Vicki Lewis Thompson - Ulubieniec kobiet

Vicki Lewis Thompson

Ulubieniec kobiet

Rozdział 1

śyrandol rzucał dyskretny cień na elegancki salon, w którym czekała Sheila. Oczy jej błyszczały, serce biło przyspieszonym rytmem. Luke zatrzymał wzrok na jej piersiach, których kształt rysował się wyraźnie pod czarną jedwabną suknią. Szybko przemierzył pokój i znalazł się obok niej. Wziął ją w ramiona. Jedwab zaszeleścił w zetknięciu Z szorstkim materiałem dŜinsów. – No to do rzeczy – rzucił. Nie kochał jej, ale nie miało to Ŝadnego znaczenia. – Wiesz, czego chcę – dodał z lekkim zniecierpliwieniem. – Nie mogę ci juŜ tego dać! – A więc będę musiał wziąć sobie sam. – Nie zwaŜając na jej opór, przycisnął wargi do jej ust.

– Cięcie! – Meg wzięła głęboki oddech i sięgnęła po słuchawkę. Ręka jej drŜała, gdy wykręcała numer Didi. Czekając, aŜ usłyszy głos przyjaciółki, wpatrywała się w stos plakatów ułoŜonych na podłodze. Zapowiadały festiwal, który miał odbyć się w Chandler juŜ za dwa tygodnie. W kącie pokoju leŜała sterta podkoszulków z nadrukami wykonanymi specjalnie na tę okazję, a na biurku piętrzyły się foldery wymieniające Meg O’Brian z rady Izby Handlowej jako główną organizatorkę. Wreszcie Didi podniosła słuchawkę. Przyjaźniły się od trzeciej klasy szkoły podstawowej. – Właśnie dzwonili z telewizji. – Meg od razu przeszła do rzeczy. – Wybrali mistrza ceremonii. – Tak? Kogo? – Luke’a Bannistera. – Niech to diabli! Powrót syna marnotrawnego. – Zgadza się. Król wyścigów samochodowych z Arizona Avenue. Facet, który ledwo się trzymał na nogach, kiedy występował w szkolnym musicalu, a na maturę przyszedł ubrany jak na piknik. – Wątpię, by wspominano o tym w jego Ŝyciorysach. Ale nie wpadaj w panikę. Wszystko będzie dobrze. Uwierzyłabyś, Ŝe on ma swój lokalny fanklub?

– Co? – Nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale naleŜę do niego. – Ty? NiemoŜliwe! – zdziwiła się Meg. – Wiem, Ŝe nie oglądasz oper mydlanych, ale powinnaś choć raz zerknąć na „Labirynt uczuć”. Wierz mi, jeden odcinek z Lukiem w roli Dirka Kennedy’ego i teŜ połkniesz haczyk. – Nie zamierzam połykać haczyka. Ja... – Na litość boską, Meg. PrzecieŜ ja Ŝartuję – Ŝachnęła się Didi. MoŜe, pomyślała Meg, ale to nie tobie Luke złamał serce. – Kiedy przyjeŜdŜa? – spytała Didi. – Powinien mieć apartament w hotelu San Marcos, a na lotnisko wyślę po niego samochód. – Daj sobie spokój z tym apartamentem. Będzie mieszkał u brata. – No to pewno zakopali topór wojenny. Na kiedy zamówić samochód? – CóŜ... – Meg była wyraźnie zdenerwowana. – Z jakichś sobie tylko wiadomych powodów zaŜyczył sobie, Ŝebym to ja po niego wyjechała. – śartujesz! – Prawdopodobnie chce się pochwalić swoimi sukcesami. – To podobne do Luke’a, jakiego wszyscy znaliśmy i lubili. UwaŜaj, złotko. Jeśli spróbuje wzniecić w tobie Ŝar namiętności, jesteś zgubiona. – Nie jestem taka głupia. A zresztą nie wierzę, Ŝeby był mną zainteresowany po latach przygód z tymi wszystkimi gwiazdkami. – MoŜe i nie, ale uwaŜaj. – Bądź spokojna. Skoro juŜ rozmawiamy, chcę cię jeszcze zapytać o parę szczegółów naszej imprezy. Meg starała się nie myśleć o Luke’u, ale nie bardzo jej się to udawało. Nie widzieli się dziesięć lat, a ostatnie słowa, jakie zamienili, były raczej mało przyjemne. Jazda z lotniska na farmę Bannisterów moŜe okazać się zbyt długa, jeśli Luke zacznie się chwalić swymi sukcesami. – Posłuchaj, Meg – powiedziała Didi. – Właśnie zaczyna się serial. MoŜe powinnaś obejrzeć, na wypadek gdyby prasa zadała ci jakieś pytanie na ten temat. – Hm... dobrze. – Meg poczuła ucisk w Ŝołądku. Celowo unikała tego serialu, uwaŜając, Ŝe nie ma sensu przywoływać duchów dawnych namiętności. – Jesteś przypuszczalnie jedyną osobą w Chandler, która nie widziała ani jednego odcinka.

Lepiej obejrzyj, choćby po to, Ŝeby rozpoznać Luke’a na lotnisku. – Masz rację. To na razie, Didi. – Nie ma mowy, Ŝeby go nie rozpoznała. Nieraz, w marzeniach, widziała jego oczy. Weszła do salonu i włączyła telewizor. Trafiła akurat na scenę między dwiema kobietami, Sheilą i Daphne. Być moŜe Luke w ogóle nie pojawi się w tym odcinku, pomyślała. Nagle poczuła, Ŝe krew napływa jej do twarzy, a serce bije mocniej niŜ zwykle. To był on. Włosy miał nieco krótsze niŜ kiedyś, ale opadały mu na czoło tak jak dawniej. Ubrany był w dŜinsy i dŜinsową koszulę. Wpatrywał się w Sheilę. Meg zadrŜała. Pamiętała to uwodzicielskie spojrzenie jego błękitnych oczu. AŜ nadto dobrze pamiętała. Podszedł do Sheili i wziął ją w ramiona. Kiedy się całowali, Meg cofnęła się myślą do przeszłości. Napisała kiedyś odę do pocałunków Luke’a, a potem spaliła kartkę w filiŜance do herbaty. Łzami gasiła ogień. Nie czuła juŜ bólu, ale rana po złamanym niegdyś sercu pozostała nie zagojona.

W dwa tygodnie później Meg stała w poczekalni dworca lotniczego w Phoenix, starając się zachować zimną krew. Samolot Luke’a właśnie wylądował. Za chwilę będzie musiała stanąć twarzą w twarz z męŜczyzną, który zakłócał jej spokój przez ostatnie dni. Przyjechała po niego, tak jak sobie tego Ŝyczył, chociaŜ w Chandler trwały przygotowania do uroczystości powitalnej. Od rana była w podłym nastroju. Odrzuciła kostium, który chciała włoŜyć, i zdecydowała się na znoszone dŜinsy i zielony sweter. Luke prawdopodobnie będzie ubrany według najnowszej hollywoodzkiej mody, ale ona nie zamierza się dla niego stroić. Kiedy jej buntowniczy nastrój jeszcze się wzmógł, postanowiła, Ŝe pojedzie na lotnisko swoją dwudziestoletnią furgonetką, a nie srebrnym BMW, które kupili z Danem przed dwoma laty. Pozwoli, Ŝeby Luke pochwalił się pierwszy swymi sukcesami, a dopiero później go zawstydzi. Drzwi rękawa otworzyły się i pasaŜerowie zaczęli wychodzić. Meg pilnie ich obserwowała, porównując kaŜdego męŜczyznę z tym, którego oglądała na ekranie telewizora przez ostatnie dwa tygodnie. W sekundzie obejrzała wszystkie odcinki serialu, szukając czegoś, co mogłaby w Luke’u znienawidzić. Rezultaty poszukiwań były mierne. Dirk Kennedy był wprawdzie mało ciekawym osobnikiem, za to bardzo seksownym. Oczywiście była w tym niewątpliwie zasługa charakteryzatorek i projektantów kostiumów. W rzeczywistości na pewno nie wyglądał tak fascynująco. A juŜ z całą pewnością nie mógł wyglądać lepiej.

Kiedy ujrzała go z daleka w dopasowanych dŜinsach i obcisłym niebieskim podkoszulku, chwyciła się najbliŜszego krzesła. Bała się, Ŝe upadnie. Jeśli w szkole był przystojny, to teraz wręcz olśniewający. Do diabła, zaklęła w duchu. Przez ramię przerzucił torbę podróŜną, w ręce trzymał pokrowiec z garniturami. W jasnym świetle poczekalni wyraźnie widziała mocny zarys szczęki, usta jak wyrzeźbione, wysoko sklepione kości policzkowe. Z całej postaci emanował seks. Meg zauwaŜyła towarzyszące mu spojrzenia podekscytowanych kobiet. Zdecydowała, Ŝe wyprowadzi go z dworca, zanim ktokolwiek go rozpozna. MoŜliwe, Ŝe i on tego chce. Pomachała ręką w jego kierunku. ZauwaŜył ją i odpowiedział uśmiechem. Zanim się zorientowali, błysnął flesz. Luke’a natychmiast otoczyła grupka ciekawskich. Kiedy Meg zastanawiała się, co zrobić, tłumek zbliŜył się w jej kierunku. Cofnęła się o krok, uświadamiając sobie, Ŝe stoi przy niej Luke. – Musisz mi wybaczyć, ale jestem coś winien temu miastu i nie chciałbym rozczarować ludzi, którzy na mnie czekają – powiedział. AleŜ on się musi upajać swoją popularnością, pomyślała. Jego głos stał się niŜszy i bardziej głęboki w ciągu minionych dziesięciu lat, ale był to wciąŜ ten sam głos, który szeptał jej słowa miłości w tyle furgonetki. Ten sam głos, który później powiedział jej, Ŝe z nią zrywa. Postawił torbę na ziemi i zaczął rozdawać autografy. ZbliŜyła się jakaś dziewczyna z aparatem i zaczęła pstrykać jedno zdjęcie za drugim. – Dirk, nie boisz się, Ŝe mąŜ Sheili wszystkiego się dowie? – krzyknęła jakaś kobieta z tłumu. Meg przestraszyła się w pierwszej chwili, zanim sobie uświadomiła, Ŝe kobieta utoŜsamia Luke’a z bohaterem serialu, który ma romans z Sheilą za plecami jej męŜa. Luke nie wydawał się zbity z tropu. Uśmiechnął się. – Sheila i ja jesteśmy ostroŜni. A poza tym jej mąŜ i tak nie odrywa nosa od „Wall Street Journal”. Myśli tylko o pieniądzach i nie ma za grosz wyobraźni. Nigdy się nie domyśli. – Tłum roześmiał się, ale Meg nie podobała się ta arogancja na pokaz. – Wystarczy, muszę iść. – Twarz Luke’a rozjaśnił ten sam uśmiech, który demonstrował przy kaŜdej takiej okazji. – Czeka na mnie inna piękna kobieta – dorzucił. Meg aŜ podskoczyła. Jak moŜe ją w to wciągać?! Jak śmie! Zebrani i dziewczyna z aparatem natychmiast skierowali na nią swoją uwagę.

– Sheila będzie zazdrosna – zawołał ktoś. Błysnął flesz. Raz i drugi. – Sheila o niczym się nie dowie, prawda? – Luke zarzucił torbę na ramię, chwycił pokrowiec z ubraniami, a drugą ręką objął Meg. – Idziemy. Pospiesz się – przynaglił niecierpliwie. – Mam biec? – Meg widziała błyskający flesz, przyspieszyła kroku. Jego dotyk był ten sam co kiedyś. Na– wet zapach był ten sam. Niczego nie uroniła z pamięci przez te dziesięć lat. – Tak, biec. Wyobraźmy sobie, Ŝe właśnie ukradliśmy kilka pomarańczy staremu Petersonowi. – Zgoda. Błyskawicznie wydostali się z otaczającego ich tłumu i wpadli do windy. Zjechali w dół, na parking. – Nie masz więcej bagaŜu? – zdziwiła się Meg. – Nie, to wystarczy. Meg zadyszała się trochę. Luke był w świetnej formie. – Chyba się starzeję – zaŜartowała. – Nie powiedziałbym. Wyglądasz znakomicie. Zaczerwieniła się. Była wściekła. Jest doktorem nauk politycznych, piastuje odpowiedzialne stanowisko w mieście, a czerwieni się jak nastolatka. – Dzięki – bąknęła i nagle uświadomiła sobie, Ŝe nie pamięta, gdzie dokładnie zaparkowała. – Czym przyjechałaś? – Furgonetką. – Wspaniale. WciąŜ jest zielona? – ŚwieŜo pomalowana, ale wciąŜ zielona. – Popatrzyła w jedną stronę, potem w drugą. – Nic się nie zmieniłaś – roześmiał się Luke. – Pamiętam, Ŝe zawsze szukałaś samochodu na parkingu. Czy jesteśmy na właściwym poziomie? – Tak. – A więc chodźmy się rozejrzeć. – Pewnie się dziwisz, jak mogę organizować festiwal, skoro nie pamiętam, gdzie zaparkowałam. – Wcale się nie dziwię. Zawsze byłaś dobrą organizatorką. Na ogół miałaś tyle rzeczy na głowie, Ŝe nie mogłaś myśleć o takich głupstwach jak miejsce na parkingu. Czy on przypadkiem

nie stoi tam? Meg podąŜyła wzrokiem za ręką Luke’a. – Oczywiście – ucieszyła się. – IleŜ mi to przypomina. – Luke objął ją w talii. – Pamiętasz tę romantyczną uwagę, Ŝe kolor twego samochodu harmonizuje z kolorem twoich oczu? – Nie za bardzo. – Meg umknęła wzrokiem w bok. CzyŜby myślał, Ŝe się roześmieje? To było na ich pierwszej randce. Musiała prowadzić, bo jemu zatrzymano prawo jazdy. Powiedział, Ŝe kolor furgonetki harmonizuje z jej oczami, a potem ją pocałował. Ten pocałunek obudził w niej pragnienia, których dotąd nie znała. – To było na naszej pierwszej randce – dodał, jakby starając się pobudzić jej pamięć. – Wielkie nieba, wieki temu. – Meg zmusiła się do uśmiechu. – Lepiej się pospieszmy. Komitet powitalny juŜ czeka. – Ten strusi festiwal to dla mnie coś całkiem nowego – zauwaŜył Luke, gdy odjeŜdŜali z lotniska. – Rzeczywiście ściągnięcie aŜ dwieście tysięcy ludzi? – W zeszłym roku tak było. Nieźle zasilili kasę miejską. Wpadliśmy na ten pomysł, bo kiedyś był tutaj rynek strusich piór. – CóŜ, czytałem o tym w materiałach informacyjnych, które od was dostałem. Ale nie bardzo mogę sobie wyobrazić wyścigi strusi. – Są tresowane. Towarzystwo, które to robi, organizuje równieŜ wyścigi lam i wielbłądów. A my przygotowujemy bufet, rozrywki, loterię, jak w czasie zabawy karnawałowej. – Coś podobnego! Osobiście wszystkiego doglądasz? Zawsze byłaś taka dokładna. Meg potrząsnęła głową. Była zła. Nie sądziła, Ŝe będzie wracał do przeszłości. To moŜe mieć niemiłe następstwa. – Zdziwiłem się, co za zespół wynajęłaś na sobotni wieczór. Same tuzy. Kiedyś dałbym wszystko, Ŝeby z nimi zagrać. – A teraz tego nie zrobisz? – Właściwie nadal duŜo bym dał, ale juŜ dawno nie trzymałem w ręku gitary. Mam tak napięty harmonogram.... – Z pewnością – ucięła, nie chcąc znać bliŜszych szczegółów. Luke popatrzył w bok. Opuścił szybę i wychylił się z samochodu. – Hej! Spójrz na niebo. I powietrze juŜ tu nie cuchnie jak stare skarpetki. Czyste, zdrowe

powietrze. – Z wyjątkiem tych dni, kiedy oczyszczają bawełnę. – Ach, racja. Wiesz, niekiedy mi się wydaje, Ŝe minęło sto lat od czasu, jak mieszkałem w Chandler. Ale z drugiej strony, kiedy tak jadę z tobą tym gruchotem, wydaje mi się, Ŝe nigdy stąd nie wyjeŜdŜałem. – Scena na lotnisku powinna cię przekonać, Ŝe wszystko się zmieniło. – To ta fotoreporterka. Musiała być w samolocie. Myślę, Ŝe dopiero zaczyna i Ŝe ja miałem być jej pierwszym sławnym człowiekiem. Dzięki Bogu, Ŝe za nami – nie jedzie. Prawdopodobnie musi dopiero wynająć samochód. Na pewno nie zna jeszcze wszystkich reporterskich sztuczek. – Rzucił okiem na deskę rozdzielczą. – Radio wciąŜ działa? – Tak. – Nastaw country. – Dobrze. – AŜ tak się nie zmienił. WciąŜ lubi tę muzykę. Przekręciła gałkę. Usłyszała piosenkarza, który śpiewał, Ŝe jest szczęśliwy, bo nie wie, jak to wszystko się skończy. Uznała, Ŝe to odpowiednie motto na najbliŜsze pięć dni. TeŜ nie chciała wiedzieć, jak się to wszystko skończy. – Jesteś teraz panią Meg O’Brian – usłyszała głos Luke’a. – Zgadza się. – Znów zaczną się pytania, pomyślała. – Domyślam się, Ŝe znalazłaś sobie Irlandczyka. Musi to cieszyć twoich ziomków. – Owszem. – Ale nie nosisz obrączki. CzyŜby to była jakaś feministyczna demonstracja? – Nie noszę obrączki, poniewaŜ Dan zginął dwa lata temu w wypadku samochodowym – wyjaśniła. – O BoŜe! Meg, tak mi przykro. – Mnie równieŜ. – Czuję się jak idiota. W faksie napisano mi tylko, Ŝe Meg Hennessy O’Brian organizuje festiwal. Myślałem, Ŝe masz męŜa, moŜe nawet dzieci... Przepraszam cię za moją niewyparzoną gębę. Naprawdę mi przykro. – To się stało dwa lata temu. Ból nie jest juŜ taki – dojmujący. – Przerwała na chwilę. – Clint nie jest widocznie najlepszym źródłem informacji. – Nie. Ale to nie wyłącznie jego wina. Miał mi za złe, Ŝe nie przyjechałem na pogrzeb ojca

zeszłego lata. – Wiele osób tego nie rozumiało. – A ty? Meg zawahała się. Nie chciała być jego przyjacielem. W końcu i on nim nie został, zrywając ich znajomość. Pamiętała jednak, jak obrywał od Orville’a Bannistera. Być moŜe jest jedyną osobą, która o tym wie. – Ja rozumiałam – powiedziała. – To dobrze – westchnął i wcisnął się w siedzenie. – Chciałem przyjechać ze względu na Clinta, ale wydawało mi się, Ŝe nie wytrzymam pogrzebu, na którym kaŜdy będzie wygłaszał jakieś puste słowa o ojcu. Clint i ja nigdy nie zgadzaliśmy się co do naszego starego. – Ale teraz zamieszkasz u Clinta. Musicie się pogodzić. – Postaram się. Zawiadomiono go o moim przyjeździe. – Nie zadzwoniłeś do niego? – Próbowałem, ale nie udało mi się go zastać. Pewno spotyka się z jakąś kobietą. – Z Debbie Fry. – Widzę, Ŝe Chandler jest nadal małą mieściną, nawet jeśli liczba ludności świadczy o czymś innym – zaśmiał się Luke. – To dobre miasto, Luke. – A więc jesteś tutaj szczęśliwa. – śebyś wiedział. – Rozumiem. Zawsze do niego naleŜałaś. Ja natomiast nie pasowałem do tego miasta. Teraz widzę to jeszcze lepiej niŜ kiedyś. Doceniam jego dobre strony, ale nie mógłbym juŜ tutaj mieszkać. Nigdy. Meg nie odpowiedziała. Jego stosunek do miasta, które kochała, w którym zamierzała zostać na zawsze, odczuła niemal jak policzek. Ale czegóŜ mogła się spodziewać po wielkiej gwieździe w rodzaju Luke’a Bannistera? śe uczyni Chandler celem swoich weekendów? Najwidoczniej naoglądała się za duŜo oper mydlanych.

Rozdział 2

Wdowa. Nieraz wyobraŜał sobie, Ŝe Meg jest rozwiedziona albo nieszczęśliwa w małŜeństwie, a on spieszy jej z pomocą. Nigdy naprawdę jej tego nie Ŝyczył. Biedna Meg. Było mu przykro, ale gdzieś w głębi duszy czuł zadowolenie, Ŝe... jest wolna. Niewątpliwie Meg wciąŜ Ŝywi do niego urazę, co jednak nie jest takie złe. Lepsza złość niŜ obojętność. Jechali główną ulicą miasta. Meg opuściła szybę. Długie włosy powiewały na wietrze. Pamiętał, Ŝe dawniej były prawie białe, ale teraz ściemniały, przybierając barwę praŜonej kukurydzy, którą kiedyś tak się zajadali. Przed przyjazdem zastanawiał się, czy nie jest gruba, czy nie jest w ciąŜy, czy czasami go nie zapomniała. Nic z tych rzeczy. Nie zapomniała go. Wydawało mu się, Ŝe jest taka sama jak przed dziesięcioma laty, kiedy zastanawiał się, czym jest miłość. I wtedy, i teraz tą miłością pozostała Meg. UwaŜnie przypatrywał się jej twarzy. WciąŜ była taka jak dawniej, otwarta, czysta, przypominała modelki z katalogów, ale małŜeństwo i wdowieństwo przydało jej tajemniczości. Przed dziesięcioma laty myślał, Ŝe wie o niej wszystko. Teraz wydawało mu się, Ŝe nie wie prawie nic, i czuł się idiotycznie oszukany. – Wszystko pewnie się tu zmieniło – zaczął, przerywając milczenie. – Liczba mieszkańców miasta wzrosła pięciokrotnie, od czasu jak wyjechałeś – poinformowała. Luke nie miał co prawda na myśli Chandler, ale nie sprostował nieporozumienia. PrzejeŜdŜali teraz obok drogi, którą kiedyś często razem jeździli, by schronić się w cieniu wysmukłej topoli. Topola zniknęła, ale wspomnienie tamtych spotkań sprawiało mu ból tak samo dojmujący jak wtedy, gdy miał lat osiemnaście. AleŜ on cierpiał w tamte letnie noce, gdy rozkładali koc w tyle furgonetki, pozwalając sobie na wszelkie moŜliwe pieszczoty, ale nie posuwając się do końca. Kiedyś nawet wziął prezerwatywy, ale nie uŜył ich. W ostatniej chwili uznał, Ŝe muszą z tym zaczekać do ślubu. Była to jedna z niewielu decyzji w jego młodości, z których mógł być dumny. – Powinnam cię chyba przed czymś ostrzec – odezwała się Meg. – Słucham? – Zamiast wręczyć ci klucze do miasta, burmistrz chce ci podarować strusia.

– Nie rozumiem? – Młodego strusia. Bardzo ładnego. Jest maskotką tegorocznego festiwalu. – Coś podobnego, właśnie o tym zawsze marzyłem. – Nazywa się Dirk Kennedy, tak jak ty w serialu. – Teraz rozumiem. To pewnie dlatego, Ŝe tak dumnie stąpa. – Owszem, a takŜe dlatego, Ŝe struś samiec ma aŜ trzy samice równocześnie. Nasz nie jest jeszcze dorosły, a więc nie musisz się martwić, Ŝe zacznie uganiać się za panienkami, by tak rzec. – Struś – uśmiechnął się Luke. – A co ja niby mam z nim robić? – Pozować do zdjęcia, a takŜe uwaŜać na jego dziób. Strusie uwielbiają dziobać wszystko, co błyszczące. – CóŜ, nie mam na sobie nic błysz.... – spojrzał w dół na metalowy guzik przy spodniach. – Hm... – MoŜe uroczystość powitalna będzie krótka – pocieszyła go Meg. – Gwarantuję, Ŝe tak. – Kiedy zbliŜali się do centrum, otworzył szeroko oczy ze zdziwienia. – BoŜe, spójrz na to wszystko. – To Centrum Bankowe Rocky Mountain. Wiele sklepów przebudowano, by dostosować je do architektury centrum i hotelu San Marcos. Główną ulicę, Arizona Avenue, poszerzono, zmieniając w promenadę. Były tu piękne trawniki i fontanny. Wzrok Luke’a przyciągał jednak tłum zebrany przed pomalowanym na róŜowo nowym budynkiem banku. – Przyszli tu z mojego powodu? – Tak. I wtedy zobaczył strusia. Dirk Kennedy liczył około półtora metra wzrostu. Gdy podjechali bliŜej, dostrzegł czarne upierzenie i białe krótkie pióra. Musiał waŜyć ze sto kilo. Trzymał go na smyczy jakiś męŜczyzna, ale Luke ani przez chwilę nie wątpił, Ŝe struś bez trudu mógłby mu się wyrwać. – Dobry BoŜe – jęknął. – Jest oswojony – wyjaśniła Meg. – Być moŜe. Ale, ale, Meg, kim są ci ludzie? – Uczniowie, szczęśliwi, Ŝe mogli wyrwać się ze szkoły na twoje powitanie, a takŜe członkowie fanklubu Luke’a Bannistera, burmistrz z Ŝoną, przewodniczący Izby z Ŝoną i

członkowie komitetu organizacyjnego festiwalu, z których niejeden, jak ostatnio stwierdziłam, naleŜy do twego fanklubu. – Oczekiwałem, Ŝe będzie parę osób, ale taki tłum to dla mnie zaskoczenie. – Nikt nie chciał przeoczyć twego przyjazdu. Nawiasem mówiąc, przez ostatnie pięć kilometrów jedzie za nami wynajęty samochód. Domyślam się, Ŝe jest w nim twoja gorliwa fotoreporterka. – Meg zahamowała. Zespół szkolny zaintonował hymn szkoły w Chandler. Luke odetchnął głęboko. Kto to kiedyś powiedział, Ŝe nie naleŜy wracać do domu? MoŜesz jechać dokąd chcesz, ale musisz być przygotowany na wszystko. Bo moŜe się zdarzyć, Ŝe będą na ciebie czekać z potęŜnym strusiem. – W porządku, Meg. Zaczynamy.

Meg obserwowała, jak Luke wkracza do akcji. Wyskoczył z furgonetki z promiennym uśmiechem, machając ręką do zebranych, jak na gwiazdora przystało. Dawny Luke, ten, w którym się kochała, byłby ją błagał, Ŝeby go stąd zabrała. Nowy Luke potrafił się znaleźć, a nawet wysłuchać muzyki, która była jazzową przeróbką głównego motywu z serialu. Nawet zespół muzyczny nie był w stanie zagłuszyć pisków członkiń fanklubu. Meg potoczyła wzrokiem po tłumie kobiet powiewających transparentami z napisami „Kochamy cię, Luke” i „Dirk Kennedy na prezydenta”. Niektórzy ludzie nie mają wstydu, pomyślała. Obserwowała, jak Didi i jej mąŜ Chuck zbliŜają się do Luke’a niczym do dawno nie widzianego przyjaciela. W okresie, gdy spotykała się z Lukiem, jej paczka, a w niej Didi i Chuck, zaakceptowała go. Kiedy ją rzucił, odwrócili się od niego, ale trudno było oczekiwać, Ŝe po dziesięciu latach teŜ nie zechcą mieć z nim do czynienia. Nie spodziewała się tego, ale wolałaby, Ŝeby Didi okazywała nieco mniej entuzjazmu. Luke wmieszał się w tłum. Podawał rękę męŜczyznom, przyjmował czerwone róŜe od kobiet. Wreszcie podszedł do Joe Randolpha, który trzymał strusia. Obok stał burmistrz, Keith Garvey. Dał znak, by zespół przestał grać. Muzyka ucichła. – Luke, twoje miasto jest z ciebie dumne – zaczął. – Doceniamy twoją obecność na festiwalu bardziej, niŜ jesteśmy w stanie wyrazić. – Kamerzysta z telewizji podszedł bliŜej. Burmistrz uśmiechnął się. – MoŜe to będzie skromnym dowodem naszej wdzięczności. Nazwaliśmy maskotkę tegorocznej imprezy imieniem bohatera serialu. Trzymamy go na smyczy, bo jeśli będzie Ŝyć tak jak jego imiennik, pobiegnie za kaŜdą strusicą w promieniu pięćdziesięciu

kilometrów. Zebrani wybuchnęli głośnym śmiechem. – Niech mi będzie wolno przedstawić – kontynuował burmistrz, wręczając smycz Luke’owi – Dirk Kennedy. – Nie pamiętam, kiedy byłem tak wzruszony – powiedział Luke, ostroŜnie ujmując smycz. – Chandler zajmuje w moim sercu szczególne miejsce – ciągnął. – Mam nadzieję... Struś pochylił głowę i zanim Luke zdąŜył się cofnąć, chwycił kilka róŜ, po czym zaczął je spokojnie przeŜuwać. Luke w pierwszej chwili stracił głowę, ale szybko się opanował. – Zawsze myślałem, Ŝe struś chowa głowę w piasek, nie w róŜe – skwitował. Meg skrzywiła się na ten banalny Ŝart, ale ludzie byli zachwyceni. Luke oddał smycz Randolphowi i spojrzał na Meg wzrokiem, w którym zawarte było błaganie, by juŜ stąd pójść. Skinęła głową. Luke, machając ręką do zebranych, powoli wycofywał się do samochodu. – Jak wypadłem? – spytał, gdy skierowali się ku farmie Bannisterów. – Nieźle – stwierdziła krótko. PodąŜał za nimi sznureczek samochodów i wóz telewizyjny. Luke rzucił okiem w lusterko wsteczne. – To niewiarygodne – powiedział. – Jesteś tu wielką atrakcją. – Prawdę mówiąc, Meg, jestem trochę zaŜenowany tym wszystkim. Kiedy to minie, na pewno uznam, Ŝe to zabawne jak cholera. Wiesz, bałem się trochę tego przyjazdu. Najwyraźniej jednak martwiłem się bez powodu. – Czego się bałeś? – zaciekawiła się. – Kiedy stąd wyjeŜdŜałem, uwaŜano mnie za faceta, który niewiele jest wart. Bałem się, Ŝe tutejsi ludzie dadzą mi to odczuć i teraz. Nie mówił jak arogancki egocentryk, za jakiego go uwaŜała. – Sądząc po tym powitaniu, nie masz powodów do obaw – zauwaŜyła. – Twoich rodziców nie było, prawda? – spytał. – Nie. – Nie spodziewałem się, Ŝe przyjdą. WciąŜ mieszkają obok Clinta? – Tak, ale chyba nie widują go zbyt często. – Spodziewam się.

Minęli dom, w którym Meg dorastała. – Bardzo tu ładnie – zauwaŜył. – Znasz tatę. Co pięć lat malowanie, niezaleŜnie od tego, czy trzeba, czy nie. A mama toczy swoją prywatną wojnę z chwastami. – Pamiętam. Meg przypomniała sobie rozmowę z rodzicami na temat przyjazdu Luke’a. – Nie spędzaj z nim za duŜo czasu – ostrzegała ją matka. – Wiesz, jakie są te typy z Hollywood. – Jeśli chcesz być przewodniczącą Izby w następnej kadencji – mówił ojciec bez ogródek – dbaj o swoją reputację. I tak jako kobieta, i to młoda, masz dostatecznie wielu przeciwników. Jeśli ludzie zobaczą, Ŝe zadajesz się z kimś takim jak Luke Bannister, stracisz wszelkie szanse. Meg zapewniła go, Ŝe nie ma najmniejszego zamiaru „zadawać się” z Lukiem i dodatkowo wbijać go w dumę. Dojechali do farmy Bannisterów, która stanowiła zaprzeczenie domostwa Hennessych. Matka Luke’a zmarła, gdy on miał lat jedenaście, a jego brat dziewięć. Meg pamiętała, Ŝe po śmierci matki Luke próbował pielęgnować grządki z kwiatami, ale pewnej nocy ojciec w pijackim szale, spotęgowanym rozpaczą po stracie Ŝony, wszystkie zniszczył. Luke dał więc sobie spokój. Clint czekał na ganku z puszką piwa w ręku. Luke był podobny do ojca, za to młodszy brat przypominał matkę. Miał jasne włosy i szare oczy. Meg zawsze myślała, Ŝe Clintowi oszczędzano lania, jakie obrywał Luke, poniewaŜ przypominał Orville’owi zmarłą Ŝonę. Clint pociągnął piwa i zsunął z czoła kowbojski kapelusz. – Najwyraźniej przyjechała mnie odwiedzić jakaś sławna osoba – mruknął. – Zgadłeś. – Luke wyciągnął do niego rękę. – Jak leci, Clint? – W porządku. – Clint nie podał mu ręki. Meg była niemile zaskoczona. NiezaleŜnie od tego, co myślała na temat Luke’a, nie aprobowała takiego zachowania. Kątem oka dostrzegła zbliŜającą się fotore-xxxporterkę. – Mam nadzieję, Ŝe nie będziesz miał nic przeciwko memu pobytowi tutaj przez parę dni – powiedział Luke. – Prawdę mówiąc, będę. Meg ściągnęła brwi. CzyŜby Clint chciał zabronić Luke’owi wstępu do własnego domu?

