tak, Holly, myśli Hodges i zaciska powieki, by powstrzymać niespodziewany napływ łez. Nie mów tak. – Dziś wieczorem wraca Jerome. Dzwonił z samolotu i pytał o Barbarę, a ja opowiedziałam mu o wszystkim, co od niej usłyszałam. Będzie tu o jedenastej. Dobrze, że już jest w drodze, bo nadciąga burza. Podobno silna. Zaproponowałam, że wynajmę mu samochód, tak jak dla ciebie, kiedy wyjeżdżasz z miasta, teraz to bardzo łatwe, odkąd mamy firmowe konto… – Na które namawiałaś mnie, aż uległem. Uwierz mi, wiem o tym. – Ale on nie potrzebuje samochodu, bo odbierze go ojciec. Jutro rano o ósmej pojadą do Barbary, żeby zabrać ją do domu, jeżeli lekarz się zgodzi. Jerome mówi, że może być u nas w biurze o dziesiątej, jeśli nam to pasuje. – Niech będzie – odpowiada Hodges, ocierając oczy. Nie wie, w czym zdoła pomóc Jerome, ale bardzo dobrze go będzie zobaczyć. – Gdyby mógł się od niej dowiedzieć czegoś jeszcze o tym cholernym gadżecie… – Już go o to poprosiłam. A ty dostałeś ten od Diny? – Tak. I go wypróbowałem. Z ekranem demonstracyjnym Wędkowania rzeczywiście jest coś dziwnego. Wywołuje senność, gdy patrzy się na niego za długo. Myślę, że to zupełny przypadek, i nie wiem, jak miałoby to wpływać na dzieciaki, które przecież chcą od razu przejść do gry. Potem Hodges opowiada, czego jeszcze dowiedział się od dziewczyny. – Więc Dina nie dostała zappita w ten sam sposób co Barbara i Ellerton – mówi Holly. – Nie.

– Nie zapominajmy też o Hildzie Carver. Konsolę dał jej człowiek przedstawiający się jako Myron Zakim. Tylko że jej egzemplarz nie działał. Barb mówiła, że błysnął raz na niebiesko i zdechł. Czy ty widziałeś niebieskie błyski? – Nie. – Hodges patrzy na zawartość pustawej lodówki w poszukiwaniu czegoś, co jego brzuch by tolerował, i decyduje się na karton jogurtu bananowego. – Były za to różowe ryby, ale kiedy udało mi się w nie stuknąć, co wcale nie jest proste, nie pojawiły się numery. – Założę się, że u pani Ellerton się pojawiły. Hodges też tak sądzi. Za wcześnie na uogólnienia, ale zaczyna myśleć, że ryby z numerami pojawiają się tylko w zappitach rozdanych przez mężczyznę z teczką, Myrona Zakima. Myśli również, że ktoś bawi się w gierki z literą Z, połączone z chorobliwą fascynacją samobójstwem. Gierki, które były częścią modus operandi Brady’ego Hartsfielda. Tyle że przecież Brady tkwi w swojej sali w Szpitalu Kinera, do cholery. Hodges ciągle zderza się z tym niezaprzeczalnym faktem. Jeśli Brady Hartsfield ma sługusów odwalających za niego brudną robotę – a na to zaczyna wyglądać – to jak on nimi steruje? I dlaczego w ogóle dają się sterować? – Holly, rozgrzej ten swój komputer i sprawdź coś dla mnie. Nic wielkiego, ale trzeba zadbać o każdy szczegół. – Słucham. – Chcę wiedzieć, czy Sunrise Solutions sponsorowało trasę koncertową ’Round Here w dwa tysiące dziesiątym, kiedy Hartsfield próbował wysadzić Audytorium Mingo. Albo którąkolwiek ich trasę. – Zrobi się. Jadłeś kolację? – Właśnie ją sobie szykuję. – Świetnie. Co będziesz jadł? – Stek, frytki i sałatkę. – Hodges patrzy na karton jogurtu z mieszanką wstrętu i rezygnacji. – Na deser mam resztkę tarty jabłkowej. – Podgrzej w mikrofalówce i połóż na wierzch kulkę lodów waniliowych. Pycha! – Rozważę tę opcję. Nie powinien się zdziwić, gdy po pięciu minutach Holly oddzwania z informacjami, na których mu zależało – bo to po prostu cała Holly – ale i tak się dziwi. – Jezu, już?

Holly, nieświadoma, że praktycznie słowo w słowo cytuje Freddi Linklatter, odpowiada: – Następnym razem poproś mnie o coś trudnego. Może cię zaciekawi, że ’Round Here rozpadło się w dwa tysiące trzynastym roku. Te boysbandy rzadko długo istnieją. – Rzeczywiście. Kiedy członkowie zaczynają się golić, dziewczynki tracą zainteresowanie. – Mnie nic o tym nie wiadomo. Ja zawsze byłam fanką Billy’ego Joela. I Michaela Boltona. Och, Holly, łka w duszy Hodges. Nie po raz pierwszy. – Między rokiem dwa tysiące siódmym a dwa tysiące dwunastym grupa odbyła sześć tras po całym kraju. Cztery pierwsze sponsorował producent chrupek Sharp, na koncertach rozdawał darmowe próbki. Dwie ostatnie, w tym występ w Mingo, sponsorowało PepsiCo. – Czyli nie Sunrise Solutions. – Nie. – Dzięki, Holly. Do zobaczenia jutro. – Tak. Jesz kolację? – Właśnie do niej siadam. – W porządku. Spróbuj zobaczyć się z Barbarą, zanim zaczniesz leczenie. Potrzebuje wokół siebie przyjaciół, bo to, co się z nią działo, jeszcze nie minęło. Mówi, że czuje się tak, jakby zostawiło w jej głowie ślady szlamu. – Na pewno to zrobię – mówi Hodges, ale to obietnica, której nie jest w stanie dotrzymać.

5 Czy ty jesteś Bradym? Felix Babineau, który czasem przedstawia się jako Myron Zakim, a czasem jako Doktor Z, uśmiecha się, słysząc to pytanie. Ten uśmiech wykrzywia jego nieogolone policzki w dość upiorny sposób. Dziś zamiast filcowego kapelusza Babineau ma na głowie włochatą uszankę, a spod spodu wystają przygniecione białe włosy. Freddi żałuje, że o to zapytała, żałuje, że musiała go wpuścić, żałuje, że w ogóle go poznała. Jeśli to rzeczywiście Brady, jest jak chodzący dom, w którym straszy. – Nie zadawaj pytań, a ja nie będę musiał kłamać. Freddi chce zostawić temat, ale nie umie. – Bo brzmi pan dokładnie tak jak on. A instrukcja hacka, którą przyniósł ten drugi facet, kiedy przyszły paczki… jest zupełnie w stylu Brady’ego. Zupełnie jak jego autograf. – Brady Hartsfield to półkatatonik, ledwo chodzi, nie wspominając o napisaniu hacka do kupy starych konsol. Z których część okazała się nie tylko stara, ale i wadliwa. Te skurwysyny z Sunrise Solutions nie dostarczyły mi tego, za co zapłaciłem, co wkurza mnie na maksa. „Wkurza mnie na maksa”. Tego wyrażenia Brady stale używał w czasach Cyberpatrolu, zwykle pod adresem szefa albo kolejnego głupiego klienta, który wylał latte na procesor. – Otrzymałaś bardzo godziwe wynagrodzenie, Freddi, i już prawie skończyłaś robotę. Może na tym poprzestaniemy? Przepycha się obok niej, nie czekając na odpowiedź, stawia teczkę na stole, a potem ją otwiera. Wyjmuje kopertę z literami FL, inicjałami Freddi. Litery są pochylone do tyłu. Przez lata pracy w Cyberpatrolu Discount Electronix widziała podobne pismo na setkach zamówień. Tych wypełnionych przez Brady’ego. – Dziesięć tysięcy – mówi Doktor Z. – Ostatnia zapłata. A teraz do roboty. Freddi sięga po kopertę. – Nie musi pan tu siedzieć, jeżeli pan nie chce. Reszta w zasadzie jest automatyczna. To jak ustawienie budzika. A jeśli naprawdę jesteś Bradym, dodaje w myślach, umiałbyś zrobić to sam. Jestem dobra w te klocki, ale ty byłeś lepszy. Doktor Z pozwala jej dotknąć koperty, a potem ją cofa. – Zostanę. Nie to, że ci nie ufam.

Jasne, myśli Freddi. Akurat. Jego policzki znowu marszczą się w tym niepokojącym uśmiechu. – Poza tym kto wie? Może nam się poszczęści i zobaczymy pierwsze trafienie. – Większość osób, które dostały zappity, pewnie już je wyrzuciła. Toż to pieprzona zabawka, a część egzemplarzy w ogóle nie działa. Sam pan mówił. – To już mój problem – odpowiada Doktor Z, ponownie marszcząc i wykrzywiając policzki. Ma czerwone oczy, jakby jarał crack. Freddi ma ochotę zapytać, co oni właściwie robią i co chce osiągnąć… ale i tak się domyśla, więc czy rzeczywiście chce się upewnić? Poza tym, jeśli to naprawdę Brady, komu to zaszkodzi? On miał setki pomysłów, wszystkie poronione. No… Większość. Prowadzi Doktora Z do pokoju, który pierwotnie był dodatkową sypialnią, a teraz stał się jej pracownią, elektronicznym schronieniem, o jakim zawsze marzyła, ale nie mogła sobie na nie pozwolić – kryjówką, której Gloria, z tą swoją urodą, zaraźliwym śmiechem i „podejściem do ludzi”, nigdy by nie zrozumiała. Tutaj grzejniki listwowe ledwie pracują, więc jest o kilka stopni chłodniej niż w reszcie mieszkania. Komputerom to nie przeszkadza. One to lubią. – Dalej – mówi Doktor Z. – Zrób to. Freddi siada przy najnowszym stacjonarnym macu z dwudziestosiedmiocalowym monitorem, wybudza go i wpisuje hasło – losowy ciąg cyfr. Na pulpicie znajduje się folder nazwany po prostu Z, który otwiera kolejnym hasłem. Pliki wewnątrz nazywają się Z-1 i Z-2. Freddi używa trzeciego hasła do otwarcia pliku Z-2, po czym zaczyna szybko stukać w klawiaturę. Doktor Z stoi nad jej prawym ramieniem. Jego obecność z początku jej przeszkadza, później jednak dziewczyna jak zawsze pogrąża się w pracy. Nie trwa to zresztą długo; Doktor Z dał jej program, a uruchomienie go to łatwizna. Na górnej półce na prawo od komputera stoi wzmacniacz sygnału Motoroli. Kiedy Freddi kończy, naciskając jednocześnie klawisze COMMAND i Z, wzmacniacz ożywa. Na wyświetlaczu pojawia się jedno słowo złożone z żółtych kropek: SZUKAM. Miga jak sygnalizacja świetlna na pustym skrzyżowaniu. Czekają, a Freddi uświadamia sobie, że wstrzymuje oddech. Wypuszcza powietrze, wydymając na chwilę zapadnięte policzki. Chce wstać, ale Doktor Z kładzie jej rękę na ramieniu.

– Dajmy sobie jeszcze chwilę. Dają sobie jeszcze pięć minut. Jedyne dźwięki to cichy szum sprzętu oraz jęk wiatru znad zamarzniętego jeziora. Słowo SZUKAM miga i miga. – No dobrze – mówi w końcu mężczyzna. – Wiedziałem, że robimy sobie za duże nadzieje. Wszystko w swoim czasie, Freddi. Chodźmy do drugiego pokoju. Dam ci ostatnią zapłatę i sobie pój… Żółte SZUKAM nagle zmienia się na zielone ZNALEZIONO. – Jest! – krzyczy Doktor Z, aż dziewczyna podskakuje. – Freddi, jest! Mamy pierwsze trafienie! W tym momencie jej ostatnie wątpliwości rozwiewają się i wie już na pewno. Wystarczył ten okrzyk triumfu. To naprawdę Brady. Stał się żywą matrioszką, co idealnie pasuje do jego włochatej uszanki. Wewnątrz Babineau jest Doktor Z. A wewnątrz Doktora Z jest pociągający za sznurki Brady Hartsfield. Bóg jeden wie, jak to możliwe, ale to prawda. Na miejscu zielonego napisu ZNALEZIONO pojawia się czerwony napis ŁADUJĘ. Kilka sekund później zostaje zastąpiony komunikatem GOTOWE. Potem wzmacniacz sygnału rozpoczyna wyszukiwanie od nowa. – W porządku – mówi Doktor Z. – Jestem usatysfakcjonowany. Czas na mnie. To był pracowity wieczór, a jeszcze nie skończyłem. Freddi wychodzi za nim do dużego pokoju, zamykając za sobą drzwi elektronicznej kryjówki. Podjęła decyzję, z którą zwlekała już chyba zbyt długo. Gdy tylko on sobie pójdzie, wyłączy wzmacniacz sygnału i skasuje ostatni program. Potem się spakuje i pojedzie do motelu. Jutro spierdala z tego miasta, zjeżdża na Florydę. Ma dość Doktora Z, jego pomagiera Z-Boya i zimy na Środkowym Zachodzie. Doktor Z wkłada płaszcz, ale zamiast do drzwi podchodzi do okna. – Kiepski widok. Za dużo budynków zasłania. – No, do kitu. – Ale lepszy niż mój – odpowiada, nie odwracając się. – Ja przez ostatnie pięć i pół roku musiałem patrzeć na parking. Nagle Freddi jest u kresu wytrzymałości. Jeśli za sześćdziesiąt sekund oboje wciąż będą przebywać w tym samym pomieszczeniu, wpadnie w histerię. – Dawaj kasę. Dawaj i wypierdalaj. To koniec. On się obraca. W ręku ma pistolet z krótką lufą, z którego strzelił do żony Babineau.

– Masz rację, Freddi. To koniec. Dziewczyna reaguje błyskawicznie, wytrąca mu broń z ręki, kopie go w krocze, a gdy on się zgina, poprawia ciosem karate jak Lucy Liu, a potem wybiega przez drzwi, krzycząc wniebogłosy. Ten film gra w jej głowie w pełnym kolorze i z dźwiękiem Dolby, podczas gdy ona stoi jak zamurowana. Pistolet strzela. Freddi zatacza się do tyłu, uderza o fotel, z którego ogląda telewizję, pada na niego i głową w dół stacza się na podłogę. Świat zaczyna ciemnieć i odpływać. Jej ostatnim wrażeniem jest ciepło w górze, bo zaczyna krwawić, i w dole, bo puszcza jej zwieracz pęcherza. – Ostatnia zapłata, jak obiecałem. – Słowa dobiegają z oddali. Ciemność połyka cały świat. Freddi zapada się w nią i już jej nie ma.

6 Brady stoi absolutnie nieruchomo i patrzy, jak spod Freddi sączy się krew. Nasłuchuje, czy ktoś nie zacznie walić do drzwi, dopytując się, czy wszystko w porządku. Nie spodziewa się tego, ale lepiej dmuchać na zimne. Po około półtorej minuty chowa broń do kieszeni płaszcza obok zappita Babineau. Nie może sobie odmówić, więc przed wyjściem jeszcze raz zagląda do pokoju komputerowego. Wzmacniacz sygnału kontynuuje niekończące się automatyczne wyszukiwanie. Wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu Brady’emu udało się ukończyć tę niesamowitą podróż. Ostatecznego rezultatu nie da się przewidzieć, ale to, że jakiś rezultat będzie, jest pewne. I będzie zżerał starego Det. Em. niczym kwas. Zemsta rzeczywiście najlepiej smakuje na zimno. Jadąc na dół, Brady ma całą windę dla siebie. Hol również jest pusty. Idzie za róg, stawia kołnierz drogiego płaszcza Babineau, a potem otwiera zamek jego beemki. Wsiada i uruchamia silnik, ale tylko po to, by włączyć ogrzewanie. Coś jeszcze musi zrobić, zanim wybierze się w kolejne miejsce. Właściwie nie chce tego robić, ponieważ Babineau, pomimo wszystkich jego wad jako człowieka, ma przepięknie inteligentny umysł, a znaczna jego część wciąż pozostała nietknięta. Zniszczenie tego umysłu to jak rozwalanie bezcennych skarbów sztuki i kultury przez tych głupich, przesądnych skurwieli z Państwa Islamskiego. A jednak trzeba to zrobić. Nie wolno ryzykować, ponieważ ciało doktora również jest skarbem. Owszem, Babineau ma dość wysokie ciśnienie, a przez ostatnie lata pogorszył mu się słuch, ale tenis i wizyty w szpitalnej siłowni dwa razy w tygodniu sprawiły, że jego mięśnie są w całkiem dobrej formie. Serce pika w równym rytmie siedemdziesięciu uderzeń na minutę, żadnego nie przeskakując. Babineau nie cierpi na podagrę, rwę kulszową, zaćmę ani inne dolegliwości właściwe mężczyznom w jego wieku. Poza tym Brady ma do dyspozycji tylko pana doktora, przynajmniej chwilowo. Mając to na względzie, sięga w głąb i odnajduje resztki rdzennej świadomości Babineau – jego mózg w mózgu. Jest poraniony, spustoszony i osłabiony kolejnymi najściami, ale wciąż tam pozostał, to wciąż Babineau, wciąż zdolny (przynajmniej teoretycznie) odzyskać kontrolę. Jest jednak bezbronny niczym pancerne stworzenie pozbawione skorupy. To nie do końca ciało; sedno jestestwa Babineau przypomina raczej gęsty pęk przewodów stworzonych ze światła. Nie bez żalu Brady chwyta je swą fantomową dłonią i rozrywa.

7 Hodges spędza wieczór, powoli jedząc jogurt i oglądając Weather Channel. Zimowa burza, którą łebki od pogody idiotycznie ochrzciły Eugenie, wciąż nadciąga. Do miasta ma dotrzeć jutro pod koniec dnia. – W tej chwili trudno to przewidzieć z większą dokładnością – mówi łysiejący łebek w okularach do bombowej blond łebkówny w czerwonej sukience. – Określenie „ślimacze tempo” może zyskać nowe znaczenie. Bombowa łebkówna śmieje się, jakby jej kamrat od meteorologii powiedział coś obłędnie dowcipnego, a Hodges wyłącza ich pilotem. Nie lada wynalazek, jeśli się nad tym zastanowić, myśli, patrząc na urządzenie. Zapewnia zdalny dostęp do setek kanałów. Nie trzeba wstawać. Zupełnie jakby człowiek był w telewizorze, a nie w fotelu. Albo w obu miejscach naraz. Właściwie to cud. Gdy idzie do łazienki, żeby umyć zęby, jego komórka wibruje. Zerka na ekran i nie może nie parsknąć śmiechem, choć to boli. Teraz, gdy znalazł się w zaciszu swego domu i hałaśliwy sygnał SMS-a wreszcie nikomu by nie przeszkadzał, jego dawny partner postanowił zadzwonić. – Cześć, Pete, dobrze wiedzieć, że jeszcze pamiętasz mój numer. Pete nie ma czasu na żarty. – Coś ci powiem, Kermit, a jeżeli postanowisz się tym zająć, będę jak sierżant Schultz z Hogan’s Heroes. Pamiętasz go? – Jasne. – Teraz Hodges czuje w brzuchu nie ukłucie bólu, ale podniecenia. To dziwne, jak mało się różnią. – „Ja nic nie wiem”. – Właśnie. Musi tak być, bo z punktu widzenia naszego wydziału sprawa zabójstwa Martine Stover i samobójstwa jej matki została oficjalnie zamknięta. I na pewno nie otworzymy jej z powodu zbiegu okoliczności. To decyzja z samej góry. Jasne? – Jak słońce. Co to za zbieg okoliczności? – Wczoraj w nocy przełożona pielęgniarek w Klinice Uszkodzeń Mózgu u Kinera popełniła samobójstwo. Ruth Scapelli. – Słyszałem. – Podczas kolejnej pielgrzymki do rozkosznego pana Hartsfielda, jak mniemam? – Aha. – Pete nie musi wiedzieć, że do rozkosznego pana Hartsfielda Hodges nie został wpuszczony.

– Scapelli też miała taki gadżet do gier. Zappita. Wygląda na to, że wyrzuciła go do śmieci, zanim się wykrwawiła. Znalazł go jeden z techników. – Hm. – Hodges wraca do salonu i siada w fotelu. Krzywi się, gdy jego ciało zgina się wpół. – I ty to nazywasz zbiegiem okoliczności? – Może niekoniecznie ja – odpowiada Pete ciężkim głosem. – Ale? – Ale chcę w spokoju przejść na emeryturę, do cholery! Jeśli tę sprawę da się jeszcze pociągnąć, może się tym zająć Izzy. – Tylko że Izzy nie chce się tym zająć. – Właśnie. Ani kapitan. Ani komendant. Słysząc to, Hodges musi nieco zmienić zdanie o swym dawnym partnerze, którego miał już za wypalonego. – Naprawdę z nimi rozmawiałeś? Walczyłeś, żeby nie pogrzebali sprawy? – Rozmawiałem z kapitanem. Mimo obiekcji Izzy Jaynes, dodajmy. Stanowczych obiekcji. A kapitan rozmawiał z komendantem. Dziś wieczorem dostałem sygnał, że mam to zostawić, sam wiesz dlaczego. – Tak. Bo na dwa różne sposoby wiąże się z Bradym. Martine Stover była jego ofiarą spod City Center. A Ruth Scapelli była jego pielęgniarką. Nawet średnio bystry dziennikarz skojarzyłby to w sześć minut i sklecił smakowicie sensacyjny artykuł. Właśnie to usłyszałeś od kapitana Pedersena? – Właśnie to. Nikt w komendzie głównej policji nie chce, by Hartsfield znowu znalazł się w centrum uwagi, skoro wciąż jest uznany za niezdolnego, żeby stanąć przed sądem. Cholera, nie chce tego nikt w ratuszu. Hodges milczy. Myśli intensywnie – może tak intensywnie jak nigdy w życiu. Dawno temu, w szkole średniej, poznał wyrażenie „przekroczyć Rubikon” i pojął jego sens bez pomocy wyjaśnień pani Bradley: podjąć nieodwracalną decyzję. Później, nieraz z żalem, nauczył się, że na brzegu Rubikonu zwykle staje się nieprzygotowanym. Jeśli Hodges powie Pete’owi, że Barbara Robinson także miała zappita, a wychodząc ze szkoły i udając się do Lowtown, prawdopodobnie również myślała o samobójstwie, jego dawny partner praktycznie będzie zmuszony wrócić z tym do Pedersena. Dwa samobójstwa związane z zappitami można uznać za przypadek, ale trzy? No dobrze, Barbarze się nie udało, dzięki Bogu, ale jest kolejną osobą powiązaną z Bradym. Była przecież na koncercie ’Round Here. Razem z Hildą Carver i Diną Scott, które także otrzymały zappity. Ale czy policja jest w stanie uwierzyć w to, w co on sam zaczyna wierzyć? To ważne

pytanie, ponieważ Hodges kocha Barbarę Robinson i nie chce, żeby naruszono jej prywatność, jeśli nie da to konkretnych rezultatów. – Kermit? Jesteś tam? – Tak. Myślę. Czy ta Scapelli miała wczoraj jakichś gości? – Nie powiem ci, bo nie rozmawialiśmy z sąsiadami. To samobójstwo, nie morderstwo. – Olivia Trelawney też popełniła samobójstwo. Pamiętasz? Teraz to Pete milczy. Oczywiście, że pamięta, ale pamięta również, że było to samobójstwo wspomagane. Hartsfield zainstalował w jej komputerze paskudnego wirusa, za sprawą którego myślała, że nawiedza ją duch młodej matki zabitej pod City Center. Swoje zrobił też fakt, że większość ludzi w mieście obarczała ją częściową odpowiedzialnością za masakrę, bo rzekomo przez nieuwagę zostawiła kluczyki w stacyjce. – Brady zawsze lubił… – Wiem, co lubił – odpowiada Pete. – Nie musisz rozwijać tematu. Jeśli chcesz, mam dla ciebie jeszcze jeden kąsek. – Dawaj. – Dziś koło piątej rozmawiałem z Nancy Alderson. Brawo, Pete, myśli Hodges. Przez ostatnie tygodnie na służbie robisz coś więcej niż odliczanie godzin do wyjścia. – Powiedziała, że pani Ellerton zdążyła kupić nowy komputer dla córki. Do kursu internetowego. Podobno stał pod schodami, jeszcze w kartonie. Ellerton chciała dać go Martine na urodziny w przyszłym miesiącu. – Innymi słowy, robiła plany na przyszłość. Tak nie postępuje samobójczyni, prawda? – Prawda. Muszę lecieć, Kerm. Piłka po twojej stronie. Graj albo zostaw. Ty decydujesz. – Dobrze, Pete. Dzięki za cynk. – Chciałbym, żeby było jak kiedyś. Razem byśmy się tym zajęli i niechby się działo, co chce. – Ale nie jest. – Hodges znowu masuje bok. – Nie, nie jest. Uważaj na siebie. Przytyj trochę, cholera jasna. – Postaram się – odpowiada Hodges, ale mówi już do nikogo. Pete się rozłączył. Myje zęby, bierze proszek przeciwbólowy i powoli przebiera się w piżamę. Potem kładzie się spać i wpatruje się w mrok, czekając na sen albo poranek,

cokolwiek przyjdzie wcześniej.

8 Włożywszy ubranie Babineau, Brady zadbał o zabranie z komody jego identyfikatora, ponieważ dzięki umieszczonemu na odwrocie paskowi magnetycznemu jest to uniwersalna przepustka. Tego wieczoru około wpół do jedenastej, mniej więcej wtedy, gdy Hodges wreszcie ma dość Weather Channel, Brady używa jej po raz pierwszy, żeby dostać się na ogrodzony parking dla personelu za głównym budynkiem szpitala. W ciągu dnia parking jest pełen, ale o tej godzinie może swobodnie wybrać miejsce. Decyduje się na to położone jak najdalej od wścibskiego blasku sodowych lamp łukowych. Odchyla do tyłu fotel luksusowej bryki doktora B. i gasi silnik. Odpływa w sen i zaczyna brnąć przez lekką mgłę bezładnych wspomnień, bo to wszystko, co pozostało z Felixa Babineau. Czuje miętową szminkę pierwszej dziewczyny, z którą się całował, Marjorie Patterson z East Junior High w Joplin w stanie Missouri. Widzi piłkę do koszykówki z wyblakłym czarnym napisem VOIT. Czuje ciepło, gdy moczy się w pieluchę, kiedy koloruje obrazki u babci za kanapą, tym wielkim dinozaurem obciągniętym wyblakłym zielonym welurem. Najwyraźniej obrazy z dzieciństwa znikają jako ostatnie. Tuż po drugiej w nocy wzdryga się pod wpływem jaskrawego wspomnienia klapsa od ojca, kiedy bawił się zapałkami na strychu, i budzi się z jęknięciem w kubełkowym fotelu beemki. Jeszcze przez moment ma w głowie najwyraźniejszy element tego wspomnienia: pulsującą żyłę na purpurowej szyi ojca, tuż nad kołnierzykiem niebieskiej koszulki polo firmy Izod. Potem znowu jest Bradym, ubranym w kostium z ciała Felixa Babineau.

9 Mimo że Brady przez większość czasu tkwił w sali 217 oraz w ciele, które przestało działać, miał całe miesiące, żeby snuć plany, korygować je i korygować te korekty. Po drodze popełnił parę błędów (żałuje na przykład, że użył Z-Boya do wysłania Hodgesowi wiadomości Pod Niebieskim Parasolem, powinien też był poczekać, zanim się zajmie Barbarą Robinson), ale wytrwał i oto stoi u progu sukcesu. Tę część operacji przećwiczył w myślach dziesiątki razy, więc teraz pewnie przystępuje do działania. Przepustką Babineau otwiera sobie drzwi z napisem DZIAŁ TECHNICZNY A. Na górnych piętrach odgłos maszyn, które napędzają szpital, słychać w postaci stłumionego szumu, jeżeli w ogóle go słychać. Tutaj to nieprzerwany huk, a w wyłożonym płytkami korytarzu panuje duchota. Korytarz jest jednak pusty, tak jak Brady przewidział. Miejski szpital nigdy nie zapada w głęboki sen, ale we wczesnych godzinach porannych zamyka oczy i drzemie. Pokój socjalny ekipy technicznej również jest opustoszały, podobnie jak położone za nim prysznice i szatnia. Część szafek zamknięto na kłódki, ale większość jest otwarta. Brady sprawdza jedną po drugiej, aż w końcu trafia na szarą koszulę i spodnie robocze w rozmiarze Babineau. Rozbiera się, a ubranie doktora kładzie na rzeczach konserwatora, nie zapominając o przełożeniu słoiczka z proszkami, który zabrał z łazienki państwa Babineau. To silna mieszanka leków pana i pani. Na jednym z haczyków przy prysznicach znajduje dodatkowy element: czerwono-niebieską czapkę Groundhogsów. Bierze ją, ustawia plastikowy pasek z tyłu, a potem mocno naciąga na czoło, tak by przykryć wszystkie siwe włosy Babineau. Przechodzi przez cały Dział Techniczny A i skręca w prawo do szpitalnej pralni, gdzie jest nie tylko gorąco, ale i wilgotno. Dwie sprzątaczki siedzą w plastikowych fotelikach między dwoma rzędami gigantycznych suszarek Foshan. Obie smacznie śpią, a jednej na zieloną nylonową spódnicę wysypały się z pudełka krakersy w kształcie zwierzątek. Dalej, za pralkami, pod ścianą z cegły stoją dwa wózki z praniem. Jeden jest pełen szpitalnych koszul, a drugi wyładowany świeżą bielizną pościelową. Brady bierze garść koszul, kładzie je na równo złożonej bieliźnie, a potem pcha wózek korytarzem. Żeby dotrzeć do Kubła, musi zmienić windy oraz przejść przez łącznik. Po drodze spotyka dokładnie cztery osoby. Dwie to pielęgniarki szepcące między sobą przed drzwiami magazynku z lekami, a dwie kolejne – stażyści w pokoju

lekarskim, którzy śmieją się cicho z czegoś na ekranie laptopa. Żadna z nich nie zauważa konserwatora z nocnej zmiany pchającego przeładowany wózek z praniem. Punkt, w którym może zostać dostrzeżony – albo i rozpoznany – to stanowisko pielęgniarek pośrodku Kubła. Ale jedna stawia pasjansa na komputerze, a druga robi notatki, podpierając głowę wolną ręką. Kątem oka dostrzega ruch i nie podnosząc wzroku, pyta Brady’ego, jak się miewa. – Dobrze. Tylko że zimno dziś. – Mhm. I podobno burza idzie. – Pielęgniarka ziewa, po czym wraca do notatek. Brady pcha wózek dalej i zatrzymuje się tuż przed salą 217. Jedna z drobnych tajemnic Kubła jest taka, że sale pacjentów mają dwoje drzwi, jedne oznaczone, a drugie nie. Przez te nieoznaczone wchodzi się do schowka, dzięki czemu nocą można uzupełnić bieliznę i inne potrzebne rzeczy, nie zaburzając snu pacjentów… ani ich zaburzonych umysłów. Brady bierze kilka szpitalnych koszul, szybko się rozgląda, żeby sprawdzić, czy wciąż nikt go nie obserwuje, a potem przemyka przez nieoznaczone drzwi. Już po chwili patrzy z góry na siebie samego. Przez lata nabierał wszystkich, że Brady Hartsfield to – jak mawia personel (ale tylko między sobą) – roślinka, kapusta, warzywko. Ale teraz to prawda. Pochyla się i lekko gładzi policzek pokryty nikłym zarostem. Przesuwa kciukiem po zamkniętej powiece, czuje pod spodem wypukłość gałki ocznej. Unosi jedną dłoń, obraca ją i łagodnie układa na kołdrze wnętrzem do góry. Z kieszeni pożyczonych szarych spodni wyjmuje pojemnik z proszkami, a potem wysypuje na tę dłoń sześć tabletek. Bierz, jedz, myśli. Oto ciało moje, za ciebie łamane. Wchodzi w to ciało po raz ostatni. Teraz nie musi już używać w tym celu zappita, nie musi się też obawiać, że Babineau przejmie kontrolę i ucieknie jak Piernikowy Ludzik. Bez umysłu Brady’ego teraz to on jest warzywkiem. Nic tam w środku nie zostało oprócz wspomnienia o ojcowskiej koszulce polo. Brady rozgląda się po wnętrzu własnej głowy jak człowiek, który po raz ostatni lustruje wzrokiem pokój hotelowy po dłuższym pobycie. Nic nie wisi w szafie? W łazience nie została tubka pasty? A może pod łóżkiem leży spinka do mankietu? Nie. Wszystko spakowane, a pokój pusty. Zaciska dłoń, zdegustowany tym, jak opornie poruszają się palce, tak jakby jego stawy wypełniało błoto. Unosi proszki i wkłada je do ust. Gryzie. Mają gorzki smak. Tymczasem Babineau runął na

podłogę niczym pozbawiony kości. Brady przełyka raz. Potem drugi. Gotowe. Zamyka oczy, a kiedy znów je otwiera, patrzy pod łóżko na parę kapci, których Brady Hartsfield nigdy więcej nie założy. Staje na nogi Felixa Babineau, otrzepuje się, jeszcze raz zerka na ciało, które nosiło go przez prawie trzydzieści lat. To, które przestało mu być przydatne w chwili, gdy po raz drugi dostał w głowę w Audytorium Mingo, zanim zdążył odpalić materiał wybuchowy umieszczony pod jego wózkiem inwalidzkim. Kiedyś martwiłby się, że ten drastyczny krok zemści się na nim, że jego świadomość i wielkie plany umrą razem z jego ciałem. Ale już nie. Pępowina została przecięta. Przekroczył Rubikon. Na razie, Brady, myśli. Miło cię było poznać. Tym razem, kiedy pchając wózek, mija stanowisko pielęgniarek, tej, która grała w pasjansa, nie ma. Pewnie poszła do toalety. Ta druga śpi nad notatkami.

10 Jest już za kwadrans czwarta, a wciąż zostało dużo roboty. Po przebraniu się z powrotem w ubranie Babineau Brady opuszcza szpital tą samą drogą, którą przyszedł, a potem odjeżdża w kierunku Sugar Heights. Ponieważ prowizoryczny tłumik Z-Boya wykitował, a w najbardziej dzianej okolicy w mieście (gdzie najemni gliniarze z Czujnej Straży zawsze są góra dwie przecznice dalej) ktoś mógłby donieść o niewytłumionym wystrzale, Brady zatrzymuje się pod centrum handlowym Valley Plaza, które ma po drodze. Rozgląda się po pustym parkingu w poszukiwaniu radiowozów, żadnych nie widzi, więc jedzie na tył do strefy załadunku sklepu budowlanego Discount Home Furnishings. Boże, jak dobrze wyrwać się na zewnątrz! Zajebiście! Głęboko oddycha mroźnym zimowym powietrzem, kiedy obchodzi beemkę od przodu, owijając krótką lufę pistoletu rękawem drogiego płaszcza Babineau. Nie będzie to równie dobre jak tłumik Z-Boya, Brady rozumie ryzyko, ale jest ono niewielkie. Tylko jeden strzał. Najpierw patrzy w górę, bo chce zobaczyć gwiazdy, ale niebo przesłoniły chmury. No cóż, będą inne noce. Wiele nocy. Może wręcz tysiące. Bądź co bądź, wcale nie jest ograniczony do ciała Babineau. Celuje i strzela. W przedniej szybie beemki pojawia się mały okrągły otwór. Pora na kolejne ryzyko, czyli pokonanie ostatnich dwóch kilometrów do Sugar Heights z dziurą po kuli tuż nad kierownicą, ale o tej porze nocy podmiejskie ulice są najbardziej puste, a i gliniarze drzemią, zwłaszcza w lepszych dzielnicach. Dwa razy z naprzeciwka zbliżają się światła, a Brady wstrzymuje oddech, ale za każdym razem mijają go, nie zwalniając. Styczniowe powietrze wpada przez otwór po kuli z cichym gwizdem. Do monstrualnej rezydencji Babineau Brady dojeżdża bez incydentów. Tym razem nie musi wstukiwać kodu; wystarczy, że naciśnie guzik pilota przymocowanego do osłony przeciwsłonecznej. Gdy dociera na szczyt podjazdu, skręca na zaśnieżony trawnik, podskakuje na twardej skorupie odgarniętego śniegu, ścina krzak i staje. Znowu w domu, znowu w domu, hopsasa. Jedyny kłopot polega na tym, że nie zabrał noża. Mógłby wziąć go z domu, bo i tak ma tam coś do załatwienia, ale nie chce mu się chodzić dwa razy. Wiele mil od snu go dzieli, więc nie może się doczekać, kiedy zacznie je pokonywać. Otwiera klapę przegródki między fotelami i zaczyna grzebać. Taki fircyk jak Babineau na pewno trzymał w aucie zapasowy przybornik, nadałby się nawet zwykły

obcinacz do paznokci… ale nic takiego nie ma. Potem Brady sprawdza schowek w desce rozdzielczej. W teczce z dokumentami Babineau (skórzanej, oczywiście) znajduje laminowaną kartę ubezpieczeniową firmy Allstate. Może być. Bądź co bądź, z Allstate człowiek jest w dobrych rękach. Brady podciąga rękaw kaszmirowego płaszcza Babineau oraz mankiet koszuli, a potem rogiem karty przeciąga po przedramieniu. Zostaje tylko cienka czerwona linia. Przeciąga raz jeszcze, dociskając znacznie mocniej, wykrzywiając usta w grymasie. Tym razem rozcina skórę do krwi. Wysiada z auta z uniesioną ręką, a potem znów nachyla się do kabiny. Kropelkami krwi ochlapuje najpierw fotel, a potem dół kierownicy. Krwi jest niedużo, ale więcej nie potrzeba. Zwłaszcza w połączeniu z dziurą po kuli w przedniej szybie. Wbiega po schodkach na ganek, a każdy sprężysty sus jest jak mały orgazm. Cora leży pod wieszakami na płaszcze, ciągle tak samo martwa. Al Bibliotekarz wciąż śpi na kanapie. Brady potrząsa nim, a gdy odpowiada mu tylko stłumiony pomruk, chwyta Ala oburącz i spycha na podłogę. Al uchyla powieki. – Hę? – Jego spojrzenie jest półprzytomne, ale niezupełnie puste. Wewnątrz tej splądrowanej głowy pewnie nie ma już Ala Brooksa, ale wciąż pozostała odrobina alter ego, które stworzył Brady. Wystarczy. – Cześć, Z-Boyu – mówi Brady, przykucając. – Cześć – skrzeczy Z-Boy, usiłując usiąść. – Cześć, Doktorze Z. Obserwuję tamten dom, dokładnie jak kazałeś. Tamta kobieta, to znaczy ta, co jeszcze chodzi, cały czas używa zappita. Obserwuję ją z garażu naprzeciwko. – Nie musisz już tego robić. – Nie? Zaraz, gdzie my jesteśmy? – U mnie w domu – odpowiada Brady. – Zabiłeś moją żonę. Z-Boy z otwartymi ustami gapi się na białowłosego mężczyznę w płaszczu. Okropnie cuchnie mu z ust, ale Brady się nie cofa. Twarz Z-Boya powoli się wykrzywia. To zupełnie jakby obserwować wypadek samochodowy w zwolnionym tempie. – Zabiłem…? Nie! – Tak. – Nie! Ja bym nigdy! – Zabiłeś. Ale tylko dlatego, że ci kazałem. – Na pewno? Nie pamiętam. Brady chwyta go za ramię.

– To nie twoja wina. Byłeś zahipnotyzowany. Twarz Z-Boya się rozpogadza. – Przez Wędkowanie! – Właśnie, przez Wędkowanie. I wtedy ja kazałem ci zabić panią Babineau. Z-Boy patrzy na niego z powątpiewaniem i smutkiem. – Skoro tak, to nie moja wina. Byłem zahipnotyzowany i w ogóle nic nie pamiętam. – Weź to. – Brady wręcza Z-Boyowi pistolet kalibru .32. Z-Boy podnosi go do oczu, marszcząc czoło, jakby trzymał w ręku egzotyczny artefakt. – Włóż to do kieszeni i daj mi swoje kluczyki do samochodu. Z-Boy w zamyśleniu wciska broń do kieszeni spodni. Brady aż się krzywi, bo tylko czeka, kiedy pistolet wypali biedakowi prosto w nogę. W końcu jednak Z-Boy wyciąga breloczek z kluczykami. Brady zabiera go, a potem rusza przez salon. – Dokąd pan idzie, Doktorze Z? – Niedługo mnie nie będzie. Może usiądziesz sobie na kanapie, dopóki nie wrócę? – Usiądę na kanapie, dopóki pan nie wróci. – Dobry pomysł. Brady idzie do gabinetu doktora Babineau. Jest tam ściana chwały pełna zdjęć w ramkach, a wśród nich fotografia nieco młodszego Felixa Babineau ściskającego dłoń drugiego prezydenta Busha. Obaj uśmiechają się jak idioci. Brady nie zwraca uwagi na zdjęcia; widział je już wielokrotnie przez te miesiące, kiedy uczył się, jak to jest przebywać w ciele innego człowieka. Teraz nazywa ten okres kursem na prawo jazdy. Nie zważa również na komputer stacjonarny. Interesuje go macbook air, który stoi na komodzie. Otwiera go, włącza i wpisuje hasło Babineau: CEREBELINA. – Twój lek gówno zrobił – mówi, gdy pojawia się ekran główny. Nie wie tego na pewno, ale postanowił w to wierzyć. Jego palce wprawnie tańczą po klawiaturze z prędkością, do jakiej Babineau byłby niezdolny. Włącza się ukryty program, który Brady zainstalował sam podczas ostatniej wizyty w głowie pana doktora. Jest opisany jako WĘDKOWANIE. Brady znów coś pisze, a wtedy program łączy się ze wzmacniaczem sygnału w komputerowej kryjówce Freddi Linklatter. Ekran laptopa oznajmia: PRACUJĘ. A potem: ZNALEZIONO 3.

Znaleziono trzy! Już trzy! Brady jest uradowany, ale nieszczególnie zdziwiony, mimo że jest środek nocy. W każdej grupie znajdą się ludzie cierpiący na bezsenność, również w grupie osób, które otrzymały darmowe zappity ze strony zlykoncert.com. Czy może być lepszy sposób na spędzenie bezsennych godzin niż z poręczną konsolą w dłoni? A zanim postawi się pasjansa albo zagra w Angry Birds, warto sprawdzić te różowe ryby na ekranie demo Wędkowania, bo może wreszcie po stuknięciu zmienią się w cyfry. Kombinacja właściwych cyfr pozwoli wygrać nagrodę, ale o czwartej nad ranem może nie to jest najważniejszą motywacją. O czwartej nad ranem ludzie zwykle są nieszczęśliwi, że nie śpią. O tej godzinie przychodzą do głowy pesymistyczne myśli i nieprzyjemne idee, a ekran demo jest kojący. A także uzależnia. Al Brooks wiedział o tym, zanim został Z-Boyem; Brady wiedział, odkąd tylko go zobaczył. To był jedynie szczęśliwy zbieg okoliczności, ale wszystko, co zrobił od tamtej pory – wszystko, co przygotował – zbiegiem okoliczności już nie jest. To owoc długiego, starannego planowania, kiedy przebywał w więzieniu sali szpitalnej i zniszczonego ciała. Zamyka laptopa, chowa go pod pachę i rusza do wyjścia. W drzwiach gabinetu coś mu przychodzi do głowy, więc wraca do biurka Babineau. Otwiera środkową szufladę i znajduje dokładnie to, na czym mu zależy – nie musi nawet szukać. Jak fart, to fart. Wraca do salonu. Z-Boy siedzi na kanapie zgarbiony, ze spuszczoną głową, ręce dyndają mu między udami. Wydaje się niewymownie znużony. – Muszę iść – mówi Brady. – Dokąd? – Nie twoja sprawa. – Nie moja sprawa. – Właśnie. Wracaj spać. – Tu, na kanapie? – Albo w którejś sypialni na górze. Ale najpierw musisz coś zrobić. – Brady podaje Z-Boyowi pisak znaleziony w biurku Babineau. – Postaw swój znak, Z-Boyu, tak jak w domu pani Ellerton. – Żywe były, kiedy patrzyłem z garażu, tyle wiem na pewno, ale teraz może nie żyją. – Rzeczywiście, pewnie nie żyją.

– Je też zabiłem? Bo chyba przynajmniej w łazience byłem. I tam żem narysował Z. – Nie, nie, nic z tych rz… – Szukałem zappita, jak mi pan kazał. To na pewno. Porządnie żem szukał, ale nigdzie nie znalazłem. Może go wyrzuciła. – To już bez znaczenia. Po prostu postaw swój znak tutaj. W co najmniej dziesięciu miejscach. – Coś przychodzi Brady’emu do głowy. – Umiesz jeszcze liczyć do dziesięciu? – Raz… dwa… trzy… Brady zerka na rolexa Babineau. Kwadrans po czwartej. Poranny obchód w Kuble zaczyna się o piątej. Czas ucieka na uskrzydlonych stopach. – Świetnie. Postaw swój znak w co najmniej dziesięciu miejscach. Potem możesz z powrotem iść spać. – Dobrze. Postawię swój znak w co najmniej dziesięciu miejscach, potem pójdę spać, a potem pojadę do tego domu, co mi go pan kazał obserwować. Czy już mam przestać, skoro one nie żyją? – Myślę, że możesz już przestać. Powtórzymy, dobrze? Kto zabił moją żonę? – Ja, ale to nie moja wina. Byłem zahipnotyzowany i w ogóle nic nie pamiętam. – Z-Boy zaczyna płakać, co Brady’emu wydaje się dość odpychające. – Doktorze Z, czy pan wróci? Brady uśmiecha się, odsłaniając owoc pracy, za którą Babineau zapłacił jakiemuś dentyście grube pieniądze. – Jasne. – Kiedy to mówi, jego wzrok ucieka do góry i w lewo. Patrzy, jak staruszek człapie do obrzydliwie drogiego telewizora, który wisi na ścianie, żeby na ekranie narysować duże Z. Pokrycie miejsca zbrodni literami Z nie jest absolutnie konieczne, ale zdaniem Brady’ego to niezły akcent, zwłaszcza kiedy policja zapyta byłego Ala Bibliotekarza, jak się nazywa, a on powie, że ZBoy. Ot, dodatkowe zdobienie na doskonałym jubilerskim wyrobie. Brady idzie do drzwi frontowych, po drodze przestępując nad Corą. Zbiega po schodkach, na samym dole wykonuje mały taniec i pstryka palcami Felixa Babineau. Trochę to boli, oznaka początków artretyzmu, ale Brady wie, co to prawdziwy ból, i na pewno nie jest nim drobne ukłucie w starych paliczkach. Podbiega do chevroleta malibu Ala. Kiepska bryka w porównaniu z bmw świętej pamięci doktora Babineau, ale dotrze nią tam, gdzie potrzebuje. Uruchamia silnik, a potem się krzywi, gdy z głośnika w desce rozdzielczej leje się

klasyczne gówno. Przełącza radio na BAM-100 i trafia na Black Sabbath z czasów, kiedy Ozzy był jeszcze cool. Po raz ostatni ogląda się na beemkę zaparkowaną ukośnie na trawniku i rusza. Wiele mil od snu go dzieli, a potem ostatni akcent, wisienka na torcie. Nie potrzebuje do tego Freddi Linklatter, a jedynie macbooka doktora Babineau. Zerwał się już ze smyczy. Jest wolny.

