Tom Clancy Jack Ryan, Jr (tom 5) Zwierzchnik

ZWIERZCHNIK TOM CLANCY, MARK GREANEY Przełożyli Jan Dzierzgowski Wojciech Górnaś Antoni Górny Krzysztof Heymera

Główne postaci Rząd Stanów Zjednoczonych John Patrick „Jack” Ryan: prezydent Stanów Zjednoczonych Dan Murray: prokurator generalny Stanów Zjednoczonych Arnold Van Damm: szef sztabu prezydenta Robert Burgess: sekretarz obrony Scott Adler: sekretarz stanu Mary Patricia Foley: dyrektorka Biura Wywiadu Krajowego Jay Canfield: dyrektor Centralnej Agencji Wywiadowczej (CIA) Admirał James Greer: dyrektor wywiadu, CIA Sędzia Arthur Moore: dyrektor CIA Keith Bixby: szef ekspozytury wywiadu, Kijów, Ukraina (CIA) Siły zbrojne USA Admirał Mark Jorgensen: przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów Eric Conway: starszy chorąży drugiego stopnia, siły lądowe USA, pilot OH-58D Kiowa Warrior Andre „Dre” Page: starszy chorąży drugiego stopnia, siły lądowe USA, drugi pilot OH-58D Kiowa Warrior Barry „Midas” Jankowski: podpułkownik, siły lądowe USA, 1. Operacyjny Oddział Sił Specjalnych „Delta” Harris „Obdartus” Cole: kapitan, siły lotnicze USA, pilot F-16 Kampus / Hendley i Wspólnicy Gerry Hendley: dyrektor Kampusu / Hendley i Wspólnicy John Clark: dyrektor operacyjny Domingo „Ding” Chavez: oficer operacyjny Sam Driscoll: oficer operacyjny Dominic „Dom” Caruso: oficer operacyjny Jack Ryan junior: oficer operacyjny / analityk wywiadu Gavin Biery: dyrektor technologii informacyjnych Adara Sherman: dyrektor transportu Brytyjczycy Sir Basil Charleston: dyrektor generalny Tajnej Służby Wywiadowczej SIS (MI6) Anthony Haldane: międzynarodowy finansista, były pracownik Foreign Office Victor Oxley, kryptonim Opoka: oficer 22. Regimentu Specjalnych Sił Powietrznych, brytyjska Służba Bezpieczeństwa (MI5) David Penright: oficer SIS (MI6) Nicholas Eastling: oficer SIS, sekcja kontrwywiadu Hugh Castor: dyrektor zarządzający, Castor & Boyle Analizy Ryzyka sp. z o.o. Rosjanie i Ukraińcy

Walerij Wołodin: prezydent Federacji Rosyjskiej Roman Tałanow: szef Federalnej Służby Bezpieczeństwa (FSB) Federacji Rosyjskiej Stanisław Biriukow: szef Służby Wywiadu Zagranicznego (SWR) Federacji Rosyjskiej Siergiej Gołowko: były szef Służby Wywiadu Zagranicznego (SWR) Federacji Rosyjskiej Oksana Zujewa: liderka Ukraińskiej Partii Jedności Regionów Tatiana Mołczanowa: prezenterka telewizyjna, Nowaja Rossija (Nowa Rosja) Dmitrij Niestierow, znany także jako Gleb Blizna: wor w zakonie („honorowy bandyta”), członek organizacji przestępczej Siedmiu Mocarzy Paweł Leczkow: członek Siedmiu Mocarzy Inne postaci Caroline „Cathy” Ryan: pierwsza dama Stanów Zjednoczonych Edward Foley: mąż Mary Pat Foley, były dyrektor CIA Dino Kadić: chorwacki zabójca Felicia Rodríguez: studentka z Wenezueli Marta Scheuring: członkini „bojówki miejskiej” Frakcji Czerwonej Armii (RAF) Malcolm Galbraith: właściciel Galbraith Rossiya Energy Holdings, szkocki przedsiębiorca

Prolog Czerwono-złoty sztandar Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich powiewał wysoko nad Kremlem w deszczu na tle szarego nieba. Młody kapitan podziwiał ten widok z tylnego siedzenia taksówki wiozącej go przez plac Czerwony. Widok flagi nad siedzibą najwyższej władzy największego kraju świata napawał kapitana dumą, choć nigdy nie uważał Moskwy za swoje miasto. Co prawda ostatnich kilka lat spędził wśród Rosjan, ale na wojnie w Afganistanie flagę radziecką widywał wyłącznie na mundurach otaczających go żołnierzy. Taksówka zatrzymała się dwie ulice od placu, przy domu towarowym GUM. Pasażer ponownie sprawdził adres na burym budynku, przed którym się znalazł, zapłacił za kurs i wysiadł na zmoczoną przez popołudniowy deszcz ulicę. Hol budynku był niewielki i skromny. Samotny strażnik zerknął na kapitana, gdy ten zdjął czapkę, wcisnął ją sobie pod pachę i ruszył w górę wąskimi schodami do drzwi bez numeru na pierwszym piętrze. Tu przystanął, poprawił mundur i przesunął dłonią po rzędach orderów, upewniając się, że wiszą najprościej, jak się da. Do drzwi zapukał dopiero wtedy, gdy był w pełni gotowy. – Wejść! Młody kapitan wkroczył do małego biura i zamknął za sobą drzwi. Z czapką w dłoni stanął przed jedynym biurkiem w pokoju i strzelił obcasami. – Kapitan Roman Romanowicz Tałanow stawia się wedle rozkazu. Ku szczeremu zdziwieniu kapitana Tałanowa mężczyzna siedzący za biurkiem nie wyglądał nawet na trzydzieści lat. Kapitan miał się tu spotkać z wysokim rangą oficerem KGB. Nie spodziewał się kogoś w swoim wieku. Mężczyzna ubrany był w garnitur i krawat, nie odznaczał się wzrostem ani posturą, nie wyglądał na zbyt sprawnego fizycznie. Zapewne nie spędził nawet dnia w wojsku. Oczywiście Tałanow nie dał tego po sobie poznać, ale był zawiedziony. Jak każdy wojskowy, rozróżniał dwa typy oficerów KGB: „sapogów” i „pidżaków”, tych od butów i tych od marynarek. Siedzący przed nim młody człowiek mógł być wysoko postawionym urzędnikiem państwowej służby bezpieczeństwa, ale dla żołnierza był tylko cywilem, „marynarką”. Mężczyzna wstał, obszedł biurko i przysiadł na jego brzegu. Leniwa swoboda urzędnika zasadniczo kłóciła się z postawą stojącego przed nim, wyprostowanego jak struna oficera. Człowiek z KGB nie przedstawił się: – Dopiero co wróciliście z Afganistanu – powiedział. – Tak jest, towarzyszu. – Nie będę was pytał, jak tam było, bo i tak nic z tego nie zrozumiem. Mógłbym was tym co najwyżej wkurzyć. Kapitan stał nieruchomo jak skała. Człowiek w marynarce powiedział: – Jesteście ze specnazu GRU, z sił specjalnych. Działaliście za linią wroga w Afganistanie, a także za granicą pakistańską. Kapitan nie odpowiedział, czekając na pytanie. Mężczyzna leniwie oparty o biurko uśmiechnął się i kontynuował: – Nawet jako członek najbardziej elitarnej formacji wojskowej do zadań specjalnych w służbie wywiadu wojskowego umieliście się wybić. Inteligencja, upór, inicjatywa. – Kapitan puścił oko do Tałanowa. – Lojalność. Niebieskie oczy Tałanowa wpatrywały się nieruchomo w jeden punkt w ścianie nad

biurkiem, więc gest urzędnika kompletnie mu umknął. Mocnym głosem odpowiedział jak automat: – Służę Związkowi Radzieckiemu. Człowiek w marynarce przewrócił lekko oczami, co znowu umknęło Tałanowowi. – Trochę luzu, kapitanie. Patrzcie na mnie, nie na ścianę. Nie jestem waszym przełożonym. Jestem tylko towarzyszem, który chciałby porozmawiać z innym towarzyszem, a nie z jakimś cholernym robotem. Tałanow bynajmniej się nie rozluźnił, ale wreszcie spojrzał na człowieka z KGB. – Urodziliście się na Ukrainie, w Chersoniu, jako dziecko dwojga Rosjan. – Tak jest, towarzyszu. – Sam jestem z Leningradu, co lato wyjeżdżałem na wakacje do babci w Odessie. – Tak jest, towarzyszu. Człowiek w marynarce głośno westchnął, poirytowany niezmiennie sztywną postawą oficera ze specnazu. – Czy jesteście dumni z tych orderów, które nosicie na piersi? – spytał. Wyraz twarzy Tałanowa po raz pierwszy uległ zmianie pod wpływem emocji. Emocją tą była niepewność. – Ja… one są… Służę… – Służycie Związkowi Radzieckiemu. Tak, kapitanie, wiemy o tym z wiarygodnych źródeł. A co by się stało, gdybym powiedział wam, że chcę, byście zdjęli te medale i nigdy więcej ich nie zakładali? – Nie rozumiem, towarzyszu. – Przyjrzeliśmy się waszej karierze, zwłaszcza operacjom, które przeprowadziliście za linią wroga. Zbadaliśmy również każdy aspekt waszego życia prywatnego, choć tam akurat zbyt wiele do badania nie było. Doszliśmy do wniosku, że bardziej interesuje was samo zadanie, które wykonujecie, niż dobro Partii Komunistycznej. Kapitanie, jesteście ofiarą niewolniczego dążenia do perfekcji. Nie dostrzegamy jednak u was jakiejś szczególnej pasji dla uciech działania kolektywnego ani też żadnej widocznej zadumy nad ekonomią dowodzenia. Tałanow wciąż milczał. Czy miał to być jakiś test lojalności wobec partii? Człowiek w marynarce mówił dalej: – Towarzysz Czernienko umrze za parę miesięcy, może nawet tygodni. Kapitan Tałanow zamarł. Co to za wariackie gadanie? Gdyby ktoś odważył się powiedzieć coś takiego w obecności urzędnika KGB w bazie w Afganistanie, natychmiast słuch by o nim zaginął. – To prawda – powiedział człowiek w marynarce. – Ukrywają go przed społeczeństwem, bo jest przykuty do wózka inwalidzkiego. Większość czasu spędza w Kuncewie, w kremlowskiej klinice. Serce, płuca, wątroba: żaden organ tego starego bydlaka nie działa, jak powinien. Na stanowisku pierwszego sekretarza zastąpi go Gorbaczow. Musieliście słyszeć, że jest następny w kolejce. Nawet w jaskiniach w Afganistanie nie da się tego nie wiedzieć. Młody oficer nie dał nic po sobie poznać. – Zastanawiacie się, skąd o tym wszystkim wiem? Tałanow odparł powoli: – Tak jest, towarzyszu. Faktycznie się nad tym zastanawiam. – Wiem, bo powiedzieli mi o tym ludzie, którzy się niepokoją. Niepokoją się o przyszłość, o to, dokąd Gorbaczow poprowadzi nasz Sojuz. Niepokoją się o to, dokąd Reagan prowadzi Zachód. Niepokoją się, że wszystko może się w końcu zawalić. W pomieszczeniu na kilka chwil zapadła kompletna cisza, po czym człowiek z KGB

powiedział: – Wydaje się to niemożliwe, wiem. Nie mam jednak wątpliwości, że są powody do obaw. Tałanow nie mógł tego dłużej znieść. Musiał wiedzieć, o co chodzi. – Przybyłem tu na rozkaz generała Zołotowa. Powiedział, że bierze się mnie pod uwagę przy rekrutacji do specjalnego przedsięwzięcia KGB. – Misza Zołotow wiedział, co robi, wysyłając was do mnie. – Czyli rzeczywiście pracujecie w KGB? – Tak. A dokładnie działam na rzecz grupy tych, którzy chcą ocaleć. To ludzie z KGB i GRU, ci, którzy wiedzą, że dalsze istnienie naszych organizacji jest gwarancją przetrwania narodu. Kreml nie rządzi tym narodem. Rządzą nim ci, którzy pracują w pewnym budynku przy placu Dzierżyńskiego. – W budynku KGB? – Tak. Mnie zaś zlecono ochronę nie Partii Komunistycznej, lecz właśnie tego, czego symbolem jest ten budynek. – A generał Zołotow? Człowiek w marynarce uśmiechnął się. – Jest częścią naszego klubu. Jak już mówiłem, niektórzy z GRU także do niego należą. Człowiek w marynarce podszedł teraz bardzo blisko, jego twarz znalazła się o centymetry od mocnych kości policzkowych Romana Tałanowa. – Gdybym był na waszym miejscu – powiedział głosem zduszonym niemal do szeptu – zadałbym sobie pytanie: o co tu, kurwa, chodzi? Myślałem, że będą mnie rekrutować do KGB, a tymczasem spotykam jakiegoś wariata, który gada w kółko o rychłej śmierci pierwszego sekretarza i groźbie upadku Związku. Tałanow odwrócił się ku swemu rozmówcy i napiął ramiona. – Każde słowo, które tu wypowiedzieliście, towarzyszu, było zdradą. – To prawda, ale wobec braku jakiegokolwiek sprzętu nagrywającego w tym pokoju musielibyście sami świadczyć przeciwko mnie. To nie byłoby mądre, kapitanie Tałanow, bo członkowie klubu, o którym mówiłem, znajdują się u samych szczytów władzy i niewątpliwie będą mnie chronić. Wolę sobie nie wyobrażać, jak to by się dla was skończyło. Tałanow znów wgapił się w ścianę. – Czyli… Mam przejść do KGB, ale nie jako zwykły członek KGB. Mam działać w imieniu grupy ze szczytów władzy. – Dokładnie tak, Romanie Romanowiczu. – Jaką konkretnie pracę mam wykonywać? – Mniej więcej taką samą jak ta, którą wykonywaliście w Kabulu, Peszawarze, Kandaharze i Islamabadzie. – Brudną robotę? – Tak. Pomożecie zapewnić bezpieczeństwo operacji niezależnie od przemian zachodzących w Związku Radzieckim. W zamian znajdziecie się pod ochroną, niezależnie od tego, co przydarzy się krajowi w przyszłości. – Ja… ja nadal nie rozumiem, co waszym zdaniem miałoby się wydarzyć w przyszłości. – Czy wy mnie w ogóle słuchacie? Nie chodzi o moje zdanie. Skąd mam, do kurwy nędzy, wiedzieć, co się stanie? Jest tak, Tałanow: ZSRR to wielki statek, a ty i ja to dwóch pasażerów. Siedzimy na pokładzie, myśląc, że wszystko idzie perfekcyjnie, aż tu nagle… – Człowiek z KGB dramatycznie przebiegł w poprzek pokoju, jakby odgrywał jakąś scenę. – Czekaj… co to? Paru najwyższych oficerów tego okrętu przygotowuje się do opuszczenia pokładu!

Znów stanął przed Tałanowem. – Mogę nie widzieć zbliżającej się katastrofy, ale ci, którzy stoją u steru, już szukają jebanej łodzi ratunkowej. Starczy mi inteligencji, by wyciągnąć z tego wnioski. – A zatem… – przemówił znów po chwili. – Poproszono mnie, bym pilnował tej łodzi ratunkowej. Jest to wielka odpowiedzialność, którą przekazali mi nasi sternicy. – Człowiek w marynarce uśmiechnął się. – Pomożecie mi pilnować tej łodzi? Kapitan Tałanow był prostym człowiekiem. Metafory jego rozmówcy zaczynały go irytować. – Łódź ratunkowa. Co to ma być? Człowiek w marynarce wzruszył wąskimi ramionami. – To pieniądze. To po prostu pieprzone pieniądze. Na świecie powstanie pewna liczba nielegalnych funduszy i będą one stale utrzymywane. Zajmę się tym ja, a wy pomożecie mi dbać o bezpieczeństwo tych funduszy, chroniąc je przed zagrożeniem zarówno wewnętrznym, jak i pochodzącym spoza Związku. Będzie to proste zadanie, na którego wykonanie poświęcimy pewnie nie więcej niż kilka lat, ale i tak będzie wymagało od nas obu całkowitego zaangażowania. Człowiek w marynarce podszedł do lodówki schowanej między dwoma regałami na książki. Wydobył z niej butelkę wódki, po czym sięgnął po dwa małe kieliszki stojące na półce. Wrócił do biurka i napełnił je. Kapitan Tałanow znów tylko się mu przyglądał. – Napijmy się! Musimy to uczcić. Tałanow podniósł głowę. – Uczcić? Na nic się nie zgodziłem, towarzyszu. – Nie, nie zgodziliście się. – Człowiek w marynarce uśmiechnął się i podał jeden kieliszek zdziwionemu wojskowemu. – Jeszcze nie, ale niedługo zmienicie zdanie, bo wy i ja jesteśmy tacy sami. – Tacy sami? Człowiek w marynarce podniósł kieliszek. – Tak. Jak ci ze szczytów władzy, którym przyszedł do głowy ten plan, wy i ja także chcemy ocaleć.

1 Współcześnie Czarny ford bronco gnał przez burzę żwirową drogą, wyrzucając w pędzie spod kół błoto, wodę i kamienie. Wycieraczki nie mogły zapanować nad deszczem. Tylne drzwi ciężarówki pędzącej sześćdziesiąt mil na godzinę otworzyły się i na deszcz wychynęło dwóch uzbrojonych mężczyzn. Stanęli na stopniach pod drzwiami pojazdu, trzymając się wejścia dłońmi w rękawiczkach. Duże gogle osłaniały ich oczy przed wyrzucanym spod kół błotem, kamieniami i wodą, ale czarne kombinezony z nomeksu i pistolety maszynowe szybko zamokły, pokryte płatami błota tak jak reszta ekwipunku – hełmy ze zintegrowanymi nadajnikami radiowymi, pancerze balistyczne na piersi i plecach, ochraniacze na kolana i łokcie oraz sakwy z zapasowymi magazynkami. Gdy bronco dotarł do chaty pośrodku chłostanego deszczem pastwiska, mężczyźni byli przemoknięci do suchej nitki i umazani błotem. Pojazd zwolnił gwałtownie, zatrzymując się z poślizgiem zaledwie kilka metrów od drzwi wejściowych do chaty. Dwaj mężczyźni stojący na stopniach samochodu zeskoczyli z nich i pobiegli w stronę budynku, kierując lufy pistoletów ku otaczającym drzewom w poszukiwaniu ewentualnych celów. Wkrótce dołączył do nich kierowca bronco. Również dzierżył pistolet maszynowy marki Heckler & Koch z pokaźnym tłumikiem u wylotu lufy. Trzej oficerowie operacyjni ustawili się w ciasny krąg przy drzwiach wejściowych. Ten, który stał z przodu, sięgnął do klamki i spróbował je otworzyć. Były zamknięte. Mężczyzna stojący z tyłu – kierowca – wyszedł teraz bez słowa na czoło. Opuścił swój pistolet na pierś, sięgnął za plecy i wydobył z plecaka strzelbę z pistoletową rękojeścią. Broń była nabita pociskami rozrywającymi Dezintegrator: trzema nabojami w rozmiarze magnum napełnionymi pięćdziesięciogramowym śrutem z prochu stalowego, spiętymi plastikiem. Oficer operacyjny umieścił lufę strzelby kilkanaście centymetrów od górnego zawiasu drzwi i wypalił w niego dezintegratorem. Ładunek ze stalowego prochu wbił się w drewno z olbrzymim hukiem i płomiennym rozbłyskiem, odrywając zawias od framugi drzwi. Kolejny ładunek poleciał w kierunku dolnego zawiasu, po czym oficer operacyjny kopniakiem powalił skrzydło drzwi. Następnie odsunął się, a pozostali mężczyźni wbiegli do ciemnego pokoju z bronią w pogotowiu i włączonymi latarkami na lufach, rzucając w ciemność płonące snopy światła. Kierowca tymczasem schował strzelbę, chwycił pistolet i wszedł za nimi do pokoju. Każdy z nich miał swój sektor do sprawdzenia – zrobili to szybko i sprawnie. Po trzech sekundach skierowali się w stronę korytarza prowadzącego na tyły chaty. Przed nimi były dwa otwarte przejścia, po jednym z obu stron korytarza. Na końcu każdego z nich znajdowały się zamknięte drzwi. Pierwszy i drugi mężczyzna rozbiegli się na dwie strony: jeden w korytarz na lewo, drugi zaś do pokoju po prawej. Obaj znaleźli swoje cele i wystrzelili. Wygłuszone tłumikami strzały zadudniły w ciasnej przestrzeni chaty. Podczas gdy dwaj żołnierze zajmowali się oczyszczaniem pokojów, ich samotny towarzysz stał nieruchomo w korytarzu z bronią wymierzoną w drzwi naprzeciwko. Doskonale zdawał sobie sprawę, że jego pozycja uniemożliwia mu obronę przed zagrożeniem mogącym nadejść z zewnątrz. Dwaj pozostali mężczyźni szybko wrócili na korytarz i skierowali broń przed siebie, a ich partner znajdujący się z tyłu odwrócił się, by ich ubezpieczać. Po chwili ruszyli w stronę

zamkniętych drzwi. Wkrótce skupili się w ciasnym kręgu, a ten, który stał najbliżej, ostrożnie sprawdził klamkę. Drzwi nie były zamknięte. Zawahał się i przykucnął, szykując się do natarcia; koledzy podążyli za nim. Wszyscy trzej weszli do środka razem, latarki umieszczone pod lufami pistoletów oświetlały im drogę. Swój cenny ładunek znaleźli pośrodku nieoświetlonego pomieszczenia. John Clark siedział na krześle z rękami złożonymi na kolanach, mrużąc oczy od jasnych świateł. W oświetleniu bojowym ukazały się oddalone o centymetry od Clarka postaci dwóch mężczyzn stojących po obu jego bokach oraz fragment twarzy trzeciego mężczyzny, widoczny tuż za jego głową. Trzej żołnierze stojący przy wejściu – Domingo Chavez, Sam Driscoll i Dominic Caruso – wystrzelili równocześnie. Rozległ się zgrzyt krótkich serii, z wylotów luf dobyły się błyski, a zapach prochu zastąpił woń pleśni dominującą dotąd w chacie. John Clark nie poruszył się, nie zmrużył nawet powiek, gdy kule wbijały się w trzy postaci za jego plecami. W czołach celów pojawiły się dziury, ale postaci nie upadły. Były to drewniane sylwetki imitujące uzbrojonych ludzi. Trzej mężczyźni sprawdzili pozostałą część pomieszczenia. Jeden z nich natrafił na czwartą i piątą postać, ustawione obok siebie w odległym kącie pokoju. Drewniany cel po lewej stronie przedstawiał terrorystę z detonatorem w ręce. Ding Chavez wystrzelił w jego czoło dwa razy. Następne światło padło w kąt, oświetlając wizerunek pięknej młodej kobiety trzymającej na ręku niemowlę. Niżej, w lewej dłoni, skrywała za sobą długi kuchenny nóż. Dom Caruso strzelił do niej bez najmniejszego wahania, trafiając prosto w czoło. Po kilku sekundach z przeciwległej strony pokoju dobiegły głosy. – Czysto – powiedział Driscoll. – Czysto – powtórzył Caruso. – Jest czysto – potwierdził Ding. John Clark podniósł się z krzesła, przecierając oczy po bezlitosnym ataku trzech dwustulumenowych latarek bojowych. – Zabezpieczcie broń. Każdy z trzech oficerów operacyjnych przesunął kciukiem bezpiecznik w swoim MP5 i opuścił karabin luźno na pierś. Czterej mężczyźni wspólnie obejrzeli dziury w pięciu celach, po czym wyszli z pokoju, by sprawdzić obiekty w pomieszczeniach z wejściami od korytarza. Następnie opuścili ciemną chatę i zatrzymali się na ganku, nie chcąc zmoknąć na deszczu. – Jakieś przemyślenia, Ding? – Było w porządku – odparł Chavez. – Akcję spowolniło to, że musiałem gonić chłopaków, by przegrupować się pod drzwiami. Nieważne, jak byśmy to rozgrywali, jeśli w akcji ma wziąć udział co najmniej trzech operatorów, to zawsze trzeba będzie czekać na kierowcę. Clark kiwnął potakująco głową. – To prawda. Coś jeszcze? – Kiedy Ding i Sam wkroczyli do pokojów z korytarza, zostałem zupełnie sam – odpowiedział Caruso. – Osłaniałem przestrzeń, której jeszcze nie zabezpieczyliśmy, czyli drzwi na końcu korytarza. Byłoby dobrze mieć kogoś jeszcze za sobą. Każdy napastnik wchodzący z zewnątrz mógłby bez problemu zdjąć mnie strzałem w tył głowy. Starałem się ogarniać wzrokiem obie strony, ale to nie to samo co mieć pod ręką drugiego strzelca. Clark skinął głową. – Dysponujemy niewielkimi siłami. – Bez Jacka juniora nawet jeszcze mniejszymi – dodał Dom Caruso.

– Może powinniśmy pomyśleć o dołączeniu kogoś nowego do jednostki? – zaproponował Driscoll. – Jack wróci – odparł Chavez. – Dobrze wiesz, że gdy tylko wznowimy działalność, nie będzie się mógł powstrzymać. – Być może – powiedział Dom. – Ale kto wie, kiedy to nastąpi? – Cierpliwości, dzieciaku – odrzekł mu Clark. On także wolałby spędzać czas bardziej efektywnie. Clark walczył niemal we wszystkich konfliktach, w jakie angażowały się w ciągu ostatnich czterdziestu lat Stany Zjednoczone, i choć porzucił aktywną działalność w ramach Kampusu, to nie miał ochoty ograniczać się tylko do treningów. Clark spojrzał teraz z okna na ganku w kierunku forda. Drzwi samochodu wciąż były otwarte, a burza tylko się wzmogła. Pod fotelami zapewne zdążyło uzbierać się wody po kostki, a porwana tapicerka na pewno doszczętnie przesiąkła. – Cieszę się, że kazałem wam użyć wozu roboczego. – Przecież i tak chciałeś wyprać tapicerkę – rzucił Ding. Mężczyźni roześmiali się. – W porządku. Czas wracać do pracy – powiedział Clark. – Idźcie do podstawy wzgórza i poczekajcie dwadzieścia minut, zanim zrobicie kolejną próbę. Ja w tym czasie wszystko uporządkuję i zmienię konfigurację. Dom, uważaj na skupienie ognia przy drugim celu w sypialni. Mogło być znacznie lepiej. – Jasne – powiedział Dom. Do drugiego celu oddał trzy strzały, trafiając w czoło. Kule utkwiły w odległości nieco ponad sześciu centymetrów od siebie, ale nie zamierzał sprzeczać się z Clarkiem. Zwłaszcza że cele Driscolla i Chaveza zostały trafione w odległości poniżej pięciu centymetrów. – A co do ciebie, Sam – powiedział Clark – chciałbym, żebyś bardziej uważał, przechodząc przez drzwi. Wchodząc o dziesięć centymetrów niżej, zamiast zarobić kulkę prosto w czoło, stracisz tylko parę włosów. – Zrobi się, panie C. Dom już miał zejść z ganku, ale zatrzymał się, by spojrzeć na chmury. – Może byśmy poczekali, aż skończy padać, zanim znowu spróbujemy? Ding wszedł prosto w błoto i stanął w rzęsistym deszczu. – W Fort Ord miałem takiego instruktora musztry. Burak z Alabamy, ale mistrz w swoim fachu. Zwykł mawiać: „Nie padało, gdyś ćwiczył, to się nie liczy”. Clark i Dom roześmiali się i nawet Sam Driscoll, najspokojniejszy z grupy, zdobył się na uśmiech.

2 Federacja Rosyjska napadła na niepodległego sąsiada w pierwszą bezksiężycową noc wiosny. O świcie rosyjskie czołgi parły na zachód wszelkimi dostępnymi drogami, jakby teren należał już do nich – jakby ćwierć wieku odwilży po zimnej wojnie było tylko odległym snem. To nie miało prawa się zdarzyć. Chodziło przecież o Estonię, kraj należący do NATO. Politycy rezydujący w Tallinie obiecywali, że z dniem dołączenia do sojuszu Rosja nie zagrozi już żadnemu mieszkańcowi ich kraju. Ale NATO do tej pory nie kiwnęło nawet palcem w tej wojnie. Rosyjskiej inwazji lądowej przewodziły czołgi T-90 – w pełni zmodernizowane, pięćdziesięciotonowe maszyny wyposażone w 125-milimetrowe działo główne i dwa ciężkie karabiny maszynowe, pancerz reaktywny i najnowocześniejszy system aktywnej obrony, zdolny wykrywać nadlatujące pociski i wystrzeliwać w ich kierunku rakiety, by likwidować zagrożenie. Śladem ciężkozbrojnych T-90 podążały transportery opancerzone BTR-80, z których trzewi w razie potrzeby wydostawali się żołnierze, dając osłonę czołgom. Po neutralizacji zagrożenia powracali do brzuchów wędrujących maszyn. Na razie przebieg wojny na lądzie był pomyślny dla Federacji Rosyjskiej. Nieco inaczej miały się sprawy w powietrzu. Estonia dysponowała dobrym systemem obrony powietrznej, a atak Rosji na estońskie stacje wczesnego ostrzegania i baterie SAM udał się tylko połowicznie. Wiele baterii działało jak należy – do tej pory zestrzeliły ponad tuzin rosyjskich samolotów, zniechęcając pilotów dziesiątek kolejnych do wykonywania misji nad Estonią. Jednak straty w powietrzu nie zatrzymały wojsk lądowych. W ciągu pierwszych kilku godzin wojny rosyjskie czołgi zrównały z ziemią liczne wioski, miasta pozostawiając w gruzach – a wiele czołgów nie zdążyło jeszcze nawet oddać strzału z głównego działa. Należało się spodziewać zupełnej klęski – każdy, kto miał choć szczątkową wiedzę z dziedziny wojskowości, musiał się tego spodziewać, bo malutka Estonia przez lata skupiała się na dyplomacji, zamiast stawiać na obronę kraju. Edgar Nõlvak przewidział ten scenariusz, choć nie był żołnierzem ani politykiem, tylko nauczycielem. Przewidział go, bo oglądał telewizję. Leżał teraz w rowie, ranny, przemarznięty i trzęsący się ze strachu, na wpół ogłuszony nieustającym hukiem eksplodujących pocisków, odpalanych przez rosyjskie czołgi, które stały na skraju lasu po drugiej stronie rozległego pola. Był jednak na tyle przytomny, by złorzeczyć w myślach przywódcom własnego kraju. Gdyby zamiast marnować czas na gry dyplomatyczne w Brukseli, poświęcili go na budowanie pieprzonego muru, który powstrzymałby najazd pieprzonych Rosjan na to pieprzone miasteczko… O groźbie inwazji mówiło się od wielu tygodni. Niedawno, ledwie parę dni temu, tuż za rosyjską granicą eksplodowała bomba, zabijając osiemnaścioro cywilów. Rosjanie w mediach oskarżyli o atak Kalitsepolitsei, estońską służbę bezpieczeństwa wewnętrznego. Niedorzeczną tezę potwierdzały posłuszne Kremlowi państwowe media rosyjskie. Pokazano w nich sfabrykowane materiały, po czym prezydent Rosji stwierdził, że nie ma innego wyjścia, jak tylko przeprowadzić w Estonii operację celem zapewnienia bezpieczeństwa Rosjanom.

Edgar Nõlvak mieszkał w Põlvie, miasteczku oddalonym o czterdzieści kilometrów od granicy. Jego młodość przypadła na lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte XX wieku. W tamtych czasach nieodmiennie towarzyszył mu lęk, że któregoś dnia na skraju lasu zjawią się czołgi, by ostrzelać jego dom rodzinny. Lecz rozpad Związku Radzieckiego sprawił, że w ciągu dwudziestu

lat strach ten zniknął. Czołgi jednak w końcu nadjechały, mordując dziesiątki mieszkańców jego miasta. On również miał zginąć – ta śmierć byłaby nic nieznaczącym epizodem w ich marszu na zachód. Dwie godziny wcześniej Edgar odebrał telefon od znajomego ze wsi Võuküla, kilkadziesiąt kilometrów na wschód. Znajomy ukrywał się w lesie. Beznamiętnym głosem człowieka znajdującego się w szoku przekazał Edgarowi, że rosyjskie czołgi przetoczyły się przez jego wioskę. Wystrzeliły zaledwie kilka pocisków – w Võuküli nie było nic prócz kilku domów i stacji benzynowej. Najgorsze miało jednak nadejść za kilka minut. Śladem czołgów i żołnierzy w transporterach opancerzonych podążała kolumna półciężarówek z pospolitym ruszeniem. Pasażerowie wyładowali się w wiosce i rozpoczęli systematyczną akcję palenia i łupienia. Edgar i towarzyszący mu teraz mężczyźni natychmiast odesłali rodziny dalej na zachód, po czym – odważnie i głupio – wyciągnęli strzelby. Ukryli się w rowie, by przeczekać natarcie sił pancernych i dotrwać do nadejścia łupieżców. Z czołgami nie mieli szans, ale nie mogli pozwolić, by ich miasteczko zostało doszczętnie spalone przez rosyjskich cywilów. Nadzieja mieszkańców rozwiała się, gdy z kolumny pancernej pędzącej autostradą odłączyło się sześć czołgów, które zatrzymały się na skraju lasu i poczęły walić w Põlvę pociskami odłamkowymi. Koszmar Edgara stał się faktem. Choć nauczyciel i jego towarzysze przysięgli walczyć do ostatniej krwi, to nadejście czołgów przekreśliło wszystko. Tu nie było już mowy o walce. Czekała ich tylko śmierć. Edgar w mgnieniu oka doznał pierwszych obrażeń. Biegnąc na drugą stronę ulicy, został ranny na otwartej przestrzeni, gdy pocisk uderzył w parking obok szkoły. Kawałek blachy z eksplodującego kombi pociął mu nogi. Bał się ruszyć, leżał więc w błocie na swojej strzelbie i czekał na śmierć. Nie znał się na wojskowości, ale był pewien, że w tym tempie Rosjanie dotrą do Tartu, miasta leżącego na północ od jego miasteczka, jeszcze przed wieczorem. Powietrze rozdarł dźwięk przypominający rwanie papieru. Edgar znał go zaledwie od godziny, ale wiedział, że oznacza nadlatujący pocisk. Wcisnął twarz w zimne błoto. Bum! Pocisk uderzył w halę sportową przy szkole średniej. Ściany z pustaków i aluminium zmieniły się w kłębiastą chmurę dymu. Na Edgara spadł deszcz drzazg z parkietu boiska do koszykówki. Wyjrzał z zagłębienia, w którym leżał. Czołgi stały ledwie kilkaset metrów na wschód od niego. – Gdzie jest, do kurwy nędzy, NATO?! Tysiąc metrów dalej kapitan Arkadij Lapranow stał w otwartym włazie swego czołgu, Burza Zero Jeden, i krzyczał: – Gdzie jest, do kurwy nędzy, moje wsparcie powietrzne?! Było to pytanie retoryczne. Dowódcy pozostałych pięciu czołgów znajdujących się pod jego rozkazami usłyszeli go, ale nie próbowali udzielić mu odpowiedzi. Dwaj mężczyźni w jego pojeździe, kierowca i działowy, milcząco czekali na rozkazy. Wiedzieli, że w razie zagrożenia z powietrza mogą wezwać na pomoc śmigłowce szturmowe. Do tej pory jednak nie zobaczyli choćby jednego estońskiego samolotu, a rosyjski system ostrzegania przed atakami powietrznymi nie wykrył niczego w obszarze monitorowanym przez radar. Niebo było czyste. To był dobry dzień, spełnienie marzeń czołgisty. Chmura pyłu i dymu nad halą sportową opadła na tyle, że Lapranow mógł zobaczyć, co jest za zgliszczami. – Więcej ognia w budynek za poprzednim celem – rzucił do mikrofonu. – Pocisk odłamkowo-burzący. Bez wsparcia lotniczego nie ruszam się tą drogą, póki nie zobaczę, co znajduje się na prawo od skrzyżowania. – Tak jest, kapitanie! – krzyknął działowy Lapranowa gdzieś z dołu. Żołnierz wcisnął przycisk, komputer automatu ładowniczego wybrał z magazynka pocisk odłamkowo-burzący, po

czym zapakował go mechanicznym ramieniem do lufy. Działowy użył urządzenia wizyjnego, by zlokalizować właściwy budynek, przycisnął czoło do gumowej osłonki wizjera i ustawił celownik na wskazanym celu. Wcisnął spust działa znajdujący się na panelu kontrolnym i 125-milimetrowa, gładkolufowa armata posłała pocisk nad pustym polem. – Jest trafienie – potwierdził działowy. Tak od samego rana wyglądał ich dzień. Do tej pory przeszli przez cztery miejscowości, ostrzeliwując duże obiekty pociskami kalibru 125 mm i dziurawiąc mniejsze za pomocą karabinów maszynowych. Lapranow spodziewał się silniejszego oporu, ale wyglądało na to, że prezydent Rosji, Walerij Wołodin, miał rację. Wołodin przekonywał swój naród, że NATO nie odważy się wejść w konflikt z powodu Estonii. W słuchawce Lapranow usłyszał przekaz z jednego z czołgów, którymi dowodził. – Burza Zero Cztery do Burzy Zero Jeden. – Słucham, Zero Cztery. – Kapitanie, widzę ruch w rowie naprzeciw ostatniego celu. Zasięg tysiąc metrów. Widzę dużo pieszych. Lapranow spojrzał przez lornetkę, powoli badając brzeg rowu. „Tam!”. Z błota na chwilę wychyliły się głowy, po czym znowu zniknęły. – Widzę ich. Stanowisko lekkozbrojne. Nie marnujcie sto dwa pięć, podjedziemy bliżej i załatwimy ich z karabinów. – Zrozumiałem. Kolejna salwa uderzyła w budynki znajdujące się na niskim pagórku za skrzyżowaniem, po czym Lapranow znów spojrzał przez lornetkę. W mieście panował śmiertelny spokój. Nie było właściwie żadnych oznak oporu. – Kontynuować ostrzał – rozkazał, zanurkował do stanowiska dowódcy, by wydobyć paczkę papierosów i zapalniczkę. – Wymażcie to miejsce z mapy. Kilka sekund później w jego słuchawkach zabrzmiał kolejny meldunek: – Burza Zero Dwa do Burzy Zero Jeden. – Dawaj – powiedział Lapranow, zapalając papierosa. – Ruch na południe od szpitala. To chyba jakiś pojazd. Lapranow wrzucił zapalniczkę do kabiny i spojrzał przez lornetkę. Znalezienie właściwego obszaru zajęło mu chwilę, szpital znajdował się kilka kilometrów za szkołą średnią, na małym pagórku. Przesunął lornetkę nieco na południe od wskazanego budynku i w końcu dojrzał ruch na drodze, w cieniu. Mógł to być wóz terenowy albo samochód dostawczy. Wtedy odezwał się kolejny T-90. – Burza Trzy do Burzy Jeden. To chyba śmigłowiec. – Nie – odpowiedział Lapranow, dalej bacznie się przyglądając. Ciemny pojazd przystanął na skrzyżowaniu, a następnie ruszył bokiem w kierunku parkingu. – Co to, kurwa, jest? – zapytał Lapranow. – To chyba rzeczywiście wiatrak. Działowy, możecie go zidentyfikować Katriną? System termicznej kontroli ognia dalekiego zasięgu Katrina w każdym z czołgów Lapranowa pozwalał obserwować odległe cele na ekranie wewnątrz maszyny. Lapranow mógł sam użyć Katriny, ale na górze było zbyt ciekawie, by schodzić z powrotem do wieżyczki. Działowy odezwał się w interkomie Burzy Zero Jeden: – Potwierdzam, lekki śmigłowiec. Jedno śmigło. Nie widzę oznaczeń. Wisi za ciężarówką, w cieniu. Cholera, nisko jest. Płozy chyba nie więcej niż metr nad ziemią. – Uzbrojenie? – spytał Lapranow. Zmrużył oczy przy lornetce, próbując dojrzeć coś

więcej. – Eee… czekajcie. Ma dwa podwieszane zasobniki z karabinami maszynowymi. Żadnych rakiet. – Działowy zachichotał. – Czy ten gość próbuje sobie z nami pogrywać, mając tylko takie pukawki? Lapranow usłyszał w słuchawkach śmiech dowódcy innego czołgu. Sam się jednak nie roześmiał. Zaciągnął się głęboko. – Oznaczyć jako cel. – Robi się. Oznaczam jako cel. – Odległość do celu? – Cztery tysiące dwieście pięćdziesiąt metrów. – Dupa – powiedział Lapranow. Zasięg systemu rakietowego 9M119 Refleks wynosił cztery tysiące metrów. Ten helikopterek bujał się tuż poza zasięgiem. – Gdzie jest moje wsparcie powietrzne? Powinni byli zobaczyć tego skurwiela na radarze. – Nie dadzą rady go rozpoznać. Porusza się między budynkami. Zbyt blisko ziemi. Chyba wleciał nad wzgórzem i sunął tuż nad ziemią przez całe miasto, żeby nie dać się złapać radarom. Nie wiem, co zamierza zrobić, ale dobry z niego pilot. – Tak czy siak, wolałbym, żeby się tu nie szwendał. Będzie dobry, jak będzie martwy. Wezwij jakieś wsparcie. Przekaż współrzędne. – Tak, kapitanie. – Wszystkie jednostki Burza, załadować pociski odłamkowo-burzące i wznowić ostrzał. – Tak jest! Po chwili sześć czołgów wystrzeliło pociski z armat w kierunku budynków w centrum Põlvy, zabijając cztery i raniąc dziewiętnaście osób jedną salwą.

3 Edgar Nõlvak usłyszał dźwięk pocisków przecinających powietrze nad jego głową. Obejrzał się wystarczająco szybko, by zobaczyć, jak uderzają w ratusz i przystanek autobusowy. Gdy rozwiał się dym, oczom Nõlvaka ukazał się pojazd poruszający się wzdłuż drogi, nieco wyżej, na zboczu wzgórza. Z początku myślał, że to czarna lub zielona terenówka, która zatrzymała się na parkingu. Trudno było ją dojrzeć, bo stojący tuż obok wysoki budynek szpitala rzucał na nią cień. W końcu jednak Edgar zrozumiał, na co patrzy. Był to czarny śmigłowiec. Jego płozy znajdowały się nie więcej niż metr czy dwa nad ziemią. Mężczyzna leżący w błocie obok Edgara złapał go za rękę. Wskazał helikopter i wrzasnął histerycznie: – Są za nami! Atakują od zachodu! Edgar gapił się na śmigłowiec, nie wiedząc, co ma o tym myśleć. – To nie Rusek. To chyba helikopter z ekipą telewizyjną – powiedział w końcu. – Filmują to?! Będą się przyglądać, jak nas zabijają?! Edgar znów spojrzał w kierunku czołgów, właśnie gdy kolejna seria pocisków z ich armat uderzyła zaledwie sześćdziesiąt metrów od rowu, w którym leżał wraz ze swymi towarzyszami. Oblał ich deszcz błota. – Sami zginą, jeśli zaraz się stąd nie wyniosą. Lapranow delektował się papierosem. Głęboko się zaciągnął. W słuchawkach rozległ się komunikat: – Burza Zero Cztery do Burzy Zero Jeden. – Mów, Cztery. – Panie kapitanie, obejrzałem jeszcze raz ten wiatrak… wygląda na to, że nad głównym wirnikiem ma jakąś głowicę. – Że co?! – Głowicę, panie kapitanie. Usłyszawszy meldunek, Lapranow opuścił się do kabiny dowódcy i spojrzał w monitor. Teraz lepiej widział śmigłowiec. Faktycznie, na czubku osi głównego wirnika niewielkiej maszyny znajdowało się jakieś okrągłe urządzenie. – Co to, do cholery… Papieros wypadł mu z ust. „O kurde”. Lapranow znał sylwetki wszystkich pojazdów latających, będących w wyposażeniu armii wszystkich krajów należących do NATO. – To… to OH-58 – wydukał. W słuchawce odezwał się kierowca Burzy Zero Jeden. – Niemożliwe, panie kapitanie. Estończycy nie mają… W tym momencie Lapranow wyskoczył w górę, rozpaczliwie chwytając dźwignię włazu, by zamknąć dostęp do wnętrza wieżyczki, i wrzasnął w mikrofon: – To pieprzeni Amerykanie! Starszy chorąży drugiego stopnia armii amerykańskiej Eric Conway z kompanii Bravo drugiego szwadronu 17. pułku kawalerii 101. dywizji powietrznodesantowej spojrzał na swój ekran wielofunkcyjny wyświetlający obraz termiczny rosyjskich czołgów, które stały wśród drzew dwie mile dalej. Następnie zwrócił się w stronę obracającego się nad jego głową śmigła.

Czubki czterech łopat głównego śmigła OH-58D Kiowa Warrior znajdowały się niebezpiecznie blisko ścian budynków po obu stronach ulicy. Nieznaczne poluzowanie drążka wystarczyłoby do wywiedzenia pojazdu na jeden z budynków i wprowadzenia go w korkociąg skutkujący nieuniknioną kraksą. Jego najwyraźniej marne umiejętności stałyby się wówczas przyczyną śmierci jego oraz drugiego pilota i Rosjanie nie mieliby nawet okazji się z nimi zmierzyć. Gdy upewnił się, że ustabilizował śmigłowiec, głośno sapnął, by się uspokoić, po czym powiedział do interkomu: – Jesteś gotowy, stary? Jego drugi pilot, starszy chorąży drugiego stopnia Andre Page, odpowiedział spokojnie: – Bardziej się nie da. Conway skinął głową i wydał komendę: – Laser na cel. – Odbiór. Cel oznaczony. Conway szybko przestawił mikrofon na nadawanie do strzelców. – Niebieski Max Sześć Sześć, tu Czarny Wilk Dwa Sześć. Cel oznaczony. Cztery mile od śmigłowca OH-58D Kiowa Warrior, za lesistymi wzgórzami, nad pastwiskiem na północ od wsi Aarna, unosiły się dwa potężne śmigłowce szturmowe Apache Longbow. Dowódca lotu, Niebieski Max Sześć Sześć, otrzymał komunikat ze śmigłowca zwiadowczego w chwili, gdy jego drugi pilot i strzelec zobaczył punkt na swoim ekranie. Kropka wskazywała namierzony pierwszy cel, znajdujący się kilka mil dalej. – Odbiór, Czarny Wilk Dwa Sześć. Dobry laser. Oczekuj hellfire’a. Śmigłowiec zwiadowczy Kiowa Warrior unoszący się nad ulicami Põlvy nie był ciężko uzbrojony. Jego siłą nie było jednak to, co miał na pokładzie – zdecydowanie bardziej liczyła się jego zdolność wykrywania i oznaczania celów dla dużych maszyn bojowych, jakimi były czekające na tyłach śmigłowce Apache. Zadanie wystawiło umiejętności starszego chorążego drugiej klasy Conwaya i jego drugiego pilota na najwyższą próbę. Przelecieli przez miasteczko tak, jakby jechali samochodem, by nie dać się wyłapać radarom i umożliwić sobie zajęcie dogodnej pozycji do przeprowadzenia zwiadu dla maszyn typu Apache. – Odbiór, Niebieski Max Sześć Sześć. Musimy się sprężyć. Jesteśmy na widoku. Dowódca czołgu na północnym skrzydle stojącego na linii lasu szwadronu Lapranowa wrzasnął do mikrofonu: – Burza Zero Jeden, tu Burza Zero Sześć! Alarm laserowy! – Szlag by to trafił – mruknął Lapranow. Mały śmigłowiec bujający się w oddali nie był uzbrojony w rakiety, ale najwyraźniej jego zadaniem było wyznaczanie celów dla innych maszyn. – Włączyć system Arena! – nakazał. Zamontowany w maszynach T-90 system obrony aktywnej Arena wykorzystywał radar Dopplera do wykrywania nadciągających zagrożeń dla czołgu. Gdy tylko wrogi pocisk znalazł się w zasięgu, wyposażony w arenę czołg wystrzeliwał rakietę obronną, skonstruowaną tak, by zbliżyła się do pocisku na odległość nie większą niż dwa metry. Wówczas następował neutralizujący zagrożenie wybuch. – Ten wiatrak namierza dla apaczów albo odrzutowców – powiedział Lapranow. – Pytam się ostatni raz, gdzie jest, kurwa, moje wsparcie powietrzne? – Przylot za dziesięć minut – odpowiedział dowódca Burzy Zero Pięć. Lapranow gruchnął pięścią w ścianę przedziału dowódcy. – Wszystkie czołgi, załadować refleks. Rakieta naprowadzana 9M119 Refleks została zaprojektowana tak, by odpalano ją

z głównego działa, po czym wysuwały się jej „skrzydła” i rozpędzała się, lecąc w kierunku celu. Rozładowanie pocisków odłamkowo-burzących już zapakowanych do luf dział głównych wszystkich czołgów i zastąpienie ich refleksami zajęłoby działowym kilkadziesiąt sekund. – Cel jest poza zasięgiem, panie kapitanie – dobiegło z Burzy Zero Dwa. – Po prostu to zrób, do cholery! – wrzasnął Lapranow. Bardzo liczył na to, że wystrzeliwując naraz wszystkie sześć pocisków w kierunku małej maszyny Kiowa Warrior na wzgórzu, zmusi amerykański śmigłowiec do złamania sekwencji namierzania laserowego na czas wystarczający do tego, by czołgi Burza schowały się w lesie. Każdy z dwóch wyczekujących śmigłowców Apache Longbow uzbrojony był w osiem pocisków Hellfire. Na rozkaz dowódcy lotu obaj działowi wypalili. Gdy rakiety przecięły błękitne niebo, pędząc w kierunku niewidocznego celu na wschodzie, dowódca apaczów wezwał śmigłowiec zwiadowczy znajdujący się w Põlvie. – Uważaj, Czarny Wilk Dwa Sześć. Kilka hellfire’ów zeszło z szyn i leci do ciebie, cel Alpha. Wewnątrz czołgu Burza Zero Jeden kapitan Arkadij Lapranow zobaczył pędzący punkcik na swoim ekranie. Obiekt leciał w kierunku Zero Sześć, właśnie w tej maszynie odezwał się alarm laserowy. Pierwsza rakieta Hellfire pojawiła się nad wzgórzem niczym mała, wibrująca iskierka światła. Niebieskie niebo na kilka sekund pozbawiło obserwatorów perspektywy pozwalającej dostrzec, że pocisk zbliża się do celu, ale w końcu skręcił wyraźnie w stronę linii drzew. Zautomatyzowany system Arena w Burzy Zero Sześć dostrzegł nadciągający pocisk Hellfire i wystrzelił rakietę, by się przed nim obronić. Hellfire eksplodował pięćdziesiąt metrów od pancerza czołgu, obsypując drzewa metalowymi odłamkami. Arena zadziałała raz, ale drugi pocisk Hellfire nadleciał zbyt szybko, by system mógł pobrać dane nowego celu. Pocisk gruchnął w wieżyczkę Burzy Zero Sześć, zanim w powietrze poszła następna rakieta obronna. Lapranow siedział wewnątrz przedziału dowódcy, pod zamkniętym włazem, a Zero Sześć stał jakieś 120 metrów dalej na północ, eksplozja była jednak tak silna, że kawałki metalu doleciały aż do maszyny Zero Jeden. Chwilę później drugi czołg, Burza Zero Dwa, wystrzelił dwie rakiety obronne Arena i uniknął dwóch śmiertelnych ciosów. W chwili gdy druga z rakiet eksplodowała przed czołgiem Zero Dwa, Burza Zero Pięć oświadczył, że został oznaczony laserem. Po kilku sekundach nie zostało z niego już nic. Lapranow machnął ręką na rakiety Refleks. Automatyczne ładowniki czterech pozostałych czołgów wciąż nie dawały sobie rady z wyborem właściwego pocisku z magazynku. – Dawać dym i wycofujemy się! – krzyknął kapitan do wszystkich jednostek Burzy, po czym rzucił do własnego interkomu: – Kierowca, zabieraj nas stąd! Cofaj! Cofaj! Cofaj! – Tak jest, kapitanie! Siedząc w śmigłowcu Kiowa Warrior unoszącym się metr nad ziemią w Põlvie, Eric Conway i Andre Page patrzyli, jak cztery pozostałe czołgi uciekają jak najdalej od miasta, próbując ukryć się za drzewami. Dookoła maszyn wyrosło dwanaście pióropuszy białego dymu, okalając je kłębiastą chmurą. – Puszczają dym i wynoszą się – powiedział Page. – Zmień polaryzację – spokojnie odpowiedział Conway. – Jasne – odparł Page, po czym przełączył oznaczenie gorąca w systemie obrazowania termicznego z białego na czarne. Na ekranie znajdującym się przed oboma pilotami nagle ukazały się cztery czołgi schowane w szerokiej chmurze, widoczne jak na dłoni. – Czarny Wilk Dwa Sześć, uważaj, lecą dwie kolejne rakiety – usłyszał w słuchawkach

Conway. – Ślijcie je dalej – odpowiedział Conway. Podczas gdy Page kierował laser na czwarty czołg od lewej, Conway znów spojrzał na łopaty swojego śmigła. Odbiło go trochę w lewo, czubki łopat były dwa metry od ściany drugiego piętra szpitala. Szybko sprawdził prawą stronę. Zobaczył tam nieco więcej miejsca, więc płynnym ruchem obrócił drążek w tym kierunku i wyrównał helikopter względem parkingu. Gdzieś wśród drzew wystrzelił system aktywnej obrony jednego z T-90 i na ekranie termowizyjnym rozbłysło mnóstwo małych eksplozji. W niczym nie dorównywały one jednak olbrzymiej eksplozji pięćdziesięciotonowego czołgu, która nastąpiła sekundę później, gdy drugi hellfire grzmotnął z góry w wieżyczkę. – Świetne trafienie, Niebieski Max. Cel zniszczony. Oznaczam nowy cel. – Odbiór, Czarny Wilk Dwa Sześć. Odpalam… rakiety z szyn i lecą do was. Czołg Burza Zero Jeden Lapranowa stał dwadzieścia pięć metrów za linią drzew, gdy odezwał się system ostrzegający przed oznaczeniem laserowym. Oficer krzyknął do kierowcy, by cofnął się głębiej w las, i T-90 wyciął sobie drogę wśród sosen, próbując się wycofać. Po chwili odezwał się system aktywnej obrony maszyny Zero Jeden. Kapitan mógł już tylko mocno chwycić poręcze nad głową i zamknąć oczy. Chwila paniki i czystego przerażenia, jakich doświadczył wówczas Arkadij Lapranow, nie przełożyła się na choćby krztynę empatii dla mężczyzn i kobiet, którzy polegli w domach rozsadzonych pociskami wystrzeliwanymi od rana z jego czołgu. Skulił się w centrum dowodzenia i modlił się, by ocaliła go Arena. Obrona aktywna ocaliła czołg dwa razy, ale trzeci pocisk przeszedł i walnął prosto w pancerz kontakt-5, wywołując detonację powierzchniową mającą osłabić cios uderzającej rakiety. Mimo to hellfire przedarł się przez stal pięćdziesięciotonowego czołgu jak kula wbijająca się w ciało. Trzej mężczyźni znajdujący się w środku pojazdu zginęli w ułamku sekundy po detonacji hellfire’a, wieżyczka T-90 wystrzeliła ponad czterdzieści metrów w górę, a sam czołg został zgnieciony niczym plastikowa zabawka wbita w beton. Fragmenty pancerza przeleciały między drzewami, a wtórne eksplozje wznieciły płomienie i słup czarnego dymu bijący w zimne niebo. Po minucie starszy chorąży drugiej klasy Eric Conway przekazał ocenę szkód bitewnych do dowódcy lotu. – Niebieski Max Sześć Sześć, tu Czarny Wilk Dwa Sześć. Dobre trafienie. Nie widzę więcej celów. Dowódca wiszących gdzieś z tyłu śmigłowców Apache Longbow potwierdził: – Odbiór, wracamy do bazy. Conway wzniósł w górę pięść odzianą w rękawiczkę, a Page uderzył w nią swoją pięścią, po czym Czarny Wilk Dwa Sześć odbił na północ i zaczął się wznosić, zmieniając kierunek. Nabrał prędkości horyzontalnej i wystrzelił ponad czteropiętrowym szpitalem w drodze powrotnej do bazy. W rowie oddalonym o mniej niż kilometr na północ Edgar Nõlvak podniósł się do pozycji siedzącej, by móc lepiej widzieć sześć płonących czołgów na linii drzew. Wśród niedoszłych obrońców Põlvy nie było słychać okrzyków radości czy świętowania zwycięstwa. Kryjący się tu mężczyźni nie do końca nawet zrozumieli, co zaszło, i nie mieli pojęcia, czy kolejna fala rosyjskich maszyn wojennych nie nadciąga już w ich kierunku przez las. Mimo to postanowili wykorzystać nagłe zakończenie ataku. Niektórzy pobiegli do samochodów, by podprowadzić je bliżej, a inni wyciągnęli rannych z rowu w stronę parkingu, żeby można ich było przetransportować do szpitala cywilnymi pojazdami. Twarde, niepewne ręce chwyciły Edgara Nõlvaka i zaczęły go ciągnąć. Ślizgał się po

błocie, skręcając się z bólu w nogach, z którego zdał sobie sprawę dopiero teraz. W myślach odmawiał cichą modlitwę za swoje miasteczko, swój kraj i za świat, bo miał poczucie, że tego dnia był świadkiem złowróżbnych wydarzeń. Bitwa o Põlvę trafiła na karty podręczników historii jako pierwsze starcie między NATO a Rosją, ale do wieczora odnotowano kilkanaście podobnych starć na terenie wschodniej Estonii. Strategia wojenna Rosji opierała się na założeniu, że NATO pozostanie niechętne interwencji w obronie kraju członkowskiego lub będzie niezdolne do jej przeprowadzenia. Rosyjski gambit się nie udał, a wojska ze wschodu wycofały się z terytorium Estonii już następnego dnia, opiewając swoją misję jako wielki sukces. Jedynym celem Rosji miało być bowiem wyeliminowanie terrorystów z niektórych wiosek wzdłuż granicy i cel ten wedle rosyjskiej propagandy został osiągnięty. Wszyscy na zachodzie wiedzieli jednak, że Rosja chciała dojechać do samego Tallina, a porażka tej misji oznaczała dla Walerija Wołodina ni mniej, ni więcej, tylko kompletną klapę. Było zupełnie jasne, być może również dla samego Wołodina, że prezydent Rosji zupełnie nie docenił siły charakteru przywódców krajów NATO, a Stanów Zjednoczonych Ameryki w szczególności. A jednak gdy Zachód w najlepsze świętował rosyjski odwrót, oficjele na Kremlu już zbierali się, by ustalić, jak ominą tę przeszkodę, i opracować nowy plan pokazania Zachodowi swej siły. Plan ten miał niewątpliwie uwzględnić zagrożenie, jakim są dla Rosji Stany Zjednoczone.

4 Dwie atrakcyjne dwudziestolatki usiadły przy stoliku pośrodku sali. Dla Emily i Yaldy był to typowy środowy wieczór – popijały piwo, skarżąc się na ciężki żywot pracowniczek Banku Anglii. Choć była już prawie 23.00 i większość tych, którzy przyszli tu po pracy, zdążyła się rozejść, obie kobiety dopiero się rozkręcały. W środy zwykle ślęczały do późna nad raportami. Szukając sposobu na wynagrodzenie sobie tego nużącego i stresującego zajęcia, wprowadziły zwyczaj wpadania do pubu Counting House na obiad, drinki i pogaduszki przed obowiązkową przesiadką do metra i podróżą do domów na East Endzie. Podtrzymywały ten rytuał od roku, dzięki czemu zdążyły już poznać wszystkich stałych bywalców Counting House – jeśli nie z imienia, to przynajmniej z widzenia. Lokal mieścił się w londyńskim City, finansowym centrum miasta. Niemal wszyscy goście przychodzili tu regularnie z okolicznych biur maklerskich, banków, firm inwestycyjnych oraz giełdy. Oczywiście każdej środy przez Counting House przewijali się także ludzie zupełnie nieznani dwóm koleżankom, ale mało kto z tego grona sprawiał wrażenie szczególnie interesującego. Tej nocy w tłumie dało się jednak zauważyć nową ciekawą twarz. Pracownicze pogaduszki Emily i Yaldy urwały się, gdy tylko do pubu wkroczył pewien tajemniczy mężczyzna. Był wysoki, wyglądał na mniej więcej trzydzieści lat. Miał na sobie stylowy szary garnitur, jasno komunikujący, że jego właściciel ma zasobny portfel i godne pochodzenie. Nawet konserwatywny krój jego marynarki nie dawał rady ukryć tężyzny fizycznej okrytego nią ciała. Był sam. Zajął kanapę w kącie części barowej, wykręcił małą żarówkę oświetlającą stolik i usiadł w półmroku. Gdy chwilę później podeszła do niego kelnerka, złożył zamówienie i wkrótce otrzymał swój kufel. Siedział i wpatrywał się w swoje piwo, od czasu do czasu popijając. Kilka razy wyciągnął z kieszeni komórkę, ale poza tym wyglądało na to, że intensywnie nad czymś rozmyśla. Obojętność i markotne zachowanie gościa tylko podsyciły ciekawość obserwujących go przez pół sali Emily i Yaldy. Gdy zabrał się do swojego drugiego piwa, dwie pracownice Banku Anglii były już w połowie trzeciego. Nie należały do szczególnie nieśmiałych: zwykle gdy zdarzyło im się dostrzec w pubie przystojnego chłopaka, nieobciążonego osobą towarzyszącą ani obrączką ślubną, natychmiast ruszały do akcji. Mimo to żadna z nich – ani Emily, rudzielec z Fulham, ani Yalda, brunetka o pakistańskich korzeniach, urodzona i wychowana w Ipswich – nie odważyła się podejść do wysokiego mężczyzny siedzącego w rogu sali. Choć nie wyglądał przesadnie groźnie, żaden jego gest nie wskazywał na to, by szukał towarzystwa. W miarę upływu czasu sytuacja przekształciła się w rodzaj rywalizacji między dwiema paniami. Chichotały, starając się wzajemnie namówić do wykonania pierwszego ruchu. W końcu Emily zamówiła kieliszek jägermeistera, by dodać sobie odwagi w płynie, i wychyliła go jednym haustem. Dając alkoholowi ledwie parę sekund na zadziałanie, szybko wstała z miejsca i śmiałym krokiem przemierzyła salę. Jack Ryan junior zauważył zbliżającą się rudowłosą kobietę, gdy znalazła się w odległości dwudziestu kroków od niego. – Cholera – mruknął do siebie – tylko tego mi brakowało. – Wpatrzył się w stojącego przed nim złocistego lagera, licząc na to, że kobieta straci kontenans, zanim zdąży dojść do jego stolika. – Hej tam! – Jack był zawiedziony swoimi zdolnościami do psychosugestii. – Pomyślałam, że podejdę spytać, jak się miewasz – powiedziała kobieta. – Masz ochotę na

nowego drinka? A może na nową żarówkę? Jack spojrzał na nią, unikając kontaktu wzrokowego. Uśmiechnął się nieznacznie, starając się być uprzejmy, ale niezbyt przyjacielski. – Dzięki. Nie narzekam. Emily zrobiła wielkie oczy, słysząc jego akcent. – Amerykanin? Wiedziałam! Pierwszy raz cię tu widzę. Próbowałyśmy z przyjaciółką odgadnąć, skąd się wziąłeś. Jack znowu spojrzał na swoje piwo. Wiedział, że powinno mu to schlebiać, ale zupełnie inaczej to odbierał. – Szczerze mówiąc, nie mam wiele do powiedzenia na ten temat. Pracuję w City od kilku miesięcy. – Jestem Emily. Miło cię poznać – powiedziała, podając mu dłoń. Jack przelotnie spojrzał w jej oczy i stwierdził, że choć nie była jeszcze całkiem pijana, to już niewiele jej brakowało. Odwzajemnił jej powitanie. – Jestem John. Emily odgarnęła włosy. – Uwielbiam Amerykę. Byłam tam w zeszłym roku ze swoim eks. Nie eksmężem, oczywiście, nic z tych rzeczy. Jakiś czas się z nim spotykałam, ale uświadomiłam sobie, jakim jest narcystycznym dupkiem. Świnia pełną gębą. No, przynajmniej wydębiłam od niego te wakacje, więc ostatecznie na coś mi się przydał. – To miło. – A skąd jesteś? – Z Maryland. Intensywnie wpatrywała się w jego oczy. Jack natychmiast dostrzegł, że zauważyła podobieństwo do jakiejś znajomej twarzy i wyraźnie ją to zakłopotało. W końcu otrząsnęła się i powiedziała: – To na wschodnim wybrzeżu, prawda? Niedaleko Waszyngtonu. Tam akurat nie byłam. Polecieliśmy na zachodnie wybrzeże. Bardzo podobało nam się San Francisco, ale korki w Los Angeles były zupełnie beznadziejne. Nawet tych parę tygodni nie wystarczyło, żebym przywykła do jeżdżenia po prawej stronie… Nagle oczy Emily zrobiły się wielkie jak spodki i przestała mówić. „O matko, zaczyna się”, pomyślał Jack. – O… mój… Boże… – Błagam… – powiedział delikatnie Jack. – Jesteś młodszy Jack Ryan. W życiu nikt go tak nie nazwał. Uznał, że dziewczynie po prostu zaplątał się język. – To ja, młodszy Jack – odparł. – Nie wierzę! – powiedziała Emily podniesionym głosem, już niemal bliskim krzyku. Właśnie miała się odwrócić w kierunku swojej koleżanki w drugiej części pubu, ale Jack wyciągnął rękę i delikatnie złapał ją za przedramię. – Emily. Proszę cię! Byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś nie robiła z tego wielkiej hecy. Rudowłosa kobieta szybko rozejrzała się po sali, po czym spojrzała na Yaldę, patrzącą właśnie w ich kierunku. Następnie odwróciła się na powrót do Jacka i skinęła porozumiewawczo. – Jasne. Rozumiem. Nie ma sprawy. To nasza tajemnica, możesz mi zaufać. – Dzięki – odpowiedział Jack, powtarzając w myślach: „Tylko nie to, tylko nie to, naprawdę nie jestem w nastroju”. Mimo to uśmiechnął się. Emily wsunęła się do boksu naprzeciwko Jacka. „O matko…”.

Rozmawiali przez kilka minut. Zadała mu kilkanaście ekspresowych pytań o jego życie, o to, co tu robi, oraz o to, czy nie boi się przebywać w pubie bez jakiejkolwiek ochrony. Udzielał krótkich odpowiedzi, dokładając wszelkich starań, by nie zachowywać się opryskliwie. Starał się po prostu każdą częścią ciała subtelnie emitować w jej kierunku swój brak zainteresowania. Mimo że Emily zrezygnowała z pomysłu zapraszania koleżanki do boksu Jacka, Yalda nie próżnowała. Do samotnej piękności o oliwkowej karnacji zdążyło się już przysiąść dwóch mężczyzn i zajęło ją rozmową. Jack właśnie miał zwrócić się do Emily, gdy powiedziała: – Jack… Czy byłoby zbytnią śmiałością… Czy nie miałbyś ochoty pójść gdzieś, gdzie moglibyśmy porozmawiać? Jack kolejny raz stłumił westchnienie. – Mam odpowiedzieć szczerze? – No… jasne. – A więc… tak. Byłoby to zdecydowanie zbyt dużą śmiałością. Młoda kobieta była zaskoczona i nie za bardzo wiedziała, jak ma odebrać odpowiedź Amerykanina. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Jack rzucił: – Przepraszam. Jutro muszę wstać naprawdę wcześnie. Emily odparła, że doskonale to rozumie. Poprosiła, by chwilę poczekał. Podbiegła szybko do swojego stolika, chwyciła torebkę i wróciła do boksu. Wyciągnęła wizytówkę i długopis, po czym zapisała swój numer telefonu. Ryan pociągnął łyk piwa, obserwując ją. – Liczę, że zadzwonisz do mnie, jak będziesz miał więcej czasu. Bardzo chętnie oprowadziłabym cię po mieście. Urodziłam się i wychowałam w Londynie, więc na pewno mógł ci się trafić gorszy przewodnik. – Oczywiście. Podała Jackowi wizytówkę tak, żeby wszyscy to widzieli. Wiedział, że był to popis przed koleżanką, obecnie znów siedzącą samotnie przy stoliku. Odebrał wizytówkę z wymuszonym uśmiechem, dając się wciągnąć w tę grę, by sprawić jej przyjemność. Bądź co bądź zgodziła się nie wyjawiać publicznie, że spotkała syna prezydenta Stanów Zjednoczonych. – Cudownie było cię poznać, Jack. – Wzajemnie. Emily niechętnie wróciła do stolika, a Jack dokończył piwo. Jej wizytówkę schował do kieszeni – gdy wróci do domu, rzuci ją na półkę, na stos złożony z niemal tuzina innych wizytówek, serwetek i kawałków kopert z numerami telefonów kobiet, które spotkał w podobnych okolicznościach w ciągu dwóch tygodni spędzonych w Wielkiej Brytanii. Pijąc, nie patrzył w kierunku stolika Emily, ale parę chwil później koleżanka rudzielca krzyknęła na tyle głośno, by dało się ją słyszeć w całym lokalu: – Zalewasz! Jack sięgnął do wewnętrznej kieszeni płaszcza po portfel.

5 Dwie minuty później Jack szedł wzdłuż ulicy po tak typowym dla Anglii chodniku. Wędrował sam przez noc w kierunku stacji Bank, starając się nie ulegać dojmującemu poczuciu, że ktoś go obserwuje. To na pewno tylko nerwy – nie miał powodu, by podejrzewać, że ktoś faktycznie mógłby go śledzić. Mimo to zawsze gdy rozpoznawała go nieznana mu osoba, ogarniał go lęk, że wbrew najlepszym intencjom niezmiennie wystawia najdroższe sobie osoby na niebezpieczeństwo. Przeprowadził się do Wielkiej Brytanii w nadziei, że uda mu się pozostać anonimowym. Niestety, choć spędził tu dopiero dwa tygodnie, co najmniej kilka osób – w pubach, na stacjach metra czy w kolejce po rybę z frytkami – dało mu do zrozumienia, że doskonale wiedzą, kim jest. Jack Ryan junior był tego samego wzrostu co jego słynny ojciec. Odziedziczył też po nim masywną szczękę i przenikliwe niebieskie oczy. W młodości zdarzało mu się pojawiać w telewizji i choć przez ostatnich kilka lat robił, co mógł, by unikać publicznych wystąpień, nadal był tak podobny do ojca, że poruszanie się w przestrzeni publicznej napawało go nieustannymi obawami. Kilka miesięcy wcześniej, gdy pracował jeszcze dla Kampusu, okazało się, że chiński wywiad wie o jego tożsamości i rzeczywistych źródłach utrzymania. W rękach wroga taka wiedza zagrażała nie tylko samemu Ryanowi, ale także jego przyjaciołom i współpracownikom. Mogła też zaszkodzić rządowi ojca. Chińczycy nie sprawiali jednak problemów. Jack liczył, że wykonany z rozkazu jego ojca atak powietrzny na Chiny wybił wszystkim zainteresowanym z głowy tworzenie powiązań między osobą syna prezydenta a działalnością wywiadowczą służb amerykańskich. Główną przyczyną milczenia Chińczyków były jednak starania, które podjęli nowi liderzy partii w Pekinie, dążąc za wszelką cenę do poprawy stosunków ze Stanami Zjednoczonymi. To, że na działania chińskich komunistów większy wpływ miały względy ekonomiczne niż jakieś nowo odkryte pokłady altruizmu, w niczym nie umniejszało faktu, że – przynajmniej na razie – Chińczycy zachowywali się bardzo poprawnie. Jack zdawał sobie również sprawę, że doskwierający mu deficyt zaufania i niepokój wynikały też w jakimś stopniu z rozpadu jego związku z Melanie Kraft, który przetrwał zaledwie rok. Młody Ryan spotkał w Wielkiej Brytanii kilka ciekawych kobiet (wyglądało na to, że w kodzie genetycznym tutejszych singielek nie występował gen wstydu, tak powszechny u ich amerykańskich koleżanek), był też na kilku randkach. Nie udało mu się jednak na tyle skutecznie zapomnieć o Melanie, by mógł stworzyć jakąkolwiek poważną relację. Czasem zastanawiał się, czy z tych rozterek nie wyleczyłaby go seria związków bez zobowiązań, ale gdy przychodziło co do czego, uświadamiał sobie, że po prostu nie leży to w jego naturze. Wyglądało na to, że rodzice wychowali go na zbyt przyzwoitego faceta. Kiedy wyobrażał sobie, że jakiś dupek mógłby potraktować jedną z jego sióstr jak produkt, który należy szybko porwać z półki, skonsumować i natychmiast wyrzucić, mimowolnie zaciskał pięści ze złości. W końcu dotarło do niego, że choć nigdy nie sprawiało mu kłopotu przyciąganie do siebie kobiet, nie był stworzony do roli casanovy. Jack przybył do Wielkiej Brytanii przede wszystkim po to, by – w związku z przeciekiem – najbardziej, jak to było możliwe, oddalić się od Kampusu. Dyrektorowi Kampusu, Gerry’emu Hendleyowi, powiedział, że chciałby sobie zrobić kilkumiesięczną przerwę, by udoskonalić swoje zdolności analityczne. Bez odpowiednich zezwoleń nie miał czego szukać w CIA czy NSA, a biorąc pod uwagę tajną działalność, jaką Jack Ryan junior wykonywał przez ostatnich

kilka lat, nie zanosiło się na to, by miał je kiedykolwiek otrzymać. Gerry miewał jednak niekonwencjonalne pomysły. Natychmiast zaproponował Jackowi zanurzenie się w nurtach międzynarodowego świata finansów, obiecując mu, że jeśli zatrudni się we właściwej firmie, wpadnie po szyję w plątaninę powiązań między skorumpowanymi rządami, przestępczością zorganizowaną, kartelami narkotykowymi i międzynarodowym terroryzmem. W uszach Jacka brzmiało to jak muzyka. Gerry zaproponował Jackowi, że porozsyła listy polecające, ale Jack wolał działać sam. Poszperał trochę w informacjach o firmach zajmujących się biznesowymi analizami ryzyka i odkrył, że jedną z największych i najlepszych w tym gronie była brytyjska spółka o nazwie Castor & Boyle Analizy Ryzyka. Z tego, co udało mu się na jej temat dowiedzieć, wynikało, że Castor & Boyle prowadzi rozmaite interesy w świecie międzynarodowych finansów. Ryan skontaktował się z firmą i w ciągu tygodnia poleciał do Londynu na rozmowę kwalifikacyjną poprzedzającą podpisanie sześciomiesięcznego kontraktu na stanowisku specjalisty analizy biznesowej. Podczas pierwszego spotkania ze współwłaścicielem spółki Colinem Boyle’em Ryan wyraźnie zaznaczył, że nie życzy sobie ulgowego traktowania ze względu na koligacje. Co więcej zapewniał, że jeśli zostanie zatrudniony, postara się zachować swoją tożsamość w tajemnicy, oraz zażądał od rozmówcy potwierdzenia, że firma również o to zadba. W londyńskim City nepotyzm i wzajemne wspieranie się kolegów ze szkolnej ławy stanowiły smutną codzienność, więc fakt, że syn prezydenta Stanów Zjednoczonych nie uzurpował sobie prawa do traktowania lepszego niż to, z jakim spotykali się inni ciężko pracujący młodzi analitycy, był dla Boyle’a równie zaskakujący, co intrygujący. Godna pochwały postawa etyczna młodzieńca skłoniła Anglika do zatrudnienia go od ręki. Zgodził się jednak przychylić do prośby Ryana i odesłał go na trwającą cały dzień serię testów. Księgowość, metody badawcze, kwestionariusz osobisty oraz dogłębny sondaż wiedzy na temat polityki, bieżących wydarzeń i geografii – Ryan poradził sobie z pytaniami z każdej z tych dziedzin, otrzymał pożądany kontrakt i powrócił do Baltimore tylko po to, by spakować się i dokładnie zamknąć mieszkanie. Dziesięć dni później stawił się na swój pierwszy dzień pracy w Castor & Boyle. Zdążył już przepracować w firmie dwa tygodnie i musiał przyznać, że nowa praca go fascynowała. Choć był tylko analitykiem rynku finansów, nie zaś pracownikiem wywiadu, postrzegał te dwa zawody jako bliźniacze, a nie zupełnie odrębne dyscypliny. Spółka Castor & Boyle działała w zaskakująco bezwzględnej branży, gdzie czas grał pierwszoplanową rolę. Mimo że najbardziej opatrzoną twarzą firmy oraz człowiekiem reprezentującym ją w mediach był Colin Boyle, rzeczywiste kierownictwo sprawował Hugh Castor. Ten ostatni podczas zimnej wojny był asem wywiadu krajowego, MI5. Wejście w świat bezpieczeństwa korporacyjnego i wywiadu przemysłowego po opuszczeniu kręgów rządowych okazało się dla niego niebywale proste. Podczas gdy inni pracownicy Castor & Boyle specjalizowali się w analizach księgowych i audytach rejestrów transakcji w wielkich przedsiębiorstwach, stawiający pierwsze kroki w nowej pracy Ryan zaczynał jako człowiek od wszystkiego. Zajęcia, którym poświęcał swój czas, nie odpowiadały do końca temu, co robił dotąd w Kampusie. Nie przekopywał się już przez supertajne, hiperpoufne, starannie uporządkowane dane wywiadowcze w poszukiwaniu wspólnego mianownika w działaniach terrorystów. Zamiast tego nurzał się w pogmatwanych relacjach biznesowych firm spod ciemnej gwiazdy, usiłując zgłębić sztuczki międzynarodowych finansistów, by klienci Castor & Boyle mogli z pełną świadomością i bez niepotrzebnych lęków działać na światowych rynkach. Nie mordował również szpiegów w Stambule ani nie namierzał wrogów Ameryki w Pakistanie. Mimo to czuł, że jego praca jest ważna, nawet jeśli wdzięczni mu

mogli być jedynie klienci spółki, dla której pracował. Jak na razie plan Jacka zakładał, że solidnie popracuje w Londynie, by poznać od podszewki zjawisko przestępczości finansowej oraz nauczyć się metod analizy biznesowej. Chodziło jednak również o to, by oddalić się od Hendleya i Wspólników, żeby nie narażać Kampusu na większe zagrożenie niż to, jakie już nad nim wisiało. Nie dało się jednak ukryć, że ten plan miał określony termin ważności. Jakie były jego cele na dalszą przyszłość? Jack sam nie był do końca pewien, co mógłby zrobić ze zdobytym w Anglii doświadczeniem – gdzie miałby się podziać, gdy przygoda z Castor & Boyle dobiegnie końca. Chciał wrócić do Kampusu, gdy tylko ten znów zacznie działać, nie miał jednak pojęcia, kiedy to mogłoby nastąpić. Gdy Jack senior był w jego wieku, zdążył już zaliczyć służbę w piechocie morskiej, ożenić się, zrobić doktorat, zarobić kupę forsy, grając na giełdzie, napisać książkę i zostać ojcem. Jack był oczywiście dumny z tego, co udało mu się osiągnąć w Kampusie, jednak syn prezydenta Jacka Ryana musiał się solidnie napracować, by dorównać ojcowskiej sławie. Ryan wysiadł z metra o 23.50 na stacji Earl’s Court i szedł do wyjścia w grupce nielicznych pasażerów kolejki podziemnej. Zaczął padać deszcz. Jak to się często zdarzało, Ryan zostawił swój parasol w pracy. Chwycił więc ze stojaka darmową gazetę i użył jej, by osłonić się przed deszczem, przechodząc przez ulicę w kierunku osiedla mieszkalnego. Szedł sam, niespiesznie przemierzając przemokniętą ulicę. Zwolnił nieco przy Hogarth Road, skręcił i obejrzał się przez ramię. Był to nawyk, który wszedł mu w krew podczas wypełniania misji dla Kampusu za granicą. Nie zamierzał pokonywać trasy sprawdzeniowej, by przekonać się, że nikt go nie śledzi: to wiązałoby się z koniecznością nadłożenia co najmniej godziny, kilkukrotnej zmiany marszruty i wykorzystania rozmaitych środków lokomocji. Z braku lepszej metody starał się przynajmniej uważnie rozglądać. Jack robił, co mógł, by przełamywać codzienną rutynę, gdy tylko to było możliwe. Starał się unikać tych samych pubów podczas wieczornych wypadów na piwo po pracy. Biorąc pod uwagę ilość lokali w City, gdzie pracował, oraz w Kensington, gdzie mieszkał, nie zanosiło się na to, by w ciągu najbliższych miesięcy miało mu zabraknąć nowych miejsc do zabijania czasu. Wydłużając listę ulubionych nocnych lokali, starał się również jak najczęściej zmieniać trasę, którą pokonywał każdego wieczoru. Charakterystyczna dla Kensington gęsta sieć uliczek oferowała wiele różnorodnych możliwości przemierzenia odcinka od stacji do mieszkania – do tego stopnia, że Jack mógł każdego wieczoru dojść do swojego domu od innej strony. Mimo wszystkich tych środków zaradczych nie mógł się jednak pozbyć poczucia, że ktoś go obserwuje. Nie umiał określić, skąd brało się to poczucie. Nie odkrył też żadnego dowodu na potwierdzenie swych podejrzeń. A jednak, podczas przebieżek z samego rana lub przed świtem, podróżując metrem między Kensington a City czy w trakcie wieczornych wypadów na lunch z kolegami – niewątpliwie zaś wieczorami, gdy wracał samotnie do domu – czuł jakiś dojmujący niepokój. Niemal fizycznie odczuwał czyjś wzrok na swoich plecach. Czy mogli to być Chińczycy? Czy śledzili go również w Londynie? A może to wywiad brytyjski nieformalnie dba o jego bezpieczeństwo? Albo jakimś cudem poznał informacje dotyczące jego poprzednich zajęć? Koniec końców mogły to być również amerykańskie służby specjalne, przybyłe do Anglii, by go chronić. Jack był pierwszym dzieckiem urzędującego prezydenta Stanów Zjednoczonych, które zrezygnowało z obstawy zapewnianej przez agentów Secret Service. Trapiło to wiele osób i choć nie miały one prawa za niego decydować, nie mógł po prostu odrzucić takiej możliwości. Niemniej im dłużej rozmyślał nad źródłami swojego lęku przed tym, że ktoś mógłby go śledzić, tym bardziej ulegał przekonaniu, że dopada go zwykła paranoja. Na Cromwell Road znów obejrzał się przez ramię. Jak za każdym razem, gdy „sprawdzał

szóstą”, nie rzuciło mu się w oczy nic nadzwyczajnego. Kilka minut później skręcił w Lexham Gardens, spojrzał na zegarek i zobaczył, że jest już po północy. Będzie musiał zwalić się prosto na łóżko, żeby załapać się na pełne pięć godzin snu przed pobudką na poranne bieganie. Wszedł do budynku, lecz zatrzymał się na chwilę w drzwiach, by ponownie sprawdzić, czy ktoś go nie śledzi. Tak jak poprzednio, nikogo nie było. Miał zbyt bujną wyobraźnię. „Świetnie, Jack. Gdy twój ojciec był w twoim wieku, ratował członków brytyjskiej rodziny królewskiej od ognia snajperów IRA i porywał rosyjskie łodzie podwodne. Ty nie umiesz nawet pójść do pubu na jednego, żeby nie chwyciła cię drżączka. Człowieku, weź się w garść!”. Odkąd został członkiem Kampusu, zawsze dbał o to, by nie przyciągać uwagi mediów. Teraz, wchodząc po schodach do swojego mieszkania, uświadomił sobie, że za cel powinien sobie postawić kompletną anonimowość. Był z dala od domu, w dodatku zupełnie sam. Jeśli opcja zmiany wyglądu zewnętrznego wchodziła w grę, należało ją wykorzystać. Natychmiast postanowił, że zapuści brodę i wąsy, obetnie włosy na krótko, zmieni styl ubioru, a nawet znów zacznie uczęszczać na siłownię, żeby nabrać trochę ciała. Wiedział, że pożądana przemiana nie nastąpi z dnia na dzień, ale musiało do niej dojść, żeby mógł się naprawdę rozluźnić i uporządkować swoje życie.

6 Dwa miesiące później Dino Kadić siedział za kierownicą swojej czterodrzwiowej łady, patrząc na rząd sportowych limuzyn zaparkowanych po przeciwległej stronie placu. Pół tuzina bmw, land cruiserów i mercedesów zaparkowanych zderzak w zderzak stało bezczynnie, a tuż za nimi błyszczała, obwieszona neonami, najbardziej szykowna restauracja w mieście. Limuzyny były ładne, a restauracja fajna. Kadicia to jednak nie wzruszało. I tak zaraz zrobi tu piekło. Gdyby działo się to gdzie indziej, kolumna tak znakomitych samochodów oznaczałaby, że jakiś VIP wybrał się do owej restauracji na późny obiad. Chodziło jednak o Moskwę – tu każdy szanujący się mafijny bandzior miał do dyspozycji flotyllę kosztownych pojazdów i gromadę ochroniarzy. Pół tuzina niezłych bryk i otaczająca je świta ludzi o spojrzeniach zimnych jak stal nie były dla Kadicia dowodem na to, że w środku znajduje się ktoś rzeczywiście ważny. Uznał, że ma do czynienia z miejscowym watażką albo skorumpowanym urzędnikiem skarbowym. Jego cel na ten wieczór przybył do lokalu na własnych nogach. Był to nieznany mu zagraniczny biznesmen – pewnie ważny w jakimś innym miejscu na ziemi, ale nie tutaj. Nie był postacią z półświatka ani politykiem. Pochodził z Anglii. Zajmował się zarządzaniem funduszami na rynkach wschodzących. Nazywał się Tony Haldane. Kadić upewnił się, że Haldane wszedł do restauracji Vanil tuż po dziewiętnastej sam. Przestawił samochód pod szpaler drzew po drugiej stronie ulicy. Zaparkował swoją ładę o metr od Bulwaru Gogolowskiego i rozsiadł się na fotelu kierowcy, czekając z telefonem na kolanach i wzrokiem wbitym we frontowe drzwi restauracji. Telefon komórkowy spoczywający na jego udzie był ustawiony tak, by przesłać sygnał do detonatora improwizowanego ładunku wybuchowego wielkości pudełka na buty, umieszczonego pod osłoną liści w jednej z donic stojących przed wejściem do lokalu. Kadić przyglądał się nieświadomym zagrożenia ochroniarzom i kierowcom stojącym dookoła donicy z perspektywy swojego stanowiska oddalonego o sto dwadzieścia metrów. Wątpił, by którykolwiek z tych gości dał radę przeżyć wybuch. Właściwie zupełnie go to nie obchodziło. Stukał palcami w kierownicę – z nerwów, nie z nudów – i czuł, jak tętno rośnie mu z minuty na minutę. Choć Kadić wykonywał zlecenia tego typu od dawna, każde kolejne dawało mu tego samego adrenalinowego kopa. Chodziło zarówno o wyzwanie intelektualne, jakim było obmyślanie, przygotowanie i dokonywanie zabójstw, jak i o oczekiwanie na wybuch, zapach płonącego akceleratora, plastiku i owszem, także ciała. Kadić pierwszy raz poczuł ten dreszcz dwadzieścia lat temu, jako młody członek chorwackiej jednostki paramilitarnej zaangażowanej w wojnę na Bałkanach. Gdy Chorwacja podpisała rozejm z Serbią, uświadomił sobie, że wojna za bardzo go kręci – że nie jest gotów porzucić walki. Zorganizował więc paramilitarną jednostkę najemną dokonującą najazdów na terytorium Bośni, gdzie atakowali patrole Armii Serbskiej na zlecenie rządu bośniackiego. Grupą zainteresowała się CIA, która postanowiła wytrenować i wyposażyć Kadicia i jego ludzi. Ludzie z Agencji szybko zorientowali się, że popełnili olbrzymi błąd. Chorwacka jednostka paramilitarna Kadicia znalazła się w cieniu podejrzeń o zbrodnie dokonane na serbskich cywilach mieszkających w Bośni. Gdy do tego doszło, CIA szybko zerwała stosunki z Dino Kadiciem i jego podwładnymi. Po zakończeniu działań wojennych Kadić kontynuował swoją działalność, pracując jako

najemny zabójca. Początkowo operował na Bałkanach i Bliskim Wschodzie. Na przełomie wieków przeprowadził się do Rosji, gdzie oferował swoje usługi każdej grupie z półświatka gotowej go zatrudnić. Kilka lat pełnego zawodowstwa „cyngla” przyniosło Kadiciowi spore korzyści. Wrócił do Chorwacji i za zarobione pieniądze kupił sobie dom. Przeszedł na częściową emeryturę, zasadniczo przejadając to, co zarobił podczas dekady spędzonej w Rosji. Mimo to od czasu do czasu zdarzało mu się dostawać propozycje, których nie chciał odrzucać. Taką propozycją było zlecenie zabójstwa Haldane’a. Zleceniodawca, postać z rosyjskiego półświatka, zaoferował Kadiciowi prawdziwe kokosy za wykonanie zadania, które wyglądało na niemal całkowicie nieobciążone ryzykiem. Rosjanin bardzo ściśle określił czas i miejsce zamachu i zapowiedział Kadiciowi, że liczy na potężne i śmiałe uderzenie. – Nie ma problemu – odpowiedział mu wtedy Dino. „Potężny” i „śmiały” to jego imiona. Uspokoił się, powoli nabierając powietrza w płuca. Starał się zmusić sam siebie do rozluźnienia. Dawno temu Amerykanie nauczyli go pewnego powiedzonka. Wypowiedział je teraz na głos: – Trzymaj się chłodno. Był to jego osobisty rytuał w cichych chwilach poprzedzających kakofonię akcji. Wypowiadanie tej frazy sprawiało mu przyjemność. Zdążył już znienawidzić Amerykanów – odwrócili się od niego, uznając, że nie jest godny zaufania. Nie mogli jednak odebrać mu umiejętności, które sami mu wcześniej wpoili. I właśnie zamierzał zrobić z nich praktyczny użytek. Dino spojrzał na zegarek i znów wytężył wzrok, patrząc przez ciemny plac na obszar celowy. Nie używał lornetki – ryzyko, że ktoś mógłby akurat przechodzić obok jego samochodu albo nawet wyjrzeć przez okno jednego z pobliskich apartamentów czy sklepów i dojrzeć gościa w samochodzie trzymającego lornetkę skierowaną wprost w miejsce, w którym za chwilę wybuchnie bomba, było zbyt wielkie. Wystarczyło, by jedna osoba opisała jego samochód śledczym badającym okoliczności wybuchu, a Ministerstwo Spraw Wewnętrznych natychmiast przekopałoby się przez godziny nagrań z kamer monitoringu z całego rejonu i zanimby się zorientował, wysłano by za nim list gończy. Nie mógł do tego dopuścić. Dino zamierzał wyjść cało z tej operacji, a to oznaczało, że musiał obserwować ją ukradkiem i z oddali. Ludzie, którzy zatrudnili go do tej misji, nakazali mu sprokurowanie eksplozji dającej wyraz autentycznej złości, więc skonstruował swoją bombę w taki sposób, by miała jak największą siłę rażenia. Z tego powodu usadowił się nieco dalej, niż powinien się znajdować. Z takiej odległości będzie musiał rozpoznać swój cel po kolorze noszonej dziś przez niego kurtki z wielbłądziej skóry, gdy mężczyzna opuści budynek. Kadić uznał, że w tych warunkach jest to doskonałe rozwiązanie. Znowu sprawdził zegarek. – Stay frosty – powtórzył po angielsku, po czym przerzucił się na rodzimy serbsko-chorwacki. – Požuriti, prokletnice! – Pośpiesz się, cholera! Wewnątrz restauracji Vanil czterech ochroniarzy uniemożliwiało przejście za czerwoną kurtynę oddzielającą salę, w której odbywały się prywatne bankiety, od sali jadalnej. Choć bywalcy lokalu przywykli do tak powszechnego w tym niebezpiecznym mieście widoku ubranych w garnitury osiłków, to nawet pobieżne spojrzenie na ową drużynę wystarczało, by stwierdzić, że w tym wypadku miało się do czynienia z absolutną elitą ochroniarską, nie zaś z typowym gatunkiem „oprycha do wynajęcia”. Za plecami ochroniarzy, pod osłoną kurtyny, dwóch panów w średnim wieku sączyło brandy, siedząc przy stoliku w środku zupełnie pustej sali. Jeden z nich miał na sobie szary,

flanelowy garnitur Burberry. Węzeł na jego błękitnym krawacie był wciąż tak samo ścisły i równy, jak o 8.00. Mężczyzna odezwał się po angielsku z silnym rosyjskim akcentem: – Moskwa zawsze była niebezpiecznym miejscem. Obawiam się jednak, że od kilku miesięcy jest coraz gorzej. Siedzący po drugiej stronie stolika Brytyjczyk, Anthony Haldane, ubrany był równie schludnie jak jego rosyjski towarzysz. Jego niebieski garnitur w cieniutkie prążki od krawców z Bond Street wyglądał świeżo i był starannie wyprasowany. Kurtka z wielbłądziej skóry wisiała na wieszaku obok. Na komentarz Rosjanina Anglik zareagował niepewnym uśmiechem. – W ustach kierownika narodowej służby bezpieczeństwa to stwierdzenie brzmi nader niepokojąco. Stanisław Biriukow nie odpowiedział od razu. Zamiast tego pociągnął łyczek swojej czaczy, gruzińskiej brandy wytwarzanej z destylatu winogronowego. Osuszył usta rogiem serwetki i odparł: – Służba Wywiadu Zagranicznego to służba bezpieczeństwa działająca poza granicami kraju. Tam obecnie idzie nam całkiem dobrze. Nad pogłębiającym się kryzysem w Rosji i w krajach ościennych pieczę sprawuje FSB, urząd bezpieczeństwa wewnętrznego. – Wybacz, ale nie dostrzegam wyraźnych różnic między FSB a SWR – odrzekł Haldane. – Dla takiego starca jak ja to wszystko KGB. Biriukow uśmiechnął się. – Dla jeszcze starszego wygi bylibyśmy wszyscy czekistami. Haldane zachichotał. – Niewątpliwie, ale tak stary jeszcze nie jestem, mój drogi. Biriukow podniósł kieliszek ku świecy. Przyglądał się spokojnie ciemnozłotemu płynowi, starannie dobierając w myślach słowa. – Jako cudzoziemiec pewnie o tym nie wiesz, ale prerogatywy FSB rozciągają się nie tylko na Rosję, lecz również na inne kraje Wspólnoty Niepodległych Państw, mimo że są one niepodległymi państwami narodowymi. Kraje naszego pogranicza zwykliśmy nazywać „bliską zagranicą”. Haldane pochylił nieco głowę. Udał, że nie wie, o co chodzi Biriukowowi, Rosjanin zaś udał, że w to wierzy. – Przyznam, że czasem trudno się w tym połapać – dodał. – To dziwne, że rosyjskie służby wewnętrzne wciąż działają na terenie dawnych sowieckich republik – powiedział Haldane. – Wygląda to tak, jakby ktoś zapomniał powiedzieć waszym szpiegom, że Związek Radziecki już nie istnieje. Biriukow nie odpowiedział. Haldane wiedział, że szef SWR nie zapraszałby go na wieczornego drinka bez powodu, ale na razie Rosjanin niechętnie odsłaniał karty. Każda jego wypowiedź była starannie wyważona. Anglik postanowił go sprowokować. – Czy nie masz poczucia, że włażą z butami w twoje interesy? Biriukow zaśmiał się w głos. – FSB może sobie śmiało dłubać w tych krajach. Praca, którą wykonuję w Paryżu, Tokio czy Toronto, jest czystą rozkoszą w porównaniu z harówką, jaką oni odwalają w Groznym, Ałmaty i Mińsku. Dla naszej siostrzanej służby nie są to najlepsze czasy. – Czy mam rozumieć, że o tym chciałeś ze mną rozmawiać? – Od jak dawna się znamy, Tony? – Biriukow odpowiedział pytaniem na pytanie. – Od późnych lat osiemdziesiątych. Stacjonowałeś w ambasadzie radzieckiej w Londynie jako attaché kulturalny, a ja pracowałem w Foreign Office. – Ja byłem z KGB, a ty z brytyjskiego wywiadu – skorygował obie informacje Biriukow.

Przez moment wyglądało na to, że Haldane chce mu zaprzeczyć, ale szybko zmienił zdanie. – Czy ma jeszcze sens udawanie, że to nieprawda? – Nie wydaje ci się, że byliśmy wtedy jeszcze dzieciakami? – powiedział Rosjanin. – Tak było. Biriukow nachylił się w stronę Haldane’a. – Nie chciałbym wprawiać cię w zakłopotanie, przyjacielu, ale wiem, że wciąż utrzymujesz relacje ze swoim rządem. – Jestem jednym z wielu lojalnych poddanych Jej Wysokości, jeśli o to ci chodzi. – Nie. Zupełnie nie o to. Haldane uniósł brwi. – Czyżby dyrektor rosyjskiej służby wywiadu zagranicznego oskarżał mnie o szpiegostwo w stolicy Rosji? Biriukow wyprostował się nad stolikiem. – Niepotrzebny dramatyzm. Jest najzupełniej naturalne, że podtrzymujesz stare przyjaźnie z ludźmi z MI6. Drobna wymiana przysług między dobrze sytuowanym biznesmenem takim jak ty a matecznikiem szpiegów pracujących dla twojego narodu jest niczym więcej jak tylko rozsądną praktyką biznesową korzystną dla obu stron. „A więc w takie karty chcesz grać”, pomyślał Haldane z pewnym odcieniem ulgi. Stan chciał nawiązać kontakt z brytyjskim wywiadem, wykorzystując starą znajomość w charakterze pośrednika. „To ma sens”, powiedział sobie w myślach Anglik, opróżniając kieliszek. Przywódca SWR nie mógł tak po prostu wyskoczyć na pogawędkę do ambasady brytyjskiej. – Owszem, mam paru dobrze sytuowanych przyjaciół w MI6 – przyznał Haldane – ale wydaje mi się, że przeceniasz moje wpływy. Służbę zakończyłem wieki temu. Mogę przekazać każdą informację, jaką mi podasz, ale wiedz, że im dokładniej wyjaśnisz mi sytuację, tym mniejszą dasz mi szansę na spapranie sprawy. Biriukow rozlał do obu kieliszków kolejną rundkę czaczy. – W porządku. Dokładnie wyjaśnię ci sytuację. Przyszedłem tu dzisiejszego wieczoru, by powiadomić ciebie, a właściwie Zjednoczone Królestwo, że nasz prezydent dąży do ujednolicenia naszych dwóch służb wywiadowczych, do restytucji nadrzędnej organizacji zrzeszającej zarówno zagraniczne, jak i krajowe służby – powiedział Biriukow. Po chwili dodał: – Moim zdaniem jest to bardzo zły pomysł. Anglik omal nie zakrztusił się brandy. – On chce przywrócić KGB? – Trudno mi uwierzyć w to, że Kreml, nawet jeśli jest to Kreml prezydenta Walerija Wołodina, mógłby się zdobyć na nadanie tej nowej, jednolitej organizacji dawnej nazwy, Komitiet Gosudarstwiennoj Biezopasnosti. Niemniej będzie ona odgrywała rolę bliską tej, z jaką kojarzymy jej protoplastkę. Jedna organizacja będzie się zajmowała ogółem zadań wywiadowczych, zarówno operacjami zagranicznymi, jak i krajowymi. – Cholera jasna – mruknął niemal bezgłośnie Haldane. Biriukow skinął z powagą. – Rola, jaką odegra, na pewno nie będzie pozytywna. Dla Haldane’a stwierdzenie Rosjanina brzmiało jak grubo przesadzony eufemizm. – No to po co on to robi? – Wydarzenia nabierają tempa, zarówno w Rosji, jak i w dawnych republikach radzieckich. Po nieudanym ataku na Estonię sprzed kilku miesięcy prezydent Wołodin i jego świta zabrali się za poszerzanie strefy wpływów Rosji na wszystkich frontach. Wołodin chce

więcej władzy i kontroli w dawnych republikach satelickich. Skoro nie może przejąć władzy za pomocą czołgów, zrobi to przy użyciu szpiegów. O tym Haldane już wiedział, bo trąbiono na ten temat we wszystkich mediach. W ciągu ostatnich kilku lat narody Białorusi, Czeczenii, Kazachstanu oraz Mołdawii wybrały zadeklarowane jako prorosyjskie i wrogie Zachodowi rządy. W każdym z tych państw oskarżano Rosję o ingerencję w proces wyborczy – czy to za pomocą środków politycznych, czy też przy użyciu siatek szpiegowskich lub postaci z przestępczego półświatka – i dążenie do zapewnienia korzystnych dla Moskwy rezultatów. Niezgoda, zwykle prowokowana przez Rosję, stała się smutną codziennością w kilku innych krajach ościennych. Choć najazd na Estonię się nie udał, to groźba inwazji wciąż wisiała nad Ukrainą. Jakby tego było mało, sytuacja w Gruzji zmierzała w kierunku wojny domowej, kampanie prezydenckie na Łotwie i Litwie toczyły się w gorącej atmosferze, a w innych krajach dochodziło do rozruchów i demonstracji. – Za tym wzmożeniem aktywności stoi Roman Tałanow, mój odpowiednik w FSB – kontynuował Biriukow. – Myślę, że pełna kontrola nad działaniami rosyjskiego wywiadu zagranicznego pozwoli mu rozszerzyć wpływy i zabrać się za destabilizację sytuacji w krajach sąsiadujących. Rosja niewątpliwie zaatakuje Ukrainę, zapewne w ciągu najbliższych kilku tygodni. Zaanektuje Krym. Przy braku oporu ze strony Zachodu pewnie pójdzie jeszcze dalej, aż po Dniepr. Gdy już osiągnie tę granicę, Wołodin pewnie zacznie szukać sposobu na zawarcie korzystnych sojuszy z pozycji siły, tak z innymi państwami ościennymi, jak i z dawnymi członkami Układu Warszawskiego. On wierzy, że da się przywrócić centralne przywództwo Kremla nad całym regionem. Polska, Czechy, Węgry, Bułgaria, Rumunia to kolejne klocki domina, które będą musiały upaść. Biriukow pociągnął łyk alkoholu. Haldane’owi też zaschło w gardle. Rosjanin snuł przed nim wizję co najmniej nowej zimnej wojny, która niewątpliwie z łatwością mogłaby się przerodzić w wyjątkowo gorący konflikt. Anglik znał jednak Rosjanina wystarczająco długo, by wiedzieć, że nie miał skłonności do przesady. – Jeśli Tałanow przejmie kontrolę nad działalnością SWR, co stanie się z tobą, Stan? – spytał Haldane. – Martwię się o naszą kruchą demokrację. Niepokoi mnie widmo utraty wolności przez naród rosyjski. Niepokoi mnie niebezpieczne rozdęcie naszych działań, które może doprowadzić do rozległej wojny z Zachodem. – Uśmiechnął się i wzruszył ramionami. – Moje perspektywy zatrudnienia jakoś mniej mnie martwią. – Po chwili dodał: – Niedługo będę miał dla ciebie więcej informacji. Obaj wiemy, jak wygląda pozyskiwanie źródeł. To wymaga sporo czasu. – Chcesz zostać moim agentem? – zaśmiał się zaskoczony Haldane. Dyrektor SWR nachylił się nad stolikiem. – Jestem tańszy niż inni. Nie chcę w zamian nic poza pewnością, że Zachód zrobi wszystko, co tylko możliwe, oczywiście w sensie politycznym, by ukrócić próby zwiększania wpływu FSB na służbę wywiadu zagranicznego mojego kraju. Gdybyś wypuścił informację na ten temat do powszechnego obiegu, mogłaby ostudzić zapędy Tałanowa i Wołodina. Haldane złapał się na rozmyślaniu o wpływie, jaki ta wiadomość mogłaby mieć na jego europejskie inwestycje. Bądź co bądź, był przede wszystkim biznesmenem. Szybko pozbył się jednak myśli o biznesie i skupił się na przeszukiwaniu wspomnień ze swojej pracy w wywiadzie. Odkrył, że nie było to wcale łatwe zadanie. Przestał być pracownikiem MI6 blisko dwadzieścia lat temu. Uniósł ręce do góry w geście kapitulacji. – Ja… ja naprawdę już nie gram w tę grę, przyjacielu. Mogę oczywiście natychmiast wrócić do Londynu i pogadać z dawnymi znajomymi, a oni pewnie znajdą kogoś bardziej

nadającego się do odegrania roli posłańca przynoszącego od ciebie informacje. – Chcę, żebyś to był ty, Tony. Będę rozmawiał tylko z tobą. Haldane powoli skinął głową. – Rozumiem. – Zamyślił się na chwilę. – Mam tu sprawę do załatwienia w przyszłym tygodniu. Czy możemy się wtedy spotkać? – Tak, ale potem będziemy musieli zautomatyzować przepływ informacji. – Zapewne. Nie sądzę, byśmy mogli sobie pozwolić na regularne randki. Stanisław uśmiechnął się szeroko. – Od razu cię ostrzegam: moja żona jest co najmniej tak groźna, jak dyrektor FSB Roman Tałanow. – W to akurat trudno mi uwierzyć, przyjacielu.

7 Prezydent Stanów Zjednoczonych Jack Ryan stał przed południowym wejściem do Białego Domu z żoną Cathy u boku, w otoczeniu osłaniających ich agentów Secret Service. Tego popołudnia w Waszyngtonie panowała rześka, wiosenna pogoda. Przy błękitnym niebie i temperaturze niespełna 10 stopni Celsjusza wtaczający się na podjazd czarny ford expedition wyglądał na tyle malowniczo, że Ryan natychmiast wyobraził sobie, jak świetną sesję zdjęciową ze swoim gościem mógłby dziś zorganizować na Południowym Trawniku rezydencji. Tego dnia żadnych zdjęć nie było jednak w planach, a mające się właśnie zacząć spotkanie nie zostało nawet wpisane do rejestru wizyt w Białym Domu. Oficjalny plan zajęć prezydenta, z przyczyn zupełnie niezrozumiałych dla Ryana dostępny dla każdego zainteresowanego, ten punkt programu określał w sposób wielce ogólnikowy: „Prywatny lunch – rezydencja, godz. 13.00–14.30”. Gdyby zaś Scott Adler, sekretarz stanu, dopiął swego, do żadnego spotkania by nie doszło. Mimo wszystko to Ryan był prezydentem Stanów Zjednoczonych i to prezydent miał w tym wypadku ostatnie słowo. Chodziło o serdecznego przyjaciela, który akurat był w mieście – Ryan nie widział powodu, by nie zapraszać go na lunch. Czekając, Cathy Ryan nachyliła się w stronę swojego męża. – To on mierzył do ciebie z pistoletu, prawda? „No tak, o tym trudno zapomnieć”, przyznał w myśli Ryan. Uśmiechnął się jednak znacząco i odparł: – Przykro mi, kochanie. To tajna informacja. Zresztą wiesz, jaki jest Siergiej. Ale to przecież przyjaciel. Cathy uszczypnęła męża w ramię i odpowiedziała: – Ale na pewno go przeszukali? – Cathy! – Ryan udał, że ją strofuje, po czym sam pozwolił sobie na żart. – Kurczę… Mam nadzieję! Dowódczyni osobistej ochrony Ryana, Andrea Price-O’Day, stała wystarczająco blisko pierwszej pary, by usłyszeć tę wymianę słów. – Jeśli do czegoś dojdzie, panie prezydencie, myślę, że go pan rozłoży – dorzuciła. Ford expedition zatrzymał się przed nimi i jeden z agentów Secret Service otworzył tylne drzwi. Po chwili wynurzył się z nich Siergiej Gołowko, były oficer KGB i dyrektor rosyjskiej służby wywiadu zagranicznego. – Siergiej! – zawołał Ryan, uśmiechając się ciepło i wyciągając do gościa dłoń w geście serdecznego powitania. – Panie prezydencie. – Gołowko w odpowiedzi również się uśmiechnął. Cathy podeszła bliżej i przyjęła powitalnego całusa w policzek. Spotkali się już wcześniej, uważała go za uprzejmego oraz wrażliwego człowieka – niezależnie od tego, co wieki temu zaszło między nim a Jackiem. Gospodarze poprowadzili gościa w kierunku wejścia do Białego Domu. Ryan nie mógł pozbyć się wrażenia, że Siergiej wyraźnie się postarzał od ich ostatniego spotkania. Uśmiechał się, ale jego ruchy były powolne i leniwe, a okryte niebieską marynarką ramiona Rosjanina zwisały ciężko po bokach. Jack pomyślał, że nie powinien dziwić się stanem zdrowia jego przyjaciela. Statystyki wskazywały, że średnia długość życia rosyjskiego mężczyzny wynosiła około sześćdziesięciu lat, a Siergiej miał już na karku siedemdziesiątkę. Ponadto ostatnie dwa tygodnie spędził, podróżując po Stanach z odczytami. To musiało się odbić na stanie jego

zdrowia. „Spójrz prawdzie w oczy, Jack, pomyślał Ryan. Wszyscy się starzejemy”. Gdy cała grupa przechodziła przez pokój dyplomatyczny, kierując się w stronę klatki schodowej prowadzącej na pierwsze piętro, Jack położył dłoń na ramieniu niższego od siebie Rosjanina. – Jak się masz, przyjacielu? – Dobrze – odpowiedział Siergiej, nie zatrzymując się. – Dziś miałem nieprzyjemną pobudkę – dodał po chwili z lekkim wzruszeniem ramion. – Ostatniej nocy w Lawrence zjadłem coś, co nazywają mostkiem z rusztu. Najwyraźniej nawet mój żelazny, rosyjski żołądek nie był na to gotowy. Ryan parsknął śmiechem i objął starego przyjaciela ramieniem. – To przykra wiadomość. Mamy tu znakomitą lekarkę. Mogę ją poprosić, by zbadała cię przed lunchem, jeśli się zgodzisz. Siergiej grzecznie pokręcił głową. – Nie ma takiej potrzeby. Będzie dobrze. Dziękuję, Iwanie Emmetowiczu. To znaczy, panie prezydencie – poprawił się szybko. – Iwan Emmetowicz wystarczy, Siergieju Nikołajewiczu. To miłe, że upamiętniasz w ten sposób mojego ojca. Anthony Haldane i Stanisław Biriukow stali w holu restauracji Vanil, prowadząc niezobowiązującą pogawędkę przy zakładaniu płaszczy. Gdy byli już gotowi do wyjścia, główny agent ochrony dyrektora SWR przekazał przez radio instrukcję, by pod drzwi lokalu podjechał land rover Biriukowa. Mężczyźni wymienili uścisk dłoni. – Do zobaczenia w przyszłym tygodniu, Antonie Arturowiczu. – Do swidania, Stan. Tony Haldane skierował się do drzwi w towarzystwie jednego z członków obstawy jego rosyjskiego kolegi, który wyszedł przed swoim przełożonym, by sprawdzić sytuację na ulicy. Stanisław dalej stał w drzwiach w otoczeniu trzech ochroniarzy, czekając na znak, że droga wolna. Gdy Haldane zatrzymał się przy krawężniku za rządkiem limuzyn, by wezwać taksówkę, ochrona wyprowadziła Biriukowa z lokalu. Znalazł się kilka metrów za Anglikiem. Przystanął na moment między dwiema donicami zdobiącymi wejście do restauracji, gdy całą scenę ogarnął błysk światła. Okolicą wstrząsnął donośny wybuch. Eksplozja rozrzuciła ciała ochroniarzy po ulicy niczym elementy zniszczonej zabawki. Range rovery uniosły się w powietrze i poprzewracały jak matchboxy. Odłamki potłukły szyby i raniły przechodniów na przestrzeni stu metrów od miejsca eksplozji. W dziesiątkach samochodów odezwały się alarmy, swoim wyciem zagłuszając wszystko oprócz najgłośniejszych ludzkich jęków bólu i krzyków przerażenia. Czekający po przeciwległej stronie parku Dino Kadić wyprostował się na siedzeniu kierowcy swojej łady. Gdy naciskał przycisk „wyślij” na telefonie, skulił się instynktownie z obawy przed odłamkami, mimo że jego pojazd był niemal zupełnie schowany za rogiem. Zanim opadł kurz po wybuchu, Kadić przekręcił kluczyk w stacyjce i włączył się do niezbyt intensywnego wieczornego ruchu. Odjechał powoli, nie oglądając się za siebie. Przejeżdżając w pobliżu miejsca eksplozji, opuścił tylko trochę szybę, by poczuć zapach dymu unoszącego się ku niebu. Prezydent Jack Ryan i pierwsza dama Cathy Ryan usiedli ze swoim gościem do lunchu w sali jadalnej rezydencji na drugim piętrze Białego Domu, znajdującej się naprzeciwko sypialni

pary prezydenckiej. Towarzyszyli im dyrektor wywiadu krajowego Mary Pat Foley i jej mąż, były dyrektor CIA, Ed Foley. Fakt, że emerytowany szef rosyjskiej służby wywiadowczej był podejmowany na lunchu w prywatnej sali jadalnej w Białym Domu, mógł zaskoczyć wąską grupę osób poinformowanych o dzisiejszym spotkaniu i pamiętających historyczne zawirowania czasów zimnej wojny. Czasy się jednak zmieniły. Gołowko nie był już przedstawicielem rosyjskiego wywiadu – odgrywał wręcz przeciwną rolę. Choć występował jako zwykły obywatel, to jego działalność przeszkadzała obecnemu lokatorowi Kremla. Departament Stanu ostrzegł prezydenta Ryana, że oficjalne zaproszenie Gołowki na lunch do Białego Domu mogłoby zostać odebrane przez Rosjan jako prowokacja. Jack niechętnie przychylił się do sugestii urzędników, ale tylko częściowo. Zamiast odwołać spotkanie, postanowił je zarejestrować jako nieformalne. Siergiej Gołowko porzucił pracę w wywiadzie trzy lata wcześniej i niemal natychmiast trafił na pierwsze strony gazet, bo w odróżnieniu od większości byłych szefów agencji wywiadowczych nie zabrał się za politykę i biznes. Zamiast tego pobierał niską emeryturę i zajął się otwartą krytyką działań „siłowców” – jak po rosyjsku zwykło się określać członków społeczności wywiadowczej i wojskowej, którzy stali się wysoko postawionymi i obdarzonymi ogromną władzą przywódcami politycznymi. Ostatnimi czasy korytarze Kremla zaroiły się od byłych szpiegów i oficerów armii, działających wspólnie w ramach ścisłej koalicji celem zdobycia i utrzymania władzy. Ludzie ci wykorzystywali metody typowe dla dawnych organów kontrolujących każdy aspekt życia publicznego i prywatnego. Najnowszy władca Kremla, sześćdziesięcioletni Walerij Wołodin, sam zaliczał się do siłowców. Przez lata pracował w FSB, a po raz pierwszy wyróżnił się jako młody oficer KGB. Większość obecnych przedstawicieli rosyjskiej władzy wykonawczej i sądowniczej stanowili dawni członkowie wewnętrznego bądź zagranicznego wywiadu lub wojskowi wywiadowcy z GRU. Gdy Gołowko zaczął publicznie wyrażać swoje wątpliwości dotyczące linii politycznej i działalności administracji Wołodina, nowy prezydent Rosji przyjął komentarze byłego szefa SWR z niezadowoleniem. Szczególnie nie podobały mu się uwagi, które wywiadowca zgłaszał względem demontażu demokratycznych instytucji, jaki dało się zaobserwować za panowania nowego reżimu. Występując jako zagorzały przeciwnik siłowców, Gołowko zdawał sobie sprawę, że jego poglądy mogą stać się dla niego niebezpieczne. Starzy koledzy Rosjanina, którzy nadal pracowali w SWR, dali do zrozumienia byłemu szefowi, że najlepiej zrobi, wyjeżdżając z Rosji i porzucając wszelką myśl o powrocie. Z ciężkim sercem były dyrektor SWR zdecydował się na emigrację. Przeniósł się do Londynu, gdzie od roku wiódł skromny żywot, nieustannie krytykując działalność Wołodina i jego ministrów. Swoje objazdowe wykłady dawał we wszystkich krajach świata. Nie było tygodnia, by jego twarz nie gościła na ekranach telewizyjnych w jakimś zakątku ziemi. Regularnie udzielał wywiadów i brał udział w dyskusjach panelowych. Patrząc na mężczyznę siedzącego teraz po drugiej stronie stołu, Ryan nie mógł się nadziwić, że ktoś tak wątły mógł wytrzymać rozkład zajęć niemal równie wykańczający jak jego własny. Gołowko zauważył spojrzenie Ryana i uśmiechnął się. – Iwanie Emmetowiczu, powiedzcie mi, jak miewają się wasze dzieci? – Wszystkie mają się dobrze. Katie i Kyle chodzą do szkoły tu, w Waszyngtonie. Sally jest na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa, kończy tam staż. – Troje doktorów w jednej rodzinie. Niezwykle imponujące – odrzekł Siergiej, pochylając uniesiony kieliszek w stronę pary prezydenckiej. Jack uśmiechnął się. – Troje doktorów, ale tylko dwójka lekarzy. Jako doktor nauk historycznych zdążyłem się

przekonać, że w domu pełnym dzieciaków moja specjalność nie jest tak użyteczna jak doktorat z medycyny. – A czym się obecnie zajmuje junior? – spytał Siergiej. – Jack junior jest teraz po waszej stronie wielkiej wody. Jakieś dwa miesiące temu przeniósł się do Londynu. – Doprawdy? – zapytał Gołowko z odcieniem zdziwienia. – A co on tam porabia? – Pracuje w prywatnej firmie prowadzącej analizy biznesowe. Całe dnie spędza, oceniając transakcje i międzynarodowe umowy finansowe. – Ach, zatem jest w City. – Owszem, ale mieszka w Earl’s Court. Siergiej uśmiechnął się i powiedział: – Inteligencję odziedziczył po tacie. Powinien był zostać oficerem wywiadu. Prezydent wypełnił usta sałatką, starając się nie wydać syna. Do rozmowy wtrąciła się Cathy. – Jeden szpicel w rodzinie wystarczy, nie sądzisz? Siergiej uniósł ku niej szklankę z wodą. – Oczywiście. To trudny zawód. Trudny również dla rodziny. To, że Jack pracuje w bezpieczniejszej i stateczniejszej branży, na pewno bardzo was cieszy. Cathy pociągnęła łyk mrożonej herbaty. – Zdecydowanie tak. Jack pomyślał, że jego żona dużo lepiej od niego opanowała sztukę zachowywania twarzy pokerzysty. – Bardzo chętnie bym się z nim zobaczył – dodał Siergiej. – Mieszkam niedaleko od Earl’s Court, w Notting Hill. Może młody Iwan Iwanowicz znalazłby chwilę, by zjeść ze mną obiad któregoś wieczoru. – Na pewno – odparł Ryan. – Nie martw się, nie będę go zanudzał kombatanckimi historiami. – On i tak w nic by nie uwierzył. Salę wypełnił szczery śmiech. Spośród obecnych tylko Ed i Mary Pat znali wspólną przeszłość obu panów. Cathy z trudem wyobrażała sobie, że podstarzały Rosjanin mógł kiedyś w jakikolwiek sposób zagrażać jej mężowi. Rozmowa zeszła na sprawy Eda i Mary Pat oraz czasu, jaki spędzili razem w Moskwie w latach osiemdziesiątych. Mówili o swojej sympatii do Rosji, narodu i jego obyczajów. Tymczasem Ryan zajadał lunch, stale obserwując siedzącego po drugiej stronie stołu Siergieja. Domyślał się, że jego stary kompan pewnie wolałby pić wódkę, zamiast sączyć mrożoną herbatę, i chętnie zamieniłby polędwiczkę wieprzową na barszcz. Choć Rosjanin co jakiś czas przerzucał widelcem zawartość swojego talerza, Jack miał wrażenie, że nie tknął nawet kęsa. Cathy zapytała Siergieja o to, jak mu idą jego objazdowe wykłady. Ten temat wprowadził go w pewne ożywienie. W ciągu ostatnich dwóch tygodni odwiedził ponad dziesięć miast w całych Stanach i każde z nich pozostawiło w jego pamięci miłe wspomnienia. W ramach prelekcji, wygłaszanych głównie na wyższych uczelniach, opowiadał o szkodliwych w jego odczuciu rządach Walerija Wołodina. Pracował też nad książką, w której zamierzał jeszcze dobitniej wyrazić swój punkt widzenia na politykę obecnych władz Rosji. Gdy rozmowa zeszła na ten temat, odezwał się Ed Foley. – Siergieju, minął już rok pierwszej kadencji Walerija Wołodina i wczoraj Wołodin podpisał nowy dekret, umożliwiający mu osobisty wybór gubernatorów we wszystkich regionach administracyjnych Rosji. Na oko tak starego wygi jak ja wygląda na to, że odwrót od demokracji

nabrał tempa. – Z punktu widzenia Wołodina taki krok ma głęboki sens – odpowiedział Gołowko. – Jaki? – Wybory regionalne zaplanowano na ostatnie miesiące bieżącego roku. Zawsze istnieje ryzyko, choćby minimalne, że mieszkańcy wybiorą osobę, której lojalność wobec rządu centralnego nie będzie pewna. Wołodin dąży do tego, by kontrolować z Moskwy cały kraj. Umieszczenie swoich ludzi na szczytach władzy we wszystkich osiemdziesięciu trzech regionach na pewno mu w tym pomoże. – Jak twoim zdaniem będzie wyglądać rosyjska demokracja pod koniec pierwszej kadencji Wołodina? – spytała Mary Pat. Gołowko wypił duży łyk wody z lodem. – Prezydent Wołodin lekceważy zarzuty, że rządzi twardą ręką, mówiąc, że w Rosji panuje „szczególna demokracja” – odpowiedział. – W ten sposób tłumaczy ręczne sterowanie mediami, osobiste dobieranie gubernatorów i wsadzanie do więzienia biznesmenów, którzy w jego odczuciu, podejmując codzienne decyzje biznesowe, nie biorą pod uwagę interesów Kremla. – Gołowko pokręcił głową z niesmakiem. Ryan dostrzegł warstwę potu pod cienkimi, białymi włosami na głowie Rosjanina. – „Szczególna demokracja”. Rosyjska szczególna demokracja nie jest niczym nowym. Cały świat zna ją pod inną nazwą: dyktatury. Wszyscy obecni pokiwali głowami ze zrozumieniem. – W tym, co dzieje się w Rosji, nie chodzi o rząd. Chodzi o zorganizowaną działalność przestępczą. Wołodin i jego kompania są właścicielami wartych miliardy dolarów udziałów w Gazpromie, rządowym koncernie handlującym gazem ziemnym, i Rosniefcie, państwowej firmie paliwowej. Są też mniejszościowymi udziałowcami lub pełnoprawnymi właścicielami banków, przedsiębiorstw spedycyjnych i firm handlujących drewnem. Ta ekipa gwałtem odziera własny kraj z jego bogactw i złóż naturalnych, a umożliwia im to Kreml. Obawiam się, że wystarczą ledwie trzy lata rządów Wołodina i jego siłowców, by niedobitki rosyjskiej demokracji przemieniły się w zaledwie mgliste wspomnienie. Bynajmniej nie przesadzam. Władza centralna jest jak kula śniegowa, która zbiera leżący na jej drodze śnieg, staczając się w dół. Będzie się dalej rozrastać i z każdą chwilą działać coraz szybciej. Za kilka lat nikt nie będzie już w stanie jej powstrzymać. – Czemu ludzie się na to godzą? – spytała Cathy. – Umowa społeczna w rosyjskim wydaniu jest bardzo prosta. Społeczeństwo jest gotowe oddać wolność i przymykać oko na korupcję władzy, o ile zapewni mu się bezpieczeństwo i dobrobyt. Ten układ działa, dopóki spełnione są oba warunki. Obecnie sytuacja jest na skraju załamania. – Widziałem na własne oczy, co się działo w 1990 roku – kontynuował Gołowko po chwili. – Rencista, który zwykle zabierał na targowisko sto rubli, bo tyle potrzebował na codzienne wydatki, nagle musiał na te same produkty wyłożyć milion sześćset tysięcy. Praca handlarzy w gruncie rzeczy polegała na przekazywaniu ludziom, że czeka ich śmierć głodowa. Rosjanie cieszą się, że te czasy już minęły. Wołodin jest dyktatorem, ale większości jawi się jako obrońca. Tyle że sytuacja ekonomiczna się zmienia i tak jak demografia, obecnie nie sprzyja już Wołodinowi. Wskaźnik urodzeń jest ujemny od blisko dwóch dekad. Kraj jest wyciskany jak cytryna przez rządzący twardą ręką centralny ośrodek władzy. Gdy jego naturalne surowce wyciekają za granicę, co prowadzi naród rosyjski do bankructwa, ludzie coraz częściej dostrzegają znamiona ucisku Kremla. Siergiej Gołowko zaczął kaszleć, ale atak wkrótce ustąpił. Rosjanin otarł wargi serwetką i podjął porzucony wątek.

– Porażka obecnej umowy społecznej w Rosji nie doprowadzi do zawiązania nowej. Jej jedynym możliwym skutkiem będzie pozbawienie Rosjan kolejnych wolności przez Wołodina. – Benjamin Franklin ujął to w ten sposób: Kto dla tymczasowego bezpieczeństwa gotów jest zrezygnować z podstawowych zasad wolności, nie będzie miał ani jednego, ani drugiego – odpowiedział Jack Ryan. Gołowko na chwilę zamyślił się nad tym cytatem. – Gdyby powiedział coś takiego w Moskwie, zamknęliby go w Lefortowie i zostawili na pastwę FSB. Jack uśmiechnął się. Albo Gołowko nie wiedział, kim był Benjamin Franklin, albo po prostu o tym zapomniał. – Franklin sformułował tę opinię dwieście pięćdziesiąt lat temu, gdy nasza republika przechodziła trudny okres – powiedział. – Moje własne obawy związane z Wołodinem nie ograniczają się do tego, co się dzieje w Rosji – odezwała się Mary Pat. – Ostatnie wydarzenia w postsowieckich republikach noszą wyraźne piętno wpływów Kremla. – Działalność służb wywiadowczych Romana Tałanowa i rządy silnej ręki Walerija Wołodina pozwoliły władzom na przekształcenie całego regionu w łańcuch państw klienckich – odparł Gołowko. – Słowo „niepodległy” przestało pasować do nazwy Wspólnoty Niepodległych Państw – dorzucił Ryan. Gołowko pokiwał energicznie głową i sięgnął po serwetkę, by otrzeć pot z czoła. – To prawda. Mieszali się do wyborów, kupowali i szantażowali przywódców oraz ludzi wpływowych. Zakłócali działalność grup opozycyjnych. Białoruś, Gruzja, Mołdawia… Wszystkie te państwa znów stały się satelitami Rosji. Uzbekistan i Tadżykistan nigdy tak naprawdę nie przestały nimi być. Inne republiki trzęsą się w posadach. Widzieliście, co zaszło w Estonii, gdy nie zgodziła się zrobić tego, czego zażądała Moskwa. Gdyby nie twoje decyzje, Iwanie Emmetowiczu, Estonia stałaby się wasalem Rosji, a jej los podzieliłyby Litwa i Łotwa. – To były decyzje NATO, nie moje, Siergieju – poprawił go grzecznie Ryan. Gołowko pokręcił głową. – Ty nimi pokierowałeś. Europa nie chciała walczyć, ale ją przekonałeś. W Białym Domu ta operacja nie była ulubionym tematem. Ryan tylko kiwnął głową i wypił łyk herbaty. – Co sądzisz o konflikcie na Ukrainie? – zapytała Gołowkę Mary Pat. – Ukraina to szczególny przypadek, po części ze względu na rozmiary. Jest dziesięć razy większa od Gruzji i historie rodzin sporej części jej obywateli mają więcej wspólnego z Rosją niż z Ukrainą. Ukraińcy są również narodem słowiańskim. Wielu zachodnich obserwatorów zapomina, że słowiańskie narody Ukrainy, Białorusi i Rosji łączy wspólne dziedzictwo. Wołodin niewątpliwie chciałby ponownie je zjednoczyć ze względów historycznych, a inne dawne republiki radzieckie przekształcić w strefę buforową oddzielającą kraj od Zachodu. – Kiedy na Ukrainie zaczęto wspominać o możliwości przyłączenia kraju do NATO, Rosja oczywiście zareagowała dezaprobatą, ale prawdziwe groźby zaczęły się dopiero, gdy w zeszłym roku do władzy doszedł Wołodin – zwrócił uwagę Ed Foley. Siergiej znowu zaczął kaszleć. – Wybaczcie. Emocje zawsze biorą we mnie górę, gdy mowa o Waleriju Wołodinie – próbował zbyć to żartem. Większość siedzących przy stole grzecznie się uśmiechnęła. Nie uśmiechała się jedynie doktor Cathy Ryan. Już wcześniej rzuciły jej się w oczy bladość i nadmierne pocenie się

Gołowki. – Siergieju, wśród naszego personelu mamy lekarkę. Poproszę Maurę po lunchu, żeby cię obejrzała. Tylko żeby upewnić się, że wszystko gra. – Cathy mówiła grzecznym, lecz profesjonalnym tonem, którego używała zwykle wobec rodziców swoich pacjentów. Miała własny pogląd na temat stanu jego zdrowia i zamierzała dać temu wyraz. – Bardzo dziękuję ci za tę propozycję, Cathy, ale jeszcze dziś wracam do Wielkiej Brytanii. Jeśli ból brzucha do tego czasu nie ustąpi, jutro odwiedzę swojego lekarza w Londynie. – Uśmiechnął się niepewnie, wyraźnie odczuwając dyskomfort. – Na pewno rano poczuję się lepiej. Cathy przyjęła tę odpowiedź, dając do zrozumienia, że nie jest nią usatysfakcjonowana. Jack wiedział, że temat nie został jeszcze wcale wyczerpany. „Biedny Siergiej”, pomyślał. Gołowko jednak zdawał się bardziej interesować głównym tematem rozmowy niż własnym zdrowiem. – Tak, Edwardzie. Rosjanie boją się, że Ukraina mogłaby zboczyć na zachód, wychodząc z ich strefy wpływów. Wołodin wściekł się, gdy ugrupowania antyrosyjskie przejęły władzę w tym kraju. Boi się, że Ukraina faktycznie dołączy do NATO, i wie, że gdy do tego dojdzie, Zachód będzie zmuszony włączyć się w walkę ramię w ramię z sąsiadem Rosji. Gołowko zamilkł na chwilę, ale natychmiast dodał: – Wołodin zerka pożądliwie na Krym. Wie, że jeśli Ukraina wejdzie do NATO, przejęcie władzy nad półwyspem będzie znacznie trudniejsze. Z jego punktu widzenia najważniejsze jest, by jak najszybciej przejąć inicjatywę. – Ukraina nie zawarła jeszcze żadnej umowy z NATO – dorzucił Ryan. – Jeśli w najbliższym czasie Wołodin zdecyduje się na inwazję, przekonanie Europy o konieczności akcji zbrojnej w obronie Krymu będzie niemożliwe. Gołowko podniósł do góry dłoń. – Europa chce swojej ropy i swojego gazu ziemnego, a dostarcza je Rosja. Kraje europejskie od dawna kłaniają się w pas przed Moskwą. – Gwoli sprawiedliwości, one potrzebują tej ropy i tego gazu – zaprotestował Ryan. – Może nam się to podobać lub nie, ale dbanie, by Rosja była zadowolona, leży w ich interesie. – To bardzo możliwe, ale przesuwając się na zachód i ustanawiając marionetkowe rządy w krajach Europy wschodniej i centralnej, Rosja ogranicza państwom NATO pole manewru. Muszą wykorzystać swoje atuty przeciw Moskwie, póki jeszcze je mają. Ryan zgadzał się z Siergiejem, ale problem, o którym mówili, narastał od lat. Takich spraw nie załatwia się przy jednym lunchu. Po deserze, składającym się z sorbetów w różnych smakach, których Gołowko nawet nie tknął, Mary Pat i Ed pożegnali się, a Jack i Cathy zaprosili Rosjanina do Żółtej Sali Owalnej, salonu przeznaczonego do formalnych spotkań, który Cathy lubiła wykorzystywać na prywatne przyjęcia. Po drodze Gołowko poprosił gospodarzy, by wskazali mu drogę do łazienki. Jack odprowadził go do tej przy pokoju dziennym. Gdy tylko wrócił do korytarza, podeszła do niego Cathy. – On jest chory – powiedziała delikatnie. – Tak, mówił, że zaszkodziło mu coś w Kansas. Cathy zrobiła poważną minę. – To mi wygląda na coś znacznie poważniejszego. Nie wiem, jak to zrobisz, ale chcę, byś namówił go na poddanie się badaniu u Maury, zanim pojedzie na lotnisko.

– Nie wiem, jak… – Jestem pewna, że umiesz go do tego przekonać. Naprawdę się o niego martwię, Jack. On wygląda na poważnie chorego. – Jak myślisz, co jest nie tak? – spytał zaniepokojony Ryan. – Nie wiem, ale on musi poddać się badaniom. Dziś, a nie jutro. – Spróbuję go przekonać, ale on zawsze był twardym skurczybykiem. – Co innego być twardym, a co innego głupim. On akurat ma głowę na karku. Ryan przytaknął, całkowicie zgadzając się z opinią żony. Był prezydentem Stanów Zjednoczonych, ale także przykładnym mężem. Ani mu się śniło spierać z Cathy i narażać się z powodu Siergieja na przykre uwagi przez resztę wieczoru.

8 Dino Kadić wrócił do wynajmowanego mieszkania pół godziny po wybuchu, wyjął butelkę piwa z lodówki i włączył telewizor. Musiał się jeszcze spakować, ale mógł wstrzymać się z tym do końca butelki ciemnego yarpiva. Moskwę zamierzał opuścić z samego rana pociągiem, postanowił więc poświęcić jeszcze kilka minut na rozkoszowanie się widokiem telewizyjnego sprawozdania z miejsca dopiero co zakończonej przez niego operacji. Nie musiał długo na nie czekać. Zdążył wychylić ledwie kilka łyków, gdy na ekranie pojawiły się pierwsze zdjęcia z miejsca zdarzenia – potłuczone szyby i jęzory ognia u wejścia do restauracji. Kamera przesunęła się w lewo i ogarnęła długim ujęciem kilka limuzyn porozrzucanych wzdłuż ulicy. Za nimi widniała kopuła soboru Chrystusa Zbawiciela. W oknach świątyni odbijały się światła radiowozów. Kadić rozsiadł się na kanapie, chłonąc piękno chaosu, którego był stwórcą. Atrakcyjna reporterka, która dopiero co dotarła na miejsce zdarzenia, była do głębi wstrząśnięta widokiem otaczającego ją pobojowiska. Podniosła mikrofon i z wysiłkiem zaczęła mówić. Kadić uśmiechał się, słuchając opisu nielicznych szczegółów ataku bombowego, do których reporterka miała dostęp. Przez większość czasu próbowała przedstawić skutki eksplozji przy użyciu niezbyt szczęśliwie dobranych epitetów. Po minucie monologu podniosła nagle rękę do ucha i zamilkła, usłyszawszy w słuchawce głos producenta. Jej oczy zrobiły się wielkie jak spodki. – Czy to potwierdzona informacja? Czy mogę to nadać na żywo? – Czekała na odpowiedź, a Kadić rozmyślał, o co też mogło chodzić. Reporterka szybko kiwnęła głową i powiedziała: – Właśnie przekazano nam wiadomość, że dyrektor Służby Wywiadu Zagranicznego, Stanisław Arkadiewicz Biriukow, wychodził z restauracji właśnie w chwili wybuchu i znajduje się wśród ofiar. Jego stan jest w tej chwili nieznany. Kadić powoli opuścił butelkę piwa, tępo patrząc w ekran. Ktoś mniej cyniczny mógłby uznać pierwsze wiadomości o ataku za jakąś pomyłkę. Reporterka musiała się mylić. Prezenterzy zdający przed kamerami pierwsze relacje z podobnych wydarzeń podawali zazwyczaj nieścisłe informacje – inaczej bywało tylko w wyjątkowych przypadkach. Jeśli dekady współpracy z agencjami wywiadowczymi i grupami mafijnymi czegoś Dino Kadicia nauczyły, był to niewątpliwie cynizm. Gdy tylko usłyszał, że Biriukow stał przy ulicy w momencie detonacji bomby, uznał tę informację za dokładną i zdał sobie sprawę, że to nie mógł być przypadek. Został wrobiony. Zleceniodawca zamachu na Haldane’a wskazał mu dokładny czas i miejsce ataku, zażądał też użycia większej ilości ładunku wybuchowego celem zwiększenia zasięgu wybuchu. Ktokolwiek za tym stał, zaplanował operację Kadicia tak, by wyeliminować jego prawdziwy cel, szefa SWR. – U pičku materinu! – zaklął siarczyście. Dino Kadić uświadomił sobie jeszcze jedno. Ci, którzy w ten sposób go wrobili, nie zawahają się wysłać za nim kogoś, kto by go uciszył. Wtedy można by obarczyć całą winą Kadicia, bez groźby ujawnienia szczegółów afery. Im dłużej siedział na małej kanapie w wynajętym mieszkaniu, tym bardziej oczywiste było, co go czeka. Pytanie nie brzmiało: „Czy po niego przyjdą?”, ale: „Kiedy?”. Kadić nie dawał sobie zbyt wiele czasu. Na spakowanie manatków potrzebował nie więcej niż sześćdziesiąt sekund. Przy samochodzie będzie w sto dwadzieścia. – Trzymaj się chłodno. Rzucił butelką w stronę telewizora i zeskoczył z kanapy. Natychmiast pozbierał

najważniejsze części ekwipunku i wrzucił do sportowej torby. Dwa ciemnozielone ziły-130 podjechały do głównego wejścia apartamentowca przy ulicy Gruziński Wał. Natychmiast otworzyły się tylne drzwi obu pojazdów i na bruk ze środka wyskoczyło dwudziestu czterech członków 604. Centrum do Zadań Specjalnych im. Czerwonego Sztandaru. Żołnierze należeli do sił Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i stanowili najlepiej wyszkolone i najbardziej elitarne ugrupowanie rosyjskiej policji. W oczach ludzi przechadzających się Gruzińskim Wałem przybysze w czarnych pancerzach, kominiarkach z nomeksu i ciemnych okularach wyglądali jak futurystyczne roboty. Ośmiu członków grupy pozostało na parterze, podczas gdy dwa zespoły, każdy złożony z ośmiu żołnierzy, ruszyły w górę obiema klatkami schodowymi, kierując się na czwarte piętro budynku. Wspinając się, policjanci trzymali swoje karabiny AK-74 gotowe do akcji, każdy wymierzony tuż obok kolegi. Na czwartym piętrze obie grupy wypadły z klatek schodowych. Nieliczni mieszkańcy, którym przyszło do głowy otworzyć drzwi, by wyjrzeć na korytarz, mieli okazję z bliska przyjrzeć się drużynie zamaskowanych mężczyzn w okularach ochronnych, uzbrojonych w broń automatyczną. Natychmiast pozamykali drzwi, a niektórzy szybko podkręcili głośność w telewizorach, by ukryć się przed świadomością tego, co miało się zaraz wydarzyć na ich piętrze. Członkowie jednostki Czerwonego Sztandaru skupili się wokół wejścia do mieszkania numer 409. Ich lider ustawił się tuż za kolegą przygotowanym do wyłamania drzwi. Czas na mnie – powiedział Kadić dokładnie sześćdziesiąt sekund po zeskoczeniu z kanapy. Zapiął torbę i już miał ściągnąć ją z łóżka. Za jego plecami z hukiem otworzyły się drzwi mieszkania – skrzydło wypadło z zawiasów i wleciało do środka. Kadić obrócił się i szybko podniósł ręce do góry, upuszczając torbę. Jedyne, co mógł zrobić, to poddać się, choć niemal natychmiast dotarło do niego, w jakiej znalazł się sytuacji. Nie był idiotą. Policjanci w życiu nie daliby rady dotrzeć tu tak szybko, gdyby ktoś nie dał im cynku. A to oznaczało, że jego los był przesądzony. Wychrypiał tylko jedno słowo po rosyjsku. – Pażałujsta! – Proszę, nie! Dowódca oddziału z jednostki Czerwonego Sztandaru zatrzymał się jedynie na chwilę. Potem otworzył ogień. Jego zespół szybko do niego dołączył. Przy każdym uderzeniu kuli w jego klatkę piersiową chorwackim zabójcą wstrząsały spazmy. Kadić opadł na łóżko z ramionami wyciągniętymi nad głową. Lider jednostki nakazał swoim ludziom przeszukanie jego rzeczy, sam zaś zajął się rewizją osobistą zabójcy. Podwładni znaleźli pistolet – był schowany w pokrowcu. Oficer, który go znalazł, chwycił go za lufę ręką odzianą w rękawiczkę i podał dowódcy. Ten wsunął broń między palce martwego Chorwata, zacisnął jego zakrwawioną dłoń na rękojeści i pozwolił, by pistolet upadł na ziemię. – Jest czysto – powiedział po chwili. Wcisnął przycisk nadajnika zawieszonego na ramieniu. – Czysto. Jeden obiekt ranny. Lider zespołu wykonywał rozkazy. Ktoś z góry chciał, by ten człowiek zginął. W tych okolicznościach szybkie zorganizowanie solidnej dawki uzasadnionego użycia siły nie nastręczało żadnej trudności. Czerwony Sztandar robił to, czego życzył sobie Kreml.

9 Jack, Cathy i Siergiej przeszli do Żółtej Sali Owalnej. Przygotowano dla nich kawę, ale Siergiej znów nawet jej nie ruszył, więc Jack i Cathy także zrezygnowali z napoju. – Przepraszam, że wypowiadałem się tak ostro przy lunchu – powiedział Gołowko. – Nie ma za co – odparł Jack. – Odkąd lata temu umarła moja żona, nie zostało mi nic oprócz pracy i rozmyślań nad miejscem Rosji w dziejach. Pod rządami Walerija Wołodina nasza ojczyzna znów pogrąża się w bagnie, z którego dopiero co udało jej się wydostać. Młodsze pokolenie zbyt mało wie o skali zagrożenia, by się go bać, i to właśnie najbardziej mnie przeraża. Własną rolę upatruję w wykorzystaniu swojej bezpośredniej znajomości mroczniejszych aspektów naszej historii, by upewnić się, że mój naród nie powtórzy błędów przeszłości. Siergiej opowiedział więcej szczegółów ze swojej podróży do Stanów Zjednoczonych, ale sprawiał wrażenie rozkojarzonego. Od lunchu jego czoło coraz gęściej pokrywał pot. Cathy spojrzała na Jacka wyczekująco. – Siergiej, mam do ciebie prośbę – powiedział Ryan. – Oczywiście, Iwanie Emmetowiczu. – Chcę, by ktoś cię obejrzał, by upewnić się, że wszystko z tobą w porządku. – Dziękuję, ale nie trzeba. – Pomyśl, jak będzie to wyglądało w mediach, jeśli były zwierzchnik SWR zatruje się nieświeżym mięsem podczas wizyty w Stanach? Agenci Secret Service rozstawieni przy ścianach pokoju cicho zachichotali, ale Siergiej tylko nieznacznie się uśmiechnął. Zaniepokoiło to Jacka – jego przyjaciel zawsze lubił się pośmiać. Fakt, że nie był w stanie podchwycić żartu, tylko upewnił Ryana, że Maura, osobista lekarka prezydenta, powinna go obejrzeć. Ryan miał właśnie dobitniej wyrazić tę opinię, ale przerwał mu szef sztabu prezydenta, Arnie Van Damm, który nagle zajrzał do pokoju przez drzwi od korytarza. Ryan zdziwił się, widząc go – za dnia Van Damm nie zwykł opuszczać swojego biura w zachodnim skrzydle Białego Domu. Musiało się stać coś ważnego. Jego ciekawość na chwilę poskromił protokół – Ryan musiał przedstawić Gołowkę Van Dammowi. Rosjanin podniósł się, by uścisnąć dłoń szefa sztabu prezydenta, po czym opadł na swoje miejsce naprzeciwko Cathy. – Panie prezydencie, czy mogę zabrać panu chwilę? – Dobra. Przepraszam, Siergiej, muszę wyjść na parę minut, ale to wcale nie znaczy, że ci się upiekło. Siergiej tylko uśmiechnął się i skinął głową. Ryan wyszedł za Arniem do holu centralnego, a potem jeszcze dalej, do korytarza zachodniego. Czekała tam na niego Mary Pat Foley. O cokolwiek by chodziło, Jack wiedział, że Mary Pat też dopiero się o tym dowiedziała – zaledwie dziesięć minut temu towarzyszyła mu podczas lunchu, a wówczas nie sprawiała wrażenia, jakby działo się coś szczególnie ważnego. – O co chodzi? – Wiadomości z Rosji – odpowiedziała Mary Pat. – Trzydzieści minut temu dyrektor SWR Stan Biriukow zginął w ataku bombowym w centrum Moskwy, o niecałą milę od Kremla. – Tylko tego brakowało. – Ryan zacisnął szczęki. – Szkoda faceta. Był rosyjskim szpiegiem, ale zawsze grał czysto. Ryan podzielał tę opinię. Nie znał Biriukowa osobiście, ale wiedział, że Rosjanin odegrał

kluczową rolę w uwolnieniu Johna Clarka, przyjaciela Jacka, z rąk prześladowców w Moskwie ponad rok wcześniej. Następnie, już całkiem niedawno, potajemnie wsparł agentów Kampusu, gdy ci chcieli przemycić Clarka do Chin. Wśród szefów służb wywiadowczych Rosji Stan Biriukow jawił się prezydentowi jako kandydat na świętego. – Czy wchodzi w grę, że mógł to być przypadkowy akt terroryzmu, a nie zaplanowane zabójstwo? – spytał. – Powiedziałabym, że nie ma takiej możliwości, tyle że mówimy o Moskwie – odparła Foley. – O ile dobrze pamiętam, odkąd Wołodin doszedł do władzy, przeprowadzono tam pięć czy sześć zamachów bombowych. Restauracja, w której nastąpił atak, była popularnym miejscem spotkań „kulturnych”. Nie byłoby nic dziwnego w tym, że została wybrana jako cel ataku ze względu na swoją bogatą klientelę, nie zaś z powodu obecności szefa SWR. – Ale? – spytał Ryan. Pracował z Mary Pat na tyle długo, że samo brzmienie jej głosu podpowiadało mu, co myśli. – Ale… jak wiesz, krążą pogłoski, że zamachy były przygotowane przez FSB. Biriukow nie był pupilkiem Kremla jak dyrektor FSB, Roman Tałanow. Tak po prawdzie, on i Tałanow postrzegani są jako zagorzali przeciwnicy. To znaczy byli tak postrzegani – poprawiła się. Ryan uniósł brwi ze zdziwienia. – Sugerujesz, że szef FSB zlecił zabójstwo szefa SWR? – Nie sugeruję tego, panie prezydencie, po prostu głośno myślę. Taka możliwość wydaje się prowokacją szytą nićmi tak grubymi, że trudno w nią uwierzyć, ale wydarzenia, do jakich dochodzi w Rosji, odkąd Walerij Wołodin objął władzę, mają wymiar co najmniej dramatyczny. Ryan zamyślił się na chwilę. – W porządku. Spotkajmy się za godzinę w Gabinecie Owalnym w pełnym składzie Rady Bezpieczeństwa Narodowego. Spróbuj dowiedzieć się więcej. – Wychodzi na to, że Gołowko jest tu największym przegranym – stwierdziła Mary Pat. – Gdyby dobrze to rozegrał i podpiął się pod Wołodina, gdy ten doszedł do władzy, mógłby po tym wszystkim cierpliwie wyczekiwać oferty pracy. Jak by nie patrzeć, w SWR jest teraz wakat. Czarny humor Mary Pat nie dał rady rozweselić Ryana. – Siergiej nie podjąłby współpracy z Wołodinem nawet pod groźbą śmierci. Ryan skierował się z powrotem do Żółtej Sali Owalnej. Zwykle sprawa tej wagi byłaby wystarczającym powodem przerwania towarzyskiego spotkania, ale Jack uznał, że dobrze byłoby dowiedzieć się, co Gołowko myśli o zaistniałej sytuacji. Gdy tylko wszedł do pokoju, natychmiast zauważył poruszenie. Jeden ze stojących przy ścianie agentów Secret Service ruszył nagle w stronę stolika znajdującego się pośrodku pomieszczenia. Dopiero po chwili Jack dostrzegł, że jego stary przyjaciel leży na plecach na podłodze obok krzesła. Była przy nim Cathy, trzymała jego głowę na rękach. Twarz Gołowki zastygła w grymasie bólu. Cathy spojrzała na Jacka: – Wezwij Maurę. I każ przyprowadzić karetkę. Daj im znać, że pojadą do Szpitala Uniwersyteckiego imienia Jerzego Waszyngtona. Ryan obrócił się na pięcie i wypadł z pokoju. Ludzie z Secret Service nadawali już przez krótkofalówki – zapewne wykonywali rozkaz, który wydała pierwsza dama, ale Jack również postanowił się tym zająć. Siergiej Gołowko opuścił Biały Dom przez wschodnią bramę w karetce pogotowia. Jack i Cathy odprowadzili go do drzwi. Ambulans włączył syrenę dopiero na Connecticut Avenue, by nie wzbudzać zainteresowania dziennikarzy rozlokowanych dookoła rezydencji. Cathy początkowo chciała pojechać z Gołowką, ale zdała sobie sprawę, że dodatkowe

zamieszanie byłoby niepotrzebne – ktoś mógłby ją zauważyć po przyjeździe do szpitala uniwersyteckiego. Centrum prasowe Białego Domu w kilka chwil zapełniłoby się dziennikarzami krzykliwie domagającymi się ujawnienia szczegółów zajścia, które ich najwyraźniej ominęło. Uspokajała ją świadomość, że Gołowce towarzyszyła osobista lekarka Jacka, specjalistka najwyższej klasy. Prezydent Ryan po chwili odłączył się od żony i skierował do zachodniego skrzydła, starając się wymazać ze świadomości szok związany z zasłabnięciem Gołowki, by móc skupić się na czekającym go spotkaniu. Gdy wszedł do właściwej części budynku, natychmiast poinformowano go, że Mary Pat Foley i dyrektor CIA Jay Canfield czekają w przedpokoju i chcieliby zamienić z nim parę słów. Ryan spojrzał na zegarek. Spotkanie miało się zacząć dopiero za pół godziny. – Wprowadź ich – powiedział przez interkom i przysiadł na biurku. Foley i Canfield pospiesznie wkroczyli do pokoju. Mary Pat nie traciła ani chwili. – Panie prezydencie… mamy problem. Jack wstał od biurka. – Jakoś dużo tego jak na jeden dzień, nie sądzicie? Mów, o co chodzi. – Rosyjska telewizja donosi, że policja zlokalizowała i zlikwidowała jakiegoś mężczyznę w moskiewskim mieszkaniu. Mówią, że to on był odpowiedzialny za zamach na restaurację. To obywatel Chorwacji, Dino Kadić. – Dlaczego miałby to być nasz problem? Mary Pat spojrzała na Jaya Canfielda. Canfield skinął głową, po czym zwrócił się do prezydenta. – Kadić… jest… nam znany. – To znaczy? – Kiedyś zaliczał się do aktywów Agencji. Ryan oklapł i znów usiadł na krawędzi biurka. – Był w CIA? – Tylko współpracował. W latach dziewięćdziesiątych działał na Bałkanach. Przez krótki czas należał do jednostki utrzymywanej przez CIA. Członkowie tej jednostki przeszli też nadzorowany przez nas trening. Porzuciliśmy Kadicia, kiedy jego grupa… chyba można tak powiedzieć, zeszła na manowce. – Zbrodnie wojenne? – Najgorsze z możliwych. – Chryste. Czy Rosjanie o tym wiedzą? – Kadić zrobił karierę w półświatku, opowiadając bajki na temat swoich związków z Agencją – odpowiedziała Mary Pat. – Każdemu, kto miał ochotę go wysłuchać, był gotów nagadać tyle, że bez trudu dało się uwierzyć, że zwykł rezydować w narożnym biurze na siódmym piętrze w Langley. Rosjanie na pewno wiedzą, że coś nas z nim łączy. – Świetnie – odparł Jack. – Media w Rosji należą do Wołodina. Ich poranne gazety niewątpliwie wrzucą na jedynkę historię o cynglu CIA mordującym szefa ich służby wywiadu zagranicznego. – Na pewno. Oczywiście wszystkiego się wyprzemy, nawet jeśli to niewiele nam da – powiedział Canfield. Mary Pat zmieniła temat. – Słyszałam o chorobie Gołowki. Czy dojdzie do siebie? Jack wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia. To pewnie zatrucie pokarmowe. Jako doktor historii więcej ci na ten

temat nie powiem. Zawieźli go do szpitala uniwersyteckiego. Był przytomny, ale osłabiony i rozkojarzony. – Czyli nie miałeś okazji powiedzieć mu o Biriukowie? – Nie. – Jack zamyślił się na chwilę. – Przez to, że Gołowko trafił do szpitala, media dowiedzą się, że był w Białym Domu. Musimy się przygotować nie tylko na reakcję na zabójstwo Biriukowa, ale także na rozgłos związany ze sprawą Gołowki. Mary Pat również zauważyła możliwy związek między tymi dwoma zdarzeniami. – Jack Ryan likwiduje głowę rosyjskiego wywiadu zagranicznego i jeszcze tego samego dnia spotyka się z najważniejszym krytykiem Kremla. – Który następnie rzyga podaną mu sałatką – dodał Canfield. – To będzie co najmniej DEFCON dwa – mruknął Jack. W tym momencie do pokoju wszedł Scott Adler, sekretarz stanu. – Scott – zwrócił się do niego Jack – zorganizuj spotkanie z rosyjskim ambasadorem, muszę przekazać mu kondolencje z powodu śmierci Biriukowa. Spojrzenie Adlera wyrażało kompletne zaskoczenie. – Czy to nie przesadna reakcja? – Są pewne szczegóły, które powinieneś poznać – odparł Jack. – Weź lepiej aviomarin, a Jay opowie ci, co napiszą jutro w rosyjskich gazetach. Adler powoli opadł na kanapę. – Cudownie.

10 Samotna postać kroczyła zamaszyście przez londyńską noc po ulicach Kensington. Mężczyzna odziany był w czarną bluzę z kapturem i czarne, bawełniane spodnie, przez co kompletnie znikał w ciemnościach pomiędzy kolejnymi latarniami. Nawet gdy wchodził w ich światło, jego twarz pozostawała w ukryciu, schowana pod brodą i wąsami. Szedł z pochyloną głową, a torba, którą niósł na plecach, kiwała się w rytm ciężkich kroków. Widać było, że ma jasno nakreślony cel, ale dwie kobiety w średnim wieku, które wyszły właśnie z metra, by wrócić do domu, nie były w stanie stwierdzić, jakie ma zamiary. Gdy zobaczyły na swej drodze owego mężczyznę, przeszły na drugą stronę opustoszałej jezdni – tak na wszelki wypadek. Jack Ryan junior widział, jak przechodziły przez ulicę. Był przekonany, że zrobiły to, by uniknąć spotkania z nim, i uśmiechnął się pod wąsem. Choć nie kręciło go straszenie Bogu ducha winnych przechodniów, ich reakcja dowodziła skuteczności środków, po jakie sięgnął, by zmienić wygląd. Była to drastyczna przemiana. Miał teraz obfitą brodę. Przyciął również włosy krócej niż kiedykolwiek. Wybierając się do pracy w biurze firmy Castor & Boyle Analizy Ryzyka, wdziewał pięknie uszyte garnitury ze sklepu na Jermyn Street, tuż przy Piccadilly Circus, ale poza biurem zakładał dżinsy i bluzę lub dresy. Kilka lat poświęcił na naukę sztuk walki, teraz jednak zaczął codziennie chodzić na siłownię przy Earl’s Court Road. Trafiał tam zwykle późnym wieczorem, jak dziś. Skupiał się na dźwiganiu ciężarów – chciał nabrać trochę masy. Osiem tygodni solidnego wyciskania i dieta wysokobiałkowa pozwoliły mu przybrać na wadze niemal pięć kilogramów. Większość z nich poszła w klatkę piersiową, plecy, ramiona i ręce, co sprawiło, że zmienił się jego sposób chodzenia. Jego krok zrobił się nieco dłuższy, a stopy zaczął stawiać szerzej. Wiedza na temat technik zwiadu pozwalała mu ocenić, że były to zmiany na lepsze. Od ponad miesiąca nie rozpoznała go żadna nieznajoma osoba. Dziś był pewien, że nawet spora część jego znajomych ze Stanów byłaby skłonna ominąć go szerokim łukiem, bo wydałby im się kimś całkowicie obcym. Lubił to poczucie anonimowości, nawet jeśli przyszło mu za nie płacić koniecznością wysłuchiwania żartów znajomych z biura, kpiących z jego twardego reżimu treningowego i nowego zarostu. Oprócz wspomnianych zajęć dodatkowych Ryan poświęcał ponad pięćdziesiąt godzin tygodniowo pracy zawodowej. Przydzielono go do sprawy klienta o nazwisku Malcolm Galbraith. Był to szkocki miliarder działający w przemyśle naftowym i gazowym, właściciel wielu firm na całym świecie, w tym sporego koncernu zajmującego się eksploracją złóż gazu ziemnego na wschodniej Syberii. Wraz z kilkoma innymi prywatnymi inwestorami wyłożył miliardy na budowę od zera firmy Galbraith Rossiya Energy. Eksploracja i wiercenie w surowym syberyjskim klimacie zajęły dekadę, ale przedsięwzięcie właśnie zaczęło przynosić zyski. Jednak w ciągu roku od uzyskania rentowności, bez jakiegokolwiek ostrzeżenia, koncern został postawiony przed sądem we Władywostoku pod zarzutem uchylania się od płacenia podatków. Zanim Galbraith zdążył wsiąść na pokład samolotu, by polecieć do Rosji i wyjaśnić całą sprawę, rosyjskie ministerstwo skarbu nakazało spieniężenie własności całej firmy celem odzyskania należnych świadczeń. Naprędce zdecydowano, że nieruchomości oraz wyposażenie kapitałowe zostaną natychmiast sprzedane za śmiesznie niskie kwoty. W ten sposób wartość akcji spółki posiadanych przez Galbraitha i innych zagranicznych udziałowców spadła niemal do zera.