– Ach, tak. – Luke cofnął się o krok. – Mam robotę – burknął Clint. – W polu. – Błysnął flesz. – Widzisz to? – Clint wyciągnął rękę w kierunku fotoreporterki. – Ludzie robią zdjęcia, całe miasto za tobą łazi. Nie będę mógł nic zrobić, jak tutaj zamieszkasz. Radzę, Ŝebyś sobie poszukał czego innego. – Dobrze. Idziemy. – Luke zwrócił się do Meg. – Dokąd? – spytała, całkowicie zbita z tropu. – W Chandler są przecieŜ hotele i motele. Znajdę jakiś pokój. – Skoro tak chcesz. – W głosie Meg słychać było powątpiewanie. Miasto było pełne gości. Wszystkie miejsca w hotelach zarezerwowano na długo przed festiwalem. – Pozwól, Ŝe zamienię parę słów z ludźmi z telewizji. Wiem, Ŝe chcieli nakręcić parę ujęć tutaj, w twoim domu. Idąc w kierunku wozu telewizyjnego, martwiła się, Ŝe nie wszystko ułoŜy się tak, jak to sobie zaplanowała. Widziała wyraz oczu Clinta – typowe spojrzenie Bannisterów. Jakakolwiek dyskusja nie miała sensu. Wynikłaby z tego tylko scysja, a nie chciała, aby informacje o rodzinnych konfliktach znalazły się w prasie. Wyjaśniła ekipie telewizyjnej, Ŝe filmowanie braci w domu trzeba będzie przesunąć na później. Wóz telewizyjny odjechał. Odjechali równieŜ mieszkańcy Chandler, którzy podąŜyli tutaj za nimi. Została tylko dziewczyna z aparatem fotograficznym. Clint odwrócił się i wszedł do domu, a Luke wsiadł do furgonetki. – Znajdziemy jakiś automat telefoniczny i spróbujemy dowiedzieć się o wolne pokoje – zaproponowała Meg. – Dobrze. Po czterdziestu minutach przypuszczenia Meg potwierdziły się. Miejskie hotele były pełne. O tym, Ŝeby Luke zatrzymał się u jej rodziców, nie było mowy. Przyjaciele Meg mieli własnych gości. Wszystko wskazywało na to, Ŝe istnieje tylko jedna moŜliwość. Niezbyt odpowiednia. – Chodź, jedziemy do mnie – zdecydowała. – Mówisz to takim tonem, jakbyś szła na ścięcie. – Ktoś moŜe zechcieć to wykorzystać. Zamierzam ubiegać się o stanowisko przewodniczącej Izby Handlowej w następnej kadencji i wolałabym nie dawać powodów do plotek. – Izby Handlowej? Czy nie masz własnej firmy? – Dan i Chuck byli wspólnikami w komputerowej firmie konsultingowej. WciąŜ mam w niej

udziały, pomagam teŜ w księgowości. To dla mnie świetny układ, skoro zamierzam zająć się polityką. – A więc twoja matka miała rację. – Co masz na myśli? – Nie powiedziała ci o moim telefonie? – popatrzył na nią badawczo. – Jakim telefonie? Kiedy? – To niewaŜne. – Wzruszył ramionami, odwracając głowę. – Ej, zaczekaj! O jakim telefonie mówisz? – Kiedy dostałem rolę w serialu, chciałem... powiedzieć ci o tym. Nie oczekiwałem, Ŝe będziesz w domu, ale.... – Znowu wzruszył ramionami. Serce Meg zabiło mocniej. A więc próbował się z nią skontaktować. Zaczęła gorączkowo myśleć. – Musiałam być wtedy na uniwersytecie. – Tak. Na politologii, jak powiedziała twoja matka. Miałaś ze swoim narzeczonym wrócić po dyplomie do Chandler i zająć się polityką lokalną. Serce waliło jej jak młotem. To oczywiste, Ŝe matka wspomniała o Danie. I oczywiście bez trudu zapomniała powiedzieć Meg o telefonie Luke’a. Zastanowiła się, czy jej Ŝycie wyglądałoby dziś inaczej, gdyby Luke zastał ją wtedy w domu. – Nie zostawiłeś swego telefonu? – Zostawiłem, ale skoro nie zadzwoniłaś, pomyślałem... cóŜ, zrozumiałem to. – Nigdy nie przekazano mi tej wiadomości. – A gdyby ci przekazano? – Sama nie wiem... – Wiesz, znajdźmy dla mnie pokój gdzie indziej – zaproponował. – Nie chciałbym być odpowiedzialny za kres twojej tak obiecującej kariery politycznej. – To szlachetne z twojej strony, ale nigdzie nie ma nic wolnego. Jesteś naszym honorowym gościem, Luke. Nie mogę pozwolić, Ŝebyś spał na ławce w parku, a tak się składa, Ŝe mam pokój gościnny. – A więc jeśli chcesz uniknąć plotek, lepiej zgub ją po drodze – powiedział, wskazując na błękitną hondę, która stała za nimi, czekając, aŜ ruszą. Meg zaklęła cicho.

– WciąŜ masz pod klapą silnik duŜej mocy? – spytał. – Oczywiście, ale jeśli przegrzejesz mi silnik... – Bez obawy. Zamieńmy się miejscami. Poradzę sobie z tą hondą.

Rozdział 3

Meg, przesiadając się na miejsce obok kierowcy, rozwaŜała, jak powinna postąpić. Nie mogła juŜ nie traktować wizyty Luke’a osobiście. Była wstrząśnięta faktem, Ŝe próbował się z nią skontaktować, zanim wyszła za Dana. Zadzwonił, by powiadomić ją o swoim sukcesie. Nie zrobiłby tego, gdyby nie miał zamiaru ponownie nawiązać z nią kontaktu. Co by zrobiła, gdyby chciał się z nią spotkać, gdyby zaprosił ją do Los Angeles? – UwaŜaj na gliny – powiedział. – I oczywiście patrz, co z hondą. Gdzie mieszkasz? Podała mu adres. – W porządku. Czeka nas długa droga. Te słowa znowu obudziły w niej wspomnienia. To był ich kod, którego uŜywali wtedy, gdy zamierzali zatrzymać się gdzieś w drodze do domu. Mówił: „Czeka nas dziś długa droga do domu”, i juŜ jej serce zaczynało bić przyspieszonym rytmem, bo wiedziała, Ŝe za chwilę weźmie ją w ramiona. Zastanawiała się, czy wypowiadając teraz te słowa, pamiętał, jak to było kiedyś. Prawdopodobnie nie. Teraz jest gwiazdorem z Hollywood i ma dziesiątki gorących randek. Luke wcisnął gaz. – WciąŜ za nami – oznajmiła Meg, oglądając się za siebie. – Zgubię ją. – Luke dodał gazu. – Ten wóz jeszcze pokaŜe, co potrafi. – Nie przypominam sobie, Ŝebyś kiedykolwiek tak jeździł. – Meg obserwowała Luke’a. Nie czuła strachu. Przy nim zawsze była gotowa na wszelkie ryzyko. Gdy miała szesnaście lat, jej tęsknoty były nieokreślone, ale silne. Teraz nadal były silne, ale juŜ nie były nieokreślone. – Widzisz hondę? – Nie. – Obserwuj szosę. Pojadę okręŜną drogą. To dobrze, Ŝe ona nie zna miasta. Zdumiewające, Ŝe choć tyle się tu zmieniło, pamiętam kaŜdą uliczkę. – Jutro prawdopodobnie wszyscy będą mówić o tej wariackiej jeździe. KaŜdy zna tę furgonetkę. – Powiesz, Ŝe ćwiczyłem przed kolejnym odcinkiem serialu. – Zawsze wykorzystujesz swoją sławę, Ŝeby wybrnąć z sytuacji? – Tylko czasami.

Clint pozostał w domu, dopóki nie odjechał ostatni samochód. Potem wziął następną puszkę piwa i wrócił na ganek. A więc jego sławny braciszek myślał, Ŝe wprowadzi się do tego domu po dziesięciu latach. Być moŜe wyobraŜał sobie jakąś wzruszającą scenkę rodzinną. Ha! Nic z tego! Pociągnął długi łyk piwa i sięgnął pamięcią wstecz. Stanął mu przed oczami dzień, w którym Luke spakował manatki i opuścił dom, pozostawiając go z wiecznie pijanym ojcem i zaniedbaną plantacją bawełny. Luke prawdopodobnie sądził, Ŝe wynagrodzi mu to, zrzekając się po śmierci starego swojej części plantacji na rzecz brata. Clint tak nie myślał. Oddałby wszystko za tak intratne zajęcie, jakie miał Luke. Następne kilka dni upłynie pod znakiem gwiazdora telewizyjnego. Kiedyś Clint teŜ uwaŜał, Ŝe Luke jest kimś wyjątkowym. A potem brat wyrwał się do słonecznej Kalifornii i ktoś zaproponował mu udział w reklamach telewizyjnych. Staruszek był z tego taki cholernie dumny, Ŝe Clint nie mógł juŜ tego znieść. Nigdy nie cenił jego pracy na plantacji. A kiedy ojciec zmarł, Luke nawet nie zadał sobie trudu, by przyjechać na pogrzeb. I tak Clint stał się właścicielem farmy. Ogarnął spojrzeniem rozciągające się przed nim pole. Prawdę mówiąc, miał teraz trochę czasu. Dopiero w przyszłym tygodniu zamierzał zacząć prace na plantacji. Nie miał jednak najmniejszej ochoty spędzać tych dni ze swoim starszym bratem. ZauwaŜył zbliŜający się ku domowi samochód, błękitną hondę. W pierwszej chwili chciał ukryć się w domu i nie reagować na pukanie, ale nie mógł znieść myśli, Ŝe ktoś by go wypłoszył z własnego ganku. Osoba, która wysiadła z auta, wydała mu się znajoma. Kiedy to widział kogoś w czapeczce baseballowej noszonej daszkiem do tyłu? Ach, tak. To ta zwariowana fanka, która robiła zdjęcia. Była teraz bez aparatu. Miała zgrabną sylwetkę, ale najwyraźniej nie przywiązywała do tego wagi. Nosiła szorty i bluzę o trzy numery za duŜe. Ciemne włosy ukryła pod czapeczką, Ŝuła gumę. – Nie ma go tu – powiedział Clint, gdy podeszła do ganku. – Jeśli szukasz sensacji, musisz udać się gdzie indziej. – Zgubiłam go – oświadczyła. – Miałam nadzieję, Ŝe moŜe zainscenizowaliście to całe nieporozumienie i on tu wrócił. – Jak widać, nie. Dziewczyna najwyraźniej się wahała. – Do diabła, jak mi nie wierzysz, to sama sprawdź – zniecierpliwił się Clint. – Nie mam

najmniejszej ochoty, Ŝebyś kręciła się tu przez całą noc. Mógłbym cię jeszcze przypadkowo zastrzelić. – Dziewczyna zesztywniała. – Ile masz lat? – spytał. – To nie ma znaczenia. – Chcesz powiedzieć, Ŝe wystarczająco duŜo. Napijesz się piwa? – dodał, gdy odwróciła się, zamierzając odejść. – Myślę, Ŝe jesteś dość dorosła, Ŝeby wypić. – Dziewczyna skinęła głową. – A więc siadaj. Clint podał jej puszkę piwa. Nie miał pojęcia, dlaczego to robi. Wiedział tylko, Ŝe był szczególnie wyczulony na osoby, którym wydawało się, Ŝe wiatr zawsze wieje im w oczy. A takie właśnie wraŜenie sprawiała dziewczyna. Uśmiechnęła się do niego, gdy podał jej piwo. – Dzięki. Byłam taka podniecona, Ŝe w samolocie niczego nie zjadłam ani nie wypiłam. A później nie było juŜ czasu. – Jak się nazywasz? – spytał Clint. – Ansel Wiggins. Nadano mi imię po Anselu Adamsie, fotografiku. – Idziesz w jego ślady? – To nie takie proste. On był artystą. Ja tylko poluję na sławne osoby. – Lubisz to? – Tak. To jest jak gra. Próbujesz ich zaskoczyć, gdy najmniej się tego spodziewają. W Los Angeles jestem w tym całkiem niezła, ale tutaj nie znam okolicy. – Od kiedy to robisz? Schyliła głowę i mruknęła coś pod nosem. – Co? – W porządku, pół roku. Jestem nowa. Nie sprzedałam jeszcze ani jednego zdjęcia, ale dostałam cynk, Ŝe Luke Bannister moŜe podpisać kontrakt na film fabularny. Stałby się supergwiazdą. Jeśli uda mi się zrobić mu parę zdjęć, zdobędę majątek. – Nie rozumiem, dlaczego chciał cię zgubić. Myślałem, Ŝe chodziło o to, Ŝeby jego cholerne zdjęcia znalazły się w gazetach. – Ale nie moje. Jego agent decyduje o tym, które zdjęcia moŜna publikować. Moje nie są wystarczająco dobre. – Ach, tak. – Dlaczego nie chciałeś, Ŝeby Luke tu się zatrzymał?

Clint popatrzył na dziewczynę. Miała ładną cerę. I wcale nie była tak naiwna, jak początkowo myślał. Nie było to pytanie bezpodstawne. – NiewaŜne. – Często cię odwiedza? – Słuchaj, Ansel, moŜe jestem prostym farmerem, ale nie jestem głupi. Przestań! – Wcale nie uwaŜam, Ŝe jesteś głupi. – Wstała i przeciągnęła się. Oddała mu puszkę po piwie. – MoŜe ci się przydać. Powinien był pomalować dom. Kiedy Luke przyjechał, Clint spojrzał na dom jego oczami. Nie był to budujący widok. Do diabła z Lukiem. – Dzięki za piwo – rzuciła Ansel. – Muszę kupić mapę i zapoznać się z okolicą, zanim znów wyruszę na polowanie. Przez sekundę pomyślał, czyby jej nie pomóc. Byłoby to zabawne, a na dodatek Luke by się wściekł. Ale nie, były rzeczy, na które nawet on by się nie zdobył. – Udanego polowania – zawołał, gdy dziewczyna odwróciła się i poszła w kierunku samochodu. – Spokojna głowa, poradzę sobie. Zastanawiał się, czy uda jej się to, co sobie zaplanowała. Dobrze by było.

Luke podjechał pod dom Meg i zaparkował za srebrnym BMW. Domyślił się, Ŝe naleŜy do niej. A jednak na lotnisko przyjechała furgonetką. – Czy tutaj nie mieszkali czasem Whitleyowie? – spytał. – Przenieśli się do Oregonu. Kupiliśmy dom od pośrednika, ale nie było nas stać na nabycie całej ziemi. Została podzielona na parcele. – Ładny – przyznał. – Miło mi. I nie róŜni się zbytnio od domu Clinta, pomyślał. Tyle Ŝe ten jest dobrze utrzymany. Mógł się domyślić, Ŝe Clint zechce się jak najszybciej pozbyć sławnego brata, ale nie przewidział, Ŝe będzie aŜ tak zawzięty, by odmówić mu dachu nad głową. Jutro pojedzie do niego jeszcze raz, Ŝeby wyjaśnić sytuację. A tymczasem będzie miał dwuznaczną przyjemność nocowania w domu Meg, w tym, który dzieliła kiedyś z męŜem. IleŜ to razy w ciągu minionych dziesięciu lat wyobraŜał sobie jej dom?

Zbyt wiele, by móc zliczyć. Usłyszał stuknięcie drzwiczek i zobaczył Meg wynoszącą jego rzeczy z furgonetki. – Zaczekaj, ja to zrobię – zawołał. – Pomyślałam, Ŝebyśmy lepiej weszli do środka, zanim dziewczyna z hondy się tu zjawi. Rzeczywiście, nie wiem, po co wnoszę to do domu, skoro postawiłeś samochód z tyłu. Wpuszczę cię kuchennymi drzwiami. – Potajemna schadzka? – zaśmiał się. Meg skrzywiła się z niesmakiem. – Wybacz. Przestawię wóz. Nie był to Ŝart w najlepszym stylu, musiał to przyznać. Zaparkował furgonetkę u wejścia do garaŜu, który wyglądał, jakby nie uŜywano go od wyprowadzki Whitleyów. Podbiegł do niego brązowy wyŜeł. Luke podrapał go za uszami. Oczywiście, Ŝe ona ma psa. Podniósł wzrok. Meg stała w otwartych drzwiach kuchni, uśmiechając się. Złociste włosy opadały jej na ramiona, tak jak lubił. Serce zabiło mu mocno. Potajemna schadzka, a jakŜe. Pragnął tego samego, o czym marzył od czasu, gdy skończył sześć lat – poślubienia Meg Hennessy.

W chwili gdy przestępowała próg domu, Meg wiedziała juŜ, Ŝe naiwnością było sądzić, iŜ wszystko się uda. Być moŜe jutro znajdzie mu jakiś pokój. Musi to zrobić. – Przepraszam za to, co powiedziałem – odezwał się Luke. – Daj spokój. PrzecieŜ to był Ŝart. – Meg otworzyła spiŜarnię i wyjęła jedzenie dla Apacza. Wsypała trochę do miski. Ręce jej drŜały. – Kiepski Ŝart – przyznał. – Pozwól, pomogę ci. – Nie trzeba, juŜ kończę – machnęła ręką. Serce waliło jej tak, jakby miała za sobą długi bieg. – PokaŜę ci twój pokój. Weź rzeczy. Zostawiłam je w salonie. – Dobrze. Poprowadziła go przez dom, starając się opanować zdenerwowanie. W końcu znają się od dziecka. Nie powinna aŜ tak tego przeŜywać. Otworzyła drzwi pokoju gościnnego, w którym stało szerokie podwójne łóŜko. – To tutaj. Łazienka jest po drugiej stronie korytarza. Zaraz przyniosę pościel. – Czy to nie to samo łóŜko, które stało w twoim pokoju, gdy byliśmy dziećmi? – spytał. – Owszem, tylko zmieniono materace. Masz niezłą pamięć. – ZaleŜy do czego. Sam sobie poradzę. Nie chcę ci sprawiać kłopotu.

– śaden kłopot – rzuciła, ale pomyślała sobie, Ŝe ścielenie łóŜka dla niego moŜe juŜ być ponad jej siły. – Pozwól, Meg. Razem obleczemy pościel. Robili to tak, jak gdyby powtarzali tę czynność przez całe lata. Meg drŜała z emocji i zdenerwowania. – Pięknie pachnie – zachwycił się Luke. – Jestem pewien, Ŝe suszysz bieliznę na słońcu. – śebyś wiedział. – Przypomniała sobie, jak bardzo Luke jest wyczulony na zapachy. Kiedy się spotykali, kazał jej wypróbowywać dziesiątki perfum, by w końcu zdecydować, Ŝe najbardziej lubi jej naturalny zapach. Od tego czasu juŜ nigdy nie uŜywała perfum. To głupie, pomyślała. Stanowczo za bardzo byłam pod jego wpływem. – Od wyjazdu stąd nie spałem w pościeli suszonej na słońcu – zauwaŜył. Popatrzyli sobie w oczy. – To wspaniałomyślne z twojej strony, Ŝe pozwoliłaś mi zatrzymać się u siebie. Nie naduŜyję twojej gościnności – dodał. – Oczywiście, Ŝe nie! – odparła szybko. Luke połoŜył na łóŜku poduszkę, obok drugą. Zdawały się wręcz zapraszać. I nagle Meg oblała fala gorąca. Tego uczucia nie doznała od długiego czasu. Opanowała się. Nie moŜe się zdradzić z tym, Ŝe Luke ją pociąga, właśnie dlatego, Ŝe on na to liczy, zarozumiały egoista. – Wydaje się, Ŝe w faksie pisano coś o kolacji dziś wieczór – zauwaŜył. – Masz rację. – Rzuciła okiem na zegarek. – Mamy jeszcze godzinę. Zapowiedziałam, Ŝe będziemy w San Marcos na koktajlu o wpół do szóstej, a muszę jeszcze odsłuchać sekretarkę. – Nie krępuj się mną. Nie chcę ci w niczym przeszkadzać przez najbliŜsze kilka dni. Popatrzyła na niego i doszła do wniosku, Ŝe zdawał sobie sprawę z wraŜenia, jakie na niej wywiera. Najwyraźniej był przyzwyczajony do zachwytów kobiet. Do diabła, z nią na pewno mu się nie uda. – Nie pozwolę sobie przeszkadzać – roześmiała się, odwróciła i omal nie wpadła na ścianę. – Zobaczymy się za godzinę – rzuciła, wybiegając z pokoju. Zeszła na dół do gabinetu. Włączyła automatyczną sekretarkę. Ostatnia wiadomość pochodziła od Didi. WyraŜała nadzieję, Ŝe Meg znalazła jakieś lokum dla Luke’a. – Oczywiście, Ŝe znalazłam – wymamrotała do siebie. – Mam nadzieję, Ŝe nie na swoją zgubę. – Weszła do sypialni i zatrzasnęła drzwi. Przygotowując się do wyjścia, rozpamiętywała kaŜdą chwilę spędzoną z Lukiem od

momentu jego przyjazdu. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe rozpalił jej krew jak nikt ostatnimi laty. Nawet tak zwyczajna czynność jak ścielenie łóŜka stawała się w jego obecności czymś niezwykłym. Ostatni raz była z nim w sypialni, gdy miała dziewięć, a on jedenaście lat. Clint zachorował na grypę i musiał zostać w domu. Ona z Lukiem grała w swoim pokoju w domino, ale w końcu im się to znudziło. Nie bardzo wiedzieli, co ze sobą zrobić, aŜ w końcu Luke zaproponował, Ŝeby się pocałowali z języczkiem. Przedtem juŜ ją całował, ale tylko wargami, a to co innego. Nie spodobało jej się to nowe całowanie, kiedy miała dziewięć lat. Gdy skończyła szesnaście, polubiła je aŜ za bardzo. Jako dziewięciolatka, która nie ma Ŝadnych tajemnic przed rodzicami, zrobiła błąd i opowiedziała o wszystkim matce, a ta zabroniła im przebywać ze sobą sam na sam. Uznała Luke’a za „przedwcześnie rozbudzonego seksualnie”. Wtedy Meg nie zwróciła na to specjalnej uwagi, ale gdy weszła w okres dojrzewania, przypomniała sobie to stwierdzenie i Luke stał się bohaterem jej fantazji erotycznych. Kiedy wreszcie poprosił ją, Ŝeby się z nim spotykała, myślała, Ŝe juŜ jest w raju. Jej rodzice zareagowali na to nieco inaczej. Pozwalali jej jednak widywać się z Lukiem, dopóki wychodzili gdzieś w dwie pary, a spotkanie kończyło się o przyzwoitej porze. Tyle Ŝe choć wychodzili we czwórkę, Luke tak to zawsze aranŜował, Ŝe w pewnym momencie zostawali sami. Teraz dopiero to sobie uświadomiła. W czasie tych sam na sam dowiedziała się, Ŝe „seksualnie rozbudzony” oznacza, Ŝe całował ją tak jak Ŝaden inny chłopiec. Jego pocałunki rozpalały ją do granic wytrzymałości. To ona pierwsza rozpięła bluzkę, poniewaŜ jej piersi pragnęły jego dotyku, i to ona poprowadziła jego dłoń pod rajstopy. Pozwoliłaby mu, Ŝeby się z nią kochał, i wiedziała, Ŝe on tego pragnie. Ale kaŜdego wieczoru Luke drŜącymi palcami delikatnie zapinał jej bluzkę, całował ją w usta i odwoził do domu – wciąŜ jako dziewicę. Była beznadziejnie zakochana. Wreszcie nadszedł ten dzień, kiedy oznajmił jej bez ogródek, Ŝe nie będą się więcej spotykać. Jest dla niego za młoda, powiedział, za bardzo niedoświadczona. Potrzebuje dziewczyny w swoim wieku. Meg wciąŜ jeszcze pamiętała ból, jaki jej sprawił i jaki czuła przez całe tygodnie. Straciła siedem kilogramów i o mało nie zawaliła geometrii. Za kaŜdym razem, gdy widziała Luke’a z którąś ze starszych dziewczyn, chciało jej się wyć. W końcu ból zmienił się w złość i kiedy Luke

opuszczał miasto, poprzysięgła sobie, Ŝe nic jej nie będzie obchodził, nawet gdyby w Kalifornii pochłonęło go trzęsienie ziemi. A teraz miał spać w jej domu, ten „rozbudzony seksualnie” męŜczyzna w wieku dwudziestu ośmiu lat, który nie jest juŜ obiektem jej marzeń, lecz marzeń tysięcy kobiet. A jeśli tak doskonale całował, gdy miał lat osiemnaście, to jak musi to robić teraz? Meg odsunęła od siebie tę myśl. Nie będzie tego sprawdzać.

Rozdział 4

Luke włoŜył na biały jedwabny golf kamizelkę i szarą marynarkę. Wolałby zostać w dŜinsach i podkoszulku, ale jego agent do ostatniej chwili napominał go, Ŝeby dbał o swój wizerunek. Spodziewano się przecieŜ, Ŝe będzie roztaczał hollywoodzki blask, więc nie mógł zawieść tych oczekiwań. Wszedł do salonu. Apacz siedział przy kominku. Luke od razu polubił tego psa. Kiedyś miał własnego, ale ojciec traktował go tak okropnie, Ŝe oddał go w końcu w inne ręce. Apacz zaczął się łasić i Luke pochylił się, Ŝeby go pogłaskać. – Lubisz to, prawda? – Zastanawiał się, kiedy ostatnio jego samego potraktowano z prawdziwym uczuciem. Na ogół w związkach z kobietami chodziło głównie o seks. Od kiedy wcielił się w postać Dirka Kennedyego, podejrzewał, Ŝe jego dwie ostatnie partnerki wyobraŜały sobie, Ŝe idą do łóŜka z bohaterem serialu, a nie z nim. Być moŜe tak i było. Tylko jednej kobiecie ufał na tyle, by przy niej być sobą. Znajdowała się właśnie na dole i przygotowywała do wyjścia wraz z nim. Ktoś jednak niewłaściwie napisał ten scenariusz. Ambicje polityczne Meg nie pozwalały wykorzystać tego weekendu tak, jakby pragnął. Mogłoby to zaszkodzić jej karierze. Jeśli będzie się kierował uczuciami, jej przyszłość stanie pod znakiem zapytania. A cóŜ poza tym moŜe jej zaoferować? Jest związany z Los Angeles i nie moŜe prosić, by rzuciła wszystko, co dla niej waŜne, i zmieniła styl Ŝycia na taki, który przypuszczalnie wcale by jej nie odpowiadał. Czy po to ją odnalazł, by znów ją zostawić, jak przed dziesięciu laty? Meg weszła do salonu i Luke oniemiał. Nie jest juŜ prostym chłopakiem z farmy. Towarzyszył kobietom, które robiły zakupy w najdroŜszych sklepach, pięknym kobietom, których Ŝycie sprowadzało się do dbania o swój wygląd. Na widok Meg aŜ wstał z podziwu. – No i jak? – spytała niepewnie. – Znakomicie – zapewnił. Miała na sobie jasnozieloną suknię przypominającą krojem tuniki greckich bogiń. Szeroki pasek w nieco ciemniejszym odcieniu znakomicie podkreślał jej talię i linię bioder. Upięła włosy w tyle głowy, przez co uwydatniał się delikatny owal twarzy. W uszach miała kolczyki z perełką, sznur pereł na szyi. – Naprawdę? Nie musisz prawić mi komplementów. – Meg wciąŜ nie była pewna swego

wyglądu. – Nie uwierzyłabyś, gdybym powiedział prawdę. – Owszem, uwierzyłabym. Bywasz w wielkim świecie częściej niŜ ja, więc polegam na twoim zdaniu. Jeśli coś jest nie tak, mogę jeszcze zmienić. Rzeczywiście nie zdawała sobie sprawy z wraŜenia, jakie na nim wywarła. – Będę szczery – jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem. – Bez przesady. Nie jestem głupia. Biorę płaszcz i wychodzimy. – Powiedziałem, Ŝe mi nie uwierzysz. – Masz rację. Nie wierzę – powtórzyła ze złością, jak gdyby podejrzewała, dlaczego prawi jej komplementy. – Oglądam transmisje z wręczenia Oscarów. Wiem, jak wyglądają gwiazdy filmowe. – Ja teŜ. – Luke podał jej płaszcz. – Bijesz je na głowę. – Luke, nie schlebiaj mi, proszę. I tak by nie wygrał, więc juŜ nie odpowiedział. Odetchnął głęboko, rozkoszując się jej zapachem, i na moment ujął ją za ramiona. Nie pamiętał, by kiedykolwiek tak się hamował jak w tej chwili. Nie musiał. Nieraz w Ŝyciu było mu cięŜko, nieraz oberwał, ale jeśli chodzi o kobiety, nie miał powodów do narzekań. Zawsze czekał na niego zachęcający uśmiech, spragnione ramiona. Teraz jednak po raz pierwszy bał się, Ŝe spotka się z odmową.

Meg odetchnęła głęboko, gdy Luke odsunął się od niej. Kiedy podawał jej płaszcz, przez moment chciała mu go wyrwać z rąk. Zdała sobie jednak sprawę, Ŝe wyglądałoby to głupio, jakby nie potrafiła zachować się jak dama. Rzecz w tym, Ŝe gdy zbliŜył się do niej, owiał ją zapach wody kolońskiej i poczuła na karku jego oddech. Gdy dotknął jej ramion, nogi się pod nią ugięły. Bała się, Ŝe odwróci ją ku sobie i pocałuje. Wiedziała dlaczego. Był to kiedyś niemal rytuał. Kiedy wychodzili z kina albo z dyskoteki, Luke pomagał jej włoŜyć płaszcz, odwracał ją do siebie i całował, jak gdyby jego usta mogły ochronić ją przed chłodem podobnie jak płaszcz. I chyba rzeczywiście chroniły. – Pojedziemy BMW – oznajmiła, wyjmując z torebki kluczyki. – W ten sposób twoja przyjaciółka z hondy moŜe cię tak szybko nie znajdzie.

– Myślę, Ŝe mamy ją z głowy aŜ do jutra. Później pewnie nie spuści mnie z oka. Luke wyglądał jak gwiazdor filmowy. Dystans między nimi zdawał się powiększać, ilekroć uświadomiła sobie, Ŝe on nie naleŜy juŜ do jej świata. Włączyła silnik. – Sądzę jednak, Ŝe poradzę sobie z tą fotoreporterką. Jestem przyzwyczajony, Ŝe mnie obserwują. – Naprawdę? – Tak. Ty chyba teŜ. – Nie, ja nie i nie chciałabym... – To dlaczego mamy się martwić, Ŝe mieszkam u ciebie? Myślę jednak, Ŝe lepiej uwaŜać, skoro zamierzasz robić karierę polityczną. : – Nie odpowiedziała. Utrafił w sedno. Za nią co prawda nie jeŜdŜą fotoreporterzy, ale mogą zacząć. Ludzie w Chandler wszystkim się interesują. – Nie jesteś bardziej wolna niŜ ja, Meg. – Masz rację. – Wyobraźmy sobie, Ŝe moŜemy robić, co się nam podoba. Na co miałabyś ochotę? – Nie wiem – zająknęła się. Nie chciała sobie tego nawet wyobraŜać. – A ja wiem. Wziąłbym furgonetkę, pojechał w jakieś ustronne miejsce, rozpalił ognisko, piekł kiełbaski i popijał piwo. – Hm. – A później znalazłbym w radiu jakąś muzykę i potańczył. – Sam ze sobą? – zdumiała się. – Nie, gdybyś zgodziła się pojechać ze mną. Meg przypomniała sobie ostrzeŜenie Didi. Musi przyjąć strategię obronną. Wzięła głęboki oddech. – Posłuchaj, powinniśmy sobie coś wyjaśnić. Nie jesteśmy juŜ nastolatkami. – Serce waliło jej jak młotem. – Ty jesteś wschodzącą gwiazdą Hollywood, a ja zamierzam zrobić karierę polityczną w Arizonie. Jeśli zostanę w Chandler i będę się starać, mam szanse znaleźć się pewnego dnia w administracji stanowej. I nie zamierzam na tym poprzestać. MoŜe uda mi się wejść do Kongresu. – A co z Białym Domem? – roześmiał się Luke. – Śmiej się, śmiej, ale nigdy nic nie wiadomo.

– Nie śmieję się. UwaŜam, Ŝe byłabyś wspaniała. Zawsze potrafiłaś inspirować innych. – A ty potrafisz być naturalny na ekranie. Myślę, Ŝe oboje znaleźliśmy swoje powołanie i moŜemy zajść tak wysoko, jak zechcemy. Nie naleŜy pozwolić, Ŝeby przeszkodziły nam w tym miłe wspomnienia. – Znakomite przemówienie. Będziesz dobrym politykiem. – Luke, ja tylko staram się.... – Wiem. – SpowaŜniał nagle. – I rozumiem, co chcesz powiedzieć. ; – Mam nadzieję. – MoŜesz mi wierzyć albo nie, ale niedawno doszedłem do tego samego wniosku. – To dobrze. – Jej westchnienie wyraŜało ulgę i rozczarowanie zarazem. – Czy powiemy komuś, gdzie się zatrzymałem? – Nienawidzę kłamstwa... – zawahała się – ale im mniej osób będzie wiedziało, tym lepiej. – A więc zostaw to mnie. Nie zapominaj, Ŝe jestem aktorem. Nie zapomnę, pomyślała. Nie musi jej tego przypominać. Luke Bannister urodził się, by uwodzić kobiety, i czynił to mimo woli, bez zastanowienia. To, co ona uznała za zainteresowanie swoją osobą, moŜe być jego zwyczajnym zachowaniem w stosunku do kaŜdej kobiety, która znajdzie się w jego towarzystwie. Poczuła się nieswojo. MoŜe nie powinna była wygłaszać tego przemówienia. Luke prawdopodobnie chciał po prostu, Ŝeby była pod jego urokiem przez te kilka dni. Zapomni o niej, gdy tylko spotka następną ofiarę.

Podczas przyjęcia w restauracji hotelu San Marcos Meg obserwowała Luke’a w akcji. Jako chłopiec przedostał się kiedyś ukradkiem, razem z nią, do hotelowego ogrodu. Teraz prezentował się doskonale w starym stylowym wnętrzu, wśród gości zasiadających w rattanowych fotelach przy wytwornej porcelanowej zastawie. Bawił towarzystwo opowieściami ze stolicy przemysłu rozrywkowego. Dawał perfekcyjne przedstawienie i Meg była pewna, Ŝe było to właśnie przedstawienie. Kiedyś, gdy ze sobą chodzili, Luke zabrał ją na kolację do Serranos, restauracji meksykańskiej. Ile razy tamtędy przechodziła, wracała pamięcią do tych dni. Był wtedy znacznie mniej elokwentny niŜ teraz, nie tak pewny siebie. WciąŜ jednak pamiętała, jak patrzył na nią tamtego dnia. Gdy dziś wygłaszała swoją mowę, wpatrywał się w nią tak samo. Ręka jej drŜała,

gdy sięgnęła po szklankę z wodą. Przy deserze Didi zagadnęła o Clinta i Luke zachichotał, opisując zachowanie brata. Meg mogła się załoŜyć, Ŝe poczuł się dotknięty, ale za nic w świecie nie dałby tego po sobie poznać. Wyjaśnił, Ŝe znaleźli dla niego lokum, ale nie ujawnią adresu, poniewaŜ Luke nie chciałby mieć prasy pod oknami. Tę historię trudno byłoby nawet uznać za kłamstwo, pomyślała z podziwem Meg. Luke mógłby zostać niezłym dyplomatą. Rozmowa toczyła się teraz wokół ostatnich przygotowań do festiwalu. Meg czuła na sobie spojrzenie Luke’a, gdy objaśniała szczegóły i odpowiadała na pytania. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe lubi wydawać polecenia. Lubi być w świetle reflektorów. Około dziewiątej goście zaczęli pomału wstawać od stołu. Wymieniano uściski dłoni i ostatnie uprzejmości. Didi podeszła do Meg. – Widzisz? Czy to nie wspaniałe, Ŝe przyjechał? – szepnęła. – Wydaje się, Ŝe to był dobry wybór – zgodziła się Meg. – Ludzie na długo to zapamiętają. Będzie to dla ciebie świetna reklama. Meg skinęła głową. – A tak na marginesie, doskonale wyglądasz. – Didi miała lekkie skłonności do tycia, ale tak umiejętnie dobierała fasony i kolory sukien, by tuszowały zbędne kilogramy, a podkreślały kolor włosów i oczu. – Dzięki – uśmiechnęła się. – Ty teŜ. Ale o co chodziło z tym mieszkaniem Luke’a? KtóŜ to zdecydował się przyjąć go na noc? Meg popatrzyła na nią znacząco, ale nie odpowiedziała. – No, no... – Didi uśmiechnęła się. – MoŜe ławka w parku – zaŜartowała Meg. – Bądź ostroŜna, kochanie. To uwodziciel. Meg spojrzała w głąb sali. Luke rozmawiał z burmistrzem. Po chwili uśmiechnął się do jego Ŝony. Rzeczywiście umie czarować, pomyślała. Gdy wreszcie znaleźli się w samochodzie, oparł się wygodnie i odetchnął głęboko. – No to z głowy. – Wydajesz się zadowolony. – Bo jestem. – Wydawało mi się, Ŝe się dobrze bawiłeś.