11 Mniej więcej wtedy, gdy Z-Boy udowadnia, że wciąż umie liczyć do dziesięciu, umazane krwią rzęsy Freddi Linklatter odlepiają się od umazanych krwią policzków. Freddi patrzy wprost w brązowe oko. Mija parę długich chwil, zanim dociera do niej, że to wcale nie oko, tylko słój w drewnie, który je przypomina. Freddi leży na podłodze i morduje ją najgorszy kac w życiu, gorszy nawet od tego po koszmarnej imprezie na dwudzieste pierwsze urodziny, kiedy zmieszała metę z rumem. Pomyślała później, że z tego małego eksperymentu wyszła z życiem tylko dzięki szczęściu. Teraz niemal tego żałuje, bo tym razem jest gorzej. Chodzi nie tylko o głowę; klatka piersiowa boli ją tak, jakby rozpędzony futbolista Marshawn Lynch używał jej zamiast manekina treningowego. Freddi każe swoim dłoniom się ruszyć, a one niechętnie odpowiadają na apel. Opiera je o podłogę, tak jak do pompek, a potem się odpycha. Podnosi się, ale wierzchnia koszula zostaje na ziemi, przyklejona do kałuży czegoś, co wygląda jak krew, a pachnie podejrzanie, jak szkocka. Więc to szkocką piła i potknęła się o własne nogi. Uderzyła się w głowę. Ale, dobry Boże, ileż ona wychlała? To nie było tak, myśli. Ktoś tu przyszedł i ty dobrze wiesz kto. Wystarczyła prosta dedukcja. Ostatnio miewała tylko dwóch gości, Z-Kolesi, a ten w dziurawej parce od jakiegoś czasu się nie pojawiał. Freddi próbuje stanąć na nogi, ale z początku jej się to nie udaje. Oddychać może tylko bardzo płytko. Głębsze oddechy powodują ból nad prawą piersią. Ma wrażenie, że coś ją tam uwiera. Moja piersiówka? Kręciłam nią, czekając, aż on się pojawi, da mi ostatnią zapłatę i wreszcie pójdzie w chuj. – On do mnie strzelił – chrypi Freddi. – Doktor Z do mnie, kurwa, strzelił. Wlecze się do łazienki i nie może uwierzyć w katastrofę, którą widzi w lustrze. Lewą stronę twarzy pokrywa krew, a nad rozcięciem na skroni pęcznieje siny guz. Ale nie to jest najgorsze. Jej niebieska batystowa koszula również jest umazana krwią – oby głównie z rany głowy, bo takie rany krwawią jak diabli – a w kieszeni na lewej piersi widać okrągłą czarną dziurę. On rzeczywiście do niej strzelił. Teraz Freddi pamięta huk oraz zapach dymu z lufy, zanim straciła przytomność. Wsuwa drżące palce do kieszeni na piersi, wciąż oddychając płytko, i wyjmuje stamtąd paczkę marlboro lights. Otwór po kuli znajduje się w samym środku litery M. Freddi upuszcza papierosy do umywalki, rozpina guziki koszuli i zrzuca

ją na podłogę. Woń szkockiej staje się silniejsza. Koszula pod spodem jest koloru khaki, ma duże kieszenie z klapkami. Kiedy z tej lewej dziewczyna próbuje wyszarpnąć piersiówkę, cicho jęczy z bólu – tylko tyle może zrobić bez zaczerpnięcia głębszego oddechu – ale gdy ją w końcu wyciąga, ból w piersi nieco słabnie. Kula przeszła na wylot również przez butelkę, metalowe zęby najbliższe ciała błyszczą od krwi. Freddi upuszcza zniszczoną piersiówkę na paczkę marlboro, a potem zajmuje się guzikami koszuli khaki. Wymagają więcej czasu niż poprzednie, ale w końcu i ta część ubrania spada na podłogę. Pod spodem jest Tshirt American Giant, również z kieszenią. Freddi wyjmuje z niej metalowe pudełko miętówek. T-shirt nie ma guzików, więc wkłada mały palec do dziury po kuli i ciągnie. Koszulka się rozrywa i dziewczyna wreszcie patrzy na własną skórę obryzganą krwią. Dziura jest tam, gdzie zaczyna się skąpa krągłość jej piersi, a wewnątrz widać coś czarnego. Wygląda jak martwy owad. Freddi szerzej rozrywa T-shirt, teraz już trzema palcami, a potem wpycha je do środka i chwyta owada. Porusza nim jak obluzowanym zębem. – Oooo… oooo… oooo… KURWA… Uwalnia go, ten pocisk niczym owad. Ogląda, a potem upuszcza do umywalki razem z resztą rzeczy. Mimo bólu głowy i rwania w piersi uświadamia sobie, jak absurdalnie dużo miała szczęścia. Pistolet był mały, ale z tej odległości nawet mały powinien zrobić swoje. I zrobiłby, gdyby nie wyjątkowy fart. Najpierw w paczkę papierosów, potem w piersiówkę – to ona najbardziej powstrzymała impet – potem w puszkę miętówek, a potem w ciało. Ile zabrakło do serca? Dwóch centymetrów? Mniej? Freddi czuje skurcz w żołądku, zbiera jej się na wymioty. Nie dopuści do tego, nie może dopuścić. Bo wtedy rana w piersi znowu zacznie krwawić, ale nie to najważniejsze. Głowa jej eksploduje. To jest najważniejsze. Odkąd wyjęła piersiówkę z paskudnymi (choć ratującymi życie) metalowymi zębami, nieco lżej jej oddychać. Człapie z powrotem do salonu, gdzie wpatruje się w kałużę krwi i szkockiej na podłodze. Gdyby on się nad nią pochylił i przyłożył jej lufę do karku… tak na wszelki wypadek… Freddi zamyka oczy i kiedy zalewa ją fala mdłości, walczy, żeby nie zemdleć. Gdy czuje się już nieco lepiej, bardzo powoli siada w fotelu. Zupełnie jak starsza pani z chorym kręgosłupem, myśli. Wpatruje się w sufit. Co teraz?

W pierwszej chwili chce zadzwonić pod numer ratunkowy, wezwać karetkę i pojechać do szpitala, ale co im powie? Że do drzwi zapukał mężczyzna podający się za mormona albo świadka Jehowy, a kiedy otworzyła, strzelił do niej? Dlaczego strzelił? Po co? I dlaczego ona, samotnie mieszkająca kobieta, otworzyła drzwi obcemu mężczyźnie o wpół do jedenastej wieczorem? To nie wszystko. Przyjedzie policja. W sypialni jest trzydzieści gramów zioła i trzy gramy koksu. Mogłaby się pozbyć tego gówna, ale co z drogim sprzętem w pokoju komputerowym? Działa na nim z sześć nielegalnych programów hakerskich, a poza tym generalnie nie kupiła go sama. Gliniarze na pewno zapytają, czy aby człowiek, który panią postrzelił, szanowna pani Linklatter, nie miał związku z rzeczonym sprzętem. Może wisiała mu pani za to wszystko kasę? A może pracowała dla niego, wykradała numery kart kredytowych i inne dane osobowe? No i przecież nie przegapią wzmacniacza sygnału, który miga jak jednoręki bandyta w Las Vegas, bez końca rozsyłając sygnał przez Wi-Fi i dostarczając specjalnie spreparowanego wirusa do każdego znalezionego zappita? A co to takiego, pani Linklatter? Do czego to właściwie służy? I co ona im wtedy powie? Rozgląda się z nadzieją, że na podłodze albo kanapie znajdzie kopertę z pieniędzmi, ale oczywiście zabrał ją ze sobą. Jeśli tam w ogóle była forsa, a nie pocięte kawałki gazet. Jestem tutaj, zostałam postrzelona, mam wstrząśnienie mózgu (Boże, błagam, nie pęknięcie czaszki) i brakuje mi kasy. Co robić? Wyłączyć wzmacniacz sygnału, to po pierwsze. Doktor Z ma w głowie Brady’ego Hartsfielda, a Brady to wredny motorek. Cokolwiek rozsyła wzmacniacz, musi to być paskudne gówno. Zresztą i tak miała go wyłączyć, prawda? Wspomnienie jest trochę niewyraźne, ale przecież chyba taki był plan? Wyłączyć go i się zmyć? Nie dostała ostatniej należności na opłacenie biletu lotniczego, ale choć z pieniędzmi obchodzi się dość swobodnie, w banku zostało jeszcze parę tysięcy, a oddział Corn Trust otwierają o dziewiątej. Poza tym ma jeszcze kartę bankomatową. Więc trzeba wyłączyć wzmacniacz, zdusić w zarodku tę upiorną stronę zetkoniec.com, zmyć juchę z twarzy i spierdalać. Nie samolotem, w dzisiejszych czasach strefy kontroli na lotniskach są jak pułapki, ale autobusem albo pociągiem w kierunku złotego zachodu. Czy to nie najlepszy plan? Freddi wstaje i wlecze się do pokoju komputerowego, gdy nagle dociera do niej oczywista prawda, że to wcale nie jest najlepszy plan. Brady poszedł, ale nie

ruszyłby się stąd, gdyby nie mógł monitorować projektu zdalnie, zwłaszcza działania wzmacniacza sygnału, a to najprostsza rzecz na świecie. On zna się na komputerach – jest w tym wręcz genialny, choć wkurza ją, że musi to przyznać – więc niemal na pewno zostawił sobie tylne wejście do jej systemu. Skoro tak, może go sprawdzić, kiedy tylko zechce; wystarczy mu laptop. Jeśli Freddi wyłączy cały ten szajs, on się o tym dowie i będzie wiedział, że przeżyła. Wróci. – To co mam zrobić? – szepcze Freddi. Człapie do okna, dygocząc, bo zimą w tym mieszkaniu robi się tak cholernie lodowato, i patrzy w mrok. – Co mam teraz zrobić?

12 Hodges śni o Bowserze, zadziornym kundelku, którego miał w dzieciństwie. Ojciec zaciągnął Bowsera do weterynarza i mimo płaczliwych protestów syna kazał go uśpić, bo psiak tak mocno ugryzł gazeciarza, że musieli mu założyć szwy. We śnie gryzie Hodgesa w bok. Nie chce puścić nawet wtedy, gdy mały Billy Hodges częstuje go najlepszym kąskiem z torby psich przysmaków, a ból jest nie do zniesienia. Słychać dzwonek do drzwi i Hodges myśli: To gazeciarz, idź, bierz go, to jego masz ugryźć. Ale gdy wynurza się ze snu do świata realnego, uzmysławia sobie, że to nie dzwonek do drzwi, ale telefon przy łóżku. Stacjonarny. Sięga po niego po omacku, upuszcza, podnosi z kołdry i bełkocze coś, co ma przypominać „halo”. – Pomyślałem, że komórkę masz wyciszoną – mówi Pete Huntley. Wydaje się rozbudzony i dziwnie pogodny. Hodges przez zmrużone powieki próbuje odczytać godzinę na budziku, ale nie może. Słoiczek z lekami przeciwbólowymi, już w połowie pusty, zasłania elektroniczny wyświetlacz. Jezu, ileż on tego wczoraj wziął? – Wyciszyć też jej nie umiem. – Hodges z trudem siada na łóżku. Nie może uwierzyć, że ból aż tak się nasilił. Zupełnie jakby tylko czekał, aż zostanie zdiagnozowany, zanim rzuci się na niego z pazurami. – Kerm, weź ty wreszcie zacznij żyć jak człowiek. Trochę na to za późno, myśli Hodges, spuszczając nogi z łóżka. – Dlaczego dzwonisz do mnie – odsuwa słoik z proszkami – za dwadzieścia siódma rano? – Nie mogłem się doczekać, aż podzielę się z tobą dobrą nowiną – odpowiada Pete. – Brady Hartsfield nie żyje. Pielęgniarka znalazła go podczas porannego obchodu. Hodges zrywa się na równe nogi, co wywołuje ukłucie bólu, którego on prawie nie czuje. – Co? Jak?! – Sekcja zwłok będzie dzisiaj, ale lekarz, który go zbadał, stawia na samobójstwo. Na języku i dziąsłach znaleźli ślady czegoś. Lekarz dyżurny wziął próbkę, a gość z biura lekarza sądowego właśnie bierze drugą. Hartsfield to taka gwiazda, że pośpieszą się z analizą. – Samobójstwo – mówi Hodges, przeczesując palcami już i tak niesforne włosy. Nowina jest bardzo prosta, ale on mimo to nie potrafi jej przyswoić. –

Samobójstwo? – Zawsze był jego fanem – odpowiada Pete. – Sam to mówiłeś, i to wiele razy. – Tak, ale… Ale co? Pete ma rację, Brady rzeczywiście był fanem samobójstwa, nie tylko cudzego. Gotów był zginąć podczas targów pracy w City Center w 2009 roku, gdyby wydarzenia potoczyły się w tym kierunku, a rok później wjechał na wózku inwalidzkim do Audytorium Mingo z półtora kilograma wybuchowego plastiku pod siedzeniem. Co oznacza, że siedział w punkcie zerowym. Tyle że to było kiedyś i sytuacja się zmieniła. Prawda? – Ale co? – Nie wiem – mówi Hodges. – A ja wiem. Wreszcie znalazł sposób, żeby to zrobić. I tyle. W każdym razie, jeśli podejrzewałeś, że miał związek ze śmiercią Ellerton, Stover i Scapelli, a muszę przyznać, że sam też o tym myślałem, możesz przestać się martwić. Już po nim, zawinął się, kopnął w kalendarz, wącha kwiatki od spodu, a my wszyscy świętujemy. – Pete, muszę się z tym oswoić. – Nie wątpię. Sporo przez niego przeżyłeś. Ja tymczasem zadzwonię do Izzy. Niech jej dzień też się dobrze zacznie. – Dasz mi znać, kiedy dostaniesz analizę tego, co połknął? – Naturalnie. A tymczasem sayonara, Panie Mercedes, prawda? – Prawda, prawda. Hodges rozłącza się, idzie do kuchni i nastawia kawę. Powinien pić herbatę, od kawy zapłoną jego biedne chore wnętrzności, ale w tej chwili to go nie obchodzi. Nie weźmie też żadnych proszków, przynajmniej na razie. Głowę musi mieć teraz tak jasną, jak to tylko możliwe. Odpina komórkę od ładowarki i dzwoni do Holly. Odbiera tak rześka, że Hodges zaczyna się zastanawiać, o której ona wstaje. O piątej? Jeszcze wcześniej? Może pewne pytania powinny zostać bez odpowiedzi. Powtarza jej to, co usłyszał od Pete’a, a Holly Gibney po raz pierwszy w życiu nie łagodzi wulgaryzmu. – To jakieś, kurwa, żarty! – Nie, chyba że Pete też żartował, a wątpię. On próbuje żartować dopiero po południu, a i wtedy nie za dobrze mu wychodzi. Chwila ciszy, a potem Holly pyta: – Wierzysz w to?

– Że on nie żyje? Tak. Przecież nie pomylili go z nikim innym. Że popełnił samobójstwo? Mnie wydaje się to… – Szuka odpowiedniego sformułowania, nie potrafi go znaleźć, więc powtarza to, co powiedział swemu dawnemu partnerowi niecałe pięć minut temu: – Nie wiem. – Już po wszystkim? – Niepowiedziane. – Też tak myślę. Musimy się dowiedzieć, co się stało z zapasem zappitów, kiedy firma upadła. Nie rozumiem, jak Brady Hartsfield mógł mieć z tym coś wspólnego, ale wskazuje na niego tyle powiązań. I na koncert, podczas którego chciał wysadzić w powietrze widownię. – Wiem. – Hodges znów wyobraża sobie pajęczynę z wielkim jadowitym pająkiem w samym środku. Tylko że ten pająk nie żyje. A my wszyscy świętujemy, myśli. – Holly, możesz być w szpitalu, kiedy Robinsonowie przyjadą po Barbarę? – Dam radę. – A po chwili: – Bardzo chętnie. Zadzwonię do Tanyi i zapytam, czy mogę, ale na pewno się zgodzi. A co? – Chcę, żebyś pokazała jej sześciopak. Pięciu starszawych facetów w garniturach plus doktor Felix Babineau. – Myślisz, że Myron Zakim to lekarz Hartsfielda? Że to on dał Barbarze i Hildzie te konsole? – Chwilowo to tylko przeczucie. Skromnie to ujął. Tak naprawdę to coś więcej. Babineau sprzedał mu bajeczkę, żeby nie wpuścić go do sali Brady’ego, a potem o mało nie pękła mu żyłka, gdy Hodges spytał, czy dobrze się czuje. A Norma Wilder twierdzi, że przeprowadzał na Bradym niedozwolone eksperymenty. „Prześwietl Babineau – powiedziała w barze. – Ściągnij na niego kłopoty. Proszę bardzo, zaryzykuj”. Na człowieku, któremu zostało pewnie tylko kilka miesięcy życia, takie ryzyko nie robi szczególnego wrażenia. – Dobrze. Szanuję twoje przeczucia, Bill. I na pewno znajdę zdjęcie Babineau z jakiejś imprezy charytatywnej, które ciągle organizuje szpital. – Dobrze. A teraz przypomnij mi, jak się nazywa ten syndyk masy upadłościowej. – Todd Schneider. Masz do niego zadzwonić o wpół do dziewiątej. Skoro będę z Robinsonami, to przyjdę do biura później. Przyprowadzę Jerome’a. – Aha, dobrze. Masz numer Schneidera?

– Wysłałam ci mailem. Pamiętasz, jak otworzyć skrzynkę, prawda? – Holly, mam raka, nie alzheimera. – Dziś jest twój ostatni dzień. O tym też pamiętaj. Jak mógłby zapomnieć? Umieszczą go w tym samym szpitalu, w którym umarł Brady, i to będzie koniec, ostatnia sprawa Hodgesa urwie się w trakcie. Okropna myśl, ale nie ma wyjścia. Sprawy toczą się szybko. – Zjedz jakieś śniadanie. – Zjem. Hodges kończy rozmowę i patrzy z rozmarzeniem na dzbanek świeżej kawy. Pachnie cudownie. Wylewa ją do zlewu, a potem się ubiera. Nie je śniadania.

13 Siedziba Uczciwych Znalazców wydaje się bardzo pusta bez Holly za biurkiem w recepcji, ale przynajmniej na szóstym piętrze Turner Building jest cicho; hałaśliwy personel biura podróży na drugim końcu korytarza pojawi się dopiero za godzinę. Hodgesowi najlepiej się myśli z żółtym notatnikiem przed nosem. Zapisuje w nim pomysły, gdy tylko przyjdą do głowy, szuka powiązań i usiłuje stworzyć spójny obraz. W ten właśnie sposób pracował w policji i wtedy znajdowanie powiązań najczęściej mu się udawało. Przez lata dostał wiele pochwał, ale dyplomy, zamiast wisieć na ścianie, leżą w bezładzie na półce w szafie. Pochwały nigdy nie miały dla niego znaczenia. Nagrodą był sam błysk towarzyszący pojawianiu się takich powiązań. Hodges nie potrafił z niego zrezygnować. Dlatego, zamiast iść na emeryturę, założył Uczciwych Znalazców. Tego ranka w notatniku nie ma żadnych zapisków, jedynie rysunki ludzików pnących się na wzgórze, cyklonów i latających spodków. Hodges jest prawie pewien, że większość elementów układanki leży już na stole, a on musi tylko wykombinować, jak złożyć je do kupy, ale śmierć Brady’ego to karambol na osobistej autostradzie informacyjnej, który tamuje wszelki ruch. Ilekroć Hodges zerka na zegarek, widzi, że upłynęło kolejne pięć minut. Niedługo będzie musiał zadzwonić do Schneidera. Gdy skończy rozmowę, zaczną już przychodzić hałaśliwi pracownicy biura podróży. A potem zjawią się Holly i Jerome. Szansa na rozmyślania w spokoju przepadnie. „Pomyśl o powiązaniach – powiedziała Holly. – Wszystkie wskazują na niego. I na koncert, który chciał wysadzić w powietrze”. Owszem, wskazują. Bo do otrzymania darmowych zappitów z internetu uprawnione były wyłącznie osoby – wówczas głównie małe dziewczynki, dzisiaj nastolatki – zdolne udowodnić obecność na koncercie ’Round Here, natomiast strona już nie działa. Podobnie jak Brady, strona zlykoncert.com zawinęła się, kopnęła w kalendarz, wącha kwiatki od spodu, a my wszyscy świętujemy. Hodges nareszcie notuje między gryzmołami dwa słowa i zakreśla je kółkiem. Jedno to Koncert. Drugie to Osad. Dzwoni do Szpitala Kinera i zostaje przełączony do Kubła. Mówią mu, że owszem, zastał Normę Wilmer, ale jest zajęta, więc nie może podejść do telefonu. Hodges domyśla się, że dziś rano jest nawet bardzo zajęta, i ma nadzieję, że kac

daje jej żyć. Zostawia wiadomość z prośbą, żeby Wilmer oddzwoniła, gdy tylko będzie w stanie, i podkreśla, że to pilne. Gryzmoli dalej do ósmej dwadzieścia pięć (teraz rysuje zappity, może dlatego, że w kieszeni płaszcza ma konsolę Diny Scott), a potem dzwoni do Todda Schneidera, który odbiera osobiście. Hodges przedstawia się jako wolontariusz organizacji praw konsumenta Better Business Bureau. Oznajmia, że powierzono mu sprawdzenie konsol Zappit, które ostatnio pojawiły się w mieście. Mówi tonem swobodnym, niemal przyjacielskim. – To nic wielkiego, zwłaszcza że zappity rozdano za darmo, ale podobno część osób ściąga książki z serwisu Kącik Czytelników Sunrise i pliki nie chcą się prawidłowo wyświetlać. – Kącik Czytelników Sunrise? – Schneider wydaje się zdziwiony. Nic nie wskazuje na to, żeby zamierzał zasłonić się tarczą prawniczego żargonu, i Hodgesowi właśnie o to chodzi. – Od nazwy Sunrise Solutions? – No, tak, właśnie dlatego dzwonię. Z moich informacji wynika, że zanim Sunrise Solutions zbankrutowało, wykupiło Zappit Incorporated. – To prawda, ale mam mnóstwo dokumentów Sunrise Solutions i nie przypominam sobie żadnego Kącika Czytelników. Od razu rzucałby się w oczy. Sunrise zajmowało się głównie wykupywaniem małych film z branży elektronicznej w poszukiwaniu tej jednej, która okaże się hitem. I niestety nigdy jej nie znalazło. – A Klub Zappit? Może to pan kojarzy? – Pierwsze słyszę. – A strona zetkoniec.com? – Zadając to pytanie, Hodges łapie się za głowę. Sam powinien był sprawdzić ten adres, zamiast rysować bazgroły. – O niej też nie słyszałem. – Teraz wreszcie cicho brzęczy prawnicza tarcza: – Czy chodzi o oszustwo konsumenckie? Bo prawo upadłościowe jest w tej kwestii jednoznaczne i… – Nic z tych rzeczy – uspokaja go Hodges. – Zaangażowaliśmy się w to tylko z powodu wadliwych plików. A co najmniej jedna konsola od początku była zepsuta. Osoba, która ją otrzymała, chce ją odesłać i być może domagać się wymiany. – Wcale się nie dziwię, że ktoś dostał niedziałającą konsolę, jeśli pochodziła z ostatniej partii – odpowiada Schneider. – Było w niej sporo defektów, może nawet ze trzydzieści procent.

– Z ciekawości, ile sztuk liczyła ostatnia partia? – Żeby mieć pewność, musiałbym sprawdzić, ale wydaje mi się, że około czterdziestu tysięcy. Zappit pozwał producenta. Pozywanie chińskich firm właściwie mija się z celem, ale oni już wtedy byli zdesperowani, żeby utrzymać się na rynku. Mówię panu to wszystko tylko dlatego, że historia Zappit Incorporated jest już dawno zamknięta. – Rozumiem. – No więc producent, Yicheng Electronics, odpowiedział z grubej rury. Pewnie nawet nie z powodu pieniędzy, ale z obawy o reputację. Trudno im się dziwić, prawda? – Rzeczywiście. – Hodges nie może już dłużej czekać na proszki przeciwbólowe. Sięga po słoiczek, wytrząsa dwie pastylki, a potem niechętnie wrzuca jedną z powrotem. Drugą wkłada pod język, żeby się rozpuściła, bo liczy, że dzięki temu szybciej zadziała. – Chyba nie można. – Yicheng twierdziło, że wadliwe sztuki zostały uszkodzone podczas transportu, przypuszczalnie pod wpływem wody. Podobno gdyby w grę wchodził błąd w oprogramowaniu, nie działałyby wszystkie gry. Dla mnie brzmi to dość sensownie, ale geniuszem elektroniki nie jestem. W każdym razie Zappit upadł, a Sunrise Electronics postanowiło nie wytaczać procesu. Mieli już wtedy większe problemy. Gonili ich wierzyciele, inwestorzy uciekali z okrętu. – Co się stało z ostatnią partią? – Cóż, oczywiście była to część masy upadłościowej, ale z powodu defektów niezbyt wartościowa. Przez jakiś czas ją trzymałem, reklamowaliśmy ją w prasie branżowej z myślą o firmach, które specjalizują się w artykułach z przeceny, jak Dollar Store czy Economy Wizard. Kojarzy pan? – Tak. – W lokalnym sklepie Dollar Store Hodges kupił kiedyś parę fabrycznie uszkodzonych mokasynów. Co prawda kosztowały więcej niż dolara, ale nie były złe. Dobrze się nosiły. – Oczywiście musieliśmy podkreślić, że trzy z każdych dziesięciu zappit commanderów, bo tak nazywała się najnowsza wersja, mogą być uszkodzone, co oznaczało konieczność sprawdzenia wszystkich sztuk. O sprzedaży całej partii mogliśmy zapomnieć. Weryfikacja każdej konsoli byłaby zbyt pracochłonna. – Mhm. – Dlatego jako syndyk masy upadłościowej postanowiłem przekazać je do utylizacji i uzyskać odpis od podatku, który wyniósłby… no, całkiem sporo. Nie

w kategoriach General Motors, ale dobre kilkaset tysięcy. Rozumie pan, żeby wyczyścić rachunki. – Jasne, to logiczne. – Ale zanim zdążyłem to zrobić, zadzwonił do mnie gość z firmy Gamez Unlimited, która mieści się właśnie w pańskim mieście. Jak games, ale przez Z. Przedstawił się jako prezes zarządu. Pewnie trzyosobowej firmy mieszczącej się w dwóch pokojach lub w garażu. – Schneider śmieje się śmiechem nowojorskiego rekina biznesu. – Odkąd komputerowa rewolucja ruszyła na dobre, takie firmy mnożą się jak chwasty, ale jeszcze nigdy nie słyszałem, żeby rozdawały produkty za darmo. Pachnie oszustwem, nie sądzi pan? – Owszem – przyznaje Hodges. Rozpuszczający się proszek jest niesamowicie gorzki, ale przynosi słodką ulgę. Co zresztą można powiedzieć o wielu rzeczach w życiu. Refleksja godna „Reader’s Digest”, ale to nie znaczy, że nieprawdziwa. – Ma pan rację. Prawnicza tarcza znikła na dobre. Schneider jest teraz ożywiony, pochłonięty własną historią. – Facet zaoferował kupno ośmiuset zappitów po osiemdziesiąt dolarów za sztukę, czyli jakieś sto dolarów poniżej sugerowanej ceny detalicznej. Trochę się potargowaliśmy i stanęło na setce. – Za sztukę? – Tak. – Co daje osiemdziesiąt tysięcy dolarów – stwierdza Hodges. Myśli o Bradym, któremu wytoczono Bóg wie ile spraw cywilnych na łączną sumę dziesiątek milionów dolarów. O Bradym, który, jeśli Hodgesa pamięć nie myli, miał w banku jakieś tysiąc sto dolarów. – I otrzymał pan czek na tę sumę? Nie wie, czy dostanie odpowiedź – wielu prawników w tym momencie zakończyłoby rozmowę – ale ją dostaje. Pewnie dlatego, że sprawa upadłości Sunrise Solutions jest już zawiązana na śliczną prawną kokardkę. Dla Schneidera ta rozmowa to coś w stylu wywiadu pomeczowego. – Tak. Wystawiony na konto Gamez Unlimited. – Rozliczony bez problemu? Todd Schneider znów śmieje się tym swoim biznesowym śmiechem. – W przeciwnym razie te osiemset konsol poszłoby do recyklingu razem z całą resztą.

Hodges robi szybkie obliczenia na ozdobionej bazgrołami kartce. Jeśli na osiemset konsol trzydzieści procent było wadliwych, daje to pięćset sześćdziesiąt działających. A może mniej. Hilda Carver otrzymała taką, która pewnie została sprawdzona – bo inaczej po co by ją wysłano? – ale według Barbary urządzenie raz błysnęło na niebiesko i wysiadło. – Czyli zostały wysłane do nabywcy? – UPS-em z magazynu w Terre Haute. Niewielki odzysk, ale zawsze coś. Robimy dla naszych klientów, co możemy. – Nie wątpię. – I wszyscy świętujemy, myśli Hodges. – Czy pamięta pan adres, pod który wysłano te osiemset konsol? – Nie, ale musi być w papierach. Chętnie prześlę panu mailem pod warunkiem, że potem da mi pan znać, jaki przekręt wymyślili ci z Gamez Unlimited. – Bardzo chętnie. – To na pewno numer skrytki pocztowej, myśli Hodges, a adresat już dawno się zmył. Ale i tak trzeba zbadać sprawę. Zajmie się tym Holly, podczas gdy on pójdzie do szpitala na leczenie czegoś, czego niemal na pewno nie da się wyleczyć. – Bardzo mi pan pomógł. Jeszcze jedno pytanie i przestanę panu zawracać głowę. Czy pamięta pan może nazwisko tego prezesa Gamez Unlimited? – O tak – odpowiada Schneider. – Domyśliłem się, że właśnie dlatego nazwa firmy to Gamez przez Z, a nie przez S. – Nie rozumiem. – Nazywał się Myron Zakim.

14 Hodges rozłącza się i otwiera Firefoxa. Wpisuje adres zetkoniec.com i trafia na rysunek animowanego ludzika, który wymachuje kilofem. Wzbija chmury pyłu stale układające się w tę samą wiadomość: PRZEPRASZAMY, PRACE WCIĄŻ TRWAJĄ, ALE ZAGLĄDAJCIE CZĘSTO! „Stworzono nas do wytrwałości, to dzięki niej odkrywamy, kim jesteśmy” Tobias Wolff Kolejna sentencja godna „Reader’s Digest”, myśli Hodges, podchodząc do okna. Poranny ruch na Lower Marlborough płynie żwawo. Hodges uświadamia sobie, ze zdziwieniem i wdzięcznością, że ból w boku po raz pierwszy od wielu dni całkiem zniknął. Niemalże mógłby uwierzyć, że nic mu nie dolega, ale przeczy temu gorzki posmak w ustach. Gorzki posmak, myśli. Osad. Dzwoni komórka. To Norma Wilmer. Mówi tak cicho, że Hodges musi wytężać słuch. – Jeśli chodzi ci o tak zwaną listę gości, to jeszcze nie zdążyłam jej poszukać. Tu się roi od policji i tanich garniturów z prokuratury. Myślałby kto, że Hartsfield uciekł, a nie umarł. – Nie chodzi mi o listę, choć nadal mnie interesuje, więc jeśli dostarczysz ją dzisiaj, zarobisz dodatkowe pięćdziesiąt dolarów. A jak przed południem, to stówę. – Jezu, skąd takie wielkie halo? Pytałam Georgię Frederick, ona przez ostatnie dziesięć lat krążyła między ortopedią a Kubłem. Mówi, że oprócz ciebie jedynym gościem, którego widywała u Hartsfielda, była jakaś ostrzyżona na wojskowo obdarta panna z tatuażami. Hodgesowi ten rysopis z niczym się nie kojarzy, ale wywołuje jakby lekkie mrowienie. Któremu nie ufa. Za bardzo mu zależy na poskładaniu całej sprawy do kupy, a to oznacza, że musi działać wyjątkowo ostrożnie. – Bill, czego ty chcesz? Musiałam wejść do schowka na bieliznę, jest gorąco jak cholera, a mnie boli głowa.

– Dzwonił mój dawny partner. Powiedział, że Brady połknął jakieś gówno i się zabił. Ja z tego wnioskuję, że w tym celu musiał bardzo długo odkładać prochy. Czy to możliwe? – Jasne! Tak jak to, że udałoby mi się wylądować jumbo jetem, gdyby cała załoga umarła na zatrucie pokarmowe. Ale jedno i drugie nieprawdopodobne jak cholera. Powiem ci to samo, co powiedziałam policji i dwóm potwornie wkurzającym wodolejcom z prokuratury. W te dni, kiedy Brady miał fizjoterapię, dostawał naproksen: jedną tabletkę do posiłku przed zabiegiem, a drugą później, jeżeli o nią poprosił, ale robił to rzadko. Jeśli chodzi o uśmierzanie bólu, naproksen nie jest dużo silniejszy od ibuprofenu, który można kupić bez recepty. W karcie Brady miał też silny paracetamol, ale poprosił o niego tylko kilka razy, gdy skarżył się na ból głowy. – Jak zareagowali na to goście z prokuratury? – Chwilowo przyjęli wersję, że połknął całą masę naproksenu. – Ale ty tego nie kupujesz. – Oczywiście, że nie! Gdzie schowałby tyle proszków? W kościstej dupie z odleżynami? Muszę lecieć. Oddzwonię w sprawie listy gości. O ile w ogóle istniała. – Dziękuję, Normo. A na ból głowy weź naproksen. – Pieprz się, Bill. – Norma mówi to jednak ze śmiechem.

15 Jasna cholera, dzieciaku, aleś ty urósł! – to pierwsza myśl, jaka przychodzi Hodgesowi do głowy, gdy Jerome pojawia się w drzwiach biura. Kiedy Jerome Robinson przychodził u niego pracować – najpierw jako chłopak od koszenia trawy, potem majster od wszystkiego, a w końcu anioł techniki, który dbał o działanie komputera – był chuderlawym nastolatkiem, miał mniej więcej metr siedemdziesiąt wzrostu i ważył jakieś sześćdziesiąt kilogramów. Olbrzym stojący w progu mierzy co najmniej sto osiemdziesiąt pięć centymetrów, a waży z osiemdziesiąt pięć kilo. Zawsze był przystojny, ale teraz jest przystojny jak gwiazdor filmowy, a do tego przypakowany. Bohater tej analizy uśmiecha się od ucha do ucha, szybkim krokiem przemierza biuro i obejmuje Hodgesa. Ściska, ale szybko puszcza, widząc grymas na jego twarzy. – Jezu, przepraszam. – Nic mi nie zrobiłeś, po prostu cieszę się, że cię widzę, chłopie. – Hodges ma trochę wilgotne oczy, więc ociera je nasadą dłoni. – Brakowało nam ciebie. – Mnie was też. Jak się czujesz? – W tej chwili dobrze. Na ból mam proszki, ale ty jesteś lepszym lekiem. Holly stoi w drzwiach, jej praktyczna zimowa kurtka jest rozpięta, drobne dłonie splecione na wysokości talii. Obserwuje ich z niezadowolonym uśmiechem. Hodges nie przypuszczał, że coś takiego istnieje, ale najwyraźniej owszem. – Wejdź, Holly – mówi. – Nie będzie grupowego uścisku, przysięgam. Wdrożyłaś Jerome’a w sprawę? – Wie o tym, co dotyczy Barbary, ale pomyślałam, że resztę zostawię tobie. Jerome kładzie dużą ciepłą dłoń na karku Hodgesa. – Holly mówi, że jutro idziesz do szpitala na dalsze badania i leczenie, a jeśli spróbujesz dyskutować, mam ci powiedzieć, żebyś się zamknął. – Nie żeby się zamknął – wtrąca Holly, patrząc na niego surowo. – Nie użyłam tych słów. Jerome uśmiecha się szeroko. – Twoje usta mówiły: żeby był cicho, a twoje oczy: żeby się zamknął. – Głupek – rzuca Holly, ale jej uśmiech powraca. Wesoły, bo jesteśmy razem, myśli Hodges, i smutny ze względu na powód. Przerywa tę osobliwie przyjemną sprzeczkę, pytając, co z Barbarą.

– W porządku. Pęknięcia kości piszczelowej i strzałkowej w połowie długości. To samo mogło ją spotkać na boisku piłkarskim albo na stoku. Podobno zrośnie się bez problemu. Założyli gips, a ona już narzeka, że ją swędzi. Mama pojechała kupić drapaczkę. – Holly, pokazałaś jej sześciopak? – Tak, wybrała doktora Babineau. Nie wahała się ani chwili. Mam parę pytań, doktorku, myśli Hodges, i zamierzam uzyskać odpowiedzi, zanim mój ostatni dzień dobiegnie końca. Jeśli w tym celu trzeba cię trochę przycisnąć, żeby oczy wyszły ci z orbit, to nie ma sprawy. Jerome przysiada na rogu biurka Hodgesa, tam gdzie zawsze. – Opowiedzcie mi wszystko, zacznijcie od początku. Może zauważę coś nowego. Mówi głównie Hodges. Holly stoi przy oknie i patrzy na Lower Marlborough, ręce ma skrzyżowane, dłońmi obejmuje ramiona. Raz po raz coś dodaje, ale przede wszystkim słucha. – Na ile jesteś przekonany o tym zwycięstwie ducha nad materią? – pyta Jerome, kiedy Hodges kończy. Ten zastanawia się przez chwilę. – Na osiemdziesiąt procent. Może więcej. Szaleństwo, ale zbyt wiele na to wskazuje, żeby je zlekceważyć. – Jeśli on rzeczywiście potrafił robić takie rzeczy, to moja wina – wtrąca Holly, nie odwracając się od okna. – Bill, może kiedy uderzyłam go Happy Slapperem, coś mu się przestawiło w mózgu. Może zyskał dostęp do tych dziewięćdziesięciu procent szarej materii, z której nigdy nie korzystamy. – Może – odpowiada Hodges. – Ale gdybyś tego nie zrobiła, zginęlibyście oboje z Jerome’em. – I mnóstwo innych ludzi – dodaje chłopak. – Zresztą może uderzenie nie miało z tym nic wspólnego. Możliwe, że środek, którym karmił go Babineau, nie tylko wybudził go ze śpiączki. Eksperymentalne leki miewają efekty uboczne. – Albo obie rzeczy nałożyły się na siebie – mówi Hodges. Nie potrafi uwierzyć, że o tym rozmawiają, ale w przeciwnym razie złamaliby najważniejszą regułę branży detektywistycznej: idź tam, dokąd prowadzą cię fakty. – Bill, on cię nienawidził – przypomina Jerome. – Zamiast się zabić, co było jego celem, zacząłeś na niego polować. – I obróciłeś jego broń przeciwko niemu. – Holly wciąż się nie odwraca i nadal obejmuje się ramionami. – Wykorzystałeś Niebieski Parasol Debbie, żeby go

wywabić. To on wysłał ci tę wiadomość dwa dni temu, jestem tego pewna. Brady Hartsfield podpisujący się jako Z-Boy. – Wreszcie się odwraca. – To jasne jak słońce. Powstrzymałeś go w Audytorium… – Nie, ja byłem na dole i miałem zawał. To ty go powstrzymałaś. Holly zdecydowanie kręci głową. – On tego nie wie, bo w ogóle mnie nie widział. Myślisz, że potrafię zapomnieć, co się wtedy wydarzyło? Nigdy tego nie zapomnę. Barbara siedziała po drugiej stronie przejścia, kilka rzędów wyżej, i to na nią patrzył, nie na mnie. Coś do niego krzyknęłam i uderzyłam go, gdy tylko zaczął się odwracać. A potem uderzyłam jeszcze raz. Boże, jak mocno. Jerome rusza w jej stronę, ale ona powstrzymuje go ruchem dłoni. Kontakt wzrokowy zawsze przychodzi jej z trudem, ale teraz patrzy wprost na Hodgesa i oczy jej płoną. – To ty go sprowokowałeś, żeby wyszedł z ukrycia – mówi dalej. – To ty rozgryzłeś jego hasło, żebyśmy mogli włamać się do komputera i zobaczyć, co planuje. To ciebie zawsze obwiniał. Wiem to na pewno. A potem przychodziłeś do szpitala, siadałeś i mówiłeś do niego. – I myślisz, że dlatego to zrobił, czymkolwiek „to” jest? – Nie! – Holly niemal wrzeszczy. – Zrobił to, bo był pitolonym szaleńcem! – Następuje chwila ciszy, po czym Holly potulnym tonem przeprasza, że podniosła głos. – Nie przepraszaj, Hollyberry – mówi Jerome. – Dostaję dreszczy, kiedy jesteś taka władcza. Holly wykrzywia się do niego. Jerome parska śmiechem, a potem pyta Hodgesa o zappita Diny Scott. – Chciałbym na niego spojrzeć. – Jest w kieszeni płaszcza, ale uważaj na demo Wędkowania. Jerome grzebie w płaszczu, trafia na rolkę tabletek na zgagę oraz nieodłączny notes detektywa, a potem wyjmuje zielonego zappita Diny. – Ja cię kręcę! Myślałem, że one zniknęły razem z magnetowidami i modemami dial-up. – W zasadzie zniknęły – odpowiada Holly. – Czemu przysłużyła się również ich cena. Sprawdziłam. W dwa tysiące dwunastym roku sugerowana cena detaliczna wynosiła sto osiemdziesiąt dziewięć dolarów. Idiotyzm.

Jerome przerzuca zappita z ręki do ręki. Twarz ma ponurą i wydaje się zmęczony. No jasne, myśli Hodges. Wczoraj budował domy w Arizonie. Musiał prędko wracać do domu, bo jego zazwyczaj pogodna siostra próbowała się zabić. Być może Jerome odczytuje to z jego twarzy. – Z nogą Barb będzie wszystko w porządku. Bardziej się martwię o jej umysł. Opowiadała o niebieskich błyskach i o tym, że słyszała głos. Dobiegający z gry. – Mówi, że nadal go słyszy – dodaje Holly. – Jak taką melodię, która nie daje spokoju. Teraz, kiedy jej konsola się zniszczyła, pewnie to minie, ale co z pozostałymi osobami, które dostały zappity? – Strona złykoncert kropka com już nie działa. Czy można stwierdzić, ile ich było? Holly i Jerome wymieniają spojrzenia, a potem identycznie kręcą głową. – Cholera – mruczy Hodges. – Szczególnie mnie to nie dziwi, ale i tak… cholera. – Czy ten też miga na niebiesko? – Jerome wciąż nie włączył zappita, nadal przerzuca go z ręki do ręki. – Nie, a różowe ryby nie zmieniają się w cyfry. Sprawdź sam. Zamiast tego chłopak odwraca konsolę i otwiera klapkę. – Zwykłe baterie AA – stwierdza. – Akumulatorki. Tu nie ma żadnej magii. Ale demo Wędkowania naprawdę usypia? – Mnie tak – odpowiada Hodges. Nie dodaje, że nażarł się wtedy leków. – W tej chwili bardziej interesuje mnie Babineau. Jest w to zamieszany. Nie rozumiem, jak narodziła się ich współpraca, ale jeśli jeszcze żyje, musi nam powiedzieć. Bierze w tym udział ktoś jeszcze. – Człowiek, którego widziała gosposia – dopowiada Holly. – Ten jeżdżący starym samochodem z plamami farby podkładowej. Chcesz wiedzieć, co myślę? – Dawaj. – Jeden z nich, doktor Babineau albo ten w starym samochodzie, odwiedził Ruth Scapelli. Hartsfield musiał mieć coś przeciwko niej. – Jak on mógłby kogoś gdzieś posłać? – pyta Jerome. Zamyka klapkę z pstryknięciem. – Kontrolą umysłu? Bill, z tego, co mówisz, tą swoją telekinezą mógł co najwyżej odkręcić wodę w łazience, a mnie nawet w to nie chce się wierzyć. Może to tylko takie gadanie. Szpitalna legenda zamiast legendy miejskiej. – Musi chodzić o konsole – mówi Hodges. – Coś z nimi zrobił. Jakoś je podkręcił. – Z sali w szpitalu? – Jerome rzuca mu spojrzenie mówiące: „Bądź poważny”.

– Wiem, to nie ma sensu, nawet jeśli dodać telekinezę. Ale tu chodzi o konsole. Musi chodzić. – Babineau będzie wiedział – stwierdza Holly. Jerome wciąż w zamyślaniu przerzuca konsolę z ręki do ręki. Hodges odnosi wrażenie, że niewiele brakuje, by cisnął nią o podłogę, a potem podeptał, co byłoby nawet sensowne. W końcu taka sama o mały włos nie zabiła jego siostry. Nie, myśli Hodges. Nie taka sama. Demo Wędkowania w zappicie Diny wywołuje lekki efekt hipnotyczny, ale nic poza tym. I zapewne… Prostuje się gwałtownie, co wywołuje ukłucie bólu w boku. – Holly, szukałaś w internecie informacji o Wędkowaniu? – Nie. Nie pomyślałam o tym. – Możesz to zrobić teraz? Chciałbym się dowiedzieć… – Czy ludzie rozmawiają o ekranie demo. Powinnam była wpaść na to sama. Już się robi. – Holly wybiega do recepcji. – Nie pojmuję – mówi Hodges – dlaczego Brady miałby się zabić, zanim zobaczy, jak to wszystko wyszło. – Czyli zanim zobaczy, ile dzieciaków namówi do samobójstwa – dopowiada Jerome. – Dzieciaków, które były na tym pieprzonym koncercie. Bo o tym mówimy, prawda? – Tak. Za dużo białych plam, Jerome. O wiele za dużo. Nie wiem nawet, jak on się zabił. Jeżeli naprawdę to zrobił. Chłopak przyciska skronie nasadami dłoni, jakby chciał powstrzymać mózg przed spuchnięciem. – Tylko mi nie mów, że według ciebie on nadal żyje. – Nie, jasne, że jest martwy. Pete by się nie pomylił. Chodzi mi o to, że może ktoś go zamordował. Zgodnie z naszą wiedzą głównym podejrzanym byłby Babineau. – Ja piórkuję! – woła Holly z sąsiedniego pomieszczenia. Hodges i Jerome akurat na siebie patrzą. Następuje moment cudownej harmonii, gdy obaj usiłują stłumić śmiech. – Co? – pyta Hodges. Tylko tyle potrafi wydusić, nie wybuchając dzikim rechotem, od którego jego zabolałby bok, a Holly zabolałoby serce. – Znalazłam stronę pod tytułem Hipnoza Wędkowaniem! Na dzień dobry ostrzega rodziców, żeby nie pozwalali dzieciom zbyt długo patrzeć na ekran demonstracyjny! Po raz pierwszy zauważono to w wersji na automaty w dwa

tysiące piątym roku! Na game boyu to naprawili, a zappit… momencik… Zappit mówił, że naprawił, ale tego nie zrobił! Tu jest cały długi wątek! Hodges patrzy na Jerome’a. – Ona ma na myśli internetową dyskusję – wyjaśnia ten drugi. – Jakiś dzieciak w Des Moines zemdlał, uderzył głową o kant biurka i miał pęknięcie czaszki! – Holly brzmi niemal radośnie. Zrywa się zza biurka i przybiega do nich. Ma zarumienione policzki. – Musiały być pozwy! Na pewno między innymi dlatego firma Zappit zbankrutowała! A może nawet dlatego Sunrise Solutions… Zaczyna dzwonić telefon na jej biurku. – Kurka! – Holly odwraca się w jego stronę. – Powiedz, że dziś nieczynne. Ale po wyrecytowaniu formułki „Halo, tu Uczciwi Znalazcy” Holly tylko słucha. Potem odwraca się, wyciągając rękę ze słuchawką. – To Pete Huntley. Mówi, że natychmiast musi z tobą rozmawiać, i brzmi… dziwnie. Jakby był smutny, zły albo coś takiego. Hodges wychodzi do recepcji, żeby przekonać się, dlaczego Pete jest smutny, zły albo coś takiego. Za jego plecami Jerome wreszcie włącza zappita Diny Scott. W komputerowej dziupli Freddi Linklatter (sama Freddi łyknęła cztery pastylki excedrinu i śpi w sypialni) komunikat ZNALEZIONO 44 zmienia się w ZNALEZIONO 45. Następnie wzmacniacz sygnału wyświetla napis ŁADUJĘ. Potem wyświetla napis WYKONANO.

