Ward J R 06 Dziedzictwo Krwi

-1-

J. R. Ward

D zi e d zi c t w o K r w i Seria Bractwo Czarnego Sztyletu 06

-2-

SPIS TREŚCI

Streszczenie ............................................................................................ - 6 Od tłumaczki .......................................................................................... - 7 Podziękowania ....................................................................................... - 9 Glosariusz ............................................................................................. - 10 Prolog ................................................................................................... - 15 Rozdział 1 ............................................................................................. - 18 Rozdział 2 ............................................................................................. - 24 Rozdział 3 ............................................................................................. - 32 Rozdział 4 ............................................................................................. - 41 Rozdział 5 ............................................................................................. - 48 Rozdział 6 ............................................................................................. - 57 Rozdział 7 ............................................................................................. - 67 Rozdział 8 ............................................................................................. - 78 Rozdział 9 ............................................................................................. - 88 Rozdział 10 ........................................................................................... - 91 Rozdział 11 ........................................................................................... - 99 Rozdział 12 ......................................................................................... - 104 Rozdział 13 ......................................................................................... - 112 Rozdział 14 ......................................................................................... - 122 Rozdział 15 ......................................................................................... - 130 Rozdział 16 ......................................................................................... - 135 Rozdział 17 ......................................................................................... - 144 Rozdział 18 ......................................................................................... - 150 Rozdział 19 ......................................................................................... - 160 Rozdział 20 ......................................................................................... - 171 Rozdział 21 ......................................................................................... - 178 -3-

Rozdział 22 ......................................................................................... - 190 Rozdział 23 ......................................................................................... - 197 Rozdział 24 ......................................................................................... - 203 Rozdział 25 ......................................................................................... - 213 Rozdział 26 ......................................................................................... - 215 Rozdział 27 ......................................................................................... - 223 Rozdział 28 ......................................................................................... - 229 Rozdział 29 ......................................................................................... - 242 Rozdział 30 ......................................................................................... - 250 Rozdział 31 ......................................................................................... - 258 Rozdział 32 ......................................................................................... - 268 Rozdział 33 ......................................................................................... - 272 Rozdział 34 ......................................................................................... - 280 Rozdział 35 ......................................................................................... - 292 Rozdział 36 ......................................................................................... - 301 Rozdział 37 ......................................................................................... - 313 Rozdział 38 ......................................................................................... - 318 Rozdział 39 ......................................................................................... - 322 Rozdział 40 ......................................................................................... - 324 Rozdział 41 ......................................................................................... - 331 Rozdział 42 ......................................................................................... - 336 Rozdział 43 ......................................................................................... - 347 Rozdział 44 ......................................................................................... - 352 Rozdział 45 ......................................................................................... - 360 Rozdział 46 ......................................................................................... - 370 Rozdział 47 ......................................................................................... - 378 Rozdział 48 ......................................................................................... - 382 Rozdział 49 ......................................................................................... - 390 Rozdział 50 ......................................................................................... - 394 Rozdział 51 ......................................................................................... - 398 -4-

Rozdział 52 ......................................................................................... - 401 Rozdział 53 ......................................................................................... - 406 Rozdział 54 ......................................................................................... - 413 Rozdział 55 ......................................................................................... - 418 Rozdział 56 ......................................................................................... - 420 Rozdział 57 ......................................................................................... - 422 -

-5-

STRESZCZENIE Szósty tom kultowego cyklu powieściowego J.R. Ward. „Dziedzictwo krwi” to trzymająca w napięciu powieść grozy z fascynującym wątkiem miłosnym w tle. To barwna opowieść o bezlitosnej walce tajnego bractwa wampirów z ich odwiecznymi prześladowcami, rozgrywającej się w realiach współczesnej Ameryki. Po latach narzuconego sobie celibatu nieustraszony wojownik Bractwa Furiath - poświęca się dla dobra rasy, przyjmując funkcję Najsamca. Od tej pory ma być odpowiedzialny za utrzymanie ciągłości rasy i zapewnienie Bractwu nowych wojowników. Jednak Furiath nieustannie odsuwa w czasie podjęcie nowych obowiązków i walcząc z demonami przeszłości, szuka ukojenia w narkotykach. Zakochuje się w Wybrance Cormii, ale nie potrafi się do tego przyznać. A skoro nie wywiązuje się z obowiązku prokreacji z Cormią, musi zaakceptować inną przysłaną mu dziewicę. Zdarzenia przybierają nieoczekiwany obrót… Tymczasem Bractwo ma coraz większe kłopoty. Ze szpitala w niejasnych okolicznościach zostaje uprowadzony młody wampir Lahser. Dochodzi też do serii brutalnych morderstw w domach wampirzej arystokracji…

-6-

OD TŁUMACZKI W oryginale imiona wampirów tworzących Bractwo oddają cechy charakteru noszących je postaci. Zgodnie z wampirzą tradycją zawierają też literę „h”. By czytelnik polski, nieznający języka angielskiego, zrozumiał znaczenie tych imion, znaleźliśmy dla nich polskie ekwiwalenty (dodając oczywiście do każdego z nich literę „h”. I tak: Wrath (ang. wrath - gniew) to Ghrom (pol.) Thorment (torment - tortura) Tohrtur (pol.) Vishous (vicious - wredny) Vrhedny (pol.) Rhage (rage - gniew) - Rankohr (rankor staropolskie: gniew) Phury (fury - furia) Furiath (pol.) Zsadist (sadist - sadysta) Zbihr (pol.)

-7-

Dedykuję: Tobie Byłeś prawdziwym dżentelmenem I wielkim pocieszycielem. Moje szczęście nosi twoje imię. Naprawdę na to zasługujesz.

-8-

PODZIĘKOWANIA Wyrazy głębokiej wdzięczności dla czytelników serii Bractwa Czarnego Sztyletu i wielkie „hej” dla Cellies, internetowej grupy dyskusyjnej fanów. Wielkie dzięki dla Karen Solem, Kary Cesare, Claire Zion i Kary Welsh. S Byte, Ventrue, Loop i Opal: dzięki za wszystko, co robicie z dobroci waszych serc! Nieustające podziękowania dla mojego Komitetu Wykonawczego: Sue Grafton, dr Jessiki Andersen, Betsey Vaughan. Wyrazy szacunku dla niezrównanej Suzanne Brockmann. DLB - Kocham cię i podziwiam. Całusy. Mama. NTM - przyjmij moją nieustanną miłość i wdzięczność. Jesteś prawdziwym arystokratą ducha. PS - czy istnieje cokolwiek, czego byś nie potrafił znaleźć? LeEllo Scott - daleko jeszcze? daleko jeszcze? daleko jeszcze? Pamiętaj - jeździmy z tempomatem, a bez Leżunshine nie ma nas. Uwielbiam cię, potworze. Kaylie - witaj na świecie, malutka. Twoja fantastyczna matka jest moją zdecydowaną idolką nie tylko dlatego, że dba o moje włosy. Bub - dzięki za „ubzdryngolony”! Ta książka nigdy by nie powstała bez mojego kochającego męża, który jest moim doradcą, aniołem stróżem i wizjonerem, mojej cudownej matki, za której miłość nigdy się w pełni nie odwdzięczę, moich krewnych (rodzonych i przyszywanych) i moich najdroższych przyjaciół. I, oczywiście, bez piękniejszej połowy WriterDoga.

-9-

GLOSARIUSZ Ahstrux nohtrum - osobisty ochroniarz z uprawnieniami zabójcy. Funkcja z królewskiego nadania Bractwo czarnego sztyletu - tajna organizacja mistrzów sztuk walki, której zadaniem jest obrona wampirów przed Korporacją Reduktorów. Dzięki właściwemu doborowi genetycznemu członkowie Bractwa obdarzeni są potężnym ciałem i umysłem, oraz niecodzienną zdolnością regeneracji. Bractwo wyławia kandydatów na swoich członków, którzy nie są rodzonymi braćmi. Agresywni, pewni siebie a przy tym tajemniczy, trzymają się z dala od cywilów i nie utrzymują kontaktów z członkami pozostałych kast, o ile nie potrzebują się dokrwić. W świecie wampirów bracia cieszą się wielkim poważaniem. O ich wyczynach krążą legendy. Giną tylko od bardzo poważnych urazów; takich jak rany postrzałowe, cios w serce itp. Broniec - samiec wampirów, który ma partnerkę. Samce mogą mieć więcej, niż jedną partnerkę. Cerbher - kurator przydzielony z urzędu. Funkcja podlega gradacji; najwięcej uprawnień mają cerbherzy eremithek. Chcączka - okres płodności u samicy wampirów, zwykle trwa dwa dni i towarzyszy jej potężny apetyt seksualny. Pierwsza chcączka występuje około pięciu lat po przemianie, później pojawia się raz na dziesięć lat. Chcączka samicy wyczuwana jest przez wszystkie samce, które mają z nią kontakt. To niebezpieczny okres, w którym dochodzi do waśni i starć między rywalizującymi samcami, zwłaszcza jeśli samica nie ma partnera. Dhunhd - piekło. Ehros - wybranka kształcona w dziedzinie sztuki erotycznej i miłosnej. Eremithka - status przyznawany przez króla arystokratycznej samicy w odpowiedzi na suplikę jej rodziny. Eremithka podlega wyłącznie władzy cerbhera, zwykle najstarszego samca w domostwie. Cerbher ma prawo decydowania o jej postępowaniu, zwłaszcza ograniczania bądź całkowitego zakazu kontaktów ze światem zewnętrznym. - 10 -

Frathyr - zwrot używany pomiędzy mężczyznami na znak wzajemnej miłości i szacunku. W swobodnym tłumaczeniu: drogi przyjaciel. Glymeria - opiniodawcze kręgi arystokracji. Socjeta. Gwardh - osoba odpowiedzialna za wychowanie, ojciec chrzestny. Juchacz - wampir płci męskiej lub żeńskiej, który ma obowiązek karmić swoją krwią właściciela. Choć posiadanie juchaczy należy do ginących obyczajów, jest nadal praktyką legalną. Korporacja Reduktorów - organizacja zabójców powołana przez Omegę w celu eksterminacji rasy wampirów. Krwiczka - wampirzyca, która ma partnera seksualnego. Samice zwykle poprzestają na jednym partnerze, ponieważ samce mają silny instynkt terytorialny. Krypta - rytualne miejsce spotkań Bractwa Czarnego Sztyletu, wykorzystywane do ceremonii oraz przechowywania słoi z sercami reduktorów. W Krypcie odbywają się ceremonie przyjęcia do Bractwa i pogrzeby; tu również dyscyplinuje się nieposłusznych członków Bractwa. Wstęp przysługuje jedynie członkom Bractwa, Pani Kronik i inicjowanym adeptom. Lilan - pieszczotliwie: ukochany, ukochana. Mamanh - spieszczenie słowa: matka. Nalla - najdroższa, ukochana. Rodzaj męski: nallum. Normalsi - symphackie określenie wampirów niebędących symphatami. Nówka - dziewica. Omega - złowroga, tajemnicza postać dążąca do zagłady wampirów z powodu niechęci do Pani Kronik. Istota nadprzyrodzona, posiada zdolności magiczne, z wyjątkiem mocy tworzenia. Pani Kronik - duchowy autorytet, doradczyni królów, strażniczka świętych ksiąg wampirów, dawczyni przywilejów. Istota nadprzyrodzona, posiada wiele nadprzyrodzonych mocy. W jednorazowym akcie kreacji powołała do istnienia rasę wampirów. - 11 -

Pierwsza Rodzina - królewska para wampirów z ewentualnym potomstwem. Pre - trans - młody wampir w okresie bezpośrednio poprzedzającym przemianę. Princeps - bardzo wysoki stopień w hierarchii wampirzej arystokracji; ustępuje rangą jedynie członkom Pierwszej Rodziny i Wybrankom Pani Kronik. Provodhyr - wpływowy osobnik piastujący wysokie stanowisko. Przedświtek - trzeci posiłek wampirów, odpowiednik kolacji w świecie ludzkim. Przemiana - przełomowy okres w życiu wampirów obojga płci, w którym osiągają dojrzałość. Odtąd muszą regularnie pić krew osobnika płci przeciwnej i nie mogą przebywać w świetle słonecznym. Przemiana zwykle występuje w wieku około dwudziestu pięciu lat. Niektóre wampiry, zwłaszcza samce, giną w trakcie przemiany. Wampiry przed przemianą są słabowite, nierozbudzone płciowo i niezdolne do dematerializacji. Psaniec - wampir należący do kasty sług. Psańce są posłuszne wielowiekowej tradycji, która dyktuje ich strój i maniery Mogą przebywać w świetle dziennym, za to starzeją się dość szybko. Średnia długość życia psańca wynosi około pięciuset lat. Samica psańca: psanka. Pyknąć - unicestwić Nieumarłego przez przebicie mu piersi; anihilacji towarzyszy charakterystyczne pyknięcie połączone z rozbłyskiem. Pyrokant - pięta achillesowa, słaby punkt lub niszcząca słabość danego osobnika. Natury wewnętrznej (np. nałóg) lub zewnętrznej (np. kochanek). Pomstha - odwet. Akt wymierzenia sprawiedliwości, zwykle przez samca związanego z poszkodowanym. Qhrih (St. Jęz.) - runa honorowej śmierci. Reduktor - członek Korporacji Reduktorów. Bezduszny humanoid, pogromca wampirów. Reduktorów można pozbawić życia wyłącznie przez przebicie piersi; w pozostałych wypadkach żyją wiecznie. Nie jedzą, nie piją, nie rozmnażają się. Z czasem tracą pigment we włosach, skórze i tęczówkach są bezkrwiści, białowłosi, oczy mają bezbarwne. Pachną zasypką dla niemowląt. - 12 -

Do Korporacji wprowadzani przez Omegę, po rytualnej inicjacji wypatroszone serce przechowują w kamiennym słoju. Rundha - rytualna rywalizacja samców o samicę, z którą chcą się parzyć. Ryth - rytuał zwracania honoru proponowany przez stronę znieważającą. Znieważony wybiera dowolną broń i atakuje nieuzbrojonego adwersarza (samca lub samicę). Sadhomin - tytuł grzecznościowy używany w relacjach sado maso przez osobnika podległego wobec osobnika dominującego. Sroghi - określenie odnoszące się do sprawności męskiego członka. W tłumaczeniu dosłownym: podziwu godny, zasługujący na szlachetną samicę. Symphaci - odmiana rasy wampirów charakteryzująca się, między innymi, skłonnością i talentem do manipulowania uczuciami bliźnich; w ten sposób doładowują się energetycznie. Symphaci od stuleci są gatunkiem pogardzanym, w niektórych epokach przeznaczonym na odstrzał. Odmiana bliska wymarcia. Tolly - czuły zwrot. W wolnym przekładzie: moja miła; mój miły. Wampir - przedstawiciel gatunku odmiennego od Homo sapiens. Aby żyć, wampir musi pić krew osobnika płci przeciwnej. Ludzka krew utrzymuje wampiry przy życiu, jednak jej działanie jest krótkotrwałe. Po przemianie, która występuje około dwudziestego piątego roku życia, wampiry nie mogą przebywać na słońcu i regularnie muszą się dokrwić. Istota ludzka nie może zostać wampirem przez ukąszenie ani transfuzję krwi, spotyka się jednak rzadkie przypadki krzyżówki ras. Wampiry potrafią się dematerializować, ale wymaga to spokoju i koncentracji oraz braku większych obciążeń. Potrafią też wymazywać wspomnienia z pamięci krótkoterminowej człowieka. Niektóre wampiry umieją czytać w myślach. Średnia życia wampira wynosi ponad tysiąc lat; znaczna część osobników żyje o wiele dłużej. Wieczerza - pierwszy posiłek wampirów, odpowiednik śniadania w świecie ludzkim. Wybranki - samice wampirów chowane na służebnice Pani Kronik. Uchodzą za arystokrację, choć bardziej w hierarchii duchowej niżświeckiej. Z samcami nie mają prawie styczności, czasem jednak parzą się z wybranymi dla - 13 -

nich przez Panią Kronik braćmi, aby zapewnić liczebność kasty. Posiadają dar jasnowidzenia. W dawnych czasach karmiły swoją krwią członków Bractwa, którzy nie mieli własnych krwiczek, praktyka ta została jednak zarzucona. Zanikh - duchowa kraina, w której zmarłe wampiry pędzą życie wieczne w otoczeniu swoich bliskich. Zghubny brah - młodszy bliźniak, nosiciel klątwy. Zvidh - pole buforujące, maskujące realistyczną iluzją wybrany fragment terenu; fatamorgana. Zwyrth - martwy osobnik powracający z Zanikhu do świata żywych. Zwyrthy darzone są głębokim szacunkiem i podziwiane za bolesne doświadczenia.

- 14 -

PROLOG Dwadzieścia pięć lat, trzy miesiące, cztery dni, jedenaście godzin, osiem minut i trzydzieści cztery sekundy temu... Czas, o dziwo, wcale nie był nieskończonym korowodem roztapiających się w wieczności sekund. Czas, wyjąwszy chwilę obecną, był płynny, plastyczny Można go było urabiać jak glinę. Omegę zalała wdzięczność. Gdyby nie elastyczność czasu, nie trzymałby nowo narodzonego syna w ramionach. Jakie to dziwne. Nigdy nie marzył o dzieciach, a przecież był w siódmym niebie. - Matka nie żyje? - spytał, kiedy nadreduktor pojawił się na schodach. Zabawna rzecz: gdyby spytał nadreduktora, który to rok, tamten odparłby, że 1983. I, w pewnym sensie, miałby rację. - Zmarła w połogu - potwierdził nadreduktor. - U wampirów to normalka. To jedna z ich nielicznych zalet. - Która, akurat w tym przypadku, była mu bardzo na rękę. Byłby skończonym niewdzięcznikiem, zabijając samicę po tym, jak mu oddała nieocenioną przysługę. - Co mam zrobić z jej ciałem? Omega patrzył z rozczuleniem, jak synek chwyta go za kciuk. Mały był bardzo silny. - Niesamowite. - Co? Nie potrafił ubrać swoich uczuć w słowa. Właściwie nigdy siebie nie podejrzewał o jakiekolwiek uczucia. Jego syn miał być tarczą ochronną w wojnie z wampirami, strategią zapewniającą przeżycie Omegi. W jego zamyśle chłopak miał być ognistym mieczem, który wytępi barbarzyńską rasę wampirów, nim Destruktor unicestwi Omegę, wchłaniając go kawałek po kawałku. Na razie sprawy toczyły się zgodnie z planem, począwszy od uprowadzenia samicy wampirów i zapłodnienia jej przez Omegę, aż po narodziny chłopca. Poczuł nagle, że wcale nie ma ochoty rozstawać się z dzieckiem. To młode na jego rękach jawiło mu się jako jakiś cud, wyłom w zaklętym kręgu. - 15 -

Choć Omega, w odróżnieniu od jego siostry, nie posiadał daru tworzenia, jednak miał zdolność rozmnażania się. Nie był w stanie powołać do życia całej rasy, niemniej mógł reprodukować swoje geny. Właśnie skorzystał ze swego daru. - Mistrzu? - Nadreduktor przywołał go do rzeczywistości. Cholernie nie miał ochoty rozstawać się z małym, ale plan wymagał, żeby jego syn żył pośród nieprzyjaciół, wychował się jako jeden z nich. Dlatego musiał poznać ich język, kulturę i obyczaje. A także ich siedziby, aby pewnego dnia mógł ich wyrżnąć w pień. Niechętnie oddał dziecko nadreduktorowi. - Zostaw go przed tamtym domem zgromadzeń, którego nigdy nie pozwalałem ci tknąć. Owiń go w coś i podrzuć, a potem wracaj do mnie, żebym cię mógł zabrać do siebie. - I wykończyć - dodał w myślach. Nie zamierzał ryzykować żadnych błędów ani przecieków. Nadreduktor wyraźnie starał się podlizać Omedze, co w innych okolicznościach mogłoby go ująć, teraz jednak akurat słońce wzeszło nad polami kukurydzy wokół Caldwell. Na pięterku zasyczały pierwsze płomienie, po chwili pożar rozszalał się na dobre. Zapach spalenizny wskazywał, że ciało samicy trawi ogień, pochłaniając również zakrwawione wyrko. I bardzo dobrze. Należy walczyć z brudem, zwłaszcza w nowiutkim wiejskim domku, zbudowanym specjalnie na okoliczność narodzin syna. - Idź i spraw się, jak trzeba - rozkazał. Nadreduktor wyszedł z noworodkiem. Patrząc na zamykające się drzwi, Omega poczuł bolesną tęsknotę za swoim synem. Na szczęście znał remedium na tę chandrę. Uniósł się w powietrze i katapultował w materialnej postaci do tej samej izby w wiejskim domku dwadzieścia parę lat później. Podróżując w czasie, obserwował gwałtowne starzenie się pokoju. Tapeta zblakła, a potem odpadła niechlujnymi płatami, meble koślawiły się i dziadziały w miarę długoletniego zużycia. Śnieżnobiały sufit zżółkł i zszarzał, jakby w pomieszczeniu kopciły pokolenia palaczy. Spaczone deski podłogi w sieni odstawały od ścian. Z głębi domu dobiegały dwa gniewne ludzkie głosy Omega skierował lot w stronę odrapanej kuchni, która raptem parę sekund wcześniej lśniła nowością i czystością. Jego nagle pojawienie się w kuchni przerwało kłótnię mężczyzny z kobietą. Zamarli w osłupieniu. Przystąpił do rutynowego oczyszczenia domku z niepożądanych świadków. - 16 -

Jego syn miał powrócić do rodzinnej chaty. Marzył o tym, żeby go ujrzeć. A potem użyć. Z otępiałym znużeniem obserwował, jak zło podnosi głowę w jego wnętrzu. Myślał o swojej siostrze, która według własnego widzimisię z dostępnych surowców powołała do istnienia nowy gatunek na Ziemi. Była z siebie taka dumna... Ich ojciec też był z niej dumny. Omega zaczął zabijać wampiry, żeby obojgu zrobić na złość, ale wkrótce zorientował się, że zło go syci. Ojciec mógł mu naskoczyć. Omega szybko się zorientował, że jego niecne postępki - ba, samo jego istnienie - stanowiło taoistyczne dopełnienie szlachetnej natury jego siostry. Równoważenie przeciwieństw było naczelną dewizą jego siostry, uzasadnieniem istnienia Omegi, misją ich rodu z dziada pradziada. Fundamentalnym prawem, na którym zasadzała się cała rzeczywistość. Tak więc kiedy Omega kwitł, Pani Kronik cierpiała. Opłakiwała śmierć każdego egzemplarza stworzonego przez nią gatunku, o czym Omega doskonale wiedział. Jak to brat - zawsze umiał wyczuć, co się dzieje w serduszku siostry. Teraz jednak zaczynał ją rozumieć. Kiedy myślał o swoim synu, który porabiał Bóg wie co, martwił się o chłopaka. Miał nadzieję, że przez dwadzieścia parę lat nie brakło mu niczego. Cokolwiek by mówić, był rodzicem, a rodzice zawsze martwią się o swoje potomstwo. Czy jesteś sługą dobra, czy zła, zawsze chcesz jak najlepiej dla istnienia, które powołałeś do życia. Omega z zaskoczeniem odkrył, że mimo różnic mają z siostrą coś wspólnego... Oboje trzęsą się o swoje dziatki. Zerknął na zwłoki pary, którą przed chwilą wykasował. Niestety, fakt, że ich dążenia z siostrą były podobne, wróżył poważny konflikt interesów.

- 17 -

ROZDZIAŁ 1 Nazgul powrócił. Furiath zamknął oczy i oparł głowę z powrotem o zagłówek łóżka. Diabła tam - powrócił. Nigdy nie odszedł. Rani mnie twoja małoduszność, kolego, skarcił go mroczny w jego głowie. Po tym wszystkim, co przeszliśmy razem? To prawda... wiele przeszli razem. To nazgul stał za jego wilczym apetytem na czerwony dymek, on i ten jego głos, mędzący wiecznie o tym, czego Furiath nie zrobił, co powinien był zrobić, co powinien był zrobić lepiej. Ciągle nie tak, ciągle za mało. I tak w kółko, do urzygu. Prawda się miała zaś tak, że jakby rodem z Władcy Pierścieni, pchnął Furiatha w objęcia czerwonego dymka, czy raczej dowiózł na tylnym siedzeniu spętanego jak wieprzka. Raczej na przednim zderzaku, kolego. Co prawda, to prawda. W wyobraźni Furiatha nazgul jawił się nieodmiennie na tle bojowiska z kości i czaszek. Sukinsyn dbał o to, by Furiath ani na chwilę nie zapomniał o swoich niedociągnięciach i porażkach, a jego monotonna tyrada wygłaszana nienagannym brytyjskim akcentem popychała go do odpalania blanta od blanta, żeby sobie nie wpakować do ust lufy własnej czterdziestki. Nie uratowałeś go. Nie uratowałeś ich. To twoja wina... twoja wina. Złotą zapalniczką przypalił kolejnego skręta. Na takich jak on mówiono w Starym Języku zghubny brah. Drugi bliźniak, ten zły. Jego przyjście na świat, trzy minuty po narodzinach Zbihra, było przekleństwem, które zakłóciło równowagę rodziny. Dwóch szlachetnie urodzonych, żywych synów to było zbyt wiele dobrego naraz, zatem nieuchronnie musiało dojść do wyrównania status quo: nie minęło wiele miesięcy, a starszy bliźniak został uprowadzony i sprzedany w niewolę, gdzie przez sto lat był poddawany najwymyślniejszym torturom. Zezwierzęceniu swojej Posiadaczki zawdzięczał blizny na twarzy, plecach, nadgarstkach i szyi i jeszcze straszliwsze obrażenia psychiki. - 18 -

Furiath wstrząsnął się. Ratując życie Zbihra, niewiele zdziałał, trzeba było dopiero magii Belli, żeby wskrzesić duszę bliźniaka. A teraz Bella sama jest w niebezpieczeństwie. Gdyby umarła... Wszystko wróciłoby do normy. W następnym pokoleniu równowaga zostałaby przywrócona, wciął się nazgul. Naprawdę jesteś pewien, że to właśnie twój bliźniak zasługuje na błogosławieństwo żywych narodzin? A może ty mógłbyś płodzić młode za młodym? A gdybyś tak jeszcze, przy okazji, zakosił mu jego krwiczkę? Furiath złapał pilot i pogłośnił Che gelida manina. Nic z tego. Nazgul też lubił Pucciniego. Wymachując jak wiatrak długimi ramionami, ruszył tanecznym krokiem, po pobojowisku, depcząc z chrzęstem kości zmarłych. Jego czarna wystrzępiona szata rozwiewała się jak grzywa znarowionego ogiera. Na zlewającym się z horyzontem szarym rumowisku nazgul wirował, zanosząc się śmiechem. Jeszcze. Chwila. A. Oszaleje. Furiath, nie odwracając głowy, sięgnął po leżącą na nocnym stoliku torbę czerwonego dymka i bibułki. Trafiał na pamięć, jak królik do swojej jamy. Kiedy nazgul zaczął podrygiwać w rytm arii z Carmen, Furiath, pykając blanta, rolował już na zapas dwa tłuste gibony - dwóch sprzymierzeńców, którzy mieli zapewnić jego nałogowi ciągłość. Dym, który wypuszczał z ust, pachniał kawą i czekoladą, jednak byłby gotów wyjarać oponę, byle zagłuszyć nazgula. Doszedł już do takiego stanu ducha, że bez wahania kurzyłby zgniłe obierki z dna kubła na śmieci, gdyby gwarantowało mu to parę chwil spokoju. Czyżby nasz związek zaczął się rozpadać?, zadrwił nazgul. Furiath skupił wzrok na rysunku, który szkicował od pół godziny. Rzucił okiem na całość, potem zanurzył piórko w srebrnym, rozchybotanym kałamarzu, który trzymał na materacu, przy nodze. Oleisty połysk tuszu przypominał krew wrogów jego rasy, reduktorów. Jednak na papierze tusz nabierał odcienia ciemnej rdzy, dalekiej od złowieszczej czerni. Co więcej, rudy odcień tuszu dokładnie odpowiadał barwie jaśniejszych pasemek w mahoniowych włosach Belli, którą właśnie szkicował z pamięci. Starannie wycieniował perfekcyjny kontur jej nosa, nakładając siateczkę delikatnych linii. Rysowanie piórkiem przypominało życie: Jeden nieostrożny ruch i po wszystkim. Psiakość, oko Belli nie za bardzo mu wyszło. Uważając, żeby nie zamazać nadgarstkiem świeżego tuszu, próbował pogłębić łuk dolnej powieki. Mimo kolejnych zgrabnych kresek na papierze czerpanym, oko wciąż nie chciało przypominać oka Belli. - 19 -

Porażka, zważywszy na to, ile czasu w ciągu ostatnich u miesięcy strawił na szkicowaniu Belli. Nazgul nie przepuścił okazji, by palnąć mówkę, że to, co Furiath robi, jest niestosowne. Kto to widział zabawiać się rysowaniem ciężarnej krwiczki brata bliźniaka. Oj, nieładnie, kolego. Tylko skończony świntuch podkręca się samicą rodzonego brata Na pewno świetnie się z tym czujesz... Czy nazgul zawsze musi gadać z tym brytyjskim akcentem? Furiath wykonał kolejne pociągnięcie piórkiem i przekrzywił głowę, sprawdzając, czy nie pomoże zmiana kąt widzenia. Niestety. Wciąż do dupy, podobnie zresztą, jak włosy. Na rysunku ciemne, długie włosy Belli były upięte w kok, a jej policzki okalały pejsy. W rzeczywistości Bella zawsze nosiła włosy rozpuszczone. Mimo wszystko była jednak czarująca, a reszta jej twarzy była taka sama jak na wszystkich portretach. Pełne miłości spojrzenie kierowała w prawo, rzęsy miała podwinięte, w jej oczach czuło się ciepło i oddanie. Zbihr siadał w jadalni zawsze po jej prawej stronie, by w razie czego swobodnie móc wydobyć broń. Furiath pilnował, żeby na rysunkach Bella nie patrzyła na niego, zresztą w prawdziwym życiu nigdy nie przyciągał jej spojrzenia. Kochała się w jego bliźniaku, co go cieszyło choć pragnął jej całym sercem. Portret ukazywał Bellę od czubka koka aż do ramion. Nigdy nie rysował jej powiększającego się brzucha. Ciężarnych samic nie rysowało się od piersi w dół, żeby nie w wołać wilka z lasu. Samice często umierały w połogu, i spędzało Furiathowi sen z powiek. Leciutko pogładził portret Belli, starając się nie dotknąć nosa, na którym tusz jeszcze nie zasechł. Była śliczna chociaż jej oku wciąż było daleko do ideału, fryzurę miała zmyśloną, a usta nie tak pełne, jak w rzeczywistości. Portret skończony. Pora wziąć się za następny. Jeszcze tylko pęd bluszczu na ramieniu Belli. Pierwszy liść, giętka łodyga, następne liście, coraz więcej liści... pnącze powoli zakrywało szyję i podbródek Belli, wspinając się na usta, anektując policzki... Raz po raz zanurzał piórko w kałamarzu. Bluszcz stopniowo pochłaniał Bellę, kamuflując jej podobiznę, którą nakreślił w swym samczym, grzesznym zapamiętaniu, najtrudniej było zamalować nos. Odkładał to zawsze na koniec, bo czuł, że się dusi. Po pokryciu całego rysunku bluszczem, zmiął kartkę i cisnął przez pokój do mosiężnego kosza na śmieci.

- 20 -

Jaki to miesiąc? Sierpień? Tak, sierpień, co by znaczyło, że, miała przed sobą jeszcze cały rok ciąży, o ile uda jej się donosić. Jak wiele samic przed nią, polegiwała już z obawy przed przedwczesnym porodem. Skiepował blanta i sięgnął po następnego, ale okazało, że tamte dwa, które przygotował przed chwilą, nie wiedzieć kiedy poszły z dymem. Wyprostował swoją zdrową nogę i odłożył na bok deskę do rysowania. Sięgnął po pakiet pierwszej pomocy: przezroczystą torebkę z czerwonym dymkiem, paczuszkę bibułek i złotą zapalniczkę. Błyskawicznie zrolował świeżego skręta. Zaciągając się, zerknął na poziom zioła. Cienko. Cieniutko. Na szczęście stalowe żaluzje zaczęły już podjeżdżać. Zapadła noc, której największym urokiem był brak słońca. Rezydencja Bractwa mogła się wreszcie rozhermetyzować on... udać się do Mordha. Do dilera. Wyprostował drugą nogę - tę bez łydki i stopy - i sięgnął po protezę. Przypiął ją pod prawym kolanem i wstał. Był ostro nastukany i poruszał się jak mucha w smole. Do okna miał chyba z kilometr, co mu nie przeszkadzało, bo widział przez miłą mgłę. Wydawało mu się, że unosi się w powietrzu. W rzeczywistości szedł na golasa przez pokój. Ogród w dole był skąpany w poświacie z werandowych okien biblioteki. To był wzorowy ogród na tyłach. Kwiaty tryskające zdrowiem, w sadzie jabłonie i grusze, wygrabione ścieżki, równo przystrzyżony żywopłot. W niczym nie przypominał ogrodu w domu jego dzieciństwa. Tuż pod oknem kwitły bujnie róże herbaciane, dumnie wznosząc mieniące się wszelkimi odcieniami pąki na ciernistych łodygach. Jego myśli poszybowały ku innej samicy. Wziął kolejnego bucha i pomyślał o tej, którą miał święte prawo rysować... Z którą prawo i obyczaj nakazywały nie poprzestawać na szkicowaniu. Z Wybranką Cormią. Jego pierwszą partnerką. Pierwszą z czterdziestu. Jasny gwint. Jak doszło do tego, że został Najsamcem Wybranek? A nie mówiłem?, wstrzelił się zgrabnie nazgul. Będziesz miał dzieci na pęczki, a każde z nich będzie miało przyjemność pochodzić od ojca, którego jedynym osiągnięciem jest dawanie dupy na każdym odcinku. Słuchał tego niechętnie, ale nie mógł odmówić nazgulowi racji. Nie odbył z Cormią godów, jak nakazuje obyczaj. Nie złożył przełożonej Wybranek wizyty po Tamtej Stronie. Nie poznał trzydziestu dziewięciu samic, które powinien przelecieć gwoli zapłodnienia. - 21 -

Zaciągnął się mocniej, a wyrzuty sumienia bombardowały go jak grad rozpalonych kamieni odpalanych celną dłonią nazgula. Ten to miał wprawę. Rzecz w tym, kolego, że jesteś łatwym celem i tyle. Cormia przynajmniej protestowała przeciwko swojemu przydziałowi obowiązków. Nie miała najmniejszej ochoty zostawać jego pierwszą partnerką, zmuszono ją do tego na siłę. W dniu rytuału miała zostać przywiązana za ręce i nogi do łoża obrzędowego jak jakieś zwierzę, a on miał sobie pofolgować. Brr. Na jej widok natychmiast przerzucił się na tryb awaryjny - miłosiernego samarytanina. Przywiózł ją do rezydencji Bractwa Czarnego Sztyletu i zainstalował w pokoju przylegającym do jego sypialni. Tradycja tradycją, ale nie zamierzał brać jej na siłę. Liczył na to, że jeśli będą mieli trochę czasu i przestrzeni, żeby się poznać, pójdzie im lepiej. Nic z tego. Cormia zadowalała się własnym towarzystwem, a on po staremu toczył codzienną walkę, żeby nie zapaść się w sobie. Przez pięć miesięcy nie przybliżyli się nawet o milimetr ani do siebie nawzajem, ani do łóżka. Cormia rzadko się odzywała i schodziła na dół tylko na posiłki, chodziła z pokoju tylko po książki z biblioteki. W długiej białej sukni bardziej przypominała pachnący delikatnie jaśminem cień niźli istotę z krwi i kości. Najgorsze w tym wszystkim było to, że ten stan rzeczy zupełnie mu odpowiadał. Sądził, że jest przy zdrowych zmysłach, kiedy podjął się zostać Najsamcem i zastąpić innego w obowiązkach rozpłodowca, ale rzeczywistość przerosła jego najśmielsze oczekiwania. Czterdzieści samic. Czter - dzieś - ci. Cztery, zero. Tak, musiał być w jakiejś zaćmie, kiedy się ofiarował na miejsce V. Bogiem a prawdą, podczas jedynej próby utraty dziewictwa nie spisał się, chociaż oddał się w ręce profesjonalistki. Niewykluczone jednak, że źródłem jego blokady właśnie fakt, że to była kurwa. No ale do kogo miał się, u diabła, zwrócić? Był dwustuletnim prawiczkiem, który nie miał o seksie pojęcia. Trudno mu było sobie jakoś wyobrazić, że dosiada wdzięczną, delikatną Cormię, kopulacja, ejakulacja, do widzenia i już gna do sanktuarium Wybranek, użyć sobie jak Bill Paxton w Trzy na jednego. Chyba mu odjebało, kiedy się na to zgodził. Mantem w ustach otworzył okno. Upojny aromat letniej nocy wsączył się do pokoju. Róże. - 22 -

Któregoś dnia zastał Cormię z różą w ręku. Musiała ją wyjąć z bukietu, który Fritz postawił w saloniku na piętrze. Siedziała, wytwornie kłoniąc głowę nad wazonem, z lawendowym kwiatem w smukłych palcach. Wąchała nabrzmiały pąk. Z jej jasnych włosów, jak zawsze upiętych z tyłu głowy, wysunęło się kilka delikatnych kosmyków pofalowanych z naturalnością płatków róży. Gdy zorientowała się, że na nią patrzy, podskoczyła, odłożyła różę i wybiegła bezszelestnie, zamykając drzwi za sobą. Zdawał sobie sprawę, że nie będzie mógł jej trzymać bez końca z dala od jej świata i bliskich. Najpierw jednak musieli odbyć rytualny stosunek, tak jak się zobowiązał, a Cormia, jakkolwiek początkowo zlękniona, tego właśnie oczekiwała po nim. Spojrzał na swoje biurko, na którym leżał masywny złoty wisior grawerowany antycznymi runami Starego Języka Wyglądał jak wielgachne wieczne pióro. Symboliczny naszyjnik Najsamca był nie tylko kluczem do wszystkich budowli po Tamtej Stronie, ale również obligował do opiek nad Wybrankami. Najsamce - im rasa wampirów zawdzięczała swoją siłę. Wisior znowu się rozdzwonił. Przełożona Wybranek go wzywa. Teoretycznie powinien śmignąć do swojego aktualnego domu, ergo sanktuarium. Postanowił olać jej monit podobnie jak dwa poprzednie. Nie miał ochoty słuchać w kółko tej samej gadki, jak bardzo przegiął, migając się przez pięć miesięcy od dopełnieni; rytuału Najsamca. Biedna Cormia, zapuszkowana w gościnnym pokoju za ścianą, z dala od swoich siostrzyc, nie ma nawet do kogo ust otworzyć. Próbował zagaić do niej, ale wpadła w panikę. Wcale jej się nie dziwił. Cud, że nie oszalała, godzinami siedząc w samotności. Przydałby jej się jakiś przyjaciel. Jak każdemu zresztą. Nie każdy zasłużył sobie na przyjaciół, przyciął mu nazgul. Odsunął się od okna i ruszył do łazienki wziąć prysznic. Przystanął przy koszu na śmieci. Zgnieciony w kulę rysunek tymczasem trochę się rozwinął, odsłaniając gmatwaninę bluszczu. W pamięci mignął mu zabazgrany portret Belli z włosami upiętymi w kok i niesfornymi kosmykami na policzkach. Kosmykami pofalowanymi z naturalnością płatków róży. Zadumany wszedł do łazienki. Cormia była czarowna, ale... Wszyscy przyjęliby z wdzięcznością, gdybyś jej pragnął, skończył za niego nazgul. Wobec tego musisz unikać jak ognia tej opcji kolego, żeby nie zepsuć swojego wizerunku skończonego nieudacznika. Furiath podkręcił Pucciniego i puścił prysznic.

- 23 -

ROZDZIAŁ 2 Żaluzje podjechały w górę na noc. Cormia nie próżnowała w sypialni. Siedząc po turecku na orientalnym dywanie, wyławiała ziarna grochu z wypełnionej wodą kryształowej misy. Kiedy Fritz przyniósł jej misę, ziarna były twarde jak kamyczki, ale po namoczeniu okazały się zdatne do użytku. Wyłowiła jeden groszek, po czym sięgnęła po wykałaczkę z białego pudełeczka podpisanego alfabetem człowieków: WYKAŁACZKI SIMMONSA, 500 SZTUK. Wbiła wykałaczkę w ziarno grochu, następnie powtórzyła czynność z kolejną wykałaczką i ziarnem, formując kąt prosty. Z dwóch takich kątów zbudowała kwadrat, a następnie trójwymiarowy sześcian. Zadowolona dodała go do bliźniaczych sześcianów, domykając czworokątną podstawę konstrukcji o bokach długości półtora metra. Od tej chwili budowa miała posuwać się w górę przez dodawanie kolejnych ażurowych warstw. Wszystkie wykałaczki wyglądały tak samo, wszystkie groszki były identycznie zielone i okrągłe. Przypominały jej, skąd pochodzi. W znajdującym się poza czasem sanktuarium Wybranek jednakowość była cnotą, sprawą najwyższej wagi. Po tej stronie świat był niemożliwie zróżnicowany. Oko Cormii padło na wykałaczki w jadalni: odchodząc od stołu, brat Rankohr z bratem Butchem wyjmowali je z wysokiego, srebrnego pudełka. Nie wiedziała, co jej kazało pewnego wieczoru wziąć do pokoju kilka wykałaczek. Wsunęła jedną do ust i skrzywiła się: smak suchego drewna nie przypadł jej do gustu. Nie miała pomysłu, co z nimi dalej robić. Odłożyła je na nocny stolik i zaczęła układać rozmaite figury. Przyszedłszy posprzątać, Fritz, kamerdyner, zauważył jej zabawę i pojawił się wkrótce z wazą pęczniejącego w ciepłej wodzie groszku. Pokazał jej, jak się to robi: trzeba wbity między dwie wykałaczki groszek połączyć z bliźniaczym elementem i tak dalej, i tak dalej... a po chwili pojawi się coś ciekawego. Kiedy zorientowała się, że jej konstrukcje są coraz większe i ambitniejsze, zaczęła planować je z góry żeby uniknąć błędów. Z braku miejsca na biurku, przeniosła się z budową na podłogę. Zerknęła w projekt. Następne piętro budowli miało być mniejsze od poprzedniego, kolejne jeszcze mniejsze, a na nim miała stanąć wieża. - 24 -

Przydałoby się trochę koloru, pomyślała. Skąd go wziąć? Kolory - co za uczta dla oczu. Życie po tej stronie miało swoje minusy, za to jeden potężny plus: kolory. W sanktuarium Wybranek wszystko było białe: trawa, drzewa, świątynie, jadło i napoje, święte księgi... Czas - kolejna rzecz, do której musiała się przyzwyczaić. Po Tamtej Stronie nie było czasu. Istniał pewien rytm rytuałów, posiłków i ablucji, ale nie było dni i nocy ani odpowiedników godzin. Czas i istnienie miały charakter statyczny, podobnie jak powietrze, światło, widoki. Po tej stronie musiała nauczyć się minut, godzin, dni, tygodni, miesięcy i lat. Zegary i kalendarze odliczały upływ czasu, więc musiała nauczyć się je odczytywać, podobnie jak musiała przyswoić wiedzę o cyklach nieznanej rzeczywistości i jej mieszkańców. Na tarasie pojawił się psaniec z sekatorem. Szedł wzdłuż żywopłotu, przycinając gałązki do wielkiego czerwonego kubła. Przypomniała sobie białe trawniki sanktuarium. Białe drzewa, na których nie drgnął ani listek. Białe kwiaty w wiecznym rozkwicie. Świat Drugiej Strony jakby zastygł w pewnej Fazie, która jednak nie wykluczała ruchu. Wybranki żyły w wiecznym teraz, choć, niestety, starzały się i umierały. Obejrzała się przez ramię, patrząc na swoje biurko o niezapełnionych szufladach. Na politurowanym blacie leżał okolicznościowy pergamin, który Wybranka Amalya, jej przełożona, doręczyła jej osobiście na tę stronę. Obowiązkiem przełożonej było przekazywanie Wybrankom zwoju w dniu ich urodzin. Gdyby Cormia była po Tamtej Stronie, uczestniczyłaby również w ceremonii, rzecz jasna - zbiorowej. Obchodząca urodziny Wybranka nie była w żaden sposób wyróżniana, ponieważ po Tamtej Stronie nie uznawano jednostki, a tylko zbiorowość. Rozmyślanie o sobie czy o własnych sprawach uchodziło za herezję. Odkąd sięgała pamięcią, zawsze grzeszyła w skrytości ducha. Stale miała dziwne pomysły, oddawała się niedozwolonym rozrywkom, czuła nieprawomyślne - i niespełnione - pragnienia. Wsparła się dłonią o parapet. Szyba była cieńsza od jej małego palca, przejrzysta jak powietrze, jakby jej wcale nie było. Już od dłuższego czasu miała ochotę obejrzeć z bliska kwiaty w ogrodzie, ale powstrzymywało ją... właściwie nie wiadomo co. Przybywszy tutaj, w pierwszej chwili doznała przeciążenia bodźcami zmysłowymi. Po tej stronie istniało wiele nieznanych rzeczy, w rodzaju - 25 -

kaganków zapalanych naciśnięciem palca, machin do mycia naczyń, chłodzenia jadła i pudeł z ruchomymi, świecącymi obrazkami. Były też skrzynki, które dzwoniły co godzinę, żelazne wehikuły podróżne i miotły nie - miotły, które sprzątały z głośnym warkotem. Barw było więcej niż klejnotów w królewskim skarbcu. Również woni, i przyjemnych, i przykrych. Wszystko było inne, wampiry też. Tam, skąd przybyła, nie było samców, a wszystkie Wybranki wyglądały jak z jednej sztancy: nosiły identyczne białe suknie i tak samo zwijały warkocz z tyłu głowy, a swoje szyje ozdabiały perłą na łańcuszku. Wszystkie chodziły i mówiły z jednakowym spokojem, wszystkie robiły to samo naraz. Po tej stronie panował wielki chaos. Każdy ubierał się jak chciał, rozmawiał i śmiał się w swój specyficzny sposób. Każdy jadł co chciał, spał kiedy chciał - jedni do północy, inni wcale. Niektórzy byli dowcipni, inni odważni, a jeszcze inni... piękni. Jak Bella. Przynajmniej w oczach Najsamca. Zegar zaczął wybijać godzinę. Cormia przygasła. Posiłki były torturą i stanowiły przedsmak tego, jak to będzie, kiedy zamieszka w sanktuarium z Najsamcem. A Najsamiec będzie z zachwytem wpatrywał się w twarze jej siostrzyc. Cóż, zmieniła się. Początkowo Najsamiec ją odpychał. Teraz, po pięciu miesiącach, nie miała ochoty z nikim się nim dzielić. Ze swoją grzywą wielobarwnych włosów, żółtymi oczyma i niskim, miłym głosem był niezwykle atrakcyjnym samcem. Akurat w stosownym wieku, by się sparzyć. Ale najbardziej pociągało ją w nim to, że był uosobieniem wszelkich cnót, którym hołdowała: zawsze myślał o innych, nigdy o sobie. Przy stole wypytywał wszystkich o ich kontuzje, bóle żołądka, dolegliwości małe i duże. Nigdy nie żądał uwagi dla siebie. Nigdy nie próbował skierować rozmowy na swoje sprawy, za to chętnie wspierał na duchu bliźnich. Ilekroć była jakaś ciężka robota, zgłaszał się na ochotnika. Zawsze był gotów jechać na zakupy. Kiedy Fritz wchodził, uginając się pod ciężarem półmisków, Najsamiec pierwszy zrywał się, żeby mu pomóc. Z tego, co zasłyszała przy stole, był bojownikiem ich rasy, trenerem adeptów i serdecznym druhem każdego. Był uosobieniem jakże cenionej przez Wybranki cnoty bezinteresowności, ideałem Najsamca. I przez to właśnie Cormia którejś z sekund i godzin, w którymś z dni i miesięcy pobytu po tej stronie zeszła ze ścieżki obowiązku na bezdroża wolnej woli. Chciała być z nim, nie - musiała czy choćby powinna. - 26 -

Tym samym popełniała herezję. Za ścianą piękna muzyka, którą Najsamiec puszczał na okrągło, umilkła, co znaczyło, że schodzi na wieczerzę. Rozległo się stukanie do drzwi. Cormia odskoczyła od biurka, poprawiając suknię. Do pokoju wsączył się zapach czerwonego dymka. Czyżby przyszedł po nią Najsamiec? Pomacała swój kok i zatknęła niesforne kosmyki za uszy. Uchyliła drzwi i zanim skłoniła się pokornie, zerknęła na twarz Najsamca. O, boska Pani Kronik... był tak piękny, że nie mogła oderwać odeń wzroku. Jego oczy miały żółć cytrynu, skóra ciepły, złocisty odcień, długie włosy stanowiły zabójczy melanż barw od platyny przez płomienną czerwień, aż po skrzydło kruka. Odkłonił jej się sztywno - wiedziała, że nie znosił tych ceregieli, ale robił to dla niej. Nie potrafiła zrezygnować z etykiety, choć ją do tego namawiał. - Przemyślałem pewne sprawy - zaczął. Urwał, a ona zaczęła podejrzewać, że doszło do odwiedzin przełożonej. Wybranki w sanktuarium nie mogły się już doczekać ich ceremonii godowej, do której ewidentnie nadal nie doszło. Szarpnął nią niepokój, tym razem nie związany z zazdrością o Najsamca. Z każdym dniem coraz bardziej przytłaczało ją poczucie winy, że nie uczyniła tradycji zadość. - Mieszkamy razem już od jakiegoś czasu i wiem, że masz kłopoty z aklimatyzacją. Pomyślałem sobie, że czujesz się pewnie trochę samotna i dobrze by ci zrobiło towarzystwo. Z wrażenia zabrakło jej tchu. Najwyższy czas, żeby się poznali. Na początku nie była na to gotowa, ale teraz zdążyła już dojrzeć do bliższej znajomości z Najsamcem. - Poważnie. Uważam, że potrzebujesz towarzystwa - powiedział swoim melodyjnym głosem. - Dziękuję, wasza łaskawość. - Skłoniła się pokornie. - Będzie mi bardzo miło. - To świetnie. Mam kandydata na towarzysza dla ciebie. Cormia podniosła twarz niepewnie. Kandydata? Na towarzysza? John Matthew zawsze sypiał nago, a dokładnie - zawsze od przemiany. żeby zaoszczędzić na praniu.

- 27 -

Jęknął i sięgnął między nogi, natrafiając na wzwód twardy jak kamień. Jego fiut, ten niezawodny budzik, zbudził go jak zawsze, stercząc niebotycznie jak jakiś cholerny Big Ben. Fiut, tak jak budzik, miał też funkcję drzemki. Jeśli John zaopiekował się nim odpowiednio, miał szansę pospać jeszcze z dwadzieścia minut, dopóki nie pojawi się następna erekcja. Z reguły całość powtarzała się w łóżku trzykrotnie i na dobitkę raz pod prysznicem. Pomyśleć, że jeszcze niedawno o czyś takim mógł tylko marzyć. Rozmyślanie o nieprzyjemnych rzeczach nie pomagało i choć obawiał się, że walenie konia rozbudza jeszcze większy apetyt, odmowa nie przynosiła pożądanych skutków: gdy przed paroma miesiącami w ramach prób i błędów odmówił sobie ekspresowego zaspokojenia, po dwunastu godzinach był tak napalony, że gotów był zerżnąć wszystko, co napotka po drodze. Czy ktoś gdzieś wynalazł jakąś antyviagrę? Przeciwcialis? Kontrlevitrę? Przewrócił się na plecy, rozsunął nogi, zrzucił kołdrę i zaczął się masturbować w swojej ulubionej pozycji, choć przy bardzo silnym orgazmie zwykł kulić się i wywracać na bok. Jako pre - trans marzył o tym, żeby mu stanął, sądząc, że erekcja jest oznaką męskości. Rzeczywistość nie dorosła do jego marzeń. Fakt, że ze swoją imponującą sylwetką i temperamentem urodzonego wojownika z pozoru wyglądał na supermena. W głębi duszy nadal był jednak małym chłopcem. Wygiął się w łuk, pompując miednicą. Trudno ukryć - czuł się bosko. Za każdym razem czuł się bosko, pod warunkiem, że narzędziem rozkoszy była jego własna ręka. Ten jeden jedyny raz, kiedy dotknęła go samica, najpierw skurczył się jego fiut, a potem jego ego. W pewnym sensie więc miał swoją antyviagrę: była nią partnerka. To jednak nie był czas na wspominki, jego fiut był gotów do wystrzału; poznawał to po specyficznym odrętwieniu. Tuż przed orgazmem tracił czucie, tak jak teraz, gdy jego dłoń jeździła szybko po wilgotnym trzonie. Uwaga, uwaga, nadchodzi... W jądrach skręcało go pod wpływem ciśnienia, biodra rytmicznie uderzały w materac, dyszał ciężko przez rozchylone usta... i jakby mu tego było mało, do akcji wkroczyła głowa. O, kurwa, tylko nie to... Za późno. Był już prawie gotów, gdy jego myśli poszybowały w stronę jedynego obiektu, który nieodmiennie zwiększał jego nabuzowanie: ostrzyżonej na chłopaka, ubranej w skóry samicy, barczystej jak zawodowy bokser. W stronę Xhex.

- 28 -

Wydal bezgłośny okrzyk i odwrócił się na bok, szczytuje. Orgazm ciągnął się w nieskończoność podsycany fantazjami o seksie z Xhex w jednej z łazienek klubu, w którym była szefową ochrony. Dopóki fantazjował, jego wytrysk nie skończył się. Zdarzało mu się ejakulować dosłownie przez dziesięć minut, aż cały lepił się od spermy, a pościel można było wyżymać. Próbował okiełznać swoje myśli, pohamować się jakoś... daremnie. Szczytował nieprzerwanie. Gwałtownie poruszał ręką, serce mu biło, płuca podchodziły do gardła, gdy wyobrażał sobie siebie z Xhex. Chwała Bogu, że urodził się bez strun głosowych, inaczej cała rezydencja Bractwa wiedziałby, co robi na okrągło. Wszystko się uciszyło dopiero kiedy się zmusił, żeby odjąć ręce od fiuta. Jego organizm zaczął przechodzić na niższy bieg. Leżał teraz bezwładnie, dysząc w poduszkę, a pot i tamto drugie zasychały na jego skórze. Miła pobudka. Przyjemna gimnastyka poranna. Niezły patent na zabicie czasu. Tyle tylko, że potem czuł się dziwnie czczy. Jego wzrok bezwiednie powędrował w stronę nocnego stolika. Po otwarciu szuflady, czego zresztą nigdy nie robił, zalazłby dwie rzeczy: krwistoczerwone pudełko rozmiarów pięści i stary, oprawny w skórę pamiętnik. W pudełku znajdował się złoty sygnet opatrzony jego rodowym herbem jako syna wojownika Bractwa Czarnego Sztyletu Hardhego, syna Mrokha. Zabytkowy pamiętnik zawierał zapiski jego ojca z okresu dwu lat jego życia. Dostał te rzeczy na własność. Nigdy nie wsunął sygnetu na palec ani nie czytał pamiętnika. Z wielu powodów. Jednak główną przyczyną, dla której odrzucał obie pamiątki, był fakt, że za swego ojca nie uważał Hardhego, lecz innego wojownika. Wojownika, który osiem miesięcy temu zaginął w akcji. Gdyby John miał nosić sygnet, nosiłby sygnet z herbem Tohrtura, syna Alarmha, w dowód czci dla samca, który w tak krótkim czasie zrobił dla niego tak wiele. Ale nie miał na to szans. Tohr prawdopodobnie nie żył, bez względu na to, co mówił Ghrom, do tego, tak czy owak, nie był ojcem Johna. Żeby nie ulec minorowym nastrojom, zwlókł się z łóżka i poszedł pod prysznic. Kąpiel otrzeźwiła go, zaczął się więc ubierać. Tej nocy adepci nie mieli zajęć, więc zamierzał przysiąść na parę godzin w biurze, a następnie spotkać się z Khillerem i Blasthem. Miał nadzieję, że będzie miał sporo papierów do przerzucenia, bo dziwnie się nie rwał do wieczornego wypadu na miasto w towarzystwie swoich serdecznych druhów. Mieli się udać we trzech do... centrum handlowego. - 29 -

Pomysł, jak zwykle, wyszedł od Khillera, który stwierdził, że garderobie Johna brak stylu. John spojrzał na swoje levisy i biały podkoszulek od Hanesa. Jedynym odjazdowym elementem jego odzieży były jego czarne nike'i air max, które też zresztą nie były jakieś super duper. Może Khill miał rację, twierdząc, że John w kwestiach mody hołduje tandetnym gustom, prawdę powiedziawszy jednak, dla kogo miał się wysilać? W jego głowie rozbłysła odpowiedź. Zaklął i wygładził koszulkę. Dla Xhex. Rozległo się stukanie do drzwi. - John? Jesteś tam? Wsuwając koszulkę w spodnie, John zastanawiał się, czemu zawdzięcza odwiedziny Furiatha. Uczył się pilnie i był dobry w walce wręcz, więc pewnie wojownikowi chodziło o jakieś biurowe sprawy. John otwarł drzwi i pozdrowił Furiatha w języku migowym. - Siemasz - pozdrowił go wojownik, po czym przerzucił się na język migowy. - Chciałem cię prosić o przysługę. John skinął głową i ściągnął brwi pytająco. - Tak? - Cormia... nie bardzo sobie radzi po tej stronie. Przyszło mi na myśl, że przydałoby się jej jakieś towarzystwo, ktoś... bystry i wyluzowany. Zwyczajny. Czy zgodziłbyś się podjąć tego zadania? Po prostu porozmawiać z nią, oprowadzić po domu... cokolwiek. Sam bym to zrobił, ale... Istnieją pewne przeciwwskazania, dokończył w myślach John. - Istnieją pewne przeciwwskazania - zamigał Furiath. W głowie Johna pojawił się obraz cichej, jasnowłosej Wybranki. W ciągu ostatnich paru miesięcy wielokrotnie miał okazję zauważyć, że Cormia i Furiath starannie unikają swojego wzroku. Zachodził w głowę - podobnie jak wszyscy czy zawarli pomiędzy sobą jakiś tajny pakt. E, chyba nie. Wciąż wyglądali na straszliwie onieśmielonych. - Czy mógłbym cię prosić? - zamigał Furiath. - Mam wrażenie, że ona ma różne pytania... chciałaby porozmawiać o tym i owym. Szczerze mówiąc, Wybranka nie wyglądała na szczególnie spragnioną towarzystwa. Przy posiłkach zawsze siedziała ze spuszczoną głową, jedząc wyłącznie białe potrawy. Ale nie mógł odmówić Furiathowi, który cierpliwie trenował z nim chwyty bojowe i udzielał mu instrukcji po godzinach. Nie sposób odmówić komuś, kto jest niezmiennie uczynny dla wszystkich. - Jasne - odparł John. - Z przyjemnością. - 30 -

- Dzięki. - Uradowany i uspokojony Furiath klepnął go ramieniu. Powiem jej, że się z nią spotkasz w bibliotece po wieczerzy John spojrzał po sobie. Nie był pewien, czy dżinsy są odpowiednim strojem na tę okazję, ale w szafie miał tylko kilka podobnych egzemplarzy. W sumie to chyba niezły pomysł, że idą z chłopakami na zakupy. Szkoda, że nie wpadli na to wcześniej.

- 31 -

ROZDZIAŁ 3 Członkowie Korporacji Reduktorów tradycyjnie znali się nawzajem tylko z pierwszej litery nazwiska. Pan D powinien więc uchodzić za pana R - od nazwy nazwiska Roberts, jednak gdy go zrekrutowano, ukrywał się pod fałszywym nazwiskiem Delancy, został więc panem D i był nim przez następne trzydzieści lat. Co zresztą nie miało najmniejszego znaczenia, w Korporacji nie przywiązywał wagi do nazwisk. Skręcając w drogę 22, zredukował bieg, wrzucając trójkę ale i tak z trudem wziął zakręt. Jego ford focus miał zrywność dziewięćdziesięciolatka, do tego capił naftaliną i zrytą tapicerkę. Ostatnie sto kilometrów do Caldwell prowadził gruchną przez pastwiska i pola kukurydzy Wsiowy pejzaż naturalnie kojarzył się z widłami, a właśnie widłami pan D zadźgał swoją pierwszą ofiarę. Rzecz miała miejsce w Teksasie; Był wtedy czternastolatkiem. Ofiarą był jego kuzyn o ksywce Duży Tommy. Pana D rozpierała słuszna duma - morderstwo uszło mu płazem. Wykręcił się mikrą posturą i buzią niewiniątka. Poczciwy Duży Tommy był agresywnym osiłkiem o łapach jak bochny, więc kiedy posiniaczony na twarzy pan D przybiegł z wrzaskiem do mamy, uznano, że ofiarę spotkała zasłużona kara za napad morderczego amoku. Ha, ha. Pan D zwabił Dużego Tommy'ego do stodoły, gdzie sprowokował go do rozkwaszenia mu wargi i podbicia lima, czym zapewnił sobie alibi, że działał w obronie własnej. Wtedy pan D chwycił za widły, które zawczasu oparł o ścianę, i wziął się do dzieła. Był po prostu ciekaw, jak to jest zabić człowieka. Stawianie pułapek i torturowanie kotów, oposów i szopów było przyjemne, ale miał ochotę na coś więcej. Sprawa okazała się trudniejsza niż przypuszczał. Na filmach widły wchodziły w ofiarę jak nóż w masło, niestety, rzeczywistość była zupełnie inna. Zęby wideł zaklinowały się fatalnie między żebrami Dużego Tommy'ego i pan D musiał solidnie przydepnąć kuzyna, żeby je wyszarpnąć. Drugie dziabnięcie trafiło w brzuch. Widły znowu utknęły prawdopodobnie zahaczając o kręgosłup. Znów musiał docisnąć butem Tommy'ego. Kiedy Duży Tommy przestał wreszcie kwiczeć jak zarzynane prosię, pan D był już nieźle zmachany. Słodkie, pachnące kurzem i sianem powietrze stodoły nagle zaczęło go dusić. - 32 -

Po raz pierwszy w życiu posmakował władzy i miał ochotę na powtórkę, ale nadjechały gliny, w miasteczku różnie gadano, więc musiał wziąć na wstrzymanie. Minęło parę lat, zanim odważył się znów na podobny numer. Praca w rzeźni nauczyła go obchodzić się zręcznie nożem, więc gdy uznał chwilę za stosowną, namotał podobną sytuację jak poprzednio: bójkę w barze z chłopem jak dąb. Najpierw wkurwił sukinsyna, potem zwabił w ciemny kąt, gdzie załatwił go śrubokrętem. Tamten raz okazał się bardziej skomplikowany niż z Dużym Tommym. Pan D tak się rozkręcił, że nie mógł przestać, a trudno zasłaniać się obroną konieczną, gdy nieboszczyk zarobił siedem ciosów, po czym zaciągnięto go za samochód i pocięto nożem na części pierwsze. Po zapakowaniu denata w worki na śmieci pan D zafundował mu podróż w kierunku północnym. Użył w tym celu forda pinto nieboszczyka, a kiedy ciało zaczęło śmierdzieć, znalazł coś, co mogło od biedy ujść za wzniesienie w płaskim jak stół Mississippi, ustawił samochód tyłem w dół i popchnął przedni zderzak. Bagażnik z padliną i ładunkiem wybuchowym walnął w drzewo, wywołując niezły fajerwerk. Potem pan D udał się stopem do Tennessee, gdzie kręcił się przez jakiś czas za wikt i dach nad głową, chwytając się dorywczych robót. Udało mu się zagorgolić dwóch gości, nim zemknął do Karoliny Północnej, gdzie o mały włos nie zostałby schwytany na gorącym uczynku. Jego ofiarami były zawsze zwaliste osiłki, dzięki czemu właśnie zetknął się z Korporacją Reduktorów. Kiedy jego oko padło na potężnego reduktora, którego, mimo rozmiarów, omal nie zaciukał nożem, zabójca zdjęty szacunkiem zaproponował panu D wstąpienie do Korporacji tępicieli wampirów. Kiedy D ochłonął z wrażenia, dał się skusić. Po wprowadzeniu do Korporacji pan D stacjonował w Connecticut, jednak około dwóch lat temu został poniesiony do Caldwell, gdy pan X, ówczesny nadreduktor, postanowił trochę przykrócić cugli reduktorom. Przez trzydzieści lat Omega nigdy nie wzywał do siebie pana D. Ten stan rzeczy zmienił się dopiero przed paroma godzinami. Wezwanie odebrał we śnie i choć mama nie wpoiła mu dobrych manier, odpowiedział grzecznie: tak jest. Zastanawiał się jednak, czy świt zastanie go wśród żywych. Sprawy nie układały się w Korporacji dobrze, przynajmniej odkąd mityczny Destruktor zgodnie ze starożytną przepowiednią wkroczył do akcji. Z tego, co pan D wiedział, Destruktor okazał się człowiekiem, gliną. Ludzkim gliną z wampirzą krwią, którym Omega zabawił się, by następnie - 33 -

porzucić go w opłakanym stanie. Ale, oczywiście, Bractwo Czarnego Sztyletu przyjęło go na swe łono i wykorzystało do swoich celów. Łebscy goście. Jak się okazało, Destruktor zabijał nie tylko poszczególnych reduktorów. Kiedy Destruktor cię dopadł, wysysał z ciebie wszczepioną cząstkę Omegi. Zamiast w wiekuistym raju, który obiecywano ci, przyjmując do Korporacji, kończyłeś żywot we wnętrznościach sukinsyna. W dodatku z każdym zniszczonym zabójcą ubywał fragment Omegi. Przedtem walka z braćmi w najgorszym wypadku kończyła się przejściem na tamten świat. Teraz najczęściej zostawiano cię półżywym, po czym nadciągał Destruktor i wchłaniał cię, zostawiając kupkę popiołu, tym samym pozbawiając cię zasłużonego żywota wiecznego. Tak więc nastroje w ostatnim czasie były nerwowe. Omega zrobił się bardziej dokuczliwy niż zwykle, zabójcy nerwowi od ciągłego oglądania się za siebie, rekrutacja spadła do najniższego poziomu w dziejach Korporacji, bo wszyscy trzęśli się o własną skórę i nikt nie miał głowy do szukania nowego narybku. Do tego ta nieustanna rotacja nadreduktorów. To jednak nie było niczym nowym. Pan D skręcił w prawo, w lokalną drogę 149, którą przejechał pięć kilometrów do skrzyżowania z kolejną lokalną drogą, której znak został powalony na ziemię, chyba uderzeniem kija bejsbolowego. Kręta droga była zwyczajną polną drogą usianą wybojami; musiał zwolnić, żeby treść żołądka nie ubiła mu się na pianę. Resory samochodu w sam raz nadawały się do dźwigania tostera do grzanek. Do minusów Korporacji należał fakt, że kazali ci jeździć kupą złomu. Bass Pond Lane... szukał Bass Pond Lane. O, jest. Bez żadnych ceregieli skręcił kierownicę, przydepnął hamulec i wjechał w uliczkę. Nie było latarni i w ciemnościach przegapił rozwalone, porośnięte chwastami podwórze, które było celem jego podróży. Musiał na wstecznym cofnąć rzęcha. Domek był w gorszym stanie niż jego samochód. Mury i dach tej rudery trzymały się kupy chyba tylko dzięki oplatającym je pędom jadowitego sumaka. Z braku podjazdu pan D zaparkował na drodze. Wysiadł i poprawił sombrero. Ten dom z dziurawą papą na dachu, potuczonymi szybami i kępą chwastów - tym klombem nędzarzy, przypominał mu jego dom rodzinny. Nie zdziwiłby się, gdyby w środku zastał tęgą matkę, która nigdy nie odstępowała kuchni, i steranego w polu ojca.

- 34 -

Pewnie dawno już kopnęli w kalendarz, pomyślał, idąc w kierunku domu. Był najmłodszym z ich siódemki, a staruszkowie nałogowo kopcili szlugi. W zewnętrznych drzwiach zostały tylko strzępy siatki i przeżarta rdzą rama. Kiedy je pchnął, zapiszczały tak samo jak drzwi w domu jego dzieciństwa: jak prosiak, który się gdzieś zaklinował, jak Duży Tommy. Zastukał w drugie drzwi, ale nikt mu nie odpowiedział, więc zdjął kapelusz i wyważył drzwi ramieniem i biodrem. W środku capiło papierosami, stęchlizną i śmiercią. Dwa pierwsze zapachy były zwietrzałe, odór śmierci natomiast był soczysty i świeży, aż ślinka ciekła, żeby samemu kropnąć kogoś. Do tego dochodził jeszcze jeden zapach. Unoszący się w powietrzu słodki zapach zasypki dla niemowląt wskazywał na niedawną bytność Omegi lub któregoś z zabójców. Z sombrerem w dłoni pan D przeszedł przez tonące w mroku pokoje do kuchni na tyłach, gdzie znalazł ciała. Oba leżały brzuchem do ziemi. Nie umiał określić płci, bo były pozbawione głów i nosiły spodnie. Wypływające spod odciętych głów strugi krwi zlewały się z sobą jak splecione ręce zmarłych. Nic, tylko łkać ze wzruszenia. Spojrzał na czarną plamę na przeciwległej ścianie, pomiędzy lodówką o złotych drzwiczkach a rachitycznym stolikiem z laminatowym blatem. Osmalona eksplozją ściana świadczyła o tym, że któryś z reduktorów zginął nagłą śmiercią z rąk Omegi. Czyżby mistrz wylał kolejnego nadreduktora? Pan D przeszedł nad zwłokami, by zajrzeć do lodówki. Reduktorzy nie jedzą, ale był ciekaw diety byłych gospodarzy. Trochę pamiątek: napoczęta paczka mortadeli i resztki majonezu na dnie słoika. Dobrze, że robienie kanapek mieli już raczej z głowy... Zamknął lodówkę i oparł się o... Temperatura w domku spadła skokowo o 10 stopni, jakby ktoś przestawił termostat w położenie MJ - Mrożone Jajca. W ciszy spokojnej letniej nocy zerwał się nagle wiatr, z sekundy na sekundę przybierając na sile, aż dom zaczął trzeszczeć. Omega. Gdy podmuch otwarł drzwi wejściowe, pan D czekał już na baczność. Snując się przy ziemi, do sieni wpłynęła smolistoczarna bezkształtna mgiełka, która zbliżywszy się do pana D, zaczęła się podnosić, przybierając męską postać. - Witaj, mistrzu - powiedział pan D, kłaniając się w pas; czarna krew tętniła mu w żyłach z trwożnej miłości. - 35 -

Elektroniczny w brzmieniu głos Omegi trzeszczał, jakby dochodził z zaświatów. - Mianuję cię nadreduktorem. Pan D wstrzymał oddech. Stanowisko nadreduktora było absolutnym wierzchołkiem w hierarchii Korporacji Reduktorów. Nie śnił nawet o takim zaszczycie. Może choć jemu jednemu uda się umknąć klątwie nadreduktorów. - Dzięku... - Omega dopłynął do pana D i spowił jego ciało kruczoczoczarnym całunem. Ból przeniknął każdą komórkę w ciele pana D. Zachwiał się i runął twarzą na blat kuchenny, wypuszczając z rąk sombrero. Omega przejął nad nim władzę, poczynając sobie z nim dość obcesowo. Ale w Korporacji nikt nigdy nie pytał cię o zdanie. Raz tylko miałeś szansę powiedzieć tak, i to na samym wejściu, potem już byłeś tylko pionkiem. W odczuciu pana D minęły wieki, gdy Omega wreszcie wypuścił go z objęć, przyoblekając się od stóp do głów w białą szatę. Z iście kobiecym wdziękiem Zło zsunęło poły szaty dłońmi, z których gdzieś ulotniły się szpany. Ulotniły się albo starły od darcia w strzępy pana D. Brocząc z wszystkich otworów, pan D zwisał bezwładnie z odrapanego blatu. Chciał się ubrać, ale z jego ciuchów zostało niewiele. - Chwila dojrzała - oznajmił Omega. - Ziarno wykiełkowało. Pora na kolejną odsłonę. - Tak, panie. - To była jedyna rozsądna odpowiedz. - Co chcesz, bym teraz czynił? - Masz odnaleźć i doprowadzić do mnie tego samca. - Omega wyciągnął przed siebie rękę zwróconą dłonią do góry. Nad dłonią wykwitł w powietrzu obraz męskiej twarzy. Pan D studiował uważnie rysy samca. W głowie dębiły mu się niespokojne myśli. Z pewnością potrzebował więcej szczegółów, niż mógł wyczytać z listu gończego Omegi. - Gdzie go znajdę? - Urodził się w Caldwell i mieszka pośród lokalnych wampirów. Oprawny w upiorny pogłos i przestary głos Omegi brzmiał jak z Gwiezdnych wojen. - Parę miesięcy temu przeszedł przemianę. Wampiry biorą go za jednego ze swoich. Doprawdy, niezwykłe. - Z innymi cywilami możesz robić co chcesz, ale on musi zostać wzięty żywcem. Jeśli go któryś zabije, ty będziesz za to odpowiadał. Omega wyciągnął rękę i przytknął dłoń, tuż obok smugi po eksplozji, do zżółkłej tapety w kwiatki, wypalając portret cywila. Z przekrzywioną głową - 36 -

przez chwilę studiował swoje dzieło, po czym czułym gestem pogładził twarz na ścianie. - To jest ktoś wyjątkowy. Znajdź go i tu przyprowadź. Pośpiesz się. Nie musiał nawet dodawać: bo inaczej... Zło rozwiało się. Pan D schylił się, by podnieść kapelusz, który cudem nie został zdeptany ani poplamiony. Potarł oczy. Był w niezłej dupie. Szukać samca wampirów w Caldwell to tak, jak szukać igły w stogu siana. Podniósł z blatu nożyk do obierania i wyciął nim portret z tapety. Odrywając ostrożnie płat papieru, bacznie przyjrzał się twarzy. Wampiry ukrywały się z dwóch powodów: po pierwsze, nie życzyły sobie, żeby ludzie mieszali się w ich sprawy, po drugie, bały się, że zostaną porwane przez reduktorów. Mimo to pojawiały się w miejscach publicznych, zwłaszcza samce świeżo po przemianie. Nabuzowane energią i nieostrożne młode samczyki kręciły się po zakazanych rewirach centrum w poszukiwaniu ludzkich dziwek, zwady i rozweselaczy w postaci sproszkowanej, płynnej lub wziewnej. Centrum. Będzie musiał sformować szwadron i przeczesać śródmiejskie puby. Nawet jeśli nie znajdą samczyka od razu, środowisko wampirów było hermetycznym kręgiem. Któryś z cywili na pewno rozpozna poszukiwanego, tym bardziej że pan D, oprócz wielu uzdolnień, miał dar wydobywania informacji. Nie potrzebował serum prawdy: wystarczał szewski młotek, kawałek łańcucha i już usta przesłuchiwanego same składały się do zeznań. Pan D wywindował zbolałe, solidnie porachowane kości na górę i wziął ostrożnie prysznic w obskurnej łazience nieboszczyków. Po wszystkim przebrał się w spodnie od dresu i zapinaną koszulę, która, jak wszystkie, okazała się za duża. Podwinął rękawy i obciął parę centymetrów u dołu nogawek. Przylizał białe włosy na głowie. Przed wyjściem spryskał się old spice'em z toaletki gospodarza. Woda była mocno zwietrzała, ale pan D cenił tę markę. Zszedł z powrotem do kuchni. Wziął do ręki portret samca na kawałku tapety. Chłonąc jego rysy oczami, zorientował się nagle, że ma chrapy rozdęte jak pies gończy, choć boli go każdy centymetr ciała. Polowanie zaczęło się, musi tylko skrzyknąć swoją drużynę. Miał piątkę swoich ludzi, od lat wypróbowanych w akcji. Naprawdę dobre chłopaki. Fakt, że słowo dobry nie było najtrafniejszym określeniem. Tak czy owak, szło się z nimi dogadać, a teraz, kiedy został nadreduktorem, musieli go słuchać i już. Ruszył do drzwi, wkładając sombrero. Przytknął dwa palce do ronda. - 37 -

- Do zobaczenia - zasalutował trupom. Khiller, wchodząc do gabinetu ojca, był w złym humorze. Nie liczył też na to, że wychodząc, będzie lał po nogach ze szczęścia. Kurczę, wiecznie to samo. Na jego widok ojciec wypuścił z jednej ręki „Wall Street Journal” i mamrocząc zabobonnie w Starym Języku, ucałował zgięte palce, przytykając je do szyi, kolejno z prawej i lewej. Gazeta wróciła na miejsce. - Czy będziesz potrzebować mnie na balu? - spytał Khill. - Psańce ci nic nie mówiły? - Nie. - Prosiłem, żeby cię poinformowały. - Mam rozumieć, że nie. - Nalegał na odpowiedź tylko po to, żeby dopieprzyć staremu. - Pojęcia nie mam, czemu ci nie powiedzieli. - Ojciec wyciągnął nogi przed siebie, ale zaraz z powrotem założył nogę na nogę. Kant jego spodni był ostry jak krawędź szklaneczki sherry. - Nie znoszę mówić tego samego dwa razy. Chyba nie żądam od nich... - Więc nie odpowiesz mi, tak? - ... zbyt wiele. Służący, jak sama nazwa wskazuje, powinien służyć, a ja nie lubię się powtarzać. Jedna stopa ojca podrygiwała w powietrzu. Jak zawsze miał na sobie ozdobione frędzlami mokasyny od Cole Haan: kosztowne i dystyngowane, jak głos właściciela. Khill spojrzał na swoje new rocksy z nacinaną pięciocentymetrową podeszwą siedmiocentymetrowym obcasem. Czarna cholewka sięgała nad kostki. Do tego sznurowadła i po trzy srebrne klamry z każdej strony. Kiedy jeszcze dostawał tygodniówkę, bo liczono, że przemiana usunie jego defekt, oszczędzał miesiącami na te zarąbiste sapogi. Kupił je sobie zaraz po przemianie, w nagrodę za wszystko, co przeżył. Nie miał się co łudzić, że dostanie od starych cokolwiek. Ojcu konserwatywne gały mało nie wyskoczyły z orbit, kiedy Khill po raz pierwszy zszedł w nowych butach na wieczerzę. - Coś jeszcze? - spytał ojciec zza gazety. - Nie, nic. Będę grzeczny i zmyję się z domu. Nie musisz się martwić. Zmyje się, jak zawsze podczas oficjalnych przyjęć. Komu jednak próbowali mydlić oczy? Glymeria doskonale wiedziała o jego „drobnym

- 38 -

defekcie”; te tępe snoby miały zadziwiająco dobrą pamięć. Nigdy nie zapominały o cudzych słabostkach. - Nawiasem mówiąc, twój kuzyn Lahser znalazł już sobie pracę - mruknął ojciec. - W klinice Agrhesa. Chciałby zostać lekarzem. Terminuje po lekcjach. Starszy pan przewrócił stronę gazety, na chwilę odsłaniając twarz. Khill ze zdumieniem dostrzegł smutek w oczach starego. - Jego ojciec jest z niego bardzo dumny. Uważa go za swego godnego następcę. Khiller zerknął na lewą dłoń ojca. Na palcu wskazującym świecił wielki złoty pierścień z rodowym herbem. Wszystkie młode samce z arystokratycznych rodzin po przejściu przez przemianę dostawały sygnet, tak jak obaj najlepsi kumple Khilla. Blasth rozstawał się ze swoim pierścieniem tylko na czas treningu i wypadów do śródmieścia, John Matthew też miał sygnet, chociaż go nie nosił. Wśród rekrutów po przemianie sygnety były na początku dziennym. Adepci trenujący w posiadłości Bractwa jeden po drugim pojawiali się na lekcjach, połyskując pierścieniem, który z powodzeniem mógłby służyć za przycisk do papierów. Herb wygrawerowany na pół kilogramie złota wart był pięć tysięcy dolarów. Otrzymany od ojca na dowód osiągnięcia wieku męskiego był bezcenny. Przemiana Khilla miała miejsce mniej więcej przed pięcioma miesiącami. Nadzieję na sygnet stracił cztery miesiące, trzy tygodnie, sześć dni i dwie godziny temu. Plus minus. Chociaż miał z ojcem na pieńku, przez myśl mu nie przeszło, że nie dostanie sygnetu. Jednak spotkała go niespodzianka, która do końca uleczyła go z dziecięcych złudzeń. Gazeta zaszeleściła ponownie, jakby ojciec odganiał natrętną muchę. Jakby, bo w rzeczywistości miał od tego służbę. - Muszę porozmawiać z tym psańcem - oznajmił ojciec. Khiller, wychodząc, zamknął drzwi za sobą. Skręcając w korytarz, omal nie zderzył się z psanką wychodzącą z sąsiednich drzwi biblioteki. Ubrana w mundurek pokojówka odskoczyła, całując zgięte palce i przytykając je do obu arterii szyjnych, po czym czmychnęła, mamrocząc coś zabobonnie jak jego ojciec. Khill podszedł do antycznego lustra, które wisiało na obitej adamaszkiem ścianie. Choć szyba lustra była sfalowana i poznaczona ciemnymi plamami, defekt Khilla był widoczny już z daleka.

- 39 -

Matka Khilla miała szare oczy. Ojciec miał szare oczy. Brat i siostra mieli szare oczy. Khiller urodził się z jednym okiem niebieskim, a drugim zielonym. Oczywiście w jego rodzinie zdarzały się niebieskie i zielone oczy, ale nigdy u jednej osoby, a wszelkie anomalie były zaprzeczeniem perfekcji. Arystokracja nie tolerowała defektów, a rodzice Khilla, pochodząc oboje z sześciu założycielskich rodzin ich rasy, byli nieodrodnymi członkami glymerii. jego ojciec wręcz piastował urząd provodhyra Rady Princepsów. Liczono na to, że defekt minie po przemianie i samczyk będzie miał oczy niebieskie bądź zielone, co było do przyjęcia. Niestety, dupa blada. Khiller z przemiany wyszedł z wielkim ciałem, kłami i potężnym apetytem seksualnym i, niestety, jednym okiem zielonym, a drugim niebieskim. Co to była za noc! Pierwszy raz w życiu widział, jak papie puszczają nerwy. Pierwszy i jedyny raz w życiu uderzył Khilla. Odtąd rodzina i służba starannie unikali wzroku młodego panicza. I dlatego, wychodząc na miasto, nie zadał sobie nawet trudu, żeby poinformować o tym matkę, starszego brata czy starszą siostrę. Od urodzenia jego pozycja w rodzinie była podrzędna; trzymano go z dala od rodzeństwa z powodu tego genetycznego defektu. Zgodnie z hierarchią wartości rasy wampirów, jedynym usprawiedliwieniem jego nędznej egzystencji był fakt, że rodzice mieli oprócz niego dwa zdrowe, normalne młode, a jego brat został uznany za pełnowartościowego rozpłodowca. Khill często myślał, że jego rodzice powinni byli zbastować przy dwojgu, bo porywanie się na trzecie dziecko było zbyt śmiałym wyzwaniem dla losu. Nie miał wpływu na wynik genetycznej ruletki, choć szczerze ubolewał nad jej wynikiem. Mimo że do ich domu miała ściągnąć banda nadętych, wyfraczonych jak pingwiny dupków, marzył o tym, by towarzyszyć swojej rodzinie w hucznym balu zamykającym letni sezon. Marzył o tym, by stać ramię w ramię z bratem i choć raz w życiu poczuć się kimś ważnym. Marzył o tym, by w eleganckiej marynarce, ze złotym sygnetem na palcu prosić do tańca młode, niesparzone samiczki z dobrych rodzin. W wybrednych arystokratycznych kręgach chciał się czuć jak u siebie, a nie jak pogardzany odmieniec. Płonne nadzieje. W oczach glymerii plasował się niżej od zwierząt, a do seksu miał prawo nie większe niż pies. Brakowało mu tylko kagańca, zadrwił w duchu, teleportując się do Blastha.

- 40 -

ROZDZIAŁ 4 Na wschód od miasta, w rezydencji Bractwa; Cormia czekała w bibliotece na Najsamca, który miał jej przyprowadzić stosowne towarzystwo. Krążąc między kanapą a fotelem klubowym, podsłuchała głosy braci rozprawiających w holu o zbliżającej się fecie glymerii. - Banda zapatrzonych we własny pępek, nadętych ciot, pasożytów i półgłówków - grzmiał Rankohr. - Lepiej powiedz, co sam czujesz - doradził mu ktoś z boku. - W dupie mam ten ich zakichany bal. - Całe szczęście, że nie służysz w dyplomacji, Hollywood - zaśmiał się król. - Chętnie wyślę im notę dyplomatyczną, używając mojej bestii jako posłańca. Niech zrówna ich pałace z ziemią za to, jak traktowali Marissę. - Przyznam, że dopiero teraz przekonałeś mnie do swojej inteligencji wyznał Butch. Cormia zatrzymała się na widok Najsamca wchodzącego z biblioteki ze szklaneczką porto w dłoni. Miał na sobie strój, w którym zwykle zasiadał do wieczerzy w dniach, kiedy nie prowadził zajęć: nienagannie skrojone spodnie tej nocy beżowe; jedwabną koszulę, jak zwykle czarną, i czarny pasek ze złotą sprzączką w kształcie podłużnej litery H. Wypucowane na najwyższy połysk półbuty o szerokich nosach zdobiła identyczna litera H, jak w pasku. Hermes, odgadła, gdyż słyszała jak kiedyś przy stole wymienił tę markę. Rozpuszczone włosy Najsamca spływały w puklach na jego barczyste ramiona: część z przodu część z tyłu. Pachniał tą jakąś... wodą po goleniu i kawowym dymem, który unosił się w jego sypialni. Dobrze znała zapach sypialni Najsamca spędziła kiedyś cały dzień, leżąc obok niego i nigdy tego nie zapomni. Jednak nie był to czas stosowny, by rozpamiętywać, co zdarzyło między nimi w wielkim łóżku Najsamca, kiedy zasnął. I tak czuła nieswojo w jego towarzystwie w pustej bibliotece. Za progiem stali inni bracia. Po tym jak tulił do niej swe nagie ciało... - Smakował obiad? - spytał, pociągając łyk ze szklanki. - O, tak. Bardzo. A waszej łaskawości? Chciał odpowiedzieć, ale wyrósł za nim John Matthew. - 41 -

Najsamiec odwrócił się z uśmiechem do samczyka. - Witaj, bratku. Fajnie, jesteś. - John Matthew spojrzał przez pokój na Cormię i podniósł rękę w geście pozdrowienia. Poczuła ulgę. Znała Johna równie mało jak innych, ale zauważyła, że milczy podczas posiłków, przez co jego potężna sylwetka zdawała się mniej onieśmielająca. Skłoniła się. - Wasza łaskawość... - Prostując się, czuła na sobie jego wzrok i próbowała odgadnąć, co w niej widzi: samicę czy Wybrankę? Co za dziwna myśl. - Bawcie się dobrze. - Świetliste oczy Najsamca powędrowały w jej stronę. - Wychodzę dzisiaj w teren, więc mnie nie ma. Będzie walczył, odgadła z niepokojem. Miała ochotę pobiec za nim i błagać, żeby uważał na siebie, ale chyba nie bardzo jej wypadało. Była raptem jego pierwszą partnerką, to raz. A dwa, że był obrońcą swojej rasy i jej niepokój nie mógł go powstrzymać. Najsamiec klepnął Johna Matthew po ramieniu, skinął jej głową i wyszedł. Wyjrzała przez drzwi, obserwując, jak wchodzi po schodach. Szedł równym krokiem, mimo protezy i kalekiej nogi. Był wysoki, dumny, czarujący. Na myśl o tym, że zobaczy go dopiero za wiele godzin, już teraz czuła tęsknotę. Kiedy odwróciła się, John Matthew właśnie brał z pulpitu notatnik i długopis. Pisał coś, niezdarnie przyciskając notatnik do piersi wielkimi dłońmi. Wyglądał o wiele młodziej niż sugerował jego wzrost. Widziała już, jak w jadalni porozumiewa się rękami przy tych nielicznych okazjach, kiedy miał coś do powiedzenia. Zaczęła się domyślać, że jest niemy. Podał jej notatnik, puszczając do niej oko, jakby chciał zasygnalizować dystans do swojej pisaniny. Lubisz czytać? Tutaj jest mnóstwo smętnych książek. Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. Miały piękny odcień błękitu. - Co jest nie tak z twoim głosem? O ile wolno spytać. Wszystko w porządku, po prostu złożyłem śluby milczenia. No tak... teraz przypomniała sobie. Wybranka Layla wspominała o tym. - Widziałam, jak porozumiewasz się za pomocą rąk. To język migowy, odpisał. - Wygląda bardzo elegancko.

- 42 -

I jest bardzo skuteczny. Znów coś napisał i podsunął jej notatnik. Słyszałem, że po Tamtej Stronie jest zupełnie inaczej. Naprawdę wszystko jest białe? Ujęła fałdę swojej białej sukni, jakby chciała mu unaocznić, jak wygląda jej świat. - Naprawdę. Nie mamy innych kolorów. - Zamyśliła się. - Nie potrzebujemy innych kolorów. A macie prąd elektryczny? - Używamy świec i robimy wszystko ręcznie. Bomba, podniecił się John. Słowo bomba słyszała przy stole, ale nie rozumiała, czemu broń masowego rażenia miałaby być wyrazem aprobaty. - To jedyny znany mi kolor - powiedziała, podchodząc do wysokich francuskich okien. - To znaczy, do niedawna. Jej róże były tak blisko, prawie na wyciągnięcie dłoni... John gwizdnął, a gdy odwróciła się, podsunął jej następną notatkę. Czy ci się tutaj w ogóle podoba? Jak o mnie chodzi, wcale nie musisz mówić, że tak. Zmięła w palcach rąbek sukni. - Czuję się inna niż wszyscy. Gubię się w konwersacji, chociaż mówimy tym samym językiem. Zapadła dłuższa cisza. Kiedy spojrzała na Johna, pisał zawzięcie, co jakiś czas zamierając z długopisem w ręku, jakby szukał odpowiedniego słowa. Coś skreślił. Potem jeszcze coś dopisał. Wreszcie podał Cormii notatnik. Wiem, jakie to uczucie. Jestem niemową, więc bardzo często czuję się głupio. Po przemianie trochę mi się poprawiło, ale nie do końca. Na szczęście tutaj wszyscy są bardzo życzliwi. Lubimy cię i jest nam miło, że mieszkasz z nami. Przeczytała tekst dwa razy. Zaskoczyło ją ostatnie zdanie. Sądziła, że ją tolerują tylko ze względu na Najsamca. - Więc wasza łaskawość milczy nie z powodu swoich ślubów? Przepraszam, to nie moja sprawa - dorzuciła natychmiast, widząc rumieniec na twarzy Johna. Urodziłem się bez strun głosowych, odpisał. Następne zdanie skreślił, ale udało jej się mniej więcej odcyfrować, co napisał. Coś jak: Ale walczę jak trzeba, jestem niegłupi itd. Dobrze rozumiała jego sytuację. Wybranki, podobnie jak glymeria, ceniły fizyczną doskonałość jako wyznacznik szlachetnego pochodzenia i dobrych - 43 -

genów. Jego niemota degradowałaby go w oczach wielu jej sióstr, a Wybranki potrafiły być okrutne dla tych, których uważały za gorszych od siebie. Wyciągnęła dłoń i dotknęła ręki Johna. - Uważam, że nie trzeba słów, żeby zrozumieć wiele rzeczy. A to, że jesteś mądry i silny, widać z daleka. Pokraśniał i spuścił oczy. Cormia uśmiechnęła się pod nosem. To trochę niegodziwe, że poczuła się rozluźniona dzięki jego nieśmiałości, ale miała wrażenie, że są w podobnej sytuacji. - Jak długo tutaj mieszkasz? - spytała. Przez twarz Johna przepłynęła cała gama uczuć. Znów zaczął pisać. Od jakichś ośmiu miesięcy. Wzięli mnie do siebie, bo nie mam żadnej rodziny. Mój ojciec został zamordowany. - Bardzo ci współczuję. Czy... mieszkasz tutaj, bo ci się tutaj podoba? Długo zwlekał z odpowiedzią. Wreszcie napisał coś i odwrócił notatnik w jej stronę. Dla mnie to miejsce jak każde inne. - Czyli, że czujesz się wykorzeniony, tak jak ja - zauważyła cicho. - Jesteś tu, a jednocześnie cię tu nie ma. Kiwnął głową i uśmiechnął się, odsłaniając śnieżnobiałe kły w przystojnej twarzy. Mimo woli odwzajemniła jego uśmiech. W sanktuarium każdy był taki jak ona. Tutaj różniła się od wszystkich. Aż do tej chwili. Masz jakieś pytania na temat domu, rezydentów i tak dalej?, napisał. Furiath prosił, żebym ci wszystko objaśnił. Pytania... owszem, znalazłoby się parę. Na przykład, od kiedy Najsamiec kocha się w Belli i czy Bella kiedykolwiek odwzajemniała jego uczucie? Czy parzyli się kiedyś ze sobą? Powiodła wzrokiem po rzędach książek. - Chwilowo nie mam żadnych pytań. Właśnie skończyłam czytać Niebezpieczne związki Choderlosa de Laclos - dorzuciła od niechcenia. Ta książka została zekranizowana. W filmie grają Sarah Michelle Gellar, Ryan Phillippe i Reese Witherspoon. - W... filmie? Kim są ci ludzie? Odpowiedź zajęła mu trochę czasu. Widziałaś telewizor, prawda? Tę szklaną taflę w pokoju bilardowym? Filmy wyświetla się na jeszcze większych ekranach, a ludzie, którzy w nich

- 44 -

występują, to aktorzy. Udają kogoś innego. Tych troje to właśnie aktorzy. Właśnie wszyscy, których widzisz w telewizorze, są aktorami. - Zaglądałam tylko przez drzwi do pokoju bilardowego. Nigdy nie byłam w środku. - Była wyraźnie speszona swoim nieobyciem. - Czy telewizor to ta świecąca skrzynka z obrazkami? Dokładnie. Mogę ci pokazać, jak to działa. Chcesz? - Chętnie. Wyszli z biblioteki do tęczowego holu rezydencji. Cormia, jak zwykle, zerknęła na strop, który trzy kondygnacje dzieliły od mozaikowej posadzki. Wysoko nad jej głową na wielkich, majestatycznych wierzchowcach do boju sposobiły się posągowe sylwetki wojowników. Całość na tle modrego nieba usianego białymi obłoczkami. Cały fresk zresztą utrzymany był w żywych kolorach. Wśród wojowników był jeden samiec z jasnymi kosmykami włosów; Cormia, przechodząc przez hol, nigdy nie mogła się oprzeć, by na niego nie zerknąć, jakby się bała, że coś mu się mogło przydarzyć. Wiedziała, że to absurd. Postaci na suficie były przecież nieruchome i walczyły tylko na niby. Niestety, bracia walczyli naprawdę. A wśród nich Najsamiec. John Matthew poprowadził ją do położonego naprzeciwko jadalni ciemnozielonego pokoju. Bracia chętnie tutaj bawili: często słyszała ich dobiegające zza drzwi głosy, a potem coś zaczynało stukać. Co - nie wiedziała. John wyjaśnił jej tę zagadkę. Przechodząc obok długiego stołu pokrytego zielonym filcem, wziął do ręki jedną z wielu leżących na nim kolorowych kul i pchnął. Kiedy kula zderzyła się z bliźniaczą bilą, cichy szczęk wyjaśnił jej źródło tamtych odgłosów. John stanął przed szarym obrazem i wziął do ręki wąski, czarny przedmiot. Nagle obraz rozbłysł kolorem, rozległy się dźwięki, nie wiadomo skąd. Cormia podskoczyła, kiedy pokojem wstrząsnął ryk, a w jej kierunku zaczęły nadlatywać podobne do pocisków obiekty. Na szczęście John jakoś uciszył przerażające wycie. Nakreślił w notatniku. Przepraszam, już ściszyłem dźwięk. To są wyścigi samochodowe. W tych pojazdach siedzą ludzie. Okrążają lor wyścigowy. Najszybszy zwycięży. Cormia podeszła do obrazu i dotknęła go bojaźliwie. Pod palcami czuła tylko taflę, gładką jak tkanina. Zajrzała za ekran, ale zobaczyła tylko ścianę. - Niesamowite. - 45 -

John potaknął i wyciągnął przed siebie podłużny przedmiot, machając nim lekko, jakby zachęcał Cormię, żeby go wzięła. Spośród wielu guzików wybrał dla niej kilka i cofnął się. Cormia wycelowała tajemniczy gadżet w stronę migającego obrazu. Za każdym naciśnięciem guziczka obraz zmieniał się, jakby skrzynia była ich niewyczerpaną zbiornicą. - Tu nie ma żadnych wampirów - mruknęła na widok kolejnej sceny, która rozgrywała się w świetle dnia. - To jest wyłącznie dla człowieków. Ale my też to oglądamy. Widuje się wampiry w filmach, ale zwykle są złe. Albo filmy, albo wampiry. Cormia powoli opadła na sofę przed telewizorem, a John poszedł w jej ślady, siadając obok na fotelu. Patrzyła oczarowana na kalejdoskop obrazów, a John w notatniku wyjaśniał jej, co widzą. Czas mijał niepostrzeżenie, ale Cormia ani przez chwilę się nie nudziła. Ciekawe, jakie kanały ogląda Najsamiec? W końcu John pokazał jej, jak wyłączać obraz. Zarumieniona z podniecenia, spojrzała w stronę szklanych drzwi. - Czy można bezpiecznie wyjść na zewnątrz? Oczywiście. Posiadłość otoczona jest wielkim murem obronnym, a do tego cały teren jest strzeżony przez kamery. Ponadto jesteśmy otoczeni buforem zvidhu. Nie postała i nie postanie tu nigdy noga żadnego reduktora, a wiewiórki i sarny są raczej niegroźne. - Chciałabym wyjść na zewnątrz. Chętnie wyjdę z tobą. John wsunął notatnik pod pachę i podszedł do jednej z kwater oszklonych drzwi. Odsunął mosiężną zasuwę i pełnym galanterii gestem otwarł skrzydło drzwi przed Cormią. Owionęło ich ciepłe powietrze, którego intensywny, bogaty aromat przewyższał wszystko, co przez okna wpadało do jej pokoju. W nozdrza Cormii buchnął ciepły, wilgotny zapach ogrodu. Wstała z sofy i podeszła do Johna. Za tarasem zaczynały się wypielęgnowane ogrody, które od dawna podziwiała z okien. Zdawały się ciągnąć w nieskończoność. Barwne kwiaty, kwitnące drzewa w niczym nie przypominały monochromatycznej oprawy sanktuarium, były jednak równie piękne i doskonałe. - To dzień moich narodzin - powiedziała nagle, nie wiedząc czemu. John klasnął z uśmiechem w dłonie. No to należy ci się prezent, napisał. - 46 -

- Prezent? Rozumiesz, urodzinowy. Cormia wychyliła się przez drzwi, zadzierając głowę. Niebo miało kolor granatowej, lekko przymarszczonej gwiazdami satyny. Cudowne, zachwyciła się. Przepiękne. - To najwspanialszy podarunek. Wyszli na taras. Marmurowe płyty chłodziły bose stopy Cormii, ale powietrze było ciepłe jak woda w wannie i ten kontrast ją zachwycił. - Ach, jak cudownie - westchnęła głęboko. Obracając się wokół własnej osi, chłonęła wszystkie widoki: Majestatyczną bryłę rezydencji. Ciemne, zwichrzone korony drzew. Gładki trawnik. Równe rządki kwiatów. Owiewał ją wietrzyk łagodny jak tchnienie, niosąc w sobie bukiet upojnych woni, których nie potrafiła oddzielić i nazwać. John puścił ją przodem, a ona ostrożnie zmierzała w kierunku róż. Kiedy doszła do krzewów, wyciągnęła rękę i pogładziła delikatne płatki rozwiniętej róży, wielkiej jak jej dłoń. Nachyliła się, wdychając aromat kwiatu... A potem wyprostowała się i wybuchnęła radosnym śmiechem. Śmiała się, bo jej serce nagle zaczęło się wyrywać z piersi, jakby dostało skrzydeł i letarg, w którym była pogrążona w ostatnich miesiącach, ustąpił pod zastrzykiem ożywczej energii. To był dzień jej narodzin - wreszcie wyszła na zewnątrz. Odwróciła się do Johna i zobaczyła, że przygląda jej się z uśmiechem. Chyba odgadł, co się dzieje w jej duszy. - Mam ochotę pobiegać. Skinął ręką w stronę trawnika. Nie poświęciwszy jednej myśli nieznanym niebezpieczeństwom ani temu, co przystoi i nie przystoi Wybrankom, zadarła białą suknię i puściła się pędem przed siebie. Sprężysta trawa uginała się pod jej bosymi stopami, a włosy rozwiewały się, unoszone pędem smagającego jej twarz powietrza. Chociaż stąpała po ziemi, wolność dodawała jej skrzydeł.