Ostatecznym odbiorcą dóbr należących do spółki okazał się Gazprom, koncern gazowniczy będący własnością państwa i najpotężniejszy gracz na krajowym rynku. Koszt transakcji wyniósł niecałe dziesięć procent wartości aktywów firmy Galbraitha. Przy tym Gazprom nie wydał złamanego rubla na badania i rozwój w czasach, gdy spółka współzarządzana przez Szkota nie przynosiła jeszcze finansowych korzyści. Gigant natychmiast usunął nazwisko Galbraitha z nazwy firmy. W ciągu kilku dni Rossiya Energy kontynuowała działalność jakby nigdy nic. Cała sprawa na kilometr śmierdziała ordynarną kradzieżą. Państwo rosyjskie bezwstydnie i bezprawnie zagarnęło prywatną spółkę, gdy tylko zagraniczni biznesmeni włożyli w nią wystarczająco dużo pieniędzy, by inwestycja zaczęła się zwracać. Malcolm Galbraith zatrudnił specjalistów z Castor & Boyle, by przekopali się przez bagno nieuczciwych kombinacji związanych z przejęciem. Liczył, że uda im się odkryć dowody na przestępczy charakter machinacji, co otworzyłoby mu drogę do sądowej walki o pokrycie przynajmniej części ogromnych strat, jakie poniósł. Nie miał oczywiście na myśli rosyjskich sądów. Wszyscy zainteresowani wiedzieli, że nie ma sensu dochodzić w nich swoich praw. Gazprom miał jednak udziały – większościowe i cząstkowe – w firmach na całym świecie. Gdyby Castor & Boyle dali radę znaleźć bezpośrednie powiązania między którąkolwiek z tych spółek spoza Rosji a przejęciem kontroli nad firmą Szkota przez giganta gazowego, sąd w kraju innym niż Rosja mógłby przyznać Malcolmowi Galbraithowi prawo do odszkodowania. Jack był w samym środku tej skomplikowanej, lecz fascynującej sprawy, jak i wielu innych, bardziej przyziemnych fuzji, nabytków i analiz rynku, czyli wszystkich tych sytuacji, w których potrzebny był rzetelny wywiad biznesowy. Jack Ryan junior dopiero co wrócił do domu w Lexham Gardens i zrzucił z siebie sportowe ciuchy. Miał właśnie wskoczyć pod prysznic, gdy nagle zadzwonił telefon. – Halo? – Cześć, staruszku. Pewnie obudziłem cię z upiększającej drzemki? Ryan rozpoznał głos Sandy’ego Lamonta, swojego przełożonego z Castor & Boyle. – Czy coś się stało? – zapytał. – Nie miałeś jeszcze okazji obejrzeć wiadomości? – A co ciekawego się wydarzyło? – Nie tyle ciekawego, co cholernie nieprzyjemnego. Dziś wieczorem zginął Tony Haldane. Jack tylko słyszał o Haldanie i mógł co najwyżej pomarzyć o dostąpieniu zaszczytu spotkania ze sławnym finansistą, choć należący do Anglika biurowiec znajdował się ledwie kilka ulic od miejsca pracy Jacka. – O kurczę. Jak to „zginął”? – Wygląda to na zamach terrorystyczny. Ktoś wysadził restaurację w Moskwie. Na miejscu był też szef rosyjskiej służby bezpieczeństwa zagranicznego. On też odwalił kitę. Wydaje się, że Tony miał nieszczęście jeść w miejscu, w którym zwykł bywać ktoś z upływającym terminem ważności. Biedaczysko! Jack w mig pojął, że Sandy zadzwonił do niego ze względu na daleko posunięte konsekwencje, jakie musiał przynieść zgon jednego z najskuteczniejszych menedżerów funduszy międzynarodowych w londyńskim City – zgon, do którego w dodatku doszło w Rosji. W tym momencie umysł Jacka był jednak daleko od City, a konkretnie w okolicy Waszyngtonu. Myślał o Kampusie i wpływie, jaki zabójstwo jednego z dwóch szefów rosyjskiego wywiadu musiało wywrzeć na przebieg działań operacyjnych organizacji. Być może nawet oddział operacyjny wskoczyłby na wyższy bieg.

– To okropne – odpowiedział Sandy’emu. – Okropne dla Haldane’a – zgodził się Sandy. – Niespecjalnie okropne dla nas, jeśli pomyśleć o jego klientach, których możemy teraz przejąć. Bez Haldane’a u steru na tym okręcie prędko zaroi się od zaniepokojonych inwestorów. Wyciągną pieniądze z jego funduszu i zaczną rozglądać się za nowym miejscem, w którym mogliby je złożyć. Castor & Boyle przyda im się, by ocenić wartość potencjalnych inwestycji. – No, no, Sandy – powiedział Jack. – Powiało chłodem. – To jest chłodna ocena. I chodzi o konkretne pieniądze. Taki właśnie jest świat. – Rozumiem – powiedział Ryan. – Ale w tej chwili jestem zawalony. Jutro przez cały dzień mam telekonferencje ze śledczymi z Moskwy, Cypru, Liechtensteinu i Kajmanów. Lamont przez chwilę tylko oddychał w słuchawkę. – Myślałem, że jesteś ostrym zawodnikiem – zagadnął po chwili. – Staram się takim być. – Wiesz, Jack, sprawa Galbraitha jest wyjątkowo skomplikowana. Wydaje się coraz bardziej oczywiste, że zaangażowane w nią były wysoko postawione typy z ministerstwa skarbu. Z doświadczenia wiem, że sprawy tego rodzaju nigdy nie przynoszą klientom oczekiwanych korzyści. – Sugerujesz, że mam ją olać? – spytał Ryan. – Nie, nie, nic z tych rzeczy. Po prostu zachęcam cię, byś się nie przemęczał. Wynająłeś śledczych w pięciu krajach, na dobre wciągnąłeś w sprawę nasz wydział prawny, wydział księgowości, wydział tłumaczeń… – Galbraitha na to stać – odpowiedział Jack. – Przecież nie płacimy za to sami. – Prawda, ale nie chodzi nam o to, żeby cały personel oddelegować do jednej sprawy. Chcemy nowych spraw, nowych możliwości, bo to tam znajdują się prawdziwe pieniądze. – Co chcesz przez to powiedzieć, Sandy? – Po prostu cię ostrzegam. Też byłem kiedyś młody i głodny sukcesu. Chciałem naprawić ten popaprany system, naświetlając wszystkie brudne gierki rosyjskich kombinatorów. Chciałem coś zmienić. Tylko że ten system taki już jest. Nie pobijesz cholernego Kremla. Przy takim natężeniu pracy wypalisz się na własne życzenie, a kiedy twoje starania nic nie dadzą, zostanie ci tylko piekielna frustracja. Zamilkł. Ryan miał wrażenie, że Lamont bardzo starannie dobiera słowa. – Nie ładuj całej amunicji w ten jeden cel. To przegrana sprawa. Poświęć odrobinę swojego instynktu zabójcy, by pozyskać dla nas nowych klientów. To stamtąd biorą się nasze pieniądze. Jack lubił Sandy’ego Lamonta. Był inteligentny i zabawny i choć pracowali razem ledwie od kilku miesięcy, czterdziestoletni Anglik wziął młodego Amerykanina pod swoje skrzydła, traktując go niemal jak młodszego brata. Działali w branży słynącej z bezwzględności. Oczywiście nikt tu nikomu nie podrzynał gardła, ale odziani ze smakiem państwo bywający w City bezustannie uganiali się za kolejnymi okazjami, a własnego stanu posiadania bronili z niesłychaną zaciekłością. Mając w pamięci boje na śmierć i życie, jakie były jego udziałem w ostatnich kilku latach, Jack nie mógł odpędzić myśli, że przynajmniej część tej złości i ekscytacji, jaką wkładali w pościg za kolejnym dolarem czy funtem, jenem czy rublem, dałaby się wykorzystać do lepszych celów. Marzył mu się powrót do chłopaków, chciał usiąść z nimi na werandzie domu Clarka z piwem w ręku i roztrząsać metody uzyskania dokładniejszych informacji na temat wydarzeń, jakie rozegrały się tego wieczora w Moskwie. Poczucie braterstwa, którego zaznał w Kampusie, stało się dla niego tak normalne, że nie przypuszczał nawet, jak bardzo będzie mu go brakować.

Siedząc samotnie z dala od domu, mógł tylko wyobrażać sobie, co kombinują pozostali członkowie oddziału w swojej amerykańskiej siedzibie. Czuł się tak, jakby porzucili go wszyscy najbliżsi, jakby w tę londyńską noc dla nikogo się nie liczył, nawet jeśli po drugiej stronie drutu telefonicznego wciąż siedział jego kolega. „Otrząśnij się, Jack, pomyślał. Sam się pisałeś na tę robotę i wiesz, że musisz ją wykonać”. – Jesteś tam jeszcze, stary? – Tak, Sandy, jestem. Będę u ciebie z samego rana. Od razu zabierzemy się za planowanie, jak podejść klientów Haldane’a. – Lubię, gdy tak do mnie mówisz. Instynkt zabójcy. Do zobaczenia. – Lamont odłożył słuchawkę. Jack wszedł pod prysznic. „Instynkt zabójcy. Jakbyś zgadł, Sandy”.

11 Biały Dom zwykło się określać mianem „domu narodu”. W ostatniej dekadzie żaden Amerykanin nie spędził w nim jednak więcej czasu niż Ryanowie. Mimo to, choć druga i ostatnia kadencja prezydenta Jacka Ryana zaczęła się niemal dwa lata temu, wciąż czuł się w tym budynku człowiekiem z zewnątrz. Jego prawdziwy dom był w stanie Maryland. Dla Ryana Biały Dom stanowił tymczasowy przystanek i choć nie ukrywał, że praca na stanowisku prezydenta Stanów Zjednoczonych sprawiała mu wielką przyjemność, nie zdobyłby się na to, by odmówić, gdyby ktoś pozwolił mu ostatecznie przejść na emeryturę i osiąść na resztę życia u brzegów zatoki Chesapeake. Na godzinę przed pójściem do łóżka, po spędzeniu całego wieczoru na intensywnej pracy w Gabinecie Owalnym, Ryan przeszedł przez część mieszkalną Białego Domu. Wraz z Cathy udali się do prywatnego gabinetu Jacka, skąd zadzwonili do Szpitala Uniwersyteckiego im. Jerzego Waszyngtona, by sprawdzić, jak się miewa Siergiej Gołowko. Nie dowiedzieli się niczego nowego: seria badań, którym go poddano, jeszcze się nie zakończyła, a Rosjanin wciąż był osłabiony. Miał niskie ciśnienie krwi i całą litanię dolegliwości gastrycznych i endokrynologicznych. Przeniesiono go na oddział intensywnej terapii, by postawić dokładną diagnozę. Przez cały czas był przytomny i świadomy, choć wyraźnie nie czuł się najlepiej. Jack i Cathy podziękowali lekarzom za ich starania. Jack usiłował zachować dobry humor, by móc towarzyszyć Cathy podczas conocnej rundki układania dzieci do snu. Wieczory w Białym Domu nie różniły się znacząco od tych w zwykłych amerykańskich domach rodzin z dziećmi. Tak jak w każdym z nich, powtarzany co wieczór trud przymuszania dzieci do mycia zębów i wkładania piżam czasem był mniejszy, a czasem znacząco wzrastał. Para prezydencka najpierw poszła do pokoju Kyle’a Daniela, by powiedzieć mu dobranoc. Kyle zajmował zachodnią sypialnię, którą na jego potrzeby urządzono jak sypialnie większości amerykańskich chłopców. W pokoju stały skrzynie z zabawkami wypełnione po brzegi torami od mechanicznej kolejki, figurkami żołnierzy, puzzlami i grami planszowymi. Prześcieradło i zasłonki ozdobione były godłem NASA oraz rysunkami planet, satelitów i astronautów unoszących się w czarnym morzu rojącym się od gwiazd. Pokój nie należał do największych, ale był zdecydowanie okazalszy i wspanialszy niż sypialnia przeciętnego ośmiolatka. Należał do Johna F. Kennedy’ego juniora w jego dziecięcych latach, Ronald Reagan przerobił go zaś na prywatną siłownię. W pokoju Kyle’a nie panował przesadny porządek, co wynikało głównie z tego, że Cathy i Jack kazali obojgu swoim młodszym dzieciom samodzielnie dbać o ład w swoim otoczeniu. Jack bezustannie przypominał tej dwójce, że obstawa ludzi gotowych przybyć na każde skinienie nie będzie im towarzyszyła przez całe życie, nie miało więc sensu przyzwyczajać się do ich obecności czy polegać na ich pomocy. Wyrzucanie klocków lego, kolejek, samochodzików i innych drobnych przedmiotów z pudła na zabawki oraz pozostawianie ich na podłodze w całym pokoju Kyle miał we krwi. Choć Ryanowie wyraźnie powiedzieli obsłudze rezydencji, że chcą, by ich dzieci miały w ciągu dnia wystarczająco dużo zajęć domowych, tak, żeby zdołały wykształcić w sobie szacunek dla codziennych obowiązków, Jack niejednokrotnie przyłapywał w pokoju syna agentów Secret Service zbierających po nim zabawki i wkładających je z powrotem do pudełka lub odstawiających na właściwe miejsce na półce. Za każdym razem prezydent długo wpatrywał się w umundurowanego winowajcę i za każdym razem zmieszany agent na poczekaniu wymyślał

wymówkę, zwykle dowodząc, że musiał posprzątać bałagan z przyczyn operacyjnych, bo mógłby potrzebować szybko przebiec pokój, by dostać się do Kyle’a. Kilkunastocentymetrowa ciężarówka straży pożarnej z klocków lego występowała w takich chwilach jako przeszkoda uniemożliwiająca wykonanie zadania. Na takie wyjaśnienia Jack odpowiadał zwykle ironicznym uśmiechem i kiwnięciem głową. Gdy tylko udało im się ułożyć Kyle’a do snu, Jack i Cathy wrócili korytarzem, by zajrzeć do Katie. Zajmowała wschodnią sypialnię, dawniej służącą jako gabinet Nancy Reagan i sypialnia Caroline Kennedy oraz „pierwszych dzieci” – Tricii Nixon, Susan Ford i Amy Carter. Od razu rzucało się w oczy, że Katie bardziej od Kyle’a dba o porządek w swoim pokoju, co wynikało przede wszystkim z różnicy wieku między dziećmi – jej brat miał dopiero osiem lat, ona zaś dziesięć. Przy ścianie naprzeciwko wejścia stał bardzo precyzyjnie wykonany, wysoki domek dla lalek, replika Białego Domu. Wraz z łóżkiem z lawendowym baldachimem stanowiły dominujące elementy w pokoju. Na stole znajdowało się zdjęcie szeroko uśmiechniętej Katie obok Marcelli Hilton, agentki Secret Service, która zginęła, ratując życie młodszej prezydenckiej córki podczas próby porwania. Katie zdążyła już zapomnieć o bohaterskiej agentce, ale rodzice dziewczynki, chcąc upamiętnić Marcellę, zachowali jej zdjęcie w rezydencji. Liczyli też, że przyszli lokatorzy Białego Domu uszanują ten gest, podkreślający wagę pracy agentów Secret Service. Gdy ich dzieci znalazły się już w łóżkach, Jack i Cathy udali się do swojej sypialni. Wspięli się na małżeńskie łoże i sięgnęli po lekturę. Ona chwyciła ostatni numer „Amerykańskiego Magazynu Okulistycznego”, jej małżonek zaś nowo wydaną książkę o londyńskim traktacie morskim z 1930 roku. Czytali w milczeniu przez pół godziny, po czym zgasili światło i ucałowali się na dobranoc. Zdążyli przespać ledwie kilka minut, gdy nagle Jacka zbudził dźwięk otwieranych drzwi. Prezydent podniósł się szybko – jako głowa państwa przywykł do przedwczesnych pobudek na tyle, że zupełnie nie dziwiło go wtargnięcie grupy mężczyzn do jego sypialni w środku nocy. Zazwyczaj w takich sytuacjach udawał się z oficerem straży nocnej do korytarza zachodniego, by nie budzić Cathy rozmową. Jednak gdy tylko opuścił stopy na podłogę i sięgnął po okulary, w pokoju rozbłysnęło światło. Coś takiego nigdy się jeszcze nie zdarzyło. Zaskoczony i wytrącony z równowagi Jack włożył okulary na nos. Jego oczom ukazał się agent Secret Service Joe O’Hearn prędkim krokiem zmierzający w kierunku łóżka pary prezydenckiej. – O co chodzi? – spytał Jack głosem zdradzającym zaniepokojenie. – Przykro mi, panie prezydencie, otrzymaliśmy pilne rozkazy. Musimy przenieść was do zachodniego skrzydła. – Do zachodniego skrzydła?! – Jackowi wydało się to kompletnie bez sensu, ale mimo to szybko wstał i ruszył przed siebie, nie próbując nawet wypytać O’Hearna, o jakie zagrożenie chodzi. Jack szanował pracę agentów Secret Service i zdawał sobie sprawę, że nie przysłuży się im, zachowując się w sytuacji kryzysowej jak kłótliwy palant. Jedno pytanie musiał jednak zadać. – Dzieci? – Mamy je – uspokoił prezydenta O’Hearn. Jack chwycił szlafrok i odwrócił się do Cathy, która tymczasem podniosła się z łóżka i zaczęła się ubierać. Choć jej umysł w widoczny sposób walczył z przytłaczającą potrzebą snu, czym prędzej wypadła przez drzwi za O’Hearnem i swoim mężem. Dzieci czekały w korytarzu z przydzielonymi im agentami. Gdy rodzina Ryanów była już w komplecie, opiekunowie poprowadzili ich sprawnie i spokojnie w dół schodów.

– Wychodzę z Szermierzem, Skalpelem, Skakanką i Smykiem. Szacowany czas przybycia za trzy minuty – powiedział O’Hearn do słuchawki komunikatora. Po minucie czworo Ryanów wyprowadzono na zewnątrz i pokierowano wzdłuż kolumnady zachodniej. Dzieci marudziły sennie, prowadzone za rękę przez rodziców, ale Jack doskonale wiedział, że już za chwilę Katie zmieni się w prawdziwego inkwizytora i zacznie się domagać wyjaśnień. Miał nadzieję, że pozna kilka istotnych odpowiedzi, zanim stanie się obiektem ataku niezliczonymi znakami zapytania. Otaczało go teraz sześcioro agentów Secret Service. Ryan nie dostrzegł w rękach członków obstawy pistoletów, nikt też nie pokrzykiwał ani nie popędzał gromadki. Jednocześnie cała grupa opiekunów zachowywała się tak, jakby prezydentowi i jego rodzinie groziło jakieś realne niebezpieczeństwo, przed którym należało natychmiast wszystkich ochronić. O’Hearn porozumiał się z kimś za pomocą nadajnika, pospiesznie prowadząc podopiecznych dalej. – Umieścimy was chwilowo w Gabinecie Owalnym – powiedział Ryanowi. Jack spojrzał na O’Hearna, nie zatrzymując się. – Nie rozumiem, Joe. Co to ma być, u licha, za zagrożenie, jeśli uciekamy przed nim z sypialni do pokoju oddalonego o nie więcej niż jakieś 20 metrów?! – Nie jestem pewien, panie prezydencie, ale powiedziano mi, że muszę was wyprowadzić z rezydencji. – A co z Sally i juniorem? – Nie rozumiejąc charakteru zagrożenia, Ryan całkiem rozsądnie pomyślał, że mogło ono dotyczyć także jego pozostałych dzieci. O’Hearn nie był w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Ewidentnie reagował na informacje, które otrzymał zaledwie kilka sekund wcześniej. Nie miał zielonego pojęcia, co się właściwie działo – po prostu zgodnie z rozkazem wyprowadził swoich podopiecznych z rezydencji. Gdy tylko Jack znalazł się w Gabinecie Owalnym, ruszył prosto do biurka i chwycił za słuchawkę. Właśnie zabrał się do wykręcania numeru Arniego Van Damma, gdy szef sztabu prezydenta wszedł do pokoju od strony swojego gabinetu. Było widać, że pracował do późna. Nie miał na sobie krawata, a rękawy koszuli miał podwinięte do łokci. Dał znać Jackowi i O’Hearnowi, że muszą porozmawiać na osobności, po czym wyprowadził ich na korytarz, z dala od dzieci. – Cathy, nie dołączyłabyś do nas? – zapytał. Propozycja zdziwiła zarówno ją, jak i Jacka. Mimo to pierwsza dama bez wahania nakazała Katie i Kyle’owi poczekać w towarzystwie agentów Secret Service. – O co chodzi? – spytał Van Damma Jack. – Jednostka Secret Service w Białym Domu odebrała właśnie telefon ze Szpitala Uniwersyteckiego im. Jerzego Waszyngtona – odparł Arnie. – Są już wyniki testów Siergieja Gołowki. Padł ofiarą napromieniowania. – Napromieniowania?! – Tak. Wątpliwe, by Biały Dom uległ poważniejszemu skażeniu materiałem, który wywołał dolegliwości Gołowki, ale na wszelki wypadek zalecili, byście wraz z rodziną wyprowadzili się na jakiś czas z rezydencji. Jack kompletnie zbladł. – O Boże! Cathy, trzymałaś go w ramionach! Choć doktor Ryan była wstrząśnięta tym, co przed chwilą usłyszała, nie martwiła się o własne zdrowie. Obawy męża odpędziła prędkim ruchem ręki. – To tak nie działa. Nie wątpię, że będą chcieli mnie przebadać, ale nic mi nie będzie. – Skąd ta pewność?

– Siergiej na pewno nie miał tego na całej powierzchni ciała. Nie sprawiał najlepszego wrażenia, teraz rozumiem dlaczego. Ale tak nie wygląda człowiek, który zatruł się jedzeniem albo promieniami Roentgena. Zdradzał typowe objawy wchłonięcia dużej ilości radioaktywnego izotopu. Ktoś go otruł. – Cathy odwróciła się do Arniego. – Polon? – No… nie mam pojęcia. W szpitalu wciąż sprawdzają, o co chodzi. – Wykryją u niego polon. – Cathy była całkowicie przekonana. Spojrzała na Jacka. – Przykro mi, Jack. Jeśli dawka była na tyle duża, by doprowadzić go do stanu, w jakim był dzisiaj, to jest to dawka śmiertelna. Na tę truciznę nie ma antidotum. Ryan zwrócił się do O’Hearna. – Chcę, żeby wszyscy natychmiast opuścili rezydencję! Wszyscy kucharze, służący, ochroniarze oraz porządkowi! – Ewakuacja trwa, panie prezydencie – odpowiedział Joe O’Hearn. – Nikt spośród osób zaangażowanych w usuwanie skutków skażenia nie powinien mieć wstępu do rezydencji bez kombinezonu ochronnego trzeciej kategorii – dodała Cathy. – Konieczne są wszelkie środki bezpieczeństwa. Na pewno odkryją wysokie stężenie izotopu, więc pewnie będą musieli odkazić sztućce, których używał, i szklankę, z której pił, ale raczej nic poza tym. – Zamyśliła się na chwilę. – Może trzeba będzie także odkazić łazienkę. Jack nie podzielał pewności siebie swojej żony, ale jego najważniejszym zadaniem było pamiętanie o politycznych implikacjach przykrego zdarzenia. – W rezydencji mogą robić, co tylko uważają za stosowne, ale niech to nie wpływa na działanie administracji – powiedział Arniemu. – Tutaj pracujemy jak zwykle, tak? – Jack, chyba powinniśmy chwilę się zastanowić nad sytuacją – odparł Arnie. – Może to nie Gołowko był celem. Może miał być tylko narzędziem. – Co masz na myśli? – To mogła być próba zamachu na ciebie i twoją rodzinę. Mówiąc dosadniej: próba skrócenia rządu USA o głowę. – Nie sądzę, Arnie – odparła Cathy. Zwróciła się do O’Hearna: – Na pewno powinniście przebadać Jacka na wszelki wypadek, ale jestem przekonana, że ten, kto miał dostęp do polonu i dogodną sposobność otrucia Siergieja, odrobił pracę domową. Kontakt, jaki Jack miał z Siergiejem, nie był wystarczająco intensywny, by mogło mu grozić napromieniowanie – wyjaśniła, po czym zamyśliła się na chwilę. Wreszcie dorzuciła: – Scenariusz, w myśl którego to Jack był celem tego ataku, możemy z miejsca wykluczyć. W tym wypadku prezydent Ryan całkowicie ufał ocenie swojej żony, skupił się zatem na szerszym kontekście wydarzenia. – Tej sytuacji nie damy rady ukryć. Zwłaszcza jeśli będę musiał pojechać do szpitala, by poddać się badaniu. O ile to możliwe, musimy być o krok przed mediami. – Powszechnie znany rosyjski dysydent ulega zatruciu, prawdopodobnie już podczas pobytu w Stanach, i naraża Biały Dom na skażenie… Takiej informacji nie da się dobrze sprzedać, Jack – stwierdził Van Damm. – Bez jaj. – Ryan westchnął. – Przepraszam, Arnie. Robisz to, co do ciebie należy. Musimy wziąć byka za rogi. To jedyna właściwa metoda. Jack i Cathy wrócili do Gabinetu Owalnego i posiedzieli przez kilka minut z dziećmi, zapewniając je, że wszystko będzie dobrze. Cathy wyjaśniła im, że ich gość się rozchorował i trzeba bardzo ostrożnie wyczyścić miejsca, w których przebywał podczas wizyty, ale nie ma żadnych powodów do niepokoju. Kyle kupił to wyjaśnienie, gdy tylko stało się jasne, że ojciec pozwoli mu spać na kanapie w swoim gabinecie, ale Katie była na tyle duża i bystra, by wyraźnie okazać swoje niedowierzanie. Po paru kolejnych minutach szczerych wyjaśnień Cathy udało się

jednak przekonać córkę, że rodzinie nic nie zagraża. Kilka chwil później Cathy usiadła przy biurku w Gabinecie Owalnym i zaczęła dzwonić do lekarzy zajmujących się Gołowką w szpitalu uniwersyteckim, prosząc ich o szczegółowy raport na temat Rosjanina – informacje, których Van Damm nie byłby w stanie zrozumieć. Choć był wybitnym szefem sztabu, jego wykształcenie medyczne pozostawiało niewątpliwie wiele do życzenia. Następnie wyrwała ze snu kolegów z uniwersytetu Johnsa Hopkinsa, ekspertów w dziedzinie medycyny nuklearnej i choroby popromiennej. Gdy już upewniła się, że zachowają rozmowę w tajemnicy, poprosiła ich o opinię w sprawie Gołowki. Ryan oddał ster w ręce żony. Wiedział, że powinien być wdzięczny losowi, że może liczyć na wsparcie takiego eksperta już na samym początku kryzysu – to pozwoliło mu skupić się na tym, czym musiał zająć się sam. Poszedł do biura Arniego i omówił z nim polityczne konsekwencje sytuacji Gołowki. Jeśli fakty dotyczące sprawy wyciekną do mediów, sam prezydent będzie potrzebował solidnego politycznego odkażenia. Wraz z Van Dammem zwołał spotkanie zespołu bezpieczeństwa narodowego, zaznaczając, że ma się ono odbyć najszybciej, jak to tylko możliwe. Godziny pracy zachodniego skrzydła Białego Domu zdążyły się już co prawda zakończyć, ale panowie zamówili kawę do sali gabinetu w oczekiwaniu na spotkanie zaplanowane na środek nocy. Jack wkroczył do pogrążonej w półmroku sali. Parę minut później dołączyła do niego Cathy. Usiedli przy długim stole. – Co powiedzieli ci ludzie ze szpitala uniwersyteckiego? – spytał Jack. – Źle z nim – odpowiedziała Cathy. – Podejrzewają wysokie stężenie polonu-210. – Dlaczego potwierdzają to dopiero teraz? – Szpital nie sprawdził tego od razu po przybyciu Siergieja. Takie zatrucie jest rzadkością, więc badanie pod tym kątem nie należy do żadnego zestawu rutynowych badań toksykologicznych. – Jak silne jest skażenie? Cathy westchnęła. Przekazywanie złych wiadomości nie było ulubioną częścią jej pracy, choć miała w tej dziedzinie spore doświadczenie. Niekiedy przykre wieści trzeba było solidnie osładzać. W rozmowie z Jackiem nie musiała się tym jednak przejmować – wiedziała, że woli otrzymać fakty w możliwie najczystszej postaci. – Pozwól, że wyjaśnię to w ten sposób – powiedziała. – Jeśli jego zwłoki nie zostaną poddane kremacji, po śmierci jego kości będą dalej emitowały promieniowanie przez ponad dekadę. – Niewiarygodne. – Pod względem stosunku masy do efektów polon-210 jest dwieście pięćdziesiąt tysięcy razy mocniejszy od cyjanku. Wchłonięcie porcji o rozmiarze kryształku soli może się skończyć śmiercią nawet dla dobrze zbudowanego, dorosłego mężczyzny. – Myślałem, że w Białym Domu mamy wykrywacze promieniowania? – Polon emituje cząstki alfa. Wykrywacze promieniowania nie wyłapują ich wystarczająco skutecznie. Właśnie dlatego tak łatwo przeszmuglować ten izotop do Stanów. – Cudownie – mruknął Jack. – Na pewno nic ci nie grozi? – Tak. Skutki napromieniowania zależą od wchłoniętej dawki izotopu, a ja nie wchłonęłam żadnej jego ilości. Sam dotknąłeś Gołowki, gdy uścisnąłeś mu dłoń. Oboje zostaniemy przebadani, ale o ile nie przyjęliśmy trucizny doustnie, nic nam nie grozi. – Do diabła, jak to możliwe, że wiesz na ten temat więcej niż ja? Cathy odpowiedziała wzruszeniem ramion. – W pracy codziennie miałam do czynienia z promieniowaniem. Człowiek przyzwyczaja

się traktować je poważnie, ale też uczy się z nim żyć. – Siergiej naprawdę umrze? Cathy ponuro skinęła głową. – Nie wiem, ile podano mu trucizny, ale dawka określa jedynie, jak długo ofiara będzie cierpieć. Dla jego dobra życzę mu, by okazało się, że sprawca podał mu jej naprawdę dużo. Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że nie przeżyje więcej niż kilka dni. Jest mi naprawdę bardzo przykro. Wiem, że był twoim przyjacielem. – To prawda. Znamy się jak łyse konie.

12 Rada bezpieczeństwa narodowego zebrała się w sali Gabinetu Owalnego o 1.00. Na wezwanie prezydenta stawili się Mary Pat Foley, szefowie NSA, CIA i Homeland Security oraz sekretarz stanu, sekretarz obrony i przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów. Prokurator generalny Dan Murray stał dłuższą chwilę przed salą, rozmawiając z podwładnymi wysokiej rangi twarzą w twarz oraz przez telefon. Dołączył do spotkania, gdy właśnie się zaczynało. Na początek Jay Canfield, dyrektor CIA, określił temat przewodni spotkania. – Panie i panowie, nie będę owijał w bawełnę. Jeśli ktokolwiek w tym pokoju bierze pod uwagę możliwość, że Kreml nie jest za to odpowiedzialny, jest bardzo naiwny. Materiał, którego użyto, jest bardzo rzadki. Na świecie co roku produkuje się tylko około stu gramów tego izotopu polonu. Proces produkcji znajduje się pod najściślejszą kontrolą, a istniejące zasoby są bezwzględnie chronione. Innymi słowy, wiemy, gdzie jest nasz polon. – Nie musisz się tak starać, to oczywiste, że odpowiedzialność za ten zamach ponoszą decydenci na Kremlu – odparł prezydent Ryan. – Panie prezydencie, przykro mi to mówić, bo wiem, że chodzi o pańskiego przyjaciela, ale to nie była próba zabójstwa. To było zwyczajne morderstwo. Na razie Siergiej Gołowko jeszcze żyje, ale to tylko kwestia czasu. Jack z powagą skinął głową. – Gołowko był solą w oku Walerija Wołodina – rzuciła Mary Pat Foley, siedząca na lewo od Ryana. – Oczywiście, że to Wołodin jest sprawcą. Tylko czy jesteśmy w stanie to udowodnić? – Musimy przeprowadzić jeszcze kilka testów, ale właściwości chemiczne materiału prędzej czy później doprowadzą nas do konkretnego reaktora nuklearnego – powiedział prokurator generalny Murray. – Pozwolę sobie od razu obstawić, że ten reaktor znajduje się w Rosji. – Skoro tak łatwo go odszukać, czemu nie zabili go w jakiś prostszy sposób? – spytał Scott Adler. – Z tej samej przyczyny, dla której nie zabili go w Londynie – odpowiedziała mu Mary Pat Foley. – Słuchajcie, ja w tym widzę rewanż za Estonię. Zabijają przyjaciela prezydenta w taki sposób, żeby móc jednocześnie obarczyć nas winą. Adler nie był skłonny zaakceptować tego toku rozumowania. – Przecież będziemy w stanie dowieść, że zrobili to Rosjanie. Tym razem zareagował Ryan. – Dowieść komu? Panelowi naukowców? Przeciętny obywatel Rosji czy nawet zwykły mieszkaniec Zachodu, skoro już o tym mowa, nie uwierzy nam na słowo, nawet jeśli stwierdzimy, że to Kreml ponosi za to odpowiedzialność. Nie będą też poświęcać swojego drogocennego czasu na studiowanie niezależnych analiz naukowych, które potwierdzą nasze twierdzenia. – Rosjanie będą się zarzekali, że to spisek wymierzony przeciwko nim – powiedziała Mary Pat. – To śmieszne! – pokręcił głową Adler. Ryan przetarł zmęczone oczy. – Założę się, że siedemdziesiąt, może nawet siedemdziesiąt pięć procent populacji rosyjskiej uwierzy na słowo Wołodinowi. Mieliśmy okazję się o tym przekonać wielokrotnie

w ciągu ostatniego roku: on gra dla własnej widowni. Tak jak inne kraje w tej części świata, Rosja jest zamknięta w przestrzeni informacyjnej zdominowanej przez Kreml. Telewizja rosyjska, w gruncie rzeczy kontrolowana przez państwo, nadaje w całym regionie jak za starych, dobrych czasów. Rosja ma nad nami olbrzymią przewagę, jeśli chodzi o narzucanie publice swojego punktu widzenia na dowolny temat. W oczach większości obywateli dawnego Związku Radzieckiego świat zewnętrzny stanowi zagrożenie. Dotyczy to nawet tych, którzy nie należą do zagorzałych fanów Kremla. Ryan zamilkł na chwilę, po czym znowu przemówił. – Obecny i były szef SWR padli ofiarą ataków dokładnie tego samego dnia. Dzieje się coś bardzo ważnego i jest obowiązkiem wszystkich tu zebranych jak najszybciej odkryć, o co chodzi. Zebranie zakończyło się kilka minut później, ale Dan Murray, Arnie Van Damm i Mary Pat Foley pozostali na sali w towarzystwie prezydenta. – Dan, podczas gdy ty zajmiesz się śledztwem, ja pogadam w cztery oczy z Siergiejem – powiedział do prokuratora generalnego. – Już próbowałem uzyskać od niego zeznanie – odparł Murray. – Nie możesz z nim teraz rozmawiać. Jest na OIOM-ie, w trakcie intensywnej terapii. Nawet jeśli go specjalnie dla ciebie wybudzą, znajduje się pod wpływem leków na tyle silnych, że będzie w stanie co najwyżej się w ciebie wpatrywać. – W interesie bezpieczeństwa narodowego USA leży doprowadzenie go do stanu, w którym będzie mógł się porozumiewać z otoczeniem – nalegał Jack. – Pogadaj z lekarzami, zrób wszystko, żeby się zgodzili. Nie chcę mu tego robić, ale uwierz mi, on to zrozumie. Wie, jak ważne w dobie kryzysu są sprawdzone informacje, a w tej chwili nasze narody znalazły się w ogromnym niebezpieczeństwie. – Słuchaj, Jack – odezwał się Arnie Van Damm. – Może damy radę zorganizować telekonferencję między zachodnim skrzydłem a jego salą na OIOM-ie. Nie chciałbym narażać cię na skaże… – Jadę do szpitala. On jest moim przyjacielem. Chcę porozmawiać z nim twarzą w twarz. Nie obchodzi mnie, że potem będę musiał się odkażać, ani że każą mi założyć pieprzony gumowy kombinezon. Jestem mu dłużny spotkanie twarzą w twarz, zwłaszcza że właśnie zarządziłem, by lekarze wybudzili go i odłączyli od leków uspokajających. – Jeśli będziesz na to nalegał, chciałbym, by był tam też agent od nas i go przesłuchał – rzucił Murray. – Dowiemy się, czy jest w stanie określić, kiedy i jak do tego doszło. – W porządku – powiedział Jack. – Ale twoi ludzie wejdą dopiero, gdy skończę z nim rozmawiać. Musimy złapać zabójcę, ale jeszcze ważniejszy jest szerszy kontekst tej sprawy. Nie chcę, żeby twoi ludzie go wymęczyli, zanim zdążę zamienić z nim słowo. Jack pociągnął łyk kawy. – Chciałbym wierzyć, że znalezienie sprawcy otrucia Gołowki zaprowadzi nas prosto do Wołodina i pozwoli nam sprowadzić go do parteru. Na Zachodzie znajdą się tacy, wąska grupka, których zdołamy przekonać, ale nie o to chodzi. Dan Murray, zdeklarowany obrońca prawa i porządku, podchwycił słowa prezydenta. – Chodzi o to, żeby złapać mordercę. Pracują nad tym moi najlepsi ludzie. Dowiemy się kiedy, gdzie i jak. Odpowiedzi na pytanie „dlaczego?” spodziewałbym się jednak raczej od CIA lub departamentu stanu. Ryan odstawił kubek i zamyślił się nad możliwością pochwycenia zabójcy. – Ktokolwiek to zrobił, pewnie dawno już opuścił Stany. CIA i departament stanu zapewne zaangażują się w akcję przejęcia sprawców. Informuj ich na bieżąco o postępach w śledztwie.

Murray skinął głową. – Tak jest. Po chwili pokręcił głową z niedowierzaniem. – Jak mogło dojść do czegoś takiego? Co u licha stało się z tą całą Rosją? Upłynęło już tyle czasu od zakończenia zimnej wojny. Byłem tam kilka lat temu, pracowałem ramię w ramię z oficjelami z ich Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. – A ja wspierałem przedwcześnie upadłą inicjatywę przyłączenia ich do NATO, pomogłem im w konflikcie z Chinami – odparł Ryan. – Czasy się zmieniają. – Zmieniła się władza i to właśnie sprawiło, że zmieniły się czasy – dorzuciła Mary Pat. – No dobra, słuchajcie, bądźmy w stałym kontakcie. Jack spojrzał na Arniego. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, szef sztabu sam przemówił: – Wiem. Chcesz być osiągalny dla wszystkich zebranych tu osób na wypadek, gdyby potrzebowały się z tobą porozumieć. – Tak.

13 Nowa ambasada USA w Kijowie znajdowała się przy ulicy Igora Sikorskiego, w pełnej zieleni zachodniej części miasta. Ukryta głęboko w murach rozbudowanej placówki stacja CIA mieściła się w sześciopokojowym, doskonale wyposażonym biurze na trzecim piętrze głównego budynku ambasady. W ciągu dnia boksy i gabinety w biurze zajmował niewielki zespół oficerów prowadzących, asystentów administracyjnych i sekretarzy. Wieczorami z kolei w biurze zapadała cisza. Jednak niemal każdej nocy – po pracy, około 21.00 – w małym, lecz dobrze wyposażonym pokoju socjalnym zapalały się światła, a rozgadana gromada mężczyzn w średnim wieku wydobywała z szafki butelki amerykańskiej lub szkockiej whisky i rozsiadała się przy jednym z dużych, okrągłych stołów. Szefem kijowskiej ekspozytury CIA był Keith Bixby, pochodzący z New Jersey czterdziestoośmiolatek. Pod przykrywką ambasady prowadził całkiem sporą drużynę oficerów, którzy odpowiadali za nadzorowanie agentów zbierających informacje wśród lokalnych biznesmenów, urzędników rządu i oficerów armii ukraińskiej, a także za kontakty z personelem dyplomatycznym innych państw, rezydującym w mieście. Kijowska ekspozytura od dłuższego czasu nie cieszyła się szczególnymi względami centrali w Langley. Powód był prosty – najlepszych i najinteligentniejszych oficerów (a wraz z nimi znaczącą część finansowania) oddelegowywano do walki z islamskim terroryzmem. Wszystkie republiki postsowieckie, łącznie z Ukrainą, straciły w oczach CIA dawny zimnowojenny powab. Ta sytuacja zaczęła się jednak zmieniać – z początku powoli, gdy zakończyły się wojny w Iraku i Afganistanie i zmalało zainteresowanie wydarzeniami na Bliskim Wschodzie, potem znacznie szybciej, gdy w Moskwie do władzy doszedł Walerij Wołodin ze swoimi imperialnymi aspiracjami. Byłe republiki radzieckie obecnie znów stały się obiektem zainteresowania centrali w Langley. Ten nawrót starej miłości nigdzie nie był widoczny tak bardzo, jak w Kijowie. Choć jednak CIA wysyłała na Ukrainę spore zasoby, na barkach Keitha Bixby’ego i jego ludzi spoczywało trudne zadanie. Kraj był podzielony między nastawioną krytycznie do rosyjskiego imperializmu i zdradzającą słabość do państw Zachodu zachodnią część kraju a zdecydowanie prorosyjski wschód. Rosja energicznie ingerowała w sprawy wewnętrzne sąsiada – zupełnie realna wizja użycia rosyjskich sił zbrojnych przeciwko Ukraińcom wisiała niczym ciemna chmura nad głowami wszystkich obywateli. Keith Bixby zaczął karierę wywiadowcy jako młody oficer prowadzący w Moskwie, ale ze względu na koncentrację wysiłków CIA na tropieniu organizacji terrorystycznych osadzonych w świecie islamu całą poprzednią dekadę spędził w Arabii Saudyjskiej, pospiesznie nadrabiając braki w wiedzy o obyczajach panujących w zupełnie obcej mu kulturze, do której trudno mu było przywyknąć. Ten etap jego kariery zakończył się dopiero dziewięć miesięcy temu, gdy oddelegowano go na stanowisko szefa ekspozytury w Kijowie. On również uważał Kijów za punkt zapalny w stosunkach między USA a Rosją. Jasne, nominacja na szefa ekspozytury CIA w Moskwie byłaby większą nobilitacją, ale na tym stanowisku wszystkie podjęte przez niego działania podlegałyby ścisłej kontroli i licznym ograniczeniom. Keith wiedział oczywiście, że w Kijowie mierzy się z agentami FSB, którzy niewątpliwie monitorowali działania wszystkich pracowników ambasady. Mimo to Bixby i jego podwładni cieszyli się większą swobodą w mieście i szerszym dostępem do lokalnej władzy, niż gdyby przyszło im pracować w samej Rosji. Z tych względów Kijów stanowił lepsze i ważniejsze miejsce z punktu widzenia zadań stojących przed szefem ekspozytury CIA.

Choć Bixby znalazł się na niezwykle wymagającym stanowisku, od początku pracował bardzo solidnie. Od wybuchu konfliktu w położonej daleko na północy Estonii sypiał nie dłużej niż pięć godzin dziennie, ale niedobór snu wynagradzał sobie co wieczór, zbierając ekipę podwładnych na partyjkę teksańskiego klinczu i rundkę jacka danielsa lub cutty sark. Choć wolałby zabierać swych towarzyszy do okolicznych barów i czerpać pełnymi garściami z uroków nocnego życia w Kijowie, to partie pokera rozgrywane z podległymi mu oficerami prowadzącymi były nie tylko przyjemnością, lecz także kolejną okazją do obgadania spraw związanych z pracą. Czegoś takiego nie dałoby się oczywiście zrobić w mieście, więc nudny, cuchnący środkami dezynfekcyjnymi pokój socjalny z konieczności zastąpił bardziej wykwintne miejsca cowieczornych nasiadówek. Wśród najlepszych oficerów prowadzących pracujących u Bixby’ego było kilka kobiet, co bynajmniej go nie dziwiło. Bądź co bądź o Mary Pat Foley mówiło się w CIA jako o być może najlepszym oficerze terenowym, jaki kiedykolwiek pracował w agencji. Jednak każda ze współpracownic Bixby’ego miała rodzinę. Godzenie trudnego zawodu z życiem domowym było dla nich obciążeniem wystarczającym, by nie narzucać im jeszcze dodatkowego wymogu cowieczornych wizyt w biurze na partyjkach pokera z szefem. Keith siedział przy stole w towarzystwie szóstki podwładnych już od ponad godziny, gdy do pokoju socjalnego wpadł Ben Herman, najmłodszy oficer prowadzący w stacji, z teczką w ręce. Jeden z mężczyzn spojrzał sponad swoich kart i powiedział: – Ben, jeśli teczka w twojej ręce ma coś wspólnego ze słowem „praca”, lepiej się stąd wynoś. Jeśli jest pełna forsy, którą jesteś gotów przepuścić, siadaj, rozdam ci karty. Wszyscy przy stole zanieśli od śmiechu. Ten żart był dużo zabawniejszy po kilku łykach jacka danielsa, ale szef stacji trzeźwym gestem skarcił podwładnego i zwrócił się do Hermana: – Masz coś, co powinienem zobaczyć? Ben przyciągnął wolne krzesło. – Nie jest to szokujące odkrycie, ale pomyślałem, że mógłbyś mi pomóc. Młody oficer otworzył teczkę i wydobył z niej kilka czarno-białych fotografii w formacie 20 na 30 centymetrów. Bixby wziął je i rozłożył na stole ponad żetonami i kartami do pokera. – Skąd pochodzą? – Dostałem je od gościa z armii ukraińskiej, który z kolei otrzymał je od kolegi z SBU. – Służba Bezpieczeństwa Ukrainy była federalną służbą porządku publicznego, podobną do FBI i również znajdującą się pod kontrolą władzy sądowniczej. – Te zdjęcia pochodzą z jednostki do spraw korupcji i przestępczości zorganizowanej. Fotografie przyniesione przez Hermana przedstawiały kilka ujęć tej samej grupki sześciu mężczyzn w płaszczach, stojących przed jakąś restauracją, rozmawiających i palących papierosy. Mieli wyraźnie słowiańskie rysy twarzy. Pięciu z nich wyglądało na około trzydziestu lat, a jeden był dużo starszy, mógł zbliżać się do sześćdziesiątki. Bixby gwizdnął z wrażenia. – Tylko popatrz na te kwadratowe łby. Mafia? Herman sięgnął po stojącą na stole torebkę precli i wygarnął kilka sztuk. – Tak sądzą Ukraińcy. Tę grupę sfotografowano podczas spotkania z gorylami należącymi do Wędrowców z Szali, gangu stanowiącego odłam czeczeńskiej grupy przestępczej działającej w Kijowie. Bixby spojrzał wymownie na Hermana. – Chłopczyku, nie traktuj mnie jak dziecka. – Sorry, szefie. Zwykle liczę tylko czołgi i śmigłowce. Mafiosi to nie moja działka. Nigdy dotąd nie słyszałem o Wędrowcach z Szali. Najwyraźniej za mało wiem o typach trzęsących

Kijowem. – Herman odsłużył dziewięć lat w piechocie morskiej, w związku z czym oddelegowano go do obserwacji ukraińskiego wojska. – Nie ma sprawy. – Bixby uważniej przyjrzał się zdjęciom. – Czemu SBU wysłała te zdjęcia ukraińskiej armii? – Obserwowali Czeczenów, gdy pojawili się ci goście. Śledzili ich aż do hotelu Fairmont Grand, gdzie okazało się, że grupa wynajęła na miesiąc całe piętro budynku. Oczywiście to PZ, przestępczość zorganizowana, ale nie miejscowa. Jeden z ludzi z wydziału kryminalnego SBU powiedział mi, że jego zdaniem wyglądają na wojskowych, a przynajmniej na byłych wojskowych, więc przesłał zdjęcia armii, żeby sprawdzili, czy te twarze nie wydają im się znajome. Nie skojarzyli ich, więc mój kontakt w ukraińskiej armii zgłosił się z tym do mnie. Po chwili milczenia Ben dodał: – Naprawdę wyglądają na wojskowych, nie sądzisz? Bixby dalej przeglądał zdjęcia. – Ci młodsi na pewno, co do nich nie mam wątpliwości. Ten starszy nie bardzo. Keith przekazał zdjęcia swoim towarzyszom przy stole. Z początku żaden z nich nie rozpoznał choćby jednej twarzy, ale w końcu ostatni z graczy, starszy oficer prowadzący nazwiskiem Ostheimer, głośno gwizdnął. – Oż ty! – powiedział. – Co widzisz? – spytał go Bixby. – Ten starszy koleś. Wiem, jak się nazywa. To znaczy jak go nazywają. – No to gadaj. – Zdaje się, że to Rosjanin. Nazywają go Blizna. – Urocze przezwisko. – Kilka lat temu byłem na placówce w Sankt Petersburgu. Wpadliśmy na trop tego gościa. Lokalne gliny miały na niego list gończy ze zdjęciem i ksywką. Wśród mafijnych bossów w tej części świata mocno wyróżnia się zdolnością działania z ukrycia. Nikt nie zna jego prawdziwego nazwiska. Gang Blizny jest monitorowany w związku z napadami na banki, skokami na ciężarówki bankowe oraz zabójstwami na zlecenie urzędników państwowych niższego szczebla i lokalnych przedsiębiorców. – Nawet nie chcę wiedzieć, gdzie on ma tę bliznę – zażartował Bixby. Wszyscy przy stole wybuchnęli gromkim śmiechem. – Podejrzewam, że skoro jestem na najniższym szczeblu drabinki, pewnie każesz mi się dowiedzieć – odparł Ben Herman, po czym mruknął: – I po to robiłem magistra ze stosunków międzynarodowych… – Okej, dość już tego humoru z zeszytów szkolnych – powiedział Bixby. – Blizna ewidentnie dowodzi tymi młodszymi facetami. Przyjrzyjcie się zdjęciom. Wojskowi przytrzymują dla niego drzwi, podają mu ogień. – Może to jego obstawa? – zasugerował jeden z oficerów. – Jak dla mnie nie wyglądają na ochroniarzy. Mają zapięte kurtki, więc nie noszą broni. Nie wypatrują też zagrożenia na ulicy. Nie, to twardziele z pierwszej linii frontu. Wyglądają jak drużyna byłych żołnierzy specnazu. – I kieruje nimi rosyjski król półświatka? – zapytał Ben z nutką niedowierzania w głosie. – To rzeczywiście byłoby dziwne… – przyznał Bixby. – Jeszcze dziwniejsze wydaje się podejrzenie, że spotykali się z bandziorami z Czeczenii – rzucił Ostheimer. – Weterani specnazu powinni rzygać na sam ich widok. W kijowskiej PZ toczą się takie boje, że każda próba wtargnięcia na terytorium jednego bossa przez kogoś spoza jego kliki nieuchronnie prowadzi do wymiany ognia na ulicach miasta. Nie pojmuję, jakim

cudem ten Rosjanin mógł tak po prostu wjechać sobie do Kijowa, jakby miał wszystkich w kieszeni, i nikt do tej pory nie obił mu tyłka i nie wrzucił do Dniepru. – Poślę do Langley wiadomość z pytaniem, czy wiedzą coś na temat Blizny – powiedział Ben. Ostheimer pokręcił głową. – Sprawdzałem już, gdy byłem w Świętym Piotrku. Jego teczka jest niemal pusta. Może udałoby im się znaleźć na niego coś więcej, ale jakoś w to wątpię. Bixby oddał zdjęcia Benowi. – Przy wszystkim, co się tutaj dzieje, wolałbym nie marnować energii na coś takiego. Jutro trochę podzwonię, porozumiem się ze starszymi stażem specami od Rosji w Langley. Może ta ksywka z czymś im się skojarzy. W dzikich latach dziewięćdziesiątych musiał mieć niewiele ponad trzydzieści lat. Jeśli był ważnym graczem w Moskwie i przetrwał ówczesną naparzankę, jego twarz powinna przywrócić stare wspomnienia. Bixby wychylił ostatni łyk swojego drinka i ponownie rozdał karty. Uznał, że najlepiej zrobi, szybko przegrywając swoje ostatnie pięćdziesiąt dolarów, żeby móc wrócić do domu i trochę się przespać. Lubił wcześnie wstawać. W takich chwilach praca szefa ekspozytury na Ukrainie okazywała się sporym wyzwaniem.

14 Poniedziałkowy poranek Jacka Ryana juniora zaczął się o 8.15. Zaspany wkroczył do swojego biura w Castor & Boyle, rzucił w kąt kurtkę i torbę, po czym ruszył do małej kawiarenki na tym samym piętrze budynku. Zamówił kanapkę z jajkiem i kawę – nie herbatę. Ze śniadaniem w ręku wrócił do biura. Jajko usmażone na maśle było wielkości talerza. Wystawało z chleba i ciekło mu po rękach. Z kolei kawę przyrządzono z granulatu, więc smakowała jak asfalt. Mimo to zjadł jajko i wypił kawę, bo wiedział, że tego dnia naprawdę będzie potrzebował białka i kofeiny. Niemal cały weekend spędził, wyszukując informacje na temat pogmatwanej procedury wystawienia części składowych Galbraith Rossiya Energy na aukcję oraz wynikającego z niej odsprzedania zasobów spółki Gazpromowi. Spał na tyle krótko, że tego poranka słaniał się na nogach. W ciągu dwóch i pół miesiąca pracy w Castor & Boyle Jack zdążył przekopać się przez cały stos dokumentów korporacyjnych oraz przez mnóstwo szafek biurowych wypełnionych rejestrami księgowymi i zapisami obrad rad nadzorczych. Choć nie brzmiało to zbyt ciekawie, dla Jacka analizowanie złożonego procesu rozbicia firmy było pasjonującym zajęciem, bo w pracy, którą wykonywał, częściej miał do czynienia z działalnością przestępczą niż z regularnymi działaniami biznesowymi. Analiza sprawy Galbraith Rossiya doprowadziła go do jednego niezbywalnego przekonania – że na większości przekrętów, których ofiarą padł miliarder, najwyraźniej skorzystali ci, którzy obecnie sprawowali władzę w Rosji. Zjawisko polegające na całkowitym i nielegalnym przejmowaniu przedsiębiorstw w Rosji zasłużyło już sobie na własną nazwę – określano je mianem „rajderstwa”, czyli łupienia. Nie było tu mowy o zwykłych korporacyjnych przekrętach w stylu tak typowym dla Zachodu. „Rajderstwo” obejmowało zarówno szantaż, oszustwo, groźby użycia przemocy, jak i fałszowanie dokumentów czy pozywanie konkurencji do sądu według własnego widzimisię i przekupywanie sędziów, którzy następnie zasądzali wyroki korzystne dla przestępców. Policjanci i urzędnicy państwowi byli sowicie wynagradzani za udzielaną pomoc – nierzadko otrzymywali zapłatę w postaci udziału w skradzionych dobrach. Oficjalne statystyki rosyjskiego rządu stwierdzały, że co roku w ręce łupieżców wpadało około czterystu spółek. Ryan wiedział, co to oznaczało dla obywateli tego kraju: powszechność takich praktyk zniechęcała zagranicznych inwestorów i szkodziła rosyjskiej gospodarce na skalę, którą trudno było nawet oszacować. Klient firmy, w której pracował Jack, szkocki miliarder Malcolm Galbraith, padł ofiarą niezwykle skomplikowanego i precyzyjnie zaplanowanego szwindla, którego celem było ograbienie bogacza z jego największej rosyjskiej inwestycji jednym zdecydowanym ruchem. Dziś Jack wiedział już, że ludzie występujący w imieniu Galbraitha – firmy prawnicze, śledczy i pracownicy innych działających w sąsiednich sektorach gospodarki firm ze Wschodu – sami odczuwali gniew Kremla. W weekend dotarła do niego wiadomość, że prawnik wynajęty osobiście przez Galbraitha został aresztowany w Sankt Petersburgu. Z kolei zarządca jednej z firm Szkota zajmujących się doglądaniem rurociągów padł w Moskwie ofiarą pobicia z rąk bandziorów, którzy, jak wyjaśnił władzom, otwarcie powiedzieli mu, by przekazał Galbraithowi wiadomość od ich mocodawców: wstrzymaj śledztwo w sprawie Rossiya Energy. Te dwie złe wiadomości pewnie niejednemu odebrałyby chęć do kontynuowania działań, ale dla Jacka stały się zachętą do jeszcze większego zaangażowania. Dzielnie stał na posterunku

i dzięki dalszej intensywnej pracy nad sprawą grabieży firmy Galbraitha odkrył, że pomniejsze jej fragmenty – nabyte przez niezliczoną ilość małych zagranicznych spółek, wyrastających jak grzyby po deszczu tylko po to, by wziąć udział w tej jednej aukcji – zostały następnie odkupione przez Gazprom. By odkryć wszystkie szczegóły tych machinacji, Ryan sięgnął po skromny arsenał dostępnych mu narzędzi. Przede wszystkim skorzystał z pomocy systemu SPARK – bazy danych służącej do analizy działań korporacyjnych zarządzanej przez Interfax, rosyjską niezależną agencję informacyjną. System ten zbierał w jednym miejscu niemal każdą informację na temat każdej z firm działających w Rosji. Jack nie znał rosyjskiego – firma Castor & Boyle zatrudniała tłumaczy, którzy zawsze gotowi byli mu pomóc – ale w ciągu jednego dnia poznał cyrylicę na tyle dobrze, by umieć wyłapać pojedyncze słowa z bazy SPARK szybko i bez większego trudu. Przy okazji nauczył się niemal trzystu rosyjskich słów związanych z biznesem, podatkami, bankowością i strukturami korporacyjnymi. W Rosji nie byłby w stanie zapytać o drogę do toalety ani powiedzieć dziewczynie, że ma piękne oczy, ale był w stanie odcyfrować zapis w systemie SPARK podający adres i wielkość siedziby nowo założonej firmy mieszczącej się w Kursku, która współpracowała ze znacjonalizowanym rosyjskim przemysłem drzewnym. Innym narzędziem dostępnym Jackowi był program IBM i2 Analyst’s Notebook, służący do analizy danych. Program ten pozwalał mu na wprowadzanie różnorodnych zestawów informacji i szybkie generowanie ich obrazowych przedstawień w formie grafów i wykresów, którymi mógł następnie zarządzać tak, by pokazywały trendy czy relacje między poszczególnymi osobami w interesującej go sieci powiązań. To dawało mu możliwość dużo szybszej interpretacji wszystkich badanych środowisk. Analiza prawidłowości od jakiegoś czasu stanowiła niezbywalną część jego pracy jako wywiadowcy. Jack zajmował się nią z doskonałym skutkiem już w Kampusie. Jednak kiedy zaczął pracować w firmie Castor & Boyle, natychmiast zorientował się, że korzystanie ze zbliżonych strategii działania jest koniecznością także w wywiadzie gospodarczym. Jack wiedział, że analityk posiadający skutecznie zorganizowane, sprawdzone informacje ma w rękach prawdziwy skarb. Po godzinie spędzonej rano na przeglądaniu bazy danych i gorączkowym dopisywaniu komentarzy do własnego rejestru informacji – pracy stanowiącej ukoronowanie weekendowego maratonu, którego efektem były dwa kompletnie zabazgrane notatniki – odkleił w końcu twarz od komputera, by pociągnąć łyk zawiesistej, jeszcze ciepłej cieczy określanej mianem kawy. W tej samej chwili do jego biura zajrzał Sandy Lamont. Ten wysoki blondyn dopiero co dotarł do pracy i dumnie dzierżył w dłoni pierwszą tego dnia filiżankę herbaty. – Witaj, Jack. Jak ci minął weekend? – W porządku. – Jack zamyślił się na chwilę. – Było okej. Popracowałem trochę w domu. – Też pomysł! Co ci strzeliło do głowy? – Powiedziałeś, że gdy spróbuję rywalizować z samym Gazpromem, odpadnę w przedbiegach, więc postanowiłem przyjrzeć się firmom–krzakom, które skorzystały na rozprzedaniu spółki Galbraitha. Próbuję dojść, kto w końcu jest ich właścicielem. – To nie będzie łatwe, stary. Te firmy pewnie należą do trustów i prywatnych funduszy inwestycyjnych z głównymi siedzibami w zamorskich rajach podatkowych. Jedyne nazwiska, jakie będziesz w stanie z nimi skojarzyć, będą nazwiskami zarządców korporacyjnych niskiego szczebla, nie prawdziwych właścicieli. – Masz całkowitą rację, ale udało mi się odkryć, że zarejestrowanym agentem kilkorga spośród zwycięzców aukcji była jedna i ta sama firma. Sandy zareagował na to wzruszeniem ramion.

– Zarejestrowany agent jest wynagradzany za to, że znajduje powiernika mogącego zastępować prawdziwych właścicieli w dokumentacji korporacyjnej. Podpis jednej osoby wystarczy na dziesiątki tysięcy firm. Przykro mi, chłopie, ale od zarejestrowanego agenta niczego ciekawego się nie dowiesz. Kolejne zdanie Ryan wymówił półgębkiem niemal do siebie: – Ktoś powinien przystawić gnata do głowy zarejestrowanego agenta. Założę się, że szybko przypomniałby sobie dużo ciekawostek. Sandy zrobił wielkie oczy. Rozejrzał się, stojąc w drzwiach, wszedł do biura Ryana i zamknął za sobą drzwi. – Wiem, że to frustrująca harówka – powiedział, pociągnąwszy łyk herbaty. – Może opowiedziałbyś mi, co znalazłeś, żebyś miał okazję przeanalizować to na głos? – Byłoby super, dzięki. Sandy spojrzał na zegarek. – No, wprawdzie za dwadzieścia minut mam spotkanie z Hugh Castorem, ale do tego czasu jestem twój. Co masz ciekawego? Jack wziął stos papierów z biurka i zaczął je przeglądać, mówiąc do Sandy’ego: – Okej. Żeby dowieść, że dobra wykradzione firmie Galbraitha w Rosji w ramach aukcji znajdują się obecnie gdzieś na Zachodzie, gdzie Galbraith miałby jakąkolwiek szansę na ich odzyskanie, muszę odnaleźć zagraniczne korporacje, które wzięły udział w aukcji. Wiemy, że rząd rosyjski odegrał istotną rolę w tej kradzieży, więc z Rosji tych pieniędzy nie wydobędziemy. – Choćbyśmy pracowali nad tym przez milion lat. – Rząd zarzucił należącemu do Galbraitha koncernowi wydobywającemu gaz ziemny zaleganie z podatkami na kwotę dwunastu miliardów dolarów. Roczna stawka podatku przerasta przychody firmy. Sandy znał tę historię. – Jasne. Nałożono na nich podatki wyższe niż ich obroty. Kompletna szajba, ale gdy bandyci ręcznie sterują sądami, trudno liczyć na lepsze traktowanie. – Dokładnie tak – odparł Jack, kiwając głową. – Urząd skarbowy dał Galbraithowi dwadzieścia cztery godziny na dostarczenie żądanej kwoty, co było, oczywiście, niewykonalne. W tej sytuacji rząd ogłosił, że majątek firmy będzie rozprzedany, a zyski z transakcji zostaną przejęte przez państwo. Pospiesznie zorganizowano serię aukcji, w których za każdym razem ofertę składała tylko jedna firma. – To musiało bardzo ułatwić im pracę – skomentował Sandy ironicznie. – Większość z tych firm okazała się spółkami widmami, ale o jednej udało mi się dowiedzieć czegoś więcej. Nazywa się International Finance Corporation. Została zarejestrowana w Panamie, na tydzień przed aukcją. Całkowity zarejestrowany kapitał spółki wycenia się na trzysta osiemdziesiąt pięć dolarów. A jednak nie przeszkodziło jej to udać się do rosyjskiego banku i pożyczyć siedem miliardów dolarów potrzebnych do wzięcia udziału w aukcji. – Musieli być diabelnie przekonujący – odparł Sandy. W jego głosie nie dało się wyczuć choćby nutki zdziwienia takim przebiegiem zdarzeń. Doskonale orientował się w zawiłościach rosyjskiej kleptokracji. – Sama domniemana wartość kapitałowa majątku Galbraitha sprzedawanego w ramach tej aukcji wynosiła, z grubsza licząc, jakieś dziesięć miliardów dolarów – kontynuował Ryan, czytając z notatek. – Aukcja trwała pięć minut. International Finance Corporation wygrała ofertą wstępną o wartości sześciu miliardów trzystu milionów dolarów. Cztery dni później zbyli pozyskany majątek Gazpromowi za siedem i pół miliarda. – Odwrócił wzrok od notatnika i spojrzał na Sandy’ego. – W ten sposób Gazprom z dziecinną łatwością zarobił dwa i pół

miliarda dolarów na samym kapitale zakładowym, a że gigant gazowy należy do państwa, rząd utrzymał kontrolę nad majątkiem firmy Galbraitha. Dwa i pół miliarda dodatkowego kapitału zwiększa wartość akcji Gazpromu i w ten sposób urobek jednej machinacji trafia do kieszeni udziałowców spółki… – …którymi zupełnym przypadkiem są siłowcy – dokończył za niego Sandy. – Co za niespodzianka. – Nie zapominajmy, że ten, kto rzeczywiście rządzi IFC, otrzymał za swój trud wynagrodzenie w wysokości miliarda dwustu milionów dolarów. – Jack znów wpatrzył się w swoje zapiski. – Od czasu kombinacji z majątkiem Galbraitha trwa świetna passa IFC. Mała panamska firemka rozszerzyła swoją działalność z pomocą kilku różnych tworów korporacyjnych, z których każdy odznacza się niebywałą zdolnością wykupywania krytycznych elementów infrastruktury po zaniżonych cenach. Nowo nabyte bogactwo służy IFC do zaciągania kolejnych pożyczek, głównie w bankach szwajcarskich i rosyjskich. Spojrzał na Sandy’ego i dostrzegł, że kolega wpatruje się beznamiętnie w zawartość swojej filiżanki. – Nadążasz za mną? Sandy parsknął śmiechem. – Przykro mi, stary, ale złożoność tego szwindla nie robi na mnie wielkiego wrażenia. Takie kombinacje to dla mnie codzienność. Jack znów wpatrzył się w swoje papiery. – Dobra, więc użyłem SPARK-a i wyśledziłem jedną z tych korporacyjnych spółek córek, idąc po nitce fikcyjnych skrzynek pocztowych, trustów i prywatnych funduszy inwestycyjnych. No i w końcu dotarłem do jednego konkretnego adresu. Sandy Lamont uniósł brwi. – Naprawdę? No, to już jest coś! Gdzie jest ten adres? – To sklep monopolowy w Twerze, sto mil na północny zachód od Moskwy. Wysłałem detektywa z Moskwy, żeby pojechał tam i trochę powęszył. Ludzie w sklepie zdawali się nie rozumieć, co mówi do nich detektyw, ale jego zdaniem to miejsce służy jako skrzynka kontaktowa dla przestępczości zorganizowanej, czy pracujący tam ludzie o tym wiedzą, czy nie. – O jaką konkretnie organizację chodzi? – Nie wiemy. Sandy znów zrobił znudzoną minę. – Ech, mów dalej. – Tak czy owak, miesiąc po wykupieniu majątku Galbraitha ta malutka firma zarejestrowana w Panamie, której jedynym oficjalnym adresem jest sklep monopolowy na rosyjskiej prowincji, zdołała uzyskać pożyczkę w wysokości sześćdziesięciu milionów euro, i to bez żyrantów, od szwajcarskiego banku, który regularnie robi interesy z podejrzanymi zamorskimi korporacjami z całego świata. Pieniądze z tej pożyczki posłużyły jej do nabycia firmy zarządzającej rurociągami w Bułgarii. Miesiąc później IFC wysupłało dziewięćdziesiąt milionów euro na inną firmę z tego sektora w Słowenii, a następnie kolejne sto trzydzieści trzy miliony na jeszcze jedną, tym razem w Rumunii. Jack zamilkł na chwilę, po czym znowu przemówił: – IFC stworzyła prawnych bytów na pęczki. Wszystkie są nowiutkie, każdy ma główne konto w którymś z rajów finansowych: na Cyprze, Kajmanach, Brytyjskich Wyspach Dziewiczych, w Dubaju czy Panamie. Jest jednak coś, co łączy wszystkie te firmy. – Ryan przerzucił kilka kartek, szukając czegoś konkretnego. – Wszystkie co do jednej mają oddział w Saint John’s na wyspie Antigua w archipelagu Małych Antyli.

– Oddział? Jack wzruszył ramionami. – To tylko skrzynki pocztowe i biura. Fizycznie nie ma tam nic, co w jakikolwiek sposób łączyłoby te firmy z Antiguą. Szczerze mówiąc, tego akurat nie rozumiem. Jasne, Antigua to zamorski raj bankowy, ale przecież główne siedziby tych firm także mieszczą się w rajach bankowych. Do czego potrzebują jeszcze tej Antigui? Sandy zamyślił się chwilę nad tą kwestią. – Najprostsza odpowiedź byłaby taka, że rzeczywisty właściciel tej konstelacji przedsiębiorstw ma jakiś związek z Antiguą. – No tak, ale jaki? – Stawiam, że chodzi o obywatelstwo. Ryan spojrzał na Lamonta jak na wariata. – Sandy, nie chciałbym, żebyś uznał mnie za rasistę, ale w życiu nie uwierzę, że ten oligarcha, rządowa szycha czy mafioso, który właśnie zarobił miliard dwieście milionów dolarów na uknutym przy pomocy Kremla przekręcie we Władywostoku, mógłby pochodzić z jakiejś podrzędnej wiochy na Karaibach! Sandy pokręcił głową. – Nie o to chodzi, Ryan. Obywatelstwo nie musi mieć nic wspólnego z pochodzeniem. Antigua należy do państw, w których wystarczy stawić się osobiście i uiścić odpowiednią opłatę… Podejrzewam, że wystarczyłoby jakieś pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Płacisz i dostajesz nowiusieńki paszport. W takich państwach obywatelstwo ma ściśle określoną cenę. – Ale po co ktoś miałby to robić? – Z kilku powodów. Pewnie najbardziej istotny jest taki, że tylko obywatel danego kraju może w nim zakładać banki. Jack kompletnie już się w tym wszystkim pogubił. – Ale po co zakładać bank? Nawet jeśli w danym kraju obowiązują korzystne prawa dotyczące poufności transakcji bankowych, współpraca z innymi bankami, a banki przecież nie mają innego wyjścia, jak tylko współpracować z innymi bankami, wymaga zaufania instytucji, z którymi chcesz działać. Rosjanin spod ciemnej gwiazdy z podejrzanym paszportem nie będzie w stanie przekazać do Citibanku funduszy z Antiguańskiego Banku Iwana czy jak to cholerstwo się nazywa. Sandy zaśmiał się. – Podoba mi się twoja energia, Jack, ale widać, że w tej dziedzinie jesteś kompletnie zielony. Masz rację, wiele zamorskich banków nie posiada odpowiedniej legitymacji, by dokonywać transakcji z wielkimi bankami, ale to ograniczenie da się obejść. Ten Antiguański Bank Iwana, jak go sobie ładnie nazwałeś, musi po prostu znaleźć dla siebie pośrednika, kogoś z choćby nieco lepszą pozycją w świecie bankowości, kto byłby gotów wejść w układy z typami spod ciemnej gwiazdy. Ręce urzędników bankowych same garną się do pracy, gdy się je solidnie posmaruje. Taki pośrednik przekaże fundusze Iwana innemu pośrednikowi. W tym momencie pieniądze wpływają już na rynek w Szwajcarii, Liechtensteinie czy na Maderze, w jakimś miejscu, gdzie nadal niełatwo o przejrzystość, ale bankierzy cieszą się większym zaufaniem niż na cholernej Antigui. Stąd pieniądze mogą płynąć wszędzie: do Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii albo też, że pozwolę sobie odnieść się do sprawy Galbraith Rossiya Energy, z powrotem do Rosji. – Po co miałyby płynąć z powrotem do Rosji? – To klasyczny schemat prania brudnych pieniędzy, polegający na reinwestowaniu – odparł Anglik. – Mówiąc oględnie, polega on na tym, że kombinator bierze pieniądze uzyskane

z korupcji (przywłaszczenia cudzej własności, przekupstwa, zysków z przestępczości zorganizowanej, z dowolnego źródła tego typu), po czym przesyła je do jakiegoś holdingu w takim zamorskim centrum finansowym, skąd trafiają one do kolejnego podobnego holdingu, a następnie znów do Rosji, już jako czyste fundusze przesłane w formie inwestycji zagranicznej. – Kurde – mruknął Ryan. – Jeszcze dużo nauki przede mną. – No jasne, młody, ale szybko się uczysz. – Lamont spojrzał na zegarek. – Wszystko to jest bardzo ciekawe z akademickiego punktu widzenia, ale firmy krzaki pojawiają się i znikają z taką łatwością, że trzeba mieć konkretną wiedzę na temat struktur ich własności, czyli najlepiej nazwiska konkretnych osób, inaczej nigdy nawet się nie zbliżysz do tych pieniędzy. Nigdy się nie dowiemy, kto zasiada w radzie nadzorczej IFC czy którejkolwiek ze spółek córek. Są ludzie, którzy naprawdę bardzo ciężko pracują, starając się utrzymać takie informacje w tajemnicy, i ci ludzie potrafią być cholernie skuteczni, gdy naprawdę chcą. Zresztą sam znasz całą dokumentację na ten temat. W oczach Jacka nagle rozbłysła iskierka nadziei. – Tak, znam. I wszystkie te dokumenty zostały przygotowane tak, by ukryć tożsamość właściciela, ale co, jeśli wiem, gdzie mieści się jego bank? Sandy podrapał się w głowę. – Ale o co ci chodzi? – O te wszystkie firmy z Antigui, o których ci mówiłem. Każda z nich ma oddział w tym samym budynku. – Nie ma w tym nic dziwnego. Firmą zajmuje się zarejestrowany agent, spółka, która pomogła właścicielowi załatwić sobie paszport, i prawnicy, którzy wsparli go przy zakładaniu kont w rajach podatkowych. Wszyscy potrzebują fizycznego adresu, żeby móc działać. Nic konkretnego nie wiąże tego adresu z rzeczywistym właścicielem. – Ale bank musi mieścić się pod tym adresem, prawda? – spytał Jack. – Jasne, młody, tylko że to nie będzie żaden regularny oddział. Zero bankomatów i kasjerów. Ten oddział istnieje tylko na papierze, a właściwe mu konta znajdują się w innych, pośrednich bankach. Jakiś prawnik zorganizował całą tę strukturę, ale tacy goście nie są znani z tego, że reklamują swoje usługi w internecie czy w postach na Facebooku. W tej grze najważniejsza jest dyskrecja. – Chciałbym się uważniej przyjrzeć temu agentowi – powiedział Jack. – Chcę na własne oczy zobaczyć ten budynek. Sandy wzruszył ramionami. – Jasne. Też tak czasem robię, dla zabawy. W Google Maps znajdziesz odpowiednie zdjęcie. Jack pokręcił głową. – Nie o to mi chodzi. Chcę tam pojechać. Trochę poszperać w okolicy. Lamont przez chwilę po prostu się na niego gapił. – Chcesz to robić osobiście?! Chcesz osobiście tam pojechać?! – Oczywiście. – Nie wolałbyś wynająć lokalnego detektywa na Antigui, żeby zrobił to za ciebie? – Sandy, przecież sam powiedziałeś, że w tej dziedzinie jestem zielony. Umiem odcyfrować dokumenty urzędowe czy przebadać strukturę firm krzaków przy użyciu SPARK-a i potrafię też wynająć kogoś, kto sprawdzi dla mnie co trzeba w wybranym przeze mnie kraju, ale lepiej zrozumiem całą tę kombinację, jeśli po prostu tam polecę. Dzień czy dwa spędzę, poznając okolicę, wybadam, jak działają takie zamorskie holdingi. Może nawet dowiem się czegoś o samym IFC i innych bytach gospodarczych, mających adresy w tym samym

budynku. Ten pomysł nie spodobał się Sandy’emu. Ponownie spróbował zniechęcić do niego Ryana. – Ale co zamierzasz tam robić? Grzebać w cholernych śmieciach zarejestrowanego agenta? Jack uśmiechnął się szeroko. – Nareszcie jakiś dobry pomysł. Sandy głośno westchnął. – Chyba nie rozumiesz, z kim masz do czynienia. Robiłem już kiedyś taką obserwację w miejscu działania firmy. Możesz mi wierzyć na słowo, centralne siedziby takich podejrzanych instytucji finansowych w Trzecim Świecie znajdują się pod troskliwą opieką facetów, którzy nie lubią owijać w bawełnę. W dodatku w takich okolicach funkcjonują również mafie i gangi narkotykowe, którym opłaca się zniechęcać nazbyt dociekliwych zagranicznych obserwatorów do przyglądania się firmom, służącym światkowi przestępczemu do prania pieniędzy zarobionych dzięki nielegalnym procederom. Jesteś synem prezydenta Stanów Zjednoczonych. Przepychanki z chuliganami to nie jest rozrywka dla kogoś takiego jak ty. Jack nie odpowiedział. – Wykres czy prezentacja w PowerPoincie nie da ci może pełnego oglądu sytuacji, ale bezpieczniej jest siedzieć za biurkiem i zbierać to, co się da – kontynuował Lamont. – Sandy, na Antiguę i Barbudę bez ustanku podróżują turyści. Nie zamierzam przeginać. Zaufaj mi, idealnie wtopię się w to otoczenie. Sandy odchylił głowę na oparcie fotela i przez dłuższą chwilę patrzył w sufit bez słowa. W końcu powiedział: – Jeśli rzeczywiście się tam wybierasz, nie mogę pozwolić, żebyś leciał sam. Jack był tego samego zdania. – No to poleć ze mną. Sandy dalej się wahał, ale Ryan czuł, że jego angielski kolega już wyobrażał sobie te plaże i piña colady. – W porządku. Polecimy tam i rozejrzymy się, ale gdy tylko zaczną się problemy, zbieramy klamoty i pakujemy się z powrotem do baru w lobby naszego hotelu, zrozumiano? – Zrozumiano, Sandy. – Jack podniósł rękę, żeby przybić z Sandym piątkę, i zakrzyknął: – Wycieczka! Sandy spojrzał wymownie na uniesioną dłoń Ryana. – Że co, proszę? Jack opuścił ramię. Przecenił znaczenie tej chwili. – Będzie fajnie. Tylko nie zapomnij spakować jakiegoś kremu z filtrem. Nie wyglądasz na kogoś, kto mógłby wytrwać na Karaibach choćby chwilę bez odpowiedniej ochrony. Sandy Lamont nie dał rady powstrzymać się od śmiechu.

15 Na farmie Johna Clarka w Emmitsburgu w Maryland zegar wybił już 22.00. John i jego żona Sandy spędzili wieczór, oglądając wypożyczony wcześniej film. Właśnie zbierali się do łóżka, gdy rozdzwonił się stojący na szafce nocnej telefon. Clark podniósł słuchawkę. – Halo? – Czy mógłbym rozmawiać z Johnem Clarkiem? – Przy telefonie. – Witam, panie Clark. Przepraszam, że niepokoję pana tak późno. Mówi Keith Bixby, dzwonię z ambasady amerykańskiej w Kijowie. Clark starał się odnaleźć to nazwisko w olbrzymiej bazie kontaktów, jaką miał w głowie. Nic mu jednak nie mówiło, nie kojarzył też nikogo, kto pracowałby teraz w Kijowie. Zanim zdążył się do tego przyznać, odezwał się Bixby. – Jimmy Hardesty zasugerował, żebym się z panem skontaktował. Hardesty był z CIA. Znali się od kilkudziesięciu lat i darzyli wzajemnym zaufaniem. – Rozumiem. Jakie stanowisko zajmujesz w Kijowie, Keith? – Jestem attaché kulturalnym ambasadora. To znaczyło, że Bixby był szefem ekspozytury CIA na Ukrainie. Jednocześnie było jasne, że przekazywał tę wiedzę Clarkowi, wiedząc, że stary wywiadowca zrozumie, jaką rolę Keith odgrywa w Kijowie. – Jasne – powiedział Clark bez wahania. – Co mógłbym dla ciebie zrobić? – W pracy wyskoczyło nam pewne nazwisko, którego nie umieliśmy z niczym skojarzyć, więc zacząłem szperać w poszukiwaniu informacji. Na pewno wiesz, że Jimmy jest naczelnym archiwistą w centrali twojego byłego pracodawcy, dlatego zwykle zgłaszam się właśnie do niego, gdy spotykam się z podobnymi problemami. – To zrozumiałe. – Jimmy nie miał na temat poszukiwanej przeze mnie postaci więcej, niż sam już o niej wiem, ale zasugerował, żebym zwrócił się z tym pytaniem do ciebie. Mówił, że mogłeś wpaść na tę osobistość podczas swoich… podróży. – Co to za osobistość? – Rosjanin, wiek około pięćdziesięciu pięciu, sześćdziesięciu pięciu lat. To gruba ryba z petersburskiej przestępczości zorganizowanej, znany jako Blizna. – Dawno nie słyszałem tej ksywki – odparł Clark. – A więc znasz go? – Ze słyszenia… Ciebie natomiast nie znam wcale. Nie bierz tego do siebie. Pozwól, że przedzwonię do Hardesty’ego, a potem oddzwonię. – Gdybyś zareagował inaczej, pomyślałbym, że zdziadziałeś – powiedział Bixby. Clark zaśmiał się do słuchawki. – Mentalnie na pewno nie, co najwyżej fizycznie. – I w to wątpię. Podam ci bezpośredni numer do mnie. Gdy tylko się rozłączył, Clark natychmiast wykręcił numer Jamesa Hardesty’ego. Potwierdził informacje otrzymane od Bixby’ego i upewnił się, że faktycznie jest szefem ekspozytury CIA w Kijowie. Bixby miał u Hardesty’ego nieposzlakowaną opinię. Clark wiedział, że archiwista CIA bezbłędnie wyłapywał zdolności i cechy charakteru osób, z którymi pracował. Pięć minut później John Clark połączył się ponownie z Keithem Bixbym.

– Jimmy twierdzi, że mówisz prawdę i można na tobie polegać. Chciałbym jednak upewnić się, że mam do czynienia z właściwą osobą. Kiedy i gdzie ostatni raz byłeś na piwie z Jimmym? Bixby nie wahał się ani chwili. – W ostatnim miesiącu minął rok od tamtego momentu. To było w Crowne Plaza w McLean. Pojechałem tam, by załatwić kilka spraw. Piłem shock top, a Jimmy zamówił bud lighta, o ile się nie mylę. Clark zaśmiał się. – Okej, zdałeś egzamin. Jimmy zdziwił się, że dopiero teraz cię poznaję. – Dbanie, by moje nazwisko nie budziło zbyt licznych skojarzeń, pomaga mi w pracy – odpowiedział Bixby. – Myślę, że w terenie osiągnąłem już szczyt możliwości, ale nigdy nie zasłużyłem sobie na wezwanie z siódmego piętra, co udało się niektórym moim kolegom. – Jesteśmy ulepieni z tej samej gliny. Przekażę ci wszystko, co wiem, ale musisz pamiętać, że moje informacje nie należą do najświeższych. – I tak będą świeższe niż wszystko, co mam. Kim jest ten gość? – Nazywali go Gleb Blizna. Jest mafijnym bossem, ale to pewnie już wiesz. – Miałem takie podejrzenie. Mogę ci przesłać jego zdjęcie do identyfikacji. – Niestety nic to nie da. Nigdy go nie widziałem. – Ho, ho. Czyli naprawdę trzyma się na uboczu. – Nie lubi być fotografowany, ale znam pewne szczegóły z jego życiorysu – odparł Clark. – Urodził się w Dżankoj na Krymie, ale z pochodzenia jest Rosjaninem. Przeniósł się do Sankt Petersburga na początku lat dziewięćdziesiątych po odsiadce w łagrze, na którą zapracował jakimiś zabójstwami na zlecenie. Z Syberii wrócił jeszcze twardszy, niż był przed odsiadką. – Jak wszyscy. – Dokładnie tak. W Świętym Piotrku jest bossem drugiej kategorii, pracuje dla jednej z większych wschodnioeuropejskich organizacji przestępczych, Siedmiu Mocarzy. Ich specjalnością są wymuszenia, przemyt i inne zajęcia, w których przydają się ciężkie łapska. Parę lat temu prowadziłem Tęczę z ramienia NATO, wtedy właśnie natrafiliśmy na ślad Siedmiu Mocarzy. Grupa uzbrojonych facetów wtargnęła do budynku administracji miejskiej, szukali jakichś lokalnych urzędników. Typowe mafijne zabójstwo na zlecenie. Policja jednak zareagowała nadzwyczaj szybko, napastników otoczono. Wzięli zakładników. Po dwóch dniach negocjacji wezwano nas, przylecieliśmy z Wielkiej Brytanii. Śledziliśmy połączenia telefoniczne z budynku i udało nam się przechwycić rozmowę między zamachowcami a ich przywódcą. Był nim właśnie gość o ksywie Gleb Blizna. Nakazał swoim ludziom nie poddawać się, utrzymać budynek i w razie potrzeby walczyć. Dla nas brzmiało to tak, jakby chciał ich poświęcić, by uniemożliwić obciążenie go odpowiedzialnością za zamach. Tęcza wkroczyła, oczyściliśmy budynek. Ocaliliśmy pozostałych przy życiu zakładników, ale zdążyli już dokonać egzekucji trzech urzędników i kilku ochroniarzy. Podczas akcji sami doznaliśmy pewnych strat. Clark zamilkł na chwilę, w myślach wracając do tamtego przykrego incydentu. – Nie poszło tak gładko, jak byśmy chcieli. Gdyby Rosjanie dali nam zielone światło kilka godzin wcześniej, moglibyśmy ocalić znacznie więcej osób. – Gleba nigdy nie schwytano? – Nie. Lubi posyłać swoich ludzi, by odwalali za niego brudną robotę. Jest grubą rybą, gościem, który nie hańbi się pracą. Stara się być tak czysty, jak się da, a całe ryzyko biorą na siebie płotki. Bixby milczał przez dłuższą chwilę. – No to ciekawe, bo jest teraz w Kijowie i wygląda na bardzo zaangażowanego

w bezpośrednie dowodzenie swoimi ludźmi. – To dziwne. Z tego co pamiętam, Kijów to nie jego terytorium. Nie działają tam Mocarze, prawda? – Nie. Są aktywni głównie w głębi Rosji, mają też silne wpływy na Białorusi. Wkroczenie na Ukrainę byłoby zdecydowanie zaskakującym posunięciem. Gleba sfotografowano z grupą młodych gości, którzy wyglądają na weteranów ze specnazu. Spotkali się na mieście z ludźmi z czeczeńskiej mafii. – To bardzo znacząco odbiega od mojej dotychczasowej wiedzy na temat Gleba Blizny. Jego ekipa była jednoznacznie słowiańska. Zanim przybył Wołodin i uderzył z całą mocą w mafię, gruzińska i czeczeńska przestępczość zorganizowana znajdowała się w Rosji poza wszelką kontrolą. Gleb, którego znałem, nie miał z nimi nic wspólnego. – Może na starość ugiął się pod ciężarem własnego szowinizmu? Clark zachichotał. – Obstawiałbym raczej, że przyjmuje rozkazy od kogoś, kto wysłał go z konkretną misją. Przeprowadzka do Kijowa, dowodzenie grupą weteranów, współpraca z gangami złożonymi z niesłowiańskich bandytów. To nie wygląda na typową operację Siedmiu Mocarzy. To zupełnie nowa strategia. – Nie cieszy mnie to, Clark. – Jasne, masz problem. Musisz odkryć, kto jest jego zwierzchnikiem. Za ten cały bałagan odpowiada jakiś grubszy skurwiel. Bixby westchnął głośno. Clark pomyślał, że musi być rozczarowany miałkością uzyskanej wiedzy. – Chciałbym pomóc ci bardziej. – Nie, nie, naprawdę bardzo mi pomogłeś. Dałeś mi sporo do myślenia. – Mam nadzieję, że uda ci się zrobić coś poza samym myśleniem o nich. Bixby znowu sapnął w słuchawkę. – Jak zapewne podejrzewasz, przy napiętych stosunkach między Kremlem a Ukrainą w Kijowie od kilku miesięcy roi się od wywiadowców. Gleb Blizna jest osobą godną uwagi, ale na razie wydaje się raczej intrygującą ciekawostką. Mam za mało ludzi, żeby go śledzić. Musi się bardziej postarać, zrobić coś rzeczywiście imponującego, wtedy stanie się dla nas wartościowym obiektem działań. – Rozumiem – powiedział Clark, ale rozpierała go ciekawość, co wysoko postawiony rosyjski mafioso może robić w Kijowie. Wyglądało to na gościnne występy na czyjeś zlecenie. – Dziękuję ci za pomoc. – Zawsze do usług, Bixby. Uważaj na siebie w tym piekiełku. Jeśli to, co mówią teraz o Kijowie, jest prawdą, jesteś w najgorętszym miejscu na świecie. – Chciałbym móc powiedzieć, że media koloryzują, ale w terenie sprawy naprawdę nie wyglądają zbyt dobrze.

16 Rosyjska telewizja nie znajdowała się co prawda pod oficjalną kontrolą państwa, jak w czasach Związku Radzieckiego, ale nadal podlegała znaczącym wpływom władz państwowych. Istotną rolę odgrywał również fakt, że najpopularniejsze kanały telewizyjne znajdowały się w rękach Gazpromu, firmy, w której spore udziały mieli prezydent Wołodin i pozostali członkowie grupy zwani siłowcami. Te kanały telewizyjne i tytuły prasowe, których nie kontrolowali rezydenci Kremla, były nieustannie nękane, ciągane po sądach i obciążane absurdalnymi domiarami, których kwestionowanie na drodze sądowej trwało całe lata. W celu podporządkowania sobie krnąbrnych mediów ośrodek władzy sięgał też po bardziej ponure narzędzia przymusu bezpośredniego, powszechnie stosując groźby fizyczne i akty przemocy wobec dziennikarzy, którym zdarzyło się sprzeniewierzyć oficjalnej propagandzie. Pobicia, porwania, a nawet zabójstwa uciszyły nawoływania do zachowania wolności słowa w Rosji. Gdy z rzadka aresztowano kogoś za przestępstwo popełnione na dziennikarzu, oskarżony okazywał się bandziorem z prokremlowskiej paramilitarnej młodzieżówki lub zagranicznym najemnym osiłkiem pracującym dla mafiosów niskiego szczebla. Innymi słowy, żadna zbrodnia przeciwko czwartej władzy nie została nigdy bezpośrednio skojarzona z FSB lub Kremlem. W pierwszym szeregu kremlowskich narzędzi kreowania wizerunku publicznego stał kanał siódmy, telewizja Nowaja Rossija. Nadawana w siedemnastu wersjach językowych, nie tylko w samej Rosji, lecz na całym świecie, była tubą propagandową Kremla. Nie oznaczało to, że Nowaja Rossija emitowała wyłącznie przychylne władzy materiały. By stworzyć wrażenie bezstronności, nadawano czasem audycje, w których podejmowano swoistą krytykę rządu. Były one jednak zwykle poświęcone kwestiom marginalnym: przekazywano na przykład „szokujące informacje” o skorumpowanych politykach, którzy stracili poparcie Wołodina, czy też materiały o dojmujących problemach rangi lokalnej czy prowincjonalnej, takich jak wywożenie śmieci, demonstracje związkowe i inne mniej znaczące kwestie mogące posłużyć nadawcy do przystrojenia się w piórka obiektywizmu. Gdy jednak chodziło o sprawy wagi państwowej, zwłaszcza te ściśle związane z Walerijem Wołodinem, albo o decyzje polityczne, w których podejmowaniu brał on aktywny udział, skrzywienie prorządowe Nowej Rosji szczególnie się uwidaczniało. Niemal co noc emitowano długie reportaże „dziennikarzy śledczych” na temat konfliktu w Gruzji i potencjalnego zagrożenia konfliktem na Ukrainie. Należąca do NATO Estonia, której rząd miał zdecydowanie prozachodnie nastawienie, stanowiła jeden z ulubionych obiektów ataków stacji. Władzom w Tallinie zarzucano niemal wszystkie możliwe naruszenia norm – przekręty finansowe, kryminalne kombinacje, wreszcie i skandale obyczajowe. W tej sytuacji przeciętny, niezbyt dobrze wykształcony, ale za to wierny widz wieczornych audycji Nowej Rosji po prostu musiał dojść do wniosku, że Estończycy to ni mniej, ni więcej, tylko naród złodziei i zboczeńców. Choć określenia „tuba Wołodina” używano wobec stacji w sensie pejoratywnym, bywały takie chwile, gdy opis ten okazywał się idealnie do niej pasować. Wołodinowi zdarzało się bowiem zjawiać osobiście w studiu Nowej Rosji w trakcie emisji wieczornych wiadomości. Dzisiejszy wieczór zaliczał się właśnie do takich okazji. Producenci audycji informacyjnej nadawanej o osiemnastej nie otrzymali żadnego wcześniejszego ostrzeżenia. Zatelefonowano do nich jedynie, by powiadomić, że prezydent Walerij Wołodin właśnie wsiada do samochodu na

Kremlu i wkrótce przyjedzie do budynku stacji, by udzielić wywiadu na żywo. Urzędnicy z Kremla w swej łaskawości poinformowali producentów, że planowanym tematem rozmowy ma być zabójstwo Stanisława Biriukowa przez CIA i ogłoszone niedawno domniemane zatrucie polonem Siergieja Gołowki w Stanach Zjednoczonych. Choć telefon ten wszczął całą serię rozgrywających się w szaleńczym tempie zdarzeń w redakcji Nowej Rosji, był to w pewnym sensie chaos kontrolowany, bo pracownicy odpowiedzialni za wieczorne wydanie wiadomości zdążyli się już przyzwyczaić do improwizowanych wywiadów z prezydentem. Odkąd doszedł on do władzy rok temu, zdążył wpaść do studia na niezapowiadany wywiad już ponad dwadzieścia razy. Dzięki temu pracownicy stacji zdołali opracować odpowiednie procedury, co sprawiało, że ich bieganina bardziej przypominała starannie wyćwiczony kontredans. Gdy producenci dowiedzieli się, że do studia zmierza głowa państwa, pierwszym stojącym przed nimi zadaniem było skontaktowanie się z ulubioną osobowością telewizyjną Wołodina i poinformowanie jej, że choć otrzymała na ten wieczór wolne i mogła w tej chwili robić coś zupełnie innego, to ma natychmiast stawić się w studiu, by w ciągu pół godziny przeprowadzić wywiad na żywo z prezydentem. Tatiana Mołczanowa, trzydziestotrzyletnia reporterka i prezenterka o kruczoczarnych włosach, ze świetnym dziennikarskim wykształceniem, bez wątpienia wpadła w oko żonatemu Wołodinowi – wiedzieli to wszyscy, choć on sam nigdy nie zadeklarował tego wprost. Producenci dowiedzieli się o tym w przykry sposób: oddelegowanie dziennikarzy innych niż Mołczanowa do przeprowadzania wywiadów z głową państwa wywoływało wyraźne niezadowolenie Wołodina. Choć uwagę prezydenta przyciągała niewątpliwie uroda dziennikarki, wielu sądziło, że ważniejszą rolę odgrywał cielęcy wzrok Mołczanowej, który wlepiała w Wołodina mimo pozorowanej bezstronności. Było jasne, że uważa Wołodina za symbol seksu – on sam zresztą podzielał tę opinię. Słabość prezenterki do prezydenta była zupełnie oczywista, lecz niestety przeczyła ogólnie przyjętym zasadom dziennikarskiej pracy. Gdy tylko udało się wydzwonić Mołczanową w jej mieszkaniu i powiadomić ją o zaistniałej sytuacji, wysłano jeden z helikopterów stacji, by odebrał ją z ulicy Leningradzkiej, gdzie mieszkała. Upewniwszy się, że maszyna jest w drodze, producenci zabrali się do obmyślania pytań do wywiadu, zbierania w jedno miejsce wybranych obrazów i przygotowywania planu działania, który sprawiłby, że dramatycznie nagłe – jak zwykle – przybycie prezydenta wydałoby się dziesiątkom milionów widzów oglądających program na żywo skrzętnie zaplanowane. Wszyscy pracownicy telewizji wiedzieli, że Wołodin nie lubił, gdy nim dyrygowano, więc wywiad należało puścić na wizji, gdy tylko prezydent pojawi się w studiu. Żeby uzyskać lepszą koordynację, wzdłuż głównego korytarza w budynku rozstawiono szpaler młodych mężczyzn i kobiet uzbrojonych w krótkofalówki. Gdy tylko Wołodin wyskoczył z limuzyny i wkroczył do budynku, spoza studia poczęły dobiegać komunikaty o postępie jego przemarszu wzdłuż holu. Pracownicy skierowali go do zatrzymanej specjalnie windy i odprowadzili do studia na szóstym piętrze budynku – pomieszczenia, które zdążył odwiedzić już ponad dwadzieścia razy, odkąd został prezydentem Rosji. Dzisiejszego wieczoru brygadzie wczesnego reagowania szło wyjątkowo dobrze. Gdy o 18.17 Wołodin pewnym krokiem wszedł do studia, dyrektor był już w pełni przygotowany na jego przybycie. Prezydent był raczej niski – mierzył niewiele ponad sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu – ale za to aż kipiał energią i był wyjątkowo sprawny fizycznie. Wyglądał jak napięta sprężyna, gotowa w każdej chwili wystrzelić z ciemnobrązowego garnituru. Nie czekając na sygnał ze strony pracowników telewizji, minął kamery i natychmiast wszedł prosto na plan. To, że mógł przypadkiem wpaść w kadr lub zakłócić pracę nadawanego na żywo kanału,

ewidentnie nie było jego problemem – o to musieli się martwić producenci. Wydawca wiadomości przerwał nadawanie relacji spoza budynku w połowie materiału i włączył reklamy, gdy tylko Walerij Wołodin pojawił się w pobliżu planu zdjęciowego. Choć takie postępowanie mogło się wydać nieprofesjonalne widzom przed telewizorami, rozwiązanie to stanowiło mniejsze zło – dzięki temu można było nadać program poświęcony Wołodinowi płynnie i bez niepotrzebnych przerw. Tatiana Mołczanowa przybyła do studia zaledwie dwie minuty przed swoim gościem, ale zawodowe obycie pozwoliło jej poradzić sobie z tą sytuacją. Nałożyła makijaż jeszcze w helikopterze. Po drodze do stacji trzykrotnie wysłuchała pytań przygotowanych przez producentów, była więc przygotowana do ich zadania. Obmyśliła także kilka pytań dodatkowych, na wypadek gdyby prezydent wykazał zainteresowanie udzieleniem regularnego wywiadu. Mołczanowa musiała być gotowa na każdy możliwy scenariusz. Czasem Wołodin po prostu zasiadał przed kamerami i wygłaszał swoje oświadczenie, po czym natychmiast wypadał ze studia, stawiając personel przed trudnym zadaniem wypchania czasu, który przeznaczyli na wywiad. Kiedy indziej prezydent zdawał się nie mieć nic lepszego do roboty – odpowiadał na każde pytanie Mołczanowej, wygłaszając długie perory o życiu i kulturze Rosjan, a także o pogodzie czy wynikach meczów hokejowych. Producenci nie odważali się przełączyć obrazu na reklamy ani przejść do kolejnego punktu regularnego programu stacji, gdy „Godzina z Walerijem Wołodinem” przeciągała się poza dziewiętnastą. Nikt nie wiedział, czy akurat tego dnia prezydent nie był w nastroju na któreś z tych skrajnych zachowań, więc Tatiana i producenci musieli być gotowi na wszystko. Gdy Wołodin powitał Tatianę Mołczanową, reżyser dźwięku wpiął mu w klapę mikrofon. Prezydent uścisnął serdecznie dłoń prezenterki. Znał Mołczanową od kilku lat. Na blogach politycznych wrogo nastawionych do obecnego lokatora Kremla krążyły nawet plotki na temat ich domniemanego romansu. Źródłem tych pogłosek były nieliczne zdjęcia przedstawiające Wołodina i Mołczanową w niewinnym, przyjacielskim uścisku na przyjęciach i innych wydarzeniach towarzyskich, a także wrażenie, jakie wywierał na widzach rozmarzony wzrok i szeroki uśmiech, goszczący na jej twarzy, gdy prezydent przemawiał w studiu. Gdy tylko Wołodin znalazł się na swoim miejscu, producent wieczornych wiadomości przerwał nadawany dotąd blok reklamowy i przełączył relację na kamerę nadającą na żywo ze studia. Mołczanowa była zwarta i gotowa. Opowiedziała widzom o śmierci Stanisława Biriukowa w zamachu bombowym, po czym poprosiła prezydenta o komentarz. Trzymając ręce przed sobą, na blacie, sprawiający wrażenie zrozpaczonego Walerij Wołodin odezwał się swoim charakterystycznym głosem: miękkim, lecz pewnym, z nutką arogancji. – To zdecydowanie wygląda na morderstwo inspirowane przez Zachód. Stanisław Arkadijewicz nie miał prawdziwych wrogów w świecie zorganizowanej przestępczości w Rosji. Pracował za granicą i nie interesował się szczególnie kryminalnymi szumowinami z Kaukazu czy bliskiej zagranicy. Spojrzał na Tatianę Mołczanową. – Stanisław Arkadijewicz pracował bez wytchnienia nad zapewnieniem matce Rosji bezpieczeństwa od powszechnych zagrożeń, przybywających do nas z Zachodu. Na szczęście, dzięki imponującej pracy funkcjonariuszy naszego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, dowiedzieliśmy się, że sprawcą zabójstwa Stanisława Arkadijewicza był nie kto inny, jak tylko znany agent zachodnich sił, chorwacki pracownik CIA. Myślę, że nie trzeba daleko szukać, by odkryć, kto ponosi odpowiedzialność za ten obrzydliwy atak na naszą ojczyznę. Na ekranie telewizora pojawiła się fotografia Dino Kadicia z napisem „Central Intelligence Agency” w kolorze czerwonym, przecinającym zdjęcie twarzy Chorwata na ukos.

Wyglądało to tak, jakby podobiznę sprawcy wycięto z jakiejś oficjalnej karty identyfikacyjnej CIA. Takie proste triki pozwalały oszukać jedynie mniej inteligentnych widzów stacji, ale grupa ta liczyła dziesiątki milionów osób. Mołczanowa podrzuciła Wołodinowi kolejny temat. – Teraz zaś, panie prezydencie, niemal natychmiast po zabójstwie dyrektora Biriukowa, z Ameryki dotarły do nas wiadomości o zatruciu radiacyjnym Siergieja Gołowki, poprzednika Biriukowa w SWR. – Tak. Sprawa Gołowki również jest bardzo ciekawa. Choć różniliśmy się w wielu kwestiach, jestem skłonny wybaczyć mu niektóre z jego niedorzecznych wypowiedzi. Bądź co bądź to człowiek dość starej daty, należący do innej epoki. Mimo to udowodnione mu powiązania korupcyjne pozostają dla mnie faktem niemożliwym do zrozumienia. Był oczywiście pupilkiem Amerykanów, a także przyjacielem prezydenta Ryana, dopóki Amerykanie nie postanowili go otruć. – Po co mieliby to robić, panie prezydencie? – Oczywiście po to, by obwinić Rosję. Jest najzupełniej jasne, że chcieli, by objawy zatrucia stały się widoczne dopiero po powrocie Gołowki do Wielkiej Brytanii. Jednak ich mordercy z doktoratami popełnili błąd w obliczeniach. Być może powinni się zastanowić nad zakupem nowych kalkulatorów czy liczydeł. – Wołodin zaśmiał się z własnego żartu, a jego rozmówczyni uśmiechnęła się wraz z nim. Spoza kadru dało się słyszeć śmiech pozostałych osób w studiu. – Nie wiem, czy naukowcy użyli za dużo polonu, czy też zabójcy otruli go w niewłaściwym momencie – kontynuował Wołodin. – Wyobraźcie sobie jednak, co by to było, gdyby ich plan się powiódł. Gołowko powróciłby do Wielkiej Brytanii i tam dopiero się rozchorował. Nikt nie winiłby za to Ameryki, wszyscy oskarżaliby Rosję. Taki właśnie był ich zamiar. – Ze wściekłością pogroził palcem. – Od czasu naszej niezbędnej interwencji porządkowej w Estonii, do której doszło w styczniu, gdy nasze niewielkie, lekkozbrojne siły ekspedycyjne spotkały się ze znacznie większą armią NATO i wdeptały ją w piach, Amerykanie widzą w naszym kraju śmiertelne zagrożenie. Czują, że jeśli zdołają obciążyć Rosję winą za zbrodnie, w których nie braliśmy żadnego udziału, będą w stanie zepchnąć nas na margines na arenie światowej. – Wołodin znów spojrzał w kamerę. – To się nie uda. Tatiana Mołczanowa zrozumiała nieomylny sygnał i podrzuciła prezydentowi kolejne wygodne pytanie. – Jakie kroki podejmie nasz rząd, by utrzymać porządek i bezpieczeństwo Rosji w czasach zwiększonego zagrożenia z zewnątrz? – Podjąłem decyzję, poprzedzoną uważnym namysłem i konsultacjami z kluczowymi przedstawicielami służb bezpieczeństwa, że należy wprowadzić pewne istotne zmiany. Mówi się, że Stanisław Arkadijewicz Biriukow był niezastąpiony jako dyrektor SWR. Zgadzam się z tym osądem i właśnie dlatego postanowiłem, że nie wyznaczę jego następcy. Terroryzm wewnątrz granic naszego kraju, którego ofiarą padł Biriukow wraz z kilkorgiem zupełnie niewinnych cywilów, oraz międzynarodowe akty terroru, których przykładem jest otrucie Siergieja Gołowki, jasno pokazują, że zagrożenia, z jakimi mierzy się nasz naród, są tożsame, niezależnie od miejsca, w którym dochodzi do aktów terroru przeciw Rosji. Nasz naród walczy ze złem, które nie pozwala nam na dalsze podtrzymywanie rozdziału naszych dwóch organizacji wywiadowczych. Ponieważ potrzebna jest nam spójność na każdym poziomie służb bezpieczeństwa, nakazałem ponowne połączenie SWR i FSB. Powstała w ten sposób organizacja nie zmieni nazwy, ale weźmie na siebie odpowiedzialność również za zbieranie informacji wywiadowczych poza granicami kraju. Dyrektor FSB Roman Tałanow pozostanie na dotychczas

zajmowanym stanowisku i przejmie kontrolę także nad zagranicznym komponentem wywiadu. Jest to człowiek o wysokich kompetencjach, który cieszy się moim pełnym zaufaniem. Nawet Tatiana Mołczanowa była zaskoczona tym stwierdzeniem. Nie ulegało wątpliwości, że nie zdołała przygotować żadnego pytania, które mogłaby w takiej sytuacji zadać, ale wyszła z sytuacji obronną ręką. – Ta wiadomość niewątpliwie zainteresuje wszystkich naszych widzów, zarówno w Rosji i na jej obrzeżach, gdzie dyrektor Tałanow dbał o nasze bezpieczeństwo od obcych zagrożeń, jak i na arenie międzynarodowej, gdzie w imię rosyjskiej racji stanu tak skutecznie działał świętej pamięci dyrektor Biriukow. Wołodin oczywiście zgodził się z tą tezą, po czym wygłosił naprędce sklecony, dwunastominutowy monolog poświęcony minionym konfliktom z Gruzją, obecnym problemom na Ukrainie oraz sytuacji w innych krajach, które określił mianem stref szczególnego interesu Rosji. Jego przemowa zeszła w końcu także na oskarżenia wobec NATO, Europy oraz Stanów Zjednoczonych. Wspomniał o cenach rynkowych gazu ziemnego i ropy naftowej, a nawet pozwolił sobie na krótką, rosyjskocentryczną lekcję historii, w której przypisał Rosji wszystkie zasługi za uchronienie Europy Zachodniej od groźby faszyzmu podczas drugiej wojny światowej. Gdy prezydent skończył swoją przemowę, światła w studiu przygasły, a monitory wypełniła reklama samochodów marki Ford. Wołodin odpiął swój mikrofon i wstał. Uścisnął dłoń Mołczanowej z uśmiechem. Była tego samego wzrostu co prezydent, i zawsze dbała o to, by nie zakładać szpilek, gdy przychodził do studia udzielić wywiadu. – Bardzo dziękuję, że poświęcił nam pan tyle swego czasu – powiedziała. – Zawsze miło mi panią widzieć. Nie wypuścił jej dłoni od razu, więc trzydziestotrzyletnia prezenterka postanowiła zaryzykować. – Panie prezydencie, wiadomość, którą przekazał nam pan dzisiaj, jest bardzo ekscytująca i niewątpliwie zostanie dobrze przyjęta. Zastanawiam się, czy nie byłoby dobrym pomysłem, by dyrektor Tałanow także odwiedził mój program przy jakiejś okazji. Do tej pory jeszcze nigdy nie mieliśmy okazji widzieć go na ekranie. Jego nowy awans mógłby być świetną okazją, by przybliżyć jego osobę obywatelom Rosji. Uśmiech Wołodina nie osłabł, a jego głębokie, pożądliwe spojrzenie w oczy Tatiany trwało w najlepsze, ale słowa prezydenta zdały się nabierać jakiejś ciemnej barwy. – Droga pani, Roman Romanowicz nie pokaże się w telewizji. W gruncie rzeczy najbardziej odpowiada mu praca w cieniu wielkiej polityki. Właśnie dlatego zajmuje się tym, czym się zajmuje. To pozwala mu być skutecznym. A tak między nami: sam wolę, by trzymał się w cieniu. – Mówiąc to, Wołodin puścił oko do dziennikarki. Był to właściwie pierwszy moment w karierze Tatiany Mołczanowej, gdy po prostu zabrakło jej słów. Zamiast odpowiedzieć, tylko pokornie skinęła głową.

17 Prezydent Jack Ryan powołał Kampus do istnienia podczas swojej pierwszej kadencji. Ta mała, ale niezwykle skuteczna jednostka otrzymała zadanie wspierania działań politycznych i wojskowych Stanów Zjednoczonych w sposób jak najmniej sformalizowany. Na czele jednostki Ryan umieścił Gerry’ego Hendleya, byłego senatora z Kentucky, który odszedł z życia publicznego w niesławie po skandalu korupcyjnym – starannie spreparowanym w celu ułatwienia mu pożegnania z polityką i zajęcia się trudną oraz niezwykle istotną pracą budowania tajnej organizacji szpiegowskiej. By zapewnić bezpieczeństwo członkom i członkiniom Kampusu na wypadek ujawnienia szczegółów ich działalności, prezydent Ryan podpisał w tajemnicy sto prezydenckich aktów ułaskawienia in blanco i przekazał je Hendleyowi. Możliwość czerpania wiedzy z kanałów wymiany informacji wywiadowczych między CIA i NSA, przy jednoczesnym uwolnieniu się od biurokracji i kontroli zewnętrznej, z jakimi musiały się borykać zwykłe rządowe instytucje wywiadu, sprawiała, że Kampus cieszył się większą swobodą przy planowaniu swoich operacji. To zwiększało jego możliwości operacyjne i poszerzało pole działania tak dalece, że w ostatnich kilku latach jednostka osiągnęła niebywałe sukcesy. Choć prezydent Ryan mógł się tego spodziewać, gdy tworzył Kampus, wątpliwe, by przewidywał, że pewnego dnia operacyjne ramię jednostki będzie się składało między innymi z jego długoletnich przyjaciół i towarzyszy, Johna Clarka i Domingo Chaveza, bratanków Dominga – Dominica i Briana Carusów, a nawet jego własnego syna, Jacka Ryana juniora. Brian Caruso poległ w akcji na terenie Libii dwa lata wcześniej, a jego miejsce w Kampusie zajął były członek formacji Rangers armii amerykańskiej, Sam Driscoll. Kilka miesięcy temu chińscy hakerzy komputerowi włamali się do sieci Hendleya i Wspólników, a ekipa likwidatorów, złożona z chińskich agentów operacyjnych, zaatakowała siedzibę firmy, mieszczącą się w West Odenton, w środku nocy, usiłując całkowicie zniszczyć organizację wywiadowczą znajdującą się pod opieką Hendleya. Atak Chińczyków został powstrzymany, ale Hendley i jego ludzie wiedzieli, że ich działalność nie mogła być kontynuowana w miejscu znanym wrogiemu wywiadowi – tym bardziej, że Chińczycy mogli się zorientować, czym naprawdę zajmował się Kampus. Utrata siedziby w West Odenton nie oznaczała wyłącznie konieczności znalezienia nowej siedziby dla Kampusu. Jednostka zdobywała większość swoich informacji wywiadowczych za pomocą odbiorników umieszczonych na dachu pięciopiętrowego budynku. Pozwalały one przechwytywać tajne przekazy przesyłane między siedzibami Agencji Bezpieczeństwa Narodowego w Fort Meade, w stanie Maryland, i Centralnej Agencji Wywiadowczej w Langley, w Wirginii. Odkąd budynek Hendleya i Wspólników został w całości oddany w ręce zwykłych białych kołnierzyków, ta metoda przejmowania utajnionych informacji nie mogła być dalej stosowana. Istniała jeszcze na szczęście dla Kampusu iskierka nadziei – jej personifikacją był pięćdziesięciopięcioletni, otyły i blady jak ściana maniak komputerowy o nazwisku Gavin Biery. Od czasu chińskiego ataku poświęcił się on całkowicie wypracowywaniu metody uzyskiwania danych wywiadowczych z Intelink-TS, tajnej sieci komputerowej CIA. W tym celu podebrał zaawansowany kod hakerski użyty przez Chińczyków przeciwko komputerom CIA i upewniwszy się, że organizacja ta zabezpieczyła się przed atakiem tego typu, zajął się szukaniem nowych luk w systemie zabezpieczeń sieci Intelink-TS. Choć wyniki jego pracy były obiecujące, nie przyniosły do tej pory Kampusowi wymiernych korzyści.

Gdy Gavin skupiał się na poszukiwaniu metod zbierania informacji, a Gerry Hendley szukał nowej bazy operacyjnej, agenci Kampusu (poza Jackiem Ryanem juniorem) wykorzystywali rozległą farmę Johna Clarka w Emmitsburgu w stanie Maryland jako bazę treningową. Wiejska posiadłość Clarka nie stanowiła może najdogodniejszej lokalizacji do szkolenia agentów operacyjnych należących do tajnej jednostki paramilitarnej, ale na razie doskonale spełniała swoje zadanie. Zanim doszło do wymuszonej przeprowadzki, członkowie Kampusu trenowali w utajnionych lokalizacjach w całym kraju, ale gdy chińska interwencja pozbawiła ich parasola ochronnego, nie mieli wyjścia i musieli wycofać się na prowincję, by móc regularnie ćwiczyć i utrzymać należytą dyspozycję. Doszło nawet do tego, że agenci przejęli na własny użytek sypialnię dla gości i przekształcili ją w małe centrum operacyjne oraz salę szkoleń. Członkowie Kampusu spędzali co najmniej godzinę dziennie, ucząc się języków obcych z pomocą programów komputerowych i zgłębiając najnowsze ogólnodostępne informacje o najgorętszych politycznie miejscach świata. Każdy z nich liczył, że za wysiłek włożony w trening i naukę czeka ich ostatecznie nagroda w postaci wezwania do powrotu do czynnej służby operacyjnej. Po południu Gerry Hendley odpuścił sobie poszukiwanie nowej lokalizacji dla Kampusu wśród setek budynków biurowych do wynajęcia w rejonie Waszyngtonu, by przejechać się do Emmitsburga w Maryland. Siedział teraz przy stole kuchennym w wiejskiej rezydencji Johna Clarka. Otaczali go agenci operacyjni Kampusu w komplecie. Towarzyszył im również Gavin Biery. Zbierali się tutaj raz na tydzień, choć te spotkania nie wpływały znacząco na ich sytuację. Za każdym razem Gerry omawiał postępy w poszukiwaniu właściwej lokalizacji dla jednostki, Clark i członkowie operacyjnego ramienia organizacji opisywali przebieg treningów, a Biery używał nieznośnego, nasyconego specjalistyczną terminologią żargonu, by wytłumaczyć wszystkim, jak idzie mu praca nad odbudowywaniem sieci informacyjnej między jednostką a CIA. Choć wszyscy zachowywali się bardzo spokojnie, tak naprawdę rozpierała ich chęć zajęcia się czymś bardziej twórczym niż siedzenie w kuchni Clarka. Gerry miał właśnie zacząć spotkanie od opisania kilku budynków w okolicach Bethesdy, które odwiedził w ciągu ostatnich paru dni, ale Clark dał mu znać, że chciałby wpierw omówić coś innego. – Coś się stało? – spytał Gerry. – Mamy do czynienia z interesującym rozwojem wypadków. Clark opowiedział Hendleyowi i pozostałym zebranym o swojej rozmowie z Keithem Bixbym, szefem ekspozytury CIA w Kijowie, oraz o zainteresowaniu tej organizacji Glebem Blizną, mafijnym bossem z Rosji. Domingo Chavez spędził kilka ostatnich dni, dzwoniąc do przyjaciół w Rosji i na Ukrainie, a przede wszystkim ludzi, z którymi służył w Tęczy. Dzięki nim udało mu się dowiedzieć czegoś więcej na temat Gleba Blizny i jego organizacji. Nikt nie wiedział, dlaczego Rosjanin przyjechał na Ukrainę i skontaktował się z Czeczenami. Także w oczach Clarka i Chaveza to posunięcie wydało się bardzo podejrzane, zwłaszcza że w regionie lada moment miała się zacząć regularna wojna. – Czyli wiecie tylko, że ten gość jest rosyjskim mafiosem i że pracuje w Kijowie – podsumował Hendley. – Wiemy także, że CIA brakuje ludzi, by poddać go pełnej obserwacji. Skupiają się, co zrozumiałe, na działalności innych służb wywiadowczych w Kijowie, nie na przestępczości zorganizowanej. – Co chciałbyś w związku z tym zrobić? – Keith Bixby to dobry fachowiec, który musi pracować w trudnych warunkach.

Pomyślałem, że moglibyśmy zrobić wypad do Kijowa i sprawdzić ten mafijny wątek. Po to tylko, żeby przekonać się, jakie zamiary ma Gleb Blizna. Hendley spojrzał na pozostałych członków grupy. Wszyscy wyglądali, jakby byli gotowi natychmiast udać się na lotnisko. Trudno było się temu dziwić. – Jak ważny jest ten gość w ich organizacji? Czy to jakiś mafijny capo? W ciągu ostatniego roku Chavez zdobył na temat organizacji przestępczych na świecie wiedzę na poziomie eksperckim. Okres operacyjnej posuchy sprzyjał zgłębianiu literatury fachowej. – Rosja nie ma tak naprawdę mafii w typie, do jakiego przywykliśmy – powiedział Ding. – Używamy tego słowa, bo jasno określa, że chodzi o organizację przestępczą. W Rosji i innych krajach Wschodu najważniejsze postaci w kryminalnej hierarchii nazywane są worami w zakonie, czyli dosłownie „honorowymi bandytami”, choć w praktyce są to po prostu bandyci, którzy postępują zgodnie ze złodziejskim kodeksem honorowym. Dziewięćdziesiąt dziewięć i dziewięć dziesiątych procent kryminalistów obnosi się ze złotymi łańcuchami i źle dopasowanymi garniturami, starając się dać do zrozumienia, że są wielkimi szychami, ale to nie są prawdziwi wory w zakonie. Przy tym na najwyższym szczeblu każdej organizacji w regionie może się znajdować więcej niż jeden taki wor. Ktokolwiek zasiada na samym szczycie hierarchii, także musi być worem. – Chavez spojrzał na Hendleya i dodał: – Co do Gleba Blizny nie mamy żadnych wątpliwości, że jest worem w zakonie. – Jak poważnym problemem w Rosji jest obecnie zorganizowana przestępczość? – zapytał na to Hendley. – Za rządów Walerija Wołodina Ministerstwo Spraw Wewnętrznych zdołało wypędzić niemal wszystkie największe i najsilniejsze ugrupowania przestępcze poza granice Rosji. – Jak tego dokonali? – FSB ma oddział znany jako URPO, Zarząd Rozpracowywania i Zwalczania Przestępczości Zorganizowanej. To w gruncie rzeczy jednostka do eliminacji celów, likwidująca członków PZ w rejonie moskiewskim i w Sankt Petersburgu. Co ciekawe, obiektem ich działań są jedynie gangsterzy spoza Rosji. Jest taka grupa przestępców o słowiańskim pochodzeniu, która uformowała się pod koniec lat osiemdziesiątych. Dzisiaj są w rozkwicie, bo Czeczeni, Gruzini, Ormianie i inni stali się ofiarami nagonki ze strony FSB. Nosi ona nazwę „Siedmiu Mocarzy”. – Bo jest ich tylko siedmiu? – spytał Hendley. – Nie, nazwę wzięli od charakterystycznej formacji skalnej w Republice Komi. To siedem masywnych kamiennych słupów wyrastających w szczerym polu. Grupa uformowała się w łagrach mieszczących się w tej republice. Obecnie Siedmiu Mocarzy sprawuje pełną kontrolę nad lichwiarstwem, porwaniami dla okupu, handlem żywym towarem, prostytucją, kradzieżami samochodów, zabójstwami na zlecenie, słowem, nad wszystkim, co tylko możliwe. – I ten Gleb jest szefem Siedmiu Mocarzy? – spytał Hendley. – Nie, nie jest szefem. Lider całej organizacji pozostaje nieznany. Wydaje się nawet, że większość członków organizacji nie ma pojęcia, kto nią rządzi. Wiemy jednak, że Gleb Blizna jest szefem petersburskiego oddziału Siedmiu Mocarzy. Nie da się także wykluczyć, że jest bezpośrednim podwładnym wora wszystkich worów. – I nikt nie ma pojęcia, co robi w Kijowie, wchodząc w konszachty z gangsterami z Czeczenii, zgadza się? – odezwał się Caruso. – Zupełnie nikt. Zazwyczaj nie rusza się poza swoje terytorium i nie pała szczególną sympatią do reprezentantów mniejszości etnicznych. – Dobra, zgadzam się, jedźcie – powiedział Hendley. – Ale w jaki sposób macie zamiar zdobyć informacje wywiadowcze o działalności Siedmiu Mocarzy?

Clark spojrzał na Biery’ego. – Gavin? – Nie mogę się dostać do sieci Intelink-TS – odparł Biery. – Przynajmniej na razie. Mam jednak dostęp do SIPRNetu. To sieć służąca do wymiany poufnych informacji wykorzystywanych przez rząd. Na pewno nie umywa się do tajnych źródeł, ale… wiecie, jak to jest ze zbieraniem informacji. W internecie w powszechnym dostępie jest tego całe mnóstwo, a dwa razy tyle podlega tylko nieznacznym zabezpieczeniom. – Jeśli Gavin dostarczy nam informacje wywiadowcze objęte klauzulą tajności, które pozwolą nam uzupełnić luki w fizycznej obserwacji obiektów w Kijowie, powinniśmy móc właściwie ocenić panującą tam sytuację – stwierdził Clark. – Dodam, że udało mi się zhakować serwery Służby Bezpieczeństwa Ukrainy. W tej sieci przechowują wszystkie informacje o przestępczości zorganizowanej. Powinny nam się przydać, choć to nie to samo, co dostęp do Intelink-TS. Następny zabrał głos Sam Driscoll. – Po prostu musimy powrócić do starej szpiegowskiej metody szlifowania bruku. Pozostali uśmiechnęli się na to stwierdzenie, ale Hendley nadal miał wątpliwości. – Kto tam poleci? – Oczywiście Ryan jest w Wielkiej Brytanii, ale mogę się tam udać z resztą ekipy – odpowiedział mu Clark. Hendley był nieco zaskoczony stanowiskiem Clarka. – A mówiłeś, że masz już dość pracy w terenie? – Tak było, ale znam rosyjski i umiem czytać po ukraińsku. Tym razem będę musiał znowu iść w teren. – Wygląda na to, że przedwcześnie powiesiłeś na kołku swój prochowiec, panie C. – zażartował Dom. Clark spojrzał twardo na podwładnego. – Pieprz się, gówniarzu. Nigdy w życiu nie chodziłem w prochowcu. Taki stary nie jestem! – I tym sposobem cała wizja bezwzględnego twardziela z minionej epoki legła w gruzach – odparł Dom. – Gavin, ty też jedziesz, prawda? – przerwał tę wymianę Chavez. Biery spojrzał na Hendleya wzrokiem dziecka proszącego mamę, by pozwoliła mu pójść się pobawić na podwórko. Hendley głośno westchnął. – Cóż, skoro dałeś radę wrócić w jednym kawałku z Hongkongu, pewnie myślisz, że jesteś już międzynarodowym asem wywiadu, co, Gav? Biery wzruszył ramionami, ale Chavez pospieszył mu z pomocą. – Wyciągnął nas z poważnych tarapatów, Gerry. Przykro mi to mówić, ale bez jego pomocy trudno byłoby nam wrócić w komplecie. – W porządku – stwierdził Hendley. – Możesz udać się w teren, by udzielić wsparcia operacji. – Hendley zwrócił się z powrotem w kierunku Clarka. – Nie uwierzę, jeśli powiecie mi, że dacie radę zabrać tam ze sobą własną broń. – Nie – przyznał Clark. – Musimy być przygotowani na to, że miejscowe władze w każdej chwili mogą nas zatrzymać i przesłuchać. Możemy wykorzystać dziennikarską przykrywkę. Jeśli porządnie popracujemy nad referencjami, damy radę bez kłopotów. – Dobre papiery pomogą wam, gdy zatrzyma was policja, ale nic wam nie dadzą, jeśli wpadniecie w ręce Siedmiu Mocarzy – odparł Hendley. Nie dało się temu zaprzeczyć.

– Święta racja. Musimy dołożyć wszelkich starań, by nie złapali nas Blizna i jego chłopcy. – John, nie muszę ci przypominać, że Kijów lada moment będzie pękał w szwach od różnej maści podejrzanych typów, zarówno tych z dobrymi papierami, jak i tych działających nielegalnie – dodał Gerry. John spojrzał na resztę swojego zespołu. – Doskonale rozumiem, o co ci chodzi. Zrobimy, co w naszej mocy, by utrzymać operację w bezwzględnej tajemnicy, zarówno przed władzami, jak i przed bandytami. – Uśmiechnął się. – Tak swoją drogą to przecież jadę tam z własną ekipą „podejrzanych typów”.

18 Prezydent Stanów Zjednoczonych wraz ze świtą dotarł na oddział intensywnej opieki medycznej Szpitalu Uniwersyteckiego im. Jerzego Waszyngtona tuż przed 22.00. Dziennikarze zdążyli już co prawda obstawić główne wejścia, ale od strony 22. Ulicy znajdował się zabezpieczony przez policję wyjazd dla karetek. Wiozący prezydenta zielony chevrolet suburban podjechał tam w otoczeniu kilku nieoznakowanych pojazdów Secret Service. Wóz głowy państwa stanął tuż przy drzwiach budynku, tak, by przedstawiciele prasy nie mieli najmniejszej szansy dostrzec jego przybycia. Wiadomość o napromieniowaniu Białego Domu zdążyła już zdominować przekaz medialny. Bywalcy rezydencji początkowo upewniali się wzajemnie w przekonaniu, że należy zachować informacje o polonie w tajemnicy, ujawniając jedynie to, że Gołowko niefortunnie doznał objawów zatrucia podczas wizyty u prezydenta – ani słowa o tym, że w sprawę zamieszany był radioaktywny izotop! Zdrowy rozsądek wziął jednak w końcu górę: nieujawnianie opinii publicznej pełnej informacji na temat Gołowki miało sens tylko przy założeniu, że informacja ta nigdy nie ujrzy światła dziennego. Niestety, było jasne, że zrobienie takiego kroku oznaczało oddanie inicjatywy prasie – obywatele i tak w końcu dowiedzieliby się o wszystkim. Zamiast zwlekać, współpracownicy Ryana postanowili natychmiast wypuścić pełny komunikat o zdarzeniu, zachowując w tajemnicy jedynie kilka szczegółów na temat stanu zdrowia Gołowki przez wzgląd na jego prywatność. Siergiej nie miał żadnych bliskich krewnych, więc na OIOM-ie towarzyszyli mu jedynie członkowie zespołu, z którym podróżował po Stanach: asystent, koordynator podróży i brytyjski agent służby bezpieczeństwa. Zaskoczony Jack rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu innych osób, ale nikogo więcej nie zobaczył. Odkąd Siergiej skończył długoletnią służbę Związkowi Radzieckiemu i Rosji, większość rodaków najwyraźniej odwróciła się od niego lub zwyczajnie o nim zapomniała. Po rozmowie z lekarzami na temat rzeczy dozwolonych i zakazanych podczas wizyty u człowieka w stanie, w jakim znajdował się Gołowko, Ryan ruszył w głąb korytarza prowadzącego do pokoju Siergieja wraz z obstawą agentów Secret Service. Oficer dowodząca ochroną Ryana szła ramię w ramię z prezydentem – miała poważne wątpliwości w związku z tą wizytą, ale wolała nie mówić o nich wprost. Andrea Price-O’Day wiedziała, kiedy można rozmawiać z Szermierzem otwarcie, a kiedy lepiej dać sobie spokój. Choć wolałaby towarzyszyć Ryanowi i Gołowce podczas ich rozmowy, wiedziała, że Ryan się na to nie zgodzi. Zamiast tego weszła do sali z pozostałymi dwoma agentami, szybko i w zupełnym milczeniu ogarnęła wzrokiem wąską przestrzeń, w której umieszczono łóżko, po czym wyszła z powrotem na korytarz. Utrzymywała kontakt wzrokowy z prezydentem przez szybę, ale musiała się pogodzić z tym, że Ryan chciał zostać z cierpiącym Rosjaninem zupełnie sam. Jack wkroczył do sali i natychmiast uderzył go niewielki rozmiar pomieszczenia, zwłaszcza przy ogromnej ilości aparatury medycznej, jaką je zastawiono. W środku, otoczony maszynami, leżał blady i jakby skurczony Siergiej. Rosjanin oddychał przez rurkę, podłączony do aparatury plątaniną kabli. Kroplówki wcinały się w jego skórę. Głowa spoczywała na dużej poduszce. Lekarze powiedzieli Ryanowi, że mięśnie karku mężczyzny są już zbyt słabe, by dźwigać przeznaczony im ciężar. Oczy Gołowki zapadły się jakby w głąb czaszki i były mocno podkrążone. Miał wyraźnie mniej włosów niż podczas ostatniego spotkania z prezydentem. Ryan dojrzał pojedyncze włosy na poduszce przy głowie pacjenta. Maszyna do EKG stojąca za

łóżkiem pikała miarowo w takt tętna Rosjanina. Jack myślał, że Gołowko śpi, ale ten powoli zamrugał, po czym otworzył szeroko oczy. Po chwili widocznego wytężania wzroku jego spojrzenie spoczęło na Ryanie. Jack zauważył wątły uśmiech, ale trwał on tylko krótką chwilę, po czym twarz Gołowki straciła wszelki wyraz, tak jakby jego mięśnie wyczerpały się tym wysiłkiem. – Jak się czujecie, Siergieju Nikołajewiczu? – Teraz lepiej, Iwanie Emmetowiczu. – Jego głos był chrapliwy, ale silniejszy, niż Ryan się spodziewał w tych okolicznościach. Rosjanin uśmiechnął się niemrawo i przeszedł na swój ojczysty język. – Na miru i smiert’ krasna. Jack dawno nie ćwiczył swojego rosyjskiego. Powtórzył pod nosem słowa przyjaciela, po czym przetłumaczył je na głos: – W dobrym towarzystwie nawet śmierć nie boli. Nie wiedział, co powiedzieć. – To musi być dla was trudna sytuacja. Izwinitie. – Siergiej zmarszczył brwi. Powoli dotarło do niego, że znów przerzucił się na rosyjski. Przetłumaczył: – Wybaczcie. Jack przyciągnął jedyne w sali krzesło bliżej łóżka i usiadł na nim. – Jest mi zwyczajnie przykro, że przytrafiło się to właśnie tobie. Nie umiem się z tym pogodzić. Gołowko spojrzał w przestrzeń. – Parę lat temu próbował mnie zabić rząd chiński – powiedział. – Pamiętamy oczywiście. Na szczęście nie udało im się. Serce starego Rosjanina pęka, gdy pomyślę, że mój własny rząd, mój własny kraj w końcu tego dokonał. Jack chciał zapewnić go, że nie umrze, że tutejsi lekarze go z tego wyciągną. Byłoby to jednak kłamstwo, a Siergiej zasługiwał na coś więcej. – Dowiemy się, jak do tego doszło – powiedział Ryan. Siergiej odkaszlnął. – W ciągu ostatniego tygodnia uścisnąłem niejedną dłoń. Wypiłem mnóstwo filiżanek herbaty i niezliczone butelki wody. W Chicago zjadłem hot doga. – Uśmiechnął się lekko, przypominając sobie ten moment. – Gdzieś w trakcie mojej wędrówki tu, w Stanach Zjednoczonych… – Znowu dopadł go atak kaszlu. Gdy Rosjanin w końcu odzyskał oddech, wyglądało na to, że zgubił wątek. Jack poczekał chwilę, mając nadzieję, że dokończy zdanie. Wreszcie wtrącił: – Wiem, że jesteś osłabiony, ale mam dla ciebie wiadomość o dwóch kolejnych smutnych wydarzeniach. Trudno mi o nich z tobą rozmawiać, liczę na to, że wesprzesz mnie radą. Spojrzenie Gołowki nieco się ożywiło. Jack zauważył na twarzy Rosjanina niewątpliwą radość z tego, że mógł się do czegoś przydać. – Zeszłej nocy w zamachu bombowym w Moskwie zginął Stanisław Biriukow. Jack z zaskoczeniem obserwował reakcję Gołowki, a raczej jej całkowity brak. – To była tylko kwestia czasu – powiedział Rosjanin. – Był dobrym człowiekiem. Nie wybitnym. Ale dobrym. Nie należał do najbliższego kręgu ludzi Wołodina. Trzeba go było wymienić. – Ale po co go zabijać? Czy Wołodin nie mógł po prostu usunąć go jednym pociągnięciem pióra? – Jego śmierć przyniesie Kremlowi więcej korzyści. Będą mogli obwinić Ukrainę, USA, NATO albo innego spośród swoich wrogów. – Obwiniają nas. Już się zaczęło. – Obwinią was także za to. – Blada jak papier dłoń Gołowki uniosła się o kilka cali nad

prześcieradło i łagodnym gestem ogarnęła cały pokój. Choć gest Rosjanina potrwał krótką chwilę, Jack natychmiast zrozumiał, o co mu chodzi. – Mówiłeś o dwóch zdarzeniach – powiedział Siergiej po chwili milczenia. – Wołodin pojawił się na antenie telewizji Nowa Rosja, by ogłosić, że FSB i SWR zostaną przekształcone w jednolitą organizację. Oczy Gołowki na chwilę się zamknęły. – Tałanow? – powiedział łagodnie. – Tak, Roman Tałanow jest teraz odpowiedzialny za całość. – Pojawił się w FSB znikąd – powiedział Siergiej. – Spędziłem w państwowych służbach bezpieczeństwa całe dorosłe życie, ale o tym człowieku pierwszy raz usłyszałem dopiero sześć lat temu, gdy był jeszcze komisarzem milicji w Nowosybirsku. Byłem wtedy dyrektorem SWR i moi podwładni przekazali mi, że ten człowiek, zwykły komisarz milicji, ma zastąpić dyrektora FSB w mieście. Jego awans nie wynikał z ruchów w ramach FSB. Rozkaz przyszedł bezpośrednio z Kremla. – Dlaczego? – Zadałem to samo pytanie. Powiedziano mi, że kiedyś służył w GRU, w naszym wywiadzie wojskowym, i że cieszył się poparciem przywódców na Kremlu. Jak do tego doszło, skoro był tylko zwykłym byłym oficerem wywiadu wojskowego? Bez jakichkolwiek znajomości, zwykły komisarz milicji na Syberii. Później dowiedziałem się, że Wołodin, który wówczas był premierem, zmusił dyrektora FSB w Nowosybirsku do dymisji i odstąpienia stanowiska Tałanowowi. – Czym zajmował się Tałanow w GRU? – spytał Jack. – Próbowałem się czegoś na ten temat dowiedzieć. Z czystej zawodowej ciekawości. Słyszałem, że zanim został komisarzem milicji w Nowosybirsku, był w Czeczenii podczas pierwszej wojny. Co tam robił i czym się zajmował wcześniej, na to nie znalazłem odpowiedzi. Ryan nie był pewien, co jego własne służby wywiadowcze mają na Romana Tałanowa, ale wiedział już, że zapyta o to, gdy tylko opuści szpital. – Dlaczego nikomu o tym nie mówiłeś? – To była sprawa wewnętrzna. Miałem kłopoty z rosyjską administracją. Są takie brudy, których wolałem nie prać publicznie na Zachodzie. Nepotyzm to rak toczący nasze władze. Tak jest od zawsze. Mamy osobne określenie na dobroczyńcę, który pomaga komuś w drodze na szczyt. Kogoś takiego nazywamy „kryszą”. To, że Tałanowowi podarowano posadę w FSB, na którą najprawdopodobniej nie zasługiwał, nie było aż tak wielkim zaskoczeniem. Po prostu miał „kryszę”, protektora na wysokim szczeblu w rządzie. Być może samego Wołodina. Jednak ta luka w jego przeszłości wywiadowczej jest bardzo niepokojąca. W odpowiedzi Jack tylko skinął głową. Przy wszystkich innych problemach, z jakimi się obecnie borykał, pradawne dzieje nowego szefa rosyjskich służb wywiadowczych nie miały znaczenia. Jednak Gołowko najwyraźniej przywiązywał do nich olbrzymią wagę. – Dowiedz się, kim on jest. Kim był – powiedział Rosjanin. – Tak zrobię – obiecał Jack. Gołowko wyglądał teraz na piekielnie zmęczonego. Jack zamierzał go zapytać, czy nie miałby nic przeciwko rozmowie z agentami FBI czekającymi za drzwiami, ale w tej chwili uznał, że Rosjaninowi niepotrzebne są takie atrakcje. Był wściekły na siebie, że spędził przy łóżku szpitalnym przyjaciela tyle czasu. Podniósł się powoli, a Siergiej szybko otworzył oczy, tak, jakby zapomniał, że Ryan w ogóle u niego był. – Wierz mi na słowo, to, co ci się przytrafiło, zmieni świat. Dołożę wszelkich starań, by twoja ofiara nie poszła na marne. Nie wiem jeszcze, jak tego dokonam, ale nasze narody staną się

dzięki temu silniejsze. Wykorzystam to przeciwko Wołodinowi. Może nie jest to kwestia dni, tygodni czy nawet miesięcy, ale wygrasz tę wojnę. – Iwanie Emmetowiczu, wiele razem przeszliśmy przez te wszystkie lata. – Tak, to prawda. – Już nigdy się nie zobaczymy. Chciałbym ci powiedzieć, że zrobiłeś wiele dobrego dla świata. Dla obu naszych narodów. – To samo mogę powiedzieć o tobie, Siergiej. Gołowko zamknął oczy. – Czy mógłbyś poprosić pielęgniarkę, by przyniosła mi jeszcze jeden koc? Nie rozumiem, jakim cudem jest mi zimno, skoro zostałem napromieniowany. – Oczywiście. Jack wstał i pochylił się, by uścisnąć dłoń leżącego mężczyzny. Rosjanin zdążył jednak zasnąć jak kamień. Chwycił dłoń Gołowki i delikatnie uścisnął. Lekarze powiedzieli mu, że jeśli dotknie Rosjanina, będzie się musiał poddać odkażeniu. Jack uznał, że była to raczej łagodna przestroga, mająca zniechęcić go do zbliżania się do Gołowki. Miał to gdzieś. Mogli go wyszorować, jeśli chcieli, ale nie zamierzał pozwalać im, by zabronili mu wyrazić ostatnim gestem współczucie dla starego przyjaciela.

19 Jack Ryan junior i Sandy Lamont wsiedli do boeinga 777 linii British Airways, by odbyć ośmiogodzinny lot do karaibskiego państewka o nazwie Antigua i Barbuda. Gdy okazali swoje karty pokładowe do sprawdzenia i ruszyli w stronę pierwszego rzędu siedzeń w klasie biznesowej, przekonali się, że choć samolot był zapełniony tylko w połowie, to część, w której przyszło im siedzieć, pękała w szwach. Komfortowe, skórzane fotele stały jeden naprzeciwko drugiego z lekkim przesunięciem, tak by można je było rozłożyć i wykorzystać jako łóżka podczas długiego lotu nad Atlantykiem. Ryan rozsiadł się tak, by patrzeć w stronę tyłu samolotu. Dzięki temu dokładnie obejrzał sobie pozostałych pasażerów. Klasę biznesową wypełnili Hindusi, inni Azjaci, Brytyjczycy i Niemcy. Na pokładzie znalazło się też sporo Szwedów. Wydawało się to Ryanowi dość dziwne, dopóki nie podsłuchał wyjaśnienia udzielonego przez stewardesę innemu pasażerowi. Boeing 777, w którym mieli polecieć, do Heathrow dotarł ze Sztokholmu. W części ekonomicznej samolotu siedzieli zapewne głównie turyści, za to cały przedział pierwszej klasy oraz klasy biznes zapełniały osoby załatwiające sprawy finansowe – czy to na co dzień, czy od święta – w zamorskim raju podatkowym, jakim jest Antigua. Doświadczenie ostatnich dwóch miesięcy sprawiło, że Ryan niezwykle podejrzliwie patrzył na otaczających go ludzi, dyskretnie obserwując każdego współpasażera z osobna i próbując odgadnąć, kim jest i jakie sekrety skrywa. Choć Jack nie wytropił w niczyim głosie rosyjskiego akcentu, nie zdziwiłoby go, gdyby wszystkie miejsca w pierwszej klasie zajmowali euroazjatyccy oligarchowie i przywódcy zorganizowanych grup przestępczych. Jednak po ledwie kilku minutach tych spekulacji uświadomił sobie, że doprowadzi się do szaleństwa, jeśli wszystkich otaczających go ludzi będzie podejrzewał o niecne zamiary. Zaraz po starcie zmusił się do lektury menu obiadowego. Jeszcze przed odlotem postanowił, że większość długiej podróży spędzi na pracy. Gdy tylko z jego stolika usunięto naczynia, w których podano obfity lunch, wydobył z torby laptopa i zaczął przeglądać mapy Saint John’s, miasta, do którego się wybierali. Postarał się jak najlepiej zapamiętać najważniejsze ulice i węzły komunikacyjne, po czym prześledził drogę ze śródmiejskiego hotelu, w którym mieli z Sandym rezerwację, do biura zarejestrowanego agenta IFC, znajdującego się kilka ulic dalej. Zanotował adresy pozostałych budynków wymienionych w adnotacjach SPARK jako związane z bankowością i przedsiębiorczością. Nie był pewien, czego konkretnie powinien szukać na Antigui, więc wolał poznać tyle lokalizacji, ile tylko zdoła. Gdy Jack zajmował się planowaniem pobytu na Antigui, Sandy oglądał film. Ze swojego miejsca Amerykanin nie widział ekranu, ale pokazywany na nim obraz musiał być diabelnie zabawny, bo szczery śmiech niemal bez przerwy wstrząsał Lamontem, przedzierając się nawet przez tłumiące hałas słuchawki Ryana. Po spędzeniu ponad godziny na poznawaniu informacji o celu swojej podróży Jack zaczął przeglądać dane wywiadu gospodarczego, które zgrał na swojego zabezpieczonego laptopa. Na dysku przechowywał bazę danych Analyst’s Notebook, która zbierała przetłumaczone informacje o przetargach organizowanych przez rosyjskie władze. Uzupełniał ją codziennie w nadziei, że znajdzie nowe wskazówki mogące pomóc zakończyć śledztwo w sprawie Galbraitha. Mimo ostrzeżeń Sandy’ego, że skupiając się na udziale Gazpromu w całej aferze, po prostu marnuje czas, Jack dążył do poznania metod, dzięki którym największa firma w Rosji osiągała swoje biznesowe cele. Szczególnie interesowały go relacje między Gazpromem

a rządem rosyjskim. By zdobyć informacje na ten temat, przejrzał propozycje kontraktów ze wszystkich sektorów gospodarki, w których działał Gazprom, szukając wszelkich ofert składanych przez pośredników rosyjskiego giganta lub firmy, które zarobiły na machinacjach podobnych do tej, jakiej ofiarą padł Galbraith. Siedział nad tym od niemal dwóch godzin, gdy Sandy zdjął z głowy słuchawki i wygramolił się z fotela, by pójść do łazienki. Gdy jasnowłosy Anglik wrócił na swoje miejsce i zamierzał ponownie zająć się oglądaniem komedii, którą zabijał nudę, Jack postanowił mu przeszkodzić. – Sandy, nie uwierzysz, co udało mi się znaleźć. Lamont pochylił się w jego stronę, by mogli rozmawiać ściszonymi głosami. Światła przy fotelach współtowarzyszy ich podróży były zgaszone i większość pozostałych pasażerów smacznie spała. – W czym grzebiesz? – To oferty kontraktowe rządu rosyjskiego. – Aha. A już myślałem, że tylko ja się dobrze bawię. – Faktycznie część tych informacji jest tak niesamowita, że trudno się nie śmiać – odparł Jack. Sandy podniósł oparcie fotela i przysunął się bliżej Ryana, by móc rzucić okiem na ekran komputera. – Mów, jakież to niesamowite przekręty finansowe udało ci się odkryć, odkąd wystartowaliśmy? Jack przejrzał bazę danych, po czym kliknął w wybrany adres internetowy. – Mam tu przekłady kilku interesujących pism. To dokumenty państwowe. – Zaznaczył tekst i powiększył do rozmiaru ekranu. – To na przykład oferta kontraktowa na trzysta milionów rubli za PR-ową konsultację dla spółki córki Gazpromu w Mołdawii. Sandy przyjrzał się ofercie. – Czyli dziesięć milionów dolarów za robienie reklamy spółce handlującej gazem ziemnym w malutkim kraiku, w którym Gazprom nie ma żadnej konkurencji. Wygląda na typową zawyżoną ofertę przetargową. – Wzruszył ramionami. – Chciałbym wierzyć, że w Wielkiej Brytanii czegoś takiego nie mamy, ale cóż… – Nie wątpię, że ten sam rodzaj przestępczości można znaleźć i w Stanach, choć mój ojciec powiesiłby za jaja każdego, kogo by na czymś takim przyłapał – odparł Jack. – Ale ta oferta bije jeszcze parę innych rekordów. Spójrz na datę ogłoszenia i porównaj ją z terminem składania ofert. Sandy przyjrzał się obu datom, po czym sprawdził datę dzienną na zegarku. – Ogłosili to dzisiaj, a wszystkie aplikacje mają spłynąć do nich do jutra. Przy ofercie wartej dziesięć milionów dolarów. Niech to cholera… – No – przytaknął Jack. – Pozwolę sobie na wysunięcie śmiałego wniosku, że z całym tym interesem jest coś bardzo nie w porządku. – Przełączył widok na inną stronę bazy danych i zaznaczył kolejną propozycję kontraktu. – I chodzi nie tylko o Gazprom: cały rosyjski rząd babrze się w tym gównie. Tu masz kolejne ogłoszenie o przetargu organizowanym przez państwową instytucję psychiatryczną, wartym dwa miliony rubli. Sandy spojrzał na przełożony z rosyjskiego dokument, przeglądając go w poszukiwaniu kluczowych informacji. Nagle jego oczy zrobiły się wielkie jak spodki. – Szpital psychiatryczny wydaje dwa miliony rubli na futra i czapki z norek? – Pomyśl, ilu bandziorów musi być w to zamieszanych, skoro mogą sobie pozwolić na upublicznianie tak oczywistych przekrętów – rzucił Ryan.

– Widzę, że osiągnęli tam niewiarygodny poziom bezwstydu – przyznał Sandy. – Chyba muszę ci coś wyjaśnić. Od kilku lat jednym z najbardziej obleganych kierunków na wyższych uczelniach w Rosji jest kurs przygotowujący studentów do pracy państwowego urzędnika podatkowego. W tym zawodzie pensje są żałośnie niskie, za to korupcja jest czymś zupełnie oczywistym. Przeglądasz księgi danej firmy, mówisz im, że zalegają z płatnością na dziesięć milionów rubli, po czym „odpuszczasz im”, żądając tylko pięciu milionów, o ile pod stołem przekażą ci walizkę zawierającą dodatkowy milion. Ten, kto pracuje w tym zawodzie, ma właściwie licencję na kradzież. – Dlaczego Wołodin nie zwalcza tego procederu? – spytał Jack. – Bo bardziej potrzebuje zadowolonych urzędników państwowych niż budżetu bez dziur. Każdy skorumpowany członek aparatu państwowego to kolejny potężny przedstawiciel społeczeństwa, w którego interesie leży utrzymanie status quo. Mnóstwo ludzi robi grubą kasę na pracy w administracji państwowej. Dla siłowców ci ludzie są gwarancją bezpieczeństwa. W półmroku klasy biznes Ryan rozmyślał nad tym, czego nauczył się o Rosji w ciągu ostatnich dwóch miesięcy. Żałował, że wcześniej nie poświęcił więcej czasu temu państwu, ale w ciągu ostatnich kilku lat rytm jego pracy wyznaczały sprawy, które uważał wówczas za pilniejsze z punktu widzenia Stanów Zjednoczonych. – Jak sądzisz, czemu Walerij Wołodin jest jedynym biznesmenem, któremu udało się skutecznie przełożyć dominację ekonomiczną na władzę polityczną, a wszyscy jego konkurenci pozostali w jego cieniu lub zostali wyeliminowani? – spytał po chwili zastanowienia. – Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. – Znasz jego historię lepiej niż ja. Jak Wołodin zbił swoją fortunę? Lamont opuścił nieco oparcie fotela i ziewnął. – Musiałbyś cofnąć się do ostatnich chwil Związku Radzieckiego. Wołodin wyłożył pieniądze na założenie jednego z pierwszych prywatnych banków w Rosji. Podczas gdy inni oligarchowie wydawali fortuny na wykup nieruchomości w ramach prywatyzacji majątku państwowego, on swój kapitał przeznaczył na zupełnie inny cel. Pożyczał ludziom pieniądze, milion tu, milion tam, no i przy okazji capnął też kawałek Rosji na własność. W krótkim czasie Związek Radziecki rozprzedano za garść dolarów, jak mawiają jankesi, a Wołodin i klienci jego banku stali się właścicielami najważniejszych elementów układanki w niemal każdej gałęzi przemysłu. – Chwileczkę, przecież pod koniec istnienia Związku Radzieckiego on był tylko zwykłym kagiebistą, prawda? – spytał Ryan. – Skąd wytrzasnął kasę potrzebną do założenia banku? – Nikt tego nie wie. Wołodin twierdzi, że fortunę zawdzięcza inwestycjom zagranicznym, ale w tamtym czasie w Rosji nie istniało prawo regulujące własność prywatną, więc nie może być mowy o żadnych dowodach na poparcie jego tez. Jack chciał, by Sandy kontynuował swoją opowieść, ale Anglik tylko znacząco spojrzał na zegarek. – Przykro mi, Jack, ale spróbuję trochę się przespać, żeby zachować odrobinę świeżości na lądowanie. Sam powinieneś się oderwać od tych pasjonujących przetargów państwowych i skupić się na rozmyślaniu o dziewczynach z wyspy, które poznamy jeszcze dziś wieczorem. Ryan zaśmiał się. Miał zupełnie inne wyobrażenie tego, czemu mieli poświęcić czas na Antigui. Nie chciał jednak zakłócać Sandy’emu przyjemnych snów, więc znów wpatrzył się w ekran laptopa i skupił na lekturze, zostawiając Anglika w spokoju na czas drzemki. Wylądowali na międzynarodowym lotnisku imienia V.C. Birda w Antigui niedługo po czternastej. Następnie wybrali się na krótką przejażdżkę terenową taksówką przez północny cypel wyspy ku Saint John’s, stolicy. Popołudnie było ciepłe i słoneczne, zupełnie inaczej niż

w Londynie. Od wschodu wyspę owiewał mocny wiatr. Oglądając widoki w Saint John’s, Ryan myślał o tym, jak niewiele różniło się to miasto od innych małych karaibskich stolic o klarownej strukturze, które było mu dane odwiedzić. Gdy wjechali do dzielnicy biznesowej, udało mu się naliczyć ledwie kilka budynków wyższych niż cztery lub pięć pięter. Przed przylotem przeczytał gdzieś, że populacja miasta liczy zaledwie dwadzieścia pięć tysięcy, ale jego ulice szybko zapełniają się samochodami, gdy tylko do portu zawijają statki wycieczkowe. Będąc w pobliżu portu, Ryan przyjrzał się nabrzeżom, ale nie wypatrzył niczego poza łodziami rybackimi, żaglówkami i niewielkimi jednostkami towarowymi. Zgodnie z oczekiwaniami podróż wąskimi uliczkami Saint John’s była szybka i łatwa. Po przybyciu do hotelu Cocos obaj panowie odebrali klucze do swoich pokojów. Ponieważ Sandy chciał poświęcić chwilę na odświeżenie się po podróży i odpisanie na wiadomości służbowe, Ryan zostawił bagaż pod kluczem i wyszedł na ulicę sam. Już około szesnastej znalazł się przy Redcliffe Street, naprzeciwko budynku CCS Corporate Services, oficjalnego adresu używanego przez IFC Holdings. W swoich planach nie uwzględnił wejścia do budynku, przynajmniej jeszcze nie na tym etapie. Zamiast tego wybrał się do malutkiej knajpki podającej dania z ryb. Z otwartego na ulicę przybytku, znajdującego się zaledwie jedną przecznicę dalej, tuż za skrzyżowaniem z Market Street, miał doskonały widok na okolicę. Sięgnął do lodówki i chwycił butelkę wadadli, piwa, o którym nigdy nie słyszał, po czym zapłacił przy ladzie i rozsiadł się w trzeszczącym, drewnianym fotelu, tyłem do wejścia. Dał sobie kilka minut na oswojenie z miejscem, po czym obejrzał się za siebie, w stronę ulicy. W połowie drogi do następnego skrzyżowania, po drugiej stronie dwupasmowej, dość pustej jezdni, znajdował się trzypiętrowy budynek z pustaków, pomalowany na turkusowo. W przeszklonych drzwiach stał samotny mężczyzna, ubrany w tanią, niebieską marynarkę za dużą o kilka rozmiarów. Być może był to członek ochrony, ale wyglądał co najwyżej na odźwiernego. Ryan uważnie przeanalizował to, co widział. Z turkusowym budynkiem z jednej strony sąsiadował niewielki targ mięsny. Udźce jagnięce i okrawki wołowiny wisiały w słońcu, a przechodzący tamtędy ludzie oganiali się od much. Po przeciwległej stronie budynku mieścił się zaś pogrążony w leniwej atmosferze sklepik z napojami wyskokowymi, z ofertą skierowaną do wycieczkowiczów, którym zdarzyłoby się zabłąkać pięć ulic od portu. Jack pociągnął solidny łyk piwa, nie przerywając analizy. Nie mógł się nadziwić, że było to miejsce powiązane z korporacją zaangażowaną w warte wiele miliardów dolarów umowy dotyczące handlu gazem ziemnym po drugiej stronie globu. Na biurowcu wisiało ponad dwadzieścia tablic z nazwami lokatorów, ale większość z nich w żaden sposób nie informowała, co może dziać się wewnątrz. Oprócz ładnie brzmiącej CCS Corporate Services dojrzał jeszcze ABV Services, Carribean World Partners Ltd. oraz Saint John’s Consulting Group. Najwyraźniej ponad połowę lokatorów budynku stanowiły kancelarie adwokackie. Tablice z ich nazwami uzupełniało nazwisko – czasem więcej niż jedno – oraz numer telefonu. Na co trzeciej dało się też znaleźć adres e-mailowy lub internetowy. Ze swojego fotela Jack nie byłby w stanie odcyfrować wielu spośród tych informacji bez korzystania z dodatkowych pomocy. Na szczęście doskonale przygotował się do swojej misji. Wydobył z kieszeni mały monokl i przystawił go do oka. Dzięki niemu mógł z łatwością dojrzeć nawet adresy stron internetowych z odległości blisko czterdziestu metrów. W ten sposób udało mu się również zauważyć przypominający spaghetti sznur kabli doprowadzonych do biurowca po słupach. Uznał, że muszą to być przewody elektryczne, internetowe i telefoniczne. Oprócz nich na budynku znajdowało się kilka anten satelitarnych i telewizyjnych. Popijając piwo, sięgnął po telefon wyposażony w aparat fotograficzny, by

sfotografować każdy widoczny szczegół. Był w trakcie wykonywania tej czynności, gdy na ekranie telefonu wyskoczyła informacja o nowej wiadomości tekstowej. Pisał do niego Sandy: „Gdzie jesteś? Chcesz się napić?”. Jack odpisał mu: „Jestem mocno przed tobą, szefie”, i dodał do wiadomości informację o swojej lokalizacji. Dotarcie na miejsce zajęło Lamontowi dłuższą chwilę, więc Jackowi starczyło czasu na potajemne uwiecznienie wszystkich nazwisk, numerów telefonicznych i adresów, znajdujących się nie tylko na biurowcu, w którym mieściła się siedziba CCS Corporate Services, ale też na budowli na północno-wschodnim rogu ulic Market i Redcliffe. Wyglądało na to, że wypełniały ją biura firm podobnego typu, co te ulokowane w turkusowym budynku, stwierdził więc, że najlepiej byłoby zebrać informacje również na ich temat, by wrzucić je do bazy danych, gdy znajdzie się z powrotem w pokoju hotelowym. Wreszcie oczom Jacka ukazał się kroczący w dół ulicy Lamont. Jego zmarszczone czoło zrosił gęsty pot. Jack podszedł do lodówki, sięgnął po kolejną butelkę piwa i za nią zapłacił. Przekazał ją Anglikowi, gdy ten usiadł naprzeciwko Ryana. Sandy przyłożył zimną butelkę do rozgrzanego czoła. – Londyńska mgła to przy tym cholerna przyjemność – powiedział Lamont, po czym spojrzał na budynek po drugiej stronie ulicy, a potem znów na Ryana. Upił trochę piwa z butelki, po czym powiedział: – Czuję się tutaj zupełnie jak agent zero zero. Fakt, że towarzyszy mi syn amerykańskiego prezydenta, tylko dodaje smaku całej intrydze. Jack tylko zachichotał. – Ciekaw jestem, ile jest w tym mieście budynków takich jak ten – powiedział. – Antigua chętnie zaprasza tych, którzy chcą zakładać firmy widma i prać brudne pieniądze. Inne państwa, jak choćby Panama, zaostrzyły kontrolę nad rynkami finansowymi, by uzyskać wyższy rating finansowy. Antigua bardziej przypomina Dziki Zachód. Jasne, rozpowiadają na prawo i lewo, jak to leżą im na sercu międzynarodowe regulacje, ale każdy, kto ma dużo pieniędzy, może je tu bez problemu przywieźć i puścić w obieg w globalnej pralni brudnych pieniędzy, jaką jest zintegrowany system bankowy. – Kryminaliści, członkowie karteli narkotykowych, przedstawiciele rosyjskiej przestępczości zorganizowanej: żaden z nich nie musi stawiać się tu osobiście, prawda? – Mogą to robić, ale nie muszą. Wielu ludzi woli kontakt twarzą w twarz. Niektórzy nie ufają pośrednikom. Inni myślą, że osobiste rozmowy z urzędnikami rządowymi, którym płacą łapówki, pomagają precyzyjnie przekazać własne wymagania. Tutejsi prawnicy przywykli do spotkań z dość przerażającymi postaciami i bezdyskusyjnego wykonywania wydawanych im przez tych ludzi poleceń. Zanim jednak zaczniesz opłakiwać ich smutny los, przypomnij sobie, że za tę wątpliwą przyjemność dostają sowite wynagrodzenie. Oczom Jacka ukazała się czarna półciężarówka, która wydała mu się nowsza i czystsza od większości innych pojazdów jeżdżących Redcliffe Street. Ryan zauważył, że z przodu pojazdu siedziało dwóch młodych, czarnych mężczyzn. Kierowca spoglądał w stronę baru rybnego, w którym siedzieli przybysze z Londynu. Jack szybko odwrócił wzrok, a pojazd zniknął w głębi ulicy. – Nie sądzę, by w tym budynku mogło pracować więcej niż sto osób – powiedział Ryan, kończąc piwo. – Przynajmniej jedna z nich musi wiedzieć, do kogo należy IFC i gdzie mieści się obsługujący ją bank. – Na pewno wie, jakiego banku IFC używa do wykonywania operacji finansowych. Stawiam, że fundusze stąd przerzucane są do Panamy, ale w grę wchodzi kilkanaście równorzędnych lokalizacji. – Przydałaby się nam ekipa śledząca wszystkie osoby wchodzące do budynku i z niego

wychodzące – mruknął Jack pod nosem. – Śledząca ich? – zaśmiał się Lamont. – Teraz sam brzmisz jak agent zero zero. – Chyba oglądam za dużo filmów. Gdy tylko Sandy Lamont dopił swoje piwo, obaj mężczyźni ruszyli na wycieczkę po dzielnicy. Jack wsunął do ucha słuchawkę i włączył funkcję nagrywania w swoim telefonie. W tej okolicy wolał, by nikt nie widział, jak robi zdjęcia – zamiast tego po cichu czytał na głos napisy na wszystkich tablicach napotkanych w dzielnicy biznesowej, o ile wyglądały na choć trochę interesujące. Odczytywał też numery rejestracyjne wszystkich drogich samochodów wypatrzonych w ruchu ulicznym. Słuchawka bluetooth wyłapywała jego słowa, na komputerze zaś miał program przetwarzający nagrania na tekst. Gdy wróci do swojego pokoju hotelowego, uruchomi laptopa i wrzuci materiały do bazy danych. Włóczyli się po okolicznych ulicach prawie do 20.00, po czym wybrali się na kolację do restauracji w pobliżu portu. Wrócili do hotelu tuż po 21.00. Jack powiedział Sandy’emu, że będzie chciał zgrać zebrane dane i porównać je z dotychczas uzyskanymi informacjami na temat Galbraith Rossiya Energy. Sandy postanowił w tej sytuacji udać się do swojego pokoju. Wziął długi prysznic i włożył piżamę. Uznał, że Ryan na pewno obudzi go o świcie i zabierze na kolejny dzień wędrówek po parnych ulicach Saint John’s. Na myśl o tym już bolały go stopy. Gdy tylko wsadził nogi pod kołdrę, usłyszał pukanie do drzwi swojego pokoju. Otworzył i zobaczył przed sobą Ryana z laptopem pod pachą, ubranego od stóp do głów na czarno, w bawełniane spodnie i koszulkę. – Nie czas na spanie. – Doprawdy? – Wracamy tam. – Gdzie? – Wpuść mnie na chwilę, to ci pokażę. – Czy mam wybór? – Lamont otworzył drzwi, a Ryan bez wahania ruszył w stronę biurka stojącego w rogu pokoju. W kilka sekund uruchomił komputer. – Rzuć okiem na to – powiedział Jack. – Wprowadziłem wszystkie dane do systemu bez narzucania porządku i zacząłem je porównywać z informacjami na temat sprawy Galbraitha, które udało mi się do tej pory zebrać. Wcisnął kilka klawiszy i na ekranie pojawiło się okienko. Tysiące malutkich punktów oznaczających dane zapełniły biały ekran. Poszczególne punkty połączyły się liniami, a potem zaczęły się pokazywać punkciki i linie w coraz to nowych kolorach. – Różne oznaczenia danych, kilka stopni oddalenia – powiedział Jack. W tym momencie na ekranie pojawiła się nazwa CCS Corporate Services, zarejestrowanego agenta z siedzibą na Antigui, okraszona punkcikami w kolorach niebieskim i czerwonym. Po chwili na wykresie ukazało się nazwisko prawnika, Randolpha Robinsona. Przykleiło się do niego kilka kolorowych kropek. – Co to za gość, jaki jest jego związek ze sprawą? – Znalazłem dziś tabliczkę z jego nazwiskiem na budynku mieszczącym się kilka ulic od siedziby CCS, także przy Redcliffe. Wrzuciłem je do systemu i okazało się, że ten gość jest prawnikiem, z którego usług korzysta CCS. Sandy wzruszył ramionami. – Lokalna spółka korzysta z usług lokalnego prawnika. Pewnie w charakterze powiernika. Żeby podpisywał w ich imieniu kontrakty i załatwiał inne tego typu sprawy. – Owszem, to samo w sobie nic nie znaczy, a jego nazwisko nie pojawia się w żadnym innym kontekście. Przepuściłem je jednak przez media społecznościowe i rejestry biznesowe

i udało mi się znaleźć numer jego telefonu. Analyst’s Notebook kojarzy go z dwiema innymi firmami zaangażowanymi w rozłożenie firmy Galbraitha, a także z firmą krzakiem utworzoną przez grupę restauratorów z Sankt Petersburga. – Okej, ale czego miałoby to dowodzić? Że rosyjska firma prowadzi interesy w Antigui? To już wiemy. – Jest jeszcze jedna warstwa – odparł Ryan z uśmiechem. – Adres biura tego człowieka wiąże go ze skrzynką pocztową kojarzoną z funduszem powierniczym działającym jako lokalny egzekutor Shoal Bank Caribe, spółki należącej do holdingu ulokowanego w Szwajcarii. Holding ten jest również posiadaczem paru innych spółek, głównie w Rosji i na Ukrainie. Jedna z tych spółek ma fizyczny adres pocztowy. Ten adres to sklep monopolowy w Twerze w Rosji. Ten sam adres, którego IFC Holdings używa jako punktu kontaktowego. Sandy był pod wrażeniem. – Bingo. Ryan spojrzał na swojego towarzysza. – A to oznacza, że Robinson ma związki z rosyjską mafią. – Ten koleś ma związki z bankiem, który służy IFC do przesyłania pieniędzy – zgodził się Sandy. Jack szeroko uśmiechnął się na to stwierdzenie, ale Anglik szybko ukrócił jego radość pytaniem. – Co zamierzasz teraz zrobić? – To, co sam mi podpowiedziałeś, Sandy. Zamierzam przejrzeć śmieci tego gościa. Być może przepuszcza je przez niszczarkę, ale jeśli tak nie jest, to w moje ręce wpadną dziesiątki tysięcy dalszych informacji, a on nawet nie zorientuje się, co jest grane. Potrzebuję jedynie, byś podczas moich poszukiwań obserwował ulicę. – Ty chyba naprawdę jesteś cholernym agentem zero zero.

