W sz po na ch s za len st wa

Moim Drogim Czytelnikom, wielbicielom bezsennych nocy

SPIS TREŚCI

PROLOG 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18.

19. EPILOG PLAYLISTA OD AUTORKI

PROLOG

Tamta wiosna nadal tkwi w mojej głowie. Jak niewygodna myśl, której nie możemy się pozbyć, która drąży nas, uciska jak za ciasny but. Który najchętniej wyrzucilibyśmy do najbliższego śmietnika, ale jak wówczas doszlibyśmy do celu? Podobnie było z tym, co od tamtej pory zamieszkało w moim umyśle. Wiele okrutnych rzeczy widziałam w swoim życiu, w końcu pracowałam w wydziale zabójstw, więc byłam uodporniona na widoki, które przeciętnego zjadacza chleba przyprawiłyby co najmniej o dreszcz obrzydzenia. Ale to, czego stałam się częścią owego słonecznego kwietnia… przechodziło wszelkie wyobrażenia i sprawiało, że nadal budziłam się nad ranem zlana potem, dusząc swój własny krzyk przerażenia. Dobrze, że nie byłam sama, że on ciągle był przy mnie i pomagał mi z tym walczyć. Ale… wiedziałam, że muszę to przezwyciężyć i po prostu… zapomnieć. Tylko że okazywało się to cholernie trudne. Tak jak trudny był do zniesienia widok, jaki ujrzałam wtedy, kwietniowego poranka, wezwana w okolice mostu Uniwersyteckiego, gdzie znaleziono pierwszą ofiarę. Wówczas… nie wiedziałam jeszcze, że biorąc tę sprawę, wpadam wprost w szpony szaleństwa. Z których wydostać się nie mogę do dzisiaj… Ale już wiem, co muszę zrobić, aby się od tego uwolnić. Potrzebuję tylko impulsu, powodu, pretekstu. Bo wciąż jeszcze mam dla kogo żyć.

1.

Komisarz Ewa Barska jechała służbowym mondeo, zerkając na siedzącego za kierownicą i sprawnie wymijającego samochody nadkomisarza Szymona Drakońskiego. Który był nie tylko jej bezpośrednim przełożonym, ale także najlepszym przyjacielem. Takim prawdziwym kumplem. Od lat. – Rusz się, mule! – ryknął na jakiegoś opieszałego kierowcę, tak jakby ten mógł go usłyszeć. – Drako, co wiemy? – Ewa trzymała się uchwytu na bocznych drzwiach i wpatrywała ze skupieniem w drogę, jak gdyby miała tym pomóc swojemu szefowi przedostać się przez poranne wrocławskie korki. – Pod mostem Uniwersyteckim znaleziono zwłoki młodej kobiety. Jakiś bezdomny się na nie natknął niedaleko swojego legowiska nad brzegiem rzeki. – Romantyk – mruknęła. – No nie? Dyżurny patrol już tam jest, jeden z nich wydukał do centrali, że w życiu nie widział czegoś takiego. – Zapowiada się boski poranek… – Ewa westchnęła, wysuwając prawą nogę, jakby chciała zahamować przed zbliżającym się w zastraszającym tempie tyłem ciężarówki, przed którą w ostatniej chwili udało się Szymonowi zatrzymać. Zerknął z pewnym rozbawieniem na siedzącą obok szatynkę, która wzięła głęboki wdech i spojrzała na niego, błyskając niebieskimi oczami. – Ja mam hamulec, nie ty. – Pokręcił głową, zdecydowanym ruchem włączył syrenę, której głośny dźwięk potoczył się po przepełnionych ulicach miasta. – Z drogi – warknął, zmieniając bieg, włączył lewy kierunkowskaz i pojechał pod prąd. W niecałe dziesięć minut dotarli do gmachu głównego Uniwersytetu Wrocławskiego, którego majestatyczny budynek był jeszcze oświetlony i rzucał bladą poświatę na płynącą w dole taflę rzeki. Zaparkowali tuż koło zejścia prowadzącego pod przęsła mostu. Widzieli kilku policjantów, którzy zostali wezwani i teraz starali się nie dopuszczać ciekawskich, spragnionych sensacji ludzi, bo ci zeszli na dół i z zafascynowaniem patrzyli na zwłoki kobiety. – Ludzie są chorzy – mruknęła Ewa, idąc za Szymonem wąskim przejściem prowadzącym bezpośrednio pod most. – Chodź, idealistko. – Mężczyzna podszedł do leżącej kobiety i momentalnie wziął głęboki wdech. – Ale kanał… – Jezu… – Ewa starała się z kolei nie oddychać, tak jakby bała się, że wszechobecny zapach grozy i śmierci dostanie się przez nozdrza do wnętrza jej ciała. Młoda kobieta leżała na plecach, z szeroko rozrzuconymi rękami. Ubrana

w dżinsy, adidasy, sportową kurtkę, która, lekko rozpięta, ukazywała grubą polarową bluzę. Ewa spojrzała na jej twarz, naznaczoną błyszczącymi ścieżkami zakrzepłej krwi. Ale nie to było najgorsze. Zerknęła na swojego szefa, który pochylał się nad ciałem. – Zobacz – powiedział zduszonym głosem, wpatrując się w czubek głowy ofiary, jakby nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Ewa podeszła bliżej i kucnęła przy twarzy dziewczyny. Coś było dziwnego w kształcie jej czaszki. Jakby… czegoś brakowało. Gdy pochyliła się jeszcze bardziej, świecąc latarką, zrozumiała, co było nie tak w wyglądzie nieżywej kobiety. Wbrew sobie Ewa wciągnęła ostro powietrze i popatrzyła w niebieskie oczy swojego przyjaciela. – Jezu, Drako… Gdzie jest jej mózg? Gdy przyjechał patolog i zbadał zwłoki, Ewa zleciła jednemu ze swoich ludzi, który dotarł na miejsce zaraz po nich, aby przesłuchał bezdomnego. W tym czasie przyjechał też prokurator. Ofiara miała przy sobie plecak z dokumentami, z których wynikało, że była studentką Uniwersytetu Wrocławskiego, nazywała się Joanna Masłowiak i pochodziła z Jeleniej Góry. Miała dwadzieścia lat. Jechali do centrali Komendy Wojewódzkiej, w której pracowali razem od ponad dwunastu lat. Ewa była policjantką od lat trzynastu, Szymon od piętnastu. Poznali się właśnie dwanaście lat temu, kiedy trafili na jeden komisariat. I od tamtej pory starali się trzymać razem. Teraz Szymon Drakoński, zwany przez wszystkich „Drako”, dowodził w Wydziale Zabójstw sekcją, która specjalizowała się w prowadzeniu śledztw dotyczących najcięższych przestępstw. Miał trzydzieści pięć lat, był ojcem pięcioletniego Mikołaja, a z jego matką pozostawał w luźnym związku przez ostatnie osiem lat. Ten wysoki, postawny mężczyzna o krótkich włosach w kolorze dojrzałego zboża, niebieskich oczach, kształtnych ustach i kwadratowym podbródku przypominał trochę typ niegrzecznego amerykańskiego chłopca, któremu bliżej było do hawajskiej plaży i surfingu niż do ponurych uliczek, pełnych przemocy i niebezpieczeństw. Znany był ze swojego profesjonalizmu, z trafnie podejmowanych decyzji i z wysokiej wykrywalności różnorakich przestępstw. A także z tego, że często musiał studzić gorącą głowę swojego najlepszego człowieka – Ewy Barskiej, trzydziestodwuletniej pani komisarz. Była jego prawą ręką, najlepszą kumpelą oraz najbardziej porywczą i energiczną kobietą, jaką znał. Czasami szybciej mówiła, niż zdołała się zastanowić nad tym, czy w danym momencie można wypowiedzieć jakieś, nie zawsze miłe lub cenzuralne, słowa. Ale była świetnym gliniarzem, a gdy dwa lata temu ujęła „Gazetowego Zabójcę”, czyli chorego gnojka mordującego małych chłopców, robiącego im pośmiertne zdjęcia i wysyłającego je do jednej z wrocławskich gazet, wszyscy wiedzieli, że komisarz Barska to nie tylko świetny fachowiec, ale także przysłowiowa… baba z jajami. Bo osobiście złapała

psychopatycznego zabójcę, odnosząc przy tym szereg groźnych ran, które później leczyła w szpitalu, czym doprowadzała lekarzy i pielęgniarki do szału. – Ewka, trzeba wysłać Martę do rodziny tej dziewczyny. Powiadomi ich o śmierci córki i od razu przesłucha – odezwał się po długotrwałej ciszy, jaka towarzyszyła im w drodze do centrali. – Sama ma tam jechać? – Niech pojedzie z Kubą. Poradzi sobie? – Zerknął na idącą obok szczupłą szatynkę z długim warkoczem. – Musi. – Ta wzruszyła ramionami, wchodząc przez szerokie drzwi Komendy Wojewódzkiej. W ich sekcji pracowała jeszcze starsza aspirant Marta Jurkiewicz, która trafiła do Wydziału Zabójstw dwa lata temu. A także starszy aspirant Kuba Helleński, genialny programista, pracujący z nimi od trzech lat. Ta czwórka najczęściej trzymała się razem i wszyscy przyczynili się do rozwiązania zagadki „Gazetowego Zabójcy”, którego ujęła samodzielnie Ewa. Zespołu nie tworzyli jednak tylko oni, sekcja „przestępstw trudnych” liczyła osiem osób, a jej bezpośrednim zwierzchnikiem był inspektor Marcin Mróz, który dowodził Wydziałem Zabójstw. Jednakże to Ewa i Szymon stanowili trzon i byli ewidentnymi liderami zespołu. Teraz weszli do ich siedziby, czyli dwóch pokoi: większego, w którym urzędowali: Marta, Kuba oraz reszta ludzi, i mniejszego, zajmowanego przez Ewę i Szymona. Właśnie on poprosił wszystkich o ciszę i przedstawił szczegóły sprawy, nad którą teraz ich zespół będzie się trudził przez najbliższe tygodnie. Bo że to nie była jedyna ofiara, nikt z sekcji „trudnych” nie miał wątpliwości. Obrażenia ofiary skłaniały ku mrożącym krew w żyłach przypuszczeniom, że może to być początek kolejnego koszmaru w ich policyjnej karierze. – Marta, pojedziesz do rodziców tej dziewczyny. Trzeba ich powiadomić, od razu sprawdzicie, czy ofiara się z kimś ostatnio spotykała, może coś mówiła rodzicom. Cokolwiek. – Ewa wpatrywała się w swój notes, mówiąc jednocześnie do siedzącej przy biurku ładnej brunetki o zaokrąglonych kształtach. – Tak jest, pani komisarz. – Starsza aspirant Jurkiewicz kiwnęła głową, ale za chwilę zmarszczyła brwi. – Sprawdzicie? To z kim mam tam jechać? – Z Kubą. – Ewa zerknęła na długowłosego młodego mężczyznę. Ten energicznie przytaknął, a przez jego twarz przebiegł cień radości. – Jezu… – mruknęła do siebie Marta, rzucając ponure spojrzenie w kierunku Kuby Helleńskiego, który wyszczerzył się do niej i cicho pogwizdując, odwrócił się w stronę swojego komputera. – Jak dzieci. – Komisarz Barska wzięła głęboki wdech i poszła do swojego gabinetu, w którym już siedział Szymon i rozmawiał z kimś przez telefon. Gdy

skończył, spojrzał na swoją przyjaciółkę i partnerkę. – Coś mi tu śmierdzi – powiedział, marszcząc nos, jakby naprawdę poczuł jakiś niezbyt przyjemny zapach. – To znaczy? – Wiesz, czego się boję? – Że to dopiero początek? – Ewa rozparła się wygodnie w starym, skórzanym fotelu i wyciągnęła długie nogi, ubrane w czarne dżinsy i czarne skórzane buty na grubej podeszwie. – Tak właśnie myślę. Widziałaś. To nie było zabójstwo na tle rabunkowym. Ani, z tego, co zauważył patolog, na tle seksualnym. Dziewczyna miała na ręku srebrne pierścionki, zegarek, w torbie portfel z pieniędzmi. – Szymon bawił się ołówkiem, marszczył czoło, wpatrując się w widok za oknem. – Wiem, Drako. Zgadzam się z tobą. Ale jakim trzeba być pojebanym sukinsynem, żeby odłupać komuś pół czaszki i wykroić pół mózgu? – Ewa czuła dławienie w gardle na samo wspomnienie tego przerażającego widoku. – Poza tym trzeba mieć niezłą siłę. I niezły sprzęt. No i trochę czasu. – Dokładnie. Na pewno napastnik jest silny. Stawiałbym na faceta. – Ja również. Masz już zeznania tego bezdomnego? – Zaraz będę miał. Jacek z nim kończy. Trzeba będzie dać jej zdjęcie do gazety i prosić ludzi o zgłaszanie się, gdyby coś skojarzyli. – Szymon spojrzał w niebieskie oczy swojej partnerki. – Jedno jest pewne, Ewa. To się dopiero zaczyna. I może uprzedzam fakty, ale wiesz, że zawsze mam dobre przeczucia. A tym razem czuję, że mamy do czynienia z jakimś szalonym skurwielem. – Który dopiero zaczyna się rozkręcać w swoim szaleństwie… – Ewa pokiwała głową. – Zgadza się. Spirala szaleństwa tego kogoś dopiero zaczyna się rozkręcać – powiedział ponurym tonem nadkomisarz Drakoński i utkwił wzrok w ekranie komputera, myśląc, że ten świat naprawdę jest nieźle popieprzony. *** Patrzyłem na niego ze zmarszczonym czołem. On, jak zawsze, był z siebie zadowolony, rozpierał się w głębokim fotelu, założył nogę na nogę i machał nią beztrosko, uśmiechając się pobłażliwie. – Zrobiłeś to, prawda? – Spojrzałem na niego z góry. – Daj spokój. Wiedziałeś, że to się stanie. – Machnął ręką, jakby rozmawiał o jakiejś drobnostce. – Nie możesz tego robić. To jest złe. – Przestań. – Wstał i podszedł do mnie, patrząc mi prosto w oczy. – Jest ci to potrzebne tak samo jak mnie. Do tego zostaliśmy stworzeni. – Uśmiechnął się dziko.

– Nie chcę brać w tym udziału. Nie jest mi to do niczego potrzebne. To okrutne. I chore. – Sam nie wierzyłem w to, co mówiłem. Było mi to potrzebne. Cholernie potrzebne. – Ten świat jest chory. A my zostaliśmy stworzeni do wyższych celów. To tylko… ofiary. Na tym to wszystko polega. Są ci lepsi i ci gorsi. Ci mocniejsi i ci słabsi. W której grupie chcesz się znaleźć? – Zmrużył oczy i patrzył na mnie uważnie. – Nie jestem słaby. – Pokręciłem głową. Nie byłem słaby. Byłem mocny, byłem najlepszy. – No więc widzisz. Pamiętaj, czego nas nauczyła. Szanuj to. I pielęgnuj! – Pochylił się ku mnie i wtedy dostrzegłem w jego wzroku moje własne szaleństwo. Szanowałem to. Pielęgnowałem. Pamiętałem o tym. I musiałem mu na to pozwolić. Bo było to częścią naszego życia. Naszą tradycją. Receptą na to, jak stać się ideałem. Ponieważ do tego zostaliśmy powołani na świat. Żeby jej służyć. I żeby jej nie zawieść. Przeszłość… Znowu do wioski przyjechali nowi. Widziałem, jak znikają w chacie Pana, jak chylą przed nim czoła, jak całują go w rękę. Potem ten młody mężczyzna wyciągnął coś z plecaka i zaniósł mojemu ojcu. Doskonale wiedziałem, co tam jest. Kosztowności i ofiara. Zawsze wszystko oddawali Panu. Zajrzałem kiedyś do strzeżonego pokoju, który moja matka zapomniała zamknąć, za co później została wychłostana. Ale zdążyłem dostrzec patery pełne złota i banknotów. Teraz też wpatrywałem się w nowych. Była z nimi dziewczynka, chyba młodsza ode mnie. Spojrzała na mnie nieobecnym wzrokiem, w którym nie było nawet smutku. Mnie też nie było smutno. Przepełniało mnie całkiem co innego. – Nie gap się tak – dobiegł mnie cichy syk i poczułem potężne uderzenie na wysokości nerek. – Odczep się – warknąłem i odwróciłem się. Patrzyłem w zimne oczy siedemnastoletniego chłopaka. – Co cię to obchodzi? – On nie lubi być podglądany. – Nie dowie się. Chyba że mu powiesz. – Nie tym razem, bracie. Nie tym razem. – Mój brat uśmiechnął się ponuro, rzucił we mnie szyszką i poszedł w stronę lasu. A ja nadal stałem w ukryciu i patrzyłem na dziewczynkę, która nawet nie miała siły, aby zacząć się bać.

2.

Ewa wchodziła do budynku Wydziału Nauk Historycznych i Pedagogicznych, na którym studiowała znaleziona wczoraj zamordowana dziewczyna. Z tego, co udało się ustalić Marcie i Kubie podczas rozmowy ze zrozpaczonymi rodzicami, malował się obraz pilnej studentki, zafascynowanej starożytną Grecją, poświęcającej studiom każdą minutę swego życia. Joanna nie miała obecnie żadnego chłopaka, przynajmniej tak twierdzili jej rodzice. Nigdy nie mieli z nią najmniejszych problemów i był to dla nich druzgocący cios w samo serce. Była ich jedyną córką, w której pokładali wielkie nadzieje. Marta nie przedstawiła załamanym ludziom szczegółów makabrycznego morderstwa, zostawiając tę rozmowę ich policyjnemu psychologowi, z którym mieli się dzisiaj spotkać. Ewa przyjechała do dziekanatu, bo musiała przejrzeć akta dziewczyny, a także porozmawiać z jej wykładowcami i kolegami oraz koleżankami z roku. Skończyła rozmawiać ze zszokowanym dziekanem, który nie mógł uwierzyć, że ktoś mógł się dopuścić takiego drastycznego morderstwa. – Panie dziekanie, kto jest opiekunem grupy, w której była Joanna Masłowiak? – Ewa patrzyła na szpakowatego mężczyznę. Lekko pobladł, nadal będąc w szoku, a jego oczy błyszczały jak w gorączce. – Doktor Herz. Mateusz Herz. Znajdzie go pani w pokoju dwadzieścia sześć. Ale nie wiem, czy teraz jest wolny. – Dziękuję, poradzę sobie. – Barska kiwnęła głową i wyszła na korytarz. Zobaczyła grupkę młodych ludzi, którzy o czymś rozprawiali, wyraźnie poruszeni. Podeszła do nich i pokazała odznakę. – Czy ktoś z was zna Joannę Masłowiak? Studentkę drugiego roku. – Świadomie nie używała czasu przeszłego. Studenci pokręcili głowami, ale jeden z chłopaków zmarszczył czoło i jakby się nad czymś zastanawiał. W końcu powiedział: – Aśka jest w grupie z moją dziewczyną. Za piętnaście minut kończą wykład. Tu, w tej sali. – Kiwnął głową w kierunku pobliskich drzwi. – Dziękuję. – Ewa ruszyła w stronę wskazanej sali, a chłopak, lekko zaniepokojony, zapytał: – Zrobiła coś? – Nie. Nic. – Komisarz Barska pokręciła głową. Po kwadransie otworzyły się drzwi i ze środka wysypała się gromada młodych ludzi, głośno ze sobą rozmawiających. Ewa przypatrywała się studentom i w chwili, gdy miała któregoś z nich zaczepić, aby zapytać o Joannę, napotkała uważne spojrzenie ciemnobrązowych oczu. Wykładowca pozbierał swoje papiery i wyszedł z sali, wwiercając się wzrokiem w wysoką, szczupłą kobietę

o niesamowicie niebieskich oczach i długich włosach zaplecionych w warkocz. Ewa poczuła dreszcz przebiegający przez jej ciało i zganiła się w myśli za takie przyziemne odruchy pojawiające się tylko dlatego, że wysoki, jasnowłosy facet taksuje ją wzrokiem. Odwróciła się i ruszyła w kierunku chłopaka, z którym wcześniej rozmawiała, a który teraz wisiał na niskiej blondynce, szepcząc jej coś do ucha i wywołując tym samym na jej ustach szeroki uśmiech. Gdy zobaczył zbliżającą się do nich Ewę, spoważniał i powiedział coś do swojej dziewczyny, która odwróciła się gwałtownie i spojrzała na kobietę ze strachem. – Komisarz Ewa Barska, możemy porozmawiać? – Policjantka pokazała blondynce odznakę. – Co się stało? Podobno pytała pani o Aśkę. Nie było jej dzisiaj na zajęciach. – Mieszkasz z nią w akademiku? – Nie, ja mieszkam z Patrykiem. – Kiwnęła głową w kierunku obejmującego ją chłopaka. – Mogę prosić o wasze nazwiska? – Ale co się stało? Coś z Aśką? – Dziewczyna była wyraźnie przestraszona. – Niestety. Przykro mi. Joanna Masłowiak została znaleziona dzisiaj rano. Została zamordowana. – Ewa wiedziała, że banał o tym, jak jej przykro, w jej ustach brzmi jak… policyjny banał. Ale głównym zadaniem było złapanie tego chorego gnoja, który pozbawił życia niewinną dziewczynę, a nie bawienie się w delikatność czy niepotrzebne oratorstwo. Pozwoliła zszokowanej koleżance ofiary na wybuch rozpaczy, który wyglądał na szczery, widać było, że dziewczyny musiały być naprawdę blisko. Gdy młoda kobieta doszła do siebie na tyle, że mogła odpowiedzieć na kilka podstawowych pytań, Ewa przesłuchała ją szybko i sprawnie, widząc, że ta jest naprawdę załamana. Okazało się, że pochodziły z jednego miasta, kończyły to samo liceum i teraz razem studiowały we Wrocławiu. Na obrazie, jaki się wyłaniał po przesłuchaniu przyjaciółki Joanny, można było zobaczyć spokojną, ułożoną studentkę, zaangażowaną w naukę i w sprawy uczelni. Masłowiak udzielała się w klubie historycznym, przygotowała kilka prezentacji i bardzo poważnie traktowała studia. Można by powiedzieć – idealna studentka w dzisiejszych czasach. Skupiona nie na zabawie i imprezowaniu, ale na nauce i rozwoju własnym. Ewenement. – Dobrze, dziękuję wam, to na razie tyle. Gdyby coś wam się jeszcze przypomniało i nasunęło, to tutaj mnie znajdziecie. – Ewa podała młodym ludziom wizytówkę, odwróciła się i chciała odejść. Dziewczyna złapała ją drżącą ręką za ramię i popatrzyła zaczerwienionymi oczami. – Proszę pani. Złapiecie tego kogoś? Komisarz Barska zacisnęła usta i pokiwała głową.

– Dla mnie nie ma innej opcji. To prawda. Zawsze poświęcała wszystko sprawie, byleby tylko dopaść w swoje ręce winnego okrutnych czynów. Rzucała się w wir szaleńczych poszukiwań, oddając temu celowi każdą chwilę swojego życia. I może dlatego miała tylko życie zawodowe. A prywatnego prawie wcale. Prawie, bo znalazł się mężczyzna, którego zauroczyła ładna policjantka z długimi, splecionymi w warkocz włosami. Zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Tomasz Machaj, pracujący na Akademii Medycznej jako lekarz neurolog. Gdy Ewa leżała w szpitalu po akcji z „Gazetowym Zabójcą” z roztrzaskaną czaszką, doktor Tomasz prowadził ją jako pacjentkę i sam przed sobą nie mógł się przyznać, że ta zamknięta w sobie i nieco nerwowa kobieta zaczyna dla niego coraz więcej znaczyć. Ewa też zauważyła jego zainteresowanie, ale na początku nie miała zamiaru odpowiadać na ewidentne sygnały wysyłane z jego strony, lecz mężczyzna wyraźnie nie zamierzał dać za wygraną. I w końcu, gdy komisarz Barska wyszła ze szpitala, doktorowi udało się zaprosić ją na randkę. Wszystko potoczyło się tak szybko, że Ewa nie wiedziała jak i kiedy, a już była zakochana w wysokim, ciemnowłosym lekarzu. Zła na siebie, bo to uczucie całkowicie odebrało jej kontrolę nad umysłem, myślami, a komisarz Barska bardzo nie lubiła, gdy coś lub ktoś odbierał jej nad nimi kontrolę. Wszystko układało się jak najlepiej, najpierw Tomasz wprowadził się do niej, potem zaczęli poznawać swoje rodziny, rodziców Tomasza, mieszkających na Wybrzeżu, i matkę Ewy pod Wrocławiem. A gdy postanowili, że chcą już na zawsze być razem, ustalili datę ślubu… ona, na dwa miesiące przed planowaną uroczystością, obudziła się rano, stanęła w łazience przed lustrem, spojrzała w swoje odbicie i dostrzegła w oczach czyste, nieskalane przerażenie. I zrozumiała. Że nie będzie w stanie tego zrobić. Gdy wyszła z łazienki, spojrzała w jego brązowe oczy, on już wiedział. Nie krzyczał, nie błagał, o nie, to nie Tomasz. Spakował się, złapał jej twarz w dłonie, gwałtownie zagarnął jej wargi swoimi i powiedział cicho: – Poczekam. Od tamtej chwili minęło siedem miesięcy i doktor Machaj ciągle czekał na komisarz Barską. A ona doskonale o tym wiedziała. Nie wymagała tego od niego, ale czuła się dziwnie spokojna, wiedząc, że w każdej chwili może na niego liczyć. I że w każdym momencie, gdyby do niego zadzwoniła, i poprosiła o spotkanie, on by przyjechał. Jednak nie miała poczucia jakiejś chorej władzy nad tym przystojnym, ciemnowłosym mężczyzną. O nie. Ewa nie zniżyłaby się do czegoś takiego. Ale… w tej chwili sama nie wiedziała, co mieszka w jej sercu i głowie, dlatego nie potrafiła podjąć jakichkolwiek decyzji. Bo ciągle była przepełniona strachem, że wiążąc się z nim, pokocha go tak bardzo, że nie będzie w stanie wykonywać już dłużej swojej pracy, która stanowiła przecież sens jej życia. I że on

będzie od niej oczekiwał tego, żeby się już więcej nie narażała, żeby skierowała swoje życie na normalne, spokojne tory, tak jak większość kobiet. Jednak tak naprawdę było to oszukiwanie siebie, ponieważ Tomasz nie należał do facetów, którzy traktowaliby kobietę przedmiotowo, nigdy nie dał Ewie żadnych powodów, aby tak myślała. Po prostu… bała się bliskości, pełnego zaangażowania i oddania drugiej osobie. Bo jak mogła to zrobić, w pełni i bez żadnych ograniczeń, skoro swoje całe jestestwo podporządkowała śledztwom, zbrodniarzom i przesłuchaniom? Ale Tomasz Machaj nie był mężczyzną, którego dawało się łatwo zbić z pantałyku i sprowadzić z raz obranej drogi. A cel miał jeden: chciał Ewy. Całej. Dla siebie. Już na zawsze. I wiedział, że doprowadzi do tego, bo może Ewa nie do końca zdawała sobie z tego sprawę, ale chciała go tak samo mocno. W końcu nieraz widział to w jej niebieskich oczach, zanim zdążyła to ukryć, przestraszona, że znowu odsłoniła się przed nim za bardzo. Wyszła z komendy. Było już bardzo późno, ale dla niej nie stanowiło to problemu. Niestety nie udało się jej porozmawiać z opiekunem roku, na którym studiowała zamordowana dziewczyna, więc miała zamiar udać się na uczelnię nazajutrz i złapać doktora Herza. Teraz patrzyła na niemal granatowe niebo upstrzone bladymi wiosennymi gwiazdami. Wzięła głęboki wdech i uśmiechnęła się lekko. Lubiła poruszać się po zmroku, kiedy ludzie zaszywali się w swoich domach, zmęczeni trudami dnia, a ona mogła iść oświetlonymi ulicami i spokojnie myśleć. Lecz tym razem nie było jej dane wracać do domu piechotą, co często czyniła. Zobaczyła ciemną toyotę, o którą oparty był wysoki mężczyzna, patrzący na nią z uśmiechem. – Tak myślałem, że będziesz wychodziła stąd jako ostatnia. – Tomasz podszedł do niej i pocałował ją w policzek. – A ty co tutaj robisz? – westchnęła, nie będąc wcale zdziwiona radością, jaka ją ogarnęła, gdy go zobaczyła. – Czekam na najlepszą policjantkę w tym kraju. – Błysnął uśmiechem, otwierając przed nią drzwi. – Nie przesadzaj – mruknęła i wsiadła do samochodu. – No dobra. Niech będzie. W tej części Europy. Zatrzasnął za nią drzwi, okrążył samochód i zajął miejsce od strony kierowcy. Spojrzał w jej zmęczone oczy i poczuł, że kocha ją tak bardzo, że chciałby zabrać wszystkie chore rzeczy z tego świata, żeby nikt i nic więcej nie doprowadzało jej do takiego wyczerpania. Bo znał swoją ukochaną i wiedział, że zawsze daje z siebie wszystko, dopóki nie osiągnie celu. Tak. Pod tym względem byli do siebie bardzo podobni. Niemal identyczni. – Opowiesz mi o sprawie? – spytał cicho, ruszając. Spojrzała na jego twarz, pokrytą jednodniowym zarostem, i westchnęła. – Opowiem. Ale to nie będzie nic miłego.

*** Wiedziałem, że znalazł kolejną ofiarę. Widziałem to w jego oczach. W których oprócz zwykłej pewności siebie, egoistycznego zapatrzenia we własną doskonałość dostrzegłem tę nieznośną iskrę oczekiwania i podniecenia ogarniającego go zawsze, kiedy wiedział, że znowu będzie doznawał oczyszczenia. I znowu będzie tak blisko niej. Tej, dla której zostaliśmy stworzeni i której winniśmy posłuszeństwo. Kolejny raz poczuje tę nieprawdopodobną siłę, to zniewalające uczucie, że jest najpotężniejszy, że jest niepowtarzalny, że jest największym umysłem, jaki chodził po tym świecie. A potem… opowie mi o wszystkim. I chociaż sam nie chciałem już tego robić, na samą myśl, na samo wspomnienie, poczułem rosnącą erekcję, bo nic nas tak nie podniecało jak przeświadczenie, że jesteśmy jedynymi ludźmi na tym zidiociałym świecie, którzy są w stanie w pełni wykorzystać potencjał swojej własnej inteligencji. – Kim ona jest? – spytałem, patrząc w jego oczy, które teraz błyszczały nienaturalnie. Wiedziałem, że moje oczy błyszczą dokładnie tak samo. – Jest na czwartym roku. Śliczna jak marzenie. – Oblizał usta, a ja poczułem, jak zaczynam pulsować. – Jakie ma włosy? – zadałem kolejne pytanie. Wiedziałem, że to chore, ale nic nie mogłem na to poradzić. – Czarne i długie. I cholernie niebieskie oczy. Jest najlepsza na roku. – Widziałeś ją? – Przełknąłem ślinę przez dziwnie wysuszone gardło. – Widziałem. – Uśmiechnął się szeroko, błyskając białymi zębami. – Jest słodka. – Kiedy to zrobisz? – Muszę wszystko przygotować, ale już teraz wiem… – Pochylił się ku mnie i widziałem w jego wzroku dzikie pragnienie i głód, który nas ogarniał zawsze, kiedy już zwietrzyliśmy trop. – Wiem, że będzie bardzo smakowita. Bezwiednie oblizałem wargi, odwróciłem się i poszedłem do swojej łazienki. Tam wyciągnąłem twardego jak kamień członka i zacząłem szybko poruszać ręką. Tak… Będzie taka smaczna… Taka smaczna… Jak ta ostatnia, którą miałem okazję smakować wiele lat temu. Od tamtej pory nie zrobiłem tego samodzielnie już nigdy więcej. Nie musiałem. On dostarczał mi tego cudownego przysmaku. Tego pierwiastka wiedzy i inteligencji. I kochałem go za to całym sobą. A on kochał mnie.

I pomimo że próbowali nas rozdzielić… nie udało im się to. Bo wielkimi umysłami nie da się manipulować. Od tego byliśmy my… Przeszłość… Pan nas wezwał. Nie lubiłem tych wielogodzinnych odpraw, modłów, stania na palcach albo ślęczenia w głębokim ukłonie, od którego niemal pękały nam kręgosłupy. – Jesteście jej to winni. Walka z własnymi słabościami, z ułomną człowieczą fizycznością, to wasza powinność i zobowiązanie. Ćwicząc wytrzymałość ciała, jednocześnie hartujecie umysł, bo nie ma rzeczy trudniejszej niż pokonanie słabego ja, tam, wewnątrz was. – Monotonny głos Pana niejednokrotnie prawie mnie uśpił, ale mój brat czuwał i szturchał mnie boleśnie, dzięki czemu nie narażałem się na gniew Pana. Teraz jednak miało być inaczej, Pan patrzył na nas zmrużonymi oczami, w których nie widziałem nic oprócz szaleństwa. Jego Pani stała obok, spuściła wzrok, ale na moment zatrzymała go na mnie i na moim bracie. Tak rzadko na nas patrzyła, starałem się zapamiętywać te nieliczne momenty, kiedy nas dostrzegała, a potem, w samotności, leżąc na wąskiej pryczy w jednej z chat Młodzików, przypominałem sobie chwile, kiedy jej ciemne oczy spotykały się z moimi. I było mi wówczas tak dobrze. Tak ciepło, tak bezpiecznie. Ale trwało to tylko sekundę. I wracałem do świata, w którym żyłem, odkąd sięgałem pamięcią. – Zbliżacie się do siedemnastych urodzin. Musicie wybrać Swoją Panią. Pamiętajcie, że jeden z was ma szansę stanąć na czele naszego Zboru. Jest was dwóch. Dlatego dostaniecie zadania do wykonania. Ten, który zwycięży, otrzyma kobietę i perspektywę władzy. Mój brat kiwał głową, zerknął na mnie, zmrużył oczy dokładnie tak samo jak Pan i uśmiechnął się kpiąco pod nosem. Ja miałem spuszczoną głowę, na chwilę podniosłem wzrok i zobaczyłem Jej spojrzenie. Było w nim coś, co sprawiło, że moje siedemnastoletnie serce niemal wyskoczyło z piersi. Ona patrzyła na mnie z troską. I miłością. Której tak bardzo mi brakowało… Gdy wyszliśmy z Chaty Pana, mój brat stanął przede mną i spojrzał mi w oczy. – Wiesz, że będę walczył? I to ostro? – Wiem. – O tak, znałem go doskonale. – Może od razu odpuść. Nie chciałbym zrobić ci krzywdy. – Wiesz, że my nie odpuszczamy – powiedziałem cicho. – Wiem – westchnął. Zerknął w bok, dziewczyna, która niedawno pojawiła się w Zborze, wyszła ze swojej Chaty. – Na tę owieczkę to mam taką ochotę… – Oblizał usta i uśmiechnął się szeroko.

Dostrzegłem strach w oczach dziewczyny. Spojrzała na mnie, jakby wołała o ratunek. Dlaczego tak na mnie patrzyła? Czyż nie wiedziała, że byłem takim samym potworem jak mój brat?

3.

Komisarz Ewa Barska zmierzała w kierunku wydziału, na którym studiowała zamordowana dziewczyna. Myślała o wczorajszym wieczorze. O Tomaszu. O jego tęsknym spojrzeniu. Na samą myśl kurczyło się jej serce. Wiedziała, że już wkrótce będzie musiała podjąć jakieś decyzje. Bo przecież nie może trwać w zawieszeniu i w takiej samej niepewności utrzymywać jego. To nie w porządku – wobec samej siebie, a jeszcze bardziej wobec niego. A poza tym… Jak długo on jeszcze wytrzyma? Boże… Dlaczego to nie mogło być prostsze? I dlaczego ona sama komplikowała sobie życie? Czy dlatego, że widziała, jak wygląda poświęcenie się dla drugiej osoby, pełne zaufanie jej, oddanie tego, co najcenniejsze, a potem obserwowanie, jak ta osoba zostawia nas niczym niepotrzebną rzecz? Wyrzuca, jak zmięty papierek, do kosza i odchodzi? Tak. W tym chyba tkwił problem. Bo za każdym razem, gdy spotykała się ze swoją matką, widziała w jej niebieskich oczach ów ból i żal za utraconą miłością. A jeszcze większy za utraconymi marzeniami. Jej matka chciała studiować architekturę. Przygotowywała się do tych studiów przez rok. I dostała się na nie. Ale na pierwszym roku poznała jego. Był już na studiach doktoranckich, miał zajęcia z pierwszym rokiem. Zakochała się w nim swoją pierwszą, niewinną miłością. Był jej cudem, na który czekała, był pierwszym mężczyzną, któremu się oddała. I gdy okazało się, że jest w ciąży, on powiedział, że to cudowne, że staną się teraz rodziną, że będą na zawsze razem. Ale dostał ciekawą ofertę na uczelni w Krakowie. Namówił ją, aby jechała z nim. Tłumaczył, że gdy dziecko się urodzi, gdy będzie trochę większe, ona wróci na studia. Teraz jest potrzebna jemu, żeby zrobił doktorat i kontynuował karierę na uczelni. Zgodziła się. Wtedy zgodziłaby się na wszystko, czego by od niej chciał. A gdy już osiągnął, co zamierzał, Ewa zaś miała trzy latka, nadszedł dzień, w którym oznajmił jej, że dostał stypendium w Stanach i wyjeżdża na pięć lat. I że musi sprzedać mieszkanie w Krakowie, więc najlepiej, żeby ona wróciła do matki. On oczywiście nadal będzie łożył na córkę, ale widzi, że to nigdy by im się nie ułożyło. Zapomniał tylko dodać, że na to stypendium wyjeżdża ze swoją magistrantką, z którą spotykał się od sześciu miesięcy i której ojciec załatwił im ten wyjazd. Matka Ewy była taka jak ona sama. Bez słowa spakowała siebie i córkę, wsiadła do pociągu i wróciła do rodzinnego domu. Ale w jej oczach na zawsze pozostał ból – za niespełnionym marzeniem, które zostało zabrane i zniszczone przez mężczyznę. Jedyną dobrą rzeczą w tym wszystkim była jej córka, którą kochała całą sobą. Ewa wiedziała, że choć jej matka jest ambitną osobą, to

przygnieciona przez życie, przez te wszystkie wydarzenia, już nigdy nie zdołała wrócić do swoich młodzieńczych zamierzeń. I może to też w jakimś stopniu wpłynęło na fakt, że Ewa bała się zaufać komukolwiek i oddać całą siebie drugiemu człowiekowi. Ale miała trzydzieści dwa lata i wiedziała, że zbliża się moment decyzji. I w najbliższym czasie zamierzała te decyzje podjąć. Nie wiedziała jednak, że los podejmie je za nią. Weszła do budynku i udała się wprost do gabinetu, w którym urzędował opiekun grupy Joanny Masłowiak. Przeczytała napis na drzwiach: „Dr Mateusz Herz. Konsultacje: wtorki 14–15, piątki 12.30–14.30”. Dzisiaj była środa, ale nie miało to większego znaczenia. Ewa lekko zapukała, nacisnęła klamkę i weszła do środka. Zobaczyła jasnowłosego mężczyznę w okularach, tego samego, którego pełen zainteresowania wzrok dotykał ją ostatnio w uczelnianym korytarzu. I teraz poczuła dokładnie takie samo magnetyczne spojrzenie, kiedy mężczyzna zdjął okulary i popatrzył na nią brązowymi oczami, które zdawały się przenikać ją na wskroś. – Doktor Herz? – spytała, starając się nie odwracać wzroku. – We własnej osobie. – Głos miał głęboki i jakiś taki… ciepły. Ewa poczuła się nieswojo i strasznie ją to zdenerwowało. – Komisarz Ewa Barska, Wydział Zabójstw. – Pokazała odznakę, patrząc, jak jego uważne spojrzenie wędruje ku dłoni, w której trzymała dokument. – Domyślam się, że chce pani porozmawiać na temat tej tragedii. – Domyślam się, że rozmawiał pan już z dziekanem? – Oczywiście. Proszę. – Wstał i wskazał Ewie krzesło. – Czy wiadomo cokolwiek w tej sprawie? – Badamy ślady. Przesłuchujemy osoby, które mogłyby nas naprowadzić na jakikolwiek trop. Stąd też moja wizyta u pana. – Komisarz Barska chyba pierwszy raz w życiu czuła się tak, jakby każdy jej gest, każde słowo były poddawane głębokiej ocenie. Na pewno nie pomagał Ewie wygląd jej rozmówcy. Doktor Herz był wysokim, szczupłym mężczyzną o sylwetce, która mówiła, że człowiek ten dba o siebie i o swoje ciało. Jego ciemnobrązowe oczy nadawały mu wygląd północnego wojownika, bo w połączeniu z jasnymi włosami i pełnymi ustami sprawiały, że miał trochę demoniczny wygląd. Gdyby nie to, że z jego spojrzenia biła łagodność, można by go było uznać za niebezpiecznego. Ale dzięki temu ciepłemu blaskowi w jego tęczówkach równie dobrze mógł uchodzić za interesującego człowieka o duszy romantyka. Ewa zastanawiała się przez chwilę, jak to możliwe, żeby w ułamku sekundy przyszło jej do głowy tak wiele myśli dotyczących siedzącego naprzeciwko niej mężczyzny. – Rozumiem. Postaram się pomóc pani, jak tylko będę w stanie. Nie wiem tylko, czy moja wiedza do czegoś się przyda. – Uśmiechnął się lekko i rozłożył ręce.

Ewa zauważyła, że ma długie i szczupłe palce. Ale dłonie mocne i duże. Dłonie mężczyzny. – Każda informacja może do czegoś prowadzić. Znał pan Joannę Masłowiak? – przystąpiła do rzeczy, chcąc mieć już to za sobą, gdyż ciągle towarzyszyło jej wrażenie, że ten jego ciepły wzrok dociera do każdego zakątka jej duszy. – Mam w grupie pięćdziesiąt pięć osób. Ale akurat Joanna dała mi się zapamiętać jako pilna studentka, zafascynowana starożytną Grecją. Uczęszczała na dodatkowe wykłady, które prowadziłem w ramach programu stypendialnego dla najlepszych. – Joanna miała dobre wyniki? – Bardzo dobre. Miała niesamowitą wiedzę. W sumie, w niektórych przypadkach, równą niejednemu wykładowcy. Zaangażowana w naukę, przygotowywała ciekawe prezentacje, naprawdę na wysokim poziomie. To… – Doktor Herz pokręcił głową i zacisnął usta. – To naprawdę straszne. Nie potrafię tego zrozumieć… – Tak. Ja również. Wiedział pan o niej coś więcej? Tak bardziej prywatnie? – Prywatnie? – Mateusz Herz uniósł brew. – No czy rozmawiał pan z nią mniej oficjalnie? Na tematy niezwiązane ze studiami. – Ewa musiała zadać takie pytanie, chociaż widziała, że w jego wzroku pojawiło się nieme ostrzeżenie. – Pani komisarz, nie mam w zwyczaju rozmawiać ze studentkami „mniej oficjalnie”. Pani Joanna była pilną studentką i za to ją ceniłem. Ale tylko za to. – Kiwnął głową, wpatrując się w niebieskie oczy kobiety z warkoczem. – Rozumiem. Dziękuję. Na razie to wszystko. Gdyby coś jeszcze się panu przypomniało, tutaj jest moja wizytówka. – Ewa wyciągnęła rękę z białym kartonikiem i poczuła na swoich palcach dotyk jego ciepłej dłoni, bo lekko ją musnął, gdy zabierał wizytówkę. Na karku zjeżyły się jej włoski i poczuła miłe mrowienie w całym ciele. To nie było normalne… – Na pewno zadzwonię, pani komisarz. – Uśmiechnął się szeroko, ukazując równe białe zęby. Dostrzegła, że w kąciku ust ma małą bliznę, która jeszcze dodawała mu uroku. – Do widzenia. – Ewa wstała i podała mu rękę. Ujął ją szybkim, pewnym gestem i uścisnął. Miała wrażenie, że przytrzymał ją odrobinę dłużej, niż wymagała tego sytuacja. A może… było to tylko takie wrażenie? Gdy wyszła, Mateusz Herz usiadł w starym uczelnianym fotelu i zapatrzył się w okno. Wiosenne słońce rozświetlało skwerek prowadzący do wydziałowego parkingu. Zobaczył, jak przez placyk dziarskim krokiem idzie wysoka szatynka

z długim, grubym warkoczem. Tak. Widział ją już wczoraj. Gdy ją ujrzał, stojącą na korytarzu, ze ściągniętą i skupioną twarzą, gdy spojrzała na niego tymi przenikliwymi niebieskimi oczami… cholera… poczuł, że robi mu się gorąco. Nigdy, przenigdy w jego trzydziestosześcioletnim życiu nie zdarzyło się coś takiego. To taki przysłowiowy grom z jasnego nieba. Wczoraj jeszcze nie wiedział, kim jest ta kobieta, i potem pluł sobie w brodę, że nie podszedł do niej i w jakiś sposób nie zaczepił, że dał jej odejść, wcześniej nie poznawszy. Ale gdy wezwał go dziekan i poinformował o tej strasznej tragedii, zapowiedział, że komisarz prowadząca śledztwo na pewno będzie chciała go przesłuchać. I wówczas domyślił się, że to właśnie ona jest policjantką zajmującą się tym okrutnym morderstwem. Teraz patrzył, jak wsiada do niebieskiego mondeo i energicznie wyjeżdża z parkingu. Doktor Herz spojrzał na trzymaną w ręku wizytówkę i westchnął ciężko. Tak… Będzie musiał coś wymyślić, cokolwiek, byleby jeszcze raz spotkać się z komisarz Ewą Barską, spojrzeć w jej cudownie niebieskie oczy i dotknąć jej ciepłej dłoni, której ulotną gładkość ciągle czuł pod palcami. Bo może się mylił, może to było takie dziwne wrażenie, ale podejrzewał, że w jego obecności komisarz Barską ogarnia trudna do zrozumienia nerwowość, której na pewno nie mógł złożyć na karb braku doświadczenia. I on również czuł się jak na cenzurowanym, gdy wpatrywała się w niego tym taksującym wzrokiem koloru letniego nieba, a to mogło oznaczać jedno. Musi jak najszybciej się z nią spotkać, aby sprawdzić, czy jego odczucia nie są złudne, bo może oto pojawiła się w jego życiu kobieta, na którą cały czas cierpliwie czekał, poświęcając się swojej pracy i nauce. *** Wszedłem do salonu, w którym płonął kominek, strzelając snopami iskier i rzucając wesoły blask na tonący w mroku pokój. – Tu jestem. – Usłyszałem jego cichy głos. Siedział w głębokim fotelu, stopę obutą w wysokiego skórzanego buta trzymał na kolanie i rytmicznie nią machał. Na dębowej ławie stał kieliszek koniaku, a obok opróżniona do połowy butelka. – Co robisz? – spytałem, siadając na drugim fotelu i wypijając resztkę koniaku, która mieniła się bursztynowo w jego kieliszku. – Myślę. – O czym? – Wiesz, o czym… Zrobię to w tym tygodniu. – Tak szybko? – Tak. Ona chodzi na basen, codziennie, dopiero około dwudziestej drugiej stamtąd wychodzi. Wczoraj była sama. Sprawdzę jeszcze dzisiaj i jutro. – Uśmiechnął się kącikiem ust.