- 47 -

ROZDZIAŁ 5 W śródmieściu, w dzielnicy klubów i narkotyków, Furiath gnał zaułkiem Dziesiątej ulicy; podeszwy jego ciężkich butów dudniły po wyszczerbionym chodniku, a poły czarnej kurtki powiewały za nim. Kilkanaście metrów przed sobą miał reduktora. Wyglądało, jakby ścigał zabójcę, jednak zabójca wcale nie uciekał przed nim, tylko próbował go zwabić w strefę cienia, by stoczyć walkę. Furiath zdecydowanie popierał ten pomysł. Podstawową zasadą w wojnie między Bractwem a Korporacją było nierzucanie się w oczy człowiekom. Obu stronom zależało na tym, żeby nie ściągać na siebie uwagi. Podstawową i jedyną... Furiatha owiał słodkawy odór zasypki dla niemowląt wydzielany przez przeciwnika. Jednak warto było się trochę pomęczyć, ponieważ zapowiadała się interesująca walka. Ścigany przez niego zabójca miał włosy białe jak brzuch ryby, co świadczyło o wieloletnim stażu w Korporacji. Z niewiadomych przyczyn reduktorzy z upływem lat, szlifując umiejętności w polowaniu na Bogu ducha winne wampiry, które następnie mordowali, równolegle blakli, tracąc dotychczasowy kolor włosów, oczu i karnacji. Była w tym jakaś sprawiedliwość: za wysyłanie bliźnich na tamten świat sami upodabniali się do trupów. Omijając kontener na śmiecie i przeskakując nad czymś, co mogło być tobołem łachmanów albo zwłokami bezdomnego, Furiath wiedział, że od celu dzieli ich raptem kilkadziesiąt metrów. Zaułek kończył się ślepym, nieoświetlonym odcinkiem, na które wychodziły ślepe tyły budynków, tam mogli... Na końcu uliczki sterczały dwa człowieki. Na widok przykrej niespodzianki stanęli z reduktorem jak wryci. Trzymając się w bezpiecznej odległości od siebie, próbowali oszacować sytuację. Człowieki zdążyły ich już zauważyć. - Wynocha stąd - powiedział człowiek z lewej. Cóż, widać swoim nadejściem spowodowali dilerus interuptus. Łachmyta z prawej był ewidentnie klientem - nie docierała do niego powaga sytuacji. Przestępował z nogi na nogę w zszarganych spodniach. Jego oczy o rozszerzonych źrenicach trawiła gorączka, ziemistą skórę o woskowym odcieniu - 48 -

pokrywał trądzik. Przede wszystkim jednak bardziej interesowała go kieszeń w kurtce dilera niż możliwość, że dopadnie go Furiath lub zabójca. Ćpun chciał sobie dać w żyłę. Najbardziej przerażała go myśl, że mógłby wrócić do domu z pustymi rękami. Furiath przełknął nerwowo ślinę, widząc jak człowiek toczy dookoła pustym spojrzeniem. Chryste, sam niedawno przeżywał podobną panikę u siebie w domu, czekając aż żaluzje podjadą na noc do góry. Diler sięgnął jedną ręką za siebie. - Powiedziałem, wynocha stąd. Kurwa mać. Jeśli ten dureń wyciągnie broń, zaraz rozpęta się w zaułku piekło, ponieważ... No tak. Reduktor właśnie sięgnął za pazuchę. Furiath, żeby nie zostać w tyle, zmełł przekleństwo i zmacał sig sauera na biodrze. Diler zamarł; ewidentnie dotarło do niego, że wszyscy trzej mają śmiercionośne zabawki. Dokonawszy szybkiego rachunku zysków i strat, wyciągnął przed siebie puste dłonie. - Tak właściwie, to ja sobie chyba pójdę. - Świetny pomysł - zadrwił reduktor. Klient był mniej zachwycony tą decyzją. - Kiedy... kiedy ja muszę... - Później. - Diler zapiął starannie kurtkę, jak sklepikarz zamykający swój kram. Nagle sprawy potoczyły się błyskawicznie. W ręku ćpuna zabłysnął nożyk do cięcia kartonu; niewprawnym, niemniej celnym ruchem podciął gardło dilerowi. Krew trysnęła na wszystkie strony. Ćpun rzucił się na dilera, przetrząsając kurtkę i upychając celofanowe saszetki po kieszeniach wytartych dżinsów. Skończywszy, czmychnął jak szczur, zbyt podniecony zdobyczą, by myśleć o dwóch potencjalnych zabójcach, którzy zagradzali mu drogę. Reduktor przepuścił go, chcąc jak najprędzej zwolnić boisko do prawdziwej walki. Furiath przepuścił go, bo przejrzał się w nim jak w lustrze. Szczera radość na twarzy ćpuna walnęła go jak obuchem. Koleś bez wątpienia naćpa się po uszy, a fakt, że towar dostał za darmo, pogłębi upojenie obfitością towaru. Furiath znał ten graniczący z orgazmem dreszcz rozkoszy. Przeżywał go za każdym razem, gdy zamykał się w sypialni z pękatą torebką czerwonego dymka i świeżą paczką bibułek. Czuł, że... zazdrości tamtemu, którego wkrótce czekała niezła... - 49 -

Stalowy łańcuch uderzył go w gardło i owinął się wokół jego szyi jak piekielny wąż. Reduktor szarpnął mocniej i ogniwa wbiły się w ciało, tamując wiele istotnych funkcji organizmu: oddech, krążenie, głos. Środek ciężkości Furiatha przemieścił się z bioder do ramion; runął, wyciągając ręce przed siebie, żeby nie huknąć twarzą w chodnik. Wylądował na czworakach z doskonałym widokiem na dilera, który parę metrów dalej gulgotał jak ekspres do kawy. Diler wyciągnął rękę, poruszając mozolnie okrwawionymi wargami. - Ratunku... Ratunku... Reduktor kopnął głowę Furiatha, jakby to była piłka nożna. Chrupnęło, potem świat zawirował. Furiath przeturlał na wznak, lądując przy konającym dilerze. Stęknął i zamrugał powiekami. Nad jego głową łuna miejska przyćmiewała gwiazdy, wyjąwszy, niestety, te, które stanęły mu przed oczami. Słysząc zdławiony jęk, przeniósł zamglony wzrok na dilera, który wyraźnie witał się już z kostuchą, wydając ostatnie tchnienie przez nadliczbową parę ust na szyi. Powiało od niego crackiem, jakby nie tylko handlował, ale i sam wciągał kreskę. To mój świat, przeraził się Furiath. Świat nylonowych woreczków i zwitków banknotów, świat, w którym branie a zabieganie o towar bardziej zaprzątało umysł niż misja Bractwa. W jego głowie ocknął się nazgul, majacząc samotnie na zasłanym szkieletami pobojowisku. Zgadza się, to jest twój świat, ty durny sukinsynu. Świat, w którym ja rządzę. Reduktor pociągnął za łańcuch. Nazgul umilkł, za to Furiathowi znów stanęły przed oczami gwiazdy. Poczuł, że jeżeli szybko czegoś nie wymyśli, udusi się. I będzie święty spokój. Dłońmi olbrzyma złapał za łańcuch, naciągnął go i zaczepił o protezę. Używając stopy jako lewara, napiął łańcuch, odsuwając go od szyi, tak że mógł wreszcie zaczerpnąć tchu. Reduktor odchylił się do tyłu, jakby jechał na nartach wodnych; proteza ustąpiła, wykrzywiając sztuczną stopę Furiatha pod dziwnym kątem. Furiath błyskawicznie ugiął nogę, wysuwając ją z łańcucha, który natychmiast owinął się wokół jego ramion i szyi. Reduktor wyleciał w powietrze, uderzając w ceglany mur pralni Valurite, a impet jego upadku oderwał Furiatha od podłoża.

- 50 -

Łańcuch poluzował na ułamek sekundy, co wystarczyło Furiathowi, by wykonać szybki zwód, wysuwając z pęt głowę, i złapać sztylet. Po zderzeniu z murem reduktor był oszołomiony i Furiath wykorzystał tę chwilę, dopadając go ze sztyletem. Ostrze ze stali kompozytowej weszło aż po rękojeść w sflaczały brzuch reduktora. Trysnęła czarna, połyskliwa krew. Reduktor spojrzał w dół w osłupieniu, jakby reguły gry zmieniły się podczas meczu, w dodatku nikt go o tym nie poinformował. Bladymi dłońmi próbował zatamować upływ swojej bękarciej krwi, cuchnącej ckliwym odorem zasypki, ale nie mógł trafić ręką w ranę. Furiath otarł usta rękawem. Szykował się do ostatniego aktu. Reduktor spojrzał na jego twarz i nagle oprzytomniał. Na jego bladej twarzy pojawiła się zgroza. - Więc to ty... - wyszeptał i nogi ugięły się pod nim. - Ty jesteś tym sadystą. Jego słowa przystopowały trochę Furiatha. - Że co? - Słyszałem o tobie. Najpierw gryziesz, potem zabijasz. Mówiono o nim w Korporacji Reduktorów? Ha. Trudno ukryć, że w ostatnich miesiącach robił z zabójców sieczkę. - Skąd wiesz, że to ja? - Poznaję po twoim... uśmiechu. - Nieumarły osunął się na chodnik. Furiath nagle zorientował się, że ma do twarzy przylepiony złowieszczy uśmiech. Nie wiedział, co go bardziej przeraża: sam uśmiech czy fakt, że już go przestał zauważać. Nagle oczy zabójcy pobiegły w bok. - Dzięki, stary. Furiath zamarł, gdy lufa pistoletu dźgnęła go w lewą nerkę. W nozdrza buchnęła mu kolejna fala zasypki dla niemowląt. Zaledwie pięć przecznic dalej w kierunku wschodnim, w kantorku na tyłach klubu Zero Sum, jego właściciel, Mordh a.k.a. Wielebny, zaklął. Kurwa, znów trafili na jednego z tych popuszczających. Dyndający przed jego biurkiem koleś właśnie się zsikał i w kroku jego sfatygowanych spodni marki Z Brand wykwitła kolista, granatowa plama. Wyglądał, jakby miał morką gąbkę w niewymownych. - Ooo, bo się zrzygam - zwrócił się Mordh z obrzydzeniem do dwóch bambusów z obstawy, którzy trzymali w powietrzu gnoja. We wzroku Treza i i Ama również odczytał niesmak. - 51 -

Jedyną pociechą był fakt, że martensy typa sprawdziły się jako zbiorniki retencyjne. Podłoga była wciąż sucha. - Za co? - zapiszczał falsetem gostek. Tembr jego głosu sugerował, że jego jaja w zaszczanych gaciach zmieniły niekorzystne położenie. - Przecież ja nic… - Mordh uciął jego nędzne wykręty. - Chrissy znów poszła do pracy z rozciętą wargą i posiniaczona. - Czemu niby ja? Chrissy u ciebie się kurwi. Mógł jej to zrobić każdy… Trez wniósł sprzeciw przeciwko zeznaniom oskarżonego, zgniatając pieść, jakby wyciskał z niej sok. Kiedy ryk człowieka przeszedł w ciche kwilenie, Mordh ujął od niechcenia srebrny nożyk do otwierania kopert. Nożyk miał kształt sztyletu. Testując ostrość, Mordh ukłuł się lekko w palec wskazujący. Pośpiesznie zlizał kroplę krwi. - Kiedy ubiegałeś się o robotę w klubie, podałeś jako adres Dwudziestą Trzecią ulicę 1311. Tak się ciekawie składa, że jest to również adres Chrissy. Razem przychodzicie do roboty i wychodzicie razem. - Koleś rozdziawił jadaczkę, ale Mordh uciszył go ruchem ręki. - Tak, wiem, że to jeszcze nie świadczy o niczym. Ale przyjrzyjmy się pierścionkowi na twojej rączce… Ej, co to za zabawy w chowanego? Trez, bądź łaskaw pomóc panu położyć rękę tutaj. Postukał nożykiem w blat biurka. Trez przytaszczył tłuściocha do biurka, jakby ważył tyle, co worek brudnej bielizny. Z dziecięcą łatwością rozpłaszczył dłoń sukinsyna na blacie. Mordh nachylił się i obrysował nożykiem pierścionek z godłem liceum w Caldwell. - No właśnie, Chrissy ma na policzku szramę. Cały czas zastanawiałem się, od czego? A to od tego. Walnąłeś ją grzbietem dłoni. Facet zaczął toczyć pianę z ust jak silnik motorówki, Mordh tymczasem obwiódł nożykiem niebieskie oczko pierścionka, a następnie ostrym jak brzytwa czubkiem przejechał po kolei po każdym palcu typka od dołu do góry. Dwie kostki środkowych palców były otarte - sine i opuchnięte. - Chyba na bekhendzie się nie skończyło… - mruknął Mordh, nadal błądząc ostrzem po dłoni mężczyzny. - Sama się prosiła, żeby… - Mordh walnął pięścią w biurko, aż słuchawka spadła z widełek klubowej centralki. - Nie radziłbym ci kończyć tego zdania. - Z trudem się opanował, żeby nie obnażyć kłów, które zaczęły rosnąć mu w ustach. - Jeszcze słowo, a przysięgam, urżnę ci jaja.

- 52 -

Gnojek zamarł. Ze słuchawki rozległo się bipanie i Am, jak zawsze flegmatycznie, poprawił słuchawkę na widełkach. Po nosie mężczyzny zaczął spływać pot, kapiąc na grzbiet jego dłoni. Mordh opanował się. - No dobra. O czym to mówiliśmy, zanim o mały włos nie zostałeś kastratem? Ręce… mówiliśmy o rękach. Ciekawe, jak sobie człowiek radzi z jedną ręką. Raczej nie może zmieniać biegów. A ty masz ręczną skrzynię biegów, prawda? Tak, tak, widziałem tę twoją hondę acura, którą rozbijasz się po mieście. Fajny wóz. Położył swoją dłoń na politurowanym blacie obok dłoni gnypa i nożykiem do kopert zaczął punktować różnice. - Moja dłoń jest dłuższa… i szersza od twojej. Palce mam dłuższe. Żyły bardziej nabrzmiałe. Masz tatuaż u nasady kciuka… Zaraz, co my tu mamy? Aha, chiński symbol siły. No tak, ja mam gdzie indziej tatuaże. Co tam jeszcze? A, skórę masz jaśniejszą. Wy, białasy, powinniście więcej czasu spędzać na słonku. Przydałoby się trochę ultrafioletu, bo jesteś blady jak trup. Zamyślił się. Przypomniał sobie kolekcję sińców na ciele swojej matki. Długo, za długo trwało, zanim zdecydował się wymierzyć sprawiedliwość. - Powiem ci jednak, co nas przede wszystkim różni - podjął. - Moje dłonie nie są otarte od bicia kobiet. Nagłym ruchem wbił nożyk tak mocno, że koniec przeszedł przez dłoń i utknął w blacie z tekowego drewna. Dłoń, którą przebił, była jego własną dłonią. Mężczyzna wrzasnął. Sam Mordh nie poczuł nic. - Tylko mi tu nie zemdlej jak baba! - ryknął, kiedy oczy kutafona zaczęły uciekać w głąb głowy. - Patrz uważnie, żebyś zapamiętał dzisiejszą lekcję. Całe szczęście, ze dureń, który właśnie zaczął zwracać niestrawione spaghetti na wypełnione szczyną martensy, nie wiedział, do czego Wielebny naprawdę jest zdolny. Gość, tak jak cała banda człowieków w Zero Sum, pojęcia nie miał, że szef klubu jest wampirem. Na domiar złego symphatą. Gdyby wiedział, toby się zesrał, a tego byłoby już za wiele. Gołym okiem było widać, że nie używa pampersów. - Twoja bryka przechodzi na mnie - oznajmił Mordh, sięgając po słuchawkę, żeby wezwać kogoś z mopem. - Potraktuj to jako rekompensatę z odsetkami karnymi za kasę, którą podprowadziłeś mi z baru. Właśnie cię zwalniam, jak również za lewe dilowanie Hery w moim klubie. PS: w przyszłości, jak cię najdzie, żeby robić przekręty na cudzym terenie, miej dość oleju w głowie, żeby nie ozdabiać saszetek takim samym orłem, jakiego masz na - 53 -

kurtce. Za bardzo ułatwiasz zadanie tropicielom. A, i jeśli nie palisz się do mojej wizyty domowej, radziłbym, żeby kontuzje twojej pani nie wykraczały poza złamany paznokieć. A teraz wypierdalaj z mojego biura i żebym cię więcej nie oglądał w klubie. Facet był tak zmasakrowany psychicznie, że bez protestów dał się poprowadzić do wyjścia. Mordh rąbnął pięścią w biurko, żeby zwrócić na siebie uwagę. Bambusy przystanęły ze swoim jeńcem, ale tylko człowiek obejrzał się za siebie. W jego oczach malowała się śmiertelna trwoga. - I jeszcze jedno. - Wielebny uśmiechnął się, sznurując usta, żeby nie odsłonić kłów. - Jeśli Chrissy złoży wymówienie, uznam, że zmusiłeś ją do tego i będę dochodził moich strat finansowych. - Przechylił się przez biurko. Informuję cię, że nie zależy mi na kasie, za to jestem sadystą, a to znaczy, że mi staje od torturowania różnych chłystków. Następnym razem odbiję sobie straty na twojej skórze, a nie na portfelu czy bryce. A propos: Trez, poproszę o kluczyki. Bambus pogmerał w tylnej kieszeni Brandów mężczyzny i rzucił kluczyki szefowi. - Nie musisz się troszczyć o dowód darowizny - powiedział Wielebny, łapiąc kluczyki. - Tam, gdzie powędruje twoja zafajdana bryka, nikt nie sprawdza dokumentów. A teraz, pa. Kiedy drzwi zamknęły się, kończąc tę tragifarsę, Mordh przyjrzał się kluczykom. Na breloku widniał napis: Uniwersytet Stanowy w New Paltz. - Co? - spytał, nie podnosząc głowy. - Jeśli to się powtórzy, chciałabym się nim zająć osobiście. - Cichy głos Xhex dobiegł z ciemnego kąta kantorka, skąd zwykła obserwować co zabawniejsze scenki. Mordh zamknął kluczyki w dłoni i rozsiadł się wygodnie. Nawet gdyby powiedział nie, jeśli Chrissy znów przyjdzie pokancerowana, szefowa ochrony Zero Sum i tak spuści kutasowi manto. Xhex wyróżniała się spośród jego pracowników. Była zupełnie wyjątkowa. No, może nie do końca. Była podobna do niego. Też była półkrwi symphatą. Czy raczej socjopatą. - Miej oko na dziewczynę - powiedział. - Jeśli sukinsyn znów zaszaleje szkolnym pierścionkiem, będziemy rzucać monetę, kto mu da wpierdol. - Mam na oku wszystkie twoje dziewczęta - Xhex podeszła do drzwi, poruszając się ze zwierzęcą gracją. Była wysoka i umięśniona jak samiec, ale - 54 -

nie była żadnym babochłopem. Mimo muskułów i fryzury Annie Lenox, w swoim uniformie złożonym z czarnego topu i czarnych skórzanych spodni nie przypominała ani trochę napakowanych sterydami kulturystek. Jej ruchy miał w sobie elegancję sztyletu: szybkie, płynne, zdecydowane. Tak jak sztylet - lubiła upuszczać krew. - Dziś jest pierwszy wtorek miesiąca - przypomniała, kładąc dłoń na klamce. Jak by sam o tym nie pamiętał. - Wychodzę za pół godziny. Otwarła drzwi. Na moment łoskot z klubu wdarł się do kantorka. Potem Xhex zniknęła. Mordh przyjrzał się swojej dłoni. Krwotok już ustępował, a rana zabliźni się za jakieś dwadzieścia minut. O północy po wszystkim nie będzie śladu. Przypomniał sobie chwilę, w której się okaleczył. To bardzo dziwny stan, kiedy nie czuje się własnego ciała. Zachowujesz zdolność ruchu, ale nie czujesz ciężaru futra na ramionach, nie wiesz, czy buty masz zasznurowanie, nie rejestrujesz tego, że grunt pod nogami jest śliski albo wyboisty. Tęsknił za doznaniami zmysłowymi, ale musiał brać dopaminę, bo inaczej jego ciemna strona mogła przejąć stery. Obawiał się, że nie miałby z nią szans. Ujął laskę i ostrożnie dźwignął się z krzesła. Przez ten cholerny brak czucia miał zaburzenia równowagi. Po prostu był na bakier z grawitacją, więc droga do tajnych drzwi dość mu się dłużyła. Kiedy wreszcie dotarł do ściany, przytknął dłoń do kwadratowego zgrubienia: płyta wielkości drzwi odsunęła się jak w filmach science - fiction. Czarna sypialnia z aneksem łazienkowym, do której wkroczył, była jednym z trzech kawalerskich gniazdek Mordha. Nie bardzo wiedział czemu, ale prysznic najbardziej lubił brać właśnie tutaj. Może dlatego, że apartament był niewielki i cała przestrzeń zachodziła parą. Tropikalna duchota. Rzecz nie do pogardzenia dla kogoś, komu wiecznie było zimno. Rozbierając się i puszczając wodę, ogolił się pośpiesznie, czekając, aż popłynie ukrop. Jeżdżąc brzytwą po policzkach, przejrzał się w lustrze. Jego odbicie wyglądało tak jak zawsze. Krótki irokez. Fiołkowe oczy. Pierś i brzuch w tatuażach. Długi, sflaczały fajfus dyndający między nogami. Kiedy przypomniał sobie o tym, dokąd się wybiera, świat zaszedł czerwoną mgłą. Wcale go to nie zdziwiło. Agresja wyzwalała ciemną stroną jego natury, a on był wściekle wyposzczony. To, co się działo przed chwilą w kantorku, było raptem upojnym przedsmakiem dzisiejszej nocy. - 55 -

W innych okolicznościach strzeliłby sobie kolejną dawkę dopaminy, tej siostry miłosierdzia w ampułce. Na co dzień trzymała jego symphackie instynkty w ryzach, zastępując je hipotermią, impotencją i brakiem czucia. Efekty uboczne nie należały do przyjemnych, ale jak mus, to mus… Za wszelką cenę musiał zachować pozory. A także sprawność. Szantażystka żądała od niego wysokiej sprawności. Ujął fallus w dłoń, jakby go chciał uchronić przed tym, co go czeka w najbliższych godzinach, i sprawdził temperaturę wody. Para w łazience była już tak gęsta, że można by ją kroić nożem, ale woda ciągle jeszcze nie nagrzała się wystarczająco. Nigdy zresztą nie była dostatecznie gorąca. Potarł oczy wolną ręką. Wciąż widział na czerwono, ale tak było lepiej. Wolał spotykać się z szantażystką jak równy z równym. Jak zło ze złem. Jak symphata z symphatą. Wszedł pod prysznic, zmywając z siebie przelaną krew. Mydląc się z góry na dół, czuł się nieczysty, zbrukany. A to uczucie miało się jeszcze pogłębić do świtu. Tak… rozumiał doskonale, dlaczego garderoba jego dziewcząt na koniec szychty zawsze zachodziła parą. Kurwy kochają ukrop. Mydło, gorąca woda, szorstka gąbka - czasem tylko ta wizja trzymała je na nogach do białego rana.

- 56 -

ROZDZIAŁ 6 John śledził wzrokiem Cormię, która biegała i fikała kozły na trawie. Biała suknia ciągnęła się za nią trochę jak chorągiew, a trochę jak skrzydło. Nie wiedział, że Wybrankom wolno biegać po trawie na bosaka, że Cormia łamie reguły swojego zakonu. Obserwował to zresztą z przyjemnością. Radosna, jaśniała w mrokach nocy jak świętojański robaczek - świetlisty, roztańczony punkt na tle ciemnej ściany lasu. Szkoda, że Furiath tego nie widzi. Komórka piknęła. Sięgnął do kieszeni. Przeczytał SMS-a od Khilla. Czy Fritz może cię przywieźć do Blastha? Jesteśmy już gotowi. John odpisał: Tak. Odłożył BlackBerry’ego, marząc o tym, żeby się zdematerializować. Tradycyjnie pierwsze próby podejmowane parę tygodni po przemianie. Blasthowi i Khillowi poszło jak z płatka. A John? Jak wtedy, gdy zaczynał trening w Bractwie, okazał się najsłabszy, najwolniejszy i najgorszy z wszystkich. Cały numer polegał na tym, by wyobrazić sobie punkt docelowy i siłą woli się tam przenieść. Przynajmniej w teorii. A John? Spędził już mnóstwo czasu z zamkniętymi oczyma, z czołem zmarszczonym jak u buldoga, usiłując zmusić swoje molekuły, by zmieniły miejsce pobytu. Słyszał, że zdarzały się przypadki, kiedy umiejętność pojawiała się dopiero rok po przemianie, nikt mu jednak nie mógł zagwarantować, że opanuje ją kiedykolwiek. W tej sytuacji będzie musiał wyrobić sobie prawo jazdy. To całe proszenie o podwózkę było godne dziesięciolatka. Fritz był wspaniałym szoferem, ale John chciał być mężczyzną, a nie tłumokiem wożonym przez psańce. Cormia zatoczyła kółko i zawróciła w stronę domu. Kiedy stanęła przed Johnem, jej suknia, falując, leciała dalej do przodu, jakby nie miała się nigdy zatrzymać. Cormia, zarumieniona, oddychała pospiesznie. Jej uśmiechnięta buzia wyglądała jak księżyc w pełni. Ze swoimi pszenicznymi włosami i czarującym rumieńcem zdawała się uosobieniem lata.

- 57 -

Wyobrażał ją sobie na łące, na kraciastym kocu, jak je placek z jabłkami i popija lemoniadą z oszronionego dzbanka. Ma na sobie… biało - czarwone bikini. Stop. Chyba się zagalopował. - Podoba mi się ogród - powiedziała. Ty mu się też podobasz, odpisał i pokazał jej kartkę. - Żałuję, że dopiero teraz tu przyszłam. - Powiodła wzrokiem po rosnących wokół tarasu różach. Patrząc, jak gładzi się ręką po szyi, John domyślił się, że ma ochotę dotknąć kwiatu, ale nie ma śmiałości. Chrząknął, żeby zwrócić jej uwagę na siebie. Możesz sobie jedną zerwać. Chcesz? - Ch… chyba chcę. Podeszła do krzewów róż z rękami przy sobie, jakby zbliżała się do płochliwej sarny. Przeszła ostrożnie przez taras, kierując kroki wprost ku jasnoliliowym kwiatom. Nie zwracała w ogóle uwagi na czerwone i żółte róże w jaskrawszych barwach. Ledwie zaczął pisać „Uważaj na ciernie, gdy Cormia z krzykiem cofnęła rękę. Na czubku jej palca pojawiła się kropla krwi, która w mdłym, nocnym świetle wydawała się czarna na tle białej dłoni. Nie namyślając się wiele, John nachylił się i przytknął usta do rany, ssąc gwałtownie i pospiesznie ją liżąc. Był szczerze zaskoczony własnym zachowaniem oraz rozkosznym smakiem krwi Cormii. Nagle dotarło do niego, że chyba potrzebuje się dokrwić. Szajs. Cormia wyprostowała się, patrząc na niego w osłupieniu. Szajs na całego. Wybacz, naskrobał, bałem się, że ci kapnie na sukienkę. - Ja… Zerwij swoją różę, tylko uważaj na ciernie. Kiwnęła głową i zaryzykowała kolejne podejście do kwiatu, trochę dlatego, że chciała mieć własną różę, a trochę, jak przypuszczał, aby przerwać dziwną ciszę, jaka zapadła między nimi. Wybór Cormii padł na wspaniały okaz. Szpiczasty srebrno fioletowy pąk lada chwila miał się otworzyć, osiągając rozmiar grejpfruta. - Dziękuję - powiedziała. Już chciał odpisać „Nie ma za co, gdy zorientował się, że Cormia mówi do rośliny, a nie do niego. Cormia odwróciła się do Johna. - 58 -

- Tamte róże miały szklane domki z wodą. Chodźmy po wazon, zaproponował. Tak nazywamy te domki po naszej stronie. Kiwnęła głową i ruszyła w stronę drzwi do pokoju bilardowego. Przechodząc przez próg, odwróciła się. Jej oczy miały taki wyraz, jakby żegnała się z kochankiem, którego już nigdy nie miała ujrzeć. Jeżeli chcesz, możemy znowu tutaj przyjść, napisał w notatniku. Gdy potaknęła, poczuł ulgę, zważywszy na swoje dawne zachowanie… Możemy też obejrzeć jakiś film. Na górze, w salce projekcyjnej. - Projekcyjnej? Zamknął drzwi ogrodowe. To taki specjalny pokój do oglądania filmów. - A moglibyśmy teraz coś obejrzeć? Zdecydowany ton jej głosu sprawił, że zaczął na nią patrzeć inaczej. Jej milczenie i nieśmiałość mogły być kwestią treningu Wybranek, a nie prawdziwą naturą Cormii. Wybieram się do miasta. Ale może jutro wieczór? - Dobrze, zaraz po wieczerzy. Tak, potulność zdecydowanie nie była jej cechą wrodzoną. Jakim cudem wylądowała wśród Wybranek? Po wieczerzy mam lekcje, ale może po lekcjach? - Dobrze. Chciałabym się też dowiedzieć więcej o tym miejscu. - Jej uśmiech opromienił pokój bilardowy jak blask kominka. Okręciła się na pięcie; jej piruet przypomniał Johnowi figurkę baletnicy kręcącej się po otwarciu szkatułki na precjoza. Chętnie będę twoim przewodnikiem, napisał. Zatrzymała się, falując luźnymi kosmykami włosów. - Dziękuję ci, Johnie Matthew. Jestem pewna, że jesteś świetnym przewodnikiem. Kiedy spojrzała na niego, rzuciły mu się w oczy bardziej jej kolory niż twarz czy sylwetka: róż jej policzków i warg, blady fiolet kwiatu, który trzymała w dłoni, świetlista zieleń jej oczu, platynowy blond jej włosów. Nie wiedzieć czemu, pomyślał nagle o Xhex. Xhex, cała w czerni i odcieniach metalicznej szarości, przypominała chmurę burzową nabrzmiałą mroczną energią. Cormia przypominała słoneczny dzień, ciepły i jasny. Skłonił się Cormii z ręką na sercu i wyszedł. Idąc po schodach do sypialni, zastanawiał się co woli burzę czy słoneczny poranek.

- 59 -

Po chwili dotarło do niego, że pytanie jest bez sensu, bo jedno i drugie było dla niego nieosiągalne. Pan D stał w zaułku, wciskając lufę swojej dziewiątki w wątrobę wampira. Był czujny i zmobilizowany do granic ostateczności. Najchętniej trzymałby lufę przy skroni wojownika, ale nie miał drabiny. Rany kota, ależ te dranie są wielgachne. Jego kuzyn Tommy byłby przy nich nie większy od puszki po budweiserze. I równie łatwy do zdeptania. - Masz włosy jak lalunia - zadrwił. - A ty zajeżdżasz płynem do kąpieli. Ja mogę sobie zawsze przyciąć włosy… - Używam old spice’a. - Radziłbym ci spróbować czegoś mocniejszego. Co powiesz na końskie łajno? Pan D dźgnął go mocniej lufą. - Na kolana! Ręce do tyłu, opuść głowę! Wampir posłusznie zastosował się do polecenia. Nie próbował żadnych numerów. Choć okazał się śmierdzącym tchórzem, lepiej żeby nie zwiał, nie tylko dlatego, że złapanie wojownika Bractwa zapewniłoby panu D miejsce w annałach Korporacji. Pan D wiedział, że trzyma w garści zdradziecką żmiję. Sięgnął do pasa po kajdanki… …ale akcja przybrała zgoła nowy obrót. Wojownik zrobił piruet na jednym kolanie, uderzając ręką w lufę dziewiątki. Pan D odruchowo nacisnął spust; broń wypaliła nieszkodliwie w niebo. Zanim umilkło echo wystrzału, zaskoczony pan D leżał już na wznak na chodniku, a obok poniewierało się jego sombrero. Oczy wampira, mimo żółtych tęczówek, były martwe. To musiał być szaleniec. Nikt przy zdrowych zmysłach nie zaryzykowałby, klęcząc, że kula poleci nie wiadomo w którą stronę. Wampir uniósł do góry potężną pięść. Raczej nie zamierzał pogłaskać pana D. Pan D błyskawicznie wyszarpnął ramię z uścisku wojownika i wykonał półobrót. Podskoczył i obiema nogami kopnął w prawą łydkę brata. Coś chrupnęło i… ja pierdzielę, kawałek nogi odleciał. Wojownik zachwiał się, nogawka jego skórzanych spodni zwisła miękko od kolana w dół. Co tu jest, kurwa, grane, zdążył tylko pomyśleć pan D, gdy świrowaty wampir zwalił się jak kłoda. - 60 -

Pan D uskoczył w porę, zaraz jednak rzucił się na powalonego, chcąc wykorzystać swoją przewagę, zanim wampir się zabierze za niego. Siadł okrakiem na gnoju, złapał go za te pedalskie kudły i szarpnął do tyłu, sięgając do pasa po nóż. Niestety, jego zamiar spełzł na niczym. Wojownik poderwał się z chodnika, unosząc pana D na grzbiecie jak znarowiony mustang. Pan D ścisnął boki wampira kolanami i objął go ręką za szyję grubą jak udziec… Nagle ziemia zawirowała. Niech to szlag. Wampir przewrócił się na wznak i zaczął się tarzać, używając pana D w charakterze podkładki. Ważył tyle co płyta nagrobna. Pan D zgłupiał, a wojownik skorzystał z chwilowej przewagi, by obrócić się na bok i walnąć pana D łokciem w bebech. Pan D stęknął i dostał torsji. Błysnęło czarne ostrze sztyletu i wampir podniósł się do klęku. Pan D czekał na cios, opłakując niesprawiedliwość losu - zaledwie trzy godziny dane mu było być nadreduktorem. Koszula pana D zaczęła wyjeżdżać ze spodni. Gdy jego blady brzuch zaświecił w mrokach nocy, uważniej przyjrzał się przeciwnikowi i mało nie zrobił w majty. Miał przed sobą niesławnego wojownika, który lubił przerobić ofiarę na kotlet siekany, zanim wysłał ją na tamten świat. Pan D musiał porzucić nadzieję na lekką śmierć. Szykowało się długie, krwawe pożegnanie z życiem. Nie dorwał go, co prawda, mistyczny Destruktor, ale i tak do wrót raju czekała go ścieżka zdrowia. A nieumarli, mimo pozornego braku życia, ból znoszą nie lepiej niż żywi. Furiath wiedział, że powinien złapać oddech i szukać swojej sztucznej nogi, a nie, jak Sweeney Todd, przerabiać białego wypierdka na papu. Tamta kula, której o mało w siebie nie władował, była wyraźnym znakiem, żeby domknąć ten kram i spylać z zaułka, zanim nadciągną posiłki wroga. Jednak kiedy odsłonił brzuch nadreduktora, mróz przeszedł go po kościach i jednocześnie oblał go war; był nakręcony jak wtedy, kiedy wracał z Zero Sum z torbą czerwonego dymka, wiedząc, że przez najbliższe dziesięć godzin nie będzie musiał wychodzić z pokoju. Rety, ależ był naspidowany. Głos nazgula przerwał jego radosny nastrój; ilekroć Furiath czuł się na haju, nazgul zaczynał mu bzyczeć za uchem jak mucha nad kupą. Ta krwawa jatka ma ci podbić bębenek, bo to, że jesteś nieudacznikiem, jeszcze cię nie zadowala. Cokolwiek by mówić, pochodzi ze szlachetnego rodu… który przez ciebie popadł w ruinę. Zatem smacznego, mój miły.

- 61 -

Furiath skupił wzrok na falującym, odsłoniętym brzuchu reduktora. Ściskając mocno sztylet w dłoni, delektował się paraliżującym lękiem i zgrozą nieumarłego. Powoli uspokajał się i na jego twarzy pojawił się uśmiech. Tak, to był jego czas. Jego nagroda. Dopóki będzie robić to, co zaraz zacznie robić, będzie miał święty spokój od gderaniny nazgula. Jego mroczny rytuał uzdrawiał go, choć na chwilę. Przytknął czarny sztylet do ciała reduktora i… - Co robisz, kretynie? Obejrzał się za siebie. U wylotu zaułka stał jego bliźniak, wielka mroczna sylwetka z ogoloną czaszką. Twarz Zbihra ginęła w mroku, ale nie trzeba było widzieć marsa na jego czole, żeby odgadnąć w jakim jest nastroju. Wściekłość biła od Z na kilometr. Furiath zamknął oczy, walcząc z szatańskim wkurwieniem. Złamas przyszedł mu zepsuć największą przyjemność. Przypomniał sobie, ile razy Zbihr żądał od niego, żeby go bił aż spłynie krwią. Teraz jego braciszek strugał świętoszka. Co, u diabła? Ten reduktor z pewnością miał na sumieniu życie wielu niewinnych wampirów. Czym się różniło to, co Furiath miał zamiar zrobić, od żądania, by rodzony brat tłukł cię na miazgę, od czego mu się wiecznie rzygać chciało i miał permanentnego moralniaka? - Wynoś się - warknął Furiath, z całej siły dociskając wijącego się zabójcę. - To moja sprawa, co robię. - Tere fere. Obiecywałeś, że z tym skończysz. - Spadaj. Zabójca próbował wyśliznąć mu się z rąk. Był tak mały i zwinny, że niemal dopiął swego. Furiatha rozjuszyła jego samowola. Bez namysłu wbił sztylet w brzuch nieumartego i jednym długim cięciem rozpłatał, odsłaniając wiele potencjalnych atrakcji. Wrzask reduktora zagłuszył wiąchę, którą puścił Zbihr, ale Furiath był głuchy na wszystko. Miał wyżej uszu całego świata na czele z sobą. Zbihr dopadł go błyskawicznie, wyrywając sztylet, który rzucił na druga stronę ulicy. Zabójca z ulgi zemdlał. Furiath zerwał się na równe nogi, żeby dać bratu popalić. Niestety, brakowało mu połowy nogi. Osunął się na mur jak jakiś pijaczyna, co go wkurzyło do reszty. Z podniósł protezę i cisnął ją w stronę bliźniaka. - Bierz ten swój rzęch! - 62 -

Furiath złapał protezę jedną ręką i zsunął się na ziemię po chłodnym, szorstkim murze pralni. Był wrakiem. Skończonym wrakiem. A do tego czekał go tęgi opieprz z ust brata. Diabli nadali Z w zaułku akurat w chwili, gdy Furaith potrzebował sobie pofolgować. Tylko to ratowało go przed szaleństwem. A to, że świeżo wyleczony z masochizmu Z go nie rozumie? Srał go pies. Zbihr wyjął sztylet z pochwy i przebił pierwszego reduktora, odsyłając go na łono Omegi, po czym zastygł na miejscu eksplozji. - Szajs - mruknął w Starym Języku. - To jakaś marka perfum nieumartych? - próbował rozładować atmosferę Furiath. - Dość tych żartów - zarządził głos z nosowym teksańskim akcentem. Z odwrócił się, Furiath podniósł głowę. Mikry reduktor dorwał z powrotem swoją spluwę i mierzył nią w Furiatha, nie spuszczając z oczu Z. Z w odpowiedzi podniósł lufę sig sauera. - Obawiam się, że to jest klincz - oznajmił reduktorek, ze stęknięciem schylając się po swój kowbojski kapelusz. Zatknął sombrero na głowę, po czym złapał się z powrotem za flaki. - Jeżeli do mnie strzelisz, mój palec naciśnie spust i rozwalę twojego kumpla, a wtedy ty mnie poślesz na tamten świat. Reduktor wziął głęboki wdech, po czym z kolejnym stęknięciem wypuścił powietrze z płuc. - Moim zdaniem, sytuacja jest patowa, a nie mamy zbyt wiele czasu. Padł już strzał! Na pewno ktoś go słyszał. Jebany kowboj miał rację. Śródmieście Caldwell w środku nocy wbrew pozorom nie było pustynią. Wokół kręcili się ludzie, niekoniecznie naćpani. Do tego gliny, cywile wampirów i kolejni reduktorzy. Zaułek niewątpliwie leżał na uboczu, ale gwarantował tylko względny spokój. Lepiej się stąd zmyć, kolego, doradził nazgul. - Jesteśmy w dupie - wściekł się Furiath. - Zgadzam się w stu procentach - mruknął zabójca. Jakby na potwierdzenie jego słów rozległ się ryk policyjnej syreny. Dźwięk zaczął się niepokojąco przybliżać. Nikt z trójki nie drgnął, kiedy zza rogu w zaułek wpadł rozpędzony wóz patrolowy. A więc ktoś usłyszał wystrzał w trakcie szamotaniny kowboja z Furiathem. Ten ktoś zapewne sięgnął po komórkę… Reflektory policyjnego wozu, który hamował z piskiem, omiotły trzy nieruchome postaci. Drzwi otwarły się z obu stron samochodu. - 63 -

- Rzuć broń! - Sami ją nam zabierzcie. - Nosowy głos reduktora był ciepły jak letni wieczór. - Stul pysk - zgromił go Z. - Rzuć broń albo będziemy strzelać. Furiath zrobił krok w stronę glin i zahipnotyzował ich. Gliniarz z prawej zanurkował do samochodu i zgasił reflektory. - Piękne dzięki - rzucił reduktor, wycofując się ostrożnie plecami do muru. Celował w Furiatha, nie spuszczając przy tym z oczu Z. Mijając gliniarzy, odebrał nieprotestującej policjantce gnata. Dziewiątkę. Wycelował broń w Z. Teraz, gdy obie ręce trzymał w górze, czarna krew tryskała mu z bebechów. - Chętnie bym was obu posłał do ziemi, ale wtedy wasze hipnotyczne sztuczki przestałyby działać na asów naszego wydziału. Więc chyba nie mam wyjścia. Muszę wam odpuścić. - Chryste Panie - zgrzytnął Z, tracąc opanowanie. - Nie używaj imienia Pana naszego nadaremno - poradził reduktor, docierając do winkla, zza którego przed chwilą wyjechała policyjna suka. Życzę miłej nocy szanownym panom. Kurdupel bezszelestnie dał drapaka. Furiath telepatycznie nakazał gliniarzom powrót do samochodu; pani oficer kazał zadzwonić na komendę z meldunkiem, że w zaułku nie zaobserwowano żadnej bójki ani zakłóceń porządku publicznego. Jednak był pewien problem… zabrana broń. Cholerny reduktor. Nawet podmiana wspomnień nie zatuszuje faktu zaginięcia dziewiątki. - Oddaj jej twoją spluwę - polecił Zbihrowi. Bliźniak opróżnił magazynek. Nie wycierając broni rzucił ją policjantce na kolana. Wampiry nie mają linii papilarnych. - Będzie cud, jeśli ona nie zwariuje - zauważył Z. Fakt. To nie był jej rewolwer, w dodatku magazynek był pusty. Furiath dał z siebie wszystko, wciskając jej wspomnienie, jak kupuje nowy rewolwer, a potem wymienia magazynek na inny, bo kule były do dupy. Nie był to zbyt wymyślny kamuflaż, zważywszy choćby na to, że magazynki braci rutynowo miały zatarte numery fabryczne. Furiath wydał mentalny rozkaz policjantowi za kółkiem, by wrzucił wsteczny i wycofał sukę z zaułka. Kierunek? Komisariat. Cel? Przerwa na kawę. Kiedy zostali sami, Z spojrzał Furiatowi w oczy. - Chcesz się obudzić na tamtym świecie? - 64 -

Furiath oglądał protezę. Wyglądała na sprawną, przynajmniej w bardziej typowych warunkach, po prostu puścił zatrzask pod kolanem. Niestety, zawiodła w akcji. Podciągnął nogawkę skórzanych spodni i przypiął nogę. - Wracam do domu. - Słyszysz, co mówię? - Słyszę. - Spojrzał w oczy bliźniaka, myśląc o tym, ile musiało go kosztować jego pytanie. Pęd do samounicestwienia był głównym motorem działań Z, dopóki nie spotkał Belli, czyli, w skali jego życia, pięć minut temu. Zbihr ściągnął chmurne brwi. - Leć prosto do domu. - Prościutko. Masz moje słowo. - Odwrócił się, by odejść. - Czy aby czegoś nie zapomniałeś? - spytał szorstko Zbihr. Furiath przypomniał sobie nagle o tym, jak dziesiątki razy gonił za Zbihrem, żeby uchronić go przed zabiciem siebie lub kogoś. O dniach, kiedy nie mógł zasnąć, bo zadręczał się zdrowiem brata, który nie chciał pić krwi samic, twierdząc, że wystarczy mu ludzka krew. Przypomniał sobie ból i żałość na widok oszpeconej twarzy brata. A potem przypomniał sobie noc, kiedy stanął przed lustrem, ściął włosy i ciął się brzytwą przez czoło i policzek, żeby wyglądać jak Z… po to by zamiast brata oddać się w miejsce mściwego reduktora - sadysty. Wspomniał nogę, którą sobie odstrzelił, żeby ratować ich obu. - Nie, nie zapomniałem. Pamiętam wszystko - rzucił przez ramię. Nie czuł żalu, kiedy dematerializował się, a następnie scalił na Trade Street. Stojąc naprzeciwko Zero Sum czuł, że jego serce i głowa wyrywają się na druga stronę ulicy, jakby teraz on odziedziczył misję samozniszczenia. Wabił go hipnotyczny zew nałogu. Nie był w stanie oprzeć się zaproszeniu. Co gorsza, nie chciał. Kiedy podszedł do frontowych drzwi klubu, stery jego nóg - tej prawdziwej i tej tytanowej - przejął nazgul. To nazgul przeprowadził go przez próg, a potem, wymijając ochroniarzy, do sali dla VIP-ów, przeprowadził między stolikami specjalnych gości na zaplecze, do kantorka Mordha. Bambusy kiwnęły mu głową. Jeden z nich zagadał do zegarka. Czekając pod drzwiami, Furiath zdawał sobie sprawę, że jest więźniem zaklętego koła, które kręci się jak świder, drążąc niestrudzenie w głąb ziemi, by natrafić na coraz bogatsze pokłady toksycznej rudy.

- 65 -

Mroczne sztolnie nadwątlały opokę, na której wzniosło się jego życie. Wiedziony magnetycznym przyciąganiem, dążył do jądra, na spotkanie z piekłem, które było jego stacją docelową, a im niżej upadał, tym bardziej przybywało mu straceńczej odwagi. Bambus z prawej, niejaki Trez, skinął na Furiatha i otwarł drzwi do jaskini występku, gdzie sprzedawano okruchy Hadesu pakowane w celofanowe torebki. Furiath, drżąc z niecierpliwości, przekroczył próg. Z niziutkich drzwi wychynął Mordh. W jego przebiegłych, fiołkowych oczach odbiło się politowanie. - Już zdążyłeś wszystko wypalić? - mruknął. Ścierwojad przejrzał mnie na wylot, pomyślał wampir. - Wolałbym określenie symphata. - Wielebny człapał do biurka wsparty na lasce. - Ścierwojad to brzmi bardzo nieuprzejmie. Bacz, żebyś nie obudził we mnie mojej mrocznej natury. Wracając do tematu: ile? Rozpinając nieskazitelną czarną, dwurzędową marynarkę, opadł na fotel z czarnej skóry. Krótko przycięty irokez lśnił, jakby Mordh wyszedł prosto spod prysznica. Pachniał przyjemnie dobrą wodą toaletową i aromatycznym szamponem. Furiath przypomniał sobie tamtego dilera, który raptem przed chwilą wykrwawił się w zaułku, daremnie żebrząc o pomoc. To, że Mordh wyglądał, jakby się ubierał u krawców z Fifth Avenue, nie zmieniało faktu, że był kim był. Spojrzał po sobie. Jego strój też nie odzwierciedlał tego, kim jest. Kurwa mać… gdzie się podział jeden z jego sztyletów? Musiał go upuścić w zaułku. - To co zawsze - zaordynował, wyciągając z kieszeni tauzena. - Ani grama więcej.

- 66 -

ROZDZIAŁ 7 Na górze, w krwistoczerwonej sypialni, Cormia nie mogła otrząsnąć się z wrażenia, że wychodząc na zewnątrz, uruchomiła łańcuch wypadków, których skutki mogły być nieprzewidywalne. Czuła, że niewidzialna ręka przeznaczenia przemeblowuje scenerię jej życia i kiedy kurtyna podniesie się znów, czeka ją niespodzianka. Nie ufała losowi na tyle, by wierzyć w ciemno, że następny akt tego spektaklu spodoba jej się bardziej. Ale była przykuta do widowni, zresztą nie miała dokąd iść. No, ale może nie było tak źle… Podeszła do drzwi i uchyliła je, patrząc na orientalny dywan biegnący w stronę głównych schodów. Za schodami ciągnął się korytarz posągów. Ilekroć wchodziła na piętro, zerkała z fascynacją w stronę szlachetnych marmurowych figur. Elegancja ich nieruchomych póz i białe szaty przywodziły jej na myśl sanktuarium Wybranek. Nagość męskich postaci była czymś zgoła egzotycznym. Skoro mogła wyjść z domu, mogła też z bliska przyjrzeć się posągom. Na pewno tak. Cicho stąpając bosymi stopami po dywanie, minęła kolejno sypialnię Najsamca, a potem Rankohra i Mary. Gabinet króla u wylotu schodów, a w holu na dole nie było żywej duszy. Skręciła za róg. Szpaler posągów zdawał się ciągnąć w nieskończoność. Stały po lewej stronie, oświetlone z góry punktowcami i oddzielone od siebie ostrokołami gotyckich okien. Naprzeciwko co drugiego okna, po prawej ręce, znajdowały się drzwi zapewne do kolejnych sypialń. Dziwne. Gdyby to ona projektowała ten dom, po lewej umieściłaby sypialnie, z których można byłoby podziwiać ogród. Tymczasem, sądząc z rozkładu rezydencji, sypialnie wychodziły na przeciwległe skrzydło, które zamykało dziedziniec z drugiej strony. Interesujące rozwiązanie, ale osobiście wolałaby podziwiać architekturę na korytarzu, a z pokoju napawać się widokiem ogrodu i panoramą gór.

- 67 -

Ściągnęła brwi. Dziwne myśli nawiedzały ją ostatnio. Zdarzało jej się krytykować w myślach przedmioty, osoby, a nawet modlitwy. Miała poczucie winy, ale to coś było silniejsze od niej. Starając się nie dociekać, skąd biorą się te myśli i co za nimi stoi, skręciła w korytarz posągów. Pierwsza rzeźba przedstawiała młodego samca - ludzkiego, wnioskując z rozmiarów - odzianego w suto udrapowaną krótką tunikę zebraną na prawym ramieniu. Samiec patrzył przed siebie, a jego spokojna twarz była zupełnie bez wyrazu. Miał szeroką pierś, silne, choć smukłe ramiona, szczupły brzuch, wyraźnie zaznaczone żebra… Następny posąg wyglądał podobnie, jedynie ręce postaci były inaczej ułożone. Ręce trzeciej rzeźby zastygły w jeszcze innym geście, zaś czwarta… była naga. W pierwszej chwili Cormia chciała uciec, jednak ciekawość wzięła górę. Naga postać wydała jej się piękna. Zerknęła za siebie. Była sama. Wyciągnęła rękę i dotknęła szyi posągu. Ku jej zdumieniu marmur był ciepły, pewnie od światła punktowca. Pomyślała o Najsamcu. Po przybyciu do rezydencji spędziła z nim pierwszy dzień w łóżku. Zgodnie z instrukcją przełożonej zapytała, czy może wejść do jego pokoju i położyć się przy nim. Zgodził się, ale kiedy wsunęła się pod kołdrę, wiercili się tylko jak na szpilkach. Potem jednak Cormia zasnęła… a kiedy zbudziła się, do jej łona przyciskało się coś wielkiego, rozgrzanego. Zaszokowana, poddawała się biernie Najsamcowi, który rozebrał ją w milczeniu, po czym położył się na niej. Cóż, pewne sytuacje nie wymagają komentarze. Powoli przejechała koniuszkami palców po ciepłej piersi posągu, zatrzymując się dłużej przy sutku wieńczącym umięśnioną pierś, pod którą zaczynała się sfalowana płaszczyzna żeber i umięśnionego brzucha. To wszystko było tak cudownie gładkie. Gładkie jak skóra Najsamca. Serce załomotało jej w piersi, kiedy dotknęła brzuchu posągu. Przeszedł ją gorący drzesz, bynajmniej nie za sprawą posągu. Wyobrażała sobie, że dotyka Najsamca, jego ciało muskała palcami. To nie fallus posągu ją wabił, lecz fallus Najsamca. Powędrowała dłonią w dół, aż do kości łonowej posągu… Z holu dobiegł trzask głośno otwieranych drzwi wejściowych. - 68 -

Odskoczyła gwałtownie, przydeptując brzeg sukni. Na schodach zadudniły ciężkie buty. Cormia skryła się we wnęce okiennej, popatrując zza winkla. U wylotu schodów pojawił się brat Zbihr w stroju bojowym, ze sztyletami na piersi i rewolwerem u pasa. Zaciśnięte szczęki świadczyły, że nadal nie opuścił go bojowy nastrój. Zniknął z pola jej widzenia. Zaraz potem usłyszała stukanie do drzwi gabinetu króla. Skradając się na palcach, przeszła przez korytarz, przystając przy narożniku, zza którego mogła obserwować gabinet. Usłyszała surowy głos króla, a potem trzask otwieranych i zamykanych drzwi. - Chyba się nie bawiłeś dziś za dobrze, Z? Minę masz jak zbity pies. - Czy Furiath wrócił do domu? - Dziś? Nic mi nie wiadomo. - Kutas wciskał, że wraca do domu. - Fakt, że lubi opowiadać bajki. Zadzwoń na policję i spytaj, gdzie w mieście była ostra zadyma. Cormia przywarła do ściany, drżąc, że ktoś ją nakryje. Gdzie się podziewał Najsamiec? - Natknąłem się na niego w chwili, gdy brał się do wypatroszenia flaków dwóm reduktorom. Król zaklął. - Zdawało mi się, że obiecał ci, ze z tym skończy. - Bo obiecał. Król westchnął ciężko. Cormia wyobraziła sobie, że trze oczy, a może skronie… - A co robił konkretnie? Zapadła długa cisza. - A co robił konkretnie? Zapadła długa cisza. - Ej, Z, popatrz na mnie - ofuknął go łagodnie król. - Muszę wiedzieć, co zrobił, zanim z nim będę rozmawiał. - Masz rację. Zastałem go z dwoma reduktorami. Noga mu odpadła, a na szyi miał ślady po duszeniu łańcuchem. Ze sztyletem w ręku nachylał się nad brzuchem reduktor. W ogóle nic do niego nie docierało. Nie zauważył mnie, dopóki się nie odezwałem, a przecież mogłem równie dobrze być kolejnym reduktorem, a wtedy byłoby po nim. W tej chwili leżałby na stole tortur, o ile nie w ziemi. - 69 -

- Nie wiem, co mam z tym fantem zrobić. - Z Bractwa nie możesz go wywalić - nastroszył się Zbihr. - Jeszcze się zastanowię. I nie patrz na mnie bykiem, bo nadal jestem twoim szefem, paliwodo. - Urwał. - Jezu, chyba trzeba będzie tego twojego braciszka ekspresem wysłać do psychiatry. Zaczyna być groźny dla siebie i innych. Wyperswadowałeś mu jakoś jego zamiar? - Nie, bo nas nakrył wóz patrolowy. - Jeszcze gliny się w to wmieszały? Rany boskie… - Gliny to betka. Udało mi się… - Samce ściszyły głos. - Pomyśl tylko, jak by się czuł. Bractwo to wszystko, co ma w życiu - powiedział wreszcie Zbihr dobitnie. - Na pewno sam bym na to nie wpadł. To wymyśl coś. Tydzień bez dyżurów i krótki urlop to stanowczo za mało. Znowu zapadła cisza. - Wybacz, ale muszę się teraz pokazać Belli. Po prostu porozmawiaj z nim, zanim dobierzesz mu się do tyłka. Ciebie posłucha, mnie nie. I oddaj mu to. Coś ciężkiego stuknęło, pewnie o blat biurka. Cormia zanurkowała do jednego z pokoi gościnnych. Parę sekund później usłyszała ciężkie kroki Zbihra, który szedł do swojej sypialni. Groźny dla siebie i innych. Nie mogła sobie wyobrazić Najsamca, jak znęca się nad wrogiem albo przez nieuwagę naraża się na śmiertelne niebezpieczeństwo. Czemu jednak brat Zbihr miałby kłamać? Nie miał powodu. Nagle dopadło ją wyczerpanie. Przysiadła na rogu łóżka, patrząc tępo przed siebie. Pokój był urządzony w tonacji jasnoliliowej. Kolorze jej ulubionych róż. Cudowny kolor, stwierdziła, wyciągając się na kołdrze. Cudowny, to jednak nie wystarczało, by uśmierzyć jej niepokój. Galeria Caldwell była piętrowym kompleksem na obrzeżach miasta, mieszczącym w sobie sklepy i butiki w rodzaju Hollister, H&M, Banana Republic i Ann Taylor. Na końcach trójwymiarowego gatunku rezydował JC Penney, Lord and Taylor i Macy’s. Galeria nastawiona była na przeciętną kieszeń. Liczna klientela w trzech czwartych składała się z nastolatków w jednej czwartej z zaaferowanych matek. Zjeść coś można było w McDonald’s, Kuik Wok, California Smooth, Auntie Anne’s czy w Cinnabon. W butikach przy

- 70 -

głównych pasażach sprzedawano duperele, maskotki z włóczki, komórki i kalendarze z mordkami piesków i kotków. Stęchłe powietrze było doprawiane aromatem syntetycznej truskawki. Rany Julek, był w galerii. To chyba sen. John zorientował się, że jego życie zatoczyło niezłe koło. Wystrój galerii zmienił się, od kiedy był w niej ostatni raz. Odcienie beżu zostały zastąpione motywami jamajskimi w kolorach różu i morskiej zieleni. Posadzki, kosze na śmieci, sztuczne palmy w donicach i fontanny rezonowały rytmem reggae. Wszystko razem wyglądało jak hawajska koszula na podtatusiałym jegomościu - krzykliwie, beznadziejnie i od czapy. Rany, ale czas leci. Kiedy ostatnim razem odwiedził to miejsce, był chuderlawym sierotą, który wlókł się w szarym ogonie gromadki innych niechcianych dzieci. I oto wraca tutaj z kłami, w butach rozmiar czternaście i jest tak wielki, że każdy woli zejść mu z drogi. Tylko jedno się nie zmieniło: teraz też jest sierotą. A skoro już o tym mowa, świetne pamiętał tamte wycieczki do mallu. Co roku sierociniec świętego Franciszka przed Gwiazdką prowadził wychowanków do Galerii Caldwell. Co było nieludzkie, bo żadne z dzieci nie miało pieniędzy na zakup pięknych, lśniących towarów. John zawsze się bał, że zostaną wykopani z Galerii za to, że nie mają reklamówek, które usprawiedliwiałyby korzystanie z toalet. Tym razem jednak nie obawiał się, że go wyrzucą. Poklepał się po tylnej kieszeni. W portfelu miał czterysta baksów, które zarobił, pracując w biurze ośrodka treningowego. Co za ulga mieć przy sobie forsę do wydania i być częścią przewalającego się tłumu. - Zapomniałeś portfela? - spytał Blasther. John pokręcił głową. Wręcz przeciwnie, myślał o nim non stop. Khiller wysforował się na czoło i kroczył raźno parę metrów przed nimi. Odkąd weszli do Galerii, był rozgorączkowany. Kiedy Blasth przystanął przed sklepem elektronicznym, niecierpliwie popatrywał na zegarek. - Streszczaj się, Blasth - poganiał kumpla. - Mamy tylko godzinę do zamknięcia mallu. - Co cię dziś ukąsiło? - wkurzył się Blasth. - Chodzisz jakoś dziwnie nakręcony. - Nie twoja sprawa.

- 71 -

Przyspieszyli kroku, mijając grupki młodych. Jak ławice ryb trzymali się w obrębie swojego gatunku: chłopcy osobno, dziewczęta osobno, punki na lewo, maminsynki na prawo. Przedziały były widoczne gołym okiem, a John miał dobre oko. Nigdy nie należał do żadnej grupy, a z boku pewne rzeczy widać wyraźniej. Khill przystanął przed Abercombie&Fitch. - Kolekcja Urban Outfitters - to trochę zbyt hardkorowe jak dla ciebie. Pójdziemy do zwykłego A&F, tam mają rzeczy bardziej w twoim stylu. John wzruszył ramionami. Mam pełną szafę ubrań. - Masz dwie pary dżinsów, cztery podkoszulki od Hanes i parę nike’ów. No i ten sweter. - Słowo sweter - Khill wypowiedział z głęboką zgrozą. - Mam jeszcze dresy sportowe. - No to cię kwalifikuje na okładkę „GQ, mój miły. - Khiller wszedł do sklepu. - No, panowie, do dzieła. John z Blasthem weszli za Khillem do butiku. W środku grała głośna muzyka, setki ubrań wisiały stłoczone na wieszakach, z czarno - białych fotografii na ścianach patrzyły na nich twarze przystojniaków. Khill zaczął się przeciskać między rzędami koszul. Miał lekki niesmak na twarzy, jakby przeglądał garderobę babci. Nic dziwnego. Sam, w czarnych monstrualnych buciorach, z ciężkim łańcuchem przytłoczonym do granatowoczarnych dżinsów, w podkoszulku ze skrzydłami i trupią czaszką od Affliction, był zdeklarowanym wyznawcą Urban Outfitters. Ciemne włosy miał postawione na żelu, a brzeg lewego ucha z góry na dół naszpikowany ćwiekami. John zastanawiał się, czy piercing Khilla ogranicza się do ucha. Raczej nie miał okazji się dowiedzieć. Blasth, który czuł się w A&F jak ryba w wodzie, podszedł od razu do wieszaków z wytartymi, podartymi dżinsami, które wyraźnie były w jego guście. John stał w miejscu zażenowany. Wszyscy w sklepie gapili się na nich. O ile się orientował, człowieki nie wyczuwają wampirów, mimo to ich trójka z jakichś powodów wzbudzała powszechne zainteresowanie. - W czym mogę pomóc? Wszyscy trzej obejrzeli się za siebie. Dziewczyna, która przemówiła do nich, była wysoka jak Xhex, ale na tym ich podobieństwo się kończyło. W przeciwieństwie do obiektu seksualnych fantazji Johna, ekspedientka emanowała kobiecością. Cierpiała też na syndrom Tourette’a’ sądząc z nerwowych ruchów jej głowy i nieustannego obmacywania się po ciemnych, - 72 -

utapirowanych lokach. Musiała jednak nieźle panować nad swoją chorobą, gdyż mimo wszystko ani razu nie potrąciła wieszaka z T - shirtami. John był pod wrażeniem, choć nie bardzo korzystnym. Xhex nigdy by… Do diabła, czy zawsze wszystkie dziewczyny musiał porównywać do Xhex? Khill uśmiechnął się zabójczo do ekspedientki. W Johna wstąpiła nadzieja, że uda mu się wymiksować niepostrzeżenie. - W samą porę się pani pojawia. Jesteśmy w kropce. Kolega chciałby zaktualizować swój wizerunek. Może pani go zainspiruje. No nie, tylko nie to. Dziewczyna przeniosła zmysłowe spojrzenie na Johna, a on skulił się w sobie, jakby złapała go w kroku, by oszacować rozmiar jego fiuta. Pośpiesznie wycofał się za wieszak z nowiutkimi, fabrycznie sfatygowanymi koszulami. - Jestem tu menedżerką, więc wszyscy trzej jesteście w dobrych rękach powiedziała głosem ociekającym seksem. - Cudooownie. - Oczy Khilla, jedno zielone, drugie niebieskie, przejechały po gołych nogach dziewczyny. - Może więc pani zajmie się kolegą, a ja się będę przyglądał. Blasther spojrzał na Johna. - Chętnie sprawdzę wszystko na sobie, a potem zaniosę koledze do przymierzalni. John odetchnął z ulgą i zamigał podziękowanie. Kolejny raz Blasth przychodził mu w sukurs, pełnić rolę zderzaka między Johnem a światem. Menedżerka, niestety, wszy szczerzyła się jeszcze bardziej. - Dwóch klientów zamiast jednego, jak miło. Dziś mamy w sklepie prawdziwy wysyp przystojniaków. Zapowiadał się niezły koszmar. Jednak godzinę później Johnowi humor znacznie się poprawił. Okazało się, że Stephanie, menedżerka, ma niezłe oko, w dodatku przestała się mizdrzyć, kiedy skoncentrowała się na ubraniach. John został wrobiony w zabójcze wystrzępione dżinsy, naręcze sfatygowanych koszul, kilka obcisłych koszulek bez rękawów, które odpowiednio eksponowały jego bicepsy i umięśnioną klatkę piersiową. Dał też sobie wcisnąć kilka łańcuchów i czarną bluzę z kapturem. Po wszystkim udał się z naręczem ciuchów do kasy. Kładąc zakupy na ladę, zerknął do koszyka z bransoletkami. W plątaninie skórzanych pasków i muszelek mignęło coś jasnoliliowego. John zaczął przekopywać koszyk i

- 73 -

wreszcie znalazł plecionkę z koralikami w kolorze ulubionych róż Cormii. Uradowany, chyłkiem wsunął bransoletkę pod jedną z koszulek. Stephanie podsumowała go. Sześćset dolców. Sześć razy sto. John miał ochotę zapaść się pod ziemię. Miał tylko niecałe cztery… - Ja zapłacę - odezwał się Blasth, patrząc porozumiewawczo na Johna. Wręczył Stephanie czarną kartę. - Oddasz mi kiedy indziej. Menedżerka wybałuszyła oczy, po czym spojrzała na Blastha, jakby mu chciała dopisać na metce kolejne zero. - Nigdy jeszcze nie widziałam czarnej karty AmEx. - Niczym się nie różni od innych - Blasth zaczął grzebać w koszyku z naszyjnikami. John ścisnął go za ramię, po czym zastukał w ladę, żeby zwrócić na siebie uwagę Stephanie. Wyciągnął pieniądze, ale Blasth pokręcił tylko głową. - Potem mi oddasz - zamigał do Johna. - To fajne ciuchy, a chyba się nie palisz, żeby tutaj wracać po rzeczy, na które cię nie było stać. Przynajmniej ja nie mam na to ochoty. John ściągnął brwi. Logika Blastha była nieodparta. - Ale oddam ci później - zamigał, podając mu banknoty. - Tylko jeśli naprawdę będziesz miał - odpowiedział Blasther, też na migi. Stephanie przesunęła kartę przez czytnik, wstukała kwotę i czekała, trzymając kartę w długich paznokciach. Kiedy kasa zaterkotała, oderwała rachunek i podała Blasthowi długopis. - Zaraz kończymy pracę. - Naprawdę? - Khill oparł się biodrem o ladę. - I co z tego? - To z tego, że muszę was wyprosić, bo zamykam sklep. - Czy to znaczy, że zostaniesz tutaj sama? - Owszem. Sama jak palec. O rany, zaniepokoił się John. O ile Blasth potrafił rozładować różne sytuacje, o tyle Khill uwielbiał mącić. Khiller uśmiechnął się. - Ja i moi koledzy nie możemy dopuścić do tego, żebyś została tutaj sama jak palec. Owszem, mogą. Twoich kolegów zupełnie to nie obchodzi. Niestety uśmiech Stephanie świadczył o tym, że połknęła haczyk. Nie pójdą nigdzie, dopóki Khill nie włamie się do skarbonki.

- 74 -

Dobrze, że chociaż sprawy toczyły się szybko. Już po dziesięciu minutach sklep był pusty i łańcuchowe rolety opadły na witrynie, a Stephanie ciągnęła za łańcuch przy spodniach Khilla póty, póki ich usta się nie spotkały. John stał z dwiema torbami w rękach, a Blasth z najwyższym zainteresowaniem po raz n - ty oglądał same koszule. - Chodźmy do przymierzalni - wymruczała menedżerka w ustach Khila. - Git pomysł. - Wcale nie musimy iść sami. - Dziewczyna obejrzała się za siebie, omiatając Johna powłóczystym spojrzeniem. - Znajdzie się miejsce dla wszystkich. Mowy nie ma, przeraził się John. Po jego trupie… W różnobarwnych oczach Khilla zatlił się niepokój. - No chodźże, John. Musisz się w końcu przełamać. Stephanie skorzystała z okazji, żeby wciągnąć dolną wargę Khilla między białe ząbki i ścisnąć jego udo nogami, sygnalizując swoją gotowość erotyczną. - Nigdzie nie idę - pokręcił głową John. - Chodź, Dam ci najpierw popatrzeć, Zobaczysz, jak się to robi. Jego propozycja nie była dla Johna wielkim zaskoczeniem. Khill chętnie uprawiał seks zbiorowy, choć nigdy dotąd nie zapraszał go do udziału. - No chodź już, idziemy. - Nie, dziękuję. - Nie możesz wiecznie stać w kącie - wkurzył się Khiller. John uciekł wzrokiem. Khiller go ciągle drażnił, ale przywykł już do jego zagrywek. - No dobra, znikamy na chwilę - poddał się Khill. Z leniwym uśmiechem złapał dziewczynę za pośladki i posadził okrakiem na sobie. Spódniczka Stephanie podjechała do góry, odsłaniając różowe stringi i białe pośladki. Zniknęli w przymierzalni. John zaczął mówić Blasthowi na migi, że Khill to dziwkarz, ale zamarł w pół gestu. Blasth patrzył w stronę przymierzalni z dziwnym wyrazem twarzy. John gwizdnął, żeby zwrócić na siebie uwagę. - Możesz iść na zaplecze, jeśli chcesz. Ja sobie spokojnie poczekam. Blasther pokręcił głową. Trochę zbyt gorliwie. - Nie, daruję sobie. Jednak jego oczy z powrotem powędrowały w stronę przymierzalni. Kiedy z wnętrza wydobył się ochrypły jęk, twarz Blasthera przybrała

- 75 -

nieprzenikniony wyraz. Nie sposób było powiedzieć, kto jęknął. Blasther zacisnął szczęki. John znowu gwizdnął. - Wszystko w porządku? - Możemy sobie spokojnie spocząć. - Blasth wszedł za ladę i usiadł na stołku. - To potrwa chwilę. John przyznał mu w duchu rację. Kiedy z przymierzalni dobiegł jęk, pomyślał o Xhex i dostał ekspresowej erekcji. Tego mu tylko było trzeba. Zaczął wyciągać koszulę ze spodni, żeby zatuszować poczucie winy. - Po co kupiłeś bransoletkę? - spytał ni stąd, ni zowąd Blasther. - Będę ją nosił - zamigał nerwowo John. - Akurat. Nie przejdzie ci przez rękę. - Umilkł. - Jak nie chcesz mówić, to nie. - Nie ma o czym gadać. - Jak uważasz. Chcesz iść do Zero Sum? - zagadnął Blasth po chwili. John kiwnął głową, patrząc w ziemię. - Tak właśnie obstawiałem - zaśmiał się cicho Blasth. - Założę się, że jutro też będziesz miał ochotę. - Jutro nie mogę - zamigał John bez zastanowienia. - Dlaczego? - Bo nie. Muszę zostać w domu. Z przymierzalni wydobył się kolejny jęk, a po nim nastąpiła seria stłumionych, rytmicznych tąpnięć. Kiedy dźwięki umilkły, Blasther westchnął przeciągle. John dobrze go rozumiał. On też chętnie by już stąd wyszedł. W pustym, przyciemnionym sklepie nagle powiało grozą. A poza wszystkim, jeśli szybko dotrą do Zero Sum, będzie miał parę godzin na czekanie, kiedy Xhex pojawi się w polu widzenia, a to dla niego… Naprawdę był żałosnym pajacem. Minuty płynęły jedna za drugą. Dziesieć. Piętnaście. Dwadzieścia. - Co oni tam robią, u cholery - mruknął zniecierpliwiony Blasth. John wzruszył ramionami. Znając temperament Khilla, nietrudno było odgadnąć. - Ej, Khill? - zawołał Blasther. Nie doczekawszy się odpowiedzi ani żadnego odgłosu, zsunął się ze stołka. - Pójdę sprawdzić, co tam się dzieje. Poszedł do przymierzalni i zastukał, odczekał chwilę, a potem wsunął głowę w drzwi. - 76 -

Nagle oczy mu dziwnie zabłysły i szczęka opadła. Zaczerwienił się po korzonki rudych włosów. Oho. Seans najwyraźniej nie dobiegł jeszcze końca, ale musiał być interesujący, bo Blasther stał przez dłuższą chwilę, jakby wrósł w ziemię. Wreszcie pokiwał ciężko głową, chyba odpowiadając na jakieś pytanie Khilla. Wetknął ręce w kieszenie i ze zwieszoną głową wrócił za ladę. Przysiadł z powrotem na stołku, stukając nerwowo czubkiem buta. Wyraźnie miał tego dosyć. Tam samo zresztą jak John. Kurczę, już dawno mogli być w Zero Sum. W Zero Sum, gdzie pracuje Xhex. Kiedy jego myśli znów obsesyjnie pobiegły ku Xhex, miał ochotę walić głową w ścianę. Zawiadamiamy państwa o zmianach w pisowni pajac. Od dziś piszemy je: J - O - H - N M - A - T - T - H - E - W.

- 77 -

ROZDZIAŁ 8 Furiah stał na dziedzińcu przed masywną, mroczną fasadą rezydencji Bractwa, która spoglądała na niego groźnie czarnymi oczodołami okien. Budynek wyglądał jak głowa zakopanego po szyję w ziemi olbrzyma, który z ponurą rezygnacją przyjmował swoje położenie. Furiath ze wstydu też chętnie zapadłby się pod ziemię, stał jednak twardo na nogach, równie zrezygnowany jak skąpana w mroku budowla. Powiał wiatr. Furiath spojrzał w kierunku północnym. Typowa sierpniowa noc w podgórskich okolicach tego stanu. Lato się jeszcze nie skończyło. Na drzewach rosły bujne liście, szumiała fontanna, po obu stronach drzwi rezydencji stały jeszcze donice z roślinami. Ale w powietrzu czuło się już jesień. Było sucho i chłodno. Pory roku były nieubłagalne jak upływ czasu. Nie, nieprawda. Pory roku są tylko mechaniczną formą mierzenia czasu, jak zegarki i kalendarze. Starzeję się, westchnął, Kiedy jego myśli zaczęły krążyć wokół tematu jeszcze przykrzejszego niż wciry, których mógł się spodziewać w domu, nacisnął klamkę i wszedł przez sień do holu. Z pokoju bilardowego dobiegł go głos królowej, któremu towarzyszył szczęk zderzających się bil i seria głuchych stuknięć. Ktoś zaklął z bostońskim akcentem, potem rozległ się śmiech, co znaczyło, że Butch, bilardowy czempion Bractwa, przegrał z Beth. I to nie pierwszy raz. Słuchając ich, Furiath usiłował sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz grał w bilard czy w inny sposób bawił się z braćmi - a jeśli nawet się bawił, daleko mu było do relaksu. Zawsze był spięty, bo jego życie nieodmiennie przypominało rzut monetą. Orzeł - nieszczęście. Reszka - czekanie, kiedy się wydarzy. Świetny pretekst, żeby zwinąć gibona, zadrwił nazgul. Najlepiej wypal cały towar, bo na twoją głupotę i tak nie ma mocnych. Najwyżej puścisz łóżko z dymem, gdy zaśniesz z blantem w paszczy. Furiath uznał, że z dwojga złego woli już opieprz z ust króla. A nuż będzie miał szczęście i drzwi gabinetu Ghroma będą zamknięte… Niestety, były otwarte. Król siedział za biurkiem. - 78 -

Podniósł wzrok znad szkła powiększającego, przez które studiował akta. Nawet ciemne okulary nie były w stanie zatuszować jego wkurwienia. - Czekam na ciebie. W głowie Furiatha nazgul zakasał czarną szatę i walnął się na fotel obity ludzka skórą. Królestwo za popcorn i drażetki miętowe. Zapowiada się niezłe widowisko. Furiath wszedł do gabinetu, nie zwracając uwagi na niebieskie tapety, sofy obite kremowym adamaszkiem i biały gzyms nad kominkiem. Unoszący się w powietrzu sztynk reduktora świadczyło niedawnej wizycie Zbihra. - Domyślam się, że jesteś po rozmowie ze Zbihrem - palnął z grubej rury. Ghrom odłożył szkło powiększające i rozsiadł się wygodniej za biureczkiem a la Ludwik XIV. - Zamknij drzwi. Byli teraz sami w pokoju. - Chcesz, żeby się wytłumaczył? - Nie, mam już powyżej uszu twoich tłumaczeń. - Król głośno zarzucił nogi w ciężkich butach na blat biurka. - Rzygać mi się od nich chce. Furiath z grzeczności, bardziej niż z ciekawości, czekał na wykaz swoich przewinień. Znał tę listę na pamięć: samobójcze taktyki bojowe; miganie się od ceremonii godowej mimo przyjęcia zaszczytnej funkcji Najsamca; obsesyjne rozmyślanie o Zbihrze i Belli; brak troski o Cormię; jaranie na okrągło… Furiath wbił wzrok w króla, czekając, że wreszcie ktoś zastąpi nazgula w punktowaniu jego życiowych obsuw. Na próżno. Ghrom milczał jak zaklęty. Czyżby wykroczenia Furiatha były tak jaskrawe, że Ghrom nie miał zamiaru ich wyliczać? To tak, jakby besztać sprawcę zamachu bombowego: Chłopcze, aleś narobił huku. No i ta wyrwa w chodniku! Oj, nieładnie. - Prawdę mówiąc, nie wiem, co mam z tobą robić - przerwał w końcu milczenie król. - Może ty mi podpowiesz? Nie masz nic do powiedzenia? mruknął, nie doczekawszy się odpowiedzi. - Też nie wiesz? - Chyba obaj znamy odpowiedź. - Nie byłbym tego taki pewien. Jak sądzisz, co powinienem zrobić w tej sytuacji? - Wycofać mnie na jakiś czas z walk. - O. Znowu zapadła cisza. - Więc o to chodzi? - wybąkał Furiath. Matko, dałby wszystko za blanta. Król strzelił butem o but. - 79 -

- Sam nie wiem. - Czyli pozwalasz mi walczyć? - Prawdę mówiąc, spodziewał się, ze gorzej mu się dostanie. - Jestem gotów dać słowo honoru… - Mam cię gdzieś. - Ghrom zerwał się na nogi i wyszedł zza biurka. Powiedziałeś bratu, że wrócisz prosto do domu, ale idę o zakład, że złożyłeś wizytę Mordhowi. Obiecałeś Z, że przestaniesz katować reduktorów i robisz to nadal. Podjąłeś się funkcji Najsamca i co? Dupa. W kółko zalewasz, że idziesz się zdrzemnąć, choć wszyscy dobrze wiedzą, na czym ta drzemka polega. I ja mam ci wierzyć na słowo? - No to powiedz mi, co mam robić. Za ciemnymi szkłami oczy króla przybrały wyraz zadumy. - Wątpię, czy dłuższy urlop i zmasowana terapia załatwią sprawę. Ty zresztą też w to nie wierzysz. Dreszcz lodowatego strachu przeszył Furiatha. - Chcesz mnie wylać z Bractwa? - zaskomlał jak zbity pies. Takie wypadki zdarzały się już w historii Bractwa. Nie często, ale zdarzały. Na przykład Rhezun… tak, on chyba ostatni wyjechał na szufli. - To nie jest takie proste - zamyślił się Ghrom. - Jeżeli cię wykopię, jak spojrzę w oczy Wybrankom? Najsamce zawsze były wojownikami Bractwa, nie tylko z powodu czystej krwi. Zbihr też zniósłby to bardzo źle, choć jest na ciebie ciężko wpieniony. Cudownie. Skórę ratowała mu obawa, że Zbihrowi z powrotem popieprzy się w głowie, a Wybranki stracą swojego jebakę. Król podszedł do okna. Gałęzie drzew kołysały się w podmuchach porywistego wiatru. - Powiem ci, co myślę. - Ghrom zsunął okulary na czoło i potarł oczy, jakby go rozbolały. - Trzeba by… - Bardzo mi przykro - wtrącił pośpiesznie Furiath, bo nic lepszego nie przyszło mu do głowy. - Mnie też. - Ghrom opuścił okulary i potrząsnął głową. Z zaciśniętymi szczękami usiadł z powrotem za biurkiem. Otwarł szufladę, wyjmując ze środka czarny sztylet. Jego sztylet. Ten, który zgubił z zaułku. Pewnie Z go znalazł i zabrał ze sobą. Król przez chwilę bawił się bronią. - Oddaj mi drugi sztylet - powiedział, walcząc z chrypką. - Zostajesz nieodwołalnie wycofany z akcji. Nie obchodzi mnie, czy zaczniesz się leczyć,

- 80 -

ani jak się potoczą twoje układy z Wybrankami. Nie widzę innego wyjścia, bo i tak będziesz robić, co ci się podoba. Jesteś głuchy na prośby i na groźby. Serce stanęło Furiathowi w piersi. Mógł sobie wyobrazić różne zakończenia tej rozmowy, ale przez myśl mu nie przeszło, że król mógłby po prostu - umyć ręce. - Czy… nadal jestem członkiem Bractwa? Król zapatrzył się na sztylet i Furiath odgadł odpowiedź: Na papierze. Po cóż tu stawiać kropkę nad i? - Pogadam z Z - mruknął król. - Powiemy, że zostałeś bezterminowo urlopowany. Masz szlaban na wyjścia w teren. Nie będziesz też uczestniczył w naradach. Furiathowi skoczyła adrenalina, jakby spadał z dachu wieżowca i widział już wyraźnie płyty chodnika. A zatem wolność. Żadnych obietnica, które mógłby łamać. Za przyzwoleniem króla mógł robić, co mu się żywnie podoba. Pamiętny rok tysiąc dziewięćset trzydziesty drugi… Był w Bractwie raptem o siedemdziesięciu sześciu lat. Sięgnął do piersi, wyszarpnął sztylet i rzucił na wymuskane damskie biureczko. Złożył pokłon królowi i wyszedł bez słowa. Brawo, ożywił się nazgul. Szkoda, że twoi starzy nie żyją. Byliby z ciebie dumni jak nie wiem co. Ej, mam pomysł... co byś na to powiedział, żeby ich trochę powspominać? Zaraz potem nastąpiła seria migawek: Ojciec Furiatha leży schlany na umór w pokoju zasłanym pustymi butelkami po piwie… Matka leży na łóżku twarzą do ściany… Furiath wrócił do siebie, wyjął torbę z zielskiem, zwinął lolka i zajarał. Po tym wszystkim, co przeżył tej nocy i psychodramie, jaką zafundował mu nazgul, chciało mu się wyć albo się nabakać. Wybrał to drugie. W innym punkcie miasta Xhex bez entuzjazmu eskortowała Mordha z tylnego wyjścia Zero Sum do jego kuloodpornego bentleya. Mordh był w równie marnym nastroju jak ona. Człapiąc przez zaułek w długim, sobolim futrze, szef Xhex wyglądał jak posępny cień. Otwarła przed nimi drzwi po stronie kierowcy i czekała, aż pomagając sobie laską, usadowi się w fotelu. Mimo dwudziestu stopni na zewnątrz włączył ogrzewanie i podniósł kołnierz, co znaczyło, że wciąż jeszcze jest pod wpływem

- 81 -

dopaminy. Ale działanie wkrótce ustąpi. Gwoli ostrożności zawsze jechał na spotkania czysty. Wolał nie ryzykować i tyle. Przez dwadzieścia pięć lat usiłowała go namówić, żeby pozwolił jej towarzyszyć sobie podczas wizyt u szantażystki, jednak konsekwentne odmowy sprawiły, że zrezygnowała, co zresztą przypłacała chandrą. - Jedziesz do swojej kryjówki? - spytała. - Tak. Zamknęła za nim drzwi i patrzyła za odjeżdżającym bentleyem. Nigdy jej nie powiedział, gdzie odbywają się spotkania, ale i tak się domyślała. Z zapisów GPS - u wynikało, że jeździł w głąb stanu. Nienawidziła tych wypraw. To ona zawiniła dwie i pół dekady temu i teraz Mordh w każdy pierwszy wtorek miesiąca musiał prostytuować się, żeby ich chronić. Księżniczka symphatka, której dogadzał, była groźna. I bardzo spragniona Mordha. Początkowo Xhex obawiała się, ze niecna suka doniesie na nich i zostaną deportowani do kolonii symphatów. Jednak tamta była na to za sprytna. Gdyby ich deportowano, przeżyliby góra pół roku, choć byli w doskonałej formie. Co gorsza, mieszkańcy nie byli pożądanymi partnerami dla pełnokrwistych symphatów, a co więcej, Księżniczka była sparzona z własnym wujem. Zaborczym, żądnym władzy despotą. Xhex zmełła przekleństwo. Wciąż zachodziła w głowę, czemu Mordh jej nie znienawidził i jak to wszystko znosił. Przypuszczała jednak, ze właśnie za sprawą owych comiesięcznych wizyt tak dobrze traktował swoje dziewczyny. W odróżnieniu od zwykłych alfonsów, dobrze wiedział, jak to jest pieprzyć się z kimś, kto cię nie kręci, w zamian za coś, na czym ci zależy - pieniądze, a w jego wypadku milczenie. Xhex nadal gorączkowo próbowała znaleźć jakiejś wyjście z tej matni. Przerażało ją to, że Mordh pogodził się z sytuacją, która była dla niego początkowo tragedią. Po dwudziestu latach nadal rypał Księżniczkę, żeby ich osłaniać. To była wina Xhex, że w każdy pierwszy wtorek miesiąca jechał robić coś, od czego skręcały mu się flaki, z kimś, kogo nienawidził… cóż, los tak chciał. - Kurwa, kiedy się to wreszcie skończy? - załkała w pusty zaułek. W odpowiedzi wiatr pchnął w jej stronę strzępy gazet i podarte reklamówki.

- 82 -

Wróciła do wnętrza. Po chwili jej oczy oswoiły się z oślepiającymi światłami laserów, a uszy z psychodelicznym dźwiękiem. W klubie temperatura jakby spadła. W sektorze VIP-ów było dość spokojnie, sami stali bywalcy, mimo to spojrzała pytająco na ochroniarzy. Kiwnęli głową, że wszystko w porządku, więc sprawdziła, co robi reszta. Dziewczyny rwały klientów w boksach, kelnerki zbierały na tace puste kieliszki, by odnieść je z powrotem napełnione. Zerknęła na poziom alkoholu w butelkach w barze dla VIP - ów. Podeszła do aksamitnego sznura, przyglądając się tłumowi na sali głównej. Fale tańczących przewalały się na parkiecie, rozstępując i schodząc z powrotem jak burzliwe wody. Na obrzeżach tej masy wirowały zespawane w erotycznych pozach duety i tercety. Tej nocy ruch był umiarkowany, będzie rósł w ciągu tygodnia, osiągając apogeum w sobotnią noc. Dla Xhex, jako szefowej ochroniarzy, najgorsze były jednak piątki: hordy kretynów odreagowywały frustracje po tygodniu pracy, ćpając na umór, co kończyło się zjazdem lub bójką. Jednak odurzanie się było w klubie na porządku dziennym i w każdej chwili należało się spodziewać zadymy. Na szczęście radziła sobie ze swoją działką. Mordh zarządzał obrotami narkotyków, alkoholu i kobiet, kierował też sforą bukmacherów siedzących na łączach z Las Vegas oraz bandą najemnych „windykatorów”. Xhex odpowiadała za spokój na terenie klubu, chroniąc interesy Mordha przed wścibstwem policji i głupotą klientów Zero Sum. Xhex ruszyła na obchód antresoli klubu, gdy w drzwiach stanęli Chłopcy - tak w każdym razie zwykła ich nazywać. Cofnąwszy się do cienia, przyglądała się trzem młodym samcom, których wpuszczono za aksamitny sznur sektora VIP-ów. Samce ruszyły w głąb sali, jak zawsze sadowiąc się przy stoliku Bractwa, jeśli tylko był wolny. Może ze względów strategicznych - stolik stał w narożniku, blisko wyjścia ewakuacyjnego. Albo ich przyszli pracodawcy kazali im tam grzecznie siedzieć. „Pracodawcy” w rodzaju Ghroma. Tak, Chłopcy pod wieloma względami różnią się od szczeniaków w ich wieku, myślała, patrząc jak sadowią się przy stoliku. Ten, który miał oczy od pary, wyraźnie miał ochotę na seks; kiedy kelnerka przyniosła mu piwo, ruszył na główną salę coś sobie przygruchać. Rudy został przy stoliku, zgodnie ze swą niewinną urodą harcerzyka. Ciekawe, co się kryło pod lukrowaną fasadą? - 83 -

Z całej trójki największą zagwozdką był niemowa. Nazywał się Tehrror lub John Matthew. Jego gwardhem był król, co znaczyło, że należało się z nim obchodzić jak ze śmierdzącym jajem. Gdyby coś mu się stało, dla klubu byłby to wyrok śmierci. Szczeniak nieźle się zmienił w ciągu ostatnich miesięcy. Pamiętała go jako chuderlawego pre-transa, którego można było zgnieść w jednej dłoni, teraz jednak miała przed sobą rosłego samca… a rosłe samce potrafią narobić kłopotu, kiedy coś im się nie spodoba. Wprawdzie dotąd John raczej siedział spokojnie, przyglądając się innym, ale jego oczy w dziecinnej twarzy wydawały się zbyt dorosłe, co sugerowało, że życie zdążyło mu już dać po kościach. Tacy jak on w sytuacji stresu potrafili być nieprzewidywalni. Różnooki, czyli Khiller, syn Ostrogha, wrócił z parą napalonych blondynek. Obie pozorowały wyrafinowanie, ubierając się na czarno, a nie, broń Boże, na różowo. Rudy, Blasther, nie wypatrzył dotąd nikogo, ale Khiller zwijał się za dwóch. Z pewnością upolowałby też coś dla Johna, gdyby nie to, że samczyk wydawał się niezainteresowany. Xhex przynajmniej nigdy go na niczym nie przyłapała. Kiedy koledzy Johna ze swoimi towarzyszkami zniknęli na zapleczu, Xhex, tchnięta nagłym impulsem, podeszła do Johna. Zesztywniał na jej widok, jak zawsze zresztą. Miała wrażenie, że stale jej się przygląda. Cóż, gdy się jest szefową ochrony, klienci lubią znać twoje współrzędne. - Co słychać? - spytała. Wzruszył ramionami, bawiąc się butelką corony. Gdyby to była inna marka, skubałby pewnie brzeg nalepki. - Mogę cię o coś spytać? Zaskoczony, kiwnął głową. - Czemu nigdy nie chodzisz na zaplecze z kolegami? - Prawdę mówiąc, nie wiedziała, co jej do tego ani co jej odbiło, żeby go pytać. No tak… to był ten przeklęty pierwszy wtorek miesiąca. Musiała czymś zagłuszyć niepokój. Podobasz się dziewczynom - powiedziała z przekonaniem. - Widziałam, jak oglądają się za tobą. Ty też się gapisz, ale nie ruszasz się od stolika. John Matthew pokraśniał tak bardzo, że jego rumieniec był widoczny nawet w półmroku. - Nie jesteś wolny? - mruknęła, zaintrygowana. - Król wybrał ci już partnerkę? Kiwnął głową. - 84 -

Stanowczo powinna dać mu spokój. Biedny dzieciak był niemy. Jak niby miał odpowiadać na jej pytania? - Wódki! - tubalny bas wzbił się ponad łomot muzyki. Xhex obejrzała się za siebie. Dwa boksy dalej jeden z bandy hałaśliwych osiłków handryczył się z kelnerką, dopraszając się eksmisji. - Przepraszam - rzuciła Xhex do Johna. - Słyszysz, co mówię: wódki! - ryknął basior, niedźwiedzią łapą ciągnąc kelnerkę za spódniczkę. Nieszczęsna ofiara zachwiała się, koktajle sfrunęły z tacy. - Nie denerwuj się, zaraz go wykopię - powiedziała Xhex, zachodząc kelnerkę od tyłu. Bysior zerwał się z ławy, prezentując swoje metr dziewięćdziesiąt w pełnej okazałości. - Co powiesz? Xhex podeszła do niego tak blisko, że ich torsy się zetknęły. Spojrzała mu w oczy. Choć jej symphackie instynkty wyły, by dać im upust, skoncentrowała się na drucie kolczastym, którym zwykła oplatać uda. Ból pomagał jej zwalczać wrodzone skłonności. - Wyjdziesz stąd albo wywlokę cię za wszarz - oznajmiła spokojnie. Z ust mężczyzny zalatywało zgniłą rybą. - Skocz mi na pedał, zasrana lesbo… - Xhex złapała go za nadgarstek , wykręciła mu rękę i założyła pod łopatkę. Potem podcięła nogi pyskacza, który złorzecząc, bezsilnie runął jak góra mięcha na szorstką wykładzinę. Xhex schyliła się, jedną ręką łapiąc go za włosy przywalone żelem, drugą za kołnierz marynarki. Kiedy wlokła go twarz a do ziemi w stronę wyjścia., występowała w mało twarzowej odsłonie, jednocześnie jednak zapobiegała wszczęciu rozróby przez jego kolesiów. Cóż, robienie raz na czas widowiska też należało do jej obowiązków. Robiła to specjalnie dla widowni złożonej z dupków, którym przysługiwał wstęp do sektora VIP-ów, goryli, których rozsadzała agresja, i klubowych prostytutek, które miały zrozumiałe problemy z nieujawnionym gniewem. Dla świętego spokoju musiała czasem odstawić tę ponurą szopkę. - Widzisz to czerwone światełko? To kamera monitorująca. Tym samym ten szajs… - Machnęła pakiecikami w stronę kamery i wzięła się za portfel. - … te dwa gramy kokainy i trzy pigułki ekstazy wydobyte z kieszeni na piersi pana… Roberta Finlaya… zostały zarejestrowane elektronicznie. No, no, kto by pomyślał… tatuś uroczej parki. Lepiej, żeby jutro jadły śniadanie z tobą niż z opiekunką, kiedy żonka będzie próbowała wydobyć cię z kicia… - Wsunęła mu - 85 -

z powrotem portfel do kieszeni, narkotyki zatrzymując przy sobie. - Proponuję, żeby nasze drogi się rozeszły. Ty więcej nie pokażesz się w tym klubie, a ja ci nie przytrzasnę twoich orzeszków więzienną kratą. Co ty na to? Szafa gra? Gdy gość się zastanawiał, czy przyjąć jej propozycję, czy spróbować wyciąć jakiś numer, Xhex wstała i cofnęła się nieznacznie, żeby mieć miejsce na ewentualny wymach nogi. Obstawiała jednak, że raczej do tego nie dojdzie. Ludzie, którzy się rwą do walki, mają spięte mięśnie i przenikliwy wzrok. Pyskacz przelewał się jak galareta. Po tym, jak zdruzgotała jego ego, wyraźnie zeszła z niego para. - Do domciu - zakomenderowała. Gdy klient posłusznie wytoczył się z klubu, wsunęła narkotyki do tylnej kieszeni. - I jak się podobało, Johnie Matthew? - rzuciła za siebie. Obejrzała się przez ramię i nagle zrobiło jej się duszno. Oczy młokosa lśniły w ciemnościach jak oczy samców, gdy jedno tylko im w głowie: seks. I to ostry seks. Fuck. To nie był żaden chłopiec. Natychmiast swoim symphackim szóstym zmysłem sięgnęła do jego umysłu. Właśnie wyobrażał sobie, jak… leży na łóżku w skotłowanej pościeli, trzymając wielkiego fiuta w garści, i myśli o niej, robiąc sobie dobrze. To było jego stałe zajęcie. Znienacka odwróciła się i podeszła do niego. Zgodnie z przewidywaniami, nie cofnął się. Nie był już nieporadnym szczeniakiem, którego można spłoszyć, lecz dojrzałym samcem, gotowym do konfrontacji. Do której nie zamierzała dopuścić. O, fuck. Spojrzała na niego. Chciała mu powiedzieć, żeby ćwiczył urok tych lśniących, niebieskich oczu na samicach człowieków, od których roiło się w klubie, a ją żeby zostawił w spokoju. Chciała mu powiedzieć, że nie ma u niej szans i żeby zapomniał niej. Zamierzała dać mu kosza, jak wszystkim, z wyjątkiem Butcha, któremu raz udzieliła pierwszej pomocy, jeszcze zanim został wampirem. Ale mruknęła tylko cicho: - Kiedy następnym razem będziesz do mnie walił konia, dochodząc, koniecznie wykrzyknij moje imię. To cię wystrzeli w kosmos. Ocierając się o jego pierś, nacisnęła klamkę i otwarła drzwi do klubu. Głośno zassał powietrze. - 86 -

Wróciła do swoich zajęć, wmawiając sobie, że jest zgrzana, bo wykopała tamtego buca na bruk. John Matthew nie miał z tym nic a nic wspólnego. Gdy Xhex zniknęła w drzwiach klubu, John dalej stał ogłupiały. Na jego usprawiedliwienie przemawiał fakt, że większość krwi odpłynęła mu z mózgu, zasilając erekcję w nowiutkich, postarzanych dżinsach A&F, a reszta wypełzła mu na policzki w postaci rumieńca. Reasumując, jego mózg jechał na pustym baku. Skąd, u diabła, wiedziała, jak działa na niego? - Wchodzisz czy nie? - zwrócił się do niego jeden z bambusów z prywatnej obstawy Wielebnego. John powlókł się do boksu, obalił piwo w dwóch haustach i z wdzięcznością przyjął inicjatywę kelnerki, która bez pytania doniosła mu następne. Xhex zniknęła w głównej żali klubu, jednak daremni wypatrywał jej przez ścianę wody dzielącą sektor VIP - ów od reszty klubu. Zresztą wcale nie musiał jej oglądać, żeby wiedzieć, gdzie jest. Wyczuwał jej obecność na odległość i potrafił zlokalizować Xhex w zbitym tłumie Zero Sum. Stała na drugim końcu, przy barze. Rany, potrafiła jednym palcem rozłożyć kolesia, który był dwa razy większy od niej. Niesamowite! Chwała Bogu, nie obraziła się na Johna za jego kosmate myśli. A propozycja, by wymawiał jej imię, dochodząc, sprawiała, że… miał ochotę dojść natychmiast. Jednym słowem, znał już odpowiedź na pytanie, czy woli burzę, czy słoneczny dzionek. Jak również pytanie, co zrobi natychmiast po powrocie do domu.

- 87 -

ROZDZIAŁ 9 Za szachownicą pól uprawnych wokół Caldwell, na północ od miast położonych nad krętym korytem Hudsonu, trzy godziny jazdy do granicy z Kanadą wyrastają góry Adirondack. Majestatyczne granie i wierzchołki porośnięte świerkiem i cedrem swoje istnienie zawdzięczają lodowcom napływającym spod granicy Alaski, jeszcze nie była Alaską, jako że nie było jeszcze człowieków ani wampirów do wymówienia tej nazwy. Kiedy ostatnia epoka lodowcowa przeszła do historii, która miała zostać spisana wiele tysięcy lat później, głębokie rynny polodowcowe zapełniły się wodą ze stopionego lodu. Kolejne pokolenia człowieków powstałym w ten sposób jeziorom ponadawały własne nazwy: George, Champlain, Saranac, Blue Mountain. Czlowieki, ta uprzykrzona rasa, mnożąc się jak króliki, osiedliły się w dolinie Hudsonu zwabione, jak wiele innych gatunków, wodą. Mijały stulecia. Na brzegach Hudsonu zaczęły wyrastać miasta. Wkroczyła „cywilizacja, wtranżalając się w przyrodę. Mimo to góry nadal są władcą tych ziem. Nawet w erze techniki i elektryczności, samochodów i turystyki, góry Adirondack dominują w pejzażu północnej części stanu Nowy Jork. Porastające okolicę lasy przecinają samotne pasma gór. Kiedy się jedzie międzymiastowa 87, zwaną Szosą Północną, boczne drogi odgałęziają się coraz rzadziej, tak że na pewnym odcinku jedzie się po dziesięć, piętnaście, dwadzieścia kilometrów bez możliwości zjazdu w bok. A kiedy w końcu można już wyrzucić kierunkowskaz i zjechać w prawo, nagroda będą dwa, trzy sklepy, stacja benzynowa i parę domów na krzyż. A Adirondack człowieki chętnie się zaszywają. Wampiry też. Pod koniec nocy, kiedy słońce szykowało się do spektakularnego wzejścia, przez gęste lasy na zboczach góry Saddleback szedł samotny samiec, wlokąc swe wychudzone ciało tak, jak w swym dawnym życiu ciągnąłby wór śmieci. Do marszu popychał go głód; pierwotny zew krwi dodawał mu sił w wędrówce. Przed nim, w plątaninie gałęzi świerków, jego ofiara dygotała nerwowo.

- 88 -

Jeleń wiedział, że jest tropiony, choć nie wiedział, kim jest jego prześladowca. Podniósł do góry pysk, węszył, nadstawiając uszu. Tu, na północy, blisko szczytu Saddleback noce były już zimne. Samiec miał na sobie garść łachmanów; szczękał zębami i miał z zimna sine paznokcie, ale nie włożyłby na siebie nic więcej, nawet gdyby miał co. Nasycenie głodu krwi było jego jedynym ustępstwem wobec ziemskich praw. Nie zamierzał odbierać sobie życia. Dawno, dawno temu słyszał, że dla samobójców nie ma miejsca w Zanikhu, nie zdecydował się więc na krok ostateczny. Dni upływały mu monotonnie na cierpieniu i oczekiwaniu, czy padnie z głodu, czy zginie z innych przyczyn. To piekło było już nie do zniesienia. Fakt, że porzucając swoje stare życie wiele miesięcy temu, zawędrował w te lasy nie z wyboru, lecz wskutek błędnej triangulacji. Zamierzał teleportować się gdzie indziej, w daleko bardziej niebezpieczne miejsce. Już nie pamiętał, dokąd. Fakt, że wrogowie jego rasy nie zapuszczają się w dzikie ostępy, najpierw go uratował, potem jednak zaczął frustrować. Był za słaby, żeby teleportować się w poszukiwaniu reduktorów, sił nie starczało mu też na długie wędrówki. Był uwięziony w Adirondack. Czekała go już tylko śmierć. Za dnia krył się przed słońcem w jaskini; szczerba w granitowym pancerzu góry dawała mu schronienie. Sypiał niewiele. Głód i wspomnienia nie dawały mu spocząć. Powyżej, na stoku, jego ofiara zaczynała oddalać się od niego. Odetchnął głębiej, mobilizując się. Jeśli nie zdecyduje się teraz, nie będzie miał już szansy tej nocy, nie tylko dlatego, że niebo zaczynało już jaśnieć na wschodzie. Zebrał się w sobie i zdematerializował, zestalając się przy szyi zwierzęcia. Objął mocno zwierzę za smukły kłąb i zatopił kły w tętnicy biegnącej od trzepoczącego w panice serca. Nie chciał zabić wdzięcznej sarenki, a tylko dokrwić się na tyle, by przetrwać kolejny mroczny dzień, który go doprowadzi do jeszcze ciemniejszej nocy. Napiwszy się, puścił sarnę, która umknęła, postukując racicami. Wsłuchując się w zanikający w leśnej głuszy tętent, pozazdrościł zwierzęciu jego wolności. Siły wróciły mu w niewielkim stopniu. Ostatnimi czasy ledwie zwracała mu się energia włożona w poszukiwanie zwierzęcia, które by go dokrwiło, co znaczyło, że koniec jest już bliski.

- 89 -

Siadł na podściółce z butwiejącego igliwia i zadarł głowę, patrząc przez gałęzie w niebo. Przez chwilę wydawało mu się, że niebo nie jest granatowe, lecz białe, a gwiazdy nie są zimnymi obiektami, które świecą światłem odbitym, lecz duszami zmarłych. Wyobraził sobie, że patrzy w Zanikh. Robił tak często i pośród morza migotliwych punkcików nad głową miał upatrzone dwie gwiazdy, które uważał za swoją, bezprawnie odebraną, własność: para składała się z wielkiej, lśniącej gwiazdy i małej, której światło było bardziej stłumione. Gwiazdy były tuż obok siebie, jakby ta mniejsza szukała bezpieczeństwa u boku swojej m... Nie był w stanie wymówić tego słowa, nawet w myślach. To jednak nie miało znaczenia. Te dwie gwiazdy należały do niego. Wkrótce miał sam dołączyć do nich.

- 90 -

ROZDZIAŁ 10 Na budziku za głową Furiatha przeskoczyły cyferki. Jedenasta jedenaście wyglądała jak pęczek wykałaczek. Sprawdził poziom zioła. Dno zaczynało już przezierać. Mimo ciężkiego zobojętnienia dostał palpitacji. Zdawało mu się, że trochę przystopował tempo spalania. Mijało właśnie siedem godzin, odkąd napoczął swój pakiet. Obstawiał, ekstrapolując, że zapasy wyczerpią się o czwartej po południu. Słońce zachodziło o wpół do ósmej, a więc do Zero Sum dotrze najwcześniej o ósmej. Cztery godziny przestoju. Czy, raczej, zbyt intensywnej świadomości. Chcesz, opowiem ci bajkę, włączył się nazgul. Wstrząsającą historie o samcu, który próbuje pójść w ślady ojca alkoholika i kończy w ślepej uliczce. Nikt go nie opłakuje. Klasyczny dramat, godzien pióra Szekspira. A może znasz tę bajkę, kolego? Furiath pogłośnił Donna non vidi mai Pucciniego i odetchnął głębiej. Głos tenora wznosił się zgodnie z partyturą. Furiath pomyślał o Z. Jego bliźniak miał niesamowity głos, którego skala, jak w kościelnych organach, była rozpięta od najwyższych śpiewnych rejestrów, po niskie, przenikające do szpiku kości basy. Wystarczyło mu coś raz usłyszeć i już potrafił to bezbłędnie odtworzyć. Potem dodawał wariacje na motywach melodii albo wzbogacał ją o nowe elementy. Opera, blues, jazz, wyciągnięty z lamusa rock and roll - był mistrzem każdego gatunku. Był jak radio, na którego skali sąsiadowało z sobą wiele stacji muzycznych. Zawsze prowadził śpiewy w sanktuarium Bractwa. Furiath cierpiał na myśl, że mógłby nigdy nie usłyszeć w Krypcie głosu brata. Ani w domu. Minęły już miesiące, odkąd Z śpiewał; zapewne martwił się o Bellę i nie był w nastroju. Czy jego improwizowane koncerty umilkły na dobre, czy kiedyś odżyją? Zależy, co będzie z Bellą. Zaciągnął się. Jezu, straszliwie chciał ją zobaczyć. Upewnić się, że nic jej nie jest. Jedno spojrzenie dałoby mu więcej niż wmawianie sobie, że brak wiadomości to najlepsza wiadomość.