16 Pete nie mówi „Cześć”. Mówi natomiast: – Bierz tę sprawę, Kermit. Bierz ją i wyciskaj, aż wyleci prawda. Suka jest teraz w domu z dwoma stanowcami, a ja na tyłach, nie wiem, chyba w szopie, i marznę jak cholera W pierwszej chwili Hodges jest zbyt zaskoczony, żeby odpowiedzieć, ale nie tym, że dwóch stanowców – miejscy gliniarze tak nazywają tych ze Stanowego Wydziału Dochodzeniowego – towarzyszy Pete’owi w jakimś śledztwie. Zaskoczony (właściwie niemal oszołomiony) Hodges jest dlatego, że przez długie lata współpracy tylko raz słyszał, żeby Pete nazwał kobietę suką. Mówił wtedy o swojej teściowej, która namawiała żonę Pete’a, by od niego odeszła, a gdy ta rzeczywiście to zrobiła, przygarnęła ją wraz z dziećmi. Suką, którą Pete ma na myśli tym razem, może być tylko jego partnerka, panna Piękne Szare Oczęta. – Kermit? Jesteś tam? – Jestem – odpowiada Hodges. – A ty gdzie? – W Sugar Heights. Pod domem doktora Felixa Babineau przy malowniczej Lilac Drive. Cholera, pod jego pieprzoną rezydencją. Orientujesz się, kim jest Babineau, przecież wiem. Nikt nie pilnował Brady’ego Hartsfielda dokładniej niż ty. Przez jakiś czas był twoim zasranym hobby. – Owszem, wiem, o kim mówisz. Ale nie wiem o czym. – To wszystko zaraz wybuchnie, partnerze, a Izzy nie chce dostać odłamkami. Bo ma ambicje, pojmujesz? Celuje w naczelnika wydziału za dziesięć lat, w komendanta za piętnaście. Nawet to rozumiem, ale nie musi mi się podobać. Za moimi plecami zadzwoniła do naczelnika Horgana, a on do stanowców. Jeżeli jeszcze oficjalnie to nie jest ich sprawa, w południe już będzie. Niby mają sprawcę, ale coś tu śmierdzi, ja to wiem i Izzy też. Tylko że ona ma to w dupie. – Zwolnij, Pete – mówi Hodges. – Powiedz, co się dzieje. Holly stoi nad nim cała w nerwach. On wzrusza ramionami i unosi palec: poczekaj. – No więc o wpół do ósmej przyjeżdża gosposia. Nazywa się Nora Everly. Na końcu podjazdu widzi na trawniku bmw Babineau z dziurą po kuli w przedniej szybie. Patrzy do środka, widzi krew na kierownicy i dzwoni na policję. Patrol przyjeżdża po pięciu minutach, bo w Sugar Heights zawsze jakiś jest. Zastaje Everly w swoim samochodzie z pozamykanymi drzwiami, trzęsącą się jak galareta. Mundurowi każą jej się nie ruszać, a potem wchodzą do domu. Jest otwarty. Pani

Babineau, Cora, leży martwa w holu, a kula, którą wyciągnie z niej lekarz sądowy, na pewno będzie pasować do tej znalezionej przez techników w beemce. Na czole… jesteś gotowy? Na czole ma literę Z narysowaną czarnym tuszem. Na parterze jest więcej takich liter, w tym jedna na telewizorze. Zupełnie jak w domu Ellerton. Chyba mniej więcej w tym momencie moja partnerka postanowiła, że z tym kwiatkiem nie chce mieć nic wspólnego. – Aha, zapewne – rzuca Hodges tylko po to, żeby Pete mówił dalej. Tymczasem sięga po notes obok komputera Holly i dużymi drukowanymi literami pisze: ŻONA BABINEAU ZAMORDOWANA, jakby to był nagłówek w gazecie. Holly zasłania ręką usta. – Kiedy jeden gliniarz dzwoni do bazy, drugi słyszy chrapanie z góry. Podobno brzmiało jak piła spalinowa na jałowym biegu. No to idą na górę z bronią w ręku i w jednej z trzech gościnnych sypialni… Trzech, kumasz? Ten dom jest ogromny… Znajdują starego dziada, który smacznie śpi. Budzą go, a on przedstawia się jako Alvin Brooks. – Al Bibliotekarz! – woła Hodges. – Ze szpitala! To on jako pierwszy pokazał mi zappita! – Właśnie on. W kieszeni miał identyfikator z Kinera. Niepytany sam się przyznaje, że to on zabił panią Babineau. Twierdzi, że był wtedy pod wpływem hipnozy. No więc zakładają mu obrączki, sprowadzają na dół i sadzają na kanapie. Właśnie tam zastaliśmy go z Izzy, gdy jakieś pół godziny później przybyliśmy na miejsce. Nie wiem, co z tym gościem jest nie tak, może miał załamanie nerwowe albo coś, ale zachowuje się jak kosmita. Przeskakuje z tematu na temat, wygaduje najdziwniejsze bzdury. Hodges przypomina sobie coś, co Al powiedział mu podczas jednej z ostatnich wizyt u Brady’ego. To musiało być w okolicach Święta Pracy w 2014 roku. – Nie ma nic lepszego niż to, czego się nie widzi – powtarza teraz te słowa. – Właśnie. – Pete wydaje się zaskoczony. – W takim stylu. A kiedy Izzy zapytała, kto go zahipnotyzował, powiedział, że ryby. Te nad przepięknym morzem. Dla Hodgesa to wszystko ma już sens. – Podczas dalszego przesłuchania, które prowadziłem ja, bo Izzy, nie pytając mnie o zdanie, poszła do kuchni wykręcić się od sprawy, Brooks powiedział, że Doktor Z kazał mu, cytuję, „postawić swój znak”. Podobno dziesięć razy. I rzeczywiście, w domu jest dziesięć liter Z, włącznie z tą na czole ofiary. Pytam go,

czy Doktor Z to doktor Babineau, a on na to, że nie, Doktor Z to Brady Hartsfield. Wariat, no nie? – Aha – odpowiada Hodges. – Pytam, czy doktora Babineau też zastrzelił. On tylko kręci głową i mówi, że chce dalej spać. Mniej więcej wtedy z kuchni wraca Izzy i oznajmia, że naczelnik zadzwonił do stanowców, bo doktor B. to wysoko postawiony facet, więc sprawa będzie głośna, a poza tym obaj akurat są w mieście, żeby zeznawać w jakiejś sprawie. Prawda, że wygodne? Nie patrzy mi w oczy, cała jest czerwona, a kiedy pokazuję te wszystkie litery Z i pytam, czy nie wyglądają znajomo, nie chce o tym rozmawiać. – Hodges jeszcze nigdy nie słyszał w głosie dawnego partnera tyle gniewu i frustracji. – No i wtedy dzwoni mi komórka i… pamiętasz, że kiedy odezwałem się do ciebie rano, mówiłem, że jeden doktor wziął próbkę osadu z ust Harstfielda? Jeszcze zanim przyjechał lekarz sądowy? – Aha. – No więc to właśnie on dzwonił. Simonson, tak się nazywa. Analiza lekarza sądowego będzie gotowa najwcześniej za dwa dni, ale on zrobił ją od razu. Hartsfield miał w ustach mieszankę vicodinu i zolpidemu. Ani jednego, ani drugiego mu nie przepisano, a przecież raczej nie pomaszerował sobie po nie do najbliższego magazynku z lekami, prawda? Hodges, który wie już, co podawano Brady’emu na ból, zgadza się, że to mało prawdopodobne. – W tej chwili Izzy jest w środku. Pewnie patrzy z boku i trzyma gębę na kłódkę, kiedy stanowcy przesłuchują tego Brooksa, który autentycznie nie wie, jak się nazywa, chyba że mu przypomnieć. Inaczej mówi o sobie Z-Boy. Jak z komiksu Marvela. Ściskając długopis tak mocno, jakby miał go złamać, Hodges zapisuje drukowanymi literami kolejne zdanie, które odczytuje pochylona nad nim Holly: AL BIBLIOTEKARZ ZOSTAWIŁ WIADOMOŚĆ POD NIEBIESKIM PARASOLEM DEBBIE. Holly patrzy na niego szeroko otwartymi oczami. – Tuż zanim przyjechali stanowcy, a szybko się uwinęli, zapytałem Brooksa, czy Brady’ego Hartsfielda też zabił. A Izzy na to: „Proszę nie odpowiadać!”. – Że co?! – woła Hodges. Nie ma teraz w głowie miejsca na rozmyślanie o pogarszającej się relacji Pete’a z partnerką, ale i tak jest oszołomiony. Przecież Izzy to detektyw w policji, a nie

adwokat Ala Bibliotekarza. – Dobrze słyszałeś. A potem patrzy na mnie i mówi: „Nie przedstawiłeś mu praw”. No to odwracam się do jednego z mundurowych i pytam: „Czy przedstawiliście temu dżentelmenowi jego prawa?”. Odpowiadają, że oczywiście. Patrzę na Izzy, jest czerwona na twarzy jak nigdy w życiu, ale się nie wycofuje. Mówi: „Jak to spieprzymy, nie na tobie się to odbije, bo za parę tygodni kończysz pracę, ale na mnie, i to mocno”. – No więc pojawiają się chłopcy stanowcy… – Właśnie, a ja teraz odmrażam sobie dupę w szopie świętej pamięci pani Babineau czy co to, kurwa, jest. Kerm, to najdroższa okolica w mieście, a zimno w tej budzie jak w psiarni. I na pewno Izzy wie, że do ciebie dzwonię. Że poleciałem poskarżyć się wujkowi Kermitowi. Pete pewnie ma rację. A jeśli pannie Piękne Szare Oczęta rzeczywiście tak bardzo zależy na wspinaczce po szczeblach kariery, zapewne użyła w myślach brzydszego słowa: donieść. – Ten Brooks doszczętnie postradał rozum, więc kiedy sprawa trafi do mediów, będzie idealnym chłopcem do bicia. Wiesz, jak to przedstawią? Hodges wie, ale pozwala, żeby Pete sam to powiedział. – Brooksowi strzeliło do głowy, że jest sprawiedliwym mścicielem o imieniu ZBoy. Przyjechał tutaj, zabił panią Babineau, gdy otworzyła drzwi, a potem doktora, kiedy ten wsiadł do beemki i próbował uciec. Potem pojechał do szpitala i nakarmił Hartsfielda garścią proszków z prywatnego magazynku państwa Babineau. W to akurat nie wątpię, oni tu mieli całą pieprzoną aptekę. No i fakt, mógł bez problemu wejść do Kliniki Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu, przecież ma przepustkę i znają go tam od lat. Ale po co? I co zrobił z ciałem Babineau? Bo tu go nie ma. – Dobre pytanie. – Powiedzą – nawija dalej Pete – że Brooks wpakował ciało do swojego auta i gdzieś je wyrzucił, do jakiegoś wąwozu albo kanału, pewnie wracając od Hartsfielda, ale dlaczego miałby to zrobić, skoro zwłoki kobiety zostawił w korytarzu? I po co w ogóle tu wracał? – Powiedzą… – Tak, że jest szalony! Oczywiście! Idealna odpowiedź na wszystko, co nie ma sensu! A jeśli w ogóle pojawi się temat Ellerton i Stover, w co wątpię, stwierdzą, że je też zabił!

Jeśli to zrobią, myśli Hodges, Nancy Alderson poprze taką wersję, przynajmniej częściowo. Bo dom przy Hilltop Court z pewnością obserwował właśnie Al Bibliotekarz. – Rzucą Brooksa na pożarcie, przetrzymają szum medialny i będą zadowoleni. Ale w tym jest coś więcej, Kerm. Musi być. Jeśli cokolwiek wiesz, jeśli masz choćby jeden wątek, który można pociągnąć, zrób to. Obiecaj, że to zrobisz. Nawet nie jeden, myśli Hodges, ale kluczem jest Babineau, a Babineau zniknął. – Pete, ile krwi było w samochodzie? – Niewiele, ale technicy już potwierdzili grupę krwi Babineau. To niczego nie rozstrzyga, ale… Cholera, muszę lecieć. Izzy właśnie wyszła tylnymi drzwiami z jednym ze stanowców. Szukają mnie. – Dobra. – Zadzwoń. A gdyby ci było potrzebne coś, do czego mam dostęp, daj znać. – Nie omieszkam. Hodges kończy rozmowę i podnosi wzrok, chcąc wprowadzić Holly w sytuację, ale jej już tam nie ma. – Bill – mówi cicho. – Chodź tutaj. Zdziwiony podchodzi do drzwi gabinetu i staje jak wryty. Jerome siedzi za jego biurkiem w obrotowym fotelu. Z szeroko rozłożonymi nogami wpatruje się w zappita Diny Scott. Oczy ma szeroko otwarte, ale puste. Usta rozchylone. Na dolnej wardze są kropelki śliny. Z małego głośniczka gadżetu brzęczy melodia, ale nie ta sama co wczoraj – Hodges jest tego pewien. – Jerome? Robi krok naprzód, ale zanim zdąży postawić kolejny, Holly łapie go za pasek, i to zaskakująco mocno. – Nie – mówi nadal cichym głosem. – Nie wystrasz go. Nie w takim stanie. – To co teraz? – Po trzydziestce przez rok odbywałam hipnoterapię. Miałam problemy z… no, nieważne z czym. Spróbuję. – Jesteś pewna? Holly patrzy na Hodgesa, twarz ma bladą, a w oczach strach. – Nie, ale nie możemy go tak zostawić. Nie po tym, co spotkało Barbarę. Zappit w bezwładnych dłoniach chłopaka błyska na niebiesko. Jerome nie reaguje, nie mruga, wciąż wpatruje się w ekran, a muzyka nadal brzęczy. Holly stawia krok naprzód, potem kolejny.

– Jerome? Nie ma odpowiedzi. – Jerome, słyszysz mnie? – Tak – odpowiada chłopak, nie odrywając wzroku od ekranu. – Jerome, gdzie jesteś? – Na moim pogrzebie. Przyszli wszyscy. Jest pięknie.

17 Samobójstwo zafascynowało Brady’ego, kiedy miał dwanaście lat, podczas lektury książki pod tytułem Raven, poświęconej masowym samobójstwom w Jonestown w Gujanie. Ponad dziewięćset osób – w tym jedna trzecia to dzieci – zmarło po wypiciu soku owocowego z cyjankiem. Brady’ego, oprócz ekscytująco wysokiej liczby ofiar, zainteresowało to, co poprzedziło ostateczną orgię. Na długo przed nadejściem dnia, w którym całe rodziny wspólnie połknęły truciznę, a pielęgniarki (prawdziwe pielęgniarki!) igłami wtrysnęły śmierć do gardeł kwilących niemowląt, Jim Jones przygotowywał swych wyznawców do ostatecznej apoteozy poprzez płomienne kazania oraz próby samobójstwa nazywane Białymi Nocami. Najpierw napełnił tych ludzi paranoją, a potem zahipnotyzował glorią śmierci. W ostatniej klasie szkoły średniej Brady napisał jedyne w życiu wypracowanie na piątkę, na dziadowskie zajęcia z socjologii o nazwie „Amerykańskie życie”. Wypracowanie nosiło tytuł Amerykańskie drogi do śmierci: Krótkie studium samobójstwa w Stanach Zjednoczonych. Cytował w nim statystyki z 1999 roku, najnowsze, jakie były wtedy dostępne. W owym roku zabiło się ponad czterdzieści tysięcy ludzi, większość przy użyciu broni palnej (to najbardziej niezawodna metoda). Na drugim miejscu, z niewielką stratą, uplasowały się proszki. Oprócz tego wieszali się, topili, wykrwawiali, wsadzali głowy do piekarników gazowych, podpalali i wjeżdżali samochodami w podpory mostów. Pewien pomysłowy jegomość (tego Brady nie umieścił w wypracowaniu; nawet wtedy pilnował się, żeby nie wyjść na dziwaka) wsadził sobie dwudziestodwuwoltowy przewód do odbytu i poraził się prądem. W 1999 roku samobójstwo znalazło się na dziesiątym miejscu najczęstszych przyczyn zgonu w Ameryce, a gdyby dodać te przypadki, które uznano za wypadek albo śmierć „z przyczyn naturalnych”, na pewno doszlusowałby do chorób serca, raka i wypadków samochodowych. Pewnie wciąż byłby za nimi, ale niedaleko. Brady zacytował Alberta Camusa, który napisał: Jest tylko jeden problem filozoficzny prawdziwie poważny: samobójstwo 1. Zacytował również słynnego psychiatrę Raymonda Katza, który stwierdził wprost: Każdy człowiek rodzi się z genem samobójstwa. Darował sobie drugą część spostrzeżenia Katza, bo jego zdaniem odbierała mu trochę dramatyzmu: U większości z nas pozostaje uśpiony.

Przez dziesięć lat, które upłynęły między ukończeniem szkoły średniej a paraliżującym momentem w Audytorium Mingo, jego fascynacja samobójstwem – również własnym, zawsze uważanym za element wielkiego, historycznego gestu – rosła. Teraz, wbrew wszelkim okolicznościom, ziarno to w pełni rozkwitło. Brady będzie Jimem Jonesem dwudziestego pierwszego wieku.

18 Sześćdziesiąt pięć kilometrów na północ od miasta Brady nie może już dłużej czekać. Zjeżdża na postój przy autostradzie I-47, gasi strudzony silnik chevroleta ZBoya i włącza laptopa Babineau. W przeciwieństwie do niektórych postojów, tutaj nie ma Wi-Fi, ale niecałe siedem kilometrów dalej dobry wujek Verizon postawił wieżę komórkową, górującą teraz na tle gęstniejących chmur. Za pośrednictwem macbooka air, który należał do Felixa Babineau, Brady może się udać, dokąd tylko chce, nie opuszczając tego niemal pustego parkingu. Przychodzi mu do głowy (zresztą nie po raz pierwszy), że odrobina mocy telekinetycznych to nic w porównaniu z potęgą internetu. Jest pewien, że w mocnej zupie serwisów społecznościowych, gdzie grasują trolle, a znęcanie się nigdy nie ustaje, zrodziły się tysiące samobójstw. To dopiero prawdziwe zwycięstwo ducha nad materią. Brady nie jest w stanie pisać na klawiaturze tak szybko, jak by chciał – od wilgotnego powietrza, które przyszło z nadciągającą burzą, pogarsza się artretyzm w palcach Babineau – ale w końcu laptop łączy się z potężnym sprzętem w pokoju komputerowym Freddi Linklatter. Połączenie nie będzie musiało trwać długo. Brady klika na ukryty plik, który umieścił w laptopie podczas jednej z poprzednich wizyt w głowie doktora. OTWORZYĆ LINK DO ZETKONIEC? TN Wskazuje kursorem T, naciska klawisz RETURN, a potem czeka. Kółko na ekranie kręci się, kręci i kręci. Kiedy już Brady zaczyna się martwić, że coś poszło nie tak, laptop wyświetla wyczekiwany komunikat: AKTYWOWANO ZETKONIEC Dobrze. Zetkoniec to wyłącznie taka wisienka na torcie. Brady’emu udało się rozesłać tylko ograniczoną liczbę zappitów – spora część partii okazała się wadliwa, na litość boską – ale nastolatki to istoty stadne, a pod względem intelektualnym i emocjonalnym istoty stadne idą krok w krok za resztą. To stąd biorą się ławice ryb i roje pszczół. To dlatego jaskółki co roku powracają do San Juan Capistrano. W sferze ludzkich zachowań stąd właśnie bierze się

meksykańska fala na stadionach, a ludzie zapominają się w tłumie tylko dlatego, że ten tłum tam jest. Nastoletni chłopcy noszą takie same luźne spodnie i taki sam zarost na twarzy z obawy, że zostaną wyłączeni ze stada. Nastoletnie dziewczęta tak samo się ubierają i szaleją na punkcie tych samych grup muzycznych. W tym roku to We R Your Bruthas, nie tak dawno – ’Round Here i One Direction. A w dawnych czasach – New Kids on the Block. Mody rozchodzą się wśród nastolatków jak epidemia odry, a od czasu do czasu jedną z takich mód jest samobójstwo. W południowej Walii między 2007 a 2009 rokiem powiesiły się dziesiątki nastolatków, a całe szaleństwo napędzały wpisy w serwisach społecznościowych. Nawet zostawione przez samobójców pożegnania w stylu Me2 i CUL8r były napisane w żargonie internetowym. Pożary pochłaniające miliony hektarów mogą się zacząć od jednej zapałki rzuconej w suche zarośla. Zappity, które Brady rozdzielił za pośrednictwem swoich ludzkich dronów, to setki zapałek. Nie wszystkie zapłoną, a niektóre szybko zgasną. Brady to wie, ale ma jeszcze zetkoniec.com, który posłuży jednocześnie jako ochrona i katalizator. Czy zadziała? Absolutnie nie ma pewności, ale na szczegółowe testy jest zbyt mało czasu. A jeśli zadziała? Samobójstwa nastolatków w całym stanie, może nawet na całym Środkowym Zachodzie. Setki albo wręcz tysiące. Jak by ci się to podobało, eksdetektywie Hodges? Lepiej by ci było na emeryturze, ty wścibski stary chuju? Brady zamienia laptopa Babineau na konsolę Z-Boya. Bardzo trafne, że posłuży się właśnie tą. Ten egzemplarz jest dla niego zappitem zerowym, ponieważ zobaczył go jako pierwszy tamtego dnia, gdy Al Brooks przyniósł mu grę, sądząc, że mu się spodoba. I spodobała się. Och, jak bardzo. Dodatkowy program, ten z cyferkowymi rybami i komunikatami podprogowymi, nie został wgrany do tego zappita, ponieważ Brady go nie potrzebuje. Te rzeczy przeznaczone są dla jego celów. Patrzy, jak ryby pływają tam i z powrotem, dzięki nim uspokaja się i koncentruje, a potem zamyka oczy. Z początku widzi tylko ciemność, ale po jakimś czasie zaczynają się pojawiać czerwone światełka – jest ich już ponad pięćdziesiąt. Są jak kropki na komputerowej mapie, tyle tylko, że nie pozostają w bezruchu. Pływają tam i z powrotem, z lewej do prawej, w górę i w dół, ich drogi się przecinają. Brady wybiera pierwsze lepsze światełko. Gałki oczne obracają się pod powiekami, gdy

śledzi jego ruch. Światełko zaczyna zwalniać, zwalniać i zwalniać. Nieruchomieje, a potem rośnie. Otwiera się niczym kwiat. Brady znajduje się w sypialni. Jest tam dziewczynka wpatrująca się niewzruszenie we własnego zappita, którego otrzymała za darmo ze strony zlykoncert.com. Leży w łóżku, bo nie poszła dziś do szkoły. Może powiedziała, że jest chora. – Jak się nazywasz? – pyta Brady. Czasami tylko słyszą jego głos, jakby dochodził z konsoli, ale osoby najbardziej podatne widzą go niczym awatara w grze komputerowej. Dziewczynka należy do tej drugiej grupy, to obiecujący początek. Zawsze lepiej reagują na swoje imię, więc będzie je powtarzał. Ona patrzy bez zdziwienia na młodego człowieka, który siedzi obok niej na łóżku. Jej twarz jest blada. Oczy są oszołomione. – Jestem Ellen – mówi. – Szukam właściwych cyfr. Oczywiście, że szukasz, myśli Brady, po czym w nią wnika. Dziewczynka znajduje się sześćdziesiąt pięć kilometrów na południe od niego, ale gdy ekran demo otworzył połączenie, dystans przestał się liczyć. Mógłby ją kontrolować, zmienić w kolejnego drona, ale nie chce tego zrobić, tak samo jak nie chciał wkraść się do domu pani Trelawney ciemną nocą i poderżnąć jej gardło. Morderstwo to nie kontrola; morderstwo to tylko morderstwo. Samobójstwo – to jest kontrola. – Ellen, czy jesteś szczęśliwa? – Kiedyś byłam. I będę znowu, jeżeli znajdę właściwe liczby. Brady posyła jej uśmiech zarazem smutny i czarujący. – Tak, ale z tymi liczbami jest jak z życiem – mówi. – Nic nie składa się w całość. Prawda, Ellen? – Mhm. – Powiedz mi coś, Ellen: czym się martwisz? – Mógłby to sprawdzić sam, ale lepiej, jeśli ona mu powie. Wie, że coś takiego jest, ponieważ każdy czymś się martwi, a nastolatki najbardziej. – Teraz? Egzaminami na studia. Ach tak, myśli Brady, niesławne egzaminy SAT, dzięki którym Departament Gospodarki Akademickiej oddziela owce od kozłów. – Jestem słaba z matmy – mówi dziewczyna. – Beznadziejna. – Jesteś słaba z liczb – odpowiada Brady i współczująco kiwa głową.

– Jeśli dostanę mniej niż sześćset pięćdziesiąt punktów, nie dostanę się na dobre studia. – A przecież będziesz miała szczęście, jeśli dostaniesz czterysta. Prawda, Ellen? – Tak. – W jej oczach zbierają się łzy i zaczynają ciec po policzkach. – A potem na angielskim też poradzisz sobie słabo – mówi Brady. Otwiera ją i to właśnie ten najlepszy moment. Zupełnie jakby sięgać ręką w głąb zwierzęcia, które jest oszołomione, ale żywe, i wyciągać z niego flaki. – Zamroczy cię. – Pewnie mnie zamroczy – powtarza Ellen. Teraz płacze już głośno. Brady zagląda do jej pamięci krótkiej i dowiaduje się, że rodzice poszli do pracy, a braciszek do szkoły. Płacz jest więc w porządku. Niech dziwka ryczy, ile chce. – Nie, nie „pewnie”. Zamroczy cię, Ellen. Bo nie umiesz sobie radzić z presją. Dziewczyna ciągnie nosem. – Powiedz to, Ellen. – Nie umiem sobie radzić z presją. Zamroczy mnie, a jak nie dostanę się na dobre studia, tata będzie rozczarowany, a mama się wścieknie. – A może nie dostaniesz się na żadne? Co będzie, jeśli znajdziesz pracę tylko przy sprzątaniu domów albo składaniu ubrań w pralni? – Matka mnie znienawidzi! – Już cię nienawidzi, prawda, Ellen? – Chyba… chyba nie… – Oczywiście, że tak, nienawidzi cię. Powiedz to, Ellen: „Matka mnie nienawidzi”. – Matka mnie nienawidzi. Boże, strasznie się boję, moje życie jest okropne! Oto wspaniały owoc połączenia wywołanej zappitem hipnozy ze zdolnością wdzierania się do umysłów, kiedy osiągną one ten otwarty stan podatności na sugestie. Zwyczajne obawy, które u dzieci takich jak Ellen są tylko nieprzyjemnym szumem w tle, można zmienić w drapieżne potwory. Małe baloniki paranoi można nadmuchać tak bardzo, że dorównają tym z parady Macy’s na Święto Dziękczynienia. – Mogłabyś przestać się bać – mówi Brady. – I mogłabyś sprawić, że twojej matce będzie bardzo, bardzo przykro. Ellen uśmiecha się przez łzy. – Mogłabyś zostawić to wszystko. – Mogłabym. Mogłabym zostawić to wszystko.

– Mogłabyś osiągnąć spokój. – Spokój – powtarza Ellen i wzdycha. Jakież to cudowne. W przypadku matki Martine Stover potrzebne były całe tygodnie, bo ciągle opuszczała ekran demo, żeby postawić cholernego pasjansa. W przypadku Barbary Robinson trwało to wiele dni. Za to z Ruth Scapelli i tą pryszczatą beksą w różowiutkim pokoiku? Zaledwie kilka minut. Ale trzeba przyznać, myśli Brady, że ja zawsze szybko się uczyłem. – Masz swój telefon, Ellen? – Tutaj. – Dziewczyna sięga pod ozdobną poduszkę. Telefon też jest różowiutki. – Powinnaś wrzucić wpis na Facebooka i Twittera. Żeby wszyscy znajomi mogli go przeczytać. – Co mam napisać? – Napisz: „Zaznałam spokoju. Wy też możecie. Wejdźcie na zetkoniec.com”. Ellen robi to, ale w przeraźliwie wolnym tempie. Osoby w tym stanie zachowują się, jakby były pod wodą. Brady przypomina sobie, że wszystko idzie świetnie, i stara się nie niecierpliwić. Kiedy dziewczyna kończy pisać i wysyła wiadomości – kolejne zapałki rzucone na suchą podpałkę – proponuje jej, by podeszła do okna. – Chyba przydałby ci się łyk świeżego powietrza. Oczyściłabyś myśli. – Przydałby mi się łyk świeżego powietrza – mówi Ellen, odrzuca kołdrę i spuszcza bose nogi z łóżka. – Nie zapomnij zappita. Dziewczyna bierze konsolę i podchodzi do okna. – Zanim otworzysz okno, wyjdź do menu głównego, w którym są ikony – instruuje ją Brady. – Możesz to zrobić, Ellen? – Tak… – Długa przerwa. Ta dziwka jest powolna jak żółw. – Dobrze, widzę ikony. – Świetnie. Teraz wejdź w WipeWords. To ta ikona z tablicą i gąbką. – Widzę. – Stuknij w nią dwa razy, Ellen. Dziewczyna wykonuje polecenie, a zappit potwierdza to niebieskim błyskiem. Jeśli ktoś spróbuje ponownie użyć tego egzemplarza konsoli, ekran jeszcze raz błyśnie na niebiesko, a potem urządzenie padnie. – Teraz możesz otworzyć okno.

Zimne powietrze wpada do pokoju, rozwiewa jej włosy. Ellen waha się, jakby miała się obudzić, i przez moment Brady czuje, że mu się wymyka. Wciąż trudno utrzymać kontrolę na odległość, nawet gdy ofiary są w stanie hipnozy, jest jednak pewien, że doprowadzi swą technikę do perfekcji. Praktyka czyni mistrza. – Skacz – szepcze Brady. – Skacz, a nie będziesz musiała zdawać egzaminów. Matka przestanie cię nienawidzić. Będzie jej przykro. Skacz, a wszystkie liczby się ułożą. Dostaniesz najlepszą nagrodę. Nagrodą jest sen. – Nagrodą jest sen – zgadza się Ellen. – Zrób to teraz – mruczy Brady, siedząc z zamkniętymi oczami za kierownicą starego samochodu Ala Brooksa. Sześćdziesiąt pięć kilometrów na południe Ellen skacze z okna swojego pokoju. Nie jest wysoko, a pod ścianą domu leży hałda śniegu – co prawda stara i zmarznięta, ale częściowo amortyzuje upadek, tak że Ellen, zamiast się zabić, łamie sobie tylko obojczyk i trzy żebra. Zaczyna wrzeszczeć z bólu, a Brady zostaje wyrzucony z jej mózgu niczym pilot, który katapultował się z F-111. – Kurwa! – krzyczy, waląc pięściami w kierownicę. Artretyzm Babineau odzywa się w całym ramieniu, co jeszcze bardziej go gniewa. – Kurwa, kurwa, kurwa!

19 W Branson Park, przyjemnej, ekskluzywnej dzielnicy, Ellen Murphy dźwiga się na nogi. Ostatnią rzeczą, jaką pamięta, jest to, że powiedziała matce, że jest chora i nie może iść do szkoły – skłamała, żeby móc stukać w różowe ryby i polować na nagrody w przyjemnie uzależniającym demie Wędkowania. Obok leży jej zappit z pękniętym ekranem. Już jej nie interesuje. Zostawia go i zaczyna boso wlec się do drzwi frontowych. Każdy oddech wywołuje ukłucie w boku. Ale przynajmniej żyję, myśli Ellen. Przynajmniej żyję. Co mi strzeliło do głowy? Jezu Chryste, co mi strzeliło do głowy? Głos Brady’ego wciąż jej towarzyszy: oślizgły posmak czegoś obrzydliwego, co połknęła, kiedy jeszcze żyło.

20 – Jerome? – pyta Holly. – Czy wciąż mnie słyszysz? – Tak. – Chcę, żebyś wyłączył zappita i położył go na biurku. – Potem, ponieważ Holly to dziewczyna, która woli zawsze dmuchać na zimne, dodaje: – Ekranem do dołu. Szerokie czoło Jerome’a przecina chmurna zmarszczka. – Muszę? – Tak. Natychmiast. Odłóż to cholerstwo, nie patrząc na nie. Zanim Jerome zdąży wykonać polecenie, Hodges jeszcze przez moment widzi pływające ryby, a potem ekran ponownie błyska na niebiesko. Ogarniają go chwilowe zawroty głowy – może wywołane przez środki przeciwbólowe, a może nie. Potem Jerome wciska guzik na górze konsoli i ryby znikają. Hodges wcale nie czuje ulgi, lecz rozczarowanie. Może to szalone, ale zważywszy na jego obecny problem zdrowotny, może wcale nie. Kilkakrotnie widział, jak stosowano hipnozę w celu odświeżenia pamięci świadków, ale do tej pory nie zdawał sobie sprawy z pełni jej mocy. Przychodzi mu do głowy myśl, w tej sytuacji zapewne bluźniercza, że ryby w zappicie to chyba lepszy lek na ból niż ten zapisany przez doktora Stamosa. – Jerome, odliczę od dziesięciu do jednego – mówi Holly. – Z każdą liczbą będziesz coraz bardziej rozbudzony. Dobrze? Przez kilka sekund chłopak milczy. Siedzi cicho, spokojnie, zwiedza jakąś inną rzeczywistość i być może zastanawia się, czy nie zamieszkać tam na stałe. Holly natomiast drży niczym kamerton; Hodges widzi, że gdy zaciska pięści, paznokcie wbijają jej się w skórę. – No dobrze – odzywa się w końcu Jerome. – Skoro ty tak mówisz, Hollyberry. – Zaczynamy. Dziesięć… dziewięć… osiem… wracasz… siedem… sześć… pięć… budzisz się… Chłopak unosi głowę. Jego wzrok jest skierowany w Hodgesa, ten jednak wcale nie wie, czy on go widzi. – Cztery… trzy… już prawie… dwa… jeden… obudź się! – Holly klaszcze w dłonie. Jerome gwałtownie się wzdryga. Jedną ręką ociera o zappita Diny i strąca go na podłogę. Patrzy na Holly z tak zaskoczoną miną, że w innych okolicznościach byłaby śmieszna. – Co się stało? Zasnąłem?

Holly pada na fotel zwykle zarezerwowany dla klientów. Oddycha głęboko i ociera policzki wilgotne od potu. – W pewnym sensie – przyznaje Hodges. – Konsola cię zahipnotyzowała. Tak jak twoją siostrę. – Jesteś pewien? – pyta chłopak i patrzy na zegarek. – Chyba rzeczywiście. Uciekło mi piętnaście minut. – Raczej dwadzieścia. Co pamiętasz? – Stukanie w różowe ryby, żeby zmieniły się w cyfry. To zaskakująco trudne. Trzeba je uważnie obserwować, mocno się skupić, a te niebieskie błyski wcale nie pomagają. Hodges podnosi zappita z podłogi. – Nie włączałabym go – rzuca ostro Holly. – Nie zamierzam. Ale włączyłem wczoraj wieczorem i zapewniam, że wtedy nie było żadnych niebieskich błysków, a w ryby mogłem stukać, aż mi ścierpną palce, i nie pojawiały się żadne cyfry. Muzyczka też jest teraz trochę inna. Tylko trochę. Holly zaczyna śpiewać, bez cienia fałszu: – Nad morzem, nad morzem, nad przepięknym morzem, ty i ja, ty i ja, tam nam będzie niezgorzej. Matka mi to śpiewała, kiedy byłam mała. Jerome wpatruje się w nią tak uporczywie, że nie może tego znieść, i podenerwowana odwraca wzrok. – Co? O co chodzi? – Były słowa, ale inne – odpowiada chłopak. Hodges słów nie słyszał, wyłącznie muzykę, ale tego nie mówi. Holly pyta Jerome’a, czy je pamięta. Nie śpiewa tak dobrze jak ona, ale to wystarcza, żeby rozpoznali, że rzeczywiście jest to melodia, którą słyszeli: – Możesz spać, możesz spać, bo przepięknie jest spać… – Przerywa. – Tylko tyle pamiętam. O ile w ogóle nie zmyślam. – Teraz mamy już pewność – mówi Holly. – Ktoś podrasował ekran Wędkowania. – Napakował sterydami – dodaje Jerome. – Co to w ogóle znaczy? – pyta Hodges. Chłopak daje znak ruchem głowy i Holly odpowiada: – Ktoś wgrał ukryty program w demo, które samo w sobie ma lekko hipnotyczne działanie. Program był uśpiony, kiedy zappita miała Dina, a nawet

wczoraj, gdy włączyłeś go ty, czyli miałeś dużo szczęścia, ale od tamtej pory ktoś go uruchomił. – Babineau? – On albo ktoś inny, jeśli policja ma rację i Babineau nie żyje. – Program mógł być ustawiony wcześniej – zwraca się Jerome do Holly. Potem patrzy na Hodgesa: – Wiesz, tak jak budzik. – Wyjaśnijmy to sobie – docieka Hodges. – Program przez cały czas był w zappicie Diny, ale uaktywnił się dopiero po włączeniu go dzisiaj? – Tak – potwierdza Holly. – Pewnie w grę wchodzi wzmacniacz sygnału, nie sądzisz, Jerome? – Mhm. Program komputerowy w kółko wysyła aktualizację, czekając, aż jakiś jeleń, w tym przypadku ja, uruchomi zappita i włączy Wi-Fi. – Tak może być ze wszystkimi egzemplarzami? – Jeśli we wszystkich jest ukryty program, to oczywiście. – Brady to zorganizował. – Hodges zaczyna chodzić po biurze. Dłoń przyciska do boku, jakby chciał zatrzymać tam ból i nie dopuścić, żeby się rozlał. – Pieprzony Brady Hartsfield. – Jak? – pyta Holly. – Nie wiem, ale tylko to jedno pasuje. Próbuje wysadzić w powietrze Mingo podczas koncertu. My go powstrzymujemy. Widownia, złożona głównie z dziewczynek, zostaje uratowana. – Dzięki tobie, Holly – dodaje Jerome. – Cicho bądź. Daj mu mówić. – W jej oczach widać, że już wie, do czego dąży Hodges. – Mija sześć lat. Dziewczynki, które w dwa tysiące dziesiątym chodziły do podstawówki albo gimnazjum, teraz są w szkole średniej. Albo na studiach. ’Round Here już dawno nie istnieje, a dziewczynki to teraz młode kobiety, słuchają już innej muzyki, ale otrzymują ofertę nie do odrzucenia. Darmowa konsola do gier, wystarczy udowodnić, że były wtedy na koncercie. Ta konsola pewnie wydaje im się równie przestarzała jak czarno-biały telewizor, ale co tam, przecież jest za darmo. – Tak! – rzuca Holly. – Brady im nie odpuścił. To jego zemsta, ale nie tylko na nich. To jego zemsta na tobie, Bill. Co oznacza, że jestem odpowiedzialny, myśli ponuro Hodges. Ale co jeszcze mogłem zrobić? Co mogło zrobić którekolwiek z nas? Przecież chciał zdetonować

bombę. – Babineau, posługując się nazwiskiem Myron Zakim, kupił osiemset takich konsol. To musiał być on, bo jest dziany. Brady nie miał forsy, a Al Bibliotekarz też raczej nie wyłożyłby z emerytury nawet dwudziestu tysięcy dolarów oszczędności. Te konsole już się rozeszły. A jeśli po włączeniu wszystkie dostaną podrasowany program… – Moment, wróć – wtrąca Jerome. – Naprawdę chcesz powiedzieć, że szanowany neurochirurg wplątał się w to gówno? – Owszem, to właśnie chcę powiedzieć. Twoja siostra go rozpoznała, a poza tym już wiemy, że ten szanowany neurochirurg wykorzystywał Brady’ego Hartsfielda jako królika doświadczalnego. – Ale teraz Hartsfield nie żyje – przypomina Holly. – Czyli pozostaje Babineau, choć może on też jest martwy. – Albo nie – odpowiada Hodges. – W samochodzie znaleźli krew, ale nie znaleźli ciała. Nie byłby to pierwszy raz, gdy sprawca próbuje upozorować własną śmierć. – Muszę coś sprawdzić na komputerze – mówi Holly. – Jeśli darmowe zappity zaczęły dzisiaj otrzymywać nowy program, to może… – Wybiega z gabinetu. – Nie rozumiem, jak to wszystko możliwe – zaczyna Jerome. – Ale… – Babineau nam wyjaśni – odpowiada Hodges. – Jeżeli jeszcze żyje. – Tak, ale poczekaj. Barb mówiła o jakimś głosie, który wygadywał okropne rzeczy. Ja żadnego głosu nie słyszałem, a już na pewno nie mam ochoty się zabić. – Może jesteś odporny. – Nie jestem. Ten ekran mnie załatwił, Bill. Odleciałem. Słyszałem słowa w melodyjce, w niebieskich błyskach też je chyba widziałem. Coś jak komunikaty podprogowe. Ale… głosu nie było. To może wynikać z różnych przyczyn, myśli Hodges, a jeśli Jerome nie słyszał głosu namawiającego do samobójstwa, to jeszcze nie znaczy, że nie usłyszy go większość dzieci z darmowymi konsolami. – Załóżmy, że ten wzmacniacz sygnału został włączony dopiero w ciągu ostatnich czternastu godzin – mówi. – Wiemy, że nie wcześniej, niż ja włączyłem grę, bo nie widziałem ryb z numerami ani niebieskich błysków. Więc pytanie jest takie: czy ekrany demonstracyjne można podrasować, kiedy gadżety są wyłączone? – Nie ma mowy – odpowiada Jerome. – Trzeba je włączyć. Ale wtedy…

– Działa! – krzyczy Holly. – Ta pitolona strona Zetkoniec działa! Jerome pędzi do jej biurka w recepcji. Hodges idzie za nim wolniej. Holly podkręca głośność i biuro Uczciwych Znalazców zalewa muzyka. Tym razem nie jest to Nad przepięknym morzem, ale Nie lękaj się Kosiarza. Podczas gdy słowa piosenki leją się z głośników – czterdzieści tysięcy kobiet i mężczyzn każdego dnia, kolejne czterdzieści tysięcy każdego dnia – Hodges widzi oświetlony blaskiem świec dom pogrzebowy, a w nim trumnę obsypaną kwiatami. Nad nią uśmiechnięci młodzi mężczyźni i kobiety przychodzą i odchodzą, przesuwają się z boku na bok, ich drogi się przecinają, oni sami gasną i pojawiają się znowu. Niektórzy machają, inni pokazują znak pokoju. Pod trumną znajduje się seria haseł złożonych z liter, które kurczą się i rozkurczają jak bijące serce. KONIEC BÓLU KONIEC STRACHU DOŚĆ GNIEWU DOŚĆ ZWĄTPIENIA DOŚĆ WALKI POKÓJ POKÓJ POKÓJ A potem gwałtowna seria niebieskich błysków. W tych błyskach są słowa. Albo lepiej je nazwać tym, czym naprawdę są, myśli Hodges. Kroplami trucizny. – Wyłącz to, Holly. – Nie podoba mu się to, jak ona patrzy na ekran: szeroko otwartymi oczami, zupełnie jak Jerome kilka minut temu. Dla Jerome’a Holly porusza się za wolno. Chłopak sięga jej przez ramię i resetuje komputer. – Nie powinieneś był tego robić – karci go Holly. – Mogę stracić dane. – Ta pieprzona strona właśnie po to jest – odpowiada Jerome. – Żebyś straciła dane. Żebyś straciła głowę. Bill, przeczytałem ostatnią wiadomość. W niebieskim błysku. Tam było napisane: Zrób to teraz. Holly kiwa głową. – A w innym: Powiedz znajomym. – Czy zappity kierują ich do… tego? – pyta Hodges.