– Nie podoba mi się to. – Pokręciłem głową. – Przestań. Ile razy to przerabialiśmy? – Kiedyś było inaczej. Znajdowałeś ludzi, których mało kto szukał, nie działałeś na jednym terenie. To niebezpieczne. – Nalałem sobie koniaku i przechyliłem, wlewając mocny alkohol wprost do gardła. – I co nam z tego przyszło? To zburzyło całą naszą misternie tkaną przez lata koncepcję. Przecież wiesz, że potrzebowaliśmy czegoś całkiem innego. Prawda? Wiesz o tym czy nie? – Pochylił się do mnie i zacisnął mocne palce na moim przedramieniu. – Wiem – szepnąłem. – Więc widzisz. Robię to dla nas. Robię to dla ciebie. I dla niej. Przecież wiesz, że cię kocham. – Wiem. Ja ciebie też. – To bądź ze mną. Aha. Jeszcze jedno. Policja była dzisiaj na uczelni – powiedział obojętnie. – Wiem. – Kiwnąłem głową. – Sprawę prowadzi policjantka. Bardzo dobra policjantka. Pogrzebałem tu i ówdzie. Mądra z niej bestia. – Uśmiechnął się szeroko, włożył palec do kieliszka z koniakiem i oblizał go, wkładając głęboko do ust. – Bardzo mądra. Doskonały umysł… Tak. Doskonały. Wiedziałem, co rodziło się w jego głowie, i wiedziałem, że wbrew wszystkiemu… kurewsko mi się to podoba. Przeszłość… Pamiętam tę chwilę, kiedy ona odezwała się do mnie po raz pierwszy. Rąbałem drewno na opał, aby ogrzać Chatę Młodzików. W tym tygodniu wypadała moja kolej, zresztą ja i mój brat byliśmy najstarsi, więc te cięższe obowiązki przypadały nam. Poza tym był to całkiem niezły trening. Zarówno ja, jak i on ostatnio bardzo wyrośliśmy, byliśmy wyżsi nawet od Pana. Tak więc fizyczny wysiłek bardzo nam służył, poza tym lubiłem się wymęczyć, wówczas zbyt wiele nie myślałem o tym, co mnie czeka. Zasypiałem, czując ból w mięśniach, zapominając o bólu w sercu. Jeśli ciągle je miałem. I właśnie wtedy, gdy rąbałem kolejne szczapy drewna, ona szła z jajkami, które wybrała z naszego kurnika. Miała na sobie prostą ciemnozieloną sukienkę, której kolor współgrał z barwą jej tęczówek. Jej jasne włosy związane były gumką w luźny węzeł na karku. Na stopy włożyła tanie japonki. Wszyscy chodziliśmy ubrani skromnie, dla nas liczyło się to, co w głowie, ćwiczyliśmy umysł, wyzbywając się wszelkich dóbr materialnych. Ale ja dobrze wiedziałem, że Pan zapewnił sobie doskonałe zaplecze zebrane od członków Zboru, którzy oddali mu

wszystko w zamian za możliwość życia we wspólnocie. Mój brat nie miał z tym problemu; zdawał sobie sprawę, że kiedyś to wszystko będzie… nasze. – Chce ci się pić? – Dziewczyna stanęła przede mną, patrząc na moją spoconą twarz, po której spływały krople potu. – Trochę. – Odłożyłem siekierę, sięgnąłem po leżącą na drewnie koszulkę i wytarłem nią czoło. – Proszę. – Podała mi butelkę z wodą, którą miała w koszyku z jajkami. – Dzięki. – Pociągnąłem potężny łyk. Woda była chłodna i koiła mój rozgrzany organizm. Spojrzałem na stojącą przede mną dziewczynę. Widziałem jej wzrok, którym ogarnęła moje ciało. Przeszył mnie dziwny dreszcz, jakiego nigdy nie jeszcze nie odczuwałem. – Mam na imię Kalina. – Ładnie. – Ja… – Chciała coś powiedzieć, ale podszedłem do niej i uśmiechnąłem się. Cofnęła się nieznacznie, a ja poczułem podniecenie. Widziałem, jak zadrżały jej dłonie, ale gdy na mnie spojrzała, w jej oczach płonął ogień. Nie bała się mnie. To było coś innego, coś, co sprawiało, że moje serce zaczęło dudnić w piersi, a w ustach znowu zrobiło się sucho. – Nie zapytasz, jak ja mam na imię? – To akurat wiem. Jesteś synem Pana. Tym… lepszym – dodała cicho, nieco przestraszona. Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej. Dotknąłem palcami dłoni jej przedramienia. Miała taką gładką skórę, upstrzoną delikatnymi piegami. Zapragnąłem poczuć jej smak w ustach. Zakryłem się koszulką, bo mój stan w tej chwili wskazywał tylko na jedno. – Skąd wiesz, że tym lepszym? – Widzę to – odparła bez wahania. Odwróciła się i poszła w kierunku swojej chaty. A ja wiedziałem, że teraz… wszystko się zmieni.

4.

Kolejne dni upłynęły ludziom nadkomisarza Drakońskiego na wyjaśnianiu przyczyn i ustalaniu okoliczności morderstwa Joanny Masłowiak. Ewa przesłuchała niemal wszystkich wykładowców, większość koleżanek i kolegów nieżyjącej dziewczyny, a także współlokatorki z akademika. Te ostatnie poświadczyły, że gdy Joanna nie wróciła na noc, najpierw trochę się zdziwiły, bo to było do niej niepodobne, ale potem uznały, że każdemu może się zdarzyć zarwana gdzieś noc, i w sumie nic z tym nie zrobiły. Teraz Ewa znowu wchodziła do budynku wydziału, na którym studiowała ofiara, bo chciała przesłuchać jeszcze osoby z grupy stypendialnej, do której uczęszczała na zajęcia dodatkowe. Udała się na pierwsze piętro i gdy mijała pokój, w którym urzędował doktor Herz, poczuła mocniejsze bicie serca i zupełnie nieświadomie przyśpieszyła kroku, jakby za wszelką cenę chciała uniknąć spotkania z przystojnym wykładowcą. Weszła do salki, w której odbywały się spotkania członków grupy historycznej. W środku były dwie dziewczyny i chłopak, właściwie mężczyzna – z długimi ciemnymi włosami i niemal czarnymi oczami. Spojrzał na nią spod zmrużonych brwi i pochylił się nad książką, jakby w ogóle nie zauważając, że ktoś właśnie wszedł do pomieszczenia. Dziewczyny za to utkwiły w niej zaciekawiony wzrok. – Dzień dobry. Nazywam się Ewa Barska, jestem z policji. – Machnęła odznaką i schowała ją do kieszeni dżinsów. – Mogę z wami porozmawiać? – Tak. Oczywiście. – Dziewczyny spojrzały po sobie, nieco wystraszone, za to ciemnowłosy nawet nie drgnął i nie popatrzył w kierunku Ewy. Komisarz Barska podeszła do studentek, długowłosego zostawiając sobie na potem. Zastanowiło ją trochę jego dziwne zachowanie, jakaś ledwo wyczuwalna wrogość, ale postanowiła się nie nastawiać negatywnie, nie uprzedzać, tylko po prostu z nim porozmawiać. Teraz usiadła koło dziewczyn, wylegitymowała je i zaczęła zadawać pytania. Dowiedziała się w sumie tego samego, co już wiedziała: że Joanna była pilną studentką, że bardzo dobrze się uczyła, że pasjonowała się starożytną Grecją. Zawsze świetnie przygotowana, zawsze chętna do organizacji jakichś prelekcji czy wykładów. Ewa spisała wszystko dokładnie, podziękowała dziewczynom, zostawiła każdej z nich swoją wizytówkę i poprosiła o kontakt, w razie gdyby któraś sobie coś ważnego przypomniała. Gdy ruszyła w stronę stolika, przy którym siedział ten zastanawiający młody człowiek, on nagle zerwał się z krzesła, pozbierał swoje materiały i pośpiesznie wyszedł na korytarz. Barska wybiegła za nim, wołając: – Hej, poczekaj! – Ale zobaczyła tylko plecy znikające w jednej z sal. – To nasz młody doktorant. Ma zajęcia z pierwszym rokiem. – Usłyszała

nagle cichy głos i poczuła dreszcz przebiegający przez ciało. Nie musiała się odwracać, i tak wiedziała, kto za nią stoi. – Dzień dobry, doktorze Herz. – Odwróciła się i spojrzała w ciepłe brązowe oczy mężczyzny, wpatrującego się w nią, wcale nie ukrywając zainteresowania niemającego nic wspólnego ze sprawą, która ich w jakiś sposób połączyła. – Witam panią komisarz. – Pochylił głowę i uśmiechnął się szeroko, sprawiając, że jego twarz pojaśniała, a oczy zalśniły dziwnym blaskiem, od którego Ewie zakręciło się w głowie. Nie ma co… Jednak był niebezpieczny… – Ten wasz młody doktorant to jak się nazywa? – Barska zmarszczyła brwi i utkwiła wzrok w rozmówcy. – Mirek Kalinowski. A o co chodzi? – Też chciałabym to wiedzieć. Przyszłam porozmawiać z grupą stypendialną, on tam był, obdarzył mnie niezbyt miłym spojrzeniem, a gdy chciałam zamienić z nim kilka słów, zerwał się i wyszedł. – Miał zajęcia. – Mateusz uśmiechnął się łagodnie. – No dobrze. Ale takim zachowaniem tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że na pewno muszę z nim porozmawiać. – Ewa pokręciła głową, bezwiednie odrzucając długi warkocz na plecy. Doktor Herz spojrzał z zachwytem na jej dłoń łapiącą węzeł ciemnobrązowych włosów i złapał się na tym, że sam chciałby zacisnąć palce na tym grubym, połyskliwym warkoczu. Potrząsnął głową, jakby chciał odrzucić niebezpieczne obrazy, jakie podsuwała mu wyobraźnia i zwrócił się do stojącej obok kobiety, która wyglądała na wyraźnie zirytowaną. – Proszę mu wybaczyć, magister Kalinowski jest znany z tego, że nie przepada za czyimkolwiek towarzystwem, ale to wielki umysł i jestem pewien, że wiele osiągnie. Za półtorej godziny kończy ćwiczenia, wtedy na pewno uda się pani z nim porozmawiać. – Jasne. – Ewa przewróciła oczami. – Jeśli pani ma ochotę, możemy pójść do kawiarni, tutaj naprzeciwko. Ja też mam półtorej godziny, zanim zacznę następne zajęcia. Chyba na głowę upadł, mówiąc to, bo dzisiaj nie miał już żadnych zajęć i właściwie był już wolny. Ale chwila spędzona w towarzystwie tej nerwowej kobiety warta była każdego kłamstwa. Ewa obdarzyła go uważnym spojrzeniem, zmarszczyła brwi i w końcu, niezupełnie przekonana do słuszności powziętej właśnie decyzji, powiedziała: – No to chodźmy. I lepiej, żeby ten cały Kalinowski był tutaj po moim powrocie – dodała, wpatrując się w doktora Herza, jakby to on był za to odpowiedzialny. – Na pewno będzie. Gwarantuję. – Herz uśmiechnął się szeroko i wskazał

Ewie drogę. W kawiarni usiedli przy oknie. Patrzyli na ulicę Szewską, na której można było spotkać głównie studentów różnych wydziałów Uniwersytetu Wrocławskiego. Mateusz zamówił dwie czarne kawy, bo okazało się, że obydwoje gustują właśnie w takim napoju. Czekając na realizację zamówienia, Ewa zadzwoniła do Szymona, by poinformować go krótko o swoich działaniach. Gdy schowała aparat do torebki, spojrzała na siedzącego naprzeciwko niej mężczyznę. No tak. Nie mogła powiedzieć, że ten facet nie ma na nią żadnego wpływu. Że jest jej kompletnie obojętny i że na niego w żaden sposób nie reaguje. W sposób mogący sygnalizować, że dostrzega w nim kogoś więcej niż tylko wykładowcę na wydziale, na którym studiowała zamordowana dziewczyna. Zbeształa się w myśli za te wszystkie dziwne odczucia, jakich doświadczała w obecności tego mężczyzny, którego przecież w ogóle nie znała, i popatrzyła z niecierpliwością na zegarek, starając się przyśpieszyć oporne wskazówki. Za to doktor Herz był przepełniony radością, że znalazł się w towarzystwie tej zastanawiającej kobiety, która wykonywała nerwowe ruchy i sprawiała wrażenie, że w jej ciele nie ma ani jednej komórki, która by teraz, w tym momencie, znajdowała się w stanie spoczynku. – Zawsze jest pani taka nerwowa? – spytał, zanim zdążył się ugryźć w język. – Nerwowa? Wcale nie jestem nerwowa. – Ewa wzruszyła ramionami. Wypowiadając te słowa, zdążyła złożyć serwetkę w równy kwadrat, potem ją rozłożyć i znowu złożyć. – Czyżby? – Mateusz uśmiechnął się szeroko, patrząc na zmaltretowany kawałek papieru. Wzrok Ewy podążył za jego spojrzeniem i w końcu ona też się uśmiechnęła. – No, może trochę jestem. Zawsze gdy prowadzę sprawę. Wkurza mnie, że takie chore gnojki chodzą po świecie i robią tyle złego. – Popatrzyła mu prosto w oczy i zobaczyła w nich zrozumienie. – Wiem. Mnie to się też nie mieści w głowie. I podziwiam was, policjantów, że musicie się użerać z najgorszym gównem tego świata. – O. Nie wygląda pan na takiego, któremu zdarza się rzucić mięsem. – Uniosła brew i już bez nerwów patrzyła w jego ciemnobrązowe oczy. – Dobrze powiedziane. Zdarza mi się. A pani? – Częstotliwość jest tak duża, że nie można tego podciągnąć pod „zdarza mi się”. – Zagryzła wargę, tak jakby chciała zapanować nad szerokim uśmiechem. Jest zachwycająca, pomyślał. Po prostu zapiera dech w piersiach. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że zupełnie nie zdaje sobie z tego sprawy. – W przypadku twojego fachu można to jakoś usprawiedliwić – odparł, bezwiednie przechodząc na mniej oficjalną formę. – A w twoim to nie? – Ewa automatycznie również zwróciła się do niego

mniej oficjalnie, co przyjął błyskiem w brązowych oczach. – Nie zdarza ci się, że ktoś wyprowadza cię z równowagi? Jakiś student? Albo studentka? Do tego stopnia, że masz ochotę zrobić mu coś złego? Mateusz pokręcił głową i popatrzył na nią z uznaniem. – Policjantka w każdym calu. Nigdy nie zrzucasz skóry komisarza? – Rzadko. – Wzruszyła ramionami i podziękowała kelnerce za kawę, którą ta właśnie stawiała na ich stolik. Gdy odeszła, doktor Herz pochylił się w stronę Ewy wsypującej cukier do filiżanki i lekko dotknął jej dłoni. – Chciałbym kiedyś zobaczyć, jak wyglądasz bez tego policyjnego muru, który wokół siebie zbudowałaś. Ewa drgnęła, szybko zabrała rękę i skupiła się na piciu gorącego napoju, tłumacząc sobie, że przyśpieszone bicie serca to jakaś głupia reakcja organizmu, niemająca nic wspólnego z siedzącym naprzeciwko mężczyzną, z jego magnetycznym spojrzeniem i ciepłym dotykiem długich palców. Gdy minęło półtorej godziny, co Ewa, wbrew początkowym uczuciom, przyjęła z żalem, Mateusz zapłacił za kawę i odprowadził ją pod budynek uczelni, bo i tak miał tam zaparkowany samochód. – Miło się z tobą rozmawiało – powiedział, patrząc na jej włosy, które wymsknęły się z długiego warkocza i teraz powiewały swobodnie na wiosennym wietrze. Aż zaswędziały go palce na myśl, żeby złapać te falujące pasma i umieścić je za jej uchem. Boże… Co się z nim działo? Zamiast tego wbił dłonie w kieszenie dżinsów i wziął głęboki wdech, żeby jakoś nad sobą zapanować. – Z tobą również – odparła, patrząc na jego trochę dziwne zachowanie. – Mam nadzieję, że uda mi się dorwać dzisiaj tego Kalinowskiego. – Zaraz kończy zajęcia, idź pod salę, na pewno go złapiesz. – Okej. Dzięki. – Uśmiechnęła się i odwróciła w stronę drzwi wejściowych. – Ewa! – Usłyszała jego głos. – Tak? – Odwróciła się i spojrzała na niego. – Mogę do ciebie zadzwonić? Dzisiaj wieczorem? – Patrzył, a ona miała wrażenie, że jego intensywny wzrok dociera do najgłębszych zakamarków jej duszy. – Chyba tak… Tak. – Kiwnęła głową, jakby na poparcie swoich słów, znowu odwróciła się i weszła do budynku, nie widząc, jak odprowadza ją spojrzeniem pełnym zachwytu, a jego twarz rozjaśnia szeroki uśmiech. Herz, zachowujesz się jak gówniarz, pomyślał i energicznym krokiem ruszył w stronę swojego samochodu, czując, że to będzie cudowna wiosna w jego dość

monotonnym życiu. Gdy za Ewą zamknęły się ciężkie drzwi budynku, oparła się o nie, pokręciła głową i mruknęła do siebie: – Co się dzieje, do diabła? Nie miała jednak czasu, żeby się nad tym dłużej zastanawiać, ponieważ grupka studentów chciała wydostać się na zewnątrz, a ona im to skutecznie uniemożliwiała. Odsunęła się i po dwa stopnie pobiegła na drugie piętro, nie mogąc dopuścić do tego, żeby ten cały Kalinowski po raz drugi się jej wywinął. Ale niepotrzebnie się martwiła, bo gdy z sali wyszedł ostatni student i Ewa zajrzała do środka, zobaczyła siedzącego przy stoliku długowłosego mężczyznę, który utkwił w niej wzrok i powiedział: – Komisarz Barska, jak mniemam? – Zgadza się. Magister Kalinowski? – Widzę, że obydwoje jesteśmy świetnie poinformowani na temat swoich personaliów. Tak, jego wzrok zdecydowanie był mało przyjazny. Ewa uruchomiła wszystkie zmysły, jakby w oczekiwaniu na przyjęcie czegoś, co mogłoby zdradzić prawdziwe intencje jej rozmówcy. – Z tym że z mojej strony to zupełnie zrozumiałe, skąd znam pana tożsamość, w końcu prowadzę tę sprawę. – I wszyscy na uczelni wiedzą o tym, kto prowadzi sprawę, więc… – Rozłożył wymownie dłonie. – Jestem czysty. To się okaże, pomyślała. – Proszę powiedzieć: jak dobrze znał pan Joannę Masłowiak? – Ewa przystąpiła do rzeczy, uważnie obserwując ładną twarz młodego mężczyzny. Nie uszedł jej uwadze lekki grymas, który, niby błyskawica w ciepły letni dzień, przebiegł po jego obliczu. – Znałem ją… dosyć dobrze. Była moją studentką, poza tym działała w grupie stypendialnej, którą prowadzi doktor Herz. – A poza tym? – Ewa wpatrywała się w ciemne oczy mężczyzny. – Co poza tym? – Zamrugał powiekami, jakby nagle powrócił do rzeczywistości. – Powiedział pan, że znał panią Masłowiak dosyć dobrze. Relacje student–wykładowca chyba nie podpadają pod to określenie? – Ewa nie spuszczała wzroku z młodego doktoranta, który przeszył ją ostrym spojrzeniem. – Łapie mnie pani za słowa. Wy, gliniarze, tylko to potraficie. A tymczasem ten psychol gdzieś tam jest i może czai się na następną bezbronną dziewczynę! – A skąd pan wie, że będą kolejne ofiary? Może to jakiś sfiksowany kochaś Masłowiak postanowił zakończyć tę znajomość albo dziewczyna zrobiła coś, co spowodowało u niego atak szału. Może zazdrości? – Ewa uśmiechnęła się krzywo.

– Bzdura! – Kalinowski zerwał się z krzesła i skoczył w kierunku komisarz Barskiej, która nawet nie drgnęła, tylko wpatrywała się w ściągniętą gniewem i jeszcze czymś twarz mężczyzny. – Joanna, ona… ona nie była z nikim. Ona była… inna, niewinna, czekała na kogoś… kogoś specjalnego. Ten gnój wszystko zniszczył, wszystko! – Długo byliście razem? – spytała cicho i łagodnie Ewa. Kalinowski jęknął i potarł dłońmi twarz. – Pół roku. Ukrywaliśmy się, nie chciałem, żeby ktoś myślał, że przez to, że jest ze mną, nauka przychodzi jej łatwiej, czy coś… Rozumie pani? Ona nie potrzebowała mnie do tego, była naprawdę zdolna. – Rozumiem. Czyli nikt nie wiedział o tym, że się spotykacie? – Nikt. – Dobrze, proszę mi teraz powiedzieć co pan robił siódmego kwietnia pomiędzy godziną dwudziestą drugą a dwudziestą czwartą? – Ewa otworzyła gruby notes. – Chyba mnie nie podejrzewacie? – Sprawdzamy wszystkich – odparła zimno. – Jasne. Policja – prychnął. Ewa zmarszczyła brwi i pokiwała długopisem. – Wie pan co, panie Kalinowski? Zastanawia mnie to pana wzruszające zaufanie do współczesnych stróżów prawa. – Kiedyś im ufałem… – powiedział cicho, wziął głęboki wdech i dodał: – A co do mojego alibi, to w tym czasie grałem w kręgle z trzema kumplami. Byliśmy w centrum Korona, od dwudziestej do około dwudziestej czwartej. Możecie to sprawdzić – powiedział tonem zimnym jak lód. – Na pewno to zrobimy. Ewa spisała jeszcze imiona, nazwiska i numery telefonów kolegów Kalinowskiego, podziękowała mu za rozmowę i powiedziała, że się jeszcze spotkają. Gdy weszła do samochodu, zadzwoniła do Marty. – Marta, zanotuj nazwiska kolesiów, z którymi bawił się Kalinowski w noc morderstwa. Sprawdź ich i jego alibi. Aha. Pogrzeb w jego przeszłości. On za bardzo nie przepada za gliniarzami. Chcę wiedzieć dlaczego. Gdy wyłączyła telefon, popatrzyła na budynek uczelni. Cholera… Czy Kalinowski też to czuje? Tak jak ona? Że gra się właśnie rozpoczęła? Gra o życie? *** Szykował się. Włożył czarny golf, czarne dżinsy i czarną skórzaną kurtkę. Przygotował gumowe rękawiczki i gumowy rzeźnicki fartuch, który chronił jego kosztowną odzież. Widziałem, jak jego oczy błyszczą w podnieceniu, które rozpalało go od

środka, powodując przyśpieszone bicie serca i szum szalejącej w uszach krwi. Dlaczego ja czułem dokładnie to samo? Przecież wiedziałem, że to złe i chore, że tego nie jest w stanie pojąć żaden normalny człowiek? Tak. Ale my nie byliśmy normalnymi ludźmi. Byliśmy czymś więcej. Byliśmy synami matki wszelkiej mądrości tego świata. Ona nam dała tę siłę i moc, i poczucie własnej doskonałości. Dlatego my byliśmy jej winni posłuszeństwo. Bo przecież dzieci muszą słuchać swojej matki. A nasza nie chciała, żeby nasz geniusz umarł, niekarmiony cudownym pierwiastkiem. I dlatego on robił to, co musiał, a ja mu na to pozwalałem. Bo też tego pragnąłem. I tak samo jak on czułem ten obezwładniający dreszcz podniecenia na samą myśl, co ogarnie moje ciało i umysł, kiedy wbiję zęby w szary pierwiastek mądrości, który specjalnie dla nas on dzisiaj zdobędzie. Przeszłość… Nasze spotkania były coraz częstsze. Spotykaliśmy się niby przypadkowo, ale zauważyłem, że gdy szedłem do lasu nazbierać drewna, ona też zawsze pojawiała się w pobliżu. Utrzymywała stosowną odległość, żeby nikt nie zwrócił na nas przesadnej uwagi, ale czułem na sobie jej wzrok i gdy spoglądałem w jej stronę, dostrzegałem jej nieśmiały uśmiech. Musiałem ją ostrzec. Czułem się za nią jakoś odpowiedzialny. Czułem, że… muszę ją chronić. Kiedyś, gdy poszła do lasu z młodszymi dziewczynkami, aby zebrać zioła, które natura nam ofiarowywała, poszedłem za nią. Gdy młode mnie zobaczyły, schyliły głowy, wiedząc, że nie mogą na mnie spojrzeć, dopóki im nie pozwolę. Ale w tej chwili chciałem porozmawiać tylko z Kaliną. Kiwnąłem na nią, aby podeszła bliżej. – Coś się stało? – spytała cicho. – Powinnaś uważać. – Objąłem się ramionami. Musiałem nad sobą panować ze wszystkich sił, aby jej nie dotknąć. Miałem wrażenie, że opuszki palców płoną mi żywym ogniem. – Wiem. – Uciekła wzrokiem. – Tylko ja mogę wybierać. Niedługo będę walczył o swoją Panią. Będę walczył o ciebie. – Pochyliłem głowę, aby złapać jej wzrok. – Dziękuję – szepnęła. – Ale musisz się pilnować. – Zauważyłeś? – Zaczerwieniła się, chyba ze wstydu. – Cały czas cię widzę, Kalina. Nawet we śnie. – Przysunąłem się jeszcze bliżej i moje usta prawie dotknęły jej ucha. Słyszałem, jak szybko wciąga powietrze. W tej chwili marzyłem tylko o tym, aby poczuć jej ciało na swoim, a ustami zagarnąć jej czerwone wargi. Zdawałem sobie sprawę, że gdyby nie było z nami młodych, właśnie to bym zrobił. Na szczęście dziewczynki stały niedaleko i to skutecznie powstrzymało mnie przed popełnieniem błędu, którego konsekwencje na

pewno poniosłaby ona. – Ja ciebie też – odpowiedziała cicho i poczułem jej palce na swoim policzku. Odsunąłem się, chociaż wiele mnie to kosztowało. – Nie chciałbym, aby coś ci się stało. Ale… jeśli ci się uda – szepnąłem, tak aby nikt nas nie usłyszał – będę tu jutro o północy. Moja kolej stania na straży. – Przyjdę. – Uśmiechnęła się radośnie. Miała piękny uśmiech. Cała była piękna, tak bardzo, że czułem ból niemal w całym ciele. Bo nie mogłem mu dać tego, czego tak bardzo potrzebowało. – Tylko nie ryzykuj – mruknąłem, sam nie wierząc w to, co mówię. Wszystko, co robiliśmy, każde spojrzenie, nie mówiąc o dotyku, było ogromnym ryzykiem nawet dla mnie. A dla niej… nie mogłem o tym myśleć. – Nie będę – odparła bez przekonania. A ja poczułem obawę, strach, ale i radość. Że w końcu coś się zmieni w moim jałowym życiu bez miłości.

5.

Tego wieczoru, kiedy Martyna Bielawczyk spotkała mężczyznę w czarnej skórzanej kurtce, komisarz Ewa Barska siedziała w swoim małym, acz przytulnym, mieszkanku, do którego udało się jej dotrzeć tuż przed godziną dwudziestą drugą. Wcześniej, około dwudziestej odebrała telefon, na który podświadomie cały wieczór czekała. – Halo – powiedziała, wiedząc, kto jest po drugiej stronie. – Witaj, Ewo. Nie za późno? – spytał tym swoim ciepłym, głębokim głosem, który wyzwalał w niej jakieś niepokojące odczucia. Niepokojące, bo budzące w niej pragnienie tego, na co nie mogła sobie w żadnym wypadku pozwolić. – Nie. I tak jestem jeszcze w pracy – odparła, przekładając papiery leżące na biurku. – Tak długo? – W jego głosie słychać było zdumienie. – No oczywiście, rozumiem… – Taki fach. – Wiem. Słuchaj… Tak nam się dobrze dzisiaj rozmawiało, może dałabyś się zaprosić na kolację albo do kina? – Czuł, jak mocno bije jego serce w oczekiwaniu na jej decyzję, i szczerze mówiąc, nie obiecywał sobie zbyt wiele. Nie w przypadku tej kobiety. – Zapraszasz mnie na randkę? – spytała wprost, po czym zagryzła wargi, aby zapanować nad uśmiechem. – No… można to tak nazwać. – Czyli randka? – Tak. Randka. – Uśmiechnął się szeroko i był pewien, że ona widzi ten uśmiech nawet przez telefon. – Prowadzę sprawę, w której byłeś przesłuchiwany. – Ale nie w charakterze podejrzanego – odparł szybko. Westchnęła, a on wyobraził sobie, jak jej ładne usta otwierają się lekko i wydmuchują delikatnie powietrze. Niemal czuł ulotny powiew jej oddechu na swojej twarzy i przymknął oczy. – Ewo. Bardzo bym chciał, żebyś się zgodziła. Ale zrozumiem, jeśli ze względu na tę sprawę powiesz nie. Chociaż… nie. Nie zrozumiem i będę kompletnie załamany – powiedział poważnie. – To szantaż. Szantażujesz policjantkę. Wiesz o tym? – Wiem. Robię to z pełną premedytacją. To co? Jutro wieczorem? – Nie miał zamiaru się poddać bez walki. – Pójdziemy do Karczmy Lwowskiej, mają tam pyszne jedzenie. Potem spacer po wrocławskim rynku. Może nawet kupię ci kwiaty na placu Solnym.

– Ojej, to „może” mnie chyba przekona – roześmiała się tak swobodnie, jak nie śmiała się już dawno. No, może poza chwilami spędzonymi z Tomaszem, ale… Cholera! Dlaczego teraz myślała o nim, kiedy właśnie flirtowała z innym mężczyzną?! – Ewo, zgódź się. Obiecuję, że nie będę przynudzał. – Dlaczego miałbyś przynudzać? Dobrze. Zgadzam się, chociaż sama nie wiem, czy to dobra decyzja… – Znowu westchnęła. – Bardzo dobra. Najlepsza, pani komisarz! – Jego głos był przepełniony szczerą radością. – Jesteś okropnie upierdliwy. – Wiem. A ty oporna. Niezły z nas zespół. To się okaże, pomyślała, a głośno powiedziała: – Jutro o dwudziestej na Solnym. – Tak jest! – Uspokój się. Do jutra, pa! – roześmiała się i wyłączyła telefon. Mateusz też wyłączył swój, rozparł się w głębokim fotelu i uśmiechnął szeroko. Cholera… Nie spodziewał się, że tak go trafi… W ogóle w wieku trzydziestu sześciu lat nie przewidywał jakichś większych zmian w swoim życiu. Był tak pochłonięty pracą, nauką, publikowaniem artykułów i wieloma innymi sprawami, że zapomniał, jak to jest być człowiekiem i po prostu… czuć. A przy Ewie Barskiej czuł, i to każdą komórką swojego ciała. Nie wiedział, do czego go to zaprowadzi, ale teraz, w tym momencie, wiedział jedno – Ewa przypomniała mu, jak to jest być mężczyzną rzuconym na pastwę własnych pragnień, żądzy i potrzeby bliskości drugiego człowieka. I był pewien, że mógłby pokazać jej to samo, gdyby tylko mu na to pozwoliła. A że był nieustępliwy w tym, co robił, nie miał zamiaru tak łatwo odpuścić. I teraz, oprócz wielu innych celów w życiu, miał jeszcze ten jeden: rozwalić ten mur, jaki wokół siebie zbudowała ta policjantka z długim, grubym warkoczem. O tak! To był cel wart poświęcenia! Nazajutrz Ewa przyjechała z samego rana do komendy, gdzie w biurze już był jej szef. – Spałeś tutaj? – Spojrzała na zaczerwienione oczy nadkomisarza Drakońskiego, który wpatrzony był w ekran swojego komputera. – Nie, ale przyjechałem nad ranem. Nie mogłem zasnąć. – Witaj w klubie – mruknęła i nalała sobie z dzbanka świeżej kawy, którą zaparzył Szymon. – Marta zostawiła mi raport w sprawie Kalinowskiego. Siedem lat temu w tajemniczych okolicznościach zaginęła mu siostra. Miała osiemnaście lat. Właśnie wygrała olimpiadę matematyczną, miała wstęp wolny na studia na Wydziale Matematyki, u nas na polibudzie. Po imprezie zorganizowanej przez przyjaciół nie wróciła do domu. Kalinowski był przesłuchiwany jako podejrzany,

miał wówczas dziewiętnaście lat i z tego, co wiadomo, bardzo kochał siostrę. Pilnował jej jak oka w głowie. Wtedy twierdził, że wracali razem na piechotę do domu, mieszkali na Kleczkowie. W okolicach wału ktoś ich zaatakował. To znaczy jego, Mirka. Stracił przytomność, a gdy się ocknął, po jego siostrze nie było śladu. – Wówczas policja podejrzewała jego? – zapytała Ewa. – Tak. Ale nie było żadnych śladów, żadnych dowodów, na głowie miał ranę od uderzenia tępym narzędziem. – Wiesz, nie takie obrażenia zadawali sobie ludzie, żeby odsunąć od siebie podejrzenia. – Jasne. Ale w tym przypadku chłopak został oczyszczony z wszelkich podejrzeń. – A jego siostra? Co z nią? – Nigdy nie znaleźli ciała. Przypominam sobie tę sprawę, prowadził ją Mróz, muszę z nim o tym pogadać, on przesłuchiwał Kalinowskiego. Powiedz, Ewa: dlaczego chciałaś, żeby Marta grzebała w przeszłości tego gościa? – Szymon utkwił w swojej przyjaciółce spojrzenie niebieskich jak lazur oczu. – On nie cierpi gliniarzy. Od razu przeczuwałam, że wiąże się to z jakimiś tragicznymi doświadczeniami. Wiesz, nie musi nas kochać, ale w przypadku, gdy koleś jest przesłuchiwany w sprawie morderstwa i jest wrogo nastawiony do policjanta, to nasuwają się dwa wnioski: albo jest głupi, albo ma coś za sobą. Kalinowski na pewno głupi nie jest. – No raczej nie, prześledziłem jego karierę na uczelni. Wielokrotny stypendysta, ukończył studia z najwyższym wynikiem, teraz studia doktoranckie, autor wielu cenionych prac, współpracuje z największymi wrocławskimi wydawnictwami. – Zdolna bestia, taka sama jak jego dziewczyna. – Ewa uśmiechnęła się szeroko. – To znaczy? – Szymon zmrużył oczy. – On i Masłowiak byli parą. To znaczy… taką nieoficjalną parą, nikt nie wiedział o ich związku, ale z tego, co zdążyłam zauważyć, chyba mu na niej zależało. – Hm… – Szymon odchylił się na rozklekotanym krześle i wyciągnął przed siebie długie nogi. – Trochę dziwne. Najpierw ginie jego siostra, matematyczny geniusz. Potem nasz historyczny geniusz wiąże się z początkującym historycznym geniuszem, który niebawem też ginie. – Za dużo tych geniuszy wokół, Drako. – Ewa usiadła na biurku i popijając kawę, zapatrzyła się na szare podwórko Komendy Wojewódzkiej, na które wychodziło okno Wydziału Zabójstw. – Pojutrze wydadzą ciało rodzinie. Straszne… – Szymon pokręcił głową i wbił place w swoje rozwichrzone włosy.

– Myślałeś, że przywykniesz? – Ewa popatrzyła na kumpla. – Jeśli kiedykolwiek doszłoby do sytuacji, w której przyjęłabym takie coś jako normę, to byłby znak, że powinnam odejść z tej pracy. – Zgadza się, Ewka. Tak by właśnie było. Tylko cholernie źle jest ciągle czuć wściekłość, smutek, żal, współczucie… – Nadkomisarz Drakoński zacisnął usta w wąską linijkę. – Wiem, Drako. Ale to oznacza, że ciągle jesteśmy ludźmi. A nie potworami, które robią te wszystkie chore rzeczy. – Święte słowa. Dobra, skończmy te filozoficzne gadki, powiedz mi lepiej: jak tam nasz pan doktor? Też miał bliski kontakt z ofiarą? – Szymon rozpakował czekoladowy batonik i zaczął go ze smakiem zajadać. – Niezłe śniadanko. – Ewa pokręciła głową. – A doktor Herz wydaje się czysty. Miał z nią zajęcia, była w jego grupie stypendialnej, nic poza tym. – Wzruszyła ramionami. – Popytałam tu i ówdzie, Herz jest typowym naukowcem, całe dnie spędza albo na uczelni, albo na tych dodatkowych zajęciach, poza tym publikuje w periodyku historycznym. – A życie osobiste? – Szymon skończył jeść batonik, wyrzucił opakowanie i wytarł usta. – Był żonaty. Dziesięć lat temu się rozwiódł. Na razie tyle wiem. – Ewa unikała wzroku swojego przełożonego, ale ten znał ją na tyle dobrze, by od razu zorientować się, że coś jest nie tak. – Ewka, co jest grane? – Objął się ramionami i wpatrywał w oczy dziewczyny, usiłując złapać jej spojrzenie. – Och… W sumie nie powinno cię to w ogóle obchodzić. – Wyciągnęła w jego kierunku palec. – To znaczy? – Wstał i podszedł do niej. Wyraźnie górował nad nią wzrostem. – Umówiłam się na kolację z Mateuszem Herzem – powiedziała to na jednym wydechu i patrząc gdzieś w bok, bo wiedziała, że to się nie spodoba jej szefowi. I to nie ze względu na sprawy służbowe. – Serio? Ty z nim? – Szymon był w szoku. – Ja z nim. Właściwie to on ze mną. – Uśmiechnęła się i spojrzała na szefa. Tak jak przypuszczała, patrzył na nią zmartwionym i trochę wkurzonym wzrokiem. – A Tomek wie? Teraz już rzuciła mu wrogie spojrzenie. – Ale co to w ogóle za pytanie? Czy Tomek jest moim, nie wiem… – Wyrzuciła ręce w górę gestem pełnym irytacji. – Stróżem, mężem, ojcem? Nie jesteśmy razem, o ile nie zapomniałeś. – Pamiętam. Nie krzycz.

– Nie krzyczę! – ryknęła. Szymon nie pierwszy raz w życiu był świadkiem napadów wściekłości swojego najlepszego człowieka, żeby miał się tym jakoś szczególnie przejmować. – Krzyczysz – powiedział spokojnie, opierając się o ścianę i mierząc wzrokiem rzucającą się po pokoju szatynkę. – Na mnie to nie działa. Zapomniałaś? Ewa w odpowiedzi posłała mu pełne złości spojrzenie, ale nic nie odpowiedziała. – Chcę tylko powiedzieć, że się o ciebie martwię. I wiesz, że lubię Tomka. Chciałem, żeby wam się udało. To wszystko. Ale jeśli myślisz, że ty i ten cały Herz to coś dobrego, to idź i baw się dobrze, Ewka. Tylko uważaj. Ewa wzięła głęboki wdech, podeszła do swojego szefa i pocałowała go w policzek. – Hm. Mogę podciągnąć to pod molestowanie albo pod przeprosiny. Co tu zrobić? – Zacisnął usta, jakby się usilnie nad czymś zastanawiał. – Przestań. Wiesz, że nie lubię przepraszać – mruknęła, wychodząc z pokoju. – Aha! Czyli jednak molestowanie! – Szymon zmrużył oczy i wycelował w stronę wychodzącej dziewczyny palec wskazujący. – Podciągnij, pod co tam chcesz. To się więcej nie powtórzy. Ani przeprosiny, ani molestowanie – odparła i zamknęła za sobą drzwi. – Jasne. Obiecanki cacanki – mruknął Drakoński, podchodząc do swojego biurka. Wybrał wewnętrzny numer na służbowym telefonie i po chwili powiedział głosem nieznoszącym sprzeciwu: – Drakoński. Wyciągnij wszystko, co masz na temat doktora Mateusza Herza. Tak. Herza. Dzięki. Niech Ewa się umawia z tym facetem, a on sprawdzi go sobie na wszystkie znane sposoby. W końcu była nie tylko jego podwładną, ale także jego najlepszą przyjaciółką i wolał mieć pewność, że nic jej nie grozi. Tak na wszelki wypadek. *** Siedziałem naprzeciwko niego i patrzyłem w jego płonące oczy, czując się, jakbym patrzył w lustro. Ta rozgorączkowana twarz, te drżące usta, to pełne żądzy spojrzenie. To przecież byłem ja sam. Cały ja. – Zrobiłeś to? – Zrobiłem, wczoraj. Właściwie dzisiaj. W nocy. – A co z ciałem? – Ukryłem. Znajdą, ale nie tak szybko. – To dobrze. Czas zaciera świeże ślady. – Ja nie zostawiam śladów, braciszku. – Błysnął białymi zębami. – Wiem. Całe szczęście. Ale jeśli już to robisz, to może pomyślałbyś nad ich

całkowitym likwidowaniem. – Usiadłem w fotelu i patrzyłem na niego uważnie. – W sensie ciał? – spytał, unosząc brew. – O tym właśnie mówię. – Nie mogłem uwierzyć, że tak swobodnie rozmawiam o ukrywaniu efektów naszej zbrodniczej działalności. Ale to, co następowało potem, było warte wszystkiego. Teraz, po tylu latach, nie byłem w stanie z tego zrezygnować. I on też nie. – Mam robić to, co kiedyś? Sprzątać? – Skrzywił się z obrzydzeniem. – Jestem wirtuozem, nie rzemieślnikiem. Jeśli myślisz, że będę biegał z butelkami kwasu solnego, to się mylisz, bracie. Tobie mogę oddać tę fuchę. – Uśmiechnął się szeroko. – Przestań. – Teraz ja skrzywiłem się z obrzydzeniem. – Masz coś dla mnie? – A jakże! – Pokręcił głową, patrząc na mnie z uśmiechem. – Proszę. – Podał mi małą podręczną lodówkę. – Jak było? – Czułem, że zaczynam się nakręcać. – Bosko. Niczego się nie spodziewała. W sumie miałem ochotę zrobić coś więcej, ale nie do tego jej potrzebowałem. – To byłoby głupie – odparłem cicho przez wysuszone gardło. – Była ciepła? – Bardzo… Pamiętasz jeszcze ten smak, bracie? Może kiedyś zapolujesz ze mną? – Widziałem w jego oczach błysk szaleństwa i okrucieństwa, wiedząc, że to samo pojawia się w moim spojrzeniu. – Nie zrobię tego. Ale ten smak będę pamiętał zawsze… Tak. I ich krzyki. I te pełne przerażenia spojrzenia. I nadzieja, gasnąca jak zdmuchnięty płomyk świecy, kiedy widziały moje kamienne spojrzenie i wiedziały, że nic i nikt im nie pomoże. Jakże były głupie! Zamiast się cieszyć, że są częścią czegoś większego, czegoś, czego nie doświadczyłyby do końca swoich dni. Że poświęcając to, co miały najcenniejszego, zapisały się na zawsze jako ofiary ku czci tej, która stworzyła mnie i stworzyła jego. Dwa genialne umysły. Dwóch wspaniałych mężczyzn. Dwóch braci, których łączy nie tylko krew. Dwóch potomków tej, której czysty i genialny umysł zasługuje na to, aby oddać mu cześć. I właśnie to robiłem. Wbijając zęby w mózg zamordowanej w imię wyższej idei dziewczyny. Wziąłem głęboki wdech i poczułem tę niesamowitą moc. I niesamowite przeświadczenie – że jestem pieprzonym geniuszem, że jestem po prostu lepszy, mądrzejszy i silniejszy. Niż oni. Zwykli ludzie. Po prostu… ludzie. Tylko… ludzie. Przeszłość… Pan milczał przez chwilę, wspomagając nas w swojej podświadomości. Znałem go i wiedziałem, że coś chodzi mu po głowie. Pragnął mobilizacji, podniety i wzbogacenia naszych umysłów. A potem zaczął mówić. – Musimy być lepsi, musimy osiągnąć najwyższy poziom naszych myśli,

naszego postrzegania świata. Medytacje i oddawanie czci Jedynej Pani nie wystarczą. Ona chce czegoś więcej. Chce pierwiastka mądrości! Wszyscy pochylili głowy, a ja zerkałem spod zmrużonych oczu. Dostrzegłem Kalinę, klęczącą z boku, pomiędzy swoimi rodzicami, którzy zdawali się być w transie. Kalina zagryzła wargi i spojrzała na mnie. Potrząsnąłem głową, więc szybko odwróciła wzrok. Zbór trwał w milczeniu, słychać tylko było wwiercający się w nasze głowy przenikliwy szept Pana. – Tylko pierwiastek mądrości może nam zagwarantować najwyższe dobro, osiągnięcie spokoju i oddania Jedynej Pani. Ale żeby do tego dojść, musimy ponieść ofiarę. Wtedy wszystko się zmieni. Czy jesteście na to gotowi? – zagrzmiał, odwracając się ku zgromadzeniu. Wszyscy zgodnie wyszeptali: – Jesteśmy! – Już wkrótce staniecie przed wielkim wyzwaniem i przetrwają tylko ci, którzy naprawdę wierzą. Czy wierzycie? – Wierzymy! – Czy jesteście w stanie oddać siebie w służbę Jedynej Pani, jaką macie? – Jesteśmy! Nawoływania, okrzyki, bicie się w piersi trwały jeszcze trzy godziny. Starsi pozostawali w pokutnym bałwochwalczym pokłonie, małe dzieci zasypiały, ale były bezlitośnie budzone przez starszyznę. A ja zerkałem w stronę Kaliny i czułem jej obecność, jej wzrok, niemal czułem jej zapach. I było mi tak dobrze… Pierwszy raz przetrwałem cotygodniowe Oczyszczenie bez znużenia i nieznośnego zmęczenia. Gdy wychodziliśmy, mój brat popatrzył na mnie i dostrzegłem w jego wzroku złośliwą ciekawość. Miałem tylko nadzieję, że przemawiała przez niego niedobra natura, a nie wiedza, którą posiadł, a ja nawet tego nie zauważyłem.

6.

Ewa szła w stronę placu Solnego, walcząc z opanowującymi ją myślami. Które nader wyraźnie nakazywały jej odwrócić się i pójść w drugą stronę. Nie w kierunku, gdzie on zapewne na nią czekał. Wkurzało ją to, gdyż czuła się rozdarta pomiędzy ewidentnym pociągiem do tego niesamowitego mężczyzny a uczuciem do Tomasza, które wciąż się w niej tliło. A także jakimś wzbudzonym, być może przez Szymona, poczuciem lojalności. Chociaż tak naprawdę niczego sobie z Tomaszem nie obiecywali i ona nie miałaby nic przeciwko temu, gdyby i on zaczął się z kimś spotykać. Hm… Czy aby na pewno? Do diabła! Sprawy damsko-męskie były dla niej czystą abstrakcją. Teraz wiedziała jedno: chce się spotkać z Mateuszem Herzem, a potem… zobaczy, co przyniesie los. Mateusz stał na Solnym i wpatrywał się w ulicę Ruską, którą, jak zawsze, wędrowało mnóstwo ludzi. Lecz on już z daleka dostrzegł wysoką postać dziewczyny z grubym warkoczem. Szła w swoich nieśmiertelnych dżinsach, jasnej, koszulowej bluzce i czarnej marynarce. Na wierzch zarzuciła skórzaną kurtkę. Ale zauważył, że włożyła wysokie szpilki. To go w niej rozbroiło. Nie wystroiła się, nie starała się na siłę zrobić na nim wrażenia, nie zdając sobie sprawy, że właśnie je zrobiła, i to w sposób powalający na kolana. Była taka szczera, taka naturalna, taka… normalna. To go w niej coraz bardziej urzekało. Z zaniepokojeniem uświadamiał sobie, że coraz więcej czasu poświęca na myślenie o niej, na wyobrażanie sobie różnych rzeczy, które sprawiały, że jego serce zaczynało bić przyspieszonym rytmem. Ewa szła energicznym krokiem, z marsem na czole i widział, że intensywnie nad czymś myśli. W pewnej chwili zwolniła kroku, wyglądała, jakby zaczynała się wahać, i wydawało mu się już, że zawróci i nie dotrze do niego. Obawa i strach niemal go sparaliżowały, nie zdawał sobie sprawy, że na sekundę wstrzymał oddech. Ale ona zmarszczyła brwi, zacisnęła usta i jakby coś sobie samej udowodniła, przyśpieszyła kroku, zmierzając w jego kierunku. Wówczas go dostrzegła. Stał niedaleko jednej z licznych kwiaciarni i w ręku trzymał bukiet różowo-białych tulipanów. Ubrany w ciemne dżinsy, mleczny golf i jasną skórzaną kurtkę, wyglądał naprawdę dobrze. Nie. To złe określenie. Wyglądał fantastycznie. Patrzył na nią z lekkim uśmiechem, dostrzegła spojrzenie jego brązowych oczu, które zdawało się dotykać ją całą. Poczuła dreszcz, taki sam, jaki przebiegł ją, gdy pierwszy raz spotkała go wtedy na uczelni. I zdała sobie sprawę, że to jest coś więcej niż zwykła randka, niż zwykła podrywka, niezobowiązujący romans. Bo nigdy wcześniej czegoś takiego nie czuła.