- 91 -

Ale nie był w formie wizytowej, nie tylko dlatego, że się ujarał. Dotknął ręką szyi. Wciąż jeszcze miał ślady po tamtym łańcuchu. Jego rany goiły się szybko, ale nie aż tak. A Bella miała dobre oko. Nie chciał jej denerwować. W dodatku pewnie była w towarzystwie Z, a nie miał ochoty na spotkanie oko w oko z bliźniakiem po tym, jak kwaśno rozstali się w zaułku. W głębi pokoju coś zaterkotało. Furiath podskoczył. Na biurku wibrował jego wisior Najsamca; antyczny złoty gadżet pełnił funkcje pagera. Aktualnie dygocąc, zataczał kółka po blacie biurka, jakby szukał sobie miejsca pośród kompletu srebrnych szczotek do włosów. Furiatha odrzucało na myśl, że ma przejść na Druga Stronę. Wykluczone. Właśnie został wylany z Bractwa i jak na dziś miał dość wrażeń. Dopalił skręta, wstał i wyszedł z pokoju. Na korytarzu z przyzwyczajenia spojrzał na drzwi do sypialni Cormii. Były lekko uchylone, co nigdy się nie zdarzało. Z wnętrza dobiegał głośny szelest. Zastukał w futrynę. - Cormia? Wszystko w porządku? - Tak, tak - odparła niewyraźnie. Nie doczekawszy się dalszych wyjaśnień, wsunął głowę do środka. - Masz niedomknięte drzwi do pokoju. - Bardzo błyskotliwa uwaga. Chcesz, żebym je zamknął? - Zapomniałam domknąć. - Mogę wejść? - spytał, zastanawiając się, jak im poszło z Johnem Matthew. - Proszę. Pchnął drzwi szerzej i... Wow. Cormia siedziała na łóżku po turecku, splatając wilgotne włosy w warkocze. Obok niej leżał ręcznik, co wyjaśniałoby tamten szelest, a jej suknia... jej suknia rozchylała się z przodu, ukazując cudowne pagórki, w każdej chwili grożące wypadnięciem na zewnątrz. Ciekawe, jaki jest kolor jej sutek? Czym prędzej odwrócił wzrok, napotykając na nocnym stoliku lawendową różę w kryształowym wazonie. Poczuł dziwne ukłucie w sercu. - Widzę, że dobrze bawiliście się z Johnem. - Tak. Był dla mnie bardzo miły. - Naprawdę? Cormia skinęła głową, wiążąc warkocz białą jedwabną wstążką.

- 92 -

W przyciemnionym świetle lampy jej gruby warkocz lśnił białym złotem; z rozczarowaniem śledził, jak zwija go w spiralę, upinając nisko z tyłu głowy. Miał ochotę przyglądać mu się dłużej, tymczasem na pociechę zostały mu tylko pojedyncze luźne kosmyki wokół jej twarzy. Warto było to uwiecznić, pomyślał, żałując, że nie mam z sobą piórka i papieru. Miał wrażenie, że Cormia wygląda jakoś... inaczej. Może dlatego, że jej twarz nabrała rumieńców. - Co robiliście? - Wybiegłam na dwór. - Przestraszyłaś się czegoś? - Nie, po prostu poczułam, że mogę. - A co John na to? - Przyglądał się. Aha. - Miałeś rację, jest bardzo miły. Dziś wieczór obiecał pokazać mi film ciągnęła, nie czekając na jego reakcję. - Naprawdę? - Nauczył mnie włączać telewizor. Popatrz, co od niego dostałam. Wyciągnęła w jego stronę ozdobioną bransoletkę ze srebrnego łańcuszka i lawendowych koralików. - Nigdy w życiu nie miałam żadnych ozdób, z wyjątkiem perły Wybranek. Patrzył oczarowany, jak dotyka lśniącej perły na dekolcie. Jej oczy były szczere, czyste i piękne jak kwiat roży na nocnym stoliczku. Gest Johna pod adresem Cormii uprzytomnił mu ogrom jego zaniedbań. - Wybacz - przelękła się. - Zaraz ją zdejmę... - Nie, nie, bardzo ci w niej do twarzy. - Mówił, że to jest prezent - dorzuciła. - Bardzo bym chciała go zatrzymać. - Nie ma sprawy. - Zrobił głęboki wdech i rozejrzał się po pokoju, zatrzymując wzrok na skomplikowanej konstrukcji z wykałaczek i... ziaren grochu? - A to co takiego? - T - to... n - no... - Pośpiesznie podeszła do konstrukcji, jakby ją chciała zasłonić własną piersią. - Co to jest? - Ja to tak... z wyobraźni. - Spojrzała na niego i zaraz spuściła wzrok. Dopiero zaczęłam to robić.

- 93 -

Przeszedł przez pokój i przykląkł obok Cormii. Z nabożeństwem musnął koniuszkami palców kilka ogniw siatki. - To niesamowite. Wygląda jak model jakiejś budowli. - Podoba ci się? - Teraz ona też przyklękła. - Sama ją zaprojektowałam. - Uwielbiam architekturę i sztukę. A ta... ta bryła jest zachwycająca. Odchyliła głowę do tyłu, chłonąc swój wyrób. Furiath uśmiechnął się pod nosem. Oceniając swoje rysunki, też zawsze odchylał głowę. - Może przeszłabyś się ze mną do korytarza posągów? - rzucił bez zastanowienia. - Właśnie się wybierałem na małą przechadzkę. To jest zaraz za wylotem schodów. Podniosła wzrok i nagle coś zastanowiło go w jej spojrzeniu. Właściwie jej oczy wyglądały jak zawsze, ale wzrok Cormii był inny. Do diabła, może naprawdę spodobał jej się ten John. Spodobał... wiadomo jak. To by dopiero był numer! - Chętnie ci będę towarzyszyć. Sztuka mnie bardzo interesuje. - Dobrze. To znaczy... dobrze. Chodźmy. - Wstał i jakoś tak mu wyszło, że podał jej rękę. Po chwili wahania Cormia wsunęła rękę pod jego ramię. Nagle dotarło do niego, że nie dotykał jej od tamtego żenującego poranka w jej łóżku... kiedy miał erotyczne sny, a potem zbudził się, by stwierdzić, że ma wzwód, a jego fallus tulił się do Cormii. Idąc korytarzem, Cormia nie mogła wyjść z zadziwienia, że idą z Najsamcem pod rękę. Od tak dawna marzyła o tym, żeby spędzić z nim choćby parę chwil sam na sam, a tu nagle nie dość, że są tylko we dwoje, to jeszcze ich ciała się stykają. Dochodząc do miejsca, które już potajemnie poznała, puścił jej rękę, ale nadal szli noga w nogę. Utykał prawą, drobna skaza na perfekcyjnej całości. I tak podobał jej się niż wszystkie dzieła sztuki razem wzięte. Ale niepokoiła się o niego, i to nie tylko z powodu podsłuchanej rozmowy. Był ubrany inaczej niż do posiłków. Czarne skórzane spodnie i czarna koszula to był strój bojowy. W dodatku - poplamiony krwią. Krwią Najsamca i krwią wrogów ich rasy... Co gorsza, wokół jego szyi widniała czerwona pręga, miał też otarte grzbiety rąk i zadrapania na twarzy. Powtórzyła w myślach słowa króla: Niebezpieczny dla siebie i dla innych.

- 94 -

- Mój brat Hardhy był kolekcjonerem sztuki - wyjaśnił Najsamiec, gdy mijali gabinet Ghroma. - posągi, jak wszystko w tym domu, były własnością Hardhego. Teraz należą do Beth i Johna. - John jest synem Hardhego, syna Mrokha? - Tak. - Czytałam o Hardhym. - I o tym, że Beth, królowa, jest jego córką. Nie było jednak ani słowa o Johnie Matthews. Dziwna rzecz... jako syn wojownika powinien być wymieniony na pierwszej stronie, pośród reszty jego potomstwa. - Czytałaś biografię H? - Tak. - Szukała w niej informacji o Vrhednym, członku Bractwa, któremu pierwotnie miała być zaślubiona. Gdyby wiedziała, kto ostatecznie będzie Najsamcem, w woluminach oprawnych w czerwoną skórę poszukałaby informacji o Furiacie, synu Aghona. Najsamiec przystanął w stóp korytarza posągów. - Co robicie z biografią wojownika po jego śmierci? - Jeden ze skrybów ozdabia puste strony symbolem ghrih, a na pierwszej stronie pierwszego tomu zostaje zapisana data śmierci. Odprawiamy też ceremonię żałobną. Tak było po śmierci Hardhego, natomiast wstrzymujemy się jeszcze... w kwestii Tohrtura, syna Hharata. Skinął krótko głową i ruszył przed siebie, jakby nie przywiązywał większej wagi do tej rozmowy. - Czemu pytasz? - zaciekawiła się. - Te posągi pochodzą ze starożytnej Grecji i Rzymu. - Naprawdę? - Cormia ciaśniej zebrała suknię przy szyi. Najsamiec wyminął cztery pierwsze posągi, w tym, chwała Pani Kronik, również posąg nagiego samca, zatrzymując się dopiero przy obtłuczonej rzeźbie. - Są trochę uszkodzone, ale zważywszy na to, że mają po dwa tysiące lat, cud, że w ogóle dotrwały do naszych czasów. Emm... mam nadzieję, że nagość cię nie razi. - Nie, skąd. - Mimo to była zadowolona, że nie widział, jak dotykała nagiego posągu. - Uważam, że są piękne bez względu na to, czy są okryte, czy nagie i nie przeszkadza mi ich niedoskonałość. - Przypominają mi o świecie mojego dzieciństwa. - Naprawdę? - My też mieliśmy kolekcję posągów. W ogrodzie. - Ściągnął brwi. Posągi były z góry na dół porośnięte bluszczem. Nasz ogród tonął w bluszczu; piął się po wszystkim. Ruszył znów przed siebie. - 95 -

- Gdzie się wychowałeś? - W Starym Kraju. - Czy twoi rodzice... - Posągi, które widzisz, zostały zakupione w latach czterdziestych i pięćdziesiątych. Hardhy miał wtedy hopla na punkcie rzeźby, a ponieważ nie znosił sztuki współczesnej, poszedł w antyk. Kiedy doszli do końca korytarza, Najsamiec zatrzymał się przed drzwiami do jednej z sypialń. - Jestem zmęczony. Pokój Belli, olśniło ją. Poznała to po jego minie. - Jadłeś już? - spytała, łudząc się, że uda jej się skierować myśli w inną stronę. - Nie pamiętam. - Spojrzał na swoje stopy w wojskowych buciorach. Jezu, ja ciągle jeszcze jestem w stroju bojowym. - Jego głos zabrzmiał głucho, jakby uszło z niego powietrze. - Zanim cię zaprosiłem tutaj, powinienem był się przebrać. Zrób coś szybko, zaczęła strofować samą siebie. Przecież teraz ty możesz go wziąć za rękę. - Powinienem był się przebrać - powiedział przepraszającym tonem. Musze to zrobić natychmiast. Cormia zaczerpnęła tchu i wzięła go za rękę. Dłoń Najsamca była zimna, wręcz lodowata. - Chodźmy do ciebie - powiedziała - Wracajmy. Skinął głową, ale nadal stał w miejscu. Pociągnęła go za rękę i nagle, nie wiedzieć kiedy, zaczęła go prowadzić, przynajmniej jego ciało, bo duchem był nieobecny. Zaciągnęła go do jego sypialni, w zacisze marmurowej łazienki, a kiedy puściła jego dłoń, stał tam, gdzie go zostawiła, przed para kranów i wielkim lustrem. Gdy odkręcała wodę w komorze zraszającej, którą nazywano tutaj prysznicem, czekał nie tyle cierpliwy, ile nieobecny duchem. Kiedy sprawdziła, że strumień wody nagrzał się dostatecznie, odwróciła się do Najsamca. - Prysznic jest gotów. Wasza łaskawość może się umyć. Jego żółte oczy patrzyły w lustro, jakby w ogóle nie poznawał siebie. Jakby z lustra patrzył na niego obcy, to obcy, który nie budził jego sympatii ani zaufania. - Wasza łaskawość? - zaniepokoiła się. Jego spokój był niepokojący. Jeszcze chwila, a zbada mu puls. - Wasza łaskawość, przygotowałam prysznic. - 96 -

Musisz to powiedzieć, i powiesz, dodała sobie ducha. Kiwnął krótko głową, więc stanęła przed nim i nieśmiało przytknęła dłonie do guzików jego koszuli. Rozpinała guziki jeden po drugim, a czarne poły koszuli rozchylały się stopniowo, ukazując szeroką pierś Najsamca. Kiedy doszła do wysokości pępka, wyciągnęła poły koszuli ze spodni i rozpinała ją dalej. Najsamiec stał, obojętnie poddając się jej zabiegom i nie odrywał oczu od lustra, nawet kiedy rozpięła koszulę do końca i zaczęła mu ją ściągać z ramion. W przyciemnionym świetle łazienki wyglądał wspaniale. Wszystkie posągi mogły się przy nim schować. Miał potężna pierś, a jego ramiona były trzy razy szersze od ramion Cormii. Znamię w kształcie gwiazdy na jego lewej, bezwłosej piersi wyglądało jak wyrzeźbione w gładkiej skórze. Miała ochotę je dotknąć, musnąć palcami ramion gwiazdy... I miała ochotę przytknąć usta... do jego serca. Pocałować jego serce przez znak Bractwa, z którym przyszedł na świat. Odłożyła koszulę Najsamca na brzeg głębokiej wanny i czekała, aż sam się zacznie rozbierać, jednak nie wykazywał najmniejszej inicjatywy. - Czy mam też zdjąć spodnie? Skinął głową. Drżącymi rękami rozpięła sprzączkę paska, a potem guzik rozporka. Kołysał się lekko w takt jej ruchów. O, słodka Pani Kronik, pachniał tak upajająco. Mosiężny suwak rozpiął się opornie; musiała trzymać oba jego brzegi zsunięte. Gdy je puściła, rozporek rozsunął się, ku jej uldze odsłaniając czarną przepaskę biodrową. Pozornej uldze. Pod czarną przepaską prężył się wieli penis. Cormia przełknęła nerwowo ślinę. Chciała spytać, czy ma go dalej rozbierać, ale jedno spojrzenie na jego twarz uświadomiło jej, że duchem bawi gdzie indziej i albo rozbierze go do końca, albo Najsamiec pójdzie pod prysznic w ubraniu. Opuściła mu spodnie do kolan, nie mogąc oderwać wzroku od jego członka w czarnej rozciągliwej tkaninie. Przypomniała sobie, co czuła, kiedy odkryła, że przyciska się do niej we śnie penisem. Aktualnie jego penis wydawał się znacznie większy i równie sztywny jak wtedy, gdy dotykał jej biodra.

- 97 -

To pewnie była słynna erekcja. Poprzednia przełożona surowo instruowała je na temat rytuału godowego, wyliczając wszystkie oznaki gotowości seksualnej samców. Poinformowała je również o bólu, jaki stwardniały fallus sprawia samicy. Cormia postanowiła odsunąć od siebie te myśli. Uklękła przez Najsamcem, żeby zdjąć mu do końca spodnie, kiedy dotarło do niej, że najpierw trzeba zdjąć buty. Przez skórzaną nogawkę udało jej się dobrać jakoś do buta i zdjąć, zginając nogę zabrała się więc za drugą nogę... jak się okazało - sztuczną. Nie zrobiło to na niej większego wrażenia, chętnie dowiedziałaby się jednak, jak doszło do tego, że doznał tak ciężkiej kontuzji. Pewnie w walce... Poświęcił się dla dobra ich rasy... Nogawki zdjęła podobnie jak buty: ściągając centymetr po centymetrze. Najsamiec w ogóle nie reagował na jej zabiegi, posłusznie przestępując z nogi na nogę. Kiedy po jakimś czasie znów spojrzała do góry, miał na sobie tylko dwie ozdoby: przepaskę biodrową, ozdobioną na pasku słowami Calvin Klein, i stalową protezę. Wstała i otwarła drzwi do komnaty natryskowej. - Wasza łaskawość, zraszanie gotowe. Odwrócił się w jej stronę. - Dziękuję. Błyskawicznym ruchem zsunął przepaskę biodrową i stanął nad nią nagi. Cormia wstrzymała oddech. Jego ogromny penis, zwieńczony lekko spłaszczoną głową, zwisał, kołysząc się lekko. - Zaczekasz, aż wezmę prysznic? - spytał. - Jeśli... jeśli tylko sobie życzysz. - Owszem. - N - no t - to... zaczekam.

- 98 -

ROZDZIAŁ 11 Najsamiec zniknął w szklanej kabinie. Cormia przyglądała się, jak wchodzi pod kaskadę wody, a jego bujne włosy mokną, oblepiając czaszkę. Z westchnieniem podniósł rękę, jego muskularne ciało wygięło się wytwornie w łuk. Woda spływała z włosów na pierś Najsamca. Wstrzymując oddech, patrzyła, jak sięga po butelkę szamponu, po czym przy akompaniamencie serii cmoknięć wyciska szampon na dłoń. Odstawił butelkę i podniósł ręce do góry, wcierając szampon na włosy. Strużki piany spływały mu po rękach, kapiąc z łokci na posadzkę prysznica. Powiało przyjemnie ogrodem. Nogi zmiękły pod Cormią i oblał ją war, jakby sama stała w strugach gorącej wody. Musiała przysiąść na chwilę na brzegu marmurowego jacuzzi. Najsamiec namydlił dłonie, a potem ramiona i plecy. Zapach mydła - a używała tej samej marki - doskonale komponował się z aromatem szamponu. Zazdrościła pianie spływającej po jego torsie, biodrach i potężnych, gładkich udach. Czy jej też by pozwolił na takie zbliżenie? Nie wiedziała, bo w odróżnieniu od swoich sióstr nie umiała czytać w myślach. Czy naprawdę chciałaby stać przy nim w strugach ciepłej wody, ocierając się o jego nagą skórę.? Tak. Naprawdę. Najsamiec namydlił piersi, brzuch, wreszcie wziął w ręce genitalia i starannie umył. Czy jego ruchy muszą być zawsze takie oszczędne? Poczuła zawód. Przyglądanie mu się w tak intymnej chwili było dziwną torturą na pograniczu bólu i rozkoszy. Chciała, by trwało to wiecznie, choć czuła bolesny niedosyt. Najsamiec zakręcił wodę i wyszedł z kabiny. Podała mu pośpiesznie ręcznik, którym zakrył wielki, rozkołysany fallus. Gdy się wycierał, jego mięśnie napinały się i wybrzuszały pod złocistą skórą, by potem odzyskać wiotkość. Obwinął się ręcznikiem wokół bioder, drugim tarł energicznie włosy. Marmurowe ściany łazienki potęgowały łopot frotowego ręcznika. A może to był szmer jej serca, które łomotało w piersi? Najsamiec był potargany. Nie zwracał na to uwagi.

- 99 -

- Muszę się teraz położyć. Zostały mi tylko cztery godziny snu, więc powinienem je czym prędzej wykorzystać. Nie wiedziała, o czym mówi, ale skinęła głową. - Dobrze, ale twoje włosy… Dotknął głowy zdziwiony, jakby nie wiedział, że tam rośnie cokolwiek. - Czy pozwolisz, że je wyszczotkuję? - spytała. Na twarzy Najsamca pojawił się dziwny wyraz. - Jeśli masz ochotę. Ktoś… ktoś inny mi powiedział, że powinienem o nie bardziej dbać. Bella, a jakże, domyśliła się Cormia. Nie wiedziała, skąd to wie, ale była pewna, że się nie myli. Zresztą, nie ma się co oszukiwać. Poznała, że to Bella, po bólu w jego głosie. Przypominał wyraz oczu Najsamca, gdy siedział w jadalni naprzeciwko krwiczki Zbihra. Może to było małostkowe, ale chciała szczotkować jego loki, żeby wypędzić z nich wspomnienie Belli i zastąpić skojarzeniami z jej osobą. Owszem, była zaborcza. I co z tego? Najsamiec podał jej szczotkę. Myślała, że przysiądzie na skraju wanny, on jednak usiadł na taborecie obok łóżka, położył dłonie na kolanach i schylił wyczekująco głowę. Podchodząc do niego, myślała o tych niezliczonych razach, gdy czesała głowy swoich sióstr po kąpieli. Jednak nie była całkiem pewna, do czego służy kolczasty przedmiot, który jej podał. - Mów, gdybym ci zrobiła krzywdę. - Nie będziesz. - Wziął do ręki pilot i nacisnął guzik. Pokój wypełniły dźwięki arii operowej. To ta, której słuchał na okrągło. - Jakie to śliczne - westchnęła, wsłuchując się w głos tenora. - Po jakiemu on śpiewa? - Po włosku. To Puccini. Pieśń miłosna. Opowiada o poecie, który spotkał piękną nieznajomą. Kiedy spojrzał jej w oczy, stracił natchnienie, ale nie czuje żalu, bo w jego miejsce pojawiła się nadzieja. Poeta w arii opowiada o sobie, na koniec pyta nieznajomą, kim ona jest. - Jak się nazywa ta aria? - Che gelida manina. - Często ją puszczasz, prawda? - To moja ulubiona aria. Zbihr… - Co Zbihr? - Nic. - Potrząsnął głową. - Nic… - 100 -

Głos tenora wzbił się w wysokie rejestry. Cormia sczesała włosy Najsamca na ramiona i delikatnymi ruchami zaczęła szczotkować ich falujące końce. Chropowaty odgłos szczotkowania zlał się z dźwiękiem opery; Najsamcowi wyraźnie odpowiadała ta kombinacja: odetchnął głęboko pełną piersią. Rozczesywała końcówki, nadal szczotkowała metodycznie włosy Najsamca, wygładzając je drugą ręką. Włosy wyschły, odzyskując dawne barwy, gęstość i sprężystość. Wychodząc spod szczotki, z powrotem zwijały się w pukle. Niestety, nie wypadało czesać Najsamca w nieskończoność, a szkoda. - Chyba skończyłam. - Przód jest jeszcze nierozczesany. Miała wrażenie, że poświęciła mu dość uwagi. - Rozumiem. Obeszła dookoła Najsamca, rozsunął zachęcająco nogi. I Cormia wsunęła się między jego uda. Najsamiec zamknął oczy ocienione złocistymi rzęsami. Usta miał lekko rozchylone. Ufnie powierzył głowę jej dłoniom. Odchyliła ją do tyłu. Przy każdym pociągnięciu szczotki mięśnie na szyi Najsamca napinały się, by utrzymywać głowę w miejscu. Z górnej szczęki Cormii wysunęły się kły. Żółte oczy Najsamca zaświeciły się. - Jesteś niedokrwiona - powiedział dziwnym, gardłowym głosem. Opuściła rękę ze szczotką. Nie mogła wydusić słowa, więc tylko kiwnęła głową. W sanktuarium Wybranki nie potrzebowały dokrwienia, ale po tej stronie jej organizm domagał się krwi, stąd dokuczliwa apatia. - Czemu nie powiedziałaś mi wcześniej? - Obrzucił ją bacznym spojrzeniem. - Jeśli mnie nie chcesz, nie ma sprawy, znajdziemy ci kogoś. - Czemu… czemu miałabym cię nie chcieć? - Bo jestem niekompletny. - Poklepał się po sztucznej nodze. Raczej nieposkładany, pomyślała z żalem. Ale to zupełnie inna sprawa. - Nie miałam śmiałości prosić. To jest jedyny powód. Podobasz mi się i jest mi obojętne, z czego masz łydkę. Na twarzy Najsamca odbiło się zaskoczenie. - Nonsens. Jeśli chcesz się dokrwić, mogę ci dać żyły - zawarczał dziwnym głosem. Zamarła wyczekująco, walcząc z nagłym przypływem pożądania. - Klęknij - powiedział stłumionym głosem. - 101 -

Cormia opadła na kolana, wypuszczając szczotkę a rąk. Najsamiec nachylił się i objął ją rękami olbrzyma, nie po to jednak, by ją przytulić. Najpierw wypiął szpilki z jej koka, a potem rozplótł warkocz. Warknął, gdy włosy Cormii rozsypały się po jej ramionach. Drżąc cały, bezceremonialnie chwycił ją za kark i przytknął sobie do szyi. - Pij. Cormia zasyczała jak wąż i bez namysłu wbiła kły w jego żyłę. Szczeknął przekleństwo, podskakując. Słodka Pani Kronik… jego krew paliła ją jak ogień, najpierw w ustach, potem w trzewiach, potężna fala, która wypełniła ją od wewnątrz, obdarzając niesamowitą siłą. - Mocniej - wystękał. - Ssij… Objęła go, wpijając mu się palcami w plecy i ssąc energicznie. Zakręciło jej się w głowie… czyżby Najsamiec kładł ją na ziemi? Było jej wszystko jedno, co jej robił i jak się to skończy, bo jej uwagę bez reszty pochłaniała niezwykła uczta. Świat przestał dla niej istnieć. Suknię… suknię miała rozdartą aż do pasa. Teraz jej uda zaczęły się rozsuwać, wspomagane jego dłońmi. Chyba jest w niebie… Furiath odwiesił rozum na kołek. Cormia, ssąc jego krew, rozbudziła w nim pierwotne instynkty. Jego fallus był na krawędzi eksplozji; Furiatha interesowało jedynie, jak by go włożyć, zanim wypali. Ogarnął go gorączkowy pośpiech. Chciał być w Cormii na wszystkie możliwe sposoby, nie tylko przez ulotny kontakt seksualny. Nie, chciał zostawić w niej jakiś ślad, oznaczyć ją na zawsze, tryskać w nią krwią i spermą codziennie, aż do końca świata. Być w niej wszędzie, by ostrzec każdego samca w promieniu galaktyki, że jeśli zbliży się do Cormii, będzie miał z nim do czynienie, a on wybije mu zęby i nogi z dupy powyrywa. Bliskość Cormii całkowicie zamąciła mu w głowie. Jego biodra same zaczęły wykonywać ruchy frykcyjne, żołądź jego fallusa zaczęła napierać na wrota Cormii. Płatki jej waginy zaczęły się już rozchylać, gdy nagle cholerny wisior Najsamca zawył na biurku, jakby wybuchł pożar. Niech to szlag. Cormia oderwała usta od jego szyi. Mętnym od podniecenia i żądzy krwi wzrokiem powiodła w stronę, z której dobiegał sygnał. - Co to jest? - 102 -

- Nic ważnego. Wisior zatańczył na stole na znak protestu. A może z radości, że im zepsuł tę chwilę? Czyżby był w zmowie z nazgulem? Witaj, kolego, usłyszał w głowie głos nazgula. Zsunął się z Cormii i przysłonił ją kołdrą. Kląc jak szewc, opadł na materac i zatkał uszy. Dysząc ciężko, patrzyli, jak wisior obija się o szczotki do włosów. Brzęczyk gadżetu uprzytomnił mu brak prywatności w relacji z Cormią. Byli niewolnikami tradycji, ofiarami okoliczności i wszystko, co robili, miało dalekosiężne skutki, wykraczające poza kwestię dokrwienia czy wzajemnego pociągu. Jakby czytając mu w myślach, Cormia wstała. - Dzięki ci za dar twej krwi. Nie mógł wycisnąć odpowiedzi. Zaciskał zęby z frustracji. Bał się, że wybuchnie lawiną przekleństw. Kiedy za Cormią zamknęły się drzwi, dotarło do niego, że nie posunął się dalej wcale nie z powodu cholernego pagera. Sęk w tym, że gdyby bzyknął się z Cormią, nie miałby już odwrotu. Musiałby przyprawić brzuch czterdziestu Wybrankom, jak Zbihr Belli, a potem je puścić kantem, by same męczyły się w połogu. Jak miał być dla nich wszystkich kochankiem, ojcem ich dzieci i strażnikiem tradycji, gdy dniem i nocą zadręczał się własną osobą? Wbił wzrok w rozżarzony koniec skręta. Poraziła go świadomość, że z chęcią przeleciałby Cormię, gdyby nie ta cała oficjalna otoczka. Kręciła go na maksa. Rety, ależ mu od niej stawał. Co gorsza, wcale się na tym nie kończyło. Przypomniał sobie, jak szczotkowała mu włosy; działała na niego bardzo kojąco. Czesanie czesaniem, ale najbardziej uspokajała go sama jej obecność, zapach jaśminu, wdzięczne ruchy, łagodny głos. Nikt, nawet Bella, nie był w stanie go rozluźnić, sprawić, żeby choć raz odetchnął pełną piersią. Cormii udało się to, co się nie udało nikomu. Pragnął jej duszą i ciałem. To dla niej wielkie wyróżnienie, zadrwił nazgul. Musisz jej koniecznie powiedzieć, że będzie twoim kolejnym narkotykiem. Będzie w siódmym niebie, kiedy się dowie, że pomaga ci się oderwać od rozdzierania szat nad sobą. Każda dziewczyna tylko o tym marzy. A że jesteś, w dodatku, wybitnym znawcą relacji interpersonalnych… Furiath odrzucił głowę na poduszki i zaciągnął się do samego dna płuc. - 103 -

ROZDZIAŁ 12 Noc zapadła nad Caldwell, ale powietrze dalej było suche jak za dnia. Pan D w ciepłej łazience na pięterku odrywał bandaż, którym przed paroma godzinami owinął flaki. Gaza była nasączona czarną krwią, jednak rana zaczynała się goić. Choć jeden jasny akcent w paśmie nieszczęść. Jeszcze nie minęła doba, odkąd został nadreduktorem, a już się czuł, jakby mu ktoś naszczał do baku, nakarmił jego psa padliną i puścił stodołę z dymem. Nie lepiej by mu było nadal sobie być szeregowym reduktorem? A bo to miał wybór? Cisnął brudny bandaż w kubełek po gipsie, który parze nieboszczyków służył jako kosz na śmieci. Postanowił nie nakładać następnego opatrunku. Wnioskując z bólu, wewnętrzne obrażenia musiały być poważne. Czarny sztylet wszedł po rękojeść. Na szczęście dla reduktorów przewód pokarmowy był bezużytecznym kawałkiem ścierwa. To, że jego flaki zostały posiekane na bigos, było groźne tylko o tyle, że mógł się wykrwawić. Rany kota, ostatniej nocy ledwie uszedł z tamtego zaułka z życiem. Gdyby nikt nie przeszkodził wampirowi z kudłami cioty, pan D byłby już schrupany do ostatniej kosteczki. Z dołu dobiegło go stukanie. Punkt dziesiąta. Trudno jego ludziom odmówić punktualności. Wsunął gnata w kaburę, nasunął sombrero i zszedł po schodach. Na gliniastym podwórzu przed domem zobaczył trzy półciężarówki i jakiegoś gruchota. Na ganku stały dwa oddziały reduktorów. Wpuścił chłopaków do środka. Skubańcy przewyższali go co najmniej o głowę; czuł, że nie byli zachwyceni jego awansem. - Zapraszam. Kiedy cała ósemka wyminęła go w progu, rozpiął kaburę, wyjął magnum 357 i wycelował w ostatniego z wchodzących. Trzykrotnie nacisnął spust. Rozległ się huk, jakże różny od łagodnych cmoknięć dziewiątki. Kule trafiły reduktora w krzyż, rozwaliły mu kręgosłup w drobny mak i wyleciały przez brzuch. Koleś łupnął na wyliniały dywan, wzbijając tuman kurzu. Pan D wetknął broń z powrotem do kabury. Kurwa, chyba nikt tu nie odkurzał, odkąd ta chałupa stoi… - 104 -

Będę musiał ich ostro wziąć w karby, myślał, obchodząc wijącego się w drgawkach zabójcę. Czarna, lepka maź wypływała na brązowy dywan. Pan D, wsparłszy podeszwę na głowie reduktora, rozwinął strzęp tapety, na którym Omega wypalił podobiznę poszukiwanego. - Poproszę o uwagę - powiedział, podnosząc portret ściganego. - Macie mi znaleźć tego samca, albo wystrzelam was po kolei, dopóki nie wymienię całego składu. Zabójcy patrzyli na niego w milczeniu jak jeden zbiorowy mózg, który właśnie oswajał się z nowymi porządkami w Korporacji. - Przestańcie wytrzeszczać na mnie gały i przyjrzyjcie się temu tutaj przystojniakowi. - Potrząsnął płatem tapety. - Macie go przyprowadzić żywego, inaczej, Bóg mi świadkiem, rzucę was na pożarcie psom. Rozumiemy się? Przy akompaniamencie jęków dochodzących z podłogi kiwali głowami po kolei. - W porządku. - Pan D skierował lufę magnum w stronę głowy podwładnego i roztrzaskał ją. - A zatem, dupy w troki… Dwadzieścia parę kilometrów dalej w kierunku wschodnim, w szatni podziemnego ośrodka treningowego, John Matthew zakochał się. Cóż, miłość nie wybiera. - Ed Hardy przesyła ci serdeczne kopniaki - oznajmił Khill, wręczając mu parę trampek. - Trzymaj. John wziął buty od Khilla. Zajebiste. Czarne, z białymi podeszwami, trupią czaszką i tęczowym logo Hardy’ego. - Wow - podniecił się jeden z wychodzących z szatni. - Skąd się takie bierze? Khill podniósł brwi wymownie. - Przyznasz, że super? John domyślił się, że Khhill dostał je w prezencie i chętnie sam by je nosił. - Przymierz je, John. - Nie wygłupiaj się… Kiedy ostatni kolega wyszedł z szatni, zamknąwszy za sobą drzwi, Khill przestał szpanować. Postawił trampki u stóp Johna. - Wybacz, że cię wczoraj więziłem. No wiesz, w A&F, przez ten numerek z menedżerką… Zachowałem się jak skończony wał. - Spoko. - 105 -

- Wcale nie. Byłem w złym humorze i wyżywałem się na tobie. To nie fair. To właśnie był cały Khiller. Często mu odbijała palma i musiał za wszelką cenę postawić na swoim, ale kiedy mu przeszło, umiał przeprosić, i to szczerze. - Fakt, że dałeś popalić, ale naprawdę nie mogę przyjąć… - Nie świruj, John. To jest prezent. - Radziłbym ci je wziąć - włączył się Blasth. - I tak z nim nie wygrasz, a przynajmniej zaoszczędzisz nam paru scen. - Scen? - Khill przybrał teatralną pozę. - Czy aby nie nadużywasz wielkich słów, młokosie? Blasth się zaczerwienił. Khiller runął na niego, czepiając się jego ramion. - Trzymajcie mnie, bo brak mi od tych zniewag dechu. Blasth stęknął, uginając się pod cieżarem Khilla. - Tchu, palancie. - Dechu brzmi bardziej wdechowo. Blasth próbował zachować powagę, ale jego szafirowe oczy błyszczały, na policzki wystąpił mu rumieniec; sprawiał wrażenie wniebowziętego. Śmiejąc się bezgłośnie, John usiadł na ławce w szatni i wciągnął białe skarpety pod nogawki swoich nowiutkich starych dżinsów. - Jesteś pewien, Khill? Coś mi mówi, że świetnie by ci się w nich chodziło. Nie chciałbym, żebyś później żałował. Khiller puścił Blasthera. Otrzepał się energicznie. - Teraz ty mnie znieważasz. - Odwrócił się w stronę Johna, przyjmując szermierczą pozę. - Touché. - To jest en garde, a nie touché - zaśmiał się Blasther. Khill obejrzał się przez ramię. - Et tu, brutal, contra me? - A fe, Cezar! - Kanibal ante portas! - przebił Khiller, zachwycony własnym dowcipem. - No, wkładaj swoje nowe trepy, John, i skończmy z tym, zanim tu Blasth zemdleje. - To podasz mi sole trzeźwiące. - Nie, bo bym mógł strzelić pawia. Trampki pasowały jak ulał. John, zanim jeszcze wstał z ławki, czuł, że urósł. - 106 -

Khiller otaksował go wzrokiem znawcy. - W porzo. Tylko ciągle jeszcze wyglądasz jak maminsynek. Powinieneś zacząć nosić łańcuchy. Mógłbyś sobie też zafundować piercing, jak ja. I koniecznie więcej czerni. - Wiecie, czemu Khill lubi czarny kolor? Wszyscy trzej odwrócili głowy w stronę prysznica, z którego, ociekając wodą i zasłaniając się białym ręcznikiem, wyszedł Lahser. - Bo jest pieprzonym daltonistą. - Podszedł do schowka i szarpnął drzwiczki. - Gdyby mu inni nie powiedzieli, nigdy by się nie domyślił, że ma oczy od pary. John wstał, delektując się pogrubionymi podeszwami. Lada chwila mogły się przydać, bo Khiller patrzył już z dziwnym namysłem na goły tyłek Lahsera. - Cóż, Khill jest normalny… inaczej. - Lahser wskoczył w bojówki i podkoszulek. Na palec wskazujący lewej ręki ostentacyjnie wsunął złoty sygnet. - Niektórzy są i zawsze będą nieudacznikami. Żal patrzeć, jak się wysilają. - Idziemy, Khill - szepnął Blasther. Khiller zgrzytnął zębami. - Stul pysk. Dobrze ci radzę. - Skoczmy do Blasthera na piwko - zamigał John pod nosem Khilla. - Do ciebie, John, też mam pytanko. Kiedy samiec człowieków dopychał cię wtedy na schodach, darłeś się na migi czy dyszałeś z rozkoszy? John zwiądł, jakby uszło z niego życie. Khiller i Blasther też zamarli, wstrzymując oddech. W szatni zapadła cisza, przerywana tylko rytmicznym bębnieniem wody z niedokręconego kranu. Lahser zatrzasnął drzwiczki schowka. - Wiem to z twojej karty pacjenta - zwrócił się z porozumiewawczym uśmiechem do kumpli Johna. - Stoi tam czarno na białym. Musiał chodzić do Agrhesa na terapię z powodu - ułożył palce w cudzysłowy - „syndromu stresu pourazowego”. Więc jak to było, John? Kiedy cię rżnął, darłeś się czy nie? To chyba jakiś koszmarny sen. John poczuł ucisk w jądrach. Lahser zaśmiał się, wsuwając stopy w wojskowe buty. - Ci tak wyłupiacie gały jak banda downów? - Radziłbym ci się zamknąć - powiedział Khill z zimną furią. Nigdy dotąd nie słyszeli u niego takiego tonu. - Bo co? Nie zapominaj, że jestem pierworodny. Mój stary jest najstarszym bratem twojego ojca. Jeśli myślisz, że mi coś zrobisz, to ci się tylko zdaje. - Jeszcze słowo, Lahser… - 107 -

- No dobrze, dobrze. Już mnie tu nie ma. Rzygać mi się chce, jak na was patrzę. - Zatrzasnął schowek i ruszył w stronę drzwi, jednak w ostatniej chwili obejrzał się za siebie. - Pewnie, że się nie darłeś, John, tylko prosiłeś o więcej. Pewnie błagałeś na klęczkach… John zdematerializował się. Po raz pierwszy w życiu. Scalił się przed Lahsterem, blokując drzwi. Spojrzał groźnie na kumpli i obnażył kły. Teraz Lahser należał do niego. Gdy kiwnęli głowami na znak zgody, rzucił się na Lahsera. Lahser był przygotowany na atak - stał na ugiętych nogach, trzymając ręce w pozycji bojowej. Zamiast więc wymierzyć mu cios, John schylił się i złapał Lahsera wpół, waląc nim o schowki. Po Lahserze spłynęło to jak woda po gęsi; kopnął Johna kolanem w szczękę, aż chrupnęło. John zatoczył się, ale zaraz rzucił się do przodu, łapiac Lashera za gardło i wbijając mu kciuk pod brodę. Rąbnął przeciwnika głową w nos. Choć krew buchnęła, Lahser nic sobie z tego nie robił. Uśmiechnął się przez okrwawione usta i prawym prostym wbił Johnowi wątrobę w płuca. Okładali się pięściami, obijając się o ściany, potykając o ławki i kubły na śmieci. Paru rekrutów próbowało się dostać do szatni, ale Blasther z Khillerem wypchnęli ich za drzwi i zamknęli zasuwę. John złapał Lahsera za włosy i z rozpędu ugryzł go do krwi w ramię. Po chwili kotłowaniny Lahser splótł dłonie i oburącz walnął Johna w skroń. John poleciał zygzakiem do prysznica, ale nie upadł, za to w chwilowej zaćmie zaliczył miażdżący cios w podbródek. Bolało, jakby Lahser go zdzielił kijem bejsbolowym; no tak, chyłkiem nasunął parę staroświeckich mosiężnych kastetów, żeby wyrównać swoje szanse z przewyższającym go o głowę Johnem. Kolejny cios wylądował na twarzy Johna; nagle w jego głowie wystrzeliły fajerwerki, jak w święto 4 lipca. Zamrugał, próbując zogniskować wzrok, ale jego twarz uderzyła w glazurowaną ściankę prysznica, gdzie, przyciśnięta, pozostała. Lahser złapał go za krocze. - Co powiesz na powtórkę, Johnny? - zasyczał. - Chyba że wolisz, jak pchają cię w dupę człowieki? John zdrętwiał z przerażenia, gdy członek Lahsera zaczął się wciskać między jego pośladki. Powinien dostał szału, powinien się wyrwać, ale w jednej chwili zamienił się w bezbronnego samczyka sterroryzowanego przez wielkiego napastnika, który był władcą jego życia i śmierci. Znów się znalazł w odrapanej klatce schodowej, przyciśnięty do muru, w potrzasku, bez szans. - 108 -

Łzy napłynęły mu do oczu. Wszystko, tylko nie to… Nagle szatnią wstrząsnął groźny krzyki ktoś uwolnił Johna od przytłaczającego go do ściany ciężaru. Osunął się na kolana i zwymiotował na mokre kafle. Gdy torsje ustąpiły, upadł na ziemię i strzelił embriona, trzęsąc się jak osika. Czuł się jak skończony tchórz. Obok niego na posadzce prysznica leżał Lahser z podciętym gardłem. Walcząc o oddech, starał się zatamować krwotok. Daremnie. John, przerażony, spojrzał w górę. Nad nimi, ciężko dysząc, stał Khiller z okrwawioną finką w ręku. - Jezu, Khill, coś ty najlepszego zrobił - wystękał Blasth. Niedobrze. Bardzo niedobrze. To, co zrobił Khill, mogło zmienić życie każdego z nich. Zaczęło się od bójki, a skończyło… skończyło chyba na zabójstwie. John otwarł usta, żeby wezwać pomocy, ale, jak zwykle, nie wydał z siebie żadnego dźwięku. - Zawołam pomoc - powiedział Blasth i wybiegł. John usiadł, zdarł z siebie koszulę i nachylił się nad Lahserem. Odepchnął ręce samczyka i zatkał otwartą ranę, modląc się, by krwotok ustąpił. Patrząc mu w oczy, Lahser próbował sięgnąć gardła, jakby chciał mu pomóc. - Nie ruszaj się - poruszył wyraźnie wargami John. - Nie ruszaj się, zaraz ktoś tu będzie. Lahser zakrztusił się i krew buchnęła mu z ust, spływając po brodzie. Jezu, wszędzie krew, jak w rzeźni. To nic, to tylko powtórka. Już raz się bili w prysznicu i kratka ściekowa była cała we krwi, a przecież nic wielkiego się nie stało, myślał z nadzieją John. Tak, ale to było wtedy, ostudził go głos w jego głowie. A teraz… Panicznie zaczął się modlić, żeby Lahser przeżył. Modlił się też, żeby czas się cofnął i żeby to był tylko sen. Ktoś stał nad nim, wołając go po imieniu. - John? - Spojrzał do góry. Doktor Jane, domowa lekarka braci i krwi czka Vrhednego. Była blada jak wosk, ale opanowana. Jej rzeczowy głos uspokoił go. - John, musisz się odsunąć, żebym go mogła obejrzeć. Musisz go puścić i odsunąć się. Zrobiłeś dobrą robotę, ale teraz ja się nim zajmę. Kiwnął głową, mimo to wypuścił koszulę dopiero wtedy kiedy dotknęła jego ręki.

- 109 -

Ktoś pomógł mu stać z kolan. Blasth. Tak, to był Blasth, John poznał po zapachu wody do golenia marki Joop! W szatni nagle zrobiło się tłoczno. W kabinie prysznicowej stał Rankohr, obok niego Vrhedny i Butch. Khill… gdzie był Khill? John rozejrzał się. Khiller stał pod drugą ścianą, rozbrojony. Obok stał Zbihr. Khiller był bielszy od kafli prysznica. Patrzył jak zahipnotyzowany na Lahsera. - Na razie zarządzam areszt domowy - powiedział Zbihr. - Jeśli on umrze, będziesz sądzony za zabójstwo. Rankohr podszedł do Khilla. Słowa Zbihra z pewnością nie poprawiły chłopakowi humoru. - Chodź, synu, weźmiemy twoje rzeczy ze schowka. Wyprowadził Khillera z szatni. Blasther wyszedł za nimi. John nie ruszał się z miejsca, modląc się żarliwie, by Lahser przeżył. Nie podobało mu się to, jak doktor Jane kręciła głową, otwierając pośpiesznie torbę, żeby wyjąć instrumenty do szycia ran. - Co się stało? John podskoczył i obejrzał się za siebie. Za nim stał Zbihr. - Co się tutaj wydarzyło, John? Nie odrywając wzroku od Lahsera John zrelacjonował wydarzenia. Najchętniej oszczędziłby sobie szczegółów. Choć Zbihr znał jego wstydliwą przeszłość, nie mogło mu przejść przez usta, jak doszło do tego, że Lahser przegiął. Wciąż nie mógł się pogodzić z tym, że jego haniebna przeszłość wyszła na światło dzienne. Nękający go w snach koszmar ziścił się na jawie. W dodatku czuł się zdrajcą swoich kolegów. Zbihr ściągnął zdeformowane usta. - Posłuchaj, John, Khill jest w głębokiej dupie. W świetle prawa wciąż jest niepełnoletni, ale z bronią w ręku zaatakował pierworodnego. Rodzina będzie go ścigać, nawet jeśli Lahser przeżyje, dlatego musimy wiedzieć, co się tu stało. Doktor Jane podniosła się. - Rana zaszyta, ale grozi mu wylew. Trzeba go przewieźć do Agrhesa. Zbihr kiwnął głową. Skinął na psańców z noszami. - Fritz czeka w samochodzie. Pojadę z nimi. Gdy ładowano Lahsera na nosze, Zbihr spojrzał groźnie na Johna. - Jeśli chcesz uratować skórę swojemu koledze, będziesz nam musiał wszystko opowiedzieć. - 110 -

John odprowadził wzrokiem grupkę wynoszącą Lahsera z szatni. Gdy drzwi się zamknęły, nogi mu zmiękły. Nie mógł oderwać oczu od kałuży krwi na środku prysznica. W rogu szatni wisiał szlauch używany przy codziennym sprzątaniu. Poruszając się jak automat, John zdjął wąż ze ściany, rozwinął, nasunął końcówkę na kran i odkręcił wodę. Skierował strumień na podłogę i metodycznie, centymetr po centymetrze spłukiwał krew w stronę kratki ściekowej, do której spływała z bulgotem. Pracował niestrudzenie. Kafelki stopniowo z czerwonych robiły się różowe, by w końcu odzyskać dawną biel. Co, niestety, niczego nie załatwiało.

- 111 -

ROZDZIAŁ 13 Furiath czuł na sobie dotyk małych rączek o delikatnych palcach; dłonie zsuwały się po jego brzuchu, zmierzając w stronę krocza. A kuku! Kutas już stał - nabrzmiały i gotowy. Biodra Furiatha wyginały się rytmicznie, półdupki ściskały i rozluźniały. Marzył już tylko o tym, żeby jej wsadzić. Jego kutas łkał z tęsknoty do Cormii - czuł, jak wilgoć skrapla się na jego brzuchu. A może już się zlał, nie wiedzieć kiedy? Ach, te czarowne dłonie. Dotyk lekki jak muśnięcie piórka sprawiał, że jego kutas wyprężał się do granic, jakby liczył, że tym sposobem uda mu się wśliznąć do Cormii. Drobne dłonie, nieuchronnie zbliżające się do jego... Podskoczył, zrzucając poduszkę na podłogę. Obudził się. Kurwa mać. Pod skotłowaną kołdrą pulsował jego kutas. Nie tak jak zwykle, pod wieczór, kiedy fundował mu pobudkę bezosobowym, mglistym pożądaniem. Teraz to było coś zupełnie innego. Jego ciało pragnęło czegoś niezwykle konkretnego od ściśle określonej samicy. Od Cormii. Jest w sąsiednim pokoju, poinformował sam siebie. Ty safanduło, czemu nie pójdziesz do niej, naskoczył na niego nazgul. Na pewno przyjmie cię owacyjnie po tym, jak wczoraj nie skorzystałeś z jej wdzięczności i odprawiłeś ją bez słowa. Co prawda, to prawda. Furiath popatrzył na taboret. Pierwszy raz w życiu dokrwił samicę. Dotknął szyi. Ślad po jej ukąszeniu już zniknął, zagoił się. Właśnie przekroczył pewien próg w swoim życiu... i nie czuł żadnej radości. Naturalnie nie żałował, że do tego doszło. Bynajmniej. Żałował tylko, że nie powiedział Cormii o tym, że była jego pierwszą. Odgarnął włosy z oczu i spojrzał na budzik. Północ. Północ? Rany boskie, przespał osiem godzin, pewnie przez dokrwienie. Mimo to wcale nie czuł się rześki. Żołądek skręcał mu się w węzeł, łeb go napierdalał. Sięgnął po blanta, którego zrolował przed snem i nagle zastygł z ręką w powietrzu. Ręka mu drżała tak, że nie mógł trafić w skręta. Próbował ją uspokoić mentalnie, ale bez skutku. - 112 -

Dopiero w trzecim podejściu udało mu się ze stolika nocnego podnieść skręta. Przyglądał się swoim próbom z dystansem, jakby jego ręka należała do jakiejś obcej istoty, która jak raz miała ochotę na dymka. Kiedy owinięte w bibułkę ziele wylądowało w jego ustach, zaczęła się walka o to, by utrzymać zapalniczkę w pionie i pstryknąć. Dwa sztachy i drżenie ustąpiło. Gdzieś ulotnił się ból głowy. Żołądek się uspokoił. Jak na złość wisior Najsamca zaterkotał, tańcząc na biurku. Objawy natychmiast wróciły. Pozwolił pagerowi wydzwonić się do końca, paląc i myśląc o Cormii. Wątpił, żeby znów miała ochotę się dokrwić. To, co miało miejsce w jego sypialni za dnia, zdarzyło się pod wpływem nastroju chwili wywołanego jej niedokrwieniem. Nie mógł z tego wnioskować, że ją podnieca. Co prawda, nie sprawiała wrażenia, jakby ją odpychał, to jednak nie było równoznaczne z pożądaniem. Co innego potrzebować, co innego pożądać. Cormia potrzebowała jego krwi, a on pożądał jej ciała. Wybranki nie mogły się już doczekać, kiedy wreszcie wezmą się z Cormią do roboty. Kiepując skręta, który smażył mu już paznokcie, zerknął na biurko. Wisior nareszcie ucichł. Błyskawicznie wziął prysznic, nałożył na siebie białą jedwabną szatę i na rzemieniu zawiesił na szyi złoty medalion Najsamca. Poczuł na piersi ciepły dotyk - wisior chyba nagrzewał się, dzwoniąc. Na Drugą Stronę przeniósł się bezpośrednio, gdyż jako Najsamiec był zwolniony z obowiązku meldowania się najpierw na dziedzińcu pani Kronik. Scalając się przed amfiteatrem, gdzie wszystko się zaczęło przed pięcioma miesiącami, nie mógł nadziwić się, jak doszło do tego, że zajął miejsce Vrhednego. Trochę jak wtedy, gdy przyglądał się swojej drżącej dłoni: to nie był on. Ale, niestety, był. Aż do bólu. Przed nim, w górze, biała scena z sutą białą kurtyną emanowała białą poświatą, jak wszystko po Drugiej Stronie. Nie było ty cienia, bo nie było słońca na bladym niebie, mimo to było jasno, jakby rzeczy świeciły od wewnątrz. Temperatura wynosiła dwadzieścia stopni - a więc w sam raz. Nigdy nie było wiatru. Wszystko miało łagodny mleczno - biały odcień. Taki muzak dla oczu... Idąc po białym, wypielęgnowanym trawniku, ominął antyczny teatr i skierował się w stronę świątyń i budynków mieszkalnych. Posiadłość otaczał - 113 -

biały las, z każdej strony przysłaniając horyzont. Zastanawiał się, co jest za lasem. Prawdopodobnie nic. Sanktuarium miało w sobie coś z makiety - czuło się, że w pewnym miejscu urywa się gwałtownie, a za krawędzią, w dole, biała równina rozciąga się w nieskończoność. Szedł, zastanawiając się, jak rozmawiać z przełożoną, do czego wcale się nie palił. Próbując grać na zwłokę, udał się do świątyni Najsamca i złotym wisiorem otwarł wrota. Przez białą, marmurową kruchtę wszedł do wysokiej nawy. Jego wzrok padł na łoże na podeście pokryte białą, jedwabną pościelą. Przypomniał sobie, jak wyglądała nago, związana Cormia, której twarz zasłaniał biały, spływającym z sufitu woal. Kiedy uniósł zasłonę, napotkał zalane łzami, pełne zgrozy ozy Wybranki. Miała zakneblowane usta. Spojrzał na sufit i w marmurze wypatrzył dwa złote haczyki, z których zwieszono woal. Z rozkoszą wyrwałby je szewskim młotkiem. Gdy kontemplował haki na suficie, przypomniała mu się nagle rozmowa, jaką odbył z Vrhednym, zanim dał się wrobić w tego całego Najsamca. Stali obaj w jadalni rezydencji i V wspomniał nagle, że miał wizję na jego temat. Choć wzbraniał się, Vrhedny opisał mu swą wizję z najdrobniejszymi szczegółami. Furiath wyraźnie przypomniał sobie jego słowa: Widziałem ciebie stojącego na jakimś rozdrożu, a wokół białe pola. Był burzliwy dzień... dużo piorunów. Lecz kiedy sięgnąłeś po chmurę z nieba i owinąłeś ją wokół studni, deszcz przestał padać. Furiath wytężył wzrok, patrząc na haki, z których zdarł białą tkaninę i owinął nią Cormię, kojąc jej płacz. To ona była studnią... studnią, która miał obowiązek napełnić. W niej drzemała nadzieja na przyszłość ich rasy. Była źródłem, krynicą, z której trysnąć miał strumień mężnych wojowników i Wybranek. Tak zresztą, jak z wszystkich sióstr. - Ekscelencjo. Odwrócił się. W drzwiach świątyni stała przełożona Wybranek, ciągnąc za sobą tren białej sukni. Ciemne włosy samicy były upięte w kok na czubku głowy. Łagodny uśmiech i emanujący z oczu spokój świadczyły o duchowym oświeceniu. Zazdrościł jej tego pieprzonego błogostanu. Amalya skłoniła się. Szczupła, nosiła się z właściwą Wybrankom elegancją. - Miło widzieć waszą ekscelencję. - Nawzajem. - Odwzajemnił ukłon. - 114 -

- Jestem niezmiernie wdzięczna za audiencję... - Wyczekująco zawiesiła głos. Furiath milczał, wobec czego Amalya podjęła wywód. - Pomyślałam sobie, że może wasza ekscelencja chciałby poznać więcej Wybranek - powiedziała, ostrożnie dobierając słowa. Ciekawe, w jakich to okolicznościach? Pewnie przy filiżance herbatki na potencję, wciął się nazgul. Do tego sandwicz z cipki, lizanie loda i kogel - mogel z jaj. - Cormia miewa się dobrze - odparł wymijająco. - Widziałam się z nią wczoraj - odparła przełożona tonem uprzejmym, lecz bezbarwnym, jakby nie do końca zgadzała się z jego opinią. - Naprawdę? Amalya skłoniła się znowu. - Wasza ekscelencja wybaczy, ale zgodnie z tradycją w rocznicę narodzin Cormii moim obowiązkiem było przekazanie jej ważnego dokumentu. Ponieważ wasza ekscelencja nie odpowiadał na moje wezwania, musiałam doręczyć jej zwój osobiście. W ciągu dnia ponownie próbowałam przywołać ekscelencję. Jak to? Wczoraj były urodziny Cormii, a ona nic mu o tym nie wspomniała? Za to, oczywiście, powiedziała Johnowi. Stąd ta bransoletka. Był zły na siebie. Głupio, że nic jej nie dał. Kaszlnął. - Proszę wybaczyć, że nie odebrałem kolejnych wezwań. - Ekscelencja tu rządzi, więc nie ma potrzeby się usprawiedliwiać odparła spokojnie Amalya. W ciszy, która zapadła, czytał wyraźnie nieme pytanie w łagodnych oczach przełożonej. - Nie, jeszcze nie. Ręce Amalyi opadły. - Czyżby była oporna? Przypomniał sobie scenę na taborecie. Tak naprawdę, to on jej dał kosza. - Nie. To moja wina. - Wasza ekscelencja nigdy nie popełnia błędu. - Owszem, popełniam, możesz mi wierzyć. Przełożona zaczęła krążyć po świątyni, bawiąc się zawieszonym na szyi medalionem. Był identyczny jak jego pager, tyle tylko, że nie wisiał na czarnym jedwabnym sznurze, lecz na białej wstążce. Przystanęła przy łożu, nieznacznym ruchem wygładzając poduszkę. - Czy może wasza ekscelencja chciałby poznać również inne Wybranki? - 115 -

Jezu, tylko nie to. Nie miał zamiaru wymieniać swojej Cormii na jakąś tam pierwszą partnerkę. - Wiem, do czego zmierzasz, ale Cormia wydaje mi się wystarczająco pociągająca. - Jednakże mimo wszystko, może ekscelencja chciałby poznać jej siostry. Przełożona taktownie stawiała mu ultimatum: albo odbędzie stosunek z Cormią, albo będzie ją musiał wymienić na inną. Cóż, mógł się tego spodziewać. W końcu minęło już pięć długich miesięcy. Choć, kto wie, może byłoby to jakieś wyjście. Rzecz jednak w tym, że biorąc inną pierwszą partnerkę, trwale napiętnowałby Cormię. Wybranki uznałyby, że zawiodła jego oczekiwania, a Cormia pewnie doszłaby do podobnych - jakże mylnych - wniosków. - Jak już mówiłem, Cormia mi odpowiada. - Zapewne... ale może wasza ekscelencja zaangażowałby się bardziej wobec którejś z jej sióstr? Layla, na przykład, jest ładna i zgrabna, w dodatku przeszła szkolenie dla ehros. - Nie mogę tego zrobić Cormii. To by ją chyba bardzo zabolało. - Ona już cierpi. Widziałam to w jej oczach. - Przełożona podeszła do Furiatha. - Niestety, wszystkie jesteśmy niewolnicami tradycji. Miałyśmy głęboką nadzieję, że znów będziemy mogły wypełniać misję, do której zostałyśmy powołane. Jeżeli ekscelencja, pojmie inną pierwszą partnerkę i dopełnił rytuału godowego, uwolni nas wszystkie, w tym również Cormię, od jałowego marnotrawienia czasu. A tak ani Cormia nie jest szczęśliwa, ani ekscelencja. Znów przed oczyma stanęła mu spętana na świątynnym łożu Cormia... od samego początku nie paliła się do swojej roli. Pomyślał o jej cichej, dyskretnej obecności w rezydencji. Nie miała nawet śmiałości prosić, by ją dokrwił. Nie wspomniała mu ani słowem o swoich urodzinach. Ani o tym, że buduje w swoim pokoju różne modele. Jeden spacer po korytarzu to za mało, by nadrobić ogrom zaniedbań. - Obecnie tkwimy w martwym punkcie - dodała przełożona. A może uczepił się Cormii, bo póki była jego pierwszą partnerką, miał z głowy ten przeklęty seks? Szczerze lubił jej towarzystwo i pragnął się nią opiekować, ale cały ten układ służył mu przede wszystkim jako parawan. Każda z Wybranek chętnie zamieniłaby się z Cormią - czytał to w ich spojrzeniach podczas zaprzysiężenia. Ale przysiągł, a miał już dość własnej wiarołomności. - Czy mogę prosić waszą ekscelencję, by mi towarzyszył? Chciałam pokazać pewne miejsce w naszym sanktuarium. - 116 -

W ślad za Amalyą opuścił świątynię Najsamca. W milczeniu zaczęli schodzić ze wzgórza w stronę dwupiętrowych białych budowli, których bramy były ozdobione kolumnami. - Tu mieszkają Wybranki, ale my idziemy gdzie indziej - wyjaśniła półgłosem przełożona. I chwała bogu. Kiedy podeszli bliżej, zauważył, że okna nie mają szyb, bo i po co? Po Drugiej Stronie nie było insektów ani zwierząt... deszczu pewnie też nie. Brak szyb oznaczał jednak, że nic go nie dzieli od Wybranek, które przyglądały mu się ze swych komnat. Z każdego okna każdego pokoju w każdym budynku patrzył na niego jedna twarz. Jezu. - Jesteśmy na miejscu. - Przełożona przystanęła przed parterowym pawilonem. Otwarła dwuskrzydłowe drzwi na oścież. Furiathowi ścisnęło się serce. Kołyski. Rzędy pustych, białych kołysek. Nagle zabrakło mu powietrza. - To miejsce tętniło życiem, radością i nadzieją. Gdyby ekscelencja znalazł dla siebie odpowiednią... czy coś się stało ekscelencji? Furiath zaczął się cofać. Dusił się. Tracił oddech. - Ekscelencjo? - Przełożona wyciągnęła rękę w jego stronę. Odskoczył jak oparzony. - W porządku, nic mi nie jest. Oddychaj, do diabła. Wdech, wydech. Sam tego chciałeś, to teraz masz za swoje. Nazgul uaktywnił się i zaczął wyliczać litanię osób, które Furiath zawiódł, poczynając od ostatnich oskarżeń Zbohra i Ghroma o bestialskie traktowanie reduktorów, a kończąc na wczesnej młodości i tym, jak pozwolił się wykończyć rodzicom. Nie było dziedziny życia, w której by nie nawalił i w której nie zabrnąłby w ślepą uliczkę. Dobrze, że chociaż Corma nie będzie musiała mieć z tym nic wspólnego. Uwolni ją od siebie. - Może ekscelencja chciałby się położyć? - Niech ci będzie. Poproszę inną. - Inną? - Inną pierwszą partnerkę. Przełożona oniemiała, potem jednak skłoniła się nisko. - 117 -

- Dziękuję, dziękuję ekscelencji... Zaiste jesteś zbawcą naszej rasy i naszym wodzem... Od gradu niezasłużonych pochwał zakręciło mu się w głowie, a flaki podjechały mu do gardła. Przełożona ściskała swój medalion, a jej twarz jaśniała radością. - Jakich przymiotów ekscelencja oczekuje od partnerki? Mam upatrzonych kilka kandydatek. Przeszył Amalyę surowym spojrzeniem. - Musi sama tego chcieć. Nie może działać pod przymusem. Żadnego krępowanie rąk i nóg. Cormii nikt nie pytał o zdanie. To nie było fair. Ja wylądowałem w tej sytuacji na własne życzenie, a ona na rozkaz. Przełożona położyła mu dłoń na ramieniu. - Rozumiem, zgadzam się całkowicie. Prawdę powiedziawszy, Cormia nigdy nie nadawała się do tej roli i właśnie z tego powodu została do niej wytypowana przez poprzednią przełożoną. Nie jestem tak okrutna, jak moja poprzedniczka. - Cormii nic się nie stanie? Nie zostanie usunięta z sanktuarium? - Powitamy ją z radością. Jest wspaniałą samicą, choć jakby mniej niż jej siostry stworzoną do życia po drugiej Stronie. Umilkła, a on z bijącym sercem zaczął wspominać jej niewinne i szczere spojrzenie, gdy rozbierała go do kąpieli i rozpinała pasek jego skórzanych spodni. Kierowało nią poczucie obowiązku. Wtedy, w świątyni, mimo przerażenia gotowa była uczynić zadość tradycji i pozwolić, by ją posiadł. Czyli była odważniejsza od niego. Nie uciekła - to on stchórzył. - Rozkazuję ci ogłosić wszem i wobec, że nie byłem jej godzien. Wycelował palcem w osłupiałą Amalyę. - Masz im powiedzieć, że przewyższała mnie nieskończenie. Chcę, by została wyniesiona na ołtarze... ma być obiektem kultu, rozumiemy się? Inaczej zrównam to przeklęte sanktuarium z ziemią! Przełożona wyraźnie nie nadążała za jego rozumowaniem, więc postanowił jej ułatwić zadanie. - Ja tutaj rządzę, tak czy nie? Jestem zbawca cholernej rasy wampirów i masz mnie słuchać. Dobrze mówię? Przełożona pokornie kiwnęła głową. Odetchnął z ulgą. - Miło mi, że się zgadzamy. Przechodząc do konkretów: czy nie dałoby się jakoś unikając następnej ceremonii? - K... kiedy ekscelencja ślubował Cormii, jego śluby dotyczyły nas wszystkich. - Znowu złapała się za medalion, tym razem jednak chyba żeby znaleźć jakiś punkt oparcia. - Kiedy wasza ekscelencja raczy zamieszkać pośród nas?

- 118 -

Pomyślał o ciąży Belli. Za nic w świecie nie chciał przeoczyć porodu, a przy obecnych stosunkach z Z nie bardzo mógł liczyć na to, że zostanie powiadomiony. - Przez najbliższy rok wstrzymam się z przeprowadzką. - Czy wobec tego przesłać pierwszą z kandydatek na wasza stronę? - Tak. - Odwrócił się, by wyjść ze żłobka, bo nadal było mu duszno. Wybacz, ale musze się trochę przejść. - Poproszę, by nikt nie zakłócał spokoju waszej ekscelencji. - Będę wdzięczny. Chciałem cię też przeprosić za moje grubiaństwo. Aha, i jeszcze jedno... wolałbym wyjaśnić wszystko Cormii. - Wedle życzenia ekscelencji. - Przełożona skłoniła się nisko. - Będę potrzebować paru dni, żeby dokonać rytualnych oczyszczeń... - Po prostu dasz mi znać, kiedy będziesz chciała ją przesłać. - Tak, wasza ekscelencjo. Po odejściu Analyi Furiath zaczął rozglądać się o sanktuarium, ale po chwili pejzaż niepostrzeżenie zaczął zmieniać się przed jego oczami, przechodząc w zgoła odmienny widok. Gdzieś odpłynęły równe rzędy bezbarwnych drzew i trawa, która wyglądałam jakby ją pokryła szadź, a ich miejsce zajęły zarośnięte ogrody wokół domu jego dzieciństwa w Starym Kraju. Za wielkim kamiennym dworem, w którym wyrósł, mur otaczał hektar pociętego żwirowanymi alejkami ogrodu. W ogrodzie hodowano wiele gatunków rzadkich roślin, a jego kompozycja działała kojąco na umysł. W czterech narożnikach muru stały cztery figury alegoryczne. Symbolizujące cztery etapy życia: niemowlę w ojcowskich objęciach, rosły młodzieniec, samiec z własnym młodym na rękach, wreszcie sędziwy starzec w towarzystwie dojrzałego syna. W chwili swojego powstania ogród był wysublimowany dziełem sztuki; Furiath wyobrażał sobie, jak cieszył oczy młodej pary - jego rodziców. Niestety, nie było mu dane podziwiać, jak piękne założenie ogrodowe rozwija się, pielęgnowane z pietyzmem. Odkąd sięgał pamięcią, ogród był straszliwie zapuszczony: na klombach pleniły się bujne chwasty, ławeczki do samotnych dumań stały w kałużach pełnych glonów, trawa zarosła alejki. Najsmutniejszy był jednak los posągów, które porastał z roku na rok coraz gęstszy bluszcz, aż nie sposób było odgadnąć, co się pod nim kryje. Ogród odbijał wiernie upadek jego rodziny. Furiath marzył o tym, by podnieść z gruzów jedno i drugie. Po przemianie, której omal nie przypłacił życiem, opuścił zrujnowane gniazdo rodzinne. - 119 -

Pamiętał tamtą noc równie wyraźnie, jak widok niszczejącego ogrodu. W jasnym świetle październikowej pełni księżyca pakował do kuferka stare ubrania swojego ojca, które pamiętały lepsze czasy. Miał tylko niejasny plan, by podjąć poszukiwania w punkcie, w którym jego ojciec jej przerwał. Wiadomo było, która ze służących uprowadziła jego bliźniaka; Aghon, jak przystało na ojca, natychmiast ruszył na poszukiwania. Jednak niańka kluczyła jak lis i dopiero po dwóch latach wędrówki po Starym Kraju tropem pogłosek i poszlak udało mu się wpaść na konkretny ślad. W tobołku niegodziwej sługi, która, niestety, właśnie pożegnała się ze światem, odnalazł kocyk Zbihra. To, że był tak blisko celu, ale chybił, było kolejnym gwoździem do trumny dla Aghona. Powiedziano mu, że jego młode zostało przez jednego z tutejszych sprzedane na targu niewolników, a wampir ów zbiegł z zapłatą. Aghon dotarł do pobliskiego handlarza niewolników, ten jednak nie był w stanie mu pomóc, bo przez jego ręce przechodziło zbyt wiele małych sierot. Aghon poddał się. Wrócił do domu i zaczął pić. Furiath wyruszył na poszukiwania w najlepszej garderobie swojego rodzica. Wygląd zubożałego dżentelmena miał mu ułatwić wstęp o zamożnych rezydencji, które mogły pozwolić sobie na niewolników. W starych ubraniach ojca Furiath mógł udawać szlachetnie urodzonego wędrowca. Jego ogłada i dobre maniery były jedyną monetą, która mogła zapewnić mu dach nad głową. Odziany w strój sprzed ćwierć wieku, z odrapanym kuferkiem w dłoni, poszedł pożegnać się z rodzicami i powiadomić ich o swoich planach. Wiedział, że matki należało szukać w podziemiach, gdzie zamieszkała po utracie syna. Nie oczekiwał, że spojrzy na niego i nie miał jej tego za złe. Był wierną kopią jej zaginionego syna, bolesnym przypomnieniem tragedii. Jej ból był tak dotkliwy, że zapomniała całkiem, iż Furiath też jest jej synem i zasługuje na jej miłość i troskę. A przecież on również opłakiwał brata, którego zniknięcie było dla niego utratą części własnej osoby. Po porwaniu bliźniaka matka nigdy więcej go nie dotknęła, nawet w kąpieli, choć był maleńki. Zastukał do drzwi i przedstawił się, dając czas, by mogła odwrócić się do ściany. Nie doczekawszy się odpowiedzi, nacisnął klamkę i stanął w progu, rozsadzając futrynę barczystą sylwetką - pamiątką świeżo przebytej przemiany. Nie bardo wiedział, czego się spodziewał, schodząc do niej, ale i ta nie doczekał się żadnej reakcji, jednego słowa czy choćby drgnienia głowy na wygniecionej poduszce. - 120 -

Zamknął za sobą drzwi i udał się do sypialni ojca na drugim końcu korytarza. Zastał go zalanego w trupa w morzu butelek po najpodlejszym piwie. Aghon szukał ucieczki przed obłędem w odurzeniu. Po daremnych próbach otrzeźwienia go Furiath napisał pożegnalny list i położył ojcu na piersi. Wrócił na górę i wyszedł z domu. Stojąc na wyszczerbionym, zasłanym liśćmi tarasie wspaniałej ongiś rezydencji wsłuchiwał się w noc. Przeczuwał, że nie zobaczy więcej swoich rodziców. Jaki będzie ich los, gdy umrze lub zniedołężnieje ich jedyny psaniec? Stojąc na gruzach dawnej świetności, czuł, że gdzieś w świecie żyje jego bliźniaczy brat, czekając na ratunek. Mleczne chmury płynęły gęsiego po tarczy Srebrnego Globu. Furiath robił rachunek sumienia, czy nie porywa się z motyką na księżyc. Choćbyś po latach poszukiwań znalazł twego brata przy życiu, i tak nie odzyskasz tego, co bezpowrotnie stracone, odezwał się jakiś głos w jego głowie. To zadanie przerasta cię, zghubny druhu, bo jesteś przeklętym nieudacznikiem i zakałą rodu. To nazgul uaktywnił się po raz pierwszy. Gdy dotarł do niego sens tych słów, by nie rozpraszać sił, ślubował czystość. Patrząc na wielki, lśniący dysk na granatowym niebie, ślubował Pani Kronik, że nigdy nie da się odwieść z raz obranej drogi. Miał w życiu tylko jeden cel: Zostać niezłomnym, nieposzlakowanym bohaterem. Wybawca swego brata, którego przyprowadzi do domu. Uzdrowicielem, który po latach podźwignie z ruin swych najbliższych i przywróci im szczęście i młodość. Ogrodnikiem. Ocknął się nagle ze wspomnień, co nazgul wykorzystał ochoczo. I co, nie miałem racji? Twoi rodzice przedwcześnie dokonali w nędzy żywota, twój bliźniak okazał się męską dziwką, a tobie pomieszało się we łbie. Przyznasz chyba, że trafiłem w dziesiątkę. Furiath zapatrzył się z biały, odrealniony krajobraz Drugiej Strony. Wszystko było idealnie równe i uporządkowane. Na rabatach wokół budynków w równych rządkach na białych łodygach rosły białe tulipany. Ani jedno drzewo nie wychylało się poza kontur lasu. W polu widzewianie było nawet jednego chwastu. Ciekawe, czy ktoś tutaj strzyże trawniki? Chyba nie, raczej trawa i cała reszta po prostu naturalnie rośnie pod linijkę. Cóż, niewątpliwe to wielka wygoda.

- 121 -

ROZDZIAŁ 14 W rezydencji bractwa Cormia raz po raz spoglądała na zegar na swoim biurku. John Matthew miał ją zabrać na film już przed godziną. Miała nadzieję, że nic mu się nie stało. Nerwowo spacerowała po pokoju, który wydawał jej się dziwnie mały i zatłoczony tej nocy, choć nie przybyło w nim ani sprzętów, ani mieszkańców. Rozpierała ją nieznana energia. To pewnie była krew Najsamca. Do tego dochodziło dziwne, bolesne pragnienie. Przystanęła przy oknie. Musnęła palcami wargi, wspominając smak jego krwi, dotyk jego skóry i szaleńcze podniecenie graniczące z ekstazą. Czemu jednak nie posunął się dalej? Fakt, że wzywano go przez pager, ale jako Najsamiec miał prawo dyktować warunki. Był zbawicielem ich rasy, władcą Wybranek i mógł robić, co mu się żywnie podoba. Czyżby przeszkodą były jego uczucia do Belli? Nie chciał zdradzić swej ukochanej? Ścisnęło ją w dołku. Trudno powiedzieć, co było gorsze: czy to, że miała dzielić go z wszystkimi siostrami, czy to, że nie miał być z żadną z nich, bo jego serce należało do innej. Czuła, że nie może usiedzieć w pokoju. Nagle jej wzrok w ciemnościach wyłowił zarys basenu w ogrodzie. Łagodne falowanie wody przypominało jej głębokie wanny po Drugiej Stronie, w których szukała wytchnienia od niespokojnych myśli. Bez namysłu wyszła z pokoju na korytarz. Stąpając bezgłośnie na bosaka, pośpiesznie zbiegła na dół i przecięła mozaikową posadzkę holu. W pokoju bilardowym skierowała się do drzwi, przez które zeszłej nocy John wyprowadził ją na dwór. Wyszła za próg. Stojąc na chłodnych płytach tarasu, usiłowała przeniknąć ciemności wzrokiem. W głębi majaczył mur otaczający posiadłość. Nic jej tu chyba nie groziło. Lekki wietrzyk poruszał kwiaty i drzewa. Odwróciła się i spojrzała na masywne mury rezydencji. Przez oświetlone okna ze szkła kryształowego widziała krzątające się Pańce. Gdyby coś jej się stało, nie była sama. - 122 -

Przymknęła drzwi, zakasała suknię i zbiegła z tarasu w stronę wody. Basen był prostokątny, obłożony identycznymi ciemnymi płytami, jakimi wybrukowany był taras. Nad wodą stały leżaki wyplatane taśmą i szklane słoiki. Nieco z boku wypatrzyła czarne urządzenie z białym pojemnikiem. Wokół stały donice z barwnymi kwiatami. Nachyliła się, próbując wypatrzyć dno. Tafla wody mieniła się czernią, pewnie dlatego, że dno basenu też było wyłożone czarnymi płytami. Ściany basenu załamywały się pod kątem prostym, w przeciwieństwie do obłych wanien po Tamtej Stronie. Basen wydawał się też dosyć głęboki, ale przed utonięciem chroniły zakrzywione poręcze pomagające wyjść z wody. Najpierw zanurzyła palce, a potem całą stopę. Po powierzchni wody zaczęły rozchodzić się kręgi, jakby basen zaaprobował jej inicjatywę. Po lewej zauważyła płaskie stopnie prowadzące do wody. Zrzuciła suknię i naga zaczęła zstępować do basenu. Z drżeniem serca rozkoszowała się łagodną pieszczotą wody. Szła tak długo, aż dosięgła ona jej piersi. Czysta rozkosz. Instynktownie odepchnęła się od dna, dryfując w czarownej nieważkości. Po chwili zorientowała się, że wyrzucając ręce do przodu, a potem przyciągając do siebie, może poruszać się, jak tylko zechce: w prawo, w lewo, i do najdalszego końca basenu, nad którym wystawała wąska deska. Zwiedziwszy basen, odwróciła się na plecy i znów zaczęła dryfować, swobodnie patrząc w rozgwieżdżone niebo. Widok ten przypominał jej o jej miejscu w szeregach Wybranek, gdzie była mało znaczącym trybikiem wielkiego mechanizmu. Jej życie i życie sióstr było całkowicie podporządkowane wielowiekowej tradycji. Uległe i bezwolne jak woda. Jak gwiazdy na nocnym niebie, Wybranki były plejadą anonimowych, zuniformizowanych istnień. Widok nieba po tej stronie znów rozbudził w niej owe dziwne, krytyczne i bluźniercze myśli, które tym razem jednak nie dotyczyły rozkładu pokoi, garderoby mieszkańców rezydencji czy smaku potraw. Naszła ją myśl szczególnie grzeszna i nieprawomyślna, która kwestionowała jej egzystencję u posad: Nie chciała być jedną z wielu. Ani dla Najsamca, ani dla siebie. Na drugim końcu miasta Khiller siedział na łóżku, wpatrując się w swoją komórkę. Napisał SMSa do Blastha i Johna, ale nie mógł się zdecydować, żeby go wysłać. - 123 -

Miał wrażenie, że siedzi tak od Bóg wie kiedy, choć naprawdę nie minęła nawet godzina. Wziął prysznica, obmywając się z krwi Lahstera, i siedział, zastanawiając się, co też go czeka. Dopadło go wspomnienie o jedynym miłym geście ze strony swoich rodziców, jaki go spotkał w życiu. Rzecz miała miejsce mniej więcej przed trzema laty. Miesiącami błagał ich, by mu pozwolili odwiedzić Saxtona, kuzyna z Connecticut. Saxton był już po przemianie i roznosiło go, dzięki czemu stał się idolem dla Khilla. Naturalnie starzy Khilla nie przepadali za Saxtonem ani jego rodzicami, którzy odcięli się od napuszonej glymerii. Starzy pozostawali głusi na prośby i błagania Khilla. Aż nagle, ni stąd, ni zowąd, ojciec poinformował go, że jego marzenie się spełni - spędzi weekend w Connecticut. Szalał ze szczęścia. Na trzy dni przed wyjazdem był już spakowany. Wsiadając po zmroku do samochodu, który miał go powieść na południe, był w siódmym niebie. Starzy nareszcie zafundowali mu jakąś przyjemność. Później, niestety, miał się dowiedzieć, co za tym stało. Jego przygody z Saxem miały dość żałosny finał. W sobotni wieczór narąbali się z kuzynkiem zabójczą kombinacją jägermeistra z galaretką na bazie wódki. Rodzice Saxa uznali, że Khill pojedzie się kurować do siebie. Wracał do Caldwell jak niepyszny, odwożony przez jednego z psańców wujostwa. Co gorsza, musiał co chwilę prosić szofera, by stanął na kolejnego pawia. Na szczęście starzy Saxa obiecali nie puścić farby pod warunkiem, że po powrocie sam wyspowiada się rodzicom. Oni chyba też pękali przed jego papą i mamą. Kiedy wjeżdżali na podjazd, Khill układał w głowie historyjkę o tym, jak zachorował, co było prawdą, i jak poprosił, by odesłano go do domu, co z prawą miało niewiele wspólnego. Tymczasem w domu czekała go niespodzianka. Rezydencja tonęła w rzęsistych światłach, a z namiotu w ogrodzie dobiegały dźwięki muzyki. Na parapetach paliły się świece; goście krążyli po pokojach. - Widzę, że przyjeżdżamy w porę - zakonkludował szofer radosnym głosem psańców. - Żal byłoby przegapić taką uroczystość. Khill wysiadł z plecakiem z samochodu. Nawet nie zauważył, kiedy sługa wujostwa zawinął się z powrotem.

- 124 -

Po chwili zorientował się, co jest grane. Jego ojciec, chwalebnie odsłużywszy swoją kadencję, ustępował ze stanowiska provodhyra Rady Princepsów. Przyjęcie wydano na cześć ojca, który przekazywał swoją funkcję ojcu Lahsera. Służba od tygodni nie mówiła o niczym innym. Khiller sądził, że matka ma jeden z tych ataków podczas których pucowała wszystko na najwyższy połysk, tymczasem ona najzwyczajniej w świecie szykowała dom na wielką fetę. Ciągnąc plecak po ziemi, ruszył na tyły domu, trzymając się w cieniu krzewów. W namiocie było bajkowo: migotały żyrandole, na stołach, pięknie ozdobionych kwiatami, świeciły lampiony. Oparcia krzeseł były oplecione atłasowymi wstążkami, a między stołami rozłożono dywany. Domyślał się, że dekoracje utrzymane były w turkusie i żółci - rodowych barwach jego ojca i matki. Patrzył na twarze gości; znał każdego z nich. Byli wśród nich jego krewni, jak również przedstawiciele najświetniejszych rodów glymerii; wszyscy byli w strojach wieczorowych: samice w sukniach, samce we frakach z jaskółczym ogonem. Pośród dorosłych uwijała się rozbawiona młodzież, pod ścianami siedzieli uśmiechnięci staruszkowie. Khill stał w ciemnościach, czując się jak wstydliwy przedmiot pośpiesznie upchnięty do szafy przed nadejściem gości. Nie po raz pierwszy miał ochotę wyłupić sobie oczy, przez które miał przesrane w życiu. Nagle orkiestra przycichła i do mikrofonu w głębi namiotu podszedł jego ojciec. Wszyscy goście zgromadzili się przed mikrofonem, a matka, brat i siostra Khilla, pękając z dumy, otoczyli ojca. - Chciałbym prosić o chwilę uwagi - zagaił ojciec w Starym Języku. Miło mi powitać przedstawicieli najbardziej zasłużonych rodów. - Oklaski. Tylko dziesięć lat, gdy byłem waszym provodhyrem, postawiło przed nami wiele wyzwań, z których wyszliśmy zwycięsko. Tuszę, że mój następca ujmie stery żelazną dłonią. Teraz, gdy na tronie wampirów znowu zasiada król, sprawą najwyższej wagi jest analiza bolączek naszego ludu, w połączeniu z opracowywaniem stosownych środków zaradczych. Dzięki niestrudzonej działalności Rady mamy szansę narzucić ludowi naszą wizję… nie oglądając się na protesty ignorantów i krytyków… - Rozległy się krzyki aprobaty, następnie wzniesiono toast za ojca Lahsera. Ojciec Khilla odchrząknął i spojrzał na stojącą za nim trójkę. - Choć służę dla glymerii uważam za wielki zaszczyt - ciągnął, walcząc w chrypką - i chociaż będę tęsknić za moimi obowiązkami, przyznam szczerze, ze perspektywa poświęcenia się wreszcie rodzinie napawa mnie bezgranicznym szczęściem. Zaiste, tych troje jest moją opoką. Chciałbym im podziękować za radość i sens, jaki nadają mojemu życiu. - 125 -

Matka Khilla posłała ojcu całusa, trzepocząc podejrzanie rzęsami. Brat napuszył się jak paw, a w jego oczach zalśniło uwielbienie. Siostra zaczęła podrygiwać, bijąc brawo z brzękiem bransolet. Nigdy jeszcze nie został tak boleśnie odrzucony jako syn, brat i członek rodziny. Ogarnęła go bezdenna rozpacz. Energiczne stukanie do drzwi przerwało rozmyślania Khilla. Nadejście ojca przywróciło go do rzeczywistości. Wcisnął wyślij i wsunął komórkę do kieszeni na piersi. - Proszę. W drzwiach nie pojawił się ojciec, lecz lokaj - psaniec, ten sam, który onegdaj poinformował go, że nie pójdzie na doroczną galę glymerii. Sługa skłonił się, jednak Khill nie dał się zwieść. Psańce kłaniały się wszystkim, jak automaty. Nawet gdy przyłapały szopa na buszowaniu w śmietniku, kłaniały się uniżenie, a dopiero potem krzyczały „Huź - ha!”. - Domyślam się, że mam się stąd wynosić - powiedział do sługi, który nerwowo gestykulował, odczyniając zły urok, jaki rzucały oczy panicza. - Panicz wybaczy, ale pana ojciec życzy sobie, żeby panicz opuścił nasz dom - odparł psaniec, nadal gnąc się w ukłonie. - Nie ma sprawy. - Khill wstał z łóżka i wziął do ręki worek żeglarski, do którego spakował swoją kolekcję T - shirtów i cztery paty dżinsów. Zarzucił torbę na ramię, zastanawiając się, kiedy ojciec przestanie opłacać mu telefon. Czekał na to już od paru miesięcy, odkąd odebrano mu tygodniówkę. Jego T Mobile czekał zdaje się taki sam los, jak jego właściciela - zostanie wyłączony. - Ojciec panicza kazał to paniczowi przekazać. - Psaniec, patrząc w podłogę, wyciągnął rękę, w której tkwiła duża, gruba koperta. Khiller najchętniej poprosiłby go, żeby powiedział ojcu, gdzie może sobie wsadzić swoja przesyłkę, jednak wziął kopertę i obejrzał zawartość, po czym złożył metodycznie i wsunął z powrotem do koperty, którą zatknął za pasek spodni. - Idę zaczekać na samochód. Ktoś po mnie przyjedzie. Psaniec przestał się kłaniać. - Za bramą, jeśli łaska. - Jasne. W porządku. Nie ma sprawy. - Pierdolił ich równo. - Czekasz na moją krew. Zgadłem? - Jeśli łaska. - Psaniec wyciągnął mosiężny pucharek powleczony od wewnątrz czarną emalią.

- 126 -

Khill naciął się scyzorykiem - finkę mu skonfiskowano. Przejechał ostrzem po wnętrzu dłoni i zacisnął pieść, żeby wycisnąć kilka czerwonych kropel do pucharka. Kiedy opuści dom, spalą jego krew w ramach rytuału oczyszczającego. Nie wystarczyło, że się go wyrzekali z powodu jego defektu, musieli jeszcze egzorcyzmować zło. Nie oglądając się za siebie, wyszedł z pokoju i ruszył korytarzem do wyjścia. Nie pożegnał się z siostrą, choć słyszał, jak ćwiczy na flecie, nie przeszkadzał bratu w recytowaniu po łacinie. Wyminął salon, w którym matka rozmawiała przez telefon, i szerokim łukiem obszedł gabinet ojca. Wszyscy marzyli o tym, żeby się go pozbyć. Dowody na to miał w kopercie. Wychodząc z domu, nie trzasnął nawet demonstracyjnie drzwiami; po co stawiać kropkę nad i. Wszyscy dobrze wiedzieli, że znika, dlatego byli tak strasznie zajęci w porze, w której zwykli popijać wspólnie herbatę. Nie wątpił, że zejdą się w stołowym, jak tylko psaniec doniesie im, że już go nie ma. Chlapną sobie earl greya, zagryzając ciasteczkiem. Najpierw odetchną z ulgą, potem zaczną labiedzić, że podrzynając Lahserowi gardło, okrył rodzinę hańbą. Długą, krętą alejką oddalał się coraz bardziej od domu. Gdy dotarł do bramy, żelazne podwoje otwarły się same, a następnie zamknęły ze szczękiem. Dobrze, że nie dostał na drogę kopa w dupę. Letnia noc była parna. Na północy błysnęło. Bez względu na porę roku burza zawsze zaczynała się na północy, skonstatował. Zadymki z północnego wschodu potrafiły nanieść po pas śniegu. Rany, był tak nawalony, że sam ze sobą gadał o pogodzie. Odstawił worek przy krawężniku. Chyba powinien wysłać SMS-a do Blastha z prośbą, żeby przysłał po niego samochód. Dematerializacja ze względu na wagę jego bagażu mogła się nie powieść, a samochodu dziwnym trafem nie dostał, więc był w kropce. Komórka piknęła, akurat kiedy ją wyciągał. SMS od Blasthera: Możesz mieszkać u nas. Przyjadę po ciebie. Już chciał odpisać wiernemu druhowi, kiedy przypomniał sobie zawartość koperty i rozmyślił się. Wsadził komórkę do worka, zarzucił swój nędzny dobytek na ramię i ruszył, gdzie go oczy poniosą. Bezmyślnie skręcił w lewo, tym samym kierując się na wschód. Tak, teraz był już prawdziwym sierotą. Jego najgorsze przeczucia się spełniły. Zawsze podejrzewał, że jest adoptowany, czy coś w tym stylu, bo - 127 -

dziwnie nie pasował do swojej rodzinki - nie tylko dlatego, że miał oczy nie do pary. Odkąd sięgał pamięcią, czuł, że jest ulepiony z innej gliny. Oczywiście był wstrząśnięty i wściekły, że wyrzucili go z domu, czego się jednak mógł spodziewać? Nigdy do nich nie pasował, a dźgnięcie kuzyna nożem, nawet jeśli się tego wyraźnie dopraszał, nie mogło przecież ujść płazem. W dodatku ta historia nieźle walnie jego papcia po kieszeni. W przypadku zbrojnej napaści - a najprawdopodobniej zabójstwa - jeśli ofiara pochodziła z glymerii, przysługiwało jej, bądź krewnym, odszkodowanie proporcjonalne do wartości poszkodowanego. Młody samiec, świeżo po przemianie, do tego pierworodny syn jednego z najświetniejszych rodów? Droższa mogła być tylko śmierć wojownika lub ciężarnej arystokratki. Zabulić mieli starzy, a nie Khill, ponieważ w świetle prawa dojrzałość miał osiągnąć dopiero w rok po przemianie. To, że był ciągle i oficjalnie nieletni, chroniło go przez karą śmierci, ale nie przed sądem. A już na bank mógł się na zawsze pożegnać ze swoim starym życiem. Lista zmian robiła wrażenie: Nie był już członkiem glymerii. Rodzina się go wyrzekła. Wylano go z treningu adeptów. Jego wizerunkowi bardziej mogła zaszkodzić tylko spartaczona operacja zmiany płci. Na razie miał do świtu czas, by zastanowić się, gdzie zamierza czekać na wyrok w swojej sprawie. Bez wahania przyjąłby propozycję Blastha, gdyby nie jedno małe ale: przyjęcie pod swój dach wyklętego przez glymerię zrujnowałoby bezpowrotnie reputację rodziny. John też nie mógł wziąć go do siebie, bo mieszkał w ściśle tajnej rezydencji Bractwa i nie mógł przyjmować gości, a już na pewno nikogo przenocować. Zwłaszcza kogoś, kto zaszlachtował kolegę z treningu i czekał na odsiadkę. Jezu, te koszmarne historie, które opowiadał o Johnie Lahser. To nie mogła być prawda. Ale chyba, niestety, była. Zawsze sądził, że John trzyma się z dala od samic, bo jest jeszcze bardziej nieśmiały od Blastha. Tymczasem okazuje się, że jego kumpel miał poważne problemy… Kiedy przypomniał sobie, jak próbował nakłonić Johna do seksu, zrobiło mu się głupio. Teraz rozumiał, dlaczego John nigdy nie próbował żadnej samicy z Zero Sum zaciągnąć na zaplecze. Lahser to chuj złamany. Bez względu na czekające go konsekwencje, nie żałował ani trochę tego, co zrobił. Lahser to był skończony skurwiel i Khiller nie od dziś miał ochotę dać

- 128 -

mu w ryja. Ale z Johnem przegiął na całego. Khiller życzył mu, żeby zdechł, uwalniając świat od siebie. Głównie chodziło mu jednak o to, że Lahser był pałą i póki żył, mógł wydać sekret Johna. A to mogło Johnowi bardzo zaszkodzić w oczach glymerii. Jeśli John miał zostać w przyszłości szanowanym przez arystokrację członkiem Bractwa, sparzyć się i założyć rodzinę, nikt nie śmiał się dowiedzieć, że został zgwałcony przez samca, co gorsza, samca człowieków. Fakt, że jego oprawcą był człowiek, dramatycznie pogarszał jego sytuację. Dla glymerii człowieki były chodzącą na tylnych łapach odmianą szczurów. Ulec w starciu z tego rodzaju nędzną kreaturą było rzeczą niewybaczalna. Idąc samotnie, gdzie go oczy poniosą, ani przez chwilę nie żałował swego czynu.

- 129 -

ROZDZIAŁ 15 Po wysprzątaniu prysznica w szatni John poszedł do gabinetu Tohra, usiadł ciężko za biurkiem, tępo wbijając wzrok w nieuporządkowane papiery. Czuł pulsowanie krwi w opuchniętej wardze i otartych grzbietach palców, to jednak było nic w porównaniu z uporczywą gonitwą myśli. Życie było cholernie dziwne. Przez większość czasu toczyło się w przewidywalnym tempie. Wydarzenia ciurkały jedno po drugim - nieraz w sporych odstępach. Raz na jakiś czas wypadki toczyły się lawinowo, jakby rozpędzony wóz zahaczył o twoje drzwiczki na autostradzie, w jednej sekundzie przewracając do góry nogami całe twoje życie. Tak właśnie było, kiedy zginęła Wellsie. I kiedy zniknął Tohr. I kiedy Khill się rzucił na Lahsera. No i wtedy, kiedy ten bydlak go dopadł na klatce schodowej… tak, wtedy też. Po prostu fatum przekroczyło dozwoloną szybkość. Widocznie Lahserowi było pisane, że Khiller podetnie mu gardło i czas przyśpieszył, żeby nikt ani nic nie zdążyło temu zapobiec. John odpuścił sobie na ten dzień grzebanie się w papierach. Wyszedł z gabinetu przez tajne drzwi w szafie i ruszył podziemnym tunelem do rezydencji. Poczuł się podle, gdy dotarło do niego, że życzy Lahserowi śmierci. Nigdy by nie przypuszczał, że jest zdolny do takich myśli. Co gorsza, jeśli Lahser się przekręci, marny los Khilla. W tym wszystkim drżał na myśl, że jego tajemnica mogłaby wyjść na jaw. Był już w holu, kiedy dogonił go SMS od Khillera: Wylali mnie z domu. Komórka może paść niedługo. Jeśli trzeba, stanę przed Ghromem. Niedobrze. Blasth chce przyjechać po ciebie, odpisał błyskawicznie. Zero odpowiedzi. Spróbował ponownie: Czekaj na Blastha, nigdzie nie idź. Możesz u niego spać. Przystanął u stóp schodów, czekając na odpowiedź. Po chwili dostał SMS-a, ale od Blastha. Dam znać, kiedy K. się odezwie. Jakby co, złapię go po drodze. Uff.

- 130 -

Normalnie John podjechałby do Blastha, żeby spotkać kumpli, ale ciągle jeszcze nie potrafił im spojrzeć w oczy. Rewelacje Lahsera nie mogły po nich spłynąć ot tak, bez śladu. Zapewne trawią w kółko tamtą historię, jak on świeżo po wszystkim. Bezpośrednio po tamtym incydencie nie mógł myśleć o niczym innym. Potem myślał już tylko przez większość dnia i nadal po całych nocach. Z czasem parę razy dziennie, później co drugi raz. W końcu doszedł do etapu, kiedy potrafił zapomnieć o wszystkim nawet na tydzień. Niestety, w nocy jeszcze długo dopadały go koszmary. Wreszcie i one ustąpiły. Tak, na razie nie miał najmniejszej ochoty patrzeć swoim kumplom w oczy, wiedząc, o czym myślą, co sobie wyobrażają i czego usiłują dociec. To wszystko było jeszcze zbyt świeże. W dodatku dręczyło go poczucie winy, że do afery z Lahserwm doszło z jego winy. Gdyby nie miał nic do ukrycia, Lahser nie miałby czego wygadać. Nie doszłoby do bijatyki i Khill nie dźgnąłby nożem swojego kuzyna z pierwszej linii. Kolejny raz przeklęty zboczeniec z klatki schodowej mącił w jego życiu. Czyżby echa tamtej napaści miały go ścigać w nieskończoność? Kiedy idąc przez hol, mijał bibliotekę, coś go pchnęło, żeby wejść do środka i zbliżyć się do szeregu półek z literaturą prawniczą. Było tego, lekko licząc, z siedemdziesiąt opasłych woluminów w Starym Języku. Czyżby wampiry były równie skore się procesować co człowieki? Przewertował parę tomów, próbując uzyskać jakiś obraz tego, co mogło czekać Khilla. Jeżeli Lahser nie przeżyje, Khiller będzie w obecności króla sądzony za zabójstwo. Nie wyglądało to zbyt dobrze, ponieważ Khill nie został zaatakowany, więc nie mógł się powołać na obronę konieczną. W najlepszym wypadku mógł podpaść pod zabójstwo o motywach honorowych, co jednak nie uchroni go przed więzieniem i horrendalnym odszkodowaniem dla rodziców Lahsera. Jeśli Lahser przeżyje, Khill będzie oskarżony o napaść z użyciem broni i wyrządzenie szkód cielesnych, co również groziło odsiadką i grzywną. Raczej mało prawdopodobne, żeby rodzice Blasthera mieli ochotę w nieskończoność trzymać pod swoim dachem zabójcę. Gdzie więc się podzieje, nieszczęśnik? Chmurnie odstawił oprawne w skórę woluminy na regał. Odwracając się, spojrzał w okno i w świetle księżyca ujrzał scenę, od której nagle paragrafy wyleciały mu z głowy.

- 131 -

Po drugiej stronie werandowych drzwi biblioteki Cormia wychodziła z basenu, ociekając połyskliwą wodą. Jej kształty były gładkie, jakby z alabastru. Smukłe, wspaniałe nogi Wybranki poruszały się z niezrównaną lekkością. O… wow. Jakim cudem Furiat wciąż opierał się jej wdziękom? Wkładając suknię, odwróciła się w stronę domu i zamarła na widok Johna. Kiedy podniósł rękę, żeby jej niepewnie pomachać, czuł się jak złapany na gorącym uczynku podglądacz. Cormia zawahała się, niezdecydowana, jak ma się zachować, po czym też mu pomachała. Otwarł drzwi ogrodowe. - Bardzo przepraszam za spóźnienie - zamigał bez zastanowienia. Co za idiota z niego. Przecież Cormia nie zna języka migowego. - Przepraszasz, że mnie podpatrzyłeś czy że się spóźniłeś? Domyślam się, że chodzi o jedno albo drugie. - Zarumieniła się, kiedy dotknął zegarka. - Aha, o to. Skinął głową. Podeszła do niego, stąpając bezgłośnie mokrymi stopami po płytach tarasu. - Czekałam na ciebie… Ojej, co się stało? Przytknął rękę do rozkwaszonej wargi. Że też musiała wiedzieć w ciemnościach jak sowa. Zaczął coś migać dla odwrócenia uwagi, a potem olśniło go, jak przełamać męczącą baterię komunikacyjną między nimi. Wyjął komórkę i otworzył notatnik: Chętnie obejrzę teraz film, a ty?, napisał. To już była piekielna noc, a kiedy bracia wrócą z kliniki i będzie wiadomo, co z Lahserem, koszmar zacznie się na całego. Czuł się fatalnie fizycznie, a jeszcze gorzej psychicznie i najchętniej zapadłby w mroku w fotel i na chwilę zapomniał o wszystkim. - Wszystko w porządku? - Obrzuciła go bacznym spojrzeniem. Tak, odpisał. Przepraszam za spóźnienie. Mam wielką ochotę na jakiś film. - Miło mi będzie ci towarzyszyć - odparła, dygając. - Najpierw jednak muszę się opłukać i przebrać. Poszli na górę przez bibliotekę i po schodach. John był zaszokowany. Cormia nie była wcale speszona tym, że widział to i owo. A było na co patrzeć. Na piętrze zaczekał, aż Cormia się ogarnie. Spodziewał się, że zajmie jej to trochę czasu, tymczasem już po chwili wyszła z sypialni.

- 132 -

Oniemiał. Rozpuszczone, złociste pukle Cormii spływały do pasa. Z natury pszenicznej barwy, teraz pociemniały od wody. - Jak tylko wyschną, zaraz je upnę - wyjaśniła speszona. Jeśli o mnie chodzi, nie musisz, pomyślał, nie mogąc oderwać od niej oczu. - Wasza łaskawość? John oprzytomniał i poprowadził ją przez korytarz posągów do drzwi, za którymi zaczynały się pomieszczenia Bractwa. Skręcili w prawo i przepuścił ją przed sobą przez obite skórą drzwi, za którymi zaczynały się podświetlane schody obite dywanem. Cormia zakasała białą suknię i zaczęła schodzić w dół. John szedł za nią, walcząc ze sobą, żeby nie gapić się na jej cudowne włosy. Sala projekcyjna na drugim piętrze utrzymywana była w klimacie Metro Goldwyn - Mayer z lat czterdziestych. Czarne, posrebrzane ściany zdobiły secesyjne płaskorzeźby kwiatów lotosu i wystawne złote kinkiety. Dwadzieścia jeden skórzanych foteli rozmiarów małżeńskiego łoża w trzech podświetlanych dodatkowo sektorach sprężystością i komfortem nie ustępowało siedzeniom luksusowego samochodu. W salce było więcej uchwytów na kubki niż na pokładzie boeinga. Na tylnej ścianie stały dziesiątki płyt DVD. Pamiętano też o bardziej prozaicznych sprawach. Obok maszyny do popcornu, wyłączonej, bo Fritz nie wiedział o ich planach, stał automat z colą i gablotą ze słodyczami. John przystanął, wodząc wzrokiem po batonach karmelowych, rodzynkach w czekoladzie, żelkach w kształcie rybek, zwijanych słodkich tasiemcach i chrupiących drażetkach. Był głodny, ale mdliło go i nie mógł się na nic zdecydować, uznał jednak, że Cormia, która z zaciekawieniem oglądała wnętrze, może mieć ochotę na małe co nieco. Wziął paczkę M&M-ów, bo to był pewniak, i paczkę żelków Swedish Fish na wypadek, gdyby nie przepadała za czekoladą. Wyjął z maszyny dwa kubki coli z furą kruszonego lodu. Pycha. Gwizdnął cicho, żeby zwrócić na siebie uwagę swojej towarzyszki i zaczął schodzić w dół. Cormia ruszyła za nim, zafascynowana podświetlanymi schodami. Pomógł jej się usadowić w fotelu i wrócił biegiem na górę, zastanawiając się nad wyborem filmu. Naturalnie horrory nie wchodziły w rachubę z powodu wrażliwości Cormii oraz wydarzeń tej nocy, dzięki czemu miał z głowy pół kolekcji, którą w większości u Fritza zamawiał Rankohr. Nie miał ochoty na żadną Godzillę, bo kojarzyła mu się z Tohrem. Pikantne komedyjki w rodzaju American Pie czy Polowania na druhny mogły - 133 -

się Cormii wydać zbyt wulgarne. Z kolei kolekcja Mary, złożona z ambitnych propozycji kina europejskiego, zdaniem Johna była zbyt nudna nawet na dobranoc. Szukał ucieczki od własnych myśli, a nie tortur intelektualnych. Kino akcji? Jakoś nie wierzył, ze Cormia zaskoczy na Bruce’a Willisa, Rambo Bambi, czy Arnolda Sch. Tym samym zostawały tylko komedie romantyczne. Miał do wyboru trzy klasyki Johna Hughesa: Szesnaście świeczek, Dziewczynę w różowej sukience i Klub winowajców, filmy z Julią Roberts: Mystic Pizza, Pretty Woman, Stalowe magnolie i Mój chłopak się żeni, półkę gniotów z Jeniffer Aniston, filmy z Meg Ryan z lat dziewięćdziesiątych… Wyjął płytę z okładki i zaczął obracać w dłoniach. Przypomniał sobie tańczącą na trawie Cormię. Tak, to powinno jej się spodobać. Kiedy odchodził od półki, bipneła komórka. Grupowy SMS od Zbihra, który nadal przebywał w klinice Agrhesa: Z Lahserem źle. Reanimacja trwa. Dam znać, jak będzie coś wiadomo. Wiadomość musiała być szokiem dla wszystkich w rezydencji. John zastanawiał się, czy powinien przesłać SMS - a Blasthowi i Khillowi. W końcu wsunął komórkę z powrotem do kieszeni, uznawszy, że obaj koledzy mają teraz zbyt dużo na głowie, by ich niepokoić o niepewnym stanie Lahsera. Co innego, gdyby dostał wiadomość o jego śmierci… Przystanął niezdecydowany. W takiej chwili oglądanie filmów wydawało się trochę nie na miejscu, ale nie pozostawało nic innego, jak czekać na dalszy rozwój wypadków. Chwilowo, tak jak wszyscy, zawisł w próżni. Kładąc płytę na czarnym podajniku odtwarzacza, walczył ze wspomnieniem zgrozy w oczach Lahstera leżącego z zakrwawionym gardłem na posadzce prysznica. Zaczął się modlić, żeby przeżył. Z dwojga złego wolał, żeby jego wstydliwy sekret wyszedł na jaw, niż żeby Khill siedział za zabójstwo, a jego miały gryźć do końca życia wyrzuty sumienia. Dobry Boże, nie pozwól mu umrzeć.

