Sylvia Day Wyznanie Crossa 3

Sylvia Day

Wyznanie Crossa

Z angielskiego przełożyły Małgorzata Miłosz i Ksenia Sadowska

W serii ukazały się:

1

Nowojorscy taksówkarze stanowią specyficzną grupę kierowców. Nieustraszeni przedzierają się przez zatłoczone ulice z niezwykłą prędkością i nienaturalnym spokojem. Nie wytrzymując napięcia, nauczyłam się koncentrować na ekranie mojego smartfona, starając się zapomnieć o pędzących zaledwie parę centymetrów obok samochodach. Za każdym razem, gdy nieopatrznie zaczynałam zwracać uwagę na to, co się dzieje dokoła, natychmiast wciskałam ze wszystkich sił prawą nogę w podłogę, instynktownie szukając hamulca. Dziś jednak wyjątkowo nie potrzebowałam niczego dla odwrócenia uwagi. Kleiłam się od potu po wykańczających zajęciach krav magi, a mój umysł koncentrował się na tym, co zrobił dla mnie ukochany mężczyzna. Gideon Cross. Na samo wspomnienie jego imienia moje ciało ogarniały fale pożądania i tęsknoty. Od chwili gdy go zobaczyłam, gdy po raz pierwszy zajrzałam poza oszałamiającą, nieziemsko piękną powierzchowność i dostrzegłam kryjącego się pod nią mrocznego, niebezpiecznego mężczyznę, poczułam nieodparte przyciąganie, jakbym odnalazła drugą połowę samej siebie. Potrzebowałam go jak bicia własnego serca, a on wystawił się na ogromne niebezpieczeństwo, zaryzykował dla mnie wszystko. Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk klaksonu. Przez szybę dostrzegłam oszałamiający uśmiech mojego przyjaciela na przyklejonej z boku autobusu reklamie. Cary Taylor wykrzywiał figlarnie usta, a jego wysoka, smukła sylwetka zasłaniała skrzyżowanie. Taksówkarz z pasją naciskał klakson, jakby miało mu to utorować drogę. Nic z tego. Ani Cary się nie ruszał, ani ja. Stał przechylony w jedną stronę, miał seksownie zmierzwione kasztanowe włosy i zadziornie spoglądał szmaragdowymi oczami. Naraz dotarło do mnie, że będę musiała ukryć przed najlepszym przyjacielem straszny sekret. Cary był moim talizmanem, głosem rozsądku, opoką – moim bratem. Nie chciałam skrywać przed nim prawdy o tym, co zrobił dla mnie Gideon. Desperacko pragnęłam z kimś

o tym porozmawiać, żeby uporządkować sobie wszystko w głowie, i dobijała mnie świadomość, że nigdy nie będę mogła nikomu o tym powiedzieć. Nawet nasz terapeuta zgodnie z prawem miałby obowiązek wyjawić nasz sekret. Krępy policjant ubrany w odblaskową kamizelkę autorytatywnym gestem odzianej w białą rękawiczkę dłoni skierował autobus na przeznaczony dla niego pas i przepuścił nas przez skrzyżowanie tuż przed zmianą świateł. Oparłam się na siedzeniu, obejmując się ramionami i zakołysałam się miarowo. Podróż z apartamentu Gideona na Piątej Alei do mojego domu na Upper West Side nie należała do długich, ale wydawało mi się, że trwa wieczność. Słowa, które usłyszałam od detektyw Shelley Graves zaledwie parę godzin wcześniej, zmieniły moje życie i sprawiły, że nie mogłam być z osobą, której potrzebowałam najbardziej na świecie. Musiałam go zostawić, bo nie miałam zaufania co do zamiarów Graves. Być może podzieliła się ze mną swoimi podejrzeniami tylko po to, żeby zobaczyć, czy pobiegnę do Gideona i wyda się, że nasze zerwanie było precyzyjnie wyreżyserowaną fikcją. Boże. Kłębiło się we mnie tyle emocji, moje serce waliło jak oszalałe. Gideon potrzebował mnie teraz tak samo, jak ja jego, o ile nie bardziej. A ja odeszłam. Wspomnienie kryjącej się w jego oczach udręki, gdy zamykały się między nami drzwi jego prywatnej windy, rozdzierało mi serce.

Gideon. Kierowca skręcił i zatrzymał się pod moim budynkiem. Zanim zdążyłam poprosić go, żeby zawrócił, nocny portier otworzył drzwiczki samochodu, a lepkie sierpniowe powietrze wtargnęło do chłodnego, klimatyzowanego wnętrza. – Dobry wieczór, panno Tramell – powiedział portier, dotykając palcami daszka czapki i czekał cierpliwie, aż zapłacę za przejazd. Pozwoliłam pomóc sobie wysiąść z taksówki i dostrzegłam, jak dyskretnie przygląda się mojej zapłakanej twarzy.

Uśmiechając się, jakby nigdy nic, pospieszyłam przez lobby prosto do windy, machając tylko na powitanie pracownikom portierni. – Eva! Odwróciłam się i dostrzegłam szczupłą brunetkę ubraną w elegancki kostium, która podnosiła się z krzesła w lobby. Na jej ramiona opadały gęste fale ciemnych włosów, a pomalowane różowym błyszczykiem usta rozjaśniał szeroki uśmiech. Skrzywiłam się, nie mogąc jej rozpoznać. – Tak? – odrzekłam niepewnie. Intensywny błysk jej ciemnych oczu wzbudził moje zaniepokojenie. Mimo iż byłam wyczerpana, co niewątpliwie było po mnie widać, wyprostowałam się i stanęłam twarzą do niej. – Deanna Johnson – przedstawiła się i wyciągnęła do mnie perfekcyjnie wypielęgnowaną dłoń. – Reporterka freelancerka. Zmarszczyłam brwi. – Dobry wieczór. – Nie musisz być taka podejrzliwa – zaśmiała się. – Chciałam tylko z tobą chwilę porozmawiać. Pracuję właśnie nad czymś i przydałaby mi się twoja pomoc. – Proszę się nie obrazić, ale nie sądzę, żebym wiedziała cokolwiek, co mogłoby zainteresować dziennikarza. – Nawet o Gideonie Crossie? Poczułam, jak unoszą mi się włoski na karku.

– Szczególnie o nim. Jako jeden z dwudziestu pięciu najbogatszych ludzi świata, właściciel tylu posiadłości w Nowym Jorku, że na samą myśl kręciło się w głowie, Gideon zawsze wzbudzał zainteresowanie mediów. Według ich obecnej wiedzy właśnie mnie zostawił i wrócił do swojej byłej narzeczonej. Deanna skrzyżowała ręce na piersiach, podkreślając swoje kształty. – No, nie daj się prosić – zaczęła. – Nie muszę wymieniać twojego imienia ani pisać o czymś, co mogłoby zdradzić twoją tożsamość. To twoja szansa, żeby się odegrać. Poczułam ukłucie w żołądku. Była dokładnie w typie Gideona – wysoka, szczupła, ciemnowłosa, z oliwkową cerą. Moje całkowite przeciwieństwo. – Jesteś pewna, że chcesz się w to pakować? – zapytałam cicho, a intuicja podpowiadała mi, że kiedyś musiała się przespać z moim mężczyzną. – Nie jest osobą, której chciałabym się narazić. – A co, boisz się go? Bo ja nie. Ma pieniądze, ale to nie znaczy, że może robić, co mu się żywnie podoba. Powoli zaczerpnęłam głęboko powietrze i przypomniałam sobie, że doktor Terrence Lucas – kolejna osoba, która miała na pieńku z Gideonem – powiedział mi niedawno dokładnie to samo. Ale nawet teraz, gdy wiedziałam, do czego Gideon gotów był się posunąć, żeby mnie bronić, mogłam bez żadnego wahania szczerze odpowiedzieć: – Nie, nie boję się go. Ale nauczyłam się, że najlepszą zemstą jest zapomnieć i żyć swoim życiem.

Uniosła brodę. – Nie wszystkie mamy w zanadrzu gwiazdy rocka. – No cóż. – Westchnęłam w duchu na wzmiankę o moim byłym, Bretcie Klinie, który był liderem wznoszącego się na szczyty popularności zespołu i jednym z najseksowniejszych facetów, jakich kiedykolwiek widziałam. Seksapil bił od niego niczym fala gorąca, podobnie jak od Gideona. W przeciwieństwie do Gideona nie był on jednak miłością mojego życia. Nie zamierzałam ponownie wchodzić do tej rzeki. Deanna wyciągnęła z kieszeni spódnicy wizytówkę. – Słuchaj, wkrótce zorientujesz się, że Gideon Cross wykorzystał cię, aby wzbudzić zazdrość Corinne Giroux, żeby ta do niego wróciła. Zadzwoń do mnie, jak będziesz gotowa, będę czekać. Wzięłam od niej wizytówkę. – Dlaczego sądzisz, że mam coś ciekawego do powiedzenia? Reporterka zacisnęła wydatne usta. – Bo bez względu na to, co nim kierowało, gdy się z tobą związał, udało ci się do niego trafić. Zmiękł przy tobie. – Być może, ale to już koniec. – Co nie znaczy, że nie posiadasz żadnych informacji. Mogłabym ci pomóc zadecydować, co jest warte ujawnienia. – A jaki masz w tym interes? – Nie zamierzałam przyglądać się spokojnie, gdy ktoś brał

Gideona na celownik. Jeśli ona była tak zdeterminowana, żeby mu zaszkodzić, ja byłam równie zdeterminowana, aby jej w tym przeszkodzić. – Ma w sobie ciemną stronę. – Wszyscy mamy. – Cóż takiego dostrzegła w Gideonie? Co ujawnił w trakcie ich... związku? Jeśli w ogóle takowy ich łączył. Chyba nigdy nie osiągnę takiego stanu, żeby myśl o Gideonie w łóżku z inną kobietą nie wzbudzała we mnie dzikiej zazdrości. – Może pójdziemy gdzieś porozmawiać? – zaproponowała przymilnie. Spojrzałam na pracownika portierni, który ignorował nas z grzeczności. Byłam zbyt wzburzona, żeby znosić Deannę, i jak dotąd nie doszłam jeszcze do siebie po rewelacjach detektyw Graves. – Może innym razem – odrzekłam. Nie chciałam całkowicie zrywać kontaktu, bo zamierzałam mieć na nią oko. Jakby wyczuwając mój niepokój, zbliżył się do nas Chad, jeden z pracowników nocnej zmiany. – Pani Johnson właśnie wychodzi – powiedziałam, próbując się rozluźnić. Jeśli detektyw Graves nie udało się znaleźć nic na Gideona, tym bardziej nie uda się to jakiejś freelancerce. Niestety doskonale wiedziałam, jak łatwo jest wyciągnąć informacje z policji. Mój ojciec Victor Reyes był gliną i wiele się na ten temat nasłuchałam. – Dobranoc, Deanna. – Skierowałam się w stronę wind. – Będę się kręcić w pobliżu – zawołała za mną. Weszłam do windy i nacisnęłam guzik z numerem mojego piętra. Gdy zamknęły się

drzwi, oparłam się o poręcz. Muszę ostrzec Gideona, ale każda próba kontaktu z nim mogła zostać namierzona. Uczucie paniki narastało. Nasz związek był totalnie popieprzony. Nie mogliśmy nawet ze sobą rozmawiać. Znalazłszy się w mieszkaniu, przeszłam przez przestronny salon i rzuciłam torbę na stołek w kuchni. Rozciągająca się za oknem panorama Manhattanu nie robiła dziś na mnie żadnego wrażenia. Byłam zbyt wzburzona, żeby zwracać uwagę na to, gdzie jestem. Liczyło się tylko to, że nie mogłam być z Gideonem. Idąc do sypialni, usłyszałam dochodzącą z pokoju Cary’ego muzykę. Ciekawe, czy ma towarzystwo? A jeśli tak, to kto u niego jest? Mój najlepszy przyjaciel postanowił ciągnąć dwa związki jednocześnie – jeden z kobietą, która akceptowała go takim, jakim był, a drugi z mężczyzną, niezadowolonym, że musiał go dzielić z kimś innym. W drodze do łazienki zrzucałam z siebie ubrania. Namydlając się, nie mogłam przestać myśleć o chwilach pod prysznicem z Gideonem, gdy nasze wzajemne pożądanie prowadziło do namiętnego seksu. Tak bardzo za nim tęskniłam. Pragnęłam jego dotyku, jego żądzy, jego miłości. Moje pragnienie było jak ssący, nieukojony głód, który sprawiał, że robiłam się drażliwa i poirytowana. Jak miałam zasnąć, skoro nie wiedziałam, kiedy będę mogła z nim ponownie porozmawiać? Mieliśmy sobie tyle do powiedzenia. Owinęłam się w ręcznik, wyszłam z łazienki... Gideon stał oparty o zamknięte drzwi mojej sypialni. Na jego widok zaparło mi dech w piersi, a serce zaczęło walić jak oszalałe. Całe moje ciało zapłonęło z pragnienia. Czułam, jakbym nie widziała go od wielu lat, nie zaś kilku godzin. Dałam mu kiedyś klucz do mojego mieszkania, zresztą był właścicielem całego budynku. W tej sytuacji bez problemu mógł do mnie dotrzeć niezauważony... Podobnie jak wcześniej do Nathana. – Przychodząc tu, narażasz się na niebezpieczeństwo – zauważyłam, chociaż niezmiernie cieszyłam się z jego obecności. Napawałam się nim, zachłannie chłonąc wzrokiem jego szczupłe

i szerokie ramiona. Miał na sobie czarne spodnie od dresu i ulubioną bluzę uniwersytetu Columbia. Wyglądał jak zwykły dwudziestoośmioletni facet, a nie potentat milioner, którego znał świat. Daszek naciągniętej nisko na brwi bejsbolówki z logo Jankesów nie zdołał ukryć elektryzującego spojrzenia jego niebieskich oczu, którymi wpatrywał się we mnie intensywnie, zaciskając zmysłowe usta. – Nie mogłem się powstrzymać. Gideon Cross był niesamowicie przystojnym mężczyzną, tak pięknym, że gdy przechodził, ludzie zatrzymywali się i patrzyli z podziwem. Kiedyś myślałam o nim jako o bogu seksu, a jego częste i entuzjastyczne dowody sprawności seksualnej ustawicznie potwierdzały moją teorię, chociaż znałam również jego ludzką stronę. Podobnie jak ja został kiedyś zraniony. Okoliczności były przeciwko nam. Wzięłam głęboki oddech. Całe moje ciało odpowiadało na jego bliskość. Mimo iż stał w pewnej odległości, odczuwałam upojne podniecenie, magnetyczne przyciąganie drugiej połówki mojej duszy. Od pierwszego spotkania odczuwaliśmy wobec siebie przemożny magnetyzm. Początkowo uznaliśmy tę nieodpartą wzajemną fascynację za fizyczne pożądanie, lecz zorientowaliśmy się, że potrzebujemy się niczym oddechu. Walczyłam z chęcią, by wpaść mu w ramiona, tak bardzo pragnęłam być blisko niego. Ale on stał niewzruszony, więc czekałam z niecierpliwością na jakiś znak. Boże, tak bardzo go kochałam. Zacisnął dłonie w pięści, po czym oznajmił: – Potrzebuję cię.

Na dźwięk jego zachrypłego, głębokiego głosu przeszył mnie dreszcz. – Nie musisz okazywać aż tyle entuzjazmu – zażartowałam, próbując poprawić mu humor. Lubiłam, gdy był dziki i czuły. Przyjęłabym go w każdym nastroju, ale upłynęło już tyle czasu... Czułam mrowienie na skórze, spragnionej jego kojącego dotyku. Zastanawiałam się, co by się stało, gdyby rzucił się na mnie teraz, gdy byłam tak głodna jego ciała. Porozrywalibyśmy się na strzępy. – To mnie zabija – powiedział poważnie. – Bycie bez ciebie. Tęsknota. Bez ciebie tracę rozum, Evo. Nie mam powodów do entuzjazmu. Oblizałam spierzchnięte usta, a Gideon zamruczał zmysłowo, przyprawiając mnie o gęsią skórkę. – No cóż... Ja się z tego cieszę. Wyraźnie się rozluźnił. Musiał się denerwować, jak zareaguję na to, co dla mnie zrobił. Szczerze mówiąc, sama nie wiedziałam, co myśleć. Czy moja wdzięczność oznaczała, że jestem bardziej stuknięta, niż sądziłam? Wtedy przypomniałam sobie wędrujące po moim ciele ręce mojego przyrodniego brata... ciężar jego ciała wciskający mnie w materac... przeszywający ból między nogami, gdy wchodził we mnie raz za razem... Zadrżałam ze zdwojoną furią. Jeśli zadowolenie z faktu, że ten padalec nie żyje, świadczyło o szaleństwie, to mogłam być szalona. Gideon odetchnął głęboko. Sięgnął dłonią do mostka i potarł miejsce tuż nad sercem, jakby odczuwał tam ból. – Kocham cię – powiedziałam, a oczy paliły mnie od napływających łez. – Tak bardzo cię

kocham. – Aniołku. – Podszedł szybkimi krokami, upuszczając na podłogę klucze, i wsunął obie dłonie w moje wilgotne włosy. Drżał, a ja płakałam, wzruszona faktem, że tak bardzo mnie potrzebuje. Gideon przekrzywił mi głowę pod odpowiednim kątem i zawładnął moimi ustami, smakując mnie powolnymi, głębokimi liźnięciami. Jego pożądanie i głód eksplodowało w moich zmysłach i jęknęłam, czepiając się jego bluzy. Jego pomruk przeszył moje ciało, aż sutki mi stwardniały i cała pokryłam się gęsią skórką. Wtopiłam się w niego, zdjęłam mu czapkę, żeby wsunąć dłonie w jego jedwabistą czarną czuprynę. Poddałam się pocałunkowi, obezwładniona jego nieokiełznaną cielesnością i nie mogłam powstrzymać łez. – Nie. – Zaczerpnął powietrza i ujął w dłonie moją twarz. Spojrzał mi w oczy. – Zabijasz mnie, gdy płaczesz. – Nie mogę się powstrzymać... – Zadrżałam. W jego oczach kryła się taka sama trwoga, jak w moich. Pokiwał ze smutkiem głową. – To, co zrobiłem... – Nie to. Chodzi o to, co do ciebie czuję. Potarł mój nos czubkiem swojego, z nabożeństwem przeciągając dłońmi po moich nagich ramionach – dłońmi, które zbroczyła krew, co tylko sprawiało, że uwielbiałam jego dotyk jeszcze bardziej. – Dziękuję – wyszeptałam.

Przymknął oczy. – Boże, gdy wyszłaś dziś ode mnie... Nie wiedziałem, czy kiedykolwiek wrócisz... czy cię straciłem... – Ja też cię potrzebuję, Gideonie. – Nie będę przepraszał. Zrobiłbym to ponownie. – Ścisnął mnie mocniej. – W grę wchodziły jeszcze zakazy zbliżania się, wzmożona ochrona, czujność... do końca twoich dni. Dopóki Nathan żył, nie byłabyś bezpieczna. – Odciąłeś się ode mnie. Odepchnąłeś mnie. Ty i ja... – Na zawsze. – Przytknął palce do moich rozchylonych ust. – Już po wszystkim, Evo. Nie walcz z czymś, czego nie sposób już zmienić. Odsunęłam jego dłoń. – Po wszystkim? Możemy być razem czy nadal ukrywamy nasz związek przed policją? Czy w ogóle jesteśmy jeszcze w związku? Gideon wytrzymał moje spojrzenie, niczego nie kryjąc, pozwolił mi zobaczyć swój strach i ból. – Właśnie przyszedłem cię o to zapytać. – Jeśli o mnie chodzi, nigdy nie pozwolę ci odejść – powiedziałam gwałtownie. – Nigdy. Przesunął ręce wzdłuż mojej szyi, na ramiona, pozostawiając na mojej skórze rozpalony ślad.

– Chcę, żeby to była prawda – wyszeptał. – Obawiałem się, że uciekniesz... że będziesz się bała... mnie. – Gideon, nie... – Nigdy bym cię nie skrzywdził. Złapałam go za spodnie w pasie i pociągnęłam, mimo iż wiedziałam, że nie zdołam go ruszyć z miejsca. – Wiem o tym. Nie miałam żadnych wątpliwości, że nie skrzywdzi mnie fizycznie; zawsze był przy mnie ostrożny i delikatny. Co innego pod względem emocjonalnym. Wykorzystywał moją miłość przeciwko mnie w bardzo wyszukany sposób. Usiłowałam w jakiś sposób pogodzić absolutną pewność, że Gideon zatroszczy się o mnie, z nieufnością osoby, która próbuje posklejać złamane serce. – Naprawdę? – Patrzył intensywnie, jak zawsze wyczulony na to, co kryło się między słowami. – Umarłbym, gdybyś odeszła, ale nie chcę cię narażać. – Nigdzie się nie wybieram. Głośno wypuścił powietrze. – Moi prawnicy będą jutro rozmawiać z policją, zorientuję się, jak stoją sprawy. Odchyliłam głowę do tyłu i delikatnie przycisnęłam usta do jego ust. Planowaliśmy ukryć zbrodnię i skłamałabym, gdybym stwierdziła, że mnie to nie dręczyło – w końcu byłam córką policjanta – ale alternatywa była zbyt przerażająca.

– Muszę wiedzieć, że będziesz mogła żyć z tym, co zrobiłem – powiedział, powoli nawijając na palec pasmo moich włosów. – Wydaje mi się, że tak. A ty? Jego wargi ponownie odnalazły moje. – Jeśli będziesz ze mną, przetrwam wszystko. Włożyłam ręce pod jego bluzę w poszukiwaniu ciepłej, złocistej skóry. Poczułam twarde jak stal wyrzeźbione mięśnie; jego ciało było pociągającym, seksownym dziełem sztuki. Polizałam jego usta, chwyciłam zębami dolną wargę i delikatnie przygryzłam. Gideon jęknął. Odgłos jego przyjemności oblał mnie niczym pieszczota. – Dotykaj mnie. – Był to rozkaz wypowiedziany proszącym tonem. – Dotykam. Sięgnął za siebie, złapał za nadgarstek i przyciągnął moją rękę. Bezwstydnie włożył członek w moją dłoń i zaczął pocierać. Zacisnęłam palce wokół jego grubego, długiego fallusa, podniecona myślą, że nie miał na sobie bielizny. – Boże – wydyszał. – Tak bardzo mnie rozpalasz. Jego policzki płonęły. Wpatrywał się we mnie intensywnie swoimi niebieskimi oczami, rozchylając idealnie wykrojone usta. Nigdy nie próbował ukryć, jak bardzo na niego działam, nie udawał, że potrafi bardziej kontrolować swoje instynkty niż ja moje. Świadomość, że jest równie bezbronny wobec istniejącego między nami przyciągania, sprawiała, iż jego dominacja w sypialni była tym bardziej podniecająca.

Poczułam ucisk w piersi. Nie mogłam uwierzyć, że był mój, że mogę patrzeć na niego w chwilach, gdy jest taki otwarty, napalony i diabelsko seksowny... Gideon szarpnął za mój ręcznik i gwałtownie wciągnął powietrze, gdy materiał opadł na ziemię i stanęłam przed nim zupełnie naga. – Och, Evo. Głos wibrował mu z emocji, aż łzy napłynęły mi do oczu. Pospiesznie ściągnął przez głowę bluzę, rzucił ją w kąt i ostrożnie przysunął się do mnie, przedłużając moment spotkania naszych nagich ciał. Niecierpliwie złapał mnie za biodra, oddychając chrapliwie i szybko. Jako pierwsze dotknęły go moje sutki, rozsyłając dreszcz rozkoszy po całym ciele. Z trudem złapałam oddech, gdy przycisnął mnie do siebie z szalonym pomrukiem, podniósł i zaniósł na łóżko.

2

Wylądowałam na pupie i opadłam na plecy, a Gideon pochylił się nade mną. Podciągnął mnie wyżej, układając pośrodku łóżka i położył się na mnie. Zanim się zorientowałam, jego miękkie, ciepłe usta ssały już zachłannie mój sutek, podczas gdy dłonią władczo pieścił pierś. – Boże, tak bardzo za tobą tęskniłem – wyjęczał. Wspaniale było czuć jego gorącą skórę i ciężar jego ciała po tylu samotnych nocach. Owinęłam nogami jego łydki i wsunęłam dłonie pod spodnie, obejmując jego nagie, jędrne pośladki. Wciągnęłam go na siebie, unosząc biodra, żeby poczuć jego członek przez dzielący nas materiał. Pragnęłam mieć go w sobie, aby przekonać się, że na pewno znowu jest mój. – Powiedz to – poprosiłam, spragniona słów, które on uważał za nieodpowiednie, niewystarczające. Uniósł się i popatrzył na mnie z góry, delikatnie odsuwając włosy z mojego czoła. Głośno przełknął ślinę. Podniosłam się i pocałowałam jego piękne usta. – A więc powiem to pierwsza: kocham cię. Zamknął oczy i zadrżał. Otoczył mnie ramionami i ścisnął tak mocno, że z trudem łapałam oddech. – Kocham cię – wyszeptał. – Za bardzo. Jego żarliwa deklaracja przeszyła całe moje ciało. Zanurzyłam twarz w jego ramieniu i rozpłakałam się.

– Aniołku. Zatopił dłonie w moich włosach. Podniosłam głowę i odnalazłam jego usta, a nasz pocałunek był słony od moich łez. Całowałam go z desperacją, jakby miał zaraz zniknąć i obawiałabym się, że nie zdążę się nim nasycić. – Evo, pozwól mi... – Wziął w dłonie moją twarz, głęboko penetrując językiem moje usta. – Pozwól mi cię kochać. – Proszę – wyszeptałam, splatając palce na jego karku, żeby go przytrzymać. Jego erekcja ciążyła na wargach mojej szparki, cudownie napierając na pulsującą łechtaczkę. – Nie przestawaj. – Nigdy. Nie mógłbym. Wsunął dłoń pod moje pośladki i przycisnął mnie do swoich wprawnie poruszających się bioder. Jęknęłam, czując wszechogarniającą falę rozkoszy, a twarde guziczki moich sutków prawie wbijały się w jego tors, stymulowane do granic wytrzymałości przez delikatne włoski. Moja cipka boleśnie płonęła, błagając o ostre pchnięcia jego kutasa. Przejechałam paznokciami wzdłuż pleców Gideona, od ramion aż po biodra. Wygiął się pod wpływem tej brutalnej pieszczoty i wydał z siebie niski pomruk, odrzucając głowę do tyłu w erotycznym szale. – Jeszcze raz – rozkazał zachrypłym głosem. Uniosłam się i zatopiłam zęby w mięśniach tuż nad jego sercem. Gideon syknął i zadrżał z rozkoszy. Nie mogłam powstrzymać kotłujących się we mnie gwałtownych emocji, które szukały ujścia – miłości i pragnienia, złości i strachu. I bólu. O Boże, ten ból. Cały czas dotkliwie go odczuwałam. Chciałam się wedrzeć w mojego ukochanego. Ukarać go i dać mu rozkosz.

Sprawić, żeby poczuł choć przedsmak tego, co ja czułam, gdy mnie odtrącił. Przesunęłam językiem po niewielkim wyżłobieniu, które zostawiły moje zęby, a Gideon poruszył biodrami tak, że jego kutas prześlizgnął się przez rozwarte wargi mojej cipki. – Teraz moja kolej – wyszeptał tajemniczo. Oparł się na ramieniu, prezentując pięknie zarysowany, potężny biceps i drugą ręką ścisnął mi pierś, opuścił głowę i otoczył ustami mój wzniesiony sutek. Jego usta wręcz parzyły, a język był niczym szorstki, aksamitny bicz na mojej nadwrażliwej skórze. Gdy złapał zębami sterczący koniuszek, krzyknęłam, wstrząsana dreszczem pragnienia. Chwyciłam go za włosy, zbyt podniecona, żeby być delikatna, i ciasno objęłam nogami. Chciałam go odzyskać, posiadać. Ponownie uczynić moim. – Gideon – wyjęczałam. Moje skronie były mokre od łez, gardło miałam ściśnięte z emocji. – Jestem tu, aniołku – odrzekł, wędrując ustami do drugiej piersi. Jego diaboliczne palce drażniły wilgotny opuszczony sutek, szczypiąc delikatnie, aż podniosłam się, napierając na jego dłoń. – Nie opieraj się. Pozwól mi cię kochać. Uświadomiłam sobie wtedy, że odciągałam go od siebie za włosy, jednocześnie próbując się do niego zbliżyć. Gideon miał mnie w swojej władzy, uwodził mnie swoją niesamowitą, męską perfekcją i znajomością intymnych zakamarków mojego ciała. I poddawałam się mu. Moje piersi były nabrzmiałe, a wilgotna cipka pulsowała w oczekiwaniu. Ciasno obejmowałam go nogami, błądząc dłońmi szaleńczo po jego ciele. Ciągle mi się jednak wymykał, szepcząc czułe słówka w okolicy mojego brzucha. „Tak bardzo za tobą tęskniłem... potrzebuję cię... muszę cię mieć...”. Poczułam na skórze gorącą wilgoć, spojrzałam w dół i dostrzegłam, że Gideon również płakał, a na jego pięknej twarzy malowały się te same emocje, które szalały we mnie. Drżącymi palcami dotknęłam jego policzka,

próbując osuszyć wilgoć, która natychmiast pojawiała się ponownie. Z żałosnym jękiem ukrył twarz w mojej dłoni i nie mogłam już dłużej tego znieść. Trudniej było mi pogodzić się z jego bólem niż z moim własnym. – Kocham cię – powiedziałam. – Eva. Podniósł się i ukląkł pomiędzy moimi udami, a jego twardy, potężny kutas zakołysał się pod swoim ciężarem. Całe moje ciało napięło się w szalonej żądzy. Jego atletyczna postać była jak wyrzeźbiona z solidnych, wyraźnie zarysowanych mięśni, opalona skóra błyszczała kropelkami potu. Wyglądał niewiarygodnie... elegancko, z wyjątkiem zwierzęcego, upstrzonego grubymi żyłami ogromnego penisa i wiszącego pod spodem ciężkiego woreczka. Mógłby pozować do rzeźby na miarę Dawida Michała Anioła, tyle że z podtekstem erotycznym. Nie ulega wątpliwości, że Gideon Cross został stworzony po to, aby wyruchać kobietę do nieprzytomności. – Mój – odezwałam się ochrypłym głosem i niezgrabnie wygięłam się ku niemu, wciskając się w jego pierś. – Jesteś mój. – Aniołku. – Zajął moje usta w namiętnym, wygłodniałym pocałunku. Podniósł mnie i przekręcił nas tak, że opierał się plecami o wezgłowie łóżka, a ja leżałam na nim. Nasze spocone ciała ocierały się o siebie. Jego dłonie były wszędzie, a silne ciało prężyło się ku mnie, jak przedtem moje. Chwyciłam jego twarz, łapczywie zagłębiając się językiem w jego ustach, próbując nasycić głód, jaki odczuwałam. Sięgnął pomiędzy moje nogi, zanurzając palce w mojej szczelinie. Szorstkie opuszki drażniły łechtaczkę i drżące wejście. Jęknęłam, przyciskając usta do jego ust i kołysałam biodrami, napierając na jego dłoń. Pieścił mnie niespiesznie, potęgując moje pożądanie, zmieniając łapczywe pocałunki w powolną penetrację moich ust, podczas gdy ja rozpływałam się

z rozkoszy. Zadrżałam, gdy położył dłoń na moim wzgórku i powoli wsunął we mnie środkowy palec. Pocierał dłonią moją łechtaczkę, pieszcząc jednocześnie koniuszkiem palca wrażliwe tkanki. Drugą ręką przytrzymywał moje biodra. Byłam unieruchomiona, miał nade mną absolutną kontrolę i uwodził mnie z nieznośną precyzją, ale drżał jeszcze bardziej niż ja i ciężko dyszał. Wydawane przez niego pomruki były zabarwione błaganiem i skruchą. Odsunęłam się i złapałam jego kutasa w obie dłonie. Również doskonale znałam jego ciało, wiedziałam, czego pragnął i potrzebował. Przesuwałam po nim dłonią od nasady po czubek, wyciskając na szeroką koronę gęste kropelki pierwszej wilgoci. Wcisnął się w wezgłowie łóżka z głośnym jękiem, zginając trzymany we mnie palec. Niczym zahipnotyzowana patrzyłam, jak na jego żołędzi pojawia się gęsta kropla i powoli spływa po całej długości penisa, aż do mojej dłoni. – Nie – wydyszał. – Jestem zbyt blisko. Ponownie zaczęłam go pieścić, z zadowoleniem patrząc na tryskający preejakulat. Byłam szaleńczo podniecona jego rozkoszą i świadomością, że potrafiłam doprowadzić do takiego stanu tak zwierzęco seksualnego faceta. Przeklął i wyjął ze mnie palce. Złapał mnie za biodra, odsuwając moją dłoń, uniósł i opuścił mnie na siebie, unosząc jednocześnie biodra, wnikając w moje wnętrze rozpalonym kutasem. Krzyknęłam i złapałam go za ramiona, a moja cipka zacisnęła się wokół potężnego gościa. – Eva. Ujrzałam, jak napinają się jego mięśnie szczęki i szyi, po czym zaczął dochodzić, wlewając we mnie obfite, gorące kaskady. Fale wilgoci otworzyły mnie na niego. Przesuwałam się wzdłuż jego pulsującej erekcji, aż wypełnił mnie po brzegi. Zatopiłam paznokcie w jego napiętych mięśniach i rozchyliłam usta,

desperacko walcząc o oddech. – Weź to – powiedział, układając mnie w taki sposób, że zanurzył się we mnie aż do końca. – Weź mnie. Jęknęłam, rozkoszując się przyjemnym bólem, gdy miałam go w sobie tak głęboko. Nagle zalała mnie fala orgazmu i wygięłam się do tyłu, rozpływając się w palącej przyjemności. Zawładnął mną instynkt, biodra poruszały się swoim własnym rytmem, a uda zaciskały się i rozluźniały. Nie liczyło się nic więcej poza obecną chwilą, w której odzyskiwałam mojego mężczyznę. Moje serce. Gideon spełniał moje żądania. – O tak, aniołku – zachęcał mnie zmysłowym głosem, a jego penis pozostawał cały czas twardy jak skała, jakby nie przeżył dopiero co potężnego orgazmu. Odsunął ręce na boki i zacisnął pięści na kołdrze. Bicepsy napinały się przy każdym ruchu, a błyszczące od potu, pięknie wyrzeźbione mięśnie brzucha twardniały, gdy na niego napierałam. Jego ciało było jak dobrze naoliwiona maszyna, którą wykorzystywałam do granic możliwości. I pozwalał mi na to. Oddawał mi się całkowicie. Kołysząc biodrami, czerpałam przyjemność, jęcząc jego imię. Moja cipka zaciskała się rytmicznie, a kolejny orgazm nadchodził zbyt szybko. Nieprzytomna z rozkoszy wydyszałam: – Proszę. Gideon, proszę. Złapał mnie za kark i talię, po czym obniżył się, tak że leżeliśmy płasko na łóżku. Przytrzymując mnie mocno, całkowicie unieruchomioną, wypychał do góry biodra, jeszcze i jeszcze, szturmując moje ciało szybkimi, mocnymi pchnięciami. Tarcie jego potężnego kutasa, który zanurzał się i wychodził, doprowadzało mnie na skraj obłędu. Zadrżałam gwałtownie i szczytowałam ponownie, wpijając palce w jego boki.

Gideon wyprężył się i poszedł w moje ślady, zaciskając ramiona tak mocno, że z trudem łapałam oddech. Moje palące płuca wypełniało wydychane przez niego powietrze. Byłam absolutnie bezbronna, posiadł mnie całkowicie. – Boże, Eva. – Wcisnął twarz w moją szyję. – Potrzebuję cię. Tak bardzo cię potrzebuję. – Kochany. – Trzymałam go mocno, bojąc się rozluźnić uścisk.

*

Zobaczyłam nad sobą sufit i uświadomiłam sobie, że zasnęłam. Nagle ogarnęła mnie panika, która zwykle towarzyszy przejściu z upojnego snu do koszmarnej rzeczywistości. Zerwałam się, łapczywie wciągając powietrze.

Gideon. Gdy dostrzegłam, że śpi obok, miarowo oddychając z lekko rozchylonymi ustami, ledwo powstrzymałam łkanie. Kochanek, który złamał mi serce, powrócił. Boże... Opadłam z powrotem na łóżko i starałam się rozluźnić, upajając się rzadką przyjemnością obserwowania śpiącego Gideona. Jego twarz zmieniała się, gdy przestawał się kontrolować, i przypominałam sobie wtedy, jaki był młody. Łatwo można było o tym zapomnieć, gdy się budził i emanował pewnością siebie, tą samą, która rozłożyła mnie na łopatki przy pierwszym spotkaniu. Z nabożeństwem odsunęłam z jego policzka czarne kosmyki i dostrzegłam nowe zmarszczki wokół jego oczu i ust. Zauważyłam również, że schudł. Musiał bardzo przeżywać naszą separację, chociaż tak dobrze udawało mu się to ukryć. A może to tylko ja postrzegałam go jako niepokonanego, niewzruszonego.

Sama nie byłam natomiast w stanie ukrywać desperacji. Wierzyłam, że to koniec naszego związku, co było oczywiste dla każdego, kto na mnie spojrzał. Właśnie tego chciał Gideon, nazywał to wiarygodnym zaprzeczeniem. Ja nazywałam to piekłem i dopóki nie będziemy mogli przestać udawać, że się rozstaliśmy, pozostanę w jego otchłani. Przekręciłam się ostrożnie, podparłam na łokciu i obserwowałam boskiego mężczyznę, który zaszczycił moje łóżko. Obejmował ramionami poduszkę, prezentując swoje wyrzeźbione bicepsy i muskularne plecy przyozdobione zadrapaniami i półokrągłymi śladami moich paznokci. Wpijałam się również w jego pośladki, nieprzytomnie podniecona napinającymi się i rozluźniającymi mięśniami, gdy niestrudzenie przesuwał we mnie swojego grubego, długiego kutasa. Jeszcze i jeszcze. Niespokojnie poruszyłam nogami, a całe moje ciało zapałało ponownym głodem. Pomimo całej swojej perfekcyjnej miejskiej ogłady, za zamkniętymi drzwiami Gideon zmieniał się w nieokiełznane zwierzę, w kochanka, który za każdym razem obnażał moją duszę. Stawałam się całkowicie bezbronna wobec jego dotyku, nie mogąc oprzeć się przyjemności rozłożenia ud dla tego ognistego, namiętnego samca... Nagle otworzył oczy, olśniewając mnie jaskrawoniebieskimi oczami. Rzucił mi powłóczyste, namiętne spojrzenie, od którego zadrżało mi serce. – Hmm... Czyżby to było twoje spojrzenie po tytułem: zerżnij mnie? – To dlatego, że jesteś tak niesamowicie podniecający – odparłam. – Obudzić się obok ciebie to jak... dostać prezent gwiazdkowy. Uśmiechnął się. – Dla twojej wygody jestem już rozpakowany i nie będziesz również potrzebowała baterii.

Poczułam w piersi niewypowiedziane pragnienie. Za bardzo go kochałam. Ciągle martwiłam się, że nie zdołam go przy sobie zatrzymać. Był jak ulotny sen, który usiłowałam zamknąć w dłoniach. Niepewnie wypuściłam oddech i powiedziałam: – Zdajesz sobie sprawę, że stanowisz dla kobiety wyjątkowy kąsek. Upojny, słodki... – Cicho bądź. – Przekręcił się i wciągnął mnie pod siebie, zanim zorientowałam się, co zamierza. – Jestem nieprzyzwoicie bogaty, a ty pragniesz jedynie mojego ciała. Spojrzałam na niego, podziwiając sposób, w jaki ciemne włosy otaczały jego niesamowitą twarz. – Pragnę serca wewnątrz tego ciała. – Jest twoje. – Ułożył ręce po obu stronach mojego ciała i splótł nogi z moimi, a szorstkie włosy na jego łydkach drażniły moją nadwrażliwą skórę. Byłam zniewolona, podporządkowana. Tak wspaniale było czuć na sobie jego ciepłe, jędrne ciało. Westchnęłam i poczułam, jak ulatnia się część moich obaw. – Nie powinienem był zasypiać – stwierdził. Głaskałam go po głowie. Wiedziałam, że ma rację, że przez jego koszmary senne i nietypową parasomnię seksualną śpiąca z nim osoba naraża się na niebezpieczeństwo. Potrafił być agresywny przez sen i śpiąc blisko niego, byłam wystawiona na impet szalejącej w nim złości. – A ja się cieszę, że zasnąłeś. Złapał mnie za nadgarstek i pocałował moje palce.

– Potrzebujemy czasu dla siebie, gdy nie będziemy musieli ciągle oglądać się w przeszłość. – O Boże, prawie bym zapomniała. Była tu dziś Deanna Johnson. W chwili gdy wypowiedziałam te słowa, zauważyłam, że wytworzył się między nami mur. Gideon przymknął na moment oczy i w ułamku sekundy zniknęło z nich całe ciepło. – Trzymaj się od niej z daleka. To reporterka. Oplotłam go ramionami. – Jest żądna krwi – powiedziałam. – Będzie musiała ustawić się w kolejce. – Dlaczego tak się tobą interesuje? Jest freelancerką. Nikt nie przydzielił jej zadania polegającego na obserwowaniu ciebie. – Daj sobie z tym spokój, Evo. Zirytowała mnie jego niechęć do podjęcia tematu. – Wiem, że ją zerżnąłeś. – Nie, nie wiesz. I powinnaś skupić się na tym, że za chwilę mam zamiar zerżnąć ciebie. Teraz już byłam pewna. Odsunęłam się od niego. – Skłamałeś.

Szarpnął się do tyłu, jakbym go uderzyła. – Nigdy cię nie okłamałem. – Powiedziałeś mi, że odkąd mnie spotkałeś, uprawiasz seks częściej niż przez całe poprzednie dwa lata, a doktorowi Petersenowi oznajmiłeś, że kochałeś się dwa razy w tygodniu. Więc jaka jest prawda? Przewrócił się na plecy i wpatrywał się w sufit. – Czy musimy teraz o tym rozmawiać? Akurat dzisiejszej nocy? – zapytał. Był spięty i przyjął postawę obronną, więc postanowiłam odpuścić. Nie chciałam się z nim kłócić, szczególnie o przeszłość. Ważna była chwila obecna i przyszłość. Musiałam wierzyć w to, że będzie mi wierny. – Nie, nie musimy – odrzekłam pojednawczo, przekręciłam się i położyłam dłoń na jego piersi. Gdy wzejdzie słońce, znowu będziemy musieli udawać, że nic nas nie łączy. Nie miałam pojęcia, jak długo trzeba będzie podtrzymywać tę fikcję i kiedy znów go zobaczę. – Chciałam cię tylko ostrzec, że Deanna się tobą interesuje. Uważaj na nią. – Doktor Petersen pytał o kontakty seksualne – wyjaśnił beznamiętnie. – I owszem, zabierałem kobiety do hotelu, ale nie zawsze z nimi sypiałem. Najczęściej nie. Przypomniałam sobie jego kącik do ruchania, apartament w jednym z jego hoteli wypełniony gadżetami erotycznymi. Dzięki Bogu pozbył się go, choć ja nigdy o nim nie zapomnę. – Może lepiej nic mi więcej nie mów. – To ty otworzyłaś te drzwi – odgryzł się. – I musimy przez nie przejść.

Westchnęłam. – W porządku. – Czasami nie byłem w stanie znieść samotności, lecz nie miałem również ochoty z nikim rozmawiać. Nie chciałem nawet myśleć, a już tym bardziej coś czuć. Pragnąłem skupić uwagę na kimś innym, ale włożenie kutasa stanowiłoby zbyt wielkie zaangażowanie. Rozumiesz, co mam na myśli? Niestety rozumiałam go doskonale. Przypomniałam sobie czasy, gdy padałam na kolana przed facetem tylko po to, żeby choć na moment zagłuszyć kłębiące się w głowie myśli. Nie chodziło w tym o zabawę czy seks. – Więc była jedną z kobiet, które zerżnąłeś, czy nie? – Obrzydliwe pytanie, ale musieliśmy to sobie wyjaśnić. Odwrócił się i spojrzał na mnie. – Jeden raz. – Musiałeś zrobić na niej niezłe wrażenie, skoro cały czas jest taka wściekła. – Nie mam zielonego pojęcia, nie pamiętam. – Byłeś pijany? – Nie. Jezu. – Potarł twarz dłońmi. – Co ona ci naopowiadała? – Nic osobistego. Wspomniała coś o twojej ciemnej stronie. Uznałam, że ma na myśli seks, ale nie wypytywałam o szczegóły. Usiłowała mnie przekonać, że mamy ze sobą coś

wspólnego, gdyż obie nas zostawiłeś. Taka Wspólnota Wzgardzonych przez Gideona Crossa. Obrzucił mnie chłodnym spojrzeniem. – Nie bądź zjadliwa. To do ciebie nie pasuje. – Hej, przepraszam. – Zmarszczyłam brwi. – Nie chciałam zachować się jak ostatnia jędza, ale biorąc pod uwagę okoliczności, mam chyba prawo do odrobiny złośliwości. – A co miałem, do cholery, zrobić, Evo? Nie miałem pojęcia o twoim istnieniu – rzucił niskim, szorstkim głosem. – Gdybym o tym wiedział, nie spocząłbym, dopóki bym cię nie odnalazł. Ale nie wiedziałem, więc zadowoliłem się byle czym. Tak samo jak ty. Oboje marnowaliśmy czas z niewłaściwymi osobami. – Tak, to prawda. Byliśmy parą głupców. Nastała chwila ciszy. – Jesteś wkurzona? – spytał. – Nie. Wpatrywał się we mnie tak intensywnie, że aż się zaśmiałam. – Szykowałeś się do kłótni, prawda? Możemy to zrobić, chociaż osobiście liczyłam na seks. Gideon wsunął się na mnie. Wyraz jego twarzy, na której malowały się jednocześnie ulga i wdzięczność, sprawił, że zakłuło mnie w sercu. Przypomniałam sobie, jak ważne dla niego było absolutne zaufanie. Tylko wtedy potrafił się otworzyć.

– Jesteś inna – powiedział, dotykając mojej twarzy. Oczywiście, że byłam inna. Mój ukochany mężczyzna zabił dla mnie. Po takiej ofierze wiele rzeczy traci znaczenie.

3

– Aniołku. Zanim otworzyłam oczy, poczułam zapach kawy. – Gideon? – Hmm? – Jeśli nie ma jeszcze siódmej, skopię ci tyłek. Na dźwięk jego cudownego śmiechu podkuliłam palce u stóp. – Jest wcześnie, ale musimy porozmawiać. – Tak? – Otworzyłam jedno oko, potem drugie, żeby w pełni podziwiać jego trzyczęściowy garnitur. Wyglądał w nim tak bosko, że miałam ochotę zedrzeć z niego ten strój zębami. Usiadł na brzegu łóżka niczym uosobienie pokusy i powiedział: – Zanim wyjdę, chciałem się upewnić, że między nami wszystko okej. Podniosłam się i oparłam się o zagłówek, nie zakrywając nagich piersi, bo wiedziałam, że będziemy rozmawiać o jego byłej narzeczonej. Gdy zachodziła taka potrzeba, nie cofałam się przed niczym. – Do tej rozmowy potrzebuję kawy.

Gideon podał mi kubek i pogłaskał kciukiem mój sutek. – Jesteś taka piękna – wyszeptał. – Każdy centymetr twojego ciała. – Próbujesz mnie zdekoncentrować? – To ty mnie rozpraszasz. Zresztą bardzo skutecznie. Czy to możliwe, że był aż tak zafascynowany moim ciałem, jak ja jego? Uśmiechnęłam się na tę myśl. – Brakowało mi twojego uśmiechu, aniołku. – Znam to uczucie. – Każde nasze spotkanie, podczas którego nie obdarzał mnie swoim uśmiechem, było jak cios prosto w serce, aż w końcu krwawiło ono bez przerwy. Nie mogłam nawet myśleć o tych momentach bez ukłucia bólu. – Gdzie schowałeś ten garnitur, mistrzu? Chyba nie miałeś go w kieszeni? Wraz ze zmianą ubrania przemieniał się w bogatego, władczego biznesmena. Garnitur był szyty na miarę, uzupełniały go idealnie dopasowana koszula i krawat. Nawet spinki do mankietów świadczyły o dyskretnej elegancji. Rozrzucone na kołnierzyku czarne włosy stanowiły jednak ostrzeżenie, że niełatwo go poskromić. – To jeden z tematów, które musimy poruszyć. – Wyprostował się, ale wciąż spoglądał na mnie ciepło. – Zająłem sąsiedni apartament. Będziemy musieli stopniowo aranżować nasze pojednanie, więc zachowam pozory, że mieszkam na Piątej Alei, ale jak najwięcej czasu będę spędzał jako twój nowy sąsiad. – Czy to bezpieczne? – Nie jestem o nic podejrzany. Policja nawet się mną nie interesuje. Mam żelazne alibi,

a przy tym nie mam żadnego motywu. Okażemy jedynie detektywom trochę szacunku, nie uwłaczając ich inteligencji. Utwierdzimy ich w przekonaniu, że zabrnęli w ślepy zaułek. Upiłam łyk kawy, zyskując w ten sposób czas na przemyślenie jego słów. Być może w tej chwili nic nam nie groziło, ale biorąc pod uwagę to, co zrobił, zawsze będzie nad nim wisiało niebezpieczeństwo. Ta świadomość nie dawała mi spokoju, bez względu na to, jak bardzo starał się mnie pocieszyć. Teraz jednak szukaliśmy drogi powrotnej do siebie i wyczułam, że chce mnie zapewnić, iż przezwyciężymy koszmar ostatnich tygodni. Odpowiadając, przybrałam żartobliwy ton: – Więc mój były chłopak będzie na Piątej Alei, ale mam za to do dyspozycji przystojnego nowego sąsiada? Brzmi interesująco. Uniósł brew. – Masz ochotę na odgrywanie ról, aniołku? – Chcę cię zadowalać – odrzekłam z brutalną szczerością. – Chcę dać ci wszystko, co kiedykolwiek znalazłeś w innej kobiecie. – W kobietach, które zabierał do swojego kącika do ruchania. Jego oczy płonęły zimnym niebieskim ogniem, ale przemówił spokojnym, stonowanym głosem: – Nie mogę się od ciebie oderwać. To powinno stanowić najlepszy dowód, że nie potrzebuję niczego więcej. Patrzyłam, jak się podnosi. Wziął ode mnie kubek i postawił go na stoliku nocnym, po czym z wprawą pociągnął za brzeg prześcieradła, które okrywało moją nagość. – Opuść się niżej – rozkazał. – Rozłóż nogi.

Mój puls szaleńczo przyspieszył, gdy wykonywałam jego polecenia. Położyłam się na plecach i rozchyliłam uda. Czułam się całkowicie obnażona i bezbronna pod jego przeszywającym spojrzeniem, ale powstrzymałam instynktowną potrzebę, aby się przykryć. Skłamałabym, twierdząc, że nie podniecała mnie myśl, iż jestem absolutnie naga, podczas gdy on ma na sobie jeden ze swoich wyjątkowo seksownych garniturów. Dawało mu to przewagę, która niesamowicie na mnie działała. Przeciągnął palcami po delikatnych płatkach między moimi nogami, drażniąc łechtaczkę. – Ta piękna cipka jest moja. Poczułam ucisk w brzuchu na dźwięk jego zachrypłego głosu. Zacisnął na mnie dłoń i spojrzał mi w oczy. – Zapewne już zauważyłaś, że jestem bardzo zaborczym facetem. Zadrżałam, gdy czubkiem palca zaczął masować moją pulsującą szparkę. – Tak. – Odgrywanie ról, wiązanie, środki transportu, najprzeróżniejsze miejsca... Chętnie wszystkiego z tobą spróbuję. – Z błyskiem w oczach powolutku wsunął we mnie palec. Zamruczał zmysłowo i przygryzł dolną wargę w niesamowicie seksowny sposób, który zdradził mi, że poczuł we mnie swoją spermę. Ogarnęła mnie fala przyjemności i przez chwilę nie byłam w stanie nic powiedzieć. – Podoba ci się – wyszeptał.

– Mhm. Jego palec powędrował głębiej. – Nie pozwolę, żebyś szczytowała przy użyciu plastiku, szkła, metalu czy skóry. Twoi przyjaciele na baterie będą musieli poszukać sobie innej rozrywki. Ciepło zalało mnie niczym gorączka. Zrozumiał. Nachylił się nade mną, oparł rękę na materacu i przywarł ustami do moich ust. Uciskał kciukiem łechtaczkę, masując mnie z wprawą wewnątrz i na zewnątrz. Fala przyjemności rozlała się po moim brzuchu i sutkach. Położyłam dłonie na nagich piersiach i ściskałam je, gdy twardniały. Jego dotyk i pożądanie były jak magia. Nie wiem, jak mogłam bez niego żyć. – Pragnę cię – powiedział głębokim gardłowym głosem. – Pożądam cię bez przerwy. Wystarczy, że pstrykniesz palcami i jestem gotowy. – Przesunął językiem po mojej dolnej wardze, wdychając mój przyspieszony oddech. – Kiedy dochodzę, dochodzę dla ciebie. Dzięki tobie i twoim ustom, dłoniom i tej nienasyconej małej cipce. I w zamian mam dla ciebie mój język, moje palce, moją spermę. Ty i ja, Evo. Intymnie i ostro. Nie miałam wątpliwości, że gdy mnie dotykał, stanowiłam centrum jego świata, że widział jedynie mnie i tylko o mnie myślał. Ale nie mogliśmy cieszyć się fizyczną bliskością bez przerwy. Musiałam nauczyć się wierzyć w to, co niewidoczne między nami. Wiłam się bezwstydnie pod wpływem zanurzającego się we mnie palca. Dodał drugi, a ja wcisnęłam pięty w materac, wychodząc mu na spotkanie. – Proszę. – Gdy twoje spojrzenie stanie się rozmyte i rozmarzone, to ja sprawię, że będziesz tak wyglądać, nie zabawka. – Delikatnie skubnął moją szczękę, po czym przesunął usta na piersi,

odsuwając moje dłonie. Objął ustami wrażliwy sutek i zaczął delikatnie ssać. Poczułam ostre ukłucie bólu, a moje podniecenie potęgował fakt, że istniała między nami jakaś zadra, której jeszcze nie udało nam się nazwać ani usunąć. – Chcę więcej – wydyszałam, spragniona jego przyjemności tak samo jak własnej. – Jak zawsze – wymruczał, wykrzywiając usta w zawadiackim uśmiechu. Jęknęłam z frustracji. – Chcę poczuć cię w sobie. – To bardzo dobrze. – Krążył językiem wokół drugiego sutka, drażniąc go aż do bólu. – Powinnaś pragnąć mnie, nie orgazmu, aniołku. Mojego ciała, moich dłoni. W końcu nie będziesz w stanie przeżyć spełnienia, nie czując dotyku mojej skóry na twojej. Pokiwałam gwałtownie głową, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. Moje ciało skręcało się z pożądania niczym sprężyna, coraz mocniej z każdym kółeczkiem, które kciuk Gideona zataczał na mojej łechtaczce, i każdym ruchem jego palców we mnie. Pomyślałam o moim zaufanym chłopaku na baterie i wiedziałam, że gdyby Gideon przestał mnie teraz dotykać, nic by mnie nie doprowadziło do takiego stanu. Pragnęłam go, a moje pragnienie podsycało jego pożądanie. Moje uda zadrżały. – Zaraz... dojdę. Przykrył swoimi miękkimi ustami moje. To miłość kryjąca się w jego pocałunku popchnęła mnie ku spełnieniu. Krzyknęłam i zadrżałam gwałtownie w krótkim, potężnym orgazmie. Jęknęłam przeciągle, wijąc się w spazmach rozkoszy. Włożyłam ręce pod jego marynarkę, żeby zatrzymać go przy sobie, i pożerałam jego usta, aż opadła fala przyjemności.

Zlizał mój smak ze swoich palców i wymruczał: – Powiedz, o czym myślisz. Próbowałam siłą woli uspokoić galopujące bicie serca. – Nie myślę. Chcę tylko na ciebie patrzeć. – Nie zawsze. Czasami zamykasz oczy. – To dlatego, że w łóżku zawsze dużo mówisz, a twój głos jest niesamowicie seksowny. Uwielbiam cię słuchać, Gideonie. Lubię wiedzieć, że sprawiam ci tyle przyjemności, ile ty dajesz mnie. – Ssij mnie teraz – wyszeptał. – Spraw, żebym doszedł dla ciebie. W pośpiechu ześlizgnęłam się z łóżka i z niecierpliwością rozpięłam mu rozporek. Był twardy i nabrzmiały w potężnej erekcji. Podniosłam koszulę, zsunęłam bokserki i uwolniłam go. Opadł ciężko w moje dłonie, całą swoją imponującą długością i lśniącym koniuszkiem. Zlizałam dowody jego podniecenia, podziwiając jego opanowanie i sposób, w jaki potrafił kontrolować własne żądze, żeby zaspokoić moje. Wpatrywałam się w jego twarz, biorąc w usta aksamitną główkę. Widziałam, że rozchylił wargi i wstrzymał na chwilę oddech, a jego powieki stały się ciężkie, upojone przyjemnością. – Eva. – Czułam na twarzy jego rozpalony wzrok. – Och... Tak. Dokładnie tak. Boże, uwielbiam twoje usta. Jego pochwała dodała mi animuszu. Wzięłam go tak głęboko, jak tylko mogłam. Uwielbiałam to robić, kochałam jego niezwykle męski smak i zapach. Przesunęłam ustami po całej długości, ssąc delikatnie, z uwielbieniem. Nie widziałam nic złego w wielbieniu jego męskości – zasługiwałam na to.

– Podoba ci się to – powiedział wibrującym głosem, wsuwając palce w moje włosy i przytrzymując mi głowę. – Tak samo jak mnie. – Bardziej. Pragnę to robić godzinami. Doprowadzać cię do finału raz za razem. Wydał z siebie potężny jęk. – O tak. Nigdy nie mam dosyć. Przejechałam językiem po pulsującej żyłce aż do czubka, po czym ponownie wzięłam go w usta, przechylając głowę do tyłu. Usiadłam na piętach z rękami na kolanach, oferując mu siebie. Gideon spojrzał na mnie oczami błyszczącymi pożądaniem i czułością. – Nie przestawaj. – Stanął szerzej. Włożył mi członek do gardła, po czym wyciągnął go, pokrywając mój język smugą kremowego pierwszego soku. Przełknęłam, delektując się jego wspaniałym smakiem. Jęknął i przytrzymał moją głowę. – Nie przestawaj, aniołku. Wyssij mnie do ostatniej kropelki. Wciągnęłam policzki i znaleźliśmy nasz rytm, synchronizujący nasze serca, oddechy i pogoń za przyjemnością. Może i mieliśmy tendencję do pakowania się w kłopoty, ale nasze ciała rozumiały się instynktownie. Kiedy się dotykaliśmy, wiedzieliśmy, że jesteśmy z właściwą osobą, dokładnie tam, gdzie powinniśmy być. – Jest mi tak zajebiście dobrze. – Zacisnął mocno zęby, aż zgrzytnęły. – O Boże, zaraz trysnę. Jego kutas napęczniał w moich ustach. Zacisnął dłonie w pięści, ciągnąc mnie za włosy,

a jego ciało zaczęło drżeć targane potężnym orgazmem. Gideon przeklinał, a ja połykałam. Zalewał moje usta obfitymi falami lepkiego ciepła, jakby nie dochodził przez całą noc. Gdy skończył, drżałam i z trudem łapałam oddech. Podniósł mnie, przeniósł na łóżko i posadził tuż przy sobie. Oddychał ciężko i mocno mnie obejmował. – Nie to miałem na myśli, przynosząc ci kawę. – Przycisnął na chwilę usta do mojego czoła. – Nie żebym narzekał. Wtuliłam się w niego, wdzięczna, że znów jesteśmy tak blisko. – Chodźmy na wagary i będziemy mogli nadrobić stracony czas. Jego śmiech był wciąż ochrypły po niedawnym orgazmie. Nadal w jego objęciach, czułam, jak delikatnie przesuwa palcami po moich włosach i ramieniu. – Nie mogłem patrzeć na to, jaka byłaś zraniona i zła. Świadomość, że sprawiałem ci ból, że się ode mnie oddalasz... Oboje byliśmy w piekle, ale nie mogłem ryzykować, że padnie na ciebie jakiekolwiek podejrzenie. Zesztywniałam. W ogóle o tym nie pomyślałam. Stanowiłam motyw zabójstwa, więc policja mogła założyć, że wiedziałam o zbrodni. To, że nie miałam pojęcia o obecności Nathana, nie było moim jedynym zabezpieczeniem. Gideon postarał się również, żebym miała niepodważalne alibi. Zawsze myślał o moim bezpieczeństwie, bez względu na koszty. Odsunął się i powiedział: – Włożyłem ci do torebki telefon na kartę. Ma wgrany numer, który połączy cię z Angusem. Gdybyś mnie potrzebowała, skontaktujesz się ze mną w ten sposób. Zacisnęłam ze złością dłonie. Mam się kontaktować z moim chłopakiem przez szofera?

– Nienawidzę tego. – Ja też. Moim priorytetem jest przygotowanie wszystkiego tak, abyśmy mogli znowu być razem. – Nie narażasz Angusa na niebezpieczeństwo, każąc mu być naszym łącznikiem? – Pracował kiedyś w MI6. Potajemne rozmowy telefoniczne to dla niego dziecinne igraszki. – Zawahał się, po czym dodał: – Evo, żądam całkowitej otwartości. Mogę namierzyć cię przez ten telefon i będę to robił. – Co? – Zsunęłam się z łóżka i wstałam. Moje myśli krążyły pomiędzy MI6 – brytyjskimi tajnymi służbami! – i monitorowaniem mojej komórki. Sama nie wiedziałam, do czego przyczepić się najpierw. – Nie ma mowy. Gideon również się podniósł. – Skoro nie mogę z tobą być ani rozmawiać, muszę chociaż wiedzieć, gdzie jesteś. – Nie zachowuj się w ten sposób, Gideonie. Stał z niewzruszonym wyrazem twarzy. – Nie musiałem ci nic mówić. – Chyba żartujesz! – Podeszłam do szafy po szlafrok. – A sam stwierdziłeś, że fakt uprzedzenia kogoś o niewłaściwym zachowaniu nie stanowi żadnego usprawiedliwienia. – Odpuść mi trochę.

Wciąż wpatrując się w niego, włożyłam czerwony jedwabny szlafroczek i zawiązałam pasek na supeł. – Po prostu myślę, że zawsze musisz mieć wszystko pod kontrolą i uwielbiasz mnie śledzić. Założył ręce na piersiach. – Lubię czuwać nad twoim bezpieczeństwem. Przypomniałam sobie wydarzenia paru ostatnich tygodni, tyle że tym razem włączyłam do tego obrazu Nathana, i zamarłam. Nagle wszystko zaczęło mieć sens: wściekłość Gideona, gdy pewnego ranka próbowałam pójść na piechotę do pracy, Angus jeżdżący za mną codziennie po mieście, furia Gideona, gdy sprowadził wiozącą mnie windę... W tych wszystkich momentach, gdy prawie nienawidziłam go za to, że był taki zaborczy, on chronił mnie przed Nathanem. Ugięły się pode mną kolana i nieelegancko opadłam na podłogę. – Eva. – Daj mi chwilę. – Już podczas naszego „zerwania” zaczęłam się domyślać prawdy. Wiedziałam, że po tym jak Nathan przyszedł do biura Gideona ze zdjęciami, na których byłam poniżana i gwałcona, mój ukochany nie pozwoliłby mu tak po prostu odejść. Brett Kline zaledwie mnie pocałował, a dostał baty od Gideona. Nathan gwałcił mnie wielokrotnie przez lata i udokumentował to na zdjęciach i nagraniach wideo. Reakcja Gideona na ich pierwsze spotkanie musiała być gwałtowna. W dniu gdy zastałam Gideona świeżo po wyjściu spod prysznica, z purpurową plamą na mankiecie koszuli, Nathan musiał go odwiedzić w budynku Crossfire. Wtedy myślałam, że to ślady szminki, a to była krew Nathana. Sofa i poduszki w biurze Gideona były w nieładzie

w wyniku walki, nie po spotkaniu z Corinne. Ukucnął obok, wpatrując się we mnie marsowym spojrzeniem. – Do cholery, myślisz, że chcę cię śledzić? To były wyjątkowe okoliczności. Powinnaś być wdzięczna, że próbowałem pogodzić twoją niezależność z bezpieczeństwem. Łał. Spojrzenie w przeszłość nie tylko przywróciło wszystkiemu sens, ale także dało mi niezłą nauczkę. – Rozumiem. – Nie sądzę. To... – wskazał na siebie – jest zaledwie skorupą. To ty dajesz mi życie, Evo. Rozumiesz? Jesteś moim sercem i duszą. Gdyby coś ci się stało, ja też bym umarł. Czuwanie nad twoim bezpieczeństwem jest jak instynkt samozachowawczy! Jeśli nie jesteś w stanie zrobić tego dla siebie, znoś to dla mnie. Rzuciłam się na niego, przewracając na plecy, i pocałowałam mocno. Moje serce waliło jak oszalałe, krew pulsowała w uszach. – Nie chcę cię irytować – wydyszałam pomiędzy desperackimi pocałunkami – ale nieźle musiałam zaleźć ci za skórę. Zamruczał i mocno mnie przytulił. – A więc między nami wszystko okej? Zmarszczyłam nos. – Może z wyjątkiem telefonu. Telefoniczny monitoring to czyste szaleństwo.

– To tymczasowe. – Wiem, ale... Położył dłoń na moich ustach. – Włożyłem ci do torebki instrukcję, jak monitorować moją komórkę. Zaniemówiłam. Gideon się uśmiechnął. – Założę się, że teraz nie wydaje ci się to takim poronionym pomysłem. – Zamknij się! – Zsunęłam się z niego i pacnęłam go w ramię. – Oboje jesteśmy nieźle popaprani. – Wolę określenie „selektywni dewianci”. Ale zachowamy je dla siebie. W jednej chwili ulotniło się kojące wrażenie ciepła i poczułam przypływ paniki na myśl, że musimy ukrywać nasz związek. Kiedy znowu go zobaczę? Za parę dni? Nie wytrzymam powtórki paru ostatnich tygodni. Robiło mi się niedobrze na samą myśl, że nie będzie go ze mną. – Kiedy znów będziemy razem? – Z trudem wydobywałam z siebie głos przez zaciśnięte gardło. – Dziś wieczorem, Evo. – Spojrzenie jego pięknych oczu było hipnotyzujące. – Nie mogę znieść tego, jak na mnie patrzysz. – Po prostu ze mną bądź – wyszeptałam, czując napływające do oczu łzy. – Potrzebuję cię. Gideon delikatnie przeciągnął palcami po mojej szyi.

– Byłaś ze mną przez ten cały czas. Nie było sekundy, żebym o tobie nie myślał. Jestem twój, Evo. Gdziekolwiek jestem, cokolwiek robię, należę tylko do ciebie. Przywarłam do jego palców, rozkoszując się dotykiem, który odpędzał chłód. – Żadnych spotkań z Corinne. Nie mogę tego znieść. – W porządku – zgodził się ku mojemu zaskoczeniu. – Już jej powiedziałem. Myślałem, że możemy być przyjaciółmi, ale ona pragnie odnowić to, co kiedyś nas łączyło, a ja pragnę ciebie. – Tej nocy, kiedy zginął Nathan, była twoim alibi. – Nie mogłam powiedzieć więcej. Przerażała mnie myśl, w jaki sposób mógł wykorzystać spędzone z nią godziny. – Nie, moim alibi był pożar w kuchni. Większą część nocy spędziłem w towarzystwie strażaków, rozmawiając z firmą ubezpieczeniową i załatwiając zastępczy catering dla hotelu. Corinne kręciła się koło mnie przez pewien czas, a gdy poszła, pozostało wielu pracowników, którzy potwierdzą, gdzie byłem. Ulga, jaką odczułam, musiała być wypisana na mojej twarzy, bo spojrzenie Gideona zmiękło, a w jego wzroku pojawiła się dobrze mi znana skrucha. Wstał i wyciągnął do mnie dłoń. – Twój nowy sąsiad chciałby cię zaprosić na późną kolację. Powiedzmy o ósmej. Klucze do jego mieszkania – i do apartamentu przy Piątej Alei – znajdziesz na breloczku razem ze swoimi. Przyjęłam jego dłoń i spróbowałam rozluźnić atmosferę żartobliwą odpowiedzią. – Jest niesamowicie seksowny. Ciekawe, czy uda mi się go zaciągnąć do łóżka na pierwszej randce?

Jego uśmiech był tak figlarny, że mój puls przyspieszył. – Myślę, że masz duże szanse na seks. Roześmiałam się teatralnie. – Bardzo romantyczne! – Zaraz pokażę ci romans. – Przyciągnął mnie do siebie, wprawnie łapiąc w talii. Trzymał mnie przyciśniętą do niego od kostek po biodra, wygiętą do tyłu. Poczułam, jak poły mojego szlafroczka rozjeżdżają się, obnażając piersi. Odchylił mnie jeszcze bardziej, wciskając twarde udo w moje wrażliwe miejsce między nogami, a ja podziwiałam niezwykłą siłę, z jaką podtrzymywał nas oboje. Uwiódł mnie w mgnieniu oka. Pomimo wielu godzin przyjemności i niedawnego orgazmu byłam na niego gotowa, podniecona jego siłą, sprawnością, pewnością siebie, panowaniem nade mną i samym sobą. Ocierałam się o jego nogę powolnymi ruchami, oblizując usta. Mruknął i otoczył mój sutek ustami, oplatając językiem nabrzmiały wierzchołek. Bez wysiłku trzymał mnie w ramionach, pobudzał i posiadał. Zamknęłam oczy i wyjęczałam swoje oddanie.

*

Ze względu na upał i wilgotność powietrza wybrałam cieniutką lnianą sukienkę i upięłam blond włosy w kucyk. Założyłam złote kolczyki w kształcie kół i zrobiłam bardzo lekki makijaż. Wszystko się zmieniło. Wróciliśmy do siebie z Gideonem. Żyłam w świecie bez Nathana Barkera. Już nigdy nie wpadnę na niego na ulicy, nie zadzwoni niespodziewanie do drzwi. Nie

musiałam się już martwić, że wydarzenia mojej przeszłości zniechęcą do mnie Gideona. Wiedział wszystko i nadal mnie pragnął. Kiełkujący spokój nowej rzeczywistości zakłócał jedynie strach o Gideona – musiałam być pewna, że uniknie oskarżenia. Czy istniał jakiś sposób, żeby raz na zawsze oczyszczono go z zarzutów dotyczących zbrodni, którą przecież popełnił? Czy już do końca naszych dni będziemy żyć w ciągłym strachu, że jego postępek wyjdzie na jaw? I jak to się odbije na naszym związku? Bo nie ma szans, żebyśmy byli tacy sami jak przedtem. Nie po czymś tak straszliwym. Wyszłam z pokoju, zadowolona, że praca w Waters Field & Leaman, jednej z czołowych agencji reklamowych w kraju, pozwoli mi przez parę godzin o tym nie myśleć. Poszłam do kuchni po torebkę i natknęłam się na Cary’ego, który najwyraźniej miał za sobą równie burzliwą noc jak ja. Stał oparty o blat, trzymając się rękami krawędzi, podczas gdy jego chłopak Trey tulił w dłoniach jego twarz i namiętnie go całował. Trey był w pełni ubrany, w dżinsy i T-shirt, a Cary miał na sobie jedynie spodnie od dresu, które wisiały seksownie na jego wąskich biodrach. Obaj mieli zamknięte oczy i byli zbyt pochłonięci sobą, aby zauważyć, że nie są już sami. Nie wypadało mi się tak przyglądać, ale nie mogłam oderwać od nich wzroku. Po pierwsze zawsze fascynował mnie widok dwóch całujących się przystojnych mężczyzn. A po drugie pomyślałam, jak znacząca jest poza Cary’ego. Mimo że na jego pięknej twarzy malowała się bezbronność, fakt, że trzymał się blatu, a nie ukochanego mężczyzny, zdradzał istniejący między nimi dystans. Złapałam torebkę i zaczęłam wycofywać się po cichu z mieszkania. Żeby nie rozpuścić się zupełnie przed dojściem do pracy, zatrzymałam taksówkę. Z tylnego siedzenia obserwowałam zbliżający się budynek Crossfire. Charakterystyczna błyszcząca szafirowa iglica była siedzibą zarówno Cross Industries, jak i Waters Field & Leaman.

Praca asystentki Marka Garrity’ego była spełnieniem moich marzeń. Niektórzy – to znaczy mój ojczym, potentat finansowy Richard Stanton – nie mogli zrozumieć, dlaczego przy moich koneksjach i wykształceniu wybrałam tak niskie stanowisko, ale byłam dumna, że do wszystkiego dochodzę samodzielnie. Mark był świetnym szefem, dzielił się ze mną swoim doświadczeniem, ale również stawiał przede mną wyzwania, z których wiele mogłam się nauczyć. Taksówka podjechała pod budynek i zatrzymała się za czarnym bentleyem, który tak dobrze znałam. Serce zaczęło mi walić jak oszalałe, bo wiedziałam, że Gideon jest gdzieś w pobliżu. Zapłaciłam kierowcy i wysiadłam z przyjemnie chłodnego samochodu w duszne poranne powietrze. Wpatrywałam się w bentleya z nadzieją, że może dostrzegę Gideona. To absurdalne, jak bardzo kręciła mnie ta myśl, biorąc pod uwagę, że całą noc mogłam podziwiać ukochanego w jego nagiej krasie. Z rozmarzonym uśmiechem przeszłam przez drzwi obrotowe do przestronnego lobby Crossfire. Gdyby budynek mógł personifikować człowieka, Crossfire stanowiłby doskonałe ucieleśnienie Gideona. Wyłożone marmurem ściany i podłogi nadawały temu miejscu aurę zamożności i władzy, a kobaltowa przeszklona fasada była równie efektowna jak jeden z jego garniturów. Crossfire był elegancki i seksowny, tajemniczy i niebezpieczny – dokładnie taki, jak mężczyzna, który go stworzył. Uwielbiałam tu pracować. Przeszłam przez bramki ochrony i wjechałam na dwunaste piętro. Wychodząc z windy, dostrzegłam siedzącą przy biurku Megumi. Wpuściła mnie przez szklane drzwi i wstała zza biurka. – Hej – powiedziała na powitanie. Wyglądała bardzo elegancko w czarnych spodniach i jedwabnej koszuli w kolorze złota. Jej ciemne oczy błyszczały z podekscytowania, usta miała podkreślone odważną szkarłatną szminką. – Co robisz w sobotni wieczór? – Och... – Chciałam spotkać się z Gideonem, ale nie wiedziałam, czy mogę na to liczyć. – Nie wiem. Nie mam jeszcze planów. A co?

– Jeden z kolegów Michaela się żeni i mają w sobotę wieczór kawalerski. Jeśli zostanę sama w domu, oszaleję. – Michael, czyli twoja randka w ciemno? – zapytałam, domyślając się, że mówi o facecie, z którym umówiła ją jej współlokatorka. – Tak. – Twarz Megumi rozjaśniła się na moment. – Naprawdę go lubię i wydaje mi się, że on czuje to samo, ale... – Tak? – rzuciłam zachęcająco. Niezgrabnie wzruszyła jednym ramieniem i odwróciła wzrok. – Boi się zaangażować. Wiem, że mu na mnie zależy, ale on ciągle powtarza, że to nic poważnego, że po prostu dobrze się bawimy. A przecież spędzamy ze sobą tak dużo czasu – argumentowała. – Wiem, że musiał przeorganizować swoje życie, aby częściej się ze mną spotykać. I nie chodzi jedynie o seks. Skrzywiłam się, bo znałam ten typ mężczyzn. Trudno było się wyrwać z takiego związku. Facet wysyłał sprzeczne sygnały, które podsycały pożądanie i zapewniały zastrzyki adrenaliny, a potencjalna obietnica nagrody, jeśli obiekt westchnień zdecydowałby się jednak zaangażować, była zbyt kusząca. Która kobieta nie chciałaby osiągnąć tego, co nieosiągalne? – Możesz na mnie liczyć w sobotę – obiecałam, nie chcąc jej zawieść. – Na co masz ochotę? – Pójść na drinka, potańczyć, zaszaleć. – Na twarz Megumi powrócił uśmiech. – Może znajdziemy dla ciebie jakiegoś przystojniaka na pocieszenie po Gideonie. – Hmm... – Ups. Trochę niezręczna sytuacja. – Właściwie nieźle sobie radzę.

Przyjrzała mi się uważnie. – Wyglądasz na zmęczoną. Bo spędziłam całą noc, kotłując się w łóżku z Gideonem. – Dostałam wczoraj nieźle w kość na zajęciach krav magi. – Co? Zresztą nieważne. Nie zaszkodzi rozeznać się w sytuacji, prawda? Poprawiłam paski torebki na ramieniu i oznajmiłam: – Nie potrzebuję żadnych pocieszycieli. – Hej. – Położyła ręce na swoich wąskich biodrach. – Sugeruję tylko, żebyś otworzyła się na możliwość poznania kogoś innego. Wiem, że niełatwo będzie zastąpić Gideona Crossa, ale uwierz mi, to byłaby najlepsza zemsta. Chciało mi się śmiać. – W porządku, otworzę się na możliwości – zgodziłam się. Na jej biurku zadzwonił telefon, więc pomachałam jej na pożegnanie i poszłam w kierunku swojego biurka. Potrzebowałam czasu, żeby przemyśleć całą strategię udawania samotnej kobiety, będącej w rzeczywistości w bardzo intensywnym związku. Należałam do Gideona. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, że mogłabym spotykać się z kimś innym. Zaczynałam właśnie się zastanawiać, jak powiedzieć Gideonowi o sobotniej nocy, gdy usłyszałam wołającą mnie Megumi. Odwróciłam się w jej stronę.

– To do ciebie – rzekła z uśmiechem. – I mam nadzieję, że to sprawa prywatna, bo ma nieziemsko seksowny głos. Brzmi jak czysty seks oblany czekoladą i bitą śmietaną. Poczułam nerwowe podekscytowanie, które sprawiło, że podniosły mi się włoski na karku. – Przedstawił się? – Tak. Brett Kline.

4

Doszłam do swojego biurka i opadłam na krzesło. Na samą myśl o rozmowie z Brettem pociły mi się dłonie. Przygotowywałam się mentalnie na iskrę, która przeszyje mnie całą na dźwięk jego głosu, i następujące po niej poczucie winy. Nie chodziło o to, że chciałam wrócić do Bretta. Ale byliśmy kiedyś razem i łączyło nas czysto hormonalne przyciąganie. Mimo iż nie miałam najmniejszej ochoty się poddawać, nie mogłam udawać, że tego nie ma. Włożyłam do szuflady biurka torebkę i siatkę z butami na zmianę, przebiegając wzrokiem po kolażu zdjęć Gideona i moich. Podarował mi go, żebym zawsze o nim myślała – tak jakby istniały w ogóle chwile, w których opuszczał moje myśli. Nawet śniłam o nim. Zadzwonił mój telefon. Rozmowa przełączona z recepcji. Brett się nie poddawał. Zdeterminowana, aby zachować profesjonalny ton i przypomnieć mu, że jestem w pracy i nie mogę prowadzić niestosownych prywatnych rozmów, odebrałam telefon. – Biuro Marka Garrity’ego, mówi Eva Tramell. – Eva, jesteś wreszcie. Mówi Brett. Zamknęłam oczy i chłonęłam jego głos, określony przez Megumi jako „seks oblany czekoladą”. Brzmiał nawet bardziej seksownie i dekadencko, niż gdy śpiewał, co pozwoliło jego zespołowi Six-Ninths wspiąć się na szczyty list przebojów. Podpisał umowę z Vidal Records, wytwórnią, którą zarządzał ojczym Gideona, Christopher Vidal Senior, a w której Gideon z jakiegoś powodu miał większość udziałów. Świat jest mały. – Cześć. Jak tam twoja trasa koncertowa? – Totalna abstrakcja. Cały czas nie mogę w to wszystko uwierzyć.

– Marzyłeś o tym od dawna i zasługujesz na to. Korzystaj. – Dzięki. – Zamilkł na moment i przywołałam w pamięci jego obraz. Gdy widzieliśmy się po raz ostatni, wyglądał świetnie: nastroszone włosy z platynowymi końcówkami, ciemne szmaragdowe oczy rozpalone pożądaniem. Był wysoki i muskularny, lecz nieprzesadnie, jego wytrenowane ciało mogło sprostać wymogom życia gwiazdy rocka. Opaloną skórę zdobiły tatuaże, miał kolczyki w sutkach, które nauczyłam się ssać, gdy chciałam, żeby we mnie stwardniał... Ale nawet się nie umywał do Gideona. Mogłam podziwiać Bretta, jak każda inna przedstawicielka płci żeńskiej, Gideon jednak był klasą dla siebie. – Słuchaj – zaczął Brett – wiem, że pracujesz, i nie chcę ci przeszkadzać, ale wracam do Nowego Jorku i chciałem się z tobą zobaczyć. Skrzyżowałam nogi w kostkach pod biurkiem. – Myślę, że to nie jest najlepszy pomysł. – Mamy na Times Square premierę teledysku do Golden. Chciałbym, żebyś tam ze mną była. – Była z tobą... Hmm. – Rozmasowałam sobie skronie. Zaskoczył mnie swoją propozycją, więc skupiłam się na myśli o tym, że mama skrytykowałaby mnie za pocieranie twarzy, bo jej zdaniem powodowało to powstawanie zmarszczek. – Miło mi, że o mnie pomyślałeś, ale muszę wiedzieć, czy pogodziłeś się z faktem, że będziemy jedynie przyjaciółmi? – Jasne że nie – zaśmiał się. – Jesteś singielką. Strata Crossa jest moją wygraną. Jasna cholera. Odkąd blogi plotkarskie opisały sfingowany powrót Gideona do Corinne, minęły już prawie trzy tygodnie. Najwidoczniej wszyscy postanowili, że najwyższy czas, abym

związała się z nowym mężczyzną. – To nie takie proste, Brett. Nie jestem gotowa na nowy związek. – Zaprosiłem cię tylko na randkę, nie żądam wieloletniego zobowiązania. – Brett, naprawdę... – Musisz tam być, Evo. – Jego głos nabrał uwodzicielskiego tembru, który zawsze sprawiał, że ściągałam dla niego majtki. – To twoja piosenka. Nie przyjmuję odmowy. – Musisz ją przyjąć. – Jeśli nie przyjdziesz, bardzo mnie zranisz – wyszeptał. – Nie żartuję. Jeśli chcesz, pójdziemy jako przyjaciele, ale musisz tam być. Westchnęłam ciężko i oparłam głowę o biurko. – Nie chcę cię zwodzić. – Ani wkurzyć Gideona, pomyślałam. – Obiecuję, że potraktuję to jako przyjacielską przysługę. Już to widzę. Nic nie odpowiedziałam. Brett jednak się nie poddawał. Być może nigdy się nie podda. – Zgadzasz się? – dopytywał. Kątem oka dostrzegłam filiżankę kawy i stojącego za mną Marka. – Okej – zgodziłam się, głównie dlatego, żeby móc zabrać się do pracy.

– Tak! – W jego głosie słychać było nutkę triumfu, której zapewne towarzyszył również triumfalny gest ręki. – To będzie w czwartek albo w piątek wieczorem, nie wiem jeszcze dokładnie. Daj mi numer komórki, to wyślę ci wiadomość, gdy będę znał szczegóły. W pośpiechu podałam numer. – Zapisałeś? Muszę już lecieć. – Miłego dnia w pracy – powiedział, wprawiając mnie w poczucie winy, że tak go zbywam. Zawsze był świetnym facetem i mógłby być dobrym przyjacielem, ale zaprzepaściłam tę szansę, kiedy go pocałowałam. – Dzięki, Brett... Naprawdę cieszę się z twojego sukcesu. Cześć. – Odłożyłam słuchawkę i spojrzałam na Marka. – Dzień dobry. – Wszystko w porządku? – zapytał Mark, lekko marszcząc brwi. Miał na sobie granatowy garnitur i intensywnie fioletowy krawat, który idealnie pasował do jego ciemnej karnacji. – Tak. Dziękuję za kawę. – Bardzo proszę. Gotowa do pracy? Uśmiechnęłam się. – Zawsze.

*

Szybko zorientowałam się, że z Markiem jest coś nie tak. Wydawał się rozkojarzony

i markotny, co zupełnie nie było w jego stylu. Pracowaliśmy nad kampanią reklamową oprogramowania do nauki języków obcych, ale miał problemy ze skupieniem uwagi. Zasugerowałam, żebyśmy zajęli się projektem promowania lokalnej zdrowej żywności, lecz to niczego nie zmieniło. – Wszystko w porządku? – zapytałam w końcu, niezręcznie przechodząc na pozycję przyjaciela, chociaż oboje staraliśmy się tego unikać w godzinach pracy. Co drugi tydzień zapominaliśmy o relacjach zawodowych i Mark wraz ze swoim partnerem Stevenem zapraszali mnie na obiad, ale poza tym staraliśmy się rygorystycznie nie wychodzić poza role szefa i podwładnej. Bardzo mi to odpowiadało, tym bardziej że wiedziałam, iż Mark zdaje sobie sprawę, jak bogaty jest mój ojczym. Nie chciałam korzystać z przywilejów, na które sama nie zapracowałam. – Co? – Spojrzał na mnie i przeciągnął ręką po krótko ostrzyżonych włosach. – Przepraszam. Położyłam tablet na kolanach. – Wydaje mi się, że coś cię gryzie. Wzruszył ramionami i zaczął kręcić się na krześle. – W niedzielę przypada siódma rocznica mojego związku z Stevenem. – Cudownie – odpowiedziałam z uśmiechem. Mark i Steven byli najbardziej stabilną, kochającą się parą, jaką znałam. – Gratulacje. – Dzięki – odrzekł z wymuszonym uśmiechem. – Idziecie gdzieś? Zrobiłeś jakąś rezerwację czy ja mam się tym zająć?

Pokręcił przecząco głową. – Jeszcze się nie zdecydowałem. Nie wiem, co byłoby najlepsze. – Zastanówmy się. Niestety osobiście nie miałam zbyt wielu rocznic, ale moja mama jest w tej dziedzinie specjalistką. Nauczyłam się od niej co nieco. – Po małżeństwach z trzema zamożnymi mężczyznami Monica Tramell Barker Mitchell Stanton mogłaby być profesjonalną organizatorką przyjęć i imprez, gdyby kiedykolwiek musiała pracować zawodowo. – Myślisz o czymś prywatnym, tylko dla was dwojga? Czy o przyjęciu z rodziną i przyjaciółmi? Zamierzacie wręczyć sobie prezenty? – Chciałbym wziąć ślub! – wypalił mój szef. – Och. Okej. – Odchyliłam się na krześle. – Trudno o coś bardziej romantycznego. Mark zaśmiał się z konieczności i wlepił we mnie smętny wzrok. – Powinno być romantycznie. Gdy Steven zaproponował ślub parę lat temu, zrobił to z wielką pompą, z sercami i kwiatami. Wiesz, że lubuje się w spektakularnych gestach. Zorganizował prawdziwe show. Wpatrywałam się w niego zaskoczona. – Powiedziałeś „nie”? – Powiedziałem „jeszcze nie”. Dopiero zaczynałem stawać na nogi tu, w agencji, on zaczynał dostawać pierwsze lukratywne zlecenia i zbieraliśmy się do kupy po bolesnym rozstaniu. To nie był właściwy moment i wydawało mi się, że chce to zrobić z niewłaściwych powodów.

– Nikt nigdy nie może być tego pewien – powiedziałam zarówno do siebie, jak i do niego. – Nie chciałem, aby pomyślał, że nie wierzę w nasz związek – kontynuował Mark, jakbym nic nie mówiła – więc jak ostatni idiota zwaliłem moją odmowę na instytucję małżeństwa. Powstrzymałam uśmiech. – Nie jesteś idiotą. – W ciągu ostatnich paru lat wspomniał parę razy, że miałem rację, mówiąc „nie”. – Ale ty nie powiedziałeś „nie”. Powiedziałeś „jeszcze nie”, prawda? – Boże, nie wiem, już nie wiem, co powiedziałem. – Nachylił się i oparł łokcie na biurku, chowając twarz w dłoniach. – Spanikowałem. Miałem zaledwie dwadzieścia cztery lata. Może niektórzy w tym wieku są gotowi do tego typu zobowiązań, ale ja... ja nie byłem. – A teraz, w wieku dwudziestu ośmiu lat, jesteś? – Zadrżałam na tę myśl, bo Gideon był w jego wieku, podczas gdy ja miałam tyle lat, ile Mark, gdy powiedział „nie”, i doskonale rozumiałam jego wątpliwości. – Tak. – Mark podniósł głowę i spojrzał mi prosto w oczy. – Jestem absolutnie gotowy. Czuję, jakbym miał jakiś wewnętrzny zegar i z każdą godziną robię się coraz bardziej niecierpliwy. Tylko obawiam się, że Steve powie „nie”. Może dla niego ten moment minął cztery lata temu i teraz przestało mu już zależeć. – Nie chcę prawić banałów, ale nie dowiesz się, póki nie zapytasz. Steve cię bardzo kocha. Myślę, że masz ogromne szanse usłyszeć „tak”. Uśmiechnął się, pokazując uroczo nierówne zęby.

– Dziękuję. – Daj znać w sprawie rezerwacji. – Doceniam twoją ofertę. – Spoważniał nagle. – Przepraszam, że mówię o tym, gdy przeżywasz akurat tak bolesne rozstanie. – Nie przejmuj się mną. Radzę sobie. Mark przypatrywał się mi przez minutę, po czym pokiwał głową.

*

– Idziesz na lunch? Spojrzałam na szczerą twarz Willa Grangera, niedawno przyjętego asystenta w Waters Field & Leaman, którego wprowadzałam w życie firmy. Nosił bokobrody i okulary w czarnych kwadratowych oprawkach, niczym bitnik, z czym było mu do twarzy. Był całkowicie wyluzowany i bardzo go lubiłam. – Jasne. Na co masz ochotę? – Makaron i chleb. I ciasto. Może pieczone ziemniaki. Uniosłam brwi. – W porządku, ale jeśli po południu zacznę przysypiać na biurku w węglowodanowej śpiączce, będziesz musiał wytłumaczyć mnie przed Markiem.

– Jesteś super, Eva. Natalie jest na jakiejś niskowęglowodanowej diecie, a ja nie mogę już wytrzymać bez skrobi i cukru. Niknę w oczach, spójrz tylko na mnie. Z tego co mówił Will, między nim i jego szkolną miłością Natalie wszystko układało się bardzo dobrze. Nie miałam wątpliwości, że przeszedłby dla niej po rozżarzonych węglach, i ona również doskonale się nim opiekowała, chociaż żartobliwie utyskiwał na jej nadopiekuńczość. – Nie ma sprawy – odrzekłam, chociaż poczułam ukłucie żalu. Przebywanie z dala od Gideona było torturą. Szczególnie w otoczeniu ludzi pozostających w szczęśliwych związkach. Czekając na Willa, wysłałam wiadomość do Shawny – szwagierki Marka in spe – z pytaniem, czy ma ochotę na babskie wyjście w sobotni wieczór. Gdy nacisnęłam przycisk „wyślij”, zadzwonił mój telefon. Natychmiast odebrałam. – Biuro Marka Garrity’ego... – Evo. Na dźwięk niskiego, ochrypłego głosu Gideona podkurczyłam palce u stóp. – Witaj, mistrzu. – Powiedz, że między nami wszystko w porządku. Przygryzłam dolną wargę i poczułam ucisk w sercu. Musiał odczuwać między nami ten sam rozdźwięk, który niepokoił również mnie. – Wszystko w porządku. A ty tak nie myślisz? Coś nie tak? – Nie. – Zamilkł na chwilę. – Musiałem to po prostu usłyszeć.

– Nie udowodniłam tego wystarczająco jasno zeszłej nocy? – Gdy wbijałam paznokcie w twoje plecy... – Albo dziś rano? – Gdy klęczałam przed tobą... – Chciałem usłyszeć, jak to mówisz, gdy na mnie nie patrzysz. – Głos Gideona pieścił moje zmysły. Aż mi się zrobiło gorąco ze wstydu. – Przepraszam – wyszeptałam zażenowana. – Wiem, że nie lubisz, gdy kobiety widzą tylko twoje ciało. Nie powinnam się w ten sposób zachowywać. – Jezu, Evo, nie mam nic przeciwko temu, żeby być takim, jakiego mnie pragniesz. – Głos w słuchawce stał się opryskliwy. – Cieszę się, że podoba ci się, jak wyglądam, bo Bóg mi świadkiem, uwielbiam patrzeć na ciebie. Zamknęłam oczy, żeby nie dać się ponieść tęsknocie. Teraz, gdy wiedziałam, jaka jestem dla niego ważna, jeszcze trudniej było mi utrzymywać dystans. – Tak bardzo za tobą tęsknię. Dziwnie się czuję, bo wszyscy wokoło myślą, że zerwaliśmy i że powinnam rozejrzeć się za nowym facetem... – Nie! – To pojedyncze słowo eksplodowało między nami, aż podskoczyłam na krześle. – Cholera jasna. Poczekaj na mnie, Evo. Ja czekałem na ciebie przez całe życie. Z trudem przełknęłam ślinę i otworzyłam oczy, dostrzegając zmierzającego w moją stronę Willa. Zniżyłam głos. – Będę na ciebie czekać w nieskończoność, jeśli tylko będziesz mój. – To nie będzie trwało w nieskończoność. Robię, co mogę. Zaufaj mi.

– Ufam ci. Usłyszałam, że inny telefon doprasza się jego uwagi. – Do zobaczenia punkt ósma – oznajmił Gideon raptownie. – Tak. Linia zamilkła, a ja poczułam się nagle bardzo samotna. – Gotowa na wyżerkę? – zapytał Will, zacierając z niecierpliwością ręce. Megumi jadła lunch ze swoim obawiającym się zaangażowania chłopakiem, więc nie dołączyła do nas. Byliśmy tylko Will, ja i tyle makaronu, ile zdoła zjeść w ciągu godziny. Pomyślałam, że węglowodanowe otępienie może być dokładnie tym, czego mi teraz trzeba, więc wstałam ze słowami: – Jasne.