– Witaj. – Podeszła do niego, a on pochylił się i jego usta nieznacznie musnęły jej policzek. – Ślicznie wyglądasz. Proszę. – Podał jej pachnące kwiaty. Ujęła bukiet i przewróciła oczami. – Zdaje się, że kwiaty miały być na końcu i nie byłeś pewien, czy je kupisz. – Uśmiechnęła się przekornie. – Odwróciłem bieg zdarzeń. Idziemy? – Pochylił się, mając ochotę przytulić ją do siebie, ale to byłoby zbyt pochopnym posunięciem. – Chodźmy. – Kiwnęła głową i ruszyli w kierunku Karczmy Lwowskiej, gdzie czekał na nich zarezerwowany stolik. Kolacja upłynęła im w miłej i swobodnej atmosferze. Mateusz opowiadał jej o swojej pracy, o zajęciach ze studentami, o licznych podróżach do Grecji. Ewa jemu o tym, co sprawiło, że została policjantką, o przyjaźni z Szymonem, o pobycie w szkole policyjnej. Rozmawiało się im tak dobrze i zupełnie naturalnie, jakby znali się od lat. Ewie nie uszedł uwagi jego pełen zainteresowania wzrok, którego nie odrywał od jej twarzy, sprawiając, że raz za razem ogarniały ją fale gorąca. Wiedziała, do czego to prowadzi, i po raz pierwszy w życiu postanowiła nie zastanawiać się, nie analizować, tylko poddać się tej pasji, która budziła się w niej i w nim. Wiedziała o tym, i on też. Gdy wyszli, było już późno, ale wrocławski Rynek tętnił życiem, jak w sumie przez okrągły rok. A teraz, gdy zbliżało się lato, a ta wiosna należała do bardzo ciepłych i łagodnych, niektórzy restauratorzy już poustawiali na zewnątrz stoliki, przy których teraz aż gęsto było od gości. Ewa i Mateusz podążyli w kierunku Ostrowa Tumskiego, którego stare mury, oświetlone w efektowny sposób, były już z daleka doskonale widoczne. I swoją tajemniczością, związaną z przeszłymi czasami, których były świadkiem, zachęcały przechodniów do zabłądzenia i wczucia się choć na moment w atmosferę przeszłości. Gdy w milczeniu doszli do onieśmielającej swoją wielkością katedry, Mateusz nagle przystanął, złapał Ewę za rękę i przyciągnął ją do siebie. Przywarła do jego ciała, uderzając o nie, i szeroko otwartymi oczami patrzyła w brązowe tęczówki, które teraz płonęły jakimś dziwnym blaskiem. – Nie chciałem cię przestraszyć – powiedział cicho, a jego palce muskały jej policzek. – Nie przestraszyłeś… – odparła, sama nie wierząc w to, co mówi. Bo bała się… cholernie się bała. Ale nie jego. Tylko tego, co zaczynało się między nimi dziać. I co zaczynało się dziać w niej samej. – Nie mogę tak iść koło ciebie i walczyć sam ze sobą, bo jedyne, czego pragnę, teraz, w tej chwili, to poczuć twoje usta – powiedział niskim głosem, patrząc w jej lazurowe oczy. – To nie walcz. – Uśmiechnęła się ciepło i w tym samym momencie poczuła

jego gorące, twarde wargi na swoich. I jeśli myślała, że to będzie pierwszy nieśmiały pocałunek, który delikatnie zbada, jak daleko może się posunąć całujący, to… myliła się jak nigdy wcześniej. Mateusz objął ją silnymi ramionami, przycisnął do swojego twardego ciała, a jego wargi niemal zmiażdżyły jej usta. Całował ją szaleńczo, namiętnie, głęboko, z pasją mężczyzny, który teraz właśnie daje upust swoim pragnieniom tłumionym przez lata. W tym momencie Ewa przestała już myśleć. Po prostu dała się porwać tej namiętności, zacisnęła dłonie na jego twarzy, rozchyliła wargi i wpuściła go do środka. I całowali się jak szaleni, stojąc w sercu miasta, w którym ludzie kochali się, rodzili, umierali, kłócili się i godzili, a niektórzy, pogrążeni we własnym szaleństwie, decydowali o tym, kto ma żyć, a kto umrzeć. Teraz Ewa leżała w swoim łóżku i jeszcze raz wspominała dzisiejszy wieczór. Złapała się na tym, że ani razu nie pomyślała o sprawie, którą właśnie prowadzi. Ani razu nie pomyślała o tych strasznych rzeczach, które nie opuszczały jej przez całe zawodowe życie. Ani o Tomaszu… Mateusz odprowadził ją do domu, bo mieszkała przy placu Kościuszki, więc od Rynku było naprawdę niedaleko. Całą drogę obejmował ją i wtulał twarz w jej włosy. A ona całą drogę zastanawiała się, czy ma zaprosić go na górę, wiedząc, że przed rankiem by już od niej nie wyszedł. Ale czuła, że to jeszcze za wcześnie, chociaż będąc tak blisko, czując jego zapach, nie wiedziała, jak oprze się przemożnemu pragnieniu, aby poszedł wraz z nią do mieszkania. Gdy stanęli przed budynkiem, w którym mieszkała, Mateusz złapał jej twarz w silny uścisk, dotknął kciukami jej ust i po chwili pocałował ją delikatnie, jakby z żalem. – Dziękuję ci za cudowny wieczór – powiedział tym swoim ciepłym głosem. – I ja tobie. – Zadzwonię, dobrze? – Szukał w jej oczach akceptacji. – Koniecznie. – Uśmiechnęła się, pogłaskała go po policzku, pocałowała szybko i zniknęła w czarnej czeluści bramy. Stał jeszcze przez chwilę, nasłuchując jej kroków, a gdy na górze trzasnęły drzwi, odwrócił się i poszedł w kierunku parkingu, gdzie zostawił samochód. Po raz pierwszy od dawna poczuł się cholernie szczęśliwy. Wolny od trosk. Wolny od nękających go myśli. Po prostu… poczuł się jak właśnie zakochujący się prawdziwą, dojrzałą miłością mężczyzna. Nazajutrz Ewa z samego rana była już w swoim pokoiku w Wydziale Zabójstw. Siedziała przy biurku i patrzyła niewidzącym wzrokiem na szare podwórko. Ale nie zajmowała się podziwianiem tego mało atrakcyjnego widoku. Przed oczami miała wysoką postać jasnowłosego mężczyzny, a na ustach ciągle czuła napór jego niecierpliwych warg. Zupełnie się nie spodziewała takiego obrotu sprawy. A potem… takiego zakończenia wieczoru. Wczorajszy niespodziewany

pocałunek rozpalił ją do czerwoności. I wiedziała, że nie zatrzasnęłaby Mateuszowi drzwi przed nosem, gdyby za nią pobiegł na górę. Ale on tego nie zrobił. I to, wbrew wszystkiemu, bardzo się jej podobało. Ale i niepokoiło ją. Poszliby do łóżka, dali upust trawiącej ich żądzy i wrócili do tego, co było. Każdy zająłby się swoją pracą i swoim życiem. A tak… Wiedziała, czuła, że to dopiero początek czegoś, co zaczynało się między nimi budzić. I nie był to tani romansik. Przerażało ją to, ale jednocześnie… budziło niepokojące uczucie oczekiwania na coś wspaniałego, na coś, czego jeszcze nigdy w życiu nie przeżyła. Musiała mieć bardzo rozmarzony i nieobecny wyraz twarzy, bo gdy Szymon wszedł do pokoju, nawet nie zwróciła na niego uwagi. – Ewka! – wrzasnął jej nad głową, aż podskoczyła. – Oszalałeś? – Popukała się palcem w czoło. – Ja nie. Ale ty chyba śniłaś na jawie? – Usiadł na jej biurku i przypatrywał się jej z uwagą. – Nie twoja sprawa. – Przewróciła oczami. – Jak wczorajsza randka? – W porządku. – Hm. Tylko w porządku? I dlatego wpatrujesz się w przestrzeń niewidzącym wzrokiem? – Uniósł brew. – Odwal się. – Rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. – Dobra, dobra. Byłem po prostu ciekaw. – Uniósł dłoń w geście pojednania. – Było bardzo miło. I mam zamiar to powtórzyć. Chyba… – dodała ciszej i westchnęła. – Ach tak… – Szymon zmarszczył brwi, ale już nic nie powiedział, tylko usiadł przy swoim biurku i włączył komputer. Przez chwilę pracowali w milczeniu i nagle nadkomisarz Drakoński powiedział cicho: – No, no… Ciekawe… Ewa uniosła wzrok znad dokumentów i spojrzała na swojego szefa. – Co takiego? – Kalinowski, oprócz tej zaginionej siostry, miał jeszcze brata. – No i co dalej? – Ewa zmarszczyła brwi. – Dwa lata starszy od Mirka, Kalinowski Andrzej. Niesamowicie uzdolniony, studiował fizykę, gdy zaginęła jego młodsza siostra. Załamał się, przerwał studia, leczył się psychiatrycznie. Z tego, co udało się ustalić, rodzina nie ma z nim od lat kontaktu, nie wiedzą, gdzie mieszka i co robi. Hm… – Szymon potarł twarz i zapatrzył się w Ewę. Ta też utkwiła wzrok w niebieskich oczach swojego kumpla, wiedząc, że coś właśnie rodzi się w jego umyśle. – To jest coraz bardziej zastanawiające. Wszystko koncentruje się jak na

razie wokół osoby Mirka Kalinowskiego. – Sądzisz, że to on zabił wtedy siostrę? A teraz swoją dziewczynę? – Ewa pokręciła głową z niedowierzaniem. – Nie postrzegaj go jako spokojnego, zakopanego w starych księgach historyka. A poza tym jeżeli to nie on? Jeżeli on jest też ofiarą? – Swojego brata? – Dokładnie. Może to braciszek zabawia się w Hannibala Lectera? A Mirek, kierowany braterską miłością, nic nie mówi? – A może po prostu nic nie wie o swoim bracie? – Musimy to ustalić. Ale ostrożnie, żeby nie spłoszyć chłopaka. – Na pewno, on jest trochę dziki. I bardzo nieufny – zgodziła się. – Pogadasz z nim? – Jasne. Ale nie chce mi się wierzyć, że mógłby mieć z tym coś wspólnego. – Nigdy nie wierzymy. W naszych oczach człowiek, który robi coś takiego, powinien wyglądać jak potwór z najgorszego koszmaru. A wiesz, jak jest? – Szymon pochylił się w stronę Ewy. – Wiem. Zwykły obywatel. Często dobry mąż, ojciec, sąsiad. – Właśnie. Więc pamiętaj. Nie zakładajmy nic z góry. – Uśmiechnął się. – Pamiętam, zło jest wszędzie, szefie – mruknęła, wracając do swoich papierów. *** Patrzył na mnie tym swoim przenikliwym spojrzeniem, takim samym jak moje. Wiedziałem, że jestem dla niego tak łatwy do odczytania jak on dla mnie. Jakbyśmy swoje ukryte myśli podawali sobie na tacy, jakbyśmy obnażali nasze ukryte pragnienia, tak jak obnażamy ciała przed porannym prysznicem. I dlatego wiedziałem, co chodzi mu po głowie, i sam nie wiedziałem, czy mi się to podoba, czy też nie. Przy nim wiele rzeczy zmieniało swój pierwotny kształt i wiele moich odczuć odwracało się o sto osiemdziesiąt stopni. A to dlatego, że kochałem go jak nikogo na świecie. No może oprócz niej. Naszej matki. Ale tej prawdziwej. – Ta komisarz Barska coraz bardziej mnie wkurza. I coraz bardziej fascynuje. – Patrzył mi prosto w oczy i wiedziałem, że nie ukryję swoich myśli. – Wiem. – Ciebie też, przyznaj. – Zmrużył oczy. – Nie wiem. Może. – Wzruszyłem ramionami. Zmarszczył brwi, jakby sprawdzając, czy mówię prawdę. – A jakbyśmy się tak z nią zabawili? – Co masz na myśli? Przecież już się z nią bawimy. – Pokręciłem głową. – Wiem, bawimy się z tą całą policyjną bandą, ale mi chodzi o coś innego. – Uniósł brew i uśmiechnął się krzywo.

– Chciałbyś się z nią zabawić? – Też uniosłem brew i również się uśmiechnąłem, czując narastające podniecenie. – Dokładnie tak. To mogłoby być całkiem śmieszne. – Przymknął oczy i wziął głęboki wdech, po chwili wyprostował się i utkwił we mnie wzrok. – Oczywiście jeszcze nie teraz. Bo teraz zajebiście zabawne jest wodzenie jej i tego jej wielkiego szefa za nos. – Tylko żebyś nie przesadził, braciszku – powiedziałem, wiedząc, że ta nasza zabawa z nadkomisarz Barską średnio mi się podoba, ale jednocześnie miałem świadomość, że nie będę umiał z tego zrezygnować. Bo przeczuwałem, że jeżeli to zostawię, on zajmie się nią sam. A do tego nie mogłem dopuścić. Bo przecież… też musiałem coś z tego mieć. A poza tym… co prawda, to prawda… Czy to nie będzie zajebiście zabawne? Przeszłość… Miałem nocny dyżur, straż, jak to kazał nazywać Pan. Czasami bawiły mnie te jego szumne określenia zwykłych rzeczy, jakby na siłę próbował nadać odpowiednią rangę zwykłym, prostym sprawom. Mój brat też się z tego śmiał. Często, gdy kąpaliśmy się w zimnym stawie, rozśmieszał mnie, wołając: – Młodziku, czy umyłeś już święty tyłek w tej namiastce Jedynego Źródła?! Robił przy tym poważną minę, a ja rzucałem się na niego i lekko podtapiałem. Potem ścigaliśmy się, płynąc do brzegu, i przez chwilę czuliśmy się jak beztroscy nastolatkowie, których ojciec nie był przywódcą sekty, a przed którymi nie stoi walka i rywalizacja ani o kobietę, ani o władzę. Ostatnio takich chwil było jednak o wiele mniej, bo mój brat coraz mocniej wchodził w świat kreowany przez Pana i zaczynał już całkiem na poważnie mówić jego językiem. Stałem na obrzeżach naszej osady, tuż przed wejściem na leśny trakt. Czerwcowa noc była ciepła, nocne zwierzęta wypuściły się na polowania, sowy pohukiwały, a ja czułem się samotny jak nigdy wcześniej. Kiedyś miałem przy sobie brata, a teraz on oddalał się coraz bardziej i zaczynałem rozumieć, że już wkrótce staniemy po przeciwnych stronach barykady. Co mnie bardzo bolało, bo kochałem go całym sercem, ale wiedziałem, że on bardziej kocha Pana i władzę. Nagle usłyszałem trzask gałązki, na którą ktoś nadepnął. Mocniej ścisnąłem kij mający służyć mi do obrony. Jednak gdy dostrzegłem, kto zmierza w moim kierunku, rozluźniłem się na chwilę. A zaraz ponownie spiąłem. Bo… przy niej… zawsze miałem się na baczności, będąc zmuszonym panować nad sobą tak mocno, jak nigdy wcześniej nie miało to miejsca. – Przyszłam. – Kalina uśmiechnęła się i podała mi zawiniątko. – Co to? – Kanapka. Ukradłam z kolacji. Pewnie jesteś głodny.

– Nie wolno nam jeść podczas trzymania straży. – Wiem. – Wzruszyła ramionami. – Ale mało mnie to obchodzi. Wziąłem z jej rąk kanapkę i wbiłem w nią zęby. Spojrzałem na dziewczynę, która uśmiechnęła się do mnie. Ta nocna straż miała być dla mnie całkiem do zniesienia. Tym razem. Bo przy Kalinie wszystko się zmieniało. Wszystko.

7. Przez kolejne dni Ewa w całości poświęciła się śledztwu. Ciało Joanny Masłowiak zostało wydane rodzinie, która, pogrążona w rozpaczy, przygotowywała pogrzeb. Teraz Ewa siedziała w swoim małym pokoiku na komendzie, gdy do środka weszła poruszona Marta, czyli starsza aspirant Jurkiewicz. – Pani komisarz, to może nic nie znaczyć, ale… – Trzymała w ręku jakiś dokument. Ewa zmarszczyła brwi. – Co jest? – Wczoraj zgłoszono zaginięcie Martyny Bielawczyk. To mieszkanka Wrocławia, nie wróciła z wieczornych zajęć na basenie. Mieszkała z kuzynką, która zgłosiła zaginięcie. – Co to ma wspólnego z naszą sprawą? – Ewa w oczekiwaniu patrzyła na ciemnowłosą kobietę, czując podświadomie, że to może być kolejny trop. – Sprawdziłam ją. Bielawczyk była studentką czwartego roku naszego uniwerku. Niech pani zgadnie: na jakim wydziale studiowała? – Marta uniosła znacząco brew. – Nie mów… – Ewa szarpnęła kartkę, którą Jurkiewicz trzymała w ręku. – Dokładnie tam, gdzie pierwsza ofiara. – Nie mów: pierwsza, bo zaraz znajdzie się druga. – Pokręciła głową. – Jedź przesłuchać tę kuzynkę. A ja pojadę na uczelnię, porozmawiam jeszcze raz z dziekanem. Lepiej, żeby się to nie rozeszło, bo będziemy mieć niezły bajzel. – Zerwała się z krzesła, złapała swoją nieśmiertelną skórzaną kurtkę, kluczyki od służbowego auta i wybiegła z pokoju. Przez te ostatnie dni nie widziała się z Mateuszem, za to wymieniali codziennie kilkanaście esemesów, w których intensywność różnego rodzaju wyznań wyraźnie przybierała na sile. Ewa z wypiekami reagowała na każdy sygnał nadchodzącej wiadomości, czując się jak nastolatka przeżywająca swoje pierwsze wielkie uczucie. To było dla niej coś zupełnie nowego, trochę się tego obawiała, ale jednocześnie czuła jakieś nieznośne oczekiwanie na to, co dopiero miało nadejść. I pomimo tej koszmarnej sprawy czuła się cudownie. Jak nigdy wcześniej. Teraz wysiadała z samochodu, który postawiła na parkingu przed uczelnią. Gdy stanęła obok auta i trzasnęła drzwiami, poczuła nagle jakieś niewytłumaczalne gorąco, które przebiegło przez jej ciało. Odwróciła się i zobaczyła ciemnobrązowe oczy wpatrzone w nią z pasją. – Ciężko cię złapać, pani komisarz. – Mateusz pochylił głowę i dotknął ustami jej policzka.

Poczuła, że pali ją skóra. – Na służbie jestem – mruknęła, zła, że jej serce wykonuje dzikie akrobacje. – Nigdy nie całowałem policjantki na służbie. – Uniósł brew i patrzył na nią z rozbawieniem. – I nie będziesz. – Dotknęła dłonią jego klatki piersiowej i lekko odsunęła. – Idziesz na uczelnię? Stało się coś? – Zmarszczył brwi, maszerując koło niej w kierunku wejścia do budynku. – Muszę coś sprawdzić – odparła wymijająco. – Kiedy się zobaczymy? – Pochylił się ku niej, a jego oddech musnął jej skroń. – Nie wiem, jestem bardzo zajęta. – Tak bardzo, że wieczorem nie możemy się spotkać? – Poczuła jego palce zaciskające się na jej nadgarstku. Spojrzała mu w oczy i zobaczyła w nich ogień. Westchnęła. – Wieczorem możemy – powiedziała cicho, nie rozumiejąc, co właściwie się z nią dzieje i dlaczego przy nim zgadza się na wszystko. – Cały czas o tobie myślę, Ewo. Musimy coś z tym zrobić. Bo nie jestem w stanie pracować i normalnie funkcjonować. – Wchodzili właśnie do środka, stał za nią i otwierał ciężkie drzwi, nieznacznie opierając się o jej plecy. Miała wrażenie, że zaraz się odwróci i wpije z pasją w jego usta. Teraz już wiedziała. Był bardzo niebezpieczny i wyzwalał w niej całą uśpioną przez lata dzikość, pasję i namiętność. – To zróbmy z tym coś. Przyjedź po mnie na komendę, wieczorem. – Odwróciła się i spojrzała mu w oczy. – Najpierw zadzwonię. – Uśmiechnął się. – Zadzwoń. – Też się uśmiechnęła i poszła na górę, w kierunku gabinetu dziekana. Czuła na sobie wzrok Mateusza, który patrzył na jej smukłą sylwetkę i walczył z ogarniającymi go myślami, wiedząc, że na pewno nie pomogą mu dzisiaj skupić się na pracy. Gdy weszła do gabinetu dziekana, wysoki szpakowaty mężczyzna spojrzał na nią zmartwionym wzrokiem. – Miałem do pani dzwonić, pani komisarz – powiedział. – Zaginęła jedna z naszych studentek i obawiam się, że… – Pokręcił głową. – Proszę mi powiedzieć coś więcej o zaginionej. – Ewa usiadła na krześle, naprzeciwko biurka dziekana i wyjęła z kieszeni kurtki swój nieśmiertelny notes. – Martyna Bielawczyk, studentka czwartego roku. Wielokrotna stypendystka, w zeszłym roku wygrała konkurs na najlepszą pracę, zorganizowany przez Towarzystwo Historyczne. Do tego konkursu przygotował ją nasz doktorant, Mirek Kalinowski, też bardzo zdolny człowiek. – Czyli blisko współpracowała z Kalinowskim? – spytała obojętnym tonem

Ewa. – No tak. Kilka tygodni razem pracowali nad tą pracą i udało się. To był wielki sukces. – Dobrze, na pewno będę jeszcze chciała porozmawiać z panem Kalinowskim. – Ewa wstała, gdyż zadzwoniła jej komórka. – Przepraszam – mruknęła i wyszła na korytarz. – Co jest, Drako? – odebrała, mocno przyciskając telefon do ucha. – Gdzie jesteś? – Jej szef był wyraźnie zły. – Na uczelni. Rozmawiałam z dziekanem. – Pakuj się. Czekam na ciebie na Wyspie Słodowej. – Co się dzieje? – Znaleźliśmy Martynę Bielawczyk. Nie wygląda ładnie. I nie pytaj, czego jej brakuje. – Głos Szymona był twardy jak beton. – O Boże… – jęknęła cicho. – Już jadę – odparła i rozłączyła rozmowę. Zbiegła po schodach i momentalnie znalazła się przy swoim samochodzie. Gdy dojechała w okolice Wyspy Słodowej, już z daleka widziała policyjne samochody i kilkunastu policjantów, pilnujących, aby nikt postronny nie przedostał się na miejsce przestępstwa. Machnęła kilku funkcjonariuszom swoją odznaką i dostrzegła idących w jej stronę Szymona oraz Kubę Helleńskiego. – Co mamy? – spytała, patrząc na pobladłą twarz starszego aspiranta. – Pani komisarz, nie wygląda to pięknie. Ciało dziewczyny przebywało w wodzie, więc może sobie pani wyobrazić… – To sprawa naszego faceta? – Ewa spojrzała na swojego szefa. – Na pewno. Takie same obrażenia jak w przypadku Joanny Masłowiak. Zbyt drastyczne, zbyt okrutne, aby to był przypadek. Naśladowca też nie, gdyż nikt z postronnych nie wiedział, co spotkało poprzednią ofiarę. Ewka, musimy pogadać z Marcinem. To podchodzi pod serię. – Szymon ruszył w stronę samochodu. – Wiem. Tak jak się spodziewaliśmy. – Ewa poszła za swoim szefem, od którego biła złość. Doskonale go rozumiała, bo czuła dokładnie to samo. Wszystkie czynności operacyjne zajęły Ewie i Szymonowi mnóstwo czasu, przesłuchanie świadków, powiadomienie rodziny, która mieszkała pod Wrocławiem. Potem Ewa wróciła na uczelnię, aby jeszcze raz porozmawiać z dziekanem i powiadomić go o tej tragedii. Idąc korytarzami, widziała ukradkowe spojrzenia rzucane jej przez napotykanych studentów i wiedziała, że skoro zginęła druga studentka tej uczelni, to dłużej nie da się tego trzymać w ukryciu. A już na pewno, ze względu na bezpieczeństwo pozostałych dziewczyn, trzeba będzie powiadomić opinię publiczną o zagrożeniu, jakie pojawiło się w mieście. To zaś oznaczało nalot prasy, naciski z góry i jeden wielki chaos. Ewa pokręciła głową i westchnęła, czując ból narastający tuż nad powiekami. Już raz coś takiego przeżywała, gdy prowadziła sprawę „Gazetowego Zabójcy”. I teraz, wiedziała,

będzie dokładnie tak samo. Albo jeszcze gorzej. Gdy wieczorem siedziała w swoim pokoju w siedzibie Komendy Wojewódzkiej i sporządzała raport, zadzwoniła jej komórka. To był on. Mateusz. Zagryzła wargę i odebrała telefon, myśląc, że rozmowa z nim to jedna z niewielu normalnych chwil w jej pokręconym życiu. – Pracujesz jeszcze? – Słyszała w jego głosie troskę. – Jeszcze. Wiesz… nie chciałam ci mówić, ale pewnie już słyszałeś… – Wiem. Wezwał mnie dziekan. Zastanawiamy się, jak uniknąć paniki wśród studentów. – Był naprawdę zmartwiony. – Wiesz… Chyba nie powinniśmy się widywać. – Ewo – mówił cicho i spokojnie. – Nie chciałbym w żaden sposób zaszkodzić twojej pracy, ale to, co jest między nami, nie ma nic wspólnego z tym, czym się zajmujesz. Chciałbym po ciebie przyjechać. Chciałbym cię nakarmić, na pewno cały dzień jadłaś jakieś paskudne żarcie. – Jesteś jasnowidzem? – Mimo woli uśmiechnęła się. – Coś w tym rodzaju. Będę za godzinę. Mam zimne białe wino. Na pewno boli cię głowa po tym cholernym dniu. Odprężysz się. Odpoczniesz. Obiecuję, że będę grzeczny – dokończył niskim głosem, od którego brzmienia znowu poczuła dreszcz podniecenia. – Skąd wiesz, że oczekuję grzeczności? – No tak, już się kompletnie wyluzowała. – Zatem będę na tyle niegrzeczny, na ile mi pozwolisz. To co? Za godzinę? – Ech… Powinieneś być prawnikiem, a nie historykiem. Każdego sędziego przekonałbyś o niewinności swojego klienta – westchnęła. – Uznaję to za tak. – Niemal słyszała, jak się uśmiechnął. – Do zobaczenia na dole. – Do zobaczenia – odparła i rozłączyła się. Przymknęła oczy i wyobraziła sobie, że znajduje się daleko od tych wszystkich koszmarnych spraw, które stanowiły jej chleb powszedni. Że są tylko ona i on. Jego silne ramiona i mocne dłonie. Jego cudowne gorące usta, które rozpoczynają niekończącą się wędrówkę po każdym zakamarku jej skóry. I jego prawie czarne oczy, porażające ją spojrzeniem, w którym pasja, pożądanie i pragnienie przenikają się z miłością, szaleństwem i oddaniem. I wiedziała, że… chyba ją… dopadło. Tak. Dopadło ją, z całą mocą, z całym prawem, jakie ma trzydziestodwuletnia kobieta, która do tej pory broniła się ze wszystkich sił przed rzuceniem się w niepewne odmęty miłości. Ale, do diabła! Ewa otworzyła oczy i wyprostowała się gwałtownie. Już dosyć! Dosyć! Wiedziała, że wejdzie w to całą sobą. Chociaż raz nie będzie myśleć o niczym innym. Skupi się tylko na tym, czego pragnie, czego chce. A chce tylko jego. Z całej duszy. Z całego serca. I najdalszych zakątków umysłu.

Gdy po godzinie schodziła na dół, czuła nieznośne bicie serca, które ją trochę denerwowało, bo przypominało jej, że nie nad wszystkim może panować i nie wszystko może kontrolować. Gdy wyszła na zewnątrz, już wiedziała, że na pewno nie może kontrolować innych ludzi. I że nadeszła chwila, kiedy w końcu będzie zmuszona do rozprawienia się ze swoją przeszłością i zakończenia spraw, które ciągle nad nią wisiały, subtelnie przypominając, że nie da się żyć w zawieszeniu. Bo oto przed wejściem do budynku czekał na nią Mateusz, a obok spacerował Tomasz, wpatrując się z lekkim zniecierpliwieniem w drzwi prowadzące do środka. Gdy Mateusz ją ujrzał, ruszył z uśmiechem w jej stronę. W tym samym momencie pojawił się przy niej Tomasz. Obaj mężczyźni zmierzyli się uważnym spojrzeniem, które było bardziej niż dalekie od przyjaznego. – Tomek, co ty tutaj robisz? – Ewa zmarszczyła brwi. – Czekam na ciebie. Spotkałem się z Szymkiem, powiedział mi, że siedzisz do późna. Nie chciałem, żebyś wracała sama. – Twarz Tomasza przypominała maskę. – Nie wracam sama. Zresztą powinieneś zadzwonić. – Objęła się ramionami. – W sumie powinnam was przedstawić. Tomasz Machaj, przyjaciel. – Jej głos lekko zadrżał i czuła na sobie wzrok ciemnych oczu stojącego obok ciemnowłosego mężczyzny. – Mateusz Herz. My… – Spotykamy się – dokończył za nią Mateusz, podając rękę wysokiemu mężczyźnie, na którego twarzy na moment dostrzegł iskrę wszechogarniającego bólu. Ale zaraz jego ciemnobrązowe oczy pokryły się mgiełką obojętności. – Dobry wieczór – powiedział Tomasz i lekko uścisnął dłoń Mateusza. – Przepraszam, że cię niepokoiłem, Ewo. Nie chciałem, żebyś po nocach wracała sama do domu. Ale skoro masz towarzystwo, nie będę ci już nigdy przeszkadzał – dodał cicho, a jego wzrok zdawał się przenikać ją na wylot. – Tomek. Spotkajmy się i wreszcie to zakończmy – powiedziała cicho, a wtedy on uśmiechnął się lekko. – Ewo, już zakończyliśmy. Trzymaj się. – Uniósł dłoń, pogłaskał ją po policzku, zerknął na stojącego obok Mateusza i w jego wzroku pojawił się błysk, jakby ostrzeżenia. Po chwili Ewa usłyszała stuknięcie drzwiczek samochodu i Tomasz oddalił się, a wraz z nim miesiące oczekiwania odpowiedzi na pytanie, co ona, Ewa, ma zrobić ze swoim życiem. Tym razem przypadek zdecydował za nią. I sama nie wiedziała, co tak naprawdę w związku z tym czuje. – Hej… – dotarł do niej cichy głos Mateusza. Uniosła twarz i spojrzała mu w oczy. – Jedziemy? Wszystko dobrze? – Średnio dobrze. – Pokręciła głową i uśmiechnęła się smutno. – Ale cieszę

się, że po mnie przyjechałeś – dodała, a wtedy on przygarnął ją ramieniem do siebie i mocno pocałował. Po chwili objęci ruszyli w stronę jego zaparkowanego nieopodal samochodu. I gdy odjeżdżali, nie zauważyli wysokiego mężczyzny, który obserwował całe zajście, siedząc w samochodzie stojącym po przeciwnej stronie ulicy. Nie widzieli jego zaciśniętych na kierownicy pięści. Ani pulsujących w niemej wściekłości kości policzkowych. I oczu, w których widniały: rozpacz, żal, nienawiść, a także nieposkromione, wychodzące z każdego zakamarka jego umysłu pragnienie zemsty. Krwawej, niepowstrzymanej zemsty. Tak… Mirek Kalinowski był człowiekiem, który doskonale wiedział, czego pragnie – śmierci tej jednej osoby. *** Była już ciemna noc, widziałem, że on siedzi w fotelu i na mnie czeka. I chyba jest zły. Tak, na pewno. Był wściekły. – Co tutaj robisz? – spytałem cicho. – Widziałem cię. – To znaczy? – Myślałeś, że jesteś taki sprytny? Że się przede mną ukryjesz? Widziałem, jak na nią patrzysz. – Zmrużył oczy i uważnie mnie obserwował. – Nie patrzyłem na nią. – Zacisnąłem szczęki, czując, że nie mogę wpaść w złość. – Nie kłam. Znam cię lepiej niż ty sam. Wiem, co ci chodzi po głowie. Ale nie zrobisz tego beze mnie. – Zostaw mnie. Możesz to zrobić? Jestem zmęczony. – Usiadłem w fotelu i wziąłem głęboki wdech. – Nie mogę. Zapomniałeś? Już raz chcieli nas rozdzielić. I wiesz, jak to się skończyło. Przecież jesteśmy braćmi. – Rozparł się wygodnie i obserwował mnie spod zmarszczonych brwi. – Wiem. Cały czas o tym pamiętam. – Dlatego zrobimy to jeszcze dwa razy. – A piąty raz? – Zostawimy go dla niej. W końcu na to zasługuje. Prawda, bracie? – Uśmiechnął się szeroko, a w jego oczach dostrzegłem mrok, zło i okrucieństwo. I poczułem się, jakbym patrzył w lustro. Zamknąłem oczy i zagryzłem usta na samo wyobrażenie sobie, jakie to będzie uczucie, gdy będę ją miał, gdy będę ją smakował. Ale z pewną złością i przerażeniem poczułem także jakieś drgnienie, trudne do wychwycenia, trudne do zauważenia, jak nieuchwytne muśnięcie skrzydeł nocnego motyla, które mówiło mi, że nie będę mógł tego zrobić. Nie rozumiałem jeszcze dlaczego, ale wówczas pierwszy raz doznałem tego dziwnego,

niepokojącego uczucia. I trwałem w bezruchu, jak zamurowany, chyba nawet nie oddychając, lecz prosząc w myślach, aby on tego nie dostrzegł, bo gdyby się zorientował, nic by jej nie uratowało. I nie uratowałoby mnie. Przeszłość… Leżałem na wąskiej pryczy w naszej Chacie Młodzików i wspominałem każdą chwilę minionej nocy. Te osiem godzin dyżuru (zupełnie bezsensownego jak dla mnie, ale mającego hartować młodych) zleciało mi niebywale szybko. Kalina siedziała ze mną prawie do rana. To było takie normalne, beztroskie, prawie jakbyśmy poszli na… randkę. Z tą drobną różnicą, że była noc, a my ukrywaliśmy się, wiedząc, że jeśliby nas ktoś znalazł, spotkałaby nas kara. Ją większa niż mnie. Czułem się za nią odpowiedzialny, a jednocześnie pragnąłem, aby była ze mną jak najdłużej. – Zatem chcesz o mnie walczyć? – Taki mam zamiar. – Kiwnąłem poważnie głową. – W tamtym świecie mówi się na to: chcę z tobą chodzić. – W tym świecie to oznacza: będziesz moją Panią, a ja twoim Panem. – Czy znasz tamten świat? – spytała ostrożnie. Popatrzyłem na nią spod zmarszczonych brwi. – Wiesz, że nie mogę o tym mówić. – Ja pamiętam. – Wzruszyła ramionami. – Chodziłam do szkoły, do kina, miałam koleżanki, kolegów. A potem rodzice zaczęli chodzić na jakieś tajne spotkania, zaczęli wszystko wyprzedawać, zabronili mi oglądać telewizję, w końcu zabrali wszystkie płyty i… pojawiliśmy się tutaj. Nowe życie, odrodzone, szansa na zdobycie wiecznej mądrości – mówiła to tonem przepełnionym pogardą. Musiałem pokonać wewnętrzny opór, aby na nią nie krzyknąć. – Nigdy nie widziałem telewizora – powiedziałem cicho. Spojrzała na mnie zaskoczona. – Jak długo tu jesteś? – spytała spokojnie, przysuwając się bliżej. To nie było dobre, miałem wrażenie, że krew tak mocno szumi mi w uszach, że nie słyszę nic innego. Zacisnąłem dłonie na trzymanym w nich kiju. – Bardzo długo. – Czy myślałeś, aby… – Nie kończ. – Dotknąłem palcami jej ust. Spojrzałem jej w oczy. Były szeroko otwarte. Takie piękne i szczere. Nie mogłem się już powstrzymać. Złapałem Kalinę za ramiona i przyciągnąłem do siebie. A moje usta dotknęły jej lekko rozchylonych warg. Westchnęła oddechem świeżym i czystym jak nasze bieszczadzkie powietrze. Poczułem dreszcze, jakbym był w gorączce. Była taka słodka, miękka i całkowicie mi oddana. Pierwszy raz pocałowałem dziewczynę. Wiedziałem, że to dopiero początek i że w tym momencie zrobiłbym wszystko, aby

ta właśnie dziewczyna była już na zawsze moja.

8.

Agata Pradziej kończyła właśnie zajęcia. Studiowała historię, była teraz na trzecim roku i nauka pochłaniała niemal cały jej czas. Kochała czytać o zamierzchłych epokach, uwielbiała ciszę panującą na wydziałowej czytelni, zapach książek, szelest przewracanych kartek. Była jedną z najlepszych studentek, od pierwszego roku otrzymywała stypendium naukowe. Kochała swoje studia i miała zamiar zaraz po ich skończeniu zostać na uczelni, by zająć się swoim doktoratem. Wychodziła teraz z budynku i będąc już przy schodach, natknęła się na swojego wykładowcę. – Pani Agato, mogę prosić na chwilę? – Mirek Kalinowski patrzył poważnym wzrokiem na krępą blondynkę z pięknie wykrojonymi ustami. – Tak, oczywiście. – Uśmiechnęła się i weszła za nim do gabinetu. – Mam dla pani propozycję. To całkiem świeża informacja, ale chciałem, żeby pani pierwsza o tym wiedziała – powiedział, podając jej jakiś prospekt. – Co takiego? – Towarzystwo Przyjaciół Wrocławia organizuje konkurs na pracę dokumentalną, zatytułowaną „Śladami przeszłości. Wrocław wczoraj i dziś”. Od razu pomyślałem o pani. Oczywiście służyłbym pomocą, mam dużo materiałów na ten temat. – Mirek otworzył drzwi i wyszli na korytarz. Z naprzeciwka, w otoczeniu studentów, szedł doktor Herz, który skinął głową w kierunku młodego doktoranta i idącej obok niego Agaty. – Bardzo dziękuję, że pomyślał pan o mnie. To naprawdę cudowny konkurs, jasne, że chciałabym spróbować. – Uśmiechnęła się, przeglądając ulotkę. – Mam dzisiaj popołudniowe zajęcia, kończę o dziewiętnastej. Może pani przyjść do mnie do gabinetu zaraz po nich, będę miał dużo materiałów, które na pewno okażą się pomocne. – Dobrze. I tak po południu jadę do biblioteki, więc mi też pasuje. – Agata spojrzała w ciemne, stale smutne oczy przystojnego młodego doktoranta. – Zatem do zobaczenia, pani Agato. – Kalinowski skinął nieznacznie głową i lekko pochylony wrócił do swojego gabinetu. – Do zobaczenia – powiedziała do siebie Agata i schowawszy prospekt do torby, wyszła z uczelni, ciesząc się, że została postawiona przed kolejną szansą, aby pokazać, na co ją stać. Było późne popołudnie, kiedy Agata szykowała się do wyjścia z domu. Miała zamiar jechać do biblioteki, a potem podejść na uczelnię, aby spotkać się z Mirkiem Kalinowskim. Właśnie wkładała buty, kiedy usłyszała delikatne pukanie do drzwi. Mieszkała w małej kawalerce, którą odziedziczyła po babci, na poddaszu starej kamienicy z lat dwudziestych. Krzyknęła „już idę!” i skacząc na jednej

nodze, obutej w pantofel, otworzyła drzwi. Zobaczyła znajomą postać w czarnej bejsbolówce na głowie. Mężczyzna zdjął czapkę i wtedy już była pewna, kto przed nią stoi. – Witaj, Agato – powiedział z uśmiechem, ale to, co zobaczyła w jego oczach, zmroziło ją do szpiku kości. – To pan? Co pan tu robi? – spytała zaskoczona, czując, jak całe jej ciało drętwieje ze strachu. – Przyszedłem ci coś zabrać. Coś, co nie będzie ci już potrzebne. – Jego piękna twarz rozjaśniła się w jakimś okrutnym uśmiechu, wykonał szybki ruch i tylko zdążyła dostrzec w jego ręku coś ciemnego, co ze świstem przemknęło jej koło twarzy, a już po chwili poczuła mocne uderzenie w skroń i zapadła w słodko-mdlącą ciemność. *** Niemal całe popołudnie Ewa spędziła na komendzie, przesłuchując ludzi będących świadkami zajścia w centrum handlowym, podczas którego trzy osoby zostały poważnie ranne i trafiły do szpitala. Szymon wraz z Martą przesłuchiwali jeszcze raz pracowników uczelni, w tym Mirka Kalinowskiego, który przyznał, że wspólnie z zamordowaną Martyną Bielawczyk przygotowywał pracę na konkurs, potem przez nią wygrany. Szymon widział, że Kalinowski jest bardzo poruszony morderstwem kolejnej dziewczyny, z którą blisko współpracował. Ale nadkomisarz Drakoński przygotowywał się do przesłuchania go na komendzie i dlatego teraz potraktował wykładowcę tak jak każdego pracownika uczelni. Gdy Ewa szykowała się do wyjścia, było już bardzo późno. Mateusz napisał jej esemesa, że zagrzebał się w książkach, bo do końca tygodnia musi oddać artykuł, który cyklicznie publikował w periodyku historycznym. Ale że za nią tęskni i muszą coś zaplanować na najbliższy weekend, bo on już wkrótce zacznie wariować. Doskonale wiedziała, co miał na myśli, i złapała się na tym, że czuła dokładnie to samo. Wczoraj, gdy przyjechali do niej, naszykował pyszną kolację, którą wcześniej kupił i, tak jak obiecał, nakarmił ją, pilnując, żeby zjadła wszystko, co nałożył jej na talerz. Potem napoił ją pysznym białym winem. A potem… Było tak, jak chciała. Jego silne dłonie obejmujące ją całą. Jego gorące usta, smakujące skórę jej twarzy, szyi, dekoltu, piersi. Jego słowa, przyprawiające ją o drżenie, kiedy szeptał, jaka jest cudowna, jaka piękna i jak długo na nią czekał. Nie posunęli się dalej niż bardzo odważne pieszczoty, ale gdy wychodził od niej w nocy, wiedzieli, że to kwestia dni, a nawet godzin, kiedy on już od niej nie wyjdzie, wcześniej nie poznawszy jej całej i nim ona nie pozna jego silnego, cudownie pachnącego ciała. Głośny dzwonek komórki wyrwał ją z rozmyślań na krótkie chwile przenoszących ją do świata, w którym pasja, żądza i słodkie przeświadczenie, że oto staje się udziałem czegoś pięknego, opanowywały ją całą,

wypierając wszystkie inne odczucia. Gdy spojrzała na wyświetlacz, zagryzła wargi, ale wzięła głęboki wdech i po trzecim dzwonku odebrała. – Witaj – powiedziała cicho. – Ewa… Cześć. – Usłyszała zachrypnięty głos Tomasza. – Nie przeszkadzam? – Nie, już wychodzę z firmy. Stało się coś? – Nie. Tak. Słuchaj, muszę z tobą porozmawiać. Przyjadę po ciebie. Właściwie jestem w drodze. – Nie wiem, czy to dobry pomysł. – Pokręciła głową sama do siebie. – Proszę cię. Zawiozę cię do domu, chcę tylko kilka rzeczy wyjaśnić – nie ustępował. – Dobrze – odparła po krótkiej chwili wahania. – Powoli się pakuję. Czekaj na dole. Do zobaczenia – dodała i wyłączyła telefon, zanim zdążyłaby zmienić zdanie. Gdy po dłuższej chwili zeszła na dół, zobaczyła go siedzącego w samochodzie ze ściągniętą twarzą. Wyglądał, jakby zszedł właśnie z dwudziestoczterogodzinnego dyżuru. Ale wiedziała, że tym razem to nie uciążliwa praca w klinice była przyczyną jego zmęczonych i podkrążonych oczu. I nie wiedzieć czemu, poczuła się trochę winna. Ale teraz wiedziała, czego i kogo naprawdę pragnie, i trzymała się tego, powtarzając to sobie w myśli jak mantrę, która wskazywała jej jedyną drogę, jaką powinna teraz pójść. Gdy Tomasz ją ujrzał, wysiadł z samochodu i patrzył na nią tak gorącym wzrokiem, jakiego nigdy u niego nie widziała. A może cały czas tak na nią patrzył? Tylko tego wcześniej nie dostrzegała? – Witaj. – Uśmiechnęła się, patrząc na jego poważną twarz. – Cześć – odparł, otwierając przed nią drzwi. – Zawieziesz mnie do domu? – spytała, gdy już zajął miejsce za kierownicą i ruszył szybkim zrywem spod komendy. – Tak – potwierdził krótko. W milczeniu dojechali pod jej dom, wówczas Tomasz ostro zahamował, zaciągnął ręczny hamulec i szarpnął się w jej stronę. – Myślałaś, że tak łatwo odpuszczę? Po tym wszystkim? Że kim dla mnie byłaś? Że nic dla mnie nie znaczysz? Pojawia się jakiś dupek, podejrzany dupek, mąci ci w głowie, a ty rzucasz się mu w ramiona? Zapominając o tym, co było między nami? Nie dostrzegłaś przez ten cały czas, że za tobą szaleję? Że zrobiłbym dla ciebie wszystko? I dlatego czekałem, cierpliwie, jak ten idiota, myśląc, że tego właśnie chcesz! – Zacisnął dłoń na kierownicy, aż pobielały mu kostki, i patrzył na nią pociemniałymi z gniewu oczami. Nigdy go takiego nie widziała i pierwszy raz w jego obecności poczuła dreszcz niepokoju. Nie dlatego, że mógłby zrobić jej krzywdę, o nie. Tomasz nie należał do tego typu mężczyzn. Ale dlatego, że takiego

Tomasza Machaja nie znała i nigdy nie widziała go w takim stanie. Znowu poczuła się winna. Cholernie winna. – Przestań. Nie masz prawa na mnie krzyczeć – powiedziała cicho, starając się panować nad ogarniającym ją gniewem. I już sama nie wiedziała, czy była zła na niego, czy też na siebie. – Nie krzyczę! – ryknął, aż zadrżały szyby w samochodzie. – Tak chciałeś rozmawiać?! – Ona też nie pozostała mu dłużna. – Ewo… – Wziął głęboki wdech, przymknął na chwilę oczy i spojrzał na nią. – Boże, Ewo… Zastanów się jeszcze. Czy to jest to, czego właśnie chcesz? Jesteś pewna? – spytał z mocą, a jego ciemne oczy zdawały się ją porażać. W samochodzie zapadła cisza, mącona jedynie ich przyśpieszonymi z nerwów oddechami. Po chwili Ewa odrzuciła długi warkocz na plecy, wzięła głęboki wdech i powiedziała: – Kochałam cię, Tomasz. Chyba nawet ciągle kocham. Wiem, że wtedy nie powinnam się zgadzać za ciebie wyjść. To było dla mnie za szybko, zbyt pochopnie. To moja wina. Ale teraz nie będę już więcej postępować wbrew sobie. I wiem, że nie jestem teraz gotowa na żaden poważny związek. Ale… czuję coś do Mateusza i sądzę, że on czuje coś do mnie. Dlatego zamierzam dać temu szansę. Nie chcę zostać sama, ale nie będę też układać sobie życia na siłę. Wybacz mi, jeśli cię zraniłam. – Spojrzała jeszcze raz w jego ciemne oczy, zacisnęła zęby, szarpnęła za klamkę i wysiadła z samochodu. Tomasz siedział jeszcze chwilę, patrząc, jak jej wysoka postać znika w czeluści bramy, i gdy już jej nie dostrzegał, złapał skórzaną rękawiczkę, którą zostawiła na siedzeniu, przycisnął ją do ust i wyszeptał: – Zraniłaś mnie. Ale kocham cię i… nie dam sobie ciebie odebrać. Nie ma, kurwa, takiej siły, która to zrobi! *** Siedziałem pochylony w ulubionym fotelu i myślałem o moim życiu. O tym, co stało się moim udziałem już od najmłodszych lat. Moje dzieciństwo nie było modelowe, to na pewno. Ale właśnie przez tę swoją inność, przez to, co zostało mi wpojone, czułem się silniejszy, lepszy, mądrzejszy. I wiedziałem, że on czuł dokładnie to samo. Bo przecież był moim bratem. Krwią z krwi, kością z kości. Przyszliśmy razem na ten świat i wiedziałem, że nie mogę dopuścić, żebyśmy opuścili go osobno. Wtedy… życie nie miałoby dla mnie sensu. Nawet nie słyszałem, kiedy się pojawił. Usiadł naprzeciwko w tej swojej skórzanej kurtce i patrzył na mnie z uśmiechem niegrzecznego chłopca, który właśnie zrobił coś złego. – Mam coś dla ciebie. – Jego brwi uniosły się w znajomym geście. – Już to załatwiłeś? Jak to możliwe? – Pokręciłem głową.