- 134 -

ROZDZIAŁ 16 W śródmieściu Zero Sum Mordh miał niedobrą nic, a szefowa ochrony nie poprawiła mu humoru. Xhex, krzyżując ręce na piersi, stała przy jego biurku. Patrzyła na niego jak na kawał gówna. Potarł oczy, potem spojrzał na nią. - Dlaczego zabraniasz mi wyjść na salę? - Bo trzęsie cię i wszyscy się ciebie boją. - Kolejny dowód na to, że to banda półgłówków. - Jak ci poszło wczoraj? - spytała łagodnie. - Nie wiem, czy ci mówiłem, że kupiłem parcelę cztery przecznice stąd. - Mówiłeś wczoraj. Ale pytam cię o Księżniczkę. - To miasto potrzebuje klubu dla metalowców. Mam nawet pomysł na nazwę: Żelazna Maska. - Nachylił się nad świetlistym ekranem laptopa. - Mamy w Zero wystarczającą płynność finansową, żeby spokojnie zaciągnąć kredyt budowlany. Mógłbym wprawdzie zapłacić z góry, ale to by nam mogło ściągnąć na łeb fiskusa. Z brudnymi pieniędzmi nie ma lekko. A co do wczorajszej nocy, to jeszcze jedno pytanie, a wykopię cię za drzwi. - Cóż za subtelność środków wyrazu. Górna warga Mordha podjechała do góry, odsłaniając wysuwające się kły. - Nie prowokuj mnie, Xhex. Nie jestem dzisiaj w nastroju. - Mam twoje zwierzenia gdzieś, ale nie życzę sobie, żebyś wyładowywał się na obsłudze. Psychoterapia nie należy do moich obowiązków. Czemu ciągle trzesz oczy? Mrużąc oczy, spojrzał na zegarek. Widział wszystko na czerwono, choć raptem minęły trzy godziny, odkąd wstrzyknął sobie dopaminę. - Już musisz wziąć kolejną dawkę? Nie zawracając sobie głowy odpowiedzią, otworzył szufladę i wyciągnął fiolkę strzykawkę. Zrzucił marynarkę, podwinął rękaw i założył opaskę uciskową. Spróbował wbić cienką igłę w czerwoną zatyczkę, ale nie mógł trafić. Brak widzenia trójwymiarowego skazywał go na dźganie na chybił trafił z nadzieją, że w końcu wbije strzykawkę, gdzie trzeba. Świat symphatów sprowadza się od różnych odcieni czerwieni, w dodatku jest płaski, dwuwymiarowy. Gdy dopamina przestawała działać z powodu stresu

- 135 -

albo zbyt długiej przerwy między dawkami, zaburzenia wzroku były forpocztą dalszych kłopotów. - Pozwól. Było z nim już tak źle, że nie mógł mówić, więc tylko pokręcił głową, próbując w kolejnym podejściu przebić zatyczkę. Jego ciało powoli budziło się z głębokiego odrętwienia; w kończynach zaczynały go mrowić powracające zmysły. - Przestań szpanować. - Xhex zdecydowanym krokiem obeszła biurko. Pozwól, że… - Próbował opuścić rękaw koszuli, ale bez skutku. - Chryste Panie - syknęła. Próbował wyrwać rękę, ale był bez szans. - Pozwól, że cię wyręczę - powiedziała Xhex, kładąc mu rękę na ramieniu. - Spokojnie, szefie, wiem, jak się to robi. Zdumiewająco delikatnymi dłońmi ujęła strzykawkę z fiolką, a następnie położyła jego posiniaczoną, zmaltretowaną rękę na biurku. Ostatnio tak często dawał sobie w żyłę, że mimo niezwykłych zdolności regeneracyjnych wampirów żyły miał zharatane: obrzękłe i dziurawe jak sito. - Daj drugą rękę. Posłusznie położył prawą rękę na biurku. Xhex bez trudu przebiła korek fiolki, wciągając do strzykawki rutynową dawkę. Pokręcił głową i podniósł do góry dwa palce, co znaczyło: dwa razy to samo. - Nie przesadzasz? - zaniepokoiła się. Próbował jej wyrwać strzykawkę, ale w porę usunęła się poza jego zasięg. Patrząc jej groźnie w oczy, walnął pięścią w biurko. Starannie dobierając przekleństwa, nabrała kolejną porcję. Patrzył, jak wyciąga z szuflady paczkę nawilżanych spirytusem chusteczek, rozdziera opakowanie i przeciera chusteczką miejsce wkłucia. Wstrzyknęła dopaminę, rozpięła opaskę uciskową i schowała przybory do szuflady w biurku. Mordh rozsiadł się wygodniej i zamknął oczy. Nawet pod zamkniętymi powiekami widział czerwień. - Jak długo to już trwa? - spytała cicho. - Podwójne dawki bez dezynfekowania? Ile razy dziennie to robisz? Potrząsnął głową. Usłyszał, jak otwiera drzwi i każe Trezowi podjechać bentleyem. Chciał jej powiedzieć, że nigdzie, kurwa, nie jedzie, ale ona już wyjęła z szafy jedno z jego sobolich palt. - Jedziemy do Agrhesa - zaordynowała. - Nie próbuj się ze mną kłócić, bo zawołam chłopaków i wyniosą cię siłą. - 136 -

W oczach Mordha rozbłysła wściekłość. - Nie jesteś tutaj szefem. - Zgadza się. Ale jeżeli powiem chłopakom, w jakim stanie masz żyły, skopią ci dupę tak, że się nie pozbierasz. Będziesz grzeczny, to pojedziesz na tylnym siedzeniu. Jak nie - to w bagażniku. - Mam cię gdzieś. - Przerabialiśmy to już kiedyś, pamiętasz? I nie było to miłe ani dla ciebie, ani dla mnie. - Patrzcie ją, zebrało jej się na wspominki. - Miejże trochę oleju w głowie. Przestań się stawiać, bo i tak nie wygrasz ze mną. Im prędzej pojedziesz, tym prędzej wrócisz. - Przez chwilę mierzyli się nienawistnym spojrzeniem. - Gówno mnie obchodzi, ile tego bierzesz - poddała się w końcu Xhex. - Najważniejsze, żeby Agrhes obejrzał twoją rękę. Moim zdaniem, masz ostry stan zapalny. Taa, doktorek się nie domyśli, od czego się tak porobiło… Mordh ujął laskę i powoli dźwignął się z krzesła. - Nie biorę futra. Gorąco mi. - Ale ja wezmę. Jak dopamina zadziała, zaczniesz marznąć. Xhex podała Mordhowi rękę, nie patrząc w jego stronę. Wiedziała, że jego durne ego cierpi katusze, przyjmując od niej pomoc. Której, niestety, bardzo potrzebował. Ledwie się trzymał na nogach. - Nie cierpię, jak masz rację - wyznał Mordh. - To musisz często cierpieć. Krok za krokiem wyszli z biura na tyły. Bentley już czekał z Trezem za kierownicą. Bambus, jak zwykle, nie pytał o nic i nie wygłaszał żadnych uwag. Zapadła przytłaczająca cisza, a ten rodzaj ciszy szczególnie ciąży nędznym dupkom. Przymknął oko na fakt, że Xhex wepchnęła go na tylne siedzenie i usiadła przy nim, jakby się bała, ze zacznie wymiotować, o ile nie gorzej. Bentley sunął bezszelestnie jak latający dywan, do wtóru myślom Mordha. Czuł się mieszkańcem dwóch światów: jego symphacka, nikczemna natura walczyła o lepsze z wampirze, dość przyzwoitą krwią, a od przeciążeń przy przeskokach chciało mu się rzygać. Może obawy Xhex, ze strzeli pawia, nie był całkiem bezpodstawne… Skręcili w lewo w Trade, wjechali w Dziesiątą i popruli w kierunku rzeki, wskakując na autostradę. Na czwartym wylocie zjechali w wypasioną dzielnicę, gdzie wielkie domy na posesjach o rozmiarach parczków trzymały się na królewski dystans od ulic, zostawiając petentom przestrzeń na korny ukłon. - 137 -

Dwuwymiarowe, czerwone widzenie nie dostarczało Mordhowi zbyt wielu informacji, za to jego symphacka natura widziała wszystko na wylot. Wyczuwał człowieków w rezydencjach, rozpoznawał ich po patternach emocjonalnych, jakie emitowali. O ile jego wrażenia wzrokowe były płaskie jak ekran telewizora, o tyle odbiór psychiki ludzkiej był trójwymiarowy: przestrzenna siatka smutków i radości, pożądania i wypartych pragnień, gniewu i poczucia krzywdy mieszkańców tej dzielnicy była dla niego równie realna, jak ich domy. Choć nie potrafił przeniknąć wzrokiem wysokich ogrodzeń i wypielęgnowanych drzew ani murów ich domostw, dla ciemnej strony jego natury ich właściciele nie mieli żadnych tajemnic. Symphackie instynkty Mordha zadarły łeb, węsząc słabości w strukturach psychicznych, tropiąc achillesowe pięty i marząc o tym, by się do nich dobrać pazurami jak kot do myszy, poigrać z nimi, aż z ich łebków tryśnie posoka brudnych sekretów, mrocznych łgarstw i wstydliwych bolączek. Nikczemna strona Mordha obserwowała z zimnym obrzydzeniem ludzkie słabości. Jego zdaniem, cisi nie zasługiwali na to, by posiąść ziemię, najwyżej na to, by ich posłać do ziemi. A gdy już będą ją gryźć, zmieszaną z własnym ścierwem i krwią, to znak, że czas rozejrzeć się za następną ofiarą. - Nie cierpię tych głosów w mojej głowie - wyznał. Xhex obrzuciła go spojrzeniem. W półmroku tylnego siedzenia jej surowa, czujna twarz wydawała mu się porażająco piękna i dziwnie bliska, może dlatego, że była jedyną istotą na świecie, która wiedziała o jego wiecznej walce z demonami. - Nie radzę ci się rozczulać - odgadła jego myśli. - Twoją bronią jest nienawiść. - Mam wyżej uszu ciągłego zmagania się z sobą. - Wiem. Ale nie masz innego wyjścia. - Są chwile, kiedy nie mogę się z tym pogodzić. Jechali jeszcze dziesięć minut, zanim Trez zaparkował przed bramą posiadłości Agrhesa. Mordh zaczynał już tracić czucie w rękach i nogach, i tracić temperaturę. Kiedy bentley zajechał przed bramę kliniki na tyłach domu, futro okazało się zbawienie. Gdy wysiadł z auta opatulony w sobole, zauważył, że czerwień ustąpiła naturalnej palecie barw i z powrotem widzi trójwymiarowo, odzyskując orientację przestrzenną. - Ja zaczekam w samochodzie - powiedziała Xhex.

- 138 -

Nigdy nie przekraczała progu kliniki. Nic dziwnego, po tym, co tutaj z nią robiono… Wsparł się na lasce. - Wrócę niedługo. - Wrócisz kiedy wrócisz. Nie pali się. Wracając z Tamtej Strony, Furiath scalił się - gdzieżby, jak nie w Zero Sum. Pod nieobecność Wielebnego załatwił to co zwykle u i Ama, który przyjmował w zastępstwie bossa, po czym wrócił do domu i pognał na górę zajarać. Chciał się trochę wyluzować, zanim zastuka do drzwi Cormii z wiadomością, że może wracać do sanktuarium, kiedy tylko zechce, gdyż została zwolniona z obowiązków pierwszej partnerki, a on dopilnuje, by nie spotkały jej z tego powodu żadne szykany. Do tego chciał ją przeprosić za to, że ją tak długo przetrzymywał po tej stronie. Usiadł na łóżku i sięgnął po bibułki, układając w głowie tekst przeprosin, co jednak skończyło się na tym, że dopadły go wspomnienia, jak Cormia rozbierała go do kąpieli i jej białe, wysmukłe dłonie walczyły z klamrą u jego paska. Jego kutas rozżarzył się jak pogrzebacz. Daremnie próbował bagatelizować symptomy - płonął, jakby stał przy rozpalonej blaszce kuchennej w domu, w którym na domiar złego wybuchł pożar. Chyba umarły by nie zauważył skwaru i wycia czujników przeciwpożarowych. Na szczęście na ratunek nadciągnęła rączo drużyna strażaków, oblewając go kubłem zimnej wody w postaci wizji… pustych kołysek. To było skuteczniejsze od gaśnicy pianowej. Pożar został zgaszony w zarodku. W nagrodę ukazał mu się nazgul, stojąc na tle posępnego nieba na usłanym czaszkami pobojowisku. Pamiętasz, jak się czułeś, będąc dzieckiem, kiedy twój stary był narąbany na okrągło? Ciekawe, jakim ty będziesz ojczulkiem dla tych wszystkich maleństw, ćpając przez siedem dni w tygodniu po dwadzieścia cztery godziny na dobę? Furiath zastygł z bibułką w ręku. Przypomniał sobie, jak dziesiątki razy o wschodzie słońca wyciągał ojca z chaszczy w ogrodzie, by zawlec go do domu. Za pierwszym razem miał zaledwie pięć lat i umierał ze strachu, że nie dociągnie olbrzymiego samca na czas do cienia. Horror. Zarośnięty ogród wydawał mu się wielki jak dżungla, pasek ojca wyślizgiwał się z rączek dziecka. Tonąc w łzach, raz po raz sprawdzał nerwowo, czy słońce nie wzeszło już nad horyzont. Kiedy wreszcie zaciągnął ojca do domu, Aghon uchylił powieki i dał mu w twarz wielką jak patelnia dłonią. - 139 -

- Durniu, czemu nie dałeś mi spokojnie umrzeć? - wrzasnął, a potem wybuchnął szlochem, przygarnął synka do siebie i obiecał, że to się nigdy więcej nie powtórzy. Jednak po jakimś czasie historia powtórzyła się i powtarzała w niezliczoną ilość razy, przy czym finał zawsze był taki sam. Nie uda ci się, zarechotał nazgul. W życiu nie rzucisz tego świństwa. Wystarczą cztery godziny przerwy po południu i już masz atak paniki. Naprawdę wierzysz w to, że mógłbyś nie tknąć dymka przez następne siedemset lat? Nie zalewasz? Furiath opadł ciężko na poduszki. A więc coś jednak dotarło. Niesamowite. Walcząc z bolesnym uciskiem w piersi, Furiath polizał bibułkę, zwinął skręta i wetknął między wargi. Podniósł zapalniczkę, gdy w zdjętych spodniach zadzwoniła komórka. Domyślał się, kto dzwoni. Wysupłał aparat z kieszeni. Nie mylił się. Zbihr, i to w dodatku trzy razy. - Czego? - Kurwa, nie zdążył się nawet sztachnąć. - Właśnie wróciłem z Drugiej Strony. - Musisz natychmiast pojawić się w klinice. Doszło do bójki w szatni adeptów. Wygląda na to, że zaczął John, ale wyszło na to, że Khiller dźgnął nożem w szyję Lahstera. Było zatrzymanie akcji serca. Stan jest chwilowo stabilny, za wcześnie jednak, by mówić, że przeżyje. Próbuję zawiadomić jego rodziców, ale cały czas odpowiada poczta głosowa. Pewnie są na tym pierdolonym balu. Masz być tutaj, kiedy się zjawią. Czyżby Ghrom nie wspominał jeszcze Z o wylaniu Furiatha z Bractwa? - Furiath? Słyszysz mnie? - zdenerwował się Z. - Dalej jesteś na mnie wkurzony? - Nie. - Szybki ruch kciuka i już płomień wyskoczył z zapalniczki. Wsunął blanta do ust i z powrotem przybliżył aparat. Zebrał się na odwagę. Nie mogę się tam pokazać. - Co znaczy, kurwa, nie mogę? Moja krwiczka jest w ciąży, nie wolno jej wstawać, a ja jakoś mogę. Musisz się stawić jako trener adeptów i członek Bractwa… - Nie mogę. - Myślisz, że nie słyszę, jak kurzysz blanta? Spuść to świństwo w kiblu i rób, co do ciebie nie należy. - Nie jestem już członkiem Bractwa. W słuchawce zapadła grobowa cisza. - 140 -

- Nie. Jesteś. Członkiem. Bractwa? - wyszeptał Zbihr, jakby nie tracił nadziei, że się przesłyszał. Furiath nie chciał go dłużej dręczyć. - Jak by to powiedzieć… Ghrom wydalił mnie wczoraj z Bractwa. Myślałem, ze ci powiedział. - Zaciągnął się do pięt, a potem pykał wolniutko dymkiem. Mógł sobie łatwo wyobrazić, jak oczy brata ciemnieją z wściekłości, zdeformowana warga podjeżdża w górę, odsłaniając kły… - Bomba. Tego nam tylko jeszcze trzeba - syknął Zbihr dokładnie tonem, jakiego Furiath się spodziewał. Telefon zamilkł. Czym prędzej oddzwonił do Z, ale odebrała poczta głosowa, co również przewidział. Niech to szlag. Ani myślał się tłumaczyć. Chciał się dowiedzieć, co się stało w przeklętej szatni. Czy Johnowi nic nie jest? Co z Khillem? Fakt, że byli porywczy, jak wszystkie samce świeżo po przemianie, ale to nie były złe chłopaki. Lahser musiał wyskoczyć z czymś obrzydliwym. W rekordowym tempie uporał się ze spliffem, zwinął następnego i zapalił. Zadzwoni do Rankohra, wypytać co i jak. Hollywood zawsze jest na bieżąco… Nazgul tylko pokiwał głową. Myślisz, kolego, że Ghrom pogłaszcze cię po głowie za wtykanie nosa w sprawy Bractwa? Puknij się w czoło, durny zasrańcu. Mieszkasz u nich, ale nie jesteś już bratem. Na drugim piętrze, w salce kinowej, Cormia rozsiadła się w fotelu, komfortowym jak basen w ogrodzie Bractwa i przytulnym jak dłoń łagodnego olbrzyma. Światła przygasły i John dołączył do niej. Wystukał coś w komórce i machnął ręką w stronę ekranu. Gotowa? Skinęła głową. W ciemnościach pomieszczenia rozbłysł wielki obraz, a dźwięk otoczył ich z każdej strony. - Ratuj mnie, Pani Kronik! John położył rękę na grzbiecie jej dłoni. Po chwili Cormia uspokoiła się, skupiając wzrok na błękitnawym ekranie, na którym podrygiwały człowieki. Samce tańczyły, tuląc się do samic, a ich biodra kołysały się w takt muzyki. Pojawiały się i znikały różowe napisy po angielsku. - Czy to działa na tej samej zasadzie, co telewizja? - 141 -

John skinął głową. Na ekranie różową czcionką wyświetlił się napis Wirujący seks1. Jedna z tych machin, nazywanych samochodami, jechała w dół drogą, prowadzącą wśród zielonych wzgórz. W samochodzie siedzieli ludzie - rodzina człowieków: ojciec, matka i dwie córeczki. W salce rozległ się kobiecy głos. - Było lato 1963… - John wetknął jej coś do ręki, ale była tak zaabsorbowana akcją na ekranie, ze dopiero po dłuższej chwili zerknęła w dół. W jej dłoni tkwiła otwarta torebka z ciemnobrązowego celofanu. Gestem dał jej do zrozumienia, że powinna wyjąć coś ze środka i włożyć do ust. Wsunęła rękę i wyłowiła kilka kolorowych krążków. Zawahała się… Krążki zdecydowanie nie były białe, a ona nawet po tej stronie nie brała do ust niczego, co nie było białe. No ale chyba się nie otruje? Rozejrzała się czujnie wokół, choć byli sami, po czym, czując się trochę jak przestępca, wsunęła do ust kilka… Słodka… Pani… Kronik! Poczuła w ustach cudowną rześkość, jak po dokrwieniu się od Furiatha. Co też to mogło być? Na torebce widniała para uśmiechniętych drażetek. Miały ręce i nogi. Napis głosił: M&M. Chyba opędzluje torebkę do dna, nie bacząc na kolory zawartości. Gdy jęcząc z rozkoszy sięgnęła po repetę, John zaśmiał się i podał jej wąski garniec z jakimś napitkiem. Na czerwonym tle jaśniały słowa: coca cola. W środku grzechotał lód, a pokrywka była przebita patyczkiem. Podniósł swój garniec, wziął patyk do ust i zaczął cmokać. Próbowała go naśladować, zaraz jednak jej uwagę znów pochłonęła zaklęta torebka i akcja na ekranie. Nad jeziorem stadko człowieków naśladuje ruchy wyginającej się na wszystkie strony pięknej blondynki. Młoda samica, Baby, ta, której głos rozbrzmiewał wokół, próbuje robić to, co oni. Odwróciła się, by spytać Johna, o co w tym wszystkim chodzi, ale wpatrywał się w komórkę z wyrazem zawodu na twarzy. Tego wieczoru musiało się wydarzyć coś niedobrego, John wydawał się chmurny, nigdy dotąd nie wiedziała go w tak minorowym nastroju. Chętnie by mu pomogła, ale wolała się nie narzucać, bo sama będąc skrytą z natury, ceniła sobie dyskrecję. Rezygnując z indagacji, rozsiadła się wygodnie w fotelu i dała porwać fabule. Filmowy Johnny był przystojny, choć gdzie mu tam do 1

„Dirty Dancing”

- 142 -

Najsamca… Do tego cudownie poruszał się w takt muzyki. Cormii najbardziej podobały się sceny, w których Baby robiła postępy w tańcu. Z głębokim przejęciem kibicowała bohaterce mozolnie szlifującej figury taneczne. - To jest cudowne, czuję się, jakbym tam była - szepnęła do Johna. John znów patrzył w komórkę. Mamy filmów na pęczki… Pociągnęła zimnego napitku. - Muszę je wszystkie obejrzeć! Nagle Baby i Johnny zostali sami w pomieszczeniu, które chyba do niego należało. Cormia jak zahipnotyzowana obserwowała, jak zbliżają się do siebie i zaczynają z sobą tańczyć. Ich ciała były bardzo różne: Johnny, który był o wiele większy i potężniejszy od Baby, dotykał jej ostrożnie i z szacunkiem. Nie tylko on zresztą ją gładził. Baby odwzajemniała jego pieszczoty. Gdy jej dłonie przesuwały się po jego ciele, na jej twarzy malowało się głębokie zadowolenie. Cormia chłonęła film z półotwartymi ustami, wychylona w stronę ekranu. Wyobrażała sobie, że Najsamiec to Johnny, a ona to Baby. Poruszają się, przytuleni, ocierając o siebie biodrami. Ich ubrania rozpływają się i spowija ich mrok, osłaniając przed wzrokiem niepożądanych świadków. Robią z sobą to, co wtedy w sypialni Najsamca, tyle tylko, że nie przerywają w połowie i nic im nie przeszkadza - ani pęta tradycji, ani lęk, że się nie uda, ani trzydzieści dziewięć sióstr Cormii. Proste i łatwe, przynajmniej w jej wyobraźni. Patrząc na ekran, czuła, że pragnie być z Najsamcem jak Baby z Johnnym. Dokładnie tak.

- 143 -

ROZDZIAŁ 17 Usiadłszy obok Cormii, John raz po raz zerkał na komórkę dwóch powodów: Po pierwsze, czuł się nieswojo podczas scen erotycznych, po drugie, czekał na jakąś wiadomość o Khillu i Lahserze. Niedobrze. Położył komórkę na udzie. Nie obawiał się, że Khill powiesi się w łazience czy coś w tym stylu. To nie było podobne do niego. Natomiast po ojcu Khilla można się było spodziewać wszystkiego. John nigdy go nie spotkał, ale słyszał parę historii od Blastha i widział potwierdzenie ich prawdziwości w podbitym limie, z jakim Khill wkroczył do klasy w noc po przemianie. Zorientował się, że stuka niecierpliwie nogą, więc oparł rękę na kolanie. Był przesądny, a pamiętał stare porzekadło, że złe wiadomości lubią chodzić trójkami. Jeśli Lahser umrze, to będzie raptem pierwsza wiadomość. Myślał o braciach walczących na mieście z reduktorami, o samotnie błąkającym się Khillerze, o ciężarnej Belli. Klnąc bezgłośnie, kolejny raz zerknął na telefon. - Idź, gdzie masz iść, nie musisz tu ze mną siedzieć - odezwała się Cormia. Zaczął kręcić głową, ale Cormioa dotknęła jego ramienia. - Zajmij się swoimi sprawami. Widać, że miałeś trudny wieczór. Chętnie bym ci zadała parę pytań, ale wiem, że nie masz ochoty rozmawiać o tym, co się stało. Gdybym mógł cofnąć czas, nie włożyłbym tamtych butów, niewiele myśląc, wklepał w komórkę. - Jakich butów? Do diabła, będzie jej musiał wyjaśnić albo wyjdzie na durnia. Dziś wydarzyło się nieszczęście. Chwilę przed tym przyjaciel podarował mi parę trampek, tych, które mam na sobie. Gdybym ich nie włożył, wszyscy trzej wyszlibyśmy stamtąd wcześniej… Zamyślił się. Co by było, gdyby wyszli z szatni, nim Lahser wyszedł spod prysznica… i nie doszłoby to tamtej sytuacji. Cormia obrzuciła go krótkim spojrzeniem. - Chcesz wiedzieć, co o tym sądzę? - Skinął głową. - Gdyby nie buty, siedzielibyście tam z innego powodu. Ktoś inny włożyłby coś innego, rozmowa

- 144 -

by się przedłużyła, drzwi by się zacięły… Mamy co prawda wolną wolę, ale przeznaczeniu nie da się umknąć. Co ma być, to będzie, w ten lub inny sposób. Tak, znał ten tok myślenia… łapał się go jak deski ratunku na fotelu Tohra. Jednak… Niestety, to była moja wina. To wszystko się zdarzyło z mojego powodu. - Czy zrobiłeś komuś krzywdę? - Pokręcił głową. - No to jak mogłeś być temu winien? Nie mógł jej zdradzić nic więcej. Za żadne skarby. Była i już. Mój kumpel zrobił coś strasznego, by chronić moje dobre imię. - Tak, ale to był jego wybór. Tak mu honor podyktował. - Ścisnęła go za ramię. - Nie płacz nad tym, co zrobił, tylko zastanów się, jak mu możesz pomóc. Czuję się diabelnie bezsilny. - To są twoje odczucia, a nie rzeczywistość - powiedziała cicho. - Idź i przemyśl to. Na pewno zobaczysz jakąś drogę wyjścia. Uwierz mi. Niewzruszona wiara emanowała nie tylko z jej słów, ale również z oczu. Bardzo potrzebował otuchy. Jesteś strasznie fajna, wystukał. Pojaśniała. - Dziękuję waszej łaskawości. Mów mi John. Podał jej pilot i sprawdził, jak sobie radzi. Okazała się bardzo pojętna. Była podobna do niego - to, że nie mówi, nie znaczyło, że nie myśli. Skłonił się Cormii, czując się głupio, ale dziwnie na miejscu, i wybiegł z żali. Schodząc po schodach, wystukał SMS - a do Blastha. Khill nie odzywał się już od dwóch godzin. Najwyższy czas rozejrzeć się za nim. Musiał wziąć ze sobą jakiś bagaż, więc dematerializacja nie wchodziła w rachubę. Nie miał samochodu, więc raczej nie uszedł daleko. Chyba że jeden z domowych psańców dokądś go wywiózł. Pchnął drzwi na korytarz posągów, wspominając święte słowa Cormii: siedząc bezczynnie, nie pomoże Khillerowi, który po wywaleniu na bruk musi być w niezłej dupie, ani nie przywróci życia Lahserowi, jeśli ten umarł. Wprawdzie dokuczała mu świadomość, że jego kumple poznali jego wstydliwą tajemnicę, ale oni znaczyli dla niego więcej niż okrutne słowa Lahsera. Kiedy dochodził do głównych schodów, dostał SMS - a od Zbihra: Lahser przeszedł śmierć kliniczną. Cienko z nim.

- 145 -

Khill szedł poboczem drogi. Worek przy każdym kroku walił go po tyłku. W oddali błyskawica przecięła niebo, oświetlając kępę dębów, których powyginane konary wyglądały jak wyciągnięte ręce zaczajonych zabójców. Gdzieś w pobliżu zagrzmiało i w powietrzu rozszedł się zapach ozonu. Ulewa wisiała na włosku. Najpierw spadły pojedyncze ciężkie krople, potem deszcz zaczął gęsto siec drobnymi kropelkami, jakby najpierw z chmur wyskoczyły dorosłe osobniki i upewniwszy się, że nic im nie grozi, wezwały swoje młode. Woda stukała o ortalionowy pokrowiec worka. Khillowi włosy zaczęły się lepić do głowy. Nie próbował się osłaniać, bo deszcz i tak był górą. Nie miał parasola, a dziwnie nie miał ochoty chronić się pod żadnym z dębów. Cóż, jego włosy przestały zasługiwać na miano ekstremalnie utwardzonych. Deszcz padał może przez dziesięć minut, kiedy za Khillem zatrzymał się samochód. W świetle reflektorów sylwetka Khilla rzucała długi cień na szosie. Gdy silnik umilkł, reflektory jeszcze bardziej rozbłysły. Blasth przyjechał po niego. Khill przystanął i odwrócił się, ręką osłaniając oczy. Deszcz wyglądał jak biały rzucik. Promienie światła przebijały się przez kłęby mgły, przypominając Khillowi któryś z odcinków Scooby - Doo. - Obniż górne światła, Blasth, bo strasznie walą po oczach. Nagle zapadły egipskie ciemności. Cztery pary drzwi otwarły się, ale we wnętrzu żadna lampka się nie zapaliła. Khiller powoli odstawił worek na ziemię. To były osobniki jego gatunku, a nie reduktorzy, co, zważywszy na to, że był nieuzbrojony, wróżyło niewiele lepiej. Huknęły zamykane drzwi. Kolejna błyskawica przecięła niebo, demaskując przybyłych: przed Khillem stało czterech samców z twarzami osłoniętymi czarnymi kapturami. Więc to tak… Strażnicy honoru przybyli się z nim rozprawić. Nie próbował uciekać. Kiedy sięgali po czarne pałki, przyjął pozycję bojową. Nie miał z nimi najmniejszych szans, ale, u diabła, miał chyba po coś parę pięści jak ulał pasujących do zębów tych czterech. Nagle zakotłowało się jak w gangsterskich filmach; rozglądał się, próbując odgadnąć, skąd nadleci pierwszy cios. Banda dorównujących mu wzrostem osiłków miała za zadanie wyrównać rachunki za Lahsera. Nie był to ryth, lecz forma odpłaty i Khillowi wolno było się bronić. Znaczyłoby to, że Lahser żyje… - 146 -

Pierwszy cios, który spadł od tyłu na jego nogi, podziałał jak strzał z paralizatora. Khill starał się za wszelką cenę zachować równowagę. Wiedział, że gdy upadnie, będzie po nim, ale już ktoś grzmotnął go pałą w drugą nogę, rozdzierając tkankę uda. Padł na czworaki. Na jego grzbiet posypał się grad uderzeń, ale przeczołgał się do przodu, chwytając jednego z napastników za łydki. Samiec próbował się wyrwać, ale Khill nie puszczał. Napastnik runął jak kłoda, w dodatku był tak uprzejmy, że pociągnął za sobą jednego ze swoich kolesiów. Khill wiedział, że cała jego nadzieja tkwi w zdobyciu pałki. Rzucił się, żeby wyrwać pałkę obalonemu samcowi, ale z góry nadleciała druga pałka i trzasnęła go w nadgarstek. Au - u - u. Świeczki stanęły mu przed oczyma. Jego ręka była zupełnie do niczego; bezużyteczna opadła bezwładnie. Na szczęście był oburęczny. Porwał pałkę lewą ręką i rąbnął stojącego przy nim kolesia w kolano. Teraz zabawa zaczęła się na całego. O stanięciu na nogi nie miał nawet co marzyć, więc zwijał się w parterze, tłukąc wroga po giczach i jajach. Czuł się, jakby go obskoczyła sfora psów gończych, które trzymał na dystans, wymiatając pałką. Kiedy zaczęła w nim świtać nadzieja, że weźmie ich na przetrzymanie, jeden ze zbirów podniósł z ziemi kamień wielkości pięści i cisnął nim w głowę Khilla. Zdążył uchylić się w porę, ale kamień odbił się od bruku , trafiając go w prawą skroń. Znieruchomiał na ułamek sekundy i to wystarczyło tamtym, by go dopaść i spuścić mu tęgi łomot. Zwinął się w kłębek i zasłonił głowę, chroniąc mózg i organy wewnętrzne. Przecież nie mieli go zabić. Wolał w to nadal wierzyć. Jednak jeden z nich kopnął go w krzyż, trafiając dokładnie w nerki. Wygiął się mimowolnie w łuk, odsłaniając podbródek, na którym wylądował kolejny kopniak. Jego szczęka nie zachowała się jak bufor, a wręcz przeciwnie - jak wzmacniacz. Dolne zęby Khilla strzeliły w górną szczękę, która przekazała do całej czaszki impet uderzenia. Khill nagle osłabł i rozluźnił uchwyt rąk wokół kolan, które przyciskał do piersi skulony jak embrion. Nie mieli chyba za zadanie zabić go, bo to napaść wskazywała, że Lahser żyje. Gdyby umarł, rodzice Lahsera postawiliby go przez trybunałem królewskim, żądając dla niego kary śmierci, mimo że w sensie prawnym był

- 147 -

nieletni. To, co go teraz spotyka, jest tylko próbą wyrównania długu za okaleczenie Lahsera. Oko za oko. Zgodnie z tradycją. Tymczasem jednak jeden z napastników przewrócił go na plecy kopniakiem, a drugi z rozpędu wskoczył mu ciężkimi butami na pierś, wyciskając z niej cały oddech. Serce Khilla stanęło. Czas też stanął. - Żeby mi to było ostatni raz. To nie jest dozwolony chwyt - usłyszał głos swojego brata. Swojego brata… Swojego brata? Więc wcale nie szło o to, że dźgnął Lahsera. To byli wysłannicy jego rodziny, których zadaniem było pomścić hańbę, jaką ściągnął na dom rodzinny. Bez skutku próbował złapać oddech. Jego oprawcy zaczęli się kłócić. - Starczy tego. - Głos jego brata był donośniejszy od innych. - Niech zdycha jebany mutant! Khiller stracił zainteresowanie dyskusją, ponieważ właśnie zauważył, że jego serce nadal nie bije i nawet ostry skurcz paniki na tę wiadomość nie pobudza go do akcji. Khillowi przed oczyma zaczęły latać mroczki, poczuł drętwienie kończyn. Nagle zobaczył wielkie, jasne światło. Czyżby przybliżały się do niego wrota Zanikhu? - Kurwa, zjeżdżajmy stąd! Ktoś nachylił się nad nim. - Wrócimy jeszcze po ciebie, gnoju, tym razem bez twojego brata. Rozległo się szuranie butów, trzaśnięcia drzwi, a potem wizg opon odjeżdżającego samochodu. Narastający warkot silnika rozwiał jego nadzieję, że zbliżająca się ku niemu światłość pochodzi z zaświatów. Po prostu minął go jakiś samochód. Przyszło mu do głowy, żeby zacząć uciskać własną pierś i reanimować się jak James Bond w Casino Royale. Zamknął oczy. Tak, chętnie by skopiował pomysł agenta 007, ale nie miał na to szans. Jego płuca ledwie dyszały, a serce wciąż było kupą sflaczałych mięśnie pod osłoną żeber. Fakt, że w ogóle nie czuł bólu, nasuwał najgorsze przypuszczenia. Nie chciał się łudzić, widząc kolejną rozmazaną białą plamę w snującej się nad drogą mgle. Jednak kiedy łagodne światło spowiło go, przeżył głęboką ulgę. Tym razem to na bank nie był samochód, lecz wrota Zanikhu.

- 148 -

Czuł, jak wchodzi w stan nieważkości i lewituje do wylotu białego, zakończonego drzwiami korytarza. Jakiś wewnętrzny głos kazał mu zdążać do tych drzwi. Z coraz większą prędkością płynął świetlistym tunelem, a gdy dotarł do końca, ujął klamkę i poczuł w dłoni rozgrzany mosiądz. Miał wyraźne przeczucie, że gdy przestąpi próg, znajdzie się na tamtym świecie. Świecie, z którego się nie wraca. Już miał nacisnąć klamkę, gdy w drzwiach zamajaczył jakiś obraz. Był niewyraźny i Khill zamarł w pół gestu, próbując odgadnąć, co obraz przedstawia. Wreszcie dotarło do niego, co widzi. O, Matko przenajświętsza.

- 149 -

ROZDZIAŁ 18 Cormii nie było ani w sypialni, ani w łazience. Furiath zszedł do holu, rozglądając się za nią. Postanowił nie ciągnąć Rankohra za język, jeśli się na niego natknie. Ani wypadek wśród rekrutów, ani wojna z reduktorami to już nie jego broszka i musi się z tym pogodzić. Jego działka sprowadzała się do Cormii. No i do Wybranek. Najwyższa pora, żeby ogarnął swój rewir. Doszedłszy do ostrołukowych drzwi jadalni, stanął jak wryty. - Bella? Na krześle przy kredensie, ze zwieszoną głową, siedziała krwiczka jego bliźniaka. Trzymała rękę na wielkim brzuchu, sapiąc, jakby dostała zadyszki. O - o. - Coś nie tak? - Wszystko w porządku. Tylko mi nie mów, że powinnam być w łóżku, bo właśnie się tam wybieram, tylko nagle jakby mnie przerosła odległość. - Jej wzrok powędrował w stronę schodów. Na co dzień Furiath starał się stwarzać pozory obojętności i gdy Cormia sprowadziła się do rezydencji, unikał nawet, poza posiłkami, kontaktów z Bellą. Chwila jednak wzywała do tego, by porzucić dystans. - Co powiesz na to, żebym cię zaniósł? Nie odpowiadała, więc zaczął się nastawiać na dłuższą dyskusję. Może choć zgodzi się wziąć go pod ramię... - Tak, bardzo chętnie. Niemożliwe. - Grzeczna dziewczynka. Uśmiechnął się, choć w środku cały drżał i podszedł Belli. Jedną ręką objął ją za plecy, drugą wsunął Belli pod kolana. Była lekka jak piórko. Pachniała powietrzem nocy przesyconym aromatem róż zmieszanym z czymś... niedobrym. Coś było nie tak z hormonami ciążowymi. Czy to możliwe, żeby krwawiła? - Jak się czujesz? - spytał dziwnie łagodnym głosem i zaczął nieść ją w stronę schodów. - Jak zawsze. Wyczerpana. Na szczęście młode kopie na potęgę.

- 150 -

- To dobrze. - Wszedł na piętro i skręcił w korytarz posągów. Bella oparła głowę na jego ramieniu. Drżała lekko i zastanawiał się, czy nie powinien jednak biec. Kiedy dochodził do sypialni Belli, ostatnie drzwi na korytarzu otwarły się i pojawiła się w nich Cormia. Zamarła ze zdumienia. - Czy mogłabyś otworzyć drzwi? - poprosił. Podbiegła i nacisnęła klamkę, a kiedy wchodził, przytrzymała drzwi. Podszedł prosto do łóżka i położył Belli, w miejscu, gdzie kołdra była odsunięta. - Zjadłabyś coś? - spytał, naśladując rzeczowy ton doktor Jane. Oczy Belli nagle się ożywiły. - Podejrzewam, że to mi właśnie zaszkodziło - chyba zjadłam za dużo. Opędzlowałam dwa półlitrowe kubełki lodów miętowych. Tych z kawałkami czekolady, od Ben&Jerry's. - Pochwalam twój dobry gust. Może jednak wezwę Z? - rzucił niedbałym tonem. - Po co? Jestem po prostu zmęczona, i tyle. Przysięgam, że spędziłam na nogach tylko dozwoloną godzinkę. Nie ma powodu niepokoić Zbihra. Możliwe, ale i tak zamierzał do niego zadzwonić, jak tylko stamtąd wyjdzie. Obejrzał się za siebie. Cormia - cicha, pokorna, w powłóczystej sukni nadal stała pod drzwiami. Na jej ślicznej twarzy malował się niepokój. - Co powiedziałabyś na odrobinę towarzystwa? - zwrócił się do Belli. - Będę zachwycona. - Uśmiechnęła się do Cormii. - Zawsze przegrywam na magnetowid Misję Moda. Pooglądamy? Cormia zerknęła niepewnie na Furiatha, czytając w jego oczach niemą prośbę. - Nie bardzo wiem, co to jest, ale... chętnie dotrzymam ci towarzystwa. Weszła do środka. - Idę ściągnąć Z - szepnął jej w przejściu. - Gdyby coś było nie tak, wciśnij gwiazdkę, a potem wybierz klawisz Z. To cię połączy ze Zbihrem. Cormia kiwnęła głową. - Zajmę się Bellą. - Dziękuję. - Uścisnął lekko jej rękę. Rzucił obu do zobaczenia i wyszedł na korytarz. Oddalił się na parę kroków od drzwi i zadzwonił na komórkę Z. Odbieraj, szybciej, odbieraj... Odebrała poczta głosowa. Poczta głosowa. Poczta głosowa? - 151 -

Niemożliwe. To zupełnie nie było w stylu Zbihra. Stojąc w deszczu przy pubie McGrider na końcu Trade Street, pan D miał ochotę wdeptać swojego towarzysza w ziemię. - O co te nerwy? - wkurzył się drugi reduktor, wskazując na leżącego u ich stóp cywila wampirów. - To już trzeci samiec dzisiejszej nocy. Więcej niż złapaliśmy przez ostatni rok… Pan D otworzył nóż sprężynowy. - Ale nie tych, co trzeba. Więc odsuń się, bo ci urżnę jaja. Przerażony reduktor cofnął się. Pan D nachylił się i rozciął nożem kurtkę cywila. Nieprzytomny samiec wyglądał jak wypchana kukła, która domaga się prania. Ubranie miał na wylot przesiąknięte krwią, a twarz, też cała w krwawych plamach, wyglądała jak test Rorschacha. Przeszukując cywila pod kątem portfela, pan D nie mógł odmówić swojemu towarzyszowi racji, o czym zresztą ani myślał go informować. Wprost nie do wiary, że jednej nocy upolowali aż trzy sztuki, nie zmieniało to jednak faktu, że pan D ze strachu robił w gacie. W dalszym ciągu nie mieli dla Omegi dobrych wiadomości, za co panu D oberwie się w pierwszej kolejności. - Zabierajcie go do nas na Lowell Street - zarządził, kiedy niebieski minivan z resztą oddziału wjechał w zaułek. - Dacie mi znać, jak bydlak dojdzie do siebie. Sam sprawdzę, czy wie cokolwiek o poszukiwanym. - Rozkaz, szefie. - Słowo szef zabrzmiało w ustach reduktora jak syf. Pan D zastanawiał się, czyby go z miejsca żywcem nie obedrzeć ze skóry Jednak tej nocy odesłał już jednego ze swoich na łono Omegi... Wziął się w garść, złożył nóż i wsunął do kieszeni płaszcza. To nie był odpowiedni czas na przerzedzanie własnych szeregów. - Radziłbym ci być trochę uprzejmiejszym, chłopcze - mruknął, kiedy dwóch nieumarłych wysiadło, by zanieś cywila do samochodu. - Niech się panu nie przewraca we łbie. Nie jesteśmy w zasranym Teksasie. - No właśnie. - Pan D zamroził układ sympatyczny reduktora, złapał gnoja za jajca i wykręcił mu jego klejnoty jak ciągutkę. Reduktor zawył, co świadczyło o tym, że nawet impotentowi warto przemawiać do rozumu przez jego męskość.

- 152 -

- Uprzejmość przede wszystkim - pouczył pan D szeptem, patrząc z zadartą głową w wykrzywioną boleśnie twarz zabójcy. - Chyba cię mama czegoś uczyła? Odpowiedział mu gulgot, który mógł z powodzeniem być cytatem z Biblii, dowcipem o blondynkach, listą sprawunków... Pan D zwolnił uścisk i w tym momencie zaczął go świerzbić każdy centymetr skóry. I jeszcze to na domiar złego. Co za kurewska noc. - Jak tylko zamkniecie samca w klatce, macie tu dymać z powrotem, bo to jeszcze nie fajrant. Gdy minivan ruszał, pan D miał już ochotę szorować się papierem ściernym. Wściekły świąd był sygnałem, że Omega chce się z nim widzieć. Gdzie jednak niby miało dojść do pieprzonej audiencji? Był w śródmieściu, od najbliższej posiadłości Korporacji dzieliło go dziesięć minut jazdy... Opieszałość plus brak dobrych nowin - to nie wróżyło dobrze. Ruszył pędem po Trade Street, przypatrując się lokalnym pustostanom, po namyśle uznał jednak, że nie jest to odpowiednie miejsce na spotkanie z Omegą. W śródmiejskich ruderach chętnie gnieździli się bezdomni, a w taką noc jak ta, na bank szukali schronienia przed burzą. Pan D jak dziury w głowie potrzebował świadków, choćby schlanych na umór czy zaćpanych. Czekała go tęga bura. Kilka przecznic dalej zobaczył otoczony wysokim parkanem plac budowy. Obserwował to miejsce od miesięcy. Surowy szkielet budynku stopniowo obrósł egzodermą oszklonych ścian, by ostatecznie wypełnić się tkanką nerwową kabli i rur. Budowa stawała na noc, więc chyba znalazł to, czego szukał. Z rozbiegu doskoczył do krawędzi ogrodzenia i podciągnąwszy się na rękach, przerzucił się na drugą stronę. Spadł na ugięte nogi i zamarł, nasłuchując. Nikt się nie pojawił, nie zaszczekał żaden pies, więc rozpalił parę żarówek w oprawach z drucianej siatki i kryjąc się w cieniu przemknął w stronę drzwi, które okazały się - tu punkt dla budowniczych - niezamknięte. W budynku unosiły się duszne wyziewy ścianek gipsowych, pan D przestąpił próg i ruszył w głąb. Jego kroki niosły się echem po wnętrzu. Był to typowy biurowiec: puste przestrzenie miały wkrótce zostać poszatkowane na klitki. Biedne gryzipiórki. Pan D nigdy nie mógł usiedzieć za biurkiem. Raz, że nie miał drygu do liter, dwa, że się dusił w zamkniętej przestrzeni. - 153 -

Kiedy zaszedł w głąb budynku, padł na kolana, zdjął kapelusz i czekał na opieprz. W chwili, gdy udało mu się otworzyć na przyjęcie mistrza, burza przybrała na sile i kolejny grzmot przetoczył się nad śródmieściem, odbijając echem od wysokich kamienic. Cóż za niezwykłe wyczucie czasu! Pojawienie się Omegi brzmiało jak kolejny grzmot nad Caldwell. Mistrz przebił się do materii jak piłka wyskakuje na powierzchnię wody. Ściany biurowca zadygotały. Czarna zjawa zaczęła się oblekać w białe szaty. Pan D powtarzał w myślach listę wymówek i zapewnień, że on i jego ludzie nie oszczędzali się w poszukiwaniach. Jednak Omega przemówił pierwszy. - Znalazłem krew z mojej krwi dzięki temu, że zmail. Dasz mi czterech ludzi, a sam weźmiesz, co trzeba i śmigniesz do wiejskiego domku przygotować ceremonię indukcji. Pan D w życiu by nie zgadł, że rozmowa przybierze taki obrót. Wstał z klęczek i wyjął komórkę. - Jeden z naszych oddziałów jest teraz na Trzeciej ulic. Wezwę ich... - Sam ich znajdę i przetransportuję. Tam, w domu, będziesz mi asystował, a na koniec poprowadzisz ceremonię. - Tak, mistrzu. Omega rozłożył szeroko ręce, rozpościerając białą szali, niczym skrzydła. - Radujmy się, gdyż nasze siły wzrosną po stokroć. Mój syn powraca na me łono. To powiedziawszy, rozwiał się, na odchodnym upuszczając zwój na betonową posadzkę. - Syn? - Pan D chyba się przesłyszał. - Syn? Schylił się i poniósł zwój z ziemi. Lista sprawunków była długa i ponura, ale nie zawierała żadnych ekstrawagancji. Szajs, szajs i taniocha. I dobrze, bo pan D był nieźle spłukany. Wsunął spis do kieszeni kurtki, wcisnął na głowę sombrero. Syn? Na drugim końcu miasta, w podziemnej klinice Agrhesa, głęboko zniecierpliwiony Mordh siedział w izbie przyjęć. Raz po raz spoglądał na zegarek. Czuł się jak kierowca wyścigowy, który zjeżdża na pit - stop, a tam witają go dziewięćdziesięcioletni serwisanci. Dopamina zaczęła już działać, panika ustąpiła i czuł się jak idiota w wystających za krawędź leżanki mokasynach od Bally'ego. Wszystko wróciło do - 154 -

normy, a jego ręka do wesela się zagoi. To, że się paprze zbyt długo, jest pewnie skutkiem niedokrwienia. Mały seansik z Xhex i będzie po kłopocie. Co tu jeszcze robił, u diabła? Sęk w tym, że na parkingu czekali na niego Trez i Xhex. i jeśli wyjdzie stąd, a jego skłuta ręka nie będzie cała w bandażach jak jakaś mumia, dadzą mu nieźle popalić. W otwartych drzwiach zaświecił biały toporny kitel, białe pończochy i białe obuwie ortopedyczne - pielęgniarka swym strojem uosabiała staroświecki dryl panujący w klinice Aghesa. Od progu zatopiła się w lekturze karty Mordha i choć nie wątpił, że studiuje ją z uwagą, wiedział, że chodzi przede wszystkim o to, żeby nie patrzeć mu w oczy. Wszystkie pielęgniarki na jego widok uciekały oczami. - Dobry wieczór - powiedziała, sztywno wertując kartki. - Będę chciała pobrać panu krew, jeśli można. - Propozycja nie do odrzucenia. - Przynajmniej coś się, u diabła, będzie działo. Kiedy wysuwał rękę z rękawa futra, a potem z rękawa marynarki, siostra kręciła się po gabinecie, myjąc ręce i zakładając rękawiczki jednorazowe. Pielęgniarki niechętnie zbliżały się do niego... Mimo w jego karcie nie było wzmianki o tym, że jest półkrwi symphatą, wiedzione damską intuicją wyczuwały jego tajne pokłady zła. Tylko dwie samice: jego siostra Bella i były obiekt jego westchnień, Marissa, wyzwalały w nim pozytywne instynkty. Ich dobro szczerze leżało mu na sercu. Resztę swojej rasy miał gdzieś, co przedstawicielki płci pięknej zawsze jakoś umiały wyniuchać. Pielęgniarka podeszła do leżanki z tacką fiolek i opaską uciskową. Zawinął rękaw koszuli. W milczeniu pobrała krew i pośpiesznie ruszyła w stronę drzwi. - Ile to jeszcze potrwa? - zdążył spytać, zanim znikła za progiem. - Mamy ostry przypadek. Będzie pan musiał zaczekać. Drzwi zamknęły się z trzaskiem. Niech to szlag. Klub nie powinien zostawać całą noc bez dozoru. W dodatku Treza i Xhex też nie było na pokładzie... niedobrze. I Am nie da sobie w kaszę dmuchać, ale największy twardziel nie jest w stanie bez żadnego wsparcia zapanować nad hordą czterystu nawalonych człowieków. Sięgnął po komórkę i zadzwonił do Xhex, wdając się z nią w zawiłą dyskusję. Rozmowa szła opornie, ale choć trochę zabijała nudę. Xhex nie

- 155 -

chciała nawet słyszeć o jego wyjściu z kliniki, ale przynajmniej udało mu się ją przekonać, żeby wrócili z Trezem do Zero Sum. Przekonać - droga służbową. - OK - wycedziła wściekła. - OK - zgrzytnął zębami i rozłączył się. Rzucając kurwami, wsunął komórkę do kieszeni. Po chwili wyjął ją z powrotem i wystukał: Zachowałem się juk qtas. Gniewasz się? Jego SMS zderzył się z SMS - em od Xhex: O co się wqrwiasz? To dla twojego dobra. Roześmiał się mimo woli, zwłaszcza gdy przyszła druga wiadomość: Jesteś qtas, ale wybaczam. 3maj się. Wsunął aparat do kieszeni i zaczął się rozglądać po gabinecie. Na umywalce stał słój z drewnianymi szpatułkami, na haku wisiał ciśnieniomierz, w rogu stało biurko z komputerem. Znał ten gabinet na pamięć, podobnie jak wszystkie pomieszczenia izby przyjęć. Wobec Agrhesa nie od dziś stosował specyficzny manewr, który mógł go kiedyś słono kosztować. W myśl prawa każdy, kto odkrył obecność symphaty, choćby tylko półkrwi, miał obowiązek donieść o tym. Populację oczyszczano z symphatów, zsyłając ich do kolonii karnej na północy stanu. Dlatego Mordh za każdym razem, gdy musiał skorzystać z usług kliniki, wkradał się do umysłu doktorka, otwierając coś w rodzaju osobistego sejfu w głowie Agrhesa. Numer nie różnił się zbytnio od trików, jakie wampiry stosują wymazując człowiekom pamięć krótkoterminową, jednak manipulacja odbywała się w głębszych pokładach umysłu. Wprawiwszy doktorka w trans, Mordh implantował informacje o sobie i swojej „przypadłości”, dzięki czemu Agrhes mógł dobrać odpowiednią terapię, nie informując organów ścigania. Po wizycie Mordh pakował swoje dane z powrotem do skrytki w korze mózgowej doktorka i starannie zamykał na klucz do następnego razu. W pewnym sensie dokonywał włamania, ale nie miał innego sposobu. Potrzebował lekarstw, w przeciwieństwie do Xhex, która, Bóg wie jakim cudem, bez pomocy chemii potrafiła trzymać symphackie instynkty na wodzy. Mordh poderwał się nagle do siadu, aż strzyknęło mu plecach. W jego głowie rozbrzmiewał dzwonek alarmowy. Namacał laskę i zsunął się z leżanki. Stanął na ziemi. W ogóle nie czuł stóp. Po trzech krokach znalazł się przy drzwiach. Nacisnął klamkę i wyszedł na korytarz. Dookoła żywej duszy, jedynie w rejestracji i poczekalni na lewym końcu korytarza jak zwykle kręciło się parę osób. Po prawej stronie znajdowały się

- 156 -

pokoje chorych. Korytarz kończył się podwójnymi drzwiami prowadzącymi do kostnicy. Wszystko toczyło się udartym trybem. Jakieś białe fartuchy wyłoniły się zza rogu. Ktoś kaszlał w sąsiednim gabinecie. Nad wszystkim unosił się monotonny szum klimatyzacji. Pociągnął nosem. Miał ochotę przebadać szpital symphackim szóstym zmysłem, uznał jednak, że to zbyt ryzykowne. Raptem przed chwilą jako tako doszedł do siebie. To nie był czas na otwieranie puszki Pandory. Cofnął się do gabinetu i zaczął wybierać numer Xhex. Chciał jej powiedzieć, że ma po niego wracać natychmiast, jednak zanim się zdążył połączyć, drzwi gabinetu otwarły się i w szczelinie pojawiła się głowa Zbihra. - Powiedziano mi, że jesteś tutaj. - Cześć. - Mordh zamknął komórkę. Do charakterystycznej przy zbyt wysokich dawkach paranoi doszły i objawy lękowe, eufemistycznie zwane objawami towarzyszącymi. - Mam nadzieję, że nie jesteś w klinice z powodu Belli - zaniepokoił się. - Nie, z Bellą wszystko w porządku. - Zbihr zamknął za sobą drzwi i oparł się, skutecznie odcinając drogę odwrotu. Oczy wojownika były czarne, co znaczyło, że jest wkurwiony. Mordh poderwał laskę do góry, żeby ją mieć, jakby co na podorędziu. Jego stosunki ze Zbihrem, mimo początkowej niechęci, były poprawne, odkąd Z poślubił Bellę. Naturalnie w każdej chwili mogło się to zmienić. A chwila ta sądząc po mrocznym spojrzeniu Z, właśnie nadeszła. - Masz do mnie jakąś sprawę, Waligóro? - Chciałem cię prosić o pewną uprzejmość. Uprzejmość. To słowo dziwnie nie współgrało ze spojrzeniem Zbihra. - Słucham? - Nie życzę sobie, żebyś sprzedawał mojemu bratu narkotyki. Jeśli mu nie zakręcisz kurka, postaram się, żebyś w twojej spelunie mógł najwyżej sprzedawać słomki do lemoniady. - Zakolebał się groźnie nad Mordhem. Pukając końcem laski w leżankę, Mordh próbował odgadnąć, czy szwagierek wie, że zyski z klubu idą na to, by uchronić brata jego krwiczki przed zsyłką do kolonii karnej. Zbihr wiedział o jego symphackiej krwi, ale chyba nie miał pojęcia o tym, w jakiej był matni. - Jak się miewa moja siostra? - wycedził chłodno. - Dobrze się czuje? Jest spokojna? Zdenerwowanie mogłoby jej teraz zaszkodzić. Oczy Zbihra zwęziły się w szparki, a pobliźniona twarz przybrała groźny wyraz. - 157 -

- Naprawdę ciągnie cię do kolonii? - Jeśli mi coś zrobisz, ręczę ci, że to odbije się na zdrowiu Belli. Postawił laskę pionowo na dłoni. - Twój bliźniak jest dorosłym samcem. Jeśli cię niepokoi jego nałóg, czemu z nim nie pogadasz? - Czeka go rozmowa ze mną, ale żądam od ciebie słowa honoru, że nie sprzedasz mu więcej ani grama. Mordh patrzył w zadumie na laskę, która prościutko, bez podpórki, stała na jego dłoni. Dawno już się pogodził ze swoim procederem, jakże zgodnym z jego symphacką naturą której wykorzystywanie cudzej słabości było najwyższą z cnót. Tłumaczył sobie, że nie odpowiada za życiowe wybory swoich klientów. Wykańczali się jego towarem na własne życzenie. Czym się to w gruncie rzeczy różniło od społecznie akceptowanych sposobów autodestrukcji, takich jak zarabianie na zawał wiktem od McDonalda czy doigranie się marskości wątroby pod egidą speców marketingowych I konsorcjum Anheuser - Busch? Albo od przeputania dachu nad głową przy zielonym stoliku w indiańskim kasynie? Narkotyki to taki sam towar jak każdy inny, a on był handlowcem. Jeśli zatrzaśnie drzwi przed nosem swoim klientom, pójdą po swoją zgubę do konkurencji. Jedyne, co mógł dla nich zrobić, to pilnować, by jego towar był czysty, dzięki czemu dawki równały się dawkom. - Czekam na twoje słowo, wampirze - warknął Zbihr. Mordh spojrzał na rękaw zasłaniający jego lewą rękę i przypomniał sobie minę Xhex, gdy zorientowała się, do czego się doprowadził. Interesująca sprawa. To, że jego ulubiony specyfik był na liście legalnych substancji, bynajmniej nie chroniło go przed uzależnieniem. Przymknął powieki, wstrzymał oddech i wejrzał w umysł szwagra. Można się było spodziewać... pod pokładami gniewu czaił się paniczny lęk. Lęk w otoczce wspomnień... związanych z Furiathem Migawki sceny sprzed... sprzed co najmniej siedemdziesięciu lat. Ktoś umiera. Aha, Furiath. Zbihr owija bliźniaka kocami i przysuwa do pieca węglowego. Jest niespokojny... Po raz pierwszy, odkąd niewola zabiła w nim duszę, patrzy na inną istotę ze współczuciem i troską. Zwilża rozpalone czoło bliźniaka, przypina broń i wychodzi. - Nigdy bym cię nie podejrzewał, wampirze, o temperament samarytanina - mruknął. - Wypierdalaj z moich wspomnień. - Uratowałeś mu życie, zgadłem? - Otworzył oczy. - Zachorował, a ty ściągnąłeś do niego Ghroma, bo tylko on ulitował się nad tobą... - 158 -

- Skończ tę pieprzoną gadkę, bo ci łeb ukręcę. Nie jestem dziś w humorze. - A więc w ten sposób wylądowaliście w Bractwie. Ciekawe, ciekawe... - Dawaj słowo, ścierwojadzie, bo flaki mi się wywracają od tej gadki. Nagle Mordh, sam do końca nie wiedząc czemu, podjął decyzję. - Klnę się, iż brah twój z mych progów za swego żywota więcej nie wyniesie trucizn i jadów - powiedział dobitnie w Starym Języku, przykładając dłoń do serca. Na twarzy Z odbiło się zaskoczenie. Pokręcił głową. - Mówią, żeby nigdy nie ufać symphacie, więc przyjmuję ślubowanie tylko od tego ciebie, który jest bratem Belli. Wiesz, co mam na myśli? - I dobrze robisz, bo to właśnie ten ja, który jest bratem Belli, dał to sobie wcisnąć - mruknął Mordh, opuszczając rękę. - Swoją drogą, ciekawi mnie jedna rzecz: jak ustrzeżesz go przed kupowaniem towaru u konkurencji? - Szczerze mówiąc, nie wiem. - Cóż, wobec tego życzę szczęścia. - Na pewno obu nam się przyda. - Ruszył do drzwi. - Ej, Z? - Co? Mordh potarł lewą pierś. - Nie masz wrażenia, że tu są jakieś kiepskie wajby? - Mam, ale od jakiegoś czasu to jakby normalka. Gdy drzwi się zamknęły, Mordh znów położył rękę na sercu, które nagle zaczęło łomotać gwałtownie. Kurczę, chyba lepiej zaczekać na doktorka, choćby to miało czort wie ile potrwać... Huknęło, jakby w klinikę piorun strzelił. Potężna eksplozja wstrząsnęła murami budynku.

- 159 -

ROZDZIAŁ 19 Furiath scalił się. Pośród świerków za garażem kliniki Aghesa dokładnie w chwili, gdy zawyły syreny alarmowe obiektu. Przeraźliwy elektroniczny wizg doprowadzał okoliczne psy do szaleństwa, jednak nie było obaw, że ściągnie na kark policję, gdyż był skalibrowany powyżej słyszalności ucha człowieków. Kurczę, że też nie miał przy sobie broni. Mimo to pomknął w stronę drzwi kliniki, gotów w razie konieczności walczyć gołymi rękami. Powitał go upiorny widok. Wyrwane z zawiasów stalowe odrzwia kliniki szczerzyły się jak wybite jedynki. Drzwi w innym w holu też były rozwalone, odsłaniając plątaninę lin i kabli, jak również kabinę na dnie szybu windowego z wielki wyrwą w dachu. Z podziemi wydobywały się kłęby pachnącego zasypką dla niemowląt dymu. Słodko - kwaśna kombinacja aromatów w połączeniu z odgłosami walki sprawiła, że dłonie Furiatha bezwiednie zacisnęły się w pięści, a kły wysunęły z dziąseł. Nie tracił czasu na dociekanie, skąd reduktorzy dowiedzieli się o istnieniu kliniki, nie zawracał też sobie głowy szczeblami na betonowej ścianie szybu. Skoczył wprost na dach kabiny, czy raczej na to, co z niego pozostało. Wpadł do podziemi kliniki, gdzie nadział się na pandemonium. W poczekalni kliniki trzech siwych jak babuleńki reduktorów wirowało w oberku z Mordhem i Zbihrem, rozpierdalając przy okazji królestwo plastikowych krzeseł, nieciekawych gazet i rachitycznych wiechci w doniczkach. Siła i zapał wyblakłych sukinkotów świadczyły o dużym doświadczeniu bitewnym, ale Mordh i Z też nie wypadli sroce spod ogona. Zawrotne tempo walki zmuszało do rzucenia się na głębokie wody. Furiath porwał zza lady rejestracji metalowy stołek i z rozpędu zdzielił pierwszego reduktora, który mu się nawinął, a kiedy tamten runął na ziemię, wziął zamach i jedną z biało lakierowanych nóg przebił pierś drania. Pyknęło i zabłysło. Nagle z sal szpitalnych rozległy się rozpaczliwe krzyki. - Leć tam! - szczeknął Z, wymierzając reduktorowi kopniaka w czaszkę. My się zajmiemy tą dwójką.

- 160 -

Furiath pchnął drzwi wahadłowe poczekalni i wbiegł na korytarz kliniki. Na zielonym linoleum w kałużach krwi poniewierały się ciała. Sterty ciał. Ze ściśniętym gardłem wyminął zwłoki, nawet nie zwalniając. Całą jego uwagę pochłaniała spanikowana gromadka i złożona z personelu kliniki i pacjentów. Ci byli jak najbardziej żywi. Pędzili w jego stronę. Białe kitle i szpitalne koszule powiewały jak pościel schnąca na wietrze. Zaczął ich popychać w stronę szpitalnych pokoi. - Idźcie do jakiejś sali i zamknijcie się na klucz! - Tu nie ma zamków! - krzyknął ktoś. - Siłą wywlekają nas z sal! - Szlag by to! - Rozejrzał się dookoła i wypatrzył tabliczkę - Czy magazyn zamyka się na klucz? Pielęgniarka skinęła głową. Odpięła od paska klucz i podała drżącą dłonią. - Ale tylko z zewnątrz. Będzie pan musiał nas zamknąć. Machnął ręką w stronę drzwi z napisem „Tylko dla personelu”. - Szybko! Bezładna gromadka zaczęła się wciskać do ciasnego pomieszczenia, po sufit wypełnionego półkami środków opatrunkowych i leków. Zamykając ich na klucz, Furiath czuł, że końca życia będzie go prześladować widok oświetlonych mdłym światłem z niskiego stropu siedmiu przerażonych twarzy, czternastu błagalnych oczu, siedemdziesięciu palców u rąk splecionych ciasno, jakby były jednym ciałem... Wielu z nich poznał, kiedy przyjeżdżał do kliniki na poprawki protezy... Byli wampirami jak on i jak on modlili się, by ta wojna wreszcie się skończyła. Teraz byli zdani na niego. Był najsilniejszy z nich. Przemknęło mu przez myśl, że tak się musi czuć Bóg. Od dziś nie będzie zazdrościł nikomu na stanowisku kierowniczym. - Nie bójcie się, nie zapomnę o was. - Zamknął drzwi, przekręcił klucz w zamku i zastygł, nasłuchując. Wokół panowała głucha cisza, jedynie z poczekalni nadal dochodziły odgłosy walki. Nie było nikogo: personelu ani pacjentów. Nikt nie ocalał poza tamtą siódemką w magazynku. Ruszył przed siebie, oddalając się od rejestracji w kierunku, z którego zalatywało zasypką. Biegiem minął laboratorium Agrhesa, potem izolatkę, w której przed paroma miesiącami przechodził kwarantannę Butch.

- 161 -

W dalszej części korytarza znalazł wyjście, którym umknęli reduktorzy, porywając swych jeńców. Stalowa grodź prowadząca do tunelu została wysadzona tak samo jak winda i wejście na tyłach. Patent dziecinnie prosty: Weszli z jednej, wyszli z drugiej strony. Co gorsza, gotów był się założyć, że to dopiero początek. Za chwilę napłyną kolejne oddziały harcowników, bo wyobraźnia Korporacji nie wyszła poza średniowiecze. Czym prędzej zawrócił w stronę rejestracji, sprawdzić, czy Mordh i Z uporali się już ze swoją robotą. Biegnąc, wyszarpnął komórkę i zaczął dzwonić do V, ale gdy mijał gabinet Agrhesa, z drzwi wysunęła się głowa doktora. Furiath rozłączył się, żeby zamienić z nim parę słów. Miał nadzieję, że system alarmowy Vrhednego odebrał alarm w klinice. Pewnie tak, bo systemy były połączone ze sobą. - Ile macie karetek? - spytał, podchodząc do Agrhesa. Doktor zamrugał zza szkieł. - M - mam broń. - W drżącej ręce trzymał dziewiątkę. - To ją lepiej wsadź za pasek. - Nowicjusz z palcem na cynglu - tego im jeszcze było trzeba! - Odłóż pukawkę i słuchaj, co do ciebie mówię. Trzeba ewakuować stąd tych, którzy jeszcze żyją. Ile macie karetek? Agrhes nieporadnie próbował wcisnąć lufę beretty do kieszeni, co na oko groziło mu odstrzeleniem własnego tyłka. - Cz - cz - cz - cztery... - Oddaj mi to. - Wyjął Agrhesowi berettę z rąk, sprawdził, czy jest porządnie zabezpieczona i wetknął doktorkowi za pasek od spodni. - Cztery karetki. Bardzo dobrze. Będziemy potrzebować kierowców... Prąd wysiadł i klinika zatonęła w egipskich ciemnościach. Czyżby szybem windowym nadciągnęła na szychtę nowa zmiana zabójców? Zawarczał generator i rozjarzyły się słabe światełka awaryjne. - Czy da się przejść przez dom do karetek? - Potrząsnął ramieniem doktora. - Tak... mój dom... mój dom... tunel... - Za doktorem wyrosły trzy pielęgniarki. W mdłym świetle generatora wydawały się sine z przerażenia. - Rany boskie, psańce! - ocknął się Agrhes. - W domu jest Karolyn... - Pojdę je wyprowadzić - pośpieszył z zapewnieniem Furiath. - Gdzie są kluczyki do karetek? - Tutaj. - Doktor wsunął rękę za drzwi. Bóg zapłać, konowale.

- 162 -

- Reduktorzy odkryli południowy tunel, więc będziemy musieli ewakuować wszystkich przez dom. - T - tak jest. - Zaczniemy ewakuację, jak tylko zabezpieczymy prowizorycznie obiekt. Zamkniecie się tutaj we czworo i zaczekacie aż któryś z nas po was przyjdzie. Będziecie nam służyć kierowców. - J - jak nas tu znaleźli? - Pojęcia nie mam. - Wepchnął Agrhesa do gabinetu, zatrzasnął drzwi i ryknął, że ma się zamknąć na klucz. Kiedy dotarł z powrotem do izby przyjęć, było już po wszystkim. Czerwony miecz Mordha właśnie odesłał w niebyt ostatniego reduktora. Zbihr otarł czoło dłonią, zostawiając czarną smugę. - Jak sytuacja? - spytał bliźniaka. - Co najmniej dziewięcioro zabitych - chorych i personelu. Nieznana liczba uprowadzonych. Obiekt nie został sprawdzony. - Bóg jeden wiedział, ilu nieumarłych krążyło nadal w labiryncie korytarzy i pomieszczeń kliniki. Proponuję zabezpieczyć wejście i południowy tunel oraz przejście do domu. Ewakuacja będzie wymagać użycia schodów kuchennych do domu, następnie błyskawicznego transportu karetkami i prywatnymi samochodami prowadzonymi przez personel kliniki. Kierunek: tajny oddział kliniki przy Cedar Street. Zbihr mrugał przez chwilę, jakby trawił logikę planu. - Dobrze pomyślane. Akurat nadciągnęły posiłki. Vrhedny, Rankohr i Buch wkurwieni i uzbrojeni po zęby, gęsiego wyszli z windy. Furiath zerknął na zegarek. - Ja zajmę się ewakuacją personelu i cywilów, a wy sprawdźcie, czy nie ma tu jakichś reduktorów i przygotujcie ciepłe powitanie dla drugiej zmiany. - Furiath! - zawołał za nim Zbihr. Odwrócił się. Bliźniak rzucił mu jeden z pary sig sauerów, z którymi nigdy się nie rozstawał. - Trzymaj się! Furiath złapał pukawkę i pognał korytarzem, szacując na oko odległość między magazynem, gabinetem Agrhesa i tylnym wyjściem z kliniki. Odnosił wrażenie, że te trzy punkty są oddalone od siebie o kilometr. Otwarł drzwi na klatkę schodową. Paliły się czerwone światła awaryjne, poza tym panowała błoga cisza. Wbiegł na górę po dwa stopnie naraz, wklepał

- 163 -

kod w domofon i wsunął głowę w obłożony drewnianą boazerią korytarz. Lśniący parkiet zalatywał cytrynową pastą do podłóg. Bukiet na marmurowym postumencie roztaczał aromat róż. Z kuchni sączył się zapach duszonej baraniny z rozmarynem. Nigdzie nie wyczuł odoru zasypki. Zza rogu wychynęła Karolyn, psanka Agrhesa. - Słucham jaśnie pana? - Zwołaj służbę... - Już wszyscy się zebrali. Słyszeliśmy alarmy. Jest nas dwanaścioro. - Czy dom jest zabezpieczony? - Na razie wszystkie systemy działają bez zarzutu. - Doskonale. - Rzucił jej kluczyki Agrhesa. - Biegnijcie do garaży i zamknijcie się w środku. Włączcie silniki w karetkach i innych samochodach, ale nie wyjeżdżajcie jeszcze na zewnątrz. Postawcie kogoś przy drzwiach, żeby mnie wpuścił, kiedy przyprowadzę pierwszą partię niedobitków. Zastukam i przedstawię się. Nie wolno wam otworzyć nikomu poza mną i pozostałymi braćmi. Zrozumiano? Nieszczęsna psanka kiwnęła głową, przemagając strach. - Czy nasz pan... - Doktor jest cały i zdrowy. Przyprowadzę go do was. - Ścisnął jej rękę, żeby dodać otuchy. - A teraz róbcie szybko to co powiedziałem. Nie mamy czasu do stracenia. W okamgnieniu był z powrotem w klinice. Słyszał, jak jego bracia patrolują korytarze, słyszał stukot ich butów i szmer rozmów, czuł ich samczy aromat. Reduktorów, jak dotąd, nie uświadczył. Zaczął od gabinetu Agrhesa, bo nie ufał doktorowi, że spokojnie usiedzi pod kluczem. Medyk na szczęście nie stawiał oporu i posłusznie pomknął z pielęgniarkami na górę, do domu. Furiath eskortował ich do garaży ciasnym tunelem wykutym pod parkingiem na tyłach rezydencji. - Które z przejść prowadzi bezpośrednio do karetek? - spytał, kiedy dotarli do miejsca, w którym tunel dzielił się na cztery odnogi. - Drugie z lewej, ale wszystkie garaże są między sobą połączone. - Ty i pielęgniarki będziecie prowadzić karetki z chorymi. Idziemy do karetek. Znów pognał tunelem. Kiedy dotarli do stalowych drzwi, Furiath zastukał pięścią i warknął swoje imię. Zamek stęknął i pierwsza grupa wbiegła do środka.

- 164 -

- Za chwilę przyprowadzę następnych - zapowiedział zgromadzonym, którzy padali sobie w objęcia. Wbiegając do kliniki, zderzył się z Z. - Są jacyś nieumarli? - Nie. V z Rankohrem pilnują drzwi wejściowych, a my z Mordhem idziemy zabezpieczyć tunel południowy. - Przydałby się ktoś do osłony samochodów. - Rozumiem. Podeślę ci Rankohra. Wracasz do garaży? - Tak. Pobiegli, każdy w swoją stronę. Przed magazynem Furiath wyjął z kieszeni klucz otrzymany od pielęgniarki. Spokojne zastukał w drzwi. - To ja. - Przekręcił klucz w zamku i nacisnął klamkę. Na twarzach stłoczonych w magazynku osób malował się wyraz ulgi, która na widok spluwy w jego ręku przeszła w przerażenie. - Wyprowadzę was przez rezydencję. Ktoś ma trudności i z poruszaniem się? Grupka rozstąpiła się, odsłaniając niemłodego samca który leżał na podłodze. W ręku miał igłę od kroplówki trzymanej przez jedną z pielęgniarek nad jego głową. Niech to diabli. Rozejrzał się po korytarzu. Innych braci ani widu, ani słychu. - Ty go będziesz niósł - powiedział do młodego laboranta. - Ty będziesz przy nich szła - polecił pielęgniarce, która trzymała kroplówkę. Gdy laborant dźwignął staruszka z podłogi, jasnowłosa pielęgniarka podniosła wyżej butlę z kroplówką. Furiath ustawił pozostałych w pary złożone z chorego i kogoś z personelu. - Idźcie najszybciej, jak się da. Wejdziecie po schodach do rezydencji i skierujecie się prosto do tunelu prowadzącego do garażu. Po wejściu do domu musicie od razu skręcić w prawo. Będę za wami szedł. Ruszamy. Starali się, jak mogli, ale ruszali się jak muchy w mazi. Jezu. Myślał, że osiwieje, zanim dotarli wreszcie do oświetlonych na czerwono schodów. Zamykając stalową gródź, poczuł się deczko lepiej. Naturalnie, reduktorzy mogli je zawsze wysadzić w powietrze. Pacjenci ledwie się wlekli. Dwoje z nich było raptem dzień czy dwa po operacji. Najchętniej wziąłby choć jednego na ręce, ale w każdej chwili musiał być gotów do użycia broni. Na półpiętrze samica z głową owiniętą bandażem musiała przystanąć. - 165 -

Jasnowłosa pielęgniarka z własnej inicjatywy szybko przekazała kroplówkę laborantowi. - Odbiorę od ciebie w tunelu. - Wzięła na ręce słaniającą sie samicę. Chodźmy. Furiath kiwnął jej głową z wdzięcznością i puścił po schodach przodem. Gromadka, człapiąc i pokasłujsjc, wtoczyła się do rezydencji. Kiedy zamykał za nimi drzwi do kliniki i prowadził ich do tunelu, alarm szczęśliwie nadal milczał. Kiedy grupa wtoczyła się, jasnowłosa pielęgniarka niosąca samicę przystanęła. - Ma pan zapasową broń? Potrafię strzelać. Furiath przyjrzał jej się z zaciekawieniem. - Nie mam drugiego... Nagle jego wzrok zatrzymał się na skrzyżowanych nad drzwiami dwóch ozdobnych szablach. - Możesz wziąć mój rewolwer, bo ja lubię ostre zabawki. Pielęgniarka nadstawiła biodro. Wrzucił jej gnata do kieszeni śnieżnobiałego kitla. Kiedy zniknęła w drzwiach tunelu, zerwał szable z mosiężnych haków i pognał za resztą. Gdy dotarli dojdrzwi garażu, w którym stały karetki, załomotał i przedstawił się. Choć drzwi otwarły się na oścież, żaden z jego podopiecznych nie wszedł do środka, lecz wszystkie twarze zwróciły się pytająco w jego stronę. Siedem twarzy. Czternaście oczu. Siedemdziesiąt palców w kurczowo zaciśniętych dłoniach. Ale teraz odebrał to inaczej. Wdzięczność to była druga strona medalu, gdy się było Bogiem; ich wiara w niego, ulga na ich twarzach, były dla niego słodką nagrodą. Ich głębokie przeświadczenie, że dobrze ulokowali swoje zaufanie, dodało mu skrzydeł. - To jeszcze nie koniec - zmitygował ich. Spojrzał znów na zegarek. Przemarsz zajął im ponad pół godziny. Dwudziestu trzech chorych, personel medyczny i służki Agrhesa opuścili garaż pośpiesznie nie przez drzwi na parking, lecz przez rozsuwane ściany wychodzące na niewielki lasek za rezydencją. Karetki i auta osobowe, nie zapalając reflektorów, wystrzeliwały z garażu na pełnym gazie, niknąc kolejno w mrokach nocy. Operacja powiodła się, ale Furiath czuł dziwny niepokój. Reduktorów wciąż ani widu, ani słychu.

- 166 -

To nie było do nich podobne. Normalnie, kiedy raz za atakowali, wkrótce nadciągał cały rój ich kolegów, aby porwać kogo się dało na przesłuchania, a potem splądrować obiekt. Czemu nie nadciągały dalsze posiłki? Klinika i dom Agrhesa musiały być dla nich przecież smacznym kąskiem. W dodatku zdawali sobie chyba sprawę, że w środku czekają na nich bracia, żeby zgotować im gorące powitanie. Po wejściu do kliniki sprawdził raz jeszcze, czy w salach nie ma żywych. Widok był opłakany. Ciała, całe sterty ciał. Klinika była zdewastowana; uszło z niej życie. Wszędzie poniewierały się zwłoki, pościel walała się po ziemi, ze strzaskanej aparatury EKG wisiały urwane kable, stojaki do kroplówek ktoś powyginał w precle. Korytarze były zasłane watą i bandażami. Na wszystkim widniały upiorne ślady wielkich czarnych podeszew i jaskrawoczerwone plamy wampirzej krwi. Ewakuacja chorych, jak zresztą wojna w ogóle, niewiele ma wspólnego z szydełkowaniem czy zdobieniem pisanek. Idąc do rejestracji, nie mógł się nadziwić martwej ciszy panującej w klinice, zakłócanej jedynie buczeniem wentylacji i pomrukiem komputerów. Czasem zadzwonił gdzieś telefon, którego nie było komu odebrać. Klinika zapadła w śmierć kliniczną, zachowując zaledwie szczątkową aktywność kory mózgowej. Klinika odebrała wyrok śmierci, podobnie jak wspaniała rezydencja Agrhesa. Tunele i nieuszkodzone drzwi i grodzie wkrótce miały zostać pozamykane, żaluzje opuszczone, alarmy włączone. Zdetonowane wejścia i drzwi do windy miały być zespawane. W końcu do środka wejdzie uzbrojona ekipa, żeby wynieść meble i osobiste przedmioty tunelami, których zamknięcie było już tylko kwestią czasu i zależało to od tego, czy reduktorzy wpadną jeszcze po żywy towar. Na szczęście Agrhes miał w zapasie jeszcze jeden dom, w którym mógł się zatrzymać ze służbą, a pacjenci mieli do dyspozycji lazaret. Karty chorych i wyniki badań zostały gomadzone poza kliniką, na serwerze zewnętrznym, więc nadal był do nich dostęp. Natomiast bardzo szybko nastąpi konieczność uzupełnienia wszystkich zapasów. To wszystko, naturalnie, w oczekiwaniu na otwarcie nowej kliniki o wielu specjalizacjach, co jednak potrwa parę ładnych miesięcy i będzie kosztować drobnych kilka milionów. Kiedy doszedł do rejestracji, zadzwoniła słuchawka, która cudem trzymała się nadal na widełkach. Sygnał po chwili umilkł i włączyła się poczta

- 167 -

głosowa. „Numer czasowo niedostępny. Wszelkie pytania proszę kierować pod następujący numer...”. Był to numer skonfigurowany przez Vrhednego, pod którym można było zostawiać swoje namiary i wiadomości do innych osób. Po sprawdzeniu tożsamości dzwoniących i wyszukaniu informacji, o którą prosili, personel kliniki oddzwaniał z wiadomością. Wszystkie telefony przechodziły przez router Vrhednego w dyspozytorni w Bunkrze, który zapisywał wszystkie próby połączenia. Gdyby reduktorzy próbowali coś węszyć, bracia mogli łatwo wyśledzić ich linie. Furiath przystanął, nasłuchując uważnie. Ściskał w dłoni kolbę sig sauera. Jak się okazało, przezorny Agrhes umieścił spluwę pod siedzeniem kierowcy w każdej z karetek, więc dziewiątka Z, można powiedzieć, trafiła na zjazd rodzinny. Było cicho, nie działo się nic niepokojącego. V z Rankohrem zostali w klinice, aby, w razie czego, zgotować przyjęcie kolejnej partii reduktorów. Zbihr spawał wysadzone w powietrze wejście do tunelu od strony południowej. Mordh chyba już sobie poszedł. Mimo pozornego spokoju, broń miał odbezpieczoną. W podobnych sytuacjach wolał dmuchać na zimne... W podobnych sytuacjach, których więcej nie będzie. Teraz przecież uczestniczy w akcji tylko dlatego, że szukał Zbihra, a nie dlatego, że został powołany jako członek Bractwa. Dość smędzenia... Skręcił w kolejny korytarz, prowadzący do pomieszczeń ostrego dyżuru. Przechodził obok magazynu, gdy nagle usłyszał brzęknięcie szkła. Podniósł dziewiątkę Z na wysokość oczu i wparł się mocno we framugę. Nacisnął klamkę... Mordh stał przed apteczką z roztrzaskanymi drzwiami, wygarniając z półek fiolki, które znikały w kieszeniach jego futra. - Spocznij, mój drogi, to tylko dopamina - odezwał się, nie patrząc nawet za siebie - Nie bój się, nie diluję pokątnie morfiny. Furiath opuścił dłoń z rewolwerem. - No to po co... - Po to, że potrzebuję. Mordh wygarnął ostatnie fiolki i odwrócił się od apteczki. Jego fiołkowe oczy jak zwykle miały w sobie zimną przebiegłość kobry. Zawsze wyglądał, jakby mierzył odległość między sobą a rozmówcą, nawet jeśli ten był wojownikiem Bractwa. - 168 -

- Jakim cudem odkryli klinikę? - zagadnął Furiatha. - Pojęcia nie mam. - Skinął głową w stronę drzwi. - Chodźmy już stąd. To nie jest bezpieczne miejsce. Mordh uśmiechnął się, błyskając kłami, które jeszcze nie zdążyły się wsunąć z powrotem do dziąseł. - Mvślę, że w razie czego poradzę sobie. - Nie wątpię, mimo wszystko radziłbym ci zmyć się stąd. Mordh ruszył ostrożnie przez magazyn, lawirując między powywracanymi kartonami bandaży, rękawic latekso i termometrów. Wspierał się na lasce, mimo to trudno go było wziąć za kalekę. - Gdzie się podziały twoje czarne sztylety, prawiczku? - zagadnął z nieoczekiwaną życzliwością. - Nie twój zakichany interes, ścierwojadzie. - To prawda. - Odgarnął z drogi stertę rozsypanych szpatułek. - Może zainteresuje cię, że twój bliźniak rozmawiał ze mną. - Czyżby? - Chodźcie, panowie. Obejrzeli się za siebie. Na korytarzu za nimi stał Zbihr, patrząc chmurnie oczyma, które znów zrobiły się czarne. - No, raz, dwa. Odezwała się komórka Mordha. - Powóz zajechał - uśmiechnął się do bliźniaków. - Panowie, było mi bardzo miło. Do zobaczenia. Wyminął Furiatha, skinął głową Z i wyszedł, postukując laską. Kiedy jego kroki ucichły z wolna, zapadła głucha cisza. - Zjawiłem się tutaj, bo nie odbierałeś moich telefonów - Furiath uprzedził pytanie Z. Oddał mu sig-a, trzymając za lufę. Zbihr przyjął z rąk brata dziewiątkę, przeliczył kule w magazynku i wsunął w olstro. - Wkurzyłeś mnie i nie chce mi się z tobą gadać. - Nie w tej sprawie dzwoniłem. W jadalni natknąłem się na Bellę, która osłabła, i zaniosłem ją na górę. Moim zdaniem, Jane powinna do niej zajrzeć, ale decyzja należy do ciebie. Z twarzy Zbihra uciekła krew. - Bella skarżyła się na coś? - Czuła się już dobrze, kiedy ją zaniosłem do łóżka Mówiła, że się przejadła lodami. Ale... - Ale miał dziwne podejrzenie, że krwawi. - Moim zdaniem, Jane naprawdę, powinna zajrzeć do niej...

- 169 -

Zbihr rzucił się do wyjścia; echo jego kroków poniosło się po opustoszałej klinice. Furiath spokojnym krokiem ruszył za nim. W myślach widział siebie, jak nachyla się nad swoją pierwszą partnerką Cormią, z głęboką troską i śmiertelnym niepokojem. Widział tę scenę wyraźnie, jak na dłoni... Cormia ma w brzuchu ich młode, a on drży o nich nieustannie, jak Z. Przystanął, zaglądając do jednej z sal szpitalnych. Ciekawe, jak się czuł jego ojciec, towarzysząc w połogu matce, gdy rodziła dwóch zdrowych synów? Pewnie rozpierała go radość do chwili, gdy... na świat wyszedł Furiath i zrobiło się za dużo dobrego. Poród był pod każdym względem ruletką. Cóż, jego rodzice prawdopodobnie od pierwszej chwili zdawali sobie sprawę, że dwóch zdrowych synów to zapowiedź nieszczęścia, myślał, idąc w stronę rozwalonej windy. Oboje byli gorliwymi wyznawcami równowagi przeciwieństw - sztandarowej filozofii Pani Kronik. Porwanie Z niezupełnie ich zaskoczyło - uznali je za akt przywrócenia równowagi w rodzinie. Może właśnie dlatego ojciec zaprzestał poszukiwań Zbihra, kiedy dowiedział się, że mamka zmarła, a jego syn został sprzedany w niewolę? Może Aghon obawiał się, że jego poszukiwania ściągną na Zbihra jeszcze większe nieszczęścia? Że próbując odzyskać syna, spowodował śmierć mamki i zamienił żałosny los dziecka na tragiczny? Może siebie obwiniał za to, że Z został sprzedany w niewolę? Nigdy się tego nie dowie. Przystanął, rozglądając się po izbie przyjęć, która była opłakanym stanie, jak pub po całonocnej imprezie z darmowym wyszynkiem. Ciąża Belli była kolejnym elementem tej układanki. Miał nadzieję, że jej złe samopoczucie nie zwiastuje dalszego ciągu klątwy. Dobrze, że chociaż Cormia wyczepiła z tego układu. O tak, należą ci się wielkie brawa za to, że ją ustrzegłeś przed nieszczęściem, zadrwił nazgul. Nareszcie zrobiłeś coś sensownego. Marny byłby jej los przy tobie.

- 170 -

ROZDZIAŁ 20 Pan D zajechał na tyły domku. Wyłączył silnik. Wysiadając, zabrał z tylnego siedzenia torby z supermarketu Target, kwit w kieszeni opiewał na 147 dolców, 73 centy. Kasa nie chciała przyjąć jego karty kredytowej, więc wypisał czek, nie mając wcale pewności, czy ma pokrycie. Przypomniały mu się stare, dobre czasy. Jego tato był mistrzem tego rodzaju żonglerki. Zamykając kopniakiem drzwi wozu, zastanawiał się, czy jeżdżą tymi gruchotami dla niepoznaki, czy też skarbonka korporacji świeci dnem. Dawniej nie zdarzało się, żeby karta została odrzucona. W każdej chwili można było wejść do sklepu i kupić sobie nową pukawkę. Stare, dobre lata osiemdziesiąte, kiedy nadreduktorem był pan R... Co było, nie wróci. Najgorsze, że ta sytuacja obciąża przede wszystkim pana D. To jego obowiązkiem jest sprawdzić, którędy wycieka forsa, a on pojęcia nie miał, od czego zacząć. Diabli by wzięli tę zawrotną rotację nadreduktorów... W dodatku nie mógł sobie przypomnieć na tym stanowisku w ostatnich latach nikogo, kto miałby łeb do interesów. Może z wyjątkiem pana X. Pan X miał wszystko pod kontrolą, do tego był posiadaczem leśnej chatki - pan D był tam z wizytą raz czy dwa ile w ogóle istniały jakiekolwiek ślady księgowości, należało ich szukać właśnie tam. Odmowa przyjęcia jego karty kredytowej oznaczała prawdopodobnie odmowę dla wszystkich pozostałych. Co kolei znaczyło, że reduktorzy utrzymują się z własnej kieszeni, kradną albo sprzeniewierzają dobra skonfiskowani cywilom. Może w leśnej daczy natrafi na wypchaną skarbonkę, która po prostu się zawieruszyła, ale nie bardzo na to liczył. Znowu się rozpadało. Pchnął biodrem obite moskitierą drzwi na tyłach domu, przekręcił klucz w zamku i wszedł do kuchni. Na dzień dobry walnął go fetor rozkładających się ciał. Zwłoki należące, jak się okazało, do mężczyzny i kobiety, zaczynały powoli wrastać w podłogę. Na szczęście, jak każdy reduktor, był chodzącym dezodorantem. Po chwili sztynk zasypki dla niemowląt zdominował lokalny bukiet zapachów.

- 171 -

Stawiając na kuchennym stole reklamówki z logiem tarczy strzelniczej, usłyszał dziwny dźwięk, jakby ktoś mruczał kołysankę. - Mistrzu? - Albo to był Omega, albo ktoś włączył radio Disney. Wszedł do pokoju stołowego i zdębiał. Przy koślawym stole stał Omega, nachylony nad ciałem młodego, jasnowłosego samca. Wampir miał poderżnięte gardło, ale rana została zaszyta i to nie na odczepnego, jak po sekcji zwłok, tylko równiutkim, drobnym ściegiem. W pierwszej chwili nie umiał powiedzieć, czy to ścierwo żyje, czy nie potem jednak zauważył, że szeroka pierś lekko faluje. - Przyznasz, że jest piękny - Czarna, przejrzysta dłoń Omegi gładziła twarz młodego samca. - Blondynek! Mama była blondyną. Mówi się, że ja nie potrafię tworzyć życia istot. Gówno prawda! Fakt, że robię to inną metodą niż ona. A więc nasz tato kropnął się. Spójrz tylko na mojego syna! Krew z mojej krwi! Pan D czuł, że pora na jakiś komentarz. - Kawał zucha - pochwalił, jakby mu podtykano noworodka. - Masz to, o co prosiłem? - Tak, mistrzu. - Przynieś noże. Pan D poszedł po reklamówkę. Omega zatkał wampirowi nos jedną ręką, a usta drugą. Oczy samczyka otwarły się szeroko, jednak był tak słaby, że mógł tylko kurczowo wczepić się w szaty Omegi. - Nie opieraj mi się, synku - szepnęło miłośnie Zło. - Nadszedł czas twoich nowych narodzin. Wampir szamotał się rozpaczliwie, bębniąc piętami w stół i zaciskając palce wokół blatu. Spanikowany miotał się jak kukiełka pociągana bezładnie za sznurki, jeszcze chwila i znieruchomiał z otwartymi oczami i ustami. Deszcz zacinał w okna. Omega zdjął z głowy biały kaptur, rozpiął szatę i zrzucił ją z siebie płynnym gestem. Delikatna jak pajęczyna materia przefrunęła przez pokój, zastygając w narożniku na jakimś niewidzialnym manekinie. Omega zaczął rosnąć, robiąc się przy tym coraz cieńszy. Sięgnął do lichego żyrandola nad stołem i jednym ruchem wyrwał go z sufitu. Cisnął żyrandol do kąta, gdzie jednak nie zawisł w powietrzu, lecz dokonał żywota - o ile tlił się w nim jeszcze - jako kupa tłuczonego szkła i złomu. Nad zwłokami wampira z poplamionego sufitu jak tropikalne pnącze zwisały gołe kable. - Poproszę nóż - powiedział Omega. - Który? - 172 -

- Ten z krótkim ostrzem. Pan D zrobił kipisz w torbie i znalazł ten nóż, co trzeba. Musiał jeszcze stoczyć walkę z plastikowym opakowaniem, którego za nic nie mógł rozerwać. - Dawaj mi to - zażądał Omega. - Skoczę po nożyczki. - Dawaj, powiedziałem. Ledwie tylko opakowanie spoczęło w mrocznej dłoni mistrza, plastik stanął w ogniu i odpadł od noża w sczerniałych zwitkach jak wylinka węża. Omega odwrócił się do wampira, testując ostrze na skórze własnego przedramienia; uśmiechnął się z aprobatą, gdy z rany zaczęła się sączyć czarna maź. Zabieg przypominał patroszenie świni - rach, ciach i już. W pobliżu raz po raz grzmiało, jakby piorun próbował wedrzeć się do domku. Omega jednym cięciem rozpłatał ciało samczyka od szwów na szyi aż po pępek. Zapach krwi i surowego mięsa nałożył się na otaczający mistrza silny odór zasypki.. Transparentna dłoń Omegi wsunęła się pod serce syna. Zdecydowanym ruchem szarpnął worek osierdziowy, odrywając go od sieci arterii i żył. Czerwona krew polała się na bladą pierś samczyka. Pan D usłużnie podsunął otwarty pojemnik. Serce wampira stanęło w płomieniach, a popiół posypał się do urny. - Przynieś kubły - zaordynował Omega. Pan D zamknął wieko urny, którą odstawił do kąta, następnie wygrzebał z torby cztery czerwone plastikowe kubły, które jego mama nazwałaby cebrzykami. Rozstawił je pod każdą z kończyn wampira, tymczasem Omega okrążał stół, robiąc na nadgarstkach i kostkach syna nacięcia, którymi miała odpłynąć z niego krew. Samiec bladł w zawrotnym tempie. W jednej chwili był biały, w następnej szarosiny. - Nóż z ząbkami, proszę. Tym razem pan D nie bawił się już z opakowaniem. Omega ponownie stopił plastik i wyjął ze środka nóż. Drugą rękę położył na stole. Zacisnął dłoń w pięść i zaczął odpiłowywać własny nadgarstek. Kiedy było po wszystkim, oddał nóż panu D, wziął swoją oberżniętą dłoń i wetknął w rozpłataną pierś samczyka. - Bądź dobrej myśli, synu - szepnął, przyglądając się, jak kikucie odrasta mu nowa dłoń. - Za chwilę moja krew zacznie krążyć w twoich żyłach. - Co powiedziawszy, sięgnął po poprzedni nóż, naciął swój prawy nadgarstek i zwiesił nad czarną pięścią w piersi syna. - 173 -

Ten etap pan D pamiętał z własnej inicjacji. Wył z bólu, nie tylko fizycznego. Dał się wystrychnąć na dudka, jak jakiś skończony jeleń. Uwierzył w obiecanki cacanki, tymczasem konał z bólu i przerażenia. Zemdlał, ale gdy odzyskał przytomność, czuł się jak nowo narodzony. Zasilił szeregi swych trupów, wybrakowanych impotentów, którzy parali mokrą robotą. Sądził, że będzie członkiem gangu. Spodziewał się jakiejś inicjacji, w najgorszym wypadku połączonej z nacechowaniem tajnym piętnem organizacji. Przez myśl mu nawet nie przeszło, że znalazł się w pułapce. Nieodwracalnie przestał być ludzką istotą. Jak mawiała jego mama: Jeśli bawisz się ze żmiją, licz się z tym, że cię ukąsi… Nagle prąd wysiadł w całym domku. Omega cofnął się i znów rozległo się mruczenie, tym razem jednak pomruk nie przypominał mruczanki dla milusińskich, lecz był odgłosem kumulowania się potężnej energii nadprzyrodzonej. Wibracja przybierała na sile i dom zaczął drżeć w posadach, pył posypał się ze szczelin w suficie, kubły zatańczyły na podłodze. Pan D przypomniał sobie leżące w kuchni zwłoki. Był ciekaw, czy też puściły się w tany. Zatkał uszy i wbił głowę w ramiona. W samą porę. Piorun strzelił w dach domku - nie jakiś tam rykoszet czy boczne odgałęzienie błyskawicy, tylko sam najjaśniejszy grom. Grzmotnęło jak diabli. Pan D najpierw poczuł ból w bębenkach usznych; czekał, kiedy dom zwali się mu na głowę. Omega ewidentnie był daleki od podobnych obaw. Na jego twarzy malowało się kaznodziejskie uniesienie graniczące z seksualną ekstazą, jakby chciał dowieść swojej wiary, poddając się ukąszeniu grzechotnika, czy też łykając strychninę. Błyskawica przeleciała przez wysłużoną instalację elektryczną, wylatując urwanymi kablami po żyrandolu w postaci światła koloru siarki. Światło spłynęło w otwartą pierś wampira. Nagle ciało na stole eksplodowało na wszystkie strony - kończyny wystrzeliły w powietrze, klatka piersiowa zaczęła trzeszczeć. Mistrz błyskawicznie rzucił się i przykrył samczyka własnym ciałem, chroniąc go przed rozerwaniem na kawałki. Gdy w końcu błyskawica zgasła, okazało się, że samczyk wisi w powietrzu, przykryty ciałem Omegi niczym fosfory żującym całunem. Czas... stanął.