– Staram się nie okazywać zdenerwowania. – Zdenerwowałeś się? Daj spokój. – Niektórzy nie kochali mnie, kiedy byłem w szkole. Tylko czekałem, aŜ ktoś przypomni mi dawne czasy. – A więc zabawiałeś ich historiami z Hollywood, Ŝeby nie przyszło im to do głowy. – Coś w tym rodzaju. – Mogę teraz stwierdzić, Ŝe jesteś świetnym aktorem. – A ty urodzoną organizatorką. Zaimponowałaś mi, Meg. – Niezłe z nas towarzystwo wzajemnej adoracji – roześmiała się. śałowała, Ŝe brakuje jej zawodowej swobody Luke’a. Chciała udawać, Ŝe jest rozluźniona, ale nerwy miała napięte do ostatnich granic. – Nie wracajmy jeszcze do domu – zaproponował. Tym lepiej, pomyślała. – A dokąd chciałbyś pójść? – Przede wszystkim do naszej dawnej szkoły. Jutro nie uda mi się spokojnie jej odwiedzić. – Dobrze. To tam. – Odwróciła się w kierunku miasta i wskazała Arizona Avenue. – Główny budynek pozostał ten sam, ale jest wiele nowych. TuŜ obok szkoły wzniesiono miejski ośrodek kultury. To fantastyczne miejsce, Luke. – Widzę, Ŝe mam dobrego przewodnika. – MoŜe to nie jest Hollywood, ale myślę, Ŝe nawet tobie się spodoba. Nasze miasto ma przed sobą wspaniałą przyszłość, zapewniam cię. W ciągu następnych dziesięciu lat planujemy rozbudowę.... – Nic się nie zmieniłaś – przerwał jej. – Jakbym cię słyszał, kiedy byłaś przewodniczącą samorządu i wygłaszałaś przemówienie na cześć szkoły. Byłaś taka... – Pełna wdzięku? Nie waŜ się mówić o mnie w ten sposób. – No cóŜ, jeśli wolisz, to powiem, Ŝe nie jesteś juŜ pełna wdzięku. – W porządku. – A naprawdę jesteś cholernie piękna. Meg o mało nie przeoczyła uliczki, w której zamierzała zaparkować. – MoŜe wysiądziemy i przespacerujemy się kawałek – zaproponowała, wyłączając silnik. Głęboko zaczerpnęła powietrza. JuŜ dwa razy w ciągu tego wieczoru powiedział jej, Ŝe jest piękna. Wystarczyło, by zawrócić w głowie nastolatce. Na szczęście nie jest juŜ nastolatką i nie

złapie się na lep czczych komplementów. Kiedy szli w dół ulicy, włoŜyła ręce do kieszeni. Obcasy stukały miarowo na płytach chodnika. Towarzyszył im jednostajny szum wody dochodzący z fontanny przed ośrodkiem kultury. – Pierwsza klasa, Meg – stwierdził z podziwem Luke, patrząc na budynek. – Powinieneś zobaczyć salę widowiskową. Fotele obite czerwonym aksamitem, trzy sceny. Mogą się tu odbywać trzy przedstawienia równocześnie. – Pamiętam, jak występowaliśmy na naszej szkolnej scenie. – A ja pamiętam, jak niepewnie trzymałeś na nogach. – Musiałem się napić dla dodania sobie odwagi. Nie zdajesz sobie sprawy, jaką miałem tremę. Meg spojrzała na niego ze zdumieniem. Kiedy Luke z nią zerwał, wygrał konkurs na główną rolę w szkolnym musicalu. Miał potem przygodę ze swoją partnerką i od tego czasu Meg czuła do niej niechęć. – Nigdy bym nie pomyślała, Ŝe moŜesz mieć tremę. – Na szczęście alkohol przestał działać, zanim przedstawienie się skończyło, i przekonałem się, Ŝe kiedy jestem na scenie, potrafię ukryć się za postacią, którą gram. Gdybym nie zrobił tego odkrycia, prawdopodobnie nadal nocami pomagałbym w knajpach, a za dnia pływał na desce. – Kiedy jechałeś do Los Angeles, myślałeś juŜ o tym, Ŝeby zostać aktorem? – Gdzieś tam kiełkowała we mnie ta myśl, ale nie bardzo wiedziałem, jak się do tego zabrać. A potem zdarzyła się druga najszczęśliwsza rzecz w moim Ŝyciu. Jeden z kompanów od surfingu dowiedział się, Ŝe szukają ludzi do filmów reklamowych. Miał jakieś kontakty, załatwił nam przesłuchanie i dostałem rolę. – Co reklamowałeś? – Maść na świerzb. – A co było potem? – Meg roześmiała się mimo woli. – A później zdarzyła się trzecia najszczęśliwsza rzecz w moim Ŝyciu. Jeden ze scenarzystów serialu zobaczył tę reklamę i uznał, Ŝe nadaję się do roli jego bohatera. – Dirka Kennedy’ego. – Tak. – Wymieniłeś drugą i trzecią najszczęśliwszą rzecz w twoim Ŝyciu. A jaka była pierwsza?

– śe mieszkałem na farmie obok ciebie – odparł po chwili wahania. Musiała o to spytać. Była pewna, Ŝe odpowiedział szczerze. Ich wspomnienia z dzieciństwa okazały się dla niego równie cenne jak dla niej. Coraz trudniej przychodziło jej wytrwać w postanowieniu, by zachowywać się wobec Luke’a z rezerwą. Spojrzał w kierunku starego budynku szkoły. – Przejdźmy się jeszcze. – Nic się nie zmieniło – stwierdził, stając przed dwupiętrowym budynkiem z potęŜnymi kolumnami i szerokimi frontowymi schodami. – Wydaje mi się, Ŝe nie byłeś tutaj szczęśliwy. – Nie, ale często sam sobie byłem winien. Gdybym kiedykolwiek miał dziecko, posłałbym je do takiej szkoły jak ta. – To daleko od Los Angeles. – Nie da się ukryć. Czuła, Ŝe zmaga się ze sobą, Ŝe dobre wspomnienia toczą bój ze złymi. Gdyby nawet zwycięŜyły dobre, i tak ułoŜył juŜ sobie Ŝycie gdzie indziej. MoŜe kiedyś była dla niego kimś waŜnym, ale wyprowadził się daleko od niej. – Chcesz zobaczyć resztę? – spytała. – Oczywiście. Czy ten stary dąb wciąŜ jeszcze stoi? – Pewno. – No to chodźmy tam. Meg poprowadziła go na tylny dziedziniec, gdzie wznosił się wspaniały dąb. Mimo Ŝe cały teren był oświetlony, pod rozłoŜystą koroną drzewa panował mrok. – Niemało czasu spędziłem, czekając przy tym drzewie – rzucił Luke. – Ja teŜ – odrzekła Meg, podchodząc do niego. Ten dąb był miejscem ich spotkań między lekcjami a lunchem. KaŜdego dnia tu biegła, ale jemu zawsze udawało się być pierwszym. WciąŜ miała go przed oczami, jak stoi w cieniu drzewa, w dŜinsach, białym podkoszulku, ciemnych okularach, otoczony kumplami. Gdy tylko się zbliŜała, natychmiast zwracał się ku niej. Władze szkolne mogły uwaŜać go za buntownika, ale wszystkie dziewczyny z ogólniaka szalały za nim. A Ŝe wybrał Meg, czuła się jak królowa. Dziesięć lat później znów dawał jej odczuć to samo, zachowując się tak, jak gdyby nie rzucił jej bezceremonialnie przed laty. Wręcz przeciwnie, sprawiał wraŜenie, Ŝe to ona się go pozbyła. Podniosła głowę. Na niebie lśnił roŜek księŜyca. Przypomniała sobie piosenkę, której razem

z Lukiem słuchali najczęściej: „You Werre Always On My Mind” Willie Nelsona o nie wykorzystanej szansie na miłość. Poczuła łzy pod powiekami. MoŜe nie powinna o to pytać, ale musi wiedzieć – Co się stało, Luke? Wtedy, przed laty? – Proszono mnie, bym o tym nie mówił, i przyrzekłem, Ŝe nie będę. Teraz patrzę na to, co się wydarzyło, innymi oczami. Postanowiłem przed przyjazdem tutaj, Ŝe złamię obietnicę, jeśli mnie o to poprosisz. – O co? – Serce podeszło jej do gardła. – Komu złoŜyłeś obietnicę? – Twemu ojcu. Miała niejasne przeczucie, Ŝe nie będzie zachwycona tym, co usłyszy, ale nie mogła się juŜ wycofać, skoro sama zaczęła ten temat. – Powiedz, o co chodzi. – Wydaje mi się, Ŝe ktoś mu doniósł o naszych randkach w samochodzie. Oblała ją fala gorąca. Kiedyś ta wiadomość wprawiłaby ją w zakłopotanie, teraz wywołała jedynie Ŝywe wspomnienie tamtych namiętnych nocy. – Przyszedł do mnie pewnego popołudnia, kiedy ciebie nie było. Wyjaśnił, Ŝe bardzo się róŜnimy, Ŝe ty masz wysokie aspiracje i chcesz kiedyś być kimś waŜnym, a ja nie. Dał mi wyraźnie do zrozumienia, Ŝe powinienem trzymać się od ciebie z daleka. – Zerwałeś ze mną, bo mój ojciec ci kazał? – Meg nie wierzyła własnym uszom. To nie było podobne do Luke’a, którego znała. – Niezupełnie. Wiedziałem, Ŝe twoi rodzice mnie nie lubią. Słowa twego ojca nie zaskoczyły mnie. Miał w zanadrzu teŜ inne argumenty. Widział Clinta – wychodzącego z zaplecza sklepu starego Bakera późną nocą z rękami pełnymi towaru. Było to, zanim Baker zainstalował system alarmowy. Wiesz, w jakich opałach był Clint. Jeszcze jedno zatrzymanie i wylądowałby w więzieniu. Obiecałem, Ŝe zrobię z Clintem porządek... i zerwę z tobą... jeśli twój ojciec nie powie, co widział. – Mój ojciec cię szantaŜował? – wykrztusiła z trudem Meg. – Myślę, Ŝe moŜna by to tak określić, ale dzisiaj nie winiłbym go za bardzo. Nie byłem odpowiedni dla ciebie, ale w swoim młodzieńczym zadufaniu nie dostrzegałem tego. – AleŜ on wtrącił się w moje Ŝycie, w nasze Ŝycie! – Rodzicom się wydaje, Ŝe niekiedy mają prawo to robić, zwłaszcza gdy myślą, Ŝe ich dzieci

znajdują się w niebezpieczeństwie. – Nie mogę uwierzyć, Ŝe mi to zrobił. PrzecieŜ to nie miało najmniejszego sensu. Nic mi nie groziło. Ja... – Groziło – zaoponował łagodnie. Meg nagle opuściła wszelka złość na Luke’a. Wiedziała, Ŝe gdyby wziął ją teraz w ramiona, pozwoliłaby mu na wszystko. – Wydaje mi się, Ŝe nie straciłbym głowy, będąc z tobą, ale kto to wie? I nawet gdybyśmy się zabezpieczali, nie wiadomo, co by się stało. Twój ojciec bał się, Ŝe jego piękna, inteligentna, szesnastoletnia córka przyjdzie do niego pewnego dnia i wyzna mu, Ŝe jest w ciąŜy. Patrzyła mu w oczy, serce biło jej niespokojnie. Jego wyznanie zmieniło wszystko. Gdyby teraz jej dotknął, wyzwoliłby wszystkie tłumione tęsknoty. Luke westchnął i przejechał palcami przez włosy. Wyglądał teraz jak chłopiec, którego znała przed laty. – Czuję się tak, jakbyśmy znaleźli się w punkcie wyjścia. Przełknęła ślinę, niezdolna wykrztusić z siebie choćby słowa. – Ty zamierzasz robić karierę polityczną – kontynuował – a ja, potencjalny skandalista, mogę zniweczyć twoje szanse. Będę tu tylko przez weekend. Oboje wiemy, Ŝe nie jestem odpowiednim męŜczyzną dla ciebie, tak samo jak nie byłem przed dziesięciu laty. Popatrzył jej w oczy i zniŜył głos. – Tyle Ŝe wciąŜ cię pragnę. Oblała ją fala gorąca. – Rzecz w tym – ciągnął – Ŝe nie jestem juŜ takim egoistą, jakim byłem w wieku osiemnastu lat. Nie zamierzam naraŜać na szwank twojej opinii tylko po to, by dostać to, czego chcę. Gdyby pojawił się tu twój ojciec i powiedział mi, Ŝe nie pozwoli, by jakiś typ z Hollywood pogmatwał ci Ŝycie dla dwóch dni rozrywki, przyznałbym mu rację. – To tym właśnie jesteś? Typem z Hollywood? – Meg podeszła bliŜej, jakby poddana jakiejś sile przyciągania. – Tak. Lubię nastrój podniecenia, blask reflektorów, spojrzenia kobiet. Nie będę cię oszukiwał, Ŝe jest inaczej. Połknąłem haczyk, a to znaczy, Ŝe za nic nie wróciłbym do Chandler. Ty potrzebujesz właściciela farmy – lub szanowanego handlowca, kogoś, kto będzie się o ciebie troszczył. Meg ogarnęła nieodparta potrzeba dotknięcia Luke’a. Przejechała dłonią po kamizelce i

poczuła gwałtowne uderzenia jego serca. – Oglądałam serial – powiedziała. – Jesteś taki naturalny na ekranie. – Poczuła nagle, jak obejmuje ją w pasie i delikatnie przyciąga do siebie. ZadrŜała. – Nie przypuszczałem, Ŝe jesteś wielbicielką tego serialu – uśmiechnął się. – Zdecydowałam się go obejrzeć ostatnio, na wypadek gdyby dziennikarze mnie o to zagadnęli... – Zachowaj swoje słowa dla wyborców, panno Hennessy. – Luke potarł delikatnie jej policzek. Tak mało potrzebował, by ją pobudzić. Była niemal zła na niego, Ŝe tak niewiele trudu sobie zadał. – Co ty chcesz powiedzieć? – obruszyła się. – śe ja nie opuszczam ani odcinka? śe muszę oglądać cię dzień po dniu? – A musisz? W jakiś niewyjaśniony sposób jej ramiona nagle oplotły jego szyję. Wspięła się na palce, zbliŜyła usta do jego ust. – Teraz muszę. Zadowolony? – Jeśli o ciebie chodzi, nigdy nie dość zadowolenia – odrzekł. Czuła na twarzy jego oddech, czuła jego lekko napierające ciało. – MoŜe w tym właśnie tkwi problem – wyszeptała. – Tak długo byłam dla ciebie owocem zakaŜanym, Ŝe wydaje ci się, Ŝe jestem kimś nadzwyczajnym, co wcale nie musi okazać się prawdą. – Być moŜe. – Musnął wargami jej usta. Westchnęła. – Niewykluczone, Ŝe ty masz ten sam problem ze mną. MoŜe byłabyś rozczarowana. – To prawdopodobne. Dotknął językiem jej warg. – Nie powinniśmy tego robić – szepnął. – Nie. Przyciągnął ją do siebie. Miał gorący oddech. – Odepchnij mnie. – Za chwilę. – Za późno – powiedział i przycisnął wargi do jej ust.

To był właśnie taki pocałunek, jaki zapamiętała sprzed lat. Nauczył ją, jak się całować, a teraz robił to jeszcze lepiej. Rozchyliła wargi, by poczuć ciepło jego języka. Odwzajemniając mu pocałunek, wyraŜała wszystkie swe długo tłumione tęsknoty i pragnienia. Ściągnął jej płaszcz z ramion. – Potrzebuję cię – wyszeptał między jednym a drugim pocałunkiem. – Ja ciebie teŜ. – Och, Meg. – Dotknął jej piersi, delikatnie pieścił sutki przez cienki materiał sukni. – Tak bardzo za tobą tęskniłam, Luke – wyznała, tuląc się do niego. Całował jej twarz i szyję, wsunął rękę pod jedwab sukni. Jęknęła z rozkoszy. Jego czuły szept łączył się z delikatnym szumem fontanny. Luke pieścił ją, a ona poddawała się tym pieszczotom tak jak przed laty. Świat wokół niej wirował. Tuliła się do niego, gładziła jego włosy, kark, przylgnęła do niego całym ciałem. Tak bardzo tego potrzebowała, tak bardzo... Nagle rozległ się pisk hamulców. Meg zmartwiała. Znaleźli się w świetle reflektorów. Policja.

Rozdział 5

Luke zasłonił Meg, Ŝeby nie padało na nią światło. – WłóŜ płaszcz – rzucił, po czym odwrócił się w kierunku policyjnego samochodu, przysłaniając oczy ręką. – Nie do wiary, czyŜby to był Bobby Joe?! – zawołał. – Luke? Do diabła, myślałem, Ŝe to jakieś dzieciaki się zabawiają. Powiadomię centralę, Ŝe wszystko w porządku. – Wysoki policjant wrócił do wozu i powiedział coś przez walkie-talkie. – Wybacz – zwrócił się z uśmiechem do Luke’a – ale patrolujemy tę okolicę, aby mieć pewność, Ŝe nikt tu nie rozrabia, tak jak myśmy to kiedyś robili. Meg zapięła płaszcz i poprawiła włosy. Miała nadzieję, Ŝe nie widać po niej tego, co się wydarzyło. – Cześć, Bobby Joe – powiedziała. – Właśnie odwiedzaliśmy stare kąty. Nie chcieliśmy cię przestraszyć. – Ja teŜ nie. – Bobby Joe przywitał się z Lukiem. – Kopę lat. – Nie da się ukryć – uśmiechnął się. – Wracam do domu po dziesięciu latach i zastaję Bobby Joe Harrisa wystrojonego w mundur gliny. – I kto to mówi! – Boby Joe roześmiał się i dotknął palcem kamizelki Luke’a. – Tobie teŜ nic nie brakuje. – CóŜ, wiele się zmieniło od czasu, kiedy włóczyliśmy się po mieście. – Fakt. Mam dwoje dzieci. – I dają ci w kość tak samo jak ty dawałeś swoim starym, co? – Zaczynają. – Usłyszał trzask radia w samochodzie i odwrócił się. – Muszę iść. Fajnie, Ŝe cię spotkałem. Będę pracował w czasie festiwalu, więc na pewno jeszcze się zobaczymy. – Na pewno. To na razie. – Kiedy Bob odszedł, Luke pochylił się do Meg. – Przepraszam cię. Co za dureń ze mnie. – To nie tylko twoja wina. Moja teŜ. BoŜe, mam nadzieję, Ŝe nic nie widział. – Meg westchnęła. – A nawet jeśli nie widział, na pewno poznał po nas, co się tu działo.

– MoŜe. Ale zawsze umiał trzymać język za zębami. – Obyś miał rację. – Posłuchaj, jeśli cokolwiek na ten temat usłyszysz, powiesz, Ŝe to ja cię tu podstępnie zwabiłem, Ŝe właśnie usiłowałaś się wyrwać, gdy nadjechał Bobby Joe. – Luke! Z całą pewnością nic takiego nie powiem. Nikt by mi nie uwierzył. Nie potrafię kłamać. – W takim razie – Luke popatrzył jej w oczy – właśnie ustaliłaś, co się wydarzy, a raczej, co się nie wydarzy, gdy wrócimy do domu. – Co przez to rozumiesz? – Widziałem, jak rozmawiałaś z Didi. Ona wie, Ŝe mieszkam u ciebie, prawda? – Domyśla się. – Jeśli dobrze znam Didi, jutro zada parę istotnych pytań. – Chyba tak. – A więc nie mogę kochać się całą noc z kimś, kto nie umie kłamać, prawda?

Logice Luke’a nie sposób było cokolwiek zarzucić. Meg musiała przyznać mu rację – wszystko, co się zdarzy między nimi, będzie wypisane na jej twarzy. Zastanawiała się nad tym, gdy znaleźli się juŜ w domu. Luke spał w pokoju gościnnym, a ona stała za zamkniętymi drzwiami swojej sypialni. Biła się z myślami. Mogła zejść na dół i spędzić resztę nocy w jego ramionach. Byłyby to godziny pełne uniesień i obudziłaby się inną kobietą. Mogłaby stać się kobietą, która wyzbyła się wszelkiego poczucia odpowiedzialności. Luke wywierał na niej ogromne wraŜenie. Kto wie, czy nie zaniedbałaby swoich obowiązków, nie zniweczyła miesięcy przygotowań, a wraz z nimi nadziei na stanowisko przewodniczącej Izby. No to co? MoŜe zrezygnować z ambicji politycznych i pojechać z Lukiem do Los Angeles. I być szczęśliwa przez parę tygodni, moŜe miesięcy, zanim znów odezwie się w niej potrzeba naprawiania świata. Jedyną szansę zaspokojenia swoich ambicji ma tutaj, w Chandler, wśród ludzi, którzy ją znają. Oni mają bilet wstępu do jej przyszłości i oni trzymają dzisiejszej nocy klucze do jej więzienia. Opamiętaj się, szepnęła w ciemności. Musisz wypocząć. Sen jednak nie nadchodził, a tęsknota za Lukiem jej nie opuszczała.

Zaczynało świtać. Gdy tylko niebo rozjaśniło się, Luke szybko wciągnął dŜinsy, podkoszulek i sztruksową kurtkę. W kuchni czekał juŜ Apacz. – Wybacz, piesku. Nie mogę cię ze sobą zabrać. Naprawdę bym chciał. Zostawił Meg kartkę i ruszył w kierunku farmy Bannisterów. Musiał wyjaśnić z Clintem pewne sprawy i przekonać go, Ŝeby pozwolił mu zatrzymać się w rodzinnym domu. Nie spędzi następnej nocy pod jednym dachem z Meg, trzymając się od niej z dala. Nie po tym, jak reagowała na jego pieszczoty na szkolnym dziedzińcu. Pewne sytuacje były dla męŜczyzny nie do zniesienia, a jedną z nich było trzymanie się na dystans od upragnionej kobiety. Rozległo się pianie koguta. Nie pamiętał juŜ, kiedy ostatni raz je słyszał. Na przewodach telefonicznych przysiadły wróble, obserwując jego samotny bieg. Luke zwolnił, by choć przez chwilę porozkoszować się rześkim powietrzem poranka. śycie na wsi miało swoje dobre strony. Nie bardzo poznawał okolicę. Parę starych domostw pozostało, ale wokół wyrastały nowe budynki, sklepy, zabudowania, wtapiając się w pejzaŜ i zmieniając linię horyzontu. Jego rodzinna farma pozostała taka sama, tyle Ŝe szary kolor budynków nieco wyblakł. Za to przed domem jaśniała jaskrawoczerwona cięŜarówka. Luke wyobraŜał sobie, ile mogła kosztować, ale rozumiał, dlaczego Clint ją kupił. W dzieciństwie jego ulubioną zabawką była czerwona cięŜarówka. Luke poczuł nagle tęsknotę za dawnymi dobrymi czasami, gdy Ŝyła jeszcze matka. Wczesnym rankiem wybierał jajka z kurnika, a matka smaŜyła juŜ bekon na duŜej patelni. W tamtych czasach ojciec pomagał przy śniadaniu i podśpiewywał piosenki, które nadawano w radiu, podczas gdy Clint nakrywał do stołu. Ojciec był muzykalny. Luke niemal juŜ o tym zapomniał. Na dziesiąte urodziny podarował synowi gitarę i nauczył go pierwszych akordów. Luke’owi nie wydawało się to wszystko niczym szczególnym aŜ do dnia, kiedy matka wyznała mu, Ŝe ma raka. Starali się zachowywać normalnie, ale okazało się to niemoŜliwe i wreszcie, gdy matka była zbyt słaba, aby móc ustać na nogach, przestali cokolwiek udawać. Luke chciałby, aby ojciec był silniejszy, ale Orville Bannister potrzebował Ŝony, by zachować równowagę ducha. Po jej śmierci załamał się. – Nie mamy szczęścia, synu – powtarzał, wypijając w dniu jej pogrzebu kolejne piwo. Kiedy Luke’a zmuszono do zerwania z Meg, nie był właściwie zdziwiony, Ŝe do tego doszło. Jego ojciec stracił jedyną kobietę, jaką kiedykolwiek kochał, a teraz podobny los spotkał Luke’a.

Bannisterowie nie mieli szczęścia w tych sprawach. Oczywiście Clintowi wcale nie wiodło się lepiej. Debbie Fry moŜe i była ładną, i na swój sposób miłą dziewczyną, ale zbyt zabawową, nie nadawała się na Ŝonę dla farmera. Była młodsza o siedem lat od Luke’a i o pięć od Clinta, niedawno skończyła dwadzieścia jeden lat. Clint potrzebował kogoś bardziej dojrzałego, jeśli sam zamierzał kiedykolwiek dorosnąć. Luke potrząsnął głową. Osądza swego młodszego brata, jakby miał do tego jakiekolwiek prawo. Taka postawa na pewno nie ułatwi mu porozumienia z Clintem. Przeszedł przez podwórze. Drewniane schody prowadzące do bocznego wejścia skrzypiały. Nacisnął klamkę. Drzwi były otwarte. – Clint?! – zawołał, zaglądając do środka. Odpowiedziało mu milczenie. W kuchni piętrzyła się w zlewie sterta brudnych naczyń. – To ja, Luke! – zawołał ponownie. – Dobra! Dobra! Czego chcesz? – Clint wszedł do kuchni, bosy, bez koszuli, zapinając dŜinsy. – Porozmawiać. – Ciągniesz za sobą całe miasto? – spytał Clint, wyglądając przez okno. – Nie, i przepraszam cię za wczoraj. Powinienem wiedzieć, Ŝe... – Och, zaskoczyli cię, tak? Co za skromność! – Clint, czy nie moglibyśmy przestać się kłócić i po prostu pogadać? Co byś powiedział na kawę? Zaparzę – zaproponował. – Nie w porę przyszedłeś. Nie jestem sam. – Debbie? – Sprawdzasz mnie czy co? – Nie wiedziałem, Ŝe to tajemnica. – Clint? – W drzwiach stanęła Debbie. Przecierała – oczy. Miała na sobie jedną ze starych koszul Clinta i skąpe figi. – Usłyszałam, Ŝe ktoś tu jest. Co u ciebie, Luke? – Cześć, Debbie. – Luke musiał przyznać, Ŝe jego brat ma dobry gust. Długie, zgrabne nogi i burza rudych włosów niejednego męŜczyznę wprawiłyby w podniecenie. Chciał zapytać, czy jej matka wie, Ŝe tu jest, ale powstrzymał się. Dwudziestojednoletnia dziewczyna sama moŜe decydować o tym, czy chce spędzić noc z męŜczyzną. – MoŜe byś się ubrała – odezwał się Clint.

– Jestem ubrana – odparowała. – Zaproponowałeś Luke’owi kawę? – Nie moŜe zostać. Myślę, Ŝe ma dzisiaj od cholery zajęć, prawda, Luke? – Muszę być na uroczystości otwarcia festiwalu – westchnął Luke. – Ale to później. Liczyłem, Ŝe będziemy mogli teraz... – Clincie Bannisterze, mógłbyś przynajmniej poczęstować swego brata kawą. – Debbie stała pośrodku kuchni, z rękami na biodrach, w koszuli rozchylonej tak, Ŝe widać jej było piersi. – Jaką pijesz, Luke? Czarną czy ze śmietanką i cukrem? Luke popatrzył na nią i dostrzegł w jej oczach błysk zainteresowania. Do diabła. Stara się go kokietować na oczach Clinta. – Właściwie to nie bardzo mam ochotę na kawę. Dokucza mi dziś Ŝołądek. Chciałem tylko omówić z Clintem pewne sprawy rodzinne, więc jeśli pozwolisz... – No cóŜ, dobrze. – Debbie była wyraźnie rozczarowana. – Wezmę prysznic. Muszę zaraz iść do pracy. Jestem kasjerką w banku przy Valley National, więc jeśli byś potrzebował gotówki, wstąp, na pewno... – Debbie! – Clint spiorunował ją wzrokiem. – Po prostu staram się być uprzejma – ucięła i wyszła z kuchni. – Chyba jesteś zmęczony kobietami, które rzucają się na ciebie przy lada okazji – powiedział Clint, gdy zostali sami. – To nie ma Ŝadnego znaczenia. Po prostu utoŜsamiają mnie z facetem, którego gram, i wyobraŜają sobie, Ŝe jestem inny niŜ w rzeczywistości. – Nie gadaj. Rozmawiasz ze swoim bratem, któremu zostawały odpady po tobie, pamiętasz? Myślę, Ŝe dziewczyny spotykały się ze mną, bo po cichu liczyły, Ŝe w ten sposób uda im się poderwać ciebie. – Clint, nie chcę się z tobą kłócić. Na litość boską, Debbie nic a nic mnie nie obchodzi. – Za to tyją obchodzisz. Powinienem się tego domyślić, kiedy spytała mnie, gdzie się zatrzymałeś. – Clint podszedł do zlewu, wyciągnął kubek i nalał sobie wody. – Nic się nie zmieniło. – DuŜo się zmieniło. Dawniej nie pałałeś do mnie nienawiścią. – A ty nigdy nie byłeś pozerem. – Posłuchaj, wiem, Ŝe cały ten szum wokół mnie działa ci na nerwy. Ja teŜ za tym nie przepadam, ale...

– Kpisz sobie czy co? Jesteś dumny jak paw. – Popularność jest częścią mego zawodu – wycedził Luke – ale potrafię się kontrolować. Śmieszna jest ta – rozmowa. Pozostaliśmy tylko dwaj z rodziny i zamiast walczyć ze sobą, powinniśmy trzymać się razem. – Trzymać się razem? – Clint parsknął śmiechem. – To nie ja wyniosłem się do Kalifornii, Ŝeby się wylegiwać na plaŜy, zostawiając brata z wiecznie pijanym starym. To nie ja Ŝyję jak bogacz i upajam się sławą, podczas gdy mój brat haruje przy bawełnie. To nie ty musisz targować się z kupcami i modlić, Ŝeby cena bawełny nie poszła w dół. – Oddałem ci moją część farmy. To mało? – O, tak, mój wielki bracie, to o wiele za mało, ale daje mi prawo, Ŝeby cię wyrzucić z kuchni. Luke wiedział, Ŝe dalsza dyskusja nie ma sensu. Jego brat widział tylko jedną stronę medalu, a teraz, gdy jego dziewczyna śpiewa pod prysznicem, myśląc przypuszczalnie o Luke’u, nie będzie miał ochoty spojrzeć na drugą. Luke odwrócił się w milczeniu i wyszedł.

Meg obudziła się, gdy trzasnęły drzwi. Luke poszedł, nie mogła mu tego mieć za złe. Sytuacja była nie do wytrzymania. Kiedy Apacz zaskrobał do drzwi, narzuciła szlafrok i poszła do kuchni dać mu jeść. Na stole zobaczyła kartkę od Luke’a, w której informował ją, Ŝe wybrał się do brata i wróci, Ŝeby się przygotować do uroczystości. A więc poszedł dogadać się z Clintem. Nie wziął samochodu. Miała nadzieję, Ŝe się pogodzą. Wtedy Luke mógłby u niego zamieszkać, co byłoby najlepsze, i dla niego, i dla niej. Wzięła prysznic, włoŜyła czarne dŜinsy i podkoszulek z festiwalowym nadrukiem. Wywiad dla telewizji miała o jedenastej, ale chciała być ubrana, zanim przyjdzie Luke, choć wątpiła, czy ubranie ochroni ją przez dojmującym poŜądaniem, jakie w niej budził. Nie była głodna, ale zmusiła się do wypicia soku i zjedzenia grzanki. O ósmej zaczęły się telefony. Ustaliła ostatnie szczegóły. A o dziesiątej wyruszyła do telewizji. Wywiad zaczął się bardzo dobrze. Meg podała harmonogram imprez towarzyszących i godziny wyścigów strusi. – A co z naszym tegorocznym mistrzem ceremonii? – spytał dziennikarz. – Słyszałem, Ŝe mieszkanki Chandler są niezwykle przejęte wizytą

Luke’a Bannistera. Meg poczuła, Ŝe robi się czerwona. Do diabła! – To zaszczyt mieć wśród nas kogoś tak sławnego, kto pochodzi z naszego miasta – odparła z pozornym spokojem. – Pani teŜ pochodzi z Chandler. – Dziennikarz uniósł brwi. – Proszę mi powiedzieć, czy Luke juŜ dawniej miał opinię podrywacza? – Luke to prawdziwy męŜczyzna – odparła po chwili zastanowienia. – Czekamy więc z niecierpliwością na jego udział w niedzielnej imprezie. Meg wypadła z telewizji, jakby ją ktoś ścigał. Musiała zaczerpnąć powietrza i uspokoić nerwy. Czy aby ludzie nie zauwaŜą, Ŝe zmieszała się na samą wzmiankę o Luke’u? Na pewno wielu mieszkańców Chandler pamięta, Ŝe kiedyś się z nim spotykała. Musi być ostroŜna, gdy pokaŜą się razem publicznie. Wracając z telewizji, zatrzymała się obok domu, w którym spędziła pierwsze osiemnaście lat swego Ŝycia. Miała zostawić rodzicom dwa podkoszulki. Obiecali, Ŝe pomogą przy organizacji festiwalu. Była wściekła, Ŝe wtrącili się w jej sprawy z Lukiem, ale nie zamierzała teraz poruszać tego tematu. Była zbyt zajęta swoimi obowiązkami. Weszła do domu tylnymi drzwiami, tak jak to zawsze robiła. – Mamo? – zawołała. Nora Hennessy siedziała przy stole nad talerzem zupy i oglądała telewizję. Była niewysoką, zadbaną kobietą, z krótkimi włosami w kolorze miodu, które właśnie zaczynały lekko siwieć na skroniach. – Wielkie nieba! Nie spodziewałam się ciebie w takim dniu! – zawołała zdumiona na widok córki. – Ja tylko... – przerwała, gdy zorientowała się, co matka ogląda. – „Labirynt uczuć”? – zdziwiła się. – To niezły serial – stwierdziła Nora. – Myślałam, Ŝe nie lubisz oper mydlanych. – CóŜ, oglądam tylko tę jedną. – Nie zamierzam się wtrącać, ale wygląda na to, Ŝe i ty jesteś wielbicielką Luke’a. – Tego bym nie powiedziała – oburzyła się Nora, a jej policzki stały się purpurowe. – Ale jesteś, prawda? Słyszałam, co ludzie mówią o tym serialu. To Luke ich przyciąga.