– Nie muszą – mówi Jerome. – Bo każdy, kto znajdzie tę stronę, w tym wiele dzieciaków, które w ogóle nie dostały darmowego zappita, udostępni ją na Facebooku i w innych serwisach. – On chciał wywołać epidemię samobójstw – stwierdza Holly. – Jakimś cudem udało mu się wprawić ją w ruch, a potem się zabił. – Pewnie po to, żeby wyprzedzić swoje ofiary – dodaje chłopak. – I powitać je w drzwiach. – Mam uwierzyć, że rockowy kawałek i obrazek pogrzebu wystarczą do przekonania dzieciaków, żeby się zabiły? – pyta Hodges. – Zappity rozumiem. Widziałem, jak działają. Ale to? Holly i Jerome wymieniają spojrzenia, których znaczenie Hodges odczytuje z łatwością: Jak mu to wytłumaczyć? Jak wytłumaczyć, co to jest wróbel, komuś, kto nigdy w życiu nie widział ptaka? Samo to spojrzenie niemal wystarczy, żeby go przekonać. – Nastolatki są bardzo wrażliwe na takie rzeczy – mówi Holly. – Oczywiście nie wszystkie, ale wiele. Kiedy miałam siedemnaście lat, też bym była. – I to jest zaraźliwe – dodaje Jerome. – Kiedy już się zacznie… jeśli się zacznie… – Kończy wzruszeniem ramion. – Musimy znaleźć ten wzmacniacz sygnału i go wyłączyć – decyduje Hodges. – Ograniczyć szkody. – Może znajduje się w domu Babineau – sugeruje Holly. – Zadzwoń do Pete’a. Niech poszuka sprzętu komputerowego. Jeśli coś znajdzie, ma wyciągnąć wszystkie wtyczki. – Jeżeli jest z Izzy, pozwoli, żeby włączyła się poczta głosowa – odpowiada Hodges, ale dzwoni, a Pete odbiera po pierwszym sygnale. Informuje, że Izzy wróciła na posterunek ze stanowcami, żeby zaczekać na pierwsze raporty techników. Ala Brooksa już nie ma, zabrali go pierwsi funkcjonariusze, którzy przybyli na miejsce. Przypadnie im część udziału w aresztowaniu. Pete wydaje się zmęczony. – Pokłóciliśmy się, ja i Izzy. Ostro. Próbowałem powiedzieć jej to samo, co ty mi powiedziałeś, kiedy zaczęliśmy razem pracować: że śledztwo jest szefem, więc trzeba iść tam, gdzie nas zaprowadzi. Bez uników, bez spychania na innych, trzeba wziąć tę czerwoną nitkę i podążać za nią aż do końca. Izzy stała z założonymi rękami i słuchała, raz po raz kiwając głową. Naprawdę myślałem,

że do niej dotarłem. I wiesz, o co mnie potem zapytała? Czy wiem, kiedy ostatnio na najwyższym szczeblu w policji była kobieta. Powiedziałem, że nie, a ona na to, że nic dziwnego, bo odpowiedź brzmi: nigdy. I że ona będzie tą pierwszą. W mordę, myślałem, że ją znam. – Z ust Pete’a wyrywa się chyba najbardziej ponury śmiech, jaki Hodges w życiu słyszał. – Myślałem, że to jest policjantka. Hodges będzie mu współczuł później, jeśli będzie miał na to jeszcze czas. Teraz go nie ma. Pyta o sprzęt komputerowy. – Znaleźliśmy tylko iPada z martwą baterią – odpowiada Pete. – Everly, gosposia, mówi, że Babineau miał w gabinecie laptopa, prawie nowego, ale zniknął. – Zupełnie jak sam Babineau. Może on go ma. – Może. Pamiętaj, Kermit, jeśli tylko mogę pomóc… – Zadzwonię, daję słowo. W tej chwili Hodgesowi przyda się każda pomoc.

21 Przypadek Ellen jest irytujący – znowu to samo co z tą dziwką Robinson – ale w końcu Brady się uspokaja. Ważne, że zadziałało, na tym trzeba się skoncentrować. Nieduża wysokość oraz hałda śniegu to tylko pech. Będzie jeszcze mnóstwo innych celów. Przed Bradym dużo pracy, dużo zapałek do zapalenia, ale kiedy ogień już zapłonie, on będzie mógł usiąść wygodnie i patrzeć. Będzie płonęło, aż się całkiem wypali. Uruchamia samochód Z-Boya i wyjeżdża z postoju. Kiedy włącza się do niewielkiego ruchu na I-47 w kierunku północnym, pierwsze płatki śniegu sfruwają z nieba i lądują na szybie chevroleta. Brady przyśpiesza. Rzęch Z-Boya nie nadaje się do jazdy w śnieżycy, a po opuszczeniu autostrady na drogach będzie coraz gorzej. Musi wyprzedzić złą pogodę. No oczywiście, że wyprzedzę, myśli i uśmiecha się szeroko, gdy przychodzi mu do głowy wspaniały pomysł. Może Ellen jest sparaliżowana od szyi w dół, może jest bezwładnym klocem jak ta dziwka Stover. To mało prawdopodobne, ale możliwe, przyjemne marzenie na jawie, dzięki któremu szybciej upływają kilometry. Włącza radio, znajduje Judas Priest i puszcza na cały regulator.

KSIĄŻĘ SAMOBÓJCÓW

W sali 217 Brady odniósł wiele zwycięstw, ale siłą rzeczy musiał je zachować dla siebie. Powrót z żywej śmierci w śpiączce; odkrycie, że potrafi – dzięki lekowi podawanemu przez Babineau, zasadniczej zmianie fal mózgowych albo połączeniu jednego z drugim – poruszać drobne przedmioty, po prostu o nich myśląc; zamieszkanie w mózgu Ala Bibliotekarza i stworzenie tam alternatywnej osobowości Z-Boya. Nie można też zapominać o zemście na tłustym gliniarzu, który uderzył go w jaja, kiedy Brady nie mógł się bronić. Najlepsze jednak, absolutnie najlepsze, było popchnięcie Sadie MacDonald do samobójstwa. To była władza. Chciał to zrobić ponownie. Takie pragnienie niosło ze sobą proste pytanie: kto następny? Łatwo by zmusić Ala Brooksa, żeby skoczył z wiaduktu albo wypił środek do rur, ale razem z nim odszedłby Z-Boy, a bez Z-Boya Brady utknąłby w sali 217, zwykłej celi więziennej z widokiem na parking. Nie, on potrzebował Brooksa tam, gdzie był. I takiego, jakim był. Ważniejsze stało się pytanie, co zrobić z sukinsynem odpowiedzialnym za to, że Brady tu trafił. Ursula Haber, ta faszystka kierująca fizjoterapią, mówiła, że podczas rehabilitacji pacjenci potrzebują celów do rozwoju. No więc Brady faktycznie się rozwijał, nie ma co, a zemsta na Hodgesie to szlachetny cel, ale jak go osiągnąć? Odpowiedzią nie było skłonienie go do samobójstwa, nawet gdyby istniał na to sposób. Z Hodgesem Brady grał już na samobójstwo. I przegrał. Kiedy pojawiła się Freddi Linklatter ze zdjęciem jego i matki, Brady dopiero ponad półtora roku później miał wpaść na pomysł zakończenia sprawy z Hodgesem, ale spotkanie z Freddi dało mu niezbędny impuls. Należało być jednak ostrożnym. Bardzo ostrożnym. Krok po kroku, mówił sobie Brady, kiedy nie spał ciemną nocą. Zawsze krok po kroku. Przede mną wielkie przeszkody, ale mam nadzwyczajny oręż. Krok numer jeden polegał na tym, że Al Brooks usunął pozostałe zappity ze szpitalnej biblioteki. Zabrał je do domu swojego brata, u którego mieszkał

w lokalu nad garażem. Było to proste, bo i tak nikt ich nie chciał. W tych konsolach Brady widział amunicję. Z czasem znalazł broń, do której pasowała. Brooks zabrał zappity samodzielnie, choć wykonując rozkazy – myśloryby – zaszczepione w płytkiej, acz przydatnej osobowości Z-Boya. Brady zaczął unikać całkowitego wnikania w Brooksa i przejmowania nad nim kontroli, ponieważ zbyt szybko wypalało to mózg staruszka. Chwile totalnego zanurzenia należało racjonować i korzystać z nich rozsądnie. Szkoda, bo Brady lubił takie wakacje poza szpitalem, ale ludzie zaczęli zauważać, że Al Bibliotekarz ma lekki mętlik pod sufitem. Gdyby ten mętlik zrobił się zbyt duży, Al straciłby posadę wolontariusza. Co gorsza, zmianę spostrzegłby Hodges. A to już niedobrze. Stary Det. Em. mógł sobie do woli chłonąć plotki o telekinezie, to Brady’emu nie przeszkadzało, nie chciał jednak, by gliniarz zwęszył, co tu się dzieje naprawdę. Mimo ryzyka całkowitego opróżnienia mózgu Brady przejął pełną kontrolę nad Brooksem wiosną 2013 roku, bo potrzebował dostępu do komputera w bibliotece. Patrzenie na komputer nie wymagało zupełnego zanurzenia, ale korzystanie to już co innego. Wizyta była krótka. Musiał tylko ustawić alert Google na hasła „Zappit” i „Wędkowanie”. Co dwa lub trzy dni wysyłał Z-Boya, żeby sprawdził alert, a potem doniósł, co przeczytał. Polecenie zakładało przełączenie się na strony sportowe, gdyby ktoś wszedł i zajrzał na ekran (co zresztą zdarzało się rzadko; szpitalna biblioteka to niewiele więcej niż schowek, a nieliczni zaglądający tam zwykle szukali kaplicy położonej po sąsiedzku). Alerty okazały się ciekawe i pouczające. Najwyraźniej wiele osób doświadczało półhipnozy albo autentycznego napadu padaczkowego, jeśli zbyt długo wpatrywały się w ekran demonstracyjny Wędkowania. Efekt był silniejszy, niż Brady mógł przypuszczać. Pojawił się nawet artykuł na ten temat w dziale biznesowym „New York Timesa”, a producent miał z tego powodu kłopoty. Kłopoty, jakich bynajmniej nie potrzebował, bo firma i tak chwiała się w posadach. Nie potrzeba by geniusza (za którego uważał się Brady), by stwierdzić, że Zappit Inc. wkrótce albo zbankrutuje, albo zostanie wykupione przez większe przedsiębiorstwo. Brady obstawiał bankructwo. Jaka firma wykazałaby się taką głupotą, by wykupić spółkę produkującą konsole beznadziejnie przestarzałe i niedorzecznie drogie, zwłaszcza jeśli jedna z gier miała groźny defekt?

Tymczasem pozostawało pytanie, jak przerobić te urządzenia, które już posiadał (schowane w szafie w mieszkaniu Z-Boya nad garażem, ale Brady uważał je za swoją własność), tak aby ludzie dłużej na nie patrzyli. Nad tym właśnie rozmyślał, kiedy odwiedziła go Freddi. Gdy już wykonała swój chrześcijański obowiązek (nie żeby Frederica Bimmel Linklatter kiedykolwiek była chrześcijanką), Brady głowił się długo i intensywnie. Potem, pod koniec sierpnia 2013 roku, po szczególnie irytującej wizycie Det. Em., wysłał Z-Boya do jej mieszkania. ··· Freddi przeliczyła pieniądze, a potem przyjrzała się starszemu facetowi w zielonych spodniach roboczych, który stał zgarbiony pośrodku pokoju udającego jej salon. Pieniądze pochodziły z rachunku oszczędnościowego Ala Brooksa w Midwest Federal. Była to pierwsza wypłata z jego skromnych zaskórniaków, ale bynajmniej nie ostatnia. – Dwieście dolców za parę pytań? Dobra, może być. Ale jeżeli tak naprawdę chcesz, żebym zrobiła ci loda, to idź gdzie indziej, dziadku. Jestem lesbą. – Tylko pytania – odparł Z-Boy. Wręczył jej zappita i kazał zerknąć na ekran demonstracyjny Wędkowania. – Ale nie patrz dłużej niż przez trzydzieści sekund. Jest, no, dziwny. – Dziwny, co? – Rzuciła mu pobłażliwy uśmieszek, a potem skupiła uwagę na pływających rybach. Z trzydziestu sekund zrobiło się czterdzieści. To dopuszczalne w myśl wytycznych, które Brady wydał Z-Boyowi, zanim wysłał go na tę misję (zawsze używał określenia „misja”, bo zauważył, że Brooks kojarzy to słowo z heroizmem). Ale po czterdziestu pięciu wyrwał konsolę z jej rąk. Freddi podniosła wzrok i zamrugała. – Ożeż… Miesza w głowie, co? – Tak. Trochę miesza. – Czytałam w „Gamer Programming”, że coś takiego powoduje gra Star Smash na automatach, ale trzeba grać przez jakieś pół godziny. Tutaj działa dużo szybciej. Czy ludzie o tym wiedzą? Z-Boy zignorował pytanie.

– Mój szef chce wiedzieć, jak to zmodyfikować, tak żeby ludzie patrzyli na ekran demo dłużej, zamiast od razu przejść do samej gry, która nie powoduje tego efektu. Freddi po raz pierwszy przybrała udawany rosyjski akcent. – A kto, Z-Boyu, ten dzielnyj wódz? Bądź dobry czeławiek i powiedz Towarzyszce X, da? Z-Boy zmarszczył czoło. – Hę? Freddi westchnęła. – Kto jest twoim szefem, przystojniaku? – Doktor Z. Brady przewidział to pytanie – znał Freddi z dawnych czasów – i taką dał kolejną wytyczną. Miał plany wobec Felixa Babineau, choć w owym czasie mgliste. Wtedy jeszcze tak się czuł. Leciał według instrumentów. – Doktor Z i jego pomagier Z-Boy… – Dziewczyna zapaliła papierosa. – Na drodze ku dominacji nad światem. No, no. Czy to znaczy, że ja jestem Z-Girl? Tego wytyczne nie obejmowały, więc Z-Boy milczał. – Nieważne. Rozumiem. – Freddi wydmuchnęła dym. – Twój szef chce, żeby demo było przyciągaczem wzroku. W tym celu samo powinno stać się grą. Ale koniecznie prostą. Nie ma miejsca na skomplikowane programowanie. – Uniosła zappita, teraz już wyłączonego. – Ta maszynka jest dość bezmyślna. – Jaką grą? – Mnie, gościu, nie pytaj. To część kreatywna. W tym nigdy nie byłam mocna. Powiedz szefowi, żeby sam to wykombinował. W każdym razie, kiedy ten gadżet zostanie włączony i złapie dobry sygnał Wi-Fi, trzeba zainstalować rootkita. Zanotować ci to? – Nie. – Brady przeznaczył część gwałtownie kurczącej się pamięci Ala Brooksa specjalnie na to zadanie. Poza tym, kiedy przyjdzie co do czego, robotę miała wykonać właśnie Freddi. – Po zainstalowaniu rootkita można pobrać kod źródłowy z innego komputera. – Znów przybrała rosyjski akcent. – Z tajnej Bazy Zjero pod paljarnym lodem. – To też mam mu powiedzieć? – Nie. Powiedz tylko o rootkicie i kodzie źródłowym. Kapujesz? – Tak.

– Coś jeszcze? – Brady Hartsfield chce, żebyś znów go odwiedziła. Brwi Freddi uniosły się niemal aż do włosów. – On z tobą rozmawia? – Tak. Na początku trudno go zrozumieć, ale potem już łatwiej. Freddi rozejrzała się po pokoju – ciemnym, zagraconym, pachnącym wczorajszą chińszczyzną – jakby ją interesował. Ta rozmowa robiła się coraz bardziej dziwna. – No nie wiem, stary. Odwaliłam dobry uczynek, ale ja nawet nigdy nie byłam harcerką. – On zapłaci – odpowiedział Z-Boy. – Niedużo, ale… – Ile? – Pięćdziesiąt dolarów za wizytę. – Dlaczego? Z-Boy nie wiedział, ale w 2013 roku pod czaszką było jeszcze sporo Ala Brooksa i on to rozumiał. – Chyba… dlatego, że byłaś częścią jego życia. Wiesz, kiedy jeździliście reperować ludziom komputery. W dawnych czasach. ··· Brady nie nienawidził doktora Babineau tak bardzo jak K. Williama Hodgesa, ale to nie znaczy, że doktor B. nie znajdował się na jego czarnej liście. Babineau wykorzystywał go jako królika doświadczalnego, co było złe. Potem stracił zainteresowanie, kiedy eksperymentalny lek najwyraźniej nie działał, co było jeszcze gorsze. Najgorsze zaś, że gdy Brady odzyskał przytomność, zastrzyki zaczęły się ponownie, a kto wie, jakie miały działanie? Mogły go zabić, ale jako człowiekowi, który wytrwale starał się o śmierć, nie to spędzało mu sen z powiek. Niepokoiło go, że zastrzyki mogłyby zaburzyć jego nowe zdolności. Publicznie Babineau wykpiwał rzekome nadprzyrodzone zdolności swojego pacjenta, w rzeczywistości jednak wierzył, że są one możliwe, choć Brady przezornie nie okazywał doktorowi swoich talentów, chociaż ten często go do tego namawiał. Uważał też, że wszelkie zdolności psychokinetyczne to efekt działania czegoś, co nazywał cerebeliną. Ponownie zaczęły się też badania tomograficzne i rezonanse magnetyczne.

– Jesteś ósmym cudem świata – powiedział mu Babineau po jednym z nich. To było jesienią 2013 roku. Szedł wtedy obok swego pacjenta, gdy salowy wiózł go z powrotem do sali 217. Doktor miał minę, którą Brady nazywał chełpliwą. – Obecne procedury nie tylko powstrzymały rozpad twoich komórek mózgu, ale pobudziły powstawanie nowych. Silniejszych. Czy masz pojęcie, jakie to nadzwyczajne? Mam pojęcie, dupku, pomyślał Brady. Więc zachowaj te wyniki dla siebie. Gdyby dowiedziała się o nich prokuratura, miałbym problem. Babineau klepał go po ramieniu w sposób, którego Brady nienawidził. Jakby głaskał swojego psa. – Ludzki mózg składa się z około stu miliardów komórek nerwowych. Komórki w twoim ośrodku Broki zostały poważnie uszkodzone, ale się wyleczyły. Ba, tworzą nowe neurony, jakich jeszcze nigdy nie widziałem. Pewnego dnia staniesz się sławny nie jako człowiek, który odebrał innym życie, ale ktoś, komu zawdzięcza się jego ratowanie. Jeśli tak, pomyślał Brady, to ty już tego nie dożyjesz. Masz to jak w banku, fiucie. ··· „W części kreatywnej nigdy nie byłam mocna” – powiedziała Z-Boyowi Freddi. Rzeczywiście, w tym zawsze mocny był Brady, a gdy 2013 rok przeszedł w 2014, miał mnóstwo czasu na obmyślanie sposobów na podrasowanie ekranu demonstracyjnego Wędkowania, tak by zmienić go w coś, co Freddi nazwała przyciągaczem wzroku. Żaden jednak nie wydawał się właściwy. Podczas jej wizyt nie rozmawiali o zappicie; najczęściej (oczywiście mówiła głównie ona) wspominali dawne czasy Cyberpatrolu. Tych wszystkich wariatów, do których jeździli. I Anthony’ego „Tonesa” Frobishera, ich szefa dupka. Freddi gadała o nim bez przerwy, zamieniając rzeczy, które powinna była mu powiedzieć, w takie, które powiedziała, i to prosto w twarz! Jej wizyty były monotonne, ale pokrzepiające. Stanowiły równowagę dla rozpaczliwych nocy, kiedy Brady miał wrażenie, że w sali 217 spędzi resztę życia na łasce doktora Babineau i jego „zastrzyków witaminowych”. Muszę go powstrzymać, myślał Brady. Muszę zdobyć nad nim kontrolę.

W tym celu podrasowana wersja ekranu demo musiała być w sam raz. Jeśli zawali pierwszą okazję dostania się do umysłu Babineau, drugiej mogło już nie być. ··· Teraz telewizor w sali 217 grał przez minimum cztery godziny dziennie. Takie polecenie wydał Babineau, tłumacząc oddziałowej Helmington, że „wystawia pana Hartsfielda na działanie bodźców zewnętrznych, aby – można powiedzieć – zresetować jego mózg”. Gdybyś ty miał pojęcie, jak bardzo mój mózg już jest zresetowany, myślał Brady. Twój świat by eksplodował. Nie przeszkadzały mu wiadomości w południe (gdzieś na świecie zawsze dochodziło do ekscytujących wybuchów albo innych masowych tragedii), natomiast cała reszta – programy kulinarne, talk-show, opery mydlane, znachorzy oszuści – to brednie. Ale pewnego dnia, kiedy siedział na krześle przy oknie i oglądał teleturniej Prize Surprise (a przynajmniej patrzył w tamtą stronę), doznał olśnienia. Uczestniczka dotarła do rundy dodatkowej i miała szansę wygrać wycieczkę na Arubę prywatnym samolotem. Pokazano jej wielki ekran komputera, po którym przesuwały się duże kolorowe kropki. Zadanie polegało na tym, żeby dotknąć pięciu z nich, zamieniając je w liczby. Jeśli suma liczb zbliży się do stu z dokładnością do pięciu, zawodniczka wygra. Brady patrzył, jak kobieta z szeroko otwartymi oczami wpatruje się w ekran, i już wiedział, że znalazł to, czego szukał. Różowe ryby, pomyślał. To one poruszają się najszybciej, a poza tym czerwony to gniewny kolor. A różowy… jaki? Które słowo pasuje? Przypomniał je sobie i uśmiechnął się. To był ten promienny uśmiech sprawiający, że Brady wyglądał, jakby znów miał dziewiętnaście lat. Różowy jest kojący. ··· Czasem, kiedy przychodziła Freddi, Z-Boy zostawiał wózek biblioteczny na korytarzu i dołączał do nich. Podczas jednej z takich wizyt, latem 2014 roku, wręczył jej elektroniczną instrukcję. Została napisana na komputerze w bibliotece podczas jednego z coraz rzadszych przypadków, gdy Brady nie wydawał Z-Boyowi

poleceń, ale siadał za kierownicą i całkowicie przejmował kontrolę. Nie miał wyboru, ponieważ to musiało być zrobione idealnie. Nie było miejsca na błąd. Freddi przeleciała wzrokiem instrukcję, zaciekawiła się i przeczytała ją dokładniej. – No, no, sprytne – pochwaliła. – A dodanie komunikatów podprogowych to fajny pomysł. Wredny, ale fajny. Wymyślił to tajemniczy Doktor Z? – Tak – potwierdził Z-Boy. Freddi popatrzyła na Brady’ego. – Wiesz, kim jest ten Doktor Z? Brady powoli pokręcił głową. – To na pewno nie ty? – zapytała dziewczyna. – Bo wygląda na twoją robotę. W odpowiedzi tylko patrzył na nią pustym wzrokiem, aż odwróciła głowę. Pozwolił jej zobaczyć więcej siebie niż Hodgesowi, pielęgniarkom czy fizjoterapeutom, ale nie zamierzał dopuścić, żeby zajrzała w głąb niego. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Zbyt duże ryzyko, że się wygada. Poza tym Brady wciąż nie był pewien, co robi. Mawiają, że jeśli zbudujesz lepszą pułapkę na myszy, świat wydepcze drogę do twoich drzwi, ale ponieważ nie wiedział jeszcze, czy w tę coś się złapie, postanowił milczeć. Poza tym Doktor Z na razie nie istniał. Ale tylko na razie. ··· Pewnego popołudnia, wkrótce po tym, jak Freddi otrzymała elektroniczną instrukcję wyjaśniającą sposób modyfikacji ekranu demonstracyjnego Wędkowania, Z-Boy odwiedził Felixa Babineau w jego gabinecie. W te dni, kiedy doktor był w szpitalu, zwykle spędzał tam godzinę, pijąc kawę i czytając gazetę. Pod oknem (Babineau nie miał widoku na parking) znajdowała się mata treningowa do golfa, na której doktor czasem ćwiczył putting. Tam właśnie stał, kiedy Z-Boy wszedł bez pukania. Babineau spojrzał na niego chłodno. – W czym mogę panu pomóc? Zgubił się pan? Z-Boy wyciągnął rękę z zappitem zerowym, podrasowanym przez Freddi (która zakupiła kilka nowych części komputerowych za pieniądze z gwałtownie kurczących się oszczędności Ala Brooksa). – Niech pan na to popatrzy – polecił. – Powiem panu, co robić.

– Proszę wyjść – odparł Babineau. – Nie wiem, co pan sobie wyobraża, ale to jest moja prywatna przestrzeń, w której przebywam w prywatnym czasie. Mam wezwać ochronę? – Niech pan popatrzy, bo jak nie, to zobaczy się pan w wieczornych wiadomościach. „Lekarz przeprowadza eksperymenty przy użyciu niesprawdzonego południowoamerykańskiego leku na oskarżonym o masowy mord Bradym Hartsfieldzie”. Babineau patrzył na niego z otwartymi ustami. Wyglądał mniej więcej tak, jak miał wyglądać w przyszłości, kiedy Brady zacznie wymazywać jego rdzenną świadomość. – Nie mam pojęcia, o czym pan mówi. – Mówię o cerebelinie. Jeszcze przez wiele lat bez atestu, jeśli w ogóle go otrzyma. Obejrzałem sobie pańskie pliki i zrobiłem telefonem dwadzieścia cztery zdjęcia. Sfotografowałem też obrazy tomograficzne, które zachował pan dla siebie. Sporo przepisów pan złamał, doktorku. Proszę popatrzeć na grę, a wszystko zostanie między nami. Jeśli pan odmówi, pańska kariera będzie skończona. Daję panu pięć sekund na decyzję. Babineau wziął konsolę i popatrzył na pływające ryby. Brzęczała muzyczka. Raz po raz błyskało niebieskie światło. – Niech pan stuka w te różowe. Będą się zmieniać w liczby. Proszę je dodawać w myślach. – Jak długo mam to robić? – Sam się pan zorientuje. – Pan oszalał? – Zamyka pan gabinet pod swoją nieobecność, co rozsądne, ale w tym szpitalu jest całe mnóstwo uniwersalnych przepustek. I zostawił pan niewyłączony komputer, a dopiero to zakrawa na szaleństwo. Proszę patrzeć na ryby. I stukać w te różowe. I dodawać w myślach liczby. Tylko tyle, a zostawię pana w spokoju. – To szantaż. – Nie, w szantażu chodzi o pieniądze. To zwykła umowa. Niech pan patrzy na ryby. Więcej nie będę prosił. Babineau popatrzył na ryby. Stuknął w różową, ale nie trafił. Nadążanie za nimi było zaskakująco trudne. Znowu stuknął i znowu chybił. Mruknął pod nosem: „Kurwa”. To naprawdę większe wyzwanie, niżby się wydawało, więc zaczęło go wciągać. Niebieskie błyski powinny irytować, ale nie irytowały. Wręcz

przeciwnie, pomagały się skupić. Niepokój o to, co wiedział ten dziad, zaczął ginąć w tle myśli doktora. Udało mu się stuknąć w różową rybę, zanim czmychnęła za lewy brzeg ekranu, i otrzymał cyfrę 9. To dobrze. Dobry początek. Zapomniał, dlaczego to robi. Ważne było łapanie różowych ryb. Muzyczka grała. ··· Piętro wyżej, w sali 217, Brady wpatrywał się we własnego zappita i czuł, że jego oddech spowalnia. Zamknął oczy i spojrzał na pojedynczą czerwoną kropkę. To Z-Boy. Czekał… czekał… a potem, gdy już zaczynał sądzić, że jego cel jest odporny, pojawiła się druga. Z początku była blada, lecz stopniowo stawała się jasna i wyraźna. To tak jakby oglądać, jak rozkwita róża, pomyślał Brady. Obie kropki zaczęły wesoło pływać tam i z powrotem. Skupił uwagę na tej, którą był Babineau. Zwolniła i znieruchomiała. Mam cię, pomyślał. Musiał jednak być ostrożny. To sekretna misja. Oczy, które otworzył, były oczami Felixa Babineau. Doktor wciąż wpatrywał się w ryby, ale już nie stukał palcem. Stał się… jak to oni mówili? Warzywkiem. Stał się warzywkiem. Brady nie zabawił długo w jego głowie, ale prędko zrozumiał, do jakich cudów zyskał dostęp. Al Brooks to świnka skarbonka; Felix Babineau to sejf w banku. Brady mógł sięgać do jego wspomnień, zgromadzonej wiedzy, umiejętności. Przebywając w Alu, umiałby przerabiać obwody elektryczne. Przebywając w Babineau, mógłby wykonać kraniotomię i przerabiać obwody w mózgu. Ponadto uzyskał dowód na coś, o czym dotąd tylko teoretyzował i myślał z nadzieją: był w stanie przejąć kontrolę nad ludźmi na odległość. Żeby się otworzyli, wystarczyło wprowadzić ich w stan hipnozy wywołanej przez zappita. Konsola zmodyfikowana przez Freddi okazała się bardzo skutecznym przyciągaczem wzroku i… dobry Boże, jakże szybko działała. Brady nie mógł się doczekać, aż wykorzysta ją na Hodgesie. Przed opuszczeniem mózgu Felixa Babineau uwolnił w nim nowe myśloryby, ale tylko kilka. Z doktorem zamierzał się obchodzić bardzo ostrożnie. Babineau

musiał najpierw w pełni przywyknąć do ekranu – który teraz stał się tym, co specjaliści od hipnozy nazywają instrumentem indukcji – zanim Brady mógłby się ujawnić. Jedną z myśloryb zaszczepionych owego dnia była ta, że badania tomograficzne nie wykazują nic ciekawego, więc powinno się z nich zrezygnować. Podobnie jak z zastrzyków cerebeliny. Bo Brady nie robi wystarczająco dużych postępów. Bo utknąłem w martwym punkcie. I bo mogą mnie przyłapać. – Źle byłoby dać się przyłapać – wymamrotał Babineau. – Tak – odparł Z-Boy. – Źle dla nas obu. Babineau upuścił kij golfowy. Z-Boy podniósł go i włożył mu do ręki. ··· Gdy tamto gorące lato przerodziło się w zimną i deszczową jesień, Brady umacniał kontrolę nad Babineau. Wypuszczał myśloryby ostrożnie, niczym strażnik leśny, który zarybia staw pstrągami. Babineau pozwalał sobie na macanki w stosunku do kilku młodszych pielęgniarek, choć ryzykował skargę o molestowanie seksualne. Babineau raz po raz, przy użyciu identyfikatora fikcyjnego lekarza, podkradał środki przeciwbólowe ze stacji medycznej Pyxis w Kuble – tę sztuczkę Brady zrealizował za pośrednictwem Freddi Linklatter. Babineau robił to, choć wcześniej czy później ktoś musiał go przyłapać, a poza tym dysponował przecież bezpieczniejszymi metodami pozyskiwania leków. Pewnego dnia z pokoju neurochirurgów ukradł rolexa (mimo że miał własnego), schował go do dolnej szuflady biurka w swoim gabinecie i prędko o nim zapomniał. Brady Hartsfield – chociaż ledwo był w stanie chodzić – krok po kroku przejmował władzę nad doktorem, który myślał, że przejął władzę nad nim. Wpędził go w wielozębną pułapkę występków. Gdyby Babineau zrobił coś głupiego, na przykład spróbował powiedzieć komuś o tym, co się dzieje, natychmiast by się zatrzasnęła. Jednocześnie Brady zaczął modelować osobowość Doktora Z, znacznie ostrożniej niż w przypadku Ala Bibliotekarza. Po pierwsze, nabrał w tym większej wprawy. Po drugie, miał do czynienia z doskonalszym materiałem. W październiku tamtego roku, kiedy w mózgu Babineau pływały już setki myśloryb, Brady zaczął przejmować władzę nie tylko nad jego umysłem, ale i ciałem, które zabierał na coraz dalsze wycieczki. Pewnego razu pojechał w jego

bmw aż do granicy z Ohio tylko po to, by sprawdzić, czy odległość osłabi kontrolę. Nie osłabiła. Najwidoczniej gdy już udało się wejść do środka, to na dobre. Sama wycieczka była doskonała. Zatrzymał się w przydrożnej restauracji i nażarł się krążków cebulowych. Pycha! ··· Gdy zbliżał się okres świąteczny w 2014 roku, Brady osiągnął stan, którego nie znał od wczesnego dzieciństwa. Stan tak obcy, że zdjęto już bożonarodzeniowe dekoracje i zbliżały się walentynki, zanim zrozumiał, co to takiego. Był zadowolony. Jakaś jego część walczyła z tym uczuciem, uznając, że to mała śmierć, ale inna część zapragnęła je zaakceptować. Wręcz się nim cieszyć. No bo czemu nie? Przecież wreszcie nie był uwięziony w sali 217, a nawet we własnym ciele. Mógł je opuścić, kiedy tylko zechciał, albo w roli pasażera, albo kierowcy. Musiał tylko uważać, żeby nie wcielać się w kierowcę zbyt często i na zbyt długo, to wszystko. Liczył, że to, czego pozbawia mózgi swych dronów, przejmując kontrolę, zregeneruje się tak samo, jak mięśnie regenerują się po wysiłku, ale tak się nie stało. Rdzenna świadomość, jak się okazywało, to ograniczony surowiec. Kiedy znika, to znika. Szkoda. Gdyby Hodges kontynuował wizyty, Brady obrałby kolejny cel do rozwoju: skłonienie, żeby spojrzał na zappita w szufladzie szafki, wejście w niego i podrzucenie samobójczych myśloryb. Byłoby znowu jak Pod Niebieskim Parasolem Debbie, tylko że tym razem sugestie miałyby znacznie większą siłę. Właściwie nie sugestie, tylko komendy. Jedyny problem z tym planem okazał się taki, że Hodges przestał przychodzić. Pojawił się tuż po Święcie Pracy, wygadywał te same brednie co zawsze – „Wiem, że tam jesteś, Brady, mam nadzieję, że cierpisz, Brady, czy naprawdę umiesz poruszać rzeczy na odległość, Brady? Jeżeli tak, to pokaż” – ale później już się nie pojawił. Brady domyślał się, że właśnie zniknięcie detektywa z jego życia jest prawdziwym źródłem tego niezwykłego i nie do końca mile widzianego zadowolenia. Hodges był jak rzep pod siodłem, który doprowadzał go do szału

i zmuszał do galopu. Teraz rzep zniknął, więc Brady mógł paść się spokojnie, jeśli chciał. Właściwie to chciał. ··· Ona naprawdę zasługuje na lepsze mieszkanie, myślał Brady. Powinienem z tym coś zrobić. Z-Boy przyniósł jej również resztę zappitów podebranych z biblioteki, a Freddi podrasowała demo Wędkowania we wszystkich egzemplarzach… oczywiście za pewną cenę. Choć cena ta była wysoka, Brady płacił bez wahania. To przecież pieniądze doktorka, siano Babineau. Co zrobić z podkręconymi konsolami – na razie nie miał pojęcia. Przypuszczał, że wcześniej czy później zechce zdobyć nowego drona albo dwa, ale nie widział powodu do prędkiej zamiany. Zaczął rozumieć, czym tak naprawdę jest zadowolenie: emocjonalnym odpowiednikiem końskich szerokości, gdzie wszystkie wiatry ucichły i człowiek po prostu dryfuje. Następuje, gdy kończą się cele do rozwoju. ··· Taki stan rzeczy trwał do 13 lutego 2015 roku, kiedy uwagę Brady’ego zwróciła pewna informacja w południowych wiadomościach. Prezenterzy, którzy jeszcze przed chwilą rechotali, komentując figle dwóch małych pand, przybrali miny pod tytułem „O cholera, jakie to straszne”, gdy na ekranie za ich placami zdjęcie pand zastąpił symbol złamanego serca. – Na przedmieściu Sewickley szykują się smutne walentynki – powiedziała kobieta. – To prawda, Betty – odpowiedział mężczyzna. – Dwoje ocalałych z masakry pod City Center, dwudziestosześcioletnia Krista Countryman i dwudziestoczteroletni Keith Frias, popełniło samobójstwo w jej domu. – Ken, wstrząśnięci rodzice twierdzą, że w maju tego roku para planowała wziąć ślub, ale oboje odnieśli poważne obrażenia w ataku przeprowadzonym przez Brady’ego Hartsfielda i nieustający ból fizyczny i psychiczny widocznie okazał się zbyt duży. Więcej szczegółów przedstawi Frank Denton.

Brady słuchał z najwyższą uwagą, siedział na swoim krześle tak bardzo wyprostowany, jak tylko potrafił, oczy mu świeciły. Czy mógłby uczciwie zapisać tę parę na swoje konto? Uważał, że tak, co oznaczało, że wynik spod City Center podskoczył z ośmiu do dziesięciu. Wciąż poniżej tuzina, ale całkiem nieźle. Reporter Frank Denton, również z wzorową miną marki „O cholera”, chrzanił przez jakiś czas, a potem na ekranie pojawił się nieszczęśliwy tatuś tej pizdy Countryman, który odczytał list pożegnalny pary samobójców. Cały czas ryczał, ale Brady zdołał zrozumieć większość. Mieli piękną wizję życia w zaświatach, gdzie ich rany zostaną uleczone, brzemię bólu zniknie, a ślubu udzieli im w pełnym zdrowiu ich Pan i Zbawca Jezus Chrystus. – Jejku, jakie to smutne – podsumował prezenter na zakończenie relacji. – Takie smutne. – Rzeczywiście, Ken – zgodziła się Betty. Ekran za ich plecami wyświetlił zdjęcie bandy idiotów w strojach ślubnych, którzy stali w basenie. Smutna mina prezenterki zniknęła błyskawicznie, ponownie zastąpiona wesołą. – Ale to cię powinno pocieszyć: dwadzieścia młodych par postanowiło wziąć ślub w basenie w Cleveland w temperaturze minus siedmiu stopni! – Mam nadzieję, że rozgrzewał ich ogień miłości – odparł Ken, ukazując w uśmiechu perfekcyjnie zrobione zęby. – Brr! Więcej szczegółów przedstawi Patty Newfield. Ilu jeszcze ludzi mógłbym zaliczyć? – zastanawiał się Brady. Rozochocił się. Mam dziewięć podrasowanych zappitów, podsumował, plus dwa u moich dronów i jeden w szufladzie. Kto powiedział, że muszę poprzestać na tych dupkach, co szukali pracy? Kto powiedział, że nie mogę wyśrubować wyniku? ··· W okresie spokoju Brady nadal śledził losy Zappit Inc. Raz czy dwa razy w tygodniu wysyłał Z-Boya, żeby sprawdzał alerty Google. Temat hipnotycznego działania ekranu Wędkowania (a w mniejszym stopniu również dema Whistling Birds) ucichł, zastąpiony spekulacjami dotyczącymi tego, kiedy dokładnie upadnie firma – bo że tak się stanie, nikt już nie wątpił. Gdy Sunrise Solutions wykupiło Zappit, bloger podpisujący się jako Elektryczny Huragan, napisał:

O rany! To zupełnie jakby dwoje chorych na raka, którym zostało sześć tygodni życia, postanowiło się pobrać. Ukryta osobowość Babineau była już dobrze ugruntowana. To właśnie Doktor Z zaczął w imieniu Brady’ego sprawdzać ludzi, którzy przetrwali masakrę pod City Center. Sporządził listę najciężej rannych, a przez to najbardziej podatnych na myśli samobójcze. Kilka osób, jak Daniel Starr i Judith Loma, wciąż poruszało się na wózkach. Loma mogła jeszcze kiedyś zacząć chodzić; Starr – nigdy. Ponadto była także Martine Stover, sparaliżowana od szyi w dół i mieszkająca z matką w Ridgedale. Wyświadczyłbym im przysługę, myślał Brady. Naprawdę. Uznał, że mamusia tej Stover będzie dobra na start. Początkowo uznał, że ZBoy wyśle jej zappita pocztą (Darmowy prezent dla Ciebie!), ale jaka byłaby gwarancja, że ona go po prostu nie wyrzuci? Miał tylko dziewięć egzemplarzy, więc nie mógł ryzykować, że któryś się zmarnuje. Podrasowanie ich kosztowało go (no, raczej Babineau) sporo pieniędzy. Może lepiej wysłać doktora z osobistą misją. W jednym z tych swoich garniturów szytych na miarę, z dobranym do niego poważnym ciemnym krawatem, wyglądał dużo wiarygodniej niż Z-Boy w pomiętych zielonych spodniach robociarskich, a poza tym to ten typ starszego mężczyzny, na który zwykle lecą babki w typie matki Stover. Brady musiał tylko wymyślić przekonującą historyjkę. Może coś o próbnym marketingu? Klubie książki? Konkursie z nagrodami? Wciąż rozważał różne możliwości – nigdzie mu się nie śpieszyło – kiedy alert Google powiadomił o niespodziewanym zgonie: Sunrise Solutions poszło do piachu. To było na początku kwietnia. Wyznaczono syndyka masy upadłościowej, który miał dokonać sprzedaży aktywów, a lista dóbr materialnych wkrótce miała się pojawić na odpowiednich stronach. Niecierpliwi mogli zapoznać się z pełnym spisem niesprzedawalnego chłamu Sunrise Solutions we wniosku o ogłoszenie upadłości. Brady uznał, że to ciekawe, ale nie na tyle, żeby Doktor Z musiał się zapoznawać z tą listą. Na pewno były tam całe skrzynie zappitów, on jednak miał dziewięć własnych, a to z pewnością wystarczy do zabawy. Miesiąc później zmienił zdanie. ···

Jeden z najpopularniejszych segmentów wiadomości w południe nosił tytuł Słówko od Jacka. Jack O’Malley był wielkim, grubym dinozaurem, który zapewne zaczynał pracę w branży jeszcze w czasach czarno-białej telewizji. Na koniec każdego serwisu informacyjnego gadał przez pięć minut o tym, co akurat zajmowało resztki jego umysłu. Nosił okulary w olbrzymich czarnych oprawkach, a kiedy mówił, podbródek drżał mu jak galareta. Zwykle bawił Brady’ego, zapewniał odrobinę rozrywki, ale tego dnia w Słówku od Jacka nie było nic zabawnego. Otworzyło całkiem nowe perspektywy. – Po materiale, który niedawno nadała nasza stacja, rodziny Kristy Countryman i Keitha Friasa zostały zasypane kondolencjami – oznajmił skwaszonym głosem Andy’ego Rooneya z 60 Minutes. – Decyzja tej pary o zakończeniu życia, gdy oboje nie potrafili dłużej walczyć z niekończącym się potwornym bólem, na nowo rozpaliła dyskusję o etyce samobójstwa. Niestety, przypomniała nam również o tchórzu, który spowodował ów niekończący się ból, o tym potworze Bradym Wilsonie Hartsfieldzie. To ja, pomyślał wesoło Brady. Kiedy podają nawet twoje drugie imię, wiesz, że jesteś prawdziwym straszydłem. – Jeśli po tym życiu istnieje następne – mówił Jack (nieokiełznane brwi Andy’ego Rooneya ściągały się, a podbródek się huśtał) – Brady Wilson Hartsfield zapłaci tam pełną cenę za swe czyny. Tymczasem spójrzmy na dobrą stronę tej tragicznej historii, bo ta naprawdę istnieje. Rok po tchórzliwym ataku pod City Center Brady Wilson Hartsfield spróbował dokonać jeszcze straszliwszej zbrodni. Przemycił duże ilości wybuchowego plastiku na koncert w Audytorium Mingo, planując zamordować tysiące nastolatków, które przyszły tam, żeby przyjemnie spędzić czas. Próbę zamachu udaremnili emerytowany detektyw William Hodges oraz dzielna Holly Gibney, która rozbiła czaszkę tego zwyrodniałego patałacha, zanim zdążył zdetonować… W tym miejscu Brady stracił wątek. To jakaś Holly Gibney walnęła go w głowę i prawie zabiła? Kto to, kurwa, jest Holly Gibney? I dlaczego nikt mu o tym nie powiedział przez pięć lat, odkąd zgasiła mu światło i wpakowała do szpitalnej sali? Jak to w ogóle możliwe? Bardzo prosto, uznał. Kiedy wszyscy o tym mówili, on był w śpiączce. A potem po prostu uznał, że załatwił go albo Hodges, albo ten jego czarnuch od kosiarki. Zamierzał wyszukać Gibney w internecie, kiedy nadarzy się okazja, ale nie ona była najważniejsza. Należała do przeszłości. W przyszłości natomiast rysowała

się wspaniała myśl, która przyszła mu do głowy tak jak zawsze wszystkie najlepsze wynalazki: pełna i skończona, wymagająca po drodze jedynie drobnych poprawek, by stać się perfekcyjną. Włączył zappita, znalazł Z-Boya (który właśnie rozdawał czasopisma pacjentkom na ginekologii) i wysłał go do komputera w bibliotece. Kiedy już siedział przed monitorem, Brady wypchnął go z fotela kierowcy i sam przejął kontrolę, zgarbił się i zaczął wpatrywać się w monitor krótkowzrocznymi oczami Ala Brooksa. Na stronie Majątek upadłościowy 2015 znalazł listę wszystkiego, co pozostawiło po sobie Sunrise Solutions. Był na niej złom z kilkunastu różnych firm, w kolejności alfabetycznej. Firma Zappit znajdowała się na samym końcu, ale z perspektywy Brady’ego bynajmniej nie była najmniej ważna. Listę otwierało 45 872 zappit commanderów w sugerowanej cenie detalicznej 189,99 dolara. Sprzedawano je partiami po czterysta, osiemset i tysiąc. Poniżej znajdowało się zapisane czerwonym drukiem zastrzeżenie, że część egzemplarzy jest wadliwa, „ale większość działa perfekcyjnie”. Brady był tak podniecony, że stare serce Ala Bibliotekarza z trudem sobie radziło. Dłonie cofnęły się od klawiatury i zacisnęły w pięści. Perspektywa popchnięcia do samobójstwa kolejnych osób ocalałych pod City Center bladła w porównaniu z wielką wizją, która teraz go ogarnęła: dokończenia tego, co próbował osiągnąć w Mingo. Już sobie wyobrażał, jak pisze do Hodgesa spod Niebieskiego Parasola: Myślisz, że mnie powstrzymałeś? No to się przeliczyłeś. Ależ byłoby cudownie! Babineau na pewno miałby dość pieniędzy na zakup zappitów dla każdego, kto przyszedł na tamten koncert, ale Brady musiał zajmować się celami kolejno, więc nie mógł przesadzić. Kazał Z-Boyowi przyprowadzić Babineau. Ten się opierał. Zaczął się bać Brady’ego, czym Brady był zachwycony. – Kupisz pewien towar – oznajmił. – Kupię towar. – Potulny. Już nie przestraszony. Do sali 217 wszedł Babineau, ale teraz, zgarbiony przed krzesłem Brady’ego, stał Doktor Z. – Tak. Przelejesz pieniądze na nowy rachunek. Założymy go na firmę, którą nazwiemy Gamez Unlimited. Gamez przez Z. – Przez Z. Tak jak ja. – Ordynator oddziału neurologii Szpitala imienia Kinera zdobył się na tępy uśmieszek.

– Bardzo dobrze. Przeznaczysz na to, powiedzmy, sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Ponadto załatwisz Freddi Linklatter nowe, większe mieszkanie. Żeby mogła odbierać tam towary, które kupisz, a potem przy nich pracować. Będzie teraz bardzo zajętą dziewczynką. – Załatwię jej nowe, większe mieszkanie, żeby… – Zamknij się i słuchaj. Będzie potrzebowała też więcej sprzętu. Brady pochylił się na krześle. Widział przed sobą świetlaną przyszłość, w której Brady Wilson Hartsfield zostaje ogłoszony zwycięzcą wiele lat po tym, gdy Det. Em. uznał, że gra dobiegła końca. – Najważniejszy z tych urządzeń jest wzmacniacz sygnału.