- 174 -

Pan D zorientował się po tym, że sekundnik tandetnego zegara z kukułką nagle znieruchomiał. Upływ czasu został wstrzymany. Zapanowało wieczne teraz, w którym pupil Omegi wracał do utraconego życia. Czy raczej życia, które mu odebrano. Samczyk opadł z gracją na stół. Omega zsunął się z niego, przybierając na powrót swoją zwykłą postać. Z szarych warg wampira wydobyło się najpierw westchnienie, potem świszczący oddech. Serce zatrzepotało w klatce piersiowej, by po chwili na dobre wziąć się do roboty. Pan D przyjrzał się twarzy samczyka. Trupia bladość zaczęła ustępować. Twarz wampira zaroiła się jak twarz dziecka, które hasało na wietrze. Niestety, nie był to powrót do zdrowia, a tylko reanimacja. - Chodź do mnie, synu. - Omega przejechał dłonią nad ciałem samca i rana na piersi zrosła się od pępka po zszytą drobnym ściegiem szyję. - Musisz żyć dla mnie. Wampir obnażył kły. Otwarł oczy i zawarczał groźnie. Powrót Khilla do ciała trudno byłoby nazwać bezszmerowym. Zawrócił od białych drzwi i pognał w stronę życia doczesnego, a jego duch wylądował w ciele z takim impetem, jakby Zanikh kopnął go w tyłek czubkiem converse'a All Star. Czyjeś usta miażdżyły mu wargi, wtłaczając powietrze do płuc, czyjeś ręce ugniatały rytmicznie jego klatkę piersiową. Krótka przerwa i kolejny oddech. Dziwnie odpowiadała mu ta sekwencja: Oddech. Ucisk. Ucisk. Oddech... Nagle targnął nim skurcz wymiotny, jakby jego ciało miało już dość manipulowania oddechem przez innych. Zadrgało spazmatycznie, przerywając kontakt z cudzymi żyłami i zaczęło oddychać samodzielnie. - Chwała Bogu - usłyszał napięty głos Blastha. Khill zobaczył jak przez mgłę wpatrzone w siebie zapłakane oczy kumpla, potem odwrócił się na bok i zwinął w kłębek. Przez chwilę ziajał płytko, potem poczuł, że jego serce zaskoczyło jak motocykl i zaczęło bić bez niczyjej pomocy. Przez chwilę napawał się faktem, że żyje, niestety, wraz z życiem wrócił ból, rozlewając się po całym ciele, tak najchętniej z powrotem straciłby przytomność. Dół pleców bolał go, jakby go ktoś zdzielił kilofem. - Bierzmy go do samochodu - szczeknął Blasth. - Trzeba go zabrać do kliniki. Khill z wysiłkiem odemknął jedno oko. John klęczał u jego nóg, kiwając głową jak piesek zabawka. - 175 -

Klinika... Nie mogą go zabrać do kliniki. Tamci kolesie jeszcze z nim nie skończyli... Kurwa mać, żeby rodzony brat... - Nie... klinika nie - zaskomlał. - Nie wygłupiaj się - zamigał John. - Klinika. Nie. - Może nie zostało mu wiele życia, ale ani myślał sam się pakować pod kosę. Blasther nachylał się nad nim tak, że stykali się rzęsami. - Zostałeś potrącony przez samochód... - Nie... Auto, nie... - To co się wobec tego stało? - Khiller patrzył na Blastha z natężeniem, jakby mu chciał pomóc odgadnąć. - Chyba już wiem, kto cię tak urządził... Strażnicy honoru? Rodzina Lahsera wysłała swoich siepaczy, żeby wyrównać rachunki? - Nie Lahsera... - Twoja? Khiller skinął głową, bo był zbyt słaby, by poruszać opuchniętymi wargami. - Przecież nie wolno im cię zabić... - Hmm... Blasth porozumiał się wzrokiem z Johnem. - Nie możemy go wziąć do Agrhesa. - Do doktor Jane - zamigał John. - Zostaje tylko doktor Jane. John sięgnął po komórkę. Khiller najchętniej storpedowałby jego pomysł, nagle jednak poczuł dziwne drżenie. Ręka Blastha? Kumpel próbował go wziąć za rękę, ale nie mógł, bo trząsł się jak osika. Khill zamknął oczy i sam chwycił Blastha za rękę. W ciszy słychać było tylko dźwięk klawiszy komórki, na której John pisał SMS-a. Khill uścisnął dłoń kumpla, żeby mu do dać otuchy i sobie też przy okazji. Po chwili komórka bipnęła, co znaczyło, że nadeszła od powiedź. - Co takiego? - John musiał coś zamigać, bo Blasth głośno wypuścił powietrze. - Chryste... Panie. Ale doktor Jane się pojawi? Dobrze. U mnie w domu? W porządku. Bierzmy go. Jęknął, kiedy dwie pary rąk dźwignęły go z pobocza. Przeraźliwy ból był raczej znakiem, że to wszystko dzieje się naprawdę. Położono go na tylnym siedzeniu BMW Blastha, potem jego kumple wsiedli do środka. Wóz pomknął z cichym pomrukiem silnika.

- 176 -

Kiedy znów odemknął powieki, napotkał wzrok Johna, który klęczał na przednim siedzeniu, nie spuszczając go z oczu. W jego wzroku wyczytał niepokój i niepewność. Chyba się bał, że jego kumpel jednak nie pociągnie... Khill nagle cofnął się w myślach o parę godzin, a zarazem eony, do szatni dla rekrutów. Podniósł do góry poturbowane ręce i zamigał z wysiłkiem. - Między nami jest tak jak zawsze, jesteś moim najlepszym kumlem. John uciekł wzrokiem w bok i wyjrzał przez jedno okien. Reflektory jadącego za nimi samochodu padły na twarz Johhna Matthew, wydobywając ją z mroku. Jego dumne, piękne rysy tchnęły głębokim smutkiem i obawą. Khill zamknął oczy. Co za koszmarna noc.

- 177 -

ROZDZIAŁ 21

- Matko, co za okropna kieca! Rozweselona Cormia wpatrywała się w ekran telewizora w pokoju Belli i Zbihra. Projekt Moda nieoczekiwanie wciągnął ją po uszy. - Co tam jej tak sterczy z tyłu? - spytała. - Jakiś dziwoląg, który udaje kokardę - odparła Bella. Rozsiadły się wygodnie na łożu małżeńskim, a między nimi czarny kot, stały domownik. Bu z rozkoszą nadstawiał grzbiet pod podwójną pieszczotę. Jego zielone ślepia również mierzyły ekran z dezaprobatą. Cormia przeniosła się z głaskaniem na brzuch Bu. - Ale ta suknia ma ładny kolor. - Co nie zmienia faktu, że wygląda jak pokrowiec na motorówkę... - Nie wiem, co to jest pokrowiec ani motorówka. - Właśnie na to patrzysz. Wyobraź sobie, że ta babka stoi na pływającym samochodzie... Cormia uśmiechnęła się. Odkąd weszła do pokoju Belli, dowiedziała się tylu nowych rzeczy, że już zaczynała się gubić. Bardzo lubiła Bellę. Była mądrą, dowcipną i miłą samicą, obdarzoną urodą ciała i pięknem duszy. Trudno się dziwić, że Najsamiec ją wielbił. Idąc tutaj, Cormia planowała dać Belli do zrozumienia, że Najsamiec jest jej własnością, ale nie było po temu okazji. Temat Najsamca nie wypłynął w rozmowie ani razu, choćby w postaci zawoalowanych aluzji. Jej rzekoma rywalka była do niej bardzo przyjaźnie nastawiona. Opuściła wzrok na kolana. Duża, wiotka księga o błyszczących stronicach nazywała się Vogue. Bella mówiła, że obrazki w środku to jakieś Re - kla - my... - Nie wiedziałam, że na świecie jest tyle różnych sukien - zdumiała się. - Właściwie skończyłam już przeglądać „Harper’s Baazar”. Jeśli masz ochotę... Drzwi otwarły się z takim impetem, że Cormia zerwała się z łóżka jak spłoszony ptak, upuszczając na podłogę „Vogue’a”. W drzwiach stał uzbrojony po zęby brat Zbihr, pachnący zasypką, co znaczyło, że wracał z pola bitwy. - Co tu się dzieje? - spytał groźnie. - Właśnie napędziłeś strachu Cormii. Mnie zresztą też - odparła Bella ze spokojem. - Akurat zrobiłyśmy sobie przerwę w oglądaniu Projektu Moda, a ja - 178 -

zgłodniałam znowu, więc chyba zamówię u Fritza omlet z bekonem i żółtym serem. I jeszcze placki ziemniaczane. No i sok. Wojownik rozglądał się czujnie, jakby spodziewał się, że zza każdej firanki może wyskoczyć reduktor. - Furiath powiedział mi, że się źle czujesz. - Byłam zmęczona i musiał mi pomóc wejść na górę. Cormia przyszła się mną zaopiekować, ale teraz już siedzi tylko dla przyjemności. Przynajmniej dotąd tak było. Dobrze mówię, Cormio? Cormia skinęła głową, nadal patrząc trwożnie na wojownika. Jego pobliźniona twarz i potężna sylwetka zawsze ją odstręczały, nie z powodu brzydoty, lecz groźnego wyrazu. Zbihr spojrzał na nią i, o dziwo, uniósł dłoń w pojednawczym geście. - Wybacz, nie chciałem cię przestraszyć - odezwał się nieoczekiwanie łagodnym tonem. Jego oczy były znowu żółte, rysy twarzy zmiękły. - Po prostu niepokoję się o moją krwiczkę. Nic ci nie zrobię. Cormia uspokoiła się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Zaczynała rozumieć, co Bella widzi w Zbihrze. - Tak jest, wasza łaskawość. Wasza łaskawość niepokoi się o nią odparła, dygocąc. - A co z tobą? - spytała Bella, obrzucając wzrokiem splamioną krwią odzież Brońca. - Nikomu z naszych nic się nie stało? - Na szczęście nie. - Drżącą ręką dotknął twarzy krwiczki. - Chcę, żeby obejrzała cię doktor Jane. - Niech przyjdzie, jeśli to cię ma uspokoić. Chyba nic wielkiego się nie dzieje, ale jeśli uważasz... - Znowu plamisz? - Bella milczała. - Idę po Jane. - Tylko troszeczkę, tak samo, jak wtedy. Możemy wezwać Jane, ale nie bardzo jest po co. - Złożyła pocałunek na wnętrzu jego dłoni. - Ale najpierw mi powiedz, co się stało? Zbihr pokręcił tylko głową. Bella przymknęła oczy, jakby złe wiadomości były dla niej chlebem powszednim. Nie domagała się żadnych szczegółów. Słowa nie wniosłyby nic nowego w smutek tych dwojga. Zbihr nachylił się i pocałował swoją partnerkę. Kiedy ich oczy się spotkały, przepłynęła między nimi taka miłość, że fala ciepła dotarła nawet do Cormii. Bella nigdy, przenigdy nie zdradzała oznak aż takiej bliskości z Najsamcem. On też zresztą nigdy się tak wobec niej nie zachowywał. Niestety, tylko dlatego, że mu nie wypadało. - 179 -

Zbihr szepnął Belli parę słów, a potem wyszedł, z chmurnym czołem, wielki jak dąb. - Chcesz, żebym wezwała Fritza? Czy sama mam mu złożyć zamówienie? - spytała Cormia nieśmiało. - Chyba lepiej zaczekam, aż Jane mnie zbada. - Gładziła się po brzuchu. Czy przyjdziesz potem do mnie pooglądać resztę odcinków? - Jeśli masz ochotę... - Oczywiście, że mam. Bardzo lubię twoje towarzystwo. - Naprawdę? Bella spojrzała na nią przyjaźnie. - Naprawdę. Działasz na mnie uspokajająco. - Skoro tak zostanę twoją towarzyszką na czas ciąży. Tam, skąd przybywam, kiedy któraś z sióstr jest w ciąży, dostaje własną towarzyszkę. - Dziękuję... dziękuję bardzo. - Bella odwróciła się, próbując ukryć lęk na twarzy. - Będę wdzięczna za wszelką pomoc. - Czy wolno mi spytać, czym się tak niepokoisz? - spytała cicho Cormia. - Najbardziej boję się o Z. I o moje młode. To dziwne, ale jakoś wcale się nie boję o siebie. - Jesteś bardzo dzielna. - Cóż, nie widzisz mnie, kiedy jestem sama. Wierz mi, że często się denerwuję. - Mimo to uważam, że jesteś bardzo dzielna. - Cormia położyła dłoń na swoim płaskim brzuchu. - Wątpię, czy znalazłabym w sobie twoją odwagę. - Mylisz się, moja droga. Przyglądam ci się od miesięcy i czuję w tobie jakąś niezwykłą siłę. Cormia nie była o sobie tak dobrego zdania. - Mam nadzieję, że wreszcie zdam ten egzamin i będę mogła tutaj bywać często. - Chyba zdajesz sobie sprawę, że nie jest łatwo być kimś takim jak ty. Żyć stale w takiej presji jak Wybranka? Nie wiem, jak sobie z tym radzicie, ale mam dla was wiele szacunku. - Naprawdę? - Cormia zamrugała z niedowierzaniem. - Naprawdę - potwierdziła Bella. - I powiem ci coś jeszcze: uważam, że Furiath wygrał los na loterii. Mam nadzieję, że zauważy to w końcu. Słodka Pani Kronik! Cormia nie spodziewała się takich słów, zwłaszcza z ust Belli.

- 180 -

- Wybacz, jeśli cię speszyłam. - Bella roześmiała się, widząc zaskoczenie na twarzy Wybranki. - Już dawno chciałam to wam obojgu powiedzieć. Zerknęła w stronę łazienki i zaczerpnęła tchu. - A teraz już sobie idź, bo musze się przygotować na badanie. Uwielbiam doktor Jane, ale dreszcz mnie przechodzi, kiedy naciąga te swoje rękawiczki. Cormia wybąkała nieśmiałe pożegnanie i wyszła z pokoju w zadumie. Kiedy dotarła do narożnika przed gabinetem Ghroma, stanęła jak wryta, widząc wyłaniającą się ze schodów potężną sylwetkę Najsamca. Wyglądał, jakby się ledwie trzymał na nogach. Ich oczy się spotkały. Pewnie drży z niepokoju o Bellę, pomyślała. - Bella czuje się lepiej, ale, moim zdaniem, coś ukrywa. Brat Zbihr poszedł właśnie po doktor Jane. - Bardzo dobrze. Dziękuję, że posiedziałaś przy niej. - Cała przyjemność po mojej stronie. Bella jest urocza. Najsamiec skinął głową, a potem omiótł ją wzrokiem, od wysoko upiętych włosów po bose stopy. Miała wrażenie, że wita się z nią po długiej rozłące. - Co strasznego cię spotkało, odkąd widzieliśmy się ostatnio? - szepnęła. - Czemu pytasz? - Patrzysz na mnie, jakbyś mnie nie widział od miesięcy. Czego się naoglądałeś? - Czytasz we mnie jak w otwartej książce. - A ty wspaniale wykręcasz się od moich odpowiedzi. - Obawiam się, że to niemożliwe. - Uśmiechnął się. - Nie musisz mówić, jeśli... - Naoglądałem się śmierci. Niepotrzebnej śmierci. Ponieśliśmy wielkie straty. Ta wojna to dzieło szatana. - Tak, masz rację. - Miała ochotę wziąć do za rękę, ale spytała tylko: Czy... mógłbyś mi towarzyszyć w ogrodzie? Chciałam trochę pospacerować wśród róż przed wschodem słońca. Zawahał się, ale potem pokręcił głową. - Przykro mi, ale nie mogę. - Rozumiem, wasza łaskawość. - Skłoniła się, unikając jego wzroku. - Uważaj na siebie. - Dobrze. - Zakasała suknię i ruszyła pośpiesznie w stronę schodów, którymi przyszedł przed chwilą. - Cormio? - 181 -

- Tak? Odwróciła się przez ramię i napotkała jego płomienne spojrzenie. Nagle przypomniała sobie, jak we dwoje leżeli na podłodze jego sypialni. Serce skoczyło jej do gardła. - Nie, nic. Po prostu uważaj na siebie. Kiedy zaczęła schodzić w dół, Furiath ruszył do korytarza posągów i przystanął przy jednym z okien wychodzących na ogród na tyłach. Nie był w stanie towarzyszyć Cormii przy oglądaniu róż. Był zbyt obolały. Czuł się, jakby miał wszystkie nerwy na wierzchu. Ilekroć zamknął oczy, widział ciała na korytarzu kliniki, zlęknione twarze w magazynku i bohaterstwo tych, którzy nigdy nie powinni się byli znaleźć w podobnej sytuacji. Gdyby od razu teleportował się do Zbihra, a nie wnosił Bellę na górę, może tamci cywile żyliby nadal. Co prawda nikt nie wzywałby go na pomocą, ponieważ nie był już jednym z braci. W dole pojawiła się Cormia; jej biała szata wyraźnie odcinała się od szarych płyt tarasu. Wdzięcznym krokiem podeszła do krzewów róż i nachyliła się, by powąchać kwiaty. Nieomal słyszał, jak z jej ust wydobywa się westchnienie rozkoszy. Porzucił rozmyślania o okrucieństwach wojny i skupił się na pięknie kobiecego ciała. Myślał też o tym, co wyczyniają samce z samicami pod atłasową pościelą. Cóż, będzie musiał postawić sobie szlaban na spotkania z Cormią. Czuł, że musi czymś wyprzeć śmierć i cierpienie, jakich się naoglądał tej nocy, czymś ciepłym i żywym, bardzo cielesnym, co go oderwie od ponurych rozmyślań. Patrząc, jak jego pierwsza partnerka obdarza czułością krzewy róż, marzył o tym, by naga i spotniała wiła się pod nim miłośnie. Tyle że... nie była już jego pierwszą partnerką. Niech to szlag. W głowie Furiatha ocknął się nazgul. Naprawdę sądzisz, żeby ci z nią wyszło? Byłaby z tobą szczęśliwa i spokojna? Jarasz się dwanaście godzin na dobę. Też paliłbyś przy niej blanta za blantem po to, by zwalić się na poduszki i chrapać? Tym chcesz jej zaimponować? Chcesz, żeby cię o wschodzie słońca musiała wlec do domu, jak ty twojego ojca, po to, żebyś któregoś pięknego dnia porachował jej kości? - Nigdy w życiu! - obruszył się.

- 182 -

Czyżby? Twój papa też przysięgał, że cię nigdy więcej nie uderzy. Klął się na wszystkie świętości, przypomnij sobie. Rzecz w tym, że słowo nałogowca można o dupę roztrzaskać, bo znaczy tyle, co nic. Furiath potarł oczy i odwrócił się do okna. Musiał się czymś zająć. Czymkolwiek. Ruszył do gabinet Ghroma. Król na pewno chciałby wysłuchać raportu o wydarzeniach w klinice nawet od kogoś, kto przestał być już członkiem Bractwa. Zbihr musiał siedzieć przy Belli i doktor Jane, a reszta braci pomagała w nowej klinice, więc król z pewnością nie pogardziłby relacją Furiatha. Poza tym chciał wyjaśnić Ghrmowi, dlaczego w ogóle się tam znalazł i zapewnić, że pamięta o swojej dymisji. No i powiadomić o Lahserze. Chłopak zniknął. Kiedy przeliczono chorych w nowej klinice i dodano do liczby zabitych w starej, okazało się, że brakuje tylko jednej osoby. Był nią Lahser. Personel medyczny zgodnie utrzymywał, że w chwili ataku reduktorów Lahser żył po przebytej reanimacji, która się powiodła. To było straszne. Fakt, był aroganckim gnojkiem, ale nikt mu nie życzył, by wpadł w łapy zabójców. Jeśli miał szczęście, umarł im po drodze, co wydawało się bardzo prawdopodobne, zważywszy na jego stan. Zastukał do gabinetu Ghroma. - Jesteś tam, mój panie? - Odpowiedziała mu cisza. Zastukał ponownie, a nie doczekawszy się żadnej odpowiedzi, zawrócił do sypialni, czując, że zaraz zroluje gibona i się ujara, realizując mroczny scenariusz nazgula. Scenariusz jak ulał dla takich, jak ty, odparował szyderczy głos w jego głowie. Na drugim końcu miasta cichcem wprowadzono Khilla do domu rodziców Blasthera tylnymi drzwiami dla psańców. Khill starał się iść o własnych siłach, ale Blasth musiał go wnieść na górę po schodach dla służby. Potem Blasth poszedł nakłamać rodzicom, gdzie był i co robił, a John został pilnować Khilla, który zległ na łóżko przyjaciela, ten jeden raz bez żadnych używek. I to nie tylko dlatego, że czuł się jak worek bokserski. Nie chciał robić świństwa rodzicom Blastha. Zawsze byli dla niego dobrzy. Prawdę mówiąc, większość rodziców nie pozwoliłaby swojemu potomstwu zbliżyć się do niego, ale Blasther zaprzyjaźnił się z nim od

- 183 -

pierwszego spotkania. Teraz jego starzy narażali się na ostracyzm, przyjmując pod swój dach wyrzutka. Khill nie mógł o tym myśleć spokojnie. Usiadł na łóżku i zaczął zbierać się do wyjścia, ale ostra strzała bólu przeszyła jego trzewia od wątroby po nerki. Z jękiem opadł na plecy. - Lepiej się nie ruszaj - zamigał John - Masz rację. Brzęknęła komórka Johna. Sięgnął do kieszeni swoich A&F-ów. Kiedy czytał SMS-a, Khiller przypomniał sobie, jak we trzech poszli na zakupy do centrum handlowego, gdzie wybzykał menedżerkę w przymierzalni. Czuł, że przez tych parę dni przybyło mu lat. John z chmurną twarzą oderwał wzrok od komórki. - Wzywają mnie do domu. Coś jest nie tak. - To leć… Nic się ze mną złego nie dzieje. - Wrócę, jak tylko będę mógł. - Spoko. Blasth będzie cię informował na bieżąco. Po wyjściu Johna Khiller zaczął rozglądać się po pokoju, wspominając niezliczone godziny spędzone na tym łóżku. Blasth miał fajną metę. Ściany były obłożone boazerią z czereśniowego drewna, co nadawało pokojowi klimat gabinetu. Meble były lekkie, nowoczesne, jakże odmienne od staroświeckich grzmotów, które upodobała sobie glymeria na równi z etykietą przyprawiającą o dupościsk. Zarzucone wygodnymi poduchami loże rozmiarów kingsajz było pokryte czarną narzutą. Do ekranu plazmowego o wysokiej rozdzielczości były podłączone konsole Xbox-a 360, Wii i PS3, a na biurku, przy którym Blasth odrabiał lekcje, stały w schludnym rzędzie karty do gier. Po lewej stała podręczna lodówka, czarny walcowaty kosz na śmieci, trochę w kształcie podobny do fiuta i pomarańczowa skrzynka na butelki. Blasth jakiś czas temu dostał hopla na punkcie ekologii i recyklingu. Kiedy wkręcił się w coś, szedł na całość. Płacił comiesięczne datki na PETA, jadł mięso tylko od zwierząt hodowanych w warunkach naturalnych, preferował produkty organiczne. Gdyby istniał wampirzy ONZ albo wolontariat w Azylu, natychmiast by się zgłosił. Khill miał go za anioła. Kurwa mać, musiał stąd wypylać, zanim jego ojciec załatwi rodziców Blastha.

- 184 -

Poruszył się, bo dokuczał mu krzyż i nagle uświadomił sobie, że źródłem są nie tylko obrażenia wewnętrzne ale również koperta, którą podał mu psaniec papy. Koperta nie wypadła zza paska, nawet kiedy gwardia spuszczała mu łomot. Nie miał ochoty tego czytać, ale papiery jakby same wskoczyły mu w brudne, zakrwawione ręce. Choć widział jak przez mgłę i był cały obolały, udało mu się skoncentrować na pergaminie. Była to jego metryka opatrzona drzewem genealogicznym rodu od pięciu pokoleń wstecz. Przyjrzał się trzem imionom w najniższej linii. Jego imię, przekreślone grubym iksem, znajdowało się po lewej, za imionami starszego rodzeństwa. Pod spodem, tym samym atramentem, złożyli podpisy jego rodzice i rodzeństwo. Wykreślenie go z rodziny musiało ich kosztować niemało papierkowej roboty. Trzeba było nanieść poprawki w rodowodach siostry i brata, jak również skorygować świadectwo ślubu rodziców. Do Rady Princepsów musiało też wypłynąć oświadczenie o wydziedziczeniu i zrzeczeniu się rodzicielstwa oraz wniosek o wykluczenie Khilla z glymerii. Po wykreśleniu imienia Khillera zarówno z bieżącego rejestru, jak i opasłych leksykonów szlachetnie urodzonych, provodhyr Rady wysyłał zawiadomienie do wszystkich rodów glymerii, informując o wydaleniu Khilla. Niezły absurd, wziąwszy pod uwagę, że z jego oczami i tak nie miał prawa uważać się za arystokratę. Złożył metrykę i wsadził z powrotem do koperty. Lęk ścisnął go w piersi. Co prawda był dorosły, ale za chwilę miał zostać sam jak palec. Nie mógł jednak narażać osób, które okazały mu serce. W drzwiach stanął Blasth z tacą. - Może byś coś zjadł? - Muszę iść. - To chyba nie najlepszy pomysł. - Blasth odstawił tacę na biurko. - Pomóż mi wstać. Dam sobie radę… - Akurat - rozległ się damski głos. Przed nimi zmaterializowała się doktor Jane, lekarz domowy Bractwa, ze staroświecką torbą lekarską, podobną do bochenka chleba ze skórzanymi rączkami. Miała na sobie biały szpitalny kitel. Chociaż przybyła jako duch, była jak najbardziej realna i ręka wcale nie przechodziła na wylot przez jej kitel, torbę czy włosy. Woń jej perfum też nie była raczej omamem. - Dzięki za przybycie - powiedział Blasth, jak zawsze szarmancki. - 185 -

- Witam panią doktor - wymamrotał Khill. - Co my tu mamy? - Jane przysiadła na rogu łóżka. Nie dotykała Khilla, tylko przyglądała mu się bacznie doświadczonym okiem. - Raczej nie wyglądam na Mr Sexy. - Mówił niewyraźnie. - Ilu ich było? - Nie była skłonna do żartów. - Stu pięćdziesięciu. - Czterech - odparł za niego Blasth. - Strażnicy honoru. - Strażnicy honoru? - Pokręciła głową, jakby ubolewała nad ich rasą. Przysłani przez rodzinę Lahsera? - Nie, przez rodzinę Khilla. Z tym, że nie wolno im było go zabić. - No dobrze, obejrzymy sobie teraz, co się dzieje pod spodem. Rzeczowo, jak to miała w zwyczaju, rozcięła mu podkoszulek, osłuchała serce, zmierzyła ciśnienie. Khill gapił się na ścianę, na wygaszony ekran telewizora, na torbę pani doktor. - Zgrabna... torebka - wystękał, kiedy badając palpacyjnie brzuch, doktor trafiła na uszkodzony organ. - Zawsze o takiej marzyłam. Pamiątka po doktorze Marcusie Welbym. - Po... kim? - Tutaj też boli? - Zassał powietrze, kiedy dotknęła go ponownie. To wystarczyło za odpowiedź. Doktor Jane zdjęła mu spodnie. Natychmiast mu stanął, więc próbował zasłonić się kołdrą, ale doktor odepchnęła jego ręce i z chłodnym profesjonalizmem obejrzała go z przodu i z tyłu. Przyjrzała się uważniej paru spektakularnym sińcom, po czym przykryła Khilla. - Czym cię bili? Masz bardzo poważne stłuczenia na udach. - Łomami. Wielkimi, żelaznymi... - Pałkami - pośpieszył z wyjaśnieniem Blasth. - Używają specjalnych czarnych pałek. - Pałki by pasowały do wyglądu obrażeń. - Umilkła jak procesor, który trawi dane. - Dobrze, porozmawiajmy teraz o tobie. Nogi na pewno cię bolą, ale stłuczenia zagoją się bez komplikacji. Nie masz otwartych ran, poza raną ciętą po wewnętrznej stronie dłoni, zakładam jednak, że tę zarobiłeś wcześniej, bo się zaczęła już goić. Nie ma żadnych złamań, co graniczy z cudem. Fakt, miał tylko złamane serce. Zostać pobitym przez rodzonego brata... No, ale dość rozczulania się nad sobą. - Rozumiem, że nic mi nie jest. - Jak długo byłeś nieprzytomny?

- 186 -

Spochmurniał. Wizja Zanikhu nagle, jak czarny kruk, wyłoniła się w jego wspomnieniach. Czyżby... umarł? - Nie... pamiętam jak długo. Nie widziałem nic szczególnego. Po prostu odjechałem w mrok... i zaraz byłem z powrotem. - Ani myślał informować ją o tamtej jeździe, jak na LSD. - Ale już mi nic chyba nie jest... - Tu bym się z Tobą nie zgodziła. Masz zbyt wysokie tętno i za niskie ciśnienie. W dodatku nie podoba mi się twój brzuch. - To tylko lekki ból... - Boję się, czy coś ci nie pękło. Zajebiście. - Wyliżę się z tego. - Można spytać, gdzie studiowałeś medycynę? - spytała z lekkim rozbawieniem. - Chciałabym ci zrobić USG, ale to niemożliwe z powodu ataku na klinikę Agrhesa. - Co? - wykrzyknęli chóralnie z Blasthem. - Myślałam, że wiecie o tym. - Czy ktoś zginął? - Lasher zaginął. Gdy Khill trawił potencjalne skutki tej wiadomości, Jane sięgnęła do swojej czarodziejskiej torby i wyjęła opakowanie ze strzykawką ampułkę z płynem. - Dam ci coś przeciwbólowego. Nie bój się, to nie będzie nic na bazie opium. - A czemu niby nie? - Opium? Dla wampirów? - Popatrzyła na niego jak na szaleńca. Wykluczone. - Zdaję się na twoje rozeznanie. - Powinno działać parę godzin, ale i tak zajrzę wcześniej do ciebie powiedziała, wstrzyknąwszy mu pełną dawkę. - Wkrótce chyba będzie już świtać. - Owszem, dlatego musimy się spieszyć. Na Cedar Street zaczęła już działać klinika zastępcza... - Nie mogę tam jechać. Mowy nie ma. - Nikt nie powinien wiedzie, gdzie jest Khill - wyjaśnił Blasther. - Nigdzie nie jest bezpieczny.

- 187 -

Gdy doktor Jane pakowała swoje przybory do torby po tym całym Marcusie Jakimś-tam, Khill robił w myślach spis osób, które nie dotknęłyby go teraz nawet w rękawiczkach, nie mówiąc już o leczeniu go. - Dziękuję - wybąkał z pokorą. - Nie ma za co. Postawię cię na nogi, możesz mi wierzyć. - Położyła mu rękę na ramieniu i ścisnęła. Patrząc w ciemnozielone oczy doktor Jane, wierzył jej bez zastrzeżeń. Zalała go fala ulgi, spowijając szczelnie jak puchowa kołdra. Było mu wszystko jedno, skąd się bierze to uczucie: może czuł, że powierzył swoje życie w dobre ręce, a może to była tylko zasługa zastrzyku - nie zamierzał tego dociekać. - Spać mi się chce. - Bardzo się cieszę. Doktor Jane podeszła do Blastha i coś powiedziała do niego szeptem... choć pozorował obojętność, oczy otwierały mu się coraz szerzej. Czyli, że z Khillem było bardzo cienko. Po wyjściu doktor Jane nawet nie próbował wyciągnąć od kumpla, o czym była mowa. Twarz Blastha miała nieodgadniony wyraz. Na szczęście mieli jeszcze do wyboru wiele tematów, bo wszyscy równo siedzieli w gównie po uszy. - Co powiedziałeś rodzicom? - spytał. - Nieważne. Mimo ogarniającego go znużenia pokręcił głową. - Chcę wiedzieć. - Naprawdę nie... - Jak mi nie powiesz, to wstanę i zacznę ćwiczyć aerobik. - Proszę cię bardzo. Zawsze uważałeś, że to dobre dla paniuś. - No to karate. Jak mi nie powiesz, to zemdleję. Blasther sięgnął po piwo do lodówki. - Moi rodzice domyślali się, że tu jesteś. Właśnie wrócili z balu glymerii. Starzy Lahsera pewnie w tej chwili dowiadują się o wszystkim. Jezu. - Powiedziałeś rodzicom… o mnie? - Tak. Chcą, żebyś tutaj został. - Piwo otwarło się z sykiem. - Nie powiemy o tym nikomu. Oczywiście będą różne domysły na temat twojego miejsca pobytu, ale glymeria raczej się nie posunie do rewidowania domów, a nasze psańce nie puszczą paty z ust. - Zostanę tylko do jutra. - 188 -

- Moi rodzice cię kochają i nie przegonią jak psa. Słyszeli niejedno o Lahserze i wiedzą, jacy są twoi rodzice. - Urwał, ale można się było domyśleć, co miał ochotę powiedzieć: przesądni, nadęci, bez serca… - Nie chcę być ciężarem ani dla ciebie, ani dla nikogo - sapnął Khill. - To nie jest żaden ciężar - powiedział Blasth, nie patrząc mu w oczy. Nie mam nikogo na świecie oprócz rodziców. Gdyby coś mi się stało, jak myślisz, do kogo bym poszedł? Ty i John jesteście dla mnie jak bracia. - Blasth, ja idę za kratki. - Nie mamy więzień, więc będziesz musiał gdzieś odbyć areszt domowy. - Tak, ale najpierw odbędzie się rozprawa i będę musiał ujawnić moje miejsce pobytu. Blasth opróżnił jednym haustem pół butelki, wyjął telefon i zaczął pisać SMS-a. - Słuchaj, czy mógłbyś skończyć już z tym czarnowidztwem? Mamy dość własnych kłopotów i nie zamierzam słuchać twoich narzekań. Coś się wymyśli, żebyś mógł z nami zostać. Co ty na to? Komórka zabrzęczała. - Widzisz? John też uważa, że to dobry pomysł. - Podetknął Khillowi wyświetlacz, na którym było napisane SUPER!!!, po czym obalił piwo do końca z wielce zadowoloną miną. - Wszystko będzie dobrze. Khiller spojrzał na przyjaciela spod powiek, które były już ciężkie jak z ołowiu. - A - ha. Zasypiając, zdążył jeszcze pomyśleć, że będzie dobrze… Choć trochę inaczej, niż to sobie Blasth wyobrażał.

- 189 -

ROZDZIAŁ 22 Lasher, syn Omegi, z rozdzierającym krzykiem przyszedł ponownie na świat. Nie wiedział, co się z nim dzieje i był bliski szaleństwa, jak przed dwudziestu pięciu laty: nagi i umazany krwią walczył o oddech. Tym razem jednak był dorosłym samcem, a nie niemowlęciem. Zaraz zresztą stracił przytomność. Wił się w męczarniach: w jego żyłach płynął żrący kwas, korodując jego ciało od środka. Położył dłonie na brzuchu, obrócił się na bok i chlusnął czarną żółcią na wytarte deski podłogi. Wstrząsany torsjami nie miał siły myśleć, gdzie jest, co się z nim dzieje, ani dlaczego jego paw wygląda jak przeterminowany olej silnikowy. W głowie mu wirowało, żołądek przenicował mu się na drugą stronę, był w totalnej panice. Nagle jakaś dłoń zaczęła go gładzić po grzbiecie w kojącym rytmie, który zwolnił galopadę serca, zatrzymał zawroty głowy i zahamował wymioty. Po chwili mógł już z powrotem opaść na plecy. W centrum jego pola widzenia pojawiła się czarna, transparentna postać. Jej zjawiskowo piękna twarz miała rysy młodzieńca, ale złowrogie spojrzenie mrocznych oczu czyniło ją niewiarygodnie odrażającą. Omega. Tak mógł wyglądać tylko Omega. Ucieleśnienie Zła. Postać występująca w religii, folklorze, omawiana podczas treningów... Lahser znów zaczął krzyczeć, ale mroczna dłoń delikatnie dotknęła jego ręki i uspokoił się natychmiast. Jestem w domu, przemknęło mu przez myśl. U siebie. Jego umysł natychmiast zaprotestował w panice. Nie był w domu. Był w... Na pewno w życiu jego noga nie postała w tej ruderze. Gdzie był, u kurwy nędzy? - Spokojnie - szepnął Omega. - Zaraz wszystko ci się przypomni. Przypomniało się, w dodatku hurtowo. Zobaczył szatnię adeptów w ośrodku treningowym... potem w dupę jebanego Johna, jak go szlag trafił, kiedy jego wstydliwy sekret wyszedł na jaw. A potem zaczęli się bić, póki... póki Khill nie poderżnął mu gardła. Rany boskie... czuł wyraźnie, jak osuwa się na twardą, mokrą, zimną posadzkę prysznica. Pamiętał, jak chwycił się za szyję, rozpaczliwie próbując - 190 -

zaczerpnąć powietrza. Dusił się... a do tego pławił w swojej krwi... Ale potem ktoś go zszył i zawiózł do kliniki, gdzie... Gdzie chyba umarł? Lekarz przywrócił go do życia, ale przedtem był w stu procentach martwy. - Właśnie dzięki temu cię znalazłem - szepnął czule Omega. - Śmierć wskazała mi drogę. Czemu jednak Zło miałoby się o niego upominać? - Bo jesteś moim synem - wyjaśnił Omega z przejęciem, głosem o elektronicznie przetworzonym brzmieniu. Synem? Synem? Lahser pokręcił z wysiłkiem głową. - Nie... nie... - Spójrz mi w oczy. Spojrzał w oczy Omegi, który przesłał mu kolejną partię wspomnień. Obrazy migały jak w kalejdoskopie. Opowieść zawarta w nich wprawiła go w głęboki szok, choć jednocześnie odetchnął z ulgą. Był dzieckiem Zła, narodzonym z wampirzycy więzionej w tym właśnie wiejskim domku przed ponad dwudziestu laty. Po przyjściu na świat został podrzucony przed domem zebrań wampirów, które znalazły go i zawiozły do kliniki Agrhesa... gdzie później został potajemnie adoptowany przez swoich rodziców, którzy ten fakt ukryli nawet przed nim. A teraz, po osiągnięciu dojrzałości, wracał do swego stwórcy. Do domu. Kiedy trawił te informacje i to, co z nich wynika, żołądek nagle skręcił mu się z głodu, a kły wyskoczyły z dziąseł. Omega z uśmiechem obejrzał się za siebie. Zaszyty w kąt zasyfionej izby stał reduktor wzrostu trzynastolatka, patrząc szczurzymi oczkami na Lahsera. Wyglądał jak uśpiona kobra, która w każdej chwili może zaatakować. - Przyszedł czas na wspomnianą posługę - powiedział Omega do reduktora. Wyciągnął mroczną dłoń i kiwnął palcem. Reduktor nie zrobił nawet kroku do przodu, tylko, nie zmieniając pozy, podjechał do przodu, jak na kółkach. Blade oczy wyskoczyły mu z orbit z przerażenia. Lahser jednak miał większe zmartwienia niż strach tego kolesia. - Dokrwisz mojego syna - zaordynował Omega. Nie czekając na zaproszenie, Lahser chwycił dziwnego wypierdka za kark i przyciągnął do świerzbiących siekaczy. Z impetem wbił zęby w szyję nieumarłego i zaczął ssać jak smok krew słodką jak melasa i równie gęstą. Smakowała zupełnie inaczej niż ta, którą dotąd pijał, niemniej napełniła mu żołądek i dodała sił, a więc tego, czego najbardziej potrzebował. - 191 -

Gdy pił, Omega zaczął się śmiać - najpierw cicho, potem głośniej, aż wreszcie cały dom się trząsł od wściekłego, złowrogiego rechotu. Furiath strzepnął blanta o brzeg popielniczki i przyjrzał się szkicowi. Był zaszokowany, i to nie tylko doborem tematu. To był chyba najlepszy rysunek w jego życiu. Na kremowym papierze widniała postać samicy na łożu, wspartej na udrapowanych poduszkach. Jedną rękę trzymała nad głową, wplótłszy palce w długie włosy. Druga jej dłoń zasłaniała styk nóg. Piersi miała naprężone, drobne sterczące sutki aż dopraszały się czyichś ust. Usta samicy były zachęcająco rozchylone - podobnie jak jej nogi. Samica leżała z rozłożonymi nogami: jedno kolano miała ugięte, a stopę wyciągniętą w rozkosznym oczekiwaniu. Jej oczy patrzyły z kartki jak żywe, prosto na niego. Inna rzecz, że to nie był jeden z tych szkiców robionych na kolanie. Tym razem solidnie się przyłożył, starannie cieniując powierzchnie krzyżującymi się liniami. Efektem była w pełni trójwymiarowa, uwodzicielska Afrodyta, uosobienie seksu, zapowiedź nadchodzącego orgazmu, czyli dokładnie to, czego samiec pożąda w kochance. Zaciągając się, próbował sobie wmawiać, że to nie Cormia. Nie, to nie była Cormia... to nie była żadna istniejąca samica, tylko konglomerat symboli seksualnych, które go ominęły przez ten jego pieprzony celibat. Ideał kobiecy, który wzbudził w nim, po raz pierwszy w życiu, pożądanie. Samica, która powinna pić jego krew od lat. To była jego wyśniona kochanka, która dawała mu tyle samo, ile brała, raz łagodna i ustępliwa, kiedy indziej zachłanna i niepokorna. Nie mogła być rzeczywista. To nie mogła być Cormia. Zaklął, próbując ułożyć stojącego kutasa w nogawce spodni od piżamy. Zgasił blanta. Bujać to my, ale nie nas. Był obrzydliwym hipokrytą. To była Cormia. W każdym calu. Spojrzał na wisior Najsamca nad biurkiem, przypomniał sobie swoją rozmowę z przełożoną Wybranek i zaklął znów. Nieźle. Właśnie teraz, kiedy Cormia przestała być jego pierwszą partnerką, zebrało mu się na amory. Całe życie był pechowcem. Dlaczego? Na nocnym stoliku zwinął kolejnego tłuścioszka i zapalił drania. Ze skrętem w ustach przystąpił do rysowania powoju, zaczynając od czarownej, wyciągniętej stopy Cormii. Kiedy dodawał listek po listku, zarysowując własny - 192 -

szkic, czuł, jakby wodził rękami po jej gładkich nogach i brzuchu, po stromych, wysoko położonych piersiach. Był tak zaabsorbowany wyimaginowanymi pieszczotami, że dziwne uczucie duszności, które pojawiało się zwykle, gdy pokrywał rysunek bluszczem, wciąż nie nadchodziło choć zbliżał się już do twarzy. Zatrzymał się. To naprawdę była Cormia, a nie jakaś piąta woda po kisielu, jak w przypadku portretów Belli. Rysy Cormii były oddane z najwyższą wiernością, od skośnych oczu, po wydatną dolną wargę i bujne włosy. Patrzyła na niego... z pożądaniem. Chryste... Pośpiesznie zakrył jej twarz bluszczem, a potem przyjrzał się dziełu zniszczenia. Przeklęty bluszcz pokrywał ją po czubek głowy, grzebiąc żywcem. W nagłym przebłysku przypomniał sobie ogród w domu rodzinnym, taki, jakim go zapamiętał z ostatniej wizyty, kiedy przyjechał pogrzebać ojca i matkę. Chryste, pamiętał tamtą noc, jakby to było wczoraj, a najbardziej swąd dymu. Wykopał grób w kącie ogrodu; we wszechobecnym pnączu ział jak otwarta rana. Złożyłby w nim oboje rodziców, gdyby nie to, że zostało do pogrzebania tylko jedno ciało. Szczątki swojej matki musiał spalić. Gdy ją znalazł, zwłoki uległy już tak daleko posuniętemu rozkładowi, że nie dało się ich oddzielić od łóżka. Podłożył ogień pod łóżko, wypowiadając rytualne formuły, dopóki dym nie zaczął go dusić tak, że musiał uciec. Kiedy ogień szalał w kamiennej piwnicznej izbie, wziął ciało ojca na ręce i złożył do grobu. Potem wrócił do podziemi i zsypał popioły do wielkiej urny z brązu. Było ich sporo - ciało matki zdążyło się zrosnąć z materacem i łóżkiem. Urnę postawił przy głowie ojca i zasypał grób ziemią. Później puścił cały dom z dymem, aż po fundament. To miejsce było przeklęte - czuł, że nawet ogień nie jest w stanie oczyścić go od skażenia nieszczęściem. Odjeżdżając, domyślał się, że niebawem bluszcz pokryje gruzy domu. Spaliłeś, spaliłeś, potwierdził nazgul. Ale klątwy nie zdjąłeś. Nie ma takiego ognia, który zdjąłby klątwę z ciebie i z twoich krewnych, wieczny nieudaczniku. Ale chociaż zostałeś kimś - podpalaczem. Zdusił blanta, zgniótł rysunek, przypiął protezę i podszedł do drzwi. Nie umkniesz przede mną ani przed cieniami przeszłości, mruknął nazgul. Jesteśmy jak bluszcz ogrodowy: nie odstępujemy cię na krok, chroniąc klątwę, którą w sobie nosisz. Wyrzucił szkic i wyszedł z sypialni, bo nie wyrabiał sam. Wychodząc na korytarz, mało nie zderzył się z Fritzem. - 193 -

Kamerdyner uskoczył w porę, ratując wazę z... grochem? Grochem pływającym w wodzie. - Konstrukcja Cormii - , odgadł, patrząc na chlupoczacą w szklanym naczyniu wodę. Fritz uśmiechnął się, choć cudem uniknęli nieszczęścia. Pomarszczona, obwisła twarz psańca rozciągnęła się w radosnym uśmiechu. - Jeżeli panicz szuka Cormii, znajdzie ją w kuchni, gdzie je przedświtek z paniczem Zbihrem. - Zbihrem? - Co u diabła Cormia robi z Z? - Razem? - Myślę, że panicz chciał z nią porozmawiać o Belli na osobności. Właśnie dlatego wyszedłem z kuchni. Wszystko w porządku? - zaniepokoił się staruszek. - Czy mogę jakoś pomóc? Poproś o przeszczep jakiejś lepszej głowy, podsunął nazgul. - Nie, dziękuję. Psaniec skłonił się i wszedł do sypialni Cormii w chwili, gdy w holu na parterze rozległy się podniesione głosy. U stóp schodów stał Ghrom z doktor Jane. Twarz zjawy Jane była równie napięta, jak jej głos. - ...dostęp do aparatury ultradźwiękowej. Wiem, że to nie jest idealne rozwiązanie, bo nie lubisz tutaj osób z zewnątrz, ale nie mamy wyboru. Rozmawiałam z kliniką, ale nie dość, że go nie przyjmą, to jeszcze domagają się ujawnienia miejsca jego pobytu. Ghrom pokręcił głową. - Na Boga, nie możemy go tutaj tak po prostu... - Owszem, możemy. Fritz go przywiezie mercedesem. W końcu od grudnia dzień w dzień przyjeżdża tutaj gromada adeptów. Nie będzie wiedział, gdzie jest. A co się tyczy glymerii, nikt nie musi wiedzieć, gdzie on jest. On może umrzeć, Ghrom. John będzie siebie winił za jego śmierć, a tego chyba byśmy nie chcieli? Król zaklął długo i soczyście, rozglądając się wokół, jakby chciał w czasie trawienia informacji przeć na czymś wzrok - Zgoda. Załatw z Fritzem transport. Chłopak może przejść badania i, jeśli to konieczne, operację w naszym gabinecie zabiegowym, ale potem trzeba go będzie stąd czym prędzej usunąć. Wisi mi opinia glymerii, ale nie chcę stwarzać precedensu. Nie możemy zamienić się w hotel. - No jasne. Aha, i jeszcze jedno: będę chciała odciążyć trochę Agrhesa. Urządzanie nowej kliniki i opieka nad chorymi to trochę za dużo jak na jedną głowę. To jednak znaczy, że w niektóre dni tygodnia nie będzie mnie tutaj. - 194 -

- Vrhedny nie boi się o ciebie? - To już jego zmartwienie. Ciebie zresztą też proszę o zgodę tylko pro forma. - Zaśmiała się cierpko. - I nie patrz tak na mnie - ja już nie żyję. Reduktorzy nie mogą mnie zabić po raz drugi. - To wcale nie jest zabawne. - Zalecałabym wisielczy humor każdemu, kto żyje pod jednym dachem z lekarzem. Radzę ci o tym pamiętać. Ghrom szczeknął śmiechem. - Twarda z ciebie sztuka. Nie dziwię się, że V stracił dla ciebie głowę. Spoważniał. - Chciałbym jednak postawić sprawę jasno: to ja tu rządzę i ja decyduję o sprawach rezydencji i jej mieszkańców. - Zachowujesz się zupełnie jak Manny. - Kto? - Mój dawny szef. Szef oddziału chirurgii szpitala St. Francis. Na pewno dogadalibyście się z sobą. Albo i... nie. - Położyła przezroczystą dłoń na wytatuowanej ręce króla przybierając natychmiast stałą postać. - Nie jestem idiotką, Ghrom, i nie zrobię żadnego nieprzemyślanego kroku. I tobie, i mnie chodzi o to samo: o pokój i bezpieczeństwo naszej rasy, a zatem również osób, które tu nie mieszkają. Nigdy nie będę pracować ani dla ciebie, ani dla nikogo, bo to nie leży w mojej naturze. Ale z pewnością możesz liczyć na moją współpracę. Rozumiemy się? Ghrom uśmiechnął się z głębokim szacunkiem. Kiwnął krótko głową królewski odpowiednik głębokiego ukłonu. - Jakoś to przeżyję. Gdy Jane zaczęła się oddalać w stronę przejścia podziemnego, Ghrom podniósł wzrok na Furiatha. Milczał. - Coś nowego w spawie Lahsera? - spytał z nadzieją, licząc, że chociaż zlokalizowano samczyka. - Nic. Furiath czekał na dalszy komentarz, ale gdy król ruszył w stronę schodów i dystyngowanym krokiem zaczął pokonywać po dwa stopnie naraz, zorientował się, że audiencja dobiegła końca. Jasne, to były wewnętrzne sprawy Bractwa. A więc i twoje, póki ci mózgu nie wyjadło, podsunął usłużnie nazgul. - Właśnie cię szukam - skłamał, podchodząc do króla. Wstrzymał się jednak ze złożeniem poufnego raportu z wydarzeń w klinice. - Kilka Wybranek przybędzie do nas, żeby się ze mną poznać. Brwi króla zanurkowały za ciemne ramki. - 195 -

- Mam przez to rozumieć, że dopełniłeś rytuału godowego z Cormią? Czy to nie znaczy przypadkiem, że to ty powinieneś udać się na Drugą Stronę? - Wkrótce się tam wybieram. - Kurwa, kolejne łgarstwo. Ghrom skrzyżował ręce na potężnej piersi. - Słyszałem; że opanowałeś sytuację w klinice dzisiejszej nocy. Dziękuję ci bardzo. Furiath poczuł ucisk w gardle. Członkom Bractwa król nigdy nie dziękował, bo po prostu spełniali swój obowiązek, wykonywali swoją robotę jak przystało na wojowników z dziada pradziada. Mogłeś doczekać się pochwały, jeśli skopałeś tyłek komu trzeba, albo zmieszanych z przekleństwami nieporadnych wyrazów współczucia, jeśli potężnie oberwałeś, ale nigdy - podziękowań. Odchrząknął, ale w żaden sposób nie mógł wydusić z siebie nie ma za co. - Zbihr kierował wszystkim - mruknął tylko niewyraźnie. - Razem z Mordhem, który akurat był w klinice. - Tak, Mordhowi zamierzam też podziękować. - Ghrom ruszył w stronę gabinetu. - Okazuje się, że symphacie można jednak zaufać. Furiath patrzył, jak dwuskrzydłowe drzwi zamykają się za królem. Odwrócił się na pięcie i jego wzrok padł na wielkie malowidło na plafonie holu, przedstawiające z wielkim realizmem sylwetki dumnych rycerzy. Już nie był wojownikiem. Przeszedł na etat kochanka. Tak, tak, pokiwał smętnie głową nazgul. Założę się, że w łóżka też będziesz do niczego. Leć teraz do Cormii i wyznaj jej, że kochasz ją tak bardzo, że aż musi stąd spływać. Spójrz jej w oczy i powiedz, że będziesz się pieprzyć z jej siostrami. Seryjnie. Z każdziutką. Tylko nie z nią. A sobie wmawiaj, że łamiesz jej serce dla jej dobra. Dobrze wiesz, czemu przed nią spierdalasz. Zobaczyłeś w jej wzroku miłość, a jesteś przecież śmierdzącym tchórzem. Idź i powiedz jej to wszystko, co do słowa. Nazgul zaczynał się rozkręcać na całego, więc Furiath zszedł na parter, do pokoju bilardowego, wyjął z barku butelkę wermutu Martini&Rossi i butelkę dżinu Beefeater. Do tego słoik oliwek, szklankę i... Pudełko wykałaczek przypominało mu o Cormii. Wrócił do siebie. Wcale nie miał ochoty zostawiać na pastwę swoich myśli, ale do towarzystwa również go nie ciągnęło. Znał tylko jeden niezawodny sposób, żeby zatkać mordę nazgulowi. Postanowił go wdrażać tak długo, aż mu się urwie film. - 196 -

ROZDZIAŁ 23 Mordh nie przepadał za swoim prywatnym mieszkaniem położonym za kantorkiem w Zero Sum. Po takiej nocy jak ta nie miał siły grzać za miasto do tajnego domu, do którego przeniósł matkę, z kolei penthouse na Commodore, z jego przeszklonymi ścianami, nie wchodził w ogóle w rachubę. Xhex przyjechała po niego do kliniki, w drodze do klubu robiąc mu opierpapier za to, że jej nie zawiadomił o starciu z reduktorami, aż musiał jej przypomnieć, że dwoje półkrwi symphatów na jednym terenie to o jednego co najmniej za dużo. Co racja, to racja. Poza tym w klinikach czuła się dziwnie rozstrojona. Po tym, jak opowiedział jej o ataku reduktorów, skłamał, że Agrhes obejrzał go i zapisał mu różne leki. Gdyby nie to, że świt się zbliżał i nie było czasu na przepychanki, pewnie powiedziałaby mu w oczy, że zalewa. Oczywiście mogła była go zacząć maglować, a potem opieprzyć zdrowo, ale chciała jeszcze przed świtem dotrzeć do siebie do domu. Zawsze bardzo tego przestrzegała; niejednokrotnie zastanawiał się, co, a raczej kto na nią czeka. Wchodząc do łazienki, nie zdjął futra, choć termostat rozkręcony był na maksa. Puścił prysznic, żeby się nagrzał, rozmyślając o wypadkach w klinice. Musiał przyznać ze wstydem, że dramatyczne okoliczności dały mu potężnego kopa energii. Walcząc, czuł się jak ryba w wodzie. Na szczęście udało mu się utrzymać swoją symphacką osobowość pod kontrolą, nawet na widok czarnej krwi reduktorów. Czyli doszedł już do siebie. Kiedy łazienka zaszła parą, zmusił się, by zdjąć futro, marynarkę od Versace i koszulę od Pink. Garnitur miał w opłakanym stanie, futro też. Rzucił ubrania na stos, skąd miały powędrować do pralni chemicznej i do naprawy. Idąc pod ukrop, mijał długie lustro nad blatem z umywalkami. Przystanął przed swoim odbiciem i dotknął pięcioramiennej gwiazdki na piersi. A potem sięgnął w dół i wziął w obie dłonie swojego fiuta. Właściwie nie miałby nic przeciwko odrobinie seksu, a przynajmniej odświeżeniu organizmu przez akt autoerotyczny. Albo i ze trzy. Waląc konia, patrzył ze zgrozą na swoje lewe ramię, które od ciągłych iniekcjii wyglądało jak kotlet tatarski. Cholerne efekty uboczne.

- 197 -

Wszedł pod prysznic. Poznał, że woda jest gorąca po tym, że łazienka całkiem zaszła parą, a ośrodek regulacji temperatury w jego ciele westchnął z ulgą. Jego skóra nie przekazywała mu informacji o tym, z jaką siłą strumień wody spada mu na plecy, ani o tym, że mydło jest gładkie i śliskie, a dłonie, którymi się cały namydlą, są rozpalone. Mydlił się dłużej niż to było konieczne, ponieważ lubił wchodzić do łóżka idealnie czysty, no i potrzebował jakiejś wymówki, żeby jeszcze trochę postać pod prysznicem. To było jedno z nielicznych miejsc, w których nie marzł; kiedy wychodził na zewnątrz, zawsze przeżywał szok. Dziesięć minut później leżał już w pościeli swojego wielkiego łoża, jak małe dziecko tuląc do twarzy narzutę z norek. Kiedy odzyskał ciepło, które utracił, wycierając się po kąpieli, zamknął oczy i mentalnie pogasił światła. O tej porze za ścianą ze stalowych paneli jego klub wyludniał się. Dziewczęta wracały do domu na dzień, bo większość z nich miała dzieci. Barmani i bukmacherzy klubowi brali swoją dolę i zmywali się w sobie tylko znanym kierunku. Banda mutantów, która na tyłach ważyła towar, siedziała pewnie teraz przed ekranami, oglądając powtórkę ze Star Trek: Następne pokolenie. A dwudziestoosobowy personel porządkowy kończył zmywać stoły, podłogi, łazienki i ławy, zrzucał ubrania robocze i gnał do następnej roboty. Lubił świadomość, że jest sam w klubie. Nieczęsto mu się to zdarzało. Ścierpł, kiedy zadzwonił telefon. Nawet kiedy był sam, zawsze ktoś miał ochotę mu nawrzucać. Wysunął rękę spod kołdry i sięgnął po słuchawkę. - Xhex, wiem, że masz ochotę na mnie jeszcze nawrzeszczeć, ale odłóżmy to do jutra. - To nie Xhex, symphato - rozległ się napięty głos Zbihra. - Dzwonię w sprawie twojej siostry. Mordh poderwał się, zrzucając kołdrę na ziemię. - Co się dzieje? Po skończonej rozmowie opadł na łóżko. Jak ktoś, kto podejrzewał się o zawał, który okazał się raptem zgagą, czuł ulgę, co nie znaczy, że przestało go ściskać w dołku. Z Bella wszystko w porządku. Już wszystko w porządku. Zbihr dzwonił zgodnie z ich wcześniejszą umową, że będzie informował Mordha na bieżąco o jej stanie, za co on nie będzie wtryniał nosa w ich sprawy. Jezu, ta cała ciąża to niezły koszmar. Podciągnął kołdrę z powrotem pod brodę. Powinien zadzwonić do matki i przekazać jej najświeższe wiadomości, ale odłożył to na później. Pewnie - 198 -

właśnie kładła się na spoczynek; po jego telefonie z nerwów przez cały dzień nie mogłaby oka zmrużyć. Bella... jego najdroższa Bella nie była już jego małą siostrzyczką, tylko krwiczką wojownika. Odkąd sięgał pamięcią, ich wzajemne uczucia byty głębokie i skomplikowane, co częściowo wynikało z ich charakterów, a częściowo z faktu, że Bella nie wiedziała o tym, kim naprawdę jest jej brat. Nie miała pojęcia ani o przeszłości swojej matki, ani o tym, co było przyczyną śmierci jej ojca. A raczej, kto. Mordh zamordował go w obronie swojej siostry i bez wahania zrobiłby to ponownie, gdyby musiał. Odkąd pamiętał, Bella uosabiała w jego życiu wszystko co czyste i niewinne. Wierzył, że tak będzie już zawsze, ale los chciał inaczej. Żeby uciec od rozmyślań o jej porwaniu przez reduktorów, o które wciąż się obwiniał, zaczął przywoływać najwyrazistsze wspomnienia swojej siostrzyczki. Przypomniał sobie sytuację, która wydarzyła się jakiś rok po tym, jak postanowił zrobić porządek w domu i posłał jej papę do ziemi. Miała wtedy siedem lat. Mordh wszedł do kuchni i zastał ją przy stole, nad miską płatków śniadaniowych, wymachującą nóżkami, którymi nie sięgała do ziemi z wysokiego stołka. Miała na sobie różowe pantofle - których nie lubiła i zakładała tylko wtedy, kiedy ulubione, granatowe, szły do prania - i flanelowy szlafrok w żółte różyczki i niebiesko - różowe prążki. Wyglądała jak z obrazka, gdy tak siedziała w różowych pantofelkach, z rozpuszczonymi kasztanowymi włosami, polując łyżką na ostatnie płatki w miseczce. - Czemu się tak na mnie patrzysz, kogutku? - spytała cienkim głosem, majtając nogami w powietrzu. Uśmiechnął się. Już w tamtych latach nosił irokeza. Nikt oprócz Belli nie odważyłby się zwracać do niego w ten sposób, ale on za to kochał ją jeszcze bardziej. - Ot, tak sobie. Nie była to wcale prawda. Kiedy mała łowiła płatek łyżką na dnie miski z mlekiem, on myślał o tym, że ta cicha, spokojna chwila zdecydowanie była warta krwi, którą miał na rękach. Bella spojrzała z westchnieniem na pudełko płatków stojące na kuchennym blacie. Przestała majtać nogami i dźwięk pantofelków obijających się o szczeble krzesła ucichł. - 199 -

- Na co tak pani patrzy, Lady Bell? - Milczała, więc wskazał jej wzrokiem karton płatków z wizerunkiem tygryska. W jego głowie zaczęły się pojawiać wspomnienia sytuacji z jej ojcem; gotów był przysiąc, że ona widzi to samo, co on. - Myślisz, że mogłabym sobie jeszcze wziąć trochę płatków? - spytała niepewnym głosikiem, jakby się bała, że Mordh zaraz się na nią rozgniewa. - Jasne, że tak. Weź sobie, ile tylko zechcesz. Nie zeskoczyła radośnie z krzesła. Zamarła czujnie jak zwierzę, wszystkimi zmysłami węsząc, skąd może nadejść niebezpieczeństwo. Mordh nie ruszył się z miejsca. Miał wielką ochotę przynieść jej pudełko, ale zdawał sobie sprawę, że Bella musi sama przemierzyć w pantofelkach wiśniową, lśniącą podłogę i przynieść płatki do stołu. Własnymi rączkami musi trzymać karton z podobizną tygryska, sypiąc płatki do miski z ciepłym mlekiem. A potem musi sama wziąć łyżkę do ręki i zacząć jeść. Musi przekonać się, że nikt w tym domu nie będzie jej dokuczać z tego powodu, że jest głodna i chce repety. Jej ojciec lubował się w tego rodzaju zagrywkach. Jak wielu samców jego pokolenia, ten gnojek uważał, że samice z glymerii powinny mieć - wiotką kibić - powtarzał to w kółko. Zbędne centymetry na ciele arystokratki w jego oczach stanowiły brud, który osiadł na bezcennym dziele sztuki. W stosunku do matki był jeszcze bardziej surowy. Bella w milczeniu bełtała łyżką w misce. Nie odważy się, zawyrokował Mordh. Gdyby mógł, jeszcze raz zabiłby tego padalca, jej papę. Ciągle jeszcze się bała. Nagle jednak odłożyła łyżkę na talerz pod miską, zsunęła się z krzesła i w kwiecistym szlafroczku przeszła przez kuchnię, nie patrząc na niego. Sięgając po płatki, w ogóle nie zwracała uwagi na uśmiechniętego tygryska na opakowaniu. Była przerażona. Była odważna. Była mała i niesamowicie dzielna. Przed oczyma zrobiło mu się czerwono, ale nie dlatego, że jego symphacka natura doszła do głosu. Kiedy druga porcja płatków była już gotowa, musiał wyjść. Rzucił jakieś miłe, niezobowiązujące słowo, wyszedł szybko do łazienki w holu i zamknął się. W samotności zapłakał krwawymi łzami. Przed chwilą, w kuchni, widok Belli z płatkami uświadomił mu, że postąpił słusznie: wybaczył sobie morderstwo ojczyma, widząc jak jego najdroższa, ukochana siostrzyczka z pudełkiem w ręku kroczy w nielubianych kapciuszkach przez kuchnię.

- 200 -

Ocknął się ze wspomnień. Teraz Bella była już dojrzałą samicą, miała wspaniałego brońca, a w brzuchu młode, które za bardzo śpieszyło się na świat. Sama musiała się teraz zmierzyć z kolejnym demonem; jej starszy brat, ten skrytobójca, niewiele mógł jej w tym pomóc. Nie było dołu w ziemi, do którego mógłby wrzucić krwawe, zmasakrowane szczątki losu. Nie znał remedium na jej niedolę. Czas pokaże, jak się sprawy potoczą. Przed jej porwaniem nigdy nie przyszło mu do głowy, że mogłaby umrzeć wcześniej niż on. Jednak przez tamte sześć dramatycznych tygodni, gdy reduktor trzymał ją pod ziemią, w kółko rozmyślał o następstwie zgonów w ich rodzinie. Zawsze sądził, że ich matka umrze pierwsza i rzeczywiście, ostatnimi czasy zaczęła sypać się lawinowo, co było bardzo typowe dla wampirów. Spodziewał się, że on pójdzie w jej ślady następny, ponieważ prędzej czy później dojdzie do jednej z dwu możliwości: albo ktoś zwęszy, że jest symphatą i go złapią, a potem wyślą do kolonii, albo jego szantażystka załatwi go w symphackim stylu. Czytaj: perfidnie i przez zaskoczenie... Jakby wtórując tym myślom, z jego komórki dobyły się takty muzyczki. Motyw powtarzał się w kółko. Nie musiał patrzeć w słuchawkę, żeby wiedzieć kto dzwoni. Tak właśnie wyglądała telepatyczna komunikacja między symphatami. Cóż, wywołał wilka z lasu. Dzwoniła jego szantażystka. Księżniczka zapraszała go na randkę jutro wieczór. Co za zaszczyt. Khiller miał długi i zagmatwany sen, że jest w Disneylandzie i jeździ kolejką górską w górę i w dół. Dziwne, bo rollercoaster znał tylko z telewizji. Nie miał szans zakosztować atrakcji parku rozrywki, bo nie mógł przebywać na słońcu. Kiedy senna jazda skończyła się, otwarł oczy i odkrył, że jest w gabinecie pierwszej pomocy ośrodka treningowego Bractwa. Ładne rzeczy. Pewnie obskoczył po głowie, sparringując z którymś z kolegów podczas zajęć, a historia z Lahserem i strażnikami honoru nasłanymi przez rodzinę Khilla to był tylko koszmar. Co za ulga... - O, witaj. Widzę, że wróciłeś. - Twarz doktor Jane nachyliła się nad nim. Zamrugał i kaszlnął niepewnie. - Gdzieś... byłem? - Zdrzemnąłeś się, a ja w tym czasie usunęłam ci śledzionę. Shit, to nie była halucynacja. To była nowa rzeczywistość. - 201 -

- Czy... czy wszystko w porządku? Doktor Jane położyła rękę na jego ramieniu. Jej dłoń była ciężka i ciepła, choć postać pani doktor była przezroczysta. - Operacja się powiodła. - Brzuch mnie ciągle boli. - Podniósł głowę i zerknął przez nagą pierś na swój obandażowany brzuch. - Musi boleć. Ale na pewno ucieszy cię wiadomość, że za godzinę możesz wracać do Blasthera. Operacja przebiegła modelowo, a gojenie już się rozpoczęło. Nie mam uczulenia na światło dzienne, więc gdybyś mnie potrzebował, w każdej chwili mogę się u ciebie zjawić. Blasth wie, na co zwracać szczególną uwagę; dałam mu już lekarstwa dla ciebie. Khill zamknął oczy. Owładnął nim jakiś dziwny smutek, z którym nie mógł się uporać. - Blasth, pozwól tutaj... - usłyszał głos doktor Jane. Pokręcił głową, a potem odwrócił twarz do ściany. - Muszę być przez chwilę sam. - Jesteś pewien? - Tak. Kiedy drzwi zamknęły się cicho, przyłożył drżącą dłoń do swojej twarzy. Sam... cóż, pora spojrzeć prawdzie w oczy, był sam. I to nie tylko dlatego, że nie było nikogo w pokoju. Wiele by dał za to, by ostatnich dwanaście godzin okazało się złym snem. Raczej nieodwracalnie zrujnował sobie życie. Nagle mignęło mu wspomnienie wizji wrót Zanikhu. Może powinien był, pomimo wszystko, przestąpić tamten próg. To na pewno uprościłoby wiele spraw. Przez chwilę jeszcze zbierał się w sobie. To znaczy, dobre pół godziny. - Jestem gotów do odjazdu - zawołał, siląc się na pewny głos.

- 202 -

ROZDZIAŁ 24 Dom bywa pusty, nawet kiedy ma wielu mieszkańców. Na szczęście. Do świtu brakowało jeszcze godziny, kiedy Furiath chwiejnym krokiem pokonał jeden z niezliczonych zakrętów rezydencji, wyciągając ręce na boki, żeby nie stracić równowagi. Prawdę mówiąc, nie był do końca sam. Bu, pokryty czarną sierścią domownik, towarzyszył mu, wskazywał drogę i dbał, żeby sobie czegoś nie zrobił. Furiath musiał pogodzić się z faktem, że już od dłuższej chwili kot objął dowództwo ich wyprawy. Dowództwo nie było tutaj dobrym określeniem. Poziom alkoholu we krwi w świetle prawa upoważniał go najwyżej do czyszczenia zębów. Do tego dochodziły otępiające efekty wybakania stogu zielska. Ile blantów wyjarał? Ile wydudlił wódy? Cóż, była chyba... Nie miał pojęcia, która była godzina, ale czuł, że do świtu nie zostało wiele. Tak czy siak czuł, że golnięcie sobie przed snem nie ma już najmniejszego sensu. Zważywszy na to, jak był nawalony, raczej nie miał co liczyć na wielkie olśnienie, zresztą pojęcia nie miał, ile już wlał w siebie wódy. Pamiętał tylko, że wyszedł z pokoju, kiedy osuszył do dna butelkę ginu. W pierwszej chwili chciał skołować następny gin, ale potem zeszli się z Bu i zaczęli robić obchód domostwa. Właściwie powinien leżeć na łóżku bez czucia. Stopień stężenia toksyn we krwi dawno powinien był wyłączyć światła jego umysłu, do czego, notabene, dążył. Niestety, kuracja, którą sobie zaordynował, w ogóle nie uspokoiła jego myśli, w których panowała czteroskładnikowa sraczka: Co powie Cormii? Jak wywiąże się z obietnicy wobec Wybranek? A do tego najazd na klinikę i dziecko Belli. Nie dziecko, tylko młode. Ale to nic nie zmienia. Tyle dobrego, że nazgul jakby trochę przycichł. Zaczął naciskać klamki na chybił trafił, próbując dociec, dokąd kot go zaprowadził. No tak, jasne. Idąc dalej, wkroczyłby na terytorium psańców, wielkie skrzydło, w którym mieszkała służba - a to byłby kłopot. Gdyby ktoś - 203 -

nakrył go na błądzeniu po skrzydle, Fritz zadręczałby się z niepokoju, czy panicz Furiath został potraktowany z odpowiednim szacunkiem. Skręcił w prawo i pień jego mózgu zaczął wariować z tęsknoty za kolejną porcją czerwonego dymka. Już miał zawrócić do sypialni, gdy z prowadzących na. drugie piętro schodów w głębi korytarza dobiegły go jakieś dźwięki. Ktoś był w sali kinowej, co znaczyło, że powinien czym prędzej zawrócić o sto osiemdziesiąt stopni, żeby nie nadziać się w tym stanie na któregoś z braci. Wtem owionęła go fala jaśminu. Zamarł. Cormia... To Cormia siedziała w kinie. Oparł się o ścianę, drapiąc po twarzy. Przypomniał sobie swój erotyczny szkic i wzwód, kiedy go rysował. Bu zamiauczał i pomknął w stronę schodów, co chwilę odwracając się w stronę Furiatha. „No, ruszże dupą za mną”, można było wyczytać w zielonych oczach ulubieńca. - Nie mogę. - Czytaj: nie powinienem. Bu nie dawał sobie wcisnąć kitu. Usiadł przed drzwiami zwinięty w kłębek, niecierpliwie uderzając ogonem w ziemię. Furiath spojrzał mu w ślepia, wyzywając na pojedynek, kto dłużej wytrzyma bez mrugnięcia okiem. Przegrał. Przejechał dłonią po włosach, wygładził czarną jedwabną koszulę, podciągnął beżowe spodnie. To, że był nawalony na maksa nie znaczyło, że przestał być dżentelmenem. Bu, najwyraźniej zadowolony z takiego obrotu sprawy, odbiegł od drzwi i zaczął się ocierać o nogę Furiatha, jakby chciał mu dodać otuchy. Kiedy kot skończył zabieg regenerujący, Furiath otworzył drzwi i postawił nogę na pierwszym stopniu schodów, a potem dostawił drugą. Lewa, prawa, lewa, prawa... Trzymał się mosiężnej poręczy, żeby się nie wykropić, poszukując w myślach jakiegoś usprawiedliwienia dla siebie. Daremnie. Ktoś, kto ledwie trafiał palcem we własny nos, nie powinien pokazywać się na oczy Wybrance, która nie była już jego prawowitą własnością, a do której stawał mu jak diabli. Nie powinien się pokazywać choćby ze względu na wiadomość, jaką miał dla niej. Wszedł na piętro, skręcił za róg i spojrzał z góry na pochyłą widownię. Cormia siedziała w najniższym rzędzie; biała suknia słała się u jej stóp. Na - 204 -

ekranie obraz przesuwał się w przyspieszonym tempie. Cormia przewijała scenę. Odetchnął głębiej. Rany, ależ pięknie pachniała. Z niewiadomych powodów tej nocy szczególnie intensywnie emanowała jaśminem. Zatrzymała obraz. Furiath zadarł głowę i spojrzał na wielki ekran. Niech go kule... Oglądała scenę miłosną. Patrick Swayze i Jennifer, ta babka z wielkim nosem, robili sobie dobrze w łóżku. Wirujący seks. Cormia wychyliła się do przodu i na jej twarz padło światło. Wzrok miała wbity w ekran, usta rozchylone. Jedną rękę trzymała na piersi. Długie pszeniczne włosy spływały jej po ramionach aż do kolan. Kutas Furiatha stanął na baczność, defasonując misterne zaszewki w spodniach od Prady. Pomimo przymulenia czerwonym dymkiem był wściekle napalony. Demona seksu nie wyzwoliła w nim jednak scena na ekranie, lecz widok Cormii. Wyobraził ją sobie, jak leży pod nim, wkłuta w jego szyję, i jakiś niegodziwiec w nim zaczął go przekonywać, że skoro jest Najsamcem, to on dyktuje reguły. Chociaż doszli z przełożoną zgodnie do wniosku, że znajdzie sobie inną pierwszą partnerkę, nadal wolno mu było być z Cormią, a gdyby ona też miała na to ochotę, robiliby to z własnej woli, a nie pod presją. Tak więc, choć miał w planie pojąć inną, by dopełnić rytuału Najsamca, wciąż miał prawo zejść po niskich stopniach, paść na kolana przed Cormią i zadrzeć jej białą suknię nad kolana. Wsunąć jej ręce między nogi, rozsunąć je na boki i zanurkować między uda. Po tym, jak zrobi jej dobrze i nawilży ją ustami i językiem, mógłby... Głowa opadła mu na pierś. Kurczę, te fantazje jakoś go nie leczyły z gonitwy myśli. Poza tym, nigdy w życiu nie miał żadnej samicy i nie za bardzo wiedział, co się wtedy robi. Z drugiej strony, nie mogło się to zbytnio różnić od lizania lodów, a z tym zawsze sobie radził. Potrafił też łagodnie kąsać. Fuck. Odwrót wydał mu się jedynym rozsądnym wyjściem, bo zupełnie nie ręczył za siebie. - Wasza łaskawość? Zamarł, wstrzymując oddech, tylko jego kutas salutował uparcie.

- 205 -

Surowo upomniał swój członek, że odzywka Cormii nie oznacza, że automatycznie padnie przed nią na kolana i wsunie głowę między jej uda, by wykonać numerek podpatrzony w pornolach. Fuck. - Wasza łaskawość... czegoś potrzebuje? - spytała. Sala wydała mu się nagle ciasna i duszna. Nie można ci się odwracać. Obejrzał się przez ramię, a z jego lśniących oczu trysnęły żółte promienie, podświetlając od tyłu fotel, w którym siedziała Cormia. Włosy Wybranki przechwyciły i zatrzymały w sobie światło zrodzone z jego pożądania. - Wasza wysokość... - szepnęła. - Co oglądasz? - spytał niskim głosem, choć gołym okiem widział, co się na ekranie wyprawia. - John... John wybrał dla mnie ten film. - Bawiła się pilotem; w końcu udało jej się zatrzymać film. - Nie pytam o film, Cormio, tylko o scenę. - O…? - O twoją ulubioną scenę. Tę, którą oglądasz na okrągło. Zgadłem? - T - tak - odparła ochryple. Odwróciła się do niego, by spojrzeć mu w twarz... Rany, ależ była piękna. Świata nie widział poza jej oczami i ustami, płaszczem jasnych włosów i zapachem jaśminu, który wypełniał przestrzeń między nimi. Musiała być podniecona, stąd jej naturalny aromat był tak intensywny. - Czemu tę, a nie inną scenę? Co ci się w niej tak podoba? Czekał, napięty, na jej odpowiedź, a jego wyprężony członek pulsował w rytmie serca. To, co sprawiało, że krew żywiej tętniła mu w żyłach, nie miało nic wspólnego z rytuałem, obowiązkiem czy odpowiedzialnością za przetrwanie rasy. Tak naprawdę chodziło mu o ostry seks, który wyrzuciłby ich na drugi brzeg wyczerpanych, spoconych i rozczochranych... czy wręcz lekko obolałych. Nie do wiary - w ogóle go to nie ruszało, że Cormię podniecił film. W ogóle nie miał jej za złe, że to nie on ją podniecił. Chciał, by się nim syciła... syciła, aż odda jej wszystkie swoje soki i zlegnie ociężale, bezwładnie - nawet kutas, który wiecznie zadzierał głowę. - Czemu puszczasz w kółko tę scenę, Cormio? Położyła wdzięczną dłoń na gardle. - Ponieważ... myślę wtedy o waszej łaskawości.

- 206 -

Sapnął z wrażenia. Cóż, prawdę mówiąc, nie to spodziewał się usłyszeć. Obowiązek obowiązkiem, ale nie wyglądała na samicę, która wiele sobie robi z tradycji. Pragnęła seksu, czy wręcz potrzebowała. Dokładnie tak jak on. Pragnęła seksu z nim. Zaczął odwracać się w jej stronę jakby w zwolnionym tempie - jego ciało nagle nabrało koordynacji, gdzieś znikła ociężałość po tonie czerwonego dymka i wiadrze wódy. Postanowił ją posiąść. Tu i teraz. Ruszył w dół po pokrytych dywanem stopniach, gotów zawłaszczyć to, co do niego należało. Cormia wstała z fotela, oślepiona światłem bijącym z oczu Najsamca. Zbliżając się do niej, wyglądał jak potężny cień spływający po stopniach sali kinowej. Zatrzymał się tuż przed nią, omiatając ją upajającą korzenną wonią. - Uważaj, bo odtąd będziesz myśleć o mnie - zapowiedział chropawym basem. - Tak... - O czym myślałaś? - Dotknął jej twarzy. - Myślałam o tym, że... czuję coś do waszej łaskawości. W jego śmiechu była zmysłowa, mroczna nuta. - Uczucia... ciekawe, gdzie też mnie czujesz? - Powiódł końcami palców od jej twarzy po szyję. - Tutaj? Przełknęła ślinę. Zanim zdążyła odpowiedzieć, przeniósł się na jej ramię, zmierzając w kierunku ręki. - A może tutaj? - Ucisnął kciukiem żyłę w jej nadgarstku, a potem zsunął rękę na jej kibić. - Przyznaj się: tutaj? Nagle ścisnął jej biodra oburącz. - A może jeszcze niżej - szepnął jej wprost do ucha. - Tak - odparła bez tchu. - I jeszcze tu. A najbardziej... tu. - Przytknęła rękę do piersi, tuż nad sercem. Zamarł, a ona wyczuła w nim nagłą zmianę - jego gorąca krew zaczęła stygnąć, płomień wygasł. Boże, po co to powiedziała. Odsłaniając się przed nim, zdemaskowała jego sekret. Choć przecież znała go doskonale. Najsamiec cofnął się i przejechał dłonią po swoich zachwycających włosach. - Cormio... - Powiedz mi o tym, co zamierzasz robić z Wybrankami. Czy może tylko ze mną nie chcesz się parzyć? - 207 -

Zaszedł ją od przodu i przystanął na tle ekranu. Stopklatka z filmu, na której Johnny i Baby leżą przytuleni do siebie, wyświetliła się na jego ciele. Niestety, nie wiedziała, jak wyłączyć film. Chwila nie była odpowiednia do tego, by oglądać nogę Baby oplecioną wokół biodra Johnny'ego, jego dłoń zaciśniętą na jej udzie, gdy rytmicznie falował na niej. - Nie chcę być z nikim - powiedział. - Łżesz! - Ze zdumieniem skonstatowała, że nie boi się walić prawdy prosto w oczy. - Od samego początku wiedziałeś, że nie masz ochoty sypiać z żadną z nas. Wiedziałeś o tym, mimo to zgodziłeś się na ceremonię z udziałem Pani Kronik, chociaż kochałeś się w Belli i nie mogłeś znieść myśli, by kochać się z inną. Pozwoliłeś sobie fałszywie rozbudzić nadzieje czterdziestu szlachetnych samic... - Rozmawiałem z przełożoną. Wczoraj. Nogi się pod nią ugięły, mimo to głos jej nie drgnął. - Naprawdę? I o czym to deliberowaliście oboje? - Zamierzam cię... zwolnić. Zwolnić z obowiązków pierwszej partnerki. Zacisnęła dłoń na sukni, aż materiał zatrzeszczał. - Zamierzasz, czy już to zrobiłeś? - Już to zrobiłem. Przełknęła głośno i opadła z powrotem na oparcie fotela. - Cormio, błagam, nie myśl tylko, że coś jest z tobą nie tak. - Podszedł do niej i przykląkł. - Jesteś piękna... - Nie wierzę ci. To nieprawda, że nie możesz się parzyć z żadną samicą. Po prostu mnie nie pragniesz. - Chcę po prostu zwolnić cię z tego wszystkiego. - Nie kłam - syknęła, odrzucając ostatnie pozory układności. - Zawsze ci mówiłam, że chcę, byś znalazł się we mnie. Nigdy nie zrobiłam ani nie powiedziałam niczego, co by cię mogło odepchnąć. Więc skoro mnie odrzucasz, to znaczy, że mnie nie chcesz... Najsamiec chwycił jej dłoń i przytknął sobie do krocza. Westchnęła, a jego biodra zafalowały, wtłaczając jakiś długi i twardy kształt w jej dłoń. - Rzecz nie leży w braku pożądania. - Wasza wysokość - szepnęła przez rozchylone usta. Ich oczy spotkały się i nie mogły się od siebie oderwać. Kiedy rozchylił lekko usta, jakby musiał zaczerpnąć tchu, delikatnie zamknęła dłoń wokół jego sztywnego członka. Zadrżał i puścił jej nadgarstek. - Nie chodzi o to, że nie chcę się z tobą parzyć, tylko o to, że robiłabyś to pod przymusem - powiedział ochryple. - 208 -

To była prawda, ale tylko na samym początku. Teraz jej... uczucia wobec niego nie były wymuszone w najmniejszym stopniu. Spojrzała mu w oczy i ogarnęła ją dziwna ulga. Skoro nie była jego pierwszą partnerką, tamto wszystko nagle traciło znaczenie. Liczyły się tylko wspólne chwile, takie jak ta - byli po prostu dwojgiem prywatnych osób, a nie jakimś naczyniem Bóg wie czego. Tylko ona i on, samica i samiec. Ale co z innymi? Co z jej siostrami? Będzie się kochał z nimi wszystkimi - czytała to w jego spojrzeniu. W żółtych oczach Najsamca lśniła niezłomna determinacja. Mimo to, słysząc jego drżący oddech, odepchnęła te myśli. Nigdy nie będzie go mieć na własność... ale za to była z nim sam na sam tu i teraz. - W tej chwili już nie działam pod przymusem - szepnęła, tuląc się do jego piersi. Uniosła głowę, patrząc mu w twarz z oddaniem. - Sama tego pragnę. Przez chwilę patrzył na nią z góry. - Nie jestem ciebie godzien - powiedział gardłowym głosem. - Nonsens. Jesteś zbawcą naszej rasy. Uosobieniem cnoty i mocy. Pokręcił głową. - To tylko twoje pobożne życzenia. Nie jestem tym, za kogo mnie bierzesz. - Owszem, jesteś. - Zatkała mu usta pocałunkiem, a potem cofnęła się. Nie możesz mnie zmusić, żebym myślała co innego niż myślę. Przejechał kciukiem po jej dolnej wardze. - Gdybyś mnie znała naprawdę, zmieniłabyś zdanie. - Twoje serce nigdy się nie zmieni i to właśnie w tobie kocham. Jego oczy rozbłysły na dźwięk tych słów, więc pocałowała go ponownie, żeby przestał tyle myśleć. Z dobrym skutkiem. Jęknął i przejął inicjatywę, niewiarygodnie delikatnymi wargami muskając jej usta, aż zabrakło jej tchu, choć nie czuła, by czegokolwiek jej brakowało. Kiedy zaczął lizać jej wargi, wiedziona jakimś atawizmem wessała jego język Jego penis podskoczył gwałtownie i zaczął napierać na nią. Pocałunkom nie było końca, we wszystkich możliwych odmianach. Muskali swoje usta nawzajem, ssali, kąsali, penetrowali językami... Odczucia Cormii nie ograniczały się do ust, lecz udzieliły reszcie ciała; sądząc z podniecenia Furiatha, jego przypadek był podobny. Ale ona chciała od niego czegoś więcej i zaczęła pocierać dłonią jego genitalia. Gwałtownie odskoczył. - Radziłbym ci się tam nie zapuszczać.

- 209 -

- Tam? - Zaczęła go pieścić przez spodnie, aż syknąwszy, odrzucił głowę do tyłu. Przypuściła zmasowany atak, a on zagryzł dolną wargę wydłużonymi kłami. Mięśnie jego szyi napięły się jak postronki. - Dlaczego, wasza łaskawość? Wyprostował głowę i przytknął usta do jej ucha. - Bo mogę dostać wytrysku. Na złączu nóg Cormii buchnął war. - Czy to właśnie stało się z waszą łaskawością, kiedy byliśmy w łóżku pierwszy raz? - Tak - wydyszał, co brzmiało jak chach. Nagle poczuła dziwną, nieodpartą potrzebę doprowadzenia go ponownie do tamtego stanu. Zadarła głowę, szepcąc mu do ucha. - Zrób to dla mnie. Teraz. Najsamiec warknął z głębi piersi, a jego głos wprawił ciała obojga w drżenie. Dziwna rzecz, ten sam dźwięk z czyichś innych ust wprawiłby ją w przerażenie, jednak z ust Najsamca podniecił ją do szaleństwa. W każdej chwili mogła wyzwolić erupcję jego mocy. Trzymała rękę na spuście. Dosłownie. Po raz pierwszy w swoim nic nieznaczącym życiu czuła, że ma władzę. - Chyba nie powinniśmy... - zaczął, napierając biodrami na jej rękę. Ścisnęła mocniej jego penis. Furiath jęknął z rozkoszy. - Jest teraz mój i tylko mój - oświadczyła władczo. Kierując się impulsem, którym mogła ją chyba tylko natchnąć Pani Kronik, ukąsiła go w ucho. Reakcja była natychmiastowa. Szczeknął przekleństwo i runął przed siebie wściekle podniecony, serią szybkich ruchów miednicy przygważdżając ją do fotela. Nie zostawała mu dłużna, lecz ująwszy jego fallus, poruszała nim gorączkowo w tył i w przód, jakby chciała stworzyć przeciwwagę dla spazmatycznych ruchów Najsamca. Czuła, że trący ruch sprawia mu rozkosz, więc nie przerwała nawet wtedy, gdy ujął jej podbródek, unosząc jej twarz ku sobie. - Pozwól mi patrzeć w twoje oczy - wyrzęził. - Chcę patrzyć w twoje oczy, kiedy... Gdy ich spojrzenia spotkały się, wydał zduszony okrzyk, a jego ciało stężało. Jego biodra wykonały serię spazmatycznych ruchów spointowanych jękiem.

- 210 -

Ekstatyczna twarz ejakulującego Najsamca i jego nabrzmiałe bicepsy wydawały jej się zachwycające. Kiedy opadła fala podniecenia, przełknął głośno, ale nie odsunął się od Cormii. Skośny splot jego eleganckich, wełnianych spodni zwilgotniał. - Podobało mi się to, co robiłeś - wyznała. Zaśmiał się krótko. - Mnie też się podobało to, co robiłaś. Chciała go spytać, co by powiedział na powtórkę. - Cormio? - odezwał się, odsuwając kosmyk włosów z jej twarzy. - Ta - ak... - Zabawne, zaczęła przeciągać sylaby tak jak on. - Czy teraz ja mógłbym podotykać ciebie? - Chłonął wzrokiem jej ciało. Nie obiecuję ci niczego. To znaczy... nie obiecuję, że zrobię ci to, co ty mi zrobiłaś. Ale marzę o tym, żeby cię pieścić, choćby leciutko. - Tak... - szepnęła ze straceńczą odwagą. Czuła, że płonie. Najsamiec zamknął oczy, zbierając się w sobie. Potem schylił się i przylgnął ustami do jej szyi. - Nie bój się - dla mnie jesteś piękna. Przepiękna... Kiedy zaczął gładzić przód jej sukni, jej sutki stwardniały jak kamień. Zaczęła się wić spazmatycznie. - Mogę przestać - przestraszył się. - Nie. - Kurczowo przywarła do jego ramion. Nie wiedziała, co ma teraz nastąpić, ale czuła, że pożąda tego do bólu. Jego usta zaczęły przesuwać się w górę po jej szyi, policzku, docierając wreszcie do jej warg. Całując, delikatnie gładził ją po piersi. Szarpnęła się, a jej stwardniały sutek zawadził o jego dłoń. Jęknęli oboje. - Chryste... - Najsamiec cofnął się lekko. Z czułością i pietyzmem wyłuskał jej pierś z dekoltu. - Cormio... - Jego głęboki, przepojony zachwytem głos działał na nią jak gorąca pieszczota. - Czy mogę cię tutaj pocałować wyjęczał, okrążając palcem jej sutek. - Błagam, pozwól. - O, Słodka Pani, tak... - Jak jastrząb spadł ciepłymi, wilgotnymi wargami na jej pierś, ssąc ją leciutko. Odrzuciła głowę do tyłu, wczepiając się palcami w bujne włosy Najsamca. Ulegając niepojętemu impulsowi, rozsunęła nogi. Jej krocze tęskniło do pieszczoty Najsamca. - Paniczu? - rozległ się z góry uniżony głos Fritza, oblewając ich kubłem zimnej wody. Najsamiec wyprostował się, zasłaniając Cormię, choć i tak fotel zakrywał ją przed wzrokiem kamerdynera. - 211 -

- Co, u diabła? - warknął. - Panicz wybaczy, ale przełożona Amalya przybyła właśnie z Wybranką Seleną. Cormia zdrętwiała. Miłosny zapał i podniecenie prysły w jednej sekundzie. Jej siostra przybyła na spotkanie z Najsamcem. Nic, tylko skakać ze szczęścia. Najsamiec wstał. Zmełł przekleństwo, które Cormia mimowiednie powtórzyła w myślach, i odprawił Fritza nerwowym ruchem dłoni. - Będę za pięć minut. - Tak, paniczu. - Bardzo cię przepraszam - zwrócił się bezradnie do Cormii po wyjściu psańca. - Idź i rób, co do ciebie należy. - Widząc, że się wciąż waha, dorzuciła. No idź już. Chcę być teraz sama. - Porozmawiamy później. Bardzo w to wątpię. Słowa nic w tej sytuacji nie mogły zmienić. - Idź! - rozkazała, wymazując z pamięci wszystko, co do niej mówił. Zostawszy sama, wpatrzyła się w stopklatkę na ekranie. Nagle obraz zgasł, tylko małe literki alfabetu człowieków ułożone w słowo „Sony” zapalały się i gasły w różnych punktach ekranu. Czuła się fatalnie fizycznie i psychicznie. Gniotło ją dziwnie w piersi, czuła głód, jakby nie jadła od dawna albo nie piła krwi. A przecież była najedzona i dokrwiona. To, czego naprawdę potrzebowała, właśnie wyszło z sali zmierzając w objęcia jej siostry.

- 212 -

ROZDZIAŁ 25 W głębi stanu, w górach Adirondack, kiedy znad grani Saddleback wyłoniła się jutrzenka, samiec, który poprzedniej nocy schwytał sarnę, znów był na tropach zwierzęcia. Opieszały i niezborny, czuł, że jest karykaturą łowcy. Zwierzęca krew nie odżywiała go; słabł z chwili na chwilę. Tej nocy po wyjściu z jaskini bał się, że nie starczy mu sił, by się teleportować. A to znaczyło, że nie będzie w stanie podejść do swojej ofiary na tyle blisko, by się dokrwić. A wtedy... dojdzie do kresu swoich dni. Dziwne. Zdarzało mu się zastanawiać, jak chyba każdemu, jak będzie wyglądać jego śmierć. W jakich wydarzy się okolicznościach? Czy będzie bolesna? Jak długo będzie konał? Będąc wojownikiem, sądził, że zginie w boju. Nie przypuszczał, że przyjdzie mu skonać w leśnej głuszy od dotknięcia promieni wschodzącego słońca. Życie potrafi nas zaskoczyć. Na zboczu powyżej jeleń czujnie zadarł zwieńczoną wielkim porożem głowę, szykując się do ucieczki. Samiec zmobilizował resztkę sił, żeby teleportować się na ostatnim odcinku dzielącym go od zwierzęcia... i nic. Jego cielesna powłoka zamigotała, zapalając się i gasnąc, jakby ktoś bawił się pstryczkiem, jednak nie drgnął z miejsca. Jeleń poderwał się i pognał, migając białym lustrem, przez poszycie leśne. Samiec runął na wznak na ziemię. Patrzał w niebo z głębokim żalem. Myślał o tych, którzy odeszli. I o tych, którzy zostali. Choć nie mógł się już doczekać spotkania z najdroższymi w Zanikhu, kiedy przytuli do serca swoich utraconych, czerpał pociechę z aktu, że tu, na ziemi, pozostawia jakąś cząstkę siebie. Taka jest kolej rzeczy. Wiedział, że zostawił syna w dobrych rękach. Najlepszych. Jego bracia będą dbać o niego jak o rodzinę. Dlaczego się z nim nie pożegnał? Nie dopatrzył wielu rzeczy. Ale już więcej nie popełni żadnych błędów. Jednak zdecydowany był walczyć do końca. Kiedy, pomimo kilku prób, nie udało mu się wstać, próbował pełznąć w stronę jaskini, ale jego bezwładne - 213 -

ciało nie posunęło się ani na milimetr. Radość wstąpiła w jego mroczne serce, kiedy wreszcie poddał się na posłaniu z liści i igliwia. Leżał twarzą do ziemi, a jego nozdrza wypełniała świeżość chłodnej, wilgotnej ściółki leśnej. Dosięgły go pierwsze promienie słońca, prażąc nieznośnie. Koniec przyjął z otwartymi ramionami i zamkniętymi oczyma. Umierając, poczuł, że unosi się nad ziemię, jego pokonane ciało płynie w kierunku wielkiej jasności, na spotkanie, na które czekał z utęsknieniem przez osiem okrutnych miesięcy.

- 214 -

ROZDZIAŁ 26 Szesnaście godzin później, po zapadnięciu nocy, Lahser stał na eleganckim trawniku prowadzącym do rozległej tudoriańskiej rezydencji, bawiąc się pierścieniem, który dostał od Omegi. W tym domu się wychował. Tu go karmiono, gdy był maleńki, i tu kładziono go do kołyski. Kiedy podrósł, zaczął oglądać do późna telewizję, czytać świńskie książki, serfować w sieci i objadać się niezdrową żywnością. W pokoju na drugim piętrze przeszedł przemianę i odbył był pierwszy stosunek. - Można w czymś pomóc? Odwrócił się w stronę siedzącego za kierownicą forda focusa reduktora. To był ten kurdupel, od którego się dokrwił. Spod kowbojskiego kapelusza wystawały mu spłowiałe loki, jak u Bo z Diuków hazzardu. Oczy miał jak dwa spełzłe chabry, co wskazywało, że przed indukcją był stuprocentowo białym synem swej ziemi. Kolo jakimś cudem przeżył dokrwianie Lahsera, może za sprawą chytrej sztuczki Omegi. I dobrze, że przeżył, bo Lahser potrzebował kogoś, kto pomógłby mu się odnaleźć w nowym świecie, a pan D go nie onieśmielał. - Ej - zaniepokoił się mikrus. - Wszystko w porządku? - Zaczekaj w aucie. - Jakie to miłe uczucie, że ktoś ci nie podskoczy. Wrócę niedługo. - Tak, psze pana. Odwrócił się, patrząc w stronę tudoriańskiego pałacu. Przez szyby okien z diamentowego szkła sączyło się światło. Budynek, iluminowany od dołu, wyglądał jak miss piękności w świetle fleszów. Widział sylwetki poruszające się we wnętrzu, wiedział, kim były, domyślał się, co robiły. W salonie, po lewej, było tych dwoje, którzy go chowali jak własne młode. Barczysty samiec był jego ojcem; krążył po pokoju, co chwila podnosząc rękę do ust, jakby coś pił. Matka siedziała na sofie; widział wyraźnie jej smukłą szyję i utapirowaną koafiurę. Co chwila dotykała włosów, jakby sprawdzała, czy wszystko w porządku, choć bankowo miała na głowie kask z lakieru. Po prawej, w skrzydle kuchennym, kilku psańców krzątało się, krążąc między piecem, kredensem, lodówką a kuchennym blatem.

- 215 -

Wyobraził sobie zapach obiadu i oczy zaszły mu łzami. Jego starzy na pewno wiedzieli, co się zdarzyło w szatni i w klinice. Na pewno już ich o tym poinformowano. Byli na balu glymerii poprzedniego wieczoru, ale na dzień wrócili do domu. Oboje wyglądali na bardzo niespokojnych. Zajrzał w siedem okien drugiego piętra należących do jego pokoju. - Chce pan wejść? - spytał reduktor, biorąc go chyba za mazgaja. - Stul pysk, bo ci utnę język. Wyjął z pochwy u pasa nóż myśliwski i ruszył w stronę domu po wystrzyżonym trawniku. Trawa kładła się posłusznie pod podeszwami jego wojskowych butów. Lahser kazał kurduplowi skołować jakieś ciuchy, ale tamten nakupował jakiegoś szajsu w Targecie za półdarmo. Kiedy zbliżał się do frontowych drzwi rezydencji, opadły nagle wspomnienia o ukochanym psie, który niedawno zdechł ze starości. Był to rottweiler z rodowodem; Lahser dostał go od rodziców na jedenaste urodziny. Nie podobała im się ta rasa, ale Lahser ubłagał ich wreszcie, żeby kupili mu rocznego psiaka. Pierwszej nocy w nowym domu Lahser próbował przedziurawić psu ucho agrafką. King kłapnął zębami i przegryzł mu rękę na wylot. Potem stali się nierozłączną parą. A kiedy staruszek kopnął w kalendarz, Lahser wył z żalu jak pies. Podniósł rękę i wstukał kod, a potem przyłożył lewą dłoń do zasuwy. Nad drzwiami rozbłysło światło, oświetlając ostrze jego noża. Szkoda, że King już zdechł. Chętnie zabrałby go na pamiątkę poprzedniego życia. Wszedł do domu i skierował się do salonu. John Matthew zbliżał się do drzwi gabinetu Ghroma i zestresowany na maksa, a widok króla pogłębił tylko jego zdenerwowanie. Samiec z chmurnym obliczem siedział za wykwintnym biureczkiem, bębniąc palcami po blacie. I patrzył ponuro na telefon, jakby właśnie otrzymał kiepskie wieści. Kolejne kiepskie wieści. John wsunął pod pachę teczkę i zastukał cicho w futrynę. - Co tam, synu? - spytał Ghrom, nie podnosząc głowy. - Rodzina Khillera się go wyrzekła - zamigał wyraźnie, kiedy wreszcie doczekał się królewskiego spojrzenia. - Tak. Słyszałem, że strażnicy honoru, którzy go tak urządzili, zostali nasłani przez jego własną rodzinę. - Ghrom rozsiadł się wygodniej na

- 216 -

filigranowym krześle, które za skrzypiało żałośnie. - Jego ojciec to typowy... wytwór glymerii. - Czytaj: śmierdziel. W głosie króla brzmiała skrajna odraza. - Nie może siedzieć u Blastha w nieskończoność, a nie ma dokąd pójść. Król pokiwał ciężko głową. - Wiem, do czego zmierzasz, ale nic z tego. Nawet gdybyśmy mieszkali w zwyczajnym domu, a tak nie jest, Khiller zabił adepta. Nie obchodzi mnie, czy uważasz, że Lahser zasłużył sobie na to. Wiem, że rozmawiałeś z Rankohrem, relacjonując mu wydarzenia, ale twój przyjaciel został wylany z treningu i czeka go rozprawa. - Spojrzał ponad ramieniem Johna. - Wyciągnęliście już Furiatha z wyra? John obejrzał się za siebie. W progu stał Vrhedny. - Już się ubiera - odparł wojownik. - Zbihr też. Jesteś pewien, że nie chcesz, żebym się tym zajął? - Obaj byli nauczycielami Lahsera, a Z był świadkiem ataku reduktorów na klinikę. Rodzice Lahsera nie chcą rozmawiać z nikim innym. Obiecałem im, że przybędą natychmiast. - Dobrze. Informuj mnie na bieżąco o wszystkim. Po wyjściu wojownika Ghrom oparł się łokciami na biurku. - Zrozum, John, wiem, że Khill jest twoim dobrym kumplem i martwię się jego sytuacją. Żałuję, że nie mogę mu w żaden sposób pomóc. - A może Azyl? - nalegał John, próbując wszystkiego. - Samice, które tam mieszkają, mają słuszne powody, by nie czuć się dobrze w obecności mężczyzn. Zwłaszcza te, które przeżyły przemoc domową. - Khill jest moim przyjacielem. Nie mogę siedzieć na tyłku wiedząc, że nie ma dachu nad głową, pracy, pieniędzy... - Wkrótce to wszystko nie będzie problemem. - Słowo odsiadka zawisło w powietrzu. - Sam mówiłeś, że wkroczył zabójczą bronią między dwóch zapalczywych smarkaczy. Prawidłowa reakcja polegałaby na rozdzieleniu obu stron, a nie na wyjęciu noża i poderżnięciu gardła stryjecznemu bratu. Czy Lahser zaatakował cię z bronią w ręku? - Nie. - Możesz przysiąc, że miał zamiar cię zabić? - Nie. - Po prostu doszło do aktu przemocy i rodzice Lahsera chcą oskarżyć Khilla na podstawie Starego Kodeksu o napaść z bronią w ręku oraz napaść ze skutkiem śmiertelnym. - Ze skutkiem śmiertelnym?