– Jestem sprytny. Bardzo. Nikt mnie nie rozpozna. Zresztą nikt mnie nie widział. – Z nonszalancją wzruszył ramionami. – Dlaczego ona? – Nie chciałem czuć tej chorej ekscytacji, ale nie mogłem nic na to poradzić. To było silniejsze od resztek człowieczeństwa, które gdzieś na pewno we mnie tkwiły. Ale to, czego byłem uczony już od najmłodszych lat życia, siedziało w mojej duszy, niszcząc wszelkie zarodki wątpliwości, które przecież ciągle się we mnie budziły. A ostatnio… to nawet zaczynało przybierać na sile, co już całkiem mnie przerażało. – Dobrze wiesz dlaczego. Przecież znałeś ją lepiej niż ja. – Przewrócił oczami. – Chcesz wiedzieć, jak było? – Jego oczy błyszczały jak w gorączce. – Nie – szepnąłem, czując, że zaczynam drżeć. – Oj, braciszku – roześmiał się głębokim głosem. – Myślę, że jak najbardziej chcesz to poczuć. – Pochylił się ku mnie i powiedział cicho: – Była cieplutka i słodka. Miała gładką skórę i ładne niebieskie oczy. Ale najpiękniejsze miała usta. Zanim zabrałem jej to, po co przyszedłem… – Przymknął oczy i uśmiechnął się krzywo. – Co zrobiłeś? – spytałem, oblizując wysuszone usta, czując, jak podniecenie ogarnia mnie całego. – Nie to, co ty byś chciał. – Kiwnął głową w moją stronę. – Ale usta miała naprawdę słodkie. – Miałeś nie zostawiać śladów – mruknąłem, starając się wyobrazić sobie to, co opowiadał. – Przestań się w końcu tak bać o wszystko. Nawet jak coś tam znajdą, to co im z tego przyjdzie? – warknął ze zniecierpliwieniem. On zawsze miał na wszystko odpowiedź i dzięki temu wierzyłem, że jesteśmy niepokonani. Bo przecież… byliśmy. – Boję się o nas. To chyba zrozumiałe – westchnąłem, wpatrując się w jego twarz i mając wrażenie, jakbym patrzył w lustro. – Zrozumiałe – zgodził się. – Ale teraz zajmijmy się czym innym. – Jego brew uniosła się prowokująco. – Czym? – Naszą wścibską panią komisarz. Chcę, żebyśmy zrobili to razem. Poczułem ukłucie gdzieś w okolicach serca. I sam nie wiedziałem, czy to ze złości na niego, na siebie, czy może na nią. Czy też może zaczynało się we mnie odzywać coś, co myślałem, że już dawno w sobie zdusiłem, tak aby nigdy nie wydostało się na zewnątrz. Bo gdyby teraz zaczęło się to we mnie budzić, nie mógłbym być już tym, na kogo ona mnie wychowała. I nie mógłbym być wierny tej, której służyłem. Stałbym się zwykłym człowiekiem. Słabym i bezbronnym. A on… niezwłocznie by to wykorzystał. Ponieważ wprawdzie mnie kochał, ale bardziej kochał władzę i siłę, a ja, jako mężczyzna targany wątpliwościami, nie

stanowiłbym już dla niego żadnej wartości. A co najgorsze… sam dla siebie byłbym już nic niewart. Dlatego wziąłem głęboki wdech, czując, jak powietrze wypełnia moje płuca, i uśmiechnąłem się szeroko, wiedząc, że on widzi czające się w moich oczach szaleństwo. – Zrobimy to razem, braciszku. Tak jak zawsze. Tak jak zwykle. Tak jak ona by chciała. Nasza Jedyna Pani. Przeszłość… W tym dniu wszystko miało się zmienić. Nasz Pan wezwał nas przed swoje oblicze późnym wieczorem. Na początku obawiałem się, że może ktoś doniósł mu o moim nocnym spotkaniu z Kaliną. Ale to, czego chciał od nas nasz ojciec, było czymś o wiele gorszym niż chłosta za schadzkę z dziewczyną, która nie była jeszcze moją Panią. – Jako moje dzieci macie pierwszeństwo w uczcie ofiarnej na rzecz naszej Jedynej Pani! Jego złowieszczy szept, spokojny, ale tak bardzo przenikliwy, że dźwięczał w naszych uszach jeszcze długo po spotkaniu w jego Chacie, wwiercał się w mój umysł niczym mantra i nie opuszczał go przez wiele godzin. Najbardziej bałem się jego głosu – spokojnego, cichego, ale tak sugestywnego, jakby miał siłę jakiegoś nadprzyrodzonego oddziaływania na moje myśli. I nie działo się to tylko ze mną, każdy w naszym Zborze miał podobne odczucia, jednakże wszyscy dorośli niemal z nabożnością odnosili się do tej niewątpliwej siły naszego Pana. A Młodzi ze strachem. Mój brat pochylił głowę, uczyniłem to samo, nie zamierzałem ściągać na siebie zbytniej uwagi ojca i matki, którzy czasami uważnie mi się przypatrywali. – Oto najwyższy pierwiastek mądrości, który jesteśmy w stanie przyjąć dla ciebie, nasza Jedyna Pani! – Nasz Pan wyciągnął coś z pudełka, które leżało u jego stóp. – Co to? – wyrwało mi się, a mój brat szturchnął mnie boleśnie w bok. – Otwórz usta. – Ojciec spojrzał na mnie z uśmiechem. Z lekkim oporem, ale to zrobiłem, a Pan wówczas włożył mi do ust kawałek jakiejś szarej substancji. Była niczym gąbka, o lekko słodkawym, mdławym smaku. Pan wpatrywał się we mnie, dopóki wszystkiego nie połknąłem. Potem to samo podał mojemu bratu, który równie niepewnie, ale konsekwentnie, połknął wszystko. Zerknęliśmy na siebie, nie dopuszczając okrutnych przypuszczeń, które zaczęły rodzić się w naszych głowach. Nasza matka wpatrywała się w nas ze strachem, ale gdy spojrzałem na ojca, widziałem w jego oczach dumę. Poczułem się lepiej, mimo że było mi trochę niedobrze. Ale wiedziałem, że nie mogę okazać słabości. – Od teraz jesteście wybrani. I będziecie się posilać pierwiastkiem mądrości, jako jedyni synowie naszej Jedynej Pani. – Pan uśmiechnął się szeroko, a ja chyba

pierwszy raz poczułem dumę, że jestem jego synem. I wtedy mój brat zakrztusił się i zwymiotował pod nogi klęczącego przed nami na lekkim podwyższeniu ojca. Rzuciłem się mu na pomoc, ale on mnie odepchnął. Ojciec także kazał mi się odsunąć, a matka nakazała wyprowadzić mnie z Chaty. Jedyne, co dostrzegłem, to pełen rozczarowania wzrok ojca, który patrzył na mojego brata, i pełen dumy wzrok matki, która wpatrywała się we mnie z prawdziwą matczyną miłością.

9. Nadszedł koniec tygodnia i Ewa, przybita wydarzeniami w życiu zawodowym i osobistym, zamknęła się w domu, wyciszyła telefon, nakryła się kocem i postanowiła tak spędzić najbliższe pół roku. Albo i nawet rok. Na pewno tyle, żeby te wszystkie problemy, przeciwności losu, chore sprawy same się rozwiązały, zakończyły i dały jej w końcu odetchnąć. I spróbować normalnie żyć. Czasami metoda „na strusia” była niezbędna. Nawet gdy miała trwać tylko chwilę. Taką jedną wolną niedzielę. Jednak to, że Ewa postanowiła sobie zrobić chwilową pauzę, było oczywiste dla niej, ale nie dla ludzi wokół. I dlatego od rana kilkakrotnie dzwonił jej telefon – najpierw dobijał się do niej Szymon, potem Tomasz. Z nim w ogóle nie chciała rozmawiać. Potem kilka razy próbował się do niej dodzwonić Mateusz. Tutaj się zawahała, ale też nie odebrała. Musiała pomyśleć, musiała zamknąć się na cały otaczający ją świat i dojść do ładu sama ze sobą. Było to niezmiernie trudne, bo nie tylko skomplikowane sprawy osobiste zaprzątały jej umysł. Także śledztwo, nad którym pracowała, było bardzo absorbujące. Do tego stopnia, że niejednokrotnie budziła się w nocy, zapalała lampkę i po raz setny przeglądała wszystkie akta sprawy. Szukając jakiegokolwiek punktu zaczepienia. Ale na razie ani ona, ani Szymon nie mieli nic, czego mogliby się uchwycić. Teraz Ewa siedziała na swoim łóżku, zawinięta w ciepły koc, i wpatrywała się w uporczywie dzwoniący telefon. Wreszcie wzięła głęboki wdech i nacisnęła zieloną słuchawkę, odbierając połączenie. – Tak? – Ewo… – W głosie Mateusza troska przemieszana była z gniewem. – Co się dzieje? – Przepraszam. Musiałam się na trochę wyłączyć – odparła cicho. – Martwiłem się, mogłaś wysłać chociaż jakąś wiadomość. – Nadal był zły. Poczuła, że ogarniają ją ciepło i radość. – Nie gniewaj się. Chciałam zrobić sobie krótką pauzę, to wszystko. – Rozumiem. Tylko na drugi raz uprzedź mnie po prostu. Bo może nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale jesteś dla mnie bardzo ważna – powiedział cicho, a ona ścisnęła mocniej telefon. – Przyjedź do mnie – szepnęła, wiedząc, że teraz, w tej chwili, pragnie tego jak nigdy wcześniej. – Podejdź do drzwi. – Usłyszała jego głos i w tym samym momencie doszło ją delikatne pukanie. Podeszła i otworzyła, patrząc na Mateusza, który stał po drugiej stronie. – Czekałem na ciebie, Ewo – powiedział do telefonu, wyłączył go i schował

do kieszeni. Wszedł, nie czekając, aż ona go poprosi. Złapał ją w pasie i przyciągnął do siebie. Wtulił twarz w jej włosy, popychając ją lekko w stronę małego salonu. – Czekałem, aż powiesz te słowa. Pragnę cię. – Złapał jej twarz w dłonie i przywarł ustami do jej ust. Świat zawirował. Gorące usta, niecierpliwe dłonie, przyśpieszone oddechy, pośpieszne zdzieranie ubrań, aby jak najszybciej, najprędzej, poznać swój dotyk, swój zapach i smak. Spojeni w uścisku, opadli na sofę, zrzucając przy okazji stos prasy, która zalegała na niskim stoliku. Jednak dla nich nic się nie liczyło. Teraz ważne było tylko jedno. Ugasić ten ogień, który niespodziewanie w nich zapłonął, w chwili i w sytuacji, w której byli dalecy od tego, aby myśleć o zmianie kierunku, w jakim szło ich życie. A jednak stało się. I teraz on, będąc w niej, czując ogarniające go ciepło, które pochodziło z jej rozgrzanego ciała, utwierdził się w tym, że oto spotkał tę, której pragnął od zawsze, ale która umykała mu, i musiało zdarzyć się coś okropnego, aby on mógł na nią trafić. Dlatego gdy przymknęła oczy, wbijając palce w jego ramiona, unoszona dreszczem spełnienia, on, zanim poczuł to samo, złapał jej twarz i wyszeptał zduszonym głosem: – Zakochałem się w tobie, Ewo… – A potem zmiażdżył jej usta swoimi i przygniótł jej ciało swoim, drżąc, gdy fala rozkoszy przelała się przez jego ciało. Gdy leżeli w objęciach, nadzy, wtuleni w siebie, patrząc sobie w oczy, Ewa uśmiechnęła się łagodnie i dotknęła palcami dłoni jego pięknie wykrojonych ust. – Czy ty wiesz, co do mnie powiedziałeś? – spytała cicho. Uniósł brew i gładząc jej plecy, uśmiechnął się leniwie. – Doskonale wiem, co do ciebie powiedziałem. – Jesteś pewien, że właśnie to chciałeś mi powiedzieć? – Patrzyła w jego oczy wzrokiem pełnym żaru. – Tak, moja pani komisarz, jestem pewien. Mogę ci to nawet powiedzieć po grecku. – Uśmiechnął się kącikiem ust, a wtedy jego blizna stała się jeszcze bardziej widoczna. – To powiedz. – Otworzyła szeroko oczy. – Se agapó[1] – szepnął, a ona poczuła, jak drżą jej dłonie. – Co to dokładnie znaczy? Mateusz uniósł się na ramionach i popatrzył na nią z góry. Wyglądała przepięknie. Ogarnął roziskrzonym wzrokiem jej rozrzucone na poduszce włosy, zaróżowione policzki, rozchylone usta. I błyszczące oczy. I wiedział, po prostu był tego pewien, jak niczego innego w tej chwili, że kocha ją mocną, prawdziwą miłością. – To znaczy… – Jego usta błądziły po jej twarzy, aż znalazły się na szyi. – To znaczy, że jesteś moją boginią, Ewo. Będę cię czcił, będę cię wielbił, będę tylko twój. Jeśli mi na to pozwolisz. – Zaczął pieścić jej piersi, mrucząc słowa, których

nie rozumiała. Jego pieszczoty, jego silne dłonie, jego twarde ciało, jego zduszony, głęboki głos, szepczący te melodyjne słowa w języku greckim, sprawiły, że zapomniała o wszystkich problemach, które zalegały w jej umyśle. Teraz był tylko on, jego śmiałe pieszczoty, cudowne ciało i błyszczące oczy, wpatrzone w nią z zachwytem, oddaniem i pragnieniem. Nigdy nie czuła się tak jak przy nim. Jakby była jedyną kobietą we wszechświecie. A on jedynym mężczyzną. Jakby cały świat nie istniał, a zostali tylko oni. I ich budząca się, nowa, niczym jeszcze nieskalana miłość. I to było najcudowniejsze. Bo jutro będą musieli wrócić do normalnego życia, ale dzisiaj… Byli tylko we dwoje i we dwoje pokonywali kolejne zakręty na drodze do wspólnych doznań, rozkoszy i spełnienia najskrytszych pragnień. Gdy po szalonych pieszczotach zasnęli, Ewa przebudziła się po jakimś czasie i spojrzała na śpiącego Mateusza. Wyglądał pięknie i tak spokojnie, że coś ścisnęło ją w sercu. I wtedy już wiedziała. Pochyliła się nad nim, delikatnie pocałowała go w usta i szepnęła: – Ja też cię kocham… – Po czym przytuliła się do niego i zamknęła oczy. Nie widziała, że on otworzył oczy i patrzył na nią wzrokiem pełnym miłości, szczęścia, ale także… strachu. Nazajutrz oboje musieli wrócić do przytłaczającej rzeczywistości. Mateusz wyjechał na trzy dni na sympozjum do Krakowa, na którym miał wygłosić odczyt. Ewa z samego rana pojechała do firmy, wiedząc, że czeka ją pewnie niezbyt miła rozmowa z szefem, który przez całą niedzielę próbował się z nią skontaktować. Bezskutecznie. Gdy weszła do swojego małego pokoiku, Szymon już tam siedział, pisząc coś na laptopie. Kiedy ją ujrzał, obdarzył ją jednym krótkim spojrzeniem i ponownie zajął się swoimi sprawami. – Cześć – powiedziała głośno i usiadła przy swoim biurku. – Cześć – mruknął, a ona już wiedziała, że jest zły. – Będziesz się teraz dąsał? – spytała, patrząc na jego zmarszczone brwi. – Co się z tobą działo? Nie odbierałaś telefonów. A gdyby to było coś ważnego? – Zerknął na nią zmrużonymi oczami. – Gdyby było to coś ważnego, to waliłbyś w moje drzwi, nie zważając na to, że jest niedziela, a ja postanowiłam odpocząć i trochę się wyłączyć. – Wzruszyła ramionami, wyciągając swoje dokumenty. – I odpoczęłaś? – spytał poważnie. – Odpoczęłam. – Skinęła głową, patrząc mu prosto w oczy. Zacisnął na chwilę usta, pokiwał głową i wrócił do komputera. Przez kilkanaście minut pracowali w milczeniu, aż wreszcie Ewa nie wytrzymała, rzuciła tekturową teczką na biurko, wstała i podeszła do swojego szefa, a jednocześnie przyjaciela.

– Wyjaśnijmy sobie coś. Wiem, że czujesz się za mnie jakoś dziwnie odpowiedzialny, jak starszy brat, którego zresztą nigdy nie miałam. Poza tym przyjaźnisz się z Tomaszem i uważasz, że powinnam z nim być. Ale zrób mi przysługę, Drako. Nie układaj mi życia. Zostaw to mnie. Może to układanie póki co mi nie wychodzi. Ale to moje decyzje i moje sprawy. Kocham cię jak przyjaciela, jak najlepszego kumpla, ale nie możesz się w ten sposób zachowywać. Jakbym była małą, głupią dziewczynką! – Opierała się o niskie biurko i patrzyła w zaskoczoną twarz swojego szefa. Szymon uniósł brew i uśmiechnął się krzywo. Wstał i popatrzył w jej pałające gniewem oczy. – No, zaimponowałaś mi. Nie traktuję cię jak małej dziewczynki. Nigdy tego nie robiłem, Ewka. – Zmrużył brwi. – Jednak będę się o ciebie martwił. Tego nie zmienisz. A poza tym nie ukrywam, że chciałbym, żeby wam z Tomkiem wyszło. Ale masz rację. To nie moja sprawa. Nie gniewaj się, ale martwić się o ciebie mi nie zabronisz. Poza tym… jestem twoim szefem. – Rozłożył dłonie i uniósł brwi. – To wykorzystywanie stanowiska – burknęła, już trochę udobruchana. – Nazywaj to sobie, jak chcesz. Po prostu… doktor Herz mi się nie podoba. Jest w nim coś dziwnego. Dobra, dobra… – Uniósł ręce w geście poddania. – Już nic nie mówię. Chodź, powiem ci, czego się dowiedziałem na temat innego pana z tej krwiożerczej uczelni. – Złapał Ewę za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Przewróciła oczami i usiadła koło niego, a on przesunął w jej stronę laptopa. – Pogrzebałem tu i tam, dowiedziałem się, że nasz pan Mirek miał poważne problemy z porywczością. W liceum pobił chłopaka, który przystawiał się do jednej z dziewczyn, w której podkochiwał się Kalinowski. Pojechałem wczoraj do sąsiadów Kalinowskich, rozmawiałem z jedną bardzo gadatliwą kobietą. – A jego rodzina? – Ewa zmarszczyła brwi i czytała raport, który Szymon przygotował. – Ojciec nie żyje, o bracie nic nie wiadomo, a matka nie chciała ze mną rozmawiać. Wiesz… Mógłbym ją wezwać na przesłuchanie, ale to bardzo schorowana kobieta. Więc póki co dałem spokój. – Dobry z ciebie człowiek, Drako. – Uśmiechnęła się. – Jasne – mruknął i przewrócił oczami. – Ale sąsiadka była chętna do zwierzeń. Powiedziała, że Mirek i jego brat, Andrzej, byli nierozłączni. Wszędzie jeździli razem. Od najmłodszych lat rządzili podwórkiem. Wiesz, wychowali się na Kleczkowie. To prawie jak Trójkąt Bermudzki. Hm. Trójkąt Bermudzki. Osławiona wrocławska dzielnica cudów. Teraz to już historia, ale kiedyś… Strach było się tam zapuścić. Kleczków w sumie był niewiele lepszy. – To jak chłopak z takiego środowiska znalazł się na studiach doktoranckich? – Ewa popatrzyła w niebieskie tęczówki swojego szefa.

– Geny. – Szymon uniósł brew. – Brat też nie miał problemów z nauką, za to z subordynacją i owszem. Siostra, sama wiesz, geniusz matematyczny. Mirek nie odbiegł daleko od rodzeństwa. Cała trójka była bardzo ze sobą związana. Gdy Anna Kalinowska zaginęła, Andrzej wylądował w psychiatryku. Mirek za to rzucił się na policjanta. Czyli kwestia jego temperamentu nie została zmyślona przez plotkarską sąsiadkę. A na uczelni wydaje się taki grzeczny. – Zmienił się. Wtedy był młodym chłopakiem, teraz to dorosły mężczyzna. Na stanowisku i na poziomie. – Ewa wzruszyła ramionami. – Temperament to temperament. – Jasne, Drako. Gdyby to Kalinowski mordował, myślę, że ciała byłyby bardziej okaleczone. A tutaj wszystko jest zrobione z zegarmistrzowską precyzją. Komuś zależy na mózgu ofiar. Dlatego robi to tak, żeby go nie uszkodzić. – Okropnie to brzmi. – Szymon pokręcił głową. – No wiem. I robią to ludzie ludziom. Na pewno powinniśmy przesłuchać Kalinowskiego. – W charakterze podejrzanego? – Drakoński skrzywił się z powątpiewaniem. – Nic na niego nie mamy. – W charakterze świadka. Ale u nas. Niech wie, że coś się nam w nim nie podoba. Jeżeli to on, może się z czymś zdradzi. Poza tym… cholera, Drako. To niemożliwe, żeby nikt nic nie widział. – Ewa pokręciła głową z niedowierzaniem. – To tak, jakbyśmy mieli do czynienia z pieprzonym duchem. – A może jest ich dwóch? Takie morderstwo wymaga sprytu, dobrego kamuflażu i precyzji. Nie robi się tego w pięć minut. Jeden zajmuje się ofiarą, drugi pilnuje. Brałaś to pod uwagę? – Szymon bawił się komórką i wpatrywał w Ewę. – Różne opcje biorę pod uwagę. To brzmi jeszcze gorzej. Cholera! – Wstała i zaczęła chodzić po małym pokoiku. – Nie mamy żadnego punktu zaczepienia, oprócz zagadkowej przeszłości Kalinowskiego. – A on ci wyraźnie nie pasuje – dodał Szymon, marszcząc brwi. – Nie bardzo. Ale nie możemy się sugerować moimi odczuciami. Przesłuchajmy go. – Barska utkwiła wzrok w swoim szefie. – I to jak najszybciej. – Chcesz go jak najszybciej wykluczyć z kręgu podejrzanych? – Może. Nie wiem. – Ewa wzruszyła ramionami. – To, jak na razie, jedyny trop. Wezwijmy go. – Dobrze, powiem Marcie, żeby go przywiozła. – A ja poszperam w bazie, czy wcześniej miały miejsce takie zabójstwa. Już dawno powinnam to zrobić. – Barska pokręciła głową i usiadła do swojego komputera. Otworzyła służbową pocztę i przejrzała korespondencję. Potem zalogowała się do prywatnej poczty. Było kilka reklam, trochę spamu, jakieś bzdury od kolegów z pracy i jedna wiadomość od nieznanego nadawcy zatytułowana „Co znaleziono pod mostem Uniwersyteckim”. Przełknęła ślinę

i kliknęła w ikonkę odbioru wiadomości. Jej oczom ukazał się krótki tekst: A może czego nie znaleziono? Widzę, że kiepsko ci idzie, pani komisarz, więc muszę cię nakierować. Jej atrybutem sowa, jej pasją tkactwo i rzemiosło, jej życiem walka. Była prawa, lecz ci, którzy wierzą w jej przesłanie, przeszli na ciemną i mroczną stronę. Rozejrzyj się, pani komisarz, a znajdziesz to, czego ty i twój szef nieudolnie szukacie. Zniecierpliwiony. *** Próbowałem się skupić na swoim zadaniu, ale on mi to uniemożliwiał. Czułem na sobie uporczywy wzrok, a jego denerwująca maniera zakładania nogi na nogę i miarowego poruszania stopą w wysokim skórzanym bucie sprawiała, że nie mogłem się skupić na tym, co robiłem. – Możesz dać mi na chwilę spokój? – Spojrzałem na niego zmrużonymi oczami. – Nie mogę. – Uśmiechnął się szeroko. – Przyuważyłem kogoś ciekawego. – Chyba nie masz zamiaru tego robić?! – krzyknąłem. – Uspokój się – prychnął i przewrócił oczami. – Nie histeryzuj. Czy kiedykolwiek zawiodłeś się na moich umiejętnościach? Poza tym już nie mogę się doczekać, kiedy będę trzymał w rękach komisarz Barską. To jest warte każdego ryzyka. – Nie zrobisz tego. Ani teraz, ani później. Musimy zmienić nasz plan. – Czułem, że coś ściska mi gardło. Spojrzał na mnie zmrużonymi oczami. – Braciszku. Czyżbyś się zadurzył w naszej pani komisarz? – Nie. W nikim się nie zadurzyłem. Po prostu uważam, że to zły pomysł. Zbyt ryzykowny. Ona jest gliną, prowadzi to śledztwo. – Cha, cha, cha! Kręci się w kółko. Ona i ten wielki gliniarz. Nigdy w życiu nie dojdą do prawdy. – Nie bądź taki pewny siebie. To niejednego już zgubiło – warknąłem, czując, że pierwszy raz od dawna naprawdę jestem na niego zły. – Bracie, dawno cię takiego nie widziałem. I wiesz co? Teraz już wiem. Nie możesz zaprzeczyć. Coś czujesz do pięknej Ewy. Nie uważasz, że to będzie cudowne? Nie dość, że posiadłeś jej ciało, to jeszcze posiądziesz jej umysł. To naprawdę będzie zajebiste uczucie. – Oblizał usta, a ja sam nie wiedziałem, czy czuję podniecenie, czy… mdłości. – Nikogo nie posiadłem i nie posiądę. Musisz zmienić plan. Ją musisz zostawić w spokoju – powiedziałem cicho, głosem zduszonym od gniewu. Nawet nie zauważyłem, kiedy znalazł się przy mnie. – Nic nie muszę. Dobrze o tym wiesz – warknął, patrząc na mnie oczami

pociemniałymi z wściekłości. – A teraz powiem ci coś zabawnego. – Uśmiechnął się szeroko, ale jego oczy pozostały zimne jak dwa sople lodu. – Najcudowniejsze w tym wszystkim będzie to, że gdy ją odwiedzę, ty nie będziesz o tym wiedział. I co jeszcze wspanialsze – ona będzie myślała, że to ty do niej przyszedłeś. Czyż to nie cudowne? Braciszku? – Roześmiał się śmiechem, w którym czaiło się szaleństwo, a ja po raz pierwszy w życiu poczułem, że mógłbym zabić go z zimną krwią, co kompletnie mnie przeraziło i załamało. Przeszłość… Od tamtej pory wiele razy byliśmy wzywani do Chaty Pana i karmieni „pierwiastkiem mądrości”. Zaczęliśmy się już przyzwyczajać, mój brat kolejne razy znosił już bez żadnych problemów. I to nie dlatego, że został wtedy wychłostany. Nie była to dla nas pierwszyzna. Mój braciszek wierzył w to, co wpajał nam Pan, i gdy byliśmy sami, powtarzał mi słowa ojca, umiejętnie naśladując ten jego przenikliwy szept. Ale teraz już nie żartował, nie rozbawiał mnie. Był poważny i zaangażowany. Czasami miałem wrażenie, że pragnął wymazać tamten pierwszy raz, kiedy nie poradził sobie z własną słabością. – Będziemy silni i niepokonani. Nikt nie będzie mógł zrównać się z naszymi umysłami – klarował mi, kiedy przechadzaliśmy się po wiosce. Widziałem, jak zerkają na nas dziewczyny. Wszystkie chciały być tą wybraną. Wiedziałem też, że mój brat hojnie korzystał z tego, co miały mu do zaoferowania, nie zważając na zagrożenie, jakie ściągał na ich głowy. Ja natomiast dostrzegałem tylko jedną dziewczynę, o której nie mogłem przestać myśleć, od czasów tamtego pierwszego niewinnego pocałunku. Nie chciałem jej narażać, ale bardzo tęskniłem do naszych wspólnych rozmów i do jej miękkich ust, których słodkość wciąż czułem. Kalina także mi się przyglądała, widziałem też, że chodziła do chaty strażników i zerkała na plan dyżurów. Kolejną nocną straż miałem już za kilka dni, czekałem na tę noc z wielką niecierpliwością, mając nadzieję, że dziewczyna znowu przyjdzie mnie odwiedzić. Tymczasem starałem się nie zdradzać z tym, że coś zaczynało się dziać pomiędzy mną a nią, bo znałem mojego brata i wiedziałem, że nic go tak nie nakręcało, jak dzika rywalizacja. Dlatego chodziłem z nim po wiosce, panosząc się, jakbym już był Panem, i słuchałem jego wywodów, a w głębi ducha liczyłem tylko dni i godziny do momentu, kiedy spotkam się z Kaliną. I kiedy znowu poczuję się jak młody chłopak, nastolatek, żyjący w normalnym świecie. Bo to, że niemal od urodzenia tkwię w czymś, co z normalnością miało niewiele wspólnego, wiedziałem niemal od zawsze. I podwójnie się męczyłem, gdyż wciąż i wciąż musiałem się kryć ze swoimi przekonaniami o tym, że jesteśmy popierdoloną sektą morderców. [1] Z gr.: Kocham cię.

10.

Cała ekipa sekcji kierowanej przez nadkomisarza Drakońskiego wpatrywała się w Kubę Helleńskiego, którego palce z szybkością błyskawicy poruszały się po klawiaturze. – Masz coś? – Ewa spytała ze zniecierpliwieniem. – Już, pani komisarz, jeszcze moment – odparł cierpliwie młody policjant, niewzruszenie robiąc swoje i nie zwracając uwagi na nerwowe ruchy Ewy, która chodziła po pokoju, obejmując się ramionami, co chwilę przystawała i patrzyła na ekran komputera. – Ewka, przestań krążyć, w głowie mi się miesza – mruknął Szymon, oparty o parapet i obserwujący spod zmrużonych oczu swoją koleżankę. – Kurczę. Jakbyśmy go namierzyli, to… Poza tym… Co ma wspólnego mitologia grecka z tym całym burdelem? – Ewa zatrzymała się i popatrzyła na swojego szefa i współpracowników. – No tego jeszcze nie wiem. Mnie bardziej ciekawi, kto ci wysłał tego maila. – Szymon pocierał w zamyśleniu zarośnięty policzek. – Wszystko sprawdziłam. Zdecydowanie nasz Zniecierpliwiony pisał o Atenie. – Marta pokiwała głową. – Ale co to ma wspólnego z morderstwami… nie mam pojęcia… – No i sprawdziłem, co się dało. – Kuba odchrząknął i odwrócił się do osób zgromadzonych w pokoju. – Mail został wysłany z nowo utworzonego adresu, z komputera w kafejce internetowej na Psich Budach. – Tutaj, w Rynku? – Marta pokręciła głową. – No tak. – Kuba popatrzył ciepłym wzrokiem na ciemnowłosą koleżankę i zaraz odwrócił oczy w kierunku swojego szefa. – Chyba że koleś namieszał coś z adresami IP. Ale ewidentnie wskazuje na to miejsce. – Kuba, Marta, jedźcie tam. Może lokal jest monitorowany, a jeśli nie, to może właściciel będzie coś kojarzył. – Szymon popatrzył na Ewę i kiwnął głową, żeby weszli do ich pokoju. – Albo koleś jest głupi, albo zrobił to specjalnie. – Szymon usiadł na swoim biurku i objął się ramionami. – Głupi nie jest, na pewno. Podejrzewam, że jeśli nawet w tej kafejce coś będą kojarzyć, to facet tak się zakamuflował, że opis jego wyglądu nic nam nie powie. – Ewa potarła zaczerwienione oczy. – Nie wyspałaś się? – Nie mogłam spać. Szymon pokiwał głową. Rozumiał ją doskonale, bo sam miał podobny problem. Jak mógł spokojnie spać, kiedy gdzieś tam ten popieprzony psychol

czatował może na kolejną dziewczynę? – Wiem, Ewka. Ze mną też jest krucho. Chyba musimy porozmawiać z dziekanem, żeby jakoś delikatnie ostrzegł dziewczyny na uczelni. – Zajmę się tym. Zaraz tam pojadę. – Jasne. – Szymon rzucił jej szybkie spojrzenie. – A… jak twoje sprawy? – spytał po chwili wahania. – Moje? – Ewa zerknęła na przyjaciela. – Bardzo dobrze. – To… dobrze. Wiesz, widziałem się wczoraj z Tomkiem. – Popatrzył na nią z oczekiwaniem. – Co u niego? – Ewa, nie wiedzieć czemu, poczuła dławienie w gardle. – Pracuje. Chyba za dużo. Kurczę, Ewka, on jest załamany. Nigdy go takiego nie widziałem. – Szymon zeskoczył z biurka i podszedł do dziewczyny. – Strasznie mi przykro, że to tak wyszło. – Wiesz co, Drako? – Westchnęła, włożyła kurtkę i podeszła do drzwi. – Jeśli tobie jest przykro, to nawet nie masz pojęcia, co ja czuję – dodała i wyszła. Pewnie, że nikt nie wiedział, co ona czuje. Ewa wsiadła do samochodu i udała się w kierunku ulicy Szewskiej, na niezbyt przyjemną i radosną rozmowę z dziekanem. Sama przed sobą nie chciała się przyznać, że zmartwiła ją wiadomość dotycząca Tomasza, ale radość i miłość, które buzowały w jej sercu na samą myśl, że nazajutrz wracał Mateusz, zabijały wszelkie inne uczucia. I to też ją trochę martwiło. Gdy parkowała na wydziałowym parkingu, w kieszeni zawibrowała jej komórka. Zerknęła na wyświetlacz, to był on. Mateusz. Odebrała niemal natychmiast. – Tak? – Czy jej głos drżał? – Witaj, pani komisarz. – Jego głos był cichy, ciepły i jakiś taki… zmartwiony. – Witaj. Jak odczyt? – Dobrze. A jak twoja sprawa? – Mam nowy trop, sprawdzamy go. Idę na rozmowę z dziekanem. To tyle, jeśli chodzi o sprawy zawodowe. – Wyłączyła silnik i ściszyła radio. – A jeśli chodzi o sprawy niezawodowe? – spytał cicho. – Hm. Tutaj jestem trochę zaskoczona i przestraszona – powiedziała szczerze. – Czego się boisz, Ewo? – Jego głęboki i cichy głos wyzwalał dziwne wibracje w całym jej ciele. – Tego, co czuję do ciebie – odparła równie cicho. – Ewo – westchnął. – Tak bardzo chciałbym zabrać cię z tego miasta na koniec świata. Tylko ty i ja. Z dala od tych chorych spraw, dziwnych ludzi i tego całego… bagna. – Mateusz. Stało się coś? – Była zaniepokojona. Coś uderzyło ją w jego

głosie. Jakaś dziwna nuta rozpaczy, która przebijała się w spokojnym tonie. – Nie… Nic się nie stało. Tęsknię za tobą. Kocham cię. – Te słowa, takie proste, takie szczere, sprawiły, że coś zaczęło dławić ją w gardle. Odchrząknęła i odparła z uśmiechem: – Ja też tęsknię. I co jest dla mnie zupełnie nowe i trochę niesamowite… mogę ci powiedzieć, że też cię kocham. Usłyszała, jak wciągnął powietrze. – Wiem… Boże, czy był zmartwiony? Nic już nie rozumiała. – Wracasz jutro? – spytała z lekkim niepokojem. – Tak. Będę po południu. Zadzwonię, gdy przyjadę. – Dobrze. Do jutra, Mat. – Do jutra – powiedział łagodnie i rozłączył się. Dziewczyna jeszcze przez chwilę wpatrywała się w telefon, ale jej wzrok padł na wyjście z budynku uczelni i ujrzała dziekana, więc wyleciała z samochodu jak z procy i pobiegła w stronę wysokiego, szpakowatego mężczyzny. – Panie dziekanie! – krzyknęła i wówczas wysoka postać się zatrzymała. – Pani komisarz? – W oczach dziekana dostrzegła strach. – Stało się coś? – Wychodzi pan? Możemy chwilę porozmawiać? – Oczywiście. To dłuższa rozmowa? – Nie, w sumie nie. To raczej sugestia. Idzie pan gdzieś? – Ewa spojrzała w niebieskie oczy dziekana. – Na plac Nankiera. Do Instytutu Filologii. Mam tam spotkanie. – Odprowadzę pana. Ruszyli powoli chodnikiem. – Panie dziekanie. – Ewa nie traciła czasu. – Musi pan ostrzec studentki. Wiem, że to może wzbudzić panikę, ale lepiej mieć panikę na wydziale niż kolejną ofiarę. Mężczyzna przystanął i popatrzył ze strachem w niebieskie oczy Ewy. – Uważa pani, że będzie więcej ofiar? – Tego nie wiem. Ale dopóki nie znajdziemy winnego tych potworności, uważam, że osoby potencjalnie zagrożone powinny mieć tę świadomość. Dziekan potarł skronie i pokiwał głową. Zacisnął usta i westchnął. – Pani komisarz, zrobię wszystko, żeby pomóc złapać tego gnojka. – Z jego oczu biły pewność i szczerość. – Dziękuję. Proszę uzgodnić to z wykładowcami, z opiekunami grup – zasugerowała. – Oczywiście. Tak zrobię. – Dziekan kiwnął głową. – Mam nadzieję, że jak najszybciej złapiecie tego potwora. – Ja również… ja również… – Ewa powiedziała to jakby do siebie, wiedząc,

że najgorsze jest jeszcze przed nią. I nie pomyliła się w swoich przeczuciach. Bo nie zdążyła nawet dojść do samochodu, kiedy jej komórka zaczęła wściekle wibrować w kieszeni. Dzwonił Szymon. Gdy odebrała, zdołała tylko powiedzieć „dziesięć minut” i rzuciła się w kierunku parkingu. Na Sienkiewicza dojechała faktycznie w dziesięć minut, co stanowiło nie lada wyczyn, gdyż miasto było już trochę zakorkowane. Zaparkowała byle jak, bokiem na chodniku, i zobaczyła swojego szefa, który ze ściągniętą twarzą słuchał stojącego obok niego policjanta w mundurze. – Co jest? – Ewa była lekko zdyszana. Szymon pociągnął ją do przestronnej i ciemnej klatki schodowej. – Dziewczyna, lat dwadzieścia jeden. Znaleziona w swoim mieszkaniu na poddaszu. – Nasz facet? – spytała cicho. Wysoki mężczyzna kiwnął głową. – Niestety. Wszystko tak samo jak w poprzednich przypadkach. Rozmawiałem z sąsiadką. Dziewczyna studiowała historię. – Kurwa… – Ewa potarła czoło. – Ale zaatakował ją w domu? – Nagle się wyprostowała i popatrzyła na swojego szefa ze zdumieniem. – Musiała go znać. Chodź na górę, ale zaznaczam, nie jest tam wesoło. Zamknięte mieszkanie przez kilka dni zrobiło swoje – ostrzegł i ruszyli w górę po skrzypiących schodach. Ewa już nie raz widziała zwłoki ludzi, będące w różnym stanie rozkładu, ale za każdym razem modliła się o wytrzymałość i potem, w domu, długo szorowała się szorstką gąbką, bo ciągle miała wrażenie, że fetor rozkładającego się ciała wniknął w każdy por jej skóry. Przed wejściem Szymon wyciągnął z kieszeni tubkę z maścią kamforową, oboje posmarowali sobie miejsce pod nosem. Widok, jaki ujrzała w mieszkaniu na poddaszu, utrwalił się w jej głowie na wiele, wiele miesięcy. Dziewczyna leżała na zakrwawionym łóżku, jej zniekształcona twarz błyszczała od zakrzepłej krwi. Wszędzie unosił się duszący, słodki, obezwładniający wręcz fetor, a na ciele ofiary muchy gęsto składały swe jaja. – Wyjdźmy stąd. – Szymon spojrzał na pobladłą twarz Ewy, która przez cały czas starała się nie oddychać. Gdy znaleźli się na korytarzu, dziewczyna zaczerpnęła trochę powietrza, mając wrażenie, że nigdy nie pozbędzie się tego smrodu ze swoich nozdrzy. – Drako, ona tu leżała przez kilka dni. Dlaczego tak późno…? – Nie wiem. Wiesz, na uczelni nikt nie kontroluje nieobecności studentów. Dziewczyna mieszkała sama, jak widać, nie spotykała się z nikim. Jakiś chłopak…

koleżanka… Sąsiadka usiłowała się do niej dostać, bo przyniosła rachunek za gaz. Poczuła dziwny zapach pod drzwiami i wezwała policję. To wszystko. Dokładny czas śmierci będziemy znać po autopsji. Nasz patolog ma jakiegoś speca od entomologii[1], podobno geniusz od robali. – Brzmi apetycznie. – Ewa wzięła głęboki wdech. – Prawda? – Drako pokręcił głową i potarł nos u nasady. – Kurwa, kolejna studentka! – Jezu, dopiero wróciłam z uczelni i rozmawiałam z dziekanem. – Teraz Ewa pokręciła głową. – Chodź na dół. Wyślę Martę do dziekana, niech go powiadomi. My czekamy na raport patologa, niech określi dokładną datę śmierci. Chyba musimy przycisnąć Kalinowskiego. Jednak wszystkie tropy prowadzą na uczelnię. – Dobrze, przesłuchajmy go. A ja pogrzebię w tej pieprzonej mitologii i czekam na raport podobieństw, jeśli chodzi o tego typu przestępstwa. – Dobrze, Ewka. Jedź do firmy, ja dopilnuję tego burdelu. – Szymon klepnął lekko koleżankę w plecy i pobiegł z powrotem po schodach na górę. Ewa wyszła z budynku, biorąc głębokie wdechy i wpompowując do płuc gęste od spalin samochodowych powietrze. Po chwili wsiadła do samochodu i ruszyła w stronę komendy. *** Wiedziałem, że to zrobił. Patrzył na mnie i uśmiechał się szeroko. Kiedyś kochałem ten uśmiech, ale teraz… Z przerażeniem odkryłem, że coraz bardziej zaczynałem go nienawidzić – za ten uśmiech, za to szalone spojrzenie i za wszystko, co robił. Z tymi kobietami. I ze mną. – Mam coś dla ciebie, braciszku. – Uniósł brew i popchnął w moim kierunku przenośną lodówkę. Poczułem, że żołądek ściska mi się w jeden zbity węzeł. – Co zrobiłeś z ciałem? – Wrzuciłem do rzeki. – To się niedługo skończy. Ja już dłużej nie dam rady. – Pokręciłem głową. – Nic się nie skończy. Przynajmniej dopóki ja sam nie będę tego chciał. – Zmrużył oczy. – A teraz nadszedł czas, aby zająć się tą, która mnie coraz bardziej zaczyna pasjonować. – Poruszył znacząco brwiami. – Nie zrobisz tego – szepnąłem. – Załóż się. – Błysnął uśmiechem. Poczułem ogarniającą mnie wściekłość i nie panując nad sobą, rzuciłem się na niego. Jednak był szybszy. Opadłem na łóżko, a w uszach dźwięczał mi tylko jego dziki śmiech szaleńca. Leżałem i wpatrywałem się w sufit tego obcego pokoju, a po policzkach

płynęły mi chłodne łzy, łagodząc rozpaloną skórę mojej twarzy. – Nie zrobisz tego… – szepnąłem. – Choćbym musiał zabić ciebie i siebie, nie zrobisz tego, bracie… Przeszłość… Byłem pewien, że tę noc zapamiętam na całe życie. Znowu miałem nocną straż, było spokojnie i cicho. Tym razem było nieco chłodniej, opatuliłem się grubym, ciężkim wojskowym kocem, który zabrałem z naszej chaty. Zapewne gdyby któryś ze sługusów Pana to zobaczył, od razu doniósłby o tym mojemu ojcu, a ten zarządziłby mi dziesięć batów pokory, ale udało mi się przemycić wcześniej ochronę przed zimnem i teraz przynajmniej nie szczękałem zębami. Nie lubiłem tych nocnych dyżurów, zwłaszcza po tym, co się stało, bo w ciszy za dużo myśli pojawiało się w mojej głowie. Nie radziłem sobie z nimi, atakowały mnie i nie pozwalały odetchnąć. A przez te wszystkie głosy jeden przebijał się coraz mocniej, krzycząc w mojej głowie tylko jedno słowo, którego nie chciałem nawet wypowiedzieć szeptem, a co dopiero na głos. Kiedy sądziłem, że czeka mnie kolejna męcząca noc, podczas której będę walczył z własnymi demonami, usłyszałem czyjeś kroki. Serce zabiło mi mocniej, gnębiące mnie obrazy odeszły w niebyt. Bo przede mną stała Kalina, która trzymała w ręku kanapkę i wodę. – Nie możesz tak ryzykować. – Pokręciłem głową. – Moje rodzeństwo śpi, a rodzice modlą się w świątyni, będą to robić do rana. – Podała mi zawiniątko. – Nikt cię nie widział? – Spojrzałem nad jej głową w stronę wioski. – Nie martw się, byłam ostrożna. – To dobrze. – Rozłożyłem połowę koca i usiadłem, poklepałem miejsce obok mnie, a natychmiast skorzystała z niego Kalina. Drugą połowę narzuciłem nam na ramiona. Jadłem w milczeniu, piłem wodę i starałem się nie oddychać zbyt głęboko, aby nie czuć zapachu siedzącej obok mnie dziewczyny. Pachniała czystością, słońcem, trawą i polnymi kwiatami. Pachniała wolnością. Co było paradoksem w miejscu, w jakim byliśmy. Przeraziłem się tego, co czułem, nie mogłem dopuszczać tych niepokojących myśli znowu do głowy, nie mogłem wypowiedzieć tego słowa, które od miesięcy kołatało się w… – O czym myślisz? – Kalina wyrwała mnie z letargu. – Nie chciałabyś wiedzieć. – Skończyłem posiłek, wypiłem wodę i spojrzałem na dziewczynę. Zauważyłem, że miała piegi na nosie, ten widok sprawił, że nagle zaschło mi w gardle. Żałowałem, że nie miałem już wody. – Chciałabym. – Przekrzywiła głowę i uśmiechnęła się. – O tym, że pragnę cię całować. Teraz – odparłem, zanim jakikolwiek głos rozsądku miałby szansę przeniknąć przez moje usta. – Jestem tu po to, aby spełniać twoje Pragnienia. – Przysunęła się, a jej

aromat wwiercił się w moje nozdrza, dotarł do głowy i uderzył mnie swoją mocą niczym najlepszy narkotyk na świecie. Złapałem ją w objęcia, a moje usta dotknęły jej rozchylonych warg. Poczułem jej ramiona otulające moją szyję i drobne piersi naciskające na mój tors. I wówczas przestałem już myśleć, a niedobre słowa zniknęły całkowicie z mojej głowy. Położyłem ją na kocu i zacząłem całować bez opamiętania. A gdy nagle wepchnęła mi język do ust… wiedziałem, że znajduję się na granicy szaleństwa. Jej dłonie zaczęły mnie przyciągać do siebie, chciała mnie poczuć na swoim drobnym ciele. Zapomniałem się. Całkowicie. Nasze pocałunki stały się głębokie, niemal brutalne, moje dłonie znalazły drogę do jej piersi, mój członek pulsował w zwieńczeniu jej ud. Jęczała i wyginała się ku mnie, chcąc więcej. Ja także tego pragnąłem, ta jedyna myśl ogarnęła teraz mój umysł, nie liczyło się nic innego. – Kocham cię – jęknęła mi do ucha, a ja poczułem się tak, jakbym właśnie dostał najpiękniejszą nagrodę za te wszystkie dni, kiedy pragnąłem być przez kogoś kochany. – Ja ciebie też – odpowiedziałem cicho, chociaż tak do końca nie wiedziałem, co to właściwie znaczy. Znowu przywarłem ustami do jej ust, poruszałem się miarowo, coraz szybciej, pocierając nabrzmiałym członkiem jej czułe miejsce między nogami. Chciałem w nią wejść, zanurzyć się w jej ciele, ale teraz nie mogłem tego zrobić, nie mogłem przerwać tego, co nas ogarnęło. Kalina jęczała cichutko, miażdżyłem wszelkie dźwięki wydobywające się z jej ust moimi natarczywymi pocałunkami. Nagle zesztywniała pode mną, wygięła się w łuk i poczułem, jak cała pulsuje. Nie przerwałem, a gdy ogarnęła mnie porażająca błogość, opadłem na dziewczynę całym ciężarem. Leżeliśmy jeszcze długo, tuląc się do siebie i słuchając swoich uspokajających się oddechów. – Chcę, abyś był moim pierwszym. – Będę, gdy zostaniesz moją kobietą. – Pocałowałem ją w usta i pogłaskałem po policzku. – Nie chcę czekać. – Widziałem w jej oczach determinację. – Nie chcę cię narażać. – Przestań. Poza tym… – Spojrzała na mnie z lekkim przestrachem, ale i niezłomnością. – Ja… nie zamierzam tu zostać. Odsunąłem się, oparłem ramiona po obu stronach jej głowy i spojrzałem na nią z góry. Była piękna i czułem, że naprawdę ją kocham. Ale teraz… po prostu zacząłem się bać. – A co chcesz zrobić? – spytałem, chociaż doskonale wiedziałem, co odpowie. – Uciec. Uciec stąd – wyszeptała, przytulając mnie do siebie. Leżałem tak, czułem jej drobne, ciepłe ciało pod sobą, a w głowie kołatała mi się tylko jedna

myśl: Skąd ona znała słowo, które od miesięcy nie dawało mi spokoju? [1] Entomologia sądowa jest nauką wykorzystującą znajomość biologii nekrofagicznych gatunków owadów do określania czasu śmierci.

11.