20 Zaledwie kilka dni po tym, jak Gerry Hendley zgodził się reaktywować Kampus, pięciu należących do tej organizacji oficerów operacyjnych poleciało do Kijowa na pokładzie samolotu Gulfstream G550, będącego własnością firmy Hendley i Wspólnicy. Członkowie Kampusu podróżowali pod przykrywką, wykorzystując do tego celu spółkę utworzoną wyłącznie po to, by dostarczyć im historyjek potrzebnych podczas pracy w terenie. Spółka ta, OneWorld Productions, występowała jako organizacja działająca na rynku nowych mediów z siedzibą w Vancouver i zajmująca się dostarczaniem reportaży o zabarwieniu umiarkowanie lewicowym na temat bieżących wydarzeń na świecie. Tworzone przez nią materiały miały być dystrybuowane za pomocą internetu. Firma OneWorld Productions miała własną stronę internetową, siedzibę z prawdziwą recepcjonistką w Vancouver oraz kilka opublikowanych reportaży, choć uważna analiza znajdujących się w internecie filmików wykazałaby niechybnie, iż zostały one przygotowane przez wolnych strzelców niemających najmniejszego pojęcia, że ich praca posłuży do wsparcia działalności prywatnej agencji wywiadowczej. Gulfstreama należącego do Hendleya pilotowała załoga złożona z dwójki byłych wojskowych, których wspierała dyrektor transportu Kampusu Adara Sherman – była sanitariuszka marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych. Podczas przelotów Adara służyła jako stewardesa, ale w polu zajmowała się również opieką medyczną, ochroną i wsparciem w każdym aspekcie pracy organizacji związanym z transportem lotniczym i lądowym. Gdy Adara usunęła ze stolików talerze, na których podała obiad oficerom operacyjnym, opisała im część sprzętu, którego mieli używać podczas wykonywania swojej misji. Oczywiście znalazły się w tym zbiorze aparaty fotograficzne, iPady oraz telefony satelitarne umożliwiające komunikację dwukierunkową – czyli przedmioty, bez których nie mogłaby działać żadna grupa dziennikarzy. Oprócz tego jednak w ich ręce miały trafić także przedmioty, których obecność w dziennikarskim ekwipunku mogłaby wzbudzić dużo większe zainteresowanie ukraińskich oficerów celnych. Chodziło o skrzynkę wypełnioną wyposażonymi w magnes metalowymi przedmiotami o rozmiarze zbliżonym do pudełka zapałek, zawierającymi nadajniki GPS. Gadżety te służyły do śledzenia pojazdów przy użyciu aplikacji znajdujących się na urządzeniach elektronicznych członków Kampusu. Poza tym mężczyźni mieli przy sobie kilka zmodyfikowanych, sterowanych drogą radiową samochodzików, zaprojektowanych specjalnie po to, by przewozić wspomniane nadajniki w wyznaczone miejsce. Choć te ostatnie nie stanowiły dóbr zakazanych, trudno byłoby udzielić satysfakcjonującej odpowiedzi celnikom, gdyby ci zechcieli o nie zapytać. Drużyna Kampusu nie miała przy sobie żadnej broni oprócz karabinka z krótką lufą i pistoletu, którymi dysponowała Adara. Na pokładzie samolotu, ukryte pod licznymi niewidocznymi panelami, znajdowały się też kolejne egzemplarze obu broni, które miały na razie pozostać na swoich miejscach. Podczas kijowskiej misji czterej operatorzy terenowi Kampusu mieli jednak do dyspozycji także inny oręż. Każdy z nich nosił przy sobie wielofunkcyjne narzędzie skrywające między innymi dziesięciocentymetrowy nóż sprężynowy. Długopisy, które wpięli w kieszenie, wykonano z utwardzanego plastiku, pozwalającego przebić się z łatwością przez tkaniny oraz skórę. Na ich piersiach wisiały naszyjniki zrobione ze starannie ukrytego drutu mogącego służyć jako garota. Nawet w telefonach satelitarnych dało się znaleźć zewnętrzne baterie dostarczające znikomą ilość energii do samych aparatów, lecz za to napędzające paralizator zdolny powalić ofiarę przy bezpośrednim kontakcie z jej ciałem. Wraz z Adarą członkowie Kampusu ukryli bardziej kłopotliwe przedmioty w tajnych

kryjówkach za panelami w kabinie pasażerskiej samolotu, by móc spokojnie przejść przez kontrolę celną po lądowaniu. Następnie spędzili nieco czasu przy swoich laptopach, przeglądając FalconView, zaawansowany technologicznie system map używany przez wojsko i wywiad, ale i Kampus, odkąd Gavin Biery dostał się do plików tego systemu jeszcze przed tym, jak organizacja utraciła kontrolę nad swoją nitką komunikacyjną pomiędzy Fort Meade a Langley. Choć ich wersja FalconView nie była uaktualniana od kilku miesięcy, Gavin był pewien, że zapisane w niej mapy przydadzą się jego kolegom bardziej niż ogólnodostępne odwzorowania z serwisu Google Maps. Gdy nadlecieli nad Atlantyk, pędząc z prędkością ponad czterystu węzłów, Clark sprawdził pozycję samolotu na głównym monitorze w kabinie. – Lądowanie za pięć i pół godziny – powiedział. – Spróbujmy się trochę przespać. Jutro będziemy musieli od razu zabrać się ostro do roboty. Jack Ryan junior i Sandy Lamont szli w górę Redcliffe Street w Saint John’s na Antigui. Mimo że była już 22.30, ulicami wciąż przechadzało się sporo osób, wśród których przeważali biali turyści. Dzięki temu Jack i Sandy specjalnie się nie wyróżniali, ale Amerykanin wątpił, że ten stan rzeczy mógłby utrzymać się dłużej, zwłaszcza że jego towarzysz nie miał żadnego doświadczenia w pracy, którą się teraz zajmowali. Bez trudu odnaleźli budynek z tabliczką reklamującą usługi Randolpha Robinsona. Otwarty parter skrywał garaż na dwanaście samochodów, a położone nad nim jedno piętro zajęte było w całości przez biura. Posesję otaczał płot z zamkniętą bramą, ale Jack szybko wypatrzył znajdujące się w narożniku miejsce, gdzie dało się łatwo przedostać przez przeszkodę. W głębi ciemnego i pustego garażu Ryan dostrzegł trzy duże pojemniki na odpady, stojące w rzędzie pod klatką schodową. Klapa nad jednym z nich była otwarta, a ze środka wystawały przemieszane z innymi śmieciami papiery. Dwaj spacerowicze skręcili za róg i znaleźli furgonetkę z jedzeniem otoczoną przez sporą grupę ludzi siedzących na kartonach, zajadających soloną rybę i popijających wodę kokosową. Ryan i Lamont kupili coś do picia i ruszyli w dalszą drogę, by móc swobodnie rozmawiać. – Nie dasz rady zwędzić wszystkich tych śmieci – powiedział Sandy. – Nie musimy tego robić. – Jack pokazał Sandy’emu swój telefon. – Nie do końca rozumiem. – Przeskoczę przez płot i włączę kamerę wideo. Chwycę stos papierów i przerzucę je najszybciej, jak się da. Każdy arkusz muszę nagrywać nie dłużej niż przez ułamek sekundy. Następnie wyślę plik z nagraniem do aplikacji archiwizującej, którą sobie zainstalowałem. Aplikacja użyje optycznego rozpoznawania znaków, przeglądając każdą klatkę filmiku i zapisując wszystkie liczby i słowa, w których potem będę mógł swobodnie szperać. – To cudownie. Ile potrzebujemy na to czasu? Zanim Jackowi udało się odpowiedzieć na to pytanie, obok mężczyzn przejechała czarna półciężarówka. Zarówno kierowca, jak i pasażer powoli i uważnie przyjrzeli się turystom. Jack nie miał wątpliwości, że był to ten sam pojazd, który widział w tej okolicy po południu. Sandy nic nie zauważył, ale Jack nie zdradził mu się ze swoją obserwacją, bo przerażony Anglik do niczego by mu się nie przydał. Mógł odwołać plany na wieczór, ale wolał uważnie przyglądać się ulicy na wypadek, gdyby samochód miał tu wrócić. Śledził półciężarówkę, dopóki nie zniknęła za rogiem, po czym odpowiedział na pytanie Sandy’ego. – To zależy od ilości papieru w tych kubłach. Powiedziałbym, że nie więcej niż piętnaście minut. – A co jeśli ktoś nas złapie?

Jack wzruszył ramionami. – Potrafisz szybko biegać? – Nie bardzo. – No to nie dajmy się złapać. – Jak to jest, że ty zawsze jesteś taki ogarnięty? – spytał Lamont, gdy podeszli bliżej budynku. – Nie jestem prawnikiem ani księgowym i nie mam niezliczonych lat doświadczenia, jak pozostali pracownicy Castor & Boyle – odparł Jack, unosząc telefon. – Takie sztuczki dają mi przewagę. Dzięki nim jestem w stanie zdziałać więcej. Samo zbieranie danych z dokumentów znajdujących się w koszach na śmieci przebiegło zaskakująco gładko. Jack wspiął się na płot, gdy nikogo nie było w pobliżu, po czym zeskoczył na ziemię i popędził do kubłów. W dwóch z nich nie było żadnych papierów, ale ostatni zawierał setki dokumentów, kopert i innych materiałów wyglądających na istotne. Jack zanurkował głęboko do wnętrza kubła, by ukryć światło z telefonu przed wzrokiem przechodniów, po czym szybko przejrzał strony, kierując na nie obiektyw aparatu w telefonie. Tymczasem Sandy przechadzał się wzdłuż ulicy przed budynkiem. Był w stałej łączności telefonicznej z Ryanem i poza uporczywym powtarzaniem Ryanowi, by się pospieszył, sprawdzał się całkiem nieźle w roli czujki. Ryan wrócił na ulicę, nim upłynęło dziesięć minut, i ruszyli z powrotem w kierunku hotelu. – I co, upaprałeś się w rybich flakach i innych tego typu śmieciach? – spytał Sandy. – Randolph Robinson prowadzi nadspodziewanie czyste biuro. Część dokumentów przepuścił przez niszczarkę, ale jak większość ludzi jest zbyt leniwy, by niszczyć wszystko. Mam setki dokumentów, kopert, ulotek i odręcznych notatek. Nie wiem, czy coś z tego w ogóle się nam przyda, ale niewątpliwie nam nie zaszkodzi. Byli już w połowie drogi do hotelu, gdy Jack zauważył nadciągające kłopoty. Ta sama czarna półciężarówka – rozpoznał ją, bo nie pasowała do pozostałych pojazdów na tej ulicy – stała tuż za skrzyżowaniem. Wewnątrz siedziało przynajmniej czterech mężczyzn. Jack nie umiał z tej odległości ocenić, ilu ich tam było, ale domyślił się, że dwóch osiłków, których widział poprzednio, w tym czasie pojechało pewnie po kilku kolegów. Wiedział, że to nie jest dobra wiadomość. Ryan zdawał sobie sprawę, że powrót do hotelu nie był w tej chwili najlepszym pomysłem. Najbardziej chciałby uniknąć ujawniania tym opryszkom adresu własnej sypialni. W połowie drogi od niego do półciężarówki zauważył tętniący życiem, dwupoziomowy bar. – Co powiesz na małego drinka przed snem? – spytał swojego towarzysza. Sandy’ego nie trzeba było długo namawiać.

21 Przechodząc przez ulicę w stronę wejścia do baru wraz z Sandym Lamontem, Jack Ryan junior zauważył, że przez skrzyżowanie za lokalem przejechała kolejna ciężarówka. Tylne światła pojazdu rozbłysły zaraz za skrzyżowaniem. Jack zdążył spojrzeć na witrynę sklepu z upominkami po przeciwnej stronie ulicy na tyle szybko, że dostrzegł, jak pojazd skręca w alejkę za barem. – Jasna cholera – powiedział pod nosem. Sandy szedł przodem i nic nie usłyszał. Jack zdawał sobie sprawę, że natychmiast po wejściu do lokalu on i Sandy znajdą się w sidłach. Przemyślał sprawę, biorąc pod uwagę możliwość kontynuowania wyprawy w stronę hotelu oraz powiadomienia policji, ale nie mógł wykluczyć, że obserwujący go mężczyźni sami należeli do służb porządkowych. Ostatecznie uznał więc, że tłum ochroni go przed przeciwnikami. Modlił się w duchu, by ci goście, kimkolwiek są, nie odważyli się na konfrontację w miejscu po brzegi wypełnionym świadkami. Bar okazał się zwykłą speluną. Na podium stał didżej, przed którym był skromny parkiet. Obok zaczynała się część barowa. Na lewo od niej znajdowało się tylne wyjście. Sandy szedł przodem – gdy tylko doszli do baru w tylnej części sali, Jack dał mu znać, by zamówił także coś dla niego. Sam zaś odwrócił się plecami do baru i wpatrzył w drzwi frontowe, co parę sekund sprawdzając też, co się dzieje przy tylnym wyjściu. W jego głowie rozgrywały się różnorakie scenariusze dalszych wydarzeń. Doszedł do wniosku, że śledzące ich dryblasy muszą należeć do jakiejś formacji policyjnej zatrudnianej wspólnie przez prawników i firmy oferujące usługi korporacyjne, a więc ich pojawienie się nie miało ścisłego związku z obiektem zainteresowań Jacka. Nie mógł, oczywiście, wykluczyć błędu w swoim rozumowaniu – być może ci goście znaleźli się tu dlatego, że Ryan był synem prezydenta Stanów Zjednoczonych, i zamierzali zrobić coś bardzo nieprzyjemnego. Po namyśle uznał jednak, że pierwszy scenariusz był o wiele bardziej prawdopodobny. Wraz z Sandym pozwolili sobie na sporą niefrasobliwość w trakcie prowadzenia swojego śledztwa. Nagle dotarło do Ryana, że gdyby znalazł się tu z Johnem Clarkiem lub Dingiem Chavezem, zastosowaliby całe mnóstwo operacyjnych środków bezpieczeństwa właśnie po to, by uniknąć sytuacji takich jak ta. Wyprawa na Antiguę miała być jednak prostym i nudnym zadaniem dla wywiadowcy przemysłowego, a jako największą przeszkodę wyobrażał sobie opryskliwą sekretarkę utrudniającą mu zdobycie czyjejś wizytówki. Do baru weszło dwóch mężczyzn. Stanęli przy drzwiach frontowych. Jeden miał na głowie dredy, drugi wyróżniał się bardzo krótko ostrzyżoną głową i sporymi mięśniami. Przez krótką chwilę rozmawiali z bramkarzem, po czym zaczęli się rozglądać po lokalu. Minęło kilka sekund, zanim uchwycili wzrokiem spojrzenie Ryana. Gdy to nastąpiło, rozstawili się przy drzwiach. Wtedy Jack obejrzał się w stronę tylnych drzwi. Choć nie zauważył tam nikogo, był przekonany, że nawet najemnej ekipie upalonych rastamanów trzeciej kategorii z wyspiarskiej, zabitej dechami wioski starczyłoby oleju w głowie, by obstawić drugie drzwi w celu zamknięcia im drogi ucieczki. Stracił jednak wiarę w to, że osaczający jego i Sandy’ego mężczyźni mogliby obawiać się konfrontacji w miejscu publicznym. W zamian zaczął powtarzać sobie w myślach, że na pewno przyszli tu tylko po to, by nastraszyć wsadzających nosy w nie swoje sprawy turystów. – Sandy, muszę ci coś powiedzieć i proszę cię, żebyś zachował jak największy spokój, gdy ci to będę mówił.

Sandy podał Jackowi piwo, podniósł do ust swoją piña coladę i zaczął ją sączyć przez słomkę. Manieryzm Anglika nie napawał Ryana nadzieją, że jego towarzysz mógłby w ciągu najbliższych kilku minut udzielić mu koniecznego wsparcia. Wielbiciele piña colady nie należą do najbardziej bitnych mężczyzn. Spojrzał Sandy’emu prosto w oczy ponad koroną ananasa. – Przy drzwiach stoi dwóch facetów, którzy gapią się na nas. Śledzą nas od jakiegoś czasu – powiedział. Sandy zaczął się odwracać we wskazanym kierunku. – Nie! – przerwał mu Jack. – Nie rób tego. Chciałbym, żebyś przygotował się do przejścia w stronę tylnego wyjścia. – Cholera, jaja sobie robisz? – Sandy odwrócił się powoli, nieudolnie starając się spojrzeć w kierunku dwóch osiłków tak, by uszło to ich uwadze. – Obstawiam, że ktoś zobaczył nas wcześniej przed budynkiem, w którym znajduje się biuro CCS. Kto wie, może w tym samym budynku mają siedzibę jacyś inni śmierdzący kombinatorzy i to oni opłacają tę ekipę po to, by straszyła wszystkich nazbyt wścibskich gości. Nie spodziewam się większych utrudnień, ale na pewno będą chcieli się popisać, tylko po to, żeby nas przestraszyć. Sandy w końcu ich zauważył. Dwa dryblasy przy frontowym wejściu. Jeden nosił dredy, koszulę miał rozpiętą do pasa, a na jego szyi wisiał gruby łańcuch. Głowę drugiego porastała krótka szczecina, a czarna koszulka piłkarska ciasno opinała tęgie mięśnie. – Taaa, no, muszę przyznać, że straszenie dobrze im idzie. I co z tym teraz zrobimy? Gdy tylko skończył mówić, przyssał się do swojego drinka, jakby śladowa porcja rumu, którą w sobie zawierał, mogła ukoić jego nerwy. – Dokończymy napoje i wyjdziemy tylnym wyjściem. Myślę, że nas zaczepią, a gdy do tego dojdzie, to ja będę z nimi gadać. Wyjdziemy z tego cało. – Po kiego licha chcesz iść w tę ciemną uliczkę? Jack znał prawdziwą odpowiedź na to pytanie. Nie chciał, by ktokolwiek zobaczył to, co być może będzie musiał zrobić. Ciężko pracował nad tym, by ukryć przed otoczeniem prawdę o sobie, i opłacało mu się dostać po tyłku, jeśli dzięki temu miał zachować ją w tajemnicy. – Wszystko będzie dobrze. Zaufaj mi. – Mówiąc to, zdał sobie sprawę, że w tej sytuacji zbyt wiele pozostawił szczęściu, ale trwał w przekonaniu, że jego umiejętności oraz zdolność przekonywania w zupełności wystarczy, by wykaraskać się z tarapatów. – Jack, czy ty zapomniałeś, kim jesteś? – spytał Sandy. – W każdej chwili możesz wyciągnąć komórkę, wykręcić jakiś sekretny numer, który niewątpliwie znasz na pamięć, i ani się obejrzysz, a w porcie zjawi się lotniskowiec, by wydostać nas obu z tej pułapki i wywieźć w bezpieczne miejsce. Jack zaśmiałby się z bezbłędnego planu Lamonta, ale zamiast tego zajął się mentalnym przygotowaniem do sytuacji, która powoli przeradzała się w nieuniknioną konfrontację. – Nie będę po nikogo dzwonił – powiedział znacznie poważniejszym tonem. – Wyjdziemy razem tylnymi drzwiami, wejdziemy w uliczkę, a następnie ruszymy do hotelu. – I co wtedy zrobimy? – I wtedy obmyślę kolejny genialny plan. – Taaa. Jasne. Po chwili Jack i Sandy weszli w uliczkę za barem. Nie była tak ciemna, jak spodziewał się Anglik – oświetlało ją kilka latarni oraz poświata od strony obitego drewnem domu gry ciągnącego się przez całą szerokość przecznicy po przeciwnej stronie jednopasmowej alejki. Dwaj turyści skręcili w kierunku hotelu. Zdążyli przejść ledwie kilka kroków, zanim z cienia wychynęło dwóch mężczyzn, zastępując im drogę.

– Dobry Boże – wyszeptał Sandy. Stało przed nimi dwóch młodych i prężnych typków. Jack uznał ich za członków tej samej lokalnej ekipy. Ich ramiona zdobiły tatuaże, dobrze widoczne na okrytych jedynie podkoszulkami torsach. Jack uśmiechnął się, nie przerywając marszu. Przyjrzał się ich dłoniom i okolicom paska, szukając broni, ale nic tam nie wypatrzył. – Siemka. Możemy coś dla was zrobić? – Możecie nam na przykład powiedzieć, czemu tak was, kurwa, interesuje tamten biurowiec, który dziś tak namiętnie fotografowaliście – przemówił wyższy z dwóch typków z silnym karaibskim akcentem. – Nie wiem, o czym mówisz. Jesteśmy turystami. – Człowieku, nie chrzań mi, że jesteście turystami. Wtykacie nos w nie swoje sprawy na naszym terenie, a nam się to nie podoba. – Słuchaj, stary. Nie przyjechaliśmy tu szukać kłopotów – odrzekł mu Sandy głosem drżącym od strachu. – Kłopoty same was znalazły – odpowiedział inny głos z karaibskim akcentem, tym razem zza pleców dwóch turystów. Sandy odwrócił się zesztywniały z przerażenia. Ryan słyszał dźwięk otwierających się za ich plecami drzwi, więc obejrzał się spokojnie, by upewnić się, że głos należał do jednego z dwóch mężczyzn, którzy rozmawiali wcześniej z bramkarzem. Umysł Amerykanina zaczął pracować na wyższych obrotach. Jack był spokojny i wiedział już, że osaczających ich mężczyzn trzeba wyeliminować. Pocieszał się myślą, że jego przeciwnicy wyglądali na całkowicie przekonanych, że panują nad sytuacją. Jack wiedział, że to przekonanie łatwo będzie wykorzystać przeciwko nim. – Jesteśmy tu, by upewnić się, że pójdziecie do domu, gdziekolwiek on jest, i nigdy już tu nie wrócicie, chłopcy – odezwał się mężczyzna z dredami. – Ależ nie ma sprawy – odpowiedział mu Sandy. Facet z dredami uśmiechnął się. W świetle latarni jego zęby rozbłysły czystą bielą. – Wasze zapewnienia nam nie wystarczą, biały chłopcze. Wsadzimy was dwóch do szpitala, żebyście dobrze zapamiętali, że przyjazd tutaj był błędem. Ryan szybko domyślił się, że przywódcą tej grupy jest właśnie facet z dredami. Stał teraz na wyciągnięcie ręki i choć nie miał w dłoniach żadnej broni, to Jack wiedział, że powinien się zachowywać tak, jakby wszyscy czterej w każdej chwili mogli sięgnąć po jakieś groźne narzędzia. Tymczasem Sandy uniósł ręce w górę w geście poddania. – To zupełnie niepotrzebne, panowie, mogę was zapewnić, wasz przekaz jest dla nas jasny jak… W tym momencie Anglik nagle zaczął biec. Wszyscy czterej napastnicy odruchowo ruszyli w jego kierunku, co zwiększyło liczbę możliwych posunięć Jacka. Jeden z gości w podkoszulkach przebiegł tuż przed nim, więc Amerykanin wystrzelił prawą pięścią prosto w szczękę mężczyzny, natychmiast go nokautując i powalając na ziemię. Drugi typ w podkoszulku zauważył zagrożenie – stał kilka kroków dalej, więc porzucił pogoń za jasnowłosym turystą i odwrócił się w stronę jego ciemnowłosego i zarośniętego kolegi ze Stanów. Jednocześnie sięgnął po nóż ukryty przy pasku z tyłu pleców i wyprowadził pchnięcie drugą ręką. Jack szybko skrócił dystans i nadział się na uderzenie w nasadę nosa. Jednak zanim Antiguańczyk zdążył wydobyć zza pleców broń, Amerykanin go obezwładnił. Chwycił go za prawe przedramię, złapał nadgarstek w ciasną dźwignię i wykręcił ramię mężczyzny pod kątem

czterdziestu pięciu stopni. Gdy mężczyzna w podkoszulku zawył z bólu, Jack opuścił nogę na wewnętrzną stronę jego kolana, powalając cierpiącego opryszka na plecy obok nieprzytomnego towarzysza. Pozostali dwaj Antiguańczycy odwrócili się od Lamonta i ruszyli na odsiecz kolegom. Podeszli do Ryana z nożami w rękach, pokrzykując w stronę groźnego rywala. Jack ugiął lekko kolana, kuląc się. Gdy krótkowłosy typek w koszulce piłkarskiej podszedł blisko i zamachnął się, Amerykanin uchylił się od uderzenia, odwrócił się i zderzył plecami z nacierającym napastnikiem, po czym chwycił jego opadające ramię. Wykręcił je, wybijając w łokciu, a nóż upadł na ziemię. Facet z dredami próbował dźgnąć Ryana, ale ten postawił na jego drodze mężczyznę w koszulce piłkarskiej. Opanował ruchy rannego, wznosząc w górę jego ręce i popychając go plecami, co ograniczyło ostatniemu uzbrojonemu przeciwnikowi możliwość zadania ciosu. Gdy mężczyzna z dredami opuścił ostrze, by przełożyć nóż do drugiej ręki, Ryan pociągnął w dół ręce swego więźnia, wybijając jedną z nich. Następnie uderzył go w tył, posyłając gościa w koszulce piłkarskiej ponad ziemią, prosto na jego przywódcę. To zagranie zepchnęło faceta z dredami jeszcze głębiej do obrony. Gdy wreszcie udało mu się wykaraskać spod własnego podwładnego, wysoki Amerykanin rzucił się na niego, wybijając mu z ręki nóż i posyłając kombinację trzech ciosów prosto w twarz bandziora. Antiguańczyk padł głucho na beton uliczki, a Jack kontynuował natarcie, klęcząc nad rywalem i zadając mu kolejne ciosy. Gdy było już jasne, że facet z dredami stracił przytomność, Jack rozejrzał się. Mężczyzna w czarnej koszulce uciekał w mrok, jedną ręką ściskając ramię. Trzeci przeciwnik zwijał się z bólu na ziemi, trzymając się za kolano. Z ust sypały mu się niezrozumiałe inwektywy. Czwarty napastnik leżał nadal nieprzytomny, twarzą do ziemi. Jack spojrzał w drugą stronę. Jakieś pięć metrów dalej stał Sandy Lamont. Gapił się tępym wzrokiem na jatkę i klęczącego w samym jej środku mężczyznę. Jack podniósł się i zaczął iść w jego kierunku. – Zabierajmy się stąd. Wrócili do hotelu dwadzieścia minut później. Sandy drżącymi rękami wydobył z minibaru kilka miniaturowych butelek rumu, po czym wlał je do szklanki. Jack dołączył do Anglika w jego pokoju. W dłoni Amerykanina grzało się piwo, ale nie pociągnął do tej pory choćby łyka. Sandy bez ustanku gapił się na Ryana. – Kim ty, do cholery, jesteś? Jack sięgnął palcami do nasady nosa. To było tylko małe zadrapanie, nie znalazł śladu krwi. Kłykcie także miał podrapane i posiniaczone. Odpowiedź na pytanie Sandy’ego obmyślił podczas milczącego i niezbyt przyjemnego spaceru powrotnego do hotelu. – Secret Service przeprowadziło mnie przez serię ciężkich treningów – powiedział Anglikowi. – To trwało latami, ale gdy zrezygnowałem z ich obstawy, zajęli się mną na poważnie… – Jack wzruszył ramionami i uśmiechnął się. – Po tym wszystkim jestem prawie ninja. – No to, kurde, wspaniale – odparł Sandy. – Te dranie chciały nas zabić. – Nie. Zamierzali nas poobijać. Nie przesadzaj. Dla takich gości straszenie ludzi jest normą. Pracują pewnie dla dilerów narkotyków, gości spod ciemnej gwiazdy kierujących pralniami brudnych pieniędzy czy alfonsów: dla każdego, kto jest gotów im zapłacić. To nie są mordercy, tylko dupki. Sandy wypił szklankę rumu jednym haustem. Jego ręce nadal drżały. Jacka najbardziej niepokoiła dalsza część tej rozmowy. – Czy mogę liczyć, że to, co się wydarzyło, pozostanie między nami? – spytał.

– Co masz na myśli? – Chodzi mi o to, że wolałbym, by Hugh Castor się o tym nie dowiedział. Sandy przez chwilę patrzył przez okno na ocean. – Taaa. To pewnie dobry pomysł. Za całą aferę obwiniłby właśnie mnie. – Dlaczego? Sandy wzruszył ramionami. – Już wywierał na mnie naciski w twojej sprawie. – Naciski? Na ciebie? O czym ty mówisz? – Chodzi o ten zasrany Gazprom. Castor wpada w furię za każdym razem, gdy dowiaduje się, że grzebiesz w ich interesach. Jack przypomniał sobie, jak Sandy przestrzegał go przed analizowaniem działalności tej rosyjskiej korporacji. – Czyli to Castor pouczał mnie wtedy, nie ty. – Przykro mi, chłopie. Rozkazy samego szefa. Rozumiem, czemu to robi. Więcej zyskamy, jeśli nie będziemy wściubiać nosa w sprawy rządzących Rosją. – Czy ty aby nie przesadzasz? Rzeczywistym ośrodkiem władzy w Rosji jest Kreml. Skoro tylko rozmowa zeszła na tematy biznesowe, Sandy poczuł się znacznie pewniej. Szybko doszedł do siebie. – Zastanów się, Jack. Gazprom nie tylko należy do Kremla, lecz jest także bezpośrednio powiązany z kontami bankowymi zasiadających na Kremlu siłowców. Castor od zawsze sprzeciwia się wszelkim działaniom mogącym sprowokować reakcję Kremla i szczerze mówiąc, sądzę, że wpieprzanie się w źródła utrzymania rosyjskich satrapów należy uznać za takie właśnie działanie. Ryan patrzył w morze. – Myślę, że Castor powinien raczej pozwolić, by te śledztwa prowadzono tak, jak nakazują fakty. – Jeśli chcesz wiedzieć, co naprawdę na ten temat sądzę, powiem ci, że się z tobą w pełni zgadzam. Staruszek Castor skupia się na tym, by jak najwięcej zyskać i jak najmniej stracić, więc pójdzie w szranki w imię każdego oligarchy chcącego batalii sądowej z każdym innym oligarchą, dopóki żaden z zainteresowanych nie jest Wołodinem lub jednym z jego ulubionych siłowców. – Tyle że siłowcy są zamieszani w całkiem sporo przekrętów. – Chyba po prostu boi się Wołodina i jego bandziorów. Nigdy się do tego nie przyzna, ale cała jego pewność siebie zdaje się nagle znikać, gdy odkrywane przez nas fakty zaczynają obciążać Kreml. Dla Jacka ta polityka była powodem do frustracji, ale pocieszało go, że Sandy ma podobne odczucia. – Nie powiem mu nic o bójce, jaka nam się przydarzyła – powiedział Sandy. – Mam jednak jeden warunek. – Wal śmiało. – Chcę, żebyś nauczył mnie kilku swoich sztuczek. – Zgoda – odparł Ryan.

22 Obładowani sprzętem i obwieszeni identyfikatorami, hałaśliwi jak na niezależnych dziennikarzy przystało, Clark, Chavez, Discroll, Caruso i Biery wylądowali na lotnisku Kijów-Boryspol chwilę po dziewiątej rano. Człowiek, który wyszedł im na spotkanie, został wynajęty przez Clarka do rozwiązywania ewentualnych problemów w czasie trwania operacji. Nazywał się Igor Kriwow. Był dawnym członkiem stanowiącej część Służby Bezpieczeństwa Ukrainy grupy Alfa, paramilitarnej jednostki na wzór specnazu, wykorzystywanej w operacjach antyterrorystycznych, w tym do odbijania zakładników. Służył również jako członek zespołu szturmowego Domingo Chaveza w Tęczy. Jednak tamto życie musiał porzucić po tym, jak pewnego dnia podczas ćwiczeń nie otworzył mu się główny spadochron, a zapasowy złapał mocny podmuch wiatru. Kriwow spadł na ziemię jak kamień. Skończyło się połamaniem nóg, strzaskaniem miednicy i kilkoma złamaniami otwartymi, przy czym o mało nie wykrwawił się na śmierć. Gdy okazało się, że obrażenia nie pozwolą mu wrócić do służby w Tęczy, został dzielnicowym w kijowskiej milicji. Ukończył studia z kryminologii. Przez krótki czas pracował jako śledczy w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, nie chciał jednak brać łapówek. Postępował przepisowo, co oczywiście niezbyt podobało się jego przełożonym. Teraz więc działał w sektorze prywatnym. Wynajmował się jako człowiek „do rozwiązywania problemów” – służył za przewodnika obcokrajowcom przyjeżdżającym w interesach do prawie trzymilionowej stolicy Ukrainy. Od czasu wypadku Kriwow chodził lekko przygarbiony i wyraźnie utykał, ale mimo trudnej rekonwalescencji i wieloletniej pracy w tej dość specyficznej branży na jego twarzy zawsze gościł uśmiech. – Pułkownik Clark! – zawołał, ściskając na płycie lotniska dłoń Johna. – Dobrze cię znowu widzieć. – Cześć, Igor. Cieszę się, że zgodziłeś się dla nas pracować. – Żartujesz? Umieram z nudów, ciągle tylko wożę reporterów CNN z jednej demonstracji na drugą. Parę dni w waszym towarzystwie brzmi o wiele ciekawiej. Kiedy po stopniach samolotu Gulfstream należącego do Hendley i Wspólnicy zszedł Chavez, Kriwow chwycił go i objął niedźwiedzim uściskiem. – Dobrze cię widzieć, Igor. – Ciebie też. Czterdziestopięciolatek został przedstawiony pozostałym. Po kilku minutach cały sprzęt znajdował się już w jego furgonetce. Igor wiedział, że goście nie są dziennikarzami. Clark powiedział mu jedynie, że przyjechali „trochę się rozejrzeć”. Ukrainiec podejrzewał jednak, że ma do czynienia z działającymi pod przykryciem agentami CIA. Kriwow był znany z obsługi zagranicznych dziennikarzy. Clark liczył, że doda im to wiarygodności w roli przedstawicieli prasy. Także znajomość lokalnego świata przestępczego czyniła z Kriwowa idealnego pomocnika ekipy Kampusu. Musieli poznać ciemną stronę miasta i dowiedzieć się jak najwięcej o Siedmiu Mocarzach. Opuścili lotnisko i udali się na prawy brzeg Dniepru, do mieszkania wynajętego na drugim piętrze starego budynku. Chociaż byli zmęczeni, natychmiast zabrali się do żmudnego przystosowywania lokalu do swoich potrzeb. Za pomocą niewielkich urządzeń ukrytych w sprzęcie wideo sprawdzili, czy w mieszkaniu nie ma podsłuchów i zbadali wszystkie ciągi

komunikacyjne w budynku oraz w sąsiedztwie na wypadek konieczności szybkiej ucieczki. Gavin Biery rozstawił się w salonie. Od samego początku Clark powtarzał, jak ważne jest zachowanie pozorów, więc Biery wszystko odpowiednio przygotował. Zawartość komputerowych dysków była szyfrowana i chroniona hasłami. Co ważniejsze, aplikacje wykorzystywane w misji Kampusu zostały zamaskowane i udawały programy do montażu materiałów filmowych i do edycji internetowych portali newsowych. Nawet gdyby ktoś złamał zabezpieczenia, mógłby pomyśleć, że ma do czynienia z obrazem z kamer ekipy dziennikarzy albo z jakimś projektem dokumentalnym. Gavin odpalił dwa laptopy i wszedł do należącej do CIA sieci SIPRNet oraz sieci Służby Bezpieczeństwa Ukrainy. Trzeci komputer służył jako cyfrowy odbiornik sygnałów radiowych i podłączony był do zestawu głośników. Radio dekodowało odebrany sygnał lokalnej milicji. Jedyną osobą w grupie, która mogła zrozumieć milicyjne komunikaty, był Kriwow, bo oprócz niego nikt nie mówił płynnie po ukraińsku. Problem udało się częściowo rozwiązać dzięki elektronicznym translatorom: milicyjne rozmowy przechwytywane przez Gavina były automatycznie tłumaczone na angielski. W teorii pomysł wyglądał świetnie, w praktyce bywało różnie. Gavin musiał czytać każde zdanie po kilka razy, by zrozumieć, o co chodzi, bo większość tekstu stanowiły zupełne bzdury. Kiedy pozostali rozpakowywali bagaże, Ding Chavez wziął Kriwowa na stronę. – Słuchaj, Igor, znamy się od dawna. Wiesz, że nie lubię owijać w bawełnę, prawda? – Jasne, Ding. – Jedna rzecz nie daje mi spokoju, więc spytam wprost. Jesteś Ukraińcem, ale pochodzisz z rosyjskiej rodziny. Co myślisz na temat wszystkich tych plotek o Rosji, które się ostatnio słyszy? – Masz na myśli plotki o planowanej rosyjskiej inwazji? – Tak. – Jestem Ukraińcem rosyjskiego pochodzenia – powiedział Kriwow – co nie znaczy, że marzy mi się życie pod rządami Moskwy. Wołodin nie spocznie, póki nie zdusi resztek wolności na całej półkuli, a on i jego kolesie nie zdobędą władzy absolutnej. Pamiętaj, w tym państwie są trzy grupy ludzi. Ukraińcy z krwi i kości mieszkają głównie na Zachodzie. Ci, którzy czują się Rosjanami, przeważają na Wschodzie. No i są jeszcze tacy jak ja: rozsiani po całym kraju Ukraińcy rosyjskiego pochodzenia, którzy nie chcą mieć nic wspólnego z Kremlem. Naoglądałem się już wojen i nie palę się do kolejnej, zwłaszcza na własnym podwórku. – Dobrze wiedzieć – odparł Ding. Uścisnęli sobie dłonie. – Przyda nam się też przyspieszony kurs z historii tutejszej przestępczości zorganizowanej. – Nie ma sprawy. Podczas gdy Amerykanie zajmowali się zabezpieczaniem mieszkania, Kriwow zdał relację z sytuacji w mieście. W ciągu ostatnich kilku miesięcy Kijów stał się rajem dla szpiegów i rosyjskiej mafii. Działały tu także inne grupy przestępcze: Czeczeni, Gruzini, Ukraińcy. Mówiło się jednak, że teraz wszyscy pracują dla Rosjan. Uliczna aktywność mafii w Rosji zdecydowanie zmalała, tu zaś była na porządku dziennym. Jedni uważali, że brutalne rozboje i zabójstwa były nieuchronnym skutkiem zamętu politycznego. Drudzy, w tym stary wyga Kriwow, wiedzieli, że sprawa ma drugie dno. – Rosjanie, którzy zjawili się w mieście, przekupują lokalnych urzędników, by wydawali decyzje zgodnie z interesem Rosji. Finansują działalność grup przestępczych, więc milicja ma pełne ręce roboty. Antykremlowscy dziennikarze są zastraszani, bici i porywani. Na moje oko rosyjska mafia w Kijowie wykonuje polecenia Federalnej Służby Bezpieczeństwa. Kriwow powiedział członkom Kampusu, że nigdy nie słyszał ksywki Gleb Blizna, ale zna

parę osób, które mogą wiedzieć coś więcej. Potem odezwał się Clark, który przez cały czas słuchał uważnie: – Gdy byłem w Tęczy, współpraca między Rosją i NATO układała się znakomicie. Pomagali nam w walce z terroryzmem, w sprawach związanych z bezpieczeństwem wewnętrznym i bronią atomową. – Nie muszę chyba mówić, że Rosja wciąż ma wielu porządnych oficerów – rzekł Kriwow. – A nawet wielu porządnych dyplomatów. Ale to tylko dlatego, że nie starcza siłowców, by obsadzić wszystkie stanowiska w dyplomacji. Na razie w ambasadach porozmieszczali zaufanych szpiegów. Wołodin wodzi wszystkich za nos i odpłaca się zwolennikom, przymykając oko na korpupcję. – Panie C., od czego zaczniemy? – spytał Driscoll. – Jutro zamierzam nawiązać kontakt z szefem tutejszej stacji CIA, Keithem Bixbym – odpowiedział Clark. – Nawiązać kontakt? – zaskoczony Chavez uniósł brwi. – Nie za duże ryzyko? Facet zadzwoni tu i tam i pięć minut później lokalne gliny zgarną nas za to, że wleźliśmy na ich teren. – Może się tak zdarzyć. Zaproponuję mu pomoc, podkreślając przy tym sto razy, że jestem tylko zwykłym obywatelem. Gość sprawia wrażenie sensownego. Myślę, że się ucieszy z paru dodatkowych ludzi. – A jeśli się mylisz? – zapytał Biery. Clark wzruszył ramionami. – Jeśli się mylę, to nasza wycieczka okaże się bardzo krótka.

23 Po zamieszaniu w Białym Domu Cathy postanowiła zabrać dzieci do Maryland. Natomiast Jack zdecydował się dalej pracować w Gabinecie Owalnym, więc tymczasowo przeprowadził się na drugą stronę Pennsylvania Avenue do Blair House, oficjalnej rezydencji dla gości Białego Domu. Odkażanie siedziby prezydenta zaczęło się natychmiastowo. Większość powierzchni musiała zostać starannie wyczyszczona środkiem o nazwie Decon 90, silnym detergentem zawierającym trzyprocentowy roztwór wodorotlenku potasu. Wszystko ponownie odmalowano i jeszcze raz przeprowadzono testy na obecność substancji radioaktywnych. Łazienka, z której korzystał Gołowko, musiała zostać poddana całkowitej renowacji. Sedes i umywalka uległy silnemu skażeniu i tu detergent nie wystarczył. Urządzenia sanitarne zdjęto i rozbito na kawałki, umieszczono w wykładanych ołowiem pojemnikach i wysłano do utylizacji. Okres połowicznego rozpadu polonu-210 był relatywnie krótki i wynosił sto trzydzieści osiem dni. Potem skażone materiały nie stanowiły już zagrożenia. Prace w Białym Domu prowadzono równolegle z operacją czyszczenia pokoi hotelu Capitol Hill, w którym zatrzymał się Gołowko, pokładu samolotu, którym podróżował z Kansas do Waszyngtonu, hotelu w Lawrence oraz części pomieszczeń Uniwersytetu Kansas. Gdy Jack Ryan otrzymał telefon z informacją, że Siergiej Gołowko zmarł w szpitalu Waszyngtona, siedział za swoim biurkiem w Gabinecie Owalnym. Robotnicy skuwali właśnie kafle w skażonej łazience. Odłożył słuchawkę i przeniósł się na kanapę, po czym przekazał wiadomość Scottowi Adlerowi, Mary Pat Foley i Jayowi Canfieldowi. Spotkali się, by omówić plany Wołodina dotyczące poszerzenia zakresu działalności FSB. Śmierć Gołowki nikogo nie zaskoczyła, spowodowała natomiast, że sprawa stała się jeszcze bardziej nagląca. Ryan, nie zdejmując okularów, przetarł oczy i powiedział: – Wróciło KGB. Mogą je sobie nazywać, jak tylko chcą, przebrać się w garnitury od najlepszych projektantów i zaangażować speców od wizerunku z Madison Avenue, ale za wszystkim i tak stoją nasi starzy znienawidzeni kumple. – Nowe FSB jest dużo potężniejsze niż KGB – zauważyła Mary Pat Foley. – Pomyślcie tylko: KGB nie miało w Związku Radzieckim rzeczywistej władzy. Doradzało co prawda partii komunistycznej, ale nie dyktowało warunków. Ale teraz… Oficerowie wywiadu będą zarządzać całym interesem. – Zamilkła i po krótkiej pauzie dodała: – Jest znacznie gorzej. – Pytanie, czy awans Tałanowa zmienia sytuację – powiedział Ryan. – Możemy spodziewać się działań na wszystkich frontach – odpowiedział Jay Canfield. – Tałanow jako szef FSB miał swoją taktykę, wykorzystywał aktorów zewnętrznych, by zwiększać wpływy swojej agencji. Mam na myśli chociażby bojówki rebelianckie w Gruzji, ukraińskie związki zawodowe, zorganizowane grupy przestępcze pracujące dla niego w Czeczenii oraz krajach bałtyckich. – Każda agencja wywiadowcza tak postępuje – przytaknęła Foley. – My również, choć w ograniczonej liczbie przypadków. Tałanow odtworzył stary model działania KGB. Jego taktyka wywiadowcza w całości opiera się na aktorach zewnętrznych. Wołodin próbuje podporządkować wszystkie kraje sąsiedzkie bezpośredniej kontroli Rosji, a Tałanow zajmie się wykonywaniem jego poleceń. Szczególnie lubują się w destabilizowaniu sytuacji w państwach, które nie chcą podporządkować się linii Kremla. – Wołodin chce utworzenia czegoś w rodzaju nowego Układu Warszawskiego – dodał

Scott Adler. – Jeśli mu się uda, będzie to prawdziwy dramat dla Europy, a miliony ludzi utracą wolność. – Gołowko miał wyraźne obawy wobec Tałanowa – stwierdził Ryan. – Jego zdaniem szczególnie podejrzane było to, że człowiek znikąd dostał najwyższe stanowisko w FSB. – Słusznie – przyznała Foley. – Po występie telewizyjnym Wołodina zwróciłam się do agencji wywiadowczych naszych sojuszników z pytaniem, czy mają wiarygodne informacje na temat Tałanowa, którymi my nie dysponujemy. Oczywiście lustrowaliśmy go, kiedy dostał nominację na szefa FSB. Chciałam się jednak upewnić, że niczego nie przeoczyliśmy. – I co, pojawiły się jakieś nowe informacje? – Nie. W każdym razie niezupełnie – odrzekła Foley. – Tałanow był szefem FSB w Nowosybirsku, największym mieście na Syberii. W zeszłym roku przeniósł się do Moskwy i przejął nadzór nad bezpieczeństwem wewnętrznym. Zebraliśmy oczywiście wszystkie informacje zgodnie ze standardowymi procedurami, ale zostało sporo białych plam. Chodzą na przykład plotki, że Tałanow służył w GRU, że był w Czeczenii, jednak nie udało nam się tego potwierdzić. Ze wszystkich rosyjskich szefów wywiadu od upadku ZSRR o nim wiemy najmniej. – Siergiej potwierdził, że facet był w GRU – powiedział Jack, a Mary Pat zapisała coś w notesie, który trzymała na kolanach. – Jakim cudem Tałanow zdołał tak wiele ukryć? – W sumie nic w tym zaskakującego. Spójrzmy na samego Wołodina. Wiemy, że służył w KGB od połowy lat osiemdziesiątych do końca dekady, potem przez krótki czas w FSB. Po rozpadzie Związku Radzieckiego zajął się bankowością, zarobił kilka miliardów i wszedł do polityki, początkowo w Petersburgu, swoim rodzinnym mieście. Od tak dawna należy do elity biznesu, że łatwo zapomnieć, iż wcześniej był szpiegiem. – W oficjalnej biografii Wołodina napisano, że w KGB odpowiadał jedynie za papierkową robotę. Nigdy nie znaleźliśmy dowodów, że było inaczej – powiedział Canfield. – Wołodin to autokrata, ale zdecydował się oddać Tałanowowi wręcz nieprawdopodobną część władzy. Dlaczego? – zastanawiał się Ryan. – Może docenia jego talenty? – zasugerował Adler. – Jasne, ale przede wszystkim mu ufa – dodała Foley. Jack drążył dalej. – Wołodin nie ma chyba bliższego współpracownika. Oficer GRU, szef milicji na Syberii… Czym sobie zasłużył na tak ogromne zaufanie? – Dobre pytanie. – Gorzej będzie ze znalezieniem odpowiedzi. – To już moja działka. – Foley pokiwała głową. – Biorę się do roboty. Jack nagle sobie coś uświadomił. – Mary Pat, kiedy zapytałem, czy są nowe informacje o Tałanowie, powiedziałaś, że „niezupełnie”. Co miałaś na myśli? – Och, chodziło mi o trochę starych plotek, nic konkretnego. – Na przykład? Foley machnęła lekceważąco ręką. – Po prostu niepotwierdzone informacje i różne urwane tropy. Finowie mają jakiś raport, z którego wynika, że Tałanow był w Dziewiątce, ale żaden ze znanych nam członków Dziewiątki nie potwierdził tej informacji. – Moment, co to takiego ta „Dziewiątka”? – spytał Jay Canfield. – Rany, Jay, jesteś młody, ale chyba nie aż tak, że nie pamiętasz Związku Radzieckiego – Ryan wyręczył w odpowiedzi Mary Pat. – „Dziewiątka” to inaczej Dziewiąty Zarząd Główny KGB. Zajmował się ochroną dostojników państwowych.

– Przepraszam, zajmowałem się Bliskim Wschodem, ZSRR to nie moja parafia – bronił się Canfield. – Wiem, co to Dziewiąty Zarząd Główny, ale nie wiedziałem, że tak się go nazywa. W każdym razie Finom chyba coś się pomyliło. Do Dziewiątego Zarządu Głównego szło się po ukończeniu specjalnej szkoły. W latach dziewięćdziesiątych płaciliśmy jej byłemu szefowi za informacje. Podał nam wszystkie nazwiska, Tałanowa na pewno nie było na liście. – Niemcy mają informacje, że Tałanow służył w GRU, a wcześniej w wojsku, jako spadochroniarz w Afganistanie – dodała Mary Pat. – Podobno brał udział w pierwszej operacji podczas inwazji w 1979. Jack chwilę się nad tym zastanawiał. – To by się zgadzało. Miał wtedy niewiele ponad dwadzieścia lat. GRU nie rozpadło się jak KGB, więc mamy gorszy dostęp do ich akt personalnych. – Owszem. – Coś jeszcze? – zapytał Ryan. – Nic sensownego. Brytyjczycy przekazali jedną szaloną plotkę na jego temat, ale podkreślali, że rzecz jest niepotwierdzona i wysoce podejrzana. – I co mówi ta plotka? Foley nie była przekonana, czy jest sens o tym wspominać. – Otóż Tałanow rzekomo był zabójcą działającym na zlecenie KGB. W latach osiemdziesiątych krążyły legendy o samotnym egzekutorze działającym w Europie, po obu stronach żelaznej kurtyny. Nigdy go nie złapano, nie udało się nawet dowieść, że naprawdę istniał. Jack wytrzeszczył oczy. – Chwileczkę. Nie masz chyba na myśli Zenita? – Owszem. Według ówczesnych plotek superzabójca KGB nosił ksywkę Zenit. Skąd o tym wiesz? – Jasna cholera, Mary Pat, byłem wtedy w Wielkiej Brytanii. Znałem osobiście jedną z ofiar. – Tak. Oczywiście. Teraz rozumiem. W każdym razie wiele lat później Brytyjczycy mieli źródło, które zidentyfikowało Zenita jako byłego człowieka GRU i byłego spadochroniarza w Afganistanie nazwiskiem Tałanow. Ryan nie mógł uwierzyć. Po raz pierwszy podczas rozmowy podniósł głos. – Mówisz, że Roman Tałanow to Zenit? Foley gwałtownie pokręciła głową. – Nie, w żadnym razie. Mówię tylko, że jakiś facet opowiedział tę historyjkę Anglikom i że trafiła do prowadzonych przez nich akt Tałanowa. Informacja pochodziła z pojedynczego źródła, nigdy nie udało się jej zweryfikować. Wiesz, jak to jest: na każde ziarno przypada cały buszel plew. Przejrzałam nasze materiały ze śledztwa w sprawie ofiar Zenita. Według ostatecznych wniosków radziecki egzekutor odpowiedzialny za zabójstwa zachodnich agentów i bankierów nigdy nie istniał. – Brytyjczycy obwinili niemieckich terrorystów. – Zgadza się, Frakcję Czerwonej Armii. Policja przeprowadziła nalot na mieszkanie w Berlinie Zachodnim, zginęło kilkoro terrorystów, na miejscu znaleziono dowody łączące ich z zabójstwami, których rzekomo dokonał Zenit. W gabinecie zapadła cisza. Każda z trzech osób siedzących vis-à-vis Ryana wiedziała, że prezydent zawędrował myślami w przeszłość, i cierpliwie czekali, aż znów się odezwie. W końcu Ryan powiedział: – Zawsze miałem wątpliwości, czy dopadli prawdziwych sprawców.

– Panie prezydencie, proszę nie zapominać, że po zakończeniu zimnej wojny byli agenci KGB dosłownie pchali się w nasze ręce i opowiadali o swoich dawnych wyczynach – zauważyła Foley. – Mamy mnóstwo informacji na temat działań rosyjskiego wywiadu w tamtym okresie. Nie znaleźliśmy żadnego dowodu na istnienie Zenita. Nikt nie wymieniał też nazwiska Tałanow. No i było jeszcze śledztwo przeprowadzone przez Rosjan, również bez ostatecznych konkluzji. – Wszystko mogło być objęte ścisłą tajemnicą. Albo Zenit nie pracował dla KGB – odparł Ryan. – W takim razie dla kogo? – spytał Canfield. Ryan wzruszył ramionami. – Chciałbym się dowiedzieć, co SIS wie na ten temat. Foley przez chwilę stukała długopisem w notatnik trzymany na kolanach. – Przepraszam, że to mówię, ale to do ciebie niepodobne. Siedzisz w tym zbyt długo, by wierzyć plotkom. – A jednak, Mary Pat, chętnie dowiem się czegoś więcej. Kobieta westchnęła. – Oczywiście, panie prezydencie. Ale musimy pamiętać, że minęło trzydzieści lat. Część osób już nie żyje, inni zdążyli już pewnie zapomnieć. Ryan przez chwilę myślał o jej słowach. – Możemy poprosić SIS, żeby przejrzeli materiały wywiadowcze zebrane w sprawie Zenita. – Co tylko zechcesz. Od razu jak dostaniemy akta, przydzielę komuś tę robotę. – Może lepiej niech to będzie ktoś z zewnątrz? – zaproponował Ryan. – Ktoś, kto pamięta tamtą epokę, kto znał Związek Radziecki, ówczesnych graczy, całą biurokrację… – Masz na myśli jakąś konkretną osobę? – Może Ed? Jak sądzisz, zgodzi się? – Żartujesz? Ed będzie skakał z radości. – Znakomicie. Znajdziemy mu miejsce do pracy w budynku Eisenhowera. Niech przejrzy stare papiery, może znajdzie coś, co pozwoli powiązać Tałanowa z Zenitem albo wykluczy go z kręgu podejrzanych. Foley wstała, szykując się do wyjścia. – Przepraszam, że to mówię, ale to brzmi jak kwestia osobista. – Owszem. Ale chodzi o coś więcej. Przed chwilą powiedzieliśmy sobie, że nie wiemy prawie nic na temat drugiego najpotężniejszego człowieka w Rosji. Jeśli faktycznie trzydzieści lat temu był egzekutorem KGB, to ma to cholernie duże znaczenie dla obecnych wydarzeń. Jeśli natomiast trop okaże się błędny, to przynajmniej zyskamy ostateczną pewność. – Zadzwonię do Eda, jak tylko wrócę do gabinetu – powiedziała Mary Pat.

24 Spotkania zajęły szefowi ekspozytury CIA w Kijowie Keithowi Bixby’emu cały poranek. Zaraz po lunchu ruszył w miasto i zaczął procedurę wykrywania obserwacji. O szesnastej Bixby umówiony był z włoskim biznesmenem, właścicielem niewielkiej firmy transportowej zajmującej się przemytem towarów przez rosyjską granicę. Szefowie stacji raczej nie umawiają się na potajemne spotkania ze swoimi agentami, ale sytuacja wymagała wyjątkowych środków. Każdy członek personelu Bixby’ego miał pełne ręce roboty, tak w Kijowie, jak w innych częściach Ukrainy. Bixby dysponował też oficerami działającymi nieoficjalnie i bez ochrony, lecz większość z nich przebywała obecnie na Krymie albo na wschodzie kraju, niedaleko granicy z Rosją, weryfikując informacje na temat Rosjan i ich zamiarów. W kijowskiej ekspozyturze brakowało więc ludzi. Nie żeby Ukraina była dalekim, zupełnie zapomnianym przez CIA państwem. Po prostu każdy oficer władający językiem rosyjskim albo ukraińskim miał już przydzielone inne zadania, agencja zaś nie mogła dostarczać kolejnych ludzi wystarczająco szybko, by zaspokoić rosnący popyt. Bębny wojenne biły coraz głośniej, toteż coraz więcej zadań Bixby wykonywać musiał osobiście. Nowe zadania wymuszały zaś korzystanie ze żmudnej procedury wykrywania obserwacji i od czasu do czasu spotkań z nieprzyjemnymi typami w równie nieprzyjemnych knajpach. Włoski przemytnik nie był szczególnie ważny, zwłaszcza gdy miało się na głowie coraz pewniejszą rosyjską inwazję. Niemniej facet dostarczał informacji i Bixby postanowił się z nim spotkać. Autobus, którym jechał, zatrzymał się na przystanku przed potężnym i okazałym soborem św. Włodzimierza. Ledwie Bixby zdążył wysiąść, kiedy stanął obok niego mężczyzna. Ubrany był w płaszcz z kapturem narzuconym na głowę, usta zasłaniał mu szalik. Bixby rzucił okiem na nieznajomego. Nadmierna podejrzliwość także bywa niebezpieczna, czasem jednak może uratować agentowi życie. W tym momencie nieznajomy opuścił szalik. – Jestem John Clark – powiedział. – Rozmawialiśmy w zeszłym tygodniu. Bixby przyjrzał mu się. Rozpoznał go, przypomniał sobie bowiem jedno czy dwa zdjęcia przedstawiające legendarnego agenta CIA. Zachował jednak czujność. – Dziwne, nie sądziłem, że naszą rozmowę uzna pan za zaproszenie do przyjazdu. – Nie, oczywiście, że nie – zaśmiał się Clark. – No, to co pan tu, do cholery, robi? – Naszła mnie ochota na barszcz i pomyślałem, że wpadnę. Bixby rzucił szybkie spojrzenie w lewo i w prawo. – Może przyjdzie pan do mnie do biura i tam pogadamy? – Wolałbym, żeby nikt nie dowiedział się o naszej znajomości – odrzekł Clark. Bixby zastanawiał się przez chwilę. – Okej, ale nie możemy tak stać. Przejdźmy się. Clark ruszył za Bixbym. Bixby poszedł bulwarem Tarasa Szewczenki, minął kilka przecznic i skręcił do ogrodu botanicznego imienia Aleksandra Fomina, tuż obok uniwersytetu. Spacerowali szeroką ścieżką między drzewami, które nie zdążyły jeszcze zakwitnąć po długiej zimie. Był środek tygodnia, panowała nieprzyjemna pogoda, ogród botaniczny świecił więc pustkami. Nie było to najlepsze miejsce do rozmowy. Clark powiedział cichym głosem: – Średnio tu bezpiecznie. Zakładam, że druga strona zdaje sobie sprawę, na czym naprawdę polega pańska praca w ambasadzie. Bixby się nie przejmował.

– Nic nam nie grozi. Clark rozejrzał się. Pozornie panował tu spokój, ale trudno było mieć pewność, czy ktoś lub coś nie kryje się między drzewami. – A mikrofony kierunkowe? – Na pewno jakieś tu są – powiedział agent CIA. – Więc dlaczego tutaj przyszliśmy? – Z FSB sprawy mają się następująco: są wszędzie, ale nie są nadludźmi. Oszacowaliśmy, że wszczęcie jakiegokolwiek rodzaju inwigilacji zajmuje im przynajmniej dziesięć minut. W tej chwili czterech gości wyładowuje się pewnie z furgonetki przy najbliższej stacji metra. Wyciągają mikrofony i walkie-talkie, próbują zająć pozycje na naszej trasie. Dlatego staram się zawsze najważniejsze rzeczy omówić na początku spotkania, zanim zacznie się nasłuch. – Okej – powiedział Clark i naciągnął kaptur, by lepiej zakryć twarz. Nie chciał znaleźć się na zdjęciach w towarzystwie szefa tutejszej stacji CIA. – Zacznijmy od początku – rzekł Bixby. – Co pan robi w Kijowie? – Jako zatroskany obywatel chciałem zaoferować swoją pomoc. – Clark, jest pan amerykańskim bohaterem i w ogóle, więc przepraszam, że to mówię, ale niech pan przestanie pierdolić głupoty. Clark zaśmiał się. Facet przypadł mu do gustu. – Niepokoi mnie Gleb Blizna. Kiedy rozmawialiśmy parę dni temu, odniosłem wrażenie, że nie ma pan dostatecznie dużo informacji na jego temat. – To prawda. Wszędzie kręcą się agenci FSB. Warto zainteresować się nowym przedstawicielem rosyjskiej mafii w mieście, ale w tej chwili nic nie da się zrobić. Zwłaszcza że szykuje się wojna. – Pomyślałem, że będę mógł pomóc. – Pomóc? W jaki sposób? – Mam tu paru przyjaciół. Znam rosyjski. Ciągle mam certyfikat dostępu do informacji niejawnych i słucham poleceń. – Clark wzruszył ramionami. – Poza tym takie rzeczy to dla mnie nie pierwszyzna. – Nie mogę za pana odpowiadać, Clark. – O nic takiego nie proszę. Nie proszę też o zastrzeżone dane. Chcę tylko pańskiej zgody i otwartego kanału komunikacji, na wypadek gdybym chciał panu podrzucić coś ważnego. – Rany, słyszałem o zwykłych oferentach, ale oferent oficer prowadzący? Dla Clarka sprawy posuwały się zbyt powoli. Postanowił więc zmienić temat. – Co się dzieje na Krymie? Ukraińskie wojsko jest przygotowane na inwazję Rosjan? Bixby wzruszył ramionami. – Nie zdradzę panu żadnych tajnych szczegółów. Wiem, ma pan dostęp do informacji niejawnych. Ale ciągle jeszcze nie wiem, w co pan, kurwa, pogrywa. – Mówiłem przecież, nie proszę o nic tajnego. Jestem zwykłym amerykańskim turystą i zastanawiam się nad wakacjami w Jałcie. Bixby pokręcił głową. – No dobrze. Cóż… Osobiście polecam raczej urlop na Maui. Może nawet dostałby pan w hotelu zniżkę dla seniora. Krym to beczka prochu. Rosjanie są gotowi do inwazji, potrzebują tylko pretekstu. Ukraińcy przerzucają swoje wojska. Wszystkiego może się pan dowiedzieć z telewizji, nie zdradzam w tej chwili żadnych tajemnic. Najprawdopodobniej Rosjanie wykorzystają ruchy ukraińskich wojsk, żeby zorganizować jakąś prowokację i przypuścić atak. – Bo na Krymie mieszka mnóstwo osób narodowości rosyjskiej? – Zgadza się. Wie pan pewnie, że ci ludzie mają rosyjskie obywatelstwo tylko dlatego, że

Moskwa chętnie rozdaje paszporty Ukraińcom rosyjskiego pochodzenia. Za całą operacją od początku stało FSB, to był pierwszy etap przygotowań do inwazji. Nazywali go „paszportyzacją”. Rosjanie dają obywatelstwa cywilom. Tworzą rosyjską enklawę w ramach państwa ukraińskiego, żeby potem móc powiedzieć: „Przychodzimy chronić naszych rodaków”. Tę samą taktykę zastosowali w Gruzji parę lat temu. W Gruzji są dwa regiony autonomiczne: Abchazja i Osetia Południowa. FSB po cichu rozdawało paszporty sporej grupie tamtejszych mieszkańców. A potem Moskwa wykorzystała to, że na obu terytoriach mieszkają rosyjscy obywatele, i wysłała wojska. – Z tego co pan mówi, nie da się już powstrzymać inwazji. – Rosjanie zaatakują. I przejmą Krym – powiedział Bixby. – To dla nich bułka z masłem. Martwi mnie raczej reszta kraju. Rosjanie twierdzą, że polityka obecnej ekipy rządzącej stanowi wyraźne zagrożenie dla rosyjskich obywateli. Niewykluczone, że Wołodin nakaże wojskom marsz do samego Kijowa. – Czy mogę w jakiś sposób pomóc? – spytał Clark. Bixby zatrzymał się i spojrzał na swojego starszego rozmówcę. – Nie przyjechał pan tu sam, prawda? Clark nie odpowiedział. – To jest tak: za cholerę nie mam czasu ani środków, żeby pana sprawdzić. Mogę co najwyżej poprosić ukraińskie służby graniczne, żeby cofnęły panu wizę. – Wolałbym nie – powiedział Clark. – Dobra, nie jestem sam. Razem ze mną przyjechał Domingo Chavez. Bixby uniósł brwi. Nazwisko Chaveza również było dobrze znane w agencji. – Dostaliście zlecenie? Pracujecie dla któregoś z koncernów naftowych? – Nie, nic z tych rzeczy. Nikt mi nie płaci. Po prostu chcę pomóc. Mam jeszcze parę innych osób do pomocy, w tym tutejszego gościa, który pracował dla mnie w Tęczy. Planujemy przyjrzeć się Glebowi Bliźnie i jego działalności, ale nie chcemy wchodzić panu w paradę. Krótko mówiąc, służę wykwalifikowaną pomocą, to tyle. Znów ruszyli i Bixby westchnął. – Doceniam wysiłek, skompletował pan zespół, przejechał pół świata i w ogóle, ale tak łatwo mnie pan nie wzruszy. Wszedł pan na moje terytorium. Owszem, brakuje mi ludzi, jednak nie dopuszczę pana do udziału w moich operacjach. – Popełnia pan błąd – stwierdził Clark i wyjął z kieszeni wizytówkę, na której widniał numer telefonu satelitarnego. – Jeśli zmieni pan zdanie, będę pod ręką. Bixby wziął wizytówkę i schował ją do kieszeni płaszcza. Zbliżali się już do stacji metra i mieli się rozejść. Dzieliły ich prawie trzy metry, kiedy Bixby skinął głową w stronę drzew: – Mamy towarzystwo. Tajniak z FSB zajął tam pozycję. – Za panem jest drugi. Ale nie rozstawili jeszcze mikrofonów ani kamer. Bixby nie obejrzał się. Wbił wzrok w ścieżkę przed sobą i powiedział: – Do zobaczenia, Clark. Niech pan próbuje unikać kłopotów, mam już za dużo na głowie. Clark też spojrzał w ziemię. Z daleka nikt nie domyśliłby się, że dwaj mężczyźni idą razem. Clark odbił w lewo i schodami zszedł na peron, by złapać pociąg. Bixby natomiast podszedł do krawężnika i zatrzymał taksówkę. Pojechał do ambasady – musiał od początku odbyć trasę sprawdzeniową przed spotkaniem z włoskim przemytnikiem.

25 Prezydent Jack Ryan leżał w łóżku w Blair House. Była północ, zegar wahadłowy w holu za drzwiami sypialni właśnie wybił pełną godzinę. Ryan miał pobudkę wyznaczoną na szóstą rano – o ile nic ważnego nie zdarzy się w ciągu nocy – liczył więc, że szybko uda mu się zasnąć. To jednak było mało prawdopodobne. Wciąż myślał o wydarzeniach tego wieczoru. Jay Canfield z CIA powiadomił Ryana, że Rosja przerzuciła zmechanizowany batalion na teren Białorusi. Nie była to inwazja, wszystko dokonało się za zgodą Mińska, bo autokrata rządzący Białorusią siedział w kieszeni Wołodina. Jack zapytał Jaya, czy zmechanizowany batalion na terenie Białorusi mógł stanowić zagrożenie dla Kijowa. Odpowiedź wciąż pobrzmiewała mu w głowie: – Tak, ale szczerze mówiąc, stolicy zagrażają również rosyjskie jednostki przy wschodniej granicy Ukrainy. Ukraińskie wydatki na obronność nie wystarczają nawet na utrzymanie sprzętu, który mają. Rosjanie mogą z marszu zająć Kijów. Inwazja zbliżała się z każdym dniem. Jack wysłał sekretarza stanu Scotta Adlera do Europy, by środkami dyplomatycznymi spróbował powstrzymać Rosjan. Na razie europejscy przywódcy nieoficjalnie zapewniali Adlera o swoim poparciu, niewiele jednak chcieli powiedzieć publicznie. Rankiem Ryan miał się spotkać z sekretarzem obrony Bobem Burgessem i omówić potencjalne konsekwencje militarne rosyjskiej inwazji. Wiedział, że należy zacząć przygotowywać się na tę coraz bardziej nieuchronną ewentualność. Wiedział też, że powinien skupić się na sprawach bieżących. Starał się, ale uwaga Mary Pat o plotkach dotyczących zabójcy o pseudonimie Zenit i serii morderstw sprzed trzydziestu lat kierowała myśli Jacka Ryana w przeszłość. Od dawna nie wracał do sprawy Zenita. Przez cztery lata po zakończeniu urzędowania Jack pracował nad swoimi pamiętnikami. Szło mu powoli, tym bardziej że wiele informacji nie zostało jeszcze odtajnionych, więc nie mógł umieścić ich w książce. Ale sprawa Zenita – mówiono o niej „tak zwana sprawa Zenita”, bo nikomu nie udało się dowieść, że zabójca rzeczywiście istniał – nie tylko została utajniona, ale wręcz wymazana z akt. Jack nie rozmawiał o niej z nikim od trzydziestu lat. Tym bardziej zaskoczyło go, kiedy Mary Pat wspomniała o niej w kontekście obecnego kryzysu. Niewiele tajemnic z czasów zimnej wojny pozostało niewyjaśnionych. Upadek żelaznej kurtyny można było porównać z pęknięciem tamy. Wszystkie zagadki nagle znalazły swoje rozwiązania. To jednak nie dotyczyło sprawy Zenita, i to pomimo śledztwa przeprowadzonego przez rosyjski rząd. Jack wiedział, że Mary Pat miała rację. To nie było do niego podobne, by ruszać tropem pojedynczej niepotwierdzonej informacji. Udawał, że powoduje nim ciekawość, że chciałby przekonać się, czy Tałanow miał związek z zabójstwami Zenita. Jeśli tak, byłby to ważny element układanki, pozwalający lepiej zrozumieć osobowość i źródło sukcesów Tałanowa. Ryan musiał jednak przyznać przed samym sobą, że rozkazał Mary Pat przyjrzeć się sprawie, gdyż stanowiła ona jeden z ostatnich znaków zapytania w jego karierze. Jeśli Roman Tałanow miał z Zenitem cokolwiek wspólnego – choć było to mało prawdopodobne – Ryan chciał wiedzieć jak najwięcej. Zamknął oczy i próbował zasnąć. Jutro będzie musiał poświęcić sto procent uwagi

obecnej trudnej sytuacji. Nie mógł pozwolić sobie na luksus leżenia w łóżku i rozmyślania o przeszłości. Sandy Lamont z kilku powodów niepokoił się swoim młodym pracownikiem. Po pierwsze od powrotu z Karaibów Jack pracował tak ciężko, że wyglądał niemal jak zombi. Gdyby zobaczył go któryś z przełożonych Lamonta, Sandy zostałby pewnie wezwany na dywanik i oskarżony o mobbing. Po drugie Sandy martwił się telefonami z Moskwy. Wszyscy rozmówcy mówili w zasadzie to samo. Zadania, które wykonywali dla Jacka juniora, zwracały na nich niepotrzebnie uwagę lokalnych władz. Najwyraźniej Jack znów zajął się Gazpromem. W ramach dochodzenia młody Amerykanin wysłał śledczych z moskiewskiego biura firmy Castor & Boyle, by posprawdzali dane skarbowe. Stanowiło to problem dla urzędów i Sandy wiedział, że będzie musiał przekonać swojego nadaktywnego nowego pracownika, by przystopował – dla własnego zdrowia i dla dobra firmy. Najlepiej jeszcze zanim wybuchnie awantura, co musi się nieuchronnie stać, kiedy Castor dowie się, że Jack skupił się na firmie będącej dla siłowców kurą znoszącą złote jajka. Pod koniec dnia Sandy zastał Jacka dokładnie tam, gdzie się tego spodziewał, pochylonego nad klawiaturą komputera i z telefonem przy uchu. Poczekał, aż skończy rozmowę z jednym z tłumaczy pracujących dla firmy, i zapukał. – Cześć, Sandy. – Masz chwilkę? – Jasne, wejdź. Sandy wszedł do niewielkiego gabinetu Jacka, zamknął drzwi i usiadł na krześle. – Nad czym pracujesz? – spytał, choć znał odpowiedź. – Badam szwajcarską firmę krzak, która robi interesy z Gazpromem. Sandy udał zdziwienie. – Z Gazpromem? Pamiętaj, stary, ostatecznie to Gazprom skorzystał na stracie Galbraitha, co do tego nie ma wątpliwości, ale to nie Gazprom tej kradzieży dokonał. – Nie byłbym tego taki pewien. – Drogi chłopcze, jeśli kupujesz skradzioną własność, musisz liczyć się z tym, że będziesz ją musiał zwrócić. Ale niekoniecznie sam jesteś przestępcą. Nasze zadanie polega na tym, żeby pomóc Galbraithowi i jego prawnikom dowieść winę firm bezpośrednio zaangażowanych w aferę. Gazprom nie ma znaczenia, bo wykupił majątek Galbraitha, kiedy już było po wszystkim. – To grubsza sprawa, Sandy. – Ryan pokręcił głową. – Moim zdaniem wszystko sięga Gazpromu i szych, które za nim stoją. Wiem, że Castor ma swoje obawy, więc działam najostrożniej, jak to możliwe. Sandy pomyślał, że nie będzie łatwo przekonać młodego analityka, by przyhamował. Westchnął cicho. – Czego się dowiedziałeś? – zapytał. – W materiałach, które znalazłem w śmietniku Randolpha Robinsona, natknąłem się na jeden dokument z Shoal Banku, instytucji, która moim zdaniem jest własnością ludzi stojących za IFC. Było to potwierdzenie przelewu jednej z niemieckich firm dla Shoal Banku. Sprawdziłem ją. Zacząłem od informacji o udziałowcach, posprawdzałem nazwiska i adresy, przyjrzałem się przedsiębiorstwom, z którymi współpracuje, oraz jej pożyczkodawcom. – Co to za firma? – Niemcy kupują gaz od Gazpromu. Działająca w Szwajcarii niemiecka firma dostaje pieniądze od niemieckiego rządu, po czym przetwarza płatność w imieniu Gazpromu.

– Przetwarza? Jack zaśmiał się. – Tak. Są tylko pośrednikiem. Niemcy przelewają pieniądze na szwajcarskie konto i stamtąd trafiają one dalej, do Rosji. Oczywiście po potrąceniu kosztów operacyjnych. Trudno ustalić powód, dla którego Gazprom potrzebuje takiego pośrednika. – Wcale nie trudno – stwierdził Sandy. – Gazprom zawyża w ten sposób cenę dla Niemców i ktoś robi na tym niezłą kasę. – Właśnie – powiedział Jack. – Ale jest jeszcze gorzej. Niemcy na żądanie Gazpromu zapłacili dziesięć milionów dolarów firmie consultingowej z Genewy. Przelew poszedł przez Shoal Bank. Bardzo trudno będzie ustalić, kto jest właścicielem tej firmy consultingowej, ciągle jeszcze nad tym pracuję. To z pewnością krzak albo krzak należący do innego krzaka. O ile się nie mylę, istnieje tylko po to, by ułatwiać różnego rodzaju wypłaty pod stołem. – Bezproblemowe łapówki – powiedział Sandy. – Tego typu firmy funkcjonują jedynie na papierze, nie produkują niczego oprócz nielegalnych faktur. – Właśnie – kontynuował Jack. – Jakiś niemiecki oficjel podpisał kontrakt z Gazpromem, po czym założył w Genewie firmę, żeby dostać prowizję od transakcji własnego kraju. Ryan wiedział, że Sandy siedzi w tym interesie od dawna i że niełatwo będzie go zaskoczyć. Ciągnął więc dalej. – Te dziesięć milionów to tylko jedna z wielu wypłat. Przez szwajcarskiego pośrednika Niemcy przekazali Gazpromowi ponad cztery miliardy. Nie da się określić, jaką kwotę wyprowadzono ani dokąd te pieniądze trafiły. – Dobra robota, chłopcze – powiedział Sandy. – Kiedy usłyszałem od Castora, że będzie u mnie pracował Jack Ryan junior, sądziłem, że trafi mi się piękniś z mocnymi plecami. Od teraz będę musiał bardziej uważać, bo wystarczy chwila nieuwagi, a zajmiesz moje miejsce. Ryan docenił komplement, ale miał wrażenie, że za dużo było w nim wazeliny. – Odziedziczyłem ciekawość po tacie – powiedział. – Uwielbiam porządną tajemnicę, a najbardziej lubię znajdować rozwiązania. Mówiąc szczerze, nie marzy mi się zarządzanie wydziałem, a tym bardziej całą firmą. – W swoim czasie też byłem pitbullem – odrzekł Sandy. – To była końcówka lat dziewięćdziesiątych, Rosja była wtedy zupełnie inna. Kolesie w złotych łańcuchach strzelali innym kolesiom w złotych łańcuchach w tył głowy. Wspaniały czas, choć może dziwnie to zabrzmi. Dzisiaj zostali już tylko macherzy od finansów. – Goście, którzy na nas napadli, nie wyglądali na finansistów – zauważył Ryan. – To prawda. Nie chcę już oglądać takich akcji. – Lamont wziął oddech i przygotował się na dłuższy wykład, ale Jack wszedł mu w słowo. – W każdym razie znalazłem coś jeszcze w danych Robinsona: notatkę, z której wynika, że rada nadzorcza Shoal Banku poleciała pierwszego marca tego roku do Zug w Szwajcarii na spotkanie z tamtejszymi bankierami. To właśnie klucz do całej transakcji z gazem: trzeba ustalić, kim są członkowie tej rady. – Listy pasażerów? – Lamont uniósł pytająco brwi. – Tak, ale to nie będzie łatwe. – Oczywiście, że nie. Najbliższe lotnisko jest w Zurychu, ląduje tam pewnie setka samolotów dziennie. – Przyjrzałem się wszystkim samolotom rejsowym, które przyleciały z Rosji w ciągu siedemdziesięciu dwóch godzin poprzedzających spotkanie w Zug. Sprawdzałem tylko pierwszą klasę, ostatecznie goście umoczeni w przekręt za miliard dwieście milionów dolarów nie będą latać w klasie ekonomicznej.

– Słuszne założenie. – Do Zurychu przyleciało w tym czasie mnóstwo kierowników i dyrektorów finansowych najróżniejszych firm, ale żaden nie miał odpowiednich koneksji ani kasy, żeby dało się go powiązać z tak dużą sprawą. – A prywatne samoloty? – zapytał Lamont. – Oczywiście sprawdziłem, po rejsowych niewiele się spodziewałem. Przejrzałem wszystkie jawne loty, ale raczej pobieżnie, bo doszedłem do wniosku, że ci goście przylecą lotem nierejestrowanym. – To znaczy? – Jest tak: organ nadzoru lotniczego w Szwajcarii nazywa się Skyguide. Skyguide może wykreślić lot z rejestrów, żeby nikt niepowołany nie uzyskał informacji na jego temat. Tak samo jest w Stanach: jeśli grzecznie poprosisz, FAA utajni dane twojego lotu oraz jego trasę. Kierownicy firm muszą mieć możliwość przemieszczania się bez wiedzy konkurencji, gwiazdy filmowe chcą unikać paparazzich… – A jeszcze inni mają bardziej szemrane powody – dokończył Lamont. Ryan przytaknął kiwnięciem głowy i sięgnął po kawę. – W każdym razie wiedziałem, że nie ma co szukać po numerach samolotów, toteż ściągnąłem zapis audio wszystkich rozmów z wieży lotniska w Zurychu z trzech dni przed pierwszym marca i przepuściłem go przez aplikację przerabiającą mowę na tekst. Numeru lotu nie znajdzie się w żadnych spisanych rejestrach, ale samolot musi go przecież podawać, komunikując się z wieżą. Spisałem więc wszystkie numery prywatnych samolotów, po czym sprawdziłem każdy lot. Lamont był zdumiony tym uporem. Po krótkim milczeniu odezwał się: – Powtórzę raz jeszcze: prawdziwy z ciebie pitbull. – Poszło łatwo. Wiedziałem, że szukam nierejestrowanego lotu o numerze, którego nie znajdę w sieci. Było ich kilka, sporo osób chce zachować w tajemnicy wizytę w Szwajcarii. Zwróciłem jednak uwagę na airbusa A318 numer NS3385, który wylądował pierwszego marca, w dniu spotkania, o dziewiątej trzydzieści rano. ACJ318 to samolot przeznaczony dla firm, z salonikiem, sypialnią, a nawet salą konferencyjną. – Kosztowna zabawka. – Nie znalazłem nic na jego temat, przejrzałem więc rejestry operatora infrastruktury paliwowej lotniska w Zurychu. A318 korzystał z niej tamtego ranka. Rachunek za paliwo zapłacił holding z Zurychu. Ta sama firma pokryła też koszty innego tankowania, parę miesięcy wcześniej. Właścicielem holdingu jest sieć restauracji z Petersburga. Sandy przechylił głowę. – Sieć restauracji z Petersburga? – No właśnie. – Jack się uśmiechnął. – Ta sama, dla której pracuje Randolph Robinson z Antigui. Założył firmę krzak, a ponadto zarządza Shoal Bankiem, którego właścicielem jest IFC. – Masz jakieś nazwisko powiązane z restauracjami? – zapytał Sandy. Jack spojrzał w swoje notatki. – Tak. Dmitrij Niestierow. Właściciel sieci lokali. To wszystko, co wiem na jego temat. Długo szukałem. Facet nie skończył żadnej szkoły biznesu, nie jest członkiem Dumy ani współpracownikiem Kremla. Ale zarządza firmą, która w ciągu ostatnich czterech miesięcy kupiła infrastrukturę gazową i naftową o wartości ponad dwunastu miliardów euro. – Cholera, niewiarygodne! – Owszem – rzekł Ryan. – Musimy dowiedzieć się, kim jest Niestierow i dlaczego Kreml

dał mu zarobić miliard dwieście milionów dolarów na kradzieży Galbraith Rossiya Energy. Lamont powoli i ostrożnie pokiwał głową. Przyznał w duchu, że młokos odkrył więcej, niż zdołałby odkryć którykolwiek z pracowników firmy. Castor nie chciał nadepnąć Gazpromowi na odcisk, jednak Ryan wpadł na trop dużej sprawy. Sandy Lamont nie zamierzał stawać mu na przeszkodzie. – Czy chciałeś o czymś porozmawiać? – zapytał Jack. Sandy pokręcił głową. – Nie, absolutnie nie. Pracuj dalej.

26 Sytuacja w Kijowie pogarszała się z dnia na dzień. Na Majdanie Niepodległości zbierały się wielotysięczne wiece. Wygłaszano antyrosyjskie przemówienia, wymachiwano transparentami i skandowano antyrosyjskie hasła. Zaraz też dały o sobie znać panujące w kraju podziały. Po drugiej stronie Majdanu codzienne wiece zaczęli organizować Ukraińcy rosyjskiego pochodzenia. Milicja liczyła po cichu, że wszystko rozejdzie się po kościach. Nadzieje te okazały się płonne. Demonstranci rozstawiali namioty, a między przedstawicielami obydwu obozów dochodziło do coraz częstszych i coraz bardziej brutalnych starć. Oddziały szturmowe rozdzielały walczących, w powietrzu latały puszki z gazem łzawiącym, eksplodowały koktajle Mołotowa, a liczba aresztowanych i rannych rosła niemal z godziny na godzinę. Podobnie działo się również w innych miastach. W Sewastopolu na Krymie gangi skinheadów, reprezentujące rosyjską większość, rozbijały szyby w sklepach należących do Ukraińców i Tatarów, podpalały domy i samochody, biły przypadkowych przechodniów. Następnego ranka po tym, jak Clark zaskoczył Keitha Bixby’ego propozycją wsparcia w śledzeniu Gleba Blizny, ekipę Kampusu zbudziło wycie syren. Majdan Niepodległości znajdował się kilka kilometrów od ich mieszkania, ale i tak słychać było skandujący tłum. Clark, Chavez, Caruso i Driscoll uznali, że to dobra okazja, by poodgrywać rolę dziennikarzy, więc ubrali się w pośpiechu, złapali kamery oraz mikrofony i wybiegli na ulicę. Trafili w sam środek demonstracji, która (rzekomo spontanicznie) uformowała się na obrzeżach miasta i szła w kierunku Majdanu. Napisy na transparentach oraz ogólny ton marszu nie pozostawiały wątpliwości: byli to ultranacjonaliści z zachodniej części kraju. Oczywiście nie przyszli do Kijowa na piechotę. Nocą zwieziono ich autokarami na ten „oddolny” protest. Gdy maszerujący przeszli, czterej mężczyźni wrócili do mieszkania. Wobec nieprzychylnej reakcji szefa miejscowej stacji wywiadowczej CIA Clark uznał, że trzeba będzie improwizować. Igor Kriwow służył kiedyś w milicji i znał sporo osób z kijowskiego półświatka. Clark postanowił wykorzystać ten fakt, by zebrać jak najwięcej informacji. Zaraz po śniadaniu ogłosił pozostałym: – Igor, Ding i ja wybieramy się na mały rekonesans. – Jasne – mruknął Caruso. – Znacie rosyjski, więc idziecie się szlajać po mieście, podczas kiedy Sam i ja musimy zostać tu z tym nerdem. Biery, nie podnosząc wzroku znad laptopa, poprawił go: – Jestem geekiem, a nie nerdem. – Igor umówi nas na spotkanie z ludźmi, którzy powiedzą nam więcej o Bliźnie – powiedział Chavez. – A więc – Driscoll uśmiechnął się – spędzicie dzień w towarzystwie dilerów, alfonsów i handlarzy żywym towarem. To bawcie się dobrze. – Taki mamy zamiar – powiedział Clark. Walerij Wołodin znów występował w wieczornych wiadomościach stacji Nowa Rosja u swojej ulubionej dziennikarki, Tatiany Mołczanowej. Dziś tematem rozmowy miał być nowy pakt handlowy z Chinami, Mołczanowa miała jednak przygotowane notatki i dodatkowe pytania na wypadek, gdyby prezydent chciał mówić o czymś innym. Wołodin, jak zwykle, patrzył prosto w kamerę, a jego „odpowiedzi” nijak nie miały się do pytań – po prostu recytował formułki, które chciał przekazać widzom wiadomości. – Podpisana została nowa umowa handlowa z naszymi sojusznikami i przyjaciółmi

z Chińskiej Republiki Ludowej – oświadczył z dumą w oczach. – Nasze dwa potężne kraje zadbają wspólnie o bezpieczeństwo energetyczne. Dwukrotnie zwiększymy eksport ropy do Chin, co pozwoli zaspokoić tamtejsze zapotrzebowanie na surowce oraz umocni rosyjską gospodarkę wbrew staraniom Zachodu, który chciałby skazać nas na głód. Budowa rurociągu zacznie się natychmiast. Trasy zostały już wytyczone. Ponadto nasze dwa kraje połączą nowe drogi, mosty oraz tory szybkich kolei. W ramach porozumienia uruchomimy również wspólne wydobycie węgla na Syberii. Dzielące nas różnice odesłaliśmy do lamusa. Razem stworzymy największy rynek zbytu na świecie. Chińczycy mają wciąż w pamięci zeszłoroczny nielegalny atak Stanów Zjednoczonych na swoje terytoria, niepokoi ich również tak zwany amerykański zwrot ku Azji. Wiedzą więc, że w ich dobrze pojętym interesie leży przyjaźń z nami oraz zacieśnianie kooperacji gospodarczej. Kruczowłosa dziennikarka pokiwała głową i zadała następne pytanie, jakby właśnie przyszło jej ono do głowy w reakcji na słowa Wołodina. W rzeczywistości pytanie zostało oczywiście napisane zawczasu przez producentów programu. – Panie prezydencie, jak pańskim zdaniem umowa wpłynie na relacje Rosji z Zachodem? Niedawne konflikty z NATO i Stanami Zjednoczonymi niepokoją część rosyjskiej opinii publicznej. Są obawy, że sytuacja odbije się na naszej przyszłości gospodarczej. Wołodin spojrzał na Mołczanową. – Jest dokładnie na odwrót. Globalna hegemonia Ameryki nie rozciąga się na naszą sferę wpływów. Mogą sobie hałasować, straszyć nas kolejnym rozszerzeniem NATO, mogą grozić, ale Europejczycy potrzebują naszych towarów i usług. Teraz, kiedy Rosja i Chiny wspólnie powołały do życia nowy porządek światowy, pokrzykiwania Zachodu będą miały dla nas jeszcze mniejsze znaczenie. – Panie prezydencie, czy uważa pan Rosję za światowe mocarstwo? Wołodin uśmiechnął się. – Nikt nie zaprzeczy, że dwie największe superpotęgi dwudziestego wieku to Stany Zjednoczone i Związek Radziecki. Upadek Związku Radzieckiego był jedną z największych tragedii ostatniego stulecia. Każdy przywódca Rosji, który tak uważa, zostaje na Zachodzie okrzyknięty komunistą. W moim przypadku to kompletna bzdura. Wołodin komunistą? Na wolnym rynku zbiłem przecież majątek. Ale to nieważne. Zachód nie rozumie naszej historii. Owszem, model gospodarczy Związku Radzieckiego miał wady, lecz państwo było silne. Podczas transformacji od gospodarki nakazowo-rozdzielczej do gospodarki rynkowej nie raz musieliśmy stąpać po grząskim gruncie. Później jednak wychodziło na jaw, że to Zachód podlewa nam buty wodą. – Twierdzi pan, że obecnie Zachód ma w Rosji mniejsze wpływy? Wołodin pokiwał głową. – Dokładnie tak. Rosja będzie podejmować decyzje w oparciu o rosyjskie i tylko rosyjskie interesy. A przy okazji skorzystają na tym nasi sąsiedzi. – Prezydent uśmiechnął się do kamery. – Silna Rosja zaprowadzi w regionie porządek. Moim zadaniem jest dbanie o potęgę naszej ojczyzny.

27 Prezydent Jack Ryan zabrał się do pracy w Gabinecie Owalnym krótko po szóstej rano. W Blair House wciąż nie spało mu się najlepiej, uznał więc, że lepiej zacząć dzień godzinę wcześniej niż zwykle i wykorzystać dodatkowy czas. Już o 8.00 praca zaczęła go męczyć. Jakkolwiek trudne było piastowanie najważniejszego urzędu w państwie bez odpowiedniej ilości snu, Jack miał przynajmniej dostęp do najlepszej kawy świata. Kiedy tylko Mary Pat Foley przyszła na poranne spotkanie, nalał jej filiżankę. Sam zaś wypił drugą kawę tego dnia, choć wiedział, że po południu przyjdzie mu zapłacić za nadmiar kofeiny w organizmie. Mieli zaczynać, kiedy zabrzęczał interkom na biurku Ryana i w głośniku odezwała się sekretarka: – Panie prezydencie, przyszedł prokurator generalny Murray. – Niech wejdzie. Dan Murray wkroczył do Gabinetu Owalnego szybkim, sprężystym krokiem. W jego oczach, przesłoniętych okularami o grubych szkłach, malowało się podniecenie. – Widzę po twojej twarzy, Dan, że coś się święci – powiedział Ryan, wstając z fotela. – Mam dobre wiadomości. – Murray uśmiechnął się. – Znaleźliśmy osobę, która podała truciznę Siergiejowi Gołowce. – Dzięki Bogu. Mów. – Niestety, a może stety, zależnie od punktu widzenia, nie mam zbyt dużego doświadczenia, jeśli chodzi o śledztwa dotyczące zatrucia polonem. Okazuje się, że jest to jedna z najłatwiejszych do wytropienia substancji, o ile dysponuje się odpowiednim sprzętem. Polon zawsze zostawia ślad. Zdołaliśmy odtworzyć drogę Gołowki z Białego Domu do hotelu oraz limuzyny, którą podróżowali on i jego ekipa, aż do Lawrence w stanie Kansas. Wszędzie gdzie był, wszystko, na czym usiadł i czego dotknął, ma ślady polonu. Na Uniwersytecie Kansas wygłosił wykład i odpowiadał na pytania publiczności w Hall Center. Jego hotel, wynajęty samochód, podium w sali wykładowej, poczekalnia i łazienka na zapleczu, wszędzie znaleźliśmy pozostałości izotopu. Murray uśmiechnął się nieznacznie. – A potem… Nic. – Nic? – Ryan przechylił głowę. – Właśnie tak. Lokal, w którym zjadł śniadanie rano przed udaniem się na wykład. Czysto. Samolot, którym przyleciał z Dallas do Lawrence. Zero skażenia. Hotel w Dallas. Tak samo. Sprawdziliśmy wszystkie miejsca na trasie Gołowki. Każdy hotel, samochód, samolot, każdą restaurację. Nigdzie nie było śladów, póki nie znalazł się na Uniwersytecie Kansas. – To wygląda jak ślepa uliczka – zauważyła Mary Pat. – Tylko pozornie. Wpadliśmy na inny trop. Świadkowie mówią, że Gołowko podczas wykładu popijał sprite’a. W kuchni kafeterii na kampusie była szklanka, która praktycznie rzecz biorąc, świeciła w ciemności, mimo że została umyta po spotkaniu. Sporządziliśmy listę osób, które pracowały podczas tamtej zmiany w stołówce, i przygotowywaliśmy się do przesłuchania każdej z nich. Ale każdy pracownik ma tam swoją szafkę, zaczęliśmy więc od ich sprawdzenia. Zbadaliśmy je pod kątem promieniowania. No i bingo. Szafka należy do dwudziestojednoletniej studentki. Tej samej, która podała szklankę z napojem Gołowce, nim zaczął wykład. – Nie mów, że studentka jest z Rosji.

– Nie. Z Wenezueli. – Chryste – stęknął Ryan. Wenezuela to bliski sojusznik Rosji. Jeśli kraj wysłał do Stanów agentkę wywiadu w celu dokonania zabójstwa politycznego, amerykańsko-wenezuelskie relacje, i tak już fatalne, jeszcze bardziej się pogorszą. – Możemy śledzić dziewczynę i sporządzić listę jej kontaktów – mówił Murray – ale trzeba ustalić, czy ma więcej polonu i czy inni są narażeni na niebezpieczeństwo. Zdaniem ekspertów dziewczyna tak nieudolnie obchodziła się z izotopem, że pewnie sama umrze za parę tygodni. Jeśli jednak nie wszystko wrzuciła Siergiejowi do szklanki, musimy natychmiast znaleźć i zabezpieczyć resztę. – Zgarnijcie ją. – Jack westchnął. Tak naprawdę nie była to trudna decyzja, ale frustrowała go myśl, że przepadnie okazja sfilmowania, jak dziewczyna spotyka się z rosyjskim agentem. – Co o niej wiemy? – spytała Mary Pat. – Nazywa się Felicia Rodríguez. Od piętnastego roku życia mieszka w Kansas. Parę razy odwiedziła dziadków w Caracas, ale za każdym razem była tam krótko. Nie wygląda na czynną agentkę wywiadu, nie ma też raczej powiązań z rządem Wenezueli. – Nie sądzisz chyba, że była nieświadoma tego, co robi? – powiedział Jack. – Na pewno z rozmysłem dodała coś Gołowce do napoju, ale być może została oszukana. Eksperci mówią, że w jej szafce jest mnóstwo śladów polonu-210. Dziewczyna nie wiedziała pewnie, z czym ma do czynienia. Może sądziła, że to tylko pigułka gwałtu. – Pigułka gwałtu? – Tak. No wiesz, żeby Gołowce plątał się język i żeby wyszedł na zniedołężniałego dziadka, który nie wie, o czym mówi. Kubańczycy często stosują podobną taktykę. – Prawda – przytaknęła Mary Pat. Murray wstał. – Wybaczcie, idę przekazać agentom, że zgarniamy dziewczynę. Będą musieli zabrać ją do szpitala i poddać kwarantannie. Oczywiście będziemy jej pilnować. Murray wyszedł z Gabinetu Owalnego, a sekretarka Ryana zaanonsowała Roberta Burgessa, sekretarza obrony, oraz admirała Marka Jorgensena, przewodniczącego Kolegium Połączonych Szefów Sztabów. Ich udział w porannym spotkaniu był zaplanowany wcześniej, ale na ich widok Ryan natychmiast domyślił się, że stało się coś ważnego. – O co chodzi? – Rosyjski minister obrony ogłosił rano, że dziś zaczną się manewry na Morzu Czarnym – powiedział Burgess. – Godzinę później zmobilizowano praktycznie całą Flotę Czarnomorską. Z Sewastopola wypłynęły dwa tuziny okrętów. – I to są niby tylko zwyczajne ćwiczenia? – Właśnie. – Jak duże jest zagrożenie? – Fakt, że wszystko odbyło się bez uprzedzenia, jest co najmniej niepokojący. Musieli planować to od jakiegoś czasu, nie mamy jednak potwierdzenia. Na mocy porozumienia między Rosją a Ukrainą ćwiczenia, w których bierze udział mniej niż siedem tysięcy żołnierzy, nie muszą być zgłaszane wcześniej. – A te dzisiejsze mieszczą się w limicie? – Wątpliwe. Zaangażowano w nie trzydzieści sześć okrętów wojennych. To daje mniej niż siedem tysięcy marynarzy, ale dochodzi jeszcze bliżej nieznana liczba samolotów. Ponadto Rosja ogłosiła, że w ćwiczeniach wezmą udział jednostki spadochronowe, oddziały specnazu

i piechota morska. – Rzuciłem tylko okiem na komunikat Rosjan, ale oceniam liczbę uczestników na minimum dwadzieścia pięć tysięcy – powiedział Jorgensen. – Nie licząc jednostek, które przerzucono na teren Białorusi. – Oraz jednostek na zachodniej granicy Rosji. Ryan pomasował palcami nasadę nosa. – To początek inwazji, prawda? – Na to wygląda – powiedział Burgess. – Wołodin lubi wymachiwać szabelką, ale jak dotąd nie widzieliśmy jeszcze mobilizacji wojsk na taką skalę. Nawet w Estonii. – Krym to bardziej łakomy kąsek – stwierdził Ryan. – Bez wątpienia. – Co możemy zrobić? – Niewiele. – Niewiele w sensie: możemy wysłać ostrą notę dyplomatyczną i nic więcej? – Od strony militarnej praktycznie nic nie da się zrobić – odrzekł Burgess. – Mamy parę statków na Morzu Czarnym, ale to nie wystarczy, żeby zastraszyć Rosjan i wpłynąć na działania ich floty. Co do dyplomacji, musi pan pytać sekretarza Adlera. Ryan skinął głową. Konieczne będzie spotkanie ze Scottem Adlerem, kiedy tylko ten wróci do Waszyngtonu. Wołodin może robić, co tylko zechce. Tak w każdym razie mówiono. Ale czy rzeczywiście? Ryan znał plotki o powiązaniach Wołodina z grupami przestępczymi. Nikt jednak niczego mu nie udowodnił. Ryan lubił sobie wyobrażać, że skurwiel zawarł mnóstwo brudnych umów z gangsterami, którzy teraz trzymają go za jaja. Tak naprawdę było pewnie na odwrót. Wołodin kontrolował wojsko, sprawy wewnętrzne i wywiad. To on dzierżył pełnię władzy w Rosji. – Ukraińskie siły zbrojne są słabe, prawda? – spytał Ryan. – Bardzo. Tamtejsze wydatki na obronę stanowią zaledwie jeden procent PKB. Wychodzi kilka miliardów dolarów rocznie. Nie starcza na nowy sprzęt i nowe systemy. Ledwo radzą sobie z utrzymaniem tego, co mają. – A ich taktyki i doktryna? – Będą walczyć przy granicach. Mają niezłą obronę powietrzną, to w zasadzie wszystko. W ramach programu NATO Partnerstwo dla Pokoju rozmieściliśmy tam około trzystu amerykańskich żołnierzy. Zielone Berety szkolą ich piechotę, chłopcy z Delta Force pracują razem z CIA nad zdobyciem danych dotyczących sytuacji na Krymie. Według raportów, które otrzymuję, Ukraina w najlepszym wypadku może kopać Rosjan po kostkach, kiedy ci będą zajmować Krym i wschodnie regiony kraju. Jeśli im się uda, być może Wołodin nie pójdzie z wojskami aż na Kijów. – Jezu – powiedział Ryan. – W najlepszym razie stracą połowę terytorium. – Obawiam się, że tak. Ryan zastanawiał się przez chwilę. – Te nasze oddziały na terenie Ukrainy… Wiedzą, że mają się stamtąd zabierać, jak tylko zacznie się strzelanina? – Tak, panie prezydencie. Nie będą wdawać się w walki z Rosjanami. Rozkazałem, żeby trzymali się z dala od awantur. W Sewastopolu sprawy wyglądają niepewnie. Wszędzie dochodzi do protestów organizowanych przez rosyjskich separatystów. Spora część obywateli chce, żeby Moskwa dokonała interwencji zbrojnej. Ukraińcy rzucili wojsko przeciwko demonstrantom. Przypomina to działanie państwa policyjnego. W efekcie jeszcze więcej ludzi popiera

„wyzwolenie”. – W żadnym wypadku nie wolno nam się w to mieszać – jęknął Ryan. – Oczywiście, panie prezydencie – przytaknął Mark Jorgensen. W tej samej chwili w drzwiach stanęła sekretarka Ryana. – Bardzo przepraszam, dzwoni prokurator generalny Murray. Zdziwiło to Jacka. Dan dopiero co opuścił Gabinet Owalny. – Przełącz go – powiedział Ryan i zwrócił się do Burgessa i Jorgensena. – Chcę zwołać spotkanie doradców do spraw bezpieczeństwa, żeby omówić scenariusze powstrzymania rosyjskiej inwazji, gdzieś tak za siedemdziesiąt dwie godziny. Wasi najlepsi ludzie mają pracować na okrągło. Oczekuję przedstawienia wszystkich realnych opcji. Burgess i Jorgensen wyszli, a Jack podszedł do biurka i chwycił słuchawkę. – Co się dzieje, Dan? – Złe wieści. Felicia Rodríguez została potrącona przez samochód. Nie żyje. – Cholera. Myślałem, że ją zgarniacie. – Wydawałem polecenia, kiedy dostałem wiadomość. Mieliśmy na miejscu grupę obserwacyjną, ale była za daleko. – A co z samochodem, który ją potrącił? – Kierowca zbiegł z miejsca wypadku. Do zdarzenia doszło na parkingu przed jej domem. Żadnych kamer monitoringu. Nasza grupa obserwacyjna nie była mobilna. Nim agenci wrócili do swojego pojazdu, sprawca odjechał. Sprawdzamy auta pasujące do opisu, ale założę się o moją tygodniową pensję, że samochód został wcześniej skradziony i znajdziemy najwyżej spalony wrak pod jakimś wiaduktem. Ryan tępym wzrokiem patrzył przed siebie. – Uważasz, że to robota zawodowców? – Zdecydowanie. – Rosjanie czy Wenezuelczycy? – Tego nie wiemy. Z dyplomatycznego punktu widzenia prawdziwy koszmar. – Nawet jeśli kto inny był sprawcą, na pewno stoją za tym Rosjanie – odparł Jack. – Musimy poznać prawdę i przedstawić ją opinii publicznej. – Tak jest. Zabieram się do pracy. Przykro mi, Jack, powinienem był działać szybciej. Ryan usłyszał smutek w głosie prokuratora generalnego. – Czeka cię jeszcze więcej roboty, Dan. Nie martw się dziewczyną. Z tego co mówiłeś, przyjęła sporą dawkę promieniowania. Widziałem Siergieja w szpitalu i na jej miejscu wolałbym wpaść pod ten pieprzony samochód.

28 Przez cały dzień Clark, Chavez i Kriwow jeździli od jednego baru do drugiego, zaliczając coraz bardziej podrzędne lokale. Amerykanie pili piwo i czekali, podczas gdy Igor dzwonił lub wysyłał SMS-y do znajomych z kijowskiego półświatka. Chaos Majdanu był daleko, bary znajdowały się w robotniczych dzielnicach z dala od centrum miasta. Za każdym razem powtarzała się podobna scena: do lokalu wchodzili jacyś faceci, przyglądali się dziennikarzom i albo zostawali, albo natychmiast wychodzili. Niektórzy zaś przysiadali się do ich stolika. Byli to dilerzy narkotykowi i handlarze ludźmi. Jeden gość twierdził, że może ukraść wybrany samochód z dowolnej ulicy w Niemczech i – za opłatą – dostarczyć go wskazanemu Ukraińcowi. Dzięki informacjom tych ludzi Clark i Chavez dowiedzieli się sporo na temat funkcjonowania zorganizowanej przestępczości w Kijowie. Wiedzieli, że w mieście są przedstawiciele rosyjskiej mafii, ale zaskoczyło ich, jak wiele operacji prowadziło tu FSB. Inna niepokojąca informacja dotyczyła zamieszek i rozruchów. Rok wcześniej prezydentem został polityk Partii Narodowej. Jego poprzednik reprezentował partię prorosyjską, zamieszaną w szereg skandali korupcyjnych. Partia Narodowa też miała sporo na sumieniu. Teraz Clark i Chavez dowiedzieli się, że według krążących plotek zamieszki – po obu stronach – podsycane są przez FSB. Mówiono, że Rosjanie zwożą działaczy związków zawodowych autokarami ze wschodniej części kraju na antyrządowe manifestacje. Jednocześnie finansują w tajemnicy prorządowe media. Gdyby wszystko to okazało się prawdą, wniosek musiał być jeden: Rosjan nie interesuje dotarcie do serc i umysłów Ukraińców, a wyłącznie chaos i wzniecanie zamieszek na ulicach. O dwudziestej Clark uznał rekonesans za zakończony i cała trójka wróciła do mieszkania. Omówiwszy wydarzenia dnia, wszyscy postanowili wybrać się na szybką kolację, nieopodal Chreszczatyku. W kilka minut zabezpieczyli mieszkanie i ruszyli. Temperatura na dworze wynosiła jakieś cztery stopnie i wiał lekki wiatr, ale miejscowi uważali, że jest wiosna. Ekipa Kampusu minęła na placu Europejskim wielu przechodniów, kierując się w stronę restauracji poleconej przez Igora Kriwowa. Clark, Kriwow i Chavez rozmawiali po rosyjsku. Trzej pozostali mówili niewiele. Ręce trzymali w kieszeniach, by nie zmarzły. Gavin Biery szedł po prawej stronie. Kiedy naprzeciw niego na chodniku pojawiła się grupa młodych mężczyzn, usunął się, żeby mogli przejść. Jeden z nich zastąpił mu jednak drogę i uderzył ramieniem. Cios obrócił Biery’ego o sto osiemdziesiąt stopni i powalił na ziemię. Młody odszedł razem ze swoimi towarzyszami, nie zwalniając kroku. Caruso nie zauważył ciosu, ale zobaczył rezultat. Odwrócił się natychmiast i ruszył za młodymi. Sam Driscoll chwycił go jednak za ramię. – Daj spokój. Chavez pomógł Gavinowi wstać. – W porządku, Gav? – Tak. – Biery otrzepał ubranie zawstydzony. Caruso spojrzał na Kriwowa. – Co to, do cholery, było? Kriwow wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia – powiedział. Chavez otrzepał plecy głównego informatyka Kampusu i klepnął go w ramię.

– Chodźmy, postawię ci piwo. W restauracji cała szóstka usiadła za długim stołem w ciemnym zakątku sali barowej. Gavin, Dom i Sam zamówili piwo. Igor Kriwow poprosił o butelkę zmrożonej wódki. Ding i Clark w ramach spotkań z tutejszymi informatorami pili od dziesiątej rano, zamówili więc tylko wodę sodową, choć Igor kazał kelnerowi przynieść sześć kieliszków do wódki, żeby wszyscy mogli wznieść toast. Rozmawiali o sprawach, o których mogliby rozmawiać dziennikarze – o zagranicznych newsach, o hotelach, komputerach i innych technologiach. Nie było to trudne, ich prawdziwe życie na tyle przypominało życie dziennikarzy, że rozmowa nie była wymuszona. Chwilę po tym, jak doniesiono im jedzenie, w drzwiach restauracji stanęli trzej mężczyźni w ciemnych płaszczach. Agenci Kampusu zauważyli ich od razu – w końcu szkolono ich, by dostrzegali takie zagrożenia, nawet podczas kolacji. Kelnerka przywitała nowo przybyłych, ale minęli ją bez słowa i podeszli do baru. Gavin Biery mówił o fotografowaniu, o różnicach między jakością zdjęć z kliszy a zdjęciami cyfrowymi. Pozostała piątka milczała. Wszyscy skupili się na ponurych facetach w czarnych płaszczach. Ci podeszli do długiego stołu, przy którym siedziała ekipa Kampusu, usiedli po obu jego końcach i odwrócili się w stronę Clarka i reszty. Biery zamilkł. Przez krótką nieprzyjemną chwilę Amerykanie czekali, aż Kriwow przedstawi im trzech facetów. Myśleli, że to może jacyś jego przyjaciele, których zaprosił na kolację i zapomniał o tym uprzedzić. Zaraz jednak stało się jasne, że Kriwow również nie zna ich nowych gości. – Kim jesteście? – spytał Kriwow po ukraińsku. Popatrzyli na niego, ale nie odpowiedzieli. W tym momencie zjawił się kelner z kartami, ale jeden z obcych go odepchnął. Po minucie nieprzyjemnej ciszy Chavez spojrzał na Driscolla. – Podasz pieczywo? Sam przekazał mu koszyczek z pieczywem. Po chwili wszyscy znów zabrali się do jedzenia. Dom nadal toczył pojedynek na gniewne spojrzenia z jednym z obcych, choć jednocześnie pochłaniał swoją jagnięcinę z ziemniakami. Kelner przyniósł rachunek. Musiał zatoczyć szeroki łuk po sali, by podejść prosto do Amerykanów i Kriwowa, nie zbliżając się do obcych gości po obu końcach stołu. Clark zapłacił, dopił wodę i wstał. – Idziemy, panowie? Wyszli z lokalu. Trzej obcy nie ruszyli za nimi. Na placu Europejskim Kriwow odezwał się: – Przyjaciele, bardzo przepraszam za to, co się wydarzyło. – FSB? – spytał krótko Clark. – Tak. Tak sądzę. Dom zaśmiał się. – Goście przypominali policjantów z niemej komedii. Najgorszy ogon, jaki kiedykolwiek widziałem. Ale Clark pokręcił głową. – Dom, to tylko tak zwana demonstratiwnaja sleżka. Ci goście chcą, żebyśmy wiedzieli, że jesteśmy inwigilowani. Będą nam przeszkadzać na każdym kroku, byle tylko jak najbardziej utrudnić nam działanie. – Gdybyśmy byli w Rosji, to rozumiem – powiedział Driscoll. – Ale przecież nie jesteśmy. Jak ci kolesie mogą sobie na to pozwalać tu, na Ukrainie? – Są wyjątkowo bezczelni – przyznał Clark. – Mają pewność, że nie pójdziemy ze skargą

do tutejszej milicji. – Albo – dodał Kriwow – mają w milicji swoje wtyki. Niewykluczone, że i jedno, i drugie. – Nie ma się co martwić – stwierdził Clark. – Nasza legenda jest solidna, nikt nie wie, kim jesteśmy. – Zaśmiał się. – Po prostu mają alergię na zagranicznych dziennikarzy. – Gdyby znali prawdę, chyba dostaliby szału – powiedział Sam. – Gówniana sprawa – westchnął Caruso. – Panie C., może Igor skombinowałby dla nas jakąś broń? Clark pokręcił głową. – Dopóki udajemy dziennikarzy, dopóty nie możemy nosić broni, nawet ukrytej. Pamiętaj, w każdej chwili może nas zatrzymać milicja. Znajdą klamkę w twojej kurtce i cała historyjka o tym, kim jesteśmy i co tu robimy, pójdzie się gwizdać. Zanim się obejrzymy, wylądujemy w pierdlu, a gwaran-kurwa-tuję, że zajmą się tam nami bardzo nieprzyjemne typy. – Zrozumiałem – powiedział Dom. Co prawda wolałby mieć broń, kiedy następnym razem wpadną na nich jakieś rosyjskie zbiry, ale Clark prowadził podobne akcje, zanim jeszcze Dom przyszedł na świat. Dalsza dyskusja nie miała sensu. Wrócili do mieszkania koło 23.00 i weszli po schodach na drugie piętro. Ding wsunął klucz do zamka i już miał go przekręcić, kiedy nagle zastygł bez ruchu. – Padnij! – krzyknął. Pozostała piątka nie wiedziała, co jest nie tak, ale natychmiast przylgnęli do ziemi. Biery nie zdążył się ruszyć, ale Driscoll chwycił go i powalił, jakby grali w rugby. Eksplozja nie nastąpiła. Po paru sekundach Clark podniósł wzrok. Chavez wciąż stał przy drzwiach i trzymał klucz. – Ktoś majstrował przy zamku – mruknął. – Chodzi jakoś opornie. Może po prostu próbowali otworzyć go wytrychem. Ale mogli też założyć zapalnik. Jeśli tak, wszyscy wylecimy w powietrze, kiedy puszczę klucz. Mężczyźni powoli wstali z podłogi. Wymienili parę nerwowych żartów, Clark zachował jednak powagę. Podszedł do drzwi i wyjął kieszonkową latarkę. Kucnął i kazał Chavezowi przesunąć trochę dłoń, by mógł przyjrzeć się zamkowi i kluczowi w drzwiach. – Drut będzie po drugiej stronie, nie ma sposobu, żeby się upewnić. Chavez stał jak skała w obawie, że najmniejszy ruch spowoduje wybuch. Caruso tymczasem otworzył okno na klatce schodowej i wyszedł na niewielki gzyms, z którego przeskoczył na balkon. Chwilę później był już w mieszkaniu. – Czysto! – zawołał zza drzwi. Chavez odetchnął z ulgą i puścił klucz. Caruso otworzył drzwi od wewnątrz. Pozostali weszli do mieszkania. Teraz nie było już żadnych wątpliwości: ktoś złożył im niepożądaną wizytę. W pokoju wszystko poprzestawiano. Sofa stała teraz na samym środku, krzesła ustawiono jedno na drugim, stół kuchenny leżał do góry nogami. Koronkową serwetkę, która zdobiła blat, położono starannie na samym środku odwróconego mebla. Komputery Gavina były szyfrowane i chronione hasłem, nikt więc nie mógł ich przeszukać. Goście z FSB – Clark miał pewność, że to właśnie oni za wszystkim stoją – przyjęli inną strategię: wypięli wszystkie kable i spletli je ze sobą. Laptopy leżały jeden na drugim. W jednej chwili Clark i Chavez przyłożyli palce do ust, dając znak pozostałym, że w mieszkaniu mogą być podsłuchy. Musieli uważać na to, co mówią. – Ktoś majstrował przy moich komputerach – powiedział Biery roztrzęsionym głosem. Chavez poklepał po plecach i ruszył korytarzem, by sprawdzić trzy sypialnie. Zastał tam to samo, co w salonie. Poprzestawiano przypadkowe przedmioty. Walizki stały jedna na drugiej, na

podłodze walały się sterty ubrań. Chavez pokręcił głową. Nagle na jednym z łóżek zobaczył małego pluszowego misia. Na pewno nie było go wcześniej w mieszkaniu. Ding obmacał zabawkę w poszukiwaniu podsłuchu. Była czysta. Najwyraźniej miała służyć jako dziwaczne ostrzeżenie. Wychodząc z ostatniej sypialni, Chavez zauważył, że w łazience pali się światło. Już miał je zgasić, kiedy dobiegł go paskudny smród. Sprawdził. W sedesie znajdowały się czyjeś niespłukane odchody. – Elegancko – mruknął Ding. Dom wpadł do środka. – Jakiś palant porozrzucał wszystkie moje ubrania! – Dom spojrzał Chavezowi przez ramię. – To już przesada. Trzeba być normalnie pojebem! Jakby się nam tu, kurwa, włamała banda dzieciaków. Wrócili do salonu. Clark włączył telewizor i radio na cały regulator. Odkręcił kran w kuchni, żeby szum wody robił jak największy hałas. Stanęli na środku pokoju. Clark powiedział cicho: – Panowie, próbują nas zastraszyć. Będą chodzić za nami krok w krok. Chcą nas stąd wykurzyć, choć stosują łagodne środki. Przynajmniej na razie. Clark rozejrzał się po twarzach towarzyszy i pojął, że taktyka FSB przyniosła pożądane skutki. Gavin i Dom wyglądali na zdezorientowanych i przygnębionych, jakby cała operacja już spaliła na panewce. Driscoll był ewidentnie wkurzony. Clark kontynuował: – Skurwysyny próbują sprawiać wrażenie, że mogą z nami zrobić, co tylko zechcą. Nie pozwolimy, by zaleźli nam za skórę. Zwiększamy czujność i działamy dalej. Będziemy się im wymykać, ale bez narażania naszego przykrycia. Gavin pokręcił powoli głową. Próbował się uspokoić. Po chwili powiedział: – Jasne. W każdym razie ja pierwszy zajmuję łazienkę. Chavez i Caruso spojrzeli na siebie z uśmiechem. – Baw się dobrze, Gav – powiedział Dom.

29 Tego dnia briefing poświęcony sytuacji na Ukrainie odbywał się w gabinecie dowodzenia Białego Domu. Uczestnicy spotkania – przedstawiciele FBI, CIA, Agencji Wywiadu Obronnego, Dyrektora Wywiadu Narodowego oraz Departamentu Stanu – za pomocą różnych materiałów wizualnych zamierzali przedstawić prezydentowi obraz sytuacji. Spotkanie było już w toku, kiedy Mary Pat Foley zabrała głos: – Dostaliśmy rano niepokojące wiadomości. Okazało się, że człowiek numer dwa ze Służby Bezpieczeństwa Ukrainy szpiegował dla Rosjan. Uciekł z Kijowa, jest poszukiwany. Sądzimy, że jest już w Moskwie. – Chryste – powiedział Ryan. Jay Canfield znał już nowe wieści. – Szacujemy właśnie stan zagrożenia dla naszych miejscowych operacji i nie wygląda to dobrze – powiedział. – Zaalarmowaliśmy już naszych ludzi. – No i przepadło kolejne źródło informacji – westchnął prezydent Ryan. – Owszem – przytaknęła Mary Pat. – Bolesna sprawa. – Kto odpowiada za kijowską ekspozyturę? – Keith Bixby – powiedział Jay Canfield. – Bardzo kompetentny. Ma duże doświadczenie terenowe, ale to typ zza biurka. – Uważaj co mówisz, Jay. Sam byłem gościem zza biurka – zażartował Ryan. – Nie, panie prezydencie. To ja byłem gościem zza biurka. Pan zawsze ruszał do akcji. – Jay mówił to z uśmiechem na twarzy. – Zgadza się? – Zgadza. – Dobrze znam Bixby’ego – powiedziała Mary Pat. – W tych okolicznościach trudno wymarzyć sobie lepszego szefa stacji. – Będziemy musieli go wyciągnąć? – Bixby wie najlepiej, do jakiego stopnia zdemaskowana została działalność CIA. Ustali, które operacje zostają wstrzymane, kto ma wracać do domu, z którymi zagranicznymi agentami musimy zerwać więzi, a których natychmiast ściągnąć z terenu dla ich własnego bezpieczeństwa. Nie muszę mówić, że wszystko wydarzyło się w fatalnym momencie. Oczywiście zrobimy rotację personelu. Ale jak Rosjanie zobaczą nowych ludzi w naszej ambasadzie, od razu będą wiedzieli, że to szpiedzy. Ryan stęknął na myśl, jak bardzo utrudni to dalsze działania. – Okej, przejdźmy do następnego punktu – powiedział. – Wołodin ogłosił zacieśnienie współpracy z Chinami. Zostawmy na moment gospodarkę. Co ta umowa oznacza z perspektywy geopolitycznej? – Oba kraje prezentują ostatnio takie same stanowiska w sprawie Syrii, Korei Północnej i Iranu – zaczęła Mary Pat. – Chiny i Rosja ignorują dzielące je różnice. Nowe porozumienie to kolejny krok. Pekin, Moskwa i Teheran tworzą teraz nowy żelazny trójkąt. – A od strony gospodarczej? Jakie będą skutki? Ryan zwrócił się z tym pytaniem do ekonomistki z Departamentu Stanu. Nazywała się Helen Glass, ukończyła Wharton Business School i często doradzała Białemu Domowi w sprawach związanych z Rosją. – Obie strony wygrywają – powiedziała. – Rosja ma know-how i surowce naturalne. Chiny mają siły wytwórcze i ogromny rynek. Jeśli uda im się wdrożyć warunki porozumienia,

obydwa państwa odniosą korzyści. – Jak źle ma się obecnie rosyjska gospodarka? – spytał Ryan. – Parę lat temu Rosjanie myśleli, że nadszedł dla nich złoty wiek – odpowiedziała Glass. – Na Syberii znaleźli złoto i ropę. Przyszłość wyglądała obiecująco. Okazało się jednak, że złota jest mniej, niż się początkowo spodziewano, ropę natomiast trudno było wydobyć, zwłaszcza że Wołodin i jego poprzednik, praktycznie rzecz biorąc, pozbyli się z kraju zachodnich firm, bo chcieli zapewnić pełną kontrolę Gazpromowi. Surowce energetyczne to około siedemdziesięciu procent rosyjskiego eksportu. Ma to złe strony. Ogromne ilości zasobów naturalnych negatywnie oddziałują na krajowy przemysł. Niektórzy nazywają to zjawisko „rosyjską chorobą”. Ryan kiwnął głową. Dobrze znał cały mechanizm. – Pieniądze leżą w ziemi, wystarczy je wydobyć – powiedział. – Zyski nie powstają dzięki innowacjom, własności intelektualnej ani dzięki przemysłowi. Po jakimś czasie kraj traci zdolność opracowywania nowych pomysłów, kreatywnego myślenia oraz wytwarzania dóbr i towarów. – Zgadza się, panie prezydencie. Po upadku Związku Radzieckiego Rosja miała wielki potencjał, ale w latach dziewięćdziesiątych gospodarka się zawaliła. Doszło do największego transferu bogactwa w dziejach świata, jeśli nie liczyć okresów wojennych. – Niezależnie od skali katastrofy trzeba oddać Rosjanom, że zdołali przetrwać – zauważył Ryan. – Owszem, przetrwali. Ale nic więcej. Wołodin cieszy się poparciem, gdyż nikt nigdy nie pokazał zwykłym Rosjanom, jak wygląda życie w naprawdę zamożnym kraju. Mają potężną gospodarkę, która nie jest ani nowoczesna, ani dynamiczna. Przemysł zajmuje się przede wszystkim wydobyciem surowców. Jedyne rosyjskie towary pożądane na światowych rynkach to kałasznikowy, kawior i wódka. – Słowem, bananowa republika licząca ćwierć miliarda obywateli i dysponująca setkami rakietowych pocisków balistycznych międzykontynentalnego zasięgu – rzekł Ryan. – Nie chcę przesadzać, panie prezydencie. Niemniej… Rzeczywiście, ich gospodarka uzależniona jest od sprzedaży surowców, więc ma pan rację. Na tym problemy się nie kończą. Problem numer dwa to korupcja. – Surowa ocena. Helen Glass nie spuszczała z tonu. – Taka jest prawda. Nastąpiła ogromna redystrybucja własności na rzecz grup sprawujących władzę oraz ekspansja państwa policyjnego, które chroni te grupy. Sfera urzędnicza to w zasadzie gang wymuszający haracze w zamian za ochronę. W Rosji nie ma rządów prawa. O wszystkim rozstrzygają siłowcy, a parlament zamienił się w fasadową maszynkę do głosowania. Robi, co siłowcy każą. – Siłowcy, czyli bandziory zarządzające firmami i całym krajem? – upewnił się Ryan. – Tak. Powiązania między biznesem a rządem najlepiej widać w przypadku Gazpromu – powiedziała Glass. – Formalnie Gazprom został sprywatyzowany, Kreml posiada jednak czterdzieści procent akcji i podejmuje wszystkie decyzje. Nie chciałabym być w skórze akcjonariusza Gazpromu, który zrobi coś wbrew życzeniom Wołodina. Wołodin twierdzi, że jego twardy wariant kapitalizmu pozwala Rosji prosperować. W rzeczywistości jednak o żadnym kapitalizmie i o żadnym dobrobycie nie może być mowy. – Czy jest na świecie jakiś ekonomista, który wiąże wzrost autorytaryzmu w Rosji ze wzrostem gospodarczym? – zapytał Ryan. Helen Glass zamyśliła się na chwilę. – Na pewno się tacy znajdą. Trzeba jednak pamiętać, że jeszcze w latach

osiemdziesiątych byli ekonomiści, którzy przewidywali upadek kapitalizmu i globalną dominację gospodarki komunistycznej. – Słusznie. – Ryan roześmiał się. – Zawsze jest jakiś ekspert, który potwierdzi twoje przekonania, nawet te najbardziej niedorzeczne. – Po 2008 roku – ciągnęła Glass – z Rosji wypłynęło ponad pół biliona dolarów. Większość to transfery pieniężne. Miliarderzy lokują majątek za granicą. Pięć krajów, w których Rosja inwestuje największe zasoby, to raje podatkowe. – Czyli w ogóle nie można mówić o inwestycjach. – Właśnie. Mamy po prostu do czynienia z praniem brudnych pieniędzy i unikaniem podatków. – Okej – powiedział Ryan. – Dopóki ceny energii są dostatecznie wysokie, Kreml nie musi się przejmować, że jedna trzecia majątku narodowego jest rozkradana. – Tu także ma pan rację, panie prezydencie. Inwestorzy zagraniczni uciekają z Rosji. Wartość obrotów giełdowych spadła w ciągu ostatniego roku o blisko bilion dolarów. Inwestycje kapitałowe zmniejszyły się o pięćdziesiąt procent. Jednak Rosja wciąż ma potencjał, by stać się globalną potęgą gospodarczą. Dobrze wykształceni obywatele, zasoby naturalne, dostęp do rynków, infrastruktura transportowa, ziemia. Gdyby nie korupcja, kraj byłby w światowej czołówce. Tymczasem przeciętnemu Rosjaninowi żyje się gorzej niż dziesięć lat temu. Bezpieczeństwo publiczne, ochrona zdrowia, system prawny, bezpieczeństwo praw własności, to wszystko szwankuje. Wzrosło spożycie alkoholu, spadły wydatki na szpitale i oczekiwana długość życia. Za to nacjonalizm ma się świetnie. Wprowadzono przepisy zabraniające osobom o podwójnym obywatelstwie występować w telewizji państwowej. Z języka znikają wyrazy obcego pochodzenia. – Brzmi to tak, jak gdyby cofnęli się o trzydzieści lat, prawda? – spytał Ryan. – Owszem, panie prezydencie. Jack Ryan zwrócił się do Mary Pat Foley i Jaya Canfielda: – Jakby tego było mało, wiemy, że Rosja planuje atak na swojego suwerennego sąsiada, natomiast nasz potencjał wywiadowczy w regionie został właśnie mocno osłabiony, zgadza się? – Legł w gruzach, panie prezydencie – przyznał Canfield.

30 John Clark szedł korytarzem stacji Obołoń, na trasie niebieskiej linii kijowskiego metra. Była 16.30, godzina szczytu jeszcze nie nadeszła, ale tunele, schody ruchome i pociągi szybko zapełniały się ludźmi. Amerykanin przeciskał się przez tłum z pochyloną głową. Szedł pewnym krokiem, by nie rzucać się w oczy. Kierował się w stronę peronu, nie wiedział jednak, co ma zrobić, kiedy już się tam znajdzie. Instrukcje, które otrzymał, sprowadzały się do prostego komunikatu: miał udać się na stację Obołoń na spotkanie z Keithem Bixbym. Bixby zatelefonował do Clarka dwie godziny wcześniej, podał miejsce i godzinę. Clark nie czekał ani chwili. Zaraz po wyjściu z mieszkania zaczął krążyć po mieście. Zmieniał losowo taksówki, autobusy, pociągi metra. Wchodził do galerii handlowych i dużych sklepów. Trafił nawet na bazar, gdzie dla szybkiego kamuflażu kupił znoszoną kurtkę zimową Nike, a własny płaszcz wart trzysta dolarów rzucił bezdomnemu. W końcu znalazł się w umówionym miejscu. Liczył, że Bixby naprawdę ma pilną sprawę, obawiał się jednak spotkania z ekipą tajniaków i biletu w jedną stronę z powrotem do Stanów. Stanął na końcu peronu, kiedy usłyszał za sobą cichy głos. – Wsiądź w następny pociąg, kierunek Ipodrom, ostatni wagon. Głos nie należał do Bixby’ego, Clark miał co do tego pewność. Nie dał znaku, że usłyszał. Wtopił się w nadchodzący z przeciwka tłum, przeszedł na drugą stronę peronu i wsiadł do pociągu, który właśnie nadjechał. W środku było niewiele osób – stacja Obołoń znajdowała się prawie na samym początku linii. Clark od razu zobaczył Bixby’ego, z tyłu, na ostatnim siedzeniu. Ruszył w jego stronę, mijając wchodzących pasażerów. W końcu usiadł obok szefa kijowskiej stacji CIA. Bixby nie podniósł wzroku na Clarka. – Ładna kurtka – powiedział. Ludzie stali parę metrów dalej, jednak hałas pociągu pędzącego tunelem wystarczył, by zagłuszyć rozmowę. Clark oparł łokcie na kolanach i pochylił się, udając, że czyta książkę, którą wyciągnął z kieszeni. Jego twarz znajdowała się kilkadziesiąt centymetrów od twarzy Bixby’ego. – O co chodzi? – spytał. – Kiedy rozmawialiśmy parę dni temu, myślałem, że pańska wizyta na moim terenie to jeszcze jeden wrzód na dupie. Teraz jednak mam nieco inne zdanie. – Zamieniam się w słuch. – Dziś rano – rzekł Bixby, westchnąwszy głęboko – dowiedzieliśmy się, że człowiek numer dwa w ukraińskim wywiadzie szpiegował na rzecz FSB. Clark zachował kamienną twarz. Spytał jedynie: – Jesteście pewni? – Tak. Ukraińcy prowadzili śledztwo, wytropili konto e-mailowe, którego facet używał do umawiania spotkań i ustanawiania skrzynek kontaktowych. – Bixby prychnął pogardliwie. – Wyobrażasz sobie? Kto w tych czasach używa skrzynek kontaktowych? – Aresztowali go? – Nie. Dostał cynk i zniknął. Pewnie jest już w Moskwie. – Wiedział dostatecznie dużo, żebyście byli spaleni? – Można tak powiedzieć – mruknął Bixby. – Był moim głównym kontaktem w SBU. Oczywiście nie wiedział wszystkiego. Nie znał większości naszych agentów działających bez

oficjalnego przykrycia ani większości naszych źródeł, metod czy zasobów… – Bixby westchnął głęboko. – Niemniej… Współpracowaliśmy z nim przy niektórych akcjach. Muszę założyć, że FSB zna tożsamość wszystkich moich oficerów operacyjnych w ambasadzie oraz lokalizację licznych lokali operacyjnych w całym kraju. – To bolesne – rzekł Clark. – Cios padł w najgorszym możliwym momencie. Ściągam większość ludzi z terenu dla ich własnego bezpieczeństwa. Muszę też wyczyścić placówki na Ukrainie. – Zrozumiałe – przytaknął Clark. Pociąg zatrzymał się, hałas ustał. Obaj mężczyźni zamilkli, czekając, aż ludzie wysiądą i wsiądą. Bixby przyglądał się ich twarzom. Nie odezwał się, póki pociąg nie ruszył. – Dziś wieczorem jadę z ekipą do Sewastopola. Nasza tamtejsza placówka została spalona. – Co tam macie? – Stację radiowywiadowczą, którą dzieliliśmy z Ukraińcami. Na miejscu jest zespół techniczny i od cholery sprzętu komunikacyjnego. Poza tym mała ekipa prywatnych ochroniarzy i kolesie z jednostki specjalnej. Clark wiedział, że jednostka specjalna oznacza Operacyjny Oddział Sił Specjalnych armii Stanów Zjednoczonych, a więc Delta Force. Niespecjalnie zaskoczyła go obecność Delty w Sewastopolu. W mieście znajdował się port rosyjskiej Floty Czarnomorskiej. Amerykanie musieli dobrze wiedzieć, co się tam dzieje. – Sporo sprzętu trzeba zniszczyć lub wywieźć – ciągnął Bixby. – Jest mnóstwo papierów do spalenia. Będę tam musiał spędzić jakieś trzydzieści sześć, może nawet czterdzieści osiem godzin. – Sewastopol to beczka prochu. – Żadna nowina. – Rozglądałem się trochę – powiedział Clark. – Wygląda na to, że Blizna stoi za zamieszkami w Kijowie. – Doszły mnie te same plotki. – Co mamy zrobić, kiedy cię nie będzie? Pierwszy raz od początku rozmowy Bixby przestał zachowywać pozory. Nikt nie zauważył, kiedy spojrzał na człowieka siedzącego obok. – Co macie zrobić? W tej chwili każda pomoc jest na wagę złota. Chcę, żebyście byli moimi oczami i uszami w Kijowie, póki Langley nie przyśle świeżej krwi. A to nastąpi najwcześniej za tydzień. Clark przewrócił stronę w książce. – Sześciu ludzi. Łącznie ze mną jest nas sześciu. Jeden mówi po ukraińsku, trzech po rosyjsku. – Ja was tu nie zapraszałem. Ale skoro już jesteście, przyjrzyjcie się Glebowi. Mieszka w Fairmont Grand Hotel. Skurwiel zajmuje całe ostatnie piętro. Słyszałem od jednego z pracowników hotelu, że Gleb całymi dniami spotyka się z najróżniejszymi ludźmi. Ale nie z FSB, a w każdym razie nie z żadnym ze znanych nam agentów. – Bixby wsunął ręce do kieszeni płaszcza i nachylił się nieco bliżej. – Kilka par dobrze wyszkolonych oczu pozwoli mi odetchnąć. Będę wiedział, że ktoś zajmuje się sprawami tu, w Kijowie. – Załatwione. – Przepraszam. Wcześniej byłem niezłym dupkiem. – Po prostu robiłeś co należy, by utrzymać swoje operacje w tajemnicy. Bixby uśmiechnął się niewesoło.

– No. I skończyło się, jak się skończyło. Pociąg wjechał na kolejną stację. Bixby wstał i powiedział cicho: – Do zobaczenia. – Jesteśmy w kontakcie – odparł Clark. Bixby zniknął w tłumie opuszczającym stację Tarasa Szewczenki. Clark, nie podnosząc wzroku znad książki, położył lewą dłoń na siedzeniu, które przed chwilą zajmował Bixby, i zgarnął małą, złożoną karteczkę. Wsunął ją do kieszeni. Nie miał wątpliwości, że widnieje na niej numer szyfrowanego telefonu, pod którym zastanie Bixby’ego. Potem wyprostował plecy i zaczął obmyślać plan przeniesienia części operacji do Fairmont Grand Hotelu.

31 Dzień pracy miał się ku końcowi. Jack Ryan junior, nie licząc wypadów do stołówki na kanapkę z kawą oraz paru wizyt w łazience, prawie nie odchodził od biurka. Zamierzał wkrótce udać się prosto do domu, usiąść przy komputerze i jeszcze przez kilka godzin kontynuować śledztwo. Zadzwonił telefon. Nie spoglądając nawet na numer, podniósł słuchawkę. – Ryan. – Z tej strony Sandy. Jack, czy mógłbyś wpaść na górę w wolnej chwili? – Na górę? – Tak, jestem u pana Castora. Nie ma pośpiechu. Jack mieszkał w Anglii dostatecznie długo, by orientować się, co oznacza tego rodzaju niedomówienie. Lamont powiedział mu właśnie, że ma ruszyć tyłek i natychmiast zjawić się w gabinecie dyrektora. – Zaraz będę. – Wyśmienicie. Jack usiadł przy stoliku kawowym w eleganckim gabinecie Hugh Castora, kierownika firmy Castor & Boyle Analizy Ryzyka. Popijał kawę z porcelanowej filiżanki, Castor tymczasem przy biurku kończył jakąś prowadzoną po francusku rozmowę. Sandy Lamont, który siedział naprzeciwko Ryana, założył nogę na nogę. – Co się dzieje? – szepnął Ryan. Lamont wzruszył tylko ramionami, jak gdyby nie miał pojęcia. Sześćdziesięcioośmioletni Anglik odłożył słuchawkę. Podszedł do stolika i rozsiadł się w staroświeckim fotelu. – Twoja praca przynosi świetne rezultaty. Wszyscy jesteśmy pod wrażeniem. Jack lubił komplementy, tym razem jednak wyczuł, że zbliża się wielkie „ale”. Uniósł brwi. – Ale – ciągnął Hugh Castor – po prawdzie, jesteśmy zaniepokojeni. – Zaniepokojeni? – Badanie powiązań między rosyjskim biznesem, rosyjskim rządem i rosyjską przestępczością zorganizowaną jest jednym z zadań naszej firmy. Ale twoje metody mogą być przez niektórych postrzegane jako zbyt agresywne. Jack spojrzał na Sandy’ego. W pierwszej chwili pomyślał, że chodzi o to, co wydarzyło się w uliczce na Antigui. Sandy jednak, niemal niedostrzegalnie, pokręcił głową na znak, że Castor mówi o czymś innym. – Kim są ci „niektórzy”? – zapytał Jack. Castor westchnął. – Natknąłeś się na pewne nazwisko – powiedział. – Dmitrij Niestierow. Co z nim? Castor przyglądał się przez chwilę swoim paznokciom, aż w końcu pozornie swobodnym tonem powiedział: – Okazuje się, że Niestierow to ważny udziałowiec Gazpromu, a także wysokiej rangi oficer FSB. – Można by rzec: podwójny kłopot – wtrącił Lamont. – Właśnie – zgodził się Castor.

Jack milczał, Castor powiedział więc: – Zastanawiasz się pewnie, jak zapytać, skąd wiem o Niestierowie? – Przyglądałem mu się – odparł Ryan. – To restaurator z Petersburga. Nie znalazłem żadnych powiązań z FSB ani nawet z Gazpromem. Najwyraźniej dysponuje pan lepszymi źródłami informacji. – Wziąwszy pod uwagę to, czym zajmował się twój ojciec, nim został politykiem, masz chyba pewne pojęcie o działaniu służb wywiadowczych. „Można to tak ująć”, pomyślał Ryan i kiwnął głową. – Otóż firma Castor & Boyle ma pewne kontakty z dzielnymi ludźmi z brytyjskich tajnych służb. Od czasu do czasu wymieniamy się informacjami, to korzystne dla obu stron. Czasem my natrafimy na jakieś nazwisko, które nas ciekawi, czasem oni chcą znać nasze ustalenia… „Miałem rację”, pomyślał Jack. Castor & Boyle była powiązana z SIS. I tym razem nie wypowiedział swoich myśli na głos. – Brzmi sensownie – stwierdził. – Popytałem więc o Niestierowa i natychmiast dostałem typowo uprzejmą odpowiedź. Zalecono mi ostrożność. – Okej – przytaknął Jack. I dodał: – Jestem ostrożny. Castor milczał przez moment. – Podróż na Antiguę i Barbudę, grzebanie w śmietniku na prywatnej posesji… Nie powiedziałbym, że tak postępują ludzie ostrożni. Wolę nawet nie myśleć, co by wyrabiała prasa, gdyby nasz pracownik, a do tego syn prezydenta Stanów Zjednoczonych, został ciężko ranny lub zabity podczas jakiejś tajnej misji na Karaibach. To niebezpieczne miejsce, trzeci świat, a tobie brakuje odpowiedniego przeszkolenia, by zadawać się z, nazwijmy ich oględnie, podejrzanymi osobnikami, jakich spotyka się czasem na obrzeżach naszej branży. Sandy Lamont chrząknął, ale nic nie powiedział. – Analitycy, których wysłałeś do Tweru, twoje zapytania do rosyjskich urzędów skarbowych, dochodzenie w sprawie samolotów, którymi porusza się Niestierow – wszystko to zdecydowanie wykracza poza nasze zwykłe metody pracy. Nie mogę dopuścić, by FSB zaczęło nam rzucać kłody pod nogi. – Chodzi o FSB czy o to, że jestem synem prezydenta? – spytał Jack. – Tak naprawdę o jedno i drugie. Nasza praca polega na spełnianiu życzeń klientów. W tym przypadku, chociaż spisałeś się na medal, zalecę Galbraithowi zaniechanie dalszych kroków. Sęk w tym, chłopcze, że jeśli Niestierow jest właścicielem IFC, Galbraith nie odzyska złamanego szylinga. Nie możemy postawić nikogo przed sądem ani w Rosji, ani w żadnym z europejskich krajów. Rosja kontroluje dostawy energii do Europy. Kropka. – Jeśli ujawnimy, że Gazprom zmówił się ze skarbówką przeciwko Galbraithowi, a gość z FSB zarobił na tym miliard dwieście milionów dolarów, zapobiegniemy podobnym sytuacjom w przyszłości – powiedział Ryan. – Nie jesteśmy policją. Nie mamy armii. Owszem, twój ojciec to lider wolnego świata, ale co z tego? Jedyny skutek będzie taki, że jeśli FSB uzna nas za wścibskich, zacznie utrudniać nam działania. Ryan zazgrzytał zębami. – Jeśli to, że jestem synem prezydenta i zajmuję się tą sprawą, stanowi przeszkodę w dojściu do prawdy, odejdę. – Nie w tym rzecz, chłopcze – odparł Castor. – My nie zajmujemy się szukaniem prawdy. Lamont dorzucił swoje wytłumaczenie:

– Chodzi o pieniądze. Chcemy pomagać naszym klientom w odzyskiwaniu utraconych zasobów. Da się zrobić, jeśli owe zasoby znajdują się na Zachodzie. Ale jeśli zaczniemy wskazywać palcem wysoko postawionych agentów FSB, wierz mi, Galbraith nie dostanie żadnej rekompensaty. – Jack – odezwał się Castor. – Tym razem po prostu porwałeś się z motyką na słońce. Po chwili Jack powiedział: – Rozumiem. Tak naprawdę nie rozumiał niczego, ale czuł, że jeszcze słowo, a wybuchnie. – Przydzielimy ci inne zadanie – powiedział Castor. – Coś mniej kontrowersyjnego. Jesteś wyśmienitym pracownikiem, musimy skierować twoją energię we właściwym kierunku. – Jasne – mruknął Ryan. – Na pewno tak będzie lepiej. Jack wyszedł z biura o 18.30. Sandy zaprosił go na drinka i kolację, by wynagrodzić nieprzyjemne spotkanie z dyrektorem, ale Jack odmówił. Poszedł sam do pubu, zamówił zapiekankę i wypił cztery piwa. Zapłacił i udał się do metra. Szedł Cannon Street w deszczu. Był w podłym humorze. Znowu zapomniał cholernej parasolki. Postanowił, że nie kupi teraz następnej. Jeśli cały przemoknie, może w przyszłości będzie miał lepszą pamięć. Zastanawiał się, czy nie wstąpić jeszcze do kolejnego pubu. Po drodze z metra do domu mijał Hatchet. Był tam już kiedyś, miłe miejsce. Piąte piwo kusiło, w końcu jednak uznał, że nie ma co się jeszcze bardziej dołować. Nie. Lepiej wrócić do domu i się przespać. Przeszedł na drugą stronę ulicy, rzucając szybkie spojrzenie przez prawe ramię. Siła przyzwyczajenia. Nic szczególnego nie zwróciło jego uwagi. Skarcił się w myślach za nadmierną podejrzliwość. Nic dziwnego, że tak trudno przystosować mu się do nowego życia. W pracy wykazuje się nadmierną ambicją. Szemranych biznesmenów traktuje jak międzynarodowych terrorystów. Nadal odbywał małe trasy sprawdzeniowe, nadal kontrolował, czy ktoś go nie śledzi – nauczyła go tego poprzednia praca. I z tego też powodu każdą kobietę w promieniu dziesięciu metrów traktował jak potencjalną wrogą agentkę. Nie zamierzał powtórzyć dawnego błędu. Ryan wszedł na stację Mansion House zziębnięty i przemoczony do suchej nitki. Na ruchomych schodach jadących w dół atrakcyjna dziewczyna stojąca przed nim odwróciła się i obrzuciła go spojrzeniem. Posłała mu miły uśmiech. Potem znów spojrzała przed siebie. Dwadzieścia minut później wysiadł z metra na stacji Earl’s Court. Postawił kołnierz i włożył ręce do kieszeni. Wysechł nieco w pociągu, a deszcz przestał padać. Wieczorna mgła była jednak niewiarygodnie gęsta i po paru minutach Ryan znów był cały mokry. Minął kilkoro ludzi stojących z parasolkami przed hinduską restauracją przy Hogarth Road. Dalej było pusto. Szedł sam chodnikiem wzdłuż niskich domów. Skręcił w Kenway i zamyślił się. Sprawa Galbraitha nie dawała Jackowi spokoju. Wciąż próbował ogarnąć labirynt zaangażowanych w nią firm, trustów i fundacji. Przeciął małą uliczkę i wszedł w zaułek między domami prowadzący do Cromwell Road. Rozejrzał się odruchowo. Długi cień pod latarnią za rogiem poruszył się, kiedy Ryan obracał głowę. Ktokolwiek jednak ten cień rzucał, stanął nagle, a potem powoli się cofnął. Jack zatrzymał się na środku drogi, wpatrzony w cofający się cień. Ruszył w tamtą stronę. Cień zniknął. Jack usłyszał pospieszne kroki. Zaczął biec. Skórzana torba obijała mu się o biodro. Dopadł do rogu ulicy z nadzieją, że

zobaczy uciekającego. Ale ulica była pusta. Tylko piętrowe białe domy i samochody zaparkowane wzdłuż krawężnika. Ponura ciężka mgła spowijała latarnie. Ryan stał pośrodku ulicy. Serce waliło mu jak oszalałe. Odwrócił się i ponownie ruszył w kierunku swojego mieszkania. Przez ułamek sekundy zastanawiał się, czy nieznajomy nie był zwykłym złodziejem. Życie nauczyło go jednak, że nie ma czegoś takiego jak zbieg okoliczności. Ktoś go śledził. Inne wyjaśnienie nie wchodziło w grę. Serce zabiło mu jeszcze mocniej. Zaczął przeglądać w myślach listę agencji rządowych, krajowych i zagranicznych, organizacji przestępczych i grup terrorystycznych. Próbował domyślić się, kto może go obserwować. By to ustalić, potrzebował jednak więcej informacji. Poczuł lęk. A wraz z nim znajome uczucie podekscytowania.