*

Wracając z lunchu, kupiłam w Duane Reade bezcukrowy napój, a zanim wybiła piąta, postanowiłam pójść pobiegać. Byłam członkiem fitness klubu Equinox, ale postanowiłam iść do klubu CrossTrainer. Dotkliwie odczuwałam brak Gideona. Może przebywanie w miejscu, z którego mamy dobre wspomnienia, odrobinę mi pomoże. Poza tym była to kwestia lojalności. Gideon był moim mężczyzną. Zrobię wszystko, żeby spędzić z nim resztę życia. Dla mnie oznaczało to wspieranie go we wszystkim, co robi.

Poszłam na piechotę do domu. Nie przeszkadzał mi upał, bo wiedziałam, że i tak spocę się na sali. Gdy wysiadłam z windy, mój wzrok powędrował do sąsiednich drzwi. Dotknęłam klucza, który dostałam od Gideona. Bawiłam się myślą, że mogłabym pójść zobaczyć jego apartament. Ciekawe, czy jest podobny do tego na Piątej Alei? Czy też zupełnie inny? Penthouse Gideona oszałamiał przedwojenną architekturą i staroświeckim urokiem. Przestrzeń ociekała bogactwem, ale jednocześnie była przytulna i przyjemna. Łatwo mogłam sobie wyobrazić tam zarówno małe dzieci, jak i zagranicznych dygnitarzy. Jak będzie wyglądało jego tymczasowe lokum? Kilka mebli, żadnych dzieł sztuki, pusta kuchnia? Jak dalece się tu zadomowił? Zatrzymałam się przed moim mieszkaniem i wpatrywałam się w jego drzwi, bijąc się z myślami. Ostatecznie oparłam się pokusie. Wolałam, żeby sam wprowadził mnie do środka. Weszłam do salonu i usłyszałam kobiecy śmiech. Na białej kanapie obok Cary’ego siedziała długonoga blondynka i przez spodnie od dresu pieściła jego kolano. Półnagi Cary otaczał Tatianę Cherlin ramieniem i leniwie głaskał jej biceps. – Hej, mała – powitał mnie z uśmiechem. – Jak było w pracy? – Jak zwykle. Cześć, Tatiana. Odpowiedziała skinieniem podbródka. Była porażająco piękna, w końcu to modelka. Nie za bardzo ją lubiłam, lecz patrząc na Cary’ego, musiałam przyznać, że może na tym etapie jest dla niego dobra. Jego siniaki zniknęły, ale cały czas dochodził do siebie po brutalnym pobiciu, do którego doszło w wyniku zasadzki zastawionej przez Nathana. To ona zapoczątkowała wydarzenia separujące mnie od Gideona. – Przebiorę się i idę na siłownię – powiedziałam, wychodząc z pokoju. Za plecami usłyszałam głos Cary’ego, mówiącego do Tatiany:

– Poczekaj chwileczkę, muszę porozmawiać z moją dziewczynką. Weszłam do sypialni i rzuciłam torbę na łóżko. Grzebałam w szafie, gdy Cary stanął w drzwiach. – Jak się czujesz? – zapytałam. – Lepiej. – Jego zielone oczy błyszczały zadziornie. – A ty? – Lepiej. Skrzyżował ramiona na nagiej piersi. – Czy to zasługa kogoś, z kim zabawiałaś się wczorajszej nocy? Pchnęłam biodrem szufladę. – Poważnie? Ja nie słyszę niczego z twojego pokoju. Jak to się dzieje, że ty słyszysz mnie? Postukał się w skroń. – Mam radar nastawiony na seks. – Co chcesz przez to powiedzieć? Że ja niby nie mam takiego radaru? – Pewnie Cross przegrzał ci kabelki podczas jednego z waszych seksmaratonów. Cały czas nie mogę uwierzyć w jego kondycję. Szkoda, że nigdy nie zajrzy do mnie i mnie trochę nie pomęczy.

Rzuciłam w niego stanikiem sportowym. Zaśmiał się i złapał go zręcznie. – No więc? Kto to był? Przygryzłam wargę, bo nie chciałam kłamać jedynej osobie, która zawsze była ze mną szczera, nawet jeśli prawda mogła bardzo boleć. Ale nie miałam innego wyjścia. – Facet, który pracuje w Crossfire. Uśmiech zniknął z twarzy Cary’ego. Mój przyjaciel wszedł do pokoju i zamknął za sobą drzwi. – I tak po prostu postanowiłaś przyprowadzić go do domu i pieprzyć się z nim przez całą noc? Myślałem, że poszłaś na zajęcia krav magi. – Poszłam. Mieszka w pobliżu i wpadłam na niego, wracając do domu. Zaczęliśmy rozmawiać i... – Powinienem się niepokoić? – Przypatrywał mi się uważnie, po czym podał mi stanik. – Od dawna nie pozwalałaś sobie na przypadkowy seks. – To nie tak – zaprzeczyłam, zmuszając się, żeby wytrzymać jego spojrzenie, gdyż wiedziałam, że jeśli spuszczę wzrok, Cary za nic mi nie uwierzy. – Spotykam się z nim. Jesteśmy dziś umówieni na kolację. – Przedstawisz mi go? – Oczywiście, ale nie dzisiaj. Idę do niego. Wydął usta.

– Coś przede mną ukrywasz. Przyznaj się. Zignorowałam jego uwagę. – Widziałam, jak całowałeś się z Treyem dziś rano w kuchni. – Tak. – Wszystko między wami w porządku? – Nie mogę narzekać. Kurczę. Gdy Cary się do czegoś przyczepi, nie odpuści łatwo. Postanowiłam wypróbować inny temat. – Rozmawiałam dziś z Brettem – oznajmiłam, jakby nie było w tym nic nadzwyczajnego. – Zadzwonił do mnie do pracy. I nie, to nie z nim byłam zeszłej nocy. Cary uniósł brwi. – Czego chciał? Zrzuciłam buty i przeszłam do łazienki, aby zmyć resztki makijażu. – Przyjeżdża do Nowego Jorku na premierę teledysku do Golden. Poprosił, żebym z nim poszła. – Eva... – zaczął Cary tonem rodzica przemawiającego do nieznośnego dzieciaka. – Chciałabym, żebyś poszedł ze mną.

Te słowa trochę go ostudziły. – Jako przyzwoitka? Nie ufasz sobie? Spojrzałam na jego odbicie w lustrze. – Cary, nie zamierzam do niego wrócić. Zresztą nigdy tak naprawdę nie byliśmy razem, więc nie musisz się martwić. Chcę, żebyś poszedł, bo myślę, że ci się spodoba ta impreza, i nie chcę robić Brettowi nadziei. Zgodził się, że pójdziemy jako przyjaciele, ale dla pewności trzeba będzie mu o tym przypomnieć. Chcę zagrać fair. – Powinnaś mu odmówić. – Próbowałam. – Nie znaczy nie, mała. To bardzo proste. – Zamknij się! – Tarłam powiekę chusteczką do demakijażu. – Wystarczy, że udało mu się wzbudzić we mnie poczucie winy i zgodziłam się mu towarzyszyć! Myślisz, że mam ochotę tam iść, nie wiedząc, na kogo mogę się natknąć? Nie potrzebuję jeszcze kazań od ciebie. – Bo wiem, że będę musiała wysłuchać pretensji Gideona... Cary spojrzał na mnie spode łba. – A dlaczego niby czujesz się winna? – Przeze mnie Brett nieźle dostał po tyłku! – Nie, oberwał, bo pocałował piękną kobietę, nie myśląc o konsekwencjach. Powinien wiedzieć, że jesteś zajęta. A co tobie wpadło do głowy?

– Cary, nie potrzebuję wykładu na temat Bretta, rozumiesz? – Potrzebowałam natomiast opinii Cary’ego na temat mojego związku z Gideonem, ale niestety w tym wypadku nie mogłam skorzystać z pomocy najlepszego przyjaciela, co tylko pogarszało moją i tak nieciekawą sytuację. Czułam się osamotniona i zagubiona. – Powiedziałam ci, że nie zamierzam się znowu z nim wiązać. – Cieszę się. Wyjawiłam mu tyle prawdy, ile mogłam, bo wiedziałam, że mnie zrozumie. – Ciągle kocham Gideona. – Rozumiem. I jestem pewien, że tak jak ty on równie mocno przeżywa wasze rozstanie. Przytuliłam go, mówiąc: – Dziękuję. – Za co? – Za to, że jesteś, jaki jesteś. Parsknął. – Nie twierdzę, że powinnaś na niego czekać. Nieważne, co Cross kombinuje. Nie trzyma ręki na pulsie, to traci. Ale nie sądzę, abyś była gotowa wskakiwać innemu facetowi do łóżka. Nie nadajesz się do przygodnego seksu, Evo. Seks zbyt wiele dla ciebie znaczy, za bardzo się angażujesz. – Wiem – zgodziłam się i poszłam dokończyć zmywanie makijażu. – Pójdziesz ze mną na premierę teledysku?

– Dobra. Pójdę. – Chcesz zabrać Treya albo Tatianę? Pokręcił przecząco głową, stanął przed lustrem i zręcznie poprawił włosy. – Wtedy wyglądałoby to jak podwójna randka. Wystąpię jako piąte koło u wozu. To lepiej pokaże twoje intencje. Uśmiechnęłam się do jego odbicia w lustrze. – Kocham cię. Przesłał mi pocałunek. – To uważaj na siebie, mała. Tylko na tym mi zależy.

*

Uważam, że najlepszym prezentem na nowe mieszkanie są kieliszki do martini Waterford. Stanowią doskonałe połączenie luksusu, przyjemności i przydatności. Obdarowałam nimi przyjaciółkę z college’u, która nie ma pojęcia, czym są kryształy z Waterford, ale uwielbia koktajle appletini, i podarowałam zestaw mamie, która nie pija martini, ale uwielbia Waterford. Był to doskonały prezent, nawet dla Gideona, który miał więcej pieniędzy, niż można sobie wyobrazić. Jednak pukając wieczorem do jego drzwi, nie miałam ze sobą zestawu kieliszków. Przestępowałam z nogi na nogę i nerwowo wygładzałam sukienkę. Wystroiłam się po powrocie z klubu, starannie dopracowałam fryzurę na nową Evę, nałożyłam na powieki zmysłowe,

rozmazane cienie i wybrałam bladoróżową, odporną na rozmazywanie szminki. Miałam na sobie czarną sukienkę z głębokim dekoltem i jeszcze większym wycięciem na plecach. Krótka sukienka odsłaniała nogi, które ozdobiłam szpilkami Jimmy’ego Choo z odsłoniętymi palcami. Nałożyłam brylantowe kolczyki, które miałam na sobie na naszej pierwszej randce, i pierścionek od Gideona – przepiękny klejnot ze złotymi obręczami przypominającymi liny, przeplatającymi się z wysadzanymi diamentami znakami X, które symbolizowały Gideona trzymającego różne oblicza mojej osobowości. Otworzyły się drzwi i aż się zachwiałam na widok przystojnego, niesamowicie seksownego mężczyzny, który mnie powitał. Gideon również musiał być w sentymentalnym nastroju. Włożył ten sam czarny sweter, który miał na sobie, gdy po raz pierwszy byliśmy razem w klubie. Wyglądał w nim bosko – doskonałe połączenie luzu i seksownej elegancji. W zestawieniu z grafitowopopielatymi spodniami od garnituru i bosymi stopami całość uosabiała czyste pożądanie. – Chryste – wymamrotał – wyglądasz przepięknie. Następnym razem uprzedź mnie, zanim otworzę drzwi. Uśmiechnęłam się. – Witaj, Panie Mroczny i Niebezpieczny.

5

Wykrzywił usta w zabójczym uśmiechu i wyciągnął rękę. Gdy moje palce zetknęły się z jego dłonią, przyciągnął mnie do siebie i delikatnie pocałował. Usłyszałam zamykające się drzwi, a Gideon sięgnął za mnie i zasunął zasuwę, separując nas od reszty świata. Zacisnęłam dłoń na jego swetrze. – Masz na sobie mój ulubiony sweter. – Wiem. – Nagle ukucnął z gracją, kładąc sobie na ramieniu moją dłoń. – Zadbajmy o twoją wygodę, aniołku. Te obcasy przydadzą ci się dopiero, gdy będziesz gotowa, żebym cię przeleciał. Moje ciało napięło się w oczekiwaniu. – A co, jeśli już teraz jestem gotowa? – Nie jesteś. Będziesz wiedziała, gdy nadejdzie czas. Podczas gdy Gideon zdejmował mi buty, ja przenosiłam ciężar ciała z nogi na nogę. – Będę wiedziała? Jak? Spojrzał na mnie z dołu swoimi intensywnie niebieskimi oczami. Niemalże przede mną klęczał, a mimo to w pełni kontrolował sytuację. – Poczujesz, jak w ciebie wchodzę. Tym razem przestąpiłam z nogi na nogę z innego powodu. O tak, proszę...

Podniósł się i znów nade mną górował. Przeciągnął opuszkami palców po mojej szyi. – Co masz w torbie? – Och. – Otrząsnęłam się z seksualnego uroku, który na mnie rzucił. – Prezent na nowe mieszkanie. Rozejrzałam się dokoła. Przestrzeń stanowiła lustrzane odbicie mojego mieszkania. Apartament był wygodny i przyjemny. Spodziewałam się pustych ścian i paru niezbędnych przedmiotów, a zastałam przytulny dom, oświetlony jedynie światłem świec, które rzucały ciepłą złotawą poświatę na doskonale znane mi meble, nasze meble. Oszołomiona nie zauważyłam, że wziął ode mnie torebkę i prezent. Podążyłam za nim na bosaka, przyglądając się moim stoliczkom i ławom ustawionym wokół jego sofy i foteli, mojej komodzie, na której stały jego bibeloty i nasze zdjęcia oprawione w ramki, moim zasłonom w oknach w połączeniu z jego podłogą i lampami. Na ścianie, w miejscu gdzie u mnie był zawieszony telewizor, wisiała ogromna fotografia, na której wysyłałam Gideonowi pocałunek, powiększona wersja zdjęcia stojącego na jego biurku w Crossfire. Rozglądałam się powoli, próbując to wszystko ogarnąć. Już raz mnie w ten sposób zaszokował, odtwarzając wiernie mój pokój w swoim apartamencie na Piątej Alei, ofiarowując mi znajome miejsce, gdzie mogłam się w razie potrzeby schować, gdy rzeczywistość zaczynała mnie przerastać. Bardzo mi się tu podobało. Połączenie tradycyjnej nowoczesności ze staroświecką elegancją było perfekcyjne. Idealnie zestawił poszczególne przedmioty, żeby stworzyć naszą przestrzeń. – Kiedy się wprowadziłeś?

– Gdy Cary był w szpitalu. Spojrzałam na niego. – Mówisz poważnie? To wtedy Gideon zaczął się ode mnie odsuwać, eliminować mnie ze swojego życia. Zaczął spotykać się z Corinne i unikał kontaktów ze mną. Przygotowywanie tego miejsca musiało zająć mu trochę czasu. – Chciałem być blisko ciebie – rzekł w roztargnieniu, zaglądając do torby. – Chciałem mieć pewność, że będę mógł szybko do ciebie dotrzeć. Przed Nathanem. Moje ciało przeszył dreszcz. Kiedy myślałam, że Gideon się ode mnie coraz bardziej oddala, był tak blisko. Czuwał nade mną. – Gdy zadzwoniłam do ciebie ze szpitala – z trudem przełknęłam ślinę – ktoś z tobą był... – Raul. Koordynował przeprowadzkę. Musiałem zdążyć przed powrotem Cary’ego. – Spojrzał na mnie. – Ręczniki, aniołku? – zapytał z rozbawieniem. Wyciągnął z torby białe ręczniki z wyhaftowanym napisem CrossTrainer. Kupiłam je na sali, bo wyobrażałam sobie ogołoconą kawalerską garsonierę. Teraz widziałam, że są absurdalne. – Przepraszam – powiedziałam, cały czas dochodząc do siebie po jego wyznaniu o apartamencie. – Inaczej wyobrażałam sobie to miejsce. – Sięgnęłam po ręczniki, ale odsunął je ode mnie. – Twoje prezenty zawsze są przemyślane. Powiedz mi, co myślałaś, kupując te ręczniki. – Chciałam, żebyś patrząc na nie, pomyślał o mnie.

– W każdej minucie każdego dnia – wyszeptał. – Pozwól mi wyjaśnić: o mnie gorącej, spoconej i spragnionej ciebie. – Hmm... Fantazja, na którą często sobie pozwalam. Nagle przypomniałam sobie obraz zadowalającego się pod moim prysznicem Gideona. Nie potrafiłam opisać słowami, jak niewiarygodnie wspaniały był to widok. – Myślisz o mnie, gdy sprawiasz sobie przyjemność? – Nie masturbuję się. – Co? Nie ściemniaj. Każdy facet to robi. Gideon złapał moją rękę, splótł nasze palce i pociągnął mnie w stronę kuchni, z której docierał niebiański zapach. – Porozmawiajmy przy winie. – Zamierzasz zmiękczyć mnie alkoholem? – Nie. – Puścił moją rękę i położył torbę z ręcznikami na blacie. – Wiem, że droga do twojego serca prowadzi przez żołądek. Usiadłam na wysokim stołku, identycznym jak w moim mieszkaniu, wzruszona jego dbałością, żebym poczuła się jak w domu. – Droga do mojego serca? Czy do moich spodni?

Uśmiechnął się i nalał mi kieliszek czerwonego wina z butelki, którą już wcześniej otworzył, żeby wino mogło pooddychać. – Nie masz na sobie spodni. – Ani majtek. – Uważaj, Evo. – Obrzucił mnie poważnym spojrzeniem. – Bo zakłócisz mój plan uwiedzenia cię, zanim zerżnę cię na każdej płaskiej powierzchni w tym mieszkaniu. Zaschło mi w ustach. Spojrzenie, jakie mi posłał podając wino, sprawiło, że zakręciło mi się w głowie. – Zanim cię spotkałem – powiedział, przyciskając usta do swojego kieliszka – robiłem sobie dobrze za każdym razem, gdy brałem prysznic. Stanowiło to część mojego rytuału, tak jak mycie włosów. W to mogłam uwierzyć. Gideon był bardzo seksualnym mężczyzną. Kiedy byliśmy razem, posuwał mnie wieczorem, rano i czasem znajdował czas na szybki numerek w ciągu dnia. – Odkąd jesteśmy razem, tylko raz – kontynuował. – Byłaś wtedy ze mną. Zamarłam z uniesionym do ust kieliszkiem. – Naprawdę? – Naprawdę. Z namysłem wzięłam łyk wina. – Dlaczego przestałeś? Ostatnie parę tygodni... Mieliśmy długą przerwę.

Na jego ustach pojawił się delikatny uśmieszek. – Nie mogę stracić ani kropelki, jeśli mam dotrzymać ci kroku. Odstawiłam kieliszek i szturchnęłam go w ramię. – Zawsze mówisz o mnie tak, jakbym była jakąś nimfomanką! – Aniołku, po prostu lubisz seks – wymruczał. – Nie ma w tym nic złego. Jesteś nienasycona i zachłanna i bardzo mi się to podoba. Uwielbiam wchodzić w ciebie, wiedząc, że wyciśniesz mnie co do kropelki. I za chwilę będziesz chciała zrobić to ponownie. Poczułam, że moje policzki płoną. – Dla twojej informacji, nie robiłam tego ani razu, odkąd jesteśmy ze sobą. I nawet o tym nie pomyślałam, gdy się rozstaliśmy. Oparł łokieć na zimnym czarnym granicie kuchennego blatu. – Hmm. – Lubię się z tobą kochać, bo to ty, a nie dlatego, że jestem spragnioną kutasa dziwką. Jeśli ci to nie odpowiada, przytyj, przestań się myć czy coś. – Ześlizgnęłam się ze stołka. – Albo po prostu powiedz „nie”. – Skierowałam się do salonu, próbując pozbyć się dziwnego uczucia, które towarzyszyło mi cały dzień. Gideon otoczył mnie ramionami, zatrzymując w pół kroku. – Stój – powiedział autorytatywnym tonem, który zawsze mnie niesamowicie podniecał.

Próbowałam mu się wyrwać. – Spokojnie, Evo. Poddałam się. Opuściłam ręce i zacisnęłam dłonie na sukience. – Wytłumacz mi, co przed chwilą zaszło – zapytał spokojnie. Spuściłam głowę i milczałam, bo nie wiedziałam, co powiedzieć. Wtedy wziął mnie na ręce i poszedł w stronę sofy. Usiadł, sadzając mnie sobie na kolanach. Wtuliłam się w niego. Oparł brodę na mojej głowie. – Chcesz wywołać kłótnię, aniołku? – Nie – wymamrotałam. – To dobrze. Ja też nie chcę. – Głaskał mnie po plecach. – Wobec tego porozmawiajmy. Wcisnęłam nos w jego szyję. – Kocham cię. – Wiem. – Odchylił głowę, żebym mogła wtulić się głębiej. – Nie jestem uzależniona od seksu. – Nawet gdybyś była, nie widziałbym w tym problemu. Bóg mi świadkiem, że kochanie się z tobą jest moją ulubioną czynnością. Prawdę mówiąc, gdybyś chciała, żebym zajmował się tobą częściej, z chęcią znalazłbym czas na seks z tobą w moim rozkładzie dnia. – O mój Boże! – Ugryzłam go delikatnie i się zaśmiałam.

Gideon owinął sobie moje włosy wokół dłoni i odchylił mi głowę, z powagą spoglądając mi w oczy. – To nie nasz niesamowity seks cię denerwuje, chodzi o coś innego. Westchnęłam i przyznałam: – Nie wiem, co mi jest. Coś jest... nie tak. Poprawił mnie sobie na kolanach i przytulił mocniej, obejmując mnie swoim ciepłem. Tak idealnie do siebie pasowaliśmy, moje krągłości doskonale uzupełniały jego wyrzeźbioną sylwetkę. – Podoba ci się apartament? – Bardzo. – Cieszę się – powiedział z nieukrywaną satysfakcją. – Oczywiście to tylko nieco ekstremalny przykład. Moje tętno przyspieszyło. – Na to, jak mógłby wyglądać nasz dom? – Rzecz jasna zaczniemy od zera. Wszystko będzie nowe. Poruszyło mnie jego oświadczenie. Ale musiałam powiedzieć głośno to, co chodziło mi po głowie. – Ryzykowałeś, wprowadzając się tutaj, wchodząc do budynku i wychodząc z niego.

Denerwuję się na samą myśl. – Na papierze mieszka tu ktoś inny. Musiał się wprowadzić, wchodzi i wychodzi przez garaż, tak jak inni zmotoryzowani mieszkańcy. Gdy go udaję, inaczej się ubieram, wchodzę po schodach, sprawdzam wcześniej nagrania z kamer, żeby się upewnić, czy na nikogo się nie natknę. Cała ta operacja wydawała mi się niezwykle skomplikowana, ale Gideon miał wprawę po tym, jak udało mu się niezauważenie dotrzeć do Nathana. – Tyle zamieszania i wydatków. Dla mnie. Nie mogę... Nie wiem, co powiedzieć. – Powiedz, że się do mnie przeprowadzisz. Upajałam się przyjemnością, jaką sprawiły mi te słowa. – Na kiedy zaplanowałeś nasz nowy początek? – Gdy tylko będziemy mogli sobie na to pozwolić – odrzekł, lekko zaciskając rękę na moim udzie. Położyłam rękę na jego dłoni. Istniało tyle przeszkód na drodze do naszego wspólnego mieszkania: traumy naszego dzieciństwa, mój ojciec, który nie cierpiał bogatych facetów i uważał, że Gideon nie potrafi być wierny, wreszcie ja sama, bo lubiłam swoje mieszkanie i byłam przekonana, że zaczynając życie w nowym mieście, powinnam być jak najbardziej samodzielna. Zaczęłam jednak od najważniejszej dla mnie kwestii. – A co z Carym? – Przy moim apartamencie jest apartament gościnny.

Odchyliłam się, żeby spojrzeć mu w oczy. – Zrobiłbyś to dla niego? – Nie, zrobiłbym to dla ciebie. – Gideonie, ja... – Nie mogłam wydusić słowa. Byłam całkowicie oszołomiona. – Więc nie martwisz się o apartament. Chodzi o coś innego. Postanowiłam zachować wiadomość o Bretcie na sam koniec. – Mam w sobotę babskie wyjście. Zastygł. Zapewne ktoś, kto nie znał go tak dobrze jak ja, nie zauważyłby subtelnej zmiany w zachowaniu, polegającej na wyostrzonej nagle czujności. – I co niby będziecie robić na tym babskim wyjściu? – Tańczyć, pić. To, co zwykle. – Czy to polowanie na facetów? – Nie. – Oblizałam wysuszone usta, zszokowana zmianą, jaka w nim zaszła. W miejscu niedawnego rozbawienia pojawiło się intensywne skupienie. – Wszystkie jesteśmy z kimś związane. Przynajmniej tak mi się wydaje. Nie jestem pewna co do współlokatorki Megumi, ale Megumi ma faceta i sam wiesz, że Shawna ma swojego kucharza. Natychmiast zmienił się w przedsiębiorczego biznesmena: – Wszystkim się zajmę: samochód, kierowca, ochrona. Jeśli ograniczycie się do moich

klubów, ochroniarz zostanie w samochodzie. Gdy wypuścisz się gdzieś indziej, będzie musiał iść z tobą. Byłam tak zaskoczona, że odpowiedziałam jedynie: – Okej. Z kuchni dobiegło nas pikanie piekarnika. Jednym sprawnym ruchem Gideon podniósł się ze mną na rękach. Krew pulsowała w moich żyłach jak szalona. Objęłam go za szyję i pozwoliłam zanieść się do kuchni. – Uwielbiam, że jesteś taki silny. – Łatwo ci zaimponować. – Posadził mnie na stołku i zanim podszedł do piekarnika, dostałam całusa. – Sam gotowałeś? – Z jakiegoś powodu ta myśl mnie zaskoczyła. – Nie. Arnoldo przygotował lasagne do podgrzania i sałatkę. – Brzmi cudownie. – Miałam okazję jeść w restauracji słynnego Arnolda Ricciego i wiedziałam, że jedzenie będzie boskie. Chwyciłam kieliszek i zmarnowałam cudowne wino, wypijając wszystko duszkiem, żeby dodać sobie odwagi i powiedzieć Gideonowi to, czego nie chciał usłyszeć. Wzięłam głęboki oddech. – Zadzwonił dziś do mnie Brett. Przez jakąś minutę czy dwie nie byłam pewna, czy w ogóle coś usłyszał. Włożył rękawice

żaroodporne, otworzył piekarnik i wyjął lasagne, nie patrząc w moją stronę. Dopiero gdy odłożył naczynie i spotkaliśmy się wzrokiem, nabrałam pewności, że usłyszał każde słowo. Rzucił rękawice na blat, chwycił butelkę wina i podszedł do mnie. Zanim się odezwał, spokojnie napełnił mój kieliszek. – Sądzę, że będzie chciał się z tobą zobaczyć podczas pobytu w Nowym Jorku w przyszłym tygodniu, tak? Przez chwilę nie mogłam wydusić ani słowa. – Wiedziałeś, że wraca! – wybuchnęłam. – Oczywiście, że wiedziałem. Nie byłam pewna, czy jego wiedza wynikała z faktu, że Brett nagrywał w Vidal Records, czy dlatego, że Gideon miał go na oku. Oba wytłumaczenia były równie prawdopodobne. – Zgodziłaś się z nim spotkać? – zapytał niebezpiecznie łagodnym, przesadnie słodkim głosem. Starając się opanować nerwy i nie uciekać wzrokiem, odrzekłam: – Tak, podczas premiery nowego teledysku Six-Ninths. Cary ze mną idzie. Gideon pokiwał głową, a ja drżałam z niepewności, bo nie potrafiłam odczytać jego uczuć. Zsunęłam się ze stołka i podeszłam do niego. Objął mnie i oparł policzek o czubek mojej głowy. – Nie pójdę – powiedziałam. – Wcale nie mam ochoty iść. – W porządku. – Kołysząc mnie z boku na bok, wyszeptał: – Złamałem ci serce.

– Nie dlatego zgodziłam się pójść! Uniósł ręce i wsunął palce w moje włosy, odsuwając je z czoła i policzków tak pieszczotliwie, że aż łzy napłynęły mi do oczu. – Eva, nie możemy tak po prostu zapomnieć o ostatnich tygodniach. Wiem, jak bardzo cię zraniłem, i twoje serce ciągle jeszcze krwawi. W tym momencie zrozumiałam, że nie byłam gotowa kontynuować naszego związku, jakby nic się nie stało, że gdzieś w głębi duszy chowałam urazę i Gideon to wyczuł. Wyrwałam się z jego objęć. – Co masz na myśli? – Że nie mam prawa zostawiać cię i ranić, niezależnie od powodu, a potem oczekiwać, że natychmiast zapomnisz o bólu i mi wybaczysz. – Zabiłeś dla mnie człowieka! – Niczego nie jesteś mi winna – odrzekł. – Moja miłość do niczego cię nie zobowiązuje. Za każdym razem, gdy mówił, że mnie kocha, czułam przeszywające ukłucie w sercu, mimo że tyle razy udowodnił to swoimi czynami. – Nie chcę cię zranić, Gideonie – powiedziałam ciepłym głosem. – Więc nie rób tego. – Pocałował mnie z rozbrajającą czułością. – Zabierajmy się do jedzenia, zanim wszystko wystygnie.

*

Przebrałam się w T-shirt z logo Cross Industries i spodnie od piżamy Gideona, w których podwinęłam nogawki. Postawiliśmy świece na ławie i jedliśmy kolację, siedząc po turecku na podłodze. Gideon nadal miał na sobie mój ulubiony sweter, ale zmienił eleganckie spodnie na czarne dresy. Oblizując wargi z sosu pomidorowego, opowiedziałam mu o pozostałej części mojego dnia. – Mark zbiera się na odwagę, żeby oświadczyć się swojemu partnerowi. – O ile dobrze pamiętam, są już ze sobą dość długo. – Od studiów. – Przypuszczam, że niełatwo jest zadać to pytanie, nawet gdy jest się pewnym odpowiedzi. Opuściłam wzrok na talerz. – Czy Corinne była zdenerwowana, gdy je tobie zadała? – Eva. – Czekał, aż przedłużająca się cisza zmusi mnie do podniesienia głowy. – Nie będziemy o tym rozmawiać. – Dlaczego nie? – Bo to nie ma znaczenia. Popatrzyłam mu w oczy.

– A jak ty byś się czuł, gdybyś wiedział, że komuś powiedziałam „tak”? Teoretycznie. Obrzucił mnie poirytowanym spojrzeniem. – To zupełnie co innego, bo powiedziałabyś „tak” tylko wtedy, gdyby facet naprawdę coś dla ciebie znaczył. A ja czułem jedynie... panikę. I to uczucie nie opuściło mnie, dopóki nie odwołała zaręczyn. – Kupiłeś jej pierścionek? – Myśl, że kupił pierścionek innej kobiecie, wywoływała u mnie fizyczny ból. Spojrzałam na pierścionek, który od niego dostałam. – Nie taki jak ten – odrzekł cicho. Zacisnęłam dłoń w pięść, żeby go chronić. Gideon wyciągnął prawą rękę i położył ją na mojej dłoni. – Kupiłem jej pierścionek w pierwszym sklepie, do jakiego wszedłem. Nie wiedziałem, co wybrać, więc wziąłem podobny do tego, jaki nosiła jej matka. Przyznasz, że to zupełnie inne okoliczności, prawda? – Tak. – Nie zaprojektowałam sygnetu Gideona, ale odwiedziłam sześć sklepów, zanim znalazłam ten właściwy. Wykonano go z platyny ozdobionej czarnymi diamentami, przypominał mi mojego kochanka, jego surową męską elegancję i przebojowy, dominujący styl. – Przepraszam – powiedziałam, krzywiąc usta. – Zachowałam się jak idiotka. Uniósł do ust moją dłoń i pocałował. – Mnie też się czasem zdarza.

Uśmiechnęłam się, słysząc to wyznanie. – Uważam, że Mark i Steven są dla siebie stworzeni, ale Mark ma teorię, że mężczyźni napalają się na małżeństwo i jeśli nie wykorzysta się okazji, szybko im przechodzi ochota. – Wydaje mi się, że bardziej chodzi o odpowiedniego partnera niż odpowiedni czas. – Trzymam kciuki, żeby im się udało. – Uniosłam swój kieliszek. – Chcesz pooglądać telewizję? Gideon oparł się o sofę. – Chcę być z tobą, aniołku. Nieważne, co będziemy robić.

*

Posprzątaliśmy razem po kolacji. Sięgnęłam po opłukany talerz, który podawał mi Gideon, żeby włożyć go do zmywarki, ale on złapał mnie za nadgarstek i zręcznie położył naczynie na blacie. Chwycił mnie w talii i porwał do tańca. Z salonu dochodziła piękna muzyka i czysty, olśniewający kobiecy głos. – Kto to? – zapytałam oszołomiona bliskością jego silnego ciała. Tlące się pożądanie, które towarzyszyło nam zawsze, gdy znajdowaliśmy się obok siebie, buchnęło płomieniem, aż zadrżałam z podniecenia. Wszystkie moje zakończenia nerwowe były uwrażliwione, gotowe na jego dotyk. Głód splatał się z rozkosznym oczekiwaniem. – Nie mam pojęcia. Zaprowadził mnie do salonu. Poddałam się jego wprawnemu prowadzeniu, ciesząc się, że

dzielimy zamiłowanie do tańca, i upajałam się widoczną radością, jaką sprawiało mu przebywanie w mojej obecności. Ta sama przyjemność buzowała we mnie. Miałam wrażenie, że unoszę się nad podłogą. W miarę jak zbliżaliśmy się do odtwarzacza, muzyka stawała się głośniejsza. W tekście piosenki usłyszałam słowa „mroczny i niebezpieczny” i potknęłam się z wrażenia. – Za dużo wina, aniołku? – zażartował Gideon, przyciągając mnie bliżej. Muzyka całkowicie mnie zahipnotyzowała. Ból w głosie piosenkarki, pogmatwany związek, który opisywała jako miłość do ducha. Jej słowa przypominały mi o dniach, kiedy myślałam, że utraciłam Gideona na zawsze, i poczułam bolesne kłucie w sercu. Spojrzałam mu w twarz. Patrzył na mnie swoimi ciemnymi błyszczącymi oczami. Po chwili powiedział: – Wyglądałaś na taką szczęśliwą, gdy tańczyłaś ze swoim tatą. Zrozumiałam, że pragnął, abyśmy i my zaczęli kolekcjonować tego typu wspomnienia. – Teraz jestem szczęśliwa – zapewniłam go, a do oczu napłynęły mi łzy, bo w jego wzroku kryła się tęsknota i dobrze mi znane pragnienie. Jeśli pragnienia mogły łączyć dusze, nasze były nierozerwalnie splecione. Złapałam go za kark i przyciągnęłam jego usta do moich. Gdy nasze wargi się spotkały, Gideon zgubił rytm. Zatrzymał się i ścisnął mnie tak mocno, że straciłam grunt pod stopami. W przeciwieństwie do nieszczęśliwej pieśniarki nie byłam zakochana w duchu. Kochałam mężczyznę z krwi i kości, który popełniał błędy, ale wyciągał z nich wnioski, mężczyznę, który czynił duże wysiłki, aby stać się dla mnie lepszym, mężczyznę, któremu tak samo mocno zależało na naszym związku, jak mnie.

– Jestem najszczęśliwsza, gdy jestem z tobą. – Och, Eva... Oszołomił mnie pocałunkiem.

*

– To ten dzieciak – powiedziałam. Gideon zataczał kręgi wokół mojego pępka opuszkami palców. – To zbyt pokręcone. Leżeliśmy na kanapie i oglądaliśmy mój ulubiony program policyjny. Obejmował mnie od tyłu, opierając brodę na moim ramieniu i splatając nogi z moimi. – Na tym polega ten program – objaśniłam. – Zawsze okazuje się, że to osoba, którą najmniej podejrzewaliśmy. – Ja myślę, że to babcia. – O mój Boże. I to nie byłoby według ciebie pokręcone? Uśmiechnął się i pocałował mnie w policzek. – Chcesz się założyć, kto ma rację? – Nie bawię się w zakłady.

– Hej, nie daj się prosić. – Położył dłoń na moim brzuchu, oparł się na łokciu i spojrzał na mnie z góry. – Nie. Czułam na pośladkach jego masywnego penisa. Nie miał erekcji, ale i tak wzbudził moje zainteresowanie. Sięgnęłam za siebie i objęłam go dłonią. Natychmiast zrobił się twardy. Gideon uniósł brew. – Badasz grunt, aniołku? Ścisnęłam go delikatnie. – Nie, jestem podniecona i zastanawiam się, dlaczego mój nowy sąsiad się do mnie nie dobiera. – Może nie chce się spieszyć, żeby cię nie wystraszyć. – Oczy Gideona błyszczały w świetle telewizora. – Ach tak? Przycisnął nos do mojej skroni, mrucząc: – Jeśli nie jest kompletnym idiotą, nie wypuści cię z rąk.

Och... – A może to ja powinnam wykonać pierwszy ruch – wyszeptałam, oplatając palcami jego nadgarstek. – Tylko co, jeśli pomyśli, że jestem łatwa? – Będzie zbyt zajęty myśleniem, jakim jest cholernym szczęściarzem.

– Skoro tak... – Odwróciłam się przodem do niego. – Jak się masz, sąsiedzie? Przejechał koniuszkiem palca po mojej brwi. – Witaj. Podobają mi się okoliczne widoki. – Na gościnność również nie można narzekać. – Naprawdę? Zapewniają duży wybór ręczników? Szturchnęłam go w ramię. – Chcesz się lizać czy nie? – Lizać? – Odchylił głowę i wybuchnął śmiechem, aż poczułam wibracje w jego piersi. Był to krzepki, szczery śmiech, na którego dźwięk podkurczałam palce u nóg. Tak rzadko się śmiał. Wsunęłam ręce pod jego sweter i przeciągnęłam nimi po ciepłej skórze. Zbliżyłam usta do jego ust. – To znaczy nie? – Aniołku, wyliżę każdą część twojego ciała. – Zacznij tutaj. – Podałam mu usta, na których złożył miękki pocałunek. Przejechał językiem po spojeniu moich warg, po czym zanurzył go we mnie, liżąc i drażniąc. Wtuliłam się w jego ciało, pojękując, gdy przekręcił się tak, że prawie na mnie leżał. Objęłam go nogą i błądziłam dłońmi wzdłuż jego pleców. Złapałam zębami jego dolną wargę

i pieściłam ją koniuszkiem języka. Jego pomruki były tak erotyczne, że zrobiłam się wilgotna. Wygięłam się, gdy jego dłoń wślizgnęła się pod moją koszulkę i znalazła nagą pierś, chwytając sutek pomiędzy kciuk i palec wskazujący. – Jesteś taka delikatna – wymruczał. Wycałował drogę do mojej skroni i zatopił twarz we włosach. – Uwielbiam cię dotykać. – A ty jesteś idealny. – Wsunęłam dłonie w bokserki i złapałam go za nagie pośladki. Upajałam się bijącym od jego skóry ciepłem i zapachem, byłam niemal pijana z podniecenia. – Jesteś jak marzenie. – Ty jesteś moim marzeniem. Boże, jakaś ty piękna. Pocałował mnie, a ja włożyłam ręce w jego włosy, przyciągając go do siebie ramionami i oplecionymi wokół niego nogami. Cały mój świat skurczył się do niego. Do jego dotyku i odgłosów, jakie wydawał. – Uwielbiam to, jak bardzo mnie pragniesz – powiedział gardłowym głosem. – Nie wytrzymałbym, gdybym musiał być w tym wszystkim sam. – Jestem z tobą, kochany – obiecałam, przyciskając usta do jego warg. – Cała jestem z tobą. Gideon jedną ręką ujął mnie za kark, drugą objął w pasie i położył się na mnie, idealnie dopasowując swoją twardość do mojej miękkości, swojego kutasa do mojej cipki i poruszył biodrami. Jęknęłam, wbijając paznokcie w jego twarde, jędrne pośladki. – O tak – błagałam bezwstydnie. – Tak cudownie cię czuć. – Będzie jeszcze lepiej, gdy w ciebie wejdę – zamruczał.

Przygryzłam jego ucho. – Chcesz mnie przekonać, żebyśmy poszli na całość? – Nigdzie nie musimy iść, aniołku. – Wpijał się delikatnie w moją szyję, powodując, że moja cipka pulsowała z niecierpliwości. – Mogę wejść w każdej chwili. Obiecuję, że będzie ci się podobało. – No nie wiem. Zmieniłam się. Nie jestem już taką dziewczyną. Zsunął mi majtki. Udałam, że się opieram, i cichutko zaprotestowałam. Moja skóra drżała pod jego dotykiem, a ciało odpowiadało na jego żądania. – Ciii. – Przesuwając ustami po moich wargach, wyszeptał: – Jeśli nie spodoba ci się, jak będzie w tobie, obiecuję, że go wyjmę. – Czy ta czcza obietnica kiedyś kogoś przekonała? – Nie żartuję, mówię zupełnie poważnie. Chwyciłam go za pośladki i przycisnęłam do siebie, doskonale wiedząc, że nie musiał składać żadnych obietnic. Wystarczyło, że kiwnął palcem, i mógł mieć każdą kobietę, jakiej zapragnął. Na szczęście pragnął jedynie mnie. Rozkoszując się jego rozbawieniem, drażniłam go dalej: – Założę się, że mówisz to wszystkim dziewczynom. – Jakim dziewczynom? – No wiesz, masz swoją reputację.

– Ale to ty nosisz mój pierścionek. – Uniósł głowę i odgarnął mi włosy z twarzy. – Moje życie zaczęło się w dniu, gdy cię spotkałem. Te słowa przyprawiły mnie o zawrót głowy. Przełknęłam ślinę i wyszeptałam: – Okej, teraz możesz go włożyć. Jego twarz rozpromienił szeroki uśmiech. – Boże, szaleję za tobą. Ja również się uśmiechnęłam, mówiąc: – Wiem.

6

Obudziłam się zlana zimnym potem, serce waliło mi szaleńczo. Leżałam w ogromnym łóżku, z trudem łapiąc oddech i usiłowałam się zorientować, co się dzieje. – Zostaw mnie! Gideon. Mój Boże. – Nie dotykaj mnie! Odrzuciłam kołdrę, zerwałam się z łóżka i pobiegłam do pokoju gościnnego. Jak oszalała szukałam włącznika światła, uderzając na oślep rozłożoną dłonią o ścianę. Nagle w pokoju eksplodowało światło, ukazując wijącego się na łóżku Gideona, z nogami wplątanymi w kołdrę. – Nie. Ach, Chryste... – Wygiął się w łuk, zaciskając dłonie na prześcieradle. – To boli! – Gideonie! Szarpnął się gwałtownie. Ze ściśniętym sercem podbiegłam do łóżka, do miotającego się, zlanego potem Gideona. Położyłam dłoń na jego piersi. – Nie dotykaj mnie, skurwielu – warknął, chwytając mój nadgarstek i ściskając tak mocno, że krzyknęłam z bólu. Miał otwarte oczy, ale niczego nie widział, wciąż był uwięziony w swoim koszmarze. – Gideonie! – Usiłowałam mu się wyrwać. Nagle usiadł na łóżku, dysząc ciężko i spoglądając na mnie z szaleństwem w oczach.

– Eva. – Puścił mnie, jakbym go parzyła, odrzucił z twarzy mokre włosy i wyskoczył z łóżka. – Jezu, Eva... Zraniłem cię? Trzymałam się za nadgarstek, ale pokręciłam przecząco głową. – Pozwól mi zobaczyć – poprosił, wyciągając drżące ręce. Opuściłam ramiona, podeszłam do niego i objęłam go najmocniej, jak mogłam, przyciskając policzek do jego mokrej od potu piersi. – Aniołku. – Przywarł do mnie, drżąc na całym ciele. – Przepraszam. – Ciii, kochanie. Wszystko w porządku. – Bądź przy mnie – wyszeptał, pociągając mnie za sobą na podłogę. – Nie opuszczaj mnie. – Nigdy – obiecałam, przyciskając usta do jego skóry. – Nigdy.

*

Napuściłam wodę i weszliśmy razem do trójkątnej narożnej wanny. Usiadłam za Gideonem na stopniu, umyłam mu włosy i błądziłam namydlonymi rękami po jego torsie i plecach, zmywając z niego zimny pot koszmarnego snu. Ciepła woda ukoiła dreszcze, ale nie mogła zmyć czającej się w jego oczach rozpaczy. – Rozmawiałeś z kimś kiedyś o tych koszmarach? – zapytałam, polewając mu ramiona wodą z gąbki. Pokręcił przecząco głową.

– Najwyższy czas to zrobić. I chętnie cię wysłucham. Milczał przez moment, po czym odezwał się: – Evo, kiedy śnią ci się twoje koszmary... stanowią powtórkę z rzeczywistych wydarzeń? Czy twój umysł zmienia je w jakiś sposób? – Na ogół są to wspomnienia. Odzwierciedlają rzeczywistość. A twoje nie? – Czasami tak, czasami nie. Ale są bardzo realistyczne. Rozmyślałam przez chwilę nad jego słowami, żałując, że nie mam wiedzy i profesjonalnego przygotowania, żeby mu pomóc. Mogłam jedynie kochać go i wysłuchać. Miałam nadzieję, że to wystarczy, bo trudno mi było znieść jego cierpienie. – Są lepsze czy gorsze w porównaniu z rzeczywistością? – W snach się bronię. – Ale on i tak cię krzywdzi? – Tak, mimo wszystko wygrywa, chociaż powstrzymuję go, jak najdłużej się da. Zanurzałam gąbkę i wyciskałam na niego wodę, starając się zachować stały, uspokajający rytm. – Nie powinieneś mieć do siebie pretensji. Byłeś tylko dzieckiem. – Ty też.

Zacisnęłam mocno powieki, odganiając myśl, że Gideon widział zrobione przez Nathana zdjęcia i nagrania. – Nathan był sadystą. Obrona przed bólem fizycznym jest naturalnym instynktem, dlatego walczyłam. To nie była odwaga. – Żałuję, że nie bolało mnie bardziej. Nie mogę pogodzić się z faktem, że sprawiał, iż mi się to podobało. – Nie podobało ci się. Odczuwałeś fizyczną przyjemność, a to nie to samo. Gideonie, nasze ciała reagują instynktownie, nie możemy powstrzymać tych reakcji. – Objęłam go od tyłu, opierając brodę na czubku jego głowy. – Był asystentem twojego terapeuty, kimś, komu powinieneś ufać. Jako profesjonalista wiedział, jak zamącić ci w głowie. – Nie rozumiesz. – Więc mi wyjaśnij. – On... mnie uwiódł. A ja mu na to pozwoliłem. Nie mógł sprawić, żebym go pragnął, ale sprawił, że nie stawiałem oporu. Przesunęłam się i przycisnęłam policzek do jego skroni. – Martwisz się, że jesteś biseksualny? Mnie by to nie przeszkadzało. – Nie. – Przekręcił głowę i musnął mnie ustami, po czym splótł dłonie z moimi. – Nigdy nie pociągali mnie mężczyźni. Ale fakt, że zaakceptowałabyś mnie, gdybym był... Kocham cię tak bardzo, że to aż boli. – Kochanie. – Pocałowałam go delikatnie. – Po prostu chcę, żebyś był szczęśliwy. Najlepiej ze mną. I pragnę, abyś przestał się obwiniać za krzywdę, którą ktoś ci wyrządził.

Zostałeś zgwałcony. Byłeś ofiarą i przetrwałeś. Nie masz się czego wstydzić. Przekręcił się i wciągnął mnie głębiej do wody. Usiadłam obok niego, opierając rękę na jego udzie. – Czy moglibyśmy porozmawiać o czymś seksualnym? – spytałam. – Zawsze. – Powiedziałeś mi kiedyś, że nie bawisz się w seks analny. – Poczułam, jak sztywnieje. – Ale potem... – Włożyłem w ciebie palce i język – dokończył, patrząc mi w oczy. Wraz ze zmianą tematu zmieniła się jego postawa, a niepewność zastąpiły opanowanie i kompetencja. – Podobało ci się. – A tobie? – zapytałam, póki miałam odwagę. Oddychał ciężko, ogorzały od gorącej wody. Zaczynałam się już obawiać, że mi nie odpowie. – Gideonie, jeśli chcesz, chciałabym ci to dać. Zamknął oczy. – Aniołku. Sięgnęłam między jego nogi i chwyciłam ciężki woreczek. Wyciągnęłam środkowy palec, muskając delikatnie wypukłość tylnego wejścia. Wzdrygnął się gwałtownie i zacisnął nogi, wywołując fale sięgające brzegu wanny. Jego penis stwardniał jak kamień. Wyswobodziłam rękę, zacisnęłam dłoń na jego erekcji i zaczęłam nią rytmicznie poruszać, zbliżając usta do jego

wykrzywionych w jęku rozkoszy warg. – Zrobię dla ciebie wszystko. W naszym łóżku nie ma żadnych ograniczeń. Żadnych wspomnień. Jesteśmy tylko my. Ty i ja. I nasza miłość. Tak bardzo cię kocham. Z zachłannością wcisnął język w moje usta i rozpoczął natarcie. Mocniej objął mnie w talii, a drugą rękę położył na mojej dłoni, wzmacniając uścisk. Delikatne fale uderzały o brzegi wanny, gdy przesuwałam rytmicznie ręką po jego członku. Rozkoszne jęki sprawiły, że zesztywniały mi sutki. – Posiadam twoją przyjemność – wyszeptałam w jego usta. – Oddasz mi ją albo sama sobie wezmę. Ciężko dysząc, odchylił do tyłu głowę. – Doprowadź mnie na szczyt. – Jak tylko zechcesz – obiecałam.

*

– Załóż niebieski krawat. Ten, który pasuje do twoich oczu. Miałam bezpośredni widok na garderobę, w której Gideon wybierał garnitur na zakończenie tygodnia. Spojrzał na mnie siedzącą z kubkiem kawy w ręku na krawędzi łóżka w głównej sypialni i uśmiechnął się pobłażliwie. – Uwielbiam twoje oczy – powiedziałam, wzruszając ramionami. – Są cudowne. Zdjął z wieszaka krawat i wrócił do sypialni z przewieszonym na przedramieniu

popielatografitowym garniturem. Miał na sobie jedynie czarne bokserki, co dało mi okazję do podziwiania jego idealnie wyrzeźbionego ciała i złocistej skóry. – To zadziwiające, jak podobne są nasze myśli – rzekł. – Wybrałem ten garnitur, bo przypomina mi kolor twoich oczu. Uśmiechnęłam się i zaczęłam machać nogami, zbyt szczęśliwa i przepełniona miłością, żeby spokojnie usiedzieć. Gideon położył garnitur na łóżku i podszedł do mnie. Odchyliłam głowę i spojrzałam mu w oczy. Wziął w ręce moją twarz i przejechał kciukami po brwiach. – Piękna, niespokojna szarość. I tyle w nich ekspresji. – To całkowicie nie fair. Czytasz we mnie jak w książce, podczas gdy sam zachowujesz twarz wytrawnego pokerzysty. Nachylił się i pocałował mnie w czoło. – A mimo wszystko niczego nie mogę przed tobą ukryć. – Tylko tak mówisz. – Patrzyłam, jak się ubiera. – Słuchaj, chciałam cię o coś prosić. – Wszystko, co zechcesz. – Jeśli potrzebowałbyś osoby do towarzystwa i nie mogę to być ja, zabierz Ireland. Przerwał zapinanie koszuli. – Ona ma siedemnaście lat. – No i? Twoja siostra jest piękną młodą kobietą z klasą i uwielbia cię. Da ci powód do dumy.

Westchnął i sięgnął po spodnie. – Założę się, że zanudziłaby się na śmierć na tych nielicznych imprezach, które są odpowiednie dla kogoś w jej wieku. – Twierdziłeś, że zanudzi się, przychodząc do mnie na obiad, i myliłeś się. – Bo ty tam byłaś – zauważył, wkładając spodnie. – I dotrzymywałaś jej towarzystwa. Wzięłam łyk kawy. – Powiedziałeś, że zrobisz wszystko, co zechcę – przypomniałam. – Evo, nie mam oporów, żeby bywać bez osoby towarzyszącej. I obiecałem ci już, że nie będę więcej widywał się z Corinne. Wpatrywałam się w niego ponad brzegiem kubka i milczałam. Gideon z widocznym poirytowaniem wcisnął koszulę w spodnie. – W porządku. – Dziękuję. – Mogłabyś powstrzymać ten uśmiech Kota z Cheshire. – Mogłabym. Zmrużył oczy i omiótł wzrokiem miejsce, gdzie rozchylał się mój szlafroczek, odsłaniając gołe nogi.

– Nie rób sobie żadnych nadziei, mistrzu. Już ci się oddałam dziś rano. – Masz paszport? – zapytał. – Tak. A co? Pokiwał głową i sięgnął po mój ulubiony krawat. – Będziesz go potrzebować. Przez moje ciało przebiegł dreszcz podekscytowania. – Do czego? – Na podróż. – Co ty nie powiesz. – Ześlizgnęłam się z łóżka i wstałam. – Dokąd? Z figlarnym błyskiem w oczach sprawnie i szybko zawiązał krawat. – Dokądś. – Zamierzasz wywieźć mnie w nieznane? – To byłoby życie... – rozmarzył się. – Ty i ja na bezludnej tropikalnej wyspie, gdzie cały czas chodzilibyśmy nadzy i w każdej chwili mógłbym się w ciebie wślizgnąć. Oparłam rękę na biodrze i obrzuciłam go spojrzeniem. – Spaleni słońcem i zdziczali. Bardzo seksowne.

Zaśmiał się, a ja podkurczyłam palce u nóg. – Chciałbym zobaczyć cię dziś wieczorem – oznajmił, wkładając kamizelkę. – Chcesz go po prostu we mnie wsadzić. – Cóż, powiedziałaś mi, żebym nie przestawał, i to wielokrotnie. Parsknęłam, odłożyłam kubek z kawą na nocny stolik i zsunęłam szlafroczek. Naga przeszłam przez pokój, robiąc unik, gdy usiłował mnie złapać. Otwierałam szufladę, żeby wyjąć jeden z pięknych kompletów bielizny od Carine Gilson, które dla mnie kupił, gdy podszedł z tyłu i położył dłonie na moich piersiach. – Mogę ci przypomnieć – wymruczał. – Nie musisz iść do pracy? Bo ja muszę. Przywarł do mnie. – Zacznij pracować u mnie. – I miałabym nalewać ci kawę, czekając, aż mnie zerżniesz? – Mówię poważnie. – Ja też. – Obróciłam się do niego tak gwałtownie, że zrzuciłam na podłogę swoją torebkę. – Bardzo lubię moją pracę. Dobrze o tym wiesz. – I jesteś w niej bardzo dobra. – Złapał mnie za ramiona. – Bądź dobra w tym, co robisz dla mnie.

– Nie mogę, z tego samego powodu, dla którego nie przyjmuję pomocy od mojego ojczyma. Sama chcę do czegoś dojść! – Wiem i bardzo cię za to szanuję. – Pieścił moje ramiona. – Ja również sam wspinałem się na szczyt, pomimo nazwiska, które ściągało mnie w dół. Dlatego niczego nie zamierzam ci ułatwiać. Sama musiałabyś na wszystko zapracować. Powstrzymałam przypływ współczucia na myśl o ojcu Gideona, oszuście finansowym, który wolał odebrać sobie życie niż stawić czoło wyrokowi więzienia. – Myślisz, że ktokolwiek uwierzyłby, że nie dostałam pracy tylko dlatego, że akurat mnie posuwasz? – Zamknij się. – Potrząsnął mną. – Wiem, że jesteś wkurzona i masz do tego prawo, ale nie mów o nas w ten sposób. Odepchnęłam go. – Każdy by o nas tak mówił. Mruknął z poirytowaniem i puścił mnie. – Zapisałaś się do CrossTrainer, mimo że jesteś członkiem klubu Equinox i chodzisz na krav magę. Wytłumacz mi dlaczego. Sięgnęłam po majtki, żeby nie dyskutować kompletnie nago. – To co innego. – Wcale nie.

Stanęłam twarzą do niego, następując przy tym na przedmioty, które wypadły z mojej torebki, co rozzłościło mnie jeszcze bardziej. – Waters Field & Leaman nie stanowi konkurencji dla Cross Industries! Sam korzystasz z naszych usług. – Myślisz, że nigdy nie będziesz pracować nad kampanią dla któregoś z moich konkurentów? Trudno było mi zebrać myśli, gdy stał przede mną w rozpiętej kamizelce i perfekcyjnym krawacie, tak piękny i pełen pasji. Był wszystkim, czego pragnęłam, dlatego z trudem przychodziło mi odmówienie mu czegokolwiek. – Nie o to chodzi. Nie byłabym szczęśliwa – przyznałam szczerze. – Chodź... – Otworzył ramiona i objął mnie. Przyciskając usta do mojej skroni, powiedział: – Pewnego dnia wyraz „Cross” w nazwie Cross Industries nie będzie się odnosił tylko do mnie. Moja złość i frustracja osłabły. – Moglibyśmy teraz o tym nie mówić? – I jeszcze jedno: jeślibyś chciała, możesz złożyć podanie o pracę jak każdy inny. Nie będę się wtrącał. Jeżeli zostaniesz przyjęta, możesz pracować na innym piętrze Crossfire i samodzielnie wspinać się po drabinie korporacyjnej. Nie będę ingerował w twoje awanse. – To dla ciebie ważne – powiedziałam, i to nie było pytanie. – Oczywiście, że tak. Ciężko pracujemy, żeby zbudować wspólną przyszłość. To byłby

naturalny krok w tym kierunku. Pokiwałam głową z niechęcią i dodałam: – Muszę zachować niezależność. Położył dłoń na moim karku i przycisnął mnie do siebie. – Nie zapomnij o tym, co najważniejsze. Ludzie będą oceniać cię na podstawie ciężkiej pracy i odpowiednich umiejętności. – Muszę szykować się do wyjścia. Odchylił moją głowę i pocałował mnie delikatnie. Gdy się odsunął, schyliłam się, żeby podnieść torebkę. Wtedy zauważyłam, że nadepnęłam na puderniczkę z lusterkiem i złamałam ją. Nie przejęłam się tym, bo wracając z pracy, mogłam kupić taką samą w Sephorze. Zmroził mnie widok wystającego z plastikowej obudowy kabelka. Gideon ukucnął, żeby mi pomóc. Podniosłam wzrok i zapytałam: – Co to jest? Wziął ode mnie pudełko i odłamał kawałek plastiku, pod którym znajdował się mikroczip z małą antenką. – Podsłuch albo urządzenie śledzące. Spojrzałam na niego z przerażeniem w oczach i powiedziałam bezgłośnie: – Policja?

– Mam w mieszkaniu zagłuszacze – odrzekł, szokując mnie jeszcze bardziej. – I nie, żaden sędzia nie wydałby pozwolenia na założenie u ciebie podsłuchu. Nie ma ku temu żadnych podstaw. – Jezu. – Opadłam na łóżko. Było mi niedobrze. – Pokażę to moim ludziom. – Ukląkł przy mnie i odsunął mi włosy z twarzy. – A może to robota twojej matki? Wpatrywałam się w niego bezradnie. – Eva... – Mój Boże, Gideonie. – Odsunęłam go i złapałam telefon. Wybrałam numer Clancy’ego, ochroniarza mojego ojczyma, i gdy tylko odebrał, zapytałam wprost: – Czy to ty umieściłeś podsłuch w mojej puderniczce? Nastała chwila milczenia, po czym odparł: – Urządzenie śledzące, nie podsłuch. Tak. – Do kurwy nędzy, Clancy! – To moja praca. – Masz popieprzoną pracę – wybuchnęłam, wyobrażając sobie, że stoi przede mną. Clancy był przypakowany, miał po żołniersku krótko obcięte blond włosy i roztaczał wokół siebie aurę śmiertelnego niebezpieczeństwa. Ale nie bałam się go. – To skurwysyństwo i dobrze o tym wiesz. – Gdy pojawił się Nathan Barker, twoje bezpieczeństwo stało się priorytetem. Trudno

było go monitorować, więc musiałem mieć na oku również ciebie. Kiedy potwierdzono jego śmierć, wyłączyłem odbiornik. Zacisnęłam powieki. – Nie chodzi o to cholerne ustrojstwo. To mi nie przeszkadza. Dlaczego musiałeś to przede mną ukrywać? Czuję się zbrukana. – Wcale ci się nie dziwię, ale pani Stanton nie chciała, żebyś się niepokoiła. – Jestem dorosła! To ja decyduję, czy powinnam się niepokoić, czy nie. – Mówiąc to, spojrzałam na Gideona, bo te słowa odnosiły się także do niego. Wyglądał, jakby zrozumiał aluzję. – Trudno się z tobą nie zgodzić – przyznał Clancy. – Zawiodłeś mnie i musisz mi to wynagrodzić – powiedziałam, świadoma tego, o co go poproszę. – Wiesz, gdzie mnie znaleźć. Rozłączyłam się i napisałam wiadomość do mamy: „Musimy porozmawiać”. A potem spuściłam głowę i siedziałam przygarbiona, sfrustrowana i zawiedziona. – Aniołku. Rzuciłam Gideonowi ostrzegawcze spojrzenie, żeby nie przeciągał struny. – Nawet nie próbuj jej usprawiedliwiać. Ani siebie. – Byłem przy tym, jak się dowiedziałaś, że Nathan był w Nowym Jorku. Widziałem twoją

twarz. Każdy, kto cię kocha, zrobiłby wszystko, żeby cię przed nim chronić. Trudno mi było sobie z tym wszystkim poradzić. Przyznaję, że cieszyłam się, iż dowiedziałam się o Nathanie dopiero po jego śmierci. Ale z drugiej strony nie chciałam być izolowana od trudnych spraw. Stanowią część życia. Sięgnęłam po dłoń Gideona i ścisnęłam ją mocno. – To samo myślę o tobie. – Zająłem się moimi demonami. – I moimi. – Ale cały czas śpimy oddzielnie, pomyślałam. – Chciałabym, żebyś wrócił na terapię do doktora Petersena. – Byłem u niego we wtorek. – Naprawdę? – Nie potrafiłam ukryć zdziwienia, że stawił się na cotygodniową wizytę. – Tak. Opuściłem tylko jedno spotkanie. Kiedy zabił Nathana... Gideon przeciągnął kciukiem po wierzchu mojej dłoni. – Teraz jesteśmy jedynie we dwoje – powiedział, jakby czytał w moich myślach. Bardzo chciałam w to wierzyć.

*

Ledwo dowlokłam się do pracy, co nie wróżyło produktywnego dnia. Na szczęście był piątek i pocieszała mnie myśl, że będę mogła poleniuchować w weekend, szczególnie jeśli w sobotę zaszaleję. Od dawna nie byłam na babskim wyjściu i czułam, że drink lub dwa dobrze mi zrobią. W ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin dowiedziałam się, że mój chłopak zabił mojego gwałciciela, jeden z moich byłych miał nadzieję zaciągnąć mnie do łóżka, jedna z byłych mojego chłopaka chciała obsmarować go w mediach, a moja matka śledziła mnie za pomocą mikroczipa niczym zagubionego psa. Ile jeszcze mogłam znieść? – Szykujesz się na jutro? – zawołała Megumi, otwierając szklane drzwi. – Oj, tak. Dostałam dziś rano esemesa od mojej przyjaciółki Shawny, która też się pisze na wyjście – powiedziałam z uśmiechem. – Załatwiłam dla nas klubową limuzynę. No wiesz... taką, która obwiezie nas po wszystkich fajnych miejscach, z ochroną wliczoną w cenę. – Co? – Megumi nie potrafiła ukryć ekscytacji, ale mimo wszystko musiała zapytać: – Ile coś takiego kosztuje? – Nic. Przyjacielska przysługa. – Niezła przysługa. Będzie super! W czasie lunchu musisz mi zdradzić wszystkie szczegóły. Cieszyłam się jej zadowoleniem. – Jesteśmy umówione – obiecałam. – A ty opowiesz mi o swoim wczorajszym lunchu. – To dopiero są sprzeczne sygnały! – zaczęła narzekać Megumi. – Niby tylko dobrze się bawimy, a potem ni stąd, ni zowąd przyłazi do mnie do pracy. Nigdy nie wpadłabym do faceta do

pracy na niezapowiedziany lunch, gdyby łączył nas tylko seks. – Faceci... – westchnęłam ze współczuciem, chociaż musiałam przyznać, że byłam wdzięczna za mojego. Podeszłam do biurka, aby przygotować się do pracy. Ale gdy zobaczyłam w szufladzie oprawione zdjęcie przedstawiające Gideona i mnie, odczułam nieodpartą potrzebę skontaktowania się z nim. Dziesięć minut później poprosiłam Angusa, żeby zamówił róże Black Magic i wysłał do biura Gideona wraz z liścikiem: RZUCIŁEŚ NA MNIE UROK. CIĄGLE O TOBIE MYŚLĘ. W chwili gdy zamykałam okienko w wyszukiwarce, podszedł do mnie Mark. Już na pierwszy rzut oka było widać, że nie jest w najlepszym nastroju. – Napijesz się kawy? – zapytałam. Pokiwał głową, więc wstałam i poszliśmy do pokoju socjalnego. – Wczoraj była u mnie Shawna – zaczął. – Powiedziała, że wychodzicie jutro razem. – Tak. Nie masz nic przeciwko temu? – Przeciwko czemu? – Że przyjaźnię się z twoją szwagierką. – Och... Oczywiście, że nie. – Niespokojnie przejechał ręką po swoich krótkich, kręconych włosach. – Bawcie się dobrze.

– Świetnie. – Wiedziałam, że coś go gnębi, ale nie chciałam być wścibska. – Powinno być fajnie. Nie mogę się doczekać. – Tak samo jak Shawna. – Sięgnął po dwa naboje do ekspresu do kawy, a ja wyjęłam dwa kubki. – Czeka na powrót Douga i ma nadzieję, że się jej oświadczy. – Łał, super! Dwa śluby w rodzinie w ciągu jednego roku. Chyba że planujesz długie narzeczeństwo...? Podał mi pierwszy kubek kawy. Podeszłam do lodówki po śmietankę. – Nic z tego nie będzie, Evo – oznajmił Mark smutno. Gdy się odwróciłam, ujrzałam, jak stoi ze spuszczoną głową. Poklepałam go po ramieniu. – Oświadczyłeś się? – Nie. To nie ma sensu. Steven zapytał Shawnę, czy planują z Dougiem mieć od razu dzieci, skoro ona jeszcze się uczy, a gdy odpowiedziała, że nie, zrobił jej wykład o tym, że małżeństwo jest dobre tylko dla par planujących założenie rodziny. W przeciwnym razie lepiej nie komplikować sobie życia. Te same głupie wymówki, które ja mu kiedyś zaserwowałem. Obeszłam go i nalałam sobie śmietanki. – Mark, nie poznasz odpowiedzi Stevena, dopóki go nie zapytasz. – Boję się – przyznał ze wzrokiem utkwionym w parującym kubku. – Pragnę czegoś więcej niż teraz, ale nie chciałbym zniszczyć tego, co mamy. Jeśli powie „nie” i stwierdzi, że nasze oczekiwania dotyczące związku są tak różne...

– Wyprzedzasz rzeczywistość, szefie. – A co, jeśli nie będę mógł żyć z jego odmową? Och... Doskonale to rozumiałam. – A możesz żyć w niepewności? Pokręcił przecząco głową. – Więc musisz powiedzieć mu to wszystko, co przed chwilą mnie – oznajmiłam z naciskiem. Skrzywił się. – Przepraszam, że cię tym obarczam. Ale zawsze potrafisz przedstawić rzeczy w odpowiedniej perspektywie. – Wiesz, co masz zrobić. Potrzebujesz tylko kogoś, kto da ci kopa na drogę. A ja zawsze jestem gotowa skopać komuś tyłek. Uśmiechnął się szeroko. – Nie pracujmy dziś nad kampanią adwokata od rozwodów. – Możemy się zająć linią lotniczą? – zasugerowałam. – Mam parę pomysłów. – W porządku. Bierzmy się do roboty.

*

Przez cały poranek ostro pracowaliśmy i byłam podbudowana naszymi postępami. Chciałam, żeby Mark był na tyle zajęty, aby nie miał czasu się martwić. Praca była dla mnie zawsze najlepszym lekarstwem i zdawało się, że to samo dotyczyło Marka. Zrobiliśmy sobie przerwę na lunch i podeszłam do biurka, żeby odłożyć tablet, gdy dostrzegłam kopertę. Serce zaczęło mi walić z podekscytowania. Drżącymi rękami otworzyłam cieniutką kopertę i wyjęłam karteczkę. TO TY JESTEŚ CZARODZIEJKĄ. SPEŁNIASZ MARZENIA. Przycisnęłam karteczkę do piersi, żałując, że nie mogę zrobić tego samego z jej autorem. Myślałam właśnie o rozsypaniu płatków róż na naszym łóżku, gdy zadzwonił mój telefon. Nie byłam zdziwiona, słysząc w słuchawce zdyszany głos matki. – Evo, rozmawiałam z Clancym. Proszę, nie bądź zła! Musisz zrozumieć... – Rozumiem. – Otworzyłam szufladę i włożyłam cenny liścik od Gideona do torebki. – Ale posłuchaj: nie możesz już się tłumaczyć Nathanem, więc jeśli gdzieś w moich rzeczach są jeszcze jakieś pluskwy czy urządzenia monitorujące, lepiej od razu się przyznaj. Bo Bóg mi świadkiem, jeśli sama coś znajdę, nasze relacje zostaną raz na zawsze zniszczone. Westchnęła i powiedziała: – Proszę, czy mogłybyśmy porozmawiać twarzą w twarz? Zabieram Cary’ego na lunch i poczekam, aż wrócisz. – W porządku. – Wzbierająca we mnie złość opadła tak szybko, jak się pojawiła. Podobało mi się, że mama traktowała Cary’ego jak mojego brata. Obdarowała go matczyną

miłością, której nigdy wcześniej nie zaznał. Poza tym oboje tak bardzo interesowali się modą i wyglądem, że świetnie się razem bawili. – Kocham cię, Evo. Najbardziej na świecie. Teraz z kolei ja westchnęłam. – Wiem, mamo. Ja też cię kocham. Zobaczyłam na telefonie migające światełko, sygnalizujące oczekujące połączenie z recepcji, więc pożegnałam się i przełączyłam na drugą rozmowę. – Hej – powiedziała Megumi ściszonym głosem. – Jest tu laska, która kiedyś już przyszła i nie chciałaś jej widzieć. Teraz znowu chce się z tobą zobaczyć. Zmarszczyłam brwi, usiłując skojarzyć, o kogo może chodzić. – Magdalene Perez? – Tak. To ona. Co mam zrobić? – Nic. – Wstałam z krzesła. W odróżnieniu od ostatniego razu, gdy odwiedziła mnie przyjaciółka Gideona, która chciałaby być kimś więcej niż tylko przyjaciółką, byłam przygotowana, żeby stawić jej czoło. – Już idę. – Mogę popatrzeć? – Ha! Zaraz tam będę. To nie zajmie długo i potem będziemy mogły iść na lunch. Z próżności nałożyłam na usta błyszczyk, wzięłam torebkę i ruszyłam do wyjścia. Myśl o notatce Gideona wywołała na mojej twarzy uśmiech, z którym powitałam czekającą w recepcji

Magdalene. Wstała na mój widok i wyglądała tak przepięknie, że nie mogłam powstrzymać podziwu. Gdy spotkałam ją po raz pierwszy, jej ciemne włosy były długie i proste na podobieństwo Corinne Giroux. Teraz, ścięte w klasycznego boba, podkreślały egzotyczne rysy jej pięknej twarzy. Miała na sobie kremowe spodnie i czarną koszulkę z dużą kokardą na biodrze. Perłowe kolczyki i naszyjnik uzupełniały elegancki strój. – Magdalene. – Wskazałam gestem, żeby wróciła na swoje miejsce, i sama zajęłam fotel po przeciwnej stronie małego stolika. – Co cię tu sprowadza? – Przepraszam, że nachodzę cię w pracy, Evo, ale byłam z wizytą u Gideona i pomyślałam, że do ciebie wpadnę. Chciałam o coś zapytać. – Tak? – Odłożyłam torebkę i wygładziłam spódnicę koloru czerwonego wina. Zazdrościłam jej, że może otwarcie spędzać czas z moim chłopakiem, podczas gdy ja muszę się ukrywać. Ale nic nie mogłam na to poradzić. – Była dziś u mnie w biurze reporterka, która pytała o szczegóły z życia Gideona. Zacisnęłam palce na poduszce fotela. – Deanna Johnson? Nic jej nie powiedziałaś, prawda? – Oczywiście, że nie. – Magdalene pochyliła się, kładąc łokcie na kolanach. W jej oczach czaił się smutek. – Widzę, że już z tobą rozmawiała. – Próbowała. – Jest w jego typie – stwierdziła, przyglądając mi się. – Zauważyłam.

– W typie kobiet, z którymi długo nie wytrzymuje. – Wykrzywiła lekko swoje pełne czerwone usta. – Powiedział Corinne, że będzie lepiej, jeśli pozostaną przyjaciółmi na odległość. Ale podejrzewam, że już o tym wiesz. Słysząc jej słowa, poczułam ogromną satysfakcję. – Skąd miałabym wiedzieć? – Och, jestem pewna, że masz swoje sposoby. – Jej oczy zabłysły znacząco. O dziwo, nie czułam się przy niej skrępowana. Może dlatego, że sama Magdalene zachowywała się swobodnie, inaczej niż podczas naszych poprzednich spotkań. – Wygląda na to, że dobrze sobie radzisz – stwierdziłam. – Pracuję nad tym. Był w moim życiu ktoś, o kim myślałam jak o przyjacielu, a kto okazał się toksyczny. Bez niego znów mogę normalnie funkcjonować. – Wyprostowała się. – Właśnie zaczęłam się z kimś spotykać. – Cieszę się. – Pod tym względem życzyłam jej wszystkiego najlepszego. Została brutalnie wykorzystana przez brata Gideona, Christophera, i nie wiedziała, że o tym wiem. – Mam nadzieję, że wszystko ci się ułoży. – Ja również. Gage różni się od Gideona pod wieloma względami. Reprezentuje raczej typ filozofującego artysty. – Głęboka dusza. – Tak, na to wygląda. Mam nadzieję, że wkrótce zyskam pewność. – Wstała. – Nie chcę cię zatrzymywać. Zaniepokoiła mnie ta reporterka i chciałam ci o niej powiedzieć.

– Niepokoiłaś się, że powiem jej coś o Gideonie – poprawiłam ją. Nie zaprzeczyła. – Do widzenia, Evo. – Do widzenia. – Patrzyłam, jak wychodzi przez szklane drzwi. – Nie było tak źle – powiedziała Megumi. – Nie słyszałam żadnych złośliwości, nie widziałam pazurów. – Zobaczymy, jak długo to potrwa. – Gotowa na lunch? – Umieram z głodu. Chodźmy.

*

Gdy pięć i pół godziny później weszłam do mojego mieszkania, powitali mnie Cary, moja mama i rozłożona na sofie olśniewająca srebrna suknia Niny Ricci. – Czyż nie jest piękna? – zachwycała się mama, która sama wyglądała fantastycznie w dopasowanej sukience w stylu lat pięćdziesiątych ozdobionej wzorem w maleńkie wisienki. Jej piękną twarz otaczały grube jasne loki. Musiałam przyznać, że świetnie się prezentowała w każdym stylu. Całe życie słyszałam, że wyglądam jak ona, chociaż miałam szare oczy ojca zamiast jej chabrowych i odziedziczyłam krągłości po rodzinie Reyes. Żadna ilość ćwiczeń nie miała wpływu na kształt mojego tyłka i nie mogłam się obejść bez porządnie podtrzymującego stanika.

Cały czas nie mogłam uwierzyć, że moje ciało tak bardzo działało na Gideona, który zawsze prowadzał się tylko z wysokimi, szczupłymi brunetkami. Rzuciłam na stołek torebkę i zapytałam: – Z jakiej to okazji? – Gala dobroczynna na rzecz domu dla kobiet w przyszły czwartek. Spojrzałam na Cary’ego w poszukiwaniu potwierdzenia, że ze mną pójdzie. Gdy skinął głową, wzruszyłam ramionami i powiedziałam: – Okej. Mama była uradowana. Ze względu na moje przeżycia wspierała organizacje pomagające pokrzywdzonym kobietom i dzieciom. Na oficjalne gale zawsze kupowała bilety dla mnie i Cary’ego. – Wina? – Cary wyczuwał mój kiepski nastrój. Spojrzałam na niego z wdzięcznością. – Poproszę. Kiedy zniknął w kuchni, mama podeszła do mnie na seksownych szpilkach o czerwonych podeszwach i przytuliła mnie. – Jak ci minął dzień? – spytała. – Był dziwny. – Odwzajemniłam uścisk. – Cieszę się, że mam go za sobą.

– Masz jakieś plany na weekend? – Odsunęła się nieco i spojrzała mi w oczy z niepokojem. – Mam. – Cary powiedział mi, że się z kimś spotykasz. Kto to jest? Co robi? – Mamo. – Postanowiłam jak najszybciej przejść do rzeczy. – Czy możemy zacząć z czystą kartą? Czy chciałabyś mi o czymś powiedzieć? Zaczęła się niespokojnie poruszać i załamała ręce. – Evo, nie zrozumiesz tego, dopóki nie będziesz miała własnych dzieci. Jak przerażająca jest świadomość, że są w niebezpieczeństwie... – Mamo. – Sam fakt, że jesteś piękną kobietą, stwarza zagrożenie – kontynuowała. – Wiążesz się z wpływowymi mężczyznami. To jeszcze pogarsza sprawę... – Mamo, gdzie je ukryłaś? – Nie musisz mówić do mnie takim tonem – obruszyła się. – Chciałam tylko... – Może powinnaś już iść – przerwałam jej ostro, wylewając z siebie całą kłębiącą się we mnie złość. – W twoim roleksie – powiedziała, a ja poczułam się, jakby mnie spoliczkowała. Cofnęłam się o krok, instynktownie zakrywając prawą ręką zegarek, drogocenny prezent od Stantona i mamy na zakończenie studiów. Nosiłam w sobie głupkowatą, sentymentalną ideę,

żeby przekazać go córce, jeśli los mnie nią obdaruje. – Żartujesz sobie ze mnie? – Pociągnęłam palcem sprzączkę i zegarek z głuchym odgłosem wylądował na dywanie. Czyli to nie był żaden prezent, tylko kajdanki. – Tym razem naprawdę przegięłaś. Poczerwieniała na twarzy. – Evo, trochę przesadzasz. To nie jest... – Przesadzam? Ha! Mój Boże, to naprawdę śmiechu warte. – Zbliżyłam do jej twarzy dwa ściśnięte ze sobą palce. – Jestem bliska tego, żeby zadzwonić na policję. I poważnie rozważam pozwanie cię o naruszenie prywatności. – Jestem twoją matką! – powiedziała łamiącym się, niemalże błagalnym głosem. – Moim obowiązkiem jest cię chronić. – Mam dwadzieścia cztery lata i jestem dorosła – odrzekłam oschle. – Zgodnie z prawem sama mogę się chronić. – Eva Lauren... – Przestań. – Uniosłam ręce i szybko opuściłam je bezradnie. – Po prostu przestań. Muszę wyjść, bo jestem tak wkurwiona, że nie mogę nawet na ciebie patrzeć. I nie chcę cię widzieć, chyba że zamierzasz mnie szczerze przeprosić. Dopóki nie przyznasz, że postąpiłaś niewłaściwie, nie uwierzę, że nie zrobisz tego ponownie. Przeszłam do kuchni i chwyciłam torebkę, natykając się na Cary’ego, gdy wychodził z kieliszkami wina na tacy. – Wrócę później – rzuciłam do niego.

– Nie możesz tak po prostu odejść! – zawołała za mną mama. Słyszałam, że jest na skraju jednego ze swoich kryzysów emocjonalnych, ale nie zdołałabym tego wytrzymać. Nie w tej chwili. – A co mi zrobisz? – powiedziałam pod nosem. Mój cholerny roleks. Sama myśl wywoływała dotkliwy ból, bo ten prezent tak dużo dla mnie znaczył. Teraz stał się zupełnie bezwartościowy. – Zostaw ją, Monico – powiedział Cary uspokajającym głosem. Doskonale wiedział, jak postępować z histerykami. Nie było to w porządku z mojej strony, że zostawiłam go z moją matką, ale musiałam stamtąd wyjść. Gdybym poszła do mojego pokoju, błagałaby i płakała pod drzwiami, aż w końcu nie mogłabym tego znieść. Nienawidziłam doprowadzać ją do takiego stanu. Wyszłam z mieszkania i pospieszyłam do sąsiedniego apartamentu Gideona. Chciałam zdążyć, zanim sama wybuchnę płaczem albo dogoni mnie matka. Nie wiedziałam, gdzie indziej mogłabym pójść. Nie mogłam wyjść na ulicę, trzęsąc się od płaczu. Matka nie była jedyną osobą, która mnie obserwowała. Mogłam być również pod okiem policji, Deanny Johnson, a nawet paparazzich. Doszłam do sofy Gideona, rzuciłam się na poduszki i wreszcie mogłam pozwolić sobie na łzy.

7

– Aniołku. – Głos Gideona i dotyk jego rąk wyrwały mnie ze snu. Wymamrotałam słowa sprzeciwu, gdy przekręcał mnie na bok, i zaraz potem poczułam na plecach ciepło jego ciała. Otoczył moją talię muskularnym ramieniem. Spleciona z nim, z policzkiem opartym o jego ramię, odpłynęłam z powrotem w sen.

*

Gdy obudziłam się ponownie, poczułam się, jakbym spała parę dni. Przez kilka minut leżałam na sofie z zamkniętymi oczami i napawałam się ciepłem silnego ciała Gideona, wdychając powietrze przesiąknięte jego zapachem. Po chwili stwierdziłam, że dalsze spanie całkowicie rozreguluje mój wewnętrzny zegar. Odkąd wróciliśmy do siebie, spędziliśmy razem kilka późnych nocy i wczesnych ranków i zaczynałam odczuwać zmęczenie. – Płakałaś – wymruczał Gideon, zanurzając twarz w moich włosach. – Powiedz, co się stało. Oplotłam ręce wokół jego ramion i wtuliłam się w niego. Powiedziałam mu o zegarku. – Może zareagowałam trochę przesadnie – zakończyłam opowieść. – Byłam zmęczona, a wtedy staję się poirytowana. Ale... tak bardzo mnie to zabolało. Prezent, który tyle dla mnie znaczył, teraz stał się bezwartościowy, rozumiesz? – Mogę sobie wyobrazić. – Delikatnie zataczał palcami kręgi na moim brzuchu, pieszcząc mnie przez jedwab bluzki. – Przykro mi. Spojrzałam w okno i zobaczyłam, że zrobiło się ciemno.

– Która godzina? – Parę minut po ósmej. – O której przyszedłeś? – Wpół do siódmej. Odwróciłam się twarzą do niego. – Wcześnie, jak na ciebie. – Wiedziałem, że tu jesteś, i nie mogłem już dłużej wytrzymać. Pragnąłem być z tobą, odkąd dostałem twoje kwiaty. – Podobały ci się? Uśmiechnął się. – Muszę przyznać, że czytanie twoich słów napisanych ręką Angusa było bardzo... interesujące. – Troszczę się o nasze bezpieczeństwo. Pocałował mnie w czubek nosa. – I jednocześnie mnie rozpieszczasz. – Tak. Chcę cię zniechęcić do innych kobiet. Przejechał kciukiem po mojej dolnej wardze.

– Zrobiłaś to w chwili, gdy cię po raz pierwszy ujrzałem. – Zawsze wiesz, co powiedzieć. – Sama obecność Gideona i świadomość, że skupia na mnie całą swoją uwagę, wystarczyły, żebym poczuła się lepiej. – Znowu próbujesz dobrać się do moich spodni. – Nie masz na sobie spodni. – Czyli nie? – Tak, chciałbym zajrzeć pod twoją spódnicę. – Jego oczy pociemniały, gdy lekko przygryzłam jego kciuk. – I wejść w twoją gorącą, wilgotną, ciasną cipkę. Marzyłem o tym cały dzień. Codziennie tego pragnę. Teraz też, ale poczekamy, aż poczujesz się lepiej. – Zrobiłoby mi się lepiej, gdybyś mnie pocałował. – Gdzie? – Wszędzie. Chciałam go mieć tak jak teraz, jedynie dla siebie, co oczywiście było niemożliwe. Gideon miał zobowiązania w stosunku do tysięcy ludzi i różnorakich projektów. Liczne małżeństwa mojej matki z odnoszącymi sukcesy biznesmenami nauczyły mnie tego, że żony były często kochankami. Zajmowały drugie miejsce, bo ich mężowie tak naprawdę byli ożenieni ze swoją pracą. Mężczyzna mógł zostać liderem w danej dziedzinie tylko wtedy, gdy poświęcił jej wszystko, a kobieta w jego życiu musiała zadowolić się tym, co pozostało. Gideon założył mi włosy za uszy. – Chciałbym wracać do domu, do ciebie – powiedział, jakby czytał w moich myślach.

– Może wolałbyś zastać mnie bosą w kuchni? – Nie miałbym nic przeciwko temu, ale wolałbym nagą w łóżku. – Jestem niezłą kucharką, ale ty pragniesz jedynie mojego ciała. Uśmiechnął się. – Pragnę pięknego opakowania, które skrywa wspaniałe wnętrze. – Pokażę ci moje, gdy ty pokażesz mi swoje. – Świetnie. – Przejechał delikatnie palcami po moim policzku. – Ale najpierw muszę się upewnić, czy doszłaś do siebie po incydencie z matką. – Poradzę sobie. – Evo. – Jego ton mówił, że nie odpuści tak łatwo. Westchnęłam. – Wybaczę jej, zawsze wybaczam. Właściwie nie mam wyboru, bo kocham ją i wiem, że ma dobre intencje, nawet gdy popełnia błędy. Ale ten numer z zegarkiem... – Tak? – Zepsuł coś w naszych relacjach. I już na zawsze pozostanie między nami jakaś zadra, której wcześniej nie było. A to bardzo boli. Gideon milczał przez dłuższą chwilę. Jedną rękę wsunął w moje włosy, a drugą władczo

trzymał na moim biodrze. Czekałam, aż ujawni swoje myśli. – Ja też zepsułem coś w naszych relacjach – powiedział w końcu smutnym głosem. – Obawiam się, że to zawsze będzie tkwiło między nami. Smutek w jego oczach sprawiał mi fizyczny ból. – Pomóż mi wstać – poprosiłam. Pomógł mi niechętnie, obserwując mnie uważnie. Wahałam się przez moment, po czym zaczęłam rozpinać spódnicę. – Teraz wiem, jak to jest cię stracić. Jak bardzo to boli. Jeśli się ode mnie odseparujesz, zapewne wpadnę w panikę. Będziesz musiał na to uważać, a ja będę musiała wierzyć, że twoja miłość przetrwa. Pokiwał głową ze zrozumieniem, lecz widziałam, że jest przygnębiony. – Była dziś u mnie Magdalene – powiedziałam, żeby zmienić temat. Zesztywniał. – Mówiłem jej, żeby tego nie robiła. – W porządku. Chyba obawiała się, że pałam chęcią zemsty, ale myślę, że zrozumiała, iż za bardzo cię kocham, aby cię skrzywdzić. Usiadł, a ja opuściłam spódnicę. Opadła na podłogę, ukazując pas i pończochy, na których widok Gideon syknął przez zaciśnięte zęby. Siadłam okrakiem na jego udach i oplotłam ramiona wokół jego szyi. Przez jedwabną bluzkę czułam jego gorący oddech, co wystarczyło, żeby mój puls zaczął szaleć.

– Hej. – Wsunęłam ręce w jego włosy i przytuliłam się do niego. – Przestań się o nas martwić. Sądzę, że powinniśmy się raczej martwić Deanną Johnson. Co najgorszego mogłaby na ciebie znaleźć? Odchylił głowę do tyłu i zmrużył oczy. – To mój problem. Ja się nią zajmę. – Myślę, że szuka czegoś naprawdę ostrego. Ukazanie ciebie jako bezdusznego playboya jej nie wystarczy. – Nie martw się. Przejmuję się nią tylko dlatego, że nie chcę obarczać cię moją przeszłością. – Jesteś zbyt pewny siebie. – Zaczęłam odpinać mu kamizelkę. Odsłoniłam koszulę i zdjęłam krawat, który powiesiłam ostrożnie na oparciu sofy. – Zamierzasz z nią porozmawiać? – Zamierzam ją zignorować. – Czy to aby na pewno właściwa strategia? – Zaczęłam rozpinać mu koszulę. – Chce, żebym zwrócił na nią uwagę i nie uzyska tego. – Poszuka innego sposobu. Wsunął się głębiej w sofę i uniósł głowę, żeby spojrzeć mi w oczy. – Istnieje tylko jeden sposób, w jaki kobieta może zwrócić na siebie moją uwagę: musi być tobą.

– Mistrzu. – Pocałowałam go, usiłując wyciągnąć z jego spodni koszulę. Przesunął się, żeby ułatwić mi zadanie. – Chcę, żebyś mi o niej opowiedział. Dlaczego tak się na ciebie zawzięła? – To był błąd pod każdym względem – westchnął. – Już raz wpakowała mi się do łóżka, a miałem zasadę, żeby nie spotykać się powtórnie z nadmiernie chętnymi kobietami. – Prawdziwy z ciebie przyjemniaczek. – Nie mogę zmienić przeszłości – oznajmił oschle. Wiedziałam, że był zawstydzony. Mógł być draniem, jak wielu innych mężczyzn, ale nie stanowiło to dla niego powodu do dumy. – Deanna przyszła jako reporterka na imprezę, na której przystawiała się od mnie Anne Lucas. Wykorzystałem ją, żeby uwolnić się od Anne. Nie byłem z tego dumny, a i po wszystkim również nie zachowałem się w porządku. – Rozumiem. – Rozchyliłam jego koszulę, odsłaniając gorące, jędrne ciało. Przypomniałam sobie, jak zachował się po tym, gdy kochaliśmy się po raz pierwszy, i wyobraziłam sobie, jak mógł potraktować Deannę. Wtedy momentalnie zamknął się w sobie i odrzucił mnie, tak że poczułam się wykorzystana i zbrukana. Potem walczył o mnie, ale reporterka nie miała tyle szczęścia. – Rozumiem, że nie chcesz jej zwodzić żadnymi spotkaniami, ale ona zapewne cały czas jest w tobie zadurzona. – Wątpię. Nie sądzę, żebym zamienił z nią więcej niż kilkanaście słów. – W stosunku do mnie też byłeś nieprzyjemny, a mimo wszystko się w tobie zakochałam.

Przejechałam dłońmi po jego muskularnej piersi, pieszcząc delikatny meszek ciemnych włosów prowadzący pod pasek spodni. Jego wspaniałe mięśnie brzucha zadrżały pod wpływem mojego dotyku, a oddech przyspieszył. Usiadłam mu na kolanach i podziwiałam jego ciało. Zataczałam palcami kręgi wokół sutków i obserwowałam reakcję, czekając, aż podda się subtelnej przyjemności mojego dotyku. Opuściłam głowę i przycisnęłam usta do jego szyi, upajając się jego przyspieszającym pulsem i męskim zapachem. Nigdy nie mogłam się nim wystarczająco nacieszyć, bo zawsze to on chciał mi sprawiać przyjemność. Gideon jęknął i włożył dłoń w moje włosy. – Eva... – Uwielbiam to, jak na mnie reagujesz – wyszeptałam podniecona myślą, jak wielkie wrażenie wywieram na tym niesamowicie seksownym mężczyźnie. – Jakbyś tracił nad sobą kontrolę. – Bo tracę. – Przeciągnął palcami wzdłuż moich potarganych od snu włosów. – Dotykasz mnie tak, jakbyś mnie wielbiła. – Wielbię cię. – Czuję to w twoich dłoniach... w twoich ustach, w twoim spojrzeniu. – Przełknął ślinę, a ja z uwagą obserwowałam ruch jego gardła. – Tylko ciebie pragnę. – Pieściłam jego tors, przeciągając palcami po wyrzeźbionych mięśniach i po linii każdego żebra po kolei. Jak koneser podziwiający doskonałość bezcennego dzieła sztuki. – Zagrajmy w pewną grę.

Powoli przeciągnął językiem po ustach, sprawiając, że moja szparka zadrżała z zazdrości. Błysk w jego oczach zdradził mi, że Gideon doskonale o tym wiedział. – Zależy, jakie będą zasady. – Dzisiaj będziesz należał do mnie. – Zawsze należę do ciebie. Rozpięłam bluzkę i zsunęłam ją, odsłaniając stanik z białej koronki i pasujące do niego stringi. – Aniołku – wydyszał i poczułam na sobie jego palący wzrok. Podniósł ręce, żeby mnie dotknąć, ale chwyciłam go za nadgarstki. – Zasada numer jeden: będę cię ssać, pieścić i drażnić przez całą noc. Dojdziesz tyle razy, że znajdziesz się na granicy omdlenia. – Przejechałam dłonią po jego sztywnym, długim penisie, pieszcząc go przez spodnie. – Zasada numer dwa: będziesz tylko leżał i upajał się przyjemnością. – Nie będę mógł ci się odwdzięczyć? – Nie. – Nie ma mowy – powiedział stanowczo. Wydęłam usta. – Bardzo proszę. – Aniołku, sprawianie ci przyjemności stanowi dziewięćdziesiąt dziewięć procent mojej własnej przyjemności.

– Ale wtedy jestem tak zajęta moimi orgazmami, że nie mogę się tobą nacieszyć! Chociaż raz, przez jedną noc chciałabym, żebyś myślał tylko o sobie. Chciałabym, żebyś się zatracił, stał się zwierzęciem, gonił za własną przyjemnością. – Nie potrafię tak z tobą. Muszę wiedzieć, że jesteśmy w tym razem. – Wiedziałam, że to powiesz. – Kiedyś zwierzyłam się mu, jak bardzo nienawidzę czuć się wykorzystywana przez mężczyznę dla jego własnej przyjemności. Potrzebowałam czuć się kochana i ważna. Nie jak przypadkowa wagina do kopulacji, ale Eva, kobieta, która do seksu potrzebuje prawdziwego zaangażowania. – Ale to moja gra i będziemy grać na moich zasadach. – Jeszcze się nie zgodziłem. – Wysłuchaj mnie. Powoli wypuścił powietrze. – Nie potrafię tak, Evo. – Potrafiłeś z innymi kobietami. – Bo ich nie kochałem! Rozpływałam się, słysząc jego słowa. – Kochanie... ale ja tego pragnę – wyszeptałam. – Naprawdę pragnę. Westchnął ze zniecierpliwieniem. – Wytłumacz mi dlaczego.