ŁBY I SKÓRY

1 To nie ból budzi Freddi, ale pęcherz. Jak gdyby zaraz miał pęknąć. Wstanie z łóżka okazuje się poważną operacją. We łbie jej dudni, a ona czuje się tak, jakby założyli jej gips na klatkę piersiową. Nawet tak bardzo nie boli, przede wszystkim jest sztywna i ciężka. Każdy oddech to jak podrzut sztangi. Łazienka wygląda niczym z horroru, więc gdy tylko Freddi siada na kiblu, zamyka oczy, żeby nie patrzeć na całą tę krew. Mam szczęście, że żyję, myśli, kiedy wylewa się z niej, wydawałoby się, czterdzieści litrów moczu. Cholerne szczęście. Dlaczego wylądowałam w centrum tego pierdolnika? Bo zaniosłam mu zdjęcie. Moja matka miała rację – każdy dobry uczynek zostaje ukarany. Teraz jednak trzeba myśleć jasno jak nigdy, więc Freddi musi przyznać, że to wcale nie zaniesienie Brady’emu zdjęcia doprowadziło ją tutaj, do tej zakrwawionej łazienki, w której siedzi z guzem na głowie i raną postrzałową w piersi. Wszystko przez to, że potem tam wracała, a wracała, bo dostawała pieniądze – pięćdziesiąt dolarów za wizytę. Czyli można powiedzieć, że została call girl. Wiesz, o co tu chodzi. Możesz sobie wmawiać, że zorientowałaś się dopiero po zerknięciu na pendrive’a aktywującego tę upiorną stronę, który dał ci Doktor Z, ale wiedziałaś już przy instalowaniu aktualizacji na zappitach, prawda? To była istna linia montażowa, czterdzieści do pięćdziesięciu dziennie, dopóki wszystkie oprócz wadliwych nie zmieniły się w bomby. Ponad pięćset egzemplarzy. Od początku wiedziałaś, że stoi za tym Brady, a Brady Hartsfield jest szalony. Freddi podciąga spodnie, spuszcza wodę i wychodzi z łazienki. Światło wpadające przez okno salonu jest przytłumione, ale i tak razi ją w oczy. Dziewczyna marszczy brwi, widzi, że zaczyna padać śnieg, a potem człapie do kuchni, z trudem łapiąc każdy oddech. Jej lodówkę wypełniają przede wszystkim kartony z resztkami chińszczyzny, ale na drzwiczkach stoi kilka puszek red bulla. Bierze jedną z nich, wypija połowę i od razu czuje się trochę lepiej. To pewnie efekt psychologiczny, ale niech i tak będzie. Co ja teraz zrobię? Na litość boską, co? Czy z tego da się wyplątać? Człapiąc już nieco szybciej, idzie do pokoju komputerowego i odświeża ekran. Wchodzi przez Google na stronę zetkoniec.com z nadzieją, że zobaczy animowanego ludzika z kilofem, ale z przerażeniem widzi rozświetlony świecami dom pogrzebowy – dokładnie ten sam obraz, który ujrzała, gdy uruchomiła

pendrive’a i obejrzała ekran startowy, zamiast zaimportować całość na ślepo, tak jak jej kazano. W tle słychać tę głupkowatą piosenkę Blue Öyster Cult. Freddi przewija komunikaty poniżej trumny, z których każdy kurczy się i rozkurcza jak wolno bijące serce (KONIEC BÓLU, KONIEC STRACHU) i klika na ZOSTAW KOMENTARZ. Nie wie, od jak dawna ta elektroniczna trucizna jest aktywna, ale zdążyła zebrać setki komentarzy. Wmroku77: Ta strona ma odwagę mówić prawdę! ZawszeAlice401: Chciałabym nie bać się to zrobić, w domu mam teraz okropnie. VerbanaMalpa: Ludzie, wytrzymajcie ból, samobójstwo jest dla tchórzy!!! KiciaZielonooka: Nie, samobójstwo NIE BOLI, przynosi dużo zmian. VerbanaMalpa to nie jedyny autor (lub autorka) krytycznego wpisu, ale Freddi nie musi przeglądać wszystkich komentarzy, by wiedzieć, że należy do zdecydowanej mniejszości. To się rozejdzie jak grypa. Nie, raczej jak ebola. Freddi zerka na wzmacniacz sygnału w samą porę, by zobaczyć, jak komunikat ZNALEZIONO 171 zmienia się w 172. Wieść o rybach z numerkami rozchodzi się prędko, wieczorem prawie wszystkie przerobione zappity będą aktywne. Demo hipnotyzuje te osoby, sprawia, że stają się otwarte. Na co? No, przede wszystkim na myśl o odwiedzinach na stronie zetkoniec.com. A może ci z zappitami nie muszą tam nawet wchodzić? Może od razu się załatwią. Czy ludzie posłuchają hipnotycznej komendy, żeby się zabić? Na pewno nie, prawda? Prawda? Freddi nie zaryzykuje wyłączenia wzmacniacza sygnału ze strachu przed ponowną wizytą Brady’ego, ale strona to co innego. – Już po tobie, kurwo – mówi i zaczyna stukać w klawiaturę. Po niecałych trzydziestu sekundach wpatruje się z niedowierzaniem w komunikat na ekranie: FUNKCJA NIEDOZWOLONA. Już chce spróbować ponownie, ale się powstrzymuje. Równie dobrze drugie podejście może spalić wszystkie jej rzeczy – nie tylko sprzęt, ale karty kredytowe, konto w banku, komórkę, nawet pieprzone prawo jazdy. Jeśli ktokolwiek umiałby zaprogramować takie szatańskie gówno, to właśnie Brady.

Kurwa. Muszę się stąd zmywać. Wrzuci jakieś ciuchy do walizki, wezwie taksówkę, pojedzie do banku i podejmie wszystko, co ma na koncie. Mogą tam być nawet cztery tysiące dolarów (W głębi duszy wie, że bliżej trzech). Z banku na dworzec autobusowy. Śnieg, który wiruje za oknem, to podobno wstęp do wielkiej burzy, co może uniemożliwić szybką ucieczkę, ale jeśli trzeba będzie czekać kilka godzin na dworcu, to Freddi poczeka. Cholera, nawet się tam prześpi, jeśli to konieczne. To wszystko robota Brady’ego. Zaprojektował skomplikowany protokół à la Jonestown, w którym przerobione konsole są tylko jednym z elementów, a ona mu w tym pomogła. Freddi nie ma pojęcia, czy ten plan zadziała, i nie ma zamiaru czekać, żeby się przekonać. Żal jej ludzi, których wessą zappity, oraz tych, których pieprzona strona zetkoniec.com skłoni do próby samobójczej, ale ona musi zadbać o siebie. Nikt tego za nią nie zrobi. Wraca do sypialni najszybciej, jak umie. Wyciąga z szafy starą walizkę Samsonite, a potem niedobór tlenu spowodowany płytkim oddechem i nadmiarem emocji sprawia, że nogi się pod nią uginają. Dociera do łóżka, siada i spuszcza głowę. Spokojnie, myśli. Złap oddech. Wszystko po kolei. Tyle że przez tę głupią próbę wykrzaczenia strony nie wie, ile czasu jej zostało, a gdy na komodzie zaczyna grać Boogie Woogie Bugle Boy aż krzyczy. To jej komórka. Freddi nie chce jej odbierać, mimo to wstaje. Czasami lepiej wiedzieć.

2 Do czasu, aż Brady opuszcza autostradę zjazdem numer 7, śnieg sypie lekko, ale na drodze stanowej numer 79 – to już jest zadupie – zaczyna padać gęściej. Asfalt pozostaje czarny i mokry, ale już niedługo zbierze się na nim śnieg, a Brady’emu zostało jeszcze sześćdziesiąt pięć kilometrów do miejsca, w którym zamierza się zadekować i wziąć do roboty. Jezioro Charles, myśli. Tam zaczyna się prawdziwa zabawa. Właśnie wtedy budzi się laptop Babineau i dzwoni trzy razy – to alert, który Brady zaprogramował ponad miesiąc temu. Bo zawsze lepiej dmuchać na zimne. Nie ma czasu się zatrzymywać, ponieważ ściga się z cholerną śnieżycą, ale nie może sobie pozwolić, by tego nie zrobić. Przed nim po prawej jest zabity deskami budynek. Na dachu dwie metalowe dziewczyny w zardzewiałych bikini trzymają szyld z napisami PORNOPAŁAC, XXX i POKAZUJEMY, BO CHCEMY. Pośrodku ziemnego parkingu – który zaczyna przykrywać śnieg – stoi tabliczka NA SPRZEDAŻ. Brady zatrzymuje się tam, wrzuca tryb parkowania i otwiera laptopa. Komunikat na ekranie psuje mu dobry nastrój. 11:04 NIEAUTORYZOWANA PRÓBA DOSTĘPU DO ZETKONIEC.COM ODRZUCONA STRONA AKTYWNA Brady otwiera schowek chevroleta. Sponiewierana komórka Ala Brooksa leży tam, gdzie zawsze ją trzymał. Całe szczęście, bo zapomniał wziąć telefon Babineau. Dobra, myśli, przyznaję się. Nie da się spamiętać wszystkiego, a ja miałem co robić. Nie wchodzi nawet w kontakty; numer telefonu Freddi wybiera z pamięci. Nie zmieniła go od czasów pracy w Discount Electronix.

3 Kiedy Hodges wychodzi do toalety, Jerome czeka, aż zniknie za drzwiami, a potem idzie do Holly, która stoi przy oknie i patrzy na padający śnieg. Tu, w mieście, jest jeszcze jasno. Płatki tańczą w powietrzu jakby wbrew prawom grawitacji. Holly znowu krzyżuje ręce na piersiach, by złapać się za ramiona. – Bardzo z nim źle? – pyta chłopak. – Bo kiepsko wygląda. – Rak trzustki. Jak z czymś takim można wyglądać dobrze? – Myślisz, że wytrzyma ten dzień? Bardzo chce i chyba dobrze by mu zrobiło, gdyby domknął tę sprawę. – Mówisz o domknięciu sprawy Hartsfielda. Pitolonego Brady’ego Hartsfielda. Mimo że Hartsfield, kurka, nie żyje. – Tak, to właśnie miałem na myśli. – Chyba jest źle. – Holly odwraca się do niego i zmusza się do spojrzenia mu w oczy, co zawsze sprawia, że czuje się obnażona. – Zauważyłeś, że on ciągle łapie się za bok? Jerome kiwa głową. – Robił to już od wielu tygodni i mówił, że ma niestrawność. Poszedł do lekarza tylko dlatego, że go zmusiłam. A kiedy dowiedział się, co mu jest, próbował kłamać. – Nie odpowiedziałaś na pytanie. Czy wytrzyma ten dzień? – Chyba tak. Mam nadzieję. Bo masz rację, on tego potrzebuje. Ale musimy z nim być. Oboje. – Holly puszcza jedno ramię, żeby złapać Jerome’a za nadgarstek. – Obiecaj mi. Nie wyślecie chudej dziewczyny do domu, żeby chłopcy mogli bawić się w domku na drzewie sami. On rozgina jej palce i ściska dłoń. – Nie martw się, Hollyberry. Nikt nie rozbije naszej kapeli.

4 – Halo? Czy to pan, Doktorze Z? Brady nie ma czasu, żeby się z nią bawić. Śnieg gęstnieje z każdą chwilą, a kiedy burza zacznie się na dobre, gówniany stary chevrolet Z-Boya, bez opon śnieżnych i z przeszło stu pięćdziesięcioma tysiącami kilometrów na liczniku, nie ma szans jej sprostać. W innych okolicznościach Brady chciałby wiedzieć, jakim cudem w ogóle przeżyła, ale ponieważ nie zamierza zawrócić, żeby temu zaradzić, pytanie jest bezprzedmiotowe. – Wiesz, kto mówi, a ja wiem, co próbowałaś zrobić. Spróbuj ponownie, a wyślę do ciebie ludzi, którzy obserwują budynek. Masz szczęście, że żyjesz, Freddi. Na twoim miejscu nie kusiłbym losu. – Przepraszam. – Prawie szepcze. To już nie jest ta zadziorna laska w stylu „Pieprzyć ciebie i twoją matkę też”, z którą Brady pracował w Cyberpatrolu. Ale nie została do końca złamana, inaczej nie spróbowałaby grzebać w sprzęcie komputerowym. – Powiedziałaś komuś? – Nie! – Wydaje się przerażona tą myślą. Bardzo dobry znak. – A powiesz? – Nie! – Prawidłowa odpowiedź, bo jeśli powiesz, dowiem się o tym. Jesteś obserwowana, Freddi. Pamiętaj o tym. Kończy rozmowę, nie czekając na reakcję. Bardziej wściekły jest na nią za to, że przeżyła, niż za to, co próbowała zrobić. Czy uwierzy, że fikcyjni ludzie obserwują jej budynek, choć zostawił ją tam, myśląc, że nie żyje? Raczej tak. Miała do czynienia z Doktorem Z i Z-Boyem; kto wie, iloma dronami dysponuje jeszcze Brady? W każdym razie nic już się na to nie poradzi. Brady ma bardzo długi staż w obwinianiu innych za swoje problemy, a teraz obwinia Freddi za to, że nie umarła wtedy, kiedy powinna. Wrzuca bieg i wciska pedał gazu. Koła kręcą się w miejscu na cienkim śnieżnym dywanie, który pokrywa parking nieczynnego Pornopałacu, ale chwytają przyczepność po wyjechaniu na drogę stanową, gdzie miękkie pobocze, wcześniej brązowe, zaczyna robić się białe. Brady przyśpiesza do stu kilometrów na godzinę. Już wkrótce będzie to zbyt duża prędkość na te warunki, ale na razie utrzyma ją najdłużej, jak się da.

5 Uczciwi Znalazcy dzielą toalety na szóstym piętrze z biurem podróży, ale w tej chwili Hodges ma męską ubikację tylko dla siebie, za co jest wdzięczny. Zgina się nad jedną z umywalek, przytrzymując się jej prawą ręką, a lewą przyciskając do boku. Pasek wciąż ma rozpięty, spodnie opadają poniżej bioder pod ciężarem zawartości kieszeni: kluczy, drobnych, portfela, telefonu. Przyszedł się wysrać, załatwić zwykłą potrzebę fizjologiczną, którą załatwiał całe życie, ale kiedy się napiął, lewa strona brzucha eksplodowała. Dotychczasowy ból wydaje się przy tym zaledwie strojeniem instrumentu przed rozpoczęciem właściwego koncertu. Skoro już teraz jest tak źle, to strach myśleć, co jeszcze go czeka. Nie, myśli Hodges, „strach” to niewłaściwe słowo. Właściwe brzmi: „przerażenie”. Po raz pierwszy w życiu przeraża mnie przyszłość, w której to, kim byłem i jestem, zostanie najpierw zatopione, a potem wymazane. Jeśli nie spowoduje tego ból, dokończą dzieła silniejsze leki podane, żeby go zwalczyć. Teraz rozumie, dlaczego jego schorzenie nazywają podstępnym rakiem i dlaczego niemal zawsze jest on zabójczy. Czai się w trzustce, gromadzi wojska i wysyła tajnych emisariuszy do płuc, węzłów chłonnych, kości i mózgu. A później rozpoczyna blitzkrieg, nie rozumiejąc w swej drapieżności, że zwycięstwem sprowadzi na siebie śmierć. Chyba że właśnie tego chce, myśli Hodges. Może nienawidzi samego siebie, rodzi się nie z żądzą zamordowania żywiciela, ale zabicia samego siebie. Co oznaczałoby, że właśnie rak jest prawdziwym księciem samobójstwa. Hodges beka przeciągle i donośnie. Nie wiedzieć czemu, nieco lepiej się po tym czuje. Ulga nie potrwa długo, ale on nie pogardzi nawet chwilą wytchnienia. Wytrząsa trzy proszki przeciwbólowe (już teraz przywodzą mu na myśl strzelanie z pukawki do szarżującego słonia) i połyka je, popijając wodą z kranu. Potem ochlapuje twarz zimną wodą, żeby przywołać nieco koloru. Gdy to się nie udaje, klepie się mocno – po dwa razy w każdy policzek. Holly i Jerome nie mogą wiedzieć, jak bardzo mu się pogorszyło. Ten dzień został mu obiecany, więc wykorzysta każdą minutę. Aż do północy, jeśli to będzie konieczne. Wychodząc z łazienki, przypomina sobie, że musi się wyprostować i nie przyciskać dłoni do boku. Właśnie wtedy wibruje telefon. Hodges myśli, że to pewnie Pete chce wznowić maraton jojczenia, ale nie. To Norma Wilmer. – Znalazłam teczkę – mówi. – Tę, w której świętej pamięci Ruth Scapelli…

– Wiem – przerywa Hodges. – Lista gości. Kto na niej jest? – Nie ma żadnej listy. Hodges opiera się o ścianę i zamyka oczy. – O chol… – Ale jest jedna notatka z nagłówkiem Babineau. Cytuję: „Fredericę Linklatter należy dopuszczać zarówno w godzinach odwiedzin, jak i poza nimi. Pomaga B. Hartsfieldowi w powrocie do zdrowia”. Przyda się? Jakaś ostrzyżona na wojskowo obdarta panna z tatuażami, myśli Hodges. Wtedy ten rysopis z niczym mu się nie skojarzył, ale wywołał jakby lekkie mrowienie. Teraz już wie dlaczego. Chudą dziewczynę ostrzyżoną na jeża poznał w 2010 roku w Discount Electronix, kiedy on, Jerome i Holly wpadli na trop Brady’ego. Nawet po sześciu latach wciąż pamięta, co powiedziała o swym koledze z Cyberpatrolu: „Na pewno to coś z jego matką. On przez nią świruje”. – Jesteś tam jeszcze? – Norma sprawia wrażenie poirytowanej. – Tak, ale muszę lecieć. – Nie mówiłeś czasem, że dostanę dodatkową forsę, jeżeli… – Tak, Normo, krzywda ci się nie stanie. – Hodges kończy rozmowę. Proszki robią swoje, więc może wrócić do biura w miarę szybkim krokiem. Holly i Jerome stoją przy oknie wychodzącym na Lower Marlborough Street, ale gdy odwracają się na dźwięk otwieranych drzwi, Hodges poznaje po ich minach, że rozmawiali o nim. Nie ma jednak czasu się nad tym zastanawiać. Ani tego roztrząsać. Teraz myśli o przerobionych zappitach. Odkąd zaczęli składać fakty w całość, pozostawało pytanie, jak Brady mógł maczać palce w tej modyfikacji, skoro tkwi w szpitalnej sali i ledwo się rusza. Ale znał kogoś, kto niemal na pewno potrafiłby wykonać dla niego tę robotę, czyż nie? Kogoś, z kim dawniej pracował. Kto odwiedzał go w Kuble za pisemną zgodą Babineau. Punkówę z masą tatuaży i niezłym tupetem. – Brady’ego, jako jedyna, odwiedzała Frederica Linklatter. Która… – Cyberpatrol! – niemal wrzeszczy Holly. – On z nią pracował! – Właśnie. Był jeszcze trzeci facet, chyba ich szef. Pamiętacie może nazwisko? Holly i Jerome wymieniają spojrzenia, a potem kręcą głowami. – Bill, to było dawno temu – mówi Jerome. – A wtedy koncentrowaliśmy się głównie na Hartsfieldzie. – Właśnie. Pamiętam Linklatter tylko dlatego, że trochę trudno ją zapomnieć.

– Mogę skorzystać z twojego komputera? – pyta chłopak. – Może znajdę gościa, kiedy Holly będzie szukać adresu tej panny. – Jasne, proszę bardzo. Holly już siedzi przy swoim komputerze, wyprostowana jak struna, i zawzięcie stuka w klawiaturę. Mówi przy tym na głos, co zdarza się często, gdy jest czymś pochłonięta. – Kurka. Jej numeru ani adresu nie ma w książce telefonicznej. Nic dziwnego, wielu samotnych kobiet tam nie ma… zaraz, kurka, zaraz… znalazłam jej profil na Facebooku… – Niezbyt mnie interesują jej fotki z wakacji i to, ilu ma znajomych – mówi Hodges. – Jesteś pewien? Bo ma tylko sześciu, a jeden z nich to Anthony Frobisher. Chyba właśnie tak nazywał się… – Frobisher! – woła Jerome z gabinetu Hodgesa. – Ten trzeci z Cyberpatrolu nazywał się Anthony Frobisher! – Byłam pierwsza, Jerome – odpowiada Holly z samozadowoleniem. – Znowu.

6 W przeciwieństwie do Frederiki Linklatter, Anthony Frobisher figuruje w książce telefonicznej zarówno jako osoba prywatna, jak i Twój Komputerowy Guru. Numer w obu miejscach jest ten sam – komórka, domyśla się Hodges. Eksmituje Jerome’a zza swego biurka i sam siada w fotelu, powoli i ostrożnie. Wciąż ma świeżo w pamięci eksplozję bólu, którą poczuł na sedesie. Telefon zostaje odebrany po pierwszym dzwonku. – Komputerowy Guru, Tony Frobisher przy telefonie. W czym mogę pomóc? – Mówi Bill Hodges. Pewnie mnie pan nie pamięta, ale… – Oczywiście że pamiętam. – Frobisher sprawia wrażenie nieufnego. – Czego pan chce? Jeśli chodzi o Hartsfielda… – Chodzi o Fredericę Linklatter. Czy ma pan jej aktualny adres? – Freddi? Dlaczego w ogóle miałbym mieć jej adres? Nie widziałem jej, odkąd zamknęli DE. – Czyżby? Według jej profilu na Facebooku są państwo znajomymi. Frobisher śmieje się z niedowierzaniem. – I kogo jeszcze ma w znajomych? Kim Dzong Una? Charlesa Mansona? Proszę mnie posłuchać, ta pyskata pinda nie ma żadnych przyjaciół. Najbliżej do jej przyjaciela było Hartsfieldowi, a właśnie dostałem na telefon pusha z wiadomością, że on nie żyje. Hodges nie ma pojęcia, co to jest push na telefon, i nie ma ochoty się dowiedzieć. Dziękuje Frobisherowi i rozłącza się. Domyśla się, że sześcioro znajomych Freddi Linklatter na Facebooku to nie są jej prawdziwi przyjaciele, że dodała ich tylko po to, by nie czuć się jak kompletny wyrzutek. To samo niegdyś mogłaby zrobić Holly, ale teraz naprawdę ma przyjaciół. Na jej szczęście i na szczęście tych przyjaciół. Rodzi się więc pytanie: jak znaleźć Freddi Linklatter? Firma, którą Hodges prowadzi razem z Holly, nie na darmo nosi nazwę Uczciwi Znalazcy, ale większość ich specjalistycznych wyszukiwarek skonstruowana jest w taki sposób, by znajdować złych ludzi, którzy mają złych znajomych, grube kartoteki policyjne i barwne listy gończe. Hodges potrafi znaleźć Freddie, bo w tej skomputeryzowanej epoce mało kto całkowicie znika z radarów, ale musi się to stać szybko. Ilekroć jakiś dzieciak włącza darmowego zappita, konsola ładuje różowe ryby, niebieskie błyski i – zdaniem Jerome’a – podprogowy komunikat o tym, że warto odwiedzić stronę zetkoniec.com.

Jesteś detektywem. Owszem, chorym na raka, ale detektywem. Więc zapomnij o drugorzędnych bzdetach i zajmij się detekcją. Ale to niełatwe. Wciąż powraca myśl o tych wszystkich dzieciach – tych, których Brady’emu nie udało się zabić na koncercie ’Round Here. Wśród nich była Barbara, siostra Jerome’a, a gdyby nie Dereece Neville, być może zamiast wylądować w gipsie, już by nie żyła. Może jej konsola to model testowy. Tak jak egzemplarz Ellerton. Ma to pewien sens. Ale teraz jest mnóstwo innych zappitów, cała powódź, i dokądś przecież musiały trafić, do cholery. Ta ostatnia myśl sprawia, że w głowie wreszcie zapala mu się żarówka. – Holly! Potrzebny mi numer telefonu!

7 Todd Schneider jest w biurze i życzliwie reaguje na telefon. – Podobno kroi się tam u was niezła śnieżyca, panie Hodges. – Tak mówią. – Udało się namierzyć te wadliwe konsole? – Właśnie w tej sprawie dzwonię. Ma pan może adres, pod który wysłano tamtą partię zappit commanderów? – Oczywiście. Sprawdzę i oddzwonię. – A mógłbym zaczekać na linii? To dosyć pilne. – Pilna sprawa konsumencka? – Schneider wydaje się skonsternowany. – Brzmi niemal antyamerykańsko. Zobaczę, co da się zrobić. Kliknięcie, a potem Hodges słucha kojących smyczków, które bynajmniej go nie koją. W gabinecie są i Holly, i Jerome, skupieni wokół biurka. Hodges zmusza się, żeby nie złapać się za bok. Sekundy przeciągają się w minutę. Potem dwie. Albo rozmawia na drugiej linii i o mnie zapomniał, myśli, albo nie może znaleźć adresu. Muzyka w słuchawce się urywa. – Panie Hodges? Jest pan tam? – Jestem. – Mam te dane. Gamez Incorporated., przez Z, jeśli pan pamięta, Maritime Drive czterysta czterdzieści dwa. Na nazwisko Frederica Linklatter. Przyda się? – Bardzo. Dziękuję serdecznie. Hodges rozłącza się i patrzy na swych wspólników: jedno chude i zimowo blade, drugie napakowane po budowaniu domów w Arizonie. Obok córki Allie, mieszkającej teraz na drugim końcu Stanów, to ludzie, których na skraju swego życia kocha najbardziej. – Dzieciaki, jedziemy na przejażdżkę – mówi.

8 Z drogi stanowej numer 79 Brady skręca w Vale Road przy Thurston’s Garage, gdzie miejscowi goście, co spychają śnieg za pieniądze, tankują ciężarówki, ładują na nie piasek z solą albo po prostu stoją, piją kawę i gadają. Brady’emu przychodzi na myśl, że mógłby zjechać i sprawdzić, czy nie dostanie tu do chevroleta Ala Bibliotekarza opon śnieżnych z kolcami, ale przy tym tłumie, jaki śnieżyca zagnała do warsztatu, czekałby pewnie całe popołudnie. Ma już niedaleko do celu, więc postanawia jechać dalej. A jak zasypie go na miejscu, to co z tego? Jemu wszystko jedno. Jeździł tam już dwukrotnie, głównie po to, żeby sprawdzić miejscówkę, ale za drugim razem zostawił trochę zapasów. Na Vale Road spadło już dobre osiem centymetrów śniegu, więc droga jest śliska. Chevrolet ślizga się kilka razy, z czego raz o mało nie wpada do rowu. Brady mocno się poci, artretyczne palce Babineau aż rwą od siły zacisku na kierownicy. Wreszcie widać wysokie czerwone słupy stanowiące ostatni punkt orientacyjny. Brady wciska hamulec i bardzo powoli pokonuje zakręt. Końcowe trzy kilometry prowadzą po jednopasmowej obozowej drodze bez nazwy, ale dzięki drzewom, które tworzą nad nią baldachim, ten odcinek okazuje się najłatwiejszy w ciągu minionej godziny. Miejscami jest w ogóle niezasypany. To na pewno się zmieni, gdy nadciągnie właściwa śnieżyca, co według informacji w radiu powinno nastąpić dziś koło dwudziestej. Brady dociera do rozgałęzienia, na którym drewniane strzałki przybite do starej jodły wskazują w różnych kierunkach. Ta po prawej ma napis NIEDŹWIEDZI OBÓZ DUŻEGO BOBA, a ta po lewej: ŁBY I SKÓRY. Nad strzałkami z wysokości jakichś trzech metrów patrzy w dół kamera monitoringu przykryta już cienką czapą śniegu. Brady skręca w lewo i wreszcie pozwala rękom nieco się odprężyć. Jest prawie na miejscu.

9 W mieście śnieg na razie tylko prószy. Ulice są czyste, a ruch odbywa się bezproblemowo, ale na wszelki wypadek cała trójka wsiada do jeepa wranglera Jerome’a. Budynek przy Maritime Drive 442 okazuje się jednym z tych apartamentowców, które wyrosły jak grzyby po deszczu na południowym brzegu jeziora w przebojowych latach osiemdziesiątych. Wtedy to był hit. Dzisiaj połowa mieszkań stoi pusta. W przedsionku Jerome znajduje na liście F. LINKLATTER pod numerem 5-A. Sięga do domofonu, ale Hodges powstrzymuje go, zanim zdąży wcisnąć guzik. – Co? – pyta Jerome. – Patrz i ucz się – odpowiada poważnie Holly. – Zobaczysz, jak to się robi. Hodges zaczyna naciskać guziki na chybił trafił. Przy czwartej próbie odzywa się męski głos: – Tak? – Kurier. – Niby kto miałby mi przysłać coś kurierem? – Mężczyzna jest zdziwiony. – Nie wiem, kolego. Ja tu tylko sprzątam. Drzwi do holu terkoczą ze złością. Hodges popycha je, a potem przytrzymuje pozostałym. Wewnątrz są dwie windy. Na jednej wisi tabliczka z napisem AWARIA. Na drugiej ktoś powiesił kartkę z komunikatem: Właścicielu szczekającego psa na 3. piętrze, znajdę cię. – Brzmi dość złowrogo – mówi Jerome. Drzwi windy się otwierają, a gdy wszyscy wchodzą, Holly zaczyna grzebać w torebce. Znajduje pudełko nicorette i bierze jedną tabletkę. Kiedy winda zatrzymuje się na piątym piętrze, Hodges oznajmia: – Jeśli ją zastaniemy, to ja będę mówił. Lokal 5-A znajduje się dokładnie naprzeciwko windy. Hodges puka do drzwi. Nikt nie odpowiada, więc stuka mocniej. Gdy nadal nie ma odpowiedzi, wali w nie pięścią. – Proszę odejść. – Głos po drugiej stronie jest słaby i cienki. Głos dziewczynki chorej na grypę, myśli Hodges. Ponownie uderza w drzwi. – Pani Linklatter, proszę nam otworzyć. – Pan jest z policji?

Mógłby potwierdzić i nie byłby to pierwszy raz od czasu przejścia na emeryturę, gdy podawał się za funkcjonariusza, ale instynkt mu podpowiada, by tym razem tego nie robił. – Nie. Nazywam się Bill Hodges. Rozmawialiśmy już kiedyś, w dwa tysiące dziesiątym roku. Pracowała pani wtedy… – Tak, pamiętam. Zgrzyta jeden zamek, potem drugi. Spada łańcuch. Drzwi się otwierają i ostra woń marihuany bucha na korytarz. Kobieta na progu w palcach lewej ręki trzyma niedopalonego skręta. Jest niemal chorobliwie chuda i blada jak ściana. Ma na sobie koszulkę na ramiączkach z napisem KAUCJE SĄDOWE BAD BOY, BRADENTON FLORYDA. Poniżej widnieje motto: ZA KRATKAMI? MY WYCIĄGAMY!, ale trudno je odczytać z powodu plamy krwi. – Powinnam była do pana zadzwonić – mówi Freddi, a choć patrzy na Hodgesa, ten ma wrażenie, że tak naprawdę mówi sama do siebie. – Zadzwoniłabym, gdyby mi to przyszło do głowy. Pan go już wcześniej powstrzymał, prawda? – Jezu, kobieto, co się stało? – pyta Jerome. – Chyba za dużo spakowałam. – Freddi wskazuje dwie różne walizki, które stoją za nią w salonie. – Trzeba było słuchać matki. Zawsze mi powtarzała, żeby podróżować z małym bagażem. – On chyba nie pytał o walizki – wtrąca Hodges, wskazując kciukiem świeżą plamę krwi na jej koszulce. Wchodzi do środka, a zaraz za nim Jerome i Holly, która zamyka drzwi. – Wiem, o co pytał – odpowiada Freddi. – Skurwiel mnie postrzelił. Kiedy wyciągnęłam walizki z sypialni, znowu zaczęło krwawić. – Proszę pokazać – mówi Hodges, ale gdy robi krok w jej stronę, ona się cofa i krzyżuje ręce na piersiach; ten gest w stylu Holly chwyta go za serce. – Nie. Nie mam stanika. Za bardzo boli. Holly przeciska się przed Billa. – Niech mnie pani zaprowadzi do łazienki. Ja obejrzę. Hodges odnosi wrażenie, że Holly brzmi dobrze, spokojnie, ale żuje tę swoją gumę wściekle jak cholera. Freddi chwyta ją za nadgarstek i wiedzie obok walizek, przystając na chwilę, żeby zaciągnąć się jointem.

– Sprzęt jest w drugim pokoju. Po prawej. Przyjrzyjcie się dobrze. – Mówiąc to, wypuszcza ustami sygnały dymne. Potem wraca do pierwotnego scenariusza: – Gdybym mniej spakowała, już by mnie tu nie było. Hodges ma wątpliwości. Podejrzewa, że zemdlałaby w windzie.

10 Łby i Skóry nie są tak duże jak monstrualna rezydencja Babineau w Sugar Heights, ale niewiele brakuje. Dom jest długi, niski i rozłożysty. Za nim ośnieżona ziemia opada w stronę jeziora Charles, które od czasu ostatniej wizyty Brady’ego zamarzło. Parkuje od frontu i ostrożnie podchodzi do zachodniej ściany. Drogie mokasyny Babineau ślizgają się na zbierającym się śniegu. Domek łowiecki znajduje się na polanie, więc leży tu znacznie więcej śniegu, na którym można się przewrócić. Marzną mu kostki. Żałuje, że nie wpadło mu do głowy, żeby zabrać porządne buty, i ponownie przypomina sobie, że nie da się pomyśleć o wszystkim. Ze skrzynki z licznikiem prądu wyjmuje klucz do szopy z generatorem, a z szopy – klucz do domu. Generator to najwyższej klasy Generac Guardian. W tej chwili milczy, ale potem pewnie się włączy. Tu, na zadupiu, prąd wysiada podczas każdej burzy. Brady wraca do auta po laptopa Babineau. W domku łowieckim działa Wi-Fi, a ten laptop to wszystko, czego potrzeba, żeby mieć łączność z projektem i kontrolować rozwój wydarzeń. No i oczywiście zappit. Stary dobry zappit zerowy. W budynku jest ciemno i zimno, więc Brady zaraz po wejściu wykonuje prozaiczne czynności, jakie wykonałby pewnie każdy właściciel domu: zapala światło i podkręca termostat. Główny pokój, olbrzymi i wyłożony sosnową boazerią, oświetla żyrandol wykonany z wypolerowanych kości karibu, pochodzących z czasów, kiedy w tych lasach jeszcze żyły karibu. Kamienny kominek to olbrzymia paszcza, w której dałoby się chyba upiec nosorożca. W górze krzyżują się grube belki osmalone po latach palenia w kominku. Pod jedną ze ścian stoi bufet z drewna wiśniowego, niemal równie długi jak sam pokój, a na nim – co najmniej pięćdziesiąt butelek alkoholu, z których jedne są prawie puste, a inne mają nienaruszone banderole. Meble są stare, okazałe, z różnych kompletów – głębokie fotele i olbrzymia kanapa, na której przez lata zerżnięto niezliczoną ilość panienek. Oprócz polowań i połowów odbywało się tu mnóstwo pozamałżeńskiego ruchania. Skóra przed kominkiem należała do niedźwiedzia zastrzelonego przez doktora Eltona Marchanta, który odszedł już do wielkiej sali operacyjnej w niebie. Łby na ścianach oraz wypchane ryby to trofea zdobyte przez niemal tuzin innych lekarzy, dawnych i obecnych. Wśród nich jest wyjątkowo

imponujący szesnastak upolowany właśnie przez Felixa Babineau w czasach, gdy rzeczywiście był jeszcze Felixem Babineau. Poza sezonem, ale co tam. Brady stawia laptopa na antycznym sekretarzyku z żaluzjowym zamknięciem, który stoi na drugim końcu pokoju, i włącza go jeszcze przed zdjęciem płaszcza. Najpierw musi sprawdzić, co ze wzmacniaczem sygnału. Z radością odczytuje komunikat: ZNALEZIONO 243. Wydawało mu się, że rozumiał moc przyciągacza wzroku, no i widział, jak bardzo uzależniający był ekran demo jeszcze przed podrasowaniem, ale ten sukces przechodzi jego najśmielsze oczekiwania. I to znacznie. Nie doczekał się kolejnych dzwonków ostrzegawczych z zetkoniec.com, ale i tak w następnej kolejności zagląda właśnie tam, żeby sprawdzić, jak radzi sobie strona. Tu również wynik okazuje się nadspodziewanie dobry. Jest już ponad siedem tysięcy odwiedzających – siedem tysięcy! – i na jego oczach ta liczba stale rośnie. Brady wreszcie ściąga płaszcz, a potem wykonuje mały taniec na niedźwiedziej skórze. Szybko się tym męczy – przy następnej zamianie koniecznie musi wybrać kogoś po dwudziestce lub trzydziestce – ale jest przyjemnie rozgrzany. Łapie pilota z bufetu i włącza olbrzymi płaski telewizor, jedną z niewielu oznak dwudziestego pierwszego wieku w tym miejscu. Antena satelitarna ściąga Bóg wie ile kanałów, a obraz HD jest doskonały, ale dziś Brady’ego bardziej interesują programy lokalne. Kilka razy naciska przycisk źródła obrazu, aż wreszcie patrzy wzdłuż drogi obozowej w kierunku świata zewnętrznego. Nie spodziewa się towarzystwa, ale przed nim dwa lub trzy pracowite dni, najważniejsze i najbardziej produktywne dni jego życia, więc jeśli ktoś spróbuje mu przeszkodzić, chce o tym wiedzieć z wyprzedzeniem. Wchodzi do schowka z bronią. Na sękatych sosnowych ścianach wiszą strzelby i pistolety na kołkach. Z jego punktu widzenia rarytasem w tej kolekcji jest karabin FN Scar 17S z uchwytem pistoletowym, zdolny do wystrzeliwania sześciuset pięćdziesięciu pocisków na minutę i nielegalnie przerobiony na pełny automat przez pewnego proktologa, pasjonata broni – to istny rolls-royce wśród karabinów. Brady wyjmuje broń, wraz z kilkoma dodatkowymi magazynkami i paroma ciężkimi pudełkami z amunicją .308 Winchester, a potem opiera ją o ścianę przy kominku. Zastanawia się, czy go nie rozpalić – w palenisku już leży wysuszone drewno – ale najpierw musi zrobić jeszcze jedną rzecz. Wchodzi na stronę miejskich wiadomości i szybko ją przewija w poszukiwaniu informacji o samobójstwach. Na razie nie ma żadnych, ale on może to naprawić.

– Powiedzmy, że to taki zapperitif – mówi z szerokim uśmiechem, włączając konsolę. Rozsiada się wygodnie w jednym z foteli i zaczyna śledzić wzrokiem różowe ryby. Kiedy zamyka oczy, wciąż tam są. Przynajmniej początkowo. Potem stają się czerwonymi kropkami, które poruszają się po czarnym polu. Brady wybiera jedną na chybił trafił i bierze się do roboty.

11 Kiedy Holly przyprowadza Freddi do pokoju komputerowego, Hodges i Jerome wpatrują się w elektroniczny wyświetlacz z napisem ZNALEZIONO 244. – Nic jej nie jest – mówi Holly cicho do Hodgesa. – Powinno być, ale nie jest. Ma dziurę w klatce piersiowej, która wygląda jak… – Jak mówiłam. – Głos Freddi jest już nieco mocniejszy. Dziewczyna ma czerwone oczy, ale to pewnie od marihuany. – On do mnie strzelił. – W łazience miała małe podpaski, więc jedną z nich przykleiłam do rany – oznajmia Holly. – Była za duża na plaster. – Marszczy nos. – Uuuch. – Skurwiel do mnie strzelił. – Zupełnie jakby Freddi wciąż próbowała ułożyć to sobie w głowie. – O którym skurwielu mowa? – pyta Hodges. – O Felixie Babineau? – Tak, o nim. Pieprzony Doktor Z. Tylko że tak naprawdę to Brady. Ten drugi też. Z-Boy. – Z-Boy? – powtarza Jerome. – Kim, do cholery, jest ten Z-Boy? – Starszy facet? – domyśla się Hodges. – Starszy od Babineau? Kręcone siwe włosy? Jeździ gruchotem z plamami farby podkładowej? Nosi parkę połataną taśmą? – Nie wiem, czym jeździ, ale parkę znam – odpowiada Freddi. – To właśnie mój Z-Boy. Siada przed stacjonarnym makiem, na którym w tej chwili wiruje fraktalny wygaszacz ekranu, i po raz ostatni zaciąga się jointem, a potem gasi go w popielniczce pełnej petów marlboro. Wciąż jest blada, ale powoli wraca ta jej postawa „Jebcie się wszyscy”, którą Hodges pamięta z poprzedniego spotkania. – Doktor Z i jego wierny pomagier Z-Boy. Tyle że obaj to Brady. Pieprzone matrioszki i tyle. – Pani Linklatter? – odzywa się Holly. – Daj spokój, mów mi Freddi. Każda laska, która widziała te moje rodzynki, które nazywam cyckami, może mi mówić po imieniu. Holly rumieni się, ale mówi dalej. Kiedy jest na tropie, nigdy się nie cofa. – Brady Hartsfield nie żyje. Zmarł z przedawkowania w nocy albo dziś nad ranem. – Elvis opuścił imprezę? – Freddi zastanawia się nad tym, a potem kręci głową. – Byłoby bardzo miło. Gdyby to była prawda.

I byłoby miło, gdybym mógł wierzyć, że oszalałaś, myśli Hodges. Naprawdę bardzo bym tego chciał. Jerome wskazuje komunikat na wielkim monitorze. Teraz wyświetla napis ZNALEZIONO 247. – To coś wyszukuje czy wysyła? – Jedno i drugie. – Freddi przyciska dłonią prowizoryczny opatrunek pod koszulką w odruchowym geście, który Hodgesowi kojarzy się z jego własnym. – To wzmacniacz sygnału. Mogę go wyłączyć, przynajmniej tak mi się wydaje, ale musicie mi obiecać, że obronicie mnie przed ludźmi, którzy obserwują budynek. Natomiast strona… Nie da rady. Mam adres IP i hasło, a i tak nie mogłam wywołać padu serwera. Hodges ma tysiąc pytań, ale gdy komunikat ZNALEZIONO 247 zmienia się w 248, tylko jedno wydaje się absolutnie palące. – Co on wyszukuje? I co wysyła? – Najpierw musi mi pan obiecać ochronę. Zabrać w jakieś bezpieczne miejsce. Wciągnąć do programu ochrony świadków albo coś w tym stylu. – On nie musi niczego obiecywać, bo ja już wiem – odzywa się Holly. W jej głosie nie ma cienia złośliwości; jest raczej kojący. – Bill, to urządzenie wyszukuje zappity. Kiedy ktoś włącza konsolę, wzmacniacz ją znajduje i aktualizuje ekran demo Wędkowania. – Zmienia różowe ryby w takie z numerami i dodaje niebieskie błyski – precyzuje Jerome. Spogląda na Freddi. – To właśnie robi, prawda? Tym razem jej dłoń unosi się do sinego, oblepionego krwią guza na czole. Gdy tylko go dotyka, dziewczyna krzywi się i cofa rękę. – Tak. Z ośmiuset zappitów, które tu dostarczono, dwieście osiemdziesiąt było wadliwych. Albo zawieszały się przy uruchamianiu, albo wykrzaczały przy próbie włączenia jakiejś gry. Reszta była w porządku. W każdym musiałam zainstalować rootkit. Miałam z tym kupę roboty. Nudnej roboty. Jak przykręcanie śrubek na linii montażowej. – To znaczy, że pięćset dwadzieścia konsol działało – stwierdza Hodges. – Facet umie odejmować, dajcie mu nagrodę. – Freddi zerka na odczyt. – I już prawie połowa została zaktualizowana. – Śmieje się, ale nie ma w tym cienia wesołości. – Może Brady to świr, ale nieźle to sobie wykombinował, nie sądzicie? – Proszę to wyłączyć – mówi Hodges. – Jasne. Kiedy obieca mi pan ochronę.

Jerome, który na własnej skórze doświadczył tego, jak szybko działają zappity i jak nieprzyjemne myśli zaszczepiają człowiekowi w głowie, nie zamierza stać bezczynnie, podczas gdy Freddi targuje się z Billem. Szwajcarski scyzoryk, który w Arizonie nosił przy pasku, teraz ma w kieszeni. Otwiera największe ostrze, spycha wzmacniacz sygnału z półki i przecina kable łączące go z systemem Freddi. Urządzenie spada na podłogę z umiarkowanie głośnym trzaskiem, a w komputerze pod biurkiem zaczyna brzęczeć alarm. Holly schyla się, coś wciska i alarm ustaje. – Tam jest przełącznik, idioto! – woła Freddi. – Nie musiałeś tego robić. – Wiesz co? Musiałem – odpowiada chłopak. – Jeden z tych pieprzonych zappitów prawie zabił moją siostrę. – Robi krok w jej stronę; dziewczyna cofa się ze strachu. – Czy ty wiedziałaś, co wyprawiasz? Miałaś, kurwa, pojęcie? Na pewno miałaś. Wyglądasz na upaloną, ale nie na głupią. Freddi zaczyna płakać. – Nie wiedziałam. Przysięgam. Bo nie chciałam. Hodges bierze głęboki oddech, co znowu rozbudza ból. – Zacznij od początku, Freddi, i wszystko nam opowiedz. – Najszybciej, jak się da – dodaje Holly.

12 Jamie Winters miał dziewięć lat, kiedy poszedł z matką na koncert ’Round Here do Mingo. Był tam jednym z niewielu rodzynków, bo większość chłopców w jego wieku odrzucała ten zespół jako dziewczyński. Ale Jamie lubił to, co dziewczyńskie. Jako dziewięciolatek nie wiedział jeszcze, że jest gejem (chyba nie wiedział nawet, co to znaczy). Wiedział tylko, że na widok Cama Knowlesa, głównego wokalisty ’Round Here, czuł takie dziwne mrowienie w brzuchu. Teraz, gdy ma prawie szesnaście lat, dokładnie wie, kim jest. W kontaktach z niektórymi chłopcami ze szkoły nie używa ostatniej litery imienia, bo dla nich woli mieć na imię Jami. Ojciec również wie, kim jest jego syn, i traktuje go jak odmieńca. Lenny Winters – męski facet co się zowie – prowadzi dobrze prosperującą firmę budowlaną, ale dziś wszystkie cztery budowy realizowane przez Winters Construction stanęły z powodu nadciągającej burzy. Dlatego Lenny siedzi w domowym gabinecie, zatopiony po uszy w papierach, i studiuje arkusze kalkulacyjne na komputerze. – Tato. – Czego chcesz? – warczy Lenny, nie podnosząc wzroku. – I dlaczego nie jesteś w szkole? Odwołali lekcje? – Tato! Tym razem Lenny ogląda się na chłopca, którego czasem (gdy myśli, że Jamie tego nie słyszy) nazywa „naszym rodzinnym pedałem”. Pierwsze, co zauważa, to szminka, róż i cień do powiek na twarzy syna. Drugie to sukienka. Poznaje, że należy do jego żony. Chłopak jest na nią za wysoki, więc kończy mu się w połowie ud. – Co to ma, kurwa, być? Jamie się uśmiecha. Promienieje. – Tak mnie pochowajcie! – Co ty… – Mężczyzna wstaje tak szybko, że przewraca krzesło. Wtedy zauważa pistolet w dłoni chłopca. Musiał go wziąć z tej połowy szafy w głównej sypialni, która należy do Lenny’ego. – Popatrz na to! Jamie wciąż się uśmiecha. Jakby zamierzał zademonstrować fajną sztuczkę magiczną. Unosi broń i przystawia lufę do prawej skroni. Jego palec leży na spuście. Paznokieć jest starannie pociągnięty lakierem z brokatem. – Synu, odłóż to! Odłóż…

Jamie – albo Jami, jak podpisał swój krótki list pożegnalny – pociąga za spust. Pistolet ma kaliber .357, więc huk jest ogłuszający. Krew i mózg fruną wachlarzem i ozdabiają futrynę krzykliwym wzorem. Chłopiec w makijażu oraz sukience matki upada naprzód z lewą stroną twarzy wypchniętą niczym balon. Lenny Winters wydaje z siebie serię wysokich, drżących wrzasków. Wrzeszczy jak dziewczynka.