32 Remont w Białym Domu zakończono po dziesięciu dniach. Rodzina Ryanów mogła wreszcie wrócić do rezydencji. Odbyło się to po cichu, prezydent wolał uniknąć mediów. Cathy z dziećmi wróciła z Maryland śmigłowcem. Kyle i Katie natychmiast pobiegli do swoich pokojów. Nic się w nich nie zmieniło. Sprzątający pozbierali tylko zabawki Kyle’a, żeby można było uprać dywan. Po południu Cathy spotkała się z jedną z korespondentek prasowych w Białym Domu, by oprowadzić ją po rezydencji. Dziennikarka pracowała dla stacji ABC. Cathy zabrała ją i kamerzystę na obchód drugiego piętra. Opinia publiczna musiała się przekonać, że wskutek nieszczęśliwego zdarzenia nie doszło do żadnych trwałych uszkodzeń siedziby prezydenta. Dziennikarka próbowała podejść pierwszą damę, pytając, czy zaproszenie znanego przeciwnika rosyjskiego rządu na obiad nie było jednak błędem. Cathy z godnością odpowiedziała, że Siergiej był przyjacielem rodziny, przyjacielem Ameryki i Rosji. Tymczasem okazało się, że ciało Gołowki wciąż znajdowało się na terenie Stanów Zjednoczonych. Utknęło na granicy. Wiadomość o tym bardzo rozgniewała Jacka Ryana. Osobiście zadzwonił do dyrektora Urzędu Celno-Imigracyjnego, by dowiedzieć się, na czym polega problem. Szef ICE znalazł się w niewygodnej sytuacji. Musiał wytłumaczyć prezydentowi Stanów Zjednoczonych, że zwłoki jego przyjaciela zostały, zgodnie z amerykańskim prawem, zaklasyfikowane jako odpad skażony i chociaż znajdowały się w wykładanej ołowiem trumnie, procedura przetransportowania ich do Wielkiej Brytanii była trudna do przeprowadzenia. Ryan poczuł złość, ale i smutek. Przeprosił szefa ICE, podziękował mu za ciężką pracę i wytrwałość. Rodzina spędziła pierwszy wieczór razem. Obejrzeli film w sali kinowej. Cathy bardzo zależało, by dzieci jak najszybciej wróciły do dawnego rytmu dnia. Choć Kyle czasem wspominał „pana, który zabrudził łazienkę”, dzieci nie zostały wytrącone z równowagi niezrozumiałym dla nich zamieszaniem. Jack pomyślał, że już niedługo Katie będzie na tyle duża, że pojmie sens wydarzeń owej dziwnej nocy, gdy musiała spać w gabinecie taty, zanim zabrano ją na niespodziewane ferie. Następnego ranka Air Force One wyleciał do Miami na uroczysty obiad z przywódcami kubańskiej społeczności w Stanach Zjednoczonych. Początkowo plan zakładał również kolację z miejscowymi darczyńcami Partii Republikańskiej, jednak w związku z sytuacją na Ukrainie prezydent skrócił podróż i już po południu wrócił do Waszyngtonu. Gdy tylko śmigłowiec, którym prezydent leciał z bazy sił powietrznych Andrews, wylądował przed Białym Domem, Ryan dowiedział się, że czeka na niego Ed Foley. Natychmiast udał się więc do Gabinetu Owalnego. Foley spędził ostatnie dni, przeglądając surowe materiały wywiadowcze brytyjskich służb specjalnych związane ze sprawą Zenita, serią zabójstw sprzed trzydziestu lat na terenie Europy. Nie powiedziano mu, dlaczego prezydent sobie tego zażyczył. – Cześć, Ed. Przepraszam, że musiałeś czekać – powiedział Ryan na powitanie. Foley wszedł za nim do Gabinetu Owalnego. – Żaden problem. Jak wrażenia z Miami? – Trudno powiedzieć, spędziłem tam w sumie tylko dwie i pół godziny. Ale przynajmniej dostałem porządną kubańską kanapkę i café con leche. – Na twoim miejscu bym o tym nie rozpowiadał. Ktoś pomyśli, że na stare lata robi się

z ciebie komuch. Ryan roześmiał się serdecznie. Obaj usiedli na sofach stojących przed wielkim prezydenckim biurkiem. – Doceniam, że zgodziłeś się pogrzebać w tych starych papierach – rzekł Ryan. – Cała przyjemność po mojej stronie. Fascynująca robota. – Co znalazłeś? – Obawiam się, że więcej znaków zapytania niż odpowiedzi. Poświęciłem pięć dni na przeczytanie wszystkiego, co dostałem na temat interesujących cię wydarzeń. Dokumenty zostały sporządzone przez agencje wywiadowcze i służby policyjne trzech różnych krajów. Brytyjczycy udostępnili mi akta SIS, MI5 oraz Scotland Yardu. SIS dołączyło też raporty otrzymane przez Niemców – BfV oraz odpowiednie akta szwajcarskiej policji. Wszyscy doszli do tych samych wniosków: radziecki zabójca o kryptonimie Zenit nie istniał. Został zmyślony przez członków niemieckiej grupy terrorystycznej Frakcja Czerwonej Armii. Zabójstwa miały motyw polityczny, a w tamtym okresie RAF była w zasadzie w stanie uśpienia. Zabójstwa zostały dokonane bez aprobaty kierownictwa organizacji, toteż nikt nie chciał mieć z nimi nic wspólnego i wymyślono historię o spisku KGB. – A skąd w całej sprawie wzięło się nazwisko Romana Tałanowa? – Z informacji brytyjskiego wywiadu, które wypłynęły wiele lat po „zniknięciu” Zenita. Na początku lat dziewięćdziesiątych źródło działające w Rosji, nazwisko utajniono, podało, że Zenit istniał naprawdę i że za kryptonimem krył się były oficer specnazu, Roman Tałanow, wcześniej spadochroniarz podczas inwazji w Afganistanie. – Nazwisko utajniono? – Tak, to bardzo dziwna sprawa. To jedyne nazwisko usunięte ze wszystkich otrzymanych przeze mnie akt SIS. Poinformowałem o tym Mary Pat, zwróciła się do SIS z prośbą o dalsze informacje. Twierdzą, że utajnienie nastąpiło w roku 1991 i że sami już nie znają źródła. – To dość niezwykłe. – Nawet bardzo. Powiedzieli Mary Pat, że informację uznano za błędną, a źródło za mało wiarygodne. Chcieli wykreślić cały fragment o Tałanowie, ale ktoś spieprzył sprawę i usunął jedynie nazwisko informatora, sama plotka natomiast została. – Mówisz więc, że to kiepskie dane z kiepskiego źródła – podsumował Ryan. – A poza tym ślepa uliczka, bo to źródło jest nieznane. – W szwajcarskich materiałach natrafiłem na jedną wskazówkę. Chodzi o raport sporządzony przez policję z kantonu Zug. Na miejscu jednego z zabójstw policja zatrzymała pewnego mężczyznę. Miał być świadkiem, ale odmówił zeznań. Zakuto go w kajdanki i wsadzono do radiowozu, ale uciekł. – Ed przeglądał przez chwilę dokumenty, po czym wręczył Ryanowi kartkę. Ryan rzucił na nią okiem. Była to kserówka dokumentu sporządzonego na elektronicznej maszynie do pisania. Do tego po niemiecku. – Ich spreche kein Deutsch – powiedział Ryan, nie zauważywszy nic szczególnego. – Ja też nie znam niemieckiego – zaśmiał się Ed. – Spójrz jednak uważnie na prawy margines. Jack zsunął okulary na czubek nosa i ujrzał ledwo widoczne litery. Najwyraźniej ktoś napisał coś ołówkiem, a potem starł. – Czy tu jest napisane: „Opoka”? – zapytał. – Owszem. – Co to znaczy? Ed pokręcił głową.

– Nie mam pojęcia. Nigdy wcześniej nie natknąłem się na ten kryptonim. Słowo nie pojawia się też w żadnym innym dokumencie związanym ze sprawą Zenita. Mary Pat dowiedziała się, że w archiwach SIS nie ma takiego hasła, ani w odniesieniu do agentów, ani w odniesieniu do operacji. – A tu pojawia się obok wzmianki o świadku, który uciekł policji? – Naprawdę nie znam niemieckiego, ale tak właśnie mówi tłumacz – odparł Ed. Ryan znowu spojrzał na ledwo widoczne litery. – Czyje to pismo? – Anglicy robili notatki na szwajcarskich i niemieckich dokumentach, więc to pewnie ktoś od nich. Zgaduję, że sam sir Basil Charleston. – Interesujące. – Tak, pomyślałem, że powinniśmy skontaktować się z sir Basilem. Pewnie nic już nie pamięta, w końcu minęło trzydzieści lat, ale warto spróbować. Ryan rozważał to przez chwilę. – Rozmawiałem z nim przez telefon w zeszłym roku w jego urodziny. Umysł wciąż pracuje, ale poza tym jest głuchy jak pień. – Jeśli chcesz, mogę polecieć do Wielkiej Brytanii i pogadać z nim osobiście – zaproponował Ed. – Doceniam propozycję, ale nie ma potrzeby. Zadzwonię do Jacka juniora i poproszę, by udał do sir Basila i zadał mu parę pytań. Jack od jakiegoś czasu się nie odzywa, w ten sposób będę miał wymówkę, by dowiedzieć się, co u niego, a nie wyjdę przy tym na wścibskiego rodzica. – Jak mu się tam wiedzie? – Szczerze mówiąc, nie wiem. Parę dni temu rozmawiał z Cathy. Mówił, że wszystko w porządku. Może wyciągnę z niego coś więcej. Wstali. Ed powiedział: – Przykro mi, że nie znalazłem nic oprócz tego. Liczyłeś pewnie, że uda mi się powiązać Tałanowa z tamtymi morderstwami, ale to naprawdę wygląda na robotę RAF. Niemcy rozbili berlińską komórkę terrorystów, a w siedzibie znaleźli dowody łączące ich z zabójstwami. Ryan poklepał Eda Foleya po ramieniu. – Może i tak, Ed. Może i tak. Ale wiem, że z akt nie poznamy całej historii. – Skąd to wiesz? – spytał Foley. Ryan odpowiedział zmęczonym uśmiechem. – Bo brałem w niej udział.

33 Chociaż liczyli, że będą działać po cichu, John Clark i ekipa Kampusu musieli zmienić plany. Nie było mowy o żadnej zabawie w konspirację. Spotkanie z agentami FSB dowiodło, że rosyjski wywiad doskonale orientuje się, co się dzieje w mieście, i na dłuższą metę niczego nie da się zataić. Clark postanowił zatem, że on i jego towarzysze będą zachowywać się jak grupa średnio rozgarniętych dziennikarzy, którzy nie mają pojęcia, że każde ich słowo jest nagrywane, a dokoła roi się od szpiegów i bandziorów. Gavin parę razy wystawił cierpliwość kolegów na ciężką próbę. Zdarzało mu się zapominać o konieczności udawania i w rozmowach zaczynał niebezpiecznie zbaczać na tematy związane z operacją. Za każdym razem osoba znajdująca się najbliżej podchodziła do Biery’ego, rzucała mu znaczące spojrzenie i sprowadzała rozmowę na inny tor. Biery robił wówczas zbolałą minę. Frustrował go własny brak kompetencji w pracy operacyjnej. Zawstydzony kiwał głową i podejmował nowy temat. Ze względu na podsłuchy musieli uważać, co mówią. Komunikowali się więc, pisząc na iPadach notatki, które zaraz usuwali, lub bazgrząc na kartkach, które natychmiast niszczyli. Wysyłali też do siebie SMS-y. Biery zainstalował software kodujący na wszystkich urządzeniach elektronicznych i doskonale je zabezpieczył. Fairmont Grand Hotel to ogromny budynek na nabrzeżu Dniepru w rejonie podolskim w centrum Kijowa. Z okien i balkonów wychodzących na wschodnią stronę rozciąga się widok na rzekę, w kierunku zachodnim widać zaś wzgórza i złote kopuły cerkwi. Obok hotelu budowano właśnie ogromny wiadukt. Hałas, kurz i ruch uliczny wokół budowy odebrały okolicy większość uroku. Do tego na ulicy Nadbrzeżno-Chreszczatyckiej grasowali dniem i nocą drobni przestępcy. Obsługa ostrzegała gości, by po zmroku korzystać wyłącznie z taksówek hotelowych, nieznany kierowca mógł bowiem wywieźć pasażera w ustronne miejsce i obrabować. Rosjanin znany jako Gleb Blizna mieszkał w apartamencie królewskim na dziewiątym piętrze, jego świta zajęła jednak prawie wszystkie pokoje na piętrze dziewiątym i ósmym. Ochroniarze Blizny kręcili się też na parterze. Każdy, kto znał się na tego typu robocie, mógł ich bez trudu rozpoznać. Nie wyglądali jak personel hotelowy, a całymi dniami przesiadywali w ogromnym holu. Zajmowali stoliki, pluszowe sofy albo bezczynnie się przechadzali. W większości byli to ludzie Siedmiu Mocarzy, ale w okolicy roiło się też od gości z FSB, ukraińskiego wywiadu i służby bezpieczeństwa oraz zagranicznych agencji wywiadowczych. Clark nie wątpił, że CIA chciałaby mieć tu swojego człowieka przez dwadzieścia cztery godziny na dobę siedem dni w tygodniu (przydałoby się też paru informatorów wśród obsługi), ale nie starczyło im personelu. Gleb Blizna niespecjalnie interesował Bixby’ego, niemniej w hotelu działo się wiele innych ciekawych spraw. Clark postanowił, że bazą operacji pozostanie wynajęte mieszkanie. Zarezerwował jednak pokój w Fairmont, by zbliżyć się do Gleba Blizny. Jednocześnie musiał utrzymać przykrycie. Upozorował więc w mieszkaniu kłótnię na temat swojej akredytacji w OneWorld Productions. Na użytek podsłuchów, rejestrujących każde słowo, Clark, udając starszego reportera, objechał od góry do dołu swoich mniej doświadczonych kolegów za wszystko, począwszy od niewłaściwego sprzętu, aż po brak dobrych pomysłów na materiały. Poskarżył się, że firma za mało mu płaci, że dieta nie starcza na odpowiednie restauracje i że to skandal, iż musi dzielić mieszkanie z innymi. Na finał całego przedstawienia wzburzony ogłosił (pozostałym aż trudno było powstrzymać się od śmiechu), że na resztę pobytu przenosi się do hotelu.

John Clark, oficer CIA, który swą karierę zaczynał w czasach wojny w Wietnamie, nigdy nie został przez nikogo nazwany diwą. Teraz jednak przykrycie wymagało wcielenia się w taką właśnie rolę. Godzinę później razem z Igorem Kriwowem znaleźli się w hotelu Fairmont. Ciągnęli za sobą potężne walizki na kółkach. Clark zadbał, by jego bagaż sprawiał niewinne wrażenie. Miał pewność, że przeciwnicy przy pierwszej nadarzającej się okazji wszystko przeszukają. Zameldował się w hotelu jako reporter OneWorld Productions z Vancouver i udał się z Igorem na trzecie piętro. Usta mu się nie zamykały, opowiadał Ukraińcowi o wcześniejszych zleceniach dla OneWorld, o dawnych podróżach, o tym, jak to pogarszają się warunki pracy i że producenci, kamerzyści, dźwiękowcy i technicy zrobili się strasznie nieprofesjonalni. Zdawał sobie rzecz jasna sprawę, że śledzą go kamery, gangsterzy i agenci obcych wywiadów, musiał więc grać swoją rolę. Kriwow pomógł mu z bagażem – ciężkim jak na diwę przystało – po czym wrócił do mieszkania operacyjnego, zaś John Clark zjechał na parter hotelu i rozwalił się na sofie. Zamówił kawę, do ucha włożył słuchawkę przypiętą do telefonu, na kolanach położył iPada. W ten sposób uruchomił stanowisko łączności. Tymczasem reszta ekipy wypełniała swoje zadania. Podzielili się na dwuosobowe zespoły. Wynajęli dwie toyoty highlander. Igor i Sam wzięli jedną, Ding i Dom drugą, Gavin zaś został w mieszkaniu. Wiązało się to z pewnym ryzykiem, ostatecznie FSB już raz wdarło się do środka. Igor załatwił więc do pomocy dwóch swoich kolegów, byłych milicjantów. Pełnili straż na dole, myśląc, że chronią kanadyjskiego technika i jego sprzęt telewizyjny. O 10.00 obie toyoty zajechały przed ogromny budynek hotelu Fairmont i zaparkowały ustawione w różnych kierunkach niedaleko wejścia. Czterej mężczyźni robili to, do czego dawno zdążyli już przywyknąć w swoim fachu: siedzieli w samochodach i czekali. John Clark właściwie od razu stał się obiektem sporego zainteresowania w holu hotelu Fairmont. Faceci o ponurych twarzach wbijali w niego wzrok, niektórzy nawet siadali ramię w ramię obok niego na sofie. Clark jednak nie mrugnął nawet okiem, gadał tylko cały czas do mikrofonu podpiętego do komórki i pracował na swoim tablecie. Druga strona znów stosowała obserwację „na japońca” – taktykę FSB, którą Clark i jego ludzie poznali kilka wieczorów wcześniej. Tym razem Clark był na nią przygotowany. Nie zamierzał ruszyć się z miejsca. Ignorował obcych, nieważne, jak bardzo starali mu się zaleźć za skórę. W pewnym momencie dwóch osiłków usiadło po jego obu stronach. Rozmawiali głośno, woń ich kwaśnych, cuchnących oddechów wypełniła nozdrza Clarka. Co chwila któryś szturchał go łokciem, niby mimochodem. Clark jednak nadal niewzruszenie czytał coś na swoim tablecie. Podczas rozmów telefonicznych udawał, że połączył się z centralą swojej agencji prasowej, gdzieś po drugiej stronie świata. W rzeczywistości prowadził bezpieczną telekonferencję z czterema podwładnymi, czekającymi przed hotelem. Siedząc w samochodach, słuchali narzekań Clarka na warunki pracy w Kijowie i jego stanowczych odmów przygotowywania jakichkolwiek materiałów, póki z Vancouver nie przyślą nowego kamerzysty z lepszym sprzętem. Do południa agenci FSB odpuścili. Być może uznali podstarzałego dziennikarza za równie ordynarnego, co oni sami. Nadal kręcili się w holu, nękając innych gości i przyglądając się gniewnym wzrokiem wszystkim przechodzącym. Clark mógł przynajmniej rozsiąść się wygodniej i wypić kawę. Chociaż większość wysiłku włożył w udawanie reportera, nie siedział w holu bez powodu. Niby mimowolnie zerkał co chwila w stronę wind po drugiej stronie pomieszczenia,

śledząc wszystkie kursy na dziewiąte piętro. Krótko po dwunastej trzydzieści dwaj ludzie, których Clark z miejsca uznał za agentów specnazu, weszli do hotelu i udali się prosto do wind. Zamienili kilka słów z pilnującymi ich dwoma karkami w kiepsko skrojonych garniturach, zapewne pracującymi dla Siedmiu Mocarzy. Potem wsiedli do jednej z wind. Clark poprawił okulary do czytania. Miały one specjalne szkła: górna ich część powiększała obiekty w oddali jak lornetka. Dzięki nim mógł dostrzec wyświetlacz nad drzwiami windy. Kabina pojechała na dziewiąte piętro. „Tak, pomyślał Clark, ci dwaj przyszli tu na spotkanie z szefem”. Dwadzieścia minut później nieznajomi zjechali tą samą windą i ruszyli w stronę wyjścia. Clark odczekał, aż znikną za obrotowymi drzwiami i jak gdyby naprawdę rozmawiał przez telefon, powiedział: – Miło mi to słyszeć, Bob. Za pomocą tego umówionego sygnału dał znać swoim ludziom czekającym w samochodach, że mają zainteresować się osobami wychodzącymi właśnie z hotelu, zidentyfikować ich oraz ich pojazdy. Ding siedział za kierownicą czarnej toyoty highlander, jakieś sto metrów od hotelu, tuż przy placu budowy. Dom zajmował siedzenie pasażera. Zobaczyli, jak dwaj ludzie wychodzą z hotelu i wsiadają do czekającego na nich land rovera. Samochód ruszył na północ, w stronę Dinga i Doma. Dom powiedział do słuchawki, zagłuszając Clarka, który wciąż udawał, że ciągnie rozmowę: – Pojazd zmierza w naszym kierunku. Przejmujemy go. Land rover minął ich i Chavez włączył się do ruchu. Pozwolił, by kilka aut dzieliło ich od czarnego SUV-a. Jechali za nim ulicą Nadbrzeżno-Chreszczatycką, a potem Nadbrzeżno-Łuchową, wzdłuż lewego brzegu Dniepru. Dominic Caruso otworzył aplikację na swoim iPadzie i przygotował się do przejścia procedury składającej się z kilku prostych, ale niezwykle ważnych poleceń, gdy tylko nadarzy się odpowiedni moment. Ruch w obie strony był bardzo gęsty. Ding trzymał się jednak trzy samochody za śledzonym pojazdem, póki nie zatrzymało ich czerwone światło. Kiedy tylko land rover i toyota stanęły, Caruso kliknął w ikonkę na ekranie tabletu. Sterowany radiem samochodzik, nie większy od cegły, przyczepiony elektromagnesem do miski olejowej toyoty, odłączył się i spadł na ulicę. Dom zobaczył na ekranie obraz z kamery umieszczonej na małym samochodziku. Kliknął w odpowiednią ikonkę i pojazd ruszył. Przemknął pod ciężarówką i czterodrzwiowym sedanem, dzielącymi toyotę od land rovera. Po chwili był już pod śledzonym SUV-em. Ding wybrał obraz z kamery skierowanej w górę i powoli, obracając tabletem jak kierownicą, naprowadził samochodzik na właściwy punkt. Zatrzymał go pod miską olejową SUV-a i zmienił menu, by znaleźć ikonkę z napisem „Odpalenie pneumatyczne”. Sprężone powietrze wyrzuciło w górę namagnesowany nadajnik GPS wielkości pudełka od zapałek, umieszczony na małym pojeździe. Nadajnik trafił w miskę olejową i przywarł do niej dzięki sile potężnego magnesu, po czym zaczął wysyłać sygnał, przekazując pozycję land rovera. W słuchawce odezwał się Gavin Biery, który siedział przy swoich komputerach w wynajętym mieszkaniu. – Mam sygnał. – Zrozumiałem – odpowiedział Dom. Światło się zmieniło. Dom szybko przełączył obraz z kamery małego samochodziku i podprowadził go z powrotem do toyoty. Chavez ruszył powoli i gdy oba pojazdy się spotkały, Dom wcisnął kolejną ikonkę. Samochodzik wystrzelił w powietrze na sprężynowych kółkach.

Głośny stuk poinformował Dinga i Doma, że elektromagnes przyczepił go z powrotem do miski olejowej toyoty. Usatysfakcjonowany Chavez skręcił w następną przecznicę w lewo i zawrócił w stronę hotelu. Po drodze zatrzymali się na stacji benzynowej przy ulicy Wołoskiej, wyciągnęli sterowany radiem samochodzik i umieścili na nim kolejny nadajnik GPS. Ostatecznie było dopiero wczesne popołudnie – nie mogli wykluczyć, że Gleb Blizna przyjmie tego dnia więcej interesujących gości.

34 W Moskwie był mroźny wiosenny poranek, zanosiło się na deszcz. Tłum czekający na placu Łubiańskim liczył jakieś czterysta pięćdziesiąt osób. Wielu przytupywało, by się rozgrzać. Wszyscy pracowali w potężnym, neobarokowym budynku w północnej części placu – głównej siedzibie FSB, niegdyś KGB. Stawili się tu na polecenie otrzymane e-mailowo i przez radiowęzeł. Kazano im opuścić biurka i o godzinie dziesiątej zebrać się na placu. Zabijali czas rozmowami, palili papierosy. Czekali. Minęła już 11.00, ale nikt się nie uskarżał. Ruch na placu zamknięto. Kierowcom ani pieszym nie udzielono żadnych wyjaśnień – wszyscy musieli omijać plac Łubiański ciasnymi okolicznymi uliczkami. Niedogodności zwykłych obywateli zupełnie się nie liczyły. Zamknięto nawet stację metra. Motorniczy dostali polecenie, by zwalniać na peronie, ale się nie zatrzymywać. Przy torach rozstawili się uzbrojeni mundurowi pilnujący, czy nikt nie próbuje wydostać się z przejeżdżających wagonów. Pracowników FSB nie poinformowano, na co czekają na mrozie. Domyślali się, choć wielu nie mogło w to uwierzyć. Jakiś obiekt, wysoki na dwanaście metrów i przykryty ogromną zieloną tkaniną, stał w centralnym punkcie placu. Jeszcze wczoraj wieczorem go tu nie było. Ludzie z FSB nie mieli wątpliwości, co się kryje pod zielonym suknem: pomnik Feliksa Dzierżyńskiego, znajdujący się w tym samym miejscu przez całe dziesięciolecia za czasów Związku Radzieckiego, póki nie usunięto go w 1991 roku. Dzierżyński był bohaterem rewolucji październikowej, która wyniosła do władzy Włodzimierza Lenina. Został twórcą i szefem Wszechrosyjskiej Komisji Nadzwyczajnej do Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem, znanej jako Czeka, służby bezpieczeństwa istniejącej od początku Związku Radzieckiego aż do lat dwudziestych, kiedy zlikwidował ją Stalin. Miał przydomek „Żelazny Feliks”, wrogów karał bowiem surowo. Jego ponura sława rosła z biegiem lat, gdyż odpowiadał także za utworzenie GUŁagu. Usunięcie pomnika w 1991 roku stanowiło wyraźny sygnał, że stara gwardia idzie w odstawkę. Jego powrót – jeśli zielone sukno faktycznie skrywało podobiznę Dzierżyńskiego – oznaczał, że pracownicy FSB mieli stać się świadkami początku nowej epoki. Odtąd przeszłość nie będzie już wstydliwa, a służba bezpieczeństwa ponownie zostanie wyniesiona na szczyty struktur państwowych. Na placu pojawił się wreszcie prezydent Federacji Rosyjskiej Walerij Wołodin. Tłum zakrzyknął radośnie, po części na widok przywódcy, po części dlatego, że cieszyli się na to, co – jak się spodziewali – miało zaraz nastąpić. Prezydent przeszedł między zebranymi, którzy rozstępowali się spontanicznie (z niewielką tylko pomocą uzbrojonej ochrony). U jego boku kroczył wysoki mężczyzna po pięćdziesiątce. Podobnie jak Wołodin miał klasycznie słowiańskie rysy, w jego oczach nie było jednak tej samej iskry ani uroku. Był to Roman Tałanow, szef FSB. Wielu pracowników budynku przy Placu Łubiańskim nie znało go nawet ze zdjęć. Ale kto inny szedłby ramię w ramię z prezydentem? Dostojnicy stanęli po obu stronach zasłoniętego obelisku, twarzami do zebranych, a przez tłum przetoczył się szmer. Prezydent powiódł wzrokiem po najbliżej stojących osobach, uśmiechnął się i puszczając oko, rzekł: – Niespodzianki nie będzie. Wszyscy się roześmiali. Wszyscy wiedzieli.

Prezydent kiwnął głową i obaj z Tałanowem ściągnęli zielone sukno, odsłaniając wysoki na dwanaście metrów pomnik Feliksa Dzierżyńskiego. Rozległy się brawa, które dało się słyszeć aż na Kremlu, cztery przecznice dalej. Gdy owacja wreszcie ucichła, Walerij Wołodin wziął podany mu mikrofon. Zaczerpnął powietrza i przemówił z uczuciem: – Niektórzy z was są zbyt młodzi, by pamiętać czasy, kiedy Żelazny Feliks ze swego cokołu pełnił wartę przed tym budynkiem. Inni pamiętają może dzień, kiedy zniszczono jego pomnik. Głupcy z niego szydzili. Szydzili z niego obcy. Ale my, strażnicy porządku, znaliśmy prawdę. Feliks Edmundowicz i jemu współcześni zbudowali potęgę, która przetrwała prawie sto lat. – Tłum zareagował gromkim rykiem. Wołodin ciągnął, wymachując pięścią. – Teraz zaczyna się nowe stulecie naszej potęgi! Wierzę, że w przyszłości silni, odważni Rosjanie będą wspominali nas, którzy wróciliśmy Żelaznego Feliksa na należne mu miejsce, by tu, w tym budynku, znów zaczęło bić serce nowej, silnej Rosji! Wołodin wskazał Tałanowa, który stał za nim w milczeniu, w przeciwieństwie do rozentuzjazmowanego tłumu, nie zdradzając żadnych emocji. – Czekają nas miesiące niełatwej walki – mówił Wołodin. – Ale nagroda warta jest każdego trudu. Roman Romanowicz poprowadzi was pewną ręką. A jeżeli będziecie potrzebowali inspiracji, wyjrzyjcie przez okno lub przyjdźcie tu i popatrzcie na ten pomnik! – Twarz Wołodina rozpromieniła się. – Niech Żelazny Feliks wiedzie nas ku przyszłości! Znów rozbrzmiały oklaski i okrzyki. Zamilkły dopiero, kiedy Wołodin, ostatni raz machając zebranym funkcjonariuszom FSB, opuścił plac. Nikogo nie zaskoczyło, że szef służby Roman Tałanow nie przemówił do tłumu i że zniknął jeszcze przed odjazdem prezydenta. Większość obecnych podejrzewała, że wrócił po cichu do swojego biura, pozwalając Wołodinowi skupić na sobie całą uwagę. Krym, półwysep wcinający się w Morze Czarne, Rosjanie uważali za swój, odkąd armia Katarzyny Wielkiej pokonała Turków i podporządkowała sobie Krym, a na terenie dzisiejszego Sewastopola założono rosyjską twierdzę. Kolejny etap „rusyfikacji” przeprowadził Stalin, wysiedlając Tatarów do Azji Środkowej. Pozostawione przez nich domy zajęli przede wszystkim Rosjanie. W latach pięćdziesiątych Chruszczow przekazał Krym Ukrainie, jednej z republik radzieckich. Nie miał pojęcia, że pewnego dnia decyzja ta stanie się przyczyną wielu konfliktów, nie przewidywał bowiem upadku Związku Radzieckiego i powstania niepodległej Ukrainy. Wszyscy wiedzieli, że Rosjanie mają ochotę przejąć Krym. Parę lat wcześniej udało się jednak stonować nieco nastroje, kiedy władzę w Kijowie objął prorosyjski prezydent. Okręty Floty Czarnomorskiej mogły nadal spokojnie stacjonować w Sewastopolu, Moskwa zajęła się więc innymi sprawami. Sytuacja zmieniła się po kolejnej zmianie władzy na Ukrainie i po przejęciu rządów w Rosji przez Walerija Wołodina. Krym uległ destabilizacji. Dochodziło do ulicznych zamieszek, mordów politycznych, porwań. Krążyły plotki o gangsterach działających na zlecenie Moskwy, którzy zastraszać mieli lokalnych polityków, urzędników i działaczy sprzeciwiających się rosyjskiej aneksji Krymu. Bez wątpienia FSB maczała w tym palce, wykorzystując wszelkie dostępne środki nacisku i podsycając konflikty etniczne. Sewastopol to baza Floty Czarnomorskiej. Rosjanie związani z nią zawodowo – a jest ich aż dwadzieścia pięć tysięcy – to tylko część mieszkańców miasta rosyjskiego pochodzenia. Nie kryli swego przywiązania do mateczki Rosji ani tęsknoty za Związkiem Radzieckim. Po dwóch dekadach istnienia niepodległej Ukrainy Sewastopol był tak samo rosyjskim miastem jak Moskwa. Co więcej, było to jedno z ostatnich miejsc na ziemi, gdzie pomniki Stalina i Lenina zdołały przetrwać burzliwe lata dziewięćdziesiąte i nadal zdobią miejskie parki. Keith Bixby znalazł się w mieście godzinę temu, po trwającej prawie pół doby podróży samochodem z Kijowa. Towarzyszyli mu dwaj oficerowie operacyjni, dwudziestosiedmioletni

były oficer piechoty morskiej Ben Herman i czterdziestoośmioletni absolwent Princeton Greg Jones. Przybyli dwoma wielkimi SUV-ami, wioząc żywność i sprzęt. Nie byli natomiast wyposażeni w broń, bo chociaż działali pod przykryciem i mieli immunitet dyplomatyczny, to samochody, którymi przyjechali, nie zostały zarejestrowane na ambasadę. Placówka, do której się udali, mieściła się w starej stacji radarowej i barakach wojskowych, pamiętających jeszcze czasy zimnej wojny. Była użyteczna, choć brzydka. Jej teren o powierzchni pół hektara otaczał wysoki ceglany mur. Na środku stał dwupiętrowy budynek z balkonami wychodzącymi na wszystkie strony, przypominający nieco mały nadmorski hotel. Po drugiej stronie ulicy znajdował się zaniedbany park. Budynek mieścił specjalną stację CIA. Nadano jej kryptonim Latarnia Morska. Pracowało tu czterech techników z CIA, sześciu ochroniarzy z pewnej amerykańskiej firmy oraz czterech żołnierzy Operacyjnego Oddziału Sił Specjalnych armii Stanów Zjednoczonych, czyli jednostki Delta Force. Każdy z członków czternastoosobowego personelu miał na wyposażeniu karabin i pistolet. W obiekcie znajdowało się też kilka granatników, służących do odpalania granatów łzawiących. Nie zapewniało to dużej siły ognia, ale personel Latarni Morskiej uzupełniała ochrona stacjonująca przed budynkiem: sześciu Ukraińców przy głównej bramie. Większość z nich miała za sobą służbę w milicji, każdy dysponował pistoletem i karabinem. Ochroniarze sądzili, że w budynku mieści się siedziba Partnerstwa dla Pokoju, NATO-wskiego programu adresowanego do krajów nienależących do sojuszu. Zauważyli co prawda, że pracownicy nie chodzili w mundurach wojskowych, ale uznali, że mają do czynienia z personelem administracyjnym. CIA od lat prowadziła tu działalność. W ciągu ostatnich kilku miesięcy wśród miejscowej społeczności nasilały się nastroje separatystyczne, zwłaszcza po potyczce między Rosją a NATO w Estonii, i Amerykanom coraz trudniej było utrzymać prawdę w tajemnicy. Mimo wrogości otoczenia sewastopolska placówka dawała spore korzyści. Stany Zjednoczone miały dzięki niej dostęp do informacji na temat Floty Czarnomorskiej. Na przykład kiedy Rosja przeprowadziła dozbrajanie floty oraz wymianę sprzętu i broni, ekipa żołnierzy Delta Force z Latarni Morskiej zdołała sfotografować kluczowe elementy nowego wyposażenia. Rok wcześniej w Sewastopolu zadokował krążownik amerykańskiej marynarki wojennej Cowpens. CIA wykorzystała tę okazję, by ocenić, jak wysoki (albo jak niski) jest w regionie poziom zaufania do NATO i Stanów Zjednoczonych. A kilka dni przed przybyciem Bixby’ego, kiedy port postawiono w stan gotowości na skutek niespodziewanej decyzji Wołodina o wielkich manewrach, Delta i CIA sporządziły nagrania audio i wideo, które mogły okazać się niezwykle pomocne na wypadek, gdyby w regionie doszło do wojny na morzu. Chociaż większość mieszkańców Krymu opowiadała się za powrotem do Rosji, współpraca między ukraińskimi służbami bezpieczeństwa a CIA układała się bardzo dobrze. Ukraińcy znali położenie tej konkretnej stacji radiowywiadowczej CIA. Teraz stało się to problemem. Wiadomość, że jeden z najważniejszych ludzi w ukraińskich służbach szpiegował dla FSB, postawiła CIA w stan gotowości. Keith Bixby musiał zatamować tysiąc przecieków naraz. Najważniejsze było jednak wydostanie z Sewastopola całego personelu, sprzętu i dokumentacji. Gdyby Rosjanie dokonali inwazji, ich wojska w pierwszej kolejności zajęłyby Półwysep Krymski i Sewastopol. Ani się obejrzeć, a rosyjska armia zjawiłaby się pod bramą Latarni Morskiej. Bixby należał do szefów, którzy osobiście angażują się w działania ekspozytury. Spędził więc sporą część dnia ze śrubokrętem, rozmontowując sprzęt elektroniczny, by dało się go załadować do SUV-a i wywieźć z miasta. Teraz niszczył dokumenty w długim, podzielonym na boksy pokoju na drugim piętrze. Dwadzieścia lat temu w tego rodzaju placówce uzbierałoby się tyle papierów, że ich przemielenie zajęłoby całe tygodnie. Szczęśliwie nastała epoka digitalizacji

i Bixby ocenił, że za parę godzin w całym budynku nie zostanie już ani jedna kartka. Inni tymczasem rozkręcali komputery, wyjmowali twarde dyski, dzielili pieniądze dla lokalnego personelu i wykonywali inne obowiązki związane z likwidowaniem tajnej stacji radiowywiadowczej. Potrzebowali całego dnia pracy, nim ekipa Delty, CIA oraz prywatni ochroniarze mogli wsiąść do SUV-ów zaparkowanych przed budynkiem i ruszyć w długą podróż do Kijowa. Większość z nich – w tym sam Bixby – miała następnie opuścić Ukrainę. Po zamknięciu Latarni Morskiej nie byli już potrzebni w kraju. Bixby z kolei, jak zakładano, został spalony przez zastępcę szefa SBU. Minęła właśnie 21.00. Keith Bixby pracował sam. Na stole przed nim leżało walkie-talkie, docierały do niego komunikaty od pozostałych szesnastu ludzi znajdujących się w budynku. Sięgął właśnie po teczkę zawierającą transkrypcje sygnałów, kiedy usłyszał głos jednego z techników pracujących dla CIA. – Keith, możesz zejść na dół? Bixby chwycił walkie-talkie, a drugą ręką zaczął przepuszczać materiały przez niszczarkę. – Jeśli to nie jest jakaś grubsza sprawa, wolałbym, żebyś ty przyszedł tutaj. Nastąpiła krótka pauza. – Obawiam się, że to się kwalifikuje jako „grubsza sprawa”. – Zaraz będę. Bixby wyłączył niszczarkę i zbiegł na dół. W holu zastał oficera dowodzącego Delta Force o kryptonimie radiowym Midas. Bixby znał jego prawdziwe nazwisko. Był to podpułkownik Barry Jankowski, wcześniej wielokrotnie odznaczany żołnierz US Army Rangers. Przez ramię miał przewieszony karabin H&K, na głowie zaś hełm. Kiedy Bixby ostatnio widział Midasa pół godziny wcześniej, ten nie miał jeszcze ani jednego, ani drugiego. Zły znak. Obok stał Rex, szef ochrony Latarni Morskiej, również uzbrojony, tyle że on ze swoim M4 nigdy się w pracy nie rozstawał. – Co się dzieje? – spytał Bixby. – Mamy kłopoty – odpowiedział Rex. – Jeden z naszych ukraińskich ochroniarzy jechał na swoją zmianę, gdy zadzwonił do niego kumpel z lokalnej milicji i zasugerował, żeby lepiej wziął dziś wolne. – Wyjaśnił dlaczego? – Podobno poszła wiadomość, że w budynku mieszczą się biura NATO, i ludzie zaczęli organizować protest. Milicji kazano trzymać się z daleka. – Kurwa – zaklął Bixby i spojrzał na Midasa. – Co sądzisz? – Powinniśmy spakować, co się da, zniszczyć resztę i wypierdalać – odparł Midas. – Ale to nie ja podejmuję decyzje. Bixby pomyślał o wyposażeniu znajdującym się w budynku. – Zostało mnóstwo delikatnego sprzętu do zniszczenia. Jeśli zaczniemy go palić albo wysadzimy w powietrze, druga strona od razu się w tym połapie i nie zdołamy uciec. Anteny na dachu, cała elektronika… Nie ma pewności, że ładunki wybuchowe wszystko zniszczą. A Rosjanie na sto procent przeczeszą tu każdy milimetr. Będziemy pracować w maksymalnym tempie przez całą noc. Jeśli nie starczy czasu, by całkowicie rozebrać sprzęt satelitarny, po prostu zdejmijmy, co się da, i wrzućmy do samochodów. – Bixby myślał przez moment. – Potrzebujemy więcej pojazdów. – Mogę załatwić coś tu na miejscu – zaproponował Rex.

Bixby pokręcił głową. – Za duże ryzyko, skoro gliny już o nas mówią. Nie chcę, żeby ktokolwiek w okolicy wiedział, że szykujemy się do ucieczki. Zaczął się zastanawiać. Do kogo można zwrócić się o pomoc? W kraju było trochę nieoficjalnie działających agentów operacyjnych, ale prawie wszyscy znajdowali się przy granicy i nawiązywali kontakt tylko wtedy, gdy było to bezpieczne. Ściągnięcie kogokolwiek z nich do Latarni Morskiej oznaczało spalenie kolejnych ludzi CIA. Armia amerykańska miała na Ukrainie swoje oddziały, głównie w ukraińskich bazach wojskowych, ale akurat nie na Krymie. Co ważniejsze, gdyby wojskowe hummery zajechały nagle pod bramę, zrobiłby się smród i nie dałoby się wyjechać po cichu. Nagle Bixby’ego olśniło. John Clark i Domingo Chavez. Zwrócił się do Midasa: – Zadzwonię w jedno miejsce i jutro będziemy tu mieli kilka dodatkowych ciężarówek. – W porządku – powiedział Midas. – Nasi ludzie na dachu obserwują, co się dzieje na ulicy. Reszta będzie się na razie pakować. John Clark kładł się właśnie do łóżka w swoim luksusowym apartamencie w Fairmont Grand Hotelu, kiedy zadzwoniła jego komórka. – Clark. – Cześć, stary. Clark rozpoznał głos Keitha Bixby’ego. Nie zdołał powstrzymać krótkiego śmiechu. Po pierwszych słowach domyślił się, że oficer CIA ma kolejną prośbę. – Cześć, kolego – odpowiedział. – Nie chcę nadużywać twojej uprzejmości, ale mam kłopot i przydałaby mi się szybka pomoc. – Co jest do zrobienia? – Jedenastogodzinna nocna przejażdżka, a na miejscu sytuacja, która z nieprzyjemnej zamienia się w niebezpieczną. Piszesz się na to? – Powiadomię moich ludzi – odrzekł Clark. – I chyba zamówię porządną kawę do pokoju. Bixby naszkicował szybko sytuację. Parę minut później Clark omawiał już z Dingiem plan działania.

35 Jack Ryan junior spędził cały dzień w swoim gabinecie w biurze firmy Castor & Boyle, konfigurując bazę danych w IBM i2 Analyst’s Notebook. Wiązało się to z jego nowym projektem: pewna norweska spółka armatorska kupiła transportowce od rosyjskiej firmy, ale przy dostawie okazało się, że statki to kupa złomu. Typowy, nudny przypadek. Co więcej, dotyczył przestępstwa na kwotę o kilka rzędów wielkości mniejszą niż w przypadku afery Galbraitha i Gazpromu. Jeszcze przed południem Jack zupełnie stracił zainteresowanie, nim zaś wybiła czternasta, zaczął zerkać na sieć powiązań Gazpromu, którą przygotował w zeszłym tygodniu. Zadzwonił telefon. Jack odruchowo sięgnął po słuchawkę. – Ryan. – Cześć, Jack. Nie przeszkadzam? Ryan z zaskoczeniem rozpoznał głos swojego ojca. – Cześć tato! Nie, skąd. Zajmowałem się właśnie Rosjanami. – To tak jak ja. – No, słyszałem. Czy Dan ustalił już, kto otruł Gołowkę? – Tak, ale na razie mamy więcej pytań niż odpowiedzi. Jack junior zerknął na mapę powiązań. Wyglądała jak miska wielokolorowego spaghetti. – Wiem coś o tym. – Twoja matka mówiła, że dzwoniłeś parę dni temu. Przykro mi, że nie miałem czasu z tobą pogadać. – W porządku, rozumiem, że masz na głowie sprawę Siergieja, no i całą Ukrainę. Liczę, że u was wszystko w porządku? – W jak najlepszym. Wróciliśmy już do Białego Domu. Musieli tylko rozwalić kibel, dasz wiarę? – Niesamowite. Słuchaj, tato, przepraszam, że nie dawałem znaku życia. Po prostu byłem strasznie zajęty w pracy. – Nic się nie stało, młody. Sam też miałem co robić. Ryan junior zaśmiał się. – Jak tam życie? – Okej. – Londyn jest niesamowity, prawda? – Jack junior usłyszał w głosie ojca podniecenie, jak gdyby zazdrościł synowi i wrócił myślami do czasów, kiedy sam mieszkał w Anglii. – Tak – mruknął Jack junior bez entuzjazmu. Zapadła krótka cisza. – No więc jak, jest fajnie czy nie? – spytał Jack senior. – Chyba się jeszcze nie przyzwyczaiłem. – Coś się stało? Masz jakiś problem? – Nie, tato. Wszystko w porządku. Jack senior znowu zrobił krótką pauzę. – Wiesz, że o wszystkim możesz ze mną porozmawiać? – Jasne. Naprawdę, niczego nie ukrywam. Jest fajnie. Po prostu przechodzę trochę frustrujący etap w pracy. – Okej. – Ojciec odpuścił, słysząc, że syn jest spięty. – Zastanawiam się, czy masz czas, żeby wyświadczyć mi małą przysługę. Jack junior od razu się ożywił.

– Co tylko chcesz. Chętnie wyrwę się zza biurka. – Pamiętasz Basila Charlestona, prawda? – Pewnie. Minęło sporo czasu, musi być już po osiemdziesiątce. – W tym problem. Chciałbym zadać mu parę pytań, ale Basil traci słuch i wydaje mi się, że rozmowa przez telefon nie ma większego sensu. Kiedy ostatnio do niego dzwoniłem, ledwo udało nam się dogadać. – Nadal ma dom w Belgravii? – Owszem. – Mogę go odwiedzić, to niedaleko. O co mam zapytać? – Jakieś trzydzieści lat temu w Europie doszło do serii zabójstw. Niektórzy uważali, że stoi za nimi agent KGB o kryptonimie Zenit. W starych dokumentach odkryliśmy niepotwierdzoną informację, jakoby Zenitem był Roman Tałanow. – Ja pierdolę. – Zareagowałem podobnie, ale nie chcę wyciągać pochopnych wniosków. Muszę dowiedzieć się czegoś więcej. W aktach pojawił się kryptonim „Opoka”. Nie potrafimy ustalić, czy chodzi o osobę, miejsce, czy operację. Musimy wiedzieć, co to takiego. Sir Basil na pewno pamięta. Ryan senior wytłumaczył, że prawdopodobnie to właśnie Charleston napisał odręcznie słowo „Opoka” na pewnym dokumencie. Zapowiedział też, że sekretarka zaraz wyśle juniorowi wszystkie akta e-mailem. – To na pewno ściśle tajne. Dlaczego miałby ze mną rozmawiać? – Basil nie będzie miał nic przeciwko rozmowie z tobą – odparł Jack senior. – Wie, że pracowałeś dla Gerry’ego. Połączenie było całkowicie bezpieczne, niemniej ojciec posłużył się szyfrem. Imię „Gerry” znaczyło tyle co „Kampus”. – Naprawdę? – zdziwił się młodszy Ryan. – Jasne. Słyszał, że byłeś tam analitykiem, i wie, jakiego rodzaju sprawami zajmuje się Gerry. – Okej. Następne pytanie. Czy ta sprawa wydarzyła się, kiedy mieszkaliśmy w Wielkiej Brytanii? – Dokładnie tak. Stąd znam ją bardzo dobrze. – Bez urazy, tato, ale minęły całe wieki. Naprawdę sądzisz, że sir Basil cokolwiek pamięta, zwłaszcza jeśli w SIS nie mają nic więcej na temat Opoki? – Jack, kto jak kto, ale ty powinieneś zdawać sobie sprawę, że nie wszystko ląduje w aktach. Jeśli Opoka była na tyle ważna, że nie został po niej ślad w papierach, to tym większe jest prawdopodobieństwo, że Basil pamięta, o co chodziło. – Słusznie, zapytam go. I naprawdę uważasz, że Tałanow mógł być w tę sprawę zamieszany? – Nie mam pojęcia. Nauczyłem się nie polegać zanadto na tego rodzaju strzępach informacji. Muszę mieć więcej danych, by wyciągać jakiekolwiek wnioski. – Ale zaciekawiło cię to na tyle, by poprosić mnie o wyśledzenie Opoki? – Tak – powiedział Jack senior, ale natychmiast się poprawił. – Wyśledzenie? Zaraz, chwileczkę, powiedziałem tylko, żebyś porozmawiał z Basilem. Nie proszę cię o nic więcej. – Jasne – odparł Ryan junior. – Okej. No to powiedz, jak tam w pracy? – Tkwię po szyję w jakichś szemranych rosyjskich interesach. Okradają ludzi z pieniędzy, przejmują spółki i własność intelektualną. Kłamią w żywe oczy, wykorzystują sądy do kradzieży

i zastraszania. – Aż tak źle? – Wprost nie do wiary. Rany, co ja mówię. Przecież miałeś nieustannie do czynienia z KGB, więc wiesz, o co chodzi. – O tak, chyba nic mnie już nie zaskoczy – stwierdził prezydent Ryan. – Czy praca sprawia ci przyjemność? – Jest frustrująca – westchnął młodszy Ryan. – W ciągu ostatnich kilku lat przywykłem do myślenia w kategoriach sprawiedliwości: tropisz i łapiesz złych gości. Teraz też tropię złych gości, ale najlepsze, na co mogę liczyć to, że jakiś sąd, który nie ma nad nimi porządnej jurysdykcji, zajmie im część majątku. A i to byłby wielki sukces. – Młyny sprawiedliwości mielą powoli. – Albo wcale. Mój szef, Hugh Castor, jest przerażony tym, że moglibyśmy przyłapać siłowców z Kremla na przekrętach. Rozumiem, że nie chce, by firmę ciągano po rosyjskich sądach, a jego ludzie w Rosji byli zastraszani przez tamtejsze władze. Ale prawdziwi gangsterzy chodzą bezkarnie po salonach. Ciągle myślę o tym, o ile skuteczniej dałbym radę tym skurwielom, gdyby byli tu Ding, John, Sam i Dom. Wtedy na pewno nie zajmowałbym się czytaniem całymi dniami starych bzdurnych papierów. – Wiem coś o tym. Gdy byłem analitykiem, zdarzyło się parę razy, że wpadłem na coś ważnego, ale ludzie na górze nie podjęli wystarczająco zdecydowanych działań. Trudno o bardziej wkurzającą sytuację. Po krótkiej przerwie Jack senior dodał: – Prześlę ci mailem dokument, który pokażesz Basilowi. Na pewno wrócą mu wspomnienia. Resztę przemilczę. To długa historia. Sporo szczegółów wyleciało mi zresztą z głowy. – Żaden problem. Porozmawiam z Basilem i dam ci znać, co powiedział. W każdym razie brzmi ciekawie. Jack senior zaśmiał się. – Mówimy o krótkiej pogawędce z facetem po osiemdziesiątce. – Zawsze coś. Tato, wiesz przecież, że uwielbiam historie z dawnych czasów. Prezydent stał się teraz znacznie poważniejszy. – Ta historia ci się nie spodoba, synu – powiedział. – Tu nie będzie szczęśliwego zakończenia.

36 Trzydzieści lat wcześniej Kiedy Jack Ryan otworzył oczy, o szybę uderzał lekki deszcz. Ryan ledwie zwrócił na to uwagę. Mieszkał przecież w Anglii. O tej porze roku niezwykły byłby raczej słoneczny poranek. Ryan wyciągnął powoli rękę i natrafił po ciemku na ciepłe ramię żony. Cathy wciąż spała głęboko – całkiem zrozumiałe, dopiero dochodziła 6.00. Budzik miał zadzwonić dopiero za pięć minut, Jack nie spieszył się więc ze wstawaniem. W końcu wyłączył alarm i podniósł się z łóżka. Powłócząc stopami, poszedł do kuchni. Nastawił kawę i wyszedł na ganek po gazetę. Na ulicy panowała zupełna cisza. Ryanowie mieszkali w Chatham, na północy hrabstwa Kent, jakieś pięćdziesiąt kilometrów od Londynu. Spośród wszystkich mieszkańców Grizedale Close tylko Jack i Cathy dojeżdżali do pracy aż do stolicy, zazwyczaj więc ich dom jako pierwszy budził się do życia. Sąsiedzi wiedzieli, że Cathy jest chirurgiem w szpitalu Hammersmith. Jack, sądzili, ma jakąś nudną pracę w amerykańskiej ambasadzie. Tak przynajmniej głosiła oficjalna wersja. Gdyby mieszkańcy ulicy Grizedale Close znali prawdę, z pewnością znaleźliby wiele tematów do plotek. Młody Amerykanin był bowiem analitykiem CIA. Mleczarz zjawił się tego dnia bardzo wcześnie: Jack zastał na ganku dwa litry pełnotłustego mleka. Sally, jego córka, wypije wszystko do ostatniej kropli przed następną dostawą. Wziął butelki i zaczął się rozglądać, aż w krzakach koło drzwi dostrzegł gazetę. Egzemplarz „International Herald Tribune” dla ochrony przed deszczem był zapakowany w foliowy worek. Świadczyło to o przytomności gazeciarza, najwyraźniej jednak obdarzonego kiepskim okiem. Ryan wrócił do środka, obudził Cathy i udał się do kuchni. Nalał kubek kawy, wypił pierwszy łyk i położył przed sobą gazetę. Jego uwagę zwróciło zdjęcie na dole pierwszej strony. Na jakiejś ulicy leżały owinięte brezentem zwłoki. Architektura budynków wskazywała na Włochy lub Szwajcarię. Ryan przeczytał nagłówek pod fotografią: „Zastrzelony szwajcarski bankier, cztery osoby ranne”. Jack spojrzał na artykuł. Zabity Tobias Gabler pracował dla Ritzmann Privatbankiers, szacownego rodzinnego banku w szwajcarskim kantonie Zug. Zginął, a kilka osób odniosło obrażenia, kiedy z okna budynku ktoś otworzył ogień w stronę ulicy pełnej przechodniów. Policja na razie nikogo nie zatrzymała. Ryan podniósł wzrok znad gazety, bo do kuchni weszła Cathy w różowej podomce. Pocałowała Jacka w czubek głowy i ruszyła w stronę ekspresu. – Dzisiaj nie operujesz? – spytał Jack. Nigdy nie piła kawy, jeśli danego dnia miała zaplanowaną operację. – Nie – odparła Cathy, nalewając kawę do kubka. – Tylko wizyty kontrolne. Pacjenci, którym trzeba dopasować okulary. Trzęsące się ręce nie będą problemem. Praca Cathy polegała przeważnie na krojeniu gałek ocznych. Jack nie miał pojęcia, jak żona daje sobie z tym radę. „Dobrze, że ja nie muszę robić takich rzeczy”, myślał. Idąc pod prysznic, zajrzał do pokoju swojej pięcioletniej córki, Sally. Spała, ale wiedział, że zanim wyjdzie z łazienki, dziewczynka będzie już na nogach. Lubił chwile, kiedy mógł spokojnie na nią popatrzeć. Jedynej okazji ku temu dostarczały poranki, ponieważ Sally była

strasznie rozbrykana. Następnie zajrzał do Jacka juniora. Niemowlak spał na brzuchu w kołysce. Rozkopał pościel, a owinięta pieluchą pupa sterczała do góry. Jack się uśmiechnął. Młody niedługo zacznie chodzić, a kołyska zrobi się za mała. Jack odkręcił wodę pod prysznicem i spojrzał w lustro. Miał metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, był w niezłej formie, choć przez ostatnie parę miesięcy zaniedbał trochę dietę i ćwiczenia. Dwójka małych dzieci w domu zaburzała regularny tryb życia, a więc i treningi, w kuchni natomiast zawsze dawało się znaleźć słodkie płatki śniadaniowe albo jakąś przekąskę, której Ryan nie potrafił się oprzeć. Jak co rano Ryan dźgnął palcem wyraźną białą bliznę na swoim ramieniu. Rok wcześniej uratował księcia Walii i jego rodzinę podczas próby zamachu, dokonanej przez jedną z frakcji Irlandzkiej Armii Republikańskiej. Za szybką reakcję otrzymał od królowej honorowy tytuł szlachecki – reakcja nie była jednak dostatecznie szybka i Ryan został ranny. Nie po raz pierwszy znalazł się wówczas w niebezpieczeństwie. W Watykanie był świadkiem zamachu na papieża Jana Pawła II. Zrobił, co mógł – o włos rozminął się jednak z bułgarskim agentem, działającym na zlecenie Moskwy. Wszedł pod prysznic. Gorąca woda natychmiast rozluźniła napięte mięśnie jego pleców, również pamiątkę z przeszłości. Miał wtedy dwadzieścia trzy lata, służył jako podporucznik w piechocie morskiej, uczestniczył w manewrach NATO na Krecie. Leciał na pokładzie śmigłowca CH-46. Nawalił tylny wirnik i maszyna rozbiła się o skały. Ryan złamał kręgosłup, został zwolniony z armii i przez lata cierpiał na koszmarne bóle, póki dzięki operacji nie odzyskał pełnej sprawności. Po wojsku pracował w firmie Merrill Lynch i zbił majątek, inwestując na giełdzie. Parę lat później postanowił wrócić na studia. Zrobił doktorat z historii, przez pewien czas uczył w Akademii Marynarki Wojennej, potem rozpoczął pracę w CIA. W wieku zaledwie trzydziestu dwóch lat miał za sobą więcej doświadczeń, niż przeciętny człowiek zdobywa przez całe życie. Uśmiechnął się. Jakże błoga była pewność, że następne trzydzieści dwa lata nie będą nawet w połowie tak bogate w wydarzenia. Marzyła mu się już tylko jedna przygoda: chciał przyglądać się, jak dorastają jego dzieci. Niania zjawiła się, kiedy Jack i Cathy szykowali się do wyjścia. Margaret była młodą, rudowłosą dziewczyną z RPA. Od razu zabrała się do pracy. W jednej ręce trzymała Jacka juniora, drugą starła dżem z buzi Sally. Na ulicy rozległ się klakson taksówki. Jack i Cathy dali dzieciom całusa na pożegnanie i wyszli przed dom, gdzie wszystko spowijała gęsta mgła. Dziesięć minut później zajechali na stację kolejową w Chatham. Wsiedli w pociąg jadący do Londynu, zajęli miejsca w przedziale pierwszej klasy i spędzili większość drogi, czytając. Na Victoria Station pocałowali się na pożegnanie. O 8.50 Jack szedł Westminster Bridge Road pod parasolem. Chociaż oficjalnie był pracownikiem ambasady amerykańskiej, rzadko się tam zjawiał. Pracował w Century House przy Westminster Bridge Road 100, w biurze Secret Intelligence Service. Dyrektor CIA, admirał James Greer, powierzył mu stanowisko oficera łącznikowego. W Wielkiej Brytanii przydzielono go do grupy rosyjskiej, kierowanej przez Simona Hardinga. Ryan zajmował się analizowaniem materiałów dotyczących Związku Radzieckiego, którymi MI6 chciała się podzielić z CIA. Wiedział, że Anglicy mają pełne prawo ukrywać swoje źródła i metody, nawet przed Amerykanami, jego zdaniem byli jednak przesadnie ostrożni. Nieraz zastanawiał się, czy jego odpowiednik, analityk SIS w Langley, natrafia na podobne przeszkody, kiedy próbuje wyciągnąć informacje od CIA. W końcu doszedł do wniosku, że jego macierzysta agencja jest pewnie jeszcze bardziej skąpa w dzieleniu się materiałami. Tak czy

inaczej, obu krajom układ najwyraźniej odpowiadał. Tuż przed 10.00 na biurku Ryana zadzwonił telefon. Ryan był właśnie pochłonięty lekturą raportu na temat radzieckich łodzi podwodnych projektu 877 stacjonujących w Paldiskach w Estonii. Nie odrywając wzroku od dokumentu, wymacał słuchawkę. – Mówi Ryan. – Dzień dobry, Jack. – Telefonował sir Basil Charleston, dyrektor Secret Intelligence Service. Ryan usiadł prosto i odłożył dokument, wydrukowany na drukarce igłowej. – Dzień dobry, Basil. – Zastanawiam się właśnie, czy Simon zgodzi się wypożyczyć cię na kilka minut. Byłbyś tak dobry i zajrzał do mnie? – W tej chwili? Jasne, zaraz będę. – Wyśmienicie. Ryan pojechał windą dla kierownictwa do zajmowanego przez sir Basila narożnego gabinetu na wyższym piętrze. Zastał dyrektora SIS przed oknem wychodzącym na Tamizę. Sir Basil rozmawiał z blondynem, mniej więcej w wieku Jacka. Nieznajomy miał na sobie drogi szary garnitur w prążki. – A, witaj, Jack – powiedział Basil. – Poznaj Davida Penrighta. Podali sobie ręce. Penright miał włosy zaczesane do tyłu, a jego jasne, niebieskie oczy wyraźnie odcinały się na tle cery jego starannie ogolonej twarzy. – Sir John, to dla mnie zaszczyt. – Proszę mówić mi Jack. – Jack czuje się skrępowany, ilekroć ktoś robi wzmiankę o jego tytule szlacheckim – rzekł Basil. – Honorowym tytule – poprawił go natychmiast Ryan. Penright się uśmiechnął. – Rozumiem. W takim razie będę mówił: „Jack”. Trzej mężczyźni usiedli w fotelach stojących wokół niskiego stolika. Przyniesiono herbatę. – David jest naszym oficerem operacyjnym – zaczął Basil. – Głównie w Zurychu, prawda, Davidzie? – Tak, sir. – Niełatwa placówka – uśmiechnął się Ryan. Żart najwyraźniej nie rozbawił pozostałych. „Oj”, pomyślał Jack. Na stoliku leżało dzisiejsze wydanie londyńskiego „Timesa”. Penright sięgnął po niego. – Miałeś okazję przeczytać dzisiejszą gazetę? – Prenumeruję „International Herald Tribune”. Ale rzuciłem okiem. – Natrafiłeś może na tę okropną historię, która wydarzyła się w Szwajcarii wczoraj po południu? – Masz na myśli strzelaninę w Zug? Paskudna sprawa. Jeden zabity, kilkoro rannych. Gazeta pisała, że nie chodzi raczej o napad, bo nic nie skradziono. – Zabity nazywał się Tobias Gabler – powiedział Penright. – Nie zginął w samym Zug, ale w sąsiednim miasteczku, Rotkreuz. – Jasne. Był bankierem? – W rzeczy samej. Słyszałeś o banku Ritzmann Privatbankiers? – Nie – powiedział Ryan. – W Szwajcarii są dziesiątki małych, rodzinnych banków. Działają od niepamiętnych czasów, więc pewnie dają sobie radę. Ale mówimy o szwajcarskich bankach, toteż nie znamy zbyt wielu szczegółów.

– Dlaczego? – spytał Charleston. – Ustawa z 1934 roku de facto usankcjonowała w Szwajcarii tajemnicę bankową. Tamtejsze banki nie mają obowiązku przekazywania stronom trzecim, w tym rządom innych państw, jakichkolwiek informacji. O ile nie nakaże im tego krajowy sąd. – A nakaz jest praktycznie nie do zdobycia – dodał Penright. – Właśnie – przytaknął Ryan. – Szwajcarzy nie dzielą się informacjami. Posługują się też kontami numerycznymi. To prawdziwy magnes dla brudnych pieniędzy. Konta numeryczne nie są tak anonimowe, jak wielu uważa. Bank ma obowiązek sprawdzić tożsamość osoby otwierającej rachunek. Później jednak konto nie jest przypisane do konkretnego nazwiska, toteż transakcje są praktycznie anonimowe: wpłaty lub wypłaty może dokonać każdy, kto poda w banku odpowiedni kod. Dwaj Anglicy spojrzeli na siebie, jak gdyby podejmowali decyzję, czy ciągnąć rozmowę. Po krótkiej chwili sir Basil kiwnął głową. Penright powiedział: – Mamy powody, by przypuszczać, że na liście klientów RPB znajdują się dość niesympatyczne organizacje. Ryan nie był zaskoczony. – Kartele narkotykowe? Mafia? – zapytał. – Zabity mężczyzna, Tobias Gabler, najprawdopodobniej zarządzał kontami numerycznymi KGB. Tym razem Ryan się zdziwił. – Interesujące. – Tak? – spytał Penright. – Ciekawiło nas, czy CIA doszła do podobnych wniosków na temat banku. – Mogę powiedzieć, że Langley nie zna nazwisk posiadaczy konkretnych kont numerycznych w Szwajcarii. Oczywiście wiemy, że takie konta istnieją. Rosyjski wywiad musi gdzieś trzymać forsę, która idzie na finansowanie czarnych operacji na Zachodzie. Ale nie wiemy, gdzie dokładnie. – Jesteś pewien? – zapytał Penright. Wyglądał na zawiedzionego. – Raczej tak, ale na wszelki wypadek skontaktuję się z Jimem Greerem. Gdybyśmy dysponowali takimi informacjami albo znaleźlibyśmy sposób zamknięcia KGB dostępu do pieniędzy, albo lepiej… Penright dokończył za niego. – Albo lepiej monitorowali je i wiedzieli, kto dokonuje wypłat. – Właśnie – powiedział Jack. – Byłaby to prawdziwa kopalnia informacji na temat operacji KGB. – Przyszło nam to do głowy – odezwał się Charleston. – W każdym razie zaciekawiło nas pewne ściśle określone konto. Znajduje się na nim spora kwota, która od dawna nie była ruszana. – Pewnie trzymają ją na wydatki operacyjne – podsunął Ryan. – Mam szczerą nadzieję, że nie – westchnął sir Basil. – Dlaczego? Basil nachylił się w stronę Ryana. – Ponieważ na koncie, o którym mowa, znajduje się ponad dwieście milionów dolarów. I regularnie co miesiąc dokonywane są kolejne wpłaty. Jack wytrzeszczył oczy. – Dwieście milionów? – Tak – powiedział Penright. – Dokładnie dwieście cztery miliony. A jeśli pieniędzy będzie przybywać w tym samym tempie, za rok zrobi się dwa razy tyle.

– Wszystko na jednym rachunku? Nieprawdopodobne. – Faktycznie – zgodził się Charleston. – W takim razie na pewno nie mówimy o funduszach operacyjnych. To za duża kwota. Ja… Jesteście pewni, że to pieniądze KGB? – Nie mamy pewności, ale tak sądzimy. Jack niewiele mógł wyczytać z tych słów. Założył, że Anglicy chronią swoje źródło. Zastanowił się przez chwilę. – Zrozumiem, jeśli nie zdradzicie mi źródła, ale nie wyobrażam sobie, by mogło chodzić o osobę spoza banku. Basil spojrzał na Penrighta i znów skinął głową. Najwyraźniej dawał młodszemu oficerowi zgodę na podzielenie się informacjami z analitykiem CIA. – Owszem, mamy swojego człowieka w banku – powiedział Penright. – Na razie więcej nie zdradzę. – I ten człowiek ma powody, by przypuszczać, że dwieście milionów należy do KGB? – Coś w tym rodzaju. – A Gabler, obsługujący rachunek, zginął. – Niestety – powiedział David Penright. – Waszym zdaniem KGB uznało, że ich bankier przestał być godny zaufania, więc go zabili? – To jedna z teorii – rzekł Basil. – Ale ma zasadniczą lukę. – Zabójstwo Gablera w najmniejszym stopniu nie wygląda na robotę KGB – domyślił się Ryan. – Właśnie tak – potwierdził Penright. – Mocno nas to zbiło z tropu. Świadkowie mówią, że przechodził przez dwupasmową ulicę. Była godzina 18.00. Nagle w oknie niezamieszkanego pokoju hotelowego pojawił się karabin. Napastnik opróżnił cały magazynek, wystrzelił w kierunku Gablera trzydzieści naboi z odległości niecałych szesnastu metrów. Trafiły tylko trzy pociski, trudno więc mówić o profesjonalnej robocie. Nawet kot sir Basila spisałby się lepiej. Basil uniósł brwi, ale nie zareagował na ten żart. Powiedział natomiast: – Czworo przechodniów zostało rannych. – I nikt nie zidentyfikował strzelającego? – Nie – odparł Penright. – Jakaś furgonetka wyjechała gwałtownie z podziemnego parkingu, niemal rozjechała grupę gapiów. Nikt nie zdążył przyjrzeć się kierowcy. – Nie mamy tu do czynienia z zatrutym ostrzem ukrytym w parasolce – stwierdził Ryan, robiąc aluzję do zamordowania w 1978 roku Georgija Markowa, bułgarskiego dysydenta, który zginął kilkaset metrów od miejsca, gdzie teraz siedzieli Ryan, Penright i Charleston. – Nie – przyznał sir Basil. – Niemniej naszym zdaniem Herr Gabler nie był przypadkową ofiarą. Może zamordowała go obca agencja wywiadowcza z powodu jego powiązań z Rosjanami. A może inny klient uznał, że Gabler nadużył jego zaufania. Chcemy się dowiedzieć, czy CIA dysponuje jakąkolwiek wiedzą na temat podejrzanych interesów prowadzonych w tym banku lub osób z tej listy. Penright podał Ryanowi plik kartek, złożonych na pół. Ryan rozłożył je i zobaczył listę zawierającą setki nazwisk. – Kim są ci ludzie? – To pracownicy i klienci RPB. Jak pewnie wiesz, niektóre konta numeryczne zakładane są przez słupy i nawet bank nie wie, kto tak naprawdę jest ich właścicielem. Co dodatkowo komplikuje problem. Ryan wreszcie zrozumiał.

– Chcecie, żebyśmy sprawdzili te nazwiska w naszych aktach, bo liczycie, że znajdziecie kogoś, kto miał powód, by sprzątnąć Gablera. – Właśnie tak. A przy okazji spróbujcie pogrzebać w rachunkach firmowych – powiedział Penright. – Reguły tajemnicy bankowej w Stanach są mniej ścisłe niż w Szwajcarii. Może znajdziecie odpowiednie zestawy danych, co pozwoli określić, kto stoi za fikcyjnymi firmami. – Jesteście pewni, że wasz człowiek w banku to wiarygodne źródło? – Tak – odrzekł krótko Charleston. – Okej. Zaraz się tym zajmę. Nie chcę wysyłać listy do Langley faksem, to zbyt delikatny materiał. Pójdę do ambasady i prześlę ją pocztą dyplomatyczną. Odpowiedź powinna przyjść za kilka dni. – Im szybciej, tym lepiej – powiedział Penright. – Próbuję się skontaktować z naszym człowiekiem w Zug. Jest pewnie wstrząśnięty całą sprawą. Jeśli do jutra się nie odezwie, jadę do Szwajcarii spotkać się z nim osobiście. Chciałbym móc zapewnić go, że nie ma się czym martwić. Jack już podnosił się z fotela, ale znowu usiadł. – Sir Basilu, wiesz równie dobrze jak ja, że Langley poprosi o coś w zamian. To wasze źródło: czy zgodzicie się nim podzielić? Basil najwyraźniej spodziewał się tego pytania. – Udostępnimy informacje z tego źródła naszym przyjaciołom w Waszyngtonie. Przyjmiemy też wszelkie rady, których zechcecie nam udzielić odnośnie do operacji. Obawiam się jednak, że na tę chwilę nie ma mowy o ścisłej bilateralnej współpracy. – Powiadomię Greera i Moore’a – obiecał Jack i wstał. – Będą naciskali na większe zaangażowanie CIA, ale z pewnością zrozumieją, że najpierw trzeba zadbać o bezpieczeństwo waszego agenta. Dla jego dobra, ale i dla waszego. Nie mam pojęcia, po co KGB trzyma w banku na Zachodzie dwieście milionów dolarów, ale potrzebujemy swojego człowieka w tym banku, żeby miał oko na tę kasę. Charleston podniósł się z fotela i uścisnął dłoń Ryana. – Ani przez moment nie wątpiłem, że pojmiesz powagę sytuacji – oświadczył.

37 Współcześnie Trwała właśnie popołudniowa ulewa. Jack Ryan junior stanął przed drzwiami domu sir Basila Charlestona w dzielnicy Belgravia. Wcześniej oczywiście zatelefonował, by uprzedzić o swojej wizycie, choć ojciec ostrzegł go, że Charleston, będący już dobrze po osiemdziesiątce, raczej nie może rozmawiać przez telefon. Słuchawkę podniósł jednak ktoś nieco młodszy. Przedstawił się jako Phillip, asystent Charlestona – co, zdaniem Ryana, oznaczało raczej „ochroniarz”. Sir Basil zgodził się przyjąć Jacka za dwie godziny. Drzwi otworzyła gospodyni, starsza kobieta. Phillip powitał Jacka w holu. Okazał się mężczyzną po pięćdziesiątce. Ryan od razu domyślił się, że ma broń i umie się nią biegle posługiwać. Phillip poszedł do kuchni pomóc gospodyni w przygotowywaniu herbaty, a Jack czekał na sir Basila w bibliotece, podziwiając książki oraz stojące na regałach pamiątki i fotografie. Zdjęcia przedstawiały dzieci i wnuki gospodarza, a także niemowlaka, najprawdopodobniej jego prawnuka. Na jednej z półek leżał stary hełm armii brytyjskiej z czasów pierwszej wojny światowej, obok niego skórzane getry i inny hełm, z czasów drugiej wojny. Był też niemiecki luger w idealnym stanie w szklanej kasetce. Ściany zdobiły medale i odznaczenia. Ryan z podziwem przyjrzał się zdjęciu sir Basila z Margaret Thatcher. Inna fotografia przedstawiała Basila z ojcem Jacka. Musiała zostać zrobiona podczas pierwszej kadencji prezydenta Ryana, kiedy odbywał wizytę państwową w Wielkiej Brytanii. Na półce obok, na honorowym miejscu, stała pierwsza książka Ryana seniora, Opcje i decyzje. Jack otworzył ją i zobaczył dedykację. W tym momencie w drzwiach biblioteki stanął sir Basil. Był wysoki i szczupły. Strój na spotkanie z synem amerykańskiego prezydenta dobrał starannie. Miał na sobie granatową marynarkę, czerwony fular i goździk w klapie. Podpierał się laską i szedł wyraźnie przygarbiony. Jack odniósł wrażenie, że Basil musiał mocno podupaść na zdrowiu. Ale były szef brytyjskiego wywiadu kroczył wcale szybko, uśmiechając się szeroko i wołając: – Mój Boże, ależ ty wyrosłeś, chłopcze! A może to ta broda sprawia, że wyglądasz dojrzalej? – Miło pana znów widzieć, sir. Gospodyni Charlestona przyniosła herbatę. Jack miał co prawda ochotę na kawę, przydałaby się porządna dawka kofeiny w to deszczowe popołudnie, herbata okazała się jednak wyśmienita. Gawędzili przez kilka minut. Charleston wziął Jacka w krzyżowy ogień pytań. Praca, rodzina i, nieuchronnie, czy w życiu Ryana pojawiła się „wyjątkowa kobieta”. Jack musiał chwilami nachylać się do gospodarza i powtarzać dwa razy niektóre odpowiedzi, niemniej Basil, mimo kiepskiego słuchu, był wyśmienitym rozmówcą. W końcu zapytał: – Co mogę zrobić dla twojego ojca? – Ojciec jest bardzo zainteresowany Romanem Tałanowem, nowym szefem FSB – odpowiedział Ryan. Charleston z powagą pokiwał głową. – Przez większość życia walczyłem z KGB. Krew mnie zalewa, kiedy widzę, że w Rosji

wraca totalitaryzm. Cholerne czasy. – Zgadzam się. – Dranie zaatakują Ukrainę, jeszcze zobaczysz. – Wszyscy tak uważają. – Cóż, wszyscy uważają, że Rosjanie wezmą Krym. Ale ja znam Rosjan, poznałem ich sposób myślenia. Za parę dni zajmą Półwysep Krymski i pomyślą, że skoro poszło tak łatwo i skoro Zachód nie zareagował, można iść dalej, aż do Kijowa. Przypomnij sobie, jak to było z Estonią. Gdyby twój ojciec nie zmusił NATO do działania, dzisiaj byliby już pewnie na Litwie. Jack skarcił się w duchu, że ostatnio mnóstwo czasu spędzał na śledzeniu nielegalnych transakcji i poczynań firm krzaków, więc miał niewielkie pojęcie o zbliżającej się wojnie. Sir Basil ewidentnie wiedział znacznie więcej od niego. – Skłamałbym jednak, mówiąc, że wiele wiem o Tałanowie – ciągnął Charleston. – Owszem, chłopcy, którzy obecnie rządzą Rosją, za moich czasów służyli w KGB i FSB, ale z reguły na niskich stanowiskach. Nazwisko Tałanowa nie obiło nam się wtedy o uszy. – Mój ojciec powiedział, że znaleziono wzmiankę na jego temat w waszych aktach dotyczących sprawy Zenita. – Dotyczących czego? – Charleston przyłożył dłoń do ucha, by lepiej słyszeć. – Sprawy Zenita! – odkrzyknął Jack. – Zenita? – Charleston ze zdziwieniem odchylił się do tyłu. – Mój Boże. Chodzi o tego tajemniczego zabójcę z KGB w latach osiemdziesiątych? – Tak, sir. W aktach była tylko jedna wzmianka, żadnego ciągu dalszego ani potwierdzenia. – Dziwne. – Charleston zmarszczył brwi. – Zawsze dochowywaliśmy wszelkiej staranności. Oczywiście wtedy wszystko gromadziło się na papierze. Wy, młodzi, pewnie nie wytrzymalibyście bez komputera nawet pięciu minut. – Machnął ręką. – Informacja o Tałanowie musiała być pomyłką. Zenit okazał się fałszywką, wymyślili go niemieccy terroryści z Frakcji Czerwonej Armii. Twój ojciec, jak pamiętam, miał liczne zastrzeżenia wobec ustaleń śledztwa, nigdy jednak nie udało się nam dowieść, że Zenit w ogóle istniał. – Tak, ale ojciec wspomniał też o odręcznej notatce na marginesie jednego z dokumentów, i prosi o więcej informacji na jej temat. – Odręczna notatka? Sporządzona, jak się domyślam, moją ręką? W tej sprawie tu przyszedłeś? – Tak, sir. – Co było w tej notatce? – Tylko jedno słowo. „Opoka”. Sir Basil zamilkł. W bibliotece słychać było teraz tylko tykanie zegara. Jack zobaczył cień na twarzy gospodarza. Pogodny staruszek w czerwonym fularze zniknął w jednej chwili. – Czy słusznie zgaduję, że masz ten dokument przy sobie? Jack sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyciągnął raport szwajcarskiej policji, którego skan otrzymał e-mailem z Białego Domu. Basil wziął go do ręki i założył niewielkie okulary. Studiował dokument przez dobrą minutę. Jack uznał, że Basil zna zapewne niemiecki – przeczytanie jednego słowa po angielsku, nawet częściowo wytartego, nie zabrałoby tyle czasu. Zza drzwi dobiegły kroki Phillipa, który przechadzał się w tę i z powrotem po drewnianej posadzce korytarza. Charleston podniósł wzrok, spojrzał na Ryana, zdjął okulary i oddał mu dokument. – Jakby to było wczoraj… – powiedział cicho. – Dlaczego?

Charleston nie odpowiedział wprost na pytanie. – „Opoka” – westchnął. – To kryptonim naszego agenta. – Mary Pat kontaktowała się z brytyjskim wywiadem, powiedzieli, że nie mają niczego na temat Opoki. Charleston zastanawiał się przez chwilę. – Cóż, nie chcę narobić nikomu kłopotów. – Sir, bardzo mi przykro, ale mój ojciec uważa to za sprawę najwyższej wagi. Informacje, o które pana proszę, mogą mieć wpływ na obecną sytuację w relacjach Stany Zjednoczone–Rosja. Charleston nic nie mówił, wpatrywał się w dal pustym wzrokiem. – Czy może mi pan powiedzieć cokolwiek? Charleston długo patrzył przez okno, tonąc w myślach. Jack spodziewał się, że gospodarz za chwilę każe mu się wynosić. Basil jednak odwrócił nagle wzrok i powiedział tonem łagodniejszym niż przedtem: – W każdej agencji wywiadowczej zdarzają się błędy, choćby człowiek miał jak najlepsze intencje, choćby honor i historia stały po jego stronie. Są projekty, które wyglądają dobrze tylko na papierze. Jeśli wprowadzi się je w życie, często okazuje się, że wcale nie były takie doskonałe. – Oczywiście – przytaknął Jack. – Pomyłki są nieuchronne. – Właśnie tak, drogi chłopcze – rzekł sir Basil Charleston. Spojrzenie mu się wyostrzyło i Jack wiedział, że pozna zaraz całą historię. – Mary Pat poszła do MI6 i zapytała o Opokę. Sprawdzili archiwa i nic nie znaleźli. Gdyby jednak skierowała swoje zapytanie do naszych partnerów z MI5, brytyjskiego kontrwywiadu, i gdyby tam również nie wiedzieli nic na temat Opoki… – Skrzywił się. – Minęliby się z prawdą. – Czyli byłoby to z ich strony kłamstwem? – Cóż, być może dzisiejsze MI5 nie wie wszystkiego o działaniach MI5 sprzed trzydziestu lat. Jack uznał, że Charleston odpowiada wymijająco, ale nie drążył. – A więc Opoka pracował dla MI5? – Zgadza się. Był… – Starszy pan ostrożnie dobierał słowa. – Był agentem terenowym. Nazywał się Victor Oxley. – Anglik? – Tak. Służył w 22. regimencie SAS, w oddziale Pagoda. Bardzo elitarna jednostka. Siły specjalne, coś w rodzaju waszego Delta Force. Ryan oczywiście wiedział to wszystko. – MI5 chciało mieć swojego agenta za żelazną kurtyną. Kogoś, kto będzie sprawdzał informacje o szpiegach uzyskiwane od KGB i innych służb wywiadowczych; kto zapobiegnie atakom na nasze terytorium, zanim jeszcze potencjalni sprawcy przedrą się do Wielkiej Brytanii. – Działania za żelazną kurtyną? To raczej zadanie pańskiej organizacji, MI6, a nie kontrwywiadu – powiedział Jack, nieco zdezorientowany. Basil kiwnął głową. – Zasadniczo tak. – Wasze agencje rywalizowały ze sobą? – W pewnym sensie. Śledztwa MI5 czasem dryfowały w zakazane sfery. W takich wypadkach do akcji wkraczał Oxley. Wysyłano go do Rygi, żeby dostarczył fotografie działającego tam brytyjskiego zdrajcy. Albo do Sofii, żeby zdobył raporty ze szkoleń agentów bułgarskich służb, których przygotowywano do operacji pod przykryciem w Londynie. Albo do Berlina Wschodniego, żeby ustalił, które restauracje lubi szef Stasi, Erich Mielke. Gdyby jakiś

ważny brytyjski agent zaczął sypać dla NRD, wiedzielibyśmy, gdzie go szukać. Deszcz bębniący o szyby biblioteki przybrał na sile. – Od czasu do czasu dostawał poważniejsze zlecenia. Zdarzało się, że musiał wytropić, a następnie zlikwidować obywatela brytyjskiego, który dopuścił się zdrady i uciekł na Wschód. – Zlikwidować? – Ta informacja zrobiła na Ryanie wrażenie. – Zabić. – Basil spojrzał na Ryana stalowym wzrokiem. – Niesłychane. – Ponoć Oxley był niesamowitym człowiekiem. MI5 zrekrutowało go w armii i przeszkoliło. Znał język, jedno z jego rodziców pochodziło z Rosji. Idealnie nadawał się do operacji na terytorium wroga. Był znakomitym agentem. Najlepszym, jaki wtedy dla nas pracował. Pewnie nie jest ci znana historia brytyjskiego wywiadu, ale w przeszłości mieliśmy kilku zdrajców. Na samej górze. – Piątka z Cambridge – mruknął Jack. – Chodziły słuchy, że było ich więcej niż pięciu. Dlatego potrzebowaliśmy po drugiej stronie żelaznej kurtyny kogoś, kto, by tak rzec, motywowałby naszych ludzi do dochowania wierności krajowi. Załóżmy bowiem, że jakiś agent zacznie przekazywać KGB nielegalne informacje, a potem ucieknie do Moskwy, by odebrać Order Lenina i klucz do darmowego mieszkania. W MI5 uznano, że jeśli taki jegomość zostanie potem znaleziony z poderżniętym gardłem w publicznym szalecie w Parku Gorkiego, będzie to miało pozytywny wpływ na morale reszty brytyjskiego personelu wywiadowczego. – Jezu! – stęknął Ryan. Nie to spodziewał się usłyszeć, idąc na spotkanie ze starszym panem. – Moi koledzy z MI5 trzymali jego istnienie w tajemnicy. Prowadzono go nieoficjalnymi kanałami. Mało kto wiedział, że Opoka w ogóle istnieje. – Charleston uśmiechnął się lekko. – Krążyły pogłoski o zabójcy działającym na zlecenie naszej strony. Oczywiście podsycano te plotki, nikt jednak nie wiedział, ile jest w nich prawdy. Oficer prowadzący pozwalał Opoce robić, co zechce. Jazda bez trzymanki, by tak rzec. Jack próbował nie zdradzić, jak bardzo jest zafascynowany tą opowieścią. – Ten człowiek miał licencję na zabijanie? – Nie miał żadnej licencji. Gdyby go złapano, nasz rząd nigdy by się do niego nie przyznał. – Pamięta pan coś na temat powiązań między Opoką a ofiarami zabójstw Zenita? Charleston pokręcił głową. Jack zaczął doszukiwać się wskazówek, które pozwoliłyby określić, czy starszy pan mówił prawdę. Miał wrażenie, że tak. Chwile wahania najwyraźniej wynikały stąd, że Basil od dawna nie rozmawiał z nikim na ten temat. Albo stąd, że temat był wstydliwy. – Zenit nie istniał, już mówiłem – rzekł Charleston. – Ale zanotował pan, że Opoka został zatrzymany na miejscu zbrodni powiązanym ze sprawą Zenita. – Nie, mój chłopcze. Nic takiego nie zanotowałem. Jack uniósł brwi. – Zastanawiasz się, skąd ta pewność? Bo w tamtym czasie nie wiedziałem o istnieniu Opoki. Nie mogłem zapisać tego kryptonimu i nie mam pojęcia, kto to zrobił. Te akta powstały trzydzieści lat temu. Ktoś, zapewne pracownik MI5, choć nie mam pewności, przejrzał je i zrobił notatkę, nie wiadomo kiedy. A potem próbował ją wymazać, choć bez powodzenia. Ponadto nie wiem nic na temat pobytu Opoki w Szwajcarii. Nie wiem nawet, czy kiedykolwiek pracował na Zachodzie.

– Czy Oxley znał mojego ojca? Charleston zaśmiał się. – Dobry Boże, oczywiście, że nie. Obracali się w zupełnie innych kręgach. Nawet jeśli Opoka z jakichś powodów zjawiał się w Londynie, a nie pamiętam, czy tak było, nigdy nie spotkałby twojego ojca. Jego noga nie przestąpiła progu Century House. Nie, Oxley trzymał się z dala od Westminster Bridge. – Mówi pan, że wtedy nie wiedział o istnieniu Opoki. Kiedy się pan o nim dowiedział? – Kiedy MI5 poprosiło, żebym pomógł im go odszukać. Zniknął za linią wroga. O ile pamiętam, to stało się mniej więcej w okresie tak zwanej sprawy Zenita. – Odnalazł się? – Nie wiem. Nawet jeśli, nie znalazło go MI6. – Żyje? – Nie mam pojęcia. Ale mój ochroniarz, Phillip, którego dziś poznałeś, zakłada, że tak. – Co pański ochroniarz ma wspólnego z Victorem Oxleyem? – Dostał rozkaz, by go do mnie nie dopuszczać. – Charleston znów spojrzał za okno. – Musimy uważać na tych, którzy mogą żywić urazę do brytyjskiego wywiadu. Powiem raz jeszcze: szukaliśmy Oxleya, ale go nie znaleźliśmy. Ktoś może dojść do wniosku, że nie dołożyliśmy wszelkich starań. Ryan też się nad tym zastanawiał. Czy rzeczywiście szukali dostatecznie wytrwale? Nie sądził, że ktokolwiek mógłby mieć o to pretensje do uprzejmego starszego pana, siedzącego naprzeciwko. Próbował wyobrazić sobie młodszego Charlestona z czasów, gdy piastował jedno z najbardziej wymagających stanowisk wywiadowczych na świecie. – Jeśli Oxley wrócił ze Wschodu, czy wie pan, gdzie mogę go znaleźć? Istnieją jakieś rejestry dawnych agentów MI5? – Tak, ale pamiętaj: Opokę prowadzono nieoficjalnie, po cichu. – Charleston zamyślił się. – Wcześniej służył w SAS, oni mają stowarzyszenie weteranów. – Wypił łyk herbaty. – Aczkolwiek nie wyobrażam sobie Oxleya na spotkaniu starych kolegów z wojska. Jeśli w ogóle żyje, to pewnie dawno temu zniknął z radaru. – Pamięta pan, z kim pracował Oxley? Może będę mógł porozmawiać z tą osobą? Tym razem pauza trwała wyjątkowo długo, odpowiedź Charlestona była natomiast daleko bardziej znacząca niż wszystko, co powiedział wcześniej. – Obawiam się, że nie mogę pomóc. Dobór słów nie umknął uwagi Jacka. Charleston znał współpracowników Oxleya, ale nie chciał lub nie mógł ich ujawnić. – Zacznę od SAS, zobaczę, czy ktokolwiek wie, gdzie teraz jest Oxley. Charleston skubał swoją marynarkę. – Twój ojciec chciał, żebyś porozmawiał ze mną o Opoce. Miły gest, wysłać członka rodziny. Na tym chyba jednak twoja misja się kończy. – Co ma pan na myśli? Sir Basil uśmiechnął się po ojcowsku. – Prześlij Jackowi raport z tego, co ci powiedziałem, a jego ludzie przejmą śledztwo i poprowadzą je we współpracy ze Scotland Yardem. Nie rób nic na własną rękę. – Twierdzi pan, że Victor Oxley jest niebezpieczny? – Zakładając, że żyje i że go znajdziesz, owszem. Ludzie tacy jak Opoka nie lubią władzy. Nie szanują jej. Jeśli pewnego dnia zjawisz się w jego domu, proponując herbatkę i pogawędkę o operacjach sprzed lat, niezbyt mu się to spodoba. – Rozmawiamy o sprawach dawno minionych, sir. Dla Oxleya to już pewnie przeszłość.

– Tacy ludzie się nie zmieniają. Wierz mi, chłopcze, jeśli Oxley żyje, wciąż jest pełen nienawiści. – Basil westchnął. Ramiona mu opadły. – Na Boga, ma po temu powody. Jack nie wiedział, co Basil ma na myśli, ale uznał, że lepiej nie drążyć. Charleston powiedział już wszystko, co miał do powiedzenia.

38 Trzydzieści lat wcześniej Po całym dniu pracy w Century House Jack Ryan układał właśnie papiery na biurku i szykował się do wyjścia. Obrócił się na krześle, by wziąć teczkę z podłogi. Podniósł wzrok i zobaczył Davida Penrighta. – Cześć, Jack. Ryan aż podskoczył. – Jezu, Penright. Czemu się tak skradasz? – Zły nawyk. Nabawiłem się go w tej robocie – rzekł Penright z uśmiechem. – Okej. Wczoraj przekazałem do Langley listę klientów RPB, ale jeszcze nie odpowiedzieli. Spodziewam się wiadomości jutro. – Przychodzę w innej sprawie. Masz może czas na drinka? Jack nie miał czasu. Umówił się z Cathy na dworcu. Chciał spędzić trochę czasu z dziećmi, nim będą musiały iść do łóżka, a do tego czekała go długa podróż powrotna. Jeśli spóźni się na pociąg o 6.10, do domu dotrze, kiedy Sally i Jack junior będą już spać. Niemniej praca to praca. Wymiana informacji z Anglikami stanowiła priorytet, takie zadanie powierzył mu Jim Greer. Jack nie mógł przepuścić okazji, jaką było towarzyskie spotkanie z oficerem MI6. Zwłaszcza że ten odpowiadał za potencjalnie arcyważną operację w Szwajcarii. – Z chęcią – powiedział. – Daj mi tylko chwilę, muszę zadzwonić do żony. Penright skłonił się lekko. – Bardzo się cieszę. Oczywiście ja stawiam. – Uniósł rękę. – Poprawka. Stawia rząd jej królewskiej mości. Rozliczę wszystko z moich diet. – Mrugnął okiem i dodał: – Będę czekał na dole. Jack uznał, że pewnie pójdą do pubu znajdującego się w Century House. Pub ten był równie ponury, jak reszta budynku, choć z drugiej strony – znacznie bezpieczniejszy niż inne londyńskie lokale. Oczywiście należało uważać, co się mówi, i pilnować, kto znajduje się w pobliżu, ale i tak miało się dużo swobody. Gdy jednak Jack zszedł do holu, Penright kazał mu wracać na górę po płaszcz i teczkę. Zapowiedział, że wezmą taksówkę i udadzą się do klubu, którego Penright był członkiem. Dwadzieścia minut później zostawili okrycia i teczki w szatni klubu przy Saint James’s Square. Przeszli korytarzem do staroświeckiej biblioteki, gdzie nienagannie elegancki i uprzejmy kamerdyner przyniósł im brandy i cygara. W pomieszczeniu znajdowało się jeszcze kilku innych członków klubu wraz z gośćmi. Wyglądali na bankierów i polityków. Czasem ktoś się zaśmiał, jednak starano się mówić przyciszonym głosem, najwyraźniej omawiając ważne sprawy. Jak na gust Ryana, było tu sztywno, choć musiał przyznać, że dobrze siedziało mu się w skórzanym fotelu, z cygarem w dłoni i w otoczeniu londyńskiej elity. Miał co prawda tylko honorowy tytuł szlachecki, ale w pałacu Buckingham bywał częściej niż przeciętny Amerykanin, potrafił więc docenić klub Penrighta. Sączyli pierwszą brandy, a Penright snuł wspomnienia z czasów Eton i z domu rodzinnego w Cotswolds. Jack pomyślał, że jego rozmówca idealnie pasuje do swojego klubu. Trochę nadęty i pretensjonalny, lecz zasadniczo przyzwoity i bez wątpienia fascynujący. Od niezobowiązującej pogawędki przeszli wreszcie na temat Ritzmann Privatbankiers. – Chciałem cię uprzedzić, że jutro wybieram się do Zug – powiedział Penright. –

Potrzebuję paru dni, by zobaczyć, jak się sprawy mają, i nawiązać kontakt z moim człowiekiem w RPB. Zostawię ci numer do hotelu. Zadzwoń, jak będziesz wiedział coś na temat nazwisk z listy. – Okej – rzekł Ryan. – Ale połączenie nie będzie bezpieczne. – Oczywiście, że nie. Wykorzystamy prosty kod. Jeśli twoi przyjaciele w Waszyngtonie natkną się na coś ciekawego, każesz mi skontaktować się z biurem w Zurychu. – A wtedy pojedziesz do tamtejszej ambasady i oddzwonisz? David Penright uśmiechnął się i posłał Jackowi spojrzenie, które świadczyło wyłącznie o tym, że uważa go za naiwniaka. – Nie, Ryan. Mam lokal operacyjny w Zug, oddzwonię stamtąd. – Okej – powiedział znów Ryan. – Nie mam pojęcia, czego dowiesz się z listy CIA, ale z pewnością zdajesz sobie sprawę, że Gabler zginął, bo pracował dla KGB. Penright zaciągnął się cygarem. – Nie mogę zdradzić zbyt wiele na temat tego, jak zdobyliśmy dostęp do banku. Basil przywiązuje dużą wagę do zachowywania tajemnicy w podobnych kwestiach. Nie sądzę jednak, by KGB wiedziało, że wpadliśmy na trop ich kont. Gablera nie zabito, by go uciszyć. – Dlaczego w takim razie zginął? – O tym właśnie chcę z tobą porozmawiać. – Penright nachylił się bliżej, Ryan zrobił to samo. – Zdaniem Basila nie należy udostępniać ci wszystkich szczegółów. Jack uniósł dłoń. – W takim razie nic nie mów. – Daj spokój – żachnął się Penright. – To tylko podchody. Zwróciłeś się do swojego szefostwa po informacje na temat klientów RPB. Obaj wiemy, że sprawdzą, co mają, a potem zgodzą się przekazać je tylko pod warunkiem, że włączymy was do całej operacji. Będzie się to wlokło przez wiele dni. Ci na górze będą ciągnąć swoje gierki. Ale ja działam w terenie, na pierwszej linii frontu. Nie mogę marnować czasu na podobne zabawy. Jack poczuł niepokój. Nie chciał robić niczego za plecami Basila. Z drugiej strony, Penright najwyraźniej był na to przygotowany. „A co tam, pomyślał Jack, przecież nie zabronię facetowi mówić ani nie zatkam sobie uszu”. Wypił łyk brandy i spojrzał w ogień, płonący w kominku. – Wygląda na to – powiedział Penright – że pieniądze na koncie, którym opiekował się Tobias Gabler, dwieście cztery miliony dolarów, to forsa wyprowadzona z KGB. Jack natychmiast odwrócił wzrok. Nie mógł udawać, że nie zainteresowały go te słowa. – Wyprowadzona? Ukradziona? W jaki sposób? – Tego nie wiem. Wiem tyle: w zeszłym miesiącu w RPB zjawili się niespodziewani goście. Jacyś faceci, podający się za Węgrów, przyjechali bez uprzedzenia i pokazali kody dostępu do kilku kont. – No tak, konta numeryczne. – Tak. Były to niewielkie sumy, znajdowały się w posiadaniu fikcyjnych firm. Podejrzewamy, że chodzi o pieniądze KGB. Nic szczególnego. – Mów dalej. – Faceci mieli sporo pytań. Nie dotyczyły jednak ich kont. Próbowali się dowiedzieć, czy ktoś jeszcze wpłaca do banku pieniądze tymi samymi kanałami. – Przez Węgry? – Przez jakikolwiek państwowy bank zza żelaznej kurtyny. Poza tym szukali informacji na temat pieniędzy wychodzących z RPB w postaci gotówki, obligacji, złota i tym podobnych. – Jak zareagowano w banku?

– Facetów uprzejmie spławiono. – Penright uniósł kieliszek. – Niech Bóg błogosławi Szwajcarów za ich tajemnicę bankową. – I ci Węgrzy sobie po prostu poszli? – Nie. Wyglądali na zdesperowanych. Moje źródło twierdzi, że im bardziej robili się wkurzeni, tym gorzej radzili sobie z ukrywaniem rosyjskiego akcentu. Zapewne byli z KGB. Pomyśl tylko, jak dużo ryzykowali. Równie dobrze mogliby zjawić się w tym banku, wymachując flagą Związku Radzieckiego. Grozili, że zamkną swoje konta i przeniosą pieniądze gdzie indziej. Oskarżali bankierów o zmowę z kimś, kto wyciąga pieniądze z ich kont na Wschodzie. Tupali nogami i rzucali zawoalowane groźby. A potem przeszli do jawnych. – Twój człowiek nie ustąpił? – Nie ustąpił. W końcu sobie poszli, a teraz inny pracownik banku, Tobias Gabler, który odpowiadał za dwieście cztery miliony dolarów, leży martwy w kostnicy. Jack nachylił się jeszcze bardziej. – Skoro najwyraźniej wiedzieli wcześniej o Gablerze i jego dwustu milionach, czemu, do cholery, próbowali węszyć w banku? – Pieniądze nie są ich największym problemem. Szukają odpowiedzi. Chcą głowy tego, kto ich okradł. Nasz człowiek w banku cholernie się przestraszył. Nie dziwię mu się. Nie mogę go jednak ewakuować. Gdybym to zrobił, Rosjanie natychmiast przenieśliby swoje pieniądze do innego banku i przepadłaby okazja monitorowania dwustu milionów. Ktokolwiek zgromadził te pieniądze, najwyraźniej chciał trzymać je na Zachodzie, tak żeby były łatwo dostępne. – Po co? – spytał Jack. – Nie mam pojęcia. Liczyłem, że ty na coś wpadniesz. – Penright spojrzał na zegarek. – Jasna cholera, jestem już spóźniony na kolację. Spotkanie towarzyskie, jak to mówią. Rzadko bywam w Londynie, a jest jedna dziewczyna… Cóż, akurat w Londynie są dwie. – Zaśmiał się i wstał. – Sam rozumiesz. Przepraszam, Ryan, ale goście muszą opuścić klub w towarzystwie członków, którzy ich zaprosili. Jack wciąż myślał o tym, co Penright powiedział wcześniej. Dopił pospiesznie brandy – była zbyt dobra, żeby ją marnować – i podniósł się ze skórzanego fotela. – Jedną chwilę. Do czego mnie potrzebujesz? Penright ruszył w kierunku korytarza. Jack szedł za nim. – Po prostu przyjrzyj się sprawie. Basil mówił, że byłeś kiedyś młodym wilkiem z Wall Street. Podano im płaszcze i teczki. – Nie pracowałem na Wall Street, tylko na giełdzie w Baltimore. – Co za różnica? – rzekł Penright, wkładając płaszcz. – Pracowałeś dla Merrill Lynch, potem robiłeś transakcje na własną rękę i wiem, że chociaż mój krawat kosztuje więcej niż cały twój garnitur, zarobiłeś dosyć, żeby kupić cały ten klub i wyrzucić na zbity pysk wszystkich dziadków sprzed kominka. Masz smykałkę do finansów. Poza tym twoi kuzyni w Langley mogą okazać się bardzo pomocni. Po prostu pomyśl o sprawie. – Penright mrugnął do Jacka i wyszedł na dwór, by przywołać taksówkę. Jack ubrał się i podążył za angielskim szpiegiem. Ten właśnie wsiadał do taksówki. Penright podniósł wzrok, spojrzał na Jacka i nim zatrzasnął drzwi, rzucił na pożegnanie: – I zadzwoń do mnie do Szwajcarii, jak tylko będziesz coś miał. Czarna taksówka ruszyła. Jack śledził ją wzrokiem, aż zniknęła między innymi samochodami, przejeżdżającymi po Saint James’s Square.

39 Współcześnie Dwie toyoty highlander mknęły pośród ciemności. Za kierownicą pierwszej siedział John Clark, drugą prowadził Ding Chavez. Droga wiodła wzdłuż Dniepru, potem odbili na południowy wschód, w kierunku na Krym. Dom Caruso służył za trzeciego kierowcę, by Clark i Chavez zjawili się na miejscu choć trochę wyspani. Nie wiedzieli, na czym dokładnie ma polegać ich zadanie. Dostali tylko informację, że operacja SIGINT prowadzona przez CIA została spalona i potrzeba kilku bezpiecznych pojazdów do wywiezienia sprzętu oraz dokumentacji do Kijowa, a następnie za granicę. Kiedy trzech członków ekipy Kampusu zjawiło się rankiem przed bramą Latarni Morskiej, na ulicy stał już niemały tłum. Ding oszacował liczbę demonstrantów na jakieś dwieście osób. Niektórzy mieli transparenty z hasłami „CIA precz” napisanymi po angielsku. Pokrzykiwali, skandowali lub po prostu stali niemal bez ruchu. Toyoty zaparkowały nieopodal ogrodzenia. Clark zadzwonił do Bixby’ego. Ten kazał mu podjechać prosto pod bramę. Chwilę później oba samochody ruszyły. Z rozpędem wjechały w tłum, trąbiąc. Demonstranci rozbiegli się. W stronę aut poleciało kilka butelek z wodą i tekturowych transparentów, udało się jednak przejechać przez bramę, która została otwarta zaledwie parę sekund wcześniej i zaraz znów zamknięta przez uzbrojonych amerykańskich ochroniarzy. Toyoty zaparkowały na owalnym podjeździe, gdzie stały już cztery inne pojazdy: dwa yukony i dwa land rovery. Natychmiast podbiegli do nich uzbrojeni ludzie – Amerykanie, sądząc z wyglądu i ze sposobu mówienia – z wózkami i plastikowymi skrzynkami. Nie minęła nawet minuta, a do highlanderów już ładowano sprzęt. Clark, Chavez i Caruso spotkali Bixby’ego w holu na parterze. Clark od razu wyczytał z jego twarzy, że sytuacja jest poważna. Bixby przywitał się ze wszystkimi. – Panowie, nie wiem, jak wam dziękować, ale zapewniam, że jak się już stąd, kurwa, wyrwiemy, będę dziękował długo i wylewnie. – Żaden problem – powiedział Chavez. – Jak wygląda sytuacja? – Mamy sześć pojazdów, wystarczy miejsca dla personelu i sprzętu. – Pytanie, czy tłum nas przepuści – zauważył Dom. W holu zjawił się Midas, brodaty dowódca oddziału Delta Force w Latarni Morskiej. – Rozpylimy gaz łzawiący i spróbujemy się przebić – powiedział. – Nie spodziewamy się raczej blokady na drodze ani niczego podobnego. Jak już wydostaniemy się z tej dzielnicy, nie powinno być kłopotów. Oczywiście im dłużej nam tu zejdzie, tym większe będą trudności. Bixby szybko przedstawił sobie obecnych. Midas podał rękę trzem nowo przybyłym, wyglądał na trochę zdziwionego. – Myślałem, że znam wszystkich gości z Langley w kraju. – Ci panowie nie pracują dla rządu – odrzekł Bixby. – Mają moją zgodę na udział w naszej akcji. Midas znów obrzucił ich nieufnym spojrzeniem. – Bez urazy, doceniam, że przyprowadziliście samochody, ale was nie znam, a odpowiadam za bezpieczeństwo w tej dziurze. Nie życzę sobie, żeby którykolwiek z was biegał tu z bronią.

Bixby odwrócił się do żołnierza Delta Force. – Midas, jestem szefem ekspozytury, właśnie ci powiedziałem, że za nich ręczę. Midas nie ustąpił. – Gdybyś za nich nie ręczył, zostaliby za bramą. – Ostrzegawczo skierował ku trzem nowo przybyłym palec. – Żadnej broni, jasne? – Nie ma problemu – odpowiedział natychmiast Clark, po czym odwrócił się do Dinga i Doma. – Chodźmy pomóc w załadunku sprzętu.

W tym momencie okrzyki dochodzące zza ogrodzenia zabrzmiały głośniej. Tłum w kółko skandował to samo zdanie. Clark przysłuchiwał się przez chwilę. – Rozumiecie, co oni mówią?

– Od dwóch godzin to samo – odparł Midas. – „Jankesi do domu”. – Stare, ale jare – uśmiechnął się Clark, po czym wraz z Dingiem i Domem ruszyli, by dowiedzieć się, co mają zanosić do samochodów. Czterdzieści minut później cały sprzęt znajdował się już w highlanderach. Midas przez krótkofalówkę poinformował personel, że za pięć minut odjazd. Ale od przybycia dwóch SUV-ów z Kijowa tłum za bramą zgęstniał dwukrotnie. Lokalne stacje radiowe ujawniły adres siedziby CIA (wciąż nie wiadomo było, skąd dziennikarze i miejscowa milicja miały tę informację), co ściągnęło nowych demonstrantów oraz gapiów. W tłumie kręcili się przedstawiciele związków zawodowych. Bixby rozpoznał ich po hasłach, które mieli wypisane na transparentach. Jacyś faceci z megafonami rozstawiali protestujących i mówili, co należy skandować. Oficer CIA dostrzegł także niebieskie koszulki separatystycznej młodzieżówki, która dzięki tajnemu wsparciu FSB przekształciła się w zorganizowany gang pożytecznych idiotów. Separatyści organizowali marsze, protesty okupacyjne i masowe demonstracje w całej Rosji i wschodniej Ukrainie na polecenie swoich przywódców, wykonujących bezpośrednie rozkazy oficerów FSB. Kiedy zjawili się Clark, Chavez i Caruso, dawało się jeszcze – choć nie bez trudności – przejechać ulicą, blokowaną przez demonstrantów. Teraz dwaj żołnierze Delty na dachu Latarni Morskiej informowali, że ulica była całkowicie nieprzejezdna, a kolejnych kilkaset osób zebrało się w parku naprzeciwko (o ile określenie „park” pasowało do kilku wybetonowanych alejek, paru krzaków i niewielkich drzew). Personel Latarni Morskiej przez cały poranek wydzwaniał do lokalnej milicji, prosząc o eskortę. Na razie nikt się nie zjawił. Zatelefonowano także do najbliższej ukraińskiej bazy wojskowej – ostatecznie Amerykanie, przynajmniej oficjalnie, znajdowali się tu w ramach Partnerstwa dla Pokoju – prośba o pomoc została na razie przesłana do osób decyzyjnych, Ukraińcy nie mieli teraz wolnych ludzi ani odpowiedniego sprzętu. Midas dysponował dwoma granatnikami M79 i granatami łzawiącymi. Miał nadzieję, że nie będzie musiał ich użyć. Gaz mógłby co prawda odpędzić protestujących sprzed bramy, ale istniało ryzyko, że wiatr zwieje go z powrotem w stronę Amerykanów. Co więcej, demonstracja mogła przerodzić się w brutalne zamieszki. W południe sześć pojazdów stało z włączonymi silnikami na podjeździe przed wejściem do Latarni Morskiej. Caruso i Chavez siedzieli za kierownicą highlanderów. Miały one jechać jako trzeci i czwarty samochód w konwoju, za yukonami Delty, a przed land roverami CIA. Midas stał przed drzwiami budynku. W dłoni trzymał krótkofalówkę i patrzył na ludzi zgromadzonych przed bramą. Trzej ochroniarze (którzy znali ukraiński) znajdowali się wciąż na terenie obiektu, nerwowo przyglądając się gęstniejącemu tłumowi coraz agresywniejszych demonstrantów. Midas zbliżył krótkofalówkę do ust. Już miał wydać rozkaz, by ochrona pozostała na pozycjach, gdy pozostali będą wsiadać do samochodów, kiedy odezwał się jeden z dwóch obserwatorów z dachu Latarni Morskiej. – Midas, tu Mutt. Widzimy autokary, jakieś trzy przecznice stąd. – Autokary? – Potwierdzam, cztery autokary. Widzimy wysiadających ludzi. Pięćdziesiąt osób na jeden pojazd, razem kolejnych dwustu demonstrantów. Głównie mężczyźni, może nawet wyłącznie mężczyźni. Cywilne ubrania. Wyglądają na zorganizowaną grupę. – Związkowcy czy brunatna młodzieżówka? – Na pewno nie młodzieżówka. Na związkowców też nie wyglądają. Jakieś pierdolone zbiry. Skinheadzi. Skórzane kurtki i łyse łby. – Uzbrojeni?

– Stąd nie widać. Zaraz, wszyscy mają plecaki, nie wiem, co w nich niosą. – Milicja przyjechała? – Tak – odpowiedział Mutt. – Po drugiej stronie parku widzę cztery, może pięć radiowozów i pojazd do tłumienia demonstracji. Nie wyglądają, jakby zamierzali interweniować. – Zrozumiałem – rzekł Midas, po czym zwrócił się do członków personelu, którzy pozostali w budynku. – Okej, wszyscy do samochodów poza dwoma na dachu i dwoma obsługującymi M79. W tej samej chwili nad płotem przeleciały butelki i cegły. Nie dosięgły pojazdów przed wejściem, ale trzej ochroniarze tuż za bramą mogli oberwać. Mutt zawołał z dachu przez radio: – Ej, Midas! Ci nowi skurwiele ciskają w nas szkłem i kamieniami! Na podjeździe rozprysły się kolejne butelki. Był to niewątpliwie skoordynowany atak nowo przybyłych demonstrantów. – Taaa, widzę – odpowiedział Midas. – Dobra, chłopaki przy bramie: wycofujcie się do samochodów. Zabieramy się stąd. Od tyłu mur otaczający teren Latarni Morskiej wznosił się nad głębokim betonowym kanałem, którym płynęła woda. Protestujący nie mieli więc dostępu od tamtej strony, otoczyli jednak posesję z trzech pozostałych stron i przerzucali nad ogrodzeniem, co tylko mieli pod ręką. Trzech ochroniarzy pobiegło długim na dwadzieścia pięć metrów podjazdem od bramy do samochodów. Jeden dostał w plecy deską. Przewrócił się, ale zaraz wstał i ruszył dalej. Tymczasem dwaj inni ochroniarze w maskach przeciwgazowych wybiegli z budynku i zajęli miejsca koło yukonów. Każdy trzymał granatnik M79 i pas z czterdziestomilimetrowymi pojemnikami z gazem łzawiącym. Przyklękli na jedno kolano, załadowali i czekali na rozkaz dowodzącego. – Co z wiatrem?! – krzyknął do nich Midas. Jeden z ochroniarzy spojrzał przez ramię. – W porządku. Gaz zwieje w stronę parku. – Okej, odpalcie po trzy pociski w stronę tłumu. Obaj wystrzelili. Granaty łzawiące przeleciały nad bramą i rozprysły się niemal w samym środku zgromadzenia. W odpowiedzi nad ogrodzeniem poszybowało jeszcze więcej kamieni, głównie z prawej strony bramy. Midas ujrzał ogień. Były to koktajle Mołotowa, najpierw dwa, po chwili więcej. Tor ich lotu znaczył czarny dym. Rozprysły się na podjeździe, eksplodowała płonąca benzyna, poleciały odłamki szkła. Znów rozległy się strzały z granatników. Tym razem pojemniki z gazem poleciały w kierunkach, z których rzucono koktajle Mołotowa. – Kurwa – zaklął Midas. Użycie środków zapalających oznaczało śmiertelne zagrożenie. Zaczęły się zamieszki. Midas miał pod sobą dziewiętnastu ludzi. Większość z nich dysponowała profesjonalnym sprzętem i odpowiednimi umiejętnościami. Oficer Delta Force odpowiadał jednak również za to, żeby cały incydent nie przerodził się w coś jeszcze gorszego. Trzej ochroniarze, którzy właśnie przybiegli spod bramy, odwrócili się i wycelowali karabiny AK-47 w stronę tłumu. – Nie strzelać! – krzyknął natychmiast Midas. Posłuchali rozkazu. Wiedział jednak, że im dłużej będzie trwało zamieszanie, tym mniejsze mają prawdopodobieństwo wydostania się z Latarni Morskiej, a ochroniarzom zaczną drżeć palce na spustach. Dwaj ludzie obsługujący granatniki odpalili kolejne pociski z gazem. Przeładowali broń, lecz nagle po zachodniej stronie, daleko za tylnym murem, rozległ się głośny trzask. Wszyscy, którzy znajdowali się na okrągłym podjeździe przed wejściem, padli lub schowali się za samochodami. Dźwięk broni automatycznej był im doskonale znany.

– Mutt, co widzisz?! – zawołał Midas do obserwatorów na dachu. Odpowiedź nie przyszła od razu. – Eee, jedną chwilę, szefie. – Nastąpiła kolejna pauza. Midas miał nadzieję, że oznacza to, iż jego dwaj podkomendni przenoszą się w bezpieczniejszy punkt. Parę sekund później usłyszał: – Ostrzał z broni małokalibrowej od zachodu. Albo ze wzgórz, albo z jednego z budynków, w każdym razie z góry, bo pociski walą w dach. Zajęliśmy pozycję między zejściem na klatkę schodową a klimatyzatorem. Na razie jesteśmy tu osłonięci, ale nie mamy trzystu sześćdziesięciu stopni widoku. Keith Bixby przeniósł się na pierwsze piętro, do gabinetu nad głównym holem. Wyjrzał przez okno. Tłum rósł, liczył już ponad tysiąc osób. Gaz łzawiący spowodował chaos. Mimo że zgromadzeni rozbiegali się w różne strony, na ulicy wciąż było gęsto. Szef stacji CIA przyłożył krótkofalówkę do ust. – Midas, możemy zapomnieć o wydostaniu się stąd samochodem. Za dużo ludzi, do tego jeszcze strzały. Potrzebujemy wsparcia z powietrza i ewakuacji. Midas odpowiedział spokojnym tonem: – Zgadzam się. Wszyscy do środka. Musimy zwrócić się do ukraińskich sił powietrznych z prośbą o ewakuację. Clark, Chavez i Caruso wyskoczyli z SUV-ów i wraz z resztą pobiegli do budynku. Wśród hałasu kamieni, butelek i innych chałupniczych pocisków uderzających o ziemię dało się słyszeć odgłos serii wystrzeliwanych z karabinów. Kiedy wszyscy znaleźli się w środku, Midas wysłał ludzi, by kryli Latarnię Morską z balkonów, rozmieszczając po dwóch, trzech uzbrojonych strzelców z każdej strony wyższych pięter. Sam pobiegł na dach, by sprawdzić, czy dwaj znajdujący się tam obserwatorzy dobrze schronili się przed ostrzałem. W Latarni Morskiej znajdował się jeden karabin nadający się do dużych odległości: półautomatyczny AR-15 z celownikiem dającym dziewięciokrotne powiększenie i bipodem. Broń co prawda należała do Delta Force, ale za najlepszego strzelca wśród personelu uchodził Rex, szef sześcioosobowej ekipy ochroniarzy. Zanim przeszedł do sektora prywatnego, był snajperem zwiadowcą w piechocie morskiej, następnie zaś snajperem w SEAL Team Ten. Midas upewnił się, że Rex zajął z karabinem dobrą pozycję na dachu. Mutt został przy nim, by obserwować otoczenie. Następnie Midas wrócił na parter. Kazał dwóm żołnierzom z granatnikami zająć pozycje przy drzwiach. W razie potrzeby mogli szybko wybiec na ganek i odpalać ładunki z gazem w kierunku bramy. – Jeśli ktokolwiek spróbuje się przedostać, dajcie mu popalić – rozkazał. – Powiedziałem tym na górze, żeby nie strzelali do tłumu, o ile nie zobaczą kogoś z bronią. Jeśli nieuzbrojeni demonstranci zaczną włazić na ogrodzenie albo szturmować bramę, waszym zadaniem będzie ich odstraszyć. Bixby pojawił się na schodach, w ręku trzymał telefon satelitarny. – Połączyłem się z Langley. Waszyngton dogaduje się z ukraińskimi siłami powietrznymi w sprawie ewakuacji. – W samą porę… – mruknął Midas. W tym momencie w krótkofalówce rozległ się krzyk. – Mamy rannego! Jeden z ochroniarzy na balkonie na pierwszym piętrze został trafiony. Midas pędem minął Bixby’ego i pobiegł po schodach, żeby ocenić sytuację.

40 O 7.00 prezydent Jack Ryan w pośpiechu udał się do sali konferencyjnej w gabinecie dowodzenia Białego Domu. Nie miał krawata, marynarkę podał mu asystent po drodze z sypialni. Pół godziny wcześniej prezydenta poinformowano, że doszło do sytuacji kryzysowej z udziałem personelu wojskowego i wywiadowczego na Ukrainie. Sekretarz obrony Burgess zwołał natychmiastowe spotkanie w gabinecie dowodzenia. Jack z zaskoczeniem odnotował, że w sali konferencyjnej nie było doradców wyższej rangi. Owszem, zastał tam parę osób z personelu wojskowego Białego Domu, uczestników narad w gabinecie dowodzenia oraz starszych stopniem przedstawicieli agencji bezpieczeństwa, jednak szefowa NSA Colleen Hurst, Mary Pat Foley, szef CIA Jay Canfield i sekretarz obrony Bob Burgess uczestniczyli w spotkaniu za pośrednictwem komunikatorów wideo, podobnie jak ambasador Stanów Zjednoczonych w Kijowie i sekretarz stanu Scott Adler, który przebywał w ambasadzie w Brukseli. Jack usiadł u szczytu pustawego stołu i gestem przywołał osoby siedzące na krzesłach pod ścianami. – Chodźcie tu bliżej, bez sensu, żebyśmy musieli krzyczeć do siebie przez całą salę. Doradcy wojskowi i wywiadowczy zajęli zaraz miejsca, które z reguły przeznaczone były dla wyższych rangą doradców prezydenta. Pod ścianami zostały tylko osoby najniższe stopniem. Jack spojrzał na ścianę obwieszoną ekranami, wodząc wzrokiem po twarzach członków swojego gabinetu. Twarz szefa CIA widniała na ekranie po lewej stronie. – Dobra, co się dzieje na Ukrainie? Jay Canfield znajdował się w McLean w stanie Virginia na siódmym piętrze głównej siedziby CIA. – Panie prezydencie – powiedział – mamy specjalną placówkę, stację SIGINT w Sewastopolu na Krymie. Kryptonim Latarnia Morska. Jak większość naszej infrastruktury na Ukrainie, została „spalona” przed kilkoma dniami w wyniku afery w Służbie Bezpieczeństwa Ukrainy. Jesteśmy w trakcie likwidowania placówki. Znajdowało się tam dużo sprzętu, który trzeba było rozmontować, operacja zajęła więc sporo czasu. Niestety, personel nie zdążył opuścić placówki, zanim druga strona dowiedziała się o jej istnieniu. Obecnie wszystko wskazuje na to, że zostali zaatakowani. – Co to znaczy: „wszystko na to wskazuje”? – Od kilku godzin trwała przed budynkiem uliczna demonstracja. Ludzi przybywało, robiło się coraz goręcej. Od trzydziestu minut mamy do czynienia z zamieszkami. Latarnia Morska jest ostrzeliwana z broni małokalibrowej z okolicznych wzgórz i budynków. Dostaliśmy informację o rannych z naszego personelu, na razie żadnych zabitych. – Kto znajduje się na terenie placówki? – Zazwyczaj w Latarni Morskiej jest tylko czteroosobowa ekipa Delta Force, czteroosobowy personel techniczny CIA i sześciu ochroniarzy. Do tego jeszcze ochroniarze z Ukrainy, ale obecnie ich tam nie ma. Za to, niestety, z Kijowa przyjechali szef ekspozytury i dwaj agenci terenowi, żeby pomóc w likwidowaniu placówki. – Szef ekspozytury? Ten Bixby, o którym ostatnio wspominałeś? – Tak, panie prezydencie, Keith Bixby. – I nie mogą stamtąd odjechać? – Nie. Mówią, że ulice zostały zablokowane, trwa regularny ostrzał, a miejscowa milicja

tylko się biernie przygląda. – Kurwa mać. Kto strzela? Do rozmowy wtrącił się Burgess. – Dostajemy informacje o nieregularnych oddziałach ulokowanych w okolicy, ale na tę chwilę nie mamy pewności. – Musimy się skontaktować z ukraińskim rządem – oświadczył Ryan. – Prezydent Ukrainy zna sytuację – powiedział Scott Adler. – Rozkazał śmigłowcom ukraińskich sił powietrznych ewakuowanie Amerykanów. Śmigłowce są już w drodze do etapowej jednostki ewakuacyjnej. – W porządku – powiedział Ryan, ale dostrzegł skrępowanie na twarzy ambasador Stanów Zjednoczonych w Kijowie. – Jakiś problem, Arlene? Arlene Black odpowiedziała: – Panie prezydencie, prezydent Ukrainy oczekuje, a w zasadzie żąda, by zadzwonił pan do niego i osobiście poprosił o ewakuację. – Black wzruszyła ramionami. – Wie pan, jaki jest Kuwczek. Próżność i te sprawy. Kilku młodszych doradców jęknęło. Ryan obejrzał się tylko przez ramię i rzucił do jednego z pracowników gabinetu dowodzenia, odpowiedzialnego za komunikację: – Połączcie mnie z Kuwczekiem, złożę prośbę. Facet to palant, ale nie ma czasu do stracenia. Gotów jestem całować go tam, gdzie słońce nie dochodzi, byle wydostać naszych ludzi z tarapatów. Ostrzał Latarni Morskiej przybierał na sile. Od kul pękały szyby w oknach z każdej strony, pociski poorały dach, co świadczyło, że przynajmniej część napastników zajęła pozycje wysoko. Na razie żaden z Amerykanów na balkonach ani na dachu nie zdołał wypatrzyć strzelców w tłumie, ani w okolicznych budynkach, ani na wzgórzach. Na terenie posesji płonęły niewielkie ogniska, pozostałość koktajli Mołotowa przerzuconych nad ogrodzeniem. Paliły się kubły na śmieci stojące koło południowej ściany. Trawnik po obu stronach podjazdu był sczerniały od ognia. Żołnierz Delty na drugim piętrze dostał w ramię, kula strzaskała mu obojczyk. Do tego jeden z ochroniarzy oberwał rykoszetem w dłoń. Obu zabrano do izby chorych. Trzeba było użyć opatrunków z zestawu pierwszej pomocy z wyposażenia jednego z żołnierzy Delty, gdyż apteczki zostały wcześniej załadowane na yukona, ostrzeliwanego teraz na podjeździe. Rex znajdował się na dachu i oglądał okoliczne budynki przez celownik karabinu, wypatrując snajperów. Zajmowało to dużo czasu, ponieważ każda zmiana pozycji wymagała przeczołgania się pod klimatyzatorem. Mutt, drugi z obserwatorów, miał lornetkę, ale za każdym razem kiedy przeciwnik otwierał ogień, Mutt patrzył właśnie w przeciwną stronę. Obaj przypuszczali, że snajperzy działają w sposób skoordynowany i celowo kryją się przed wzrokiem Amerykanów. Żołnierz Delty na balkonie na piętrze dostał w pierś, uratowała go kamizelka kuloodporna. Partner natychmiast zaciągnął go do gabinetu, upewnił się, że wszystko w porządku, i zaraportował Midasowi. Midas stał koło Bixby’ego w sali konferencyjnej na piętrze, kiedy usłyszał wiadomość. Spojrzał na agenta CIA. – Strzelają cholernie precyzyjnie. Nie uwierzę, że to robota paru niewykwalifikowanych cywilów. – To pewnie miejscowa jednostka SWAT, dezerterzy z armii ukraińskiej albo jacyś ludzie przeszkoleni przez FSB – przytaknął Bixby. – Cholera, może nawet specnaz. Kto wie, czy nie został tu rzucony do jakiejś misji destabilizacyjnej. Ewidentnie chcą przejąć Latarnię Morską.

W drzwiach stanęli John Clark, Ding Chavez i Dom Caruso. – Jakie wieści z Langley? – spytał Clark. – Śmigłowce są już w drodze – odparł Midas. – Dwa Mi-8 ukraińskich sił powietrznych. Planowany czas przybycia: dwadzieścia minut. – Chcesz, żebym wyciągnął coś z samochodów, zanim się zabierzemy? – zapytał Caruso. Midas pokręcił głową. – Przed odlotem użyjemy C-4 i wszystko zniszczymy. Nikt nie wychodzi na zewnątrz, póki nie zjawi się wsparcie z powietrza. Kilka minut później Clark, Chavez i Caruso stali już w małym holu, patrząc na koktajle Mołotowa, które co chwila wybuchały kulą ognia na podjeździe. Ostrzał wciąż dochodził ze wszystkich stron. Nikt nie pilnował bramy. Ochroniarze, agenci CIA i żołnierze Delty znajdowali się na balkonach. Tłum demonstrantów w cywilnych ubraniach, na oko sami młodzi mężczyźni, napierał na żelazną bramę. Jak dotąd nikt nie próbował jej sforsować. W kieszeni Clarka zadzwoniła komórka. Wszedł na schody, by znaleźć cichsze miejsce. – Mówi Clark. – Cześć, panie C. Z tej strony Sam. – Co jest? – Gavin śledził odczyt z nadajników GPS, które umieściliśmy wczoraj na podejrzanych pojazdach. Otóż dwa z tych pojazdów wyjechały z miasta o czwartej nad ranem. Nie mieliśmy pojęcia, dokąd się kierują, ale wygląda na to, że Gavinowi udało się to ustalić. – I co wyszło? – Sewastopol. Dotrą tam za mniej więcej godzinę. – Interesujące. No to mamy dowód, że w tym ataku biorą udział cyngle Siedmiu Mocarzy. Coś tak przeczuwałem. – Chcesz, żebyśmy do was dołączyli? Możemy zaraz pojechać na lotnisko, wyczarterować jakiś samolot i raz-dwa u was będziemy. – Nie – powiedział Clark. – Pracujcie dalej. Na razie tu utknęliśmy i czekamy na ewakuację. Nie wiem, dokąd zabiorą nas śmigłowce. Jak tylko wylądujemy, dam wam znać, czy potrzebujemy pomocy w dostaniu się z powrotem do Kijowa. – Zrozumiałem. Nie wychylajcie się zanadto. Zbliżał się czas ewakuacji. Uzbrojony personel Latarni Morskiej wciąż wypatrywał celów w okolicznych budynkach i na wzgórzach. Trzej agenci Kampusu nie mieli broni i czuli się zbędni, stojąc bezczynnie i czekając na ratunek. Zmieniło się to w jednej chwili, kiedy w radiu rozległ się kolejny komunikat: „Mamy rannego”. Ding i Dom pobiegli schodami na trzecie piętro. Znaleźli tam technika CIA. Facet znajdował się w wewnętrznym korytarzu, kiedy przypadkowa kula wleciała przez okno balkonowe, przebiła ścianę i trafiła go prosto w pierś. Leżał z otwartymi oczami i nie dawał znaku życia – w takim stanie znalazł go jeden z ochroniarzy. Ding i Dom spędzili kilka minut, próbując przywrócić mu oddech. Kula przeszyła jednak serce i nic nie dało się już zrobić. Pomogli więc dwóm innym technikom CIA zawlec ciało na parter. Zadanie to okazało się trudne i męczące. Wreszcie zapakowali zwłoki do plastikowego worka i ułożyli je blisko drzwi wejściowych, żeby szybko załadować je do śmigłowca, kiedy ten już wyląduje. Dwa tłuste szare śmigłowce Mi-8 nadleciały z północy tuż po piętnastej. Obserwatorzy na dachu poinformowali Midasa. Ten natychmiast zaczął wycofywać oficerów, ochroniarzy i personel CIA z pozycji na balkonach. Kazał wszystkim udać się na dół do holu. Dwaj ranni zostali sprowadzeni po schodach i stanęli koło zwłok zabitego technika. Midas nawiązał łączność z pilotami śmigłowców i ostrzegł ich przed ostrzałem.

Ukraińskie Mi-8 zrobiły okrążenie z otwartymi drzwiami, strzelcy obsługujący karabiny maszynowe rozglądali się po okolicy. Midasowi przeszło nagle przez myśl, że piloci postępują mniej ostrożnie, niż należałoby się spodziewać. Śmigłowce leciały blisko siebie, bezpośrednio nad ogarniętym zamieszkami parkiem. Wykonały tylko jedno powolne okrążenie w ramach rekonesansu, po czym pierwszy z nich skierował się w stronę Latarni Morskiej. Midas odniósł wrażenie, że piloci najwyraźniej uznali, iż sama ich obecność odstraszy potencjalnych strzelców. Ponownie ostrzegł ich przez radio, że w strefie lądowania nie jest bezpiecznie. Nie przyniosło to żadnej zmiany taktyki śmigłowców. Między samochodami na okrągłym podjeździe a frontowym murem wystarczało miejsca tylko na jeden śmigłowiec. Pierwszy Mi-8 ukraińskich sił powietrznych zaczął więc podchodzić do lądowania, drugi krążył w górze, osłaniając go. Strzały na moment umilkły. Zdawało się nawet, że tłum nieco ucichł, kiedy szary śmigłowiec zniżał lot. Midas otworzył drzwi wejściowe i wraz z Bixbym stanęli na ganku, żeby przez radio sprowadzić maszynę na dół. Mi-8 znajdował się już na wysokości niecałych stu dwudziestu metrów, kiedy Midas i Bixby ujrzeli promień światła nad wschodnim murem Latarni Morskiej. Wydobywał się stamtąd, gdzie po drugiej stronie parku przed budynkiem CIA stały dwa bloki. Migocząc w powietrzu, zaczął piąć się w górę, prosto w stronę śmigłowca. Ktoś na pokładzie maszyny również go zauważył lub może pilot miał włączone systemy ostrzegawcze. Śmigłowiec przechylił się mocno w prawo. Bixby i Midas zobaczyli, jak strzelcem obsługującym karabin przy drzwiach rzuciło w tył, kiedy Mi-8 obracał się, próbując zejść z linii nadlatującej rakiety. Rakieta minimalnie minęła tylny wirnik i już niegroźna, pomknęła ku niebu. Ale drugi pocisk nie chybił. On również nadleciał ze wschodu. Dwaj mężczyźni przy ganku nie zauważyli, kiedy został wystrzelony. Pewnym lotem rakieta pomknęła prosto w stronę śmigłowca i trafiła w kadłub, tuż obok otwartych drzwi. Pierwszy wybuch nie był potężny, zaraz jednak nastąpił drugi. Rozerwał na kawałki boczne poszycie i śmigła. Siła odśrodkowa rozrzuciła ich metalowe odłamki w promieniu prawie kilometra. Płonący wrak runął z wysokości stu metrów, prosto na grupę demonstrantów w samym środku parku. Kula ognia uniosła się ponad murem otaczającym Latarnię Morską. Ku niebu popłynął czarny dym. Drugi Mi-8 nie oddał nawet jednego strzału. Maszyna krążyła na wysokości trzystu metrów i zaledwie kilka sekund po strąceniu pierwszego śmigłowca zawróciła na północ i odleciała. W Latarni Morskiej zapanował hałas. Krzyczano, sypały się przekleństwa. Bixby i Midas milczeli przez chwilę. Potem szef stacji CIA powiedział: – Idę dzwonić do Langley. Zniknął za drzwiami.

41 Prezydent Jack Ryan dowiedział się o strąceniu ukraińskiego śmigłowca w tym samym momencie, co pozostali obecni w gabinecie dowodzenia, zaledwie trzy minuty po całym zdarzeniu. Wszyscy zaczęli gorączkowo dyskutować nad planem awaryjnym. Prezydent omiótł spojrzeniem zbolałe twarze sfrustrowanych współpracowników. Niektórym z obecnych – oficerom, dyplomatom, agentom służb wywiadowczych – zdarzało się w przeszłości być w podobnej sytuacji i Jack wiedział, że nie musi nikomu mówić, iż mimo ponurego obrotu spraw Stany Zjednoczone wykorzystają całą swoją potęgę i wszelkie dostępne środki, by ewakuować Latarnię Morską. Zwolnił ambasador Stanów na Ukrainie z udziału w spotkaniu, by mogła skontaktować się z Ukraińcami i naciskać na wysłanie sił lądowych. Przed paroma minutami, podczas rozmowy z ukraińskim prezydentem, Ryan dowiedział się, że jednostki wojskowe zdolne do dokonania ewakuacji przerzucono na granicę rosyjską. Nadzieja na przybycie konwoju pojazdów opancerzonych była zatem niewielka. Żadnej opcji nie należało jednak przedwcześnie odrzucać, Ryan poinstruował więc ambasador, żeby robiła, co tylko się da. Mapa na ścianie pokazywała terytorium Ukrainy i pozycje stacjonujących tam sił amerykańskich. Wszyscy wpatrywali się w nią, omawiając możliwe rozwiązania. Co chwila rozmowy przeradzały się w sprzeczki. Ryan uznał, że musi ponownie skierować uwagę obecnych na problem, który mieli do rozwiązania. Jako prezydent, Jack Ryan miał wiele kompetencji, w tej chwili jednak najbardziej liczyło się to, że jest naczelnym dowódcą sił zbrojnych. Mógł wydać każdy rozkaz. Do podjęcia decyzji cholernie potrzebni byli mu doradcy skupieni na swoich zadaniach, przekazujący mu wszelkie dostępne informacje tak szybko i sprawnie, jak się tylko da. Jego zadanie jako głowy państwa polegało na tym, by zarządzać sytuacją i znaleźć rozwiązanie problemu. Kiedy zatem wybuchła kolejna kłótnia, tym razem między asystentem z Białego Domu, szefem Rady Bezpieczeństwa Narodowego i doradcą admiralicji w Kolegium Połączonych Szefów Sztabów, Ryan przerwał ją gestem ręki. Następnie spojrzał na ekrany, znajdujące się na przeciwległej ścianie. – Głos mają teraz tylko Burgess i Canfield. Musiały zostać poczynione jakieś przygotowania na wypadek ujawnienia naszej placówki. Jakie są procedury awaryjne w przypadku ewakuacji naszych ludzi z Latarni Morskiej? – Mamy na Ukrainie jednostki Delty, Rangersów i inne jednostki specjalne, ale obecnie są one rozproszone po całym kraju ze względu na spodziewany atak Rosjan. Nie są przygotowane do działania w charakterze sił szybkiego reagowania. W ukraińskiej bazie wojskowej w Białej Cerkwi, którą widać na mapie na północ od Sewastopola, znajduje się kilka naszych black hawków. Lot zajmie parę godzin. Możemy więc zmontować oddział szybkiego reagowania i wysłać go już teraz, ale wobec docierających do nas informacji, że przeciwnicy dysponują ręcznymi wyrzutniami rakiet, lądowanie śmigłowca na terenie Latarni Morskiej uznać trzeba za nadzwyczajnie ryzykowne. O ile nie wzmocni się tam obrony naziemnej. Szef CIA Canfield miał jeszcze mniej dobrych wieści do przekazania niż sekretarz obrony. – Panie prezydencie, Ukraina jest naszym sojusznikiem, więc plany awaryjnej ewakuacji zakładają wykorzystanie ukraińskich jednostek jako sił szybkiego reagowania. – Jasne – powiedział Ryan, bębniąc w zamyśleniu palcami po blacie. – Już to widzę. Oficer piechoty morskiej z Pentagonu, pułkownik Dial, siedzący na przeciwległym końcu

stołu, uniósł niepewnie rękę. – Proszę mówić, pułkowniku – rzekł Ryan. – Panie prezydencie, nasz kontyngent piechoty morskiej stacjonujący w Polsce dysponuje dwoma maszynami typu V-22 Osprey. W tej chwili prowadzą ćwiczenia w ramach NATO. Nie są to siły szybkiego reagowania jako takie, ale to zawsze marines. Ospreye z dwudziestoma czterema strzelcami na pokładzie już za pół godziny mogą być w drodze. Przelot zajmie im około dziewięćdziesięciu minut. – Co z osłoną? – zapytał Ryan. – O ile pamiętam, ospreye są wyposażone w karabiny maszynowe na rampie załadunkowej. Biorąc pod uwagę sytuację w okolicy placówki, niewiele nam to da. – Prawda, osprey niespecjalnie sprawdza się w trudnych strefach lądowania, ale te dwie konkretne maszyny są wyposażone w IDWS, czyli Tymczasowe Uzbrojenie Obronne. To punkt strzelniczy umieszczony na spodzie kadłuba: z kamerą termowizyjną i cyfrową, obsługiwaną przez wykwalifikowanego strzelca. – Siła rażenia jest dostateczna? – Ryan nie chciał narażać życia dwóch tuzinów marines i załóg samolotów, niedysponujących odpowiednimi środkami obrony. – Panie prezydencie, mówimy o trzylufowym działku, kaliber 7.62 milimetra, obracającym się trzysta sześćdziesiąt stopni, strzelającym w tempie trzech tysięcy pocisków na minutę. Razem z pięćdziesiątkami na tylnej rampie daje to całkiem sporo amerykańskiego ołowiu. Wystarczy na czas lądowania i ponownego startu. Co do sytuacji na ziemi, to mając do wyboru dwudziestu czterech strzelców piechoty przeciwko pięciuset uzbrojonym demonstrantom, stawiałbym na piechotę morską. Wolałbym co prawda dysponować większymi siłami, ale sytuacja jest ekstremalna i nic więcej nie wyczarujemy. – Bob – Ryan spojrzał na Burgessa – bierz się do roboty. Jeśli Ukraińcy zgodzą się ewakuować Latarnię Morską przed przybyciem ospreyów, to je odwołamy, ale na tę chwilę realizujemy plan zaproponowany przez pułkownika Diala. Burgess kiwnął twierdząco głową. Zwrócił się do swoich sztabowców z Pentagonu i w jednej chwili operacja była w toku. Prezydent Ryan nie uważał jednak, że można już odetchnąć z ulgą. – Panie i panowie – powiedział. – Wiemy, co się będzie działo za dwie godziny, ale to dopiero początek. Według naszych informacji za dwie godziny może być już równie dobrze po Latarni Morskiej. Co da się zrobić w ciągu najbliższych sześćdziesięciu minut, żeby zapobiec przejęciu placówki przez nieprzyjaciela? Burgess westchnął. – Szczerze mówiąc, sir, jeśli lokalne siły nie przyjdą nam z pomocą, chyba nic. Ryan spojrzał na pułkownika Diala. Dial milczał. Ale jeden z jego asystentów, młody czarnoskóry major sił powietrznych, siedział pod ścianą za plecami pułkownika i spojrzał nagle na Ryana, kiedy Dial nie odpowiedział na pytanie. Sprawiał wrażenie, jakby coś chodziło mu po głowie, choć zaraz odwrócił się i wbił wzrok w swoje dłonie. Ryan nachylił się bliżej, by odczytać nazwisko młodego majora z plakietki na jego mundurze. – Majorze Adoyo? Ma pan coś do dodania. – Przepraszam, sir. – Ryan usłyszał lekki afrykański akcent. – Niech pan nie przeprasza. Proszę usiąść tu przy stole i mówić. Adoyo spełnił polecenie, przysuwając się z krzesłem do pułkownika Diala. Wyglądał na zdenerwowanego. – Spokojnie, Adoyo – powiedział Ryan. – Najwyraźniej chce pan coś powiedzieć, w odróżnieniu od innych zebranych w tej sali. Zamieniam się w słuch.

– Cóż, sir… W bazie powietrznej w İncirlik w Turcji stacjonuje szwadron naszych F-16. To po drugiej stronie Morza Czarnego, niecałe pięćset mil w linii prostej od Krymu. Sam kiedyś tam służyłem. Sekretarz obrony zaczął natychmiast krzyczeć z ekranu na młodego majora. – Pod żadnym warunkiem nie będziemy bombardować cywilów na terytorium sojuszniczego… Ryan uciszył go gestem dłoni, Burgess urwał w pół słowa. – Proszę mówić dalej, majorze – rzekł Ryan. – Wiem, że nie możemy zaatakować napastników. Ale jeśli w İncirliku mamy jakąś zatankowaną maszynę na pasie startowym albo w powietrzu, możemy kazać pilotom przelecieć nisko nad budynkiem CIA z prawie naddźwiękową prędkością już za jakieś trzydzieści, czterdzieści minut. – Położył dłonie na stole. – Wiem, że to nie rozwiązuje problemu, ale może zyskamy nieco czasu. – Znów zamilkł. – Standardowy sposób postępowania. Często tak robiliśmy, kiedy latałem A-10 w Iraku. Jeśli trzeba zapewnić wsparcie z powietrza, ale nie można użyć broni ze względu na obecność cywilów, najlepsza jest właśnie taka opcja: lecieć nisko, szybko i głośno, aż tym na dole zaczną wibrować plomby w zębach. Prezydent Ryan spojrzał na Burgessa. – Bob? Cholera, czemu nie? To zawsze coś… Burgess nie zapalił się do pomysłu. – Nie wiemy, czy tłum się rozproszy ani czy uzbrojeni napastnicy się wycofają. – Co mamy do stracenia? Czy ktokolwiek w tłumie otaczającym Latarnię Morską zdoła zestrzelić F-16? – Nie ma, kurwa, mowy – mruknął Adoyo i natychmiast aż stęknął, bo zdał sobie sprawę, że odpowiedział na pytanie zadane sekretarzowi obrony i co gorsza zaklął w obecności prezydenta Stanów Zjednoczonych. Prezydent Ryan spojrzał na pułkownika Diala. – Major Adoyo twierdzi, że nie ma, kurwa, mowy. Jakie jest pańskie zdanie, pułkowniku? – Przeciwnicy mają broń małokalibrową. Myśliwca lecącego z prędkością naddźwiękową nie zestrzeli się z karabinu ani granatnika. Ryan rozważył przez moment konsekwencje dyplomatyczne, po czym powiedział: – Robimy to. – Natychmiast spojrzał na Scotta Adlera. Wiedział, że sekretarz stanu nie będzie zachwycony. – Panie prezydencie – odezwał się Adler – wysyłanie nieuzbrojonego lub lekko uzbrojonego transportowca do awaryjnej ewakuacji to jedno, ale teraz mówimy o przelocie myśliwców nad wodami, na których stacjonuje Flota Czarnomorska. Rosjanom całkiem odbije. – Rozumiem. Musimy się tym zająć – odparł Ryan. – Najpierw poinformuję Ukraińców. Potem w ciągu dziesięciu minut osobiście zadzwonisz do rosyjskiego ministra spraw zagranicznych. Jeśli będzie nieuchwytny, rozmawiaj z jego zastępcą. Powiedz, że mamy zgodę rządu ukraińskiego na przelot nad Sewastopolem. Że traktujemy Krym jako region częściowo autonomiczny i wiemy, że nasze manewry mogą budzić ich zaniepokojenie. W tej chwili jednak priorytetem jest dla nas bezpieczeństwo naszych rodaków. I nie zapomnij podkreślić, że w Sewastopolu znaleźli się w ramach Partnerstwa dla Pokoju. Powiedz, że chcemy błogosławieństwa Rosjan, ale wystarczy nam ich milcząca zgoda. – Ryan uniósł rękę. – Zresztą i tak nie zrezygnujemy z wysłania F-16. Mogą sobie mówić co chcą w telewizji, składać formalne skargi w NATO albo ONZ. Za trzydzieści minut nasz plan zostanie zrealizowany, a wszelka ingerencja z ich strony może tylko doprowadzić do eskalacji. A to nie leży chyba w interesie żadnej ze stron?

Praca szefa amerykańskiej dyplomacji polegała na szacowaniu skutków podobnych decyzji. – Kreml zażąda czegoś w zamian – zauważył Adler. Ryan był gotów do negocjacji. – W porządku. Wycofamy część okrętów wojennych z Morza Czarnego lub coś w tym stylu, ale dopiero kiedy nasi ludzie będą bezpieczni. Jeśli zażądają, bym osobiście rozmawiał z ministrem spraw zagranicznych albo samym Wołodinem, wiesz, gdzie mnie znaleźć. – Przyjąłem – odparł Adler. Ryan czuł, że sekretarz stanu nie jest specjalnie zadowolony. Irytowało go, że placówka CIA działała pod przykryciem NATO, a więc w ramach misji dyplomatycznej. Podobne praktyki stosowano na całym świecie. Dyplomatów jednak szlag trafiał, bo operacje CIA utrudniały funkcjonowanie prawdziwych placówek dyplomatycznych. Ryan wiedział, że kiedy rozejdzie się wieść, iż Latarnia Morska stanowiła przyczółek CIA, każdy budynek należący do amerykańskiego Departamentu Stanu, w każdym kraju na świecie, stanie się podejrzany. Ten problem trzeba było jednak odłożyć na inny dzień. Na razie Scott Adler zakończył swój udział w spotkaniu i poszedł odprawiać dyplomatyczne czary, by zapobiec zestrzeleniu amerykańskiego myśliwca przez Flotę Czarnomorską.

42 Grupa amerykańskich myśliwców F-16 leciała nad środkową Turcją w formacji czterech palców. Towarzyszyły im trzy inne grupy, również liczące po cztery samoloty, lecz nie nosiły one oznakowań amerykańskich sił powietrznych. Na ogonach miały czerwono-białe znaki tureckiego lotnictwa wojskowego. Szesnaście maszyn pruło przez pierzaste białe chmury. Amerykańskie samoloty należały do 480. eskadry Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych „Warhawks” i chociaż ich baza znajdowała się w Spangdahlem w Niemczech, w tym tygodniu uczestniczyły w ćwiczeniach NATO na terenie Turcji. Prowadzącym formację był kapitan Harris „Obdartus” Cole, trzydziestoletni nowojorczyk. Lecieli podręcznikowo, chociaż kilka minut wcześniej nad chmurami Cole miał trochę kłopotów z utrzymaniem porządku. Wynikały one głównie stąd, że niełatwo było zrozumieć ciężki akcent tureckich prowadzących. Kilka razy musiał prosić o powtórzenie komunikatów. Nie miał do Turków pretensji – sam nie potrafił sklecić jednego cholernego zdania w ich języku, z wyjątkiem Bir bira, lütfen, czyli „Poproszę piwo”. Gdyby powodzenie dzisiejszych ćwiczeń miało zależeć od jego talentów językowych, szesnaście samolotów tworzących ciasną formację dawno już powpadałoby na siebie w powietrzu. Wydawał właśnie tureckim prowadzącym rozkaz wejścia na wysokość dziesięciu tysięcy metrów, kiedy przyszło polecenie z bazy w İncirliku, żeby jego grupa natychmiast odłączyła się od pozostałych, skierowała się na północ w stronę Morza Czarnego i czekała na następne rozkazy. Nie udzielono żadnych wyjaśnień. Zaznaczono jednak, że to nie ćwiczenia. W okolicach Morza Czarnego sporo się ostatnio działo. Flota Czarnomorska rozpoczęła manewry, dziesiątki jej okrętów wypłynęło na szerokie wody. Cole nie miał pojęcia, w jaki sposób cztery myśliwce mogą pomóc w uporaniu się z nadchodzącym kryzysem. Kilka minut później, kiedy amerykańskie myśliwce odbiły na północ i zostawiły Turków daleko w tyle, Obdartus dostał polecenie wejścia w ukraińską strefę powietrzną nad Sewastopolem. Tak szybko, jak to tylko możliwe. Zapytał całkiem przytomnie, czy Ukraińcy zgodzili się na przelot. Odpowiedź nie przyszła natychmiast. Obdartus wiedział, że zgoda będzie mu potrzebna już niedługo. Aby podkreślić powagę sytuacji, powiedział kontrolerowi lotu: – Uwaga: planowany czas przybycia wynosi dwadzieścia minut. – Przyjąłem – brzmiała oschła odpowiedź. – Monitorujemy twój lot. – Okej. Może warto uprzedzić Rosjan? Sewastopol ma działa przeciwlotnicze. Jak mnie słyszycie? – Słyszymy dobrze. Już nad tym pracujemy. Za moment połączymy cię z generałem Nathansanem, który przekaże ci kolejne informacje. Cała sytuacja od początku była dla Cole’a zaskoczeniem, ale na wiadomość, że dowódca 52. grupy operacyjnej zamierza osobiście wydać mu rozkaz, stanęły mu włosy na głowie. Kroiło się coś poważnego. Obdartus miał cholernie wielką nadzieję, że dostanie zgodę na przelot nad Sewastopolem, nim zostanie zestrzelony przez Rosjan. Oraz że powietrzny tankowiec jest już w drodze, bo Obdartus i jego ludzie będą potrzebować paliwa – bez niego zaraz po dotarciu do Sewastopola musieliby zawrócić. Znajdowali się już nad Morzem Czarnym, kiedy wreszcie dostali więcej informacji. Zgodnie z zapowiedzią w radiu odezwał się generał Nathansan. Dowódca mówił szybko i rzeczowo. Poinformował kapitana o sytuacji w Sewastopolu, przekazał współrzędne Latarni

Morskiej i rozkazał Cole’owi krążyć nad okolicą tak długo, póki wystarczy paliwa do powrotu w turecką przestrzeń powietrzną. Tam będzie już czekał tankowiec KC-135 z paliwem niezbędnym na drogę do İncirliku. Cole, słuchając Nathansana, dokonywał szybkich obliczeń. Każdy myśliwiec miał wystarczająco dużo paliwa na cztery przeloty nad miastem. Z tego, co mówił generał, wynikało, że trzeba kupić atakowanym Amerykanom trochę czasu, godzinę, może półtorej, nim przybędą żołnierze piechoty morskiej w ospreyach. Nathansan powiadomił Obdartusa, że Ukraińcy wyrazili już zgodę i że trwają rozmowy z Rosjanami. Rosja, o czym Cole doskonale wiedział, miała instalacje obrony powietrznej w całym Sewastopolu. Służyły do obrony portu. Cole postanowił więc przeprowadzić podejście od wschodu, nadlatując nad port od tyłu, bez konieczności przelatywania nad rosyjskimi okrętami. Zanim połączył się z trzema pozostałymi pilotami, przez chwilę rozważał problem, próbując opracować taktykę najbardziej efektywną dla uzyskania efektu „szoku i przerażenia”. Wymyślił plan i przekazał polecenia członkom eskadry. – Warrior 1 do eskadry. Dostaliśmy rozkazy, żeby urządzić mały show lotniczy na oczach Floty Czarnomorskiej. Wyjaśnił, że amerykańska placówka – komunikaty były szyfrowane, ale Nathansan i tak nie wspomniał nazwy CIA – została zaatakowana przez nieznane siły. Istnieje niebezpieczeństwo sforsowania ogrodzenia przez uczestników zamieszek. Po stronie amerykańskiego personelu są już zabici i ranni. Trzeba będzie przelecieć na tyle nisko i głośno, żeby zrobić wrażenie na tych na dole. Skrzydłowy, kapitan James „Ślepy” Le Blanc, zapytał: – Mamy pozwolenie na użycie vulcana? Samoloty z eskadry nie miały na skrzydłach rakiet powietrze-ziemia, były jednak wyposażone w działka M61 Vulcan systemu Gatlinga o szybkostrzelności sześciuset strzałów na minutę, załadowane pociskami rozrywającymi. Obdartus natychmiast zgasił jednak niebezpieczny zapał. – Nie. Za dużo cywilów, za mały obszar na użycie vulcana. Pablo, Warrior 3, zapytał: – Czyli mamy tylko groźnie wyglądać? – Nie będziemy groźnie wyglądać, my będziemy groźni – odparł Obdartus, po czym wyjaśnił pozostałym pilotom, na czym dokładnie polega jego ułożony w pośpiechu plan. Upadek zestrzelonego śmigłowca w środku parku naprzeciwko Latarni Morskiej sprawił, że tłum nieco się rozproszył. Chavez, Midas i Bixby stali za wejściowymi drzwiami i patrzyli, co się dzieje za metalowymi prętami ogrodzenia. Pierwszy raz od pół godziny za bramą nie widać było potężnej grupy młodych mężczyzn, ciskających butelki, cegły i koktajle Mołotowa. Uwięzieni w Latarni Morskiej zostali poinformowani, że wysłano już dwa samoloty V-22 Osprey. Jednak żeby potężna maszyna, hybryda samolotu i śmigłowca, zdołała wylądować za murem, trzeba było usunąć wszystko sprzed wejścia. W efekcie powstałoby lądowisko o powierzchni tysiąca sześciuset metrów kwadratowych, wystarczające na jednego ospreya. Midas postanowił wykorzystać fakt, że tłum cofnął się po upadku helikoptera. Zebrał kilkuosobową ekipę i nakazał przestawienie samochodów oraz usunięcie odpadów, które mogłyby stanowić zagrożenie na skutek podmuchu z rotorów samolotu. Clark, Ding i Dom zgłosili się na ochotników. Nie mieli broni i nie mogli pilnować górnych pięter Latarni Morskiej. Razem z Keithem Bixbym, jednym z jego ludzi oraz samym Midasem chwycili kluczyki i pobiegli do aut.

Dwa highlandery i jednego land rovera udało się przestawić szybko na wysypane żwirem miejsca z boku budynku. Drugi land rover nie zapalił. Caruso użył gaśnicy, by stłumić ogień na pobliskim trawniku, po czym wrzucił luz i z pomocą ludzi z CIA przepchnął w pełni załadowanego SUV-a bliżej budynku. Oba yukony Delta Force zostały poważnie uszkodzone przez kule i miały poprzebijane opony. Podjęto natychmiastową decyzję, by zepchnąć je za pomocą highlandera. Dom zajął miejsce za kierownicą, Chavez go pilotował. Tymczasem Rex, amerykański snajper, leżał na dachu i wypatrywał obcych strzelców. Jego obserwator, Mutt, robił to samo przez lornetkę. W pewnej chwili zobaczył jakiś ruch na dachu trzypiętrowego domu przy ulicy Suworowa, kilka przecznic dalej, i poinformował o tym ochroniarza, uzbrojonego w AR-15. Rex zidentyfikował przez celownik dwóch ludzi z karabinami AK-47. Przykucnięci biegli po dachu, zatrzymali się i wycelowali w Amerykanów na podjeździe Latarni Morskiej. Rex wziął szybki oddech, wypuścił z płuc połowę powietrza, położył palec na spuście i strzelił do człowieka po prawej. Półautomatyczny karabin nie miał może wielkiej siły rażenia, był za to szybkostrzelny. Sekundę później druga kula trafiła człowieka po lewej. Obaj upadli, ewidentnie zwijając się z bólu, po czym zniknęli z pola widzenia. Rex nie wiedział, czy zabił któregoś z nich, był jednak pewien, że przestali stwarzać zagrożenie. Dominic Caruso zdołał zepchnąć pierwszego yukona z podjazdu. Teraz robił objazd highlanderem, by ustawić się za tylnym zderzakiem ostatniego samochodu. Midas, Bixby i czterej pozostali gasili drobne pożary powstałe wskutek rzuconych koktajli Mołotowa. Usuwali kamienie, cegły, kawałki metalu i tłuczonego szkła, zamiatając je jak najbliżej muru otaczającego teren Latarni Morskiej. Mniej więcej co dwadzieścia sekund rozlegał się daleki wystrzał z karabinu. Od czasu do czasu uzbrojeni Amerykanie, na dachu albo na balkonach, odpowiadali ogniem. Znajdujący się na podjeździe za każdym razem starali się uniknąć trafienia. Nie mieli jednak wyboru: musieli nadal działać, wystawiając się na ostrzał snajperów z okolicznych budynków. Nagle ponad krzyczącym tłumem rozległ się potężny huk. Chavez naprowadzał Carusa w highlanderze, gdy usłyszał świst. Natychmiast padł na podjazd, to samo zrobili dwaj technicy CIA. Oficerowie z Kijowa oraz Bixby unieśli głowy, szukając źródła hałasu. Midas powalił szefa stacji na ziemię. Obaj uderzyli o zimny asfalt. Midas zasłonił Bixby’ego własnym ciałem, kiedy dwadzieścia pięć metrów za nimi nastąpił wybuch. Usłyszeli nad głowami świst odłamków lecących z ogromną prędkością. Po chwili znów rozległ się wizgot, a po nim huk drugiej eksplozji, tym razem po południowej stronie budynku. Szyby w oknach Latarni Morskiej pękły, na ziemię sypnął deszcz odłamków szkła. – Osiemdziesiątkidwójki! – krzyknął Midas do ucha Bixby’ego. – Co? – Moździerze, kaliber osiemdziesiąt dwa milimetry! – krzyczał Midas, podnosząc się na kolana. – Wracaj do środka! – Postawił Bixby’ego na nogi i ruszyli ku drzwiom. Chavez i Caruso zepchnęli ostatniego yukona, po czym także pobiegli w stronę budynku. Gdy tylko znaleźli się w – stosunkowo – bezpiecznym holu, na dworze wybuchł kolejny pocisk. Midas wpadł do środka i zaczął krzyczeć przez radio: – Mutt, zabierajcie się z tego pierdolonego dachu! Reszta oddziału: trzymać się z dala od okien! Kontrolujcie mur i ulicę! Jeśli zobaczycie kogokolwiek z bronią albo koktajlem Mołotowa, cegłą, kamieniem albo czymkolwiek, macie zgodę na użycie broni! Jeśli chcą wtargnąć na nasz teren, proszę bardzo, ale nie poddamy się bez walki!

– Zrozumiałem – odpowiedział jeden z ochroniarzy. Wtem rozległ się hałas karabinu. Cały gmach zatrząsł się. Posypało się szkło. Dowódca Delty pomyślał, że pocisk z moździerza musiał trafić w dach, gdzie znajdowało się dwóch jego ludzi. – Mutt? Wszystko u was w porządku? Nie było odpowiedzi. – Mutt? Słyszysz mnie? Radio nadal milczało.

43 Mutt i Rex zostali zabici. Chwilę wcześniej, dokładnie gdy ruszyli biegiem w stronę schodów, osiemdziesięciodwumilimetrowy pocisk moździerzowy uderzył w górną krawędź budynku. Gorące odłamki rozprysły się na wszystkie strony, zabijając dwóch Amerykanów. Minutę później znaleźli ich sierżanci Delty. Natychmiast zawlekli zwłoki w bezpieczne miejsce. W ostatniej chwili, zaraz bowiem w dach Latarni Morskiej wbił się kolejny pocisk. Clark, Chavez i Caruso z morderczym trudem pomogli Midasowi znieść ciała na parter i zapakować je do worków. Tymczasem na zewnątrz eksplodowały kolejne pociski. Kiedy worki ze zwłokami umieszczono przy drzwiach wejściowych, Midas odwrócił się do ekipy Kampusu. – Zapomnijcie, co mówiłem wcześniej. Łapcie za karabiny. Obowiązują was takie same zasady użycia siły jak pozostałych. Strzelacie tylko do tych, którzy mają broń, jasne? – Jasne – odpowiedzieli i pobiegli na górę. Ku swojemu zadowoleniu znaleźli tam karabiny HK416. Kampus zapewniał im dostęp do bardzo różnorodnego sprzętu. Pierwszy raz w życiu mieli jednak w rękach podstawową broń Delta Force. Midas udał się na pierwsze piętro. Wszedł do sali, przez okno widać było bramę wjazdową, park, wrak śmigłowca oraz dalsze budynki. Zaczął wypatrywać stanowiska moździerzowego. Obok niego pojawił się Bixby. Rozmawiał z Langley przez telefon satelitarny. – Znaleźliśmy się pod ostrzałem moździerzowym. Do tego rakiety i broń małokalibrowa. Wielu rannych i zabitych. Wygląda na to, że atakują nas przeszkolone oddziały rebeliantów oraz prawdopodobnie jednostki armii rosyjskiej. Chavez przyklęknął. Przytknął oko do holograficznego celownika swojego HK416. Czerwona kropka zaczęła wędrować po tłumie. Chociaż celownik nie dawał powiększenia, Chavez dostrzegał pojedyncze osoby biegnące ulicą. Pierwszych uzbrojonych ludzi zobaczył już po kilku sekundach. Dwaj mężczyźni z karabinami AK-47 przepychali się przez gęsty tłum gniewnych protestujących. Dom Caruso znajdował się po prawej Chaveza i śledził inny sektor tłumu. – Widzę gościa z karabinem! – zawołał. – Piętnaście metrów w prawo od wraku śmigłowca. Za dużo cywilów dookoła. – Warknął sfrustrowany. – Nie mam strzału. – Widzę dwóch z bronią – rzekł Ding. – W tłumie na ulicy, północna część parku. Ewidentnie zamierzają wykorzystać cywilów jako tarczę i przedostać się pod bramę. – Przebiją się przez nią, prawda? – zapytał Dom. – Przebiją się albo przejdą nad nią. Nieważne. Szykują się do wtargnięcia. – O co w tym wszystkim chodzi? Do pokoju weszli Clark i Bixby. Schowali się za biurkiem, by zejść z ewentualnej linii strzału. – Mam pewną teorię – powiedział Clark. – Mów – odrzekł Bixby. – Rosjanie chcą zająć to miejsce i zdemaskować działalność CIA na Krymie. Użyją tego jako usprawiedliwienia dla inwazji. – Samo istnienie placówki nie jest usprawiedliwieniem – stwierdził Bixby. – Nawet dla Wołodina.