– Nie słyszę szaleńczych uderzeń twojego serca, gdy sama walczę o oddech. Nie czuję, jak drżysz, gdy sama drżę. Nie czuję twojego smaku, gdy moje usta są wysuszone od błagania cię, żebyś pozwolił mi skończyć. Jego piękna twarz zmiękła. – Za każdym razem, kiedy w tobie dochodzę, tracę zmysły. Nie wystarczy ci to? Pokręciłam głową. – Powiedziałeś, że jestem spełnieniem twoich nastoletnich snów. Założę się, że nie śniłeś tylko o doprowadzaniu dziewczyn do orgazmu. Musiałeś śnić o tym, jak dziewczyna zadowala cię ustami, ręką. Uwielbiasz moje cycki. Nie chciałbyś pieprzyć ich, aż zalejesz je spermą? – Jezu, Eva. – Jego kutas naprężył się w moim uścisku. Przeciągnęłam rozchylonymi ustami po jego wargach i zręcznie odpięłam mu spodnie. – Chcę być twoją najgorętszą fantazją – wyszeptałam. – Chcę być dla ciebie lubieżna i wyuzdana. – Już jesteś taka, jaką cię pragnę. – Tak? – Przejechałam paznokciami wzdłuż jego boków, przygryzając dolną wargę, gdy syknął z podniecenia i bólu. – Więc zrób to dla mnie. Uwielbiam te chwile, gdy kończysz ze mną i zaczynasz gonić za swoim własnym orgazmem. Gdy zmieniasz rytm i stajesz się dziki. Wiem, że myślisz wtedy o tym, jak ci wspaniale, jaki jesteś podniecony, jak mocno dojdziesz. Wspaniała jest świadomość, że potrafię doprowadzić cię do takiego stanu. Chciałabym to odczuwać przez całą noc.

Ścisnął moje uda. – Pod jednym warunkiem. – Słucham. – Dostaniesz dzisiejszą noc. Ale w przyszły weekend odwrócimy role. Rozchyliłam usta ze zdumienia. – Ja dostanę noc, a ty cały weekend? – Hmm... Cały weekend sprawiania ci przyjemności. – Twardy z ciebie negocjator. Uśmiechnął się zawadiacko i powiedział: – Umowa stoi.

*

– Mama mówi, że nasz ojciec to prawdziwa maszyna seksualna. Siedzący obok na podłodze Gideon spojrzał na mnie i się uśmiechnął. – Masz dziwny katalog cytatów filmowych w tej twojej pięknej główce, aniołku. Pociągnęłam łyk wody z butelki i przełknęłam, żeby wyrecytować kolejną kwestię z Gliniarza w przedszkolu:

– Mój ojciec jest ginekologiem i całymi dniami ogląda waginy. Na dźwięk śmiechu Gideona poczułam się tak szczęśliwa, że niemalże uniosłam się w powietrze. Jego oczy błyszczały i był bardziej zrelaksowany niż kiedykolwiek. Zapewne przyczynił się do tego ostry seks oralny, który zafundowałam mu na sofie i powolne, delikatne pieszczoty ręką pod prysznicem. Ale wiedziałam, że najbardziej cieszy się, iż znów jesteśmy razem. Mój dobry nastrój wywołał podobny u niego. Nie mogłam uwierzyć, że mam wpływ na takiego mężczyznę. Gideon był siłą natury, jego magnetyzujące opanowanie sprawiało, że wszyscy pozostawali w jego cieniu. Codziennie byłam pod wrażeniem jego wpływu na innych, ale to i tak nic w porównaniu z czarującym, dowcipnym kochankiem, którego miałam wyłącznie dla siebie w naszych najbardziej intymnych momentach. – Hej, nie będzie ci do śmiechu, gdy twoje dzieci powiedzą to o tobie w szkole. – Skoro usłyszą to od ciebie, to będę przynajmniej wiedział, komu należy się lanie. Odwrócił głowę i kontynuował oglądanie filmu, zupełnie jakby nie zrzucił przed chwilą bomby. Gideon wiódł życie samotnika, a jednak tak całkowicie mnie w nim zaakceptował, że myślał o przyszłości, której ja nawet nie śmiałam sobie wyobrażać. Za bardzo bałam się rozczarowania, którego nie będę w stanie znieść. Zauważył, że zamilkłam, położył więc dłoń na moim nagim kolanie i spojrzał mi w oczy. – Głodna? Siedziałam ze wzrokiem utkwionym w leżącym przed nami na ławie otwartym pudełku z chińszczyzną na wynos i różach, które przyniósł ze sobą z pracy, żeby uprzyjemniły nam weekend. Nie chcąc wyczytać z jego wypowiedzi więcej, niż chciał powiedzieć, odrzekłam:

– Tylko ciebie. Przełożyłam rękę przez jego nogi, czując miękkie wybrzuszenie w czarnych bokserkach, które pozwoliłam mu włożyć do kolacji. – Jesteś niebezpieczną kobietą – wyszeptał, przysuwając się bliżej. Zamknęłam mu usta pocałunkiem i wessałam się w jego dolną wargę. – Nie mam innego wyjścia, jeśli chcę dotrzymać ci kroku, panie mroczny i niebezpieczny. Uśmiechnął się w odpowiedzi. – Muszę zadzwonić do Cary’ego – westchnęłam. – Sprawdzić, czy mama już sobie poszła. – Dobrze się czujesz? – Tak. – Oparłam głowę na jego ramieniu. – Nie ma to jak odrobina terapii Gideona. Od razu wszystko wygląda lepiej. – Wspominałem, że oferuję wizyty domowe? Dwadzieścia cztery godziny na dobę. Wbiłam zęby w jego biceps. – Pozwól mi to załatwić, a potem znowu zrobię ci dobrze. – Dziękuję, już mi wystarczy – odrzekł rozbawiony. – Ale nie bawiliśmy się jeszcze dziewczynami.

Schylił się i włożył twarz między moje piersi. – Cześć, dziewczyny. Zaśmiałam się, a Gideon popchnął mnie na plecy i położył na podłodze między sofą a ławą. Wisiał nade mną, podpierając się na ramionach i omiatał wzrokiem mój stanik, nagi brzuch, majtki i podwiązki. Komplet, który wybrałam po wspólnym prysznicu, żeby go podkręcić, był w kolorze strażackiej czerwieni. – Jesteś moim talizmanem – powiedział. Ścisnęłam jego biceps. – Naprawdę? – Tak. – Polizał wystającą ponad stanikiem wypukłość mojej piersi. – Jesteś magicznie pyszna. – O Boże! – zaśmiałam się. – Jakie to patetyczne. – Uprzedzałem cię, że jestem na bakier z romantyzmem. – Kłamałeś. Jesteś najbardziej romantycznym facetem, z jakim byłam. Nie mogę uwierzyć, że powiesiłeś te ręczniki z CrossTrainer w swojej łazience. – Jakże mogłem tego nie zrobić? I wcale nie żartowałem, mówiąc, że przynosisz mi szczęście. – Pocałował mnie. – Usiłowałem pozbyć się udziałów w kasynie w Mediolanie. Twoje róże przyszły w chwili, gdy jeden z licytantów zaoferował pewną niewielką winnicę w Bordeaux, na którą miałem od jakiegoś czasu oko. Zgadnij, jak się nazywa... La Rose Noir.

– Winnica za kasyno? A więc jesteś bogiem seksu, nałogu i relaksu. – Wszystkiego, co pozwala mi cię zadowolić, moja bogini pożądania, przyjemności i wyświechtanych cytatów. Przejechałam dłońmi wzdłuż jego boków i wsunęłam palce pod gumkę bokserek. – Kiedy będę mogła skosztować wina? – Gdy będziesz ze mną pracować nad kampanią reklamową. Westchnęłam. – Nigdy się nie poddajesz, co? – Gdy czegoś chcę, nigdy. – Uklęknął i pomógł mi usiąść. – A chcę ciebie. Bardzo, bardzo. – Masz mnie – odrzekłam jego słowami. – Mam twoje serce i niesamowicie seksowne ciało. A teraz chcę twojego umysłu. Chcę cię całą. – Muszę zostawić coś dla siebie. – Nie. W zamian możesz wziąć mnie. – Położył dłoń na moim nagim pośladku. – Z przykrością muszę stwierdzić, że nie będzie to równa wymiana. – Negocjujesz dziś jak szalony. – Giroux był zadowolony z transakcji. Ty również będziesz, obiecuję.

– Giroux? – Moje serce zaczęło walić jak oszalałe. – Żadnych koneksji z Corinne? – Jej mąż. Chociaż jak wiesz, są w separacji i zamierzają się rozwieść. – I co, tak po prostu robisz interesy z jej mężem? – Pierwszy raz. I zapewne ostatni, chociaż powiedziałem mu, że jestem związany z wyjątkową kobietą, i nie jest to jego żona. – Problem polega na tym, że ona cię kocha. – Ona mnie nie zna. – Przytrzymał moją twarz i potarł nosem mój nos. – Pospiesz się i zadzwoń do Cary’ego. Posprzątam po obiedzie. A potem będziemy się lizać. – Szatan. – Laseczka. Podniosłam się, żeby odnaleźć w torebce telefon. Gideon złapał za pasek podwiązki i strzelił z niego, aż przeszedł mnie dreszcz. Podniecona tym chwilowym ukłuciem bólu pacnęłam go po dłoni i uciekłam poza zasięg jego rąk. Cary odebrał po drugim dzwonku. – Hej, mała, wszystko w porządku? – Tak. A ty jesteś najlepszym przyjacielem na świecie. Mama jeszcze u ciebie siedzi? – Poszła jakąś godzinę temu. Zostajesz u swojego kochasia?

– Tak, chyba że mnie potrzebujesz. – Nie, radzę sobie. Zaraz ma przyjść Trey. Słysząc to, pozbyłam się poczucia winy, że już drugą noc z kolei spędzam poza domem. – Pozdrów go ode mnie. – Jasne. Pocałuję go też od ciebie. – Jeśli ode mnie, niech nie będzie to zbyt gorący i mokry pocałunek. – Ty to umiesz popsuć zabawę. Hej, pamiętasz, jak prosiłaś, żebym poszukał informacji na temat dobrego doktorka Lucasa? Jak na razie nic nie znalazłem. Wygląda na to, że poza pracą niewiele robi. Nie ma dzieci. Jego żona też jest lekarzem. Psychiatrą. Spojrzałam na Gideona, upewniając się, że nie słucha. – Poważnie? – A co? To takie ważne? – Nie, chyba nie. Tylko... spodziewałabym się, że psycholog potrafi lepiej ocenić czyjś charakter. – Znasz ją? – Nie. – O co chodzi, Evo? Jesteś ostatnio bardzo tajemnicza i zaczyna mnie to już wkurzać.

Usiadłam na stołku barowym i powiedziałam mu tyle, ile mogłam. – Spotkałam doktora Lucasa na pewnym przyjęciu dobroczynnym, a ponownie, gdy byłeś w szpitalu. Za każdym razem mówił okropne rzeczy o Gideonie i zastanawiam się dlaczego. – Oj Eva, o cóż innego może chodzić poza tym, że Cross przeleciał jego żonę? Nie chcąc zdradzać cudzych sekretów, milczałam. W końcu oznajmiłam: – Wrócę do domu jutro po południu. Mam babskie wyjście. Na pewno nie chcesz się do nas przyłączyć? – Jasne, zmień temat – utyskiwał Cary. – Tak, na pewno nie chcę iść. Nie jestem jeszcze gotowy na szlajanie się po klubach. Na samą myśl dostaję dreszczy. Nathan napadł na niego pod klubem i Cary ciągle dochodził do siebie. Zapomniałam, że urazy psychiczne zabliźniają się dłużej niż rany fizyczne. Udawał, że wszystko gra, ale powinnam się domyślić prawdy. – Chcesz w następny weekend polecieć do San Diego? Moglibyśmy spotkać się z moim ojcem, naszymi przyjaciółmi... może nawet z doktorem Travisem? – Bardzo subtelne, Eva – powiedział oschle. – Ale brzmi całkiem nieźle. Będę musiał jednak poprosić cię o pożyczkę, bo obecnie nie pracuję. – Nie ma sprawy. Wszystko załatwię i rozliczymy się później. – Och, zanim się rozłączysz... Wcześniej dzwoniła jedna z twoich przyjaciółek – Deanna. Zapomniałem ci powiedzieć, gdy rozmawialiśmy poprzednio. Ma jakieś wieści i prosiła, żebyś do niej zadzwoniła.

Popatrzyłam na Gideona i coś w moim spojrzeniu musiało mnie zdradzić, bo jego oczy zapłonęły. Zaczął iść w moim kierunku, z resztkami obiadu starannie ułożonymi w firmowej torbie. – Powiedziałeś jej coś? – zapytałam Cary’ego po cichu. – Czy coś jej powiedziałem? Niby co? – Coś, czego nie chciałbyś powiedzieć reporterce, bo nią właśnie jest. Twarz Gideona zastygła jak kamienna maska. Minął mnie, żeby wyrzucić śmieci, po czym stanął obok. – Przyjaźnisz się z reporterką? – zapytał Cary. – Zwariowałaś? – Nie, nie przyjaźnię się z nią. Nie mam pojęcia, skąd wzięła mój domowy numer, chyba że zadzwoniła z portierni. – Czego, u diabła, od ciebie chce? – Informacji o Gideonie. Zaczyna działać mi na nerwy. Uczepiła się go jak rzep psiego ogona. – Jeśli zadzwoni ponownie, spławię ją. – Nie, nie rób tego – zawołałam, patrząc Gideonowi w oczy. – Po prostu nie rozmawiaj z nią o niczym. Powiedziałeś, gdzie jestem? – Tylko że wyszłaś. – Super. Dzięki, Cary. Zadzwoń, jakbyś czegoś potrzebował.

– Życzę ci zajebiście przyjemnej zabawy. – Jezu, Cary. – Potrząsnęłam głową i się rozłączyłam. – Dzwoniła do ciebie Deanna Johnson? – zapytał Gideon, krzyżując ręce na piersi. – Tak. I zamierzam do niej oddzwonić. – Co to, to nie. – Zamknij się, neandertalczyku. Nie będziesz wciskał mi kitu pod tytułem: ja być Cross, ty mała kobietka Crossa. O ile dobrze pamiętam, dobiliśmy targu. Ja jestem twoja, ty jesteś mój. Muszę chronić swoją własność. – Evo, nie tocz za mnie moich bitew. Potrafię o siebie zadbać. – Wiem, robiłeś to całe życie. A teraz masz mnie. Poradzę sobie. Na jego twarzy zaszła jakaś zmiana, tak błyskawiczna, że nie mogłam się zorientować, czy zaczynał się wkurzać. – Nie chcę, żebyś musiała grzebać się w mojej przeszłości. – Ty zająłeś się moją. – To była zupełnie inna sytuacja. – Groźba to groźba. Jesteśmy w tym razem. Przyczepiła się do mnie, więc mam największe szanse, żeby zorientować się, o co jej chodzi.

Zdenerwowany uniósł rękę, po czym włożył dłoń między włosy. Ujrzałam, jak jego wspaniały tors się napina, a mięśnie brzucha i bicepsy tężeją. Zmusiłam się, aby odepchnąć te rozpraszające myśli. – Gówno mnie obchodzi, o co jej chodzi – warknął. – Ty znasz prawdę i tylko to się liczy. – Jeśli myślisz, że będę spokojnie patrzeć, jak obsmarowuje cię w prasie, to grubo się mylisz. – Może mnie zranić tylko wtedy, gdy zrani ciebie, i być może o to właśnie jej chodzi. – Nie dowiemy się, jeśli z nią nie porozmawiam. – Wyjęłam z torebki wizytówkę Deanny i wybrałam numer, blokując wyświetlenie mojego numeru w jej telefonie. – Eva, do jasnej cholery! Włączyłam głośnik telefonu i położyłam aparat na blacie. – Deanna Johnson. – Cześć, Deanna, mówi Eva Tramell. – Eva, cześć. – Natychmiast zmieniła ton głosu na przesadnie przyjacielski. – Jak się masz? – W porządku, a ty? – Wpatrywałam się w Gideona, żeby sprawdzić, czy jej głos wywrze na nim jakieś wrażenie. Spojrzał na mnie uroczo wkurwiony. Już dawno pogodziłam się z faktem, że niezależnie od tego, w jakim był nastroju, nie mogłam mu się oprzeć. – Wiele się dzieje, a w mojej pracy to bardzo ważne.

– Podobnie jak dokładne sprawdzanie faktów. – To właśnie jeden z powodów, dla których do ciebie dzwoniłam. Mój informator twierdzi, że Gideon zastał ciebie, twojego współlokatora i jeszcze jednego faceta w niedwuznacznej sytuacji i wpadł w szał. Facet skończył w szpitalu i teraz skarży go o pobicie. Czy to prawda? Zamarłam i poczułam w uszach buzującą krew. Tej nocy, kiedy spotkałam Corinne, przyszłam do domu i zastałam Cary’ego zabawiającego się z dwiema kobietami i facetem o imieniu Ian. Gdy nagi Ian, nie przebierając w słowach, zaproponował, żebym do nich dołączyła, Gideon odmówił w moim imieniu za pomocą pięści. Spojrzałam na mojego ukochanego i ścisnęło mnie w żołądku. To prawda. Został pozwany. Dowód widziałam na jego pozbawionej jakichkolwiek emocji twarzy, zupełnie jakby schował wszystkie myśli za niewzruszoną maską. – Nie, to nieprawda – odrzekłam. – Co jest nieprawdą? – Nie mam na ten temat nic więcej do powiedzenia. – Mam również relację naocznego świadka ze scysji pomiędzy Gideonem a Brettem Kline’em, po tym jak zastał cię w czułym uścisku z Kline’em. Czy to prawda? Ścisnęłam brzeg blatu tak mocno, że zbielały mi palce. – Twój współlokator padł niedawno ofiarą napadu – kontynuowała Deanna. – Czy Gideon miał coś z tym wspólnego? O mój Boże...

– Chyba zwariowałaś – rzuciłam oschle. – Na nagraniu z Bryant Park, na którym kłócicie się z Gideonem, widać, że jest wobec ciebie bardzo brutalny. Czy byłaś ofiarą przemocy w związku z Crossem? Czy on jest agresywny i łatwo traci nad sobą kontrolę? Czy się go boisz, Evo? Gideon obrócił się na pięcie i przeszedł przez hol do domowego biura. – Odpieprz się, Deanna! – krzyknęłam w słuchawkę. – Zamierzasz zniszczyć reputację niewinnego człowieka, bo nie potrafisz poradzić sobie z przygodnym seksem? Niezłe świadectwo wystawiasz niezależnym, nowoczesnym kobietom. – Odebrał telefon, gdy byliśmy w łóżku – wysyczała. – Odebrał pieprzony telefon i zaczął rozmawiać o inspekcji w jednej ze swoich posiadłości. W trakcie rozmowy spojrzał na mnie czekającą, rozłożoną na łóżku i powiedział: „Możesz już iść”. Tak po prostu. Potraktował mnie jak dziwkę, tyle że mi nie zapłacił. Nie zaproponował nawet drinka. Zamknęłam oczy. Jezu. – Przykro mi, Deanna. Szczerze. Spotkałam wielu drani i wygląda na to, że był dla ciebie okropny, lecz to, co robisz, jest niewłaściwe. – Nie, jeśli to prawda. – Ale to nieprawda. Deanna westchnęła. – Przykro mi, że jesteś w to zamieszana.

– Wcale nie jest ci przykro. – Nacisnęłam guzik kończący rozmowę, a potem stałam oparta o blat ze spuszczoną głową; pokój wirował wokół mnie.

8

Gideon chodził tam i z powrotem jak pantera w klatce. Miał w uchu słuchawkę telefonu i albo kogoś słuchał, albo czekał na połączenie, bo sam nic nie mówił. Zauważył mnie, ale jego twarz pozostała niewzruszona, nie zdradzała emocji. Nawet w samych bokserkach sprawiał wrażenie niepokonanego. Nikt nie mógł mieć co do tego wątpliwości. Czuło się jego siłę fizyczną, emanowała z niego bezwzględność, która wywoływała u mnie dreszcze. Łagodny, usatysfakcjonowany mężczyzna, z którym jadłam kolację, zniknął i zastąpił go nieposkromiony drapieżnik, górujący nad konkurencją. Postanowiłam mu nie przeszkadzać. Wyjęłam z jego teczki tablet i zaczęłam zastanawiać się, jakie mógł mieć hasło. Usiadłam i wpatrywałam się w ekran przez dłuższą chwilę, zanim zorientowałam się, że drżę. Wszystko, czego się obawiałam, zaczynało się spełniać. – Anioł. Podniosłam głowę i zobaczyłam, że stoi w drzwiach. – Moje hasło to anioł – wyjaśnił. Och. Uleciała ze mnie cała energia, poczułam się wypompowana i zmęczona. – Powinieneś był mi powiedzieć o oskarżeniu. – Nie ma jeszcze oficjalnego oskarżenia, tylko groźba – odparł beznamiętnie. – Ian Hager chce pieniędzy, ja żądam klauzuli niejawności. Załatwimy sprawę prywatnie i będzie po wszystkim. Rozsiadłam się na sofie i opuściłam tablet na kolana. Patrzyłam, jak do mnie podchodzi, i chłonęłam go wzrokiem. Tak łatwo było ulec urokowi jego ciała, że przestawałam zauważać,

jak bardzo jest osamotniony. Ale nadszedł najwyższy czas, żeby nauczył się dzielić swoimi problemami. – Nie obchodzi mnie, że nie dojdzie do procesu. I tak powinieneś był mi powiedzieć. Założył ręce na piersi. – Zamierzałem. – Zamierzałeś? – Skoczyłam na równe nogi. – Zwierzam ci się, jak zabolało mnie, że moja matka coś przede mną ukrywała, a ty nie raczysz nic wspomnieć o własnych sekretach? Przez chwilę stał nieruchomo, zupełnie niewzruszony. Potem przeklął po cichu i wyznał: – Przyszedłem wcześniej do domu, żeby ci powiedzieć, ale zaczęłaś mówić o swojej mamie i pomyślałem, że miałaś wystarczająco okropny dzień. Wypuściłam powoli powietrze i opadłam na sofę. – Nie na tym polegają związki. – Wracamy do siebie, Evo. Nie chcę, żebyśmy spędzali każdą wspólną chwilę, rozpamiętując wszystko, co złe i popieprzone w naszym życiu! Poklepałam leżącą obok mnie poduszkę. – Chodź tu. Zamiast tego usiadł przede mną na ławie, biorąc moje nogi pomiędzy swoje. Zbliżył do ust moje dłonie i ucałował je.

– Przepraszam. – Nie obwiniam cię, ale jeśli jest jeszcze coś, co powinieneś mi powiedzieć, teraz jest na to czas. Pochylił się do przodu, zmuszając mnie, żebym położyła się na kanapie, i wyszeptał: – Kocham cię. Podczas gdy wszystko wokół nas się waliło, to jedno było absolutnie w porządku. I to wystarczało.

*

Zasnęliśmy na sofie, wtuleni w siebie. Budziłam się i zasypiałam targana niepokojem i wytrącona z dobowego rytmu wcześniejszą długą drzemką. Byłam jednak na tyle przytomna, żeby zauważyć zmianę w Gideonie. Zaczął szybciej oddychać i mocniej mnie ścisnął. Jego ciało zadrżało, wstrząsając również mną. Jęknął tak żałośnie, że zakłuło mnie serce. – Gideonie. – Przekręciłam się twarzą do niego, a mój nagły ruch go obudził. Światła były wciąż zapalone i cieszyłam się, że nie ocknął się w ciemności. Jego serce waliło jak oszalałe, a skórę pokrywała mgiełka potu. – Co? – zapytał, z trudem łapiąc powietrze. – Co się stało? – Wydaje mi się, że zaczynał się twój koszmar. – Całowałam delikatnie jego rozpaloną twarz, z nadzieją, że moja miłość odpędzi złe wspomnienia. Usiłował wstać, ale przywarłam do niego, zatrzymując go w pozycji leżącej.

– Wszystko w porządku? – Przesunął dłońmi po moim ciele. – Zraniłem cię? – Wszystko dobrze. – Całe szczęście. – Położył się na plecach i zasłonił ramieniem oczy. – Nie mogę z tobą zasypiać. Na dodatek zapomniałem wziąć leki. Muszę się bardziej pilnować. – Hej. – Podparłam się na łokciu i przejechałam drugą ręką po jego piersi. – Nic się nie stało. – Nie żartuj sobie z tego, Evo. – Odwrócił się i spojrzał mi w oczy. – Nie z tego. – Nigdy bym sobie na to nie pozwoliła. – Boże, pomyślałam, wygląda na wykończonego. Miał sińce pod oczami, a wokół jego zmysłowych ust utworzyły się głębokie bruzdy. – Zabiłem człowieka – powiedział ponuro. – Nigdy nie byłaś ze mną bezpieczna, gdy spałem, a tym bardziej teraz. – Gideonie... – Nagle zrozumiałam, dlaczego coraz częściej miewał koszmary. Na jawie potrafił usprawiedliwić przed sobą swój czyn, lecz morderstwo cały czas ciążyło na jego podświadomości. Odgarnęłam mu z czoła kosmyki czarnych włosów. – Jeśli coś ci leży na sercu, powinieneś ze mną porozmawiać. – Pragnę tylko, żebyś była bezpieczna. – Nigdy nie czułam się bezpieczniejsza niż wtedy, gdy jestem z tobą. Musisz przestać się tak zadręczać.

– To wszystko moja wina. – Czyż twoje życie nie było cudownie nieskomplikowane, dopóki nie natknąłeś się na mnie? – zapytałam prowokacyjnie. Spojrzał na mnie z ukosa i odparł: – Ewidentnie podobają mi się komplikacje. – Więc przestań narzekać. I nie ruszaj się, zaraz wrócę – poleciłam. Poszłam do sypialni i zmieniłam pas, podwiązki i stanik na obszerną koszulkę z logo Cross Industries. Ściągnęłam z łóżka welurową narzutę i weszłam do pokoju Gideona po jego lekarstwo. Podążał za mną wzrokiem, gdy położyłam narzutę i lekarstwo, po czym ruszyłam do kuchni po butelkę wody. Po chwili leżeliśmy oboje pod kocem, przy przygaszonych światłach. Przysunęłam się bliżej i włożyłam nogę między jego nogi. Przepisany Gideonowi specyfik nie leczył jego parasomnii, ale mój mężczyzna i tak bardzo przestrzegał regularnych dawek. Kochałam go jeszcze bardziej za te starania, bo robił to dla mnie. – Pamiętasz, o czym śniłeś? – zapytałam. – Nie. Cokolwiek to było, wolałbym śnić o tobie. – Ja też. – Położyłam mu głowę na piersi i słuchałam, jak bicie jego serca wraca do normy. – A jeśli byłby to sen o mnie, co by ci się śniło? Poczułam, jak się rozluźnia, zapada w sofę i we mnie.

– To byłby bezchmurny dzień na karaibskiej plaży. Prywatna plaża zamknięta z trzech stron, z krytą strzechą chatką na białym piasku. Leżałabyś na leżaku. Naga. – Oczywiście. – Leniwie wygrzewałabyś się na słońcu, twoje włosy powiewałyby na lekkiej bryzie. Na ustach miałabyś ten uśmiech, jakim obdarzasz mnie po tym, gdy doprowadzam cię do orgazmu. Nie musielibyśmy się nigdzie spieszyć, nikt by na nas nie czekał. Bylibyśmy tylko we dwoje i mielibyśmy do dyspozycji tyle czasu, ile dusza zapragnie. – Brzmi jak raj na ziemi – wymruczałam, czując, jak jego ciało staje się coraz cięższe. – Mam nadzieję, że pływamy nago.

Ziewnął. – Muszę iść do łóżka. – Przydałoby się również schłodzone piwo – powiedziałam z nadzieją, że zatrzymam go na tyle długo, żeby zasnął w moich ramionach. – Z cytryną. Wyciskałabym sok na twój umięśniony brzuch i zlizywałabym. – Boże, uwielbiam twoje usta. – Więc o nich powinieneś śnić. I o wszystkim, co mogą dla ciebie zrobić. – Podaj jakieś przykłady. Podałam mu wiele przykładów, szepcząc kojącym głosem i głaszcząc go delikatnie. Odpłynął, oddychając głęboko. Tuliłam go jeszcze długo po tym, jak wzeszło słońce.

*

Gideon spał do jedenastej. Ja natomiast pracowałam od paru ładnych godzin. Zastał mnie przy swoim biurku, pełnym moich zapisków i rysunków. – Hej – powitałam go, podając usta do pocałunku, gdy okrążał biurko. Był rozczochrany i seksowny w samych bokserkach. – Dzień dobry. Popatrzył na zawalone biurko. – Co robisz? – Zanim odpowiem, powinieneś napić się kawy. – Zatarłam ręce z zadowoleniem. – Może weźmiesz szybki prysznic, a ja zrobię ci kawę? Wtedy porozmawiamy. Spojrzał na mnie z figlarnym uśmieszkiem. – Okej. Chociaż może wezmę ciebie pod prysznicem. Potem napijemy się kawy i porozmawiamy. – Zachowaj tę myśl – i libido – na dzisiejszą noc. – Tak? – Wychodzę dziś z dziewczynami, pamiętasz? Zapewne zbyt dużo wypiję i będę napalona. Nie zapomnij wziąć swoich witamin, mistrzu. Uśmiechnął się zawadiacko. – W porządku.

– O tak. Nie będziesz mógł podnieść się jutro z łóżka – ostrzegłam. – Wobec tego przygotuję się, pijąc dużo płynów. – Dobry pomysł. – Starałam się skoncentrować na tablecie, chociaż nie mogłam się oprzeć i zerknęłam na jego niesamowite pośladki, gdy wychodził z pokoju. Kiedy wrócił, miał wilgotne włosy, a na sobie jedynie czarne luźne spodnie od dresu, które wisiały na tyle nisko, że zdradzały brak bielizny. Zmusiłam się, żeby skupić uwagę na moich projektach, oddałam mu krzesło i sama stanęłam obok. – A więc – zaczęłam – zgodnie z maksymą, że najlepszą obroną jest atak, przyjrzałam się twojemu wizerunkowi publicznemu. Upił trochę kawy. – Nie patrz tak na mnie. Nie grzebałam w twoim życiu prywatnym, bo to ja nim jestem – wyjaśniłam. – Grzeczna dziewczynka. – Poklepał mnie z aprobatą po pupie. Pokazałam mu język. – Zastanawiam się, jak przeciwdziałać oczerniającej kampanii dotyczącej twojego wybuchowego charakteru. – Zapewne pomoże fakt, że wcześniej nikt o tym nie mówił – odrzekł spokojnie. Dopóki mnie nie spotkał... – Źle na ciebie wpływam – stwierdziłam.

– Jesteś najlepszą rzeczą, jaka mnie kiedykolwiek spotkała. Mówiąc te słowa, zasłużył na pospieszny pocałunek w skroń. – Znalezienie informacji na temat Fundacji Crossroads zajęło mi nieprzyzwoicie dużo czasu. – Bo nie wiedziałaś, gdzie szukać. – Pozycjonowanie strony w wyszukiwarkach pozostawia wiele do życzenia – odrzekłam, otwierając stronę internetową fundacji. – I masz tylko tę stronę startową, która jest owszem ładna, ale bardzo uboga w treść. Gdzie linki i informacje o organizacjach dobroczynnych, które wspomaga fundacja? Gdzie opis fundacji i cele, jakie sobie wyznacza? – Szczegółowe informacje wysyłane są do organizacji dobroczynnych, szpitali i uniwersytetów dwa razy w roku. – Świetnie. A teraz pozwól, że przedstawię ci internet. Dlaczego tak mało w nim informacji o fundacji? – Crossroads nie jest dla mnie, Evo. – Jasne, że nie. – Spojrzałam na niego i podsunęłam mu mój plan. – Rozbroimy bombę Deanny, zanim wybuchnie. Do poniedziałku ta strona musi zostać uzupełniona o informacje i linki, które wypisałam. Gideon rzucił okiem na kartkę, po czym wziął kubek i rozparł się na krześle. Starałam się skupić uwagę na kubku zamiast na jego nieziemskim torsie. – Z twojej strony biograficznej na portalu Cross Industries musi być link do fundacji. Ta

strona zresztą też wymaga wielu poprawek. – Położyłam przed nim kolejną kartkę papieru. Podniósł ją i zaczął czytać przygotowaną przeze mnie biografię. – Widać, że to zostało napisane przez kogoś, kto mnie kocha. – Nie musisz się krępować, Gideonie. Czasami powinieneś powiedzieć wprost: Jestem czadowy! Znaczysz o wiele więcej niż twoja śliczna twarz, seksowne ciało i niesamowity popęd seksualny. Ale skupmy się na rzeczach, którymi chciałabym się podzielić ze światem. – Ile kaw już dzisiaj wypiłaś? – zapytał Gideon z szerokim uśmiechem. – Wystarczająco dużo, żeby rozłożyć cię na łopatki, więc strzeż się. – Trąciłam go biodrem. – Uważam również, że powinieneś ogłosić zakup La Rose Noir, żeby twoje nazwisko wystąpiło obok nazwiska Giroux. Przypomnij ludziom, że Corinne – z którą często cię ostatnio widywano – ma męża. W ten sposób Deanna nie będzie mogła obsmarować cię za to, że próbujesz się odciąć od Corinne, jeśli zdecyduje się podążyć tą ścieżką. Wykorzystał moment mojej nieuwagi, przyciągnął mnie do siebie i posadził na kolanach. – Aniołku, zrobię, co zechcesz, lecz musisz zrozumieć, że Deanna nic na mnie nie ma. Ian Hager nie zaryzykuje korzystnej ugody, żeby opublikować swoją historię. Podpisze odpowiednie papiery, weźmie pieniądze i zniknie. – Ale co z... – Six-Ninths nie będzie chciało, żeby ich „złota” dziewczyna kojarzyła się z innym facetem, bo cała historia miłosna z piosenki stałaby się nieprawdziwa. Porozmawiam z Kline’em i na pewno dojdziemy do porozumienia. – Rozmawiasz z Brettem?

– Prowadzimy wspólne interesy, więc tak. A atak na Cary’ego to absolutny blef, oboje wiemy, że nie miałem z tym nic wspólnego. – Myślisz, że Deanna mnie podpuszcza? Niby po co? – Bo jestem twój i jeśli miała przepustkę dziennikarską na którąś z imprez, gdzie razem byliśmy, doskonale o tym wie. – Przytknął czoło do mojego. – Nie potrafię ukryć swoich uczuć, a to czyni z ciebie łatwy cel. – Potrafiłeś je ukryć przede mną. – Twoja niepewność nie pozwalała ci w nie uwierzyć. Nie mogłam się z nim nie zgodzić. – A więc myślisz, że postanowiła zastraszyć mnie publikacją tych historii. I co jej z tego przyjdzie? Oparł się na krześle. – Pomyśl tylko. Lada chwila wybuchnie skandal, w który jesteśmy oboje zamieszani. Jaki jest najprostszy sposób, żeby złagodzić siłę rażenia? – Trzymać się ode mnie z daleka. Każdy doradca by ci to powiedział. Zdystansowanie się od źródła skandalu to klasyka w zarządzaniu w sytuacjach kryzysowych. – Albo zrobić coś zupełnie przeciwnego i ożenić się z tobą. Zamarłam.

– Czy to...? Czy ty...? – wyszeptałam, z trudem przełykając ślinę. – Nie teraz. Nie w ten sposób. – Nie, nie w ten sposób – zgodził się Gideon, przeciągając ustami wzdłuż moich warg. – Kiedy ci się oświadczę, będziesz o tym wiedziała, aniołku. Nie mogłam wydusić z siebie słowa, zdołałam tylko skinąć głową. – Oddychaj – nakazał łagodnie. – Jeszcze raz. A teraz zapewnij mnie, że to nie panika. – Nie, nie. – Porozmawiaj ze mną, Evo. – Ja tylko... – Zaczęłam paplać pospiesznie: – Chciałabym, żebyś zapytał mnie wtedy, gdy będę mogła odpowiedzieć „tak”. Jego całe ciało zesztywniało. Odchylił się na krześle, a w jego oczach czaił się ból. – A teraz nie mogłabyś powiedzieć „tak”? Pokręciłam przecząco głową. Zacisnął usta. – Powiedz, czego ode mnie oczekujesz, żebym mógł ci to ofiarować. Objęłam go, żeby czuł moją bliskość. – Tak mało o tobie wiem – odparłam. – I nie chodzi o to, że muszę wiedzieć wszystko, żeby podjąć decyzję, bo nic nie mogłoby sprawić, żebym przestała cię kochać. Nic. Po prostu

czuję, że twoja niechęć do dzielenia się ze mną twoim życiem oznacza, że to ty nie jesteś jeszcze gotowy. – Rozumiem, co masz na myśli. – Nie chcę ryzykować, że nie będziesz chciał mnie już na zawsze. Ja również nie wyobrażam sobie życia po tobie. – Co chcesz wiedzieć? – Wszystko. Parsknął. – Musisz być bardziej precyzyjna. Zacznij od czegoś. Ponieważ cały ranek przekopywałam się przez jego sprawy zawodowe, to była pierwsza rzecz, jaka przyszła mi do głowy. – Vidal Records. Dlaczego przejąłeś kontrolę nad firmą twojego ojczyma? – Bo znalazła się na skraju bankructwa. Moja matka przeżyła już jedno załamanie finansowe, nie mogłem pozwolić, żeby spotkało ją to ponownie. – Co zrobiłeś? – Udało mi się ją namówić, żeby przekonała Chrisa i Christophera, aby wystawili akcje firmy do publicznej sprzedaży, i sprzedała mi udziały Ireland. W połączeniu z akcjami, które sam kupiłem, uzyskałem większość. – Łał. – Ścisnęłam jego dłoń. Miałam okazję poznać zarówno Christophera Vidala

Seniora, czyli Chrisa, jak i Christophera Vidala Juniora. Mimo iż byli do siebie bardzo podobni z wyglądu, z kręconymi włosami koloru ciemnej miedzi i popielatozielonymi oczami, przypuszczałam, że znacząco różnili się charakterami. Wiedziałam, że Christopher jest kanalią, ale nie podejrzewałam o to jego ojca. Przynajmniej taką miałam nadzieję. – I jak to przyjęli? Jego spojrzenie wystarczyło za odpowiedź. – Chris zasięgał moich opinii, ale Christopher nic sobie z nich nie robił, a mój ojczym nie chciał opowiadać się po niczyjej stronie. – Tak więc zrobiłeś to, co musiałeś. – Pocałowałam go w szczękę. – Dziękuję, że mi powiedziałeś. – To wszystko? Uśmiechnęłam się. – Nie. Miałam zasypać go kolejnymi pytaniami, gdy usłyszałam dzwonek telefonu zwiastujący moją mamę. Byłam zdziwiona, że dzwoni dopiero teraz. Włączyłam telefon już koło dziesiątej. Jęknęłam, mówiąc: – Muszę odebrać. Pomógł mi wstać, głaszcząc mój pośladek, gdy odchodziłam. Odwróciłam się w drzwiach i z zadowoleniem zobaczyłam, że czyta moje notatki i sugestie. Zanim zdążyłam podejść do barku, telefon umilkł, ale natychmiast zadzwonił ponownie. – Mamo – zaczęłam, zanim uderzyła w płaczliwe tony. – Wpadnę do ciebie dzisiaj,

dobrze? I wtedy porozmawiamy. – Eva. Nie masz pojęcia, jak się o ciebie martwiłam! Nie możesz mi tego robić! – Przyjadę w ciągu godziny – wtrąciłam. – Muszę się tylko ubrać. – Całą noc nie spałam, tak byłam zdenerwowana. – Tak? No cóż, ja również niewiele spałam – odcięłam się. – Nie wszystko zawsze kręci się wokół ciebie, mamo. To moja prywatność została naruszona. Ty po prostu zostałaś przyłapana na gorącym uczynku.

Cisza. Rzadko udawało mi się zachowywać asertywnie w stosunku do mamy, bo zawsze była taka krucha i delikatna, ale nadszedł czas, żeby przedefiniować nasze relacje albo zerwać je całkowicie. Spojrzałam na nadgarstek, żeby zobaczyć, która godzina, i przypomniałam sobie, że nie mam już zegarka. Rzuciłam okiem na stojący obok telewizora dekoder. – Będę koło pierwszej. – Wyślę po ciebie samochód – powiedziała cicho. – Dziękuję. Do zobaczenia. – Rozłączyłam się. Już miałam wrzucić telefon do torebki, gdy zabrzęczał wiadomością od Shawny: „Co wkładasz wieczorem?”. Przeleciało mi przez głowę kilka pomysłów, od niezobowiązujących po skandalizujące. Mimo iż skłaniałam się ku skandalizującym, powstrzymała mnie myśl o Deannie. Musiałam brać pod uwagę to, jak będę wyglądać na zdjęciach w tabloidach. „Mała czarna”, odpisałam, dodając w duchu, że klasyka jest dobra na wszystko. „Superwysokie obcasy. Zbyt dużo świecidełek”. „Kumam. Do zobaczenia o 7”, odpowiedziała Shawna.

W drodze do sypialni zajrzałam przez próg do biura Gideona, żeby chwilę na niego popatrzeć. Mogłam mu się przyglądać godzinami. Wyglądał bardzo seksownie, gdy się na czymś koncentrował. Spojrzał na mnie z figlarnym uśmieszkiem i wiedziałam, że zdawał sobie sprawę, iż się na niego gapię. – Bardzo dobre – pochwalił, wskazując na rozłożone na biurku zapiski. – Szczególnie biorąc pod uwagę, że dokonałaś tego wszystkiego w ciągu paru godzin. Napuszyłam się, dumna, że udało mi się zrobić wrażenie na jednym z najlepszych biznesmenów na świecie. – Chcę cię mieć w Cross Industries, Evo. Moje ciało zareagowało na niezachwianą determinację w jego głosie, która przypomniała mi o tym, jak podczas jednego z naszych pierwszych spotkań w Crossfire bez ogródek powiedział: „Mam ochotę cię przelecieć”. – Ja też tam ciebie chcę – odrzekłam. – Na twoim biurku. Jego oczy zabłysły. – W ten sposób możemy to uczcić. – Lubię swoją pracę i moich współpracowników. Lubię świadomość, że samodzielnie zapracowałam na każdy kolejny szczebel mojej kariery. – Wszystko to mogę ci zapewnić, i jeszcze więcej. – Stukał palcami w kubek z kawą. – Domyślam się, że zdecydowałaś się na pracę w reklamie, bo lubisz szybkie obroty. A co myślisz

o public relations? – Za dużo propagandy. W reklamie przynajmniej wszyscy spodziewają się przesady. – Wspomniałaś dziś o zarządzaniu w sytuacjach kryzysowych. I najwyraźniej masz do tego talent – wskazał na biurko. – Pozwól mi go wykorzystać. Założyłam ręce na piersi i powiedziałam: – Zarządzanie sytuacjami kryzysowymi to PR, wiesz o tym dobrze. – Doskonale sobie z tym radzisz. Rozwiązywałabyś moje problemy. Byłabyś aktywna i miałabyś przed sobą poważne, niecierpiące zwłoki wyzwania. – Z iloma kryzysami zmagasz się tygodniowo? – zapytałam, stukając stopą w podłogę. – Z kilkoma – odparł figlarnie. – No przyznaj, jesteś zaintrygowana, widzę to w twoich oczach. Wyprostowałam się, mówiąc: – Masz już ludzi, którzy zajmują się tego typu sprawami. Gideon rozparł się na krześle i z uśmiechem odrzekł: – Podobnie jak ty chcę więcej. I możemy osiągnąć to razem. – Jesteś wcielonym diabłem, wiesz o tym? Uparty jak osioł. Mówię ci, że wspólna praca nie jest dobrym pomysłem. – W tej chwili pracujemy razem i wszystko jest w najlepszym porządku.

Potrząsnęłam głową. – Bo zgodziłeś się z moimi ocenami i sugestiami, poza tym posadziłeś mnie sobie na kolanach i obmacywałeś mój tyłek. Co innego, gdy będziemy mieli sprzeczne opinie i będziemy się o nie wykłócać w biurze wśród innych ludzi. Zaczniemy przynosić nasze scysje do domu i zatrujemy sobie życie. – Moglibyśmy zawrzeć umowę, żeby zostawiać pracę za progiem. – Przesunął wzrokiem po moim ciele, zatrzymując go na moich nagich nogach. Przewróciłam oczami i wycofałam się z pokoju. – Maniak seksualny. – Uwielbiam się z tobą kochać. – To nie fair – zauważyłam, bo byłam całkowicie bezbronna wobec tego typu argumentów. I wobec niego. Gideon wyszczerzył usta w uśmiechu. – Nigdy nie twierdziłem, że gram fair.

*

Gdy piętnaście minut później weszłam do swojego mieszkania, poczułam się dziwnie. Układ pokoi stanowił lustrzane odbicie apartamentu Gideona. Połączenie jego mebli z moimi sprawiało wrażenie naszej wspólnej przestrzeni, ale powodowało, że teraz we własnym domu czułam się... obco.

– Hej, Eva. Rozejrzałam się i zobaczyłam stojącego w kuchni Treya, który nalewał mleko do dwóch szklanek. – Hej – odparłem. – Jak się masz? – Lepiej. Tak też wyglądał. Jego zwykle poczochrane jasne włosy były porządnie ustylizowane – to jeden z talentów Cary’ego. Orzechowe oczy Treya błyszczały, a pod złamanym niegdyś nosem widniał czarujący uśmiech. – Cieszę się, że częściej cię teraz widuję – powiedziałam. – Zmieniłem nieco mój rozkład zajęć. – Podniósł szklankę z mlekiem, ale pokręciłam przecząco głową, więc odstawił ją z powrotem. – A jak ty się miewasz? – Unikam reporterów, mam nadzieję, że mój szef się zaręczy, planuję doprowadzić do pionu jednego z moich rodziców i znaleźć czas na telefon do drugiego oraz szykuję się na babskie wyjście na miasto dziś wieczorem. – Jesteś niesamowita. – Cóż mogę powiedzieć? – Uśmiechnęłam się. – A jak szkoła? I praca? Wiedziałam, że Trey studiuje weterynarię i łapie każdą pracę, żeby sfinansować studia. Podczas jednej z fuch, gdy pracował jako asystent fotografa, poznał Cary’ego. Skrzywił się.

– Nie jest łatwo, ale kiedyś będę zbierał profity. – Powinniśmy urządzić kolejny wieczór filmowy przy pizzy, jak będziesz miał trochę czasu – zaproponowałam. Jeśli miałam wybierać pomiędzy kochankami Cary’ego, stałam po stronie Treya. Może tylko mi się wydawało, ale Tatiana od początku była do mnie uprzedzona. I nie podobało mi się jej wyzywające zachowanie, kiedy poznała Gideona. – Jasne. Zapytam Cary’ego, jakie ma plany. Żałowałam, że nie przedyskutowałam tego najpierw z Carym, bo Trey wyraźnie posmutniał. Wiedziałam, że myślał o tym, iż Cary musi wcisnąć go pomiędzy spotkania z Tatianą. – Jeśli nie będzie miał ochoty, zawsze możemy spotkać się sami. – To jesteśmy umówieni.

*

Za dziesięć pierwsza wyszłam z budynku i zobaczyłam czekającego na mnie Clancy’ego. Uprzedził portiera i otworzył przede mną drzwi samochodu, chociaż nikt obserwujący tę scenę nie miałby wątpliwości, że nie jest jedynie kierowcą. Zachowywał się jak chodząca broń i nie przypominałam sobie, żeby przez te wszystkie lata odkąd go znałam, choć raz się uśmiechnął. Usiadł za kierownicą i wyłączył skaner radiowy fal policyjnych, któremu miał zwyczaj się przysłuchiwać, po czym zsunął nieco okulary przeciwsłoneczne, żeby spojrzeć mi w oczy. – Jak się masz?

– Chyba lepiej niż moja mama. Jak przystało na profesjonalistę, jego twarz nie zdradzała absolutnie żadnych uczuć. Wsunął na nos okulary, zsynchronizował samochodowy bluetooth z moim telefonem i włączył moją playlistę, po czym wyjechał na jezdnię. Wzruszona jego troską powiedziałam: – Hej, przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłam. Wykonywałeś swoją pracę i nie zasługujesz na to, żeby ktoś się na tobie wyżywał. – Nie jesteś tylko pracą, panno Tramell. Milczałam przez chwilę, rozważając jego słowa. Nasze stosunki były ugrzecznione i chłodne. Spotykaliśmy się dość często, bo eskortował mnie na zajęcia krav magi na Brooklyn. Nigdy nie sądziłam jednak, że osobiście zależy mu na moim bezpieczeństwie. Chociaż z drugiej strony wcale nie powinno mnie to dziwić. Clancy był bardzo dumny ze swojej pracy. – Nie chodzi tylko o to – wyjaśniłam. – Wiele się wydarzyło, zanim ty i Stanton pojawiliście się w naszym życiu. – Przeprosiny przyjęte. Ta zdawkowa odpowiedź była tak bardzo w jego stylu, że uśmiechnęłam się pod nosem. Rozsiadłam się wygodnie na tylnym siedzeniu i oglądałam miasto, które wybrałam i szczerze pokochałam. Na pobliskim chodniku nieznajomi stali ramię w ramię wokół małego sklepiku, jedząc pojedyncze kawałki pizzy. Pomimo bliskości zachowywali dystans, prezentując nowojorską umiejętność pozostawania samotną wyspą wśród tłumu. Przechodnie okrążali ich z obydwu stron, unikając mężczyzny rozdającego ulotki religijne i leżącego u jego stóp maleńkiego pieska.

Panujący wokoło szaleńczy pośpiech sprawiał, że czas zdawał się tu płynąć szybciej niż gdziekolwiek indziej. Silnie kontrastowało to z leniwą, zmysłową atmosferą południowej Kalifornii, w której mieszkał ojciec i gdzie chodziłam do szkoły. Nowy Jork był jak wymachujący biczem dominujący partner, który kusił każdą swoją niedoskonałością. Poczułam na biodrze dochodzące z torebki wibracje i sięgnęłam po telefon. Spojrzałam na wyświetlacz: dzwonił mój tata. Zwykle dzwoniliśmy do siebie w soboty i zawsze cieszyłam się na nasze rozmowy, ale teraz zastanawiałam się, czy nie odłożyć jej, aż będę w lepszym nastroju. Byłam wkurzona na mamę, a ojciec i tak już się o mnie martwił od czasu jego ostatniej wizyty w Nowym Jorku. Towarzyszył mi, gdy detektywi przyszli do mojego mieszkania i powiedzieli, że Nathan pojawił się w mieście. Zrzucili tę bombę, zanim ujawnili, że został zamordowany, i nie udało mi się ukryć strachu na myśl, że był tak blisko. Od tamtej pory ojciec wypytywał o moją gwałtowną reakcję. – Hej – powiedziałam do słuchawki, głównie dlatego, że nie chciałam być w złych stosunkach z obojgiem rodziców naraz. – Jak się masz? – Tęsknię za tobą – odparł głębokim, pewnym siebie głosem, który uwielbiałam. Mój ojciec był najbardziej doskonałym mężczyzną, jakiego znałam: zabójczo przystojny, pewny siebie, inteligentny, odpowiedzialny. – A ty? – Nie mogę za bardzo narzekać. – Okej, to ponarzekaj tylko trochę. Zamieniam się w słuch. Zaśmiałam się. – Mama doprowadza mnie do szału. – Co tym razem wymyśliła? – zapytał z nutką pobłażania w głosie.

– Wtyka nos w moje sprawy. – Ach. Rodzice czasami to robią, gdy zamartwiają się o swoje dzieci. – Ty nigdy tego nie robiłeś – zauważyłam. – Jeszcze nie – poprawił mnie. – Co nie znaczy, że nie zacznę, gdy będę się za bardzo martwił. Mam tylko nadzieję, że w razie czego uda mi się cię przekonać, abyś mi wybaczyła. – Właśnie jadę do mamy. Ciekawe, czy jej uda się mnie przekonać. Byłoby łatwiej, gdyby przyznała, że nie miała racji. – Powodzenia. – No właśnie! – Westchnęłam. – Mogę zadzwonić do ciebie jutro? – Jasne. Wszystko w porządku, kochanie? Zamknęłam oczy. Jego ojcowski i policyjny instynkt sprawiał, że rzadko udawało mi się coś przed nim ukryć. – Tak, ale dojeżdżam już prawie do mamy. Opowiem ci, jak poszło. Och, i mój szef planuje się zaręczyć. Właściwie to mam ci dużo do opowiedzenia. – Będę musiał wstąpić rano do firmy, ale w każdej chwili możesz zadzwonić na komórkę. Kocham cię. Poczułam nagły przypływ nostalgii. Uwielbiałam Nowy Jork i moje nowe życie, lecz tęskniłam za tatą.

– Ja też cię kocham, tato. Porozmawiamy jutro. Wyłączyłam telefon i spojrzałam na zegarek, którego brak przypomniał mi o czekającej mnie konfrontacji. Byłam zła na mamę za to, co zrobiła, ale bardziej martwiła mnie nasza przyszłość. Przez Nathana trzęsła się nade mną od tylu lat, że chyba nie zdoła zachowywać się inaczej. – Hej. – Nachyliłam się w stronę Clancy’ego, żeby wyjaśnić coś, nad czym zastanawiałam się od pewnego czasu. – Tego dnia, gdy razem z mamą i Megumi wracałyśmy na piechotę do Crossfire i mama zaczęła się dziwnie zachowywać... Zobaczyliście Nathana? – Tak – odparł Clancy. – Był tam już wcześniej i oberwał od Gideona Crossa. Dlaczego wrócił? Clancy spojrzał na mnie we wstecznym lusterku. – Moim zdaniem, żeby o sobie przypomnieć. Po tym, jak się ujawnił, musiał wywierać presję na zainteresowanych. Zapewne chciał cię zastraszyć, ale zamiast tego przestraszył panią Stanton. Równie skuteczne. – I nikt nic mi nie powiedział. Nie mogę się z tym pogodzić. – On chciał, żebyś się bała. Nikt nie zamierzał dać mu tej satysfakcji. Och, o tym nie pomyślałam. – Żałuję jedynie, że nie uważałem na Cary’ego – dodał Clancy. – Przeliczyłem się i zapłacił za to. Gideon również nie spodziewał się, że Nathan zaatakuje Cary’ego. I Bóg mi świadkiem,

ja też czułam się winna – to przyjaźń ze mną sprowadziła na niego niebezpieczeństwo. Poruszył mnie fakt, że Clancy tak się tym przejął. Słyszałam to w jego głosie. Miał rację, nie byłam dla niego jedynie pracą. Był porządnym facetem, który angażował się we wszystko, co robił. Zaczęłam się zastanawiać, ile czasu zostaje mu na życie prywatne. – Masz dziewczynę, Clancy? – Jestem żonaty. Poczułam się jak kompletna idiotka, że o tym nie wiedziałam. Ciekawe, jaka była kobieta, która wyszła za tak twardego, posępnego faceta? Mężczyznę, który przez okrągły rok chodził w kamizelce skrywającej broń, z którą nigdy się nie rozstawał. Czy łagodniał przy swojej żonie i okazywał jej czułość? Chronił ją zajadle? Byłby gotowy dla niej zabić? – Jak daleko byłbyś w stanie się posunąć, żeby ją chronić? – zadałam pytanie. Zatrzymaliśmy się przed światłami i odwrócił się, żeby mi odpowiedzieć. – Powinnaś raczej zapytać, do czego bym się nie posunął, żeby ją chronić.

9

– A z tym co było nie tak? – spytała Megumi, patrząc w ślad za odchodzącym facetem. – Przecież miał dołeczki. Wywróciłam oczami i jednym haustem opróżniłam szklankę wódki z żurawiną. Klub Primal, czwarty na naszej liście miejsc do obskoczenia, tętnił życiem. Kolejka do wejścia kończyła się za rogiem, a ciężka gitarowa muzyka idealnie komponowała się z nazwą lokalu. Mroczną przestrzeń wypełniał prymitywny, otumaniający, rytmiczny łomot. Eklektycznie urządzone wnętrze wypełniały sprzęty ze szlifowanego metalu i ciemnego drewna, a reflektory rzucały na ściany i podłogę wielokolorowe świetlne sylwetki zwierząt. Całość powinna sprawiać wrażenie nadmiaru, ale jak w przypadku wszystkiego, z czym miał do czynienia Gideon, balansowała na krawędzi dekadenckiego przepychu, choć jej nie przekraczała. Panująca tu aura hedonizmu wywierała ogromny wpływ na moje podsycane alkoholem libido. Nie potrafiłam usiedzieć w spokoju. Bezustannie uderzałam stopami w poprzeczki krzesła. Lacey, współlokatorka Megumi, o włosach ciemnoblond ułożonych misternie w taki sposób, aby fryzura sprawiała wrażenie chaosu i nieładu – co bardzo mi się podobało – wzniosła oczy do sufitu i jęknęła: – To czemu sama z nim nie poflirtujesz? – Być może to zrobię. – Megumi z zarumienioną twarzą i błyszczącymi oczami wyglądała szałowo w złotej, wiązanej na szyi zmysłowej sukience. – Może ten by się zaangażował. – A czego ty się spodziewasz po zaangażowaniu? – spytała Shawna, kołysząc szklanką z drinkiem równie ogniście czerwonym jak jej włosy. – Monogamii? – Monogamia jest przereklamowana. – Lacey ześlizgnęła się ze stołka barowego

i zabujała pupą, a cekiny na jej dżinsach zamigotały w mroku. – Nieprawda – wydęła wargi Megumi. – Ja na przykład lubię monogamię. – Michael z kimś sypia? – zapytałam, wychylając się do przodu, żeby nie krzyczeć. Natychmiast musiałam odchylić się z powrotem, żeby zrobić miejsce dla kelnerki, która przyniosła następną kolejkę i sprzątnęła ze stołu puste szklanki. Kelnerki, ubrane w jaskraworóżowe minisukienki bez ramiączek i czarne szpilki, niewątpliwie wyróżniały się w tłumie, dzięki czemu nigdy nie było wątpliwości, kogo przywołać. Strój był prócz tego naprawdę seksowny – równie seksowny jak kobiety, które miały go na sobie. Ciekawe, czy to Gideon dokonywał wyboru? A jeśli tak, to czy miał modelkę? – Nie wiem. – Megumi podniosła nowego drinka do ust i ze smutną miną pociągnęła łyk przez słomkę. – Boję się spytać. Chwyciłam jeden z kieliszków stojących pośrodku stołu, pół plasterka limonki i zawołałam: – Napijmy się i chodźmy potańczyć! – Do cholery, tak! – Nie czekając na nas, Shawna odrzuciła głowę do tyłu i wychyliła kieliszek tequili, po czym włożyła do ust limonkę. Wypluła wyssany z soku owoc do pustego kieliszka i posłała nam przynaglające spojrzenie. – No dalej, jazda. Ja byłam następna. Wzdrygnęłam się, kiedy tequila spłukała mi z gardła posmak żurawiny. Lacey i Megumi wypiły swoje porcje jednocześnie, wznosząc toast: – Kanpai! Razem ruszyłyśmy na parkiet. Prowadziła Shawna w jaskrawoniebieskiej żarówiastej

sukience, która w ciemnym wnętrzu klubu wyróżniała się prawie tak samo jak różowe stroje personelu. Wchłonęła nas skłębiona ciżba tańczących. Szybko znalazłyśmy się pomiędzy rozgrzanymi męskimi ciałami. Wrzuciłam na totalny luz i poddałam się nieubłaganemu rytmowi muzyki oraz dusznej atmosferze rozbujanego parkietu. Uniosłam ręce i kiwałam się, uwalniając z ciała wciąż obecne w nim napięcie po męczącym, bezsensownym popołudniu z matką. W pewnym momencie straciłam do niej zaufanie. Mimo że obiecywała się zmienić teraz, kiedy Nathana już nie było, okazało się, że nie mogę jej wierzyć. Zbyt wiele razy zdarzyło się jej przekroczyć granicę. – Jesteś piękna! – krzyknął ktoś tuż przy moim uchu. Zerknęłam przez ramię na ciemnowłosego faceta, pochylającego się nad moimi plecami. – Dzięki! Oczywiście było to kłamstwo. Wilgotne zmierzwione włosy przylepiły mi się do spoconych skroni i szyi. Nic sobie z tego nie robiłam. Muzyka dudniła dalej, jedna piosenka przechodziła w drugą. Napawałam się panującą na parkiecie zmysłowością i bezwstydnym pragnieniem przygodnego seksu, którym emanowali tańczący. Wcisnęłam się między parę – dziewczynę miałam za plecami, a jej chłopaka przed sobą – kiedy nagle dostrzegłam znajomą twarz. On musiał zauważyć mnie pierwszy, ponieważ już szedł w moją stronę. – Martin! – krzyknęłam, wyślizgując się z ciasnej szczeliny pomiędzy tańczącą parą. Do tej pory widywałam siostrzeńca Stantona tylko podczas wakacji. Odkąd zamieszkałam w Nowym Jorku, spotkaliśmy się raz, ale miałam nadzieję, że z czasem będzie tych spotkań więcej. – Eva, cześć! – Uścisnął mnie, a potem odsunął od siebie, żeby mi się przyjrzeć. – Fantastycznie wyglądasz. Jak leci?

– Chodźmy się czegoś napić! – zawołałam, bo gardło miałam zbyt wysuszone, żeby prowadzić rozmowę w ogłuszającym hałasie. Złapał mnie za rękę i wyprowadził z zapchanego parkietu. Wskazałam na nasz stolik. Ledwie usiedliśmy, pojawiła się kelnerka z wódką z sokiem żurawinowym. Działo się tak przez całą noc, choć zauważyłam, że z biegiem czasu podawano mi coraz ciemniejsze drinki, co jawnie świadczyło o tym, iż proporcja wódki i soku powoli zmieniała się na korzyść soku. Wiedziałam, że to celowe działanie. Zaimponowało mi, że Gideon zdołał zorganizować wszystko tak, iż jego polecenia dotyczące mojej osoby przekazywano z klubu do klubu. Ponieważ jednak nikt nie zabraniał mi zastępowania jednego drinka kolejnym, niezbyt się tym wszystkim przejmowałam. – No więc – zaczęłam, upijając pierwszy łyczek, po czym przycisnęłam lodowatą szklankę do czoła – mów, jak leci? – Świetnie. – Wyszczerzył zęby. W beżowej koszulce z dekoltem w serek i czarnych dżinsach wyglądał bardzo atrakcyjnie. Miał ciemne włosy, krótsze niż Gideon, ale i tak spadały mu niesfornie na czoło, tworząc oprawę dla oczu, o których wiedziałam, że są zielone, choć w tym oświetleniu nie dałoby się tego odgadnąć. – Jak ci się żyje w świecie reklamy? – Kocham tę pracę! Zaśmiał się, widząc mój entuzjazm. – Och, gdybyśmy wszyscy mieli takie nastawienie. – Myślałam, że lubisz pracę u Stantona. – Bo lubię. I lubię tę kasę. Ale nie powiedziałbym, że kocham swoją robotę.

Kelnerka przyniosła mu whisky z lodem i stuknęliśmy się szklankami. – Z kim przyszedłeś? – zapytałam. – Z paroma znajomymi – rozejrzał się dokoła – którzy zgubili się w dżungli. A ty? – Tak samo. – Napotkałam wzrok Lacey, która z parkietu pokazała mi dwa uniesione kciuki. – Spotykasz się z kimś, Martin? Uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Nie. – Lubisz blondynki? – Co ty, lecisz na mnie? – Niezupełnie. Uniosłam brwi, wskazując wzrokiem na Lacey, a potem zrobiłam gwałtowny ruch głową w stronę Martina. Lacey obrzuciła mnie pełnym zdziwienia spojrzeniem, uśmiechnęła się i podeszła do nas. Przedstawiłam ich sobie i z zadowoleniem stwierdziłam, że przypadli sobie do gustu. Martin zawsze miał dużo uroku i był zabawny, a Lacey ze swoją nietypową urodą, bardziej charyzmatyczna niż piękna, tryskała życiem i energią. Z parkietu wróciła Megumi i wypiliśmy jeszcze jedną kolejkę, po czym Martin poprosił Lacey do tańca. – Masz więcej przystojniaków w zanadrzu? – spytała Megumi, kiedy tamci zniknęli w tłumie.

Żałowałam, że nie mam w kieszeni smartfona. – Dziewczyno, jesteś nieszczęśliwa – stwierdziłam. Przez długą minutę nie odrywała ode mnie spojrzenia. Potem zacisnęła wargi. – Jestem pijana. – To również. Jeszcze po jednym? – Czemu nie? Wychyliłyśmy następne drinki, a kiedy kończyłyśmy, wróciła Shawna z Lacey, Martinem i dwoma jego kumplami, Kurtem i André. Kurt był cudowny – miał jasnobrązowe włosy, kwadratową szczękę i pewny siebie uśmiech. André, z zawadiackim błyskiem w ciemnych oczach i dredami do ramion, też był niczego sobie. Od razu skoncentrował się na Megumi, co natychmiast ją pocieszyło. Po chwili nasza powiększona grupka ryczała już ze śmiechu. – A kiedy Kurt wrócił z łazienki – kończył opowieść Martin – pokazał jaja całej restauracji. – Wraz z André zaczął się pokładać ze śmiechu. Kurt rzucił w nich kawałkami limonki. – Co to niby ma znaczyć? – zapytałam z uśmiechem, choć nie załapałam puenty. – Że jaja wiszą ci z rozporka – wyjaśnił André. – Najpierw ludzie nie wiedzą, co to, a potem udają, że nie widzą, że zapomniałeś schować sobie to i owo. Nikt słowa nie piśnie. – Żartujesz? – Shawna omal nie spadła z krzesła.

Rozkręciliśmy się tak, że kelnerka poprosiła nas – oczywiście z uśmiechem – abyśmy zachowywali się nieco ciszej. Zanim odeszła, złapałam ją za łokieć. – Czy można tu skorzystać z telefonu? – Tak, poproś barmana – odparła. – Powiedz mu, że Dennis – czyli menedżer – pozwolił, to cię połączą. – Dzięki. – Kiedy odeszła do sąsiedniego stolika, ześlizgnęłam się ze stołka. Nie miałam pojęcia, kim jest Dennis, ale przez całą noc wszystko szło jak po maśle. Gideon bezbłędnie przygotował grunt. – Czy ktoś chce wody? – spytałam naszą grupkę. Zostałam wygwizdana i przepędzona gradem zwiniętych w kulki serwetek. Ze śmiechem podeszłam do baru. Kiedy zwolniło się miejsce przy kontuarze, poprosiłam o butelkę Pellegrino i telefon. Wykręciłam numer komórki Gideona, bo tylko ten znałam na pamięć. Doszłam do wniosku, że to bezpieczne, bo dzwonię z miejsca publicznego, którego zresztą był właścicielem. – Cross – odebrał szorstkim tonem. – Cześć, mistrzu. – Pochyliłam się nad barem i przysłoniłam drugie ucho ręką. – Dzwonię do ciebie po pijanemu. – Właśnie słyszę – powiedział już innym tonem, wolniejszym i cieplejszym. – Dobrze się bawisz? – Tak, ale tęsknię za tobą. Wziąłeś witaminy? – Czyżbyś była na mnie napalona, aniołku? – Teraz w jego głosie słyszałam uśmiech. – To twoja wina! Ten klub jest jak viagra. Jest mi gorąco, spociłam się i ociekam feromonami. I wiesz, zachowywałam się naprawdę niegrzecznie. Tańczyłam jak singielka.

– Niegrzeczne dziewczynki dostają karę. – Wobec tego może powinnam być naprawdę niegrzeczna. Żeby dostać gorszą karę. – Wracaj do domu i bądź niegrzeczna ze mną – wychrypiał. Na samą myśl o Gideonie w domu, gotowym i oczekującym, jeszcze bardziej go zapragnęłam. – Muszę tu sterczeć, dopóki dziewczyny nie będą miały dość, a zanosi się, że to jeszcze potrwa. – Mogę do ciebie przyjechać. Za dwadzieścia minut możesz mieć w sobie mojego kutasa. Chcesz? Rozejrzałam się po klubie. Całe moje ciało wibrowało od głośnej muzyki. Wyobraziłam sobie, jak pieprzy mnie w tym miejscu, gdzie nie obowiązują żadne granice, i zacisnęłam się z pragnienia. – Tak, chcę. – Widzisz to przejście na górze? Odwróciłam się, podniosłam wzrok i dostrzegłam zawieszony w górze podest biegnący wzdłuż ściany. Parę metrów nad parkietem ludzie pieprzyli się w rytm muzyki. – Tak. – Widzisz część narożną, z lustrami? Będę tam czekał. Bądź gotowa, Evo – zażądał. – Kiedy się spotkamy, chcę, żeby twoja cipka była goła i wilgotna.

Zadrżałam, słysząc znajomą komendę. Wiedziałam, co oznacza. Będzie niecierpliwy i gwałtowny. Dokładnie tak, jak chciałam. – Mam na sobie... – Aniołku, nawet milionowy tłum cię przede mną nie ukryje. Już raz cię znalazłem. Zawsze cię znajdę. Moje żyły wypełniło bolesne oczekiwanie. – Pospiesz się. Sięgnęłam za bar, aby odłożyć słuchawkę po drugiej stronie, chwyciłam butelkę z wodą i opróżniłam ją jednym haustem. Następnie pospieszyłam do łazienki, ustawiłam się w kolejce i czekałam, żeby przygotować się na spotkanie z Gideonem. Byłam oszołomiona wódką i podnieceniem, podekscytowana, że mój chłopak – prawdopodobnie jeden z najbardziej zapracowanych facetów na świecie – rzuci wszystko i przyjedzie, żeby... mnie zaspokoić. Oblizałam wargi i przestąpiłam z nogi na nogę. Najpierw udałam się do kabiny, gdzie pozbyłam się majtek, po czym podeszłam do umywalki z lustrem, aby odświeżyć się mokrą chusteczką. Większość makijażu spłynęła mi już z twarzy, pozostawiając rozmazane cienie wokół oczu. Policzki pałały mi z gorąca i wyczerpania. Włosy miałam dziko zmierzwione w nieładzie, a wokół twarzy – wilgotne. Co najdziwniejsze, wyglądałam przy tym całkiem nieźle. Emanowałam seksem i gotowością. Kiedy przepychałam się, żeby wyjść z łazienki, po drugiej stronie drzwi zastałam stojącą w kolejce Lacey. – Dobrze się bawisz? – spytałam.

– Tak! – Wyszczerzyła zęby. – Dzięki, że mnie przedstawiłaś kuzynowi. Nie chciało mi się tego sprostować. – Nie ma za co. Mogę cię o coś zapytać? Chodzi o Michaela. Wzruszyła ramionami i powiedziała: – Śmiało. – Wcześniej się z nim spotykałaś. Czy coś było z nim nie tak? – Zero chemii. Przystojny facet. Odnosi sukcesy. Niestety nie chciałam się z nim pieprzyć. – Daj sobie z nim spokój – wtrąciła się następna dziewczyna w kolejce. – Już dałam. – W porządku. – O ile byłam w stanie uszanować niechęć do kontynuacji związku pozbawionego iskry namiętności, o tyle cała sytuacja wciąż dziwnie mnie dotykała. Nie miałam ochoty patrzeć na zgnębioną Megumi. – Idę się poocierać o jakiegoś nagrzanego faceta. – Powodzenia, dziewczyno – odparła Lacey, kiwając głową. Oddaliłam się w poszukiwaniu schodów na górę. Kiedy je znalazłam, okazało się, że stoi przy nich bramkarz, który pilnuje, aby w górnym korytarzu nie znalazło się jednocześnie zbyt wiele ciał. Przed schodami ustawiła się kolejka. Skrzywiłam się na ten widok. Zastanawiałam się właśnie, ile spóźnię się na spotkanie, gdy bramkarz rozplótł potężne ramiona, które dotąd trzymał założone na piersi, i jedną ręką przycisnął słuchawkę bluetootha do

ucha, najwyraźniej próbując dokładnie zrozumieć polecenie. Mógł być z pochodzenia Samoańczykiem lub Maorysem. Miał skórę o odcieniu ciemnego karmelu, ogoloną głowę, masywną, wypiętą klatkę piersiową i potężne bicepsy. Jego twarz natomiast przypominała twarz dziecka – kiedy srogą minę zastąpił szeroki uśmiech, natychmiast stała się urocza. Odjął rękę od ucha i skinął na mnie palcem. – Jesteś Eva? Kiwnęłam głową. Sięgnął za siebie i zdjął z haczyka aksamitny sznur odgradzający wejście. – Możesz iść na górę. Oczekujący na swoją kolej wydali ryk protestu. Posłałam im przepraszający uśmiech i pobiegłam po metalowych schodach tak szybko, jak pozwalały mi obcasy. Na górze wpuściła mnie stojąca na bramce dziewczyna i wskazała na lewo. Zobaczyłam zakątek, o którym mówił Gideon, miejsce, gdzie łączyły się dwie lustrzane ściany i korytarz skręcał na kształt litery L. Z trudem wymijałam wijące się ciała. Puls przyspieszał mi z każdym krokiem. Muzyka nie była tu tak głośna jak na dole, za to powietrze bardziej wilgotne. Moja skóra błyszczała od potu, a wysokość podestu wprowadzała element poczucia zagrożenia, mimo że szklana barierka sięgała do ramion. Prawie dobrnęłam już do części z lustrami, kiedy ktoś złapał mnie w talii i przyciągnął do rozhuśtanych męskich bioder. Obejrzałam się i zobaczyłam faceta, z którym wcześniej tańczyłam, tego samego, który nazwał mnie piękną. Uśmiechnęłam się i zaczęłam poruszać się w rytm muzyki, zamykając oczy, aby całkowicie się w niej zanurzyć. Gdy jego ręce zaczęły ześlizgiwać się z mojej talii, złapałam je i przycisnęłam do swoich bioder. Zaśmiał się i ugiął kolana, żeby zrównać się ze mną wzrostem. Przetańczyliśmy trzy piosenki, zanim poczułam pulsowanie, które podszepnęło mi, że Gideon jest w pobliżu. Po skórze przebiegł mi dreszcz niczym wyładowanie elektryczne,

w wyniku którego każde doznanie stało się silniejsze. Nagle muzyka nabrała mocy, temperatura podskoczyła, a panująca w klubie aura zmysłowości zaczęła mnie jeszcze bardziej podniecać. Uśmiechnęłam się, otworzyłam oczy i stwierdziłam, że Gideon rzeczywiście się do mnie zbliża. W tej samej chwili napaliłam się na niego. Ślinka mi ciekła, kiedy pożerałam wzrokiem jego sylwetkę w ciemnym T-shircie i dżinsach, z włosami odgarniętymi do tyłu z twarzy, która zapierała dech w piersi. Nikt, kto teraz na niego patrzył, nie mógł go skojarzyć z Gideonem Crossem, międzynarodowym potentatem. Facet, który nadchodził, był młodszy i bardziej nieokrzesany, a z tłumu nie wyróżniało go nic prócz niewiarygodnej, rozpalonej żądzy. Niecierpliwie oblizałam usta, po czym oparłam się o tańczącego za mną faceta i lubieżnie potarłam pupą o jego poruszające się biodra. Gideon zacisnął ręce w pięści. Jego sylwetka nabrała agresywnej drapieżności. Zbliżał się, nie zwalniając kroku – jego ciało pełną parą zmierzało prosto na mnie. Odwróciłam się i postąpiłam krok do przodu, wychodząc mu na spotkanie. Wpadliśmy na siebie z impetem. Objęłam go za ramiona, a dłońmi sięgnęłam po jego głowę, aby jak najszybciej posiąść jego usta w wilgotnym, głodnym pocałunku. Z pomrukiem chwycił mnie za pośladki i gwałtownie przycisnął do siebie, unosząc jednocześnie w górę tak, że oderwałam stopy od ziemi. Nie zważając na to, że zadaje mi ból, głęboko wtargnął twardym językiem w moje usta i pogrążał się w nich, jakby chciał mnie ostrzec przed gwałtownością swojego pożądania. Facet, z którym tańczyłam, podszedł z tyłu i zagłębił ręce w moich włosach, ustami dotykając ramienia. Gideon odchylił się do tyłu. Na jego twarzy malowała się cudowna maska furii. – Spieprzaj. Spojrzałam na faceta i wzruszyłam ramionami, mówiąc: – Dzięki za taniec.

– Do usług, piękna. – Złapał przechodzącą dziewczynę za biodra i odszedł za nią. – Aniołku – mruknął Gideon i wgniótł mnie w lustro, wciskając twarde udo między moje nogi. – Niegrzeczna jesteś. Bezwstydna i napalona, objęłam go nogami. Kiedy naparł dżinsową nogawką na moje wrażliwe, nabrzmiałe tkanki, jęknęłam: – Ale tylko dla ciebie. Złapał mnie pod sukienką za nagie pośladki, a zębami chwycił płatek ucha. Srebrne wiszące kolczyki łaskotały mnie w szyję. Oddychał ciężko. Z jego piersi wydobywał się niski warkot. Wspaniale pachniał, a moje ciało, odruchowo kojarzące już jego zapach z najdzikszą, najostrzejszą przyjemnością, hojnie odpowiadało. Tańczyliśmy, prężąc się ku sobie. Nasze ciała poruszały się tak, jakby nie dzieliła ich warstwa ubrań. Muzyka łomotała wokół i na wskroś nas, a on poruszał się w jej rytm, całkowicie mnie zniewalając. Wcześniej tańczyliśmy ze sobą tylko na balu, ale nigdy tak jak teraz. To było wyuzdane ocieranie się o siebie ociekających potem ciał. Byłam zaskoczona, pobudzona i jeszcze bardziej zakochana. Gideon przyglądał mi się spod półprzymkniętych powiek, uwodząc mnie swoim pożądaniem i prymitywnymi ruchami. Kompletnie zatracona owinęłam się wokół niego i kurczowo wczepiłam w jego ciało. Przez cienki czarny materiał sukienki w wąskie paski ugniatał moją pierś, biustonosz typu bardotka nie stanowił żadnej przeszkody. Jego palce głaskały, a potem skubały twardniejący koniuszek brodawki. Z jękiem odrzuciłam głowę w tył, uderzając nią o lustro. Otaczały nas dziesiątki ludzi, a mnie było wszystko jedno. Musiałam tylko czuć na sobie jego ręce, napór jego ciała na swoim, jego oddech na mojej skórze. – Pragniesz mnie – wycharczał – tu i teraz.

Zadrżałam na samą myśl. – Zrobiłbyś to? – Chcesz, żeby patrzyli. Chcesz, żeby widzieli, jak mój kutas pieprzy twoją małą, zachłanną cipkę, aż zaleję ją spermą. Chcesz, żebym ci udowodnił, że do ciebie należę. – Zagłębił zęby w moim ramieniu. – Abym sprawił, że to poczujesz. – To ja chcę udowodnić, że ty do mnie należysz – odpaliłam, wsuwając dłonie do kieszeni jego dżinsów i czując pod nimi twarde pośladki. – Chcę, żeby wszyscy o tym wiedzieli. Gideon wsunął jedną rękę pod moją pupę i uniósł mnie, podczas gdy druga płasko plasnęła o panel na ścianie pod lustrem. Usłyszałam słaby pisk, w lustrze za moimi plecami otworzyły się drzwi i wsunęliśmy się w niemal całkowitą ciemność. Ukryte wejście zamknęło się za nami i stłumiło muzykę. Znajdowaliśmy się w biurze. Miałam przed sobą biurko, kanapę i panoramiczny widok na cały klub przez szybę weneckiego lustra. Postawił mnie na podłogę i obrócił, przygważdżając twarzą do przezroczystego lustra. Przed moimi oczami rozpościerał się klub, a tańczący na górnym podeście ludzie znajdowali się dosłownie parę centymetrów dalej. Dłonie Gideona były już pod moją spódnicą i w gorsecie sukienki, palce jednej wsuwały się w moją szparkę, a drugiej pieściły brodawkę. Byłam w potrzasku. Wielkie ciało Gideona okrywało mnie ze wszystkich stron, ręce oplatały od tułowia po biodra, a zęby przytrzymywały za ramię w miejscu. Posiadł mnie całą. – Powiedz mi, kiedy będzie za dużo – mruknął, sunąc wargami wzdłuż mojej szyi. – Słowo bezpieczeństwa, zanim cię przestraszę. Zalała mnie fala wdzięczności względem człowieka, który zawsze, ale to zawsze stawiał mnie na pierwszym miejscu.

– Sprowokowałam cię. Chciałam, żebyś mnie wziął. Pragnę cię. Chcę, żebyś był dziki. – Jesteś taka nagrzana – warknął, stymulując mnie ostro i szybko dwoma palcami. – Zostałaś stworzona po to, żeby się pieprzyć. – Z tobą – stęknęłam, a para mojego oddechu osiadła na szybie. Byłam naprawdę napalona. Pożądanie dosłownie wylewało się ze mnie, z mojej studni miłości, strumieniem, którego nie mogłam powstrzymać. – Czyżbyś dzisiaj o tym zapomniała? – Jego ręka opuściła moje wnętrze i znalazła się miedzy nami, aby rozpiąć rozporek. – Kiedy inni cię dotykali, ocierali się o ciebie? Zapomniałaś, że do mnie należysz? – Nigdy. Nigdy nie zapominam. – Zatrzymałam wzrok na jego erekcji, sztywnej i ciepłej, ciężko wspartej na moim nagim pośladku. On też był podniecony. Napalony na mnie. – Dzwoniłam do ciebie. Pragnęłam cię. Jego wargi przesuwały się po mojej skórze, wytyczając piekącą, ognistą ścieżkę w kierunku moich ust. – Więc weź mnie, aniołku – zachęcił, prowokująco liżąc mój język. – Włóż mnie do środka. Wygięłam się, sięgnęłam między nogi i objęłam dłonią jego gruby członek. Ugiął kolana, żeby przyjąć odpowiednią pozycję. Przerwałam, odwróciłam głowę i przytuliłam policzek do jego policzka. Uwielbiałam to, że mogę być z nim... w ten sposób. Poruszając biodrami, gładziłam moją szparkę szeroką główką jego penisa, aby stał się śliski od mego podniecenia. Gideon ścisnął moje nabrzmiałe piersi i ugniatał je.

– Wypnij się do mnie, Evo. Odepchnij się od szyby. Przyłożyłam rękę do lustrzanej tafli i odepchnęłam się, opierając głowę na jego ramieniu. Owinął dłoń wokół mojego gardła, chwycił mnie za biodro i wbił się we mnie z taką siłą, że stopy oderwały mi się od ziemi. Trzymał mnie tak, zawieszoną w swoich ramionach, wypełnioną penisem, a jego jęk kaskadą rozlewał się po moim ciele. Klub po drugiej stronie szyby tętnił życiem. Z lubością pogrążyłam się w intensywnej przyjemności, płynącej z pozornie ekshibicjonistycznego seksu – zakazanej fantazji, która zawsze doprowadzała nas do szaleństwa. Wiłam się, nie mogąc znieść skrajnej przyjemności. Ręka, którą trzymałam między nogami, sięgnęła dalej, po jego jądra. Były pełne i nabrzmiałe, gotowe. A we mnie... – Och... Jesteś taki twardy. – Zostałem stworzony po to, żeby cię pieprzyć – wyszeptał, a ja zadrżałam z rozkoszy. – Zrób to. – Oparłam obie ręce o szybę, niezdolna czekać dłużej. – Zrób to teraz. Gideon obniżył mnie tak, abym stanęła na nogach, i przytrzymał rękami, kiedy zgięłam się w pasie i otworzyłam, pozwalając mu wślizgnąć się głębiej. Złapał mnie za biodra i ustawił w doskonale znanej pozycji, w której najlepiej do niego pasowałam, wydobywając z siebie przy tym niski, chrapliwy okrzyk pożądania. Był dla mnie za duży. Za długi i za gruby. A uczucie rozpychania takie intensywne. Cudowne. Zadrżałam i desperacko zacisnęłam się wokół niego. Wydał ochrypły odgłos przyjemności i wysunął się troszkę, żeby po chwili powoli wsunąć się z powrotem. Jeszcze raz, i jeszcze. Szeroki koniec jego penisa masował splot nerwowy ukryty głęboko w moim wnętrzu – tak głęboko, że on jeden mógł do niego dotrzeć. Jęczałam, bezsilnie zaciskając palce, które zostawiały mokre ślady na szkle. Gdzieś z daleka dochodził mnie łomot muzyki i świadomość, że znajduję się wśród tłumu, który widziałam tak dokładnie, jakbym przebywała w tym samym pomieszczeniu.

– O tak, aniołku – powiedział zapalczywie. – Niech usłyszę, jak bardzo ci dobrze. – Gideonie... Pchnął wyjątkowo umiejętnie i nogi się pode mną ugięły. Podtrzymywała mnie teraz tylko szyba i jego pewny uchwyt. Byłam niemożliwie podniecona, zachłanna – czułam jednocześnie uległość ze względu na pozycję, jak i dominację, że to on mnie zaspokaja. Nie mogłam zrobić nic poza przyjęciem tego, co dawał mi Gideon – rytmicznego nacierania i wycofywania się – oraz słuchaniem odgłosów jego pożądania. Na udach czułam szorstką fakturę dżinsu – wiedziałam, że spuścił je tylko odrobinę, aby uwolnić penisa. Ta oznaka jego niecierpliwości jeszcze bardziej podsycała moją żądzę. Zdjął jedną rękę z mojego biodra. Za chwilę poczułam ją na pośladku. Opuszkiem kciuka mokrym od śliny masował mi skórę wokół odbytu. – Nie – błagałam w obawie, że zaraz oszaleję. Ale nie użyłam słowa bezpieczeństwa – Crossfire – i otworzyłam się przed nim, rozkwitając i poddając się zniewalającemu naciskowi. Kiedy zdobył to mroczne miejsce, wydał ochrypły pomruk. Drugą rękę przeniósł na mój srom, żeby rozsunąć moje płatki i masować pulsującą łechtaczkę. – Moja – powiedział szorstko. – Jesteś moja. Tego było za dużo. Doszłam z krzykiem, trzęsąc się gwałtownie. Szkło wydawało pisk, kiedy ślizgały się po nim moje spocone dłonie. Poddawał mnie ekstazie, wbijając się we mnie, nieustępliwie drażniąc mój odbyt, a zręcznymi palcami pobudzając łechtaczkę. Byłam bliska szaleństwa. Jeden orgazm przechodził w następny. Moja cipka kurczyła się i zaciskała w rytmie zgodnym z jego uderzeniami. Wydał szorstki okrzyk pożądania i nabrzmiał we mnie, szczytując.

Gwałtownie zaczerpnęłam powietrza i krzyknęłam: – Nie! Jeszcze nie! Gideon zwolnił tempo. W ciemnościach słyszałam jego chrapliwy oddech. – Jak mnie chcesz? – Chcę na ciebie patrzeć – jęknęłam, a moja pochwa znów się zacisnęła. – Chcę widzieć twoją twarz. Wycofał się i wyprostował mnie, a potem odwrócił i uniósł, przyciskając do szyby, i wbił się we mnie twardy jak stal. Posiadłszy mnie, dał mi to, czego potrzebowałam: zamglone oczy, w których widziałam bezradną przyjemność, chwilową bezbronność – zanim żądza znów przejęła nad nim kontrolę. – Chcesz patrzeć, jak tryskam – powiedział ochryple. – Tak. – Zsunęłam ramiączka stanika i obnażyłam piersi, podnosząc je i ściskając, bawiąc się brodawkami. Szyba wibrowała mi za plecami od ryku muzyki. Gideon wibrował przede mną w nieopanowanym pożądaniu. Przycisnęłam wargi do jego warg, chłonąc jego ciężki oddech. – Teraz – wyszeptałam. Trzymając mnie bez cienia wysiłku, wycofał się, a potem dźgnął ciężką, grubą koroną penisa moje nadwrażliwe tkanki. Natarł gwałtownie, doprowadzając mnie na skraj wytrzymałości. – Och... – Wiłam się w jego uścisku. – Jesteś tak głęboko.

– Eva... Pieprzył mnie ostro, mocno, poruszając się jak obłąkany. Drżałam z wysiłku, szeroko otwarta na jego nieustępliwe natarcia. Zatracił się w instynktownym, nieodpartym pragnieniu kopulowania. Wydawał pierwotne, nieokrzesane jęki, które podniecały mnie do tego stopnia, że moje ciało przestało stawiać opór i w pełni otworzyło się na jego desperacką żądzę. Wszystko to było brutalne, chaotyczne i cholernie seksowne. Wygiął szyję i wycharczał moje imię. – Dojdź dla mnie – zażądałam, zaciskając się mocno wokół niego. Całe ciało Gideona szarpnęło się gwałtownie i zadrżało. Jego usta wykrzywił grymas niewypowiedzianej przyjemności, a oczy zaszły mgłą. Szczytował ze zwierzęcym rykiem, tryskając tak silnie, że to poczułam. Nieprzerwanie wlewał we mnie gęste fale nasienia, które ogrzewały mnie od środka. Moje usta przesuwały się po jego ciele. Obejmowałam go ciasno rękami i nogami. Runął na mnie, gwałtownie chwytając powietrze. Wciąż szczytował.

10

Pierwsza rzecz, jaką zobaczyłam po przebudzeniu w niedzielę, to bursztynowa buteleczka z wydrukowaną starodawną czcionką etykietką Mikstura na kaca. Miała szyjkę przewiązaną rafią, a wstrętny w smaku specyfik chronił przed rozlaniem prawdziwy korek. Lekarstwo było jednak skuteczne – przekonałam się o tym poprzednim razem, kiedy Gideon mi je zaserwował. Widok mikstury natychmiast przypomniał mi o ilości alkoholu, jaką spożyłam poprzedniej nocy. Zacisnęłam powieki, jęknęłam i wtuliłam głowę w poduszkę, gotowa z powrotem zapaść się w otchłań snu. Łóżko się poruszyło. Wzdłuż nagiego kręgosłupa poczułam ciepłe, twarde pocałunki. – Dzień dobry, aniołku. – Brzmisz, jakbyś był z siebie bardzo zadowolony – mruknęłam. – Raczej z ciebie. – Maniak. – Miałem na myśli twoje sugestie dotyczące zarządzania kryzysem, ale seks był oczywiście fenomenalny, jak zawsze. – Jego ręka wślizgnęła się pod kołdrę, zwiniętą w okolicach mojej talii, i ścisnęła mój pośladek. Podniosłam głowę i stwierdziłam, że siedzi obok mnie na łóżku, oparty plecami o zagłówek, z laptopem na kolanach. Jak zwykle wyglądał kusząco w wygodnych luźnych spodniach ściągniętych sznurkiem w pasie, całkowicie odprężony. Wiedziałam, że sama wyglądam znacznie mniej pociągająco. Limuzyną odwiozłam dziewczyny do domu, a potem spotkałam się z Gideonem u niego w apartamencie. Zanim z nim skończyłam, prawie świtało. Byłam tak zmęczona, że padłam spać z włosami wciąż mokrymi po pospiesznym prysznicu.

Widok Gideona przy moim boku przyprawił mnie o przyjemny dreszczyk. Spał w pokoju gościnnym, a do pracy miał przecież biuro. To, że postanowił pracować w łóżku, w którym spałam, oznaczało, że chciał po prostu pobyć ze mną, nie zważając na mój mało przyjemny stan. Odwróciłam głowę, aby spojrzeć na budzik, ale mój wzrok zatrzymał się na nadgarstku. – Gideonie... – Zegarek, który znalazł się na moim przegubie, gdy spałam, wywarł na mnie piorunujące wrażenie. Zainspirowany stylem art déco cały migotał maleńkimi diamentami. Pasek wykonano z kremowej satyny, a perłowy cyferblat nosił znaki dwóch marek: Patek Philippe i Tiffany & Co. – Jest cudny. – Na świecie jest ich tylko dwadzieścia pięć, więc nie jest tak unikatowy jak ty. Zresztą cóż się może równać z tobą? – Uśmiechnął się do mnie. – Uwielbiam go. – Podniosłam się i przyklękłam. – Uwielbiam ciebie. – Odsunął na bok laptop dokładnie sekundę wcześniej, zanim usiadłam mu okrakiem na kolanach i mocno go uściskałam. – Dziękuję – wymruczałam, poruszona jego troskliwością. Musiał go kupić, kiedy byłam u mamy lub gdy tylko wyszłam się zabawić z dziewczynami. – Hmm. Lepiej powiedz, co zrobić, aby zasłużyć na takie nagie przytulanki co rano. – Po prostu być sobą, mistrzu. – Potarłam policzkiem o jego policzek. – Jesteś wszystkim, czego potrzebuję. Wyślizgnęłam się z łóżka i podreptałam do łazienki z małą bursztynową buteleczką w ręku. Wzdrygnęłam się, wychylając jej zawartość, a potem umyłam zęby i twarz oraz wyszczotkowałam włosy. Włożyłam szlafrok i wróciłam do sypialni. Okazało się, że Gideona już nie było, a pośrodku łóżka leżał tylko otwarty laptop. Przechodząc korytarzem, zobaczyłam go w biurze. Stał w rozkroku ze skrzyżowanymi na piersi ramionami, odwrócony twarzą do okna. Przed nim rozciągało się miasto. Nie panorama

najwyższych budynków centrum, widoczna z okien biura w Crossfire i apartamentu, ale bliższa perspektywa. Mocniej osadzona w rzeczywistości, bardziej namacalna i dostępna, dająca bezpośredni kontakt z metropolią. – Nie podzielam twoich trosk – powiedział szorstko do mikrofonu zestawu słuchawkowego, przez który rozmawiał. – Tak, jestem świadom ryzyka... Przestań już mówić. To nie jest temat do dyskusji. Umowa ma brzmieć tak, jak było ustalone. Rozpoznawszy w jego głosie twardy ton, którego używał w interesach, minęłam go i podążyłam dalej. Nie wiedziałam dokładnie, co zawierała buteleczka, ale podejrzewałam, że witaminy i jakiś alkohol. Zresztą co za różnica. Płyn miło rozgrzewał mi żołądek i sprawiał, że byłam rozkojarzona, poszłam więc do kuchni zrobić sobie kawy. Po dostarczeniu organizmowi kofeiny klapnęłam na kanapę i zaczęłam sprawdzać wiadomości na smartfonie. Kiedy stwierdziłam, że wśród połączeń nieodebranych są trzy od taty, wszystkie wykonane przed ósmą rano w Kalifornii, zmarszczyłam czoło. Prócz nich było jeszcze kilkanaście od mamy, ale doszłam do wniosku, że te spokojnie mogą poczekać do poniedziałku. Był też esemes od Cary’ego: „ZADZWOŃ!”. Zaczęłam od telefonu do taty. Odebrał, zanim zdążyłam przełknąć łyk kawy. – Eva. – Niecierpliwy ton, jakim wymówił moje imię, świadczył, że coś jest nie tak. Wyprostowałam się odruchowo. – Tato... Coś się stało? – Czemu mi nie powiedziałaś o Nathanie Barkerze? – zapytał szorstkim, przepełnionym bólem głosem. Poczułam, że moje ciało pokrywa się gęsią skórką. O kurwa. Dowiedział się. Ręka

zaczęła mi drżeć tak, że oblałam się gorącą kawą. Nawet tego nie poczułam. Wpadłam w popłoch, słysząc cierpienie ojca. – Tato, ja... – Nie mogę uwierzyć, że mi nie powiedziałaś. Ty albo Monica. Mój Boże... Powinna była coś powiedzieć. Powinna była! – Wziął urywany oddech. – Miałem prawo wiedzieć! Smutek rozlał mi się po klatce piersiowej niczym kwas. Mój tata – człowiek, który kontrolował uczucia równie doskonale jak Gideon – brzmiał tak, jakby zaraz miał się rozpłakać. Odstawiłam kubek na stół. Oddychałam płytko i szybko. Po śmierci Nathana jego akta zostały odtajnione, tym samym horrory mojej przeszłości stały się łatwo dostępne dla każdego, kto tylko dysponował wiedzą i środkami, aby je odnaleźć. Mój tata nimi dysponował. – I tak nic byś nie poradził – odparłam. Choć byłam zszokowana, ze wszystkich sił próbowałam się trzymać przez wzgląd na niego. Smartfon piknął na znak połączenia przychodzącego, lecz zignorowałam to. – Ani przedtem, ani potem. – Ale mogłem chociaż być przy tobie. Mogłem się o ciebie zatroszczyć. – Tato, zatroszczyłeś się. Spotkania z doktorem Travisem odmieniły moje życie. Zanim mi je załatwiłeś, kompletnie nie radziłam sobie z tym wszystkim. Nie masz nawet pojęcia, jak bardzo mi pomogły. Ojciec wydał niski, pełen udręki jęk. – Powinienem był walczyć o ciebie z matką. Powinnaś była zostać ze mną. – O Boże. – Poczułam ucisk w żołądku. – Nie możesz winić mamy. Ona bardzo długo nie wiedziała. A gdy już się dowiedziała, zrobiła wszystko, żeby...