Ewa siedziała w pokoju przesłuchań i patrzyła w gniewne oczy Mirka Kalinowskiego. Wezwany został na przesłuchanie w charakterze świadka. Jego niechęć i awersja do stróżów prawa były aż nadto widoczne. Ewa nie wierzyła, że mógłby mieć coś wspólnego z tymi okrutnymi morderstwami, ale musiała sprawdzić każdy możliwy trop. A jak na razie osoba Kalinowskiego i jego tajemnicza przeszłość, zaginiona siostra, były jedynymi podejrzanymi wskazówkami w tej zagmatwanej sprawie. – Panie Mirosławie, na początku zaznaczę, że przesłuchanie ma charakter poglądowy i występuje pan tutaj jako świadek. – Jasne – mruknął z przekąsem mężczyzna. – I jeśli mogę cokolwiek panu doradzić, to dla własnego dobra powinien pan podjąć chęć współpracy z nami, żeby nie było żadnych wątpliwości, po której stronie pan stoi. – Ewa pochyliła się i powiedziała to półgłosem, patrząc w zmrużone oczy długowłosego mężczyzny. Mirek nic nie odpowiedział, objął się ramionami i oparł mocniej o drewniane krzesło, które aż zaskrzypiało pod naporem jego przepełnionego gniewem ciała. – Dobrze, proszę mi powiedzieć: co robił pan dwunastego kwietnia? Najlepiej, jakby pan przedstawił mi swój dzienny harmonogram. – Co to był za dzień tygodnia? – Kalinowski patrzył Ewie prosto w oczy. Ta zerknęła w kalendarz i odparła: – Środa. – W środy mam zajęcia do wieczora. Z krótką przerwą, którą przeznaczam na zjedzenie obiadu, a potem idę do czytelni. Czy właściwie macie mi coś do zarzucenia? – Tak, jego spojrzenie nie było w najmniejszym stopniu przyjazne. – Sprawdzamy wszystko. Zna pan Agatę Pradziej? Czy przez jego twarz przebiegł cień? Czy też Ewa widziała coś, co chciała dostrzec? Wbrew wszystkiemu. – Znam, świetna studentka. – Co jeszcze może pan o niej powiedzieć? – Zdolna dziewczyna, z pasją, z zaangażowaniem, poważnie traktowała studia. – Kiedy widział się pan z nią ostatni raz? Mirek odchrząknął i poprawił się na niewygodnym krześle. – Chyba właśnie w środę. Rozmawiałem z nią, zaproponowałem jej start w dosyć ważnym konkursie. Coś… coś jej się stało? – Zmrużył oczy. Jego zaniepokojenie wyglądało na szczere. – Dlaczego powiedział pan o niej w czasie przeszłym? – Teraz Ewa

zmrużyła oczy. – To znaczy? – Powiedział pan, że poważnie traktowała studia. Mężczyzna wyraźnie się żachnął. – Jezu, nie wiem. – Wzruszył ramionami. – Tak powiedziałem. Musi mnie pani łapać za słówka? – Z uwagi na to, że znaleźliśmy zwłoki Agaty Pradziej, owszem, muszę. Kalinowski zamarł. – To znowu on? – On to znaczy kto? – Ewa nie spuszczała z niego uważnego wzroku. – No nie oszukujmy się, pani komisarz. Nie jestem idiotą. Wiem, co się dzieje. Szukacie jakiegoś pojebanego psychola, który morduje te biedne dziewczyny. Wszyscy o tym wiedzą. Ale jakoś na razie on jest sprytniejszy niż wy. Jak zawsze – prychnął. – Posłuchaj mnie, panie magistrze. Jak na razie jesteś najbardziej podejrzaną osobą w tej sprawie. I jeśli jesteś niewinny, powinieneś z nami współpracować. Ale w tej chwili wiemy jedno: z każdą z ofiar miałeś bliski kontakt, znałeś je wszystkie i w dodatku jesteś wrogo nastawiony do nas, prowadzących śledztwo. – Ewa pochyliła się do niego i próbowała panować nad sobą, ale złość na tego młodego mężczyznę była trudna do ukrycia. Nie wierzyła, że mógłby mieć coś wspólnego z tymi morderstwami, ale coś go wyraźnie łączyło z tą sprawą, miała wrażenie, że on wie więcej, niż mówi. A może nawet wie więcej niż oni sami. I do tego ta jego awersja do policji… To wszystko stawiało go w nader kłopotliwym położeniu. A Ewa miała jakieś wewnętrzne przeczucie, że to nie jest ich człowiek. Ale nie mogła za niego zeznawać i nie mogła skłonić go do najmniejszej współpracy ze stróżami prawa. Jego wrogie nastawienie sprawiało, że wszystkim wydawał się coraz bardziej podejrzany. – Dlatego zastanów się nad tym, co wiesz, nad tym, co możesz nam powiedzieć, i przestań oskarżać mnie i moich ludzi o wydarzenia sprzed dziesięciu lat. Na samo wspomnienie tamtej sprawy przez jego twarz przeleciał skurcz bólu i męczarni, które zapewne go nie opuszczały. I tkwiły w nim głęboko od lat. Tego Ewa była pewna, tylko do końca nie wiedziała, kto tak naprawdę odpowiada za tamte wydarzenia. Marta i Kuba zajmowali się tą starą sprawą i ustalali obecne miejsce pobytu brata Mirka Kalinowskiego, więc miała nadzieję, że ustalenie tego chociaż w części wyjaśni im tę rodzinną tragedię, która złamała życie co najmniej trójki ludzi. Bo patrząc na Mirka, nie można było mieć wątpliwości, że jego życiem rządzą demony przeszłości, które na zawsze go ukształtowały i zmieniły. – Jak mam was nie oskarżać, kiedy nie potrafiliście złapać tego gnoja, który porwał moją siostrę, który tym samym zniszczył mojego brata, moją rodzinę! – Mirek nie wytrzymał i zerwał się z krzesła.

– Siadaj! – krzyknęła Ewa. W tym samym momencie otworzyły się drzwi i do środka wbiegł jeden z aspirantów z jej zespołu. – Wszystko w porządku, pani komisarz? – spytał, patrząc zaniepokojonym wzrokiem na przesłuchiwanego mężczyznę, który usiadł ciężko na krześle i pocierał palcami zmęczone oczy. – Wszystko gra. Dzięki, Radek. – Kiwnęła głową i gdy policjant wyszedł, przysunęła krzesło bliżej Mirka, który siedział z zaciętą miną. – Posłuchaj mnie, możemy zatrzymać cię na czterdzieści osiem godzin, takie mamy prawo. Ale nie chcę utrudniać ci życia. Pamiętaj tylko o tym, że zginęły już trzy kobiety. I jeśli wiesz coś, co mogłoby nas naprowadzić na jakikolwiek trop, powiedz to. Bo wiem, że jesteś uczciwym człowiekiem, wierzę w to, Mirek. – Widziała, jak na nią zerknął i zaraz odwrócił wzrok. – I nie dopuść do tego, żebym musiała zmienić zdanie o tobie. Dlatego teraz możesz iść. I pamiętaj, że mamy cię na oku. To wszystko. – Ewa kiwnęła głową, wówczas wszedł policjant, który popatrzył wyczekująco na mężczyznę. Kalinowski wstał, spojrzał na Ewę, zrobił ruch, jakby chciał coś powiedzieć, ale tylko westchnął i wyszedł za umundurowanym policjantem. Komisarz Barska zmarszczyła brwi, oparła się o skrzypiące krzesło i zapatrzyła przed siebie. – Co ukrywasz, panie magistrze? – mruknęła do siebie, będąc pewna, że udział Mirka w tej sprawie jest większy, niż na początku przypuszczała. Nagle zadzwoniła jej komórka. Gdy zobaczyła, kto dzwoni, odebrała błyskawicznie. – Już wróciłeś? – spytała zamiast standardowego „halo”. – Tak, jestem w domu. Chciałbym zabrać cię do siebie, Ewo. – Mateusz miał już spokojniejszy i weselszy głos niż ostatnio, kiedy z nim rozmawiała. – Dobrze, przyjedź po mnie około osiemnastej. Może uda mi się wyjść. Oczywiście o ile to nie jest dla ciebie problemem – zastrzegła. – Żaden problem. Już nie mogę się doczekać. – Ja także – powiedziała cicho, samą siebie zaskakując tym, że w tak otwarty i nieskrępowany sposób mówi o swoich uczuciach. Ale odkąd poznała Mateusza, tak właśnie było. Mówiła, co czuła, i było jej z tym niespodziewanie dobrze. – Do zobaczenia, Ewo – powiedział cicho. – I nie licz, że dzisiaj wrócisz do domu – ostrzegł. – Nie liczę. – Uśmiechnęła się. – To do wieczora. – Też się uśmiechnął i wyłączył telefon. Gdy zmierzchało, a Ewa wychodziła z budynku, przed wejściem czekał na nią Mateusz z zatroskanym wyrazem twarzy. Gdy ujrzał jej szczupłą postać na schodach, coś w nim drgnęło. Na chwilę dostrzegła w nim jakby błysk rozpaczy. Tak jakby zobaczył coś, co go przeraziło, i chciał od tego uciec. Ale nie miała

czasu, aby się nad tym zastanawiać, bo została porwana w silne objęcia i jedyne, co czuła, to nacisk jego niecierpliwych ust. – Teraz do mnie. Szybko – wyszeptał, prowadząc ją do zaparkowanego nieopodal samochodu. Mieszkał w starym, pięknym domu na Biskupinie. Wchodząc do niego, Ewa widziała rozpościerający się na tyłach wspaniały ogród, który teraz zdawał się budzić do życia. Chciała zapytać, czy ten dom odziedziczył po rodzicach, może dziadkach, chciała się o nim czegoś więcej dowiedzieć, ale gdy tylko znaleźli się po drugiej stronie drzwi, poczuła jego twarde ciało napierające na nią, jego dłonie, obejmujące, zagarniające, pożądliwe, i jego usta, które skutecznie uniemożliwiły jej wypowiedzenie choćby jednej głoski. Kochał ją rozpaczliwie długo, boleśnie tkliwie, a jednocześnie gwałtownie, jakby były to ich ostatnie wspólnie przeżywane uniesienia. Po zaspokojeniu pierwszej, pierwotnej niemal, żądzy wziął ją na ręce niekompletnie ubraną i zaniósł po schodach na górę, położył na szerokim łóżku. Zorientowała się, że jest w sypialni. Spojrzała w jego brązowe oczy i zobaczyła w nich niezmierzone pokłady czułości i miłości. A gdzieś daleko, głęboko, wewnątrz jego tkliwego spojrzenia, znowu dostrzegła ten zastanawiający żal, który był dla niej kompletnie niezrozumiały. – Jesteś taka piękna – powiedział cicho, głaszcząc jej nagie biodro. – Jakoś nie jestem przyzwyczajona do takich słów. – Uśmiechnęła się leniwie. – Okropne zaniedbanie. – Pokręcił głową, a jego usta rozpoczęły wędrówkę wzdłuż krągłości jej ciała. – Chciałbym, żebyś była moja, Ewo. Tylko moja… – Jestem. – Pogłaskała go po gęstych włosach. – Jestem twoja, Mat… – Tylko moja… moja, nikogo więcej – szepnął, pochylając się nad nią i wchodząc w nią powoli, bardzo powoli i do samego końca, wypełniając ją całym sobą, tak jakby chciał już na zawsze pozostać w jej gorącej, pulsującej kobiecości. Kochali się niemal cały wieczór i pół nocy. Był taki czuły, a czasami również gwałtowny, co sprawiało, że od jego pieszczot kręciło się jej w głowie. Ale wiedziała, po prostu była tego pewna, po raz kolejny ogarnęło ją to przeświadczenie, że kocha go tak, jak nikogo do tej pory nie kochała. Wiedziała, że może to teraz przed samą sobą przyznać. Nie wyobrażała sobie przyszłości bez niego przy swoim boku. Nie wyobrażała sobie ani jednej chwili w życiu bez jego wysokiej postaci, bez ciepłego spojrzenia jego brązowych oczu, bez dotyku jego silnych rąk. Po prostu było to dla niej zupełnie abstrakcyjne. To tak, jakby ktoś nagle zabronił jej oddychać. Albo zabrał broń i kazał robić coś innego. Albo po prostu… wyrwał jakąś cząstkę jej samej. I poczuła dławiący, obezwładniający, wręcz irracjonalny strach. Że jest zbyt szczęśliwa, że czuje za bardzo, że kocha za mocno, zbyt mocno, za szybko, żeby to mogło się udać. I żeby mogło trwać. Już na zawsze…

*** Szymon nadal siedział w swoim małym pokoiku w Wydziale Zabójstw i przeglądał materiały, które zostawił mu jego szef, szpakowaty mężczyzna po czterdziestce, inspektor Mróz. Trochę wcześniej zawołał go do siebie, kazał zamknąć drzwi i usiąść na niezbyt wygodnym krześle. – Drako, zastanawiałem się nad naszą sprawą, zacząłem grzebać tu i tam i coś mi się przypomniało. – Popatrzył na swojego jednego z najlepszych ludzi. – Co takiego? – Szymon z zainteresowaniem zerknął na swojego szefa. – Była taka sprawa. Sprzed niemal dwudziestu lat. Prowadził ją mój najlepszy kumpel. Pracował w Przemyślu. Tam wtedy była taka głośna akcja rozbicia grupy zapalonych sekciarzy, którzy masie ludzi zrobili wodę z mózgu, doprowadzając do serii samobójstw, okaleczeń. – Co to ma wspólnego z naszym śledztwem? – Szymon wiedział, że nie bez powodu jego szef mówi mu o tamtych wydarzeniach. – No właśnie. Sam zdecyduj. Odkryto, że w małej wiosce w Bieszczadach pewien samozwańczy guru stworzył wierną grupę wyznawców, którzy oddali mu cały swój majątek i zamieszkali w rozwalających się chatach. Uwierzyli, że są w prostej linii potomkami starogreckiej bogini rozumu, Ateny. Oddawali jej cześć, składali w ofierze zwierzęta, a potem ludzi. – Jak to: ludzi? – Te samobójstwa to nic innego jak samowolne złożenie się w ofierze. Były też morderstwa. Tutaj masz więcej informacji na ten temat. – Inspektor Mróz podał komisarzowi Drakońskiemu szarą, grubą teczkę. – Jezu, jaka porąbana historia. – Szymon pokręcił głową, biorąc papiery od swojego przełożonego. – Nawet nie wiesz, jak bardzo. Coś mnie tknęło, po tym mailu do Ewki. Sprawdźcie to. – Mróz uniósł znacząco brew. – Tak jest. A, szefie… – Szymon chciał już wychodzić, ale zatrzymał się i spojrzał na przełożonego. – Co jest? – Ten pana kumpel jeszcze pracuje w firmie? – Już nie. Jest na emeryturze. – A można z nim pogadać? – Nie wiem. – Mróz wzruszył ramionami. – Od lat nie mam z nim kontaktu. – Sprawdzę to. Pojechałbym tam, jakby co. – Jasne, jedź. Drążcie temat, bo mi się już do dupy zaczynają dobierać. I to cholernie kosztowne, muszę żebrać o każdy grosz. – Wiem, szefie, wiem… – Szymon pokiwał głową i poszedł do siebie. Teraz przeglądał dokumentację tej sprawy sprzed dwudziestu lat i wiedział,

że musi tam pojechać i porozmawiać z ludźmi, którzy jeszcze może coś pamiętają. Wiedział też, że Ewka pojedzie razem z nim. Była świetna w prowadzeniu rozmów z ewentualnymi świadkami, nawet takimi, którzy nie chcą współpracować i udają, że nic nie pamiętają. I czuł, podświadomie czuł, że to, czego się tam dowiedzą, będzie przełomem w ich śledztwie, które jak dotąd tkwiło w martwym punkcie. A komisarz Drakoński mógł ścierpieć wiele, ale nienawidził być wyprzedzany o krok przez tego, którego ścigał. *** Byłem taki zmęczony. Tak bardzo zmęczony. Tym wszystkim. Jego ciągłą obecnością. A najbardziej byłem zmęczony moim życiem. I tak bardzo żałowałem, że dałem się porwać temu szaleństwu. Po raz kolejny zaczynałem wątpić w idee i prawdy, które były mi wpajane od najmłodszych lat życia. I to kompletnie mnie przerażało. Dobijało. Niszczyło. Sprawiało, że coraz częściej myślałem, jak to wszystko raz na zawsze zakończyć. – Znowu o niej myślisz? – Jego głos wwiercał mi się w czaszkę, nie dając czasu na zebranie myśli. – Zostaw mnie – warknąłem, nie mogąc opanować złości. – Zaczynasz mnie wkurzać. Wiesz, że nie lubię, jak się tak do mnie zwracasz. – Popatrzył na mnie zmrużonymi oczami, w których czaiło się czyste zło. – Jestem zmęczony. Mógłbyś mnie zostawić? Mam dosyć. – Śmiało spojrzałem w jego źrenice. – Jasne. Zostawię cię. Tuż po tym, jak zanurzę się w jej ciepłym ciałku. A potem zatopię w niej ostrze mojej ulubionej zabaweczki. I obiecuję ci, że będę ją zabijał bardzo powoli. – Błysnął zębami, a ja poczułem ogarniające mnie szaleństwo. Sięgnąłem po leżący przy kominku ostry nóż i błyskawicznie rzuciłem się na niego. Po chwili jedyne, co czułem, to wszechogarniający ból w sercu, szaleństwo buzujące w mojej głowie i ciepła krew spływająca z głębokiej rany na lewym przedramieniu. Przeszłość… Pan znowu nas wezwał. Zaraz po tym, jak zostaliśmy obdarzeni i nakarmieni pierwiastkiem mądrości, z zadowoleniem i dumą podszedł do nas i położył dłonie na naszych głowach. – Napawacie mnie radością i nadzieją. Jesteście świetnym przykładem dla naszego Zboru. Objął nas i poprowadził do świątyni, gdzie zgromadzili się wszyscy członkowie sekty.

– Moi prawowici następcy, krew z mojej krwi, rozum z mego rozumu, myśl z mojej myśli wybiorą dzisiaj swoje Panie. To ich pierwszy krok ku dorosłości i ku temu, aby kiedyś stanąć na moim miejscu. Oczywiście będą musieli stoczyć rozgrywkę i najwyższy zaszczyt zdobędzie tylko jeden. Synu – zwrócił się do mojego brata Ojciec – czy już wybrałeś swoją Panią? – Tak. – A ty, Synu? – Ojciec popatrzył na mnie. – Tak. – Kiwnąłem głową. Wśród zgromadzonych dziewczyn z Chaty Młodzinek rozległy się: cichy szum, szepty i chichoty. Ale ja widziałem tylko jedną poważną twarz i tylko jedną parę oczu, teraz pełną strachu. – Zatem podejdźcie do swoich wybranek. Ruszyliśmy z bratem ramię w ramię, jak niegdyś, gdy spędzaliśmy czas razem, gdy razem się uczyliśmy, bo Pan tylko nam pozwalał na naukę, tylko my mogliśmy zdobywać wiedzę z różnych dziedzin, inni byli tego przywileju pozbawieni. Szliśmy ku naszemu przeznaczeniu. Gdy stanąłem przed Kaliną, wciąż czułem obok jego obecność. Ramię w ramię, ciało przy ciele, mój brat nie opuszczał mnie nawet teraz. – Kalina – powiedziałem głośno, starając się ze wszystkich sił, aby nie drżał mi głos. – Kalina. – Głos mojego brata, tak podobny do mojego, brzmiał równie donośnie. Dziewczyna stała jak zamurowana i patrzyła prosto w moje oczy. Ona dawała znać, że już wybrała, co było ogromnym błędem. Pan podszedł do nas i położył dłonie na ramionach moich i brata. – Wasz wybór, zatem będziecie musieli wykazać się ogromnym zaangażowaniem, odwagą i niezłomnością, aby udowodnić, że do was ma należeć Pani. Potem Kalina została zabrana przez swoich rodziców, którzy wyglądali na przestraszonych, ale i bardzo dumnych. No tak, to o ich córkę mieli stoczyć rozgrywkę dwaj synowie Pana. Było z czego się cieszyć. Pobiegłem nad pobliski staw, usiadłem na pomoście i zanurzyłem stopy w chłodnej wodzie. Wiedziałem, że on mnie tu znajdzie. Zawsze wiedział, co robiłem. Właśnie. Zawsze wiedział. – No to czeka nas zabawa. – Usiadł koło mnie, zzuł buty i też zanurzył nogi w wodzie. – Dlaczego to zrobiłeś? – Podoba mi się. Już dawno ci mówiłem. – Zwróciłbyś uwagę na każdą dziewczynę, która podobałaby się mnie, prawda?

– Czy ja wiem. – Wzruszył ramionami. – Ta jest słodka. I ładnie jęczy. Sprawia, że robię się cholernie twardy. – Byłeś tam – raczej stwierdziłem, niż zapytałem. – Ja już dawno dałbym jej to, czego chciała. Ale ty jesteś taki poukładany, braciszku. Dlatego przegrasz. A ona będzie moja. – To się nie stanie. – Stanie się. Gdy zobaczysz, co szykuje nasz kochany Pan. Kiedy zostałem sam, w moich uszach jeszcze długo brzmiał głośny i dziki śmiech mojego brata, a ja wówczas pierwszy raz poczułem, że mógłbym zrobić mu coś złego. Coś naprawdę bardzo, bardzo złego.

12. Nazajutrz zaczął się ostatni spokojny tydzień w życiu komisarz Ewy Barskiej. Gdyby wiedziała, dokąd zaprowadzi ją ta sprawa i ludzie, którzy stanęli na jej drodze, może ten jeden, jedyny raz zastanowiłaby się, czy obrała właściwy kierunek. I w życiu zawodowym, i w prywatnym. Ale… nie jesteśmy wszechwiedzący, nie potrafimy przewidywać przyszłości, bo gdyby tak było, to może… ten świat wyglądałby całkiem inaczej. Albo… pogrążyłby się w jeszcze większym chaosie. Teraz Ewa wraz ze swoim zespołem siedziała w centrali i przeglądała akta starej sprawy, które przedstawił im Szymon. To wszystko stawało się coraz bardziej zagmatwane, a jednocześnie zupełnie klarowne. Bo to właśnie mógł być jedyny właściwy trop w tym śledztwie. Sekta, starogreckie wierzenia, kult rozumu, ofiary… Czy nie o to chodziło mordercy? A może mordercom? Bo choć ślady nie wskazywały na udział osób trzecich, niewykluczone, że stare bractwo odrodziło się i rozpoczęło swoją przerażającą krucjatę w imię wyimaginowanego wierzenia, stworzonego przez jakiegoś chorego człowieka. – Sprawa sięga dwudziestu lat wstecz. – Szymon usiadł na rogu biurka należącego do Kuby i patrzył na swoich ludzi. – W bieszczadzkiej wsi pojawiło się około dwudziestu ludzi w różnym wieku, kobiety i mężczyźni. A także małe dzieci. Zamieszkali w starych, opuszczonych chatach w małym siole i szybko doprowadzili je do stanu używalności. Ludzie ze wsi najpierw krytycznie przyglądali się przybyszom, ale ci nikomu nie wadzili, byli pracowici i bardzo uczynni. Tak więc zaakceptowali grupę. – Komisarz Drakoński zajrzał do trzymanych w ręku dokumentów i zmarszczył brwi. – Lecz wkrótce zaczęły się dziać niepokojące rzeczy. – Pewnie uderzyło tubylców najpierw to, że nie chodzili do kościoła – mruknęła Ewa, a Szymon zacisnął usta i pokiwał głową. – Dokładnie. Wiecie, jak jest w takich małych społecznościach. To był pierwszy objaw, wskazujący na to, że wesoła grupa przybyszów wcale nie jest taka wesoła. Potem zaczęły ginąć zwierzęta. I to nie jakieś tam koty i psy, na to nikt na wsi szczególnie by nie zwrócił uwagi. Ale zwierzęta gospodarskie. A tego już mieszkańcy wioski zrozumieć ani wybaczyć nie potrafili. – Doszło do samosądu? – Kuba pochylił się w stronę Szymona, ale patrzył na Martę, która nieznacznie odsunęła się od niego. – Coś w tym stylu. Najpierw zawiadomili policję, przyjechał chyba właśnie ten kumpel naszego starego – kontynuował Szymon, co jakiś czas zerkając w papiery. – Ale w sumie nic podejrzanego nie znaleźli. I potem chłopi chyba postanowili wziąć sprawy w swoje ręce. Nie mamy pełnych informacji, co

właściwie zaszło, chyba będę musiał pojechać w te Bieszczady. – Jadę z tobą – zareagowała od razu Ewa. – Tak myślałem. – Szymon się uśmiechnął. – Wiem jedno. Po tej akcji w starym domu pod lasem, przerobionym na świątynię, znaleziono masę zwłok, przeżyły praktycznie tylko dzieci. – Musimy to koniecznie sprawdzić. To może być właśnie coś, czego szukamy. – Ewa zmarszczyła czoło. – Kiedy jedziemy? – Kiwnęła głową w kierunku swojego szefa. – Pojutrze? – Szymon rozłożył ręce w oczekiwaniu. – Może być. A wy grzebcie dalej. – Spojrzała na Martę i Kubę, którzy w odpowiedzi od razu odwrócili się w stronę swoich komputerów. Gdy nadeszło popołudnie, komisarz Barska siedziała w swoim małym pokoju i czytała akta, które zostawił jej Szymon. On sam pojechał na uczelnię, przesłuchać koleżanki i kolegów ostatniej ofiary. Ewa postanowiła porozmawiać z Mateuszem, który przecież był specjalistą od starożytnych wierzeń. Może coś słyszał o tamtych wydarzeniach, wprawdzie wtedy był jeszcze nastolatkiem, ale może potem, studiując, natknął się gdzieś na wzmianki o tamtej sekcie. Teraz pochyliła się nad rozrzuconymi na biurku aktami, jedną ręką podtrzymywała głowę, drugą notowała sobie najważniejsze fakty. Nagle usłyszała dźwięk przychodzącego maila. Zanim spojrzała na ekran komputera, już poczuła dreszcz niepokoju. Tak jakby podświadomie czuła, jakiego rodzaju wiadomość dostanie. Tak. I nie myliła się. Dostała ponownego maila od Zniecierpliwionego, który napisał: Pani nasza, oddajemy Ci w ofierze ten pierwiastek mądrości i czekamy, aż siła Twojego umysłu oczyści nasze zagubione dusze. – Cholera… – mruknęła i od razu zadzwoniła do Kuby, który już był poza firmą. Przekazała mu, że dostała kolejną wiadomość, a młody aspirant mruknął tylko do telefonu „już jadę” i wyłączył się, żeby nie tracić czasu. Niemal w tym samym momencie, gdy rozłączyła połączenie, rozległ się dzwonek jej komórki. Dzwonił Szymon. – Nie zgadniesz… – zaczęła, ale on nie dał jej dokończyć. – Zgarniamy Kalinowskiego – powiedział bez ogródek. – Co masz? – Jedna z dziewczyn, koleżanka Agaty, zeznała, że ta zadzwoniła do niej w dzień morderstwa i powiedziała, że jest wieczorem umówiona z magistrem Kalinowskim. On jakoś chyba zapomniał nam o tym wspomnieć. – Szymon był wyraźnie zły. – Ale to nie za mało? – Na czterdzieści osiem godzin możemy go zatrzymać. A potem zobaczymy. Poza tym przeszukamy jego mieszkanie. A co chciałaś mi powiedzieć? – Nagle się

zreflektował, że usłyszał wyraźne napięcie w jej głosie. – Dostałam maila – odparła i przeczytała mu szybko treść otrzymanej wiadomości. – Co to, kurwa, znaczy? – Według mnie to wszystko do siebie pasuje. Ten pierwiastek mądrości to nic innego jak ludzki mózg. To ma jakiś związek z boginią mądrości, Ateną. I myślę, że to wszystko zaczęło się dwadzieścia lat temu. Wtedy. W tej małej bieszczadzkiej wiosce – powiedziała cicho, bo czuła, że jeśli faktycznie tak jest, to jest to bardziej chore i pokręcone, niż na początku przypuszczała. – Kurczę, Ewka. To by grało… Słuchaj, pojutrze jedziemy do Przemyśla. Kuba i Marta zajmą się panem magistrem, a my sprawdzimy ten stary dom, wioskę i pogadamy z ludźmi. – Tak jest, szefie – westchnęła i rozłączyła się. Niebawem do firmy wszedł Kuba i od razu przystąpił do sprawdzania maila, którego otrzymała Ewa. I – tak jak poprzednio – udało mu się namierzyć miejsce, z którego wiadomość została wysłana. To był komputer, stojący w dużej księgarni w jednej z większych galerii handlowych we Wrocławiu. Szybko wyłączył swój sprzęt i zakomunikował Ewie, że jedzie tam porozmawiać z pracownikami i przejrzeć kamery, które w każdym takim obiekcie były. Może udało się im zarejestrować coś więcej niż ostatnio. Ewa potarła zmęczone oczy i zesztywniały kark. Jedyne, o czym teraz marzyła, to gorąca kąpiel, szklanka whiskey z lodem i jego dłonie masujące jej spięte mięśnie i zestresowane ciało. On jakby odczytał jej myśli i pragnienia, bo niemal w tym samym momencie rozległ się dzwonek jej komórki. Jednak telefonował, żeby powiedzieć, że dzisiaj się nie zobaczą, gdyż musi przygotować się na jutrzejszy wykład i siedzi w domu zagrzebany w papierach. Trochę żałowała, bo uświadomiła sobie, że liczyła na przyjemne zakończenie wieczoru. A poza tym chciała z nim porozmawiać na temat swojej sprawy, wykorzystując jego rozległą wiedzę historyczną. Ale to rozumiała. Dla niego, tak samo jak dla niej, praca była bardzo ważna i nie miała z tego powodu żadnych pretensji. Obiecał, że nazajutrz się spotkają, kazała mu przyrzec, że upora się jak najszybciej z tym swoim wykładem. Na koniec rozmowy usłyszała wyliczankę, za czym on najbardziej tęskni, i gdy się rozłączyła, roześmiana i rozluźniona, pomyślała, że przy nim czuje się o dziesięć lat młodziej. Czuje się jak młoda dziewczyna. To właśnie było cudowne. Że przy nim… taka właśnie była. Wspaniała, beztroska i kobieca. Potem, gdy leżała w swoim łóżku, najedzona, wykąpana i stęskniona, doszła do wniosku, że oto teraz znalazła swoją bezpieczną przystań i może… może… zdecydowałaby się zacumować na dłużej? Albo… już na zawsze? Gdy poruszona tą myślą niemal zerwała się z łóżka, usłyszała nagle energiczne pukanie do drzwi. Spojrzała na zegarek, było po dwudziestej trzeciej. Poczuła lekkie zaniepokojenie,

podeszła po cichu i spojrzała przez wizjer. Gdy zobaczyła, kto stoi po drugiej stronie, uśmiechnęła się i od razu otworzyła. – Szybko sobie poradziłeś z tym wykładem. – Nie zdążyła dokończyć, bo poczuła, jak jego silne ciało przyciska ją do ściany w przedpokoju, a usta z zadziwiającą gwałtownością atakują jej odkrytą szyję. – Z czym? – wymruczał, smakując jej rozgrzaną i pachnącą skórę. – Nieważne… – westchnęła, unosząc udo i otaczając nim jego biodro. On zakołysał się lekko i poczuła jego twarde ciało wbijające się w nią, co sprawiło, że jęknęła z rozkoszy. – Wezmę cię szybko i ostro – powiedział ochrypłym szeptem i zanim się zorientowała, poczuła go głęboko w sobie. – Och… – westchnęła gardłowo. – Lubisz tak, prawda? – szeptał jej do ucha, gorączkowo dysząc i patrząc na nią prawie czarnymi oczami. – Powiedz, że chcesz, żebym cię pieprzył, powiedz to. – Ugryzł ją lekko w szyję. – Mat… – jęknęła, trochę przerażona jego gwałtownością, ale jednocześnie odurzona i podniecona jak nigdy wcześniej. – Powiedz to, śliczna pani komisarz. – Chcę, żebyś mnie pieprzył, chcę tego. – Poczuła, jak unosi jej biodra i wchodzi w nią jeszcze mocniej. Gdy spojrzała na niego nieprzytomnymi oczami, widziała jego uporczywy wzrok, niemal wpijający się w jej twarz tak intensywnie, że odczuwała to jak bolesne igły kłujące jej policzki. Na jego ustach błąkał się dziwny uśmiech, jakby satysfakcji i zadowolenia. Lecz nie miała czasu, aby się nad tym zastanawiać, bo porwana przez gwałtowność jego pieszczot dała się ponieść szalonemu spełnieniu, by potem przylgnąć do niego, niemal płacząc od mnogości intensywnych doznań. Po chwili Mateusz wziął ją na ręce i zaniósł do łazienki. Gdy wzięli razem prysznic, dopiero wówczas zauważyła, że ma zabandażowaną rękę. – Co ci się stało? – spytała zaniepokojona, czując, że to nie jest jedyna rzecz, o którą chciałaby go spytać. – Otwierałem paczkę z książkami i się skaleczyłem. Nic takiego – odparł i machnął lekceważąco zdrową ręką. Potem zaniósł Ewę do sypialni i okrył prześcieradłem. Cały czas był dla niej czuły, całował ją i przytulał, ale ona miała dziwne wrażenie, jakieś niewytłumaczalne przeczucie, że coś jest nie tak. Że jego dotyk, że jego smak, że te jego gwałtowne pieszczoty to… coś nowego, coś innego. Niby znajome, niby to ciągle on, ale… jakiś inny. Może spowodowane to było przemęczeniem – i jej, i jego – oboje przecież dużo pracowali. Ale nie mogła się pozbyć tego zastanawiającego wrażenia, że oto właśnie uprawiała ostry seks w przedpokoju swego mieszkania z mężczyzną, którego widziała pierwszy raz w życiu. Co

przecież było kompletnym absurdem. Patrzyła, jak się ubiera. Zerkał na nią i cały czas się uśmiechał, ogarniając jej postać gorącym spojrzeniem. Jakby chciał na zawsze zachować jej obraz w swoim umyśle i potem wracać do tego cudownego widoku. A także… jakby jakaś wewnętrzna radość rozpierała go i dawała uczucie pełnej satysfakcji i zadowolenia, że ją miał i że ona jest jego. Ewa nie rozumiała tego, co czuła, ale właśnie w taki dziwnie pokrętny sposób odbierała jego uporczywy wzrok. Spojrzenie, którego nie znała. I którego, nie wiedzieć czemu, trochę się obawiała. Co ją złościło, bo – zapewne wskutek ostatnich przeżyć, związanych z prowadzoną sprawą – zaczynała dostrzegać to, co przecież nie istniało. Nie mogło. Nie miało prawa. – Będę leciał. – Stanął kompletnie ubrany i patrzył na jej nagie ciało zawinięte w prześcieradło. – Skończyłeś przygotowywać się do wykładu? – spytała, stając obok niego, zadzierając głowę i patrząc w jego oczy. Uśmiechnął się krzywo. Pochylił głowę i uśmiechnął się jeszcze szerzej. Przez ułamek sekundy dostrzegła w jego spojrzeniu coś, co sprawiło, że przez jej ciało przebiegł zimny dreszcz, tak lodowaty, że poczuła, jak jeżą się jej włoski na karku. Ale było to chwilowe, ulotne wrażenie, więc jej mózg nie zdążył go zarejestrować. Poczuła jedynie, że nagle zrobiło się trochę chłodniej. Ale nie wiedziała dlaczego. – Dobranoc, piękna pani komisarz – powiedział niskim głosem, przygarnął ją do siebie, pocałował mocno w usta i zanim się zorientowała, usłyszała cichy stukot zamykanych drzwi. Przez chwilę stała oszołomiona, potem ruszyła w stronę przedpokoju i przekręciła klucz w zamku. Oparła się ciężko o ścianę obok wejścia i szepnęła, przyciskając zaciśnięte dłonie do piersi: – Barska… co to właściwie było…? *** Gdy wszedłem do salonu, on siedział w swoim ulubionym fotelu i popijał koniak. Jego ukochany trunek. Wyglądał na tak zadowolonego z siebie, że od razu cały się spiąłem w oczekiwaniu na nadejście tego, o czym wiedziałem, że doprowadzi mnie do szału. I złamie moje i tak już zniszczone serce. – Napij się ze mną. Jest co oblewać. – Błysnął uśmiechem, wskazując gestem stojącą na stoliku butelkę. – Nie chcę. Co zrobiłeś? – Usiadłem naprzeciwko i nie spuszczałem z niego uważnego wzroku. – A dlaczego uważasz, że coś musiałem zrobić? – Rozparł się wygodnie i kołysał trzymanym w dłoni kieliszkiem, patrząc, jak bursztynowy płyn spływa po gładkich ściankach koniakówki.

– Widzę. Znam cię – mruknąłem, zaciskając pięści. Tak jakbym podświadomie szykował się na atak. Jakbym czuł nadchodzące zagrożenie. Jakbym wiedział, że teraz będę musiał walczyć. Z tym, co stanowiło treść mojego życia. On odstawił kieliszek i spojrzał mi prosto w oczy. – Była taka słodka. Tak głośno jęczała. Tak smakowicie pachniała. Sprawiała, że od samego dźwięku, jaki wydawały jej usta, robiłem się twardy jak kamień. Będzie moim najlepszym kąskiem – powiedział, uśmiechając się szeroko. Poczułem, jak krew uderza mi do głowy. Zerwałem się i rzuciłem w jego kierunku. Powstrzymał mnie jednym gestem. – Uspokój się. Przecież ci powiedziałem, że tak będzie. Że ona nawet nie zauważy różnicy. Gdybyś był dla niej kimś ważnym, rozpoznałaby, że to nie ty rżniesz ją opartą o ścianę. I nie prosiłaby o więcej! – Roześmiał się, a jego głęboki śmiech wwiercał się w mój umysł, jak drążące chory ząb wiertło, którego przeznaczeniem jest dotarcie do nerwu skażonego bakteriami, powodującego nieznośny ból, który nie pozwala spać, jeść, chodzić, myśleć. Który nie pozwala żyć. Szepnąłem: – Zabiję cię, skurwielu. On pokręcił głową, jakby karcił małego chłopca za jakieś niesforne zachowanie. – Nie zrobisz tego, braciszku. Bo to by było bratobójstwo. A jednocześnie samobójstwo. Bo przecież beze mnie… – Roześmiał się gardłowo. – Ty też już byś nie istniał! Przeszłość… Byłem stracony. Już wiedziałem, co musimy zrobić, aby zdobyć wszystko, swoją kobietę, władzę, poważanie. Nie chciałem tego, musiałem zrobić wszystko, aby uratować ją, siebie i jeszcze… Nie wiedziałem, jak mam to uczynić, ale nie mogłem dopuścić do tego, żeby on dokonał tej ofiary. Odmówiłem, Pan spojrzał na mnie z rozczarowaniem, ale i bez zaskoczenia. Chyba wiedział, że nie będę w stanie tego zrobić. Za to mój brat… uśmiechnął się szeroko i wiedziałem, że nie będzie miał z tym problemu. Wieczorem poszedłem do lasu, w nasze umówione miejsce, ona już tam na mnie czekała. Gdy mnie ujrzała, pobiegła w moją stronę i skoczyła mi w ramiona. Uniosłem ją tak, że nie dotykała stopami ziemi. Gdy poczułem ciężar jej ciała, jej zapach, na chwilę ogarnął mnie spokój. I wiedziałem, że uczynię wszystko, aby tego spokoju nie stracić. – Zróbmy to – wyszeptała mi do ucha, całując po szyi i policzkach. – Błagam cię, boję się o ciebie. Boję się go. On tak dziwnie na mnie patrzy. – Uciekniemy?

– Tak. – Stanęła przede mną i spojrzała w moje oczy z porażającą determinacją. – Kiedy? – Jutro w nocy. Zmarszczyłem brwi. Wiedziałem, co ma się stać jutro. Wiedziałem, że wszyscy dorośli członkowie Zboru na to przystali. Co było kompletnie popierdolone. To szaleństwo dostrzegałem teraz wyraźnie, nie chciałem być taki. Pragnąłem być wolny. Pragnąłem kochać. Żyć normalnie, z Kaliną u boku. Poza tym wiedziałem, że coś się szykuje. Ludzie z pobliskiej wioski byli coraz bardziej wrodzy wobec nas. Nic dziwnego, patrząc z perspektywy normalnego człowieka, każdy by dostrzegł, że dzieje się coś złego. I to nie dlatego, że mordowaliśmy ich zwierzęta. Po prostu… byliśmy nienormalni. Szaleni. Zasługiwaliśmy na wszystko, co najgorsze. Ale teraz, gdy Pan kazał nam zrobić tę straszną rzecz, wiedziałem, że nie mogę do tego dopuścić. Dlatego już postanowiłem. Ocalę ich, uratuję Kalinę i siebie. I uciekniemy stąd. Daleko.

13. Nazajutrz, po tej dziwnej, szalonej nocy, Ewa pierwszy raz w życiu nie słyszała budzika ustawionego w komórce. Gdy Mateusz wyszedł od niej, długo nie mogła zasnąć, rozpamiętując każdy szczegół tego namiętnego i jednocześnie trochę niepokojącego spotkania. Z drugiej strony jednak było to zaskoczenie połączone z zachwytem, bo ich dziki i nieco drapieżny seks był naprawdę czymś niesamowitym. Tylko… to dziwne wrażenie, odczucie, tak ulotne jak para wydobywająca się z rozchylonych ust w mroźny dzień… nie dawało jej zasnąć, podsuwając zmęczonemu umysłowi jakieś niepokojące obrazy. I gdy wreszcie udało się jej zasnąć, miała sny. Widziała siebie, w jakimś starym domu, stojącą pomiędzy dwoma mężczyznami, z których jeden patrzył na nią z nienawiścią i zimnym okrucieństwem, a drugi z miłością i żalem. A gdy przebudziła się z tej męczącej mary, nie mogła sobie przypomnieć, jak właściwie wyglądali ci mężczyźni, pamiętała jedynie ich spojrzenia, przepełnione tak różnymi uczuciami. Teraz zerwała się z łóżka, słysząc w głowie jakieś uporczywe stukanie. Miała wrażenie, że ten hałas wydobywa się gdzieś z zakamarków jej umysłu, i dlatego zakryła głowę poduszką, próbując uspokoić ów drażniący dźwięk. Ale nic nie mijało, przeciwnie, do energicznego stukania doszedł donośny głos, który ewidentnie wykrzykiwał jej imię. Wtedy zrozumiała, że to nie dzieje się w jej głowie, tylko ktoś dobija się do jej mieszkania. Zerwała się, spojrzała na zegarek i syknęła: – Kurwa! Podbiegła do drzwi i otworzyła. Po drugiej stronie stali Szymon i Tomasz, z zaniepokojonymi, a wręcz przestraszonymi, minami. – Jezu, Ewka! – ryknął jej szef, a Tomasz był blady jak nigdy wcześniej. – Chodźcie, nie róbcie przedstawienia. – Machnęła ręką, widząc, jak u wścibskiej sąsiadki obok otwierają się drzwi. Gdy weszli i zamknęli za sobą drzwi, Tomasz podszedł do niej i dotknął lekko jej ramienia. – Ewa, tak bardzo się martwiłem… Dziewczyna pokręciła głową i przewróciła oczami. – Co wam jest, ludzie? Cholera, człowiek nawet zaspać nie może… – Ewka, odkąd cię znam, nigdy nie zaspałaś. Nie odbierałaś komórki, cholera, upiłaś się wczoraj czy co? – Szymon objął się ramionami i patrzył z góry na kobietę, której oczy rzucały błyskawice. – Nie twój interes – rzuciła ostro. W sumie niczego innego się nie spodziewał. – A ty?! Skąd się tutaj wziąłeś? – Spojrzała na Tomasza, który z kolei patrzył na nią wzrokiem pełnym żalu i jeszcze czegoś, co sprawiło, że poczuła się,

nie wiedzieć czemu, winna. – Przyjechałem do Szymka, bo musiałem mu oddać programy, które mi pożyczył. – Tomek wzruszył ramionami. – Trafiłem akurat na moment, kiedy szalał, bo nie mógł się z tobą skontaktować. Udzieliło mi się… Znam cię, Ewo. Nigdy ci się takie coś nie zdarzyło. Dlatego… przyjechałem – dokończył cicho, nie spuszczając z niej wzroku. – Super. Mam dwóch starszych braci. Albo tatuśków – mruknęła, idąc w stronę łazienki. – Rozgośćcie się. Zresztą… – Machnęła ręką, uśmiechając się z przekąsem. – Komu ja to mówię. – Pokręciła głową i z trzaskiem zamknęła się w łazience. Tomasz popatrzył na swojego przyjaciela, który zacisnął usta i powiedział: – To było głupie. Gdy kilkanaście minut później wychodzili z mieszkania Ewy, jej sąsiadka, która akurat wracała z zakupów, spojrzała na nią z krytyką i pokręciła głową. – Super, o dziesiątej rano wychodzę z mieszkania z dwoma facetami. Dzięki, chłopaki… – mruknęła Ewa, zamykając drzwi i nie widząc trochę rozbawionych min zarówno Szymona, jak i Tomasza. Gdy byli już na dole, podeszła do Tomka, który pożegnał się z Szymonem i zmierzał do swojego samochodu. – Słuchaj… – odchrząknęła, unosząc głowę i patrząc mu w oczy. – Tak? – Jego głos był ciepły i pełen nadziei. – Dzięki, że tak się o mnie martwisz. Ale… – Ale? – Nadzieja w jego głosie umarła równie szybko, jak się pojawiła. – Powinieneś zająć się swoim życiem. I sobą. Ja sobie radzę, Tomek. Proszę. Zacznij robić to samo. – Spojrzała mu prosto w oczy, starając się panować nad drżeniem głosu. Patrzył na nią przez chwilę, która wydawała się wiecznością. Wziął krótki wdech, tak jakby do tej pory w ogóle nie oddychał. – To nie takie proste, Ewo. Jasne, radzę sobie doskonale. Ale… to jest tylko radzenie sobie z każdym kolejnym dniem. Jednak… nie jest to życie… – powiedział cicho, uśmiechnął się smutno i wsiadł do swojego samochodu. Ewa zacisnęła usta, wbiła ręce w kieszenie, żeby zapanować nad ich drżeniem, i patrzyła, jak mężczyzna, któremu złamała serce, odjeżdża spod jej domu. I chyba… teraz już naprawdę… znika z jej życia. Wówczas odwróciła się i podążyła w stronę swojego szefa, który opierał się o służbowe auto i patrzył na nią przenikliwym wzrokiem. – Jedziemy? – spytała krótko, unikając patrzenia mu w oczy. – Jasne – mruknął i oboje wsiedli do auta. Po drodze rozmawiali tylko na tematy dotyczące prowadzonej sprawy i ustalali szczegóły wyjazdu. Zamierzali jechać nazajutrz, z samego rana, byli

umówieni z komisarzem z Przemyśla, z którym mieli jechać do małej wioski, gdzie dwadzieścia lat temu działy się te straszne i niezrozumiałe rzeczy. Ewa widziała, że jej szef, a jednocześnie kumpel, bardzo chciał ją o coś zapytać, ale widząc jej twarde i pełne irytacji spojrzenie, dał sobie spokój. Mirek Kalinowski siedział zamknięty w policyjnej izbie zatrzymań, gdzie został umieszczony na czterdzieści osiem godzin. Wpatrywał się w przybrudzoną lamperię i intensywnie myślał. Wiedział, że policja nie ma żadnych poważnych dowodów, które umożliwiałyby przedstawienie mu zarzutów i uzyskanie decyzji prokuratury o tymczasowym aresztowaniu. Wiedział też, że był już tak blisko. Tak bardzo blisko. I od początku się nie mylił. Potrafił wyczuć zło na kilometr. Teraz też tak było. I wiedział jeszcze jedno. Że może zemsta ma słodki smak, ale odpowiedzialność za to, co zrobił, a raczej czego nie zrobił, będzie musiał ponieść. Był na to gotowy. Od momentu, kiedy obudził się z zakrwawioną głową na nadodrzańskim wale, czując, że właśnie teraz ktoś wyrwał mu część jego samego. I nic już nie będzie takie samo. A on już nigdy nie będzie człowiekiem. Będzie tylko maszyną, pompującą krew do żył, w ciele, które – przepełnione nienawiścią i pałające żądzą zemsty – dąży do spełnienia tej słodko-gorzkiej powinności. A potem… Niech się skończy świat! Ewa kończyła pracę, ślęcząc nad dokumentami, które dostarczył jej Szymon, a dotyczącymi sprawy sprzed lat. Jednocześnie przeszukiwała bazę danych odnośnie do morderstw o podobnym przebiegu zdarzeń jak te, nad którymi pracowała. W tym momencie zadzwonił jej telefon. To był Mateusz, który chciał zabrać ją na kolację z niespodzianką, jak to nazwał. Ewa powiedziała mu, że chętnie się z nim spotka, gdyż nazajutrz wyjeżdża w sprawie służbowej i nie zobaczą się przez najbliższe dni, dopóki nie wróci. Mateusz był ciekawy, dokąd ona właściwie jedzie, i pytał, czy to ma związek z prowadzoną przez nią sprawą, ale obiecała, że wszystko mu powie, gdy po nią przyjedzie. Umówili się około dwudziestej w jej mieszkaniu, bo chciała się spakować i następnego dnia prosto od Mateusza ruszyć w stronę Przemyśla. Wieczorem, tak jak ustalili, przyjechał po nią i pomógł znieść bagaże do samochodu. Wcześniej, gdy tylko wszedł do jej mieszkania, przytulił ją mocno i pocałował czule w usta, mówiąc, że bardzo tęsknił. Chciała go zapytać o to zaskakujące zachowanie z poprzedniego wieczoru, ale postanowiła odłożyć to na później. Teraz siedzieli w jego samochodzie i zorientowała się, że nie jadą w kierunku jego domu. – Gdzie właściwie jedziemy? – spytała zdziwiona, widząc, że zmierzają na południe miasta. – Do mojej leśnej chatki. – W odpowiedzi błysnął uśmiechem. – Masz leśną chatkę? Hm. Czemu mnie to nie dziwi… – Przewróciła oczami. – Mam.