- 217 -

- Personel kliniki świadczył pod przysięgą, że Lahser był reanimowany, kiedy nastąpił atak. Jego rodzice są przekonani, że w takim stanie nie mógł przeżyć porwania przez reduktorów. Gdyby nie Khill, Lahser nie znalazłby się w klinice i nie zostałby porwany. Stąd oskarżenie o napaść ze skutkiem śmiertelnym. - Lahser pracował w klinice. Spokojnie mógł być tej nocy w klinice. - Tak, ale nie znajdowałby się jako pacjent w jednym z łóżek. - Zabębnił wielkimi palcami po biureczku. - To ciężka sprawa, John. Lahser był jedynym dzieckiem swoich rodziców, a oboje należą do bardzo starożytnych rodów. To nie wróży dobrze dla Khilla. Strażnicy honoru to pestka przy tym, co go jeszcze czeka. Zapadła cisza. John czuł, że się dusi. Sytuacja była patowa. To, co powiedział Rankohrowi, nie wystarczy, by uratować przyjaciela. Miał jeszcze jednego asa w rękawie, choć wolałby go nie wyciągać. Cofnął się i zamknął drzwi, a potem podszedł do biurka. Drżącymi rękami wyjął spod pachy teczkę i rzucił na rejestr wydatków Bractwa. - Co to ma być? Żołądek Johna podjechał do gardła, ale dzielnie pchnął dokumentację medyczną w stronę Ghroma. - To o mnie. Proszę przeczytać pierwszą stronę. Ghrom ściągnął brwi i ujął szkło powiększające, którym zwykł się posługiwać przy lekturze. Otwarł teczkę i nachylił się nad drobiazgowym opisem sesji terapeutycznej, jaką John przeszedł w klinice Agrhesa. Nietrudno było zgadnąć, kiedy król doszedł do najbardziej pikantnych szczegółów, gdyż nagle mięśnie zaczęły grać pod jego czarnym T - shirtem. Jezu... John czuł narastające mdłości. Po chwili król zamknął teczkę i w milczeniu odłożył lupę na księgę rachunkową. Przez chwilę pedantycznie wyrównywał rączkę z kości słoniowej z krawędzią księgi. Gdy wreszcie podniósł wzrok, John dzielnie wytrzymał jego spojrzenie, choć czuł się zhańbiony do szpiku kości. - Dlatego właśnie Khill rzucił się na niego. Lahser miał dostęp do mojej karty, pracując u Agrhesa, i zamierzał wypaplać to wszystkim. Wszystkim. Trudno to nazwać kłótnią dwóch zapalczywych smarkaczy.. Ghrom zsunął okulary na czoło i potarł oczy. - Rany... boskie, teraz rozumiem, dlaczego nie wyrywałeś się z ujawnianiem tych faktów. - Potrząsnął głową. - Bardzo ci współczu... - John tupnął głośno, przerywając królewską wypowiedź. - 218 -

- Informuję o tym wyłącznie ze względu na sytuację Khilla. Nie zamierzam o tym rozmawiać. - Jego ręce zaczęły migać pośpiesznie, jakby chciał wreszcie zrzucić z siebie ten ciężar. - Khill wyjął nóż, kiedy Lahser przygwoździł mnie do ściany prysznica zaczął mi ściągać spodnie. Khiller zrobił Lahserowi to, co zrobił, nie tylko za gadanie - czy to jasne? Ja... mnie jakby... sparaliżowało... nie mogłem... - Już dobrze, dobrze, synu. Nie musisz mówić dalej. John objął się rękami, wsuwając drżące ręce pod pachy. Zacisnął powieki, by nie widzieć wzroku Ghroma. - John? - odezwał się po dłuższej chwili król. - Spójrz na mnie, synu. John zmusił się z trudem, by otworzyć oczy. Ghrom był męski, potężny przewodził całej rasie wampirów. Wyjawienie przed nim hańbiącej tajemnicy było niewiele mniej traumatyczne niż sam incydent. Ghrom popukał w teczkę. - To zmienia postać rzeczy - Sięgnął po słuchawkę. - Fritz? Witaj, staruszku. Chciałbym, żebyś pojechał do Blasthera i przywiózł tutaj Khilla. Gdy odkładał słuchawkę, oczy zaczęły szczypać Johna, jakby się miał rozbeczeć. Spanikowany porwał teczkę, okręcił się na pięcie i puścił pędem do drzwi. - John? Synu? Proszę, zostań jeszcze chwilę. John nie słuchał go. Zwyczajnie nie mógł. Kręcąc głową, wybiegł z gabinetu i pognał do siebie. Zatrzasnął drzwi sypialni, wpadł do łazienki, ukląkł z głową nad muszlą i zwymiotował. Khiller czuł się podle, stojąc nad śpiącym Blasthem. Kumpel spał tak jak zawsze, od najmłodszych lat: z głową owiniętą kocem, kołdrą naciągniętą pod brodę. Jego potężne ciało, wznoszące się jak górski masyw na równinie łóżka, w niczym już nie przypominało kruchego ciałka pre-transa, jednak pozycja, w jakiej sypiał, pozostała niezmienna. Tyle przeżyli razem... wszystkie „pierwsze razy” w życiu - pierwszy kieliszek, pierwszą jazdę za kierownicą, pierwszy papieros, pierwszy seks. Nie mieli przed sobą żadnych tajemnic. Znali wszystkie swoje myśli. No, może nie do końca. Wiedział o Blastherze parę prawd, których tamten mu nigdy nie wyjawił. Odchodząc bez pożegnania, czuł się, jakby okradł kumpla, ale tak widać musiało być. Tam, dokąd się wybierał, nie było miejsca dla Blastha. Zamierzał udać się do kolonii wampirów na Zachodnim Wybrzeżu; dowiedział się o ich istnieniu z Internetu. Mieszkańcy kolonii należeli do - 219 -

odłamu, który odłączył się od głównego pnia ich rasy przed dwustu laty, skupiają się w enklawie oddalonej od głównej siedziby wampirów Caldwell. Nie było wśród nich bubków z glymerii. Po prawdzie większość z nich należała do marginesu społecznego. Miał nadzieję dotrzeć tam w jedną noc, teleportując się, w kilku skokach po kilkaset kilometrów. Kiedy dotrze na miejsce, będzie w opłakanym stanie, ale przynajmniej znajdzie się pośród sobie podobnych: wyrzutków, typów spod ciemnej gwiazdy, dezerterów. Któregoś dnia dosięgnie go ręka sprawiedliwości, ale nie miał nic do stracenia, bawiąc się w chowanego z władzą. Już i tak był zhańbiony pod każdym względem, a oskarżenia, jakich mógł się spodziewać, pogorszyłyby tylko sytuację. Nim go dopadną i zapudłują, chociaż trochę skubnie wolności. Martwił się tylko o Blastha. Kumpel na pewno będzie za nim tęsknił, ale przynajmniej będzie miał Johna na pociechę. A John to porządny facet. Khill odwrócił się od przyjaciela, narzucił worek żeglarski na ramię i cicho wyszedł przez drzwi. Łatwość gojenia się ran to była bodaj jedyna rzecz, z której nie można go było wydziedziczyć. Po operacji zostały mu tylko szwy z boku, sińce poznikały - nawet z nóg. Czuł się nieźle i chociaż wkrótce będzie musiał się dokrwić, miał już dość siły, żeby się stąd zerwać. Dom Blastha był starym dworem, jednak miejscami urządzonym dość nowocześnie, co znaczyło między innymi, że korytarz prowadzący do kuchennych schodów był pokryty miękką wykładziną. Na szczęście. Khill przemknął bezszelestnie jak duch, kierując się do podziemnego tunelu, który zaczynał się w piwnicy. W piwnicy było czysto i, jak zawsze, pachniało chardonay, może z powodu regularnego bielenia starych kamiennych ścian. Ukryte wejście do tunelu ewakuacyjnego znajdowało się w najdalszym kącie po prawej i było zasłonięte półkami książek, które przesuwały się na szynie. Trzeba było i tylko wyciągnąć egzemplarz Pana Gawena i Zielonego Rycerza, a zasuwa otwierała się, przepierzenie odsuwało, odsłaniając... - Ty naiwniaku... Khillera zaryło w ziemię. Oto tutaj, w tunelu, siedział na leżaku, niczym na plaży, Blasth. Na kolanach miał książkę, na stoliczku turystycznym lampkę na baterię; nogi owinął pledem. Wzniósł toast szklanką soku pomarańczowego. - Witaj, kotku. - Łyknął soku. - Co tu się, kurwa, dzieje? Opalasz się, czekając na mnie, czy jak? - 220 -

- Aha. - To co tam leży łóżku? - Poduszki i mój kocyk do spania. Zarządziłem sobie chwilę relaksu i dobrej lektury. - Mignął okładką Sezonu w czyśćcu. - Lubię Dominicka Dunne'a. Dobry pisarz. Fajne ma okulary. Khill spojrzał na słabo oświetlony tunel niknący w mrocznej dali. Podobnie jak jego przyszłość. - Blasth, chyba wiesz, że nie mogę tu zostać. - Zgadza się. - Blasth zerknął na wyświetlacz. - Nie możesz zostać, bo dostałem SMS-a od Johna. Ghrom chce cię zobaczyć, a Fritz właśnie po ciebie jedzie. - Kurwa, nie mogę... - Jeżeli teraz dasz nogę, będziesz miał nie tylko na karku glymerię, ale również znajdziesz się w liście gończym króla co znaczy, że bracia cię będą ścigać. Tak czy owak, będą go ścigać. - Zrozum, proces w sprawie Lahsera będzie się toczy przed trybunałem królewskim, i to właśnie stoi za SMS-em od Johna. Będą chcieli mnie gdzieś zapudłować, i to na wiele, wiele lat. W tej sytuacji wolę zniknąć na jakiś czas. A dokładnie: na tyle, na ile mi się uda. - Zamierzasz okazać nieposłuszeństwo królowi? - Owszem. Nie mam nic do stracenia, a mogę pożyć całe lata, zanim mnie nakryją. Blasth zdjął pled z nóg i wstał. W dżinsach i swetrze wyglądał jak w garniturze. To był cały Blasth: dystyngowany nawet w wytartych spodniach. - Jeśli odejdziesz, pójdę z tobą. - Wcale nie pragnę twojego towarzystwa. - Pierdu, pierdu. Khill poczuł ucisk w sercu na myśl o krainie banitów, do której miał się udać. Zostawiał wiernego, prawdziwego, szlachetnego przyjaciela. Istotę o nieskalanej duszy. Kogoś, kto miał wciąż w sobie dziecięcy optymizm, choć był już samcem pełną gębą. - Nie chcę, żebyś wiedział, dokąd się wybieram. I nic chcę cię więcej oglądać. - Nie mówisz chyba poważnie? - Wiem... - Musiał odchrząknąć, żeby mówić dalej. - Wiem, co we mnie widzisz. Widziałem, jakim wzrokiem patrzysz na mnie... Na przykład wtedy, kiedy byłem z tą laską w przymierzalni A&F. Nie patrzyłeś na nią, tylko na - 221 -

mnie, a to dlatego, że jesteś na mnie napalony. Dobrze mówię? - Blasth zachwiał się i cofnął, na co Khill przyładował jeszcze mocniej. - Staje ci do mnie, nie myśl, że jestem ślepy dobrze wiem, co jest grane. Więc nie łaź za mną, bo sram na twoje pedalskie amory. Odwrócił się i ruszył przed siebie, zostawiając w zimnym tunelu swojego najlepszego kumpla, najbliższego samca na świecie, bliższego nawet niż John. Tylko w ten sposób mógł uratować życie koledze. Blasth należał do rasy szlachetnych straceńców, którzy gotowi byli skoczyć za kimś z mostu Brooklyńskiego. A ponieważ nie dawał sobie przemówić do rozumu, trzeba było ciąć radykalnie. Szedł szybko, coraz szybciej, zagłębiając się w mroczny i tunel. Tunel skręcił w prawo i zrobiło się ciemno. Nie mógł już zobaczyć Blastha. Został sam w mrocznej, stalowej klatce pod ziemią. Przed oczyma miał zdruzgotaną twarz przyjaciela. Nigdy nie uwolni się od tego widoku. Kiedy doszedł do końca tunelu, wklepał szyfr i otwarł drzwi do szopy na narzędzia, oddalonej półtora kilometra od domu. Nagle zorientował się, że jednak miał więcej do stracenia niż przypuszczał... Że był na dnie, ale upadł jeszcze niżej: złamał serce Blasthowi i zdeptał jego uczucia, i teraz sam czuł nieznośny ból. Doszedłszy do kępy bzów, zmienił zdanie. Co prawda był wyklęty od urodzenia i z powodu ostatnich okoliczności, jednak wolał nie pogarszać tej sytuacji. Wziął do ręki komórkę, która na ikonie baterii miała już tylko jedną kreskę, i napisał Johnowi, gdzie jest. Nie był pewien, czy jeszcze jest podłączony do usługi... John odpisał błyskawicznie. Fritz będzie po niego za dziesięć minut.

- 222 -

ROZDZIAŁ 27 W swojej sypialni w rezydencji bractwa Cormia z pudełkiem wykałaczek w ręku siedziała przed konstrukcją, którą zaczęła budować poprzedniej nocy. Obok, na podłodze, stała waza z grochem. Jednak Cormia od wielu godzin bawiła się tępo pokrywką pudełka. Tak długo zamykała i otwierała pudełko, że wyszczerbił jej się paznokieć. Skoro nie była już pierwszą partnerką, wcale nie musiała zostać po tej stronie. Nie pełniła żadnej oficjalnej funkcji i zgodnie z wszelkimi regułami powinna była już wrócić do sanktuarium Wybranek, by medytować, modlić się i służyć Pani Kronik wraz ze swoimi siostrami. To nie był już jej dom ani jej świat. Właściwie nigdy nie był. Podniosła wzrok znad pudełka i spojrzała na konstrukcję, licząc elementy. Myślała o Wybrankach i ich licznych funkcjach, od celebrowania świąt i składania hołdu Pani Kronik, upamiętniania Jej słów i Jej żywota... aż po rodzenie wojowników i przyszłych Wybranek. Wyobrażając sobie, że mieszka w sanktuarium, czuła, jakby cofała się w rozwoju, a nie wracała do siebie. Przy czym, o dziwo, to, co powinno ją było najbardziej dobić - fakt, że nie sprawdziła się jako pierwsza partnerka - było jej zupełnie obojętne. Cisnęła wykałaczki przez pokój. Pudełko otwarło się i ze środka wypadł pęk patyczków z jasnego drewna, rozsypując się bezładnie. Chaotycznie. Pozbierała wykałaczki. To samo będzie musiała zrobić ze swoim życiem posprzątać po sobie. Porozmawia z Najsamcem, spakuje wszystkie trzy suknie i pa, pa. Kiedy odłożyła ostatnią wykałaczkę do pudełka, usłyszała stukanie do drzwi. - Proszę - odparła. Nie chciało jej się wstawać. - Dobry wieczór, Wybranko. - Fritz wsunął głowę do pokoju. Przychodzę z zaproszeniem od jaśnie pani Belli. Pyta, czy zechciałabyś jej towarzyszyć w wieczerzy w jej sypialni? Cormia odchrząknęła. - Nie jestem pewna...

- 223 -

- Wybranka wybaczy moją śmiałość - szepnął kamerdyner - ale doktor Jane kolejny raz była u pani Belli. Nie bardzo mi się to wszystko podoba. Może obecność Wybranki uspokoiłaby choć trochę przyszłą mamanh? Cormia podniosła głowę. - Kolejny raz? Chcesz powiedzieć - od zeszłej nocy? - Tak. - Powiedz jej, że zaraz będę. - Dziękuję, czcigodna Wybranko. Teraz muszę po kogoś pojechać, ale zaraz wrócę i przyrządzę dla ciebie wieczerzę na biało. Cormia wzięła szybki prysznic, wysuszyła włosy i zwinęła w węzeł, następnie przebrała się w świeżo odprasowaną suknię. Wychodząc z pokoju, usłyszała w holu stukot butów. Zerknęła w dół przez balustradę i zobaczyła Najsamca kroczącego na tle mozaiki przedstawiającej jabłoń. Miał na sobie czarne skórzane spodnie i czarną koszulę, a jego włosy, ten bajeczny melanż kolorów, lśniły w świetle kandelabrów, kontrastując z czernią jego stroju. Jakby wyczuł jej obecność, przystanął i zadarł głowę. Jego oczy miały barwę cytrynu: lśniły hipnotycznie jak latarnie morskie wskazujące drogę we mgle. Cormia pierwsza się odwróciła, bo ani jej się śniło być znów porzuconą. Z korytarza posągów wyłonił się Zbihr. Oczy miał czarne, więc wolała nie pytać, jak się miewa Bella. Mroczny wyraz jego twarzy mówił więcej niż słowa. - Właśnie idę trochę z nią posiedzieć. Przysłała po mnie. - Wiem. Bardzo się cieszę. Dziękuję. Przez chwilę w milczeniu przyglądała się sztyletom skrzyżowanym na piersi wojownika. Reszta jego arsenału nie była tak demonstracyjnie wyeksponowana. Ciekawe, że Najsamiec nie miał broni. Był bez sztyletów, nic się nie wybrzuszało pod ubraniem. Zastanawiała się, dokąd idzie. Na pewno nie na Drugą Stronę, bo był w świeckim stroju. A zatem dokąd? I po co? - Widzisz go tam? Miał na mnie czekać - spytał Zbihr. - Najsamca? Wi... widzę. Dziwnym trafem wiedziała, gdzie jest. Dziwnym trafem ją właśnie o to spytano... Pomyślała o jego zagadkowym braku broni. - Opiekuj się nim, proszę - powiedziała, nie wyjaśniając, co ma konkretnie na myśli. Twarz Zbihra stężała. - 224 -

- Obiecuję. - Kiwnął krótko głową. Ruszyła korytarzem posągów. - Ruchy dziecka prawie ustały. Od wczoraj. Przystanęła. To smutne, że mogła tak niewiele. - Oczyszczę aurę sypialni. Tak robimy po Drugiej Stronie, kiedy... Zrobię, co będę mogła. - Udawaj, że nie wiesz. - Obiecuję. - Miała ochotę go pogłaskać, ale czuła, że lepiej nie. - Zajmę się nią. Możesz spokojnie iść do brata. Zbihr skłonił głowę i zaczął schodzić do holu. Na dole, w holu, Furiath na przemian masował się po piersi i przeciągał, próbując pozbyć się kłucia w mostku. Był zaskoczony tym, jak bardzo zabolało go, że Cormia odwróciła się na jego widok. W dodatku z głęboką obojętnością. Myślał o Wybrance, którą spotkał o świcie. Różnicę między nią a Cormią widać było gołym okiem. Selena paliła się do tego, by zostać pierwszą partnerką, w jej oczach lśniła radość, gdy patrzyła na niego jak na byka rozpłodowego, zdobywcę licznych nagród. Tylko dobre wychowanie nie pozwoliło mu czmychnąć za drzwi. Nie była złą samicą i była zdecydowanie piękna, ale ta jej afektacja... Jezu, czuł, że najchętniej wskoczyłaby mu na kolana i natychmiast wzięła się do rzeczy. Zapewniła go, że płonie chęcią służenia jemu oraz tradycji i że „każda komórka w jej ciele pragnie tego”. Czytaj: seksu. Przed świtem do rezydencji miała przybyć następna Wybranka. Kurde... chyba nie wyrobi. U góry schodów pojawił się Zbihr, schodząc szybko ze sztormiakiem w ręku. - Idziemy. Patrząc na ściągnięte brwi bliźniaka, Furiath domyślił się, że z Bella jest nie najlepiej. - Czy Bella... - Nie będziemy o tym rozmawiać. - Przeciął hol, nie zaszczyciwszy Furiatha nawet spojrzeniem. - Mamy dość własnych spraw między sobą. Furiath niechętnie ruszył za nim; echa ich kroków brzmiały zgodnie, jakby byli jedną osobą. Mimo protezy Furiatha obaj z Z zawsze sadzili wielkimi krokami, tak samo stawiając stopy i tak samo wymachując rękami. - 225 -

Jak to bliźnięta. Jednak na tym ich podobieństwa się wyczerpywały. W życiu każdy z nich szedł własną drogą. Cierniową. W nagłym przypływie jasności Furiath zobaczył wszystko w nowym świetle. Do diabła, całe życie zadręczał się losem Z... Wiecznie żył w mrocznym cieniu tragedii, jaka dotknęła ich rodzinę. Cierpiał... cierpiał i cierpi nadal. I chociaż szanował święte więzy godowe bliźniaka z Bella, miarka przebrała się, kiedy brat zbył go jak obcą osobę. Niechcianego intruza. Kiedy wyszli na brukowany kocimi łbami dziedziniec, przystanął. - Zbihr? Zbihr nie drgnął i szedł dalej w stronę swojego cadillaca. - Zbihr? Bliźniak przystanął, wsparty pod boki, jednak nie odwrócił się. - Nawet nie próbuj mnie przepraszać za tamtego reduktora, za którego się brałeś. Furiath rozluźnił kołnierzyk koszuli. - Nie o to chodzi. - Nie chcę też słyszeć o czerwonym dymku ani o tym, że cię wykopano z Bractwa. - Spójrz na mnie, Z. - Bo co? - Nigdy mi nie podziękowałeś - powiedział Furiath z wysiłkiem. Zbihr podskoczył jak oparzony. - Że co? - Nigdy. Mi. Nie. Podziękowałeś. - Za co niby? - Za to, że cię uratowałem. Chryste, wyrwałem cię ze szponów tej kurwy Posiadaczki, wyzwoliłem od jej zboczonych praktyk. A ty mi nawet nie powiedziałeś: całuj mnie w dupę. - W miarę, jak zbliżał się do brata, mówił coraz głośniej. - Szukałem cię przez sto pierdolonych lat, a potem wyrwałem cię stamtąd, ratując twój zasrany tyłek... Zbihr zakołysał się na obcasach butów, celując w niego palcem jak lufą dziewiątki.

- 226 -

- Uważasz, że zrobiłeś mi łaskę? Posłuchaj teraz uważnie: Nigdy cię o to, kurwa, nie prosiłem. To twój problem, że lubisz strugać miłosiernego samarytanina. - Gdybym cię stamtąd nie wyciągnął, nie poznałbyś Belli! - Przynajmniej nie groziłoby jej teraz, ze może umrzeć! Chcesz dowodów uznania? Sam się pogłaszcz po głowie, bo na mnie nie masz co liczyć. - Rzucił te słowa w przestrzeń, jakby mówił do kogoś, kto stoi na drugim końcu dziedzińca. Furiath zamrugał, a potem wypowiedział tekst, który od dawna cisnął mu się na język. - Sam pogrzebałem naszych rodziców. Sam jeden oporządziłem ich zwłoki, wdychałem dym stosu całopalnego matki... - Ja za to nigdy ich nie poznałem. To dla mnie obcy ludzie, tak jak ty, kiedy się nagle objawiłeś. - Kochali cię! - Akurat! To dlaczego mnie nie znaleźli? Mam ich w dupie! Myślisz, że nie wiem o tym, że mnie przestali szukać? Wróciłem na zgliszcza naszego domu i zbadałem, dokąd dotarł ojciec. Pierdolę go. Nie chciało mu się mnie szukać! - Byłeś dla nich ważniejszy niż ja! Tylko ty dla nich istniałeś, mnie w ogóle nie zauważali. - Oj, bo się zaraz rozpłaczę. Nie licz, że weźmiesz mnie na litość! Czy ty masz jakiekolwiek pojęcie, jak wyglądało moje życie? - Straciłem dla ciebie nogę! - Sam sobie jesteś winien! Kto ci kazał mnie szukać? Nie zwalaj teraz na mnie winy! - Niewdzięczny sukinsynu! - Furiath zachłysnął się z oburzenia. Cholerny złamasie! Chcesz powiedzieć, że wolałbyś zostać z Posiadaczką? Pokiwał głową. - Modliłem się, by moje ofiary na coś się zdały! Celibat. Wieczny strach o ciebie. Kalectwo. - Znów trafił go szlag. - Nie mówiąc o tym, że mało mi się we łbie nie poprzestawiało od ciągłego łojenia cię na twoją prośbę. A ty mi teraz mówisz, że wolałbyś być nadal juchaczem? - A więc o to ci chodzi? Chcesz, żebym wyrażając wdzięczność, nakręcił znów twój chory kompleks zbawiciela? Dobre sobie. - Zarechotał. - Myślisz, że jest mi przyjemnie, kiedy patrzę, jak wpędzasz się do grobu wódką i blantami? Jak przymierzasz się do sadystycznych praktyk, jak wtedy w zaułku? - Zaklął brzydko. - Sorry, ale ja się nie dam wciągnąć w te gierki. Ocknij się, chłopie. Zsuwasz się po równi pochyłej. Przestań się mamić swoją misją zbawienia świata i szukać ukojenia w nastukaniu. Przyjrzyj się najpierw sobie.

- 227 -

W głębi duszy Furiath czuł, że powinni byli wcześniej odbyć tę rozmowę. I że Z udało się zdobyć punkt. Ale jemu też. Ponownie potrząsnął głową. - Mimo wszystko należy mi się jakieś dobre słowo. W ogóle nie istniałem dla moich rodziców. - Na chuja pana, przestań wreszcie strugać męczennika! Żywoty świętych to już zamknięta księga. - Protekcjonalny ton Z wprawił Furiatha w szał. Jego ręka nagle sama wystrzeliła w powietrze, lądując na masywnej szczęce Zbihra. Trzasnęło jak przy spartaczonym uderzeniu kija golfowego. Zbihr wykonał piruet i wylądował na masce pontiaka Rankohra. Zanim się pozbierał, Furiath zacisnął dłonie w pięści i przybrał pozycją bojową. Czas obelg minął. Zaraz rzucą się na siebie, okładając się pięściami, póki któryś z nich nie straci przytomności. To wszystko prowadziło donikąd. Powoli opuścił ręce, akurat w chwili, gdy mercedes Fritza wjechał na dziedziniec rezydencji, omiatając ich światłem reflektorów, Zbihr, jakby nigdy nic, poprawił marynarkę i spokojnie ruszył w stronę cadillaca, zachodząc wóz od strony kierowcy. - Gdyby nie obietnica złożona Cormii, rozkwasiłbym ci ryja. - Że niby co? - Wsiadaj, do diabła. - Zatrzasnął drzwi za sobą. Furiath zaklął i nacisnął klamkę. Mercedes Fritza zatrzymał się i z tylnego siedzenia wysunął się Khill, patrząc w osłupieniu na potężny gmach rezydencji. Pewnie przyjechał na proces, pomyślał Furiath, wślizgując się na siedzenie obok brata, który milczał ponuro. - Wiesz, gdzie jest dom rodziców Lahsera? - spytał w końcu. - Jasne, że tak. - Debilu, dodał w myślach. Cadillac ruszył w stronę bram posiadłości. Żeby zasłużyć na wdzięczność, trzeba umieć robić szum wokół siebie, a ty wolisz udawać szarą myszkę, zadudnił w jego głowie nazgul mentorskim tonem. Znasz to: chciałabym, a boje się? Furiath gapił się w okno. Gniewne słowa, które padły między nim a Zbihrem, wybrzmiewały w jego głowie jak echa strzelaniny w ciemnej ulicy. Zrób wreszcie bliźnim uprzejmość i zejdź im z oczu, doradzał ofiarnie nazgul. Po prostu zejdź im z oczu, kolego. Chciałbyś zaimponować czymś światu? To pultaj się na Księżyc, gdzie cię nikt nie będzie musiał oglądać!

- 228 -

ROZDZIAŁ 28 Khill przeczuwał, że jego jajca już figurują na ten dzień w jadłospisie Ghroma, mimo to był pod wrażeniem ośrodka treningowego Bractwa. Centrum wyglądało jak małe miasteczko zbudowane z kamieni wielkich jak tors samca, Okna byty chyba tytanowe, albo coś w tym stylu. Rzygacze sterczące z krawędzi dachu nadawały ośrodkowi mrocznej tajemniczości. Ekstra. - Możemy już wejść, paniczu? - Kamerdyner skinął ręką w stronę odrzwi godnych gotyckiej katedry. - Muszę wracać do garów. - Garów? - Gotuję braciom i zajmuję się ich domem. - Psaniec mówił powoli i wyraźnie, jakby miał do czynienia z półgłówkiem. Rany... to nie był ośrodek treningowy, tylko chatka braci. Chatka pilnie strzeżona. Nad drzwiami i pod krawędzią dachu zainstalowano liczne kamery, mur wokół dziedzińca sprawdziłby się w Alcatraz. Brakowało tylko, żeby zza winkla wyskoczyła sfora szczerzących kły dobermanów. Cóż, pewnie jeszcze nie uporały się z kośćmi poprzedniego gościa... - Możemy już wejść, paniczu? - Tak... jasne. - Przełknął z trudem i ruszył stawić czoło królowi. Zostawię rzeczy w samochodzie, dobrze? - Jak panicz woli. Chwała Bogu, że Blasth nie będzie musiał być przy tym. Jedna połowa sążnistych odrzwi otwarła się, odsłaniając przyjaciela, który na jego widok uniósł dłoń. Jeszcze lepiej! Blasth nie załapał się na spektakl, ale John za to dostał bilet w pierwszym rzędzie. Kumpel miał na sobie granatowe dżinsy i jedną z wystrzępionych koszul, które kupili u Abercombiego. Bose stopy Johna odcinały się bielą od czarnych kamiennych schodków. Kumpel wydawał się dziwnie spokojny, co było trochę wpierniczające. Mógł się chociaż wysilić na wyraz trwogi albo współczucia na twarzy. - Cześć - zamigał John. - Cześć. John cofnął się, robiąc mu miejsce. - 229 -

- Jak się miewasz? - Żałuję, że nie palę. Mógłbym się chociaż wyluzować na czas palenia peta. - Bzdury. Nie cierpisz dymu. - Będę o tym pamiętał, kiedy stanę przed plutonem egzekucyjnym. - Przestań pieprzyć. Ruszyli przez sień, w której Khiller zaczął żałować, że nie ma fraka. Biało - czarna szachownica marmurowej posadzki, żyrandol - czyżby ze szczerego złota? Chyba tak... Na progu holu stanął jak wryty. Ja pierniczę! Hol wyglądał jak w Carskim Siole: feeria barw, złocenia, mozaikowa podłoga, malowany plafon... Z kolei smukłe marmurowe kolumny połączone łukami były jak z kart romansideł Danielle Steel. Nigdy nie czytał jej książek, no, może raz, ale miał wtedy dwanaście lat i był chory, zresztą czytał tylko fragmenty erotyczne. - Tutaj, tutaj - odezwał się samczy bas, niosąc się echem. Khill zadarł głowę, patrząc na szczyt ozdobnej klatki schodowej, gdzie w czarnych skórach i czarnym podkoszulku stał król, wyglądając jak władca świata. - Chodźmy i miejmy to już za sobą. Khill ze ściśniętym gardłem ruszył za Johnem na pierwsze piętro. - Chcę porozmawiać z Khillem w cztery oczy. Zaczekaj tutaj, John zarządził Ghrom. - Kiedy ja chcę być świadkiem Khilla - zamigał John. - Wykluczone. Niedobrze, zaniepokoił się Khill. Nie będzie miał żadnego świadka obrony? - Zaczekam - zamigał John. - Dziękuję ci bardzo. Khiller stanął na progu gabinetu Ghroma. Gabinet... cóż, spodobałby się jego mamie: niebieskie ściany, damskie mebelki na giętych nóżkach, żyrandol obwieszony kryształkami, które wyglądały jak kolczyki. Jakoś nie bardzo to pasowało do Ghroma. Gdy król wcisnął się za filigranowe biureczko, Khill wszedł do środka, zamknął drzwi za sobą i stanął, splatając przed sobą dłonie. Miał niejasne wrażenie, że śni. Jak do tego wszystkiego doszło? - Czy chciałeś zabić Lahsera? - spytał Ghrom. Tylko tyle tytułem wstępu? - N - no... - 230 -

- Tak czy nie? Khillowi przewinęła się przez głowę lista możliwych odpowiedzi: Nie, oczywiście, że nie, nóż sam mi wskoczył do ręki, choć opierałem się, jak mogłem... Skąd, chciałem go tylko ogolić... Nie miałem pojęcia, że przecięcie żyły szyjnej prowadzi do śmierci... Odkaszlnął parokrotnie. - Tak. Chciałem. Król skrzyżował ręce na piersi. - Czy zachowałbyś się tak samo, gdyby Lahser nie dobierał się Johnowi do spodni? Khilla na moment zatkało. Nie powinno go dziwić, że król znał sytuację ze szczegółami, mimo to był w szoku. Temat był delikatny zważywszy na to, co Lahser powiedział i zrobił. I to w dodatku Johnowi. - Słucham cię - ponaglił go Ghrom. - Czy poderżnąłbyś gardło Lahserowi, gdyby się nie dobierał do Johna? Khiller zebrał myśli. - John prosił nas z Blasthem, żebyśmy nie mieszali się do tego i póki siły były wyrównane, nie interweniowałem. Ale... przebrała się miarka. Lahser stosował chwyty poniżej pasa. - Ale nie musiałeś go aż zabijać, prawda? Mogłeś oderwać go od Johna. Walnąć go parę razy. Odepchnąć. - To prawda. Ghrom przeciągnął się, aż mu chrupnęło w barku. - Masz być teraz ze mną szczery aż do bólu. Poznam po zapachu, jeśli skłamiesz. - Oczy króla miotały gromy zza ciemnych szkieł. - Dobrze wiem, że nienawidziłeś swojego kuzyna. Czy jesteś pewien, że nie użyłeś śmiercionośnej broni z osobistych pobudek? Khill przeczesał dłonią włosy, starając się przypomnieć sobie stan swojego ducha, kiedy rzucił się na Lahsera. Miał luki w pamięci, czarne dziury. Pamiętał tylko, jak w nim zawrzało i nagle rzucił się przed siebie, ściskając nóż w ręku. - Prawdę mówiąc... do diabła, nie mogłem patrzeć spokojnie, jak on gnoi Johna. John zdrętwiał, jakby go sparaliżowało. Kiedy Lahser sięgnął mu do rozporka, John nie był w stanie się poruszyć. Bili się w tym prysznicu, Lahser przycisnął Johna do ściany. John nagle znieruchomiał. Nie mam pojęcia, jak daleko Lahser był gotów się posunąć... Chyba jasne, co mam na myśli... Nie jestem Lahserem, ale ta kanalia jest zdolna do wszystkiego. - Khill przełknął głośno. - Byłem świadkiem całego zajścia, widziałem bezsilność Johna i... nagle - 231 -

zrobiło mi się ciemno przed oczami... Ja... nagle nóż jakby sam wskoczył mi do ręki i zanim się obejrzałem, już ciął. Szczerze? Nie znosiłem Lahsera, ale gdyby kto inny zrobił taki numer Johnowi, też miałby ze mną do czynienia. Uprzedzam, że wiem, jak brzmi następne pytanie. - Czekam więc na odpowiedź. - Tak, zrobiłbym to znów. - Nawet teraz? - Tak - Rozejrzał się po błękitnych ścianach. Czy wypadało mówić o tak ohydnych sprawach w tak ślicznym pomieszczeniu? - Domyślam się, że tym samym można mnie zakwalifikować jako szczególnie zatwardziałego mordercę, zatem... co się teraz ze mną stanie? Wasza królewska mość już pewnie wie, że rodzina mnie wydziedziczyła? - Tak, słyszałem o tym. Zapadła długa cisza. Khill patrzył na czubki swoich new rocksów, a serce łomotało mu w piersi. - John prosił, żebyś mógł zamieszkać z nami. Khill podniósł wzrok z niedowierzaniem. - Z wami? - Nie przesłyszałeś się. - Nie, to niemożliwe. W żadnym wypadku. Nie ma szans. Ghrom ściągnął gęste brwi. - Co mówisz? - Ja, ten... przepraszam. - Khill opanował się. W końcu miał przed sobą króla, a król może robić, co mu się żywnie podoba, na czarne mówić białe, kazać poddanym salutować, trzymając palec w dupie i przyjąć takiego wraka jak Khill pod swój dach, jeśli ma takie widzimisię. Król wampirów może się śmiać z wszystkich reguł. Kimże był zresztą, by odrzucać łaskę władcy? Ghrom wstał. Khill z trudem opanował się, żeby się nie cofnąć, choć dzieliło ich, lekko licząc, siedem metrów kobierca z Aubusson. Król był wysoki jak wieża. - Przed godziną rozmawiałem z ojcem Lahsera. Twoja rodzina odmówiła zapłacenia odszkodowania. Zostałeś wydziedziczony, więc sam będziesz musiał zapłacić za siebie. Pięć milionów. - Pięć milionów? - Wczoraj w nocy Lahser został uprowadzony przez reduktorów. Nie ma szans, żeby to przeżył. Jesteś oskarżony o napaść ze skutkiem śmiertelnym.

- 232 -

Oskarżyciele wyszli z założenia, że Lahser musiał żyć w chwili uprowadzenia, bo reduktorzy nie porywaliby zwłok. - Aha... - Chryste, Lahser... no i ta fura zielonych. - Nie mam nic poza tym ubraniem i drugą zmianą w torbie. Mowy nie ma, żebym wytrzasnął... - Ojciec Lahsera jest poinformowany o twojej sytuacji finansowej, w związku z czym domaga się, byś został skazany na służbę w ich domu. Krew odpłynęła z głowy Khilla. Niewolnikiem... do końca życia? U starych Lahsera? - Naturalnie najpierw musiałbyś odsiedzieć wyrok. Działa jeszcze jeden zakład karny dla wampirów, na północ od granicy z Kanadą. Khill stał w niemym stuporze. A więc śmierć nie jest jedynym sposobem utraty życia... - Co na to powiesz? - spytał cicho Ghrom. Zakład karny... na jakimś zadupiu, z odsiadką przez Bóg wie ile lat. Służba... w domu, w którym będzie znienawidzony do końca swoich dni. Przypomniał sobie wędrówkę tunelem z domu Blastha i decyzję, którą podjął po drugiej stronie. - Mam oczy nie do pary - szepnął, kierując felerne tęczówki w stronę króla. - Ale mam swój honor. Poddam się karze... ale pod warunkiem zacietrzewił się - że nikt ode mnie nie będzie żądał, żebym się pokajał. Tego... nikt się ode mnie nie doczeka. Lahser postąpił wyjątkowo nikczemnie. Z zimną premedytacją planował zrujnować życie Johna. Nie. Żałuję. Mojego. Postępku. Ghrom wyszedł zza biurka i ruszył do drzwi. - Dobrze powiadasz, synu. A teraz zaczekaj na korytarzu z kolegą. Zaraz wracam - powiedział, żwawo mijając Khilla. - Nie... rozumiem? Król otwarł drzwi i skinął na niego niecierpliwie. - No już, wychodź. Khiller, oszołomiony, wytoczył się na korytarz. - Jak poszło? - zamigał John, zrywając się z krzesła pod drzwiami. - Co powiedział? Patrząc na kumpla, Khill jakoś nie mógł się zdobyć na wyznanie, że idzie za kraty, a potem zostanie przekazany rodzicom Lahsera, którzy będą się nad nim znęcać, póki nie kipnie. - Nie najgorzej. - Kłamiesz. - Nie. - Jesteś blady jak trup. - 233 -

- Mam prawo. Wczoraj przeszedłem operację. - Nie ściemniaj tylko gadaj, jak sprawy stoją. - Prawdę mówiąc, sam nie wiem... - Przepraszam, chłopcy. - To była Beth, królowa. Miała bardzo poważny wyraz twarzy. W rękach trzymała długą, płaską, skórzaną szkatułę. - Musicie mnie przepuścić. Rozsunęli się, a Beth wemknęła się do gabinetu, zamykając za sobą drzwi. John z Khillerem czekali. Czas wlókł się niemożliwie. Diabli wiedzieli, na czym im tam tak schodziło: czyżby król i królowa przygotowywali dla niego karteczki, jak w grze „Monopol”: Idziesz do więzienia. Stoisz w miejscu. Nie pobierasz opłat. John wyjął komórkę, bo nie wiedział, co robić z rękami. Sprawdził wiadomości i ściągnął brwi. Napisał SMS-a, wysłał i włożył aparat do kieszeni. - Dziwne, że Blasth jeszcze się nie odezwał. Wcale nie takie dziwne, pomyślał Kłuli, czując się jak ostatni skurwysyn. Król stanął w otwartych drzwiach. - Chodźcie, chłopcy. Weszli, szurając nogami. Ghrom zamknął drzwi za nimi, wrócił za biurko i usiadł na lilipucim krzesełku, zarzucając nogi na stertę papierów. Wziął za rękę Beth, która przysiadła obok. - Mówi wam coś termin: ahstrux nohtrum? - Widząc ich zdumienie, zaśmiał się chytrze. - To instytucja prawie na wymarciu, coś w rodzaju osobistej ochrony, której wolno zabijać w obronie swego pana. Tacy legalni mordercy. Khill przełknął głośno, zastanawiając się, co też to, u diabła, ma wspólnego z nim i z Johnem. - Ahstrux nohtrum może zostać powołana wyłącznie na mocy królewskiego dekretu, w przypadkach podobnych do tych, w których amerykańskie służby specjalne przyznają ochronę osobistą. Ochrona przysługuje ważnym osobistościom i musi być znakomicie wyszkolona. - Ghrom ucałował dłoń swojej małżonki. - O tym, czy ktoś jest ważną osobistością, decyduje król. To znaczy ja. A... moja tu obecna krwiczka jest dla mnie najcenniejszym skarbem i zamierzam dołożyć wszelkich starań, by jej serce było spokojne. Ponieważ jest królową wampirów, zatem jej jedyny brat zdecydowanie zalicza się do kategorii VIP-ów. Co się zaś tyczy wyszkolonej ochrony... O ile mnie pamięć nie myli, Khill, z całej grupy adeptów ty byłeś najlepszy w sztukach walki, nie licząc Johna. Walczysz wręcz z wielką zajadłością, jesteś

- 234 -

wyśmienitym strzelcem, do tego mieliśmy okazję się przekonać, jak świetnie radzisz sobie z białą bronią - zakończył cierpko. Khiller poczuł dziwne wzruszenie, jakby nagle pierzchła zasłona mgły i oczom zagubionego na bezdrożach wędrowca ukazała się droga do świata. Musiał się oprzeć o Johna, żeby nie stracić równowagi. Rany, ależ był mięczakiem. - Jest jedno małe ale - dorzucił król. - Ahstrux nohtrum gotowi są poświęcić życie dla osoby chronionej. W razie konieczności przyjmują cios na siebie. Co więcej, jest to służba bezterminowa, z której tylko ja mogę zwolnić. Tylko ja mogę złożyć wymówienie, rozumiesz? - Jasne. Świetnie rozumiem - odparły usta Khilla bez jego udziału. Ghrom uśmiechnął się i sięgnął do szkatuły, którą przyniosła Beth. Wyjął ze środka gruby arkusz papieru opatrzony na dole złotą pieczęcią z czerwono czarnymi jedwabnymi wstążkami. - O, popatrzcie. - Bez cienia namaszczenia pchnął królewski dokument na drugi koniec biurka. Khill i John nachylili się w skupieniu, sylabizując w Starym Języku. - Ja... pierdolę - wyszeptał nabożnie Khill, ale zaraz się zmitygował obecnością Beth. - Przepraszam, zapomniałem się. Uśmiechnęła się tylko i cmoknęła swojego brońca w czubek głowy. - Popatrz na datę - powiedział z dumą Ghrom. Dokument był antydatowany... o całe dwa miesiące. Stwierdzał, że Khiller, syn Ostrogha, od czerwca bieżącego roku pełnił funkcję ahstrux nohtrum Johna Matthew, syna Hardhego, syna Mrokha. - To wszystko przez moje bałaganiarstwo - powiedział Ghrom, puszczając oko. - Już dawno miałem was powiadomić o dekrecie. Biję się w pierś. Oczywiście w zaistniałej sytuacji John ponosi koszty odszkodowania, ponieważ osoba chroniona pokrywa wszelkie koszty związane z jego ochroną. - Nie ma sprawy - zamigał John. - Chwileczkę - wtrącił Khill. - Przecież on nie ma nawet jednej setnej takiej kasy... - Twój kumpel na dzień dzisiejszy jest wart koło czterdziestu milionów, więc go to zbytnio nie uderzy po kieszeni. Khill spojrzał na Johna w osłupieniu. - Jak to? To co ci każe wysiadywać w biurze, dorabiając na sznurówki? - Na kogo mam wypisać czek? - zamigał John, puszczając mimo uszu uwagę kumpla.

- 235 -

- Na rodziców Lahsera. Beth, jako główna księgowa Bractwa, powie ci, z którego konta je podjąć. Prawda, lilan? - Uścisnął jej dłoń miłośnie. Kiedy wrócił myślami do Johna i Khilla, spoważniał. - Od tej chwili Khill zostaje mieszkańcem rezydencji z pensją siedemdziesięciu pięciu tysięcy dolarów rocznie opłacaną przez Johna. Niestety, Khill, nie ma dla ciebie powrotu na szkolenie, co nie znaczy, że bracia czy ja nie weźmiemy cię raz na czas w obroty, żebyś nie zardzewiał. Mamy zwyczaj troszczyć się o swoich. A ty jesteś teraz jednym z nas. Khill zaczerpnął powietrza raz, drugi, trzeci... - Przepraszam... muszę usiąść. Jak jakieś ciućmo zwalił się na jedną z błękitnych sofek. Ponieważ wszyscy patrzyli na niego, jakby się spodziewali, że będzie chciał oddychać w papierową torbę albo zażąda chustek do nosa, chwycił się za bok, tam, gdzie był operowany, żeby wyglądało, że go zmogły obrażenia, a nie emocje. Niestety... całkiem stracił oddech. Jakieś cholerstwo utknęło mu w gardle, przez co miał zawroty głowy i czuł płonącą obręcz wokół żeber. Ktoś kucnął przy nim - chyba nie John ani nie Beth. Tak, to była zamazana sylwetka Ghroma. Czarne okulary i drapieżna twarz kontrastowały z łagodnym tonem głosu króla. - Wsuń głowę między kolana, synu. - Król położył mu rękę na plecach i lekko docisnął. - No, już. Khiller zastosował się do polecenia i zaczął się gwałtownie trząść. Byłby runął na podłogę, gdyby król nie przytrzymał go swoją wielką ręką. Zawziął się, żeby nie płakać. Nie uronić ani jednej łzy. W związku z czym dusił się, trząsł i zlewał zimnym potem. - Myślałem, że jestem sam jak palec - szepnął tak cicho, że tylko Ghrom go usłyszał. - Nonsens, przecież mówiłem ci, że jesteś jednym z nas. Khill spojrzał mu w oczy. - Jestem nikim. - E tam, bzdury. - Król z namysłem pokiwał głową. - Broniłeś honoru Johna. Więc, jak już wspomniałem, należysz do rodziny, synu. Khiller powiódł wzrokiem po Johnie i Beth, którzy stali obok siebie. Przez wstrzymywane łzy widział ich podobieństwo. Oboje mieli czarne włosy i niebieskie oczy. Byli rodziną...

- 236 -

Khill zebrał się w sobie i wstał, prezentując się w pełnej okazałości. Poprawił koszulę, wygładził włosy, a następnie, spokojny i opanowany, podszedł do Johna. Wyprostowany dumnie, wyciągnął dłoń do przyjaciela. - Jestem gotów oddać za ciebie życie nawet bez tego papieru. Mówiąc to, uświadomił sobie, że wypowiada pierwsze słowa jako w pełni dojrzały samiec, że jest to jego pierwsze ślubowanie w życiu. Trudno mu było sobie wyobrazić lepszego odbiorcę tej przysięgi - no, może z wyjątkiem Blastha. John patrzył przez chwilę na jego dłoń, a potem potrząsnął nią mocno i zdecydowanie. Nie potrzebowali słów ani uścisków. - A ja za ciebie - powiedział samymi ustami John, kiedy ich oczy się spotkały. - Jak skończysz, chętnie ci opowiem o Furiacie. Pytaj, o co chcesz. Cormia podniosła głowę znad białej świecy, którą zapalała. Bella leżała na plecach na wielkim łożu, trzymając wychudłą, bladą dłoń na brzuchu. - Naprawdę możesz pytać - zapewniła z uśmiechem Cormię. Przynajmniej oderwie mnie to od smętnych rozmyślań, a bardzo tego potrzebuję. Cormia zdmuchnęła zapałkę. - Skąd wiedziałaś, że o nim myślę? - Marszczyłaś brwi jak facet, a to u samicy oznacza, że myśli o swoim samcu i albo ma ochotę kopnąć go w tyłek, albo objąć i przytulić. - Najsamiec już nie należy do mnie. - Złotą kadzielnicą zatoczyła trzykrotnie koło nad świecą. Głosem cichym, lecz pełnym mocy zaintonowała inwokację do Pani Kronik, błagając ją o opiekę nad Bella i jej młodym. - On mnie nie kocha - oznajmiła nagle Bella. Cormia odstawiła kadzielnicę na stolik we wschodnim narożniku pokoju i upewniła się, czy wszystkie trzy knoty palą się równo. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. - Słyszysz mnie? On mnie nie kocha. Cormia zamknęła oczy. - Obawiam się, że się mylisz. - Jemu się tylko wydaje, że mnie kocha. - Wybacz moją śmiałość, pozwolę sobie jednak... - Pragniesz go?

- 237 -

Cormia spłonęła rumieńcem na wspomnienie tego, co wydarzyło się w salce kinowej. Przypomniała sobie członek Najsamca w swojej dłoni, tę dziwną władzę, jaką miała nad nim, jego usta ssące jej pierś... Bella roześmiała się łagodnie. - Traktuję ten rumieniec jako odpowiedź twierdzącą. - Sama nie wiem, co powiedzieć. - Usiądź przy mnie. - Bella poklepała łóżko obok siebie. - Pozwól, że opowiem ci o nim, wtedy zrozumiesz, skąd wiem, że mnie nie kocha. Cormia zdawała sobie sprawę, że słuchając o tym, jak Najsamiec oszukuje się w kwestii własnych uczuć, sama pogrąża się jeszcze bardziej. Mimo to przysiadła na kołdrze obok Belli. - Furiath jest dobrym samcem, wspaniałym samcem, ale to wcale nie znaczy, że kocha się w każdej osobie, o którą się troszczy. Gdybyście dali sobie trochę więcej czasu… - Wkrótce wracam na Tamtą Stronę. Brwi Belli powędrowały do góry. - Dlaczego? - Jestem tutaj już od dawna. - Nie mogła się zdobyć, żeby powiedzieć Belli, że została zdyskwalifikowana. - Powinnam... wracać. Bella wyglądała na zasmuconą. - Czy Furiath też nas opuści? - Nie wiem. - Pewnie będzie musiał wracać, by walczyć. - N - no... tak. - Bella wyraźnie nie wiedziała jeszcze, że Furiath został usunięty z Bractwa, a chwila nie była stosowna, żeby serwować jej przykre wiadomości. - Czy wiesz, dlaczego Furiath został Najsamcem? - spytała Bella, gładząc się po brzuchu. - To znaczy, zamiast Vrhednego? - Nie, nawet nie wiedziałam, że doszło do tej zamiany, dopóki nie zobaczyłam Najsamca w świątyni. - Vrhedny zakochał się w doktor Jane tuż przed planowaną ceremonią godową. Furiathowi było ich żal, więc zgłosił się na jego miejsce. - Pokiwała głową. - To cały Furiath. Zawsze dba bardziej o innych niż o siebie. - Wiem o tym. Dlatego tak go podziwiam. Tam, skąd pochodzę... Cormia szukała właściwych słów. - Dla Wybranek altruizm jest najwyższą cnotą. Służymy naszej rasie i Pani Kronik, zawsze stawiając kolektyw przed jednostką. Służba dla zbiorowości jest ceniona najwyżej. Najsamiec zawsze stawia innych przed sobą. Chyba właśnie dlatego... - 238 -

- Dlatego co? - Dlatego tak go szanuję. Za to i jeszcze... jeszcze za... Bella zaśmiała się zmysłowo. - Za jego inteligencję, zgadłam? Która oczywiście nie ma nic wspólnego z jego żółtymi oczami i cudownymi włosami? Cormia uznała, że skoro jej rumieniec posłużył raz za odpowiedź, może posłużyć i drugi raz. - Nie musisz odpowiadać. Jest niezwykłym samcem. Ale wróćmy do jego altruizmu. Moim zdaniem, tu właśnie pies jest pogrzebany. Jeśli ktoś stale tylko myśli o innych, traci kontakt z sobą. Dlatego właśnie martwię się o niego. I to pozwala mi sądzić, że wcale mnie nie kocha. Uważa, że uratowałam jego bliźniaka bardziej niż jemu się to udało. Czuje do mnie wdzięczność. Głęboką wdzięczność, która wynosi mnie na piedestał, co jednak nie jest miłością. - A skąd to wiesz? Bella zawahała się. - Spytaj go o jego relacje z samicami, a zrozumiesz, co mam na myśli. - Czy miał wiele samic? - spytała, szykując się na najgorsze. - Ani jednej. Nigdy. - Bella nieprzerwanie masowała brzuch kolistym ruchem. - To nie są moje sprawy, ale powiem ci coś. Nie ma samca, oprócz mojego brońca, którego szanowałabym bardziej niż Furiatha, a ciebie bardzo lubię. Chciałabym, żeby Furiath został tutaj i żebyś ty też z nami mieszkała. Podoba mi się sposób, w jaki na niego patrzysz. A jeszcze bardziej, jak on patrzy na ciebie. - Wyrzekł się mnie. - Co? - Nie jestem już jego pierwszą partnerką. - Ojej! - Dlatego powinnam już wracać do sanktuarium, choćby po to, żeby ułatwić sytuację mojej potencjalnej następczyni - powiedziała bez przekonania. Sztuka mówienia jednej rzeczy, podczas gdy myślała coś zupełnie odwrotnego, była sztuką, którą Cormia opanowała w trakcie życia po Tamtej Stronie. W tamtym świecie kłamstwo było czymś prostym i wygodnym jak białe szaty Wybranek, ich zunifikowane fryzury czy recytowanie tekstów liturgicznych z pamięci. Po tej stronie kłamać było trudniej. - Nie wciskaj mi kitu. - Kitu? - Nie bujaj mnie. Posłuchaj, czy mogłabym ci coś poradzić? - 239 -

- Naturalnie. - Nie daj się wkręcić w filozofię Wybranek. Jeśli naprawdę wierzysz w to, co ci wpajano od urodzenia - to w porządku. Ale jeśli czujesz, że walczysz z głosem wewnętrznym, który stale domaga się twojej uwagi, to znaczy, że działasz wbrew sobie. Okłamywanie siebie nie jest cnotą. Co prawda, to prawda. A to właśnie musiała robić przez całe dotychczasowe życie: kłamać. Bella podciągnęła się na poduszkach do góry. - Nie wiem, ile o mnie wiesz, ale mam brata, Mordha. Całe życie próbuje mną rządzić, ale kocham go i jesteśmy sobie bardzo bliscy. Mój ojciec umarł, kiedy miałam cztery lata i Mordh został głową rodziny. Opiekował się matką i mną bardzo troskliwie, jednak czułam się zbyt kontrolowana i w końcu wyprowadziłam się z domu. Musiałam, bo doprowadzał mnie do furii. Szkoda, że nie słyszałaś, jak się kłócimy. Mordh chciał dobrze, ale pod pewnymi względami jest bardzo staroświecki - uważał, że ma prawo decydować o wszystkim. Mimo wszystko wydaje się szlachetnym samcem. Zdecydowanie. Jednak po dwudziestu pięciu latach życia pod kloszem byłam wciąż tylko jego siostrą, a nie sobą. Rozumiesz, o czym mówię. - Uścisnęła dłoń Cormii. Wreszcie zdobyłam się na najbardziej sensowe posunięcie w moim życiu: wyprowadziłam się, żeby poznać samą siebie. - W jej oczach przemknął cień. Nie było to łatwe i miało również swoje... konsekwencje. Ale pomimo wszystko radziłabym ci zastanowić się, kim jesteś. To znaczy, kim jesteś jako jednostka? - Jestem Wybranką. - Kim jeszcze? - Nikim. Bella znów uścisnęła jej dłoń. - Pomogę ci w twoich przemyśleniach, Cormio, zaczynając od łatwych pytań. Jaki jest twój ulubiony kolor? Co lubisz jeść? Czy budzisz się wczesnym wieczorem? Co cię bawi? Co smuci? Cormia spojrzała na kadzielnicę na stoliku w rogu pokoju, myśląc o modlitwach, których ją nauczono, modlitwach na każdą okoliczność. O śpiewach i rytuałach. Wpojono jej dziesiątki tekstów liturgicznych i całą gamę rytualnych zachowań. I to by było chyba... wszystko, co potrafiła w życiu. Chociaż... Może... Spojrzała Belli w oczy. - Wiem... Że lubię lawendowe róże. Lubię też w myślach projektować rozmaite konstrukcje. Bella ziewnęła z uśmiechem, zasłaniając usta dłonią. - 240 -

- Jak na początek - zupełnie nieźle. A teraz, co byś powiedziała na obejrzenie końcówki Projektu Moda? Przy włączonym telewizorze nie będziesz się krępować, rozmyślając w mojej obecności, a Fritz przyniesie nam obiad nie wcześniej niż za dwadzieścia minut. Cormia oparła się wygodnie o poduszki przy swojej... przyjaciółce. Nie siostrze, lecz przyjaciółce. - Dziękuję ci bardzo, Bello. - Nie ma za co. Poza tym uwielbiam to kadzidło. Ma niezwykle kojący zapach. Bella wycelowała pilotem w telewizor, naciskając któryś z guzików. Na ekranie pojawił się siwy Tim Gunn z włosami przyklepanymi, jakby wyszły spod żelazka. Stał w szwalni, a przed nim jedna z projektantek demonstrowała projekt czerwonej sukienki, nad którą pracowała. - Dziękuję - powtórzyła Cormia, unikając wzroku Belli. Bella znów uścisnęła jej dłoń, po czym obie zapatrzyły się w ekran.

- 241 -

ROZDZIAŁ 29 Lahser wytoczył się z domu rodzinnego. Po rękach spływała mu krew. Nogi uginały się pod nim, więc szedł, zataczając się. Potknął się o własną nogę i spojrzał w dół. O rany, koszula i buty też ociekały krwią. Pan D wyskoczył z forda focusa. - Jest pan ranny. Lahser nie mógł wydusić z siebie odpowiedzi. Był tak słaby i roztrzęsiony, że ledwie trzymał się na nogach. - To trwało... o wiele dłużej niż sądziłem. - Pomogę panu wsiąść do wozu, psze pana. Lahser bezwolnie pozwolił kurduplowi zaprowadzić się do samochodu i wsunąć na siedzenie. - Co pan ma w ręku, psze pana? Lahser odepchnął reduktora na bok, wystawił głowę z samochodu i bezskutecznie próbował zwymiotować. Z ust na podbródek pociekło mu tylko parę kropel jakiejś czarnej mazi. Otarł wargi i przyjrzał się swojej dłoni. To nie była krew, a w każdym razie normalna krew. - Zabiłem ich - powiedział ochrypłym głosem. Reduktor ukląkł przed nim. - Tak jest. Tato będzie z pana dumny. Pana przyszłość nie należała już do tych zwierząt. Pan jest nasz. Lahser próbował usunąć z pamięci korowód upiornych scen. - Mama darła się najbardziej, kiedy zobaczyła, że zabijam tatę. - To nie byli tato i mama, tylko zwierzęta. Wampiry to bydło. Trochę, jakby pan zastrzelił - jelenia... albo raczej szczura czy innego szkodnika. Pokręcił głową. - Nie byli żadnymi krewnymi. Nabrali pana. Lahser spojrzał na swoje dłonie. W jednej wciąż ściskał nóż. W drugiej łańcuch. - Strasznie krwawili! - Tak, te przeklęte wampiry krwawią jak zarzynane świnie. Cisza, która zapadła, zdawała się nigdy nie kończyć. - Jest tu basen przy domu? - Lahser potaknął. - Na tyłach? - Lahser znów kiwnął głową. - To dobrze, wezmę tam pana i obmyję. Mamy trochę czystych ubrań na tylnym siedzeniu. Przebierze się pan i zaraz wszystko będzie git.

- 242 -

Po chwili Lahser był już w kabinie kąpielowej przy basenie. Wziął prysznic, spłukał z siebie ślady rodziców i patrzył, jak u jego stóp w kratce ściekowej tworzy się czerwony wir. Opłukał nóż i łańcuch. Potem wyszedł spod prysznica i zanim się wytarł, założył na szyję łańcuch z nierdzewnej stali. Z obroży zwisały dwie plakietki. Jedna była ostatnią licencją jego rottweilera, druga informacją o ostatnim szczepieniu Kinga na wściekliznę. Ubieranie się poszło mu sprawnie. Przełożył portfel ojca z kieszeni zakrwawionych spodni do czystych, które kupił mu pan D. Butów na zmianę nie miał, ale krew, zasychając, nabierała rdzawego odcienia i mniej rzucała się w oczy. Po wyjściu z kabiny kąpielowej zastał reduktora siedzącego na jednym ze szklanych stolików, które wraz z leżakami stały wokół basenu. - Chce pan, żebym wezwał posiłki? - Kurdupel zerwał się ze stolika. Lahser spojrzał na rezydencję. Jadąc tu, miał zamiar splądrować swój dom, wygarnąć z niego wszystko, co miało jakąkolwiek wartość. Zaprząc armię reduktorów, którą Omega nazwał jego oddziałami, by odarły dom do gołej deski. Jak jakiś Conan Barbarzyńca pokazać wszystkim, kto tu rządzi. Zwycięstwo to nie tylko rozgromienie sił wroga, zwycięstwo to również zarekwirowanie mu koni i podpalenie chaty pośród lamentów jego kobiet. Niestety, teraz dom, chroniąc w swym wnętrzu ciała jego rodziców i psańców, stał się mauzoleum i myśl o zbezczeszczeniu tego miejsca przez bandę reduktorów stała się nieznośna. - Chcę stąd jechać. - Wrócimy później, tak? - Zabierz mnie wreszcie stąd, do cholery! - Wedle życzenia. - Wreszcie sensowna odpowiedź. Poruszając się z wysiłkiem jak starzec, Lahser obszedł dom dookoła, patrząc w ziemię, żeby przypadkiem nie spojrzeć w żadne z okien. Kiedy zarzynał psańców w kuchni, w piekarniku dochodził kurczak. Był to jeden z tych nowoczesnych piekarników, które wyłączają się automatycznie. Kiedy ostatni ze służących wykrwawił się na śmierć, Lahser przystanął przy kuchence i zapalił światełko. Kurczak był upieczony. Z szuflady w szafce wyjął rękawice kuchenne w biało - czerwone paski. Wyłączył piekarnik, wyjął ze środka brytfannę i postawił na płycie kuchni.

- 243 -

Kurczak miał chrupką skórkę i farsz z kaszy kukurydzianej. W smakowitym sosie pływały podroby. Lahser pamiętał też, żeby wyłączyć palnik pod gotującymi się ziemniakami. - Jedźmy już stąd - powiedział, wsiadając do samochodu. Musiał sobie pomóc rękami, żeby włożyć nogi. Po chwili silnik, który świetnie by się sprawdził w maszynie do szycia, zaskoczył i focus ruszył podjazdem. W napiętej ciszy panującej w samochodzie Lahser wyciągnął z nowych bojówek portfel ojca i zaczął przeglądać karty. ATM, Visa, Black AmEx... - Dokąd jedziemy? - spytał pan D, kiedy dotarli do drogi22. - Nie wiem. Pan D spojrzał na niego spod oka. - Zaciukałem kuzyna, kiedy miałem szesnaście lat. To był kawał skurwiela i miałem frajdę, bo mu się naprawdę należało. Potem jednak nie czułem się dobrze. Nie ma się czego wstydzić, jeśli teraz się panu wydaje, że źle zrobił. Świadomość, że ktoś go chociaż trochę rozumiał, sprawiła, że koszmar jakby zelżał. - Czuję się jakiś... martwy. - To minie. - Nie... nigdy nie będę się już czuł jak... A zresztą, chrzanić to. Stul pysk i uważaj, jak jedziesz. Kiedy skręcali w drogę 22, Lahser wydobył z portfela ostatnią kartę. Było to fałszywe prawo jazdy jego ojca. Spojrzał na fotografię i żołądek podjechał mu do gardła. - Zatrzymaj się. Focus zjechał na pobocze. Lahser otwarł drzwi i wyrzygał kolejną porcję czarnej mazi dokładnie w chwili, gdy mijał ich wielki cadillac. Czuł się skończony. Nieodwracalnie. Chryste, co zrobił? Kim się stał? - Wiem, dokąd pana zabrać - powiedział pan D. - Jeśli tylko zamknie pan drzwi, zabiorę pana gdzieś, gdzie poczuje się pan lepiej. Jak uważasz, pomyślał Lahser. W obecnym stanie gotów był czepiać się każdej deski ratunku. - Wszędzie, byle jak najdalej stąd. Ford focus zawrócił i ruszył w stronę miasta. - Dokąd jedziemy? - spytał Lahser, gdy ujechali parę kilometrów. - 244 -

- W miejsce, w którym się pan wyluzuje. Może mi pan wierzyć. Lahser zapatrzył się w okno. Był skończonym mięczakiem. - Wyślij tam oddział naszych. Niech obedrą dom do gołych ścian. - Tak, psze pana. Zbihr zatrzymał samochód przed neogotycką rezydencją rodziców Lahsera. Furiath rozpiął pas i sposępniał. Co, u diabła? Drzwi frontowe były otwarte na oścież, z żyrandola w holu padał ciepły blask na próg i ozdobne krzewy wokół wejścia. Coś tu było nie tak. Otwarte na oścież drzwi spotykało się w podmiejskich domkach z doniczkami na ganku i gipsowym krasnalem w ogródku albo w nędznych dzielnicach, gdzie przed garażami walają się rowery, a ściany są pogryzmolone kredą. No i jeszcze w przyczepach z wybitymi oknami i poszczerbionymi plastikowymi krzesłami na zachwaszczonym trawniku. Natomiast rezydencja w stylu tudoriańskim na wypielęgnowanej posesji, szczerząc na oścież ozdobne drzwi wejściowe, wyglądała niestosownie, jaka debiutantka, której spod sukni balowej wyłazi ramiączko stanika. Furiath wysiadł z cadillaca i zaklął. W powietrzu unosił się odór, który miał świeżo w pamięci - woń świeżej krwi zmieszanej ze słodkim fetorem reduktorów. Zbihr zatrzasnął drzwi samochodu i ścisnął jedną ze swoich dwu dziewiątek. - Kurwa. W miarę jak zbliżali się do drzwi, coraz oczywistsze było, że nie pogadają z rodzicami Lahsera o perypetiach synalka. Raczej należało się spodziewać zwłok. - Zadzwoń po Butcha - polecił Zbihr. - Jesteśmy na miejscu zbrodni. Furiath już zdążył wybrać numer Butcha. - Właśnie się łączę. Potrzebujemy posiłków, natychmiast - rzucił do słuchawki. - Mieliśmy tutaj reduktorów. Zanim weszli do wnętrza, przystanęli, żeby obejrzeć drzwi. Zamek był nieuszkodzony, alarm nie był uruchomiony. Dziwne. Gdyby reduktor podszedł pod same drzwi i zadzwonił, psańce na pewno by go nie wpuściły. Zatem zabójcy musieli dostać się do domu w inny sposób i wyjść przez drzwi frontowe. Nie ulegało wątpliwości, że mieli pełne ręce roboty. Przez orientalny kobierzec w holu biegła szeroka smuga krwi, rozmazanej, jakby ją ktoś wtarł wałkiem do farby. - 245 -

Smuga prowadziła z gabinetu do salonu. Zbihr udał się na lewo do gabinetu, Furiath na prawo do pokoju stołowego. - Znalazłem ciała! - zawołał chrapliwym głosem. - Matko jedyna - usłyszał po chwili zza pleców warknięcie Zbihra. Martwi rodzice Lahsera siedzieli przy najdalszym końcu stołu, przywiązani do oparć krzeseł, żeby ciała trzymały się w pionie. Krew z ran ciętych w ich szyjach i piersiach spłynęła na podłogę, tworząc dwie połyskliwe kałuże. Świece paliły się, wino było rozlane do kieliszków. Na stole między trupami stał półmisek z dobrze wypieczonym kurczakiem, wyjętym chyba świeżo z piekarnika, bo smakowity zapach potrawy wciąż unosił się w powietrzu. Ciała dwóch psańców przywiązano do krzeseł po obu stronach kredensu. Martwi usługiwali martwym. Furiath pokręcił głową. - Moim zdaniem, to już komplet nieboszczyków. Gdyby były jeszcze jakieś zwłoki, na pewno by je usadzono do stołu. Eleganckie stroje rodziców Lahsera leżały na nich nienagannie. Czyjaś ręka starannie ułożyła matce na dekolcie potrójny sznur pereł, naprostowała ojcu krawat i obciągnęła marynarkę. Tylko włosy mieli w nieładzie, a ich świeże rany wyglądały jak z filmów Roba Zombie, natomiast poplamione krwią ubrania były mimo wszystko nieskazitelne. Razem wyglądali jak dwie makabryczne lalki. Z trzasnął pięścią w ścianę. - Pierdoleni zwyrodnialcy... Reduktorom odbiło do reszty. - Chyba tak. - Chodźmy obejrzeć dom. Obeszli bibliotekę i pokój muzyczny, ale nic nie znaleźli. W pokoju kredensowym nie było żadnych śladów. W kuchni znaleźli ślady zamordowania psańców, na tym się jednak kończyło - nigdzie nie wypatrzyli żadnych dowodów włamania. Na pierwszym piętrze podłoga była czysta, z korytarza wchodziło się do uroczych sypialń, których zwiewne draperie, antyczne meble i wykwintna pościel wyglądały jak żywcem wzięte z łamów „House Beautiful”. Na drugim piętrze znajdował się iście królewski apartament. Sądząc po podręcznikach dotyczących broni palnej i wschodnich sztuk walki oraz

- 246 -

komputerze i wieży stereo, musiał należeć do Lahsera. Pokój był wysprzątany na wysoki połysk. W całym domu wszystko było na swoim miejscu, z wyjątkiem pomieszczeń, w których dokonano zabójstw. Nic nie było zniszczone, niczego nie ukradziono. Zeszli na dół, gdzie Zbihr pobieżnie obejrzał zwłoki, a Furiath, po przeglądzie dyspozytorni urządzeń alarmowych, która znajdowała się przy garażu, wrócił do brata. - Włamałem się do centrali alarmowej. Nikt przy niczym nie majstrował, nie było żadnych prób podpajęczenia się ani śladów przerwy w dostawie prądu. - Samiec nie ma portfela - oznajmił Z - ale drogi zegarek ma nadal na ręku. Samica ma na palcu pierścionek z diamentem i dwa brylanty wielkości dziesięciocentówki w uszach. Furiath pokręcił głową. - Dwie infiltracje, jedna po drugiej: tutaj i w klinice. A przy tym żadnych kradzieży... - Przynajmniej wiadomo, jak tu trafili - porwali Lahsera i torturowali, aż wycisnęli z niego adres. Tylko tak mogło się to stać, bo przecież w chwili porwania nie miał przy sobie żadnych dokumentów. Musiał puścić farbę. Furiath popatrzył na złote ramy obrazów. - Coś mi się w tym wszystkim nie podoba. Zawsze plądrowali domy. - Wzięli za to portfel ojca, a przecież prawdziwa góra złota musi znajdować się w banku. Jeśli potrafią się dobrać do jego kont, nie muszą sobie brudzić rąk rabunkiem. - Nie chce mi się wierzyć, że nie tknęli niczego. - Gdzie jesteście? - dobiegł ich z holu głos Rankohra. - Tutaj! - odkrzyknął Zbihr. - Musimy zawiadomić pozostałe rody glymerii - zauważył Furiath. - Jeśli Lahser sypnął własny adres, to znaczy, że mogli z niego wyciągnąć wszystko. Mogło dojść do przecieku o nieobliczalnych skutkach. Do pokoju weszli Butch z Rankohrem. - Czuję się, jakbym znów pracował w wydziale zabójstw - stwierdził Butch. - Jezu... - jęknął Hollywood. - Czy wiadomo, w jaki sposób się tu dostali? - spytał glina, obchodząc stół dookoła.

- 247 -

- Nie, ale możemy jeszcze raz obejrzeć dom - zaproponował Furiath. Jakoś nie mogę uwierzyć, że weszli przez drzwi frontowe. - Kręcąc głowami, ruszyli we czterech na górę, do pokoju Lahsera. Furiath rozglądał się po pokoju, myśląc gorączkowo. - Musimy to jakoś rozpracować. - Popatrzcie tylko - rzucił nagle Zbihr, zerkając przez okno. Na podjeździe pojawił się samochód, a za nim drugi i trzeci. - Masz już swoich rabusiów - zwrócił się do Furiatha. - Jebane ścierwa - wycedził Rankohr ze złowrogim uśmiechem. Przynajmniej zjawiają się w porę. Przyda mi się trochę ruchu po obiedzie. - Ja jednak zachowam się niegościnnie i nie będę ich witał chlebem i solą - mruknął Butch. Furiath odruchowo sięgnął za pazuchę, zaraz jednak przypomniał sobie, że nie ma ani pukawki, ani nawet sztyletów. Sytuacja zrobiła się niezręczna; jego koledzy nagle zaczęli omijać go wzrokiem. - Wrócę do domu i zawiadomię pozostałe rodziny glymerii. Powiem też Ghromowi, co się stało. Bracia kiwnęli głowami i puścili się pędem po schodach przywitać gości. Furiath po raz ostatni omiótł wzrokiem pokój Lahsera. Jakże chciałby być teraz z braćmi, kasować przeklętych sprawców tej krwawej łaźni. Nie chcą z tobą walczyć, bo przestali ci ufać, strofował nazgul. Wojownik nie chce mieć za towarzysza broni kogoś, komu nie można ufać. Umówmy się, kolego, nie masz już czego szukać pośród braci. Pytanie, kiedy w końcu dasz też dupy w kontaktach z Wybrankami? Furiath szykował się do teleportacji, ale nagle ściągnął brwi. Na jednym z mosiężnych uchwytów komody zobaczył ciemną smugę. Podszedł bliżej. Ruda plama. Zaschnięta krew. Wysunął szufladę i zobaczył, że jej zawartość jest pokryta krwawymi odciskami palców: wysadzany drogimi kamieniami zegarek od Jacob&Co., który Lahser nosił przed przemianą, był ubrudzony krwią, podobnie jak diamentowy łańcuszek na szyję i wkręt do ucha. Ktoś czegoś w tej szufladzie szukał, czemu jednak reduktorzy mieliby wzgardzić kosztownościami? Trudno sobie wyobrazić coś niewielkiego, co byłoby warte więcej od biżuterii Lahsera. Laptop Sony Vaio i iPod też były nietknięte. Furiath omiótł wzrokiem niezliczone szuflady w biurku, sekretarzyku, w stolikach nocnych. Wszystkie były równo domknięte. - Musisz zmiatać. Furiath obrócił się za siebie. W progu stał Zbihr z dziewiątką w ręku. - 248 -

- Zjeżdżaj. Nie masz broni. - Mógłbym mieć od ręki. - Zerknął na biurko, gdzie na podręcznikach leżało kilka noży. - Idź, bo będziesz tylko zawadzać. - Zbihr odsłonił kły. Z dołu zaczęły dobiegać gardłowe przekleństwa i chrapliwe oddechy. Pierwsze odgłosy potyczki. Furiath patrzył przez chwilę w ślad za swoim bliźniakiem, który pobiegł walczyć w obronie ich rasy. Potem teleportował się, scalając w biurze ośrodka treningowego.

- 249 -

ROZDZIAŁ 30 - Musisz odpocząć - zawyrokowała Cormia, kiedy Bella kolejny raz ziewnęła. Przed chwilą Fritz przyszedł zabrać naczynia po wieczerzy. Bella wsunęła stek i puree ziemniaczane, a do tego lody miętowe z kawałeczkami czekolady Cormia zjadła puree... Skosztowała też trochę lodów. Bella przyłożyła głowę do poduszki. - Chyba masz rację. Jestem zmęczona. Może ostatnie odcinki obejrzymy później, w nocy. - Dobry pomysł. - Cormia delikatnie zsunęła się z łóżka. - Czy czegoś ci trzeba? - Nie, dziękuję. - Belli oczy same się zamykały. - Powiedz tylko, póki tu jeszcze jesteś, z czego są te świece? Działają niesamowicie relaksująco. Jej twarz na tle białej poszewki wydawała się trupio blada. - Są robione na bazie świętych roślin i ziół, które rosną po Tamtej Stronie. Z dodatkiem wody z fontanny Pani Kronik. - Czuje się, że jest w nich coś niezwykłego. - Będę w pobliżu - rzuciła Cormia. - Jak miło. Wychodząc z pokoju, Cormia zamknęła cichutko drzwi. - Jaśnie panienko? Obejrzała się za siebie. - Fritz? Myślałam, że poszedłeś odnieść naczynia do kuchni. - Bo odniosłem, a teraz przynoszę kwiaty. - Pokazał jej bukiet. - Jakie śliczne. - Mam je zanieść do saloniku na pierwszym piętrze. - Wyjął jedną z lawendowych róż i podał Cormii. - To dla panienki. - Dziękuję. - Przysunęła delikatne płatki do nosa. - Ach, jak cudownie pachną. Cormia drgnęła. Coś otarło się o jej nogę. - Ojej, to ty, Bu. - Schyliła się i pogładziła kota po czarnej, jedwabistej sierści. Kot zamruczał i przytulił się do niej, próbując ją popchnąć. - Lubisz różę? - spytała, podając mu kwiat. - 250 -

Bu pokręcił głową, a potem zaczął trącać jej wolną rękę, jakby chciał jej coś zakomunikować. - Uwielbiam tego kota. - Z wzajemnością. Wybranko, czy mógłbym... - Fritz zawahał się. - O co chodzi? - Panicz Furiath jest w biurze ośrodka treningowego. Mam wrażenie, że potrzebuje towarzystwa. Może panienka by mogła... Kot miauknął głośno i kołysząc ogonem, ruszył truchtem w stronę schodów. Gdyby miał ręce, wyciągnąłby po prostu palec wskazujący w stronę holu. - Jego wysokość Bu chyba popiera moją prośbę - zaśmiał się kamerdyner. Kot znowu miauknął. Cormia ścisnęła mocno różę. W sumie pomysł nie był taki zły. Będzie mogła powiadomić Najsamca, że odchodzi. - Z przyjemnością zobaczę jego łaskawość, czy jednak jesteś pewien... - Tak, tak. Zaprowadzę panienkę do niego. Kamerdyner wbiegł do saloniku odstawić kwiaty i zaraz wrócił. Poruszał się teraz żwawo, a jego twarz jaśniała głębokim zadowoleniem. - Chodźmy na dół, panienko. Bu znowu miauknął, prowadząc ich po schodach w dół, a potem w lewo, do czarnych drzwi pod schodami. Kamerdyner wstukał szyfr na klawiaturze i odsunął grubą, stalową płytę. Cormia w ślad za Fritzem zeszła po kilku schodkach, by znaleźć się w tunelu, którego koniec i z lewej, i z prawej niknął w dali. Mimowiednie zasunęła poły sukni. Mimo ogromu tunelu ogarnęła ją klaustrofobia na myśl, że jest zamknięta pod ziemią. - Wybraliśmy 1914 jako szyfr, bo w tym właśnie roku stanął ten dom oświadczył Fritz, zamykając drzwi na zasuwę i sprawdzając zamek. - Kod działa we wszystkich drzwiach, które spotkamy po drodze. Tunel jest zbudowany z betonu zbrojonego i ma starannie zabezpieczone wejścia. Cały jest monitorowany. Kamery i inne urządzenia alarmowe są tu - wskazał na sufit. Jesteśmy tutaj równie bezpieczni, jak na powierzchni, a nawet w domu. - Dziękuję - uśmiechnęła się. - Poczułam się trochę... niepewnie. - To całkiem zrozumiałe, Wybranko. Bu otarł się o nią, jakby chciał dodać jej pewności siebie. - Teraz tędy. - Kamerdyner człapał przodem. - Panicz Furiath ucieszy się na widok jaśnie panienki. - Uśmiech wygładził pomarszczoną twarz Fritza.

- 251 -

Cormia ruszyła za nim z różą w ręku. Idąc, starała się ułożyć w myślach pożegnanie. Poczuła, że się rozkleja. Pierwotnie miała pretensje do losu, że właśnie ją wybrano na pierwszą partnerkę. Ale teraz, kiedy została zwolniona z obowiązku, żal jej było odchodzić od Najsamca i jego świata, chociaż nagrodą miała być względna wolność. Na piętrze, w korytarzu posągów, John nacisnął klamkę drzwi pokoju sąsiadującego z jego sypialnią i zapalił światło. Khiller wszedł za nim ostrożnie, jakby się bał, że naniesie błota na podeszwach swoich new rocksów. - Fajna meta. - Mieszkam za ścianą - zamigał John. Ich komórki zaświeciły się jednocześnie. W przyszłym tygodniu nie ma zajęć. Dalszych informacji należy szukać na tajnej stronie Bractwa, informował SMS od Furiatha. John pokręcił głową. Zajęcia odwołane. Klinika splądrowana. Lahser porwany i, najprawdopodobniej, torturowany. Lawina konsekwencji incydentu w szatni zdawała się nie mieć końca. Złe wiadomości, w dodatku, niestety, nie w przysłowiowych parach, tylko w postępie geometrycznym. - Nie będzie zajęć - mruknął Khill, z przesadną starannością odstawiając swój worek. - W ogóle. - Musimy się porozumieć z Blasthem - zamigał John. - Nie wiem, dlaczego od wieczora nie wysłał ani jednego SMS-a. Może powinniśmy do niego pojechać? Khiller podszedł do jednego z wysokich okien i odsunął grubą kotarę. - Obawiam się, że w najbliższej przyszłości Blasth nie będzie chciał mnie oglądać. Domyślam się, że migasz za moimi plecami: Dlaczego? Lepiej mi uwierz na słowo, nieprędko się zobaczymy. Johnowi nie chciało się to pomieścić w głowie. Idziesz do Zero Sum? Jestem z Khillem, pchnął SMS-a do Blastha. - Jeżeli go namawiasz, żeby się z nami spotkał, to ci odpisze, że nie może. Kiedy komórka bipnęła, Khill zerknął przez ramię Johna na wyświetlacz. Dzisiaj nie mogę, muszę pomóc starym. Odezwę się później. John wsunął komórkę do kieszeni. - Co się stało? - Nic. Bardzo dużo. Sam nie wiem. - 252 -

Ktoś zastukał w drzwi pięścią o rozmiarach XXL. - Proszę - powiedział Khill. Do pokoju wszedł Ghrom. Król wyglądał jeszcze posępniej niż przedtem, jakby kolejne złe wiadomości dosięgły Bractwo. W ręku trzymał metalową walizeczkę i plątaninę skórzanych pasków. Podniósł obie ręce do góry, patrząc groźnie na Khilla. - Chyba nie muszę ci mówić, że z tym nie ma żartów. - Oczywiście, wasza wysokość. Ale co tam jest? - Twoi dwaj nowi kumple. - Król odstawił walizkę na łóżko i otworzył dwa czarne zatrzaski. Wieko odskoczyło. - Uau! - Uau - powtórzył bezgłośnie John. - Proszę bardzo. W środku, na wyściółce z szarej tektury, leżała zgrana parka śmiercionośnych Heckler&Kochów, automatycznych czterdziestek piątek. Po sprawdzeniu magazynka Ghrom ujął jeden z rewolwerów za czarną lufę i podał Khillowi. - Vrhedny fabrykuje teraz dla ciebie dowód tożsamości w Starym Języku. Gdybyś był w ciężkich opałach, okaż go, a ten, kto ci podskoczy, będzie miał do czynienia ze mną. Fritz zamówi ci tyle nabojów, że oddziały marines z zazdrości zzielenieją. - Rzucił Khillowi szelki na broń. - Ilekroć jesteś z nim, musisz mieć broń. Nawet tu, w domu. Rozumiemy się? Khill ważył rewolwer w dłoni. John czekał, że kumpel wreszcie uraduje się z faktu posiadania dwóch potężnych gnatów. - Proszę o wstęp na strzelnicę - odezwał się Khill. - Muszę ćwiczyć przynajmniej trzy razy w tygodniu. Ghromowi drgnął kącik ust. - Nazwiemy strzelnicę na twoją cześć, co ty na to? John wodził tylko w milczeniu wzrokiem od jednego do drugiego. Był zafascynowany zmianą w Khillu. Nagle zniknęła maska błazna. Khill był skupiony, rzeczowy. Poruszał się sprężyście jak wojskowy, co pasowało do jego paramilitarnych ciuchów. Khill pokazał drzwi na ścianie. - Czy to są drzwi do jego sypialni? - Tak. - Dobry wieczór panom. - Do pokoju wszedł Vrhedny.

- 253 -

Samczykom zaświeciły się oczy na widok długiego łańcucha z plakietką, pary obcęgów i skrzynki z narzędziami. - Usiądź, chłopcze - zwrócił się do Khilla. - Bierzcie się do roboty. - Ghrom skinął głową w stronę łóżka. - Czas, żebyś założył obrożę z herbem Johna. Zostaniesz też wytatuowany. Jak już wspomniałem - twoja funkcja jest dożywotnia. Khill usiadł bez słowa. V zaszedł go z tyłu, owinął gruby łańcuch wokół jego szyi, po czym docisnął obcęgami niedomknięte ogniwo. Medalion z herbem zawisł nieco poniżej linii obojczyków. - Zdejmuje się go wyłącznie po śmierci lub po zwolnieniu ze stanowiska. - Vrhedny poklepał Khilla po ramieniu. - Nawiasem mówiąc, według Starego Kodeksu dymisja oznacza gilotynę. Przy okazji pozbywasz się łańcucha. Ale jeśli kopniesz w kalendarz, po prostu przetniemy jedno ogniwo, żeby nie bezcześcić zwłok. Co się tyczy tatuażu... Khiller zaczął ściągać podkoszulek. - Zawsze marzyłem o... - Nie musisz się rozbierać. - V otwarł skrzynkę i wyjął ze środka maszynkę do tatuażu. Khill podwinął rękaw. - Nie, ręki mi też nie dawaj. Khill zamrugał niepewnie. Vrhedny włączył maszynkę do kontaktu i wciągnął czarne lateksowe rękawiczki. Na stoliku nocnym otwarł dwa słoiczki: czarny i czerwony oraz większy pojemnik z przejrzystą galaretką. - Odwróć się do mnie twarzą. Wyjął kawałek białej gazy i zestaw do odkażania. Khiller odwrócił się o sto osiemdziesiąt stopni. - Podnieś głowę. - Tatuaż na twarzy? - nie mógł się nadziwić John, gdy V przecierał gazą lewy policzek Khilla. Khiller nie drgnął nawet w chwili, gdy wirująca igła zwróciła się w jego stronę. John bezskutecznie próbował podpatrzyć rysunek powstający na twarzy Khilla. Zaciekawiła go obecność czerwonego tuszu, bo dotąd zawsze słyszał, że jedynym dozwolonym kolorem jest czerń. - Tatuaż symbolizuje twoją gotowość oddania życia za Johna - wyjaśnił Ghrom. - Dodatkowo informuje jasno i wyraźnie, kim jesteś. Jeśli John umrze, wypełnimy go czarnym tuszem, co będzie znaczyło, że służyłeś mu wiernie. Jeśli zawiedziesz, przekreślimy go iksem, skazując cię na pogardę naszej rasy. - 254 -

- Fajny - zawyrokował Khill, przejrzawszy się w lustrze. - No to się cieszę - powiedział cierpko V Podszedł do Khilla i pokrył tatuaż szklistą maścią. - Możesz mi zrobić jeszcze jeden? V spojrzał pytająco na Ghroma, po czym wzruszył ramionami. - A co byś chciał? Khiller dotknął karku. - Napisz w Starym Języku wielkimi literami: osiemnasty sierpnia dwa tysiące osiem. - Dzisiejsza data - pomyślał John. - Zgoda - kiwnął głową V - Ale musi być czarny. Czerwonego używa się tylko w wyjątkowych okolicznościach. - Dobrze. W porządku. - Khill podszedł do łóżka i usiadł po turecku na skraju materaca. Pochylił głowę, odsłaniając kark. - Literami. - Będą wielkie jak woły. - Świetnie. - Zabawny z ciebie koleś. - V był wyraźnie rozbawiony. - A teraz potrzymaj łańcuch w górze, żebym mógł się wziąć do roboty. Poszło mu szybko. Maszynka do tatuażu warczała jak auto, które próbuje się wykopać z zaspy, na przemian przyśpieszając i zwalniając obroty. Na koniec V z własnej inicjatywy otoczył napis fantazyjnym zawijasem, nadając mu wygląd dziwacznej tabliczki. Tym razem John obserwował całą procedurę zza pleców Khilla. Trzy linijki tekstu prezentowały się świetnie, a zważywszy na długość szyi Khilla i fakt, że zawsze strzygł się na jeża, miały być zawsze na widoku. John też chciał mieć tatuaż, ale nie mógł się zdecydować, jaki. - Gotowe - oznajmił V, wycierając gazą kark Khilla. Na białym materiale pojawiły się ciemne smugi. - Dziękuję - powiedział Khill. V wklepał mu w szyję maść. Świeży tatuaż wyraźnie odcinał się od złotej skóry Khilla. - Bardzo dziękuję. - Nie dziękuj, zanim nie obejrzysz. Skąd wiesz, czy nie napisałem ci: dupek. - Nie, nie zrobiłbyś tego. - Khill puścił oko do V. Surowe rysy V stopniały w przyjaznym uśmiechu. - Siedziałeś spokojnie, to robota dobrze mi poszła. - Przybił Khillowi piątkę, spakował przybory i wyszedł. - 255 -

Khill poszedł do łazienki obejrzeć się w ręcznym lusterku. - Piękny - zamigał John zza jego pleców. - Naprawdę zajebisty. - Dokładnie taki, jak chciałem - mruknął Khill, patrząc na tatuaż. Kiedy wrócili do pokoju, Ghrom sięgnął do tylnej kieszeni spodni i wręczył Khillowi kluczyki do samochodu. - To są kluczyki do mercedesa. Będziesz nim wozić Johna, dopóki nie skołujemy czegoś odpowiedniejszego. Jest kuloodporny. Na szosie nikt z nim nie wygra. - Mogę zawieźć Johna do Zero Sum? - Jasne. Przecież nie jest więźniem.. John tupnął nogą. - Nie jestem też jakąś babą. - Nikt nie mówi, że jesteś. - Ghrom szczeknął śmiechem. - John, daj mu hasła do wszystkich drzwi i bram tunelu. - A co z treningiem? - Chciał wiedzieć Khill. - Kiedy zajęcia ruszą znowu, czy będę musiał towarzyszyć Johnowi, skoro wyleciałem z treningu? Ghrom podszedł do drzwi i zatrzymał się. - Jak przyjdzie co do czego, będziemy się zastanawiać. Jak zwykle nie wiemy, co przyszłość niesie. Po wyjściu króla John wrócił myślami do Blastha. Straszna szkoda, że go przy tym wszystkim nie było. - Mam ochotę pojechać do Zero Sum - zamigał. - Po co? Myślisz, że w ten sposób wyciągniesz Blastha z domu? - Khill sięgnął do walizki i załadował drugą spluwę. Magazynek wskoczył na miejsce z cichym szczęknięciem. - Chcę wiedzieć, co się stało. I to już. Khiller założył szelki i zatknął broń pod pachy. Wyglądał... bardzo męsko. Groźnie. Krótko ostrzyżony, z wkrętem w uchu i tatuażem pod niebieskim okiem, z powodzeniem mógł uchodzić za jednego z braci. - Co zaszło między tobą a Blasthem? - Musiałem się go pozbyć i zrobiłem to w okrutny sposób. - Ale... dlaczego? - Miałem iść do więzienia za morderstwo, może jeszcze pamiętasz? Usechłby ze zgryzoty. Rozpieprzyłby sobie życie. Lepiej, żeby mnie nienawidził, niż miał na mnie czekać do końca życia. - Wybacz, że pytam, ale czy naprawdę jesteś dla niego aż tak ważny? Khill spojrzał ostro na Johna. - Jestem. I proszę o nic więcej nie pytać. - 256 -

John był pewien, że nigdy nie usłyszy nic więcej na ten temat. Znał Khilla i wiedział, że tamten będzie milczał jak głaz. Głaz najeżony kolcami. - Mimo to chcę jechać do Zero Sum i dać mu szansę spotkać się tam z nami. Khiller wyjął z worka żeglarskiego lekką kurtkę i założył, przy okazji próbując się pozbierać. Kiedy odwrócił się, na twarzy miał z powrotem swój łobuzerski uśmiech. - Do usług waszej książęcej mości. - Nie chcę, żebyś mnie tytułował. John ruszył do wyjścia, SMS-ując do Blastha. Wciąż nie tracił nadziei, że się jednak pojawi. Pewnie się wkurzył, ale jak długo można się boczyć na najlepszego kumpla? - To jak mam mówić? - droczył się, wyprzedzając Johna i otwierając przed nim drzwi z dwornym ukłonem. - Mój suwerenie? - Przestań sobie robić ze mnie jaja. - A może zwyczajnie, „mój panie”? - Kiedy John posłał mu mordercze spojrzenie, wzruszył ramionami. - Dobra, będę do ciebie mówił per ważniaku. Sam sobie będziesz winien, bo pogardziłeś poprzednimi propozycjami.

- 257 -

ROZDZIAŁ 31 Huczny spęd towarzyski i pogrzeb z pompą plasowały się wysoko na liście ulubionych rozrywek glymerii. Po rzezi rodziców Lahsera obie atrakcje szykowały się naraz. Furiath siedział przed komputerem w biurze ośrodka treningowego. Łeb napierdalał go dokładnie za lewą gałką oczną. Może nazgul dłubał mu wykałaczką w nerwie wzrokowym. Nie wykałaczką, tylko świdrem, poprawił nazgul. Jasne, racja. Że też sam nie wpadł na to. Czyżbym czytał w twoich myślach sarkazm? No tak, miałeś zostać przegranym ćpunem i zakałą Bractwa, a teraz, kiedy ci się udało, zaczynasz się stawiać. Mam pomysł: mógłbyś zacząć prowadzić seminaria. Jak zostać beznadziejnym, nieuleczalnym nieudacznikiem? Furiath, syn Aghona, przedstawi ci dziesięć kroków do sukcesu. Żądasz przykładów? Zacznijmy chronologicznie - od przyjścia na świat. Furiath, wsparty na łokciach, siedział nad laptopem, trąc skronie, żeby wrócić do rzeczywistości z rumowiska kości czaszek, na którym hulał nazgul. Popatrzył w świetlisty ekran laptopa. Skrzynka Bractwa była zapchana pełnymi wzburzenia mailami. Glymeria wpadła w panikę. Rozesłał wiadomość o obu atakach, prosząc arystokratów o opuszczenie Caldwell i zadekowanie się w kryjówkach. Starannie dobierał słowa, żeby nie wzbudzić paniki, tymczasem wyglądało na to, że powinien być bardziej obcesowy. Zdawało mu się, że zarżnięcie provodhyra i jego krwiczki w ich własnym domu to fakty, które mówią same za siebie. Chryste, Korporacja Reduktorów tej nocy i poprzedniej dokonała niezłej jatki... a sądząc po reakcji glymerii, należało się spodziewać ciągu dalszego. Na dniach. Lahser znał adresy wszystkich arystokratycznych domów w mieście, tak więc z dużym prawdopodobieństwem wiele rodzin było zagrożonych. Nieszczęsny dzieciak wcale nie musiał wygadać wszystkiego w trakcie tortur. Wystarczy, że reduktorzy wedrą się do kilku domów i skonfiskują adresowniki, zaproszenia na bale, programy spotkań. Informacje Lahsera były jak trzęsienie ziemi na obszarze uskoku geologicznego - w jednej chwili cała okolica znika pod ziemią. Glymeria jednak nie zamierzała brać sobie do serca przestróg Furiatha. - 258 -

Z maila, który dostał od skarbnika Rady Princepsów, wynikało, że ta banda idiotów ani myślała się ukrywać. Przeciwnie, postanowiła uczcić pamięć „dojmującej straty szlachetnej, wysoko urodzonej pary”, wydając kolejne przyjątko. Głównie po to, by zainaugurować wyścig na stanowisko provodhyra. Mail kończył się zapowiedzią, że Rada Princepsów nie odstąpi od egzekwowania rekompensaty należnej rodzinie Lahsera z powodu czynu Khillera. Kierowały nimi bardzo szlachetne pobudki. Nie chcieli bynajmniej kasy dla siebie, żeby, powiedzmy, fetować wybór nowego provodhyra. Ależ skąd. Chcieli tylko „ustanowić istotny precedens, ostrzegający wszystkich zbrodniarzy, że sprawiedliwość ich nie ominie”. Jasne. Na szczęście mogli Khillowi naskoczyć, choć decyzja Ghroma, by zatrudnić go jako ahstrux nohtrum Johna była szokiem. Śmiały ruch, zważywszy na antydatowanie. A co się tyczy tamtej kłótni, w której Khill ponoć zainterweniował w niewłaściwy sposób... Tam, w kabinie prysznicowej, musiało się wydarzyć coś jeszcze, czego nie ujawniono, inaczej nie trzymałoby się to wszystko kupy. Glymeria na pewno zorientuje się, że Ghrom osłania Khilla i prędzej czy później będzie się próbowała się zemścić. Tak czy owak, Furiath cieszył się, że udało się jakoś zadeptać ogień. John, Blasth i Khill stanowili elitę rekrutów a Lahser... cóż, zawsze z nim były kłopoty. Choć Khill miał oczy nie do pary, naprawdę upośledzony był Lahser. Wiecznie dawał się wszystkim we znaki. Komputer brzęknął. Kolejny mail wylądował w skrzynce Bractwa. Tym razem zastępca provodhyra. Bęcwał nawoływał do „stanowczej postawy w obliczu łańcucha tragicznych strat”. Jednocześnie oceniał aktualne miejsca pobytu glymerii jako „niezwyciężone bastiony bezpieczeństwa”. W ciężkich czasach należało, jego zdaniem, „zebrać się, wspólnie odprawić ceremonię pogrzebową dla naszych drogich nieobecnych...” Cóż, głupota nie ma granic. Każdy, kto ma choć kroplę oleju w głowie, spakowałby swój zestaw walizek z logiem LV i szorował za miasto, aż by się za nim kurzyło. Oni jednak woleli dramat kostiumowy: założyć czarne rękawiczki i getry i składać sobie nawzajem uroczyste kondolencje. Słyszał już w wyobraźni fałszywe wyrazy współczucia, jakimi będą się nawzajem raczyć. Psańcy w liberiach podadzą paszteciki na tacach, a potem rozpęta się walka o władzę.

- 259 -

Mógł się tylko modlić, żeby oprzytomnieli, bo chociaż go wkurwiali, nie życzył im, żeby zbudzili się w trumnie. Ghrom mógł im mógł wprawdzie nakazać ewakuację z Caldwell, jednak zapewne z marnym skutkiem. Glymeria nie kochała króla. Właściwie trudno ich nawet było nazwać sojusznikami. Przyszedł kolejny e-mail, o podobnej treści. „Nie opuścimy miasta. Urządzimy ceremonię żałobną”. Nagle zatęsknił za blantem. I za… Drzwi szafy otwarły się i z tajnego przejścia do tunelu wyłoniła się Cormia z wyrazem czarującej rezerwy na twarzy. W smukłej dłoni trzymała lawendową różę... - Cormia? - zapytał niezbyt mądrze. Nie zmieniła chyba z dnia na dzień imienia na Trixie czy Irene. - Coś się stało? - Nie chciałabym przeszkadzać. Po prostu Fritz namówił mnie... Odwróciła się, jakby szukała wzrokiem kamerdynera - …przyprowadził mnie tutaj. Furiath wstał. Przypuszczał, że stary lokaj chciał się jakoś zrehabilitować za to, że poprzedniego dnia wszedł im niefortunnie w paradę. Brawo, Fritz! - Bardzo mi miło. Miło może nie do końca oddawało stan jego ducha. Niestety, potrzeba zajarania dymka została wyparta przez nagłą potrzebę zajęcia ust w inny sposób, jakkolwiek również związany ze ssaniem. Laptop piknął. Przyszedł kolejny e-mail. Jednocześnie spojrzeli na ekran. - Pójdę, jeżeli jesteś zajęty... - Nie, nie jestem. - Zważywszy na to, że i tak bolała go głowa, nie miał zamiaru walić nią w mur tępoty i uporu glymerii. Niestety, jego rola skończyła się i nie miał nic więcej do roboty, dopóki nie wydarzy się następne nieszczęście. Wtedy znów roześle e-mail... A nawet nie on. Pozwolono mu siąść do klawiatury tylko dlatego, że pozostali mieli pełne ręce roboty, walcząc z nieumarłymi... - Jak się miewasz? - spytał, przerywając ponure rozmyślania. Zresztą naprawdę zależało mu na jej odpowiedzi. Cormia rozejrzała się po biurze. - Nigdy bym się nie domyśliła, że to miejsce istnieje. - Czy chciałabyś, żebym cię oprowadził? Zawahała się. Wyciągnęła przed siebie cudowną, lawendową różę... dokładnie w kolorze bransoletki, którą dostała od Johna Matthew. - Mój kwiat chyba potrzebuje wody. - 260 -

- Nie ma sprawy. - Szczęśliwy, że może cokolwiek dla niej zrobić, sięgnął po dwudziestoczteropak mineralnej marki Poland Spring i wydobył jedną butelkę. Odkręcił zakrętkę, pociągnął łyk, żeby obniżyć poziom wody i postawił na biurku. - Mam aż nadto wody dla tego kwiatuszka. Obserwował dłonie Cormii wkładającej różę do improwizowanego wazonu. Były gładkie i białe... Marzył o ich dotyku. Wszędzie. Wstał i wyszedł zza biurka, uprzednio wyciągnąwszy koszulę ze spodni, żeby zakryć rozporek. Nie lubił niechlujstwa, ale z dwojga złego lepiej, żeby nie było widać, że mu stoi. Był wściekle podniecony. Obawiał się, że już tak zawsze będzie w jej towarzystwie: odkąd ejakulował w jej dłoni zeszłej nocy, przepadł. Otwarł drzwi do holu. - Zapraszam na zwiedzanie naszego ośrodka. Wyszła za nim z biura, a on ją oprowadził po ośrodku, opowiadając, co się odbywa w hali sportowej, co w magazynie sprzętu, gabinecie pierwszej pomocy i na strzelnicy. Miał niejasne wrażenie, że choć oglądała z zainteresowaniem, chce mu coś powiedzieć. Domyślał się zresztą, co. Miała zamiar wrócić na Tamtą Stronę. - Tutaj adepci biorą prysznic i przebierają się. Dalej są klasy. Chryste, nie chciał, żeby odeszła. No ale czego mógł się spodziewać? Porzucił ją i jej rola po tej stronie była skończona. Sam jesteś skończony, zadrwił nazgul. - Chodź, pokażę ci nasze klasy - powiedział, żeby odwlec trudną rozmowę. Zaprowadził ją do klasy, w której uczył, dumny, że może jej pokazać swoje miejsce pracy. Byłe miejsce pracy. - Co to jest? - spytała, patrząc na czarną tablicę pokrytą symbolami. - Ten... tego. - Chwycił za gąbkę i szybko zmazał analizę przypadku detonacji bomby w centrum Caldwell. - Myślisz, że nie wiem, czym się zajmuje Bractwo? - Skrzyżowała ręce na piersi, nie tyle w geście obronnym, ile żeby dodać sobie odwagi. - Ale to nie znaczy, że muszę z tobą o tym rozmawiać. - Czy zamierzasz wrócić do Bractwa? Zamarł. Bella musiała jej wygadać. - Nie wiedziałem, że słyszałaś o mojej dymisji. - Przepraszam, to nie moja sprawa... - 261 -

- Nie ma sprawy... czas mojej wojaczki chyba dobiegł końca. - Obejrzał się za siebie. Ze skrzyżowanymi ramionami, wsparta o katedrę, wyglądała przepięknie. - Posłuchaj czy mógłbym cię narysować? Zarumieniła się. - Chyba tak... jeśli sobie życzysz. Czy muszę coś robić? - Po prostu stój, jak stałaś. - Odłożył gąbkę i wziął do ręki kawałek kredy. - Czy... czy mogłabyś rozpuścić włosy? Milczała, więc obejrzał się za siebie i ze zdziwieniem zobaczył, że podniosła ręce i wyciąga z włosów złote spinki. Jeden po drugim długie kosmyki jasnych włosów opadały wokół jej twarzy, szyi, ramion. Promieniała nawet w mdłym świetle szkolnej jarzeniówki. - Usiądź na stole - powiedział ochrypłym głosem. - Proszę. Siadła posłusznie, krzyżując nogi... i nagle, niech to kule biją, poły jej szaty rozsunęły się, odsłaniając nagie udo. - Zostaw - szepnął, kiedy próbowała je okryć. Jej ręce znieruchomiały, potem oparła się o pulpit. - Nie. Ruszaj. Się. Furiath rysował ją bez pośpiechu, jakby kreda była jego dłońmi. Dłuższą chwilę poświęcił jej szyi, jędrnym piersiom, łagodnym łukom bioder, długim, gładkim nogom. Przenosząc jej obraz na tablicę z chrobotem kredy, kochał się z Cormią. A może ten chrapliwy dźwięk to był jego oddech. - Dobrze rysujesz - zauważyła. Był zbyt zaabsorbowany, żeby jej odpowiadać, bo chłonął ją oczami, zbyt zajęty wyobrażaniem sobie, co z nią będzie robił, kiedy skończą. Po wieczności, która trwała raptem krótką chwilę, cofnął się i przyjrzał swojej robocie. Perfekt. To była Cormia, w dodatku Cormia bardzo erotyczna, co ona chyba też musiała zauważyć... Nie chciał jej szokować, ale seks wyzierał z rysunku na sto sposobów, z konturów, linii, ułożenia ciała. Była boginią seksu, przynajmniej w jego oczach. - Gotowe - powiedział ochrypłym głosem. - Czy... czy ja tak wyglądam? - Ja tak ciebie widzę. Zapada długa cisza. - I uważasz, że jestem piękna? - spytała wreszcie ze zdumieniem. Pogładził rysunek.