Clark spojrzał przez celownik karabinu. – Na razie może nie. Ale jeśli Tałanow zdecyduje się na kolejną akcję w stylu zabójstwa Biriukowa czy Gołowki, będzie mógł oskarżyć amerykańskich imperialistów. Nasza ucieczka i pozbycie się wszystkich dowodów działalności bardzo by mu to utrudniła. – A więc uważasz, że nie ma dla nich znaczenia, czy jesteśmy żywi, czy martwi? Chcą dostać nasz sprzęt. – Na to wygląda. Po drugiej stronie parku pojawił się szkolny autobus. Ding i Dom wzięli go na muszkę, gdy podjeżdżał bliżej. Pojazd minął płonący wrak śmigłowca, przyspieszył. Kierowca najwyraźniej miał gdzieś tłum protestujących, którzy musieli uciekać mu sprzed maski. Na piętrze zapadła cisza. W końcu Caruso powiedział śmiertelnie poważnym tonem: – O, wreszcie ktoś przybywa nam na ratunek. Był to oczywiście wisielczy humor. Caruso doskonale wiedział, że to nie pomoc, lecz początek kolejnej fazy ataku. Autobus uderzył w żelazną bramę Latarni Morskiej, wyrywając ją z prętów razem z kawałkami kamiennego muru. Przebił się. Był już na podjeździe, ale Ding, Dom i inni uzbrojeni członkowie personelu ostrzelali szybę po stronie kierowcy. Autobus odbił ostro w prawo i rozbił się o mur. Po chwili na dachu Latarni Morskiej eksplodowały dwa pociski moździerzowe i w całym budynku zgasło światło. Midas znajdował się gdzieś na górze. W krótkofalówkach rozległ się jego głos: – Przerzucić gaz przez mur! Wszystko, co macie! Do wszystkich, którzy mają karabiny: każdy skurwiel, który wejdzie na nasz teren, ma dostać kulkę! Ding przeładował karabin. Nim skończył, zobaczył ludzi wspinających się na mur od północy, niedaleko rozbitego autobusu. – Dom! Na godzinie dziesiątej! – Widzę – odkrzyknął Caruso i zaczął strzelać do zeskakujących napastników. Jednego ranił, drugiego zabił. Trzeci niezgrabnie zeskoczył z powrotem na drugą stronę, by zejść z linii ognia. Od południowej strony wspinali się już jednak kolejni. Ostrzał przybrał na sile i w chwili gdy Caruso wyszedł na balkon, kilka kul przemknęło ze świstem tuż obok jego głowy. Natychmiast padł na ziemię, za plecami usłyszał jednak czyjś niski jęk. Chavez i Clark spojrzeli przez ramię. Keith Bixby chwilę wcześniej stał w drzwiach pokoju. Zdążyli jeszcze zobaczyć, jak się zatacza. Na korytarzu upadł twarzą do ziemi. – Bixby? Clark przeczołgał się do niego, unikając ewentualnego ognia. Przewrócił szefa stacji CIA na plecy. Najpierw zobaczył jego puste spojrzenie. Potem ranę postrzałową z boku głowy. Od razu pojął, że nic nie da się zrobić. Chwilę później w korytarzu zjawili się dwaj agenci CIA z apteczką, którą dostali od jednego z ochroniarzy. Clark zszedł im z drogi i wrócił do biura, gdzie zostawił karabin. Ding i Dom wciąż leżeli przy ziemi. – Szef stacji nie żyje – oznajmił Clark ponurym głosem. Kolejni ludzie przedostawali się nad murem. Najpierw robili to pojedynczo lub dwójkami. Na oko ekipy Kampusu nie wyglądali na żołnierzy. Clark miał już absolutną pewność, że to ludzie Siedmiu Mocarzy. Prawdziwymi profesjonalistami byli jednak otaczający Latarnię Morską snajperzy oraz obsługa moździerzy. Na pewno to rosyjska armia, może nawet oddziały specnazu. Gdyby nie precyzja snajperów i obsługi moździerzy, Amerykanie bez trudu odparliby atak. Musieli jednak trzymać się blisko ziemi, kryć się za ścianami, biurkami i kanapami, co

ograniczało ich pole widzenia. Trzej członkowie Kampusu, dwaj żołnierze Delty i pozostali uzbrojeni członkowie personelu zajmowali pozycje z dala od okien. Ale po kilku minutach na podjeździe, trawniku i pod murem zrobiło się gęsto od trupów. W oddali pojawiły się dwie ciężarówki z plandekami. Pędziły ulicą, przy której mieściła się Latarnia Morska, przez niską chmurę gazu łzawiącego. Przy bramie zahamowały gwałtownie i wysypali się z nich uzbrojeni ludzie. Niektórzy zdezorientowani pobiegli w złą stronę. Większość jednak, kaszląc i krztusząc się, przedarła się przez wyrwę w murze, w której jeszcze niedawno znajdowała się brama. Rozległ się szczek dziesięciu półautomatycznych karabinów w budynku. Deszcz pocisków spadł na nową grupę atakujących. Ci, strzelając z kałasznikowów, biegli podjazdem. Kolejnych czterech weszło niezauważonych na mur od północy i podbiegli pod ganek. Dwaj ochroniarze, którzy sprzed drzwi wejściowych odpalali pojemniki z gazem, wyciągnęli pistolety i otworzyli ogień. Dwaj napastnicy zginęli na miejscu, dwaj schowali się za betonową donicą. Kolejna rakieta pomknęła nad ziemią od strony parku, prosto w stronę Latarni Morskiej. Amerykanie na górze zobaczyli ją i padli na podłogę. Rakieta uderzyła w północno-wschodni narożnik drugiego piętra, koło pomieszczenia, w którym znajdowali się dwaj agenci CIA. Wybuchła przy drzwiach balkonowych. Przez mały pokój przetoczyła się potężna fala uderzeniowa, poleciało szkło i odłamki. Obaj agenci zginęli na miejscu. Podłoga zapadła się, raniąc ochroniarza znajdującego się piętro niżej. Midas pobiegł na klatkę schodową, by wspomóc przebywających w holu na parterze. Clark rzucił się tymczasem na górę, by opatrzyć rannych. Chavez usłyszał strzały na dole, poczuł, jak budynek zatrząsł się po uderzeniu rakiety. Przeładował broń i odezwał się ze spokojem nieprzystającym do sytuacji: – Jest ich zbyt wielu. Za chwilę dojdzie do walki bezpośredniej. Caruso strzelił do mężczyzny biegnącego podjazdem; trafił go prosto w czoło. Odkrzyknął: – Wolę walkę na schodach, niż siedzieć tu i czekać na kolejny pocisk moździerzowy! W oddali pojawiła się kolejna ciężarówka z napastnikami. Kierowała się w stronę Latarni Morskiej. Pięć kilometrów dalej na wschód, Harris „Obdartus” Cole pilotował pierwszy z myśliwców lecących w linii. Odległość między nimi wynosiła kilkaset metrów. Wydał rozkaz i trzy samoloty za nim odłączyły się od formacji. Warrior 2 odleciał na prawo, Warrior 3 na lewo, Warrior 4 również na prawo. Obdartus skierował się w stronę słupa czarnego dymu i zwiększył prędkość. Jego plan zakładał, że każdy z myśliwców przeleci bezpośrednio nad Latarnią Morską z prędkością wynoszącą prawie tysiąc dwieście kilometrów na godzinę. Nadlecą z różnych kierunków, jeden po drugim, mniej więcej co piętnaście sekund. W ten sposób stworzą ścianę dźwięku, potem zawrócą i powtórzą ten sam manewr drugi, trzeci i czwarty raz. Jeśli wszystko zadziała, atakujący na ziemi nie będą mieli pojęcia, ile myśliwców znajduje się w powietrzu ani jakie są ich zamiary. Cztery minuty chaosu, zaskoczenia, przerażenia i koszmarnego bólu głowy dla atakujących i uczestników zamieszek. Myśliwce znajdowały się zaledwie sto metrów nad ziemią, leciały niemal z prędkością dźwięku. Silniki ryczały, a z wydechów dobywały się płomienie i dym. – No dobra, panowie, tłuczemy szyby – powiedział Obdartus. Przy tej prędkości nie miał pojęcia, co się dzieje dookoła Latarni Morskiej. Wszystkie współrzędne miał w komputerze, kierował się na cel widniejący na wyświetlaczu, skupiając uwagę na systemach alarmowych oraz okolicznych wzgórzach, by uniknąć przypadkowego

uderzenia o ziemię. Zbliżał się do słupa gęstego dymu, sięgającego ponad stu metrów. Parę sekund później myśliwiec przeleciał przez niego i natychmiast odbił na zachód, prosto w jasne niebo. Z odczytów wynikało, że Obdartus przeleciał nad celem. Zmniejszył prędkość i wprowadził samolot w przechył, co zwiększyło ciśnienie w dolnej części jego skafandra przeciwciążeniowego i zatrzymało utlenioną krew w górnych partiach ciała.

44 W Latarni Morskiej Chavez i Caruso podnieśli się z ziemi. Gdy pojawił się pierwszy myśliwiec, natychmiast padli, nie wiedzieli bowiem, czy to przyjaciel, czy wróg. Niewyobrażalny hałas silnika wprawił w wibracje resztki potłuczonego szkła w oknach i niemal rozsadził im uszy, w których i tak dzwoniło już od hałasu karabinów w ciasnym biurze. Przez ułamek sekundy widzieli przelatujący myśliwiec, czarną rozmazaną plamę na tle jasnego nieba. Zaraz ukazał się drugi samolot, leciał z południa na północ. Gdy powtórzyło się to po raz trzeci, uwięzieni w Latarni Morskiej Amerykanie domyślili się, że celem całego manewru jest oszołomienie atakujących. Ding i Dom postanowili skorzystać z chaosu, który zapanował na zewnątrz. Otworzyli ogień do ludzi znajdujących się na posesji, którzy kryli się lub próbowali wypatrzyć przelatujące myśliwce. Inni Amerykanie biorący jeszcze udział w walce również wykorzystali okazję, by przerzedzić tłum napastników. Kiedy na niebie pojawił się czwarty myśliwiec, z dachów budynków położonych na wschód od Latarni Morskiej odpalono dwie rakiety. Nie było najmniejszych szans, żeby trafiły w cel przemieszczający się z prędkością ponad trzystu metrów na sekundę. Ujawniły za to pozycje wyrzutni rakiet. Żołnierze Delty na drugim piętrze zaraz oddali ogień w ich kierunku, zmuszając przeciwników do ukrycia się. Myśliwce wciąż pruły po niebie. Ding nie wiedział, czy to ciągle te same maszyny. W każdym razie hałas, wibracje i sam widok szybkich jak błyskawica samolotów osiągnęły zamierzony cel. Atak na Latarnię Morską osłabł. Napastnicy i ludzie w promieniu kilku przecznic uciekali, desperacko szukając schronienia. Clark zjawił się u boku Dinga i Doma. – Teraz dowiemy się, kto wykonuje rozkazy. Wystarczy zobaczyć, którzy nie odpuszczą po czymś takim. Założę się, że wszyscy ci, co zostaną, będą mieli broń. – Racja – odpowiedzieli równocześnie i zaczęli wypatrywać kolejnych napastników przed Latarnią Morską. Powinniśmy kasować za bilety na taki pokaz – stwierdził Obdartus, zaczynając trzecie podejście. W słuchawkach odezwał się Pablo. – Mam nadzieję, że jesteśmy dostatecznie szybcy i te skurwiele na dole nie zauważą, że nie mamy rakiet powietrze-ziemia. Zanim Obdartus zdążył odpowiedzieć, usłyszał głos Ślepego: – Wystarczy, że gnojki zobaczą rakiety powietrze-powietrze, a pomyślą, że zaraz zrzucimy napalm. – Zaśmiał się. – Tam w dole sporo Ruskich sra teraz w gacie ze strachu. – Tak, ale nabiorą znowu odwagi, kiedy się przekonają, że tylko latamy i nic nie robimy – powiedział Obdartus. Sprawdził położenie. – No dobra, zapewnijmy im po raz ostatni uciechę. Chwilę później skończył czwarty przelot, wszedł na wysokość tysiąca metrów i skierował się na wschód, biorąc taki kurs, by trzymać się jak najdalej od portu. Dom Caruso ponownie przeładował karabin. Omiótł okolicę szybkim spojrzeniem. – Ale spieprzają – powiedział. Ding oderwał oko od celownika. Atakujący rozpierzchli się na wszystkie strony. Faceci z zapalonymi butelkami rzucali je na ziemię i uciekali. Jakaś kobieta, która wcześniej opatrywała rannego po upadku śmigłowca, zostawiła go teraz leżącego na chodniku w parku i pędziła przed siebie, aż zniknęła w bocznej alejce.

Po wewnętrznej stronie muru Latarni Morskiej leżało kilkunastu rannych i zabitych. Niektórym udało się dotrzeć do ganku. Kolejnych kilkunastu wycofało się przez bramę i szukało schronienia. Trzy czwarte atakujących i uczestników zamieszek, którzy jeszcze parę minut temu znajdowali się za murem, schowało się w okolicznych budynkach, odjechało lub uciekło. Oblężeni nie mieli wątpliwości: gdyby nie przybycie F-16, dwupiętrowy budynek byłby już zdobyty, a oni sami zapewne martwi lub chwilę od śmierci. Ryk odrzutowych silników ustał jednak niemal równie gwałtownie, jak się rozległ, a w okolicy zapanowała nieprzyjemna cisza. Midas wszedł do pokoju, gdzie znajdowali się trzej ludzie Kampusu. – Szykujcie się – powiedział. – To jeszcze nie koniec. I nie mamy co liczyć na dalsze wsparcie z powietrza. – Na sto procent zostaniemy znowu zaatakowani – przytaknął Clark. – Pewnie będą potrzebowali paru chwil, żeby się przegrupować, ale w końcu dojdą do wniosku, że te myśliwce to tylko blef. Wrócą i będą chcieli nas wykończyć. – Mówisz jak człowiek, który był już w takiej sytuacji. Clark wzruszył tylko ramionami i nie odpowiedział. Midas wziął krótkofalówkę. – Słuchajcie wszyscy, macie przeładować broń, umocnić pozycje, jak tylko się da. Ewakuacja nastąpi dopiero za jakieś czterdzieści pięć minut. Ten syf się jeszcze nie skończył. Obdartus znalazł się nad morzem zaledwie dwie minuty po wylocie z Sewastopola. Zmniejszył prędkość, by oszczędzać paliwo, które wkrótce miało się skończyć. Trzej pozostali piloci zameldowali się kolejno i Obdartus trochę się uspokoił. Ale nie na długo. Kiedy Obdartus kierował się na spotkanie z tankowcem KC-135 na tureckim wybrzeżu, w słuchawkach odezwał się kontroler lotu. – Warrior 1, ostrzeżenie, cztery rosyjskie myśliwce lecą w waszą stronę. – Su-27 – mruknął Cole. – Kurwa mać. İncirlik odezwał się znowu chwilę później. – Warrior 1, ostrzeżenie. Myśliwce zamierzają eskortować was nad Morzem Czarnym do bazy w Turcji. – Pokazówka – Ślepy włączył się do rozmowy. – Właśnie – stwierdził Cole. – Coś dla ruskiej telewizji. Żeby naród zobaczył, jak dzielny rosyjski żołnierz przepędza jankeskich najeźdźców. – Nie mamy paliwa na żadne numery – przypomniał Pablo. – Jeśli chcą nam tylko z grzeczności dotrzymać towarzystwa, to ja mogę im tylko uprzejmie podziękować i przystać na tę propozycję. – Słusznie – przyznał Obdartus. Przygotował się na pół godziny stresującego lotu: kłopoty z paliwem, a do tego wściekli rosyjscy piloci, którzy będą prężyć muskuły. Kazał pozostałym pilotom ignorować Su-27. Sam pomyślał, że musi uważać, by w żaden sposób nie sprowokować Rosjan. Podniecenie wywołane manewrami nad zagrożoną bazą CIA już minęło. Teraz trzeba lecieć powoli i prosto. Zanudzić Rusków na śmierć. Miał tylko nadzieję, że dzięki niemu chłopcy z Sewastopola zyskali na czasie. Ostrzał moździerzowy zaczął się na nowo piętnaście minut po zniknięciu myśliwców. Obsługa obu dział – bo tempo, w jakim nadlatywały pociski, wskazywało, że były przynajmniej dwa – najwyraźniej porzuciła stanowiska, szukając schronienia podczas przelotu F-16, i dopiero teraz wróciła na miejsce. Priorytetem było przetrwanie. Midas kazał wszystkim zebrać się w holu i innych

pomieszczeniach na parterze. Przebywanie na wyższych piętrach było zbyt niebezpieczne. Zostało tylko dziewięciu ludzi zdolnych do walki. Midas rozmieścił ich w pomieszczeniach wychodzących na wszystkie strony. Chavez i Caruso ustawili się przy drzwiach. Tu na dole snajperzy nie stanowili zagrożenia. Nie było jednak możliwości obserwowania okolicy. Moździerze odpalały pociski miarowo, dwie eksplozje na minutę. Nagle jednak ustały. Niedługo potem przed wejście zajechała ciężarówka, skręciła w wyrwę po bramie i wjechała na podjazd. Caruso, Chavez i Midas pojawili się na ganku. Przestawili broń na tryb automatyczny. Kiedy ostrzeliwali toczącą się ciężarówkę, w budynek trafiła kolejna rakieta. Pociski z karabinów wybiły przednią szybę, zabijając kierowcę. Wszyscy trzej starali się celować w bak. Po chwili pojazd stanął w ogniu. Zjechał na trawnik i rozbił się o mur. Spod plandeki wyskoczyli uzbrojeni napastnicy. Midas, Don i Ding zaczęli do nich strzelać. W tym momencie ciężarówka wybuchła. Kula ognia uniosła się do góry, pochłaniając część napastników, zanim ci w ogóle zdążyli przypuścić atak. Teraz wymachiwali tylko rękami i tarzali się po ziemi, żeby zgasić płonące ubrania. Trójka oblężonych na ganku przeładowała broń. Znów zaczął się jednak atak moździerzowy i trzeba było schronić się wewnątrz budynku. – Niedługo się połapią, że nie powinni przerywać ostrzału z moździerza – stwierdził Midas. – Będziemy się tu chować, a kolejne ciężarówki spokojnie zaparkują pod samym wejściem. W jego krótkofalówce coś zatrzeszczało. Midas podniósł ją do ucha. – Powtórz ostatni komunikat. – Latarnia Morska, Latarnia Morska. Tu Steadfast Cztery Jeden, lecimy w waszą stronę, planowany czas przybycia: dwie minuty. Jak mnie słyszycie? Midas spojrzał w górę na podwieszany sufit i podziękował w myślach Bogu. – Słyszymy cię kurewsko dobrze i wyraźnie, żołnierzu! Dom i Ding przybili piątkę. Wtedy jednak jeden z Amerykanów, znajdujący się przy oknie w holu, krzyknął, że od północy przez mur przechodzą kolejni napastnicy. Radość nie trwała więc długo.

45 Piloci samolotów V-22 Osprey mawiają, że ich maszyna jest pięć razy szybsza i ma pięciokrotnie dalszy zasięg niż typowy śmigłowiec. Chociaż sterowanie bywa trudne, są bardzo dumni ze swoich ultranowoczesnych samolotów. Maszyny nadlatujące nad Sewastopol otrzymały identyfikatory Steadfast Cztery Jeden i Steadfast Cztery Dwa; należały do 263. Eskadry Średnich Wiropłatów w 2. Skrzydle Powietrznym Korpusu Piechoty Morskiej. Barwny przydomek „Grzmiące Kurczaki”, nadany eskadrze podczas wojny w Korei, gdy formacja składała się jeszcze z helikopterów transportowych, przylgnął do niej na dobre i nie zmieniał się wraz z przesiadkami na nowy sprzęt. Od 2006 roku „Kurczaki”, wtedy już jako eskadra samolotów z obracanymi wirnikami, transportowały żołnierzy i sprzęt w ramach operacji bojowych w Iraku i Afganistanie. Podczas prowadzonej w warunkach najwyższego ryzyka misji nad Półwyspem Krymskim na pokładzie Steadfasta Cztery Jeden leciało osiemnastu żołnierzy piechoty morskiej, dwóch pilotów, dwóch strzelców oraz szef załogi. Steadfast Cztery Dwa przewoził sześciu marines i pięcioosobową załogę. Średnia wieku żołnierzy w obu samolotach wynosiła 21 lat. Jak to zwykle w wojsku bywa, marines nie poinformowano, że ich zadaniem będzie ewakuacja tajnej bazy CIA. Wiedzieli tylko tyle: znajdą się w płynnej sytuacji bojowej, mają wylądować na terenie amerykańskiej placówki dyplomatycznej i ewakuować stamtąd grupę obywateli USA. Zagrożony personel liczy od piętnastu do dwudziestu osób, ostrzeliwanych ze wszystkich kierunków. Marines otrzymali jeszcze jedną pewną informację. Przed wylotem powiedziano im, że na miejscu obowiązywał będzie „dowolny stan kontroli uzbrojenia”: innymi słowy, dostali pozwolenie na otwarcie ognia. Miało to swoje dobre strony, zwłaszcza że po przybyciu sami z pewnością znajdą się pod ostrzałem. Pękate maszyny wykonały pierwsze dwa przeloty w trybie samolotowym: wirniki na skrzydłach obu V-22 skierowane były do przodu, pełniąc funkcję potężnych silników. Oba Steadfasty mknęły nad miastem na wysokości trzystu metrów z prędkością ponad pięciuset pięciu kilometrów na godzinę. Napastnicy na ziemi zwrócili głowy w stronę gigantów z olbrzymimi, ryczącymi silnikami. Większość się zawahała: widzieli ospreye po raz pierwszy w życiu, ale mieli pewność, że są to jednostki wroga. Z drugiej strony, poprzednie maszyny narobiły tylko trochę szumu i zniknęły. Tłum nie przejął się więc zbytnio pojawieniem się nowych, dziwnych samolotów. Punkty strzelnicze umieszczone na brzuchach obu maszyn obróciły się: strzelcy pokładowi szukali celów na swoich monitorach systemu FLIR, kierując się współrzędnymi, które podawano im przez radiostację. Stanowiska wchodziły w skład IDWS – systemu obrony tymczasowej. Zestaw ten, zamontowany w nowszej wersji ospreya, zapewniał transportowcowi możliwość prowadzenia ognia zaporowego w promieniu trzystu sześćdziesięciu stopni. Przed wprowadzeniem IDWS modele V-22 musiały polegać na osłonie śmigłowców oraz na pojedynczym karabinie maszynowym na tylnej, otwartej rampie, co znacznie zwiększało prawdopodobieństwo strącenia maszyny podczas misji bojowych. Strzelec na rampie klęczał z uchwytem karabinu w dłoniach. Łączność ze strzelcem w wieżyczce utrzymywał za pomocą mikrofonu i słuchawek w hełmofonie. Obaj byli w stałej łączności ze strzelcami w drugiej maszynie, a także – za pośrednictwem kanału VHF – z mężczyzną o kryptonimie Midas, znajdującym się na ziemi, w placówce dyplomatycznej. Przez ostatnią minutę Midas informował strzelców o swoich przypuszczeniach co do miejsc, z których

prowadzono ostrzał moździerzowy. Podczas przelotu wszyscy czterej rozglądali się bacznie w poszukiwaniu wspomnianych punktów. Wiedzieli, że muszą zlikwidować stanowiska moździerzy przed lądowaniem. Siadający osprey jest wielką, grubą i powolną zwierzyną, zaś na ziemi staje się niemal zupełnie bezbronny. Zwłaszcza w sytuacji gdy obsługa moździerzy miała kilka godzin na to, aby precyzyjnie wycelować broń w lądowisko. Oba „ptaszki” nie mogły więc podejść do lądowania bez uprzedniego zniszczenia moździerzy. Strzelec pokładowy Steadfasta Cztery Jeden sterował karabinem za pomocą kontrolera, który do złudzenia przypominał pad do gier wideo. Obraz kamery FLIR zestrojono z polem widzenia broni, więc gdy strzelec poruszał trójlufowym karabinem, na środku niewielkiego monitora widział celownik w postaci krzyżyka. Przeczesywał jedną ze stref wskazanych przez Midasa i niemal natychmiast dostrzegł dwuosobową załogę na dachu budynku stojącego na wschód od parku, w którym rozbił się Mi-8. Czarne sylwetki mężczyzn odcinały się na tle zielonego ekranu. Pomiędzy nimi widać było lufę moździerza. Chwilę później strzelec zobaczył czarny błysk: osiemdziesiątkadwójka wystrzeliła właśnie pocisk w kierunku Latarni. Ułamek sekundy później strzelec pokładowy Steadfasta Cztery Jeden wcisnął przycisk spustu. Podwieszone w dolnej części kadłuba działko Gatlinga zgrzytnęło i wypluło pięćdziesiąt naboi. Z luf buchnął ogień i dym. Z pustej komory trysnęła fontanna rozgrzanych łusek. Seria rzuciła mężczyzn obsługujących moździerz na pokryty smołą dach. Rozszarpane kulami zwłoki w niewielkim stopniu przypominały ludzkie ciała. W tym samym czasie strzelec w tylnej części czterdziestkidwójki zauważył człowieka z granatnikiem RPG, znajdującego się na ulicy po zachodniej stronie terenu stacji. Otworzył ogień, seria przeorała jezdnię i ścianę pobliskiego budynku. W powietrze wzbiła się chmura pyłu i odłamków muru, na chwilę zakrywając cały fragment ulicy. Gdy pył opadł, porzucony granatnik był już na ziemi, obok niego zaś twarzą do ziemi leżał mężczyzna. Oderwane od tułowia nogi leżały metr dalej. Dwa ospreye krążyły nad terenem, kierując się w przeciwległe strony i w równych odstępach mijając się w powietrzu. Czterech strzelców namierzało i eliminowało kolejne cele. Zamontowane na tylnych rampach działka kalibru 55 milimetrów brzęczały miarowo. Łuski po nabojach trafiały do długich, przypominających rynny, gumowych rur, zwieszonych luźno z rampy, a potem sypały się z wysokości na ziemię. Po drugim przelocie większość znajdującego się na ziemi uzbrojenia została porzucona, a napastnicy polegli lub się poukrywali. Położenie drugiego moździerza nadal nie było jednak znane. Piloci rozważali niezwłoczne rozpoczęcie lądowania, ale po krótkiej konsultacji postanowili kontynuować lot po okręgu, aby dać swoim strzelcom czas na znalezienie drugiego sprzętu. Strzelec Steadfasta Cztery Dwa zlokalizował drugi moździerz podczas czwartego przelotu. Znajdował się na niewielkim parkingu, obok kontenera na złom. W pobliżu broni stało kilka skrzynek z amunicją, ale brakowało obsługi. Wieżyczka IDWS otworzyła ogień, roznosząc w pył moździerz, kontener i kilka zaparkowanych w pobliżu aut. Pilot Steadfasta Cztery Jeden przymknął przepustnicę podczas następnego przelotu nad Latarnią. V-22 kołował z coraz mniejszą prędkością. W końcu gwałtownie zwolnił, skrzydła zmieniły ustawienie z poziomego na pionowe, a wirniki przeszły na tryb śmigłowca. Cztery Dwa krążył na wyższym pułapie, osłaniając drugą maszynę. Szef załogi wychylił się za krawędź rampy i spojrzał w dół. Siedzący obok strzelec obracał lufę działka, gotowy na odparcie każdego zagrożenia. Pierwszy oficer połączył się z pilotem za pośrednictwem mikrofonu w hełmie i wskazał dogodne miejsce do posadzenia tłustego ospreya. W tym samym czasie Cztery Dwa krążył powyżej po ustalonym torze. Obsługujący wieżyczkę strzelec przeczesywał wzrokiem każde drzwi, dach, balkon i grupę aut na parkingach

w poszukiwaniu potencjalnych zagrożeń. Musiał je zneutralizować na tyle szybko, żeby nie ucierpiała żadna z maszyn. Cztery Jeden wylądował, ale w pracy jego dwóch silników nie zaszła zauważalna gołym okiem zmiana. Wygaszenie maszyny nie wchodziło w grę. Osiemnastu marines z wyciągniętymi karabinami zbiegło po rampie prosto we wznieconą przez silniki chmurę kurzu, która zmniejszała widoczność do zera. Połowa oddziału ruszyła w lewo, reszta w prawo. Zatrzymali się dopiero przy frontowej bramie i murze otaczającym stację. Żołnierze przy bramie czekali z bronią wycelowaną w stronę parku, ich koledzy przy ogrodzeniu wspięli się na zniszczone pojazdy i inne dostępne obiekty, z których było dobrze widać budynki i teren wokół Latarni. Oczom młodych marines, którzy dopiero co wysiedli z samolotów, ukazała się postapokaliptyczna sceneria. Leżące na ulicy ciała, tlące się jeszcze lub doszczętnie spalone auta, setki wybitych szyb w okolicznych budynkach. Słychać było przeciągłe wycie alarmów samochodowych. Z Mi-8, który runął na środek parku, została góra złomu i popiołu. Unosił się z niej czarny dym. Żołnierze wiedzieli, że siły nieprzyjaciela nadal znajdują się w pobliżu. Nagle powietrze przeszył huk snajperskiego karabinu. Obrońcy Latarni odpowiedzieli ogniem, aby zniechęcić napastników do dalszego ostrzału. Krążący nad terenem osprey zlokalizował snajpera na hotelowym balkonie. Pilot obrócił maszynę ogonem do budynku, aby snajper znalazł się na linii strzału strzelca pokładowego. Kilka serii z działka na rampie wystarczyło: snajper nie żył, a reszta uzbrojonych napastników się poukrywała. Kiedy marines uformowali kordon wokół ospreya, z Latarni wyłonił się pozostały przy życiu personel. Każdy ze zdolnych do walki mężczyzn trzymał w rękach broń, prowadził rannego lub niósł któregoś z poległych. Ding i Dom wynieśli worek z ciałem szefa stacji, Keitha Bixby’ego, John Clark podtrzymywał ochroniarza, któremu kilka godzin wcześniej odłamek przeszył dłoń. Clark przekazał mężczyznę szefowi załogi ospreya i zatrzymał się na końcu rampy. W ciągu swojej trwającej prawie pół wieku służby w jednostkach wojskowych i wywiadowczych USA i NATO wchodził na pokład niemal wszystkich rodzajów statków powietrznych: od samolotów śmigłowych, turbośmigłowych i odrzutowych po niezliczone typy helikopterów. Mimo to podchodził do ospreya ze ściśniętym żołądkiem. Teoretycznie zasada działania maszyny z obracanymi wirnikami była dla Johna Clarka całkiem logiczna, ale moment przejścia z trybu samolotowego na śmigłowy budził w nim duże wątpliwości natury aerodynamicznej. Perspektywa śmierci w katastrofie giganta o charakterystyce pilotażowej godnej domku jednorodzinnego była jednak o wiele bardziej optymistyczna niż niechybna śmierć z rąk jednego z dzierżących kałacha rosyjskich bandziorów. Dokonawszy tej szybkiej kalkulacji, Clark zebrał się na odwagę i niepewnym krokiem wdrapał się na rampę. Trzydziestoośmioletni podpułkownik Barry Jankowski, kryptonim Midas, wszedł na pokład jako ostatni z ocalałych obrońców Latarni. Sześciu z osiemnastu marines wróciło do wnętrza maszyny, a Midas wraz z sierżantem oddziału Delta założyli ładunki wybuchowe w pojazdach stojących wokół budynku stacji. Midas osłaniał sierżanta, który ze zdalnym detonatorem w ręku wchodził na pokład steadfasta 41. Następnie wbiegł na rampę, odwrócił się i przyklęknął, podnosząc lufę karabinu H&K. Gdy obsługujący działko kaliber 50 milimetrów strzelec wyciągnął pasek ubezpieczający i przypiął go do kamizelki kuloodpornej Midasa, szef załogi krzyknął do pilota przez interkom: „Wszyscy na pokładzie! Startuj!”. Potężne silniki ryknęły głośniej niż poprzednio i dźwignęły maszynę w górę. Steadfast Cztery Jeden powoli przeszedł na tryb samolotowy i zaczął krążyć nad placem, osłaniając drugiego ospreya, który wylądował, aby ewakuować pozostałych marines. Kiedy oba ospreye odleciały znad terenu stacji, sierżant Delty wcisnął guzik detonatora. Wybuch momentalnie zmiótł sześć SUV-ów, ułamek sekundy później przyjmując kształt ognistej chmury.

Dwa Grzmiące Kurczaki zawróciły na północ i oddaliły się z dużą prędkością. Cała operacja, od przylotu ospreyów do chwili, w której umilkł ryk silników i nad terenem Latarni Morskiej zapanowała względna cisza, trwała zaledwie pięć i pół minuty.

46 Trzydzieści lat wcześniej Analityk CIA Jack Ryan siedział w gabinecie na piętrze swojego domu w Chatham i cały wieczór kolorował żaglówki. Nie musiał się specjalnie męczyć – wyręczała go pięcioletnia córeczka Sally. Nachylona nad kolorowanką dziewczynka zamaszyście operowała kredkami. Miała tego wieczora o wiele większy zapał do pracy niż jej tata. Jack próbował co jakiś czas zdjąć ją z kolan i wrócić do swoich właściwych obowiązków, ale Sally za każdym razem z uporem powtarzała, że chce siedzieć przy biurku z tatą. Ryan wiedział, że nie da się wygrać każdej bitwy i że musi ustąpić. Cieszył się obecnością córki, ale raz po raz zerkał na ekran komputera, gdzie czekał niedokończony tekst. Sally natychmiast wyczuwała, że jej tata przestaje zajmować się jej arcydziełem. – Patrz na mnie – mówiła do Jacka, który z uśmiechem spełniał jej żądanie. Córka kolorowała żaglówki, a ojciec bezskutecznie próbował napisać choć kilka akapitów. Co jakiś czas zerkał na telefon. Agencja zapewniła mu STU – bezpieczny aparat telefoniczny. Słuchawka i klawiatura stały na biurku, obok skarbu Ryana: komputera Apple II. W każdej chwili mogli zadzwonić z Langley w sprawie listy pracowników i klientów szwajcarskiego banku, którą dzień wcześniej dostał od Brytyjczyków. Uwielbiał bawić się z córką przed snem, ale stresowała go świadomość, że w terenie pozostawał agent czekający na kluczowe dane wywiadowcze. Na szczęście do gabinetu wkroczyła wkrótce Cathy i ze zmęczonym uśmiechem powiedziała do córki: – Sally, pocałuj tatusia na dobranoc. – Nie chcę! Dziewczynka zasypiała na siedząco i położenie jej do łóżka musiało skończyć się awanturą. Rodzice wiedzieli, że jeśli zareagują choćby minutę później, sytuacja stanie się rozpaczliwa. Cathy stanowczym ruchem zabrała nadąsaną Sally z kolan ojca i zaprowadziła ją do pokoju. Gniew córeczki trwał na szczęście krótko. Jack usłyszał, że już na korytarzu mała wesoło gawędzi z mamą. Ryan mógł wreszcie usiąść do klawiatury i popracować nad swoją najnowszą książką, biografią admirała Williama F. Halseya. Nowy komputer Apple’a nieustannie go zaskakiwał. Porzucenie elektrycznej maszyny do pisania nie było łatwe – dziwnie irytujące w dotyku plastikowe klawisze nie mogły równać się z przyjemnym stukotem poprzedniczki. Niedogodności równoważyła jednak świadomość, że gruntownych zmian w całym tekście można dokonać za pomocą kilku uderzeń w klawisz oraz że kilkaset stron tekstu mieści się na pojedynczej dyskietce o formacie 5,25 cala. Jack wstukał kilka akapitów, gdy odezwał się STU. Wsunął plastikowy klucz w otwór z przodu urządzenia i podniósł słuchawkę. Komputerowy głos zaczął powtarzać zdanie: „Proszę czekać, trwa synchronizacja linii”. Ryan cierpliwie siedział ze słuchawką przy uchu. Po piętnastu sekundach i komunikacie „Połączenie jest bezpieczne” Ryan mógł wreszcie zacząć rozmowę: – Halo? – Cześć, Jack. – W słuchawce odezwał się głos admirała Jamesa Greera, szefa dyrektoriatu wywiadu CIA. – Dobry wieczór, panie admirale. Przepraszam, u pana jest przecież popołudnie. – Dobry wieczór. Mam wstępne dane z analizy listy pracowników i klientów RPB.

– Doskonale. Nie spodziewałem się jednak, że zadzwoni pan osobiście. Znalezisko jest tak wstrząsające, że musiał je przekazać sam szef dyrektoriatu? A może mam nie robić sobie niepotrzebnych nadziei? – Niestety, to drugie. Dzwonię, bo raport trafił na moje biurko. Informacje nie rzucą nikogo na kolana. Lista pracowników była całkowicie bezużyteczna. Szwajcarscy bankierzy są fascynujący jak… cóż, szwajcarscy bankierzy. – Tego się spodziewałem. – Brytyjczycy na pewno już o tym wiedzą, ale zamordowany Tobias Gabler wiódł żywot pustelnika. Śmierć nie miała nic wspólnego ze sprawami osobistymi. – A klienci banku? Pojawiły się jakieś sygnały ostrzegawcze? – Lista klientów jest mniej podejrzana, niż można się było spodziewać. Powtarzam, jesteśmy we wstępnej fazie, ale z porównania informacji z kont z nazwiskami ich właścicieli wynika, że mamy do czynienia z typowymi bogaczami, którzy przechowują pieniądze w Szwajcarii ze względów podatkowych, a nie dlatego, że pochodzą one z działalności przestępczej. Klienci to głównie członkowie starych, zamożnych rodów. Włosi, Szwajcarzy, Niemcy, Anglicy, Amerykanie. – Amerykanie? – Niestety. Nie mieliśmy oczywiście czasu na szczegółowe sprawdzenie wszystkich nazwisk, ale nic nas nie zaniepokoiło. Podejrzewamy, że to głównie lekarze chroniący swoje pieniądze przed procesami o błędy w sztuce, mężowie ukrywający swoje fortuny przed byłymi żonami i tym podobne przypadki. Zachowanie z pewnością nieetyczne, ale zgodne z prawem. – Któryś z właścicieli kont pochodzi z Bloku Wschodniego? – Nie, ale wiesz, jak jest. Konto KGB nie byłoby tak łatwe do namierzenia. To, że Szwajcarzy weryfikują tożsamość właścicieli, nie oznacza, że wiedzą, kim naprawdę są ci ludzie. W banku sprawdza się tylko zgodność dokumentów. KGB zatrudnia genialnych fałszerzy. – Jak idzie sprawdzanie kont firmowych? – Prawdę mówiąc, powoli. Jak wiesz, każdy podmiot chcący ukryć swoje powiązania z danym kontem może wynająć pełnomocnika, który podpisze się na dokumentach przy jego zakładaniu. Pełnomocnik jest opłacony. Nie obchodzi go przez kogo. Namierzenie prawdziwego właściciela staje się przez to praktycznie niemożliwe, ale mamy do dyspozycji pewne narzędzia. Ustaliliśmy, że jedno z kont należy do kilku kasyn, inne do znanej sieci hoteli, a jeszcze inne – do handlarza diamentów. Ponadto pewna kancelaria z Singapuru ma… – Przepraszam, powiedział pan „diamentów”? – Tak, firma Argens Diamantair z Antwerpii. Właścicielem jest Philippe Argens, ma konto firmowe w RPB. Mówi ci coś to nazwisko? – Penright, brytyjski oficer operacyjny, ustalił, że KGB wypytywało o ludzi, którzy wyprowadzali z banku twarde aktywa. – Argens Diamantair to jedna z największych europejskich firm specjalizujących się w obrocie kamieniami szlachetnymi. Współpracują głównie z kopalniami w RPA, ale kupują i sprzedają diamenty na całym świecie. – To czysta firma? – Ogólnie rzecz biorąc, tak. Handel brylantami ma ciemną stronę, ale z tego co wiemy, Philippe Argens prowadzi interesy zgodnie z prawem. Ryan chwilę się zastanowił. Pracownicy KGB pytali o twarde aktywa: gotówkę, złoto i tym podobne. Na tej liście były także diamenty. Postanowił powiadomić Penrighta o odkryciu, chociaż nie brzmiało ono zbyt obiecująco. Odparł więc: – Dziękuję za informację. Jeśli Penright miał nadzieję, że Tobiasa Gablera zabił ktoś

związany z bankiem, będzie raczej zawiedziony. – Nie ma związków z Cosa Nostrą, Pięcioma Rodzinami czy kartelem z Medellín. Brytyjczycy będą musieli przynajmniej rozważyć hipotezę, że w śmierć bankiera KGB, zamordowanego w biały dzień na szwajcarskiej ulicy, zamieszane są radzieckie służby. – Właśnie. – Jeszcze jedno, Jack. Rozmawiałem dziś rano z sędzią Moore’em. Chcemy, żeby Brytyjczycy skontaktowali nas z ich człowiekiem. – Powiedziałem o tym niedawno sir Basilowi. Postawił sprawę jasno: podzielą się z nami wszystkimi materiałami, jakie dostaną od swojego źródła w banku, ale nie chcą prowadzić wspólnej operacji. – W porządku. Martwię się tylko, że źródło wkrótce wyschnie. Jeśli KGB namierzy tego człowieka, zlikwiduje albo konto, albo jego. Prawdopodobnie mamy niewiele czasu. Żeby uratować tę operację, najlepiej połączyć siły. – Słuszna uwaga – przyznał Ryan. – Co o nim wiemy? – Niewiele. Penright nie chciał podać zbyt wielu informacji przy Charlestonie. Powiedział, że ten człowiek spotkał się z ludźmi KGB, którzy podawali się za właścicieli węgierskiego konta, co oznacza, że najprawdopodobniej jest to pracownik wyższego szczebla. Penright jest w Szwajcarii, umawia się z nim na spotkanie. Uznał, że trzeba faceta uspokoić po śmierci Gablera. Nie zdołaliśmy namierzyć potencjalnych sprawców na liście klientów, czuję, że Penrighta czeka trudne zadanie. Greer odpowiedział: – Źródło osobowe w rodzinnym szwajcarskim banku ma niebywały potencjał. Razem z Arthurem zadzwonimy jutro rano do Basila i spróbujemy go lekko przycisnąć. – Oczywiście. Pan decyduje, panie admirale, ale musimy zaproponować Brytyjczykom coś w zamian. Moim zdaniem sprawdzenie listy klientów nie wystarczy, aby podzielili się kontrolą operacyjną swojego źródła. – Zgadzam się. Ustalimy, czego chcą, i dokonamy uczciwej wymiany. Ryan rozłączył się i bezzwłocznie zadzwonił do hotelu w Zug, w którym zatrzymał się Penright. Gdy podał do słuchawki ustalony szyfr, agent MI6 udał się do bezpiecznego telefonu w innym rejonie miasta. Oddzwonił do Ryana pół godziny później. – Dobry wieczór – przywitał się Amerykanin. – Cześć. Co słychać u kuzynów? – Przeanalizowaliśmy listę pracowników. Zero trafień. – Tego się spodziewałem. – Jeśli idzie o listę klientów, wstępny raport nie wykazuje jakichkolwiek powiązań z organizacjami przestępczymi. – Nic? – Nic. Ustaliliśmy, że jedno z kont założono na firmę, która jest przykrywką dla dużego przedsiębiorstwa handlującego diamentami. Właściciel ma konto w RPB. – Tu Ryan podał nazwę belgijskiej firmy, ale nie zrobiła ona wielkiego wrażenia na Penrighcie. – Dobra, Ryan. Jutro spotykam się z agentem. Moim głównym zadaniem jest rozwianie jego obaw, ale spróbuję też coś z niego wyciągnąć. Być może wyniesie wewnętrzne dokumenty banku, dotyczące właściciela konta z dwustu czterema milionami dolarów. – Gwarantuję, że będzie to jakaś firma krzak. Trudno będzie się wgryźć w sprawę. – Masz jakieś bardziej pomocne rady? – spytał Penright. – Owszem. Dane na temat metody przelewu pieniędzy do banku mogą być o wiele

bardziej przydatne niż informacje na temat właściciela. – Tak? A dlaczegóż to? – Ponieważ prawa dotyczące tajemnicy bankowej różnią się w zależności od kraju. Jeśli pieniądze przelano z zachodniego banku, możemy mieć większe szanse identyfikacji właściciela na podstawie tamtego zagranicznego konta. – Dobry pomysł. – Nie wiem oczywiście niczego na temat twojego źródła – dodał Jack. – Może się okazać, że facet nie będzie miał dostępu do danych przelewów. Jeśli zacznie za bardzo węszyć, może wpakować się w kłopoty. – Zrozumiałem, mistrzu. Dopilnuję, żeby działał ostrożnie. – Mogę ci jeszcze jakoś pomóc? – Nie przestawaj myśleć. Nam, ludziom czynu, zawsze przyda się wsparcie bardziej statecznych umysłów. Ryan odczuł te słowa jako złośliwość, być może niezamierzoną, ale puścił ją płazem.

47 Współcześnie Clark, Chavez i Caruso wrócili z akcji na Krymie prosto do ogarniętej rozruchami stolicy. W mediach mówiło się głównie o wewnętrznych walkach politycznych, a na ulicach Kijowa gangi ostrzeliwały miejscową policję. Spotkali się w lokalu operacyjnym, po czym Igor Kriwow zawiózł Clarka do Fairmont Grand Hotelu. Amerykanin miał nadzieję, że bez problemu wskoczy z powrotem w rolę sfrustrowanego dziennikarza, który postanowił wrzucić w koszty pobyt w apartamencie pięciogwiazdkowego hotelu. Gdy stanął pod drzwiami frontowymi, zdał sobie jednak sprawę, że podczas jego dwudniowej nieobecności zaszły pewne zmiany. Pierwszą oznaką był umundurowany pracownik kijowskiej siedziby Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, który zażądał okazania paszportu. Clark podał oficerowi sfałszowane dokumenty, a gdy Ukrainiec je oglądał, zaznaczył, że jest gościem Fairmontu. Mężczyzna oddał Clarkowi paszport i oznajmił: – To nieaktualne. Hotel jest nieczynny. Zanim Clark zdążył odpowiedzieć, pojawił się pracownik hotelu. Spisał nazwisko Amerykanina i numer jego pokoju, po czym, wyraźnie zakłopotany, zaczął przepraszać i tłumaczyć, że szanowny klient dostanie cały swój bagaż, ale będzie musiał znaleźć sobie inny nocleg. Clark zareagował zaskoczeniem i oburzeniem, ale tylko dlatego, że wymagała tego rola dziennikarza. Udało mu się zajrzeć do hotelowego lobby, gdy pracownik otwierał drzwi – wiedział dokładnie, o co chodzi. Siedmiu Mocarzy zajęło cały budynek, który został objęty ochroną miejscowej policji i pracowników Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Nie wpuszczano do środka niepożądanych osób. Sytuacja rozwijała się interesująco. Oznaczałoby to, że część ukraińskiej administracji, zarówno na poziomie lokalnym, jak i państwowym, jawnie wspierała działania Gleba Blizny i Siedmiu Mocarzy. Clark zastanawiał się, czy kolejnym krokiem nie będzie faktyczny zamach stanu. A może sojusznicy rosyjskiej organizacji przestępczej postanowili poczekać, aż armia zza wschodniej granicy wkroczy na terytorium Ukrainy i przejmie władzę w kraju. Clark zabrał bagaż z hotelu i wrócił do lokalu operacyjnego. Wiedział, że konieczne będzie znalezienie nowego lokum blisko Grand Hotelu, umożliwiającego monitorowanie wejść i wyjść z budynku. Wszystko zaczynało wskazywać na to, że hotel był „strefą zero” swego rodzaju powstania na Ukrainie. Clark chciał znaleźć się możliwie jak najbliżej wydarzeń, aby lepiej zrozumieć ich charakter i zidentyfikować głównych graczy. Przez cały wieczór ekipa szukała potencjalnych lokalizacji w centrum miasta. Amerykanie jedli przy tym obfitą kolację złożoną z zestawów mięs i sałatek kupionych przez Igora w pobliskiej restauracji. Jak zwykle telewizor ustawiony na kanał ICTV na wszelki wypadek grał bardzo głośno, unieszkodliwiając wszelkie urządzenia podsłuchowe. Sześciu mężczyzn starało się ignorować jazgot telewizora. Czołówka wieczornego wydania wiadomości zwróciła jednak ich uwagę. Kriwow, John i Ding, znający rosyjski na tyle dobrze, żeby zrozumieć także język ukraiński, wpatrywali się w ekran. Igor przetłumaczył treść informacji reszcie Amerykanów: – Za godzinę na placu Konstytucji przed siedzibą Rady Najwyższej Ukrainy rozpocznie się wiec. Media będą transmitowały go na żywo. Pojawi się Oksana Zujewa. – Kto to? – spytał Driscoll.

– Szefowa prorosyjskiej frakcji w parlamencie. Jeśli nacjonaliści stracą władzę, to jest murowaną kandydatką na stanowisko premiera. – Cieszy się tak dużym poparciem? – dopytał Chavez. Igor wzruszył ramionami. – Popiera ją Walerij Wołodin. W tajemnicy dostaje od Rosjan fundusze i polityczne wsparcie. Gavin, który tymczasem śledził trasę, jaką po mieście przebywały przekaźniki GPS, podniósł głowę: – Plac Konstytucji, mówisz? – Tak – odparł Igor. – Właśnie tam odbędzie się przemówienie. Gavin chwycił leżący na stole notatnik i zapisał coś na kartce, którą przekazał następnie Driscollowi. Ten przeczytał ją i podał dalej. Kiedy wiadomość dotarła do Dinga, odczytał bezgłośnie następujące zdanie: „Pierwszy wóz, któremu podpięliśmy nadajnik – Cel Numer Jeden – stoi w tej chwili na placu Konstytucji. Najwyraźniej go tam zaparkowano”. Ding spojrzał na Doma i powiedział głośno, aby pluskwy wyłapały jego głos mimo ryku telewizora: – Powinniśmy pojechać na ten plac z kamerą i nagrać trochę materiału. Dom odkroił spory kawał kotleta, a zanim wepchnął go sobie do ust, odparł: – Zgoda. Zaraz spakuję sprzęt. Trzy kwadranse później Chavez i Caruso podjechali pod gmach Rady Najwyższej, w której odbywały się obrady ukraińskiego parlamentu. Znalezienie miejsca parkingowego w pobliżu placu Konstytucji trwało dłuższą chwilę. Teren nie był bynajmniej zatłoczony, ale kilkaset osób krążyło przed trybuną, ustawioną przed wielkim neoklasycystycznym budynkiem. Tłum słuchał przemówień w oczekiwaniu na główny punkt programu. Wśród zgromadzonych znajdowali się dziennikarze z dziesiątek redakcji, zbici w sporą grupkę dokładnie naprzeciwko gmachu. Ding i Dom wzięli kamerę, upewnili się, czy mają przepustki prasowe na szyi, po czym ruszyli w stronę „kolegów po fachu”. Obaj włączyli słuchawki bluetooth, aby swobodnie komunikować się z Gavinem, który został w lokalu operacyjnym. Gavin odzywał się rzadko, cicho i możliwie niewyraźnie, aby jego słowa nie zostały zarejestrowane przez sprzęt podsłuchowy, który niemal na pewno zamontowano w ich mieszkaniu. Dwaj Amerykanie przecinali właśnie plac, gdy Gavin skierował ich na parking, na którym stał oznaczony pojazd. Na miejscu okazało się jednak, że parking znajdował się za zamkniętą bramą wewnątrz gmachu Rady Najwyższej. Ding i Dom nie mogli podejść do auta i dowiedzieć się więcej na temat jego właścicieli. Wiedzieli już za to, że mężczyźni, którzy spotkali się dwa dni wcześniej z Glebem Blizną, mieli dojścia umożliwiające im parkowanie na rządowym terenie. Zawrócili w stronę trybuny i zaczęli nerwowo przeciskać się przez tłum, jak na dziennikarzy przystało. Na zorganizowany na potrzeby telewizji wiec przybyło wielu polityków. Część z nich wygłosiła już przemówienia, ale największa gwiazda dopiero wchodziła na scenę. To Oksana Zujewa przyciągnęła tłumy dziennikarzy. Przywódczyni Ukraińskiej Partii Regionów, głównego prorosyjskiego ugrupowania w kraju, nie kryła się z zamiarem kandydowania na premiera w następnych wyborach. Po dzisiejszym przemówieniu nie spodziewano się niczego poza litanią zarzutów wobec rządzącej nacjonalistycznej partii Jedna Ukraina. Zdecydowany atak zjednałby Oksanie prorosyjski elektorat na wschodzie kraju, uwiarygodniłby ją w oczach Moskwy oraz zagwarantował pełne poparcie Rosji w zbliżających się wyborach, a co za tym idzie – znacząco przybliżyłby ją do zwycięstwa. Mimo poważnych zarzutów korupcyjnych, które kierowano w stronę Zujewej i jej małżonka, gdy zasiadała w parlamencie, Jedna Ukraina nie zdołała

skompromitować rywalki ani udowodnić jej żadnych konkretnych przestępstw. Jako lojalna posłanka zawsze głosowała zgodnie z dyscypliną partyjną. Z drugiej strony dzięki niezaprzeczalnej inteligencji i charyzmie zdołała z powodzeniem ocieplić swój wizerunek. Oksanie nie sposób było odmówić też olśniewającej urody. Pięćdziesięcioletnia blondynka najczęściej zaplatała włosy w tradycyjny warkocz, ubierała się w szyte na zamówienie stroje, okraszone subtelnymi nawiązaniami do ukraińskiego ubioru ludowego. Ding i Dom nagrywali wiec, rozglądając się w poszukiwaniu dwóch mężczyzn, których sfotografowali przed hotelem Fairmont. Przy takiej liczbie ludzi i tak słabym oświetleniu prawdopodobieństwo zidentyfikowania obiektów było znikome. Zujewa została tymczasem przedstawiona przez jednego z przywódców partii. Liderka wstała z krzesła, pozdrowiła zebranych serdecznym, wyćwiczonym do granic przyzwoitości uśmiechem i gestem dłoni tak naturalnym, że zrobiła wrażenie nawet na dwóch Amerykanach, zdecydowanie sprzeciwiających się jej prorosyjskim poglądom. Ruszyła w stronę mikrofonu. Nie dane było jej jednak do niego dojść. Rozległ się głośny trzask. Wielu dziennikarzy porównywało go później do strzału samochodowego gaźnika. Dom i Ding od razu zorientowali się, że był to wystrzał z karabinu snajperskiego. Oksana Zujewa zachwiała się. Z jej twarzy zniknął uśmiech, zastąpił go wyraz dezorientacji. Kamery doskonale uchwyciły ten moment. Osunęła się miękko na wyłożoną dywanem scenę. Leżała na plecach, a na jej piersi pojawiła się plama krwi. Huk wystrzału odbił się echem od fasady neoklasycystycznego gmachu Rady Najwyższej, przez co niemożliwe było ustalenie pozycji strzelca. Ochroniarze wyciągnęli broń i uformowali krąg wokół ciała kobiety, dziesiątki dziennikarzy przylgnęły do ziemi. Zgromadzeni cywile rozbiegali się z krzykiem we wszystkie strony. Ding i Dom rzucili się na ziemię jak otaczający ich ludzie. Nie przestawali jednak rozglądać się po okolicy, próbując ustalić kierunek, z którego padł strzał, na podstawie umiejscowienia rany na ciele kobiety. Musiał to być park po przeciwległej stronie ulicy Hruszewskiego. Zerwali się gwałtownie i pobiegli do auta, zaparkowanego na drugim krańcu placu. Zanim jednak do niego dotarli i ruszyli w stronę parku, policja zdążyła ustawić zapory drogowe – wszystkie pojazdy stanęły w gigantycznym korku. Chavez z wściekłością walnął otwartą dłonią w kierownicę. Caruso rzucił do słuchawki: – Gavin. Czy cel numer jeden się porusza? Po krótkiej pauzie usłyszał: – Tak. Przecina park, jedzie na zachód. Chavez spojrzał na blokadę. Zanim ją pokonają, SUV z nadajnikiem zdąży odjechać w siną dal. – Niech to szlag. Zwiali nam. – Czegoś tu nie rozumiem – odezwał się Dom. – Gleb Blizna wykonuje polecenia Rosjan, prawda? – Na to wygląda. Jest wręcz pełnomocnikiem FSB. – Przecież ta kobieta była największą pupilką Rosji na Ukrainie. Do czego Rosjanom jej śmierć? Ding znał odpowiedź na swoje pytanie, ale Dom go uprzedził. – Kiedy ktoś rozwala liderkę partii prorosyjskiej, wina spada na stronę narodową. – Racja – przytaknął Chavez. – Konflikt obu stronnictw tylko się zaogni. I kto wtedy, do kurwy nędzy, zaprowadzi porządek w kraju? Caruso gwizdnął z uznaniem:

– Ja pierdolę. Kreml morduje swojego własnego polityka w Kijowie. Bezwzględne sukinsyny. Amerykanie wyjechali z kolejki aut i zawrócili. Pościg za namierzonym wozem był bezcelowy. Śledzenie można było przecież wznowić w dowolnej chwili.

48 Trzydzieści lat wcześniej Analityk CIA Jack Ryan znowu siedział w eleganckim gabinecie szefa MI6, sir Basila Charlestona. Było późne popołudnie, dzień po rozmowie, w której Jack powiadomił Davida Penrighta, że CIA nie znalazła dodatkowego motywu zabójstwa Tobiasa Gablera. Ryan przyjął, że Basil rozmawiał już tego dnia z szefem CIA, sędzią Arthurem Moore’em. Greer wspomniał bowiem, że amerykańska agencja formalnie wystąpi do SIS o udostępnienie źródła osobowego w szwajcarskim banku. Jack spodziewał się, że jako łącznik CIA dowie się za chwilę, w jakim stopniu Amerykanie będą mogli korzystać z wiedzy współpracownika z Ritzmann Privatbankiers. – A więc… – zaczął Charleston. – Rozmawiałem z twoimi szefami w Langley. Naciskali na to, aby dopuścić was do udziału w operacji w Szwajcarii. Zgodziłem się. Ryan nie zdążył zareagować, a Basil mówił dalej: – Nasz agent w Ritzmann Privatbankiers otrzymał kryptonim „Jutrzenka”. Zajmuje stanowisko kierownicze, ma więc dostęp do dużej ilości informacji na temat kont oraz ich właścicieli. „Oho, dzień zapowiada się ciekawie”, pomyślał Ryan. Basil przekazał Ryanowi z grubsza te same informacje, które ten usłyszał od Penrighta kilka dni wcześniej: otóż wyglądało na to, że KGB w dosyć nierozważny sposób próbowało odzyskać sumę wykradzioną z konta w RPB. Ryan wysłuchał Basila, po czym powiedział: – Przypuszczam, że moi szefowie zaoferowali coś w zamian. – Nie powiedzieli ci? – zdziwił się Charleston. – O czym mieli powiedzieć? – zdziwił się Jack. – Zaoferowali ciebie. – Mnie? – Tak jest. Natychmiast wysyłamy cię do Szwajcarii. Ryan wyprostował się na krześle i odparł: – W jakim celu? – Chcemy, żebyś poleciał do Zug i wsparł Penrighta w terenie. Nasze źródło przekaże mu kolejne informacje: numery kont, dane przelewów, informacje dotyczące trustów i fundacji, z pomocą których stworzono firmę zarządzającą głównym kontem. Wszystkie nowe fakty trzeba będzie dokładnie przeanalizować. Zgodziłem się, by na miejscu był przedstawiciel CIA, który od razu będzie wysyłać do Langley obiecujące jego zdaniem informacje. CIA w zamian proponuje pomoc w pozyskiwaniu materiałów wywiadowczych. – Wydarzenia nabierają tempa. – Tak, sytuacja jest wyjątkowo dynamiczna. – W sensie, że wasz człowiek w banku może długo nie pożyć? – Niestety. Chociaż zadaniem Davida jest zapewnienie mu ochrony. – Jak długo prowadzicie Jutrzenkę? – Przyszedł do nas tego samego dnia, w którym dwóch agentów KGB wpadło do jego gabinetu i zaczęło mu grozić. – Sam się zgłosił? – Tak. Nie podoba mu się, że jego bank współpracuje z Rosjanami. Pogróżki przelały czarę goryczy i zdecydował się przyjść do nas.

– Jest więc świeżym, praktycznie niewykorzystanym źródłem. – Dostaliśmy od niego tylko listę klientów i pracowników, którą widzieliście. Jak już mówiłem, przekaże dalsze dane na temat tamtego konta. Mamy nadzieję, że uda nam się ustrzec go przed wszelkimi konsekwencjami, aby móc skorzystać z jego pomocy w przyszłości. W tej chwili potrzebuje naszej ochrony. Basil przerwał. Położył dłoń na kolanie Jacka i spytał: – Pojedziesz tam? Ryan zwlekał chwilę z odpowiedzią, spoglądając przez okno na Tamizę. Charleston dostrzegł wahanie Amerykanina. – Wiem, że nie jesteś bankowcem. – Nie chodzi o bankowość, tylko o to, że nie pracuję w terenie. – W Rzymie wypadłeś doskonale, a w zeszłym roku w akcji z terrorystami z Irlandii Północnej jeszcze lepiej. Może i jesteś analitykiem, ale sprawdzasz się nieprzeciętnie dobrze nie tylko za biurkiem. Poza tym w Zug umieścimy cię w lokalu operacyjnym. Nie oglądałem go, co prawda, ale jestem pewien, że to bezpieczne i wygodne miejsce. Jack wiedział, że nie odmówi. Nigdy w takich sytuacjach nie odmawiał. – Kiedy wylatuję? – Nasz kierowca za chwilę odwiezie cię do domu, żebyś się spakował. – Ale… Muszę pomówić z Cathy. – Oczywiście. – Sir Basil skrzywił się lekko. – Najmocniej przepraszam, przywykłem do wydawania poleceń agentom w rodzaju Penrighta. Wystarczy strzelić palcami, żeby polecieli na drugi koniec świata. – Ze mną jest inaczej. Lubię grę w zespole, ale mam też własny zespół w domu. – Oczywiście. – Basil skinął głową. – Polecisz jutro. Porozmawiaj dziś wieczorem z Lady Caroline, a rano staw się z bagażem. Jack zdał sobie sprawę, że skoro dostał rozkaz do wylotu następnego dnia, pytanie Cathy o zgodę na wyjazd byłoby całkowicie bezcelowe. Państwo Ryanowie spotkali się na Dworcu Wiktorii i razem wrócili do Chatham pociągiem o 18.10. Jack nie wspominał o zbliżającej się podróży do Szwajcarii, nawet gdy Cathy spytała, jak minął mu dzień. Zastanawiał się, czy zmyje mu za to głowę, gdy wrócą do domu. Z drugiej strony wiedział, że zwykły pociąg nie jest miejscem, w którym powinien mówić swojej żonie o tajnej misji, na którą wysyłają go MI6 i CIA. Zaproponował kupienie kolacji na wynos w chińskiej knajpie. Cathy chętnie się zgodziła: przeprowadziła tego dnia kilkugodzinną operację i wizja oczekującego w domu gotowego posiłku wprawiła ją w świetny nastrój. Właśnie na tym zależało Jackowi. Zjedli kolację, pobawili się z Sally i Jackiem Juniorem, a kiedy dzieci poszły spać, Jack poprosił żonę, aby usiadła na kanapie w salonie. Cathy zauważyła dwa kieliszki z czerwonym winem na stoliku obok i natychmiast się usztywniła. – Dokąd jedziesz i na jak długo? – No więc… – Rozumiem, nie możesz powiedzieć dokąd. Na ile? – Nie wiem, kochanie. Co najmniej na kilka dni. Cathy usiadła, a Jack zobaczył, jak zmienił się jej wyraz twarzy. Potrafiła żartować, być kochająca, czuła i pełna matczynego ciepła. W poważnych sytuacjach wchodziła w zupełnie inny tryb, natychmiast stawała się niezwykle rzeczowa, wręcz beznamiętna. Jack był pewien, że to być albo nie być w pracy chirurga. Potrafiła się zdystansować od danego problemu, aby go rozwiązać. A przynajmniej przetrwać. – Kiedy wyjeżdżasz? – spytała.

– To dość nagła sprawa. Chciałbym zdradzić ci coś więcej, ale… – Już jutro? Tak po prostu? Czasem Ryan zastanawiał się, czy wystarczy, że coś pomyśli, aby Cathy doskonale już o tym wiedziała. Nie znał nikogo obdarzonego równie niezwykłą intuicją. – Tak. Z polecania Greera i Charlestona. – Czyli CIA i SIS. – Podniosła w zdziwieniu brwi. – To niebezpieczna misja? – Nie. Zupełnie nie. – Kiedy ostatnio wyjeżdżałeś na parę dni, mówiłeś to samo. Po powrocie przyznałeś, że było ostrzej, niż się spodziewałeś. Zapomniałeś już czy to Greer i Charleston zapomnieli, że oficjalnie jesteś analitykiem? – Właśnie jako analityk jadę do zaprzyjaźnionego zachodniego państwa. Będę siedział w zwykłym domu i przeglądał raporty. – Nie mógłbyś robić tego tutaj, w Century House? Jack wzruszył ramionami i przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią. W końcu odparł: – Sprawa jest bardzo pilna. Potrzebujemy człowieka, który na miejscu przejrzy dane, oceni je i prześle dalej, do Langley i Londynu. – Skąd ten pośpiech? Jack dostrzegł błysk w oczach Cathy. Wyciągnęła z niego więcej, niż początkowo chciał jej powiedzieć, i wcale nie zamierzała na tym poprzestać. Byłaby cholernie dobrym szpiegiem. – Wszystko będzie w porządku – odparł. – Muszę jechać, ale obiecuję, że nie spędzę tam ani minuty dłużej, niż to konieczne. Pocałował żonę, a ona chwilę później odwzajemniła się tym samym. Przeprosił ją i wytłumaczył, że musi zadzwonić do Szwajcarii przez STU. Pocałował ją ponownie i poszedł na górę. Cathy nadal siedziała na kanapie z kieliszkiem w dłoni. Nie była zadowolona. Jej mąż udowodnił już co prawda, że radzi sobie w niebezpiecznych sytuacjach, ale nie przeszedł nigdy szkolenia na Farmie, ośrodku treningowym dla funkcjonariuszy terenowych CIA. Wiedziała, że da z siebie wszystko i zrobi to, co konieczne, aby wrócić do rodziny, ale czuła przy tym, że jakaś nieprzeparta siła ciągnęła go do niebezpieczeństwa i ryzyka. Przede wszystkim zaś nie potrafiła zrozumieć, kiedy i w jaki sposób jej Jack – mąż, ojciec, historyk i analityk – został szpiegiem.

49 Współcześnie Walerij Wołodin chodził zwykle tak dziarskim krokiem, że mało kto z jego otoczenia potrafił za nim nadążyć. Tego ranka poruszał się jeszcze szybciej. Wypadł z windy na dwudziestym drugim piętrze moskiewskiej siedziby Gazpromu i ruszył korytarzem w takim tempie, że tylko najbardziej wysportowani ochroniarze z jego świty zdołali dotrzymać mu kroku. Pracownicy korporacji, sekretarki i PR-owcy zostali daleko w tyle, gdy prezydent Rosji wkraczał do centrum dowodzenia w ultranowoczesnym budynku. Wołodin tylko mignął pracownikom gazowego giganta, którzy obserwowali korytarz przez przeszklone drzwi swoich gabinetów lub wychylali się zza ścianek działowych biurowych kubików. W kwaterze głównej Gazpromu pracowało ponad pięć tysięcy z pół miliona osób zatrudnianych przez koncern. Przywykli do widoku członków rządu przemierzających korytarze ich firmy. Gazprom był bowiem częściowo własnością państwa, a reszta wpływów w spółce – o czym wiedziano powszechnie – należała do osób najwyżej w tymże państwie postawionych. Sam Wołodin zjawił się tu jednak dopiero drugi raz. Za pierwszym odciął dopływ gazu do Estonii. Pracownicy z dwudziestego drugiego piętra, zwłaszcza ci, którzy zwrócili uwagę na napięcie w postawie Wołodina i byli przynajmniej trochę zorientowani w bieżących wydarzeniach, od razu domyślili się, czemu zawdzięczają ponowną wizytę prezydenta. Wołodin wkroczył do centrum dowodzenia i raptownie się zatrzymał. Nawet człowiek tak zdecydowany i tak bardzo skupiony na celu – być może wręcz w stopniu graniczącym z szaleństwem – musiał być pod wrażeniem widoku, jaki się przed nim rozpościerał. Pięćdziesięcioro pracowników siedziało przy biurkach, a za nimi, na ścianie sali, widniała wielka cyfrowa mapa o długości siedmiu i pół metra, przedstawiająca plątaninę rur w różnych kolorach. Tak wyglądał schemat rurociągów Gazpromu o łącznej długości około 175 tysięcy kilometrów, ciągnących się na wschód aż do Syberii i na zachód do Oceanu Atlantyckiego, na północ – do Arktyki, zaś na południe – do Morza Kaspijskiego. W Moskwie znajdowało się serce całego systemu. Wystarczyło wprowadzić do terminalu kilka prostych komend, aby odciąć moc przeważającej części terytorium Europy, pogrążając dziesiątki milionów jej mieszkańców w ciemnościach i chłodzie oraz zadając druzgocący cios przemysłowi i infrastrukturze transportowej. I to właśnie zamierzał zrobić Wołodin. Prezydent miał przygotowane przemówienie. Do sali wraz ze sztabem specjalistów od wizerunku weszli operatorzy, którzy niezwłocznie włączyli kamery. Wołodin zmienił jednak zdanie co do treści wystąpienia. Stwierdził, że im mniej powie, tym większego znaczenia nabiorą jego czyny. Podszedł do mapy, obrócił się i stanął zwrócony twarzą ku pracownikom centrum. Kilkadziesiąt osób obu płci wpatrywało się w prezydenta szeroko otwartymi oczami, czekając na jego skinienie. Wołodin zaczął: – Panie i panowie, wszystkie rury gazociągu prowadzące na Ukrainę i przecinające jej terytorium mają zostać natychmiast zamknięte. Osoby odpowiadające za fragment gazociągu, który dostarczał surowiec na Ukrainę, zostały uprzedzone o planach Wołodina. Nikt nie wspominał jednak o rurach, które biegły dalej, do Europy zachodniej. Dyrektor działu gazociągów przesyłowych siedział w drugim rzędzie. Był gotowy wypełnić każde polecenie, chciał jednak wykluczyć możliwość pomyłki. Dlatego

z widocznymi oporami wstał od swojego biurka i zapytał niepewnie: – Panie prezydencie, ja w celu wyjaśnienia. Odcięcie wszystkich rur biegnących przez ukraińskie terytorium zmniejszy łączne dostawy gazu do Europy Zachodniej o siedemdziesiąt pięć procent. Dyrektor gazociągów zastanawiał się, czy przekreślił właśnie swoją dalszą karierę. Wołodin był jednak wyraźnie zadowolony, że dostał szansę wyjaśnienia i rozwinięcia swojej lakonicznej deklaracji. – Obecne władze Ukrainy okazały się wysoce niegodne zaufania w roli strażnika surowców, których tak potrzebują mieszkańcy Europy Zachodniej – odparł. – Gaz ziemny należy do nas, a jego przesył jest zagrożony tak długo, jak długo sytuacja wewnętrzna na Ukrainie będzie niestabilna. Rosja wzywa więc społeczność międzynarodową do wywarcia nacisku na Kijów, aby ten lepiej wypełniał swoje zobowiązania. Jest wiosna, Europa przez wiele miesięcy nie odczuje najbardziej drastycznych skutków dzisiejszej decyzji i jestem tego pewien: pomoże nam załagodzić kryzys, zanim niższe temperatury staną się poważnym problemem. O wiele bardziej od potrzeb energetycznych Europy przejmuje mnie los obywateli Rosji, zarówno w kraju, jak i na terytorium naszego sąsiada. Oczekuję, że wobec decyzji o wstrzymaniu dostaw druga strona uświadomi sobie powagę sytuacji. Na twarzy Wołodina nie pojawił się uśmiech. Prezydent nie wybuchnął złowrogim śmiechem. Dekret, który zmieniał w dramat życie milionów ludzi, wygłosił sucho i beznamiętnie, jakby chodziło o najzwyczajniejsze rozporządzenie spisane przez jakiegoś młodego technokratę. Procedura zatrzymania przepływu gazu w rurach była zaskakująco szybka i nieskomplikowana. Wołodin wziął się pod boki i obserwował, jak linie na mapie zmieniają barwę z zielonej na żółtą, a w końcu na czerwoną. Gaz przestawał płynąć. Prezydent nie czekał, aż odcięty zostanie dopływ do wszystkich rur. Było ich w końcu bardzo dużo. Zwrócił się do obecnych, życząc wszystkim dalszej wydajnej pracy, po czym wymaszerował z centrum dowodzenia równie szybko, jak chwilę wcześniej do niego wszedł. Kilka minut później Wołodin siedział już w swojej opancerzonej limuzynie, które gnała pasem zarezerwowanym dla pojazdów rządowych na północ, w stronę centrum miasta. Zwrócił się do siedzącego obok na tylnym siedzeniu szefa gabinetu: – Łączyć z Tałanowem. W oczekiwaniu na rozmowę przeglądał dokumenty i popijał herbatę ze szklanki z ozdobnym uchwytem. Po chwili szef gabinetu podał mu komórkę. – Roman Romanowicz? – spytał Wołodin. – To ja, Walerij. Tałanow nie śmiałby publicznie zwrócić się do prezydenta po imieniu. Jednak, jako że nie pojawiał się często w miejscach publicznych, problem właściwie go nie dotyczył. – Czy przeszukano już teren placówki CIA w Sewastopolu? – spytał Wołodin. – Tak. Wyniki nas rozczarowały. Personel CIA opuścił teren, zabierając ze sobą większość sprzętu, niszcząc resztę. Zadali ciężkie straty oddziałom specnazu oraz żołnierzom Siedmiu Mocarzy. – Tyle wysiłku poszło na marne? – Wołodin nie czekał na odpowiedź rozmówcy. – A ciała? Co ze zwłokami Amerykanów? – W głównym budynku było dużo krwi. Na tyle dużo, że można ze sporym prawdopodobieństwem przyjąć, że Amerykanie stracili kilku ludzi. Wszystkie ciała zostały jednak ewakuowane przez marines. – Cholera jasna. – Nie martw się, Walerij. Zrobimy z tego aferę dyplomatyczną.

– W jaki sposób? – Nagrywamy właśnie przesłuchania Ukraińców, którzy pracowali w placówce. Powtórzą wszystko, co im podyktujemy. Poza tym mamy nagranie amerykańskich samolotów nad Sewastopolem. Amerykanie będą utrzymywać, że na pomoc swoim żołnierzom Partnerstwa dla Pokoju wysłali maszyny z oznaczeniami NATO, na co ty odpowiesz, że CIA starało się zdestabilizować sytuację na Krymie. – Żądałem twardych dowodów. – Przykro mi. Jeśli chciałeś trupów, trzeba było zezwolić Flocie Czarnomorskiej na strącenie amerykańskich samolotów. Ale to nie moja działka. – Nie, nie twoja. Nie chciałem wszczynać wojny z USA o Sewastopol. Chodziło mi tylko o dowody na prowokację CIA, które można by wykorzystać w odpowiedniej chwili. – Rozumiem. Ale jeśli… – Musisz dać mi więcej. Coś, co można bez wahania przypisać działalności CIA w tamtym regionie. Po drugiej stronie zapadła krótka cisza. Byłaby z pewnością dłuższa, gdyby Roman Tałanow i Walerij Wołodin nie znali się od wielu lat. – Rozumiem cię, Walerij – odpowiedział w końcu Tałanow. – Zmontuję coś z materiałów znalezionych w placówce. Będziesz miał pewne i niezbite dowody. – Byle szybko. Bardzo szybko. Właśnie odciąłem dopływ gazu na Ukrainę i do Europy. – W takim razie biorę się do pracy.

50 30 lat wcześniej Jack Ryan, analityk CIA, przyjechał z bagażami do Century House, gotowy na lot do Szwajcarii. Miał stawić się na lotnisku Heathrow w południe, postanowił więc popracować półtorej godziny, a dopiero potem wsiąść w taksówkę. Pierwszym zadaniem w planie dnia był telefon do Davida Penrighta. Ryan chciał się dowiedzieć, czy Anglik odebrał dokumenty od Jutrzenki, oraz poprosić go o ostatnie wskazówki. Postawił na biurku pierwszą tego dnia filiżankę kawy i już miał włączać STU, gdy do jego gabinetu wpadł Simon Harding, szef Rosyjskiej Grupy Roboczej. – Charleston wzywa cię do siebie, idź natychmiast – rzucił. Jack dostrzegł konsternację na twarzy Hardinga. – Co się stało? – Idź, stary. Kilka minut później Jack był już w windzie, która dojeżdżała do narożnego gabinetu szefa. Po drodze opracowywał w myślach kilkanaście możliwych scenariuszy wydarzeń, ale w końcu przyznał sam przed sobą, że nie wie, co tak bardzo poruszyło Hardinga. Charleston siedział przy biurku, otoczony sześcioma mężczyznami. Ryan nie znał żadnego z nich. Sir Basil odwrócił się i powiedział: – Usiądź, Jack. Ryan zajął miejsce na kanapie, Basil usadowił się przed nim. Nie przedstawił Amerykaninowi reszty zebranych. – Co się stało? – Niestety, mam okropne wieści. David Penright… nie żyje. Jack poczuł, jak żołądek wywraca mu się na drugą stronę. – O Boże. – Właśnie się dowiedzieliśmy. – Co się, u diabła, stało? – spytał zdumiony Ryan. – Potrącił go cholerny autobus. – Autobus? Jeden z mężczyzn wstał od stołu i usiadł naprzeciwko Ryana. – Okaże się, że był pijany. Jak większość oficerów działających w terenie lubił zaglądać do butelki – powiedział. – Ja przecież… Przecież rozmawiałem z nim wczoraj wieczorem. Był cały i zdrowy. – Wyszedł z lokalu operacyjnego w Zug o godzinie 21.00. Jak rozumiem, zaraz po rozmowie z panem. Następnie spotkał się z Jutrzenką. Potem zaczął obchód miejscowych barów. – Kim pan jest? – spytał Jack. Basil odchrząknął i przedstawił sobie dwóch mężczyzn: – Jack Ryan, Nick Eastling, departament kontrwywiadu. Anglik i Amerykanin, nadal będący w szoku, uścisnęli sobie dłonie. Eastling wskazał skinieniem głowy mężczyzn przy oknie: – To reszta mojego zespołu. Pięciu mężczyzn rzuciło Jackowi zdawkowe spojrzenia. Zaskoczony Ryan zwrócił się do Basila, który zaczął wyjaśniać sytuację:

– Nick i jego ludzie zbadają sprawę Davida. Szwajcarzy ustalili już, że najprawdopodobniej był to zwykły wypadek. Nasza delegatura w Zurychu zwróci się do nich z prośbą, aby szybko i bez rozgłosu zakończyli śledztwo. Dopiero wtedy będziemy mogli na poważnie rozpocząć dochodzenie. – Jego wynik będzie taki sam – wtrącił Eastling. – Świadkowie widzieli, jak Penright opuścił piwiarnię pół godziny po północy, wyszedł na ulicę, aby zatrzymać taksówkę, a potem zatoczył się i wszedł prosto pod koła miejskiego autobusu. Kierowca pojazdu współpracuje ze śledczymi. Na tyle, na ile jest to w tej chwili możliwe, gdyż zdaniem Szwajcarów jest wstrząśnięty sytuacją. Niedowierzanie Jacka dorównywało pewności Eastlinga. – Wierzysz w tę historyjkę? – To nie było zabójstwo – odparł Eastling. – Kiedy odzyskamy zwłoki, wykonamy badanie toksykologiczne, ale moim zdaniem znajdą w nim tyle ginu, że jedyną zagadką będzie to, jakim cudem zwlókł się ze stołka i dotoczył do drzwi. Anglik lekko się skrzywił, najwyraźniej nie chcąc obrażać pamięci zmarłego, ale dodał: – David miał problem. Ryan odwrócił się od Eastlinga i spytał Charlestona: – Czy Jutrzenka wie o śmierci Penrighta? – Nie. David legitymował się fałszywym dowodem na nazwisko Nathan Michaels. Gazety na pewno napiszą o wypadku, ale nie mają prawa znać prawdziwej tożsamości ofiary. Jutrzenka się nie zorientuje. – Trzeba go poinformować. – Jeszcze nie podjęliśmy decyzji – odparł Basil. – Nie chcemy go niepotrzebnie straszyć. – Niepotrzebnie?! Ludzie padają wokół niego jak muchy. Eastling chrząknął znacząco. – Mieliśmy do tej pory dwa zgony – przerwał Jackowi. – Żadnego z nich nie dało się powiązać z groźbą „spalenia” Jutrzenki. – Panowie polecą na miejsce, aby rozpocząć śledztwo – dodał Basil. – Rozmawiałem z Jamesem Greerem i Arthurem Moore’em. Zarówno my, jak i Langley chcemy, żebyś poleciał z nimi. – Oczywiście. Jackowi nawet przez myśl nie przeszło, że w obecnej sytuacji mógłby nie polecieć do Szwajcarii. Eastling był niezadowolony z decyzji szefa, ale jej nie skomentował. – Doskonale – podjął Charleston. – Kiedy tylko zakończy się śledztwo w sprawie śmierci Davida, zdecydujemy, jak będziemy prowadzić dalej Jutrzenkę. Przynajmniej na razie nie będziemy się do niego zbliżać, aby nie narażać go na ryzyko dekonspiracji. Jack przytaknął. Musiał sobie jeszcze poukładać w głowie wydarzenia tego poranka. Eastling wstał i rzucił w jego stronę: – Dobra, Ryan. Możesz już zmykać. Spotkamy się w lobby za godzinę. Mamy jeszcze kilka spraw do omówienia. Tymi słowami Nick Eastling wyprosił Jacka Ryana z gabinetu.

51 Współcześnie Jack Ryan junior przez kilka dobrych dni szukał Victora Oxleya, byłego agenta MI5 o kryptonimie „Opoka”. W pierwszej kolejności zadzwonił do Jamesa Bucka, swojego dawnego trenera walki wręcz z Maryland. James, cichy sprzymierzeniec Kampusu i były członek SAS, obiecał dyskretnie wypytać o interesujące Jacka informacje. Młody Ryan wiedział, że gdyby po prostu powiedział ojcu o wyniku rozmowy z Basilem, wkrótce byłoby po sprawie. Historia z przeszłości bardzo go zaintrygowała. Dlatego w mailu do ojca zdawkowo opisał spotkanie w Belgravii, informując, że były szef MI6 przekazał mu kilka cennych faktów. Wspomniał, że chciałby jeszcze zbadać temat. Buck przeprowadził gruntowne śledztwo i doniósł Jackowi, że zdaniem jego źródeł w SAS Vick Oxley najprawdopodobniej wciąż żył. Nikt nie znał jego obecnego adresu, ale Buck wygrzebał w starych aktach datę urodzenia byłego szpiega. Oxley miałby dziś pięćdziesiąt dziewięć lat. Dzięki swojemu stanowisku w Castor & Boyle Ryan mógł do woli przeglądać archiwa brytyjskiego urzędu podatkowego. Znalazł w nich tylko jednego pięćdziesięciodziewięciolatka nazwiskiem Victor Oxley. Traf chciał, że mężczyzna mieszkał w Corby, miejscowości oddalonej o dwie godziny jazdy na północ od Londynu. Jack zadzwonił pod podany w aktach numer. Telefon był nieczynny. Był piątek, więc Ryan, który zasłużył na co najmniej kilka godzin wolnego, oznajmił Sandy’emu Lamontowi, że wyjdzie z pracy po lunchu i wcześniej zacznie weekend. Jazda na północ upłynęła bez większych przygód, nie licząc tego, że Ryan rzadko podróżował angielskimi drogami i nie przyzwyczaił się do ruchu lewostronnego. Z początku wzdrygał się, ilekroć jadące z naprzeciwka auta mijały go po prawej stronie, ale po jakiejś godzinie jego umysł przywykł do nowej sytuacji. Dojechał do Corby kilka minut po godzinie 16.00 i odnalazł wskazany adres. Oxley mieszkał w dwupiętrowej czynszówce z ogródkiem mniejszym niż salon w apartamencie Jacka w Earl’s Court. Ryan przeciął zaśmiecony trawnik przed wejściem, wszedł po schodach na drugie piętro i stanął przed mieszkaniem Oxleya. Zapukał, odczekał chwilę i ponowił próbę. Gdy sfrustrowany niepowodzeniem Amerykanin wracał do samochodu, zauważył, że na rogu ulicy jest pub. Stwierdził, że nie zaszkodzi zajrzeć i sprawdzić, czy ktoś zna człowieka, którego szukał. „Bowl in Hand”, bo taką nazwę nosił lokal, był bardziej obskurny niż puby, do których Ryan chadzał w City. Miejscowi najwyraźniej mieli podobne zdanie, ponieważ nawet w piątek kwadrans po 16.00 w środku siedziało niespełna dziesięciu klientów – starszych, siwych panów. Ryan usiadł przy barze i zamówił piwo John Courage. Kiedy barman podał mu szklankę, Amerykanin położył na kontuarze dziesięciofuntowy banknot i powiedział: – Ciekaw jestem, czy zna pan pewnego gościa, który mieszka na sąsiedniej ulicy. – Od razu poznaję gości, którzy nie są z sąsiedniej ulicy – odparł zwalisty mężczyzna. Jack się uśmiechnął. Spodziewał się takiej reakcji, barman nie wyglądał na faceta, który dostał tę robotę z powodu swojego radosnego usposobienia. Amerykanin wyciągnął z portfela drugi banknot o takim samym nominale i położył go na ladzie. Nie wiedział, ile może kosztować taka informacja, ale nie zamierzał wydawać więcej, niż było to konieczne. Barman zgarnął banknoty.

– A jak on się niby nazywa? – Oxley. Victor Oxley. Po twarzy mężczyzny przemknął cień zdziwienia. Jack nie potrafił zinterpretować tej reakcji. – Zna go pan? – Ano. Podejrzliwość, z jaką barman powitał gościa, ustąpiła lekkiemu zaciekawieniu. Jack doszedł do wniosku, że lokal faktycznie odwiedzali podejrzani goście, których tożsamość barman wolał ukryć, ale Victor Oxley najwyraźniej nie był jednym z nich. – Proszę zostawić numer – podjął barman. – Przekażę mu, kiedy przyjdzie. Zadzwoni, jeśli będzie chciał rozmawiać. Jack wzruszył ramionami. Inaczej to sobie zaplanował, ale był dopiero piątek. Nie musiał wracać rano do pracy, mógł zatrzymać się na noc w miasteczku. Wyjął z portfela wizytówkę firmy Castor & Boyle i podał ją barmanowi. – Dorzucę panu drugie dwadzieścia, jeśli rzeczywiście się do mnie odezwie. Barman uniósł w zdziwieniu krzaczaste brwi i schował wizytówkę do przedniej kieszeni koszuli. Nawet na nią nie spojrzał. Jack zaczął pić piwo i przeglądać w telefonie okoliczne zajazdy w poszukiwaniu w miarę bliskiego i porządnego noclegu. Barman zaczął pogawędkę ze starszym mężczyzną, który siedział na drugim krańcu baru. Skupiony na ekranie smartfona Jack nie zwracał na nich uwagi. Chwilę później barman wrócił do Jacka i rzucił wizytówkę na blat obok jego szklanki. – Sorry, chłopie. Vick nie ma ochoty na pogawędkę. Ryan spojrzał na mężczyznę przy barze, pochylonego nad piwem. Facet nie wyglądał na pięćdziesiąt dziewięć lat. Był otyły, twarz miał pooraną zmarszczkami. Wyglądał jak odrobinę szczuplejszy Święty Mikołaj. Ryan przyjrzał mu się jednak dokładniej. Kiedy mężczyzna poczuł na sobie wzrok Ryana, rzucił barmanowi ołowiane spojrzenie: najchętniej skręciłby mu kark. „To on”, pomyślał Jack. Położył na ladzie dwudziestofuntowy banknot, wziął piwo i ruszył w kierunku Oxleya. Mężczyzna wbił wzrok w swoją szklankę. Był zupełnie siwy. Miał dość długie, grube włosy i brodę. Sądząc po jego przekrwionych oczach, mężczyzna siedział tu od rana i opróżniał szklankę za szklanką. Jack zaczął spokojnym tonem, aby nawiązać rozmowę. – Dzień dobry, panie Oxley. Przepraszam, że przyjeżdżam bez zapowiedzi, ale byłbym bardzo wdzięczny, jeśli poświęciłby mi pan chwilę. Mężczyzna, nie podnosząc wzroku znad piwa, odburknął głosem niskim jak dudnienie lokomotywy: – Odpierdol się. „Świetnie”, pomyślał Jack. Postanowił spróbować metody, która zadziałała przed chwilą na barmana. – Może postawię panu piwo i pogadamy chwilę przy stoliku? – Powiedziałem, odpierdol się. Basil ostrzegał, że Oxley może sprawiać problemy. Brodacz po raz pierwszy podniósł wzrok znad szklanki. – Wiem, kim jesteś – warknął. – Twój tatuś to jebany kutas. Ryan zagryzł zęby. Kątem oka dostrzegł, że barman wyszedł zza kontuaru i podszedł do dwóch mężczyzn, siedzących przy stoliku pod ścianą. Cała trójka patrzyła w ich stronę. Jack nie czuł strachu, tylko narastającą frustrację. Miałby wyrzuty sumienia, gdyby musiał spuścić łomot tuzinowi staruszków. Wstał i powiedział do Oxleya:

– Miałem do pana naprawdę drobną prośbę. Mógł pan zrobić trochę dobrego i nic by to pana nie kosztowało. – Spierdalaj. – Służył pan w SAS? Trudno mi w to uwierzyć. Trochę się pan zapuścił, co? Oxley znowu opuścił wzrok. Ścisnął szklankę tak mocno, że Ryan zobaczył, jak na jego potężnej dłoni zadrgały mięśnie. – Nie odpowie pan? Oxley milczał. – A myślałem, że Brytyjczycy mają dobre maniery. – Po tych słowach Jack Ryan obrócił się na pięcie i wyszedł z baru, nie oglądając się za siebie.

52 Na Bulwarze Puszkina w Doniecku, jednym z ważniejszych miast we wschodniej części Ukrainy, gromadził się spory tłum. Sobotnie popołudnie było zimne i dżdżyste, a mimo to na wiec ściągnęło ponad dziesięć tysięcy Ukraińców o prorosyjskich sympatiach – trzy razy więcej niż w poprzedni weekend. Zgromadzenie nie było bynajmniej spontaniczne. Podobnie jak wcześniejsze wiece odbywało się z inspiracji FSB, mającej wielkie wpływy w regionie. Nieprzypadkowo frekwencja na wiecu było większa niż na którymkolwiek z podobnych weekendowych spotkań. Zabójstwo Oksany Zujewej i operacja sił NATO – a właściwie, jeśli wierzyć pogłoskom, CIA – w Sewastopolu przyciągnęły tłumy miejscowych zwolenników zbliżenia z Rosją. Kobiety i mężczyźni podnosili swoje nowe rosyjskie paszporty – dowód świeżo nabytego obywatelstwa – i maszerowali za transparentami, których treść jednoznacznie świadczyła o tym, że wybierają lojalność wobec Moskwy. Na tyłach pochodu powoli jechała niepozorna furgonetka. Z Bulwaru Puszkina skręciła w aleję Hurowa, aby wyprzedzić tłum. Kilka minut później pojazd wrócił na bulwar, tyle że teraz jechał przed czołem pochodu. Zatrzymał się na placu przed Państwowym Akademickim Teatrem Opery i Baletu im. A.B. Sołowianenki. Przestrzeń przed potężnym gmachem teatru wyznaczono na półmetek trasy pochodu. Organizatorzy mieli wygłosić przemowy, zagrzewając przez megafony tłum do skandowania haseł przeciwko władzy w Kijowie. Z placu trasa prowadziła na wschód, w stronę rzeki. W furgonetce siedziało dwóch mężczyzn. Palili papierosy i z kamiennym wyrazem twarzy spoglądali na zbliżający się tłum. Obaj należeli do organizacji przestępczej Siedmiu Mocarzy. Byli rodowitymi Rosjanami, ale od jakiegoś czasu przebywali w Kijowie, wykonując rozkazy FSB. W bagażniku furgonetki znajdował się przykryty brezentem zbiornik na paliwo o pojemności dwustu litrów. Mimo że poprzedniego wieczora nie oni, ale ich kompani napełnili beczkę, obaj siedzący w furgonetce bandyci doskonale znali jej zawartość. W beczce znajdował się materiał wybuchowy RDX, znany też pod nazwą „heksogen”. Ten stosowany od dziesiątków lat środek miał stosunkowo nieskomplikowany skład, przez co nadawał się idealnie do planowanej operacji. Przez otwór w wierzchniej warstwie zbiornika z ziarnistą substancją wprowadzono zapalnik nieelektryczny, podłączony do prostego mechanizmu zegarowego. Czas ustawiono na trzy minuty. Wystarczyło uruchomić czasomierz, aby rozpocząć odliczanie. Mężczyźni w milczeniu obserwowali tłum, czekając na odpowiedni moment. Miejscowa policja eskortowała co prawda pochód, ale nie sprawdzała samochodów zaparkowanych wzdłuż jego trasy. Funkcjonariusze i tak mieli pełne ręce roboty. Po pierwsze, próbowali powstrzymać protestujących przed wybijaniem szyb w witrynach ukraińskich sklepów. Po drugie, musieli opanować kontrdemonstrację, która ku ich zaskoczeniu zawiązała się na Bulwarze Puszkina kilka przecznic na południe od czoła marszu. Nie była co prawda liczna, ale zaangażowała część patroli policyjnych. Nie utworzyła się spontanicznie: poprzedniego dnia FSB opłaciła rzekomych zwolenników władz w Kijowie, którzy teraz stali wzdłuż trasy marszu, wywijając flagami ukraińskimi i lżąc ludzi w pochodzie. Rosyjskie służby wsparły więc organizacyjnie obie manifestacje w Doniecku. Kiedy od czerwonych sztandarów dzieliła ich jedna przecznica, ludzie Siedmiu Mocarzy otworzyli drzwi furgonetki. Pasażer uruchomił zegar na pojemniku i razem z kierowcą spokojnie wysiedli z pojazdu i oddalili się na wschód. Dwie minuty później obaj siedzieli już w aucie na

kradzionych tablicach, prowadzonym przez ich towarzysza. Minęła trzecia minuta. Protestujący wciąż zbierali się na placu pod Państwowym Akademickim Teatrem Opery i Baletu, gdy detonator wysłał impuls w głąb zbiornika. Ładunek RDX eksplodował, wyrządzając szkody w promieniu dwudziestu pięciu metrów. Kilkoro ludzi znajdujących się najbliżej przeżyło wybuch, bo falę uderzeniową częściowo zdusiły zaparkowane wokół furgonetki auta. Nieszczęśnicy znajdujący się przed i za pojazdem zostali rozerwani na strzępy. Pozostałe ofiary będące w zasięgu eksplozji doznały poważnych obrażeń organów wewnętrznych i bębenków usznych. Zginęło także kilkanaście osób w dalszych rzędach, na które spadł deszcz odłamków. W tłumie wybuchła panika. Tysiące ludzi rozbiegło się w różnych kierunkach, tratując po drodze rannych. Kilka minut później do miejscowej stacji telewizyjnej TRK Ukraina zadzwonił anonimowy rozmówca, podający się za ukraińskiego nacjonalistę. Przyznał się do zamachu, dokonanego w imię narodu ukraińskiego i zachodnich sprzymierzeńców. Zagroził, że jakiekolwiek próby zajęcia Krymu skończą się rzezią obywateli rosyjskich i sprzyjających Rosji Ukraińców. Deklaracja była w gruncie rzeczy rzuceniem rękawicy przeciwnikowi i jako taka spełniła swój cel: jeszcze bardziej zaogniła konflikt wewnętrzny na Ukrainie. Osobą, która przekazała to ultimatum, był w rzeczywistości agent FSB, dzwoniący z Fairmont Grand Hotelu w Kijowie. Kierownictwo służby bezpieczeństwa zdecydowało zawczasu, że kiedy armia rosyjska zajmie Donieck, ofiary zamachu, a więc prorosyjscy demonstranci, zostaną upamiętnieni tablicą na placu przed gmachem Państwowego Akademickiego Teatru Opery i Baletu.

53 Trzydzieści lat wcześniej Analityk CIA Jack Ryan przyleciał do Zurychu późnym popołudniem wraz z sześcioosobowym zespołem kontrwywiadowczym MI6. Mężczyźni podawali się za angielskich biznesmenów i podróżowali tym samym samolotem, ale podczas rejsu, dla zachowania pozorów, nie kontaktowali się ze sobą. Ryan źle zniósł podróż. W przeciwieństwie do większości ludzi, którzy nie lubili latać, miał po temu konkretny powód. Ilekroć wzbijał się w powietrze na pokładzie samolotu lub helikoptera, wracały wspomnienia z katastrofy śmigłowca, w której nieomal zginął dziesięć lat wcześniej. Stąd brał się jego zrozumiały brak zaufania do niewidzialnych sił, unoszących maszynę. Mimo jego obaw, podróż minęła bez zakłóceń. Agenci błyskawicznie przeszli odprawę celną na szwajcarskim lotnisku i udali się na dworzec. Jazda pociągiem z Zurychu do Zug trwała zaledwie pół godziny. Mężczyźni usiedli w oddzielnych wagonach, a na miejscu różnymi trasami udali się do dużego hotelu o wysokim standardzie, stojącego nieopodal dworca. Trzej podwładni Eastlinga zajęli się wynajęciem samochodów, zaś Nick i pozostali zainstalowali się w apartamencie na ostatnim piętrze, urządzając tam centrum dowodzenia na czas śledztwa. Agenci kontrwywiadu SIS przez całe popołudnie zdawali się nie pamiętać o istnieniu Ryana, który stawił się w apartamencie na wieczorną odprawę. Eastling zwrócił się do swoich ludzi i Amerykanina, który towarzyszył Anglikom w misji: – Dobra. Joey odbierze dziś ciało z kostnicy. Ustaliliśmy to z ambasadą w Zurychu. Poda się za brata ofiary i obejrzy zwłoki na miejscu. Ustali, czy sprawa nie jest na pierwszy rzut oka podejrzana. – To znaczy? – Ryan odezwał się z głębi pokoju. Stwierdził, że będzie brał aktywny udział w śledztwie, czy Eastling tego chce, czy nie. – Bo ja wiem… – Anglik wzruszył ramionami. – Sprawdzi, czy nie ma listu pożegnalnego w kieszeni. Albo czy w głowie nie tkwi mu strzała. Albo czy przypadkiem rekin nie ugryzł go w dupę. Zwracaj uwagę na każdą poszlakę, która świadczyłaby o tym, że to było coś więcej niż zwykły wypadek. Ryan odniósł wrażenie, że Eastling wyrobił już sobie zdanie na temat przyczyny śmierci Penrighta, a całe to śledztwo było tylko swoistym przedstawieniem teatru kabuki. Szef ekipy zwrócił się do Joeya: – Nie powinno być problemu z natychmiastowym odesłaniem ciała do Wielkiej Brytanii. – Dlaczego to właśnie ja mam być frajerem, który wyda pół dniówki na suchy lód? Sarkastyczna uwaga Joeya wzbudziła wesołość wśród części obecnych. – Nie wyrzucaj tylko paragonów, młody. W Londynie zwrócimy ci wszystkie koszty. Ryan zacisnął szczęki ze złości. Ledwo znał Davida Penrighta, ale beztroska tych ludzi w obliczu śmierci kolegi wprawiała go we wściekłość. – Bart i Leo, pojedziecie do jego dziupli i przewrócicie ją do góry nogami – ciągnął Eastling. – Macie przeszukać każdy cal kwadratowy. Dołączymy do was po wykonaniu swoich zadań. – Tak jest, szefie – odpowiedzieli podwładni. – Stuart, jedziesz do hotelu Penrighta. Spróbuj dostać się do jego pokoju. Przed wylotem z Londynu upewniłem się, że jest opłacony aż do przyszłego tygodnia, więc obsługa niczego nie

ruszała. Czekają na członka jego najbliższej rodziny. Rozegraj to dobrze i zabierz stamtąd wszystkie jego graty. Rozglądaj się zwłaszcza za dowodami wręczenia łapówki. – Robi się, Nick. – Przepraszam, czegoś tu nie rozumiem. – Ryan podniósł rękę. – Myślałem, że Penright jest ofiarą wypadku lub zabójstwa. Tymczasem wy traktujecie go jak podejrzanego w sprawie. Eastling przewrócił oczami. – Sir John… – zaczął. – Mów mi Jack. – Jasne. Jack. Z tego co wiemy o Penrighcie, wynika, że był przedsiębiorczym oficerem wywiadu. Mamy jakie takie doświadczenie w tego typu sprawach, poza tym jego akta budzą pewne zastrzeżenia. – Jakie na przykład? – Takie, że był cholernym pijusem – wtrącił Joey. Eastling kiwnął głową i podjął: – Z takimi facetami jest zwykle podobnie. Ryzykują nie tylko własne życie. Narażają też swoje źródła osobowe. Najsłabszym ogniwem jest sposób, w jaki obchodzą się z tajnymi materiałami. Spodziewam się, że Jutrzenka został zdekonspirowany przez przeciwnika z powodu nieodpowiedzialnego zachowania Davida Penrighta tutaj, w Szwajcarii. Przespał się z niewłaściwą dziewczyną, wyżalił się niewłaściwemu barmanowi, wyrzucił zawartość teczki na niewłaściwym postoju taksówek. W toku śledztwa ustalimy, jestem o tym święcie przekonany, że zginął w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Musimy przy tym pamiętać, że operacja Jutrzenka została być może skompromitowana z powodu nadużywania alkoholu przez oficera prowadzącego. – Jestem pod wrażeniem, Eastling – odparł Ryan. – Jesteś w Szwajcarii od trzech godzin, nie wyszedłeś z hotelu, a już doszedłeś do tylu wniosków. Eastling i Ryan mierzyli się wzrokiem, stojąc na przeciwległych krańcach pokoju. – Coś ci powiem, stary – powiedział Anglik. – Może byś tak poszedł dziś ze mną? Skoczymy do tawerny, w której Penright wypił swoją ostatnią kolejkę. Albo raczej, pozwolę sobie zażartować, ostatnie dziesięć kolejek. Rozejrzymy się. – To brzmi nieźle – odparł Jack. Mężczyźni mierzyli się wzrokiem jeszcze przez chwilę, ale wkrótce wrócili do odprawy. Pół godziny później wszyscy agenci wyszli z apartamentu, aby wykonać wyznaczone zadania. Bar, w którym David Penright pił po raz ostatni w życiu, znajdował się przy ulicy Vorstadt, vis-à-vis malowniczego Jeziora Zug. Eastling i Ryan przybyli tam o 21.00. Pora wydała się Ryanowi dość niefortunna na prowadzenie śledztwa, bo lokal był nabity do ostatniego gościa. Po zasnutej dymem papierosowym sali krążyły młode i atrakcyjne kelnerki, ubrane w stroje ludowe: czerwone pończochy i haftowane w kwiaty białe bluzki z bufiastymi rękawami. Dekolty kelnerek były zdaniem Amerykanina zanadto głębokie jak na tradycyjny strój kraju, w którym zimy bywały tak mroźne. Zanim doszli do baru, Eastling zmierzył jedną z dziewczyn wzrokiem i nachylił się do Ryana: – To mi wygląda na lokal w guście naszego nieboraka. Założysz się, że znajdziemy jego odciski palców na połowie tyłków w tej sali? Ryan zbył komentarz Anglika milczeniem. Przy barze musiał jednak przyznać, że Eastling, choć z pozoru wyglądał na zadufanego w sobie dupka, znał się na swojej robocie. Łysy barman mówił nienaganną angielszczyzną, co oficer brytyjskiego kontrwywiadu natychmiast wykorzystał. Dosłownie kilka sekund po zamówieniu dwóch kolejek śliwowicy dla siebie i Ryana swobodnie gawędził ze Szwajcarem, jakby znali się od lat. Przedstawił barmanowi

Jacka, oznajmiając, że obaj pracowali w banku, którego pracownik zginął tu poprzedniego wieczora. Skłamał, że rodzina ofiary wysłała ich z Zurychu, aby zebrali jego rzeczy. – Mój Boże – westchnął barman, po czym nachylił się do Ryana i Eastlinga, by jego głos przebił się przez głośną muzykę. – Zginął na ulicy dokładnie przed lokalem. W gazecie pisali, że nazywał się Michaels. Z paszportem na takie nazwisko podróżował Penright. – Zgadza się – odparł Eastling. – Pracował pan wczoraj? Barman nalał piwo z beczki dla jednego z gości i odpowiedział: – Byłem tutaj, ale stałem za barem. Siedział tam. – Wskazał na stolik niemal pośrodku sali. Ryan zauważył, że Eastling lekko uniósł brew, być może zdziwiony tym, że szpieg wybrał tak eksponowane miejsce. – Doprawdy? – Tak. Kelnerka, która go obsługiwała, została zawieszona. Policja ją przesłuchuje, podejrzewają, że podała mu zbyt dużo alkoholu. Eastling aż przewrócił oczami: – To takie głupie, że aż śmieszne. Jak to powiedzieć po niemiecku? – Mamy na to słowo: Quatsch. Najlepiej odda sens. – To Quatsch, i tyle. Nathan lubił wypić. Wasza kelnerka nie zawiniła. – Słusznie! Ale bar ma przez to problemy. A ona zostanie zwolniona. – Quatsch – Eastling potrząsnął głową i zamówił następne dwie kolejki. Ryan zdążył się zorientować, że Anglik jest doskonałym śledczym. „Szkoda tylko, pomyślał, że z góry ustalił wynik dochodzenia”. Gdy barman podał im po drugiej kolejce, Jack wmusił w siebie resztkę pierwszego kieliszka słodkawego alkoholu. Śliwowica zupełnie mu nie smakowała, ale wzorem Eastlinga starał zachowywać się przyjaźnie i otwarcie. W ten sposób można było wyciągnąć z rozmówcy jak najwięcej informacji. – Znakomite. – Anglik uniósł kieliszek. – Mój przyjaciel pił to samo? – Nein, szkocką. Dobrze pamiętam, bo żaden inny klient w tamtym momencie jej nie zamawiał. Nick westchnął i odparł: – Tak, Nathan lubił szkocką. Barman kiwnął głową. Podczas rozmowy nie przerywał pracy, przygotowując kolejne drinki. – Nie był pijany – dodał. – Kiedy wychodzili, wyglądali na całkiem trzeźwych. Jack drgnął, ale Nick niczego nie dał po sobie znać. Upewnił się tylko: – Oni, czyli Nathan i… – Dziewczyna, z którą był. – Jaka dziewczyna? – rzucił Ryan. Eastling niepostrzeżenie ścisnął go za przedramię. – Och, nie wiedzieli panowie? Poznał tu dziewczynę. Rozmawiali ponad godzinę. Była bardzo piękna. – Oczywiście. Po twarzy Anglika przemknął wyraz niepewności, ale szybko się opanował. – Była stąd? – Na pewno nie była Szwajcarką. Mówiła z wyraźnym niemieckim akcentem. – Rozumiem – odparł Eastling. – „Poznał ją tu”. To znaczy w tym lokalu? – dopytał Jack, nachylając się ku barmanowi. – Tak. Siedziała przy barze z jakimiś dwoma mężczyznami. Wyszli, ona została. Wasz

znajomy przyszedł później, usiadł obok niej i zagadał. Przenieśli się do stolika. – Nie widział ich pan przedtem? – spytał Ryan. – Nie. Chociaż odwiedza nas sporo Niemców. Nalał kilka kufli piwa, ale zanim je podał, podniósł palec i zawołał drugą barmankę: – Renate, chodź tu! Przez chwilę rozmawiali po niemiecku. Ryan niczego nie rozumiał, aż w końcu do jego uszu doszła odpowiedź Renate: „Berlin”. Barman spytał jeszcze raz, aby się upewnić, kobieta odpowiedziała tak samo. Gdy wróciła do pracy, barman zwrócił się do Nicka: – Renate jest Niemką. Obsługiwała tamtą dziewczynę, zanim przyszedł Anglik. Spytałem, czy rozpoznała dialekt. Wiecie panowie, że niemczyzna różni się znacznie w zależności od regionu. Eastling skinął głową i przerwał: – Jej zdaniem tamta dziewczyna była z Berlina? – Tak. Renate jest tego pewna. Wyszli z lokalu kilka minut później. Ryan miał w ustach mdły posmak śliwek w cukrze, a oczy szczypały go od dymu. Stanął z Eastlingiem na ulicy w miejscu, w którym zginął Penright. – Autostrada to to nie jest – powiedział Jack, spoglądając na ciemną i pustą ulicę. – No fakt – odparł Anglik. – Ale jeśli ktoś wchodzi autobusowi pod koła, wiele z niego nie zostanie. – To prawda. Zaczęli wracać do samochodu. Po drodze Jack stwierdził: – Szukamy więc młodej Niemki. – Nie, Ryan – potrząsnął głową Eastling. – To Penright szukał wczoraj Niemki, a zamiast niej znalazł autobus. Anglik zaśmiał się krótko ze swojego żartu. – Gdzie podziała się ta dziewczyna? W raporcie szwajcarskiej policji nie ma wzmianki o młodej Niemce na miejscu wypadku. – Może po wyjściu z baru każde poszło w swoją stronę. A może chciała się z nim przespać, ale stwierdziła, że poderwany w barze przystojny Anglik stracił sporo ze swojego uroku, gdy zginął na jej oczach? Jack wydał z siebie pełne frustracji westchnienie.

54 Współcześnie Prezydent Jack Ryan siedział u szczytu stołu konferencyjnego w gabinecie dowodzenia w Białym Domu. Na blacie stała filiżanka kawy i piętrzyła się sterta teczek. Ryan przez pół godziny przeglądał dokumenty i spisywał w swoim notesie pytania i wnioski przed rozpoczynającym się wkrótce spotkaniem. Jack podniósł wzrok znad papierów. Bywał ostatnio w tym miejscu równie często, co w Gabinecie Owalnym. Wiedział, że źle świadczy to o aktualnej sytuacji na świecie. Otaczali go najważniejsi przedstawiciele wywiadu, dyplomacji i Departamentu Obrony. Brakowało tylko Scotta Adlera, który nadal kursował po Europie. Reszta najważniejszych ludzi administracji stawiła się na kolejne wezwanie. Spotkanie miało być poświęcone wydarzeniom z ostatnich siedemdziesięciu dwóch godzin na Ukrainie. W specjalnej bazie Centralnej Agencji Wywiadowczej o kryptonimie Latarnia Morska zginęło sześciu Amerykanów, w tym szef stacji CIA. Światowe media przedstawiły zajście jako gwałtowną demonstrację przed placówką NATO, w wyniku której śmierć poniosło kilku pracowników Sojuszu, zaś rosyjska telewizja zasypywała widzów doniesieniami o zbrodniczym obliczu amerykańskiego imperializmu i snajperach CIA, którzy otworzyli ogień do pokojowych demonstrantów. Dzień później doszło do zabójstwa Oksany Zujewej. Właściwie wszystkie redakcje na świecie przypisały ten zuchwały mord ukraińskim nacjonalistom, spekulując nawet, że zlecił go sam prezydent Kuwczek. Wkrótce po zabójstwie Wołodin odciął dopływ gazu na Ukrainę i do Europy Zachodniej. Następnego dnia doszło do zamachu bombowego na prorosyjską demonstrację w Doniecku. O jego dokonanie także powszechnie podejrzewano nacjonalistów, chociaż należące do Gazpromu rosyjskie media forsowały wersję, w której o udział oskarżano agentów z bazy CIA w Sewastopolu. Prezydent Ryan miał prawo być wściekły na serię podłych zagrywek FSB z ostatnich tygodni. Mimo to zdołał się opanować. Wiedział, że tylko jego spokój może doprowadzić do szybkiego rozwiązania kryzysowej sytuacji. Rozpoczął spotkanie, zwracając się do Jaya Canfielda, dyrektora CIA: – Jakie materiały przedstawiają Rosjanie, żeby udowodnić udział CIA w zamachu w Doniecku? – Pokazują zdjęcia zgliszczy Latarni, mają też listy naszych informatorów na Ukrainie – odparł Canfield. – Twierdzą, że weszli w posiadanie instrukcji budowy bomby, którą CIA przekazała nacjonalistom. – Rzekomo uzyskali je od swojego szpiega w Służbie Bezpieczeństwa Ukrainy, tak? – Zgadza się, panie prezydencie. Ryan uważnie przestudiował raporty dotyczące zamachu w Doniecku. – Po jaką cholerę CIA miałaby korzystać z heksogenu? – spytał. – To materiał stosowany jeszcze w czasie drugiej wojny światowej. – Rosjanie twierdzą, że wybraliśmy heksogen, aby wyglądało to na robotę miejscowych kmiotków – wtrąciła Mary Pat Foley. – Jest łatwo dostępny, bezpieczny w transporcie, nie mówiąc o tym, jak prosto go można zdetonować. Ryan westchnął z nieskrywaną złością. – Wiem, wiem – wyjaśniła Foley. – Tylko powtarzam ich wersję.

– Tak samo było z otruciem Gołowki. I z zamachem na Biriukowa. I zastrzeleniem Zujewej. – Jak ze wszystkim, w czym maczał palce Roman Tałanow – przytaknęła Foley. – Poświęca ludzi, jeśli ma z tego jakąś korzyść. Nawet własnych ludzi. Winę zrzuca na przeciwników i wrogie organizacje. – Nie zaprzeczymy naszej obecności w Sewastopolu, nie mieliśmy za to żadnego udziału w atakach w Doniecku, w śmierci Zujewej, Gołowki ani Biriukowa – dodał Canfield. – Tałanow może mówić, co mu się żywnie podoba, ale nie ma żadnych dowodów. – Nasi ludzie, którzy przeżyli szturm w Sewastopolu, wskazują na rosyjską organizację przestępczą, która działa na terytorium Ukrainy – powiedział Ryan. – Przez ostatnie pół godziny czytałem materiały na temat Siedmiu Mocarzy. – Tak, panie prezydencie – odparła Foley. – Rosjanie dozbrajają Siedmiu Mocarzy oraz prorosyjsko nastawionych Ukraińców na wschodzie kraju. Utworzyli piątą kolumnę z gangsterów i zbrojnych rebeliantów. – To potwierdzone informacje? – spytał Ryan. – Przeciwnicy Wołodina próbowali zdobyć niezbite dowody na jego związki z przestępczością zorganizowaną jeszcze w latach dziwięćdziesiątych, kiedy odszedł z FSB i zaczął błyskawicznie piąć się w górę – odpowiedział Canfield. – Wszyscy uważają, że ktoś mu pomagał. Ale facet formalnie jest czysty łza. Poza tym rozbił tyle grup przestępczych w Rosji i powsadzał do więzień tylu gangsterów, że nie sposób twierdzić, iż jakaś organizacja mogła czerpać korzyści ze wspierania Tałanowa. Jedynym wyjątkiem jest Siedmiu Mocarzy. – Organizacja ma amorficzną strukturę – Ryan zajrzał do notatek. – Nikt nie zna tożsamości jej szefa. Dlaczego nie umiemy ustalić, kto jest ojcem chrzestnym tej mafii? – Zidentyfikowaliśmy jednego z wysoko postawionych członków, sprawujących dowodzenie z hotelu w Kijowie – odpowiedział Canfield. – Być może jest nawet numerem dwa w organizacji, ale jak sam pan powiedział, struktura organizacyjna Siedmiu Mocarzy wciąż jest dla nas zagadką. Uważamy jednak, a ostatnie wydarzenia zdają się to potwierdzać, że organizacja ta jest narzędziem FSB na terytorium Ukrainy. – Dlaczego? Co oni z tego mają? – spytał Ryan. – Dobre pytanie – odparła Mary Pat. – Podejrzewam, że mamy do czynienia z układem korzystnym dla obu stron. Jeśli Siedmiu Mocarzy pomoże Kremlowi zająć Ukrainę, ten z kolei przymknie oko na działalność organizacji w Rosji. Jack potarł powieki pod okularami. Rosyjska armia, rosyjski wywiad, rosyjska mafia. Wszyscy sprzysięgli się przeciwko Ukrainie, a jeśli uda się im zająć kraj, sukces zachęci ich tylko do dalszego marszu na zachód. – Panie prezydencie – odezwał się sekretarz obrony Bob Burgess. – Moim zdaniem obecne przyspieszenie oznacza tylko jedno. Rosja wykorzystała już wszystkie narzędzia nacisku na Ukrainę, czyli szantaż z odcięciem gazu i groźbę wkroczenia. Teraz zostało im już tylko spełnienie pogróżek. Podbili stawkę, próbują nawet zmarginalizować wpływy USA i NATO w regionie. – Rosja może już tylko wjechać czołgami – stwierdził Ryan. – Zgadza się. Źródła wojskowe i CIA donoszą o znacznych ruchach wojsk po rosyjskiej stronie granicy. Analiza zdjęć satelitarnych potwierdza, że armia czeka tylko na rozkaz Kremla. – W takim razie… co powinniśmy zrobić, Bob? Burgess spodziewał się tego pytania. – Panie prezydencie, Douglas MacArthur stwierdził, że każdą katastrofę militarną da się streścić w dwóch słowach: „Za późno”. Na zatrzymanie inwazji siłą jest już właśnie za późno.

– Nie widzę możliwości powstrzymania Rosji przed zajęciem Krymu – stwierdził Ryan. – Już teraz półwysep jest obszarem na wpół autonomicznym, mieszkają tam dziesiątki tysięcy rodowitych Rosjan i ludzi, którzy w ciągu zeszłego roku dostali rosyjskie obywatelstwo. Wołodin łatwo przekona naród, że wkroczenie na Krym leży w interesie Rosji. Z pewnością do tego dojdzie. Słaba ukraińska armia nie ma środków, by powstrzymać Rosjan. Nie chcę jednak, żeby posunęli się dalej na zachód. Im większy sukces odniesie Wołodin, tym śmielej będzie sobie poczynał w regionie. Ryan zastanowił się przez chwilę. – Na Ukrainie stacjonuje kilkuset naszych doradców wojskowych – podjął. – Większość należy do jednostek specjalnych. Jak duży wpływ mogą mieć na wydarzenia? – Ogromny. Opracowaliśmy plan użycia tych sił do pomocy Ukraińcom. Na wysuniętych pozycjach stacjonują oddziały Delta Force i Zielonych Beretów, a także brytyjskich SAS. Wszystkie mają bezpośrednią łączność z samolotami ukraińskich sił powietrznych. Brytyjczycy się zgadzają. Wystarczy pański rozkaz, abyśmy rozpoczęli operację zestrajania naszego sprzętu z ich myśliwcami MiG-29 i śmigłowcami szturmowymi Mi-24. W ten sposób znacząco zwiększymy zdolność bojową ukraińskich sił powietrznych. Przy odrobinie szczęścia to może wystarczyć, aby osłabić atak Rosjan. – Potajemnie? Burgess skinął głową i ciągnął: – Trzonem naszego planu działania są operacje tajne. Chociaż z drugiej strony… – Burgess się zawahał. – „Przemyślne plany i myszy, i ludzi w gruzy się walą” – wtrącił Ryan. – Właśnie, panie prezydencie. – Przedstawcie poziom gotowości wojsk rosyjskich. – Jest kiepski, ale lepszy niż kilka lat temu, kiedy zaatakowali Gruzję. Rosyjskie wojsko miało wówczas wielkie problemy z korupcją i marnotrawstwem zasobów, co widać było na placu boju. Łatwo zwyciężyli, ale tylko dlatego, że armia gruzińska była nieprzygotowana i źle dowodzona przez cywilnych zwierzchników. W momencie gdy Wołodin dochodził do władzy, urzędnicy dosłownie kradli sprzęt. Szacowano, że 20 procent zamówień armii rosyjskiej przepadało z powodu łapownictwa. Dziś odsetek ten spadł niemal do zera, co daje do myślenia, jeśli wziąć pod uwagę poziom korupcji w Rosji. – Możemy przyjąć, że Wołodin poprawił sytuację za pomocą bezwzględnych środków? – spytał Ryan. – Rozstrzelano kilka osób – odpowiedział Burgess. – Akurat tyle, żeby wywrzeć pożądane wrażenie na pozostałych. – Armia rosyjska jest więc kiepska, ale liczna. – Znacznie liczniejsza niż ukraińska. Rosja ma coś jeszcze. – Pociski nuklearne – stwierdził Ryan. – Nie można o nich zapominać przy jakiejkolwiek rozmowie na temat konfliktu zbrojnego z Rosją. Ryan nachylił się nad stołem konferencyjnym. – Załóżmy, że zdołamy spowolnić marsz Rosjan na zachód. Jakie będzie wtedy prawdopodobieństwo, że zagrożą użyciem broni atomowej? – Jeśli pyta pan o użycie strategicznych rakiet balistycznych przeciwko USA, odpowiem wprost. Rosja straciła zdolność zadania USA pierwszego niszczącego uderzenia. Dwie trzecie ich głowic atomowych są przestarzałe. Ryan znał dobrze wnioski Agencji Wywiadu Obronnego i CIA.

– Czy mają wciąż pociski, które mogą przebić się przez wszystkie nasze linie obrony? – odezwał się Jorgensen. – Owszem, mają. Jak pan wie, Rosja dysponuje flotą bombowców strategicznych, której część bez przerwy znajduje się w powietrzu. To praktyka, która ustała wraz z upadkiem ZSRR, ale Wołodin do niej wrócił. Pręży w ten sposób muskuły. – Oprócz możliwości pozostaje kwestia woli – wtrąciła Mary Pat. – Władze Rosji to nie islamscy fundamentaliści, marzący o męczeńskiej śmierci. Wołodin i jego najbliżsi współpracownicy wiedzą, że gdyby przeprowadzili atak jądrowy, sami zginęliby w ciągu kilku godzin, a może nawet minut. – A pociski taktyczne? – spytał Ryan. – Wołodin nie wystrzeliłby na Ukrainę pocisku bliskiego zasięgu z głowicą jądrową – odparł Burgess. – Zniszczyłby w ten sposób terytorium, które uznaje za część Rosji, za ziemię ojczystą. Być może będzie walczył o nią do upadłego, ale na pewno nie skaże jej na nuklearną zimę. Ryan zabębnił palcami o blat. – Chcę poznać więcej szczegółów planu aktywnej współpracy pomiędzy siłami Partnerstwa dla Pokoju a lotnictwem ukraińskim. – Operacja Płonąca Fosa – zaczął Bob Burgess, pokazując zebranym jeden z dokumentów ze swojej teczki. – Zakłada atak powietrzno-lądowy Rosji na Ukrainę w celu zajęcia Krymu i wschodniej części Ukrainy. Plan zawiera schemat postępowania dla oddziałów amerykańskich sił specjalnych, które mają wspierać ukraińskie myśliwce i śmigłowce za pomocą sprzętu do naprowadzania laserowego. Celem jest nie tyle pokonanie wojsk rosyjskich, co częściowe odwrócenie ich uwagi i spowolnienie przesuwania się oddziałów nieprzyjaciela w głąb kraju. Strategia zakłada zadawanie Rosjanom dotkliwych strat, póki jeszcze znajdują się daleko na wschód od Dniepru. – Mamy tam wystarczająco liczny personel? – Jeśli rozpoczniemy operację Płonąca Fosa, armia amerykańska wyśle na terytorium Ukrainy kompanię śmigłowców zwiadowczych, które obecnie należą do sił NATO w ramach Partnerstwa dla Pokoju – odparł Burgess po chwili zastanowienia. – Maszyny będą namierzały pojazdy wroga. Dla bezpieczeństwa umieścimy w centrum dowodzenia niewielką jednostkę US Army Rangers. W rezultacie amerykańskie i brytyjskie siły w kraju będą liczyć około czterystu żołnierzy. To liczba w tej sytuacji całkowicie wystarczająca z jednego ważnego powodu: mamy jedynie wspierać ukraińskie Siły Powietrzne, które, powiem wprost, zostaną zmiażdżone przez Rosjan. Niestety, nie przewiduję innego scenariusza. Nasi zwiadowcy będą mieli co namierzać, ale jednostek ukraińskich, które mają wspierać, jest zwyczajnie za mało. Ich śmigłowce i myśliwce zostaną zestrzelone. Obawiam się, że wysłanie tam większej liczby naszych żołnierzy niczego nie zmieni. – Muszę powiadomić o takim stanie rzeczy najważniejszych członków Kongresu – stwierdził Ryan. – To działanie wykraczające poza ramy Partnerstwa dla Pokoju. – Tak, panie prezydencie – przyznał Burgess. Ryan rzucił okiem na wiszący na ścianie zegar. – Dobrze, autoryzuję operację Płonąca Fosa. Jeśli Rosjanie rozpoczną inwazję, nasi żołnierze mają pozwolenie na podjęcie kontrdziałań. Bob, jestem w tej sprawie dostępny o każdej porze. Departament Obrony może liczyć też na pełne wsparcie Mary Pat i Jaya. – Tak jest, panie prezydencie. Ryan zakończył zebranie słowami: – Na Ukrainie jest czterystu pięćdziesięciu amerykańskich i brytyjskich żołnierzy, którzy w ciągu najbliższych kilku dni będą potrzebowali naszych modlitw i wsparcia. Postarajmy się

zapewnić im i jedno, i drugie.

55 Trzydzieści lat wcześniej Analityk CIA Jack Ryan większość dnia krążył po mroźnym szwajcarskim mieście Zug. Wraz z Nickiem Eastlingiem, oficerem brytyjskiego kontrwywiadu, zaglądał po kolei pod adresy, które w ciągu kilku dni przed swoją śmiercią odwiedzał David Penright. Para agentów obejrzała pokój hotelowy Anglika, biuro, w którym wypożyczył mercedesa, oraz dwie restauracje, w których się zatrzymał. W każdym z lokali Ryan naciskał Eastlinga, aby wypytywał, czy z Penrightem widziano kogoś jeszcze. Większość miejsc odwiedził sam, z wyjątkiem restauracji, w której kilka godzin przed śmiercią spotkał się z Jutrzenką, oraz baru, w którym próbował – rzekomo nieskutecznie – poderwać tajemniczą Niemkę. Dopiero wieczorem dotarli do lokalu operacyjnego MI6, z którego korzystał Penright. Lokal znajdował się w jednym z dwupiętrowych domków z muru pruskiego stojących na osiedlu położonym nieco na północ od miasta, na wzgórzu. Domki miały przed wejściem ogródki i spore ogrodzone podwórka na tyłach. Ryan i Eastling weszli drzwiami frontowymi i zastali resztę ekipy, która spędziła tu większą część dnia. – Masz coś, Joey? – Eastling zwrócił się do pierwszego z mężczyzn siedzących w salonie. Oczom Ryana ukazało się wnętrze praktycznie rozebrane na części pierwsze. Wyrwano deski z podłogi i boazerię ze ścian, poduszki z kanapy wyglądały, jakby ktoś pociął je na strzępy. – Na widoku niczego nie było. Dokumenty trzymał w sejfie – odparł Joey. – Jakie dokumenty? – Wszystkie oczywiście po niemiecku. Lista przelewów pomiędzy rachunkami w RPB, wydruk z drukarki igłowej. Numery kont, sumy przelewów i tak dalej. Mnóstwo stron tego badziewia. – Od przyjazdu nie wysłał niczego do Century House – zauważył Eastling. – Na krótko przed śmiercią widział się z Jutrzenką. Może ten przekazał mu dokumenty, które Penright zdążył przynieść tutaj i dopiero potem poszedł do baru? – Jeśli tak, postąpił zgodnie z protokołem – stwierdził Joey. – Dobrze, że nie miał przy sobie dokumentów z RPB, kiedy wieziono jego ciało do kostnicy. Eastling skinął potakująco głową i rzucił krótko: – Szukajcie dalej. Wnętrze domku było dość estetyczne, nowocześnie urządzone. W salonie wisiał ekran do projektora o średnicy pięćdziesięciu cali. Obok znajdował się magnetowid, dalej, na półce przy ekranie, stał rząd kaset VHS. Jeden z agentów systematycznie przeglądał każdą z nich w trybie przewijania. Nick i Jack weszli do kuchni, gdzie kolejny agent przesypywał płatki śniadaniowe z pudełek do misek, a następnie przesiewał je dłonią w poszukiwaniu ukrytych przedmiotów. Trzeci członek ekipy oglądał na czworakach podłogę kuchni, oświetlając latarką każdą z płytek, aby sprawdzić, czy któraś nie została przesunięta lub wyrwana. Ryan spytał Eastlinga: – Dlaczego Penright nie zatrzymał się tutaj? – spytał Eastlinga Ryan. – Dlaczego mieszkał w hotelu? – Chciał być blisko hotelowego baru – wzruszył ramionami Anglik. – I mieć gdzie sprowadzać panienki. – Wiesz czy zgadujesz? – Mówiłem już, że David Penright nie jest pierwszym agentem, którego śmierć badam.

Wszystkie dzisiejsze ustalenia potwierdzają hipotezę o nieszczęśliwym wypadku. Słuchaj, Jack. Wiem, że chciałbyś, abyśmy wykryli udział KGB. Tylko że Ruscy nie rozwalają naszych agentów ot tak, na ulicach europejskich miast. Zanim Jack zdążył odpowiedzieć, odezwał się dzwonek telefonu w gabinecie. Jeden z agentów podniósł słuchawkę i po chwili podał ją Eastlingowi. Ryan wyszedł na balkon znajdujący się nad podwórkiem. Z góry rozciągał się ładny widok na miasto i dalej, na czarną taflę jeziora Zug. W oddali na przeciwległym brzegu migotały uliczne latarnie, widać było też oświetlone okna domów. Widoczność w ten mroźny wieczór była bardzo dobra. Jack miał wrażenie, że drugi brzeg jest na wyciągnięcie ręki, choć jezioro miało w tym miejscu co najmniej kilka kilometrów szerokości. Szef ekipy kontrwywiadowczej dołączył do Amerykanina kilka minut później. Z lodówki przyniósł dwie butelki piwa Sonnenbräu. Ryan pomyślał, że jest zbyt zimno, aby pić je na dworze, ale wziął butelkę i pociągnął łyk, odwracając się znowu w stronę jeziora. – Rozmawiałem właśnie z Londynem – odezwał się Eastling. – Dziś rano w Zurychu nasz lekarz obejrzał zwłoki Penrighta. Nie znalazł śladów nakłuć, niczego mu więc tą drogą nie podano. Na pewno znajdziemy alkohol we krwi, ale pełne badanie toksykologiczne zajmie kilka tygodni. Według lekarza nic nie wskazuje jednak na to, że został otruty lub że przyjął jakiś środek odurzający. Ryan milczał. Eastling wychylił się przez balustradę i ciągnął: – Był tak napruty, że potknął się i upadł na jezdnię. Agentowi podczas misji to zwyczajnie nie przystoi. – Traktował swoją pracę bardzo poważnie – odparował Ryan. – Robisz z niego jakiegoś błazna. Słabo go znałem, ale po śmierci zasłużył na lepsze słowo. – Nie był błaznem, tylko człowiekiem, który zbyt długo balansował na krawędzi. W końcu zaczął pić i sypiać z kim popadnie, aby zapomnieć o niebezpieczeństwie. To się zdarza najlepszym agentom. Rozumiem i nie bagatelizuję stresu związanego z tą robotą, ale skupiam się na zadaniu. Mam ustalić, co tak naprawdę zaszło, więc ustalam. Mężczyźni spoglądali na światełka na drugim brzegu jeziora. Widok był zjawiskowy. Jack pomyślał, że Penright być może jeszcze niedawno siedział w tym miejscu i planował kolejne posunięcie z udziałem Jutrzenki. – A więc to wszystko? – odezwał się Amerykanin. – Tak po prostu wracamy do Anglii? – To zależy od Londynu. Jeśli sir Basil postanowi przysłać tu kogoś innego, aby nawiązać kontakt z Jutrzenką, możemy zostać jeszcze dzień, góra dwa. Wtedy będzie można składać sprawozdania bezp… Nagle po drugiej stronie jeziora Zug, niedaleko punktu, w który wpatrywał się Ryan, coś błysnęło. I to na tyle mocno, żeby rozświetlić niebo aż do zawieszonych nisko nad brzegiem chmur. Z takiej odległości trudno było mieć pewność, ale źródło światła prawdopodobnie znajdowało się na lądzie. Pięć sekund po rozbłysku obaj mężczyźni usłyszeli odległy pomruk. Eastling, który patrzył w tę samą stronę, powiedział: – To wybuch. – Chyba widzę ogień – stwierdził Ryan, wpatrując się w oddalony punkt. Wbiegł do środka i spytał, czy w lokalu jest lornetka. Jeden z agentów podał mu sporą mosiężną lunetę, która co prawda działała, ale służyła dotąd za ozdobę na biurku w gabinecie. Reszta mężczyzn wybuchnęła kpiącym śmiechem. Amerykanin wyrwał instrument z ręki agenta i wybiegł z powrotem na balkon. Z trudem uniósł lunetę do oczu. Eastling tylko przyglądał się jego zmaganiom. Wśród świateł miasteczka na drugim brzegu dało się zauważyć pożar. Płonął budynek

stojący na grzbiecie wzgórza, oddalony kilka przecznic od linii brzegowej. – Co to za miejscowość? – Rotkreuz – odparł Eastling. – Miasteczko, w którym został zamordowany Tobias Gabler. – Tak, to samo. Jack opuścił lunetę i rzucił: – Jedziemy. – Dokąd? Tam? Niby po co? – Pytasz poważnie?! – Co się twoim zdaniem tam wydarzyło? – Nie wiem, ale chcę zobaczyć to z bliska. – To śmieszne. – W takim razie zostań tutaj i pomóż swoim chłopcom przetrząsać płatki śniadaniowe. Ja jadę. Ryan wrócił do środka, zgarnął kluczyki do jednego z wynajętych aut i wybiegł drzwiami frontowymi. Gdy wkładał kluczyk do stacyjki, usłyszał tupot stóp na żwirowej ścieżce. Eastling dopadł do samochodu. – Ja prowadzę – rzucił Anglik. Jazda do Rotkreuz trwała prawie pół godziny. Na miejscu nie mieli wątpliwości, w którą stronę się udać. Słup ognia buchał na piętnaście metrów w górę. Eastling jechał w stronę pożaru, sprawnie omijając ustawione naprędce blokady, które miały na celu ułatwienie przejazdu wozom ratunkowym. Zdołał zaparkować kilka przecznic od miejsca, w którym szalał ogień. Dwaj mężczyźni przecisnęli się przez tłum gapiów, który zebrał się na parkingu nieopodal płonącego budynku. Jack czuł na twarzy ciepło, bijące od płomieni. Budynek jeszcze chwilę przedtem był prawdopodobnie piękną restauracją. W ogródku ustawiono ogrzewające gości piece, a z okien podłużnego, przeszklonego skrzydła rozciągał się olśniewający widok na jezioro. Nad parkingiem górował szyld z napisem „Restauracja Meisser”. Zgrabny budynek spowijały płomienie, w oknach nie było ani jednej szyby, a żelazne krzesła i stoliki zostały przesunięte na bok, aby umożliwić strażakom i ratownikom dostęp do ofiar. Na parkingu leżały przykryte czarnym plastikiem zwłoki. Jack doliczył się dziesięciu ciał, choć blask szalejącego ognia i migające światła wozów ratowniczych nie ułatwiały mu zadania. Kilkudziesięciu strażaków uzbrojonych w węże gaśnicze ciągle walczyło z pożarem, a policjanci wszelkimi środkami – nie wyłączając siły fizycznej – starali się odepchnąć gapiów możliwie daleko od miejsca zdarzenia. Ktoś z tłumu powiedział, że ulatniający się z rur gaz podsyca pożar. Krótko po przybyciu Ryana i Eastlinga taśmę wyznaczającą obszar akcji ratunkowej przesunięto na drugą stronę pobliskiej ulicy w obawie przed drugim, większym wybuchem. Agenci stali na skraju kręgu światła, które rzucały płomienie. Jack dostrzegł kilka radiowozów szwajcarskiej policji na parkingu na przeciwległym rogu ulicy. Dwóch policjantów prowadziło zakutego w kajdanki brodatego mężczyznę. Wepchnęli go na tylne siedzenie jednego z samochodów. Jack ocenił, że facet mógł być kilka lat młodszy od niego. – Ciekawe, o co tam chodziło? – spytał Eastlinga. – Możemy się dowiedzieć – odparł Anglik. Zanim okrążyli parking, radiowóz z zatrzymanym mężczyzną zjechał już ulicą biegnącą w dół wzgórza i zniknął im z oczu. Agenci zatrzymali się przy innym wozie policyjnym. Eastling podszedł do funkcjonariuszy.

– Przepraszam, mówią panowie po angielsku? – Tak, ale jesteśmy zajęci – odparł po niemiecku jeden z policjantów. – Rozumiem. Chciałem się tylko dowiedzieć, dlaczego aresztowano tego człowieka. – Został zatrzymany w celu przesłuchania. Przebywał w restauracji, ale wyszedł z niej przed eksplozją. Nie był gościem, po prostu przeszedł przez salę i wyszedł tylnymi drzwiami. Po wszystkim jeden z kelnerów rozpoznał go w tłumie. – Rozumiem. – Był pan świadkiem wybuchu? – Niestety nie. Niczego nie widziałem. Eastling i Ryan zaczęli z powrotem przeciskać się przez tłum. Kilka minut później jechali już do lokalu operacyjnego, z którego Eastling zamierzał zadzwonić do Century House za pomocą STU. MI6 powinno wywrzeć presję na Szwajcarów, aby uzyskać informacje o wybuchu, zatrzymanym brodaczu i innych faktach, które łatwiej było ustalić za pomocą kontaktów na wyższym szczeblu. Po drodze Anglik zostawił Ryana w hotelu. Analityk CIA znowu poczuł, że odsuwa się go od toku śledztwa. Wiedział jednak, że tym razem jego obecność w domku nad jeziorem na niewiele się zda, więc nie naciskał na brytyjskiego kolegę.

56 Współcześnie Barry Jankowski, kryptonim Midas, oficer jednostki Delta Force, był jednym z czternastu ocalałych z walki o Latarnię Morską w Sewastopolu. W przeciwieństwie do pozostałych pracowników CIA i ochroniarzy, którzy uszli cało, Midas i jego dwaj podopieczni nadal przebywali na terytorium Ukrainy. Ostatnie trzy dni spędził w Czerkasach, średniej wielkości mieście położonym w sercu kraju. W tamtejszej dużej bazie wojskowej stacjonowała 25. Brygada Powietrzna Ukrainy. Midas stracił kilku przyjaciół podczas oblężenia Latarni, ale jak to w sytuacjach bojowych z udziałem jednostek specjalnych zwykle bywa, nie miał czasu na ich opłakiwanie. Jeszcze dzień wcześniej był podpułkownikiem, ale wieczorem odebrał telefon od swoich przełożonych z Fort Bragg. Awansowano go na pułkownika. Stał się tym samym najstarszym stopniem oficerem w Połączonym Centrum Operacyjnym na Ukrainie oraz zwierzchnikiem wszystkich jednostek amerykańskich i brytyjskich, które brały udział w operacji Płonąca Fosa. Midas służył w armii USA od siedemnastu lat. Zaczynał jako rekrut w jednostce Rangers, potem został oficerem. W wojskowym slangu żołnierzy, którzy doszli od szeregowego do stopnia oficerskiego, nazywano „mustangami”. Przed sześciu laty przeniósł się do oddziału Delta Six, gdzie początkowo służył w oddziale desantowym, aby z czasem dołączyć do crème de la crème – jednostki zwiadowczej Delta Force. Pochodził z rodziny o polskich korzeniach. W domu mówiło się po angielsku i po polsku, młody Barry na studiach liznął trochę rosyjskiego. Na Ukrainie spędził większą część zeszłego roku. Pentagon wyznaczył go na dowódcę operacji z uwagi na jego wielkie doświadczenie, znajomość terenu, przeciwnika oraz armii ukraińskiej. W Sewastopolu kierował oddziałem Operacji Rekonesansowych AFO, miał więc pod sobą zaledwie trzech członków Delty. Tak mała liczba podwładnych była nietypowa jak na podpułkownika, ale przełożeni zdecydowali, że właśnie w tej funkcji najbardziej przydadzą się jego zdolności językowe i wyjątkowa wiedza na temat regionu. Zaledwie kilka dni później dowodził już siłami liczącymi czterysta dwadzieścia dziewięć osób. W tej liczbie mieściło się sześćdziesięciu żołnierzy i członków personelu wspierającego ze szwadronu Delta B, żołnierze 5. i 10. Grupy Wojsk Specjalnych oraz jednostka komandosów SAS. Bazę chronił ponadto czterdziestoosobowy pluton strzelców US Army Rangers. Midas miał też do dyspozycji kilka śmigłowców transportowych i zwiadowczych 160. Pułku Specjalnych Operacji Powietrznych, trzy śmigłowce Black Hawk oraz sześć maleńkich MH-6 Little Bird. Godzinę wcześniej wsparcie lotnicze jego operacji znacznie się powiększyło. Do dyspozycji ukraińskiego Centrum Dowodzenia przekazano cztery drony CIA typu Reaper, stacjonujące uprzednio na międzynarodowym lotnisku Kijów-Boryspol oraz cztery „śmigła”, które przyleciały do Czerkasów z Polski. Te ostatnie wykorzytywano dotąd głównie do namierzania pojazdów wroga, ale Midas miał nieco inny pomysł. Wkrótce po przybyciu nowych pilotów do bazy w Czerkasach zaprosił do kwatery głównej upatrzoną przedtem załogę. Amerykanie i Brytyjczycy mieli oczywiście sojusznika w postaci armii ukraińskiej, rozmieszczonej wzdłuż granicy i w odwodzie. Ukraińcy teoretycznie spodziewali się ataku, ale Midas był świadomy, że są na niego zupełnie nieprzygotowani. Od miesiąca otrzymywał sprawozdania na temat słabego stanu uzbrojenia, wyszkolenia, a co najważniejsze, niskiego

morale miejscowej armii. Szerzyła się dezercja, pojawiały się też wiarygodne doniesienia na temat szpiegostwa i sabotażu. Jeszcze gorszy wpływ na nastawienie żołnierzy miało jednak przeświadczenie władz Ukrainy, że gdyby do starć rzeczywiście doszło, NATO natychmiast pospieszy Kijowowi z pomocą militarną lub przynajmniej nałoży na Rosję dotkliwe sankcje, które zmuszą Wołodina do wycofania wojsk. Midas był na dostatecznie wielu wojnach, żeby wiedzieć, jak bardzo mylą się politycy z Kijowa. Przez cały ranek informował dowódców ukraińskich, że mogą liczyć tylko na czterystu dwudziestu dziewięciu żołnierzy amerykańskich i brytyjskich. Ostatnia rozmowa, którą przeprowadził ledwie minutę wcześniej za pośrednictwem bezpiecznej linii, przebiegała tak samo, jak wszystkie poprzednie. Pułkownik artylerii oznajmił Midasowi: – Skoro wiecie, że Rosjanie się zbliżają, zaatakujcie ich, zanim przekroczą granicę. Midas spokojnie wytłumaczył, że za jego życia ani on, Barry Jankowski, ani garstka jego podkomendnych nie będą atakować Rosji. – Rosjanie wjadą tu kilkoma zardzewiałymi czołgami – odparł Ukrainiec. – Zbombardują lotniska, których w ogóle nie używamy. Ich Flota Czarnomorska ostrzela puste plaże. – Zrobią o wiele więcej – odpowiedział ponuro Midas. – W takim razie zginę z pistoletem w ręku! – ryknął pułkownik. Midas zaczął się zastanawiać, kiedy ostatnio ukraiński dowódca miał w ręku jakąkolwiek broń, ale na wszelki wypadek o to nie pytał. Sam jako oficer JSOC, Połączonego Dowództwa Operacji Specjalnych, walczył w Iraku i Afganistanie, doradzał też wojskowym na Filipinach i w Kolumbii. W porównaniu z tamtymi krajami Ukraina była największa, miała najwyższe PKB i najwyższy wskaźnik wykształcenia obywateli. Mimo to Midas nie był do tej pory w tak beznadziejnej sytuacji. Czterystu dwudziestu dziewięciu jego podkomendnych stanęło naprzeciwko 70 tysięcy Rosjan. Gdyby Rosja dokonała inwazji, Jankowski zamierzał możliwie skutecznie zwiększyć siłę rażenia armii Ukrainy. Ale nie miało to służyć pokonaniu Rosjan czy wypchnięciu ich za wschodnią granicę. Ten scenariusz był najzwyczajniej w świecie nierealny. Jedyną szansą na przetrwanie dla Ukrainy było dostateczne spowolnienie armii rosyjskiej, zadanie jej większych strat, niż agresor ze wschodu przewidział w swoich planach. Tylko wtedy istniała szansa, że się wycofa. Midas przez cały poprzedni dzień organizował Połączone Centrum Operacyjne w Czerkasach, ściągając sprzęt i personel konieczny do monitorowania sytuacji na wschodniej Ukrainie. Nie podlegali mu co prawda tajni agenci CIA w kraju, pułkownik miał jednak jeszcze jednego asa w rękawie. W Latarni Morskiej spotkał trzech mężczyzn: Clarka, Chaveza i Caruso. Kiedy dowiedział się, że nie należą do CIA, Agencji Wywiadu Obronnego czy NSA chciał wyrzucić ich za bramę placówki. Dowiedli jednak swoich umiejętności podczas oblężenia Latarni. Po ewakuacji z Sewastopola John Clark powiedział Midasowi, że wraca ze swoimi ludźmi do Kijowa, aby dalej rozpracowywać zorganizowaną grupę przestępczą, która działała na Ukrainie na zlecenie FSB. Clark zapewnił też, że Midas może w każdej chwili liczyć na jego pomoc. Propozycja Clarka wykraczała poza wszelkie scenariusze zgodne z procedurami. Midas nie miał prawa żądać od amerykańskich cywilów, aby udzielali mu wsparcia w misjach bojowych. Wiedział jednak, że w razie czego może poprosić o przysługę kilku ludzi spoza struktur militarnych i wywiadowczych. Midas miał tytuł magistra nauk wojskowych na American Military University. Wiedza akademicka nieraz przydawała mu się w terenie, ale przez lata utwierdził się w przekonaniu, że cała prawda o rzeczywistym obrazie wojny zawiera się w pojedynczym cytacie, który znalazł w pismach słynnego niemieckiego feldmarszałka z XIX wieku. Helmuth von Moltke napisał:

„Strategia jest systemem wybiegów”. Midas pochodził z Wirginii Zachodniej i wolał prostszy język. Dlatego tłumaczył sobie cytat mniej więcej tak: „Każdy robi to, co musi”. Pułkownik przypuszczał, że w razie ataku Rosjan sytuacja szybko stanie się niekonwencjonalna. Słynniejszy cytat z Moltkego: „Żaden plan bitwy nie wytrzyma konfrontacji z nieprzyjacielem” był już tylko wojskowym truizmem. Amerykański pułkownik przewidywał, że kiedy tylko Rosjanie rozkręcą imprezę, misternie zaplanowana operacja Płonąca Fosa szybko weźmie w łeb, a jemu i personelowi bazy w Czerkasach zostanie tylko improwizacja. Poranek był rześki. Podoficerowie w stopniu Chief Warrant Officers 2, Eric Conway i Andre Page, przecięli szybkim krokiem teren bazy wojskowej. Nie orientowali się w terenie i nie znali cyrylicy, ale powiedziano im, żeby doszli do końca linii lotu śmigłowców, skręcili więc w lewo i szli prosto aż do bramy pilnowanej przez amerykańskich żołnierzy. Członkowie dwuosobowej załogi Kiowa Warrior OH-58D paradowali w służbowych hełmach, z pozoru wyglądali więc jak zwykli żołnierze piechoty. Zamiast mundurów bojowych nosili kamizelki z wkładami ochronnymi SAPI i beżowo-szaro-niebieskie uniformy. Przez ramię przewieszone mieli karabiny Colt M4, a w kaburach pistolety Beretta M9. Dodatkowo przepasani byli taśmami z amunicją do karabinów. Zatrzymała ich grupka mechaników, którą mijali. Ukraińcy uścisnęli im dłonie i chociaż nie znali prawie słowa po angielsku, najwyraźniej cieszyli się z obecności Amerykanów. Czarny kolor skóry Dre przyciągał zafascynowane spojrzenia miejscowych. Podobną sensację wzbudziłby akcent Ukraińca w bazie w Kentucky, gdzie na co dzień stacjonowali obaj żołnierze. Eric i Dre uprzejmie, ale stanowczo pożegnali się z mechanikami. Spieszyli się bowiem na spotkanie ze swoim dowódcą, który wezwał ich do budynku na przeciwległym krańcu bazy. Żaden z lotników nie wiedział, o co chodziło. Po zakończeniu misji w Estonii Conway i Page wrócili do Polski. Służyli w stacjonującej tam jednostce NATO, podlegającej Dowództwu Europejskiemu, ćwiczyli z polskimi pilotami. Jednym słowem, odprężali się po olbrzymim stresie, z jakim wiązała się operacja estońska. Dzień wcześniej kompania dostała jednak zaskakujący rozkaz wylotu na Ukrainę. Przypuszczali, że może chodzić o głośny atak na placówkę Partnerstwa dla Pokoju w Sewastopolu. Nie dano im zbyt wiele czasu na zebranie myśli. Kompania szykowała się do drogi przez ostatnią dobę. Następnie wraz ze sprzętem zostali zapakowani do dwóch samolotów transportowych C-17, które wylądowały w Czerkasach zaledwie przed godziną. Eric i Dre zastanawiali się podczas marszu przez bazę, dlaczego właściwie ich wezwano. Zgodnie wykluczali, że może chodzić o sprawę dyscyplinarną, ale nieco irytowało ich, że nie mogą jak reszta żołnierzy ich kompanii wygodnie rozłożyć się w koszarach i odpocząć po dobie wytężonej aktywności. Dotarli do bramy strzeżonej przez amerykańskich wartowników, w których rozpoznali członków 75. Pułku US Rangers. Conway i Page rzadko spotykali żołnierzy tej elitarnej jednostki. Po przejściu przez bramę minęli rząd baraków z uchylonymi drzwiami. W jednym z segmentów grupka mężczyzn rozpakowywała sprzęt. Na widok kamuflażu na twarzach oraz nieprzepisowej długości włosów i zarostu dwaj lotnicy bez trudu zrozumieli, że mają do czynienia z oddziałem sił specjalnych. Page nachylił się do Conwaya i mruknął: – Patrz, Eric. Najpierw minęliśmy gości z pułku, teraz Zielone Berety. Chyba pniemy się w hierarchii. Conway zaśmiał się, ale sam był bardzo ciekawy, do którego kręgu „specjalnego” armii amerykańskiej dojdą. Wkrótce dotarli do budynku na skraju bazy, strzeżonego przez kilku rangersów. Wartownicy odczytali nazwiska lotników i wezwali kogoś przez krótkofalówkę. Chwilę później wprowadzili ich do środka i polecili wejść do ostatniego pomieszczenia po

prawej, na końcu korytarza. Conway i Page spojrzeli po sobie nerwowo, po czym Conway zapukał w metalowe drzwi. – Wejść! – huknął gromki głos. W środku zastali sześciu mężczyzn ubranych po cywilnemu. Średnia wieku była na oko o dziesięć lat wyższa niż w przypadku Zielonych Beretów z hangaru. Wszyscy nosili niezadbane brody, każdy miał inny rodzaj stroju do surwiwalu oraz inny typ pistoletu przy biodrze. Na tej podstawie młodzi podoficerowie wywnioskowali, że najprawdopodobniej stoją przed ludźmi podlegającymi bezpośrednio Połączonemu Dowództwu Operacji Specjalnych. Mogli należeć do SEAL Team Six lub Delty – tak czy owak, Conway i Page nie mieli pojęcia, co robią w ich towarzystwie. – Wchodźcie śmiało, panowie – odezwał się jeden z brodaczy. – Miło, że wpadliście. Żołnierze armii amerykańskiej nie „wpadają” w bazie do znajomych. Lotników przysłał oficer dowodzący, ale zejście z oficjalnego tonu całkiem im odpowiadało. – Nazywam się Midas – kontynuował brodaty mężczyzna, bez wątpienia dowódca oddziału. – To jest Boyd, a to Greyhound, tamci z tyłu to Arctic, Beavis i Slammer. Page i Conway niemal równocześnie pomyśleli: „Ożeż kurwa, to Delta Force!”. – To zaszczyt panów poznać – ciągnął Midas. – Czytałem raport o tym, co wyrabialiście we wschodniej Estonii. Podobno wzięliście w łapy mapę samochodową i wlecieliście na pole bitwy tak nisko, że rosyjski radar pomylił was z taksówką. No a potem upolowaliście pół tuzina T-90. Conway wiedział, że sprawozdanie z misji estońskiej zostało zastrzeżone. Nie zdziwił się jednak, słysząc, że znali go także działający poza oficjalną strukturą agenci. Rozpierała go duma, ale odpowiedział tylko: – Dziękuje panu. Mówiąc szczerze, mieliśmy kupę szczęścia. – I kilka apaczów w odwodzie – dodał Page. Wszyscy ryknęli śmiechem. – Dobre – powiedział Midas, po czym zerknął na plakietkę z nazwiskiem lotnika. – Co pan powie, panie Page? Pan Conway faktycznie jest taki dobry, jak napisali w tym raporcie? – Wolałbym nie mówić tego przy nim, ale to zajebisty pilot, proszę pana. – To mi wystarczy – odparł Midas. – Jesteś najpewniejszym źródłem, bo latacie razem. – Page zajmuje się celowaniem, ale czasem sam steruje – wtrącił Conway. Midas wskazał młodym podoficerom kanapę pod ścianą. Kiedy usiedli, wyjął ze stojącej na stole przenośnej lodówki dwie schłodzone butelki piwa miejscowej marki Sławutycz. Otworzył je o kant stołu i wręczył dwóm lotnikom, który patrzyli na całą scenę z wybałuszonymi oczami. – Witajcie na Ukrainie. Midas sięgnął po butelkę dla siebie. Conway i Page poczekali, aż pociągnie łyk, i dopiero wtedy sami się napili. Zdumiony Eric zastanawiał się, czy nie występują przypadkiem w wojskowej wersji „Ukrytej kamery”. Midas usiadł na stole obok kanapy. Reszta ekipy ładowała magazynki karabinów, które stały do tej pory pod ścianami pokoju. Lotnicy rozpoznali model HK416, podobny z wyglądu i o lufie tego samego kalibru co Colt M4, tyle że znacznie od niego lepszy. – Pewnie się zastanawiacie, czego od was chcemy – zagadnął Midas. – Tak jest, proszę pana – odpowiedział za kolegę Dre. – Jakiś waszyngtoński generał uznał, że powinienem dowodzić operacją na Ukrainie. Z waszą kompanią mam już pod sobą czterystu dwudziestu dziewięciu żołnierzy. Poprawka – przerwał. – Czterystu ośmiu mężczyzn i dwadzieścia jeden kobiet. Mamy kilka pań w dziale

wsparcia wywiadowczego i w personelu naziemnym. Podobno jest też jedna pani pilot black hawka. – Widziałem ją dzisiaj rano. Fajna laska – mruknął Greyhound. – W każdym razie, jeżeli jeszcze się nie pokapowaliście, Rosjanie wkrótce przekroczą granicę. Może dziś, może jutro, może w przyszłym tygodniu. Grunt, że to zrobią, a wtedy jednostki specjalne będą musiały być w gotowości. I to nie przy granicy, tylko jakieś 80 kilometrów w głąb kraju. Maszyny mają znaczniki SOFLAM, za pomocą których namierzą cele dla ukraińskich sił powietrznych. Nadążacie? – Tak jest, proszę pana – odpowiedzieli równocześnie Conway i Page. – Dobra, miejmy to z głowy – westchnął Midas. – Od tej pory żadnych pieprzonych ozdobników. Conway i Page służyli w zwykłym oddziale i krępowała ich myśl, że mają zwracać się po imieniu do oficera wyższego stopniem. – Tak jest – wydukał Conway. – Dołączyła też wasza kompania OH-58. Będzie latała w takie same misje co reszta jednostek specjalnych. Namierzanie przed atakiem powietrze-ziemia. Wyposażymy resztę kiowów w stingery, żeby mogły się bronić. – Rozumiem – przytaknął Conway niepewnie. – Za to dla was dwóch mam inne zabawki. Dostaniecie hellfire’y, żebyście mogli sami wykańczać cele. – Tak jest. – Page niemal zasalutował z piwem w dłoni. Midas spojrzał na niego groźnie. – To znaczy… Tak, Midasie. – Dobrze jest. Nasze podstawowe zadanie, czyli pomoc w namierzaniu nieprzyjaciela, to za mało. Musimy mieć zdolność podjęcia walki niezależnie od Ukraińców. – Już rozumiem – odparł Conway. – CIA podesłała nam drony Reaper z hellfire’ami na pokładzie. Chcę mieć was na podorędziu, żeby przeprowadzać błyskawiczne wypady. Dacie radę? – Oczywiście. – Domyślacie się, że nie działam w zwykłej strukturze. Wy owszem, ale za to nie myślicie schematycznie. Na podstawie raportu z Estonii doszedłem do wniosku, że możecie być moimi powietrznymi snajperami. – Jesteśmy gotowi na każdy rozkaz – powiedział Conway. – Bardzo się cieszę. – Mam tylko jedno pytanie – wtrącił się Page. – Gdzie dokładnie będziemy latać? – To zastrzeżona informacja. Na pewno nie nad Krym, pewnie też nie do Doniecka. Z reguły będziecie dostawać wytyczne przed startem, ale musicie być gotowi na każde wyzwanie. Pogadamy z waszym dowódcą, żeby zdjął was z rozkładu lotów. Eric i Dre dopili piwo, uścisnęli dłonie obecnym i zaczęli zbierać się do wyjścia. Eric obrócił się w drzwiach. Czuł, że skoro sprzyja mu dziś szczęście, nie zaszkodzi zaryzykować. – Midasie, jeszcze jedno… Ukraina nie należy do NATO. Nasz kraj naprawdę idzie na wojnę, żeby ją ochronić? – Nasz kraj? Bynajmniej. – Midas wzruszył ramionami. – To my idziemy na wojnę. Witajcie po ciemnej stronie mocy, chłopaki.