13 Brady odłącza się od Jamiego Wintersa w momencie, gdy chłopiec przystawia lufę do skroni, ponieważ boi się – jest wręcz przerażony – co mogłoby się stać, gdyby wciąż tam był, kiedy kula wejdzie do głowy, w której namieszał. Czy zostałby wypluty niczym pestka, podobnie jak wtedy, gdy znajdował się w mózgu na wpół zahipnotyzowanego tępaka w sali 217, czy też zginąłby razem z dzieciakiem? Przez chwilę podejrzewa, że zbyt długo zwlekał, a dzwonienie, które słyszy, towarzyszy każdemu, kto kończy swe życie. Potem znowu jest w głównym pokoju Łbów i Skór z zappitem w opuszczonej dłoni i laptopem Babineau przed sobą. To właśnie z niego dobiega dzwonienie. Brady zerka na ekran i widzi dwa komunikaty. Pierwszy brzmi: ZNALEZIONO 248. To dobra wiadomość. Druga wiadomość jest zła: WZMACNIACZ SYGNAŁU ODŁĄCZONY Freddi, myśli Brady. Nie sądziłem, że się odważysz. Naprawdę nie sądziłem. Ty suko. Jego lewa ręka przesuwa się po omacku po blacie biurka i zaciska na ceramicznej czaszce pełnej długopisów i ołówków. Podnosi ją, chcąc rozbić nią ekran i zniszczyć ten rozwścieczający komunikat. Powstrzymuje go pewna myśl. Pewna przerażająco prawdopodobna myśl. Może to nie ona się odważyła. Może wzmacniacz sygnału wyłączył ktoś inny. A któż to taki mógł być? Hodges, oczywiście. Stary Det. Em. Pieprzone nemezis Brady’ego. Brady wie, że ma nie do końca równo pod sufitem, wie to już od lat, i rozumie, że być może przemawia przez niego tylko paranoja. Ale to ma sens. Triumfalne wizyty Hodgesa w sali 217 ustały półtora roku temu, ale według Babineau węszył w szpitalu zaledwie wczoraj. I zawsze wiedział, że udawałem, myśli Brady. Powtarzał to wiele razy: „Wiem, że tam jesteś, Brady”. Kołnierzyki z prokuratury też tak czasem mówiły, ale u nich to było zwykłe chciejstwo. Zależało im na tym, żeby postawić go przed sądem i mieć to z głowy. Natomiast Hodges… – Mówił to z przekonaniem – stwierdza Brady.

I może to wcale nie taka straszna wiadomość. Połowa zappitów, które Freddi podrasowała, a Babineau rozdysponował, jest już aktywna, co oznacza, że większość celów będzie równie podatna na wtargnięcie jak ten pedzio, z którym właśnie miał do czynienia. Do tego jeszcze strona. Kiedy ludzie z zappitami zaczną się zabijać – z niewielką pomocą Brady’ego Wilsona Hartsfielda, naturalnie – za sprawą strony inni zrobią to samo. Jak małpy. Pierwsi będą ci, którym i tak niewiele brakowało, ale dadzą przykład i znajdą wielu naśladowców. Wyjdą poza krawędź życia jak rozpędzone bawoły wybiegające za krawędź przepaści. Ale jednak. Hodges. Brady przypomina sobie plakat, który wisiał w jego pokoju, kiedy był chłopcem: Gdy życie daje ci cytryny, zrób z nich lemoniadę! Życiowa maksyma, zwłaszcza że jedyny sposób na zrobienie lemoniady to zgnieść te cytryny ile wlezie. Sięga po stary, ale sprawny telefon Z-Boya z klapką i ponownie wybiera z pamięci numer Freddi.

14 Z ust Freddi wyrywa się cichy okrzyk, gdy gdzieś w mieszkaniu zaczyna trąbić Boogie Woogie Bugle Boy. Holly kładzie jej dłoń na ramieniu uspokajającym gestem i patrzy pytająco na Hodgesa. Ten potakuje, po czym rusza za dźwiękiem, a Jerome tuż za nim. Telefon Freddi leży na komodzie wśród rozrzuconych tubek kremu do rąk, bibułek Zig Zag, pęset do przytrzymywania niedopalonych skrętów oraz nie jednej, ale dwóch sporych torebek marihuany. Na wyświetlaczu widnieje napis Z-BOY, ale Z-Boy, dawniej znany jako bibliotekarz Al Brooks, obecnie przebywa w areszcie i raczej do nikogo nie dzwoni. – Halo? – odzywa się Hodges. – To pan, doktorze Babineau? Nic… albo prawie nic. Słychać oddech. – A może powinienem powiedzieć: Doktorze Z? Nic. – To może: Brady? Tak lepiej? – Wciąż nie do końca może w to uwierzyć, mimo wszystkiego, co powiedziała im Freddi; jest natomiast w stanie uwierzyć, że Babineau ześwirował i wydaje mu się, że jest Bradym. – To ty, dupku? Oddech słychać jeszcze przez dwie czy trzy sekundy, a potem się urywa. Połączenie zostało przerwane.

15 – Wiesz, że to możliwe? – mówi Holly. Dołączyła do nich w zagraconej sypialni Freddi. – To znaczy, że to naprawdę Brady. Projekcja osobowości jest dobrze udokumentowana. To druga najczęstsza przyczyna tak zwanego opętania demonicznego. Pierwszą jest schizofrenia. Widziałam film dokumentalny na ten temat na… – Nie – odpowiada Hodges. – Niemożliwe. Nie. – Nie pomijaj tej możliwości. Nie bądź jak panna Piękne Szare Oczęta. – Co to miało znaczyć? – O Boże, macki bólu sięgają mu już do jąder. – Że nie powinieneś zamykać oczu na dowody tylko dlatego, że wskazują kierunek, w którym nie chcesz pójść. Wiesz, że kiedy Brady odzyskał przytomność, był inny. Nie wiadomo, jaki efekt wywołało rąbnięcie go w głowę, środki, którymi karmił go Babineau, albo jedno i drugie, ale wrócił z pewnymi umiejętnościami, jakich nie ma większość ludzi. Może telekineza to tylko jedna z nich. – Sam nigdy nie widziałem, żeby czymś poruszał. – Ale wierzysz pielęgniarkom, które to widziały. Prawda? Hodges milczy, ma spuszczoną głowę, myśli. – Odpowiedz jej – odzywa się Jerome. Mówi to łagodnym tonem, ale Bill wyczuwa w nim niecierpliwość. – Tak. Przynajmniej niektórym. Tym zrównoważonym, jak Becky Helmington. Ich opowieści zbyt dobrze do siebie pasują, żeby były zmyślone. – Popatrz na mnie, Bill. Ta prośba… Nie, komenda z ust Holly Gibney jest tak nietypowa, że Hodges unosi głowę. Dziś Holly nie odwraca wzroku. – Naprawdę wierzysz, że to Babineau przerobił zappity i postawił tę stronę w internecie? – Nie muszę w to wierzyć. Kazał to zrobić Freddi. – Stronę nie – słyszą zmęczony głos. Odwracają się. W drzwiach stoi Freddi. – Gdybym to ja ją postawiła, mogłabym ją wyłączyć. Pendrive’a z całą stroną dał mi Doktor Z. Ja tylko wrzuciłam to do sieci. Ale kiedy poszedł, sprawdziłam parę rzeczy. – Począwszy od wyszukania DNS, prawda? – pyta Holly. Freddi kiwa głową.

– Dziewczyna zna się na rzeczy. – DNS to Domain Name System, czyli system nazw domenowych – wyjaśnia Holly Hodgesowi. – Przeskakuje z serwera na serwer, tak jak przechodzi się przez strumień po kamieniach, i pyta: „Czy znasz tę stronę?”. W ten sposób skacze i pyta tak długo, aż znajdzie właściwy serwer. – Potem zwraca się do Freddi: – Ale kiedy znalazłaś adres IP, wciąż nie mogłaś dostać się do środka, prawda? – Ano. – Babineau na pewno wie dużo o ludzkim mózgu, ale szczerze wątpię, czy dostatecznie dobrze zna się na komputerach, żeby w ten sposób zabezpieczyć stronę. – Ja byłam tylko wynajętą pomocą – mówi Freddi. – Program do przerobienia zappitów przyniósł mi Z-Boy, spisany zupełnie jak przepis na ciasto albo coś w tym stylu, a założyłabym się o tysiąc dolarów, że jego wiedza o komputerach ogranicza się do tego, że umie je włączyć, jeżeli znajdzie guzik z tyłu, i wejść na ulubione strony porno. W tej kwestii Hodges jej wierzy. Nie jest pewien, czy policja również da wiarę, kiedy w końcu zwietrzy sprawę, ale on tak. I… Nie bądź jak panna Piękne Szare Oczęta. To go ukłuło. Ukłuło jak cholera. – Poza tym – dodaje Freddi – po każdym kroku instrukcji programu były dwie kropki. Brady tak pisał. Chyba nauczył się tego na informatyce w szkole średniej. Holly łapie Hodgesa za nadgarstki. Na jednej dłoni ma krew po opatrywaniu Freddi. Do jej wielu różnych tików i bzików należy obsesja na punkcie czystości, więc fakt, że nie zmyła krwi, mówi teraz wszystko o jej zapamiętałości. – Babineau podawał Hartsfieldowi eksperymentalne leki, co było nieetyczne, ale na tym koniec, bo interesowało go wyłącznie przywrócenie Brady’ego do zdrowia. – Nie wiesz tego na pewno – odpowiada Hodges. Holly wciąż go trzyma, bardziej spojrzeniem niż rękami. Ponieważ zwykle unika kontaktu wzrokowego, łatwo zapomnieć, jak bardzo jest ono przeszywające, kiedy podkręci je do jedenastu, a potem urwie gałkę. – Pozostaje tylko jedno pytanie – mówi. – Kto w tej historii jest księciem samobójstwa? Felix Babineau czy Brady Hartsfield? Freddi odzywa się sennym, śpiewnym głosem:

– Czasami Doktor Z był po prostu Doktorem Z, a Z-Boy był Z-Boyem, tylko że wtedy zachowywali się jak naćpani. Ale kiedy byli przytomni, nie byli sobą. Kiedy byli przytomni, w środku mieli Brady’ego. Wierzcie sobie, w co chcecie, ale to był on. Nie chodzi tylko o te dwie kropki czy pochylone pismo, ale o wszystko. Pracowałam z tym popapranym skurwielem, więc wiem. – Wchodzi do pokoju. – A teraz, jeśli szanowni detektywi amatorzy nie mają nic przeciwko temu, zrobię sobie następnego skręta.

16 Brady przechadza się po dużym salonie Łbów i Skór na nogach Babineau i rozmyśla zawzięcie. Chce wrócić do świata zappitów, chce wybrać sobie nowy cel i powtórzyć wyborne doświadczenie wypchnięcia kogoś poza krawędź, ale w tym celu musi być spokojny i opanowany, a bardzo mu do tego daleko. Hodges. Hodges w mieszkaniu Freddi. Czy ona się wygada? Drodzy przyjaciele, czy słońce wstaje na wschodzie? Z punktu widzenia Brady’ego w grę wchodzą dwa pytania. Po pierwsze: czy Hodges zdoła wyłączyć stronę. Po drugie: czy znajdzie go na tym wygwizdowie. Brady sądzi, że odpowiedź na oba pytania jest twierdząca, ale im więcej samobójstw wywoła do tego czasu, tym bardziej eksdetektyw będzie cierpiał. Gdy spojrzeć na to w ten sposób, może nawet dobrze, jeśli tutaj trafi. Dzięki temu Brady zrobi z cytryn lemoniadę. W każdym razie ma czas. Znajduje się wiele kilometrów na północ od miasta i sprzyja mu zimowa burza Eugenie. Wraca do laptopa i upewnia się, że zetkoniec.com nadal działa. Sprawdza licznik odwiedzin. Już ponad dziewięć tysięcy, z czego większość (choć bynajmniej nie wszyscy) to nastolatki zainteresowane samobójstwem. Takie zainteresowanie największe jest w styczniu i lutym, kiedy szybko robi się ciemno i wydaje się, że wiosna nigdy nie przyjdzie. Na dodatek Brady ma zappita zerowego, który pozwoli zająć się mnóstwem dzieci osobiście. Z zappitem zerowym dotarcie do nich będzie łatwe jak strzelanie do ryb w beczce. Do różowych ryb, myśli i chichocze. Teraz, gdy jest już spokojniejszy, bo dostrzegł sposób na poradzenie sobie ze starym Det. Em., gdyby ten spróbował pojawić się tutaj niczym kawaleria na ostatniej rolce westernu Johna Forda, Brady podnosi zappita i włącza go. Kiedy przygląda się rybom, przypomina mu się fragment jakiegoś wiersza, który czytał w szkole średniej, i wypowiada go na głos: – Och, nie pytaj: „Cóż my?”. Pójdź, wizytę złóżmy2. Zamyka oczy. Śmigające różowe ryby zmieniają się w śmigające czerwone kropki, z których każda to uczestnik lub uczestniczka dawnego koncertu. W tej właśnie chwili wpatrują się w swoje darmowe zappity w nadziei, że wygrają nagrodę. Brady wybiera jedną z kropek, zatrzymuje ją i patrzy, jak rozkwita. Niczym róża.

17 – Jasne, jest w policji zespół informatyki śledczej – odpowiada Hodges na pytanie Holly. – O ile trzech komputerowców na pół etatu chcesz nazwać zespołem. I nie, oni mnie nie posłuchają. Jestem już tylko cywilem. – To zresztą nie wszystko. Jest cywilem, który kiedyś był gliną, a gdy emerytowani gliniarze próbują mieszać się w sprawy policyjne, są nazywani wujkami. Co bynajmniej nie jest wyrazem szacunku. – To zadzwoń do Pete’a, niech on to załatwi – mówi Holly. – Bo tę pitoloną stronę trzeba wyłączyć. Oboje ponownie znajdują się w centrum kontroli lotów Freddi Linklatter. Jerome jest w salonie z Freddi. Hodges wątpi, żeby chciała uciec – panicznie boi się ludzi pilnujących budynku, prawdopodobnie fikcyjnych – ale zachowanie po trawie trudno przewidzieć. Oprócz tego, że ktoś upalony zwykle chce się upalić jeszcze bardziej. – Zadzwoń do Pete’a i powiedz, żeby któryś z tych geeków zadzwonił do mnie. Każdy komputerowiec, choćby i półgłówek, potrafi zdosować stronę i w ten sposób ją załatwić. – Zdosować? – Duże D, małe o, duże S. Skrót oznacza Denial of Service, czyli odmowę obsługi. Facet musi się połączyć z siecią botów i… – Holly widzi zdezorientowaną minę Hodgesa. – Nieważne. Chodzi o to, żeby zalać stronę dla samobójców żądaniami obsługi. Tysiącami, milionami. Zadławić ustrojstwo i wykrzaczyć serwer. – Możesz zrobić coś takiego? – Ja nie i Freddi też nie, ale geek z policji na pewno ma dostęp do wystarczającej mocy obliczeniowej. Jeśli nie z policyjnych komputerów, to skontaktuje się z Departamentem Bezpieczeństwa Krajowego. Bo to kwestia bezpieczeństwa, prawda? Stawką jest życie wielu ludzi. To prawda, więc Hodges dzwoni do Pete’a, ale od razu włącza się poczta głosowa. Potem próbuje skontaktować się ze starą kumpelką Cassie Sheen, lecz dyżurny, który odbiera telefon, mówi, że jej matka miała komplikację w związku z cukrzycą, więc Cassie zabrała ją do lekarza. Z braku innych rozwiązań Hodges dzwoni do Isabelle. – Izzy, mówi Bill Hodges. Próbowałem dodzwonić się do Pete’a, ale… – Pete’a już nie ma. Finito. Kaput. Przez jedną straszną chwilę Hodges myśli, że Pete umarł.

– Zostawił kartkę na moim biurku – mówi dalej Isabelle. – Napisał, że idzie do domu, wyłącza komórkę, wyciąga wtyczkę z telefonu stacjonarnego i będzie spał przez dwadzieścia cztery godziny. Ponadto zaznaczył, że dziś był jego ostatni dzień w policji. Może tak zrobić, nie musi nawet korzystać z urlopu, którego ma jeszcze mnóstwo. Zostało mu dość wolnego na żądanie, że starczy do emerytury. I raczej wykreśl z kalendarza imprezę pożegnalną. Tego dnia możesz iść do kina z tą swoją pukniętą partnerką. – To niby moja wina? – Twoja i twojej obsesji na punkcie Brady’ego Hartsfielda. Zaraziłeś nią Pete’a. – Nie. On chciał pociągnąć śledztwo. To tobie zależało na tym, żeby pozbyć się sprawy, a potem schować się w pierwszej lepszej norze. Muszę powiedzieć, że w tej sprawie jestem po jego stronie. – Widzisz? Widzisz? Dokładnie o tym mówię. Obudź się, Hodges, tu jest realny świat. Mówię ci po raz ostatni, że jeśli nie przestaniesz wtykać tego długiego nosa w nie swoje spra… – A ja mówię tobie, że jeśli chcesz mieć jakąkolwiek szansę na jebany awans, to wyjmij głowę z dupy i mnie posłuchaj. Te słowa wyrywają mu się, zanim zdąży je przemyśleć. Boi się, że Izzy się rozłączy, a jeśli tak, to do kogo on się zwróci? Ale odpowiada mu tylko pełna osłupienia cisza. – Samobójstwa. Czy zgłoszono jakieś, odkąd wróciłaś z Sugar Heights? – Nie wi… – To sprawdź! Natychmiast! Przez jakieś pięć sekund słychać stukanie w klawiaturę. Potem: – Właśnie pojawiło się doniesienie. Zastrzelił się chłopak w Lakewood. Zrobił to na oczach ojca, który to zgłosił. Rozhisteryzowany, jak można się domyślić. Co to ma do… – Każ glinom na miejscu zdarzenia poszukać konsoli Zappit. Takiej samej jak ta, którą Holly znalazła w domu Ellerton. – Znowu to? Jesteś jak zacięta pł… – Znajdą ją. A do końca dnia mogą być kolejne samobójstwa z zappitami. Pewnie nawet dużo. „Strona!” – woła Holly bezgłośnie. Powiedz jej o stronie! – Ponadto w internecie jest strona dla samobójców, nazywa się Zetkoniec. Uruchomiono ją dzisiaj. Trzeba ją zamknąć.

Isabelle wzdycha, a potem mówi jak do dziecka: – W internecie jest mnóstwo różnych stron dla samobójców. Pojawiają się jak grzyby po deszczu, zwykle tworzą je dzieciaki, które chodzą w czarnych T-shirtach i zamykają się na całe dnie w swoim pokoju. Można tam znaleźć dużo złej poezji i instrukcje, jak to zrobić bezboleśnie. No i oczywiście kupę typowego narzekania na to, że rodzice ich nie rozumieją. – Ta jest inna. Może zapoczątkować lawinę. Ma pełno komunikatów podprogowych. Niech ktoś z informatyki śledczej natychmiast zadzwoni do Holly Gibney. – To byłoby niezgodne z protokołem – odpowiada chłodno Izzy. – Rzucę okiem, a potem poprowadzę sprawę właściwymi kanałami. – Albo któryś z waszych geeków do wynajęcia zadzwoni do Holly w ciągu pięciu minut, albo gdy samobójstwa zaczną się mnożyć, a jestem pewien, że zaczną, uświadomię każdemu, kto będzie chciał słuchać, że zgłosiłem się z tym do ciebie, a ty zbyłaś mnie biurokracją. Wśród moich słuchaczy znajdą się gazeta codzienna i Eight Alive. Komenda w żadnym z tych miejsc nie ma zbyt wielu przyjaciół, zwłaszcza po tym, jak w zeszłym roku dwaj mundurowi zastrzelili bezbronnego czarnoskórego dzieciaka na Martin Luther King Avenue. Cisza. Potem, łagodniejszym głosem – może urażonym – Izzy mówi: – Przecież powinieneś być po naszej stronie, Billy. Dlaczego tak się zachowujesz? Bo Holly miała co do ciebie rację, myśli Hodges. Głośno odpowiada: – Bo nie mamy czasu.

18 W salonie Freddi skręca sobie kolejnego jointa. Liżąc brzeg bibułki, zerka znad niego na Jerome’a. – Olbrzym z ciebie, co? Chłopak nie odpowiada. – Ile ty ważysz? Dziewięćdziesiąt pięć kilo? Sto? I tym razem Jerome milczy. Freddi, niezrażona, zapala skręta, zaciąga się, a potem chce go podać Jerome’owi, ale on kręci głową. – Twoja strata, wielkoludzie. Dobry towar. Wiem, śmierdzi jak psie szczyny, ale i tak dobry. Jerome się nie odzywa. – Mowę ci odebrało? – Nie. Przypominałem sobie zajęcia z socjologii, na które chodziłem w szkole średniej. Mieliśmy czterotygodniowy moduł o samobójstwie i były tam statystyki, których nigdy nie zapomnę. Każda wiadomość o samobójstwie nastolatka trafiająca do mediów społecznościowych powoduje siedem kolejnych prób: pięć na pokaz i dwie na serio. Może o tym powinnaś myśleć, zamiast do upadłego zgrywać twardą laskę. Dziewczynie drży dolna warga. – Nie wiedziałam. Naprawdę. – Oczywiście, że wiedziałaś. Freddi spuszcza wzrok na jointa. Teraz to ona milczy. – Moja siostra słyszała głos – mówi Jerome. Na te słowa dziewczyna podnosi głowę. – Jaki? – Głos z zappita. Wmawiał jej różne okropności. Że próbuje żyć jak biała. Że wyrzeka się swojej rasy. Że jest zła i bezwartościowa. – I to ci kogoś przypomina? – Tak. – Jerome myśli o oskarżycielskich wrzaskach, które wraz z Holly usłyszał w komputerze Olivii Trelawney długo po śmierci nieszczęśniczki. Wrzaski zaprogramowane przez Brady’ego Hartsfielda, mające pchnąć Trelawney do samobójstwa, jak krowę przez kanał w rzeźni. – Rzeczywiście, przypomina. – Brady’ego fascynowały samobójstwa – mówi Freddi. – Ciągle czytał o nich w sieci. Przecież wiesz, że na koncercie chciał zginąć razem ze wszystkimi.

Jerome wie. Był tam. – Naprawdę myślisz, że skontaktował się z moją siostrą telepatycznie? Używając zappita jako… czego? Pomostu? – Skoro był w stanie przejąć kontrolę nad Babineau i tym drugim, a był, czy w to wierzysz, czy nie, to owszem, myślę, że to możliwe. – A reszta ludzi z przerobionymi zappitami? Te dwieście czterdzieści ileś osób? Freddi patrzy na niego przez chmurę dymu. – Nawet jeżeli wyłączymy stronę… to co z nimi? – pyta chłopak. – Co będzie, kiedy głos zacznie im mówić, że są psim gównem na bucie wszechświata i że jedyne rozwiązanie to wycieczka na tamten świat? Zanim Freddi zdąży odpowiedzieć, Hodges robi to za nią: – Musimy powstrzymać ten głos. Czyli powstrzymać jego. Chodź, Jerome. Wracamy do biura. – A ja? – pyta Freddi płaczliwym tonem. – Jedziesz z nami. Aha, Freddi? – Co? – Zioło jest dobre na ból, prawda? – Jak się domyślasz, są różne opinie na ten temat, biorąc pod uwagę establishment w tym pojebanym kraju, więc powiem ci tylko tyle, że dla mnie dzięki zielsku te trudne dni w miesiącu są dużo mniej trudne. – Weź je ze sobą – mówi Hodges. – I bibułki też.

19 Wracają do siedziby Uczciwych Znalazców jeepem Jerome’a. Z tyłu jest pełno jego gratów, więc Freddi musi usiąść komuś na kolanach. Na pewno nie Hodgesowi. Nie w jego obecnym stanie. Dlatego on prowadzi, a ona ląduje u Jerome’a. – Ej, to trochę jak randka z Johnem Shaftem – mówi Freddi z uśmieszkiem. – Wielkim prywatnym detektywem, co obsługuje wszystkie laski jak seksmaszyna. – Nie przyzwyczajaj się – odpowiada Jerome. Odzywa się komórka Holly. Dzwoni niejaki Trevor Jeppson z zespołu informatyki śledczej komendy policji. Holly wkrótce zaczyna mówić żargonem, którego Hodges nie rozumie – coś o botach i darknecie. Czegokolwiek dowiaduje się od rozmówcy, chyba ją zadowala, bo kiedy kończy połączenie, jest uśmiechnięta. – Jeszcze nigdy nie dosował żadnej strony. Jest jak małe dziecko w Boże Narodzenie. – Ile to potrwa? – Z gotowym hasłem i adresem IP? Niedługo. Hodges zatrzymuje się na jednym z półgodzinnych miejsc parkingowych przed Turner Building. Nie postoją tam zbyt długo – pod warunkiem że mu się poszczęści – a zważywszy na ostatnią złą passę, uważa, że wszechświat jest mu winien trochę fartu. Wchodzi do biura, zamyka drzwi, a potem wertuje swą starą, rozsypującą się książkę adresową w poszukiwaniu numeru telefonu Becky Helmington. Holly proponowała, że wprowadzi mu wszystkie numery do komórki, ale on ciągle to odkłada. Lubi swoją starą książkę adresową. Teraz pewnie już nie zdąży się przestawić. Ostatnia sprawa Trenta i tak dalej. Becky przypomina mu, że już nie pracuje w Kuble. – Może zapomniałeś? – Bynajmniej. Słyszałaś o Babineau? Kobieta ścisza głos. – Boże, tak. Słyszałam, że Al Brooks, Al Bibliotekarz, zabił mu żonę i może jego też. Nie do wiary. Mógłbym ci opowiedzieć wiele rzeczy nie do wiary, myśli Hodges. – Jeszcze nie spisuj Babineau na straty, Becky. Moim zdaniem uciekł. Podawał Brady’emu Hartsfieldowi eksperymentalne leki i mógł mieć udział w jego śmierci.

– Jezu, serio? – Serio. Ale nie uszedł daleko, nie w tę pogodę. Masz pomysł, gdzie mógł się schować? Może ma letni domek albo coś w tym stylu? Becky nie musi się nawet zastanawiać. – Obóz łowiecki. Jest jego współwłaścicielem razem z trzema czy czterema innymi lekarzami. – Znów konfidencjonalnie zniża głos. – Słyszałam, że oni tam nie tylko polują. Jeśli wiesz, co mam na myśli. – Gdzie to jest? – Nad jeziorem Charles. Obóz ma jakąś wydumaną nazwę. Nie pamiętam jaką, ale Violet Tranh na pewno będzie wiedzieć. Pojechała tam kiedyś na weekend. Mówiła potem, że w życiu tak się nie schlała, i wróciła z chlamydią. – Zadzwonisz do niej? – Jasne. Ale wiesz, jeśli Babineau ucieka, to może już być w samolocie. Do Kalifornii albo i za granicę. Dziś rano lotnisko było jeszcze otwarte. – Wątpię, czyby się odważył, kiedy szuka go policja. Dzięki, Becky. Oddzwoń. Hodges podchodzi do sejfu i wprowadza szyfr. Skarpeta wypełniona łożyskami kulkowymi – jego Happy Slapper – została w domu, ale tutaj są obie sztuki broni palnej. Jedna to glock .40, którego nosił na służbie. Druga – model Victory .38. Rewolwer jego ojca. Hodges wyjmuje płócienny worek z górnej półki sejfu, chowa do niego obie sztuki broni oraz cztery pudełka amunicji i zaciąga sznurek mocnym szarpnięciem. Tym razem, Brady, nie powstrzyma mnie już zawał. Tym razem mam tylko raka, a z tym da się żyć. Ta myśl tak go zaskakuje, że parska śmiechem. To boli. Z sąsiedniego pokoju dobiega aplauz trójki ludzi. Hodges domyśla się, co to oznacza, i wcale się nie myli. Komputer Holly wyświetla komunikat: ZETKONIEC MA PROBLEMY TECHNICZNE. A pod spodem: ZADZWOŃ POD NUMER 1-800-273TALK. – Na ten pomysł wpadł Jeppson – mówi Holly, nie odrywając wzroku od tego, co właśnie robi. – To numer krajowego telefonu zaufania dla osób z myślami samobójczymi. – Dobre – chwali Hodges. – One też są dobre. Jesteś kobietą o wielu ukrytych talentach. Przed Holly leży rządek skrętów. Razem z tym, którego właśnie dokłada, jest ich równo tuzin.

– Szybka jest – stwierdza Freddi z uznaniem. – I patrzcie, jakie równiutkie. Jak z maszyny. Holly rzuca Hodgesowi harde spojrzenie. – Moja terapeutka mówi, że papieros z marihuaną raz na jakiś czas to nic złego. Pod warunkiem że nie przesadzam. – Zerka na Freddi, a potem znów patrzy na Hodgesa. – Poza tym one nie są dla mnie. To dla ciebie, Bill, jeśli ich potrzebujesz. Hodges jej dziękuje, a potem przez chwilę myśli o tym, jak daleko zaszli we dwoje i jak przyjemna w gruncie rzeczy była to podróż. Ale za krótka. O wiele za krótka. Dzwoni jego telefon. To Becky. – Ten obóz nazywa się Łby i Skóry. Mówiłam, że wydumana nazwa. Vi nie pamięta, jak tam dojechać. Domyślam się, że po drodze wypiła parę kolejek na rozruch. Ale przypomina sobie, że jechali autostradą na północ spory kawałek, a kiedy z niej zjechali, tankowali w Thurston’s Garage. Przyda się? – I to bardzo. Dzięki, Becky. – Hodges kończy rozmowę. – Holly, znajdź Thurston’s Garage na północ od miasta. A potem zadzwoń do Hertza na lotnisku i wynajmij największy samochód z napędem na cztery koła, jaki mają. Jedziemy na wycieczkę. – Mój jeep… – zaczyna Jerome. – Jest mały, lekki i stary – odpowiada Hodges… choć to niejedyny powód, dla którego zależy mu na innym aucie nadającym się do jazdy po śniegu. – Ale będzie w sam raz, żeby dojechać na lotnisko. – A ja? – pyta Freddi. – Program ochrony świadków, zgodnie z obietnicą. To będzie jak spełnienie marzeń.

20 Jane Ellsbury była najzupełniej normalnym niemowlęciem – trzykilogramowym, więc nawet z lekką niedowagą – ale już jako siedmiolatka ważyła czterdzieści jeden kilo i dobrze znała wierszyk, który czasem prześladuje ją w snach aż do dziś: Grubas, grubas, tłusty bobek, w drzwi łazienki wejść nie mogę, więc narobię na podłogę. W czerwcu 2010 roku, gdy matka w ramach prezentu na piętnaste urodziny zabrała ją na koncert ’Round Here, Jane ważyła dziewięćdziesiąt pięć kilogramów. W drzwi łazienki wciąż mieściła się bez problemu, miała natomiast trudności z zawiązywaniem butów. Teraz ma dziewiętnaście lat i waży sto czterdzieści pięć kilo, a kiedy odzywa się do niej głos z darmowego zappita, którego dostała pocztą, wszystko, co mówi, ma sens. Głos jest cichy, spokojny i rozsądny. Mówi, że nikt jej nie lubi i wszyscy się z niej śmieją. Wytyka, że Jane ani na chwilę nie przestaje jeść – nawet teraz, gdy łzy leją jej się po twarzy, obżera się czekoladowymi ciasteczkami z dużą ilością ciągnącej się pianki. Niczym życzliwsza wersja ducha przyszłych świąt Bożego Narodzenia, który pokazał pewne prawdy Ebenezerowi Scrooge’owi, przedstawia jej zarys przyszłości sprowadzający się do wyliczanki: gruba, grubsza, najgrubsza. Śmiechy na Carbine Street w Raju Kmiotów, gdzie Jane mieszka z rodzicami w domu bez windy. Zdegustowane spojrzenia. Drwiny w stylu: „Patrzcie, leci balon Goodyeara” czy „Uważajcie, żeby na was nie upadła!”. Głos tłumaczy, logicznie i sensownie, że ona nigdy nie znajdzie sobie chłopaka i nigdy nie dostanie dobrej pracy, bo z powodu poprawności politycznej z cyrków zniknęła gruba baba, że jako czterdziestolatka będzie musiała spać na siedząco, bo pod ciężarem jej gigantycznych piersi płuca nie dadzą rady pracować, a zanim w wieku pięćdziesięciu lat umrze na zawał, będzie musiała odkurzaczem wysysać okruchy jedzenia z najgłębszych fałd tłuszczu. Kiedy Jane sugeruje, że mogłaby trochę schudnąć – na przykład zapisać się do jakiejś kliniki – głos się nie śmieje. Pyta tylko, łagodnie i ze współczuciem, skąd weźmie na to pieniądze, skoro wspólne zarobki ojca i matki ledwo starczają na zaspokojenie jej praktycznie nieskończonego apetytu. Gdy sugeruje, że lepiej by im było bez niej, dziewczyna może się tylko zgodzić. Jane – znana mieszkańcom Carbine Street jako Gruba Jane – toczy się do łazienki i sięga po słoiczek oxycontinu, który ojciec bierze na ból pleców. Liczy tabletki. Jest ich trzydzieści, co powinno spokojnie wystarczyć. Łyka po pięć

naraz, popija mlekiem i przegryza czekoladowymi ciasteczkami z pianką. Zaczyna odpływać. Idę na dietę, myśli. Idę na długą, długą dietę. Właśnie, mówi głos z zappita. A na tej diecie nigdy nie będziesz oszukiwać – prawda, Jane? Dziewczyna łyka pięć ostatnich proszków. Próbuje podnieść konsolę, ale jej palce nie chcą się już zamknąć na wąskiej obudowie. Ale jakie to ma znaczenie? W tym stanie i tak nigdy nie złapałaby szybkich różowych ryb. Lepiej wyjrzeć za okno, gdzie śnieg przykrywa świat czystym obrusem. Koniec z tłustym bobkiem, myśli Jane, a pogrążając się w nieświadomości, odchodzi z ulgą.

21 Przed udaniem się do Hertza Hodges skręca w zatoczkę przed lotniskowym Hiltonem. – To ma być program ochrony świadków? – pyta Freddi. – To?! – Ponieważ nie dysponuję obecnie żadną kryjówką, będzie musiało wystarczyć. Zarejestruję cię na moje nazwisko. Pójdziesz do pokoju, zamkniesz drzwi na klucz, usiądziesz przed telewizorem i poczekasz, aż będzie po wszystkim. – I zmienisz opatrunek na ranie – dodaje Holly. Freddi ją ignoruje. Skupia się na Hodgesie. – Duże będę miała kłopoty? Kiedy to wszystko się skończy? – Nie wiem i nie mam czasu teraz o tym rozmawiać. – Mogę przynajmniej zamówić coś do pokoju? – W przekrwionych oczach dziewczyny pojawia się lekki błysk. – Już mnie tak nie boli i złapałam ostrą gastrofazę. – Nie krępuj się – zgadza się Hodges. – Ale zanim otworzysz drzwi, popatrz przez wizjer – dodaje Jerome. – Upewnij się, czy to nie Faceci w Czerni Brady’ego Hartsfielda. – Żartujesz – odpowiada Freddi. – Prawda? W to śnieżne popołudnie hotelowy hol jest puściutki. Hodges, który czuje się tak, jakby telefon od Pete’a zbudził go ze trzy lata temu, podchodzi do recepcji, załatwia, co trzeba, i wraca do foteli, gdzie siedzą pozostali. Holly stuka w swojego iPada i nie podnosi wzroku. Freddi wyciąga rękę po klucz, ale Hodges podaje go Jerome’owi. – Pokój pięćset dwadzieścia dwa. Zabierz ją na górę, dobrze? Chcę porozmawiać z Holly. Jerome unosi brwi, a kiedy Hodges nie rozwija myśli, wzrusza ramionami i łapie Freddi za ramię. – John Shaft odprowadzi panią do apartamentu. Dziewczyna odpycha jego rękę. – Jak w pokoju jest minibar, to już będzie fart – rzuca, ale wstaje i idzie z nim w stronę wind. – Znalazłam Thurston’s Garage – mówi Holly. – Dziewięćdziesiąt kilometrów na północ autostradą I-czterdzieści siedem. Niestety, właśnie stamtąd idzie burza. A potem drogą stanową siedemdziesiąt dziewięć. Pogoda naprawdę nie wygląda d…

– Damy sobie radę – odpowiada Hodges. – W Hertzu zarezerwowali nam forda expedition. To dobry, ciężki wóz. O trasie opowiesz mi później. Chcę porozmawiać z tobą o czymś innym. – Łagodnie bierze od niej iPada i go wyłącza. Holly patrzy na Hodgesa z dłońmi splecionymi na kolanach i czeka.

22 Brady wraca z Carbine Street w Raju Kmiotów pokrzepiony i w doskonałym humorze – z tą tłustą Ellsbury poszło łatwo i fajnie. Ciekawe, ilu gości będzie ją musiało znieść z mieszkania na drugim piętrze. Co najmniej ze czterech. A jaka trumna będzie potrzebna! W rozmiarze XXL! Gdy sprawdza stronę i odkrywa, że nie działa, nastrój mu się pogarsza. Owszem, przypuszczał, że Hodges znajdzie sposób, żeby ją wyłączyć, ale nie sądził, że stanie się to tak szybko. A numer telefonu na ekranie doprowadza go do szału tak bardzo, jak niegdyś – kiedy tańcowali po raz pierwszy – wiadomości Pod Niebieskim Parasolem Debbie, w których Hodges wysyłał go na drzewo. To numer telefonu zaufania dla samobójców. Nawet nie musi tego sprawdzać. On to wie. I owszem, Hodges tu przyjedzie. To miejsce kojarzy wiele osób w Szpitalu imienia Kinera; jest niemal legendarne. Ale czy wejdzie wtedy wprost do domu? Brady absolutnie w to nie wierzy. Po pierwsze Det. Em. na pewno wie, że wielu myśliwych zostawia w takich miejscach broń (choć mało który dom jest w nią tak dobrze zaopatrzony jak Łby i Skóry). Po drugie – i to bardzo ważna sprawa – Det. Em. to cwana hiena. Fakt, o sześć lat starsza, niż gdy spotkali się po raz pierwszy, pewnie ma krótszy oddech i słabsze kończyny, ale i tak cwana. To takie podstępne zwierzę, co nie atakuje od przodu, ale wgryza ci się w łydki, kiedy patrzysz w inną stronę. Wyobraźmy sobie, że jestem Hodgesem. Co robię? Po przemyśleniu tej kwestii Brady podchodzi do szafy. Wystarczy na moment przywołać pamięć Babineau (to, co z niej zostało), żeby wybrać tę odzież wierzchnią, która należy do jego ciała. Wszystko pasuje jak ulał. Wkłada jeszcze rękawiczki, by ochronić artretyczne palce, i wychodzi na dwór. Opady śniegu nadal są umiarkowane, a gałęzie drzew nieruchome. Później to wszystko się zmieni, ale na razie panuje przyjemna pogoda na spacer wokół posesji. Brady podchodzi do stosu drewna na opał, przykrytego starym brezentem oraz kilkoma centymetrami świeżego puchu. Dalej zaczyna się mniej więcej hektar sosen i świerków dzielący Łby i Skóry od Niedźwiedziego Obozu Dużego Boba. Idealnie. Musi odwiedzić schowek z bronią. Scar jest w sam raz, ale przyda mu się stamtąd więcej rzeczy. Och, detektywie Hodges, myśli, wracając prędko tą samą drogą. Ależ mam dla ciebie niespodziankę. Pierwszorzędną.

23 Jerome słucha uważnie tego, co mówi mu Hodges, a potem kręci głową. – Nie ma mowy, Bill. Muszę jechać z wami. – Wiesz, co musisz? Wrócić do domu i być z rodziną. A zwłaszcza z siostrą. Wczoraj niewiele brakowało. Siedzą w kącie holu Hiltona i rozmawiają ściszonymi głosami, choć nawet recepcjonista gdzieś się oddalił. Jerome pochyla się, opiera dłonie na udach, na twarzy ma zawzięty grymas. – Skoro Holly jedzie… – Z nami jest inaczej, Jerome – odpowiada Holly. – Musisz to zrozumieć. Nie mam dobrych stosunków z matką, nigdy nie miałam. Widuję ją góra raz czy dwa razy w roku. Zawsze się cieszę, kiedy od niej wyjeżdżam, ona pewnie też. A Bill… wiesz, że da z siebie wszystko, ale oboje rozumiemy, jakie są szanse. Twoja sytuacja jest zupełnie inna. – Brady jest niebezpieczny, a na element zaskoczenia nie możemy liczyć – mówi Hodges. – Musiałby być głupi, żeby się mnie nie spodziewać. Tego jednego nie można o nim powiedzieć. – W Mingo byliśmy we trójkę – przypomina Jerome. – A kiedy ciebie przytkało, zostaliśmy we dwoje z Holly. Poradziliśmy sobie. – Wtedy było inaczej – odpowiada Holly. – Teraz Brady robi czary-mary z kontrolą umysłu. – I tak chcę jechać. Hodges kiwa głową. – Rozumiem to, ale wciąż ja jestem najważniejszym psem w tym zaprzęgu i mówię „Nie”. – Ale… – To niejedyny powód – dodaje Holly. – Wzmacniacz jest wyłączony, strona padła, ale zostało prawie dwieście pięćdziesiąt aktywnych zappitów. Doszło już do jednego samobójstwa, a my nie możemy powiedzieć policji o wszystkim, co się dzieje. Według Isabelle Jaynes, Bill jest wścibski, a cała reszta wzięłaby nas za wariatów. Jeśli coś nam się stanie, zostaniesz tylko ty. Nie rozumiesz? – Rozumiem, że wystawiacie mnie do wiatru. – Nagle Jerome brzmi zupełnie jak ten wymoczkowaty dzieciak, którego Hodges wiele lat temu zatrudnił do koszenia trawnika.

– To nie wszystko – mówi Bill. – Być może będę musiał go zabić. To wręcz najbardziej prawdopodobny scenariusz. – Jezu, Bill, przecież wiem. – Ale dla policji i całego świata człowiekiem, którego zabiję, będzie szanowany neurochirurg Felix Babineau. Odkąd otworzyliśmy Uczciwych Znalazców, wykręciłem się już z paru prawnych pułapek, ale teraz może być inaczej. Chcesz ryzykować oskarżenie o współudział w nieumyślnym spowodowaniu śmierci, definiowanym w tym stanie jako pozbawienie życia wskutek niezachowania odpowiedniej ostrożności? A może nawet o zabójstwo pierwszego stopnia? Jerome wierci się w fotelu. – A Holly pozwolisz na takie ryzyko? – Ty masz przed sobą większość życia – odpowiada Holly. Hodges pochyla się, choć go to boli, i kładzie dłoń na szerokim karku chłopaka. – Wiem, że to ci się nie podoba. Niczego innego się nie spodziewałem. Ale to właściwa decyzja, podjęta z właściwych powodów. Jerome myśli przez chwilę, a potem wzdycha. – Rozumiem twój punkt widzenia. Hodges i Holly czekają, ponieważ wiedzą, że to jeszcze za mało. – Dobrze – mówi w końcu Jerome. – Bardzo mi się to nie podoba, ale dobrze. Hodges wstaje. Przyciska dłoń do boku, by opanować ból. – No to chodźmy po tego SUV-a. Idzie burza, a ja chciałbym zajechać autostradą jak najdalej, zanim się z nią spotkamy.

24 Kiedy wychodzą z wypożyczalni z kluczykami forda expedition z napędem na cztery koła, Jerome opiera się o maskę swego jeepa wranglera. Obejmuje Holly i szepcze jej do ucha: – Ostatnia szansa. Weźcie mnie ze sobą. Holly kręci głową opartą o jego pierś. Jerome ją puszcza i odwraca się do Hodgesa, który ma na głowie starą fedorę. Rondo już jest białe od śniegu. Hodges wyciąga rękę. – Normalnie bym cię przytulił, ale nie teraz, bo to boli. Jerome mocno ściska mu rękę. Ma w oczach łzy. – Uważaj na siebie, chłopie. Bądź w kontakcie. I przywieź Hollyberry z powrotem. – Tak zamierzam. Jerome patrzy, jak ładują się do forda. Bill siada za kierownicą z wyraźnym dyskomfortem. Chłopak wie, że mają rację – z całej trójki on ma najwięcej do stracenia. Co nie oznacza, że mu się to podoba albo że nie czuje się jak mały chłopiec odesłany do mamusi. Pojechałbym za nimi, myśli, gdyby nie to, co Holly powiedziała w opustoszałym holu hotelowym: „Jeśli coś nam się stanie, zostaniesz tylko ty”. Wsiada do jeepa i rusza do domu. Gdy wjeżdża na przelotówkę, dopada go silne przeczucie: już nigdy więcej ich nie zobaczy. Próbuje sobie powiedzieć, że to tylko przesądne brednie, ale nie za bardzo w to wierzy.

25 Kiedy Hodges i Holly zjeżdżają z przelotówki na I-47 Północ, śnieg wali już na serio. Jazda w tych warunkach przypomina Hodgesowi film science fiction, który oglądał razem z Holly – kiedy statek kosmiczny Enterprise robi skok w nadprzestrzeń, czy jak to oni tam nazywają. Na tablicach świetlnych miga napis ALARM ŚNIEGOWY i ograniczenie do sześćdziesięciu pięciu kilometrów na godzinę, ale Hodges jedzie prawie setką i zamierza utrzymać tę prędkość jak najdłużej, czyli być może przez pięćdziesiąt kilometrów. A może tylko przez trzydzieści. Część samochodów na prawym pasie trąbi na znak, żeby zwolnił, a wyprzedzanie toczących się osiemnastokołowych ciężarówek, z których każda ciągnie za sobą ogon śnieżnej mgły, to test panowania nad strachem. Mija niemal pół godziny, zanim Holly przerywa milczenie. – Zabrałeś broń, prawda? To ona jest w worku. – Tak. Holly rozpina pas (co wprawia Hodgesa w niepokój) i podnosi worek z tylnego siedzenia. – Są naładowane? – Glock tak. Trzydziestkęósemkę musisz naładować sama. Ona jest twoja. – Nie umiem. Pewnego razu proponował, że weźmie ją na strzelnicę, żeby zaczęła wyrabiać pozwolenie na noszenie broni ukrytej, ale stanowczo odmówiła. Nie wracał do tematu, przekonany, że broń nigdy jej się nie przyda. Że on nigdy nie postawi jej w takiej sytuacji. – Połapiesz się. To nic trudnego. Holly ogląda victory, trzymając dłonie z dala od spustu, a lufę z dala od twarzy. Po kilku sekundach udaje jej się otworzyć bębenek. – Dobrze, teraz naboje. W worku są dwa pudełka pocisków pełnopłaszczowych .38 Winchester o masie 130 grain. Holly otwiera jedno, patrzy na naboje, które sterczą jak minigłowice bojowe, i krzywi się. – Uuuch. – Dasz radę to zrobić? – Hodges mija kolejną ciężarówkę. Forda expedition spowija śnieżna mgła. Na prawym pasie widać jeszcze smugi czarnego asfaltu, ale lewy jest już całkowicie pokryty śniegiem, a ciężarówka zdaje się ciągnąć w nieskończoność. – Bo jeśli nie, to w porządku.