- 262 -

- Tak, tak właśnie uważam. - Tamta cisza pogłębiła dystans między nimi; czuł się teraz niezręcznie. - Cóż... Raczej nie możemy tego tak zostawić. - Proszę cię! Nie! - zawołała, wyciągając rękę. - Pozwól mi popatrzyć jeszcze na siebie. Dobrze. Czemu nie. Jeśli tylko ma na to ochotę. Chryste, mógłby w tym momencie zażądać od niego, żeby jego serce przestało bić, a on by się jej podporządkował bez szemrania. Stała się jego wieżą kontrolną, panią jego ciała: gotów był mówić, robić, zdobyć, co tylko zechce. Bez zbędnych pytań. Bez oglądania się na koszta. Gdzieś na dnie umysłu zdawał sobie sprawę, że zachowuje się jak związany samiec: samica każe, a on robi. No ale przecież nie był z nią chyba związany? - Piękny rysunek - powiedziała, chłonąc zielonymi oczyma tablicę. Spojrzał na nią. - To jesteś ty, Cormio. Ty tak wyglądasz. Speszyła się. Zasunęła szatę. - Proszę cię! Nie! - zawołał, tak jak ona przed chwilą. - Daj mi jeszcze popatrzeć przez chwilę. Powietrze między nimi zrobiło się gęste. - Przepraszam. - Był zły na siebie. - Nie chciałem wcale, żebyś poczuła się... Jej palce rozluźniły się i nagle biała, wykwintna materia rozchyliła się posłusznie. Dobra nasza. - Twój aromat jest bardzo intensywny - powiedziała zmysłowym głosem. - Wiem. - Odłożył kredę i wdychał zapach jaśminu. - Twój też. - Chcesz mnie pocałować? Kiwnął głową. - Tak. Chcę. - Dlaczego wyjąłeś koszulę ze spodni? - Bo mi stoi. Stanął mi, jak tylko weszłaś do biura. - Syknęła, przenosząc wzrok ku jego biodrom. Kiedy rozchyliła usta, wiedział dokładnie, o czym myśli: o tym, jak wczoraj odpalił w jej dłoniach. - To dziwne. Kiedy jestem z tobą, zapominam o całym bożym świecie i chcę tylko... Podszedł do niej. - Wiem. - Pocałujesz mnie? - Podniosła ku niemu głowę. - Jeżeli mi pozwolisz. - 263 -

- Nie powinniśmy tego robić - powiedziała, kładąc ręce na jego piersi. Bynajmniej jednak go nie odepchnęła, lecz chwyciła go za poły koszuli, jakby to była kamizelka ratunkowa. - Nie powinniśmy. - To prawda. - Wsunął jej kosmyk włosów za ucho. Rozpaczliwe pragnienie, by znaleźć się w niej jak najszybciej, obojętne w jaki sposób, wywołało zwarcie w jego płacie czołowym. W jej obecności zaczynał sprowadzać się do najstarszych programów w mózgu, do najbardziej pierwotnych samczych potrzeb. - To będzie nasza prywatna tajemnica, Cormio. Tylko ty i ja. - Tylko ty i ja... To mi się podoba. - Zadarła głowę, podając mu usta. - Mnie też się to podoba - warknął, padając przed nią na kolana. - Myślałam, że chcesz mnie pocałować. - Była zdezorientowana. - Bo chcę. - Wziął ją za kostki u nóg i zaczął gładzić po łydkach. - Marzę o tym. - To czemu... Delikatnie rozłożył jej skrzyżowane nogi i szata Cormii ustępliwie rozsunęła się na boki, pokazując mu wszystko: biodra Cormii, jej uda i szparkę, do której tak straszliwie tęsknił. Furiath oblizał usta, wsuwając dłonie między uda Cormii i rozchylając je powoli, nieubłaganie. Westchnęła zmysłowo, wyginając się, by miał więcej miejsca i by dać mu do zrozumienia, że ma na to taką samą ochotę jak on. - Połóż się - powiedział. - Połóż się i wyciągnij. Niesamowite. Topiła się w jego dłoniach jak wosk; osunęła się, opadając na wznak. - Czy tak? - Tak... dokładnie tak. Ujął jej nogę od spodu i podniósł, kładąc sobie jej stopę na ramieniu. Najpierw całował ją po łydce, potem posuwał się coraz wyżej, tam, gdzie przed chwilą były jego dłonie. Przystanął w pół uda, żeby sprawdzić, jak znosi jego zabiegi. Patrzyła na niego wielkimi, zielonymi oczami, gryząc koniuszki palców i dysząc ciężko. - Wygodnie ci tak? - spytał ochryple. - Powiedz, bo kiedy zacznę, będzie mi trudno przestać, a nie chcę cię przestraszyć. - Co mi będziesz robił? - To samo, co ty mi wczoraj zrobiłaś. Tylko ja to zrobię ustami. Jęknęła, wywracając białkami. - O słodka Pani Kronik... - Mam rozumieć, że się zgadzasz? - 264 -

- Tak. Zaczął rozwiązywać troczki jej szaty. - Zrobię ci dobrze. Zaufaj mi. Wiedział, co mówi. Jakaś część jego wiedziała z całkowitą pewnością, że sprawi jej rozkosz, choć przecież nigdy tego nie robił. Rozwiązał jej szatę i rozsunął jej poły. Ukazało mu się ciało Cormii, od stromych, jędrnych piersi, przez szczupły brzuch, po cudowne, bladoróżowe wargi jej płci. Kiedy jej dłoń zsunęła się na wzgórek Wenery, wyglądała zupełnie jak jego rysunek z poprzedniego dnia była seksowna, kobieca i władcza... tym razem jednak była istotą z krwi i kości. - O... Chryste. - Kły wysunęły mu się z dziąseł, przypominając mu, że pora byłaby się dokrwić. Z jego gardła wydobył się pomruk, w którym prośba mieszała się z groźbą. Sam nie wiedział, czy warczy z podniecenia, czy z niedokrwienia. Jakie to zresztą miało znaczenie? - Cormio... pragnę cię. Rozkładając nogi, zrobiła mu najpiękniejszy podarunek. A potem rozsunęła je jeszcze bardziej, odsłaniając swe zachwycające, różowe sedno. Już lśniła od wilgoci. A on ją dodatkowo nawilży. Warcząc, zanurkował ustami we wrota jej rozkoszy. Krzyknęli jednocześnie. Gdy chwycił ją za uda, rozchylając je do końca, Cormia wczepiła się rękami w jego włosy. Była wilgotna i rozparzona, a on, całując jej cipkę, rozgrzewał ją i oliwił ponad miarę. Jęknęła przejmująco i oboje stracili głowę. Zaczął ją lizać, na co odpowiedziała, falując biodrami. Od jej jęków tracił rozum. Jej smak podniecał go do szaleństwa. Patrząc z dołu na jej piersi, czuł, że musi się dobrać do jej drobnych sutek. Wyciągnął ręce i ścisnął je łagodnie, a potem pogładził kciukami. Wygięła się w łuk, a on musiał hamować się, żeby nie wytrysnąć. Prawdę mówiąc, ledwie wyrabiał. - Poruszaj szybciej biodrami - poprosił. - Błagam... zrób to dla mnie. Kiedy jej biodra zaczęły się kołysać rytmicznie, wysunął język, tak by musiała się o niego ocierać. Jednak nie wytrzymał tak długo. Musiał być bliżej Cormii. Chwycił ją za biodra i wtulił się w nią całą twarzą, odlatując. Od jej smaku, zapachu, istnienia. A potem żarty się skończyły.

- 265 -

Podźwignął się i zaczął pocierać szczyt jej szparki, po głośnych westchnieniach Cormii poznając, że trafił we właściwe miejsce. Kiedy zaczęła z rosnącą namiętnością poruszać biodrami, sięgnął po jej rękę, by ją uścisnąć. Chwyciła się jego dłoni kurczowo, wbijając w nią paznokcie. Marzył o tym, żeby mieć takie same ślady w kształcie półksiężyca również na plecach i na tyłku, kiedy wejdzie w Cormię. Chciał dotknąć jej wszędzie, być w niej wszędzie. Chciał ją oznaczyć jako swoją własność. Cormia zdawała sobie sprawę, że z jej ciałem dzieje się dokładnie to samo, co z ciałem Najsamca poprzedniego dnia. Była rozpalona do białości, czuła wzbierającą eksplozję. Była w tym samym punkcie, co on wczoraj. Na krawędzi. Najsamiec potężnymi ramionami rozsuwał jej nogi. Jego wspaniałe, wielobarwne włosy rozsypywały się po jej udach, jego usta przywarły do jej sedna, jego wargi spotkały się z je wargami, śliski język rozchylał jedwabiste fałdki jej cipki. Z upojeniem i lękiem czekała na to, co nieuchronne... ale jego dłonie uspokajały ją. Dotyk Najsamca działał na nią bardziej kojąco niż jakiekolwiek słowa... choćby dlatego, że gdyby zaczął do niej mówić, musiałby przestać robić to, co robił. Cormia czuła, że rozpada się na cząstki, gdy nagle zalała ją potężna fala energii, odłączając od ciała, które dalej falowało rytmicznie. Kiedy przelała się czara rozkoszy, poczuła tak cudowną ulgę, że łzy popłynęły z jej oczu i krzyknęła coś - a może tylko westchnęła głośno. Kiedy fala orgazmu ucichła, Najsamiec podniósł głowę i po raz ostatni przejechał leniwie językiem po jej cipce. - Dobrze się czujesz? - spytał. W jego żółtych oczach płonęła namiętność. Otwarła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk, więc tylko kiwnęła głową. Najsamiec oblizał smakowicie wargi, błyskając koniuszkami kłów... które wysunęły się jeszcze bardziej, gdy jego wzrok zatrzymał się na jej szyi. To, że odwróciła głowę na bok, nadstawiając mu żyły, wydało jej się w tej chwili czymś oczywistym. - Dokrwij się, proszę. Jego oczy rozbłysły. Zaczął pełznąć w górę jej ciała, całując ją po brzuchu i zabawiając na chwilę ustami przy jednym z jej sutków. Wreszcie dosięgnął kłami jej szyi. - Jesteś pewna? - Tak - o, Boże! - 266 -

Ukąsił ją błyskawicznie, mocno i głęboko, dokładnie tak jak przeczuwała. Był wojownikiem spragnionym eliksiru życia, a ona wcale nie była jakąś kruchą istotką. Kiedy spijał jej dar, poczuła, że znów budzi się w niej szaleńcze podniecenie. Rozchyliła nogi. - Weź mnie. Chcę, żebyś karmiąc się mną, był we mnie. Nie odrywając ust od jej szyi, warknął dziko i zaczął rozpinać spodnie. Klamra paska uderzyła głośno o katedrę. Pociągnął ją do krawędzi blatu i wsunął jej ręce pod kolana, rozsuwając nogi. Coś twardego, rozpalonego zaczęło napierać na jej... Nagle jednak ucisk zelżał. Pił już nie tak łapczywie, potem już tylko chłeptał delikatnie, wreszcie pokrył jej szyję gradem tkliwych pocałunków i zamarł w bezruchu. Wciąż wyczuwała w nim podniecenie: roztaczał intensywny, korzenny aromat, nadal miał apetyt na jej krew, a jednak nie poruszał się, choć czekała na jego przyjęcie. Puścił jej nogi i odłożył delikatnie, a potem objął ją, kładąc głowę na jej piersi. Odwzajemniła jego uścisk, czując, jak walczy o równowagę, by jej nie miażdżyć swoim potężnym ciałem. - Wszystko w porządku? - szepnęła mu do ucha. Potrząsnął głową, przysuwając się do niej jeszcze bardziej. - Muszę ci coś powiedzieć. - Co się dzieje? Mów. - Pogłaskała go po plecach. W odpowiedzi wybąkał coś niewyraźnie. - Co mówisz? - Jestem prawiczkiem.

- 267 -

ROZDZIAŁ 32 - Jedziesz do niej? - spytała Xhex. Mordh skinął głową i wrócił do przeglądania projektu budynku swojego nowego klubu. Na zawalonym biurku piętrzyły się niebieskie kopie planów. Projekt nie przypadł mu do gustu. Wnętrze klubu miało stanowić otwartą przestrzeń, a on wolał kameralne, półprzymknięte pomieszczenia, w których można było się zadekować w półmroku. Parkiet był oczywiście elementem obowiązkowym, ale czemu, na Boga, w kształcie kwadratu? Mordhowi marzyło się coś mrocznego, odjechanego i wytwornego zarazem. Chciał, żeby jego klub był utrzymany w klimatach wiktoriańskiego horroru - Dracula, Kuba Rozpruwacz itp. - doprawionych współczesną estetyką hardkoru. Wszystko w lśniącej czerni i chromach. Tymczasem wciskano mu kit, który niczym się nie różnił od całej reszty miejskich klubów. Odepchnął plany i spojrzał na zegarek. - Muszę jechać. Xhex, krzyżując ręce na piersi, stanęła na tle drzwi kantorka. - Xhex, nie wezmę cię z sobą. - Chcę jechać. - Ile razy będziemy wałkować to samo? Przerabialiśmy to sto razy, ostatnio dwie noce temu. Odpowiedź brzmi raz na zawsze: nie. - Dlaczego? - Była zła. - Wytłumacz mi, dlaczego. Trezowi pozwalasz jechać z sobą. - Trez to co innego. - Wdział sobole futro i wysunął szufladę biurka. Nowiutka para glocków, kaliber czterdzieści, doskonale mieściła się pod pachami marynarki Bottega Veneta. - Wiem, co robisz z Księżniczką. Mordh zamarł z pistoletem na wpół wsuniętym do kabury. - To nie jest żadna tajemnica. Spotykam się z nią, daję jej kasę i wracam do domu. - To nie wszystko. Błysnął kłami. - Wszystko. - 268 -

- Nieprawda. Właśnie dlatego nie chcesz, żebym przy tym była. Mordh zagryzł wargę i posłał jej niechętne spojrzenie. - Tam nie ma nic dla ciebie. Xhex nie poddawała się łatwo, ale instynkt mówił jej, żeby nie naciskać bardziej. - Nie podobają mi się te zmiany w harmonogramie. Mówiła chociaż, o co chodzi? - W oczach Xhex tlił się nadal gniew. - Nie. - Ruszył w stronę drzwi. - Pewnie, jak zawsze, o interesy. - Nigdy nie chodzi o interesy. Masz krótką pamięć. Chryste, ta granda ciągnęła się Bóg wie ile i końca nie było widać. - Pamięć mam aż za dobrą. Nie musisz się o mnie martwić. - Powiedz mi jedno: Zastrzeliłbyś ją, gdyby próbowała ci coś zrobić? - Tego pytania nie było. Od rozmowy świerzbiło go tak, że miał ochotę oddać koszulę do pralni chemicznej. Co za dużo, to niezdrowo. Xhex podtykała mu pod nos obszar, o którym wolał nie myśleć. A prawda była taka, że jakaś część jego natury uwielbiała comiesięczne wypady na północ. Ta prawda była niewygodna w jego codziennym - względnie normalnym i zdrowym - życiu, w którym funkcjonował dzięki dopaminie. Ale o brzydkiej skazie w swojej naturze nie zamierzał informować nikogo. Xhex wsparła się pod boki, groźnie wysuwając szczękę, jak zawsze, gdy była zła. - Zadzwoń, jak będzie po wszystkim. - Przecież zawsze dzwonię. Zgarnął na stertę plany klubu, złapał neseser z podręcznymi przyborami i wyszedł z kantorka do zaułka, gdzie Trez już podprowadził mu bentleya. Widząc Mordha, bambus wysiadł z samochodu. Mordh usłyszał w myślach głęboki, melodyjny głos osobistego ochroniarza. - Skoczę tam za jakieś pół godziny sprawdzić okolicę i chatę. - Świetnie. - Na pewno jesteś czysty? - Nie brałem nic od godziny. Oczywiście wziąłem też sobą antidotum. Poklepał Treza po ramieniu. - To dobrze. Uważaj na drodze, szefie. - Spróbuję nie władować się w ciężarówkę z tartaku ani w zbłąkaną łanię. - 269 -

Trez zatrzasnął drzwi bentleya i cofnął się. Krzyżując ręce na potężnej piersi, uśmiechnął się robił to tylko od święta - a jego śnieżnobiałe kły zalśniły w ciemnej, pięknej twarzy. W zielonych oczach bambusa mignął odcień chryzolitu, co znaczyło, że puścił do Mordha oko. Mordhowi było raźniej ze świadomością, że Trez go będzie osłaniał. Bambus i jego brat, iAm, byli istną kopalnią tricków, na które nie było silnych, nawet wśród symphatów. Bądź co bądź obaj należeli do tajnej s’Hizb Cieni. Spojrzał na zegar w samochodzie. Kwadrans po jedenastej. Księżniczka wyznaczyła spotkanie na pierwszą. Podróż na północ zajmuje dwie godziny, ergo będzie musiał docisnąć gaz do dechy. Odjeżdżając, myślał o Xhex. Wolał nie wiedzieć, skąd wie, że bzyka Księżniczkę... Miał tylko nadzieję, że uszanuje jego życzenie i nie teleportuje się w pobliże chaty, by się czaić gdzieś w mroku. Tak więc wiedziała o tym, że jest zwykłą męską dziwką. To straszne. Z jednej strony Furiath nie chciał wierzyć, że słowa „jestem prawiczkiem” wyszły z jego własnych ust. Z drugiej - był zadowolony, że w końcu padły. Nie sposób było odgadnąć, jak Cormia je odebrała. Milczała jak zaklęta. Odsunął się, wcisnął swój pałasz do rozporka, po czym złączył szaty Cormii, zakrywając jej cudowne ciało. Zapadła cisza. Zaczął krążyć nerwowo po pokoju. Cormia śledziła każdy jego ruch. Boże, co też sobie o nim myślała? - Prawdę mówiąc, to i tak nie ma znaczenia - powiedział. - Nie wiem, po co w ogóle o tym wspomniałem. - Jak to możliwe... Wybacz, nie powinnam... - Nie, chętnie to wyjaśnię. - Umilkł, zastanawiając się, czy mogła czytać coś o losach Zbihra. - Kiedy byłem młody, złożyłem śluby czystości. śeby mieć więcej siły. Dotąd ich nie złamałem. Ejże, czyżby? zakpił nazgul. A tamta kurna, którą miąłeś do łazienki w Zero Sum, gdzie się zresztą nie popisałeś? Zbrukany prawiczek - słusznie uważasz się za kogoś niezwykłego. Przystanął przed tablicą z rysunkiem. Byłby zapomniał zarysować wszystko. Wziął kredę do ręki i zaczął pokrywać bluszczem stopy Cormii. - Co ty robisz? Czemu go psujesz? O, nieszczęsna, on, jeśli nawet coś zrobi jak trzeba, jeszcze lepiej to potem zepsuje, odparł nazgul. Po chwili zachwycająca podobizna Cormii znikła pod gąszczem liści powoju. Furiath odsunął się od tablicy. - 270 -

- Raz w życiu próbowałem seksu. Nie wyszło mi. - Jak to? - spytała z napięciem. - To była pomyłka. Nie powinienem był tego robić. Wycofałem się. Zsunęła się z katedry. - To tak jak ze mną. - Nie, to było coś zupełnie... - Przestałeś się kochać, prawda? Wycofałeś się. - Cormio, to wcale nie... - Dla kogo próbujesz zachować swoje dziewictwo? - Czuł, że Cormia go widzi na wylot. - A może dla czego? Dla fantazjowania o Belli? To właśnie cię powstrzymuje? Jeśli tak, to współczuję Wybrankom. Jeśli natomiast celibat jest twoją ucieczką przed światem, współczuję tobie. Oszukujesz się. Mamisz się tylko, że ci dodaje sił. Niestety, miała rację. Cormia zwinęła włosy w węzeł i zaczęła je upinać z powrotem. Zachowywała się z godnością królowej. - Wracam do sanktuarium. Życzę ci wszystkiego najlepszego. - Odwróciła się do wyjścia. - Cormio, zaczekaj.., Próbował ją złapać za rękę, ale wyrwała się. - Na co mam niby czekać? Co się może zmienić? Nic. Idź i znajdź sobie jakąś inną. O ile ci się uda. A jeśli nie, powinieneś się podać do dymisji, po to, by kto inny mógł zostać zbawcą naszej rasy. Zatrzasnęła za sobą drzwi, zostawiając go samego w pustej klasie. W uszach rozbrzmiewał mu chichot nazgula. Zamknął oczy i wydało mu się, że całe jego życie wali się na niego, przyszłość, teraźniejszość i przeszłość skaczą mu do gardła, dusząc go jak powój oplatający posągi w zdziczałym ogrodzie domu jego dzieciństwa. Wcale ci to nie dodaje sił... Jego mózg zaciął się, powtarzając w kółko słowa Cormii.

- 271 -

ROZDZIAŁ 33 - To zwykły klub. - Syn Omegi był wkurzony i zawiedziony. Pan D zgasił dychawiczny silnik focusa. - Zgadza się. I właśnie tu znajdziemy wszystko, czego nam trzeba. Kręcili się przez jakiś czas w kółko, bo syn Omegi bez końca wymiotował. Ale ostatni atak torsji miał przed trzema kwadransami, więc pan D uznał, że już jest po wszystkim. Trudno powiedzieć, czy młody tak pawiował od tego, co musiał zrobić, czy też były to jeszcze echa indukcji. Tak czy owak, pan D starał się mu ulżyć, chwilami nawet trzymał go za głowę, bo chłopak całkiem opadł z sił. Screamer wydawał się właściwym miejscem, żeby ochłonąć. Choć syn Zła nie mógł już pić ani pieprzyć, w klubie czekała go inna atrakcja: narąbani żywi, na których mógł spróbować swoich pięści. Choć syn Omegi ledwie trzymał się na nogach, w jego żyłach płynęła moc, którą należało umiejętnie wyzwolić. Klub i cała ta hałastra to była strzelba. Młody był kulą. Bijatyka naciśnie spust... - Chodźmy, psze pana. - Pan D już wysiadł z forda. - Tu jest do dupy. - Mimo zadziornych słów, głos syna Zła brzmiał głucho. - Słowo daję, że nie. - Pan D obszedł samochód, otworzył drzwiczki i pomógł podopiecznemu wysiąść. Przeszli przez jezdnię i wkroczyli do klubu, a kiedy bramkarz zaczął przyglądać się panu D, ten wsunął mu pięćdziesiąt baksów, które załatwiły sprawę. - Musimy się teraz przespacerować w środku - powiedział pan D, prowadząc młodego przez tłum w stronę baru. Klub drżał w posadach od gangsta rapu, dziwki odziane w skąpe, czarne skóry patrolowały sale, szukając chętnych, mężczyźni patrzyli na nie lepkim wzrokiem. Wzrok Lahsera pobiegł w stronę licealistów, którzy rechocząc, popijali martini z sosem tabasco. - Tak zrobimy sobie mały chillout - powiedział pan D pogodnie. - Co podać? - spytał barman. - Na razie nic - wymówił się pan D z uśmiechem. - 272 -

- Setkę tequili - zaordynował młody. - Ty już nie możesz jeść. Koniec z piciem. Z rypanka też nici - szepnął konspiracyjnie pan D, kiedy barman odszedł w głąb baru. - Co ty pierdolisz? - Blade oczy młodego zrównały pana D z ziemią. - Tak, psze pana, taka jest kolej rzeczy... - Sram na twoją kolej rzeczy. - Setka tequili właśnie wylądowała na barze. - Otwórz rachunek - zwrócił się do barmana. Lahser obalił tequile, patrząc wyzywająco na pana D. Pan D pokiwał tylko głową i zaczął się rozglądać za klopem. Rzygał jak kot, kiedy spróbował jeść po swojej indukcji, a młody przed godziną mało się nie przenicował na drugą stronę. - Dawaj drugi! - warknął Lahser do barmana. Pan D chłonął szeroko otwartymi oczami, jak syn Omegi z zadowoloną miną wrzuca kieliszek za kieliszkiem, bębniąc palcami po barze. Po czwartym kieliszku w bladych oczach Lahsera pojawiło się wkurwienie. - Co to za kit wstawiałeś z tym żarciem i piciem? Pan D zastanawiał się, czy patrzy na bombę z opóźnionym zapłonem, czy jest świadkiem cudu. Nigdy żaden reduktor po indukcji nie był w stanie jeść ani pić. Syciła ich czarna krew Omegi, która gryzła się z wszystkim. Do życia potrzebowali jedynie paru godzin wypoczynku dziennie. - Musi co pan jest chyba jakiś inny - wybąkał pan D z szacunkiem. - Nie inny, tylko, kurwa, normalny - mruknął syn Zła, po czym zamówił hamburgera. W miarę, jak jadł i pił, widać było, jak jego twarz z powrotem nabiera kolorów, a miejsce oszołomienia zastępuje arogancja. Patrząc, jak hamburger z frytkami i kolejne kieliszki tequili znikają w gardle młodego, pan D zastanawiał się, czy chłopak będzie płowiał jak wszyscy reduktorzy. Wyglądało na to, że synem Omegi rządzą inne prawa. - Co chrzaniłeś o tym nierypaniu? - spytał Lahser, wycierając usta czarną serwetką. - Jesteśmy impotentami. Znaczy się, nam nie... - Nie musisz mi, durniu, tłumaczyć. Młody wypatrzył jasnowłosą laskę na końcu baru. Pan D nie pokusiłby się o taką cizię nawet gdyby mu stawał. Z jej ciałem godnym rozkładówki „Playboya” i twarzą dziewczynki z dobrego domu nie miałby u niej szans, nawet gdyby raczyła go zaszczycić spojrzeniem. - 273 -

Jednak zauważyła młodego, a sposób, w jaki na niego patrzyła, skłonił pana D, żeby przyjrzeć się uważnie swojemu nowemu szefowi. Lahser z krótkimi jasnymi włosami, starannie rzeźbionymi rysami i tymi swoimi szarymi ślepiami był zajebiście przystojny, a do tego miał ciało, za jakim babki szaleją: był wysoki i muskularny, a jego tors wyglądał jak trójkąt wsparty wierzchołkiem na biodrach. Uświadomił sobie, że gdyby chodził z młodym do szkoły, byłby dumny, mogąc się pokazać w jego towarzystwie. I, zapewne, w towarzystwie jego kolegów. Ale nie byli w szkole, a Lahser go potrzebował, z czego zresztą zdawał sobie sprawę. Dziewczyna z końca baru uśmiechnęła się do młodego, wyjęła wisienkę z niebieskiego drinka i oblizała różowym językiem. Pan D musiał aż odwrócić wzrok, bo mu się zamarzyło, żeby zrobiła to samo z jego jajcami. Gdyby był żywy, zarumieniłby się. Zawsze rumienił się w obecności dziewcząt. Młody zsunął się z barowego stołka. - Zaraz zobaczysz, jak nie mogę jeść i rypać. - Ruszył w stronę dziewczyny przy barze, zostawiając pana D z pustym kieliszkiem i talerzem uwalanym keczupem i tłuszczem. Pan D mógł sobie pogratulować. Chciał odwrócić myśli syna Omegi od zabójstwa rodziców. Cel osiągnął, co prawda nie za pomocą naparzanki. To się we łbie nie mieści. Młody wtranżolił kolacyjkę i dał sobie w szyję. A teraz zamierzał puknąć blondynę, żeby do reszty wymazać wspomnienia z pamięci. Pan D pokręcił tylko głową, kiedy barman spytał go, co mu podać. Kurwa, żal bierze, że nie może dać sobie w szyję. Swego czasu lubił chlapnąć likieru brzoskwiniowego. Hamburgerem też by nie pogardził. Kiedy był żywy, ślinka mu ciekła na widok miecha. - Masz coś dla mnie, brzydalu? - powiedział ktoś do barmana. Pan D podniósł wzrok. Jakiś nalany bęcwał z zadowoloną miną rozsiadł się przy barze. Miał czarną skórzaną kurtkę z wyhaftowanym na plecach orłem, dżinsy rozmiarów XXL, a na nogach traktory. Na szyi nosił łańcuszek z diamentami, na ręku bajerancki zegarek. Pan D nie znał się na biżuterii, ale bardzo spodobał mu się sygnet z godłem liceum gościa - złoty z niebieskim oczkiem. Pan D żałował, że nie ma matury. - 274 -

- Tak, mam coś. - Barman skinął w stronę grupki młokosów, która sprowokowała młodego do picia. - Powiedziałem im, kogo szukać. - Fajno. - Dryblas wyjął coś z kieszeni. Podali sobie z barmanem ręce. Kasa, domyślił się pan D. Dryblas uśmiechnął się i poprawił kurtkę, śląc błękitne refleksy szkolnym sygnetem. Podszedł do szczeniaków i odwrócił się do nich plecami, jakby chciał się pochwalić haftem na kurtce. Zapanowało radosne poruszenie. Młodzieńcy jeden przez drugiego sięgali do kieszeni, wymieniali z tłuściochem uścisk dłoni, po czym znowu chowali rękę do kieszeni. Durne szczawie. Stali na widoku publicznym i było jasne, że nie wymieniają się z grubasem wizytówkami. Nie zagrzeje długo w tej branży, skonstatował pan D. - Na pewno nic? - upewnił się barman. Pan D spojrzał w stronę łazienki, w której Lahser zniknął z blondyną. - Nie, dzięki. Czekam na kumpla. - To raczej trochę potrwa - wyszczerzył się barman. - Ona wygląda mi na taką, co to lubi fest jazdę. W sypialni na piętrze Cormia była już prawie spakowana. Zresztą - nie było tego wiele. Patrząc na mizerny stosik szat, modlitewników i kadzielnic, z żalem uświadomiła sobie, że zostawiła różę w biurze ośrodka. I tak nie mogłaby jej wziąć do sanktuarium. Z tej strony wolno było tylko zabierać przedmioty wagi historycznej, w szerokim tego słowa znaczeniu. Omiotła spojrzeniem swoją najnowszą - ostatnią - konstrukcję z wykałaczek i grochu. Zachowała się jak hipokrytka, ganiąc Najsamca, że szukał siły w samotności, podczas gdy ona sama co robiła? Rzucała ten świat, który ją tak zainspirował, aby pędzić samotnicze życie. Łzy napłynęły jej do oczu. Ktoś cichutko zastukał do drzwi. - Chwileczkę - zawołała, próbując się pozbierać. Kiedy wreszcie otwarła drzwi, starannie zasunęła szatę pod szyją, żeby ukryć ślad po ukąszeniu. - To ty, siostro? Za drzwiami stała Wybranka Layla, jak zawsze czarująca. - Witaj. - I ty witaj. - 275 -

Zastygły w głębokich ukłonach - na większą poufałość nie zezwalały reguły Wybranek. - Azali przybywasz, by oddać posługę krwi bratu Rankohrowi i bratu Vrhednemu? - spytała Cormia, prostując się z ukłonu. Jej własna mowa wydała jej się dziwnie sztywna i oficjalna. Przywykła już do swobodniejszych rozmów, które jej zresztą o wiele bardziej odpowiadały. - Zaiste, przybywam do Rankohra oraz by spytać, co u ciebie. Czy mogę wejść? - Ależ proszę. Jesteś miłym gościem w moich progach. Layla weszła do pokoju. Zapadła niezręczna cisza. Jednym słowem, wiadomość dotarła już do sanktuarium. Wszystkie Wybranki musiały już wiedzieć, że utraciła pozycję pierwszej partnerki. - A to co? - Layla skinęła ręką w stronę koronkowej konstrukcji w rogu pokoju. - Zajmuję się tym dla zabicia czasu. - Zabicia? Czasu? - Kiedy mam za dużo czasu i nie mam co robić... - Do diabła, zaraz zacznie się tłumaczyć. W wolnych chwilach powinna oddawać się modlitwie. Tak czy owak... Layla wcale nie wyglądała na zgorszoną, ale sama jej obecność peszyła Cormię. - Domyślam się, siostro - podjęła, nie owijając w bawełnę - że wiadomo wam już, iż inna z nas zostanie wyniesiona do godności pierwszej partnerki. Layla podeszła do konstrukcji i delikatnie przejechała dłonią po jednym z elementów. - Pamiętasz, jak znalazłaś mnie przy sadzawce refleksji? Zaraz po tym, jak przeprowadziłam Johna Matthew przez przemianę? Cormia skinęła głową. Pamiętała cichy szloch Wybranki. - Byłaś bardzo zafrasowana. - A ty bardzo chciałaś mi pomóc. Kazałam ci odejść, ale byłam ci bardzo wdzięczna i... przybywam tutaj, by odpłacić ci za twoją dobroć. Mało kto wie, jaka odpowiedzialność łączy się z funkcją Wybranki. Chcę, byś wiedziała, że rozumiejąc, jak się czujesz, łączę się z tobą w siostrzanym bólu. Cormia skłoniła się nisko. - Jestem... wzruszona. - Wzruszona, to mało powiedziane. Była zdumiona faktem, że w ogóle rozmawiają o tym. Nie oczekiwała takiej szczerości. Layla spojrzała jeszcze raz na konstrukcję. - Wcale nie masz ochoty wracać na Tamtą Stronę, powiedz szczerze. - 276 -

Po chwili wahania Cormia zdecydowała się powierzyć Wybrance prawdę, której lękała się spojrzeć w oczy. - Przejrzałaś mnie. - Były już wśród nas siostry, które zostały po tej stronie. To żaden wstyd. - Nie byłabym tego taka pewna - powiedziała cierpko Cormia. - Wstyd to dla nas jak druga szata - towarzyszy nam stale. - Jeśli jednak odrzucisz szatę, jesteś zwolniona ze swoich obowiązków. Wybór należy do ciebie. - Czyżbyś mnie namawiała do czegoś, Laylo? - Nie. Jeśli zdecydujesz się na powrót, siostry powitają cię ze szczerą radością. Przełożona zaznaczyła wyraźnie, że w zamianie pierwszych partnerek nie ma niczego niestosownego. Najsamiec wyrażał się o tobie w samych superlatywach. Cormia zaczęła krążyć po pokoju. - To tylko oficjalne stanowisko w tej sprawie. A po cichu każdy myśli swoje. Możliwe są tylko dwa wyjaśnienia: albo nie spodobałam się Najsamcowi, albo dałam mu kosza. Obie opcje są źle widziane. Obie są nieprawdziwe. Milczenie Layli było bardzo wymowne. Cormia stanęła przy oknie, patrząc na basen w ogrodzie. Nie była pewna, czy jest zdolna porzucić swoje siostry. W dodatku nie miała dokąd iść. Zaczęła wspominać sanktuarium. Bywały tam też przyjemne chwile, kiedy odnajdowała sens pobytu po Drugiej Stronie. Czuła się cząstką ważnej zbiorowości. A jeśli zostanie pustelnicą kronikarką, tak jak zawsze chciała, przez całe cykle nie będzie musiała kontaktować się z nikim. Marzyła o odosobnieniu. - Azaliż to prawda, że nie upodobałaś sobie Najsamca? Nie. - Tak. To znaczy, upodobałam go sobie, jak każdej Wybrance przystoi. Życzę szczęścia tej z sióstr, która zostanie pierwszą partnerką. Layla ewidentnie nie wyczuwała ściemy tak łatwo jak Bella. Przełknęła kłamstwo bez mrugnięcia okiem. Skłoniła się, wysłuchawszy Cormii. - Czy mogę o coś jeszcze spytać? - Oczywiście, siostro. - Czy dobrze cię traktował? - Najsamiec? Tak, był dla mnie bardzo troskliwy. Layla podeszła do łóżka, biorąc do ręki jeden z modlitewników. - Czytałam jego dzieje. Ponoć jest wielkim wojownikiem, który uchronił przed okrutnym losem swego brata bliźniaka. - 277 -

Wiadomość zaszokowała Cormię. Przypomniała sobie, jak docinała Najsamcowi, że durzy się w swoim wyobrażeniu o Belli. Czyżby sama też myliła się w ocenie swoich uczuć? Tak mało wiedziała o jego przeszłości, o tym, co go ukształtowało. No tak, ale znała jego duszę. I ją pokochała. Rozległo się stukanie do drzwi. Fritz... - Proszę wybaczyć śmiałość, ale panicz już czeka na Wybrankę - zwrócił się do Layli. Layla poprawiła fryzurę i wygładziła szatę. Nagle Cormia wyczuła coś podejrzanego w zachowaniu Layli. Nie... to niemożliwe. - Idziesz... spotkać się z nim? Z Najsamcem? Layla skłoniła się. - Tak, mam stanąć przed nim. - A więc jednak nie Rankohr. - Jemu będę służyć potem. Cormia zdrętwiała. No tak, dawno powinna na to wpaść. - Idź zatem. Oczy Layli zwęziły się, a potem rozbłysły. - Siostro? - Idź. Nie każ mu czekać na siebie. - Odwróciła się do okna. Nagle zebrało jej się na płacz. - Cormio - szepnęła jej siostra. - Cormio, ty go kochasz. Kochasz go naprawdę. - Nie powiedziałam nic takiego. - Nie musiałaś. Masz to wypisane na twarzy. Słychać to w twoim głosie. Siostro droga, dlaczego chcesz się wycofać? Cormia poczuła ucisk w żołądku na myśl o tym, że głowa Najsamca spocznie między udami Layli, a jego język sprawi, że siostra będzie wić się z rozkoszy. - Życzę ci pomyślnej audiencji u Najsamca. Mam nadzieję, że jego wybór będzie trafny - a więc padnie na ciebie. - Dlaczego go odrzucasz? - Nie odrzucam, tylko zostałam odrzucona - powiedziała impulsywnie. To nie jest moja decyzja. A teraz, proszę, nie każ Najsamcowi czekać. Na Boga, między nami wszystko skończone. - Na Boga? - Layla pobladła. Cormia machnęła ręką bagatelizująco.

- 278 -

- Tak się tutaj mówi, co nie znaczy, broń Boże, że wyrzekłam się naszej wiary. A teraz idź już, błagam. Layla wyraźnie musiała dojść do siebie po bluźnierstwie Cormii. - Nie musisz się obawiać, że mnie wybierze - powiedziała cicho. - I wiedz, że gdybyś kiedykolwiek potrzebowała... - Nigdy - Cormia odwróciła się do okna i tępo zapatrzyła przed siebie. Kiedy usłyszała trzask zamykanych drzwi, bluzgając, przeszła przez pokój i skopała całą tę zakichaną konstrukcje, a potem wdeptała metodycznie w dywan, niszcząc własne dzieło. Kiedy zdeptała ostatni element konstrukcji, skropiła pobojowisko łzami i krwią z bosych stóp.

- 279 -

ROZDZIAŁ 34 W śródmiejskim Screamerze Lahser robił z prywatnej łazienki dobry użytek. Co bynajmniej nie polegało na szczodrym oddawaniu moczu. Zagłębiony po jądra w blondynie, dopychał ją od tyłu. Blondyna trzymała się umywalki. Czarną spódniczkę zadarła do góry, czarne stringi odsunęła na bok, czarny top z dekoltem w serek podsunęła nad piersi. Na biodrze miała tatuaż z różowym motylkiem, na szyi serduszko na łańcuszku; obie ozdoby podskakiwały rytmicznie. Podobała mu się, bo choć nosiła się jak reszta klubowych dziwek, było w niej coś nieprofesjonalnego: nie miała implantów, szminka jej się trochę rozmazywała i próbowała go namówić, żeby założył prezerwatywę. Kiedy dochodził, wyszedł z niej, odwrócił ją do siebie i kazał uklęknąć. Rycząc, spuścił jej się w usta. W duchu przyznał rację temu wypierdkowi, panu D: tego mu właśnie było trzeba. Znów czuł, że rządzi. Nadal lubił jebać. Zapiął rozporek. Miał gdzieś, czy ona połknie, czy wypluje. - A co ze mną? - spytała, ocierając usta. - Jak to: co z tobą? - Przecież wiesz, o czym mówię? Lahser uniósł brew do góry i poprawił włosy w lusterku. Hmm... może powinien znów je zapuścić. Po przemianie ostrzygł się krótko, po wojskowemu, ale tęsknił za swoim kucykiem. Kurde, obroża Kinga zajebiście wygląda na jego szyi. - Ej - ponagliła go dziewczyna. - Chyba nie oczekujesz ode mnie, że będę ci fundował orgazm - warknął gniewnie, patrząc na jej odbicie w lustrze. Przez chwilę wydawała się zdezorientowana, jakby wypożyczyła video, a w środku było co innego niż na okładce. - Jak to? - Czego, kurwa, nie rozumiesz? - Nie... rozumiem - zatrzepotała się jak złota rybka. Sentymentalna kurwa. To ci dopiero. - 280 -

- Zapraszasz mnie tutaj - zatoczył ręką po łazience - żebym zadarł twoją spódniczkę i cię zerżnął, a potem jesteś zdziwiona, że się tobą za mało zajmuję? Mogę wiedzieć, czego się po mnie spodziewałaś? Z jej twarzy zniknął wyraz grzecznej dziewczynki, która się tylko brzydko bawi. - Dlaczego jesteś takim chamem? - Nie wiem, czemu kurwy twojego pokroju zawsze są zawiedzione. - Kurwy? - Gniew i urażona duma wykrzywiły jej rysy. Wyglądała teraz jak wiedźma, co go dziwnie zafascynowało. - Co ty wiesz o mnie? - Wystarczająco dużo. Jesteś dziwką, która nieznanemu facetowi pozwala zlać się do buzi. Mam już więcej szacunku dla prostytutek. One przynajmniej harują za coś więcej niż klapsa w tyłek. - Jesteś ohydną kanalią. - A ty nudziarą. - Sięgnął do klamki. Złapała go za rękę. - Uważaj, zasrańcu, bo pożałujesz. Wiesz, kim jest mój ojciec? - Gościem, który cię źle wychował? Walnęła go otwartą dłonią w twarz. - Ty chuju. Cóż, kiedy się biła, robiła się o wiele bardziej interesująca. Kły wysunęły mu się z dziąseł; miał ochocę wgryźć się jej w szyję i ssać jak cukierek z nadzieniem. Niestety, ktoś zaczął się dobijać do drzwi, uprzytomniając mu, że jest w miejscu publicznym, że dziewczyna jest człowiekiem, a zatarcie śladów po ukąszeniu trwa trochę. - Jeszcze pożałujesz - syknęła. - Doprawdy? - Pchnął ją, ale, o dziwo, nie straciła równowagi. - Co mi zrobisz, malutka? - Lepiej uważaj. - Nawet nie wiesz, jak się nazywam. Łomotanie do drzwi nasiliło się. Nie czekając, aż blondyna znów mu da w twarz, a on jej odda bez namysłu, zwinął się. - Nie zapomnij opuścić spódnicy - zakpił na odchodnym. Gość, który się dobijał z drugiej strony, przyjrzał się jego muskułom i cofnął przezornie. - Przepraszam. - Nie ma sprawy. - Lahser wzniósł oczy do nieba. - Możliwe, że uratował pan tej dziwce życie.

- 281 -

- Durne kurwy - zarechotał koleś. - Dasz im żyć, robią ci piekło, zastrzelisz - też są do niczego. Drzwi sąsiedniej łazienki otwarły się. Koleś zerknął w tamtą stronę, odsłaniając imponujący haft z orłem na plecach. - O, w dupę, niezły kurczak - pochwalił Lahser. - Dzięki. Lahser udał się do baru i skinął na pana D. - Pora ruszać. Nie mam już na nic ochoty. Wyjął portfel z tylnej kieszeni i zdrętwiał. To przecież był portfel ojca. Pośpiesznie wyciągnął banknot pięćdziesięciodolarowy, wciskając portfel z powrotem do kieszeni. Wyszli z panem D z tłocznego, hałaśliwego klubu na Trade Street. Lahser zaczerpnął głęboko tchu. Czuł, że żyje. - Daj mi swoją komórkę i podaj numery czterech najlepszych zabójców zwrócił się do pana D, z którym szedł do samochodu. Jego opiekun podał mu swoją nokię i wyrecytował serię numerów. Kiedy Lahser zadzwonił pod pierwszy numer, podając adres w zamożnej dzielnicy Caldwell, w głosie rozmówcy wyczuł podejrzliwość. Kutas chciał koniecznie wiedzieć, kto dzwoni z komórki pana D. W ogóle nie wiedział o jego istnieniu. Ludzie Lahsera nawet o nim nie słyszeli. Podał cholerną komórkę panu D, żądając gniewnie, by potwierdził jego rozkaz. Właściwie ich podejrzliwość nie powinna go dziwić, zresztą i tak niebawem zaprowadzi swoje rządy. Żeby dowieść swojej wiarygodności, zamierzał wysłać ich tej nocy pod parę adresów, a potem urządzić im nad ranem rekolekcje. Muszą go słuchać albo ich pośle do piachu. Albo rybka, albo pipka. Jeszcze trzy razy musiał przekazać komórkę panu D. - Teraz zawieź mnie na Boone Lane 25 - zażądał, gdy już było po wszystkim. - Chce pan, żebym wezwał posiłki? - Pod następny adres tak. Tutaj mam osobiste sprawy. Ukochany kuzynek Khill zje na lunch bitki z własnego tyłka. Po pięciu miesiącach bycia Najsamcem Furiath przywykł już do tego, że się czuje, jakby chodził w źle skrojonym garniturze, w dodatku miał ich pełną szafę.

- 282 -

Rozmowa kwalifikacyjna z Laylą w ogóle go nie kręciła, a wręcz się jej bał. Czekając w bibliotece na Wybrankę, modlił się, żeby nie obnażała się, jak jej poprzedniczki. - Wasza łaskawość? Obejrzał się za siebie. Wysmukła Wybranka stała w otwartych drzwiach biblioteki. Było coś królewskiego w jej sylwetce. Fałdy białej szaty sięgały do ziemi. Złożyła głęboki pokłon. - Życzę przyjemnego wieczoru waszej łaskawości. - Dziękuję, nawzajem. Kiedy wyprostowała się, dostrzegł, że ma zielone oczy jak Cormia. Kurwa. Zachciało mu się jarać. - Czy mógłbym w twojej obecności zapalić? - Naturalnie. Wasza łaskawość pozwoli, że podam ogień. - Zanim ją zdążył powstrzymać, podniosła kryształową zapalniczkę i ruszyła w jego stronę. Wetknął skręta do ust i wyjął jej z rąk masywny gadżet. - Sam sobie poradzę. - Jak wasza łaskawość uważa. Krzemień zgrzytnął i żółty płomień strzelił w górę. Layla cofnęła się, rozglądając po pokoju. - Tu jest całkiem jak u mnie w domu - mruknęła. - Jak to? - Te wszystkie książki. - Ruszyła wzdłuż regałów, muskając skórzane grzbiety. - Uwielbiam książki. Gdybym nie była szkolona na ehros, chciałabym być pustelnicą kronikarką. Była chłodna i rzeczowa, co go trochę zaniepokoiło. Jej poprzedniczki wychodziły ze skóry, żeby go podniecić. Czuł, że się dusi. Z Laylą po prostu rozmawiali jak para rozumnych istot. - Mogę cię o coś spytać? - Wypuścił z ust kłąb dymu. - Oczywiście. - Czy jesteś tutaj z własnej woli? - Tak. Powiedziała to gładko, jakby wykuła odpowiedź na pamięć. - Na pewno? - Zawsze marzyłam o tym, by służyć Najsamcowi. To pragnienie stale mi towarzyszy. - Zdawała się bardzo szczera... Czegoś jednak w tym wszystkim brakowało. Nagle olśniło go. - Nie wierzysz, że mój wybór mógłby paść na ciebie? - 283 -

- Nie. - A to czemu? Nagle coś się w niej poruszyło. Spuściła oczy i zaczęła wykręcać palce. - Zostałam wezwana do was, by pomóc paniczowi Johnowi Matthew podczas przemiany. Jednak on mną... wzgardził. - Jak to? - Obmyłam go po przemianie, ale nie chciał mnie. Jestem licencjonowaną ehros i byłam gotowa mu służyć, ale on mnie oddalił. No, nieźle. - I dlatego przypuszczasz, że cię odrzucę? - Przełożona kazała mi się widzieć z waszą łaskawością, ale przybyłam tylko po to, by wasza łaskawość miał przegląd wszystkich Wybranek. Obie z przełożoną nie bierzemy nawet pod uwagę, że mogłabym zostać wyniesiona do funkcji pierwszej partnerki. - Czy John Matthew wyjaśnił swoją odmowę? - Większość samców bezpośrednio po przemianie była napalona jak diabli. - Wyszłam natychmiast, kiedy mnie poprosił. To wszystko. Panicz John Matthew jest chyba zbyt szlachetnym samcem, by komuś wytykać błędy. - Jestem pewien, że wcale nie dlatego... - Proszę waszą łaskawość, byśmy więcej nie wracali do tematu. Furiath wypuścił z płuc kłąb pachnącego kawą dymu. - Fritz mi doniósł, że byłaś na górze w pokoju Cormii. Co robiłyście? - Jako siostry mamy swoje sprawy - odparła niechętnie. - Oczywiście, jeśli wasza łaskawość zażąda... powiem, o czym rozmawiałyśmy. Spodobała mu się jej dyskrecja. - Nie, nie trzeba. - Miał ochotę spytać, jak się Cormia czuje, ale, niestety, sam mógł sobie odpowiedzieć na to pytanie. Czuła się marnie, tak jak i on. - Czy wasza łaskawość życzy sobie, żebym już poszła? - spytała Layla. Wiem, że przełożona przygotowuje już dwie następne siostry do spotkania z Najsamcem. Na pewno nie mogą się już doczekać. Taak, jak tamte dwie zeszłej nocy. Podniecone, chętne, zaszczycone spotkaniem z nim. Podniósł blanta do ust i kolejny raz zaciągnął się z namaszczeniem. - Nie wydajesz się zbyt podniecona? - Podniecona myślą, że moje siostry wkrótce poznają waszą łaskawość? Oczywiście, że... - Nie - spotkaniem ze mną.

- 284 -

- Przeciwnie, marzę o tym, żeby mieć partnera. Przeszłam trening godowy i pragnę służyć nie tylko moją krwią, ale również ciałem. Rankohr i Vrhedny nie korzystają w pełni z moich usług. Czuję, że moje możliwości się marnują. Powiodła wzrokiem w stronę półek bibliotecznych. - Czuję się trochę jak te książki - w odstawce. Historia mego życia została napisana, ale nikt jej prawie nie czyta. Rozumiał ją doskonale. Miał wrażenie, że od niepamiętnych czasów czekał, aż sprawy się jakoś ułożą, wszystkie dramaty wreszcie się przewalą, a on będzie mógł odetchnąć i zacząć żyć. Jak na ironię, Layla marzyła o tym samym, lecz z przeciwnych powodów - w jej życiu nic się nie działo. Natomiast jego księga nie znalazła czytelnika, bo za dużo się działo w jego życiu przez zbyt wiele lat. A jednak wyszło na to samo. I on, i ona męczyli się dzień po dniu. Oj, bo się popłaczę, zakpił nazgul. Furiath podszedł do popielniczki i skiepował blanta. - Powiedz przełożonej, żeby mi tu nikogo więcej nie przysyłała. - Dlaczego? - Bo wybrałem ciebie. Khill zaparkował czarnego mercedesa przed domem Blastha. Dwie godziny czekali na kumpla w Zero Sum, przy czym John w kółko słał SMS-y. Nie było żadnej odpowiedzi, więc John postanowił sprawdzić, co się dzieje. - Czy mam wysiąść i otworzyć ci drzwi? - zażartował Khill, wyłączając silnik. - Jeśli powiem „tak”, otworzysz? - Nie. - Wobec tego proszę otworzyć mi drzwi. - No i patrz, pozbawiłeś mnie przyjemności. - Khill wysiadł z samochodu. John zamknął drzwi. Pokręcił głową. - Cieszę się, że tak łatwo można tobą manipulować. - Ja bym tu użył innego słowa. - Od kiedy to sypiasz z Danielem Websterem? Ej, mówię coś do ciebie, wielkoludzie. Khill zapatrzył się na dom. Zdawało mu się, że słyszy, jak Blasth przekomarza się z nimi. - Raczej z Merriam Webster. - Nieważne.

- 285 -

Ruszyli na tyły domu, podchodząc pod drzwi kuchenne. Ceglany front utrzymanego w stylu kolonialnym domu Blastha był sztywny i surowy, ale na tyłach był o wiele bardziej przytulny. Okna kuchenne sięgały do samej ziemi, a na malutkim ganku mżyła ciepłym światłem latarnia z kutego żelaza. Dotąd Khill zawsze wchodził w te drzwi bez stukania. - Musiałeś nieźle Blasthowi nawrzucać - zamigał John. - Czy ja wiem? Sid Viscious gorzej traktował publiczność. Drzwi otwarła im mama Blastha, w długiej spódnicy i rudych włosach, wyglądając, jak zawsze, jak Marion Cunningham z serialu Happy Days. Pulchna, miła i serdeczna, była uosobieniem kobiecości. Khill uświadomił sobie nagle, że to ona, a nie jego oziębła, płaska jak deska matka jest dla niego wzorcem, do którego przyrównuje kobiety. Tak... fajnie było przelecieć w barze jakąś cizię, albo i cizia, ale naprawdę chciałby się parzyć z kimś takim, jak matka Blastha. Ze szlachetną samicą. Byłby jej wierny do grobowej deski. Oczywiście, gdyby znalazł kogoś, kto by z nim wytrzymał. Mama Blastha odsunęła się, żeby ich wpuścić. - Przecież wiecie, że możecie wejść bez pukania... - Zauważyła platynowy łańcuch i tatuaż Khilla. - Więc tak to król załatwił - mruknęła w stronę Johna. - Tak właśnie... Odwróciła się do Khilla, objęła go i wyciskała tak, że mu mało nie zgruchotała kości. A tego właśnie bardzo potrzebował. W objęciach samicy po raz pierwszy od dwu dni odetchnął głębiej. - Mogłeś mieszkać u nas. Nie musiałeś uciekać - szepnęła. - Nie mogłem was tak narażać. - Jesteśmy silniejsi niż myślisz. - Wypuściła Khilla z objęć i skinęła w stronę schodów na tyłach domu. - Blasth jest na górze. Khill zmarszczył się, patrząc na stertę waliz obok kuchennego stołu. - Wyjeżdżacie? - Musimy zniknąć z miasta. Większość glymerii zostaje, ale po tym... co się wydarzyło, tu jest zbyt niebezpiecznie. - Dobry pomysł. - Khill zamknął drzwi na zewnątrz. - Jedziecie w góry? - Ojciec Blastha potrzebuje trochę wypocząć, więc chcemy we trójkę objechać naszą rodzinę na południu. Blasth nagle wyrósł obok schodów z założonymi rękami. - Sie masz. - Kiwnął głową Johnowi.

- 286 -

Khiller wierzyć nie chciał, że jego kumpel nawet się nie zająknął o swoim wyjeździe. Miał zamiar wyjechać bez słowa, nie mówiąc, kiedy wróci? Cóż, przyganiał kocioł garnkowi. A on sam co zrobił? - Cieszę się, że cię zobaczyłam przed odjazdem - szepnęła mama Blastha, ściskając Khilla za ramię. - Opróżniłam lodówkę i zabrałam ze spiżarni wszystko, co by się mogło zepsuć - dodała głośniej. - Pójdę chyba wyjąć biżuterię z sejfu. - To na ile wy chcecie stąd wyjechać? - zamigał John po jej wyjściu. - Nie wiem. Na trochę. W ciszy, która zapadła, John wodził wzrokiem od jednego do drugiego. Znacząco pociągnął nosem. - Coś mi się tutaj nie podoba. O co wam poszło? - O nic. - O nic - powtórzył Blasth. - Słuchajcie, muszę iść na górę i skończyć się pakować... - Tak, my też musimy lecieć... - zerwał się Khill. - Wykluczone. - John ruszył w stronę schodów. - Idziemy do twojego pokoju wyjaśnić wszystko. Natychmiast Khill jako świeżo upieczony ahstrux nohtrum musiał pójść za nim z racji pełnionej funkcji. Blasther dołączył zapewne z wrodzonej gościnności. Na górze John zamknął za nimi drzwi sypialni i stanął wyczekująco, wziąwszy się pod boki. Patrzył na nich jak rodzic na parę krnąbrnych pociech, które narobiły bałaganu. Blasth otwarł szafę. Lustro po wewnętrznej stronie drzwi złapało odbicie Khilla. Ich oczy przez sekundę się spotkały - Ładną masz błyskotkę - mruknął Blasth, patrząc na łańcuch świadczący o awansie Khilla. - To nie jest biżuteria. - Wiem. I bardzo się cieszę. Naprawdę. - Wyjął zimową kurtkę. Wyglądało, jakby jego starzy wybierali się raczej na Grenlandię niż „na południe” albo zamierzali siedzieć u krewniaków aż do zimy. John niecierpliwie przestąpił z nogi na nogę. - Tracimy tylko czas, panowie. - Przepraszam za to, co powiedziałem w tunelu - mruknął Khill półgłosem. - Powtórzyłeś Johnowi naszą rozmowę? - Nie. - 287 -

Blasth rzucił kurtkę na torbę podróżną od Prady i spojrzał na Johna. - On uważa, że ja go kocham. To znaczy... kocham się w nim. Johnowi opadła szczęka ze zdumienia. Blasth zaśmiał się urywanym śmiechem, jakby go coś ścisnęło za gardło. - Powaga. Pomyśl tylko: Ja się kocham w Khillu... gościu, który albo ma muchy w nosie, albo się pieprzy na lewo i prawo, albo coś kombinuje. A chcesz wiedzieć, co w tym wszystkim jest najzabawniejsze? Khiller zesztywniał, widząc, że John kiwa głową. Blasther wbił wzrok w torbę od Prady. - To, że ma rację. John zdębiał. - Tak, właśnie dlatego nie mogłem się nigdy do końca nakręcić na samice - ciągnął Blasth. - Żadna z nich nie mogła się z nim równać. Faceci też się nie umywają. Tak więc jestem bi, ale to już moje zmartwienie, a nie wasze. Jezu, westchnął Khill. Jakiś tydzień seryjnych niespodzianek. - Przykro mi, Blasth - powiedział, bo nic lepszego nie przychodziło mu do głowy. - Wierzę ci na słowo. Sprawy się trochę pokomplikowały. - Wziął kurtkę do ręki, a torbę zarzucił na ramię. - Ale nie ma się co martwić. Znikam z miasta na jakiś czas, lecz przecież was tu zastanę. Jesteście spoko kumple, ale muszę już lecieć. Jak dojadę, wyślę wam SMS-a. Khill gotów był się założyć, że SMS przyjdzie tylko do Johna. Fuck. Rzucił im ostatnie spojrzenie. - To na razie. - Odwrócił się do wyjścia. Khill zdrętwiałymi wargami zaczął się modlić o właściwe słowa, jednak w głowie miał pustkę. Nagle z parteru dobiegł ich przeraźliwy krzyk. Mama Blastha. Wszyscy trzej rzucili się do drzwi i pędem zbiegli po schodach. W kuchni zorientowali się, że wojna dotarła do tego domu. Reduktorzy. Dwóch. W domu rodziców Blastha. Jeden z nich zaszedł z tyłu matkę Blastha i ramieniem oplótł jej szyję. Blasth wydał z siebie dziki okrzyk, ale Khill złapał go i przytrzymał. - Trzyma nóż przy jej gardle - syknął. - Zabije ją na miejscu. Reduktor z uśmiechem na twarzy wypchnął samicę z kuchni, a potem z domu w stronę minivana zaparkowanego obok garażu.

- 288 -

John Matthew zdematerializował się. W tej samej chwili z jadalni wyłonił się kolejny zabójca. Khill puścił Blastha i obaj rzucili się do walki z reduktorem. Następny już wchodził do kuchni drzwiami z dworu. Rozpętała się bitwa, obracając kuchnię w perzynę. Khiller miał nadzieję, że John scalił się w minivanie i daje popalić jego właścicielom. Oby mamie Blastha włos z głowy nie spadł. W drzwiach pojawił się kolejny reduktor... Khill rąbnął głową zabójcę, z którym się szamotał, chwycił jedną z nowiutkich czterdziestek piątek i wbił lufę w podbródek drania. Kule rozwaliły głowę łotra, odstrzeliwując denko. Khill musiał już tylko przebić serce nieumarłego swoim nożem bojowym. Plop, plop, psyk, psyk - ból żołądka znikł. Nieumarły znikł w akompaniamencie erupcji świetlnej. Khill nie miał czasu na świętowanie pierwszego zabitego reduktora w swoim życiu. Odwrócił się zobaczyć, jak idzie Blasthowi i osłupiał. Ojciec Blastha wpadł do kuchni i obaj z synem zwijali się jak w ukropie, walcząc z dwoma zabójcami. Nieźle jak na księgowego. Pora pomóc Johnowi. Rzucił się do drzwi, ale ledwie wyszedł na trawnik, potężna erupcja świetlna z minivana uświadomiła, mu że pomoc nie będzie konieczna. John wyskoczył zręcznie z szoferki i zatrzasnął za sobą drzwi. Walnął pięścią w maskę i samochód zaczął jechać tyłem z powrotem w stronę domu. W środku siedziała mama Blastha, zbielałymi palcami trzymając kierownicę. - W porządku, J-man? - spytał Khill, czując ulgę, że John Matthew nie zginął pierwszej nocy jego służby w charakterze ahstrux nohtrum. John pomachał mu ręką i w tej samej chwili rozległ się brzęk tłuczonego szkła. Jak na filmie dwa ciała wyfrunęły przez wielką taflę okna w salonie. Jedno z nich należało do Blastha, który spadł na reduktora jak na zużyty materac wyrzucony przez okno. Zanim reduktor doszedł do siebie po upadku, Blasth złapał go za głowę i skręcił mu kark bez wysiłku, jak kurze. - Tato jest w środku! - krzyknął do Khilla, który rzucił mu nóż. - Walczą w piwnicy. John i Khill zawrócili do domu. Za ich plecami błysnęło i Blasth dogonił ich przy zejściu do piwnicy. Wszyscy trzej popędzili na dół, skąd dochodziły odgłosy walki. W piwnicy oniemieli na widok ojca Blastha, który właśnie szykował się do ataku z szablą pamiętającą wojnę secesyjną w jednej i sztyletem w drugiej dłoni. - 289 -

Za okularami w rogowej oprawie jego oczy płonęły jak żagwie. - Zostawcie tego dla mnie. - Groźnie popatrzył wokół. Potem sprawy potoczyły się błyskawicznie. Ojciec Blastha jak ninja rzucił się ze sztyletem na zabójcę, szatkując go jak kapustę, po czym przebił łobuza i pyknął na łono Omegi. Gdy ochłonął z wojowniczego zapału, w jego oczach pojawił się niepokój. - Mama? - Porwali ją do samochodu, ale John ją uwolnił - odparł Khill. I Blasther, i ojciec osłabli z ulgi. Wtedy właśnie Khill zauważył, że Blasther krwawi z rany w ramieniu, rany na brzuchu, rany na plecach i jeszcze... Ojciec otarł ręką czoło. - Zadzwońmy do niej. John podał komórkę z wybranym numerem. Odebrała mama Blastha. Głos jej się łamał autentycznie, nie z powodu zakłóceń na linii. - John? John, czy... - Jesteśmy cali i zdrowi - włączył się ojciec Blastha. - Jedź ostrożnie, kochanie... John, kręcąc głową, podał mu komórkę. - A jeśli ciężarówka ma system naprowadzający? Ojciec Blastha zmełł przekleństwo. - Kochanie? Zatrzymaj się. Zatrzymaj się i wysiądź. Teleportuj się do naszej kryjówki i zadzwoń do mnie, jak już tam będziesz. - Czy jesteś pewien... - Najdroższa, zrób zaraz tak jak mówię, błagam cię. - Usłyszeli dźwięk zwalniających obrotów silnika. Trzasnęły drzwi w samochodzie i zapadła cisza. - Kochanie? - Ojciec Blastha kurczowo ściskał telefon. - Kochanie? O, Boże... - Już jestem - odezwała się matka. - Jestem w kryjówce. Odetchnęli z ulgą.. - Zaraz się tam zjawię. Potem coś jeszcze mówili, ale Khill głównie nasłuchiwał dźwięków kroków na schodach. Co będzie, jeśli nadciągną nowi reduktorzy? Blasth był ranny, a jego ojciec wyglądał na wykończonego. - Musimy znikać - zarządził ojciec. Wyszli z piwnicy, załadowali walizki do lexusa ojca i po chwili samochód rozpłynął się w mrokach nocy, unosząc najlepszego druha.

- 290 -

Wszystko potoczyło się tak szybko. Atak, walka, ewakuacja... pożegnanie bez słów. Blasth po prostu wsiadł z ojcem do wypełnionego walizkami samochodu i odjechał. Ale co niby miało się jeszcze zdarzyć? To nie była odpowiednia chwila do łzawych pożegnań, choćby tylko dlatego, że reduktorzy wpadli przed chwilą na herbatkę. - Chyba powinniśmy się stąd zmyć. John pokręcił głową. - Ja zostaję. Kiedy ci, których skasowaliśmy, nie zameldują się po akcji, nadciągną nowe posiłki. Khill rozejrzał się po salonie, w którym, dzięki kaskaderskiemu wyczynowi Blastha, gwizdał przeciąg. Z domu było co wynieść, a na myśl, że choć chustka do nosa Blastha mogłaby wpaść w łapy reduktorów, dostawał szału. John zaczął pisać na klawiaturze komórki. - Pisze do Ghroma. O tym, co się tu działo, i że tutaj zostajemy. Pora zweryfikować nasz trening w akcji. Khiller zgadzał się z nim w stu procentach, ale nie sądził raczej, że Ghrom udzieli im swojego błogosławieństwa. Po chwili komórka bipnęła. John przeczytał wiadomość i z uśmiechem podsunął wyświetlacz Khillowi. Zgoda. Dzwońcie, jeśli będą potrzebne posiłki. SMS od Ghroma. Jezu... Walczyli naprawdę, nie na niby.

- 291 -

ROZDZIAŁ 35 Mordh zaparkował bentleya przy południowo - wschodnim wjeździe do stanowego parku Black Snake. Żwirowy parking miał miejsce tylko na dziesięć samochodów. Inne parkingi zamykano po godzinach, ale ten był otwarty na okrągło, bo ścieżki z niego prowadziły do chat dla turystów. Wysiadając z samochodu, Mordh wziął laskę, choć zaburzenia równowagi ustąpiły. Gdzieś w połowie drogi zaczął widzieć na czerwono, a teraz jego ciało odżyło i tryskało energią. Było mu wreszcie ciepło. Wrzucił futro do bagażnika, żeby rosyjskie sobole o wartości dwudziestu pięciu tysięcy dolarów nie kusiły złodzieja. Sprawdził też, czy ma przy sobie odtrutkę i odpowiednią ilość dopaminy. Wszystko w porządku. Zamknął bagażnik, włączył alarm i odwrócił się w stronę linii drzew wytyczającej granice parku. Brzozy, dęby i topole wokół parkingu przypominały trochę korowód splecionych ramionami tancerzy. Noc była spokojna, jeśli nie liczyć lekkiego szelestu wiatru, który zwiastował nadejście jesieni. Tu, na północy, sierpień bywał chłodny, a Mordh w swoim obecnym stanie lubi chłód. Wręcz się nim upajał. Ruszył przed siebie głównym szlakiem, mijając pustą budkę strażnika i słupki ze wskazówkami dla turystów. Po kilkuset metrach doszedł do ścieżki odbijającej w głąb parku. Od chaty z bali dzieliło go jeszcze półtora kilometra. Kiedy już dochodził na miejsce, obok jego nóg przemknęła garść liści unoszonych rozgrzanym powietrzem wokół niewidzialnej sylwetki. - Dzięki, stary - powiedział do Treza. - Będę tam czekał na ciebie. - Super. Kiedy widmo jego ochroniarza pomknęło dalej, Mordh poprawił krawat, choć wiedział, że za chwilę go zdejmie. Polana, na której stała chata, tonęła w świetle księżyca, jednak Mordh pośród drzew nie wyławiał sylwetki Treza. Właśnie dlatego bambus był na wagę złota. Nawet symphata nie potrafił go wypatrzyć, kiedy Trez chciał być niewidzialny - 292 -

Mordh podszedł do drzwi z ciosanego drewna i przystanął, rozglądając się. Księżniczka już dotarła na miejsce: w cichej, leśnej kniei wiało zgrozą; włos się jeżył jak na dobrym horrorze. To była właśnie symphacka wersja zvidhu, gwarantująca im obojgu, że nie napatoczą się na nich żadne człowieki, a zwierzęta również będą się trzymać z dala. Nie był zaskoczony tym, że przybyła przed nim. Zawsze było zagadką, czy się spóźni, przybędzie za wcześnie, czy na czas, więc bez względu na to, który wariant wybrała, zawsze miała przewagę. Drzwi chaty skrzypnęły w znajomy sposób. Ponieważ dźwięk ten wyzwalał w jego mózgu odruch ucieczki, maskował swoje odczucia widoczkiem nasłonecznionej plaży, podpatrzonym kiedyś w telewizorze. - Zawsze tak robisz. Zastanawiam się, co ukrywasz przed swoją ukochaną - rozległ się cichy, namiętny głos Księżniczki. Dobrze jej tak, niech sobie zgaduje. Nie mógł pozwolić na to, by mu się dobrała do głowy. Raz, że ochrona zawartości jego głowy przed Księżniczką była kwestią życia i śmierci, dwa, że odrzucenie doprowadzało ją do szalu, a on miał wtedy radochę. Zamykając drzwi, wpadł na pomysł, by udawać zranionego kochanka. Ona pewnie myśli, że on chciałby wiedzieć, czemu opóźniła ich spotkanie, więc będzie kisić tę informację na wszelkie sposoby. Ale w końcu, chociaż jest symphatką, ulegnie jego urokowi, naturalnie w swój pokrętny, perwersyjny sposób. Wiedziała, że jej nienawidzi i że udawanie miłości do niej sporo go kosztuje. Żuchwy mu chodziły, kiedy wypowiadał słodkie kłamstwa - to właśnie kręciło ją bardziej niż same kłamstwa. - Wariowałem z tęsknoty - powiedział z uczuciem. Sięgnął do krawata, który przed chwilą poprawił, i powoli zaczął rozsupływać węzeł. Jej reakcja była natychmiastowa. Jej rubinowe oczy zapłonęły wściekłością. Dobrze wiedziała, że się jej brzydzi. - Tęskniłeś za mną. Wcale się nie dziwię - wydyszała. - Powiedz, jak tęskniłeś? Mordh cały czas utrzymywał w mózgu widok plaży, wprasowany w płat czołowy, by nie mogła się dobrać do jego myśli. - Tęskniłem za tobą do szaleństwa. Odłożył laskę na bok, zrzucił marynarkę i rozpiął pierwszy guzik jedwabnej koszuli... potem drugi, trzeci... wreszcie musiał wyciągnąć koszulę na wierzch, żeby rozpiąć ją do końca. Kiedy ją strząsnął z ramion, pozwalając jej spaść na ziemię, Księżniczka zasyczała, a jego kutas zaczął nabrzmiewać. - 293 -

Nienawidził jej i nienawidził seksu, ale uwielbiał swoją władzę nad nią. Kiedy traciła dla niego głowę, czuł dreszcz podniecenia graniczący z miłością. Dlatego właśnie mu stawał, chociaż skóra świerzbiła go, jakby go oblazły robaki. - Zostań w ubraniu. - Nie. - Zawsze rozbierał się, kiedy mu się podobało, a nie kiedy mu kazała. Miał choć tyle dumy. - Zostań w ubraniu, męska dziwko. - Nie. - Rozpiął pasek. - Nie wolno ci się rozbierać - powiedziała ze słabnącym przekonaniem. I o to właśnie szło. Demonstracyjnie złapał się za krocze, rozpiął zamek i guzik rozporka; spodnie zsunęły się z szelestem na podłogę, odsłaniając wyprężony członek kwintesencję ich związku. Rozsadzała go wściekłość na Księżniczkę i nienawidził siebie, a także był upokorzony faktem, że Trez jest na zewnątrz i wie o wszystkim. W efekcie jego kutas był twardy jak kamień, a na czubku perliła się kropla. Na symphatów odjazd w schizo działał bardziej niż najsilniejszy afrodyzjak, i to właśnie cementowało ich układ. Mógł ją faszerować swoim szaleństwem. Miał jej też do zaoferowania inną atrakcję. Parzenie się symphatów można było porównać do partii szachów zwieńczonej wymianą płynów. Jednak Księżniczka potrzebowała, żeby ją porządnie dopchnął, a do tego musiał użyć swojej wampirzej natury. - Pieść się - wyszeptała. - Zrób to dla mnie. Posłusznie spełnił jej życzenie. Jęknął i zrzucił kopniakiem buty, a potem odsunął się od sterty ubrań. Idąc przez izbę, zastanawiał się, jak wygląda w jej oczach z monstrualną erekcją i obrzmiałymi jądrami. Przystanął na środku chaty, demonstrując w świetle księżyca imponującą muskulaturę. Wstyd przyznać, ale miał na nią wielką ochotę. Chwile z Księżniczką były jedynymi chwilami w jego życiu, kiedy mógł być naprawdę sobą, kiedy nie musiał oszukiwać otoczenia. Jakaś jego część lubowała się w tym chorym, pokrętnym związku i to go bardziej popychało do comiesięcznych spotkań, niż szantaż wobec niego i Xhex. Głowy by nie dał, czy Księżniczka wie o jego słabości. Usiłował nie dać nic poznać po sobie, ale nigdy nie było wiadomo, co wie symphata. A to, oczywiście, podnosiło poprzeczkę znajomości. Dodając jej uroku.

- 294 -

- Moglibyśmy dziś zacząć od małego przedstawienia. - Odwrócił się do niej plecami i zaczął sobie robić dobrze, ujmując wielką dłonią potężnego fiuta. - Nudne - wydyszała. - Na pewno? - krzyknął z bólu, tak mocno ścisnął własną żołądź. Księżniczka jęknęła; jego ból kręcił ją na maksa. Spojrzał w dół i doznał dziwnego rozdwojenia, jakby jego fiut należał do kogoś innego, kto właśnie robił sobie dobrze. Rzecz jasna, jego psyche próbowała się dystansować do tego, co robił, bo tylko w ten sposób jego przyzwoita, wampirza natura mogła to jako tako znosić. Notabene tę część zostawił za progiem, wkraczając do Plugawej Krainy. - Co robisz? - wyjęczała. - Walę konia. Na potęgę. Światło księżyca pięknie kładzie się na moim członku, który już zwilgotniał. Zassała ostro powietrze. - W tej chwili odwróć się. - Nie. Wiedział, że skrada się do niego bezszelestnie. Triumfował. Znikło rozszczepienie osobowości. Żył po to, żeby ją zniszczyć. W jego żyłach krążyła heroina w czystej postaci, dodając mu nadludzkich sił. Cóż, po wszystkim będzie się czuł skalany jak świnia, będą go dręczyły, jak zawsze, koszmary, ale teraz - teraz zrobi sobie dobrze. Księżniczka wyłoniła się z mroku. Wyczuła, w jakim jest stadium, bo załkała, nie panując nad sobą, co rzadko się zdarza symphatom. - Jeśli masz zamiar mi się przyglądać, chcę cię widzieć. - Znów ścisnął żołądź, aż nabrzmiała purpurą, a on zgiął się z bólu. - Muszę cię widzieć. Stanęła w strudze księżycowego światła, wybijając go swoim pojawieniem z rytmu. Miała na sobie krwistoczerwoną suknię. Rubiny na jej szyi lśniły, odcinając się od śnieżnobiałej skóry. Kruczoczarne włosy upięła w węzeł, a jej oczy i usta miały kolor kamieni jej naszyjnika. Z jej uszu, zaczepione śmiercionośnymi ogonami, zwisały dwa skorpiony - albinosy, bacznie obserwując Mordha. Była odrażająco piękna. Była spionizowanym gadem o hipnotycznym spojrzeniu. Dłonie skrzyżowanych rąk kryła w długich do ziemi rękawach. Nagle opuściła ręce. Uciekł wzrokiem, bo jej dłonie budziły w nim skrajną odrazę. Jedno spojrzenie i diabli wezmą erekcję.

- 295 -

Żeby doładować akumulator, złapał się za jądra i podniósł je do góry, aż objęły z obu stron jego członek. Potem odjął rękę, ale jego genitalia prężyły się w stanie najwyższej gotowości. Księżniczka chłonęła go żarłocznym wzrokiem. Nie przeoczyła pary czerwonych gwiazdek na jego piersi. Wampiry brały je za ozdobę, ale dla symphatów sygnalizowały królewską krew oraz dwa życia na sumieniu: za ojcobójstwo przysługiwała gwiazdka, za matkobójstwo - kółko. Czerwony tatuaż świadczył o królewskiej krwi. Księżniczka zrzuciła fałdzistą szatę, odsłaniając ciało pokryte ściśle przylegającą siatką z czerwonych połyskliwych nici. Jej sylwetka była, jak u wszystkich symphatek, dosyć bezpłciowa; miała nieduże piersi i wąskie biodra. Tylko mała szparka u styku ud świadczyła o tym, że jest samicą. Samce były podobnie androgyniczne: długie włosy upinały na podobieństwo samic i chodziły ubrane w długie suknie. Mordh nie miał nigdy wątpliwej przyjemności oglądania obnażonego samca symphatów, jednak przypuszczał, że ich penisy też miały drobną anomalię, jaka była jego udziałem. I bardzo dobrze. Ta anomalia była jednym z powodów, dla których lubił pieprzyć Księżniczkę. Stosunek w ostatniej fazie był dla niej bolesny. - Zaraz cię dotknę, męska dziwko - syknęła, zbliżając się do niego. Mordh zesztywniał, kiedy jej dłoń domknęła się wokół jego erekcji. Nie zamierzał jej na to długo pozwalać. Cofnął się, wyrywając z jej rąk. - Nie chcesz już być ze mną? - spytał z wyrzutem, nienawidząc samego siebie za tę komedię. - Chcesz, żebym się zlał, zanim w ciebie wejdę? Już ci się znudziłem? Natychmiast podeszła do niego, co też zresztą przewidział. - Chodź tutaj do mnie, mój chłopczyku. Nie mogę już się ciebie doczekać. A - uuu! Tym razem, biorąc go do ręki, wbiła weń paznokcie. Napiął się tak, że mało mu nie pękły kości, ale udało mu się nie krzyknąć. - Chcesz wiedzieć, na czym stoimy, tak? Bo martwiłeś się o mnie i tęskniłeś? - pytała, przysuwając się jeszcze bardziej. Ustami musnęła jego szyję i skóra zaczęła go palić. Jej szminka z grubo mielonego pieprzu piekła go i drapała. - Tak. Właśnie tak - zełgał, żeby ją podkręcić. - Czułam twoją tęsknotę. - Księżniczka runęła na kolana i nachyliła się w jego stronę. Z chwilą, gdy jej powleczone pieprzową szminką usta dotknęły jego żołędzi, jaja ścisnęły mu się jak dwie pięści. - Proś mnie. - 296 -

- O co? Żebyś mi wzięła do buzi, czy żebyś powiedziała, dlaczego nasze spotkanie się opóźniło? - Masz szansę mnie ubłagać o jedno i o drugie. - Ujęła jego erekcję i przycisnęła mu do brzucha, po czym jej język wężowym ruchem zaczął ślizgać się po kolcu u nasady członka. Ten kolec lubiła najbardziej: kiedy dochodził, kolec wyskakiwał, łącząc ich z sobą jak zatrzask. Osobiście nienawidził tego szczegółu, jednak lubił, kiedy się nim bawiła, mimo bólu, jaki mu zadawała swoją szminką. - Proś mnie. - Pozwoliła, by jego penis wrócił do poziomu, po czym wessała go do ust. - O, kurwa, ssij mnie - wyjęczał. Nie musiał jej tego powtarzać dwa razy. Otwarła szeroko usta, wpuszczając go po migdałki. Czuł się cudownie, ale piekło go, jak diabli. Aby odpłacić jej za tę jej Chanel, złapał ją za włosy i pchnął biodrami, aż się zadławiła. W odpowiedzi wbiła do krwi paznokieć w jego kolec. Wrzasnął, a w oczach stanęły mu łzy. Gdy jedna z nich spłynęła po policzku, Księżniczka zaśmiała się. Z czerwienią było mu do twarzy. - Proś, jeśli chcesz, bym wyjaśniła zmianę terminu. Miał jej ochotę powiedzieć, żeby lepiej wstrzymała oddech, ale tylko pchnął ją znów w usta, a ona znów wbiła mu pazur. Po chwili oboje zaczęli ciężko dyszeć. Jego kutas płonął, gorący, pulsujący od straszliwej potrzeby eksplodowania w te jej przeklęte usta. - Spytaj - rozkazała. - Spytaj, dlaczego się nie stawiłam. Potrząsnął głową. - Nie... sama mi powiesz, kiedy będziesz chciała. Pytam cię tylko o jedno: Czy będziemy dalej trwonić czas, czy dasz mi skończyć? Wstała z klęczek, podeszła do okna i wsparła się o parapet tymi swoimi upiornymi dłońmi. - Możesz dojść, ale tylko we mnie. Suka zawsze tak mu robiła, żeby w niej doszedł. I zawsze stawała przy tym oknie. Chociaż nic nie wiedziała o jego eskorcie, musiała przeczuwać, że są obserwowani. Pieprząc się z nim przy odsłoniętym oknie, częstowała widokiem jego ochronę. - Masz skończyć we mnie, draniu.

- 297 -

Ugięta krzyże wypinając, swój zad. Chcąc penetrować Księżniczkę, musiał rozerwać czerwoną siatkę pokrywającą jej nogi i krocze. Po to ją właśnie nosiła. Szminka była paskudna, ale siatka jeszcze gorsza. Zaszedł ją od tyłu i na wysokości pasa wplótł palce obu rąk w oczka sieci. Szarpnął, zrywając ją z pośladków i cipy symphatki. Była wilgotna i nabrzmiała od chuci. Księżniczka spojrzała na niego przez ramię, odsłaniając w uśmiechu równe, śnieżnobiałe zęby. - Jestem niedojebana. Postanowiłam zaczekać na ciebie. Jak zawsze. Nie krył niechęci. Drażniło go to, że jest jej jedynym kochankiem. Wolałby być trybikiem w jakiejś większej machinie, dzielić z kimś tę odpowiedzialność. Rzygać mu się chciało od tej zbieżności: Ona też była jego jedyną kochanką. Wdarł się w jej pochwę tak mocno, że strzeliła głową w szybę, a potem złapał ją za biodra i wolniutko wysunął z niej. Jej nogi zaczęły dygotać spazmatycznie; nienawidził się za to, że jej dogadza, więc powoli wszedł w nią z powrotem, ale tylko do połowy, żeby sobie nie myślała. Obejrzała się, przeszywając go rubinami oczu. - Głębiej, proszę. - Więc czemu się nie stawiłaś przedwczoraj, moja czarowna suko? - Stul pysk i rób swoje. Nachylił się i przejechał kłami po jej plecach. Siatka była nasączona skorpionim jadem i natychmiast zdrętwiały mu wargi. Po wszystkim będzie miał to kurestwo na rękach i całym ciele i będzie musiał czym prędzej wziąć prysznic w swoim mieszkanku za klubem. Ale i tak będzie już za późno. Odchoruje to wszystko jak zawsze. Księżniczka była pełnej krwi symphatką, więc jad jej nie szkodził; dla niej to było jak perfumy, afrodyzjak. Dla jego wampirzej krwi, silnie uczulonej na tę substancję, jad był ciężką trucizną. Powoli zaczął się wycofywać, zatrzymując w pół drogi. Wiedział, że ma ją w saku, kiedy jej palce o czterech członach wpiły się w zmurszałe drewno parapetu. Chryste, te ręce z palcami, które zginały się w trzech stawach i paznokciami, które już rosły czerwone... to było jak z horrorów, taka ręka wysuwała się z trumny, kiedy zombi wychodzili z grobów zabijać porządnych ludzi. - Mów... suko... o... co... ci... chodzi. - Każde słowo punktował dosadnym pchnięciem. - Albo żadne z nas nie skończy...

- 298 -

Kochał to i nienawidził zarazem, kiedy oboje walczyli, by zachować przewagę, nie oglądając się na ustępstwa, jakich to będzie wymagać. Ona szalała z urażonej dumy, że musi go obejść dookoła, by widzieć, jak się masturbuje, a on nienawidził się za to, co z nią robi. Wcale nie miała ochoty zdradzić mu, czemu ich schadzka opóźniła się o dwie noce, ale wiedziała, że musi to zrobić, jeśli chce mieć orgazm... To był zaklęty krąg. - Gadaj - warknął. - Twój stryj dorwał się do władzy. - Naprawdę? - Nagrodził ją szybkim, bolesnym pchnięciem, które na chwilę pozbawiło ją oddechu. - Skąd wiesz? - Dwie noce temu... - zaczęła drżącym głosem, wyginając się tak, by mógł wejść w nią do końca. - Został koronowany. Mordh wypadł z rytmu. Kurwa. Zmiany na szczycie nigdy nie wróżyły nic dobrego. Co prawda symphaci byli zamknięci w kolonii i odcięci od reszty świata, ale wszelkie przetasowania władzy stanowiły zagrożenie dla ich cennej, choć nikłej autonomii. - Potrzebujemy cię - powiedziała, wyciągając rękę za siebie, by wpić pazury w jego tyłek. - Chcemy, byś zrobił to, co tak dobrze robisz. Mowy nie ma. Dość już wysłał krewniaków na tamten świat. Spojrzała na niego przez ramię, a skorpion w jej uchu posłał mu groźne spojrzenie, przebierając cienkimi odnóżami, jakby go chciał złapać. - Znasz już odpowiedź, więc rób swoje. Mordh wyłączył umysł, skupił się na widoczku z plaży i puścił ciało luzem, żeby robiło swoje. Rytmicznie dopychana Księżniczka zaczęła szczytować, a skurcze jej pochwy ściskały go jak imadło. Nie był już w stanie dłużej walczyć z podnieceniem i wypalił. Wysunął się, gdy tylko było po wszystkim; teraz zaczynała się droga cierniowa. Skutki trucizny z przeklętej siatki nie dały na siebie długo czekać. Skóra zaczęła go mrowić, a zakończenia nerwowe migotały boleśnie. A to był dopiero początek. Księżniczka poprawiła na sobie siatkę i zarzuciła szatę. Z ukrytej kieszeni wyjęła szeroki pas czerwonego atłasu i patrząc na Mordha, wyzywająco wsunęła wstęgę między nogi, wiążąc ją na niezliczoną ilość wymyślnych kokard. W jej rubinowych oczach lśniła satysfakcja, gdy sprawdzała, czy nie uroniła ani jednej drogocennej kropli. Nienawidził tego rytuału, o czym wiedziała, dlatego nigdy nie narzekała, kiedy zaraz po wszystkim z niej wyskakiwał. Zdawała sobie sprawę, że chętnie - 299 -

by ją wepchnął do balii z ługiem, żeby wypalić z jej ciała każdy ślad ich zbliżenia. - Kasa - zażądała, zasuwając poły szaty. Od jadu dwoiło mu się przed oczyma. Z kieszeni marynarki wyjął aksamitny mieszek. Rzucił go, a Księżniczka złapała go w locie. Zawartość wynosiła dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów w rubinach. Oszlifowanych, gotowych do oprawy. - Powinieneś wrócić wreszcie do domu. Był zbyt skonany, żeby bawić się w jej gierki. - Kolonia nie jest żadnym moim domem. - Mylisz się, bardzo się mylisz. Ale wrócisz, masz na to moje słowo. - Co mówiąc, zdematerializowała się. Nogi się pod nim ugięły z wyczerpania i musiał oprzeć się o ścianę z bali. Słysząc skrzypnięcie drzwi, otrząsnął się i podciągnął spodnie. Trez podszedł bez słowa, żeby go podtrzymać. Choć było z nim kiepsko, a miało być jeszcze gorzej, ubrał się sam. To był dla niego punkt honoru: zawsze sam się ubierał. Kiedy już miał na sobie marynarkę i krawat, a w ręku laskę, jego najlepszy druh i ochroniarz w jednej osobie wziął go na ręce jak dziecko i zaniósł do samochodu.

- 300 -

ROZDZIAŁ 36 Kiedy jesteś w stresie, przypominasz za mocno napompowany balonik. Za duże ciśnienie, za dużo kłopotów, za dużo złych nowin i nagle... trrrach. Furiath kolejny raz wysunął szufladę nocnego stolika. - Kurwa mać. Gdzie, u diabła, podziały się jego zapasy czerwonego dymka? Z kieszeni na piersi wyjął torebkę zioła. Świeciła dnem. Starczy ledwie na jednego cieniasa. A to znaczyło, że powinien pognać do Zero Sum, zanim Mordh zamknie knajpę nad ranem. Narzucił lekką marynarkę, żeby ukryć pod nią zapasik kiedy będzie wracać do rezydencji, i pędem rzucił się po schodach. Kiedy dotarł do holu, w jego głowie już odwijała się taśma Dziesięciu Głównych Powodów, dla których Furiath, syn Aghona, był zasranym debilem. Po dziesiąte: Doigrał się wykopania z Bractwa. Po dziewiąte: Jest ćpunem. Po ósme: Kłóci się z bliźniakiem, kiedy brzemienna krwiczka brata jest na krawędzi poronienia. Po siódme: jest ćpunem. Po szóste: Jara się pewną samicą, ale z szacunku spuścił ją po schodach. Po piąte: Kręci, żeby mieć alibi dla nałogu. Zaraz, zaraz czy to aby nie podpadało pod punkt siódmy i piąty? Po czwarte: Zawiódł rodziców. Po trzecie: Jest ćpunem. Po drugie: buja się we wspomnianej już, spławionej samicy... Kurwa mać. Kurwa mać. Kurwa mać. Czyżby zakochał się w Cormii? Jak? Kiedy? To nieistotne szczegóły, nazgul wyskoczył jak diabeł z pudełka. Dokończ wyliczankę. No, już. Raz, dwa. Co powiesz na to, żeby jako powód pierwszy podać: „Jest ćpunem?”. - Dokąd idziesz? - Dobiegający z góry głos Ghroma brzmiał jak głos sumienia. Furiath zamarł z ręką na klamce drzwi do sieni. - Dokąd? - powtórzył król. Donikąd, odparł w myślach, nie odwracając się. Idę końca ześwirować. - Na przejażdżkę - powiedział na głos, machając kluczykami nad głową. - 301 -

Był na takim etapie, że kłamstwo w ogóle mu nie przeszkadzało. Chciał po prostu, żeby wszyscy zeszli mu z drogi. Kiedy miał swój dymek, był spokojny, jego głowa przestawała przypominać tykającą bombę zegarową i wreszcie mógł spokojnie rozmawiać. Kroki schodzącego po schodach Ghroma brzmiały jak lekkie klapsy w tyłek. Furiath odwrócił się twarzą do króla. Zaczęło go ogarniać wkurwienie. Dziwnym trafem Ghrom też nie był w promiennym nastroju. Brwi miał zsunięte za ramki okularów, kły obnażone, ruchy sztywne. Czyżby kolejna zła wiadomość? - Co znowu? - warknął Furiath, zastanawiając się, kiedy wreszcie gówno wpadnie w wentylator komuś innemu z Bractwa. - Dziś w nocy zostały zaatakowane cztery domy glymerii. Nikt nie przeżył. Mam straszną wiadomość Khilla, ale odkąd zabili trzech reduktorów u Blasthera, nie mam z nimi łączności. - Chcesz, żebym tam pojechał? - Nie. Chcę, żebyś wziął dupę w troki i szorował do sanktuarium robić wreszcie, co do ciebie należy. potrzebuje nowych wojowników, więc skoro się wkręciłeś na stanowisko Najsamca, przestań się lenić. Furiatha aż świerzbiło, żeby pokazać kły, ale się przemógł i zacisnął zęby. - Właśnie jutro po zmroku wybieram się na Tamtą Stronę. - Brwi Ghroma wyskoczyły na moment zza oprawek. Kiwnął krótko głową. - Nareszcie. A teraz, czy mógłbym cię prosić o numer do Blasthera? Chcę go prosić, żeby wrócił do swojego domu. Bracia mają teraz co innego na głowie, a nie chcę, żeby Khiller dowiedział się o tym przez telefon. - Mogę pojechać do... - Wybij to sobie ze łba. Nawet gdybyś był członkiem Bractwa, w zaistniałej sytuacji na pewno nie narażałbym Najsamca naszej rasy A teraz daj mi numer Blastha, do cholery. Przedyktował Ghromowi numer, skłonił się i wyszedł do sieni. Co prawda powiedział Ghromowi, że jedzie na przejażdżkę, ale miał to gdzieś; zostawiając BMW na dziedzińcu, teleportował się do śródmieścia. Nie zamierzał opóźniać dotarcia do Zero Sum, jadąc samochodem tylko po to aby zachować pozory, w które i tak nikt nie wierzył. Przy wejściu do klubu wyminął kolejkę i dalej szedł, jak by nigdy nic. Bramkarz usunął mu się z drogi. W sektorze dla VIP-ów drzwi do kantorka Mordha strzegł Am. Bambus na jego widok nie okazał zdziwienia, swoją drogą jednak, osobistą ochronę Wielebnego trudno było zaskoczyć. - 302 -

- Szefa nie ma. Przyszedłeś na zakupy? Furiath potaknął i Am wpuścił go do środka. Furiath dwa razy mignął otwartą dłonią i Raptus, obsługujący wagę karzeł, potruchtał na zaplecze po towar. Am oparł się biodrem o biurko Wielebnego i zapatrzył się w przestrzeń. jego czarne oczy były spokojne, bez wyrazu. Z nich dwóch to Trez zachowywał się wojowniczo, co skłaniało Furiatha do podejrzeń, że należy się bardziej wystrzegać. Ama. Zresztą różnica między tymi dwoma trochę przypominała różnice między bronią palną: raz sprawdzał się lepiej ten, a raz inny kaliber. - Chcesz mojej rady? - zagadnął bambus. - Dziękuję, postoję. - Powiem wprost: nie startuj do twardych drągów, przyjacielu. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Nie żartuj. Z ukrytych drzwi w rogu kantorka wybiegł Raptus. Na widok kopy ziela w przezroczystej nylonowej torebce ciśnienie Furiathowi spadło i tętno wróciło do normy. Lżejszy o tysiąc dolarów, niezwłocznie wyszedł z kantorka, śpiesząc do pilnych zajęć domowych. Był już przy bocznym wyjściu z klubu, kiedy zobaczył Xhex stojącą przy barze VIP-ów. Pobiegła wzrokiem za ręką, którą trzymał w kieszeni marynarki. Spochmurniała. Fuck, odczytał z ruchu jej warg. Ruszyła szybko w jego stronę, a on nagle przeraził się, że wyrwie mu towar, na co nie mógł w żadnym wypadku pozwolić. Uczciwie zapłacił za materiał. Ochrona nie mogła mieć na niego żadnego haka. Rzucił się do drzwi i na zewnątrz natychmiast się zdematerializował. Pojęcia nie miał, o co jej biega i nie chciał wiedzieć. Załatwił co trzeba i wracał do domciu. Przemieszczając się w postaci chmury molekuł do rezydencji, przypomniał sobie tamtego ćpuna w zaułku, który poderżnął gardło dilerowi, a potem, w strugach krwi, grzebał mu po kieszeniach. Próbował sobie wmówić, że z tamtym typem nie ma nic wspólnego. Zbagatelizować gorączkę, w jakiej funkcjonował przez ostatnie pół godziny Wyprzeć myśl, że wszedł na równię pochyłą, jak tamten ćpun z nożykiem do kartonu.

- 303 -

Prawda była jednak taka, że nikt nie mógł bezpiecznie wkroczyć między narkomana a obiekt jego pragnień. Rozglądając się po podwórzu na tyłach domu Blastha, John miał wrażenie, że robił to setki razy. To baczne czajenie się, jak jakiś drapieżnik, stało się już dla niego drugą naturą. A to przecież szaleństwo. Nie, odezwał się jakiś głos w jego myślach. To jest najnormalniejsza w świecie rzecz, tylko że dopiero teraz to do ciebie dociera. Stojący obok niego w mroku Khill był zdumiewająco spokojny jak na kogoś, kto wiecznie bębnił palcami, postukiwał obcasem, krążył, gestykulując i paplając. Ale nie teraz, przy tej pergoli z kapryfolium. Prawdę mówiąc, szukali w kapryfolium schronienia. Było to trochę niemęskie - co innego kryć się za pniami dębów - ale był to całkiem niezły kamuflaż i jedyny dostępny w pobliżu drzwi kuchennych domu Blastha. John zerknął na zegarek. Czekali już ponad godzin. W końcu będą musieli się zmyć, żeby ich świt nie zastał. To było wkurzające, bo chciał walczyć i mógł walczyć. Jeśli nie uda mu się dopaść kolejnego reduktora, jego wewnętrzny krytyk skopie mu tyłek. Niestety, od godziny jedynym odgłosem był letni wietrzyk, który starał się dostroić do grania świerszczy - Nie wiedziałem o Blastherze - zamigał John. - Od kiedy wiesz o jego... uczuciach? Khiller zabębnił palcami po udzie. - Chyba od samego początku, czyli od... dawna. - Coś takiego - zdumiał się John. Teraz, kiedy tyle tajemnic wyszło na jaw, w pewnym sensie przechodzili kolejną przemianę. Tyle tylko, że tym razem ich dusze, a nie ciała, miały mienić się nie do poznania. - Blasth ukrywał swoje uczucia - mruknął Khiller. - Wcale zresztą nie dlatego, że bał się odrzucenia. Dla mnie osobiście sypianie z facetami nie stanowi problemu, zwłaszcza jeśli są jeszcze przy tym dziewczyny. - Zaśmiał się. - Wyglądasz, jakbyś był w szoku. Nie wiedziałeś o moich skłonnościach? - J - ja... to znaczy... ja nie... - Z własnej woli nie miał żadnych doświadczeń erotycznych, ale przy Khillu czuł się beznadziejnym prawiczkiem. - Stary, jeżeli nie chcesz tego słuchać... - Nie o to chodzi. Właściwie to nie jestem zaskoczony. Pamiętam, jak chodziłeś do łazienki w klubie z całą furą... - Owszem. Po prostu idę z prądem wydarzeń. I tyle. - Potarł czoło. - Ale nie zamierzam tego ciągnąć do końca życia. - 304 -

- Nie? - Któregoś dnia chciałbym mieć własną krwiczkę. Ale do tego czasu wolno mi być z każdym i z nikim. Tak właśnie teraz funkcjonuję. John zastanowił się przez chwilę. - Też chciałbym mieć samicę. Ale to nie jest łatwe, bo... Khill na szczęście nie spojrzał na niego, tylko kiwnął ze zrozumieniem głową. To dziwne, ale łatwiej mu było teraz rozmawiać o pewnych sprawach, kiedy jego kumpel znał źródło jego zahamowań. - Nie myśl, że nie widzę, jak gapisz się na Xhex. John poczerwieniał jak burak. Rany. - Wcale ci się nie dziwię. Jest zajebiście seksowna, kto wie, czy nie dlatego, że jest niebezpieczna. Myślę, że gdybyś jej podskoczył, to zbierałbyś zęby z ziemi. - Wzruszył ramionami. - Ale na początek może powinieneś zaliczyć jakąś laskę, która jest bardziej, jak by to powiedzieć, kobieca. - Nie wybierasz sobie tego, kto cię kręci. - Amen. Usłyszeli dźwięki kroków. Ktoś szedł w ich stronę wokół domu. Nasłuchując, czujnie unieśli lufy rewolwerów. - Nie strzelajcie, to ja! - zawołał Blasth. John wyplątał się z kapryfolium. - Myślałem, że jesteś z rodzicami. Blasther wbił wzrok w Khilla, chowając broń. - Bracia was szukają. - Czemu tak dziwnie patrzysz? - spytał Khill. - Chcą, żebyście wrócili do rezydencji. - Dlaczego? - zamigał John, chociaż Blasther dalej patrzył tylko na Khilla. - Przecież Ghrom pozwolił nam tu zostać. - Co się stało? - spytał Khill z napięciem. - Coś się stało, prawda? - Ghrom prosi, żebyś... - Byli u mnie w domu, prawda? - spytał przez zaciśnięte szczęki. Prawda? - Ghrom prosi... - Pieprzyć Ghroma. No już, gadaj! Blasth uciekł wzrokiem w stronę Johna, ale zaraz spojrzał znów na Khilla. - Twoja matka, twój ojciec i twoja siostra nie żyją Twój brat zaginął. Khiller wypuścił powietrze z jękiem, jakby go ktoś kopnął w podbrzusze. John z Blasthem wyciągnęli do niego ręce, ale odepchnął ich i cofnął się. - 305 -

- Strasznie mi przykro - pokręcił głową Blasth. Khill nie odpowiadał, jakby przestał rozumieć, co się do niego mówi. Blasth znowu wyciągnął do niego rękę, ale Khill odskoczył jeszcze dalej. - Posłuchaj, Ghrom wezwał mnie, kiedy nie mógł namierzyć żadnego z was i prosił, żeby was odesłać do rezydencji, cała glymeria schodzi do podziemia. - Chodźmy do samochodu - zamigał John do Khilla. - Nigdzie nie jadę... - Khill... - Khill... - Pierdolę! Pierdolę to wszystko! - wybuchnął Khill, chociaż jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Nagle w domu Blastha zapłonęło światło. Khill błyskawicznie odwrócił się w tamtą stronę. Przez wysokie okno kuchenne widać było jak na dłoni buszującego w domu reduktora. Khilla nic nie mogło powstrzymać. Z szybkością ponaddźwiękową wpadł do domu, nie zwalniając tempa za progiem. Wymierzył lufę H&K w reduktora i zaczął naciskać spust raz za razem. Nie przestał strzelać, nawet kiedy blady skurwysyn zsunął się po ścianie, brocząc czarną krwią. Tapeta za plecami zabójcy coraz bardziej przypominała abstrakcyjne płótna Jacksona Pollocka. Blasth z Johnem podbiegli do niego i John objął kumpla za szyję, próbując odciągnąć go od ofiary. Wyrwał mu z ręki rewolwer z obawy, że Khill nigdy nie przestanie strzelać. Kolejny reduktor wtoczył się do kuchni i Blasth puścił Khilla, wyrywając z drewnianego kloca nóż kuchenny. Kiedy odwrócił się w stronę spłowiałego sukinsyna, ten już zdążył wyczarować czort wie skąd nóż składany; obaj zaczęli się okrążać, szykując do ataku. Blasth rwał się wyraźnie do walki, czujnie mierząc wzrokiem przeciwnika. Niestety, wciąż jeszcze krwawił z ran odniesionych przed wyjazdem i na jego bladej twarzy malowało się wyczerpanie. - Puszczaj mnie, słyszysz? - zażądał ze śmiertelną powagą. John puścił go posłusznie. Khill położył nieumarłego jednym celnym strzałem między brwi. Reduktor zwalił się jak manekin. - Co u diabła? Miał być mój - wkurzył się Blasth. - Nie chciałem dopuścić, żeby zrobił z ciebie sieczkę. - 306 -

Blasth wycelował drżący palec w Khilla. - Żeby mi to było ostatni raz. Straciłam dzisiaj parę osób, których nie znosiłem. Nie mam siły stracić kogoś, kto jest mi bliski. - Nie musisz się dla mnie wysilać… John wkroczył między obu. - Do domu - zamigał. - I to już. - Zaraz mogą przyjść następni. - Niech sobie przychodzą. Komórka Blastha piknęła. - To Ghrom. - Blasth śmiga po klawiaturze. - Żąda, żebyśmy wrócili do domu. Musisz sprawdzić telefon, John. Wygląda na to, że nie działa. - Chodźmy - zamigał. Khiller wyjął z kloca kolejny nóż kuchenny i przebił obu reduktorów: tego, którego podziurawił jak sito, i tego, którego celnym strzałem posłał na łono Omegi. Zamknęli starannie dom, włączyli alarm i wskoczyli do mercedesa Fritza. Khill usiadł za kierownicą, a Blasth i John na tylnim siedzeniu. Kiedy wracali na drogę 22, Khill opuścił gródź między sobą a pasażerami. - Wracamy do rezydencji, ale ty Blasth, nie możesz wiedzieć, gdzie to jest. Wiedzieli, że to tylko jeden z powodów opuszczenia grodzi. Khill chciał po prostu zostać sam. Zawsze potrzebował samotności, kiedy miał chandrę, dlatego John wybrał tylne siedzenie. John spojrzał na Blastha. W mroku zobaczył, że kumpel odchylił się do tyłu, jakby jego głowa ważyła sto ton. Oczy opadły mu się w twarzy. Wyglądał jak stuletni starzec. Stuletni starzec człowieków. John przypomniał sobie, jak raptem przed paroma nocami jego kumpel buszował w Abercombie&Rtch między szpalerami koszul, szukając czegoś fajnego dla Johna. Patrząc teraz na Blastha, miał wrażenie, że rudowłosy samczyk w centrum handlowym był młodszym dalekim krewnym siedzącego w mercedesie wampira o podobnych parametrach cielesnych. John poklepał kumpla po ramieniu. - Musimy wezwać doktor Jane. Blasther spojrzał na swoją białą koszulkę. Widok krwi chyba go zaskoczył. - Teraz już wiem, o co chodziło mojej mamie. Nic mnie nie boli. - To dobrze.