57 Trzydzieści lat wcześniej Jacka Ryana obudziło zdecydowane pukanie do drzwi. Leżał w pokoju hotelowym w szwajcarskiej miejscowości Zug. Rzucił okiem na zegar na szafce nocnej: było parę minut po czwartej. Ryan zerwał się z łóżka i odsunął zasuwę. Drzwi były już otwarte, kiedy Amerykanin zdał sobie sprawę, że nie jest u siebie w domu, ale w terenie. Warto więc byłoby zerknąć przez cholerny wizjer, zanim otworzy się drzwi. „Weź się w garść, stary. Bądź ostrożniejszy”, pomyślał. Na korytarzu stał Nick Eastling. Widać było, że od dawna jest na nogach. I że stało się coś złego. – Co jest? – Muszę wejść – oparł Eastling. – Pewnie. Jack zamknął za Anglikiem drzwi. Mężczyźni usiedli w komicznie mikroskopijnym saloniku. – Wracasz z lokalu operacyjnego? – spytał Jack. – Tak. Rozmawiałem przez telefon z Century House i naszą ambasadą w Zurychu. – Co się dzieje? – Chodzi o wczorajszy wybuch w Meisserze. Zginęło czternaście osób. Nick sprawiał wrażenie jednocześnie podekscytowanego i zdumionego. – Jedną z ofiar był Marcus Wetzel – dodał. – Czyli… Kto to taki? Eastling westchnął. – I tak niedługo byś się dowiedział. Był naszym źródłem w banku. To Jutrzenka. – O Boże. – Ryan złapał się za głowę. – No właśnie. Jadł kolację z innym mężczyzną. Facet przeżył wybuch i zidentyfikował ciało. – Nadal uważasz, że to seria nieszczęśliwych wypadków? – Ja… Pewnie, że nie. Nie jestem kretynem, Ryan. Jutrzenka został zamordowany. Wszystko wskazuje na to, że przez tego samego człowieka, który zabił Tobiasa Gablera. – Cieszę się, że zmieniłeś zdanie. – Tak, w kwestii śmierci bankierów. Nie Davida Penrighta. – Skąd ta pewność? – Bo niemieckim lewakom jego śmierć nie przyniosłaby raczej korzyści. – Niemieckim lewakom? Co ty wygadujesz? – Jedną z ofiar eksplozji w Rotkreuz zidentyfikowano jako dwudziestopięcioletnią Niemkę, Martę Scheuring. Szwajcarska policja zwróciła uwagę na dziwne umiejscowienie ciała. Znaleziono je w kuchni, nieopodal rur z gazem. Scheuring nie pracowała jednak w restauracji. Śledczy przyjmują, że wniosła do budynku bombę, ale kiedy próbowała nastawić minutnik, szajs wybuchł jej w rękach. – Skąd wiesz, że zwyczajnie nie szukała kibla? – Sracza? – Taaa. – Bo takie przypadki po prostu się nie zdarzają. Marta Scheuring ma powiązania z RAF,

Frakcją Czerwonej Armii. W Niemczech dwukrotnie aresztowano ją za czyny wywrotowe. Mieszka w Berlinie. Mamy adres dzięki dokumentom, które zostawiła w plecaku w zaułku za restauracją. Jack doskonale znał metody operacyjne RAF. Organizacja nie działała zwykle w Szwajcarii. – Dlaczego RAF miałaby wysadzić akurat tę restaurację? – Nie wiem. Wiem za to, że jadę do Berlina. Century House jest w kontakcie z niemiecką policją. Chcę być na miejscu, kiedy zrobią nalot na jej mieszkanie. – A tamten facet? – Który facet? – Ten, którego Szwajcarzy zatrzymali pod restauracją. Ten, który odjechał w radiowozie. – A, ten. Po prostu uciekł. Otworzył kajdanki wytrychem, wyrwał broń gliniarzowi i obezwładnił drugiego. Obu przykuł do latarni niedaleko dworca: siedzieli plecami do siebie. Wygląda na to, że odjechał pociągiem. – Na pewno był w to zamieszany. – Możliwe. Pewnie też jest z RAF. Mam nadzieję, że w Berlinie dowiem się więcej. Wylatuję za kilka godzin. Możesz dołączyć, chociaż nie wiem, co Niemcy na to powiedzą. Lepiej ustal to przez swoją centralę. – Dwa dni temu dowiadujesz się, że dziewczyna z Berlina piła z brytyjskim agentem, który zginął tego samego wieczoru. Trwa śledztwo, giną kolejni ludzie. W zamach może być zamieszana Niemka powiązana z RAF. Po tym wszystkim nadal twierdzisz, że śmierć Penrighta była zwykłym zbiegiem okoliczności? Wróćmy do baru, przed którym zginął, i pokażmy tam zdjęcie Marty. Może to i jedna i ta sama kobieta. – Przekażemy sprawę Szwajcarom. Jestem pewien, że tak właśnie zrobią. Problem w tym, że w mieście jest zatrzęsienie młodych Niemek. Gdyby jej tam wtedy nie było, Penright zagadałby do jakiejś Australijki, Nowozelandki, Francuzeczki albo Szwedki. Dziewczyna z baru jest naprawdę nieistotna. Polecimy do Berlina, przejrzymy materiał dowodowy związany z RAF. Jeśli cokolwiek będzie wskazywało na ich udział w śmierci Penrighta, poczynimy odpowiednie kroki. Na razie nie mów mi, jak mam wykonywać moją robotę, do jasnej cholery! – Niech będzie. Lecimy. Chcę mieć dostęp do wszystkich materiałów, które znajdziemy w berlińskim mieszkaniu. Nie zamierzam bezczynnie się przyglądać. – To nie ode mnie zależy, chłopie. Pogadaj z Niemiaszkami.

58 Współcześnie Tatiana Mołczanowa uśmiechnęła się do kamery – była godzina 18.00, w stacji Nowa Rosja zaczynał się serwis informacyjny. Zwyczajne wydanie, jak w każdej telewizji, otwierały doniesienia z kraju i ze świata. Tym razem tuż przed początkiem programu w gmachu stacji pojawił się Walerij Wołodin. Prezydent Rosji wszedł do studia i usiadł na „swoim” krześle, po lewej stronie prezenterki. Kamera zrobiła zbliżenie na Mołczanową, która przeciągnęła wstęp na tyle, aby dźwiękowiec mógł podłączyć mikrofon niespodziewanemu gościowi. Gdy prezydent był gotowy, dziennikarka zwróciła się ku niemu i powitała go szerokim uśmiechem, mieszczącym się jednak w standardach profesjonalizmu. Mołczanowa nie przygotowała żadnych pytań, bo przybycie Wołodina zaskoczyło wszystkich. W ukrytej w uchu słuchawce słyszała, jak wydawcy serwisu kłócą się ze sobą o to, od czego powinna zacząć wywiad. Musiała improwizować i jak na profesjonalistkę przystało, nie przestraszyła się wyzwania. Ponadto podejrzewała, że prezydent nie da jej okazji do zadania zbyt wielu pytań i szybko przejmie ster rozmowy. – Panie prezydencie, na terytorium naszego największego zachodniego sąsiada rozegrały się w ostatnich dniach dramatyczne wydarzenia – zaczęła. – Jak skomentuje pan zamachy bez wątpienia mające na celu zastraszenie zwolenników Rosji? – Nie tylko zwolenników, Tatiano Władimirowno – odparł błyskawicznie Wołodin. – Przypominam pani, że na Ukrainie mieszkają miliony rosyjskich obywateli. Za zamachem na moją przyjaciółkę Oksanę Zujewą i atakiem bombowym w Doniecku stoją nacjonalistyczne siły powstańcze, wspierane przez zachodnie agencje wywiadowcze. Dodajmy do tego zbrodniczy atak CIA w Sewastopolu. To wszystko prowokatorzy! Wrogowie Rosji próbują wciągnąć nas w konflikt zbrojny. Jak dotąd ograniczaliśmy się do działań dyplomatycznych i próbowaliśmy rozwiązać wszelkie nieporozumienia metodami pokojowymi. Oni nie posiedli takiego poziomu wyrafinowania, potrafią tylko doprowadzać do rozlewu krwi. Mołczanowa odczytała intencję rozmówcy i zareagowała jak na komendę, zadając celowo mętne pytanie o to, w jaki sposób wydarzenia na Ukrainie uderzyły w ojczyznę. – Na Ukrainie mieszka pięćdziesiąt milionów ludzi, z czego jedna szósta to rdzenni Rosjanie – odpowiedział natychmiast Wołodin. – Los Półwyspu Krymskiego należy do żywotnych interesów Rosji. Wie o tym każdy, kto choć trochę orientuje się w kwestiach międzynarodowych, gospodarczych i militarnych. Na Krymie stacjonuje Flota Czarnomorska. Biegną tamtędy gazociągi i naftociągi prowadzące do Europy, a to dla nas kluczowy rynek zbytu. Prowadzą tamtędy wojskowe korytarze na zachód, co jest niezwykle istotne z punktu widzenia obronności. – Ukraina znajduje się w naszej strefie wpływów – ciągnął Wołodin. – Dostrzegam tylko dwa zagrożenia dla naszego narodu: terroryzm i przestępcze w swoim charakterze działania Zachodu na naszych granicach. Nasi wrogowie chcą rozczłonkować Rosję. Wiemy o tym, dlatego trzymamy ich z dala od granic państwa. To jednak za mało. Kraje Europy Wschodniej stały się niewolnikami interesów Ameryki i Unii Europejskiej, my zaś musimy się za wszelką cenę przed nimi bronić. Zdusiliśmy terroryzm na terytorium Rosji. Opanowaliśmy też podziały na tle etnicznym i działalność organizacji przestępczych, w większości składających się zresztą z przedstawicieli mniejszości etnicznych. Musimy kontynuować tę walkę, wzmacniać organy

porządkowe i system sprawiedliwości w kraju oraz zwiększyć zakres działalności naszych służb bezpieczeństwa za granicą. Tylko w ten sposób zdołamy przetrwać. Gdy patrzę na zajścia na Ukrainie, widzę nie tylko wspólne interesy naszych słowiańskich sąsiadów, ale także wspólne zagrożenia, przed którymi stajemy. Jednym z takich zagrożeń są ukraińscy nacjonaliści, dzierżący władzę w Kijowie. Wołodin patrzył prosto w obiektyw kamery. Tatiana Mołczanowa siedziała cichutko po prawej stronie prezydenta, który najwyraźniej całkowicie porzucił formę wywiadu telewizyjnego. – Nie pozwolimy, aby w bezpośrednim sąsiedztwie naszego kraju istniał jakikolwiek zbójecki reżim – ciągnął. – Właśnie przed takimi zagrożeniami staram się uchronić naszą ojczyznę. Niszczące Ukrainę rządy bezprawia i olbrzymia przestępczość utwierdziły mnie w przekonaniu, że mieszkających tam obywateli Rosji trzeba chronić. Musi to być prawdziwa ochrona, niepolegająca tylko na wykreśleniu kolejnej linii na mapie, ale na realnych działaniach. Prezydent na chwilę zamilkł, Mołczanowa odezwała się więc, aby przerwać przedłużającą się ciszę: – Może pan nam powiedzieć, jakie kroki jest gotowy powziąć rząd, aby zmniejszyć zagrożenia wzdłuż naszej zachodniej granicy? – Rozkazałem, aby wojsko przeprowadziło serię niewielkich operacji w celu ochrony interesów Rosji na Krymie i bezpieczeństwa ludności rosyjskiej na wschodzie Ukrainy. Nie mogę oczywiście zdradzić szczegółów operacyjnych. – Uśmiechnął się. – Nawet pani, Tatiano Władimirowno. Prezenterka odwzajemniła uśmiech. – Wszyscy powinni pamiętać, że to wyłącznie operacja pokojowa! – dodał. – Ukraina nie jest członkiem NATO, ale należy do Partnerstwa dla Pokoju – zauważyła Mołczanowa. – Jej armia ćwiczy więc i do pewnego stopnia jest skoordynowana z siłami Sojuszu Atlantyckiego. Spodziewa się pan, że to utrudni nam przeprowadzenie operacji? – Do zeszłego roku też należeliśmy do NATO, ale zrozumiałem, że to głupota – odparł Wołodin. – Jak możemy być członkiem organizacji, która powstała wyłącznie po to, aby nas pokonać? NATO nie jest jednak największym zagrożeniem. Większość państw Europy zachowuje się rozsądnie. Problemem jest Ameryka. Dlaczego? Zaraz wytłumaczę na pewnym przykładzie. Amerykanie mają obsesję na punkcie pocisków antybalistycznych. Tę manię rozpętał trzydzieści lat temu Ronald Reagan. Zależy im na tych rakietach wyłącznie z jednej przyczyny: chcą zbudować mur obronny przed nieuniknioną wojną. Wojną, którą zamierzają sami rozpętać. W ostatnich latach prezydent Ryan nie stosował przeciwko nam siły tylko dlatego, że mieliśmy słabych przywódców i Amerykanie mogli bez trudu stawiać Rosji warunki. Byli mili, dopóki zgadzaliśmy się na wszystko. Jak pan, który głaszcze leniwego kota. Tymczasem nadal mamy obszary uprzywilejowanych interesów w regionie. Niech Ameryka pamięta, że będziemy ich bronić. – Jak definiuje pan obszar uprzywilejowanych interesów rosyjskich? – Chodzi o sąsiednie kraje postsowieckie, w których mieszkają rdzenni Rosjanie. Mam obowiązek zagwarantować im bezpieczeństwo. – Wołodin zwrócił się do kamery i wskazał palcem w obiektyw. – Sojuszowi Północnoatlantyckiemu, a zwłaszcza USA, przypominam, że to nasze podwórko. Bawiliście się na naszym podwórku, a my przymykaliśmy na to oko. Ale teraz ostrzegam, trzymajcie się od nas z daleka. Mołczanowa nie wiedziała, o co spytać, ale Wołodin wybawił ją z opresji. Opuścił dłoń i ciągnął przemowę do kamery: – Ukraińcy, zrozumcie, że kochamy wasz kraj. Jesteście naszymi najlepszymi sąsiadami. Nie chcemy odebrać wam flagi i hymnu. Chcę poruszyć kwestię granic waszego kraju. Krym jest

historycznie rosyjski i wszyscy o tym wiedzą. Dla dobra obu narodów najlepiej będzie, abyśmy mieli te same przywileje, prawa i tę samą przyszłość. Tatiana bała się zadać kolejne pytanie, nie była bowiem pewna, czy prezydent jej nie prowokuje. Mimo to po takim wstępie nie mogła przegapić okazji. – Panie prezydencie, czy to oznacza, że celem operacji jest Krym? Wołodin nie odpowiedział natychmiast. Wyglądał na zaskoczonego pytaniem. – Po kolei, panno Mołczanowa. Musimy zobaczyć, jak potraktowane zostaną nasze siły pokojowe. Jeśli działania terrorystyczne ustaną, naturalnie wycofamy się. Ostatni fragment wypowiedział z dłońmi uniesionymi w obronnym geście na wysokość klatki piersiowej, jakby chciał zasugerować, że to Mołczanowa nawołuje do zajęcia ukraińskiego terytorium. Inwazja rozpoczęła się w chwili, gdy prezydent udzielał telewizyjnego wywiadu. Przeprowadzony późnym popołudniem atak zgodnie z planem zaskoczył rozlokowane wzdłuż granicy siły ukraińskie. Spodziewano się uderzenia ze wschodu, ale nie w porze kolacji. Baterie rakiet dalekiego zasięgu rozbiły jednostki obronne Ukraińców, a bombowce zniszczyły lotniska wojskowe we wschodniej części Krymu. Następnie, jak w Estonii, granicę przekroczyły czołgi. Tym razem jednak napotkały na silniejszy opór w postaci ukraińskich T-64. Starsze modele nie dorównywały pod względem jakości rosyjskim T-90, było ich za to dużo. Ponadto większość dobrze się okopała lub ukryła za umocnieniami. Przez pierwsze godziny konflikt składał się z potyczek czołgów i wzajemnego ostrzeliwania z rakietnic typu Grad. Gdy wojska rosyjskie wbiły się głębiej w terytorium Ukrainy, obrońcy wytoczyli swoje haubice. Migi i suchoje agresora opanowały przestrzeń powietrzną, momentalnie niszcząc stanowiska strzeleckie nieprzyjaciela. Ukraińcy dysponowali też sporą liczbą samobieżnych haubic kalibru 152 mm – maszyn produkcji rosyjskiej, nazwanych na cześć rzeki Msty. Działa były na tyle dobrze zamaskowane i mobilne, aby sprawić problem T-90. Ukraińscy generałowie trzymali większość z nich w odwodzie, skazując tym samym wysunięte jednostki na zniszczenie. Dokonały go rosyjskie migi-29 i śmigłowce Kamow. Do 21.00 Rosjanie zajęli przygraniczne miasteczka Swerdłowśk i Krasnodon. Wojska wjechały do obu miejscowości praktycznie bez jednego wystrzału. O 22.15 padł Mariupol nad Morzem Azowskim. O północy sześć wielkich antonowów An-70 wystartowało z rosyjskiej części wybrzeża Morza Azowskiego. Po kilku minutach były już w ukraińskiej przestrzeni powietrznej. Na pokładzie każdej z maszyn było od dwustu do trzystu żołnierzy, w większości z 217. pułku 98. dywizji Gwardii Powietrznej, a także kilkuset komandosów specnazu. Antonowy osłaniane były przez myśliwce i nadajniki zakłócające pracę radarów naziemnych. Kiedy przelatywały nad Sewastopolem, okręty Floty Czarnomorskiej dodatkowo osłaniały je rakietami woda-powietrze. Ukraińcy zaatakowali czterema Su-27, ale wszystkie zestrzelono nad wodami Morza Azowskiego – dwa padły łupem rosyjskich myśliwców, pozostałe zostały strącone przez okręty wojenne. Rosjanie stracili pięć myśliwców, ale wszystkie An-70 doleciały do stref zrzutu. Spadochroniarze wyskoczyli z pokładów maszyn prosto w ciemność. Wkrótce bezpiecznie wylądowali na południowym krańcu Półwyspu Krymskiego. O 1.30 w nocy w Sewastopolu było tysiąc czterystu trzydziestu pięciu lekko uzbrojonych, doskonale wyszkolonych żołnierzy. Błyskawicznie zaatakowali dwa ukraińskie garnizony i zniszczyli kilka niewielkich działek przeciwlotniczych w centrum miasta. Ukraińcy wkrótce zrozumieli, z czego wynika obecność Rosjan w Sewastopolu. Port w Oczamczyrze, mieście w autonomicznej Republice Abchazji na przeciwległym wybrzeżu Morza Czarnego, był tymczasową bazą rosyjskiej flotylli. Na pokładzie okrętów od kilku dni

czekało pięć tysięcy żołnierzy rosyjskiej piechoty morskiej. Flotylla odbiła od brzegu w chwili, gdy An-70 wystartowały z bazy w Iwanowie. Do Sewastopola miała dopłynąć w południe następnego dnia. Spadochroniarze i specnaz mieli więc dosyć czasu, aby opanować cały obszar sąsiadujący z portem. Podczas gdy piechota opanowywała Krym, czołgi i ciężki sprzęt posuwał się w głąb wschodniej Ukrainy. Rosjanie dysponowali noktowizorami znacznie doskonalszymi od wyposażenia przeciwnika, dzięki czemu ich czołgi mogły przeć naprzód całą noc. Błądzące w ciemnościach jednostki ukraińskie wpadały w panikę. Inwazja nie była co prawda dla nikogo zaskoczeniem, ale władze Ukrainy już po kilku godzinach zdały sobie sprawę, że generałowie błędnie ocenili szybkość i natężenie działań wojennych na wschodzie, a przede wszystkim taktykę i zajadłość Rosjan.

59 Londyn ustępował nieco Waszyngtonowi pod względem liczby porannych biegaczy, ale Jack junior i tak był pozytywnie zaskoczony tym, ilu śmiałków obu płci ruszało na przebieżkę o świcie, zwłaszcza biorąc pod uwagę pogodę, wyjątkowo kiepską tej wiosny. Jack mijał większość z nich w drodze powrotnej. Wolał wyjść bardzo wcześnie, zanim pojawią się inni biegacze. Czuł wtedy pewien rodzaj satysfakcji, której nie był w stanie osiągnąć, kiedy wybiegał na trasę zbyt późno. Ten ranek różnił się od poprzednich. Wystartował skoro świt i do 6.00 z minutami miał za sobą już kilka kilometrów. Nie czuł jednak radosnego podniecenia, które zwykle towarzyszyło treningowi. Było zimno i mokro. Jack szybko się zmęczył i miał lekkiego kaca po wypitym poprzedniego dnia piwie. Po fiasku w Corby i nieudanym spotkaniu z człowiekiem, który nosił kiedyś kryptonim Opoka, Amerykanin wrócił do Londynu i wyskoczył do pubu niedaleko mieszkania w Earl’s Court. Pochłonął dwie porcje ryby z frytkami, które popił kilkoma piwami. Na szczęście tego wieczoru nikt go nie zaczepiał. Wracając do Lexham Gardens, postanowił urządzić małą prowokację. Poszedł krętą, dłuższą o godzinę trasą i gdy nad ranem dotarł do swojego apartamentu, był prawie pewny, że po drodze trzy razy mijała go ta sama nieoznakowana furgonetka. W łóżku zastanawiał się długo, kto mógł go śledzić. Ogólnie rzecz biorąc, poprzedniego wieczora nie oszczędzał swojego organizmu, co teraz, kwadrans po 6.00, odbijało się na tempie jego biegu. Piąty kilometr trasy przypadł na Holland Park. Ryan chciał wypocić chociaż część alkoholu i smażonego jedzenia, które zaciążyły mu na żołądku. Okrążył spowite mgłą brunatne boisko do piłki nożnej, po czym zaczął podbiegać pod strome wzniesienie ku dzielnicy Notting Hill. Biegł wąską ścieżką, która nosiła nazwę Holland Walk i ciągnęła się między skrajem parku a murowanymi ogrodzeniami domów jednorodzinnych, które Ryan miał po lewej ręce. Ścieżką z naprzeciwka zbiegały dwie kobiety, pchając przed sobą nowoczesne, przystosowane do joggingu wózki dziecięce. Obie uśmiechnęły się do Amerykanina. 50 metrów za nimi w niespiesznym tempie posuwało się dwóch wysokich, barczystych biegaczy. Jack zaczął rozmyślać o Oxleyu, starym brytyjskim szpiegu o kryptonimie Opoka. Ryan nie zadzwonił do ojca i nie poskarżył się z powodu niepowodzenia. Bezskutecznie próbował obmyślić inną taktykę, dzięki której zmusiłby starego pryka do mówienia. Miał już nawet ochotę zapomnieć o całej sprawie i poprosić ojca, aby nasłał na Oxleya tajniaków, którzy wyciągną z niego wszystko, co wie o tajemniczym – a może zmyślonym? – zabójcy o kryptonimie „Zenit”. Jack junior dał sobie jeden dzień na opracowanie nowej taktyki. W razie niepowodzenia zamierzał przekazać informację o Oxleyu wyżej. Tej nocy na Ukrainie wybuchła wojna: Jack oglądał poranne wiadomości, wiążąc buty przed treningiem. Nie mógł wiedzieć, ilu żołnierzy Stany Zjednoczone mogły od razu wysłać do walki, ale był pewien, że jego ojciec będzie starał się powstrzymać atak Rosji za pomocą wszelkich dostępnych narzędzi dyplomatycznych i wywiadowczych. W związku z tym każda nowa informacja na temat Tałanowa mogła okazać się przydatna do zażegnania kryzysu. Jack rzucił ukradkiem spojrzenie na twarze i dłonie dwóch rosłych mężczyzn, którzy nadbiegali ścieżką. W czasie treningu wojskowego nauczono go wyłapywać drobne oznaki zbliżającego się niebezpieczeństwa. Od jakiegoś czasu wykonywał tę czynność automatycznie, zwłaszcza na widok wysportowanych młodych byczków. Dwaj biegacze nie trzymali niczego w rękach, a na ich twarzach nie widać było złych zamiarów. Ryan skupił się więc z powrotem na

biegu. Zmusił się do tego, aby wyżej podnosić kolana, rozluźnił też ramiona. Nadal czuł się kiepsko, ale postanowił się skatować i przebiec 8 kilometrów, nawet jeśli miałoby go to kosztować życie. Kiedy od dwóch biegaczy dzieliło go już tylko 15 metrów, Ryan znowu obrzucił ich badawczym spojrzeniem. Zganił się w duchu za to, że w nowym wcieleniu sam dostarcza sobie tyle samo stresu, ile miał wcześniej jako członek Kampusu. Zdarzyło się co prawda zajście podczas podróży z Sandym Lamontem na Antiguę, ale, powtarzał sobie Ryan, nie ma powodu, żeby czuć się wszędzie zagrożonym. Wiedział, że szybko postradałby zmysły, gdyby przez resztę życia miał szukać u każdej mijanej osoby oznak… „A to co?!” Jack dostrzegł pod swetrem mężczyzny po prawej jakiś twardy przedmiot. Kształt odcisnął się pod materiałem, gdy biegacz unosił prawą nogę. Przedmiot przypominał kij lub pałkę. Jack zrobił jeszcze dwa kroki, zanim zobaczył, że facet sięga pod sweter. Organizm Ryana momentalnie przeszedł w stan czujności. Mięśnie się napięły, a zmysły nagle wyostrzyły. Gdy od biegaczy dzieliło go tylko pięć kroków, mężczyźni zmienili chód, nieco inaczej przenosząc ciężar ciała. Rozpoznawania takich właśnie zachowań uczył się Ryan. Zauważył też, że nieznacznie zmienili trasę swojego biegu, aby zatarasować mu drogę. Nie miał przy sobie broni. Jedyna nadzieja to zaatakować szybko i z zaskoczenia, wykorzystując przy tym siłę bezwładu napastników. Mężczyzna po prawej wyciągnął długą pałkę, a jego kompan uniósł ramiona, chcąc najwyraźniej obalić Ryana na ziemię. Jack dał nura, omijając wyciągnięte ręce. Zrobił przewrót w przód po mokrej betonowej ścieżce, wstał, odwrócił się i sam zaatakował. Prawa pięść dosięgła twarzy mężczyzny z pałką, który właśnie obracał się w stronę Amerykanina i szykował do zadania ciosu. Prawy prosty trafił prosto w nos, głowa napastnika odskoczyła pod wpływem siły uderzenia. Mężczyzna upuścił broń, która odbiła się od betonu z charakterystycznym dźwiękiem, jaki wydaje metal, po czym stoczyła się w krzaki. Drugi mężczyzna potknął się, ale zdołał złapać równowagę i rzucić się na Ryana. Jack w pierwszej chwili nie zauważył żadnej broni. Ale napastnik biegł w jego stronę z wyprostowanym ramieniem. Musiał mieć w ręku coś ostrego. Zablokował ramię przeciwnika pod kątem prostym. Dopiero wtedy dostrzegł, że trzyma mały nóż o zakrzywionym ostrzu. Miało najwyżej 7 centymetrów długości, ale stanowiło śmiertelne zagrożenie. Jack bił się ze skutecznością człowieka, który od lat niemal codziennie trenuje walkę wręcz. Zaparł się plecami o tułów przeciwnika, chwytając obiema rękami za dłoń, w której ten trzymał nóż. Wykręcił ją, uderzając tyłem głowy w twarz napastnika. Mocny cios obalił mężczyznę na ziemię. Broń wypadła mu z dłoni, a Jack kopnął ją w trawę. Przeciwnicy krwawili, ale nie zamierzali się poddać. Bandzior, który przed chwilą miał w ręku metalową pałkę, zamachnął się. Cios chybił jednak celu, bo Jack przyklęknął, a następnie wystrzelił w górę, uderzając całym ciężarem ciała w klatkę piersiową mężczyzny. Spleceni w uścisku runęli na trawę między ścieżką a wysokim na 2 metry ogrodowym murem. Jack tak pokierował przeciwnikiem, żeby wylądować na górze, po czym uderzył mężczyznę pięścią w zakrwawioną twarz. Natychmiast przetoczył się na bok i wstał na równe nogi, wiedział bowiem, że drugi bandzior może w każdej chwili zacząć go dusić lub wymierzyć kopniaka. Nie pomylił się: noga napastnika przecięła powietrze, mężczyzna stracił równowagę i upadł na plecy. Ryan dopadł go i bez litości uderzył kolanem w głowę, gdy bandzior próbował wstać. Jack od razu poczuł, że znokautował przeciwnika oraz że jego kolano wkrótce spuchnie do rozmiarów małego arbuza. Amerykanin ocenił sytuację: jeden napastnik był nieprzytomny, jego oszołomiony kompan stał oparty o mur. Jack czuł niesamowity przypływ adrenaliny, ale musiał się uspokoić

i dowiedzieć się, o co tu, do cholery, chodziło. Czy to ci sami frajerzy, którzy śledzili go wczoraj? Na razie wiedział tylko, że żaden z umięśnionych typków nie miał jeszcze dwudziestu pięciu lat. Obaj byli ostrzyżonymi na krótko szatynami. Ryan miał dużo pytań. Zaczął przesłuchanie od chwilowo lepiej rokującego faceta przy murze. Przyklęknął przy nim i podniósł prawą pięść. Zatrzymał go ostry dźwięk gwizdka, dochodzący z parku. Ktoś krzyknął: – Hej, ty tam! Co robisz?! Para policjantów, kobieta i mężczyzna, biegła w jego stronę. Byli już 50 metrów od niego, przecinali właśnie pospiesznie boisko. Policjant znowu krzyknął: – Zejdź z niego! Jack co prawda na nikim nie siedział, ale posłuchał polecenia. Wstał i obrócił się w stronę policjantów. Nie zdążył przejść nawet półtora metra, gdy poczuł cios, który trafił go między łopatki. Przytomny napastnik zerwał się spod muru i całym ciężarem popchnął Ryana w plecy. Amerykanin przeleciał przez ścieżkę i upadł twarzą prosto w mokrą trawę. Nic mu się nie stało, ale był na siebie wściekły, że spuścił przeciwnika z oczu. Dźwignął się na czworakach i spojrzał za siebie. Ku jego zdziwieniu obaj mężczyźni stali już na nogach. Nie wracali po broń, tylko podbiegli do muru, wspięli się po nim i zniknęli po drugiej stronie. Ryan nie mógł uwierzyć, że byli w stanie się podnieść, a co dopiero sprawnie uciec. Chciał rzucić się w pogoń, ale policjant krzyknął, żeby się zatrzymał. Od gliniarzy dzieliło go nadal 25 metrów, żadne z nich nie miało broni palnej. Jack mógłby spokojnie przeskoczyć mur i prawdopodobnie zdołałby dogonić rannych napastników. Z drugiej strony policjanci widzieli jego twarz. Mieszkał w okolicy, namierzyliby go bez problemu. Zrezygnował więc z pogoni i podniósł ręce w górę. Rzucił okiem na swój dres: był oblepiony błotem i umazany krwią oprychów. Jack wziął głęboki wdech, aby się uspokoić, kiedy policjanci obracali go i kazali oprzeć ręce o mur. Ta krótka chwila odprężenia okazała się zbawienna. Gdyby nie zebrał wtedy myśli i zaczął od razu mówić, być może wskazałby policjantom leżącą w krzakach broń. Jego ojciec dowiedziałby się wtedy z pewnością, że doszło do zamachu na jego życie. Ryan senior przysłałby do Anglii armię uzbrojonych po zęby agentów Secret Service, którzy wywieźliby go do USA. Nie mówiąc o tym, że jego plany na przyszłość bardzo by się skomplikowały. „Nie można do tego dopuścić”, pomyślał młody Ryan. Powiedział stróżom prawa, że tamtych dwóch napadło go i zażądało pieniędzy. Napady rabunkowe były plagą Londynu, chociaż rzadko zdarzało się, aby ktoś o świcie postanowił obrabować biegacza, który nie miał przy sobie portfela. Gdy policjant i policjantka zorientowali się, że przed chwilą na ich oczach zaatakowano syna prezydenta USA, niezwłocznie zaprowadzili go na komisariat w Notting Hill. Potraktowano go tam jak celebrytę. Największą niedogodnością, jaka spotkała Jacka tego poranka, była konieczność powtórzenia kilkunastu osobom, że nie, nie musi, a co więcej: nie chce jechać do szpitala. Wiedział, że kolano będzie zdrowo spuchnięte, ale uraz był bardzo drobny. Ryan chciał tylko wrócić do domu. Policjanci pouczyli go, że jako osobie powszechnie znanej przysługuje mu prawo do ochrony i że jeśli się na nią zgodzi, do takiej sytuacji więcej nie dojdzie. Ryan podziękował i stwierdził, że się zastanowi. Radiowóz odstawił go pod dom o 8.30. Policjanci wymogli na nim obietnicę, że zadzwoni, gdyby coś podobnego działo się w przyszłości. Jack podziękował za troskę, wspiął się po schodach do mieszkania, wszedł do środka i zamknął drzwi na trzy zasuwy. W łazience zdjął brudne ubranie, włączył prysznic i usiadł na brzegu wanny. Pomieszczenie wypełniało się parą, a Ryan rozmyślał nad konsekwencjami porannych wydarzeń. Wiedział, że musi powiadomić o wszystkim Sandy’ego. Szef powie mu pewnie: „A nie

mówiłem?”, chociaż Ryan nie był wcale pewien, czy napad miał jakikolwiek związek z jego pracą. Jeśli przyjąć, że sprawy, które bada jako pracownik Castor & Boyle, są powodem, dla którego śledzono go na terenie Wielkiej Brytanii, rodziło się inne pytanie. Co takiego się wydarzyło, że nieznany przeciwnik przeszedł od zwykłej inwigilacji do brutalnej napaści? Otóż nie wydarzyło się nic. W sprawę Galbraitha był co prawda zamieszany Gazprom i kilku potencjalnie niebezpiecznych typków, ale Ryan zajmował się nią od miesięcy. Ponadto kilka dni wcześniej został od niej odsunięty. Jeśli ktoś chciał się na nim zemścić za kontakty z Malcolmem Galbraithem, to po jaką cholerę robi to dopiero teraz? Nagle Ryan uświadomił sobie, że w ciągu ostatnich kilku dni wykonał tylko jedną ponadprogramową czynność. Poprzedniego popołudnia pojechał do Corby, aby porozmawiać z Victorem Oxleyem. Jeszcze raz się nad tym zastanowił. Czyżby dlatego został zaatakowany? Nie miało to większego sensu, podobnie jak – Ryan musiał to przyznać sam przed sobą – wszystkie inne wersje. Praca w firmie Castor & Boyle nie miała żadnego związku z odwiedzinami u byłego brytyjskiego szpiega. Wiedział, że śledzono go na długo przed tym, zanim dowiedział się o istnieniu Victora Oxleya. Mimo to nie dostrzegał innego rozwiązania zagadki. Jednego dnia odwiedza szpiega, który być może zna fakty z przeszłości obecnego szefa rosyjskiego wywiadu, a następnego zostaje zaatakowany przez dwóch uzbrojonych bandziorów. Ryan nie wierzył w zbiegi okoliczności. Wiedział też, kto pomoże mu odpowiedzieć na wszystkie te pytania. Niewykluczone, że Oxley był w jakimś stopniu zamieszany w poranny atak. A jeśli nie, przynajmniej powinien wiedzieć, o co chodziło napastnikom. Ryan wszedł pod prysznic. Zdecydował już, że musi wrócić do Corby i zmusić tego cholernego gbura do gadania. Pół godziny później, wykąpany i przebrany, gnał na północ swoim mercedesem.

60 Faza akcji bezpośredniej w ramach operacji Płonąca Fosa rozpoczęła się przed 4.00, na drugi dzień po wkroczeniu Rosjan. Przez całą noc nad zalesionymi wzgórzami na wschód od Doniecka toczyły się walki powietrzne. Ścierały się ze sobą głównie rosyjskie śmigłowce szturmowe Kamow-52, wyposażone w najnowsze technologie noktowizyjne, i ukraińskie Mi-24, które nie miały nawet namiastki podobnego sprzętu. Poniżej, na dachu trybuny prasowej stadionu piłkarskiego w mieście Zugres, usadowiła się dwunastoosobowa drużyna z 5. Grupy Sił Specjalnych. Skomplikowany sprzęt optyczny zapewniał im widoczność na odległość ponad 30 kilometrów. Z kolei znacznik laserowy SOFLAM umożliwiał namierzanie celów oddalonych nawet o 20 kilometrów. Noc była dość pogodna. Amerykanie obserwowali helikoptery – punkciki światła w oddali. Kiedy rozpoczęły się starcia, błyski i smugi wokół punkcików utworzyły niezwykły, futurystyczny spektakl świetlny. Ciągnął się przez wiele godzin. Co jakiś czas nad głowami Amerykanów przelatywał myśliwiec. Rzadziej na horyzoncie rozkwitał drugi świetlny pióropusz – to ukraińska artyleria prowadziła ostrzał z zachodu. Kilka minut przed 4.00 członkowie drużyny dostrzegli na swoich monitorach FLIR kolumnę pojazdów, która bez przeszkód posuwała się autostradą numer H21. W kolumnie jechały transportery opancerzone BTR-80, znajdujące się w arsenale obu armii – zarówno rosyjskiej, jak i ukraińskiej. Oddział powiadomił centrum dowodzenia o obecności potencjalnych celów w strefie użycia uzbrojenia, nie mógł jednak potwierdzić, że są to pojazdy wroga. Dowództwo próbowało sprawdzić informacje u sojusznika, ale w toczącej działania bojowe ukraińskiej armii panował coraz większy chaos. Nawet lotnictwo reagowało bardzo wolno. Kwadrans później kolumna BTR-80 znajdowała się już tylko 12 kilometrów od drużyny Sił Specjalnych. Midas wysłał drona patrolowego Reaper na przelot ponad pojazdami. Wkrótce na ekranach w centrum dowodzenia pojawił się obraz znad autostrady. Na wszystkich pojazdach widniały rosyjskie flagi. Reaper uzbrojony był w dwie rakiety Hellfire, ale Midas nakazał oficerowi łączności ponowne skonsultowanie misji z Ukraińcami. Tym razem dwa migi szybko nadleciały nad wskazany obszar. Dzięki wskazaniu amerykańskiego znacznika SOFLAM wkrótce zaczęły ostrzeliwać kolumnę pociskami powietrze-ziemia typu Kh-25. Drużyna z 5. Grupy z początku pozytywnie oceniała postępy ataku, ale wkrótce stało się jasne, że ukraińskie myśliwce za bardzo zamarudziły nad celem. Dowódca drużyny przekazał swoje obawy dowództwu. Do chwili, w której ze wschodu nadleciały pierwsze rakiety, migi zdołały zniszczyć tylko połowę kolumny. Amerykanie domyślili się, że pociski wystrzeliły myśliwce wroga, znajdujące się około 30 kilometrów od Ukraińców. Jeden z ukraińskich samolotów zmienił się w kulę ognia, drugi przerwał atak i odleciał. Żołnierze 5. Grupy wskazali pozostałe transportery BTR-80 krążącemu w okolicy dronowi, ale rakiety Hellfire zniszczyły tylko dwa z czterech pojazdów. Operacja Płonąca Fosa rozpoczęła się umiarkowanym sukcesem. Owszem, udało się zniszczyć sześć pojazdów opancerzonych nieprzyjaciela daleko od granicy z Rosją, ale Ukraińcy stracili jeden ze swoich najskuteczniejszych samolotów bojowych. Midas wiedział, że takie proporcje strat działają na korzyść Rosjan. Prezydent Ryan wezwał prokuratora generalnego Murraya do Gabinetu Owalnego. Obaj mężczyźni byli przepracowani, ale nie brakowało im doświadczenia i dyscypliny, dzięki którym

potrafili pokonać zmęczenie w chwili międzynarodowego kryzysu. Ryan przez cały ranek rozmawiał z swoimi doradcami wojskowymi, ale musiał pamiętać o normalnym rozkładzie dnia. Amerykańskie media i społeczeństwo żyły rosyjską inwazją na Ukrainę, a rząd miał mnóstwo pracy. Biały Dom wydawał oświadczenia w sprawie sankcji, wnosił protesty do Rady Bezpieczeństwa ONZ, groził wycofaniem amerykańskich sportowców z udziału w zbliżających się Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Rosji i prowadził wiele innych dyplomatycznych działań, w których skuteczność nie wierzył nikt w administracji urzędującego prezydenta. Wszystkie te posunięcia były jednak niezbędne do tego, aby przykryć środki siłowe – a więc tajną operację na terytorium wschodniej Ukrainy – za pomocą których USA próbowały powstrzymać marsz wojsk rosyjskich. Prezydent Ryan nie miał zbyt wiele czasu na przyjmowanie członków swojego gabinetu, którzy nie pełnili funkcji związanych z wojskowością i wywiadem, ale dla Dana Murraya zrobił wyjątek. Usiedli naprzeciwko siebie, Ryan nalał kawę do dwóch filiżanek i powiedział: – Mam szczerą nadzieję, że przynosisz dobre wiadomości, Dan. Murray mógł po prostu przekazać prezydentowi dwustronicowy skrót raportu dotyczący śledztwa, ale wiedział, że szef lubi rzucić okiem na materiały wywiadowcze, rozłożył więc na stoliku plik zdjęć. Ryan wziął do ręki pierwsze z nich. Kolorowa fotografia wysokiej jakości przedstawiała młodą kobietę o latynoskim wyglądzie, która wchodziła do wielobranżowego sklepu. – To podejrzana w sprawie otrucia Gołowki? – spytał Ryan. – Zgadza się. Felicia Rodríguez. Jack skinął głową i spojrzał na drugie zdjęcie. Wykonano je w tym samym miejscu, ale drzwi sklepu przekraczała inna osoba: krótko ostrzyżony mężczyzna o atletycznej budowie ciała, ubrany w krótkie spodenki i białą lnianą koszulę. Zdjęcie było zaskakująco wyraźne – Jack stwierdził w duchu, że coraz powszechniejsze stosowanie monitoringu przemysłowego i coraz lepsza jakość używanych kamer niezwykle ułatwiały pracę służbom kontrwywiadu i stróżom prawa w ciągu ostatnich dwudziestu lat. – Kto to jest? – Nie znamy jeszcze nazwiska, ale za pomocą programu do rozpoznawania twarzy ustaliliśmy, że przyleciał do USA z Londynu na pokładzie prywatnego odrzutowca. Ma mołdawski paszport na nazwisko Wassilij Kaługin, ale najpewniej to fałszywe dane. Samolot zarejestrowano na firmę krzak w Luksemburgu. Tego też nie potwierdzają inne źródła. Ryan potrafił sam wysnuć wnioski z tych informacji. – To szpieg? – Bez dwóch zdań. – Rosyjski? – Nie jestem pewien, ale wysłaliśmy do odpowiednich służb jego zdjęcie i fałszywe dane z paszportu. Ryan sięgnął po następną fotografię: kopię zdjęcia paszportowego niejakiego Jaime Calderóna. – Kolejny szpieg? – Tak jest. Oficer wenezuelskiego wywiadu, naprawdę nazywa się Esteban Ortega. Namierzyliśmy go już podczas poprzednich wizyt w Stanach, prowadziliśmy obserwację, ale dotąd nie mogliśmy mu niczego udowodnić. – Nie widzę tu żadnych twardych dowodów – stwierdził Ryan, patrząc na doskonałej jakości zdjęcie żółtego domku z palmą w otoczonym płotem ogródku. – Co się dzieje w tej chatce?

– Wiemy, że Ortega przyleciał do Miami i wynajął ten domek w Lauderdale-by-the-Sea – odparł Dan. – Spędził tam dwa dni. Tajemniczy Mołdawianin, jakkolwiek się naprawdę nazywa, przeszedł odprawę celną na lotnisku w Fort Lauderdale. Półtorej godziny po przylocie odwiedził ten sklepik, który znajduje się 29 metrów od tego domku, czyli lokalu konspiracyjnego wywiadu Wenezueli. – Dokładnie 29 metrów? – Co do centymetra. Byłem tam wczoraj. Ryan się uśmiechnął. Dan nadal lubił pojechać w teren i obwąchać wszystkie kąty. – Mów dalej. – Dzień po przybyciu Mołdawianina i Ortegi w okolicy pojawiła się Felicia Rodríguez. Na pewno weszła do sklepu, ale co ważniejsze, lokalizator GPS w jej telefonie komórkowym wskazuje, że była też w wenezuelskiej dziupli. – Cholera jasna – powiedział Ryan z wyraźnym ożywieniem. – Spędziła tam tylko godzinę, potem zameldowała się w pobliskim hotelu. Następnego ranka wróciła do Kansas. Ryan jeszcze raz rzucił okiem na fotografie i spojrzał na Murraya. – Uprzedzę twoje pytanie – ciągnął prokurator generalny. – Wykryliśmy ślady polonu-210 w domku i pokoju hotelowym Rodríguez. Z materiałem obchodzono się tam znacznie ostrożniej niż tuż przed otruciem Gołowki. Rodríguez z pewnością trzymała polon w jakimś pokrytym ołowiem pojemniku, z którego wyjęła go już w kafeterii Uniwersytetu Kansas. – Żebym dobrze zrozumiał – odparł Ryan. – Przypuszczamy, że tajemniczy Mołdawianin to agent FSB, który wwiózł p-210 na terytorium USA w prywatnym odrzutowcu, a następnie z pomocą oficera wenezuelskiego wywiadu nazwiskiem Ortega przekazał materiał zabójczyni? – Taką mamy hipotezę. Nie da się stwierdzić na sto procent, czy Mołdawianin był w lokalu operacyjnym, ale wiemy, że przebywał kilkadziesiąt metrów dalej. Wiem, że nie mamy niezbitego dowodu winy, ale… – Musimy ich znaleźć – przerwał mu Ryan. – Ortegę i tego drugiego. – Tylko tego drugiego. – Wenezuelczyka nie? Dlaczego? – Ponieważ trzy dni po spotkaniu w Lauderdale-by-the-Sea, w przeddzień otrucia Gołowki, Esteban Ortega zginął w Mexico City. Jechał taksówką, gdy zastrzelił go człowiek siedzący na tylnym siedzeniu przejeżdżającego motocykla. Jedynym świadkiem był taksiarz, ale nie udało się z niego wiele wyciągnąć. Nie mamy rysopisu zabójcy. Ryan opadł na kanapę i odparł z pełnym rozczarowania westchnieniem: – Zacierają ślady. Zabijają każdego, kto może nas do nich doprowadzić. Postaraj się zdobyć międzynarodowy nakaz aresztowania. Jeśli uda się nam ustalić tożsamość Mołdawianina, spróbujemy go zatrzymać. – Robi się. Ryan wrócił do zdjęcia młodej Wenezuelki. Miała całe życie przed sobą. – Z jakich pobudek działała? – Pewnie nigdy się nie dowiemy. Ma rodzinę w Wenezueli, być może grożono jej bliskim. Jesteśmy prawie pewni, że nie miała pojęcia, co to za substancja. Rosjanin i Wenezuelczyk z pewnością ją oszukali. – Wiadomo, skąd udział Wenezuelczyków w tej sprawie? – Jeszcze nie. Chociaż to całkiem możliwe, że także Ortega nie wiedział, co Rodríguez dodaje do napoju Gołowki. – A więc Rosjanie wykorzystali pomagających im pożytecznych idiotów do swoich

celów? Murray skinął głową. – Metoda z arsenału Romana Tałanowa. – Szefa FSB? Poważnie? Przykro mi, ale nie wiem zbyt wiele na temat jego przeszłości. – Nikt nie wie zbyt wiele na jego temat. Ale staram się to zmienić.

61 Jack Ryan junior przyjechał do Corby rano o 11.00. Niebo zasnuwała jeszcze grubsza warstwa szarych chmur niż nad Londynem, było też wyraźnie chłodniej. Jack zatrzymał się przed domem Oxleya i wysiadł z mercedesa. Podczas dwugodzinnej jazdy doszedł do wniosku, że Oxley to ślepy trop. Wciąż uważał, że poranna napaść nie mogła być przypadkowa, ale nie potrafił logicznie połączyć jej z osobą eksszpiega. W Huntingdon chciał zawrócić, ale zdecydował się dojechać na miejsce. Stwierdził, że warto ponownie odwiedzić Oxleya – w najgorszym razie po to, żeby jeszcze raz powkurzać starego pierdziela. Postanowił powiedzieć mu o napaści, aby ocenić jego reakcję. Był pewien, że jeśli Oxley z jakiegoś powodu stał za atakiem, sam fakt, iż pojawi się w jego mieszkaniu, zmusi Anglika do przyznania się do winy. Wchodząc po schodach na pierwsze piętro, Jack poczuł ból w kolanie, które uszkodził sobie w trakcie porannego starcia z dwoma oprychami. Powinien był przynajmniej obłożyć je lodem. Długa jazda samochodem, podczas której noga była ciągle zgięta, z pewnością nie pomogła: Amerykanin był niemal pewien, że przez kilka najbliższych dni będzie kulał. Ta myśl go zirytowała, ale zamiast się nad nią rozwodzić, zaczął przygotowywać się psychicznie do kolejnej rozmowy z Oxleyem. Obiecał sobie, że jeśli Anglik znowu obrazi jego ojca, dostanie pięścią w szczękę. Ryan wiedział, że wcale nie uderzy Anglika, ale sama myśl, że mógłby to zrobić, wprawiła go w dobry nastrój. Stanął pod mieszkaniem Oxleya i chciał zapukać, ale zauważył, że drzwi były lekko uchylone. Pod zamkiem zauważył ślad czarnej podeszwy. Framuga była wyłamana. Ktoś kopniakiem wyważył drzwi – i to niedawno, bo ślad zawierał jeszcze niezaschnięte błoto. Tętno Ryana gwałtownie przyspieszyło. Jego wewnętrzny system wczesnego ostrzegania zaczął szaleć, zupełnie jak kilka godzin wcześniej podczas biegania. Obrócił się gwałtownie i omiótł wzrokiem korytarzyk, który prowadził do tylnej klatki schodowej. Nie było tam nikogo. Pierwszy impuls podpowiedział mu, żeby odwrócić się na pięcie i wrócić do samochodu, a stamtąd zadzwonić na policję. Nie wiedział jednak, czy z Oxleya coś jeszcze zostało. Jeśli tak, nawet chwila zwłoki mogła zdecydować o tym, ile stary drań jeszcze pożyje. Ryan możliwie powoli i cicho nacisnął klamkę i otworzył drzwi. Victor Oxley miał się doskonale. Siedział na metalowym krześle przy stole kuchennym 4 metry od wejścia do swojej kawalerki. Na stole przed nim stał kubek z herbatą. Miał nieco zmierzwione włosy, a na pooranym zmarszczkami czole szkliło się kilka kropel potu. Mimo to sprawiał wrażenie całkowicie opanowanego. Jak gdyby nigdy nic popijał poranną herbatkę, tyle że na podłodze u jego stóp leżało dwóch mężczyzn. Ich ciała zastygły w nienaturalnych pozach, nie ulegało żadnej wątpliwości, że byli martwi. Jeden miał skręcony kark: Ryan wywnioskował to na podstawie ułożenia jego głowy, wykręconej w prawo pod zbyt dużym kątem w stosunku do tułowia. Na twarzy drugiego widać było rany, oczy miał otwarte i nieruchome. Oxley spojrzał na Ryana nieco zaskoczony jego obecnością, ale szybko się opanował, podniósł kubek i skinął w stronę Amerykanina: – Wpadłeś na herbatkę? Ryan powoli uniósł ręce w górę. Nie wiedział, co właściwie zaszło w niewielkim mieszkanku, ale nie wykluczał, że mężczyzna w każdej chwili może się zerwać z krzesła i rzucić się na niego. Tymczasem Anglik spokojnie wychylił kolejny łyk. Jack opuścił ręce i z trudem wydusił z siebie: – Co… Co się tutaj stało?

– Przed chwilką? Ryan bezgłośnie skinął głową. Oczy miał jak spodki. – Syn prezydenta Stanów Zjednoczonych wszedł przed chwilką do mojej kuchni. Oxley ze zgryźliwego dupka przeistoczył się najwyraźniej w żartownisia. Ryan nie był pewien, czy to zmiana na lepsze, ale Anglik przynajmniej zaczął mówić. Przestąpił próg i zamknął za sobą drzwi. – Pytam o to, co się stało chwilę przedtem. – A, chodzi o tych kolesi? Nadziali się na mój kastet, poprosili o powtórkę, znowu dostali i od tej pory już jakoś nie wstają. Ryan przyklęknął, żeby sprawdzić puls leżących na podłodze mężczyzn. Obaj nie żyli. Oxley obserwował go, popijając herbatę. Powoli opuścił filiżankę na kolana i odezwał się groźnym, niemal wrogim głosem: – Przywlokłeś ze sobą kłopoty, co, chłopcze? – Nie ja ich tu sprowadziłem. – Najpierw ty się pokazałeś, a następnego dnia wpadli oni. Jedno z dwojga: albo przyjechali tu z twojego powodu, albo ty przyjechałeś przez nich. Byłeś pierwszy, więc obstawiam jednak, że to twoja wina. Oxley rzucił Ryanowi protekcjonalny uśmiech. Był wyraźnie podirytowany. – Nie mylmy przyczyny ze skutkiem – dodał. Jack wziął metalowe krzesło i usiadł naprzeciwko Oxleya. – Dziś rano w Londynie napadło mnie dwóch gości – zaczął. – Nie tych dwóch. – Co za cholerny zbieg okoliczności. – Zaryzykuję przypuszczenie, że to nie był zbieg okoliczności. Ryan spojrzał najpierw na otyłego Anglika, a potem na zwłoki. Nie mógł pojąć, jakim cudem Oxley poradził sobie z dwoma młodymi, wysportowanymi byczkami. – Zabiłeś ich? – Powiedzmy, że nie umarli z przyczyn naturalnych. Jesteś równie tępy, jak twój tatuś. Jack zazgrzytał zębami ze złości. – Cóż, muszę przymknąć oko na twoje pochodzenie i jak dobry gospodarz zaparzyć ci herbatę – dodał Oxley, odstawiając kubek. Przeszedł do kuchni i postawił czajnik na kuchence gazowej, po czym przekręcił kurek. Niebieskawe płomienie liznęły ścianki czajnika. – Nie chcę herbaty. Żądam odpowiedzi. Jak to się stało? Jak to możliwe, że ich… Oxley nie słuchał. Wyciągnął z szafki drugi kubek, dmuchnął do środka, by oczyścić go z kurzu, i wrzucił torebkę herbaty. Po chwili rozległ się gwizd czajnika. Siwowłosy Anglik zalał herbatę, wyłowił palcami dwie kostki cukru z tekturowego pudełka i wrzucił je do wrzątku. Obejrzał się przez ramię na Ryana i wycedził: – Wyglądasz na gościa, który pije herbatę bez mleka. Nie jesteś na tyle wyrafinowany, co? Ryan nie odpowiedział. Próbował ułożyć sobie w głowie możliwe następstwa obecnej sytuacji. Syn urzędującego prezydenta USA stał w maleńkiej kawalerce, u stóp miał dwóch martwych mężczyzn. Facet, który ich zabił, nie przejmował się zbytnio tym faktem. Wszystkie mięśnie i nerwy w ciele Ryana podpowiadały mu, żeby czym prędzej się stamtąd zabierać. Za bardzo jednak zależało mu na uzyskaniu kilku odpowiedzi. Czekał więc, aż Oxley zacznie mówić. Zwalisty mężczyzna postawił kubek przed Amerykaninem i usiadł na krześle. W końcu się odezwał: – Pij, chłopie, bo za chwilę cię wyrzucę. Muszę się tylko zdecydować, czy przez drzwi,

czy przez okno. W międzyczasie powiedz, co wiesz o tym bajzlu. – Nie jestem pewien, ale istnieje spora szansa, że chodzi o ciebie. O twoje dawne związki z rządem. Anglik potrząsnął z niedowierzaniem głową. – Ujmę to inaczej – dodał Jack. – Może chodzić o Opokę. Oxley nie wyglądał na zaskoczonego, gdy usłyszał swój stary kryptonim. Lekko skinął głową i napił się herbaty. – Przyjechałem tu wczoraj, żeby wypytać o wydarzenia na kontynencie sprzed trzydziestu lat – ciągnął Jack. – Opoka jest głęboko pod ziemią, chłopcze. Jeśli będziesz próbował go wskrzesić, zginą kolejni ludzie. – Tu urwał i wskazał na dwa trupy. – Nie tylko Rosjanie. Jack podążył wzrokiem za palcem Oxleya. – Słucham? Skąd wiesz, że to Rosjanie? Anglik przyglądał mu się chwilę bez słowa, po czym dźwignął się z krzesła i z widocznym wysiłkiem opadł na kolana. Skrzywił się przy tym wyraźnie. Jack, przekonany, że coś go zabolało, skoczył w stronę Anglika, aby uchronić go przed upadkiem. Oxley nie zwracał na niego uwagi, tylko gwałtownym ruchem zerwał kurtkę z jednego z nieboszczyków. Jack myślał, że szuka jego dokumentów, ale Anglik odrzucił kurtkę na bok i zaczął odpinać pasek od spodni martwego mężczyzny. – Co robisz, na miłość boską?! Oxley milczał. Wyciągnął koszulę i podkoszulek ze spodni trupa, po czym z trudem ściągnął je z jego torsu. – Oxley! – wrzasnął wstrząśnięty Jack. – Co ty, do diabła, ro… Zamilkł, gdy zobaczył tatuaże. Szczelnie zakrywały klatkę piersiową, brzuch, ramiona i szyję martwego mężczyzny. Na ramionach miał wytatuowane epolety. Po lewej stronie klatki piersiowej miał Madonnę z Dzieciątkiem, pod jabłkiem Adama Krzyż Żelazny, a z boku szyi – wbijający się w skórę sztylet. Ryan nie znał znaczenia żadnego z nich, ale domyślał się prawdy: – To rosyjska mafia? – Owszem – odparł Oxley. Anglik przesunął ręką nad tatuażem zajmującym całą szerokość brzucha mężczyzny. Obraz przedstawiał grupę siedmiu głazów. – Siedmiu Mocarzy – stwierdził, po czym zaczął wskazywać po kolei pozostałe rysunki. – Sztylet tkwiący w szyi oznacza, że zabił kogoś w więzieniu. Epolety, że zajmował wyższe stanowisko w organizacji, był kimś w rodzaju porucznika. Krzyż znaczy tyle, że ma wszystkich głęboko w dupie i nie liczy się z ludzkim życiem. Matka Boska, że należał do Cerkwi prawosławnej. Innymi słowy, był wierzący, o ile oczywiście można powiedzieć to o płatnym zabójcy. A raczej nie można. Oxley przerwał i wskazał drugie ciało. – Twoja kolej, chłopie. Jack skrzywił się, ale ściągnął z drugiego trupa kurtkę i koszulę. Ten również pokryty był gęstwiną tatuaży i też miał znak rozpoznawczy Siedmiu Mocarzy na brzuchu. – Dlaczego ściga cię ta szajka? – spytał. – Przypuszczam, że z tego samego powodu, co ciebie. – Czyli? – Nie mam, kurwa, pojęcia. W życiu nie miałem zatargów z rosyjską mafią. – Myślisz, że goście, którzy mnie dziś napadli, są z tej samej szajki?

– Mieli nożyki do linoleum? – Jeden miał mały nóż o zakrzywionym ostrzu. Taki masz na myśli? – Dokładnie. Siedmiu Mocarzy. – Tutaj? W Wielkiej Brytanii? – spytał z niedowierzaniem Jack. – Oczywiście, że tak. Londyn to przecież Londongrad. Mój Boże, naprawdę jesteś głupi jak twój tatuś. – Co z tobą, do cholery? – warknął Jack, opadając na krzesło. – Musisz być takim dupkiem? Anglik wzruszył ramionami i znów łyknął herbaty. Jack wciąż nie widział związku między zadaniami, jakie wykonywał w pracy, a przeszłością Victora Oxleya. To, że śledzono go, zanim ojciec powiedział mu o „Opoce”, oznaczało, że jakiś związek musiał istnieć. Jack zbyt długo siedział w branży wywiadowczej, aby całą sytuację uznać za przypadek. Nagle coś go tknęło: – Skąd właściwie tyle wiesz o rosyjskich tatuażach więziennych? Oxley spojrzał na Ryana. Przez kilka sekund w mieszkaniu panowała absolutna cisza, przerywana tylko miarowym tykaniem zegara. Siwowłosy Anglik chwycił swój znoszony sweter i bez słowa go podciągnął. W jednej chwili Jack zrozumiał. Oxley nie miał symbolu Siedmiu Mocarzy, ale fragment torsu, który odsłonił, pokrywał gąszcz innych tatuaży: gwiazdy, krzyże, sztylety, czaszka z łezką, smok. – Siedziałeś w łagrze? Oxley opuścił koszulę i sięgnął po kubek. – A gdzie niby nabrałem tych złych manier, na które ciągle narzekasz?

62 
 Oxley dopił herbatę, siedząc nad trupami dwóch rosyjskich bandytów. Następnie wstał i zaczął wolnym krokiem przemierzać swoją kawalerkę. Ilekroć stawał przed oknem wychodzącym na ulicę, ostrożnie wyglądał zza zasłony. Tymczasem herbata Jacka stygła: Amerykanin nawet nie dotknął kubka. Od dobrych kilku minut próbował wyciągnąć coś więcej z Anglika, ale jego odpowiedzi były niejasne lub wymijające. – Kiedy odszedłeś z SAS? – W latach osiemdziesiątych. – Wstąpiłeś do MI5? – Nie wiem, skąd ci to przyszło do głowy. – Kiedy siedziałeś w łagrze? – Dawno temu. – Kiedy wróciłeś do Anglii? – Dawno temu. Oxley był niezwykle opanowany, Jack wręcz przeciwnie. – Konkretów nie podasz, co? – mruknął z wściekłością. – To było wieki temu. – Może i tak, ale z chwilą gdy rosyjska mafia wyłamała ci drzwi, twoja przeszłość cię dogoniła, do cholery jasnej. Rozległ się dzwonek telefonu komórkowego jednego z trupów. Oxley, nie zwracając na to uwagi, rzucił do Ryana: – Jedź stąd i zostaw mnie w spokoju. – Nie mogę cię zostawić. Nie jesteś tu bezpieczny. – Będziesz mnie chronił, tak? Na razie wygląda na to, że to właśnie przez ciebie ci dwaj dżentelmeni wyłamali mi drzwi. – Następna ekipa może mieć pistolety. – Siepacze Siedmiu Mocarzy nie stosują broni palnej. Przynajmniej nie w Wielkiej Brytanii. – Pierwsza dobra wiadomość tego dnia. – Nie potrzebują spluw. Wolą noże, metalowe pałki i tym podobne. Operują dwójkami lub ekipami po trzech i więcej ludzi. Nie patyczkują się z nikim. – Co zamierzasz zrobić z ciałami? – Mam piłę, wannę i worki na śmiecie – wzruszył ramionami Oxley. – Jakoś się ich pozbędę. – Chyba nie mówisz poważnie. – Mówię. Nie pójdę z tym na policję. Wiodę ciche życie człowieka zapomnianego przez rząd i chcę, żeby tak zostało. Kiedy władze dowiedzą się, że rosyjscy gangsterzy próbują mnie zabić, znowu się mną zainteresują. – I co w tym złego? – Wszystko. To rząd brytyjski mnie zdradził. – Co takiego? Oxley zatrzymał się na środku pokoju i powtórzył dobitnie: – Zdradził.

Podszedł do okna, potem przeszedł zdecydowanym krokiem do kuchni i zawrócił w stronę przeciwległej ściany. Jack wiedział, że Anglik próbuje ustalić plan działania. Sam z kolei zastanawiał się nad konsekwencjami, jakie będzie miała dla niego cała ta awantura. Nie wolno mu było ukryć dwóch trupów, ale ujawnienie sprawy ojcu drastycznie ograniczyłoby mu pole działania w Londynie. Już wieczorem siedziałby na pokładzie samolotu lecącego do USA, a w najlepszym razie dostałby całodobowy ogon złożony z ochroniarzy Secret Service. „Cholera jasna”, pomyślał. Oxley przestał nerwowo przemierzać pokój. Wyglądał teraz przez okno na ulicę przed domem. – Słuchaj, musimy ustalić jakiś plan – zagadnął Ryan. Oxley milczał. – Dlaczego nie chcesz ze mną rozmawiać? – Bo cię nie lubię. – Nawet mnie nie zna… Oxley nagle cofnął się od okna i stanął przy ścianie tak, aby nie było go widać z ulicy. – Nie, nie znam cię, ale jestem skłonny podpisać chwilowe zawieszenie broni, bo nie znam też tych dwóch drani, którzy właśnie wysiedli z samochodu. Moim zdaniem chcą sprawdzić, dlaczego ich kumplom zajmuje to tyle czasu. – Niech to szlag. – Ryan zerwał się z krzesła. – Następni Rosjanie? – Nie wiem. – Oxley wzruszył ramionami. – Wkurzyłeś kogoś innego ostatnimi czasy? Zaraz tu będą. Zdziwię się, jeśli co najmniej jeden ich kumpel nie wchodzi właśnie tylnymi schodami. Przydaj się na coś i zajrzyj tam. Ryan wziął niewielki nóż z kuchennej szuflady, Oxley wyjął z kieszeni kastet i wsunął go na palce. Amerykanin wybiegł na klatkę i wyjrzał przez okno na końcu korytarzyka. W małym ogródku mieściło się kilka sznurów do suszenia bielizny i miniaturowy parking na cztery samochody. Jack rozejrzał się, ale nikogo nie zauważył. W przylegających ogródkach także nikogo nie było. Zawrócił do mieszkania Oxleya, by pomóc mu z dwoma zbliżającymi się oprychami. Po chwili usłyszał kroki na tylnej klatce schodowej. Napastnicy, kimkolwiek byli, zdążyli wejść do budynku. Jack ocenił, że na schodach jest dwóch rosłych mężczyzn i że obaj bardzo się spieszą. Przywarł do ściany obok wyjścia na klatkę, trzymając nóż kuchenny w prawej dłoni. Z klatki na korytarz wszedł mężczyzna o wyjątkowo potężnej posturze. Jack wykorzystał to, że napastnik skupił całą uwagę na mieszkaniu w przeciwległej części korytarza, i zadał błyskawiczny cios lewą ręką, gdy mężczyzna zwracał się w jego kierunku. Pięść trafiła w szczękę, głowa napastnika odskoczyła do tyłu. Pod wpływem siły uderzenia mężczyzna zatoczył się i wpadł na swojego kompana, który właśnie wchodził na korytarz. Zanim jednak Jack zdążył przypuścić drugi atak, obaj biegli na niego. Ryan niemal natychmiast dostrzegł błysk ostrzy w ich dłoniach. Dwaj Rosjanie zamachnęli się krótkimi, zakrzywionymi nożami. Zrobił unik w lewo, skulił się, po czym machnął nożem od dołu. Poczuł, że koniuszkiem przejechał po zewnętrznej stronie prawego ramienia pierwszego z napastników. Mężczyzna zawył z bólu i chwycił się za ranę. Jego kompan machnął nożem drugi raz. Jack sparował cios lewą ręką, zdając sobie naraz sprawę, że potrzebuje więcej miejsca, aby swobodnie manewrować. Miał za plecami mieszkanie, które sąsiadowało z kawalerką Oxleya. Kiedy Rosjanie znowu się na niego rzucili, z całej siły kopnął w drzwi. Wyleciały z framugi i wpadły do środka. Jack runął na ziemię, gubiąc przy okazji nóż. Leżąc, kopnął rannego napastnika w wewnętrzną stronę kolana. Staw nie wytrzymał, Rosjanin padł na podłogę. Ryan usłyszał za sobą krzyki staruszki. Nie bała się, była raczej wściekła

z powodu wtargnięcia do jej mieszkania. Jack się nie obejrzał, bo musiał skupić całą uwagę na dwóch nożach, które przecinały powietrze niebezpiecznie blisko jego tułowia. Przetoczył się w prawo, o włos unikając ostrza drugiego napastnika. Wstał i natychmiast uskoczył przed kolejnym ciosem. Rosjanin chybił i z rozpędu niemal obrócił się wokół własnej osi. Gdy Jack nadepnął mu z całej siły na łydkę, mężczyzna padł na kolana. Drugi miał problem z dźwignięciem się z podłogi. Jack słyszał krzyki kobiety i pełne wściekłości wrzaski pierwszego bandziora, ale skupił się na najbliższym przeciwniku. Skoczył od tyłu na klęczącego mężczyznę, który z impetem wyrżnął twarzą o podłogę. Ryan złapał go obiema rękami za głowę i poprawił cios, nokautując Rosjanina. Drugi napastnik zdołał się podnieść. Jack był obrócony do niego plecami. Wiedział, że musi jak najszybciej wstać z podłogi i wybiec na korytarz. Ruszył naprzód, czując oddech napastnika na karku. Za drzwiami zatrzymał się, kucnął i odwrócił się raptownie, kopiąc z półobrotu wyprostowaną nogą. Podciął zaskoczonego Rosjanina, który przeleciał przez próg i spadł na Ryana. Mężczyźni zwarli się w morderczym uścisku, tarzając się po korytarzu i próbując dosięgnąć upuszczonego na podłogę noża. Victor Oxley wyszedł na spotkanie pozostałych dwóch napastników, gdy ci wbiegali frontowymi schodami. Cios kastetem trafił pierwszego z mężczyzn w szczękę. Rosjanin runął w dół i zatrzymał się dopiero na parterze. Drugi uchylił się zręcznie i ruszył w górę z wyciągniętym przed siebie nożem, próbując trafić otyłego Brytyjczyka. – Dawaj! Dawaj! – krzyknął po rosyjsku Oxley. Rosjanin bał się zaatakować od przodu większego przeciwnika, który na dodatek miał na ręku zakrwawiony kastet. W końcu się jednak przemógł i wskoczył na półpiętro, wyprowadzając poziomy cios nożem. Ostrze przecięło powietrze. Oxley chciał wykorzystać okazję, ale jego uderzenie także nie dotarło do celu. Kolejna próba napastnika była skuteczniejsza: nóż przedarł sweter na ramieniu Oxleya, ale nie drasnął skóry. Anglik natarł na przeciwnika, osłaniając się lewą ręką przed ciosami. Dwóch mężczyzn, jeden dwudziestokilkuletni, drugi dobiegający sześćdziesiątki, mocowało się zajadle na podeście między parterem a pierwszym piętrem. Oxley nie mógł użyć kastetu, bo Rosjanin blokował jego ramię; ten zaś nie miał możliwości operowania nożem, bo Anglik chwycił mocno przegub jego ręki. Oxley przepchnął w końcu rywala do narożnika, a następnie za pomocą całej swojej zwierzęcej siły przeciągnął go wzdłuż półtorametrowego fragmentu ściany aż do okna, wychodzącego na ulicę. Rosjanin, przyciśnięty do szyby, zorientował się, w jakim jest niebezpieczeństwie, ale nie był w stanie oswobodzić uzbrojonej w nóż ręki z żelaznego uścisku Oxleya. Mężczyźni na ułamek sekundy spojrzeli sobie w oczy. Rosjanin był przerażony, Anglik zaś – wyczerpany, ale nieustępliwy. Victor Oxley uderzył młodego zabójcę „z byka” i tak długo przyciskał czoło do jego głowy, aż rozległ się brzęk pękającej szyby. Głowa Rosjanina zwiesiła się na zewnątrz, a obtłuczone fragmenty okna wbiły się mu poniżej karku, momentalnie rozrywając skórę i mięśnie. Szkło utkwiło pomiędzy kręgami szyjnymi i dosięgło rdzenia kręgowego. Z bezwładnej dłoni Rosjanina wypadł nóż. Oxley zwolnił uścisk i odepchnął napastnika, robiąc krok w tył. Rosjanin zamachał bezradnie rękami, w jego oczach widać było przerażenie i ból. Odpadł od framugi i runął na podłogę, prosto w kałużę płynącej strumieniem krwi. Na konającego mężczyznę posypały się resztki rozbitej szyby. Oxley oparł dłoń o balustradę, żeby się nie przewrócić. Serce waliło tak mocno, jakby za chwilę miało wyrwać się z piersi. Wziął głęboki oddech i dopiero wtedy usłyszał hałas dobiegający z parteru. Spojrzał w dół: mężczyzna, którego znokautował przed minutą, o dziwo

zdołał już wstać. Co prawda trochę się chwiał, ale podniósł rękę z jakimś przedmiotem, wycelowanym prosto w Anglika. Oxley przekrzywił lekko głowę, po czym powoli podniósł ręce w górę. Rosjanin mierzył do niego z pistoletu. Oxley był całkowicie zaskoczony tym widokiem. Zobaczył, jak naprężają się mięśnie na karku napastnika, a jego palec naciska spust. Anglik podniósł głowę – nad stojącym na parterze mężczyzną pojawił się nagle jakiś kształt. Jack Ryan junior przeskoczył przez balustradę na pierwszym piętrze i poleciał 3 metry w dół, prosto na Rosjanina. Upadł na niego dokładnie w tej samej chwili, w której rozległ się strzał. Oxley odskoczył do tyłu. Był pewien, że dosięgła go kula. Dopiero po krótkiej chwili stwierdził z ulgą, że nic mu się nie stało. Zamknięta klatka schodowa spotęgowała huk wystrzału. Znowu spojrzał w dół. Dwaj mężczyźni zaciekle walczyli o pistolet. Jack próbował wyrwać broń Rosjaninowi, ale ten rzucił Amerykanina na podłogę i przygniótł go całym ciężarem ciała. Pistolet znajdował się gdzieś między nimi. Padł drugi strzał, a po kilkunastu sekundach szamotanina ustała. Oxley zbiegł po schodach, ale kiedy dotarł na parter, nie miał już nic do roboty. Wystarczyło zrzucić na bok martwego Rosjanina, aby cały i zdrowy syn prezydenta Stanów Zjednoczonych usiadł i oparł się o ścianę. Oxley opadł na podłogę obok niego. Od ponad dwóch dekad nie był tak wyczerpany. Przez chwilę obaj milczeli, z trudem łapiąc oddech. W końcu zdyszany Jack zdołał wydusić z siebie pytanie: – Co to było za pierdolenie o tym, że ci frajerzy nie używają broni? Oxley odpowiedział dopiero po chwili, gdy choć trochę opanował oddech: – Co ja ci mogę powiedzieć? Nie jestem na bieżąco ze zwyczajami Siedmiu Mocarzy. Mogłem mieć trochę nieaktualne informacje. – Taaa. Oxley spojrzał na zwłoki Rosjanina. Pod wielką brodą pojawił się w końcu uśmiech. – Ja chrzanię, Ryan. Walczysz jak twój stary. – To znaczy? – Ryan spojrzał groźnie na Oxleya. – To znaczy, że jestem pod wrażeniem. Myślałem, że jesteś leniwym nadzianym gnojem. – Znowu masz trochę niedokładne informacje. – Ryan zdążył już wstać. Z trudem podźwignął Oxleya, po czym wskazał na mężczyznę, który leżał na półpiętrze. – Tamten też nie żyje? – Jest sztywny, chłopie. – To znaczy, że nie żyje? – Tak, nie żyje. A tamci z tyłu domu? – Jeden uciekł, drugi jest nieprzytomny. Oxley spojrzał na Ryana. Zdołał na tyle uspokoić oddech, że zdobył się na protekcjonalny ton: – Nie sądzisz, że ten nieprzytomny może się nam trochę przydać? No chyba że i jemu pozwoliłeś czmychnąć. Ryan podniósł pistolet i zaczął wchodzić po schodach. Minutę później Jack wciągnął mężczyznę do mieszkania Oxleya. Rosjanin już się ocknął, ale po jego oczach widać było, że doznał silnego wstrząśnienia mózgu. Oxley też dowlókł się na górę, nie zwracając po drodze uwagi na swoją starszą sąsiadkę, która stała na korytarzu i wrzeszczała na obu mężczyzn. Kiedy Oxley przestępował próg swojej kawalerki, usłyszał: – Dzwonię na policję! – Mam to głęboko w dupie – odparł i trzasnął drzwiami. Chwilę potem zwrócił się do Ryana:

– Nie wiem jak ty, ale ja stąd spierdalam. Zdjął z haka przy drzwiach w połowie zapełnioną torbę podróżną, doskoczył do komody przy łóżku i zaczął pakować rzeczy. Jack, który mierzył do Rosjanina, powiedział: – Zawiozę cię, gdziekolwiek zamierzasz jechać. Czy chcesz tego, czy nie, siedzimy w tym gównie razem. Oxley nie był zachwycony, ale zaczynał się do tej sytuacji przyzwyczajać. – Możemy zabrać tego typa – wskazał skinieniem głowy Rosjanina – i sprawdzić, czy ma ochotę z nami pogawędzić. Podszedł do mężczyzny i go spoliczkował. – Jak będzie, Iwan? Chcesz pogadać? Rosjanin zachwiał się na nogach, ale Jack go podtrzymał. Spojrzał mu w oczy i wycedził: – Posłuchaj uważnie. Schodzimy na dół i wsiadamy do mojego samochodu. Jeśli zobaczę jeszcze choćby jednego twojego kumpla, odstrzelę ci ten jebany łeb. Mężczyzna wpatrywał się w Jacka bez słowa. Dopiero kiedy Oxley przetłumaczył wszystko na rosyjski, z błędnym wzrokiem pokiwał głową. Jack Ryan i Victor Oxley wpakowali półprzytomnego Rosjanina do bagażnika mercedesa, a następnie spętali mu ręce i nogi gumowym wężem z ogródka za domem. Gdy upewnili się, że więzień nie ucieknie, zatrzasnęli klapę i wsiedli do wozu. Wyjechali z Corby na chwilę przed przyjazdem radiowozów, które z wyciem syren zatrzymały się pod domem byłego oficera SAS. Jack zaproponował, żeby jechać do Londynu. Oxley nie protestował. Ryan wiedział, że współudział w zabiciu trzech członków rosyjskiej mafii będzie miał dla niego bardzo poważne konsekwencje, ale postanowił najpierw dotrzeć do stolicy, a dopiero potem powiadomić Sandy’ego, ojca, policję i wszystkich zainteresowanych. Liczył na to, że jazda z Oxleyem będzie świetną okazją, aby poznać jego przeszłość. Przeliczył się jednak. Oxley mruknął, że musi się najpierw chwilę odprężyć. Zaledwie 5 kilometrów za miastem Ryan zobaczył, że jego pasażer zasnął jak kamień. Jack potrząsnął Oxleyem, żeby sprawdzić, czy żyje. Ten owszem, ocknął się, ale tylko po to, żeby posłać Ryana do diabła i burknąć, że po takiej akcji musi wypocząć. Jack niechętnie na to przystał. Prowadził więc dalej przy akompaniamencie nosowego chrapania Anglika i odgłosów, które wydawał rzucający się bagażniku Rosjanin – ich niedoszły zabójca.

63 Trzydzieści lat wcześniej Berlin Zachodni był gęsto zaludnioną, zamożną, kosmopolityczną i pełną dobrze wykształconych ludzi enklawą Republiki Federalnej Niemiec, rzuconą w sam środek zależnego od ZSRR terytorium Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Dwie armie, dwa modele gospodarcze i dwa odmienne systemy wartości oddzielało 120 kilometrów pilnowanego przez uzbrojonych strażników muru, który otaczał Berlin Zachodni. Władze NRD twierdziły, że mur berliński stanął tylko po to, aby mieszkańcy Berlina Zachodniego przestali uciekać do komunistycznego raju na wschodzie. W połowie lat osiemdziesiątych w taką bzdurę nie uwierzyłby już żaden rozsądny człowiek. Pięć przecznic na północ od muru, na rogu ruchliwych ulic Sprengelstrasse i Tegeler Strasse, stał czterokondygnacyjny budynek z cegły. Cały parter zajmował serwis naprawy skuterów i warsztat samochodowy, w którym mieszkańcy dzielnicy Wedding, dawnej francuskiej strefy okupacyjnej, zostawiali swoje bmw, mercedesy, ople i fordy. Na pierwszym piętrze znajdowały się biura zakładu, drugie wynajęli lokalni artyści. W otwartej przestrzeni wspólnego atelier do wieczora pracowali malarze, rzeźbiarze, fotograficy i rzemieślnicy. Mimo że ostatni twórcy wychodzili zazwyczaj przed północą, budynek nigdy nie pustoszał. Wąskie schody prowadziły z drugiego piętra na strych. W dość dużym, trzypokojowym, skromnie urządzonym mieszkaniu nocowało sześcioro kobiet i mężczyzn w wieku od 21 do 23 lat. Jedna z lokatorek, malarka, wynajęła poddasze niemal za darmo. Zamożny właściciel budynku mieszkał co prawda w zdecydowanie kapitalistycznym Berlinie Zachodnim, ale nie było im trudno się dogadać – jako radykał z lat sześćdziesiątych, nadal wyznawał takie same ideały co młodzi lokatorzy strychu. Cała szóstka należała do Rote Armee Fraktion, Frakcji Czerwonej Armii, organizacji terrorystycznej o profilu marksistowsko-leninowskim, założonej w RFN w 1970 roku. RAF urządzała zamachy na policję, żołnierzy NATO, bogatych przedsiębiorców i kapitalistyczne instytucje na terenie Niemiec Zachodnich i sąsiednich krajów. Lokatorzy poddasza korzystali z prostego systemu alarmowego. W godzinach pracy warsztatu i studia na drugim piętrze zaprzyjaźnieni pracownicy i artyści obserwowali ulice, aby w razie czego ostrzec RAF-owców ze strychu przed policją lub podejrzanymi pojazdami. W nocy w warsztacie spał pies, który szczekaniem miał obudzić mieszkańców strychu. Co noc budziło ich co najmniej kilka fałszywych alarmów. Na wszystkich klatkach schodowych zamontowano także syreny alarmowe, uruchamiane przez poruszenie drutów rozciągniętych nisko nad stopniami. Ponadto członkowie komórki terrorystycznej na zmianę pełnili nocną wartę. Wyznaczona osoba zasiadała na kanapie w salonie i przez całą noc oglądała telewizję z wiekowym pistoletem półautomatycznym Walther MPL na kolanach, popijając co jakiś czas kawę z maszynki w kuchni. Krótko mówiąc, środki bezpieczeństwa miejscowej komórki jednej z najgroźniejszych organizacji terrorystycznych poprzednich piętnastu lat były dość słabe, ale trzeba przyznać, że sześcioro członków RAF nie należało do elity ugrupowania, a i sama RAF czasy świetności miała już za sobą. Organizacja zniknęła z pierwszych stron gazet, członkowie komórki rozluźnili więc nieco środki ostrożności. W latach osiemdziesiątych do głosu doszła trzecia generacja Frakcji. Ostatnimi dużymi akcjami, do których przyznał się RAF, był nieudany atak rakietowy na

bazę lotniczą Rammstein w 1981 roku oraz wcześniejsza o dwa lata, również nieudana, próba zamordowania Alexandra Haiga, naczelnego dowódcy Połączonych Sił Zbrojnych NATO. Media donosiły, że RAF stała się bojówką zdemoralizowaną, zdezorganizowaną i dryfującą bez celu. Zachowanie sześciorga lokatorów strychu w dzielnicy Wedding bez wątpienia pasowało do tego opisu. Był piątek, środek nocy, kilka minut po 1.00. Wartę pełniła Ulrike Reubens. Walczyła ze snem za pomocą kawy, nikotyny i podłączonego do telewizora magnetowidu, który odtwarzał piracką kasetę z filmem Silkwood z Meryl Streep i Cher. Siedziała w ciemności i wpatrywała się w niewyraźny obraz, co chwila przesuwając kciukiem przełącznik na karabinie. Bezwiedna czynność była wyrazem oburzenia na przedstawiony w filmie rząd amerykański, który ukrywał nieprawidłowości przy wykorzystaniu energii jądrowej i wykazywał rażący brak poszanowania dla życia i zdrowia przedstawicieli proletariatu. W dwóch sypialniach, do których wchodziło się ze wspólnego pokoju, spało kilka osób. Cztery z nich należały do RAF. Szósta członkini komórki, Marta Scheuring, kilka dni wcześniej niespodziewanie wyjechała z Berlina. Chociaż symbolem RAF był czarny karabin H&K MP5 na tle czerwonej gwiazdy, żaden z lokatorów strychu nie posiadał takiej broni. Mieli pistolety maszynowe i rewolwery z lat pięćdziesiątych. W mieszkaniu były jeszcze cztery osoby – trzy kobiety i mężczyzna – partnerzy członków Frakcji. Każde wiedziało, że śpi z terrorystą, ale bez oporów zostawało na strychu na noc. Komórka od dawna miała swoją siedzibę w tym miejscu i ani razu nie napotkała problemów ze strony policji. Ulrike Reubens skończyła seans, wstała z kanapy i włączyła przewijanie, aby obejrzeć film jeszcze raz. Magnetowid zaczął obracać taśmę, a kobieta poszła do kuchni po kolejny kubek kawy. Była przekonana, że czeka ją długa i śmiertelnie nudna noc. Analityk CIA Jack Ryan znajdował się w centrum dowodzenia, zorganizowanym na poczekaniu w pustej sali koncertowej przy Ostender Strasse, sześć przecznic od lokalu konspiracyjnego RAF. Otaczał go zespół członków brytyjskiego kontrwywiadu z Nickiem Eastlingiem na czele i co najmniej pięćdziesięciu niemieckich policjantów i kilku mężczyzn, wyglądających na pracowników wywiadu RFN. Mimo to Ryan czuł się tak samo wyobcowany jak w Szwajcarii. Eastling stał ze swoimi ludźmi po drugiej stronie wielkiego pomieszczenia. Niemcy konsultowali się co prawda z Brytyjczykami, ale wyjąwszy powitanie, zupełnie nie zwracali uwagi na Amerykanina. Ryan siedział na skraju sceny i czekał, aż coś się wreszcie wydarzy. Miał za sobą długi dzień. O 8.00 przyleciał wraz z ekipą Eastlinga z Zurychu do Frankfurtu nad Menem, a już półtorej godziny później jechał autokarem do Bonn, stolicy RFN. W ambasadzie brytyjskiej dostał osobny gabinet z bezpieczną linią telefoniczną, dzięki której mógł połączyć się z Langley. Eastling i jego ludzie większość dnia spędzili na zebraniach z funkcjonariuszami Bundesamt für Verfassungsschutz, czyli erefenowskiego kontrwywiadu, i Bundesgrenzschutz, Federalnej Straży Granicznej, pełniącej w Berlinie funkcję policji. Po południu, około 16.00, dyplomatyczna część operacji zakończyła się sukcesem. Brytyjczycy namówili Niemców do przeprowadzenia nalotu na berliński lokal RAF. Misję w całości organizowały służby niemieckie, ale po jej zakończeniu ekipa Eastlinga mogła wykorzystać wszelkie uzyskane materiały wywiadowcze. W Bonn Jack połączył się za pomocą bezpiecznej linii z Jimem Greerem. Ustalili, że należy poprosić Arthura Moore’a o uzyskanie od szefa BfV zgody na udział w operacji agenta CIA. Ryan miał być obecny jako świadek i doradca. Jack podzielił się z przełożonym swoimi wątpliwościami na temat zasadności misji, ale było już za późno, aby cokolwiek zmienić. CIA

mogło tylko asystować. Ryan wiedział, że zwrócenie się do Niemców za pośrednictwem centrali w Langley wkurzy Eastlinga, ale zbytnio się tym nie przejął. Anglik próbował odsunąć go od śledztwa jeszcze w Szwajcarii. Amerykanin nie zamierzał znosić podobnego traktowania w Niemczech. O 19.00 wraz z sześcioma agentami SIS Ryan siedział na pokładzie rejsu samolotem Learjet do Berlina, a trzy godziny później rozpoczęli naradę z przedstawicielami władz niemieckich. O północy przewieziono ich do sali koncertowej, niedaleko której policja po cichu zaczynała operację otoczenia podejrzanego lokalu. Jack napił się obrzydliwej kawy z automatu, który przywiozła wspierająca akcję berlińska policja. Poczuł pieczenie w żołądku: przez cały dzień nic nie jadł. Pod gmach podjechało kilka dużych pojazdów. Rozległ się gwar i otworzyły się drzwi do foyer. Jack spojrzał w górę: przyjechali snajperzy. Mundurowi policjanci z centrum dowodzenia odnosili się do członków oddziału taktycznego z szacunkiem. Ich ubrani po cywilnemu koledzy – Ryan podejrzewał, że byli funkcjonariuszami BfV lub detektywami BGS – wyraźnie się ożywili. Zbliżała się wyznaczona godzina rozpoczęcia nalotu. Snajperzy służyli w Grenzschutzgruppe 9, czyli 9. Grupie Federalnej Straży Granicznej, najbardziej elitarnej jednostce antyterrorystycznej w RFN. Ryan naliczył dwudziestu czterech mężczyzn w czerni. Każdy z nich przyszedł z ciężką walizą, którą położył następnie na scenie. GSG 9 była stosunkowo młodą organizacją, utworzoną po masakrze podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972 roku. Władze RFN przekonały się wtedy dobitnie, że państwo nie posiada zdolności taktycznych, sprzętu oraz odpowiednio wyszkolonych ludzi do walki z rodzącym się zjawiskiem międzynarodowego terroryzmu. Gdy ośmiu członków organizacji Czarny Wrzesień porwało sportowców izraelskiej kadry olimpijskiej, niemiecka policja pozwoliła im przelecieć dwoma śmigłowcami Huey do bazy lotniczej Fürstenfeldbruck pod Monachium, gdzie mieli – przynajmniej według swoich żądań – wsiąść na pokład boeinga 727, lecącego do Kairu. Niemcy zamierzali odbić zakładników w momencie przerzucania ich ze śmigłowców do odrzutowca. Planowana z wielogodzinnym wyprzedzeniem akcja została jednak przeprowadzona w sposób dramatycznie niekompetentny. Pięciu policjantów, których wyznaczono na snajperów, nie miało niezbędnego przygotowania strzeleckiego. Uzbrojono ich w karabiny pozbawione celowników optycznych i rozmieszczono na płycie lotniska, nie wyposażając w krótkofalówki. Mieli czekać na sygnał do rozpoczęcia ostrzału. Sześciu kolejnych uzbrojonych policjantów czekało na pokładzie boeinga. Mieli rozkaz ostrzelania terrorystów z bliskiej odległości, ale gdy śmigłowce wylądowały, zignorowali rozkazy i uciekli z wyznaczonych pozycji, nie uprzedziwszy o tym dowództwa. Terroryści z Czarnego Września wkrótce po dotarciu na płytę zdali sobie sprawę, że silniki samolotu są wyłączone. Zrozumieli, że Niemcy nie zamierzają spełnić ich żądań i że szykują na nich zasadzkę. Ostrzelali wymierzone w siebie reflektory, powodując, że „snajperzy” musieli strzelać na ślepo w kierunku grupy, w której znajdowali się zarówno porywacze, jak i zakładnicy. Strzelanina trwała kilka godzin. Skończyła się śmiercią jednego policjanta, dziewięciu porwanych sportowców i większości terrorystów. Po kompromitacji niemiecki rząd zdecydował się na stworzenie specjalnej jednostki antyterrorystycznej GSG 9, która w ciągu kilku lat zyskała renomę jednego z czołowych oddziałów tego typu na świecie. Od tamtych wydarzeń minęła ponad dekada, ale Ryan czuł pewien niepokój przed rozpoczynającą się operacją. Reputacja jednostki oraz ich robiące wrażenie uzbrojenie nie uspokajały go całkowicie.

Kilka minut po przybyciu do gmachu filharmonii antyterroryści rozpakowali walizki ze sprzętem i byli gotowi do akcji. Ich podstawową bronią były półautomatyczne H&K MP5, najnowsze karabiny do walki w przestrzeniach zamkniętych. Każdy z ubranych na czarno członków GSG 9 miał u pasa pistolet P7 Heckler & Koch, a na kamizelkach umocowano im granaty różnego typu: odłamkowe, dymne i zaczepne. Jack przez bity kwadrans przyglądał się przygotowaniom Niemców. Nagle za jego plecami wyrósł Nick Eastling. Ku zaskoczeniu Amerykanina zamiast zwyczajowej koszuli i garnituru miał na sobie kamizelkę kuloodporną. Anglik mrugnął do Ryana i rzucił: – Mam dobre wieści, stary. Bierzemy udział w akcji. Ryan wstał i zobaczył, że Eastling ma w ręku drugą kamizelkę. – Pojedziemy za furgonetkami GSG – ciągnął Anglik. – Poczekamy na dole. Kiedy operacja się zakończy, będziemy mogli wejść do lokalu z pierwszą ekipą BfV. – Świetnie – odparł Jack, chociaż wcale nie był pewien, czy powinien się z tego cieszyć. – Niestety nie dostaniemy broni – mrugnął ponownie Eastling. Ryan stwierdził, że Anglik w wyniku przypływu adrenaliny coraz mniej panuje nad swoimi tikami. – Mnie osobiście te pukawki nie są do niczego potrzebne – mówił dalej Eastling. – Słyszałem za to, że ty jesteś strzelcem wyborowym. Ilu terrorystów sprzątnąłeś rok temu? – Dzięki temu, który mnie wtedy postrzelił, dostałem nauczkę, żeby zostawiać strzelanie profesjonalistom. – Święta racja, Ryan. Wejdziemy na górę, kiedy będzie czysto.

64 Analityk CIA Jack Ryan założył kamizelkę kuloodporną na koszulę, a na wierzch zapinaną na suwak kurtkę z napisem „POLIZEI”. Detektyw Bundesgrenzschutz imieniem Wilhelm wręczył mu też krótkofalówkę. O 1.00 wsiedli do nieoznakowanego samochodu Niemca i podjechali do punktu przerzutowego, oddalonego dwie przecznice od celu operacji. Członkowie GSG 9 palili papierosy, stojąc obok wozów opancerzonych swojej jednostki. W wyciemnionym garażu podziemnym stały radiowozy i furgonetka do przewożenia więźniów. Wilhelm, Ryan i Eastling – reszta brytyjskiej ekipy została w operze – zostali wezwani przez krótkofalówkę. Mężczyźni ruszyli ulicą i minęli policyjną blokadę. Wilhelm poprowadził Amerykanina i Anglika do następnego punktu przerzutowego, znajdującego się po przeciwległej stronie ulicy w stosunku do namierzonego budynku. Gdy przybyli na miejsce, oddział GSG 9 rozpoczynał właśnie akcję. Dwa wozy opancerzone z wyłączonymi światłami podjechały Sprengelstrasse pod budynek na rogu. Dwudziestu czterech komandosów wyskoczyło ze środka i sformowało dwa szeregi. Pierwsza dwunastka weszła do budynku od frontu, otwierając wytrychem drzwi warsztatu samochodowego, druga zaś za pomocą przenośnej drabiny dostała się na zewnętrzną drogę pożarową i zaczęła powoli wspinać się na dach. Pies w warsztacie został uciszony za pomocą środka usypiającego. Komandosi ruszyli na pierwsze piętro. Chwilę potem Wilhelm, Ryan, Eastling i kilkunastu umundurowanych policjantów weszli do budynku. Wspięli się na piętro i zatrzymali się w holu przy schodach prowadzących do pracowni artystów. Pierwsza drużyna GSG 9 była o krok przed nimi. Komandosi weszli po schodach, po kolei znikając w ciemnościach. Ryan nachylił się do Eastlinga i szepnął: – Oni wiedzą, że mamy aresztować tych terrorystów, prawda? Stos trupów nie pomoże nam powiązać RAF z zamachami w Szwajcarii. – Zdziwisz się, ile informacji można wyciągnąć ze stosu trupów – odparł Eastling, puszczając oko do Ryana. – Spokojnie, strzelcy wiedzą, że mają dać terrorystom szansę na poddanie się. Ale jeśli bandyci rozpoczną strzelaninę, komandosi nie będą ich oszczędzać. Taką mają robotę. Oddział GSG 9 wkroczył na drugie piętro, do otwartej przestrzeni atelier, tylko tu i ówdzie podzielonej ściankami. W pomieszczeniu stały półki z puszkami farb, wózki na kółkach i sztalugi z niedokończonymi pracami. Przez duże okna na każdej ze ścian wlewało się światło latarń i blask księżyca, komandosi nie potrzebowali więc latarek, aby namierzyć wąskie schody prowadzące na poddasze. Części okien nie zamknięto, w pomieszczeniu było więc dość zimno. Gdy komandosi byli w połowie pomieszczenia, dowódca otrzymał komunikat od ekipy, która wchodziła po zewnętrznych schodach: „Zespół pierwszy na miejscu”. – Przyjąłem – szepnął do krótkofalówki. Dowódca stanął u stóp schodów i spojrzał w mrok. Drzwi na strych były otwarte, widać było migotliwe światło z ekranu włączonego telewizora. Niemiec odwrócił się do swoich ludzi, aby dać im sygnał do rozpoczęcia szturmu, ale gdy podnosił rękę, w pomieszczeniu rozległo się głośne plaśnięcie. Dowódca zatoczył się w prawo i runął na wózek z przyborami malarskimi. Huk spadających na podłogę przedmiotów zabrzmiał w pustym, wielkim pomieszczeniu jak wybuch bomby. Komandosi przyklękli i omietli przestrzeń wokół siebie promieniami latarek, umocowanych na karabinach. Stojący najbliżej mężczyźni rzucili się do swojego dowódcy i zdali sobie sprawę, że został postrzelony. Leżał na schodach twarzą w dół, uznali więc, że strzał padł

z góry. Otworzyli ogień z MP5 w stronę drzwi na strych, osłaniając resztę drużyny, która ściągnęła dowódcę z linii strzału. Ulrike Reubens zerwała się z kanapy na dźwięk przewracającego się wózka. Wiedziała, że tym razem to na pewno nie jeden ze szczurów, które straszyły ją czasem w nocy. Nikt nie zgłaszał jej, że któryś z artystów zostanie dłużej w pracowni. Ulrike zdążyła dojść do kuchni, gdy po klatce schodowej przebiegła seria z broni maszynowej. Zaskoczona kobieta krzyknęła, odskoczyła i zaczęła szarpać się z przewieszonym przez ramię karabinem MPL. Rozległ się dźwięk syreny – ktoś potknął się o drut. Ulrike podniosła broń, gdy zalało ją oślepiające białe światło. Pierwszy komandos otworzył ogień do uzbrojonej osoby w drzwiach. Kobietę przeszyło osiem naboi. Padła na podłogę, zanim zdążyła oddać strzał. Jack Ryan spodziewał się, że zajęcie lokalu komórki RAF rozpocznie się od stłumionych detonacji granatów zaczepnych. Tymczasem ciszę przerwały serie z broni automatycznej, dobiegające z czwartej kondygnacji dokładnie nad głową Amerykanina, który przykucnął wraz z resztą oddziału w ciemnym korytarzu na pierwszym piętrze. Natychmiast odezwały się krótkofalówki policjantów i okrzyki komandosów z klatki schodowej. Jack i reszta funkcjonariuszy instynktownie skulili się jeszcze bardziej. Wilhelm odwrócił się do Ryana i Eastlinga. Zastanawiał się, czy nie powinien sprowadzić ich na dół, jak najdalej od niespodziewanej strzelaniny. Okrzyki dochodziły już ze schodów na końcu korytarza, częstotliwość strzałów się nasiliła. W krótkofalówkach słychać było krzyki. Eastling złapał Wilhelma za ramię i zawołał: – Co się dzieje?! – Dowódca oddziału został postrzelony na drugim piętrze – odparł oficer. – Na drugim?! Ryan usłyszał wołania komandosów na schodach, a za chwilę jego oczom ukazały się światła latarek. Członkowie oddziału GSG 9 wrócili na pierwsze piętro. Ryan w pierwszej chwili myślał, że cały oddział się wycofał, ale szybko zorientował się w sytuacji. Kilku komandosów taszczyło jakiś ciężar. Próbowali przecisnąć się z karabinami i sprzętem przez wąski korytarz. Amerykanin domyślił się, że niosą dowódcę. Komandosi odezwali się po niemiecku, a Ryan i Eastling zeszli im z drogi. Jack dostrzegł bezwładne ciało oficera. Prawdopodobnie nie żył. Komandosi dotarli do końca korytarza i zniknęli na schodach prowadzących na parter. Dokładnie nad Ryanem rozległ się kolejny huk. Granat odłamkowy. Ryan znał ten odgłos aż za dobrze z czasów służby w marines. Ze stropu posypał się tynk. Z krótkofalówek policji dobiegały okrzyki i komendy. Ryan nie rozumiał ani słowa, ale miał nieodparte wrażenie, że coś poszło nie tak i że na drugim piętrze zapanował kompletny chaos. Kilka sekund później na klatce schodowej pojawiła się kolejna grupa komandosów, niosąca rannego. W świetle latarek Ryan zobaczył wyraźnie, że mężczyzna krwawił. Amerykanin przywarł do ściany, aby ich przepuścić, ale komandosi zachwiali się pod ciężarem kolegi. Ryan podbiegł do grupki i chwycił rannego pod ramionami. Zaczął ciągnąć mężczyznę korytarzem. Buty komandosa wlokły się po linoleum. Ryan w przeciwieństwie do komandosów nie był obciążony bronią i amunicją, miał więc większą swobodę ruchów. Krzyknął do członków GSG 9, żeby wracali na górę. Nawet jeśli nie zrozumieli jego słów, zdawali sobie sprawę z niebezpieczeństwa, w jakim znajdowali się ich koledzy piętro wyżej. Przeładowali broń i wbiegli po schodach. – Nick! – zawołał Ryan. – Pomóż mi! Eastling podbiegł i wziął rannego za nogi. Razem donieśli go do klatki schodowej.

Mężczyzna żył, mimo że postrzelono go w twarz. Na szyi nadal wisiał mu karabin MP5, do kamizelki miał przytroczone magazynki i granaty. Nick i Jack znieśli bezwładne ciało na parter, gdzie dołączyło do nich dwóch ratowników medycznych. Razem umieścili rannego na noszach. Jeden z sanitariuszy powiedział coś do Ryana. Ten nie zrozumiał, ale domyślił się, że chodzi o broń. Ryan zdjął pas z ramienia komandosa i wziął karabin. Eskortował rannego i sanitariuszy aż do karetki, zaś Eastling wrócił na pierwsze piętro. Po drodze minął kolejnego komandosa, tym razem rannego w ramię. Niemiecki policjant sprowadzał go na dół. Ambulans odjechał, a Ryan został na ulicy. Z lokalu na górze nadal dobiegały odgłosy strzelaniny. Pod budynek podjechały następne karetki. Policjanci stali z wyciągniętą bronią i patrzyli na błyski wystrzałów na drugim piętrze. Jack nie wiedział, komu oddać karabin, przewiesił go więc przez ramię i postanowił zwrócić go później Wilhelmowi. Zobaczył, że kilku umundurowanych policjantów wspina się po drodze pożarowej na południowej ścianie budynku. Z pewnością rozkazano im włączyć się do akcji, która trwała o wiele dłużej, niż planowano. Ryan podbiegł z powrotem do warsztatu, ale drogę zagrodziła mu druga para sanitariuszy, kładących na noszach rannego w ramię komandosa. Amerykanin chciał wrócić na swoją pozycję na pierwszym piętrze, którą zajmował jeszcze przed dwoma minutami. Ruszył więc ku zewnętrznej drabince, po której wchodzili policjanci. Wszedł po szczeblach do zewnętrznych schodów na drugiej kondygnacji. Zbliżał się do korytarza, z którego wcześniej się wycofał, gdy poczuł na twarzy podmuch. Pół metra przed nim pękła jedna z cegieł w ścianie budynku. Huk i siła uderzania sprawiły, że stracił równowagę i runął na mokry metalowy podest. Już upadając, wiedział, że ktoś do niego strzelał. I to wcale nie z górnych pięter. Spojrzał w prawo. Po drugiej stronie ulicy stał czterokondygnacyjny budynek. W niektórych oknach paliły się światła. Jack przywarł do mokrego podestu i zaczął po kolei przyglądać się każdemu z nich, aby ustalić, skąd padł strzał. Szybko przypomniał sobie, że znajduje się w narożnym budynku. Był więc wystawiony na ostrzał ze wszystkich mieszkań z dwóch przecznic. Podejrzanych okien było cholernie dużo. Ryan nie miał pojęcia, za którym ukrywa się strzelec. Snajper nie strzelałby z oświetlonego pomieszczenia. Zaczął badać wzrokiem wyciemnione okna. Chwilę później zdał sobie sprawę, że może sobie jeszcze bardziej ułatwić zadanie i namierzać tylko otwarte okna. „Może tamto?”, pomyślał. Uwagę Ryana zwrócił błysk w narożnym oknie w budynku oddalonym o jakieś 60 metrów. Amerykanin nie usłyszał wystrzału. Snajper miał więc broń z tłumikiem, a co ważniejsze, nie strzelał już do rozciągniętego na podeście Ryana. Jack wyciągnął krótkofalówkę z kieszeni kurtki. Nie wiedział, ilu policjantów na miejscu zdarzenia znało angielski, ale niewiele go to obchodziło. – Snajper! – krzyknął do głośnika. – Czwarte piętro szarego budynku na tej samej ulicy. Drugie okno od narożnika. W odpowiedzi usłyszał głos: – Kto mówi? Ryan nie zrozumiał pytania, powtórzył komunikat, po czym wczołgał się do środka budynku przez otwarte okno. Kolejne kule nie leciały w jego kierunku, ale w szalejącej piętro wyżej strzelaninie mogło się zdarzyć wszystko.

65 Komandosi GSG 9 w salonie mieszkania na poddaszu sami zorientowali się, że są ostrzeliwani przez południowe okna. Z początku myśleli, że dwóch kolegów trafiły kule wystrzelone przez terrorystów RAF przez gipsowe ściany sypialni. W ścianach rzeczywiście były dziury po pociskach. W pomieszczeniu leżało mnóstwo odłamków. Komandosi odpowiedzieli ogniem z broni automatycznej w stronę przylegających do holu pomieszczeń. Dopiero gdy trzeci komandos, trafiony od tyłu w prawe ramię, runął na ustawiony pośrodku pokoju stół, stało się jasne, że strzały padają także z boku. W tej samej chwili w krótkofalówkach rozległ się okrzyk: „Snajper!”. Komandosi na całym świecie znali doskonale to słowo i chociaż nie zrozumieli dwóch zdań po angielsku, które wypowiedział nieznany głos, od razu spojrzeli w prawo. Pękła kolejna szyba, do salonu wpadła następna kula. Komandosi rzucili się na podłogę. Ryan zawołał policjantów na drugim końcu korytarza, ale Niemcy nie usłyszeli go z powodu trwającej piętro wyżej strzelaniny. Wściekły Amerykanin zaryzykował i wyjrzał na zewnątrz. W ciemnym mieszkaniu, w którym zauważył wcześniej błysk lufy, znowu ktoś się poruszył. Ryan nie zastanawiał się zbytnio nad konsekwencjami użycia broni w pobliżu kilkudziesięciu uzbrojonych funkcjonariuszy. Uniósł karabin MP5 w stronę okna i ustawił celownik, umieszczając wąską blaszkę u szczytu lufy na przecięciu okrągłego przeziernika. Nie miał dotąd zbyt wielu okazji do tego, aby strzelać z MP5 – jako żołnierz piechoty morskiej korzystał z innej broni – ale wiedział, że półautomatyczny karabin słabo nadaje się do zdjęcia snajpera z odległości 60 metrów. Wstrzymał oddech, uspokoił się i nacisnął spust. Nic. Rzucił okiem na broń: blokadę ustawiono na pozycji „sicher”, czyli zabezpieczonej. Ryan przesunął go na tryb jednostrzałowy. Wymierzył ponownie, a gdy wciskał spust, z mieszkania po drugiej stronie ulicy znowu padł strzał. W trwającym ćwierć sekundy błysku Ryan dostrzegł oddalone od okna łóżko i kucającego przy nim mężczyznę, który kierował lufę w stronę narożnego budynku. Jego karabin stał na trójnogu i był wyposażony w lunetę. Ryan nie zdążył zobaczyć niczego więcej, w tym twarzy snajpera. Wycelował w miejsce, w którym przykucnął mężczyzna, wstrzymał oddech i strzelił. Poczuł uderzenie kolby o ramię. Posłał jedną, drugą i trzecią kulę w stronę ciemnego mieszkania. Nie wiedział, czy zdołał trafić snajpera. Miał nadzieję, że przynajmniej zmusi go do ucieczki. Po trzecim strzale z powrotem przywarł do podłogi. Nie chciał ryzykować: jego przeciwnik miał karabin z celownikiem optycznym. Gdy od strony korytarza podbiegło dwóch uzbrojonych policjantów, Ryan krzyknął, by padli na ziemię. Posłuchali go i podczołgali się do okna, krzycząc na Amerykanina. Jeden z policjantów postanowił wyjrzeć na ulicę, ale Jack chwycił go za rękaw i mocno pociągnął w dół. Nie wiedział, czy snajper został trafiony, ale był pewien, że skupi swoją uwagę na oknie, z którego padły strzały. Wyraz twarzy Amerykanina przekonał dwóch niemieckich funkcjonariuszy Landespolizei, że powinni przesunąć się do innego okna, zanim ponownie wyjrzą na ulicę. Poinstruowali kolegów na parterze, aby ci sprawdzili wskazany przez pracownika CIA budynek.

Policjantom przy blokadzie nakazali rozglądać się na wypadek, gdyby snajper próbował uciekać. Na koniec rozbroili Amerykanina. Nie wiedzieli, w jaki właściwie sposób zdobył karabin. Strzelanina w Wedding, dzielnicy Berlina Zachodniego, trwała zaledwie sześć minut, ale Ryanowi ciągnęła się ona w nieskończoność. Komandosi GSG 9 stwierdzili w końcu, że poddasze jest czyste. Mimo to uczestnicy akcji nie podnosili się z podłogi, dopóki policja nie znalazła kryjówki snajpera i nie ogłoszono, że teren jest bezpieczny. Kilkanaście minut po tym, jak strzały ustały, Wilhelm podszedł do Jacka, który nadal leżał w korytarzu. – Znaleźliśmy stanowisko strzelca w budynku po drugiej stronie. Jack natychmiast wstał. – Na wykładzinie jest trochę krwi, w ścianie są trzy dziury po kulach – ciągnął Niemiec. – Kogoś tam trafiłeś, ale facet zdołał zabrać broń i uciec. Wilhelm uścisnął dłoń Amerykanina i dodał: – Dziękuję, Herr Ryan. – Nie ma za co – odparł Jack, którego nurtowało coś innego. – Jakim cudem RAF wiedział, że należy umieścić tam snajpera. Znali plany nalotu? – Nie wiem. – Czy kiedykolwiek przedtem działali w ten sposób? – Nie. Zginęło dziś dwóch członków GSG 9 i jeden funkcjonariusz Landespolizei. Trzech komandosów i trzech policjantów zostało rannych. Jeszcze nigdy nie ponieśliśmy tak poważnych strat w starciu z RAF. Eastlinga i Ryana wpuszczono na poddasze dopiero kilkanaście minut później. Anglik i Amerykanin przeszli przez podziurawione kulami atelier, po czym wspięli się po zasypanych odłamkami szkła i zbryzganych krwią schodach. Minęli opatrywanego przez kolegów lekko rannego komandosa. Członkowie GSG 9 szukali kontaktu w mieszkaniu na czwartej kondygnacji. Włącznik światła znajdował się przy drzwiach, ale żyrandol nie przetrwał szturmu. Eastling włączył lampę w przylegającej kuchni i nachylił ją w stronę salonu. Oświetlone żarówką sprzęty rzucały długie cienie. Ryan machnięciem dłoni rozwiał dym, który nadal zasnuwał strych, i po raz pierwszy porządnie rozejrzał się po mieszkaniu. Na początku natknął się na ciało młodej kobiety. Leżała na plecach trzy metry od wejścia, kule przeszyły jej głowę i klatkę piersiową. W rozproszonym dymem świetle wyglądała jak zjawa. Metr od zwłok leżał karabin. Jack stwierdził, że najprawdopodobniej należał do denatki. Ryan poszedł za wyposażonymi w latarki mężczyznami w stronę sypialni. Łącznie leżało tam osiem martwych ciał. Czworo zabitych miało przy sobie broń, reszta była nieuzbrojona. Ściany jednej z trzech sypialni były tak podziurawione kulami, że w niektórych miejscach można było sięgnąć przez otwór prosto do salonu. Ryan zrozumiał, że przeciwnicy nie widzieli się nawzajem podczas wymiany ognia. Spojrzał na Eastlinga i spytał: – Ktoś z RAF to przeżył? – Nikt – potrząsnął głową zawiedziony Anglik. – Cholera. Zabitych sfotografowano, a potem przeniesiono do salonu, gdzie zostali ułożeni w rzędzie. Policja rozpoczęła już śledztwo. Jack i Nick rozglądali się po mieszkaniu na własną rękę, ale po kilku minutach usłyszeli komunikat w krótkofalówce: „Panowie, czy możecie przyjść do ostatniego pomieszczenia?”. Chodziło o najmniejsze pomieszczenie na strychu. Eastling i Ryan praktycznie je zignorowali przy pierwszym obchodzie, bo nie znaleziono tam żadnych ciał. Tym razem

Amerykanin szybko zorientował się, dlaczego ich tam wezwano. Światło latarek odsłoniło dwa zdjęcia na toaletce. Miały rozbite ramki, a jedno było podziurawione kulami, ale oba przedstawiały tę samą młodą kobietę: Martę Scheuring. – To jej pokój – powiedział jeden z policjantów. Trwało przeszukanie pomieszczenia o wymiarach 3 metry na 3. Śledczy nie mieli dużo roboty: w pokoju było tylko łóżko, szafka z ubraniami oraz kosz z bielizną w rogu. Funkcjonariusze BfV szybko znaleźli przykrytą obluzowanymi deskami podłogi skrytkę pod łóżkiem. Jeden ze śledczych wyciągnął ze środka srebrną aluminiową walizkę. Zamek zabezpieczono trzycyfrowym szyfrem, ale Niemiec położył walizkę na łóżku i szybko otworzył ją za pomocą małego wytrycha. Ryan i Eastling zajrzeli mu przez ramię do środka. Wewnątrz leżało kilkanaście notatników i dokumentów. Detektyw oświetlił papiery, aby ułatwić zadanie swoim towarzyszom. – No proszę, proszę, kogo ja tu widzę – wyrwało się Eastlingowi. Ryan przesunął latarkę Niemca na stos fotografii. Pierwsze czarno-białe zdjęcie przedstawiało Tobiasa Gablera, zamordowanego w Zug pracownika banku. Zdjęcie wykonano z pewnej odległości, ale Ryan był pewien, że to ten sam człowiek. Następne było zdjęcie Marcusa Wetzela. Ryan nie wiedział, jak wygląda Jutrzenka, ale fotografię podpisano z tyłu nazwiskiem Szwajcara. Pod spodem leżała mapka Zug. Dalej – kartka zapisana na maszynie. Na górze strony widniała czerwona gwiazda, nad nią karabin produkcji H&K i trzy białe litery: RAF. – To ich komunikat. Wygląda na autentyk, nieraz widziałem podobne odezwy – orzekł Niemiec. – Może go pan przetłumaczyć? – spytał Eastling. – Tak. Napisano tu: „Zamachy mają charakter kontrofensywy. Frakcja Czerwonej Armii nie pozwoli żyć w spokoju ludziom, którzy za pomocą swoich nielegalnych operacji finansowych smarują tryby machiny wojennej, zagrażającej ludom Afryki i Ameryki Środkowej. Damy dowód solidarności z partyzantami na całym świecie i wystąpimy przeciwko bankierom, którzy czerpią zyski z bezprawnych wojen, toczonych w imię upadłego systemu kapitalistycznego”. Funkcjonariusz BfV skończył i zwrócił się do zachodnich gości: – Dalej jest mowa o tym, że Tobias Gabler i Marcus Wetzel zginęli, ponieważ byli wysoko postawionymi bankowcami obsługującymi konta niemieckich przemysłowców. – To na pewno nie fałszywka? – Wygląda bez zarzutu, ale… – Niemiec wzruszył ramionami. – Ale? – Ale Herr Wetzel zginął ponad dobę temu. Herr Gabler kilka dni wcześniej. W normalnej sytuacji odezwa zostałaby już dawno rozesłana. Nie rozumiem, dlaczego leży tutaj. – Może Scheuring miała się tym zająć, ale nie zdążyła, bo w międzyczasie sfajczyła się w Szwajcarii – zasugerował Eastling. – Gdyby to faktycznie była akcja RAF, do mediów wysłałby to ktoś z ich komórki propagandowej. – Niemiec potrząsnął głową. – A nie zamachowiec. Detektyw zaczął omawiać odezwę ze swoimi kolegami, a Jack i Nick wyszli na korytarz. – Wszystko w jednym miejscu, przygotowane i przewiązane wstążką – rzucił Ryan. Eastling najwyraźniej myślał o tym samym. – Fakt, to bardzo podejrzane. Dowody aż za dobrze pasują do naszego śledztwa – wydusił w końcu. – Są sfałszowane. Ktoś je ewidentnie podrzucił – odparł Ryan. Anglik przestał nagle mieć wątpliwości. Odwrócił się do Jacka i spytał:

– A widziałeś kiedyś podrzucone dowody? Ryan musiał przyznać, że nie widział. Nie badał miejsc zbrodni, ale jako doświadczony analityk miał do czynienia z najróżniejszymi operacjami dezinformującymi. Instynkt podpowiadał mu jednoznacznie, że „dowody” odkryte w mieszkaniu nie były wiarygodne. Mężczyźni wrócili do salonu i stanęli nad zwłokami. Niemcy próbowali dopasować je do zdjęć z kartotek notowanych członków RAF. Zidentyfikowali na razie tylko pięć z dziewięciu osób. Jeden z detektywów wysłał kolegów do przylegających pokoi, aby poszukali portmonetek i portfeli. Anglik i Amerykanin nachylili się nad ciałami. – Oni i ten snajper z naprzeciwka postrzelili dziewięciu komandosów i policjantów? – spytał Jack. – Nigdy w to nie uwierzę. – Nasi ludzie weszli prosto w zasadzkę. – Eastling pokręcił głową. – Być może nastąpił przeciek w niemieckich służbach. – Jest jeszcze inna możliwość. – Jaka? – Pomyśl. A jeśli to Rosjanie? Jeśli chcą wrobić RAF w zamachy w Szwajcarii, musieli się upewnić, żeby żaden członek tej komórki nie został aresztowany i nie zaczął zeznawać. Jak najlepiej udaremnić zatrzymanie? Zamieniając nalot w bezładną strzelaninę. A do tego wystarczy umieścić w odpowiednim miejscu snajpera. Kiedy zaczął zabijać komandosów, było już pewne, że żaden z terrorystów nie przeżyje. Eastling westchnął. Ryan widział, że od znalezienia walizki Anglik zaczął się wyraźnie wahać. – To tylko domysły – odparł Nick. – Nie wiemy, kto siedział w tamtym mieszkaniu. Być może snajper RAF, który usłyszał strzały i postanowił otworzyć ogień. Jack potrząsnął głową. Brakowało mu konkretnych dowodów, ale instynkt podpowiadał mu, że mają do czynienia z siłami znacznie potężniejszymi niż komórka lewackich terrorystów.

66 Współcześnie Jack junior i Victor Oxley dojechali do Londynu tuż przed 17.00. Ryan wiedział, że nie może wracać do swojego mieszkania. Wynajął pokój w motelu przy Wellesley Road w dzielnicy Croydon. Oxley polecił mu ten lokal. Zatrzymywał się tam przy okazji swoich rzadkich wizyt w stolicy i zapewnił Ryana, że w ich sytuacji będzie to idealne miejsce. Leżało na uboczu, nikt nie zadawał zbędnych pytań. W drodze z Corby zatrzymali się tylko raz. Jack, znużony natrętnymi prośbami Oxleya, stanął pod supermarketem i wręczył byłemu szpiegowi kilka banknotów. Anglik skoczył do sklepu i zjawił się dziesięć minut później z dwoma pełnymi torbami. Kiedy wrócili na trasę, Amerykanin zobaczył, że Oxley kupił pół litra irlandzkiej whisky, litr coca-coli i dwie duże butle piwa. Dołożył do tego ciasteczka i kawał kiełbasy, która wydała się Ryanowi równie wiekowa co sam Anglik. Dotarli na miejsce. Wygląd motelu nie odbiegał od wyobrażenia, jakie Ryan wyrobił sobie na jego temat po wysłuchaniu opisu Oxleya. Ze ścian odchodziła farba, wnętrza były zapuszczone, wykładziny nadpalone, na ścianach plenił się grzyb. Za to każdy lokal miał w podziemiu garażyk dla gości, mieszczący jeden pojazd. Ryan i Oxley wjechali pod swój domek i zamknęli drzwi garażu. Następnie wyciągnęli z bagażnika związanego Rosjanina. Victor naciągnął mu kurtkę na głowę, by oprych niczego nie zobaczył. Mężczyźni poprowadzili więźnia po schodkach prosto do swojego pokoju. Maleńka, zapuszczona łazienka nadawała się do tego, by przechować go tam przez chwilę. Oxley sprawnie przywiązał Rosjanina do odsłoniętej rury w taki sposób, że każdy ruch powodowałby potworny ból wyciągniętych do góry ramion. Anglik wziął z łóżka zaplamioną poduszkę, zdjął z niej poszewkę i założył mężczyźnie na głowę. Zatrzasnął drzwi do łazienki, a Jack włączył na cały regulator telewizor w sypialni. Następnie wyszli razem na balkonik, z którego widać było zatłoczoną sześciopasmową autostradę. Oxley wściekł się, że w pokoju nie było ani jednej szklanki. Upił trochę coli z plastikowej butelki i napełnił ją po szyjkę whisky. Anglik i Amerykanin zasiedli na tanich aluminiowych krzesełkach. Jack przez kilka minut cierpliwie patrzył, jak Oxley je i pije. Powtarzał sobie w duchu, że im bardziej podcięty i najedzony będzie Anglik, tym więcej uda się z niego wyciągnąć. – Dobra, Oxley – odezwał się w końcu Ryan. – Zamierzam przesłuchać tego dupka w łazience, ale najpierw chcę usłyszeć kilka słów od ciebie. Masz ochotę ze mną pogadać? Białobrody Anglik wyglądał na odprężonego. Whisky i cola na pewno mu nie zaszkodziły. Wzruszył ramionami i odparł: – Po pierwsze mów mi Ox. Po drugie, wiedz, że najchętniej w ogóle bym z tobą nie gadał, ale nie chcę mieć do końca swoich dni ruskich bandziorów na ogonie. Dlatego będę z tobą współpracował, aż wszystko wyjaśnimy. Ale pamiętaj, część historii zabiorę ze sobą do grobu. Jack otworzył piwo i pociągnął z gwinta. – Niech będzie. Zacznijmy od prostego pytania. Kiedy wróciłeś z Rosji? – Wróciłem z matuszki Rosji jakieś dwadzieścia lat temu – odparł po chwili Oxley. – Co robiłeś przez ten czas? Możesz o tym mówić? – Bywałem tu i tam. Głównie odbierałem państwowy zasiłek.

– Byłeś bezrobotny? – Chwilami tak, chwilami nie. Robię, co mogę. Ale niewiele ponad to. – Ox wzruszył ramionami. – Jak to właściwie jest, że syn pieprzonego prezydenta USA wie o moim istnieniu? – Mój ojciec szuka informacji na temat Opoki – odparł Jack. – Myślał, że sir Basil Charleston będzie coś wiedział. Byłem w Anglii, więc się do niego wybrałem. Powiedział mi, że Opoka to twój kryptonim. Namierzyłem cię dzięki kontaktom w SAS. – Stary, poczciwy Basil. – Myśli, że życzysz mu śmierci. – Czyżby? – Oxley zdziwił się, a potem krótko się zaśmiał. – Nie. Charleston nie robił mi koło pióra. Nie pomógł mi może za bardzo, ale nie był wcale taki najgorszy. – Mówił, że działałeś za żelazną kurtyną. Uchodziłeś tam za miejscowego. – Moja matka pochodziła z Omska na Syberii. Razem z rodzicami uciekła na zachód przez Berlin, jeszcze przed postawieniem muru. Poznała tam oficera armii brytyjskiej, przyjechali razem do Anglii. Osiedli w Portsmouth, tata został rybakiem. Większość czasu spędzał na morzu. Ona należała do miejscowej rosyjskiej diaspory. W domu mówiłem częściej po rosyjsku niż po angielsku. Oxley pociągnął z butelki i spytał: – Właściwie czemu twój ojciec odgrzebuje starą historię Opoki? Jack wyjął z kieszeni marynarki fotokopię fragmentu raportu szwajcarskiej policji. Wręczył kartkę Oxleyowi. Anglik rzucił okiem na dokument, po czym zaczął grzebać w kieszeni w poszukiwaniu okularów. Włożył je na nos i znowu spojrzał na kartkę. – To po niemiecku, do cholery. – Owszem, ale ktoś zapisał tu ołówkiem twój kryptonim, a potem starł go gumką. Widniał obok fragmentu o mężczyźnie, którego zatrzymano po zamachu bombowym na restaurację w Rotkreuz. Oxley powoli i leciutko pokiwał głową. – A więc pamiętasz. Anglik spojrzał w dal, jakby przyglądał się konkretnej chwili w odległej przeszłości. – Miałem rozkaz zweryfikowania plotki ze Wschodu na temat działającego wtedy zabójcy KGB o kryptonimie Zenit. Jack zastanawiał się przez chwilę, czy Basil zataił udział Opoki w sprawie Zenita, czy też po prostu o nim zapomniał. Spytał w końcu: – Zenit działał w Europie Zachodniej. Dlaczego pojechałeś na wschód? – Pierwsze plotki na jego temat pochodziły z Czechosłowacji. Zwłoki dwóch śledczych z Pragi rozpracowujących sprawę znaleziono w Wełtawie. Rosjanin, który zatrzymał się w stojącym niedaleko rzeki hotelu, wyjechał, nie płacąc za pobyt. W jego pokoju znaleziono bagaż, a w nim książeczkę szyfrów KGB z jakimiś bazgrołami na wewnętrznym skrzydełku obwoluty. Czesi zdołali odczytać tylko słowo „Zenit”. Nie wiadomo, czy był to kryptonim tamtego Rosjanina, ale nazwa się przyjęła. Czechosłowackie służby zwróciły się do KGB, ale Rosjanie nie przyznali się do współpracownika o kryptonimie Zenit ani żadnego agenta w Pradze. – KGB lubiło kłamać – wtrącił Jack. – To prawda. Praska policja na pewno myślała tak samo, ale nagle uliczki wokół placu Wacława zaroiły się od kagiebistów. Ruscy szpiedzy zlecieli się do Pragi jak na pogrzeb Stalina. Wszyscy polowali na rzeczonego Zenita. – Brytyjski wywiad dowiedział się o tym od swojego źródła w Pradze? – MI5 coś zwęszyło. Nie pytaj, w jaki sposób. Zanim sprawa przycichła, Zenit zabił

jeszcze dwie osoby w Czechosłowacji i cztery na Węgrzech. – Gliniarzy? – Nie. W Budapeszcie zginęli pracownicy narodowego banku Węgier i pewien przemytnik. – Przemytnik? – Facet, który przerzucał ludzi przez granicę. Wtedy to była wśród Węgrów powszechna praktyka – wyjaśnił Ox. – Na podstawie danych wywiadowczych doszliśmy do wniosku, że Zenit nie należy do KGB. Musiał działać w pojedynkę. KGB uważało, że to były członek GRU, który przeszedł na stronę któregoś z zachodnich wywiadów. Obawialiśmy się, że ktoś przypisze nam jego zbrodnie. – Dlaczego Wielka Brytania się tego obawiała? Oxley zaśmiał się chrapliwie. – Bo sami mieliśmy agenta, który wykonywał za żelazną kurtyną robotę podobnego rodzaju. Jack uniósł brwi. Wszystko zaczynało układać się w logiczną całość. – Czyli ciebie? – Może nie jesteś taki głupi, jak myślałem – odparł Oxley, bawiąc się swoimi okularami. – Tak. Byłem w Pradze, kiedy wypłynął tam Zenit. Udawałem Rosjanina i byłem sam, dlatego Czesi mnie przesłuchiwali. Jakoś się wywinąłem, ale kiedy na Węgrzech zaczęli ginąć kolejni ludzie, jakiemuś kretynowi w Londynie przyszło do głowy, że mogę zostać oskarżony o ich zamordowanie. Sprawa Zenita mogła zaszkodzić wzajemnym stosunkom Wschodu i Zachodu, a przecież mieliśmy właśnie nadzieję na odwilż. Wyścig zbrojeń trwał niby w najlepsze, ale sytuacja zmierzała w dobrym kierunku. Polska była na drodze do demokracji, Reagan i Thatcher trzymali Związek Radziecki za cycki. Czekało nas wiele bitew, ale zbliżała się nowa era. Zenit mógł pokrzyżować wszystkim szyki. – Rozkazano ci więc zabić Zenita, aby KGB nie mogło oskarżyć Zachodu o wspieranie zabójcy, który zerwał się ze smyczy i morduje, kogo popadnie? – Dokładnie. – Co się w takim razie stało? – Nie potrafiłem go, kurwa, znaleźć. KGB zresztą też nie potrafiło. – Dlaczego pojechałeś do Szwajcarii? – Śledziłem frajerów z KGB, którzy szukali Zenita w Budapeszcie. Miałem nadzieję, że mnie do niego doprowadzą. Ku mojemu zdziwieniu pojechali na Zachód, do banku w Zug. – I tam też zaczęli ginąć ludzie. – Tak jest. – Zenit ich zabijał? Oxley powoli wzruszył ramionami. Widać było, że jest znużony. Wypuścił powietrze nosem i przeniósł wzrok na jadące dołem samochody. – Zależy, komu wierzysz – odparł po dłuższej chwili. Ryan spojrzał na Oxleya i odparł: – Może oszalałem, ale na razie wierzę tobie. – W takim razie: tak – odparł Victor z lekkim uśmiechem. – Zenit wyrżnął ich wszystkich. Anglik podniósł wzrok znad butelki i zmienił temat: – Teraz twoja kolej. Dlaczego twój ojciec właśnie teraz się tym zainteresował? Minęło trzydzieści lat. Czy nie dość narobił zła na świecie? Musi ruszać tę sprawę? – Rozumiem, że nie zgadzasz się z polityką mojego ojca.

– Nie mam cierpliwości do polityki. Mam gdzieś całą tę gadaninę. – Dlaczego więc go tak nienawidzisz? – To sprawa osobista. – Słucham? To znaczy, że go znasz? – Nie, i nie zamierzam poznać. – Zniecierpliwiony Ox machnął ręką. – Spytałem cię o coś, chłopie. Dlaczego teraz? Czego twój drogi tatuś ode mnie chce? – Twoje nazwisko znaleziono w aktach w sprawie Zenita. Nikt ich chyba dawno nie przeglądał. W innej zakurzonej notatce pojawiła się sugestia, że Zenit to Roman Tałanow. – Tałanow? – Oxley spojrzał na Ryana pytająco. – Zgadza się, tak się nazywał. I co z tego? To było wieki temu. Kogo to teraz, do cholery, obchodzi? – Czekaj – przerwał zdumiony Jack. – Wiedziałeś, że to jedna i ta sama osoba? – To chyba nawet ja sam włożyłem do akt tamtą notatkę. Bodajże w 1992 roku. Po tym, jak wydostałem się z łagru. Nie wyjaśniłeś mi, dlaczego wszystkich tak interesuje nazwisko kagiebowskiego zabójcy sprzed ćwierćwiecza. – W twoim mieszkaniu nie zauważyłem telewizora – powiedział po krótkim zastanowieniu Jack. – Nie potrzebuję tego pudła. Radia też nie słucham. Obejrzę czasem mecz w pubie, ale wiadomości w ogóle mnie nie interesują. – To wiele tłumaczy. – Co ty pleciesz, Ryan? – spytał zdziwiony Ox. – Tu nie chodzi o stare dzieje, tylko o teraźniejszość. Nie wiedziałeś, że Roman Tałanow jest szefem FSB, prawda? Oxley wpatrywał się dłuższą chwilę w auta pędzące Wellesley Road. W końcu się odezwał: – Nie wiedziałem. W zamyśleniu napił się whisky z colą i dodał, patrząc w stronę miasta: – No to, kurwa, nieźle.

67 Trzydzieści lat wcześniej Analityk CIA Jack Ryan kilka następnych godzin po nalocie na komórkę RAF przy Sprengelstrasse spędził w konsulacie brytyjskim w Berlinie Zachodnim. Gdy udostępniono mu bezpieczną linię, niezwłocznie zadzwonił do szefa wywiadu CIA, admirała Jamesa Greera. Zastał go w domu – na wschodnim wybrzeżu USA była 21.00. Poinformował admirała o wydarzeniach minionych godzin. Greer zdumiał się na wieść o strzelaninie, a zwłaszcza o udziale w niej swojego podwładnego. Ryan podkreślił, że ma poważne wątpliwości co do tego, czy RAF działała sama. Był wręcz pewien, że w sprawę zamieszane są inne siły. Greer mie był jednak przekonany do teorii o udziale Rosjan. – A co z Królikiem, Jack? Obaj doskonale wiemy, że mamy źródło, które świetnie orientuje się w temacie operacji KGB. Znamy jego raporty od kilku miesięcy. Nie wierzę, że teraz podrapie się po brodzie i powie: „A, tak. Zapomniałem wspomnieć o płatnym zabójcy, który działa w Europie”. – Musimy go o to spytać – odparł Jack. – Może przypomni sobie coś istotnego. – Pogadamy z nim jeszcze raz, ale obaj wiemy, że niczego przed nami nie ukrywał. Gdyby działał tam ktokolwiek odpowiadający charakterystyce, którą podałeś, z pewnością by nam o nim powiedział. – Zajcew od miesięcy nie był w siedzibie KGB. Mogli to zorganizować po jego ucieczce. – To możliwe, ale mało prawdopodobne. Wiesz dobrze, że przygotowanie takiej operacji trwa. Mówimy o zabójstwach bankowców z Europy Zachodniej, pozyskaniu i, jak twierdzisz, wrobieniu w to terrorystów z RFN. To chyba nie brzmi jak akcja zorganizowana w ciągu kilku miesięcy, co? – Faktycznie – przyznał Ryan. – Wiem, jak to brzmi. – Chwytasz się brzytwy. Gdyby ktokolwiek inny powiedział mi coś takiego, od razu bym go wyśmiał. Ale nie jesteś byle urzędasem. Świetny z ciebie analityk, ufam twojemu instynktowi. – Dziękuję. – Cokolwiek zrobisz, pamiętaj o jednym. Brytyjczycy są nieźli w te klocki. Kiedy skończą śledztwo, zostaniesz z tym sam. Możesz skorzystać z zasobów naszej placówki, ale uważaj. Już i tak za bardzo się narażasz. Nie chcę, żebyś podejmował niepotrzebne ryzyko. – W takim razie jest nas dwóch. Dwadzieścia minut później Ryan spotkał się z Eastlingiem i jego ludźmi w gabinecie na drugim piętrze konsulatu. Razem jeszcze raz przejrzeli materiał dowodowy z dziupli RAF. Walizka wraz z zawartością znajdowała się pod nadzorem BfV. Dwóch niemieckich śledczych zaglądało więc Eastlingowi i Ryanowi przez ramię, gdy ci przyglądali się dokumentom. Anglik i jego ludzie mieli pierwszeństwo. Śledztwo rozpoczął w końcu SIS. Jeden z podwładnych Eastlinga pobrał odciski palców z walizki i leżących w środku dokumentów. Eastling zaczął czytać po kolei wszystkie materiały. Szukał znaków wodnych, próbował ustalić technikę wykorzystaną do wydrukowania zdjęć bankierów, łączył typ maszyny do pisania z rodzajem czcionki, którym spisano instrukcję budowy bomby i odezwę terrorystów. Szukano w walizce drugiego dna i ukrytych kieszonek, ale niczego nie znaleziono. Jack z fascynacją przyglądał się metodom śledczym Eastlinga, bo sam nie przeszedł

szkolenia w tej dziedzinie. Nie był policjantem. Jego ojciec był detektywem w Baltimore i Jack od zawsze interesował się pracą śledczego, ale nie było to jego powołanie. Został za to analitykiem, kiedy więc dostał do rąk pozyskane w trakcie nalotu materiały, zaczął od papierów. Włożył najpierw gumowe rękawiczki. Jeden z funkcjonariuszy BfV tłumaczył mu na bieżąco treść dokumentów. Jack próbował uzyskać od Niemców potwierdzenie swojej hipotezy, że członkowie RAF nie mogli w tak profesjonalny sposób stawić oporu oddziałowi GSG 9. Oficerowie BfV nie byli tego tacy pewni. W mieszkaniu przy Sprengelstrasse zginęło ośmioro cywili, jak dotąd zidentyfikowano tylko pięć ciał. Niemcy nie mogli więc wypowiedzieć się na temat umiejętności bojowych martwych członków RAF, dopóki nie znali ich tożsamości. Oględziny materiałów niewiele dały. Ryan nie specjalizował się w tematyce Frakcji Czerwonej Armii, ale odezwa przypominała dokumenty autorstwa innych lewackich bojówek. Materiały związane z zamachami na Gablera i Wetzela, a więc zdjęcia, mapki i instrukcje budowy bomby, wyglądały na autentyczne. Jedyna wątpliwość, jakiej nie zdołały rozwiać oględziny, dotyczyła samego faktu istnienia walizki i jej zawartości. Aby uwierzyć, że nie została podrzucona do berlińskiego mieszkania, musiał przyjąć, że Marta Scheuring była jedną z najsłabszych agentek w dziejach skrajnie lewicowych organizacji terrorystycznych. RAF, podobnie jak większość bojówek, przyznawała się co prawda do przeprowadzonych przez siebie zamachów, ale Ryanowi bardzo podejrzane wydało się, że młoda Niemka zabrała do Szwajcarii dowód tożsamości. Amerykanin bezskutecznie próbował połączyć fakty. Scheuring miała na koncie kilka zatrzymań, ale ani razu nie chodziło o morderstwo. Z drugiej strony dwoje lokatorów strychu poszukiwano w związku ze zorganizowanym kilka lat wcześniej ostrzelaniem instalacji NATO. W wyniku akcji nikt nie zginął ani nie poniósł cięższych obrażeń, ale intencje zamachowców były jasne: uśmiercić stacjonujących w bazie żołnierzy Sojuszu. Eastling jak zwykle dążył do jak najszybszego zamknięcia śledztwa. Ryan uważał z kolei, że wystawione niemal na tacy dowody powinny budzić wątpliwości śledczych, a nie je rozwiewać. Niemcy chcieli możliwie szybko zwinąć się ze swoimi materiałami, w związku z czym Ryan i Brytyjczycy mieli na ich zbadanie niecałą godzinę. Jack nie zmrużył oka od ponad doby. Około 9.00 zaproponowano, aby zdrzemnął się kilka godzin na kanapie w nieużywanym gabinecie. Eastling zajrzał do gabinetu o 11.30. Ryan przetarł oczy i usiadł na kanapie, zrzucając z siebie wełniany koc. Anglik przysunął krzesło. Był zmęczony, miał przekrwione oczy i pomięte ubranie. Jack przyglądał mu się, podejrzewając, że sam wygląda równie fatalnie. – Co się dzieje? – spytał. – Przejrzeliśmy wszystko kilka razy – odparł Eastling. – Dokumenty z pokoju Marty Scheuring w lokalu RAF wyglądają na autentyczne. Niemcy zidentyfikowali wreszcie pozostałe ciała. To partnerzy lokatorów: trzy dziewczyny i jeden chłopak. Oficjalnie nie należeli do organizacji, chociaż naturalnie trzeba to będzie jeszcze zbadać. Sprawdzili też mieszkanie, w którym zainstalował się snajper. Marta Scheuring wynajęła tę kawalerkę trzy dni temu. – Po co miała wynajmować pokój w sąsiednim budynku? – spytał zdezorientowany Jack. – Nie wiem. – Eastling wzruszył ramionami. – Jej nazwisko widnieje w rejestrze, ale nikt nie rozpoznał jej na podstawie zdjęcia. To duża kamienica, nie zwraca się zbyt bacznej uwagi na nowych lokatorów. Przewijają się tam gastarbeiterzy, głównie z Turcji, Irlandii i północnej Afryki. Para z jej piętra zeznała, że wczoraj późnym wieczorem jakiś mężczyzna wchodził do jej mieszkania.

– Jak go opisali? – Dwadzieścia, trzydzieści lat. Biały. Być może Niemiec, ale niekoniecznie. Nic nie mówił. Nikt nie słyszał strzałów dobiegających z kawalerki. – Jak to, do cholery, możliwe? – Karabin snajperski z tłumikiem. Jasne, i tak cholernie hałasuje, ale nie dziwi mnie, że lokatorzy nie zwrócili na niego uwagi. Przecież tuż obok toczyła się regularna bitwa, wybuchały granaty, ostrzeliwano się z broni automatycznej. Jack westchnął, po czym zmienił temat: – Musimy wrócić do Zug i pokazać zdjęcia Scheuring personelowi baru, w którym Penright na krótko przed śmiercią poznał tamtą Niemkę. – Już nie trzeba, stary. Szwajcarzy poszli tam wczoraj z fotokopią jej prawa jazdy. – I co? – Pracownicy lokalu byli zgodni: Marta Scheuring nie była kobietą, którą podrywał Penright. Jack był zbity z tropu. Tamta wersja wydarzeń była bardzo prawdopodobna. – Co dalej? – mruknął. – O tym chcę właśnie pogadać. Wiem, że podejrzewasz udział KGB. W tej chwili nie mogę niczego wykluczyć, ale uważam, że zamachów na dwóch szwajcarskich pracowników banku dokonała tutejsza komórka RAF. – A Penright? – Trzymam się swojej wersji – odpowiedział z ledwo wyczuwalnym sarkazmem Eastling. – Otóż uważam, że za kierownicą autobusu, który go potrącił, nie siedział ani człowiek RAF, ani KGB. Zrozum, Ryan. Nikt go nie popchnął. Świadkowie zeznali, że był pijany. Raczej go nie otruto, a przynajmniej nie wykazała tego sekcja zwłok. Czekamy na wyniki toksykologii, a jeśli okaże się, że czerwoni mają nową, nieznaną truciznę… to niech Bóg ma nas w swojej opiece. Ale to już wykracza poza zakres mojego śledztwa. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Że wracamy do Anglii. Dziś po południu. Jack przetarł oczy. Marzył o powrocie do domu przy Grizedale Close, o tym, by usiąść na kanapie z Cathy, trzymać na kolanach Jacka juniora i patrzyć na Sally, która leży na podłodze i koloruje kolejny rysunek. Ryan odepchnął jednak od siebie tę iście niebiańską wizję. „Jeszcze nie”, pomyślał. – Miłej podróży. Ja zostaję – odezwał się. Eastling chyba spodziewał się takiej odpowiedzi. – To znaczy, że będę musiał naciskać, tak? – Niczego nie musisz – odparł podirytowany Amerykanin. – Nie jesteś moim szefem. – Ryan, do cholery jasnej. Jesteśmy po tej samej stronie. – Nie do końca, jeśli o mnie chodzi. Ty wolisz jak najszybciej uznać śmierć Penrighta za nieszczęśliwy wypadek, ja chcę ustalić, co się tam, u diabła, stało. W tej całej sprawie maczał palce ktoś jeszcze. Czy David mógł wpaść pod miejski autobus? Pewnie tak, ale czuję, że ktoś nas tu kiwa. – Jak cię przekonać? – Możesz dać mi wszystkie materiały na temat Jutrzenki. Akta sprawy sprzed wyjazdu Penrighta do Szwajcarii i papiery, które schował w dziupli w Zug. Pozwól mi je przejrzeć, żebym mógł wyciągnąć własne wnioski. – Nie mogę. – Basil zaproponował mi udział w śledztwie, bo liczył na moją pomoc. Znam się trochę

na świecie finansów. Jeśli przeczytam dane, które zebrał Penright, będę mógł przekazać je do Langley i uzyskać więcej informacji na temat Ritzmann Privatbankiers. Może uda się ustalić, nad czym przed śmiercią pracował David. – Pies gończy z ciebie, co? Uznałeś, że złapałeś trop, i już za żadne skarby nie odpuścisz. – Ja wiem, że go złapałem. Eastling nie odpowiedział. – A ty co uważasz? – podjął Ryan. – Ja? Że jesteś świętoszkowatym i nieokrzesanym jankesem. Powystrzelałeś rok temu kilku łebków z Ulsteru i dochrapałeś się za to tytułu szlacheckiego. Dzisiaj w nocy strzelałeś do snajpera z RAF i szkopy obwołają cię pewnie w podzięce kaiserem albo innym murgrabią. I dobrze, ale to wszystko zawdzięczasz głupiemu fartowi, bo w zespole za cholerę nie umiesz pracować. Gdyby to ode mnie zależało, siedziałbyś teraz na dupie przed konsulatem amerykańskim i czekał na wylot do USA. Tam twoje miejsce. Ale nie ja tu rządzę – wyrzucił na koniec Anglik. Zrobił krótką pauzę i westchnął: – Porozmawiam z Basilem. On zdecyduje, czy możesz przejrzeć akta Jutrzenki. – To mi wystarczy – odparł Ryan.

68 Współcześnie Victor Oxley i Jack Ryan junior rozpoczęli przesłuchanie bandziora z Siedmiu Mocarzy dopiero po godzinie. Amerykanin kilka razy popędzał starszego Anglika, ale Ox powtarzał, że Rosjanin powinien się jeszcze chwilę pokisić w łazience. Mężczyzna był związany w niewygodnej pozycji, nie wiedział, gdzie jest i co właściwie się z nim dzieje. Oxley wyjaśnił Ryanowi, że w takich przypadkach standardowa procedura operacyjna zezwala na możliwe długie utrzymanie jeńca w niepewności. Jack pomyślał, że Ox ględzi o procedurach tylko po to, żeby jak najdłużej siedzieć na tyłku i chlać whisky. Amerykanin wstał w końcu i ruszył w stronę łazienki, żeby zacząć przesłuchanie, ale Oxley go zatrzymał. – Możliwe, że będziemy musieli się pobawić w „złego i dobrego glinę”. Trzeba zacząć od złego, a to moja działka. Oxley odstawił butelkę z whisky i colą na betonową podłogę balkonu. Bez słowa wstał i wszedł do pokoju. Jack ruszył za nim. Zwalisty Anglik ściągnął sweter, odsłaniając przy tym na chwilę plecy. Ryan zobaczył, że są pokryte tatuażami równie gęsto, jak jego tors. Ox rzucił sweter na łóżko i kilka razy powoli zaczerpnął powietrza w płuca, jakby w myślach wracał do miejsc z przeszłości. Podszedł do drewnianego stolika w rogu pokoju. Drewno głośno trzasnęło. Z zaskakującą łatwością ułamał nogę stojącego obok krzesła. – Musimy się dowiedzieć, kto i po co go nasłał – Oxley zwrócił się do Ryana. – Coś jeszcze? – Nie chcesz, żebym wszedł tam z tobą? – Nie. Idę sam. Ryan wiedział, o co chodzi. – Dzięki, że dbasz o to, bym nie wikłał się w sytuacje, które mogłyby skompromitować mnie lub mojego ojca. Ale zapewniam cię, że już dawno się wkopałem. Oxley zmierzył go wzrokiem i odparł po chwili: – Chłopie, mam w dupie ciebie i twojego cholernego tatusia. Ten kibel jest po prostu za ciasny. Jeśli będę musiał się zamachnąć, nie starczy miejsca dla nas obydwu. – Aha. Rozumiem. – Ty możesz rzucić okiem na jego telefon, bystrzaku. Może nie będę musiał go tłuc, żeby uzyskać wszystkie informacje. A, i przy okazji podgłośnij telewizor. – Dobra. Tylko słuchaj, Ox… Możesz chłopaka pokiereszować, ale go nie zabijaj. Oxley skinął głową. Odkąd zdjął sweter i wszedł w tryb więziennego zabijaki, jego twarz miała nieprzenikniony wyraz. – Dawno temu dostałem pewną lekcję. Lepiej nie poznawać jej na własnej skórze – powiedział. – Przetrwanie boli znacznie bardziej niż śmierć. Uwierz mi, nie wyświadczę dupkowi przysługi i nie skręcę mu po prostu karku. Oxley wszedł do łazienki i zatrzasnął za sobą drzwi. Wyszedł po dwudziestu minutach. Ryan przez ten czas spisywał numery z telefonu Rosjanina. Dzwonił na zagraniczne numery, ale Jack nie zdążył ich jeszcze sprawdzić. Lista kontaktów spisana była cyrylicą. Ryan z łatwością ją odczytał, ale nazwy kontaktów – pojedyncze imiona – niewiele mu mówiły. Amerykanin przeglądał numery i wiadomości

tekstowe, a jednocześnie nasłuchiwał odgłosów z łazienki. Zza ściany dochodziło ciche pojękiwanie, dwukrotnie przerywane wrzaskiem. Na czole Victora Oxleya szkliły się krople potu. Anglik miał przynajmniej trzydzieści kilogramów nadwagi, ale Ryan dopiero teraz zauważył, że pod grubą warstwą tłuszczu na ramionach i klatce piersiowej kryła się potężna muskulatura. Oxley wyglądał teraz już nie tyle na zapuszczonego pijaka, co na podstarzałego boksera, który przestał dbać o formę. – Co z nim? – spytał Jack. Ox nie odpowiedział od razu. Wyszedł na balkon, zaczerpnął świeżego powietrza i podniósł dwie butelki: ze swoim drinkiem i z piwem. Wrócił do pokoju, otworzył łazienkę i wtoczył piwo do środka. Znowu zatrzasnął drzwi i opadł ciężko na łóżko, po czym wreszcie się odezwał: – Żyje i ma się dobrze. Świetnie się dogadujemy. Ma na imię Oleg. – Nie musiałeś go bić? – Tylko odrobinę, na powitanie. Potem już gadał jak najęty. – I? – Należy do Siedmiu Mocarzy. Przyleciał do Wielkiej Brytanii trzy dni temu z ukraińskim paszportem, który dostał od zwierzchników w Kijowie. – Tak? – Tak. Pracuje na zlecenie Rosjanina o ksywce Gleb Blizna. To wor w zakonie. – Czyli ważna postać rosyjskiej mafii, tak? – Dokładnie. Ludzie Gleba z Kijowa zlecili innej ekipie, żeby cię śledziła. Oleg mówi, że obserwują cię od kilku tygodni. Nie wie, jak się nazywają, twierdzi, że nie widział ich na oczy. – Oxley przerwał i pociągnął z butelki. – Wierzę mu. Niczego nie ukrywał. W każdym razie i Oleg, i jego kumple, których spotkaliśmy dziś u mnie, dostali rozkaz przejęcia obowiązków ekipy, która za tobą jeździła. Tylko tyle. Ale kiedy przylecieli do Londynu, zaskoczyłeś ich wyjazdem do Corby. Jeden z nich zgłosił to szefostwu w Kijowie. Ani się obejrzeli, jak z Ukrainy zaczęli przylatywać kolejni ludzie z nowymi rozkazami. – Jakimi? – Mieli cię trochę obić, złamać szczękę i takie tam, żebyś wrócił do Stanów z podwiniętym ogonem. Mnie czekał gorszy los. Miałem zginąć. – Dlaczego? Od śmiechu Oxleya zatrzęsły się sprężyny w tanim materacu. – Coś ci wytłumaczę, chłopcze. Oleg nie zadaje takich pytań. Dostaje zdjęcie i adres, jedzie na miejsce i odwala brudną robotę. „Dlaczego” zupełnie go nie dotyczy. – To znaczy, że śledzili mnie, zanim dowiedzieli się o tobie – stwierdził Jack po chwili zastanowienia. – Tak jak podejrzewałem. Ty mnie w to wpakowałeś. – Musi chodzić o Malcolma Galbraitha. – A kto to? – Facet, którego przekręcono w Rosji na miliard dolarów. Mój klient. Przynajmniej do niedawna, bo dostałem inne zadanie. Oxley leżał na łóżku i popijał whisky z colą. – Słyszałeś o Galbraicie? – spytał Ryan. Anglik potrząsnął przecząco głową. – A o Glebie Bliźnie? – Dopiero przed chwilą. – Znasz Dmitrija Niestierowa?

– Kto to taki? – Oszust, który okradł Galbraitha. Prawdopodobnie z FSB. Zwalisty Anglik wzruszył ramionami i znowu pociągnął z butelki. Był już dość pijany. Jack nie wylewał za kołnierz, ale po takiej dawce gorzały dawno padłby nieprzytomny. – Muszę porozmawiać z ojcem, a potem z szefem – odezwał się. – Może uda się dopasować resztę elementów układanki. – Jak zareaguje drogi tatulo na wieść o twoich porachunkach z rosyjską mafią? Jack sam zadawał sobie to pytanie od kilku godzin. Sytuacja wymknęła się spod kontroli i nie sposób już było ochronić ojca przed skandalem. – Kiedy się dowie, każe mi natychmiast wracać do USA. Jack się zawahał, po czym dodał: – Zadzwonię do niego dopiero wtedy, kiedy będę wiedział więcej o tym bajzlu. – Nie będzie zachwycony. Jack wzruszył ramionami. Miał sobie za złe to, że ciągle przysparza zmartwień swoim rodzicom, ale nie zamierzał opowiadać o tym staremu Anglikowi. Zmienił temat: – Co zrobimy z twoim kumplem Olegiem? – Wypuścimy go. – Czyś ty oszalał? – Możliwe, ale zastanów się. Co możemy z nim zrobić? Czterech ludzi wysłaliśmy już dzisiaj do kostnicy, prawda? Jack nie odpowiedział. – Jeśli odstawimy go na policję, twoja sytuacja jeszcze bardziej się skomplikuje. Jeśli puścimy go wolno, nie będziesz musiał się przyznawać, że byłeś w Corby. – Widziała mnie twoja sąsiadka. – Jest ślepa jak kura i głucha jak pień. Nie wie nawet, jaki masz kolor skóry: biały, czarny, zielony czy niebieski. – Skąd wiesz, czy Oleg nie będzie znowu próbował nas zabić? – Niech spróbuje z dwoma połamanymi łapami – zaśmiał się Oxley. Jack ukrył twarz w dłoniach. – Połamałeś mu ręce? – Nie jestem, kurwa, kretynem, Ryan. To niebezpieczny gość. Nie wypuszczę go stąd w stanie pełnej używalności. – Jak ma wypić piwo, które mu dałeś? – To już nie mój problem – znowu zaśmiał się Oxley. – Dobra – wycedził Jack. – Uznajmy, że Olegowi się upiekło. Ale skoro ten cały Gleb Blizna wysłał za nami pół tuzina oprychów, znajdzie pewnie następnych. – Mogę się założyć, że Londyn już zaroił się od zabójców nasłanych przez Siedmiu Mocarzy. – Czemu nie polecisz ze mną? Będziesz bezpieczny. Spytam Sandy’ego i Castora, czy wiedzą, kim jest Gleb Blizna. Może spotkali go kiedyś na swojej drodze. Victor Oxley nagle się wyprostował. Odzyskał błysk w oku, zniknęła gdzieś słabość, którą jeszcze przed chwilą wyczuł Ryan. – Co powiedziałeś? – Że pogadam z Sandym. Sandym Lamontem, moim szefem. – Drugie nazwisko. – A… Castor. Hugh Castor, prezes Castor & Boyle, firmy konsultingowej, w której pracuję.