Ludzie, a raczej kobiety, nie oglądałyby go, gdyby nie miały bzika na punkcie Dirka Kennedy’ego. – Meg słyszała głos Luke’a. Nic dziwnego. Był na ekranie prawie bez przerwy. – A jej matka patrzyła na niego, podobnie jak miliony innych kobiet. Nora podniosła się i wyłączyła telewizor. – Nie ma nic złego w oglądaniu zmyślonych historii. Gorzej, jeśli mieszasz je z prawdziwym Ŝyciem. – Myślisz, Ŝe ja to robię? To dlatego mi nie powiedziałaś, Ŝe Luke zadzwonił, jak tylko dostał rolę w serialu? – Usiądź. Naleję ci zupy. – Nora odzyskała zimną krew. Meg rzuciła podkoszulki na stół. – Nie mam teraz czasu, ale chciałabym, Ŝebyś odpowiedziała na moje pytanie, zanim wyjdę. – Dobrze. – Nora spojrzała córce prosto w twarz. – Tak, bałam się, Ŝe zostawisz Dana i pogonisz do Hollywood. Zawsze byłaś pod wpływem Luke’a Bannistera, a my z ojcem staraliśmy się wybić ci to z głowy. – Toczyliście z nim swoją prywatną wojnę – wycedziła Meg przez zęby. – Właśnie się dowiedziałam, Ŝe tata zmusił go szantaŜem, Ŝeby ze mną zerwał. – Oczywiście Luke ci powiedział coś niecoś – zauwaŜyła Nora cierpko. – Mam nadzieję, Ŝe nie zamierza ponownie wkroczyć w twoje Ŝycie? – Czy nigdy nie przyszło ci do głowy, Ŝe moŜe byłabym z nim szczęśliwa? – Nie. Jeśli spokojnie się nad tym zastanowisz, przyznasz mi rację. Luke wylądował lepiej, niŜ się z ojcem spodziewaliśmy, ale jego styl Ŝycia nie jest dla ciebie. Nie nadajesz się do wielkiego świata, tego całego blichtru, blasku, świateł reflektorów. Poza tym, jak sięgnę – pamięcią, zawsze chciałaś zająć się działalnością polityczną. A powinnaś zacząć właśnie tu, gdzie się wychowałaś i gdzie masz ustabilizowaną pozycję. On nie zrezygnuje z Kalifornii, a jeśli z nim pojedziesz, będziesz zaczynać od początku. Meg westchnęła głęboko. Trudno było nie przyznać matce racji. – Chcę tylko móc sama podejmować decyzje. – Z tonu, jakim mówisz, moŜna wywnioskować, Ŝe wciąŜ jeszcze moŜesz podjąć tę decyzję. – Lepiej juŜ pójdę – stwierdziła Meg. – Nie rób głupstw, dziecko. On jest atrakcyjnym męŜczyzną, ale jeśli stanie między tobą a twoimi dąŜeniami, jego atrakcyjność zblednie. – Meg spojrzała matce w oczy. – Kochamy cię,

Meg. Bóg dał nam tylko jedno dziecko, a więc jesteś dla nas wszystkim. Od chwili twego urodzenia mieliśmy na uwadze wyłącznie twoje dobro. – Do zobaczenia, mamo. – Meg wybiegła i wskoczyła do samochodu. Nie chciała przedłuŜać tej przykrej rozmowy. Luke na pewno jest juŜ w domu, myślała. Uroczystość zaczyna się za dwie godziny. Musi się przygotować. Gdy wjechała na podwórze, Apacza nie było przed domem. Luke na pewno wrócił. Otworzyła frontowe drzwi. Usłyszała szum wody w łazience i głos Luke’a nucącego jakąś melodię. Apacz leŜał w salonie, wyraźnie zadowolony. – Dobrze ci, prawda? – powiedziała, drapiąc go za uchem. Problem w tym, Ŝe i jej było dobrze. JuŜ w drodze do domu cieszyła się na myśl o tym, Ŝe Luke być moŜe na nią czeka. Po raz pierwszy od blisko dwóch lat czuła się jak prawdziwa kobieta, poŜądana, adorowana. Przyzwyczaiła się ostatnio myśleć o sobie w całkiem innych kategoriach, jako o wdowie, kandydatce do kariery politycznej, kobiecie interesu. Luke wszystko to zmienił jednym pocałunkiem. Nie usłyszał, jak weszła. Nucił stary przebój Rolling Stonesów “I Can’t Get No Satisfaction”. Westchnęła. Jej teŜ nie satysfakcjonowała cała ta sytuacja. Weszła do kuchni i nalała sobie wody. Na stole zobaczyła torbę ze świeŜo zerwanymi pomarańczami. Chyba ich nie ukradł? – zaniepokoiła się, wracając myślą do przeszłości. Pachniały tak zachęcająco, a ona była taka głodna, Ŝe nie zastanawiając się długo, sięgnęła po owoc i zaczęła ściągać skórkę. – Wydawało mi się, Ŝe ktoś tu jest – usłyszała nagle. Luke stał w drzwiach, wycierał włosy. Miał na sobie najbardziej obcisłe dŜinsy, jakie kiedykolwiek zdarzyło jej się widzieć, i nic ponadto.

Rozdział 6

– Masz na nie pozwolenie? – spytała. Luke zarzucił ręcznik na szyję i spojrzał na dŜinsy. – Mój agent poradził, Ŝebym je włoŜył – odparł. – Zapewnił ci teŜ ochroniarza? – Daj spokój. To dobre dla nastolatek. Nikt nawet nie zwróci uwagi. – Nie byłabym taka pewna. – Przypomniała sobie słowa matki. On jest fascynującym męŜczyzną. Matka nawet w części nie wiedziała, jak bardzo fascynującym. Luke jednak nie przejmował się swoim seksownym wyglądem, który być moŜe stanowił tajemnicę jego sukcesu. Zachowywał się, jakby w ogóle nie zdawał sobie z tego sprawy. – Widzę, Ŝe znalazłaś pomarańcze. – Znalazłam. – Popatrzyła na niego badawczo. – Skąd je masz? – Z drzewa starego Petersona. – Luke! – CóŜ, przechodziłem obok, zapukałem do drzwi – i pogadałem z Petersonową. Jej mąŜ zmarł parę lat temu. PrzecieŜ wiesz. Meg skinęła głową. Jak mogła stać tutaj obok tego seksownego faceta i nie rzucić mu się w ramiona? – Pani Petersonci je dała? – Zapracowałem na nie. Chciała, Ŝeby jej okopać drzewko, i zrobiłem to za torbę pomarańczy. – Podszedł do stołu, wyjął jeden owoc i zaczął go obierać ze skórki. – Wstąpiłem do niej, Ŝeby przeprosić za to, Ŝe jako chłopiec kradłem im pomarańcze. – Przeprosiłeś i za mnie? – Niezupełnie. Powiedziałem, Ŝe nie miałaś o niczym pojęcia. – Ach, tak. – Meg patrzyła, jak myje pomarańcze. Te same dłonie pieściły wczoraj jej piersi. Pragnęła, by znów jej dotknął. – Zachowywała się tak, jakby nawet nie wiedziała, Ŝe juŜ tu nie mieszkam – dodał. – Dobrze mi to zrobi, na wypadek gdyby mi woda sodowa miała uderzyć do głowy, jak mówią niektórzy. – PrzecieŜ nie jesteś zarozumiały. – Powiedz to memu bratu. – WłoŜył do ust kawałek pomarańczy. – Wyborna. Zapamiętałem

ten smak. – A jak poszło z Clintem? – No cóŜ... – Luke zawahał się. – Clint wyobraŜa sobie, Ŝe prowadzę wspaniałe Ŝycie w Kalifornii, podczas kiedy on haruje jak wół na farmie. Myślę, Ŝe zapomniał, iŜ musiałem nauczyć się sam sobie radzić, gdy tymczasem on pozostał w rodzinnym domu. Widzi jedynie, Ŝe jemu jest cięŜko, a ja robię wspaniałą karierę. – To niedobrze – powiedziała ze smutkiem Meg, pochylając się gwałtownie nad zlewem, by cząstka pomarańczy nie wpadła jej za podkoszulek. Nie udało się. Luke natychmiast pospieszył z pomocą. Poczuła na piersi jego dłoń. – Przestań. – Chwyciła go za rękę. – Na litość boską, przestań. Luke nie poruszył się. Niebieskie oczy zaszły mu mgłą. – Myślałem dziś o tobie bez przerwy – wyszeptał. – Gdy szedłem drogą, którą chodziliśmy razem, przyglądałem się wszystkim tym miejscom, w których się spotykaliśmy. Byłaś ze mną przez cały czas. Meg nie drgnęła. Nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Luke rozwarł dłoń i cząstka pomarańczy upadła na podłogę. Pogładził Meg po włosach i szyi. – Tak bardzo za tobą tęskniłem – westchnął. – Potrzebuję cię, Meg. – ZbliŜył wargi do jej ust. Oparła dłonie o jego nagą pierś. Wdychała znajomy zapach pomieszany ze świeŜą wonią pomarańczy. Ich usta się spotkały. Objęła go za szyję. Luke, powtarzała w duchu jego imię. Przyciągnął ją do siebie. Poczuła kaŜdy szczegół jego ciała. Był podniecony. Jego pocałunki stały się gorętsze, coraz bardziej namiętne. – Nie miałem zamiaru tego robić – powiedział, z trudem odrywając się od niej. Otworzyła oczy i oparła się o stół. Wysiłkiem woli utrzymywała równowagę. Nie mogła wydobyć z siebie głosu. Wreszcie powiedziała: – To równieŜ moja wina. I ja cię pragnę. – Nie, nie pragniesz. MoŜe teraz, w tym momencie, ale później byś tego Ŝałowała. Nie chcę ci przysporzyć kłopotów, Meg. Naprawdę nie chcę. Próbowałem przekonać Clinta, Ŝeby pozwolił mi u siebie zamieszkać, ale nawet nie raczył mnie wysłuchać. A jeśli zostanę tu jeszcze przez jedną noc, będziemy się kochać. Jestem tego pewny.

– Nie zostaniesz tutaj – odparła. – Dzwoniłam dziś rano do hotelu. Jest dla ciebie pokój. Przewieziemy twoje rzeczy, jak tylko będziesz gotów. – To dobrze. To naprawdę dobrze. – Wolałabym tego nie robić, Luke. – Meg umknęła wzrokiem w bok. W jego oczach na moment rozbłysło poŜądanie. – To słuszna decyzja – przyznał po chwili. – Zaraz się spakuję i zniknę z twego Ŝycia, póki jeszcze choć trochę nad sobą panuję.

Pojechali do miasta BMW. Luke pogodził się juŜ z myślą o tym, Ŝe znów stanie się obiektem fotoreporterów. – W hotelu obiecano mi, Ŝe nie ujawnią numeru twojego pokoju – poinformowała go Meg, wybierając okręŜną drogę, by ominąć skwer w środku miasta. – Dopóki uda ci się powstrzymać fotoreporterów, a jestem pewna, Ŝe obsługa hotelowa ci w tym pomoŜe, będziesz miał trochę spokoju. – To naprawdę nie ma znaczenia – odparł. – Od tej chwili aŜ do niedzieli i tak naleŜę do publiczności. – Zapewne. – W jej głosie zabrzmiała ironia. Była – poirytowana. Luke do dŜinsów włoŜył błękitną koszulę i buty z cholewką. Wyglądał znakomicie. Ogarnęła ją Ŝądza posiadania. Podjechali pod hotel. – Pomyśl, Ŝe i ty jesteś teraz osobą publiczną – zauwaŜył. Ale to nie mnie będzie otaczał tłum, dodała w duchu. – Luke, chciałabym... – zaczęła. – EjŜe. – Dotknął jej ramienia. – Masz swoje zajęcia. Rozumiem to. – Naprawdę? – Dopóki trzymamy się na bezpieczną odległość – powiedział, patrząc jej w oczy. – Kiedy biorę cię w ramiona, zmieniam się w samolubnego faceta, który chce tylko... – Mogę wziąć pański bagaŜ? – przerwał mu portier, otwierając drzwiczki samochodu. – Oczywiście. Przedstawienie się zaczyna. Meg obserwowała Luke’a, gdy wchodził do holu, ściągając na siebie spojrzenia kobiet. Gdyby tak mogła cofnąć czas o dwadzieścia cztery godziny. Inaczej wykorzystałaby chwile spędzone razem.

Przez następną godzinę działała jak automat, myślami błądząc gdzie indziej. Odebrała walkie-talkie, które miało jej nieodłącznie towarzyszyć przez najbliŜsze parę dni, i zieloną bryczkę, którą mogła swobodnie poruszać się po festiwalowym terenie. Sprawdziła jeszcze, czy wszystko zostało przygotowane jak naleŜy, po czym udała się do hotelu po Luke’a. Zastała go w holu otoczonego liczną grupą łowców autografów. Przepychając się ku niemu, Ŝałowała, Ŝe jego agent nie zapewnił mu ochrony. Z trudem wyciągnęła go z tłumu i wyprowadziła przed hotel. Skinęła dłonią i wskazała mu miejsce obok siebie. – Tu Meg. Wszystko w porządku – poinformowała przez walkie-talkie. – Przypomina mi to bryczkę, którą jeździł Bobby Joe – roześmiał się Luke. – Nie będę twierdził, Ŝe jazda nie jest zabawna. – Masz rację, jest zabawna. Wszystko juŜ było zapięte na ostatni guzik. Sprzedawcy rozstawili budki z praŜoną kukurydzą i elektryczne grille, między nimi umieścili się lodziarze. Na straganach z pamiątkami pobrzękiwały na wietrze dzwoneczki, błyszczały przeróŜne ozdoby, piętrzyły się wyroby rzemieślnicze. Przygotowano serpentyny i fajerwerki, by uświetnić uroczystość otwarcia wyścigów strusi o piątej, a rzędy pluszowych zwierzaków czekały na zwycięzców rozmaitych konkursów. Meg podjechała pod Ŝółto-biały namiot dla waŜnych osobistości rozstawiony na końcu trasy biegu strusi, lam i wielbłądów. Trybuna po przeciwnej stronie była juŜ pełna, a ci, którzy nie znaleźli miejsca na ławkach, obsiedli okoliczne trawniki. Członkowie obsługi roznosili piwo i inne napoje, z megafonów rozległy się dźwięki muzyki country. – To nie lada przedsięwzięcie – stwierdził z podziwem Luke, wysiadając z bryczki. Weszli z Meg do namiotu, w którym miejscowi notable i członkowie Izby Handlowej raczyli się przy suto zastawionym bufecie. – Musi tak być. Jeśli festyn się nie uda, będziemy przez cały rok się szarpać, Ŝeby zdobyć pieniądze na naszą działalność w mieście. – ObciąŜyli cię niezłą odpowiedzialnością. – Jeśli ich zawiodę, niewykluczone Ŝe będę musiała opuścić miasto. Chodź, zjemy coś, zanim będzie za późno. Wkrótce straciła Luke’a z oczu. Otoczyli go ludzie, którzy chcieli choć przez chwilę z nim

porozmawiać. Namiot nie był wprawdzie miejscem ogólnie dostępnym, ale na zewnątrz Meg dostrzegła wścibską fotoreporterkę. Dziewczyna wciąŜ miała na głowie czapkę odwróconą daszkiem do tyłu, a podkoszulek zamieniła na bluzkę z długimi rękawami. Meg obawiała się, Ŝe dziewczyna moŜe chyłkiem wkraść się do namiotu. Podeszła do Bobby’ego Joe, który właśnie nadjechał. Był bez munduru. Pomagał roznosić piwo i napoje, ale Meg wiedziała, Ŝe nigdy nie zapomina o swoich obowiązkach słuŜbowych. Wskazała mu fotoreporterkę. – Chciałabym mieć pewność, Ŝe ta kobieta z aparatem nie wejdzie do środka – powiedziała. – Zrobi się – zapewnił Bobby Joe. – Jak leci? – Wydaje się, Ŝe wszystko w porządku. Co do tej wczorajszej nocy, ja... – To twoja sprawa, Meg. – Nie napisałeś Ŝadnej notatki? – spytała z niepokojem połączonym z ulgą. – A po co? Ty i Luke jesteście moimi przyjaciółmi. Nie ma o czym mówić. – Dzięki, Bobby Joe. – Meg odetchnęła. – Nie ma sprawy. Wróciła do gości. Nastrój był coraz bardziej odświętny. Popełniła błąd, ale na szczęście błąd ten odkrył ktoś rozsądny i lojalny. Nie musi się więc obawiać o swoje dobre imię. W pewnym momencie właściciel strusi wyścigowych zajął miejsce na środku areny i poprosił zebranych o uwagę. Meg czekała w napięciu, wiedząc, co powie. Zaczął od tego, Ŝe jest szczęśliwy, Ŝe moŜe być wśród tak sympatycznych mieszkańców Chandler. Po krótkiej pauzie mówił dalej. – W tym roku mamy nowy punkt w naszym programie. Izba Handlowa zorganizowała loterię, w której główną wygraną jest randka z naszym mistrzem ceremonii. A jest nim nie kto inny jak znany wszystkim gwiazdor serialu „Labirynt uczuć”, Luke Bannister! Rozległy się burzliwe oklaski, Luke wyszedł przed namiot i pomachał do zgromadzonych. – ZwycięŜczyni otrzyma tuzin róŜ i zostanie zawieziona elegancką limuzyną do hotelu San Marcos, gdzie zje kolację z Lukiem w restauracji Nineteen-Twelve. A teraz poproszę moją asystentkę, by wylosowała jedno z nazwisk spośród zgłoszeń znajdujących się w tej oto czasze. Zaraz się dowiemy, której z pań dopisze szczęście. Meg wstrzymała oddech. Nie chciała, Ŝeby ktokolwiek spotykał się z Lukiem. NiewaŜne, Ŝe loteria przysporzyła pieniędzy Izbie, niewaŜne, Ŝe będzie to dobra reklama dla Luke’a.

– Wygrała... – prowadzący zawiesił głos, by zwiększyć efekt – Debbie Fry! – Hura! – wykrzyknęła Debbie, wznosząc do góry ręce. – Myślę, Ŝe jest szczęśliwa – kontynuował konferansjer. – A teraz, panno Fry, proszę przejść do namiotu dla VIP-ów i przedstawić się. Luke Bannister powinien się dowiedzieć, w czyim towarzystwie spędzi piątkowy wieczór. Mogę tylko powiedzieć, Ŝe szczęściarz z niego. Meg zmusiła się, by podejść do Debbie i złoŜyć jej gratulacje. Luke zbliŜył się z uśmiechem i oświadczył, Ŝe z rozkoszą będzie jej towarzyszył wieczorem. Meg podejrzewała, Ŝe znowu gra, ale w głębi serca poczuła ukłucie zazdrości. Nic nie mogła na to poradzić. Błysk flesza! Ostre światło oślepiło ją na moment. ZauwaŜyła fotoreporterów. Miała nadzieję, Ŝe na jej twarzy nie odzwierciedlają się wszystkie targające nią uczucia. JuŜ sobie wyobraŜała nagłówki w gazetach: „Dawna dziewczyna Bannistera obserwuje z zazdrością, jak uwodzi on następną kobietę”. Nie, chyba zwariowała. Fotoreporterzy nie na nią polowali. Po prostu znalazła się w polu ich widzenia. Zaczął się pierwszy bieg. Trzy strusie ciągnęły małe rydwany. PowoŜący mieli na sobie hełmy, jakie niegdyś nosili Rzymianie, i luźne płaszcze. Tłum wiwatował. Meg obserwowała wyścig z zainteresowaniem, ale kątem oka zerkała w kierunku Debbie i Luke’a. Na szczęście wezwano ją przez walkie-talkie. Podeszła do Luke’a i poinformowała go, Ŝe musi na chwilę odjechać.

Clint przyjechał po Debbie około wpół do siódmej wieczorem. Umówili się na terenie festiwalu, chociaŜ po porannej scenie nie było mu w smak znaleźć się z Debbie tam, gdzie mogli spotkać brata. Wszyscy kumple Clinta zabierali tego wieczoru swoje Ŝony i dziewczyny na festyn, a więc i Clint musiał to zrobić. Lepiej, Ŝeby Luke trzymał się z dala od Debbie, i odwrotnie. Debbie zajmowała mały domek gościnny za domem rodziców. Czekała juŜ na niego na ganku. Podobało mu się, Ŝe zawsze była punktualna. Popatrzył z uznaniem na jej obcisłe zielone dŜinsy i jaskraworóŜową bluzkę związaną w pasie. Wyglądała piekielnie seksownie. Chłopaki będą mu dziś zazdrościć. Otworzył drzwiczki. Kiedy wsiadła, poczuł silny zapach perfum. – Pięknie pachniesz – powiedział. – Dzięki. – Debbie nie patrzyła na niego.

– Nie pocałujesz mnie? – AleŜ oczywiście. – Szybko musnęła wargami jego policzek. – EjŜe. – Clint przyciągnął ją do siebie i pocałował w usta. – To co innego – stwierdził, zapuszczając silnik. Na ogół była w samochodzie bardzo rozmowna, ale tym razem milczała. – Coś się stało, kochanie? – zaniepokoił się. Rzuciła mu nerwowe spojrzenie. – Będzie lepiej, jak ci powiem – zdecydowała. – I tak się dowiesz. Zmartwiał. Był niemal pewien, Ŝe ma to coś wspólnego z Lukiem. – No więc mów. – Wygrałam główną nagrodę na loterii. – Jakiej loterii? – Nie miał pojęcia, o czym ona mówi. – Losowano randkę z twoim bratem. – Co? – Clint zjechał na pobocze i gwałtownie zahamował. – Kupiłaś los? – Dwadzieścia. Spuścił głowę. Oczywiście, kupiła dwadzieścia losów. Kogo on chce oszukać? PrzecieŜ chodzi z nim tylko dlatego, Ŝe jest bratem Luke’a Bannistera. A teraz Luke jest tutaj, więc on nie jest juŜ potrzebny. – To tylko jeden wieczór – dodała miękko, łagodniejszym tonem. – W piątek. Clint wyprostował się i popatrzył przed siebie. Zamyślił się. Prawdę mówiąc, nie był zakochany w Debbie, ale podobała mu się i wszyscy w mieście uwaŜali, Ŝe jest jego dziewczyną. Nie złamie mu serca, idąc na tę randkę, ale ugodzi jego męską ambicję. Przeklęty Luke. Nie mógł zostać tam, gdzie jego miejsce? – Pójdziemy dzisiaj razem? – spytała niemal szeptem. – Pójdziemy, jasne. – Clint zapuścił motor. – Wściekły jesteś, co? – O, nie, to niepodobne do starego Clinta. – Meg poczuła się senna, ale nie mogła jeszcze pójść do domu. Była potrzebna tutaj. Od chwili otwarcia festiwalu prawie nie widziała Luke’a, w kaŜdym razie nie na Ŝywo. Mogła go natomiast podziwiać na ogromnym ekranie zawieszonym przed trybuną, na którym wyświetlano fragmenty serialu.

DojeŜdŜała właśnie do namiotu, gdy Luke wyrósł przed nią jak spod ziemi. Gwałtownie skręciła, by na niego nie najechać. – Zostaw tę bryczkę i chodź ze mną – powiedział. – Co się stało? – Muszę z tobą pomówić. Chodź. – Znowu ta reporterka? A moŜe coś ze strusiem? – Powiem ci na diabelskim kole. To jedyne miejsce, gdzie moŜemy być sami. – Nie lubię diabelskiego koła, Luke. – Ze mną nie musisz się bać. – Będzie mi niedobrze. – Na pewno nie. Zaufaj mi – nalegał. Podeszli do kasy. – Patrzcie, to Dirk Kennedy – usłyszeli nagle czyjś głos. – W rzeczy samej. – Luke posłał jeden ze swych dyŜurnych uśmiechów. Natychmiast zaczęto go prosić o autograf. – Jak wrócę – obiecał. Wsiedli z Meg do wagonika. – To kiepski pomysł. – Meg poczuła ucisk w Ŝołądku. – Świetny! Wagonik wzniósł się w górę. Zemdliło ją. – Och, Luke – jęknęła. – Wszystko będzie dobrze. – Ujął jej dłonie. – Popatrz na mnie. Od razu poczuła się lepiej. KtóŜ mógłby myśleć o czymś nieprzyjemnym, patrząc w te oczy koloru nieba nad Arizoną? – Widzisz – uśmiechnął się. – Wiedziałem, Ŝe nie będzie tak źle. I wtedy popełniła błąd. Spojrzała w dół. Świat zawirował jej przed oczami. – BoŜe – jęknęła. – Spójrz na mnie. Popatrzyła mu w oczy. To był jej talizman. – Cały czas patrz na mnie, a nie w dół – napominał. – Chyba mnie hipnotyzujesz. – Coś podobnego. Jeszcze nigdy tego nie robiłem. – To niesamowite, Luke – zaśmiała się.

– Och, Meg, co ja bym dał... – westchnął. – Czas zmienić temat. Wziąłem cię tutaj, Ŝeby się zastanowić, czy moŜna coś zrobić z tą randką z Debbie. – Zrobić? Dlaczego? Nie rozumiem. – Jest dziewczyną Clinta. – Wiem, ale wygrała. Widziałeś, jaka była podekscytowana. Nie wyobraŜam sobie, Ŝeby zrezygnowała. – Jesteś pewna? Bo ja sobie pomyślałem, Ŝe gdybyś jej dała te róŜe i zaproponowała przejaŜdŜkę limuzyną i kolację z Clintem zamiast ze mną, wybralibyśmy kogoś na jej miejsce. Pokryłbym dodatkowe koszty. – Spróbuję, ale widziałeś, jak się ucieszyła. MoŜe jest dziewczyną Clinta, ale chce iść na kolację z tobą. – Do diabła. WyobraŜałem sobie nawet, Ŝe jakoś tak to załatwisz, Ŝe to ty pójdziesz ze mną na kolację. – Nic z tego. Wywieziono by mnie stąd na taczkach. – O, nie, bo wtedy ja bym przybył i ocalił cię, tak jak Lancelot ocalił Ginewrę, kiedy chcieli ją spalić na stosie. – Zawsze byłeś romantykiem. – Tak. Czy zdajesz sobie sprawę, Ŝe mamy juŜ za sobą trzy okrąŜenia, a tobie nie jest niedobrze? – To dopiero jest romantyczne. – A teraz zatrzymaliśmy się na samej górze. Moje ulubione miejsce. – Nawet mi nie mów, gdzie jesteśmy. Nie chcę wiedzieć. – Meg nadal wpatrywała się w jego oczy. – Jest pewna tradycja związana z zatrzymywaniem się na górze. Oczywiście ty jej nie znasz, bo nigdy nie jeździłaś na kole. – Jeśli ma to coś wspólnego z pędzeniem jak wariat samochodem, to nie interesuje mnie taka tradycja. – To jedna. Ale jest i druga. – Ujął jej twarz w dłonie i pocałował w usta. Był to cudowny, delikatny pocałunek pełen słodyczy. – I jak ci się podoba? – spytał. – Jesteś szalony. – Całujmy się, dopóki nie ruszymy. Nikt nas tu nie zobaczy.

– To niebezpieczne. – Owszem, jeśli rzucisz się na mnie i zaczniesz szarpać ubranie. Ale jeśli potrafisz się opanować, będzie cudownie. Roześmiała się. Lekko rozchyliła usta, gdy ją całował. Czuła jego język. Co ja najlepszego robię, pomyślała, ale nie była w stanie się powstrzymać. To wszystko było zbyt piękne. – MoŜe byś lepiej spróbowała popatrzeć na mnie z oburzeniem – zaproponował. – Dlaczego? – Bo teraz wyglądasz jak kobieta, która chce się kochać. – Mylisz się. – Spójrz na mnie z niesmakiem. Meg zmarszczyła brwi, po czym wybuchnęła śmiechem. Śmiała się jeszcze, gdy wysiadali z wagonika i błysnął przed nimi flesz aparatu.

Rozdział 7

– Muszę iść – oświadczyła Meg, wyrywając się Luke’owi. Gdy po chwili obejrzała się za siebie, zobaczyła otaczający go tłumek wielbicieli i fotoreporterów. Wsiadła do swojej bryczki i skierowała się w stronę namiotu organizatorów. Po drodze rozglądała się za Debbie. Koniecznie chciała z nią porozmawiać, ale okazało się, Ŝe Debbie juŜ poszła do domu. Musi ją złapać rano w banku. Wątpiła jednak, by była skłonna zrezygnować z randki z gwiazdą. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie zorganizować spotkania w czwórkę. Clint przyszedłby z Debbie, a Luke z nią. Zupełnie jak za dawnych czasów, pomyślała, tyle Ŝe wtedy Debbie nie była dziewczyną Clinta. Była na to za młoda. Chodziła jeszcze do szkoły podstawowej. Teraz teŜ jest za młoda. Meg nie mogła znieść myśli, Ŝe Luke będzie ją trzymał za rękę, obejmował. A moŜe pocałuje na dobranoc? Albo posunie się dalej? Nie, to niemoŜliwe, nie powinna posądzać Luke’a o podobne zamiary. A jednak jest męŜczyzną o gorącym temperamencie i nie ma Ŝadnych zahamowań.

Następnego ranka zastała Luke’a w zwierzyńcu, gdzie młody struś, Dirk Kennedy, stanowił główną atrakcję. Wszyscy chcieli mieć zdjęcie Luke’a z jego filmowym imiennikiem. Luke miał na sobie równie obcisłe dŜinsy jak poprzedniego dnia, białą koszulę bez kołnierzyka rozpiętą prawie do pasa i wysokie do kolan skórzane buty opinające łydki. Tajemniczości dodawały mu ciemne okulary. Ktoś dobrze wiedział, jaki strój mu wybrać. Meg zatrzymała się w pewnej odległości i zawołała go. Natychmiast do niej podbiegł. Zdjął okulary i uśmiechnął się. – Świetnie wyglądasz. I pachniesz nieco ładniej niŜ te zwierzaki. – A ty wyglądasz jak prawdziwy chłopak z farmy. Właściwie naleŜałoby dać ci coś do roboty. – Nie narzekam. Dobrze mi tu. Twój widok czyni ten dzień jeszcze piękniejszym. – Dzięki. – Spojrzała w jego przepastne, błękitne oczy i omal nie zapomniała, co chciała powiedzieć. – Potrzebujesz czegoś ode mnie? – spytał. Tak, pomyślała. – Byłam właśnie w banku – odparła. – Rozmawiałam z Debbie. Nie zrezygnuje z randki.

– To niedobrze – zasępił się Luke. – Namawiałam ją, Ŝeby poszła z Clintem. Od– powiedziała, Ŝe zastąpienie ciebie Clintem byłoby głupotą. – Nie wiem, czego ona się spodziewa. Zamierzam traktować ją jak młodszą siostrę. – Wątpię, czy tego od ciebie oczekuje. – Powinnaś wiedzieć, Ŝe jeśli nie mogę mieć ciebie, nie chcę Ŝadnej innej. Serce Meg zabiło mocniej. JakŜe lubiła słuchać takich słów, nawet jeśli nie bardzo w nie wierzyła. W niedzielę Luke wróci do Los Angeles i na pewno nie pozostanie długo samotny. – No cóŜ, miejmy nadzieję, Ŝe Debbie miło spędzi czas z kimś, kto będzie się zachowywał jak jej starszy brat. – Wygrała kolację w moim towarzystwie, nic więcej. – Wydajesz się zirytowany – zauwaŜyła Meg. – Widzisz, co czynią z męŜczyzny zawiedzione nadzieje? – zaśmiał się cicho. – Myślę jednak, Ŝe jakoś sobie z tym poradzimy, Debbie, ja i mój braciszek. Wiem, jakie to dla ciebie waŜne. Nie chcę niczego zepsuć. – Luke popatrzył na dzieci przechodzące obok z watą cukrową na patyku. – Co byś powiedziała, gdybyśmy sobie przypomnieli dawne czasy i teŜ skoczyli na watę? – Dobry pomysł, ale mam jeszcze masę spraw do załatwienia. Nawiasem mówiąc, czy wiesz, Ŝe telewizja będzie was filmować? – W porządku. I dziękuję, Ŝe próbowałaś coś zmienić z tą randką. – Głupstwo. – Meg obserwowała go, gdy odchodził, – ściągając na siebie spojrzenia zebranych. Rozumiała to. Na nią teŜ działał z jakąś magnetyczną siłą, ile razy znalazła się w jego pobliŜu.

Tego wieczoru Meg, załatwiwszy najpilniejsze sprawy, postanowiła pomóc trochę przy stoisku z piwem – było to najruchliwsze, najbardziej uczęszczane miejsce przez gości festiwalu. Miała nadzieję, Ŝe dzięki temu zapomni o Luke’u i jego randce z Debbie. Było tak do chwili, gdy ich zobaczyła. Luke miał na sobie ciemny garnitur podkreślający jego szerokie ramiona, Debbie suknię ze srebrnych łusek połyskującą przy kaŜdym ruchu. W jednej ręce niosła bukiet róŜ, drugą trzymała Luke’a. Pochylała się ku niemu, opierając policzek o jego ramię.