– Daleko? O ósmej rano muszę być pod firmą. – Zmarszczyła brwi. Rzucił jej szybkie spojrzenie. – Bez obaw. Zdążymy. – Ujął jej dłoń w swoją i lekko ścisnął, potem podniósł do ust i pocałował. – A dzisiejszą noc spędzimy wreszcie razem. – Wczoraj mogłeś zostać – odparła łagodnie, opierając policzek o skórzane siedzenie samochodu. Zerknął na nią i lekko potrząsnął głową. – Jak ci się spodoba, będziemy mogli spędzać tam każdy weekend – powiedział i jednocześnie poczuła, jak jego palce mocniej zaciskają się na jej dłoni. – Mat, wszystko dobrze? – Uniosła głowę i popatrzyła na jego profil. Widziała, jak uporczywie wpatruje się w drogę, a jego kości policzkowe lekko pulsują, jakby zaciskał i rozluźniał zęby. Po chwili zerknął na nią i zobaczyła w jego wzroku przebłysk tak wielkiej rozpaczy, że miała wrażenie, jakby kurczyło się jej serce. Z żalu. Zupełnie niewytłumaczalnego. I nagle znów był sobą, w jego oczach dostrzegła ciepło i miłość, uśmiechnął się i patrząc na drogę, odparł: – Wszystko jak najlepiej, Ewo. Cieszę się, że cię mam – westchnął i przyśpieszył, wymijając zgrabnie samochody, a ona miała wrażenie, że on właśnie przed czymś ucieka, i poczuła strach. A także obawę. Że już wkrótce, niedługo… stanie się coś złego. I będzie się to wiązało z nią. I z nim. Wiedziała jedno. Że kocha go szaloną miłością. I będzie szalenie cierpieć, jeśli wydarzy się coś, co jej tę miłość zabierze. Była tego pewna jak niczego innego w życiu. Po niecałych trzydziestu minutach jazdy jej oczom ukazała się majestatyczna Ślęża, u stóp której znajdowała się miejscowość stanowiąca weekendową bazę wypadową dla mieszkańców miasta. Sulistrowiczki. Minęli jednak wszelkie zabudowania i jechali teraz leśnym traktem. W końcu dostrzegła prześwitujące między drzewami zabudowania. Wyjechali na niewielką polanę i Mateusz zaparkował przed niedużym drewnianym domkiem z gankiem, na którym postawiona była mała huśtawka. Domek miał małe rustykalne okienka, dach stylizowany na kryty strzechą, na tyłach znajdowało się oczko wodne. Ewa z zachwytem patrzyła na to miejsce, pełne magnetyzmu, magii i swoistego, czarodziejskiego uroku. – Jezu. Pięknie tutaj – powiedziała cicho i wysiadła, rozglądając się wokół. Mateusz podszedł do niej, dotknął dłonią jej policzka i lekko pogładził ją po twarzy. – Piękna to jesteś ty. A domek może być uroczy. Wejdź do środka i się rozgość. Wyciągnę zakupy na dzisiejszą kolację. – Uśmiechnął się, pocałował ją w usta i ruszył w kierunku bagażnika samochodu. Po kolacji Mateusz zaproponował Ewie spacer. Zarzuciła na ramiona gruby polar i wyszli na zewnątrz. Poszli na tyły domku, gdzie mieniło się oczko wodne. Słychać było pohukiwanie sów, a nadchodząca noc rzucała nieco niepokojące

cienie rosnących wokół drzew. Mateusz objął ją, kładąc rękę na jej ramionach. – Jak długo masz ten domek? – spytała cicho, bojąc się mówić głośniej, tak jakby jej głos mógł zniszczyć tę niesamowitą magię, która przenikała ją całą i sprawiała, że po raz pierwszy w życiu czuła piękno otaczającego ją świata. Nauczona ciężkiej pracy, na co dzień mająca do czynienia z najgorszym złem, z okropnościami, które czynili sobie nawzajem ludzie, tutaj, wśród przyrody, każdym zmysłem odczuwała siłę natury i prawa nią rządzące. Tutaj wszystko było proste. Zabijałeś, żeby przetrwać. Żeby zachować odwieczny porządek świata. Żeby stać się kolejnym ogniwem łańcucha pokarmowego i z pokorą przyjąć swoje przeznaczenie. A tam… w tym błyskającym światłami mieście… Wszystko było chore. Tam mieszkali ludzie, dla których życie innych przedstawicieli tego samego gatunku było nic niewarte. Ludzie, którzy sami decydowali, kto ma żyć, a kto nie. I w jaki sposób ma zginąć. Tam… był zły, popaprany świat. Którego Ewa nie rozumiała i z którym walczyła. Ale dzisiaj… była tutaj z nim, ze swoim cudownym facetem i przez chwilę, przez tę jedną noc, nie chciała wiedzieć, co przyniesie im kolejny dzień. Bo… gdzieś, tam, w najgłębszych zakamarkach umysłu, wiedziała, że to nie będzie nic dobrego. Teraz nie zdawała sobie z tego sprawy. Ale potem, gdy wspominała ten wieczorny spacer w objęciach mężczyzny, którego kochała całym sercem, kiedy na nowo, i wciąż na nowo, odbywała wędrówkę w głąb swojego umysłu, nieprzerwanie krzyczała do siebie w duszy: Dlaczego?! – Pytasz, jak długo? – Mateusz pochylił głowę i wtulił twarz w jej włosy, zaciągając się ich zapachem. – Ślicznie pachniesz – mruknął. – Od około dziesięciu lat. Mam ten domek – dodał, stając za Ewą, która patrzyła na pokaźnych rozmiarów oczko wodne. – Nigdy mi nie opowiadałeś o swojej żonie. – Nadal patrzyła przed siebie. Czy poczuła drgnienie jego ramion? Czy tylko jej się wydawało? – Nie ma o czym. To była pomyłka. Rozstaliśmy się, zanim zdążyliśmy się bardziej zranić bądź znienawidzić. – Wzruszył ramionami i tego już była pewna. – Powiedz mi lepiej, dokąd jutro jedziesz i kiedy wrócisz. Oczywiście jeśli to nie tajemnica. – Jadę w Bieszczady. Najpierw do Przemyśla. A potem do małej wioski. To jest związane z moją sprawą. Wrócę za jakieś dwa dni. To wszystko. – Odwróciła się i spojrzała w jego brązowe oczy, które teraz wydawały się prawie czarne. Patrzył na nią i była pewna, że cały zesztywniał. – Ale mam do ciebie prośbę. Trop prowadzi do czegoś, na czym się znasz. – To znaczy? – Jego spojrzenie było nieruchome, miała wrażenie, że ten wzrok przenika ją na wskroś. – Potrzebuję informacji na temat starogreckich wierzeń. Czy w Polsce były jakieś stowarzyszenia, może nawet sekty z nimi związane, czy kiedykolwiek się na takie coś natknąłeś podczas badań? – Oparła się dłońmi o jego klatkę piersiową

i czuła, jak mocno bije jego serce. – Ale konkretnie na co? – Uniósł brew i przez moment wyglądał dokładnie tak samo jak wczorajszego wieczoru, kiedy kochał się z nią szaleńczo w jej mieszkaniu. – Kult Ateny, rozumu, mądrości – wyjaśniła. – Nie słyszałem o czymś takim. – Pokręcił głową. – Ale poszperam tu i tam. A ty… z kim tam jedziesz? – Przytulił ją mocniej do siebie, gładząc jej pośladki. – Z Szymonem. – Mam być zazdrosny? – spytał, gryząc ją lekko w ucho. – Szymon jest dla mnie jak brat – roześmiała się, czując, że jego ciało jest już gotowe na wiele więcej niż tylko wieczorny spacer po lesie. – I całe szczęście. Bo ty dla mnie nie jesteś jak siostra – powiedział cicho, poderwał ją do góry, wziął na ręce i mocno całując, zaniósł do drewnianego domku, a potem z trzaskiem zamknął za nimi drzwi. Nazajutrz, gdy odjeżdżali spod domku, po nocy pełnej namiętności, czułości i cichych wyznań, Ewa zerknęła na jego zabandażowaną dłoń i powiedziała: – Jak twoja ręka? Mateusz spojrzał na kobietę, jakby zupełnie nie wiedział, o czym ona mówi. Spojrzał na swoją dłoń, jak gdyby widział ją po raz pierwszy w życiu. – Dobrze… – odparł cicho, otwierając szeroko oczy. Ewa patrzyła na niego nic nierozumiejącym wzrokiem. A wtedy on dodał, już swoim zwykłym, swobodnym tonem: – Samotny mężczyzna, szykowana sobie samemu kolacja i ostry nóż – to się nigdy dobrze nie kończy. – Machnął zdrową dłonią i poszedł zamknąć domek. Ewa zastygła na moment i patrzyła na wysoką postać mężczyzny, który stał tyłem do niej i zamykał drewniane drzwi. Potem odwrócił się, uśmiechnął i podrzucił kluczyki do samochodu ze srebrnym breloczkiem. Poczuła suchość w gardle, jej dłonie stały się lepkie i zimne, serce głuchymi, ciężkimi uderzeniami wystukiwało swój rytm, a w jej głowie histerycznie, raz za razem, wybrzmiewało jedno pytanie: Kim jesteś? *** Kręcił głową, ale nie wyglądał na wkurzonego. Wręcz przeciwnie. Na bardzo zadowolonego. Rozparł się wygodnie w swoim fotelu, nalał, jak zawsze, koniaku i powiedział pełnym triumfu głosem: – Braciszku, teraz już nie mamy wyjścia. – Zawsze jest jakieś wyjście – mruknąłem, czując, że mój opór nic tu nie zdziała. – Nie tym razem, braciszku. – Błysnął zębami i przechylił kieliszek, wypijając jednym haustem całą jego zawartość. – Pani komisarz okazała się taka

sprytna, jak od początku przeczuwałem. Teraz, gdy wróci stamtąd, nie będzie potrzeba zbyt wiele czasu, aby połączyć wszystkie fakty. Dlatego… – Pochylił się ku mnie i dostrzegłem w jego brązowych oczach błysk szaleństwa, ten sam, który mnie podniecał, i ten sam, którego nienawidziłem. – Za dwa dni będziemy mogli powiedzieć, że posiedliśmy nie tylko jej ciało, ale także i umysł… – Wybuchnął głośnym śmiechem, a ja nie mówiłem i nie robiłem już nic, pragnąc, aby w końcu ktoś odstrzelił mój porąbany łeb i uwolnił świat od zarazy, jaką byłem ja sam. Przeszłość… Ten dzień zmienił wszystko. Sprawił, że zniknąłem, a jednocześnie wciąż tkwiłem w świecie, którego nie rozumiałem, którego nie chciałem. Który nie chciał mnie, bo jak ktokolwiek mógł chcieć mieć w swoim otoczeniu potwora w ludzkiej skórze? Pragnąłem uratować ich wszystkich, ale potwór tkwiący we mnie zrobił coś, co sprawiło, że przestałem rozumieć, kim naprawdę jestem, co czuję, a raczej czego nie czuję. Wszystko miało rozegrać się w południe, punktualnie o godzinie dwunastej. Wcześniej słudzy Pana przygotowali ołtarz w naszej świątyni, a dzieci zostały zebrane w Chacie Młodzinek. Były tam cztery dziewczynki i pięciu chłopców. Poprosiłem Kalinę, aby zgłosiła się do pilnowania malców, nie rozumiała dlaczego, ale nie zadawała zbędnych pytań. I dobrze. Gdy dorośli członkowie Zboru zebrali się w świątyni i zaczęli oddawać hołd Panu i Głównej Kapłance, otworzyłem drzwi chaty i wyprowadziłem dzieci do wioski. Kalina mi pomagała. Zapukaliśmy do jednej z chat, do kobiety, która czasami przychodziła na granicę naszego sioła i podawała nam owoce lub jajka. Gdy nas ujrzała, nie pytała o nic, zabrała dzieci do swojego domu, był tam jej syn, chyba w moim wieku. Kobieta powiedziała do mnie tylko: – Lepiej tam nie wracaj. Pokręciłem głową, złapałem Kalinę za rękę i pobiegłem z powrotem do sioła. Musiałem tam wrócić, ukryliśmy koło naszego drzewa zapas jedzenia, ubrania na zmianę i koc. Dzień wcześniej wyżłobiłem w starym dębie nasze imiona i symbol nieskończoności, obiecując sobie, że zawsze będziemy się kochać. Wiedziałem, że Kalina mi ufa, czułem się za nią odpowiedzialny, chciałem ją uwolnić od świata, w którym żyliśmy. A jednocześnie… czułem dziwne zobowiązanie i przywiązanie do mojego brata, którego wciąż kochałem. Jednak teraz było już za późno na cokolwiek. Gdy dotarliśmy do naszych chat, zobaczyliśmy mężczyzn z wioski toczących walkę z naszymi braćmi. Widziałem mojego ojca, jak siłował się z jakimś brodatym osiłkiem. Moja matka krzyczała, że ktoś zabrał dzieci. Gdy zobaczyła mnie z Kaliną, wskazała na nią palcem i wrzasnęła: – To ty!!! Co z nimi zrobiłaś?! Przyciągnąłem dziewczynę do siebie i powiedziałem rozgorączkowanym

szeptem: – Bierz rzeczy i uciekaj, spotkamy się przy stawie. Już, biegnij! – Popchnąłem ją, chociaż usiłowała protestować. Ale ją odepchnąłem. Moja matka spojrzała na mnie z niedowierzaniem i rozczarowaniem. Zanim zdołała do mnie dobiec, jeden z atakujących nas mieszkańców wsi podciął jej gardło. Jedyne, co zapamiętałem, to wyraz zdziwienia w jej oczach. Lecz teraz musiałem skupić się na tym, aby stąd uciec i aby znaleźć mojego brata. To było dla mnie najważniejsze. Złapałem nóż, który ktoś rzucił w ferworze walki, i biegłem przez kłębiącą się masę ludzką, zadając celne ciosy i pozbawiając życia kolejnych członków Zboru. Byłem w amoku. A potem… zostałem sam. Ja, leżące wokół ciała, zapach krwi, uciekający chłopi i moje pokryte czerwonością dłonie. Wytarłem nóż w spodnie i nie patrząc w martwe oczy matki i ojca, pobiegłem w stronę stawu. Po głowie tłukła mi się jedna myśl – że nigdzie nie widziałem mojego brata. Zatem musiał uciec. Żył. I to było dla mnie w tej chwili najważniejsze.

14.

Zmierzchało, gdy Ewa i Szymon dojeżdżali do Przemyśla. Przez niemal całą drogę rozmawiali o sprawie, Ewa jeszcze raz czytała na głos najważniejsze informacje dotyczące tragedii sprzed lat. Jednakże w jej głowie kołatały się tysiące różnorakich myśli, z których wszystkie dotyczyły jednego – dlaczego Mateusz kłamał? Dlaczego się tak dziwnie zachowywał? I skąd u niej to nienormalne uczucie niepokoju, że coś jest nie tak? Które nasilało się wraz z każdym kilometrem, oddalającym ją od niego. Czy teraz, kiedy myślała, że spotkała tego, na którego czekała całe życie, miałoby się okazać, że jest on kimś całkiem innym? Że jest kimś, kto od początku ją okłamywał? Czy miałoby ją dotknąć coś tak… prozaicznego? Zupełnie tego nie rozumiała, ale teraz musiała skupić się na śledztwie, na sprawie tych okrutnych morderstw, na ciążącym na niej obowiązku złapania winnego tych okropności, bo była to dłużna i samym ofiarom, i ich rodzinom, a wreszcie wszystkim wokół. Musiała oczyścić umysł, usunąć wszystkie gnębiące ją myśli w dalsze zakątki swojej głowy, a skupić się wyłącznie na sprawie. Podjechali pod hotel, w którym mieli rezerwację, i już po chwili byli rozlokowani w swoich pokojach. Umówili się za pół godziny w hotelowym barze, gdzie miał też przyjechać komisarz Podkański z tutejszej policji. To z nim mieli nazajutrz jechać do małej wioski niedaleko ukraińskiej granicy, gdzie dwadzieścia lat temu rozegrała się tragedia. Która być może zadecydowała o losie zamordowanych dziewczyn. Gdy Ewa zeszła do holu, czekał tam już Szymon, który wskazał drogę do baru. Wewnątrz kiwnął do nich krępy mężczyzna o przenikliwych zielonych oczach. Przywitał się i poprosił swoich gości do jednego ze stolików. – Trochę się zdziwiłem, że interesujecie się tą starą sprawą – powiedział, patrząc na Ewę w chwilę potem, jak zamówili sobie coś do picia. – Ale gdy dostałem od waszego szefa informację w sprawie morderstw na waszym terenie… – Pokręcił głową. – To może mieć, wbrew pozorom, wiele wspólnego. – Słyszałem, że żyją jeszcze świadkowie tamtej tragedii? – Szymon objął się ramionami i patrzył z uwagą na siedzącego naprzeciwko policjanta. – Nie sądzę, żeby ktoś chciał z nami rozmawiać. Wiecie… – Zacisnął na chwilę usta. – To mała, zwarta społeczność. Wydarzenia sprzed dwudziestu lat, morderstwa, samobójstwa, nie są czymś, do czego tacy ludzie chcą wracać. – Ale spróbować można. – Ewa uniosła znacząco brew. – Jasne. Po to tu jesteście. Jutro was tam zawiozę. – Komisarz Podkański zamilkł, gdyż kelner podawał im napoje. – Uzgodnijmy, co tak naprawdę wiecie. – To, co zostało przesłane nam w dokumentacji – zaczął Szymon. –

Dwadzieścia lat temu pojawiła się grupa ludzi, kobiet, mężczyzn, dzieci. Zajęli stare domy na obrzeżach wioski, anektując opuszczono sioło. Chaty wyremontowali i zamieszkali w nich. I wszystko było dobrze do momentu… – Kiedy zaczęły ginąć zwierzęta – dodała Ewa. Wojtek Podkański pokiwał głową. – Tak, zwierzęta były znajdowane z rozwalonymi czaszkami i brakowało im… mózgu. – Jezu… – Ewa wzięła głęboki wdech. – Co to za popieprzona sprawa? – To była sekta, oddawali hołd bogini mądrości i wojny. Mieli samozwańczą kapłankę, która była ich przywódczynią. Ale tak naprawdę ich mentorem był niejaki Henryk Rzoński. Mąż Matyldy Rzońskiej. – Tej kapłanki? – spytała Ewa. – Właśnie. – Wojtek zacisnął usta. – To był zdrowo pokręcony koleś. Matylda uciekła z domu dziecka w wieku szesnastu lat, Rzoński wziął ją pod swoje skrzydła i całkowicie od siebie uzależnił. Był od niej o dziesięć lat starszy. Został jej facetem, kochankiem, bogiem, można powiedzieć… – Czy istnieje szansa, że mieszkańcy wioski będą chcieli z nami rozmawiać? – Szymon bawił się szklanką, w której mienił się żółty napój. – Nie wiem. Żyje jedna kobieta, która była świadkiem wydarzeń sprzed dwudziestu lat i wówczas była chętna do pomocy, ale teraz jest po osiemdziesiątce i nie wiem, czy będzie chciała z nami rozmawiać. Generalnie mieszkańcy, którzy wówczas w tym uczestniczyli, są już w podeszłym wieku i na pewno nie zechcą zbyt chętnie wracać do tamtej sprawy. – Podkański rozłożył ręce. – No tak, mała społeczność i takie coś… – westchnął Szymon. – Dokładnie. – Wojtek kiwnął głową. – Ale pojedziemy tam jutro z rana, może uda się z kimś porozmawiać. – Miejmy nadzieję… – mruknęła Ewa, która poczuła jakiś dziwny wewnętrzny niepokój na myśl o tym, co być może jutro uda się im ustalić. Po krótkiej i męczącej nocy, podczas której Ewa kilkakrotnie otrzymywała esemesy od zaniepokojonego Mateusza, rankiem zeszła do hotelowego holu, gdzie czekał już na nią jej szef. – Nie spałaś? – To w sumie było stwierdzenie, a nie pytanie. – Nie bardzo. – Czy oprócz tej sprawy jest jeszcze coś, o czym chciałabyś ze mną porozmawiać? – Pochylił się i próbował zajrzeć jej w oczy. Pomyślała, że on jest jej prawdziwym przyjacielem, takim, który naprawdę ją zna. Takim, na którego mogła zawsze liczyć. Ale… jeszcze nie była gotowa, aby podzielić się z nim swoimi wątpliwościami, jeszcze nie. Teraz… było na to za wcześnie, zwłaszcza że sama niewiele z tego rozumiała i przyjmowała do wiadomości. Teraz… trwało śledztwo i jedynie o tym mogła z nim rozmawiać.

– Nie mam pojęcia. Ale jak się dowiem, będziesz wiedział jako pierwszy, Drako – odparła cicho, wreszcie patrząc mu prosto w oczy. – Będę o tym pamiętał – odpowiedział szybko, kiwając ręką w kierunku wchodzącego właśnie do hotelowego holu komisarza Podkańskiego. We trójkę ruszyli do małej wioski, ulokowanej niedaleko polsko-ukraińskiej granicy. Teraz jechali utwardzoną drogą, mijając domy i chaty, niektóre ciągle jeszcze kryte strzechą, sprawiające wrażenie, jakby czas zatrzymał się tutaj osiemdziesiąt lat temu i nie miał zamiaru ruszyć, jakby doskonale czuł się w otoczeniu jak z początków dwudziestego wieku. Gdy wjechali do małej wioski, od razu ściągnęli na siebie zainteresowanie mieszkańców, którzy nie byli przyzwyczajeni do odwiedzin nieznajomych i każda taka wizyta kojarzyła się im z zagrożeniem ich spokojnego bytu. Najpierw pojechali na koniec wioski, gdzie pod lasem widniały na wpół rozebrane domy, w których niegdyś mieszkali członkowie sekty. Teraz zostało kilka ścian nośnych i zawalony, kryty strzechą dach. Wokół budynku teren gęsto porastały krzewy, wysokie trawy i chwasty. Uwagę Ewy zwrócił też stary dąb, w sporym oddaleniu, na którym wydrapane były jakieś litery. – Małe te domki. Oni wszyscy tutaj mieszkali? – Ewa rozejrzała się wokół. – Wszyscy. – I co dokładnie się stało? – Z dokumentacji wynika, że chłopi pobili ciężko dwóch mężczyzn z tejże grupy, została wezwana policja i gdy weszli do tego domu, znaleźli ciała wszystkich członków sekty. Chyba się powyrzynali nawzajem. Przynajmniej tak zeznali świadkowie, mieszkańcy wioski. Nikt za bardzo nie wnikał. – Ale dzieci przeżyły? – Ta dokumentacja też nie jest kompletna, bo gdy zalało nam komendę, wszystkie archiwa spłynęły. Ale z tego, co udało się uratować, wynika, że dzieci przeżyły. – Może trzeba by było poszukać tych ludzi, teraz to już dorosłe osoby. – Ewa spojrzała na Szymona. – Zobaczę, co da się zrobić, dam wam wszystko, co tylko będzie mogło pomóc, ale nie obiecuję wiele. – Podkański pokręcił głową. – Podjedziemy teraz do domu pani. – Zerknął na trzymane w ręku papiery. – Borosiukowej. To ona współpracowała dwadzieścia lat temu z policją i jako pierwsza objęła opieką znalezione dzieci. Może uda się nam z nią porozmawiać. Ruszyli powoli do samochodu, a Ewa ostatni raz spojrzała na ruderę, która była świadkiem chorego kultu, dziwnej wiary i potwornych obrazów. Po chwili zatrzymali się przed parterowym domkiem pomalowanym na biało i z niedawno odnowionym gontowym dachem. Gdy wysiadali, zobaczyli, że w oknie drgnęła firanka, jakby ktoś obserwował ich przyjazd. Nagle drzwi się

otworzyły i na zewnątrz wyszedł szczupły mężczyzna o zmęczonej twarzy. – Kogo szukacie? – spytał mało przyjaznym tonem. – Jesteśmy z policji. Chcieliśmy porozmawiać z panią Borosiuk. – Komisarz Podkański pokazał mężczyźnie odznakę, to samo uczynili Szymon i Ewa. – O czym? – Nadkomisarz Drakoński i komisarz Barska przyjechali tutaj z Wrocławia. Mają kilka pytań odnośnie tej starej sprawy, związanej z sektą… Na sam dźwięk tego słowa twarz mężczyzny ściągnęła się gniewem. Niechęć i agresja aż od niego biły. – Mama nie będzie z nikim rozmawiać. Jest chora i stara, więc na pewno nic już wam nie powie! – Pan jest synem? – spytała cicho Ewa. Spojrzał na nią uważnie i kiwnął głową. – Nie zajmiemy dużo czasu. Prowadzimy sprawę, której trop wiedzie do wydarzeń sprzed dwudziestu lat. Zginęło już kilka osób. Pańska mama mogłaby udzielić wielu cennych informacji, nawet jeśli wydaje się panu, że to mało ważne szczegóły – tłumaczyła spokojnie. – Pani komisarz. – Głos mężczyzny nie był już taki wrogi. – Moja mama ma ponad osiemdziesiąt lat. Jest chora. Żyjemy tutaj od urodzenia, starając się zapomnieć o tym, co się wydarzyło. Po co do tego wracać? – A pan? Może pan coś pamięta? – wtrącił Szymon. – Miałem siedemnaście lat, gdy to się stało. Wiem, że kilku gospodarzy postanowiło przepędzić z naszej wioski tych ludzi, bo zaczęły ginąć zwierzęta. Pobili paru mężczyzn, ale nic poza tym. Moja mama, między innymi, była za tym, aby zgłosić to na policję. Gdy policja przyjechała i weszła do tamtej chaty – mężczyzna kiwnął głową w kierunku, z którego niedawno nadjechali – znalazła same ciała. Wszyscy mieli podcięte gardła. Ocalały dzieci. To wszystko, co wiem. – Wzruszył ramionami. – A co się stało z tymi dziećmi? – spytał Szymon. – Zostały zabrane. To nie były tylko małe dzieci, było kilkoro trochę starszych dziewczyn i chłopaków. Ich wszystkich zabrała policja. Chyba… – Chyba? – Ewa uniosła brew. – No różnie gadali. Że część uciekła. Tych starszych dzieciaków. Wie pani, jak to jest… Potem już krążyły różne opowieści. Większość z nich to plotki. Nic więcej… – Dobrze, dziękujemy panu. Gdyby coś się panu przypomniało albo gdyby pana mama coś jeszcze chciała nam powiedzieć, tu jest moja wizytówka, proszę dzwonić w każdej chwili. – Szymon podał mężczyźnie kartonik, który zaraz zniknął w kieszeni jego spodni. – Raczej nic więcej nie pomogę.

– Ale wizytówkę proszę zachować – odparł Szymon. – Dobrze. Czasami lepiej nie wracać do tego, co było… – dodał nieoczekiwanie Borosiuk. – Czasami trzeba… – powiedziała cicho Ewa, skinęła mu głową i poszła w stronę samochodu. Jednak coś ją tknęło i zawróciła w stronę sioła. – Gdzie idziesz? – Szymon spojrzał na nią z niepokojem. – Zaraz wrócę. Muszę coś sprawdzić. Gdy dotarła do rozwalających się ruder, ominęła je i stanęła przed potężnym dębem na skraju zabudowań. Potarła palcami wyryte litery, które układały się w napis: ∞ ŁUKASZ I KALINA

Jakaś ulotna myśl, która mogła naprowadzić ją na zrozumienie tego, co działo się wokół niej, pojawiła się na ułamek sekundy, ale zaraz zniknęła. Ewa jeszcze przez chwilę wpatrywała się w wyżłobiony napis, ale już nic więcej nie poczuła. Ogarnęło ją jedynie przeczucie, że stanie się coś bardzo, bardzo złego. Po południu ruszyli w stronę Wrocławia, uzgodnili jeszcze z komisarzem Podkańskim, że gdyby cokolwiek udało mu się ustalić, to ma ich na bieżąco informować. Po drodze odebrali wiadomość od Kuby, że Kalinowski wyszedł z aresztu i pilnuje go dwóch policjantów. Szymon kazał nie spuszczać go z oka i przekazał, czego udało się im dowiedzieć w Przemyślu. Kuba powiedział, że nazajutrz zacznie szukać informacji na temat dzieci umieszczonych w domach dziecka dwadzieścia lat temu. Wjechali do miasta późną nocą i Szymon zawiózł Ewę do jej mieszkania. Pomimo zmęczenia nie mogła zasnąć, więc wyciągnęła swoje notatki, które robiła podczas rozmowy z Podkańskim i potem, po wizycie w domu Borosiuków. Czuła, że coś jej umyka, że w jej umyśle kołacze się jakaś uporczywa myśl, która próbuje przebić się do świadomości, ale coś jej na to nie pozwala. Okropnie ją to męczyło i dlatego nie mogła pozwolić sobie na wypoczynek, gdyż wiedziała, że i tak nic by z tego nie wyszło. Teraz musiała wyrzucić z głowy wszelkie osobiste rozważania i skupić się na tej ulotnej myśli, która wwiercała się w jej głowę, jakby dając jej znać, że rozwiązanie jest tak blisko, a ona nie potrafi tego dostrzec. A komisarz Ewa Barska nie była osobą, która lubiła, gdy ktoś się z niej naśmiewał. Tym bardziej jeśli to była jej własna podświadomość. Tymczasem Szymon, który zmierzał w kierunku domu, odbierał właśnie dzwoniącą uporczywie komórkę. Pomimo późnej pory nie zdziwiło go, że dzwonił

jego szef. W ich fachu każda godzina była dobra, żeby się skontaktować. To nie była praca od ósmej do szesnastej. To była służba. A dla niego… całe życie. – Tak, szefie? – odezwał się, podjeżdżając pod swój blok, na wrocławskiej Polance. – Gdzie jesteście? – Już we Wrocławiu, właśnie odwiozłem Ewkę. Stało się coś? – Szymon zatrzymał się, ale nie gasił silnika. – Cholera, wiem, że jesteś zmęczony. Ale dostaliśmy informację z Krakowa. Znaleziono ciało kobiety. Takie same obrażenia jak u naszych ofiar. – Cholera… W Krakowie? – Szymon wrzucił bieg i ruszył z piskiem opon. – Właśnie tak. To nie może być zbieg okoliczności. – Na pewno nie. Jadę do firmy, zaraz będę. – Dzięki, Szymon, wiem, że pewnie jesteś padnięty… – Zaraz będę, szefie – uciął Szymon i wyłączył telefon. W Krakowie… Jasna cholera… Coś mu świtało, coś go męczyło, ale sam nie wiedział co. Był zbyt zmęczony, żeby jasno myśleć, a jednocześnie zbyt zaangażowany, żeby teraz odpuścić i pójść do domu. Postanowił, że zdrzemnie się na komendzie, ale teraz musiał wrócić do firmy, postanawiając, że jutro z rana powiadomi o tym Ewkę, której odpoczynek był bardziej potrzebny niż jemu. A sama Ewka… znał ją od lat i widział, czuł, że dzieje się coś złego. Miał tylko nadzieję, że nie jest za to odpowiedzialny Mateusz Herz. Bo jeśli tak… niech go wszyscy święci bronią, kiedy on, Szymon, złapie go w swoje łapy! *** Wiedziałem, że teraz wszystko zmierza w jednym kierunku. Zwłaszcza od momentu, kiedy on przywiózł tutaj jego. Zamknęliśmy go w piwnicy, bo jeszcze dokładnie nie wiedzieliśmy, co z nim zrobimy. Ale on był bardzo blisko i w sumie podziwiałem go, że doszedł tak daleko, dalej nawet niż policja. Dalej niż ona… Ona… Nie mogłem o niej myśleć. A cały czas to robiłem… Cały czas siedziała mi w głowie. I dla niej mógłbym to wszystko raz na zawsze zakończyć. Ale on mi nie pozwalał. Jakby kierowany szóstym zmysłem, połączony ze mną krwią, połączony jakąś niewidzialną nicią porozumienia, dobrze wiedział, co dzieje się w mojej głowie, w moim sercu, i potrafił to zawsze w odpowiednim momencie wykorzystać, wyciągnąć na wierzch. Tak jakby znał każdy mój ruch, zamiar, każdą myśl, każdą ideę, jaka rodziła się w mojej głowie. I wiedział, co się ze mną dzieje, od kiedy ona pojawiła się w moim życiu. Potrafił odwrócić to na swoją korzyść. Czy to znaczyło, że mnie wykorzystywał? Przecież go uratowałem. Nie pozwoliłem, żeby ona nim sterowała i kazała mu robić te rzeczy. Kazała mu zabić te dzieci… Przecież uratowałem je wszystkie… i jego też… Bo byłem geniuszem,

wybrańcem, nadczłowiekiem. W tym się nie myliła… Wierzyłem jej, i on też. Dlatego… czy teraz nie mógł dać mi odrobiny spokoju i swobody? Bo pomimo tego, co stanowiło o niezwykłości mojego umysłu, miałem także serce, które teraz… pierwszy raz od lat… poczuło, co to znaczy kochać drugiego człowieka, i to nie brata, tylko kobietę, która mogła okazać się celem mojego życia. Czy… to było zbyt wiele? Czy nie mogłem normalnie żyć i kochać? Być kochanym? Nie! Wiedziałem, że nie było to możliwe. Bo synowie Głównej Kapłanki mogli kochać tylko tę, której od dzieciństwa służyli, a ta miłość wymagała ofiar. Bo Pan był tylko wykonawcą Jej woli. A tak naprawdę wszystko stworzyła nasza Matka. Jego Pani. Główna Kapłanka. Miałem świadomość, że teraz ona czeka na nią. Na tę, której śmierć będzie odebrana jako największe poświęcenie z mojej strony. Czy nie było warto poświęcić własne uczucia i pragnienia, aby dać jej to, czego ode mnie oczekiwała? I zobaczyć ten blask w oczach mojego brata? Blask poważania, uznania i dumy? Czy to nie było ważniejsze od tego, co kołatało się w mojej głowie i rozpierało moje serce? Co mówiło mi, żeby zakończyć wszystko, bo to było złe, a największym potworem w tym wszystkim byłem ja sam? I aby uwolnić się od tych buzujących w mojej głowie myśli, musiałem zabić jego. I siebie. I naszą historię… Naszą przeszłość… To wszystko, co stworzyła nasza matka. Zagryzłem usta, aż poczułem metaliczny smak krwi. Wiedziałem jedno… Że nie będę mógł tego zrobić. Bo to tak… jakbym wyrwał kawałek siebie samego i zniszczył wszystko, nad czym pracowała ta, którą kochałem ciągle i niezmiennie, chociaż wiedziałem, że kazała mi zrobić coś okropnego. A teraz siedziałem na górze, wiedząc, że mój brat zaraz się tutaj pojawi i pójdzie na dół, do niego, do naszego więźnia. W mojej głowie mocowały się ze sobą dwie myśli. Kogo kocham najbardziej? Mojego brata, matkę i pamięć o naszej Pani, dla której żyliśmy i poświęcaliśmy kolejne ofiary? Tamtą dziewczynę z małego sioła na końcu świata, którą kochałem i którą straciłem? Chociaż obiecałem jej ucieczkę do normalnego życia? Czy ją… Ewę Barską? Moją nadzieję na życie, na miłość, na odzyskanie siebie, na normalność. Na wyrwanie się ze szponów szaleństwa, w których tkwiłem od urodzenia. Przeszłość… Nie chciałem widzieć tego, co zobaczyłem, bo to zabiło we mnie resztki człowieczeństwa, które chyba gdzieś tam ciągle miałem. Musiałem mieć, przecież uratowałem te dzieci. Ale teraz… wiedziałem, że już nie uratuję siebie.

15.

Dochodziła pierwsza w nocy, a Ewa, nie mogąc zasnąć, siedziała po turecku na łóżku, na którym rozłożone były notatki i akta prowadzonej sprawy. Przeglądała wszystko jeszcze raz, i znowu, i znowu, jakby chcąc wyłapać to, co gdzieś jej notorycznie umykało. To coś pojawiło się w momencie rozmowy z Podkańskim, podczas zwiedzania wioski i od tamtej pory nie opuszczało jej ani na moment. Jeden człowiek uzależnił od siebie młodą, niewinną, skrzywdzoną przez los dziewczynę. A potem, po latach, stworzył grupę ludzi, którzy dali się otumanić i wierzyli w sztucznie stworzone przesłanie. I robili to, co on im kazał. A ona okazała się w tym jeszcze lepsza. W manipulowaniu ludzkimi umysłami. Ewa spojrzała na napisane na kartce nazwisko. Henryk Rzoński. Kim byłeś? Jak to zrobiłeś? Byłeś tak charyzmatyczny, mocny, przekonujący, że zrobiłeś tym ludziom papkę z mózgów? Boże! Przecież patrząc na inne przykłady z historii, których nie brakowało, nie było to wcale takie trudne, żeby porwać za sobą tłumy, wciskając im własną ideologię. Wystarczyło tylko mieć siłę przekonywania i mocny charakter. I zgrabnie ułożoną historyjkę z argumentami nie do zbicia. Wtedy zawsze znajdzie się grupa osób, która zechce gdzieś przynależeć i uwierzy we wszystko. Ewa potarła zmęczone oczy. Usłyszała dźwięk nadchodzącego esemesa. Wiedziała, że to od niego. W czasie podróży i pobytu w Przemyślu dostała ich naprawdę sporo. Odpisała na kilka, a gdy przestała to robić, on nieustannie do niej dzwonił, aż wyciszyła telefon. Nie chciała z nim rozmawiać, nie mogła. Nie teraz. Wiedziała, że ją okłamał. Wiedziała, że zachowywał się co najmniej dziwnie. I zupełnie tego nie rozumiała. Ale teraz, skupiona na prowadzonej sprawie, nie zamierzała zaprzątać swoich myśli niczym innym. Usłyszała dźwięk komórki, który sygnalizował rozładowaną baterię i pomyślała, że to bardzo dobrze, bo każdy esemes i dzwonek powodowały u niej drżenie serca. I z całych sił musiała się powstrzymywać, żeby nie odebrać albo sama do niego zadzwonić. Bo chociaż na razie wielu rzeczy nie rozumiała, to wiedziała, że bardzo go kocha i podświadomie marzy o tym, aby znaleźć się w jego ramionach. On był jej miłością i jednocześnie słabością. Zawsze silna i niezależna, w tak krótkim czasie dała się okiełznać temu uczuciu i wiedziała, że gdyby coś… zniszczyło to, co istniało między nimi… cierpiałaby jak nigdy w życiu. Nigdy do tej pory. I już nie zaufałaby żadnemu mężczyźnie. Taka była. Pozwoliła, aby zamieszkał w jej głowie i w sercu, i wiedziała, że albo zostanie tam na zawsze, albo ona… nigdy już nikogo nie

pokocha. Bo do miłości, prawdziwej miłości, była zdolna tylko raz. Tak samo jak jej matka. Kochała tylko jednego mężczyznę. I ona, Ewa, także. Wcześniej myślała, że kocha Tomasza, ale teraz wiedziała, że to była tylko ogromna sympatia, granicząca z przyjaźnią. Kochała tylko jego, Mateusza. I chciała jak najszybciej wyjaśnić wszelkie wątpliwości, jakie ostatnio u niej wzbudził. Ale teraz… Miała przed oczami rozłożoną dokumentację, dotyczącą seryjnego zabójcy lub zabójców, i to musiało stanowić jej główny cel. I stanowiło. – Henryk Rzoński – powiedziała na głos. Napisała drukowanymi literami to imię i nazwisko. – Matylda Rzońska. Patrzyła na nazwiska ludzi, którzy winni byli tych tragicznych wydarzeń sprzed lat, i wiedziała, że odpowiadali także za morderstwa młodych, zdolnych dziewczyn. Ewa nie miała jeszcze żadnych dowodów, ale czuła, że tak właśnie jest. Coś, co wydarzyło się dwadzieścia lat temu, miało wpływ na życie pewnego człowieka lub ludzi, którzy dzień po dniu pogrążali się w swojej szalonej idei, wpajanej im zapewne od najmłodszych lat. I teraz dawali upust tej nieludzkiej koncepcji, która musiała się urodzić w jakimś spaczonym, oszalałym umyśle. Henryk Rzoński. Matylda Rzońska. Ewa wpatrywała się w te dwa imiona i nazwiska, a jej mózg usiłował wyłapać coś, co jej uciekało, co miała w zasięgu wzroku, w zasięgu postrzegania, ale czego nie mogła zrozumieć. Nie potrafiła tego przyjąć do wiadomości. Takie nieznośne uczucie, drażniące wręcz, które gniotło ją od środka, wzbudzając w niej niepokój i strach. – Czego się boję, do cholery? – mruknęła do siebie i postanowiła zadzwonić do Szymona. Zerknęła na telefon, uznała, że bateria jeszcze wytrzyma, nie chciało się jej bowiem szukać ładowarki. Spojrzała na zegarek, była pierwsza w nocy, ale nie o takich godzinach dzwoniła do swojego przyjaciela, żeby tym razem jakoś szczególnie przejmować się porą. I faktycznie, Szymon odebrał, wprawdzie zmęczonym i zachrypniętym głosem, ale się odezwał. – Stało się coś? – spytał zaniepokojony. – Obudziłam cię. Przepraszam, Drako. Ale, cholera… nie mogę spać. Coś mnie męczy. Sama nie wiem… – westchnęła. – Zasnąłem na chwilę, ale… – Jakby się zawahał. – Jestem w firmie. – Co się stało? – niemal krzyknęła. – Znaleziono kolejną ofiarę. – Naprawdę był zmęczony. – Jak to? Gdzie? – Ewa poderwała się i zaczęła chodzić nerwowo po pokoju, nie spuszczając oka z leżącej na łóżku kartki z napisanymi nazwiskami. – Kurwa, Ewka, i to jest najbardziej w tym wszystkim pokręcone. – Słyszała,

jak jej przyjaciel wziął głęboki wdech. I poczuła, że zaczynają jej się pocić dłonie. – To znaczy? – Ofiarę, młodą dziewczynę, studentkę Uniwersytetu Jagiellońskiego, znaleziono w Krakowie. – Co? – Ewa miała wrażenie, że nagle zabrakło jej powietrza. – W Krakowie. – Kiedy się o tym dowiedziałeś? – spytała oschle. – Jak odwiozłem cię do domu. – To nasz człowiek? – zapytała, chociaż doskonale znała odpowiedź. – Tak – odparł krótko Szymon. – Nie uważałeś, że powinieneś mi o tym powiedzieć? – Była zła. – Daj spokój, Ewka. Jutro tam pojadę, ktoś musi zostać tutaj. Kuba szuka tego gościa, co wysyła do ciebie maile. Marta szuka brata Kalinowskiego. Musisz tutaj zostać, Ewka. – A co z Kalinowskim? Pilnują go? – Koło południa wszedł do mieszkania i już nie wychodził. Nieoznakowany patrol siedzi pod jego domem. Wieczorem zaświeciło się światło, potem zgasło. Takie info przekazali mi chłopcy, gdy przyjechałem do firmy. – Może do ciebie przyjadę? – spytała cicho Ewa. – Nie ma sensu. Wyśpij się i bądź tutaj z rana. Wiem, że męczy cię to wszystko, mnie też, Ewka. Ale jak oboje padniemy na twarz, to nic z tego nie będzie… – Szymon mówił spokojnym, acz znużonym, głosem. – Masz rację… chyba… – Nie chyba, ale na pewno. Teraz zostaw już to gówno i ładuj swój tyłek do łóżka, to rozkaz! – Jasne… To znaczy, tak jest, szefie… – odparła równie zmęczonym głosem i w tym momencie rozładowała się jej komórka. Rzuciła ją na łóżko, a sama stała, wpatrując się w leżącą na kolorowej kołdrze kartkę papieru z napisanymi dwoma nazwiskami. Nagle odniosła wrażenie, że zamiast krwi w jej żyłach płynie ciekły azot. Poczuła, że po jej karku wędruje niezliczona liczba małych żyjątek o milionach mikroskopijnych odnóży. I zjeżyły się jej włoski na karku. – Jezu… – jęknęła i opadła na kolana, pisząc na kartce dużymi literami: KRAKÓW. – Nie, to niemożliwe, to niemożliwe… niemożliwe… nie… – szeptała, pisząc raz za razem KRAKÓW, a potem Henryk Rzoński… – Kurwa! To niemożliwe! – krzyknęła, tak mocno zagryzając zęby na dolnej wardze, że poczuła metaliczny posmak krwi. Zaczęła coś gorączkowo kreślić na trzymanej pogiętej kartce i po chwili patrzyła na swoje zapiski szeroko otwartymi oczami. HENRYKRZOŃSKI

MATYLDARZOŃSKA HENRYKRZOŃSKI MATYLDARZOŃSKA Drżącą ręką napisała: Mat Herz. Mateusz Herz. Jednocześnie w myślach, we wspomnieniach dojrzała jakiś błysk, szybki jak poblask od odbicia słońca w szybie lub błyskawicy w upalny letni wieczór. On… trzymał to w dłoniach. Miał to zawsze przy sobie. Breloczek…

– Jezus Maria… – wyszeptała pobladłymi wargami, zgarnęła komórkę, kluczyki od swojego prywatnego samochodu, wciągnęła spodnie od dresu, złapała w locie kurtkę i wybiegła z mieszkania, zatrzaskując za sobą drzwi. Po drodze usiłowała się dodzwonić do Szymona, ale zorientowała się, że rozładowała się jej komórka. Wybiegła na podwórko i kątem oka dostrzegła jakiś ruch po lewej stronie. Otworzyła drzwi od swojej wiekowej toyoty i w tym samym momencie jakaś ciężka dłoń spadła na jej usta, uniemożliwiając oddychanie. Wbrew sobie wzięła głęboki wdech i odpłynęła w niebyt, resztkami świadomości zauważając, że trzymają ją duże, a zarazem delikatne, dłonie, które mogą należeć tylko do jednej osoby. *** Wszedłem do salonu, bo czułem, że coś jest nie tak. Siedział jak zwykle w swoim fotelu z wypisanym na twarzy zadowoleniem. Uśmiechał się nieznacznie, jakby z całych sił panował nad mięśniami twarzy, hamując szeroki, zniewalający uśmiech. Za to jego oczy błyszczały nienaturalnie, co sprawiło, że poczułem dreszcz. – Co zrobiłeś? – Wiedziałem, że coś zrobił. Podświadomie wiedziałem co. – Ona jest na dole. Przywiozłem ci ją, braciszku. – Błysnął białymi zębami i wyglądał naprawdę przerażająco. – Jezu… – Wziąłem głęboki wdech. – Co ty mówisz? – Zakończymy to razem. Zróbmy to razem, jak zawsze. – Kto ci kazał to robić? Dlaczego zawsze musisz wszystko popsuć?! – warknąłem ze złością. Jego brew się uniosła, a usta wygięły w pogardliwym grymasie. – Kto mi kazał? A jak myślisz? – Przewrócił oczami. – Poza tym ona i tak

już wie. Zobacz, co znalazłem. – Podał mi jakąś kartkę, zapisaną i pokreśloną. – Od początku wiedziałem, że sprytna z niej bestia. Wprost wymarzona. – Oblizał usta i nadal uśmiechał się szeroko, a ja miałem ochotę zetrzeć mu ten uśmiech z twarzy. Miałem ochotę jego całego zetrzeć w proch. Spojrzałem na zapiski, poczynione jej ręką, i zagryzłem wargi. Tak. Ona była bardzo mądra. To prawda. – Idę do niej. A ty zostań tutaj. – Wskazałem na niego ostrzegawczo palcem. – Nie mam zamiaru się stąd ruszyć. – Rozparł się wygodniej w fotelu. – Ale zastanów się, co zrobimy z naszym detektywem amatorem, bo wkrótce zaczną go szukać. Wyszedłem z niewielkiego salonu i udałem się na dół, do niskich pomieszczeń, umiejscowionych tuż obok garażu i piwnicy. Zerknąłem na prawo, gdzie zamknęliśmy jego. Skręciłem w lewo. Otworzyłem drzwi. W małym, zagraconym pokoiku, na niskiej leżance ujrzałem ją. Poczułem, że zaczynam mieć problem z oddychaniem, tak wielka żałość mnie ogarnęła. A jednocześnie złość. Na niego. I na siebie samego. Bo przecież… tego właśnie chciałem. Od samego początku. Tylko czy przypuszczałem, że moje martwe serce zacznie bić właśnie dla niej? Przecież ofiarowane zostało już dawno naszej Pani, której służyliśmy my i nasi rodzice. Nie dopuszczałem myśli o tym, że mogłoby stać się inaczej. A jednak się stało. I teraz… chciałem wyć z bólu, który ogarniał mnie całego, gdy patrzyłem na jej długie włosy rozrzucone na ciemnej kapie, na dłonie, które całowałem, pieściłem, które pieściły mnie. Uklęknąłem przy niej i odgarnąłem włosy z policzka. Oddychała równomiernie. Zdawałem sobie sprawę, że wkrótce się obudzi. I kompletnie nie wiedziałem, co wtedy zrobię. Pochyliłem się i wtuliłem twarz w jej włosy. Wziąłem głęboki wdech, jej zapach dotarł do najgłębszych zakamarków mojego ciała. Tak samo jak ona sama. Przenikała mnie na wskroś, była we mnie, w każdej komórce, w każdym drgnieniu serca, w każdej myśli przemierzającej mój umysł. Była mną, a ja byłem nią. Tak miało być. Staliśmy się jednością, bo mnie pokochała. A ja pokochałem ją. Nigdy nie byłem uczony miłości, od najmłodszych lat podporządkowywany życiu według zasad stworzonych przez naszego Pana. Służyć miałem tylko naszej Pani i jej oddawać cześć, poprzez składanie ofiar i wzbogacanie własnego geniuszu, z którym się urodziłem. Tak więc kochałem miłością poddańczą, kochałem miłością braterską, kochałem miłością nie syna, ale ucznia. Potem… przez chwilę kochałem tak naprawdę, ale zniszczyłem to, składając tę pierwszą niedojrzałą miłość w ofierze mojej jedynej Pani. A teraz… to, co mnie ogarnęło, kiedy ją poznałem… Nie mogłem ani tego nazwać, ani intuicyjnie określić. To było coś tak nieoczekiwanego, potężnego, nieprawdopodobnego, że czułem się potwornie zagubiony, niepewny. Bo dlaczego

nikt wcześniej nie powiedział mi, że tak może być? Że w moim genialnym umyśle znajdzie się miejsce na takie odczucia, na takie wrażenia?! Przecież wcześniej wiedziałem, że muszą być ofiary, aby moja powinność została spełniona. A teraz… myślałem jedynie o tym, żeby zabrać ją z tego domu i uciec tam, gdzie będziemy tylko ja, ona i to, co istnieje między nami. Położyłem się koło niej i objąłem ramieniem jej szczupłe ciało, które przecież tak dobrze znałem. I uwielbiałem. Wtedy nagle uświadomiłem sobie coś bardzo istotnego. To przecież ona stała się teraz moją Panią. Moją boginią. Moim celem życia. Połówką mojego serca. Częścią mojego umysłu. To ją musiałem wielbić. To ją musiałem czcić. To ją musiałem kochać. I to ją musiałem chronić. Poczułem gorące łzy, które zaczęły spływać mi po policzku i po chwili zagłębiły się w jej gęstych włosach. Przytuliłem ją jeszcze mocniej i zacząłem szeptać cicho słowa, które jak jednostajna mantra grały w mojej głowie: – Jesteś moją boginią, jesteś moją boginią, jesteś moją boginią… Nagle ona jakby zesztywniała i gdy uniosłem głowę, spojrzałem wprost w jej niebieskie oczy. Dostrzegłem w nich strach, co mnie zabolało, tak jak uderzenie pięścią w żołądek. Ale jednocześnie dostrzegłem w nich żal i… Boże! Miłość! Tak! Miłość! Co sprawiło, że moje skatowane, kamienne serce skurczyło się jeszcze bardziej. W niemym bólu, rozpaczy i żałości. I wtedy ona, załamującym się głosem, szepnęła: – Mateusz… Co ty zrobiłeś…? Przeszłość… Nie istnieje. Jest tylko to, co teraz, i to, co będzie. Abyśmy mogli narodzić się na nowo.