Oxley wstał z łóżka i podszedł do Ryana. Stanął nad nim w groźnej pozie. – O co chodzi? – Pytałeś o wiele nazwisk, ale nie o Hugh Castora. – Rozumiem, że go znasz. – Przypomnij mi, chłopcze. – Oxley mocno ścisnął butelkę. – Jak się o mnie dowiedziałeś? – Mówiłem ci, przez „Opokę”, twój kryptonim. Pokazywałem ci dokument, w którym go zapisano. – Owszem. Ale skąd mam wiedzieć, czy Castor cię nie wysłał? – Dlaczego miałby to zrobić? Młody Amerykanin czuł, że w chwili, w której wspomniał o swoim szefie, momentalnie stracił zaufanie, jakim zaczynał obdarzać go Oxley. – Kim dla ciebie jest Castor? – spytał Anglika. – Był moim oficerem prowadzącym w „piątce”. – O kurde – wydusił zdumiony Ryan. Oxley wpatrywał się w niego. Bez wątpienia po to, aby wybadać, czy kłamie. – Nie wiedziałem o tym – powiedział Jack, zrywając się z krzesła. – Nie wiem, co między wami zaszło, ale Castor ani razu o tobie nie wspomniał. Próbowałem znaleźć związek między moją pracą a tobą i chyba go właśnie mam. Ryan przejechał dłonią po krótko przyciętych włosach i dodał: – Ale nadal nie wiem, co to wszystko, do diabła, znaczy. – Ja też tego nie wiem – odparł Oxley, odwracając się. Jack widział, że Anglik był czymś mocno poruszony. Zrobił się czerwony na twarzy. Trudno było stwierdzić, czy to gniew, czy wpływ whisky. – Co między wami zaszło, Ox? Oxley w milczeniu potrząsnął głową. Ryan widział, że to zły moment, aby naciskać na Anglika. – Dobra, rozumiem. Chcę rozgryźć tę sprawę. Ojciec chciał, abym sprawdził, czy można powiązać Tałanowa z Zenitem. Twoje hipotezy i zasłyszane historie są istotne, ale to jednak nie twarde dowody. Muszę poznać tę historię i potrzebuję twojej pomocy. Ox wrócił na łóżko i znowu popijał z butelki. Miał nieobecny wzrok, ale tym razem Ryan przypisał to nie alkoholowi, ale wracającym wspomnieniom. – Jakiego rodzaju pomocy? – spytał Anglik. – Gdzie po raz pierwszy usłyszałeś nazwisko Tałanow? Oxley mrugnął. Ryan widział, jak wiele bólu kryła jego przeszłość. – Pewnie gdzieś w okolicach 1989 roku – zaczął powoli Oxley. – Czas nie odgrywał tam żadnego znaczenia. Siedziałem w łagrze niedaleko Syktywkaru w republice Komi. Nikt nie wiedział, że jestem Anglikiem ani tym bardziej agentem MI5. Byłem zwykłym zekiem. – Zekiem? – Więźniem. W systemie od kilku dobrych lat, dawno wyszedłem z izolatki. Stałem się nawet dość popularny w towarzystwie. Znałem się trochę na medycynie, więc mogłem pomóc innym zekom. Mimo wszystko miałem też dość sił i nadawałem się do ciężkiej roboty. To się tam bardzo przydaje. – Nie wątpię. – Nie przestałem być agentem. Codziennie próbowałem wyciągać informacje od innych więźniów. Naprawdę, kurwa, wierzyłem, że pewnego dnia uda mi się stamtąd uciec. Odjebałoby mi chyba, gdybym stracił nadzieję. Każdego traktowałem jako potencjalne źródło albo agenta.

Zekowie sporo wiedzieli. Przez lata ustaliłem nazwy i lokalizacje większości tajnych baz wojskowych w ZSRR. Nie miało to w ostatecznym rozrachunku żadnego znaczenia, ale dawało mi nadzieję. Byłem agentem nawet w obozie i dzięki temu przeżyłem. – Wiem, co masz na myśli – skinął głową Ryan. – Pewnego razu przy kolacji przysłuchiwałem się rozmowie dwóch zeków. Pierwszy opowiadał, co mu się przydarzyło tamtego dnia. Zmywał podłogi w izbie chorych, na którą przywieziono akurat więźnia z innego bloku. Facet miał objawy tyfusu: z nosa ciekła krew, gorączkował, był w delirium. Silny gość, jeszcze się rzucał. Nie miał tatuaży, był więc w obozie od niedawna. – Mów dalej. – Chory zaczął wywrzaskiwać coś na temat KGB. – Co dokładnie? – Krzyczał do lekarza, że jest jebanym oficerem KGB, kazał mu zadzwonić i to potwierdzić. Podał swoje nazwisko. Inne niż miał na karcie. – Uwierzyli mu? – Chuja tam mu uwierzyli. Sam pewnie przy jakiejś okazji powiedziałem komuś w Syktywkarze, że jestem z KGB. Więźniowie bez przerwy łżą, Ryan. Poznałem tam gościa, który był święcie przekonany, że jest Jurijem Gagarinem. Biedak nie kłamał, naprawdę tak myślał. – Wróćmy do KGB, Ox. – Słusznie. Facet w delirce krzyczy, że jest agentem KGB i prowadzi misję w gułagu. Wszyscy wybuchnęli oczywiście śmiechem, a ten opowiada, że był jednym ze spadochroniarzy, którzy zajęli pałac prezydencki w Kabulu pierwszego dnia wojny w Afganistanie. I dalej, że potem trafił do GRU, rosyjskiego wywiadu wojskowego. Spokojnie jadłem zupę i przysłuchiwałem się opowieści. Dopiero kiedy facet doszedł do miejsca, w którym chory podał lekarzowi numer kontaktowy do Moskwy i kazał zgłosić, że Zenit prosi o ewakuację… Dopiero wtedy doszło do mnie, że przypadkiem słucham kawałka własnej biografii. Ryan zastygł w napięciu. – Co się stało z chorym? – spytał. – Mówię, nikt mu nie wierzył. Ale był na tyle przekonujący, że jedna z pielęgniarek sięgnęła po słuchawkę. Pomyśleli na pewno tak: to tylko majaki gorączkującego więźnia, ale co, jeśli facet mówi prawdę? Lepiej zadzwońmy. Gdyby opowieść okazała się prawdziwa, a pracownicy izby chorych nie kiwnęliby palcem, wszyscy zostaliby rozstrzelani. – Racja. – Pielęgniarka dzwoni, facet w słuchawce odpowiada, że nie ma pojęcia, o kim mowa, pielęgniarka odkłada słuchawkę. Wszyscy uznają, że sprawa jest zamknięta. Biorą tego ledwo żywego faceta, utytłanego we własnych rzygach, krwi i gównie, kładą go na nosze i odstawiają w kąt jak byle zeka. Ryan zdał sobie sprawę, że to nie koniec opowieści. Serce waliło mu jak młotem. – Pięć minut później poleciałem do kuchni. Wsypałem sól do gorącej wody i wypiłem duszkiem. Za chwilę rzygałem jak kot. Zawieźli mnie na izbę chorych. Ryan był pod wrażeniem. Spytał: – I co tam zobaczyłeś? – Niestety nie Zenita. Przywiązali mnie do łóżka. Za to wszystko słyszałem. Ciężarówki podjechały około północy. Zwykłe przeniesienie więźnia, żadne tam KGB, tylko służba więzienna. Mieli polecenie zabrać innego zeka. Słyszałem, jak wywozili go z sali. – Tego samego wieczora do mojego łóżka podszedł więzień, który zmywał tam podłogi –

ciągnął Oxley. – Obiecałem, że dam mu całe jedzenie, które skitrałem w celi, jeśli opowie mi, co widział tego dnia. Powiedział, że chory na tyfus więzień ciągle powtarzał, że nazywa się Tałanow. – Oż kurwa – wyszeptał Ryan. – W ciężarówce siedzieli lekarze, którzy się nim od razu zajęli. Więźniów raczej nie przerzuca się w takich warunkach. Kiedy się o tym wszystkim dowiedziałem, gościa, który twierdził, że jest oficerem KGB o kryptonimie Zenit, nie było już w Syktywkarze. Ryan uwierzył w opowieść, a przynajmniej w to, że Anglik w nią wierzył. Ox uważnie przyglądał się Amerykaninowi. Nadal nie do końca mu ufał, ale Jack odniósł wrażenie, że Anglik nie wie, co robić, i zabrnął w ślepy zaułek. Nie mógł wrócić do domu. Po chwili milczenia powiedział: – Na razie zostanę z tobą, Ryan. Ale będę cię obserwował. Kumasz? – Kumam. – Co robimy? – Odwiązujemy dupka, który siedzi w łazience, zostawiamy go tutaj, a sami jedziemy gdzie indziej. Nie wiem dokąd, wymyślimy coś po drodze. Na miejscu zadzwonię do przyjaciela, który powie mi wszystko o każdym numerze z telefonu Olega. To powinno nam ułatwić sprawę. – Cholernie przydatny ten twój przyjaciel. – Miewa przebłyski.

69 O 5.00 rano Eric Conway i Andre Page ruszyli w kierunku swojego śmigłowca. Byli na nogach już od godziny, w centrum operacji powietrznych wypili kawę i sprawdzili prognozę pogody. Conway spędził nieco więcej czasu niż zwykle przy pulpicie z informacjami pogodowymi. Nad Czerkasami zalegała gęsta mgła, a na północy formowały się fronty burzowe. Trzeba było przyglądać się rozwojowi sytuacji, tym bardziej że bez względu na pogodę musieli wystartować o 6.00 – to nie były ćwiczenia. Gdzieś daleko toczyła się wojna, tu jednak było wciąż cicho i spokojnie. Większość ukraińskich wojsk lądowych przerzucono na linię frontu, gdy tylko rozpoczęły się walki, a na miejscu została amerykańska kompania wielozadaniowych śmigłowców rozpoznawczych, oddział Rangersów i Połączone Centrum Operacyjne pod dowództwem Midasa. Cztery z ośmiu należących do kompanii Bravo matowoczarnych maszyn OH-58D Kiowa było już w powietrzu. Zapewniały wsparcie ukraińskim śmigłowcom Mi-24 atakującym rosyjskie oddziały lądowe w okolicy bazy powietrznej w oddalonym o pół godziny lotu na wschód Czuhujewie. Kiowy miały za zadanie oznaczyć laserami i ostrzelać cele nieosiągalne dla oddziałów specjalnych oraz Delty. Nie było to ani bardziej, ani mniej niebezpieczne niż lot, który za chwilę mieli wykonać Eric i Dre, tyle że tamci nie dysponowali pociskami przeciwlotniczymi. Czarny Wilk 26 miał podwieszone do węzłów uzbrojenia cztery rakiety powietrze-ziemia typu Hellfire i to wszystko. Rozważali, czy nie zdecydować się na dwa pociski Stinger przy jednym węźle i dwa hellfire’y przy drugim, w końcu jednak Conway postanowił zdać się na zaawansowane systemy bezpieczeństwa swojej maszyny i na radar, w który była wyposażona – dlatego zrezygnował z pocisków przeciwlotniczych na rzecz silniejszego uzbrojenia przeciw celom naziemnym. Zakończyli procedury przygotowawcze i każdy ze swojej strony wsiadł do OH-58D. Założyli hełmy, słuchawki i mikrofony, zdjęli karabiny M4, które mieli przewieszone przez ramię. Nie da się pilotować śmigłowca, mając na piersi karabin. Położyli więc broń na desce rozdzielczej nad tablicą z przyrządami. Woleli mieć broń cały czas na wyciągnięcie ręki, w razie gdyby trzeba było strzelać przez otwarte drzwi. Obok umieścili też kilka granatów odłamkowych i granatów dymnych Velcroed. Cały ten arsenał mógłby się wydawać śmieszny w porównaniu z czterema rakietami umocowanymi do śmigłowca, ale obaj dobrze pamiętali, jak dwa lata wcześniej właśnie ręczne karabiny najbardziej im się przydały. Służyli w Afganistanie i wysłano ich jako wsparcie dla oddziału holenderskiej piechoty zaatakowanego przez talibów ze zbocza góry. Wystrzelili w kierunku pozycji wroga wszystkie siedemdziesięciomilimetrowe hydry, które niósł ich „wiatrak”, i zlikwidowali zagrożenie. Dosłownie chwilę później tuż przed nosem przeleciał im pocisk z granatnika przeciwpancernego. Conway zdążył zobaczyć, skąd strzelano, podał koledze pozycję, wykonał skręt o dziewięćdziesiąt stopni i przeleciał obok stanowiska granatnika. Dre opróżnił magazynek swojego M4, zabijając obu talibów, zanim zdążyli wystrzelić kolejny granat w kierunku śmigłowca. Lub w Holendrów znajdujących się w dolinie. Dwaj młodzi oficerowie przybili sobie piątkę i wrócili do Dżalalabadu. Na miejscu jednak, już w pomieszczeniu dla pilotów, Page’a spotkał olbrzymi zawód – okazało się, że kamera znajdująca się na śmigłowcu nie uwieczniła całej akcji, gdyż skierowana była do przodu, a nie w bok. Obaj zdawali sobie sprawę, że to, co ich czeka na Ukrainie, ma się nijak do doświadczeń

z „Dżala”. Siły rosyjskie dysponowały lotnictwem i pociskami dalekiego zasięgu, do tego świetnymi śmigłowcami szturmowymi i czołgami T-90. Na tym tle talibowie byli zwykłymi amatorami. Owego mglistego poranka piloci szykowali się do startu, odhaczając kolejne punkty na listach kontrolnych obejmujących poszczególne systemy maszyny. Conway skupił się na systemie kontroli lotu Sperry i na awionice, a Page sprawdził kamery, celownik komputerowy, optyczne urządzenie do oznaczania celów laserem i systemy awaryjne. Obaj zrobili próbę słuchawek oraz mikrofonów i upewnili się, że mają swoje zestawy przetrwania. Tuż przed szóstą rano dostali od dowódcy zgodę na start i Conway uruchomił silnik. Maszyna wydała z siebie przeciągłe wycie, które trwało dobrych dziesięć sekund, nim główny wirnik zaczął się obracać. Dopiero po minucie silnik Rolls Royce-Allison wytworzył moc wystarczającą, by maszyna zdołała się unieść w powietrze. Trzeba było jeszcze odhaczyć wszystkie punkty na kolejnych listach kontrolnych. Page porozumiał się przez radio z dowódcą i omawiał możliwość szybkiego powrotu po nowy zapas hellfire’ów, gdyby zrobiło się gorąco. Chciał mieć pewność, że rakiety będą już na nich czekać – bez względu na to, czy wróciliby po czterech godzinach, czy po czterech minutach. Punktualnie o 6.00 Eric Conway przez mikrofon nawiązał łączność z obsługą naziemną: – Czarny Wilk Dwa Sześć, Czerkasy, ground, odbiór. – Tu Czerkasy, ground, Czarny Wilk Dwa Sześć – usłyszał w słuchawkach. – Czarny Wilk Dwa Sześć gotowy do startu. Oficer na wieży kontroli lotów wydał pozwolenie na start i opuszczenie bazy w kierunku południowym. Czarna maszyna uniosła się powoli i zniknęła w porannej mgle. Nie zdążyli jeszcze wznieść się na 200 metrów, gdy w słuchawkach, zamiast dowódcy kompanii Bravo, rozległ się głos koordynatora Połączonego Centrum Operacyjnego: – Czarny Wilk Dwa Sześć, tu Czarnoksiężnik Zero Jeden. Jak mnie słyszycie? Page i Conway wiedzieli, że „Czarnoksiężnik” to Midas, bo to on dowodził Połączonym Centrum Operacyjnym. Podczas transmisji radiowych używał osobnego sygnału wywoławczego dla kamuflażu. – Czarnoksiężnik Zero Jeden, słyszymy cię dobrze. Obraliśmy kurs na punkt alfa. Szacowany czas dotarcia: dziewiętnaście minut. Odbiór. – Przyjąłem, Dwa Sześć. Kontynuujcie do punktu golf i raportujcie na bieżąco. Na tę chwilę nie mam dla was celów, czekajcie w gotowości. Potwierdź, że zrozumiałeś. – Czarny Wilk Dwa Zero, potwierdzam wszystko. Conway pchnął drążek sterowniczy i pociągnął do góry dźwignię skoku ogólnego. Kiowa, wciąż skryty we mgle, nabrał wysokości i popędził w kierunku Krymu. – Nie miałbyś ochoty skosić paru brzóz w tej zupie? – zażartował Page. – Wiesz, jak to mówią: „Prędkość to życie, ale wysokość to polisa na życie”. Nie mieli ustalonych zadań na ten dzień. Trzeba było zbierać informacje z pola walki dla dowódcy, choć Conway wiedział, że Midas, alias Czarnoksiężnik Zero Jeden, alias cholera jeszcze wie co, może w każdej chwili kazać im ruszyć ze wsparciem dla którejś z kilkunastu amerykańskich lub brytyjskich załóg biorących udział w operacji Płonąca Fosa. Gdy wznieśli się ponad mgłę i widzieli tylko niebieskie niebo i zielone pastwiska w oddali, w ich słuchawkach rozległy się trzeszczące dźwięki transmisji radiowej: dwa OH-58D skanujące okolicę bazy w Czuhujewie zlokalizowały na utwardzonej drodze między dwoma miasteczkami przemieszczające się cele i właśnie oznaczały je laserami dla szwadronu hindów, czyli śmigłowców Mi-24. Czarnemu Wilkowi polecono udzielić wsparcia tej akcji. Dotychczas większość walk toczyła się w obwodach donieckim i ługańskim,

a amerykańskie śmigłowce miały zakaz wlotu na ten obszar, mimo że niektóre załogi Delta Force działały w Doniecku, żeby spowolnić tempo, w jakim Rosjanie posuwali się w głąb kraju. Czarny Wilk 26 był w powietrzu już nieco ponad godzinę i leciał teraz wzdłuż szosy E50 na wschód od Dniepropietrowska. Na drodze tłoczno było od cywilnych samochodów, jadących od strony Doniecka w kierunku granicy. Wiele pojazdów, może nawet większość, wyglądało tak, jakby wypakowano je cennymi rzeczami. – Słuchaj, Dre – odezwał się Conway przez interkom – czytałem gdzieś, że w tej okolicy osiemdziesiąt procent mieszkańców jest prorosyjskich. – No, podobno. – To po kiego uciekają? Powinni się cieszyć z nadejścia Rosjan, nie? – Może cieszą się na myśl o wyzwoleniu czy jak to się tam będzie nazywało, ale to nie znaczy, że chcą tu być, jak to wszystko pierdyknie. Szykują się ciężkie walki. Andre już miał odpowiedzieć, gdy w słuchawkach rozległ się głos Midasa. Dowódca rozkazał im udać się w miejsce odległe o piętnaście minut lotu i podał dokładne współrzędne. Conway potwierdził, zwiększył prędkość i wysokość; zostawili w tyle zatłoczoną drogę i ruszyli w kierunku porośniętego lasem terenu. Wkrótce otrzymali dalsze instrukcje. – Czarny Wilk Dwa Sześć, tu Czarnoksiężnik Zero Jeden, podaję szczegóły. – Po chwili przerwy Midas mówił dalej: – Frito podczas skanowania terenu na południowy wschód od Meżowej zobaczył dwie BM-trzydziestki. Nie dały rady podnieść urządzeń do radionamierzania, a w ciągu godziny czerwone wojska będą miały w swoim zasięgu główne ośrodki miejskie. BM-30 to potężna rosyjska wyrzutnia, zdolna wystrzelić nawet dwanaście 300-milimetrowych rakiet jednocześnie w obiekt odległy o osiemdziesiąt kilometrów. Conway i Page wiedzieli, że każdej takiej wyrzutni towarzyszy kilka mniejszych pojazdów pomocniczych. Fakt, że Dniepropetrowsk znalazł się w zasięgu aż czterech BM-trzydziestek, kiepsko wróżył dalszym losom wojsk ukraińskich w tej okolicy. Tuż za miastem znajdowała się bowiem wysunięta baza śmigłowców i największa baza lotnicza w obwodzie – dwa idealne cele dla artylerii rakietowej. – Czy masz informacje o innych czerwonych siłach w pobliżu tej lokalizacji? – Page miał nadzieję na więcej szczegółów. Chciał wiedzieć, czy nie grozi im atak ze strony piechoty, czołgów lub śmigłowców. – Tu Czarnoksiężnik Zero Jeden. AWACS nie stwierdził obecności wroga w okolicy. Frito zgłaszał pojazdy transportowe i liczne oddziały piechoty, ale nie mam informacji o obronie przeciwlotniczej. – Przyjąłem – potwierdził Page, po czym zwrócił się do Conwaya: – Stary, jakie są szanse, że Ruscy rozmieścili dwa wielkie, bezwładne, powolne systemy rakietowe i nie chronią ich w żaden sposób przed atakiem powietrznym? – Zerowe – przyznał Conway. – Uderzymy z maksymalnej odległości i mamy się nie wychylać. – Brzmi nieźle – odparł Dre i zaczął szykować swój wielofunkcyjny system wizyjny do ataku. Nim Czarny Wilk 26 dotarł do wskazanego miejsca, 8 kilometrów na zachód od lokalizacji BM-30, nawiązał bezpośrednią łączność radiową z Fritem, dowódcą operującego w tej okolicy zespołu z 10. Grupy Oddziałów Specjalnych. System namierzania wskazał Page’owi położenie „swoich”, czyli „niebieskich”, a Frito podawał na bieżąco wiadomości na temat zagrożeń. Page i Conway, jeszcze 30 kilometrów przed celem, uważnie obserwowali ekran wyświetlający ruchomą mapę, a Page dodatkowo rozglądał się przez urządzenie wizyjne

zamontowane na maszcie, próbując wypatrzyć cokolwiek budzącego podejrzenia. Z wyjątkiem nielicznych wiosek i samotnych fabryk teren porastały lasy. – Co prawda Frito twierdzi, że mamy czyściutką sytuację – odezwał się Page – ale myślę, że powinieneś iść nisko. Będziemy się rozglądać tylko za pomocą optyki i zobaczymy ich, zanim oni zobaczą nas. – Tak jest – potwierdził Conway. Czarny Wilk 26 zmniejszył wysokość do niecałych 15 metrów nad linią drzew, a podczas przelotów nad przesiekami i strumieniami zniżał się jeszcze bardziej. Żołądek Page’a dawno przywykł do przyprawiających o mdłości lotów tuż nad ziemią, które fundował mu Conway. Jednak zawsze miał wrażenie, że kolega wykonuje te manewry wyłącznie po to, by poznęcać się nad narządami Page’a. Dotarli nad miasteczko wyrosłe wokół dużej, nieczynnej już, fabryki z czerwonej cegły. Po kształcie trzech wysokich kominów Conway ocenił, że mogła to być huta lub coś podobnego. Prowadził teraz maszynę zaledwie 8 metrów nad żwirówką biegnącą za zakładem. W ten sposób, będąc oddalonym od celu o jakieś 7 i pół kilometra, ukrył się za ceglaną ścianą o wysokości trzech pięter. Page miał z Fritem kontakt przez radio. Jednocześnie przełączał na wyświetlaczu różne widoki obszaru, który go interesował. – Nie znam się na BM-trzydziestkach, ale te skurwiele wyglądają mi na zupełnie gotowe do odpalenia – orzekł. Conway cały czas zerkał na zewnątrz. Kiowa miał w wyposażeniu tyle różnych ustrojstw, że piloci musieli się pilnować, żeby nie pochłonęły całej ich uwagi. Istniało poważne ryzyko, że zamiast patrzeć, co się dzieje naokoło, zawisną w powietrzu, wgapiając się w te wszystkie gadżety. Conway był na to jednak zbyt doświadczony. Przygotowania do ataku zostawił Page’owi, a sam wodził wzrokiem po polach, drogach, budynkach i linii drzew. Wiedział bowiem, że póki wisi nad tą żwirówką, w śmigłowcu o stosunkowo delikatnym kadłubie, to paru Rosjan w dżipie i z karabinem maszynowym z łatwością mogłoby zepsuć ten jak dotąd całkiem udany ranek. Rzucił okiem na monitor Page’a i przyjrzał się wyrzutniom rakiet. Nie znał się na nich, ale odniósł takie samo wrażenie jak jego kolega: że lada moment gotowe są wystrzelić pociski w ukraińskie cele. Page przełączył teraz widok na wyświetlaczu, tak by widzieć obraz z celownika MMS. Jest to urządzenie umocowane na maszcie nad głównym wirnikiem śmigłowca; ma kształt kuli z dwojgiem dużych szklanych „oczu” z przodu, dlatego Dre żartobliwie mówił na celownik E.T. Akurat niedawno w Stanach ogłoszono wprowadzenie nowej wersji Kiowy i Conway miał wielką ochotę wypróbować tę maszynę, a zwłaszcza wszystkie ulepszenia. W nowym modelu umieszczono laserowy dalmierz i marker na zewnątrz kadłuba, tuż pod stopami pilota, dzięki czemu OH-58D zyskał nowy sznyt. Eric przez cztery lata zdążył się przyzwyczaić do E.T. i przypuszczał, że będzie tęsknić za charakterystycznym wyglądem swojego wiatraka. Ponieważ znajdowali się za budynkiem, Page przez swoją kamerę nie widział celu. – Okej, Eric – powiedział. – Może się trochę wychylimy i zerkniemy? Conway pociągnął dźwignię skoku ogólnego, którą miał po lewej stronie, i śmigłowiec powoli się wzniósł. Gdy maszyna osiągnęła pułap 17 metrów, MMS wychynął znad dachu fabryki. Page zobaczył na swoim monitorze odległy cel. – Świetnie. Tyle wystarczy – powiedział, a Conway natychmiast z powrotem unieruchomił maszynę. Wyrzutnie stały na dwóch poletkach. Rozdzielała je rzeczka, przez którą przerzucono kładkę. Każdej potężnej ciężarówce towarzyszyło kilkanaście mniejszych samochodów

i transporterów opancerzonych. – Jakaś obrona przeciwlotnicza? – spytał Conway. Page z takiej odległości nie widział zbyt wyraźnie, lecz był pewien, że gdzieś tam jest coś, co może go zabić. Pamiętał jednak, że ma zadanie do wykonania i że amerykański podatnik płaci mu rocznie 38 124 dolary za narażanie życia w obcych krajach, dlatego na tyle, na ile mógł, odsunął troski i odparł: – Brak. Najbliższe zagrożenia są o 100 kilometrów stąd, na Krymie. A tutaj mamy CAVOK. – W lotniczym żargonie oznacza to „brak chmur, widoczność dobra”, czyli sprzyjające warunki lotu. – Odległość do celu? Page dokonał pomiaru laserowym dalmierzem. – Oznaczam cel. 7681. – Taka odległość jest okej? – spytał Conway. Wiedział, że to niemal maksimum zasięgu ich rakiet. Mógł podlecieć bliżej, gdyby Page zgłosił zapotrzebowanie. – Słuchaj, stary, natura wojownika każe mi podejść jak najbliżej. Ale instynkt przetrwania każe nie wychylać dupy zza tej fabryki. – Jasne. Przywalmy im stąd. – Dwa Sześć do Czarnoksiężnika Zero Jeden – powiedział Page przez radio. – Prosimy o pozwolenie na użycie hellfire’ów. – Czarny Wilk Dwa Sześć, tu Czarnoksiężnik Zero Jeden – odpowiedział natychmiast Midas. – Brak oddziałów ukraińskich w pobliżu. Wydaję pozwolenie na użycie hellfire’ów. – Potwierdzam, otrzymaliśmy pozwolenie. – No to jedziemy! – dorzucił Conway. Page nie zwrócił na niego uwagi. Wiedział, że kolegę roznosi adrenalina, ale sam szczycił się opanowaniem. – Frito Actual, tu Czarny Wilk. Uważaj, odpalamy pociski. – Czarny Wilk, potwierdzam – usłyszeli w słuchawkach głos Frita. – Brak niebieskich w pobliżu celu. Walcie w te wyrzutnie i spieprzajcie, zanim przylecą po was ruskie wiatraki. – Potwierdzam. Conway wsunął kciuk pod blokadę przycisku odpalania rakiet na drążku sterowniczym. – Odpalam za trzy, dwa, jeden… – Nacisnął czerwony guzik i wystrzelił pierwszą z dwóch rakiet powietrze-ziemia w kierunku pierwszej BM-30. – Hellfire poszedł – dodał, widząc, że pocisk poprawnie nabiera przyspieszenia. – No to jesteśmy tańsi o sześćdziesiąt pięć tysiaków – podsumował Page. W przeciwieństwie do Conwaya był na tyle wyluzowany, że pozwalał sobie na żarciki. Conway nie patrzył, czy trafił w cel, tylko od razu uzbroił drugi pocisk i wystrzelił go w ślad za pierwszym. Mógł strzelać na zmianę raz w jedną BM-30, a raz w drugą, ale sposób, który wybrał, oznaczał większą szansę na oszukanie systemów obronnych rosyjskiej wyrzutni. I rzeczywiście, pierwszego hellfire’a namierzyły wykrywacze promieni laserowych, co spowodowało uruchomienie systemu antybalistycznego. Amerykański pocisk został zestrzelony 70 metrów przed celem przez automatyczną baterię antyrakietową, której nie wykrył ani Page, ani wcześniej Frito. Za to drugi hellfire osiągnął zamierzony efekt i eksplodował bezpośrednio nad BM-30. Conway już odliczał przed wystrzeleniem trzeciego, ale przerwał, gdy wyświetlacz zrobił się całkiem biały. W pierwszej chwili pomyślał, że to usterka, i spróbował wyregulować obraz. Chwilę później usłyszał głos w słuchawkach: – Dwa Sześć, tu Frito Actual. Dobre trafienie, dobre trafienie. Liczne detonacje wtórne. Kurna, stary, aleś przydzwonił.

– Ja cię kręcę! – zawołał Page. Conway spojrzał w górę. W odległości niecałych 8 kilometrów czarny dym przybierał z wolna kształt grzyba. Po kilku sekundach rozległ się odgłos wybuchu, zagłuszając dźwięk w słuchawkach i pracę silnika. Conwayowi chwilę zajęło ponowne celowanie. W końcu wystrzelił trzecią rakietę. Dosłownie w tym samym momencie on i Page usłyszeli w słuchawkach komputerowy męski głos: – Laser! Laser! Na jedenastej. – Celują w nas! – powiedział Page. – Natychmiastowe odpalenie – zarządził Conway i wystrzelił czwartą rakietę. Ułamek sekundy później pociągnął w lewo drążek sterowniczy i wcisnął lewy pedał, żeby obrócić śmigłowiec o dziewięćdziesiąt stopni. Maszyna zanurkowała, chowając się za budynkiem fabrycznym. – Przeciwdziałanie – powiedział Page i kiowa automatycznie odpalił race, nie przerywając zmniejszania pułapu. 2 metry nad ziemią Czarny Wilk 26 wyrównał pułap i pomknął nad polem. Niecałe 150 metrów za nimi pocisk z granatnika przeciwpancernego uderzył w jeden z kominów fabryki, roztrzaskując go na drobne kawałki, które poleciały we wszystkie strony. Drugi pocisk trafił w budynek fabryczny. Conway, nie zwalniając, obejrzał się przez lewe ramię. W słuchawkach rozległ się podniecony głos Frita: – Zarąbiście! Drugi cel zniszczony! Kurwa, następna bomba neutronowa! – Potwierdzam – zameldował spokojnie Page. Wyglądał teraz przez otwarte drzwi po swojej stronie. Sygnały alarmowe zamilkły, ale obaj z Conwayem wiedzieli, że powinni się mieć na baczności. Do transmisji włączył się Czarnoksiężnik Zero Jeden: – Czarny Wilk, świetna robota, ale teraz wiedzą, że tam jesteście. Wracajcie do bazy. – Potwierdzam. Powrót do bazy – odrzekł Conway. Serca obu mężczyzn waliły mocno, gdy lecieli nad modrzewiowym lasem na północny zachód. Zwykle po udanym zniszczeniu celu przybijali sobie piątkę i wznosili okrzyki radości, tym razem jednak milczeli, pogrążeni każdy w swoich myślach. Wiedzieli bowiem, że właśnie byli o włos od śmierci.

70 Od powrotu z Sewastopola John Clark i jego zespół oficerów operacyjnych z Kampusu poświęcali całe dnie na fotografowanie osób odwiedzających dziewiąte piętro Fairmont Grand Hotelu. W swojej kolekcji czarnych charakterów mieli dość imponującą galerię postaci. Gavin Biery przepuszczał zrobione zdjęcia przez oprogramowanie do rozpoznawania twarzy, wykorzystujące bazy danych SIPRNetu i Służby Bezpieczeństwa Ukrainy, a także ogólnie dostępne źródła. Dotychczas ani razu nie zdołali zobaczyć Gleba Blizny. W pewnym momencie stało się jasne, że o to właśnie chodzi. Ludzie Clarka obstawili wszystkie drzwi do hotelu (zakładając, że do apartamentu może prowadzić jakieś potajemne przejście), obserwowali wejścia służbowe, rampy załadunkowe i heliport na dachu. I nic. Gleb najwyraźniej nigdzie się nie ruszał. Siedział po prostu u siebie na dziewiątym piętrze. Clark urządził centrum operacyjne w niewielkim mieszkaniu, dwa kwartały od hotelu. Należało ono do jakiegoś znajomego Igora – właściciel razem z żoną i dziećmi, gdy tylko na wschodzie zaczęła się wojna, uciekł z Kijowa w obawie, że Rosjanie dotrą aż do stolicy. W ten sposób Clark i jego drużyna zyskali bezpieczną kryjówkę. Z okien dużego pokoju mieli dobry widok na hotel Fairmont, a sprzęt, którym dysponowali, pozwalał fotografować wszystkie osoby wchodzące i wychodzące głównym wejściem. Mogli też obserwować balkon apartamentu na dziewiątym piętrze i dwóch uzbrojonych strażników stojących tam dwadzieścia cztery godziny na dobę. Obaj mieli karabiny snajperskie SWD i lornetki, za pomocą których przeczesywali okolicę w poszukiwaniu zagrożeń i obserwatorów. Kampus jednakże umiał się maskować: wszystkie okna mieszkania zaklejono czarnym papierem, w którym zostawiono tylko otwory na obiektywy aparatów. Clark wraz ze swymi ludźmi skrupulatnie sprawdził, czy w lokalu nie ma podsłuchu. FSB oczywiście nie dałaby rady szpiegować wszystkich kijowskich mieszkań, a znajomy Krywowa najwyraźniej nie załapał się ani na ukraińską, ani na rosyjską listę podejrzanych. O ile jednak załoga Kampusu mogła się czuć bezpiecznie w nowej kwaterze, o tyle przebywanie na zewnątrz było coraz bardziej ryzykowne. W ciągu ostatnich trzech dni na ulicach Kijowa zginęło kilku policjantów i urzędników państwowych, a nawet jeden szpieg SBU. Program pewnej niepopierającej Rosjan stacji telewizyjnej został niespodziewanie zakłócony wybuchem bomby zrobionej z wybielacza, który wypełnił całe studio żrącymi oparami. Siedzibę rozgłośni radiowej, która wypowiadała się przeciwko rosyjskiej inwazji na Wschodzie, podpalono i musiała zakończyć nadawanie. Zbliżała się 20.00. Gavin siedział w dużym pokoju na kanapie i miał przed sobą kilka magnetycznych nadajników GPS, w których wraz z Clarkiem wymieniał baterie. Była to robota nudna, lecz konieczna, w przypadku Clarka dodatkowo utrudniona, gdyż ponad rok wcześniej pogruchotano mu niemal wszystkie kości prawej dłoni. Milczenie zakłócił dzwonek komórki Gavina, którą nawet nie patrząc na wyświetlacz, odebrał: – No? – Cześć, Gavin, mówi Jack. – Ryan! Dobrze cię słyszeć. Co tam słychać w starej wesołej Anglii? – Jeśli mam być szczery, to nie tak wesołej, jak bym chciał. – Nie? Powinieneś zobaczyć, co mamy tutaj. Zamieszki, zabójstwa, bomby, szpiedzy, oprychy w tłumie… Czego dusza zapragnie.

– Czy to znaczy, że Gerry przeniósł Hendleya i Wspólników do Waszyngtonu? – spytał Jack po chwili milczenia. – Chyba rzeczywiście masz nieaktualne informacje – roześmiał się Gavin. – Jesteśmy w Kijowie. – Serio? Nie miałem pojęcia. A co robicie? – Takie tam szpiegowskie pierdu-pierdu. – Jasne. Nie narażacie się za bardzo? – Przedwczoraj John, Dom i Ding mieli trochę stresów, ale nic nam nie jest. – Słuchaj, możesz coś dla mnie zrobić? Mam listę numerów telefonów i chciałem prosić, żebyś mi je sprawdził. – Spoko, przysyłaj. Po chwili Gavin dostał maila. Otworzył go w swoim telefonie i szybko przejrzał spis. – Ciekawe. Większość to numery tutejsze, kijowskie. Skąd je wziąłeś? – Z komórki jednego zbira, który próbował mnie dzisiaj zabić. – Zabić? Gavin spojrzał na Clarka szeroko otwartymi oczyma. Clark, widząc minę kolegi, sięgnął po jego telefon. Gavin jednak nie od razu oddał komórkę. – Mówisz poważnie? – spytał. – Niestety tak. Będę potrzebować tych informacji, o które cię prosiłem, jak najszybciej. – Jakoś mnie to nie dziwi. Zaraz zrobię, co się da. Trochę grzebałem w lokalnym systemie telekomunikacyjnym. Mogę ci zdobyć nazwiska i adresy właścicieli tych numerów, ale mam pomysł na jeszcze cwańszą sztuczkę. – Jaką? – Da się prześledzić dane z GPS-u i zobaczyć, gdzie fizycznie znajdowały się te aparaty w ciągu ostatnich trzydziestu dni. Mówimy na to „metoda okruszkowa”. – Byłoby super. Clark pstryknął palcami dłoni wyciągniętej po telefon. – Ktoś tu chce z tobą porozmawiać – powiedział Gavin do słuchawki. – Tego się obawiałem – mruknął Ryan. – Dostanę pewnie opieprz, co? – Pomyśl, że to taka szorstka miłość, mały. Clark wziął telefon i wysłuchał opowieści Ryana o wszystkich wydarzeniach ostatnich dni. Słuchał w skupieniu i nie przerywał, a gdy Jack skończył, nastąpiła długa pauza. Ryan zrozumiał, że John jest nań zły. – Oj, dzieciaku, masz ty talent do włażenia w syf. – No… to jakoś samo tak wyszło. – Dokładnie w tej sekundzie, kiedy instynkt powiedział ci, że masz ogon, trzeba było chwycić za telefon i zadzwonić do mnie. – Ale Gavin właśnie mi powiedział, że sami mieliście trochę na głowie. – To nic nie zmienia. Dobrze wiesz, że mogłem ci w kilka godzin zorganizować uzbrojonych ludzi do ochrony. Kurde, mam w Londynie tylu starych znajomych z SAS, że miałbyś obstawę w dwadzieścia minut. Nie możesz sobie tak ganiać samopas, na litość boską! Jesteś synem prezydenta. – Wiem. Z początku myślałem, że bez potrzeby panikuję. Nie doceniłem zagrożenia, a potem było za późno. – Ten Gleb Blizna, o którym mówiłeś, to osoba ostatnio bardzo bliska naszym sercom. – Serio? – Tak. Należy do Siedmiu Mocarzy z Petersburga. Sądzimy, że jest numerem dwa w tej

organizacji. – A kto jest numerem jeden? – Nikt nie wie. Ale Gleb siedzi tutaj i koordynuje zewnętrzną operację FSB. – Ciekawe – powiedział Ryan. – Ci kolesie, którzy mnie napadli, pracują dla niego. Z kolei w Castor & Boyle, w ramach pracy, odkryłem pewną defraudację, której ofiarą padł jeden z naszych klientów. Wytropiłem, że ukradzionymi pieniędzmi Gazprom, czyli praktycznie rzecz biorąc, rosyjski rząd, zapłacił człowiekowi powiązanemu z FSB, nazwiskiem Dmitrij Niestierow. Clark poprosił Ryana, żeby chwilę zaczekał, a sam sprawdził, czy to nazwisko pojawia się wśród osób, na które natknęli się na Ukrainie. Ale nie. Spytał więc Igora Kriwowa, czy obiło mu się o uszy takie nazwisko, jednak Kriwow słyszał je pierwszy raz w życiu. – Dobra, uważaj. – Clark mówił do telefonu szybko i z absolutną pewnością siebie. – Najwyraźniej trafiłeś w sam środek jakiegoś niezłego szamba, więc teraz posłuchaj. Ding, Dom i Sam zaraz wsiadają do gulfstreama i lecą do ciebie. Potem zabierają cię prosto do Stanów. Jeśli twój nowy przyjaciel ma paszport, to może lecieć z wami. Jeśli nie ma, może coś skombinujemy. Ryan zawahał się przez moment. Clark wyczuł tę niepewność. – Jack, bez dyskusji. Dobrze wiesz, że nie możesz tam zostać. – John, ja rozumiem, że z twojego punktu widzenia dalszy pobyt tutaj jest bardzo ryzykowny. Ale chwyciłem coś, czego nie mogę teraz wypuścić. To za wysoka stawka. Choć byłbym wdzięczny, gdybyś dał radę przysłać mi wsparcie, żebym czuł się bezpieczniej. – Za pół godziny stąd wyruszą. Zadekowałeś się przynajmniej w jakimś bezpiecznym miejscu? – Przemieszczam się. Zostawiłem auto, wzięliśmy taksówkę i pojechaliśmy do agencji, w której wynajęliśmy inny samochód. Wzięliśmy go na moje nazwisko, więc teoretycznie mogą mnie wyśledzić, ale ci goście z Siedmiu Mocarzy nie sprawiają wrażenia obeznanych z technologią. Na wszelki wypadek zrobiłem trasę sprawdzeniową i wiem, że nie mam ogona. – Wolałbym, żebyś wrócił do Stanów – odpowiedział Clark – ale na razie wysyłam ci do Londynu wsparcie. Zadzwonimy jeszcze, jak tylko Gavin ustali coś z tymi numerami, które mu przysłałeś. – Dzięki, John. W oczekiwaniu na telefon od Gavina Ryan i Oxley jeździli po wiejskiej okolicy na północ od Londynu. Milczeli. Ox był pogrążony w myślach – Ryan planował co robić dalej. Chętnie porozmawiałby z Sandym Lamontem, tylko czy można było mu zaufać? Wydawało się całkiem prawdopodobne, że to właśnie Sandy podkablował komuś o wyprawie Ryana do Corby. Lamont mógł wiedzieć o powiązaniach między Castorem i Oxleyem, choć Ryan nie pojmował, dlaczego z tego powodu mieliby ginąć ludzie. Im dłużej się zastanawiał, tym więcej miał podejrzeń w stosunku do Sandy’ego. Przypomniał sobie, jak skądinąd sympatyczny szef dwukrotnie ostrzegł Jacka przed ruszaniem sprawy Gazpromu, by na koniec po prostu przydzielić mu inne zadanie. Czy możliwe, że kryły się za tym mniej niewinne intencje, niż szef twierdził? Jack wiedział, że jedyny sposób, by się przekonać, to wyłożyć kawę na ławę i obserwować reakcję. Wstąpili do baru szybkiej obsługi, wzięli jedzenie na wynos, po czym zaparkowali na parceli za jakimś motelem, żeby zjeść. Akurat skończyli, gdy telefon Jacka zaćwierkał. – Cześć, Gavin. Ale w słuchawce odezwał się głos Clarka. – Właściwie to John i Gavin. Włączyliśmy tryb głośnomówiący. – Ryan, nieźle się tam wkopałeś – dorzucił Gavin. – To znaczy?

– Na twojej liście były dwadzieścia cztery potencjalnie interesujące numery, z czego wytypowałem sześć do dokładnego prześledzenia. Dwa z tych sześciu to osoby, które namierzamy tu, w Kijowie. – Żartujesz. – Nie – powiedział Clark. – Praktycznie od tygodnia obserwujemy, kto odwiedza Gleba Bliznę w Fairmont Grand Hotelu. Dwaj goście z książki adresowej w telefonie tego twojego zbira to ewidentnie ludzie gangu. Zakładam, że są gdzieś na średnim szczeblu w strukturze. Przynajmniej od miesiąca regularnie kontaktowali się z twoim człowiekiem, Olegiem. Rozmawiali z nim też w ciągu ostatniej doby, kiedy już był w Wielkiej Brytanii. – Ustaliliśmy jeszcze dwa numery, one też muszą należeć do grupy, która cię tak urządziła – włączył się do rozmowy Gavin. – Ich telefony przestały się przemieszczać dziś tuż po południu w Corby, a w tej chwili system namierza je na tamtejszym komisariacie. Prześledziłem ich lokalizacje z ostatnich paru dni, na Ukrainie i w Wielkiej Brytanii. Same miejsca nie są może specjalnie ciekawe, ale te telefony przedwczoraj znalazły się w tym samym tanim hotelu co jeszcze jeden numer z twojej listy. I ten numer jest najbardziej fascynujący. – Czemu? Tym razem odpowiedział Clark: – Bo właściciel telefonu w ciągu ostatnich trzydziestu dni spędził pewien czas w domu na przedmieściu Moskwy. Dom należy do człowieka nazwiskiem Paweł Leczkow, o którym wiemy tyle, że jest Rosjaninem, i właściwie nic więcej. Próbowaliśmy zdobyć jego zdjęcie, ale bezskutecznie, więc nasuwa się podejrzenie, że to agent wywiadu. To nie koniec. – Słucham dalej. – Prześledziłem kolejne lokalizacje jego telefonu – kontynuował znów Gavin. – Był w kilku londyńskich hotelach. Ale w piątek wieczorem zjawił się w prywatnym domu w Islington. – W piątek wieczorem, czyli po tym, jak pierwszy raz pojechałem do Corby spotkać się z Oxleyem. – Jack, czując coraz większy niepokój, spytał: – Jaki jest adres tego domu w Islington? – To rezydencja Hugh Castora – odparł Clark. – Leczkow spędził tam dwadzieścia pięć minut. – Naprawdę? – Tak jest. Oczywiście nie mamy jak sprawdzić, czy widział się z Castorem, czy nie. Tak czy siak, obawiam się, że twój pracodawca może być, przynajmniej pośrednio, zamieszany w ataki na ciebie. – To mielibyśmy już dwa zarzuty przeciwko niemu – zastanawiał się na głos Ryan. – Zadaje się z Siedmioma Mocarzami i zna Oxleya z dawnych czasów. Wygląda na to, że po tym, jak spotkałem się z Oxleyem, ten cały Leczkow złożył wizytę Castorowi, a potem poszedł do Olega z rozkazem zabicia Oxa. – To co, Jack – podsumował Clark – przyznasz chyba, że najwyższy czas wracać do Stanów? Ryan był innego zdania. – Mam tu, w Londynie, jeszcze z kimś do pogadania. Potem chcę się spotkać z Malcolmem Galbraithem. Może będzie umiał ułożyć jeszcze parę kawałków tych puzzli. Clark milczał. Jack, uprzedzając jego argumenty, dorzucił: – John, kiedy samolot przyleci na lotnisko Stansted, już tam będę czekał. Potem polecimy do Edynburga. Do Edynburga, okej? Nie do Kijowa, nie do Moskwy. No i cały czas będą przy

mnie Ding, Sam i Dom. Adara będzie mieć oko na samolot i na Oxleya. Chcę tylko wpaść na herbatkę do jednego miliardera i poradzić się go w jednej sprawie. Nie narobię więcej kłopotów. – Przekonamy się – westchnął Clark.

71 Trzydzieści lat wcześniej Po sprzeczce z Nickiem Eastlingiem, śledczym z brytyjskiego kontrwywiadu, analityk CIA Jack Ryan opuścił konsulat brytyjski i udał się taksówką na Clayallee w Zehlendorfie, peryferyjnej dzielnicy Berlina Zachodniego. Przy ulicy znajdował się kompleks kilku budynków otoczonych płotem, zwany Clay Headquarters. Mieściła się tu siedziba dowództwa Berlin Brigade, czyli stacjonującej w Berlinie brygady oddziału armii amerykańskiej, biuro dowódcy amerykańskich wojsk, a także placówka dyplomatyczna, czyli Mission Berlin. Ta ostatnia była jedynym tutejszym przyczółkiem amerykańskiego Departamentu Stanu, jako że w mieście nie było ambasady Stanów Zjednoczonych. CIA dysponowała oczywiście wieloma tajnymi lokalizacjami w Berlinie Zachodnim, jednak lokal na zapleczu biur Mission Berlin należał do najpewniejszych i najlepiej wyposażonych. Dlatego Ryan wybrał właśnie to miejsce, chcąc skontaktować się z Langley. Przy głównym wejściu poddał się rewizji osobistej, a strażnik zadzwonił w kilka miejsc, by potwierdzić tożsamość gościa. Wkrótce potem młody analityk szedł już sam wysadzaną drzewami alejką wiodącą ku bocznemu wejściu do Mission Berlin. Przedstawił się człowiekowi za biurkiem, został ponownie obszukany, po czym odprowadzono go do osobnego domku za budynkiem Departamentu Stanu. Znajdowała się tu komórka CIA. Ryan pokrótce przedstawił sytuację i zaraz dostał do dyspozycji mały gabinet z bezpieczną linią telefoniczną. Uruchomienie telefonu zajęło kilka minut i gdy tylko Jack usłyszał w słuchawce sygnał, zadzwonił do Cathy do szpitala w Hammersmith. Niestety dowiedział się od recepcjonistki, że jego żona przeprowadza właśnie operację, więc tylko zostawił wiadomość, że wszystko w porządku i że postara się zatelefonować wieczorem. W następnej kolejności wykręcił numer sir Basila Charlestona w Century House, lecz i tym razem się nie dodzwonił. Sekretarz powiedział Jackowi, że sir Basil rozmawia ze Stanami Zjednoczonymi i oddzwoni, jak tylko będzie mógł. Jack czekał godzinę. W końcu, o 16.00, telefon stojący na biurku się odezwał. – Słyszałem już wszystko od Nicka – rzekł Basil. – Eastling i ja mamy różne stanowiska w tej kwestii. I zresztą w każdej innej też. – To zdołałem zauważyć. Musisz zrozumieć jedno, Jack. Charakter pracy oficerów kontrwywiadu czyni z nich nieco odmiennych ludzi od nas. Posłużę się analogią z dziedziny futbolu. Mam nadzieję, że nadążysz. – Jak rozumiem, chodzi o piłkę nożną? – Och, istotnie, w Stanach futbol to inna gra. Tak czy owak, my, oficerowie wywiadu, jesteśmy napastnikami. Postrzegamy świat jako bramkę przeciwnika, atakujemy ją, a obronę własnej bramki pozostawiamy innym. Kontrwywiad zaś to obrońcy, wytrenowani w chronieniu własnej bramki. Nie chcą dopuścić do sytuacji, w której my biegamy po boisku, a oni muszą sami stawić czoło przeciwnikowi pod naszą bramką. Widzą w nas zagrożenie. Drużyna składa się z jednych i z drugich, ale czasami my, napastnicy, nie doceniamy wartości taktyki obrońców. – Mam nadzieję, że pozwoli mi pan trochę pograć w ataku. Choć Jutrzenka nie żyje, wciąż jest sporo spraw do ustalenia w sprawie kont w Ritzmann Privatbankiers. – Właśnie rozmawiałem z sędzią Moore’em i admirałem Greerem. Zgodziłem się udostępnić ci dokumentację dotyczącą Jutrzenki i pierwsze akta ze śledztwa dotyczącego

Penrighta pod warunkiem, że jeśli cokolwiek ustalisz, bezzwłocznie podzielisz się tym z nami. – To oczywiste – odparł Ryan z ulgą. – Czy przyjedziesz z powrotem do Londynu? – Wolałbym zostać tutaj, na wypadek gdybym się na coś natknął. – Spodziewałem się takiej odpowiedzi. Wysyłam wszystko do ciebie z brytyjskiego konsulatu w Berlinie. Kurier będzie czekać, aż przejrzysz materiały. Wyjaśni ci procedurę. – Natychmiast się do tego zabiorę, a gdy cokolwiek znajdę, dam ci znać. Godzinę później w westybulu Mission Berlin Ryan spotkał się z kurierem z MI6, który przedstawił się jako Miles. Jack obrzucił go spojrzeniem i uznał, że to wojskowy, który pracuje dla SIS od jakichś dziesięciu minut. Był to mężczyzna w średnim wieku, o kwadratowej szczęce i muskularnej posturze. Stał wyprostowany jak struna. Miał ze sobą walizkę, w której najpewniej znajdowały się dokumenty. Jack sięgnął po nią, lecz Miles podciągnął nieco mankiet płaszcza i pokazał, że rączkę walizki ma przymocowaną do nadgarstka kajdankami. – Porozmawiajmy chwileczkę, zanim to panu dam. Czy może tak być? – Jasne – zgodził się Jack. Dopiero teraz dotarło do niego, że przekazywanie tajnych dokumentów w terenie to nie całkiem to samo, co przesyłanie ich z biurka na biurko w siedzibie SIS. Przeszli zatem do kantyny i usiedli przy stoliku. Miles podsunął Amerykaninowi do podpisu kilka zobowiązań: że nie ukradnie żadnego z dokumentów, które za chwilę otrzyma, że nie będzie ich kopiował, niszczył ani nie zrobi nic innego, co dałoby kurierowi z SIS powód, by zdzielić Jacka krzesłem w głowę. Ryan pomyślał, że to jeden z najpoważniejszych Anglików, jakich widział od początku pobytu w Europie, ale musiał przyznać, że przysłanie właśnie jego jako kuriera odniosło zamierzony efekt. Obiecał sobie, że zrobi wszystko, by nawet przez przypadek nie maznąć piórem po tych papierach, byleby tylko nie zirytować Mr. Milesa. Wkrótce kurier został przy stoliku, paląc papierosy i popijając kawę, a Jack udał się do mikroskopijnego biura, które mu udostępniono, i zaczął zgłębiać akta sprawy Jutrzenki. Od razu się zorientował, że większość dokumentów stanowią odręczne zapiski Davida Penrighta, a reszta – czyli te związane z jego śmiercią – to kartki zapisane przez Nicka Eastlinga i ludzi z jego zespołu. Jedynym wyjątkiem był wydrukowany na drukarce igłowej wykaz przelewów pomiędzy kontami w Ritzmann Privatbankiers. To on najbardziej zaciekawił Jacka. Na pierwszy rzut oka nic specjalnego, po prostu dwie kolumny z numerami kont i trzecia zawierająca, o ile zdołał się zorientować, kwoty we frankach szwajcarskich. Do wykazu przypięto spinaczem kartkę z angielskim tłumaczeniem nielicznych słów widniejących się na wydruku. Nie pojawiło się tam nic, co w jednoznaczny sposób byłoby związane ze sprawą. Gdyby KGB czy ktokolwiek inny w Związku Radzieckim trzymał pieniądze w Ritzmann Privatbankiers, to oczywiście wszelkie przelewy z innych banków na podejrzane konto założone przez jakiegoś Rosjanina byłyby piekielnie ważne; podobnie wszelkie przelewy z tego banku do innych banków. Transakcje tego typu stanowiłyby świetny trop dla SIS czy CIA. Natomiast wewnętrzne przelewy nie sprawiały wrażenia szczególnie przydatnych. Znał się nieźle na bankowości i wiedział, że wielu klientów ma po kilka kont w jednym banku i często przesuwa środki z jednego rachunku na inny – na przykład dlatego, że jedno konto jest przypisane do portfela inwestycyjnego, a inne służy do bieżących płatności. Dlatego Ryan uznał, że ten plik papierów mógłby ewentualnie zainteresować jakiegoś urzędnika, ale nie jego. Co więcej, informacje zawarte na wydruku były anonimowe: owszem, Penright dostarczył listę klientów banków, ale nie było wiadomo, który numer konta odpowiada któremu nazwisku.

Nie, zdecydowanie lista przelewów nie była w najmniejszym stopniu interesująca, z wyjątkiem niezaprzeczalnego faktu, że gdy urzędnik bankowy przekazał ten wewnętrzny dokument brytyjskiemu szpiegowi, ów zginął tej samej nocy, a sam urzędnik – dwa dni później. I właśnie dlatego ten długi, złożony w harmonijkę pas papieru wypluty przez drukarkę igłową wymagał dokładnego zbadania. Ryan rozpoczął od przeanalizowania dat. Wydruk miał sto dwadzieścia dwie strony i zawierał wyłącznie wewnętrzne przelewy z ostatniego miesiąca. Jack zastanowił się, czy można jakoś powiązać ten fakt z dniem śmierci Tobiasa Gablera pięć dni wcześniej. Przesuwając palcem po rubryce z datami, znalazł na którejś kolejnej stronie dzień śmierci Gablera. Teraz skupił się na numerach kont – zaczął szukać rachunków, z których tego dnia wykonano więcej niż jeden przelew. Ponieważ takich przypadków było sporo, zmienił taktykę: wyszukiwał tylko wysokie kwoty i kilkakrotne przelewy z konkretnego konta na inne konkretne konto. W notatniku sumował łączne kwoty takich przelewów. Była to praca powolna, żmudna i nużąca, ale po półtorej godziny przyniosła efekt w postaci dwóch numerów rachunków bankowych. Poczynając od dnia poprzedzającego śmierć Gablera, w ciągu trzech dni wykonano kilka dużych przelewów z konta 62775.001 na konto 48235.003. Po dwóch godzinach Ryan skończył. Od dnia poprzedzającego śmierć Tobiasa Gablera wykonano siedemset cztery wewnętrzne przelewy. Dwanaście z nich, na łączną sumę 461 milionów franków, wyszło z rachunku 62775.001. W znalezionej na biurku gazecie Jack sprawdził kurs franka szwajcarskiego. Przysunął sobie kalkulator i wstukał kilka cyfr. W przeliczeniu na dolary wychodziło 204 miliony. Wiedział od Penrighta, że na koncie, o które pytali podejrzani faceci z KGB, znajdowała się dokładnie taka suma. Przejrzawszy wszystkie siedemset cztery przelewy z tych dni, Ryan stwierdził, że z żadnego rachunku nie wyszła nawet jedna dziesiąta tej sumy co z 62775.001. Teraz miał już pewność, że znalazł to, czego szukał, i że wszystkie pieniądze z tego konta przeniesiono na inny rachunek w tym samym banku. Nie wiedział tylko, czy to po prostu szyta grubymi nićmi próba ukrycia środków, czy może płatność dla kogoś, kto też ma konto w Ritzmann Privatbankiers. Niezależnie od tego Jack rozumiał, że odkrył coś ważnego. Musiał się dowiedzieć, do kogo należy rachunek o numerze 48235.003. Innymi słowy: kto otrzymał te 204 miliony. Odłożył wydruk i przez następną godzinę studiował materiały śledztwa w sprawie śmierci Jutrzenki i Penrighta. Było tam mnóstwo błahych detali: miejsca spotkań Davida Penrighta z Marcusem Wetzelem, opis procedur związanych ze stworzeniem skrzynki kontaktowej, marki i modele samochodów widzianych w okolicy. Jack niewiele się z tego dowiedział. Natknął się jednak na ciekawą wzmiankę. Otóż trzy dni przed śmiercią Gablera Penright podczas spotkania naciskał na Wetzela, próbując wydobyć od niego informację o posiadaczu konta, na którym znajduje się dwieście milionów dolarów. W tym celu – tak wynikało z dokumentów – Jutrzenka osobiście spotkał się z Gablerem w parku nad jeziorem Zug i o tym rozmawiali. Ryan zaczął się zastanawiać, czy to nie właśnie ta rozmowa przyczyniła się do śmierci całej trójki. Prawdopodobnie Gabler wiedział o węszeniu Wetzela i może nawet zwrócił się bezpośrednio do radzieckich władz, by je ostrzec, że jeden z urzędników bankowych zrobił się zbyt ciekawski. W takiej sytuacji można było się pokusić o taką rekonstrukcję zdarzeń: Rosjanie dla bezpieczeństwa postanowili przenieść pieniądze na inny rachunek i zabić Wetzela, który zadawał pytania, oraz Gablera, który znał odpowiedzi. Kolejna hipoteza była dość śmiała, niemniej prawdopodobna: na koniec Rosjanie zabili także brytyjskiego agenta prowadzącego operację przeciwko nim. Ryan przetarł zmęczone oczy. Tuż po 21.00 zadzwonił do Londynu do sir Basila.

– Nie wiem, co znalazłem, ale przynajmniej mam punkt zaczepienia. – Jaki? – Chwileczkę. Przede wszystkim dziękuję, że pozwolił mi pan przejrzeć te papiery, sir. – Nie ma za co. Następnie Jack opowiedział, jak przekopał się przez listę wewnętrznych przelewów. Wyjaśnił, że jest niemal pewien, iż wszystkie pieniądze, które Jutrzence wydały się podejrzane, przeniesiono na inne konto. – Musimy dowiedzieć się więcej o tym koncie – zakończył. – Wiedząc, kto jest jego posiadaczem, będziemy mogli kontrolować, co się dzieje z pieniędzmi. – Jack, jak zwykle świetnie wykonałeś zadanie – odparł Charleston. – Obawiam się jednak, że nie damy rady zrobić tego, o co prosisz. Żeby uzyskać informacje o koncie, musielibyśmy mieć swojego człowieka w tym konkretnym banku. Coś takiego udaje się diabelnie rzadko. Druga Jutrzenka raczej nam się nie trafi. – Musimy iść do banku. Nie wiem, może SIS albo Langley mogą ich tam przycisnąć. – Przyciskanie szwajcarskiego banku nie na wiele się zda bez poparcia szwajcarskiego wymiaru sprawiedliwości, a z kolei droga sądowa zajmie kilka miesięcy. Nie muszę ci mówić, że posiadacz konta może wycofać z niego wszystkie środki w ciągu paru dni, jeśli nie godzin. Przykro mi, Jack. Mieliśmy swojego człowieka, straciliśmy go i co za tym idzie, straciliśmy dostęp do informacji. Ryan wiedział, że Basil ma rację. Jutrzenkę udało się pozyskać tylko dlatego, że sam się zgłosił do Brytyjczyków. Jakakolwiek próba wywierania presji na Ritzmann Privatbankiers skończyłaby się tym, że Rosjanie zabraliby pieniądze, zanim udałoby się cokolwiek wskórać. Wynikało z tego, że Jack pracował przez ostatnich kilka godzin na próżno, a w każdym razie bez szans na zdobycie użytecznych informacji w najbliższej przyszłości. Zniechęcony oznajmił, że nazajutrz wraca do Londynu, i życzył Charlestonowi dobrej nocy. Zebrał wszystkie kartki i wyszedł z biura. Mr. Miles, kurier SIS, który czekał przez cały czas w kantynie, teraz przejrzał dokumentację strona po stronie, porównując ją z wykazem, który miał ze sobą. Upewniwszy się, że niczego nie brakuje, schował materiały do aktówki, przypiął ją sobie kajdankami do nadgarstka, pożegnał się z Jackiem i ruszył do samochodu. Pracownicy berlińskiej ekspozytury CIA zaproponowali Jackowi łóżko w jednym z wojskowych baraków, lecz ostrzegli, że nie ma ciepłej wody, a kantyna już jest zamknięta. Nie czuł potrzeby przypominania sobie spartańskich warunków z czasów służby w Marines i uznał, że warto odświeżyć umysł gorącym prysznicem i porządnym posiłkiem. Wziął walizeczkę, wyszedł główną bramą z Clay Headquarters i przywołał taksówkę. Kierowca słabo mówił po angielsku, ale zrozumiał, że Ryan chce jechać do hotelu. – Jaki hotel? – spytał. Dobre pytanie. Jack nie miał pojęcia, przecież w ogóle nie znał Berlina. Przypomniał sobie nazwę dzielnicy, w której był zeszłego wieczoru. – Wedding. Do jakiegoś hotelu w Wedding. Taksówkarz zerknął w lusterko wsteczne, wzruszył ramionami i odpowiedział: – Alles klar. Po kwadransie Ryan wysiadł na Luxemburger Strasse, przed wejściem do hotelu stojącego przy Leopoldplatz, betonowym placu otoczonym samymi powojennymi budynkami, gdyż okolica została zrównana z ziemią pod koniec drugiej wojny. Zameldował się na jedną noc i poszedł do pokoju. Chciał zadzwonić do żony, jednak strasznie zgłodniał. Nie zdjąwszy nawet płaszcza i szalika, popędził z powrotem na dół, do westybulu, wziął mapkę z recepcji, pożyczył

parasol od portiera i wyszedł prosto na zimny deszcz na poszukiwanie miejsca, gdzie można się napić piwa i coś szybko przekąsić.

72 Współcześnie Sandy Lamont mieszkał w Londynie, w Tower Hill, w mieszkaniu na dziewiątym piętrze, skąd rozpościerał się zapierający dech w piersiach widok na Tamizę i Tower. Była to część miasta słynąca z bujnego życia nocnego, więc Sandy, jako kawaler, wieczorami lubił wyjść z kumplami do pubu. Nie inaczej było tym razem. Lamont jak zwykle liczył, że ten wieczór zakończy w damskim towarzystwie – i jak zwykle nic z tego nie wyszło. Dlatego około północy wkroczył sam do holu swojego apartamentowca, wsiadł do pustej windy i chwilę później był już w mieszkaniu. Rzucił klucze na stolik w przedpokoju, odwiesił kurtkę. Włączył telewizor, przerzucił kanał na sport i usiadł na kanapie. Ledwo zdążył rzucić okiem na wyniki meczów piłkarskich, gdy w odległym kącie salonu zapaliło się światło. Sandy skoczył na równe nogi. Jakiś mężczyzna, siedząc na krześle, które najwyraźniej przyniósł sobie z kuchni, wyglądał przez okno na ulicę. – Jasna cholera! – krzyknął Lamont, po czym wychylił się do przodu, przyłożył dłoń do kołaczącego serca i spytał z niedowierzaniem: – Ryan? Jack Ryan bez słowa odwrócił się od okna. – Być może popełniam błąd – odezwał się po chwili milczenia. Lamontowi otrząśnięcie się z szoku zajęło parę sekund. – Żebyś, kurwa, wiedział, że popełniasz błąd – wykrztusił w końcu. – Co ty tu robisz? – Chodzi mi o to, że być może popełniam błąd, ufając ci. – Ufając? To ma być dowód zaufania? A w ogóle to jak się tu dostałeś? Otworzyłeś wytrychem? – Nie ja. On. – Ryan wskazał głową w przeciwległy róg salonu. Sandy dostrzegł w mroku zarys postawnego mężczyzny opartego o ścianę. Wyglądał, jakby się nudził. – A… a to kto, do kurwy nędzy? Ryan jakby w ogóle nie słyszał. – Nie ufałbym ci ani trochę, gdyby nie tamta sytuacja w Saint John’s. Nie miałeś pojęcia, że cokolwiek nam grozi. To było po tobie widać. – Możesz jaśniej? – Gdybyś wiedział o tych facetach, którzy mnie śledzili, to nie zareagowałbyś w taki sposób. A potem, chociaż namawiałeś mnie, żebym odpuścił tę sprawę z Gazpromem, to jestem przekonany, że nie mówiłeś tego sam z siebie, tylko Castor cię tak nastawił. Z początku przecież byłeś na to tak samo napalony jak ja. – Jack, nie wiem, co ty kombinujesz. Albo mi wytłumaczysz, albo dzwonię na policję. – Nie zdążysz nawet sięgnąć po telefon, kolego – odezwał się chropowatym głosem zwalisty typ w kącie. Jack tymczasem podszedł do kanapy i siadł obok Sandy’ego. – Ufam ci – powiedział chyba bardziej sam do siebie. – Wierzę, że nie uczestniczysz w tym, co robi Castor. – A co niby robi? – Hugh Castor pracuje dla Rosjan. Sandy się roześmiał. Jack wychwycił w tym śmiechu nerwowość, ale nie fałsz. Raczej dezorientację. Zagubienie.

– Bzdura. – Pomyśl sobie tylko o tym wszystkim, czym się zajmujemy w Castor & Boyle – przekonywał Jack. – Jesteśmy częścią systemu, za pomocą którego Kreml gnębi przeciwników. Wszystkie nasze udane przedsięwzięcia były wymierzone w oligarchów, którzy postawili się Wołodinowi. A z kolei wszystkie działania, które godzą w firmy należące do siłowców, były spowalniane albo utykały w martwym punkcie. – Absurd. Zdarzało nam się wygrywać sprawy przeciwko siłowcom. – Zrobiłem rekonesans na własną rękę. Wszyscy ci siłowcy, przeciwko którym skutecznie działaliśmy, to odrzuty: wygryźli ich nowi ludzie promowani przez Wołodina. Lamont po chwili namysłu pokręcił głową. – Oszalałeś – powiedział, choć bez przekonania. Jack spojrzał przez okno na czarne wody Tamizy. – Castora odwiedził w jego własnym domu pewien Rosjanin nazwiskiem Leczkow. – No i co z tego? Szef zna mnóstwo Rosjan. – A wiesz, kim jest ten Leczkow? – Kim? – Naszym zdaniem pracuje dla Siedmiu Mocarzy. Nasłał zbirów, którzy mieli za zadanie spuścić mi wpierdol i zabić człowieka, którego tu widzisz. – Jak to? Po co? – Tym razem Lamonta autentycznie zamurowało. – Oxley pracował kiedyś dla MI5. Castor był jego oficerem prowadzącym. Pojechałem do Corby, żeby się spotkać z Oxleyem, i w tym momencie wszystko się zmieniło. Rosjanie, którzy do tej pory po prostu za mną łazili, nagle mnie zaatakowali. I Oxleya też. Lamont wodził wzrokiem od jednego mężczyzny do drugiego. – No tak. Było o tym w wiadomościach. Morderstwa w Corby. – Nie morderstwa. Obrona własna – sprostował Ryan. Sandy się pochylił. Jack pomyślał, że koledze zebrało się na wymioty. Wymamrotał coś niezrozumiałego. – Słucham? – Niestierow – powtórzył Lamont wyraźniej. – Co Niestierow? – Jak Hugh się dowiedział, że wziąłeś na celownik Niestierowa, to autentycznie dostał szału. Już wcześniej chciał cię zwolnić, kiedy dwa razy cię ostrzegłem, żebyś dał sobie spokój ze sprawdzaniem Gazpromu, a ty nie posłuchałeś. Wtedy chciał nawet wywalić mnie, bo za słabo się starałem. – Dlaczego? – Nie wiem. Pamiętasz, mówił ci, że dowiadywał się w SIS, kim jest Dmitrij Niestierow, i ustalił, że to agent FSB. To nieprawda: podejrzewam, że miał z nim wcześniej do czynienia. Jestem na sto procent pewien, że kiedy usłyszał to nazwisko, dobrze wiedział, o kogo chodzi, bo zachowywał się jakoś nienaturalnie. Już wtedy to wyczułem, ale teraz rozumiem dlaczego. – Czyli Castor skądś kojarzy Niestierowa – myślał głośno Jack. – Kreml przekazał mu ponad miliard dolarów. Tylko dlaczego? – Nie mam pojęcia – przyznał Sandy. Zapadła cisza. Dopiero po chwili odezwał się Ryan: – Muszę o to spytać Castora osobiście. – Nie lepiej od razu iść na policję? – Nie chodzi mi o to, żeby go aresztowali. Chcę odpowiedzi. – Castor wyjechał dziś po południu.

– Dokąd? – Skąd mam wiedzieć? Ma posiadłości na całym świecie. Może być gdziekolwiek. „Cholera”, pomyślał Jack. Castor wyjechał, dowiedziawszy się, że Jack i Oxley uniknęli śmierci. Pewnie uciekał. Ryan i Oxley opuścili mieszkanie wciąż będącego w szoku Lamonta i pojechali na lotnisko Stansted. Tam czekał już na nich G550 należący do Hendleya i Wspólników. Po otwarciu drzwi i opuszczeniu schodków Adara Sherman rozejrzała się. Dwóch mężczyzn stało przy samochodzie. Ledwo dostrzegalnym ruchem sięgnęła za plecy; Jack wiedział, że koleżanka zawsze ma na pasku kaburę ze swoim SIG-sauerem. – Adara, to ja, Jack. – Uspokoił ją, unosząc dłonie. Przechyliła głowę i przyjrzała mu się uważnie. – Przepraszam, Jack. Trudno cię rozpoznać. Uśmiechnął się, zadowolony, że zmiana wyglądu przyniosła tak dobry rezultat. Ding, Dom i Sam wysiedli z samolotu. Zaczęli tarmosić Jacka za brodę. Nie omieszkali zauważyć, że przez te parę miesięcy trochę mu się przytyło. Ryan poczuł olbrzymią ulgę, gdy wreszcie wsiadł do gulfstreama. Spotkanie z przyjaciółmi dało mu zastrzyk energii. Uściskał po kolei Dinga, Doma, Sama i Adarę, zastanawiając się, co mu w ogóle przyszło do głowy, żeby wybierać się bez nich do Wielkiej Brytanii. Cała czwórka przedstawiła się Oxleyowi, niespecjalnie wiedząc, kim właściwie jest. On natomiast był speszony tym, że siedzi sobie w gulfstreamie wartym dwadzieścia pięć milionów dolców z bandą jankesów, którzy najwyraźniej tworzą jakiś oddział specjalny, a zarazem odnoszą się do syna prezydenta USA jak do dawno niewidzianego kolegi. Adara spytała, dokąd lecą. Uprzedziła, że bez problemu dotrą do Francji albo do Belgii, jednak jeśli mają lecieć dalej, trzeba będzie zatankować. Gdyby mieliby wracać do Stanów, potrzebne będzie zezwolenie. Odparł, że najpierw musi polecieć do Edynburga. Skoro Castor uciekł, trzeba uzyskać odpowiedzi od kogoś innego. Tym kimś był Galbraith. Przed upływem kwadransa samolot znajdował się już w powietrzu.

73 Jeśli oceniać po stratach zadanych przeciwnikowi, to pierwsze czterdzieści osiem godzin operacji Płonąca Fosa należało poczytywać za sukces. Do strefy walk skierowano dwanaście oddziałów amerykańskich i brytyjskich sił specjalnych oraz osiem śmigłowców. Zarówno te oddziały, jak i śmigłowce dysponowały laserowymi markerami, którymi oznaczały cele dla ukraińskiego lotnictwa. Brytyjczycy i Amerykanie, dysponując dodatkowo jednym śmigłowcem szturmowym Kiowa Warrior i czterema samolotami bezzałogowymi Reaper, zniszczyli sto dziewięć rosyjskich maszyn, w tym niemal trzydzieści czołgów T-90 i dwie potężne wyrzutnie rakietowe BM-30. Ta liczba stanowiła niemal połowę tego, co udało się zniszczyć siłom ukraińskim – niezły wynik, zważywszy, że ze wszystkich wojsk biorących udział w operacji liczebność Amerykanów i Brytyjczyków nie przekraczała jednego procenta. Rosjanie już drugiego dnia inwazji zdołali zająć cały Półwysep Krymski, lecz po wkroczeniu do przygranicznych obwodów ługańskiego i donieckiego ponieśli znaczne straty, a w dodatku niesprzyjająca pogoda uniemożliwiła udział w operacji większości rosyjskich śmigłowców. Zachmurzenie utrudniało też sytuację samolotom odrzutowym, jako że większość ich uzbrojenia stanowiły zwykłe bomby i rakiety bez systemu naprowadzania, które – by były skuteczne – wymagały dobrej widzialności. Jednak również Amerykanie i Brytyjczycy odnotowali zauważalne straty. Rosjanom udało się uszkodzić lub zestrzelić łącznie cztery śmigłowce MH-6 Little Bird służące do transportu piechoty, jednego black hawka i jednego kiowę. Pięć innych śmigłowców zniszczyli na terenie baz lotniczych. Zginęło dwóch brytyjskich żołnierzy SAS i dziewięciu Amerykanów, a dwudziestu jeden ludzi zostało rannych. Od chwili rozpoczęcia konfliktu połączone siły stacjonujące w bazie w Czerkasach były w akcji dwadzieścia cztery godziny na dobę. Baza stała się celem bombardowania, lecz Amerykanie schronili się w bunkrze zdolnym przetrwać większość ataków, może z wyjątkiem najsilniejszych bomb penetrujących albo eksplozji jądrowej. Pociski, które spadły na Czerkasy, niespecjalnie niepokoiły Midasa. Na razie lotnictwo nieprzyjaciela zostało uziemione, ale na następne trzy dni zapowiedziano lepszą pogodę, dlatego wszyscy zdawali sobie sprawę, że Rosjanie z pewnością wznowią ofensywę w kierunku zachodnim. Przedtem część osób w wywiadzie i siłach zbrojnych USA żywiła nadzieję, że po zajęciu Krymu rosyjski zapał bojowy osłabnie – teraz już nikt w to nie wierzył. Przeciwnie: armia rosyjska parła naprzód i najwyraźniej zamierzała stanąć dopiero w Kijowie. Midas wiedział, że wkrótce zakończy swoje działania w tym rejonie. Były nawet pomysły, żeby od razu wycofać się na zachód, jednak od razu uciął te dywagacje. W ciągu ostatnich dwóch dni wszystkie wysunięte siły kilkakrotnie musiały się przemieścić w głąb kraju. Dowódca postanowił, że wycofa swoich ludzi tylko w dwóch przypadkach: jeśli z powodu błędnego rozpoznania będą narażeni na zbyt duże niebezpieczeństwo lub jeśli zaistnieje realna szansa, że nieprzyjaciel ominie ich wysunięte lokalizacje i znajdzie się na ich tyłach. Choć udało mu się skutecznie spowolnić Rosjan, pułkownik Barry Jankowski uważał, że nie jest najlepiej. Dlatego postanowił z nadejściem nocy zmienić taktykę. W tej chwili najważniejsze było zdobycie kontroli nad jak największym terenem, zanim Rosjanie zewrą szyki po inwazji na Krym i skierują główne siły w stronę Kijowa. Zdecydował, że zwiększy liczbę drużyn z dwunastu do osiemnastu. W tym celu wysłał pod białoruską granicę trzymane do tej

pory w odwodzie oddziały zwiadowcze Delty, a większe grupy operujące w terenie rozdzielił na zespoły pięcio-, sześcio- i siedmioosobowe. Z punktu widzenia zdolności do ofensywy nie miało to znaczenia, bo ci ludzie i tak sami nie strzelali i nie rzucali granatów. Natomiast – i o tym Midas oczywiście wiedział – gdyby zostali zaatakowani, trudniej byłoby im się bronić. Porozumiał się ze wszystkimi drużynami przez radio. Powiedział swoim ludziom, że w mniejszych zespołach są bardziej mobilni, więc nową sytuację powinni traktować jak atut, a nie jak utrudnienie. Po czterdziestopięciominutowej drzemce na pryczy w bazie był już z powrotem w centrum operacyjnym. Stał za rzędem ludzi siedzących przed komputerami. Na ścianie znajdował się monitor wielkości telewizora w przeciętnym amerykańskim domu. Taki rozmiar w zupełności wystarczał do wyświetlenia mapy, na której można było za pomocą laserowych wskaźników precyzyjnie pokazywać istotne miejsca. Jeden z mężczyzn przy komputerach, będący w kontakcie z jednostką obserwacyjną Piątej Grupy Sił Specjalnych, kryptonim Cochise, skinął na Midasa, żeby podszedł. – Szefie, Cochise melduje, że w jego sektorze duża kolumna rosyjskich T-dziewięćdziesiątek przedostała się na tyły ukraińskich T-siedemdziesiątekdwójek. W tej chwili mija pozycję Cochise’a i jedzie drogą dochodzącą do szosy M50. Zdaje się, że nie ma tam żadnych ukraińskich sił, które mogłyby ją przytrzymać. – Pokaż, gdzie jest ta kolumna. Łącznościowiec wskazał na wyświetlanej mapie dokładne położenie rosyjskich czołgów. – Czyli są bliżej Czerkasów niż ktokolwiek do tej pory? – upewnił się Midas. – A dodatkowo mają piechotę i bezpośrednie wsparcie lotnicze. W nocy ich lotnictwo może mieć utrudnione zadanie, zwłaszcza przy tej pogodzie, ale Cochise twierdzi, że do rana będą trzydzieści kilometrów od bazy połączonych sił. – Jakimi zasobami dysponują? – Po starciu z ukraińskimi T-siedemdziesiątkamidwójkami Cochise ocenia, że jest piętnaście T-dziewięćdziesiątek, do tego ponad czterdzieści transporterów opancerzonych, wyrzutni rakiet i pojazdów pomocniczych. – Cochise stracił wczoraj kilku ludzi – powiedział Midas sam do siebie, ale łącznościowiec potraktował to jako pytanie. – Tak, szefie. Zginął dowódca, a jeden żołnierz został ranny podczas twardego lądowania wiatraka, który został trafiony. W tej chwili jest tam czterech ludzi pod dowództwem porucznika. – Ale marker laserowy mają sprawny, tak? – Tak, chociaż jeśli mają oznaczać pojazdy w tej kolumnie, będą musieli wyjść z ukrycia i udać się na południowy zachód. W ten sposób oddalą się od szosy M50. Warto by było nie tracić jej z oczu, bo cholera wie, co może tamtędy nadjechać. Midas rozumiał, na czym polega problem. Wzdłuż linii od granicy z Białorusią aż do Krymu miał tylko osiemnaście zespołów, które musiały obstawić około trzydziestu pięciu potencjalnych punktów, gdzie mogli uderzyć Rosjanie. Zadanie było fizycznie niemożliwe do wykonania, tym bardziej że choć wojsko ukraińskie służyło pomocą, to nie dysponowało technologią, która w starciu z przeciwnikiem kompensowałaby mniejszą liczebność i gorsze wyszkolenie. Midas potrzebował jeszcze jednej drużyny z markerem laserowym. – Kontaktowałeś się z ukraińskimi siłami specjalnymi? – zwrócił się do łącznościowca. – Mają kogoś, kto będzie umiał to zrobić? – Nie. Po pierwsze korzystają tylko ze swojego sprzętu, a po drugie wszyscy już są rozlokowani.

Midas otrzymał wcześniej wyraźny zakaz używania rangersów do operacji zaczepnych. Oddział liczył za mało ludzi, by ochraniać amerykańskie śmigłowce, bronić bazy i jeszcze oznaczać cele laserem. Po chwili namysłu dowódca podjął decyzję. – Okej, wyślij tam Czarnego Wilka Dwa Sześć i wszystkie reapery, które są w okolicy. – Mają za mało hellfire’ów, żeby powstrzymać atak. – Wiem. Będą musieli wystrzelić wszystko, co mają, i uciekać. Może uda się przed nocą powstrzymać Ruskich i kupić trochę czasu Ukraińcom, żeby zebrali dupy w troki i na rano sprowadzili czołgi. – Tak jest, szefie – potwierdził łącznościowiec i sięgnął po krótkofalówkę.

74 Malcolm Galbraith nie był sympatycznym staruszkiem. W ciągu ostatnich kilku miesięcy Ryan zebrał o siedemdziesięcioletnim bogaczu ze Szkocji wystarczająco dużo informacji. Wiedział, że choć stracił on dziesięć miliardów dolarów w wyniku nielegalnego przejęcia jego firmy przez Rosjan, to bynajmniej nie stał się nędzarzem i wciąż rozporządzał majątkiem wartym grubo powyżej pięciu miliardów. Nie był też bezdomny. Jego główna rezydencja mieściła się w odnowionym XVIII-wiecznym zamku w szkockiej wiosce Juniper Green, do tego miał posiadłości w całej Europie, a także jachty, prywatne odrzutowce i dwa supernowoczesne lekkie śmigłowce Eurocopter. O tym, że pieniądze szczęścia nie dają, Ryan przekonał się, gdy tylko stanął z Galbraithem twarzą w twarz w jego gabinecie w Juniper Green. Wyczytał z zachowania gospodarza zgorzknienie i podejrzliwość, a przecież nie zdążył się podzielić złymi wieściami, z którymi przybył. Z samego rana zadzwonił i żądając absolutnej dyskrecji, poprosił o jak najszybsze spotkanie w cztery oczy. Galbraith się zgodził i wkrótce Jack stał już przed główną bramą rezydencji. Sam i Dom, którzy przywieźli go wynajętym samochodem, zaparkowali niedaleko z włączonym silnikiem, mając na oku wejście do posiadłości. Ryan spodziewał się silnej ochrony – w końcu majątek Galbraitha był większy od PKB niejednego małego kraju – posesji pilnowało jednak tylko kilku strażników przy bramie i jeden ochroniarz w meleksie, który podwiózł gościa do głównego wejścia. Do gabinetu Galbraitha zaprowadził Jacka elegancko ubrany mężczyzna – trudno powiedzieć, czy uzbrojony. I tyle. Nawet psy nie budziły specjalnego respektu: po terenie posiadłości, zamiast owczarków niemieckich, dobermanów czy rottweilerów, biegały sobie welsh corgi. Ryan był zdania, że człowiek, który wytacza proces rosyjskiemu rządowi, mógłby jednak przedsięwziąć większe środki ostrożności. Okazało się, że to nie koniec niespodzianek. Nikt nie zaproponował Jackowi kawy ani herbaty, co – jak sądził – stanowiło poważne naruszenie protokołu podczas służbowego spotkania na zamku. A gdy sam Galbraith wkroczył do gabinetu, miał na sobie sprane dżinsy i podkoszulek wyglądający, jakby służył do wycierania rąk ubrudzonych smarem. Gospodarz minął Jacka, zignorował rękę wyciągniętą na powitanie, siadł za biurkiem i podparł się łokciami. – No to o czym będziemy rozmawiać? – spytał. Albo nie wiedział, że Ryan jest synem prezydenta USA, albo niewiele sobie z tego robił. Jackowi było właściwie obojętne, że Galbraith nie podał mu ręki: sam niespecjalnie przywiązywał wagę do wyglądu, ale odór roztaczany przez miliardera był nie do wytrzymania. Ryan przysunął sobie krzesło. – Jak już wyjaśniłem pańskiemu sekretarzowi, od kilku miesięcy zajmuję się w Castor & Boyle sprawą pana majątku. – Wobec braku jakiejkolwiek reakcji Jack mówił dalej: – Przypominało to poruszanie się w skomplikowanym labiryncie, gdyż taktyka przyjęta przez rosyjskie władze praktycznie uniemożliwia identyfikację konkretnych prywatnych przedsiębiorstw, które są odpowiedzialne za to, co się stało. – To samo od pół roku powtarza mi Hugh Castor. – Tak. Ja jednak postanowiłem uważniej przyjrzeć się podmiotom gospodarczym, które brały udział w licytacji pańskiego majątku. Zbadałem inne transakcje tych firm i zidentyfikowałem głównego beneficjenta sprzedaży Galbraith Rossiya Energy.

Siedemdziesięciolatek westchnął z irytacją. – Też go zidentyfikowałem. Gazprom. Po kiego wała płacę wam za ustalenie czegoś, co i tak sam wiem? – Nie, proszę pana. – Jack silił się na spokojny ton. – Nie chodzi o Gazprom, tylko o mniejszą firmę, która, zdaje się, powstała tylko po to, żeby otrzymać pieniądze ze sprzedaży. – Firma–krzak? – Właśnie. Udało mi się ustalić skład jej zarządu. Czy znane jest panu nazwisko Dmitrij Niestierow? – Kto to? – spytał Galbraith, pokręciwszy przecząco głową. – Powiedziano mi, że jest związany z FSB. Galbraith wzruszył ramionami na znak, że wcale go to nie dziwi. – Ile zgarnął? – Według mojej wiedzy otrzymał całą sumę: miliard dwieście milionów dolarów amerykańskich. Miliarder pochylił się do przodu z widocznym zainteresowaniem. – Hugh Castor nic mi o tym nie mówił. Jak to możliwe, że wiesz takie rzeczy? – Bo to dość złożona intryga i żeby ją rozszyfrować, musiałem się posłużyć pewnymi… ujmę to tak: pewnymi taktykami, które mój pracodawca nie w pełni akceptuje. – Dlatego przyjechałeś tutaj ty, a nie twój szef. – Ustaliłem, że bank mający formalnie siedzibę na Antigui, ale należący do Niestierowa, pierze pieniądze w pewnym banku w Europie. – Gdzie? – W Szwajcarii, konkretnie w Zug. – Niech zgadnę – rzekł Galbraith bez namysłu – ten „pewien bank” to Ritzmann Privatbankiers. Jack był pod wrażeniem: w Zug działało przecież kilkanaście banków. – Intuicja pana nie zawodzi. Galbraith zbył komplement lekceważącym gestem. – W RPB jest dużo brudnej forsy. A nawet starej brudnej rosyjskiej forsy. Jack zaciekawiony przekrzywił głowę. – Muszę zapytać. Skąd pan o tym wie? – Trochę starej szkockiej forsy też się tam znajdzie – odparł, wzruszając ramionami. – Ma pan konta w RPB? – To nie jest sprawa, o której mam ochotę rozmawiać. A już na pewno nie z jakimś szczylem, który przyłazi tu węszyć w tajemnicy przed szefem i próbuje wyrwać coś dla siebie. – Wyrwać? Co wyrwać? – Przecież wiadomo, o co ci chodzi. Widziałem w życiu ze stu takich jak ty… Jak się w ogóle nazywasz? Czyli Galbraith zupełnie go nie kojarzył. Ryana to zaskoczyło, ale akurat było mu to na rękę. – Jack – odparł. Galbraith wydał z siebie nieprzyjemny dźwięk, który miał być chichotem. – Dobra, Jack. Zobaczymy, czy mam rację. Castor nie daje mi tego, za co mu płacę, więc przyjeżdża do mnie jego pracownik, młody, pazerny, i wciska mi bajeczkę, że może mi pomóc z moją firmą. Obiecuje pomoc w odzyskaniu majątku, pod warunkiem że za plecami szefa dostanie ode mnie swoją dolę. Jak chcesz to zrobić? Jesteś hakerem? Jak na ciebie patrzę, to na sto procent jesteś hakerem. Chcesz im ukraść te pieniądze albo może pobawić się w pośrednika

między mną a Rosjanami. Jedyny warunek jest taki, że dziesięć procent tej sumy mam wpłacić na twoje konto na Wyspach Dziewiczych, w Luksemburgu czy innym Singapurze. No? Jak sobie poradziłem? Wszystko się zgadza? – Wstał, najwyraźniej uważając spotkanie za zakończone. – Słuchaj pan. – Jack przestał się silić na szacunek i uprzejmość. Nie ruszył się z krzesła, choć jego rozmówca, gospodarz zamku, stał. – Mam w dupie pana pieniądze, nie chcę ani centa. Wczoraj kilku zbirów z rosyjskiej mafii próbowało mnie zabić z powodu tego, co wiem o pana śmierdzących biznesach. Więc chcę spytać o kilka rzeczy. – Zabić? Co ty opowiadasz? – Galbraith najwyraźniej nie wierzył. – Ogląda pan wiadomości? Nazwa „Corby” coś panu mówi? Kilka godzin jazdy od Londynu. Czterech zabitych Rosjan. Galbraith usiadł z powrotem za biurkiem. – No właśnie – ciągnął Jack. – A zaczęło się od pana pieniędzy. – Jak to? – Za mocno się wgryzłem w tę sprawę. Ustaliłem, że ten Rosjanin, Dmitrij Niestierow, był w nią zamieszany. I nagle gangsterzy z Siedmiu Mocarzy przyjeżdżają specjalnie z Ukrainy, żeby mnie powstrzymać i zabić jednego z moich informatorów. – Ty mówisz całkiem poważnie – odezwał się szkocki potentat naftowy dużo przyjaźniejszym już tonem. – Obawiam się, że tak. – Dlaczego Castor nic mi o tym nie powiedział? Jack postanowił zagrać w otwarte karty. – Proszę pana, jest bardzo prawdopodobne, że pan Castor jest… jakoś powiązany z Niestierowem. Malcolm Galbraith obrzucił Ryana długim uporczywym spojrzeniem. Jack sądził, że miliarder podważy jego hipotezę, lecz ten powiedział tylko: – Kurwa, a to oszust. – Nie mogę na sto procent twierdzić, że… – zaczął Jack, próbując uspokoić Galbraitha. – Wiedziałem, że pracuje dla Ruskich – przerwał mu Szkot – ale nie wiedziałem, że dla tych samych, którzy mnie okradli. Kim jest ten twój informator, którego chcieli zabić? – To dawny brytyjski szpieg. Nie wiem, co ma wspólnego z tą sprawą, i mam nadzieję, że dowiem się od pana. – Nazywa się…? – Oxley. Victor Oxley. – Pierwsze słyszę – rzekł Galbraith zawiedziony. – Brał udział w pewnej operacji w Szwajcarii w latach osiemdziesiątych. Okazuje się, że miało to związek z Ritzmann Privatbankiers. – Chodzi o pracowników banku zabitych przez Zenita. – Dokładnie. Nic nigdy nie udowodniono. – Pamiętam. Prowadziłem wtedy interesy w RPB. – Przyjechałem tu, bo mam nadzieję, że pomoże mi pan uporządkować układankę, której elementami są tamte morderstwa i kradzież pańskiego majątku. Oxleya i Castora łatwo połączyć, ale jak wyjaśnić, że ci sami wysłannicy Siedmiu Mocarzy, którzy chcieli zabić Oxleya, wcześniej śledzili mnie, kiedy zacząłem się za bardzo interesować pana firmą? – Punktem wspólnym, mój chłopcze, są Rosjanie. – To znaczy? Malcolm Galbraith wcisnął guzik interkomu na biurku i z głośniczka odezwał się kobiecy głos.

– Tak, słucham? – Herbata dla mnie i kawa dla mojego nowego przyjaciela. – Oczywiście, proszę pana. Galbraith i Ryan przeszli do salonu. Na stoliku stały filiżanki i dwa dzbanki. Ryan nalewał sobie ochoczo – w ciągu ostatniej doby niewiele spał i nie wiedział, kiedy trafi się okazja do odpoczynku. Nastrój Galbraitha zmienił się diametralnie, gdy miliarder zrozumiał, że Jack nie przyjechał robić z nim interesów. Przeprosił nawet za niedbały strój, tłumacząc, że właśnie majstrował przy jednym z zabytkowych samochodów ze swojej kolekcji. Nie przebierał się, bo spodziewał się tylko krótkiej wizyty młodego krętacza, którego szybko uda mu się spławić. Popijając herbatę, Galbraith rozpoczął opowieść o swoich interesach z Ritzmann Privatbankiers. Jack chętnie by notował, nie chciał jednak przerywać historii, prosząc o papier i długopis, dlatego po prostu uważnie słuchał. – Krótko przed śmiercią Tobias Gabler skontaktował się z moim znajomym, który miał jakieś fundusze zdeponowane w RPB. Powiedział, że ma klienta, który chce wykupić twarde aktywa z depozytu bankowego. – Co to były za aktywa? – Złoto. Nie wiem, ile dokładnie, ale facet wyprzedał wszystko, co miał, i ulokował w złotych sztabkach. Transakcja nie doszła do skutku, już nie pamiętam dlaczego. Grunt, że dosłownie następnego dnia Tobias przychodzi do mnie z identyczną propozycją. Mówi, że jeden z jego klientów ma problem: trzyma pieniądze na numerowanym koncie, ale stracił zaufanie do banku. No i niby ten klient chce szybko wyprowadzić wszystkie swoje pieniądze, ale nie może ich przenieść do innego banku z powodu jakiegoś nieporozumienia. Toby dał do zrozumienia, że facet jest z Europy Wschodniej, ale z tego co pamiętam, nie mówił, że ze Związku Radzieckiego. W tamtych czasach prowadziłem sporo odwiertów na Morzu Północnym i kiedy w latach siedemdziesiątych ceny ropy poszły w górę, zaczęło to przynosić duże zyski. Ustaliłem z jednym młodym saudyjskim księciem, że rozszerzę biznes na Bliski Wschód. Żeby to doszło do skutku, musiałem zorganizować trochę twardych aktywów. – Jakich? Galbraith wzruszył ramionami. – Książę lubił złoto. Okazało się, że to dobra inwestycja, choć uważałem, że jest trochę pomylony. W każdym razie zacząłem gromadzić sumę potrzebną do sfinalizowania transakcji, więc miałem w RPB kilka skrzynek depozytowych pełnych sztabek złota. – Rozumiem. – Do Ryana dotarło, że miliarder otwarcie i bez wstydu mówi o jakiejś wielkiej łapówce. – A co zaproponował Tobias Gabler? – Toby powiedział, że działa w imieniu swojego klienta. Zapewnił, że może dać znacznie więcej niż cena rynkowa. Miałem towaru za ponad sto milionów, chłopie. Tylko idiota by się nie zgodził na proponowaną kwotę. – No i co? – No i byłem idiotą. Nie zgodziłem się. Wiedziałem, że kontrakt z Saudyjczykami będzie przynosił zyski przez kilkadziesiąt lat, więc zostawiłem sobie złoto i odrzuciłem ofertę Gablera. Niestety książę został wkrótce aresztowany, zresztą przez własnych braci, i nie zarobiłem ani pensa. – A Gabler został zabity? – Tak. A zaraz potem Wetzel, jeden z wiceprezesów RPB. Nie znałem go. Jak pewnie wiesz, winą za to obarczono Niemców i tyle. Nic więcej na temat tamtej sprawy nie słyszałem aż do wczesnych lat dziewięćdziesiątych, kiedy to przyszło do mnie paru Rosjan. – KGB?

– Nie, nic z tych rzeczy. Jacyś księgowi. To był czas, kiedy ZSRR szedł na dno, każdy próbował się ratować, a oni szukali jakichś tajemniczych lewych pieniędzy, które należały do KGB i zniknęły z państwowej kasy. Z niczym się nie kryli, a zwrócili się do mnie chyba po prostu dlatego, że na paru przyjęciach opowiadałem o nieudanym interesie ze sprzedażą złota. Musiało to jakoś do nich dojść. – Roześmiał się. – Pamiętam, myślałem wtedy, że nowa Rosja nie ma żadnych szans, skoro miejsce KGB zajęli ci życzliwi księgowi zadający życzliwe pytania. Nie miałem pojęcia, że KGB zje tych gnojków na śniadanie i odzyska wpływy. – A dowiedział się pan od nich czegoś o tamtych lewych pieniądzach? – Nie. Niczego poza tym, że zdaniem tamtych ludzi to nie RAF zamordowała szwajcarskich bankierów w latach osiemdziesiątych. Zrozumiałem, że to ktoś z KGB ukradł pieniądze, trzymał je na numerowanym koncie w Ritzmann Privatbankiers, a KGB jakoś się dowiedziało, gdzie jest ta forsa. – Ciekawe w jaki? – Nie wiem, mogę się tylko domyślać. Obstawiałbym, że KGB już wtedy miało dojścia w tym banku. Człowiek, który ukradł pieniądze, o tym nie wiedział albo sądził, że jest sprytniejszy niż oni. A tymczasem KGB dostało cynk, że ktoś z Rosji wyprowadza duże sumy na Zachód, więc wysłało swoich ludzi, żeby to wyjaśnić. Wtedy posiadacz konta poprosił Gablera o znalezienie wśród klientów banku kogoś, kto dysponuje twardymi aktywami, żeby można było po prostu fizycznie zabrać majątek i zwiać. – Ale nie wiemy, czy w końcu znaleźli kogoś, z kim dobili targu. – My nie – uśmiechnął się Galbraith. – Ale podejrzewam, kto może wiedzieć. – Kto? – Hugh Castor. Znamy się jeszcze z Eton. Nie przyjaźniliśmy się, ale wiedziałem, że współpracuje ze służbami. Kiedy zgłosili się do mnie tamci księgowi i zaczęli wypytywać, dałem o tym znać Castorowi. Wiadomość o zaginionych bogactwach KGB chyba mocno podziałała mu na wyobraźnię. Poprosił mnie nawet, żebym go przedstawił prezesowi Ritzmann Privatbankiers. Później się dowiedziałem, że Castor też został klientem RPB. To już były lata dziewięćdziesiąte. W krótkim czasie stał się naprawdę bogaty. Miał kontakty z Rosją, odszedł z MI5 i zajął się prywatnymi dochodzeniami. Wiedziałem, że handluje informacjami, i dlatego trzy lata temu, kiedy straciłem swoją firmę, poszedłem prosto do niego. Sądziłem, że dzięki swoim koneksjom będzie w stanie rozwiązać tę sprawę. – Galbraith spojrzał na Ryana i westchnął. – A ta kanalia, zamiast mi pomagać, chroniła swoich kolesi. – Mam coraz większą pewność, że Castor robił dokładnie to, o co go pan podejrzewa – przytaknął Ryan. – Sukinsyn kupił sobie nawet dom w Zug, chyba po to, żeby być bliżej swojej forsy. – Castor ma dom w Zug? – Ma. Willę nad jeziorem. Byłem u niego kilka razy na kolacji. – Ryan zobaczył, że z wściekłości Galbraithowi tężeją mięśnie żuchwy. – A teraz wychodzi na to, że zwąchał się z Gazpromem i wspólnie mnie wydymali. Ciekawe, ile mu płacą? Ryan przyznał, że nie ma pojęcia. – Proszę pana – dodał – będę z panem całkiem szczery. Nie wiem, co się stanie dalej, ale nie liczyłbym na to, że kiedy wszystko zostanie wyjaśnione, FSB wypisze panu czek na miliard dwieście milionów. – Nie pamiętam, kiedy ostatni raz wypowiedziałem to zdanie: tu nie chodzi o pieniądze. – Ryan ucieszył się, że Galbraith go rozumie. – Jesteś odważnym chłopakiem jak na zwykłego analityka – powiedział Szkot. Jack uśmiechnął się i pomyślał przez sekundę o ojcu, po czym odparł:

– Jest ze mną paru ludzi. – Jakich ludzi? – Takich, którzy mają na mnie uważać, w razie gdyby Rosjanie znów chcieli mnie dopaść. – Ale to nie są pracownicy Castora? – Nie, dlaczego pan pyta? Galbraith niespokojnie wiercił się w fotelu. – Obawiam się, że nastąpiła pewna komplikacja. – Komplikacja? – Dzisiaj rano zadzwoniłem do Hugh, żeby go spytać, po co jakiś analityk od niego z firmy leci do Edynburga i chce się ze mną spotkać. Jack jęknął. – Kiedy prosiłem o stuprocentową dyskrecję, miałem na myśli właśnie to, żeby Castor o niczym się nie dowiedział. – Teraz to jest jasne. Ale wtedy nie było, prawda? – Galbraith rozłożył ręce. Jack zastanawiał się, co to właściwie znaczy. Jedno wiedział na pewno: należało się natychmiast stamtąd zabierać. – Jeszcze ostatnie pytanie. Na jaki numer dzwonił pan do Castora? Szkot wyciągnął komórkę, chwilę przeglądał ostatnie połączenia, po czym podyktował Jackowi telefon. – A co, masz ochotę do niego zadzwonić? – Nie, ale mój kumpel może będzie w stanie namierzyć jego komórkę. – Jack popatrzył na Galbraitha. – Na tym etapie dużo bardziej zależy mi na spotkaniu z Hugh Castorem twarzą w twarz.

75 Trzydzieści lat wcześniej Analityk CIA Jack Ryan odważnie wyszedł z berlińskiego hotelu na lejący strugami deszcz i znalazł restauracyjkę, która godzinę przed północą była jeszcze otwarta. Zamówił kiełbaskę z rusztu, frytki i dużego pilsnera. Jadł, wyglądając przez okno na okropną pogodę. Gdy skończył, rozłożył mapę, by zorientować się, w jakiej jest części miasta. Znajdował się zaledwie kilka ulic od Sprengelstrasse, gdzie poprzedniej nocy rozgrywała się strzelanina. Dochodziła północ, postanowił jednak przejść się w stronę kamienicy, gdzie do wczoraj mieścił się lokal konspiracyjny Frakcji Czerwonej Armii. Po kilku minutach dotarł na miejsce; okolica była zaskakująco pusta, niemal wymarła. Poprzedniego wieczoru Jack wyobrażał sobie, że sąsiedztwo budynku wyłączono z ruchu i otoczono kordonem policji, teraz jednak, choć żadnego kordonu nie widział, natężenie ruchu było równie nikłe. Z wyjątkiem nielicznych wolno sunących taksówek i jednej czy dwóch staruszek na spacerze z psem Sprengelstrasse była pusta. Padało coraz bardziej. Ryan dostrzegł samochód policyjny zaparkowany przed kamienicą. Nie widział, czy ktoś jest w środku, ale po zaparowanych szybach wywnioskował, że tak. Policja pilnowała zatem budynku, żeby ciekawskim nie przyszło do głowy zwiedzać miejsca strzelaniny. Jack skrył się w cieniu bramy na północno-wschodnim rogu skrzyżowania Sprengelstrasse z Tegeler Strasse. Z ukrycia mógł obserwować ulicę. Brama wjazdowa do warsztatu samochodowego była oczywiście zamknięta. W całym ceglanym budynku nie paliło się ani jedno światło, a okna na wyższych piętrach, wytłuczone podczas strzelaniny, zasłonięto jakimś połyskliwym czarnym materiałem. Ryan bardzo chętnie zajrzałby jeszcze raz do tego mieszkania. Nie wątpił, że Bundesamt für Verfaussungsschutz skrupulatnie zbadało wszystko, co mogło mieć znaczenie dla śledztwa, mimo to miał nadzieję, że coś może jednak przeoczono, jakiś zupełny drobiazg, dzięki któremu dałoby się powiązać Rosjan i Marthę Scheuring, dziewczynę, która zginęła w Szwajcarii. Nie wiedział, co to miałby być za dowód. Nie był, w przeciwieństwie do swego ojca, policjantem i nie był też ekspertem w oględzinach miejsc zbrodni. Wiedział więc, że jeśli nie znajdzie zdjęcia Marty na placu Czerwonym lub czegoś równie oczywistego, to niewiele wskóra. „Nie ma szans”, pomyślał. Tymczasem obok policyjnego samochodu zatrzymał się drugi. Obaj kierowcy opuścili szyby i zaczęli rozmawiać. Na pustej ulicy z odległości 30 metrów Jack doskonale słyszał ich głosy. Zobaczył błysk, a potem jarzący się punkcik – to jeden z policjantów zapalił papierosa. Jack wyszedł z bramy, przeszedł na drugą stronę Tegeler Strasse i zaczął iść wzdłuż kamienicy. Ku jego zdziwieniu drabina ewakuacyjna, po której wspinał się poprzedniego wieczoru, była częściowo opuszczona. Gdyby się postarał, mógłby dosięgnąć do niej rączką parasola. Z samochodów znajdujących się za rogiem był w tym miejscu niewidoczny, zresztą kierowcy byli zapewne pochłonięci rozmową. Nie mając żadnego planu, Jack postanowił wspiąć się po drabinie i wślizgnąć do budynku. Co prawda policjanci mogli nagle wychynąć zza rogu i przyłapać go w tej dosyć jednoznacznej sytuacji, ale wątpił, że chciałoby im się wychodzić na deszcz z suchych i ciepłych aut. Mimo to nie od razu sięgnął po drabinę. Przez chwilę chodził w tę i z powrotem, coraz bardziej mokry; nie z powodu deszczu, przed którym dobrze chroniły płaszcz i parasol – zaczął się pocić na myśl o wizycie w mieszkaniu na trzecim piętrze, gdzie mieścił się konspiracyjny lokal Frakcji Czerwonej Armii. Zdążył już dwa razy przekonać samego siebie, że nie warto się w to mieszać, i dwa razy zmienił zdanie. W końcu, nawet jeśli – co mało

prawdopodobne – policjanci go przyłapią, nic mu nie grozi. Najwyżej rzuci kilkoma nazwiskami świeżo poznanych funkcjonariuszy BfV, może będzie musiał odpowiedzieć na parę pytań. Gotów był na znacznie większe ryzyko, skoro w grę wchodziło zaspokojenie ciekawości i obejrzenie tamtego mieszkania. Tak rozmyślając, dotarł do połowy długości kwartału budynków. Zatrzymał się, zawrócił, podszedł do zejścia pożarowego, rozejrzał się dokładnie, czy ktoś go nie obserwuje. Na ulicy było pusto. Rączką parasola sięgnął do drabiny, którą udało mu się powoli i względnie cicho spuścić na ziemię. Rzucił parasol w pobliskie krzaki i zaczął się wspinać. Okno na pierwszym piętrze było wybite – to z niego Ryan strzelał do snajpera z budynku naprzeciwko. Teraz w miejsce szyby wstawiono tekturę owiniętą czarną folią. Ryan bez trudu wepchnął ją do środka i wlazł przez okno. Zerknął jeszcze raz na tonącą w deszczu ulicę i z powrotem zakrył otwór. Poszło łatwiej, niż się spodziewał. Było cicho i zupełnie ciemno, bo nie dość, że nie paliły się lampy, to w dodatku przez zasłonięte okna nie wpadało żadne światło z zewnątrz. Lęk przed mrokiem to coś naturalnego. Jack wiedział, że przecież nie ma się czego bać: w kamienicy nikogo nie było, pilnowała jej policja – a mimo to, gdy po omacku szedł na drugie piętro, serce waliło mu jak oszalałe. Na górze było względnie widno, przynajmniej w porównaniu z kompletną ciemnością pierwszego piętra. Duże okna dawały trochę światła. W miejsca po szybach, które się stłukły, również wprawiono tekturę owiniętą folią. Większość jednak nie ucierpiała i Jack szybko znalazł schody wiodące na trzecie piętro. W mieszkaniu RAF postanowił zaryzykować. Pamiętał, że podczas strzelaniny pociski i granaty nie zostawiły ani jednej całej szyby. Zakładał, że skoro ktoś zadał sobie trud, by dokładnie zakryć okna na pierwszym i drugim piętrze, to tu pewnie zrobił to samo. Postanowił zapalić światło. Wymacał lampkę stojącą na stoliku. Nie był specjalnie zdziwiony, gdy nic się nie stało. Po omacku poszukał więc innego kabla. Kilka sekund później trzymał w dłoni lampę z żarówką, która ocalała z chaotycznej bitwy. Z krzesła przy ścianie zdjął koc, którym częściowo zakrył lampę, tak by dawała tylko odrobinę światła – więcej nie potrzebował do swoich poszukiwań. Salon wydawał się teraz mniejszy niż poprzednio. Nie wiedział, jak zdołało się tu zmieścić kilkunastu śledczych, komandosów i brytyjskich agentów. Był to po prostu pokój 5 na 5 metrów, zawalony tanimi meblami, w większości roztrzaskanymi przez miotane zeszłej nocy kule. Na podłodze widniał obrys sylwetki, przypominający literę S, z rękami skierowanymi w prawo, a nogami – w lewo. To kobieta, którą zastrzelili zaraz po wejściu. Jack przeczytał w gazecie jej nazwisko. Ulrike jakaś tam. Z poprzedniego wieczoru dobrze pamiętał widok jej podziurawionego ciała i leżący obok pistolet maszynowy. Teraz nie było ani kobiety, ani pistoletu, tylko obrys i szeroka na ponad metr plama krwi. Stał przez chwilę bez ruchu, rozmyślając nad tym, co rozegrało się tu minionej nocy. Czuł zapach dymu, a miał wrażenie, że również woń śmierci. Po paru chwilach wyłączył lampę, wrócił na oślep do przedpokoju, a stamtąd w stronę sypialni. W pokoiku Marty Scheuring było nawet ciemniej niż w przedpokoju. Nie wymacał włącznika na ścianie, więc ukląkł i poszukał na podłodze kabla. W ten sposób znalazł przewróconą lampę. Nacisnął włącznik i okazało się, że to niebieska „lava lamp”, która chyba spadła ze składanej podstawki pod telewizor, najwyraźniej służącej Marcie Scheuring za stolik. Jack poświecił sobie lampą jak latarką. Omiótł wzrokiem poniszczone meble i dziury w ścianach. Zerknął na ubrania w szafie, na rozbite lustro malutkiej toaletki. Jedynym dźwiękiem były uderzenia kropel deszczu o tekturę w oknie. Bladoniebieskie światło lampy było niepokojące. W pokoju nikt nie zginął, nie było śladów krwi na ścianach, a jednak Jack miał

wrażenie, że czuje obecność śmierci. Młoda kobieta, której ta klitka służyła za mieszkanie, zginęła w Szwajcarii dwie noce wcześniej. Przypominały o niej nieliczne rzeczy osobiste. Bielizna do prania w stojącym w kącie koszu. Stary ręcznik, para dżinsów. Czarny sweter, biały stanik i majtki. Nagle Jack pomyślał, że nie powinien był tu wchodzić. BfV na pewno wszystko przeszukało, ale chciał sam trochę pomyszkować. Teraz, gdy już dostał się do środka, stracił ochotę na dotykanie jej ubrań, na grzebanie w jej szafie. Zrozumiał, że popełnił błąd. Gdy zdał sobie sprawę, że jego „śledztwo” nie przyniesie żadnego rezultatu, logika znów wzięła górę nad emocjami. Westchnął. Kiedy zaczął rozumować na chłodno, przyszło mu do głowy, co o takim nocnym włamaniu pomyśleliby jego współpracownicy. Czy powinien się przyznawać do tej wycieczki sir Basilowi albo Jimowi Greerowi? Nie, raczej nie. Wyszedłby na impulsywnego i niesubordynowanego młokosa. Cathy też na pewno o niczym się nie dowie, tak będzie najlepiej dla wszystkich. Postanowił natychmiast stamtąd wyjść i nigdy ani słowem… Usłyszał skrzypnięcie desek podłogowych gdzieś w oddali. Wychylił się w stronę korytarza. Dźwięk rozlegał się coraz bliżej. Ktoś idzie w górę po drewnianych schodach prowadzących do mieszkania na trzecim piętrze. Szybko zgasił lampę, odłożył ją na podłogę i wcisnął się do szafy, między ubrania na wieszakach. „Cholera”, pomyślał. Był przekonany, że to policja. Co prawda na pewno go nie widzieli, jak wchodził, i wiedział, że nie spowodował żadnego hałasu. Czyli ktoś musiał zauważyć cholerne światło przez którąś z dziur po kulach w ścianie. Kroki słychać było coraz bliżej, już w korytarzu. Szafa była otwarta, ale Jack nie chciał się w niej zamykać, w obawie, że zawiasy skrzypną. Cofnął się tylko jak najgłębiej między ubrania, które Marta trzymała w szafie. Jeśli gliniarze tylko poświecą latarką, nie zaglądając do środka, to jest szansa, że go nie zauważą. I nagle uderzyła go myśl: „Jaką latarką?”. Przecież gdyby ten ktoś miał latarkę, Jack już zobaczyłby poświatę z korytarza. A otaczał go całkowity mrok. To było niepokojące. Nie miał pojęcia, kto wszedł do mieszkania, ale podejrzewał, że ten ktoś zrobił to równie bezprawnie, jak on. Klepki w przedpokoju skrzypiały przy każdym kroku. Skrzypienie rozlegało się coraz bliżej pokoju Marty. Gość zatrzymał się w progu, 2 metry od ukrytego w szafie Jacka. Postać weszła do pokoju. Jack bardziej wyczuwał jej obecność, niż faktycznie ją widział. Przyszło mu do głowy, że mógłby rzucić się na tego człowieka z zaskoczenia. Jego myśli galopowały. Zastanawiał się, czy to ta sama osoba, która zeszłej nocy strzelała do niego i do ludzi z GSG9 z mieszkania naprzeciwko. Ponieważ jednak nie miał żadnej broni, wolał się nie pokazywać. Siedział bez ruchu, wstrzymał oddech i otworzył oczy jak najszerzej w nadziei, że cokolwiek zobaczy. Usłyszał szuranie. Rozpoznał dźwięk lampy przesuwanej po podłodze. „Jasna cholera”, pomyślał. Szykował się, by skoczyć naprzód, gdy tylko zapali się światło. I nagle pokój zalał słaby niebieskawy blask. Na ziemi klęczał człowiek w długim czarnym płaszczu z kapturem. Po chwili podniósł się i teraz stał tyłem do Jacka. Ryan zacisnął prawą pięść. Musiałby pokonać odległość dwóch kroków. W tym momencie jednak postać ruszyła w stronę łóżka. Człowiek w kapturze uklęknął i sięgnął pod łóżko. Jack słyszał przesuwanie klepek podłogowych i wiedział, co się dzieje. Kilka sekund później nocny gość dał za wygraną i pozwolił swej głowie opaść na materac. Kimkolwiek był, najwyraźniej szukał ukrytej walizki i zrozumiał, że policja znalazła ją wcześniej. Jack musiał działać natychmiast – póki przeciwnik był tyłem, klęczał i miał opuszczoną głowę. Wyszedł z szafy i ruszył w kierunku klęczącej postaci. Zdradziło go w połowie drogi skrzypnięcie deski pod stopą. Człowiek przy tapczanie poderwał się i obrócił przodem. W mdłym świetle lampy dojrzał rękę sięgającą do kieszeni płaszcza po mały czarny przedmiot. Nie wiedział, czy to nóż, czy pistolet. To nie miało

znaczenia. Parł naprzód siłą rozpędu, skupił wzrok na przedmiocie w ręku przeciwnika, a jednocześnie zacisnął pięść i wziął zamach. Zobaczył błysk stali i usłyszał szczęk sprężyny. Nieznajomy machnął nożem, a Ryan wyprowadził prawy prosty. Głowa człowieka w kapturze, trafiona niemal idealnie w szczękę, odskoczyła do tyłu. Nóż poszybował w powietrzu, a ciało upadło bez przytomności na łóżko. Ryan poczuł ból w przedramieniu i zrozumiał, że nie wyszedł ze starcia bez szwanku. W słabym świetle nie mógł zobaczyć, czy rana jest poważna, ale dotknął jej przez rozcięcie w kurtce, po czym obejrzał palce umazane krwią. Szczypało jak wszyscy diabli. – Sukinsyn! – krzyknął pod adresem leżącego na łóżku, następnie zdjął szalik i owinął ranę. Trwało to chwilę i nie spuszczał oka z nieprzytomnego przeciwnika. Nie mógł dostrzec twarzy, więc podszedł bliżej i pochylił się. Zsunął mu kaptur i odgarnął mokre włosy z czoła. Wyprostował się szybko, wstrząśnięty. To była kobieta. Spojrzał na własną pięść – kłykcie jeszcze bolały po potężnym ciosie, który zadał. – Mój Boże. Odzyskała przytomność po jakichś pięciu minutach. W tym czasie Jack zdążył związać jej ręce za plecami stanikiem znalezionym w koszu i posadzić ją na podłodze, tak że opierała się plecami o łóżko. Poza tym dokładnie ją przeszukał. Nie miała broni poza nożem, nie znalazł też żadnego dokumentu, tylko breloczek z kilkoma kluczami i dwa zwitki banknotów. Jacka zaintrygowało, że nosiła ze sobą zarówno marki zachodnioniemieckie, jak i wschodnioniemieckie. Ale nie to było najciekawsze. Usiadł naprzeciwko i patrzył na jej twarz oświetloną przez lampę stojącą pomiędzy nimi. Światło było słabe, blond loki opadające na oczy zasłaniały część twarzy, czerwono-fioletowy siniak na szczęce dodatkowo deformował rysy, ale Ryan zaczynał podejrzewać, z kim ma do czynienia. Gdy oprzytomniała, otworzyła oczy i powoli rozejrzała się po pokoju, był już pewien. Odezwał się pierwszy. – Mogę cię zakneblować. Jeśli zaczniesz krzyczeć, zrobię to. Rozumiesz? Zaczęła szybciej oddychać. Spojrzała na niego, oczy rozszerzyły jej się ze strachu, a po policzkach popłynęły łzy. – Mówisz po angielsku, prawda? – spytał. – Kim jesteś? – odezwała się po chwili z silnym niemieckim akcentem, ale Ryan zrozumiał ją bez trudu. W niebieskawym świetle spojrzał jej prosto w oczy. Zobaczył w nich strach, ale i wycieńczenie. Mokre włosy lepiły się do czoła. – Możesz mówić do mnie John. A czy ja mogę się do ciebie zwracać po imieniu, Marto Scheuring?

76 Nie miał pojęcia, jak to możliwe, ale oto naprzeciw niego siedziała członkini RAF, której zwłoki zidentyfikowano na miejscu eksplozji w Rotkreutz w Szwajcarii. – Nie nazywam się tak – odpowiedziała. Ryan pożałował, że nie ma z nim Nicka Eastlinga. Oficer kontrwywiadu miał swoje wady, ale umiał wdawać się w pogawędkę. – Nie zaprzeczaj. – Rozglądał się po pokoju w poszukiwaniu jakichś jej zdjęć, ale jeśli jakieś były, to najpewniej BfV zabrało je jako dowody. – Pieprzona świnia – odezwała się dziewczyna. Odwróciła głowę i spojrzała w ścianę. – Jesteś Amerykaninem? – Tak. – FBI? CIA? – Może jednak to ja będę zadawał pytania. Potrząsnęła głową. – Nie będę słuchać twoich gównianych pytań. Jesteś idiotą. Jak wszyscy. Myślicie, że to my byliśmy w Szwajcarii. Myślicie, że to my przeprowadziliśmy te zamachy. To nie my. Nikt z nas. A wy zabiliście tu wszystkich za nic jak psy. – Nie za nic. – Jack pokręcił głową. – Twoi przyjaciele zginęli, bo należycie do Frakcji Czerwonej Armii, a twój dowód osobisty znaleziono w miejscu, gdzie żywcem spaliło się czternaście osób. Kiedy GSG9 zrobiło nalot na to mieszkanie, ktoś zaczął do nich strzelać z twojego pokoju w hotelu po drugiej stronie ulicy. Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. Zdmuchnęła z oczu kosmyki włosów. – O czym ty mówisz? Jakiego pokoju w hotelu? – Wynajęłaś pokój w hotelu robotniczym na Sprengelstrasse? – Niby po co? – usłyszał w jej głosie szyderstwo, ale z całą pewnością nie kłamała. – Marto, nie znam cię, fajnie, że żyjesz, dobrze ci życzę i mam nadzieję, że masz dość oleju w głowie i rozumiesz, że zostałaś wrobiona. Ty i cała twoja organizacja. Niemka potrząsnęła głową i włosy znów opadły jej na oczy. Zlekceważyła to. – Wierzysz mi? Wierzysz, że nikogo nie zabiłam? – Może i tak. Ale w tej chwili jestem jedyną osobą, która uważa, że RAF jest w tej grze zaledwie pionkiem. Gdy tylko BfV się dowie, że żyjesz, staniesz się najbardziej poszukiwanym człowiekiem w Niemczech. Sądził, że dziewczyna się rozpłacze, ale tylko burknęła: – Burżuazyjne świnie. Wy wszyscy. – Kim była ta dziewczyna, której dałaś swój dowód osobisty? Milczenie. – Marto, nikt nie ma pojęcia, że tu jestem. Jak chcesz, zejdę na dół, przed wejściem czeka policja, powiem im, że cię tu znalazłem. Albo możesz odpowiedzieć na moje pytania, a potem się po kryjomu wymkniemy. Wymamrotała coś pod nosem. – Słucham? – Ingrid Bretz. Nazywała się Ingrid Bretz. – Też należała do Frakcji Czerwonej Armii? Marta pokręciła przecząco głową.

– Była kelnerką w barze przy Alexanderplatz, w Berlinie Wschodnim. – Wschodnim? Była z NRD? – Tak. – Co robiła w Szwajcarii z twoim dowodem? – Dałam jej go. Tydzień temu byłam w Berlinie Wschodnim. Powiedziała, że musi na parę dni pojechać na zachód. Potrzebny jej był ausweis. Jesteśmy podobne, więc pożyczyłam jej swój. – Byłyście przyjaciółkami? – Tak – odparła po chwili wahania – ale mi zapłaciła. Za to, że dam jej swój ausweis i poczekam kilka dni po wschodniej stronie na jej powrót. – Kto to zorganizował? – Nikt. Ona tak wymyśliła. Jack nie wierzył w ani jedno słowo. – Skoro nie miałaś dokumentu, to jak wróciłaś na zachód? Wzruszyła ramionami. – Są sposoby. – Sposoby? Na przykład tunel? – Tunel? Jesteś idiotą. Jack nie ciągnął wątku. – A dlaczego Ingrid nie mogła się przedostać nielegalnie, tak jak ty? Marta znowu na niego spojrzała. Było to spojrzenie komunistki patrzącej na imperialistycznego szpiega: pełne intelektualnej i moralnej wyższości. – Jechała do Szwajcarii. Do Szwajcarii nie ma tunelu. Zapomniał, że przecież dowód był potrzebny nie tylko do wyjechania z NRD, ale i do przekroczenia granicy ze Szwajcarią. – Wiesz, po co się tam wybierała? – Powiedziała, że wyprowadził się tam jej chłopak. – I uwierzyłaś? – A dlaczego nie? Pokazała mi naszyjnik, który dostała od niego w prezencie. Z dużym brylantem. Nawet go nie nosiła. W Berlinie Wschodnim nie ma dużo dziewczyn, które by nosiły naszyjniki z brylantami. – Powiedziała ci, jak ma na imię ten jej chłopak? – Nie. – Przecież byłaś jej przyjaciółką? – rzekł z niedowierzaniem. Nie był zbyt dobry w przesłuchaniach. Zastanawiał się, czy nie za bardzo ją naciska. Zanim zdążył wymyślić jakiś inny, delikatniejszy sposób na wyciągnięcie z niej informacji, odezwała się sama. – Ingrid nigdy przedtem nawet nie była w Szwajcarii. I co, nagle miałaby tam pojechać, sama, strzelać do ludzi i podkładać bomby? Przecież to bez sensu. – Może nie działała sama. Może pomagali jej inni członkowie RAF. Może nawet ty. Pokręciła głową. – Ingrid nie należała do RAF. A zresztą, co nas obchodzą szwajcarscy bankierzy? Tu, na miejscu, też mamy bankierów. I przemysłowców. I NATO. – Popatrzyła na Jacka, który siedział powyżej, na łóżku. – I kapitalistycznych szpiegów. – Skąd się wzięła walizka pod twoim łóżkiem? – Milczała, więc odpowiedział sobie sam: – Myślę, że było tak. Nie wierzę, że pożyczyłaś swój dowód kelnerce ze wschodu za parę marek. Myślę, że działałaś na rozkaz tych samych ludzi, którzy umieścili pod twoim łóżkiem obciążające dowody.

– Rozkaz? A kto miałby mi rozkazywać? – Nie wiem. – Wzruszył ramionami. – Może Stasi? Albo KGB? Wiem, że twoja organizacja współpracowała i z jednymi, i z drugimi. Powiedzieli ci, że masz coś przechować w ukryciu. Pewnie powiedziałaś im o skrytce pod podłogą. A kiedy się dowiedziałaś, że był nalot na mieszkanie, zrozumiałaś, że cię wrobiono. Znów potrząsnęła głową. – Typowe kłamstwo CIA. Ryan ścisnął szalik obwiązany wokół przedramienia. Materiał zaczynał przesiąkać. – Posłuchaj. Bez względu na to, kto to zrobił, posłużył się Ingrid, bo wiedział, że żaden członek RAF nie pojedzie do Szwajcarii podkładać bomby. Dlatego zabrali ci dowód i dali go Ingrid, żeby potem oskarżyć twoją organizację o zamachy. Wskutek tego zginęli twoi przyjaciele. Wiesz oczywiście, że wszystko ukartowano. Dlatego tu przyszłaś. Uchwyciłaś się resztek nadziei, że nie znaleźli walizki i że zabierzesz ją, zanim ty i twoi lewicowi przyjaciele pogrążycie się jeszcze bardziej. – Nic więcej nie powiem. – Nie chcesz, żeby świat się dowiedział, że Frakcja Czerwonej Armii nie ma nic wspólnego ze śmiercią niewinnych ludzi w Szwajcarii? Chcesz, żeby już zawsze uważano was za terrorystów? W milczeniu pokręciła głową. – Nic nie mówisz, to może dla odmiany ja coś ci powiem. W razie gdybyś jeszcze tego nie wiedziała: twoi przyjaciele zginęli z powodu pieniędzy. Tu chodzi o jedno konto bankowe w Szwajcarii, na którym jest dwieście milionów dolarów. By ukryć te pieniądze, kilka osób musiało zginąć, więc Rosjanie wymyślili, że zrzucą winę na was. – Uśmiechnął się. – Chodzi o pieniądze, o nic więcej, słonko. Wasze socjalistyczne ideały, wasza walka o prawa robotników, wszystkie te brednie nie mają nic a nic wspólnego z całą sprawą. Rosjanie chcieli ukryć pieniądze i RAF nawinęła się jako użyteczne narzędzie. – Oni wszyscy nie żyją, Marto – mówił dalej. – Wszyscy twoi przyjaciele. Nie ma już kogo chronić, z wyjątkiem człowieka, który was w to wplątał. Jeśli będziesz go bronić – ruchem ręki pokazał puste mieszkanie – to będziesz współwinna tego, co się tu stało. Płakała ze zwieszoną głową, łzy kapały na podłogę. Ale nic nie odpowiedziała. – Nie chcesz nic powiedzieć. Dobrze. Uszanuję to. Wiesz co? Jeśli odpowiesz mi na jedno pytanie, rozwiążę cię i wypuszczę. Popatrzyła na niego z błyskiem nadziei w oczach. – Co? – Jedno pytanie, Marto. Obiecuję. Ciekło jej z nosa. Ponieważ nie mogła go wytrzeć, tylko głośno smarknęła. – Dobrze. Jakie pytanie? – Jak to się stało, że jeszcze żyjesz? Powoli przechyliła głowę. – Jak to? – Ci ludzie do tej pory bardzo starannie i bezbłędnie zacierali ślady. Zabili Ingrid, która była ze wschodu i o którą nikt by tu nie pytał. Zabili obu pracowników, którzy wiedzieli o pieniądzach zdeponowanych przez Rosjan w banku. Jestem niemal pewien, że zabili również mojego kolegę, który wpadł na trop ich operacji. Zadbali, by wszyscy lokatorzy tego mieszkania też zginęli i nie mogli udowodnić, że nie mają nic wspólnego z zamachami. – Pochylił się w jej stronę. Kontynuował tonem nie groźby, lecz błagania: – Ale ty, Marto, jesteś elementem, przez który ten plan może się nie powieść. Ty sama, póki chodzisz swobodnie po Berlinie Zachodnim,

stanowisz dla tych ludzi zagrożenie. Myślisz, że nic z tym nie zrobią? Mięśnie jej karku stężały. Wyraz twarzy zdradzał zwątpienie pomieszane ze strachem. Jack chciał poczuć satysfakcję na widok terrorystki, która nagle zrozumiała, że jej działalność nie miała żadnego sensu i że była tylko zabawką w rękach bezdusznych morderców. Zamiast schadenfreude poczuł jednak litość. Marta, z nieobecnym spojrzeniem, sprawiała wrażenie człowieka w katatonii. – Nie powinno mnie tu być – odezwała się w końcu. – Byłam w Berlinie Wschodnim i dziś rano, kiedy usłyszałam, co się stało, chciałam przyjść tutaj. – Przyszłaś? Jak? – Istnieje tunel. Używa go wschodnioniemiecki wywiad. Wiem o tym, bo czasem pomagamy im przenosić różne rzeczy. – Ktoś wie, że tu jesteś? Pokręciła głową. Jack nachylił się bliżej, tak że jego twarz znalazła się o kilkanaście centymetrów od twarzy Marty. – Nawet twój oficer prowadzący z KGB? Znów zaprzeczyła ruchem głowy. Płakała. – Nie mam oficera prowadzącego. Nie znałam tego Rosjanina, który kazał mi się skontaktować z Ingrid. Nigdy wcześniej go nie spotkałam, ale znał moich towarzyszy z RAF. Powiedzieli, że mogę mu ufać. Pewnie jest z KGB. No bo… jak inaczej miałby się o nas dowiedzieć? Powiedział, że udzieli nam wsparcia, jeśli zrobię, co mi każe. Nie mogłam odmówić, bo potrzebujemy pomocy. – Rozejrzała się, jakby właśnie sobie uświadomiła, że wszyscy jej towarzysze nie żyją. – Potrzebowaliśmy pomocy. – Jak się nazywał? – Nie przedstawił się z nazwiska. Używał kryptonimu. – Który brzmiał…? – Zenit. – Naprawdę? Zenit? – Znasz go? – Słyszałem o jego działalności. Z jej oczu płynęły łzy i kapało jej z nosa. Zaczęła się trząść. – Zabije mnie, prawda? – Gdybyś zgodnie z planem została po wschodniej stronie, już byś nie żyła. Ten Zenit i jego ludzie pewnie cię szukają. Musisz pozwolić nam na ochronę. – Ale przecież jesteś sam. – W tej chwili tak, ale mogę cię zabrać do Clay, gdzie twojego bezpieczeństwa będzie strzegła cała Berlin Brigade. Wydostaniemy cię z Berlina Zachodniego i ulokujemy w bezpiecznym miejscu. – W zamian za co? Ryan uświadomił sobie, że jego troska o Niemkę jest szczera. Mimo że w najlepszym razie była osobą omamioną przez ideologię, a w najgorszym – niebezpieczną terrorystką, to jego odruch, by chronić słabszych, wziął górę. Dotąd nie przyszło mu do głowy, by żądać czegoś w zamian. Myślał tylko o tym, jak uratować tę młodą dziewczynę. Teraz zaczął się zastanawiać, czy nie jest za mało twardy i cyniczny do prawdziwej pracy operacyjnej. Odegnał jednak tę myśl i wstał. – O tym już nie ja zadecyduję. Przede wszystkim wydostańmy się stąd i przenieśmy gdzieś, gdzie będzie bezpieczniej. Potem będziemy się martwić o resztę. – Kłamiesz. Amerykański rząd mi nie pomoże.

– Przynajmniej cię nie zabijemy, a to już coś. Spójrz na to w ten sposób: jesteśmy przecież kapitalistami. Ty nam coś dajesz, my dajemy coś w zamian. Ty dajesz nam informacje, my tobie ochronę. To normalna, uczciwa transakcja. – Dlaczego mam ci ufać? Uśmiechnął się półgębkiem. – Weź z nas przykład, Stany Zjednoczone bez przerwy współpracują z ludźmi, których nie lubią. To ją chyba przekonało. Chyba aż za dobrze rozumiała, w jak beznadziejnym jest położeniu. Nic nie powiedziała, paniczny strach wciąż ściskał ją za gardło. Rozwiązując jej ręce, Ryan spytał: – Dlaczego RAF nie może wydać oświadczenia, że nie uczestniczyła w zamachach? – Ja nie kieruję organizacją. Skoro to KGB nas wrobiło i posłużyło się mną, żeby zrzucić na mnie odpowiedzialność za to, co się stało w Szwajcarii, to RAF nie może wystąpić publicznie przeciwko Związkowi Radzieckiemu. To by był nasz koniec. Już nigdy więcej żadne komunistyczne ugrupowanie na świecie nie udzieliłoby nam wsparcia. To miało sens. Ryan rozumiał, że ostatecznie RAF jest wasalką radzieckiego wywiadu. Niemcy mogli się poskarżyć zwierzchnikom, ale upublicznienie całej sprawy nie wchodziło w grę, bo musieliby się wtedy przyznać, że działają na zlecenie KGB. Pomógł Marcie wstać. – Idź przodem. – Dlaczego? – Nie odwrócę się do ciebie plecami. Już raz dźgnęłaś mnie nożem.

77 Poruszali się powoli i po omacku. Gdy byli na pierwszym piętrze Jack chciał się skierować do wyjścia przeciwpożarowego, lecz Marta zaprotestowała: – Nie! Tędy. Zszedł za nią na parter, do warsztatu samochodowego. Tutaj świeciło kilka słabych żarówek, więc łatwo trafili do pomieszczenia gospodarczego w tylnej części budynku. Wąskie drewniane schody wiodły do piwnicy. Marta pociągnęła za sznurek zwisający z sufitu. Zapaliła się zwisająca na kablu żarówka, w świetle której Ryan ujrzał pralkę i suszarkę. Obok nich w ścianie była metalowa klapa. – Co to? – spytał. – Tędy przed wojną wsypywano węgiel. Teraz możemy korzystać z tego wyjścia, kiedy policja obserwuje budynek. – Otworzyła klapę, która głośno zaskrzypiała, jednak Jack był pewien, że policjanci z drugiej strony kamienicy nic nie usłyszeli. Marta wyczołgała się pierwsza, on za nią. Stali w brukowanym przejściu między domami, tak wąskim, że ledwo można było się tamtędy przecisnąć. – Nasza kamienica jest przedwojenna – rzekła Marta – ten drugi budynek powstał później. Zbudowano go tak blisko, że na mapie wygląda, jakby się stykały. Te głupie świnie nawet nie wiedzą o istnieniu przejścia. Po chwili wydostali się spomiędzy budynków na chodnik biegnący wzdłuż Sparrstrasse. – Trzeba złapać taksówkę – odezwał się Jack. – Taksówkę? Nie masz samochodu? – Nie, przyszedłem piechotą. – Co z ciebie za szpieg? – Nie mówiłem, że jestem szpiegiem. Ponownie ogarnęło ją przerażenie. Ryan zrozumiał, że boi się wychodzić na ulicę. – Jest pierwsza w nocy – rzekła. – Jeśli chcemy gdzieś w okolicy znaleźć taksówkę, to tylko na Fennstrasse. To jakieś trzy, cztery ulice stąd. – Chodźmy. Zawahała się. Widział, że drżą jej ręce. – Tędy – powiedziała w końcu. Szli przez mały pusty park. Jack przytrzymywał bolące ramię lewą dłonią. Cały czas patrzył to na budynki mieszkalne po swojej prawej, to na kobietę idącą po lewej. Zobaczył automat telefoniczny i pomyślał, że można by zadzwonić do Mission Berlin, żeby ktoś po nich przyjechał, ale ostatecznie się rozmyślił. Uznał, że szybciej dotrą do Clay Headquarters taksówką, zresztą nie chciał siedzieć w miejscu i czekać. Sparrplatz, niewielki, zajmujący kwartał ulic park, spowijała całkowita ciemność. Dlatego gdy mijali go w marznącym deszczu, nie mogli dostrzec mężczyzny obserwującego ich spomiędzy drzew nieopodal zaniedbanego boiska do koszykówki. Stał bez ruchu i zaczekał, aż skręcą w prawo w Lynarstrasse i znikną mu z oczu. Wówczas wyszedł z parku i ruszył za nimi, omijając szerokim łukiem krąg światła latarni. Miał skórzaną wojskową kurtkę pilotkę, czapkę z daszkiem i skórzane rękawiczki. Gdyby ktoś go obserwował, musiałby zwrócić uwagę, że mimo ulewnego deszczu mężczyzna nie ma parasola. Poza tym niczym się nie wyróżniał. Skręcił w Lynarstrasse akurat w porę, by dostrzec, jak Jack Ryan i Marta Scheuring

znikają za rogiem na skrzyżowaniu z Tegeler Strasse. Przyspieszył kroku i wcisnął głowę między ramiona, by skórzana kurtka choć trochę ochroniła go przed deszczem i ziąbem. Jack martwił się o Martę. Widział, że jest przerażona. Nocny marsz w deszczu, w ciemności pomiędzy latarniami, napełniał ją ogromnym lękiem. Ilekroć mijał ich jakiś samochód, wzdrygała się i kierowała przestraszony wzrok na Jacka. Na Fennstrasse zobaczyli nadjeżdżającą taksówkę i zamachali, ale minęła ich, nawet nie zwalniając. Inna taksówka już kogoś wiozła. Jack poczuł rosnącą irytację. Nie miał ochoty na spacer nocą po ciemnej ulicy – głównie ze względu na niebezpieczeństwo grożące Marcie, mniej ze względu na siebie.

Światła samochodu nadjeżdżającego z przeciwka pierwsza zauważyła Marta, po prostu dlatego, że Jack nie patrzył na drogę, tylko na nią. Gdy w końcu też zwrócił uwagę na auto, nie potrafił rozpoznać typu. – To taksówka? – spytał, przenosząc wzrok z powrotem na Martę, która właśnie się

zatrzymała. – Nie wiem. – Wpatrywała się w reflektory oczyma rozszerzonymi ze strachu. – Marto, spokój. – Podszedł do krawężnika, żeby spróbować pomachać na samochód. Ale to nie była taksówka, tylko duża biała furgonetka. Przybliżając się do nich, pojazd zaczął zwalniać i zatrzymał się przy chodniku niecałe 20 metrów od nich. Boczne drzwi otwarły się z hałasem. – To on! – wrzasnęła przerażona Marta Scheuring, odwróciła się i rzuciła do ucieczki. Jack ruszył w jej ślady, ale spojrzał jeszcze w tył przez ramię. Zobaczył, jak ze środka wylatuje duży plik gazet, związanych sznurkiem i owiniętych w folię. Gazety spadły na ziemię na wprost wejścia do całodobowego sklepu. Z budynku wyszedł mężczyzna, pomachał w stronę furgonetki, podniósł paczkę i wrócił do suchego, ciepłego wnętrza. Furgonetka odjechała. – Marta, wszystko w porządku! – zawołał Jack. Westchnął z ulgą, ale nie cieszył się długo, bo po chwili zdał sobie sprawę, że Marta Scheuring zniknęła. Spostrzegł zamykające się drzwi wejściowe do bloku mieszkalnego dosłownie kilka metrów dalej. Rzucił się w tym kierunku, ale gdy nacisnął klamkę, okazało się, że Marta zamknęła drzwi od środka. Obiegł budynek w nadziei, że jest drugie wejście, ale gdy skręcił za róg, zobaczył, że Marta już wyszła przez boczne drzwi i ucieka drugą stroną ulicy. – Marta! – krzyknął, ruszając za nią, ale nawet się nie obejrzała, tylko biegła w padającym deszczu. Zniknęła w ciemnej ulicy Am Nordhafen. Miała nad nim przewagę dobrych 50 metrów i Jack obawiał się, że zanim ją dopędzi, dziewczyna dotrze do celu. Mur Berliński był oddalony zaledwie o dwie przecznice. Krzyknął znowu. Biegł teraz wzdłuż wąskiego, wybetonowanego kanału Berlin-Spandau. Marta dała susa między dwa budynki po lewej. Jack rzucił się za nią na przełaj przez niezabudowaną działkę, ale gdy przechodził przez dziurę w metalowym ogrodzeniu, poślizgnął się i upadł w błoto. Stracił kilka cennych sekund, nim stanął na nogi, i całkiem stracił Niemkę z oczu. Do pustej działki przylegało kilka ciemnych, niezamieszkanych budynków i Marta mogła wejść przez którekolwiek z kilkunastu wybitych okien na parterze. – Marto! Nie rób tego! – Jego głos odbił się echem od domów. – Musisz mi zaufać! Możemy ci pomóc! Żadnej odpowiedzi. Podbiegł do pierwszego okna i zajrzał do środka. Poczuł zapach trocin i mokrego gipsu. Ani śladu dziewczyny. Mówiła, że ze wschodu na zachód przedostaje się tunelem. Nie wiedział, czy to gdzieś w okolicy, rozumiał natomiast, że po ciemku nigdy go nie znajdzie. Z początku nie chciał tego sam przed sobą przyznać, ale musiał spojrzeć prawdzie w oczy: Marta uciekła. Stał na pustej działce ponad minutę i dopiero wtedy zwrócił uwagę na swoje mokre włosy, ubłocone spodnie i panujący ziąb. Wrócił na ulicę i doszedł do skrzyżowania. Mur Berliński był tuż obok, przy Boyenstrasse. Za pierwszym ogrodzeniem rozciągał się pusty pas, który od przeciwległej, wschodniej strony oświetlały reflektory. Oprócz automatycznych karabinów maszynowych strzegli go uzbrojeni ludzie z psami. Do Jacka powoli docierało, że właśnie stracił dowód na poparcie swojej hipotezy dotyczącej Jutrzenki. W Sellerstrasse skręcił jakiś samochód, chwilę później w Am Nordhafen pojawiły się światła drugiego pojazdu. Trzeci wóz przejechał przez most nad kanałem na prawo od Jacka. Nie uszło jego uwadze, że wcześniej w ciągu dziesięciu minut widział nie więcej niż trzy samochody, a teraz nagle tyle samo aut zgromadziło się w jednym miejscu. Wyszedł z kręgu światła latarni i cofnął się na pustą działkę. Ulicą Am Nordhafen przejechała furgonetka, wpadła

w poślizg na skrzyżowaniu i ostro skręciła w lewo. Kolejny samochód, ten, który przejeżdżał przez most, teraz również pokonał skrzyżowanie, z którego dopiero co wycofał się Ryan. Udało mu się spojrzeć do środka sedana i zobaczył tam czterech mężczyzn. Nie wiedział, kim są, ale miał przemożne wrażenie, że oba samochody przyjechały tu w pogoni za Martą Scheuring. Ryan już chciał ruszyć w przeciwnym kierunku Am Nordhafen, gdy zobaczył jakąś postać na chodniku, oddaloną mniej więcej o 70 metrów. Mężczyzna – Jack przypuszczał, że to mężczyzna, bo postać miała kurtkę pilotkę i czapkę z daszkiem – stał przed sklepem z artykułami metalowymi. Nie ruszał się i patrzył w stronę Jacka. Ryan przeszedł na drugą stronę ulicy, gdzie drzewa dawały jakie takie schronienie przed cudzym wzrokiem. W tym miejscu kanał Berlin-Spandau się rozszerzał, tworząc przestrzeń do cumowania i obracania barek. Zanim Jack wszedł między drzewa, spojrzał jeszcze raz – mężczyzna zniknął. Pomyślał, że może wszedł do sklepu metalowego, choć o tej porze był z pewnością zamknięty. Kimkolwiek był ów człowiek, na pewno nie przeszedł na drugą stronę ulicy. Jack ruszył na północ ścieżką wiodącą pomiędzy drzewami po jego prawej i kanałem po lewej. Miał zamiar wycofać się do Fennstrasse, największej ulicy w tej części miasta, i złapać taksówkę. Chciał pojechać prosto do ekspozytury CIA przy Mission Berlin i porozmawiać z szefem stacji. Sądził, że przekona dowódcę do zebrania wszystkich ludzi, których ma w okolicy. Chciał odnaleźć Martę, zanim znajdą ją Rosjanie, Niemcy po wschodniej stronie czy ktokolwiek inny, kto na nią poluje. Puścił się biegiem, bo liczyła się każda minuta. Nie dotarł jednak daleko. Zza drzew wyszło dwóch ludzi w prochowcach. Zastąpili mu drogę. Jack stanął w miejscu. Było ciemno, ale zdołał zobaczyć, że mężczyźni wyglądają na trzydziestoparolatków, mają krótko przycięte włosy i wąsy. – Kim jesteś? – odezwał się jeden z nich. Mówił z silnym niemieckim akcentem, ale po angielsku, co zdziwiło Jacka, choć wiedział, że mogli chwilę wcześniej słyszeć, jak wołał po angielsku do Marty. – A kim ty jesteś? – spytał z kolei. – Polizei – padła odpowiedź, mimo że żaden z nich nie miał munduru ani nie pokazał odznaki. – Taaa, jasne. – Ryan rozejrzał się dookoła. Okolica była całkiem odludna. Z tyłu miał metalową barierkę, a za nią, 2 metry niżej, lodowatą wodę kanału. Wiedział, że nie ucieknie. Będzie musiał się z nimi zmierzyć. – Dokumenty proszę – odezwał się znów ten sam wąsacz. „Co jest grane?” Przecież jest w Berlinie Zachodnim, nie w NRD. Nie miał zamiaru się przed nimi legitymować, ale udał, że wykonuje polecenie, i sięgnął do kieszeni. Chwycił dwunastocentymetrowy sprężynowiec i otworzył go. Nie zdążył nawet wyciągnąć noża z kieszeni, gdy mężczyźni rzucili się w jego kierunku. Jeden wytrącił mu broń, drugi spróbował wykręcić ręce do tyłu. Ryan uderzył na oślep łokciem, przewracając na ziemię napastnika za plecami. Spróbował kopnąć tego, który stał z przodu, ale noga trafiła w próżnię. W każdym razie wywalczył sobie trochę przestrzeni, więc odwrócił się i zaatakował tego, którego wcześniej przewrócił. Wpadł nań z impetem i obaj runęli na metalową barierkę biegnącą wzdłuż kanału. Jack wyprowadził cios w kierunku twarzy Niemca. Nieszkodliwie musnął jego podbródek, ale zyskał odrobinę czasu. Przyparł go do barierki, nie zostawiając miejsca na ruch. Uderzenie w nos powaliło wąsacza na ziemię. Ryan znów się odwrócił – z tyłu miał drugiego napastnika. Zobaczył go, oddalonego nie więcej niż o 3 metry. Sięgał po mały czarny pistolet. Wycelował prosto w głowę Jacka. Zimne oczy Niemca nie pozostawiały wątpliwości, że napastnik będzie strzelał, żeby zabić. Ryan

pomyślał o rodzinie. Spiął się cały w oczekiwaniu na strzał, gdy nagle dostrzegł ruch po lewej stronie człowieka z pistoletem. Z drzew wynurzyła się ciemna postać, biegnąca z niebywałą szybkością. Niemiec kątem oka również zauważył ruch i zaczął kierować w tamtą stronę lufę pistoletu, ale nie miał szans zdążyć. Człowiek w kurtce pilotce i czapce z daszkiem wpadł na Niemca. Ręka trzymająca pistolet odskoczyła w bok, padł strzał. Ryan instynktownie rzucił się do tyłu na widok błysku i potknął o nieprzytomnego napastnika leżącego za nim. Stracił równowagę, uderzył plecami w barierkę i siłą rozpędu przeleciał na drugą stronę. Krzyknął, spróbował się czegoś złapać, ale na próżno. Wpadł do wody. Była lodowato zimna. Nie wiedział, gdzie jest góra, gdzie dół, szok całkiem pozbawił go orientacji. Kiedy w końcu się wynurzył, wykrztusił wodę i wciągnął w płuca zimne powietrze. Był gotów natychmiast zanurkować z powrotem, gdyby ktoś do niego strzelał, ale na górze przy barierce było pusto. Potem, na ułamek sekundy, dojrzał człowieka w skórzanej kurtce. Nie miał na głowie czapki i teraz Jack mógł dostrzec, że to biały mężczyzna z brodą i wąsami. Przełożył nogę przez barierkę i najwyraźniej zamierzał skoczyć do wody tuż obok Jacka. W tym momencie rozległ się kolejny strzał. Mężczyzna przestał przełazić przez barierkę, podniósł ręce, odwrócił się i zniknął z pola widzenia. Ryan tracił czucie w kończynach. Wierzgał wściekle, próbując dopłynąć do brzegu kanału. Szybko spostrzegł, że prąd znosi go na południe. W ciągu zaledwie kilku sekund znalazł się 10 metrów dalej. Zerknął w dół nurtu i ujrzał mostek oddalony o kilkadziesiąt metrów. Jedno z przęseł wchodziło do wody i istniała szansa, że Jackowi uda się za nie złapać, więc skupił się na tym, żeby nie utonąć, i dał się nieść nurtowi. Wydostanie się na brzeg zajęło mu niemal pięć minut. Do tego czasu na ulicy Am Nordhafen zaroiło się od radiowozów, bo okoliczni mieszkańcy wezwali policję. Większość osób, słysząc wystrzały, pomyślała, że ktoś próbował się przedostać przez mur i wschodnioniemiecka straż graniczna podjęła interwencję. Szybko jednak stało się jasne, że hałas dobiegał zza zachodniej strony muru. Ryan chwiejnym krokiem podszedł do najbliższego radiowozu zaparkowanego koło mostu. Szczękając zębami, zdołał powiedzieć, że jest amerykańskim dyplomatą i zaatakowało go dwóch mężczyzn, jeden uzbrojony w pistolet. Że z pomocą przybył jakiś człowiek w skórzanej kurtce, ale Jack nie umiał powiedzieć, gdzie się podział. Ponieważ był przemarznięty i w szoku, zarzucono mu na ramiona koc i powiedziano, że pojedzie do szpitala, ale Jack odparł, że chce podjechać na miejsce, gdzie rozegrała się bójka. Nie znaleźli żadnych śladów ani po napastnikach, ani po tajemniczym wybawicielu. Wówczas Ryan przekonał policjantów, żeby zamiast na pogotowie zawieźli go prosto do Clay Headquarters, gdzie zajmą się nim amerykańscy medycy i opatrzą mu ranę. Naprawdę zaś chodziło mu o możliwość poinformowania CIA o wydarzeniach ostatniej godziny. Chciał zaangażować wszystkie siły, by ochronić Martę i człowieka, który uratował mu życie – bał się, że oboje wpadli w ręce Niemców z NRD.

78 Współcześnie Jack Ryan junior miał za sobą długi dzień. Gdy wyszedł od Malcolma Galbraitha, wrócił do gulfstreama i poleciał wraz z towarzyszami do Francji. Chodziło przede wszystkim o to, żeby jak najszybciej opuścić Szkocję, skoro Hugh Castor wiedział, że Jack tam jest. Bardzo prawdopodobne więc, że wysłał w ślad za nim więcej rosyjskich zabójców. Wylądowali na lotnisku nieopodal Lille. Czekali, aż Gavinowi w Kijowie uda się włamać do systemów brytyjskich operatorów telefonicznych i zlokalizować komórkę, z której Castor rozmawiał z Galbraithem. Po kilku godzinach prób stało się jasne, że Castor używa telefonu z bardzo silnym szyfrowaniem, które uniemożliwia lokalizowanie go przez stacje przekaźnikowe – nie dało się go namierzyć za pomocą GPS-u. Już byli przekonani, że ponieśli klęskę, gdy Ryan wpadł na nowy pomysł. Zadzwonił do Sandy’ego Lamonta i spytał, kogo spośród pracowników Castora nie ma w firmie. Sandy, z początku niespecjalnie chętny, żeby się w to mieszać, dał się przekonać i powiedział, że jeden z ochroniarzy Castora, zresztą też były pracownik MI5, nie pojawił się w biurze. Ryan znalazł numer tego człowieka na którymś z portali społecznościowych i wkrótce Biery’emu udało się namierzyć sygnał jego komórki. Logowała się w zasięgu przekaźnika w Küssnacht, gminie w szwajcarskim kantonie Schwyz. Właśnie w Küssnacht, na południowy zachód od Zug, konkretnie w wiosce Baumgarten nad jeziorem, Castor miał swoją daczę. Ryan naradził się z Dingiem i pozostałymi i wczesnym popołudniem gulfstream był już w powietrzu. Obrali kurs na Szwajcarię. Godzinę po wylądowaniu w Zurychu Adara Sherman siedziała jeszcze za sterami w kabinie pilota. Za nią Caruso, Chavez i Driscoll leżeli w rozłożonych fotelach. Z tyłu samolotu siedzieli Oxley i Ryan. Jedynie oni nie spali. Jack próbował zdobyć jakieś informacje o miejscu, do którego zamierzał się udać. – Czy Castor miał domek w Zug, kiedy był twoim oficerem prowadzącym? – spytał Oxleya. – Nawet jeśli, to nic o tym nie wiedziałem. Zrozum, ja nie byłem jego przyjacielem. On mnie tylko prowadził. On pracował w Londynie, a ja w terenie, przeważnie na Wschodzie. Gdy przyjechałem do Zug, nie było tekstów w stylu: „Słuchaj, może napijemy się herbatki u mnie w willi nad jeziorem, gdy już się uporasz z tym całym Zenitem”. Ryan się roześmiał. Po chwili powiedział: – Jedna rzecz, której Galbraith nie potrafił mi powiedzieć, to kto konkretnie dał cynk Rosjanom. A ty, gdy śledziłeś tych ludzi z Węgier, którzy przyszli do Ritzmann Privatbankiers, wiedziałeś cokolwiek o tym, skąd dostali informację? – Nic a nic. Nie byłem wprowadzony. Do mnie należało raczej fizyczne śledzenie obiektów. Miałem instrukcje i je wypełniałem. No, w każdym razie próbowałem. Pewnie twój stary wiedział więcej. – Mój stary? – Ryan nie był pewien, czy się nie przesłyszał. Postawny siwobrody Anglik spojrzał na młodego Amerykanina. – Twój ojciec. On też tam był. Zresztą przecież na pewno o tym wiesz. Jack zaprzeczył. – Nic nie wiem. Był w Szwajcarii?

– I w Berlinie. – W Berlinie? Oxley pokręcił głową w najwyższym zdumieniu. – Czy wy w ogóle czasem ze sobą rozmawiacie? – Ox, mój tata pracował w CIA. Oczywiście przez te wszystkie lata usłyszałem o paru akcjach, przeważnie od innych osób, ale zasadniczo wolał nie opowiadać, co wtedy robił. – Przerwał i po chwili spytał: – Jesteś pewny? Jesteś pewny, że on tam był, kiedy to się działo? – Oczywiście, że jestem, kurna, pewny. – A skąd masz tę pewność? – Bo nigdy tego nie zapomnę. – Zawiesił głos. – Jego twarz była ostatnią rzeczą, jaką zobaczyłem, zanim mój świat pogrążył się w ciemności. W Waszyngtonie było południe. Prezydent Jack Ryan spędził pierwszą połowę dnia na spotkaniach związanych z sytuacją na Ukrainie, a teraz był prawie spóźniony na lunch. Podpisywał jeszcze jakieś dokumenty w swoim gabinecie w Białym Domu, gdy przez interkom odezwała się sekretarka. – Panie prezydencie… – Powiedz Arniemu, żeby jeszcze chwilę poczekał. Zaraz będę – odpowiedział, nie podnosząc głowy. – Panie prezydencie, na linii numer jeden jest połączenie z pana synem. Ryan odłożył pióro. – Ach, świetnie. Połącz mnie z nim. Prezydencka dłoń szybkim ruchem chwyciła słuchawkę. Jack Ryan senior, jak zawsze, starał się brzmieć lekko i spokojnie i nie zdradzać swojej troski o syna. Nawet ostatnio, gdy naprawdę miał powody sądzić, że juniorowi coś może grozić, rozmawiał z nim rzadko. Jednak ojcowska wyobraźnia działała i nie mógł się nie martwić. – Cześć, młody. Jak leci? – Cześć, tato… Włączę tryb głośnomówiący. Jack senior nie był zachwycony, że w rozmowie miałby uczestniczyć ktoś jeszcze. Sądził, że chodzi po prostu o zamienienie dwóch słów z kimś obcym, i właściwie nie miał nic przeciwko temu, choć wolałby usłyszeć nowiny od syna. Dlatego odparł: – Właściwie to nie bardzo mogę rozmawiać. Muszę biec do Hiltona. Mam wystąpienie na temat polityki zagranicznej. Oddzwonię potem. Sam rozumiesz, że w ostatnich dniach nie nadążam. Przez chwilę w słuchawce panowała cisza. – Kto jest razem z tobą, Jack? – Victor Oxley. – Zanim Ryan zdążył cokolwiek powiedzieć, junior dodał: – To właśnie Opoka, tato. Opowiedział mi naprawdę niebywałą historię i nawet ty się w niej pojawiasz. – Ja? W tym momencie do rozmowy wtrącił się niski głos z ciężkim angielskim akcentem: – No jak, Ryan, zimna była ta woda? – Słucham pana? – Musiała być lodowata jak skurczybyk. Byłem tam. W Berlinie Zachodnim. Postanowiłeś sobie zrobić nocną kąpiel. Już miałem się przyłączyć, ale jacyś panowie woleli, żebym poszedł z nimi. Prezydent Jack Ryan milczał. – Coś tam się kołacze w pamięci, nie? – Tak – odparł cicho Jack Ryan senior.