Wokół kręcili się fotoreporterzy i kamerzyści. Debbie pozowała im do zdjęć niczym początkująca gwiazdka filmowa. Meg niejasno sobie przypominała, Ŝe Debbie marzyła o karierze aktorskiej. Teraz była więc w swoim Ŝywiole. Luke na lewo i prawo rozdawał uśmiechy, ale w pewnej chwili dostrzegła na jego twarzy wyraz znudzenia. Zmierzali w kierunku pawilonu, w którym występował znany na Południu zespół rockowy. Prawie znikli juŜ z oczu Meg, gdy nagle wyrósł przed nimi Clint. Meg porzuciła stoisko z piwem i pobiegła. Obawiała się najgorszego. Lada moment będzie tu telewizja. Nie moŜe dopuścić do awantury. – Widzę, Ŝe przygruchałeś sobie słodką ślicznotkę, braciszku – zaczął Clint. – Daj spokój. Debbie i ja uczestniczymy właśnie w programie dobroczynnym. – Tak. Ta mała potrafi być dobroczynna. – Jak śmiesz? – oburzyła się Debbie. Podniosła rękę. – Pozwól mi z nim pogadać. – Luke odsunął ją na bok. – UwaŜaj, braciszku – powiedział. – Debbie to fantastyczna dziewczyna, ale jest tylko moją dobrą znajomą, niczym więcej. Nie psuj wszystkim zabawy. – Nie próbuj mnie pouczać. – Clint szturchnął go w ramię. – Jestem twoim bratem. Byłem tu, kiedy tata cię tłukł, bo za duŜo sobie pozwalałeś z dziewczynami z sąsiedztwa. śadnej nie przepuściłeś. Znam cię. Ale Debbie jest moja. Trzymaj się od niej z daleka. – Nie jestem niczyja – zaprotestowała Debbie. Meg zauwaŜyła zbliŜającą się ekipę telewizyjną. Na chwilę znieruchomiała, nie mając pojęcia, jak postąpić. – Idź do domu i prześpij się, Clint – wycedził Luke przez zęby. – Pocałuj mnie gdzieś, chłoptasiu. Luke zacisnął pięści. Meg błyskawicznie znalazła się przy nim i chwyciła go za ramię. – Daj spokój, proszę – wyszeptała. Popatrzył na nią. Oczy pałały mu gniewem. – Nie moŜesz zepsuć festiwalu. Nie bij się z nim – prosiła. Poczuła, Ŝe jego mięśnie rozluźniają się. – Dziękuję, Luke – rzuciła cicho. – CzyŜby nasz kochaś miał pietra? – szydził Clint. – Nie chcę się bić – powiedział Luke. – Chodźmy, Debbie. – Podał jej rękę. – Ty sukinsynu! – wrzasnął Clint. – Wiem, czemu nie chcesz się bić. Boisz się, Ŝe załatwię ci

tę śliczną buźkę! Meg wstrzymała oddech. Luke z trudem się opanowywał. Uśmiechnął się jednak jak gdyby nigdy nic i poprowadził Debbie w kierunku namiotu, w którym grał zespół muzyczny. Clint chciał iść za nimi, ale paru przyjaciół powstrzymało go. Meg odetchnęła. Tego by jeszcze brakowało – mistrz ceremonii z podbitym okiem i złamanym nosem. – Czy pani Meg O’Brian? – usłyszała nagle obok siebie głos reportera telewizyjnego. Skinęła głową. – Czy to przypadkiem nie Luke Bannister przed chwilą z kimś się kłócił? – Luke jest w drodze na zabawę. Jeśli się pan pospieszy, jeszcze go pan złapie. – Dobrze, dobrze, ale o co im poszło? – O nic. – CóŜ, jeśli tak pani mówi. – Reporter wzruszył ramionami. – Chodźcie, chłopaki, kręcimy.

Luke stał z Debbie obok estrady, słuchając zmysłowej piosenki, która przed paru miesiącami znajdowała się na pierwszym miejscu listy przebojów. Kilka par tańczyło. Debbie zaproponowała, Ŝeby zrobili to samo, ale odmówił, tłumacząc się, Ŝe nie jest dobrym tancerzem. Z trudem wytrzymywał tę sytuację. Jeszcze pół godziny i będzie po wszystkim, pocieszył się w myślach. Kiedy przystał na pomysł „randki z Dirkiem”, sądził, Ŝe to nie będzie nic trudnego. Dziesiątkom kobiet towarzyszył przy podobnych okazjach. Tyle Ŝe wczoraj trzymał w ramionach Meg i teraz dotyk kaŜdej innej kobiety nieprzyjemnie draŜnił mu skórę. Perfumy Debbie wydawały mu się zbyt intensywne, a jej głos zbyt piskliwy. Pragnął Meg. Zaczynał rozumieć, jak to wszystko się dzieje. Przez całe lata Meg była postacią z wyobraźni, wciąŜ poŜądaną, ale nie przeszkadzała mu w nawiązywaniu znajomości z innymi kobietami. Teraz znów stała się kimś realnym i juŜ Ŝadna kobieta nie będzie w stanie jej zastąpić. Od kiedy musiał zrezygnować z Meg, jego Ŝycie uczuciowe pozostawiało wiele do Ŝyczenia. Być moŜe za następne dziesięć lat zdołałby zapomnieć ją na tyle, by naprawdę cieszyć się innymi kobietami. MoŜe tak, a moŜe nie. – Jesteś cudowny, Luke. – Debbie przytuliła się do niego. – Jestem zwyczajnym facetem. – Zastanawiam się, czy tak jest. – Debbie wydawała się uraŜona. – Na ogół nie mam

problemów z zachęceniem męŜczyzny, by zrobił pierwszy krok, a ty jesteś przecieŜ słynny ze swoich podbojów. O co więc chodzi? Nie podobam ci się? – Podobasz mi się, nawet bardzo. – Zastanawiał się, co ma powiedzieć. Nawet najmniejsza wzmianka, Ŝe jest ktoś inny, moŜe skierować podejrzenia na Meg. Widziano ich razem nieraz, a kto wie, czy Bobby Joe będzie trzymał język za zębami. – Nawet mnie nie pocałowałeś – powiedziała z wyrzutem. – Nie wiedziałem, Ŝe i to wchodzi w skład wygranej. – MoŜe wchodzić. Jeśli chcesz... Jeszcze tydzień temu przyjąłby zaproszenie tych kuszących rozchylonych ust, ale minionej nocy całował Meg i wciąŜ jeszcze miał w pamięci smak tego pocałunku. Nie zamierzał mieszać go z innym. – Przykro mi, Debbie, ale nie. MoŜe powinnaś umówić się dzisiaj z Clintem. – Clint jest w porządku, ale nie zamierza nic zrobić ze swoim Ŝyciem. Znalazł się w ślepej uliczce. Jeśli z nim zostanę, teŜ tutaj ugrzęznę. – O to ci chodzi. – Powinien wcześniej zorientować się, w czym rzecz. Zaoszczędziłoby to im obojgu duŜo czasu. – Chcesz wiedzieć, czy pomogę ci nawiązać kontakty w Hollywood. – Ale skąd! – obruszyła się. – Po prostu chcę cię lepiej poznać, ale mi nie dajesz. – Debbie, nie musisz udawać. Chętnie ci pomogę, jeśli tylko będę mógł. Jesteś fotogeniczna. Nie mogę ci niczego obiecać, ale spróbuję porozmawiać z paroma osobami, moŜe uda mi się załatwić ci próbne zdjęcia do „Labiryntu uczuć. „ – Naprawdę? To by było cudownie. – Za to proszę cię, abyś powiedziała Clintowi, Ŝe między nami nic nie było, Ŝe prawdziwy ze mnie dŜentelmen. – Czy ja wiem? – Debbie zesztywniała i odwróciła – głowę. – Niezbyt dobrze to o mnie świadczy, Ŝe nawet nie próbowałeś. – To powiedz, Ŝe miałem katar i bałaś się zarazić – westchnął. – Nie chcę, Ŝeby Clint miał do mnie pretensje. – A więc pomoŜesz mi i nie będę musiała się z tobą przespać? – Wyobraź sobie. – Nie byłoby to takie straszne, gdybym musiała. Wszystkie przyjaciółki by mi zazdrościły. – Pamiętaj, Ŝe co innego w Ŝyciu, a co innego na ekranie. Jestem zwyczajnym facetem, juŜ ci

mówiłem. – A więc te wszystkie opowieści, które o tobie słyszałam, to nieprawda? – Przesadzone. Chodź, poszukajmy tego dzieciaka, który miał potrzymać twoje kwiaty. W ciągu pół godziny Luke odprowadził Debbie do samochodu i wrócił do hotelu. Dzięki Bogu było po wszystkim. Debbie jest szczęśliwa, tylko Clint wciąŜ ma mu za złe. Luke miał nadzieję, Ŝe to się zmieni. Nie chciał pogarszać swoich stosunków z bratem. Przeciwnie, zamierzał coś zrobić, Ŝeby się poprawiły. W hotelu zastał wiadomość od agenta. „Zdjęcia próbne w poniedziałek” – informował Henry Davis. Zdjęcia próbne. Wreszcie będzie miał szansę zagrać w filmie fabularnym. MoŜe to oznaczać przełom w jego Ŝyciu zawodowym. Chciał o tym komuś powiedzieć, podzielić się swoją radością, ale z kim? Mógł zadzwonić do paru przyjaciół w Los Angeles, ale większość sama czekała na podobny zwrot w karierze. Trudno byłoby oczekiwać, Ŝe będą cieszyć się razem z nim. Clint nie wchodził w rachubę. Ale Meg tak. Ona zrozumie, mimo Ŝe to właśnie jego kariera była jedną z przyczyn ich rozstania. Luke przypomniał sobie, jak kiedyś wygrał rower w jakimś konkursie. Clint był zazdrosny, ale Meg szalała z radości. Później zdołała jakoś udobruchać Clinta, bo przekonała go, Ŝe teŜ coś zyskał. Odziedziczył po Luke’u jego stary rower, a Meg pomogła mu go odnowić. Potrafiła być niezłą dyplomatką, pomyślał z uśmiechem. Kto wie, czy to nie ona będzie remedium na jego kłopoty z Clintem. MoŜe jej uda się ich pogodzić. Podniósł słuchawkę i wykręcił jej numer. Nie zgłosiła się. Zostawił wiadomość na sekretarce, Ŝeby oddzwoniła. Kiedy Meg wróciła do domu, od razu włączyła sekretarkę. Usłyszała głos Luke’a. Podał numer pokoju i poprosił, Ŝeby zatelefonowała. CzyŜby to było zaproszenie? Zastanawiała się, co zrobić. W końcu wykręciła numer. – To ja – powiedziała. – A to ja. – O co chodzi? – Wiesz, dzwonił mój agent. Mam w poniedziałek zdjęcia próbne do filmu. – Luke, to cudownie! – zawołała, choć z mieszanymi uczuciami. Luke był juŜ dla niej stracony. Z drugiej strony wiedziała, jak bardzo pragnął tej roli. – A przy okazji – dziękuję, Ŝe nie

wdałeś się w awanturę z Clintem. Pewno nie chciałeś ryzykować przed zdjęciami próbnymi. – Oczywiście. Posłuchaj, zadzwoniłem do ciebie z powodu Clinta. Muszę z nim pomówić, a dotychczas nie bardzo miałem okazję. Najpierw towarzyszył nam tłum, później była u niego Debbie. Myślę, Ŝe gdybyśmy mogli usiąść w jakimś spokojnym miejscu, wszystko potoczyłoby się inaczej. – Być moŜe. – Meg nie była wcale taka pewna. Miała jeszcze przed oczami wyraz twarzy Clinta. – Zawsze byłaś naszym dobrym duchem. Czy nie mogłabyś {lać mu jutro znać, Ŝe będę sam w pokoju po festynie? MoŜe wpadnie na piwo. Co o tym myślisz? – MoŜe wpadnie. – Meg nie chciała pozbawiać Luke’a złudzeń, ale nie bardzo w to wierzyła. Clint moŜe by i chciał pogodzić się z bratem, ale był tak uparty, Ŝe nigdy by się do tego nie przyznał. – Debbie obiecała, Ŝe powie Clintowi, Ŝe nic między nami nie było. MoŜe wtedy da się przekonać. – MoŜe. – Meg poczuła osobistą satysfakcję po tym stwierdzeniu. – A jak było? – Z trudem wytrzymałem. – Przykro mi. Nie, wcale nie jest mi przykro. Byłam wściekła, Ŝe masz tę randkę. – Nie wiem, czy tak wściekła jak ja. Meg przymknęła oczy. Pragnęła Luke’a tak bardzo. – Meg? – Jestem... – Głupio się zachowuję, wiem. Nie moŜemy być razem i to dlatego. – A więc kończmy rozmowę i idź spać. – Brak mi cię, Meg. – Mnie ciebie teŜ. – Meg powoli odłoŜyła słuchawkę i wbiła wzrok w telefon. A nuŜ Luke jeszcze raz zadzwoni, pomyślała z nadzieją.

Rozdział 8

W sobotę o wpół do dziesiątej rano Meg wybrała się na teren festiwalu, by sprawdzić, czy Didi nie ma Ŝadnych problemów z organizacją zawodów. Minęła szkolny zespól muzyczny, który z zapałem ćwiczył przed występem, stragany z przekąskami, doszła wreszcie do przystrojonego wozu drabiniastego rodziców. Zawsze przyjeŜdŜali nim na paradę kończącą festiwal strusi. Matka dla większego efektu wkładała pasiastą spódnicę i czepek. Meg popatrzyła na swoje białe spodnie i blezer. Z okazji parady ubrała się nieco bardziej elegancko. – Jakieś kłopoty? – zawołała na widok ojca mocującego się z uprzęŜą. – Och, wiesz, jakie to wszystko stare – odparła matka. – Ojciec nie moŜe się zdecydować, czy sprzedać ten wóz, czy nie, dlatego nie kupuje nowej. – Tato, parada zaczyna się za dwadzieścia minut – zwróciła mu uwagę Meg. – ZdąŜę. Nora, przytrzymaj te konie – poprosił Ŝonę. – Zabrudzę sobie suknię i nic... – Nagle jej oczy rozszerzyły się. Patrzyła ponad głową Meg. – Witaj, Luke. Meg natychmiast się odwróciła. Wiedziała, Ŝe Luke gdzieś tutaj jest, ale jeszcze go nie widziała. A teraz stał przed nią w czarnej jedwabnej koszuli i obcisłych czarnych dŜinsach. Nisko na czoło nasunął czarny stetson. Wyglądał jak szatan i chyba jakiś szatański impuls przywiódł go tutaj, by zdenerwować jej rodziców swoją obecnością. – Witam, pani Hennessy. Przytrzymam konie. – Dzięki, Luke, ale masz chyba waŜniejsze zajęcia – powiedział ojciec Meg. – Poza tym moŜesz sobie zniszczyć ten piękny strój. , – Proszę się nie martwić. Mam wolną chwilę. Zresztą, przecieŜ to ja mam zacząć paradę, czyŜ nie? – uśmiechnął się. Meg spojrzała na matkę. Pani Hennessy zaróŜowiła się. Nie wiadomo, z podniecenia czy z zakłopotania. Luke trzymał konie i mruczał coś do nich, głaszcząc je po grzywach. – Piękne – pochwalił. – Dziękuję. Powinienem sprawić im przyzwoitą uprząŜ albo pozbyć się ich, ale jakoś nie mogę podjąć decyzji – odrzekł Jack Hennessy. – Niekiedy trudno zrozumieć, o co panu naprawdę chodzi – zauwaŜył Luke. Ojciec Meg nie odpowiedział. Pilnie majstrował przy uprzęŜy. Obecność Luke’a

najwyraźniej wprawiała go w zakłopotanie. – No, nareszcie – powiedział z ulgą. – Wszystko w porządku. Dziękuję za pomoc. – Wyciągnął rękę do Luke’a. Luke uśmiechnął się i puścił cugle. W tym momencie błysnął flesz. Młoda reporterka znów tu była. – CóŜ, powinienem się domyślić, Ŝe to było na pokaz – stwierdził Jack Hennessy, opuszczając rękę. – U nas, w Chandler, ludzie pomagają sobie ze zwykłej Ŝyczliwości. – AleŜ, tato! Luke nie przytrzymał tych koni dlatego, Ŝeby go sfotografowano. Od kiedy przyjechał, unika tej kobiety jak ognia. – Daj spokój, Meg – odezwał się łagodnie Luke. – Lepiej juŜ pójdę. – Wyjął z kieszeni czarne rękawice z frędzlami. – Parada zaraz się zacznie. – Tato, zachowałeś się nie fair – powiedziała Meg, gdy odszedł. – Jestem realistą. Mówisz, Ŝe on unika fotoreporterów? Człowiek, któremu płacą za to, Ŝe staje przed kamerą? Zaproponował, Ŝe przytrzyma konie, bo wiedział, Ŝe jego wielbicielom będzie się podobało zdjęcie w czarnym stroju przy czarnych koniach. Nawet ja uwaŜam, Ŝe to bardzo efektowne. – Źle go oceniasz, tato. Zresztą zawsze tak było. – Meg, nie czas na odgrzebywanie przeszłości – wtrąciła pani Hennessy. – To nie ja zaczęłam, tylko ojciec. Był niemiły dla Luke’a. Dowiedziałam się, jak to naprawdę było, tato. Dlaczego Luke ze mną zerwał. – Nie zamierzam się tłumaczyć ani tym bardziej przepraszać – oburzył się ojciec. – Spójrz, co osiągnęłaś. – Gdybym w odpowiednim czasie nie interweniował, lepiej nie myśleć, co by z tobą było. To on ci o wszystkim powiedział, prawda? – Tak. I byłam wstrząśnięta, Ŝe posunąłeś się do szantaŜu. – A więc bądź wstrząśnięta. Gdy będziesz miała własne dzieci, zrozumiesz to. A co on ci teraz opowiada? Znowu chce wkraść się w twoje Ŝycie? – Jeśli chcesz wiedzieć, mówił, Ŝe rozumie, dlaczego tak postąpiłeś. Nie ma do ciebie Ŝalu, tato, ale ty się nie zmieniłeś, prawda? – Nie, jeśli chodzi o ciebie. A on ma u mnie złe notowania. I nie obchodzi mnie, czy kiedyś otrzyma Oscara. Nie jest odpowiednim męŜczyzną dla ciebie. Doskonale o tym wiesz.

– Ojciec ma rację, kochanie – dodała matka. – Akurat ty nie powinnaś tego mówić, zwaŜywszy, Ŝe... – zamilkła, widząc niepokój na twarzy matki. Jack Hennessy najwyraźniej nie miał pojęcia, Ŝe jego Ŝona ogląda „Labirynt uczuć”. Meg postanowiła nie ciągnąć dłuŜej tego tematu. – Mamo, rozumiem cię, ale dajmy juŜ temu spokój – powiedziała i zobaczyła wyraz ulgi w oczach matki. Nigdy nie zastanawiała się nad wzajemnymi stosunkami rodziców, ale zdziwiło ją, Ŝe mieli przed sobą sekrety, dotyczące zresztą zupełnie błahych spraw. A więc i oni nie byli bez skazy. – Muszę juŜ iść. Mam jeszcze z Didi parę spraw do omówienia. – Oddaliła się szybkim krokiem. – Wszystko wygląda wspaniale – pochwaliła przyjaciółkę, która uwijała się przy stole organizatorów. – Zwłaszcza nasz mistrz ceremonii. Widziałaś, jakiego mu wynaleźli konia? – Konia? Myślałam, Ŝe będzie jechał wspaniałym kabrioletem. – Luke chciał konia. Ktoś przywiózł araba z farmy w Scottsdale. Patrz, właśnie go dosiadł. Meg spojrzała i zaparło jej dech. Koń był czarny jak noc, miał lśniącą grzywę i ogon sięgający ziemi. Srebrzyste siodło połyskiwało w słońcu. Krój koszuli podkreślał szerokie ramiona Luke’a, pod czarnym jedwabiem rysowały się muskularne plecy. Prowadził konia pewnie i ostroŜnie zarazem. Kapelusz rzucał na jego twarz tajemniczy cień. – Widziałaś kiedyś kogoś bardziej seksownego? szepnęła Didi. Meg powoli potrząsnęła głową. Przed laty uwaŜała, Ŝe jest głupia, iŜ uległa czarowi Luke’a Bannistera. MoŜe teraz jest głupia, Ŝe z tym walczy.

Reszta dnia minęła szybko. Sobota zawsze przyciągała na festiwal największą publiczność. Meg nieustannie przemierzała bryczką cały teren, by kontrolować, czy wszystko przebiega według planu. Była zajęta aŜ do zachodu słońca. Szukała Clinta, ale nie widziała go przez cały dzień. Nic dziwnego. Był typowym nocnym markiem i zdecydowanie lepiej czuł się wieczorem. Miała jednak nadzieję, Ŝe znajdzie go, zanim zacznie pić. Piętnaście po siódmej weszła do pawilonu tanecznego, by upewnić się, czy zespół country jest gotów do występu o wpół do ósmej. Zdziwiła się na widok Luke’a rozmawiającego z członkami zespołu. Podszedł do niej.

– Uwierzysz? Pozwolą, Ŝebym zagrał z nimi parę kawałków. To moja Ŝyciowa szansa, Meg. – Świetnie – uśmiechnęła się. – Publiczność będzie zachwycona. – Przyjdź, wesprzesz mnie psychicznie, dobrze? Około ósmej. – Postaram się. Jeszcze nie znalazłam Clinta. – ZałoŜę się, Ŝe przyjdzie na koncert. To jeden z jego ulubionych zespołów. Meg przytaknęła. Clint przypuszczalnie pojawi się i zobaczy swego starszego brata na estradzie w świetle reflektorów. Nie moŜe jednak namawiać Luke’a, Ŝeby zrezygnował z występu. Tak się cieszy, Ŝe zagra z tym zespołem. – Powodzenia – uśmiechnęła się. – Co chcesz zagrać? – Parę prostych kawałków. Powiedziałem im, Ŝe dawno tego nie robiłem, więc wybrali coś łatwego. – Na pewno świetnie ci pójdzie. – Meg wiedziała, Ŝe wystarczy, Ŝeby stanął na scenie z gitarą, a damska część publiczności oszaleje. – Postaram się być o ósmej. Kiedy przyszła i usiadła na wprost sceny, tłum był juŜ rozgrzany trwającym od pół godziny koncertem ulubionego zespołu. Lider zapowiedział występ Luke’a. Gdy wyszedł na scenę w czarnej koszuli z gitarą przerzuconą przez ramię, zebrani zawyli z radości. Kiedy się uśmiechnął, rozległ się pisk kobiet. Tego właśnie się spodziewała. Luke stał wprawdzie w tyle sceny, ale Meg widziała tylko jego. Zapomniała o swojej roli organizatora festiwalu, zapomniała, Ŝe nie jest tutaj sama. Przez osiem minut, kiedy zespół grał dwa utwory, a w przerwach Ŝartował z Lukiem, Meg była kobietą absolutnie zakochaną. Po drugiej melodii, nagrodzonej gromkimi oklaskami i okrzykami, Jeszcze, Luke, jeszcze!”, Luke oparł gitarę o ścianę w rogu sceny, po czym zniknął za kulisami. Meg miała nadzieję, Ŝe wróci, ale tak się nie stało. Lider zespołu zaczął opowiadać o nowym albumie i jasne było, Ŝe Luke skończył swój występ. Westchnęła. śałowała, Ŝe nie wzięła ze sobą kamery wideo. Miałaby go przynajmniej utrwalonego na taśmie. – Podobało ci się? – usłyszała niespodziewanie tuŜ obok głos Luke’a. – Bardzo. – To dobrze. Pozwól na sekundę. – O co chodzi? – Podniosła się z krzesła. – Widziałem coś, co teŜ powinnaś zobaczyć. – Wziął ją za rękę i poprowadził ku sprzedawcy wymachującemu obręczami emitującymi fosforyzujące światło. Kupił jedną z nich.

– Nie ruszaj się. – Wetknął jej ją we włosy. Wyglądała jak w aureoli. – Wspaniale – zachwycił się. Spojrzała na niego rozbawiona. Dotknął delikatnie jej policzka. – Jesteś taka piękna. Zatańcz ze mną. – Zatańczyć? AleŜ... – Posłuchaj. – Meg oniemiała. Przysłoniła dłonią usta. Rozległy się dźwięki melodii „You Were Always On My Mind”. – Tylko raz – poprosił. Objął ją w pasie. Nie zaprotestowała. Dziesięć minionych lat rozpłynęło się w niebycie, a oni tańczyli tak samo jak jeszcze w szkole, przytuleni do siebie, kołysząc się w takt muzyki. – Pamiętasz? – szepnął Luke. – Tak. – Meg przymknęła oczy. – Nie powinniśmy tego robić. – To nasza ostatnia szansa. – Wiem – powiedziała, ale były to tylko słowa, nic więcej. Nie moŜe nastawiać się na nic więcej, nie powinna niczego więcej oczekiwać. Luke musnął wargami koniuszek jej ucha. – Zawsze uwielbiałem z tobą tańczyć. Czuję się tak, jakbym znowu miał osiemnaście lat. – Przykro mi, Ŝe ojciec tak cię potraktował – westchnęła. – Nie przejmuj się. To nie twoja wina. – Gdyby ta przeklęta reporterka się nie zjawiła... – Rozmawiałem z nią dzisiaj. To jeszcze smarkula, nie ma doświadczenia. Tak dziwnie się nazywa. Ansel Wiggins. – Co jej powiedziałeś? – Chciała się czegoś o tobie dowiedzieć. Powiedziałem, Ŝe jesteśmy starymi przyjaciółmi, Ŝe wychowywaliśmy się jak brat z siostrą. – Uwierzyła? – Jeśli nie, to niech się nie nazywam aktorem. Meg wiedziała, Ŝe powinna odsunąć się od Luke’a, ale nie była do tego zdolna. – Nie tańczysz ze mną jak z siostrą – zauwaŜyła. – Teraz jej tutaj nie ma. Powiedziała, Ŝe lubi jazdę konną, więc załatwiłem jej na dziś

wieczór bilety. Nawet nie wie, Ŝe grałem z zespołem. – To ty ich poprosiłeś o tę piosenkę? – A jak myślisz? – Myślę, Ŝe diabeł w tobie siedzi. – Ale tańczę z aniołem. – Przycisnął ją mocniej. – Nie bój się. To tylko taniec. Wiem, co robię. Na całe szczęście, pomyślała, boja nie. Oparła głowę na jego ramieniu i marzyła o tym, by ta melodia nigdy się nie skończyła. Czuła oddech Luke’a, jego zapach. A co jeśli ona wciąŜ jest w jego pamięci, a on w jej, jak mówią słowa piosenki? – Dziękuję – szepnął Luke, gdy melodia dobiegła końca. Wypuścił ją z objęć. Podniosła ku niemu oczy pełne łez. – Nienawidzę tego wszystkiego. – MoŜe pewnego dnia – powiedział z uśmiechem – kiedy będę juŜ za stary na dobre role, a ty skończysz ze swoją działalnością w Białym Domu, machniemy ręką na cały świat i uciekniemy razem gdzieś daleko. – To takie cholernie racjonalne! – CzyŜbyś chciała zmienić zdanie co do spraw zasadniczych? Chciałaby, ale wiedziała, Ŝe to byłby błąd. – Nie – oświadczyła zdecydowanie. Pobiegła do bryczki, by odjechać stąd, zanim się rozpłacze. Chciała, Ŝeby Luke podąŜył za nią, ale oczywiście tego nie zrobił. Podjęła decyzję, a on ją uszanował. Jest tylko jedna rzecz, którą moŜe mu się odwdzięczyć, i zrobi to. Odnajdzie Clinta. ZauwaŜyła go na strzelnicy otoczonego grupką przyjaciół. Debbie nie było. Nie trafił ani razu, mimo Ŝe miał opinię dobrego strzelca. Najwyraźniej wypił juŜ parę kolejek. Zawołała go. Odwrócił się do niej. – O, Meg, to ty. O co chodzi? – spytał. Czuć było od niego piwo. – Chcę cię prosić o przysługę. – Jasne – uśmiechnął się. Przez chwilę przypominał pełnego humoru chłopaka, jakim był przed laty. – Nie widujemy się często, Clint.

– No nie. – Pamiętasz dawne dobre czasy, kiedy trzymaliśmy się razem – ty, ja i Luke? Uśmiech znikł z jego twarzy. – Nie chcę o nim mówić. Nie mogę nawet przyjść na koncert mego ulubionego zespołu, Ŝeby nie zobaczyć na scenie Luke’a. A więc był na koncercie. Meg zastanawiała się, czy widział, jak tańczyła z Lukiem. – Luke martwi się o ciebie, Clint. I tęskni za tobą. – Daj spokój. Wszystko robi na pokaz. – Clint zbierał się do odejścia. – Zaczekaj, proszę. – Zastąpiła mu drogę. – Zostaw mnie, okay? – Porozmawiaj z nim. Jego Ŝycie teŜ nie było usłane róŜami, sam pojechał do Kalifornii, sam musiał zaczynać wszystko od początku. – Przestań, bo się rozpłaczę. Skończyłaś? – Nie. Obiecałam, Ŝe ci przekaŜę wiadomość. – Podeszła bliŜej i wcisnęła mu w rękę kawałek papieru. – Masz tutaj numer pokoju Luke’a. Prosi, Ŝebyś wstąpił do niego dziś wieczór po festynie. Będziecie mogli spokojnie porozmawiać. – I popozować do zdjęć rodzinnych? Nie, dziękuję. – Nikogo tam nie będzie. Tylko wy dwaj. Nikt nie będzie wiedział, gdzie on jest. To dla was szansa po tylu latach. Zgódź się. Clint. Nie masz nikogo oprócz Lukea. Być moŜe nigdy się całkiem nie pogodzicie, ale przynajmniej spróbujcie. – A niby po co? – Bo jesteście sobie potrzebni. Ty Luke’owi, a on tobie. – On niczego ode mnie nie potrzebuje. I ja nic od niego nie chcę. – Mimo to idź. Proszę cię. – Wybacz, ale nie mogę. – Odwrócił się gwałtownie i odszedł. Meg bezradnie opuściła ręce. Nie sądziła, by Clint zmienił zdanie. Ale a nuŜ? Na razie nie powie Luke’owi, Ŝe brat odrzucił jego propozycję.

Im dłuŜej Clint myślał o tym, co mu powiedziała Meg, tym większa złość go ogarniała. WyobraŜał sobie Luke’a odpoczywającego w apartamencie hotelowym, prawdopodobnie w jedwabnym szlafroku przy podanej do pokoju wytwornej kolacji.

Spodziewał się, Ŝe Clint przyjdzie i przeprosi go za swoje zachowanie. A wtedy, kiedy będzie prosił jego wysokość o wybaczenie, Luke wezwie fotoreporterów, by utrwalili na zdjęciach braci trzymających siew serdecznym uścisku. Przez cały wieczór Clint nie myślał o niczym innym. Popsuło mu to zabawę na festynie. Nagle mignęła mu w tłumie młoda fotoreporterka. JakŜe ona miała na imię? Aha, Ansel. – Hej, Ansel! – zawołał. – Cześć, Clint! – uśmiechnęła się do niego. – Jak idzie? – Zrobiłam masę fotografii, ale pewno nikt za nie nie zapłaci, jeśli wiesz, co mam na myśli. – A więc nie zrobiłaś zdjęcia nagiego Bannistera w rowie irygacyjnym albo dymającego kogoś na tylnym siedzeniu samochodu? – Niestety! Intuicja mi mówi, Ŝe coś go łączy zjedna z organizatorek festiwalu, ale nie udało mi się ich przyłapać. – Myślisz o Meg? – Nawet jeśli jeszcze nic się nie wydarzyło, to na pewno oboje mają na to ochotę. To jest jego ostatnia noc w Chandler – westchnęła – a zarazem moja ostatnia szansa na jakieś bombowe ujęcie. Wydałam masę forsy na tę podróŜ. Wątpię, by zdjęcia, które zrobiłam, choć w części zdołały pokryć moje wydatki. Clint zaczął gorączkowo myśleć. Widział, w jaki sposób Meg przekonywała Luke’a, Ŝeby nie wdawał się w bójkę. Obserwował, jak tańczyli po występie Luke’a. Później przekazała mu wiadomość, Ŝe Luke chce się z nim zobaczyć. Coś musi między nimi być. Jeśli jednak ta mała ich przyłapie, moŜe to się dla Meg źle skończyć. A Clint zawsze lubił Meg. Z wyjątkiem tych momentów, kiedy stawała po stronie Luke’a, a najczęściej tak było. gdy byli jeszcze dziećmi. A więc jeśli jest na tyle głupia, Ŝeby zadawać się z jego bratem, to być moŜe zasługuje na to, co moŜe nastąpić. Wyjął z kieszeni karteczkę i wręczył Ansel. – Nie wiem, czy masz rację co do Meg i Luke’a, ale jeśli masz, to być moŜe to ci się przyda. – Co to jest? – Dała mi Meg. Numer pokoju Luke’a w hotelu San Marcos.

Rozdział 9

Meg została na festynie do końca, aby wszystkiego dopilnować. Kiedy wracała na parking, gdzie rano zostawiła samochód, myślała o Luke’u i Clincie. Liczyła na to, Ŝe są razem. Musiała zmienić zdanie, gdy zauwaŜyła czerwoną cięŜarówkę opuszczającą parking. Wybiegła na ulicę, Ŝeby zobaczyć, dokąd się skieruje. Tak jak się obawiała, Clint skręcił na szosę prowadzącą za miasto. Jeśli był u Luke’a, to rozmowa najwidoczniej się nie kleiła. A jeśli w ogóle nie poszedł do hotelu? Meg wyobraziła sobie Luke’a cierpliwie czekającego w nadziei, Ŝe wreszcie zdoła porozumieć się ze swoim upartym bratem. Liczył, Ŝe Meg to jakoś załatwi, a ona go zawiodła. Rozejrzała się po opustoszałej ulicy. Nikt nie zauwaŜy, dokąd pójdzie. Ruszyła w kierunku hotelu. Jeśli spotka kogoś po drodze, moŜe powiedzieć, Ŝe po coś wraca albo czegoś szuka. Poszła przez Arizona Avenue i spojrzała w prawo, tam, gdzie jeszcze parę godzin temu na estradzie występował Luke. Nikogo nie było. Skręciła w prawo do San Marcos. Wejdzie bocznymi drzwiami, a gdyby ktoś zapytał ją, co tutaj robi, powie, Ŝe chce się czegoś napić i trochę odpocząć. Nikt jednak o nic nie pytał. Nie zauwaŜyła teŜ Ŝadnej znajomej twarzy. Przeszła przez pełne kwiatów hotelowe patio i skręciła w kierunku pokoi. Wejdzie tylko na moment, Ŝeby opowiedzieć mu o rozmowie z Clintem. Później natychmiast wróci do domu. To takie proste. W przeciwnym razie Luke byłby skazany na wielogodzinne wyczekiwanie na brata, który być moŜe nigdy się nie pojawi. Serce biło jej mocno, gdy wchodziła na zewnętrzne schody. Kogo ona chce oszukać? PrzecieŜ robi wszystko, Ŝeby znaleźć się sam na sam z Lukiem. MoŜe to tłumaczyć nie wiadomo jak szlachetnymi pobudkami, ale tak naprawdę chodzi jej tylko o to, Ŝeby być z nim, kiedy nikt o tym nie wie. Weszła na czwarte piętro, przystając co chwilę, by sprawdzić, czy nikt jej nie obserwuje. Była sama. Skrzywiła się z niesmakiem. Co ona tutaj robi? Ryzykuje niepotrzebnie. Nie, nie ma się czego bać. Wszyscy są juŜ pogrąŜeni we śnie. Oczywiście zna parę osób z obsługi hotelowej, ale i oni poszli juŜ do domów, a nie czają się po kątach, by ją przyłapać na jakichś sekretnych działaniach. Zostanie tylko pięć minut, nie więcej. To mogłoby być niebezpieczne. Nie pozwoli się pocałować, bo będzie zgubiona. Ach, jakŜeby tego pragnęła...