16.

Szymon od samego rana pracował w swoim gabinecie. Po kiepskiej nocy, przespanej na starej sofie stojącej w rogu pokoju, miał wrażenie, jakby ktoś przemielił go przez maszynkę. Spojrzał na zegarek. Dochodziła ósma. Zastanowił się przez chwilę, czy Ewa już wstała, ale nie zamierzał do niej dzwonić, uznając, że jeśli dziewczyna śpi, to bardzo dobrze. Ostatnio dużo pracowała, zresztą jak oni wszyscy, ale sprawiała wrażenie, jakby coś ją gryzło, i sam już nie wiedział, czy to ta sprawa, czy kwestie osobiste odgrywały tutaj jakąś rolę. Ewa była mu bardzo bliska, traktował ją niemal jak siostrę i chciał dla niej jak najlepiej. Nie przepadał za jej obecnym facetem, dostrzegał czasami w spojrzeniu Herza coś, co stanowczo mu nie odpowiadało. Ale Ewka była dorosła i miała swoje życie, a skoro czuła się z nim na swoim miejscu, to jemu, Szymonowi, nic do tego. Teraz dzwonił do komisarza z Krakowa, który miał prowadzić sprawę morderstwa młodej studentki tamtejszego uniwersytetu. Niepokoiło go to, że zabójca zmienił teren działania, a w zbiegi okoliczności nie wierzył. Nie w tym przypadku. Ustalił, że znaleziona dziewczyna była studentką filologii słowiańskiej, zdolną, obiecującą i pełną zapału kobietą. Została znaleziona w Wiśle, na jej ciało natknęła się para starszych ludzi, którzy udali się na spacer z psem. Starsza pani znalazła się w szpitalu z objawami szoku, którego doznała na widok zwłok. Szymon domyślał się, jak mogły one wyglądać. Zgłosił swojemu szefowi, że pojedzie dzisiaj do Krakowa, i spojrzał na zegarek. Było po dziewiątej. Trochę go zdziwiło, że Ewki nie ma jeszcze w pracy, ale zanim zaczął się nad tym zastanawiać, dostał wiadomość od patrolu pilnującego Mirka Kalinowskiego. Okazało się, że obiekt od wczoraj nie wychodził z mieszkania i dzisiaj także nie był widziany przez stojących pod jego domem policjantów. Szymon w zamyśleniu potarł brodę i kazał za jakieś pół godziny sprawdzić, czy Kalinowski jest u siebie. Nawet jeśli wiązało się to z ujawnieniem, że jest pilnowany. Zresztą… on głupi nie był, więc i tak już na pewno się zorientował, że ma ogon. Teraz postanowił jednak zadzwonić do Ewy, bo chciał z nią ustalić dalsze działania, zwłaszcza że miał zamiar niebawem wyjechać do Krakowa. Jednakże jej telefon nie odpowiadał. Szymon pokręcił głową, ale w tej chwili został wezwany do gabinetu swojego szefa i idąc do niego, postanowił, że podjedzie do mieszkania Ewki, nawet gdyby miała go w złości zrzucić ze schodów. *** Komisarz

Barska

leżała

w małym,

zagraconym

pokoju,

w którym

śmierdziało stęchlizną i wilgocią. Było jej zimno, okryła się szczelniej grubym, wełnianym kocem, który on jej zostawił. Gdy udało się jej wyjść z tej gęstej mgły, jaka ją przez dłuższy czas otaczała, poczuła silne, ciepłe ciało przytulające się do niej. I zanim jej spanikowany umysł zdążył zareagować, już do jej świadomości doszło, kto trzyma ją w silnym uścisku. Jego zapach i dotyk poznałaby zawsze. Czuła, jak on drży, a po szyi muskał ją jego palący oddech. I wtedy wszystko się jej przypomniało, atakując myśli, które powiedziały jej, kim jest człowiek, którego pokochała. Wówczas spojrzała i zadała mu pytanie, które wciąż kołatało się w każdym zakamarku jej głowy. Poczuła, jak zesztywniał. Popatrzył na nią zaczerwienionymi oczami. Widziała w jego wzroku tak wielką żałość, strach i jednocześnie olbrzymie pokłady miłości, że miała wrażenie, jakby miała się zaraz udusić od napływających do gardła łez. Ale wiedziała, że nie może płakać. Nie teraz, nie przy nim. Mateusz odsunął się i usiadł, patrząc na nią z żalem w oczach. – To nie ja… Ale wiedziałem. Jestem tak samo winien jak on… – powiedział cicho, odwracając wzrok. Ewie zakręciło się w głowie. Czuła zamęt i niepewność. Jednak nie czuła strachu. Tak jakby wiedziała, że on jej nie skrzywdzi. – Kto, Mateusz? Kto? – Też usiadła, dzielnie panując nad mdłościami. – On… tak bardzo go kochałem. Chroniłem. Uratowałem go… – niemal jęknął, chowając twarz w dłonie. – Uratowałem ich wszystkich. Ale… – Spojrzał na nią z rozpaczą, złapał za ramiona i lekko potrząsnął. – To było silniejsze ode mnie, od wszystkiego, co kołatało się w mojej głowie, od wszystkich moich dylematów, które przez te lata gnębiły mnie, męczyły, nie pozwalały spać. A przy tym… – Puścił jej ramiona i pochylił głowę. – On zawsze był przy mnie… – szepnął, patrząc jakby z przestrachem w stronę drzwi. – I teraz też tu jest, Ewo. Ale ochronię cię, obiecuję. Zabiję go, gdy będzie chciał cię skrzywdzić. – Złapał jej twarz w dłonie i patrzył na nią wzrokiem, w którym czaiło się szaleństwo. Ewa złapała jego nadgarstki i lekko ścisnęła. Potem położyła dłonie na jego policzkach i zmusiła, żeby skupił wzrok na niej. – Mateusz. Kto? Kto to zrobił? Odpowiedz mi! – powiedziała cichym, ale twardym, tonem. Zacisnął wargi, dotknął kciukami jej policzków i przez jego twarz przebiegł grymas bólu. – Mój brat – szepnął i wtulił twarz w jej włosy. – Mój cholerny brat… bliźniak… *** Szymon wyszedł od swojego szefa, któremu przekazał wszystkie informacje, jakie zdobyli podczas pobytu w Przemyślu. Inspektor Mróz tylko kiwał głową i pocierał w zamyśleniu czoło. Ustalił z Szymonem, które informacje będzie musiał

przekazać prasie, bo ta naciskała i w mediach pojawiały się coraz bardziej fantastyczne wersje zdarzeń. Cała sprawa nabierała wręcz katastroficznych rozmiarów, wzbudzając coraz większą panikę. I wzburzenie opinii publicznej. Gdy nadkomisarz Drakoński udał się z powrotem do swojego gabinetu, zastał w środku swój cały zespół. Prawie cały. Bo Ewy nadal nie było. Zmrużył oczy i wtedy pierwszy raz uświadomił sobie, że coś jest nie tak. Że to dziwne wrażenie, podejrzenie, cały czas w nim siedziało, ale teraz dopiero wychyliło się z zakamarków jego umysłu i dało się rozpoznać jako najpierw niewyraźna, a potem coraz bardziej wyrazista myśl. Coś jej się stało!!! Wtedy zadzwoniła jego komórka. To był starszy aspirant Wójcik. Ten sam, który pilnował Kalinowskiego. – Co jest? – Szefie. Coś jest nie tak. Nie ma go… – Usłyszał wyraźnie zdenerwowany głos swojego człowieka. – Jak to: nie ma? – Szymon był nader spokojny, chociaż Kuba, który akurat wszedł do gabinetu, od razu poznał, że coś się dzieje. – No nie ma. Nikt nie otwiera. Przecież nie możemy wejść do środka. Chyba że… coś sobie zrobił… – Cholera! Właźcie tam, na moją odpowiedzialność! – Szymon rozłączył się i spojrzał na Kubę. – Stało się coś? – Aspirant Helleński był zaniepokojony. – Jeszcze nie wiem. Muszę jechać do Ewki. Jej komórka nie odpowiada. – Drakoński zmarszczył czoło. – No właśnie. I jeszcze jej nie ma. To się nie zdarza. – Kuba pokręcił głową. – Otóż to… – Szymon zgarnął kluczyki i ruszył w stronę wyjścia. – Jadę z tobą! – krzyknął Kuba, włożył kurtkę i pobiegł za swoim szefem. Gdy jechali w stronę placu Kościuszki, gdzie mieszkała komisarz Barska, odezwała się komórka Drakońskiego. – Tak? Co?! Kurwa! Zabezpieczcie to. Odezwę się! – warknął i dodał gazu. Siedzący obok aspirant Helleński spojrzał na Szymona ze zmarszczonymi brwiami, a on zacisnął usta i jechał, wymijając szybko ustępujące z drogi samochody. – Co jest, szefie? – spytał Kuba. – Kalinowski zniknął. Przepadł. Rozpłynął się w powietrzu. Jak pieprzony Copperfield! – wysyczał przez zaciśnięte zęby nadkomisarz Drakoński, czując narastającą panikę. Siłą woli starał się zdusić w sobie nieznośne przekonanie o tym, że komisarz Ewy Barskiej nie będzie w jej mieszkaniu. Nie pomylił się. Gdy weszli na górę, przez dłuższą chwilę dobijali się do drzwi, aż wreszcie z mieszkania obok wyjrzała siwowłosa głowa sąsiadki. Tej

samej, która ostatnio obrzucała podejrzanym spojrzeniem Ewę, Tomasza i Szymona. – Co się dzieje? – spytała zachrypniętym głosem starsza kobieta. – Jesteśmy z policji. – Szymon machnął jej przed nosem odznaką. – Pracujemy z komisarz Barską. Proszę powiedzieć: kiedy ją pani ostatni raz widziała? – A nie wiem. – Sąsiadka wzruszyła ramionami. – Pani Ewa to wchodzi, to wychodzi. Dzisiaj w nocy słyszałam, jak trzaskała drzwiami i zbiegała po schodach. Szymon spojrzał na Kubę i spytał: – Jest pani pewna? – Wyraźnie słyszałam, jej zamek tak głośno stuka, już kilka razy ją prosiłam, żeby coś z tym zrobiła. Ja nie mogę w nocy spać, ziółka parzyłam i słyszałam, jak walnęła tymi drzwiami i zbiegła po schodach. – O której to mogło być? – Kuba pochylił głowę i spytał łagodnym tonem. – A jakoś koło drugiej… Nie… – Kobieta potarła pomarszczoną dłonią brodę. – To było koło wpół do drugiej, tak, bo jak zbiegła, to mój zegar zaczął bić, on co pół godziny bije, to taki stary zegar, wiecie panowie, po moim ojcu. Jak ze wschodu przyjechaliśmy, to… – Tak, tak, dziękujemy pani. Jak będziemy mieli jeszcze jakieś pytania, na pewno się do pani zwrócimy. – Szymon pośpiesznie kończył rozmowę i zmierzał w kierunku schodów, a wtedy starsza pani dodała: – Pani Ewa chyba do samochodu wsiadła. – Widziała to pani? – Drakoński odwrócił się gwałtownie w kierunku kobiety. – Nie, ale słyszałam. Wiecie, tu w podwórku wszystko słychać. Zwłaszcza nocą. Słyszałam jakieś szuranie, trzask drzwiczek od samochodu i odgłos silnika. Pewnie do pracy jechała. U was w policji to tak jest? Prawda? – Sąsiadka chyba dopiero teraz zaczynała rozumieć, że coś jest nie tak. – Oczywiście. Tak właśnie jest. Dziękujemy pani. – Szymon kiwnął głową, Kuba mruknął jakieś pożegnanie i obydwaj zbiegli pod dwa stopnie, po czym wypadli wprost na podwórko. Pierwsze, co rzuciło się im w oczy, to wiekowa toyota, którą jeździła Ewa. Podeszli bliżej i Kuba dojrzał coś koło lewego przedniego koła. Schylił się i podniósł, pokazując to Szymonowi. Ten spojrzał na trzymane w ręku kluczyki od samochodu swojej przyjaciółki i powiedział nagle pobladłymi wargami: – Kurwa mać… *** Siedziałam z podkurczonymi nogami na łóżku i słyszałam jakieś dźwięki

dochodzące z boku. Gdy Mateusz wyszedł, zamknąwszy za sobą dokładnie drzwi, sama nie wiedziałam, co mam robić. Czy krzyczeć, czy płakać, czy wziąć się w garść i zacząć myśleć? Z tych trzech rzeczy wybrałam ostatnią opcję. Na razie nieznośny ból zdawał się przenikać mnie całą. W mojej głowie, niczym drzazga wbita pod paznokieć, cierpliwie, powoli i niezwykle skutecznie, zostawiając krwawą smugę obecności, drążyło bolesny tunel jedno pytanie: Jak mogłam nic nie zauważyć? Sama nie wiem, czy byłam bardziej zła, czy zraniona. A najgorsze, że chciałam złapać tę jego szaloną, pełną demonów głowę i przytulić. Za to byłam na siebie wściekła jeszcze bardziej. Bo nie potrafiłam w sobie obudzić obrzydzenia, nienawiści i złości na niego. To już było całkowicie pojebane. I ten brat… Jakim sposobem, sprawdzając go, nie doszliśmy do tego, że ma brata bliźniaka? No tak. Jego tożsamość była sfabrykowana. Przecież nazywał się Rzoński. Był synem samozwańczego boga i kapłanki bogini Ateny. Teraz to było dla mnie jasne. Tylko ten brat… Boże… Więc było ich dwóch. Tak jak kiedyś przypuszczałam. I chociaż on twierdził, że sam tego nie robił, to wiedział o wszystkich morderstwach, które popełniał brat. A to jeszcze gorsza wina… – Jak mogłam być tak ślepa?! – wrzasnęłam na całe gardło, które zachrypło od łez, nerwów i strachu. I nagle usłyszałam cichy głos, jakby dobiegający spod ziemi, co było niemożliwe, skoro ja sama znajdowałam się chyba w jakiejś piwnicy bez okien. – Kto tam jest? – spytał cicho jakiś mężczyzna, bo głos był ewidentnie męski. – Jestem policjantką, nazywam się Ewa Barska, zostałam uwięziona – zaczęłam szeptać gorączkowo, przytulając się do zawilgoconej ściany. – Kim pan jest?! – To ja. Mirek. Mirek Kalinowski – odezwał się po chwili, która wydawała mi się wiecznością. Poczułam, że cała tężeję. Ze strachu. I rozpaczy. – Mirek? Jezu, skąd się tutaj wziąłeś? Co masz z tym wszystkim wspólnego? – spytałam już głośniej, nie zwracając uwagi na hałasy dochodzące z korytarza. – Ciii… – Usłyszałam tylko i w tym momencie otworzyły się drzwi i stanął w nich Mateusz. To znaczy… Chyba Mateusz, bo był inaczej ubrany – miał obcisłe dżinsy, wysokie, czarne skórzane buty i skórzaną kurtkę. Gdy spojrzałam w jego oczy…

dostrzegłam coś, co sprawiło, że kucnęłam na łóżku, a moje ręce opadły wzdłuż ciała, jakby właśnie w tym momencie, w tej chwili ktoś odciął mi zasilanie i uleciała ze mnie cała energia. Zamknął za sobą drzwi i z krzywym uśmiechem ruszył w moją stronę. Jego oczy były całkowicie pozbawione wyrazu człowieczeństwa. Jak dwa bezduszne kamienie, niemal dotykały mego ciała i nie dało się w jego wzroku nie dostrzec pożądania. Poczułam, że zaczyna mnie ogarniać panika, i chociaż nauczona byłam panowania nad sobą, to w tym przypadku moja wola i umiejętności nic nie pomogły. Kiedy wyciągnął z kieszeni kajdanki i uniósł znacząco brew, jakby proponował jakąś niegrzeczną zabawę, zerwałam się z łóżka i runęłam na niego całym ciężarem. Był zaskoczony, więc zatoczył się lekko, ale wykazał się refleksem. Zanim zdążyłam dotrzeć do drzwi, poczułam stalowy uścisk jego ramienia na szyi i gorący oddech w moich włosach. – Gdzie się wybierasz, pani komisarz? – spytał niemal ciepło, a ja miałam wrażenie, że zaraz się rozpłaczę. To był on, Mateusz… To znaczy… miał taki sam głos… Boże… Jak miałam z nim walczyć, skoro to był on? Mój mężczyzna. Mój kochanek. Moja miłość… Nie! To nie on! To jego psychopatyczny brat! W takim razie… gdzie jesteś, Mateusz?! Pomogę ci, tylko ty pomóż mnie! Możesz to zrobić, wiem o tym! Wzięłam głęboki wdech i krzyknęłam z całych sił: – Mateusz!!! Mój prześladowca roześmiał się głośno i nie bacząc na moje próby uwolnienia się, nader zręcznie wykręcił mi ręce i założył kajdanki. Był brutalny i szybki. Popchnął mnie na łóżko, z którego niemal od razu się poderwałam i usiadłam, nie spuszczając z niego wzroku. Przysiadł na brzegu i uśmiechnął się szeroko, uśmiechem, który znałam i kochałam. Pochylił się ku mnie i powiedział cicho słowa, po których zakręciło mi się w głowie, a na ustach zamarł mi krzyk: – Teraz przede mną uciekasz, ale gdy pieprzyłaś się ze mną w przedpokoju, było ci dobrze jak nigdy przedtem. Lepiej niż z tym twoim doktorkiem i lepiej niż z moim bratem. Więc nie uciekaj, pani komisarz, tylko przyjmij swój los i przeznaczenie. Staniesz się częścią czegoś większego, czegoś ponadczasowego, staniesz się ofiarą, a my dzięki tobie spełnimy swój obowiązek. – Uniósł dłoń i pogładził mnie po policzku, wpatrując się w moje usta. – Czy mogłabyś sobie wymarzyć piękniejszy koniec? Ewo? Zaczęłam płakać, chociaż z całych sił starałam się nad sobą panować. Nie zamierzałam wpaść w histerię, ale w tym momencie byłam u kresu sił. Bo właśnie spojrzałam na jego twarz. I dostrzegłam… zobaczyłam to… Wówczas znalazłam

się na granicy szaleństwa. Nie jego. Mojego.

17.

Szymon i Kuba jechali na uczelnię, na której pracowali Mirek Kalinowski i Mateusz Herz. Szymon chciał porozmawiać z Mateuszem, bo może on miałby jakieś wskazówki co do tego, gdzie może teraz znajdować się Ewa. I jednocześnie zastanawiał się nad tym, czy to nie przypadek, że w tym samym czasie rozpłynęli się w powietrzu i Ewa, i Kalinowski. Czyżby jednak to był on? Pan magister? Cholera! Miał go w zasięgu ręki, miał go na komendzie… Gdyby się okazało, że ten gnój ją skrzywdził, on, Szymon, nie wybaczyłby sobie tego do końca życia. Kuba widział, co się dzieje z jego szefem, wiedział, jak blisko był on z Ewą. Kiedyś, na początku, myślał nawet, że łączy ich coś więcej. Ale potem zorientował się, że to prawdziwa przyjaźń i bratersko-siostrzany układ. W błyskawicznym tempie dojechali na Szewską i Szymon zaparkował samochód na chodniku. Pobiegli w stronę uczelni, wpadli do środka, a potem skierowali się wprost do gabinetu Herza. Jednak pokój był zamknięty. Szymon spojrzał na Kubę i bez słowa ruszyli do dziekanatu. Tam okazało się, że doktor Herz ma dzisiaj wolne, ale jeśli to coś ważnego, mogą spotkać się z dziekanem. Szymon odparł, że to nic pilnego, poprosił tylko o adres doktora Herza. Okazało się, że wykładowca mieszka na Biskupinie, prawdopodobnie w domu jednorodzinnym, sądząc po adresie. Kuba i Szymon pośpiesznie udali się do samochodu i po chwili, na sygnale, ruszyli w stronę Wielkiej Wyspy, jak dzielnicę Biskupin nazywali wrocławianie. Doktor Herz mieszkał w okazałym poniemieckim domu, z bardzo ładnie zagospodarowanym ogrodem. Wejście było otoczone wysokim płotem, a brama zamknięta i uzbrojona w domofon. W środku nie było nikogo, to znaczy nikt im nie otwierał, gdy kilkakrotnie naciskali guzik dzwonka. Kuba poszedł do sąsiadów, by zapytać, kiedy ostatni raz widzieli właściciela domu obok, a Szymon zadzwonił do dziekanatu, aby otrzymać numer telefonu do Mateusza. Potem próbował się z nim połączyć, jednak komórka Herza była wyłączona albo rozładowana. Szymon usiadł za kierownicą i czekał na Kubę, który po chwili wsiadł do samochodu. – I co? – spytał Drakoński. – Sąsiadka Herza widziała go wczoraj wieczorem. Mówiła, że wyjechał gdzieś samochodem. I powiedziała mi coś dziwnego… – Co takiego? – Szymon utkwił uważny wzrok w koledze. Kuba pokręcił głową i odparł: – Powiedziała, że Herz to bardzo dobry człowiek, ale jego brat, który go czasami odwiedza, nie jest taki sympatyczny. – Brat? On miał brata? – Tak, podobno miał. Ale to jeszcze nie wszystko… – Kuba wziął głęboki wdech.

– No… – W tonie Drakońskiego dało się słyszeć niecierpliwość. – To był brat bliźniak. Podobny do niego jak dwie krople wody. Przyjeżdżał do niego czasami i dał się poznać jako kawał skurw… Sąsiadka powiedziała, że miał złe oczy. – Kurwa, złe oczy… Brat bliźniak… O co tutaj chodzi? – Szymon odpalił silnik i ruszył w stronę centrum. – Nie wiem, co to znaczy, ale… – Zerknął na Kubę, który wyglądał, jakby coś sobie układał w głowie. – Cholernie mi się to nie podoba… – I cholernie się tego boję, pomyślał, ale nie wypowiedział już tych słów na głos. Bo teraz doszło do niego to, co ciągle przewijało się gdzieś wśród wrażeń i odczuć atakujących jego umysł. A mianowicie to, że Mateusz Herz od początku mu się nie podobał. I na pewno nie był tym, za kogo się podawał. I miał coś wspólnego z Kalinowskim. Bo że miał wiele wspólnego z nagłym zniknięciem Ewy, tego Szymon był już bardziej niż pewien. Poczuł złość, nienawiść, chęć zrobienia komuś poważnej krzywdy, a co najgorsze… obezwładniający strach. O nią. Gdy dotarli do firmy, Szymon od razu udał się do inspektora Mroza, który zwołał natychmiastowe zebranie całego Wydziału Zabójstw. Inspektor przekazał Szymonowi informację, której wartość mogła się okazać przełomowa dla śledztwa, a która jednocześnie sprawiła, że nadkomisarzowi Drakońskiemu zrobiło się autentycznie zimno, a strach rozprzestrzenił się po jego ciele tak szybko, że w żaden sposób nie zdołał nad nim zapanować. Teraz był już po rozmowie z Kubą, któremu przekazał tę straszną wiadomość, i czekał na swojego szefa, a pozostali członkowie ich sekcji pracowali w milczeniu, wiedząc, że stało się coś strasznego. Gdy inspektor Mróz wszedł do pokoju, w którym pracowali jego najlepsi ludzie, miał ściągniętą twarz i trzymał w dłoni jakąś gęsto zadrukowaną kartkę. – Proszę wszystkich o uwagę. Dostałem ważne informacje od mojego przyjaciela z przemyskiej policji. Szymon! – zawołał szefa sekcji, który z grobową miną wyszedł ze swojego gabinetu. Nadkomisarz Drakoński spojrzał na swoich ludzi i powiedział: – Słuchajcie, mamy poważny problem. Zniknął Mirek Kalinowski. Rozpłynął się w powietrzu, zupełnie niezauważony przez naszych ludzi. Ale to nie wszystko… – Szymon wziął głęboki wdech. – Nie ma także Ewy. Co zapewne niektórzy z was zauważyli. Wszyscy obecni pokiwali głowami, jedynie Kuba siedział z ponurym wyrazem twarzy, bo wcześniej oczywiście nic nikomu nie przekazał, zostawiając to swojemu szefowi. Marta spojrzała na niego zaniepokojona, wzrokiem pytając, co się dzieje. Helleński pokręcił tylko głową i utkwił wzrok w Szymonie, który chyba po raz pierwszy w życiu nie mógł znaleźć odpowiednich słów. – Według naszych ustaleń zniknięcie Ewy i Kalinowskiego jest ze sobą powiązane. I dochodzi tutaj jeszcze jedna osoba, która może mieć coś z tym

wspólnego. – Szymon zacisnął szczęki. – Jest to Mateusz Herz. Doktor Mateusz Herz – zaakcentował. – Nie było go dzisiaj na uczelni, ale to akurat nic dziwnego, bo miał wolny dzień. Jednak w domu również go nie ma, patrol pilnuje teraz jego miejsca zamieszkania. Za to podczas rozmowy z sąsiadką dowiedzieliśmy się, że Herz ma brata bliźniaka, który go czasami odwiedza. Podobno braciszek jest niezbyt miłym facetem o… złym spojrzeniu, jak to nazwała sąsiadka. – Szymon spojrzał na inspektora Mroza, który nieruchomym wzrokiem wpatrywał się w niego, tak jakby obydwaj wiedzieli o czymś, o czym żadna z pozostałych osób nie miała pojęcia. No, prawie żadna, bo Kuba Helleński był już wtajemniczony. – Ale numer… – Jacek, jeden z ich ludzi, pokręcił głową. Marta nic nie powiedziała, tylko zmrużyła oczy i świdrowała wzrokiem Kubę, domyślając się, że on jest doskonale poinformowany. – Ale to nie koniec – powiedział Szymon i wszyscy obecni znowu utkwili w nim swoje uważne spojrzenia. – To, co najważniejsze, powie wam Marcin. Odszedł na bok, a jego miejsce zajął inspektor Mróz. Jego ściągnięta twarz mówiła bardzo wiele. A wzrok, w którym przebijały się gniew i strach, jeszcze więcej. *** Ewa nie wiedziała, jak długo spała, gdy odleciała w niewyraźną ciemność rysującą się jej przed oczami. Myślała, że on zrobi jej krzywdę, że zrobi to, o czym mówił i o czym doskonale wiedziała, do czego prowadzi. Ale tylko ułożył ją na łóżku, popatrzył tym swoim dziwnym wzrokiem, od którego robiło się jej słabo, zakręcił pasmo jej włosów na palec i w końcu wyszedł, a w całym pomieszczeniu i w głowie Ewy jeszcze długo rozbrzmiewał jego dziki śmiech. I słowa. Boże… Ona się z nim kochała! Jak to możliwe? Jak mogła nie rozpoznać, że to nie jej mężczyzna dotykał jej ciała?! To było tak nieprawdopodobne, że wydawało się jej, iż takie coś może się zdarzyć jedynie w filmach albo w książkach. Nie w realnym życiu. Ale przecież już wtedy coś czuła. Głęboko, w podświadomości. A jednak czuła. Jakby szóstym zmysłem odbierała inność tego mężczyzny. Wtedy. U niej w domu. Jak mogła być taka naiwna? Krótkowzroczna? Głupia? Boże! A z drugiej strony co dostrzegła? Może tylko jej się wydawało? Wskutek stresu, strachu, histerii widziała to, co podpowiadał jej ogarnięty przerażeniem umysł? Chciała wyć z bólu, chciała krzyczeć: dlaczego, dlaczego, dlaczego? Dlaczego mi to zrobiłeś?! Lecz teraz musiała się uspokoić, bo nie mogła sobie pozwolić na atak paniki, którego była bliska, a który do niczego by jej nie doprowadził. Musiała mieć czysty umysł, żeby przetrwać. Bo przecież… była w pułapce i w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Próbowała poruszać skutymi na plecach rękoma i powoli uniosła się do

pionu. Zakręciło się jej w głowie, a w brzuchu głośno zaburczało z głodu. Musiała skorzystać z toalety, musiała się czegoś napić, czuła nienawiść, złość, a jednocześnie strach. Czuła się strasznie. I ciągle, niezmiennie, doznawała dławiącego niemal bólu, który wciąż i wciąż uzmysławiał jej, jak cholerny błąd popełniła, zakochując się w Mateuszu. Czy kim on tam, do diabła, był! Ewa oparła się ciężko o wilgotną ścianę i wstrzymując oddech, zaczęła nasłuchiwać. Panowała kompletna cisza, więc doszła do wniosku, że ani Mateusza, ani tego psychola nie ma w domu. O ile to był dom, bo tak naprawdę nie wiedziała, gdzie właściwie teraz jest. Po chwili przytuliła się do ściany i powiedziała zachrypniętym głosem: – Mirek. Mirek, jesteś tam? Odpowiedziała jej cisza. Zrezygnowana opadła na łóżko, ale w tym samym momencie usłyszała ciche pokasływanie i zachrypnięty głos. – Ewa. Jestem. – Dzięki Bogu! – Odetchnęła. – Jesteś cały? Zranili cię? – Mam chyba złamany nos, bo ten gnojek mnie uderzył. Ale tak to jestem cały. – Mirek, skąd się tutaj wziąłeś? – Ewa wiedziała, że musi o to zapytać. – Dałem się podejść. Cholera… – W głosie mężczyzny słychać było złość i zniecierpliwienie. – Tak długo go tropiłem i dałem się nabrać. Barska miała wrażenie, że zaczyna uchodzić z niej powietrze. Skupiła się na równomiernym oddychaniu i spytała cicho, ale wyraźnie: – Co to znaczy, że go tropiłeś? Wiedziałeś, kto morduje te kobiety? – Jej głos potoczył się głuchym echem po niskim pomieszczeniu, a włoski na karku zjeżyły się pod wpływem lodowatego dreszczu, który podrażnił jej ciało. – To nie tak… – odpowiedział, ale po takiej pauzie, że nie miała już wątpliwości, iż Mirek Kalinowski miał wiedzę na temat tych okrutnych morderstw i osoby sprawcy. Poczuła wściekłość. – To może powiesz mi jak? Bo jestem cholernie ciekawa! – krzyknęła, a jednocześnie z jej okrzykiem otworzyły się drzwi wejściowe i stanął w nich on. Nie potrafiła go inaczej nazywać. To był on. Brat Mateusza. Popatrzył na nią uważnie i leniwym krokiem podszedł do łóżka, na którym leżała. Pokręcił głową i uśmiechnął się. – Nieładnie, pani komisarz. Hałasujesz. Nie lubię tego. I już dogadałaś się z naszym nieszczęśliwym braciszkiem. – Braciszkiem? – wyjąkała. – Panem Kalinowskim. Opowiem ci o nim, to bardzo ciekawa historia. – Poderwał ją do góry, rozkuł zdrętwiałe ręce i dla odmiany skuł je z przodu. – Na pewno jesteś głodna i chcesz skorzystać z łazienki, chodź. – Ujął ją pod ramię

i wyprowadził z niskiego pomieszczenia. Ewa miała szeroko otwarte oczy i usiłowała zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Zastanawiała się jednocześnie, gdzie jest Mateusz, ale nawoływać go już nie miała zamiaru, bo nie chciała zdenerwować idącego koło niej mężczyzny. Człowieka, który pogrążając się we własnym szaleństwie, pociągnął za sobą wiele osób i uruchomił tym samym łańcuch potworności, które zmieniły życie wielu ludzi. I niejednokrotnie zakończyły ich bytność na tym świecie. Zaprowadził ją do łazienki, gdzie rozkuł jej ręce, ale nie pozwolił zamknąć drzwi. Skorzystała z toalety, umyła twarz i dłonie, a także zęby, bo dał jej szczoteczkę i pastę. Potem znowu skuł jej ręce z przodu i zaprowadził z powrotem do wilgotnego więzienia. Teraz już wiedziała, że znajduje się w piwnicy jakiegoś domu. Zastanawiała się, czy to dom Mateusza. I jednocześnie myślała, czy Szymon już zaczął jej szukać. Ostatnio tak się na niego zdenerwowała, gdy przyjechał do niej do domu wraz z Tomaszem. Cholera! Teraz mógł uznać, że jest zmęczona, że potrzebuje wyciszenia, samotności… Miała nadzieję, że jej przyjaciel nie przejął się tamtym wybuchem i już wie, że dzieje się z nią coś złego. – Siedź grzecznie, zaraz dostaniesz kolację – powiedział cicho, popychając ją na łóżko, na którym ciężko usiadła. Po chwili usłyszała, jak gdzieś za ścianą otwierają się drzwi, doszły ją odgłosy szamotania i krzyk Mirka. Potem jakiś trzask i zaległa kompletna cisza. Uniosła skute z przodu dłonie i zakryła nimi usta, żeby nie krzyczeć. Nie wiedziała, co on zrobił Kalinowskiemu, ale ta cisza sprawiła, że znowu zaczynała ogarniać ją panika. Lecz zanim jej skołatany umysł zdążył cokolwiek wymyślić, on już był z powrotem koło niej. Przyniósł jej dwa rogaliki z masłem i kubek parującej kawy z mlekiem. Przez ściśnięte gardło jedzenie nie chciało jej przejść, ale wiedziała, że nie może być osłabiona, jeśli chce wyjść z tego cało. Bo nie przewidywała dla siebie innej opcji. Miała zamiar przeżyć i wiedziała, że zrobi wszystko, żeby nie zostać ofiarą jakiegoś chorego wyznawcy jeszcze bardziej chorego kultu. *** Patrzyłem na nią, jak je posiłek, który jej przyniosłem. Musiałem uciszyć tego dupka, którym miałem zamiar zająć się później. Nie spodziewałem się, że będzie taki nieustępliwy i dojdzie aż tak daleko. Akurat w tym przypadku zasługiwał na mój szacunek, był naprawdę niezły. Poza tym… jego miłość do siostry robiła na mnie wrażenie, sam byłem bardzo przywiązany do mojego brata, więc akurat tutaj rozumiałem go doskonale. Ale moja wyrozumiałość nie sięgała aż tak daleko, żebym mógł puścić mu płazem jego wtrącanie się w moje sprawy. W nasze sprawy właściwie. – Gdzie jest twój brat? – spytała cicho, wyrywając mnie z zamyślenia.

– Na pewno nie tutaj. Zostałem ci tylko ja. – Uśmiechnąłem się szeroko, napawając się jej strachem. Bo czułem go doskonale. Pachniał tak cudownie. Dawał mi siłę i poczucie władzy. A także pewność, że jej doskonały umysł należy tylko do mnie. Tylko do mnie. To było naprawdę niesamowite uczucie. Warte wszystkiego. A do tego… wcześniej posiadłem jej ciało. Stanowiło to fantastyczne połączenie. – Jesteś synem Henryka Rzońskiego i Matyldy Rzońskiej. Wraz z Mateuszem uciekliście wtedy, z tej wsi, po tych strasznych wydarzeniach. Powiedz: co tam się wtedy wydarzyło? Co się działo? Co kazali wam robić? Zaglądała mi w oczy i poczułem się jakoś dziwnie. Potrząsnąłem głową, jakbym chciał odrzucić te dziwne myśli, które nagle zaczęły atakować moją głowę. – On nie ma na imię Mateusz. To ja mam na imię Mateusz – odparłem, siadając obok niej na łóżku. – On to Łukasz. Jest moim młodszym bratem. O jakieś trzy minuty. Jest moją jedyną rodziną. A ja jego. Zostaliśmy wybrani. Wy, zwykli ludzie, nie jesteście w stanie tego zrozumieć. Ale musicie się z tym pogodzić. Ty musisz się z tym pogodzić, Ewo. Dotknąłem jej policzka. Był chłodny. A ona drżała. Znowu ogarnęło mnie jakieś dziwne, niewytłumaczalne uczucie. Jakby coś we mnie drgnęło. Przez mój umysł przebiegła szybka jak błyskawica myśl, żeby zdjąć kajdanki z jej drobnych nadgarstków. Żeby ją uwolnić. Żeby dać jej żyć. Ta myśl spowodowała, że przez moje ciało przebiegł dreszcz strachu i przerażenia. Niemożliwe, żebym okazał jej współczucie i łaskę. Przecież byłem ponad to. Ponad odczuciami, które rządziły życiem zwykłych śmiertelników, sprawiając, że byli słabi, prości i przewidywalni. Ja znajdowałem się o wiele wyżej. O wiele dalej. Widziałem o wiele głębiej. Urodziłem się, aby służyć rozumowi, wiedzy i ciągle go poszerzać. Samodzielną nauką, ale również ofiarami, które składałem mojej prawdziwej matce. Tego byłem uczony już od najmłodszych lat. Ja i on. Zawsze razem… Zły na siebie złapałem ją za nadgarstki i przyciągnąłem. Wpatrywałem się w jej usta, które nagle zaczęły drżeć. Spojrzałem w jej oczy i zobaczyłem w nich przerażenie. Po chwili jej wzrok padł na moje usta, a potem znów utkwiła swoje niebieskie tęczówki w moich oczach. I wówczas… zobaczyłem w jej spojrzeniu… coś na kształt zrozumienia. Jakby odkryła coś bardzo istotnego. Jakby z gęstej mgły wynurzyła się jedyna prawda, jedyne wytłumaczenie, jedyna droga prowadząca do rozwiązania. Upragnionego i nader prostego. Nie rozumiałem, co oznacza jej wzrok, ale poczułem się tak zagubiony i niepewny jak nigdy wcześniej. I wtedy ona dotknęła zimnymi palcami mojej twarzy i wyszeptała:
 – Boże… to ty… To cały czas byłeś tylko ty… Przeszłość… Nie miałem już nic. Gdy to się stało, gdy to zrobiłem, odniosłem wrażenie, że

unoszę się nad ziemią, że wszystko widzę ze znacznej odległości. Mój brat… leżał obok z rozpłatanym gardłem. Wcześniej, gdy dotarłem nad staw, zobaczyłem Kalinę przyciśniętą do ziemi przez tego, którego kochałem całym sercem. Siłował się z nią, a ona w dłoni trzymała ostry nóż. Jej sukienka była wysoko zadarta, a nagie uda błyskały bielą pośród zielonego poszycia lasu. – Powiedziałem ci, że będziesz moja! – Mój brat usiłował wedrzeć się w jej ciało. – Nigdy! I gdy chciałem zerwać go z niej, gdy chciałem go odrzucić, Kalina wyrwała rękę z jego uścisku i wbiła mu nóż w sam środek gardła. Mój brat złapał się za szyję, poderwał na kolana i spojrzał na mnie z przerażeniem. – Nie! – krzyknąłem i doskoczyłem do niego. Opadł w moje ramiona, wydając z siebie skrzeczące dźwięki. Przytuliłem go, umarł w moich objęciach, a po jego policzkach popłynęły łzy. Kalina płakała i próbowała zetrzeć z siebie krew mojego brata. Położyłem delikatnie jego ciało na poszyciu i spojrzałem na nią. Patrzyła na mnie z przerażeniem. Nie wiem, co zobaczyła w moich oczach, ale zapewne wiedziała, co się teraz stanie. Ja także wiedziałem. Nie mogłem pozwolić jej żyć. Zabiła mojego brata. Mojego przyjaciela. Krew z mojej krwi. Byliśmy jednością, ale teraz czułem się, jakby ktoś wyrwał połowę mnie samego. Nie potrafiłem bez niego żyć. Rzuciłem się na dziewczynę i złapałem od tyłu za ramiona. Nie wyrywała się, wiedziała, co ją czeka. Powiedziała tylko cicho moje imię, zaraz potem osunęła się w moich ramionach, a jej pierś i moje ręce zalała ciepła krew z jej gardła. Ułożyłem ją koło mojego brata. Wyglądali tak spokojnie i pięknie w kałuży czerwonej krzepnącej krwi. Wiedziałem, że zapamiętam ten obraz na zawsze. A jednak… zaczynałem go wymazywać z pamięci. Bo gdy się odwróciłem, mój braciszek stał koło mnie i patrzył na mnie kpiąco z uśmiechem, który znałem, który czasami bardzo mnie denerwował, ale który kochałem. Skinął w moją stronę, zebrałem swoje ukryte wcześniej rzeczy i ruszyłem za nim. Za nim poszedłbym wszędzie. A teraz… nasze życie dopiero się zaczynało…

18.