– Nie powiedziała mi! – krzyknął tak niespodziewanie, że aż podskoczyłam. – Do jasnej cholery, powinna była to zrobić. I jak mogła nie wiedzieć? Przecież musiały być jakieś oznaki... Jak mogła ich nie zauważyć? O Jezu. Nawet ja je dostrzegłem, kiedy przyjechałaś do Kalifornii. Załkałam. Nie byłam w stanie powstrzymać ogarniającego mnie cierpienia. – To ja ją ubłagałam, żeby ci nie mówiła. Kazałam jej przysiąc. – Nie do ciebie należała ta decyzja, Evo. Ty byłaś dzieckiem. To ona powinna była działać. – Przepraszam! – krzyknęłam. Natarczywe, nieustanne pikanie telefonu świadczące o tym, że ktoś próbuje się do mnie dodzwonić, wyprowadzało mnie z równowagi. – Przepraszam. Po prostu nie chciałam, żeby Nathan skrzywdził kogoś z moich bliskich. – Przyjeżdżam się z tobą spotkać – oświadczył ojciec z nagłym spokojem. – Wsiadam w najbliższy samolot. Zadzwonię, jak wyląduję. – Tato... – Kocham cię, córeczko. Jesteś dla mnie wszystkim. Rozłączył się. Siedziałam zdruzgotana i otępiała. Miałam świadomość, że ogrom krzywd, jakie mi wyrządzono, zeżre ojca żywcem, ale nie wiedziałam, jak się z tym zmierzyć. Telefon zaczął wibrować mi w ręku. Gapiłam się na imię matki na wyświetlaczu, niezdolna zebrać myśli. Wstałam chwiejnie i odłożyłam komórkę na stolik przy kanapie, jakby parzyła mnie w dłoń. Nie mogłam z nią teraz rozmawiać. Nie mogłam z nikim rozmawiać. Chciałam tylko Gideona. Potykając się o własne nogi i opierając ramieniem o ścianę, ruszyłam korytarzem. Kiedy byłam już blisko jego gabinetu, łzy pociekły mi z oczu, mimowolnie przyspieszyłam

kroku. Wtedy też dobiegł mnie jego głos. – Doceniam, że o mnie pomyślałaś, ale nie – mówił niskim, zdecydowanym tonem, innym, niż słyszałam wcześniej. Był znacznie łagodniejszy, wskazywał na większą zażyłość. – Oczywiście, jesteśmy przyjaciółmi. Wiesz, dlaczego... Nie mogę dać ci tego, o co prosisz. Wyszłam zza rogu i wsunęłam się do jego biura. Zobaczyłam go przy biurku, ze schyloną głową. Słuchał. – Dość – powiedział lodowato. – Niczego nie osiągniesz, stosując taką taktykę, Corinne. – Gideonie – szepnęłam i kurczowo zacisnęłam dłoń na klamce, aż zbielały mi kostki. Podniósł wzrok, po czym nagle się wyprostował i wstał. Niechętny grymas zniknął z jego twarzy. – Muszę kończyć – rzucił, wyrwał małą słuchawkę z ucha i cisnął ją na biurko, które już okrążał. – Co się stało? Źle się czujesz? Złapał mnie, gdy do niego biegłam. Kiedy przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił, zalała mnie fala ulgi. – Mój tata się dowiedział. – Przycisnęłam twarz do jego piersi. Głowę wciąż wypełniała mi myśl o bólu ojca. – Już wie. Gideon porwał mnie w ramiona i przytulił jak dziecko. Zaczął dzwonić jego telefon. Przeklął pod nosem i wyszedł z pokoju. W korytarzu słychać było, że mój telefon na stoliku w salonie też dzwoni. Irytujący dźwięk dwóch brzęczących naraz komórek tylko podsycił moje zdenerwowanie. – Pozwól, że spojrzę, czy dobrze ci zrobi ta rozmowa – rzekł.

– To moja mama. Na pewno tata już do niej zadzwonił, a jest strasznie zły. Boże, Gideonie... Jest zdruzgotany. – Rozumiem, co czuje. Zaniósł mnie do pokoju gościnnego, kopnięciem zamknął za sobą drzwi i położył mnie na łóżku. Wziął z szafki nocnej pilota, włączył telewizor i ściszył głos na tyle, aby znikły wszystkie inne odgłosy prócz mojego szlochania. Potem położył się i przytulił mnie, masując mi plecy. Płakałam, aż oczy zaczęły mnie szczypać, a łzy się skończyły. – Powiedz, co mam robić – rzekł, kiedy się uspokoiłam. – On tu przyjeżdża. Do Nowego Jorku. – Żołądek ścisnął mi się na samą myśl o tym. – Spróbuje przylecieć już dziś, tak powiedział. – Jak już się dowiesz, o której będzie, pojadę z tobą na lotnisko. – Nie możesz. – Do diabła z tym, że nie mogę – stwierdził spokojnie. Nadstawiłam usta i westchnęłam, kiedy mnie pocałował. – Naprawdę powinnam pojechać sama. Jest zraniony. Na pewno wolałby, żeby nikt go w takim stanie nie oglądał. Gideon skinął głową. – To weź mój samochód.

– Który? – Twojego nowego sąsiada. Astona martina DB9. – Co? Wzruszył ramionami. – Rozpoznasz go, gdy zobaczysz. Nie wątpiłam. Niezależnie od wszystkiego samochód będzie elegancki, szybki i niebezpieczny – dokładnie taki sam, jak jego właściciel. – Boję się – wymamrotałam, jeszcze ciaśniej splatając nogi z jego nogami. Był taki silny i godny zaufania. Chciałam się go uczepić i nigdy nie puścić. Przeczesał mi włosy palcami. – Czego? – Między mną a mamą i tak już wszystko jest spieprzone. Jeśli rodzice się pokłócą, nie chcę być w to zamieszana. Wiem, że źle to zniosą, a zwłaszcza mama. Są w sobie na zabój zakochani. – Nie zdawałem sobie sprawy. – Nie widziałeś ich razem. Wielka miłość – wyjaśniłam i przypomniałam sobie, że kiedy dowiedziałam się, jak silne jest wciąż przyciąganie między moimi rodzicami, byliśmy z Gideonem rozdzieleni. – Ojciec przyznał, że wciąż jest w niej zakochany. Smutno mi się robi na samą myśl.

– Bo nie są razem. – Tak, ale nie dlatego, że chciałabym mieć wielką szczęśliwą rodzinę – powiedziałam. – Nie mogę po prostu pogodzić się z tym, że można przejść przez życie bez ukochanej osoby u boku. Kiedy cię straciłam... – Nigdy mnie nie straciłaś. – Było tak, jakby umarła jakaś część mnie samej. A przetrwać tak całe życie... – Wydaje się niemożliwością. – Gideon przesunął palcami po moim policzku i ujrzałam pustkę w jego oczach – widmo prześladującego go Nathana. – W takim razie pozwól, że zajmę się Monicą. Zamrugałam. – Jak? Uśmiechnął się kącikiem ust. – Zadzwonię do niej i zapytam, jak sobie ze wszystkim radzisz i w ogóle co u ciebie. Rozpocznę proces publicznego torowania sobie drogi powrotnej do ciebie. – Ona wie, że wszystko ci powiedziałam. Może się załamać w trakcie rozmowy z tobą. – Lepiej ze mną niż z tobą. To prawie wystarczyło, żebym się uśmiechnęła. – Dziękuję.

– Odciągnę jej uwagę i skieruję jej myśli na inny tor. – Sięgnął po moją rękę i dotknął pierścionka. Ślubny kobierzec. Choć tego nie powiedział, zrozumiałam. I nie ma wątpliwości, że do takich samych wniosków dojdzie matka. Facet pokroju Gideona nie wracałby do kobiety poprzez jej matkę, zwłaszcza taką jak Monica Stanton, gdyby nie miał poważnych zamiarów. Ale tą kwestią mieliśmy się zająć przy innej okazji.

*

Przez następną godzinę Gideon udawał, że wokół mnie nie krąży. Nie oddalał się zanadto, pod różnymi pretekstami chodził za mną od pokoju do pokoju. Kiedy zaburczało mi w brzuchu, natychmiast zaciągnął mnie do kuchni i zorganizował talerz kanapek, chipsy i sałatkę z makaronem. Jedliśmy przy wyspie. Jego troska o mój komfort działała kojąco na moje rozdygotane nerwy. Mimo że sprawy przybrały trudny obrót, Gideon był tutaj i wspierał mnie. Dzięki temu wiele problemów, z którymi musieliśmy się borykać, wydawało się do przejścia. Co zresztą było nie do przejścia, kiedy byliśmy razem? – Czego chciała Corinne? – zapytałam. – Prócz ciebie? Rysy mu się wyostrzyły. – Nie chcę o niej rozmawiać. Coś w jego tonie zwróciło moją uwagę. – Wszystko w porządku?

– A co właśnie powiedziałem? – Coś nieudolnego, co postanowiłam zignorować. Prychnął z irytacją, ale dał za wygraną. – Jest przybita. – Krzyczy? Czy płacze? – A jakie to ma znaczenie? – Ma. Jest różnica między wściekłością na faceta a rozpaczą za nim. Przykład: Deanna jest wściekła i spiskuje na twoją zgubę, a ja codziennie ryczałam i ledwo mogłam się zwlec z łóżka. – Boże, Eva... – położył dłoń na mojej dłoni – przepraszam. – Skończ wreszcie z tymi przeprosinami, dobra? Wynagrodzisz mi to, dogadując się z moją matką. No więc jak, Corinne jest wściekła czy zrozpaczona? – Płakała – skrzywił się Gideon. – Boże, chyba postradała rozum. – Przykro mi, że musisz to znosić. Tylko nie pozwól, żeby cię wpędziła w poczucie winy. – Wykorzystałem ją – rzekł cicho – żeby cię chronić. Odłożyłam kanapkę i spojrzałam na niego spod półprzymkniętych powiek. – Powiedziałeś jej, że przyjaźń to wszystko, co możesz jej zaproponować?

– Sama wiesz, że powiedziałem. Ale celowo stworzyłem pewne wrażenie, że między nami może być coś więcej, ze względu na policję i prasę. Wysyłałem jej sprzeczne sygnały. Dlatego czuję się winny. – No to przestań. Ta suka próbowała mnie przekonać, że się z nią przespałeś – pomachałam mu przed nosem dwoma palcami – i to dwukrotnie. Za pierwszym razem tak mnie to bolało, że do dziś czuję. No i jest mężatką, do cholery. Nie powinna lecieć na mojego faceta, skoro ma swojego. – Chwileczkę, wróćmy do tego, że się z nią przespałem. O czym ty w ogóle mówisz? Opowiedziałam mu o obu incydentach – o katastrofie ze szminką na mankiecie i o moich niezapowiedzianych odwiedzinach w jej apartamencie, kiedy próbowała przedstawić mi sytuację tak, jakby właśnie skończyła się z nim pieprzyć. – To zdecydowanie zmienia postać rzeczy – odparł. – W takim razie niewiele już mam jej do powiedzenia. – Dzięki. Wyciągnął rękę i zatknął mi włosy za ucho. – Kiedyś to wszystko się skończy. – Co wtedy ze sobą zrobimy? – wymruczałam. – Och, na pewno coś wymyślę. – Masz na myśli seks, prawda? – Pokręciłam głową. – Wychowałam sobie potwora.

– Nie zapomnij o pracy. Wspólnej. – O mój Boże. Nigdy się nie poddajesz. Włożył do ust chipsa i schrupał go. – Chcę, żebyś po lunchu zerknęła na uaktualnione strony Crossroads i Cross Industries. Wytarłam usta serwetką. – Serio? Co za tempo. Jestem pod wrażeniem. – Najpierw je obejrzyj, a potem powiesz, czy rzeczywiście jesteś pod wrażeniem.

*

Gideon świetnie mnie znał. Ponieważ praca była moją odskocznią, zapędził mnie do niej. Zainstalował mnie w salonie ze swoim laptopem, wyłączył mój telefon, po czym poszedł do biura, aby zadzwonić do mojej mamy. Początkowo przez parę minut nasłuchiwałam niskiego pomruku jego głosu i próbowałam skupić się na stronach internetowych, które mi uruchomił. Nic jednak z tego nie wychodziło, byłam zbyt rozkojarzona. Zadzwoniłam więc do Cary’ego. – Gdzie ty, kurwa, jesteś? – warknął na powitanie. – Wiem, że to było szaleństwo – odparłam szybko, bo wiedziałam, że i ojciec, i matka dzwonili do naszego mieszkania, kiedy nie odbierałam komórki. – Przepraszam. W tle słyszałam hałasy, z których wywnioskowałam, że Cary jest poza domem.

– Może byś mi powiedziała, co się dzieje? Wszyscy do mnie dzwonią – twoi starzy, Stanton, Clancy. Wszyscy cię szukają, a ty nie odbierasz komórki. Już się bałem, że coś ci się stało! O cholera. Zamknęłam oczy. – Mój tata dowiedział się o Nathanie. W słuchawce zapanowała cisza. Tylko odległy szum ulicy i trąbienie świadczyły o tym, że Cary jest wciąż na linii. A potem powiedział: – A niech to. Och, mała. To niedobrze. Współczucie w jego głosie sprawiło, że ścisnęło mnie w gardle tak mocno, iż nie mogłam mówić. Nie chciałam już płakać. Hałasy w tle nagle ucichły, jakby zatrzymał się w jakimś ustronnym miejscu. – Jak on się trzyma? – zapytał Cary. – Jest zdruzgotany. Boże, Cary, to było okropne. On chyba płakał. I jest wściekły na mamę. To pewnie dlatego ona wciąż dzwoni. – I co zamierza? – Leci do Nowego Jorku. Nie wiem kiedy, ale mówił, że zadzwoni, jak wyląduje. – Leci teraz? Znaczy dziś? – Chyba tak – odpowiedziałam żałośnie. – Nie mam pojęcia, jak to zrobił, że tak nagle

udało mu się wyrwać z pracy. – Gdy tylko wrócę, ogarnę pokój gościnny, jeśli sama tego nie zrobiłaś. – Zajmę się tym. Gdzie jesteś? – Wyrwałem się na lunch i popołudniówkę z Tatianą. Potrzebowałem się trochę przewietrzyć. – Przepraszam, że musiałeś znosić te telefony. – Nic się nie stało – zbył mnie, jak to miał w zwyczaju. – Chodzi o to, że się bałem. Ostatnio niezbyt często bywałaś w domu. Nie mam pojęcia, co robisz i z kim. Nie zachowujesz się tak, jak dawniej. Nuta oskarżenia w jego głosie pogłębiła moje wyrzuty sumienia, ale nie mogłam mu o niczym powiedzieć. – Przepraszam – powtórzyłam. Zamilkł, jakby czekał na wyjaśnienia, a potem mruknął coś pod nosem. – Będę w domu za parę godzin – obiecałam. – Dobra. W takim razie do zobaczenia. Rozłączyłam się, po czym zadzwoniłam do ojczyma. – Eva. – Cześć, Richard. Czy mój tata dzwonił do mamy? – zaczęłam prosto z mostu.

– Zaczekaj chwilę. – Na dłuższą chwilę w słuchawce zapanowała cisza, a potem usłyszałam odgłos zamykanych drzwi. – Tak, dzwonił... To było... nieprzyjemne dla twojej matki. W ogóle miała ciężki weekend. Kiepsko się czuje, a ja się martwię. – Wszystkim nam jest ciężko – odparłam. – Chciałam, żebyś wiedział, że mój tata przylatuje do Nowego Jorku i będę chciała spędzić z nim trochę czasu na spokojnie. – Musisz z nim pogadać, żeby wykazał trochę więcej zrozumienia dla tego, przez co przeszła twoja matka. Była zdana tylko na siebie, sama z dzieckiem po przejściach. – To ty musisz zrozumieć, że on potrzebuje trochę czasu, aby się z tym oswoić – odpaliłam bardziej szorstko, niż zamierzałam, ale w zgodzie z własnymi uczuciami. Nie dam się zmusić, żeby brać stronę któregoś z rodziców. – I chcę, abyś zajął się mamą i sprawił, żeby przestała bez przerwy wydzwaniać do mnie i do Cary’ego. Jeśli musisz, porozmawiaj z doktorem Petersenem – zasugerowałam, mając na myśli terapeutę matki. – Monica rozmawia teraz przez telefon. Jak skończy, pogadam z nią. – Nie chodzi o to, żebyś tylko pogadał. Zrób coś z tym. Pochowaj telefony czy coś. – To ostateczność. W dodatku nie ma takiej potrzeby. – Jest, jeżeli ona nie przestanie! – Zabębniłam palcami o stolik przy kanapie. – Zarówno ty, jak i ja chodzimy wokół niej na paluszkach, jakbyśmy byli winni. „Och, nie denerwujmy Moniki!”. Wolimy dać za wygraną, niż zmierzyć się z jej reakcją. Ale to oznacza szantaż emocjonalny, Richardzie, i ja nie zamierzam dalej się temu poddawać. Milczał, a potem odrzekł: – Jesteś teraz w dużym stresie i...

– Tak myślisz? – W duszy wręcz wrzeszczałam. – Powiedz mamie, że ją kocham i że zadzwonię, jak tylko będę mogła. Ale to nie będzie dziś. – Jeśli będziesz czegoś potrzebować, Clancy i ja jesteśmy do dyspozycji – powiedział sztywno. – Dzięki, Richardzie. Doceniam to. Rozłączyłam się i z trudem oparłam się pokusie, aby cisnąć telefonem o ścianę.

*

Zdołałam ochłonąć na tyle, żeby wejść na stronę Crossroads, zanim Gideon wrócił z gabinetu. Wyglądał na wykończonego i nieco oszołomionego – czego należało się spodziewać, biorąc pod uwagę, z kim miał przed chwilą do czynienia. Radzenie sobie z moją mamą, kiedy była zdenerwowana, stanowiło nie lada wyzwanie dla każdego, a Gideon nie miał na tym polu wcześniejszych doświadczeń. – Ostrzegałam – rzuciłam. Podniósł ręce nad głowę i się przeciągnął. – Nic jej nie będzie. Chyba większa z niej twardzielka, niż na to wygląda. – Była pod wrażeniem twojego telefonu, co? Rzucił mi złośliwy uśmieszek. Wywróciłam oczami.

– Myśli, że potrzebuję bogatego faceta, aby się o mnie troszczył i dbał o moje bezpieczeństwo. – Masz takiego. – Zakładam, że masz cywilizowane myśli. – Wstałam. – Muszę iść przygotować się na wizytę taty. Będę spać w domu, dopóki nie wyjedzie, i nie sądzę, aby zakradanie się nocą do mojego mieszkania było mądrym posunięciem. Mógłby cię wziąć za włamywacza, a wtedy nie byłoby za miło. – Nocne wizyty to byłby brak szacunku. Wykorzystam ten czas i pokażę się w swoim apartamencie. – A więc ustalone. – Wstałam i podrapałam się po twarzy, po czym jeszcze raz z podziwem spojrzałam na nowy zegarek. – Przynajmniej mam cudowne narzędzie do odliczania minut do chwili, kiedy cię znów zobaczę. Podszedł i złapał mnie za kark. Jego kciuk zaczął kreślić kuszące kręgi na mojej szyi. – Muszę wiedzieć, czy u ciebie wszystko gra. Skinęłam głową. – Jestem zmęczona tym, że moim życiem rządzi Nathan. Pracuję nad tym, żeby zacząć wszystko od nowa. Wyobraziłam sobie przyszłość, w której matka mnie nie prześladuje, ojciec znowu mocno stoi na nogach, Cary jest szczęśliwy, Corinne mieszka za granicą, w dalekim kraju, a mną i Gideonem nie rządzi przeszłość.

I wreszcie byłam gotowa zacząć o tę przyszłość walczyć.

11

Poniedziałkowy poranek. Czas do pracy. Od taty ani słowa, więc zaczęłam przygotowywać się do wyjścia. Grzebałam w garderobie, kiedy usłyszałam stukanie do drzwi. – Proszę! – zawołałam. Po chwili usłyszałam głos Cary’ego: – Gdzie, do cholery, jesteś? – Tutaj. Jego cień przysłonił wejście. – Masz wieści od taty? Rzuciłam mu spojrzenie. – Jeszcze nie. Wysłałam mu esemesa, ale nie odpowiedział. – To znaczy, że jest w samolocie. – Albo że się spóźnił na samolot. Kto wie? – Popatrzyłam spode łba na ubrania. – Do usług. – Wszedł do środka, okrążył mnie i wyciągnął z dolnej półki szare lniane rozkloszowane spodnie i czarną koronkową koszulkę z krótkimi rękawami. – Dzięki – powiedziałam i ponieważ był blisko, uściskałam go.

Odwzajemnił się tak mocno, że wydusił ze mnie całe powietrze. Zdziwiona taką wylewnością stałam przez dłuższą chwilę z policzkiem tuż przy jego sercu. Po raz pierwszy od paru dni miał na sobie dżinsy i T-shirt. Jak zwykle wyglądał dostatnio i uderzająco atrakcyjnie. – Wszystko dobrze? – zapytałam. – Tęsknię za tobą, mała – wymruczał mi we włosy. – Po prostu robię wszystko, żeby ci nie zbrzydnąć. – Chciałam, żeby moje słowa brzmiały tak, jakbym się z nim droczyła, ale jego ton wzbudził moją czujność. Nie było w nim słychać żywotności, do której tak bardzo przywykłam. – Biorę dziś taksówkę do pracy, więc mam jeszcze trochę czasu. Napijemy się kawy? – Tak. – Odsunął się i uśmiechnął do mnie, tryskając chłopięcym wdziękiem, po czym wziął mnie za rękę i wyprowadził z garderoby. Rzuciłam ubrania na fotel i poszliśmy do kuchni. – Wychodzisz dziś? – spytałam. – Tak, mam zdjęcia. – To super! – Podeszłam do ekspresu, podczas gdy on wyciągał mleko z lodówki. – Wygląda na to, że mamy kolejną okazję, aby zanurzyć łapy w skrzynce cristala. – Nie ma mowy. – Nachmurzył się. – Nie teraz, kiedy jest ta sprawa z twoim tatą. – No to co mamy robić? Siedzieć i gapić się na siebie? Nic więcej nie możemy zrobić. Nathan nie żyje, a nawet gdyby żył, to wszystko, co mi zrobił, dawno minęło. – Popchnęłam w jego stronę parujący kubek i napełniłam następny. – Jestem gotowa wrzucić tamte wspomnienia do zimnej czarnej dziury i zapomnieć o nim.

– Ty tak. – Dolał mleka do kawy i pchnął kubek z powrotem w moją stronę. – Ale dla twojego taty to wciąż nowość. Będzie chciał o tym gadać. – Nie zamierzam o tym gadać z tatą. W ogóle nigdy już nie zamierzam o tym gadać. – On może być innego zdania. Odwróciłam się twarzą do niego i oparłam o blat, trzymając kubek w dłoniach. – Chce tylko przekonać się na własne oczy, że świetnie sobie radzę. W tej sprawie nie chodzi o niego, lecz o mnie, a ja jakoś żyję. I to całkiem nieźle, jak mi się wydaje. W zamyśleniu zamieszał kawę. – Taa, całkiem dobrze – przytaknął po chwili milczenia. – Zamierzasz mu opowiedzieć o swoim tajemniczym facecie? – To żadna tajemnica. Po prostu nie mogę o nim mówić. Nie ma to absolutnie nic wspólnego z naszą przyjaźnią. Ufam ci, kocham cię i polegam na tobie jak zawsze. Nie spuszczał ze mnie świdrującego spojrzenia zielonych oczu znad brzegu kubka. – Nie wszystko na to wskazuje. – Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Jak będę już stara i siwa, to dalej nim będziesz. Nierozmawianie o facecie, z którym się spotykam, tego nie zmieni. – No to jak mam się pozbyć tego uczucia, że mi nie ufasz? Co to za wielka sprawa z tym facetem, że nawet nie możesz mi powiedzieć, jak się nazywa i tak dalej?

Westchnęłam i powiedziałam mu częściową prawdę. – Bo nie wiem, jak się nazywa. Cary zesztywniał i dalej gapił się na mnie. – Robisz sobie ze mnie żarty. – Nigdy go nie pytałam, jak się nazywa. – Jak wszystkie wymijające odpowiedzi, ta też była mocno naciągana. Cary nie spuszczał ze mnie wzroku. – I co, mam się nie martwić? – Nie. Ja nie mam z tym żadnego problemu. Dajemy sobie nawzajem to, czego potrzebujemy. I troszczy się o mnie. Nadal mi się przyglądał. – Więc co krzyczysz, gdy masz orgazm? Bo musisz krzyczeć, jeśli on jest dobry w łóżku. A zakładam, że jest, bo widać czarno na białym, że nie pogłębiacie swojej znajomości przez rozmowę. – Uch... – Tu mnie złapał. – Chyba po prostu mówię: „O Boże”. Odrzucił głowę do tyłu i się zaśmiał. – Jak sobie radzisz, żonglując dwoma znajomościami? – zapytałam. – W porządku. – Wsadził rękę do kieszeni i zakołysał się na piętach. – Tat i Trey to dla mnie prawie jak monogamia. Bliżej monogamii w każdym razie dotąd nie byłem. Jak na razie w pełni mi to odpowiada.

Cały ten układ uważałam za fascynujący. – A nie martwisz się, że w kluczowej chwili krzykniesz nie to imię? Jego zielone oczy błysnęły. – Nie. Do obojga zwracam się „kochanie”. – Ach, Cary. – Potrząsnęłam głową. Był niepoprawny. – Masz zamiar przedstawić Tatianę Treyowi? Wzruszył ramionami. – Nie, to chyba nie jest najlepszy pomysł. – Nie? – Tatiana to upierdliwa jędza, a Trey to po prostu poczciwy facet. Po mojemu: kiepski zestaw. – Kiedyś mówiłeś, że nie przepadasz za Tatianą. Zmieniła się? – Jest, jaka jest – odparł lekceważąco. – Da się z nią wytrzymać. Gapiłam się na niego. – Eva, ona mnie potrzebuje – wyjaśnił cicho. – Trey mnie pragnie i myślę, że mnie kocha, ale mnie nie potrzebuje. Rozumiałam to. Miło było czasem czuć się potrzebnym.

– Jasne. – Kto powiedział, że na świecie istnieje tylko jedna osoba, która może nam wszystko dać? – prychnął. – Nie jestem pewien, czy w to wierzę. Spójrz na siebie i na tego faceta bez imienia. – Być może układ mieszany sprawdza się u tych, którzy nie są zazdrośni. W moim przypadku by się nie sprawdził. – Taa. – Wyciągnął kubek w moją stronę i stuknęliśmy się. – W takim razie cristal i... – Hmm... – Wydął wargi. – Tapas? Zamrugałam. – Chcesz, żebyśmy gdzieś wyszli z tatą? – Co, zły pomysł? – Pomysł jest super, jeśli tylko uda nam się go przekonać. – Uśmiechnęłam się. – Nieźle potrafisz namieszać, Cary. Mrugnął do mnie i poczułam się nieco spokojniejsza. Całe moje życie zdawało się wywrócone do góry nogami, a zwłaszcza relacje z ludźmi, których najbardziej kochałam. Trudno mi było sobie z tym poradzić, ponieważ to dzięki bliskim osiągałam równowagę. Ale może gdy wszystko się już ułoży, będę trochę silniejsza. Uda mi się nieco pewniej stanąć na własnych nogach. Jeśli miałoby się tak rzeczywiście stać, warto było przeżyć ból i chaos.

– Zrobić ci włosy? – spytał Cary. Skinęłam głową. – Poproszę.

*

Kiedy przyszłam do pracy, z rozczarowaniem stwierdziłam, że Megumi jest po prostu nieszczęśliwa. Pomachała mi ospale, wpuszczając mnie do biura, i opadła na krzesło. – Dziewczyno, musisz wykopać Michaela ze swojego życia – stwierdziłam. – Zdecydowanie ci nie służy. – Wiem. – Odgarnęła z czoła długie pasmo włosów przyciętych w asymetrycznego boba. – Mam zamiar z nim zerwać na następnej randce. Nie odezwał się od piątku. Odchodzę od zmysłów, zastanawiając się, czy kogoś poderwał w czasie tego kawalerskiego wyskoku do barów. – Uuu. – No wiem. Niefajnie jest siedzieć i zamartwiać się, czy facet, z którym sypiasz, pieprzy się z inną. Chcąc nie chcąc, natychmiast przypomniałam sobie wcześniejszą rozmowę z Carym. – Lody Ben & Jerry’s i ja jesteśmy w każdej chwili pod telefonem. Krzycz, jeśli uznasz, że nas potrzebujesz.

– To twoja tajemnica? – Zaśmiała się krótko. – Więc jaki smak postawił cię na nogi po zerwaniu z Gideonem Crossem? – Jeszcze go nie opłakałam – przyznałam. Pokiwała głową ze zrozumieniem. – Wiem, wiem. Ale w sobotę dobrze się bawiłaś, co? A on jest idiotą. Przyjdzie taki dzień, kiedy zda sobie z tego sprawę i przypełznie do ciebie, błagając o łaskę. – W weekend dzwonił do mojej mamy – wyznałam, ściszając głos i opierając się o kontuar. – I pytał o mnie. – Łał. – Megumi też się pochyliła. – I co mówił? – Nie znam szczegółów. – Wrócisz do niego? Wzruszyłam ramionami. – Nie wiem. Zależy, jak bardzo będzie się płaszczył. – Ma się płaszczyć całkowicie. – Przybiła mi piątkę. – A przy okazji, świetne masz włosy. Podziękowałam jej i ruszyłam do swojego biurka, w myślach przygotowując prośbę o zwolnienie z pracy, gdyby zadzwonił tata. Ledwie zdążyłam minąć zakręt korytarza, gdy ze swojego pokoju wyskoczył Mark z wielkim uśmiechem na twarzy. – O mój Boże. – Zatrzymałam się w pół kroku. – Wyglądasz na szczęśliwego do szaleństwa. Niech zgadnę. Zaręczyłeś się?

– Tak! – Och! – Upuściłam torebkę i torbę na podłogę i zaczęłam klaskać. – Brawo, tak się cieszę! Gratulacje! Schylił się i podniósł moje rzeczy. – Wejdź do mnie na chwilę. – Gestem zaprosił mnie do biura i zamknął za nami szklane drzwi. – I co, ciężko było? – zapytałam, siadając na krześle przy jego biurku. – Najtrudniejsza rzecz, na jaką kiedykolwiek się zdobyłem. – Mark wręczył mi obie torby, po czym zapadł się w fotelu i zaczął bujać się w tył i do przodu. – A Steven nie ułatwił mi zadania. Uwierzysz? Wiedział, że zamierzałem się oświadczyć. Oznajmił, że było po mnie widać, jakiego mam pietra. Wyszczerzyłam zęby. – Dobrze cię zna. – Odczekał ze dwie minuty, zanim mi odpowiedział. I uwierz mi, te minuty były dłuższe niż godziny. – Nie wątpię. Więc ta cała dyskusja antymałżeńska to była tylko gra? Skinął głową, wciąż się uśmiechając. – Jego duma doznała uszczerbku, kiedy go wcześniej odrzuciłem, więc chciał się na mnie odegrać. Mówi, że zawsze wiedział, iż w końcu się zdecyduję. A kiedy się wreszcie

zdecydowałem, nie ułatwił mi sprawy. Wszystko to było podobne do Stevena – żartownisia i duszy towarzystwa. – A gdzie zadałeś to wiekopomne pytanie? Mark się zaśmiał. – Nie mogłem przecież tego zrobić w żadnym stosownym miejscu, no nie? Na przykład w restauracji przy świecach lub w mrocznym barze po przedstawieniu. Nie, ja oczywiście musiałem zaczekać, aż limuzyna odwiezie nas w środku nocy do domu. Staliśmy na ulicy i wiedziałem, że zaraz stracę okazję, więc wypaliłem to właśnie tam, na chodniku. – Myślę, że to było bardzo romantyczne. – A ja myślę, że to ty jesteś romantyczką. – Kto by się przejmował winem i różami? To każdy potrafi. A pokazać drugiej osobie, że nie możesz bez niej żyć? To się dopiero nazywa romantyzm. – Jak zwykle przemawia przez ciebie słuszność. Podmuchałam sobie na paznokcie i wytarłam je o koszulę, rzucając od niechcenia: – Cóż mogę dodać? – Steven zdradzi ci szczegóły w środę na lunchu. Już tyle razy opowiadał tę historię, że recytuje ją dosłownie z pamięci. – W takim razie nie mogę się doczekać – odparłam. Widząc, jak podekscytowany jest Mark, wyobrażałam sobie, że Steven skacze po ścianach z radości. Ten potężnie zbudowany,

umięśniony budowlaniec miał niezwykle żywiołową osobowość, co znakomicie odzwierciedlały jego rude włosy. – Tak bardzo się cieszę waszym szczęściem. – Wiesz, że ma zamiar cię zaangażować do pomocy Shawnie przy sprawach organizacyjnych, prawda? – Mark wyprostował się i oparł łokcie na stole. – Rekrutuje do tego wszystkie kobiety, które zna. Jestem pewien, że będzie z tego pompa na wielką skalę. – Brzmi super! – Teraz tak mówisz – ostrzegł z uśmiechem w ciemnych oczach. – Dobra, lepiej zróbmy sobie kawy i zaczynajmy już ten tydzień. Podniosłam się z krzesła, po czym zagadnęłam: – Hmm, wybacz, że pytam, ale w tym tygodniu awaryjnie przyjeżdża mój tata. Nie jestem pewna, kiedy dokładnie. Może nawet dzisiaj. Będę musiała go odebrać i odwieźć do domu. – Będziesz chciała wziąć wolne? – Tylko żeby go ulokować w mieszkaniu. Najwyżej parę godzin. Mark skinął głową. – Powiedziałaś, że przyjeżdża awaryjnie. Wszystko w porządku? – Wkrótce będzie. – Dobrze. Nie widzę problemu, żebyś wyszła z pracy, jeśli jest taka potrzeba. – Dziękuję.

Odkładając rzeczy przy swoim biurku, pomyślałam po raz milionowy, jak bardzo kocham swoją pracę i szefa. Rozumiałam, że Gideon chce mnie mieć w pobliżu i doceniałam pomysł, że stworzymy coś razem, ale ta praca działała na mnie ożywczo. Nie chciałam z niej rezygnować, lecz nie chciałam też mieć ukochanemu za złe, że próbował mnie do tego nakłaniać. Musiałam wymyślić powód, który Gideon zaakceptuje. Kiedy razem z Markiem zmierzaliśmy do kuchni po kawę, zaczęłam nad tym pracować.

*

Choć Megumi nie pożegnała się jeszcze z Michaelem na dobre, zabrałam ją na lunch do pobliskiego baru, gdzie mieli świetne wrapy i przyzwoity wybór lodów Ben & Jerry’s w małych pudełkach. Wybrałam dla siebie smak Chunky Monkey, a Megumi – Cherry Garcia, i obie rozkoszowałyśmy się zimną przekąską w środku upalnego dnia. Usiadłyśmy przy metalowym stoliku w głębi baru. Taca z resztkami lunchu stała między nami. Nie było tu tłoku, jaki panował w pobliskich restauracjach i jadłodajniach, co bardzo nam odpowiadało. Mogłyśmy rozmawiać, nie podnosząc głosu. – Mark jest wniebowzięty – powiedziała moja towarzyszka, oblizując łyżeczkę. Miała na sobie sukienkę w kolorze limonki, która świetnie współgrała z jej ciemnymi włosami i bladą cerą. Megumi zawsze wybierała nasycone kolory i zdecydowane fasony. Zazdrościłam jej, że nosiła je z taką klasą. – Wiem. – Uśmiechnęłam się. – Fajnie zobaczyć kogoś tak szczęśliwego. – Szczęście bez poczucia winy. W odróżnieniu od tych lodów. – Komu szkodzi trochę poczucia winy od czasu do czasu?

– Mojemu tyłkowi? Jęknęłam. – Dzięki za przypomnienie, że dziś muszę iść na siłownię. Już tyle dni nie ćwiczyłam – powiedziałam, dodając w duchu: Chyba żeby liczyć gimnastykę na materacu... – Jak ty to robisz, że nie tracisz motywacji? – zapytała Megumi. – Ja wiem, że powinnam iść, ale ciągle znajduję powody, aby tego nie robić. – I mimo wszystko zachowujesz fantastyczną figurę? – Potrząsnęłam głową. – Daj spokój, bo i tak nie uwierzę. Skrzywiła się. – Gdzie ćwiczysz? – spytała. – Albo na zwykłej siłowni, albo w szkole krav magi na Brooklynie. – Chodzisz po pracy czy przed? – Po. Nie należę do rannych ptaszków – odparłam. – Sen to mój najlepszy przyjaciel. – Miałabyś coś przeciwko temu, żebym się kiedyś przyłączyła? Nie mam pojęcia, czym jest ta krav coś tam, ale poćwiczyłabym na siłowni. Do której chodzisz? Przełknęłam odrobinę czekolady i już miałam odpowiedzieć, kiedy zadzwonił telefon. – Odbierzesz? – zapytała Megumi, uświadamiając mi, że to mój. To był nowy telefon na kartę, dlatego go nie rozpoznałam. Szybko wysupłałam aparat

z torebki i odebrałam. – Halo? – Aniołku. Przez krótką sekundę napawałam się chrypką Gideona. – Hej, co tam? – Prawnicy właśnie mnie powiadomili, że policja może mieć podejrzanego. – Co? – Serce niemal stanęło mi w piersi, a żołądek zacisnął się gwałtownie, jakby chciał się pozbyć lunchu. – O Boże. – To nie ja.

*

Nie pamiętam powrotu do biura. Megumi musiała pytać mnie dwa razy o nazwę siłowni. Strachu, jaki mnie ogarnął, nie dało się porównać z niczym innym. Znacznie gorzej było odczuwać strach o ukochaną osobę niż o siebie. Jak to możliwe, że policja podejrzewa kogoś innego? Towarzyszyło mi potworne wrażenie, że próbowali tylko wstrząsnąć Gideonem. I mną. Jeśli taki właśnie był cel, udało im się. Przynajmniej w moim przypadku. Podczas naszej krótkiej rozmowy Gideon brzmiał spokojnie i rzeczowo. Kazał mi się nie denerwować, chciał mnie jedynie ostrzec, że policja może mieć do mnie więcej pytań. Albo i nie.

O Jezu. Powoli podeszłam do biurka, cała w nerwach. Czułam się tak, jakbym wypiła naraz cały dzbanek kawy. Ręce mi się trzęsły, a serce waliło jak oszalałe. Usiadłam i spróbowałam skupić się na pracy, ale nie byłam w stanie. Gapiłam się w monitor i nic nie widziałam. A co, jeśli policja ma podejrzanego, którym nie jest Gideon? Co wtedy zrobimy? Przecież nie możemy wysłać niewinnego człowieka do więzienia. Mimo to słaby głosik w głowie podszeptywał mi, że Gideonowi nie grozi oskarżenie, jeśli posądzą o morderstwo kogoś innego. W chwili, kiedy ta myśl się pojawiła, zrobiło mi się niedobrze. Mój wzrok mimowolnie padł na zdjęcie taty. Był w mundurze i wyglądał oszałamiająco przystojnie, stojąc obok samochodu policyjnego. Byłam totalnie zdezorientowana i przerażona. Podskoczyłam, gdy leżący na biurku smartfon zaczął wibrować. Na ekranie zaświeciło się słowo „Tata” i jego numer. Szybko odebrałam. – Hej! Gdzie jesteś? – W Cincinnati. Mam przesiadkę. – Czekaj, zapiszę sobie godzinę i numer lotu. – Chwyciłam długopis i zanotowałam informacje, które mi podał. – Będę czekała na lotnisku, gdy wylądujesz. Nie mogę się już ciebie doczekać. – Tak... Eva, kochanie – westchnął ciężko. – Do zobaczenia. Rozłączył się i zapanowała ogłuszająca cisza. Wtedy przypomniałam sobie, że najsilniejszą z towarzyszących mu emocji było poczucie winy. Brzmiało w jego głosie, mnie zaś mroziło od środka. Wstałam i ruszyłam do pokoju Marka. – Właśnie dzwonił mój tata. Za dwie godziny przylatuje na LaGuardia. Spojrzał na mnie i zmarszczył brwi, jakby czegoś szukał.

– Wobec tego jedź do domu, przygotuj się i odbierz go. – Dzięki. – To jedno słowo musiało wystarczyć. Mark zdawał się rozumieć, że nie chciałam kontynuować tematu.

*

Siedząc w taksówce w drodze do domu, wyciągnęłam telefon na kartę i wysłałam esemesa: „Jadę do domu. Za godzinę wyjeżdżam po tatę. Możesz rozmawiać?”. Musiałam wiedzieć, co myśli Gideon... jak się czuje. Ja czułam się fatalnie i nie wiedziałam, jak temu zaradzić. W domu przebrałam się w prostą, lekką letnią sukienkę i sandały. Odpowiedziałam na esemesa od Martina, że super było spotkać się w sobotę i musimy to koniecznie powtórzyć. Zajrzałam do kuchni, aby się upewnić, że wszystkie ulubione przysmaki mojego taty, w które się zaopatrzyłam, leżą dokładnie tam, gdzie je zostawiłam. Sprawdziłam też pokój gościnny, mimo że robiłam to dzień wcześniej. Sprawdziłam w internecie lot taty. Wszystko gotowe. Miałam dość czasu, żeby umrzeć z nerwów. Wklepałam w Google „Corinne Giroux z mężem” i szczególnie wnikliwie analizowałam zdjęcia. Odkryłam, że Jean-François Giroux był naprawdę przystojnym facetem. A nawet seksownym. Nie tak seksownym jak Gideon, ale cóż – on był bezkonkurencyjny. Jean-François Giroux również należał jednak do mężczyzn, za którymi ludzie się oglądają – miał ciemne falujące włosy, a oczy koloru bladego nefrytu. Był opalony i nosił kozią bródkę, z którą było mu naprawdę do twarzy. Tworzyli z Corinne oszałamiającą parę. Zadzwonił mój telefon na kartę i gwałtownie zerwałam się na nogi, potykając się o stolik

kawowy, aby jak najprędzej odebrać. Dosłownie wyrwałam aparat z torebki i krzyknęłam: – Halo? – Jestem w mieszkaniu obok – oświadczył Gideon. – I nie mam za dużo czasu. – Już idę. Chwyciłam torebkę i wyszłam z mieszkania. Sąsiadka otwierała właśnie drzwi, więc uśmiechnęłam się do niej uprzejmie, choć z dystansem, i udawałam, że czekam na windę. W chwili gdy usłyszałam, że wchodzi do mieszkania, jak strzała pomknęłam ku drzwiom Gideona. Otworzył, zanim zdążyłam wsunąć klucz do zamka. Powitał mnie w dżinsach, T-shircie i czapeczce z daszkiem. Złapał mnie za rękę i wciągnął do środka. Szybko zdjął z głowy czapkę i zbliżył usta do moich. Pocałunek smakował dziwnie słodko. Jego usta były miękkie i ciepłe. Wypuściłam torebkę z ręki i oplotłam go ramionami, wtulając się w niego. Gdy poczułam przy sobie jego silne ciało, uspokoiłam się na tyle, aby wziąć głęboki oddech. – Cześć – wymruczał. – Nie musiałeś przyjeżdżać. – Mogłam sobie tylko wyobrażać, w jakim stopniu przyjazd tutaj rozbił mu dzień. Zmiana ubrań, jazda w tę i z powrotem... – Właśnie, że musiałem. Potrzebujesz mnie. – Jego ręce powędrowały na moje plecy, po czym odsunął się na tyle, żeby spojrzeć mi w twarz. – Nie przejmuj się, Evo. Poradzę sobie z tym. – Jak? Patrzył na mnie chłodno niebieskimi oczami. Na jego twarzy malowała się pewność siebie.

– Czekam na więcej informacji. Komu się przyglądają? I dlaczego akurat jemu? Jest spora szansa, że nic z tego nie będzie. Sama wiesz. Nie odrywałam od niego wzroku. – A jeśli będzie? – Czy pozwolę, żeby ktoś odpowiadał za przestępstwo, które popełniłem? – Zacisnął zęby. – O to pytasz? – Nie. – Opuszkami palców wygładziłam mu czoło. – Wiem, że tak nie postąpisz. Zastanawiam się tylko, w jaki sposób zdołasz tego uniknąć. Spochmurniał jeszcze bardziej. – Chcesz wiedzieć, co przyniesie przyszłość. Ja tego nie wiem. Musisz mi po prostu zaufać. – Ufam ci – zapewniłam go gorączkowo. – Ale i tak się boję. Nic nie mogę poradzić na to, że jestem przerażona. – Wiem. Ja też się martwię. – Musnął kciukiem moją górną wargę. – Detektyw Graves jest bardzo inteligentna. To do mnie trafiło. – Masz rację. Teraz czuję się ciut lepiej. Nie znałam zbyt dobrze Shelley Graves. Tylko parę razy miałam z nią do czynienia, ale zdążyła wywrzeć na mnie wrażenie bystrej i świetnie zorientowanej. Nie rozłożyłam jej jednak na czynniki pierwsze, choć może powinnam była. Znajdowałam się w dziwnej sytuacji: z jednej

strony bałam się tego, kim jest, a z drugiej – doceniałam to. – Gotowa na spotkanie z tatą? Pytanie Gideona sprawiło, że nerwy wróciły. – Wszystko gotowe, prócz mnie. Jego spojrzenie złagodniało. – Masz pomysł, jak sobie z tym poradzisz? – Gdy Cary wróci z pracy, napijemy się szampana, a potem pójdziemy coś zjeść. – Myślisz, że tata będzie miał ochotę? – Na razie nie wiem, czy ja będę miała – przyznałam. – To porąbane, żeby w środku tego całego bajzlu popijać cristala i luzować się na siłę. Ale co innego mogę zrobić? Jeśli tata nie przekona się, że u mnie wszystko gra, to nigdy się nie pogodzi z tym, czego się dowiedział o Nathanie. Muszę mu pokazać, że ta cała ohyda to już przeszłość. – I musisz pozwolić mi zająć się resztą – pouczył mnie. – Ja zajmę się tobą, nami. Skup się przez chwilę na rodzinie. Cofnęłam się, wzięłam go za rękę i poprowadziłam w stronę kanapy. Dziwnie było znaleźć się w domu o tak wczesnej porze. Jaskrawe słońce, oświetlające miasto za oknem, sprawiło, że poczułam się nie na miejscu, spotęgowało wrażenie, że wykradliśmy ten czas dla siebie. Usiadłam, podkuliłam nogi i odwróciłam się twarzą do Gideona, kiedy znalazł się obok mnie. Byliśmy do siebie podobni w tylu sprawach, nawet jeśli chodzi o przeszłość. Ciekawe, czy on też musiał o wszystkim rozmawiać otwarcie ze swoją rodziną. A może tego właśnie potrzebował, aby rany w pełni się zagoiły?

– Wiem, że musisz wracać do pracy – powiedziałam – ale cieszę się, że do mnie przyjechałeś. Masz rację – musiałam cię zobaczyć. Podniósł moją dłoń do swoich ust. – Wiesz, kiedy ojciec wraca do Kalifornii? – Nie. – Mam jutro spotkanie z doktorem Petersenem, co oznacza, że i tak wrócę bardzo późno. – Gideon spojrzał na mnie z nieznacznym uśmieszkiem. – Znajdziemy jakiś sposób, żeby się spotkać. Mieć go przy sobie... dotykać go... patrzeć, jak się uśmiecha... słyszeć te słowa. Mogłam przejść przez każde piekło pod warunkiem, że po męczącym dniu znajdę się tuż przy nim. – Możesz mi poświęcić jeszcze pięć minut? – spytałam. – Ile zechcesz, aniołku – odparł miękko. – Tylko tyle. – Przysunęłam się bliżej i przylgnęłam do jego boku. Gideon otoczył ręką moje ramiona, a nasze dłonie spotkały się na kolanach. Tworzyliśmy idealny okrąg. Wprawdzie nie tak migotliwy, jak pierścionki, które nosiliśmy na palcach, ale równie bezcenny. Po chwili poczułam, jak się ku mnie nachyla. – Ja też tego potrzebowałem – westchnął. Przytuliłam go jeszcze mocniej.

– To jak najbardziej w porządku, mistrzu. – Wolałbym potrzebować cię nieco mniej. Tyle, żeby dało się żyć. – A co to by była za frajda? Zaśmiał się cicho, a ja jeszcze bardziej się zakochałam.

*

Gideon nie mylił się co do modelu DB9. Kiedy patrzyłam, jak parkingowy podprowadza lśniącego, metalicznie szarego astona martina, pomyślałam sobie, że ten samochód to dosłownie Gideon na kołach. Czysty seks z pedałem gazu. Miał w sobie tyle brutalnej elegancji, że bezwiednie podkurczyłam palce u stóp. Byłam przerażona na myśl o tym, że mam usiąść za kółkiem. Jazda samochodem po Nowym Jorku w niczym nie przypominała jazdy po południowej Kalifornii. Z wahaniem przyjęłam kluczyki od parkingowego w muszce i zastanawiałam się, czy rozsądniej nie byłoby wezwać taksówkę. Usłyszałam dzwonek telefonu na kartę i niezdarnie wygrzebałam go z torebki. – No wsiadaj – mruknął Gideon. – Przestań się zamartwiać i ruszaj. Obejrzałam się gwałtownie, szukając wzrokiem kamer bezpieczeństwa. Po plecach przebiegł mi dreszcz. Czułam na sobie wzrok Gideona. – Co ty robisz? – Żałuję, że mnie tam nie ma. Chciałbym cię rozłożyć na masce i pieprzyć, ale naprawdę

powoli. Wepchnąć ci go głęboko. Odreagować trochę ten szok. Hmm. Ale stwardniałem. A ja natychmiast stałam się wilgotna. Mogłam go słuchać bez końca. Uwielbiałam ten głos. – Boję się, że zniszczę ci ten piękny wóz. – Gówno mnie obchodzi wóz, ważne jest tylko twoje bezpieczeństwo. Możesz go odrapać ze wszystkich stron, byle tobie nic się nie stało. – Jeśli to miało mnie uspokoić, nie udało ci się. – Moglibyśmy uprawiać seks przez telefon, dopóki nie dojdziesz. To powinno ci pomóc. Zmrużyłam oczy, spoglądając na parkingowych, którzy udawali, że nie zwracają na mnie uwagi. – Czy mam się niepokoić, że jesteś taki napalony, skoro niedawno od ciebie wyszłam? – Staje mi na myśl o tobie za kółkiem DB9. – Teraz też? – Usiłowałam powstrzymać uśmiech. – Przypomnij mi, które z nas cierpi na maniakalne uzależnienie od środków transportu? – Wsiadaj za kierownicę – zachęcił mnie. – Wyobraź sobie, że ja jestem na miejscu pasażera. Moja ręka między twoimi nogami. Palcami pieprzę twoją miękką, śliską cipkę. Na miękkich nogach podeszłam do samochodu. – Musisz chyba życzyć mi śmierci – mruknęłam.

– Wyjąłbym go sobie i obciągał, a równocześnie dotykałbym ciebie. Obojgu nam zrobiłbym dobrze. – Przeraża mnie twój brak szacunku wobec tapicerki tego wozu. – Usiadłam na siedzeniu kierowcy i przez minutę usiłowałam przysunąć je bliżej. Przez głośniki samochodu usłyszałam jego głos: – I jak się czujesz? Zdałam sobie sprawę, że skonfigurował mój telefon na kartę z bluetoothem samochodu. Gideon zawsze wszystko przewidywał. – Kosztownie – powiedziałam. – Chyba oszalałeś, że pozwalasz mi tym jeździć. – Oszalałem, ale na twoim punkcie – odparł, wywołując w moim ciele dreszcz rozkoszy. – GPS jest zaprogramowany na lotnisko LaGuardia. Poczułam zadowolenie, że przyjazd do domu i spotkanie ze mną tak bardzo poprawiły mu humor. Wiedziałam, jak bardzo tego potrzebował. Świadomość, że czujemy to samo, miała duże znaczenie. Włączyłam GPS, po czym wcisnęłam przycisk zmiany biegów. – Wiesz co, mistrzu? Chciałabym ci obciągać, kiedy byś prowadził to cudo. Położyłabym poduszkę tu, na środkowej konsoli i ssałabym ci go godzinami. – Trzymam cię za słowo. Powiedz, jak się prowadzi. – Gładko. Jest mocny. – Pomachałam do parkingowych i wyjechałam z podziemnego garażu. – I silnie reaguje. – Dokładnie jak ty – zamruczał. – Ja oczywiście najbardziej lubię jazdę z tobą.

– Ach, kochanie, to cudownie. A ja najbardziej lubię twoją dźwignię biegów. – Ostrożnie włączyłam się do ruchu. Zaśmiał się. – Wolałbym usłyszeć, że to twoja jedyna. – Przecież nie tylko ze mną jeździsz – wytknęłam mu. Na myśl, że się o mnie troszczy, dba o moje potrzeby, poczułam, jak moja miłość do niego jeszcze bardziej wzrasta. W Kalifornii jazda samochodem była dla mnie prosta i naturalna niczym oddychanie, lecz odkąd przeprowadziłam się do Nowego Jorku, nie siedziałam za kółkiem. – Ale tylko z tobą lubię jazdę nago – powiedział. – To bardzo dobrze, bo jestem naprawdę zachłanna. – Wiem o tym. – Jego głos przepełniała męska satysfakcja. – Gdzie jesteś? – W pracy. – Widzę, że masz podzielną uwagę. – Nacisnęłam gaz i modliłam się przy zmianie pasa. – Lecz cóż znaczy niewielkie rozproszenie uwagi z powodu dziewczyny, kiedy tkwi się w odmętach światowej rozrywki? – Dla ciebie zatrzymałbym świat. To banalne stwierdzenie wydało mi się dziwnie poruszające.

– Kocham cię. – Podobało ci się, prawda? Uśmiechnęłam się, zaskoczona, ale i zadowolona z jego absurdalnego poczucia humoru. Czułam, że reaguję na otoczenie ze wzmożoną czujnością. Wszędzie wokół stały znaki zakazu. Jazda po Manhattanie była jak szybka wycieczka donikąd. – Hej, nie mogę skręcić ani w prawo, ani w lewo. Chyba jadę do Midtown Tunnel. Mogę stracić zasięg. – Mnie nigdy nie stracisz, aniołku – zapewnił. – Dokądkolwiek pojedziesz, zawsze będę tuż przy tobie.

*

Kiedy dostrzegłam tatę w pobliżu taśmociągów bagażowych, straciłam całą pewność siebie, jaką udało się Gideonowi tchnąć we mnie od chwili, gdy wyszłam z pracy. Tata wyglądał na zmęczonego i wymizerowanego, miał czerwone oczy, a jego twarz pokrywał krótki, sztywny zarost. Pospieszyłam w jego stronę. Zapiekły mnie oczy, ale udało mi się powstrzymać łzy. Byłam zdeterminowana, aby go jakoś pocieszyć. Rozłożyłam ramiona i patrzyłam, jak upuszcza na ziemię swoją małą torbę podróżną. Przytulił mnie tak mocno, że zabrakło mi powietrza. – Hej, tato – odezwałam się drżącym głosem, czego, miałam nadzieję, nie dosłyszał. – Eva. – Przycisnął usta do mojego czoła. – Wyglądasz, jakbyś był zmęczony. Kiedy ostatnio spałeś?

– Po wylocie z San Diego. – Odsunął się i dokładnie lustrował moją twarz szarymi oczami, identycznymi jak moje. – Masz jeszcze jakiś bagaż? Potrząsnął głową, nie spuszczając ze mnie wzroku. – Jesteś głodny? – spytałam. – Przekąsiłem coś w Cincinnati. – Odsunął się w końcu i schylił po torbę. – Ale jeśli ty jesteś głodna, to... – Nie, ja nie. Ale myślałam, że może później wybierzemy się coś zjeść z Carym, jeśli będziesz miał ochotę. Cary jest dziś w pracy. – Jasne. – Milczał, stojąc z torbą w dłoni. Wydawał się taki zagubiony i niepewny. – Tato, u mnie wszystko dobrze. – A u mnie nie. Mam ochotę w coś przyładować, ale tu nie ma w co. Przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Wzięłam go za rękę i poprowadziłam w stronę wyjścia z lotniska. – Poczekaj, nie odrzucaj tej myśli.

12

– Daje Derekowi niezły wycisk – stwierdził Parker, unosząc ręcznik, żeby zetrzeć z ogolonej głowy lśniącą warstwę potu. Odwróciłam się i patrzyłam, jak mój ojciec, który nie należy do drobnych facetów, siłuje się z dwukrotnie potężniejszym instruktorem. Victor Reyes, ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i dziewięćdziesiąt kilo żywych mięśni, zasługiwał na miano godnego przeciwnika. No i wspomniał kiedyś, po tym, jak dowiedział się o moim zainteresowaniu krav magą, że zamierza się wybrać na trening. Widać, że nie był gołosłowny – parę ruchów miał już opanowanych. – Dzięki, że pozwoliłeś mu wejść na matę. Parker spojrzał na mnie ciemnymi oczami, spokojnymi jak zawsze. Uczył mnie czegoś więcej niż tylko samoobrony. Pokazywał, jak skupiać się na zadaniach, które są przede mną, zamiast na strachu. – Zwykle jestem zdania, że trening to nie miejsce na wyładowywanie złości, ale Derekowi takie wyzwanie dobrze zrobiło – stwierdził. Mimo że nie dodał nic więcej, czułam, iż pytanie wisi w powietrzu. Uznałam, że wyświadczył mi przysługę, oddając tacie drugiego trenera na wyłączność, więc jestem mu winna odpowiedź. – Właśnie się dowiedział, że dawno temu ktoś mnie skrzywdził. Teraz jest za późno, żeby coś z tym zrobić, i ojciec nie może się z tym pogodzić. Parker schylił się i sięgnął po butelkę wody, która leżała przy krawędzi maty treningowej. Po chwili rzekł: – Ja też mam córkę. Mogę sobie wyobrazić, co czuje.

Zanim się napił, spojrzał na mnie, a w jego osłoniętych gęstymi rzęsami oczach błysnęło zrozumienie. Wiedziałam, że dobrze zrobiłam, przyprowadzając tu tatę. Parker zachowywał się swobodnie, pięknie się uśmiechał i, co rzadko spotykane, rozmawiał szczerze i otwarcie. Miał jednak w sobie coś, co sprawiało, że ludzie woleli trzymać się na dystans. Wystarczyło na niego spojrzeć, żeby wiedzieć, iż zadzieranie z nim to czysta głupota. Jego uliczny instynkt rzucał się w oczy równie mocno, jak tatuaże plemienne. – A więc przywiozłaś go tu – zaczął – aby się wyładował i zobaczył, że potrafisz zadbać o własne bezpieczeństwo. Niezły pomysł. – Nie wiem, co jeszcze mogę zrobić – wyznałam. Studio Parkera znajdowało się w zrewitalizowanej części Brooklynu, w zaadaptowanym na ten cel magazynie. Wyeksponowana goła cegła i gigantyczne przesuwane drzwi niczym z rampy ładunkowej dodawały temu miejscu surowej elegancji. Czułam się tu pewna siebie i pełna energii. – Mam pewien pomysł. – Uśmiechnął się i wskazał brodą na matę. – Pokażemy mu, co potrafisz. Rzuciłam ręcznik na butelkę z wodą i skinęłam głową. – Dobra.

*

Gdy wjechaliśmy do podziemnego garażu naszego budynku, wokół nie było już śladu po parkingowych w mundurach. Ucieszyłam się, bo sama chciałam pełnić honory. Zaparkowałam

DB9 na pustym miejscu i zgasiłam silnik. – Świetnie. Przy samej windzie. – Właśnie – potwierdził tata. – To twój samochód? Czekałam na to pytanie. – Sąsiada. – Miły sąsiad – zauważył tata sucho. – Baaardzo. To aston martin. Sama nazwa wystarczy, nie? – Uśmiechnęłam się do niego. Wyglądał na bardzo zmęczonego, i to nie treningiem. Znużenie pochodziło z wewnątrz i było dla mnie nie do wytrzymania. Odpięłam pas i odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć. – Tato. Ja... Nie mogę patrzeć, jak bardzo to przeżywasz. Nie mogę tego znieść. – Po prostu potrzebuję trochę czasu – odparł ciężko. – Nie chciałam, żebyś się dowiedział. – Chwyciłam go za rękę. – Ale będę zadowolona, że tak się stało, jeśli tylko na dobre zostawimy całą sprawę z Nathanem za sobą. – Czytałem raporty... – Boże, tato... – Zawartość żołądka podeszła mi do gardła. – Nie chcę, żebyś o tym myślał. – Wiedziałem, że coś jest nie tak. – W jego oczach było tyle bólu i smutku, że serce mi się ściskało. – To, jak Cary usiadł koło ciebie, kiedy detektyw Graves wymieniła nazwisko

Nathana Barkera... Wiedziałem, że coś przede mną ukrywasz. Wciąż miałem nadzieję, że mi powiesz. – Za wszelką cenę próbowałam zapomnieć o Nathanie. Ty byłeś jedną z niewielu osób w moim życiu, z którymi nie miał do czynienia. Chciałam, aby tak zostało. Jego ręka zacisnęła się na mojej. – Powiedz mi prawdę. Wszystko w porządku? – Tato, jestem tą samą córką, którą odwiedzałeś parę tygodni temu. Tą samą, która łaziła z tobą po San Diego. Trzymam się. – Byłaś w ciąży. – Głos mu się załamał i łza potoczyła się po policzku. Starłam ją, ignorując własne. – I kiedyś znowu będę. Może niejeden raz. Może będziesz miał gromadę wnucząt. – Chodź tu. – Nachylił się i uściskał mnie ponad konsolą. Długo siedzieliśmy w samochodzie, płacząc, wyrzucając to wszystko z siebie. Czy Gideon obserwował nas przez kamery ochrony i wysyłał mi nieme wsparcie? Już sama myśl, że mogło tak być, podnosiła mnie na duchu.

*

Kolacja w lokalu nie upłynęła wprawdzie w atmosferze beztroskich żartów, jak to zwykle bywało, kiedy wychodziliśmy gdzieś z tatą i Carym, ale nastrój nie był ponury, czego tak bardzo się obawiałam. Jedzenie było świetne, wino jeszcze lepsze, a Cary ział złośliwością.

– Była jeszcze gorsza niż Tatiana – mówił, opowiadając o modelce, z którą tego dnia miał zdjęcia. – Nie przestawała gadać o swoich „mocnych stronach”. Osobiście jestem zdania, że jej najmocniejszą stroną był tyłek, kiedy po zdjęciach odwróciła się i poszła do drzwi. – Z Tatianą też miałeś zdjęcia? – spytałam, po czym wyjaśniłam tacie: – Tatiana to dziewczyna, z którą Cary się spotyka. – O tak – mruknął Cary, zlizując czerwone wino z dolnej wargi. – Sporo razem pracujemy. Jestem pogromcą Tatiany. Ona ma napad, a ja ją uspokajam. – Jak... Nieważne – dorzuciłam szybko. – Nawet nie chcę wiedzieć jak. – Przecież już wiesz – mrugnął. Spojrzałam na tatę i wywróciłam oczami. – A co u ciebie, Victor? – zapytał Cary, biorąc do ust kęs smażonego grzyba. – Spotykasz się z kimś? Tata wzruszył ramionami. – Nic poważnego. To był jego wybór. Widziałam, jak reagują na niego kobiety. Przechodzą same siebie, żeby tylko zwrócić na siebie jego uwagę. Ojciec był atrakcyjny, miał cudowne ciało, przystojną twarz i południowy temperament. Mógł wybierać i przebierać w kobietach. Wiedziałam, że nie jest święty, ale chyba nigdy nie poznał kogoś, kto zrobiłby na nim prawdziwe wrażenie. Ostatnio zdałam sobie sprawę, że przyczyną jest moja matka, która jako pierwsza zajęła szczególne miejsce w jego sercu.

– Myślisz, że będziesz miał więcej dzieci? – zapytał go Cary. Zdumiał mnie tym pytaniem. Już dawno przyzwyczaiłam się do myśli, że pozostanę jedynaczką. Tata potrząsnął głową. – Nie miałbym nic przeciwko temu, ale Eva znaczy dla mnie więcej, niż ktokolwiek mógłby dla mnie znaczyć. – Spojrzał na mnie z taką miłością, że poczułam ucisk w gardle. – I do tego jest doskonała. Nie mogłem sobie wymarzyć lepszej córki. Nie jestem pewien, czy w moim sercu znalazłoby się miejsce dla kogoś innego. – Och, tato. – Pochyliłam głowę i oparłam ją na jego ramieniu. Tak bardzo się cieszyłam, że jest przy mnie – mimo że powód naszego spotkania był najgorszy z możliwych. Po powrocie do domu postanowiliśmy przed snem obejrzeć jeszcze film. Poszłam do mojego pokoju się przebrać i ze zdumieniem stwierdziłam, że na nocnej szafce stoi cudowny bukiet białych róż. Napisana charakterystycznym zamaszystym pismem Gideona kartka niemal przyprawiła mnie o zawrót głowy. MYŚLĘ O TOBIE, JAK ZAWSZE

I JESTEM OBOK. TWÓJ G. Usiadłam na łóżku, tuląc do siebie kartkę, przekonana, że właśnie w tej chwili Gideon o mnie myśli. Zaczynałam nawet rozpływać się w słodkim przekonaniu, że przez te tygodnie, kiedy byliśmy rozdzieleni, myślał o mnie nieustannie. Tej nocy po filmie Dredd usnęłam na kanapie. Przebudziłam się, czując, że ktoś mnie przenosi. Uśmiechnęłam się przez sen, kiedy tata otulił mnie kołdrą i pocałował w czoło jak dziecko.

– Kocham cię, tato – wymruczałam. – A ja ciebie, córeczko.

*

Obudziłam się, zanim zadzwonił budzik. Czułam się znacznie lepiej niż ostatnimi czasy. Na barku w kuchni zostawiłam tacie kartkę, żeby zadzwonił, jeśli chciałby wybrać się ze mną na lunch. Nie wiedziałam, czy coś sobie wcześniej na ten dzień zaplanował. Wiedziałam tylko, że po południu Cary ma zdjęcia. Jadąc taksówką do pracy, odpowiedziałam na esemesa Shawny, która piała z radości z powodu zaręczyn Marka z jej bratem. „Tak się cieszę”, napisałam. Odpisała od razu: „Chcę cię zwerbować”. Uśmiechnęłam się do telefonu i wystukałam: „O co chodzi? Gubię zasięg... Nie mogę odczytać twojego esemesa...”. Taksówka podjechała pod Crossfire. Na widok zaparkowanego przed budynkiem bentleya poczułam znajomy dreszczyk. Wyskoczyłam z taksówki i podeszłam, zaglądając na przednie siedzenie, aby pomachać Angusowi. Wysiadł i włożył czapkę szofera. Trudno było powiedzieć, czy miał przy sobie broń, bo podobnie jak Clancy nosił ją bardzo swobodnie. – Dzień dobry, panno Tramell – powitał mnie. Choć nie należał do najmłodszych, a w jego rudych włosach tu i tam błyskała siwizna, nigdy nie miałam wątpliwości, że potrafi obronić Gideona. – Witaj, Angusie. Miło cię widzieć.

– Pięknie pani dziś wygląda. Zerknęłam na swoją bladożółtą sukienkę. Wybrałam ją, bo była jasna i wesoła, a chciałam, żeby tata właśnie tak o mnie myślał. – Dziękuję. Miłego dnia. – Wycofałam się w stronę obrotowych drzwi. – Do zobaczenia! Posłał mi życzliwe spojrzenie bladoniebieskich oczu i dotknął daszka czapki. W biurze zastałam Megumi, która już bardziej przypominała samą siebie. Uśmiechała się szeroko i swobodnie, a błysk w jej oku był dokładnie taki, jaki lubiłam oglądać co rano. Zatrzymałam się przy jej biurku. – Jak tam? – Dobrze. Spotykam się z Michaelem na lunch i mam zamiar to zakończyć. W sposób miły i cywilizowany. – Bombowo dziś wyglądasz – powiedziałam, patrząc z podziwem na jej dopasowaną szmaragdową sukienkę ze skórzanymi lamówkami, które przydawały jej dokładnie tyle szyku, ile trzeba. Wstała i pokazała buty do samych kolan. – Zupełnie jak Kalinda Sharma – skomentowałam. – Będzie się ciebie czepiał zębami i pazurami. – E tam – prychnęła. – Te buty zostały stworzone po to, żeby w nich chodzić. Zadzwonił dopiero wczoraj wieczorem, co oznacza, że nie kontaktował się ze mną przez cztery dni. Może to nie do końca rozsądne, ale zamierzam znaleźć faceta, który będzie za mną szalał, który będzie o mnie myślał tyle, ile ja o nim. I który będzie nienawidził się rozstawać.

Skinęłam głową, przywołując obraz Gideona. – Warto takiego szukać. Chcesz, żebym wykonała do ciebie telefon ratunkowy w czasie lunchu? Wyszczerzyła zęby. – Nie. Ale dzięki. – Nie ma sprawy. Daj znać, gdybyś zmieniła zdanie. Skierowałam się prosto do biurka i pogrążyłam się w pracy, zdecydowana nadrobić zaległości z wczoraj, kiedy wcześniej wyszłam. Mark też był bardzo zajęty. Oderwał się od roboty tylko po to, aby mi powiedzieć, że Steven ma cały segregator z materiałami na temat ślubu, które zbierał latami. – Ciekawe czemu mnie to nie zaskakuje? – odrzekłam. – Mnie nie powinno. – Mark uśmiechnął się z uczuciem. – Przez cały czas trzymał go w biurze, żebym nic nie zobaczył. – I co, już oglądałeś? – Wszystko mi pokazał. Trwało to godzinami. – W takim razie szykuje się ślub stulecia – droczyłam się. – Taa. – W głosie Marka usłyszałam nieco więcej niż ciut rozdrażnienia, ale miał tak rozradowaną minę, że nie mogłam się nie uśmiechać.

Tata zadzwonił tuż przed jedenastą. – Cześć, skarbie – odezwał się w odpowiedzi na moje służbowe powitanie. – Jak mija dzień? – Świetnie. – Odchyliłam się na krześle i spojrzałam na jego zdjęcie. – Jak spałeś? – Jak zabity. Wciąż nie mogę się dobudzić. – Po co? Poleż sobie, poleniuchuj. – Dzwonię, żeby powiedzieć, że lunch zjemy jutro. Dziś muszę pogadać z twoją mamą. – Och. – Znałam ten ton. Używał go wobec kierowców, których zatrzymał i kierował na pobocze. Mieszanka autorytetu i dezaprobaty. – Słuchaj – oznajmiłam. – Nie zamierzam się mieszać w wasze relacje. Oboje jesteście dorośli i nie będę się opowiadać po niczyjej stronie. Ale muszę ci powiedzieć jedno: mama chciała, żebyś wiedział. – Powinna była mi powiedzieć. – Była sama – kontynuowałam, nerwowo postukując stopą o dywan. – Przechodziła przez rozwód i proces Nathana, no miała na głowie mnie, kiedy dochodziłam do siebie. Jestem pewna, że zrobiłaby wszystko, aby móc wypłakać się na czyimś ramieniu. Sam wiesz, jaka ona jest. Z drugiej strony przygniatało ją poczucie winy. Mogłam wtedy wymóc na niej zgodę niemal na wszystko, i udało mi się. – Po drugiej stronie słuchawki panowała cisza. – Chcę, żebyś o tym pamiętał, jak będziesz z nią rozmawiał – zakończyłam. – Dobrze. O której będziesz w domu? – Parę minut po piątej. Chcesz iść na siłownię? A może do studia Parkera?

– Zobaczymy, na co będę miał ochotę, jak wrócisz. – Okej. – Zmusiłam się, aby zlekceważyć niepokój, jakim napawała mnie rychła rozmowa między rodzicami. – Zadzwoń, gdybyś czegoś potrzebował. Rozłączyłam się i wdzięczna za zajęcie, na którym mogę skupić myśli, wróciłam do pracy. Kiedy nadeszła pora lunchu, postanowiłam wyjść i kupić coś do jedzenia, po czym zjeść przy biurku, nie odrywając się od pracy. Odważyłam się wychynąć na panujący na zewnątrz nieznośny upał, żeby zaopatrzyć się w pobliskim sklepie Duane Reade w torbę suszonej wołowiny i butelkę napoju odżywczego. Odkąd znów zaczęłam spotykać się z Gideonem, nieczęsto ćwiczyłam i uznałam, że pora zacząć za to płacić. Przechodząc w drodze powrotnej przez obrotowe drzwi budynku Crossfire, rozmyślałam nad sensem wysłania Gideonowi esemesa o treści: „Myślę o tobie”. W ramach małego podziękowania za kwiaty, dzięki którym ciężki dzień stał się zdecydowanie bardziej znośny. I wtedy ujrzałam kobietę, której wolałabym nigdy ponownie nie oglądać – Corinne Giroux. W dodatku rozmawiała z moim facetem, z dłonią poufale opartą na jego piersi. Stali na uboczu pod osłoną kolumny, która oddzielała ich od głównego strumienia wchodzących i wychodzących przez stanowiska ochrony. Długie czarne włosy Corinne spływały jej po plecach prawie do pasa niczym połyskliwa zasłona, doskonale widoczna nawet na tle czarnej sukienki. Oboje stali do mnie bokiem, nie mogłam więc widzieć jej oczu, ale wiedziałam, że mają nieziemski odcień akwamaryny. Była piękną kobietą, tworzyli z Gideonem zapierającą dech w piersi parę. Zwłaszcza że on też miał na sobie czarny garnitur, a jedyny kolorowy akcent stanowił niebieski krawat. Mój ulubiony zresztą. Gideon nieoczekiwanie odwrócił głowę i jego spojrzenie odnalazło mnie, jakby wyczuł, że go obserwuję. Kiedy nasze oczy się spotkały, przeszyło mnie głębokie, pierwotne poczucie zrozumienia, które odczuwałam tylko i wyłącznie w jego obecności. Coś w środku mówiło mi, że

ten mężczyzna należy do mnie. Wiedziałam to, odkąd go pierwszy raz zobaczyłam. A teraz jakaś obca kobieta trzymała na nim ręce. Uniosłam brwi w niemym pytaniu, o co chodzi. W tej samej chwili Corinne podążyła za jego wzrokiem. Nie wyglądała na zadowoloną, widząc mnie, zamarłą w pół kroku pośrodku wypełnionego ludźmi holu. Miała szczęście, że nie podeszłam bliżej i nie odciągnęłam jej od Gideona za włosy. Potem ujęła go za szczękę, ponownie zwracając na siebie jego uwagę, wspięła się na palce i złożyła pocałunek na jego twardych ustach, co sprawiło, że naprawdę zaczęłam rozważać, czy nie zrealizować swojego zamiaru. Postąpiłam krok w ich stronę. Gideon szarpnął głowę do tyłu, zanim Corinne zdążyła osiągnąć swój cel. Jego ręce chwyciły ją za ramiona i odepchnęły. Z trudem się powstrzymałam, opanowałam złość, biorąc głęboki oddech i zostawiłam ich samym sobie. Nie mogę powiedzieć, że nie odczuwałam zazdrości – Corinne mogła pokazać się z nim publicznie, podczas gdy ja nie. Nie towarzyszył mi jednak ten ślepy strach co dawniej, potworne poczucie zagrożenia, podszeptujące mi, że stracę mężczyznę, którego kocham najbardziej na świecie. Dziwnie było nie czuć tej paniki. Nikły głosik w głowie wciąż ostrzegał mnie wprawdzie, abym nie była zbyt pewna, przekonywał, że lepiej się bać, chroniąc się w ten sposób przed zranieniem. Okazało się jednak, że nareszcie jestem w stanie go zignorować. Po tym wszystkim, przez co przeszliśmy z Gideonem, przez co wciąż przechodziliśmy, po tym, co dla mnie zrobił... trudniej było nie wierzyć niż wierzyć. Mimo przeciwności byliśmy silniejsi niż kiedykolwiek dotąd. Wskoczyłam do windy i pojechałam do pracy. Rozmyślałam o rodzicach. Postanowiłam przyjąć to za dobrą monetę, że ani mama, ani Stanton nie dzwonili, aby skarżyć się na tatę. Skrzyżowałam palce i miałam nadzieję, że kiedy wrócę do domu, wszyscy będziemy w stanie na dobre zapomnieć o historii z Nathanem. Byłam na to gotowa. Czułam się na siłach, aby rozpocząć kolejny etap życia, niezależnie od tego, na czym miałby polegać.

Winda zwolniła i zatrzymała się na dziesiątym piętrze budynku. Drzwi rozsunęły się i do wnętrza dostał się głośny warkot maszyn i rytmiczne uderzenia młotków. Naprzeciwko wejścia do windy zwisała z sufitu plastikowa kurtyna. Nie wiedziałam, że w budynku trwają prace remontowe. Wyjrzałam zza głów współpasażerów, chcąc sprawdzić, co i jak. – Ktoś wysiada? – zawołał mężczyzna stojący najbliżej drzwi, oglądając się przez ramię. Wyprostowałam się i potrząsnęłam głową, choć nie zwracał się osobiście do mnie. Nikt inny się nie poruszył. Czekaliśmy, aż drzwi się zamkną, a tym samym odetną hałas remontu. Te jednak ani drgnęły. Kiedy facet przy drzwiach zaczął bezskutecznie wciskać przyciski w windzie, doznałam olśnienia. Gideon. Uśmiechnęłam się do siebie i powiedziałam: – Przepraszam. Pasażerowie przesunęli się, żeby mnie przepuścić. Wysiadłam, a razem ze mną jeszcze jeden mężczyzna. Drzwi zamknęły się i winda pojechała dalej. – Co, do diabła? – zdenerwował się mój towarzysz i zaczął lustrować wzrokiem trzy inne windy. Był ode mnie trochę wyższy, miał na sobie spodnie od garnituru, koszulę z krótkimi rękawami i krawat. Hałas maszyn budowlanych niemal zagłuszył dźwięk oznajmiający przybycie kolejnej windy. Drzwi się rozsunęły i wysiadł Gideon – uprzejmy, przystojny i lekko poirytowany. Wyglądał tak seksownie, że miałam chęć z miejsca się na niego rzucić. A prócz tego niesamowicie mnie kręcił, po prostu stojąc przede mną jak prawdziwy samiec alfa. „Dla ciebie zatrzymałbym świat”. Czasem czułam się tak, jakby rzeczywiście to robił.

Złorzecząc pod nosem, facet w koszuli z krótkimi rękawami wsiadł do zwolnionej przez Gideona windy i odjechał. Mój ukochany przesunął rękę na biodra, rozchylając przy tym marynarkę, która odsłoniła elegancki trzyczęściowy garnitur w jednolitym czarnym kolorze z subtelnym połyskiem, co wyraźnie mówiło o jego wysokiej cenie. Mankiety czarnej koszuli spinały dobrze mi znane złote spinki z onyksami. Ubrany był dokładnie tak samo jak tego dnia, kiedy się poznaliśmy. Już wtedy miałam nieodpartą chęć wpić się w jego cudowne ciało i rżnąć się z nim do utraty zmysłów. Mimo upływu tygodni to się nie zmieniło. – Eva – zaczął seksownym głosem, który wprawiał mnie w drżenie – nie jest tak, jak myślisz. Corinne przyjechała, bo nie odbieram jej telefonów... Uniosłam rękę na znak, aby przestał, i przy okazji spojrzałam na podarunek od niego – przepiękny zegarek, który nosiłam na drugim przegubie. – Mam pół godziny. Wolę cię przelecieć niż gadać o twojej byłej, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Przez długą minutę stał w milczeniu bez ruchu, nie odrywając ode mnie wzroku, i próbował ocenić mój nastrój. Patrzyłam, jak jego ciało i umysł wrzucają inny bieg, ze stanu podenerwowania przechodzą w stan zwierzęcej czujności. Zmrużył powieki, oczy mu pociemniały, na policzki wystąpił rumieniec, wargi rozwarły się wraz z gwałtownym oddechem. Przeniósł lekko ciężar ciała z nogi na nogę, jego krew zawrzała, a penis się naprężył. Seksualność budziła się w nim niczym pantera, która przeciąga się po leniwej drzemce. Niemal czułam, jak napięcie seksualne między nami zaczyna iskrzyć. Odpowiedziałam w doskonale opanowany sposób – wilgotniejąc i rozgrzewając się, zwierając się łagodnie i rozwierając. Żebrząc o niego. Panujące na piętrze zamieszanie wzmogło tylko moje podniecenie i sprawiło, że serce zaczęło mi szybciej bić.

Gideon sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki po telefon. Błyskawicznie wybrał numer i podniósł telefon do ucha, nie spuszczając ze mnie wzroku. – Mam pół godziny opóźnienia. Jeśli Andersonowi to nie odpowiada, przełóż spotkanie na inny termin. Rozłączył się i wrzucił telefon z powrotem do kieszeni. – Już teraz jestem taka nagrzana – powiedziałam głosem ochrypłym z pożądania. Sięgnął w dół i poprawił spodnie, po czym podszedł do mnie. W oczach płonęła mu namiętność. – Chodź. Ruchem, który uwielbiałam, oparł rękę na dolnej części moich pleców. Nacisk i ciepło tej ręki sprawiały, że po całym moim ciele rozeszło się rozkoszne oczekiwanie. Spojrzałam na niego przez ramię. Dostrzegłam, że lekko się uśmiecha, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że dobrze wie, ile dla mnie znaczy ten, wydawałoby się niewinny, dotyk. Przeszliśmy przez plastikową zasłonę, zostawiając wejście do wind za sobą. Przed nami, jak okiem sięgnąć, rozciągało się światło słoneczne, beton i plastikowe kurtyny. Za nimi widać było zamglone, jakby rozwodnione cienie robotników. Dochodziła nas jakaś przytłumiona hałasem muzyka i okrzyki pracujących. Gideon, który doskonale znał drogę, poprowadził mnie przez plastikowy labirynt. Jego milczenie jeszcze bardziej mnie nakręcało, a oczekiwanie z każdym krokiem stawało się nie do zniesienia. Doszliśmy do jakichś drzwi. Otworzył je i popchnął mnie do środka – do pokoju, który był czyimś narożnym biurem.

Przede mną rozciągało się miasto – nowoczesna dżungla metropolii, upstrzona starszymi budynkami, dumnie prezentującymi swoją historię. W bezchmurne błękitne niebo buchały nieregularnie kłęby pary, a ulicami płynęły samochody, niczym rzeki i ich dopływy. Usłyszałam za sobą odgłos zamykanych drzwi i odwróciłam się twarzą do Gideona, przyłapując go na pospiesznym zrzucaniu marynarki z ramion. W pokoju stały meble – biurko, krzesła i kanapa w rogu. Wszystko osłonięte brezentem, bo wnętrze wciąż było niewykończone. Gideon metodycznie zdejmował kamizelkę, krawat i koszulę. Nie spuszczałam z niego wzroku, owładnięta obsesją na punkcie jego męskiej doskonałości. – Ktoś może nam przerwać – powiedział – lub usłyszeć. – To ci przeszkadza? – Tylko jeśli przeszkadza tobie. – Podszedł do mnie z rozpiętym rozporkiem i doskonale widoczną w głębi elastyczną tkaniną bokserek. – Prowokujesz mnie. Nigdy nie ryzykujesz, że ktoś nas nakryje. – Ale i tak bym nie przerwał, gdyby ktoś nas nakrył. Nie sądzę, aby coś mogło mnie powstrzymać, kiedy jestem w tobie. – Wyjął mi torebkę z ręki i rzucił ją na jedno z krzeseł. – Masz na sobie zdecydowanie za dużo ubrań. Otoczył mnie ramionami i swobodnym, wyćwiczonym ruchem rozsunął mi suwak na plecach. Jego usta wyszeptały tuż przy moich: – Postaram się, żebyś się za bardzo nie poczochrała. – Lubię być poczochrana. – Zdjęłam już sukienkę i miałam właśnie rozpiąć stanik, kiedy nieoczekiwanie przełożył mnie sobie przez ramię. Pisnęłam zdziwiona i uderzyłam go obiema

rękami w napięte pośladki. Dał mi klapsa na tyle mocno, że zapiekła mnie skóra, i cisnął moją sukienkę na krzesło ruchem tak precyzyjnym, że wylądowała równiutko na jego marynarce. Idąc przez pokój, sięgnął ręką w górę i zsunął ze mnie majtki, zostawiając je poniżej pośladków. Złapał za róg brezentu okrywającego kanapę i odrzucił go do tyłu, po czym posadził mnie i przykucnął przede mną. Ściągając mi majtki przez sandały na obcasie, zapytał: – Wszystko dobrze, aniołku? – Uhm. – Uśmiechnęłam się i dotknęłam jego policzka, wiedząc, że pytanie dotyczyło wszystkiego – od moich rodziców po pracę. Zawsze chciał wiedzieć, co się dzieje w mojej głowie, zanim zabrał się do ciała. – Wszystko dobrze. Gideon przesunął moje biodra na sam skraj kanapy, ułożył mi nogi w rozkroku wokół swojego ciała tak, aby mieć pełen widok na moją szparkę. – Więc mów, z jakiego to powodu ta piękna cipka jest dziś taka zachłanna. – Z twojego. – Znakomita odpowiedź. Napierałam na jego ramię. – Masz na sobie ten sam garnitur, co wtedy, kiedy cię poznałam. Wtedy tak strasznie chciałam się z tobą pieprzyć i nic nie mogłam z tym zrobić. A teraz mogę. Delikatnym dotykiem dłoni szeroko rozwarł mi uda i kciukiem gładził łechtaczkę. Zadrżałam. Rozkosz pulsowała mi w żyłach. – I ja teraz mogę – wymruczał, pochylając ciemną głowę.

Kurczowo chwyciłam leżącą pode mną poduszkę. Brzuch zacisnął mi się w twardy węzeł, kiedy jego język niespiesznie wylizywał moją szparkę. Najpierw okrążał drżące wejście do mojego wnętrza, drażniąc je, aby po chwili wtopić się głębiej. Wygięłam się gwałtownie w łuk, kiedy językiem dręczył wrażliwe tkanki. – Pozwól, że ci powiem, jak sobie ciebie wyobrażałem tamtego dnia – mruknął, krążąc czubkiem języka wokół łechtaczki i przytrzymując mnie rękami, gdy próbowałam przeciwstawić się pieszczocie. – Rozciągniętą pode mną na czarnym satynowym prześcieradle, z włosami rozrzuconymi wokół głowy, dzikim wzrokiem, podnieconą moim kutasem, wbitym w twoją ciasną, gładką cipkę. – Ach, Gideonie – jęknęłam, zniewolona faktem, że smakował mnie w tak intymny sposób. To była spełniona fantazja – marzenie o mrocznym, niebezpiecznym bogu seksu w zapierającym dech garniturze, robiącym mi dobrze ustami wyrzeźbionymi specjalnie po to, żeby doprowadzać kobiety do szaleństwa. – Wyobrażałem sobie, że przygważdżam ci nadgarstki do pościeli – ciągnął szorstko – i zmuszam, żebyś mnie przyjmowała, wciąż od nowa. Twoje małe, twarde sutki są opuchnięte od moich pieszczot, a wargi czerwone i mokre od ssania mojego fiuta. Pokój wypełniają seksowne odgłosy, które wydajesz... te bezradne popiskiwania, kiedy nie możesz powstrzymać orgazmu. W odpowiedzi pisnęłam, przygryzając wargę, a on mistrzowskimi pociągnięciami języka drażnił moją łechtaczkę. Zahaczyłam jedną nogę o jego nagie ramię. Było tak gorące, że dotyk we wrażliwym zgięciu pod kolanem wręcz parzył. – Chcę tego, co ty. Błysnął uśmiechem. – Wiem.

Ssał mnie, wciągając delikatnie wrażliwy, ciasno spleciony punkt. Szczytowałam z niemym okrzykiem. Nogi mi się trzęsły, kiedy ciało zalała fala ulgi. Wciąż jeszcze drżałam z rozkoszy, gdy popchnął mnie na plecy na sofę. Pochylił nade mną swoje potężne ciało. Jego penis sterczał ponad opuszczonymi lekko bokserkami. Sięgnęłam po niego, chcąc poczuć w dłoni jego ciężar, ale złapał mnie za nadgarstki i przyszpilił do kanapy. – Lubię cię taką – powiedział mrocznie. – Uwięzioną dla mojej żądzy. Nie spuszczał wzroku z mojej twarzy. Jego wargi błyszczały moją wilgocią, a klatka piersiowa ciężko się unosiła. Jak zahipnotyzowana chłonęłam różnicę między samcem, który za chwilę weźmie mnie jak zwierzę, a kulturalnym biznesmenem, który już przy pierwszym spotkaniu obudził moją nieokiełznaną żądzę. – Kocham cię – wydyszałam. Szeroka główka jego penisa ciężko ślizgała się wzdłuż mojej nabrzmiałej szparki. Pchnął, aby rozdzielić śliski otwór. – Aniołku – jęknął, wtulił twarz w moją szyję i wdarł się we mnie grubym, długim członkiem, bezlitośnie drążącym tunel w moim ciele. Wyrzucił z siebie moje imię i przygniatał mnie biodrami, próbując dostać się głębiej, popychając i zataczając kręgi, wiercąc. – Boże, jak ja cię potrzebowałem. Zdziwiła mnie desperacja w jego głosie. Chciałam go dotykać, ale wciąż mnie unieruchamiał, a jego biodra niezmordowanie się poruszały. Jego gorący, nabrzmiały dotyk w moim wnętrzu, masujący i pocierający najczulsze tkanki szeroką główką, doprowadzał mnie do szaleństwa. Oddawałam mu rozkosz, naśladując jego ruchy, nie mogąc się powstrzymać. I on, i ja jednocześnie dążyliśmy do spełnienia. Musnął wargami moją skroń.

– Kiedy cię dziś zobaczyłem w lobby, w tej ślicznej żółtej sukience, byłaś taka rozświetlona i piękna. Idealnie. Ścisnęło mnie w gardle. – Gideonie. – Stałaś pod światło i pomyślałem, że nie możesz być prawdziwa. Walczyłam, aby oswobodzić ręce. – Chcę cię dotknąć. – Poszedłem za tobą, bo nie mogłem wytrzymać, a kiedy cię znalazłem, ty mnie pragnęłaś. – Złapał oba moje nadgarstki w jedną rękę, a drugą podłożył mi pod pośladki i uniósł je, wysuwając się, po czym pchnął z całej siły. Jęknęłam i zacisnęłam się wokół niego, jak oszalała chłonąc jego bliskość. – Ach, jak cudownie. Tak cudownie cię czuć... – Chcę pokryć cię całą, wejść w ciebie. I ty tego chcesz. – Pragnę. – Wbijam się w ciebie i nie mogę tego wytrzymać. – Zbliżył usta do moich i ssał mnie zmysłowo. – Tak bardzo cię pragnę. – Gideon, pozwól mi cię dotknąć.

– Zniewoliłem anioła. – Jego pocałunek był dziki, mokry i pełen pasji. Złączył usta z moimi i penetrował je językiem szybko i głęboko. – I biorę cię całą swoimi łakomymi rękami. Bezczeszczę cię. A ty to kochasz. – Kocham ciebie. Poruszał się we mnie posuwistymi ruchami, a ja się wiłam, kurczowo obejmując udami jego pompujące biodra. – Rżnij mnie. Och, Gideonie, rżnij mnie z całej siły. Ugiął kolana i dał mi to, o co błagałam, nacierając ze wszystkich sił. Jego penis młócił mnie bezustannie, a tuż przy moim uchu rozlegały się jego jęki i gorączkowe słowa pożądania. Napięłam się do granic możliwości. Moja łechtaczka pulsowała coraz mocniej z każdym natarciem jego miednicy. Ciężkie jądra uderzały mnie po pośladkach, a sofa waliła o goły beton podłogi, przesuwając się do przodu. Każdy mięsień Gideona koncentrował się na pchnięciach. Obsceniczne odgłosy dzikiego seksu przyciągnęły uwagę znajdujących się zaledwie kilka metrów dalej robotników. Oboje finiszowaliśmy w wyścigu po orgazm. Gwałtowne emocje całkowicie owładnęły naszymi ciałami. – Dojdę w twoich ustach – warknął. Pot spływał mu z czoła. Na samą myśl, że tak właśnie chce skończyć, ogarnęło mnie obezwładniające podniecenie. Dochodziłam w spazmach, zaciskając się kurczowo wokół nacierającego na mnie penisa, a nieustanne pulsowanie orgazmu rozchodziło się falami do palców rąk i nóg. On wciąż nie przestawał. Kręcił biodrami i napierał, umiejętnie sprawiając mi rozkosz, dopóki zupełnie pod nim nie osłabłam. – Eva. Już. – Odchylił się do tyłu, a ja za nim, gramoląc się na kolana i chwytając w usta jego lśniącą erekcję.