– Nie pytasz, czy dam radę naładować broń – rzuca Holly, która sprawia wrażenie rozgniewanej. – Widzę, jak to się robi. Dziecko dałoby radę. I czasem dzieci rzeczywiście to robią. – Pytasz, czy dam radę do niego strzelić. – Pewnie do tego nie dojdzie, ale gdyby jednak, zrobisz to? – Tak – odpowiada Holly, po czym ładuje sześć komór rewolweru. Ostrożnie zamyka bębenek, kąciki ust ma opuszczone, a oczy zmrużone w szparki, jakby bała się, że broń wybuchnie jej w ręce. – Dobrze, gdzie jest bezpiecznik? – W rewolwerach nie ma. Kurek nie jest odciągnięty, to wystarczające zabezpieczenie. Schowaj do torebki. Amunicję też. Holly to robi, a potem stawia torbę między stopami. – I przestań przygryzać wargi, bo zaczną ci krwawić. – Spróbuję, ale to bardzo stresująca sytuacja, Bill. – Wiem. Znów jadą prawym pasem. Słupki wyznaczające pokonywaną odległość przepływają za oknem nieznośnie powoli, a ból w boku jest jak gorąca meduza z długimi mackami, które teraz sięgają już wszędzie, nawet do gardła. Pewnego razu, dwadzieścia lat temu, złodziej przyparty do muru na pustym parkingu postrzelił Hodgesa w nogę. Ból był podobny, ale z czasem minął. Ten pewnie nie minie nigdy. Leki mogą na trochę go przytłumić, ale raczej nie na długo. – Bill, co będzie, jeśli znajdziemy to miejsce, a jego nie zastaniemy? Pomyślałeś o tym? Co? Owszem, pomyślał, i nie ma pojęcia, co wtedy zrobi. – Nie martwmy się o to, póki nie musimy. Dzwoni jego telefon. Hodges ma go w kieszeni płaszcza. Podaje aparat Holly, nie odrywając wzroku od drogi. – Halo, tu Holly. – Słucha, a potem bezgłośnie mówi: „Panna Piękne Szare Oczęta”. – Aha… tak… dobrze, rozumiem… nie, nie może, ma teraz zajęte ręce, ale mu przekażę. – Znowu słucha, a potem mówi: – Mogłabym ci powiedzieć, Izzy, ale byś mi nie uwierzyła. Zamyka telefon z pyknięciem i wsuwa mu do kieszeni. – Samobójstwa? – pyta Hodges. – Na razie trzy, włącznie z tym chłopcem, który zastrzelił się na oczach ojca. – Zappity?

– W dwóch z trzech miejsc. Trzeciego policjanci jeszcze nie mieli czasu przeszukać. Próbowali ratować dzieciaka, ale było już za późno. Powiesił się. Izzy brzmiała, jakby odchodziła od zmysłów. Chciała wiedzieć wszystko. – Jeśli coś nam się stanie, Jerome powie Pete’owi, a Pete powie jej. Chyba jest już prawie gotowa wysłuchać. – Musimy go powstrzymać, zanim zabije kogoś jeszcze. Pewnie zabija kogoś jeszcze właśnie teraz, myśli Hodges. – Powstrzymamy – mówi. Mijają kilometry. Hodges jest zmuszony zwolnić do osiemdziesięciu na godzinę, a gdy czuje, że forda lekko nosi w strumieniu powietrza za ciężarówką Walmarta z przyczepą, zwalnia do siedemdziesięciu. Jest już po trzeciej i śnieżny dzień zaczyna gasnąć, kiedy Holly odzywa się ponownie: – Dziękuję. Hodges na moment obraca do niej głowę, by rzucić pytające spojrzenie. – Że nie musiałam błagać, żebyś wziął mnie ze sobą. – Robię tylko to, czego życzyłaby sobie twoja terapeutka. Pomogę ci porządnie domknąć tę historię. – Czy to żart? Nigdy nie wiem, kiedy żartujesz. Masz bardzo szczególne poczucie humoru. – Nie żartuję. To nasza sprawa, Holly. Niczyja, tylko nasza. Z białego mroku wyłania się zielona tablica. – Siedemdziesiątka dziewiątka – odczytuje Holly. – Nasz zjazd. – Dzięki Bogu. Nie cierpię jeździć autostradą, nawet kiedy świeci słońce.

26 Według iPada Holly, Thurston’s Garage znajduje się na dwudziestym czwartym kilometrze drogi stanowej, ale dotarcie tam zajmuje im pół godziny. Ford expedition dobrze sobie radzi z zaśnieżoną szosą, ale nasila się wiatr – w radiu mówią, że do ósmej przekroczy prędkość siedemdziesięciu kilometrów na godzinę – więc kiedy dmucha, zasypując drogę ścianą śniegu, Hodges zwalnia do dwudziestu pięciu kilometrów na godzinę i nie przyśpieszy, dopóki nie odzyska widoczności. Kiedy zjeżdża przy dużym żółtym znaku Shella, dzwoni telefon Holly. – Zajmij się tym – rzuca Hodges. – Zaraz wracam. Wysiada, mocno naciągając kapelusz na głowę, żeby go nie zwiało. Kiedy brnie przez śnieg w stronę biura warsztatu, kołnierz płaszcza, szarpany przez wiatr, bębni o kark w tempie karabinu maszynowego. Cały brzuch pulsuje z bólu, jakby Hodges nałykał się rozpalonych węgli. Oprócz czekającego na wolnym biegu forda expedition parking i podjazdy pod dystrybutorami są zupełnie puste. Chłopcy z pługami wyjechali zarabiać pieniądze. Przed nimi długa noc walki z furią pierwszej wielkiej burzy w tym roku. Przez jeden upiorny moment Hodgesowi wydaje się, że za ladą siedzi Al Bibliotekarz: takie same zielone robociarskie spodnie, takie same białe kępki włosów wystające spod czapki z logo John Deere. – A pana dokąd niesie w tak dzikie popołudnie? – pyta staruszek i spogląda za drzwi. – Czy może już noc? – Pół na pół – odpowiada Hodges. Nie ma czasu rozmawiać, bo być może w tej chwili w mieście dzieci skaczą z okien i łykają proszki, ale musi, na tym polega robota. – Pan Thurston? – We własnej osobie. Nie zajechałeś pan pod pompę, więc już się bałem, że to napad, ale trochę za dobrze pan na to wyglądasz. Miastowy? – Owszem. I trochę się śpieszę. – Jak to zwykle miastowi. – Thurston odkłada numer „Field & Stream”, który właśnie czyta. – To co? Chcesz pan spytać o drogę? Choroba, oby przy takiej pogodzie to było gdzieś niedaleko. – Chyba jest. Szukam obozu łowieckiego o nazwie Łby i Skóry. Kojarzy pan? – No pewno. To ten lekarski, niedaleko Niedźwiedziego Obozu Dużego Boba. Doktorki tankują tu u mnie jaguary i porszaki. Ale teraz tam nikogo nie ma. Koniec sezonu łowieckiego był dziewiątego grudnia, i to sezonu polowań z łukiem.

Polowanie z bronią palną kończy się ostatniego dnia listopada, a doktorki tylko tak strzelają. Z dużych giwer. Chyba lubią udawać, że są w Afryce. – Nikt tu się dzisiaj nie zatrzymywał? W starym samochodzie z plamami farby podkładowej? – Nie. Z warsztatu wychodzi młody człowiek, wycierając dłonie w szmatę. – Ja go widziałem, dziadek. Chevrolet. Przejeżdżał, jak gadałem ze Spiderem Willisem. – Chłopak odwraca się do Hodgesa. – Zwróciłem uwagę, bo w tamtą stronę już prawie nic nie ma, a to nie był taki czołg śnieżny jak ten pański. – Powiedzą mi panowie, jak dojechać do obozu? – Nic prostszego – odpowiada Thurston. – A w każdym razie w normalny dzień. Pojedziesz pan dalej prosto jakieś… – odwraca się do młodszego mężczyzny – co myślisz, Duane, z pięć kilometrów? – Raczej z siedem. – Dobra, to podzielmy różnicę i powiedzmy, że sześć. Szukaj pan dwóch czerwonych słupów po lewej. Wysokie są, mają ze dwa metry, ale już dwa razy jechał stanowy pług, więc trzeba dobrze patrzeć, bo kiepsko je będzie widać. Nie wiem, czy przebijesz się pan przez zaspę. No, chyba że z łopatą. – Myślę, że mój SUV da radę – odpowiada Hodges. – Ano, pewnie tak, i nic mu nie będzie, bo śnieg się jeszcze nie ubił. W każdym razie potem jedzie się dalej ze dwa czy trzy kilometry, aż droga się rozwidla, w jedną stronę do Dużego Boba, a w drugą do Łbów i Skór. Nie pamiętam, która jest która, ale kiedyś były strzałki. – Dalej są – wtrąca Duane. – Do Dużego Boba w prawo, a do Łbów i Skór w lewo. Wiem, bo w październiku kładłem Dużemu Bobowi Rowanowi nowe gonty. To musi być ważna sprawa, skoro żeś pan tu przyjechał w taki dzień. – Mój SUV poradzi sobie na tej drodze? – Pewno – odpowiada Duane. – Drzewa ją zasłaniają od śniegu, a poza tym do jeziora jedzie się z górki. Gorzej będzie z powrotem. Hodges wyciąga portfel z tylnej kieszeni – Chryste, nawet to go boli – i wyjmuje z niego legitymację policyjną ze stemplem EMERYTOWANY. Dodaje do niej wizytówkę Uczciwych Znalazców i kładzie obie na ladzie. – Potraficie panowie dochować tajemnicy? Kiwają głowami, ich twarze promienieją ciekawością.

– Wiecie, panowie, muszę doręczyć wezwanie do sądu. Sprawa cywilna, idzie o siedmiocyfrową sumkę. Mężczyzna, którego widzieliście, ten w chevrolecie poplamionym farbą, to doktor Babineau. – Widuję go tu zawsze w listopadzie – mówi starszy Thurston. – Gość ma tupet. Jakby ciągle patrzył na człowieka z góry. Ale on jeździ beemką. – Dziś przyjechał tym, co mu wpadło w ręce – odpowiada Hodges. – Jeśli nie dostarczę tych papierów przed północą, to sprawa pójdzie się kochać, a uboga starsza pani nie zobaczy ani grosza. – Pomyłka lekarska? – pyta Duane. – Wolę nie mówić, ale jadę tam. Co obaj zapamiętacie, myśli Hodges. Oraz nazwisko Babineau. – Na zapleczu mam parę skuterów śnieżnych – mówi stary. – Mogę panu jeden pożyczyć. Arctic cat ma wysoką szybę. I tak pan zmarzniesz, ale nim przynajmniej da się wrócić. Hodges jest wzruszony propozycją ze strony zupełnie obcego człowieka, ale kręci głową. Skutery śnieżne to hałaśliwe bestie. Przypuszcza, że człowiek goszczący teraz we Łbach i Skórach – czy to Brady, czy Babineau, czy dziwaczna mieszanka ich obu – spodziewa się jego przybycia. Na korzyść Hodgesa przemawia to, że tamten nie wie, kiedy ono nastąpi. – Ja i moja partnerka tam pojedziemy, a o powrót będziemy się martwić później. – Cicho i dyskretnie, co? – Duane przykłada palec do ust wygiętych w uśmiechu. – Właśnie tak. Czy mogę gdzieś zadzwonić, gdybyśmy utknęli? – Dzwoń pan tutaj. – Thurston podaje mu wizytówkę, którą wyjmuje z plastikowego stojaka przy kasie. – Wyślę Duane’a albo Spidera Willisa. Może dopiero późno wieczorem i będzie kosztowało czterdzieści dolarów, ale jak sprawa jest warta miliony, to chyba pana stać. – Komórki tam działają? – Pięć kresek nawet przy złej pogodzie – odpowiada Duane. – Na południowym brzegu jeziora stoi maszt. – Dobrze wiedzieć. Dziękuję. Dziękuję wam obu. Gdy Hodges odwraca się do wyjścia, starszy z mężczyzn mówi: – W taką pogodę ten pana kapelusz jest do niczego. Weź pan to. – Trzyma w ręku wełnianą czapkę z wielkim pomarańczowym pomponem. – Ale na te buty

już nic nie poradzę. Hodges dziękuje, bierze czapkę, a potem zdejmuje fedorę i kładzie ją na ladzie. Ma wrażenie, że to zły omen; ma wrażenie, że właśnie tak powinien zrobić. – Zostawiam w zastaw – mówi. Obaj mężczyźni uśmiechają się. Ten młodszy pokazuje przy tym znacznie więcej zębów. – Może być – mówi stary. – Ale czy pan na pewno chce jechać, panie… – zerka na wizytówkę Uczciwych Znalazców – panie Hodges? Mizernie pan wyglądasz. – Nieżyt dróg oddechowych. Dopada mnie, cholera, każdej zimy. Dziękuję panom. A gdyby przypadkiem zadzwonił tu doktor Babineau… – Nawet godziny mu nie podam, dziadowi nadętemu – odpowiada Thurston. Hodges rusza do drzwi, a wtedy, niczym grom z jasnego nieba, odzywa się ból tak silny jak jeszcze nigdy dotąd, promieniuje z brzucha aż do szczęki. To jakby dostać płonącą strzałą. Hodges się chwieje. – Pan się na pewno dobrze czuje? – pyta staruszek, wychodząc zza lady. – Tak, wszystko w porządku. – Bynajmniej. – To skurcz w nodze. Od jazdy. Wrócę po kapelusz. Jeśli będę miał szczęście, dodaje w myślach.

27 – Bardzo długo cię nie było – mówi Holly. – Mam nadzieję, że sprzedałeś im dobrą historię. – Wezwanie do sądu. – Hodges nie musi mówić więcej; numeru z wezwaniem używali już wielokrotnie. Każdy jest skory do pomocy, jeśli to nie jemu mają je doręczyć. – Kto dzwonił? – Domyśla się, że Jerome chciał wiedzieć, jak im idzie. – Izzy Jaynes. Mieli dwa nowe doniesienia o próbach samobójczych, jednej udanej, drugiej nie. Ta nieudana to dziewczyna, która skoczyła z pierwszego piętra, ale wylądowała na zaspie śniegu i tylko się połamała. Udało się natomiast chłopakowi, który powiesił się w szafie. Na poduszce zostawił list. Składał się tylko z jednego słowa, „Beth”, i złamanego serca. Koła forda przez chwilę kręcą się w miejscu, kiedy Hodges wrzuca bieg, a potem wraca na drogę stanową. Musi jechać na światłach mijania, bo przy długich padający śnieg zmienia się w migoczącą białą ścianę. – Musimy to zrobić sami – mówi Holly. – Jeśli to naprawdę Brady, nikt nam nie uwierzy. Będzie udawał Babineau i wymyśli jakąś historyjkę, że się wystraszył i uciekł. – I nie zadzwonił na policję, kiedy Al Bibliotekarz zabił jego żonę? – odpowiada Hodges. – Nie wiem, czy ktoś to kupi. – Może nie, ale co będzie, jeśli on przeskoczy do kogoś innego? Skoro mógł wskoczyć do Babineau, to do innych ludzi też. Musimy to zrobić sami, nawet jeśli w rezultacie zostaniemy aresztowani za morderstwo. Sądzisz, że to możliwe, Bill? Jak myślisz, jak myślisz, jak myślisz? – Będziemy się tym martwić później. – Nie wiem, czy potrafiłabym strzelić do człowieka. Nawet do Brady’ego Hartsfielda, jeśli wygląda jak ktoś inny. – Będziemy się tym martwić później – powtarza Hodges. – Dobrze. Skąd masz tę czapkę? – Wymieniłem za fedorę. – Pompon wygląda głupio, ale chyba jest ciepła. – Chcesz? – Nie. Ale wiesz co, Bill? – Jezu, Holly, co? – Wyglądasz fatalnie. – Pochlebstwami daleko nie zajedziesz.

– Sarkazm. Świetnie. Daleko mamy? – W warsztacie konsensus był taki, że sześć kilometrów tą drogą. A potem skręcimy w obozową. Cisza przez pięć minut, podczas gdy brną przez zacinający śnieg. A właściwa burza ma dopiero nadejść, przypomina sobie Hodges. – Bill? – Co znowu? – Ty nie masz porządnych butów, a mnie skończyła się nicorette. – To może zapal sobie któregoś z tych jointów? Ale wypatruj dwóch czerwonych słupów po lewej. Powinny być już niedługo. Holly nie zapala jointa, pochyla się tylko i patrzy w lewo. Kiedy ford znowu się ślizga, tyłem zanosi najpierw w lewo, potem w prawo, ona jakby tego nie zauważa. Minutę później wskazuje palcem. – To te? Te. Przejeżdżające pługi zakopały je tak bardzo, że wystają na niecałe pół metra, ale jaskrawej czerwieni nie sposób przegapić ani pomylić. Hodges łagodnie hamuje i zatrzymuje wóz, a potem obraca go prostopadle do zaspy. Mówi Holly to samo, co czasem mówił swojej córce, kiedy zabierał ją na Dzikie Kubki w parku rozrywki Lakewood: – Przytrzymaj sztuczną szczękę. Holly, która zawsze wszystko traktuje dosłownie, odpowiada: – Przecież nie mam. – Opiera się natomiast dłonią o deskę rozdzielczą. Hodges ostrożnie wciska gaz i rusza w kierunku zaspy. Oczekiwany huk nie następuje; Thurston miał rację, że śnieg nie zdążył zbić się i stwardnieć. Rozpryskuje się na boki i na przednią szybę, chwilowo oślepiając Hodgesa. Ten włącza wycieraczki na najwyższą prędkość, a kiedy szyba znów jest czysta, przed maską forda ciągnie się jednopasmowa droga obozowa, która prędko zapełnia się śniegiem. Raz po raz ze zwieszających się gałęzi opadają kolejne czapy. Nie widać śladów innego auta, ale to nic nie znaczy. Do tej pory i tak by je zasypało. Hodges gasi światła i jedzie bardzo powoli. Pas bieli między drzewami jest słabo widoczny, ale wystarczy, żeby wskazać kierunek. Droga zdaje się nigdy nie kończyć – opada, zakręca, znowu opada – wreszcie jednak docierają do rozwidlenia. Nie trzeba nawet wysiadać i sprawdzać drogowskazów. Przed nimi po lewej stronie, wśród śniegu i drzew, połyskuje słabe światło. To Łby i Skóry,

i ktoś tam jest. Hodges skręca kierownicę, a potem powoli toczy się w dół prawej odnogi. Ani on, ani Holly nie patrzą do góry, więc nie widzą kamery, ale ona widzi ich.

28 Gdy Hodges i Holly przebijają się przez zaspę śniegu odgarniętego przez pług, Brady siedzi przed telewizorem ubrany w zimową kurtkę i buty Felixa Babineau. Rękawiczek nie włożył, bo chce mieć gołe ręce na wypadek, gdyby przyszło strzelać ze scara, ale na jego udzie leży czarna kominiarka. Kiedy przyjdzie czas, naciągnie ją, by zasłonić twarz i srebrne włosy lekarza. Jego spojrzenie ani na moment nie odrywa się od ekranu, podczas gdy ręce nerwowo obracają pióra i ołówki, które sterczą z ceramicznej czaszki. Bystry wzrok jest absolutnie niezbędny. Gdy Hodges przyjedzie, będzie miał zgaszone światła. Czy wziął ze sobą tego czarnucha od kosiarki? Ależ byłoby wspaniale! Dwaj w cenie… I oto jest. Brady obawiał się, że w gęstniejącym śniegu przeoczy auto Det. Em., ale niepotrzebnie się martwił. Śnieg jest biały; SUV to sunący przez tę biel jednolity czarny prostokąt. Brady nachyla się, mruży oczy, ale nie widzi, czy w kabinie jest jedna osoba, dwie, czy, kurwa, pół tuzina. Ma scara, więc jeśli trzeba, mógłby wykosić cały oddział, ale to by zepsuło zabawę. Chce Hodgesa żywego. Przynajmniej początkowo. Pozostaje już tylko jedno pytanie: czy skręci w lewo i przyjedzie wprost tutaj, czy też w prawo. Brady mógłby się założyć, że K. William Hodges wybierze drogę do Dużego Boba, i ma rację. Kiedy SUV znika w śniegu (raz jeszcze błyskając tylnymi światłami, kiedy Hodges pokonuje pierwszy zakręt), Brady odstawia czaszkę z ołówkami obok pilota, a potem podnosi przedmiot czekający na niskim stoliku. Przedmiot absolutnie legalny, jeśli używa się go w odpowiedni sposób… czego Babineau i jego kamraci nigdy nie robili. Może byli dobrymi lekarzami, ale tu, w lesie, często zmieniali się w złych chłopców. Brady przekłada ów cenny sprzęt przez głowę i wiesza na przodzie kurtki na elastycznym pasku. Potem wciąga kominiarkę, bierze scara i wychodzi. Serce wali mu mocno i szybko, a artretyzm Babineau, przynajmniej chwilowo, całkiem zniknął. Zemsta jest okrutna, a ja jeszcze bardziej.

29 Holly nie pyta, dlaczego Bill skręcił w prawo. Jest neurotyczna, ale nie jest głupia. Hodges jedzie bardzo powoli, patrząc w lewo, wpatrując się w światła po lewej stronie. Gdy się z nimi zrównuje, zatrzymuje SUV-a i gasi silnik. Panuje teraz całkowita ciemność, a kiedy obraca się do Holly, ona przez moment ma wrażenie, że jego głowę zastąpiła czaszka. – Zostań tutaj – mówi Hodges cicho. – Wyślij esemesa do Jerome’a, napisz, że u nas wszystko dobrze. Ja przejdę przez las i wezmę faceta. – Nie masz na myśli, że żywcem, prawda? – Jeśli zobaczę go z zappitem, to nie. – W przeciwnym razie raczej też nie, dodaje w myślach. – Nie możemy ryzykować. – Czyli wierzysz, że to on, Brady. – Nawet jeśli to Babineau, i tak jest umoczony. Po uszy. – Ale owszem, w którymś momencie Hodges nabrał przekonania, że ciałem Felixa Babineau kieruje teraz umysł Brady’ego Hartsfielda. To zbyt silna intuicja, by jej zaprzeczyć, i nabrała wagi faktu. Niech mnie Bóg strzeże, jeśli go zabiję, a nie mam racji, myśli. Tylko skąd miałbym wiedzieć? Jak miałbym się przekonać? Spodziewa się, że Holly zaprotestuje, że będzie chciała iść razem z nim, ale ona mówi tylko: – Bill, jeśli coś ci się stanie, chyba nie dam rady stąd wyjechać. Hodges wręcza jej wizytówkę Thurstona. – Jeżeli nie wrócę za dziesięć minut… nie, powiedzmy, że za piętnaście, zadzwoń do tego faceta. – A jak usłyszę strzały? – Jeśli to będę strzelał ja i nic mi się nie stanie, zatrąbię klaksonem samochodu Ala Bibliotekarza. Dwa krótkie sygnały. Jeżeli ich nie usłyszysz, jedź dalej do tego drugiego obozu, coś tam Dużego Boba. Włam się do domu, schowaj się i dzwoń do Thurstona. Hodges pochyla się nad dźwignią biegów i po raz pierwszy, odkąd poznał Holly, całuje ją w usta. Jest zbyt zaskoczona, żeby odpowiedzieć na pocałunek, ale się nie cofa. Gdy w końcu to on się odsuwa, zmieszana Holly spuszcza wzrok i mówi pierwszą rzecz, która przychodzi jej do głowy: – Bill, ty masz niskie buty! Zaziębisz się!

– Pod drzewami jest niedużo śniegu, tylko parę centymetrów. – A przemarznięte stopy to w tym momencie naprawdę jego najmniejszy problem. Znajduje wyłącznik światła w kabinie i go przestawia. Kiedy wysiada z forda – i stęka, tłumiąc ból – Holly słyszy narastający szept wiatru wśród jodeł. Gdyby to był głos, byłby lamentem. Potem drzwi się zamykają. Holly siedzi na swoim miejscu i patrzy, jak ciemny kształt Hodgesa zlewa się z ciemnymi kształtami drzew. Kiedy już nie może ich odróżnić, wysiada i rusza jego śladem. Victory .38, który ojciec Hodgesa nosił jako policjant patrolowy w latach pięćdziesiątych, kiedy Sugar Heights było jeszcze terenem leśnym, teraz znajduje się w jej kieszeni.

30 Hodges krok po kroku brnie w stronę świateł Łbów i Skór. Śnieg smaga mu twarz i oblepia powieki. Płonąca strzała wróciła, rozpala go od środka. Smaży go. Pot spływa mu po policzkach. Przynajmniej stóp mi nie pali, myśli Hodges, i właśnie wtedy potyka się o ośnieżoną kłodę i pada jak długi. Ląduje na lewym boku i ukrywa twarz w rękawie, żeby nie wrzasnąć. Gorący płyn zalewa mu krocze. Zlałem się, myśli. Zlałem się jak niemowlak. Gdy ból trochę słabnie, podciąga nogi i próbuje wstać. Nie może. Wilgoć robi się zimna. Hodges dosłownie czuje, jak fiut mu się kurczy, żeby przed nią uciec. Chwyta się niskiej gałęzi, żeby się podciągnąć. Gałąź pęka. Patrzy na nią bezmyślnie niczym jakaś postać z kreskówki – może Wiluś E. Kojot – a potem odrzuca ją na bok. W tym momencie czyjaś ręka bierze go pod pachę. Jest tak zaskoczony, że prawie krzyczy. Potem Holly szepcze mu do ucha: – Hopla, Bill, wstajemy. Z jej pomocą w końcu udaje mu się podnieść. Światła za kurtyną drzew są już blisko, nie dalej niż dwanaście metrów. Hodges widzi śnieg we włosach Holly i blask na jej policzkach. Nagle przypomina sobie biuro antykwariusza Andrew Hallidaya i to, jak we troje z Jerome’em znaleźli tam martwego Hallidaya na podłodze. Kazał Jerome’owi i jej zostać z tyłu, ale… – Holly, gdybym kazał ci zawrócić, posłuchałabyś? – Nie. – Holly szepcze. Tak jak on. – Pewnie będziesz musiał go zastrzelić, a bez mojej pomocy tam nie dojdziesz. – Miałaś być moim wsparciem. Moją polisą ubezpieczeniową. – Pot cieknie z niego jak oliwa. Dzięki Bogu Hodges ma długi płaszcz. Nie chce, żeby Holly wiedziała, że się zsikał. – Twoją polisą ubezpieczeniową jest Jerome. Ja jestem twoją partnerką. To dlatego mnie zabrałeś, nawet jeśli nie zdajesz sobie z tego sprawy. I tego właśnie chcę. Tego zawsze chciałam. A teraz chodź. Oprzyj się na mnie. Dokończmy to. Powoli pokonują resztę drogi wśród drzew. Hodges nie może uwierzyć, jak dużą część jego ciężaru przyjmuje na siebie Holly. Zatrzymują się na skraju polany otaczającej dom. Światło pali się w dwóch pomieszczeniach. Sądząc po przytłumionym blasku, który pada z tego bliższego, jest to pewnie kuchnia. Świeci się tam tylko jedna lampka, może taka nad kuchenką. W drugim oknie widać migotliwą poświatę, co zapewne oznacza kominek.

– To tam idziemy. – Hodges wskazuje. – Od tej chwili jesteśmy żołnierzami na nocnym patrolu. Czyli się czołgamy. – Dasz radę? – Tak. – Może nawet będzie łatwiej, niż chodzić. – Widzisz żyrandol? – Widzę. Cały kościsty. Uuuch. – To salon. On pewnie jest właśnie tam. A jak nie, to poczekamy, aż się pojawi. Jeżeli ma zappita, zamierzam go zastrzelić. Żadnego „Ręce do góry”, żadnego „Kładź się twarzą do ziemi i ręce za plecami”. Masz z tym problem? – Absolutnie nie. Opadają na czworaki. Hodges zostawia glocka w kieszeni płaszcza, bo nie chce zamoczyć go w śniegu. – Bill. – Szept Holly jest tak cichy, że przy nasilającym się wietrze ledwie go słychać. Hodges patrzy na nią. Ona podaje mu jedną swoją rękawiczkę. – Za mała – odpowiada Bill i przypomina mu się proces O.J. Simpsona i jego adwokat Johnnie Cochran mówiący: „Skoro rękawiczka nie pasuje, to trzeba uniewinnić”. Nie do wiary, co człowiekowi chodzi po głowie w takich chwilach. Tylko czy w jego życiu kiedykolwiek wcześniej były takie chwile? – Spróbuj na siłę – szepce Holly. – Ręka, którą strzelasz, nie może ci zmarznąć. Ma rację. Hodgesowi udaje się naciągnąć rękawiczkę prawie do końca. Nie mieści się na całą dłoń, ale przykrywa palce, a tylko to się liczy. Czołgają się. Hodges jest nieco z przodu. Wciąż bardzo go boli, jednak teraz, kiedy nie stoi na nogach, strzała w trzewiach raczej się tli, niż płonie. Ale muszę zachować trochę energii, myśli. Tylko trochę. Od skraju lasu do okna z żyrandolem jest kilkanaście metrów. W połowie drogi Hodges całkiem już nie ma czucia w nieosłoniętej dłoni. Nie może uwierzyć, że sprowadził swoją najlepszą przyjaciółkę w to miejsce i że teraz czołgają się w śniegu niczym dzieci podczas zabawy w podchody, wiele kilometrów od jakiejkolwiek pomocy. Miał ku temu swoje powody i w lotniskowym Hiltonie było w nich dużo sensu. Teraz jakby mniej. Patrzy w lewo na milczącą sylwetkę chevroleta Ala Bibliotekarza. Patrzy w prawo i widzi przysypany śniegiem stos drewna na opał. Znowu spogląda przed siebie, w kierunku okna salonu, a potem gwałtownie odwraca z powrotem w stronę drew. Sygnał alarmowy odzywa mu się w głowie odrobinę za późno.

Na śniegu są ślady. Ze skraju lasu nie było ich widać pod kątem, ale teraz są widoczne wyraźnie. Biegną od tyłu domu aż do stosu drewna. On wyszedł drzwiami kuchennymi, myśli Hodges. To dlatego pali się tam światło. Powinienem był się domyślić. I domyśliłbym się, gdybym nie był chory. Sięga po glocka, ale spowalnia go za ciasna rękawiczka, a gdy w końcu chwyta broń i próbuje ją wyszarpnąć, ta grzęźnie w kieszeni. Tymczasem zza stosu drewna wyłania się ciemny kształt, który dzielące ich pięć metrów pokonuje czterema długimi krokami. Jego twarz to twarz kosmity z horroru, pozbawiona rysów z wyjątkiem wystających okrągłych oczu. – Holly, uważaj! Ona unosi głowę, lecz zaraz potem uderza w nią kolba karabinu Scar. Rozlega się obrzydliwy trzask i Holly pada twarzą w śnieg z rozpostartymi rękami: jak kukiełka, której przecięto sznurki. Hodges uwalnia glocka z kieszeni, ale wtedy kolba uderza po raz drugi. I czuje, i słyszy, jak pęka mu nadgarstek; widzi, jak pistolet ląduje w śniegu i niemalże znika. Nie podnosząc się z kolan, patrzy z dołu na rosłego mężczyznę – znacznie wyższego niż Brady Hartsfield – który stoi przed nieruchomą Holly. Na głowie ma kominiarkę oraz noktowizor. Widział nas, gdy tylko wyszliśmy z lasu, myśli tępo Hodges. Albo jeszcze w lesie, kiedy wkładałem rękawiczkę Holly. – Dzień dobry, detektywie Hodges. Hodges nie odpowiada. Zastanawia się, czy Holly jeszcze żyje, a jeśli tak, czy dojdzie do siebie po otrzymanym ciosie. Ale to oczywiście głupie. Brady nie pozwoli jej dojść do siebie. – Pójdziesz ze mną do domu – mówi Brady. – Pozostaje tylko pytanie, czy weźmiemy ją ze sobą, czy tu zostawimy, żeby zmieniła się w sopel. – A potem, jakby czytał Hodgesowi w myślach (niewykluczone, że to potrafi), dodaje: – Oczywiście, że jeszcze żyje, przynajmniej na razie. Widzę, że jej plecy unoszą się i opadają. Ale po tak silnym uderzeniu, do tego z twarzą w śniegu, kto wie, ile pociągnie? – Ja ją zaniosę – mówi Hodges i zrobi to. Nieważne, jak będzie bolało. – Dobrze. – Żadnego wahania. Hodges już wie, że Brady to przewidział i tego sobie życzył. Że jest o krok do przodu. Zawsze był. A czyja to wina?

Moja. Wyłącznie moja. Mam za swoje, że znów zachciało mi się zgrywać samotnego rewolwerowca… ale jaki miałem wybór? Kto by mi uwierzył? – Podnieś ją – mówi Brady. – Zobaczymy, czy rzeczywiście dasz radę. Bo wiesz co? Jak dla mnie to wyglądasz bardzo mizernie. Hodges bierze Holly pod pachy. Kiedy przewrócił się w lesie, nie potrafił wstać, ale teraz zbiera resztki sił i dźwiga jej bezwładne ciało. Zatacza się, niemal upada, ale łapie równowagę. Płonącej strzały już nie ma, spaliła się w pożarze lasu, który rozgorzał w jego wnętrzu. Ale przyciska Holly do piersi. – Świetnie. – W głosie Brady’ego naprawdę słychać uznanie. – A teraz zobaczymy, czy dasz radę dojść do domu. Jakimś cudem Hodges daje radę.

31 Ogień w kominku dobrze płonie, roztaczając senny żar. Hodges z trudem łapie oddech. Śnieg na pożyczonej czapce topi się i spływa mu po twarzy mokrą breją. Dociera na środek pokoju i tam klęka. Z powodu złamanego nadgarstka, który puchnie jak kiełbasa, głowę Holly musi podtrzymywać w zgięciu łokcia. Udaje mu się nie dopuścić, żeby uderzyła o podłogę z twardego drewna. To dobrze. Głowa Holly dość już dziś wycierpiała. Brady zdjął kurtkę, noktowizor i kominiarkę. Ma twarz Babineau i jego srebrzyste włosy (teraz w nietypowym dla niego nieładzie), ale to naprawdę Brady Hartsfield. Hodges pozbył się resztek wątpliwości. – Ona ma broń? – Nie. Mężczyzna wyglądający jak Felix Babineau uśmiecha się. – Powiem ci, co teraz zrobię, Bill. Przeszukam jej kieszenie, a jeśli znajdę broń, rozwalę jej tę chudą dupę, aż wyląduje w sąsiednim stanie. Umowa stoi? – To trzydziestkaósemka – odpowiada Hodges. – Ona jest praworęczna, więc jeżeli ją zabrała, pewnie ma ją w prawej przedniej kieszeni kurtki. Brady schyla się, cały czas mierząc do niego ze scara, palec trzymając na spuście, a kolbę przyciśniętą do prawej piersi. Znajduje rewolwer, ogląda go przelotnie, a potem wtyka go sobie z tyłu za pasek. Mimo bólu i rozpaczy Hodges czuje gorzkie rozbawienie. Brady pewnie widział, że robią tak twardziele w setkach seriali i filmów akcji, ale to działa tylko z pistoletami samopowtarzalnymi, które są płaskie. Z głębi gardła Holly leżącej na zakrzywionym dywanie wydobywa się odgłos chrapania. Jej jedna noga drga spazmatycznie, a potem nieruchomieje. – A ty? – pyta Brady. – Masz jeszcze jakąś broń? Może tak popularny pistolet przyklejony do kostki? Hodges kręci głową. – Na wszelki wypadek może podciągniesz nogawki? Hodges wykonuje polecenie, odsłaniając przesiąknięte buty, mokre skarpety i nic więcej. – Doskonale. A teraz zdejmij płaszcz i ciśnij na kanapę. Hodges rozpina guziki. Udaje mu się milczeć, kiedy ściąga płaszcz, ale rzucając go, stęka z bólu, bo jakiś byk rozcina go rogiem od krocza aż po serce. Oczy Babineau otwierają się szeroko.

– Prawdziwy ból czy udawany? To na żywo czy Memorex? Sądząc po nagłej utracie wagi, obstawiam, że prawdziwy. O co chodzi, detektywie? Co z tobą? – Rak. Trzustka. – Ojejku, niedobrze. Z tego nawet Superman by nie wyszedł. Ale rozchmurz się, może skrócę twoje cierpienie. – Rób ze mną, co chcesz. Ale ją zostaw w spokoju. Brady patrzy na kobietę na podłodze z wielkim zainteresowaniem. – Czy to nie jest aby ta kobieta, co rozbiła moją niegdysiejszą głowę, co? – Wyrażenie wydaje mu się zabawne, więc się śmieje. – Nie. – Świat stał się obiektywem kamery, która wykonuje najazd i odjazd z każdym uderzeniem zmęczonego, wspieranego rozrusznikiem serca. – Głowę rozbiła ci Holly Gibney. Wyprowadziła się do rodziny w Ohio. To jest Kara Winston, moja asystentka. – Nazwisko przychodzi mu do głowy znikąd, a wypowiadając je, w ogóle się nie waha. – Asystentka, która postanowiła wybrać się z tobą niebezpieczną misję? Jakoś nie chce mi się wierzyć. – Obiecałem jej premię. Potrzebowała pieniędzy.

na

śmiertelnie

– A gdzie, jeśli wolno spytać, twój czarnuch od kosiarki? Hodges przez moment chce powiedzieć prawdę – że Jerome jest w mieście, wie, że Brady prawdopodobnie udał się do obozu łowieckiego, i wkrótce przekaże tę informację policji, a może nawet już to zrobił. Ale czy to powstrzyma Brady’ego? Oczywiście, że nie. – Jerome jest w Arizonie, buduje domy. Habitat for Humanity. – Cóż za godna pozazdroszczenia świadomość społeczna. Szkoda. Miałem nadzieję, że przyjedzie z tobą. W jakim stanie jest jego siostra? – Ma złamaną nogę. Lada chwila znów będzie chodzić. – To też szkoda. – Była jednym z twoich próbnych celów, prawda? – Owszem, dostała oryginalnego zappita. Było ich dwanaście. Jak dwunastu apostołów, można by powiedzieć, którzy głoszą dobrą nowinę. Usiądź w fotelu przed telewizorem, detektywie Hodges. – Wolę nie. Moje ulubione programy lecą w poniedziałki. Brady uśmiecha się uprzejmie. – Siadaj.

Hodges siada, opierając się zdrową ręką o stolik obok fotela. Siadanie to tortura, lecz gdy już zajmuje miejsce, ból jest nieco mniejszy. Telewizor nie jest włączony, ale Hodges i tak wpatruje się w ekran. – Gdzie kamera? – Na słupie przy rozwidleniu dróg. Nad drogowskazami. Nie miej wyrzutów sumienia, że nie zauważyłeś. Jest przykryta śniegiem, wystaje tylko obiektyw, a ty miałeś wtedy zgaszone światła. – Czy zostało w tobie choć trochę Babineau? Brady wzrusza ramionami. – Co nieco. Raz po raz ten kawałek, który myśli, że jeszcze żyje, cicho krzyczy. Ale już niedługo. – Chryste – mamrocze Hodges. Brady przyklęka na jedno kolano. Lufa scara, oparta o udo, wciąż mierzy w detektywa. Odchyla tył płaszcza Holly i ogląda metkę. – H. Gibney – odczytuje. – Napisane trwałym atramentem. Porządnie. Nie zejdzie w pralni. Cenię ludzi, którzy dbają o swoje rzeczy. Hodges zamyka oczy. Ból jest straszliwy, a on oddałby wszystko, co posiada, żeby od niego uciec, żeby uciec od tego, co się teraz stanie. Oddałby wszystko, żeby spać, spać i spać. Ale znów otwiera powieki i zmusza się do spojrzenia na Brady’ego, bo trzeba grać do końca. Tak to działa: trzeba grać do końca. – W ciągu najbliższych dwóch lub trzech dób mam bardzo wiele do zrobienia, detektywie Hodges, ale chwilowo odłożę to na bok, żeby zająć się tobą. Czy czujesz się dzięki temu wyjątkowy? Powinieneś. Bo tyle ci zawdzięczam za to, że mi dopierdoliłeś. – Musisz pamiętać, że to ty przyszedłeś do mnie – odpowiada Hodges. – To ty wprawiłeś wszystko w ruch tym swoim głupim chełpliwym listem. Nie ja. Ty. Twarz Babineau – wyrazista twarz starszego aktora charakterystycznego – mrocznieje. – Może i rzeczywiście masz trochę racji, ale zobacz, kto jest teraz górą. Zobacz, kto wygrywa, detektywie Hodges. – Jeśli nazywasz tak nakłonienie gromady głupich, zagubionych dzieci do samobójstwa, to chyba rzeczywiście jesteś zwycięzcą. To takie wyzwanie, jakby kazać miotaczowi odbijać piłkę, a potem wyeliminować go, bo nie ma kija. – Tu chodzi o kontrolę! Sprawuję kontrolę! Próbowałeś mnie powstrzymać i nie mogłeś! Absolutnie nie mogłeś! Ona też nie! – Brady kopie Holly w bok. Jej

ciało przetacza się bezwładnie w stronę kominka i z powrotem. Jej twarz jest poszarzała, zamknięte oczy są zapadnięte. – Ona mnie wręcz ulepszyła! Stałem się lepszy niż kiedykolwiek! – No to przestań ją kopać, na litość boską! – krzyczy Hodges. Gniew i podniecenie Brady’ego sprawiły, że twarz Babineau poczerwieniała. Jego dłonie mocno ściskają karabin. Robi głęboki oddech, by się uspokoić, potem jeszcze raz. I uśmiecha się. – Masz słabość do pani Gibney, co? – Ponownie ją kopie, tym razem w biodro. – Dymasz ją? O to chodzi? Za ładna to ona nie jest, ale facet w twoim wieku pewnie nie może wybrzydzać. Wiesz, jak to się kiedyś mówiło? Flagę na twarz i ruchaj ku chwale ojczyzny. – Znowu kopie Holly, obnażając zęby w czymś, co pewnie uważa za uśmiech. – Pytałeś mnie, czy dymałem moją matkę, pamiętasz? Tyle razy przychodziłeś do szpitala i pytałeś, czy dymałem jedyną osobę, której kiedykolwiek na mnie zależało. Opowiadałeś, że była niezła, że była gorącą mamuśką. Pytałeś, czy cierpię. I powtarzałeś, że bardzo na to liczysz. A ja musiałem siedzieć i to znosić. Szykuje się do wymierzenia biednej Holly następnego kopniaka. Żeby odwrócić jego uwagę, Hodges mówi: – W szpitalu pracowała taka pielęgniarka, Sadie MacDonald. To ty ją pchnąłeś do samobójstwa? Mam rację, prawda? Była twoją pierwszą ofiarą. Brady’emu się to podoba, więc jeszcze wyraźniej pokazuje drogi owoc pracy dentysty Felixa Babineau. – Łatwo było. Zawsze jest łatwo, kiedy już wejdzie się do środka i zacznie pociągać za sznurki. – Jak ty to robisz, Brady? Jak dostajesz się do środka? Jak zdobyłeś zappity z Sunrise Solutions i je przerobiłeś? A, no i jeszcze strona. Jak było z nią? Brady się śmieje. – Naczytałeś się za dużo kryminałów, w których cwany prywatny detektyw tak długo prowokuje szalonego mordercę do gadania, aż przybędzie pomoc. Albo aż morderca się zagapi, a wtedy detektyw powali go i wyrwie mu broń. Wątpię, żeby pomoc przybyła, a ty w tym stanie nie powaliłbyś nawet złotej rybki. Poza tym większość i tak już wiesz. Inaczej by cię tu nie było. Freddi się wygadała. Nie chciałbym zabrzmieć jak czarny charakter z podkręconym wąsem, ale zapłaci za to. Wcześniej czy później. – Twierdzi, że to nie ona opracowała stronę.