Inspektor Mróz wpatrywał się w swoich ludzi, a oni wpatrywali się w niego. W powietrzu unosiło się coś niedopowiedzianego, coś złowrogiego, coś, co sprawiało, że wszyscy członkowie Wydziału Zabójstw po raz kolejny doświadczali na własnej skórze, jak trudny zawód sobie wybrali. – Teraz przedstawię wam informacje, jakie udało się uzyskać mojemu przyjacielowi z policji w Przemyślu. Jest to zeznanie niejakiej Aldony Borosiuk, z którą ostatnio nie udało się porozmawiać Szymonowi i Ewie, gdy tam byli. Kobieta, w porozumieniu z synem, zdecydowała się zeznawać i przekazała szereg cennych informacji, nawiązujących do wydarzeń sprzed dwudziestu lat. Otóż prawdą jest, że Henryk Rzoński wraz ze swoją żoną Matyldą stworzyli kult ateński, ustawiając siebie na czele tej pseudoreligijnej formacji. Przyłączyła się do nich dosyć spora grupa kobiet, mężczyzn i dzieci. Sam przywódca i jego kapłanka również mieli dzieci. Dwóch synów. – Mróz powiódł uważnym wzrokiem po twarzach swoich ludzi. – Bliźnięta. Które w noc krwawej jatki miały po siedemnaście lat. – O cholera – mruknęła Marta. – Szefie, czy to znaczy, że Mateusz Herz jest jednym z tych braci? – To bardziej pokręcone. – Domyślamy się, szefie. – Jacek objął się ramionami i wpatrywał w oczekiwaniu w Marcina Mroza. Ten wziął głęboki wdech i kontynuował: – Matylda i Henryk, gdy zobaczyli, że już dłużej nie da się ukrywać ich chorej działalności, gdy trójka z członków ich zboru została zaatakowana przez mieszkańców wsi, postanowili wziąć sprawy w swoje ręce. W swojej chorej wierze uroili sobie, że gdy złożą największą ofiarę, ich pani ocali ich istnienie i uwolni od wrogów. – Jaka to miała być ofiara? – Marta zmarszczyła brwi, chociaż ona, jak i wszyscy obecni, doskonale znała odpowiedź na to pytanie. – To miała być ofiara z niewiniątek. Czyli po prostu… złożenie w ofierze wszystkich dzieci wchodzących w skład Zboru. – Jezus Maria… – szepnęła Marta, a w całym pokoju rozległy się ciche przekleństwa i szepty niedowierzania. – Ale przecież ocalały tylko dzieci… – Tak… Ocalały tylko dzieci… – Inspektor Mróz pokiwał głową. – Oprócz dwojga nastolatków… Chłopca i… dziewczyny. ***

Ewa leżała na łóżku i nasłuchiwała, czy jej prześladowca nie nadchodzi. Teraz już wszystko było dla niej jasne. Sama nie wiedziała, co właściwie czuje. Spodziewała się bólu, żalu, złości… Ale teraz, w tym momencie, nie czuła chyba nic. Była jak ogłuszona, jakby znajdowała się poza swoim umysłem i poza swoim ciałem. Nie widziała sensu analizowania wszystkiego od początku. Złoszczenia się na siebie. Wyrzucania sobie, że była ślepa, głucha, naiwna. Bo przecież… Zakochała się w tym mężczyźnie. I wiedziała, wierzyła, że on zakochał się w niej. Tylko… nie wiedziała jednego. Tego, że ją pokochał jeden człowiek – szczery, miły, namiętny, zdolny wykładowca uniwersytetu – ale ona… Ona pokochała dwóch mężczyzn. Szczerego, namiętnego i zdolnego wykładowcę uniwersytetu oraz potwora w ludzkiej skórze. Dla którego najważniejsza była jego chora religia. Stworzona przez ludzi, którzy go uformowali i wszystkiego nauczyli. Dla którego życie ludzkie nie przedstawiało żadnej wartości, a odebranie go istocie ludzkiej nie powodowało najmniejszych wyrzutów sumienia, jedynie zadowolenie i uznanie dla swojego własnego geniuszu. Jak ona, Ewa, mogła wpaść na coś takiego, skoro… Było to tak szalone, tak pokręcone, że nawet teraz, kiedy wszystko było już dla niej jasne, odnosiła wrażenie, że to wytwór wyobraźni jakiegoś autora horrorów, a nie rzeczywistość. W której ona odgrywała jedną ze znaczących ról. A w tym wszystkim najgorsze było, że… jej serce, wbrew temu, co podpowiadał umysł, ciągle biło żywszym tempem, gdy tylko on, jej prześladowca, a jednocześnie kochanek, pojawiał się w pobliżu. I te sprzeczne uczucia, które przewalały się przez jej umysł, powodowały, że postanowiła zamknąć się na wszystkie te doznania, myśli, a skupić się jedynie na tym, jak przeżyć i wydostać się na wolność. Zakryła twarz dłońmi i oddychała ciężko, starając się panować nad krzykiem, który wciąż i wciąż narastał w jej gardle. Usłyszała jakieś szuranie z boku i zamarła, nasłuchując. – Ewa, jesteś? – dotarł do niej niewyraźny szept. Poczuła ulgę, że Kalinowski jest cały, a jednocześnie złość na niego, i wiedziała, że musi z nim porozmawiać, póki ma taką możliwość. – Powiedz mi szybko: skąd wiedziałeś, że Herz jest mordercą? Nie mam czasu na pieprzone formalności. Oboje jesteśmy w gównianej sytuacji, więc powiedz mi wszystko, co wiesz, póki jeszcze żyjesz. I póki ja żyję – niemal wysyczała, przyciskając policzek do chłodnej ściany. Do jej uszu doszedł jakiś odgłos, jakby przesuwania się, i nagle usłyszała cichy głos Mirka, jakby był tuż obok niej. – Dla mnie byłoby lepiej, gdybym już nie żył – powiedział załamującym się głosem. – O czym ty mówisz? – Te gnojki zabiły moją siostrę i mojego brata. A teraz zabiją mnie. – Skąd wiesz? – Ewa nie zamierzała na razie dzielić się z Kalinowskim

wiedzą, jaką posiadała na temat mordercy. – Mój brat prowadził swoje własne śledztwo i część rzeczy udało mu się mi przekazać, zanim zniknął bez śladu. Był zdolnym hakerem, potrafił włamać się prawie wszędzie, był takim samodzielnym detektywem, freelancerem, potrafił dowiedzieć się różnych rzeczy o każdej osobie w tym kraju. Nauczył mnie wielu sztuczek. Między innymi związanych z komputerami. – Z komputerami? – Ewa zmarszczyła brwi. – Tak. A jak myślisz, kto wysyłał ci maile ze wskazówkami? – spytał nieco sarkastycznie. – Słuchaj, mądralo. Gdyby nie twoje gówniane osobiste śledztwo, udałoby się nam uratować więcej dziewczyn – warknęła Ewa, czując, że zaczyna ją ogarniać gniew. – Daj spokój. Chciałem to załatwić sam. Wy, gliniarze, nigdy byście go nie złapali. Zwłaszcza że komisarz prowadząca śledztwo zaczęła się spotykać z jednym z morderców. Może tym mniej aktywnym, ale tak samo ważnym. – Wbrew słowom, które wypowiadał, ton głosu Mirka był łagodny. – Wiesz o tym, że będziesz odpowiadał za utrudnianie śledztwa? I będziesz się cieszył, jeśli prokurator nie postawi ci zarzutu nieumyślnego spowodowania śmierci. – Z kolei Ewie trudno było zapanować nad złością w głosie. Bo przecież wbrew wszystkiemu polubiła tego chłopaka, właściwie mężczyznę, i wierzyła w jego niewinność. – Już mi wszystko jedno. I tak nie mam po co żyć… – Jego głos był zrezygnowany. – Nie mów tak. Masz matkę. A poza tym skąd pewność, co właściwie stało się z twoim rodzeństwem? – Sądzisz, że oni wyszli z tego cało? – parsknął sarkastycznie Mirek. – Nie wiem. Sama nie wiem, co myślę. Teraz chcę jedynie przetrwać. – No domyślam się – westchnął chłopak. – To jest dla ciebie całkowicie popaprane. Ewa oparła się ciężko o chłodną ścianę. – Jest. Cholernie popaprane. Tak jak i ja sama teraz… Przymknęła oczy. Usłyszała, jak otwierają się drzwi i ktoś wchodzi do środka. Nie musiała podnosić powiek, żeby wiedzieć, kto usiadł koło niej na łóżku. Siedziała z zamkniętymi oczami i czekała. Czy to będzie Mateusz, czy Łukasz? *** – Chyba nie spodoba mi się dalsza część tej opowieści – powiedziała cicho Marta, a Kuba nieznacznie dotknął jej ramienia i utkwił wzrok w inspektorze, który pokręcił głową i kontynuował: – Gdy doszło do sytuacji, że mieszkańcy wsi chcieli wypędzić tych

sekciarzy, Rzoński podjął decyzję o złożeniu ostatecznej ofiary. Matylda Rzońska wezwała swoich synów, Mateusza i Łukasza, którzy byli ich samozwańczymi apostołami, do przeprowadzenia tej… powiedzmy… operacji. – Pieprzona czarna msza – mruknął Kuba. – Zaraz, zaraz. Synowie Rzońskich? Łukasz i Mateusz? Chce pan powiedzieć, szefie, że Mateusz Rzoński to… – Nie. – Mróz pokręcił głową. – To nie Mateusz Herz. Mateusz Rzoński był okrutnym młodym człowiekiem, całym sobą zaangażowanym w ten chory kult. Jemu i bratu ich matka, Matylda, rozkazała w imię chorej pokuty zabić wszystkie dzieci w Zborze i złożyć je w ofierze. Co najgorsze w tym całym szaleństwie, wszyscy dorośli członkowie sekty, rodzice tych dzieci, przyjęli to jako oczywistość. Jako coś, co jest nieuniknione, co stanowi jedyną drogę do tego, żeby ich kult mógł trwać, a jego członkowie mogli żyć spokojnie. Na szczęście drugi z braci, Łukasz Rzoński, zachował jeszcze w sobie jakieś resztki człowieczeństwa. I uratował te dzieci. – Jezu… On zabił ich wszystkich? – Szymon w końcu nie wytrzymał, bo nie znał tej opowieści do końca. – Tak. – Inspektor Mróz odetchnął ciężko. – Zabił wszystkich dorosłych członków Zboru, a na końcu zamordował swoich rodziców i ukochanego brata. Mateusza Rzońskiego. Był z nim bardzo związany. Zabił też młodą dziewczynę, Kalinę Kołodziejek. – Zaraz, zaraz… – Marta uniosła palec i zmrużyła oczy. – Czy to oznacza, że Łukasz uratował te dzieci, wybił pozostałych świrusów i zniknął? – Dokładnie tak. Nie wiadomo jedynie, dlaczego zginęła ta dziewczyna. – Czekaj, Kalina?! – Szymon złapał się za głowę. – Tam, w tej wsi, stoi stare drzewo i na nim jest wyryty napis. Łukasz i Kalina, i znak nieskończoności! – No to może była jego dziewczyna… czy coś – Mróz pokiwał głową. – Kurwa, Ewka to widziała. Wróciła się, żeby to obejrzeć jeszcze raz, pewnie już wtedy coś świtało jej w głowie. – No to brawo, że dopiero teraz na to wpadłeś – warknął inspektor. – Wracając do naszego człowieka, już wiemy, że pojawił się jako zdolny student historii ze świetnie spreparowaną tożsamością. Gdy uciekał, zabrał cały majątek zgromadzony przez twórców kultu. Bo należy pamiętać, że każdy, kto wstępował do sekty, wyrzekał się doczesności, oddając prawo do swojego majątku i wszelkie dobra materialne swoim obecnym rodzicom. Czyli Henrykowi i Matyldzie. – Ale cwaniaki! – krzyknął Szymon. – Na tym bazują sekciarze. Na naiwności i chęci przynależności. Z reguły wstępują do takich organizacji ludzie, którzy mają jakieś problemy osobowościowe. A spryciarze pokroju pana Rzońskiego z tego korzystają. – Coś potwornego… – Marta potarła twarz rękoma. Nagle się wyprostowała

i utkwiła wzrok w swoim szefie. – Zdolny student historii? Jezu… – Wszystko stało się jasne. – Tak. Mateusz Herz to Łukasz Rzoński. I nigdy w jego domu na Biskupinie nie mógł go odwiedzać brat bliźniak o „złych oczach”, z tego prostego względu, że facet jest martwy od dwudziestu lat. – Czyli… – jęknął Szymon, czując, że zaraz dostanie pomieszania zmysłów. – Czyli to oznacza, że mamy do czynienia ze zdrowo popieprzonym świrusem, który oprócz tego, że nadal składa ofiary w imię kultu, pod wpływem którego się wychowywał, to jeszcze ma rozszczepienie osobowości i cały czas widzi swojego brata, którego pozbawił życia. *** Siedziałem na górze i czekałem, aż on przyjdzie. Wiedziałem, że zaraz się tutaj pojawi. Teraz, gdy więziliśmy ich oboje, nie mógłby sobie tego darować. Czasami mnie rozbawiał swoim niemal chłopięcym podejściem do pewnych spraw. Ale nie tym razem. Teraz… byłem na niego taki zły. Tak bardzo zły. Wściekły. I czułem do niego żal, za to wszystko, co zrobił Ewie. I mnie samemu. Ja bym mu czegoś takiego nie zrobił. Bo przecież był moim bratem. I kochałem go, pomimo że teraz… miałem ochotę go zabić. – Za dużo myślisz… – Zanim usłyszałem rozbawiony głos, podświadomie wyczułem jego obecność. – Dziwisz mi się? – mruknąłem, patrząc, jak siada na niskiej sofie i swoim zwyczajem opiera nogę w wysokim bucie o kolano. – Może trochę. Zawsze byłeś altruistą. Zapominałeś o tym, co jest dla nas istotne, co się najbardziej liczy, dlaczego to my jesteśmy tacy ważni. Przecież jesteśmy apostołami, do cholery! To jak możesz się przejmować jakąś śmiertelniczką?! Poczułem jakiś dziwny zamęt w głowie, coś we mnie krzyczało, ale swoim zwyczajem uciszyłem ten chaos w umyśle. – Ona jest inna. Ona jest ważna. Może… – Spojrzałem na niego z nadzieją, ale napotkałem tylko kamienne spojrzenie. – Nie ma może, bracie. Zróbmy to i wyjedziemy stąd. Mamy tyle pieniędzy i takie umiejętności, że nie będziemy mieć problemu, żeby gdzie indziej rozpocząć naszą misję. W takiej przykładowo… Hiszpanii. Zawsze lubiłem słońce i plażę. Widziałem, że się rozmarzył i znowu przybrał wyraz twarzy psotnego chłopca. Jak mógłbym go skrzywdzić? Jak?! Widziałem, że uśmiecha się krzywo, wstaje, poprawia swoje rozwichrzone jasne włosy i schodzi na dół, puszczając do mnie oko. ***

Schodziłem na dół do piwnicy, miałem zamiar wziąć tego dupka i tę naiwną panią komisarz i raz na zawsze zakończyć zabawę. Bo nasza matka zaczynała się już niecierpliwić. Ona nie lubiła opieszałości. Po to byliśmy wybrani na jej apostołów, żeby dawać jej to, czego żądała. Szarpnąłem skrzypiące drzwi i wszedłem do starej pralni, w której trzymaliśmy ją – Ewę. Nie spała. Siedziała skulona na starej wersalce i wpatrywała się we mnie. Jej wzrok zdawał się przewiercać mnie na wylot. Poczułem się troszkę niepewnie, co nigdy mi się nie zdarzało. Dlatego chciałem jak najszybciej skończyć z panią komisarz, która piekielnie mnie wkurzała, a jednocześnie wprowadzała do mojej głowy zamęt. Podszedłem do niej z zamiarem szarpnięcia nią i zaprowadzenia jej do pomieszczenia obok, gdzie trzymaliśmy tego dupka, Kalinowskiego, ale ona złapała mnie za rękę i zacisnęła palce na moim nadgarstku. Spojrzałem na nią zaskoczony, a wtedy wyszeptała: – Łukasz? To ty, Łukasz? Roześmiałem się i pokręciłem głową, jakbym karcił niesforne dziecko. – Znowu nie trafiłaś, pani komisarz. To ja, Mateusz. Łukasz jest na górze. I czeka, aż jego kochany braciszek zakończy sprawę. Jak zawsze zresztą. – Nie – powiedziała cicho, ale stanowczo. – Nie ma żadnego Mateusza. Nie ma żadnego braciszka. Jesteś tylko ty. Łukasz Rzoński. Nie wiem, co się stało z twoim bratem, ale zawsze byłeś tylko ty. Łukasz. Człowiek znany jako Mateusz Herz. Mój Mateusz… Jej głos się załamał, a ja miałem wrażenie, że zaczynam się rozpadać na kawałki. Że moja głowa pulsuje tępym bólem, który niczym ostrze przecina mi czaszkę na pół. Że moje serce, które nie powinno żywiej bić, a na pewno nie w takiej sytuacji, jak szalone zaczyna pompować krew, jakby ciągle coś czuło. Jakby czuło coś do tej dziewczyny, która była przecież tylko moją zabawką. I zabawką mojego brata, chociaż on próbował sobie wmówić coś innego. I wtedy zdałem sobie sprawę, że jeśli teraz nie zrobię tego, na co cały czas czekałem, jeśli nie uciszę jej na zawsze i nie posiądę jej umysłu, tak jak posiadłem jej ciało, to całe moje życie okaże się nic niewartą, bzdurną, a może nawet chorą, ideą mojego ojca, w którego wierzyłem i którego czciłem. Dlatego zacisnąłem palce na jej delikatnej szyi i wysyczałem przez zęby: – Nie mów mi, kim jestem, bo doskonale to wiem! Wiem także, komu służę. A teraz ty będziesz służyć mnie, mojemu bratu i naszej matce, która już czeka na ofiarę z ciebie, piękna pani komisarz!

19.

Wszyscy członkowie Wydziału Zabójstw przekopywali się przez stos dokumentacji dotyczącej przeszłości człowieka znanego jako Mateusz Herz. Sprawdzono jego pokój na uczelni, a teraz dwie ekipy przeszukiwały obszerny dom, trzecia zaś zajęła się mieszkaniem Mirka Kalinowskiego, który zyskał status podejrzanego. Chociaż Szymon uważał, że stał się on kolejną ofiarą Herza vel Rzońskiego. Teraz nadkomisarz Drakoński wraz z Kubą, Martą i pozostałymi członkami ekipy znajdowali się w okazałym domu na Biskupinie, oficjalnie należącym do człowieka znanego im jako Mateusz Herz, doktor na Wydziale Nauk Historycznych i Pedagogicznych Uniwersytetu Wrocławskiego. A teraz wiedzieli, że przeszukują dom groźnego przestępcy, seryjnego zabójcy, któremu już od najmłodszych lat towarzyszyła fanatyczna wiara, przekonanie o własnej doskonałości i przemoc jako jedyna metoda dla realizacji własnych chorych, pseudoreligijnych przekonań. A najgorsze w tym wszystkim było to, że w jego rękach znajdowała się ich koleżanka, policjantka, która w dodatku… była z nim związana uczuciowo. Szymon wraz z Kubą ślęczeli nad laptopem należącym do Rzońskiego. Marta wertowała dokumenty podejrzanego w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów, które mogłyby wskazywać na to, gdzie może się on teraz znajdować. I o ile w komputerze nie znaleziono nic podejrzanego, to gdy Marta zajrzała do starej, przedwojennej jeszcze szafy, gwizdnęła cicho i zawołała Szymona. Obydwaj z Kubą spojrzeli po sobie i niemal pobiegli w kierunku koleżanki. Ich oczom ukazał się wiekowy mebel, w środku przedzielony na pół. Po jednej stronie wisiały równym rzędem garnitury, a na dole stały ustawione rzędem skórzane półbuty. Większość ubrań była w jasnych, pastelowych kolorach, kolorowe krawaty stanowiły idealne uzupełnienie tych strojów. Prawa strona była niemal jednolita kolorystycznie. Czarne koszule, czarne dżinsy, trzy czarne skórzane kurtki, na dole, w równym szeregu, cztery pary skórzanych, wysokich za kostkę butów z miękkiej, włoskiej skóry. Wszystkie ubrania i obuwie wyglądały na takie z wyższej półki i ewidentnie były od siebie odseparowane. Pedantyczne ułożenie i rozdzielenie tych dwóch stylów było nieco dziwne i niemal od razu rzucało się w oczy. – To chyba garderoba naszych braci Rzońskich – mruknął Kuba, patrząc na zawartość szafy i kręcąc głową. – I domyślam się nawet, do kogo należą te czarne stroje – westchnęła Marta. – Dokładnie. – Szymon zacisnął usta. – I tak jak podzielił sobie swoją szafę, tak samo podzielony jest jego umysł. Pytanie tylko: która połówka szafy jest większa i silniejsza? – Drakoński odetchnął głęboko, żeby pohamować gniew i rozpacz, które próbowały wziąć go we władanie, a to na pewno utrudniłoby mu

logiczne myślenie. A musiał myśleć, i to szybko, bo czas płynął nieubłaganie, on zaś nadal nie wiedział, co się dzieje z Ewą. I wtedy zadzwoniła jego komórka. To był Jacek, który wraz dwoma aspirantami przeszukiwał mieszkanie Mirka Kalinowskiego. Szymon utkwił wzrok w Kubie, który widząc poważne spojrzenie szefa, domyślił się, że ten właśnie usłyszał przez telefon coś ważnego. – Mamy coś? – spytał niecierpliwym głosem Szymon. – Szefie, ten Kalinowski to niezły skurczybyk – odparł zdenerwowany Jacek. – Przeszukaliśmy całe mieszkanie, nic nie znaleźliśmy. Ale gdy mieliśmy wychodzić, jeszcze raz spojrzałem na jego pokój. Na wprost wejścia wisiał jakiś bohomaz. Zdjąłem go, nie wiem, chyba miałem przeczucie. – No i…? – ponaglał Drakoński. – Miał tam skrytkę. A w niej… Kurwa, szefie, on od lat prowadził samodzielne śledztwo. Był bliżej niż my. Znalazłem też kopie maili, które wysyłał do Ewki. To on jest tym Zniecierpliwionym. – Jacek był wyraźnie wkurzony. – Ale znalazłem coś ważnego. Bardzo ważnego… Szymon kiwał głową, słuchając Jacka. Pomachał ręką do Marty, pokazując na migi, że chce coś zapisać. Błyskawicznie podała mu kartkę i długopis, zanotował kilka zdań i powiedział do Jacka: – Dzięki, dobra robota. – Po czym się rozłączył. Spojrzał na swoich ludzi i powiedział cicho: – Nasz pan magister wyprzedzał nas o krok. Wiedział wcześniej niż ktokolwiek, kim naprawdę jest Herz. – Jasna cholera… – warknął Kuba. – Ale teraz nie ma czasu. Kalinowskim, o ile jeszcze żyje, zajmiemy się później. Jacek znalazł w papierach naszego magistra mapę z zaznaczonym domem Rzońskiego tutaj, na Biskupinie. Jest też na niej drugi dom. Chyba letni, sądząc po umiejscowieniu. – To znaczy? – Sulistrowiczki. Mamy adres. Wzywam czarnych. Jeśli gdzieś trzyma Ewkę, to na pewno tam. – Szymon ruszył w kierunku wyjścia, modląc się duchu, żeby to był właściwy adres i właściwy kierunek. Bo musiał ją odnaleźć żywą. Po prostu musiał. Gdy w trójkę wsiadali do samochodu, ponownie zadzwoniła jego komórka. To był Tomasz. – Kurwa… – mruknął Szymon i odrzucił połączenie. Dzisiaj nie pierwszy raz Tomek próbował się z nim skontaktować, a był ostatnią osobą, z którą chciałby rozmawiać. Bo jak miał mu powiedzieć, że kobieta, którą kiedyś kochał, a może i nadal kocha, zniknęła i najprawdopodobniej znajduje się w łapach psychopatycznego zabójcy, którym jest… jej obecny facet. Drakoński

zacisnął zęby ze złości i bezsilności. Po chwili wziął głęboki wdech i wybrał numer do firmy, żeby wezwać grupę antyterrorystyczną. Później będzie czas na wyrzuty sumienia, teraz… jest robota do wykonania. *** Bała się. Cholernie się bała. Jego. Prowadził ją ciemnym korytarzem, a po chwili otworzył drzwi i wrzucił do pomieszczenia. Bez słowa złapał jej skute ręce i unieruchomił przy jakiejś metalowej rurze wychodzącej z podłogi, a ginącej w suficie. Zorientowała się, że znajdują się w kotłowni domku. Bo domyśliła się, że przywiózł ją do tego domku letniskowego, w którym kiedyś… przeżyła z nim cudowne, a jednocześnie pełne zwątpienia, chwile. Teraz już wiedziała, że to poczucie niepewności, które ją wtedy ogarnęło, było jak najbardziej właściwe, a jedyne, czego mogła żałować, to że nie analizowała tych wątpliwości i nie próbowała dojść do sedna własnej niepewności dotyczącej osoby Mateusza. Łukasza… Boże… Drgnęła, bo z trzaskiem otworzyły się drzwi i do środka został wrzucony nieprzytomny Mirek, tak samo jak ona z rękami skutymi kajdankami. Rzoński uniósł go, jakby ważył tyle, co małe dziecko, i oparł o ścianę w kącie. Kalinowski miał poobijaną twarz, a pod nosem zakrzepłą krew. Oddychał słabo, Ewa widziała, jak nieznacznie unosi się klatka piersiowa mężczyzny. Ich prześladowca odwrócił się i spojrzał na nią. – To już koniec. Najpierw zajmę się tobą. On w sumie odbiega trochę od naszego modelu, ale też się kwalifikuje. – Mateusz… – jęknęła, czując, że panika zaczyna ściskać jej gardło. – Tym razem trafiłaś. – Uśmiechnął się i sięgnął po coś za swoimi plecami. Ewa wzięła głęboki wdech, przymknęła na chwilę oczy, po chwili spojrzała na niego i powiedziała: – Nie. Nie trafiłam. Ciebie nie ma. Jest tylko on. Mój Mateusz. Czyli Łukasz. Musisz się z tym pogodzić. Musisz to zrozumieć. Musisz pozwolić mu uwolnić się od ciebie. Widziała, jak drgnął i wpatrzył się w nią dzikim wzrokiem. Jakby szykował się do ataku. Wtedy nagle, w ostatniej chwili, coś go powstrzymało. Jego dłoń opadła wzdłuż ciała i Ewa zobaczyła, co trzymał w ręku. To był myśliwski nóż o długim, błyszczącym ostrzu. Jakby wyczyszczonym, wyszlifowanym specjalnie dla niej. Instynktownie przesunęła się bliżej ściany i spojrzała w jego oczy, w których buzowała feeria uczuć, od nienawiści po niedowierzanie, od żalu po złość, od desperacji po współczucie. Ewa wciągnęła powietrze przez nos i powiedziała cicho: – Nie skrzywdzisz mnie. Przecież jestem dla ciebie ważna. Od pierwszej

chwili, kiedy weszłam do twojego gabinetu, wiedziałeś o tym, że stanę się dla ciebie tą jedyną. A ja wiedziałam, że staniesz się tym, którego pragnę i którego pokocham. Swoją pierwszą, prawdziwą, niewymuszoną miłością. Wiem, że siedzę w twojej głowie, a ty siedzisz w mojej. I nie wpuszczaj nikogo więcej. Ani do swojego umysłu, ani do swojego serca. Bo tam jest miejsce tylko dla mnie, Łukasz. Tylko dla mnie. Kocham cię. Pomogę ci. Obiecuję. Przecież po to się ma ukochaną osobę. Po to masz mnie. Żebym ci pomogła. Mówiła to cicho. Spokojnie. Głosem wyważonym, pozbawionym emocji. Jakby tłumaczyła dziecku, jak ma przechodzić przez ulicę. Wpatrywała się w jego brązowe oczy. Widziała, jak mocno zaciska pięści. Jak pulsują jego kości policzkowe. Jak patrzy na nią wzrokiem pełnym różnorakich uczuć. Nagle jakiś cień przebiegł przez jego twarz. Drgnął, pochylił się ku niej i po chwili poczuła, że odpina kajdanki. Podniósł ją do pionu, lekko się zatoczyła, ale ją przytrzymał. I wtedy spojrzała na jego twarz. Jej ciało zadrżało. Poczuła, że jej nerwy ścinają się jak tafla wody smagnięta nagłym atakiem mrozu. Jego oczy byłe złe. Bardzo złe. Zło, nienawiść, sadystyczna pewność siebie aż wypływały z brązowych tęczówek. Poczuła, że jego palce z gigantyczną, nieopanowaną siłą zacieśniają się na jej gardle. Poczuła, że nie może oddychać. Zacisnęła obie dłonie na jego nadgarstku i ostatkiem sił jęknęła: – Proszę… nie rób tego… *** Spojrzałem w jej niebieskie oczy, które lekko zachodziły mgłą. Boże… Tyle razy widziałem, jak jej cudne oczy zachodzą mgłą. To ja byłem tego sprawcą, kiedy spełniona, cudownie rozleniwiona wtulała się w moje ciało. A teraz… Co ja robiłem? Czy oszalałem? Boże… Co się ze mną działo? Oderwałem palce od jej gardła, osunęła się w moje ramiona, kaszląc i łapczywie łapiąc powietrze. – Ewo… Boże… Wybacz mi, to nie ja… Ja nie chciałem… Ewo… – szepnąłem przez zachrypnięte gardło, przytulając ją do siebie, całując jej włosy, oczy, policzki. Poczułem jej dłonie na swojej twarzy, odsunęła mnie od siebie i spojrzała mi w oczy. Widziałem miłość w jej tęczówkach, widziałem też żal i strach. Ona… bała się mnie… Mnie? – Wiem, że to nie ty. Wiem, kochany. Wszystko wiem. I rozumiem. Tylko teraz ty musisz zrozumieć. – Co zrozumieć? – jęknąłem, czując ucisk w czaszce.

– Łukasz, twój brat nie żyje. Nie ma go. On mieszka tylko w twojej głowie. Tylko tam. Nazywasz się Łukasz Rzoński. Też jesteś ofiarą. Nauczyli cię złych rzeczy. Ale ja wiem, że jest w tobie dobro. Bo przecież inaczej bym cię nie pokochała. Proszę. Chodź ze mną. Pomogę ci. Kocham cię. – Wpatrywała się we mnie i przemawiała rozgorączkowanym głosem. A ja już nic nie wiedziałem. Co ona do mnie mówiła? Miałem wrażenie, że moja głowa zaraz rozpadnie się na kawałki. Przed oczami zaczęły mi latać ciemne plamy i po chwili… nie czułem, nie widziałem i nie słyszałem już nic. *** Obejmowała moją twarz i zaglądała mi w oczy, a ja miałem wrażenie, że jej intensywny wzrok wdziera się w mój umysł. I w moją duszę. Co kompletnie mi się nie podobało. I denerwowało mnie. W ogóle było w niej coś denerwującego. Nie czułem się przy niej… dobrze. Nie byłem sobą. Czyli panem świata. Wszechmocnym mistrzem ceremonii. Złapałem jej dłonie i odepchnąłem ją od siebie. Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia i strachu, ale niemal w tym samym momencie spojrzała na mnie ze złością. I wrogością. Zupełnie mnie to wytrąciło z równowagi, bo byłem przyzwyczajony do spojrzeń pełnych strachu, żalu i błagań o życie. A nie wzroku pozbawionego tych wszystkich uczuć. Musiałem raz na zawsze z tym skończyć. – Przestań się tak na mnie gapić. Przestań mieszać mi w głowie. Przestań grać na moich uczuciach. Bo ja nie mam żadnych uczuć. Już wystarczająco namieszałaś w głowie mojemu bratu. Ja taki głupi nie będę – warknąłem, z trudem panując nad ogarniającą mnie furią, a jednocześnie nad jakimś dziwnym, trudnym do opisania uczuciem, jakby coś we mnie pękało, rozrywało mnie od środka, jakby jakiś głos krzyczał w mojej głowie, żebym nie robił jej krzywdy, żebym ją zostawił. Żebym go zostawił… w spokoju… na zawsze… zostaw mnie odejdź kocham cię zostaw mnie błagam bracie odejdź daj odejść odejdź wybacz kocham cię

musiałem nie mogłeś tego zrobić nie możesz teraz tego zrobić nie pozwolę na to! NIE DOPUSZCZĘ DO TEGO! *** Ściskał moje ramię, a w uniesionej dłoni trzymał nóż z błyszczącym ostrzem. Wpatrywał się we mnie, ale wiedziałam, że mnie nie widzi. Tak jakby przenikał moje ciało na wylot, wpatrując się w coś, co było poza mną. Nie wiem, co to było, ale jego wzrok przerażał. Chciałam krzyczeć, chciałam wyć, płakać, błagać… Ale nie zrobiłam nic. Jedyne, co mogłam, to unieść rękę, która okazała się nienaturalnie ciężka, i dotknąć jego twarzy. Musiałam. Dotknąć. Jego. Twarzy. Choćby miała to być ostatnia cholerna rzecz, jaką zrobię w życiu! I wtedy on drgnął. Skupił swoje brązowe oczy na moich. Zobaczyłam w jego spojrzeniu mężczyznę, któremu oddałam serce, ciało i całą siebie. Patrzył na mnie wzrokiem pełnym bólu, pełnym rozpaczy tak wielkiej, jakby miał się zaraz rozpłakać. On. A ja razem z nim. I wtedy odsunął się ode mnie, uwalniając mnie ze swojego obezwładniającego uścisku. – Nie… nie mogę… Ewo…– powiedział cicho, a ja już wiedziałam, że to on. Że wrócił. On. – Łukasz… – Chciałam go uspokoić, przekonać, że on także jest ofiarą, że jeszcze jest dla niego szansa. Jęknął, kręcąc głową i pocierając skroń. – Ciii… Nic nie mów, proszę… – Chcę ci pomóc. – Zrobiłam krok w jego stronę, ale odskoczył jak oparzony, patrząc na mnie z przerażeniem. – Nie podchodź do mnie. On tam ciągle jest! – Naprawdę był przestraszony. Bał się. Drżał. – Odłóż nóż i wyjdźmy stąd. Dasz radę, kochany. Będę przy tobie. Obiecuję – mówiłam cicho, powoli do niego podchodząc. – Nie mów nic, Ewo, błagam. Nie mów nic. Nic. Tylko uśmiechnij się do mnie. Tak jak kiedyś. Byłaś taka poważna, gdy cię poznałem. Ale wiedziałem, że masz gorące serce. I tak bardzo chciałem, żeby było moje. Oddałem ci moje serce, ale ty nie powinnaś była mi ufać. Bo ja… nigdy nie byłem sam. Nie mogłem ci o nim powiedzieć. To mój brat. Byłem mu to winien – mówił szeptem, dłoń uzbrojona w nóż drżała, jego nozdrza rozszerzały się, gdy gwałtownie wciągał powietrze przez nos, rzucając wokół siebie przestraszone spojrzenia. – Nikomu nie jesteś nic winien. To świat, w jakim żyłeś, twoja rodzina – matka, ojciec, brat – oni są winni tego, co robiłeś. Co czyniłeś. Tylko oni. Proszę.

Wyjdźmy stąd. Wezwijmy pomoc. On potrzebuje pomocy. – Wskazałam głową w kierunku wciąż nieprzytomnego Mirka. – Ewo, zabierz go i idź. Ja muszę zostać. Zrób to szybko. Póki jeszcze możesz… Ja… kocham cię. Kochałem też ją, Kalinę. Ale musiałem ją zabić. Ciebie też mogę skrzywdzić. Dlatego musisz uciekać. Natychmiast. Uciec ode mnie, zanim zabiorę cię do mojego szalonego świata. – Ale… – Chciałam zaprotestować, jednak w tym samym momencie usłyszałam dobiegający z góry szum. Domyśliłam się, że nadchodzi pomoc. Wiedziałam, co nastąpi, gdy wpadnie tu grupa antyterrorystyczna, a on będzie stał z nożem w dłoni. Niewiele myśląc, rzuciłam się do niego, złapałam go za tę uzbrojoną rękę. Chciałam wykorzystać chwilę jego nieuwagi i wykręcić mu ją, tak jak robiłam to na treningach. Lecz był zadziwiająco szybki. I zwinny. Złapał mnie za nadgarstek i wykręcił go, po czym z wielką siłą pchnął mnie na ścianę, od której się odbiłam i ogłuszona upadłam na ziemię. – Lubisz ostre gierki, pani komisarz? – syknął, ruszając w moim kierunku. Zamarłam w oczekiwaniu na cios i niemal w tym samym momencie, gdy drzwi do kotłowni zostały z hukiem wyważone, Łukasz wydał z siebie nieludzki krzyk: – Zostaw mnie i zostaw ją! A potem wszystko trwało zaledwie sekundę. On, padający na ziemię, z nożem wbitym w klatkę piersiową. Wpadająca do środka grupa uderzeniowa. Szymon z bladą jak kreda twarzą. Mężczyzna, którego nie potrafiłam znienawidzić, zanim zamknął oczy, wyszeptał ze swoim łagodnym, naznaczonym delikatną blizną koło ust uśmiechem: – Moja Ewa… Tylko moja… Dziewczyna z warkoczem…

EPILOG

Już nic nie grozi nam. Jesteśmy tu bezpieczni. Należy do nas świat. Jesteśmy nieśmiertelni[1]. Podziękowałam lekarzowi prowadzącemu i poszłam pustym korytarzem w kierunku wyjścia. Stukot moich butów roznosił się głębokim echem po całym chyba budynku. Przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Byłam pewna, że on to słyszy. I wie, że to moje kroki. Zawsze wiedział takie rzeczy. Kiedy przychodzę do niego w odwiedziny, czeka w napięciu, wyłapując szóstym zmysłem najmniejszy szmer, szelest, ukryty głęboko we mnie dźwięk, który potrafi bezbłędnie wyizolować z natłoku innych dźwięków. Ale nie wiem, czy tak naprawdę jest, czy to tylko wytwór jego chorego umysłu, a z mojej strony skutek szoku, który przeżyłam. Jednak on zawsze wie, kiedy znajduję się w tym budynku, lecz go nie odwiedzam, a tylko rozmawiam z lekarzem. Dostaję potem informację, że wpada w szał i ukazuje gorszą stronę swojej natury. Poczułam, że się duszę. Tak jak czułam się w tym miejscu za każdym razem, gdy przebywałam w nim dłużej niż piętnaście minut. Jednakże przychodziłam tutaj regularnie od ponad roku, od momentu, kiedy go tu umieścili. Wtedy… w Sulistrowiczkach… udało się go uratować. Był nadspodziewanie silny, stracił mnóstwo krwi, ale przeżył. I od tamtej pory… ciągle żył i był. Przy mnie. Każdego dnia. Każdej nocy. Nie potrafiłam się od niego uwolnić. Co gorsza, nie chciałam. Był mi potrzebny i chociaż wielokrotnie tłumaczyłam sobie, że tak się nie da żyć, że to chore, nienormalne i szalone, to co tydzień wsiadałam do samochodu lub szłam na tramwaj i jechałam na Kleczków, gdzie w szpitalu dla psychicznie chorych umieszczony został dożywotnio Łukasz Rzoński, znany jako Mateusz Herz, oskarżony o niezliczoną liczbę okrutnych morderstw. Człowiek, który cierpiał na dysocjacyjne zaburzenie osobowości powstałe u niego wskutek wychowania w skrajnie ciężkich, socjopatycznych warunkach i w następstwie traumatycznego wydarzenia, po którym miał miejsce daleko posunięty proces wyparcia. Człowiek, którego pokochałam. Człowiek, którego nie potrafiłam znienawidzić. Człowiek, któremu nie umiałam odmówić. Człowiek, którego nie umiałam odrzucić. Człowiek, którego nie potrafiłam, nie chciałam, nie umiałam przestać kochać. Wzięłam głęboki wdech i niemal wybiegłam na zewnątrz, łapczywie łapiąc powietrze. Zobaczyłam, że on podchodzi do mnie, przyzwyczajony już do tego, że właśnie w taki sposób opuszczam szpital. Za każdym razem. Spojrzałam na niego

i uśmiechnęłam się blado. Objął mnie po przyjacielsku i ruszyliśmy w stronę wału nad Odrą. Tego samego, na którym wiele lat temu ktoś go zaatakował i porwał jego siostrę w imię swojej chorej religii. I tym kimś był mój ukochany. Czy istnieje na świecie jakaś bardziej szalona, pogmatwana i chora sytuacja? Jestem pewna, że nie! Wszystkie kwestie dotyczące brata i siostry Mirka zostały wyjaśnione. Łukasz, gdy miał dobre dni, mówił, co zrobił z ofiarami, tymi, których ciał nie udało się nigdy odnaleźć. Siostra i brat Kalinowskiego zostali zamordowani, a ich ciała zakopane w ogrodzie letniego domku w Sulistrowiczkach. Mirek jakby odetchnął, gdy doszły do niego te informacje. Myślę, że to dla niego było od dawna oczywiste, że jego rodzeństwo nie żyje, ale teraz mógł pochować ich ekshumowane ciała i znaleźć spokój duszy. Choć na chwilę. Bo demony tak łatwo nie odpuszczały. O nie! Nie w takiej sytuacji. Na Mirku ciążył zarzut niepoinformowania władz o podejrzeniach co do osoby mordercy, o utrudnianie w ten sposób śledztwa i narażanie potencjalnych ofiar na niebezpieczeństwo utraty życia. Jednak miał odpowiadać z wolnej stopy i policja nie zastosowała środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, ze względu na znaczenie jego osoby w tej sprawie. I teraz, w oczekiwaniu na proces, miałam go przy sobie, a on miał mnie. Zbliżyliśmy się bardzo, nie było w tym nic, co mogłoby się przerodzić w coś więcej, traktowaliśmy się raczej jak rodzeństwo, które, połączone dramatyczną przeszłością, czerpie siłę z siebie nawzajem. Ja byłam potrzebna jemu, a on mnie. I to pozwalało mi jakoś trzymać się w pionie. To i oczywiście praca, do której wróciłam miesiąc po wydarzeniach w Sulistrowiczkach. Szymon na początku był temu przeciwny, ale widząc mój opór, w końcu zrozumiał, że to jak walka z wiatrakami, a poza tym chyba dotarło do niego, że jest to dla mnie niezbędne, aby jakoś wrócić do normalności. Spróbować. Chociaż doskonale wiedziałam, że jest kompletnie nierealne, bo nigdy mi się to do końca nie uda. Tkwiłam w szponach szaleństwa, w które złapał mnie brązowooki mężczyzna, i miałam tam zostać już na zawsze, wiedząc, że nie zdołam się z nich nigdy uwolnić. Dlatego skupiałam się na pracy, wiedząc, że to jedyna rzecz, którą lubię robić i którą muszę robić, żeby jakoś trwać. W tym szaleństwie. Moim własnym. I jego. Moje życie to była właśnie praca, długie milczące wieczory spędzane w towarzystwie Mirka, który tak samo jak ja walczył ze swoimi demonami i powoli zaczynał się do nich przyzwyczajać. Wiedziałam, że już zawsze tak będzie. Po tych wszystkich potwornościach Tomasz wielokrotnie próbował się do mnie zbliżyć, chciał być ze mną, chciał mi pomóc, ale nie byłam w stanie go przyjąć. Nie byłam w stanie z nim rozmawiać. Nie byłam w stanie z nim po prostu… być. I on w końcu to zrozumiał, bo od ponad sześciu miesięcy nie mieliśmy kontaktu, a miesiąc temu dowiedziałam się, że przeniósł się do Poznania.

Bardzo mnie to ucieszyło. Było dobre dla mnie, a przede wszystkim dla niego. Usiedliśmy z Mirkiem na odrapanej z jaskrawozielonej farby ławce, patrząc na pomarszczoną taflę rzeki, w której odbijało się zachodzące słońce. Było ciepło i nie chciało mi się wracać do domu. Mirek mieszkał niedaleko, czasami nocowałam u niego, czasami on u mnie. Często budziłam się w nocy, słysząc ciche wołanie – „Ewo, Ewo…” – ciepłym, ukochanym przeze mnie głosem, albo sarkastyczne „pani komisarz” wypowiedziane tonem pełnym pewności siebie i czającej się obietnicy rychłej śmierci. Wtedy lepiej, żebym nie była sama. Mirek pomagał mnie a ja jemu. Bo on z kolei prawie w ogóle nie sypiał. Raczej przysypiał. Ale gdy przytulał się do mnie, potrafił zasnąć czasami na trzy, nawet cztery godziny, co w jego przypadku stanowiło nie lada wyczyn. Dlatego było nam dobrze ze sobą i obydwoje martwiliśmy się, co zrobimy, gdy Mirek dostanie wyrok skazujący i będziemy musieli rozstać się na dłuższy czas. Żadne z nas nie wiedziało, jak sobie poradzi bez tego drugiego, ale na razie próbowaliśmy odnaleźć się w tym naszym nowym życiu. Bo to tak, jakbyśmy narodzili się na nowo. Ja i on. I Łukasz. On też. Bo wiedział, rozumiał, dlaczego znalazł się w tym miejscu, ale… czasami nie rozumiał nic. I może udałoby mi się popracować nad sobą, żeby spróbować… uwolnić się od niego, ale było to zupełnie niemożliwe. Bo on siedział w mojej głowie, w moim sercu i ciągle, niezmiennie, niemal codziennie… nie dawał mi o sobie zapomnieć. Tak samo jak jego brat. – Dostałaś nowe? – Mirek przerwał chwilę milczenia, wskazując na pakunek, który trzymałam w ręku. – Tak. Kolejne. – Jezu… Po co je bierzesz? – On tego nie rozumiał albo udawał, że nie rozumie. Raczej to drugie. – Muszę – odparłam cicho, patrząc na rzekę. – Będziesz czytać? – Tak. – To idę do domu. Przyjdź, zrobię coś dobrego na kolację. – Uśmiechnął się i pogłaskał mnie po moich krótkich włosach, które obcięłam rok temu. – Przyjdę. – Kiwnęłam głową i patrzyłam, jak odchodzi nadodrzańskim wałem, po drodze lekko dotykając starego drzewa, za każdym razem tym prostym gestem żegnając się ze swoją młodszą siostrą, którą właśnie przy tym drzewie widział po raz ostatni. Oparłam się o twardą ławkę i spojrzałam na grubą kopertę, którą co tydzień dostawałam od lekarza prowadzącego Łukasza. Odkąd go zamknęli, niezmiennie dostawałam od niego listy. I niezmiennie dostawałam listy od jego… brata. Uzgodniłam z lekarzem, że będę przyjmować tę korespondencję, żeby postarać się zauważyć ewentualny przełom w leczeniu, który mógłby wskazywać na to, że Łukasz zacznie walczyć ze swoją podwójną osobowością. W sumie nie

wiedziałam, co wówczas by się z nim stało, ale teraz wiedziałam, że nie potrafię zrezygnować z czytania tych listów. Wolałam to niż wizyty i rozmowy z nim. Odseparowanym ode mnie grubą szybą. Bo gdy szłam, nigdy nie wiedziałam, z którym z nich się spotkam. A listy… zawsze mogłam czytać tylko to, co chciałam. Ale i tak czytałam wszystko. Każde napisane do mnie słowo. Pełne miłości, tęsknoty, żalu i rozpaczy, od niego, Łukasza. I pełne okrucieństwa, bólu, wściekłości i nienawiści od Mateusza. Listy od mojego chorego mężczyzny, który w swoim szaleństwie uwięził także i mnie. I podświadomie wiedziałam, że… na zawsze tam zostaniemy. On i ja. Westchnęłam i otworzyłam pierwszy list. Moja Ewo. To takie dziwne. Niby nie ma Cię przy mnie, ale ja ciągle Cię czuję. Czuję Cię, Ewo. Jesteś we mnie. Cała. Zamykam oczy i czuję pod palcami gładkość Twojej skóry. Odetchnę, a Twój zapach wypełnia moje nozdrza. Otworzę usta, a wciąż czuję Twój smak. Czy to jest możliwe? Czy to jest normalne? Chyba jak się kogoś kocha nieopanowaną, szaloną miłością, to tak jest? Co myślisz, Ewo? Moja dziewczyno z warkoczem? Jezu… od roku miałam włosy ścięte na zapałkę… Zagryzłam wargi i otworzyłam drugi list. Pani komisarz, śniłaś mi się ostatnio. Leżałaś nago w moich ramionach, kompletnie zagubiona, bo wciąż nie mogłaś nas rozróżnić. Ach… jakie to było cholernie zabawne. A jakie podniecające. Wiesz, że jesteś moją ulubioną fantazją? Zaspokajam się, przypominając sobie, jak wiłaś się pode mną, a ja wbijałem się w Twoje ciało. Uwierz mi. Niejedno ostrze chciałbym w Tobie zatopić… – Pieprzony świr – mruknęłam, zwinęłam kartkę i sięgnęłam po następną. Ukochana. Dzisiaj mówiłem mu, żeby do mnie nie przychodził. Jak oni mogą go do mnie wpuszczać? Prosiłem tego idiotę lekarza, żeby tego nie robili. Oni mnie nie słuchają, Ewo. Nikt mnie nie słucha. Tylko Ty. Czekam na ciebie, przyjdź. Moja śliczna policjantko. Pamiętasz? Kiedyś powiedziałem, że nigdy nie całowałem policjantki na służbie. Ewo? Czy już nigdy nie pocałuję? Zagryzłam wargi, starając się nie rozpłakać, i sięgnęłam po kolejną kartkę. Kochanie, ciągle chodzę na jakieś rozmowy. Pytają mnie o niego, mojego brata. Nie chcę o nim rozmawiać. Wolę opowiadać o Tobie. O tym, jak pierwszy raz Cię ujrzałem. Jak przyszłaś na uczelnię, a moje oczy od razu Cię odnalazły. Twoja postać wbiła się w moje myśli i była tam wciąż, i wciąż. I myślałem o Tobie bez przerwy. Ciągle. Tak jak teraz. Tak bardzo chciałbym wrócić do tamtej chwili. Wówczas… powiedziałbym Ci… żebyś… uciekała przede mną jak najdalej. Bo jestem złym człowiekiem. Takim samym jak on. – Nie jesteś taki jak on, mówiłam ci… – szepnęłam, tym razem czując gorące ścieżki łez znaczące moje policzki. Rozwinęłam kolejną kartkę.

Ty głupia policyjna suko! Ciągle siedzisz w jego głowie! On jest mój, dziwko! Tylko mój! Jest moją pieprzoną marionetką, a ty namieszałaś mu w głowie i wszystko spieprzyłaś. Kiedyś cię dorwę, a wtedy rozszarpię cię na kawałki. Uwierz mi. Nie ma takiej siły, która by mnie tutaj zatrzymała. I jego też. Jesteśmy panami świata, rozumu i jedynymi synami naszej matki. I nie zawiedziemy jej. Nigdy! – Boże… Daj mi go znienawidzić. Nie pozwól mi go znienawidzić… – jęknęłam, czując narastający ból głowy. Zawsze mnie dopadał, gdy czytałam jego listy. Po chwili wzięłam głęboki wdech i rozwinęłam ostatnią w tym dniu kartkę. Było tam kilka słów. Gdy je przeczytałam… zrozumiałam. Tak. Wstałam z ławki, a wieczorny wiatr porwał kartki, które zostawiłam na jej brzegu. Patrzyłam, jak unoszą się lekko nad ziemią. Obserwowałam, jak jedna z nich, porwana mocniejszym podmuchem, unosi się na wysokość nadodrzańskich drzew. Tak. Odleciała, już jej nie widziałam. Ja także odleciałam. I on. Jesteśmy razem. Tulimy się w objęciach. Całujemy. Wdychamy swój zapach, chcąc się w nim zatracić na zawsze. Bo miłość, prawdziwa, taka z głębi serca, zdarza się tylko raz. Nie ma powielania, nie ma kopiowania, nie ma podróbki. Jest tylko czyste, pierwsze, nieskalane uczucie. Takie, jak to między nami. I choćby na przeszkodzie stanęły najbardziej chore i nienormalne rzeczy, to tej głębokiej, silnej, odbierającej rozum a burzącej zmysły nie da się pokonać. Ani odrzucić. I ja nie odrzuciłam. I dlatego… znowu miałam go przy sobie. Ujął moją dłoń i odeszliśmy. Oboje. Razem. Już na zawsze. Uwięzieni w szaleństwie naszej miłości. Która nie dała się pokonać i nie dała nam żyć. I nie czułam już nic… nawet zimnej wody rzeki, która otuliła mnie bezpiecznym i szczelnym kokonem. Teraz… byłam wolna. Obok ławki została kartka zapełniona starannym pismem.

Kocham Cię, Ewo. Nigdy się od niego nie uwolnię. Dlatego idę z tego świata, który miał wielki niefart, że się na nim pojawiłem. Lecz wiedz, że to, co istniało między nami, było prawdziwe i czyste. Wolne od krwi i szaleństwa, które rządziły moim życiem. Żegnaj, Ewo. Jesteś wolna. Łukasz

KONIEC [1] Nieśmiertelni, sł. Julia Fabiszewska, wyk. Jula.

PLAYLISTA: 1. Paradise Lost, „Shades of God” 2. Skillet, „Whispers in the Dark” 3. Leona Lewis, „I See You” 4. Ankh, „Miłość utracona” 5. The Used, „Blood on My Hands” 6. Dommin, „My Heart, Your Hands” 7. Sirenia, „Save Me from Myself” 8. Drowning Pool, „Bodies” 9. Alice in Chains, „Your Decision” 10. Skillet, „Rebirthing” 11. Lifehouse, „You and Me” 12. Papa Roach, „Between Angels and Insects” 13. Maroon 5, „Goodnight, Goodnight” 14. Jem, „Save Me” 15. Sugarcult, „Counting Stars” 16. Type O’ Negative, „Everyone I Love is Dead” 17. Red, „Pieces” 18. David Uscher, „Black Black Heart” 19. Pain of Salvation, „Second Love” EPILOG. Jula, „Nieśmiertelni”

OD AUTORKI

Dziękuję za przeczytanie mojej kolejnej powieści. Jej geneza sięga roku 2010, kiedy to powstała pierwsza wersja, obecnie wzbogacona o wątki z przeszłości Łukasza i rozbudowana o jego wspomnienia z czasów życia w sekcie. Bardzo chciałabym podziękować wszystkim moim wiernym Czytelnikom, którzy nieustannie podtrzymują mnie w stanie najwyższej pisarskiej gotowości. Dziękuję za Wasze maile i wiadomości na Facebooku. Ukłon w stronę Sekty Agnes (nomen omen), która jest zawsze blisko i wspiera mnie w moim szaleństwie:) Dziękuję Sylwii Szymkiewicz-Borowskiej, Dorocie Chabielskiej, Kasi Pessel, Ani Szafrańskiej i Ani Szawdzin za czytanie moich powieści, kiedy są jeszcze w rozsypce, za cenne uwagi, spostrzeżenia i trzeźwe spojrzenie na moją twórczość. Dziękuję mojej rodzinie za wyrozumiałość, bo życie z pisarką to nic fajnego – chodzi z głową w chmurach i przypala czajnik. Na koniec wielkie podziękowania dla mojego wydawcy, Wydawnictwa Novae Res, które od ponad siedmiu lat publikuje moje powieści, wspiera i rozumie moje dziwactwa. Wielkie dzięki:) Jeśli chcecie podzielić się ze mną swoimi odczuciami po przeczytaniu tej książki, piszcie, proszę, na adres: [email protected]. Do zobaczenia wkrótce!

W szponach szaleństwa Wydanie pierwsze, ISBN: 978-83-8083-712-6 © Agnieszka Lingas-Łoniewska i Wydawnictwo Novae Res 2017 Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res. REDAKCJA: Anna Gajda KOREKTA: Paulina Zyszczak, Małgorzata Szymańska OKŁADKA: Seweryn Swacha KONWERSJA DO EPUB/MOBI: InkPad.pl WYDAWNICTWO NOVAE RES al. Zwycięstwa 96 / 98, 81-451 Gdynia tel.: 58 698 21 61, e-mail: [email protected], http://novaeres.pl Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej zaczytani.pl. Wydawnictwo Novae Res jest partnerem Pomorskiego Parku Naukowo-Technologicznego w Gdyni.