Zaczął szczytować już przy pierwszym ssaniu. Wylewał się falami na mój język. Połykałam miarowo, wypijałam go, napawałam się ochrypłymi jękami zadowolenia wydobywającymi się z jego piersi. Jego ręce w moich włosach, głowa pochylona nade mną, pot błyszczący na brzuchu. Moje usta przesuwają się po jego penisie, policzki zasysają. – Dość – sapnął i odciągnął mnie. – Bo znowu stwardnieję. Wciąż był twardy, ale nic nie powiedziałam. Gideon ujął moją twarz w dłonie i pocałował mnie. Nasze smaki się połączyły. – Dziękuję. – Za co mi dziękujesz? To wszystko twoja zasługa. – Rżnięcie ciebie to żadna zasługa, aniele. – Uśmiechnął się jak zaspokojony samiec. – To przywilej i jestem za niego wdzięczny. Opadłam z powrotem na pięty. – Nie wytrzymam. Nie możesz być wspaniały, seksowny i jeszcze mówić mi takie rzeczy. To za dużo. Mój umysł tego nie wytrzyma. Stopi się. Uśmiechnął się szerzej i znów mnie pocałował. – Wiem, o czym mówisz.

13

Może dlatego, że właśnie sama zaliczyłam numerek, rozpoznałam te same objawy u Megumi. A może po prostu mój radar seksualny, jak to ładnie określił Cary, już nie nawalał. Tak czy owak, od razu wiedziałam, że koleżanka przespała się z facetem, z którym zamierzała zerwać, i że wcale nie była z tego powodu szczęśliwa. – To jak, zerwałaś z nim czy nie? – zapytałam, opierając się o ladę recepcji. – Och, zerwałam – odrzekła ponuro. – Ale dopiero po tym, jak dałam mu się przelecieć. Uznałam, że to będzie wyzwalające. Pomijając, że już nawet nie pamiętam, kiedy ostatnio byłam z facetem. – I co, żałujesz decyzji o zerwaniu? – Niezupełnie. Udawał okropnie zranionego, zupełnie jakbym go wykorzystała tylko do seksu. Co, jak sądzę, zrobiłam, ale przecież on należy do wyzwolonych facetów. Doszłam do wniosku, że nie będzie miał problemu z wyzwoloną babką. – Więc teraz masz zupełnie popieprzone w głowie. – Uśmiechnęłam się do niej współczująco. – Pamiętaj, że ten facet nie zadzwonił do ciebie od piątku. Zjadł lunch z piękną dziewczyną i zarobił orgazm. Niezły wynik. Przekrzywiła głowę. – Hmm – odparła, a ja powtórzyłam za nią: – Hmm. Najwyraźniej nastrój jej się poprawił.

– Idziesz dziś poćwiczyć, Evo? – Powinnam, ale przyjechał mój tata i dostosuję się do jego planów. Jeśli pójdziemy, to oczywiście czuj się zaproszona, lecz dopiero po pracy dowiem się, na co on ma ochotę. – Nie chcę wam przeszkadzać. – Czyżbym słyszała jakieś wykręty? Uśmiechnęła się z zażenowaniem. – Może trochę tak. – Jak masz ochotę, wpadnij do mnie po pracy, to go poznasz. Jeżeli będzie chciał iść poćwiczyć, to pożyczę ci jakieś ciuchy i pójdziemy. Jeśli nie – porobimy coś innego. – Z chęcią. – Dobra, w takim razie jesteśmy umówione. – Układ był korzystny dla nas obu. Tata będzie miał okazję zobaczyć mnie w codziennym życiu, Megumi zaś przestanie się zadręczać Michaelem. – Wychodzimy o piątej.

*

– Tu mieszkasz? – Megumi podniosła głowę, spoglądając na mój apartamentowiec. – Fajne miejsce. Podobnie jak inne budynki przy trójpasmowej ulicy, ten również miał swoją historię i zachwycał bogactwem detali architektonicznych, niestosowanych już we współczesnym

budownictwie. Po modernizacji mieszkańcy mogli schronić się przed deszczem pod nowoczesnym szklanym daszkiem nad wejściem. Dodatek ten zadziwiająco dobrze wkomponował się w fasadę budynku. – Chodź – powiedziałam, uśmiechając się do Paula, który otwierał przed nami drzwi. Gdy wysiadłyśmy z windy na moim piętrze, zmusiłam się, żeby nie patrzeć na drzwi Gideona. Jak by to było zapraszać koleżankę do mieszkania, które dzieliłabym z Gideonem? Chciałam tego. Chciałam stworzyć z nim taki związek. Otworzyłam drzwi i za progiem wzięłam od Megumi torebkę. – Czuj się jak u siebie w domu. Powiem tylko tacie, że jesteśmy. Szeroko rozwartymi oczami wpatrywała się w otwartą przestrzeń salonu połączonego z kuchnią. – Ależ wielkie to mieszkanie. – Tak naprawdę nie potrzebujemy tyle miejsca. Uśmiechnęła się. – Ale nie narzekacie. – Otóż to. Odwróciłam się w stronę korytarza wiodącego do pokoju gościnnego, gdy nagle z drugiego przedpokoju, który prowadził do mojej sypialni i pokoju Cary’ego i znajdował naprzeciwko salonu, wyłoniła się mama. Zatrzymałam się raptownie, zdumiona, że widzę ją

w mojej spódnicy i bluzce. – Mamo, a co ty tu robisz? Utkwiła spojrzenie zaczerwienionych oczu gdzieś w okolicach mojej talii. Skórę miała tak bladą, że makijaż wyglądał na niej nienaturalnie. Wtedy zdałam sobie sprawę, że skorzystała nie tylko z mojego ubrania, ale również z kosmetyków. Choć czasem brano nas za siostry, ja miałam szare oczy i oliwkową cerę ojca, w związku z czym używałam innej palety kolorów niż ona. Ogarnął mnie niepokój. – Mamo? – Muszę iść. – Nie patrzyła mi w oczy. – Nie wiedziałam, że zrobiło się tak późno. – Czemu masz na sobie moje ciuchy? – zapytałam, mimo że już wiedziałam. – Wylałam coś na siebie. Potem ci oddam. – Pospiesznie mnie minęła i znów gwałtownie się zatrzymała na widok Megumi. Nie mogłam się ruszyć. Stopy miałam jak przymurowane do podłogi, dłonie zwinięte w pięści zwisały mi wzdłuż ciała. Rozpoznałam problem – jej ciuchy nie nadawały się do włożenia po tym, co w nich wyprawiała. Serce ścisnęło mi się ze złości i rozczarowania. – Witaj, Monica. – Megumi wysunęła się do przodu, aby się przywitać. – Miło cię widzieć. – O, Megumi, dzień dobry. – Mama desperacko starała się coś z siebie wydusić. – Miło cię widzieć. Żałuję, że nie mogę z wami posiedzieć, dziewczęta, naprawdę muszę lecieć.

– Clancy jest? – zapytałam, bo wchodząc, nie zwróciłam uwagi na zaparkowane na ulicy samochody. – Nie, złapię taksówkę. – Wciąż unikała mojego wzroku, mimo że zwracała głowę w moją stronę. – Megumi, nie miałabyś nic przeciwko temu, żeby wrócić taksówką z moją mamą? Przepraszam, ale nagle źle się poczułam. – Jasne. – Spojrzała mi w twarz i wiedziałam, że dostrzegła u mnie zmianę nastroju. – Nie ma sprawy. Mama wreszcie spojrzała mi w oczy, lecz nie miałam pojęcia, co mogłabym jej powiedzieć. Malujące się na jej twarzy poczucie winy napawało mnie równie wielką odrazą jak myśl o jej niewierności wobec Stantona. Jeśli już zamierzała tak postępować, mogła przynajmniej zachować konsekwencje dla siebie. Tę chwilę wybrał tata, aby się do nas przyłączyć. Wszedł do pokoju w dżinsach i T-shircie, boso, z włosami wciąż mokrymi po prysznicu. Jak zwykle miałam potwornego pecha. – Tato, to moja koleżanka Megumi. Megumi, to mój tata, Victor Reyes. Ojciec podszedł do Megumi, aby uścisnąć jej dłoń, utrzymując stosowny dystans wobec mamy. W żaden sposób nie zatuszowało to jednak iskrzącego między nimi napięcia. – Myślałam, że może się gdzieś razem wybierzemy – odezwałam się, żeby przerwać krępującą ciszę – ale chyba nie jestem w formie. – Muszę lecieć – powtórzyła mama, chwytając za torebkę. – Megumi, chcesz się ze mną

zabrać? – Tak, chętnie – odparła moja koleżanka i uścisnęła mnie na pożegnanie. – Zadzwonię później, to pogadamy. – Dzięki. – Zanim się wycofała, chwyciłam jej dłoń i uścisnęłam. Kiedy tylko drzwi się za nimi zamknęły, pospieszyłam do swojego pokoju. Tata ruszył za mną. – Eva, czekaj. – Nie chcę teraz z tobą rozmawiać. – Nie bądź dziecinna. – Słucham? – Odwróciłam się do niego. – Mój ojczym płaci za to mieszkanie. Chciał, żebym była naprawdę bezpieczna, aby nic mi nie groziło ze strony Nathana. Pomyślałeś może o tym, pieprząc się z jego żoną? – Uważaj na to, co mówisz. Wciąż jesteś moją córką. – Masz rację. Ale wiesz co? – Wycofałam się w stronę korytarza. – Nigdy się tego nie wstydziłam. Aż do dziś.

*

Leżałam na łóżku i gapiłam w sufit. Marzyłam, aby być z Gideonem, lecz wiedziałam, że jest na terapii u doktora Petersena. Napisałam więc esemesa do Cary’ego: „Potrzebuję cię, wracaj szybko do domu”.

Dochodziła siódma, kiedy rozległo się stukanie do drzwi. – Mała? To ja, wpuść mnie. Pospieszyłam do drzwi i rzuciłam się w jego ramiona, przytulając się z całej siły. Chwycił mnie tak, że stopy oderwały mi się od ziemi, i wniósł do pokoju, kopniakiem zamykając za sobą drzwi. Opuścił mnie na łóżko, a sam usiadł obok, otaczając mnie ramieniem. Miło pachniał swoją wodą kolońską. Wtuliłam się w niego, przepełniona wdzięcznością za tę bezwarunkową przyjaźń. Po paru minutach zwierzyłam mu się: – Moi rodzice spali ze sobą. – Tak, wiem. Przekrzywiłam głowę, spoglądając na niego pytająco. Skrzywił się. – Słyszałem ich, jak wychodziłem na zdjęcia. – Uuu – jęknęłam i zrobiło mi się niedobrze. – Taa, ja też mam z tym problem – mruknął. Przeczesywał mi włosy palcami. – Twój tata siedzi na kanapie, wygląda na zmarnowanego. Coś mu powiedziałaś? – Niestety. Byłam okropna i teraz gnębią mnie wyrzuty sumienia. Muszę z nim pogadać, ale to strasznie dziwne, bo czuję się lojalna wobec Stantona. A nie lubię go nawet w połowie tak bardzo jak tatę.

– Okazał ci dobroć – tobie i twojej mamie. Wiadomo, że to nic fajnego być oszukiwanym. Jęknęłam. – Mniej by mnie to obchodziło, gdyby sobie chociaż dokądś poszli. To znaczy i tak byłoby to nie w porządku, ale to jest przecież chata Stantona. Co pogarsza sprawę. – Bez wątpienia – zgodził się. – Co byś powiedział na przeprowadzkę? – spytałam. – Bo twoi starzy się tu pieprzyli? – Zmarszczył czoło. – Nie. – Wstałam i zaczęłam chodzić w tę i z powrotem po pokoju. – Dostaliśmy to miejsce ze względu na bezpieczeństwo. W sytuacji zagrożenia ze strony Nathana pomoc Stantona miała sens, wtedy bezpieczne miejsce było priorytetem, ale teraz... – Rzuciłam mu szybkie spojrzenie. – Teraz jest całkiem inaczej. Ten układ nie wydaje się w porządku. – Przeprowadzić się dokąd? Masz na myśli jakieś mieszkanie w Nowym Jorku, na które będziemy mogli sobie pozwolić, czy w ogóle poza Nowy Jork? – Nie chcę wyjeżdżać z Nowego Jorku – zapewniłam go. – Tu masz pracę. Ja zresztą też. – I Gideona, pomyślałam. Cary wzruszył ramionami. – Jasne. Cokolwiek postanowisz, wchodzę w to. Wciąż siedział na moim łóżku. Podeszłam do niego i go uściskałam.

– Mógłbyś zamówić coś na kolację? Ja w tym czasie pogadam z tatą. – Coś konkretnego? – Nie. Możesz mnie zaskoczyć.

*

Przysiadłam się do taty na kanapę. Surfował po necie, używając mojego tabletu, ale kiedy usiadłam, odłożył go. – Przepraszam za to, co powiedziałam – zaczęłam. – Wcale tak nie myślę. – Oczywiście, że myślisz. – Zmęczonym gestem uniósł rękę i podrapał się w szyję. – I wcale cię nie winię. Bynajmniej nie jestem z siebie dumny. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Powinienem być mądrzejszy, ona zresztą też. Podkuliłam nogi i odwróciłam się twarzą do niego, opierając ramię o oparcie sofy. – Między wami jest prawdziwa chemia. Wiem, co to znaczy. Rzucił mi badawcze spojrzenie szarych, poważnych, zachmurzonych oczu. – Masz tak samo z Crossem. Widziałem, jak przyszedł na kolację. Zamierzasz spróbować wyprowadzić ten związek na prostą? – Chciałabym. Miałbyś coś przeciwko temu? – Czy on cię kocha?

– Tak. – Usta same mi się uśmiechnęły. – Ale co ważniejsze, jestem mu... potrzebna. Jest gotów zrobić dla mnie wszystko. – Więc czemu nie jesteście razem? – Bo... to skomplikowane. – Zawsze jest skomplikowane – westchnął smętnie. – Słuchaj, powinnaś o tym wiedzieć... Pokochałem twoją matkę, kiedy pierwszy raz na nią spojrzałem. To, co dziś się zdarzyło, nie powinno było się zdarzyć, ale dla mnie to było ważne. – Rozumiem. – Wzięłam go za rękę. – I co dalej? – Jutro wracam. Spróbuję ochłonąć. – Planowaliśmy z Carym za dwa tygodnie przejechać się do San Diego. Chcemy wpaść i po prostu się pokręcić, zobaczyć się z tobą i z doktorem Travisem. – Rozmawiałaś z Travisem o tym, co ci się przytrafiło? – Tak. Uratowałeś mi życie, wysyłając mnie do niego – powiedziałam szczerze. – Jestem ci za to bardzo wdzięczna. Mama umawiała mnie na wizyty do tych wszystkich nudziarzy psychiatrów, ale z żadnym nie mogłam złapać kontaktu. Czułam się tylko jak przypadek do omówienia. Dopiero u Travisa poczułam się jak normalny człowiek. I poznałam Cary’ego. – Skończyliście już o mnie rozmawiać? – Cary jak na zawołanie pojawił się w progu, machając menu z knajpy z jedzeniem na wynos. – Wiem, że jestem fascynujący, ale może powinniście trochę pooszczędzać szczęki, bo zaraz przyjedzie tajskie żarcie. Zamówiłem chyba z tonę.

*

Tata odleciał z Nowego Jorku o jedenastej, więc musiałam poprosić Cary’ego, żeby go odwiózł. Pożegnaliśmy się, zanim wyszłam do pracy. Obiecałam, że przy następnej rozmowie pogadamy o naszych planach wyjazdu do San Diego. Siedziałam w taksówce w drodze do pracy, kiedy zadzwonił Brett. Przez chwilę zastanawiałam się, czy go nie zignorować, ale w końcu odebrałam. – Hej, cześć. – Cześć, piękna. – Jego głos rozlał się po moim ciele gęstą, ciepłą falą, niczym gorąca czekolada. – Jesteś gotowa na jutro? – Będę. O której zaczyna się premiera? Kiedy musimy być na Times Square? – Mamy wejść na scenę o szóstej. – Okej. Nie wiem, w co się ubrać. – I tak wyglądasz fantastycznie, bez względu na to, co na siebie włożysz. – Miejmy nadzieję. Jak tam trasa? – Och, świetnie się bawię.– Zaśmiał się, a jego ochrypły seksowny śmiech przywołał falę wspomnień. – Cholernie stąd daleko do Pete’s. – Ach, Pete’s. – Nigdy nie zapomnę tego baru, choć niektóre spędzone tam noce pamiętam jak przez mgłę. – Cieszysz się na jutro? – Tak, bo cię zobaczę. Nie mogę się doczekać.

– Nie o to mi chodzi i dobrze o tym wiesz. – Tak, cieszę się też z powodu premiery. – Znowu się zaśmiał. – Chętnie bym się z tobą spotkał dziś wieczorem, ale lecę nocnym lotem na JFK. Za to jutro zarezerwuj sobie czas na kolację. – Czy Cary może przyjść? Już i tak go zaprosiłam. Znacie się, więc myślałam, że nie będziesz miał nic przeciwko. No, w każdym razie nie za dużo. Prychnął. – Nie potrzebujesz przyzwoitki, Evo. Potrafię się kontrolować. Taksówka podjechała pod Crossfire i kierowca wyłączył licznik. Przez szybkę z pleksi podałam mu pieniądze i wyślizgnęłam się, nie zamykając za sobą drzwi, bo do pojazdu już podbiegał następny pasażer. – Myślałam, że lubisz Cary’ego. – Lubię, ale jeszcze bardziej lubię mieć cię tylko dla siebie. A może byśmy tak poszli na kompromis i zaprosili Cary’ego na pokaz, a na kolację wybrali się sami? – W porządku. – Pomyślałam, że ułatwię Gideonowi zadanie, wybierając restaurację, której był właścicielem. – To może zarezerwuję gdzieś stolik? – Super. – Muszę lecieć. Jestem w drodze do pracy. – Wyślij mi esemesem swój adres, żebym wiedział, skąd cię odebrać.

– Dobra. – Przeszłam przez drzwi obrotowe i skierowałam do bramek ochrony. – Jutro pogadamy. – Czekam z niecierpliwością. Do zobaczenia koło piątej. Schowałam telefon i weszłam do najbliższej windy. Kiedy znalazłam się na górze i po naciśnięciu przycisku domofonu zostałam wpuszczona przez szklane drzwi, pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam, był ekran telefonu Megumi, który dosłownie podstawiła mi pod oczy. – Uwierzysz? – zapytała. Odsunęłam się na tyle, aby złapać ostrość. – Trzy nieodebrane połączenia od Michaela. – Wkurzają mnie tacy – gderała. – Raz zimny, raz gorący, nie wiadomo, o co takiemu chodzi. Chcą cię, a jak już cię mają, to chcą czegoś innego. – Powiedz mu to. – Serio? – Prosto z mostu. Możesz dalej nie odbierać jego telefonów, ale prędzej oszalejesz. Tylko nie zgadzaj się na spotkanie. Powtórny seks z nim to zły pomysł. – Uhm – skinęła głową Megumi. – Seks to zły pomysł, nawet jeśli jest bardzo dobry. Zaśmiałam się i ruszyłam do swojego biurka. Miałam inne rzeczy do roboty niż tylko udzielanie porad w sprawie czyjegoś życia miłosnego. Mark pracował równocześnie nad projektami dla paru klientów, z czego trzy kampanie były na ukończeniu. W dziale kreatywnym

wrzała robota i przez biurko mojego szefa przewijały się kolejne makiety. Obserwowanie, jak z mozołem wypracowane strategie przybierają ostateczny kształt, było dla mnie najciekawszym elementem pracy w agencji. Nie było jeszcze nawet dziesiątej, a już tkwiliśmy z Markiem po uszy w zażartej debacie nad możliwościami poprowadzenia kampanii reklamowej pewnego prawnika rozwodowego. Staraliśmy się znaleźć właściwą proporcję współczucia wobec trudnego okresu w życiu człowieka i największych atutów prawnika – bezwzględności i przebiegłości. – Nigdy nie będę kogoś takiego potrzebował – wypalił nagle Mark. – Oczywiście że nie – odparłam, kiedy wreszcie załapałam, że mówi o prawnikach rozwodowych. – Nie będziesz. Nie mogę się już doczekać lunchu, żeby pogratulować Stevenowi. Naprawdę bardzo się cieszę z waszego powodu. Szeroki uśmiech Marka odsłonił jego nieco krzywe zęby, które uważałam za całkiem fajne. – Nigdy nie byłem równie szczęśliwy. Około jedenastej przerzuciliśmy się na kampanię dla producenta gitar. Nagle na moim biurku zadzwonił telefon. Pobiegłam, żeby odebrać, ale moje zwyczajowe powitanie przerwał pisk. – O Boże, Eva! Właśnie się dowiedziałam, że jutro obie będziemy na tej imprezie Six-Ninths! – Ireland? – A któż by inny? – Siostra Gideona była tak podekscytowana, że jej głos brzmiał znacznie młodziej, niż można się było tego spodziewać po siedemnastolatce. – Uwielbiam

Six-Ninths. Brett Kline jest po prostu nieziemsko seksowny, tak samo Darrin Rumsfeld. To ich perkusista. Przystojny jak cholera. Zaśmiałam się. – Ich muzykę też przypadkiem lubisz? – Co za pytanie! Jasne. Słuchaj – przybrała poważny ton – wydaje mi się, że powinnaś jutro spróbować pogadać z Gideonem. No wiesz, chociaż się przywitać. Wystarczy, że mu się pokażesz, a rzuci się na ciebie, przysięgam. Tęskni za tobą jak wariat. Odchyliłam się swobodnie na krześle i zablefowałam: – Serio? – No co ty, to oczywiste. – Naprawdę? A skąd wiesz? – Na przykład jak o tobie mówi, to głos mu się całkiem zmienia. Nie umiem tego wytłumaczyć, ale mówię ci, oddałby wszystko, żeby mieć cię z powrotem. To ty mu powiedziałaś, żeby mnie jutro przyprowadził, prawda? – Niezupełnie... – Ha! Wiedziałam. Zawsze robi, co mu powiesz – zaśmiała się. – Przy okazji, dzięki. – Jemu podziękuj. W takim razie cieszę się, że się znów spotkamy. Ireland była jedyną osobą z rodziny Gideona, którą darzył czystą sympatią, choć za wszelką cenę starał się tego nie okazywać. Sądziłam, że może obawiał się rozczarowania lub nie

chciał popsuć ich relacji. Nie znałam dokładnie sytuacji, w każdym razie Ireland czciła brata niczym bohatera, a on utrzymywał dystans, mimo że tak bardzo potrzebował miłości. – Obiecaj, że spróbujesz z nim porozmawiać – naciskała. – Przecież wciąż go kochasz, prawda? – Bardziej niż kiedykolwiek – odparłam z pasją. Milczała chwilę, po czym powiedziała: – Zmienił się, odkąd cię poznał. – Też tak myślę. I ja się zmieniłam. – Ujrzawszy Marka wychodzącego ze swojego biura, wyprostowałam się na krześle. – Muszę wracać do pracy, ale jutro pogadamy. I umówimy się na ten babski dzień, który kiedyś planowałyśmy. – Świetnie. To do zobaczenia! Rozłączyłam się, zadowolona, że Gideon działa i snuje plany z udziałem Ireland. Idziemy do przodu, razem i z osobna. – Maleńkimi kroczkami – szepnęłam. I wróciłam do pracy.

*

W południe ruszyliśmy z Markiem na spotkanie ze Stevenem do francuskiego bistro. Kiedy weszliśmy do restauracji, bez trudu dostrzegliśmy partnera Marka, mimo że lokal był rozległy i panował w nim spory tłok. Steven Ellison był wielkim facetem – wysokim, szerokim w barach i mocno

umięśnionym. Jako właściciel firmy budowlanej lubił towarzyszyć swoim pracownikom na budowach. Najbardziej jednak rzucały się w oczy jego płomiennorude włosy. Identyczne miała jego siostra Shawna – obdarzona równie żywiołową, pełną ciepłego humoru naturą. – Hej, ty! – Powitałam go całusem w policzek. W jego towarzystwie czułam się znacznie swobodniej niż przy moim szefie. – Gratulacje. – Dzięki, moja droga. Mark zamierza wreszcie zrobić ze mnie uczciwego człowieka. – O, do tego małżeństwo nie wystarczy – odpalił Mark, odsuwając dla mnie krzesło. – Kiedyż to nie byłem z tobą uczciwy? – zaprotestował Steven. – Hm, zastanówmy się. – Mark dosunął moje krzesło i zajął miejsce obok. – Na przykład kiedy twierdziłeś, że małżeństwo nie jest dla ciebie. – A tam, nigdy nie mówiłem, że nie jest dla mnie. – Steven mrugnął do mnie niebieskim okiem, w którym czaił się figlarny błysk. – Tylko że nie jest dla większości ludzi. – Naprawdę przeżywał te oświadczyny – wyjaśniłam mu. – Do tego stopnia, że się o niego niepokoiłam. – Taa. – Mark kartkował menu. – Ona jest świadkiem twojej okrutnej i niespotykanej kary. – Powinnaś się niepokoić raczej o mnie – wypalił Steven. – Zalecałem się do niego za pomocą wina, róż i muzyki skrzypcowej. Ćwiczyłem oświadczyny całymi dniami. A i tak mi odmówił. – Wywrócił oczami, ale wiedziałam, że gdzieś głęboko kryje się niezagojona rana. Kiedy Mark nakrył dłonią rękę partnera i ścisnął ją, wiedziałam, że mam rację. – No więc jak to zrobił? – zapytałam, choć znałam już całą historię od Marka.

Przerwała nam kelnerka, pytając, czy chcemy wody. Zatrzymaliśmy ją na kolejną minutę, składając zamówienia. Dopiero potem Steven zaczął relacjonować wydarzenia z ich rocznicowego wyjścia. – Pocił się jak szalony – mówił. – Co chwila ocierał twarz. – Przecież mamy lato – mruknął Mark. – A w kinach, teatrach i restauracjach działa klimatyzacja – odciął się Steven. – Przez cały wieczór tak się zachowywał. W końcu zaczęliśmy się zbierać do domu. Już myślałem, że się nie odważy, że wieczór się skończy, a on nie wydusi z siebie tych cholernych paru słów. I zastanawiałem się, czy nie powinienem jeszcze raz go poprosić – tylko po to, aby w końcu mieć to za sobą. A gdyby znowu powiedział „nie”... – Za pierwszym razem nie powiedziałem „nie” – sprzeciwił się Mark. – ...zamierzałem go walnąć. Po prostu złoić mu tyłek, wrzucić do samolotu i lecieć do Vegas, bo bynajmniej nie staję się młodszy. – I zdecydowanie nie łagodniejesz z wiekiem – gderał Mark. Steven posłał mu karcące spojrzenie. – No więc gramolimy się z limuzyny i usiłuję sobie przypomnieć te cholernie fantastyczne oświadczyny, z którymi wcześniej się wygłupiłem, gdy on łapie mnie za łokieć i wali: „Steve, kurwa mać. Musisz za mnie wyjść”. Zaśmiałam się i odchyliłam do tyłu, kiedy kelnerka stawiała przede mną talerz z sałatką. – Tak po prostu?

– Tak po prostu – potwierdził Steven, kiwając głową. – Bardzo szczerze. – Pokazałam Markowi uniesione kciuki. – Rewelacyjnie to rozegrałeś. – Widzisz? – powiedział Mark. – Przynajmniej mam to za sobą. – Zamierzacie ułożyć własną przysięgę małżeńską? – zapytałam. – Bo to byłoby naprawdę ciekawe. Steven ryknął śmiechem, przyciągając uwagę wszystkich gości. Przełknęłam pomidorka koktajlowego i odezwałam się do niego: – Wiesz, że dosłownie umieram z ciekawości, aby zobaczyć twój segregator ślubny, prawda? – Tak się złożyło, że... – Nie zrobiłeś tego. – Mark potrząsnął głową, a Steven sięgnął pod stół i wyciągnął ze stojącej na podłodze przy krześle torby wypchany po brzegi segregator. Był tak przeładowany, że bokami, dołem i górą wysypywały się z niego papiery. – Poczekaj, aż zobaczysz, jaki tort znalazłem – pochwalił się Steven i odepchnął koszyk na pieczywo, żeby zrobić miejsce na segregator. Stłumiłam uśmiech na widok starannie wykonanych przegródek i spisu treści. – Nie będziemy mieli tortu w kształcie wieżowca z dźwigami i billboardami – zaprotestował Mark stanowczo.

– Naprawdę? – zapytałam zaintrygowana. – Pokaż, mogę zobaczyć?

*

Wróciwszy tego popołudnia do domu, rzuciłam torbę i torebkę w zwykłym miejscu w holu, skopałam z nóg buty i poszłam prosto w stronę kanapy. Rozciągnęłam się na niej i wpatrzyłam w sufit. O wpół do siódmej byłam umówiona z Megumi w CrossTrainer, więc nie miałam dużo czasu, ale musiałam złapać oddech. Poprzedniego dnia po południu zaczął mi się okres, a co za tym idzie, mój nastrój oscylował między irytacją a opryskliwością, byłam słaba, skłonna do złośliwości lub napadów chichotek. Westchnęłam, wiedząc, że prędzej czy później będę musiała pogadać z mamą. Miałyśmy do wyjaśnienia całą masę spraw i odkładanie tego na później zaczynało mnie już męczyć. Żałowałam, że nie dało się z nią rozmawiać równie łatwo jak z tatą, ale oczywiście nie mogła to być wymówka, aby pewnych problemów nie tykać wcale. Była moją matką i kochałam ją. Źle się czułam, kiedy nam się nie układało. A potem moje myśli zwróciły się w stronę Corinne. Powinnam była się domyślić, że kobieta, która porzuca męża i przeprowadza się dla faceta z Paryża do Nowego Jorku, tak łatwo nie odpuści. Ale co z tego? Musiała znać Gideona na tyle dobrze, aby wiedzieć, że nachodzenie go niczego nie zmieni. I Brett... Co ja mam z nim począć? Zadzwonił domofon. Marszcząc czoło, wstałam i podeszłam do aparatu. Czyżby Megumi coś się pomyliło i myślała, że umówiłyśmy się u mnie? Nie żebym miała coś przeciwko temu, ale... – Tak? – Cześć, Evo – odezwał się głos pracownika recepcji. – Przyszli do ciebie detektywi Michna i Graves.

O kurwa. W tej chwili wszystko inne straciło znaczenie. Poczułam potworny, lodowaty strach. Zapragnęłam mieć przy sobie prawnika. Za dużo działo się naraz. Ale nie mogłam sprawiać wrażenia, że mam cokolwiek do ukrycia. Musiałam dwa razy przełknąć ślinę, aby wydobyć z siebie głos. – Dzięki. Mógłbyś ich wpuścić?

14

Serce waliło mi jak oszalałe, kiedy biegłam po torebkę, wyciszałam telefon na kartę i zamykałam go w wewnętrznej kieszonce na suwak. Rozejrzałam się gorączkowo, żeby sprawdzić, czy wszystko leży na swoim miejscu, czy może coś powinnam ukryć. Kwiaty w sypialni i kartka. Detektywi, o ile nie mają nakazu rewizji, mogą sprawdzać tylko to, co znajduje się w zasięgu ich wzroku. Pobiegłam zamknąć drzwi do sypialni swojej i Cary’ego. Kiedy zadzwonił dzwonek, byłam zdyszana. Musiałam na siłę spowolnić oddech i spokojnym krokiem wejść do salonu. Zanim otworzyłam drzwi wejściowe, głęboko odetchnęłam. – Witam państwa. Na przodzie stała chuda jak szczapa detektyw Graves o poważnej twarzy i niebieskich, lisich oczach. Jej partner Michna, dużo spokojniejszy i cichszy, był starszym mężczyzną o rzednących siwych włosach i z brzuszkiem. Wypracowali sobie wspólny rytm pracy – Graves wiodła prym, zadając trudne, wytrącające z równowagi pytania, a Michna do perfekcji opanował wtapianie się w tło, podczas gdy jego oczy katalogowały wszystko wokół, niczego nie pomijając. Musieli mieć niezły współczynnik skuteczności. – Możemy wejść, panno Tramell? – zapytała Graves tonem, który nie brzmiał jak pytanie, lecz żądanie. Brązowe loki związała w kitkę. Miała na sobie żakiet, pod którym kryła się kabura z bronią. W ręku trzymała torbę na ramię. – Oczywiście. – Otworzyłam drzwi szerzej. – Czy mogę państwu zaproponować coś do picia? Kawy? Wody? – Poproszę o wodę – odparł Michna.

Zaprowadziłam ich do kuchni i wyjęłam z lodówki butelkę wody. Czekali przy bufecie. Graves nie spuszczała ze mnie wzroku, a Michna badał otoczenie. – Dopiero wróciła pani z pracy? – zapytał. Doszłam do wniosku, że znają odpowiedź, ale i tak jej udzieliłam. – Parę minut temu. Chcą państwo przejść do salonu? – Nie, tu jest dobrze – odrzekła trzeźwo Graves i postawiła swoją znoszoną skórzaną torbę na blacie. – Chcielibyśmy tylko zadać parę pytań, jeśli pani nie ma nic przeciwko temu. I pokazać parę zdjęć. Zamarłam. Czy zniosę widok zdjęć, które zrobił mi Nathan? Przez krótką chwilę przemknęła mi przez głowę przerażająca myśl, że mogą to być zdjęcia z miejsca zbrodni lub nawet z autopsji. Wiedziałam jednak, że to mało prawdopodobne. – O co chodzi? – Pojawiły się nowe informacje, które mogą mieć związek ze śmiercią Nathana Barkera – powiedział Michna. – Na razie badamy wszystkie tropy. Pani może okazać się pomocna. Wzięłam głęboki, drżący oddech. – Oczywiście, z chęcią pomogę. Tylko nie wiem jak. – Zna pani Andrieja Jedemskiego? – zapytała Graves. Zmarszczyłam czoło. – Nie. Kto to taki?

Pogmerała w torbie i wyciągnęła plik zdjęć formatu 16×24, po czym położyła je przede mną. – To ten mężczyzna. Widziała go pani kiedyś? Sięgnęłam drżącą ręką i przysunęłam bliżej zdjęcie, które leżało na wierzchu. Przedstawiało mężczyznę w trenczu, rozmawiającego z innym mężczyzną, który właśnie wsiadał na tylne siedzenie taksówki. Był przystojny, bardzo opalony, o jasnoblond włosach. – Nie, nie widziałam. A nie należy do osób, które się łatwo zapomina. – Podniosłam na nią wzrok. – Powinnam go znać? – Miał w domu pani zdjęcia. Niepozowane, zrobione na ulicy, w ruchu. Barker miał takie same. – Nie rozumiem. Skąd miałby je mieć? – Najprawdopodobniej od Barkera – odparł Michna. – Tak powiedział ten Jedemski? Po co Nathan dawałby mu moje zdjęcia? – Jedemski nic nie mówił – powiedziała Graves. – Nie żyje. Został zamordowany. Poczułam, że zaczyna mnie boleć głowa. – Nie rozumiem. Nic nie wiem o tym facecie i nie mam pojęcia, dlaczego on miałby coś wiedzieć o mnie. – Andriej Jedemski to znany członek rosyjskiej mafii – wyjaśnił Michna. – Prócz działalności przestępczej dotyczącej przemytu alkoholu i broni grupa jest podejrzana o handel

ludźmi. Możliwe, że Barker planował sprzedać panią lub dokonać wymiany z pani udziałem. Cofnęłam się o krok, potrząsając głową. Nie byłam w stanie przyjąć do wiadomości tego, co właśnie usłyszałam. W prześladowania ze strony Nathana mogłam uwierzyć. Nie mógł mnie znieść od samego początku. Nienawidził swojego ojca za to, że ten ponownie się ożenił, zamiast na wieki opłakiwać matkę. Nienawidził mnie, bo przeze mnie zamknęli go w psychiatryku, a ja dostałam pięciomilionowe odszkodowanie – pieniądze, które miał dostać w spadku. Ale rosyjska mafia? Handel ludźmi? To było nie do pojęcia. Graves wertowała zdjęcia, a kiedy natrafiła na jedno, przedstawiające platynową bransoletę z szafirami, przy której leżała linijka w kształcie L – oznaczająca, że zdjęcie zostało zrobione do celów śledztwa – zapytała: – A to pani rozpoznaje? – Tak. To bransoleta, która należała do matki Nathana. Dał ją do przerobienia, aby na niego pasowała. Nigdzie się bez niej nie ruszał. – Jedemski miał ją na sobie w chwili śmierci – poinformowała beznamiętnie. – Możliwe, że dostał ją na pamiątkę. – Czego? – Zlikwidowania Barkera. Gapiłam się na Graves, która wiedziała więcej ode mnie. – Sugeruje pani, że to Jedemski może odpowiadać za śmierć Nathana? Kto w takim razie zabił Jedemskiego? Nie spuszczała ze mnie spojrzenia. Doskonale rozumiała, co się kryło za moim pytaniem.

– Jego ludzie. – Jest pani pewna? – Musiałam uzyskać potwierdzenie, że detektywi wiedzieli, iż Gideon nie był w to zamieszany. Tak, zabiłby dla mnie – żeby mnie chronić – ale nigdy nie zabiłby tylko po to, żeby uniknąć więzienia. Słysząc moje pytanie, Michna zmarszczył czoło, Graves zaś odrzekła: – Nie ma wątpliwości. Mamy to na materiale obserwacyjnym. Jeden ze współpracowników Jedemskiego niezbyt przychylnie zareagował na fakt, że Jedemski spał z jego małoletnią córką. Zalała mnie nadzieja, a wraz z nią – przeraźliwy strach. – I co teraz? Co to znaczy? – Czy zna pani kogokolwiek powiązanego z rosyjską mafią? – zapytał Michna. – Boże, nie – odparłam bez zastanowienia. – To... inny świat. Trudno mi nawet uwierzyć, że Nathan miał takie powiązania. Ale przecież od czasu, kiedy go znałam, minęły lata... – Pomasowałam klatkę piersiową w miejscu, gdzie wyczuwałam nagromadzone napięcie. – Chcę zostawić to wszystko za sobą. Chcę, żeby on wreszcie przestał rujnować mi życie. Czy to się kiedyś uda? Czy też będzie mnie prześladował nawet po śmierci? Graves szybko i sprawnie pozbierała zdjęcia. Na jej twarzy nie malowały się żadne emocje. – Robimy wszystko, co w naszej mocy. A co pani z tym dalej zrobi, to już pani sprawa.

*

Piętnaście po szóstej pojawiłam się w CrossTrainer. Przyszłam, bo obiecałam Megumi, a przecież już raz wystawiłam ją do wiatru. Czułam też nieustający niepokój oraz potrzebę ruchu i wiedziałam, że jeśli jej nie zaspokoję, chyba oszaleję. Kiedy tylko detektywi wyszli, wysłałam esemesa do Gideona. Napisałam, że chciałabym się z nim później zobaczyć, ale do czasu, gdy zamykałam torebkę w szafce, nie odpowiedział. Centrum fitnessu CrossTrainer, jak wszystko, czego dotknął się Gideon, robiło spore wrażenie, zarówno pod względem wielkości, jak wyposażenia. Należało do sieci, w której skład wchodziły setki identycznych klubów rozsianych po całym kraju. Zajmowało trzy piętra i zawierało wszystko, o czym mógłby tylko zamarzyć entuzjasta fitnessu, w tym również spa i bar, w którym serwowano smoothies. Megumi była nieco oszołomiona ogromem tego miejsca, potrzebowała też pomocy przy obsłudze bardziej skomplikowanych urządzeń, skorzystała więc z ćwiczeń pod nadzorem instruktora w ramach programu dla nowych członków i gości klubu. Ja wskoczyłam na bieżnię. Na rozgrzewkę zaczęłam od szybkiego marszu, potem stopniowo przełączałam się na bieg. Kiedy złapałam swój rytm, spuściłam z uwięzi również myśli. Czyżbyśmy z Gideonem właśnie odzyskali wolność, dostali szansę, aby pozbierać swoje życie w całość i ruszyć dalej? Jak? Dlaczego? W głowie wirowały mi pytania, które chciałam zadać Gideonowi – z nadzieją że on, tak samo jak ja, nie zna na nie odpowiedzi. Nie mógł mieć nic wspólnego ze śmiercią Jedemskiego. Nie uwierzyłabym w to. Biegłam, aż zaczęły mnie palić uda i łydki, pot strumieniami spływał mi po ciele, a płuca bolały z wysiłku przy każdym oddechu. W końcu zatrzymała mnie Megumi. Zbliżała się do bieżni, machając ręką na linii mojego wzroku. – Jestem pod ogromnym wrażeniem. Biegasz jak maszyna.

Zwolniłam do truchtu, potem do marszu, aby dopiero po chwili wyłączyć urządzenie. Chwyciłam ręcznik i butelkę z wodą i zeszłam z bieżni. Natychmiast odczułam efekt zbyt intensywnego i długotrwałego wycisku. – Nienawidzę biegać – wyznałam, wciąż dysząc. – Jak ci poszedł trening? Megumi nawet w stroju do ćwiczeń prezentowała się świetnie. Żółtawozielony sportowy top miał jaskrawoniebieskie szwy, idealnie dobrane do koloru legginsów. Zestaw był barwny, letni i bardzo gustowny. Stuknęła mnie ramieniem. – Przez ciebie czuję się, jakby mój wysiłek był nic niewart. Zrobiłam małą rundkę i popatrzyłam sobie na seksownych facetów. Moja trenerka była w porządku, ale dużo bym dała, żeby dostać tego tam. Spojrzałam w kierunku, który wskazywała palcem. – To Daniel. Chcesz go poznać? – Tak! Podeszłyśmy do mat, pokrywających pusty środek sali. Kiedy Daniel podniósł wzrok i mnie zobaczył, pomachałam do niego. Megumi szybko zerwała z włosów opaskę elastyczną, choć uważałam, że nawet w niej wygląda fantastycznie. Miała przepiękną skórę. Zazdrościłam jej też doskonale wykrojonych ust. – Eva, miło cię widzieć. – Daniel wyciągnął do mnie rękę. – Widzę, że masz dziś towarzystwo. – To moja koleżanka Megumi. Dziś przyszła pierwszy raz. – Widziałem, jak ćwiczyłaś z Tarą. – Błysnął do Megumi olśniewającym uśmiechem. –

Jestem Daniel. Gdybyś kiedykolwiek potrzebowała pomocy, daj mi znać. – Mam zamiar skorzystać z tej oferty – ostrzegła i uścisnęła jego rękę. – Bardzo proszę. Zależy ci na osiągnięciu jakiegoś konkretnego celu? Zagłębili się w szczegóły, a ja rozglądałam się dokoła. Zastanawiałam się, czy nie wskoczyć na jakieś proste urządzenie, na którym mogłabym chwilę poćwiczyć przez ten czas, kiedy rozmawiali. Mój wzrok zatrzymał się jednak na znajomej twarzy. Przerzuciłam ręcznik przez ramię i stwierdziłam, że na podłodze leży dziennikarka, której nie mogę zaliczyć do swoich ulubionych. Wzięłam głęboki oddech i podeszłam bliżej, przyglądając się, jak ćwiczy bicepsy z pięciokilogramowymi ciężarkami. Ciemnobrązowe włosy miała splecione w staranny kłos, z obcisłych szortów wystawały długie nogi, a brzuch był napięty i płaski. Wyglądała fantastycznie. – Cześć, Deanna. – Zapytałabym, czy bywasz tu częściej – odparła, podnosząc się i odkładając ciężarki na stojak – ale to zbyt oklepane. Jak leci? – Dobrze. A u ciebie? Uśmiechała się w sposób, który zawsze wyprowadzał mnie z równowagi. – Nie martwi cię, że Gideon Cross maskuje swoje grzeszki forsą? A więc Gideon się nie mylił, mówiąc, że Ian Hager zniknie, kiedy mu się zapłaci. – Gdybym była przekonana, że zależy ci na prawdzie, zdradziłabym ci ją.

– To wszystko prawda, Eva. Rozmawiałam z Corinne Giroux. – Och, co ty powiesz? Jak się miewa jej mąż? Deanna się zaśmiała. – Gideon powinien cię zatrudnić, żebyś dbała o jego PR. Uderzyła niebezpiecznie blisko. – Dlaczego po prostu nie wpadniesz do jego biura i go nie ochrzanisz? – zasugerowałam. – Niech mu się dostanie. Chluśnij mu w twarz jakimś napojem albo go spoliczkuj. – Nie przejąłby się. Nie zrobiłoby to na nim żadnego wrażenia. Otarłam pot wciąż spływający mi po twarzy i w duchu przyznałam, że faktycznie może mieć rację. Cholernie dobrze wiedziałam, że Gideon potrafi zachowywać się jak zimny drań. – Tak czy inaczej, ty zapewne poczułabyś się dużo lepiej. Deanna gwałtownym ruchem porwała z ławki swój ręcznik. – Dokładnie wiem, co by sprawiło, że poczułabym się lepiej. Miłych dalszych ćwiczeń, Evo. Jestem przekonana, że niebawem znów będziemy miały okazję porozmawiać. Oddaliła się niespiesznym krokiem, a ja nie mogłam otrząsnąć się z wrażenia, że miała na myśli coś konkretnego. Nie miałam pojęcia co, i ogarnął mnie niepokój. – Okej, skończyłam – odezwała się Megumi, stając obok mnie. – Kto to był? – Nikt ważny – powiedziałam i w tej samej chwili zaburczało mi w brzuchu. Organizm

upominał się, że spalił już wołowinę po burgundzku, którą jadłam na lunch. – Też zawsze jestem strasznie głodna po treningu. Chcesz iść na kolację? – Chętnie. – Wymijając urządzenia i ćwiczących, ruszyłyśmy w stronę pryszniców. – Zadzwonię do Cary’ego i spytam, czy nie chce się do nas przyłączyć. – O tak. – Oblizała wargi. – Mówiłam ci już, że uważam, że jest przesłodki? – Niejeden raz. – Pomachałam Danielowi na pożegnanie i wyszłyśmy z sali. W szatni Megumi wrzuciła ręcznik do stojącego tuż przy drzwiach kosza na zużyte ręczniki. Ja nie zrobiłam tego tak szybko. Postałam chwilę, pocierając kciukiem logo CrossTrainer. Myślałam o ręcznikach w łazience Gideona. Być może następnym razem to do niego zadzwonię z pytaniem, czy chce mi towarzyszyć podczas kolacji, na którą wybieram się z przyjaciółmi. Być może najgorsze już za nami.

*

Znalazłyśmy indyjską knajpkę w pobliżu klubu. Cary pojawił się w towarzystwie Treya. Nadeszli, trzymając się za ręce. Dostaliśmy stolik tuż przy oknie wychodzącym na ulicę, więc przyjemności jedzenia towarzyszyła nieustanna przyjemność obserwacji życia miasta. Siedzieliśmy na poduszkach na podłodze. Wypiliśmy trochę za dużo wina, a Cary komentował przechodniów. Prawie widziałam maleńkie serduszka zapalające się w oczach Treya, kiedy spoglądał na mojego najlepszego przyjaciela. Byłam szczęśliwa, że Cary otwarcie odwzajemnia jego uczucia. Zwykle kiedy ktoś mu się naprawdę podobał, unikał publicznego kontaktu fizycznego z tą osobą. Dziś z pełną determinacją postanowiłam uznać jego częste, naturalne gesty wobec Treya za oznakę coraz bliższej relacji, a nie utraty zainteresowania ze strony Cary’ego.

W czasie kolacji Michael kolejny raz zadzwonił do Megumi, a ona kolejny raz zignorowała jego telefon. Cary spytał, czy zgrywa trudną do zdobycia, a ona opowiedziała mu całą historię. – Jak znowu zadzwoni, daj, ja odbiorę – zaproponował. – O nie, tylko nie to – jęknęłam. – Co? – Cary zamrugał niewinnie. – Mógłbym powiedzieć, że jest za mocno związana, aby podejść do telefonu, a Trey mógłby wykrzykiwać w tle komendy seksualne. – Diabelski plan! – Megumi zatarła ręce. – Michael by się do tego nie nadawał, ale jestem przekonana, że jeszcze skorzystam z twojej propozycji, znając moje szczęście do facetów. Pokręciłam głową i po kryjomu zerknęłam na ekran telefonu na kartę. Wkurzało mnie, że Gideon wciąż nie odpowiedział na esemesa. Cary demonstracyjnie wyciągnął szyję ponad stołem. – Co tam, z upragnieniem czekasz na telefon od ukochanego? – Co? – Megumi opadła szczęka. – Spotykasz się z kimś, a ja nic o tym nie wiem? Rzuciłam Cary’emu ostre spojrzenie. – To skomplikowane. – To absolutnie nieskomplikowane – powiedział przeciągle, bujając się na poduszce. – To czysta żądza.

– A co z Crossem? – spytała. – Z kim? – odpalił natychmiast Cary. – Chce, żeby do niego wróciła. – Megumi nie dawała za wygraną. Teraz Cary spojrzał na mnie wilkiem. – Kiedy z nim rozmawiałaś? – spytał. Potrząsnęłam głową. – Dzwonił do mamy. I nie mówił, że chce, abym wróciła. Cary chytrze się uśmiechnął. – Rzuciłabyś tego nowego, gdyby w grę wchodziła powtórka z Gideonem Crossem, znanym maratończykiem? Megumi dźgnęła mnie w nogę. – A więc Gideon Cross to łóżkowy maratończyk? – spytała znacząco. – Psiakrew, i dokładnie na takiego wygląda. – Powachlowała się ręką. – Czy moglibyśmy, bardzo proszę, przestać komentować moje życie miłosne? – mruknęłam, patrząc błagalnie na Treya. Ten wyrwał się z otępienia i zagaił: – Cary mówił, że macie jutro premierowy pokaz wideoklipu. Nie wiedziałem, że klipy w ogóle są jeszcze na czasie.

Z wdzięcznością chwyciłam koło ratunkowe. – No właśnie. Też się zdziwiłam. – No i będzie stary, dobry Brett – powiedział Cary, pochylając się w stronę Megumi, jakby chciał powierzyć jej tajemnicę. – Nazwijmy go facetem zza sceny. Lub z tylnego siedzenia. Włożyłam palce do szklanki z wodą i opryskałam go. – Ej, Eva, o co chodzi, nie mocz mnie! – Mów dalej – ostrzegłam – a za chwilę będziesz totalnie przemoczony.

*

Kiedy wróciliśmy do domu za kwadrans dziesiąta, Gideon nadal nie dawał znaku życia. Megumi pojechała do siebie metrem, a ja z Carym i Treyem wzięliśmy taksówkę. Faceci poszli prosto do pokoju Cary’ego, ja zaś kręciłam się po kuchni, rozmyślając, czy powinnam iść do mieszkania obok i sprawdzić, czy Gideon tam jest. Już miałam wyjąć klucze z torebki, gdy w kuchni pojawił się Cary, bez koszuli i boso. Wyjął z lodówki bitą śmietanę, ale zanim wycofał się z powrotem do pokoju, zapytał: – Wszystko dobrze? – Tak, w porządku. – Rozmawiałaś już z mamą?

– Nie, ale mam zamiar. Oparł się biodrem o blat. – Coś poza tym cię gnębi? Odgoniłam go. – Miłego wieczoru. Nic mi nie jest. Pogadamy jutro. – A, właśnie. O której mam być gotowy? – Brett chce nas zabrać o piątej, więc może byśmy się spotkali w Crossfire? – Nie ma sprawy. – Pochylił się i pocałował mnie w czubek głowy. – Kolorowych snów, mała. Poczekałam, aż drzwi do jego pokoju się zamkną, chwyciłam klucze i pomknęłam do mieszkania obok. Wystarczyło wejść do cichego, ciemnego apartamentu, aby z całą pewnością stwierdzić, że nikogo tam nie ma, ale mimo to przeszukałam pokoje. Nie mogłam pozbyć się uczucia, że coś zostało... wyłączone. Gdzie on był? Postanowiłam zadzwonić do Angusa. Wróciłam do siebie, wzięłam telefon na kartę i poszłam do swojej sypialni. I zastałam tam Gideona w objęciach nocnego koszmaru. Zdumiona zatrzasnęłam za sobą drzwi i zamknęłam je na klucz. Gideon leżał na moim łóżku. Sycząc z bólu, wyginał plecy w łuk. Miał na sobie dżinsy i T-shirt. Jego potężne ciało spoczywało w poprzek kołdry, jakby zasnął, czekając na mnie. Na podłodze leżał wciąż otwarty laptop, a pogniecione kartki poniewierały się po pościeli.

Podbiegłam do niego, szukając w myślach sposobu, aby go obudzić tak, żeby przypadkiem nie wyrządził mi krzywdy, czego – wiedziałam – nigdy by sobie nie darował. Gideon wydał z siebie niski, zwierzęcy, agresywny warkot. – Nigdy – wymamrotał. – Już nigdy jej nie dotkniesz. Zamarłam. Jego ciało drgnęło gwałtownie, po czym jęknął i przetoczył się na bok. Cały drżał. Odgłosy bólu pobudziły mnie do działania. Wgramoliłam się na łóżko i dotknęłam ręką jego ramienia. Sekundę później leżałam na plecach przyszpilona do pościeli, a on wisiał nade mną i wpatrywał się we mnie niewidzącym wzrokiem, skupionym na czymś nierealnym. Poczułam paraliżujący strach. – Zaraz się dowiesz, jak to jest – szepnął ponuro i zaczął uderzać we mnie biodrami w ohydnej imitacji naszego zbliżenia. Odwróciłam głowę i ugryzłam go w biceps, zębami ledwo wgniatając mocno napięty mięsień. – Kurwa! – wrzasnął i szarpnął się w bok. Wtedy wyrwałam mu się tak, jak nauczył mnie Parker, przerzucając go na bok. Zeskoczyłam z łóżka i rzuciłam się do ucieczki. – Eva! Odwróciłam się twarzą w jego stronę i przyjęłam pozycję do walki. Ześlizgnął się z łóżka, niemal lądując przede mną na kolanach, po czym złapał równowagę i wyprostował się.

– Przepraszam. Zasnąłem... Boże, przepraszam. – Nic się nie stało! – Usiłowałam zachować zimną krew. – Uspokój się. Przeczesał ręką włosy. Oddychał ciężko, twarz ociekała mu potem, a oczy miał zaczerwienione. – Boże. Podeszłam bliżej, usiłując przewalczyć strach. To była część naszego życia. Oboje musieliśmy się z nią zmierzyć. – Pamiętasz ten sen? – zapytałam. Gideon przełknął z trudem ślinę i potrząsnął głową. – Nie wierzę ci. – Do diabła, musisz... – Śnił ci się Nathan. Jak często się to zdarza? – Wzięłam go za rękę. – Nie wiem. – Nie kłam. – Nie kłamię! – odciął się z oburzeniem. – Prawie nigdy nie pamiętam snów. Popchnęłam go w stronę łazienki, celowo chcąc go zmusić, żeby poruszał się do przodu – w sensie fizycznym i mentalnym.

– Byli dziś u mnie detektywi – powiedziałam. – Wiem. Martwił mnie jego ochrypły głos. Jak długo spał i śnił? Bolesna była sama myśl o nim samotnym, schwytanym w sidła własnego umysłu, obolałym. – U ciebie też byli? – Nie. Ale zadawali pytania. Pstryknęłam włącznik światła. Zatrzymał się i ścisnął mnie mocniej, abym też się zatrzymała. – Evo. – Wskakuj pod prysznic, mistrzu. Pogadamy, jak ochłoniesz. Ujął moją twarz obiema dłońmi, kciukami gładząc moje kości policzkowe. – Działasz za szybko. Zwolnij trochę. – Nie chcę mieć obsesji na punkcie twoich koszmarów. – Zaczekaj chwilę – mruknął i schylił głowę, aby oprzeć czoło o moje. – Przeraziłem cię. I sam jestem przerażony. To zajmie tylko chwilę, poczekaj, wyjaśnijmy to. Zmiękłam. Położyłam rękę w miejscu, w którym waliło mu serce. Gideon ukrył twarz w moich włosach.

– Pozwól mi poczuć twój zapach, aniołku. Poczuć cię. Powiedzieć: przepraszam. – Nic się nie stało. – Stało się – sprzeciwił się wciąż niskim i łagodnym tonem. – Powinienem był poczekać na ciebie u nas. Oparłam policzek o jego pierś, rozkoszując się usłyszanym przed chwilą zwrotem „u nas”. – Cały wieczór sprawdzałam telefon, czekałam na wiadomość od ciebie. – Pracowałem do późna. – Jego ręce wślizgnęły się pod moją bluzkę, gładząc nagą skórę na plecach. – A potem przyjechałem tutaj. Chciałem ci zrobić niespodziankę... kochać się z tobą... – Myślę, że w końcu możemy być wolni – wyszeptałam, chwytając go kurczowo za koszulkę. – Detektywi... Wydaje mi się, że wszystko się dobrze skończy. – Wytłumacz, co masz na myśli. – Nathan miał tę bransoletkę, zawsze ją nosił... – Z szafirami. Bardzo kobiecą. Podniosłam na niego wzrok i potwierdziłam: – Tak. – Mów dalej.

– Znaleźli ją na ręku zabitego członka rosyjskiej mafii. Myślą, że chodzi o powiązania ze światem przestępczym. Gideon znieruchomiał na chwilę. Zmrużył oczy. – To ciekawe. – Raczej dziwne. Mówili o moich zdjęciach i handlu kobietami, co absolutnie nie ma związku z... Położył mi palec na ustach, żeby mnie uciszyć. – To ciekawe, bo Nathan miał ją na ręku, kiedy go zostawiłem.

*

Myłam zęby i patrzyłam, jak Gideon bierze prysznic. Jego namydlone ręce ślizgały się po ciele oszczędnymi, obojętnymi ruchami, szybko i szorstko. Nie było w nich nic z intymnego uwielbienia cechującego moje pieszczoty, nic z zachwytu czy miłości. Jego prysznic nie trwał dłużej niż parę minut. Wyszedł z kabiny w całej swojej nagiej okazałości, chwycił ręcznik i starł ze skóry resztę wody. Stanął za mną, chwycił mnie za biodra i pocałował w kark. – Nie mam żadnych powiązań ze światem przestępczym – mruknął. Skończyłam płukać usta i spojrzałam na jego odbicie w lustrze. – Czy niepokoi cię to, że mi o tym mówisz? – Wolę ci powiedzieć sam, niż żebyś miała pytać.

– Ktoś się wpakował w niezłe tarapaty, żeby cię ochronić. – Odwróciłam się do niego twarzą. – Czy mógł to być Angus? – Nie. Powiedz, jak umarł ten facet z mafii. Błądziłam palcami po wypukłościach jego brzucha. Uwielbiałam, jak jego mięśnie napinały się w odpowiedzi na mój dotyk. – Zabił go jeden ze swoich. W odwecie. Był pod obserwacją, więc Graves powiedziała, że mają dowody. – A więc to ktoś powiązany. Z mafią albo władzami, albo i z jednym, i z drugim. Niezależnie od tego, kto jest za to odpowiedzialny, wybrali kozła ofiarnego, żeby obciążyć go winą, za którą już nie zapłaci. – Nie obchodzi mnie, kto to zaaranżował, bylebyś tylko ty był bezpieczny. Pocałował mnie w czoło. – Musi nas obchodzić – rzekł łagodnie. – Aby mnie chronić, muszą wiedzieć, co zrobiłem.

15

Parę minut po piątej nad ranem oprzytomniałam całkowicie w ciągu ułamka sekundy. Wciąż nie mogłam się uwolnić od snu, w którym zerwałam z Gideonem. Przez kilkanaście minut leżałam w pościeli, dosłownie przygwożdżona do łóżka przez smutek i samotność. Żałowałam, że nie ma przy mnie Gideona. Chciałabym po prostu przekręcić się na drugi bok i przylgnąć do jego ciała. Nie kochaliśmy się poprzedniej nocy, częściowo ze względu na mój okres. Zamiast tego chłonęliśmy po prostu przyjemność z bycia razem. Zwinięci na łóżku oglądaliśmy film do chwili, gdy zasnęłam, wycieńczona zabójczą przebieżką w siłowni. Uwielbiałam te spokojne, ciche chwile, kiedy trzymaliśmy się w objęciach, gdy wzajemne pożądanie czaiło się tuż pod powierzchnią. Kochałam jego oddech na mojej skórze, sposób, w jaki zaokrąglone części mojego ciała wpasowywały się w jego twarde kształty, jakbyśmy byli dla siebie zaprojektowani. Westchnęłam. W głębi duszy dobrze wiedziałam, dlaczego się tak denerwuję. Powodem był czwartek i przyjazd Bretta do Nowego Jorku – o ile jeszcze nie przyjechał. Właśnie zaczynaliśmy z Gideonem odkrywać nowy wspólny rytm i byłam przekonana, że to najgorszy z możliwych moment, aby Brett ponownie wkroczył do mojego życia. Tak wiele rzeczy mogło pójść nie po mojej myśli... Bałam się, że nawet źle zinterpretowany gest czy spojrzenie gotowe są wywołać kryzys między mną a ukochanym. Po raz pierwszy po naszym rzekomym rozstaniu mieliśmy pokazać się z Gideonem publicznie. Spodziewałam się istnych tortur. Miałam stać obok Bretta, podczas gdy moje serce było przy Gideonie. Wyślizgnęłam się z łóżka, poszłam do łazienki, umyłam się, po czym naciągnęłam szorty i skąpą koszulkę. Czułam, że muszę być z Gideonem. Musieliśmy spędzić razem trochę czasu,

zanim wstanie kolejny dzień i z nowym impetem wciągnie nas w swój wir. Szybko ruszyłam w stronę sąsiedniego apartamentu. Kiedy biegłam korytarzem od swoich drzwi do jego – a raczej naszych – czułam się jak nieposłuszne dziecko. Weszłam do środka, położyłam klucze na blacie w kuchni i skierowałam się w stronę pokoju gościnnego. Nie było go tam. Zamarłam, ale nie zaprzestałam poszukiwań, bo wiedziałam, że on tu jest. Czułam charakterystyczne mrowienie, które pojawiało się tylko w jego obecności. Znalazłam go w głównej sypialni. Spał na brzuchu, rękami obejmując moją poduszkę. Prześcieradło, którym był przykryty, przylgnęło mu do bioder, odsłaniając potężne plecy i doskonale umięśnione ramiona oraz skrawek górnej części jego wspaniałych pośladków. Wyglądał jak fantazja erotyczna na jawie. A w dodatku należał do mnie. Tak bardzo go kochałam. Chciałam, żeby choć raz obudził się przy mnie z przyjemnością, a nie ze strachem, smutkiem i żalem. Rozebrałam się szybko w bladym świetle poranka. W głowie krążyły mi myśli o tym, jak mogłabym zadowolić Gideona. Pragnęłam wędrować po całym jego ciele rękami i ustami, sprawić, aby stał się rozgrzany i zdyszany, poczuć niecierpliwe drżenie jego ciała. Chciałam jeszcze raz potwierdzić nasz związek, moje całkowite i nieodwołalne przywiązanie, nim rozdzieli nas nieubłagana rzeczywistość. Poruszył się, kiedy tylko oparłam się kolanem o materac. Podeszłam do niego na czworaka, przycisnęłam usta do zagłębienia w dolnej części jego pleców i powoli przesuwałam je ku górze. – Umm. Eva – powiedział schrypniętym głosem, lekko się przeciągając. – Lepiej miej nadzieję, że to ja, mistrzu – ugryzłam go lekko w ramię – bo w przeciwnym razie źle by się to dla ciebie skończyło.

Schyliłam się i ułożyłam na nim. Promieniował cudownym ciepłem, którym od razu zaczęłam się rozkoszować. – Coś wcześnie jak na ciebie – mruknął, odprężając się, równie zadowolony z dotyku. – Bardzo – zgodziłam się. – Tulisz moją poduszkę. – Pachnie tobą. I pomaga mi spać. Odgarnęłam mu włosy i przylgnęłam wargami do jego szyi. – To piękne, co mówisz. Szkoda, że nie mogę tak przy tobie leżeć cały dzień. – Pamiętasz, że zabieram cię na weekend? – Tak. – Przesunęłam ręką po jego bicepsie, gładząc palcami twardy mięsień. – Już nie mogę się doczekać. – Wyjedziemy w piątek, gdy tylko skończysz pracę, a wrócimy w poniedziałek prosto do Crossfire. Nie musisz niczego brać. Tylko paszport. – I ciebie. – Pocałowałam go w bark, a potem wyszeptałam w nerwowym pośpiechu: – Pragnę cię i przygotowałam się, żeby z tobą być, ale jeszcze nie jest całkiem czysto. To już końcówka, lecz jeśli nie jesteś fanem seksu w czasie okresu – co całkowicie rozumiem, bo sama nigdy nie byłam... – Jestem twoim fanem, aniołku. Mam na ciebie ochotę zawsze, niezależnie od wszystkiego. Przeciągnął się, ostrzegając mnie, że ma zamiar się odwrócić. Odsunęłam się na bok i patrzyłam, jak jego ciało przekręca się płynnym, gładkim ruchem mięśni.

– Usiądź – rozkazałam. Pomyślałam sobie, że jest jeszcze bardziej zdumiewający, niż sądziłam. Lub jeszcze bardziej napalony, czego nigdy nie miałabym mu za złe. – Oprzyj się plecami o zagłówek. Zaspany i bardzo seksowny, z twarzą okrytą cieniem zarostu, ułożył się w pozycji, jaką mu wskazałam. Usiadłam okrakiem na jego kolanach. Przez dłuższą chwilę rozkoszowałam się rosnącym w nas napięciem i niepowtarzalną prowokującą aurą zagrożenia, którą wokół siebie roztaczał nawet podczas snu. Bo Gideon nie był oswojony i nigdy nie będzie. Był jak pantera – wiadomo było, że miał pazury, mimo że je chował. Sprawiało mi to radość. Dla mnie łagodniał, lecz wobec reszty świata pozostawał sobą. Z jednej strony wciąż był tym samym mężczyzną, w którym się zakochałam, twardym i szorstkim, a z drugiej – zmienił się. Był wszystkim, czego pragnęłam, i wszystkim, czego potrzebowałam od drugiego, niedoskonałego człowieka. Odgarnęłam włosy z jego twarzy i powiodłam koniuszkiem języka wokół wygięcia jego dolnej wargi. Ciepłe, silne ręce chwyciły mnie za biodra. Otworzył usta. Nasze języki się zetknęły. – Kocham cię – wyszeptałam. – Evo. – Odrzucił głowę w tył i przejął kontrolę nad pocałunkiem, pogłębiając go. Wpijał się w moje usta twardymi, choć równocześnie delikatnymi wargami, a język penetrował mnie głęboko, lizał i smakował. Drażnił delikatne tkanki w ustach tak, że całe ciało pokryła mi gęsia skórka. Penis zaczął mu tężeć i wydłużać się, wypełniać przestrzeń między nami. Gorąca jedwabista tkanka dotknęła dolnej części mojego brzucha. Moje brodawki zesztywniały i zaczęły swędzieć. Kołysałam się, drażniąc je o jego pierś. Jedną rękę położył mi na karku, aby mnie unieruchomić, i zaczął całować z jeszcze większą pasją. Przekrzywił głowę, a jego usta, głodne i drapieżne, objęły i ssały moje wargi

i język. Jęknęłam i wygięłam się w łuk, kurczowo zaciskając palce na jego kruczoczarnych włosach. – Boże, jak ty na mnie działasz – warknął i podciągnął kolana do góry. Popchnął mnie lekko do tyłu tak, że znalazłam się w kołysce jego ciała. Schwycił w dłonie moje piersi, kciukami zataczając kręgi wokół stwardniałych brodawek. – Tylko spójrz na siebie. Jesteś taka lubieżnie cudowna. Rozlało się we mnie ciepło. – Gideonie... – Czasem sprawiasz wrażenie lodowatej, nietykalnej blondynki. – Zacisnął szczęki i wsunął mi rękę między nogi, delikatnie gładząc nabrzmiały srom. – A nagle zmieniasz się w taką jak teraz. Rozpaloną i pełną pożądania. Pragniesz moich rąk na swoim ciele i mojego fiuta w tobie. – Jestem taka dla ciebie. Ty tak na mnie działasz. Od chwili, kiedy cię poznałam. Wzrok Gideona prześlizgnął się po mnie, a zaraz za nim jego ręka. Koniuszkami palców pogładził wypukłość mojej piersi, a drugą ręką czułe miejsce między moimi nogami. Zadrżałam. – Chcę ciebie – powiedział szorstko. – Więc jestem. Naga. Jego usta wykrzywiły się w powolnym, seksownym uśmiechu. – Tego nie mógłbym przeoczyć. Jego palec zataczał kręgi wokół mojej szczeliny. Uniosłam się nieco, aby umożliwić mu

lepszy dostęp. Nie zdejmowałam rąk z jego ramion. – Wcale nie miałem na myśli seksu – mruknął. – Chociaż tego również pragnę. – Ze mną. – Tylko z tobą – zgodził się. Leciutko, prawie niewyczuwalnie przejechał kciukiem po mojej brodawce. – Teraz i na zawsze. Jęknęłam i sięgnęłam po jego penisa. Wzięłam go w obie ręce i zaczęłam gładzić od nasady po wierzchołek. – Patrzę na ciebie, aniołku, i tak bardzo cię pragnę. Chcę być z tobą, słuchać cię i do ciebie mówić. Chcę słyszeć twój śmiech i trzymać cię w ramionach, kiedy płaczesz. Chcę siedzieć obok ciebie, oddychać tym samym powietrzem, dzielić z tobą życie. Chcę się codziennie przy tobie budzić tak jak dziś. Po prostu chcę ciebie. – Gideonie. – Nachyliłam się i delikatnie go pocałowałam. – Ja również ciebie chcę. Drażnił moją pierś, ciągnąc i pieszcząc palcami jej stwardniały koniuszek. Jednocześnie nie przestawał masować mojej cipki. Pisnęłam miękko. Gideon twardniał mi w rękach. Jego ciało odpowiadało na moje rosnące pożądanie. Wstawało słońce i w pokoju robiło się coraz widniej, ale świat za oknem wydawał się oddalony o lata świetlne. Intymność tej chwili była słodka i paląca. Przepełniała mnie radość. Moje ręce z czułym uwielbieniem pieściły jego penisa. Miałam jeden cel – sprawić mu przyjemność i pokazać, jak bardzo go kocham. On dotykał mnie w ten sam sposób. Kiedy patrzyłam w jego oczy, wiedziałam, że są oknami zranionej duszy, która potrzebuje mnie tak bardzo, jak moja jego.

– Jestem przy tobie szczęśliwy, Evo. Sprawiasz, że jestem szczęśliwy. – Będziesz ze mną szczęśliwy do końca życia – obiecałam. Biodra rozpychało mi uczucie gorąca, pożądanie gęstą falą rozchodziło się po ciele. – Niczego bardziej nie pragnę. Gideon pochylił się i przejechał końcem języka po mojej brodawce. Doznanie było tak intensywne, że poczułam ostry ból w piersi. – Kocham twoje cycki. Wiedziałaś o tym? – Ach, więc to one cię tak nakręciły. – Uwielbiam, jak się ze mną drażnisz, aniołku. Przynajmniej mam pretekst, żeby dać ci klapsa. Kocham też twój tyłek. Przycisnął rękę do moich pleców i wygiął mnie w stronę swoich ust. Wrażliwą skórę na czubku piersi otoczyła gorąca wilgoć. Ssał mocno, z zapadniętymi policzkami, a moja pochwa, spragniona jego męskości, kurczyła się w rytmie zgodnym z rytmem jego ust. Czułam go wszędzie – wokół siebie i w sobie. Jego gorąco i ciepło, jego pożądanie. Penis w moich dłoniach coraz bardziej twardniał i pulsował, aksamitna główka była śliska od preejakulatu. – Powiedz, że mnie kochasz – poprosiłam. Gideon spojrzał mi w oczy. – Wiesz, że tak. – Ale wyobraź sobie, że nigdy ci tego nie mówiłam. Że nigdy tego ode mnie nie usłyszałeś. Jego pierś rozszerzyła się w głębokim oddechu.

– Crossfire – wyszeptał. Moje ręce zamarły na jego ciele. Przełknął ślinę, mocno poruszając grdyką. – To twoje słowo bezpieczeństwa, którego używasz, kiedy daję ci za dużo, kiedy nie możesz wytrzymać. To też moje słowo. Sprawiasz, że dokładnie tak się czuję. Przez cały czas. – Gideonie, ja... – Nie potrafiłam wydusić z siebie nic więcej. – Kiedy ty je wypowiadasz, oznacza „przestań”. – Zabrał rękę z mojej piersi i pogładził mnie po policzku. – Kiedy ja je wypowiadam, oznacza „nigdy nie przestawaj”. Cokolwiek mi robisz, rób to dalej. Uniosłam się nad nim. – Pozwól. – Tak. – Wyjął ze mnie palce i sekundę później wypełniał mnie jego penis, którego szeroka korona rozciągała wrażliwe tkanki mojego wnętrza. – Powoli – rozkazał łagodnym tonem i przymykając powieki, długimi, zmysłowymi ruchami języka oblizał sobie palce. Był w tym tak nieprzyzwoity, tak skrajnie bezwstydny. – Pomóż. – Zawsze było mi trudniej przyjąć go w ten sposób, wspomagając się tylko siłą ciążenia i ciężarem własnego ciała. Mimo że bardzo podniecona, wciąż byłam za ciasna. Złapał mnie za biodra i niespiesznie przesunął parę razy w dół i w górę, rozciągając mnie na szerokość swojej erekcji.

– Poczuj każdy centymetr, aniołku – wychrypiał. – Poczuj, jaki jestem sztywny przez ciebie. Uda mi zadrżały, kiedy potarł czuły punkt w moim wnętrzu. Złapałam go za nadgarstki. Pochwa pulsowała mi niepowstrzymanie. – Nie dochodź – ostrzegł autorytarnym tonem, który już sam w sobie niemal gwarantował, że dojdę. – Jeszcze nie, dopiero jak weźmiesz mnie całego. – Gideonie. – Powolne, jednostajne ruchy jego ostrożnej penetracji doprowadzały mnie do szaleństwa. – Pomyśl o tym, jak ci dobrze, kiedy w tobie jestem, aniołku. Kiedy twoja mała, chciwa cipka ma się na czym zacisnąć, jak dochodzisz. Zacisnęłam się natychmiast, zniewolona chrapliwą zachętą. – Szybciej. – To ty musisz mnie wpuścić. – W jego oczach błysnął humor. Naprowadził mnie pod innym kątem, odchylając moje ciało bardziej do tyłu. Wślizgnęłam się na niego, przyjmując go całego jednym gładkim ruchem. – Och! – Kurwa. – Odrzucił głowę do tyłu i zaczął oddychać szybko i chrapliwie. – Jesteś niesamowita. Zaciskasz mnie jak pięść. – Kochanie... – nie mogłam ukryć błagalnego tonu. Był we mnie taki sztywny i nabrzmiały, był tak głęboko, że ledwie mogłam złapać oddech.

Rzucił mi palące spojrzenie. – Właśnie tego chcę. Ciebie i mnie, i żeby nic nas nie dzieliło. – Nic – powtórzyłam gorączkowo. Dyszałam, wiłam się, odchodziłam od zmysłów. Musiałam szczytować, natychmiast. – Cii. Już. – Gideon podniósł kciuk do ust, polizał opuszek i sięgnął między nas, pocierając łechtaczkę ruchem o idealnie wymierzonym nacisku. Natychmiast zalała mnie fala gorąca, tak że pokryłam się warstewką potu, jakbym gorączkowała. Szczytowałam, zalana przeszywającą rozkoszą. Moja pochwa kurczyła się spazmatycznie, mocno i desperacko. Gideon wydawał głuchy, prymitywny pomruk kopulującego zwierzęcia. Jego penis jeszcze bardziej nabrzmiewał pod wpływem moich pożądliwych ruchów. On jednak nie dochodził, dzięki czemu mój orgazm stał się bardziej intymny. Byłam w pełni otwarta, bezbronna, owładnięta niepohamowanym pożądaniem. A Gideon obserwował swoimi niepokojącymi niebieskimi oczami, jak rozpadam się na drobne kawałeczki. Sprawował niekwestionowaną kontrolę. Fakt, że trwał w bezruchu, w pełni we mnie zanurzony, pogłębiał tylko uczucie naszego całkowitego zjednoczenia. Łza stoczyła mi się po policzku. Orgazm popchnął mnie poza granice wytrzymałości emocjonalnej. – Chodź tutaj – powiedział ochrypłym głosem, przesunął ręce wyżej na moje plecy i przybliżył moją twarz do swojej. Zlizał łzę, a potem uroczo trącił mnie czubkiem nosa. Moje piersi wtopiły się w jego tors, ręce otoczyły go w pasie, wślizgując się między jego plecy a zagłówek łóżka. Przytuliłam go z całej siły. Wciąż wstrząsały mną silne dreszcze po orgazmie. – Jesteś taka piękna – mruczał. – Miękka i słodka. Pocałuj mnie, aniołku. Przekrzywiłam głowę i podsunęłam mu usta. Pocałunek był gorący i mokry – erotyczna

mieszanka jego niezaspokojonej żądzy i zalewającej mnie bezbrzeżnej miłości. Zanurzyłam palce w jego włosach i podparłam dłonią tył jego głowy, aby się nie ruszał. On, w milczącym porozumieniu, uczynił to samo ze mną. Jego wargi zetknęły się z moimi, a język pieprzył mnie w usta, mimo że penis pozostawał nieruchomy w moim wnętrzu. Wyczułam w jego pocałunku i dotyku pewne napięcie. Wiedziałam, że też wybiega myślami naprzód, ku wydarzeniom nadchodzącego dnia, i też się ich obawia. Wygięłam plecy, wciskając się w niego silniej. Żałowałam, że nie możemy być nierozłączni. Jego zęby złapały moją dolną wargę, po czym zatopiły się lekko w jej obrzmiałym łuku. Pisnęłam, a on zamruczał i uspokajał mnie rytmicznymi uderzeniami języka. – Nie ruszaj się – wychrypiał, wzmacniając uchwyt na moim karku. – Chcę dojść, po prostu czując cię wokół mnie. – Błagam – wydyszałam bezgłośnie. – Dojdź we mnie. Chcę cię poczuć. Byliśmy ze sobą w pełni spleceni. Trwaliśmy we wzajemnym uścisku i wciąż staraliśmy się przyciągnąć bliżej – jego sztywny penis we mnie, moje ręce w jego włosach, nasze wargi i języki pieprzące się jak szalone. Gideon należał do mnie. Całkowicie. Mimo to w głębi duszy wciąż nie dowierzałam, że mam go właśnie takiego – nagiego, we wspólnym łóżku, wspólnym mieszkaniu, we mnie, że jest częścią mnie, że przyjmuje każdy okruch mojej miłości i pasji, równocześnie dając mi znacznie więcej. – Kocham cię – zajęczałam, zaciskając go w sobie. – Tak bardzo cię kocham. – Evo. Boże. – Zadrżał, dochodząc. Jęknął prosto w moje usta. Jego ręce zacisnęły się na mojej czaszce, poczułam na ustach jego ciężki oddech. Gdy wybuchł we mnie, wypełniając mnie całą, natychmiast zadrżałam w kolejnym orgazmie. Teraz rozkosz pulsowała we mnie łagodnie. Jego ręce nieprzerwanie błądziły po moim ciele, głaskały moje plecy. Pocałunek Gideona był

idealną mieszanką miłości i pożądania. Czułam jego wdzięczność, a zarazem pragnienie. Rozpoznawałam je, bo sama czułam dokładnie to samo. To był cud – po pierwsze, że go znalazłam, a po drugie, że udało mu się sprawić, iż mimo ciężaru przeszłości, jaki wciąż dźwigałam, potrafiłam pokochać mężczyznę tak głęboko, całkowicie i zmysłowo. I że potrafiłam zaoferować mu taki sam azyl. Oparłam policzek na jego piersi i słuchałam, jak wali mu serce. Jego pot mieszał się z moim. – Eva. – Chrapliwie wypuścił powietrze. – Te odpowiedzi, które chcesz ode mnie usłyszeć... Chcę, żebyś mi zadała pytania. Przez całą długą minutę nie wypuszczałam go z objęć. Czekałam, aż oboje dojdziemy do siebie, a moja panika osłabnie. Wciąż był we mnie. Byliśmy ze sobą tak blisko, że bliżej się nie dało, ale on chciał więcej. Musiał mieć więcej, na każdym polu. Nie zamierzał się poddać, dopóki nie posiądzie mnie w każdym calu i nie pozna z całą dokładnością każdego aspektu mojego życia. Odchyliłam się i popatrzyłam na niego. – Gideonie, donikąd się nie wybieram. Do niczego się nie zmuszaj, jeśli nie jesteś gotowy. – Jestem gotowy. – Nie spuszczał ze mnie spojrzenia, z którego wyzierała determinacja i siła. – Chcę, żebyś ty była gotowa, bo już niedługo zadam ci pewne pytanie, Evo. I chcę, żebyś udzieliła mi właściwej odpowiedzi. – To za wcześnie – szepnęłam ze ściśniętym gardłem. Podniosłam się lekko, aby zyskać choć trochę przestrzeni, lecz natychmiast przyciągnął mnie z powrotem. – Nie wiem, czy będę umiała.

– Ale donikąd się nie wybierasz – przypomniał mi, zaciskając mocno szczęki. – Ani ja. Po co mamy odkładać to, co nieuniknione? – Nie powinieneś podchodzić do tego w ten sposób. Między nami jest za dużo punktów zapalnych. Wystarczy, że nie będziemy ostrożni, a jedno z nas, albo oboje, zamknie się, odcinając to drugie... – Evo, pytaj mnie – rozkazał. – Gideonie... – Już. Zdenerwował mnie ten upór. Zastanawiałam się jeszcze minutę, po czym uznałam, że rzeczywiście są pytania, które wymagają odpowiedzi – niezależnie od przyczyny. – Doktor Lucas. Wiesz, czemu skłamał twojej matce? Zacisnął zęby, jego spojrzenie stało się twarde, lodowate. – Bo chronił swojego szwagra. – Co? – Wyprostowałam się. Myśli galopowały mi w głowie. – Brata Anne? Kobiety, z którą sypiałeś? – Z którą się pieprzyłem – poprawił mnie szorstko. – Wszyscy w jej rodzinie są związani z psychiatrią. Cała ta cholerna pieprzona gromada. Ona sama jest psychiatrą. Czyż nie dokopałaś się tego w Google? Nieobecna duchem skinęłam głową. O wiele bardziej od tego, co powiedział, martwiło

mnie, jak to powiedział – a w zasadzie wypluł z siebie. Czy dlatego wcześniej nie uzyskał pomocy? I jak bardzo musiał mnie kochać, skoro mimo nienawiści do psychiatrów chodził dla mnie na spotkania z doktorem Petersenem? – Z początku tego nie wiedziałem – kontynuował – i nie mogłem dojść, czemu Lucas skłamał. Na Boga, przecież jest pediatrą. Powinien wykazywać troskę o dzieciaki. – Chrzanić to. Przede wszystkim powinien zachowywać się jak człowiek! – Wypełnił mnie straszliwy gniew i paląca, natychmiastowa potrzeba odnalezienia Lucasa i wyrządzenia mu krzywdy. – Nie mogę uwierzyć, że miał czelność patrzeć mi prosto w oczy i mówić to, co mówił. – Oskarżał o wszystko Gideona... i próbował nas poróżnić. – Dopiero kiedy cię poznałem, wszystko powoli zaczęło do mnie docierać – mówił Gideon, zaciskając ręce wokół mojej talii. – On kocha Anne. Może nawet tak mocno, jak ja ciebie. W każdym razie wystarczająco mocno, żeby patrzeć przez palce na jej oszustwa i osłaniać jej brata, aby oszczędzić jej prawdy. Lub wstydu. – Nie powinien być lekarzem. – Jestem tego samego zdania. – Dlaczego więc ma praktykę w jednym z twoich budynków? – Kupiłem ten budynek, bo mieścił się w nim jego gabinet. To mi pozwala mieć na niego oko, czuwać, czy dobrze mu idzie, czy... nie. Ostatnie słowo wypowiedział w taki sposób, że zaczęłam się zastanawiać, czy miał coś wspólnego z gorszym okresem finansowym, w jakim znalazła się praktyka Lucasa. Przypomniałam sobie, że kiedy Cary trafił do szpitala, i on, i ja byliśmy traktowani inaczej niż reszta pacjentów ze względu na hojność naszego dobroczyńcy – Gideona. Na co jeszcze mógł mieć wpływ?

Jeśli były sposoby, żeby działać na niekorzyść Lucasa, to Gideon bez wątpienia je znał. Wszystkie. Tego byłam pewna. – A szwagier? – spytałam. – Co z nim? Oczy Gideona zwęziły się w szparki. – W moim przypadku doszło do przedawnienia, ale spotkałem się z nim i powiedziałem, że jeśli kiedykolwiek jeszcze zachce mu się praktykować lub skrzywdzić kolejne dziecko, to otworzę nieograniczony fundusz, przeznaczony tylko i wyłącznie na cele finansowania postępowania cywilnego i karnego przeciwko niemu – w imieniu jego ofiar. Wkrótce potem odebrał sobie życie. Mimo że ostatnie zdanie wypowiedział bez emocji, włoski na karku stanęły mi dęba. Zadrżałam od nagłego chłodu, który owionął mnie od wewnątrz. Gideon potarł moje ramiona, ale nie przyciągnął mnie do siebie. – Hugh był żonaty. Miał dziecko. Paroletniego synka. – Gideonie. – Uściskałam go, okazując pełne zrozumienie. Sam też stracił ojca w wyniku samobójstwa. – To, co zrobił Hugh, to nie twoja wina. Nie ponosisz odpowiedzialności za jego decyzje. – Na pewno? – zapytał lodowato. – Na pewno. – Przytulałam go tak mocno, jak tylko potrafiłam, i siłą woli próbowałam wlać moją miłość w jego sztywne, napięte ciało. – A co do tego chłopca... Śmierć ojca być może uchroniła go przed tym, czego ty doświadczyłeś. Pomyślałeś o tym? Jego pierś uniosła się i opadła.

– Tak, pomyślałem. Ale on nie zna historii swojego ojca. Wie tylko, że ojciec nie żyje, i to z własnego wyboru. Czyli że go porzucił. Będzie wierzył, że ojciec nie kochał go na tyle, aby żyć dalej. – Kochanie. – Przyciągnęłam do siebie jego głowę i zmusiłam, żeby się o mnie oparł. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie mogłam usprawiedliwiać Geoffreya Crossa. Wiedziałam, że Gideon o nim myśli. I o chłopcu, którym sam kiedyś był. – Nie zrobiłeś nic złego. – Chcę, żebyś została, Evo – szepnął i w końcu zamknął mnie w swoich ramionach. – A ty wciąż się wymykasz. To mnie doprowadza do szaleństwa. Pokołysałam się delikatnie, nie rozluźniając uścisku. – Jestem po prostu ostrożna, bo zbyt wiele dla mnie znaczysz. – Wiem, że to nie fair prosić cię, abyś ze mną była – zaczął i znów odchylił głowę do tyłu – gdy nie możemy nawet spać w jednym łóżku, ale będę cię kochał bardziej niż ktokolwiek inny. Zatroszczę się o ciebie i zadbam, żebyś była szczęśliwa. Wiem, że potrafię. – Potrafisz. – Odgarnęłam włosy z jego skroni i poczułam gromadzące się pod powiekami łzy, kiedy zobaczyłam na jego twarzy tęsknotę. – Chcę, żebyś wierzył, że z tobą zostanę. – Boisz się. – Nie ciebie – westchnęłam. Próbowałam sformułować moją wypowiedź tak, aby była zrozumiała. – Nie mogę... Nie mogę być tylko przedłużeniem ciebie. – Eva. – Jego rysy złagodniały. – Nie zmienię tego, że jestem tym, kim jestem. Nie chcę też zmieniać ciebie. Chciałbym po prostu, żebyśmy byli, kim jesteśmy – ale razem.

Pocałowałam go. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Sama też chciałam, abyśmy żyli jednym życiem, abyśmy byli razem w każdy możliwy sposób. Byłam jednak przekonana, że żadne z nas nie jest na to gotowe. – Gideonie. – Znowu go pocałowałam, przywierając ustami do jego ust. – I ty, i ja jesteśmy jedynie na tyle silni, żeby radzić sobie w pojedynkę, i to nie zawsze. Idzie nam coraz lepiej, ale jeszcze sporo nam brakuje. I nie chodzi tylko o koszmary. – Wobec tego powiedz, o co. – O wszystko. Nie wiem... To nie w porządku, żeby za moje mieszkanie płacił Stanton, mimo że Nathan już mi nie grozi. Zwłaszcza teraz, kiedy moi rodzice trzymają sztamę. Uniósł brwi. – Słucham? – Uhm – potwierdziłam. – Totalny chaos. – Zamieszkaj ze mną – powiedział, gładząc moje plecy. – Mam przeskoczyć ten etap, kiedy człowiek zaczyna się sam utrzymywać? Czy zawsze muszę żyć na czyjś koszt? – W cholerę z tym. – Wydał z siebie odgłos niezadowolenia. – Czy lepiej byś się czuła, gdybyśmy wspólnie płacili czynsz? – Jasne, uważasz, że stać mnie na twój apartament, nawet na jedną trzecią? Cary’ego z całą pewnością też nie. – No to wprowadzimy się tutaj lub obok, jeśli chcesz, i przejmiemy wynajem. Wszystko

mi jedno gdzie, Evo. Gapiłam się na niego. Z jednej strony pragnęłam tego, z drugiej zaś obawiałam się, że coś stracę, a w rezultacie nie wyjdzie nam to na dobre. – Przybiegłaś do mnie dziś rano, kiedy tylko się obudziłaś – wytknął mi. – Sama nie lubisz być z dala ode mnie. Po co się dalej torturować? Wspólne mieszkanie naprawdę powinno być najmniejszym z naszych problemów. – Nie chcę tego spieprzyć – powiedziałam, wodząc palcami po jego piersi. – Chcę, żeby nam się układało, Gideonie. Złapał moją rękę i przycisnął do serca. – Ja też tego chcę, aniołku. Chcę takich poranków jak dzisiaj i nocy takich jak ta ostatnia. – Nikt nawet nie wie, że się widujemy. Jak masz zamiar wyjaśnić ten nagły przeskok od rozstania do zamieszkania razem? – Zaczniemy od dzisiejszego wieczoru. Zabierasz Cary’ego na promocję tego klipu. Podejdę do was z Ireland, przywitamy się... – Dzwoniła do mnie – przerwałam – i kazała mi się z tobą zobaczyć. Chce, żebyśmy znowu byli razem. – Mądra dziewczynka. – Uśmiechnął się, a ja poczułam dreszczyk emocji na myśl, że może się wobec niej otworzy. – Więc jedno z nas podejdzie do drugiego, zagada, przywitam się z Carym. Nie będziemy ukrywać wzajemnej sympatii. Jutro zaproszę cię na lunch. Na przykład do Bryant Park Grill. Zrobimy z tego mały show. Wszystko to brzmiało cudownie i prosto, ale...

– Czy to bezpieczne? – zapytałam. – Odnalezienie bransoletki Nathana na ręce tego przestępcy budzi dość sensowne wątpliwości. Niczego więcej nam nie trzeba. Spojrzeliśmy na siebie, dzieląc tę samą nadzieję, radość i oczekiwanie na przyszłość, która jeszcze wczoraj wydawała się znacznie bardziej niepewna. Gideon dotknął mojego policzka. – Zrobiłaś rezerwację w Tableau One na dziś wieczór. Skinęłam głową. – Tak, musiałam użyć twojego nazwiska, żeby się dostać, ale Brett chciał zjeść ze mną kolację i wybrałam miejsce powiązane z tobą. – Mamy z Ireland rezerwację na tę samą godzinę. Przyłączymy się do was. Poruszyłam się niezręcznie, bo na samą myśl o tym zaczęłam się denerwować. Gideon nabrzmiewał we mnie. – Och. – Nie martw się – mruknął, najwyraźniej pochłonięty już bardziej namiętnymi myślami. – Będzie dobrze. – Tak jest. Otoczył moje ręce i biodra ramionami, podniósł mnie i przetoczył pod siebie.

– Zaufaj mi. Miałam zamiar odpowiedzieć, ale uciszył mnie pocałunkiem, a potem pieprzył do nieprzytomności.