– Do tego nie była mi potrzebna. Wszystko zrobiłem sam w gabinecie Babineau na jego laptopie. Podczas moich wakacyjnych wycieczek z sali dwieście siedemnaście. – A co z… – Zamknij się. Widzisz ten stolik, detektywie Hodges? Stolik jest z drewna wiśniowego, tak samo jak bufet, i wygląda na drogi, ale cały jego blat pokrywają przebarwione kółka po szklankach stawianych tam bez podkładek. Lekarze, do których należy ten dom, na sali operacyjnej może są pedantyczni, ale tutaj zachowują się jak fleje. Teraz na stoliku znajdują się pilot do telewizora oraz ceramiczny piórnik w kształcie czaszki. – Otwórz szufladę. Hodges ją otwiera. W środku, na starym numerze programu telewizyjnego z Hugh Lauriem na okładce, leży różowy zappit commander. – Wyjmij go i włącz. – Nie. – Dobrze, w porządku. W takim razie zajmę się panią Gibney. – Brady opuszcza lufę scara i przykłada ją do karku Holly. – W trybie automatycznym urwie jej głowę. Ciekawe, czy wpadnie do kominka. Przekonajmy się. – Dobrze – rzuca Hodges. – Dobrze, dobrze. Przestań. Bierze zappita i odnajduje włącznik na górze konsoli. Wyświetla się plansza powitalna; po chwili ukośna kreska czerwonego Z wypełnia cały ekran. Pojawia się zaproszenie do przesunięcia po nim palcem i wejścia do gier. Hodges robi to niepoganiany przez Brady’ego. Pot zalewa mu twarz niczym olej. Nigdy w życiu nie było mu tak gorąco. Złamany nadgarstek rwie i pulsuje. – Widzisz ikonę Wędkowania? – Tak. Włączenie Wędkowania to ostatnie, co chce zrobić, ale jeśli alternatywa to siedzieć tutaj ze złamaną ręką i napuchniętym, pulsującym brzuchem i patrzeć, jak strumień pocisków dużego kalibru oddziela głowę Holly od jej drobnego ciała…? Nie ma wyboru. Poza tym czytał, że człowieka nie można zahipnotyzować wbrew jego woli. To prawda, że zappit Diny Scott prawie go załatwił, ale wtedy nie wiedział, co się dzieje. Teraz wie. A jeśli Brady pomyśli, że Hodges jest w transie, choć to nie będzie prawda, wtedy może… może… – Na pewno wiesz już, jak to działa – mówi Brady. Oczy aż mu się świecą, to oczy chłopca, który zaraz podpali pajęczynę, żeby zobaczyć, co zrobi pająk. Czy

będzie biegał w kółko, szukając drogi ucieczki, czy po prostu spłonie? – Stuknij w ikonę. Zaczną pływać ryby i zagra muzyczka. Stukaj w różowe ryby i dodawaj liczby. Żeby wygrać, musisz zdobyć sto dwadzieścia punktów w sto dwadzieścia sekund. Jeśli ci się uda, daruję pani Gibney życie. A jeśli nie, sprawdzimy możliwości tej wspaniałej broni automatycznej. Kiedyś na oczach Babineau rozniosła w drobny mak stos cegieł, więc wyobraź sobie, co zrobi z ciałem. – Nie oszczędzisz jej, nawet gdybym zdobył pięć tysięcy – odpowiada Hodges. – Nie wierzę w to ani przez chwilę. Niebieskie oczy Babineau otwierają się szeroko w udawanym oburzeniu. – Ależ powinieneś! Wszystko to, czym jestem, zawdzięczam tej nieprzytomnej dziwce, która leży tu przede mną! Przynajmniej życie mogę jej darować. Oczywiście pod warunkiem, że nie ma krwotoku mózgowego i właśnie nie umiera. A teraz przestań grać na czas i zacznij grać w grę. Twoje sto dwadzieścia sekund rozpocznie się z chwilą stuknięcia w ikonę. Nie mając innego wyjścia, Hodges stuka. Ekran pustoszeje. Potem następuje niebieski błysk tak jasny, że trzeba zmrużyć oczy, i pojawiają się ryby, pływają tam i z powrotem, w górę i w dół, ich drogi się przecinają, ogony wzniecają strugi srebrzystych bąbelków. Zaczyna brzęczeć muzyka: Nad morzem, nad morzem, nad przepięknym morzem… Tyle że to nie tylko muzyka. Są w nią wmieszane słowa. Słowa są również w niebieskich błyskach. – Minęło dziesięć sekund – oznajmia Brady. Hodges stuka w różową rybę, ale nie trafia. Jest praworęczny, więc z każdym dotknięciem ekranu rwanie w nadgarstku staje się coraz gorsze, ale to nic w porównaniu z bólem, który pali go już od krocza po gardło. Za trzecim razem trafia w różówkę – tak o nich myśli: różówki – i ryba zmienia się w cyfrę 5. Odczytuje ją na głos. – Tylko pięć punktów w dwadzieścia sekund? – komentuje Brady. – Lepiej podkręć tempo, detektywie. Hodges stuka szybciej, biega wzrokiem w prawo i w lewo, w górę i w dół. Już nie musi mrużyć oczu na widok niebieskich błysków, ponieważ do nich przywykł. Jest też łatwiej. Ryby wydają się większe i nieco wolniejsze. Muzyka staje się mniej brzęcząca. Jakby pełniejsza. Ty i ja, ty i ja, tam nam będzie niezgorzej. Czy to głos Brady’ego, który śpiewa do tej melodii, czy wyobraźnia Hodgesa? To na żywo czy Memorex? Nie czas się teraz nad tym zastanawiać. Tempus fugituje.

Trafia siódemkę, potem czwórkę, a potem – bingo! – następna ryba zmienia się w dwunastkę. – Mam już dwadzieścia siedem – oznajmia. Ale czy to się zgadza? Traci rachubę. Brady mu tego nie mówi. Brady mówi tylko: „Jeszcze osiemdziesiąt sekund”, a jego głos zyskał teraz lekkie echo, jakby dobiegał do Hodgesa z drugiego końca długiego korytarza. Tymczasem dzieje się coś cudownego: ból w brzuchu zaczyna ustępować. O choroba, myśli Hodges. O tym powinno się dowiedzieć Amerykańskie Towarzystwo Medyczne. Trafia następną różówkę. Ta zmienia się w dwójkę. Słabo, ale zostało ich jeszcze bardzo dużo. Bardzo, bardzo dużo. Właśnie wtedy zaczyna czuć w głowie coś jakby delikatny trzepot palców i nie jest to przywidzenie. Zaczęła się inwazja. „Łatwo było – powiedział Brady o siostrze MacDonald. – Zawsze jest łatwo, kiedy już wejdzie się do środka i zacznie pociągać za sznurki”. A kiedy Brady zacznie pociągać za jego sznurki? Wskoczy we mnie tak, jak wskoczył w Babineau, myśli Hodges… choć ta myśl brzmi teraz tak samo jak tamten głos i muzyka, dobiega z drugiego końca długiego korytarza. Na końcu tego korytarza są drzwi sali 217 i stoją otworem. Po co by to robił? Po co miałby zamieszkać w ciele, które zmieniło się w fabrykę raka? Bo chce, żebym zabił Holly. Ale nie z pistoletu, nie powierzyłby mi go. Użyje moich rąk, żeby ją zadusić, nawet ze złamanym nadgarstkiem. A potem mnie zostawi, bym patrzył, co zrobiłem. – Coraz lepiej ci idzie, detektywie, a została jeszcze minuta. Odpręż się i stukaj w ryby. Będzie łatwiej, gdy się odprężysz. Głos nie odbija się już echem po korytarzu; chociaż Brady stoi wprost przed nim, jego głos dobiega z odległej galaktyki. Brady schyla się i patrzy z zaciekawieniem w twarz Hodgesa. Ale między nimi pływają ryby. Różówki, niebieszczki i czerwonki. Bo Hodges znajduje się już wewnątrz Wędkowania. Tylko że w rzeczywistości to akwarium, a on jest rybą. Wkrótce zostanie zjedzony. Zjedzony żywcem. – No dalej, Billy, stukaj w różowe ryby! Nie mogę go wpuścić, myśli Hodges, ale nie potrafię go powstrzymać.

Stuka w różową rybę, a ta zmienia się w dziewiątkę. Czuje już nie tylko palce, ale cudzą świadomość, która wlewa się do jego umysłu. To jak atrament rozlewający się w wodzie. Hodges próbuje walczyć, ale wie, że przegra. Siła wdzierającej się osobowości jest niewiarygodna. Utonę. Utonę w tym akwarium. Utonę w Bradym Hartsfieldzie. Nad morzem, nad morzem, nad przepięknym m… Gdzieś blisko roztrzaskuje się szyba. Zaraz potem chór rozradowanych chłopców krzyczy: HOME RUN! To tak absolutnie zaskakujące, że zrywa się więź, która łączy Hodgesa i Hartsfielda. Hodges wzdryga się w fotelu i podnosi wzrok, podczas gdy Brady zatacza się w stronę kanapy, szeroko otwierając oczy i usta w oszołomieniu. Victory .38, tkwiący za paskiem na jego plecach jedynie krótką lufą (nie mógł wejść głębiej z powodu bębenka) wysuwa się i uderza o dywan z niedźwiedziej skóry. Hodges nie waha się. Rzuca zappita do kominka. – Nie rób tego! – wrzeszczy Brady, odwracając się. Unosi scara. – Ani się, kurwa, wa… Hodges chwyta najbliższą rzecz, jaką ma pod ręką, nie trzydziestkęósemkę, ale ceramiczny piórnik. Lewy nadgarstek ma zupełnie zdrowy, a odległość jest nieduża. Rzuca piórnikiem w twarz skradzioną przez Brady’ego, rzuca mocno i trafia w sam środek. Ceramiczna czaszka roztrzaskuje się na kawałki. Brady krzyczy – z bólu, owszem, ale głównie z oszołomienia – a z nosa bucha mu krew. Gdy próbuje unieść scara, Hodges robi wymach nogami – róg byka znów rozdziera mu ciało – i trafia go stopami w klatkę piersiową. Brady robi parę kroków do tyłu, już niemal łapie równowagę, a potem potyka się o puf i pada jak długi na niedźwiedzią skórę. Hodges próbuje rzucić się z fotela, ale udaje mu się tylko przewrócić stolik. Ląduje na kolanach, a tymczasem Brady siada na ziemi i zatacza łuk lufą scara. Zanim zdąży wymierzyć ją w Hodgesa, pada strzał i Brady znowu krzyczy. Tym razem tylko z bólu. Patrzy z niedowierzaniem na swoje ramię, gdzie z dziury w koszuli leje się krew. Holly siedzi na podłodze. Ma groteskowy siniec nad lewym okiem, niemal dokładnie tam, gdzie Freddi. To lewe oko jest czerwone, przekrwione, ale prawe jest jasne i bystre. Oburącz Holly trzyma victory .38. – Strzel do niego jeszcze raz! – ryczy Hodges. – Strzel jeszcze raz, Holly!

Kiedy Brady dźwiga się na nogi – jedną rękę przyciska do rannego ramienia, w drugiej trzyma scara, twarz ma odrętwiałą z niedowierzania – Holly oddaje drugi strzał. Kula leci za wysoko i odbija się rykoszetem od kamiennego komina nad huczącym paleniskiem. – Przestań! – krzyczy Brady i robi unik. Jednocześnie usiłuje unieść karabin. – Przestań, ty su… Holly strzela po raz trzeci. Rękaw koszuli Brady’ego drga, a on skamle. Hodges nie wie, czy ponownie go trafiła, ale kula przynajmniej się otarła. Podnosi się i usiłuje biec w stronę Brady’ego, który znów chce unieść karabin. Jest w stanie tylko wolno człapać. – Zasłaniasz mi! – woła Holly. – Bill, zasłaniasz mi pitolony cel! Hodges pada na kolana i schyla głowę. Brady odwraca się i rusza biegiem. Trzydziestkaósemka wypala. Drzazgi odrywają się od futryny trzydzieści centymetrów na prawo od Brady’ego. A potem już go nie ma. Otwierają się drzwi frontowe. Wpada zimne powietrze, sprawiając, że ogień tańczy z podnieceniem. – Nie trafiłam! – krzyczy przerażona Holly. – Głupia i do niczego! Głupia i do niczego! – Upuszcza rewolwer i bije się w twarz. Hodges łapie ją za rękę, zanim zdąży uderzyć się znowu, i klęka obok niej. – Nie, trafiłaś go co najmniej raz, a może dwa razy. To dzięki tobie jeszcze żyjemy. Ale na jak długo? Brady zabrał ze sobą ten cholerny karabin i pewnie ma parę zapasowych magazynków. Hodges wie, że nie kłamał, mówiąc, że scar 17 jest w stanie niszczyć betonowe cegły. Na prywatnej strzelnicy na pustkowiu hrabstwa Victory widział na własne oczy, jak coś takiego robi podobny karabin, HK 416. Pojechał tam razem z Pete’em, a w drodze powrotnej żartowali, że HK powinien zostać podstawowym uzbrojeniem policji. – Co teraz? – pyta Holly. – Co teraz zrobimy? Hodges podnosi trzydziestkęósemkę i otwiera bębenek. Zostały dwa naboje, a zresztą ta broń i tak sprawdza się tylko na niewielką odległość. Holly ma co najmniej wstrząśnienie mózgu, a on jest niemal całkowicie niesprawny. Gorzka prawda brzmi tak, że mieli szansę, ale Brady uciekł. Obejmuje Holly i mówi: – Nie wiem. – Może powinniśmy się schować.

– To się raczej nie uda – odpowiada Hodges, ale nie mówi dlaczego i czuje ulgę, gdy ona o to nie pyta. Chodzi bowiem o to, że wciąż pozostało w nim trochę Brady’ego. To pewnie wkrótce minie, ale chwilowo chyba działa równie skutecznie jak sygnał naprowadzający.

32 Brady słania się w śniegu po łydki, wybałusza oczy z niedowierzania, sześćdziesięciotrzyletnie serce Babineau wali mu w piersi. Na języku ma metaliczny posmak, ramię go pali, w głowie bez przerwy powtarza się zapętlona myśl: Ta suka, ta suka, ta podstępna suka, dlaczego jej nie zabiłem, kiedy była okazja? Zappita też już nie ma. Starego dobrego zappita zerowego. To jedyny, który Brady zabrał ze sobą. Bez niego nie może sięgnąć do umysłów osób z aktywnymi zappitami. Zdyszany stoi bez kurtki przed Łbami i Skórami, wiatr się nasila, śnieg zacina. W kieszeni są kluczyki samochodu Z-Boya oraz zapasowy magazynek do scara, ale na co mu kluczyki? Ten gówniany rzęch utknąłby w połowie pierwszego pagórka. Muszę ich załatwić, myśli Brady, i to nie tylko dlatego, że mają u mnie dług. SUV, którym przyjechał tu Hodges, to jedyny sposób, żeby się stąd wydostać, a kluczyki ma pewnie albo on, albo ta suka. Może zostawili je w aucie, ale nie stać mnie na takie ryzyko. Poza tym to oznaczałoby zostawienie ich przy życiu. Wie, co musi zrobić, więc przełącza tryb strzału na pełny automat. Opiera kolbę scara o zdrowe ramię i zaczyna strzelać. Porusza lufą z lewa na prawo, ale koncentruje się na salonie, w którym ich zostawił. Ogień karabinu rozświetla noc, zmieniając siarczysty śnieg w serię fotografii z fleszem. Huk nakładających się strzałów jest ogłuszający. Okna eksplodują do wnętrza. Deski szalunkowe odrywają się od fasady niczym nietoperze. Drzwi frontowe, które Brady, uciekając, zostawił półotwarte, lecą w tył, odbijają się i wracają. Twarz Babineau wykrzywia się w grymasie radosnej nienawiści i jest w nim tylko Brady Hartsfield. Nie słyszy zbliżającego się ryku silnika ani terkotu stalowych gąsienic za plecami.

33 – Padnij! – krzyczy Hodges. – Holly, padnij! Nie czeka, by sprawdzić, czy go posłucha, tylko ląduje na niej i przykrywa jej ciało swoim. Nad nimi w salonie szaleje huragan fruwających drzazg, stłuczonego szkła i odłamków kamieni z komina. Ze ściany spada łeb łosia i ląduje w palenisku. Pocisk Winchester roztrzaskał jedno szklane oko, więc łoś wygląda, jakby do nich mrugał. Holly krzyczy. Kilka butelek na bufecie eksploduje, uwalniając zapach bourbona i ginu. Pocisk trafia płonące polano w kominku, rozrywa je na pół i wznieca burzę iskier. Błagam, niech on ma tylko ten jeden magazynek, myśli Hodges. A jeśli zacznie celować niżej, niech trafi we mnie, a nie w Holly. Tylko że gdy pocisk .308 Winchester trafi w niego, to przejdzie przez nich oboje, i on o tym wie. Ostrzał ustaje. Brady przeładowuje czy skończyła mu się amunicja? To na żywo czy Memorex? – Bill, zejdź ze mnie, nie mogę oddychać. – Lepiej nie. Ja… – Co to? Co to za dźwięk? – A potem sama odpowiada na własne pytanie: – Ktoś tu jedzie! Teraz, gdy Hodgesowi przestaje dzwonić w uszach, on też to słyszy. W pierwszej chwili myśli, że to na pewno wnuk Thurstona przyjechał na jednym ze skuterów śnieżnych, o których mówił stary, i za zgrywanie dobrego Samarytanina zaraz zostanie zamordowany. Ale może nie. Zbliżający się warkot silnika jest zbyt ciężki jak na skuter. Przez roztrzaskane okna wlewa się jasne żółtobiałe światło niczym z reflektora policyjnego śmigłowca. Tylko że to nie jest śmigłowiec.

34 Brady wciska właśnie dodatkowy magazynek, gdy w końcu dociera do niego ryk i brzęk nadciągającego pojazdu. Obraca się, ranne ramię rwie go jak zakażony ząb. Widzi olbrzymi kształt, który pojawia się na końcu obozowej drogi. Oślepiają go reflektory. Jego cień wyciąga się na błyszczącym śniegu, kiedy to coś toczy się w stronę ostrzelanego domu, wyrzucając strugi śniegu zza brzęczących gąsienic. I wcale nie jedzie po prostu w stronę domu. Jedzie na niego. Brady pociąga za spust i scar znów zaczyna huczeć. Widzi już, że to pojazd śnieżny z jaskrawopomarańczową kabiną nad obracającymi się gąsienicami. Przednia szyba eksploduje, a ktoś ratuje się skokiem z otwartych drzwi po stronie kierowcy. Potwór toczy się dalej. Brady próbuje uciekać, ale drogie mokasyny Babineau ślizgają się na śniegu. Wymachuje rękami, patrząc w nadciągające reflektory, a potem upada na plecy. Pomarańczowy intruz wznosi się ponad nim. Brady widzi warkoczącą stalową gąsienicę, która jest coraz bliżej. Próbuje ją odepchnąć, tak jak czasem popychał przedmioty w szpitalnej sali – żaluzje, pościel, drzwi do łazienki – ale to zupełnie tak, jakby chcieć odtrącić szarżującego lwa szczoteczką do zębów. Unosi dłoń i robi wdech, żeby krzyknąć. Zanim zdąży to zrobić, lewa gąsienica pojazdu Tucker Sno-Cat przetacza się po nim i rozrywa mu brzuch.

35 Holly nie ma cienia wątpliwości co do tożsamości ich wybawcy, więc się nie waha. Przebiega przez poorany kulami przedpokój i wyskakuje drzwiami frontowymi, w kółko powtarzając jego imię. Kiedy Jerome podnosi się z ziemi, wygląda jak oprószony cukrem pudrem. Holly ze śmiechem i płaczem rzuca mu się w ramiona. – Skąd wiedziałeś? Skąd wiedziałeś, że masz przyjechać? – Nie wiedziałem. To Barbara. Kiedy zadzwoniłem, żeby powiedzieć, że wracam do domu, kazała mi jechać za wami, bo inaczej Brady was zabije… Tylko że ona nazywała go Głosem. Zachowywała się jak szalona. Hodges, słaniając się, idzie powoli w ich kierunku, ale jest już na tyle blisko, żeby to usłyszeć. Przypomina mu się, że Barbara mówiła Holly, że zostało w niej trochę tego samobójczego głosu. Jak ślad szlamu, tak to określiła. Hodges wie, co miała na myśli, bo teraz sam ma w głowie to obrzydliwe gówno, przynajmniej chwilowo. Może Barbara zachowała wystarczającą więź, żeby wiedzieć, że Brady czeka przyczajony. Zresztą, cholera, może to po prostu kobieca intuicja. Hodges naprawdę wierzy w takie rzeczy. Jest oldskulowy. – Jerome – mówi. W jego ustach to słowo jest niewyraźnym charkotem. – Mój chłopie. – Uginają się pod nim kolana. Upada. Jerome uwalnia się z uścisku Holly i obejmuje Hodgesa ramieniem, zanim ten wyląduje na ziemi. – Nic ci nie jest? To znaczy… wiem, co ci jest, ale czy nie jesteś ranny? – Nie. – Hodges obejmuje Holly. – I powinienem był wiedzieć, że przyjedziesz. Oboje macie ptasie móżdżki. – Nie mogłem pozwolić, żeby kapela rozpadła się przed ostatnim koncertem po reaktywacji, prawda? – odpowiada Jerome. – Władujemy cię do… Z lewej strony dobiega zwierzęcy dźwięk, gardłowy jęk, który usiłuje ułożyć się w słowa, ale nie może. Hodges jest wyczerpany jak nigdy w życiu, lecz mimo to rusza w stronę tego jęku. Bo… Bo tak. Jakiego to słowa użył wobec Holly, kiedy tu jechali? Domknięcie, prawda? Skradzione ciało Brady’ego zostało otwarte aż po kręgosłup. Wnętrzności leżą wokół niego niczym skrzydła czerwonego smoka. Kałuże parującej krwi wsiąkają

w śnieg. Ale jego oczy są otwarte i świadome i nagle Hodges znów czuje te palce. Ale tym razem nie badają leniwie. Tym razem gorączkowo szukają oparcia. Odpycha je równie łatwo, jak kiedyś obecność tego człowieka w swym umyśle odtrącił tamten salowy, który mył podłogę. Hodges wypluwa Brady’ego jak pestkę arbuza. – Pomóż mi – szepce Brady. – Musisz mi pomóc. – Już chyba za późno na pomoc – odpowiada Hodges. – Zostałeś rozjechany, Brady. Rozjechany przez bardzo ciężki pojazd. Nareszcie wiesz, jakie to uczucie. Prawda? – Boli – szepce Brady. – Owszem. Domyślam się, że boli. – Skoro nie możesz pomóc, to mnie zastrzel. Hodges wyciąga dłoń, a Holly wkłada w nią victory .38, tak jak pielęgniarka podaje lekarzowi skalpel. Hodges otwiera bębenek i wyrzuca jeden z dwóch pozostałych pocisków. Potem zamyka rewolwer. Chociaż teraz boli go wszystko, boli jak cholera, przyklęka i wkłada broń ojca do ręki Brady’ego. – Ty to zrób – mówi. – Tego zawsze chciałeś. Jerome stoi w pogotowiu, na wypadek gdyby Brady postanowił wykorzystać tę ostatnią kulę na Hodgesa. Ale on tego nie robi. Próbuje wycelować w swoją głowę. Nie może. Jego ręka drży, lecz się nie podnosi. Znowu jęczy. Krew przelewa mu się przez dolną wargę i sączy spomiędzy nienagannych zębów Babineau. Prawie można by mu współczuć, myśli Hodges, gdyby nie wiedziało się, co zrobił pod City Center, co próbował zrobić w Audytorium Mingo i jaką machinę samobójstw wprawił dzisiaj w ruch. Teraz, gdy zabraknie jej głównego operatora, ta machina zwolni i stanie, ale wcześniej połknie jeszcze kilku smutnych młodych ludzi. Hodges jest tego prawie pewien. Samobójstwo może nie jest bezbolesne, ale jest zaraźliwe. Można by mu współczuć, gdyby nie był potworem, myśli Hodges. Holly klęka, unosi rękę Brady’ego i przykłada lufę do jego skroni. – Proszę, panie Hartsfield – mówi. – Resztę musi pan zrobić sam. I niech Bóg ma litość nad pańską duszą. – Oby nie – odpowiada Jerome. W blasku reflektorów sno-cata jego twarz jest z kamienia. Przez długą chwilę słychać tylko pomruk wielkiego silnika śnieżnego pojazdu i narastające wycie wiatru zimowej burzy Eugenie.

– O Boże – odzywa się Holly. – Jego palec nawet nie jest na spuście. Ktoś z was musi mi pomóc. Ja chyba nie… Wtedy pada strzał. – Ostatnia sztuczka Brady’ego – mówi Jerome. – Chryste.

36 Nie ma szans, żeby Hodges zdołał wrócić do SUV-a, ale Jerome’owi udaje się wepchnąć go do kabiny sno-cata. Holly siada obok niego. Chłopak wspina się za kierownicę i wrzuca bieg. Chociaż cofa się, a potem zatacza duży łuk wokół szczątków ciała Babineau, mówi Holly, żeby nie patrzyła, przynajmniej dopóki nie wjadą za pierwszy pagórek. – Zostawiamy krwawe ślady. – Uuuch. – Właśnie – odpowiada Jerome. – Uuuch. – Thurston mówił, że ma skutery śnieżne – odzywa się Hodges. – Nic nie wspominał o czołgu Sherman. – To tucker sno-cat. A tobie nie mówił, bo nie zostawiłeś mu w zamian swojej MasterCard. Nie mówiąc już o doskonałym jeepie wranglerze, który, wyobraź sobie, bez problemu dowiózł mnie na ten wygwizdów. – Czy on naprawdę nie żyje? – pyta Holly. Jej blada twarz patrzy z dołu na Hodgesa, a guz na czole jakby dosłownie pulsował. – Tak naprawdę i z pewnością? – Widziałaś, jak wpakował sobie kulkę w łeb. – Tak, ale czy nie żyje? Naprawdę i z pewnością? Odpowiedź, której Hodges nie chce udzielić, brzmi: nie, jeszcze nie do końca. Dopóki śladów szlamu w głowach Bóg wie ilu ludzi nie wymyje niezwykła zdolność mózgu do samoleczenia. Ale za tydzień, góra za miesiąc, Brady’ego całkiem już nie będzie. – Tak – odpowiada. – Aha, Holly, dzięki za ustawienie tego sygnału esemesów. Tych chłopców od home runu. Holly się uśmiecha. – Co to było? To znaczy ten esemes? Hodges wyciąga telefon z kieszeni kurtki i zerka na ekran. – Niech mnie cholera – mówi i zaczyna się śmiać. – Zupełnie zapomniałem. – Co to? Pokaż, pokaż, pokaż! Obraca telefon, żeby Holly mogła odczytać wiadomość, którą jego córka Allison przysłała z Kalifornii, gdzie na pewno świeci słońce: WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO, TATUSIU! 70 LAT I WCIĄŻ SIĘ TRZYMASZ! LECĘ NA TARG, ZADZWONIĘ PÓŹNIEJ. BUZIAKI, ALLIE

Po raz pierwszy od powrotu Jerome’a z Arizony na scenie pojawia się jego alter ego rodem z plantacji: – Siedem dych, massa Hodges? Niech mnie! Ja ci dać góra szejdziont pienć! – Przestań, Jerome – mówi Holly. – Wiem, że to cię bawi, ale taki sposób mówienia jest niemądry i sugeruje ignorancję. Hodges parska śmiechem. Śmiech boli, ale nie może się powstrzymać. Utrzymuje przytomność przez całą drogę do Thurston’s Garage, udaje mu się nawet pociągnąć parę buchów z jointa, którego zapala i podaje mu Holly. Później zaczyna napływać ciemność. Może to już to, myśli. Szczęśliwe urodziny, myśli. A potem już nic.

POTEM

Cztery dni później Pete Huntley zna Szpital imienia Kinera znacznie słabiej niż jego dawny partner, wielokrotnie pielgrzymujący tutaj do wieloletniego pacjenta, który już nie żyje. Pete musi przystawać dwa razy – raz przy głównej recepcji, a raz na onkologii – zanim znajduje salę Hodgesa, a gdy tam przychodzi, jest pusta. Pod sufitem unosi się kiść balonów z napisem WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO, TATO przywiązanych do barierki. Pielęgniarka wtyka głowę do sali, widzi Pete’a, który patrzy na puste łóżko, i uśmiecha się do niego. – Pokój Słoneczny jest na końcu korytarza. Urządzili tam małą imprezę. Chyba jeszcze pan zdąży. Pete rusza w tym kierunku. Pokój Słoneczny ma świetliki i pełno tam roślin, może po to, by poprawić nastrój pacjentom, może – by dostarczyć im więcej tlenu, a może jedno i drugie. Pod jedną ścianą cztery osoby grają w karty. Dwie są łyse, a jedna ma kroplówkę podłączoną do ramienia. Hodges siedzi dokładnie pod świetlikiem i rozdaje kawałki ciasta swojej bandzie: Holly, Jerome’owi i Barbarze. Kermit najwidoczniej zapuszcza brodę, która jest śnieżnobiała. Pete przypomina sobie, jak zabrał swoje dzieci do centrum handlowego na spotkanie ze świętym Mikołajem. – Pete! – woła Hodges z uśmiechem. Chce się podnieść, ale jego dawny partner pokazuje, żeby nie wstawał. – Usiądź, poczęstuj się ciastem. Allie kupiła je w Piekarni Batoola. W dzieciństwie to była zawsze jej ulubiona. – Gdzie ona jest? – pyta Pete. Przysuwa sobie krzesło i stawia je obok Holly. Ona ma bandaż na lewej części czoła, a Barbara – gips na nodze. Tylko Jerome jest cały i zdrowy, ale Pete wie, że w obozie łowieckim chłopak o mało nie został przerobiony na hamburgera. – Dziś rano wróciła na wybrzeże. Nie mogła wziąć więcej niż dwa dni wolnego. W marcu będzie miała trzy tygodnie urlopu, więc mówi, że wtedy wróci. O ile będzie mi potrzebna. – Jak się czujesz?

– Nieźle – odpowiada Hodges. Jego oczy uciekają w górę i w lewo, ale tylko na sekundę. – Moją sprawą zajmuje się trzech lekarzy od raka, a pierwsze wyniki badań wyglądają dobrze. – Fantastycznie. – Pete bierze kawałek ciasta, który podaje mu Hodges. – Za duży! – Nie mazgaj się i jedz. Słuchaj, jeśli chodzi o ciebie i Izzy… – Już się dogadaliśmy – mówi Pete. Gryzie kawałek ciasta. – Ej, dobre. Nie ma jak ciasto marchewkowe z serkiem śmietankowym na rozweselenie cukru we krwi. – Więc impreza pożegnalna… – Wraca do kalendarza. Zresztą oficjalnie nigdy nie była odwołana. Wciąż liczę na twój pierwszy toast. Pamiętaj… – Tak, tak, będzie i twoja eks, i obecna kobitka, więc żadnych świństw. Jasna sprawa. – Grunt, że to mamy ustalone. – Za duży kawałek ciasta robi się coraz mniejszy. Barbara z fascynacją obserwuje tę gwałtowną konsumpcję. – Będziemy mieli kłopoty? – pyta Holly. – Będziemy, Pete, będziemy? – Nie. Jesteście czyści. Głównie to wam przyszedłem powiedzieć. Holly opiera się na krześle i tak mocno wzdycha z ulgą, że zdmuchuje siwiejącą grzywkę z czoła. – Pewnie zrzucili wszystko na Babineau – domyśla się Jerome. Pete celuje w niego plastikowym widelcem. – Prawdę mówisz, młody rycerzu Jedi. – Może cię zaciekawi, że głos Yody podkładał słynny lalkarz Frank Oz – wtrąca Holly. Rozgląda się. – Mnie ciekawi. – A mnie ciekawi to ciasto – odpowiada Pete. – Mogę jeszcze trochę? Tylko kawałeczek. Barbara czyni honory. Nakłada znacznie więcej niż kawałeczek, on jednak nie protestuje. Zjada kawałek i pyta ją, jak się czuje. – Dobrze – odpowiada Jerome, zanim zdąży to zrobić siostra. – Ma chłopaka. Nazywa się Dereece Neville. Wielka gwiazda koszykówki. – Zamknij się, Jerome, on nie jest moim chłopakiem. – W odwiedziny przychodzi jak twój chłopak. Codziennie, odkąd złamałaś nogę. – Mamy wiele tematów do rozmów – mówi Barbara poważnym tonem.

– Wracając do Babineau – wtrąca Pete – administracja szpitala ma nagrania z monitoringu, jak wchodzi tylnymi drzwiami tej nocy, kiedy zginęła jego żona. Przebrał się w robocze ciuchy konserwatora. Pewnie splądrował szafkę w szatni. Wyszedł, wrócił po piętnastu czy dwudziestu minutach, przebrał się z powrotem w rzeczy, w których przyszedł, a potem poszedł sobie na dobre. – Innych nagrań nie ma? – pyta Hodges. – Na przykład z Kubła? – Coś jest, ale bez twarzy, bo na głowie miał czapkę Groundhogsów, a do tego nie widać, jak wchodzi do sali Hartsfielda. Adwokat pewnie mógłby coś z tego zmontować, ale ponieważ Babineau nigdy nie stanie przed sądem… – …wszyscy mają to w dupie – kończy Hodges. – Zgadza się. I miejska policja, i stanowa bardzo chętnie obarczają go całą odpowiedzialnością. Izzy się cieszy, więc ja też. Mógłbym cię zapytać, tak między nami kolegami, czy to rzeczywiście Babineau zginął tam w lesie, ale właściwie nie chcę wiedzieć. – A jak w ten scenariusz wpisuje się Al Bibliotekarz? – pyta Hodges. – Nijak. – Pete odkłada na bok papierowy talerz. – Alvin Brooks zabił się wczoraj w nocy. – Chryste – stęka Hodges. – W więzieniu? – Tak. – Nie był pod nadzorem? Po tym wszystkim? – Był, a więźniowie nie powinni mieć dostępu do żadnych przedmiotów, którymi można zadać rany cięte albo kłute, ale jakimś cudem skołował pióro kulkowe. Może dał mu je strażnik, ale raczej inny osadzony. Namalował mnóstwo liter Z na ścianach, na łóżku i na sobie samym. Potem wyjął metalowy wkład z obudowy i za jego pomocą… – Dość – przerywa mu Barbara. W padającym z góry świetle zimowego dnia jest bardzo blada. – Wyobrażamy sobie. – Więc kombinują, że… co? – pyta Hodges. – Że był wspólnikiem Babineau? – Znalazł się pod jego wpływem. Albo obaj znaleźli się pod wpływem kogoś innego, ale nie wchodźmy w to, dobrze? Skupmy się na tym, że wam trojgu nic nie grozi. Ale tym razem nie spodziewajcie się pochwał ani gratisów od miasta… – Nie ma sprawy – odpowiada Jerome. – Mnie i Holly i tak zostały jeszcze co najmniej cztery lata darmowych przejazdów autobusami. – Ty i tak z nich nie korzystasz, odkąd nigdy cię tu nie ma – przypomina mu siostra. – Powinieneś oddać tę kartę mnie.

– Jest niezbywalna – oznajmia chłopak z samozadowoleniem. – Lepiej ją sobie zachowam. Nie mogę cię narażać na konflikt z prawem. Poza tym już niedługo będziesz wszędzie chodzić z Dereece’em. Tylko nie idź za daleko, jeśli wiesz, co mam na myśli. – Jesteś dziecinny – rzuca Barbara, po czym zwraca się do Pete’a: – Ile w sumie było samobójstw? Policjant wzdycha. – Czternaście w ciągu ostatnich pięciu dni. Dziewięć z tych osób miało zappity, które teraz są równie martwe jak ich właściciele. Najstarsza miała dwadzieścia cztery lata, a najmłodsza trzynaście. Jeden chłopiec pochodził z rodziny opisywanej przez sąsiadów jako dość dziwna w kwestii religii. Taka, przy której nawet fundamentalistyczni chrześcijanie wyglądają na liberalnych. Zabrał ze sobą rodziców i młodszego brata. Strzelba. Cała piątka na chwilę milknie. Graczy w karty przy stoliku po lewej coś rozbawiło i wyją ze śmiechu. Pete przerywa milczenie. – Było też ponad czterdzieści prób samobójczych. Jerome gwiżdże. – Właśnie – odpowiada Pete. – Nie piszą o tym gazety i nie mówią stacje telewizyjne, nawet Morderstwa i Masakry. – Tak policjanci nazywają WKMM, niezależny kanał, który zasadę „Jest krew, jest czołówka” przyjął za swój dogmat. – Ale oczywiście część tych prób, może nawet większość, trafia do portali społecznościowych, co spowoduje kolejne. Nienawidzę tych stron. Ale w końcu to się uspokoi. Jak zawsze przy seriach samobójstw. – W końcu tak – zgadza się Hodges. – Ale bez względu na portale społecznościowe, bez względu na Brady’ego, samobójstwo to smutny fakt. Mówiąc to, patrzy na grających w karty, zwłaszcza na tych dwóch łysych. Jeden wygląda dobrze (podobnie jak sam Hodges), ale drugi ma zapadnięte oczy i jest trupio blady. Stoi jedną nogą w grobie, a drugą na skórce od banana, jak powiedziałby ojciec Hodgesa. Myśl, która przychodzi mu teraz do głowy, jest zbyt złożona – przepełniona zbyt silną mieszanką gniewu i smutku – by wyrazić ją na głos. Otóż niektórzy nierozważnie trwonią to, za co inni sprzedaliby duszę: zdrowe, wolne od bólu ciało. A dlaczego? Bo są zbyt ślepi, okaleczeni emocjonalnie lub egocentryczni, żeby za ciemną krzywizną ziemi zobaczyć następny wschód słońca. Które zawsze wschodzi, jeśli tylko wciąż oddychamy.

– Jeszcze ciasta? – pyta Barbara. – Nie. Muszę lecieć. Ale podpiszę ci się na gipsie, jeśli można. – Poproszę. Niech pan napisze coś dowcipnego. – To zdecydowanie wykracza poza kompetencje Pete’a – stwierdza Hodges. – Gęba w kubeł, Kermit! – Pete klęka na jedno kolano niczym adorator, który chce się oświadczyć, i zaczyna starannie pisać na gipsie dziewczyny. Kiedy kończy, wstaje i patrzy na byłego partnera. – A teraz powiedz, jak naprawdę się czujesz. – Cholernie dobrze. Mam plaster, który ogranicza ból dużo lepiej niż proszki, a jutro wypychają mnie do domu. Nie mogę się doczekać spania we własnym łóżku. – Milknie na moment, po czym dodaje: – Pokonam to. ··· Pete czeka na windę, gdy podchodzi do niego Holly. – To bardzo wiele dla Billa znaczy – mówi. – Że przyszedłeś i że nadal chcesz, żeby wzniósł toast na twoim pożegnaniu. – Wcale nie jest dobrze, co? – Nie. – Pete chce objąć Holly, ale ona się cofa. Pozwala natomiast złapać się za rękę i na moment ją ścisnąć. – Nie jest dobrze. – Cholera. – Właśnie, cholera. On na to nie zasłużył. Ale nie ucieknie od tego, więc potrzebuje mieć przy sobie przyjaciół. Będziesz przy nim, prawda? – Oczywiście. I nie spisuj go jeszcze na straty, Holly. Nadzieja umiera ostatnia. Wiem, że to truizm, ale… – Pete wzrusza ramionami. – Nie tracę nadziei. Ja mam hollynadzieję. Nie można powiedzieć, że jest równie dziwna jak zawsze, myśli Pete, ale wciąż jest szczególna. I nawet mu się to podoba. – W każdym razie dopilnuj, żeby ten toast był w miarę grzeczny, dobrze? – Dopilnuję. – No i słuchaj, przeżył Hartsfielda. Cokolwiek się stanie, ma przynajmniej to. – Zawsze będziemy mieli Paryż, mała – rzuca Holly z bogartowskim zaśpiewem. Tak, wciąż jest szczególna. Wręcz jedyna w swoim rodzaju.

– Słuchaj, Gibney, ty też uważaj na siebie. Cokolwiek się stanie. Inaczej on by tego zniósł. – Wiem – odpowiada Holly, a potem wraca do Pokoju Słonecznego, gdzie razem z Jerome’em posprząta po imprezie urodzinowej. Mówi sobie, że to niekoniecznie ostatnia, i próbuje w to uwierzyć. Nie do końca jej się udaje, ale wciąż ma hollynadzieję.

Osiem miesięcy później Kiedy Jerome pojawia się na Fairlawn, dwa dni po pogrzebie i punktualnie o dziesiątej, tak jak obiecał, Holly już tam jest i klęczy przed nagrobkiem. Nie modli się; sadzi chryzantemę. Nie podnosi wzroku, gdy pada na nią cień. Wie, kto przyszedł. Tak się umówili, kiedy uprzedziła, że nie wie, czy wytrzyma cały pogrzeb. „Spróbuję – powiedziała – ale kiepsko to, kurka, znoszę. Może będę musiała zwiać”. – Te kwiaty sadzi się jesienią – mówi teraz. – Mało wiem o roślinach, więc kupiłam poradnik. Napisany tak sobie, ale wskazówki są bardzo klarowne. – To dobrze. – Jerome siada po turecku na skraju kwatery, tam gdzie zaczyna się trawa. Holly nabiera garść ziemi w dłonie, wciąż na niego nie patrząc. – Mówiłam ci, że pewnie będę musiała zwiać. Kiedy odchodziłam, wszyscy się na mnie gapili, ale nie mogłam zostać. Gdybym została, kazaliby mi stanąć przed trumną i coś o nim powiedzieć, a ja nie byłabym w stanie. Nie przy tylu ludziach. Jego córka pewnie jest wściekła. – Raczej nie – odpowiada Jerome. – Nie cierpię pogrzebów. Czy wiesz, że to właśnie na pogrzeb przyjechałam do tego miasta? Jerome wie, ale nic nie mówi. Pozwala jej skończyć. – Zmarła moja ciotka. Matka Olivii Trelawney. To wtedy poznałam Billa, na tym pogrzebie. Z niego też uciekłam. Siedziałam za domem pogrzebowym i paliłam papierosa. Czułam się okropnie. I wtedy on mnie znalazł. Rozumiesz? – Wreszcie na niego patrzy. – Znalazł mnie. – Rozumiem, Holly. Naprawdę.

– Otworzył przede mną drzwi. Drzwi do świata. Dał mi zajęcie, które coś znaczy. – Mnie też. Holly ociera oczy niemal ze złością. – To wszystko jest do pupy. – Święta prawda, ale on nie chciałby, żebyś wróciła do tego, jak było kiedyś. To ostatnie, czego by sobie życzył. – Nie wrócę. Wiesz, że zapisał mi firmę, prawda? Pieniądze z ubezpieczenia i cała reszta poszły do Allie, ale firma jest moja. Nie mogę prowadzić jej sama, więc zapytałam Pete’a, czy chciałby u mnie pracować. Tak na pół etatu. – A on na to…? – Że tak, bo na emeryturze już mu beznadziejnie. Powinno być dobrze. Ja będę wyszukiwała uciekinierów i krętaczy w komputerze, a on będzie po nich jeździł. Albo dostarczał wezwania do sądu. Ale nie będzie już tak jak kiedyś. Praca u Billa… praca z Billem… to był najszczęśliwszy czas w moim życiu. – Zastanawia się chwilę. – Chyba jedyny szczęśliwy czas w moim życiu. Czułam się… sama nie wiem… – Ceniona? – sugeruje Jerome. – Tak. Ceniona. – I słusznie. Bo byłaś bardzo cenna. Wciąż jesteś. Holly rzuca kwiatkowi ostatnie krytyczne spojrzenie, otrzepuje ziemię z dłoni i kolan, a potem siada obok Jerome’a. – On był dzielny, prawda? To znaczy na końcu. – Tak. – Taa. – Holly uśmiecha się lekko. – Tak powiedziałby Bill: nie „tak”, ale „taa”. – Taa – zgadza się chłopak. – Jerome? Możesz mnie objąć? Obejmuje ją. – Kiedy cię poznałam – mówi Holly – to znaczy kiedy znaleźliśmy ten program, który Brady wgrał do komputera mojej kuzynki Olivii, bałam się ciebie. – Wiem. – Nie dlatego, że jesteś czarny… – Czarne jest fajne – mówi Jerome z uśmiechem. – Chyba ustaliliśmy to na samym początku.

– …ale dlatego, że byłeś obcy. Byłeś z zewnątrz. Bałam się ludzi i rzeczy z zewnątrz. Wciąż się boję, ale nie tak bardzo jak wtedy. – Wiem. – Kochałam go – mówi Holly, patrząc na chryzantemę. Jest jaskrawa, pomarańczowo-czerwona pod szarym nagrobkiem z prostym napisem KERMIT WILLIAM HODGES oraz, poniżej dat, ze słowami KONIEC WARTY. – Bardzo go kochałam. – Tak – odpowiada Jerome. – Ja też. Holly podnosi głowę i patrzy na niego. Jej twarz jest nieśmiała i pełna nadziei – pod siwiejącą grzywką to niemalże twarz dziecka. – Zawsze będziesz moim przyjacielem, prawda? – Zawsze. – Jerome ściska jej ramiona, przeraźliwie chude. Przez dwa ostatnie miesiące życia Hodgesa schudła pięć kilogramów, choć i tak była za chuda. Jerome wie, że jego matka i Barbara tylko czekają, żeby ją odkarmić. – Zawsze, Holly. – Wiem. – To dlaczego pytasz? – Bo bardzo przyjemnie słyszeć, jak to mówisz. Koniec warty, myśli Jerome. Brzmi okropnie, ale to prawda. To prawda. A ten moment jest znacznie lepszy od pogrzebu. Bycie tu z Holly w słoneczny letni ranek jest znacznie lepsze. – Jerome, nie palę, wiesz? – To dobrze. Przez chwilę siedzą w milczeniu wpatrzeni w chryzantemę płonącą kolorem u podstawy nagrobka. – Jerome? – Co, Holly? – Chcesz iść ze mną do kina? – Tak – odpowiada chłopak, a potem się poprawia: – Taa. – Zostawimy między nami wolne miejsce. Żeby postawić popcorn. – Dobrze. – Bo nie cierpię stawiać go na podłodze, gdzie pewnie są karaluchy, a może nawet szczury. – Ja też nie cierpię. Na co chcesz iść? – Coś takiego, na czym będziemy się śmiać i śmiać.

– Pasuje mi. Jerome uśmiecha się do Holly. Ona odpowiada uśmiechem. Opuszczają Fairlawn i razem wychodzą w świat. 30 sierpnia 2015

PODZIĘKOWANIA

Dziękuję Nan Graham, która redagowała tę książkę, oraz wszystkim moim przyjaciołom w wydawnictwie Scribner’s, w tym między innymi – ale nie tylko – Carolyn Reidy, Susan Moldow, Roz Lippel i Katie Monaghan. Dziękuję Chuckowi Verrillowi, mojemu wieloletniemu agentowi (ważne) i wieloletniemu przyjacielowi (ważniejsze). Dziękuję Chrisowi Lottsowi, który sprzedaje prawa zagraniczne do moich książek. Dziękuję Markowi Levenfusowi, który nadzoruje moje interesy oraz pilnuje Haven Foundation, pomagającej artystom freelancerom, którym się nie wiedzie, oraz King Foundation, pomagającej szkołom, bibliotekom i straży pożarnej z małych miejscowości. Dziękuję Marshy DeFilippo, mojej zdolnej asystentce, i Julie Eugley, która robi wszystko to, czego nie robi Marsha. Bez nich bym zginął. Dziękuję mojemu synowi Owenowi Kingowi, który przeczytał rękopis i podzielił się cennymi sugestiami. Dziękuję mojej żonie, Tabicie, która również zasugerowała wiele rzeczy… w tym, jak się okazało, właściwy tytuł. Szczególnie dziękuję Russowi Dorrowi, który poświęcił karierę asystenta medycznego, żeby zostać moim guru od researchu. Przy niniejszej książce wyjątkowo się napracował, cierpliwie szkoląc mnie, jak powstają programy komputerowe, jak można je przerobić i jak rozpowszechniać. Bez Russa Koniec warty byłby znacznie gorszą książką. Powinienem nadmienić, że celowo zmieniłem różne protokoły komputerowe, żeby pasowały do mojej fabuły. Zorientowani technicznie czytelnicy dostrzegą to, i bardzo dobrze. Tylko nie obwiniajcie Russa. Jeszcze jedno. Koniec warty to fikcja, ale wysoki wskaźnik samobójstw – zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i wielu innych krajach, gdzie czytane są moje książki – jest aż nazbyt realny. Krajowy telefon zaufania dla osób z myślami samobójczymi podany w książce również jest prawdziwy. To 1-800-273-TALK 3. Jeśli czujecie się do pupy (jak powiedziałaby Holly Gibney), zadzwońcie tam. Bo może być lepiej, a jeśli dać losowi szansę, zwykle jeszcze tak będzie. Stephen King

1 A. Camus, Mit Syzyfa, w: tenże, Dwa eseje, tłum. J. Guze, Wydawnictwo Krąg, Warszawa 1991, s. 11. 2 T.S. Eliot, Śpiew miłosny J. Alfreda Prufrocka, w: T.S. Eliot, W moim początku jest mój kres, przeł. Adam Pomorski, Świat Książki, Warszawa 2007. 3 W Polsce działa Kryzysowy Telefon Zaufania dla dorosłych pod numerem 116 123 oraz Telefon Zaufania dla dzieci i młodzieży pod numerem 116 111.