Gdy podeszła pod drzwi, zabrakło jej tchu, a serce waliło jak młotem. Zapukała delikatnie. Cisza. Zapukała trochę mocniej i rozejrzała się po korytarzu przekonana, Ŝe zaraz ktoś się zjawi i zapyta, co tutaj robi. Nic takiego nie nastąpiło. I nagle drzwi się otworzyły. Luke przyglądał się jej przez dłuŜszą chwilę, po czym otworzył szerzej drzwi. Weszła bez słowa. Szybko zamknął i przekręcił klucz w zamku. Obrzuciła pokój lękliwym wzrokiem. Przez uchylone drzwi do sypialni zobaczyła rozścielone łóŜko. ZadrŜała. Luke wciąŜ jeszcze miał na sobie czarną koszulę i dŜinsy, ale ściągnął buty, a koszulę rozpiął niemal do pasa. Dotknęła językiem suchych warg. – Clint nie ... – zaczęła. – Do diabła z nim! – Luke ujął w dłonie jej twarz. – Czy ktoś cię widział? – spytał. – Nie. – A więc nikt nie wie, Ŝe tu jesteś? – dodał z wyraźną ulgą. – Nikt. – Och, Meg – westchnął i potarł kciukiem jej policzek. – Ja tylko chciałam się dowiedzieć, czy był Clint. – Dziękuję za zainteresowanie. – Muszę juŜ iść. – Nie sądzę. – Pochylił się nad nią, rozchylając usta. Jeśli pozwolę, Ŝeby mnie pocałował, przepadnę, pomyślała. Luke trzymał ją delikatnie, lecz zdecydowanie. Jeden pocałunek i wychodzi. To będzie ostatni pocałunek z Lukiem Bannisterem. MoŜe sobie na to pozwolić... I nagle poczuła na ustach gorące wargi Luke’a. – Nie odchodź – wyszeptał między pocałunkami. Od początku nie miała najmniejszego zamiaru odchodzić. Uświadomiła to sobie teraz, gdy odwzajemniała mu pocałunek, wtulała się w niego, obejmowała jego ramiona. – Nikt nie musi wiedzieć – szeptał. – To się nam naleŜy. – Wiem tylko, Ŝe bardzo cię potrzebuję. – Jestem twój, Meg, zawsze byłem. – Popatrzył jej głęboko w oczy. – BoŜe, jaka ty jesteś piękna. – Chwycił ją na ręce i zaniósł do sypialni. – Zaczekaj chwilę. – Pocałował ją jeszcze raz i poszedł do łazienki. Przyniósł prezerwatywy i połoŜył je przy łóŜku.

– Tyś to zaplanował? – Meg zamarła. – Nie, ale przeczuwałem, Ŝe moŜesz tak myśleć. Mój agent nalega, Ŝebym zabierał je w kaŜdą podróŜ. – UŜywasz ich? – Poczuła silne ukłucie zazdrości. – Czasami. Gdy czuję się szczególnie samotny, a jakaś dziewczyna jest wyjątkowo napalona na Dirka Kennedyego. Skłamałbym mówiąc, Ŝe nigdy nie miałem przygody na jedną noc, ale to tylko gra. One idą do łóŜka z Dirkiem, a ja z ... – Z kim, Luke? – To nie zawsze jest takie proste. śadna z nich nie ma identycznego koloru włosów i tak samo niepokojących zielonych oczu. – A jednak robisz to. – Jestem tylko człowiekiem. – Luke ściągnął jej Ŝakiet z ramion. – Czy uwierzysz, Ŝe dokładnie pamiętam wgłębienie twego obojczyka? A gdybym dostał kawałek gliny, mógłbym nadać jej kształt twoich piersi. – Nie powinieneś mnie zostawiać? – Musiałem. – Powolnym ruchem ściągnął z niej podkoszulek. – Czy wiesz, Ŝe nigdy nie widziałem cię w pełnym świetle? Ale wyobraŜałem to sobie. – Rozpiął jej biustonosz i rzucił na podłogę. – Widziałeś dziesiątki podobnych kobiet. – Ale to nie byłaś ty. – Spojrzał jej głęboko w oczy. – Nienawidzę ich. – Nie myśl o tym. – Zamknął ją w ramionach. – Chcę się z tobą kochać przez całą noc. Nie zaśniemy ani na minutę. Wykorzystam kaŜdą chwilę, by cię pieścić, całować, kochać. Nie myślmy o tym, co potem nastąpi. – Musnął wargami jej usta. – Pozwól mi, Meg. Od tak dawna cię pragnę. – I ja ciebie, Luke. – Meg szarpnęła na nim koszulę. – Marzyłam o tym, Ŝeby się z tobą kochać od dnia, kiedy dowiedziałam się, co kobieta i męŜczyzna robią za zamkniętymi drzwiami sypialni. Jesteś jedynym męŜczyzną, którego kiedykolwiek pragnęłam. – To nieprawda. – Luke rozpiął jej spodnie i zsunął przez biodra. – Miałaś męŜa. – Na Boga, ile razy się z nim kochałam, myślałam o tobie. – Nie mogę znieść myśli, Ŝe robiłaś to z innym.

– Jak moŜesz tak mówić? – Meg nerwowo manipulowała przy jego pasku. – Spałeś z całą masą kobiet. Jak myślisz, jak ja się czuję, widząc cię na ekranie w łóŜku z którąś z nich? To dlatego nie oglądałam twojego serialu! Luke delikatnie pchnął Meg na łóŜko. – Chcę, Ŝebyś raz na zawsze zapomniała o wszystkich innych męŜczyznach. – Jednym ruchem ściągnął z niej figi. – Będę cię kochał tak długo i tak gorąco, Ŝe ile razy pójdziesz do łóŜka z innym, będziesz myślała o mnie. – A ja będę Ŝądać od ciebie więcej niŜ jakakolwiek kobieta dotychczas. Dasz mi więcej, niŜ dałeś wszystkim innym. – śaden męŜczyzna nie da ci tego co ja. – Przestań. Nie mogę znieść myśli, Ŝe masz takie doświadczenie, Ŝe miałeś tyle kobiet. – Nie było innych kobiet. One były tylko namiastką ciebie. – Pochylił się nad nią. – O BoŜe, Meg – jęknął, zagłębiając się w nią delikatnie. Popatrzyła na niego, szepcząc jego imię. – Kocham cię. Zawsze cię kochałem – wyszeptał schrypniętym głosem. – Ja teŜ zawsze cię kochałam. – Tak! Tak! Powiedz to jeszcze! Krzycz! Mamy tylko tę noc. – Nie. – Meg wbiła paznokcie w jego plecy. – Mamy całe Ŝycie. Och... och! – krzyknęła, unosząc w górę biodra i przyciskając je z całej siły do bioder Luke’a. Nikt nigdy tak jej nie kochał. Luke znał wszystkie tajniki ciała kobiety, wiedział, co zrobić, by przeŜyła prawdziwe uniesienie. – Jeszcze nie – szepnął, gdy była juŜ blisko szczytu rozkoszy, pokrywając jej piersi gorącymi pocałunkami. Wreszcie zwolnił nieco rytm. Bliska spełnienia, wykrzyknęła jego imię. – Spokojnie. Nie spiesz się, kochana. Spokojnie. – Pochylił głowę i pieścił językiem czubki jej piersi. – Cudowny smak – zachwycił się. – Luke, nie wiem, co się ze mną dzieje. Co ty robisz? – O to chodzi, maleńka. Im dłuŜej to trwa, tym gwałtowniejszy będzie wybuch. – To nie fair. Potrafisz tak duŜo, a ja... – Tęskniłem za tobą przez te wszystkie lata. Pragnąłem dać ci kiedyś wszystko, co mogę. – Kontrolował swoje ruchy z wytrawnością mistrza.

– Teraz, Luke, proszę! – krzyknęła. – Teraz. Ruchy Luke’a stały się szybsze. Meg wypręŜyła się. Oblała ją fala gorąca, poczuła rozkoszną niemoc, jakiej nie doznała nigdy przedtem. Ogarnął ją następny przypływ podniecenia. – Luke, co ty robisz! – Kocham cię – odrzekł, wnikając w nią głębiej z niecierpliwością, która mówiła jej, Ŝe teraz chce osiągnąć szczyt razem z nią. Uniosła biodra. A kiedy nastąpił moment, na który oboje czekali, miała wraŜenie, Ŝe świat się zapada, Ŝe traci świadomość i nigdy juŜ nie wróci do rzeczywistości... Luke trzymał ją w ramionach, a ona delikatnie głaskała jego szyję, piersi. – Nie przestawaj, proszę. – Uwielbiam cię dotykać. Zawsze uwielbiałam. – Marzyłem o dotyku twoich rąk... zawsze... wszędzie... marzyłem, Ŝe dotykasz mnie tam, gdzie nie miałaś odwagi mnie dotknąć, kiedy się spotykaliśmy. – A ja marzyłam, Ŝe się kochamy. – Tak się bałem, Ŝeby cię nie rozczarować. – Nigdy w Ŝyciu nie byłam tak zachwycona – zaśmiała się krótko. – Nie chcę nawet myśleć, jak się tego wszystkiego nauczyłeś. – A więc nie myśl o tym. Po prostu wiedz, Ŝe nie kochałem Ŝadnej z tych kobiet. Kocham ciebie. – To wszystko jest takie skomplikowane – westchnęła. – Ale nie tej nocy. Nie zastanawiaj się, co będzie. Wiesz, co mam tu w pokoju? – Całą masę prezerwatyw. – Nie tylko. Mam wannę z biczami wodnymi i wodotryskiem. – To brzmi interesująco. – Owszem. Co byś powiedziała na szampana? – Czemu nie? Jeśli ma to być noc upadku, zacznijmy od razu. – Zaczekaj chwilę, znajdę szlafrok. – Dla mnie? – zawołała, gdy zniknął w łazience. – Nie, tobie nie jest potrzebny. Przez następne parę godzin masz zakaz wkładania na siebie czegokolwiek, ale ktoś musi zamówić szampana.

– Poproś o jeden kieliszek, Ŝeby nie wzbudzać podejrzeń. – Dobrze, choć na pewno nikt by się nie zdziwił. W końcu jestem sławnym aktorem z Hollywood. CzyŜbyś nie wiedziała, Ŝe w San Marcos gościli tacy ludzie jak Clark Gable? – I Errol Flynn, i Gloria Swanson. A teraz ty. – Nie mogę się z nimi równać, ale mam opinię niezłe– go playboya. Mógłbym tu urządzić orgietkę i nikogo by to nie zdziwiło. – Jesteś playboyem? – Nie. – Luke podszedł do telefonu i wykręcił numer recepcji. Meg stanęła przy nim i rozwiązała szlafrok. Dotknęła go. Przymknął oczy. Zamówił szampana ochrypłym głosem i pociągnął ją na łóŜko. – Ty czarownico, ty cudowna, rozpustna czarownico – powiedział. – Nie zdajesz sobie sprawy, Ŝe za chwilę będę musiał otworzyć drzwi? – Nie mogłam wytrzymać. – Ja teŜ nie. – Delikatnie chwycił zębami jej sutkę. Jego ręka wędrowała w dół brzucha. Meg jęknęła z podniecenia. – Wanna się przeleje. – Nie obchodzi mnie to. Rozległo się pukanie do drzwi. – Cholerny szampan. Pocałuj mnie, Meg. Pocałowała go, a on wziął ją na ręce i zaniósł do łazienki. Zanurzył w ciepłej, falującej wodzie. – Zamoczyłeś rękawy – zauwaŜyła. – Mówiłem ci, Ŝe po takich facetach jak ja nie ma się czego spodziewać. Zachowują się jak dzikusy. – Zaczynam się do nich przyzwyczajać. W kaŜdym razie do jednego z nich. – Zaraz wracam. Meg rozkoszowała się kąpielą. Miała wraŜenie, Ŝe mogłaby kochać się z Lukiem bez końca i nigdy nie miałaby dość. Był jedynym męŜczyzną, który potrafił rozbudzić w niej takie poŜądanie. Nic dziwnego, Ŝe kobiety tak za nim szaleją. Nic dziwnego, Ŝe tak się skończyło ich spotkanie – w jego ramionach, w jego łóŜku, w jego wannie. Luke wrócił z butelką szampana i jednym kieliszkiem. Nalał do pełna i podał Meg. Piła drobnymi łyczkami perlący się płyn. Luke odstawił butelkę i zrzucił szlafrok. Stał przed nią nagi, rozbudzony, gotowy, by znów ją kochać. Wyciągnęła ku niemu ramiona.

– Chodź do mnie – powiedziała.

Rozdział 10

Wzrok Luke’a wędrował od zaróŜowionej twarzy Meg do piersi lekko wynurzających się z wody. Zielone oczy błyszczały oczekiwaniem, a czerwone, obrzmiałe od pocałunków usta uśmiechały się zachęcająco. Nie mógł kochać się z nią w wannie. Musiał być ostroŜny, chociaŜ pragnął czegoś więcej, niŜ mógł otrzymać. Z chęcią wyrzuciłby wszystkie prezerwatywy, chciał mieć świadomość, Ŝe Meg moŜe zajść w ciąŜę. Była jedyną kobietą, która budziła w nim tęsknotę za dziećmi i stabilizacją. Głupie myśli. PrzecieŜ ona nie chce mieć teraz dzieci, a moŜe nie chce ich w ogóle. Zresztą cóŜ byłby z niego za ojciec. Tej nocy nie będzie ryzykował, ale sprawi, Ŝe Meg będzie krzyczeć i wić się z rozkoszy, a to i jemu da satysfakcję. Wszedł do wanny i usiadł naprzeciw niej. Podała mu kieliszek szampana. Wypił, napawając się tą chwilą, która zdawała się urzeczywistnieniem wszystkich jego marzeń. – Jeszcze? – spytała Meg. – Później. – Postawił kieliszek na brzegu wanny. Przyciągnął ją do siebie, rozchylając jej uda. Woda pieściła je delikatnie. – Przyjemnie? – uśmiechnął się. Skinęła głową. Pochylił siei dotknął jej ustami. – A teraz? – O, tak – westchnęła. Przymknęła oczy. Pieścił ją coraz goręcej. ZadrŜała, oparła głowę o brzeg wanny, zagryzła wargi. Patrzył na nią. Mógł tak patrzeć bez końca. Myślał tylko o niej, o tym, by uczynić ją szczęśliwą. Meg była bliska szczytu rozkoszy. – Teraz – szepnął – Teraz. – Luke! – krzyknęła. – Luke! Jesteś... diabłem! Uśmiechnął się. – Nie wiem, co ty ze mną robisz – powiedziała. – Opowiedz, co czujesz. – Czuję się... czuję się jak rozpustnica. – O to mi właśnie chodziło. – Myślałam, Ŝe będę zaŜenowana, ale tak nie jest. – No i całe szczęście. – A co z tobą? – spytała.

– Jak to co ze mną? – Co ty czujesz? – śe mógłbym się z tobą kochać przez całe Ŝycie. – Tutaj, w wodzie? – Nie. – Dlaczego? – Bo tutaj nie mogę się zabezpieczyć. – Na pewno wiesz, Ŝe są inne sposoby. – Zaczęła go pieścić. Powoli tracił nad sobą kontrolę. Nie był pewien, co miała na myśli, ale nie wyglądała na naiwną. Nie było czasu na udawanie. – Myślę, Ŝe są – zgodził się. – Usiądź tutaj – wskazała brzeg wanny. – Ale... – zawahał się. – Zrób to, Luke. Chcę, Ŝeby tobie teŜ było dobrze. Uczynił to, o co prosiła. Dolała szampana. Nie wypiła go jednak. Zanurzyła palec w perlistym trunku i przeciągnęła nim po czułym miejscu Luke’a. Był podniecony. – Przyjemnie? – spytała. Skinął głową. Chciał, Ŝeby zrobiła to jeszcze raz. I jeszcze. ZadrŜał. – Meg, ja juŜ nie mogę... – jęknął. Nie słuchała. Wiedziała, co robi, podczas gdy on coraz bardziej tracił kontrolę. Ogarnęła go fala niewypowiedzianej rozkoszy. ZadrŜał, znieruchomiał, wykrzyknął w uniesieniu jej imię. Potem ześliznął się do wanny i wziął ją w ramiona. – To... to było fantastyczne – szepnął. – Miałam nadzieję, Ŝe tak będzie – ucieszyła się. – Jak na kogoś, kto narzekał na brak doświadczenia, wykazałaś niezwykłą pomysłowość. Czy kiedykolwiek. .. – Z szampanem? Nigdy. Ale to chyba niezły pomysł. – O, tak. – Luke pocałował jej usta. – A teraz wracajmy do łóŜka. – Idziemy spać? – Niekoniecznie. – Zaniósł ją do sypialni.

– Jesteś piękna – powiedział, pochylając się nad nią. Całował jej usta, ramiona, piersi. Gdy spojrzał w jej oczy, stwierdził, Ŝe go obserwuje. Wzbudziło to w nim nową falę poŜądania. ZałoŜył prezerwatywę. Zaczęli poruszać się znanym sobie rytmem. Meg szeptała słowa, które rozpalały go jeszcze bardziej. Uniósł się nieco i nie wypuszczając jej z objęć, ostroŜnie przewrócił się na plecy. Z jej gestów odczytał przyzwolenie. Chwycił ją za pośladki, zaczęła delikatnie podnosić się i opadać. Poruszała się powoli, a on nie spuszczał z niej oczu. Mówił jej, jak bardzo lubi na nią patrzeć, i szeptał podobne słowa, co ona jemu, opisując kaŜdy szczegół jego ciała. Później, kiedy leŜeli juŜ obok siebie, pieszcząc się delikatnie, wciąŜ jeszcze niesyci, spytał, co stało się z „aureolą”, którą dał jej na festynie. – Mam ją w kieszeni. Zdjęłam, kiedy zdecydowałam się tutaj przyjść. – Daj – poprosił. Zgasił światło i umocował obręcz przy łóŜku. – Nigdy nie zapomnę tego tańca – powiedział. – Tak bardzo cię wtedy pragnąłem. – A teraz? – Nawet bardziej. – Jesteś nienasycony. – Masz coś przeciwko temu? – Nie. – Meg chętnie poddawała się jego pieszczotom. – Jak widzisz, mnie teŜ ciągle za mało. Przywarli do siebie. I znów zaczęli się kochać, jak gdyby nigdy juŜ nie miała się powtórzyć taka noc. ‘„ Zegar był jej wrogiem. Ile razy zerknęła na tarczę połyskującą znad stolika, ogarniała ją złość. Wskazówki zdawały się pędzić z zatrwaŜającą szybkością. Nigdy w Ŝyciu z nikim tak się nie kochała, ale to, co przeŜyła z Lukiem, było czymś więcej niŜ tylko zaspokojeniem fizycznego poŜądania. Spędzili cudowne chwile, wspominając przeszłość, śmiali się, Ŝartowali, pili szampana. Dziwiło ją, Ŝe nie była ani trochę zmęczona i uświadomiła sobie, Ŝe miłość jest znacznie silniejszym środkiem pobudzającym niŜ kofeina. Miłość i rozpacz. Nie usnęła ani na sekundę, gdyŜ wiedziała, Ŝe te chwile mogą się juŜ nigdy nie powtórzyć. Musi nacieszyć się nimi na zapas, kto wie, czy nie na zawsze. Postanowiła wyjść z hotelu o czwartej, ale gdy zegar uderzył cztery razy, zawahała się. Wreszcie zaczęła się pomału ubierać, przerywając co chwilę na jeszcze jeden pocałunek, jeszcze

jedną pieszczotę, jeszcze jedno muśnięcie jego ust. W końcu musiała pogodzić się z faktem, Ŝe kiedyś będzie ten ostatni raz. Luke ubrał się, jak gdyby to mogło jej pomóc. Chciała, Ŝeby poprosił, by z nim wyjechała, ale wiedziała, Ŝe tego nie zrobi. W głębi duszy czuła zresztą, Ŝe i tak nic by to nie dało. Jej miejsce jest tutaj, a jego tam. – Nie wiem, czy potrafię to zrobić – odezwała się wreszcie, podchodząc do drzwi. – Na pewno. – Objął ją i pocałował w czoło. – Nie wiem, jak zdołam dziś spojrzeć na ciebie. Boję się, Ŝe wszystko będzie moŜna wyczytać z mojej twarzy. • – Będę ci schodził z drogi. – Przytulił ją do siebie. – A co dopiero na lotnisku. – Meg wpadła w panik. – Mam cię przecieŜ odwieźć. – MoŜe to zrobić kto inny. Choćby Chuck albo Didi. Ktokolwiek. – Masz rację. To by było ponad moje siły. – Wiem. A ja prawdopodobnie nie byłbym w stanie wejść do samolotu. – Och, Luke. Dlaczego nasze Ŝycie tak się głupio ułoŜyło? – Nie myśl w ten sposób. – Potarł kciukiem jej policzek. – Spędziliśmy cudowną noc. Niektórzy przez całe Ŝycie nie doświadczają czegoś podobnego. – Słaba pociecha. – Meg pociągnęła nosem i otarła oczy. – Meg. – Ujął jej twarz w dłonie. – Bądź uczciwa. MoŜe chcesz mnie, ale nie chcesz mego stylu Ŝycia. Jestem aktorem, a nie plantatorem bawełny. – MoŜe... moŜe zrezygnowałabym z polityki. MoŜe... – Nie mów tak. – Aleja cię kocham! – Masz w Ŝyciu duŜo więcej do zrobienia niŜ mnie kochać – powiedział z czułością. – A więc idź i rób to, co powinnaś. Pewnego dnia zostaniesz prezydentem. Będę na ciebie głosował. – To dopiero początek – uśmiechnęła się blado. – JuŜ późno. Meg – przerwał jej. – Pospiesz się. Na razie jeszcze nikogo tu nie ma, ale za chwilę zacznie się ruch. – Okay. – Pogłaskała go po policzku. – Kocham cię, Luke’u Bannisterze. – I ja ciebie kocham, Meg Hennessy. A teraz otwieram drzwi. – Sięgnął do klamki. Meg zaczerpnęła powietrza. – Gotowa – oświadczyła. Ścisnęła jego dłoń i szybko się wymknęła. TuŜ za progiem jednak zatrzymała się jak wryta. Stanęła twarzą w twarz z młodą fotoreporterką. Trzasnął flesz. Raz,

drugi, trzeci. – Meg? – usłyszała za sobą głos Luke’a. Dziewczyna przykucnęła, cofnęła się o krok i skierowała aparat na Luke’a. Miał na sobie tylko dŜinsy. Zaklął i rzucił się, by wyrwać jej aparat. Dziewczyna zasłoniła się ramieniem. – Tylko mnie dotknij, a poŜałujesz! – Do diabła! Oddaj ten aparat! Meg chwyciła go za ramię. – Nie, zostaw ją! Jeszcze ktoś usłyszy, a wtedy będzie jeszcze gorzej. – ZaskarŜę hotel. Mieli nikomu nie podawać numeru pokoju. – Mylisz się – roześmiała się fotoreporterką. – Twój brat mi powiedział. Najwidoczniej nie obchodzi go, co się z tobą stanie. – Mój brat? – Luke gwałtownie odwrócił się do Meg. – Co ja najlepszego zrobiłem? Poprosiłem cię, Ŝebyś mu dała numer pokoju, a on mnie zdradził. – Przyszłam tu z własnej woli, Luke – powiedziała Meg. – I sama sobie jestem winna Jeśli teraz spokojnie stąd wyjdę, moŜe ta kobieta mnie nie zdradzi. Ma, co chciała. Jeśli uda nam sieją przekonać, Ŝeby trzymała język za zębami tylko dzisiaj, festiwal szczęśliwie dobiegnie końca. – Z nikim nie zamierzam rozmawiać – oświadcz) u dziewczyna. – Mówiąc szczerze, natychmiast wracam do Los Angeles, Ŝeby opchnąć te zdjęcia. Jeśli dostaniesz rolę, będą warte o wiele więcej. – Ty dziwko. Odwołam zdjęcia próbne. – Nie zrobisz tego. – Meg popatrzyła mu prosto w twarz. – MoŜe wszystko jakoś się rozejdzie po kościach. MoŜe nikt nie zechce tych zdjęć. Chyba nie są aŜ tak atrakcyjne. Ale jeśli odwołasz zdjęcia próbne, nigdy ci tego nie wybaczę. Nigdy. – Lepiej juŜ idź, Meg – powiedział Luke. – A ty spływaj ! – zwrócił się do fotoreporterki. – JuŜ cię tu nie ma! Meg popatrzyła na niego po raz ostatni i ruszyła w kierunku schodów. Serce jej waliło, czuła ucisk w gardle. MoŜe to wszystko dobrze się skończy, pocieszała się. MoŜe zdjęcia nigdy sienie ukaŜą, a jeśli nawet, moŜe nikt ich nie zobaczy, w kaŜdym razie do czasu wyborów do Izby. MoŜe ta dziewczyna w pośpiechu sfuszerowała robotę. Gdy tylko opuściła hotel, zaczęła biec. Błyskawicznie znalazła się na parkingu. Dopadła do

samochodu i wyjęła kluczyki. Ręce jej drŜały. Z trudem trafiła w stacyjkę. Dopiero w domu rozpłakała się głośno.

Luke obserwował ją przez okno, dopóki nie upewnił się, Ŝe dziewczyna za nią nie idzie. Zacisnął pięści z wściekłości. Zrujnował przyszłość Meg. Nigdy sobie tego nie wybaczy. Gdyby rezygnacja ze zdjęć próbnych mogła w czymkolwiek pomóc, nie wahałby się ani chwili. Wiedział jednak, Ŝe byłby to tylko nic nie znaczący gest. Ansel Wiggins sprzeda swoje zdjęcia i tak, niezaleŜnie od tego, czy on zagra w filmie fabularnym, czy pozostanie gwiazdą serialu. RóŜnica będzie tylko w cenie. Zastanowił się nad tym, co się stało. Nigdy by nie przypuszczał, Ŝe jego brat zechce zranić go aŜ tak bardzo. Pomylił się co do niego. Nie ocenił właściwie jego gniewu, zazdrości i – niedojrzałości. Podając Wiggins numer pokoju Luke’a, zachował się podle, małodusznie, ale przede wszystkim dziecinnie. I w tym właśnie tkwi problem. Clint nigdy tak naprawdę nie wydoroślał. Co gorsza, nikt tego od niego nie Ŝądał. W szkole zawsze krył go Luke, a potem opiekę nad nim roztaczał ojciec. Teraz, gdy zabrakło ich obu, Clint zaniedbuje plantację, spędzając czas z kumplami i rozbijając się czerwoną cięŜarówką. Luke wszedł do sypialni. Wyciągnął podkoszulek i buty. Tym razem Clint posunął się za daleko. śarty się skończyły.

Rozdział 11

Luke zabrał się do Clinta cięŜarówką, którą dostarczano towar na pobliską farmę. Potem musiał jeszcze przejść około kilometra. Był w podłym nastroju. Widok zaniedbanego domostwa jeszcze bardziej go rozdraŜnił. Było mu wstyd. Clint nie zasługuje na farmę, jeśli nie potrafi o nią zadbać. Wszedł jak zawsze kuchennymi drzwiami. Nie przypominał sobie, kiedy ostatni raz wchodził frontowymi. Nie były zamknięte na klucz. Nigdy tego nie robili. – Clint! – zawołał. Nie czekał na odpowiedź. MoŜe Clint jest w łóŜku z Debbie. Nie obchodziło go to. Wpadł jak burza do sypialni, która kiedyś naleŜała do rodziców. Clint leŜał w małŜeńskim łoŜu. WciąŜ miał na sobie dŜinsy i podkoszulek. Usiadł i przetarł oczy. – BoŜe, moja głowa – jęknął. – Wyskakuj z łóŜka, braciszku – polecił Luke. – Co, u diabła... – Clint wpatrywał się w brata, jakby nie pojmował, co do niego mówi. Nagle twarz mu się rozjaśniła. – Przyłapała was, co? Myślę, Ŝe to... – Wyskakuj albo cię wyciągnę. – Chcesz się bić, braciszku? – Clint przybrał słodki ton. – A moŜe wciąŜ się boisz o swoją śliczną buźkę? – Chcę, Ŝebyś mi odpowiedział na parę pytań. – Luke dyszał cięŜko. – Jakim cholernym prawem naraziłeś na szwank karierę Meg? – Nikt jej nie kazał iść do ciebie. – Clint usunął się w bok, zajął pozycję wyjściową. Luke zrobił to samo. Przećwiczyli to przez lata w dziesiątkach bójek. – Nikt by o tym nie wiedział. – Właśnie. Dlatego postanowiłem wykorzystać okazję. Maleńki rewanŜ za to, jak mnie załatwiłeś. – Załatwiłem cię? – Luke obserwował bacznie ręce Clinta, czekając na jego pierwszy ruch. – Kto stawał w twojej obronie przy kaŜdej okazji? Kto cię krył, kiedy okradłeś sklep? Kto wyjechał, zostawiając ci całą farmę? – A moŜe ja wcale nie chcę być farmerem?

– Wygląd domu na to wskazuje. Chętnie odkupię plantację. – Akurat. – A niby dlaczego nie? CzyŜ nie o to ci chodzi? O górę pieniędzy i zero odpowiedzialności? CzyŜ nie to właśnie mam twoim zdaniem? – Pewno. PręŜysz się przez cały dzień przed kamerami, podczas gdy ja tu haruję. – A więc daj sobie spokój. Lepiej zajmę się tym wszystkim, mieszkając w Los Angeles, niŜ ty, siedząc tutaj. – Wolne Ŝarty. Jesteś teraz miastowym facetem. Nie odróŜniasz juŜ bawełny od zwykłej waty. Luke miał się na baczności. Za chwilę się zacznie. Nie uśmiechała mu się bójka, ale Clint najwyraźniej tego właśnie potrzebował. – OdróŜniam, ty idioto, odróŜniam, niech cię o to głowa nie boli. – Chcesz walczyć czy znowu dasz nogę, tak jak wczoraj? Co będzie z twoją śliczną buźką? – Zaraz się przekonamy. – KrąŜyli wokół siebie, szykując się do walki. – CzyŜby? To dobra wiadomość. Nie mogę się wprost doczekać, Ŝeby wytłuc z ciebie całe to gówno. Zaatakował. Luke cofnął się lekko i wymierzył mu cios w szczękę, ale Clint zręcznie się uchylił. Jego lewa pięść wylądowała na brodzie brata. Luke przygryzł sobie język i poczuł, Ŝe krwawi. – Lepiej się poddaj. – Clint tańczył przed nim na ugiętych nogach niczym bokser na ringu. – Następnym razem złamię ci nos. Luke rzucił się na brata. Upadli na podłogę, tarzając się od ściany do ściany. Luke uderzył głową o nogę stołu, ale udało mu się jeszcze rozbić Clintowi nos. Triumfował przez chwilę, widząc krew na twarzy brata, ale juŜ w następnej sekundzie poczuł, Ŝe krwawi mu warga. Clint nie pozostał dłuŜny. Mocowali się tak, sapiąc i dysząc cięŜko. Wreszcie oderwali się od siebie. Wstali. I znów zajęli pozycje wyjściowe. – Ledwo stoisz. Poddaj się – zaproponował Luke. – Ani myślę. – Clint zamierzył się do ciosu, ale brat uskoczył w bok. Straciwszy równowagę, Clint wyrŜnął w ścianę z taką siłą, Ŝe na podłogę spadł obraz. Przez moment był zupełnie zamroczony.

– UwaŜaj, co robisz – ostrzegł go Luke. – Ty uwaŜaj. Ja jestem zbyt zajęty. – Chwycił Luke’a wpół i przewrócił na ziemię, przykrywając go sobą. Luke usiłował się wyswobodzić, ale był unieruchomiony. – Złaź ze mnie – warknął. – Teraz nie. Mam przewagę. Ostatkiem sił Luke zdołał przetoczyć się na bok, potem na brzuch. Teraz Clint znalazł się pod spodem. – Do cholery – zaklął, usiłując się wydostać. – To cięŜka praca. Luke mimo woli zachichotał. – Śmiejesz się czy krztusisz krwią? – spytał Clint. – Jedno i drugie. – Masz dość? – A ty? – MoŜe. Luke przewrócił się na plecy i spojrzał w sufit. Po chwili odwrócił głowę i popatrzył na Clinta. – Koszmarnie wyglądasz – zauwaŜył. – Tobie teŜ nic nie brakuje – odwzajemnił się Clint. – Po cholerę to robiłeś? Będziesz posiniaczony jak diabli. – To był jedyny sposób, Ŝebyś zwrócił na mnie uwagę. – Nie będziesz mógł grać w tej twojej mydlanej operze przez Bóg wie ile dni... – Gorzej. Jutro mam zdjęcia próbne do filmu. – – Dureń z ciebie. Nie jestem tego wart – odparł Clint z błyskiem w oku. – A ja myślę, Ŝe jesteś. Clint zamknął oczy. – A niech to szlag – wyszeptał. – Było bardzo kiepsko, gdy ta Ansel was nakryła? – CóŜ, mogło być gorzej. Szczęśliwie mieliśmy juŜ coś niecoś na sobie. – Pogadam z nią. MoŜe uda mi się kupić te zdjęcia. – Za późno. Jest juŜ w drodze do Los Angeles. Razem z filmem. – Cholera. Co mógłbym zrobić?

– Mam wraŜenie, Ŝe juŜ ci przeszło. Skąd ta nagła zmiana? – zdziwił się Luke. Clint chciał się uśmiechnąć, ale zrobił tylko jakiś niewyraźny grymas. Za bardzo bolał go policzek – To dlatego, Ŝe bardziej zaleŜało ci na wbiciu mi trochę rozumu do głowy niŜ na własnej twarzy. Oto stary Luke, pomyślałem sobie. Taki, jakiego pamiętam. – Nigdy się nie zmieniłem. – Ja widziałem to inaczej. Dziesięć lat temu zabrałeś się stąd i przestałem cię obchodzić. – Nie uciekłem od ciebie, tylko od naszego starego. Nie mogłem znieść, Ŝe wszystkie swoje Ŝale wyładowywał na mnie, a z tobą się pieścił. – Pieścił? Harowałem jak wół! – Zgoda. MoŜe to niewłaściwe słowo. Ale ciebie nie bił. Mnie mogło się to wtedy wydawać pieszczotą. Nienawidziłem go, a tobie zazdrościłem. WciąŜ jeszcze słabo mi się robi na samą myśl o nim. – Właściwie wiedziałem o tym. Nie byłem nawet specjalnie zaskoczony, Ŝe nie przyjechałeś na pogrzeb. Choć oczywiście chciałem, Ŝebyś przyjechał. – Ja teŜ chciałem. – Luke odgarnął włosy z czoła. – Dziwne, ale mam wraŜenie, Ŝe gdyby to było teraz, to przyjechałbym. – Jak to? Luke nie odpowiedział. Dotknął językiem rozciętej wargi. Przydałby się kawałek lodu, ale czy to wystarczy? Jak się pokaŜe na zdjęciach próbnych z taką twarzą? – Po prostu bym przyjechał – powiedział po chwili. Clint przypatrywał mu się bacznie. – To Meg, prawda? Zeszliście się z powrotem. Luke powoli skinął głową. – I co teraz? Wrócisz? – Nie. Lubię swoją pracę, a jej nie chcę przeszkadzać w karierze politycznej. – Jeśli to ma być szlachetna mowa o samopoświęceniu, nie obejdzie się bez kawy. Luke’a rozbawiła ta uwaga. Poszedł za bratem do kuchni. Tył głowy bolał go jak diabli. – Masz trochę lodu? – spytał. – Być moŜe. – Clint wskazał na starą lodówkę. – Ta cholera wciąŜ się psuje. Luke znalazł w zamraŜalniku pojemnik do połowy wypełniony lodem i parę starych hamburgerów. Wyjął lód. – Fatalnie to wszystko wygląda – zauwaŜył. – Wiem.