*

Wzięłam prysznic i ubrałam się u Gideona, po czym pospiesznie udałam się do własnego mieszkania po torbę i torebkę. Próbowałam nie wyglądać jak włamywacz. Przygotowanie się do wyjścia u Gideona nie stanowiło problemu, bo wyposażył łazienkę we wszystkie przybory toaletowe i kosmetyki, jakich stale używałam. Kupił mi też taką ilość ubrań i bielizny, że w zasadzie mogłabym nigdy więcej nie otwierać własnej szafy. Wszystko w nadmiarze. Cóż, taki właśnie był Gideon. Płukałam właśnie kubek po kawie, kiedy do kuchni wszedł Trey. Uśmiechnął się z zażenowaniem. Wyglądał na zadomowionego – we własnej wczorajszej koszuli i spodniach od dresu Cary’ego. – Dzień dobry. – Witaj. – Wstawiłam kubek do zmywarki i odwróciłam się do niego. – Cieszę się, że byłeś wczoraj w knajpie. – Ja też. Fajnie było. – Kawy? – spytałam. – Chętnie. Powinienem już wychodzić do pracy, ale nie mogę się zebrać. – Wiem, też tak czasem mam. – Popchnęłam w jego stronę kubek świeżo zaparzonej

kawy. Wziął go i uniósł w geście podziękowania. – Mogę cię o coś spytać? – Dawaj. – Lubisz Tatianę tak jak mnie? Nie jest ci głupio, że oboje tu bywamy? Wzruszyłam ramionami. – Szczerze mówiąc, niezbyt dobrze znam Tatianę. Nie wychodzimy razem z nią i z Carym, tak jak z tobą. – Aha. Skierowałam się do drzwi. Mijając go, uścisnęłam delikatnie jego ramię. – Miłego dnia. – Tobie też. Jadąc do pracy, sprawdziłam w taksówce komórkę. Żałowałam, że jednak nie poszłam dziś pieszo, bo kierowca opuścił boczne szyby i wszystko wskazywało na to, że ma awersję do dezodorantów. Pocieszała mnie jedynie myśl, że piechotą byłoby dłużej. W komórce czekał esemes od Bretta, wysłany około szóstej rano: „Wylądowałem. Nie mogę się doczekać wieczoru!”. W odpowiedzi wysłałam mu uśmiechniętą buźkę. W biurze zastałam całkiem zadowoloną Megumi, z czego się ucieszyłam, i ponurego

Willa. Kiedy chowałam torebkę do szuflady, podszedł do mojego biurka i oparł skrzyżowane ramiona o niską ściankę działową. – O co chodzi? – zapytałam, podnosząc na niego wzrok. – Ratunku. Potrzebuję węglowodanów. Zaśmiałam się i potrząsnęłam głową. – Uważam, że to z twojej strony urocze, że cierpisz męczarnie diety dla dziewczyny. – Nie powinienem narzekać – odparł. – Schudła już te swoje trzy kilo, choć, co wciąż podkreślam, według mnie absolutnie nie było takiej potrzeby. Wygląda rewelacyjnie i ma mnóstwo energii. Ale ja... Boże, ruszam się jak mucha w smole. Mój organizm chyba nie został do tego stworzony. – Czy mam przez to rozumieć, że wyciągasz mnie na lunch? – Błagam – powiedział i złożył ręce jak do modlitwy. – Jesteś jedną z nielicznych znanych mi kobiet, które lubią jeść. – I właśnie dlatego mam wielki tyłek – odrzekłam smętnie. – Ale jasne. Z przyjemnością. – Eva, jesteś super. – Wycofując się, wpadł na Marka. – O, przepraszam. Mark wyszczerzył do niego zęby. – Nic się nie stało. Will poszedł do siebie, a Mark skierował swój uśmiech na mnie.

– O dziewiątej trzydzieści mamy spotkanie z przedstawicielami Drysdel – przypomniałam mu. – Właśnie. Sądzę, że przed spotkaniem dobrze byłoby jeszcze raz omówić strategię. Chwyciłam tablet i wstałam. Wszystko na ostatnią chwilę, pomyślałam. – Żyjesz na krawędzi, szefie. – Inaczej się nie da. Chodź. W podobnym tempie minął cały dzień, lecz mimo to przepełniała mnie niewyczerpana energia. Nie straciłam jej mimo wczesnej pobudki i talerza pierogów, które zjadłam na lunch. Zwinęłam się dokładnie o piątej. Poszłam prosto do łazienki, gdzie zrzuciłam spódnicę i bluzkę, aby przebrać się w mniej oficjalny strój – bladoniebieską dżersejową sukienkę i sandały na koturnie. W uszy zamiast diamentowych kolczyków wsunęłam srebrne kółka, a koński ogon zamieniłam w nieporządny kok. Następnie skierowałam się do lobby. Już z daleka ujrzałam Cary’ego stojącego na chodniku po drugiej stronie drzwi obrotowych, a przy nim Bretta. Zwolniłam kroku. Musiałam dać sobie więcej czasu, aby przyzwyczaić się do widoku mojego byłego. Końcówki krótko przyciętych włosów w naturalnym kolorze ciemnoblond miał ufarbowane na platynowo. Taka fryzura mu pasowała, bo idealnie współgrała z opaloną skórą i szmaragdowozielonymi tęczówkami. Na scenie występował zwykle z nagim torsem, ale teraz miał na sobie czarne bojówki i krwistoczerwony T-shirt. Jego ramiona pokrywały drgające na napiętych mięśniach tatuaże. Brett odwrócił głowę, spoglądając w stronę holu. Wtedy ruszyłam z miejsca. Czułam narastające zmieszanie, kiedy mnie zauważył, a jego twarz o nieregularnej, surowej urodzie

złagodził uśmiech z rozbrajającym dołeczkiem na policzku. Nic się nie zmieniło. Wciąż był seksowny jak cholera. Aby dodać sobie odwagi, wyjęłam z torebki okulary przeciwsłoneczne i wsunęłam je na nos. Wzięłam głęboki oddech i wkroczyłam między obracające się skrzydła drzwi. Wtedy mój wzrok padł na bentleya zaparkowanego tuż za limuzyną Bretta. Na mój widok Brett gwizdnął. – Niech to, Eva, za każdym razem, kiedy cię widzę, wyglądasz jeszcze lepiej. Rzuciłam Cary’emu pełen napięcia uśmiech. Serce waliło mi jak szalone. – Hej. – Świetnie wyglądasz, mała. – Cary wziął mnie za rękę. Kątem oka dostrzegłam wysiadającego z bentleya Angusa. Rozproszyło mnie to tak, że kompletnie nie zauważyłam zbliżającego się Bretta. Dopiero ułamek sekundy później poczułam w talii jego ręce i zrozumiałam, że zamierza mnie pocałować. W ostatniej chwili odwróciłam głowę tak, że jego wargi trafiły tylko w kącik moich ust. Smakowały ciepło i znajomo. Zachwiałam się, cofnęłam o krok i potknęłam się o Cary’ego, który asekuracyjnie chwycił mnie za ramiona. Zdezorientowana i zmieszana spojrzałam gdziekolwiek, byle nie na Bretta. Okazało się, że patrzę wprost w lodowato zimne oczy Gideona.

16

Gideon stał tuż przed obrotowymi drzwiami do Crossfire i przeszywał mnie intensywnym spojrzeniem. Przepraszam, wyszeptałam bezgłośnie. Czułam się okropnie. Wiedziałam, jakim ciosem byłoby dla mnie, gdyby Corinne go wtedy pocałowała. – Cześć – powiedział Brett, zbyt zajęty moją osobą, aby dostrzec stojącą tuż obok ciemną postać z dłońmi zwiniętymi w pięści i zaciśniętymi szczękami. – Cześć – odparłam, czując na sobie wzrok Gideona. Fakt, że nie mogłam do niego podejść, sprawiał, że odczuwałam fizyczny wręcz ból. – Gotów? Nie czekając na facetów, otworzyłam sobie drzwi limuzyny i wgramoliłam się do środka. Ledwie zdążyłam posadzić tyłek na kanapie, wyciągnęłam z torebki telefon na kartę i wysłałam do Gideona błyskawicznego esemesa: „Kocham cię”. Brett usadowił się na rozkładanej ławeczce obok mnie. Po nim wślizgnął się Cary. – Całe miasto jest obwieszone zdjęciami twojej pięknej buźki – odezwał się do niego Brett. – Tak. – Cary uśmiechnął się do mnie krzywo. W luźnych dżinsach i markowym T-shircie, ze skórzanymi bransoletkami na nadgarstkach, pasującymi do butów, wyglądał znakomicie. – Reszta chłopaków przyleciała z tobą? – spytałam Bretta. – Tak, wszyscy już są – odrzekł, posyłając mi ten swój uśmiech z dołeczkiem. – Darrin

padł w tej samej chwili, kiedy weszliśmy do hotelu. – Nie mam pojęcia, jak on może tak bębnić godzinami. Człowiek jest wykończony od samego patrzenia. – Jak się jest na wiecznym haju wywołanym występami, nie narzeka się na brak energii. – A jak tam Erik? – zapytał Cary. W jego głosie zabrzmiało coś więcej niż zwyczajne zainteresowanie i zaczęłam się zastanawiać – nie pierwszy raz – czy przypadkiem on i basista zespołu nie mieli się ku sobie. O ile wiedziałam, Erik był hetero, ale pewne symptomy wskazywały, że mógł eksperymentować z moim najlepszym przyjacielem. – Erik rozwiązuje problemy, które wynikły podczas trasy – powiedział Brett. – A Lance umówił się z dziewczyną, którą poznał, kiedy ostatnio byliśmy w Nowym Jorku. Zresztą zaraz ich wszystkich sama zobaczysz. – Cóż, takie jest życie gwiazd – rzuciłam. Brett wzruszył ramionami i się uśmiechnął. Odwróciłam wzrok. Żałowałam, że wzięłam ze sobą Cary’ego. Jego obecność nie pozwalała mi wyznać Brettowi tego, co leżało mi na sercu – że kocham innego i żeby nie robił sobie co do mnie złudzeń. Związek z Brettem oznaczałby dla mnie coś zupełnie innego niż relacja z Gideonem. Miałabym mnóstwo czasu dla siebie, podczas gdy on koncertowałby w trasie. Mogłabym robić to wszystko, co chciałam zrobić, zanim się ustatkuję, czyli żyć na własny rachunek, spędzać czas ze znajomymi albo w samotności. Brać to, co najlepsze z obu światów – mieć stałego chłopaka, ale równocześnie cieszyć się niezależnością. Mimo że obawiałam się nagłego przeskoku między życiem świeżo upieczonej absolwentki studiów a związkiem na całe życie, nie miałam jednak wątpliwości, że to właśnie Gideon jest mężczyzną, którego pragnę. Nie zgraliśmy się tylko w jednym – mianowicie

w czasie. Ja uważałam, że nie ma powodu się spieszyć, on natomiast sądził, że nie ma na co czekać. – Jesteśmy na miejscu – powiedział Brett, wyglądając przez okno na zgromadzony tłum. Mimo upału Times Square był pełen ludzi. Rubinowoczerwone szklane schody na Duffy Square wypełniali fotografujący się nawzajem ludzie, a chodniki kipiały od natłoku przechodniów. Na rogach ulic dostrzegłam policjantów, czujnym okiem obserwujących rozwój wydarzeń. Aktorzy uliczni przekrzykiwali się w zgiełku, a smakowite zapachy z ruchomych stoisk z jedzeniem konkurowały z tymi znacznie mniej przyjemnymi – zapachami ulicy. Uwagę zwracały też gigantyczne billboardy elektroniczne umieszczone na ścianach budynków, w tym jeden przestawiający Cary’ego z owiniętą wokół niego od tyłu modelką. Wokół telebimu, znajdującego się na ruchomej platformie naprzeciwko trybuny złożonej z rzędów plastikowych krzesełek, uwijali się kamerzyści i operatorzy dźwięku. Brett wygramolił się z limuzyny jako pierwszy. Natychmiast rozległy się wokół niego krzyki i piski oddanych fanów, w większości płci żeńskiej. Błysnął swoim oślepiającym uśmiechem i pomachał im, po czym wyciągnął rękę, aby pomóc mi wysiąść. Nie wykazałam entuzjazmu, zwłaszcza kiedy Brett objął mnie w pasie. Pojawienie się Cary’ego wywołało falę szeptów i pomruków, a kiedy przysłonił oczy ciemnymi okularami, rozległy się pełne podniecenia okrzyki i gwizdy. Byłam lekko oszołomiona tym wszystkim, lecz na widok Christophera Vidala Juniora, pogrążonego w rozmowie z gospodarzem plotkarskiego programu telewizyjnego, szybko odzyskałam jasność umysłu. Brat Gideona miał na sobie oficjalny strój: koszulę, krawat i granatowe spodnie. Jego kasztanowa czupryna była widoczna z daleka mimo wczesnowieczornego cienia, który rzucały na plac otaczające nas drapacze chmur. Kiedy mnie dostrzegł, pomachał na przywitanie, co oczywiście ściągnęło na mnie uwagę dziennikarza. Odmachałam. Pozostali członkowie zespołu Six-Ninths stali przed trybuną i rozdawali autografy,

wyraźnie zachwyceni uwielbieniem fanów. Spojrzałam na Bretta. – Idź do nich – powiedziałam. – Naprawdę? – Spojrzał na mnie uważnie, jakby chciał się upewnić, że nie mam nic przeciwko temu, aby zostać sama. – Tak. – Ponagliłam go ruchem ręki. – To twoja impreza. Ciesz się. Będę tu, gdy zacznie się pokaz. – Dobra. – Uśmiechnął się. – Tylko nigdzie nie odchodź – rzucił na odchodne. Razem z Carym skierowaliśmy się do namiotu z logo Vidal Records. Oddzielony od tłumu kordonem prywatnych ochroniarzy stanowił pośród szaleństwa na Times Square małą oazę spokoju. – No, mała, widzę, że nie możesz się od niego opędzić. Zdążyłem już zapomnieć, jak między wami było. – >Było to właściwe słowo – podkreśliłam. – Jest inny niż kiedyś – ciągnął. – Jakiś taki bardziej... poukładany. – To świetnie. Zwłaszcza biorąc pod uwagę wszystko, co dzieje się teraz w jego życiu. Popatrzył na mnie badawczo. – Nie wykazujesz nawet cienia zainteresowania tym, czy nadal potrafiłby cię pieprzyć do utraty tchu? Rzuciłam mu spojrzenie spode łba.

– Chemia to chemia. Jakoś nie mam wątpliwości, że miał mnóstwo okazji, aby podszlifować swoje umiejętności, zresztą i tak już doskonałe. – Podszlifować! Ha, to dobre. – Poruszył znacząco brwiami. – Twardzielka z ciebie. – Cóż, z tym bym się nie zgodziła. – Spójrz tylko, kogo tu mamy – mruknął, zwracając moją uwagę na Gideona z Ireland u boku, przesuwających się w naszą stronę. – I idzie prosto do nas. Jeśli zaraz będzie o ciebie bójka, będę ją obserwował spod trybuny. Szturchnęłam go. – Wielkie dzięki. Zdumiewało mnie, że mimo upału Gideon, ubrany w garnitur, nie sprawia wrażenia, jakby było mu gorąco. Ireland wyglądała fantastycznie w rozkloszowanej krótkiej spódnicy i obcisłym topie odsłaniającym brzuszek. – Eva! – krzyknęła i rzuciła się w moją stronę, zostawiając brata z tyłu. Uściskała mnie, a potem odsunęła na wyciągnięcie ręki, aby zlustrować mnie wzrokiem. – Rewelacja! Gideon oszaleje. Spojrzałam ponad nią na jej brata. Szukałam w jego twarzy oznak niezadowolenia z powodu Bretta. Ireland odwróciła się i uściskała również Cary’ego, co go zaskoczyło. W tym czasie Gideon podszedł prosto do mnie, złapał mnie delikatnie za ramiona i ucałował w oba policzki. Po francusku. – Witaj, Evo – odezwał się głosem zabarwionym łagodną chrypką, która sprawiała, że bezwiednie podkurczałam palce u stóp. – Miło cię widzieć.

Mrugnęłam, nie próbując ukryć zdumienia. – Eee, cześć, Gideonie. – Nie sądzisz, że Eva cudnie wygląda? – zapytała Ireland, nie siląc się na subtelność. Nie odrywając wzroku od mojej twarzy, Gideon odparł: – Jak zawsze. Evo, chciałbym z tobą chwilę porozmawiać. – Jasne. – Rzuciłam Cary’emu pytające spojrzenie i pozwoliłam Gideonowi poprowadzić się do rogu namiotu. Kiedy tylko oddaliliśmy się o kilka kroków, zapytałam: – Gniewasz się? Proszę, nie rób tego. – Oczywiście, że się gniewam – powiedział bez emocji. – Ale nie na ciebie i nie na niego. – Okej – odparłam, nie mając pojęcia, o co mu chodzi. Zatrzymał się i odwrócił twarzą do mnie, przeczesując ręką swoje nieziemskie włosy. – Sytuacja jest nie do zniesienia. Wytrzymywałem to, kiedy nie było innego wyjścia, ale teraz... – Nie spuszczał ze mnie pełnego determinacji wzroku. – Jesteś moja. I chcę, żeby cały świat o tym wiedział. – Powiedziałam Brettowi, że jestem w tobie zakochana. Tak samo Cary’emu. I tacie. I Megumi. Nigdy nikomu nie skłamałam, co do ciebie czuję. – Eva! – dobiegł nas głos Christophera, który podszedł nagle i przyciągnął mnie do siebie, cmokając w policzek. – Tak się cieszę, że Brett cię przyprowadził. Wiesz, nie miałem pojęcia, że byliście parą.

Świadoma miażdżącego spojrzenia Gideona zmusiłam się do uśmiechu. – To było dawno temu. – Nie tak dawno, skoro tu jesteś, prawda? – odwzajemnił uśmiech. – Christopher – odezwał się Gideon w ramach powitania. – Gideon. – Wprawdzie Christopher nadal się uśmiechał, ale wyraz jego twarzy zauważalnie się wyostrzył. – Nie musiałeś przychodzić. Ogarnąłbym wszystko sam. Byli przyrodnimi braćmi, ale fizycznie bardzo się od siebie różnili. Gideon był wyższy, potężniejszy i ciemniejszy, zarówno jeśli chodzi o cerę i włosy, jak zachowanie. Christopher, choć przystojny i obdarzony seksownym uśmiechem, nie promieniował zmysłowym magnetyzmem Gideona. – Jestem tu ze względu na Evę – powiedział gładko Gideon – a nie na show. – Serio? – Christopher popatrzył na mnie pytająco. – Bo już myślałem, że dogadałaś się na nowo z Brettem. – Brett to tylko znajomy – odparłam. – Życie osobiste Evy to nie twój interes – warknął Gideon. – Ciebie również nie powinno obchodzić. – Christopher rzucił mu spojrzenie pełne takiej wrogości, że aż poczułam się nieswojo. – Fakt, że Golden to prawdziwa historia i że Brett i Eva przyjechali tu razem, to świetny chwyt marketingowy zarówno dla Vidal, jak i dla zespołu. – Ta piosenka to koniec tamtej historii.

Christopher zmarszczył brwi i sięgnął do kieszeni po smartfona. Zerknął na ekran i łypnął spode łba na brata. – Zadzwoń do Corinne, dobrze? Odchodzi od zmysłów. Wciąż próbuje się z tobą skontaktować. – Godzinę temu z nią rozmawiałem – odpowiedział Gideon. – Przestań w końcu wysyłać jej sprzeczne sygnały – rzekł ostro Christopher. – Jeśli nie chcesz z nią gadać, trzeba było nie chodzić do niej wczoraj wieczorem. Zesztywniałam. Mój puls gwałtownie przyspieszył. Spojrzałam na Gideona, który zacisnął szczęki. Przypomniałam sobie, jak wczoraj wieczorem nie mogłam się doczekać na jego odpowiedź. Wprawdzie kiedy dotarłam do domu, był u mnie, ale nie wyjaśnił, dlaczego nie odpisał. I na pewno nie pisnął ani słowa na temat wizyty u Corinne. Mówił, że nawet nie odbiera jej telefonów! Wycofałam się. Żołądek zacisnął mi się w jeden wielki węzeł. Przez cały dzień czułam, że coś jest nie tak, ale obserwowanie kipiącej niechęci między Christopherem a Gideonem przebrało miarę. – Przepraszam. – Eva – powiedział ostro Gideon. – Miło było was obu widzieć – wyjąkałam swoją wyuczoną formułkę, po czym odwróciłam się i pokonałam kilka metrów dzielących mnie od Cary’ego. Gideon zrównał się ze mną zaledwie po dwóch krokach, złapał mój łokieć i szepnął prosto do ucha:

– Dzwoni do mnie non stop, na komórkę i do pracy. Musiałem się z nią rozmówić. – Trzeba mi było powiedzieć. – Mieliśmy ważniejsze sprawy do omówienia. Zwróciliśmy na siebie uwagę Bretta, który stał zbyt daleko, abym mogła dostrzec wyraz jego twarzy, ale napięcie zdradzała poza, jaką przybrał. Choć otaczał go rój fanów, z których każdy chciał podejść jak najbliżej, Brett zamiast na nich skupiał uwagę na mnie. Cholera. Zobaczył mnie z Gideonem i teraz będzie miał schrzanioną imprezę. Tak jak się obawiałam, cały ten wieczór okazał się popieprzony. – Gideon – rozległ się zza naszych pleców napięty głos Christophera – jeszcze nie skończyłem z tobą rozmawiać. Gideon spojrzał na niego złowrogo. – Za chwilę pogadamy. – Pogadajmy teraz. – Odejdź stąd, Christopher. – Gideon patrzył na brata tak lodowato, że mimo upału przeszył mnie dreszcz. – Zanim wywołasz scenę, która odciągnie całą uwagę od Six­Ninths. Christopher gotował się przez dłuższą chwilę, ale najwyraźniej doszedł do wniosku, że brat nie żartuje. Przeklął pod nosem i odwrócił się, wpadając natychmiast na Ireland. – Zostaw ich w spokoju – powiedziała, opierając ręce na biodrach. – Chcę, żeby do siebie wrócili.

– Ty się lepiej do tego nie mieszaj. – Nieważne. – Zmarszczyła nos. – Chodź, oprowadzisz mnie. Zamilkł i spojrzał na nią spod półprzymkniętych powiek. Potem westchnął, chwycił ją za łokieć i wyprowadził. Dotarło do mnie, że są ze sobą związani. Smutno mi się zrobiło na myśl, że Gideon nie czuje z rodzeństwem podobnej więzi. Muśnięciem palców na policzku – delikatną pieszczotą, niosącą tyle miłości... i władczości zarazem, Gideon ponownie zwrócił moją uwagę na siebie. Nikt, kto na nas patrzył, nie mógł mylnie zinterpretować znaczenia tego gestu. – Powiedz, że wiesz, że nic nie zaszło między mną a Corinne. Westchnęłam. – Wiem, że do niczego między wami nie doszło. – To dobrze. Ona dziwnie się zachowuje. Nigdy jej nie widziałem takiej... Do diabła, nie wiem. Nagrzanej. Irracjonalnej jakiejś. – Zdruzgotanej? – Może. Tak. – Jego rysy złagodniały. – Nie zachowywała się tak, kiedy zrywała nasze zaręczyny. Ogarnęło mnie współczucie dla nich obojga. Przykre zerwania to żadna przyjemność. – Wtedy ona odeszła. Tym razem ty. Zawsze trudniej jest tej drugiej stronie.

– Próbuję ją uspokoić, ale chcę, abyś mi obiecała, że ona nic między nami nie zepsuje. – Nie zepsuje. A ja nie chcę, żebyś przejmował się Brettem. Milczał przez dłuższą chwilę, a potem powiedział: – Będę się przejmować, lecz jakoś sobie z tym poradzę. Widziałam, że nie przyszło mu to łatwo. Zrobił poważną minę i dorzucił: – Musimy wyjaśnić sobie coś z Christopherem. A między nami już wszystko gra? Pokiwałam głowa i odparłam: – U mnie tak. A u ciebie? – Dopóki Kline cię nie pocałuje, tak. – W jego głosie zabrzmiało ostrzeżenie. – To samo dotyczy ciebie. – Jeśli mnie pocałuje, przyłożę mu. Roześmiałam się. Złapał mnie za rękę i potarł kciukiem mój pierścionek. – Crossfire – powiedział. Serce zabiło mi znajomym rytmem. – Też cię kocham, mistrzu.

*

Brett uwolnił się od fanów i z ponurą miną wszedł do namiotu. – I co, dobrze się bawisz? – spytałam z nadzieją, że poprawię mu humor. – Chce, żebyś do niego wróciła – oznajmił posępnie. – Tak – odpowiedziałam bez wahania. – Jeśli dasz mu drugą szansę, to mnie też powinnaś. – Brett... – Wiem, że ciężko jest ze mną być, cały czas jestem w trasie... – Albo w San Diego – wytknęłam. – ...ale mógłbym częściej przyjeżdżać albo moglibyśmy się umawiać w różnych miejscach, zwiedzać. No i trasa skończy się w listopadzie. Mógłbym tu spędzać urlop. – Spojrzał na mnie swoimi zielonymi oczami i przez chwilę zadrgało między nami znajome napięcie. – Twój tata wciąż mieszka w południowej Kalifornii, więc miałabyś więcej powodów, żeby tam wpadać. – Ty sam byłbyś wystarczającym powodem. Ale Brett... Nie wiem, co powiedzieć. Ja go kocham. Założył ręce na piersi i przyjął pozę słodkiego, naburmuszonego chłopca – dokładnie takiego, jakim był.

– I co z tego? I tak ci z nim nie wyjdzie. W każdym razie będę w pobliżu, Evo. Nie spuszczałam z niego wzroku. Wiedziałam, że nic nie zdoła go przekonać, może to zrobić tylko czas. Brett podszedł bliżej, po czym wyciągnął rękę, aby pogładzić mnie po ramieniu. Górował nade mną. Jego ciało nachyliło się ponad moim. Przypomniałam sobie, ile razy kiedyś tak staliśmy – chwilę przed tym, jak opierał mnie o coś twardego i pieprzył ze wszystkich sił. – Wystarczy tylko raz – szepnął mi prosto do ucha swoim najbardziej grzesznym głosem. – Jeden raz w tobie i przypomnisz sobie, jak było między nami. Z trudnością przełknęłam ślinę przez wysuszone gardło. – To się nie zdarzy, Brett. Jego usta wygięły się w powolnym uśmiechu, a w policzku utworzył się ten piekielny dołeczek. – Jeszcze zobaczymy.

*

– Nie mogę uwierzyć, że w bezpośrednim kontakcie są jeszcze seksowniejsi – powiedziała Ireland, spoglądając na członków zespołu, którzy udzielali wywiadu gospodarzowi programu plotkarskiego. – Zresztą ty też, Cary. Posłał jej oślepiająco biały uśmiech. – Cóż, dzięki, moja droga.

– Więc... – Ireland spojrzała na mnie niebieskimi oczami, prawie identycznymi jak oczy Gideona. – Naprawdę spotykałaś się z Brettem Kline’em? – Niezupełnie. Szczerze mówiąc, od czasu do czasu kręciliśmy się razem tu i tam. – Kochałaś go? Przez chwilę zastanawiałam się nad odpowiedzią. – Myślę, że chyba byłam tego bliska. W innych okolicznościach z całą pewnością mogłabym się w nim zakochać. To świetny facet. Wydęła wargi. – A ty? – zapytałam. – Spotykasz się z kimś? – Tak – potwierdziła smętnie. – Naprawdę go lubię, i to bardzo, ale to dziwny układ, bo on nie może przyznać się swoim rodzicom, że ze mną chodzi. – Dlaczego? – Jego dziadkowie stracili dużo kasy w wyniku interesów, jakie prowadził ojciec Gideona. Przeniosłam wzrok na Cary’ego, który uniósł brwi powyżej linii okularów przeciwsłonecznych. – Przecież to nie twoja wina – powiedziałam, czując nagłą złość. – Rick mówi, że według jego rodziców bogactwo Gideona jest „dogodne” –

wymamrotała. – Dogodne? Twierdzą, że to dogodne? – Aniołku. Słysząc głos Gideona, odwróciłam się gwałtownie. Nie zdawałam sobie sprawy, że nadszedł i stanął tuż za mną. – Co? – rzuciłam. Gapił się na mnie. Byłam tak poirytowana, że zajęło mi prawie minutę, aby dostrzec cień uśmiechu na jego twarzy. – Nie zaczynaj – poinstruowałam go i ostrzegawczo zmrużyłam oczy, po czym odwróciłam się do Ireland. – Powiedz rodzicom Ricka, żeby odszukali Fundację Crossroads. – Jeśli skończyłaś już przyjmować zniewagi z mojego powodu – odezwał się Gideon, podchodząc do mnie z tyłu tak blisko, że wręcz się o mnie ocierał – to chciałem ci powiedzieć, że za pięć minut zaczyna się pokaz klipu. Odszukałam wzrokiem Bretta, który dołączył do tłumu, i stwierdziłam, że przywołuje mnie do siebie gestem dłoni. Zerknęłam na Cary’ego. – No idź – powiedział i wykonał nieznaczny ruch brodą. – A ja tu poczekam z Ireland i Crossem. Skierowałam się w stronę chłopaków z zespołu. Uśmiech rozpromienił mi twarz, kiedy zobaczyłam, jak bardzo wszyscy są podekscytowani. – Uwaga, chłopaki, wielka chwila – oznajmiłam.

– No tak – uśmiechnął się Darrin. – Cała impreza została zorganizowana tylko po to, żeby pokazać nas w tym programie i w necie. Inaczej Vidal nikogo by nie nakłonił, żeby nas nakręcić. Miejmy nadzieję, że to się opłaci, bo, kurwa, strasznie tu gorąco. Prowadzący ogłosił oficjalną premierę wideoklipu, na ekranie pojawiło się logo programu plotkarskiego, a potem rozległy się pierwsze akordy piosenki. Czarny ekran nagle rozświetlił się wizerunkiem Bretta siedzącego na stołku przed mikrofonem w kałuży światła – jak na koncercie. Zaczął śpiewać głęboko, ochryple. Ociekał seksem. Jego głos wywarł na mnie natychmiastowe, potężne wrażenie – jak zawsze zresztą. Kamera powoli odsunęła się od Bretta i najechała na parkiet przed sceną, na której śpiewał. Tańczył tam czarno-biały tłum. W kolorze pozostawiono tylko jedną postać. Samotną blondynkę. Zesztywniałam. Czułam, jak szok paraliżuje każdą najdrobniejszą cząstkę mojego ciała. Choć kamera filmowała dziewczynę jedynie od tyłu i z profilu, nie było cienia wątpliwości, kto to. To miałam być ja. Ten sam wzrost, ten sam kolor włosów i ta sama fryzura, którą jeszcze niedawno nosiłam, zanim ostatnio skróciłam włosy. Moja zaokrąglona pupa i biodra. Z profilu aktorka przypominała mnie na tyle, że natychmiast zrozumiałam, kogo gra. Następne trzy minuty mojego życia upłynęły w pełnym przerażenia zdumieniu. Golden była piosenką erotyczną. Aktorka robiła to wszystko, o czym śpiewał Brett – padała na kolana przed jego sobowtórem, kochała się z nim w toalecie w knajpie, siadała na nim okrakiem na tylnym siedzeniu klasycznego mustanga z 1967 roku – czyli modelu, którego właścicielem był Brett. Te intymne wspomnienia przeplatały się z ujęciami prawdziwego Bretta, śpiewającego na scenie w towarzystwie reszty chłopaków z zespołu. Fakt, że nasze postaci odtwarzali aktorzy, w niewielkim stopniu pomógł mi znieść tę prezentację, lecz jedno spojrzenie na kamienną twarz Gideona wystarczyło, abym wiedziała, że dla niego nie miało to absolutnie żadnego znaczenia. Oto był świadkiem dziejących się tuż przed jego oczami najbardziej wyuzdanych scen z mojego życia, które wydawały mu się bardzo

rzeczywiste. Klip kończył się ujęciem zdruzgotanego Bretta, po którego policzku spływała pojedyncza łza. Oderwałam wzrok od ekranu i odwróciłam się w jego stronę. Na widok mojego wyrazu twarzy jego uśmiech powoli zaczął blednąć. Nie mogłam uwierzyć, że klip był tak osobisty. Ogarnęła mnie panika, że zobaczą to miliony ludzi. – Łał – powiedział gospodarz programu, pochylając się w stronę zespołu z mikrofonem w ręku. – Brett, naprawdę się odsłoniłeś. Czy to dzięki tej piosence znów jesteś z Evą? – Tak, w pewien sposób tak. – Evo, czy to ty zagrałaś w klipie? Mrugnęłam, zdając sobie sprawę, że przed kamerami telewizji demaskuje mnie jako tę Evę. – Nie, to nie ja. – Jakie uczucia budzi w tobie Golden? Oblizałam spierzchnięte wargi. – To świetna piosenka świetnego zespołu. – Opowiadająca świetną historię miłosną. – Dziennikarz uśmiechnął się do kamery i gadał dalej, a ja zignorowałam jego głos, szukając wzrokiem Gideona. Nigdzie go nie było. Podczas gdy gospodarz dalej rozmawiał z zespołem, oddaliłam się, nie ustając

w poszukiwaniach. Podszedł do mnie Cary, a za nim Ireland. – Niezły klip – powiedział Cary, przeciągając samogłoski. Spojrzałam na niego żałośnie i przeniosłam wzrok na Ireland. – Nie wiesz, gdzie jest twój brat? – Christopher z kimś gada. A Gideon wyszedł. – Skrzywiła się przepraszająco. – Poprosił Christophera, żeby mnie odwiózł do domu. – Cholera. – Odszukałam w torebce telefon na kartę. Wystukałam szybkiego esemesa: „Kocham cię. Powiedz, że zobaczymy się wieczorem”. Czekałam na odpowiedź. Mimo że po kilku minutach nie nadeszła, nie wypuszczałam telefonu z ręki. Chciałam poczuć, gdyby nagle zawibrował. Brett wolno się do mnie zbliżył. – Już po wszystkim. Chcesz stąd spadać? – Jasne. – Zwróciłam się do Ireland, mówiąc: – Na kolejne dwa weekendy wyjeżdżam z Nowego Jorku, ale potem się umówimy. – Zarezerwuję sobie czas – obiecała i uściskała mnie mocno. Następnie odwróciłam się do Cary’ego i ujęłam jego dłoń. – Dzięki, że przyszedłeś. – Żartujesz? Dawno się tak nie ubawiłem.

On i Brett wymienili jakiś skomplikowany uścisk ręki. – Dobra robota, chłopie. Jestem pod wrażeniem – rzucił Cary. – Dzięki, że przyszedłeś. Złapiemy się później. Brett oparł rękę w zagłębieniu u dołu moich pleców i ruszyliśmy.

17

Gideon nie pojawił się w Tableau One. W pewnym sensie byłam z tego zadowolona. Nie chciałam, żeby Brett pomyślał, że uknułam intrygę, choć nie miałam cienia wątpliwości, że gdyby nawet stanął na głowie, to i tak bym do niego nie wróciła. Kiedyś bardzo wiele dla mnie znaczył i chciałam, abyśmy zostali przyjaciółmi, o ile oczywiście było to możliwe. Wciąż jednak niepokoiło mnie, co Gideon myśli o moim spotkaniu z Brettem i jak bardzo je przeżywa. Kiedy dłubałam widelcem w talerzu, zbyt rozkojarzona, żeby jeść, podszedł do nas Arnoldo Ricci, aby się z nami przywitać. Był zabójczo przystojny i fantastycznie się prezentował w śnieżnobiałym fartuchu szefa kuchni. Zawstydziłam się, że rozgrzebałam na talerzu tyle smakowitości. Uwielbiany przez media kuchmistrz Arnoldo był przyjacielem Gideona, cichego wspólnika w Tableau One. Między innymi właśnie z tego powodu zdecydowałam się zjeść tu kolację z Brettem. Jeśli Gideon zechce wiedzieć, co się podczas niej wydarzyło, może wypytać Arnolda, któremu w pełni ufał. Oczywiście miałam nadzieję, że Gideon ufa mi na tyle, aby uwierzyć także w moje słowa, ale zdawałam sobie sprawę z tego, że nasz związek przeżywa kryzys, a wzajemna zaborczość jest zaledwie wierzchołkiem góry lodowej. – Bardzo się cieszę, że cię widzę, Evo – powiedział Arnoldo z czarującym włoskim akcentem. Musnął ustami mój policzek, przysunął sobie krzesło i usiadł. Następnie podał Brettowi dłoń: – Witamy w Tableau One. – Arnoldo jest fanem Six-Ninths – wyjaśniłam Brettowi. – Był ze mną i Gideonem na koncercie.

Brett skrzywił się, ściskając dłoń Arnolda. – Miło mi. Czy miałeś wątpliwą przyjemność obejrzeć oba pokazy? Chodziło mu o awanturę, którą wywołał Gideon. Arnoldo doskonale wiedział, do czego muzyk pił. – Owszem. Eva jest dla Gideona bardzo ważna. – Podobnie jak dla mnie – odgryzł się Brett, chwytając oszroniony kufel z piwem Nastro Azzurro. – W takim razie Che vinca il migliore. Niech zwycięży najlepszy – skwitował z uśmiechem Arnoldo. – Uch. – Odchyliłam się na krześle. – Nie jestem nagrodą. Czy też inaczej: jaka tam ze mnie nagroda. Arnoldo obrzucił mnie spojrzeniem. Doskonale wiedziałam, że różnimy się w tej kwestii. Nie miałam do niego o to żalu. Wiedział, że całowałam się z Brettem, i widział, jak agresywnie zareagował na to Gideon. – Nie smakuje ci? – spytał. – Gdyby było dobre, już dawno wylizałabyś talerz do czysta. – Podajecie wielkie porcje – zauważył Brett. – Eva kocha jeść. Brett spojrzał na mnie.

– To prawda? Wzruszyłam ramionami. Czyżby wreszcie dotarło do niego, że tak naprawdę niewiele o sobie wiemy? – Obżarstwo to tylko jedna z moich wielu wad. – Nie zgadzam się z tobą – odrzekł Arnoldo, po czym zwrócił się w stronę mojego towarzysza: – Jak się udał pokaz wideoklipu? – Chyba dobrze. – Brett bacznie mnie obserwował, odpowiadając na pytanie Arnolda. Skinęłam głową, nie chcąc psuć uroczystej chwili dla zespołu. Co się stało, to się nie odstanie. Nie powinnam mieć Brettowi za złe jego intencji, mogłam mieć jedynie żal o jego niestosowne zachowanie. – Zespół ma spore szanse wspiąć się na gwiazdorski szczyt – oznajmiłam. – Mogę się pochwalić, że odkryłem was lata świetlne temu. Poznałem się na was, kiedy byliście kompletnie nieznani. – Arnoldo uśmiechnął się do Bretta. – Kupiłem wasz pierwszy singiel na iTunes jeszcze wtedy, kiedy było to wasze jedyne nagranie. – Bardzo to doceniam, chłopie – odparł Brett – Nie byłoby nas bez naszych fanów. – Osiągnęliście sukces, bo jesteście dobrzy w tym, co robicie. – Arnoldo spojrzał na mnie i zapytał: – Rozumiem, że zamówicie deser? Dolać wam wina? Kiedy rozparł się wygodnie na krześle, zrozumiałam, że odgrywa rolę przyzwoitki. Zerknęłam na Bretta. Jego sarkastyczny uśmieszek powiedział mi, że i on na to wpadł. – A więc – podjął nowy temat Arnoldo – co słychać u Shawny?

Westchnęłam w duchu. Całe szczęście, że Arnoldo był niańką, na którą z przyjemnością się patrzyło.

*

Było tuż po dziesiątej, kiedy wynajęty przez Bretta kierowca podrzucił nas do mnie. Zaprosiłam Bretta na górę. Nie mogłam się od tego wykręcić, nie chciałam być wobec niego niegrzeczna. Brett ze zdumieniem patrzył na fasadę budynku oraz na odźwiernego w recepcji, który pracował na nocną zmianę. – Chyba zgarniasz kupę szmalu – stwierdził, kiedy szliśmy do windy. Nagle usłyszałam szybki stukot obcasów na marmurowej posadzce i okrzyk: – Evo! Wzdrygnęłam się na dźwięk głosu Deanny. – Masz na nią uważać, to dziennikarka – zdążyłam szepnąć do Bretta, zanim się do niej odwróciłam. – To źle wróży, prawda? – odszepnął Brett, odwracając się razem ze mną. – Witaj, Deanna – przywitałam reporterkę, zmuszając się do uśmiechu. – Cześć. – Ciemne oczy Deanny omiotły Bretta od stóp do głów, po czym dziennikarka energicznie wyciągnęła do niego rękę na powitanie. – Brett Kline, zgadza się? Nazywam się Deanna Johnson.

– W czym mogę ci pomóc? – spytałam ją, kiedy podali sobie z Brettem dłonie. – Najmocniej przepraszam, że zakłócam wam spokój. Nie miałam pojęcia, że znowu jesteście razem, dopóki nie zobaczyłam was wieczorem na imprezie Vidala. – Deanna uśmiechnęła się do Bretta. – Rozumiem, że jesteś cały i zdrowy po sprzeczce z Gideonem Crossem. Brett uniósł brwi. – Nie rozumiem, o czym mówisz – odpowiedział. – Doszły mnie słuchy, że ty i Cross wymierzyliście sobie parę ciosów podczas awantury. – Ktoś ma bujną wyobraźnię – rzekł lekko Brett. Czy Gideon zdążył z nim porozmawiać? A może Brett nauczył się unikać wpadek dzięki szkoleniom medialnym? Byłam wściekła, że Deanna czekała pod moim domem, aby śledzić moje ruchy. Czy też ruchy Gideona, ściśle rzecz biorąc, bo to na jego punkcie miała obsesję. Tyle tylko, że do mnie miała łatwiejszy dostęp. – Zatem moje źródło okazało się niewiarygodne – powiedziała Deanna szorstko, wykrzywiając twarz w uśmiechu. – Na to wygląda – odparł Brett swobodnie. Następnie reporterka zwróciła się do mnie: – Evo, widziałam cię dzisiaj z Gideonem. Mój fotograf zrobił wam rewelacyjne zdjęcia. Wpadłam poprosić cię o oświadczenie, ale skoro widzę cię z Brettem, czy mogę prosić

o komentarz na temat statusu waszego związku? Mimo że pytanie było skierowane do mnie, w tym momencie wtrącił się Brett, pokazując w uśmiechu uroczy dołeczek. – Myślę, że piosenka Golden doskonale go określa. Mamy wspólną przeszłość i jesteśmy przyjaciółmi. – Dziękuję za uroczą metaforę. – Deanna świdrowała mnie wzrokiem. Odwzajemniłam się jej pięknym za nadobne. – Nie zatrzymuję was. Dziękuję, że poświęciliście mi chwilę. – Jasne. – Chwyciłam Bretta za rękę i pociągnęłam go za sobą. – Dobranoc. Pospiesznie udaliśmy się do windy. Odprężyłam się dopiero wtedy, kiedy zamknęły się za nami drzwi. – Czy mogę spytać, dlaczego dziennikarze tak bardzo interesują się, z kim chodzisz na randki? Zerknęłam na Bretta, który opierał się o ścianę windy. Opuścił ręce po obu stronach bioder i chwycił się barierki. Na jego widok przeszył mnie dreszcz podniecenia. Był bez dwóch zdań seksowny. Wciąż jednak wracałam myślami do Gideona, nie mogąc doczekać się chwili, kiedy znowu będę mogła z nim być i rozmawiać. – Deannę kiedyś łączyło coś z Gideonem i jest na niego nieźle wkurzona. – I to cię nie niepokoi? Potrząsnęłam głową. – Nie jest tak, jak myślisz.

Winda stanęła na moim piętrze. Zaprowadziłam Bretta do apartamentu. Nie dawała mi spokoju myśl, że muszę przejść obok drzwi Gideona, aby znaleźć się u siebie. Czy on czuł się tak samo, kiedy spędzał czas z Corinne? Czy ogarniało go poczucie winy i był niespokojny? Kiedy weszłam do środka, odniosłam wrażenie, że mój współlokator całkiem się ulotnił. Wszystkie światła były zgaszone, co najdobitniej świadczyło o jego nieobecności. Gdy Cary był w pobliżu, zawsze paliły się wokół lampy. Nacisnęłam przycisk i odwróciłam się do Bretta dokładnie w chwili, kiedy on zwrócił wzrok w stronę podwieszonych pod sufitem lampek rozświetlających pomieszczenie. Zawsze odczuwałam skrępowanie, widząc, jak ludzie reagują na to, że jestem zamożna. Brett rzucił mi pochmurne spojrzenie. – Czy ja aby dobrze zrobiłem, stawiając na karierę muzyczną? – Moja pensja nie starczyłaby na ten apartament. Mój ojczym go opłaca. Przynajmniej na razie. – Poszłam do kuchni i położyłam torebkę oraz torbę na stołku przy barze. – Czy twoi znajomi i Crossa są tacy jak wy? – Niektórzy. – Czy bardzo się od nich różnię? Zaskoczył mnie tym pytaniem, chociaż mogłam się go spodziewać. – Nie oceniam ludzi po stanie ich kont. Napijesz się czegoś? – Nie, dziękuję.

Wskazałam dłonią kanapę. Usiedliśmy na niej. – Nie podobał ci się klip – oświadczył Brett, kładąc dłoń na oparciu. – Nic takiego nie powiedziałam. – Nie musiałaś. Miałaś to wypisane na twarzy. – Chodzi o wątek... osobisty. Spojrzenie jego zielonych oczu tak mnie paliło, że oblałam się rumieńcem. – Wszystko pamiętam, Evo. Nie ma takiej rzeczy związanej z tobą, o której bym zapomniał. Teledysk jest tego dowodem. – Tylko dlatego, że niewiele musiałeś zapamiętać – powiedziałam z naciskiem. – Możesz sobie myśleć, że cię nie znam, ale widziałem cię w takich akcjach, o których Cross nie ma bladego pojęcia. – To samo mogę powiedzieć o tobie. – Być może. – Brett niechętnie się ze mną zgodził, stukając cicho palcami w poduszkę. – Powinienem wylecieć jutro skoro świt, ale mogę też złapać późniejszy lot. Poleć ze mną, Evo. W weekend gramy w Seattle i San Francisco. Wrócisz w niedzielę wieczorem. – Nie mogę. Mam inne plany. – W następny weekend będziemy w San Diego. Może przyjedziesz? – Brett przesunął palcami po moim ramieniu. – Będzie jak za dawnych lat, plus dwadzieścia tysięcy ludzi.

Zamrugałam. Wydawałoby się, że prawdopodobieństwo, iż Brett i ja znajdziemy się w San Diego w tym samym momencie, było bliskie zera, a jednak. – Lecę z Carym do Południowej Kalifornii. – No to spiknijmy się w następny weekend. – Umówmy się – poprawiłam go i podniosłam się, ponieważ wstał. – Wychodzisz? Zbliżył się o krok. – Czy to znaczy, że chcesz, abym został? – Brett... – Jasne. – Uśmiechnął się tak smutno, że poczułam przyspieszone bicie serca. – Zobaczymy się w następny weekend. – Dziękuję za zaproszenie – powiedziałam na pożegnanie, gdy podeszliśmy do drzwi. W pewien sposób było mi przykro, że tak szybko wychodzi. – Szkoda, że nie spodobał ci się wideoklip. – Nieprawda. – Chwyciłam go za rękę. – Właśnie, że mi się podobał. Osiągnąłeś wielki sukces. Po prostu dziwnie się czułam, kiedy patrzyłam na siebie z pozycji obserwatora. – Taa, jasne. – Brett dotknął dłonią mojego policzka i schylił się, aby mnie pocałować. Odwróciłam głowę, więc dotknął jedynie mojego policzek koniuszkiem nosa. Delikatny zapach wody kolońskiej zmieszał się z zapachem jego skóry, drażniąc moje zmysły i przywołując

wspomnienie gorących scen. Dotyk jego ciała tak blisko mojego był boleśnie znajomy. Kiedyś szalałam na jego punkcie, marząc o tym, żeby on czuł do mnie to samo. Teraz, gdy to osiągnęłam, czułam wyłącznie słodką gorycz na wspomnienie naszych wspólnych chwil. Nagle Brett chwycił mnie za ramiona. – Pamiętam, jakie to uczucie cię posiąść – szepnął głębokim i chrapliwym głosem. – Jak to jest być w tobie. Marzę, żeby znowu to zrobić. Na moment zabrakło mi tchu. – Dziękuję za kolację. Dotknął wargami mojego policzka. – Odezwij się do mnie. I tak do ciebie zadzwonię, ale będzie mi miło, jeśli wykażesz inicjatywę. Zgoda? Skinęłam głową, przełknęłam ślinę i wymamrotałam: – Tak. Kiedy tylko wyszedł, rzuciłam się do torebki, aby sprawdzić wiadomości. Mój telefon na kartę nie zarejestrował jednak żadnych nieodebranych połączeń ani esemesów. Chwyciłam klucze i pobiegłam do apartamentu Gideona. Mieszkanie było pogrążone w ciemności i zupełnie martwe. Od razu wiedziałam, że go nie ma. Nie musiałam nawet sprawdzać zawartości artystycznie zdobionej szklanej misy, do której Gideon zawsze wsypywał zawartość kieszeni, gdy wchodził.

Z uczuciem, że coś nie gra, wróciłam do siebie. Zostawiłam klucze na blacie i poszłam do sypialni, a potem prosto pod prysznic. Wciąż dręczył mnie niepokój, nie opuścił mnie nawet wtedy, gdy zmyłam z siebie lepki i brudny osad upalnego popołudnia. Wmasowałam szampon we włosy, rozmyślając nad minionym dniem. Ogarniała mnie coraz większa złość, że Gideon wyszedł Bóg wie gdzie, zamiast być tu ze mną i rozwiązywać nasze problemy. I wtedy szóstym zmysłem wyczułam jego obecność. Spłukałam z twarzy mydło, odwróciłam się i zobaczyłam, jak wchodzi do sypialni i ściąga krawat. Wyglądał na znużonego i wyczerpanego, czym o dziwo bardziej mnie zmartwił, niż rozzłościł. – Hej – powiedziałam na powitanie. Gideon zrzucał ubranie szybkimi, metodycznymi ruchami, nie odrywając ode mnie wzroku. Stanął przede mną w całej swojej nagiej okazałości, wszedł pod prysznic, zbliżył się i mocno mnie przytulił. – Hej – powtórzyłam, odwzajemniając jego uścisk. – Co się stało? Jesteś nieswój z powodu wideoklipu? – Jestem wściekły – przyznał od razu, nie owijając w bawełnę. – Powinienem był sprawdzić wcześniej ten klip, kiedy zrozumiałem, że ta piosenka jest o tobie. – Przykro mi. Odsunął się i spojrzał na mnie. Gorąca para spod prysznica osiadała powoli na jego włosach. Był o niebo bardziej seksowny od Bretta. A to, co do mnie czuł – z wzajemnością – było bez porównania głębsze.

– Przed zakończeniem pokazu odebrałem telefon od Corinne. Wpadła w absolutną histerię... Kompletnie straciła panowanie nad sobą. Ponieważ jej stan miał związek ze mną, pojechałem do niej. Zaczerpnęłam tchu, zmagając się z nagłym atakiem zazdrości. Nie miałam prawa się tak czuć, zwłaszcza po spotkaniu z Brettem. – I jak poszło? Gideon delikatnie ujął moją głowę i odchylił do tyłu. – Zamknij oczy. – Powiedz mi. – Zaraz. – Spłukał mi mydliny z włosów i rzekł: – Chyba już wiem, w czym tkwi problem. Corinne bierze leki przeciwdepresyjne, które niewłaściwie jej dobrano. – Coś ty! – Miała przyznać się swojemu psychiatrze, jak na nią działają, ale nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, jak dziwnie się zachowuje. Odbyliśmy bardzo długą rozmowę, po której wreszcie sobie to uświadomiła. Wytłumaczyłem jej też, dlaczego tak się dzieje. Wyprostowałam się i otarłam oczy, chcąc powstrzymać narastającą irytację spowodowaną faktem, że inna kobieta jest przedmiotem zainteresowania mojego mężczyzny. Nie wykluczałam także możliwości, że Corinne wymyśliła całą tę grę tylko po to, aby zmusić Gideona, żeby do niej przyszedł. Mój ukochany zamienił się ze mną miejscami i wszedł pod natrysk. Woda spływała po

jego cudownym ciele, czule muskając jędrne krągłości i twarde mięśnie. – I co teraz będzie? – zapytałam. Gideon z ponurą miną wzruszył ramionami. – Corinne ma jutro wizytę u swojego psychiatry. Poradzi się go, czy ma całkiem odstawić leki, czy przejść na inne. – I ty masz jej pomóc w podjęciu tej decyzji? – zapytałam go oskarżycielskim tonem. – To nie ja jestem za nią odpowiedzialny. – Gideon nie odrywał ode mnie wzroku, przekazując mi bez słów, że rozumie mój strach i złość. Jak zawsze doskonale odczytywał moje uczucia. – Oznajmiłem jej to. Potem zadzwoniłem do Giroux i wszystko mu opowiedziałem. Musi przyjechać i zaopiekować się żoną. Gideon sięgnął po szampon, który stał na szklanej półce wśród jego kosmetyków. Kiedy tylko zgodziłam się zostać jego dziewczyną, przeniósł do mojego apartamentu własne przybory toaletowe, a swoją łazienkę wyposażył w przedmioty, których ja potrzebowałam na co dzień. – Poza tym Corinne padła ofiarą prowokacji. Zanim do mnie zadzwoniła, odwiedziła ją Deanna i pokazała zdjęcia, które zrobiła nam podczas promocji wideoklipu. – Genialnie – mruknęłam. – Teraz rozumiem, dlaczego Deanna zaczaiła się w holu mojego domu. – Doprawdy? – Gideon zamruczał tak groźnie, że aż zrobiło mi się żal reporterki. Ale tylko przez ułamek sekundy. Właśnie wykopała sobie całkiem pokaźny grób. – Pewnie pstryknęła ci śliczne fotki, kiedy zjawiasz się u Corinne, i chciała mnie tym drażnić. – Skrzyżowałam ramiona. – Obsesyjnie na ciebie czatuje.

Gideon odchylił głowę, żeby ją spłukać. Jego bicepsy napięły się, kiedy przesuwał palcami po włosach. Był bezwstydnie i zmysłowo męski. Oblizałam usta, podniecona jego widokiem, chociaż wciąż złościła mnie sytuacja związana z byłymi dziewczynami Gideona. Przytuliłam się do niego i wylałam z flakonika kilka kropel płynu do kąpieli. Następnie przesunęłam dłońmi po jego torsie. Gideon jęknął cicho i powiedział: – Uwielbiam, kiedy mnie dotykasz. – To się świetnie składa, bo ja uwielbiam to robić. Gideon musnął mój policzek, a wyraz jego oczu złagodniał. Patrzył z uwagą, być może oceniając, czy mam ochotę na małe rżnięcie. Nie byłam jednak w nastroju. Pragnęłam go, teraz i zawsze, ale uwielbiałam także jego towarzystwo. Niełatwo było się nim rozkoszować, kiedy patrząc na niego, myślałam wyłącznie o jednym. – Tego właśnie chciałem – powiedział. – Po prostu z tobą być. – Tyle się wokół nas dzieje, że aż trudno złapać oddech. Jak nie jedno, to drugie. – Końcami palców przejechałam po jego twardych mięśniach brzucha. Oboje się pragnęliśmy, żądza aż wibrowała między nami, a wraz z nią to cudowne uczucie, że jest się blisko kogoś, kto jest nam drogi i potrzebny. – Ale dobrze nam idzie, prawda? W odpowiedzi Gideon musnął wargami moje czoło. – Całkiem dobrze. Myślę tylko o tym, żeby cię jutro porwać i uciec stąd choć na chwilę, z dala od wszystkiego i wszystkich. Mieć cię tylko dla siebie.

Na samą myśl uśmiechnęłam się z rozkoszą. – Ja też.

*

Przebudziłam się, kiedy Gideon ostrożnie wstawał z łóżka. Zamrugałam, dostrzegając, że telewizor wciąż jest włączony, chociaż ma ściszony dźwięk. Widocznie zasnęłam wtulona w Gideona, rozkoszując się chwilą sam na sam z nim, po wielu godzinach, które musieliśmy spędzić oddzielnie. – Dokąd idziesz? – szepnęłam. – Spać. – Dotknął mojego policzka. – Ledwo żyję. – Zostań ze mną. – Nawet o to nie proś. Westchnęłam, rozumiejąc, czego się obawiał. – Kocham cię. Gideon pochylił się i przywarł ustami do moich warg. – Nie zapomnij zabrać ze sobą paszportu. – Będę o nim pamiętać. Jesteś pewien, że nie muszę pakować nic innego? – Na sto procent. – Znowu mnie pocałował, po czym zniknął.

*

W piątek włożyłam do pracy lekką dżersejową sukienkę wiązaną z boku, która nadawała się również na daleki rejs samolotem. Nie miałam pojęcia, dokąd Gideon mnie zabiera, ale wiedziałam, że bez względu na okoliczności będę się w niej czuła wygodnie. Po wejściu do biura zobaczyłam, że Megumi rozmawia przez telefon, więc tylko pomachałyśmy sobie na powitanie. Poszłam prosto do mojego boksu. Zdążyłam usiąść, gdy zajrzała pani Field, prezes Waters Field & Leaman. W szarym spodniumie z miękkiego materiału wyglądała na silną i pewną siebie kobietę. – Dzień dobry, Evo – przywitała się. – Przekaż Markowi, żeby przyszedł do mojego gabinetu, jak tylko zjawi się w pracy. – Oczywiście. – Skinęłam głową, patrząc z podziwem na jej naszyjnik składający się z trzech sznurów czarnych pereł. Pięć minut później przekazałam prośbę pani prezes Markowi, który potrząsnął głową. – Założę się, że straciliśmy kontrakt z Adrianną Vineyards. – Tak sądzisz? – Nie znoszę tych przeklętych konkursów na zapytania ofertowe. Zleceniodawcy mają gdzieś jakość i doświadczenie. Szukają tylko tych, którzy są na tyle zdesperowani, że oddadzą swoje usługi za friko. Odłożyliśmy prace nad wszystkimi innymi zleceniami, żeby sprostać ostatecznemu terminowi składania ofert. Mark otrzymał tę propozycję, gdyż tak wspaniale poprowadził projekt

Kingsman Vodka. – Ich strata – starałam się go pocieszyć. – Wiem, ale mimo to liczyłem na to zlecenie, choć wiedziałem, że mamy małe szanse. Życz mi, abym się mylił. Pokazałam mu uniesiony kciuk, a on poszedł do gabinetu Christine Field. Właśnie miałam wstać, żeby zrobić sobie kawę w pokoju socjalnym, kiedy zadzwonił telefon na moim biurku. – Biuro Marka Garrity’ego – rzuciłam do słuchawki. – Przy telefonie Eva Tramell. – Eva, kochanie. Odetchnęłam głośno, słysząc płaczliwy głos mojej matki. – Cześć, mamo. Jak się masz? – Czy możemy się spotkać? Może zjemy razem lunch? – Jasne. Dzisiaj? – Byłoby wspaniale. – Matka zaczerpnęła tchu, co zabrzmiało, jakby wydała z siebie szloch. – Muszę się z tobą zobaczyć. – Jasne. – Żołądek skurczył mi się z niepokoju. Nie znosiłam, kiedy mama wpadała w rozpacz. – Gdzie się chcesz spotkać? – Przyjadę po ciebie z Clancym. Jadasz obiad w południe, prawda?

– Tak. Będę czekała przed firmą. – Dobrze. – Po chwili dodała: – Kocham cię. – Wiem, mamo. Ja ciebie też. Jeszcze długo po skończeniu rozmowy wpatrywałam się w aparat telefoniczny. Co się teraz stanie z naszą rodziną? Szybko napisałam esemesa do Gideona z informacją, że muszę przełożyć lunch. Najważniejsze było naprawienie relacji z matką. Wiedziałam, że muszę mieć w organizmie więcej kofeiny, aby sprostać wyzwaniom dnia, udałam się więc po kolejny kubek.

*

W samo południe odeszłam od biurka i skierowałam się do lobby. Z upływem godzin byłam coraz bardziej podekscytowana wyjazdem w nieznane z Gideonem oraz tym, że znajdę się z dala od Corinne, Deanny i Bretta. Zobaczyłam go, gdy tylko przeszłam przez bramkę wejściową. Jean-François Giroux stał przy stanowisku ochrony. Wyglądał na Europejczyka w każdym calu, i to w dodatku bardzo atrakcyjnego. Jego falujące włosy były dłuższe niż te, które widziałam na zdjęciach, a opalenizna nie tak mocna. Zacięte usta okalała kozia bródka. Na żywo jego bladozielone oczy były jeszcze bardziej intrygujące, mimo czerwonych obwódek. Na widok małej torby podróżnej, która stała przy jego nogach, pomyślałam, że Giroux przyjechał do Crossfire prosto z lotniska.

– Mon Dieu. Wprost nie mieści się w głowie, żeby windy jeździły aż tak wolno – zagadnął ochroniarza Giroux. W jego głosie dyskretnie pobrzmiewał francuski akcent. – To niemożliwe, żeby jazda z góry na dół zajmowała aż dwadzieścia minut. – Pan Cross zaraz się z panem spotka – rzucił obcesowo strażnik, nie ruszając się z krzesła. Jakby wyczuwając na sobie mój wzrok, Giroux odwrócił się nagle i spojrzał na mnie przenikliwie. Bez ostrzeżenia odszedł od stanowiska ochrony i ruszył w moją stronę. Krój jego garnituru był węższy niż garniturów Gideona, bardziej dopasowany w pasie i z węższymi nogawkami. Giroux wydał mi się zbyt sztywny i schludny, mężczyzna, który zdobywa władzę poprzez narzucanie swoich reguł. – Czy pani jest Evą Tramell? – spytał, wprawiając mnie w osłupienie tym, że mnie rozpoznał. – Pan Giroux? – odwzajemniłam się, wyciągając do niego dłoń na powitanie. Giroux ujął moją dłoń i niespodziewanie pochylił się w moim kierunku, całując mnie w oba policzki. Jego pocałunek był ledwie muśnięciem, ale nie w tym rzecz. Nawet jak na Francuza to był zbyt familiarny gest wobec nieznajomej osoby. Kiedy Giroux się cofnął, spojrzałam na niego, wysoko unosząc brwi. – Czy znajdzie pani czas, żeby ze mną porozmawiać? – zapytał, wciąż trzymając moją rękę. – Obawiam się, że dzisiaj nie. – Delikatnie cofnęłam dłoń. Wielki hol pełen pędzącego we wszystkie strony tłumu dawał złudzenie anonimowości, ale w pobliżu niechybnie czaiła się Deanna. Musiałam bardzo uważać na towarzystwo, w którym przebywam. – Jestem już umówiona na lunch, a od razu po pracy wyjeżdżam.

– W takim razie może jutro? – Nie będzie mnie przez cały weekend. Najwcześniej mogę się spotkać w poniedziałek. – Wyjeżdża pani z Nowego Jorku? Z Crossem? Przechyliłam głowę na bok i obserwowałam go, próbując odczytać jego intencje. – To nie jest pańska sprawa, ale tak. Powiedziałam mu prawdę, żeby wiedział, iż w życiu Gideona jest kobieta, i nie jest nią Corinne. – Czy to pani nie przeszkadza – Giroux wyraźnie zmienił ton na chłodniejszy – że Cross wykorzystał moją żonę, aby pani była o niego zazdrosna i wróciła do niego? – Gideon chce zachować przyjazne stosunki z Corinne. Przyjaciele spędzają ze sobą dużo czasu. – Jest pani blondynką, ale to niemożliwe, że jest pani tak naiwna, aby w to wierzyć. – Jest pan zdenerwowany – odcięłam się – ale z pewnością wie pan, że zachowuje się jak głupek. Zarejestrowałam obecność Gideona, zanim poczułam jego dłoń na ramieniu. – Niech pan przeprosi, Giroux – przerwał nam rozmowę z niebezpieczną delikatnością. – I niech pan to zrobi szczerze. Giroux zerknął na niego z taką furią i odrazą, że nerwowo przestąpiłam z nogi na nogę.

– To, że każesz mi na siebie czekać, Cross, dowodzi tylko braku klasy, której i tak się po tobie nie spodziewałem. – Gdybym celowo cię obraził, doskonale byś o tym wiedział. – Wargi Gideona ułożyły się w linię cienką niczym ostrze. – Przeprosiny, Giroux. Wobec Corinne zawsze zachowywałem się kulturalnie i z szacunkiem. Okażesz Evie taką samą kurtuazję. Postronny obserwator dostrzegłby tylko zrelaksowaną i luźną posturę Gideona, ale ja wyczułam w nim ślepą furię. Wyczułam ją w obu mężczyznach – jednym ognistym, a drugim lodowato zimnym. Napięcie między nimi rosło bardzo szybko. Zdawało się, że przestrzeń wokół nas się zmniejsza, co było absurdalne, biorąc pod uwagę szerokość i głębię holu oraz wysokość sufitu. Przestraszyłam się, że zaraz zaczną się bić, nie zważając na tłum wokół, więc chwyciłam Gideona za rękę i delikatnie ją ścisnęłam. Giroux opuścił wzrok na nasze złączone dłonie, ale zaraz uniósł głowę i zajrzał mi głęboko w oczy. – Pardonnez-moi – powiedział, pochylając lekko głowę w moją stronę. – Pani nie jest niczemu winna. – Nie będziemy cię zatrzymywać – mruknął do mnie Gideon, przesuwając kciukiem po moich knykciach. Zwlekałam jednak, bojąc się zostawić ich samych. – Powinien pan być ze swoją żoną – powiedziałam do Giroux. – To ona powinna być ze mną – poprawił mnie.

Przypomniałam sobie, że nie przyjechał za nią do Stanów, kiedy go porzuciła. Zamiast na naprawianiu swojego małżeństwa, skupił się na przerzucaniu winy na Gideona. – Evo! – zawołała mama, która weszła właśnie do budynku. Podeszła do mnie w szpilkach od Louboutina w kolorze cielistym, jej smukłe ciało spowijała miękka jedwabna sukienka w podobnym kolorze, wiązana na szyi. Na tle ciemnego holu wyłożonego marmurem wyglądała jak jasny motyl. – Czas na ciebie, aniołku – powiedział Gideon. – Potrzebuję minuty, Giroux. Zawahałam się, zanim się z nimi pożegnałam. – Do widzenia, panie Giroux. – Panno Tramell – odpowiedział, odrywając wzrok od Gideona. – Do miłego zobaczenia. Zostawiłam ich, bo nie miałam wyjścia, ale nie podobało mi się to. Gideon odprowadził mnie do matki, a ja posłałam mu spojrzenie pełne zatroskania. Jego wzrok dodał mi pewności siebie. Ujrzałam w nich tę samą ukrytą siłę i bezkompromisową kontrolę, którą rozpoznałam w chwili, kiedy się poznaliśmy. Wiedziałam, że da sobie radę z Giroux. Poradzi sobie ze wszystkim. – Miłego lunchu – powiedział Gideon, całując moją mamę w policzek, po czym odwrócił się do mnie i pocałował mnie szybko i mocno w usta. Obserwowałam go, jak odchodził, mocno zaniepokojona napięciem, z jakim wpatrywał się w niego Giroux. Dopiero kiedy poczułam na ramieniu dotknięcie dłoni mamy, zwróciłam na nią uwagę.

– Cześć – powiedziałam, próbując odegnać niepokój. Czekałam na jej pytanie, czy panowie do nas dołączą. Matka uwielbiała spędzać czas z bogatymi przystojniakami. Tymczasem wcale o to nie zapytała. – Czy ty i Gideon staracie się pogodzić? Dochodzicie do porozumienia? – spytała zamiast tego. – Tak. Przechodząc przez drzwi obrotowe, zerknęłam na nią. Wyglądała na jeszcze bardziej kruchą niż zazwyczaj. Była blada, jej oczom brakowało blasku. Poczekałam na nią na zewnątrz. Starałam się przystosować zmysły do zmiany wynikającej z przejścia z chłodnego przestronnego lobby na duszne, parne powietrze, w którym rozbrzmiewał hałas ulicznego ruchu. Uśmiechnęłam się do Clancy’ego, który otworzył mi tylne drzwi limuzyny. – Witaj, Clancy. Kiedy mama z gracją weszła do środka, Clancy także się do mnie uśmiechnął. Przynajmniej tak zinterpretowałam drobny grymas w okolicach jego ust. – Jak się masz? – spytałam. Energicznie skinął głową w odpowiedzi, po czym rzucił: – A ty? – Daję radę. – Wszystko będzie dobrze – powiedział, a ja usiadłam obok mamy. W głosie Clancy’ego było o wiele więcej przekonania niż w moim.

*

Pierwsze minuty lunchu wypełniła krępująca cisza. Promienie słoneczne wtargnęły do wybranego przez mamę bistra New American, co tylko podkreśliło napięcie między nami. Czekałam, aż zacznie rozmowę, skoro to ona zaproponowała spotkanie. Miałam jej mnóstwo do powiedzenia, ale najpierw chciałam usłyszeć, co jest dla niej najistotniejsze. Czy chciała porozmawiać o tym, że przestałam jej ufać, kiedy kazała zamontować w moim roleksie urządzenie śledzące? Czy też o tym, że zdradziła Stantona z moim ojcem? – Piękny – stwierdziła, patrząc na mój nowy zegarek. – Dziękuję. – Zakryłam go dłonią, chroniąc przed jej wzrokiem. Zegarek był dla mnie bezcenny, stanowił bardzo osobistą pamiątkę. – Gideon mi go kupił. Matka spojrzała na mnie z przerażeniem. – Chyba nie powiedziałaś mu o urządzeniu namierzającym? – O wszystkim mu mówię. Nie mamy przed sobą żadnych tajemnic. – Może ty nie masz. A on? – Jesteśmy jak lita skała – odrzekłam pewnym głosem. – Z każdym dniem coraz bardziej. – Ach tak. – Mama skinęła głową, a jej krótkie loczki delikatnie zafalowały. – To... wspaniale, Evo. On będzie umiał się tobą zaopiekować. – Już to robi, w taki sposób, w jaki tego potrzebuję, i nie ma to żadnego związku

z pieniędzmi. Matka zacisnęła usta, słysząc gorycz w moim głosie. Nawet się nie skrzywiła, bo umyślnie unikała grymasów, aby chronić swoją nieskazitelną skórę. – Nie banalizuj pochopnie sprawy pieniędzy, Evo. Nigdy nie wiadomo, kiedy i dlaczego będziesz ich potrzebować. W tym momencie ogarnęła mnie irytacja. Zawsze najbardziej zależało jej na pieniądzach i nie zważała, czy kogoś z tego powodu raniła. – Nie banalizuję – wybuchnęłam. – Ja tylko nie pozwolę, żeby pieniądze rządziły moim życiem. A zanim wypalisz coś w stylu, że to dla mnie takie proste, to zapewniam cię, że nawet gdyby Gideon stracił ostatni grosz, i tak bym z nim była. – Jest na to za bystry – odparła oschle. – I jeśli będziesz miała szczęście, nie zdarzy się nic, co pozbawi cię pieniędzy. Westchnęłam rozdrażniona tą rozmową. – Nigdy się nie zrozumiemy w tym względzie. Pięknie wymanikiurowanymi paznokciami gładziła srebrne sztućce. – Jesteś na mnie zła – powiedziała mama. – Czy ty nie zdajesz sobie sprawy, że tata się w tobie kocha? Tak bardzo cię kocha, że nie jest w stanie ułożyć sobie życia. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek się ożenił. Nigdy już nie znajdzie stałej partnerki, która się nim zaopiekuje. Mama przełknęła głośno ślinę i samotna łza spłynęła po jej policzku.

– Nie waż się płakać – rzuciłam, pochylając się w jej stronę. – Tu nie chodzi o ciebie. To nie ty jesteś tutaj ofiarą. – Nie wolno mi odczuwać bólu? – odwarknęła twardo. Nigdy wcześniej taka nie była. – Nie wolno mi płakać nad złamanym sercem? Przecież ja także kocham twojego ojca. Zrobiłabym wszystko, żeby był szczęśliwy. – Za mało go znasz. – Wszystko, co w życiu robiłam, robiłam w imię miłości. Wszystko. – Zaśmiała się z przymusem. – Mój Boże... Zastanawiam się, jak możesz znosić moją obecność, skoro tak nisko mnie cenisz. – Jesteś moją matką i zawsze byłaś po mojej stronie. Wiem, że próbujesz mnie chronić, nawet jeśli źle się do tego zabierasz. Kocham i ciebie, i tatę. Jest dobrym człowiekiem, który zasługuje na to, aby być szczęśliwy. Matka sięgnęła drżącą ręką po wodę i upiła łyczek. – Gdyby nie ty, żałowałabym, że się w ogóle poznaliśmy. Oboje bylibyśmy dzisiaj szczęśliwsi. A teraz już nic nie mogę w tej sprawie zrobić. – Mogłabyś z nim być. Uszczęśliwić go. Sądzę, że jesteś jedyną kobietą, która może to zrobić. – To niemożliwe – szepnęła. – Dlaczego? Bo nie jest bogaty? – Tak. – Dotknęła dłonią gardła. – Bo nie jest bogaty.

Była ze mną brutalnie szczera. Poczułam pustkę w sercu. Spoglądała przed siebie tak ponurym wzrokiem, jakiego nigdy wcześniej nie widziałam. Dlaczego tak rozpaczliwie potrzebowała pieniędzy? Czy kiedykolwiek się tego dowiem albo to zrozumiem? – Przecież ty jesteś bogata. Czy to ci nie wystarczy? – Dzięki trzem rozwodom matka zgromadziła majątek wart wiele milionów dolarów. – Nie. Spojrzałam na nią z niedowierzaniem. Utkwiła wzrok w punkcie daleko za mną. Jej trzykaratowe diamentowe kolczyki odbijały światło i mieniły się tęczą kolorów. – Nie rozumiesz. – To mi wytłumacz. Znowu spojrzała na mnie. – Może kiedyś. Kiedy przestaniesz się na mnie gniewać. Oparłam się wygodnie, czując nadchodzący atak bólu głowy. – To prawda. Jestem na ciebie zła, ponieważ nic w tym wszystkim nie rozumiem, a ty nie chcesz mi nic wytłumaczyć, ponieważ jestem na ciebie zła. Nie będzie nam łatwo dojść do porozumienia. – Wybacz mi, kochanie. – Matka przybrała błagalny wyraz twarzy. – To, co się wydarzyło między twoim ojcem a mną...

– Victorem. Dlaczego nigdy nie chcesz wymówić jego imienia? Wzdrygnęła się, po czym zapytała cicho: – Jak długo jeszcze zamierzasz mnie karać? – Wcale nie chcę cię karać. Po prostu nie rozumiem tego, co zrobiłaś. To było absurdalne, że siedziałyśmy w jasnym, zatłoczonym miejscu, i mówiłyśmy o bolesnych sprawach osobistych. Szkoda, że nie zaprosiła mnie do siebie do domu, w którym mieszkała ze Stantonem. Ale domyślałam się, że potrzebowała widowni, aby nie dać mi wybuchnąć i nie dopuścić, żebym straciła nad sobą panowanie. – Posłuchaj – rzekłam wreszcie, znużona całą tą sytuacją. – Cary i ja wyprowadzamy się z apartamentu, chcemy wynająć coś własnego. Mama wyprostowała się jak struna. – Co takiego? Nie bądź nierozważna! To niepotrzebne. – Nie zgadzam się z tobą. Nie ma już Nathana, a Gideon i ja chcemy spędzać więcej czasu razem. – Jaki to ma związek z faktem, że chcesz się wyprowadzić? – Mama rozpłakała się rzewnie. – Bardzo cię przepraszam. Co ja jeszcze mogę? – Tu nie chodzi o ciebie, mamo. – Zatknęłam za ucho kosmyk włosów, wiercąc się na krześle. Byłam przygnębiona jej płaczem. – Dobrze, powiem szczerze. Źle się czuję, mieszkając w apartamencie, za który płaci Stanton, po tym, co się wydarzyło między tobą a tatą. Najważniejsze jednak jest to, że Gideon i ja chcemy zamieszkać razem. Lepiej po prostu zacząć

wszystko od nowa w nowym miejscu. – Zamieszkać razem? – Matka natychmiast osuszyła łzy. – Przed ślubem? Evo, nie rób tego. To byłby ogromny błąd. A co z Carym? Przecież z twojego powodu przeniósł się do Nowego Jorku! – Cary zamieszka ze mną. – Nie miałam ochoty zwierzać się jej, że jeszcze nie uprzedziłam Cary’ego, iż Gideon zamieszka z nami. Miałam jednak nadzieję, że nie będzie się sprzeciwiał. – Będę częściej przebywać w domu i łatwiej będzie nam finansowo, jeśli we troje podzielimy się kosztami wynajmu. – Nie powinnaś mieszkać z kimś takim jak Gideon Cross bez ślubu. – Matka pochyliła głowę w moją stronę. – Przynajmniej w tej jednej sprawie mi zaufaj. Poczekaj na pierścionek. – Nie pali mi się do małżeństwa – odparłam, jednocześnie pocierając kciukiem od wewnątrz mój pierścionek. – Mój Boże. – Energicznie potrząsnęła głową. – Co ty wygadujesz! Przecież jesteś w nim śmiertelnie zakochana. – Za wcześnie na ślub. Jestem za młoda. – Masz dwadzieścia cztery lata. To najlepszy wiek. – Matka wyprostowała się z determinacją. Po raz pierwszy nie przeszkadzało mi to, bo częściowo wróciła jej dawna werwa. – Nie pozwolę ci tego zepsuć. – Mamo. Jej oczy błyszczały z wyrachowaniem. – Tylko mi zaufaj i zwolnij tempo. Już ja się wszystkim zajmę.

Beznadzieja. Wcale nie pocieszała mnie myśl, że matka stała po stronie Gideona w naszym sporze o termin małżeństwa.

18

Wychodząc po piątej z budynku Crossfire, wciąż myślałam o matce. Przy krawężniku czekał na mnie bentley. Kiedy podeszłam do samochodu, wysiadł z niego uśmiechnięty Angus. – Dobry wieczór, Evo. – Witaj, Angusie. – Odwzajemniłam jego uśmiech. – Jak się miewasz? – Doskonale. – Okrążył samochód od tyłu i otworzył tylne drzwi. Spojrzałam na niego uważnie. Ile tak naprawdę wiedział o Gideonie i Nathanie? Czy tyle, ile Clancy? A może jeszcze więcej? Wślizgnęłam się na chłodne siedzenie, wyjęłam telefon i zadzwoniłam do Cary’ego. Ponieważ włączyła się sekretarka, zostawiłam wiadomość na poczcie głosowej: – Hej, chcę ci tylko przypomnieć, że wyjeżdżam na weekend. Zrób to dla mnie i zastanów się nad przeprowadzką do Gideona. Przedyskutujemy to po moim powrocie. Przeniesiemy się do mieszkania, na które będzie nas stać. Tylko się nie zamartwiaj – dodałam, wyobrażając sobie jego minę. – Okej. Gdybyś mnie potrzebował i nie uda ci się złapać mnie na komórkę, wyślij mejla. Kocham cię. Właśnie się rozłączyłam, kiedy otworzyły się drzwi i pojawił się w nich Gideon. – Witaj, mistrzu. Gideon objął mnie za szyję i pocałował. Jego usta wpiły się w moje wargi, język wkręcił się do środka. Zaczął mnie smakować, a ja zapomniałam o całym świecie. Kiedy się odsunął, nie mogłam złapać tchu.

– Cześć, aniołku – rzekł chrapliwie. Po chwili, wykrzywiając usta, dodał: – Jak było na obiedzie z mamą? Westchnęłam. – Aż tak dobrze? – Gideon chwycił mnie za rękę. – Opowiedz mi. – Właściwie nie wiem, co ci powiedzieć. Było dziwnie. Angus siadł za kierownicą i włączył się do ruchu. – Dziwnie? – wypytywał mnie Gideon. – Czy niezręcznie? – Jedno i drugie. – Wyjrzałam przez przyciemnianą szybę, kiedy samochód zwolnił z powodu korków. Chodnikami energicznie podążały tłumy, a samochody utknęły w miejscu. – Matka nie przestaje mówić o pieniądzach. To nic nowego, jestem do tego przyzwyczajona. Według niej posiadanie pieniędzy jest działaniem zdroworozsądkowym. Dzisiaj wydała mi się jednak smutna i zrezygnowana. Cross z czułością gładził moje knykcie. – Może czuje się winna, że zdradziła Stantona. – Dobrze jej tak! Powinna mieć wyrzuty sumienia! Mimo to czuję, że chodzi o coś innego. Pojęcia nie mam. – Chcesz, abym się tym zajął? Odwróciłam głowę i napotkałam jego wzrok. Zawahałam się, rozważając ewentualne za i przeciw, zanim odpowiedziałam:

– Tak, chcę. Chociaż to krępujące. Prześwietliłam ciebie, doktora Lucasa, Corinne... Dokopuję się do sekretów ludzi, zamiast po prostu ich o nie zapytać. – Wobec tego zapytaj mamę, o co chodzi – odparł z powagą. – Miałam taki zamiar, ale odparła, że wszystko mi wyjaśni, kiedy przestanę się na nią gniewać. – Ech, kobiety – prychnął Gideon, lekko rozbawiony. – Czego chciał Giroux? Wiedziałeś o tym, że chce się z tobą spotkać i że do ciebie wpadnie? Gideon potrząsnął głową. – Giroux byłby najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem, gdyby mógł zrzucić na kogoś innego winę za swoje problemy małżeńskie. A przecież ja najlepiej się nadaję na kozła ofiarnego. – Dlaczego Giroux nie przestanie cię winić i nie zajmie się swoim małżeństwem? Może powinni pójść z Corinne na terapię? – Albo się rozwieść. Zmartwiałam. – Pragniesz tego? – spytałam. – Pragnę tylko ciebie – mruknął Gideon, puścił moją dłoń, objął mnie i posadził sobie na kolanach.

– Ty bestio. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jaka ze mnie bestia. Mam szatańskie plany wobec ciebie na ten weekend. Obrzucił mnie tak gorącym spojrzeniem, że natychmiast pomyślałam o ostrym bzykaniu. Przyciągnęłam do siebie jego głowę, aby go pocałować, kiedy nagle bentley skręcił i zapadła ciemność. Rozejrzałam się i zdałam sobie sprawę, że wjechaliśmy na podziemny parking. Objechaliśmy dwa poziomy, na chwilę zaparkowaliśmy i natychmiast się wycofaliśmy. Wraz z czterema innymi czarnymi SUV-ami. – Co jest grane? – zapytałam, kiedy jechaliśmy do wyjścia. Przed nami znajdowały się dwa bentleye, a dwa pozostałe za nami. – Gra w trzy kubki – wytłumaczył mi Gideon, pocierając pieszczotliwie nosem moją szyję. Wyjechaliśmy na ulicę, wbiliśmy się w korek i samochody rozjechały się w różnych kierunkach. – Czy ktoś nas śledzi? – spytałam. – Ostrożności nigdy za wiele. Kiedy Gideon delikatnie mnie ugryzł, stwardniały mi sutki. Obejmując mnie, musnął subtelnie kciukiem moją pierś. – Ten weekend będzie nasz. Przywarł do moich ust, całując mnie głęboko, podczas gdy wjeżdżaliśmy właśnie na

kolejny parking. Wcisnęliśmy się w miejsce garażowe i ktoś zamaszyście otworzył drzwi samochodu. Próbowałam zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi, kiedy nagle Gideon wystawił nogi na zewnątrz i wysiadł z bentleya. Trzymając mnie mocno w ramionach, przesiadł się na tylne siedzenie drugiego auta. W niecałą minutę później znaleźliśmy się znowu pośród sznura samochodów, nasz bentley włączył się zaś do ruchu przed nami i ruszył w przeciwną stronę. – To obłęd – powiedziałam. – Myślałam, że jedziemy za granicę. – Właśnie tak jest. Zaufaj mi. – Ufam ci. Gideon zajrzał mi łagodnie w twarz. – Wiem o tym. Nie zatrzymywaliśmy się więcej. Dojechaliśmy do płyty lotniska i po krótkiej kontroli paszportowej pierwsza wspięłam się po krótkich schodkach podstawionych pod jeden z prywatnych odrzutowców Gideona. Mój ukochany podążał za mną. Kabina była luksusowa, elegancka, choć nie ostentacyjna. Po prawej stronie mieściła się kanapa, po drugiej stół z krzesłami. Steward, przystojny młodzieniec w czarnych spodniach i kamizelce, na której wyhaftowano logo Cross Industries, miał na imię Eric. – Dobry wieczór, panie Cross. Panno Tramell! – Eric szeroko się uśmiechnął na powitanie. – Czy macie państwo ochotę napić się czegoś, zanim wystartujemy? – Poproszę o wódkę z sokiem żurawinowym – powiedziałam.

– Dla mnie to samo – dodał Cross, zrzucając marynarkę i podając ją Ericowi, który czekał, aż Gideon zdejmie kamizelkę i krawat. Patrzyłam na niego z podziwem, gwizdnęłam nawet dla zachęty. – Już mi się zaczyna podobać. – Aniołku. – Gideon potrząsnął głową, a jego oczy się śmiały. Do samolotu wszedł mężczyzna w granatowym mundurze. Przywitał się ciepło z Gideonem i poprosił o nasze paszporty, po czym zniknął tak szybko, jak się pojawił. Drzwi od kabiny się zatrzasnęły. Gideon i ja przypięliśmy się pasami przy stoliku, na którym stały nasze drinki. Samolot zaczął kołować. – Powiesz mi wreszcie, dokąd lecimy? – spytałam, wznosząc toast. Gideon stuknął kryształową szklanką o moją. – Nie chcesz, żeby to była niespodzianka? – Zależy od tego, jak długo będzie trwał lot. Uprzedzam, że mogę oszaleć z ciekawości, zanim wylądujemy. – Będziesz raczej zajęta czymś innym. – Gideon uniósł kąciki ust w uśmiechu. – To w końcu środek transportu. – Ach – westchnęłam, zerkając do tyłu na korytarzyk z drzwiami na końcu samolotu. Jedne drzwi prowadziły do łazienki, drugie niechybnie do gabinetu, a ostatnie do sypialni. Dreszcz oczekiwania przeszył moje ciało. – Ile mamy czasu? – Mnóstwo – zamruczał w odpowiedzi Gideon.

Poczułam mrowienie w palcach u stóp. – Mój mistrzu. Poczekaj tylko, co ci zrobię. Gideon potrząsnął głową. – Chyba zapomniałaś, że w ten weekend to ja przejmuję inicjatywę. Taka była umowa. – W czasie podróży też? To niesprawiedliwe. – Już to mówiłaś. – Bo to prawda. Gideon uśmiechnął się jeszcze szerzej i pociągnął łyk ze swojej szklanki. – Gdy tylko kapitan powie, że wzbijamy się w przestworza, idź do sypialni i się rozbierz. Potem połóż się nago do łóżka i poczekaj na mnie. Uniosłam brew. – Podoba ci się, kiedy czekam na ciebie nagusieńka, abyś mnie bzyknął. – Nic dodać, nic ująć. Jeśli dobrze pamiętam, mamy podobne fantazje. – Hmm. – Napiłam się drinka, smakując wódkę, która przepływała przez moje gardło, zimna i gładka, a potem gorącym strumieniem spłynęła mi do żołądka. Samolot skręcił i wyrównał kurs. Wtedy kapitan obwieścił krótko, że zezwala nam na poruszanie się po kabinie.

Gideon obrzucił mnie spojrzeniem, które mówiło: No i co, maleńka? Ruszaj żwawo. Zmrużyłam oczy patrząc przez chwilę na niego, wstałam i wzięłam drinka, poruszając się na tyle wolno, aby go sprowokować, a siebie podniecić. Uwielbiałam być na jego łasce i niełasce. Ubóstwiałam, kiedy szalał na moim punkcie, choć przyznaję, że najbardziej kręciła mnie jego dominacja. Wiedziałam, że ma nade mną całkowitą kontrolę, dzięki czemu mogłam mu całkowicie zaufać. Nie miałam żadnych wątpliwości, że pozwoliłabym mu na wszystko. Mógł zrobić ze mną, co tylko chciał. Kiedy weszłam do sypialni, uświadomiłam sobie, że dowiem się tego prędzej, niż się spodziewałam. Na łóżku zobaczyłam kajdanki owinięte w szkarłatne jedwabne i zamszowe pasy, które przepięknie prezentowały się na białej pościeli. Odwróciłam się, ale Gideona nie było w drzwiach. W pustej szklance na stoliku kwadratowe kostki lodu mieniły się jak małe diamenciki. Serce dudniło mi w piersiach. Weszłam do sypialni, wypijając drinka jednym haustem. Nie znosiłam bycia krępowaną podczas seksu, chyba że za pomocą rąk Gideona albo dzięki ciężarowi jego atletycznego ciała. Nigdy nie posunęliśmy się jednak dalej i nie byłam pewna, czy tego chcę. Drżącą dłonią odstawiłam pustą szklankę na stoliku obok łóżka. Nie potrafiłam stwierdzić, czy drżę z podniecenia, czy ze strachu. Byłam pewna, że Gideon mnie nie skrzywdzi. Bardzo dbał o to, żebym się nie bała. Co będzie jednak, jeśli go rozczaruję? Jeśli nie dam mu tego, czego ode mnie oczekuje? Już wcześniej wspominał o praktykach seksualnych, które polegały na krępowaniu. Dobrze wiedziałam, że jedną z jego fantazji było przywiązanie mnie i całkowite otwarcie mnie przed nim, widok mojego ciała rozwartego i bezbronnego, z którego może w pełni korzystać. Rozumiałam jego pragnienie i potrzebę bezgranicznego posiadania mnie. To samo czułam

przecież wobec niego. Rozbierałam się powoli i metodycznie, gdyż moje tętno i tak mocno przyspieszyło. Zaczęłam ciężko oddychać. Oczekiwanie na to, co za chwilę nastąpi, było boleśnie dotkliwe. Powiesiłam ubranie w szafce na wieszaku i ostrożnie wdrapałam się do wysokiego łóżka. Zapięłam na rękach kajdanki, cały czas przeżywając udrękę wątpliwości, zastanawiając się, jak się zachowam. Nagle do sypialni wkroczył Gideon. – Jeszcze się nie położyłaś – powiedział łagodnie i zamknął za sobą drzwi. W milczeniu uniosłam ręce. – Ładnie na tobie wyglądają. – Gideon zbliżył się do mnie. Zwinnymi palcami odpinał szybko guziki koszuli. – Do twarzy ci w szkarłacie. Zaczął się powoli rozbierać, jak przed chwilą ja, dając mi sposobność, abym mogła podziwiać każdy milimetr ciała, które przede mną eksponował. Zdawał sobie doskonale sprawę, że jego drżące muskuły pod chropowatym jedwabiem opalonej skóry działają na mnie jak afrodyzjak. – Czy twoim zdaniem jestem na nie gotowa? – spytałam cicho. Gideon pożerał mnie wzrokiem, zdejmując spodnie. Stanął przede mną w czarnych bokserkach, które uwydatniały potężne wybrzuszenie, i powiedział: – Tylko na to, co sama zaakceptujesz, aniołku. Obiecuję ci to. Zaczerpnęłam tchu i ułożyłam się wygodnie. Dłonie w kajdankach położyłam na brzuchu. Gideon miał pożądanie wypisane na twarzy. Podszedł do mnie, umościł się obok, uniósł moją

dłoń do ust i pocałował nadgarstek. – Puls ci skacze jak oszalały. Skinęłam głową, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Gideon uniósł kajdanki i zwinnie odwinął szkarłatny jedwab, który wiązał dwie zamszowe części. – Będąc związaną, możesz mi się całkowicie oddać, ale to nie musi być dosłowne. Najważniejsze, abyś wygodnie ułożyła głowę. Kiedy Gideon zapiął na mnie pas, żołądek nagle podskoczył mi do gardła. Położył jedną część na udzie, drugą podniósł do góry. – Podaj mi swój nadgarstek, aniołku. Wyciągnęłam dłoń i zaczęłam szybciej oddychać, kiedy Gideon dopasował do niej zamszowy pasek. Zdumiało mnie uczucie podniecenia, które ogarnęło moje ciało, gdy poczułam szorstki materiał w miejscu, gdzie bił przyspieszony puls. – Czy nie za ciasno? – zapytał. – W sam raz. – Powinnaś czuć ucisk na tyle, aby być go świadoma, ale nie powinnaś odczuwać bólu. Przełknęłam ślinę. – Nic mnie nie boli.

– To dobrze. – Gideon skrępował drugi nadgarstek w podobny sposób. Potem wyprostował się, aby móc podziwiać swoje dzieło. – Pięknie – wymruczał. – Przypomniałem sobie czerwoną sukienkę, którą miałaś na sobie, kiedy się pierwszy raz kochaliśmy. To mnie maksymalnie podnieciło, dobrze o tym wiesz. Doszczętnie rozwaliło. Od tamtej chwili nie było już dla mnie powrotu. – Gideonie. – Wszystkie moje obawy pierzchły pod wpływem ciepła, miłości i pożądania, którymi emanował. Traktował mnie, jakbym była dla niego bezcenna. Nigdy nie każe mi zrobić niczego, na co sama nie będę miała ochoty. – Podnieś się i chwyć za brzegi poduszki – rozkazał. Wypełniłam jego polecenie. Ucisk na nadgarstkach uzmysłowił mi jeszcze bardziej to, że mam na sobie kajdanki. Czułam się związana i osaczona. – Czujesz je? – zapytał, a ja zrozumiałam w mig, o co mu chodzi. Kochałam go w tej chwili tak bardzo, że całe moje ciało przeszył ból. – Tak. – Teraz cię poproszę, abyś zamknęła oczy – kontynuował Gideon. Wstał i zrzucił z siebie bokserki. Był silnie podniecony. Jego gruby członek opadał pod swoim ciężarem, a szeroka korona połyskiwała od kropelek spermy. Zwilgotniały mi usta, moje ciało przeszyło dojmujące pragnienie. Gideon mnie pożądał, chociaż trudno się było tego domyślić z tembru jego głosu oraz spokoju, który od niego bił. Jego pozorna wstrzemięźliwość sprawiła, że zrobiłam się mokra. Gideon miał w sobie to, co uwielbiałam najbardziej. Był mężczyzną, który pragnął mnie i dziko pożądał, czego dramatycznie potrzebowałam, aby czuć się bezpiecznie. Ale potrafił panować nad sobą, nie przytłaczał mnie tym.

– Chcę, abyś zamknęła oczy, jeśli zdołasz – ciągnął niskim i kojącym głosem. – Jeśli uznasz, że jest to dla ciebie za trudne, miej je otwarte. Ale najpierw wypowiedz twoje słowo bezpieczeństwa. – Zgoda. Gideon uniósł satynowy pas i przejechał nim delikatnie po mojej nagiej skórze. Chłodne metalowe zapięcie na końcu pasa dotknęło mojego sutka, który natychmiast nabrzmiał. – Chcę, abyś dobrze mnie zrozumiała. Słowo bezpieczeństwa nie jest dla mnie, tylko dla ciebie. Wystarczy, że powiesz „nie” lub „stop”. Ale mimo że kajdanki krępują twoje ruchy, możliwość wypowiedzenia słowa bezpieczeństwa pozwala ci odzyskać kontrolę. Rozumiesz? Kiwnęłam głową, z każdą chwilą czując się lepiej. Rosło we mnie pożądanie. – Zamknij oczy. Posłuchałam jego rozkazu i prawie natychmiast poczułam ostre napięcie na nadgarstkach. Wibracje i jednostajny szum silników samolotu narastały. Rozchyliłam usta i zaczęłam szybciej oddychać. Pas prześlizgnął się po dekolcie do mojej drugiej piersi. – Jesteś przepiękna, aniołku. Wprost doskonała. Nie masz pojęcia, co twój widok dla mnie znaczy, kiedy widzę cię nagą. – Gideonie – szepnęłam, kochając go do utraty zmysłów. – Opowiedz mi o tym. Szeroko rozstawionymi palcami dotknął mojego gardła, a potem rozpoczął powolną wędrówkę w kierunku piersi. – Moje serce bije tak samo opętańczo jak twoje.