Arnie Van Damm wszedł energicznie do Gabinetu Owalnego, chcąc przypomnieć prezydentowi, że limuzyna czeka. Jack tylko wskazał mu drzwi. Arnie, widząc ten gest i wyraz twarzy przyjaciela, szybko wyszedł. Po chwili już telefonował, by uprzedzić, że prezydent się nieco spóźni na lunch.

79 Trzydzieści lat wcześniej Mężczyzna w kurtce pilotce stał między drzewami w zimnym deszczu i obserwował wydarzenia. Za plecami miał ciemną ulicę Am Nordhafen, a przed sobą – ścieżkę. Patrzył, jak facetowi z CIA zachodzi drogę dwóch ludzi, w których bez trudu rozpoznał zakapiorów ze Stasi. Zapowiadało się niezbyt miło. Z początku sądził, że po prostu spuszczą jankesowi uczciwy wpierdol, ale kiedy zaczęli się rozglądać, czy na pewno nikt nie patrzy, zrozumiał, że zamierzają go uprowadzić i być może przerzucić przez granicę. Do zadań operacyjnych Opoki nie należało ratowanie tyłka jakiegoś Amerykańca z kwadratową szczęką, nawet jeśli był z CIA – dlatego z początku tylko się przyglądał i zastanawiał, czy po wszystkim zadzwonić do Castora, swojego oficera prowadzącego. Wcześniej przez cały wieczór czatował w ukryciu koło domu, w którym mieściła się dziupla RAF. Miał nadzieję, że zjawi się Marta Scheuring. Nie kupił bajeczki o terrorystce, która zostawiła dowód osobisty przed restauracją, a potem wysadziła się w powietrze razem z lokalem. A skoro to nie jej zwłoki znaleziono, zakładał, że Marta żyje i w takim razie prędzej czy później przyjdzie do mieszkania się rozejrzeć. Czekając na Martę, zobaczył funkcjonariusza CIA, którego wcześniej widział w Zug, oglądającego razem z MI6 miejsce śmierci Penrighta. Sądził, że Amerykanin jest w Berlinie tylko przejazdem, dlatego nie miał pojęcia, po co ten facet wślizguje się do budynku. Z początku wyglądało na to, że nie ma nawet żadnego planu, bo chodził niezdecydowany przez kilka minut w tę i z powrotem, zanim w końcu postanowił skorzystać z drabiny ewakuacyjnej. Opoka uważał jankesa za głupawego nieudacznika. Już się cieszył z nieuchronnego cyrku, kiedy niemieccy gliniarze aresztują Amerykanina za włamanie. Potem zjawiła się Marta. Zobaczył, jak znika między dwoma budynkami, i wiedział, że zamierza wejść do kamienicy innym wejściem. Był ciekaw, czy facet z CIA i młoda członkini RAF stoczą ze sobą walkę. Później, gdy długo nic się nie działo, zaczął się zastanawiać, co oni tam robią. Majstrują bachora czy co? Wreszcie wyszli przez to samo ukryte wejście, które Opoka odkrył w kilka minut podczas oględzin budynku. Poszedł za nimi. Miał nadzieję, że w którymś momencie zjawi się Zenit z zamiarem dania Marcie w czapę. Opoka otrzymał rozkaz znalezienia i zabicia Rosjanina używającego kryptonimu „Zenit”, a niemiecka terrorystka świetnie nadawała się na przynętę. Na temat wydarzeń w Zug i działalności Zenita wiedział chyba więcej niż ktokolwiek w zachodnich służbach wywiadowczych, a to dlatego, że zajmował się sprawą już od przeszło miesiąca. Rzetelnie meldował o wszystkim Hugh Castorowi, który – jak przypuszczał Opoka – starannie zatrzymywał dla siebie te informacje, zamiast przekazywać je do MI6. Dziwna para podążała mokrymi ulicami dawnego francuskiego sektora w Berlinie Zachodnim, śledzona przez Opokę. Anglik zobaczył, jak dziewczyna rzuca się do ucieczki, obserwował, jak Amerykanin próbuje ją gonić, a w końcu traci ją z oczu. Zauważył dwóch ludzi zaczajonych nieopodal. Po chwili amerykański przystojniak wpadł prosto na nich. Wyglądali na agentów Stasi, czyli niedaleko musiał się znajdować tunel do Berlina Wschodniego. To by wyjaśniało, w jaki sposób Marcie Scheuring udało się tak popisowo zniknąć. Opoka, skryty między drzewami, obserwował z 25 metrów walkę Amerykanina z funkcjonariuszami Stasi. Ku zaskoczeniu Anglika facet z CIA radził sobie nieźle: powalił

jednego napastnika ładnym prawym prostym, więc gdy drugi Niemiec wyciągnął walthera PA-63, Opoce zrobiło się żal biednego jankesa i postanowił wkroczyć do akcji. Było to wbrew rozkazom, bo miał się nie ujawniać. Wyskoczył spomiędzy drzew i popędził w stronę walczących, choć szansa, że zdoła zapobiec uprowadzeniu lub morderstwu, była znikoma. Udało mu się unieszkodliwić drugiego Niemca, ale akurat pierdołowaty Amerykaniec wpadł do kanału. Opoka podniósł się z ziemi, omiótł wzrokiem pobliskie okna, czy nikt nic nie widział, i wtedy zza drzew wyszło czterech kolejnych ludzi. Też wyglądali na agentów Stasi. Odwrócił się w stronę barierki – ocenił, że jedyny sposób ucieczki to skok do wody. – Halt! – usłyszał za plecami. Wiedział, że jeśli ci faceci przyszli tunelem, to pewnie mają walthery PPK, PA-63 albo jeszcze inną broń palną, bo nie musieli poddawać się kontroli na granicy. Jego przypuszczenia potwierdził odgłos wystrzału. Opoka zamarł, potem się odwrócił i stanął twarzą w twarz z czterema mężczyznami. Trzech celowało z pistoletów, czwarty miał broń wymierzoną w górę. Z lufy wydobywała się smużka dymu. Wiedział, że nie ma żadnych szans ucieczki. Zarzucono mu na głowę jakiś worek i poprowadzono go kawałek dalej. Został wepchnięty do jednego z budynków przy Boyenstrasse. Słyszał kilka głosów rozmawiających po niemiecku. Poprowadzili go w dół po wąskich schodach, a potem spuścili jeszcze niżej w czymś w rodzaju metalowego kosza. Przeprowadzenie związanego mężczyzny stumetrowym tunelem zajęło porywaczom dobre piętnaście minut. Tunel był niski, więc Opoka pełzł na kolanach, mając ręce skrępowane za plecami. Po pewnym czasie skórę miał tak zdartą, że nie wytrzymał, przewrócił się na grzbiet i resztę drogi pokonał, odpychając się stopami. Po drugiej stronie muru czterej mężczyźni wydostali Anglika na powierzchnię i poprowadzili do furgonetki. Przez całą drogę, która zajęła kilka minut i zakończyła się gwałtownym hamowaniem, dla zabawy kopali swoją ofiarę. Victor Oxley, lat dwadzieścia dziewięć, kryptonim operacyjny „Opoka”, zarobił kolejnego kopniaka w potylicę. Chyba już piątego albo szóstego, stracił rachubę. Ten ostatni cios szczególnie mocno wgniótł mu twarz w metalową podłogę furgonetki. Poczuł krew na wargach i w nosie. Choć bardzo bolało, przewidywał, że to dopiero początek. Był teraz w NRD i mogli z nim robić, co tylko im się podobało. Otwarto drzwi. Oxley sądził, że dojechali do celu, ale nie: do samochodu wsiadła jeszcze jedna osoba. Nastąpiła długa rozmowa po niemiecku. Choć nie rozumiał słów, wiedział, że o coś się kłócą, i odniósł wrażenie, że ma to jakiś związek z jego osobą. Mówili coraz bardziej podniesionymi głosami i przez chwilę sądził, że dojdzie do bójki. W końcu jednak się uspokoili. Ktoś się nad nim nachylił. Anglik wyczuł zapach tytoniu i potu. Człowiek odezwał się po angielsku, ale Oxley bezbłędnie rozpoznał rosyjski akcent. – Nie wiem, kim jesteś, ale sądzę, że jednym z tych ludzi, którzy ostatnio bardzo utrudniają życie mnie i moim wspólnikom. Gdybym tylko mógł, zastrzeliłbym cię tu i teraz. – Zrobił krótką przerwę. – Kiedy Stasi z tobą skończy, będziesz żałował, że tego nie zrobiłem. I tyle. Po chwili furgonetka znów zahamowała, drzwi się otwarły i ktoś wysiadł bez słowa. Oxley słyszał kroki oddalające się po żwirze i stwierdził, że – sądząc po nierównym rytmie – ten ktoś wyraźnie utyka. Zaraz znów ruszyli. Angielski szpieg był przekonany, że osobą, która wysiadła, był Rosjanin, bo reszta zaraz znów zaczęła rozmawiać po niemiecku. Nie rozumiał, ale usłyszał w ich głosach ulgę. Ulga niestety nie przyniosła poprawy jego położenia. Zaczęli go znów kopać, i to jeszcze mocniej. Jechali ponad dwie godziny, ale Opoka orientował się w metodach stosowanych przez Stasi i wiedział, że pewnie krążą, by nie mógł wywnioskować, dokąd go wiozą. W końcu się

zatrzymali, wywlekli Oxleya z furgonetki, postawili na nogi i wykręcili mu skute z tyłu ręce tak, że musiał iść zgięty w pasie. Szli po obu jego stronach. Prowadzili go po schodach, to w górę, to znów w dół, wozili windami, tak że w końcu nie wiedział, czy jest na dnie podziemnego reaktora, czy może na szczycie wieży telewizyjnej. Wreszcie posadzili go w jakimś pokoju, przykuli kajdankami do uchwytu w stole i zdjęli mu worek z głowy. Do tej pory nie odezwał się ani słowem, a teraz podjął decyzję, która miała ocalić mu życie, ale zarazem zmienić je w koszmar. Postanowił mówić po rosyjsku. Dokumenty zostawił w hotelu, więc mógł podać się za kogokolwiek bez ryzyka, że przyłapią go na kłamstwie. Musiał tylko pilnować, by się nie zdradzić. Trzy dni próbowali go złamać. Polewali go wodą, żeby nie zasnął, razili prądem. On jednak uparcie mówił tylko po rosyjsku. Twierdził, że nie wie, czego od niego chcą, ale nie mają prawa tak postępować, bo jest obywatelem Związku Radzieckiego. Wiedział, jak okrutnie Stasi obchodzi się ze swoimi ofiarami. Więźniów sadzano na przykład przed urządzeniem, które wyglądało jak duży aparat fotograficzny, i kazano im zaczekać, gdy rzekomo wymieniano kliszę. W rzeczywistości był to aparat rentgenowski, który przez cały czas oczekiwania bombardował siedzącą naprzeciw osobę radioaktywnymi cząstkami. Dzięki temu taki człowiek po wypuszczeniu, jeśli chciał przekroczyć granicę niemiecko-niemiecką, był wykrywany przez czujniki promieniowania znajdujące się na każdym przejściu. Straż graniczna rozpoznawała w ten sposób ludzi, których w przeszłości zatrzymało Stasi. Co z tego, że z powodu promieniowania później chorowali i umierali na nowotwory? Dla Stasi taki sposób był najwygodniejszy. Oxley uniknął tej procedury, ponieważ nie przewidywano, że będzie próbował się przedostać na Zachód. Nie, Oxley ruszał na Wschód. Stasi przekazało go w ręce KGB.

80 Współcześnie Prezydent Stanów Zjednoczonych Jack Ryan zdał sobie sprawę, że zaciska palce na blacie biurka, słuchając historii, która skończyła się tak szczęśliwie dla niego, a tak pechowo dla opowiadającego ją ochrypłym głosem Anglika. Oxley przerwał. Jack wiedział, że na pewno jest dalszy ciąg, ale wyczuł, że Anglik czeka, aż Ryan sam się odezwie. – Nie wiem, co powiedzieć – rzekł prezydent. – Zgłosiłeś to? Złożyłeś raport o tym, co się stało? – Czy złożyłem raport? Pięć minut później niemiecka policja już o wszystkim wiedziała i pana szukała. Po godzinie wszyscy agenci amerykańskiego wywiadu w Berlinie byli na nogach i mieli za zadanie pana odnaleźć. Następnego dnia rano rozmawiałem z szefem SIS w Londynie. No jasne, że pana szukaliśmy. Nie wiedziałem, że jest pan brytyjskim agentem, ale i tak zorganizowaliśmy poszukiwania pana i Marty Scheuring. – W porządku, Ryan. Jestem skłonny w to uwierzyć, głównie dzięki temu, co słyszałem od twojego syna, ale przez trzydzieści lat byłem przekonany, że trzymałeś gębę na kłódkę i nikt się o niczym nie dowiedział. Szczerze, to trochę miałem do ciebie pretensje. Nie wiedziałem, kim jesteś, ale ileś lat później siedzę sobie w pubie i nagle widzę cię w telewizji, bo jak się okazuje, zostałeś prezydentem USA. – Tato – wtrącił się Jack junior – Ox jest człowiekiem, który przekazał SIS informację, że Zenit to Tałanow. Obaj byli w tym samym czasie w gułagu. Nie poznali się osobiście, ale Ox usłyszał od kogoś całą historię. – Czy to wiarygodna informacja? – Brzmiała wiarygodnie – odpowiedział Oxley – ale to było dawno temu. Dziś już pamięć trochę nie ta. – Rozumiem, proszę pana. – Musimy ruszać – odezwał się znów junior. – Tato, mam zamiar zdobyć dla ciebie jeszcze trochę wiadomości o Zenicie. – Jesteś pewien, że nic ci nie grozi? – Jack wyczuł, że ojciec jest mocno poruszony, że powędrował myślami w przeszłość i nie bardzo kojarzy, co robi w tej chwili jego syn. – Tak, tato. Są ze mną Ding, Dom i Sam, siedzimy bezpiecznie w samolocie Hendleya i Wspólników. – Jak to? Nie jesteś w Londynie? – Musimy jeszcze zajrzeć w jedno czy dwa miejsca na kontynencie. Zadzwonię, jak będę coś wiedział. Masz i tak dużo na głowie w związku z Ukrainą. – Sytuacja jest rzeczywiście trudna – odparł Ryan senior. – Przynajmniej tam cię nie ma, więc jestem trochę spokojniejszy. – Tak, tato. Jestem kawał drogi od Kijowa i wcale się tam nie wybieram. Pod wieczór Ryan, Chavez, Caruso, Oxley i Driscoll dotarli do Zurychu. Wynajęli dwa SUV-y i ruszyli do Zug. Była mgła i lał deszcz, co – Ryan miał nadzieję – działało na ich korzyść, bo naprawdę nie mieli pojęcia, kto może deptać im po piętach. Czterej Amerykanie byli uzbrojeni. Gdy wysiadali z gulfstreama, Adara wręczyła im pistolety schowane w skrytce pod tablicą rozdzielczą. Jack i Ding wzięli glocki 19, a Driscoll

i Caruso – SIG-sauery P229. Wiedzieli, że jeśli Castor ma względnie liczną ochronę, to pistolety nie na wiele się zdadzą, ale przynajmniej byli w stanie obronić się w razie ataku. O samej posiadłości Castora wiedzieli niewiele. Dysponowali mapką, którą naszkicował Jackowi Galbraith, poza tym dokładnie przestudiowali mapy dostępne w internecie. Na tej podstawie uznali, że najlepszy sposób, by niepostrzeżenie podkraść się jak najbliżej, to podejść od tyłu, od strony jeziora. W pobliskiej marinie wypożyczyli łódź i sprzęt do nurkowania i już o 19.00 obserwowali przez lornetki dom Castora, oddaleni o kilkaset metrów od brzegu. Przez wysokie od podłogi do sufitu okna dostrzegli, że ktoś jest w środku, zauważyli też ochroniarzy w cywilu z pistoletami półautomatycznymi, patrolujących teren wokół budynku, zbocze za domem i pomost. Wyglądali na profesjonalistów i z ich obecności Ryan wywnioskował, że Castor najprawdopodobniej przebywa właśnie tu. – Widzę ośmiu, może dziesięciu ludzi – odezwał się Ding. – Nie ma szans, żeby przejść niepostrzeżenie, a nie będziemy strzelać do szwajcarskich ochroniarzy. – Musimy wymyślić inny sposób – zgodził się Ryan. Siedząc w łodzi, rozważali, jakie są możliwości wejścia do domu Castora bez zwrócenia uwagi ochrony. Oxley, który cały czas milczał, w końcu zabrał głos: – Panowie, nie chcę się wtrącać w wasze sprawy, ale może mógłbym coś zaproponować? – Naturalnie – rzekł Ding. – A gdyby tak po prostu podejść do bramy i porozmawiać z nim jak ludzie? – Porozmawiać? – spytał Ryan. – Pewnie. Facet ma instynkt samozachowawczy. Jest przyzwyczajony grać na kilka frontów. To nie szaleniec. Nie zabije we własnym domu syna prezydenta USA, zwłaszcza jeśli są świadkowie, którzy wiedzą o tej wizycie. Oczywiście, istnieje szansa, że sytuacja wymknie się spod kontroli, dlatego najlepiej, gdyby twoi koledzy podeszli najbliżej, jak się da, ale uważam, że my dwaj powinniśmy po prostu stanąć ze skurwielem twarzą w twarz i zobaczyć, co ma nam do powiedzenia. Ryan popatrzył pytająco na Chaveza. – Twoja decyzja, młody – powiedział Ding. Jack wzruszył ramionami. – No, ja wobec tego, co tu widzę, nie mam lepszego pomysłu. – Możemy was wysadzić na brzegu – powiedział Sam – a potem zostawić łódź na kotwicy i podpłynąć wpław do pomostu. Kiedy wasze przyjście odwróci uwagę ochrony, wykorzystamy to i podkradniemy się bliżej. – Pomysł mi się podoba – dorzucił Chavez. – Tylko, Jack, miej świadomość, że przy wejściu cię zrewidują. Nie możesz mieć broni ani żadnego nadajnika, po którym mogliby się zorientować, że masz wsparcie. – Jasne. Jack chciał, żeby Oxley został w łodzi. Rozumiał, że pięćdziesięciodziewięcioletni były szpieg miałby wielką ochotę spojrzeć Castorowi prosto w oczy. Czuł przez skórę, że Oxley nie powiedział mu jeszcze wszystkiego o relacjach ze swoim dawnym oficerem prowadzącym. Dlatego właśnie Ryan był zdania, że Oxley nie powinien w tej chwili rozmawiać z Castorem. Groźba, że Ox zdemaskuje go jako rosyjskiego szpiega, była wielkim atutem, który jednak stawał się mało użyteczny na terenie posiadłości, gdzie Oxleya łatwo byłoby uciszyć. Anglik nie chciał w ogóle słyszeć o tym, że miałby zostać. Postawił sprawę jasno: idzie razem z Jackiem. Jeśli chcą go powstrzymać, musieliby przywiązać go linami do łodzi. Rosjanie przylecieli do Zug Mi-8, nie budząc specjalnej sensacji, jako że w Szwajcarii często gościli zagraniczni klienci banków, a ostatnimi czasy przeważali w tym gronie właśnie

ludzie z Rosji. Gdyby ktoś przyjrzał się grupie wysiadającej ze śmigłowca, zobaczyłby, że wszyscy mają garnitury jak spod igły, a średnia wieku wynosi koło trzydziestki – czyli niewiele jak na rosyjskich inwestorów lub przestępców gospodarczych. Nie byli to żołnierze Siedmiu Mocarzy. Służyli w specnazie, ale ich dowódca stanowił żywy dowód na nieostre granice między tymi dwiema organizacjami. Nazywał się Paweł Leczkow, należał do Mocarzy i zarazem pracował w FSB. Tak jak reszta, miał ze sobą mały składany pistolet automatyczny Brügger & Thomet MP9 schowany w kaburze pod płaszczem, a także nóż z haczykowatym ostrzem w pochwie na plecach. Rosjanie dysponowali planem sytuacyjnym posiadłości, który dokładnie przestudiowali i omówili jeszcze w śmigłowcu, więc gdy przylecieli do Zug i przesiedli się do vana, którym ruszyli wzdłuż jeziora, każdy miał przydzieloną rolę w czekającej ich operacji. W domku na skraju lasu nad jeziorem zdjęli garnitury, pod którymi mieli czarne bluzy i spodnie zapewniające kamuflaż w ciemności. Było ich ośmiu i wiedzieli, że może przyjdzie im się zmierzyć z liczniejszym przeciwnikiem, ale Paweł Leczkow ufał w przewagę wynikającą z zaskoczenia i umiejętności. Zeszli do jeziora, gdzie czekał na nich ośmioosobowy ponton Zodiac z silnikiem. Tuż po 23.00 Jack Ryan junior i Victor Oxley szli krętą, nieutwardzoną drogą. Panowała prawie zupełna cisza, którą zakłócały tylko krople kapiące z gałęzi drzew i – co kilka minut – odgłos mijającego ich porsche, audi albo bmw. Z miejsca, gdzie Ding wysadził ich na ląd, musieli przejść prawie półtora kilometra, mieli więc trochę czasu, żeby omówić plan wydobycia informacji od Castora. Jack chciał w pierwszych słowach dać mu do zrozumienia, że wiele osób wie o jego obecności w tym miejscu. Miał nadzieję, że Castor zgodzi się mówić, by ratować swoją skórę, ale nie będzie na tyle zdesperowany, by zabić obu gości i próbować uciec do jakiegoś kraju niemającego umowy ekstradycyjnej z USA ani Wielką Brytanią. Plan był ryzykowny, ale Jackowi dodawała śmiałości obecność trzech nieustraszonych ludzi zaczajonych w ciemności nieopodal domu. Ryan spytał Oxleya, co się z nim działo po tym, jak został uprowadzony do Berlina Wschodniego. Anglik opowiedział, jak przez kilka dni, pilnowany przez strażników, jechał pociągiem, a za oknami przesuwały się krajobrazy Niemiec Wschodnich, Polski i Białorusi. Wysiedli w Moskwie na Dworcu Leningradzkim i załadowano go do części bagażowej jakiejś ciężarówki. Gdy jechali przez miasto, wyglądał przez szparę w tylnych drzwiach. Jego serce zamarło na widok tabliczki z nazwą ulicy: Eniergieticzeskaja. Wieźli go do więzienia Lefortowo. Spędził wiele tygodni w ciasnej celi z cementową podłogą i jedną dwudziestowatową żarówką, która paliła się całą dobę. Codziennie brali go na przesłuchania. Twierdził, że jest obywatelem ZSRR, że uciekł na Zachód i w Berlinie Zachodnim był świadkiem bójki między ludźmi ubranymi po cywilnemu. Sądził, że to zachodnioniemiecka policja zaatakowała jakiegoś niewinnego człowieka, więc się w to wmieszał, bo nie lubi zachodnich władz. KGB oczywiście nie uwierzyło w ani jedno jego słowo, ale nie potrafiło udowodnić mu kłamstwa. Po kilku tygodniach pozbawiania snu, trzymania w niewygodnych pozycjach, bicia i grożenia śmiercią nie zmienił ani na jotę swojej prostej, choć nieprzekonującej bajeczki. Nie dał się złamać. Zazwyczaj w takich sytuacjach KGB szantażowało aresztowanego groźbami, że jakaś krzywda spotka jego rodzinę, to jednak nie wchodziło w grę, bo nie udało się namierzyć żadnych krewnych Oxleya. Najprościej byłoby po prostu wywieźć go do lasu i zastrzelić, tylko że była już połowa lat osiemdziesiątych. Co prawda KGB wciąż zabijało ludzi, w istocie ostatnie egzekucje więźniów odbyły się w roku 1991, ale w tym okresie nie dało się tego zrobić bez dokumentów, zgody poświadczonej podpisem i pisemnego raportu po wszystkim. Dużo prościej i czyściej było po

prostu zamknąć tego człowieka i pozwolić, żeby czas zrobił swoje. Oxleya wsadzono w pociąg, który zawiózł go na Ural, do łagru w Republice Komi. Ryan chętnie usłyszałby więcej – chciał się dowiedzieć, jak Oxley wydostał się z obozu i wrócił do Anglii, ale tymczasem zdążyli dotrzeć do posiadłości Hugh Castora. Skręcili w podjazd prowadzący do bramy i nim przebyli jedną trzecią dzielącego ich dystansu, na drogę wyszedł człowiek świecący im w oczy latarką. – Halt! Jack osłonił oczy od światła. – Przyszliśmy do pana Castora. – Nazwiska. – Ryan i Oxley. – Tak. Czekaliśmy na panów. Tego Ryan się nie spodziewał. Sądził raczej, że Castor będzie kompletnie zaskoczony najściem, ale najwyraźniej się przeliczył. Ochroniarz powiedział coś przez krótkofalówkę i za chwilę do bramy podjechał SUV. Wysieli z niego mężczyźni, którzy zrewidowali obu gości, a potem wszyscy udali się piechotą w stronę drzwi do budynku. Sam Driscoll wynurzył się z zimnej, czarnej wody jeziora powoli, centymetr po centymetrze, tak żeby krople ściekające z pianki do nurkowania nie wydały żadnego dźwięku. Wcześniej zdjął płetwy i butlę. Trzymał je w jednej dłoni, a w drugiej miał pistolet, lustrując wzrokiem brzeg obok pomostu. Wkrótce z wody wynurzył się Ding Chavez. Ułożył swój sprzęt przy niskim murku zapobiegającym osuwaniu się ziemi do jeziora. Starał się, by żadnej rzeczy nie dało się dostrzec od strony domu, bo światło latarki odbite od butli czy maski mogłoby zdradzić ich położenie. Dominic Caruso wynurzył się ostatni, bezpośrednio pod pomostem, odpiął sprzęt i wspiął się na skały za drewnianą szopą na brzegu. Kilkadziesiąt sekund później minęło go dwóch strażników patrolujących brzeg. By ukryć się przed ich wzrokiem, wsunął się pod nieco uniesioną ścianę szopy. Mniej więcej minutę później patrol zakończył obchód tej części terenu i zniknął za rogiem budynku na wzgórzu. Ding, Dom i Sam wyjęli z wodoszczelnych pokrowców bezprzewodowe słuchawki i mikrofony. Nawiązali ze sobą łączność i przez lornetki zaczęli obserwować okna, żeby zlokalizować Jacka. Gdy ochroniarze wprowadzili Ryana i Oxleya do salonu w rezydencji nad jeziorem, Hugh Castor powitał ich, stojąc przy kominku, w którym migotał ogień. Sześćdziesięcioośmioletni mężczyzna ubrany był w czarny sweter i sztruksy, a jego okulary i krótkie siwe włosy lśniły w blasku płomieni. Jego wzrok spotkał się ze wzrokiem Oxleya, lecz ku zaskoczeniu Jacka panowie nie zamienili ani słowa. Ryan niemal spodziewał się, że Ox rzuci się i schwyci Castora za gardło. Nic takiego nie nastąpiło. Castor wskazał gościom kanapę, a sam zasiadł w głębokim fotelu naprzeciwko. Szwajcarscy ochroniarze, którzy do tej pory czekali w salonie, teraz wyszli do przylegającej kuchni. Ryan słyszał ich dochodzące stamtąd głosy. Na stoliku stały już przygotowane trzy kieliszki z czerwonym winem. Castor wziął jeden i powoli upił łyk. Oxley i Ryan nawet nie dotknęli swoich. Jack był nieco zdziwiony, że nie związano im rąk ani nie skuto kajdankami. W ogóle na razie wszystko przebiegało inaczej, niż sobie wyobrażał. Castor właściwie sprawiał wrażenie, jakby się ucieszył z odwiedzin. – Jack, możesz mi nie wierzyć – odezwał się gospodarz – ale nic nie wiedziałem o wydarzeniach w Corby aż do dzisiaj. Rano Sandy mi powiedział. Obejrzałem wiadomości i jedyny wniosek, jaki się nasuwa, jest taki, że jacyś moi wspólnicy wykiwali i mnie, i ciebie. – Sandy powiedział panu, że wieczorem u niego byłem?

– Powiedział. – Castor wzruszył ramionami. – Nie, nie, to nie tak, jak myślisz. Sandy nie jest w nic wmieszany. To po prostu dobry pracownik firmy, porządny, wierny pies. Od wielu lat z oddaniem mi służy. Wie, że są sprawy, o których się nie mówi, i nie wtyka nosa w prywatne interesy z Rosjanami, które prowadzę poza firmą. – Ręką trzymającą kieliszek wskazał Ryana. – Ty natomiast, młody człowieku, jesteś przesadnie ciekawski. Muszę przyznać, że jestem pod ogromnym wrażeniem, jak wiele udało ci się dowiedzieć. Zdecydowanie nie doceniałem twoich umiejętności. – A ja przeceniałem pana uczciwość. Castor uniósł brwi i zwrócił się do Oxleya: – Jak widzę, co nieco mu powiedziałeś. – Co nieco to ty powiedziałeś, fiucie – odgryzł się Ox. – Nie jestem ci nic winien. – Ty durniu, mogłem cię zostawić, żebyś tam zdechł. Mogłem im pozwolić cię zastrzelić. – No i trzeba było, kretynie. – Jeszcze nie jest za późno, Opoka. Jeszcze mogą cię dorwać. Jack nic nie rozumiał z tej kłótni. Castor przeniósł wzrok na niego i spytał Oxleya: – Ile chłopak wie? – Wie, że Stasi mnie porwało i przerzuciło przez granicę, kiedy próbowałem ratować jego ojca. Wie, że przekazano mnie Rosjanom, że byłem w łagrze i kilka lat później wyszedłem. – I na pewno myśli, że to moja wina. Ox milczał. Castor skrzyżował nogi, co nie uszło uwadze Jacka. Najwyraźniej mężczyzna nie był wcale tak odprężony, jak udawał. Dowodziła tego ostra sprzeczka z Oxleyem. – Jack, nie miałem nic wspólnego z uprowadzeniem naszego przyjaciela Victora przez Niemców do Berlina Wschodniego. To był zwykły pech. Zdarza się. Natomiast przez parę lat starałem się poznać jego los. Ryan zerknął na Oxa, który potwierdził słowa Castora nieznacznym skinieniem. – Castor nie był jeszcze wtedy umoczony – rzekł były szpieg. – Dopiero po rozpadzie ZSRR, kiedy wyciekło sporo lewych pieniędzy, stał się jednym z nich. – Nie byłem jednym z nich, Jack – zaprzeczył gwałtownie Castor. – Po prostu korzystałem z okazji. Całe lata próbowałem wyjaśnić zniknięcie Oxleya, traktowałem to jako swoją prywatną misję, bo MI5 uznało go za zmarłego. Nawiązałem specjalnie kontakty w całym regionie: na Węgrzech, w Czechosłowacji, Rosji. Nawet tu, w Zug. Po upadku komunizmu miałem możliwości wywierania nacisku na ważnych ludzi. I skorzystałem z tych możliwości. Co w tym dziwnego? – Malcolm Galbraith powiedział panu o pieniądzach ukradzionych z kasy KGB i o tym, że Zenit był w to zamieszany – stwierdził Jack. – Rzeczywiście powiedział mi to i owo. Od innych ludzi dowiedziałem się reszty. Kiedy Galbraith dał mi znać o koncie założonym przez Rosjan, tych pieniędzy dawno już nie było w Ritzmann Privatbankiers. Zenit je wyprowadził za pomocą diamentów. – Jak to? – To proste. Jego oficer prowadzący przelał całe dwieście milionów do innego banku, na rachunek należący do handlarza diamentów z Antwerpii, nazwiskiem Philippe Argens. Potem spotkał się z Zenitem tutaj, w Zug, przekazał mu równowartość w nieszlifowanych diamentach, a Zenit wrócił do Rosji. – I co się stało z tymi diamentami? – Rosjanie, którzy kontrolowali ten nielegalny majątek, trzymali je do roku 1991, a potem zaczęli je po trochu z powrotem odsprzedawać Argensowi. Stopniowo, po kilka milionów,

spieniężali majątek. To było korzystne dla obu stron: Argens mógł przeprowadzać transakcje bez wzbudzania podejrzeń, a Rosjanie mieli dopływ gotówki, za którą wykupywali prywatyzowane przedsiębiorstwa u siebie w kraju. W tamtych czasach można było na ustawionych aukcjach kupować państwowy majątek za grosze. – Prawie ćwierć miliarda dolarów to nie takie znowu grosze – wtrącił Ryan. – A kto pierwszy ukradł te pieniądze? – Tutaj właśnie – uśmiechnął się Castor – zaczynają się negocjacje, drogi chłopcze. – Negocjacje? – Za chwilę powiem ci tyle, ile mam ochotę ci powiedzieć, ale najpierw trochę zaostrzę twój apetyt. – Pociągnął łyk wina i spojrzał na kieliszek pod światło. – Francuskie, nie szwajcarskie, więc całkiem niezłe. Ryan i Oxley w dalszym ciągu nie wykazywali zainteresowania trunkiem. Castor wzruszył ramionami i kontynuował: – Jeszcze zanim Gorbaczow doszedł do władzy i ogłosił pieriestrojkę, ludzie w KGB zrozumieli, że mają kłopoty. Członkowie Pierwszego Zarządu Głównego zaczęli się spotykać w tajemnicy i dyskutować o tym, że być może ich organizacja nie przetrwa długo w takiej samej formie. Obmyślili plan awaryjny. Już w połowie lat osiemdziesiątych przewidzieli możliwość upadku systemu. Zaczęli wycofywać pieniądze ze środków przeznaczonych na finansowanie rewolucji komunistycznych w Ameryce Łacińskiej i na wsparcie dla komunistycznych dyktatorów. Mój kontakt w tym środowisku opowiedział mi później, że dziesięć procent wszystkich pieniędzy przeznaczonych przez Kreml dla Kuby i Angoli na dwa lata podprowadził jeden młody oficer KGB na zlecenie swoich szefów. Zdeponował je jako zabezpieczenie, na wypadek gdyby trzeba było uciekać. Ci ludzie przeanalizowali sprytne poczynania nazistów pod koniec drugiej wojny, tyle że mieli więcej czasu i więcej źródeł, z których mogli czerpać. Trzecia Rzesza istniała ledwie kilkanaście lat. A komuniści w Rosji w połowie lat osiemdziesiątych byli u władzy od siedmiu dekad. Jack słuchał z zapartym tchem. Castor był całkowicie pewien swoich informacji, choć Jack wiedział, że jego szef ma interes w tym, by brzmieć przekonująco. – Kim był Zenit? – spytał Ryan. – Wierchuszka KGB, żeby ochraniać swój tajny plan, wycofała część ludzi ze struktur wywiadu i stworzyła własną organizację. Pewnemu młodemu oficerowi powierzono ochronę zasobów zgromadzonych na Zachodzie, a ów oficer skaptował agenta wywiadu wojskowego, człowieka, który miał duże doświadczenie w zabójstwach na zlecenie z czasów wojny w Afganistanie. – To był Roman Tałanow – pomyślał na głos Jack. – Ten sam Roman Tałanow. – Castor poważnie pokiwał głową. – Oczywiście nic o nim nie słyszałem aż do czasu, kiedy Oxley wyszedł na wolność i mi o nim opowiedział. – A skąd pan wie o reszcie? – Ów młody oficer KGB, który miał chronić zasoby ulokowane na Zachodzie, szybko zdał sobie sprawę, że kontrolując Zenita, dysponuje większą władzą niż jego szefowie. Kiedy więc nadszedł czas, by podzielić zgromadzone pieniądze pomiędzy pomysłodawców całej intrygi, kazał Tałanowowi ich zabić. Można powiedzieć, że chcieli być sprytni, ale trafili na sprytniejszego od siebie. Był na początku lat dziewięćdziesiątych taki okres, mniej więcej dwa lata, kiedy dawni królowie KGB i GRU wylatywali przez okna, wpadali pod autobusy, topili się w rzekach albo strzelali sobie w łeb, a policja po przybyciu na miejsce nie znajdowała nawet pistoletu. Za tym wszystkim stał Tałanow i jego oficer prowadzący. Jeden z tych ludzi, na których polował Tałanow, przyszedł do mnie przerażony, wiedząc, że pracuję w brytyjskim

wywiadzie, i poprosił, żebym go ochronił. Generał Michaił Zołotow z radzieckiego wywiadu wojskowego. Misza opowiedział mi o całym planie, o zgromadzonych pieniądzach, a także o młodym oficerze, który pokrzyżował starszym szyki i ostrzy sobie zęby na tę forsę. Poznałem wszystkie detale, z wyjątkiem nazwisk. Nie zdążył mi ich podać, bo wkrótce zginął, żeglując po Zatoce Fińskiej. – Żeglując? – Zdaje się, że wyruszył w morze, ale zapomniał wziąć łodzi. Jego zwłoki wyłowiono 3 kilometry od Petersburga. – Dlaczego nie zgłosił pan tego wszystkiego w MI5? Castor wzruszył ramionami. – Chciałem dostać część tych pieniędzy. Więc poszedłem do Rosjan. – Pieprzony gnój – mruknął Oxley pod nosem. – Nazwisko Tałanowa znał ode mnie i znalazł go w Petersburgu. Powiedział mu, co wie, i obiecał, że nikomu nic nie wygada, jeśli Tałanow pójdzie z nim na układ. – A dlaczego Tałanow po prostu pana nie zabił? – Bo wiedział, że mam asa w rękawie. Powiedziałem mu o jego pobycie w łagrze. Trzeba było widzieć jego minę, jak usłyszał, że jest nagranie wideo, na którym bredzi w gorączce i opowiada o Zenicie i KGB. – Jest nagranie? – Ryan aż wstał. Zamiast Castora odpowiedział Oxley. – Oczywiście, że nie ma żadnego nagrania. Chodziło o to, żeby mieć Tałanowa w garści. – Powiedział mu pan, że zrobił pan kilka kopii, które leżą bezpiecznie schowane, i jeśli coś się panu stanie, to zostaną ujawnione – domyślił się Jack. – Tak jest. Zapłacił mi, ile chciałem, ale potem zrobił coś lepszego. Zaczęliśmy robić interesy. Przez dwadzieścia lat podsuwał mi użyteczne informacje, a ja wspierałem go w jego przedsięwzięciach. – Jakich przedsięwzięciach? Castor zbył to pytanie milczeniem. – Musisz zrozumieć jedno, chłopcze – rzekł tylko. – Nie dopuściłem się zdrady. Jack nie mógł uwierzyć własnym uszom. – Żeż kurwa, jak pan w ogóle może coś takiego mówić?! – Spokojnie. Victor Oxley nie służył w MI5. Był cywilem. W dokumentach nie było o nim nawet wzmianki. Kiedy wyszedł z łagru i dał o sobie znać, po prostu poleciałem do Moskwy, porozmawialiśmy sobie, a potem zgodnie z prawdą zameldowałem szefom w MI5, że ten człowiek nie jest naszym agentem i nie ma potrzeby udzielania mu jakiejkolwiek oficjalnej pomocy. Ryan miał ochotę rozszarpać Castora. – Nawet gdyby to była prawda, to był pan pracownikiem MI5, który robił interesy z Rosjanami. – Znowu pudło, Jack. Wszyscy ludzie, na których się natknąłem podczas swojego prywatnego śledztwa, działali całkowicie wbrew intencjom KGB. Wcześniej pracowali w bezpiece, ale w tym czasie, kiedy ich poznałem, byli już dawno w stanie spoczynku. Ukradli majątek należący do KGB. Nie czuli się z tą instytucją związani nawet ideologicznie. – Castor gestem podkreślił swoje słowa. – Gdy służyłem w MI5, ani razu nie handlowałem tajnymi informacjami z żadnym obcym wywiadem. Kiedy Oxley po wyjściu z łagru podzielił się ze mną wiedzą, odszedłem z Piątki i dopiero wówczas nawiązałem kontakt z Tałanowem alias Zenitem. Zawarłem układ, że dochowam tajemnicy w zamian za część pieniędzy. A już na pewno nie

powiedziałem Rosjanom, że dopiero co wypuszczony zek był angielskim szpiegiem. Zdawałem sobie sprawę, że zabiją Victora, jeśli odkryją, kim jest i co wie o Zenicie, dlatego siedziałem cicho. Ryan zwrócił się do Oxleya: – W jaki sposób wydostałeś się z łagru? – To był okres, kiedy zwalniano wielu politycznych – odparł Ox. – Wsiadłem w pociąg do Moskwy, po drodze omal nie umarłem z głodu. Nie miałem ani kopiejki, żeby sobie cokolwiek kupić. Jakoś doczłapałem do brytyjskiego konsulatu. Cały dzień czekałem w kolejce, aż ktoś raczy się ze mną spotkać. Kiedy wreszcie się dopchałem do jednej kobiety za biurkiem i powiedziałem, że jestem obywatelem brytyjskim, zrobił się spory kocioł. Wzięli mnie do osobnego pokoju, gdzie przesłuchał mnie człowiek z SIS. Powiedziałem, że byłem niezarejestrowanym oficjalnie agentem MI5, i podałem nazwisko człowieka, z którym trzeba się skontaktować. Ryan popatrzył na Castora, a ten uniósł dłoń i rzekł: – Przyleciałem pierwszym samolotem. – Opowiedziałem tej kobiecie o sprawie Zenita, a ona poprosiła o przysłanie faksem dokumentów z Londynu. Była tam notatka o wybuchu w restauracji Meisser w Rotkreutzu. Powiedziałem, że tam zgarnęła mnie policja. Kobieta zanotowała mój kryptonim na marginesie notatki, żeby później dokładniej zbadać sprawę. – Więc kiedy pokazałem ci ten dokument… – wtrącił Jack. – …to dobrze wiedziałem, co to jest. Byłem przy tym, jak ta notatka powstawała. Zabawne, jakie szczegóły się zapamiętuje. W każdym razie kiedy Castor przyjechał, powiedział mi, że mam szczęście, że żyję. Amerykanie mnie zdradzili. KGB zaczęło na mnie polować, ale nie wiedziało, gdzie jestem, a ja siedziałem w łagrze. Powiedział, że powinienem już na zawsze pozostać w ukryciu, bo gdyby dawny nieoficjalny agent wywiadu nagle po iluś latach wrócił do gry, to sporo ludzi by ucierpiało. – Oxley wzruszył ramionami. – A głównie ja. W tym momencie Castor przejął opowiadanie historii: – Oxley chciał tylko mieć spokój przez resztę życia. Pozwoliłem mu na to. Nie powiedziałem Rosjanom o jego istnieniu ani nie zgłosiłem do MI5, że się odnalazł. Zawarliśmy dwustronny układ. Ja przysyłałem mu co roku pieniądze, tyle, żeby starczało na skromne życie, do którego przywykł, a on siedział cicho. Wiedział, że w Rosji są potężni ludzie, którzy mogą go stuknąć, jak tylko zechcą. Ja gwarantowałem, że to się nie stanie. – A teraz się okazuje – odezwał się Oxley – że nikt w całym pieprzonym ZSRR nic o mnie nie wiedział. To wszystko było kłamstwem. Castor pokręcił głową i rzekł: – Przynajmniej na ciebie nie doniosłem, żałosna kreaturo. – Po czym zwrócił się do Ryana: – Victor i ja żyliśmy przez dwadzieścia lat, szachując się wzajem, prawda? – Chciałem tylko wrócić do kraju i mieć spokój – mruknął Oxley. Jednej rzeczy Jack nie rozumiał. – To w takim razie czemu zgodziłeś się mi pomóc, skoro chciałeś mieć spokój? – Bo kiedy napadli mnie ludzie z Siedmiu Mocarzy, wiedziałem, że Rosjanie na mnie polują i że Castor złamał nasz układ. Skończył się spokój. Musiałem stanąć do walki. Castor popatrzył w ogień. – I tak oto dochodzimy do ciebie, Ryan. Siedmiu Mocarzy śledziło cię, odkąd zacząłeś węszyć przy Gazpromie. Próbowałem cię odsunąć. Najpierw delikatnie, za pośrednictwem Lamonta, potem już bardziej stanowczo, kiedy wezwałem cię do siebie i odebrałem ci prowadzenie tej sprawy. Ale Rosjanie wiedzieli, że jesteś za blisko, żeby w tym momencie dać

spokój. Przedwczoraj wieczorem odwiedził mnie człowiek z Siedmiu Mocarzy i powiedział, że spotykasz się z jakimś facetem w Corby. Podał adres, a wtedy zrozumiałem, że trafiłeś na ślad Oxleya. Powiedziałem Rosjaninowi, kto to jest i co wie. – I w tym momencie zapadła decyzja, że Oxley ma umrzeć. – A coś ty myślał? – Castor się nachylił; w szkłach okularów odbijał się ogień i Ryan nie widział oczu mężczyzny. – Nawet po tylu latach ten facet, zwany Opoką, może wszystko popsuć.

81 Trzydzieści lat wcześniej Analityk CIA Jack Ryan wracał do Londynu podczas burzy. Boeingiem 727 w barwach Lufthansy rzucało na wszystkie strony. Jack przechylał się instynktownie, jakby próbował ustabilizować maszynę: zapierał się nogami, grzbietem i rękami, choć zabandażowane prawe przedramię piekło niemiłosiernie. Wreszcie samolot skierował się w dół i zaczął podchodzić do lądowania na Heathrow. Skrzydła wyrównały efekt przypowierzchniowy i ku uldze Jacka przynajmniej lądowanie było miękkie. Najchętniej pojechałby prosto do domu, do Chatham, przywitać się z rodziną, ale to nie wchodziło w grę. Przede wszystkim musiał udać się do Century House, gdzie najpewniej przyjdzie mu zostać do późnej nocy. Ledwo zdążył odłożyć aktówkę i zdjąć płaszcz w swoim gabinecie, gdy wszedł Simon Harding. – Witaj w domu, Jack. Jak poszło? Chwilunia! Co ci się stało w rękę? Marynarkę Jack wyrzucił do śmieci jeszcze w ekspozyturze CIA w Berlinie. Rękaw nie nadawał się do zaszycia, ponadto po tym jak zapewnił, że na pewno nie groziły mu żadne niebezpieczeństwa, nie chciał, żeby Cathy zobaczyła odzież poplamioną krwią. Bez marynarki, z rękawem koszuli podwiniętym powyżej łokcia i z grubym opatrunkiem na przedramieniu nie byłby jednak w stanie ukryć swojej rany przed Cathy. Nawet Simon się zorientował. – Miałem mały wypadek – odparł Jack. Zdziwił się, bo choć Harding nie miał obowiązku znać wszystkich szczegółów jego wyprawy, to jednak jakiś obieg informacji, zwłaszcza tak ważnych, powinien chyba istnieć. – Niech zgadnę: żelazko? Ile razy gdzieś jadę bez mojej starej, zawsze mam problem z wyprasowaniem koszuli. Kompletnie mi to nie idzie. Wymyśliłem, że będę odkręcać w klopie gorącą wodę, żeby wszystko zaparowało, i… Zadzwonił telefon na biurku. Jack z przepraszającym uśmiechem podniósł słuchawkę. – Ryan, słucham. – Och, już jesteś, znakomicie – odezwał się Sir Basil po drugiej stronie. – Koniecznie do mnie przyjdź, jak tylko będziesz miał chwilę. Jack siedział na kanapie w gabinecie Charlestona. Naprzeciwko usiedli Nick Eastling i sir Basil. Odmówił, gdy zaproponowali mu herbatę i kawę. Jego żołądek i tak był mocno nadwerężony po ciężkim locie i wydarzeniach ostatnich dni. Nie chciał go dodatkowo torturować. W kilka minut Ryan streścił swoje poczynania od czasu, gdy Eastling zostawił go w Berlinie. Z początku opowiadanie szło mu płynnie: wyjaśnił, dlaczego należy się przyjrzeć właścicielom kont bankowych w RPB, pomiędzy którymi przelano 204 miliony dolarów. Przyznał, że nie wie, jak się zabrać do gromadzenia koniecznych informacji. Gdy doszedł do momentu, kiedy postanowił odwiedzić kryjówkę RAF na Sprengelstrasse, opowieść stała się bardziej chaotyczna. Sam nie był pewien, dlaczego poczuł tak przemożną potrzebę pójścia tam. Może chciał wykorzystać ostatnią szansę, żeby ten wyjazd nie poszedł tak całkiem na marne. Eastling ani Charleston nie wypytywali go o nic, to raczej Jack chciał sam przed sobą usprawiedliwić swoje postępowanie. Następnie opowiedział o tym, jak w pustym mieszkaniu poznał Martę Scheuring. Eastling zaczął zadawać podchwytliwe pytania. Skąd pewność, że to była prawdziwa Marta Scheuring,

a nie ktoś podszywający się pod nią? Tok rozumowania Eastlinga jak zwykle zirytował Ryana, lecz odpowiedział najbardziej rzeczowo, jak umiał. Eastling zapisał sobie nazwisko Ingrid Bretz i obiecał, że ją sprawdzi. Na to Jack odparł: – Sprawdziłem już w swoich źródłach. Langley nic na nią nie ma. Tak samo BfV. To obywatelka NRD, więc należało się tego spodziewać. – A ta twoja Marta, ta prawdziwa? – kontynuował Nick. – Nic nie mówiła o Penrighcie, prawda? Jack zorientował się, do czego zmierza Eastling. Miał wyjaśnić śmierć Penrighta i na tym się skupił. Reszta historii była dlań nieistotna. – Nick, no zastanów się, skąd Marta miałaby wiedzieć o Penrighcie? To nie ona była w Szwajcarii, tylko ta Ingrid Bretz, posługująca się jej dowodem osobistym. – Tylko pytam. Nie musisz od razu na mnie naskakiwać. – Spokojnie, Nick – wtrącił pojednawczo sir Basil. – Jack dużo przeszedł. Ryan pominął parę nieistotnych detali i przeszedł do tego, jak stracił Martę z oczu na ulicy. Opowiedział o samochodach, od których nagle się zaroiło, i o dwóch ludziach, którzy go napadli, a na koniec – o tajemniczym wybawicielu, który uratował mu życie. Gdy skończył, Charleston mruknął: – Nie do wiary. – BfV dziś rano znalazło ten tunel – odezwał się Eastling. – Na początku, zgodnie z twoimi wskazówkami, przeszukali niezamieszkane budynki, ale ostatecznie znaleźli wejście pod podłogą w gabinecie laryngologa na Boyenstrasse. Jakieś 100 metrów od miejsca, gdzie dziewczyna zniknęła ci z oczu. Nie da się stwierdzić, od jak dawna funkcjonowało to przejście, ale z tego, co ci powiedziała, możemy wnioskować, że korzystało z niego Stasi, a laryngolog był ich agentem po zachodniej stronie. Ryan potaknął i rzekł: – Marta zaklinała się, że RAF nie miała nic wspólnego z zamachami w Szwajcarii. Powiedziała, że wykonywała polecenia Rosjanina używającego kryptonimu „Zenit”. Nic o tym nie powiedziałem BfV, ale po powrocie do stacji CIA w Berlinie zadzwoniłem do Jima Greera. Nigdy wcześniej nie słyszał tego kryptonimu, więc popytał innych. Ale nie, nikt taki nigdy nie znalazł się w polu naszych zainteresowań. A wyście o nim kiedykolwiek słyszeli? Eastling zaprzeczył, natomiast Basil zwrócił się do niego: – Nick, czy mógłbym cię prosić, żebyś nas zostawił samych na kilka minut? Oficer kontrwywiadu był skonsternowany, ale Basil pokiwał głową na potwierdzenie swoich słów i Nick posłusznie opuścił gabinet. Gdy drzwi się zamknęły, Basil rzekł: – Dziś późnym popołudniem miały miejsce pewne wydarzenia. Eastling nie musi o tym wiedzieć. Szczerze powiedziawszy, nie jestem również upoważniony, żeby informować ciebie, ale moim zdaniem zasłużyłeś na to, byśmy rozmawiali szczerze. – O czym? – Zacznijmy od najważniejszego. Dziś rano żołnierze pilnujący zachodnioniemieckiej granicy niedaleko Getyngi usłyszeli wybuch miny przeciwpiechotnej na zaoranym pasie ziemi „niczyjej”. Teren jest zaminowany, bo oczywiście ludzie próbują uciekać z NRD. Kiedy żołnierze przyjechali na miejsce wybuchu, byli tam już pogranicznicy ze wschodnich Niemiec, którzy właśnie znaleźli ciało młodej Niemki. Jack ukrył twarz w dłoniach. – Marta. Ja pierdolę, zabili ją. – Sądzę, że tak właśnie było, ale możesz się domyślać, co podadzą w wiadomościach.

– Że obywatelka NRD Ingrid Bertz usiłowała zbiec na Zachód i zginęła od wybuchu miny podczas próby nielegalnego przekroczenia granicy. – Otóż to. I nie da się udowodnić, że było inaczej. Jack podniósł głowę. – Ale dlaczego nie chciałeś, żeby Eastling o tym usłyszał? – Nie o tym. Chodzi o Zenita. Po raz pierwszy zetknąłem się z tym kryptonimem dziś rano na spotkaniu pod dziesiątką. – Sir Basil miał na myśli Downing Street 10, siedzibę Rządu Jej Królewskiej Mości. – Pani premier była nieobecna, ale przyszedł sir Donald Hollis, szef MI5. – MI5? Wywiadu wewnętrznego? – Spotkanie zorganizowano, by poinformować mnie, że Piątka prowadzi równolegle operację w Europie. Wcześniej nic o tym nie słyszałem. Ma to związek z rosyjskim agentem o kryptonimie „Zenit”. Na razie nie wiadomo o nim nic, nawet czy rzeczywiście istnieje. – Dobrze, ale dlaczego MI5 się nim interesuje? – Jeden z ich agentów terenowych próbował namierzyć tego Zenita, a potem zdaje się sam zniknął gdzieś w Europie Wschodniej. Ostatni raz meldował się na Węgrzech. – Nie rozumiem. Przecież Węgry są w gestii MI6. – Otóż to. Dlatego pewnie cię nie zaskoczy, jeśli powiem, że powiedziałem im co nieco do słuchu, że nie może tak być, że dowiaduję się ostatni o operacjach w naszym obszarze kompetencji. Nie znam szczegółów dotyczących tego, dlaczego uznano, że ta sprawa to zakres działań MI5. Może gdybyśmy wiedzieli cokolwiek więcej na temat tego agenta, mieli na niego jakiś wpływ, to nie doszłoby do sytuacji, że przepada bez wieści. – A teraz nagle zwracają się do ciebie po pomoc? – Właśnie. MI5 przyszło z tą sprawą na Downing Street, a Downing Street zawezwało nas. Maggie Thatcher chce być na bieżąco informowana. – Sądzisz, że Zenit i zabójca ze Szwajcarii to faktycznie ta sama osoba? – Jack, obaj dobrze wiemy, że KGB do brudnej roboty za granicą zazwyczaj wykorzystuje ludzi z zaprzyjaźnionych krajów, na przykład Bułgarów. – Tak było do tej pory – zgodził się Jack. – Ale w ciągu ostatniego tygodnia wydarzyło się sporo rzeczy całkiem niezgodnych z typowymi radzieckimi schematami. – Masz absolutną rację. Ale sądzimy, że wbrew temu, co powiedziała ci Marta Scheuring, KGB zleciło Frakcji Czerwonej Armii przeprowadzenie zamachów w Szwajcarii. Może nie była w to zamieszana Marta, może nawet nie jej komórka, natomiast jesteśmy pewni, że Ingrid Bretz współpracowała z RAF. Zdarzyło się wiele przypadków zmowy między tymi organizacjami, co było oczywiście zawsze korzystne dla KGB. – Zatem nie wierzysz w istnienie Zenita? – Powiem tak: nie znaleźliśmy żadnych dowodów na to, że w Europie Zachodniej zaczął grasować zabójca pracujący dla KGB. Nie wiemy, czy KGB w ogóle miało z tym związek. No pomyśl, po co właściwie mieliby zabijać Tobiasa Gablera? Według Jutrzenki to on prowadził ich konta. Był ich człowiekiem. – Może zaczął mówić? – Komu? Na pewno nikomu z Langley ani nie nam. Wątpliwe, żeby porozumiał się z którymkolwiek innym zachodnim wywiadem. – A może Gabler rozmawiał z KGB? Sir Basil zamrugał zaskoczony. – Jeśli tak, to po co KGB miałoby go zabijać? – Mam pewną hipotezę, ale nie potrafię jej udowodnić. – Nie szkodzi, mów – dodał mu odwagi Basil. – Chętnie się dowiem, jak to wszystko

interpretujesz. – Myślałem o tym cały dzień. Weźmy same fakty. Penright twierdził, że w RPB działały dwie grupy Rosjan. Ktoś próbował zabić wszystkie osoby wiedzące o koncie, na którym było dwieście cztery miliony dolarów. Ktoś zadał sobie naprawdę wiele trudu, żeby odpowiedzialność za zamachy zrzucić na komórkę RAF. Potem zabił wszystkich jej członków, żeby nie mogli udowodnić swojej niewinności. – Jack odetchnął głęboko. Sam się bał tego, co właśnie miał powiedzieć. Był analitykiem i wiedział, jak niebezpieczne jest budowanie domysłów na domysłach. – Sądzę, że to wewnętrzna wojna w KGB. – Dlaczego? – Walczą o pieniądze. Konkretnie o dwieście milionów. – O ile się orientuję, to jeśli chcieli zabić szwajcarskich bankierów i zapewne też brytyjskiego agenta, to mogli po prostu zlecić to Frakcji Czerwonej Armii albo innemu lewackiemu ugrupowaniu. Nie musieli nikogo w to wrabiać. Skoro podjęli się tego sami, potem kogoś wrobili, a następnie jeszcze go zabili, to sądzę, że nie mamy do czynienia z typowym działaniem KGB. – Zgoda, ale KGB musiało brać w tym udział, bo jak inaczej mieliby wszystkie potrzebne kontakty w Stasi, żeby przeprowadzić tę operację? – No dobrze – rzekł Charleston. – Dlaczego uważasz, że agenci KGB chowają pieniądze przed swoimi kolegami, i to w dodatku w banku w Europie Zachodniej? – Może część z nich się zmówiła i wyprowadzili pieniądze przewidziane na inne operacje, bo chcieli mieć zabezpieczenie na czarną godzinę? Zachomikować sporą fortunę na numerowanym koncie, na wypadek gdyby musieli w przyszłości szybko uciekać? Przypomnij sobie, co robili naziści pod koniec drugiej wojny. Ci, którzy mieli dostęp do pieniędzy, zapewnili sobie możliwość ucieczki. – To wszystko spekulacje, Jack. Nie chcę powściągać twojego płodnego umysłu, bo mamy z niego duży pożytek, ale spójrz na to z mojej perspektywy. Czy masz jakikolwiek twardy dowód? Ryan westchnął. – Nie. Żadnego. Charleston uniósł ręce. Podjął decyzję. – Eastling chce zamknąć dochodzenie w sprawie śmierci Davida Penrighta. Nie zgodzę się na to, ale obawiam się, że przy braku nowych informacji sprawa zostanie odłożona. Zenitem niech się w dalszym ciągu zajmuje MI5, skoro już zaczęli bez naszej pomocy. Naturalnie zrobimy, co w naszej mocy, w bloku wschodnim. Będziemy rozpytywać, czy ktoś coś wie o losie zaginionego agenta, ale obawiam się, że skoro ludzie z MI5 przychodzą do nas i błagają o pomoc, to bardzo prawdopodobne, że ten ma olbrzymie kłopoty. Może nawet jest już za późno, żeby mu pomóc. Jackowi nagle zaświtała pewna myśl: – Jak dawno zaginął ten człowiek? Czy możliwe, że to ten sam mężczyzna, który mnie wczoraj uratował? Charleston pokręcił głową. – Podobno nie meldował się już od kilku tygodni, ale pamiętaj, że działał za żelazną kurtyną. Berlin Zachodni to nie był jego teren. – Nie jestem ekspertem od szpiegów, ale czy przypadkiem agenci tego typu nie działają często na własną rękę? Przecież praca w terenie nie polega na tym, że codziennie wieczorem idziesz do budki telefonicznej i meldujesz się oficerowi w Londynie. Taki agent może się chyba czasem przemieszczać. Czemu nie miałby przyjechać do Berlina Zachodniego w ślad za

Zenitem? – Mogę wrócić do Hollisa – rzekł Charleston po chwili namysłu – i podzielić się z nim twoimi przemyśleniami, ale jak mówię, ten agent nie jest moim podwładnym i nie mogę się wypowiadać na temat jego metod operacyjnych. Jack westchnął. – Dobrze, to co teraz? Charleston rozumiał, co czuje Ryan, ale niewiele mógł na to poradzić. – Teraz pójdziesz do domu, do żony i dzieci, i mocno je przytulisz. W Szwajcarii przycisnąłeś Eastlinga, i słusznie. W Berlinie uratowałeś skórę kilku osobom, sam narażając życie. Możesz być z siebie dumny. Póki nie mamy żadnych wieści o agencie MI5, musimy przypuszczać, że przebywa gdzieś w bloku wschodnim. Jeśli żyje, to najlepiej i najbezpieczniej dla niego będzie, jeśli po świecie nie zaczną krążyć pogłoski o zaginionym brytyjskim szpiegu. – Innymi słowy, chodzi o to, żebym nic nie przekazywał do Langley? – Jeśli MI5 oficjalnie zwróci się do nich o pomoc, to nie ma sprawy. Ale jako twój kontakt w MI6 oczekuję od ciebie całkowitej dyskrecji. Nie chcemy, żeby facet zginął tylko dlatego, że zaczniemy o nim gadać. Jack pokręcił głową. – Ta operacja to długa lista pytań bez odpowiedzi, i tyle. – Praca wywiadowcza czasem polega i na tym, chłopcze. Przeciwnik czasem też ma coś do powiedzenia. – Basil, to brzmi jak przyznanie się do przegranej. Sir Basil Charleston położył Jackowi dłoń na ramieniu. – To nie jest przegrana, Jack. Po prostu nie odnieśliśmy zwycięstwa.

82 Współcześnie Driscoll i Chavez zdążyli się już podkraść od północnej i południowej strony do willi Hugh Castora. Znajdowali się jakieś 25 metrów od budynku i byli dobrze ukryci. Chavez dostrzegł Ryana przez duże okno salonu. Przez lornetkę dokładnie widział Jacka i Oxleya siedzących na kanapie, a naprzeciwko nich, przy kominku, starszego mężczyznę. Dwuosobowy patrol ochroniarzy chodził w tę i z powrotem po tarasie za domem, więc nie było sposobu, żeby niepostrzeżenie przedostać się bliżej. Dom Caruso był na razie najbliżej brzegu z całej trójki. Schował się między zbiornikami na ropę a szopą koło pomostu. Gdy lustrował przez lornetkę zbocze przed sobą, usłyszał cichy bulgot. Brzmiało to jak silnik niewielkiej łodzi. Spojrzał za siebie, ale we mgle spowijającej jezioro nie dostrzegł żadnego światła. Chwilę później bulgot umilkł, jak gdyby wyłączono silnik. – Uwaga, tu Dom – powiedział Caruso szeptem do swojego mikrofonu. – Do pomostu chyba podpływa jakaś łódź. Nie ma żadnych świateł i jej silnik został zgaszony. – Zdaje się, że mamy towarzystwo – odpowiedział Chavez. – Wszyscy kryć się. Dom, jak tylko zobaczysz coś więcej, daj znać. – Tak jest. A czy mamy jakiś sposób, żeby ostrzec Ryana? – No, mogę zacząć strzelać – odparł Chavez. – Nic innego nie przychodzi mi do głowy. Hugh Castor snuł swoją opowieść, a Jack patrzył na niego i mimowolnie wyobrażał go sobie jako młodego pracownika wywiadu. Był pewny siebie i inteligentny, sprawiał wrażenie dawno niewidzianego, sympatycznego wujka-gawędziarza, choć opowiadał o machinacjach, które w końcu doprowadziły do próby zabicia Jacka i Oxleya. Ryan uświadomił sobie, iż Castor zupełnie nie ma poczucia, że zrobił cokolwiek niewłaściwego. Trudno powiedzieć, czy rzeczywiście w to wierzył, czy był tak niewiarygodnie utalentowanym kłamcą. W szpiegowskim świecie pewnie nic nie jest jednoznacznie czarno-białe.

– No dobrze, ale wszystkie interesy Castor & Boyle to działanie na korzyść rosyjskiego rządu. – Jack próbował zmusić Castora do przyznania, że nawet jeśli nie jest ewidentnym zdrajcą, to w każdym razie realizuje interesy Moskwy. Castor jednak pokręcił przecząco głową. – W żadnym razie. Czy zarabiam na tym, że od czasu do czasu podsuwam

najważniejszym rosyjskim biznesmenom cenne informacje? Zgoda, przyznaję się do winy. Jestem winny szpiegostwa gospodarczego. – Tak się składa, że ci biznesmeni stoją na czele FSB i rosyjskiego rządu – nie ustępował Ryan. – Czyżby? – Castor uśmiechnął się lekko. – Blisko współpracuję z władzami Gazpromu i firm pokrewnych. Ale nie jest moją sprawą, co ci ludzie robią poza zebraniami rad nadzorczych. Ryan postanowił zadać pytanie, które od paru chwil nie dawało mu spokoju: – Mówi mi pan to wszystko, żeby coś osiągnąć. Ale wciąż nie wiem co. – Już wkrótce do najważniejszych ludzi w Rosji dotrze informacja, że człowiek, którego poznałeś w Corby, siedział w tym samym łagrze, w którym Roman Tałanow miał atak gorączki i zdradził swój sekret. Wówczas zrozumieją, że szantażowałem ich dowodami, które być może wcale nie istnieją. Stąd tylko krok do konkluzji, że jedynymi osobami, które mogą doprowadzić do ich zguby, jesteśmy ja i Oxley. W związku z tym nie będą mieli powodu, by pozwolić nam dalej cieszyć się życiem. Ryan wytłumaczył to po swojemu, znacznie prościej: – Teraz, jak Tałanow już wie, że znał pan Oxleya, szybko się zorientuje, że wciskał mu pan kit z nagraniem wideo. Podejrzewa pan, że wyśle zakapiorów, żeby pana stuknęli? – Moja sytuacja jest w istocie godna pożałowania. Tałanow to nie typ, który się serdecznie uśmieje z całej hecy. Jest przyzwyczajony, że to raczej on nabiera innych. Mogę oczywiście otoczyć się strażą, ale prędzej czy później Tałanow i tak mnie dopadnie, tak jak dopadł Gołowkę, Zujewą, Biriukowa i całą wierchuszkę KGB i GRU dwadzieścia lat temu. – Czego pan chce? – Mam zamiar wymienić cenne informacje, które przez lata zgromadziłem, na gwarancję nietykalności i ochronę ze strony waszego rządu. – To znaczy: amerykańskiego? – Zgadza się. Dopuściłem się, jak mówiłem, szpiegostwa gospodarczego. Ale szpiegiem nie jestem. Ani zdrajcą. Mam informacje, które z nawiązką pokryją koszty ocalenia mnie. Rozumiem oczywiście, że twój ojciec nie sprzeciwi się wprost Wielkiej Brytanii, aczkolwiek jestem pewien, że będzie umiał przekonać Brytyjczyków, by umorzyli moje śledztwo. – A co konkretnie powie pan mojemu ojcu? – Dostarczę dowody, że Dmitrij Niestierow, człowiek, któremu rosyjski rząd zapłacił miliard dwieście milionów dolarów, to nie kto inny jak przywódca Siedmiu Mocarzy, znany pod pseudonimem „Gleb Blizna”. Jack spojrzał najpierw na Oxleya, potem na Castora. – Jest pan tego pewien? – Najzupełniej. – To ciekawe, ale obawiam się, że to nie wystarczy. – To tylko wierzchołek góry lodowej, chłopcze. Wiem też, co obecnie porabia dawny oficer prowadzący Tałanowa. – Castor uśmiechnął się, robiąc wrażenie najbardziej pewnego siebie człowieka na świecie. – Ale to mój atut, którego nie odsłonię. Powiem o tym twojemu ojcu w rozmowie twarzą w twarz, gdy już będę bezpieczny w Stanach. Jack otworzył usta, by odpowiedzieć, lecz w tym momencie z kuchni wbiegł jeden z ochroniarzy. – Herr Castor! Zameldowano nam, że od strony jeziora zbliżają się jacyś ludzie! – zawołał po angielsku z twardym akcentem. – Musimy zabrać pana na górę. Caruso obserwował, jak z łodzi na pomost wysiedli ludzie ubrani na czarno, biegiem minęli szopę, wskoczyli na murek i ruszyli w górę zbocza ku willi. Po drodze rozsypali się

w tyralierę i teraz biegli dwójkami. Dom zakładał, że to Rosjanie. Żadne inne wyjaśnienie nie przychodziło mu do głowy. Nie umiał też ocenić, kto jest ich celem: Ryan, Oxley, Castor, a może wszyscy trzej. Byli uzbrojeni w pistolety automatyczne, poruszali się jak dobrze wyszkolona jednostka specjalna. – Minęli moją pozycję – szepnął do mikrofonu. – Jeśli trzeba, mogę ich stąd ostrzelać. – Nie – odpowiedział Ding. – Jeśli zaczniemy strzelaninę, to Szwajcarzy w willi łatwo nas zlokalizują i rozwalą wszystkich jak leci. Mnie nie widać z domu, więc oddam serię w powietrze, żeby zaalarmować Ryana. Wy nic nie róbcie. Powtarzam, nic nie róbcie. Chavez wycelował broń w górę, dbając, by z budynku nie dało się dostrzec błysku wystrzału. Już kładł palec na spuście, gdy ciszę nocy rozdarł dźwięk karabinu maszynowego. To samotny strażnik na podjeździe z boku domu otworzył ogień do napastników biegnących w jego stronę. Ding opuścił lufę. – Dobra. Jeśli Rosjanie dostaną się do środka, natychmiast wchodzimy za nimi i powstrzymujemy ich, do czasu, aż uda się wyprowadzić Ryana. Na razie zostajemy na swoich pozycjach. Sam i Dom potwierdzili przez radio, że zrozumieli, ale Chavez ledwo ich usłyszał, bo nagle rozpoczął się ostrzał z dwudziestu pistoletów maszynowych. Ochroniarz popędzał Castora, Ryana i Oxleya na górę. Gdy znaleźli się w sypialni, wręczył Castorowi pistolet, a sam wrócił na dół. Castor spojrzał na Ryana. Anglika najwyraźniej opuściła pewność siebie, którą demonstrował minutę wcześniej. – Przyprowadziłeś przyjaciół? – Ci ludzie nie są ze mną, więc zakładam, że to Rosjanie – odparł Ryan. – Tałanow zorientował się, że został oszukany, znacznie wcześniej, niż pan sądził. Twarz Castora momentalnie zmieniła wyraz. Zrozumiał, że młody Ryan ma rację. – Moja ochrona ich powstrzyma. – Taaa, jasne – powiedział Ryan. – Szwajcarscy ochroniarze wygrają ze specnazem. Oxley, choć rozumiał, że sam nie jest bezpieczny, tylko się roześmiał. – Pomóżcie mi. – Przerażenie Castora było ewidentne. – To daj mi pistolet – poprosił Ryan. – Nie. – Nie wydaje mi się, że umiesz się z nim obchodzić. Będziesz negocjować czy co? Castor przeniósł wzrok na Oxleya, szukając u niego ratunku. Ale Ox uśmiechnął się i powiedział: – Młody ma rację, głąbie. W tym momencie szyba w oknie sypialni pękła. Strzelano z dołu, więc wszyscy trzej znajdowali się poniżej linii ognia, ale Castor z przestrachem obrócił się gwałtownie w stronę źródła dźwięku. Ryan próbował w zamieszaniu rzucić się po broń, Castor jednak szybko wycelował w niego pistolet. – Posłuchaj, Jack – powiedział. – Mogę ci powiedzieć wszystko, co chcesz usłyszeć. Zadzwoń do ojca. Powiedz, żeby przysłał ludzi. – „Przysłał ludzi”? Co ty myślisz, że możesz się targować o swoje życie w momencie, kiedy strzela do ciebie specnaz? Z kuchni na parterze rozległy się wystrzały. Castor wycelował pistolet w drzwi. Jack znów ruszył w jego stronę, ale i tym razem zrezygnował, gdy zobaczył skierowaną w siebie drżącą lufę. – Hugh – odezwał się Oxley. – Odłóż, kurwa, tę zabawkę, zanim zrobisz komuś krzywdę. Oddaj ją któremuś z nas, my przynajmniej możemy nią nas bronić.

Castor pokręcił głową. – Nie. Jeszcze mi się przyda, jeśli tu wejdą. – I najlepiej od razu wsadź sobie lufę w dupę – mruknął gniewnie Oxley. – Jeśli ja zginę, ty też zginiesz, Ox. Chavez, Driscoll i Caruso opuścili kryjówki i ruszyli w stronę willi, każdy do innego wejścia. Driscoll dobiegł do drzwi od strony podjazdu. Były otwarte – na ścieżce leżał zabity Szwajcar, a obok karabin maszynowy, który wypadł mu z ręki. Driscoll chwycił broń, załadował świeży magazynek, który znalazł przy zwłokach, i wszedł do budynku. Po drugiej stronie Chavez, pod osłoną drzew, podążał w ślad za dwoma Rosjanami, którzy weszli przez rozsuwane szklane drzwi do sypialni na parterze. Nikt ich nie powstrzymywał, póki byli na zewnątrz. Gdy znaleźli się w środku, cały parter zagrzmiał odgłosami wystrzałów. Ding również skierował się ku rozsuwanym drzwiom. Nagle od strony frontu domu wystrzelono serię z pistoletu maszynowego. Pociski przeleciały mu tuż obok głowy. Rzucił się ku wejściu, dzięki czemu uniknął śmierci z rąk szwajcarskiego strażnika. Caruso miał do przebycia najdłuższy dystans. Gdy w końcu dotarł na taras z tyłu domu, wszystkie szyby w drzwiach i oknach były wytłuczone. Wszedł do środka i od razu natknął się na dwóch Rosjan idących przez kuchnię z pistoletami gotowymi do strzału. Zobaczył ich, zanim oni zobaczyli jego. Obrócili się w jego stronę, ale strzelił dwa razy, zabijając obu. W tym momencie usłyszał z sąsiedniego pomieszczenia strzały i krzyki po niemiecku. Ze ściany posypał się tynk, gdy pocisk odbił się rykoszetem tam, gdzie stał przed momentem. Dom rzucił się na podłogę i ukrył za kanapą. Castor stał obok łóżka. Celował na zmianę to w Ryana i Oxleya, którzy znajdowali się po prawej, jakieś 2 i pół metra od niego, to w drzwi na wprost, oddalone o 3 metry. Jack widział przerażenie w jego oczach i obawiał się, że drżąca ręka może niechcący pociągnąć za spust. Anglik cały czas jeszcze próbował kupić sobie bezpieczeństwo za wiedzę, którą posiadał. – Twój ojciec potrzebuje mnie żywego. Mam informacje, które będą dla niego ważne. Na to wtrącił się Oxley: – Całe życie kupczyłeś tymi swoimi informacjami. W tej chwili gówno ci one dadzą, więc zamknij ryj i czekaj, aż Rosjanie tu przyjdą. Jack próbował uspokoić swojego szefa. – Castor, posłuchaj. Na zewnątrz jest trzech moich ludzi. Oni nam pomogą. Musimy tylko dotrwać do chwili, gdy zapanują nad sytuacją. Jedno ci gwarantuję: jeśli któryś z nich wejdzie przez te drzwi i zobaczy człowieka z pistoletem, a tym człowiekiem nie będę ja, to zastrzeli go bez namysłu. Na to Castor odpowiedział: – To Wołodin. Mogę udowodnić, że to Wołodin. – Co Wołodin? – nie zrozumiał Jack. – Mogę udowodnić, że to Walerij Wołodin był oficerem prowadzącym Romana Tałanowa. Że koordynował działaniami Zenita w latach osiemdziesiątych. To on ukradł pieniądze szefom KGB. I to on kazał ich pozabijać po upadku Związku Radzieckiego. – Bzdura. – Jack pokręcił głową z niedowierzaniem. – Wcale nie bzdura. Wydostań mnie stąd, a dostarczę ci dowody. Ryan spojrzał na Oxleya, który tylko wzruszył ramionami. Nie wiedział, czy to prawda. – Wołodin rozumiał, że kiedy Związek Radziecki upadnie, prawdziwą władzę w kraju przejmie przestępcze podziemie – dodał Castor. – Wiedział, że tym podziemiem rządzą zorganizowane gangi kryminalistów funkcjonujące w systemie więziennictwa. Razem z Tałanowem obmyślili plan. Wysłał Tałanowa do łagru jako więźnia, żeby zyskał zaufanie

zeków. Tałanow trafił do obozu w Republice Komi, niedaleko Syktywkaru, i to tam złapał dur brzuszny. Realizacja planu z powodu choroby odsunęła się o kilka miesięcy, ale gdy wyzdrowiał, podjął kolejną próbę. Został przeniesiony do innego obozu i przez kilka lat budował swoją pozycję w hierarchii Siedmiu Mocarzy. Z parteru dobiegł ich dźwięk serii z broni automatycznej. – Po wyjściu na wolność stanął na czele organizacji. Jako wor w zakonie miał do dyspozycji małą armię ludzi, którzy przysięgli mu wierność, i wykorzystywał swoje wpływy, żeby pomóc siłowcom przejąć władzę w kraju. Chronił siłowców i organizacja stawała się coraz potężniejsza. Zabijali wrogów Wołodina, sabotowali działania polityków sprawujących władzę, dzięki czemu torowali Wołodinowi drogę na szczyt. To, że Tałanow jest szefem Siedmiu Mocarzy, było tajemnicą, więc mógł dostawać oficjalne stanowiska. Najpierw był komisarzem milicji w Nowosybirsku, potem Wołodin został premierem i mianował Tałanowa regionalnym szefem FSB. – A teraz – dokończył Ryan – Walerij Wołodin zrobił Romana Tałanowa zwierzchnikiem całego rosyjskiego wywiadu. Oxley kręcił głową. Popatrzył na Ryana. – To niemożliwe. Ten skurwiel zmyśla, żeby ratować własną dupę. Bajeczki ci opowiada. – Skąd wiesz, że to kłamstwa? – Tałanow nigdy w życiu nie miałby szans zostać Mocarzem. Nie wiesz, jak działa świat przestępczy w Rosji. Jeśli ktoś kiedykolwiek był w sowieckich służbach albo pracował dla sowieckiego rządu, to nie ma szans na zostanie członkiem mafii. Obowiązują żelazne zasady, a ta jest najważniejsza ze wszystkich. Nawet jak byłeś w ZSRR listonoszem, to nie masz czego szukać w mafii, a co dopiero, jeśli służyłeś w bezpiece. – No tak – odparł Jack – ale jeśli Tałanow znalazł się w łagrze i dobrze zatarł ślady, to możliwe, że nikt się nie dowiedział o jego poprzednim życiu. Castor gwałtownie pokiwał głową. – Właśnie, właśnie, młody! Dokładnie tak było! – Ox, a co by się stało, gdyby ktoś z Siedmiu Mocarzy odkrył, że Tałanow pracował kiedyś w KGB i zataił to, żeby zostać przywódcą organizacji? – spytał Ryan. Oxley obrzucił go długim spojrzeniem. Z wolna na jego twarz wpełzł chytry uśmiech. – Zajebaliby gnoja. Drzwi z trzaskiem wpadły do środka, z rozwalonej futryny posypały się drzazgi, a Castor odruchowo odwrócił się w tym kierunku. Podniósł pistolet, ale w tym samym momencie Jack wykorzystał okazję, rzucił się naprzód, chwycił Castora za rękę i brutalnie ją wykręcił, wyrywając broń. Cofnął się szybko i rzucił okiem na wejście do pokoju. Za progiem stał ubrany na czarno człowiek celujący doń z pistoletu maszynowego. Jack, zorientowawszy się, że napastnik ma czystą sytuację do strzału, obrócił się i uniósł pistolet, choć dobrze wiedział, że nie zdąży strzelić pierwszy. Z prawej strony pomiędzy Ryana a Rosjanina rzucił się Victor Oxley. W tej samej chwili człowiek za progiem wystrzelił serię, która trafiła Oxleya. Impet pocisków rzucił Anglikiem w tył. Castor był bezbronny. Próbował się zasłonić rękami, ale Rosjanin posłał w jego stronę krótką serię, która trafiła w klatkę piersiową i brzuch. Teraz napastnik wycelował broń w ostatni cel w pokoju, ale wypuścił pistolet z dłoni, gdy został trafiony z czterech metrów pojedynczym pociskiem w czoło. Zastrzeliwszy napastnika, Jack Ryan przeskoczył nad Oxleyem, kopnął pistolet maszynowy Rosjanina w kąt pokoju i wyjrzał na korytarz. Kolejny Rosjanin wbiegał po

schodach, trzymając przed sobą broń. Ryan zaczął do niego strzelać i przestał dopiero, gdy mężczyzna upadł na twarz i bezwładnie osunął się po schodach. Wtedy Jack wrócił sprawdzić, co z Oxleyem. Pięćdziesięciodziewięciolatek, z trzema ranami po dziewięciomilimetrowych pociskach w klatce piersiowej, próbował się podnieść i mrugał oczami. – Kurwa – zaklął Ryan. – Wytrzymaj, Ox! Oxley ścisnął Amerykanina za rękę, brudząc mu koszulę krwią. Kaszlnął i krew pojawiła się na jego ustach. Jack próbował tamować jej upływ, uciskając rany, ale niewiele zdziałał. Rozejrzał się za czymś, czym mógłby sobie pomóc – ręcznikiem, kocem czy prześcieradłem. „Jest!”. W nogach łóżka leżała kołdra. Próbował jej dosięgnąć, lecz Oxley mocniej ścisnął jego rękę. – W porządku, brachu. Dam radę. Przede wszystkim uważaj na siebie. Uważaj. Rozluźnił uścisk, jeszcze raz zamrugał i zamknął oczy. Jack nie chciał go zostawiać, ale usłyszawszy hałasy na schodach, odwrócił się ku wejściu, podnosząc pistolet. Na piętrze pojawiła się ciemna sylwetka. Caruso. Dom szybko opuścił broń, Ryan zrobił to samo. – Jestem na górze, mam Jacka, wszystko okej – powiedział Dom do mikrofonu, po czym rzucił się w stronę Oxleya i uklęknął obok niego. Od razu zrozumiał, że nie da się już nic zrobić.

83 Ciała leżały wszędzie, w domu i na zewnątrz. Sam, Dom i Ding sprawnie zlustrowali teren, żeby się upewnić, czy nic więcej im nie zagraża, i przy okazji naliczyli osiemnaście trupów. Rezydencja leżała na uboczu, otoczona gęstym lasem, tylko że dźwięk wystrzałów na pewno poniósł się daleko po powierzchni jeziora. Dlatego Ding zarządził odwrót, zanim przybędzie policja. Driscoll jeszcze szybko obfotografował zabitych Rosjan, żeby przesłać ich wizerunki Biery’emu do przepuszczenia przez program do rozpoznawania twarzy. Dom w tym czasie przetrząsał zawartość kieszeni martwych napastników, żeby zabrać telefony komórkowe i wszystkie inne przedmioty, które mogłyby się okazać interesujące. Chavez zaprowadził Ryana do pontonu Rosjan. Po chwili dołączyli Dom i Sam. Odbili od brzegu i łódź zniknęła we mgle dosłownie parę minut, zanim na miejsce przybyli pierwsi ludzie zaalarmowani strzelaniną. Godzinę później cała czwórka dotarła do Zurychu. U kontrolerów lotu zameldowali, że lecą do Paryża, dzięki czemu nie musieli przechodzić przez odprawę. W zasadzie nie mieli pomysłu, dokąd udać się dalej. Ryan był przybity śmiercią Oxleya. Zadręczał się myślą, że Anglika zabiły kule przeznaczone dla niego. Wiedział, że powinien jak najszybciej zadzwonić do taty i powiedzieć wszystko, czego się dowiedział od Hugh Castora. Część tych rewelacji trzeba było jeszcze potwierdzić. Nie mógł się jednak zmusić, żeby sięgnąć po słuchawkę telefonu pokładowego i wybrać numer. Oparł głowę na stoliku i słuchał, jak koledzy omawiają przebieg stoczonej walki. Co jakiś czas klepali go po plecach i pytali, jak się czuje. Po rozmowie telefonicznej z Clarkiem zapadła decyzja, żeby lecieć do Kijowa. Postawił jeden warunek niepodlegający dyskusji: Ryan nawet na chwilę nie wychodzi z samolotu. Pozostali wracają do mieszkania operacyjnego, gdzie dalej zajmują się rozpracowywaniem Gleba Blizny, a gulfstream z Jackiem leci prosto do Stanów. Nie minęła nawet godzina od startu, gdy Clark oddzwonił. Sam włączył w kabinie system głośnomówiący. – No, co tam? – Ważne wieści, panowie. Trafiliście w dziesiątkę. – Z czym? – Chavez nie zrozumiał. – Z tymi martwymi facetami, których zdjęcia przysłaliście. Gavin bez problemu zidentyfikował siedmiu z nich, ale ten ósmy to rewelacja. – Kim jest? – Zrobiliśmy mu zdjęcie w zeszłym tygodniu tu, w Kijowie. Przyszedł do hotelu spotkać się z Glebem Blizną. Gavin przepuścił tamtą fotkę przez software do rozpoznawania twarzy i nic nie znalazł. Ale dzisiaj jeszcze sprawdziliśmy zdjęcie od was, tak na wszelki wypadek. No i mamy go. Faceta poszukiwało FBI. Program dopasował zdjęcie z listu gończego. – Zdjęcie trupa zadziałało lepiej niż żywego faceta? – upewnił się Ding. – Dziwne. – Wcale nie. Poprzednim razem maszyna go nie rozpoznała, bo w bazie jeszcze nie było zdjęcia. Gość był poszukiwany dosłownie od paru dni, w związku z otruciem polonem Siergieja Gołowki. Mężczyźni w kabinie gulfstreama popatrzyli po sobie. Zamurowało ich. Wreszcie odezwał się Chavez: – O kurwa. – A to jeszcze nie wszystko – odparł Gavin. – Miał przy sobie telefon, który

namierzyliśmy wcześniej, gdy pojawił się w rezydencji Castora w Islington. Właściciel telefonu nazywa się Paweł Leczkow, więc zakładamy, że to właśnie jego udało wam się sprzątnąć. – Czyli – podsumował Caruso – ten Leczkow należał do Siedmiu Mocarzy, jest jakoś powiązany z Glebem Blizną i brał udział w zabójstwie Gołowki. – Zgadza się – odpowiedział Gavin. Ryan już nie trzymał głowy na stoliku. Siedział całkiem prosto. – A według Castora Tałanow, szef FSB, jest również szefem Siedmiu Mocarzy. To oznacza, że Kreml odpowiada za zabicie Gołowki. Dzwonię do ojca. Absolutne minimum tego, co trzeba zrobić, to wysłać do Kijowa ludzi, żeby zgarnęli tego Niestierowa czy też Gleba. Na to odezwał się Clark: – Wysłanie ludzi do Fairmont, nawet gdyby to miał być Szósty Oddział SEAL, nie będzie łatwą sprawą. Niestierow ma cholernie mocną ochronę, i to nie tylko we własnym apartamencie. Po całym hotelu łażą uzbrojone ludziki lojalne wobec Rosjan. No i nie zapominajmy, że rosyjska armia jest 60 kilometrów od miasta i posuwa się naprzód. – Ale jeśli Stany nie złapią Niestierowa teraz, to stracą doskonałą szansę – odparł Ryan. – Jak wejdą Rosjanie, ucieknie do Rosji i tam już będzie nie do ruszenia. – W tej chwili Niestierow pewnie sra w gacie ze strachu – dorzucił Driscoll – bo stracił kontakt z Leczkowem i podejrzewa, że ten został złapany i sypie. W kabinie ponownie rozległ się głos Clarka: – Chłopaki, przylatujcie tu jak najszybciej. Postaram się ustalić, ile się da, w związku z hotelem. Potrzebujemy niezawodnych informacji, na wypadek gdyby władze USA postanowiły jednak podjąć działania. Będę na was czekał na lotnisku i pojedziemy razem do lokalu.

84 Pierwsi żołnierze z 75. Pułku US Rangers przybyli na międzynarodowe lotnisko Kijów-Boryspol wczesnym popołudniem w czterech śmigłowcach Chinook. Gdy tylko maszyny znalazły się na ziemi, żołnierze ruszyli do budynków stojących w oddali, na skraju terenu lotniska. Dokładnie sprawdzili bezpieczeństwo i upewnili się, czy ogrodzenia, bramy i cała reszta są w zadowalającym stanie. Uznano, że lokalizacja jest dobrze chroniona, i przed upływem godziny nadleciały kolejne amerykańskie śmigłowce. Piloci lądowali na trawie. Nie było to optymalne miejsce, zwłaszcza że na dużym międzynarodowym lotnisku na pewno znalazłby się kawałek asfaltu dla chinooków, ratowniczych black hawków należących do US Air Force, little birdów dowództwa operacji specjalnych i kiowa warriorów z US Army. Jednak ukraińscy wojskowi znający teren wyjaśnili Amerykanom, że właśnie odległy północny koniec lotniska jest najbezpieczniejszy, dlatego siedziba Połączonego Centrum Operacyjnego znalazła się właśnie tam. Od początku operacji lotnisko służyło za bazę dla czterech należących do CIA dronów Reaper. Obecnie w hangarze zajmowanym do tej pory tylko przez drony musiały się zmieścić obsługa i wyposażenie centrum operacyjnego. CIA nie miało nic przeciwko temu – w towarzystwie armii amerykańskiej było bezpieczniej niż pod opieką żołnierzy ukraińskich, co do których lojalności w ostatnich dniach krytycznie wypowiadał się nawet ukraiński prezydent. Do 20.00 centrum już zdążyło się zainstalować w nowej siedzibie, a o 20.30 wysłano pierwsze siły do laserowego oznaczania celów na Wschodzie. Pułkownik Barry Jankowski kryptonim „Midas” rozmawiał po kolei z oficerami wywiadu, którzy dowodzili zespołami oznaczającymi cele dla Ukraińców. Wojska brytyjskie i amerykańskie wycofywały się jeszcze na razie w sposób zorganizowany. Ponieważ jednak Rosjanie parli coraz dalej w głąb Ukrainy, w stronę Kijowa, Midas wiedział, że jego operacja, mająca za zadanie spowolnić wroga, zaczęła przypominać serię nie najlepiej skoordynowanych ataków i ucieczek i wkrótce zamieni się w poszturchiwanie przeciwnika. W dodatku mało dokuczliwe w obliczu powszechnego odwrotu, choć trzeba przyznać, że ludzie Midasa cały czas zadawali straty rosyjskiej armii. Gdyby nie oni, rosyjskie czołgi pewnie jechałyby teraz ulicami Kijowa. Midas sięgał po puszkę coli ze styropianowej lodówki, gdy usłyszał w słuchawkach głos: – Midas, telefon z Pentagonu. Sekretarz obrony. Zapomniawszy o coli, ruszył do swojego biurka i odebrał telefon od sekretarza obrony Roberta Burgessa. Dziesięć minut później odłożył słuchawkę, sięgnął po swój telefon satelitarny i wyszedł na dwór, na zaciszny trawnik między ratowniczymi black hawkami. Po kilku sygnałach w słuchawce rozległ się głos: – Clark, słucham. Midas westchnął z ulgą. – Mówi Midas. Jesteś jeszcze w Kijowie? – Jestem. A ty? – Na lotnisku w Boryspolu. Wycofaliśmy tu naszą siedzibę. – To i tak niezbyt daleko. Nic wam nie grozi? – Bezpieczniej byłoby w Idaho, ale moi dowódcy nie chcą mi wydać na to zgody. – Jestem pod wrażeniem, że w takiej sytuacji nie tracisz humoru – rzekł Clark z uśmiechem. – Niewiele więcej mi pozostało.

– Co mogę dla ciebie zrobić? – Czy cały czas obserwujecie Fairmont? – Tak. Punkt nie jest idealny, ale widzimy cały front budynku i balkony na ostatnim piętrze, gdzie chowa się nasz obiekt. A co? – Widzicie dach? – Tak. – Co jest na dachu? – Jak ostatnio patrzyłem, było paru zbirów i dwa eurocoptery. Cywilne, ale wyglądające dość groźnie. – Tego się obawiałem – odparł Midas. – Możesz mnie bardziej wtajemniczyć? – A jest szansa, żebyś podjechał tu, na lotnisko, i pogadał chwilę? – Będę za dziesięć minut. Właśnie jadę odebrać moich chłopaków, którzy lecą tu samolotem. Lądują za godzinę i mamy się spotkać w hangarze infrastruktury paliwowej w południowej części lotniska. A ty gdzie jesteś? Wpadnę do ciebie. – Wiesz co, Clark? Ty jesteś trochę jak moja psychiczna ciotka, którą trzymam na strychu. Wolałbym, żeby wiedziało o tobie jak najmniej ludzi. Przyjadę do ciebie do tego hangaru. Za dwadzieścia minut, okej? Clark parsknął śmiechem. – Potwierdzam, w hangarze za dwadzieścia minut. Clark siedział na ławce na zimnym nocnym powietrzu. W pobliżu nikogo nie było, ale kilkaset metrów dalej znajdował się pas startowy. Samoloty lądowały i startowały w odstępach najwyżej półminutowych. Startowały głównie samoloty cywilne pełne ludzi uciekających z miasta; lądowały przede wszystkim maszyny należące do wojska: transportowe i bojowe. Clark zaczynał sobie właśnie dumać nad innymi cywilnymi lotniskami, które zdarzyło mu się oglądać podczas konfliktów zbrojnych, gdy zza blaszanego budynku gospodarczego przylegającego do hangaru wyszedł Midas. Był w dżinsach i ortalionowej kurtce, pod którą – jak przypuszczał Clark – miał kamizelkę kuloodporną i broń. Przyszedł sam, co Clark uznał za niebywałe, zważywszy, że człowiek ten dowodził wszystkimi operacjami wojsk amerykańskich na terenie całego kraju. – Dzięki, że przyszedłeś – rzekł Midas, wyciągając dłoń na powitanie. – Miło cię widzieć w jednym kawałku – odparł Clark. – Jak mogę ci pomóc? Midas od razu przeszedł do rzeczy. – Mam rozkaz wysłania ludzi do Fairmont Grand Hotelu i aresztowania Dmitrija Niestierowa, znanego jako Gleb Blizna. Najprawdopodobniej jest on odpowiedzialny za otrucie Gołowki polonem. Clark wiedział o tym wszystkim, ale nie tracił czasu na wyjaśnienia. Zamiast tego spytał: – Czemu dowództwo sił specjalnych nie może wysłać sealsów? Midas w ciemności rzucił Clarkowi poirytowane spojrzenie; między SEAL i Delta Force są pewne tarcia, wynikające zresztą z dobrze pojętej różnorodności. Obie jednostki miały ambicję uczestniczenia w najważniejszych akcjach, a ta była bez wątpienia najważniejsza z możliwych. – Służyłeś w sealsach, prawda? – spytał Clarka. – Tak, przyznaję się do winy. Tyle że wtedy nie było jeszcze Oddziału Szóstego. – Wszystko jedno. Szóstka i tak nie zdążyłaby tu dotrzeć. Mamy powody, by sądzić, że Niestierow może spróbować się wymknąć. Jeśli go teraz nie dostaniemy, to może uciec na Białoruś albo na wschód, żeby znaleźć się u Rosjan. Jeśli to zrobi, musielibyśmy wkroczyć po niego na niedozwolony teren.

– Więc musicie go capnąć, póki jest tutaj. Midas spojrzał na dwa startujące w ciemności migi. – Jakbym nie miał i tak za dużo na głowie. – Ilu ludzi możesz wystawić do tej operacji? – Mam kilka drużyn. Cały czas próbują powstrzymywać Rosjan. Już i tak zredukowałem liczebność zespołów o ponad połowę, więc jeśli w tej chwili wycofam którekolwiek z terenu, to nie dam rady ich umieścić tam z powrotem. Drużyny z Delty też już porozdzielałem na mniejsze grupy. Mam na miejscu dwunastu uderzeniowców i zwiadowców, którzy musieli się dziś po południu wycofać ze straconej pozycji. To by było tyle. – Możesz wykorzystać Rangersów? – Nie. Muszę mieć w pogotowiu oddział szybkiego reagowania na wypadek awaryjnych sytuacji na wschodzie. Reszta musi być tutaj, bo ochrania lotnisko. Jestem pewien, że Rangersi nadaliby się idealnie do tej roboty, ale za tego typu zadania armia płaci jednostkom specjalnym. – Dwunastu ludzi to za mało – rzekł Clark kategorycznie. – Nie chodzi o to, żeby zająć ten hotel, tylko żeby uprowadzić Niestierowa. Clark gwizdnął. – Kurczę, Midas. Nie wiem, czy naprawdę masz zamiar uderzyć na ten hotel z dwunastką ludzi, ale jeśli tak, to odradzam. Delta czy nie Delta, będziesz miał dwunastu martwych Amerykanów. – Mam parę dodatkowych pomysłów. Na przykład jestem w dobrych stosunkach z pewnym ukraińskim pułkownikiem. Jego batalion ochrania budynki rządowe w mieście. Facet jest patriotą i postarał się, żeby w jego batalionie wszyscy też mieli takie podejście jak on. Od dawna współpracuje z CIA i znamy się od roku, odkąd tu przyjechałem. Nie powierzyłbym mu ataku na ten budynek, bo pewnie spróbowałby go od razu rozwalić czołgami, ale ufam mu całkowicie, jeśli chodzi o dyskrecję. Poproszę go o wysłanie ludzi do Fairmont, żeby tam stanęli i udawali, że zamierzają uderzyć z ziemi. Mogliby wręcz przypuścić niewielki szturm, żeby zająć na dole jak najwięcej żołnierzy Siedmiu Mocarzy. – Jeśli to zrobisz, Gleb wyjdzie na dach i wsiądzie do eurocoptera. – Chyba że w tym samym czasie my zrobimy desant na dach, unieszkodliwimy eurocoptery i odetniemy drogę ucieczki. Osobiście najchętniej wysłałbym little birda, żeby rozpierdzielił te eurocoptery rakietami, ale wtedy ryzykujemy, że zabijemy faceta, którego mamy dostać żywego. Jego apartament jest na ostatnim piętrze, więc nie możemy sobie pozwolić na dziurawienie dachu. To będzie ryzykowne, ale musimy spróbować capnąć gościa jak najszybciej, zanim wejdą tu Rosjanie. Clark zrozumiał, po co Midas chciał się z nim spotkać. – Mam trzech pierwszorzędnych strzelców. Dwóch poznałeś przedwczoraj, a trzeci to były Ranger. Jeśli twoi ludzie zajmą się Niestierowem, moi chłopcy unieszkodliwią wiatraki i będą mogli w razie potrzeby wspierać Deltę w hotelu. – Dziękuję za propozycję. Jedno pytanie: jakie uzbrojenie mają twoi ludzie? – Hej, stary. Ja daję siłę roboczą. Ale to ty jesteś wojskowym, więc ty dostarcz nam broń i amunicję. – W porządku. Zobaczymy, co się da zorganizować. Dwadzieścia minut później, gdy gulfstream wylądował, Clark wszedł na pokład i przedstawił sytuację. Sam, Dom i Ding chcieli oczywiście od razu jechać, jednak Clark wiedział, że przedtem musi załatwić jeszcze jedną sprawę. – John – odezwał się Jack Ryan – dodatkowa para rąk na pewno by nie zaszkodziła na tym dachu.

– Przykro mi, Jack, nie możesz się przyłączyć. – A dlaczego? – Dobrze wiesz. To groziłoby kompromitacją twojemu ojcu. Ktoś z Delty mógłby cię rozpoznać. Operacje Campusu to jedno, a przyłączanie się do wojska to zupełnie co innego. Nawet jeśli to jednostka specjalna, jak Delta. Ryan spojrzał na Chaveza, licząc, że kolega go wesprze, ale Ding rzekł: – John ma rację. Poza tym my trenowaliśmy razem od kilku miesięcy. W tej chwili nie byłbyś z nami zgrany. To będzie trudna i szybka robota, więc musimy działać jak w zegarku bez względu na to, co się stanie. Dom ścisnął Jacka za ramię. – Wracaj do Stanów, a jak będzie po wszystkim, przyjeżdżaj do nas. Raz-dwa cię doszkolimy – pocieszył go. Ryan przytaknął. Nie był zadowolony, że musi zostać w samolocie, podczas gdy koledzy wybierają się na akcję, ale podporządkował się poleceniom. Po spotkaniu z Clarkiem Midas podszedł porozmawiać z załogą Czarnego Wilka 26. Conway i Page rozłożyli sobie śpiwory w kącie magazynu koło stołówki. W kompletnym stroju bojowym – mieli na sobie nawet buty. Próbowali się choć godzinkę zdrzemnąć przed kolejną misją. Teraz jednak już nie spali. Przywitali Midasa na stojąco. – Dobry wieczór, panowie. Głupie pytanie. Macie możliwość przewożenia ludzi? Conway potarł oczy. – Tak. Jest takie ustrojstwo, nazywa się „zestaw dla lekkiego śmigłowca wielozadaniowego”. Możemy odczepić węzły uzbrojenia i zamiast nich umocować po obu stronach kadłuba trzyosobowe ławki. – Robiliście to kiedyś? Page z Conwayem popatrzyli po sobie. – Nigdy. – No to wszystkich nas czeka nowe doświadczenie. Musimy zrzucić ludzi na pewien dach. Nie spodziewamy się specjalnie silnej obrony, najwyżej jakiś karabin czy granatnik, tyle że lecimy praktycznie bez rozpoznania terenu. Usiedli i Midas omówił z nimi szczegóły. Na koniec dodał: – Nie mogę was do tego zmusić. Jeśli się zgodzicie, to miejcie świadomość, że będzie niebezpiecznie. Piloci znów spojrzeli po sobie i Conway odezwał się za obu: – Nie ma sprawy, Midas. Zaraz przygotujemy wiatrak. Midas uścisnął im dłonie i szybko ruszył do hangaru. Miał jeszcze mnóstwo do zrobienia.

85 O 1.00 trawiaste lądowisko śmigłowców w północnej części międzynarodowego portu lotniczego Kijów-Boryspol tętniło życiem. Dwa little birdy MH-6 stały już z włączonymi wirnikami, a kiowa warrior Czarny Wilk 26 Conwaya i Page’a był w trakcie ostatnich przygotowań, choć sami piloci siedzieli w bazie i starali się jeszcze pospiesznie zgromadzić jak najwięcej informacji. Ding Chavez i Sam Driscoll mieli już kiedyś okazję lecieć podczepieni do śmigłowca, natomiast Dominic Caruso jeszcze nie i wcale nie był tego ciekaw. Dopiero gdy zobaczył wąską ławeczkę umocowaną do kadłuba, zrozumiał, na czym to będzie polegało. Po chwili dostrzegł też cienką linkę, którą miał się przypiąć, żeby nie spaść, i pomyślał: „Nie ma, kurwa, mowy”. Popatrzył na Dinga. – Słuchaj, mam lepszy pomysł. Może podjadę autobusem i dołączę do was na miejscu? Ding poklepał go po plecaku. – Spoko, zdradzę ci trik, którego nauczyłem się dawno temu. Przypinam się mocno i mówię sobie, że właśnie oglądam film z wypasionymi efektami specjalnymi na wypasionym telewizorze z wypasionym dźwiękiem. – I co, działa? – spytał Caruso z powątpiewaniem. Chavez lekceważąco wzruszył ramionami. – Działało, jak byłem młody i głupi. – Puścił do niego oko i dodał: – Powinieneś spróbować. Gdy wszyscy trzej przypinali się do ławeczki, z hangaru wyszły dwie ubrane na czarno postaci w kamizelkach kuloodpornych. Miały przewieszone przez ramię karabiny HK416, co pozwalało sądzić, że są z Delta Force. Jeden z przybyszów spojrzał w stronę kiowy i odezwał się: – Zrobiliśmy losowanie i wyszło na to, że my dwaj lecimy z wami przypięci po drugiej stronie tej kupy złomu. – Nie zdejmując rękawiczki, uścisnął dłonie Dinga, Doma i Sama, którzy też nie zdjęli rękawiczek. Jego kolega zrobił to samo. – Kim jesteście, chłopaki? – spytał Chaveza ten pierwszy. – Pewnie jesteś przyzwyczajony, że raczej tobie zadają to pytanie – rzekł z uśmiechem Ding. – Nie odpowiedziałeś. – A ty odpowiadasz? – Nie. – No właśnie. To masz odpowiedź. Żołnierz z Delty oczywiście sądził, że ma do czynienia z Oddziałem do Zadań Specjalnych CIA, co zresztą w przypadku Clarka i Chaveza było kiedyś prawdą. Chavez nie sprostował pomyłki, a wcześniej Clark powiedział chłopakom po cichu, że Midas jest wtajemniczony i ma też nie wyprowadzać swoich ludzi z błędu. Conway i Page wyszli z bazy i przedstawili się swoim pasażerom. – Najpierw oddalimy się kawałek od miasta na południowy zachód – rzekł Conway. – Będziemy lecieć bezpośrednio za dwiema MH-szóstkami. Dolecimy do Dniepru, skierujemy się na północ i prosto do Kijowa. Cała trasa do celu ma 50 kilometrów. Musimy zrobić wszystko, żeby nikt się nie dowiedział, kim jesteśmy, dokąd lecimy i po co. To oznacza, że będziemy zapieprzać bardzo nisko i bardzo szybko. Ostrzegam was, panowie, czeka nas ostra jazda. Jeśli zobaczycie przed sobą most albo linię wysokiego napięcia, to jest szansa, że ja też je zobaczę,

więc nie świrujcie. Wszyscy kiwnęli głowami. Caruso z mniejszym przekonaniem niż pozostali. – Jak mówiłem – ciągnął Conway – lecimy za little birdami, ale moja maszyna to nie Little Bird, więc jeśli ci przed nami też kogoś wiozą i mają jakieś sposoby, żeby pasażerowie nie zesrali się w gacie i nie obrzygali sobie mundurów kolacją, to przykro mi, ale trafiliście gorzej niż oni. Bo ja nigdy przedtem nikogo nie wiozłem. Caruso zrobił się zielony. – O nas się nie martw – odezwał się Ding. – Będziemy przypięci. Jeśli tylko nie walniesz w jakąś ścianę ani nie spadniesz, to nic nam nie będzie. Conway kiwnął głową. – Jak dolecimy, ludzie z pozostałych wiatraków zjadą po linach na dach i little birdy zrobią mi miejsce. Ja wyląduję, a wtedy wy natychmiast wysiadacie. Odlecę nad rzekę i będę czekał na sygnał, żeby po was wrócić. – Brzmi to rozsądnie – odpowiedział Ding. Pokrótce omówili, co zrobić, gdyby się okazało, że będą musieli zabrać pojmanego Niestierowa, i jak sobie poradzić w razie konieczności ewakuacji rannych. Ding stwierdził, że jest wiele całkiem sensownych sposobów na zabranie rannego z dachu hotelu, ale chyba najroztropniej byłoby w takiej sytuacji po prostu poczekać na ukraińską karetkę. Chavez pomyślał sobie, że zrobi wszystko, żeby nikt z jego zespołu nie został ranny. Starając się nie martwić na zapas, przypiął się do ławeczki. Pięć minut później Czarny Wilk 26 był już w powietrzu: leciał nisko i powoli nad terenem lotniska. Następnie nabrał wysokości, podążając kilkaset metrów za dwiema MH-szóstkami. Przez pierwszych kilka minut lotu Dom sądził, że nie będzie tak źle, jak się obawiał. Zatyczki w uszach sprawiały, że hałas wirników nie był zbyt dokuczliwy, a ponieważ siedział wciśnięty między Sama i Dinga, to aż tak bardzo nim nie rzucało. Gdy lecieli nad płaskimi polami, przeszkadzał mu głównie straszliwy ziąb. Choć wszyscy byli dość ciepło ubrani, mieli kevlarowe hełmy i gogle, to policzki piekły Doma, jakby zaraz miały zamarznąć. Kiedy jednak już zdążył uwierzyć, że podróż minie bez sensacji, kiowa nagle szarpnął w górę. Dom walnął hełmem w hełm Sama, a Ding – w Doma. Przelecieli nad linią energetyczną tak nisko, że Dom się bał, czy nie zahaczy butami o druty. Po drugiej stronie śmigłowiec znów obniżył lot i leciał 6 metrów nad ziemią. Dom niemal czuł, jak ścisnęło mu kręgi w kręgosłupie. Żołądek podjechał mu do gardła. Spojrzał do przodu i zamarł ze strachu: przed rzeką czekało ich jeszcze kilka wzgórz i linii wysokiego napięcia. „Oż kurwa”. Caruso miał wrażenie, jakby wielokrotnie przeżywał tę samą straszliwą katastrofę lotniczą. Kiowa nabierał wysokości, ilekroć miał przelecieć nad wzgórzem, przewodami czy budynkiem, a potem nurkował i przyspieszał. Choć byli mocno przypięci, podczas opadania Dom czuł, że jego ciało traci ciężar, nogi podjeżdżały mu do góry i musiał mocno przyciskać karabin do piersi, żeby go nie zgubić. Stan nieważkości ustał, Dom znów poczuł pod sobą ławkę. Lecieli teraz tak nisko, że gdy otworzył oczy, zobaczył dachy domów i czubki drzew na wysokości wzroku. Podejrzewał, że pilot oszalał i próbuje przyprawić go o zawał. Minęli jakąś kopalnię odkrywkową w środku lasu. W słabym świetle można było rozróżnić hałdy żwiru. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, śmigłowiec zrobił zwrot, zarzucił ogonem i Domem oraz kolegami szarpnęło w prawo. Przez jakieś 100 metrów mieli wrażenie, że śmigłowiec leci w bok, a potem pilot wyrównał kurs i znów zrobiło się względnie spokojnie. Była to tylko zwykła zmiana kierunku lotu, ale ludźmi przypiętymi do ławeczki

zakołysało bardziej niż do tej pory. Dom zerknął w prawo i zobaczył, jak Sam Driscoll wychyla się nieco do przodu, a potem gwałtownie wymiotuje. Caruso odsunął się najdalej, jak mógł. Wolał nie mieć wymiocin Sama na butach. Co prawda czekały go zaraz gorsze rzeczy, ale to nie znaczy, że chciał zostać obrzygany. Gdy Driscoll skończył, puścił jedną ręką karabin i wierzchem dłoni otarł usta i brodę, po czym obrócił się do Doma i zobaczył, że kolega wszystko widział. Wzruszył ramionami, jakby nic wielkiego się nie stało. Helikopter ponownie zanurkował, minąwszy wzgórze, i wtedy Dom też zwymiotował. Eric Conway prowadził swoją maszynę 10 metrów nad lustrem wody, stale przenosząc wzrok między dwoma śmigłowcami przed sobą a statkami na Dnieprze. Urządzenia pokładowe informowały go o parametrach pracy śmigłowca i o odległości do celu. Nagle ujrzał przed sobą maszt statku i pociągnął drążek, żeby unieść maszynę. Wiedział, że niemiłosiernie miota ludźmi, których wiezie, ale był zbyt skupiony na pilotowaniu, żeby dbać o wygodę pasażerów. Wkrótce przed nimi pojawił się Fairmont Grand Hotel, najwyższy budynek na zachodnim brzegu Dniepru. Pilot pierwszego little birda ogłosił przez radio: „Jedna minuta”, a Page zameldował, że nie widzi na radarze żadnych zagrożeń. Conway obserwował, jak dwa mniejsze śmigłowce powoli zwiększają pułap i zataczają szybki krąg nad dachem hotelu. Dostrzegł rozbłyski strzałów z dachu i zaraz potem więcej błysków z little birdów. Teraz sam skierował się znad rzeki ku hotelowi; maszyna pochyliła się, nabierając prędkości. – Strzały z dachu i balkonów od południa – rozległo się w słuchawkach. Zwolnił i wyrównał pułap z poziomem dachu. Usłyszał, jak jego pasażerowie z Delta Force otwierają ogień do celów na dachu. Po paru sekundach wszystkie cele zostały zneutralizowane i wówczas na rozkaz pilota jednego z little birdów obie mniejsze maszyny zawisły tuż nad dachem. Conway patrzył cały czas na wielofunkcyjny wyświetlacz i obserwował sytuację, ale kątem oka zdołał dostrzec ludzi spuszczających się na linach. Po chwili wszyscy już biegli w stronę wyjść dachowych, a MH-szóstki odleciały, żeby zrobić miejsce Czarnemu Wilkowi. Conway nie tracił czasu. Na dachu było dość miejsca na trzy śmigłowce. Na platformach do lądowania stały dwa duże eurocoptery, a między nimi zostało trochę wolnej przestrzeni, w której Conway zamierzał posadzić maszynę. Zrobił to najszybciej, jak się dało. Obserwował wirniki, a Page, wychylony na zewnątrz, meldował o odległości od podłoża. – Pięć metrów. Trzy. Dwa. Jeden… – Maszyna dotknęła dachu i Page wrzasnął na ludzi przypiętych do ławeczki po jego stronie: – Ruchy, ruchy, ruchy! Conway odwrócił się, żeby tak samo ponaglić pasażerów ze swojej strony, ale żołnierze z Delty już gonili swoich kolegów, którzy chwilę wcześniej opuścili się na linach. Trójka mężczyzn po stronie Page’a również szybko się uwinęła i Page zameldował Conwayowi, że można startować. Kiowa wzniósł się w powietrze i skierował na południe, żeby nie wejść na kurs MH-szóstkom oddalającym się w kierunku północnym.

86 Ding Chavez podbiegł ze swoimi ludźmi do pierwszego eurocoptera. Wspinając się na platformę do lądowania, zobaczył, jak ostatni żołnierze Delta Force znikają w wejściach do klatek schodowych. Nie miał jednak specjalnie czasu się rozglądać. Nasłuchiwał przez radio meldunków Delty, żeby wiedzieć, kiedy skończą i wrócą na górę, a tymczasem zajął się swoją częścią zadania. Dom wyciągnął z plecaka mały ładunek wybuchowy, który dostał od pirotechników z Delty. Sam i Ding podsadzili Doma, żeby mógł sięgnąć do głównego wirnika śmigłowca. Umocował ładunek i ześlizgnął się po kadłubie na ziemię. Kolejną minutę zajęło mocowanie ładunku na drugim śmigłowcu. Gdy Dom znalazł się z powrotem na platformie, cała trójka ruszyła ku jednej z klatek schodowych. Ding miał polecenie, żeby nie nadużywać komunikacji przez radio, bo to mogłoby zagłuszyć rozmowy podczas akcji Delty. Gdy jednak razem z kolegami znaleźli się już w budynku, powiedział do mikrofonu: – Grupa uderzeniowa, tu dach. Ładunki gotowe. – Dach, przyjąłem. Potwierdź, że nikt nie został na dachu, i odpalaj. – Potwierdzam. – Ding wcisnął przycisk na zdalnym detonatorze. Dwie głośne eksplozje nad głowami oznaczały, że wirniki śmigłowców zostały zniszczone. Chavez wiedział, że swoją część misji już zakończył i pozostaje tylko czekać na odwrót. Nagle usłyszeli gwałtowną wymianę ognia dwa piętra niżej, a w słuchawkach rozległ się głos „Ranny orzeł”, co oznaczało, że jeden z żołnierzy Delty został trafiony. Ding włączył się do transmisji: – Tu dach. Jesteśmy w klatce schodowej Bravo. Możemy zejść i przejąć rannego. Odbiór. – Dach, zrób to. Zejdź schodami na dziewiąte piętro. Nie wychodź z klatki schodowej. Na ósmym piętrze blokujemy przeciwnika, żeby nie przedostał się wyżej. Każda osoba, która pojawi się na korytarzu na dziewiątym, zostanie uznana za wroga i zdjęta. – Zrozumiałem – potwierdził Ding, po czym razem z Samem i Domem popędzili w dół po schodach. Wnosząc z odgłosów wystrzałów, Ding zrozumiał, że grupa Delty blokująca niższe piętro ma niełatwe zadanie. Ledwo dobiegli do miejsca, skąd mieli zabrać rannego, gdy w słuchawkach usłyszeli komunikat o kolejnym trafionym, tym razem na ósmym piętrze. Sam zbiegł na dół, żeby spróbował pomóc temu człowiekowi wydostać się na dach, a Ding z Domem zostali, żeby czekać, aż z korytarza przyniosą im pierwszego rannego. Słuchając szybkich, urywanych meldunków przez radio, Dom zwrócił się do Dinga: – Za dużo tych cholernych Ruskich. – Taaa – zgodził się Ding. Otworzyły się drzwi i stanęło w nich dwóch żołnierzy Delty, taszczących za kamizelkę kuloodporną trzeciego, z krwawiącą nogą. Dom i Ding zarzucili sobie jego ręce na ramiona i pomogli mu iść. Dwaj żołnierze Delty odwrócili się do wyjścia, a wtedy odezwał się Ding: – Zdaje się, że tam na dole trochę się posypało? Głośny wybuch niemal pod stopami potwierdził jego słowa. – Wszędzie mamy kłopoty. Weźcie go na dach i wracajcie tutaj nam pomóc. – Potwierdzam – odparł Ding i razem z Domem zaczęli wciągać rannego po schodach. Po pięciu minutach nieustannej wymiany ognia na górnych piętrach budynku żołnierze Delty usłyszeli przez radio meldunek, że ich koledzy pojmali Niestierowa w jego apartamencie,

ale są odcięci. Sam i dwaj żołnierze Delty blokujący ósme piętro wycofali się na dziewiąte w ostatniej chwili, zanim na ich pozycję wtargnęło kilkunastu żołnierzy Siedmiu Mocarzy. Teraz próbowali powstrzymać Rosjan, rzucając w dół granaty odłamkowe i hukowe. Dowódca oddziału wyprowadził Dinga i Doma z klatki schodowej i kazał im pilnować wind. Gdy przybyli na miejsce, ujrzeli martwego uderzeniowca w otwartych drzwiach windy, a obok czterech zabitych Rosjan. W tym momencie na dziewiąte piętro przyjechała druga winda. Ding i Dom wycelowali broń w drzwi. Gdy się otworzyły, w środku ujrzeli sześciu uzbrojonych ludzi. Amerykanie rzucili się na ziemię i oddali serię w kierunku przybyłych. Gdy zabili wszystkich, Dom podbiegł do windy i ciałem jednego z Rosjan zablokował drzwi, żeby winda nie zjechała na dół i nie przywiozła kolejnej porcji wrogów. Nagle ktoś otworzył wejście na końcu korytarza. Chavez odwrócił się w tamtą stronę, sięgając po pistolet, bo przed chwilą opróżnił cały magazynek karabinu. Zobaczył dwóch żołnierzy Delty popychających człowieka z workiem zarzuconym na głowę i rękoma skutymi za plecami. Wszyscy czterej mężczyźni w korytarzu wycelowali broń w siebie nawzajem. Ding pierwszy opuścił pistolet i powiedział przez radio: – Swoi. Żołnierze Delty zrozumieli, opuścili broń i popchnęli jeńca naprzód. Ding spostrzegł, że jeden z nich sam jest ranny. Prawe ramię miał zakrwawione i przewiązane przesiąkającym bandażem. Dom tymczasem zdejmował wyposażenie z ciała zabitego Amerykanina. Moment później przewiesił go sobie przez ramię i uginając się pod ciężarem, ruszył ku klatce schodowej. Wszyscy przeszli zaledwie parę kroków w stronę schodów, gdy w drzwiach stanął Sam i dwaj żołnierze Delty. Znów każdy wycelował w ludzi naprzeciwko, ale szybko się zorientowali, że to Amerykanie. – Tymi schodami nie damy rady przejść – odezwał się Sam. – Trzeba znaleźć inne wyjście. Cała grupa ruszyła z powrotem do wejścia do apartamentu. Ding i Sam skierowali broń na wejście do klatki schodowej, które po chwili gwałtownie się otworzyły. Amerykanie zdjęli dwóch Rosjan stojących w progu, a jeden z żołnierzy Delty rzucił granat dymny, żeby wszyscy mogli wycofać się do apartamentu niezauważeni. W środku dowódca nawiązał łączność przez radio. Okazało się, że udało się utrzymać drugą klatkę schodową, więc wycofali się do dalszej części apartamentu, przeszli do pomieszczeń dla personelu i połączyli się z resztą grupy uderzeniowej. Ostatecznie wrócili na dach po piętnastu minutach. Delta miała dwóch zabitych i sześciu rannych. Sam Driscoll miał pokaleczone ręce i twarz wskutek wybuchu na schodach, ale najważniejsze udało się osiągnąć: pojmali Dmitrija Niestierowa. Przyleciał pierwszy Little Bird, w którym umieszczono rannych: dwóch najciężej rannych przywiązano pomiędzy czterema z lżejszymi obrażeniami. Śmigłowiec wzniósł się w powietrze i odleciał nad rzekę, gdzie było bezpieczniej. Teraz przyszła kolej na kiowę. Ludzie z Campusu i uderzeniowcy z Delty w oczekiwaniu na lądowanie trzymali na muszce wyjścia z klatek schodowych. Gdy Conway już się zniżał, żeby posadzić maszynę, Page krzyknął przez radio: – W prawo! W prawo! Conway nie wiedział, co jest grane, ale wypełnił polecenie. Kątem oka zobaczył, jak Page sięga po karabin i celuje w coś przez otwarte drzwi. – Zwrot o sto osiemdziesiąt, potem stop! – krzyknął Page, a Conway wykonał instrukcję. Znajdowali się 8 metrów nad dachem. Gdy Conway spojrzał, na co patrzy Page, spostrzegł grupę ludzi, którzy za pomocą liny wspięli się na dach z balkonu na dziewiątym

piętrze. Zapewne wybrali tę drogę, bo wiedzieli, że wyjścia z klatek schodowych są obstawione. Andre wycelował i zaczął strzelać. Pierwszego człowieka strącił z dachu na ulicę, 30 metrów niżej. Drugi upadł tam, gdzie stał. Dwaj pozostali próbowali się schronić pod platformą do lądowania, ale żołnierze Delty zdążyli ich zauważyć i zajęli się nimi. Chwilę później Conway wylądował. W pierwszej kolejności do ławeczki przywiązano więźnia z workiem na głowie. Żołnierze działali szybko. Chyba było kilku rannych, ale Conway patrzył przede wszystkim na radar i na wyjście z klatki schodowej na wprost nosa śmigłowca. Wiedział, że gdy drzwi się otworzą, wysypie się z nich grupa wrogów. – Potrzebujemy trzydziestu sekund! – usłyszał przez radio. – Jebać trzydzieści sekund! – odpowiedział. – Musimy startować w tej chwili! Spojrzał przez ramię i zobaczył ludzi strzelających w drzwi do drugiej klatki schodowej. Wiedział, że w każdej chwili jakiś pocisk może trafić jego maszynę. Wziął do ręki karabin i czekał, celując do tyłu przez otwarte drzwi. W końcu Page zameldował: – U mnie okej. Trzech pasażerów przypiętych i gotowych. Po swojej stronie Conway miał, oprócz jeńca, tylko jednego człowieka. – Tu Czarny Wilk Dwa Sześć – powiedział przez radio do dowódcy Delty. – Gotów do startu z pięcioma pasażerami, wliczając jeńca. Potwierdź, czy się zgadza. – Zgadza się, Dwa Sześć. Spieprzajcie z tego dachu. – Potwierdzam. Śmigłowiec wzniósł się w powietrze. Ludzie przypięci do kadłuba ostrzelali kolejnych Rosjan wychodzących przez balkon na dach. Conway wiedział, że musi lecieć w przeciwną stronę niż ta, z której strzelali, więc skierował maszynę nad zachodnią ścianę i błyskawicznie obniżył się nad ulicę, mając nadzieję, że nikt z uzbrojonych ludzi na balkonie nie będzie w stanie strzelać. Dom Caruso chwycił się linki, którą był przypasany do kadłuba, i zamknął oczy. Był pewien, że rozbiją się o ziemię, ale – tak samo jak poprzednio – pilot wyrównał pułap, a kręgosłup Doma zaprotestował. Caruso otworzył oczy dopiero pół minuty później. Z ulgą stwierdził, że znów lecą nad wodą. Powrót na lotnisko okazał się równie dokuczliwy, jak lot do Kijowa. Dom kilka razy był przekonany, że ktoś ich ściga, bo śmigłowiec wykonywał najróżniejsze szalone i gwałtowne uniki. Niestierow, siedzący obok Doma, wymiotował. Rzygowiny przesiąkały przez worek, który miał na głowie. Caruso wetknął pod spód swoją dłoń w rękawiczce i wytarł mężczyźnie usta i nos, żeby więzień się nie udławił. Jemu samemu od tego zebrało się na wymioty, ale nie miał już czym podzielić się z lasem, nad którym akurat lecieli.

87 John Clark stał samotnie koło lądowiska, gdy nadleciały śmigłowce. Widział ciężko rannych żołnierzy Delta Force przenoszonych prosto do karetek, a w następnej kolejności – ciała dwóch zabitych Amerykanów na noszach. Lżej rannych doprowadzono na miejsce, gdzie zajął się nimi sanitariusz. Na końcu wyszli ci, którzy mieli tylko otarcia i siniaki. Prowadzili swoją zdobycz – Rosjanina z zarzyganym workiem na głowie. Tymczasem do Clarka zbliżył się Midas. Podał mu rękę, mówiąc: – Twoi chłopcy przeszli przez niezłe piekło. Nie wiem, jak ci dziękować. Clark nie przepuścił okazji. – Ale ja wiem. Pozwólcie nam porozmawiać z Niestierowem. Pięć minut wystarczy. Midas przechylił głowę. – Jeśli o mnie chodzi, moglibyście przez te pięć minut głaskać go szlauchem. A o czym chcecie z nim gadać? Clark wyjaśnił, że wedle jego wiedzy być może da się wykorzystać Niestierowa do skompromitowania pewnych osób w rosyjskich władzach. Nie wdawał się w szczegóły, ale swoje mało konkretne wyjaśnienie zakończył słowami: – Naszym zdaniem to jest potencjalnie sposób na powstrzymanie inwazji Rosji na Ukrainę. Szanse małe, ale spróbować warto. – Jestem za – odparł Midas. – A niech tam, już i tak nawciskałem moim żołnierzom kitu przy tej akcji, to teraz mogę udostępnić jeńca bandzie cywilów, żeby sobie pogawędzili. Macie pięć minut, nie więcej. Za godzinę musi być gotowy do wylotu. Niestierowa wprowadzono do kantorka w głębi magazynu i przykuto do krzesła. W dalszym ciągu miał na głowie brudny worek (sanitariusz tylko na chwilę go zdjął, żeby sprawdzić parametry życiowe i dać jeńcowi łyk whisky). Na straży przed wejściem wystawiono dwóch Rangersów. Niestierow sądził, że zostawią go samego w pustym pokoju, więc aż podskoczył na dźwięk zapalanego światła. Clark z Ryanem przysunęli sobie krzesła i usiedli naprzeciwko mężczyzny. Po kilku sekundach milczenia Niestierow spróbował się rozejrzeć, ale przez worek nic nie widział. – Dmitrij Niestierow – odezwał się Clark po rosyjsku. – Nareszcie się spotykamy. Zero reakcji. – Wiem, kim jesteś – mówił dalej Clark. – Wiem, że jesteś Glebem Blizną, członkiem Siedmiu Mocarzy. A także Dmitrijem Niestierowem, prezesem Shoal Banku na Antigui oraz przewodniczącym zarządu IFC Holdings. – Nieprawda, ale mów dalej – odezwał się Niestierow słabym głosem, w którym dało się wyczuć niepewność. – Paweł Leczkow znalazł się w rękach Amerykanów. – Kto to jest? – To człowiek, który w zeszłym miesiącu wwiózł polon do USA. Zorganizował zamach na życie syna amerykańskiego prezydenta. Został również sfotografowany tu, w Kijowie, przy okazji spotkania z tobą. Próbował także zamordować biznesmena Hugh Castora w Szwajcarii. Nie udało mu się, a Castor opowiedział nam wszystko, co o tobie wie. Clark miał nadzieję, że te kłamstwa, które mogły być prawdą, wywrą zamierzony mocny efekt.

– Nie wiem, o czym mówisz – odparł Niestierow. – Pracujesz dla FSB, ale Rosjanie nie zdołają dotrzeć do Kijowa, więc cię nie uratują. Zresztą i tak wywieziemy cię dalej na zachód, bez względu na to, co się będzie tutaj działo. – Clark nachylił się blisko do twarzy Niestierowa. – Należysz do nas, Dmitrij. Masz przerąbane. Milczenie. Clark się wyprostował i zmienił ton. Już nie groził, tylko mówił rzeczowo: – Chciałbym się dowiedzieć, jak to jest możliwe, że pracujesz dla Romana Tałanowa. – Dla Tałanowa? Nie rozumiem. Przed sekundą oskarżyłeś mnie, że pracuję dla organizacji przestępczej, a teraz mówisz, że jestem z rosyjskich służb wywiadowczych? Zmień tę historyjkę, żeby trzymała się kupy, i spróbuj jeszcze raz. Clark nie dał się zbić z tropu. – Tałanow jest szefem Siedmiu Mocarzy. To potwierdzona informacja. – Potwierdzona? – roześmiał się Niestierow. – A co, przeczytałeś ją na Facebooku? Clark zaśmiał się wraz z nim i poklepał go rubasznie po ramieniu. Potem znów zmienił ton. – Nie, Dmitrij. Udało się potwierdzić coś innego. Roman Tałanow był więźniem łagru na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. To tam został członkiem Siedmiu Mocarzy. Był jednym z założycieli. Niestierow siedział w całkowitym milczeniu. – Tylko że Roman Tałanow nie mieszkał całe życie w obozie. Zanim trafił do gułagu, pracował dla KGB. Tym razem Niestierow się zaśmiał. – Nie wiem, kim jesteś, ale opowiadasz same brednie. To oczywiste, że nie wiesz nic i próbujesz ze mnie coś wyciągnąć. – W którym miejscu się mylę, Dmitrij? – To, o co obwiniasz Tałanowa, jest niemożliwe. – Jak to? Niestierow tylko zachichotał. – Myślisz, że to niemożliwe – odpowiedział sam sobie Clark – bo wiesz, że Tałanow to wor w zakonie i był nim, jeszcze zanim zaczął pracować dla FSB. Zgodę na to wydali szefowie, bo takie były czasy, bo dostęp do Siedmiu Mocarzy gwarantował prawdziwą władzę: dojścia do Kremla. Niestierow milczał. – Ale on cię wykorzystał, tak samo jak wykorzystuje wszystkich. Po chwili Niestierow się odezwał: – Nie wykorzystał nas. On jest jednym z nas. – Czy to możliwe, że wor w zakonie wcześniej, w latach osiemdziesiątych, był kapitanem GRU i zabójcą pracującym dla KGB? Czyżbyście zmienili zasady przyjmowania do organizacji? – Przestał szydzić i dokończył zimnym tonem: – On was właśnie w tej chwili wykorzystuje. Przeniknięcie Tałanowa do waszej organizacji stanowiło część operacji KGB. Bardzo udanej, jak widać. – To wszystko kłamstwo. A nawet gdyby to była prawda, to wszystko działo się dawno temu. – Wcale nie tak dawno. Wiem, jak działają takie organizacje. Nie wybaczycie mu tylko dlatego, że minęło parę lat. Tałanow cieszył się szacunkiem jako wor w zakonie, co było dodatkową obrazą dla waszego świętego kodeksu. Zrobił z was wszystkich pośmiewisko. – Nachylił się bliżej. – Nie puścisz tego płazem, co?

Milczenie się przeciągało. Wreszcie spod worka odezwał się głos: – Czego chcecie? – Wszystko, co ci tu powiedziałem, wyjdzie na jaw. Tałanow może zaprzeczać, ale dobrze wiesz, jak to działa. Ludzie, którzy go znali, zaczną mówić. Wszyscy się dowiedzą, że szef FSB jest także bossem Siedmiu Mocarzy. Czekają was kłopoty. Wszystkich. Może z wyjątkiem człowieka, który jest w hierarchii bezpośrednio pod Tałanowem. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Kiedy w świat pójdzie wieść, że Siedmiu Mocarzy to tylko kolejny teatrzyk, kolejna banda załatwiająca interesy Kremla, wówczas twoja organizacja będzie musiała wprowadzić pewne zmiany. Ty możesz to przetrwać, Dmitrij – Clark mówił niemal prosto w ucho Niestierowa. – Ale Tałanow raczej nie przeżyje. – Zrobił znaczącą pauzę. – Prawda?

88 Prezydent Stanów Zjednoczonych Jack Ryan siedział przy biurku w Gabinecie Owalnym. Przed sobą miał otwarty notatnik z kilkoma własnoręcznie zapisanymi punktami. Rzucił okiem na zegar, potem na telefon stojący na biurku. Za wszelką cenę usiłował uspokoić galopujące myśli. Był to jeden z decydujących momentów zwierzchnictwa nad krajem, kiedy Ryan wiedział, że od tego, jak rozegra najbliższe kilka minut, zależeć będzie życie lub śmierć tysięcy, dziesiątków tysięcy, a może i setek tysięcy. Poprzednia noc upłynęła mu na spotkaniach ze Scottem Adlerem, z Mary Pat Foley i Jayem Canfieldem, z Bobem Burgessem i Markiem Jorgensenem, a także z Danem Murrayem. Ze wszystkimi dokładnie przećwiczył rozmowę, którą miał za chwilę odbyć, jednak dużo ważniejsza od konsultacji z zawodowcami była półtoragodzinna rozmowa z własnym synem, który uruchomił tę lawinę zdarzeń. Jack junior zaczął do złych wieści: Rosjanie zabili Opokę. Z kolei pierwsze pytanie Jacka seniora dotyczyło bezpieczeństwa syna. Żeby uspokoić ojca, młody Jack dał do telefonu Domingo Chaveza. Prezydent jeszcze nie zdążył ochłonąć na wieść, że człowiek, który niegdyś uratował mu życie, zginął, ratując życie jego synowi, a już Jack junior zaczął sypać faktami, liczbami i szczegółami. Opowiedział o powiązaniach Romana Tałanowa z Walerijem Wołodinem, o człowieku, który otruł Gołowkę, i o jego współpracy z mafijnym bossem na Ukrainie. Jack senior szybko notował, dopytywał, robił dopiski przy informacjach, które chciał dodatkowo potwierdzić we własnym zakresie. Szczególnie zaciekawił go wątek rachunku w Ritzmann Privatbankiers i pieniędzy, które wymienił na diamenty właściciel innego konta w tym samym banku. Ryan jak przez mgłę pamiętał, że wówczas ktoś coś wspominał o diamentach, jednak po trzydziestu latach nie umiał sobie przypomnieć nic konkretnego. Po zakończeniu rozmowy z synem zwołał wszystkich do gabinetu dowodzenia i opisał całą sytuację. Foley, Canfield i Murray natychmiast wyszli, żeby zweryfikować jak najwięcej elementów historii. Adler został, żeby doradzać prezydentowi, co należy zrobić. Ryan podjął decyzję o natychmiastowym zatrzymaniu Dmitrija Niestierowa. Burgess wysunął sugestię, że mogliby się tym zająć ludzie na miejscu, w Kijowie, a prezydent zaakceptował pomysł. Teraz, choć schwytany Niestierow nie powiedział ani słowa, panowało ogólne przekonanie, że prezydent Ryan powinien zadzwonić do Wołodina i wyłożyć karty na stół. Plan był właściwie tylko pobożnym życzeniem: być może uda się zaszantażować Wołodina, grożąc mu ujawnieniem wszystkich informacji, które Amerykanie zdobyli (a nawet jeśli w rzeczywistości ich nie mieli, chodziło o przekonanie Rosjanina, że jednak je mają). Migoczące światełko oznaczało, że jest połączenie z Moskwą. Jack odetchnął głęboko, ułożył przed sobą papiery i podniósł słuchawkę. Usłyszał Wołodina, który mówił oczywiście po rosyjsku, ale Ryan od razu poznał to szybkie tempo wypowiadanych słów i pewny siebie ton. Głos tłumacza siedzącego w gabinecie łączności rozlegał się w słuchawce głośniej niż głos Wołodina, więc Ryan bez kłopotu słyszał tłumaczenie. – Dzień dobry, panie prezydencie. Wreszcie rozmawiamy. Ryan odpowiedział po angielsku, a jego słowa na bieżąco przekładał tłumacz na Kremlu. – Panie prezydencie, zacznę od sugestii, którą, mam nadzieję, potraktuje pan bardzo poważnie.

– Sugestii? Może chce pan zasugerować, żebym złożył rezygnację? O to chodzi? – Wołodin zaśmiał się z własnego żartu. Ryan odczekał i z powagą kontynuował: – Chciałbym zasugerować, żeby pański tłumacz nie uczestniczył w rozmowie. To, co mam do powiedzenia, jest przeznaczone wyłącznie dla pańskich uszu i mój tłumacz może to panu przekazać. Gdy skończę, będzie pan mógł z powrotem poprosić swojego człowieka o tłumaczenie. – A cóż to? To nie pan ustala zasady naszych rozmów. Wymyślił pan jakieś sztuczki, żeby mieć większą kontrolę. Nie dam się zastraszyć. To się mogło udać z poprzednim prezydentem Rosji, ale nie ze mną. Przez kolejnych kilka sekund Ryan słuchał tej fanfaronady tłumaczonej na angielski, po czym spokojnie odparł: – Chodzi o Zenita. Gdy rosyjski tłumacz przetłumaczył to Wołodinowi, na chwilę zapadła cisza. – Nie wiem, o co chodzi – rzekł w końcu Rosjanin. – W takim razie ja panu powiem. Ze wszystkimi, najdrobniejszymi szczegółami. Numery kont, nazwiska, daty, ofiary, konsekwencje. Poprosi pan tłumacza o opuszczenie rozmowy czy mam kontynuować? Jack nie spodziewał się, że po drugiej stronie linii usłyszy choć słowo, jednak Wołodin odparł: – Zastosuję się do pańskiej sugestii. Ale tylko na krótko. – W jego głosie dało się wyczuć ostrożność. Gdy na Kremlu przy telefonie został tylko prezydent, Ryan zmienił wątek. – Panie prezydencie, mamy niezbite dowody, które wskazują na pana związek z otruciem Siergieja Gołowki. – Spodziewałem się to usłyszeć nawet wcześniej. Uprzedziłem świat, że posunie się pan do każdego kłamstwa, by zrzucić winę na Rosję. – Paweł Leczkow, członek organizacji przestępczej Siedmiu Mocarzy, przekazał polon Wenezuelczykom, którzy z kolei otruli Gołowkę. Dysponujemy fotografiami Leczkowa w USA. – Nikt nie wierzy fotografiom. Poza tym nawet, jeśli ten człowiek był przestępcą, co to ma wspólnego ze mną? Pański kraj też ma problemy ze zorganizowaną przestępczością. Czy z tego powodu mam oskarżać pana o współudział w działalności amerykańskich gangów? – Leczkowa sfotografowano także podczas spotkania z Dmitrijem Niestierowem, członkiem Siedmiu Mocarzy. – Wzywam z powrotem tłumacza. Nie powiedział mi pan nic, czego nie mógłby usłyszeć każdy rosyjski obywatel, choć każdy Rosjanin od razu dostrzeże w tym głupotę byłego zimnowojennego szpiega. – Swoje powiązania z Siedmioma Mocarzami Roman Tałanow zawdzięcza panu. W wyniku zaplanowanej przez pana operacji awansował na szefa grupy, podobnie jak pan awansował na szefa rządu. Tylko że Roman Tałanow jest spalony. Poinformowaliśmy najważniejszych członków Siedmiu Mocarzy o tym, że Tałanow wcześniej pracował w KGB, a potem został sztucznie umieszczony w środowisku przestępczym. Dla tej organizacji to przewina, której się nie wybacza. Ryan odczekał chwilę i dodał: – Przypuszczam, że jego życie stanie się teraz wyjątkowo trudne. Na to odezwał się Wołodin, który, co nie uszło uwadze Ryana, wciąż nie przywołał tłumacza z powrotem:

– To wszystko kłamstwa. – Panie prezydencie, Hugh Castor przekazał nam dowody. Dobrze pan wie, że one istnieją. Dziś w nocy pojmaliśmy Dmitrija Niestierowa. Przedstawiliśmy mu te dowody, co go tak rozwścieczyło, że całkiem sporo nam powiedział. Możemy pokazać go w telewizji. Opowie o tym, jak dostał od FSB miliard dwieście milionów dolarów za destabilizację sytuacji na Ukrainie, otrucie Gołowki i umożliwienie nielegalnych transakcji, żeby siłowcy w dalszym ciągu mogli rozkradać majątek należący do narodu rosyjskiego. A wtedy pańskie położenie stanie się trudne. Tałanow jest oczywiście skończony. Ale pan, panie prezydencie, może uniknąć kompromitacji. Ujawnimy, że otrucie polonem to sprawka Siedmiu Mocarzy. To w połączeniu z faktem, że Tałanow właśnie stał się, proszę wybaczyć marny żart: równie radioaktywny jak Gołowko, da panu możliwość publicznego odcięcia się od Tałanowa, zanim pociągnie on pana za sobą na dno. – Jaki cel zamierza pan osiągnąć? – spytał Wołodin. Jack zrozumiał sens tego pytania. Wołodin chciał wiedzieć, czego Stany Zjednoczone oczekują w zamian za nieujawnianie, że rosyjski rząd płaci Siedmiu Mocarzom. – To bardzo proste – odparł. – Rosyjskie wojska zaprzestaną posuwania się naprzód i wrócą na Krym. Będzie pan miał swoje małe zwycięstwo, ale to i tak więcej, niż pan zasługuje. Jeśli spełni pan ten warunek, nie ujawnimy, co łączyło pana z Zenitem. – Mnie nie można zaszantażować! – Ale można pana zniszczyć. I wcale nie musimy tego robić my. Nie chcemy wojny. Ale można pana zniszczyć od wewnątrz. Rosja musi wiedzieć, kto dzierży władzę. Mnie nikt w Rosji nie uwierzy. Ale istnieją dowody, które mamy od Niestierowa, Castora i innych. A dowody przemówią same za siebie, jeśli je ujawnimy. – Jeśli sądzi pan, że boję się waszej propagandy, to jest pan w błędzie. – Panie prezydencie, wystarczy, że stara gwardia z KGB przyjrzy się datom. Bankierzy – numerom kont. Zarząd więzień i obozów – kartotece Tałanowa. Kilka europejskich krajów wznowi stare śledztwa. Moja, jak pan powiada, propaganda zaledwie poruszy kamyczek, ale ten kamyczek spowoduje lawinę. Wszystko, co mówię, da się udowodnić, trzeba tylko wiedzieć, gdzie szukać dowodów. Walerij Wołodin się rozłączył. Po sekundzie Ryan usłyszał w słuchawce głos telefonistki: – Panie prezydencie, czy mam zadzwonić jeszcze raz? – Nie, dziękuję. Powiedziałem, co miałem do powiedzenia. Teraz musimy czekać na reakcję. Roman Tałanow ustąpił ze stanowiska szefa FSB dwa dni po zakończeniu operacji zbrojnej na Ukrainie i wycofaniu wojsk rosyjskich na Krym. Podobnie jak do tej pory, Tałanow nie zabrał w tej sprawie oficjalnie głosu. Walerij Wołodin spotkał się w studiu telewizyjnym ze swoją ulubioną prezenterką i wysłuchawszy pochwał za skuteczne stłumienie terroryzmu na wschodniej Ukrainie, powiedział, że ma do zakomunikowania mniej wesołą nowinę. – Niestety utraciłem zaufanie do Romana Romanowicza Tałanowa. Światło dzienne ujrzały kompromitujące fakty dotyczące jego powiązań ze zorganizowaną przestępczością. Jako osoba odpowiedzialna za bezpieczeństwo rosyjskich obywateli musiałem uznać Tałanowa za niewłaściwą osobę na to stanowisko. Na nowego szefa FSB Wołodin mianował człowieka, o którym nikt nigdy nie słyszał – osobiście wybrał go z ciżby zaufanych doradców, mimo że człowiek ów nie miał żadnego doświadczenia z pracą w wywiadzie. Nazwisko Tałanowa usunięto ze wszystkich oficjalnych dokumentów.

Roman Tałanow dobrze wiedział, co się musi wydarzyć, kiedy wor w zakonie okryje się hańbą. Z dnia na dzień stał się najbardziej zagrożonym obywatelem Rosji, ponieważ dotychczas zaufani ludzie, którymi się otaczał, nagle zaczęli czyhać na jego życie. Zaszył się na swojej daczy w Kraju Krasnodarskim nad Morzem Czarnym z dwudziestoma ochroniarzami, których uzbroił w sprzęt ukradziony ze specnazu. Walerij Wołodin wysłał emisariusza (sam nie chciał rozmawiać ze swoim byłym podwładnym), który zapewnił Tałanowa, że rząd Rosji zapewni mu ochronę i nie wyjawi jego dochodów ze sprzedaży udziałów w Gazpromie w zamian za obietnicę niepokazywania się publicznie. Tałanow wykonał polecenie. Od ponad trzydziestu lat wykonywał polecenia Walerija Wołodina i nie wyobrażał sobie, by mogło być inaczej. Zginął z ręki własnego ochroniarza. Sześć dni po tym, jak świat przestępczy się dowiedział, że mafijny boss był wcześniej oficerem KGB, jeden z młodych strażników, cywil, który w tajemnicy aspirował do wysokiej pozycji w Siedmiu Mocarzach, zaczaił się w łazience i gdy Tałanow wychodził spod prysznica, ugodził go sztyletem w serce. Następnie chłopak zrobił zdjęcia telefonem i wrzucił je na portal społecznościowy. Na ironię zakrawało, że pierwsze zdjęcie byłego szefa służby bezpieczeństwa, które mogli zobaczyć Rosjanie, przedstawiało jego nagie, zakrwawione ciało na kafelkach, z szeroko otwartymi, martwymi oczyma. Jack Ryan junior zadzwonił do ojca z telefonu w samolocie Hendleya i Wspólników lecącym właśnie nad Atlantykiem. Tata martwił się ostatnio o syna, który poleciał do Londynu wyprowadzić się z mieszkania, i choć pomagali mu Dom i Sam, wszystko zajęło aż tydzień. Jack junior nie chciał dzwonić do ojca, póki był w Wielkiej Brytanii. Dzwonił tylko do mamy, wysyłał też e-maile, w których zapewniał, że wszystko w porządku i niedługo wraca. Samowi i Domowi ogromnie się spodobała Wielka Brytania i Jack też musiał przyznać, że będzie za nią tęsknił. Zrozumiał, że to po prostu jego melancholia czyniła życie tutaj tak nieznośnym, na długo zanim Rosjanie zaczęli je uprzykrzać. Nareszcie jednak wracał do domu – już wkrótce porozmawia z tatą, nie słysząc w jego głosie tej troski, którą słyszał tylekroć przez ostatnich kilka lat. Miał świadomość, że wybierając taki, a nie inny zawód, przysparzał ojcu zmartwień, ale wiedział również, że jeśli ktokolwiek na świecie rozumiał potrzebę działania w słusznej sprawie nawet za cenę własnego bezpieczeństwa, to był to jego ojciec. Jack senior rzekł do słuchawki: – Synu, nawet nie było okazji, żeby ci podziękować za informacje, które mi przekazałeś w zeszłym tygodniu. Wiedz, że odwróciłeś bieg wydarzeń i ocaliłeś naprawdę sporo ludzi. Junior nie podzielał entuzjazmu co do swej osoby. – No nie wiem, tato. Wołodin wciąż żyje i nie utracił władzy. W tych częściach Ukrainy, które zajęła Rosja, ludzie tańczą na ulicach. Niezbyt to przypomina zwycięstwo. – Jasne, to nie jest nasze wymarzone zakończenie. Ale powstrzymaliśmy wojnę. – Jesteś pewien, że nie odwlekliśmy jej tylko w czasie? – Wcale nie jestem pewien – westchnął Ryan senior. – Pod pewnymi względami osłabiony Wołodin jest nawet bardziej niebezpieczny, tak jak ranne zwierzę. Może się teraz rzucać na wszystkich bez powodu. Ale jako człowiek, który zajmuje się tym już jakiś czas, czuję, że zmaksymalizowaliśmy korzyści i zminimalizowaliśmy szkody. Przy okazji oddało życie wielu dobrych ludzi: Siergiej, Oxley, wojskowi i cywile walczący w Europie. Możemy sobie pomarzyć, że miło byłoby osiągnąć więcej, ale prawdziwy świat nie daje nic za darmo. – Niestety. – To nie jest przegrana, Jack. Po prostu nie odnieśliśmy zwycięstwa.

– Jasne – odrzekł junior po namyśle. – Co teraz zamierzasz, synu? – Chcę wrócić do kraju. Rozmawiałem już z Gerrym. Znalazł nowy budynek w hrabstwie Fairfax, a Gavin ma jakieś nowe technologie, które mają nam usprawnić pracę. – Miło to słyszeć. Wiem, jak tęskniłeś za drużyną. Choć oczywiście byłbym spokojniejszy, gdybyś wybrał jakiś bezpieczny sposób na życie. – Ale widzisz, co się stało, jak sobie znalazłem nudną pracę bez niebezpieczeństw. – No tak. Osobiście ci podesłałem trochę mocnych wrażeń, prawda? – Zaufałeś mi, doceniam to. Dziękuję. – Pewnie, że ci zaufałem, młody. Odwiedź mnie, jak będziesz w pobliżu. Stęskniłem się. – Ja za tobą też, tato.

Epilog Trzydzieści lat wcześniej Analityk CIA Jack Ryan wysiadł z taksówki przed swoim domem na Grizedale Close. Przed wyjściem z pracy pożyczył płaszcz od jednego z kolegów i teraz się cieszył, że to zrobił, bo noc w Chatham była zimna. Sądząc z pustki na ulicach, musiało być już dobrze po północy; zegarek zdjął i wrzucił do teczki jeszcze w Berlinie, gdy lekarz opatrywał mu ranę na ręce. Jadąc pociągiem z Victoria Station, pomyślał, że trzeba było zadzwonić z pracy do domu. Najpierw jednak sir Basil kazał mu koniecznie iść jeszcze raz do lekarza, a potem Jack przez kilka godzin poprawiał i przerabiał raport, który sporządził rano w Mission Berlin. Pierwszy brudnopis miał jedenaście stron, a w Century House Ryan dopisał kolejnych pięć z dodatkowymi informacjami, pomagając sobie planem Berlina i innymi źródłami, bo chciał, żeby zgadzały się wszystkie szczegóły. Najpierw był więc zbyt zajęty, żeby zatelefonować do Cathy, no a potem był już w pociągu. Wszedł do domu najciszej, jak potrafił, nie chcąc zbudzić dzieci. Postawił teczkę w przedpokoju i zaczął ściągać buty, żeby resztę drogi pokonać cicho w skarpetkach. Usłyszał w korytarzu kroki Cathy. Rzucili się sobie w ramiona. – Tęskniłam. – Ja też. Tę czułą scenę przerwało tylko na chwilę pytanie: – O, nowy płaszcz? – Pożyczony. Długo by opowiadać. Tuląc się i całując, doszli do salonu. Cathy usiadła na kanapie. Jack pomyślał, że jego żona jest piękna, nawet w zwykłym domowym ubraniu. Zdjął płaszcz, zapomniawszy, że prawe przedramię wygląda jak egipska mumia. – Jezu! Co ci się stało? Wzruszył ramionami. Nie mógł jej okłamać, była w końcu jego żoną. A poza tym nie mógł jej okłamać, bo była chirurgiem. Wystarczyłby jej rzut oka na ranę, żeby stwierdzić, że Jack został ugodzony nożem. Zdjąwszy opatrunek, fachowym okiem obejrzała rękę przy świetle lampy. – Masz szczęście. Rana jest długa, ale płytka. Poza tym bardzo porządnie ci ją opatrzyli. – Tak. Zaczęła zawijać bandaże z powrotem. – Jutro ją przemyję i zmienię opatrunek. Co się właściwie stało? – Nie mogę powiedzieć. Spojrzała najpierw na ranę, potem w oczy męża. Jej wzrok wyrażał troskę i ból. – Wiedziałam, że taka będzie odpowiedź. – Naprawdę nie mogę – powtórzył. W tonie jego głosu brzmiało błaganie, by nie drążyła głębiej, a Cathy wywnioskowała to, czego chciała się dowiedzieć. – Jedyny powód, dla którego nie mógłbyś mi tego zdradzić, to taki, że rana ma coś wspólnego z CIA. Zaatakowano cię? „Można tak powiedzieć, pomyślał. Ale zaatakowała mnie nie tylko niemiecka terrorystka, która raniła mnie nożem. Wcześniej miałem też spotkanie ze snajperem, a później z nieznanymi zbirami blisko Muru Berlińskiego”.

– Nic mi nie jest, naprawdę, kochanie – powiedział na głos. Nie uwierzyła. – Oglądałam wiadomości. Powiedz mi, na miłość boską: restauracja w Szwajcarii czy galeria sztuki w Berlinie? Mógł oczywiście odpowiedzieć: „I to, i to”, mógł też być skrupulatny i uściślić, że to tak naprawdę nie była galeria sztuki. Odparł jednak tylko: – Cathy, musisz mi uwierzyć. Nie prosiłem się o kłopoty. – Nigdy się o nie nie prosisz. Ale gdy same przyjdą, nie umiesz się odwrócić. Spojrzał w przestrzeń. Był zbyt zmęczony na kłótnie, zresztą mało by miał do powiedzenia. Cathy miała rację. Nie wychodziła za mąż za żołnierza ani szpiega. Poślubiła maklera i historyka. To on sam wpuszczał się w takie sytuacje jak ta ostatnia. Wmawianie komukolwiek, że jest inaczej, byłoby absurdem. Wypowiedział więc jedyną myśl, która przyszła mu do głowy, i jedyną, jaka miała dla niego w tej chwili znaczenie. – Kocham cię i cieszę się, że wróciłem. – Ja też cię kocham, Jack, i też się cieszę, że już jesteś. Dlatego właśnie tak mi trudno, kiedy znikasz na kilka dni, a potem wracasz ranny. Proszę, powiedz, że to rozumiesz. – Oczywiście. Przytulili się. Problem w zasadzie pozostał, bo Jack nie zrobił nic, by go rozwiązać, ale Cathy dała mu sygnał, że na razie odpuszcza. – Przepraszam, muszę iść spać. Z samego rana mam operację – powiedziała. Spojrzał na zegarek. Była 1.00. Dwadzieścia cztery godziny wcześniej rozmawiał z Martą Scheuring, a dwie doby wcześniej niemal wziął udział w strzelaninie. Trzy dni wcześniej stał nad jeziorem Zug w Szwajcarii i patrzył, jak płonie budynek. Cathy pocałowała męża na dobranoc i ruszyła do sypialni. Zawołał za nią: – Zaraz też przyjdę, tylko zerknę, co u dzieci! Najpierw zajrzał do pokoju Sally. Spała twardo, przytulając pluszowego króliczka. Ryan wszedł po cichu i pocałował ją w czoło. W pokoju małego Jacka stwierdził z zaskoczeniem, że szkrab stoi w swoim łóżeczku. Spod szopy czarnych włosów patrzyły na niego niebieskie oczy. Malec uśmiechał się szeroko do taty. – Cześć, młody. – Wziął synka na ręce i przytulił, a potem zaniósł do salonu i usiadł na kanapie, sadzając sobie dziecko na kolanach. Było zupełnie cicho, dało się słyszeć tylko tykanie zegara. Ryan czuł przy piersi bicie małego serduszka. Nagle stanęły mu przed oczyma wszystkie niebezpieczeństwa ostatnich dni. Tyle razy omal nie zginął. Teraz jego własne serce biło mocno, gdy uświadomił sobie, jak mało brakowało. Przecież mógł stracić wszystko, co ma. Przecież rodzina mogła stracić jego. Przytulił małego Jacka tak mocno, że aż dziecko zaczęło się wyrywać. W tym momencie postanowił, że skończy z takim życiem, zanim Jack i Sally stracą ojca. Siedział i zastanawiał się nad własną śmiertelnością, nad nieodpowiedzialnością igrania z życiem. Myślał o niebezpieczeństwach, które groziły nie tylko jemu, ale też innym. Przypomniał sobie Davida Penrighta, dwóch szwajcarskich bankowców, których nawet nie znał, niewinnych ludzi, którzy zginęli w Szwajcarii i Berlinie, Ingrid Bretz, Martę, człowieka, który wybiegł spomiędzy drzew i ocalił życie jemu – nieznajomemu – narażając przy tym swoje własne. Jack włączył się w tę niebezpieczną grę, bo chciał choć trochę ulepszyć świat. Było to naiwne i miał wystarczająco trzeźwe spojrzenie, by sobie z tego zdawać sprawę, ale przynajmniej

w ostatecznym rozrachunku wiedział, że zdziałał trochę dobrego. Może nie za wiele, ale do licha, starał się, jak tylko może pojedynczy człowiek. Spojrzał na juniora i z ulgą stwierdził, że mały po prostu zasnął. Ryan wiedział, że nigdy nie przestanie się starać. Oczywiście może zadbać przede wszystkim o własne bezpieczeństwo, by żyć długo i troszczyć się o rodzinę, ale w tej chwili zdał sobie sprawę, że im więcej zrobi, im usilniej będzie walczył o poprawę na świecie, tym większa szansa, że gdy mały Jack podrośnie, świat będzie odrobinę lepszym, odrobinę bezpieczniejszym miejscem. Przyszło mu do głowy, że jego ojciec, policjant z Baltimore Emmet Ryan, pewnie któregoś dnia trzymał go na rękach i myślał dokładnie to samo. Każdy ojciec pewnie czasem tak myśli, choć Ryan nie był pewien, czy ma to jakiekolwiek znaczenie. Rozumiał przecież, że małemu Jackowi przyjdzie się mierzyć z niebezpieczeństwami, których istnienia on teraz sobie nawet nie wyobraża, ale gdy wstał, żeby odnieść śpiącego chłopczyka do sypialni, pomyślał, że każdy ojciec ma wobec swoich dzieci obowiązek przynajmniej próbować.