– Naprawdę tak krucho z pieniędzmi? – PrzyłoŜył – lód do rozbitej wargi, resztę podał Clintowi. TeŜ mu się przyda. Policzek puchł w oczach. – CóŜ, czasy są cięŜkie. – MoŜesz sprzedać farmę. – Tobie? – Nie. Nie mówiłem tego powaŜnie. – Szkoda. Mówiąc szczerze, chciałbym, Ŝebyś wziął swoją połowę z powrotem. – Czemu? – Miałbym kogoś, kto dbałby o to miejsce, z kim mógłbym pogadać, kto pomógłby mi podjąć decyzję. Luke słuchał brata ze zdziwieniem. Myślał, Ŝe Clint będzie zadowolony, Ŝe jest jedynym właścicielem farmy. Tymczasem uznał prezent od brata za widomy znak, Ŝe ten nie chce mieć nic wspólnego ani z farmą, ani z nim. – Zgoda, to kiepski pomysł – stwierdził Clint po chwili. – Ty nie chcesz zajmować się farmą, a ja... – Nie, to dobry pomysł. Wezmę z powrotem swoją część. – Naprawdę? Mówisz powaŜnie? – Popatrzył na brata z radością. – Oczywiście. Tyle Ŝe większość spraw będziemy musieli załatwiać telefonicznie. Wiem, jak bardzo nienawidzisz tych wszystkich ludzi, którzy tu za mną ściągnęli. – śaden problem. – Clint wzruszył ramionami. – Zgoda, chociaŜ nigdy niczego razem nie zrobimy. – Mam pomysł. MoŜesz przyjeŜdŜać w przebraniu. W końcu jesteś aktorem, prawda? Przykleisz wąsy, włoŜysz poduszkę pod koszulę, na nos okulary. – Kto wie, moŜe to i niezły pomysł. – Luke wybiegł juŜ myślami w przyszłość. Jeśli będzie mógł odwiedzać Clinta, to być moŜe i Meg. Ale nie, nie ma sensu robić jej nadziei. Nie powinien nawet o tym myśleć. A jednak... Zobaczymy. Na razie musi się zastanowić, jak wybrnąć z zaistniałej sytuacji. – A więc załatwione. – Clint wyciągnął rękę do brata. – Jesteś teraz współwłaścicielem farmy Bannisterów. Uścisnęli sobie dłonie. Na moment ich spojrzenia się spotkały. Wreszcie Luke opuścił rękę, zanim którykolwiek z nich poczuł się zakłopotany. Rozejrzał się po kuchni. Zlew był wypełniony

brudnymi naczyniami. Wokół walały się puszki po piwie. – Pierwszą rzeczą, jaką razem zrobimy, będzie uporządkowanie tego miejsca – zaproponował. – Naprawdę wypiłeś całe to piwo? – Chyba tak. – Chcesz skończyć jak nasz stary? – Myślałem o tym. – Clint westchnął i umknął wzrokiem w bok. – Zwłaszcza po tym, co powiedziałem Debbie w piątek wieczorem. Nigdy bym jej tak nie potraktował, gdybym nie był wlany. – TeŜ tak myślę. – Wczoraj ją przeprosiłem. Nie wiem, czy to cokolwiek zmieni. – Bądź dobrej myśli. – Ale później znów się zalałem i załatwiłem ciebie i Meg. – Racja. – Chyba muszę na jakiś czas przystopować. – Zgadza się. – I tak nie sprawia mi to juŜ przyjemności. – Clint zamyślił się. – A co byś powiedział na śniadanie? Jestem cholernie dobrym kucharzem. – Chwała Bogu, Ŝe choć jeden z nas potrafi gotować. – Luke poczuł ulgę. Wiedział, Ŝe Clint ma silną wolę. Jeśli postanowił, Ŝe przestanie pić, zrobi to. – Zaparzę kawy – zaproponował Luke. – W czasie śniadania zastanowimy się, jak pomóc Meg. – Zgoda. – Będzie jak za dawnych lat. – Jak za dawnych lat – uśmiechnął się Clint.

Meg wypiła dwie kawy, odświeŜyła się, wypuściła psa i o dziewiątej wyruszyła z domu. Impreza zaczynała się o dziesiątej, ale organizatorzy musieli być na miejscu wcześniej. Nie miała ochoty iść, wolałaby czyścić schody szczoteczką do zębów, ale nie miała wyjścia. MoŜe uda jej się trzymać z dala od wścibskiej Didi. Oczywiście głos Didi był pierwszym, który usłyszała w swoim walkie-talkie. Zniknęło gdzieś pudło z programami festynu. Meg nie pozostało nic innego jak udać się do stoiska

informacyjnego. Postanowiła, Ŝe tak czy inaczej przez cały czas nie zdejmie ciemnych okularów. W informacji czekała zdenerwowana Didi. – Dzień dobry – zawołała do niej, wyskakując z bryczki. – Witaj. Co się stało? – Nic, dlaczego? – Meg uśmiechnęła się z najwyŜszym wysiłkiem. – Szukałaś w tym zielonym pudle? – spytała. – Chyba tam je widziałam. – Jak ty wyglądasz?! – wykrzyknęła Didi. Meg spojrzała na swoje dŜinsy i podkoszulek. – Jestem ubrana tak samo jak ty. – Nie chodzi mi o ubiór. Twoja twarz! Wyglądasz jak nieboszczyk. – Miałam nadzieję, Ŝe nikt się nie zorientuje – wyjąkała. – W czym? – Didi zmartwiała. – O BoŜe. – Didi wskoczyła do bryczki. – Wsiadaj – zawołała do Meg. Odjechała kilkadziesiąt metrów za pawilon. – A teraz mów. Co się stało? – Coś najgorszego. – Meg zdjęła okulary i przetarła oczy. Opowiedziała Didi pokrótce przebieg wydarzeń, nie wdając się w szczegóły. Gdy skończyła, przyjaciółka objęła ją za szyję. – Nie rób sobie wyrzutów – tłumaczyła. – Wątpię, by jakakolwiek kobieta zachowała się inaczej w podobnych okolicznościach. I nikt nic nie będzie wiedział, z wyjątkiem tego padalca Clinta Bannistera. Chętnie skręciłabym mu kark. – Jeśli sprawa się wyda, mogę się poŜegnać ze stanowiskiem przewodniczącej Izby – chlipnęła Meg. – I z moimi planami kandydowania do Kongresu. – MoŜe nie będzie tak źle – pocieszyła ją Didi. – Wiesz, jak to jest. – Meg potrząsnęła głową. – Takie rzeczy zawsze wychodzą na jaw, i to na ogół w najmniej odpowiednim momencie. Jestem pewna, Ŝe ta dziewczyna sprzeda zdjęcia. Jeśli Luke dostanie rolę, – będą warte jeszcze więcej. Mam tylko nadzieję, Ŝe mieszkańcy Chandler ich nie zobaczą, w kaŜdym razie do czasu wyborów. – Pociągnęła nosem. – Oczywiście mogą mnie wyrzucić potem. To byłoby jeszcze gorsze. MoŜe powinnam w ogóle zrezygnować. – W Ŝadnym wypadku. Potrzebujemy cię na tym stanowisku i nie moŜemy dopuścić, by jedna błaha sprawa... – Jedna powaŜna sprawa, Didi. – W porządku, by jedna powaŜna sprawa powstrzymała cię przed kandydowaniem. A teraz musisz ogłosić, Ŝe męczy cię alergia, i dlatego tak okropnie wyglądasz. – Nigdy nie miałam alergii.

– A teraz masz. To się zdarza. I druga sprawa. Porozmawiaj z Lukiem, zanim wyjedzie, i spytaj, czy moŜe wstrzymać publikację tych zdjęć. Na pewno ma jakieś znajomości w Los Angeles, a nawet w Nowym Jorku. MoŜe, jeśli zgodzi się na jakiś specjalny wywiad albo będzie pozował komuś na rozkładówkę... – Didi! Nie mogę go o to prosić! – To ja to zrobię! – Nie! Porozmawiam z nim. Obiecuję. – Meg była przeraŜona samą myślą o ponownej rozmowie z Lukiem, ale wiedziała, Ŝe Didi ma rację. MoŜe Luke zdoła coś zrobić, oczywiście coś, co nie uwłaczałoby jego honorowi. – A więc załatwione. I trzecia sprawa. Z wyjątkiem tej jednej rozmowy trzymaj się z dala od Luke’a Bannistera. Chyba Ŝe chcesz zmienić wszystkie swoje plany Ŝyciowe. – Didi bacznie przyjrzała się Meg. – Nie. – Zrozumiałabym. – Myślałam o tym bez przerwy od chwili, kiedy rozstaliśmy się, i zawsze dochodziłam do tego samego wniosku. Polityka fascynowała mnie od szkolnych czasów. To moje powołanie, Didi, nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybym z niej zrezygnowała. – Zatem nie moŜesz zrezygnować. – Poza tym, Luke straciłby dla mnie szacunek, gdybym wszystko rzuciła i wyjechała z nim do Los Angeles. Jedną z cech, którą we mnie podziwia, jest wierność sprawom, w które wierzę. Szanuje mnie za to, Ŝe chcę się zająć polityką. Nie byłabym tą osobą, którą kocha, gdybym ze wszystkiego zrezygnowała. – A co z nim? Wróci tutaj? Meg potrząsnęła głową. – Nawet bym tego nie chciała. Jest tak zafascynowany tym, co robi. Byłoby zbrodnią zrobić z niego z powrotem chłopaka z farmy. – Masz rację – westchnęła Didi. – Gotowa? – Tak. – A więc poszukajmy tych folderów. Myślę, Ŝe Luke nie zjawi się przed dziesiątą.

Rozdział 12

Parę minut po dziesiątej Meg podjechała do zwierzyńca, gdzie Luke miał pozować do zdjęć ze strusiem. Usiłowała zachować spokój, ale nie bardzo jej się to udawało. Jak mogła być opanowana, skoro za chwilę miała stanąć twarzą w twarz z męŜczyzną, z którym kochała się przez całą noc i którego prawdopodobnie juŜ nigdy nie zobaczy? Luke rozdawał autografy. Stał tyłem do niej. Miał na sobie obcisłe błękitne dŜinsy, białą koszulę i kapelusz kowbojski. Oczy zaszły jej łzami, gdy z czułością pochyli! się ku małej dziewczynce. Zawsze lubił dzieci. Zapomniała o tym. Dawno temu marzyła, Ŝeby mieć z nim dziecko. Kiedy odwrócił się do niej, zmartwiała, Dolna warga opuchnięta, prawe oko na wpół zamknięte i obrzmiałe, wzdłuŜ policzka głębokie zadrapanie. – Luke, na Boga! Co się stało? – Szkoda, Ŝe nie widzisz tego drugiego – usiłował się uśmiechnąć. – Biłeś się z Clintem, co? – Tak naprawdę, to ja go biłem. I zwycięŜyłem – powiedział Clint, który właśnie nadszedł z dwoma kubkami coli. – Chcesz? – spytał. – Nie, dziękuję. – Meg patrzyła ze zdumieniem na braci. Zachowywali się jak najlepsi przyjaciele. – To ja wypiję. Albo potrzymam chwilę przy policzku. Dobrze mi to zrobi. – Sama nie wiem, który z was gorzej wygląda. – On – odpowiedzieli równocześnie, wskazując jeden na drugiego. I roześmiali się jak na komendę. Meg była kompletnie zbita z tropu. Nigdy nie zrozumie męŜczyzn. – CóŜ, pewno jesteście z siebie bardzo dumni – zauwaŜyła. – Zwłaszcza ty, Luke. A co ze zdjęciami próbnymi? – MoŜe odegram scenę walki albo tuŜ po walce. – Nie wydajesz się specjalnie przejęty. – Bo nie jestem. – Bo nie jest – potwierdził Clint. – Nawiasem mówiąc, powinnaś być dla niego trochę milsza, Meg. To dla ciebie naraŜał swoją buźkę – zachichotał.

– Mam nadzieję, Ŝe to nieprawda – zawahała się Meg. – Nie – mrugnął do niej Luke. – Potrzebowałem tego. Czuje się teraz o wiele lepiej. – Świetnie. Po prostu świetnie. A ja myślałam, Ŝe wreszcie wydorośleliście. Co to wszystko ma znaczyć? Luke zerknął na Clinta. – Skąd my to znamy? – roześmiał się. – Coś mi się zdaje, Ŝe juŜ to parę razy słyszałem. I zawsze robi przy tym taką waŜną minę, prawda? – Przestańcie wreszcie – zirytowała się Meg. – JuŜ dobrze, nie martw się – uspokoił ją Luke. – Mogą zmienić termin tych zdjęć, jeśli naprawdę im na mnie zaleŜy. A poza tym, charakteryzatorka potrafi zdziałać cuda. – Mam nadzieję – westchnęła Meg. – Wszystko będzie dobrze. – Słuchaj, rozmawiałam z Didi – powiedziała, przypominając sobie nagle, po co przyszła. – Pytała, czy moŜesz jakoś nakłonić tę fotoreporterkę, Ŝeby nie publikowała zdjęć. – Spróbuję. – A jeśli to się nie uda – włączył się Clint – i zdjęcia się ukaŜą, załatwię ze znajomym kolporterem, Ŝeby zatrzymał te czasopisma aŜ do czasu wyborów. Nikt ich tutaj nie zobaczy. – A potem i tak mnie wyrzucą. – Nie sądzę, Meg. – Luke potrząsnął głową. – Cieszysz się w mieście duŜym poparciem. – Nie martw się. – Clint objął ją i potrząsnął delikatnie. – Jakoś to załatwimy. Pamiętasz byka? CzyŜ nie uratowaliśmy się przed nacierającym bykiem? – A pamiętacie, jak znaleźliśmy tę na wpół martwą kurę i ... – Luke przerwał, bo dwie nastolatki poprosiły go o autograf. – Lepiej juŜ pójdę – powiedziała Meg. – Zaczekaj. – Podpisał i ustawił się z dziewczętami do zdjęcia na tle strusia. – Co się stało z twoją twarzą? – spytała jedna z nastolatek. – To te drzwi wahadłowe – wyjaśnił Luke. – On wchodził, ja wychodziłem. – Tak, uwaŜajcie na te drzwi. I wam moŜe się coś takiego przytrafić – dodał Clint. Meg uśmiechnęła się. NiezaleŜnie od tego, co będzie, Luke i Clint znów są braćmi. I to ona się do tego przyczyniła, choć w dość pokrętny sposób. Kątem oka dostrzegła następną grupkę

łowców autografów. Zresztą i tak nie moŜe stać tu w nieskończoność. Jeszcze ludzie zaczną gadać. – Naprawdę juŜ muszę iść – oznajmiła. – Zadzwonię do ciebie – powiedział Luke. – Nie wiem, czy to dobry pomysł. Myślę, Ŝe rozmowa telefoniczna... to znaczy... – Masz rację. To kiepski pomysł – przyznał. – Chciałabym wiedzieć, czy dostałeś tę rolę. – Clint ci powie. Dam mu znać. – Okay. – PoŜegnaj ode mnie Apacza. – Na pewno. – UwaŜaj na siebie. – Ty teŜ. – Patrzyła na niego, dopóki łzy nie napłynęły jej do oczu. Odwróciła się i odeszła pospiesznie, nie oglądając się za siebie.

Czas do godziny czwartej po południu, kiedy to odlatywał samolot Luke’a, był dla Meg istną męczarnią. Bez przerwy o nim myślała i kilka razy musiała sobie przypominać, dlaczego nie powinna odprowadzać go na lotnisko. Ilekroć łzy napływały jej do oczu, uciekała się do podsuniętego jej przez Didi wyjaśnienia. Po prostu miała katar alergiczny. Wreszcie Luke wyjechał. Festiwal trwał, odbywały się wyścigi strusi, muzyka grała, sprzedawcy starali się za wszelką cenę pozbyć reszty towarów, ale Meg cała ta impreza wydała się teraz pusta i bez Ŝycia. Nagle ogarnęło ją zmęczenie. Na szczęście wszyscy to rozumieli. Zewsząd zbierała gratulacje za znakomitą organizację. Niektórzy twierdzili nawet, Ŝe ten festiwal naleŜał do najbardziej udanych. Nawet bójka i pogodzenie się braci Bannisterów uznano za dodatkową atrakcję. Meg zaczęła się zastanawiać, czy noc spędzona z Lukiem to aby nie wytwór jej wyobraźni. I nagle, jakby dla zaprzeczenia temu, podeszła Didi, zajrzała jej głęboko w oczy i poklepała po ramieniu. – Jakoś to przeŜyjesz – szepnęła. Meg wcale nie była tego taka pewna.

Z pomocą Didi przetrwała jakoś następne dwa tygodnie. Didi miała organizować festiwal w następnym roku, a więc poświęciła duŜo czasu, by wprowadzić ją w przyszłe obowiązki. Była zadowolona, Ŝe ma zajęcie i ze pracuje właśnie z przyjaciółką, która doskonale rozumiała jej stan psychiczny. Wiele czasu spędzała równieŜ w swojej firmie konsultingowej. Najgorsze były wieczory. Chodziła z Apaczem na długie spacery, Ŝeby móc zasnąć. Wdychała świeŜe powietrze wieczoru i zapach drzewek cytrynowych, podziwiała wschodzący księŜyc. A jednak wciąŜ czuła się nieszczęśliwa. W kaŜdy weekend zasiadała przed telewizorem, by obejrzeć „Labirynt uczuć”. Widok Luke’a na ekranie wzmagał tylko jej tęsknotę. Nie była jednak w stanie z tego zrezygnować. Luke najwidoczniej nie dostał roli w filmie, bo Clint nie zadzwonił. W kaŜdym razie jeszcze nie zadzwonił. Powinna go poprosić, Ŝeby dał jej znać, ale jakoś nie przyszło jej to do głowy. Od czasu festiwalu nie widziała się z rodzicami. Kiedy matka zaprosiła ją na obiad, Meg przyjęła zaproszenie, a potem przez cały czas męczyła się, prowadząc nic nie znaczące rozmowy o sąsiadach i najnowszych wydarzeniach w mieście, gdy tymczasem jej myśli krąŜyły nieustannie wokół tych nieszczęsnych zdjęć z Lukiem. Niestety w rodzicach nie znajdzie oparcia. Przestrzegali ją przecieŜ, Ŝeby trzymała się od niego z daleka. Przed deserem ojciec odchrząknął, co było widomym znakiem, Ŝe zamierza powiedzieć coś waŜnego. Meg zmartwiała. – Widziałem się dzisiaj z Clintem – zaczął. – Luke podobno wziął z powrotem swoją część farmy. – Czy to znaczy, Ŝe chce tu zamieszkać? – spytała Meg z najwyŜszym zdumieniem. Jack Hennessy spojrzał na córkę ze zdziwieniem. – Nie sądzę. Chodzi o to, Ŝe teraz Clint będzie miał z kim omawiać swoje plany i problemy. Luke będzie kimś w rodzaju cichego wspólnika. Myślę, Ŝe Clint tego potrzebuje. Jest jeszcze za młody, Ŝeby samemu ponosić odpowiedzialność za farmę. – Zapewne – Meg starała się ukryć rozczarowanie. Oczywiście, Ŝe Luke nie osiedli się w Chandler. Wyraźnie jej to powiedział. – Teraz, kiedy się o tym dowiedziałem – kontynuował pan Hennessy – myślę, Ŝe źle oceniłem Luke’a. I chcę, Ŝebyś o tym wiedziała. Zachowywał się bez zarzutu. Nawet ta bójka z bratem obróciła się w końcu na dobre. Clint zaczął odnawiać dom. To chyba wpływ Luke’a. – Szkoda, Ŝe nie moŜesz jemu tego powiedzieć – zauwaŜyła Meg. GdybyŜ ojciec wiedział,

jakie to było „zachowanie bez zarzutu”, pomyślała. – Powiem mu, gdy tylko nadarzy się okazja, w co wątpię. Bo niby z jakiego powodu miałbym się znaleźć w otoczeniu gwiazdora filmowego? – Przerwał na chwilę i spojrzał na córkę. – To wszystko nie zmienia jednak mego zdania na wasz temat. Nadal uwaŜam, Ŝe on nie jest dla ciebie odpowiednim męŜczyzną. Nigdy nie był i nie będzie. – Przestań, Jack – wtrąciła się pani Hennessy. – Miałeś tylko powiedzieć Meg, Ŝe Luke przejął swoją część farmy. – Chciałem porozmawiać z Meg nie tylko o Luke’u. – Pan Hennessy poczuł się uraŜony. – Chciałem pogratulować jej organizacji festiwalu. – Tak, tak – przyznała pani Hennessy. – Wszyscy cię podziwiali. – Sprawdziłaś się. Jeśli tak dalej pójdzie, na pewno zostaniesz przewodniczącą Izby. Osiągniesz to, czego pragniesz – podsumował ojciec. – Meg przez moment wahała się, czy nie powiedzieć rodzicom o zdjęciach. Nie chciała ich jednak niepokoić. A nuŜ Luke’owi uda się przekonać dziewczynę, Ŝeby ich nie publikowała. MoŜe nawet juŜ to zrobił.

Agent Luke’a, Henry Davis, przesunął termin zdjęć próbnych. Autorzy serialu wymyślili na poczekaniu historię tłumaczącą jego wygląd. Wreszcie Luke poprosił Henry’ego, Ŝeby pomógł mu załatwić sprawę z Ansel Wiggins. Ten natychmiast wyszukał jej numer telefonu. Gdy Luke wykręcił numer, odezwała się automatyczna sekretarka. W tle słychać było głosy zwierząt. „Ansel Wiggins bawi na safari z księciem Karolem. Asystentka przekaŜe jej wiadomość. Proszę zostawić swoje nazwisko i numer telefonu”. Luke nie miał najmniejszego zamiaru tego robić. Gotowa sprzedać jego prywatny numer, tak jak zdjęcia. W końcu jednak podał go. Kiedy w ciągu dwóch dni nie otrzymał Ŝadnej wiadomości, zadzwonił po raz drugi. Informacja na sekretarce była juŜ inna. Na tle starej muzyki ludowej głos informował: „Ansel Wiggins bawi z Shirley MacLaine na uroczystości poświęconej pierwszym osadnikom. Proszę zostawić swoje nazwisko, numer telefonu i znak zodiaku”. Luke podał numer domowy i słuŜbowy, zaznaczając, Ŝe sprawa jest pilna. Zadzwoniła o północy. – Przepraszam, Ŝe o tej porze – powiedziała – ale jestem nocnym markiem i tracę poczucie

czasu. – MoŜemy się spotkać? – Oczywiście. Teraz? – Dobrze – odparł, choć wcale nie było mu to w smak. W pół godziny potem zjawił się w całodobowej kawiarni. Ansel Ŝuła gumę i studiowała menu. Miała na sobie szerokie szorty, rozciągnięty podkoszulek i czapeczkę besabellową daszkiem do tyłu. – Wybrałam melbę. Co dla ciebie? – spytała. – Kawa – odparł. – Przepraszam, Ŝe tak cię potraktowałem wtedy w hotelu, ale ta kobieta jest moją bliską przyjaciółką. – Domyślam się. – Powiem krótko: chcę mieć te zdjęcia i negatywy. Zapłacę za nie, ile zechcesz. – Jestem pewna, Ŝe zapłacisz. Co się stało z twoją twarzą? – NiewaŜne. Ile chcesz? – Nic. – Jak to? – PoniewaŜ juŜ je sprzedałam. Dostałam zaliczkę, a kiedy otrzymasz tę rolę w filmie, wezmę resztę. – Do diabła! Czy ty sobie nie zdajesz sprawy, Ŝe moŜesz zniszczyć czyjąś karierę? Wyglądasz na feministkę. Nie chcesz, Ŝeby kobiety zajmowały wysokie stanowiska? – Owszem. Chcę. Dlatego sprzedałam te zdjęcia. Muszę myśleć o sobie. – Ale robisz to czyimś kosztem. – Wolnego, panie Bannister. A jeśli otrzymasz tę rolę, nie będzie to czyimś kosztem? Chyba nie jesteś jedynym aktorem w mieście, który się o nią ubiega. – Strata jednej roli nie oznacza jeszcze końca kariery. – Skąd ta pewność? A moŜe dla kogoś to ostatnia szansa? Skąd wiesz, czy jeśli jakiś facet nie dostanie roli w tym filmie, nie będzie musiał zostać sprzedawcą uŜywanych samochodów w Dallas? Znasz dobrze Ŝycie. Twoja przyjaciółka teŜ to zapewne wie. Luke zdał sobie sprawę z beznadziejności swoich wysiłków. Nie zdoła zapobiec publikacji zdjęć. Co ma zrobić, Ŝeby Meg nie zetknęła się z tym, z czym on się styka na co dzień? On jest

juŜ przyzwyczajony, ona nie. – Komu je sprzedałaś? Zbyt była z siebie dumna, Ŝeby mu nie powiedzieć. Wymieniła tytuł jednego z najbardziej znanych pism nowojorskich o szerokim zasięgu. Luke rzucił pieniądze na stół i wyszedł. Musi zacząć działać. Natychmiast. Oni na pewno wykorzystają te zdjęcia, nawet jeśli nie dostanie roli w filmie. Meg będzie mieć kłopoty.

Rozdział 13

Pierwszego kwietnia wieczorem ktoś zapukał do drzwi Meg. Spojrzała przez wizjer. Zobaczyła tęgiego męŜczyznę z brodą, w okularach o grubych szkłach. Miał na sobie flanelową koszulę i wytarte dŜinsy, pod ręką trzymał opasły katalog. Pewno jakiś domokrąŜca. Chwyciła Apacza za obroŜę i uchyliła drzwi. – Słucham? – spytała. – Przysłał mnie pani sąsiad, Clint Bannister – powie dział męŜczyzna. Miał niezbyt sympatyczny głos. – Mówił, Ŝe mogą panią zainteresować katalogi sadzonek. – Przykro mi, ale w tym roku nie będę niczego sadzić. Nie mam czasu. Zresztą i tak juŜ na to za późno – odparła. , – Mam teŜ katalog roślin doniczkowych. – MęŜczyzna nie dawał za wygraną. – Spokój, Apacz! – upomniała psa, który merdał ogonem i popiskiwał. Meg zawsze uwaŜała go za dobrego stróŜa, ale teraz ogarnęły ją wątpliwości. – To moŜe mógłbym poprosić panią o szklankę wody. – Chwileczkę. – Meg zostawiła Apacza przy drzwiach, a sama poszła do kuchni zadzwonić do Clinta. Potwierdził, Ŝe przysłał tego męŜczyznę i zasugerował, Ŝeby jednak coś u niego zamówiła. Meg wróciła do przedpokoju, zastanawiając się, co zrobić. Znała juŜ te chwyty ze szklanką wody. Gdy tylko facet znajdzie się w domu, zaraz zacznie jej wciskać do ręki katalogi. A moŜe jednak powinna zamówić parę sadzonek? Clint to zrobił. Najwyraźniej zaczyna dbać o gospodarstwo. – Dobrze. Proszę wejść – powiedziała. – Zaraz przyniosę wodę. – Zamknęła drzwi i ruszyła do kuchni. Odwróciwszy na moment głowę, zobaczyła, Ŝe Apacz liŜe męŜczyznę po ręce. Co się stało temu psu? Kiedy wróciła do salonu, męŜczyzna zachowywał się jak u siebie. Nie zdjął wprawdzie czapki, ale rozsiadł się wygodnie na kanapie. Meg od razu poŜałowała, Ŝe go wpuściła. Trudno będzie się go pozbyć, pomyślała. Apacz najwyraźniej postradał zmysły, bo oparł łeb na kolanie przybysza. – Pańska woda – oznajmiła chłodno. MęŜczyzna postawił szklankę na stoliczku i popatrzył na Meg.

– Naprawdę nie potrzebuję sadzonek – powtórzyła Meg. – I nie mam czasu na rozmowy. – To moŜe zainteresuje panią nowa maść na świerzb. – Meg cofnęła się o krok. Serce zabiło jej mocniej. Bacznie przyjrzała się męŜczyźnie. Jego twarzy, dłoniom. Zmartwiała. MęŜczyzna zdjął okulary, potem czapkę. Wyjął brązowe szkła kontaktowe, wreszcie odkleił brodę. – O BoŜe! – jęknęła. – Prima aprilis! – roześmiał się Luke. – Pomyślałem sobie, Ŝe sprawdzę, czy mnie poznasz. Jeśli nie, to nie pozna mnie nikt. – Luke! – wykrzyknęła Meg i rzuciła mu się na szyję. – Poczekaj, wyjmę jeszcze brzuch – roześmiał się. – Co z filmem? Jak zdjęcia próbne? – dopytywała się niecierpliwie. – Dirk Kennedy nie Ŝyje. W przyszłym tygodniu zaczynam kręcić „Niepokonanego”. Jest tylko jeden problem... – To znaczy, Ŝe dostałeś tę rolę? – Tak, ale obawiam się, Ŝe... – Luke, to cudownie! – Meg ucałowała go serdecznie. – Opowiedz mi wszystko. – To romans historyczny osadzony w realiach osiemnastego wieku, według powieści Helen Goodwin. Pewna dziewczyna zachodzi ze mną w ciąŜę, ale zanim zdąŜę się z nią oŜenić, porywają mnie Indianie. Uciekam z niewoli akurat na czas, by uratować ją i dziecko przed napadem. – Brzmi nieźle. – Meg zaczęła rozpinać mu koszulę. – Och, Meg, mam nadzieję, Ŝe wiesz, co robisz. – W głosie Luke’a brzmiało poŜądanie. – Zapraszam domokrąŜcę do własnej sypialni. I nie mów mi, Ŝe nie chcesz się tam znaleźć. – O niczym innym nie marzę. – To chodź ze mną. – Meg zaprowadziła go do pokoju i zamknęła drzwi. Obserwowała, jak się rozbiera. Przypominała sobie, kiedy ostatni raz byli ze sobą sam na sam. I wszystko to, co potem nastąpiło. Oblała ją fala gorąca. MoŜe później będzie jej jeszcze trudniej. Ale teraz on jest tutaj, w sypialni, gdzie przez ostatnie dwa tygodnie marzyła o nim kaŜdej nocy. Nie moŜe go odprawić. Nie teraz. Luke ściągnął koszulę, luźne dŜinsy opadły mu z bioder. Podeszła do niego i zarzuciła mu

ręce na szyję. – Och, Meg, tak mi cię brakowało – szepnął. – Mnie teŜ. Nie myślałam, Ŝe będę mogła znów cię dotykać. Luke ściągnął z niej bluzkę. – Tak bardzo cię pragnę – szepnął. – Pocałuj mnie, Luke. – Meg wspięła się na palce. – Pocałuj mnie mocno. Luke zerwał z niej szorty i majteczki. Chwycił ją na ręce i zaniósł do łóŜka. Całował jej szyję, ramiona, piersi. – Tęskniłem za tobą, bardzo, bardzo, bardzo – szeptał między jednym a drugim pocałunkiem. – Kochaj mnie, Luke. Kochaj – prosiła. Kochał ją tak, jak tego pragnęła. Był delikatny i męski zarazem, czuły i namiętny. Sprawiał, Ŝe poŜądanie wzrastało w niej z kaŜdym jego ruchem, aŜ wreszcie osiągnęła szczyt miłosnej ekstazy. LeŜeli teraz przytuleni, słuchając bicia swoich serc. Luke oparł się na łokciu i obserwował jej twarz. Uśmiechał się, ale oczy miał powaŜne. – O co chodzi? – spytała. – Chciałeś mi coś powiedzieć. – Wolałbym nie psuć tak cudownego nastroju. W tym momencie domyśliła się. – Nie udało ci się wstrzymać publikacji zdjęć, prawda? – Rozmawiałem z paroma osobami w Nowym Jorku. Kiepsko to wygląda. Jeśli dowiedzą się, Ŝe dostałem tę rolę, zdjęcia będą warte jeszcze więcej. – Taki jest show-biznes. – Kiedy są wybory do Izby? – W trzecią środę kwietnia. – Spróbuję jakoś opóźnić ich publikację. – Pamiętasz, co mówił Clint. Zna kogoś w kolportaŜu. – JuŜ z nim rozmawiał. Zrobi, co będzie mógł. Wściekły jestem, Ŝe tak się to wszystko skończyło. – Daj spokój. To nie twoja wina. Ja nie Ŝałuję ani minuty spędzonej z tobą. – Ja teŜ nie. Zaryzykowałem i przyszedłem tu dzisiaj. Musiałem cię zobaczyć. – Jak długo zostaniesz?

– Jutro wyjeŜdŜam. Spędzę popołudnie z Clintem. – Ale noc naleŜy do mnie. – Ja naleŜę do ciebie. – A więc Dirka juŜ nie ma? – Meg wróciła do poprzedniego tematu. – Tak, zaginął gdzieś w Trójkącie Bermudzkim. – Sheila będzie niepocieszona. – Trudno. – W scenach łóŜkowych byliście bardzo przekonujący – zauwaŜyła z przekąsem Meg. – Byłeś taki namiętny. – Tak jak teraz? – Luke lekko ugryzł ją w szyję. – Owszem. – To było zupełnie co innego. – Skąd mogę wiedzieć... – Zaczekaj, pokaŜę ci, jak to się robi. – Poszedł do łazienki i wrócił w skąpych, obcisłych slipkach. – Przede wszystkim mam na sobie coś takiego. – A co ma na sobie Sheila? – Przezroczyste body. Wygląda jakby była naga, ale tak nie jest. Wszystko jest sprawą kamery. – Skoro tak mówisz. – W głosie Meg słychać było powątpiewanie. – W porządku, wyobraźmy sobie, Ŝe masz na sobie body. Ja ułoŜę się tak, Ŝe będę cię częściowo zakrywał. Kamera ukaŜe tylko fragmenty ciała. – A jak się czujesz, leŜąc tak przy Sheili? – Myślę o swojej roli. – Powiedzmy. – No dobrze, większość facetów byłaby zachwycona, trzymając w objęciach zgrabną dziewczynę, ale są i ciemne strony tej sytuacji. Gdybyś była Sheila, miałabyś na sobie tonę makijaŜu. – Mam się wymalować? – Nie. My tylko udajemy. Ty masz włosy spryskane lakierem, na twarzy puder i szminkę, wokół stoi cała ekipa filmowa, świecą reflektory. Słychać szum kamer. – Trudno o mniej intymne warunki. Co chwila ktoś spryskuje nas wodą.