Wyprężyłam się, drżąc pod jego delikatnym i kojącym dotykiem. – To dobrze. – Jestem taki twardy, że aż czuję ból. – A ja jestem mokra. – Pokaż mi – szepnął chrapliwie. – Rozszerz nogi. – Jego palce wślizgnęły się do mojej szparki. – To prawda. Jesteś śliska i gorąca, aniołku. Zacisnęłam się w przypływie pożądania. Całe moje ciało reagowało na jego dotyk. – Ach, Evo, twoja cipka jest taka chciwa. Spędzę resztę życia na tym, żeby ją zaspokoić. – To zacznij już teraz. Gideon zaśmiał się łagodnie. – Zaczniemy od twoich ust. Chcę, żebyś mnie ssała tak, abym mógł cię rżnąć, dopóki nie wylądujemy. – Boże – jęknęłam – tylko mi przyrzeknij, że ten lot nie będzie trwał dziesięć godzin! – Chyba powinienem sprać ci tyłek za to, co właśnie powiedziałaś – zamruczał Gideon jak kot. – Przecież jestem grzeczną dziewczynką! Materac zapadł się pod nami, kiedy Gideon wdrapał się na niego. Czułam, jak podkrada

się coraz bliżej, dopóki nie ukląkł przy moim ramieniu. – Teraz bądź już grzeczna. Odwróć się do mnie i otwórz usta. Gorliwie go posłuchałam. Jedwabiście miękki wierzchołek jego fallusa musnął moje wargi, więc otworzyłam szerzej usta, czując jednocześnie euforyczną przyjemność. Wtedy usłyszałam jego udręczony jęk. Chwycił mnie za włosy, a drugą dłonią za kark. Trzymał mnie tak, jak mu się żywnie podobało. – Dobry Boże. – Ledwie mógł złapać oddech. – Twoje usta są tak samo nienasycone. Pozycja, w jakiej się znalazłam, leżąc na plecach z dłońmi, które ściskały z całych sił poduszkę, nie pozwoliła mi na nic więcej, niż tylko żeby mu obciągać. Trzymałam go w ustach, oblizywałam i pospiesznymi ruchami języka muskałam wrażliwą dziurkę na wierzchołku prącia, radując się faktem, że mogę całkowicie skupić na nim swoją uwagę. Choć ta zabawa miała być przyjemnością wyłącznie dla niego, w rzeczywistości była też przyjemnością dla mnie, gdyż uwielbiałam doprowadzać go do ekstazy w ten sposób. – Właśnie tak – zachęcał, kołysząc biodrami, żeby lepiej rżnąć mnie w usta. – Ssij właśnie tak... Och, jak dobrze, aniołku. Dzięki tobie tak stwardniałem. Wdychałam go każdą komórką mojej skóry, moje ciało reagowało na jego zapach, instynktownie dopasowując do niego swoje ruchy. Wszystkimi zmysłami chłonęłam Gideona. Bez żadnych zahamowań oddałam się naszym zachciankom i igraszkom.

*

Śniło mi się, że lecę w dół, i nagle się obudziłam. Serce dudniło mi w piersiach ze zdumienia jak oszalałe i wtedy uzmysłowiłam sobie, że

samolot zszedł na niższą wysokość. Turbulencje. Nic mi nie było, podobnie jak Gideonowi, który spał tuż obok jak małe dziecko. Uśmiechnęłam się na jego widok. Prawie straciłam przytomność, kiedy wreszcie szczytowałam po jego ostrym ujeżdżaniu. Niemalże oszalałam w pogoni za orgazmem. Gideon miał wszelkie prawo, aby czuć się utrudzony. Zerknęłam na zegarek i policzyłam, że lecimy od trzech godzin. Zgadłam, że drzemaliśmy dwadzieścia minut, może trochę krócej. Byłam pewna, że Gideon bzykał mnie przez jakieś dwie godziny. Wciąż czułam jego grubego penisa, który wślizgiwał się we mnie i wyślizgiwał, gładząc i masując wszystkie moje strefy erogenne. Ostrożnie wstałam z łóżka, aby go nie obudzić, i cichutko zamknęłam za sobą drzwi, wchodząc do łazienki. Pomieszczenie było wykończone ciemnym drewnem z elementami chromu. Przy muszli znajdowały się oparcia na dłonie, dzięki czemu ubikacja wyglądała jak tron. Przez matową szybę do środka przebijały promienie światła. Kusił mnie natrysk w kabinie prysznicowej, ale wciąż miałam na nadgarstkach kajdanki. Zajęłam się sobą. Umyłam ręce. W jednej z szuflad znalazłam balsam do ciała. Jego zapach był cudownie subtelny. Kiedy się nim smarowałam, wpadł mi do głowy diabelski pomysł. Wzięłam ze sobą tubkę i wróciłam do łóżka. Widok, który powitał mnie w sypialni, odebrał mi mowę. Gideon leżał jak długi na wielkim łożu, które wyglądało na dużo mniejsze pod jego pięknym złocistym ciałem. Jedno ramię trzymał nad głową, drugie położył na torsie. Ugięta noga była przerzucona na bok, a druga wyprostowana, stopa wystawała poza materac. Członek opadł ciężko na mięśnie podbrzusza, czubkiem sięgając prawie do pępka. Mój Boże, ależ on był męski. Zachwycający i potężny. Całe jego ciało mogło stanowić studium siły fizycznej i gracji. A mimo to właśnie przede mną padał na kolana. Na ten widok poczułam wielką pokorę.

Obudził się, kiedy weszłam z powrotem do łóżka. Patrzył na mnie, mrugając powiekami. – Hej – rzekł szorstko – przytul się. – Kocham cię – odparłam, opadając w jego otwarte ramiona, które otuliły mnie niczym ciepły jedwab. – Evo. – Pocałował mnie słodko i chciwie. – Jeszcze z tobą nie skończyłem. Dla kurażu zaczerpnęłam tchu i położyłam mu na brzuchu balsam. – Chcę się w tobie znaleźć, mistrzu. Gideon spojrzał na tubkę, zachmurzył i znieruchomiał. Byłam na tyle blisko niego, że poczułam zmianę rytmu jego oddechu. – Inaczej się umawialiśmy – powiedział ostrożnie. – Uważam, że powinniśmy o tym jeszcze raz porozmawiać i wprowadzić drobne poprawki. Poza tym jest piątek i weekend jeszcze się nie zaczął. – Evo... – Sama myśl o tym mnie podnieca – szepnęłam, obejmując nogami jego udo i ocierając się o niego. Chciałam, żeby poczuł, jaka jestem wilgotna. Zajęczałam, kiedy jego szorstkie włoski prześlizgnęły się po mojej wrażliwej szczelinie. Nie czułam wstydu, że jestem taka niegrzeczna i frywolna. – Gdy powiesz stop, to przestanę. Ale proszę, pozwól mi. Gideon głośno zgrzytnął zębami.

Pocałowałam go i przylgnęłam do niego. Kiedy on pokazywał mi nowe rzeczy, najpierw objaśniał mi, na czym polegają. Gdy jednak chodziło o niego, czasami rozmowa nie była najlepszym sposobem. Czasami lepiej było kompletnie wyłączyć jego mózg. – Aniołku... Usiadłam na nim i opasałam go nogami. Odłożyłam na bok tubkę, żeby za dużo o niej nie myślał. Jeśli miałam go poprowadzić w nieznane miejsca, nie chciałam tego analizować. Gdyby okazało się, że nie czujemy się w nowej sytuacji naturalnie, nie zmuszałabym go do tego. To, co istniało między nami, było dla nas zbyt drogie, aby to zniszczyć. Pogłaskałam odprężająco jego tors, pragnąc, aby poczuł moją miłość, moje absolutne uwielbienie. Zrobiłabym dla niego wszystko, z wyjątkiem tego, że się teraz poddam. Gideon mnie objął. Jedną dłoń wplótł w moje włosy, drugą chwycił u dołu pleców i zbliżył do siebie. Rozchylił usta i zaczął mnie lizać, smakować językiem. Zatonęłam w jego pocałunku, przechylając głowę, żeby jeszcze bardziej się do niego zbliżyć. Jego członek stwardniał i nabrzmiał. Ocierał się o mój brzuch. Gideon wyprężył biodra i zwiększył ucisk między nami. Jego jęk rozległ się głęboko w moich ustach. Przesunęłam usta z jego policzka na szyję. Chwyciłam wargami jego gardło, zlizując słony pot, po czym zaczęłam ssać rytmicznie, podgryzając go i robiąc mu malinki. Wciąż trzymał mnie za szyję blisko siebie, a jego chrapliwe odgłosy rozkoszy rozbrzmiewały tuż przy moich wargach. Odsunęłam się na chwilę i spojrzałam na jaskrawoczerwoną malinkę, którą mu zrobiłam. – Mój – szepnęłam. – Twój – przysiągł chrapliwie, rzucając mi gorące spojrzenie spod przymkniętych oczu.

– Każdy centymetr twojego ciała. – Przesuwałam się coraz niżej, drażniąc i liżąc jego sutki. Lizałam małe punkciki, potem krążyłam wokół nich. Mój dotyk był jak muśnięcie piórkiem, dopóki nie zaczęłam go wściekle ssać. Gideon syknął, kiedy wciągnęłam mocno policzki, a jego dłonie zacisnęły się na brzegach kołdry po obu stronach jego bioder. – W środku i na zewnątrz – wyszeptałam, przesuwając usta na drugi sutek, któremu poświęciłam tyle samo uwagi, co pierwszemu. Wciąż zsuwałam się po jego napiętym jak struna ciele. Czułam, jak rośnie w nim podniecenie. Kiedy mój język okrążył jego pępek, dreszcze wstrząsnęły gwałtownie jego ciałem. – Cii – uciszałam go, ocierając się policzkiem o jego pulsujący członek. Gideon zdążył się już umyć po naszych wcześniejszych harcach. Pachniał czystością i smakował równie pysznie. Jego moszna zwisała ciężko między nogami, a ciało było gładkie dzięki pedantycznej i sumiennej dbałości. Bardzo mi się podobało, że jest taki gładki, bez jednego włoska. Kiedy we mnie wchodził, łączył się ze mną całkowicie, w każdy sposób. Dotyk jego satynowej skóry na mojej skórze potęgował te doznania. Położyłam ręce na wewnętrznej stronie jego ud i zmusiłam go, aby jeszcze bardziej rozszerzył nogi, robiąc mi miejsce, żebym mogła się między nimi wygodnie usadowić. I wtedy zaczęłam lizać jego mosznę i napięte prącie. Gideon warknął, a dziki, zwierzęcy dźwięk, który z siebie wydał, wysłał do mojego ciała falę niepokoju i lęku. Mimo to nie przestawałam. Nie mogłam. Za bardzo go pożądałam. Wielbiłam go i wynosiłam na ołtarze jedynie przy użyciu moich ust. Ssałam delikatnie, pieściłam językiem. Ułożyłam jego jądra w palcach i uniosłam je, żeby mieć dostęp do delikatnej

skóry poniżej. Kiedy się uniosły, skóra napięła się i ściągnęła. Mój język sięgnął jeszcze niżej, poruszając się w kierunku mojego ostatecznego celu. – Eva, przestań – dyszał ciężko Gideon. – Nie zniosę więcej. Stop. W głowie mi huczało. Chwyciłam jego członek i gładziłam go. Gideon wciąż za bardzo się kontrolował, był zbyt skupiony na tym, co ma zaraz nastąpić, a nie na tym, co dzieje się tu i teraz. Na szczęście dobrze wiedziałam, co zrobić, aby skoncentrował się na czymś innym. – Może zrobimy to razem, mistrzu? – Przesunęłam się, odwróciłam i usiadłam na nim okrakiem, tyłem do jego głowy. Gideon chwycił moje biodra, zanim zdążyłam w pełni złapać równowagę, wciskając moją cipkę wprost w swoje usta. Krzyknęłam, kiedy wpił się w moją łechtaczkę i zaczął ją chciwie ssać. Była obrzmiała i obolała po poprzednich igraszkach, więc z trudem mogłam znieść nagły przypływ rozkoszy. Gideon był dziki, drapieżny i zachłanny, a jego namiętność była napędzana frustracją i lękiem. Obejmując ustami jego prącie, zrewanżowałam mu się za to, co zawsze tak szczodrze mi dawał. Kiedy ssałam jak oszalała koniuszek jego erekcji, a jego jęki rozbrzmiewały w mojej szczelinie, byłam bliska orgazmu. Gideon trzymał mnie ze wszystkich sił, palcami wpijał się w moje biodra z taką mocą, że niechybnie robił mi siniaki. Nie posiadałam się ze szczęścia. Gideon zaczynał się przełamywać i chociaż bał się samego siebie, ja byłam tym zachwycona. Nie ufał samemu sobie, gdy chodziło o moją osobę, ale ja ufałam jemu całkowicie. Oboje ciężko zapracowaliśmy na takie zaufanie i znaczyło ono dla mnie więcej niż wszystko inne w moim życiu. Zacisnęłam dłoń na jego penisie i zaczęłam go pompować. Spijałam tryskające kropelki spermy, które pojawiały się na jego koniuszku. Zorientowałam się, że Gideon drży na całym ciele, kiedy przerzucił nas na bok, układając nasze ciała jedno obok drugiego zamiast na sobie.

Gideon pił mnie łapczywie i w szaleńczym pędzie. Jego język wciskał się w moją szparkę i doprowadzał mnie do szaleństwa, wściekle w nią uderzając. Końcem palca dotknęłam wylotu jego odbytu. Moje usta wciąż gorączkowo ślizgały się po grubości jego fallusa. Gideonem wstrząsnął dreszcz i kiedy niski dźwięk wydarł się z jego gardła, po moim mokrym od potu ciele przeszły ciarki. Moje biodra pracowały bezwolnie, drażniąc śliską cipkę o jego niezmordowane usta. Przestałam panować nad jękami, moja łechtaczka drżała i dygotała w spazmach rozkoszy. Gideon tak cudownie rżnął mnie wyłącznie językiem, że doprowadził mnie do ekstazy. Wreszcie koniuszek jego palca zaczął naśladować moje ruchy. Kiedy zaczął masować wejście do mojego odbytu, wolną dłonią poszukałam na oślep balsamu. Gideon wepchnął mi tubkę do ręki, co odebrałam z ulgą jako znak zgody na moje poczynania. Ledwo ją otworzyłam, Gideon wepchnął we mnie palec. Wyprężyłam się, a jego członek wypadł mi z ust. Wydyszałam jego imię, a moje ciało chłonęło szok jego zaskakującego wtargnięcia. Okazało się, że posmarował palce balsamem, zanim podał mi tubkę. Przez krótką chwilę posiadł mnie całkowicie. Nagle znajdował się wszędzie – wokół mnie, we mnie, przyklejony do mojego ciała. Przestał się ze mną cackać. Jego palec w moim odbycie wpychał się do wewnątrz, okręcał i wracał, rżnąc mnie bezlitośnie. Jego siła była zabarwiona furią. To ja popychałam go do miejsca, do którego nie chciał się udać, a on karał mnie rozkoszą, która była tak wszechogarniająca, że ledwo mogłam ją udźwignąć. Ja byłam dla niego łagodniejsza. Otworzyłam usta, żeby ssać jego męskość. Poczekałam, aż balsam na moich palcach trochę się ogrzeje, nim ponownie zaczęłam masować jego tylną dziurkę. Czekałam, żeby się przede mną otworzył, zanim wejdę w niego jednym palcem.

Dźwięk, który z siebie wydał, był niepodobny do niczego, co wcześniej słyszałam. To był krzyk zranionego zwierzęcia o przepełnionej bólem duszy. Gideon zamarł, dysząc ciężko przy mojej szparce, z głęboko wsadzonym we mnie palcem. Jego ciałem wstrząsnął dreszcz. Oderwałam od niego usta i wyszeptałam: – Jestem w tobie, kochanie, dobrze nam idzie. Zrobię wszystko, żeby było nam jeszcze lepiej. Wepchnęłam w niego głębiej palec, koniuszkiem prześlizgując się po gruczole prostaty. Gideon łapczywie złapał haust powietrza. – Evo! Jego członek nabrzmiał jeszcze bardziej i poczerwieniał. Grube żyły były widoczne na całej długości. Kropelki preejakulatu tryskały na jego podbrzusze. Był twardy jak kamień i sięgał za pępek. Ponieważ nigdy jeszcze nie widziałam Gideona aż tak podnieconego, zupełnie oszalałam, idąc na całość. – Mam cię. – Delikatnie gładziłam go w środku, liżąc jego oszalałą erekcję. – Kocham cię do szaleństwa. Uwielbiam cię dotykać w ten sposób... Uwielbiam na ciebie patrzeć, gdy jesteś w tym stanie. – Chryste. – Ciałem Gideona wstrząsały dreszcze. – Rżnij mnie, aniołku. Teraz. – Wypluł z siebie to słowo, kiedy znowu zaczęłam go masować. – Mocno. Połknęłam całą długość jego napiętego członka, ofiarowując mu to, czego się domagał, masując go w miejscach, których dotykanie powodowało, że wił się i przeklinał, podczas gdy jego ciało walczyło z wybuchem pożądania. Puścił mnie, jego wielkie ciało wyprężyło się, a ja wciąż trzymałam go w ustach i dłoniach, ujeżdżając go do samego końca.

– Boże – łkał Gideon, szarpiąc kołdrę. W pewnej chwili usłyszałam odgłos darcia materiału. Ten dźwięk pobrzmiewał w zamkniętym pokoju. – Przestań, Evo. Nie mogę więcej. Do jasnej cholery! Nacisnęłam Gideona w środku i w tym samym momencie z całej siły zacisnęłam usta na jego członku. Szczytował z takim impetem, że aż się zakrztusiłam od tej gorącej powodzi. Wytrysnął w moje usta, a kiedy się odsunęłam, na mój brzuch i piersi, znajdując ujście w potoku, który był niewiarygodny, zważywszy na to, że w ciągu paru godzin miał dwa orgazmy. Czułam skurcze w opuszkach palców, bolesne pulsowanie, które wydobyło spermę z jego penisa. Oderwałam się od niego dopiero, kiedy zamarł w bezruchu, odwróciłam się w jego stronę, drżąc na całym ciele, i wzięłam go w ramiona. Choć lał się z nas pot i cali się kleiliśmy, przepełniało mnie takie szczęście, że to kompletnie nie miało dla nas znaczenia. Wtedy Gideon ukrył mokrą twarz między moimi piersiami i głośno zaszlochał.

19

Miejsce, które Gideon wybrał na nasz weekend, było istnym rajem. Polecieliśmy na Wyspy Nawietrzne, unosząc się nisko nad niewiarygodnie pięknymi i błękitnymi wodami idyllicznych Karaibów. Wylądowaliśmy na prywatnym lotnisku w pobliżu celu naszej podróży, kurortu Crosswinds. Po wyjściu z samolotu nadal byliśmy jak ogłuszeni. W końcu Cross dopiero co przeżył orgazm swojego życia. Podczas podstemplowania naszych paszportów wciąż mieliśmy mokre włosy. Trzymaliśmy się mocno za ręce. Prawie się nie odzywaliśmy, ani do siebie, ani do kogokolwiek innego. Chyba wciąż byliśmy obolali. Wsiedliśmy do czekającej na nas limuzyny. Gideon zrobił sobie mocnego drinka. Nie mogłam nic wyczytać z jego twarzy, był czujny i nieprzenikniony. Potrząsnęłam przecząco głową, kiedy Gideon uniósł kryształową karafkę w niemym pytaniu, czy też chcę się napić. Usiadł obok i objął mnie ramieniem. Z czułością przytuliłam się, przerzucając nogi przez jego kolana. – Wszystko w porządku? – zapytałam. Gideon złożył mocny, twardy i zdecydowany pocałunek na moim czole. – Tak. – Kocham cię. – Wiem. – Gideon wypił duszkiem drinka i włożył pustą szklankę w odpowiedni uchwyt. Milczeliśmy przez całą długą drogę z lotniska do kurortu. Kiedy dojechaliśmy na miejsce,

zdążyło się już ściemnić, ale znajdujące się pod gołym niebem lobby hotelu było jasno oświetlone, okolone soczystymi, bujnymi roślinami w donicach i udekorowane ciemnym drewnem oraz kolorowymi płytkami ceramicznymi. Recepcję zaprojektowano w prostym, ale jednocześnie eleganckim stylu. Kierownik hotelu czekał na nas przy krętej alejce, tuż przed głównym wejściem. Doskonale się prezentował, a jego twarz zdobił szeroki uśmiech. Był wyraźnie podniecony faktem, że Gideon zaszczycił swoją obecnością właśnie jego hotel. Nie posiadał się z radości, kiedy okazało się, że Gideon pamięta jego imię – Claude. Rozprawiał o czymś z ożywieniem, kiedy podążaliśmy za nim, trzymając się mocno za ręce. Patrząc na Gideona, nikt nie domyśliłby się, że niecałą godzinę temu kochał się ze mną tak bardzo intymnie i do utraty tchu. Podczas gdy moje włosy po wyschnięciu sterczały na wszystkie strony, on jak zwykle wyglądał olśniewająco i seksownie. Jego doskonale wyprasowany garnitur idealnie na nim leżał, a moja sukienka była wymięta. Kiedy brałam prysznic, zmyłam z twarzy makijaż, byłam więc blada, a wokół oczu widniały ciemne obwódki. Mimo to zaborczość i zachłanność Gideona wobec mojej osoby były bezspornie widoczne, chociażby w sposobie, w jaki ściskał moją rękę i prowadził przed sobą do naszego apartamentu, trzymając dłoń w zagłębieniu moich pleców. Sprawił, że poczułam się bezpiecznie, dawał wyraz swojej akceptacji, nawet jeśli ja zdecydowanie miałam gorszy dzień, a on wyglądał jak spod igły. Jak mogłam go za to nie kochać? Tylko dlaczego był taki małomówny i cichy? Powoli zaczynałam się martwić. Targały mną wątpliwości, czy dobrze zrobiłam, zmuszając go do przekroczenia granic, po tym jak wielokrotnie mnie prosił, abym przestała. Niby skąd, do cholery, miałam wiedzieć, czego tak naprawdę było mu trzeba? Kierownik hotelu wciąż rozmawiał z Gideonem, ja zaś powoli przechadzałam się po

wielkim salonie z ogromnym tarasem, wyposażonym w białe kanapy stojące na podłodze z bambusa. Główna sypialnia była równie imponująca. Nad wielkim łożem wisiała moskitiera, a kolejny otwarty taras wychodził na prywatny basen z bezkresną krawędzią. Wyglądał, jakby tworzył jedność z oceanem, który połyskiwał tuż za nim. Znad oceanu napływała ciepła bryza, muskając moją twarz i delikatnie bawiąc się moimi włosami. Wschodzący księżyc wznosił się nad wodą. Z dala dochodziły odgłosy śmiechu i muzyki reggae. Nagle poczułam się samotna i było to przykre uczucie. Wszystko było nie tak, kiedy Gideon nie miał humoru. – Jak ci się podoba? – spytał cicho. Odwróciłam się, aby zajrzeć mu w twarz. Usłyszałam, jak w drugim pokoju zamykają się drzwi. – Jest przepięknie. Skinął głową i rzucił: – Zamówiłem kolację do pokoju: tilapię, ryż, świeże owoce i sery. – Genialnie. Umieram z głodu. – Twoje ubrania są w szafie i szufladach. Znajdziesz tam również bikini, ale basen i plaża są wyłącznie dla nas, więc nie będziesz potrzebowała kostiumu, chyba że będziesz miała ochotę go włożyć. Jeśli ci czegoś zabraknie, daj mi znać, natychmiast się tym zajmę. Wpatrywałam się w niego, wyraźnie wyczuwając mur, który nagle wyrósł między nami. Oczy Gideona połyskiwały w subtelnie przyciemnionym świetle lamp stojących na stolikach nocnych. Wydawał się rozdrażniony i daleki. Poczułam, jak do oczu napływają mi łzy.

– Gideonie... – Wyciągnęłam do niego rękę. – Czy zrobiłam coś złego, czy coś między nami zepsułam? – Aniołku – westchnął Gideon, podszedł do mnie, chwycił moją dłoń i uniósł ją do ust. Widziałam z bliska, że ucieka przede mną wzrokiem, jakby nie mógł spojrzeć mi prosto w oczy. Zrobiło mi się niedobrze. – Crossfire. Wypowiedział to słowo tak cicho, że początkowo zdawało mi się, iż się przesłyszałam. Nagle przyciągnął mnie do sobie i słodko pocałował. – Mistrzu. – Wspięłam się na palce, objęłam go za szyję i ze wszystkich sił odwzajemniłam jego pocałunek. Gideon jednak zbyt szybko oderwał się ode mnie. – Przebierzmy się do kolacji, zanim pojawi się tu obsługa. Lepiej się poczuję, kiedy włożę na siebie coś lżejszego. Odsunęłam się niechętnie, choć w duchu przyznałam, że na pewno gotuje się w garniturze. Wciąż miałam jednak uczucie, że coś tu nie gra. Poczułam się jeszcze gorzej, kiedy Gideon wyszedł z pokoju, aby się przebrać. Zrozumiałam wtedy, że będziemy spali w dwóch różnych pokojach.

*

Zrzuciłam buty z nóg. W garderobie znalazłam masę ubrań, które wystarczyłyby na kilka weekendów, nie na jeden. Większość strojów była w białym kolorze. Gideon lubił mnie w bieli. Podejrzewałam, że może dlatego uważał mnie za swojego anioła.

Czy jednak wciąż widział go we mnie? A może okazałam się kuszącym szatanem w przebraniu? Egoistyczną suką, która zmusiła go, żeby zmierzył się ze swoimi demonami, o których pragnął zapomnieć? Włożyłam prostą bawełnianą czarną sukienkę na ramiączkach, która odpowiadała mojemu posępnemu nastrojowi. Miałam wrażenie, że coś między nami umarło. Gideon i ja wielokrotnie napotykaliśmy na wspólnej drodze problemy, ale nigdy wcześniej nie czułam, żeby aż tak się oddalił. Nigdy wcześniej nie odczuwałam takiego zakłopotania i niepokoju. Pamiętam, że takie samo uczucie towarzyszyło moim spotkaniom z innymi mężczyznami, tuż przed tym, gdy oznajmiali mi, że nie chcą mnie więcej widzieć. Kolację podano elegancko na tarasie z widokiem na odosobnioną plażę. Kiedy zauważyłam biały domek na piasku, przypomniałam sobie marzenie Gideona o tym, jak kochamy się na szezlongu nad brzegiem wody. Poczułam ból w sercu. Wypiłam duszkiem dwa kieliszki orzeźwiającego białego wina o smaku owoców i tylko udawałam, że jem, bo straciłam apetyt. Gideon siedział naprzeciwko mnie w białych luźnych lnianych spodniach, związanych sznureczkiem. Nie włożył koszuli, co tylko pogarszało sprawę. Był taki przystojny, tak cholernie seksowny, że nie mogłam przestać się na niego gapić. A mimo to miałam wrażenie, że już nie tylko mur, ale cała przepaść wyrosła między nami. A ja pragnęłam go każdą najmniejszą komórką mojego ciała. Emocjonalna pustka między nami się pogłębiała. Nie potrafiłam go zatrzymać. Wymykał mi się z rąk. Odsunęłam od siebie talerz, kiedy tylko skończyłam kolację. Dopiero wtedy zauważyłam, że Gideon prawie niczego nie tknął, wodził tylko widelcem po talerzu i razem ze mną opróżnił butelkę wina. Zaczerpnęłam tchu i powiedziałam:0d – Wybacz mi. Powinnam była... Nie... –

Z trudnością przełknęłam ślinę. – Przepraszam cię, kochanie – wyszeptałam. I z całych sił odepchnęłam od siebie krzesło, którego nogi zaskrzypiały na posadzce, po czym rzuciłam się do ucieczki. – Evo, zaczekaj! Uderzałam stopami o ciepły piasek, biegnąc w stronę oceanu i ściągając z siebie sukienkę. Zderzyłam się z wodą, która była tak gorąca jak woda w wannie. Przez pierwsze kilka metrów ocean był płytki. Nagle zrobiło się głęboko i zanurzyłam się w wodzie razem z głową. Ugięłam kolana i zapadłam się, wdzięczna, że mogę się całkowicie schować i zapłakać. Unosząca mnie bezwładnie woda dawała ukojenie skołatanemu sercu. Włosy falowały wokół mojej głowy, czułam delikatne muskanie ryb, szybko przepływających obok najeźdźcy, który wtargnął w ich cichy, spokojny świat. Nagle zostałam porwana w górę. Prychałam i wymachiwałam rękoma. – Aniołku – wychrypiał Gideon. Całował mnie w usta mocno i wściekle, wychodząc z wody na plażę. Zaniósł mnie do chaty, położył na szezlongu i okrył swoim ciałem, dopóki wreszcie nie odzyskałam tchu. Wciąż jeszcze wirowało mi w głowie, kiedy on nagle jęknął i łamiącym się głosem wychrypiał: – Wyjdź za mnie. Nadal byłam lekko zamroczona, ale nie dlatego odpowiedziałam: – Tak.

*

Gideon wszedł za mną do oceanu w spodniach i mokry len przykleił się teraz do moich gołych nóg, kiedy on ułożył się na mnie i całował tak, jakby umierał z pragnienia, które tylko ja mogłam zaspokoić. Jego dłonie przytrzymywały mnie za włosy, jego usta gorączkowo szukały moich. Jego wargi były tak samo nabrzmiałe jak moje, a język zachłanny i zaborczy. Leżałam pod nim bez ruchu. Byłam wstrząśnięta. Mój zdumiony mózg wreszcie połączył fakty. Olśniło mnie. Gideon zamartwiał się, jak ma mnie poprosić o rękę, a nie jak rzucić! – Jutro – wyrzucił nagle z siebie, trzymając policzek przy moim policzku. Łaskotał mnie swoim delikatnym zarostem i jego dotyk jeszcze intensywniej uświadomił mi, dlaczego tu jesteśmy i czego Gideon naprawdę ode mnie chce. – Ja... – zająknęłam się i urwałam. – To słowo brzmi „tak”, Evo. – Gideon uniósł głowę i spojrzał na mnie dzikim, pożądliwym wzrokiem. – Proste i krótkie „tak”. Z trudem przełknęłam ślinę. – Przecież nie możemy się pobrać jutro. – Właśnie że możemy – odparł Gideon, z trudnością panując nad emocjami. – I tak zrobimy. Potrzebuję tego, Evo. Potrzebuję przysięgi, zalegalizowania naszego związku... Bez tego oszaleję. Świat wokół mnie zaczął wirować, jakbym znalazła się w beczce śmiechu, która tak prędko się obraca, że trzymasz się ściany siłą odśrodkową, a podłoga ucieka ci spod stóp.

– Jeszcze na to za wcześnie – protestowałam. – I mówisz to po naszym locie? – warknął Gideon. – Jasna cholera, posiadłaś mnie całego i niech będę przeklęty, jeśli ja nie posiądę ciebie. – Brak mi tchu – wydyszałam, czując atak paniki, którego nie potrafiłam wytłumaczyć. Gideon się przekręcił, wciągając mnie na siebie, i objął władczo ramionami. – Przecież tego pragniesz – upierał się. – Kochasz mnie. – Oczywiście, że kocham. – Oparłam czoło o jego pierś. – Ale nie spodziewałam się takiego tempa. – Sądzisz, że poprosiłbym cię o rękę, gdybym wcześniej tego nie przemyślał? Na litość boską, Evo, znasz mnie nie od dziś. Planowałem to od tygodni. Bez przerwy o tym myślę. – Gideonie, nie możemy tak po prostu uciec przed całym światem i wziąć ślub. – Do cholery, właśnie że możemy. – Co na to powiedzą nasi rodzice? Przyjaciele? – Możemy wziąć drugi ślub, tylko dla nich. Ja także tego chcę. – Gideon odgarnął mokre włosy z mojej twarzy. – Chcę, aby w gazetach i magazynach pojawiły się nasze zdjęcia... Wszędzie. Ale to potrwa miesiące. Nie chcę i nie mogę czekać aż tak długo. Ten ślub będzie tylko dla nas. Nie musimy nikomu mówić, jeśli chcesz. Możemy ogłosić, że się zaręczyliśmy. A ślub pozostanie naszą tajemnicą. Wpatrywałam się w niego, nie mając pojęcia, co odpowiedzieć. Jego rozgorączkowanie

było tyleż romantyczne, co przerażające. – Prosiłem już twojego ojca o twoją rękę – oznajmił nagle Gideon. – Nie miał żadnych... Ta informacja ponownie mną wstrząsnęła. – Co takiego? Kiedy to się stało? – Podczas jego pobytu w Nowym Jorku. Miałem okazję i postanowiłem z niej skorzystać. Z jakiegoś powodu mnie to zabolało. – Nic mi o tym nie powiedział. – Poprosiłem go o dyskrecję. Powiedziałem, że to się nie zdarzy od razu, że wciąż zabiegam o to, aby cię odzyskać. Ale nagrałem moją rozmowę z nim, abyś mogła jej posłuchać, jeśli mi nie wierzysz. Zamrugałam zdumiona. – Nagrałeś rozmowę z moim tatą – powtórzyłam bezmyślnie. – Postanowiłem nie zostawiać niczego ślepemu losowi – oświadczył pewnym głosem, najwyraźniej nie mając sobie nic do zarzucenia. – Przecież powiedziałeś mu, że to się nie zdarzy od razu. Okłamałeś go. Jego uśmiech był ostry jak brzytwa. – Wcale nie. Od tamtej rozmowy upłynęło już kilka dni.

– Mój Boże. Kompletnie oszalałeś. – Być może. Jeśli tak, to ty jesteś temu winna. – Gideon pocałował mnie z całej siły w policzek. – Nie mogę bez ciebie żyć. Nawet nie chcę sobie wyobrażać, że miałbym żyć bez ciebie. Sama myśl o tym może doprowadzić do szaleństwa. – To obłęd. – Dlaczego? – zachmurzył się Gideon. – Dobrze wiesz, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Na co chcesz jeszcze czekać? Przychodziły mi do głowy różne argumenty, powody, dla których warto się jeszcze wstrzymać, oczywiste pułapki, w które wpadniemy. Ale milczałam jak grób. – Nie daję ci wyboru – rzekł Gideon zdecydowanym tonem, po czym przekręcił się i zerwał na równe nogi, wciąż trzymając mnie mocno w ramionach. – Weźmiemy ślub. Tymczasem korzystaj z ostatnich godzin życia singielki.

*

– Gideonie – wydyszałam, odrzucając głowę, kiedy orgazm przeszył moje ciało. Jego pot skapywał mi na piersi, biodra poruszały się niezmordowanie, kiedy uderzał we mnie swoim wspaniałym penisem raz po raz, pchając go najpierw płytko, a potem głębiej. – Właśnie tak – szeptał ochryple. – O tak, ściskaj mojego kutasa. Jaka ty jesteś słodka, aniołku. Zaraz dojdę. Nie mogłam złapać tchu, moje ciało było jak z gumy, wykończone jego niegasnącym pożądaniem. Obudził mnie już dwa razy, wziął mnie i posiadł z niezwykłą precyzją, wpisując

w mój mózg i ciało raz na zawsze, że do niego należę. Że cała jestem jego i on może zrobić ze mną, co mu się żywnie podoba. To było niezwykle podniecające. – Mmm – mruczał Gideon, wciskając się we mnie głęboko. – Jesteś kremowa od mojej spermy. Uwielbiam cię czuć po całonocnym bzykaniu. Chcę cię rżnąć przez całe życie, Evo. Nigdy nie przestawać. Zarzuciłam nogę na jego biodro i przytrzymałam go w sobie. – Pocałuj mnie. Musnął moje usta z szelmowskim uśmieszkiem. – Kochaj mnie – domagałam się żarliwie, paznokciami wpijając się w biodra Gideona, który prężył się we mnie. – Kocham cię, mój aniołku – szepnął i błysnął zębami w uśmiechu. – Do szaleństwa.

*

Kiedy się obudziłam, Gideon zniknął. Przeciągnęłam się w zmiętej pościeli, przesiąkniętej seksem i Gideonem. Wciągnęłam w płuca pachnące solą rozgrzane powietrze, które wpadało przez otwarte drzwi na patio. Leżałam przez chwilę, rozmyślając nad poprzednią nocą i dniem. Nad minionymi tygodniami i miesiącami spędzonymi z Gideonem. I nad tym, co było przed nim. Myślałam o Bretcie i innych facetach, z którymi się spotykałam. Kiedyś byłam absolutnie przekonana, że

nigdy nie znajdę mężczyzny, który pokocha mnie taką, jaką jestem – poranioną, z bliznami emocjonalnymi, bagażem doświadczeń i poczuciem wiecznego nienasycenia. Gdy zatem cudem odnalazłam wreszcie Gideona, co mogłam powiedzieć innego niż „tak, wyjdę za ciebie”? Wygrzebując się z łóżka, poczułam dreszcz podniecenia na myśl, że go znalazłam i zgodziłam się za niego wyjść bez chwili wahania. Nagle spodobał mi się pomysł, że pobierzemy się bez wiedzy innych, że sam na sam wypowiemy słowa przysięgi, bez obecności tych, którzy mieliby jakiekolwiek wątpliwości, czuliby do nas niechęć albo najzwyczajniej w świecie źle nam życzyli. Po tym wszystkim, przez co przeszliśmy, uważałam to za znakomity pomysł, aby początek naszego nowego życia wypełniały wyłącznie miłość, nadzieja i szczęście. Powinnam była się domyślić, że Gideon perfekcyjnie zaplanuje nasz wyjazd, począwszy od zapewnienia nam prywatności po ekskluzywne miejsce. Oczywiście nasz ślub odbędzie się na plaży. Oboje mieliśmy piękne wspomnienia związane z pobytami na plaży, chociażby nasz ostatni wspólny wyjazd do Outer Banks. Na stoliku kawowym w sypialni ujrzałam śniadanie na tacy i uśmiechnęłam się. Zauważyłam również biały jedwabny szlafrok przewieszony przez oparcie krzesła. Nic nigdy nie uszło uwagi Gideona. Włożyłam szlafrok i nalałam sobie filiżankę kawy, pragnąc poczuć w krwiobiegu kofeinę, zanim poszukam Gideona w apartamencie, aby dać mu ostateczną odpowiedź. I wtedy zauważyłam zatkniętą pod talerzem umowę przedmałżeńską. Zamarłam z dłonią wyciągniętą w stronę karafki. Umowę ułożono gustownie obok czerwonej róży, która stała w białym smukłym wazonie. Srebrne sztućce połyskiwały na artystycznie złożonej serwecie z lnu. Nie wiem, dlaczego widok umowy przedmałżeńskiej zdumiał mnie i... kompletnie zwalił

z nóg. Przecież to było oczywiste, że Gideon należał do tych mężczyzn, którzy planowali wszystko w najdrobniejszych szczegółach. Tak więc małżeństwo rozpoczynali od podpisania intercyzy. W końcu czy Gideon nie próbował zacząć naszego związku od umowy? W jednym momencie umknęło gdzieś zawrotne poczucie szczęścia. Uszło ze mnie powietrze. Odwróciłam się od świstka na tacy i poszłam pod prysznic. Nie spieszyłam się z myciem, poruszając się na zwolnionych obrotach. Zdecydowałam, że wolę odmówić, niż przeczytać umowę, w której oszacowano finansowo naszą miłość. Nie zamierzałam się zastanawiać, jaką cenę ma nasze uczucie. Obawiałam się jednak, że jest już za późno, że szkoda już się dokonała. Już sama wiedza o tym, że Gideon sporządził umowę przedmałżeńską, zmieniała wszystko, chociaż nie mogłam go za to winić. Na Boga, miałam przecież do czynienia z Gideonem Crossem, jednym z dwudziestu pięciu najbogatszych ludzi na świecie! Byłoby nie do pomyślenia, gdyby nie poprosił mnie o podpisanie intercyzy. Ja też nie należałam do naiwnych i infantylnych kobiet. Dawno temu przekonałam się, że książęta i zamki na lodzie istnieją tylko w bajkach. Po kąpieli włożyłam lekką sukienkę plażową, ściągnęłam mokre włosy w kucyk i poszłam po kawę. Nalałam ją sobie do filiżanki, dodałam śmietankę i słodzik, wyjęłam ukryty pod talerzem papier i wyszłam na patio. Na plaży przygotowania do ceremonii ślubnej szły pełną parą. Tuż nad linią brzegową ustawiono na piasku łuk udekorowany kwiatami i białą wstęgą, aby zaznaczyć improwizowaną nawę. Postanowiłam usiąść tyłem do tego widoku, ponieważ wszystko mnie bolało, kiedy na niego patrzyłam. Wypiłam łyk kawy i czekałam, aż kofeina uderzy mi do głowy, potem jeszcze jeden. W połowie filiżanki nabrałam odwagi, żeby przeczytać ten przeklęty prawniczy świstek. We wstępie opisywano szczegółowo aktywa, które były w naszym posiadaniu, zanim wstąpimy w związek małżeński. Portfele akcji Gideona przyprawiały mnie o zawrót głowy.

Kiedy ten człowiek znajdował czas na sen? Na początku odniosłam wrażenie, że łączna kwota mojego kapitału jest błędna, dopóki nie przypomniałam sobie, kto zajmował się moimi inwestycjami. Stanton obracał moimi pięcioma milionami dolarów, które udało mu się podwoić. Uderzyła mnie moja własna głupota – siedziałam tylko na tej kasie, zamiast inwestować ją w działalność, która mogła pomóc najbardziej potrzebującym. Zachowywałam się tak, jakby te pieniądze w ogóle nie istniały, tymczasem powinnam była pozwolić im pracować. Zanotowałam sobie w myśli, aby zająć się tym natychmiast po powrocie do Nowego Jorku. W miarę czytania umowa przedmałżeńska stawała się coraz bardziej interesującą lekturą. Pierwszy warunek Gideona dotyczył nazwiska – miałam przyjąć nazwisko Cross. Mogłam zachować nazwisko Tramell jako dodatkowe, ale bez łącznika. Eva Cross – to nie podlegało negocjacji. Drugi warunek stwierdzał, że w dniu ślubu otrzymuję od Gideona dziesięć milionów dolarów, a więc podwajam swój osobisty majątek w momencie, gdy zostanę jego żoną. Każdego roku od dnia zaślubin Gideon będzie przekazywał mi pieniądze. Otrzymam premię za każde nasze dziecko, będzie mi opłacał terapię dla par. W razie groźby rozwodu miałam się zgodzić na wspólną terapię i mediację. Miałam także wyrazić zgodę na wspólne zamieszkanie z Gideonem, spędzanie z nim urlopu raz na dwa miesiące, wyjścia wieczorne... Im dłużej czytałam umowę, tym więcej z niej rozumiałam. Intercyza wcale nie zabezpieczała majątku Gideona przede mną. Wręcz przeciwnie, wszystkim się ze mną dzielił, a jeden z warunków zakładał nawet, że pięćdziesiąt procent całej fortuny, którą Gideon uzyska podczas naszego małżeństwa, przypadało mnie. Chyba że mnie oszuka. Ale gdyby tak się stało, kosztowałoby go to znacznie więcej. Umowa przedmałżeńska była sporządzona tak, aby chronić jego serce, żeby mnie z nim

związać i przekupić mnie, abym z nim została bez względu na wszystko. Oddawał mi to, co miał. Gideon wyszedł taras dokładnie w chwili, kiedy skończyłam czytać ostatnią stronę umowy. Poruszał się spacerowym krokiem. Miał na sobie jedynie częściowo zapięte dżinsy. Zdawałam sobie sprawę, że jego doskonale zaplanowane wejście nie było zbiegiem okoliczności. Pewnie obserwował mnie z jakiejś kryjówki i badał reakcje malujące się na mojej twarzy. Otarłam łzy z policzków z pozorną nonszalancją. – Witaj, mistrzu. – Dzień dobry, aniołku. – Gideon pochylił się i pocałował mnie w policzek, zanim usiadł na krześle przy końcu stołu po mojej lewej stronie. Na taras wkroczył kelner ze śniadaniem i kawą. Perfekcyjnie nas obsłużył i zniknął tak samo szybko, jak się pojawił. Patrzyłam na Gideona. Bryza tropików pieściła go i bawiła się jego seksowną grzywą. Emanował męskością i luzem. Był tak odprężony, że jego postawa stanowiła całkowite zaprzeczenie suchej prezentacji kwot, które zostały zapisane w umowie przedmałżeńskiej. Pozwoliłam, aby wiatr przewrócił strony umowy. Przykryłam ją dłonią i powiedziałam: – Nie ma w tej umowie nic, co zmusiłoby mnie do tego, abym za ciebie wyszła. Gideon wziął szybki i głęboki oddech. – W takim razie przejrzyjmy ją razem i nanieśmy poprawki. Podaj swoje warunki. – Nie chcę twoich pieniędzy. Pragnę tego – odparłam, wskazując na niego. – A zwłaszcza tego. – Pochyliłam się do przodu i położyłam dłoń na jego sercu. – Tylko tym możesz mnie przy

sobie zatrzymać, Gideonie. – Nie wiem, jak mam to zrobić, Evo. – Gideon chwycił moją rękę i przytrzymał przy sercu. – Może kiedyś coś spieprzę i będziesz chciała ode mnie uciec. – Już nie – zaoponowałam. – Czy nie zauważyłeś, że się zmieniłam? – Czyżby? Wczoraj w nocy uciekłaś do oceanu, żeby zapaść się w nim jak kamień. – Gideon pochylił się i przyszpilił mnie wzrokiem. – Nie kłóć się ze mną na temat intercyzy wyłącznie dla zasady. Jeśli nie ma w niej nic, o co mogłabyś się sprzeczać, to zaakceptuj ją. Zrób to dla mnie. Odchyliłam się na krześle. – Przed nami długa i daleka droga – rzekłam cicho. – Papier nie może zmusić nas do tego, że w siebie uwierzymy. Chodzi mi o wzajemne zaufanie, Gideonie. – Cóż... – Gideon się zawahał. – Nie ufam sobie na tyle, że tego nie spieprzę, a ty nie wierzysz, że masz to, czego ci potrzeba. Myślę, że z naszym zaufaniem nie jest najgorzej. Jeśli zaś chodzi o całą resztę, możemy nad nią popracować. – Dobrze. – Kiedy to powiedziałam, zobaczyłam, że oczy Gideona rozbłysły. Wtedy nabrałam pewności, że podjęłam właściwą decyzję, chociaż wciąż nie byłam przekonana, czy nie za wcześnie na ślub. – Chciałabym zmienić jeden warunek. – Wymień go. – No właśnie. Nazwisko. – Nazwisko nie podlega negocjacji – podkreślił Gideon z całą mocą, machając energicznie ręką dla wzmocnienia efektu.

W odpowiedzi uniosłam brew. – Nie zachowuj się jak jakiś cholerny neandertalczyk. Chcę przyjąć także nazwisko mojego ojca. Pragnął, żebym je nosiła, i całe życie go to męczyło. Mam wreszcie szansę, aby mu tę stratę wynagrodzić. – A więc będziesz Evą Lauren Reyes Cross? – Evą Lauren Tramell Reyes Cross. – Ciężko to wymówić, aniołku – Gideon specjalnie przeciągał sylaby – ale bardzo proszę, zgadzam się, jeśli cię to uszczęśliwi. Tylko tego pragnę. – A ja pragnę ciebie. – Pochyliłem się, aby mógł mnie pocałować. Jego wargi dotknęły moich. – W takim razie zalegalizujmy nasz związek.

*

Poślubiłam Gideona Geoffreya Crossa boso na karaibskiej plaży. Naszymi świadkami byli kierownik hotelu i Angus McLeod. Nie wiedziałam, że Angus był tu z nami, ale ucieszyłam się na jego widok. Ceremonia przebiegła sprawnie. Była prosta i piękna. Szerokie uśmiechy pastora i Claude’a mówiły mi, że czuli się zaszczyceni, biorąc udział w tej uroczystości. Włożyłam najładniejszą sukienkę, jaką znalazłam w szafie – bez ramiączek, marszczoną

od biustu do bioder, spływającą do stóp falami organzy. Suknia była urocza, a jednocześnie seksowna i romantyczna. Upięłam włosy wysoko w koczek, który sprawiał wrażenie nieładu, i zatknęłam w niego czerwoną różę. Hotel ofiarował nam bukiet kwiatów jaśminu owiniętych białą wstążką. Gideon miał na sobie szarografitowe letnie spodnie i wypuszczoną luźno białą koszulę frakową. On także był boso. Rozpłakałam się, kiedy Gideon powtarzał słowa przysięgi pewnym i silnym głosem, a w jego oczach czaiło się gorące pożądanie. Kochał mnie do szaleństwa. Nasza ceremonia ślubna była intymnym i głęboko osobistym przeżyciem. Nie mogłam sobie wymarzyć bardziej doskonałego ślubu. Brakowało mi jednak mamy, taty i Cary’ego. Tęskniłam też za Ireland, Stantonem i Clancym. Lecz kiedy Gideon nachylił się, aby przypieczętować nasze zaślubiny pocałunkiem, szepnął do mnie: – Zrobimy to jeszcze raz. Tyle razy, ile zechcesz. Kochałam go nad życie. Podszedł do mnie Angus i ucałował w oba policzki. – Moje serce raduje się, gdy widzę was takich szczęśliwych. – Dziękuję ci, Angusie. Zawsze wspaniale opiekowałeś się Gideonem. Angus uśmiechnął się, a jego oczy rozbłysły, kiedy zwrócił się do Gideona.

Wypowiedział z twardym szkockim akcentem kilka słów, które w ogóle nie przypominały angielskiego. Cokolwiek oznaczały, wzruszyły Gideona, którego oczy się zaszkliły. Przez wiele lat to Angus zastępował Gideonowi ojca. Zawsze będę mu głęboko wdzięczna za to, że wspierał go i kochał, kiedy Gideon rozpaczliwie tego potrzebował. Pokroiliśmy torcik i wznieśliśmy toast szampanem na tarasie apartamentu. Wpisaliśmy się do rejestru, który podał nam pastor, i otrzymaliśmy do podpisania nasz akt ślubu. Gideon z namaszczeniem dotknął go koniuszkami palców. – Czy o to ci chodziło? – droczyłam się z nim. – O ten świstek? – Chodziło mi o ciebie, pani Cross. – Gideon objął mnie z całych sił. – To ciebie pragnąłem. Angus wziął nasz akt ślubu i umowę przedmałżeńską, po czym się ulotnił. Oba dokumenty zostały także potwierdzone notarialnie przez kierownika hotelu i z całą pewnością znajdą się tam, gdzie Gideon przechowuje dokumenty najwyższej wagi. Tymczasem my udaliśmy się do domku na plaży, gdzie nadzy i przytuleni do siebie popijaliśmy schłodzonego szampana, dotykaliśmy się delikatnie lub namiętnie, leniwie się całowaliśmy, a dzień płynął powoli. Było nam doskonale.

*

– I co my zrobimy po powrocie do kraju? – zapytałam Gideona, kiedy jedliśmy kolację przy świecach w jadalni apartamentu. – Jak wytłumaczymy naszym bliskim, że uciekliśmy, aby w ukryciu wziąć ślub?

Gideon wzruszył ramionami i zlizał z kciuka rozpuszczone masło. – Zrobimy, jak będziesz chciała. Coś wymyślisz. Zdjęłam mięso z nóżki kraba, rozważając różne możliwości. – Na pewno od razu powiem Cary’emu. Myślę, że tata także nie będzie miał nic przeciwko temu. Dałam mu to do zrozumienia, kiedy wcześniej do niego dzwoniłam, a on powiedział, że już go o to pytałeś, więc jest przygotowany na wszystko. A Stanton niespecjalnie się przejmie, bez obrazy. – Oczywiście. – Niepokoję się, jak zareaguje mama. Nasze stosunki i tak są napięte. Będzie wstrząśnięta, kiedy się dowie o naszym ślubie. – Przerwałam na chwilę, po raz kolejny rozkoszując się myślą, że jestem żoną Gideona. – Nie chcę, aby pomyślała, że jej nie powiedziałam, bo jestem na nią zła. – To powiedzmy jej, że się zaręczyliśmy. Umoczyłam mięso kraba w maśle, myśląc o tym, że pragnę częściej widywać Gideona bez koszuli, zaspokojonego i zrelaksowanego. – Dostanie ataku histerii, kiedy się dowie, że zamieszkaliśmy razem przed ślubem. – No cóż, będzie musiała się z tym pogodzić – odrzekł szorstko Gideon. – Jesteś moją żoną, Evo. Mam gdzieś, czy ktoś o tym wie, czy nie, ważne, że ja wiem. Pragnę wrócić do ciebie do domu, wypić z tobą poranną kawę, zapiąć ci sukienkę na plecach i rozpiąć ją przed pójściem spać. Patrząc, jak Gideon chwyta w palce nóżkę kraba, spytałam:

– Będziesz nosił obrączkę? – Nie mogę się doczekać. Usłyszawszy jego odpowiedź, uśmiechnęłam się. Gideon przerwał jedzenie i spojrzał na mnie przeciągle. – Co takiego? – Kiedy milczał, ponagliłam go: – Czy mam buzię wysmarowaną masłem? Gideon odchylił się na krześle i głęboko westchnął. – Jesteś piękna. Uwielbiam na ciebie patrzeć. Poczułam, jak oblewa mnie fala gorąca. – Ty też jesteś niczego sobie – odparłam. – Zaczynają mnie opuszczać – mruknął pod nosem Gideon. Mój uśmiech zbladł. – Co masz na myśli? Co cię opuszcza? – Zmartwienia. Mamy poczucie bezpieczeństwa, prawda? – Gideon napił się wina. – Wszystko załatwiliśmy. To dobre uczucie. Podoba mi się. I to bardzo. Prawdę mówiąc, Gideon nie dał mi zbyt wiele czasu, abym mogła przyzwyczaić się do myśli o małżeństwie, ale kiedy siedziałam wygodnie i głęboko się nad tym zastanowiłam, nie pozostawało mi nic innego, jak się z nim zgodzić. Należał do mnie. Nikt nie mógł już w to wątpić.

– Mnie też. Uniósł moją dłoń do ust. Pierścionek, który mi podarował, uchwycił światło świec i połyskiwał płomieniem o wielu odcieniach. Był to gustowny diament w szlifie Asscher osadzony w zabytkowym i wyrafinowanym pierścionku. Ogromnie mi się podobał, nie tylko dlatego, że był ponadczasowy, ale również z tego powodu, że ojciec Gideona podarował go jego matce w dniu ich ślubu. Mimo że zdrady rodziców dotkliwie zraniły Gideona, czas, który spędzili jako trzyosobowa rodzina, był ostatnim okresem prawdziwego szczęścia, jakiego zaznał, zanim mnie poznał. A tak się zarzekał, że nie jest romantykiem. Zauważył, że podziwiam pierścionek. – Widzę, że ci się podoba. – To prawda. – Spojrzałam na niego. – Jest absolutnie wyjątkowy. Pomyślałam, że możemy dodać także coś niezwykłego do naszego domu. – Mianowicie? – Gideon ścisnął moją dłoń i zaczął jeść. – Rozumiem, że mamy spać oddzielnie, lecz nie podoba mi się fakt, iż dzielą nas drzwi i ściany. – Zgadzam się z tobą, ale twoje bezpieczeństwo jest dla mnie najważniejsze. – A może stworzymy wielką sypialnię, łącząc dwa pokoje i łazienkę, a zamiast drzwi wstawimy łukowe przejścia albo pozostawimy otwarte korytarze. Technicznie rzecz biorąc,

dzielilibyśmy tę samą otwartą przestrzeń. Gideon rozważył moje słowa, po czym skinął głową. – Narysuj plan, a ja poproszę architekta, aby wszystko zmierzył i policzył. Pozostaniemy nadal na Upper West Side, dopóki nie skończą remontu apartamentu. Niech Cary rzuci okiem na studio, które do niego przylega, i dokona wszelkich zmian, na jakie będzie miał ochotę. W odruchu wdzięczności potarłam tył jego łydki gołą stopą. Wieczorna bryza przyniosła dźwięki muzyki, dzięki czemu przypomniałam sobie, że nie jesteśmy sami na tej wyludnionej wyspie. Czy Angus gdzieś się teraz dobrze bawił? Czy też stał na straży przed drzwiami naszego apartamentu? – Gdzie jest Angus? – zapytałam. – W pobliżu. – Czy Raul też tu jest? – Nie. Jest w Nowym Jorku. Próbuje wyjaśnić, jak bransoleta Nathana znalazła się tam, gdzie się znalazła. – Aha. – Nagle straciłam apetyt. Sięgnęłam po serwetkę i wytarłam w nią palce. – Czy mam się zacząć martwić? To było pytanie retoryczne, bo tak naprawdę przez cały czas zamartwiałam się tą historią. Wciąż nie wiedzieliśmy, kto był odpowiedzialny za podrzucenie policji innego tropu, i to pytanie nie dawało mi spokoju.

– Ktoś umożliwił mi uniknięcie więzienia – odparł spokojnie Gideon, oblizując dolną wargę. – Sądziłem, że będzie mnie to słono kosztować, ale nikt się jeszcze nie zgłosił. Wobec tego ja skontaktuję się z nimi. – Jak zamierzasz ich znaleźć? – Niech cię o to twoja śliczna główka nie boli – powiedział Gideon ponuro. – Dowiemy się, o co w tym wszystkim chodzi. Owinęłam nogi wokół jego nóg pod stołem i mocno je ścisnęłam.

*

Tańczyliśmy na plaży przy blasku księżyca. Soczysta wilgoć nocy działała upojnie na nasze zmysły. Tej nocy Gideon spał w moim łóżku, choć zdawałam sobie sprawę, że podejmuję ryzyko. Nie wyobrażałam sobie jednak, że spędzę noc poślubną sama. Ufałam, że jego leki w połączeniu z bezsenną poprzednią nocą pozwolą mu zasnąć jak kamień. Tak też się stało. W niedzielę Gideon dał mi wybór pomiędzy wycieczką do przepięknego wodospadu, podróżą katamaranem z kurortu na ocean lub spływem w dół rzeki w dżungli. Uśmiechnęłam się, odpowiadając, że zrobimy to następnym razem. Tymczasem miałam wobec niego niecne plany. Przez cały dzień zbijaliśmy bąki, chlapiąc się w prywatnym basenie i drzemiąc, gdy naszła nas ochota. Wyjechaliśmy dopiero po północy. Żałowałam, że musimy już opuszczać ten raj na ziemi. Weekend okazał się o wiele za krótki. – Mamy przed sobą całe życie na wspólne weekendy – mruknął cicho Gideon, kiedy jechaliśmy z powrotem na lotnisko. Jak zwykle czytał w moich myślach. – Gdy chodzi o ciebie, jestem potwornie pazerna i nienasycona. Pragnę mieć cię całego

tylko dla siebie. Weszliśmy na pokład samolotu. Wzięliśmy ze sobą ubrania, które mieliśmy do dyspozycji w kurorcie. Nie przydawały nam się często w ciągu ostatnich dwóch dni, uśmiechnęłam się w duchu. Zabrałam do sypialni kosmetyczkę, żeby umyć zęby, zanim zasnę podczas lotu. Wtedy zobaczyłam metkę z lakierowanej skóry i mosiądzu, przymocowaną do mojego bagażu. Wygrawerowano na niej: Eva Cross. Gideon wślizgnął się za mną do łazienki i pocałował mnie w ramię. – Kładźmy się, aniołku. Musimy się wyspać przed pracą. Wskazałam na metkę przy bagażu i zapytałam: – Czy to, że powiem „tak”, było z góry przesądzone? – Byłem przygotowany na to, że cię porwę i będę przetrzymywał jako zakładniczkę, dopóki się nie zgodzisz. Nie wątpiłam w jego słowa. – Pochlebiasz mi. – Jesteś moją żoną. – Gideon klepnął mnie w pupę. – A teraz niech się pani pospieszy, pani Cross. Pospieszyłam się i po chwil wślizgnęłam się do łóżka obok niego. Gideon od razu przesunął się i przytulił do mnie.

– Słodkich snów, kochanie – szepnęłam, obejmując go mocno. Uśmiechnął się, wtulając usta w moją szyję. – Moje sny właśnie się spełniły.

20

W poniedziałek rano w pracy czułam się dziwnie. Moi koledzy i koleżanki nie mieli zielonego pojęcia o rewolucyjnych zmianach, które zaszły w moim życiu. Nie wiedziałam, że wypowiedzenie krótkiej przysięgi i wsunięcie na palec kawałka metalu może tak bardzo zmienić postrzeganie samego siebie. Nie byłam już tą samą Evą, która niedawno przyjechała do Nowego Jorku ze swoim najlepszym przyjacielem, aby wreszcie się usamodzielnić w wielkim mieście. Teraz byłam żoną potentata finansowego, z tą rolą zaś wiązały się nowe obowiązki i oczekiwania. Już sama myśl o tym mnie przerażała. Megumi skoczyła na równe nogi, kiedy tylko nacisnęłam dzwonek, i wpuściła mnie do biura Waters Field & Leaman. Była ubrana nadzwyczaj statecznie jak na nią – w czarną sukienkę bez ramiączek z asymetrycznym dołem oraz buty na wysokich obcasach w kolorze jaskrawej fuksji. – No, no. Jesteś pięknie opalona. Pozazdrościć. – Dziękuję. Jak ci minął weekend? – Tak samo jak zawsze. Michael przestał do mnie dzwonić. – Megumi zmarszczyła nos. – Brakuje mi jego nękania. Przynajmniej czułam, że jest ktoś, kto o mnie myśli. Potrząsnęłam głową, bacznie się jej przyglądając. – Wariatka z ciebie – oznajmiłam. – Wiem o tym. Ale lepiej mi powiedz, dokąd pojechałaś na weekend i czy spędziłaś go z gwiazdą rocka, czy z Crossem?

– Milczenie jest złotem – odparłam tajemniczo, chociaż czułam wielką pokusę, aby wyznać jej wszystko jak na spowiedzi. Powstrzymywało mnie jedynie to, że Cary jeszcze nic nie wiedział o ślubie, a przecież to jemu pierwszemu chciałam zdradzić mój sekret. – No nie. Nie odpuszczę ci tak łatwo! – Megumi zmrużyła oczy. – Chyba sobie żartujesz, że będziesz milczeć jak grób. – Jasne, że o wszystkim ci opowiem. – Puściłam do niej oko. – Tylko nie w tej chwili. – Pamiętaj, że wiem, gdzie pracujesz! – krzyknęła za mną Megumi, kiedy szłam korytarzem do swojego boksu. Usiadłam przy biurku i napisałam krótkiego esemesa do Cary’ego: „Zjemy razem lunch?”. Zobaczyłam w komórce kilka wiadomości, które wysłał mi podczas weekendu. Przyszły do mnie z dużym opóźnieniem i na pewno nie dostałam ich w sobotę, kiedy jak zawsze dzwoniłam do ojca. Ponieważ mój przyjaciel nie odpisywał, wyciszyłam telefon i włożyłam go do górnej szuflady biurka. – Gdzie spędziłaś weekend? – zapytał Mark, gdy tylko przyszedł do pracy. – Pięknie się opaliłaś. – Dziękuję. Leniuchowałam na Karaibach. – Naprawdę? Właśnie przeglądałem oferty wyjazdów na wyspy. Zastanawiam się, czy nie powinniśmy wybrać się tam w naszą podróż poślubną. Czy poleciłabyś nam miejsce, w którym byłaś? Zaśmiałam się w odpowiedzi. Nie pamiętałam, kiedy ostatnio czułam się tak szczęśliwa.

Może nigdy. – Zdecydowanie tak. – Podaj mi szczegóły. Dodam je do mojej listy. – Czyli to ty zajmujesz się wyszukiwaniem miejsca na wasz miesiąc miodowy? – Wstałam z krzesła i poszłam z Markiem na kawę do pokoju socjalnego, zanim na dobre zabierzemy się do pracy. – Taa – skrzywił się Mark. – Steven już od dawna planuje ceremonię ślubną, więc ja mam wybrać idealne miejsce na nasz wyjazd. Wydawał się szczęśliwy, a ja doskonale wiedziałam, co czuje. Jego dobry humor był zaraźliwy.

*

Tuż po dziesiątej mój dobry nastrój szlag trafił, kiedy na numer stacjonarny zadzwonił Cary. – Biuro Marka Garrity’ego – odebrałam telefon. – Przy telefonie Eva Tramell... – ...która doprasza się, żeby dostać kopa w tyłek – dokończył za mnie Cary. – Jeszcze nigdy nie byłem na ciebie tak wkurzony. Usłyszawszy jego słowa, spochmurniałam i poczułam ucisk w żołądku. – Co się stało?

– Nie zamierzam rozmawiać o ważnych sprawach przez telefon, chociaż nie wszyscy moi znajomi wyznają tę zasadę – rzucił Cary wściekle. – Zjedzmy razem lunch. Chcę, abyś wiedziała, że miałem inne plany na dzisiaj, ale odmówiłem, bo czego się nie robi dla przyjaciół? Znajduję w moim kalendarzu czas na rozmowę o sprawach, które są dla nich ważne. Nie nagrywam im na sekretarkę słodko brzmiących wiadomości, uznając, że to wszystko załatwia. – I rozłączył się. Siedziałam przez dłuższą chwilę ogłuszona i wystraszona. Moje życie natychmiast straciło blask. Kiedy psuły się stosunki między mną i Carym, rozpadałam się na drobne kawałki. Wiedziałam, że on czuje to samo. Jeśli tylko zrywaliśmy kontakt, Cary od razu szukał guza i wpadał w tarapaty. Wyjęłam z szuflady telefon i zadzwoniłam do niego. – Czego – warknął. Na szczęście w ogóle odebrał. – Jeśli coś schrzaniłam – powiedziałam szybko – to przepraszam i przyrzekam poprawę. Zgoda? Cary chrząknął głośno. – Strasznie mnie wkurzyłaś. – Jestem w tym dobra, jeżeli jeszcze tego nie zauważyłeś, ale nie znoszę, kiedy ty tak o mnie sądzisz – westchnęłam. – Oszaleję, jeśli mi nie powiesz, co się stało. Muszę wiedzieć, że jesteśmy przyjaciółmi i trzymamy sztamę, przecież wiesz. – Ostatnio wcale się nie zachowujesz tak, jakby ci na mnie zależało – odciął się szorstko Cary. – Nie jestem u ciebie na pierwszym miejscu i to mnie cholernie boli. – Cary, ja wciąż o tobie myślę i jeśli ci tego nie okazuję, to moja wina.

Cary milczał uparcie. – Kocham cię, Cary. Nawet jeśli coś spieprzę. Usłyszałam w słuchawce jego głośne westchnienie. – Wracaj do roboty i przestań się denerwować. Porozmawiamy podczas lunchu. – Jeszcze raz cię przepraszam. Słowo honoru. – Do zobaczenia w południe. Wyłączyłam telefon, chcąc skupić się na pracy, ale byłam zbyt rozkojarzona. Mogłam żyć z tym, że Cary jest na mnie wściekły, ale czułam się podle, wiedząc, że go zraniłam. Na palcach ręki można było policzyć ludzi, którym ufał i na których mógł liczyć.

*

O wpół do dwunastej otrzymałam plik kopert z korespondencją biurową. Nie posiadałam się ze szczęścia, kiedy w jednej z nich znalazłam liścik od Gideona. MOJA CUDOWNA I SEKSOWNA ŻONO, WCIĄŻ O TOBIE MYŚLĘ. TWÓJ

X Z radości odtańczyłam taniec pod biurkiem. Gideonowi udało się poprawić mi humor po

rozmowie z Carym. Odpisałam: MÓJ MROCZNY I NIEBEZPIECZNY MĘŻU, KOCHAM CIĘ DO SZALEŃSTWA. JESTEM TWOJĄ KULĄ I ŁAŃCUCHEM,

PANI X Włożyłam liścik do koperty, którą wrzuciłam do biurowej skrzynki. Kiedy redagowałam odpowiedź do grafika, z którym współpracowaliśmy przy kampanii dotyczącej kart podarunkowych, na moim biurku zadzwonił telefon. Po zwyczajowym powitaniu usłyszałam znajomy francuski akcent. – Evo, przy telefonie Jean-François Giroux. Odchyliłam się na krześle i odparłam: – Bonjour, monsieur Giroux. – O której godzinie może się pani dzisiaj ze mną spotkać? Czego on ode mnie chciał? Nie miałam wyjścia, musiałam się zgodzić na spotkanie, jeżeli chciałam się tego dowiedzieć. – O piątej po południu? W pobliżu Crossfire jest winiarnia. – Wspaniale.

Wyjaśniłam dokładnie, jak ma do niej trafić, i skończyłam rozmowę. Poczułam się rozbita. W zadumie obracałam się na krześle, dochodząc do wniosku, że podczas gdy Gideon i ja staraliśmy się iść naprzód, ludzie z naszej przeszłości wciąż rzucali nam kłody pod nogi w postaci nierozwiązanych problemów. Czy wiadomość o naszym ślubie bądź zaręczynach coś w tym względzie zmieni? Mój Boże, miałam nadzieję, że tak się stanie, chociaż najczęściej ze wszystkim było trudniej niż łatwiej. Zerknęłam na zegar ścienny i starałam się skupić na pracy. Wreszcie dokończyłam mejl do grafika.

*

Pięć po dwunastej zjechałam na dół, ale Cary nie pojawił się jeszcze w lobby. Coraz bardziej się denerwowałam, czekając na niego. Przypomniałam sobie naszą poranną sprzeczkę i czułam, że to on ma rację. Wmawiałam sobie, że nie będzie miał nic przeciwko temu, żeby zamieszkać ze mną i Gideonem. A przecież to ja nie byłam w stanie zmierzyć się z wyborem między najlepszym przyjacielem i chłopakiem. Ale teraz nie miałam już wyboru. Byłam mężatką i nie posiadałam się z tego powodu ze szczęścia. Mimo wszystko uważałam, że dobrze robię, chowając obrączkę do zapinanej na zamek kieszonki torebki. Cary czuł, że wyrósł między nami mur, i kiedy odkryje, że uciekłam na Karaiby, aby potajemnie wziąć ślub, całkiem się pogrążę. Serce skoczyło mi do gardła. Sekrety i tajemnice pogłębiały przepaść między nami w zastraszającym tempie. Nie mogłam tego dłużej znieść. – Eva.

Głos mojego najlepszego przyjaciela wyrwał mnie z zadumy. Cary maszerował w moją stronę długimi krokami. Miał na sobie luźne szorty, koszulkę polo z dekoltem w serek, a na nosie okulary przeciwsłoneczne. Trzymał dłonie w kieszeniach, wydawał się odległy i zdystansowany. Robił wrażenie na kłębiących się w lobby ludziach, którzy odwracali za nim głowy. On jednak nie zwracał na nich uwagi. Widział tylko mnie. Przyspieszyłam kroku, a potem rzuciłam się do biegu, tak że się z nim zderzyłam. Cary chrząknął i sapnął ze zdziwienia. Wyściskałam go i przytuliłam policzek do jego piersi. – Stęskniłam się za tobą – wyznałam szczerze, chociaż Cary nie mógł nawet podejrzewać, jak bardzo szczere było moje wyznanie. W odpowiedzi mruknął coś pod nosem i odwzajemnił uścisk. – Czasami potrafisz mnie nieźle zdenerwować, mała. Cofnęłam się, żeby spojrzeć mu w oczy. – Wybacz mi – powiedziałam. Spletliśmy dłonie, wyszliśmy z Crossfire i udaliśmy się do baru, w którym ostatnio jedliśmy lunch. Serwowano tam pyszne tacos, a także genialne bezalkoholowe margarity z lodem, doskonałe na upalne dni. Staliśmy w kolejce przez dziesięć minut. Zamówiłam dla siebie tylko dwa taco, bo dawno nie ćwiczyłam już na siłowni. Cary zamówił ich aż sześć. Dopadliśmy stolika, kiedy tylko poprzedni klienci od niego wstali. Cary zdążył wciągnąć jedno taco, zanim wyjęłam słomkę z papierowej osłonki. – Wybacz, że ci się nagrałam – zaczęłam.

– Wciąż nic nie rozumiesz. – Cary wytarł serwetką usta, które z kobiet przy zdrowych zmysłach czyniły chichoczące dzierlatki. – Chodzi mi o całokształt, Evo. Zostawiasz mi wiadomość o zamieszkaniu z Crossem po tym, jak wyznajesz swojej matce, że podjęłaś już decyzję, a potem znikasz na kilka dni z powierzchni ziemi. Widać moje zdanie w ogóle się nie liczy. – Nieprawda! – Zacznijmy od tego, dlaczego chcesz mieć lokatora, skoro zamierzasz mieszkać ze swoim chłopakiem? – Cary przestał ukrywać przede mną wściekłość. – Myślisz, że odpowiada mi rola przyzwoitki? – Cary... – Mam gdzie mieszkać. – Zmrużył zielone oczy. – Mogę wbić się do innych znajomych, z którymi podzielę się czynszem. Nie potrzebuję twojej łaski. Poczułam ucisk w piersiach. Nie oddam Cary’ego bez walki. Kiedyś nasze drogi się rozejdą i być może będziemy się spotykać od wielkiego dzwonu. Ale jeszcze nie teraz, nasza przyjaźń nie może się tak skończyć. Już na samą myśl o tym robiło mi się niedobrze ze strachu. – Skąd ci przyszło do głowy, że to ja robię ci łaskę? – odcięłam się. – Może po prostu nie mogę znieść myśli, że nie będzie cię przy mnie. Cary parsknął i zaatakował kolejne taco. Przeżuwał je z furią, wreszcie przełknął, a potem pociągnął przez słomkę margaritę. – Kim ja jestem, twoim trzyletnim inkubatorem, który utrzymuje cię przy życiu? Przepustką do szczęścia i spokoju? – Jeszcze raz proszę cię o wybaczenie. – Pochyliłam się do przodu. – Widzę, że jesteś na

mnie wściekły i doskonale cię rozumiem. Już mówiłam, że bardzo cię przepraszam. Mimo że cię kocham i potrzebuję cię w moim życiu, nie będę tu siedzieć i słuchać, jak się na mnie wyżywasz tylko dlatego, że coś nieświadomie schrzaniłam. – Odsunęłam krzesło od stolika i wstałam. – Zdzwonimy się. – Wyjdziesz za Crossa? – zapytał nagle. Spojrzałam na niego. – Poprosił mnie o rękę. Zgodziłam się. Cary skinął głową, jakby moje rewelacje zupełnie go nie zdziwiły, i ponownie zanurzył zęby w taco. Chwyciłam torebkę przewieszoną przez oparcie krzesła. – Boisz się zamieszkać z nim sama? – spytał Cary między jednym kęsem a drugim. Dobrze wiedziałam, jaka myśl przemknęła mu przez głowę. – Nie jest tak, jak myślisz. Gideon będzie spał w osobnej sypialni. – Czy spał w osobnej sypialni podczas weekendów, które spędzaliście razem? Gapiłam się na niego osłupiała. Skąd wiedział, że to Gideon był moim tajemniczym kochankiem? A może tylko mnie sondował? Miałam to gdzieś, byłam zmęczona faktem, że wciąż go okłamuję. – W dużej mierze tak. Cary odłożył taco.

– Wreszcie wyrwałem ci z gardła ochłap prawdy. A już myślałem, że zapomniałaś, co to uczciwość. – Odwal się. Cary wyszczerzył zęby i wskazał ręką puste krzesło. – Siadaj, mała. – Zachowujesz się jak palant. Uśmiech zniknął z jego twarzy. – To wkurzające, jeśli ktoś mnie od wielu tygodni okłamuje. Siadaj. Usiadłam patrząc na niego złowrogo. – No i co? Zadowolony? – Jedz. Jeszcze nie skończyliśmy. Oddychałam głęboko, czując narastającą frustrację. Zawiesiłam torebkę na krześle i odwróciłam się do Cary’ego z wysoko uniesionymi brwiami. – Jeśli uważasz – zaczął – że trzeźwość i stała praca spowodowały, że przestałem wyczuwać ściemę, to się mylisz. Poza tym byłem pewien, że sypiasz z Crossem, odkąd znowu pojawił się w twoim życiu. Ugryzłam taco, obrzucając go sceptycznym spojrzeniem.

– Kochanie, czy nie uważasz, że gdyby w Nowym Jorku znalazł się jakiś mężczyzna, który pieprzyłby cię całe noce tak jak Cross, to ja bym się o nim nie dowiedział? Zakrztusiłam się i prawie wyplułam przeżuwany kęs. – Nikt nie ma tyle szczęścia, nawet ty, aby znaleźć dwóch ogierów z rzędu. – Cary specjalnie przeciągał sylaby. – Nawet ty. Powinnaś była pobyć trochę sama albo spotkać na swojej drodze kilku nieudaczników. Rzuciłam w niego opakowaniem po taco, ale zdążył się uchylić i wybuchnął śmiechem, ale zaraz spoważniał. – Czy myślałaś, że będę cię osądzał za to, że się z nim zeszłaś po tym, jak strasznie cię potraktował? – Nasza historia jest bardziej skomplikowana, niż ci się wydaje. Wszystko nam się rozpadało. Byliśmy poddani potwornej presji. Wciąż jesteśmy. Jedna dziennikarka bez przerwy łazi za Gideonem. – Łazi za nim? – Śledzi go dwadzieścia cztery godziny na dobę. Po prostu nie chciałam, abyś ty ze swoją wrażliwością znalazł się na widoku publicznym. Nie chciałam cię wciągać w nasze sprawy. Czekałam, aż wszystko się ułoży – zakończyłam niepewnie. Cary zamyślił się przez chwilę, po czym skinął głową. – A teraz za niego wyjdziesz. – Tak. – Napiłam się, usiłując przełknąć gulę, która stała mi w gardle. – Jesteś jedyną osobą, która o tym wie, oczywiście poza mną i Gideonem.

– W końcu otworzyłaś się przede mną. – Cary zacisnął usta. – I chociaż sytuacja radykalnie się zmieniła, wciąż chcesz ze mną mieszkać. Pochyliłam się i wyciągnęłam dłoń w jego stronę. – Wiem, że możesz mieć swoje zdanie i znaleźć inne lokum. Proszę cię tylko, abyś przemyślał moją propozycję. Nie jestem gotowa żyć bez ciebie, bez względu na to, czy wyjdę za mąż, czy nie. Cary ścisnął mnie tak mocno za rękę, że aż poczułam ból. – Eva... – Pozwól mi skończyć – weszłam mu w słowo. Cary spoważniał. Nie chciałam, żeby ostatecznie mi odmówił, dopóki nie wytoczę wszystkich dział. – Obok apartamentu Gideona jest osobne studio, z którego nikt nie korzysta. – Puste studio, powiadasz. Przy Piątej Alei. – Zgadza się. Wspaniale, prawda? Jest twoje, jeśli tylko się zgodzisz. Twoja prywatna przestrzeń z osobnym wejściem, z widokiem na Central Park. Nadal bylibyśmy razem. Miałabym przy sobie dwóch mężczyzn, których kocham najbardziej na świecie. – Gadałam jak nakręcona, licząc na to, że wreszcie czymś go zainteresuję. – Przez jakiś czas zostaniemy na Upper West Side. Apartament będzie w remoncie. Chcę wprowadzić kilka zmian. Gideon powiedział, że możesz w tym czasie dokonać zmian w swoim studiu. – W moim studiu. – Cary wciąż dziwnie się na mnie gapił, czym kompletnie zbił mnie z tropu. Jakaś para przeciskała się między naszym stolikiem i moim krzesłem, które blokowało im przejście, ale kompletnie ich zignorowałam.

– Nie chcę rozmawiać z tobą tylko o mieszkaniu – ciągnęłam nerwowo. – Pomyślałam, że zrobię użytek ze swoich pieniędzy i założę fundację albo organizację charytatywną. Muszę podjąć decyzję, jak i w co zainwestować pieniądze, aby wspierać szczytne cele, w które oboje wierzymy. Potrzebuję twojej pomocy. Chciałabym ci zapłacić nie tylko za twój wkład w pracę, ale także za twoją twarz i twój wizerunek. Proszę cię, abyś został rzecznikiem mojej fundacji. Cary rozluźnił uścisk na mojej dłoni. Zaniepokoiła mnie jego reakcja i tym razem to ja ścisnęłam go z całej siły. – Cary? Mój przyjaciel zwiesił głowę i opuścił bezradnie ramiona. – Tatiana jest w ciąży. – Co takiego? – Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy, sala zakołysała się dziwnie. Głośne okrzyki zamówień zza baru, brzęk tac i naczyń spowodowały, że prawie nie usłyszałam słów Cary’ego, poza tymi trzema, które wydobyły się z jego ust. Tak jakby wykrzyczał je na cały głos. – Żartujesz sobie ze mnie. – Ile bym oddał za to, żeby to był żart. – Cary wyswobodził dłoń z uścisku i odrzucił grzywkę, która opadała mu na jedno oko. – Nie mam nic przeciwko temu, żeby zostać ojcem. To mi się najbardziej podoba w całej tej historii. Ale... cholera jasna. Nie teraz. I nie z nią. – Jakim sposobem zaszła w ciążę? – Cary miał wręcz chorobliwą obsesję na temat zabezpieczania się, ponieważ dobrze wiedział, że jego styl życia jest nazbyt ryzykowny. – Co za głupie pytanie. Wsadziłem w nią fiuta, parę razy pchnąłem... – Zamknij się – warknęłam. – Przecież zawsze jesteś cholernie ostrożny.

– No cóż, okazuje się, że założenie gumki nie zawsze jest gwarancją sukcesu – odparł Cary ze znużeniem. – Tatiana nie stosuje tabletek antykoncepcyjnych. Twierdzi, że kiedy je bierze, to ma zwiększony apetyt. – Chryste. – Zapiekły mnie oczy. – Czy jesteś pewien, że to twoje dziecko? Cary prychnął. – Nie jestem, ale to nie oznacza, że tak nie jest. Właśnie minął szósty tydzień, więc raczej tak. Musiałam mu zadać kolejne pytanie. – Czy Tatiana zamierza je urodzić? – Nie wiem. Rozważa za i przeciw. – Cary... – Łza spłynęła mi po policzku. Serce mnie rozbolało, kiedy o nim myślałam. – Co zamierzasz zrobić? – A co ja mogę? – Cary jeszcze bardziej się pochylił. – Decyzja należy do Tatiany. Poczułam się przybita jego bezradnością. Cary był niechcianym dzieckiem. Po jego urodzeniu matka wielokrotnie usuwała ciąże, zamiast brać tabletki antykoncepcyjne. Wiedziałam, że Cary wciąż tkwi w matni wspomnień o przeszłości. Kiedyś mi się do tego przyznał. – Co będzie, jeśli Tatiana zdecyduje się urodzić? Zrobisz sobie badanie na ojcostwo? – Mój Boże, Evo. – Cary spojrzał na mnie zaczerwienionymi oczami. – Nie sięgam myślą

tak daleko. Jak, do diabła, mam powiedzieć o tym Treyowi? Dopiero co zaczęło się między nami układać i nagle taka wiadomość? Rzuci mnie. Na zawsze. Zaczerpnęłam tchu i wyprostowałam się na krześle. Nie pozwolę na to, żeby Cary i Trey zerwali ze sobą. Teraz, kiedy wreszcie czułam się szczęśliwa z Gideonem, zależało mi, aby zatroszczyć się o te obszary mojego życia, które zaniedbałam. – Ogarniemy to, Cary, krok po kroku. Zastanowimy się w miarę rozwoju sytuacji, jakie podjąć działania. Przebrniemy przez to. Cary z trudem przełknął ślinę. – Potrzebuję cię. – A ja ciebie. Dopóki będziemy trzymać się razem, rozwiążemy każdy problem. – Zmusiłam się do uśmiechu. – Donikąd się nie wybieram i ty także. Z wyjątkiem weekendu w San Diego – poprawiłam się pospiesznie, przypominając sobie, że muszę porozmawiać z Gideonem o wyjeździe z Carym. – Dzięki Bogu. – Mój przyjaciel usiadł prosto na krześle. – Czego bym nie dał, aby móc pograć w kosza z doktorem Travisem. – O tak. – Chociaż nie grałam w kosza, mnie też przydałoby się spotkanie w cztery oczy z naszym panem doktorem. Ciekawe, co by powiedział, dowiedziawszy się, jak bardzo w ciągu kilku miesięcy spędzonych w Nowym Jorku zboczyliśmy z wytyczonej przez niego ścieżki? Kiedy ostatni raz gawędziliśmy we troje, roztaczaliśmy fantastyczne wizje na temat naszej świetlanej przyszłości. Cary chciał zostać gwiazdą reklamy Super Bowl, a ja pragnęłam być mózgiem tej reklamy i odpowiadać za jej produkcję. I co nam z tego wyszło? Cary być może niebawem zostanie ojcem, a ja poślubiłam najbardziej skomplikowanego mężczyznę, jakiego poznałam w życiu.

– Już widzę, jak Travis dostaje szewskiej pasji – mruknął Cary, zupełnie jakby czytał mi w myślach. Kiedy wyobraziliśmy sobie Travisa rozjuszonego niczym byk, zaczęliśmy się tak histerycznie śmiać, że aż pociekły nam z oczu łzy.

*

Po powrocie z lunchu usiadłam za biurkiem i ujrzałam kolejny stosik kopert. Zagryzłam dolną wargę i poszukałam tej jednej, którą miałam nadzieję znaleźć. WYOBRAŻAM SOBIE, NA ILE SPOSOBÓW MOŻEMY UŻYĆ TEGO ŁAŃCUCHA,

PANI X. BĘDZIEMY SIĘ FANTASTYCZNIE BAWIĆ. NA ZAWSZE TWÓJ

X Kiedy przeczytałam te słowa, pochmurne niebo nad moją głową zdecydowanie się przejaśniło.

*

Po rewelacjach Cary’ego, które kompletnie zwaliły mnie z nóg, wiedziałam, że spotkanie z mężem Corinne nie może już przynieść bardziej niefortunnych wieści. Gdy zjawiłam się w winiarni, Giroux już na mnie czekał. Miał na sobie idealnie wyprasowane spodnie w kolorze khaki oraz białą koszulę frakową z podwiniętymi rękawami, rozpiętą przy szyi; do twarzy mu było z tą niewymuszoną elegancją. Nie potrafił ukryć zdenerwowania. Drżał, napięty jak struna, targany wewnętrzną walką. – Witaj, Evo – powiedział z tą nachalną uprzejmością, która tak bardzo mi się nie spodobała podczas naszego pierwszego spotkania. Znowu ucałował mnie w oba policzki. – Enchanté. – Rozumiem, że dzisiaj nie jestem już tą blondynką, którą byłam podczas naszego pierwszego spotkania? – Hmm. – Giroux wykrzywił usta w sztucznym uśmiechu. – Zasłużyłem na te cierpkie słowa. Usiadłam przy stoliku przy oknie, który wybrał Giroux. Po chwili podszedł do nas kelner. Winiarnia wyglądała tak, jakby znajdowała się tu od wielu lat. Sufit pokrywały metalowe płyty. Stare i wysłużone podłogi z twardego drewna oraz misternie rzeźbiony bar przywoływały na myśl miejsce, które w przeszłości mogło być pubem. Chromowe elementy wyposażenia oraz stojak z winem, który równie dobrze mógł być abstrakcyjną rzeźbą, przydawały winiarni nowoczesnego szyku. Giroux przyglądał mi się bezwstydnie, podczas gdy kelner nalewał nam wino. Nie miałam pojęcia, czego ode mnie chce, ale nie wątpiłam, że zależy mu na uzyskaniu ważnych informacji. Wypiłam łyk pysznego shiraza. Giroux rozsiadł się wygodnie na krześle, obracając

w dłoni kieliszek z winem. – Poznałaś moją żonę. – Tak. Jest piękną kobietą. – To prawda. – Giroux patrzył na wino. – Co jeszcze o niej pomyślałaś? – Jakie to ma znaczenie? Spojrzał na mnie. – Czy widzisz w Corinne rywalkę? A może zagrożenie? – Ani jedno, ani drugie. – Upiłam kolejny łyk wina. Przez okno widziałam czarnego bentleya, który wciskał się w miejsce przy krawężniku dokładnie naprzeciwko mojego okna. Za kółkiem siedział Angus i najwyraźniej nic sobie nie robił ze znaku zakazu parkowania. – Taka jesteś pewna Crossa? Znowu skierowałam uwagę na Giroux. – Tak. Co nie oznacza, że nie chcę, abyś spakował żonę i wywiózł ją do Francji. Uniósł kącik ust w ponurym uśmiechu. – Kochasz Crossa, prawda? – Tak. – Dlaczego?

Jego pytanie mnie rozbawiło. – Jeśli myślisz, że moje wyznanie pomoże ci pojąć, co Corinne w nim widzi, to się mylisz. On i ja, my... Kiedy jesteśmy sami, zachowujemy się inaczej niż w towarzystwie innych ludzi. – Mogę to sobie wyobrazić. – Giroux wreszcie napił się wina. Zanim przełknął pierwszy łyk, najpierw delikatnie smakował w ustach jego bukiet. – Czy mogę zapytać cię wprost, po co się spotkaliśmy? Czego ode mnie chcesz? – Zawsze jesteś taka bezpośrednia? – Tak. – Wzruszyłam ramionami. – Szybko się niecierpliwię, kiedy nie wiem, co jest grane. – W takim razie ja też będę walił prosto z mostu. – Giroux ujął moją lewą dłoń. – Masz biały ślad na palcu po pierścionku. Na tyle duży, że wygląda na zaręczynowy. Zgadza się? Podążyłam za jego wzrokiem i musiałam przyznać, że Giroux się nie mylił. Na moim palcu rzeczywiście można było dostrzec kwadratowy ślad o parę tonów jaśniejszy niż opalenizna. W przeciwieństwie do matki, która była blada, odziedziczyłam ciepłą karnację po ojcu i bardzo szybko się opalałam. – Jesteś spostrzegawczy. Będę wdzięczna, jeśli zachowasz te domysły dla siebie. Po raz pierwszy Giroux uśmiechnął się szczerze. – Być może rzeczywiście odzyskam żonę.

– Myślę, że tak, jeśli się postarasz. – Wyprostowałam się, decydując, że nasze spotkanie dobiegło końca. – Wiesz, co mi wyznała? Że jesteś obojętny. Zamiast czekać, aż do ciebie wróci, powinieneś przejąć inicjatywę i przekonać ją, aby to zrobiła. Ona tego pragnie i na to czeka. Giroux wstał również, górując nade mną wzrostem. – To Corinne uganiała się za Crossem. Nie jestem pewien, czy kobieta, która lata za mężczyznami, zainteresuje się mężczyzną, który ugania się za nią. – Niewiele wiem na ten temat. – Wyjęłam z torebki dwudziestodolarowy banknot i położyłam go na stole, mimo jego groźnego spojrzenia. – Przyjęła twoje oświadczyny, prawda? Cokolwiek zrobiłeś wtedy, żeby ją zdobyć, zrób to raz jeszcze. Żegnaj Jeanie-François. Giroux otworzył usta, aby coś dodać, ale byłam już przy drzwiach wyjściowych.

*

Angus stał przy bentleyu, kiedy wyszłam z winiarni. – Czy chce pani wrócić do domu, pani Cross? – zapytał, gdy wsiadłam do samochodu. Uśmiechnęłam się szeroko, słysząc, jak pięknie mnie wita. Zaświtała mi pewna myśl, która zalęgła się w mojej głowie podczas rozmowy z Giroux. – Chciałabym wpaść gdzieś w drodze do domu, jeśli się zgodzisz. – Oczywiście. Podałam Angusowi dokładny adres, usadowiłam się wygodnie i oddałam rozkoszom oczekiwania na dalszy rozwój wypadków.

O wpół do siódmej byłam wolna i spytałam Angusa, gdzie jest Gideon. Odpowiedział, że wciąż jest w biurze. – Czy możesz mnie do niego zawieźć? – zapytałam. – Oczywiście. Dziwnie się czułam, wchodząc do budynku Crossfire po godzinach pracy. Chociaż na korytarzach wciąż kręciło się trochę ludzi, atmosfera była zupełnie inna niż w ciągu dnia. Kiedy wjechałam na najwyższe piętro, ujrzałam, że szklane drzwi prowadzące do Cross Industries były szeroko otwarte. Pracownicy ekipy sprzątającej opróżniali kosze, myli szyby i odkurzali. Udałam się prosto do biura Gideona, mijając po drodze puste biurka, w tym stanowisko jego asystenta, Scotta. Gideon stał za swoim biurkiem ze słuchawką w uchu. Jego marynarka wisiała na wieszaku w rogu. Rozmawiał przez telefon, trzymając ręce na biodrach. Poruszał szybko ustami. Na jego twarzy malowało się pełne skupienie. Ścianę naprzeciwko niego pokrywały płaskie ekrany, które wyświetlały wiadomości z całego świata. Po prawej stronie widniał barek, gdzie na podświetlonych szklanych półkach znajdowały się karafki inkrustowane szlachetnymi kamieniami, stanowiące jedyny akcent kolorystyczny w zimnej palecie czerni, bieli i szarości wystroju biura. Trzy osobne i wygodne przestrzenie do siedzenia służyły do prowadzenia mniej formalnych spotkań. Natomiast czarne biurko Gideona było cudem nowoczesnej technologii i elektroniki, centrum dowodzenia firmą. W otoczeniu swoich drogich zabawek mój mąż prezentował się niezwykle smakowicie. Idealnie skrojona kamizelka i spodnie eksponowały jego doskonałe ciało. Stanowił uosobienie władzy i potęgi charakteru, które pozwoliły mu zbudować jego imperium. Ze wszystkich stron otaczały go okna sięgające od podłogi do sufitu, a widok na Nowy Jork tworzył dla niego godne tło, które absolutnie go nie przytłaczało.

Gideon był panem wszystkiego, czego się dotknął, i ta jego cecha rzucała się od razu w oczy. Sięgnęłam do torebki, rozpięłam kieszonkę i wyjęłam obrączki. Założyłam swoją na palec i podeszłam do szklanej ściany i podwójnych drzwi, które oddzielały Gideona od wszystkiego i wszystkich. Nagle mój ukochany odwrócił głowę i na mój widok w jego oczach zapłonął blask. Dotknął guzika na biurku, sprawiając, że podwójne drzwi otworzyły się automatycznie. Po chwili szkło zmieniło się w nieprzezroczyste i matowe, zapewniając nam prywatność, na wypadek gdyby jakiś maruder szwendał się jeszcze po biurze. Weszłam do gabinetu. – Zgoda – kończył rozmowę Gideon. – Zajmij się tym i daj mi informację zwrotną, jak poszło. – Wyjął słuchawkę z ucha i położył ją na biurku, nie spuszczając ze mnie wzroku. – Co za miła niespodzianka, aniołku. Opowiedz, jak było z Giroux. Wzruszyłam ramionami i rzuciłam: – Skąd wiesz? Cross wykrzywił twarz w uśmiechu i rzucił mi spojrzenie, które mówiło: Naprawdę chcesz wiedzieć? – Długo będziesz w pracy? – spytałam. – Za pół godziny mam telekonferencję z oddziałem w Japonii. Potem jestem wolny. Możemy coś zjeść na mieście. – Zamówmy coś do domu i zjedzmy z Carym. Ma zostać ojcem.