– Wodą? – śebyśmy wyglądali na spoconych i zmęczonych. Na szczęście nam niczego takiego nie trzeba. – A co się dzieje potem? – Patrzę w twoje oczy i mówię słowa swojej roli. – Powiedz. Bądź Dirkiem Kennedym. – Dobrze. Luke skupił się przez moment. Rysy mu stęŜały. Meg zobaczyła przed sobą zupełnie innego męŜczyznę. Ten Dirk Kennedy nie wyglądał sympatycznie. – Ściągnęłaś mnie do swego łóŜka, Sheilo. Nie myśl, Ŝe teraz moŜesz mnie powstrzymać. – Nie chcę cię powstrzymać. – Wydaje mi się, Ŝe chcesz, Ŝeby twój mąŜ się o nas dowiedział. – Nie chcę! Przysięgam! – Słyszałem, Ŝe kpisz sobie z niego. – Nie – szepnęła, pragnąc, by ją pocałował. – Owszem, i zapłacisz za to, moja droga. – Pocałował ją brutalnie, niemal z nienawiścią. Meg odwzajemniła pocałunek. Przywarła do niego całym ciałem. Był podniecony. Poczuła jednak dzielący ich kawałeczek materiału. – Chcesz mnie? – spytał. – Tak! – To proś, ty diablico! – Proszę, Dirk... proszę. – A co dla mnie zrobisz, jeśli sprawię ci rozkosz? – Wszystko, co zechcesz – wykrzyknęła. Pieścił ją, całował, była coraz bardziej rozgorączkowana. Pragnęła go czuć w sobie. – Załatwisz mi tę działkę? – spytał. – O to chodzi? O ten kawałek ziemi? – Między innymi. – Bierz, co chcesz. Weź całą. – Z przyjemnością. – Jego wargi wędrowały po ciele Meg, ale slipki nie pozwalały mu na nic więcej. Jęknęła.

– Jeszcze ci mało? – spytał. – Dobrze wiesz, Ŝe tak. – Tego nie ma w scenariuszu. – No to improwizujmy – zaproponowała. – Jesteś wymagającą kochanką, Sheilo. Muszę mieć tę działkę. Jest moja? – Spróbuję... załatwić. – To nie wystarczy. Jest moja? – Tak! – To dobrze, Sheilo. Bardzo dobrze. A teraz myśl o sobie. – Luke pieścił ją tak namiętnie, Ŝe przeŜyła chwile uniesienia, jakich nie doświadczyła nigdy przedtem. Krzyknęła, przez jej ciało przeszedł dreszcz. – Powiedz, Ŝe z Sheilą tak nie jest – odezwała się po chwili, gdy opadło z niej całe napięcie. – Oczywiście, Ŝe nie. – Ale czasem... załoŜę się, Ŝe jesteś podniecony. – Niekiedy. – Och, Luke, nie powinnam cię prosić, Ŝebyś mi pokazał taką scenę. Teraz będzie mi jeszcze trudniej. – Cicho, nic nie mów. – Szybko ściągnął slipki. – – Tam tylko udaję, tu wszystko dzieje się naprawdę. Kocham cię, kocham tylko ciebie.

Gdy zaczęło świtać, Luke zaczął się ubierać. Meg teŜ chciała wstać, ale ją zatrzymał. – Zostań. Będę sobie myślał, Ŝe leŜysz tutaj i śnisz o mnie. – Zawsze to robię. Luke, co z nami będzie? – Nie wiem. – Wciągnął spodnie i sięgnął po koszulę. – Myślałem, Ŝe mogę być z dala od ciebie, ale po dwóch tygodniach juŜ tu jestem, w przebraniu, po to, Ŝeby być z tobą. – Tata mówił, Ŝe wziąłeś z powrotem swoją część farmy. – Tak. Właściwie to Clint wpadł na pomysł, Ŝe mogę tu przyjeŜdŜać w przebraniu, Ŝeby obgadać z nim róŜne sprawy, a nie ściągać przy okazji tłumu. Oczywiście, kiedy juŜ tutaj jestem, nie mogę trzymać się z dala od ciebie. – CóŜ, jeśli ten pomysł zda egzamin... – Tym razem się udało. A gdyby ktoś zauwaŜył samochód przed twoim domem, moŜesz

spokojnie powiedzieć, Ŝe odwiedziła cię jakaś dawna koleŜanka z uczelni. Ale na dłuŜszą metę nie uda się tego ciągnąć, Meg. IleŜ moŜna mieć przyjaciółek... – No to ja zacznę jeździć do Los Angeles. – To teŜ będzie podejrzane. – Nie wyobraŜam sobie Ŝycia bez ciebie. Nie mogłam sobie znaleźć miejsca po twoim wyjeździe. – I ja. – Jesteśmy dwojgiem dorosłych, inteligentnych ludzi. Nie moŜemy znaleźć jakiegoś wyjścia z tej sytuacji? – My prawdopodobnie tak, ale co by powiedziano w Chandler? – Do diabła z Chandler! – Nie mów tak. Wiem, Ŝe tak nie myślisz. – Kiedy zobaczą tutaj te zdjęcia, być moŜe decyzja zapadnie bez mego udziału – stwierdziła Meg. – Przyjmiesz mnie, jeśli wyrzucą mnie z Chandler? – Jak poprosisz... – uśmiechnął się. – Nie chcę, Ŝebyś jechał. Przygotuję ci śniadanie. Nigdy tego nie robiłam. Luke ujął jej dłonie i całował kaŜdy palec po kolei. – A śniadanie zmieni się w obiad, obiad w kolację, a w przerwach będziemy się kochać i nie wyjadę stąd nigdy. Meg westchnęła. – Idź juŜ – powiedziała. – Szybko. DłuŜej tego nie zniosę.

Rozdział 14

Przez następne parę dni Meg bacznie przypatrywała się kaŜdemu obcemu męŜczyźnie. A nuŜ okaŜe się, Ŝe któryś z nich to Luke. Jeśli raz przyjechał w przebraniu, moŜe to zrobić ponownie. Wiedziała jednak, Ŝe jest w Los Angeles, Ŝe przygotowuje się do pierwszych zdjęć do „Niepokonanego”. Musiał uczyć się roli, przymierzać kostiumy. I spotykać z partnerką. Meg starała się o tym nie myśleć. Przekonał ją, Ŝe w scenach erotycznych w serialach aktorzy nie występowali nago. A w filmach fabularnych? Nie miała prawa być zazdrosna. Nie miała prawa do niczego, co łączyło się z Lukiem Bannisterem. Wierzyła, Ŝe znów go zobaczy. MoŜe nawet znów się będą kochać, ale ich przyszłość będzie się składała tylko z kradzionych chwil między długimi okresami rozłąki. Meg nie odpowiadała taka wizja. Kiedyś by się z tym nie pogodziła. Teraz była gotowa zadowolić się nawet taką namiastką. Nie była w stanie wyrzec się Luke’a. Dzień wyborów przewodniczącego Izby był coraz bliŜszy. Wszyscy byli niemal pewni jej zwycięstwa. Meg wiedziała jednak, Ŝe gdyby wybuchł skandal, natychmiast znajdzie się kontrkandydat, a jej klęska będzie ostateczna. Na dzień przed zebraniem rady zadzwonił Clint. – Zdjęcia się ukazały – oznajmił. Meg zmartwiała. – Jesteś pewien? – Dzwonił mój kumpel z kolportaŜu. – Nie do wiary. Co za nieszczęsny zbieg okoliczności. Jutro mamy zebranie. – Wiem, ale mogło być gorzej. Mój kumpel załatwił, Ŝe przetrzymają tę gazetę jeszcze dwa dni. DłuŜej nie dałby rady, a więc i tak dobrze, Ŝe nie ukazały się wcześniej. – MoŜe masz rację. Twój kolega czytał artykuł? – Powiedział tylko, Ŝe wydrukowano go na pierwszej stronie. Nie mógł długo rozmawiać. – Clint, dzięki za pomoc. – Przynajmniej tyle mogłem zrobić. PrzecieŜ to w końcu głównie moja wina. – I moja. – CóŜ, kobiety zawsze lgnęły do Luke’a. – I z tym muszę się jakoś pogodzić. – Coś ci powiem, Meg. On nigdy nie traktował nikogo powaŜnie. Nigdy. Nawet nie pamięta kobiet, z którymi spotykał się w Los Angeles. To chyba twoja zasługa, Ŝe o wszystkim

zapomniał. – Oby tak się stało. – Kiedy był tutaj ostatnio, cały czas mówił o tobie. – Z trudem zdołałem go nakłonić, Ŝeby zainteresował się farmą. – Dzięki, Clint. – Meg uśmiechnęła się. – Chciałbym, Ŝebyście byli ze sobą. Nie odpowiedziała. CóŜ mogła rzec w tej sytuacji? – To na razie. Wracam do roboty. Zadzwoń, gdybyś czegoś potrzebowała. – Na pewno. Meg odłoŜyła słuchawkę. Wszystko przebiegało tak, jak się tego spodziewała. Clint załatwił, Ŝeby gazeta ukazała się po wyborach. Im dłuŜej o tym myślała, tym bardziej wydawało jej się to niedorzeczne. Wpatrywała się w telefon. Nerwy zaczęły odmawiać jej posłuszeństwa. Sięgnęła po słuchawkę i wykręciła numer Clinta. – To ty, Meg? Właśnie wychodziłem. O co chodzi? – Wiem, Ŝe to brzmi dziwnie, ale zadzwoń do tego kolegi i powiedz mu, Ŝeby rozwiózł gazetę. – Co? – Wiem, Ŝe zadałeś sobie wiele trudu, ale uwaŜam, Ŝe nie powinnam nikogo oszukiwać. – Nie wygaduj głupstw, Meg! To jakbyś przechodziła goła pod drutem kolczastym. Czy ty nic nie rozumiesz, dziewczyno? – Najwidoczniej – westchnęła – ale tak musi być. Jeśli nie chcesz sam tego zrobić, podaj mi numer tego faceta. – Nie, nie. Zadzwonię do niego. Tyle Ŝe jestem temu przeciwny. Luke powiedziałby to samo. – Doceniam wasze wysiłki, ale muszę wiedzieć, na czym stoję. Sekrety nie są w moim stylu. Powinnam uświadomić to sobie wcześniej. – Chryste, Luke uprzedzał, Ŝe jesteś idealistką. Byłem gotów wykupić wszystkie tutejsze egzemplarze i dać je na przemiał, ale Luke powiedział, Ŝe nigdy byś na to nie pozwoliła. – I miał rację. – Słuchaj, pewno będziesz jutro potrzebowała wsparcia i czegoś mocniejszego. Chętnie ci słuŜę. – Dzięki, Clint. A więc do zobaczenia.

Meg odłoŜyła słuchawkę i oparła się o biurko. Klęska i kompromitacja. Pojutrze nikt w Chandler nie będzie patrzył na nią tak jak dotychczas. Zadzwoniła do Didi. Przyjaciółka próbowała przemówić jej do rozsądku, ale na próŜno. – Chcesz moŜe wpaść wieczorem? – spytała. – Zrobię spaghetti, napijemy się wina. Nie powinnaś być sama. – Nie będę sama. Postanowiłam pójść do rodziców i powiedzieć im o wszystkim. – O BoŜe – jęknęła Didi. – Tak będzie uczciwie. – Uczciwie! To słowo trzeba ci będzie chyba wyryć na nagrobku. Nie wiem, czy jest druga osoba, która nadawałaby się na przewodniczącego Izby lepiej niŜ ty. – Myślę, Ŝe pojutrze nie będę juŜ miała takiej dobrej opinii.

Meg wybrała się do rodziców po kolacji. Nie chciała psuć im nastroju przy posiłku. Zapukała do drzwi. Były otwarte. – Mamo, tato! – zawołała. – Tu jestem! – usłyszała głos pani Hennessy z salonu. Rodzice oglądali telewizję. – Powinnaś to obejrzeć, bardzo zabawne, Meggie – powiedział ojciec. Od dawna tak się do niej nie zwracał. Zastanawiała się, czy chce w ten sposób przywrócić ich serdeczne stosunki. Jack Hennessy siedział wygodnie w skórzanym fotelu, odpręŜony, pogodny. Matka miała przed , sobą stos koszul, w których brakowało guzików. – Co za miła niespodzianka, Meg – powiedziała. Siadaj tutaj. Obejrzymy razem program. Meg usiadła, czując się jak intruz, który ma zakłócić spokojny, rodzinny wieczór. – Przepraszam, Ŝe przeszkadzam – zaczęła – ale muszę wam powiedzieć coś waŜnego. – Tak? – Ojciec zwrócił na nią wzrok. Uśmiechał się, ale na widok wyrazu jej twarzy spowaŜniał. – Co się stało? – MoŜemy wyłączyć telewizor? – spytała. – Oczywiście. Meg popatrzyła na matkę. Pani Hennessy zdjęła okulary i utkwiła wzrok w córce. Atmosfera nagle stała się napięta. Byłoby jej łatwiej, gdyby miała siostrę albo brata. MoŜe nie czułaby aŜ takiego cięŜaru odpowiedzialności wobec rodziców. Głęboko zaczerpnęła powietrza.

– Muszę was uprzedzić o czymś, co moŜe się zdarzyć jutro – powiedziała. – Jutro pojawi się w kioskach to pismo nowojorskie. Wiem, Ŝe go nie czytacie, ale ktoś moŜe wam powiedzieć. Tam będą moje zdjęcia. – Czy to ma coś wspólnego z festiwalem? – Matka była przeraŜona. – Nie. Z Lukiem. – Widziałem wszędzie tę przeklętą fotografkę – zirytował się Jack Hennessy. – Co ona takiego wykombinowała? Umieściła twoją głowę na czyimś tułowiu? ZaskarŜę ją. Oto co zrobię. Nie martw się, Meg. Nikt nie uwierzy... – To prawdziwe zdjęcia, tato. Przyłapała mnie, kiedy o czwartej rano wychodziłam z pokoju Luke’a. Rodzice milczeli. Nie byli w stanie wydobyć z siebie głosu – Czekała na korytarzu. Sfotografowała mnie, a potem Luke’a w samych dŜinsach. Luke podpisał kontrakt na film fabularny. Będzie teraz jeszcze bardziej znany. Myślę, Ŝe w artykule opisano jego przygodę z organizatorką festiwalu w Chandler. I to będzie prawda. – Czy... czy Luke nie mógł tego wstrzymać? – wydusił ojciec z najwyŜszym trudem. – Próbował, ale ona nie chciała zmienić zdania. Po raz pierwszy udało jej się zrobić takie zdjęcia. Nie miała zamiaru rezygnować z tej szansy. – To znaczy, Ŝe wszyscy, nie tylko w Chandler, zobaczą te zdjęcia? – Pani Hennessy była przeraŜona. – Obawiam się, Ŝe tak, mamo. Przykro mi. Naprawdę. Tak bardzo zaleŜało wam na mojej przyszłości, miałam wam przynieść zaszczyt, ostrzegaliście mnie przed Lukiem. A teraz czeka was takie upokorzenie. Nie zasługujecie na to. – A co z twoim stanowiskiem? – Jack Hennessy był roztrzęsiony, drŜały mu ręce. – Myślę, Ŝe mnie nie wybiorą. Do południa prawdopodobnie wszyscy juŜ będą wiedzieli o tych zdjęciach. – Czy ta cholerna gazeta musi ukazać się właśnie teraz? śeby ciebie zniszczyć? – Nie. Luke starał się wstrzymać publikację, ale na dłuŜszą metę nie byłoby to moŜliwe. Clint załatwił z ludźmi z kolportaŜu, Ŝeby nie puszczali jej jeszcze do sprzedaŜy, ale nie zgodziłam się. – To zadzwoń do niego jeszcze raz – zirytował się ojciec. – Tak będzie najlepiej. To rozsądny plan.

– Nie, Jack – zaoponowała pani Hennessy. – Meg nie chce niczego zatajać. Lepiej, Ŝeby sprawa była jasna przed wyborami. – Gdybym ja dorwał tego Bannistera! – pieklił się Jack Hennessy. – Zwabił cię do hotelu. A ja myślałem, Ŝe on się zmienił. Nie zmienił się! Nic a nic! – Tato, nie tak było. Luke wcale nie prosił, Ŝebym do niego przyszła. Nawet się mnie nie spodziewał. To moja wina, nie jego. – Zawsze go broniłaś! – A ty nigdy go nie rozumiałeś – uniosła się Meg. – Wiesz, Ŝe ojciec bił go przez te wszystkie lata po śmierci matki? Nie, na pewno nie masz o tym pojęcia, bo on się nigdy nie skarŜył. Chyba jestem jedyną osobą, która o tym wiedziała. Luke mógł ci się wydać niewiele wart, ale w głębi duszy był bardziej wraŜliwy, niŜ się nam wydaje. To, jak zdołał pokierować swoim Ŝyciem, zakrawa na cud. I ja... i ja go bardzo kocham. – Co ty powiedziałaś? – Ojciec popatrzył na nią z najwyŜszym zdumieniem. – Powiedziałam, Ŝe go kocham. Miałam szczerą ochotę wyjechać z nim do Los Angeles, ale przekonał mnie, Ŝebym tego nie robiła. Wierzy, Ŝe moją przyszłością jest polityka i nie chce mi przeszkadzać. – A więc zamiast tego rujnuje twoją przyszłość? – Nie on! To moja wina! Dlaczego nie złościsz się na mnie? – Nie mógłbym się na ciebie złościć. Nie rozumiesz? – Ale to ja sprawiłam ci ból. Tobie i mamie. – Nie przejmuj się nami. – Ojciec ma rację – Pani Hennessy objęła córkę. – Cokolwiek się jutro stanie, jesteśmy z tobą. Świat się przecieŜ nie zawali. A jeśli przy okazji pozbędziemy się paru fałszywych przyjaciół, tym lepiej. – Myślałam, Ŝe będziecie zdruzgotani – powiedziała niepewnie Meg. – Więc nie znasz nas tak dobrze, jak ci się wydawało. – Tylko o ciebie się martwimy, Meggie – dodał ojciec. – Wiemy, jak bardzo zaleŜało ci na tym stanowisku. A jeśli ta historia stanie się znana, wszystko moŜe przepaść. – Trudno. Wezmę się w garść i spróbuję innym razem. – Do diabła, Meg Hennessy tak łatwo się nie poddaje – skwitował z dumą ojciec. – I wy teŜ nie.

Meg uznała, Ŝe zdoła przetrwać zebranie rady, tylko jeśli nie przeczyta artykułu i z nikim nie będzie na ten temat rozmawiać. Przed snem wyłączyła telefon. Następnego dnia, o wpół do dwunastej, ubrana w elegancki kostium wsiadła do swego BMW i pojechała do Chops Restaurant, gdzie w sali konferencyjnej odbywały się comiesięczne zebrania rady. Szła przez restaurację z wysoko podniesioną głową, udając, Ŝe nie widzi spojrzeń, jakimi ją obrzucano, i nie słyszy komentarzy na swój temat. Wygląda na zdezorientowaną... seksowna... zdumiewające... kto by powiedział. .. – dobiegały ją urywki zdań. Wszyscy juŜ wiedzą. Członkowie rady zapewne teŜ. Ale czyŜ nie tego właśnie chciała? Z trudem się powstrzymała, Ŝeby nie uciec. PrzecieŜ nie musi tego wszystkiego znosić. MoŜe wsiąść w samochód i pojechać gdzieś daleko, daleko od Chandler. Luke powiedział, Ŝe ją przyjmie. Nie, nie wolno jej tego zrobić. Musi udowodnić samej sobie, Ŝe potrafi stawić czoło sytuacji. Weszła do sali konferencyjnej. Zastała tam juŜ wszystkich osiemnastu członków rady, a takŜe przedstawicieli prasy, władz miejskich i władz okręgowych. Prawdopodobnie zebrali się wcześniej, Ŝeby wybrać innego kandydata. Procedura była prosta. Najpierw zostanie zgłoszona jej kandydatura, a później padnie nazwisko z sali. Jeszcze nigdy nie wybrano nikogo zgłoszonego przez salę, ale rym razem na pewno tak się stanie. Na jej widok zapadło milczenie. Zmusiła się do uśmiechu. Patrzyła na jedyną przyjazną sobie osobę, Didi. Przyjaciółka uśmiechnęła się, by dodać jej odwagi. Stoły ustawiono w podkowę. Na szczycie siedział aktualny przewodniczący i dyrektor administracyjny. Meg zajęła swoje miejsce. Ralph Handley otworzył zebranie i podał porządek dzienny. Meg usiłowała się skoncentrować na omawianych problemach, ale nie była w stanie. Rozejrzała się wokół i zauwaŜyła ukryte pod teczkami i wystające z aktówek gazety. To zapewne to, pomyślała z rozpaczą. Najchętniej wyszłaby na dwór, do ogrodu rozpościerającego się za oknami restauracji, gdzie ogrodnik właśnie strzygł trawnik. Przypomniała sobie słowa matki. W końcu świat się nie zawali, jeśli przepadnie w głosowaniu. Myślała o tych wszystkich ludziach, których nic a nic nie obchodzi, co dzieje się w tej sali. I nie ma to na nich Ŝadnego wpływu. Robią interesy, rodzą dzieci, cieszą się urlopami. Choćby taki Luke. NiezaleŜnie od tego, co się stanie, będzie gwiazdą znaną na całym świecie. Cieszyła ją ta myśl, mimo Ŝe właśnie jego sława była tym, co ich

dzieliło. Wyrwał ją z zamyślenia głos Ralpha, który zapowiedział następny punkt porządku dziennego. Usłyszała, jak zgłasza jej kandydaturę i prosi, by podano nazwisko kontrkandydata. Zaraz będzie po wszystkim, pomyślała z ulgą. Wybiorą kogoś innego, ktoś inny zostanie przewodniczącym. Nie padło Ŝadne nazwisko. Rozejrzała się po zebranych. Koledzy z rady patrzyli na nią z zaciekawieniem, ale nie potępiająco. – Skoro nie ma innych kandydatów – powiedział Ralph – rozpoczynamy głosowanie nad kandydaturą Meg Hennessy O’Brian. Kto jest za? Wszystkie ręce podniosły się w górę. – Kto przeciw? Nie widzę. – Kto się wstrzymał? • – Ja się wstrzymuję – powiedziała Meg. – Gratuluję – uśmiechnął się do niej Ralph. – Jesteś nowym przewodniczącym elektem. To niemoŜliwe, pomyślała. Ja chyba śnię. – Nie rozumiem – zdumiała się.. – A ten reportaŜ? – ReportaŜ? – roześmiał się Ralph. – Myślę, Ŝe większość z nas uwaŜa go za kapitalny. To w sumie niezła reklama dla naszego festiwalu.

Rozdział 15

Kapitalny? Reklama dla festiwalu? Meg wciąŜ nie mogła ochłonąć ze zdumienia. CzyŜby członkowie Izby Handlowej w Chandler uznali jej nocne wyczyny w San Marcos za”kapitalne”? Popatrzyła pytająco na Didi. – Czytałaś? – spytała szeptem przyjaciółka. Meg potrząsnęła głową. – MoŜemy zrobić krótką przerwę? – spytała Didi. Ralph wyglądał na zaskoczonego, ale skinął głową. Anna Cruz, która siedziała obok Meg, nachyliła się do niej. – Mówiąc szczerze, uwaŜam, Ŝe przepuściłaś wspaniałą okazję – powiedziała, puszczając do niej oko. – Nie bardzo rozumiem, co chcesz... – Chodź ze mną, kochanie. – Didi wzięła Meg za rękę. Wyszły na korytarz. Didi podsunęła Meg egzemplarz pisma. Na jednym zdjęciu Meg z włosami w nieładzie i zakłopotanym wyrazem twarzy, na drugim Luke wypadający z pokoju w samych dŜinsach. Meg rzuciła okiem na nagłówek. „Klęska pierwszego amanta!” Zerknęła ku Didi. – Czytaj dalej – powiedziała przyjaciółka.

Luke Bannister, zdobywca serc niewieścich w serialu „Labirynt uczuć” i gwiazda filmu „Niepokonany”, przyznaje, Ŝe nie udało mu się nic wskórać ze swoją miłością z czasów szkolnych Meg O’Brian, którą spotkał w swoim rodzinnym mieście Chandler w Arizonie na dorocznym festynie strusi. „Próbowałem uwieść swoją dawną dziewczynę, ale najwyraźniej nie zrobiłem na niej wraŜenia” – powiedział. „Chyba nie jestem aŜ tak atrakcyjnym amantem, jakby się wydawało”. Meg O’Brian była organizatorką festynu. Bannister poprosił ją, by traktowała go ze specjalnymi względami przynaleŜnymi gwiazdorowi, ale ona odprawiła go z kwitkiem. „Przyszła do mego pokoju, Ŝeby przedyskutować pewne sprawy organizacyjne i nie miała zamiaru zmieniać spotkania słuŜbowego w prywatne” – powiedział Bannister. , Jeśli tak dalej pójdzie, moja sława kochanka legnie w gruzach”.

– AleŜ, Didi, to wszystko nieprawda. – Meg trzęsły się ręce, gdy składała gazetę. – Wiedziałam, Ŝe tak zareagujesz. Luke dla ciebie zrobił z siebie błazna, a ty chcesz zniweczyć jego wysiłki, nazywając go kłamcą? Co za szczególna wdzięczność! – Bo to jest kłamstwo! – Tylko to mógł zrobić, by ci pomóc. Zrozum. – Ludzie naprawdę uwierzyli, Ŝe nic między nami nie było? – Jedni tak, inni nie, ale nawet ci, którzy nie uwierzyli, są pod wraŜeniem tego, co zrobił Luke. Chętnie zapomną o całej sprawie. – Didi, nie wiem, co powiedzieć. – Nic. Po prostu przemilcz to. Myśl o przyszłości. Naprawdę uwaŜasz, Ŝe twoja potajemna wizyta w San Marcos mogłaby ci przeszkodzić w karierze politycznej? – Chyba nie. – A więc daj juŜ spokój. Czas wracać na zebranie, pani przewodnicząca. Meg poszła na salę. Prawdę mówiąc, Luke ją uratował. Zbyt dobrze ją znał, Ŝeby zdradzić swój plan. Wiedział, Ŝe by się nie zgodziła. Do końca zebrania rozmyślała nad tym, jak postąpił Luke. Zdecydował się poświęcić swoją dumę, narazić na kpiny środowiska. Uczynił to dla niej. WyobraŜała juŜ sobie komentarze pod jego adresem. Nawet gdyby teraz zaprzeczyła wersji Luke’a, prawdopodobnie nikt by jej nie uwierzył. MęŜczyźni zwykli chełpić się swymi podbojami, a nie poraŜkami. Większość męŜczyzn, ale nie Luke. Nie męŜczyzna, którego kocha. Po zebraniu pojechała do kiosku i kupiła nowojorskie pismo. Rodzice na pewno go jeszcze nie widzieli. Powiedzieli, Ŝe nie zamierzają brudzić sobie rąk takim brukowcem ani rozmawiać z kimkolwiek na ten temat. Prawdopodobnie byli tak samo nieświadomi jak ona. PodjeŜdŜając pod dom rodziców, zobaczyła matkę w ogrodzie. Przycinała krzewy. Meg podała jej gazetę. Nora Hennessy popatrzyła na nagłówek, ale nic nie powiedziała. Dopiero po chwili zwróciła się do córki. – Co to ma znaczyć? – spytała. – Luke kłamał, Ŝeby mnie ochronić. Matka pobiegła do kuchni po okulary. UwaŜnie przeczytała artykuł. – A więc co wydarzyło się na zebraniu? – zagadnęła córkę.

– Wybrano mnie na przewodniczącą. – Powiedziałaś im, Ŝe to wszystko nieprawda? – Nie. – Dzięki Bogu. – Nora Hennessy odetchnęła z ulgą. – Jesteś niekiedy przeraŜająco uczciwa. Bałam się, Ŝe powiesz prawdę. – Chciałam, ale Didi mnie powstrzymała. – Zadzwonię do ojca. Meg czekała cierpliwie. – Powiedział, Ŝe to wspaniale i Ŝe zachowałaś się rozsądnie – oznajmiła pani Hennessy. – Jadę do Clinta – powiedziała Meg. – Zaprosił mnie na piwo po zebraniu, Ŝeby mnie pocieszyć. Myślę, Ŝe teŜ o niczym nie wiedział. – Zaczekaj chwilę, muszę ci coś powiedzieć – zatrzymała ją matka. – Kiedyś cię ostrzegałam, Ŝebyś odróŜniała świat fantazji od rzeczywistości. Prawdę mówiąc, nie mam zbyt duŜego doświadczenia z męŜczyznami. Nie – zdawałam sobie sprawy, Ŝe są męŜczyźni, którzy potrafią fantazję zmienić w rzeczywistość. – Tak, mamo, są.

Przed farmą Bannisterów Meg zauwaŜyła limuzynę stojącą obok cięŜarówki Clinta. MoŜe to któryś z jego przyjaciół, wmawiała sobie, starając się zachować spokój. Luke nie miałby czasu zjawić się dziś w Chandler. Zatrzymała samochód, wzięła gazetę i skierowała się do kuchennych drzwi. Była zdenerwowana. JuŜ na ganku usłyszała głosy. On tam był. MęŜczyzna, z którym chciałaby spędzić Ŝycie. MęŜczyzna, którego mieć nie moŜe. Musi być twarda, musi odesłać go do Los Angeles, okazać mu wdzięczność, ale odesłać. MoŜe kiedyś znów się spotkają, a moŜe nie. Musi się z tym pogodzić. Musi być silna. Zapukała do drzwi. Na progu stanął Clint. – Długo jechałaś – zauwaŜył. – Kiedy skończyło się zebranie? Godzinę temu? – zawołał w stronę kuchni. – Mniej więcej – odparł Luke. – ZdąŜyłem juŜ spłukać z siebie całą tę trawę. Meg pchnęła drzwi. Luke siedział przy stole. Miał na sobie stary podkoszulek i wyblakłe dŜinsy. Trzymał szklankę coli.

– To ty byłeś tym ogrodnikiem? – zdziwiła się. – Niezły pomysł, prawda? Obserwowałem cię w czasie zebrania, strzygąc trawę w ogrodzie. – Nie do wiary. – Owszem. Zastanawiałem się, jak by tu podsłuchać, co się dzieje na zebraniu, i wtedy zobaczyłem tych – dwóch chłopaków w ogrodzie. Dałem im parę groszy i poŜyczyli mi na godzinę swój sprzęt. Wystarczyło, Ŝeby się dowiedzieć, Ŝe cię wybrali. Gratuluję. – PrzecieŜ miałeś dzisiaj zdjęcia? – Poprosiłem o wolny dzień. Jutro wracam do swoich zajęć. – A więc juŜ wiesz o tym? – Meg pokazała Clintowi artykuł. – Teraz tak. Jeszcze dziś rano nie miałem o niczym pojęcia. Dzwoniłem do ciebie, ale nikt się nie zgłaszał. – Wyłączyłam telefon. Wiesz, mało brakowało, a powiedziałabym, Ŝe to wszystko nieprawda. – To do ciebie podobne – stwierdził Luke. – Ale zaryzykowałem. – Luke, ludzie pomyślą, Ŝe jesteś do niczego. – CóŜ, nikt nie jest doskonały. – Nie powinieneś tego robić, ty szalony, niepoczytalny, kochany... – MoŜe to i było szaleństwo, ale opłaciło się. – Nie wiem, jak ci się odwdzięczę. – Myślę, Ŝe znajdziesz jakiś sposób. – Luke podszedł do niej. – Kobiety z wdzięczności są gotowe na wiele. – Zrobię wszystko, co zechcesz. – To brzmi zupełnie jak kwestia z serialu. Mówisz powaŜnie? – Tak. – Meg nie sądziła, by ją o to poprosił, ale była gotowa zrezygnować z kariery i pójść z nim na koniec świata. – Wyjdź za mnie. – Co? – Chyba się przesłyszała, nie oczekiwała takiej propozycji. – Czemu się dziwisz? PrzecieŜ powiedziałaś, Ŝe zrobisz wszystko. Meg z trudem przełknęła ślinę. Oczywiście, Ŝe chce za niego wyjść. Niech się dzieje, co chce. – Jutro im powiem, Ŝe nie mogę przyjąć stanowiska przewodniczącej.

– Chwileczkę. O czym ty mówisz? – przerwał jej Luke. – Nie mogę być przewodniczącą Izby, mieszkając w Los Angeles. – Nie musisz mieszkać w Los Angeles. – Jak to? – Posłuchaj. Powiedziałaś, Ŝe dwoje inteligentnych ludzi zawsze znajdzie jakiś sposób. Kręcenie filmów fabularnych to coś zupełnie innego niŜ praca przy serialach telewizyjnych. Debrze mi zapłacą. Mogę mieć duŜo wolnego czasu między jednym a drugim filmem. Niewykluczone, Ŝe będę kręcił film gdzieś w pobliŜu. Meg patrzyła na niego, z trudem nadąŜając za tokiem jego myśli. – I jeszcze jedno – powiedział Luke. – Nie chcieliśmy, Ŝeby ludzie wiedzieli, Ŝe coś nas łączyło w czasie festiwalu, ale jeśli się pobierzemy, nie wyobraŜam sobie, Ŝeby to mogło ci zaszkodzić. Zwłaszcza teraz, kiedy wszyscy myślą, Ŝe jestem do niczego w łóŜku. – Nie zamierzam zmieniać tego przekonania – roześmiała się Meg. – CzyŜby? A ja sądziłem, Ŝe jesteś ostatnią osobą, – która potrafi dochować tajemnicy. – Luke przyciągnął ją do siebie. – Przekonałam się, Ŝe drobne sekrety nieraz bardzo w Ŝyciu pomagają. Tylko ja będę wiedzieć, jaki z ciebie seksowny facet. – WciąŜ jeszcze nie powiedziałaś „tak”. – Tak. Luke odetchnął z ulgą. Popatrzył jej głęboko w oczy. – To będzie szalone Ŝycie – stwierdził. – Mam nadzieję. – Wspięła się na palce i ujęła w dłonie jego twarz. – Pocałuj mnie, pierwszy amancie. Luke pochylił się nad nią, a ich usta spotkały się w namiętnym pocałunku. Tak jak to bywa w filmach.