Gideon uniósł wysoko brwi. – Co takiego? – Przypuszczalnie będzie miał dziecko... – Westchnęłam. – Jest zrozpaczony i przerażony z tego powodu. Chcę mu poświęcić trochę czasu. Poza tym powinien się oswajać z twoją obecnością. Gideon bacznie mi się przyglądał. – Ty też jesteś tą sytuacją zrozpaczona. Chodź tutaj. – Obszedł biurko i rozwarł szeroko ramiona. – Przytul się. Upuściłam torebkę, zrzuciłam szpilki i rzuciłam mu się w objęcia. Gideon mocno mnie przytulił, a jego usta, mocne i gorące, przywarły do mojego czoła. – Coś wymyślimy – zamruczał. – Nie martw się. – Kocham cię, Gideonie. Objął mnie jeszcze mocniej. Odchyliłam się, żeby popatrzeć na jego piękną twarz. Błękitne oczy zyskały jeszcze większą głębię dzięki opaleniźnie z Karaibów. – Chcę ci coś dać. – Co takiego? Odsunęłam się, chwyciłam go za lewą dłoń, przytrzymując ją, zanim zdążył ją cofnąć.

Założyłam mu na palec obrączkę, którą przed chwilą kupiłam, kręcąc nią, aby swobodnie przeszła przez knykieć. Przez cały ten czas Gideon ani drgnął. Kiedy wreszcie puściłam jego dłoń, żeby mógł się jej przyjrzeć, jego ręka zawisła nieruchomo tam, gdzie ją trzymałam, jakby zastygła w locie. Przechyliłam głowę, podziwiając obrączkę na jego palcu. Pomyślałam, że właśnie o to mi chodziło. Gideon jednak uparcie milczał. Zadarłam głowę i ujrzałam, że dokładnie przygląda się swojej dłoni tak, jakby ją widział pierwszy raz w życiu. Ogarnęła mnie rozpacz. – Nie podoba ci się. Jego nozdrza się rozszerzyły, kiedy wciągnął powietrze do płuc. Odwrócił dłoń, aby spojrzeć na tył obrączki, który miał taki sam wzór jak na przodzie. Platynowy krążek był bardzo podobny do sygnetu, który Gideon nosił na palcu prawej dłoni. Miał takie same skośne żłobienia cięte w metalu szlachetnym, nadające obrączce industrialny i męski wygląd. Ponieważ była wysadzana rubinami, nie można jej było nie zauważyć. Szkarłatny odcień odróżniał się wyraźnie od opalonej skóry Gideona i jego ciemnych garniturów, był sygnałem, że Gideon Cross jest mężczyzną, który należy do kobiety. – To za dużo – rzekłam cicho. – Nigdy nie będzie za dużo – odparł chrapliwie i rzucił się na mnie. Objął dłońmi moją twarz i zaczął mnie dziko i zażarcie całować, jakby nie mógł się mną nasycić. Chciałam go złapać za nadgarstki, ale był szybszy. Chwycił mnie w talii, oderwał od podłogi, podniósł i rzucił na tę samą kanapę, na której położył mnie po raz pierwszy wiele tygodni temu. – Przecież jesteś zajęty – zdołałam wykrztusić.

Gideon posadził mnie na brzegu kanapy. – To nie potrwa długo. Okazało się, że mój mąż wcale nie żartował. Sięgnął mi pod spódnicę, ściągnął majtki, rozłożył moje nogi i pochylił głowę. W tym biurze, w którym przed chwilą podziwiałam jego męskość i zdolności przywódcze, Gideon Cross ukląkł między moimi udami i zaczął mnie lizać okrutnie i bezwzględnie. Drażnił językiem moją łechtaczkę, dopóki nie zaczęłam drżeć i wić się w rozkosznym oczekiwaniu na orgazm. Widok Gideona w garniturze, pieszczącego mnie w jego wspaniałym gabinecie był tak podniecający, że wkrótce szczytowałam, wykrzykując jego imię. Trzęsłam się z rozkoszy na całym ciele, podczas gdy Gideon nie przestawał mnie smakować. Moja delikatna i wrażliwa cipka drżała pod płytkimi zanurzeniami jego języka. Wreszcie rozpiął spodnie i wyjął nabrzmiałego penisa. Rozpaczliwie go pragnęłam i wygięłam ciało jak strunę w bezwstydnym i niemym błaganiu. Gideon zaczął gładzić swoim grubym i ciężkim członkiem moją wilgotną i śliską szparkę. Fakt, że oboje byliśmy ubrani, poza tymi częściami garderoby, które musieliśmy zrzucić, sprawiał, że nasz seks był jeszcze bardziej podniecający. – Chcę, żebyś mi się całkowicie oddała – rzekł władczo Gideon. – Pochyl się i rozszerz nogi. Chcę cię pieprzyć do utraty tchu. Jęknęłam cicho na samą myśl i błyskawicznie zastosowałam się do jego zaleceń. Ponieważ był wysoki, przesunęłam się na brzeg kanapy, ułożyłam brzuchem na oparciu i sięgnęłam dłońmi do tyłu, zadzierając spódnicę. Gideon nie marnował cennego czasu. Silnym pchnięciem bioder wszedł we mnie i zaczął

wbijać się coraz głębiej. – Evo. Z trudem dyszałam, wbijając paznokcie w poduszki na kanapie. Jego twardy i gruby penis był we mnie głęboko, do samego końca. Wciskałam się brzuchem w oparcie kanapy i mogłabym przysiąc, że czuję go w sobie na wylot. Pochylając się, Gideon mocno mnie objął i ugryzł w szyję. Jego prymitywna i pierwotna potrzeba dominacji spowodowała, że zacisnęłam się ze wszystkich sił wokół jego penisa. Gideon warknął i musnął mnie wargami, delikatnie drapiąc wieczornym zarostem. – Ale jesteś słodka – wychrypiał. – Uwielbiam cię rżnąć. – Gideonie. – Podaj mi ręce. Nie byłam pewna, o co mu chodzi, więc ułożyłam dłonie bliżej ciała. Gideon objął palcami moje nadgarstki i delikatnie przesunął moje dłonie na plecy. Wtedy zaczął mnie pieprzyć, wbijając się niezmordowanie i niestrudzenie, używając moich rąk do przytrzymania ciała, podczas gdy on uderzał we mnie biodrami. Tłukł moszną o moją łechtaczkę, a rytm uderzeń wiódł mnie do kolejnego orgazmu. Z każdym pchnięciem wydawał krótkie, nieartykułowane dźwięki, a ja krzyczałam. Jego wyścig ku spełnieniu podniecał mnie do szaleństwa, podobnie jak całkowita kontrola nad moim ciałem. Byłam w stanie wyłącznie brać to, co mi ofiaruje, przyjmować jego żądzę i służyć mu tak, jak on wcześniej służył mnie. Miarowe tarcie jego członka w moim wnętrzu doprowadzało mnie na skraj ekstazy.

Żałowałam, że nie widzę jego oczu, które tracą skupienie, gdy ogarnia go obezwładniająca przyjemność, a na twarzy zastyga grymas rozdzierającej rozkoszy. Uwielbiałam to, że mam nad Gideonem władzę, że przy mnie zamienia się w bestię, a seks ze mną pozostawia go całkowicie bezbronnym. Nagle wstrząsnął nim dreszcz i Gideon zaklął. Jego penis wydłużył się, zgrubiał, a jądra się zacisnęły. – Eva, Chryste... Kocham cię. Poczułam, jak we mnie wytrysnął. Pompował we mnie gorącą i kleistą spermę. Zagryzłam usta, żeby nie krzyknąć. Byłam na granicy orgazmu. Wtedy Gideon puścił moje nadgarstki, a jego palce wślizgnęły się w moją szparkę i masowały nabrzmiałą łechtaczkę. Szczytowałam, a on wciąż opróżniał się we mnie. Chłonęłam jego tryskające nasienie. Wargami muskał mój policzek. Czułam jego gorący, wilgotny i nierówny oddech tuż przy swojej skórze. Wydawał niskie pomruki, dochodząc mocno i długo. Oboje ciężko dyszeliśmy, kiedy rozkosz powoli opuszczała nasze ciała. Opieraliśmy się bezwładnie o siebie całym swoim ciężarem. Głośno przełknęłam ślinę i zapytałam: – Czyli podoba ci się obrączka? Jego ochrypły śmiech napełnił mnie radością.

*

Po pięciu minutach nadal leżałam na kanapie bez czucia, wyczerpana i nasycona, niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Gideon siedział przy biurku, jak zawsze nieskazitelny

i doskonały. Emanował zdrowiem i witalnością mężczyzny, który dopiero co pieprzył się do szaleństwa. Poprowadził telekonferencję bez zająknienia. Mówił głównie po angielsku, choć na przywitanie i pożegnanie wypowiedział kilka słów po japońsku głębokim i jedwabistym głosem. Co jakiś czas, prześlizgując się wzrokiem po moim ciele, uśmiechał się do mnie jak triumfujący samiec do swojej zdobyczy. Sądzę, że miał do tego prawo, jeśli wziąć pod uwagę ogromną liczbę endorfin, jakie orgazm uwolnił w moim ciele. Czułam się, jakbym za dużo wypiła. Byłam kompletnie odurzona. Gideon skończył rozmowę i wstał. Znowu zdjął marynarkę, a błysk w jego oku podpowiedział mi dlaczego. Wykrzesałam z siebie resztki sił, aby unieść brwi i zapytać: – Nigdzie się nie wybieramy? – Oczywiście, że tak, ale jeszcze nie w tej chwili. – Może powinieneś zażywać mniej witamin, mistrzu? Gideon uśmiechnął się lekko, rozpinając guziki. – Przez wiele dni fantazjowałem o tym, jak pieprzę się z tobą na tej kanapie. Nie przećwiczyliśmy jeszcze połowy. Przeciągnęłam się jak kot, chcąc go podniecić i sprowokować. – Czy możemy być wciąż niegrzeczni, teraz kiedy jesteśmy mężem i żoną? Z iskry, która zamigotała w jego przepięknych oczach, odgadłam, co sądzi na ten temat.

Kiedy opuszczaliśmy Crossfire, dobiegała dziewiąta. Myślę, że Gideon wyczerpująco odpowiedział na moje pytanie.

21

Gideon i ja siedzieliśmy w dresach na podłodze w salonie, pochłaniając pizzę, kiedy po dziesiątej do mieszkania wkroczył Cary z Tatianą. Wyciągnęłam rękę po parmezan i szepnęłam do ukochanego: – Oto przyszła mama. Gideon się skrzywił. – Będą z nią kłopoty. Biedny Cary. Dokładnie to samo pomyślałam, kiedy wysoka blondynka przekroczyła próg naszego domu, marszcząc niegrzecznie nos na widok pizzy. Kiedy zauważyła Gideona, rzuciła mu powłóczyste spojrzenie. Zaczerpnęłam głęboko powietrze, powtarzając sobie, żeby nie reagować na jej wyzywające zachowanie. – Cześć, Cary – przywitał mojego najlepszego przyjaciela Gideon, po czym objął mnie i schował twarz w mojej szyi. – Hej – odparł Cary. – Co oglądacie? – Bogów ulicy – powiedziałam. – Dobre. Przyłączycie się do nas? – Jasne. – Cary wziął Tatianę za rękę i poprowadził ją w stronę kanapy. Tatiana nie miała nawet tyle taktu, aby ukryć przed nami swoje niezadowolenie.

Usiedli na kanapie i ułożyli się w pozycjach, w których wyraźnie czuli się komfortowo. Gideon przesunął w ich stronę pudło z pizzą. – Częstujcie się, jeśli macie ochotę. Kiedy Cary sięgnął po kawałek pizzy, Tatiana syknęła, że przez przypadek dał jej kuksańca w bok. Denerwowało mnie, że nie potrafi się rozluźnić i dostosować do sytuacji. Jeśli zamierza urodzić Cary’emu dziecko, to stanie się częścią mojego życia. Niepokoiłam się, że nasze relacje mogą być napięte. Nie siedzieli z nami długo. Tatiana uznała, że zdjęcia kręcone kamerą z ręki powodują, iż jest jej niedobrze, więc poszła z Carym do jego pokoju. Po krótkiej chwili usłyszałam jej śmiech. Pomyślałam, że jest zaborcza i chce mieć Cary’ego wyłącznie dla siebie. Rozumiałam jej brak poczucia bezpieczeństwa. Sama często tak się czułam z powodu niskiego poczucia własnej wartości. – Odpręż się – mruknął Gideon, przyciągając mnie do siebie. – Poradzimy sobie z tym. Potrzebujemy czasu. Chwyciłam go za lewą dłoń, którą mnie obejmował, i przez chwilę bawiłam się jego obrączką. Gideon musnął ustami moją skroń. Wróciliśmy do oglądania filmu.

*

Chociaż Gideon spał w sąsiednim apartamencie, przyszedł rano na tyle wcześnie, aby pomóc mi zapiąć obcisłą sukienkę do kolan i zrobić kawę. Założyłam kolczyki z perłami i szłam właśnie przez korytarz do kuchni, kiedy wynurzyła się z niej Tatiana z dwoma butelkami wody w dłoni. Była naga. Na jej widok wściekłam się, choć starałam się zachować spokojny ton. Choć nie było

jeszcze po niej nic widać, wiedziałam, że jest w ciąży, a to wystarczający powód, żeby na nią nie wrzasnąć. – Wybacz, ale jeśli chcesz u mnie bywać, to musisz chodzić ubrana. – Z tego, co wiem, ten apartament nie należy wyłącznie do ciebie – odparowała Tatiana, odrzucając płową grzywę do tyłu, chcąc przejść obok mnie. Wyciągnęłam ramię, oparłam je o ścianę i zagrodziłam jej drogę. – Radzę ci, abyś nie wciągała mnie w swoją grę. – Bo co? – Bo przegrasz. Tatiana gapiła się na mnie przez dłuższą chwilę, po czym odpowiedziała: – Cary wybierze mnie. – Jeśli nawet, będzie miał do ciebie o to żal, więc koniec końców i tak przegrasz. – Opuściłam ramię. – Dobrze się zastanów. Nagle za nami otworzyły się drzwi, w których stanął Cary. – Co ty wyprawiasz, Tat? – zapytał. Odwróciłam głowę, spoglądając na mojego najlepszego przyjaciela. Miał na sobie tylko bokserki. – Myślę, że Tatiana wpadła na doskonały pomysł, jak sprawić, abyś jej kupił ładny

szlafroczek. Cary zacisnął szczękę i machnął ręką, żebym szła dalej, po czym otworzył szerzej drzwi, tym samym pokazując Tatianie, aby weszła do środka i zamknęła drzwi za swoim gołym tyłkiem. Ruszyłam w stronę kuchni, zgrzytając zębami. Mój zły nastrój jeszcze się pogorszył, kiedy zobaczyłam w niej Gideona. Opierał się blat i popijał ze spokojem kawę. Miał na sobie ciemny garnitur i bladoszary krawat. Był tak zabójczo przystojny, że aż serce skoczyło mi do gardła. – Jak ci się podobały gościnne występy? – zapytałam nerwowo. Ogarnęła mnie furia, że widział inną kobietę nago. I to nie byle jaką kobietę, ale modelkę o smukłym i giętkim ciele, o jakim zawsze marzyłam. Gideon beztrosko wzruszył ramieniem. – Tak sobie. – Przecież podobają ci się wysokie i szczupłe kobiety. – Sięgnęłam po filiżankę z kawą, która stała na blacie obok niego. Gideon przykrył moją rękę swoją dłonią. Rubiny na jego obrączce zamigotały w blasku kuchennych lamp. – Z tego, co wiem, moja żona, której nie potrafię się oprzeć, jest malutka i apetyczna. Niezwykle kusząca. Zamknęłam oczy, próbując zwalczyć ogarniające mnie uczucie zazdrości. – Czy wiesz, dlaczego wybrałam akurat tę obrączkę?

– Czerwony jest naszym kolorem – odparł cicho. – Czerwone suknie w samochodach. Czerwone szpilki na przyjęciach w ogrodach. Czerwona róża w twoich włosach, kiedy mnie poślubiłaś. Uspokoiłam się, kiedy uświadomiłam sobie, że rozumiemy się bez słów. Odwróciłam się i przytuliłam się do niego ze wszystkich sił. – Mmm – zamruczał Gideon i wyściskał mnie. – Aniołku, jesteś miękka i kusząca. Tyle pyszności w tobie! Kręciłam głową, a moja złość zamieniła się w irytację. Trącił nosem mój policzek. – Kocham cię – powiedział. – Gideonie. – Odchyliłam głowę, ofiarowując mu usta. Pozwoliłam, żeby pocałunkami przegonił moje złe myśli. Kiedy czułam jego usta na swoich, zawsze przeszywał mnie dreszcz rozkoszy. Byłam lekko ogłuszona, kiedy odsunął się i wymruczał: – Jestem umówiony na wieczór z doktorem Petersenem. Zadzwonię do ciebie po sesji i wtedy postanowimy, gdzie zjemy kolację. – Dobrze. Uśmiechnął się, słysząc mój rozmarzony głos. – Jeśli sobie życzysz, mogę umówić nas na czwartek.

– Lepiej na następny – odparłam, powoli dochodząc do siebie. – Nie chcę opuszczać terapii, ale mama prosiła mnie, abyśmy towarzyszyli jej z Carym na gali dobroczynnej, którą organizuje w czwartek. Kupiła mi suknię i bardzo zabiega o moje względy. Boję się, że jeśli się wykręcę, opacznie to zrozumie. – W takim razie wybierzmy się razem. – Cudownie. – Gideon w smokingu działał na mnie jak afrodyzjak. Oczywiście podniecał mnie bez względu na to, co miał na sobie, ale w smokingu... Dobry Boże, był niebywale smakowity. – W takim razie jesteśmy umówieni. To będzie świetna okazja, aby ludzie zobaczyli nas razem. Ogłosimy nasze zaręczyny. Oblizałam wargi. – Czy mogę cię wykorzystać w limuzynie? Jego oczy śmiały się do mnie. – Jak najbardziej, mój aniołku.

*

Kiedy przyszłam do pracy, nie zobaczyłam Megumi za jej biurkiem, więc nie miałam okazji zapytać, jak sobie radzi. Z drugiej strony był to dobry pretekst, żeby zadzwonić do Martina i dowiedzieć się, jak się ułożyło między nim i Lacey po szalonej nocy, którą spędziliśmy w Primal. Wyjęłam telefon, żeby wpisać przypomnienie, i zobaczyłam, że matka zostawiła mi

wczoraj wieczorem wiadomość głosową. Odsłuchałam ją w drodze do mojego boksu. Mama pytała, czy chcę, żeby mnie uczesano i zrobiono mi makijaż przed czwartkową kolacją. Zaproponowała, że przyjedzie do mnie ze stylistką i fryzjerką, aby zajęły się nami obiema. Usiadłam za biurkiem i odpisałam jej, że to świetny pomysł, ale mam zbyt napięty grafik i mogę nie zdążyć wyjść z pracy przed piątą. Powoli brałam się do roboty, kiedy wpadł Will. – Masz plany na lunch? – zapytał. Wyglądał uroczo w koszuli w kratę, która wyjątkowo do niego pasowała, i tradycyjnym granatowym krawacie. – Tylko takie, że nie tknę węglowodanów. Moja pupa ma ich serdecznie dosyć. – No nie. – Wyszczerzył do mnie zęby. – Natalie skończyła już z brutalną dietą, więc idzie ku lepszemu. Mam ochotę na zupę i sałatkę. Uśmiechnęłam się do niego. – Wchodzę w to. Co myślisz o tym, żeby zabrać na obiad Megumi? – Nie będzie jej dziś w pracy. – Zachorowała? – Nie wiem. Dowiedziałem się przez przypadek, bo musiałem zadzwonić do agencji po zastępstwo. Odchyliłam się na krześle, słysząc jego słowa, i zmarszczyłam brwi. – Skontaktuję się z nią w przerwie i dowiem się, jak się czuje.

– Pozdrów ją ode mnie. – Will zabębnił palcami w mój boks i zniknął.

*

Nie wiem, jak i kiedy minęła reszta dnia. W przerwie nagrałam się Megumi na pocztę głosową. Potem próbowałam skontaktować się z nią po pracy, kiedy Clancy wiózł mnie do Brooklynu na zajęcia z krav magi. – Poproś Lacey, aby do mnie oddzwoniła, jeśli jesteś zbyt chora, żeby ze mną rozmawiać – powiedziałam jej automatycznej sekretarce. – Chcę się tylko dowiedzieć, czy wszystko u ciebie w porządku. Po nagraniu wiadomości rozsiadłam się wygodnie, aby podziwiać okazały Most Brooklyński. Przejazd pod masywnymi kamiennymi łukami, który wystrzeliwały w górę nad East River, był dla mnie zawsze podróżą do innego świata. Po rzece pływały promy z ludźmi dojeżdżającymi do pracy. Ujrzałam samotną żaglówkę, która wpływała do ruchliwego portu. W niecałą minutę dotarliśmy do zjazdu z mostu i znowu zerknęłam na komórkę. Zadzwoniłam do Martina. – Cześć, Evo – odebrał natychmiast pogodnym głosem, widocznie rozpoznał mój numer z listy kontaktów. – Miło cię słyszeć. – Jak się masz? – U mnie wszystko w porządku. Co u ciebie? – Bardzo dobrze. Z przyjemnością się z tobą spotkam. – Uśmiechnęłam się na widok policjantki, która w iście artystyczny sposób kierowała ruchem na skomplikowanym

skrzyżowaniu po brooklyńskiej stronie. Pojazdy poruszały się w takt gwizdka, który trzymała między zębami. Płynne ruchy jej rąk ostrzegały jednocześnie, aby z nią nie igrać. – Moglibyśmy umówić się na drinka po pracy albo na kolację we czwórkę. – Świetny pomysł. Masz chłopaka? – Spotykam się z Gideonem i jest między nami coraz lepiej. – Masz na myśli Crossa? No, jeśli ktoś może go złapać w swoje sidła, to tylko ty. Zaśmiałam się, żałując, że nie mam na palcu obrączki. Nie nosiłam jej w ciągu dnia, w przeciwieństwie do Gideona, który nie dbał o to, czy ktoś wie o naszym związku, czy nie. Ja nie powiedziałam nikomu o ślubie. – Dziękuję za wotum zaufania. Co u ciebie? Widujesz się z kimś na stałe? – Lacey i ja kombinujemy ze sobą. Podoba mi się. Jest zabawna. – To świetna wiadomość. Bardzo się cieszę. Posłuchaj, jeśli będziesz z nią rozmawiał, spytaj ją o Megumi. Jest na zwolnieniu i chcę wiedzieć, czy wszystko u niej w porządku. Może czegoś potrzebuje, może trzeba jej coś kupić? – Jasne. – Usłyszałam w słuchawce hałas, co oznaczało, że Martin wyszedł na dwór. – Lacey wyjechała, ale ma dzisiaj do mnie zadzwonić. – Dzięki. Będę ci wdzięczna. Rozumiem, że gdzieś pędzisz, więc już się wyłączam. Zaplanujmy coś na przyszły tydzień. W ciągu kilku najbliższych dni ustalimy szczegóły, dobrze? – Super. Fajnie, że się odezwałaś. Uśmiechnęłam się.

– Ja też się bardzo cieszę. Rozłączyliśmy się. Ponieważ wciąż miałam ochotę z kimś pogadać, wysłałam esemesa do Shawny i Bretta. Szybkie „cześć” i uśmiechnięta buźka. Podniosłam głowę i zobaczyłam, że Clancy przygląda mi się we wstecznym lusterku. – Jak się miewa mama? – spytałam. – Nic jej nie będzie – odpowiedział jak zwykle rzeczowo. Skinęłam głową i wyjrzałam przez okno. Akurat przejeżdżaliśmy obok lśniącego stalowego przystanku autobusowego, na którym wisiała reklama z podobizną Cary’ego. – Czasami najtrudniej dogadać się z najbliższymi – westchnęłam. – Wiem coś o tym. – Masz braci albo siostry? – Jednego brata i jedną siostrę. Byłam ciekawa jego rodzeństwa. Czy byli tak twardzi jak on? Czy przeciwnie, on był czarną owcą? – Mogę cię zapytać o to, czy jesteście sobie bliscy? – Bardzo. Siostra mieszka w innym stanie, więc nieczęsto się widujemy, ale rozmawiamy przez telefon przynajmniej raz w tygodniu. Brat mieszka w Nowym Jorku, więc z nim spotykam się częściej.

– Fajnie. – Próbowałam sobie wyobrazić zrelaksowanego Clancy’ego, który popija piwko z kimś podobnym do siebie, ale bezskutecznie. – Czy on także pracuje jako ochroniarz? – Jeszcze nie. – Wargi Clancy’ego lekko zadrżały, co w jego przypadku oznaczało uśmiech. – Pracuje dla FBI. – Twoja siostra też pracuje w organach ścigania? – Jest komandoską. – Musi być niesamowita. – To fakt. Przyjrzałam się bliżej wojskowej fryzurze Clancy’ego. – Ty też byłeś komandosem, prawda? – Tak – odparł i zamilkł. Doszłam do wniosku, że Clancy nie zamierza rozwodzić się na ten temat. Już otwierałam usta, żeby zadać mu kolejne ciekawskie pytanie, kiedy skręciliśmy i zdałam sobie sprawę, że już dojechaliśmy do dawnego magazynu, w którym Parker miał swoje studio. Sięgnęłam po torbę z ubraniem na zmianę i wysiadłam z samochodu, zanim Clancy zdążył otworzyć mi drzwi. – Do zobaczenia za godzinę – powiedziałam. – Daj im wycisk, Evo – rzucił, odprowadzając mnie wzrokiem, dopóki nie znalazłam się w środku.

Ledwo zamknęły się za mną drzwi, zobaczyłam znajomą brunetkę, której nie chciałabym już nigdy więcej spotykać. Stała z boku przy matach, krzyżując ramiona. Miała na sobie czarne dresowe spodnie z jasnoniebieskimi pasami na bokach, które pasowały do obcisłej koszulki z długimi rękawami. Brązowe loki ściągnęła w kucyk. Odwróciła się, a jej lodowatobłękitne oczy prześwidrowały mnie na wylot. Nie miałam innego wyjścia, jak tylko zmierzyć się z tym, co nieuchronne, zaczerpnęłam więc tchu i podeszłam do niej. – Dzień dobry, detektyw Graves. – Witaj, Evo. – Skinęła głową na powitanie. – Jesteś pięknie opalona. – Dziękuję. – Cross zabrał cię gdzieś na weekend? Nie było to niewinne pytanie na rozpoczęcie rozmowy. Wyprostowałam się. – Byłam na kilkudniowym urlopie. Pani detektyw uniosła kąciki ust w krzywym uśmiechu. – Jak zawsze jesteś ostrożna. To bardzo dobrze. Co twój ojciec myśli o Crossie? – Sądzę, że ojciec ufa mnie i moim wyborom. Detektyw Graves skinęła głową. – Na twoim miejscu zastanowiłabym się nad bransoletą Nathana Parkera. Nierozwiązane

sprawy zawsze mnie niepokoją. Poczułam na plecach dreszcz lęku. Czułam się wytrącona z równowagi. Z kim mogłabym o tym porozmawiać? Tylko z Gideonem. Nie wątpiłam, że zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby rozwikłać tajemnicę. – Potrzebuję partnerki do sparingu – rzuciła nagle pani detektyw. – Reflektujesz? – Co takiego? – Zamrugałam zdziwiona. – Czy... możemy? – Twoja sprawa została odłożona do archiwum. – Detektyw Graves weszła na matę i zaczęła się rozciągać. – Pospiesz się. Mamy niewiele czasu.

*

Graves dała mi niezły wycisk. Jak na żylastą chudzinę dysponowała zaskakującą siłą. Była skupiona, precyzyjna, bezwzględna i bezlitosna. Muszę przyznać, że sporo się od niej nauczyłam przez te półtorej godziny, szczególnie jak zachować czujność w każdej sytuacji. Graves była szybka niczym błyskawica i natychmiast wykorzystywała swoją przewagę. Tuż po ósmej z trudem wtoczyłam się do mieszkania i od razu weszłam do wanny. Moczyłam się w wodzie o zapachu wanilii, w otoczeniu świeczek, z nadzieją, że Gideon nadejdzie, zanim doprowadzę się do porządku. Pojawił się, kiedy zdążyłam się już owinąć w ręcznik. Widząc jego wilgotne włosy i dżinsy, domyśliłam się, że wziął prysznic po ćwiczeniach z trenerem. – Witaj, mistrzu. – Witaj, żono.

Gideon podszedł do mnie, rozłożył ręcznik i schylił się do mojej piersi. Ledwie mogłam oddychać, kiedy ssał mój sutek i rytmicznie go ciągnął, dopóki nie stwardniał. Wreszcie podniósł głowę, żeby móc podziwiać swoje dzieło. – Kobieto, w tobie jest tyle seksu. Stanęłam na palcach i pocałowałam go w brodę. – Jak było dzisiaj? Popatrzył na mnie z drwiącym uśmieszkiem. – Doktor Petersen najpierw nam pogratulował, a potem rozwodził się na temat terapii dla par. – Pewnie uważa, że zbyt szybko się pobraliśmy. Gideon się zaśmiał. – Nie podobało mu się nawet to, że uprawiamy seks. Zmarszczyłam nos, ponownie zawinęłam się w ręcznik i sięgnęłam po grzebień, aby rozczesać mokre włosy. – Pozwól, że ja to zrobię – powiedział Gideon, biorąc ode mnie grzebień. Poprowadził mnie do szerszego brzegu wanny i poprosił, abym usiadła. Kiedy czesał moje włosy, opowiedziałam mu o spotkaniu z detektyw Graves na zajęciach z krav magi.

– Moi prawnicy potwierdzili, że sprawa została odłożona na półkę – oznajmił Gideon. – A co ty o tym sądzisz? – Jesteś bezpieczna. Tylko to się dla mnie liczy. Nie usłyszałam wahania w jego głosie, co oznaczało, że miało to dla niego większe znaczenie, niż chciał przyznać. Wiedziałam, że w głębi serca prześladowała go myśl o morderstwie Nathana. Mnie samą prześladowało to, co Gideon zrobił, a przecież byliśmy niczym dwie połówki tej samej duszy. Dlatego też Gideon dążył do tego, abyśmy się pobrali. Byłam jego schronieniem, przy mnie czuł się bezpiecznie. Byłam osobą, która znała każdy jego mroczny i dręczący sekret, a mimo to kochała go do szaleństwa. Potrzebował miłości, bardziej niż ktokolwiek inny. Kiedy usłyszałam, jak coś wibruje mu w kieszeni, spytałam żartobliwie: – Czy mój mąż ma nową zabawkę? – Powinienem wyrzucić to cholerstwo – mruknął, wyciągając telefon z kieszeni. Spojrzał na ekran, a następnie odebrał, rzucając cierpko: – Cross. Usłyszałam w słuchawce kobietę. Mówiła podniesionym i podenerwowanym głosem, ale nie rozumiałam słów. – Kiedy? – zapytał Gideon, po czym dodał: – Gdzie? Tak. Już jadę. Rozłączył się i przejechał dłonią po włosach. – Co się stało? – zapytałam, wstając.

– Corinne jest w szpitalu. Matka mówi, że źle z nią. – Już się ubieram. Co jej jest? Gdy Gideon na mnie spojrzał, cała zadrżałam. Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby był tak zgnębiony. – Pigułki – wykrztusił. – Połknęła całą fiolkę.

*

Pojechaliśmy astonem martinem. Kiedy czekaliśmy na parkingu na pomocnika, aby przyprowadził samochód, Gideon zadzwonił do Raula i kazał mu stawić się przed szpitalem, aby przejął od nas auto, gdy będziemy na miejscu. Gideon usiadł za kierownicą i prowadził w pełnym skupieniu; każdy skręt kierownicy i naciśnięcie hamulca były umiejętne i dokładne. Zamknięta z nim na małej przestrzeni poczułam, że się przede mną zatrzasnął. Był emocjonalnie nieosiągalny. Kiedy położyłam dłoń na jego kolanie, aby tym gestem ofiarować mu komfort, bliskość i wsparcie, nawet nie drgnął. Nie jestem pewna, czy w ogóle poczuł mój dotyk. Raul czekał na nas, kiedy podjechaliśmy pod szpital, zatrzymując się przed oddziałem ratunkowym. Otworzył drzwi z mojej strony, obszedł samochód od przodu i zajął miejsce Gideona. Błyszczące auto wyjechało z alejki, zanim weszliśmy do środka przez automatycznie otwierane drzwi. Wzięłam Gideona za rękę, ale tego też nie poczuł, jak przypuszczałam. Był całkowicie skoncentrowany na matce, która wstała, gdy tylko wkroczyliśmy do prywatnej poczekalni, do której nas skierowano. Elizabeth Vidal ledwo na mnie spojrzała, przywitała się wyłącznie z synem, którego uściskała ze wszystkich sił. Gideon co prawda nie odwzajemnił uścisku, ale nie

wyrwał się z jej objęć. Na szczęście pochwycił moją dłoń w żelazny uchwyt. Pani Vidal wciąż udawała, że mnie nie widzi. Odwróciła się tyłem, pokazując synowi parę, która siedziała nieopodal. To byli rodzice Corinne. Rozmawiali z Elizabeth, kiedy weszliśmy do środka, co wydało mi się dziwne. Jean-François Giroux stał przy oknie i wyglądał na równie osamotnionego, jak ja się czułam przy ignorującej mnie Elizabeth. Gideon puścił moją dłoń, kiedy matka pociągnęła go w stronę rodziców Corinne. Poczułam się niezręcznie, stojąc w drzwiach, więc podeszłam do Jeana-François. – Bardzo mi przykro – powiedziałam cicho. Giroux spojrzał na mnie martwym wzrokiem. Postarzał się o dziesięć lat od wczoraj, kiedy spotkaliśmy się na winie. – Co wy tu robicie? – Pani Vidal zadzwoniła do Gideona. – Dlaczego mnie to nie dziwi? – Zerknął na kanapy, gdzie wszyscy się rozsiedli. – Ktoś, kto nas nie zna, mógłby pomyśleć, że to on jest mężem Corinne, nie ja. Podążyłam za jego wzrokiem. Gideon ukucnął przed rodzicami Corinne i trzymał jej matkę za rękę. Przeszył mnie nagły strach, zrobiło mi się przeraźliwie zimno. – Wolała umrzeć niż żyć bez niego – rzekł Giroux martwym głosem. Spojrzałam na Francuza. Nagle mnie oświeciło. – Powiedziałeś jej o naszych zaręczynach?

– Sama widzisz, jak zareagowała na tę sensacyjną wiadomość. Chryste. Niepewnie podeszłam do ściany i oparłam się o nią. Czy Corinne nie przewidziała tego, jak jej próba samobójcza wpłynie na Gideona? Nie była aż tak zaślepiona. Czy też od początku jej celem było wzbudzenie w nim poczucia winy? Zrobiło mi się niedobrze na myśl, że ktoś mógł być takim cynicznym manipulatorem. Mogłam jej tylko pogratulować. Gideon znowu był przy niej. Przynajmniej na razie. Do poczekalni weszła lekarka, sympatyczna kobieta o krótko obciętych włosach w kolorze srebrnego blondu i bladoniebieskich oczach. – Pan Giroux? – Oui. – Jean-François zrobił krok do przodu. – Nazywam się doktor Steinberg. Zajmuję się pańską żoną. Możemy porozmawiać na osobności? Na te słowa zareagował ojciec Corinne: – Jesteśmy jej rodzicami. Doktor Steinberg uśmiechnęła się łagodnie. – Rozumiem. W tej chwili muszę jednak porozmawiać z mężem państwa córki. Mogę tylko powiedzieć, że za kilka dni Corinne wróci do zdrowia. Pani doktor i Giroux wyszli z poczekalni, więc nie słyszeliśmy ich rozmowy, chociaż widzieliśmy wyraźnie ich sylwetki przez szklaną ścianę. Giroux, który górował wzrostem nad znacznie niższą lekarką, słuchając jej słów, wyraźnie się zgarbił i skurczył. Napięcie w poczekalni stało się nieznośne. Gideon stał przy matce, skupiwszy uwagę na poruszającej

scenie, która rozgrywała się na naszych oczach. Doktor Steinberg położyła dłoń na ramieniu Jeana-François, wciąż coś do niego mówiąc. Po chwili przerwała i zostawiła go, a on dalej stał bez ruchu, ze wzrokiem utkwionym w podłodze i zgarbionymi ramionami, jakby ktoś włożył mu na nie ogromny ciężar. Już chciałam do niego podejść, ale pierwszy poruszył się Gideon. Kiedy tylko wyszedł z poczekalni, Giroux rzucił się na niego. Dwaj mężczyźni starli się ze straszną siłą. Usłyszałam, jak ktoś krzyknął ze zdumienia, a potem ktoś inny zawołał ochroniarzy. Gideon odepchnął z siebie Francuza i zablokował kolejny cios. Następnie zrobił unik, dzięki czemu nie oberwał w twarz. Jean-François ryknął, wykrzywiając twarz w furii i bólu. Ojciec Corinne już chciał zainterweniować, kiedy do pomieszczenia wbiegli nagle ochroniarze z wycelowanymi paralizatorami. Gideon znowu odepchnął Jeana-François w odruchu samoobrony, ani razu go nie uderzając i nie wymierzając ciosu. Miał kamienną twarz, a jego oczy były zimne i prawie tak samo martwe jak oczy Giroux. Francuz krzyczał coś do Gideona. Ponieważ ojciec Corinne zostawił uchylone drzwi, usłyszałam poszczególne słowa. Słowo enfant nie wymagało tłumaczenia. Nagle wszystko we mnie zamarło. Dźwięki z zewnątrz osłabły, słyszałam tylko pulsowanie mojej krwi.

Pozostali wybiegli z poczekalni w chwili, kiedy ochroniarze zakuli Gideona i Giroux w kajdanki i wprowadzili ich do windy. Kiedy zobaczyłam w drzwiach Angusa, zamrugałam, myśląc, że to zjawa. – Pani Cross... – powiedział cicho, zbliżając się powoli z czapką w dłoni. Mogę sobie wyobrazić, jak żałośnie wyglądałam. Słowo „dziecko” i to, co się za nim

kryło, zmroziło mi krew w żyłach. Corinne była w Nowym Jorku tak długo, jak ja znałam Gideona... Jej mąż zaś nie. – Mam zawieźć panią do domu. Zachmurzyłam się. – Gdzie jest Gideon? – Wysłał mi esemesa, żebym panią stąd zabrał. Moje uczucie beznadziei zmieniło się w paraliżujący ból. – Nie potrzebuje mnie. Angus odetchnął głęboko, a w jego oczach czaiło się współczucie. – Proszę pójść ze mną. Jest późno. – Nie chce, abym tu była – powtórzyłam z determinacją, trzymając się jednej rzeczy, którą rozumiałam. – Gideon chce, aby znalazła się pani bezpiecznie w domu. Nogi wrosły mi w podłogę. – Czy to napisał ci w esemesie? – To miał na myśli. – Jesteś bardzo miły – rzuciłam i poszłam za nim, jakby ktoś mną zdalnie sterował.

Przeszłam obok salowego, który sprzątał bałagan powstały po tym, gdy Gideon pchnął Giroux na wózek z lekami i materiałami opatrunkowymi. Sposób, w jaki unikał spojrzenia mi w oczy, zdawał się potwierdzać okrutną prawdę. Poszłam w odstawkę.

22

Gideon nie wrócił na noc do domu. Kiedy przed wyjściem do pracy zajrzałam do jego apartamentu, zobaczyłam zasłane i nietknięte od wczoraj łóżko. Nie miałam zielonego pojęcia, gdzie był. Po sensacyjnej wiadomości o ciąży Corinne byłam załamana, tym bardziej że nawet nie próbował się tłumaczyć. Miałam wrażenie, że na moich oczach wybuchła bomba, a ja stoję samotnie wśród zgliszczy, próbując zebrać chaotyczne myśli. Przed domem stał bentley, a przy nim czekał Angus. Zdenerwowałam się na jego widok. Zawsze kiedy Gideon zapadał się pod ziemię, przysyłał go w zastępstwie. – To ciebie powinnam poślubić – mruknęłam, wsiadając do samochodu. – Tylko na tobie mogę polegać. Zawsze się zjawiasz, gdy jestem w potrzebie. – Ja tylko wykonuję polecenia Gideona – oświadczył kierowca, zatrzaskując za mną drzwi. Jak zawsze lojalny, pomyślałam z rozgoryczeniem. W pracy dowiedziałam się, że Megumi nadal jest na zwolnieniu. Poczułam niepokój i ulgę zarazem. To nie było w jej stylu zrywać się z pracy – zawsze była pierwsza przy biurku – więc jej dłuższa absencja była sygnałem, że stało się coś złego. Z drugiej strony cieszyłam się, że nie widzi mnie w tym koszmarnym stanie. Zadawałaby mi pytania, których chciałam uniknąć, gdyż sama nie znałam na nie odpowiedzi. Nie miałam pojęcia, gdzie przebywa mój mąż, co robi i co czuje. Byłam wściekła i zraniona jednocześnie, ale, co dziwne, nie przerażona. Gideon miał rację, twierdząc, że małżeństwo zwiększa poczucie bezpieczeństwa. Trzymałam go w szachu

i musiałby się bardzo postarać, żebym go puściła. Bez względu na konsekwencje będzie musiał się ze mną zmierzyć. Pozostawało tylko pytanie: kiedy to nastąpi? Skupiłam się na pracy, marząc, aby czas biegł szybciej. Kiedy wychodziłam z Crossfire o piątej, wciąż nie miałam żadnego sygnału od Gideona. Ja także postanowiłam do niego nie dzwonić. Uważałam, że to on musi zburzyć mur, który między nami zbudował. Na zajęciach krav magi ćwiczyłam przez godzinę z Parkerem. – Jesteś dziś nie do pokonania – wydyszał, kiedy wylądował na macie szósty albo siódmy raz. Nie przyznałam mu się, że zamiast niego wyobrażałam sobie Gideona. Gdy wróciłam do domu, Cary i Trey siedzieli w salonie, jedząc duże kanapki z bagietki i oglądali serial komediowy w telewizji. – Zostawiliśmy dla ciebie. – Trey pchnął w moją stronę połowę swojej kanapki. – W lodówce jest piwo. Był cudownym facetem o niezwykłej osobowości. I był zakochany w moim najlepszym przyjacielu. Zerknęłam na Cary’ego i w ułamku sekundy dostrzegłam rozdarcie i ból, które ukrył pod maską promiennego uśmiechu. Poklepał poduszkę obok siebie. – Chodź tu i siadaj z nami, mała. – Zaraz. – Zgodziłam się po części dlatego, że myśl o tym, iż mam siedzieć sama w pokoju, doprowadzała mnie do szaleństwa. – Wezmę tylko prysznic. Po peelingu, który spłukałam ostrym strumieniem prysznica, włożyłam stary dres i usiadłam z mężczyznami na kanapie. Próbowałam namierzyć komórkę Gideona, korzystając

z instrukcji, które mi podał, ale bezskutecznie. Dało mi to do myślenia. Zasnęłam na kanapie. Wolałam ją od łóżka, w którym czułabym zapach mojego męża dezertera.

*

I ten zapach mnie obudził, a także dotyk jego rąk, gdy chwycił mnie, uniósł do góry i zaniósł do sypialni. Ze znużeniem oparłam głowę na jego piersiach, słuchając mocnego i pewnego bicia serca. – Gdzie byłeś? – wymamrotałam. – W Kalifornii. Od razu oprzytomniałam. – Gdzie? Gideon pokręcił głową. – Porozmawiamy jutro rano. – Gideonie... – Jutro rano, Eva – powtórzył oschle Gideon, kładąc mnie do łóżka i całując szorstko w czoło. Chwyciłam go za nadgarstek, kiedy wstawał.

– Nie możesz odejść. – Od dwóch pieprzonych dni nie zmrużyłem oka. – Usłyszałam w jego głosie ostrzeżenie, które wprawiło mnie w najwyższy niepokój. Uniosłam się i oparłam na łokciach. Próbowałam w ciemnościach dostrzec jego twarz, ale bezskutecznie. Starałam się otrząsnąć z resztek snu. Wydawało mi się, że Gideon ma na sobie dżinsy i koszulę z długimi rękawami. – No więc? Tu też jest łóżko. Gideon westchnął długo i przeciągle. Był wyraźnie poirytowany. – Połóż się. Idę po lekarstwa. Kiedy długo nie wracał, przypomniałam sobie, że trzyma fiolkę z pigułkami w mojej łazience, a więc wymyślił tę historyjkę tylko po to, aby się ulotnić. Odrzuciłam kołdrę i z trudem wytoczyłam się z sypialni do pogrążonego w ciemnościach salonu, gdzie znalazłam klucze do jego apartamentu. Otworzyłam drzwi i weszłam, potykając się o walizkę, którą Gideon beztrosko zostawił przy drzwiach. Pewnie postawił ją tam tylko i od razu przyszedł do mnie, chociaż nie zamierzał spędzić ze mną nocy. Po co w takim razie zajrzał? Żeby zobaczyć, jak śpię? Sprawdzić mnie? Jasna cholera. Czy ja go kiedyś zrozumiem? Szukałam go i wreszcie znalazłam. Leżał jak kłoda na wielkim łożu z twarzą na mojej poduszce, w ubraniu. Jego buty poniewierały się po obu stronach łóżka w odległości metra, może dwóch, jakby zrzucił je w pośpiechu. Na szafce przy łóżku dostrzegłam telefon i portfel. Nie potrafiąc się oprzeć pokusie, postanowiłam sprawdzić jego telefon. Podniosłam go, wstukałam słowo „anioł”, które było hasłem, i bez najmniejszego skrępowania przejrzałam

wiadomości. Nawet gdyby mnie na tym nakrył, miałam to gdzieś. Jeśli nie chciał się tłumaczyć, miałam prawo szukać odpowiedzi. Ostatnią rzeczą, której oczekiwałam, były moje zdjęcia w albumie. Dziesiątki zdjęć – na tych, które zrobili nam paparazzi, był wraz ze mną, inne robił mi z ukrycia komórką. Niepozowane ujęcia, dzięki którym spojrzałam na siebie jego oczami. Przestałam się zamartwiać. Gideon mnie kochał. Ubóstwiał. Inaczej nie robiłby mi zdjęć z rozczochranymi włosami i bez makijażu, w trakcie nudnych czynności: jak czytam książkę albo stoję przy lodówce, zastanawiając się, co by zjeść na śniadanie. Moje zdjęcia, kiedy śpię, jem, marszczę czoło w skupieniu... Błahe, zwyczajne rzeczy. W spisie połączeń ujrzałam numery Angusa, Raula i Scotta. Znalazłam wiadomości głosowe od Corinne, ale nie chciałam zadawać sobie dodatkowego bólu i odsłuchiwać ich. Zorientowałam się jednak, że nie odpisał jej ani nie dzwonił do niej od dawna. Kontaktował się z partnerami biznesowymi, kilka razy z Arnoldem i prawnikami. I trzykrotnie rozmawiał z Deanną Johnson. Zmrużyłam oczy i przyjrzałam się uważnie. Rozmowy trwały od kilku minut do kwadransa. Przejrzałam jego esemesy, znajdując tę wiadomość, którą wysłał Angusowi, kiedy byliśmy w szpitalu. „Musisz ją stąd zabrać”. Opadłam na fotel w kącie pokoju, gapiąc się na ekran telefonu. „Musisz”, a nie „Chcę, żebyś ją stąd zabrał”. Z jakiegoś powodu dobór słów sprawił, że inaczej postrzegałam to, co się wydarzyło. Wciąż nie do końca uzmysławiałam sobie, o co chodzi, ale nie czułam się już tak bardzo... odepchnięta. Były też esemesy do Ireland, które mnie uradowały. Nie czytałam ich, ale zauważyłam, że

ostatni był napisany w poniedziałek. Odłożyłam telefon na szafkę, obserwując ukochanego mężczyznę, który wyczerpany spał kamiennym snem. Leżąc rozciągnięty na łóżku w ubraniu, wyglądał na swoje lata. Dźwigał na sobie brzemię ogromnej odpowiedzialności, a sprawiał wrażenie, jakby nic go to nie kosztowało... Z łatwością można było zapomnieć, że jest kruchy i wrażliwy, przepracowany, pod presją, jak każdy śmiertelnik. Tylko ja, jego żona, mogłam mu pomóc. Jak miałam to jednak zrobić, skoro wciąż mnie odpychał? Chciał oszczędzić mi zmartwień, biorąc wszystko na swoje barki. Postanowiłam, że porozmawiam z nim o tym, gdy się prześpi.

*

Obudziłam się ze skurczem w szyi i niemiłym uczuciem, że stało się coś złego. Poruszyłam się ostrożnie, nie chcąc niczego ściągnąć lub zrzucić. Leżałam zwinięta w kłębek na fotelu. Za oknem jaśniało różowo-pomarańczowe światło. Spojrzałam na zegar koło łóżka i zorientowałam się, że wielkimi krokami zbliża się poranek. Gideon jęknął, a ja znieruchomiałam ze strachu. Wydał z siebie straszny dźwięk, jak śmiertelnie ranne zwierzę. Przeszedł mnie lodowaty dreszcz, kiedy znowu zajęczał. Całe moje ciało reagowało gwałtownie na jego udrękę. Podbiegłam do łóżka i uklękłam na nim, potrząsając ukochanego za ramię. – Gideonie, obudź się! Wzdrygnął się na mój dotyk, jeszcze bardziej się skulił i wcisnął głowę w poduszkę. Jego ciałem wstrząsał szloch.

Położyłam się obok niego i objęłam go w pasie. – Cicho, kochanie – szepnęłam. – Jestem z tobą. Kołysałam go, a on płakał przez sen. Moje łzy zmoczyły jego koszulę.

*

– Obudź się, aniołku – zamruczał Gideon i musnął ustami mój podbródek. – Potrzebuję cię. Przeciągnęłam się, czując wszędzie ból po dwóch treningach krav magi i godzinach spędzonych na fotelu, zanim poszłam przytulić Gideona. Nagle zadarł moją koszulkę i obnażył piersi dla swoich głodnych, łakomych ust. Wsunął dłoń pod pasek moich spodni dresowych, przedarł się do majtek, odnalazł szparkę i fachowym ruchem zaczął pieścić mnie tak, że od razu się podnieciłam. – Gideonie. – Czułam w jego dotyku głębokie pragnienie i namiętność. Pocałował mnie w usta, a ja wygięłam biodra, kiedy jego palce wbijały się we mnie, masując delikatnie. Chcąc wyjść naprzeciw jego potrzebom, gorączkowo zrzuciłam z siebie dres. Sięgnęłam do rozporka przy jego dżinsach i rozpięłam go. Odepchnęłam spodnie i bawełniane bokserki, tak aby nie stały mi na drodze do jego penisa. – Włóż mnie w siebie – szepnął mi prosto w usta. Krążyłam palcami po jego napiętym członku, układając go w odpowiedniej pozycji. Gideon uniósł się i wsunął we mnie czubek swojej męskości. Potem zanurzył twarz w mojej szyi

i wpychał się mocno, wbijając się aż po nasadę, jęcząc z rozkoszy, kiedy go ściskałam. – Jezu, Evo, potrzebuję cię. Obejmowałam go ramionami i nogami, mocno przytrzymując. Czas i wszystko inne w naszym świecie odpłynęło i przestało mieć znaczenie. Gideon ponownie złożył mi przysięgę, którą wypowiedział na złotej plaży na Karaibach, a ja próbowałam go uzdrowić, mając nadzieję, że ofiaruję mu siłę, której potrzebował, aby stawić czoło nadchodzącemu dniu.

*

Malowałam się w łazience, kiedy wszedł Gideon i postawił na marmurowym blacie kubek z parującą kawą, cukrem i śmietanką. Ponieważ miał na sobie tylko spodnie od piżamy, pomyślałam, że nie idzie do biura, przynajmniej jeszcze nie teraz. Zerkałam na niego w lustrze, ciekawa, czy pamięta koszmary senne. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak wstrząśniętego. Wyglądał, jakby ktoś złamał mu serce. – Evo – rzekł cicho – musimy porozmawiać. – Zgadza się. Gideon oparł się o blat z kubkiem w dłoniach. Wpatrywał się w niego przez dłuższą chwilę, zanim spytał: – Czy nakręciliście z Brettem film pornograficzny z waszym udziałem? – Słucham? – Odwróciłam się do niego, zaciskając palce na pędzelku do makijażu. – Nie,

do jasnej cholery. Oszalałeś? Gideon nie spuszczał ze mnie wzroku. – Kiedy tamtej nocy wróciłem ze szpitala, na korytarzu czekała Deanna. Po tej historii z Corinne pomyślałem, że jeśli każę jej spadać, to tylko pogorszę sprawę. – A nie mówiłam? – Wiem. Miałaś rację. Zaprosiłem ją do pobliskiego baru na wino i przeprosiłem. – Zaprosiłeś ją na wino – powtórzyłam tępo. – Nie. Zaprosiłem ją do baru, aby przeprosić za złe traktowanie. A wino kupiłem po to, aby mieć pretekst, że siedzimy w tym cholernym barze – odparł z gniewem. – Pomyślałem, że wolałabyś, abym się z nią spotkał w miejscu publicznym, a nie w domu, choć byłoby to bardziej dogodne i mniej na widoku. Gideon oczywiście miał rację. Doceniłam, że pomyślał o mojej reakcji i chciał zminimalizować moje niezadowolenie. Złościło mnie jednak, że Deannie udało się wyciągnąć go na pseudorandkę. Mój ukochany musiał domyślić się, co czuję, gdyż uśmiechnął się kpiąco. – Ależ ty jesteś zaborcza, aniołku. Masz szczęście, że tak to w tobie lubię. – Zamknij się. Co Deanna ma wspólnego z filmem? Czy coś ci powiedziała? Kłamie w żywe oczy. – Niestety jest inaczej. Ponieważ ją przeprosiłem, odprężyła się i uchyliła rąbka tajemnicy. Opowiedziała o filmie i o aukcji, która niebawem się odbędzie.

– Nie wierz jej, nie dość, że kłamie, to na dodatek jest złośliwą jędzą. – Byłam coraz bardziej wkurzona. – Czy znasz niejakiego Sama Yimarę? W tym momencie mój świat się zatrzymał, a żołądek podskoczył do gardła. – Tak, kręcił filmy o fanach zespołu. – Właśnie. – Gideon napił się kawy, rzucając mi znad kubka twarde i zimne spojrzenie. – Wygląda na to, że na niektórych koncertach rozstawiał kamery w pomieszczeniach, żeby zebrać jak najwięcej materiału o tym, co się dzieje za kulisami. Twierdzi, że nagrał nową wersję Golden z interesującymi scenami seksu. – Mój Boże. – Zakryłam dłonią usta. Było mi niedobrze na myśl, że nieznajomi ludzie będą patrzeć, jak robię Brettowi loda albo jak się rżniemy, ale świadomość, że miałby to obejrzeć Gideon, była druzgocąca. Pamiętałam wyraz jego twarzy na pokazie wideoklipu, i było to wystarczająco okropne. Jeśli zobaczy nieocenzurowaną wersję, między nami nigdy już nie będzie tak, jak dawniej. Wiedziałam, że ja nie mogłabym zapomnieć widoku Gideona z inną kobietą i zżarłoby mnie to od środka. – Dlatego pojechałeś do Kalifornii – szepnęłam z przerażeniem. – Deanna podzieliła się ze mną wszystkimi informacjami dotyczącymi tej sprawy, jakie posiadała. Udało mi się uzyskać tymczasowy prawny zakaz pokazu filmu bądź jego sprzedaży. Nie potrafiłam wywnioskować z mowy ciała Gideona, co czuje i myśli. Zamknął się szczelnie przede mną, był daleki, oszczędny w słowach i opanowany. Ja zaś rozpadałam się na

małe kawałeczki. – Nie powstrzymasz tego – wyszeptałam. – Na razie sąd zakazał pokazywania go. – Jeśli film znajdzie się w internecie, to rozprzestrzeni się jak wirus. Gideon potrząsnął głową tak stanowczo, że końce jego kruczoczarnych włosów musnęły ramiona. – Zebrałem zespół informatyków, którzy przez dwadzieścia cztery godziny na dobę szukają pliku w internecie. Zresztą Yimara nie zarobi kasy, jeśli wpuści go do sieci. Film będzie coś wart tylko wtedy, gdy sprzeda go komuś na wyłączność. Wątpię, żeby spieprzył taką okazję, dopóki nie wyczerpie wszystkich możliwości. Liczę na to, że sprzeda go mnie. – Deanna się wygada. Jej praca polega na wyjawianiu tajemnic, a nie zachowywaniu ich dla siebie. – Zaproponowałem jej czterdziestoośmiogodzinną wyłączność na reportaż o naszym ślubie. Powiedziała, że w zamian za to będzie milczeć jak grób. – Naprawdę się zgodziła? – spytałam targana wątpliwościami. – Jest na ciebie napalona. Na pewno nie ucieszył jej fakt, że jesteś w związku. I to stałym. – Myślę, że udało mi się pozbawić ją złudzeń – odparł szorstko. – Uwierz mi, wyglądała na zadowoloną z tego, że zarobi kasę na reportażu ze ślubu. Podeszłam do muszli i usiadłam na desce. Wreszcie dotarły do mnie wszystkie detale jego opowieści.

– Jak o tym wszystkim myślę, zbiera mi się na wymioty. Gideon odstawił kubek i ukucnął przede mną. – Spójrz na mnie. Z trudnością zrobiłam to, o co poprosił. – Nie pozwolę na to, aby ktoś cię skrzywdził – oświadczył. – Rozumiesz? Obiecuję ci, że to załatwię. – Wybacz... – westchnęłam. – Tak mi przykro, że musisz zajmować się tym gównem. Na dodatek kiedy dzieją się straszne rzeczy... Gideon chwycił moje dłonie. – Ktoś miał czelność naruszyć twoją prywatność, Evo. Nie mam ci czego wybaczyć. To dla mnie zaszczyt, że się tym zajmuję, to sprawa honoru. Zawsze będziesz dla mnie najważniejsza. – Nie miałam takiego wrażenia w szpitalu – rozzłościłam się. Nagle zapragnęłam powiedzieć mu o tym, zanim zeżre mnie żal. Chciałam, aby mi wytłumaczył, dlaczego mnie odpycha, tłumacząc się, że próbuje mnie chronić. – Wszystko się nagle schrzaniło, a ty zostawiłeś mnie na pastwę Angusa, kiedy tak bardzo chciałam być przy tobie. Na dodatek wyjechałeś do innego stanu i nawet nie zadzwoniłeś... Nic mi nie powiedziałeś. Gideon zacisnął szczęki. – W tym czasie nie zmrużyłem oka. Poświęciłem każdą minutę, aby dostać nakaz, i musiałem w tym celu oddać wiele przysług. Nawet jeśli czasami nie rozumiesz mojego postępowania, uwierz, że zawsze o tobie myślę i robię to, co jest dla ciebie najlepsze. Co jest

najlepsze dla nas dwojga. Odwróciłam głowę, bojąc się, jak zareaguje na moje słowa. – Corinne jest w ciąży. Usłyszałam jego krótki, urywany oddech. – Była. W czwartym miesiącu. To jedno słowo mnie zmroziło. – Była? – Poroniła, kiedy lekarze zajęli się płukaniem jej żołądka po przedawkowaniu. Wolę myśleć, że nie wiedziała o tym, że nosi pod sercem dziecko. Patrzyłam na niego uważnie, starając się ukryć ulgę, którą nagle poczułam. Naprawdę byłam żałosna. – W czwartym? W takim razie to było dziecko Giroux. – Mam nadzieję – odparł oschle. – Zdaniem Giroux on był ojcem, a ja odpowiadam za to, że Corinne straciła dziecko. – Jezu. Gideon położył głowę na moich kolanach, przyciskając policzek do mojego uda. – Nie mogła wiedzieć o dziecku. Nie zaryzykowałaby jego życia z tak idiotycznych pobudek.

– Nie pozwolę ci na to, abyś czuł się winny – rzekłam surowo. Oplótł mnie w talii dłońmi. – Chryste. Czy ktoś mnie przeklął? W tej chwili nienawidziłam Corinne tak bardzo, że aż poczułam agresję. Dobrze wiedziała, że ojciec Gideona popełnił samobójstwo. Gdyby choć trochę ruszyła głową, domyśliłaby się, że jej próba samobójcza będzie dla niego ogromnym ciosem. – Nie jesteś za to odpowiedzialny. – Pogłaskałam go po policzku, chcąc dodać mu otuchy. – Słyszysz? To Corinne będzie musiała z tym żyć, nie ty i ja. – Evo. – Gideon mocno mnie przytulił. Poczułam jego gorący oddech przez cienki jedwabny szlafrok.

*

Kwadrans po tym, gdy Gideon zostawił mnie w łazience i odebrał telefon od Raula, wciąż stałam nieruchomo przy toaletce i gapiłam się bezmyślnie na umywalkę. – Spóźnisz się do pracy – powiedział łagodnie Gideon. Podszedł i objął mnie od tyłu. – Może zadzwonię do biura, żeby wziąć wolne? – Jeszcze nigdy tego nie zrobiłam, ale byłam wyczerpana. Uszło ze mnie powietrze. Nie potrafiłabym skoncentrować się na pracy na tyle, na ile tego wymagała. – Możesz zostać, ale to będzie źle widziane, jeśli zostaniesz sfotografowana dziś na gali.

Spojrzałam na jego odbicie w lustrze. – Nigdzie nie idziemy! – Przeciwnie. – Gideonie, jeśli film, w którym jesteśmy ja i Brett, ujrzy światło dzienne, ostatnia rzecz, jakiej będziesz potrzebował, to znajomość ze mną. Mój ukochany zesztywniał, następnie odwrócił mnie ku sobie, żebym na niego spojrzała. – Nie rozumiem. – Dobrze wiesz, co mam na myśli. Nazwisko Cross wystarczająco już oberwało, nie uważasz? – Aniołku, chyba jeszcze nigdy nie miałem tak dużej ochoty, żeby przełożyć cię przez kolano i sprać ci tyłek. Masz szczęście, że robię się łagodny jak baranek, kiedy jestem na ciebie wściekły. Mimo tych szorstkich przekomarzanek zrozumiałam, że Gideon był zdecydowany chronić dziewczynę, którą byłam i której potwornie się wstydziłam. Był gotowy za wszelką cenę osłonić mnie przed skandalem, który mógł wybuchnąć, przy okazji przyjmując na siebie ewentualne ciosy. W tej chwili kochałam go jeszcze bardziej, co wydawało mi się już niemożliwe. Wciąż potrafił mnie zaskoczyć. Gideon ujął dłońmi moją twarz. – Z czymkolwiek mamy się zmierzyć, zrobimy to razem. A ty będziesz nosić moje nazwisko.

– Gideonie... – Nie potrafię ci powiedzieć, jaki jestem dumny, że je przyjęłaś. – Musnął wargami moją brew. – I ile to dla mnie znaczy, że chcesz je nosić jak swoje. – Gideonie. – Wspięłam się na palce i rzuciłam mu się na szyję. – Kocham cię do szaleństwa.

*

Spóźniłam się do pracy pół godziny i zamiast Megumi ujrzałam w recepcji nieznajomą dziewczynę. Uśmiechnęłam się i przywitałam ją, ale poczułam ukłucie niepokoju. Zajrzałam do boksu Marka i gorąco przeprosiłam za spóźnienie. Kiedy dotarłam do swojego biurka, zadzwoniłam na komórkę Megumi, ale wciąż nie odbierała. Niewiele myśląc, poszłam do Willa. – Mam pytanko – oświadczyłam zamiast powitania. – Mam nadzieję, że znam na nie odpowiedź – odparł szybko, odwracając się na krześle, żeby spojrzeć na mnie znad modnych okularów. – Do kogo Megumi dzwoni, żeby przedłużyć zwolnienie? – Jej przełożoną jest Daphne. Czemu pytasz? – Martwię się o nią. Nie odbiera moich telefonów. Może jest na mnie zła z jakiegoś powodu. – Przestąpiłam z nogi na nogę. – Nie znoszę takich sytuacji, kiedy nie wiem, o co chodzi. Czuję się bezradna. – Nie wiem, czy to ważne, ale, zdaniem Daphne, Megumi jest w kiepskim stanie.

– Fatalnie. Dziękuję, że mi powiedziałeś. Wracając do swojego boksu, zobaczyłam, że Mark przywołuje mnie do siebie. – Dzisiaj zawieszają wielką na sześć pięter reklamę szalików Tungsten. – Tak? Mark wyszczerzył zęby. – Chcesz zobaczyć, jak im idzie? – Jasne! – Byłam tak rozkojarzona, że nawet wyjście z chłodnego biura na upalny sierpniowy dzień stanowiło miłą odmianę. – Byłoby super. Chwycił marynarkę, która wisiała na krześle. – No to chodźmy.

*

Kiedy po piątej weszłam do domu, zobaczyłam, że salon przejęły kosmetyczki w białych uniformach. Cary i Trey siedzieli grzecznie na kanapie odchyleni do tyłu, a na twarzach mieli rozsmarowaną zieloną maź. Pod głowy podłożono im ręczniki, aby chronić kanapę. Mama rozprawiała o czymś żywo, podczas gdy fryzjerka układała jej włosy w seksowny kok złożony z fal i loków. Wzięłam szybki prysznic i dołączyłam do nich. Kosmetyczkom wystarczyła godzina, aby z ofiary losu, którą się czułam, zmienić mnie w celebrytkę. W tym czasie przemyślałam sobie to, co przez cały dzień bezlitośnie i bezwzględnie spychałam do podświadomości: film, Corinne,

Giroux, Deannę oraz Bretta. Ktoś będzie musiał mu powiedzieć. Tym kimś byłam ja. Podeszła makijażystka, żeby pomalować mi usta. Uniosłam rękę. – Poproszę o kolor czerwony. Kobieta zastanowiła się, przekrzywiając głowę i badawczo mi się przyglądając. – Ma pani rację. Wstrzymałam oddech, kiedy po raz ostatni użyła lakieru do włosów. Poczułam, jak telefon wibruje mi w kieszeni szlafroka. Na ekranie wyświetliło się imię Gideona. – Cześć, mistrzu. – Jaki kolor ma twoja suknia? – zapytał bez zbędnych wstępów. – Srebrny. – Naprawdę? – zamruczał tak ciepło, że poczułam mrowienie palców u stóp. – Nie mogę się doczekać, aby zobaczyć cię w srebrnej sukience. I bez niej. – Nie będziesz długo czekać – upomniałam go. – Masz tu być za dziesięć minut. – Tak jest, proszę pani. Zmrużyłam oczy. – Pospiesz się, bo nie będziemy mieli czasu na zabawę w samochodzie.

– W takim razie będę za pięć minut. Gideon się rozłączył, a ja trzymałam jeszcze przez chwilę telefon w ręku, uśmiechając się do siebie. – Kto to był? – spytała mama, podchodząc do mnie. – Gideon. Jej oczy rozbłysły. – Będzie ci towarzyszył dziś wieczorem? – Tak. – Och, Evo. – Uściskała mnie. – Bardzo się cieszę. Ja także ją objęłam. Przyszło mi do głowy, że to dobry moment, aby powiedzieć jej o zaręczynach. Wiedziałam, że Gideon nie będzie chciał czekać i zacznie w końcu nalegać, abyśmy podzielili się informacją o naszym ślubie z całym światem. – Poprosił ojca o moją rękę – szepnęłam. – Ach tak? – Mama odsunęła się ode mnie z uśmiechem na ustach. – Rozmawiał też z Richardem, co jest bardzo miłym gestem z jego strony. Już wszystko zaplanowałam. Najlepszy będzie czerwiec w restauracji u Pierre’a. Zrobimy... – Proponuję grudzień. Moja matka z trudem złapała powietrze, a jej oczy zrobiły się okrągłe jak spodki.

– Nie bądź śmieszna. Będziemy miały zbyt mało czasu na przygotowania. To niemożliwe. Wzruszyłam ramionami. – Zapytaj Gideona, co sądzi o czerwcu przyszłego roku. Ciekawe, co ci odpowie. – Cóż, zaczekam na oświadczyny. – Dobrze. – Pocałowałam ją w policzek. – Idę się ubrać.

23

Wkładałam właśnie suknię bez ramiączek na pasujący do niej gorset, gdy nagle do sypialni wszedł Gideon. Wstrzymałam oddech, wbijając wzrok w jego odbicie w lusterku. Stanął za mną w smokingu, który leżał na nim jak ulał, ozdobionym pięknym szarym krawatem, idealnie dobranym do koloru mojej sukni. Wyglądał oszałamiająco jak nigdy. – Łał – westchnęłam oczarowana. – Dziś wieczorem ci się poszczęści. Gideon uśmiechnął się lekko. – Czy to znaczy, że mam nie zapinać ci sukni? – Czy to znaczy, że nigdzie nie idziemy? – Nie licz na to, aniołku. Dzisiaj będę się popisywał moją żoną. – Przecież nikt o nas nie wie. – Ja wiem. – Zbliżył się, aby zapiąć mi suknię. – A wkrótce, naprawdę wkrótce dowie się o tym cały świat. Przytuliłam się do niego, podziwiając nasze odbicie w lustrze. Będziemy świetnie wyglądać na zdjęciach. I natychmiast pomyślałam o innych zdjęciach... – Obiecaj mi – poprosiłam – że nigdy nie obejrzysz tego filmu. Kiedy milczał, zajrzałam mu w oczy i przeraziłam się, widząc jego pusty wzrok.

– Gideonie. Już go oglądałeś? Zacisnął szczęki. – Minutę, może dwie. Nie było tam nic strasznego. Musiałem sprawdzić, czy może stanowić dowód przeciwko tobie. – Mój Boże. Przysięgnij, że go nie obejrzysz! – Wpadłam w panikę i krzyczałam wysokim głosem: – Błagam! Gideon ścisnął mi nadgarstki tak mocno, że prawie straciłam oddech. Patrzyłam na niego szeroko otwartymi oczami, zdumiona tą nagłą agresją. – Uspokój się – rzekł cicho. Strumień niespodziewanego ciepła wypłynął z miejsca, gdzie mnie dotknął, i przeniknął moje ciało. Serce waliło mi jak szalone, ale już bardziej miarowo. Spojrzałam na nasze dłonie, skupiając się na obrączce z rubinami. Czerwonej. Kolor czerwony. Jak kajdanki, które dla mnie kupił. Czułam się podobnie jak wtedy, skrępowana i schwytana w pułapkę, nie rozumiejąc, czemu teraz dawało mi to ukojenie. Byłam pewna, że Gideon rozumiał. Oświeciło mnie, że właśnie dlatego bałam się poślubić go zbyt szybko. Zabierał mnie w podróż w nieznane, a ja zgodziłam się z nim jechać, z opaską na oczach. Nie chodziło o to, jak potoczą się nasze losy jako pary. Nie miałam co do tego wątpliwości – mieliśmy na swoim punkcie obsesję, byliśmy od siebie uzależnieni jak bezlitośni dla siebie narkomani. Nie wiedziałam tylko, gdzie ja skończę i kim się stanę. Przemiana Gideona była bardziej gwałtowna. Przeżył iluminację, kiedy zrozumiał, że nie

potrafi beze mnie żyć. Moja przemiana była stopniowa, starannie zaplanowana, do tego stopnia, że uwierzyłam, iż wcale nie muszę się zmieniać. Byłam w błędzie. Z trudem przełykałam ślinę. Wreszcie zaczęłam mówić spokojniej: – Posłuchaj mnie uważnie. Cokolwiek jest na filmie, i tak nie może się równać z tym, co jest między nami. Pragnę, żebyś miał przed oczami tylko nasz obraz, ciebie i mnie, gdy jesteśmy razem. Tylko to jest prawdziwe... Tylko to się dla mnie liczy. Tak więc... przyrzeknij mi. Gideon zamknął oczy i skinął głową. – Dobrze. Przyrzekam. Odetchnęłam z ulgą. – Dziękuję ci. Gideon uniósł moje dłonie do ust i ucałował je. – Należysz do mnie, Evo.

*

Zawarliśmy milczący pakt, że powstrzymamy się od pieszczot w limuzynie, aby podczas naszego pierwszego publicznego wystąpienia jako para wyglądać idealnie. Denerwowałam się i jeden orgazm lub dwa pomogłyby mi uspokoić skołatane nerwy, ale wtedy z pewnością pogniotłabym strój i potargałabym włosy, a to zepsułoby mi humor. Wszyscy by to zauważyli. Moja srebrna połyskująca suknia z ciągnącym się krótkim trenem przykuwała wzrok, a mój

przystojny mąż był dodatkiem, którego nie sposób było nie zauważyć. Media i publiczność skupiły na nas całą swą uwagę. Gideon był zdeterminowany, aby godnie nas reprezentować. Pomógł mi wysiąść z samochodu, kiedy podjechaliśmy na skrzyżowanie Piątej Alei i Central Park South. Znalazł chwilę, aby miękko pocałować mnie w skroń. – Twoja suknia będzie wyglądała zachwycająco na podłodze w sypialni – szepnął. Zaśmiałam się, słysząc ten ckliwy tekst. Zależało mu na tym, abym się odprężyła. Setki fleszy rozbłysły oślepiającym światłem i kiedy Gideon odwrócił się do reporterów, jego twarz natychmiast przybrała zacięty, nieprzenikniony wyraz. Położył dłoń w zagłębieniu moich pleców i poprowadził mnie po czerwonym dywanie do Ciprianiego. Znalazł wewnątrz miejsce, które mu się spodobało, i staliśmy tam przez godzinę, podczas gdy jego partnerzy biznesowi i nasi znajomi krążyli wokół nas. Gideon chciał, abym była u jego boku i chciał być ze mną widziany, co udowodnił, zapraszając mnie do tańca. – Przedstaw mnie – oświadczył bez zbędnych wstępów, gdy szliśmy w stronę parkietu. Podążyłam za jego wzrokiem w kierunku Christine Field i Waltera Leamana, szefów Waters Field & Leaman, którzy stali w grupie ludzi, głośno się śmiejąc. Christine prezentowała się skromnie, lecz elegancko w czarnej sukni wyszywanej paciorkami, która okrywała jej ciało od szyi po nadgarstki i stopy, ale eksponowała gołe plecy. Walter, wielki, postawny mężczyzna, wyglądał na pewnego siebie człowieka sukcesu. Był ubrany w elegancki smoking, a na szyi miał muszkę. – Wiedzą, kim jesteś – odparłam. – Czy wiedzą, kim jestem dla ciebie? Delikatnie zmarszczyłam nos, uświadamiając sobie, że mój świat diametralnie się zmieni,

gdy singielka Eva przejmie tożsamość Evy Cross. – Chodźmy, mistrzu. Podeszliśmy w stronę grupki, przeciskając się i manewrując między okrągłymi stolikami, pokrytymi obrusami z białego lnu i zdobionymi kandelabrami, wokół których owinięto girlandy z kwiatów. Dzięki temu w sali pięknie pachniało. Moi szefowie najpierw zauważyli Gideona. Odniosłam nawet wrażenie, że początkowo mnie nie rozpoznali, do momentu gdy Gideon, co oczywiste, grzecznie pozwolił przemówić mnie jako pierwszej. – Dobry wieczór. – Uściskałam dłonie Christine i Waltera na powitanie. – Wiem, że znacie Gideona Crossa, mojego... – Zamilkłam, czując pustkę w głowie. – Narzeczonego – dokończył Gideon, wyciągając rękę. Wszyscy nam gratulowali i uśmiechali się szeroko, a ich oczy zaświeciły się mocniejszym blaskiem. – Mam nadzieję, że cię nie stracimy – powiedziała Christine. Jej brylantowe kolczyki mieniły się w ciepłym świetle żyrandoli. – Oczywiście, że nie. Dobrze mi z wami. Na te słowa Gideon mocno uszczypnął mnie w pupę. W niedalekiej przyszłości mieliśmy się zmierzyć z kwestią dotyczącą mojej pracy, ale liczyłam na to, że temat rozmyje się przynajmniej do czasu naszego kolejnego ślubu. Przez chwilę rozmawialiśmy o kampanii reklamowej wódki Kingsman, głównie po to,

aby podkreślić dobrą robotę, jaką wykonała agencja Waters Field & Leaman, i zagwarantować jej kolejne zlecenia od Cross Industries. Gideon świetnie znał reguły gry. Był grzeczny, uprzejmy, czarujący i dawał jasno do zrozumienia, że niełatwo go przekonać i wpłynąć na niego. Kiedy wyczerpaliśmy temat, Gideon przeprosił towarzystwo i ruszyliśmy dalej. – Zatańczmy – zamruczał mi do ucha. – Pragnę trzymać cię w ramionach. Przeszliśmy się na parkiet, na którym szalał Cary z zachwycającą rudowłosą kobietą. Od czasu do czasu z odważnego rozcięcia szmaragdowozielonej sukni widać było jej bladą kształtną nogę. Cary najpierw obracał kobietę, a potem efektownie i elegancko przechylił ją do tyłu. Trey nie mógł przybyć na galę z powodu wieczornych zajęć. Było mi przykro z tego powodu. Wstydziłam się też, że poczułam ulgę, iż Cary nie przyszedł z Tatianą. Byłam małostkowa, a przecież sama nie znosiłam złośliwych jędz. – Patrz na mnie. Przechyliłam głowę na rozkaz Gideona i zobaczyłam, że spogląda wprost na mnie. – Cześć, mistrzu. Jedną dłonią objął moje plecy, drugą chwycił moją dłoń, po czym swobodnie i lekko porwał mnie do tańca. – Crossfire – szepnął Gideon, patrząc mi żarliwie w twarz. Opuszkami palców dotknęłam jego policzka. – Uczymy się na naszych błędach.

– Czytasz mi w myślach. – To wspaniałe uczucie. Gideon się uśmiechnął, a jego błękitne oczy zamigotały. Miał tak cholernie seksowną fryzurę, że natychmiast chciałam ją przeczesać palcami. Przytulił mnie. – Jeszcze wspanialsze, kiedy trzymam cię w ramionach. Przetańczyliśmy dwie piosenki. Po nich szef zespołu podszedł do mikrofonu i ogłosił, że podano kolację. Przy naszym stole siedzieli matka z Richardem, Cary, chirurg plastyczny z żoną oraz facet, który nakręcił pilotażowy odcinek nowego programu telewizyjnego i liczył na to, że uda mu się zainteresować nim producentów. Dania reprezentowały azjatycką kuchnię fusion. Zjadłam wszystko, co mi podano, ponieważ jedzenie było pyszne, a porcje niezbyt obfite. Gideon położył pod stołem dłoń na moim udzie i delikatnie rysował kciukiem kółeczka tak, że zaczęłam wierzgać i wić się. Pochylił się w moją stronę. – Nie ruszaj się. – Przestań się wygłupiać – szepnęłam. – Jak się będziesz wiercić, to ci wsadzę palec w szparkę. – Nie odważysz się. Uśmiechnął się kpiąco. – Chcesz się przekonać?

Trochę się wystraszyłam, że jednak to zrobi, więc na wszelki wypadek siedziałam nieruchomo, chociaż ledwie wytrzymywałam jego czułe, podniecające pieszczoty. – Przepraszam – powiedział Cary i gwałtownie odsunął krzesło. Odprowadziłam go wzrokiem. Gapił się na stolik nieopodal nas. Kiedy rudowłosa piękność w szmaragdowej zieleni wstała i wyszła za nim z sali kilka chwil później, nie zdziwiłam się, ale poczułam rozczarowanie. Wiedziałam, że Cary jest przygnębiony historią z Tatianą i seks bez zobowiązań jest jego sposobem na odreagowanie stresu, lecz takimi akcjami niszczył poczucie własnej wartości i w rezultacie wpędzał się w jeszcze większe kłopoty. Cieszyłam się, że już za dwa dni spotkamy się z doktorem Travisem. Pochyliłam się do Gideona i szepnęłam: – Jadę z Carym w weekend do San Diego. Gideon raptownie się do mnie odwrócił. – Teraz mi o tym mówisz? – Cóż, z powodu twojej eks i mojego eks, moich rodziców, Cary’ego i całej tej kołomyi wokół zupełnie o tym zapomniałam! Pomyślałam, że powiem ci teraz, zanim znowu zapomnę. – Aniołku... – Gideon potrząsnął głową. – Poczekaj. – Wstałam gwałtownie. Musiałam mu przypomnieć, że Brett będzie koncertował w tym czasie w San Diego, ale najpierw musiałam dorwać Cary’ego. Gideon spojrzał na mnie pytająco i też się podniósł. – Zaraz wracam – rzekłam i dodałam szeptem: – Muszę powstrzymać Cary’ego przed

pieprzeniem jednej laski. – Evo... Usłyszałam ostrzeżenie w jego głosie, ale zignorowałam je, uniosłam suknię i wybiegłam za Carym. Kiedy tylko znalazłam się na zewnątrz sali, ujrzałam znajomą twarz. – Magdalene – powiedziałam zdumiona, stając jak wryta. – Nie wiedziałam, że tu będziesz. – Gage siedział po uszy w jakimś projekcie, dlatego się spóźniliśmy. Nie zdążyłam na kolację, ale przynajmniej zjadłam mus czekoladowy na deser. – Był doskonały – zgodziłam się z nią. – Wyborny – uśmiechnęła się Magdalene. Pomyślałam, że świetnie wygląda, jest łagodniejsza i bardziej urocza, a przy tym zmysłowa. Miała na sobie zachwycającą czerwoną koronkową suknię z jednym ramiączkiem. Ciemne włosy podkreślały jej delikatną twarz i karminowe usta. To, że uciekła od Christophera Vidala, wyszło jej na dobre. Z pewnością pomógł też nowy mężczyzna. Przypomniałam sobie, że wspominała niejakiego Gage’a, kiedy wpadła do mnie do pracy kilka tygodni temu. – Widziałam cię z Gideonem – dodała. – Zauważyłam pierścionek. – Powinnaś była do nas podejść i się przywitać. – Wcinałam deser. Zaśmiałam się.

– To z pewnością jest ważniejsze. Magdalene musnęła moje ramię. – Cieszę się, że jesteście szczęśliwi. – Dziękuję ci. Podejdź do nas, kiedy znajdziesz czas, i powiedz mu to. – Tak zrobię. Spotkamy się później. Magdalene odeszła, a ja patrzyłam za nią przez chwilę, wciąż niepewna jej zamiarów. Pomyślałam jednak, że może nie jest taka zła, jak kiedyś sądziłam. Jedynym minusem naszego przypadkowego spotkania było to, że nie zdążyłam uratować Cary’ego przed nim samym. Wszczęłam pogoń, ale zapadł się już pod ziemię. Wracałam do Gideona, przygotowując się psychicznie na to, że porządnie mnie ochrzani, kiedy prawie wpadłam na Elizabeth Vidal. – Przepraszam – powiedziałam. Matka Gideona chwyciła mnie za łokieć i pociągnęła w pusty, ciemny kąt. Trzymając moją rękę, spojrzała na wspaniały diament Asschera. – To mój pierścionek. Wyrwałam się z jej uścisku. – To był twój pierścionek. Teraz należy do mnie. Twój syn ofiarował mi go, kiedy się oświadczył. Elizabeth spojrzała na mnie błękitnymi oczami, które odziedziczył po niej zarówno Gideon, jak i Ireland. Wciąż była piękna, efektowna i elegancka. Wszyscy oglądali się za nią,

kiedy przechodziła, podobnie jak za moją matką, ale Elizabeth potrafiła być lodowata, tak jak jej starszy syn. – Nie pozwolę, abyś mi go odebrała – wycedziła, ukazując dwa rzędy przepięknych białych zębów. – Wszystko ci się pomieszało. – Skrzyżowałam ramiona. – To ja chcę, abyście się pogodzili i wszystko sobie wytłumaczyli. – Karmisz go kłamstwami o mnie. – Czyżby? Następnym razem, kiedy ci powie, co się stało, a dopilnuję, żeby to zrobił, wreszcie mu uwierzysz. Na dodatek go przeprosisz i znajdziesz jakiś cholerny sposób, żeby łatwiej to zniósł. Zależy mi, aby wreszcie wyzdrowiał i pogodził się z przeszłością. Elizabeth przyglądała mi się z wściekłością. Aż się gotowała. Wyraźnie nie była zachwycona moim planem. – Czy to wszystko na dzisiaj? – zapytałam zdegustowana jej świadomą ślepotą. – Gra nie jest jeszcze skończona – syknęła, pochylając się w moją stronę. – Wiem wszystko o tobie i o tym muzyku. Wzięłam cię na muszkę. Potrząsnęłam głową. Czyżby Christopher z nią rozmawiał? Co jej powiedział? Po tym, co zrobił Magdalene, wiedziałam, że jest bezlitosny i nie cofnie się przed niczym. – Niewiarygodne. Wierzysz w kłamstwa i ignorujesz prawdę. Już miałam odejść, kiedy coś mi przyszło na myśl. – Czy to nie interesujące, że kiedy po raz ostatni rozmawiałaś z synem, nie spytałaś go

o to, co się stało? Nie powiedziałaś: „Synku, twoja obłąkana dziewczyna opowiedziała mi szaloną historyjkę”. Nie pojmuję, dlaczego go o to nie spytałaś. Zapewne nie chcesz mi tego wytłumaczyć? – Pieprz się. – Tak właśnie sądziłam. Zostawiłam ją, zanim otworzyła usta i doszczętnie zrujnowała mi wieczór. Niestety, kiedy ruszyłam do stolika, ujrzałam na moim miejscu Deannę Johnson, która rozmawiała z Gideonem. – Jaja sobie robi czy co? – mruknęłam pod nosem, mrużąc oczy, gdy reporterka położyła dłoń na przedramieniu Gideona, coś mu klarując. Cary zniknął, robiąc to, czego nie powinien, matka i Stanton wirowali na parkiecie, a Deanna wślizgnęła się na moje miejsce jak żmija. Gideon mógł sobie myśleć, co chciał, ale dla mnie było jasne jak słońce, że Deanna wciąż była na niego napalona. To prawda, że nie wykonywał żadnych zachęcających ruchów i tylko słuchał co mówiła, ale sam fakt, że to robił, był wodą na jej młyn. – Musi być świetna w łóżku. Wciąż się z nią pieprzy. Zesztywniałam i odwróciłam się do kobiety, która skierowała do mnie te słowa. To była rudowłosa piękność Cary’ego. Zarumienione policzki i błyszczące oczy bezbłędnie wskazywały na to, że właśnie przeżyła cudowny orgazm. Była starsza, niż mi się zdawało, kiedy widziałam ją z daleka. – Musisz go pilnować – dodała, patrząc na Gideona. – Wyciska kobiety jak cytryny. Widziałam to wielokrotnie. Częściej, niżbym chciała.

– Poradzę sobie. – Wszystkie tak uważają. – Jej współczujący uśmiech strasznie mnie wkurzył. – Znam przynajmniej dwie kobiety, które wpadły w ciężką depresję z jego powodu. Z pewnością nie będą ostatnimi. – Nie wierz plotkom – warknęłam. Oddaliła się z irytująco błogim uśmiechem, przygładzając włosy i omijając stoliki w drodze na swoje miejsce. Kiedy była w połowie drogi, uświadomiłam sobie, skąd ją znam. – Cholera. Podbiegłam do Gideona, który wstał na mój widok. – Potrzebuję cię – oznajmiłam energicznie, obrzucając spojrzeniem brunetkę moszczącą się na moim miejscu. – Deanna, jak zawsze miło cię widzieć. Deanna zignorowała moją uszczypliwą uwagę. – Cześć, Evo, właśnie miałam iść. I tak nic już sobie z niej nie robiłam. Chwyciłam Gideona za rękę i pociągnęłam za sobą, mówiąc: – Chodź! – Dobrze, już dobrze. Poczekaj. – Rzucił coś do Deanny, ale nie słyszałam co, ciągnąc go z całych sił. – Chryste, Evo. Skąd ten pośpiech, do cholery? Stanęłam przy ścianie i rozejrzałam się po sali, szukając zielonego i czerwonego koloru.

Niemożliwe, że nie zauważył byłej kochanki, chyba że specjalnie go unikała. Oczywiście wyglądała teraz inaczej. Nie miała fryzury na chłopaka, no i nie towarzyszył jej siwowłosy mąż, dzięki któremu łatwiej było mi ją zidentyfikować. – Czy wiedziałeś, że jest tu Anne Lucas? Gideon zacisnął dłoń na mojej. – Nie. Dlaczego pytasz? – W szmaragdowozielonej sukni, z długimi rudymi włosami. Widziałeś? – Nie. – Tańczyła z Carym. – Nie zwróciłem uwagi. Popatrzyłam na niego rozsierdzona. – Chryste, Gideonie. Ona rzuca się w oczy. – Wybacz mi, że patrzę wyłącznie na moją żonę – odparł szorstko. Ścisnęłam go za rękę. – Przepraszam. Chciałam tylko wiedzieć, czy to była ona. – Wytłumacz mi dlaczego. Zaczepiła cię? – Owszem. Obrzuciła mnie pomówieniami, a potem odeszła. Mam wrażenie, że to z nią

zabawiał się Cary. No wiesz, szybkie dymanko. Gideon się zaczerwienił i w skupieniu rozejrzał się po sali, szukając w tłumie Anne. – Nie widzę jej ani nikogo podobnego do osoby, którą opisałaś. – Czy Anne nie jest terapeutką? – Jest psychiatrą. Zdenerwowałam się, bo ogarnęły mnie złe przeczucia. – Chodźmy już. Gideon przyglądał mi się badawczo. – Powtórz, co ci powiedziała. – Nic, czego bym nie słyszała wcześniej. – Rzeczywiście pocieszające – mruknął. – Chodźmy. Wróciliśmy do stolika po moją torebkę i pożegnaliśmy się. – Mogę się z wami zabrać? – zapytał Cary, kiedy żegnałam się z mamą. Gideon skinął głową. – Jasne.

*

Angus zamknął za nami drzwi limuzyny. Cary, Gideon i ja usadowiliśmy się na siedzeniach i po kilku minutach samochód odjechał spod Ciprianiego i włączył się w sznur samochodów. Mój najlepszy przyjaciel zerknął na mnie i rzucił: – Tylko nie zaczynaj. Nie znosił, kiedy wściekałam się na niego, i nie miałam o to do niego pretensji. Nie byłam jego matką. Ale byłam jego przyjaciółką, kochałam go i chciałam mu nieba przychylić. Wiedziałam, jak potrafił ranić sam siebie, jeśli go nie pilnowałam. W tej chwili jednak to nie Cary był moim największym zmartwieniem. – Jak miała na imię? – zapytałam, modląc się, żeby je znał. – A kogo to obchodzi? – Jezu. – Zaciskałam dłonie na torebce. – Wiesz czy nie? – Nie spytałem jej – odparował. – Daj mi spokój. Odpuść sobie. – Uważaj, jak się do niej zwracasz – upomniał go spokojnie Gideon. – Masz problem i to twoja sprawa. Ale nie musisz się wyżywać na Evie za to, że jej na tobie zależy. Cary zacisnął zęby i wyjrzał przez okno. Oparłam się na siedzeniu. Gideon objął mnie i pogładził po gołym ramieniu.

Milczeliśmy przez całą drogę do domu.

*

Kiedy weszliśmy do apartamentu, Gideon poszedł do kuchni po butelkę wody i zaczął rozmawiać przez telefon, patrząc na mnie ponad blatem, który nas dzielił. Cary uciekł w stronę sypialni, ale raptownie odwrócił się w korytarzu i podszedł, aby mnie wyściskać. Ukrył twarz w moim ramieniu i szepnął: – Wybacz, mała. Odwzajemniłam uścisk. – Zasługujesz na więcej, niż dajesz samemu sobie. – Nie pieprzyłem się z nią – szepnął, odsuwając się, aby spojrzeć mi w twarz. – Chociaż najpierw chciałem. Ale kiedy miałem się do tego zabierać, olśniło mnie, że zostanę ojcem. I nie chcę, żeby on albo ona kiedyś sobie pomyśleli, że mogłem tak potraktować ich mamę. Muszę się ustatkować. Znowu go wyściskałam. – Jestem z ciebie dumna. – Taa, cóż... – odsunął się zmieszany. – Zrobiłem jej dobrze, skoro już zacząłem, lecz trzymałem ptaka w spodniach. – Za dużo informacji – powiedziałam. – Dość.

– Lecimy jutro do San Diego? Serce mi podskoczyło, kiedy usłyszałam nadzieję w jego głosie. – Oczywiście. Nie mogę się doczekać. Uśmiechnął się szeroko i z ulgą. – Super. Mamy lot o ósmej trzydzieści. W tym momencie podszedł do nas Gideon i tak na mnie spojrzał, że wiedziałam, iż czeka nas rozmowa o weekendzie z Carym. Gdy tylko mój przyjaciel zniknął w korytarzu, chwyciłam Gideona i zaczęłam go całować, opóźniając w ten sposób konfrontację. Tak jak na to liczyłam, nie wahał się, aby wziąć mnie w ramiona i przejąć inicjatywę, a jego usta zawładnęły moimi, liżąc je soczyście i głęboko. Z jękiem pozwoliłam mu się porwać i unieść w ramionach. Niech szalony świat kręci się bez nas. Jutro będzie dopiero za chwilę i wtedy zajmiemy się wszystkimi sprawami. Chwyciłam go za krawat. – Dzisiaj należysz do mnie. – Na zawsze – odparł ciepłym, chrapliwym głosem, który wzbudził moje najbardziej wyuzdane fantazje. – No to zaczynamy. – Wciągnęłam go do sypialni. – Nie przestawaj. Gideon nie przestał do rana.

Tytuł oryginału

ENTWINED WITH YOU Zdjęcie na okładce

PATRICE DE VILLIERS/GALLERY STOCK

Redakcja Justyna Żebrowska

Korekta

Stefania Krassnowska

Mira Rosiak Copyright © 2012 by Sylvia Day Copyright © Wielka Litera Sp. z o.o., Warszawa 2013

Wielka Litera Sp. z o.o.

www.wielkalitera.pl

Plik ePub przygotowała firma eLib.pl

al. Szucha 8, 00-582 Warszawa

e-mail: [email protected]

www.eLib.pl