- 307 -

Blasth odwrócił głowę i spojrzał w okno, choć w ciemnościach nie mógł nic zobaczyć. - Tato pozwolił mi zostać tutaj i walczyć. John gwizdnął cicho, żeby Blasth odwrócił się do niego. - Ej, nie wiedziałem, że twój tato jest takim asem białej broni. - Zanim sparzył się z moją mamą, był wojownikiem, ale mama kazała mu się wycofać. - Przejechał ręką po podkoszulku, chociaż krew dawno wsiąkła. Strasznie się pokłócili kiedy Ghrom zadzwonił do mnie, prosząc, żebym was odnalazł. Mama boi się, że zginę, ale tato uważa, że honor wymaga, żebym walczył, kiedy nasza rasa jest w niebezpieczeństwie. Za nic nie mogli się dogadać. - A ty co o tym sądzisz? Blasth zerknął na gródź, po czym rozwalił się na tylnym siedzeniu. - Chcę walczyć. John też usiadł wygodniej. - Fajno. - John? - odezwał się Blasth po długiej chwili milczenia. John mozolnie odwrócił głowę. Jego zmęczenie chyba zaczęło dorównywać wyczerpaniu Blastha. - Co? - spytał samymi ustami, bo nie miał siły nawet ruszyć ręką. - Chcesz być dalej moim kumplem, teraz, kiedy już wiesz, że jestem gejem? John zasępił się, a potem nagle podskoczył na siedzeniu i grzmotnął Blastha pięścią w ramię. - Au! Co ty sobie kurwa... - Dlaczego miałbym przestać być twoim przyjacielem? Chybi i tylko dlatego, że jesteś pieprzonym idiotą, skoro zadajesz takie pytania. Blasth zaczął rozcierać ramię. - Sorry, nie byłem pewien, czy to nie zmienia między nami czegoś... Tylko mnie nie wal w to miejsce, bo jestem ranny. John opadł z powrotem na oparcie. Już miał zamigać drugi raz „Ty idioto”, kiedy dotarło do niego, że przecież po incydencie w szatni miał takie same problemy jak Blasth. Spojrzał na przyjaciela. - To nic nie zmienia między nami. Blasth odetchnął głębiej. - Moi starzy o tym nie wiedzą. Nikt nie wie oprócz ciebie i Khilla.

- 308 -

- Kiedy będziesz chciał o tym powiedzieć im czy komukolwiek, pamiętaj, że obaj z Khillem jesteśmy z tobą. Blasth musiał wyczytać w oczach Johna pytanie, którego nie miał odwagi zadać. Dotknął lekko jego ramienia. - Nie, do ciebie w ogóle tego nie czuję. Nigdy nie myślałem o tobie w talach kategoriach. Obaj westchnęli jednocześnie i jednocześnie zamknęli oczy. Milczeli do końca podróży. Lahser siedział sfrustrowany obok kierowcy focusa. Dręczyło go uczucie, że nawet po tym, jak zarządził zmasowany atak na domy glymerii, w Korporacji nikt nic nie skapował. Reduktorzy nadal przyjmowali rozkazy od pana D, a nie od niego. Kurwa, nawet nie wiedzieli o jego istnieniu. Spojrzał na pana D, który trzymał ręce swobodnie na kierownicy. Jakaś część Lahsera miała ochotę rozwalić kolesia ot tak, dla jaj, ale rozum nakazywał trzymać go przy życiu jako osobistego rzecznika - przynajmniej do chwili, kiedy będzie mógł udowodnić swoim oddziałom, kim jest. Oddziały. Uwielbiał to słowo. Poprzedzone zaimkiem „moje”. Może uda mu się skombinować skądś mundur, powiedzmy generalski, czy coś w tym stylu. Niewątpliwie zasłużył na dystynkcje, zważywszy na skuteczność jego taktyki. Był prawdziwym geniuszem strategicznym - a fakt, że wykorzystywał trening w Bractwie do walki z wampirami, wprawiał go w euforię. Przez stulecia Korporacja Reduktorów dopadała na chybił trafił osobników rasy wampirów. Rządzona przez półgłówków, działała chaotycznie, odnosząc sporadycznie wątłe zwycięstwa. Tymczasem on myślał kompleksowo i dysponował wiedzą która pozwalała mu wcielić w życie jego plany. Żeby wyeliminować rasę wampirów, należało osłabić ich społeczność, a pierwszym krokiem do tego była destabilizacja. Spadły już z karków głowy czterech z sześciu rodów założycielskich glymerii. Zostały jeszcze dwie rodziny, z którymi należało się uporać, by następnie dobrać się do skóry pośledniejszym arystokratom. Po zdziesiątkowaniu arystokracji, niedobitki Rady Princepsów niechybnie zwrócą się przeciwko królowi. Dojdzie do rozłamu na zwalczające się stronnictwa. A Ghrom, zmuszony radzić sobie jednocześnie z zamieszkami wewnętrznymi, atakami na jego autorytet i wojną z Korporacją, zacznie podejmować błędne decyzje, dodatkowo pogłębiając rozprzężenie. - 309 -

Skutki nie ograniczą się do polityki. Rabunek mienia odbije się na gospodarce, systemie podatkowym i dziesięcinach dla Bractwa. Przerzedzenie szeregów arystokracji wywoła zawężenie rynku pracy dla cywilów, co z kolei doprowadzi do pauperyzacji warstw niższych i spadku poparcia dla króla. To będzie zaklęty krąg, który nieuchronnie doprowadzi do abdykacji Ghroma, zamachu na jego życie bądź zredukowania go do roli marionetkowego przywódcy, co do reszty rozwali społeczność wampirów. A kiedy legnie w gruzach, nadejdzie Lasher i wysprząta do końca. Tylko pomór wampirów byłby lepszy Na razie wszystko szło po jego myśli. Pierwsza noc okazała się sukcesem... Niestety ten kutas Khill był podczas ataku poza domem. Lahser z rozkoszą zlikwidowałby go osobiście. Była jednak niespodzianka na pociechę. Na biurku stryja leżały dokumenty informujące o wydziedziczeniu Khilla. A to znaczyło, że nędzny różnooki chujek buja sobie gdzieś na swobodzie, choć nie w domu Blastha, bo ten już reduktorzy sprawdzili. Na szczęście jednak wzięli żywcem brata Khilla, więc będzie niezły ubaw. Co prawda Korporacja poniosła liczne straty, zwłaszcza w domu Blastha i własnym domu Lahsera, ale w ogólny rozrachunku Lahser był górą. Równowaga była jednak chwiejna. Glymeria poumykała do swoich kryjówek. Lahser orientował się w przybliżeniu, gdzie mają zapasowe domy, ale większość znajdowała się w górach, co oznaczało stratę czasu na dojazd. Żeby przyspieszyć proces eliminacji wampirów, nie obejdzie się bez zmasowanej ofensywy w Caldwell. Mapy. Potrzebowali map. Zaburczało mu w brzuchu. - Zatrzymaj się przy stacji. Pan D nie zdążył odbić na czas w lewo, więc cofnął się po tym samym pasie. - Mam ochotę na kuchnię chińską. I potrzebuję map... Po drugiej stronie jezdni zgasły błękitne światła policyjnego radiowozu. Lahser zmełł przekleństwo. Jeśli gliny zauważyły nieprawidłowy manewr pana D, są w ciężkiej dupie. Bagażnik focusa pękał w szwach od broni, zakrwawionych ubrań, portfeli, zegarków i biżuterii zabitych wampirów. Tego im tylko było, kurwa, trzeba. Policjant, niestety, nie stanął przy stacji, żeby zrobić sobie przerwę na kawę z ciastkiem. Ruszył prosto w ich stronę. - 310 -

- Niech to chuj zastrzeli. Lepiej dla ciebie, żebyś miał prawo jazdy zwrócił się Lahser do pana D, który już wyliczał silnik. - Jasne, że mam. - Pan D już opuścił szybę, czekając na nadejście caldwellskiego stróża prawa. - Dobry wieczór, panie władzo. Proszę, oto prawo jazdy. - Poproszę też o dowód rejestracyjny. - Gliniarz wsadził głowę do auta i skrzywił się z obrzydzeniem. W bryce jechało pudrem do pupy niemowlęcej. Lahser przycisnął się do oparcia, a pan D, nie tracąc zimnej krwi, sięgnął do schowka i wyjął dowód rejestracyjny, biały świstek z godłem stanu Nowy Jork nie wyglądał na podrabiany. Opiewał na niejakiego Richarda Delano zamieszkałego przy Dziesiątej ulicy 1583, mieszkanie 4F. Pan D podał dowód przez okno. - Wiem, panie władzo, że nie powinienem był zawracać w tamtym miejscu. Chcieliśmy coś przetrącić, a ja przegapiłem zjazd na parking. Lahser gapił się na pana D z podziwem. Był pod wrażeniem jego umiejętności aktorskich. Pan D w idealnych proporcjach łączył w sobie głębokie zawstydzenie, szczerą skruchę i obywatelską prawomyślność. Słowa panie władzo brzmiały w jego ustach, jak amen na mszy świętej. Fizjonomia pana D spokojnie mogłaby zdobić pudełko płatków śniadaniowych. Wyglądał jak uosobienie tradycji, zdrowia i swojskich obyczajów. Oficer przejrzał dokument i wręczył z powrotem panu D. Omiótł latarką wnętrze samochodu. - Proszę tego więcej nie robić... Nagle spojrzał na Lahsera i ściągnął brwi. W ułamku sekundy prysło pobłażliwe znudzenie glin. Z kieszonki na piersi wyjął nadajnik, przytknął do ust i żądał przysłania drugiego wozu. - Muszę pana prosić o wyjście z samochodu. - Kogo? Mnie? - Lahser zdębiał. Kurwa, nie miał żadnego go dokumentu. - Dlaczego? - Proszę wyjść z samochodu. - To proszę mi powiedzieć, dlaczego. Światło latarki padło na psią obrożę na szyi Lahsera. - Około godziny temu przyjęliśmy zgłoszenie z nocnego klubu. Kobieta rasy białej oskarża białego mężczyznę wzrostu około metra dziewięćdziesiąt pięć z psią obrożą na szyi. Dlatego proszę pana, żeby pan wysiadł. - Oskarża o co?

- 311 -

- O molestowanie seksualne. - Nadjechał drugi wóz policyjny i zatrzymał się przed focusem, a potem cofnął tak że oba auta nieomal zetknęły się zderzakami. - Proszę wyjść z samochodu. Ta suka w barze nakablowała glinom? Zapłaci mu za to! - Nie. - Jeśli pan nie wysiądzie, wyciągnę pana siłą. - Musi pan wysiąść - powiedział cicho pan D. Drugi policjant podszedł do focusa i otworzył drzwi od strony Lahsera. Proszę wysiąść. Chyba śnił. Pieprzone człowieki musiały na łeb upaść, na litość boską, był w końcu synem Omegi. Stał ponad prawem wampirów, a już na pewno nie podlegał regułom homo sapiens. - Proszę pana - zniecierpliwił się oficer. - Wsadź sobie swoją pałkę w dupę. Policjant schylił się i złapał go za ramię. - Jest pan aresztowany za molestowanie seksualne. Wszystko, co pan odtąd powie, może być w sądzie użyte przeciwko panu. Jeśli nie stać pana na obrońcę... - Jaja sobie robisz czy jak? - ...zostanie panu przydzielony z urzędu. Czy zrozumiał pan jakie są pańskie prawa... - Weź te łapy ode mnie. - ...o których pana właśnie poinformowałem? Dopiero obu policjantom udało się wyciągnąć Lahsera z samochodu. Co gorsza, naokoło zgromadził się tłum. Niech tom szlag. Jedną ręką mógłby wyrwać nogi z tyłka obu glinom, ale było za dużo świadków. - Czy rozumie pan prawa, jakie mu przysługują? - spytał gliniarz, obracając Lahsera i rzucając na maskę, żeby go zakuć w kajdanki. Lahser patrzył przez szybę na twarz pana D, który ze mrużonymi oczami już nie wyglądał na praworządnego obywatela. Wyraźnie kombinował, jak wybrnąć z tej kabały. - Czy rozumie pan prawa, jakie mu przysługują? - Tak, bucu - wycedził Lahser. - Do zarzutów dołączymy skargę o utrudnianie czynności służbowych policji. Nawiasem mówiąc, blond lalunia jest nieletnia - rzucił gliniarz z lewej.

- 312 -

ROZDZIAŁ 37 Poranione stopy Cormii niosły ją szybko po wypielęgnowanych trawnikach na tyłach rezydencji Bractwa. Biegła, by zapomnieć o wszystkim, biegła, licząc na to, że przejaśni jej się w głowie, biegła, bo nie miała dokąd pójść, a nie mogła usiedzieć w miejscu. Brakło jej tchu, bolały nogi i drętwiały ręce, mimo to biegła niestrudzenie wzdłuż muru rezydencji na sam skraj lasu, po czym zrobiła w tył zwrot, wracając do ogrodów. Layla z Najsamcem. Layla parzy się z Najsamcem. Layla naga w objęciach Najsamca. Przyspieszyła. Na pewno wybierze Laylę. Czuł się niepewnie w swojej roli, więc weźmie kogoś, kogo zna choć trochę, kogoś, kto służy jego braciom dyskretnie i z wdziękiem. Postawi na pewniaka. Wybierze Laylę. Nagle, bez ostrzeżenia, kolana ugięły się pod nią i runęła jak długa. Kiedy, zziajana, odzyskała siły na tyle, by podnieść głowę, dostrzegła, że upadła na dziwny, wyliniały płat trawnika o średnicy dwóch metrów. Wyglądało, jakby ktoś sobie tutaj urządził ognisko: ziemia była spalona i trawa jeszcze porządnie nie odrosła. Cormia odwróciła się na wznak i zapatrzyła w nocne niebo. Jej uda płonęły, piekły ją płuca, ale prawdziwy pożar szalał w jej głowie. Po tej stronie nie miała już nic do roboty, a myśl o powrocie do sanktuarium przerażała ją. Była jak letnie powietrze unoszące się między zieloną murawą ziemi a wysadzaną gwiazdami Drogą Mleczną. Nie należała ani tu, ani tam i, jak powietrze, była niewidzialna. Wstała i powoli wróciła na taras rezydencji. Z okien padało łagodne światło... Czuła, że będzie jej brakować palety barw tego świata: przytłumionych w nocnym świetle odcieni herbacianych, pąsowych i lawendowych róż, purpurowych zasłon w oknach biblioteki, soczystej zieleni pokoju bilardowego... To była uczta dla oczu... śeby odwlec choć trochę chwilę pożegnania, zeszła nad basen.

- 313 -

Czarna woda szeptała coś, szemrząc i wzdychając, migotała refleksami księżyca na pomarszczonej tafli. Cormia zrzuciła szatę i zanurkowała w przyjazną toń. Wynurzyła się na drugim końcu basenu. Łapczywie zaczerpnęła powietrza. Czuła się jak odrodzona. Zostawi Fritzowi pożegnalną notkę, a potem uda się do sanktuarium na audiencję u przełożonej Amalyi, by prosić o zezwolenie na zostanie pustelnicą - kronikarką. Wprawdzie w ramach obowiązków służbowych będzie musiała odnotowywać przyjście na świat każdego z potomków Najsamca, wolała jednak rejestrować ich narodziny niż na własne oczy oglądać zastępy wampirząt o wielobarwnych włosach i żółtych oczach. A tych na pewno nie zabraknie. Oskarżyła Najsamca o tchórzostwo, ale nie wątpiła, że stanie na wysokości zadania. Będzie musiał się przemóc, żeby podjąć swą rolę, jednak poczucie obowiązku na pewno przezwycięży lęk przed konfrontacją z realną samicą. Diagnoza Belli była diabelnie trafna. - Witaj, ślicznotko. Cormia podskoczyła, gdy na brzegu basenu wyrosła para wielkich butów o noskach okutych blachą. Podniosła głowę i zobaczyła wysokiego, smukłego samca ubranego w te... jak im tam... dżinsy. - Kim jesteś? - spytał, przyklękając, a jego melodyjny głos tchnął ciepłem. Zafascynowały ją jego głęboko osadzone różnobarwne oczy oprawne w gęste rzęsy, czarne jak włosy intruza. Nim zdążyła odpowiedzieć, nadszedł John Matthew, głośno gwiżdżąc, żeby zwrócić na siebie uwagę samca i nerwowo dając jakieś znaki. - O rany! Sorry, nie wiedziałem. - Brunet wstał, unosząc ręce do góry, jakby dawał do zrozumienia, że się poddaje. Z drzwi biblioteki wyszedł na taras kolejny samiec. Rudy i w pokrwawionej koszuli, wyglądał jakby się ledwie trzymał na nogach. To towarzysze broni Johna, przemknęło jej przez myśl. Narybek Bractwa. - Kim jesteś? - spytała tego z dziwnymi, pięknymi oczami. - Nazywam się Khill. Przyszedłem z nim. - Machnął ręką w stronę Johna Matthew. - A rudy to... - Blasther - wszedł mu w słowo samczyk. - Jestem Blasther. - Przyszłam popływać - wyjaśniła. - Nigdy bym na to nie wpadł. - Khill uśmiechnął się żartobliwie, ale już bez seksualnych podtekstów.

- 314 -

Mimo to czuła, że mu się podoba. I nagle dotarło do niej, że na drodze życia, którą zamierza obrać, pozostanie nówką na wieki. Jako pustelnica kronikarka wypadnie z grona Wybranek zaszczycanych wizytami Najsamca. Tym samym boski zamęt, który wzniecił w jej ciele, nie doczeka się nigdy dalszego ciągu. Myśl o długich, jałowych latach potrąciła w niej jakąś strunę bolesnego niepokoju. Nagle odechciało jej się taplać w letniej wodzie. Podpłynęła do drabinki, chwyciła poręcze i wyszła na brzeg. Gdy owiało ją chłodne powietrze nocy, zorientowała się, że młodzi wojownicy gapią się na nią jak sroka w kość. Zasmuciło ją to, a jednocześnie dodało jej śmiałości. Po raz ostatni jakiś samiec miał oglądać jej ciało. Myśl, że na zawsze wyrzeknie się kobiecości, była głęboko dołująca. Ale na całym świecie pragnęła tylko Najsamca, jednak nie potrafiła dzielić się nim z nikim. Już za chwilę przysłoni swoje ciało, żegnając się na zawsze z czymś, czego nawet nie skosztowała na dobre. Dlatego nie będzie przepraszać za swoją nagość ani kulić się wstydliwie, idąc po szatę. Furiath zmaterializował się w ogrodach na tyłach rezydencji, żeby nie natknąć się na nikogo. Miał jasno określone plany i wejście frontowymi drzwiami, gdzie mógł się nadziać na... Stanął jak wryty. Jego serce również stanęło, oddech się zatrzymał. Z basenu wyłoniła się Cormia; jej wdzięczne kształty ociekały wodą. Trzech samczyków świeżo po przemianie stało ze trzy metry od niej z jęzorami do pasa. O, co to, to nie. Związany samiec w nim zareagował jak dziki zwierz. Spadła zasłona ułudy na temat własnych uczuć: odrzucając ostatnie pozory cywilizacji, zaryczał groźnie z głębi trzewi. Był owładnięty jedną myślą: Jego samica stoi naga, wzbudzając pożądanie trzech samców. Świat przestał istnieć. Nim uświadomił sobie, co robi, wydał z siebie ryk, który przetoczył się jak grzmot nad okolicą. John Matthew i jego kolesie zauważyli go i pośpiesznie cofnęli się, jakby basen stanął w ogniu. Najwyższa pora. Za to Cormia nie poświęciła mu nawet jednego spojrzenia ani też nie rzuciła się ubierać w popłochu. Podniosła szatę z ziemi i zaczęła bez pośpiechu ją nakładać, jakby mu chciała zagrać na nosie. - 315 -

To go rozwścieczyło do granic. - W tej chwili wracaj do domu! - A co, jeśli nie? - spytała głosem równie beznamiętnym, jak jej spojrzenie. - Przerzucę cię przez ramię i sam zaniosę. - Odwrócił się w stronę samców. - To są nasze prywatne sprawy. Jazda stąd, bo pożałujecie. No, już! Chłopcy zawahali się. - Nie bójcie się, nic wam nie będzie - uspokoiła ich Cormia. Odwrócili się i odeszli, ale Furiath miał dziwne przeczucie, że będą się trzymać w pobliżu, chociaż Cormia nie była w niebezpieczeństwie. Związane samce są śmiertelnie groźne dla wszystkich, z wyjątkiem własnych partnerek. Fakt, że stracił kontrolę nad sobą, ale pilot do jego programów spoczywał w dłoniach Cormii. Obawiał się, że ona o tym wie. Cormia podniosła spokojnie ręce do góry, wyżymając włosy. - Czemu niby mam wracać do domu? - Idziesz czy mam cię zanieść? - Po co? - Po to, żeby pójść do mnie - wydyszał. - Do ciebie? Chyba do mnie? Od siebie kazałeś mi się wynieść pięć miesięcy temu. Jego kutas stał się siedliskiem dzikiej bestii, która się rwała z uwięzi, by dopaść swoją zdobycz. Był niemożliwie podniecony: rozpędzony pociąg ruszył po szynach. Konduktor zagwizdał odjazd. Cormia jechała tym samym składem. Podszedł do niej. Z jej ciała buchał war, który czuł na odległość. Jej naturalny aromat jaśminu nabrał oszałamiającej intensywności. Furiath błysnął kłami i syknął jak grzechotnik. - Idziemy do mnie. - Nie mam żadnego interesu, żeby iść do ciebie. - Owszem, masz. Nonszalancko przerzuciła splot wilgotnych włosów przez ramię. - Obawiam się, że nie. Jak pies myśliwski szedł jej tropem przez bibliotekę, schody, aż do sypialni. Uchyliła nieznacznie drzwi i wśliznęła się do pokoju. Nim zdążyła się zamknąć, pchnął drzwi i wszedł za nią. To on zamknął drzwi. Na zamek. - Rozbieraj się. - 316 -

- Bo co? - Bo ci porwę szatę w strzępy. Zadarła wyzywająco podbródek, spuszczając jednocześnie oczy, więc patrzyła w czubek jego nosa. - Czemu niby mam się rozbierać? - Chcę cię oznaczyć - warknął miotany pierwotnym instynktem. - Czyżby? Masz jakieś powody? - Powodów mam aż za wiele. - Pogardziłeś mną. - Nieprawda. - Porównałeś mnie do samicy, z którą ci nie wyszło. - Nie dałaś mi skończyć. To była dziwka, której zapłaciłem za to, żeby mnie rozdziewiczyła. Nie pożądałem jej. - Pociągnął nosem i zamruczał. - Nie była tobą. - Mimo to wybrałeś Laylę, dobrze mówię? - Milczał, więc dopadła łazienki i odkręciła prysznic. - A więc zgadłam: mianowałeś ją pierwszą partnerką! - Zapomnijmy o Layli. - Stał w progu łazienki. - To niemożliwe. Chyba pamiętasz, że my, Wybranki, jesteśmy jak jedna rodzina. - Odwróciła się do niego przodem i zrzuciła szatę. Jego kutas napierał na suwak rozporka. Kształty Cormii zdawały się jaśnieć w świetle lamp sufitowych. W jej jędrnych piersiach sterczały drobne sutki. Uda były lekko rozchylone. Weszła pod prysznic, a on patrzył, jak wygina się w łuk, spłukując włosy. Każdy jej ruch odzierał go z ostatnich łusek cywilizacji. Gdzieś na dnie umysłu kołatała świadomość, ze powinien wyjść, jeśli nie chce, by i tak już skomplikowana sytuacja stała się do reszty nieznośna. Ale jego ciało nareszcie znalazło dla siebie życiodajny pokarm. Niech no tylko wyjdzie spod tego cholernego prysznica, żeby mógł schrupać ją do ostatniej kosteczki!

- 317 -

ROZDZIAŁ 38 Tak, oddamu się. Cormia spłukała szampon z włosów. Czuła, że po wyjściu z prysznica skończy pod Najsamcem. Stanie się jego. A on jej. Dość już tych wszystkich nieomal i o mały włos, dość zastanawiania się, czy są, czy nie są razem. Dość szamotania się w gąszczu sprzecznych dyrektyw i obowiązków. Dość posłuszeństwa sztywnym regułom. Pragnęła Najsamca i chciała, by do niej należał. Do diabła z jej siostrami. Najsamiec należał do niej. Tylko przez tę jedną, jedyną noc, upomniał ją jakiś głos w jej głowie. - Wypchaj się - rzuciła do nikogo. Zakręciła wodę i otwarła drzwi kabiny. Najsamiec czekał już na nią. Był nagi, w erekcji, z kłami wysuniętymi na maksa. Zaryczał jak lew, a gdy jego głos odbił się echem od ścian łazienki, poczuła dodatkową wilgoć między udami. Podszedł do niej, a ona nie broniła się wcale, kiedy objął ja wpół i wziął na ręce. Nie był delikatny, ona zresztą liczyła na coś wręcz odwrotnego i żeby zasygnalizować swoje pragnienie, kiedy niósł ją przez pokój, ugryzła go w ramię. Zaryczał znów, rzucając ją na łóżko z impetem. Odwróciła się na brzuch i zaczęła się czołgać w głąb materaca. Tak naprawdę wcale nie chciała przed nim uciec, tylko trochę się z nim podroczyć. Najsamiec przygniótł ją swoim ciałem, przytrzymując jej ręce nad głową. Kiedy próbowała się pod nim przekręcić, rozsunął jej nogi i przygwoździł ją biodrami. Wsunął erekcję między jej uda i zaczął napierać, aż wygięła się z rozkoszy. Poluzował uścisk na tyle, by mogła odwrócić głowę w jego stronę. Całował ją długo, z językiem, a ona potem nie pozostała mu dłużna, zrywając z tradycją, która nakazywała Wybrankom bierność i uległość. Nagle przyciągnął ją do siebie i... Jęknęła, kiedy wszedł w nią jednym gładkim pchnięciem. A potem już nie było czasu, żeby cokolwiek pomyśleć albo powiedzieć czy zastanawiać się, skąd się ten ćmiący ból bierze, bo zdominował ją ruchami bioder. To wszystko było tak cudowne, dokładnie takie jak trzeba, począwszy od jego korzennego - 318 -

zapachu i nacisku jego ciała, aż po ich głośny oddech i jego włosy opadające na jej twarz. Kiedy zaczął wchodzić w nią głębiej, rozsunęła nogi szerzej, wtórując jego rytmom. Łzy napłynęły jej do oczu, ale nie zwracała na to uwagi, porwana jego żądzą. W miejscu, w którym w nią wnikał, zaczęła formować się ognista kula; przeraziła się nagle, że spłonie żywcem, na co zresztą miała niepojętą ochotę. Dochodzili jednocześnie; odwróciła się przez ramię i zobaczyła Najsamca z głową odrzuconą do tyłu, zaciśniętymi szczękami i bicepsami napiętymi pod gładką skórą. Potem jednak odpłynęła, czując, jak jej ciało na przemian napina się i rozluźnia, jej pochwa łapczywie wsysa jego członek, a Najsamiec wije się w rozkosznej męce, pragnąc tylko jednego: oznaczyć ją. I wreszcie stało się. Potem było trochę jak po jednej z tych letnich burz, które przetaczały się nad rezydencją: kiedy było po wszystkim, cisza robiła większe wrażenie niż łoskot piorunów. Tak samo było teraz, kiedy leżeli nieruchomo, wyrównując oddech i rytm serca: trudno było uwierzyć, że sztorm namiętności doprowadził do dojmującej ciszy, która dzwoniła w uszach. Czuła, jak jego wszechogarniająca żądza oznaczenia jej ustępuje konsternacji, o ile nie wręcz szokowi. Czegóż się mogła spodziewać? Tego, że gimnastyka ich ciał popchnie go do zrzeczenia się funkcji Najsamca, złamania ślubów i ogłoszenia jej swoją jedyną partnerką? Że będzie piał ze szczęścia, bo tuż przed jej powrotem na Tamtą Stronę pod wpływem ślepej namiętności zrobili coś, co powinni byli zrobić z rozmysłem i powagą ileś miesięcy temu? - Wyjdź ze mnie, proszę - zażądała zdławionym głosem. Furiath nie wiedział, jak to się stało, a jednak coś zrobił nie tak. Szczupłe ciało Cormii leżało przygniecione jego cielskiem, jej policzki były mokre od łez, na nadgarstkach miała odciski jego rąk. Rozdziewiczył ją od tyłu jak jakiś kundel. Przygniótł ją i zmusił do posłuszeństwa, bo był silniejszy. Wdarł się w nią, nie zwracając uwagi na ból, który jej niechybnie zadał. - Wyjdź ze mnie, proszę. - Jej głos drżał, a słowo proszę dobiło go do reszty. Mogła go tylko prosić, bo była całkiem zdana na jego łaskę. Wysunął się z Cormii, wstał z łóżka i zatoczył się jak pijany. Cormia odwróciła się na bok, kuląc jak embrion. Przez białą skórę przebijały delikatne kości; była tak delikatna, że mógł ją skruszyć w dłoniach. - Wybacz. - Boże, co za wyświechtane słowo. - 319 -

- Proszę, idź już. Zważywszy na to, że ją posiadł siłą, uszanowanie jej prośby wydawało się sprawą najwyższej wagi, chociaż nie miał najmniejszej ochoty się z nią rozstawać. Poszedł się ubrać do łazienki, potem ruszył do wyjścia. - Musimy później porozmawiać... - Nie ma żadnego później. Zamierzam wystąpić o przyznanie mi statusu pustelnicy kronikarki. Będę opisywać twoje życie, sama w nim nie uczestnicząc. - Nie rób tego. Uniosła głowę. - To jest najbardziej odpowiednia pozycja dla mnie. Idź już. Proszę. Opuściła głowę. W ogóle nie pamiętał, jak wyszedł od niej i wrócił do siebie. Ocknął się jakiś czas później w swoi pokoju. Siedział na łóżku, trzymając blanta w drżących rękach. Serce waliło mu jak zdezelowany automat perkusyjny, nogą wybijał rytm na dywanie. Na ekranie jego umysłu wyświetlał się nazgul w postrzępionej szacie, z czaszką na dłoni. Czaszka świeciła żółtymi oczyma. A nie mówiłem, że ją skrzywdzisz? Furiath spojrzał na zręcznie zwiniętego skręta, próbując wypatrzyć w swoim życiu jakiś jasny akcent. Daremnie. Był skończonym bydlakiem. Przewidziałem to z góry i miałem rację, jak widać, jestem nieomylny. Swoją drogą, twoje przyjście na świat wcale nie było taką katastrofą, jak sądzisz. Gdybyś urodził się pierwszy, nie byłoby żadnej różnicy, bo to ty jesteś klęską. Czybyś miał piątkę rodzeństwa, czy też był jedynakiem, i tak wyszłoby na jedno: zniszczyłbyś życie wszystkim wokół. Sięgnął po pilot, żeby włączyć wieżę, ale ledwie w pokoju rozległy się boskie dźwięki Pucciniego, łzy napłynęły mu do oczu. Rozpacz go brała, gdy porównywał cudowny tenor Pavarottiego do swoich pochrząkiwań na grzbiecie Cormii. Przygniótł ją, unieruchomił jej ręce i posiadł ją od tyłu... To ty jesteś klęską. Słuchając kąśliwych uwag nazgula, czuł, jak znów dopadają go echa przeszłości, oplatając jak zwoje bluszczu. Dusił się od własnych porażek, zaniedbań, nietrafnych wyborów, daremnych prób poprawy... a teraz zaciskała się kolejna pętla... pętla Cormii. Miał w uszach śmiertelne rzężenie ojca i trzask płomieni pochłaniających ciało jego matki. Czuł nienawiść bliźniaka, którego uratował. - 320 -

Ale najgorszy był głos Cormii: „Wyjdź ze mnie, proszę”. Jęcząc, złapał się za głowę tak mocno, aż zaczęły mu drżeć mięśnie rąk. Prawda w oczy kole, co?, syknął nazgul. Nie lubisz mojego głosu, ale na szczęście wiesz, jak się mnie pozbyć. Cisnął czaszkę na rumowisko kości u swoich stóp. Dobrze wiesz, jak to zrobić. Furiath zaciągał się po pępek, żeby uciszyć koszmar w swojej głowie. Ale nawet czerwony dymek był bezsilny wobec nienawiści, jaką czuł do samego siebie. Nazgul postawił rozczapierzoną stopę na żółtookiej czaszce. Dobrze wiesz, jak to zrobić.

- 321 -

ROZDZIAŁ 39 Tymczasem na północy, w stanowym parku Black Snake w górach Adirondack, leżący w jaskini samiec, który osłabł o świcie dwa dni wcześniej, zachodził w głowę, jakim cudem słońce świeci, a on nie spłonął. Czyżby był już w Zanikhu? Nie... to nie mógł być Zanikh. Ból w całym ciele i zamęt w głowie zbyt przypominały ziemskie realia. No dobrze, ale słońce? Leżał skąpany w słonecznym blasku, a mimo to oddychał. A może wampirom wcale nie szkodzi światło dzienne? Ktoś to wymyślił, żeby zrobić ich w konia? Ale, zaraz, leżał w jaskini, więc jakim cudem padały na niego promienie słońca? - Jedz - odezwał się blask słońca. Cóż, chociaż dziwnym trafem ewidentnie został przy życiu, musiał halucynować. W pole jego widzenia wpłynął Big Mac. To mogła być tylko fatamorgana. Chyba że jednak umarł, a wrota Zanikhu miały kształt dwóch żółtych łuków złączonych w literę M? - Słuchaj, jeżeli zapomniałeś, jak się je, po prostu otwórz usta. Wsadzę ci bułkę i może twoje zęby przypomną sobie, o co biega. Samiec rozchylił wargi, bo zapach mięsa obudził jego żołądek, który zaczął na gwałt produkować soki trawienne. Kiedy hamburger wylądował w zębach, szczęka automatycznie się zacisnęła. Odgryzł kęs i jęknął. Przez krótką chwilę rozkoszne podrażnienie kubków smakowych przysłoniło wszystkie bolączki, nawet zamęt w głowie. Przełknął i stęknął z zachwytu. - No, jeszcze - zachęcał blask, przytykając znów do warg Big Maca. Zjadł do końca, a potem jeszcze frytki, niebiańskie w smaku, choć zimne. Potem blask uniósł jego głowę i wlał mu w usta trochę coli z roztopionym lodem. - Najbliższy McDonald's jest trzydzieści kilometrów stąd, dlatego wystygło - powiedział blask słońca, chyba po to, żeby powiedzieć cokolwiek. Samiec był wciąż nienasycony. - Zaraz będzie repeta. Otwórz buzię szerzej. - 322 -

Kolejny Big Mac, kolejne frytki, jeszcze raz cola. - Zrobiłem, co się da, ale jesteś niedokrwiony - powiedział blask jak do dziecka. - Musisz wrócić do domu. Pokręcił głową i zauważył, że leży na gołej ziemi, a za poduszkę służy mu kamień. To jednak nie była jego dawna jaskinia. Pachniała inaczej; panowała w niej jakaś wiosenna świeżość. A może tak pachniał blask słońca? - Tak, musisz wrócić do domu. - Nie... - No to mamy mały problem - mruknął blask. Coś zaszeleściło, jakby jakaś duża postać kucnęła. - Muszę cię dostarczyć w zamian za pewną uprzejmość, którą mi wyświadczono. Samiec zmarszczył czoło. - Nigdzie nie idę - wychrypiał ledwie słyszalnie. - Niestety, nie masz nic do gadania. Ja zresztą też. - Blask słońca chyba pokręcił głową, bo cienie zatańczyły na ścianach jaskini. - Niestety, muszę cię wziąć za pludry i dostarczyć pod wskazany adres. - Jestem nikim dla ciebie. - Zgadza się. W świecie idealnym dla mnie nie istniejesz. Ale, niestety, nie jesteśmy w niebie, ani nawet w jego przedsionku. Nie da się ukryć. Jednak cała historia z powrotem do domu to była jakaś ścierna. Po posiłku samcowi przybyło sił. Usiadł, przetarł oczy i... spojrzał na blask. - O, w mordę. - Ja też nie przepadam za moim wyglądem - potaknął blask ponuro. - Teraz posłucha mnie uważnie: możemy to zrobić albo siłą, albo po dobroci. Wybór należy do ciebie. Chciałem jednak zaznaczyć, że jeśli będę musiał znaleźć twój dom bez twojej pomocy, to będzie wymagało z mojej strony nieco wysiłku. - Nie wrócę tam. Nigdy. Blask słońca przejechał dłonią po długich czarno - złotych włosach. Złote kółka zabłysły na jego palcach, zalśniły w jego uszach, zamigotały w jego nosie i zaświeciły na jego krzepkiej szyi. W białych, świetlistych, pozbawionych źrenic oczach zapłonęło wkurwienie, a błękitne obwódki tęczówek podobnych do tarcz księżyca pociemniały. - Cóż, rozumiem, że wariant siłowy. Śpij dobrze, kotku. - Odpływającego w mrok samca dobiegły jeszcze ostatnie słowa Lassitera. - Co za uparty dziad mruknął upadły anioł. - 323 -

ROZDZIAŁ 40 - Widziałeś minę Furiatha? - spytał Blasther. John rzucił mu spojrzenie znad kuchennego barku i kiwnął głową, że tak. Sączył z kumplami piwko, żeby dojść do siebie po panicznej ucieczce. W życiu nie widział brata w takim stanie. - To musi mieć coś wspólnego z tym cholernym wiązaniem - stwierdził Khill, wyjmując z lodówki trzy kolejne butelki piwa Samuel Adams. Blasth wziął od niego piwo z nadąsaną miną. John otwarł butelkę i pociągnął haust Sama. - Boję się o Cormię - zamigał. - Nic jej nie zrobi. - Khill usiadł przy stole. - Wykluczone. Mógłby nas posłać do ziemi, ale jej włos nie spadnie z głowy. John wyjrzał do jadalni. - Słyszałem głośne trzaśniecie drzwi. - Zdziwisz się, ale w tym domu mieszka sporo osób... - Khill miał minę, jakby liczył w myślach. - ...z nami włącznie. John wstał. - Pójdę sprawdzić. Nie będę im przeszkadzać. Chcę się tylko upewnić, czy wszystko w porządku. - Pójdę z tobą. - Khill uniósł się z krzesła, na którym dopiero co usiadł. - Nie, zostań. I zanim zaczniesz się stawiać, posłuchj: Jestem u siebie i nie potrzebuję, żebyś wiecznie deptał mi po piętach. - OK, OK, OK. - Khill zerknął na Blastha. - Wobec tego pójdziemy do gabinetu pierwszej pomocy. - Przyjdziesz tam do nas? - Po co tam mamy iść? - spytał Blasther, nie podnosząc wzroku. - Ciągle krwawisz, a nie wiesz, jak stąd dojść do gabinetu, - Spojrzał groźnie na Blastha, który nieporuszenie wpatrywał się w swoją butelkę. - Czemu nie powiesz mi po prostu, jak tam dotrzeć? - mruknął wkurzony. - A jak sobie opatrzysz plecy? Blasth pociągnął z butelki swojego Sama. - W porzo, ale najpierw muszę dopić piwko. Chętnie też bym coś przetrącił. Skręca mnie z głodu. - Nie ma sprawy. Na co masz ochotę? - Pytał pro forma, bo obaj najbardziej lubili kanapki z Joe Friday's. - 324 -

- Spotkamy się na dole - zamigał John i odwrócił się do wyjścia. Czuł się nieswojo, kiedy tamci dwaj mieli na bakier z sobą. To jakiś koniec świata. Wyszedł przez jadalnię do holu, a potem pobiegł schodami na piętro, gdzie snuł się zapach czerwonego dymka, a z pokoju Furiatha dobiegały dźwięki opery - tej romantycznej, której tak często słuchał. To raczej nie był akompaniament do zawziętego znaczenia samicy. Może się pokłócili i rozeszli, każde do siebie? John przytknął ucho do drzwi Cormii. Nic. Tylko powietrze sączące się spod drzwi miało upojny, kwiatowy zapach. Doszedł do wniosku, że lepiej jednak sprawdzić, co się z nią dzieje. Cicho zastukał do drzwi. Kiedy nie odpowiadała, gwizdnął. - John? - zawołała. Otwarł drzwi, uznawszy to za zaproszenie. Stanął jak wryty. Cormia leżała w łóżku na skłębionej pościeli. Była naga, leżała plecami do drzwi, a spomiędzy ud ciekła jej krew. Odwróciła głowę i w popłochu zaczęła naciągać kołdrę. - Pani Kronik! Zakryła się po szyję. John stał przez cały czas w miejscu, próbując odgadnąć, co się stało. Furiath ją skrzywdził. Skrzywdził Cormię. - Boże... co za koszmar - wyjęczała Cormia. John nagle zobaczył siebie sprzed dwu lat na obskurnej klatce schodowej, kiedy już było po wszystkim. On też miał po wewnętrznej stronie ud to i owo. Coś w jego twarzy musiało ją zaniepokoić, bo wyciągnęła do niego rękę. - John... nie... błagam, nic mi nie jest... przysięgam, nic się nie stało, ja tylko... Odwrócił się i wyszedł pewnym krokiem. - John! Wtedy, kiedy był mały i bezradny, nie miał jak pomścić swojej krzywdy. Jednak teraz, przemierzając tych parę metrów dzielących pokój Cormii od drzwi Furiatha, był w sytuacji, w której mógł uzdrowić swoją przeszłość i teraźniejszość Cormii. Był dosyć duży i dostatecznie silny. Mógł stawić czoło napastnikowi. - John! Nie! - Spanikowana Cormia rzuciła się za nim. John nie zastukał. Koniec uprzejmości. Nie będzie ścierał pięści na drewnie. Zachowa je do czyichś szczęk. - 325 -

Otwarł na oścież drzwi do pokoju Furiatha. Wojownik polegiwał na łóżku z blantem w ustach. Gdy ich spojrzenia się spotkały, w oczach Furiatha wyczytał ból, wstyd i poczucie winy. To przepełniło czarę. Wydawszy z siebie bezgłośny ryk, John rzucił się przez pokój, a Furiath w żaden sposób nie próbował go powstrzymać, wręcz przeciwnie, jakby się nadstawiał. Opadł do tyłu na poduszki, pokornie poddając się gradowi ciosów, które spadły na jego usta, oczy, szczękę... Ktoś krzyczał przeraźliwie. Jakaś samica. Zbiegli się domownicy. Wszyscy się darli, jeden przez drugiego. - Co się tutaj dzieje, u cholery? - zagrzmiał Ghrom. John pozostawał głuchy na całe zamieszanie. Miał tylko jeden cel: stłuc brata na krwawą miazgę. Nie widział już w Furiacie mentora i przyjaznej duszy, lecz brutalnego gwałciciela. Krew lała się na pościel. Dobrze mu tak. Wreszcie ktoś - chyba Rankohr - oderwał Johna od jego ofiary. Cormia dopadła Furiatha, który ją jednak odepchnął i odwrócił się twarzą do ściany. - Czy mogę prosić o spokój, do kurwy nędzy? - wpienił się Ghrom. Dostojna aria Pucciniego słabo sprawdzała się jako tło dźwiękowe do rozkwaszonej fizjonomii Furiatha, sinego z furii Johna i zapłakanej Cormii. - Szajba ci odbiła, czy jak? - zwrócił się Ghrom do Johna. - Zasłużyłem na to - Furiath otarł zakrwawione usta. - O ile nie na coś gorszego. Ghrom zrobił w tył zwrot. - Co mówisz? - To nieprawda - wtrąciła się Cormia, zakrywając starannie dekolt. Przyzwolenie było obustronne. - Niestety, nie - powiedział żałośnie Furiath. Król zesztywniał. - Co się stało za obustronnym przyzwoleniem? - spytał z napięciem. Wzrok zgromadzonych wędrował od Cormii do króla, ale John nie spuszczał oczu z Furiatha. Niech no tylko Rankohr zagapi się na chwilę, już on dorwie tego braciszka, nie oglądając się na konsekwencje. Furiath usiadł powoli, krzywiąc się. Twarz zaczynała mu już puchnąć. - Nie kłam, Cormio. - Mów za siebie - parsknęła. - Najsamiec nic mi nie zrobił... - 326 -

- Co ty pieprzysz? Wziąłem cię siłą... - Nieprawda... Nagle wszyscy zaczęli się awanturować. John nie pozostawał w tyle, łżąc bezgłośnie Furiatha i szamocząc się z Rankohrem. Ghrom sięgnął na biurko, chwycił ciężką, kryształową popielnicę i pierdolnął nią o ścianę. Kryształ rozprysł się na tysiąc odłamków, odłupując kawał tynku. - Jeszcze słowo, a roztrzaskam komuś czaszkę, rozumiemy się? Wszyscy umilkli. - Ty - król pokazał palcem na Johna - masz stąd teraz wyjść. John pokręcił głową. Akcja z popielnicą wyraźnie nie zrobiła na nim większego wrażenia. Chciał zostać. Musiał zostać. Ktoś powinien bronić... Cormia podeszła do niego i mocno uścisnęła mu dłoń. - Jesteś szlachetnym samcem. Wiem, że chcesz bronić mojej czci, ale spójrz mi w oczy a wyczytasz w nich prawdę o tym, co się wydarzyło. John spojrzał w twarz Cormii. Był w niej smutek - smutek osoby, która przeżyła coś przykrego. Ale była w jej twarzy również stanowczość i niezłomna siła. Nie doszukał się w niej lęku, rozpaczy, zhańbienia. Czyli tego, co czuł, kiedy sam został zgwałcony. - Idź - powiedziała łagodnie. - Nic mi nie zrobił, uwierz mi. John spojrzał pytająco na Ghroma, który kiwnął głową. - Nie wiem, na co trafiłeś, zaraz się dowiem. Pozwól, że ja się tym zajmę, synu. Na pewno zadbam o Cormię. A teraz wszyscy won. John uścisnął dłoń Cormii i wyszedł z Rankohrem i resztą. Ledwie wyszedł za próg, drzwi zamknęły się i dobiegł zza nich szmer cichych głosów. Nie uszedł daleko, bo nagle siły go opuściły. Kiedy przechodził koło gabinetu Ghroma, kolana się pod nim ugięły i runął na jedno z zabytkowych krzeseł stojących na korytarzu. Uspokoiwszy wszystkich, że nic mu nie jest, spuścił głowę i zaczął powoli oddychać. Pod wpływem szokującej sceny w sypialni Cormii dopadły go upiory przeszłości. Próbował wszystkiego: perswazji, zamykania oczu. Na darmo. Próbując wziąć się w garść, uprzytomnił sobie, że od wielu tygodni nie spacerował w nocy po lesie ze Zbihrem. Teraz, gdy zagrożona ciąża Belli była już zaawansowana, jego ongiś conocne przechadzki z Z można już było uznać za nieistniejące. Bardzo za nimi tęsknił w tej chwili. - 327 -

Uniósł głowę i spojrzał w stronę korytarza posągów. Ciekawe, czy Zbihr w ogóle jest w domu. Raczej nie, bo nie było go w pokoju w trakcie całej afery. Ale tej nocy było tyle ofiar, że jego wielki brat miał pewnie w mieście pełne ręce roboty. Wstał i poszedł do siebie. Zamknął się na zamek, wyciągnął na łóżku i wysłał SMS-a do Khilla i Blastha, że zamierza się zdrzemnąć. Odbiorą, jak wyjdą z tunelu. Patrzył w sufit, rozmyślając o... liczbie trzy. Nieszczęścia chodzą trójkami, co na szczęście nie zawsze znaczy, że ktoś zaraz musi umrzeć. Trzy razy w tym roku stracił panowanie nad sobą. Trzy razy dał się ponieść i rzucił się na kogoś. Dwa razy na Lahsera, raz na Furiatha. Jesteś rozchwiany emocjonalnie, odezwał się jakiś głos w jego głowie. Faktem jest, że za każdym razem został sprowokowany. Za pierwszym razem Lahser rzucił się na Khilla. Za drugim razem Lahser ostro przegiął w stosunku do niego. A za trzecim razem... zobaczył coś okropnego i każdy samiec z honorem zareagowałby tak jak on. Jesteś rozchwiany emocjonalnie. Zamknął oczy, starając się zapomnieć o klatce schodowej w ruderze, w której samotnie mieszkał. Próbował wyprzeć z pamięci groźny odgłos kroków goniącego go napastnika. Wyprzeć melanż stęchlizny, świeżej uryny, potu i wody kolońskiej, który oblepiał go, kiedy już stało się to, co się stało. Nie mógł otrząsnąć się z koszmarnych wspomnień. Najgorszy w tym wszystkim był zapach. Pleśnią cuchnęła ściana, do której został przyciśnięty twarzą. Mocz był jego moczem, który spłynął, kiedy jego majtki zjechały w dół. Woda kolońska i pot były pamiątką po napastniku. Scena była tak wyrazista, jakby to wszystko działo się tu i teraz. Czuł się, jakby był sobą sprzed dwu laty. Przed oczyma widział z najdrobniejszymi szczegółami tamtą klatkę schodową. Wszystko było jak żywe... widać horrory nie ulegają przedatowaniu, jak żywność. Nie trzeba było doktoratu z psychologii, żeby domyślić się, że jego wybuchowość była wynikiem ładunku wspomnień, który nosił w sobie. Po raz pierwszy w życiu odczuwał potrzebę porozmawiania z kimś o tym. A właściwie nie z kimś, tylko z kimś bliskim. Ze swoim ojcem.

- 328 -

Po tym, jak John mu dosolił, twarz Furiatha piekła, jakby upadł na ruszt, lub, co gorsza, tak nisko, że niżej już się nie da. - Ghrom, proszę, nie złość się na Johna. - To było nieporozumienie - poparła go Cormia. - Wielkie nieporozumienie. - To co się między wami działo? - chciał wiedzieć król. - Nic - odparła Cormia. - Absolutnie nic. Król jakoś nie chciał tego kupić, co wskazywało, że jest skończonym durniem, jednak Furiath nie miał chwilowo siły, żeby się z nim wykłócać. Siedział tylko, ocierając grzbietem dłoni rozkwaszone wargi i słuchał, jak Ghrom indaguje Cormię, która nie wiedzieć czemu próbuje Furiatha bronić. Oczy Ghroma miotały błyskawice zza ciemnych szkieł. - Czy mam coś jeszcze stłuc, żebyście mi przestali wciskać kit? Nie uwierzę, że nic się nie działo. John jest może za bardzo porywczy, ale nigdy nie... - John opacznie zrozumiał to, co zobaczył - weszła mu w słowo Cormia. - Więc co takiego zobaczył? - Nic. Wasza wysokość musi mi wierzyć na słowo. Ghrom otaksował ją wzrokiem, jakby szukał śladów przemocy. - A ty co masz do powiedzenia na ten temat? - zwrócił się do Furiatha. - Cormia się myli. John wcale nie zrozumiał opa... - Najsamiec całkiem niepotrzebnie ma wyrzuty sumienia - przerwała Cormia ostrym tonem. - Nie doznałam żadnego uszczerbku czci, a chyba moja opinia jest najbardziej miarodajna. Po chwili namysłu król skinął głową. - Jak uważasz. - Dziękuję waszej wysokości. - Skłoniła się głęboko. - Pozwolę sobie już odejść. - Chcesz, żeby Fritz przyniósł ci coś do jedz... - Odchodzę na Tamtą Stronę. Wracam do siebie. - Znów skłoniła się nisko, zamiatając podłogę wilgotnymi, jasnymi włosami, które zsunęły się z jej ramienia. - Życzę wszystkiego najlepszego. Proszę pożegnać ode mnie resztę domowników. Wasza wysokość. - Skłoniła się Ghromowi. - Wasza łaskawość. Wykonała ukłon przed Furiathem. Furiath rzucił się w jej stronę... ale Cormia rozpłynęła się już w powietrzu. Znikła jak sen.

- 329 -

- Wybacz, ale chciałbym zostać sam - powiedział do Ghroma bez należnego królowi szacunku. - Nie wiem, czy samotność to dobry pomysł w tej chwili - odparł Ghrom mrocznym tonem. Wdali się w jakiś słowny ping - pong, który musiał jednak do pewnego stopnia uspokoić Ghroma, bo w końcu wyszedł. Furiath został sam na środku pokoju. Patrzył na odłupaną ścianę. W jego duszy szalały demony, ale on stał niewzruszony jak posąg. Duszące pnącze, które dotąd tylko oplatało go z zewnątrz, teraz zaczęło wrastać w jego ciało. Zerknął niespokojnie na zegar. Do świtu miał tylko godzinę. Ruszył do łazienki zrobić z sobą szybko porządek, bo czasu nie zostało wiele.

- 330 -

ROZDZIAŁ 41 Posterunek policji w Caldwell ma dwa osobne wejścia: frontowe, od Dziesiątej ulicy, ze schodami, wokół których ustawiają się ekipy dzienników telewizyjnych, i tylne, zakratowane, gdzie wszystko się naprawdę dzieje. Wejście od Dziesiątej ulicy nie jest zresztą szczególnie imponujące, architektura lat sześćdziesiątych ma w sobie coś ze starej baby: z żadnej strony nie wygląda dobrze. Samochód policyjny, którym przyjechał Lahser, zatrzymał się na tyłach komisariatu. Jak doszło do tego, że się tak wpakował? Gliniarz, który go aresztował, podszedł i otwarł drzwi od strony Lahsera. - Proszę wysiąść. Lahser z trudem wytaszczył się z tylnego siedzenia i stanął obok wozu, górując nad Homo sapiens. Z ochotą poderżnąłby tamtemu gardło, aż krew tryskałaby na wszystkie strony. - Tędy, proszę pana. - Tak jest. Koleś musiał mieć przed nim cykora, bo trzymał rękę na kolbie spluwy, choć rzecz się działa pod samym nosem miejskiej policji. Poprowadzono go przez jakieś dwuskrzydłowe drzwi i korytarz wyłożony przedpotopowym linoleum. Zatrzymali się przed szybą z grubego pleksiglasu. Policjant warknął coś do okrągłej, metalowej płytki na ścianie. Siedząca za szybą kobieta w granatowym mundurze była oschła i równie mało atrakcyjna jak gliniarz. Papierkowa robota wydawała się jej żywiołem. Skompletowawszy plik formularzy do wypełnienia, pchnęła je oficerowi przez szczelinę okienka. Zamek w bocznych drzwiach szczęknął i znaleźli się na kolejnym korytarzu pokrytym wyliniały linoleum, prowadzącym do pokoju, którego wyposażenie stanowiły biurko, krzesło i ławka. Kiedy usiedli, oficer wyjął długopis i pstryknął. - Imię i nazwisko? - Lany Owens. Już mówiłem pańskiemu koledze. Oficer nachylił się nad formularzem. - Adres?

- 331 -

- Czasowo Dziesiąta 1583, mieszkanie 4F. - Wpadł na pomysł, żeby podać adres z rejestracji focusa. Pan D miał mu donieść fałszywe prawo jazdy, którym się posługiwał, mieszkając z rodzicami, ale nie bardzo pamiętał, co tam stało. - Ma pan jakiś dowód tożsamości potwierdzający ten adres? - Przy sobie nie, ale kolega dostarczy. - Data urodzenia? - Kiedy będę mógł zadzwonić? - Za chwilę. Data urodzenia? - Trzynasty października 1981. - Tak zdaje się było napisane na jego lewym prawku. - Policjant pchnął przez biurko poduszkę z tuszem, podszedł do Lahsera i zdjął mu z jednej ręki kajdanki. - Pobiorę teraz odciski palców. Powodzenia, zarechotał w duchu Lahser. Posłusznie pozwolił oficerowi wziąć swoją lewą dłoń i obserwował, jak tamten dociska wałkiem opuszki palców do poduszki, a potem przytyka do stronicy formularza, na której widniało dziesięć kwadracików w dwóch rządkach. Policjant zmarszczył brwi. Przytknął do kartki kolejny palec. - Tu nie ma żadnych linii. - W dzieciństwie uległem rozległym oparzeniom. - Rozumiem. - Koleś jeszcze parę razy przejechał wałkiem po palcach Lahsera i przyciskał je do formularza, ale w końcu dał sobie spokój i zapiął z powrotem kajdanki. - Proszę stanąć przed aparatem. Lahser przeszedł przez pokój i potulnie odczekał, aż lampa błyskowa oświetli mu twarz. - Żądam dostępu do telefonu. - Później. - Ile wynosi kaucja? - Jeszcze nie wiadomo. - Kiedy mnie wypuścicie? - Kiedy sędzia wyznaczy kaucję i zostanie zapłacona. Zapewne jeszcze dziś po południu, zważywszy na to, że jest dopiero po północy. Oficer rozkuł Lahsera i spiął mu kajdanki z przodu, a następnie wsadził mu w dłoń słuchawkę. Wcisnął guzik aparatu i wybrał, pod dyktando Lahsera, numer komórki pana D. Kiedy pan D odebrał, odsunął się. - 332 -

Lahser od razu przeszedł do sedna sprawy. - Przywieź mi portfel. Jest w kurtce na tylnym siedzeniu. Jeszcze nie wyznaczyli kaucji, ale chcę mieć kasę natychmiast. - Kiedy mam przyjechać? - Zaraz mi przywieź prawo jazdy. Potem będę musiał czekać, aż sędzia wyznaczy kaucję. - Lahser odwrócił się do policjanta. - Czy będę mógł zadzwonić jeszcze raz, żeby powiedzieć, kiedy ma po mnie podjechać? - Nie, ale pański znajomy będzie mógł zadzwonić do nas na centralę, poprosić o połączenie z aresztem i spytać, kiedy będzie pan zwolniony. - Słyszysz, co mówi? - No - rozległ się głos pana D z blaszanego głośnika. - Bierzcie się do roboty, nie czekając na mnie. - Ma się rozumieć. Parę minut później wylądował w celi aresztu, betonowym pomieszczeniu z kratami od frontu i dwiema toaletami z nierdzewnej stali i umywalką w głębi. Kiedy podszedł do ławki i usiadł, opierając się plecami o ścianę celi, pięciu kolesiów wlepiło w niego gały. Dwaj byli na sto procent ćpunami, bo lepili się z brudu i wyglądali, jakby nieźle sobie wysmażyli mózgi tej nocy. Pozostali trzej byli bardziej w jego typie, choć byli tylko człowiekami. W kącie, z dala od wszystkich, siedział pokryty więziennymi tatuażami kolo o potężnych bicepsach; przy kratach, jak lew w klatce, przechadzał się czarny gangsta w niebieskim turbanie; przy drzwiach celi stał świrnięty skinhead, dygocząc. Naturalnie naćpanym nie robiło żadnej różnicy, że do celi przybył nowy, pozostała trójka jednak taksowała go bacznie, jak łopatkę baranią w ladzie chłodniczej. Lahser wspomniał wszystkich reduktorów, którzy padli tej nocy w boju. - Ej, dupku - powiedział do typa w narożniku. - Twój kochaś cię tak wytatuował, czy nie miał na to czasu, bo musiał cię pchać w dupcię? Oczy kola zwęziły się w szparki. - Co powiedziałeś? Gangsta pokręcił głową z niedowierzaniem. - Białasie, chyba cię pojebało. Skinhead zawył głucho jak odkurzacz. Kto by przypuścił, że rekrutacja nowych kadr jest tak dziecinnie prosta, zdumiał się Lahser. Furiath nie teleportował się do Zero Sum, lecz scalił się pod Screamerem.

- 333 -

Ponieważ noc dobiegała końca, przed klubem nie było kolejki i mógł wejść zwyczajnie przez bramkę i udać się prosto do baru. W ciężkich klimatach hardkorowego rapu niedobitki bywalców, ściskając kurczowo szkło z ulubionym gatunkiem samozniszczenia, pokładały się na sobie w ciemnych zakamarkach klubu zbyt nawalone, żeby się pieprzyć. - Ostatnie zamówienie - oświadczył barman. - Szafirowe martini. Barman wrócił z drinkiem, podkładając serwetkę pod trójgraniastą szklankę. - Dwanaście dolców. Furiath położył na barze banknot pięćdziesięciodolarowy, nie wypuszczając go jednak z ręki. - Mam pewną sprawę, ale nie chodzi mi o rozmienienie tego na drobne. Barman przyjrzał się bacznie zielonym. - Jaką sprawę? - Chciałbym się spotkać z Helcią. Barman zapatrzył się przed siebie. - To jest klub, a nie agencja towarzyska. - Nie chodzę w granatowym garniaku. Barman wrócił do niego wzrokiem. - Ktoś, kto ma tyle kasy co ty, może nosić ciuchy w każdym kolorze. - Tak, ale nie lubię granatu. - Przyjechałeś do Caldwell? - Można to tak nazwać. - Masz kotlet z twarzy. - Coś ty? Nigdy bym się nie domyślił. Zapadła cisza. - Widzisz tego gościa, tam w głębi? Tego z orłem na plecach? Może on będzie ci mógł pomóc. Tak tylko myślę, bo go nie znam. - Jasne. Zostawiwszy pięćdziesiątkę i drinka, Furiath ruszył przez mocno rozrzedzony tłumek w głąb sali. Przyświecał mu jasno wytyczony cel. Jednak kiedy był już blisko gościa z orłem na kurtce, tamten nagle zakręcił się na pięcie i zniknął w bocznych drzwiach. Furiath wybiegł za nim na uliczkę na tyłach. Coś było nie tak, ale zignorował podszept intuicji. Był tak skoncentrowany na swoim zadaniu, że nawet nazgul się w nim wreszcie przymknął. - 334 -

- Przepraszam - odezwał się. Diler odwrócił się i otaksował go, podobnie jak barman, bacznym spojrzeniem. - Chyba się nie znamy. - My nie. Ale mamy wspólnych przyjaciół. - Czyżby? - Kiedy Furiath mignął plikiem studolarówek, złagodniał. - A, rozumiem. Co podać? - Coś na h. - Masz szczęście, zdążyłeś na samą końcóweczkę. - Sygnet z godłem liceum mignął błękitnym oczkiem, kiedy wsunął rękę za pazuchę kurtki. Furiathowi nagle przypomniał się tamten diler z ćpunem w zaułku, których zdybali razem z reduktorem. Jezu, to było chyba sto lat temu. Niesamowite, że właśnie tamto spotkanie uruchomiło lawinę wydarzeń, które doprowadziły go tu i teraz do tego zaułka, gdzie saszetka z białym proszkiem lądowała właśnie w jego dłoni. - Jestem tutaj prawie co dzień. - Diler kiwnął głową w stronę drzwi klubu. Nagle zalała ich struga świateł z reflektorów. Zostali wzięci w dwa ognie przez gliniarzy w nieoznakowanych brykach. - Ręce do góry! Furiath spojrzał w strwożone oczy dilera bez cienia współczucia i solidarności. - Muszę lecieć. Do zobaczenia. Wymazał wspomnienie o sobie z pamięci czterech gliniarzy i osłupiałego dilera i zdematerializował się, unosząc swój cenny nabytek.

- 335 -

ROZDZIAŁ 42 Khiller prowadził Blastha tunelem biegnącym pod rezydencją Bractwa do biura ośrodka treningowego. Blasther szedł za nim. Jedynym dźwiękiem był odgłos ich kroków. Wspólny posiłek wyglądał podobnie: szczękanie widelców i noży przerywane odzywkami w rodzaju „Czy mogę prosić o sól”. Ciszę w jadalni przerywały jedynie burzliwe odgłosy z pierwszego piętra. Kiedy dotarły do nich krzyki, rzucili sztućce i wybiegli do holu, ale Rankohr z balkonu potrząsnął wymownie głową, dając znak, żeby się w to nie mieszali. No i fajnie. Każdy z nich miał dość własnych kłopotów. Kiedy doszli do drzwi prowadzących do szafy w biurze, Khill wstukał wyraźnie kod 1914, tak żeby Blasth widział cyfry. - Rok budowy domu. Zawsze się zastanawiałem, którędy się tutaj wchodzi - dorzucił, kiedy wyszli z szafy prosto na biurko. Blasth skwitował tę wypowiedź chrząknięciem, które mogło oznaczać wszystko od: „Ja też” po „Mam cię w dupie”. Drogę do gabinetu zabiegowego znali obaj, więc kiedy znaleźli się na terenie siłowni, Blasth zaczął wyraźnie odstawać z tyłu. - Możesz już iść - powiedział Blasther, kiedy doszli pod drzwi z tabliczką GABINET ZABIEGOWY. - Sam się opatrzę. - Jesteś ranny między łopatkami. Blasth ujął klamkę i znów chrząknął, tym razem jakby gniewnie. - Nie wygłupiaj się - powiedział Khill. Blasther przez chwilę patrzył nieruchomo przed siebie, potem nacisnął klamkę. - Zanim mnie dotkniesz, umyj ręce. W gabinecie od razu wdrapał się na leżankę, na której Khill był operowany dwie noce wcześniej. - Widzę, że zająłeś moje miejsce - zażartował Khill, rozglądając się po wyłożonym kafelkami pomieszczeniu. W chromowanych szafkach leżały przybory medyczne. Blasth zdjął koszulkę i wyciągnął się. Skrzywił się na widok ran na piersi, które dopiero zaczynały się goić. - Nie za dobrze.

- 336 -

Khiller obserwował przyjaciela. Blasth z pochyloną głową szukał na swoim ciele ran. Był bardzo przystojny miał barczyste ramiona, dobrze rozwinięte mięśnie piersiowe i wyrobione bicepsy. Ale najbardziej pociągająca w nim była jego wytworna powściągliwość. Aż się chciało sprawdzić, co się dzieje pod tą świętoszkowatą powłoką. Khiller zaczął się bawić w pielęgniarkę: wyciągał z szafek gazę, plastry, środki dezynfekujące i rzucał na stolik na kółkach, który później podtoczył w stronę stołu zabiegowego. Następnie podszedł do umywalki ze stali nierdzewnej i nadepnął pedał. Woda popłynęła z kranu. - Gdybym mógł, to bym chciał - mruknął, myjąc ręce. - Nie rozumiem? Khiller wycisnął płynne mydło na dłonie i umył się starannie, prawie po łokcie. To była lekka przesada, ale skoro Blasther chciał, żeby był czysty jak łza, to proszę bardzo. - Gdybym kochał facetów, zakochałbym się w tobie. - Wiesz co, po namyśle dochodzę do wniosku, że sam się opatrzę. Plecy sobie odpuszczę... - Kiedy ja nie żartuję. - Khill zdjął nogę z pedału i otrząsnął dłonie z wody. - Myślisz, że o tym nie myślałem? To znaczy o byciu z tobą? I nie tylko pod kątem seksu? - Naprawdę? - szepnął Blasth. Khiller wytarł ręce w stertę niebieskich chust chirurgicznych; wracając do Blastha, wziął jedną z sobą. - Naprawdę. Trzymaj ją pod raną, kiedy cię będę mył. - Blasth posłusznie zastosował się do polecenia i Khill polał ranę na jego mostku preparatem odkażającym. - Nic o tym nie wiedziałem… O kurrrwa! - Piecze, co? - Khill obszedł leżankę dookoła, żeby się dostać do pleców Blastha. - Zajmę się teraz raną między łopatkami; radziłbym ci trzymać się stołu, bo jest jeszcze głębsza. Znowu podłożył chustę chirurgiczną i polał czymś, co zalatywało lizolem. - Już, już - uspokoił Blastha, gdy ten syknął z bólu. - Pewnie wszystkim mówisz to samo... - Nie. Nikomu tego jeszcze nie mówiłem. Muszą mnie lubić takim, jaki jestem. A jak się komuś nie podoba, to niech spada. Rozdarł opakowanie opatrunku z gazy, przykładając biały kwadrat do pleców Blastha.

- 337 -

- Myślałem o byciu z tobą, ale docelowo widzę się jednak z samicą. Nie wiem, czemu tak jest, ale tak właśnie jest. Blasth odetchnął głęboko. - Może nie chcesz dokładać sobie dodatkowego defektu? Khill spochmurniał. - To nie o to chodzi. - Jesteś pewien? - Posłuchaj, gdybym przejmował się tym, co ludzie myślą, sądzisz, że zachowywałbym się tak, jak się zachowuję? - Znów obszedł leżankę i opatrzył ranę na piersi Blastha, a potem następną, na ramieniu. - Zresztą, moja rodzina już nie żyje i nie mam się dla kogo starać. - Dlaczego potraktowałeś mnie tak okrutnie tam, w tunelu? - spytał Blasth ze smutkiem. Khill odkręcił tubkę neomycyny. - Byłem pewien, że więcej nie wrócę, a nie chciałem, żebyś sobie przeze mnie zmarnował życie. Uznałem, że jeśli mnie znienawidzisz, nie będziesz za mną tęsknił. Blasth roześmiał się, tym razem szczerze. Nareszcie. - Jesteś bardzo zarozumiały. - Może. Ale przyznasz, że cię przejrzałem. - Wtarł białą, gładką maść w ranę. - Tęskniłbyś, prawda? Kiedy znalazł się znów przed Blasthem, kumpel uniósł głowę. Ich spojrzenia spotkały się; Khill wyciągnął rękę i dotknął twarzy przyjaciela. - Chcę, żebyś był z kimś, kto jest ciebie godzien - szepnął, gładząc go kciukiem po policzku. - Z kimś, kto będzie dla ciebie dobry. Będzie chciał być tylko z tobą. To nie ja. Nawet jeśli ustatkuję się z jakąś samicą... wmawiam sobie, że będę potrafił być z jedną osobą, ale tak naprawdę to w to nie wierzę. Serce mu pękało na widok tęsknoty w błękitnych, wpatrzonych w niego oczach. Poważnie. Prawdę mówiąc, nie wiedział j co też Blasth w nim widzi. - Masz chyba nie po kolei, że ci tak na mnie zależy - szepnął. Blasth uśmiechnął się smutno, jak stulatek, którego życie nie oszczędzało. - To ty masz nie po kolei, że mnie nie rozumiesz. - Żebyśmy się mogli pokłócić, musimy się najpierw pogodzić. - Możesz mi coś obiecać? - Co tylko zechcesz.

- 338 -

- Rzuć mnie, jeżeli masz ochotę, ale nie rób tego dla mojego dobra. Nie jestem dzieckiem ani figurką z porcelany, a moje uczucia to nie twój zakichany interes. - Wydawało mi się, że postępuję słusznie. - Myliłeś się. Więc jak, obiecasz? Khill westchnął głośno. - Dobrze, obiecuję. Pod warunkiem, że ty mi obiecasz, że będziesz realistycznie podchodzić do związków. - Podchodzę realistycznie. - Obiecaj, bo inaczej znów nie będę cię chciał znać. Musisz przestać roić o idealnym kochanku i otworzyć się na spotkanie z kimś z krwi i kości. Blasth pogładził go po ręce, a potem uścisnął nadgarstek Khilla na znak, że umowa stoi. - Dobra... trudno. Ale to będzie chłopak. Próbowałem z samicami, lecz to nie jest to. Teraz, kiedy napięcie między nimi zelżało, Khill objął przyjaciela i przytulił, żeby go rozchmurzyć. Śałował, że nie mogło być inaczej. - Tak jest pewnie lepiej - wymruczał Blasther w jego pierś. - Nie potrafisz gotować. - Sam więc widzisz, że nie jestem księciem z bajki. - Jesteś, jesteś - wyszeptał Blasth, albo tak się Khillowi zdawało. Odsunęli się od siebie, patrząc sobie W oczy. Nagle coś zaiskrzyło między nimi, może winna temu była cisza w pustym ośrodku treningowym, może głęboka intymność tej chwili... - Tylko raz - powiedział błagalnie Blasth. - Ten jeden, jedyny raz. Żebym wiedział, jak by to mogło być. Khiller pokręcił głową. - Nie... nie uważam, żeby... - A ja tak. Po chwili wahania Khiller wziął Blastha pod brodę. - Jesteś pewien? Kiedy Blasth skinął głową, Khill odchylił głowę przyjaciela i przysunął do niego swoją twarz. Kiedy ich wargi nieomal się zetknęły, Blasth zadrżał, trzepocząc rzęsami... Boże, jaka upojna słodycz. Usta Blastha były niewiarygodnie delikatne i czułe. Umowa chyba nie obejmowała pocałunku z językiem, ale teraz już było za późno. Khill wsunął głęboko język, a jego ręce same objęły i przytuliły - 339 -

przyjaciela. Kiedy wreszcie oderwał się od niego, w spojrzeniu Blastha wyczytał przyzwolenie na wszystko. Wszyściutko. Mogli byli zabrać ze sobą zarzewie do sypialni, gdzie zdarliby z siebie resztę ubrań, a Khill zrobiłby kumplowi to, na czym się znał najlepiej. Ale potem między nimi już nigdy nie byłoby tak, jak dotąd i właśnie to go powstrzymało, choć czuł, że chce dokładnie tego samego, co Blasth. - Za wiele dla mnie znaczysz, żebym cię chciał przelecieć tak jak innych. Oczy Blastha przywarły do ust Khilla. - Nie masz racji. Khill wypuścił go z objęć i odsunął się. Dotarło do niego, że po raz pierwszy w życiu odrzucił propozycję seksu. - Niestety, dobrze wiem, co robię. Blasth westchnął głęboko, a potem chwycił krawędzie leżanki, próbując dojść do siebie. - Ręce i nogi jakoś mi dziwnie drętwieją - zaśmiał się nerwowo. - Chętnie bym je rozmasował, ale... - Ręka mogłaby ci się omsknąć? - Blasther rzucił mu spod gęstych rzęs seksowne spojrzenie. - Ty świntuchu. - No już dobra. Poddaję się. - Blasth sam zdezynfekował sobie ranę na piersi, przykrył opatrunkiem z gazy i zakleił plastrem. - Zajmiesz się moimi plecami? - Jasne. Przykładając gazę do rany wyobraził sobie, że ktoś inny dotyka skóry Blastha... gładzi go i wzbudza w jego lędźwiach płomień pożądania. - Jeszcze jedno - mruknął. - Co? - Jeśli jakikolwiek facet złamie ci serce albo będzie cię źle traktować, rozszarpię go tymi oto rękami i wyłożę krwawe strzępy na słońce - powiedział Khill. Sam nie poznawał własnego głosu. Śmiech Blastha odbił się echem od kafelków gabinetu. - Tak, już to widzę... - Kiedy mówię poważnie. Błękitne oczy Blastha powędrowały w jego stronę. - Jeśliby cię który pokrzywdził - zawarczał Khill w Starym Języku wyzwę go i zetrę na proch.

- 340 -

W swoim schronisku w górach Adirondack Mordh rozpaczliwie próbował się ogrzać. Owinięty w gruby, frotowy szlafrok, przykryty kołdrą z sobolego futra, leżał na sofie przed płonącym kominkiem. To było jego ulubione pomieszczenie w tym ogromniastym domu, którego ponura, wiktoriańska kolorystyka, w której dominowały granat, złoto i wiśnia, współgrała ze stanem jego ducha po spotkaniach z Księżniczką. Nieraz nawiedzała go myśl, że z masywnym, kamiennym kominkiem dobrze komponowałby się pies. Bella zawsze lubiła psy. Ich matka jednak nie lubiła tych zwierząt, dlatego w ich domu w Caldwell nigdy nie było psów. Spochmurniał na myśl o matce, która rezydowała obecnie w jednej z kryjówek rodziny, ponad dwieście kilometrów od niego. Wciąż się nie pozbierała po porwaniu Belli i możliwe, że nigdy się nie pozbiera. Choć minęło już parę miesięcy, nie chciała wracać do miasta, co zresztą nie było takie głupie, zważywszy na sytuację w Caldwell. Umrze tam, gdzie jest teraz, przemknęło mu przez myśl. Pewnie nie dalej, niż za parę lat. Zaczęła się starzeć, jej zegar biologiczny tykał ostatkiem sił, całkiem osiwiała. - Przyniosłem opał. - Trez wszedł, niosąc naręcze bierwion. Podszedł do kominka, odsunął ekran i dołożył drewna, aż jasny płomień strzelił w górę. Trochę nie na miejscu w sierpniu. No tak, ale to był sierpień w Adirondack. Poza tym Mordh był na podwójnej dawce dopaminy, więc jego odbiór wrażeń zmysłowych i temperatura ciała były poważnie obniżone. Trez z powrotem postawił ekran przed kominkiem. Spojrzał na Mordha. - Masz sine wargi. Chcesz, żebym ci zrobił kawę? - Jesteś ochroniarzem, a nie lokajem. - Liczysz na to, że ktoś ci poda kawę na srebrnej tacy? - Sam sobie zrobię. - Chciał usiąść, ale żołądek podjechał mu do gardła. Do diabła. - Połóż się, bo inaczej będę cię musiał znokautować. Po wyjściu Treza Mordh opadł z powrotem na poduszki. Nienawidził przesuniętych w czasie ubocznych skutków spotkań z Księżniczką. Nienawidził. Najchętniej zaraz zapomniałby o wszystkim do następnego miesiąca. Niestety, taśma z ich randki w kółko obracała mu się w głowie. Raz po raz przypominał sobie, jak wali konia, żeby podniecić Księżniczkę, a potem ją wyrypać przy tym cholernym parapecie. Ta perwersja w rozmaitych odmianach zastępowała mu życie erotyczne. Od jak dawna? Niech to szlag... - 341 -

Przez chwilę zastanawiał się, jak by to było być z kimś, kogo się kocha, ale szkoda mu było tracić czas na mrzonki. Do seksu musiał odstawiać dopaminę, więc jego partnerką mogłaby być tylko symphatka, a te go nie kręciły za grosz. Naturalnie próbował się kiedyś bzyknąć z Xhex, ale to była porażka pod każdym względem. - Pij. - Trez podsunął mu pod nos kubek z kawą. - Dzięki. - Wyciągnął rękę. - Uważaj, co robisz. Mordh szybko zamienił ręce, wsuwając chorą pod koce. - Jeszcze raz dzięki. - Więc to dlatego Xhex wysłała cię do kliniki. - Trez rozsiadł się w klubowym fotelu w kolorze byczej krwi. - Nie, nie musisz nic mówić, bo i tak wiem swoje. Założywszy nogę na nogę, Trez wyglądał jak urodzony arystokrata, w którego żyłach płynie królewska krew. Choć miał na sobie czarne bojówki, buty wojskowe i odsłaniającą bicepsy koszulkę - gołymi rękami mógłby urwać głowę - wyglądał jakby dosłownie przed minutą odwiesił na kołku koronę i królewską purpurę. Ano, coś tam było na rzeczy. - Dobra kawka - mruknął Mordh. - Tylko nie żądaj ode mnie, żebym ci upiekł ciasto. Jak tam antidotum? - Nijak. - Czyli żołądek dalej cię napierdala. - Z nas dwóch to ty powinieneś być symphatą. - Pracuję z parką takich, to mi zupełnie wystarczy. Mordh uśmiechnął się i upił kolejny łyk dymiącej kawy, przypuszczalnie parząc sobie gardło, czego nie czuł. W dodatku wiedział, że Trez przygląda mu się uporczywie, co znaczyło, że zaraz powie coś, co mu nie będzie w smak. Trez, w przeciwieństwie do reszty świata, w takich przypadkach nie uciekał wzrokiem. - No już. Kawa na ławę. - Po każdym spotkaniu z nią jest z tobą coraz gorzej. To prawda. Parę lat temu po spotkaniu z Księżniczką mógł od razu wracać do roboty. Teraz musiał się walnąć i przespać parę godzin, a po ostatnim razie leżał już od dwudziestu czterech godzin i nie miał siły wstać, bo doigrał się alergicznej reakcji na skorpioni jad. Wprawdzie antidotum, które Trez mu po wszystkim wstrzykiwał, zapobiegało wstrząsowi anafilaktycznemu, ale powrót do formy za każdym razem trwał coraz dłużej. Któregoś dnia się nie pozbiera po schadzce z najdroższą. - 342 -

Prawdę mówiąc, funkcjonował jako tako tylko dzięki farmacji. - Nie ma mowy, żebym z nią zerwał - dodał, widząc, że Trez nie odrywa od niego wzroku. - Mógłbyś przecież zwinąć się z Caldwell i zainstalować gdzie indziej. Nie będzie cię mogła sypnąć, nie znając twojego adresu. - Jeśli wyniosę się z miasta, weźmie się za moją matkę, która chce zostać w Caldwell ze względu na Bellę i jej młode. - Ona cię wykończy. - Myślę, że jest zbyt uzależniona ode mnie, żeby dopuścić do mojej śmierci. - To musisz jej powiedzieć, żeby przestała się nacierać tym skorpionim gównem. Wiem, że lubisz strugać twardziela, ale jeśli nie zrezygnuje z jadu, będzie się pieprzyć z nieboszczykiem. - Znając ją, sądzę, że nie miałaby nic przeciw nekrofilii. Za oknem, za plecami Treza, pojawił się olśniewający blask. - Nie wiedziałem, że już tak późno. - Mordh sięgnął po pilot, żeby zasunąć stalowe żaluzje w oknach. Niestety, to nie było słońce, a w każdym razie nie to, które codziennie wędruje po niebie. W stronę domku kroczyła świetlista postać. Tylko jedna istota mogła wyglądać w ten sposób... - Tego nam jeszcze tylko trzeba - mruknął, siadając na łóżku. - Chłopie, czy ta noc nigdy się nie skończy? Trez zdążył już zerwać się na nogi. - Mam go wpuścić? - Co za różnica. I tak może wejść przez okno. Bambus otwarł drzwi i odsunął się na bok, wpuszczając Lassitera do wnętrza. Anioł upłynął do środka posuwistym, nonszalanckim krokiem. - Dawnośmy się nie widzieli - powitał Mordha. - Jakoś się nie stęskniłem. - Jak zawsze gościnny. - Mordh zmrużył oczy - Słuchaj no, General Electrics, czy mógłbyś trochę przygasić tę kulę dyskotekową? Oślepiający blask przygasł i Lassiter pojawił się w swojej zwykłej postaci. Rzecz jasna, zwykłej jak na kogoś, kto był fetyszystą piercingu i mógł służyć za wzorzec narodowego parytetu złota. Trez zamknął drzwi i stanął przy nich, czujny. - Co cię tutaj sprowadza? - spytał Mordh, trzymając kubek w obu dłoniach, żeby się ogrzać. - 343 -

- Mam pewien problem. - Wybacz, ale nie leczę zaburzeń osobowości. Lassiter roześmiał się dźwięcznie jak kościelne dzwony. - Moja osobowość nie wymaga żadnych korekt. - Urojeń też nie leczę. - Szukam pewnego adresu. - Czy wyglądam na książkę telefoniczną? - Szczerze mówiąc, wyglądasz jak trup. - Ach, te twoje komplementy. - Mordh dopił kawę. - Co ci pozwala sądzić, że ci pomogę? - Coś. - Czy byłbyś łaskaw dorzucić parę rzeczowników i czasowników, bo jakoś nie mogę skumać. Lassiter spoważniał, a z jego eterycznej twarzy zniknął na chwilę wyraz arogancji. - Przybywam w sprawie służbowej. Mordh zadumał się. - Bez obrazy, ale zdawało mi się, że twój szef wylał cię z roboty. - Dostałem ostatnią szansę. - Anioł zapatrzył się w kubek w dłoniach Mordha. - Odpłacę ci za pomoc. - Co ty powiesz? Lassiter chciał zrobić krok do przodu, ale Trez go ubiegi. - Nie zbliżaj się! - Chciałem go uleczyć. Jeśli pozwolisz go dotknąć, uzdrowię go. Trez ściągnął brwi i otwarł usta, jakby chciał aniołowi poradzić, żeby sam się uleczył za drzwi. - Zaczekaj - powstrzymał go Mordh. Był straszliwie skonany, zbolały i rozwalony, i nic nie wskazywało na to, żeby do wieczora jego stan miał ulec poprawie. Do wieczora za tydzień. - O jaki adres ci chodzi? - Adres Bractwa. - O, o. Nawet gdybym go znał - a nie znam - nie mógłbym go zdradzić. - Zalazłem ich zgubę. Mordh miał się już zaśmiać znowu, kiedy do głosu doszedł w nim jego symphacki instynkt. Anioł to szaławiła, ale biła od niego śmiertelna powaga. Czyżby nie łgał? Czy to możliwe, że znalazł...

- 344 -

- Tak, znalazłem - potwierdził Lassiter. - Zatem pomożesz mi pomóc im? A ja w nagrodę usunę twoje drobne przypadłości. - Co masz na myśli? - Infekcję ręki lekoodpornym szczepem gronkowca oraz wstrząs anafilaktyczny, którego się doigrasz przy następnym kontakcie z jadem skorpiona. Zauważ, że nie pytam o nic. Ani w jednym przypadku, ani w drugim. - Coś z tobą nie tak? Zwykle lubisz się bardziej popisywać. - Słuchaj, jeśli chcesz podzielić los... - Już dobra. Rób swoje. - Mordh wyciągnął zmacerowaną rękę. - Zrobię, co będę mógł, ale niczego nie mogę obiecać. Lassiter łypnął w stronę Treza. - Spocznij, drągalu. Możesz spokojnie odsunąć się na bok, bo twój szef wyraził zgodę... - On nie jest moim szefem. - Nie jestem jego szefem. - No to twój kolega - ustąpił Lassiter. - Tak czy owak, czy mógłbyś zejść mi z drogi? Trez obnażył kły i kłapnął szczęką dwukrotnie, co w języku agentów s'Hizb Cieni znaczyło, że anioł kroczy po wąskiej kładce nad głęboką przepaścią. Jednak odsunął się. Lassiter zbliżył się do Mordha, rozjarzając się znów nadprzyrodzonym blaskiem. Mordh spojrzał w jego srebrzyste oczy bez źrenic. - Jeśli próbujesz grać ze mną w kulki, Trez cię urządzi tak, że się nie pozbierasz. Wiesz dobrze, na co go stać. - Wiem, ale niepotrzebnie się spina. Nigdy nie krzywdzę sprawiedliwych, więc jesteś bezpieczny. - Nie byłbym tego taki pewien - szczeknął śmiechem Mordh. Lassiter dotknął go. Mordh westchnął. Przez jego rękę popłynął prąd kojącej, uzdrowicielskiej energii. Wstrząsnął nim dreszcz rozkoszy. Opadł na łóżko. Chryste... Znużenie ustępowało, co znaczyło, niestety, że za chwilę wróci też ból. - Nie bój nic - mruknął Lassiter tym swoim nieziemskim głosem. Sprawiedliwym też zdarza się błądzić, ale ich dusza pozostaje czysta. Na dnie twojej duszy jesteś szlachetnym wampirem. A teraz zamknij oczy, oszołomie, bo będę świecił jak supernowa. Mordh skrzywił się i odwrócił głowę, kiedy jego ciałem wstrząsnęła erupcja energii w najczystszej postaci. To było coś, jak orgazm na sterydach:

- 345 -

walnęła w niego potężna fala, rozbijając go na cząstki, które teraz opadały w dół, skrząc się jak gwiazdy. Kiedy z powrotem wylądował w ciele, westchnął przeciągle. Lassiter puścił go i wytarł dłonie o swoje obniżone w talii dżinsy. - Wracając do mojego pytania... - Nie jest łatwo do nich dotrzeć. - To wiem i bez ciebie. - Najpierw będę musiał obejrzeć twoją przesyłkę. - Przebywa w mało prestiżowym miejscu. - Nie dziwota, skoro zadaje się z tobą. Zanim się zdecyduję, muszę go zobaczyć. Po chwili milczenia Lassiter kiwnął głową. - W porządku. Wrócę po zmroku i zaprowadzę was do niego. - Zgoda, mój ty aniele.

- 346 -

ROZDZIAŁ 43 Tuż przed świtem Furiath dotarł do sypialni i spakował do torby sportowej przybory treningowe: ręcznik, iPoda, butelkę wody... oraz akcesoria narkotykowe, czyli: łyżeczkę, zapalniczkę, strzykawkę, pasek i zapas czerwonego dymka. Wyszedł na korytarz posągów, idąc stanowczym krokiem kogoś, kto dąży w zbożnym celu. Żeby nie być zbyt blisko Belli i Z, wybrał jeden z pustych pokoi gościnnych w pobliżu schodów do holu. Wśliznął się do pokoju i omal się nie cofnął: ściany pokoju miały kolor lawendowy, jak ulubione róże Cormii. Jednak z korytarza dobiegły głosy przechodzących psanców, więc szybko zamknął drzwi za sobą. Wszedł do łazienki i zamknął kolejne drzwi, a potem przygasił światła w suficie. Żaluzje zjechały na dzień. Furiath usiadł na marmurowej posadzce, opierając się plecami o jacuzzi, i wyciągnął wszystko, co było mu potrzebne. Nie miał żadnych obaw. To było jak skok do zimnej wody. Kiedy pokonasz pierwszy szok, zaczynasz się przyzwyczajać. No i ta błoga cisza w głowie. Odkąd zdecydował się na wybór tej drogi, nazgul milczał jak zaklęty. Ręka mu nie drgnęła, kiedy sypał biały proszek do srebrnej łyżeczki, dolewając wody z butelki. Otworzył zapalniczkę, pstryknął i podłożył płomień pod łyżkę. Łyżeczka była srebrna, z manufaktury Ghroma, z rączką rzeźbioną misternie w lilie. Musiała mieć ponad sto lat. Kiedy zawiesina zagotowała się, odłożył łyżeczkę na marmurową posadzkę, napełnił strzykawkę i sięgnął po swój pasek od Hermesa. Owinął go wokół ramienia, przesunął przez połyskliwą złotą klamrę i zaciągnął, dociskając koniec paska pachą, żeby nie uciekł. W zgięciu łokcia nabrzmiały żyły. Pomacał, a potem wybrał najgrubszą. Nagle zaniepokoił się. Płyn w strzykawce był brązowy. Cholera. Coś było nie tak. Potrząsnął głową, żeby sobie w niej trochę rozjaśnić, a potem wbił strzykawkę i pociągnął za tłok, sprawdzając, czy wkłuł się w żyłę. Kiedy pojawiła się odrobina krwi, wcisnął tłok, wstrzykując całą zawartość, i poluzował pasek. - 347 -

Tempo działania narkotyku przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Ledwie wysunął rękę z paska, a już nękany potwornymi nudnościami pełzł do toalety, śpiesząc się w zwolnionym tempie. Tak, ten materiał to nie był poczciwy czerwony dymek. Żadnego łagodnego rozleniwienia, grzecznego stukania w drzwi, zanim narkotyk przestąpi próg umysłu. To był napad z odbezpieczoną bronią w ręku; rzygając, myślał, że ma, czego chciał. Gdzieś z najgłębszych pokładów jego świadomości dobiegł go śmiech nazgula... Słyszał chichot zaspokojonego nałogu, chociaż heroina całkowicie zawładnęła jego ciałem umysłem. Dobra robota, kolego... świetna robota. Jezu, te kości na rumowisku były szczątkami ćpunów, których nazgul skazał na śmierć. A na samiutkim przedzie leżała czaszka Furiatha, najświeższy biały kruk kolekcji. Choć raczej nie ostatni... - Oczywiście, że możesz zostać pustelnicą, jeśli jesteś pewna, że tego chcesz - oświadczył Wybranka Amalya. Cormia skinęła głową, a potem przypomniała sobie, że w sanktuarium obowiązuje ukłon. - Dziękuję - wymamrotała, gnąc się wpół. Kiedy wróciła do pionu, rozejrzała się po prywatnym apartamencie przełożonej. Dwa pokoje były utrzymane w stylu Tamtej Strony, to znaczy świeciły gołymi ścianami. Wszystko było proste, ubogie i białe, a od kwater pozostałych Wybranek apartament różniły tylko zydle do audiencji. Wszystko było takie białe. Przeraźliwie białe. A zydle miały twarde oparcia i siedzenia. - Właściwie twoja prośba jest bardzo na czasie - przemówiła przełożona. Selena, nasza ostatnia pustelnica kronikarka, ustąpiła z chwilą nominacji Najsamca. W nowej sytuacji Pani Kronik bardzo popierała jej rezygnację. Jak dotąd, żadna z Wybranek nie zgłosiła się na jej miejsce. - Mogłabym się również podjąć funkcji głównej kronikarki. - To bardzo piękny gest z twojej strony. Dzięki temu twoje siostry będą się mogły parzyć z Najsamcem. - Umilkła. - Czy możemy przystąpić do ceremonii? Cormia skinęła głową i klękła na podłodze. Przełożona zapaliła kadzidło i odprawiła rytuał dla pustelnic. Po wszystkim Cormia wstała i podeszła do gołego otworu w ścianie, odpowiednika okna po Tamtej Stronie.

- 348 -

W oddali, za łanem białej trawy, widniała całkowicie pozbawiona okien świątynia pustelnic kronikarek, przylegająca do prywatnych apartamentów Pani Kronik. W białym wnętrzu Cormia miała urzędować sama, otoczona zwojami pergaminu i litrami rdzawego atramentu, którym miała spisywać na bieżąco dzieje swojej rasy, w której życiu nie miała jednak odtąd uczestniczyć. Jej rola była rolą postronnej obserwatoria. - Jednak nie mogę tego zrobić - powiedziała. - Co mówisz, siostro... - Rozległo się stukanie do drzwi. - Proszę! zawołała Amalya. - Wybranka Layla dopełniła już ablucji oczyszczających na przyjęcie czcigodnego Najsamca. - Rozumiem. - Amalya sięgnęła po kadzielnicę. - Zainstalujmy ją zatem w świątyni Najsamca, a ja potem wezwę jego eminencję. - Tak jest. - Kiedy Wybranka wycofywała się w ukłonach z pokoju, Cormia przyłapała ją na rozmarzonym spojrzeniu. Pewnie liczyła na to, że będzie druga w kolejce do świątyni. - Czy mogę się już udać w zacisze świątyni kronikarek? - Serce Cormii biło nierówno, jakby nie mogło się zdecydować na żaden rytm. - Naturalnie. - Nagle w oczach przełożonej pojawił się błysk. - Czy jesteś pewna swej decyzji, siostro? - Tak. Dzisiejszy dzień zapisze się złotymi zgłoskami w naszych dziejach. Pragnę już podjąć moje obowiązki. - Wydam polecenie dostarczania ci posiłków. - Tak jest. Dziękuję. Cormia skłoniła się i pośpiesznie udała do białej, przypominającej warownię świątyni, która odtąd miała być jej domem. Kiedy zamknęła za sobą drzwi, otoczyły ją nieprzeniknione ciemności. Telepatycznie zapaliła świece rozstawione w czterech narożnikach wysokiej nawy i ujrzała sześć białych biurek z zaostrzonymi gęsimi piórami, kałamarze z rdzawym tuszem i kryształowe misy z wodą jasnowidzenia. W koszach na podłodze leżały przewiązane białą wstążką zwoje pergaminu, czekając, aż runy Starego Języka utrwalą na nich dzieje rasy wampirów. W głębi świątyni stały trzy łóżka piętrowe, każde wyposażone w śnieżnobiałą poduszkę i komplet złożonych w kostkę prześcieradeł. Koców nie było, bo temperatura była idealnie dopasowana do temperatury ciała. Z boku świątyni, za kotarą, mieściła się łazienka. Po prawej widniały ozdobne, srebrne drzwi prowadzące do osobistej biblioteki Pani Kronik. - 349 -

Jej Świątobliwość dyktowała swoje codzienne rozmyślania wyłącznie pustelnicom; właśnie przez srebrne drzwi wzywała je do siebie na audiencję. Szpara w drzwiach służyła do podawania w obie strony pergaminów pokrytych pismem rejestratorek i pustelnic podczas edycji Kronik. Pani Kronik tak długo odrzucała kolejne wersje, dopóki nie znalazły uznania w jej oczach. Zaaprobowany tekst był cięty na stronice i zszywany w księgę, która dołączała do księgozbioru biblioteki, lub w postaci zwoju lądował w świętych archiwach Pani Kronik. Cormia podeszła do jednego z biurek i przysiadła na taborecie bez oparcia. Cisza i samotność rozstrajały ją gorzej niż najgorszy harmider. Siedziała Bóg wie jak długo, próbując wziąć się w garść. Sądziła, że jest gotowa zostać pustelnicą, że to najrozsądniejsze w jej sytuacji. Teraz miała ochotę wrzeszczeć, żeby ją wypuszczono. Może powinna skoncentrować się na czymś innym. Ujęła gęsie pióro i otwarła kałamarz. Na początek postanowiła przećwiczyć pisownię mniej skomplikowanych run Starego Języka, ale sytuacja wymknęła jej się spod kontroli. Litery zamieniały się w bryły geometryczne, które sumowały się z sobą, zamieniając w... plany budowli. Tymczasem w rezydencji Bractwa John podniósł głowę z poduszki, słysząc bębnienie w drzwi. Wstał i poszedł otworzyć. Na korytarzu stali Khill z Blasthem, ramię w ramię, jak gdyby nigdy nic. Wreszcie coś było w porządku. - Musimy znaleźć pokój dla Blastha - wyjaśnił Khill. - Masz pomysł, gdzie by go upchnąć? - Po zmroku skoczę do domu po moje rzeczy - dodał Blasth. - Nie ma sprawy - zamigał John. Khill zajmował sąsiedni pokój, więc nacisnął klamkę następnych drzwi, prowadzących do liliowego pokoju gościnnego. - Każemy go przemeblować, jeśli uważasz, że jest zbyt dziewczyński zamigał John. - Koniecznie - zaśmiał się Blasth. Położył się na łóżku, żeby je wypróbować, a John pchnął drzwi do łazienki... Na podłodze, z głową przy sedesie, leżał nieprzytomny Furiath z woskową twarzą. Obok poniewierała się strzykawka, łyżeczka i pasek. - 350 -

- Rany boskie! - Głos Khilla odbił się echem od kremowego marmuru. John okręcił się na pięcie. - Sprowadź natychmiast doktor Jane. Prawdopodobnie jest w Bunkrze z Vrhednym. Khill wybiegł pośpiesznie, podczas gdy John odwrócił Furiatha na plecy. Wojownik miał sine wargi, bynajmniej nie z powodu ciosów z ręki Johna. Nie oddychał. Od dłuższego czasu. Szczęściem, doktor Jane pojawiła się z Khillem dosłownie po sekundzie. - Właśnie szłam zbadać Bellę... O, Boże. Nachyliła się i zbadała Furiatha w niespotykanym tempie. Potem otwarła torbę lekarską, wyjmując strzykawkę z ampułką. - Czy on żyje? Oczy całej czwórki powędrowały w stronę drzwi do łazienki. Na progu stał pobladły z przerażenia Zbihr. - Czy on... - Oczy Zbihra powędrowały w stronę ciała na podłodze. ...żyje? Doktor Jane spojrzała na Johna. - Zabierz go stąd natychmiast - syknęła. - To nie jest widok dla niego. Johnowi krew ścięła się w żyłach, bo z wyrazu twarzy doktor Jane odczytał, że nie jest pewna, czy uda się przywrócić Furiatha do życia. - Nie wyjdę - zaparł się Z. - Owszem, wyjdziesz. - Doktor Jane uniosła strzykawkę i lekko wcisnęła tłok; kiedy z igły trysnął cienki strumyczek płynu, odwróciła się z powrotem do Furiatha. - Khiller, zostaniesz ze mną. Blasther, wyjdź z tamtymi i zamknij drzwi za sobą. Zbihr otwarł usta, ale John pokręcił głową. Z niewzruszonym spokojem podszedł do brata i oburącz wypchnął go z łazienki. Zbihr w osłupieniu posłusznie cofnął się za próg. Blasth zamknął drzwi i zasłonił sobą. Zbihr zajrzał posępnie w oczy Johna, który dzielnie wytrzymał jego spojrzenie. - On nie może umrzeć - powiedział ochryple. - Nie może...

- 351 -

ROZDZIAŁ 44 - Co masz na myśli, mówiąc: praca? - spytał kolo z więziennymi dziarami. Lasher wsparł się łokciami o kolana i zajrzał w oczy nowemu najlepszemu przyjacielowi. To, jak udało im się przejść od inwektyw do bliskiej poufałości, było wynikiem przemyślnej strategii. Najpierw przypuszczasz atak, doprowadzając do konfrontacji. Potem okazujesz szacunek. Na końcu wspominasz o kasie. Pozostała dwójka: gangsta z tatuażem RIP Diego na dekolcie i łysy skinhead w bojówkach też przysunęli się, nasłuchując, a tym samym realizując kolejny etap strategii Lahsera: skaptować najsilniejszego, a reszta sama się będzie garnąć. - Potrzebuję kogoś silnego, kto w razie czego potrafi fest przyłożyć. W oczach wydziaranego mógł wyczytać, że ma doświadczenie z brudną robotą za psi grosz. - Jesteś właścicielem baru? - Nie. - Spojrzał na RIP-a. - Kontroluję pewien rewir. Gangsta kiwnął głową, jakby dobrze wiedział, o co chodzi. Wydziarany napiął bicepsy. - Skąd wiesz, że mam ochotę cokolwiek z tobą robić? Nie znamy się. Lasher usiadł wygodniej, opierając się o betonową ścianę. - Myślałem, że chciałbyś zarobić trochę zielonych. Widać się pomyliłem. Zamknął oczy, jakby zamierzał dać w kimę, ale nagły harmider pokrzyżował te plany Oficer wprowadził do celi kolejnego zatrzymanego. No proszę: góra z górą się nie spotka... Nowy okazał się poznanym w Screamerze gościem w kurtce z orłem. Wepchnięto go do celi, a trzech bandziorów obrzuciło go bacznym, mrocznym spojrzeniem. Jeden z ćpunów uchylił oko i uśmiechnął się porozumiewawczo, jakby łączyły go z przybyłym interesy. Hmm, ciekawe. Gość był zatem dilerem. Koleś z orłem zlekceważył obecnych, skinął tylko porozumiewawczo Lahserowi, po czym zasiadł na przeciwległym końcu ławki. Był bardziej wkurzony niż przestraszony.

- 352 -

- Czy ja mówię, że nie jestem zainteresowany? - szepnął wydziarany konfidencjonalnie. Lahser obciął go wzrokiem. - Gdzie cię znajdę, jakbym chciał z tobą pogadać? - Znasz Buss's Bikes? - Serwis harleyów na Tremont? - Tak. Prowadzę interes z bratem. Obaj jesteśmy ridersami. - No to znaczy, że znasz więcej osób, które mogłyby mi pomóc. - Być może. - Jak się nazywasz? Oczy dziaranego zwęziły się czujnie. Puknął palcem w wytatuowaną na ramieniu sylwetkę na motocyklu z obniżoną ramą. - Mów mi Nizioł. RIP Diego zaczął znacząco postukiwać podeszwą, ale Lahser nie był jeszcze gotów na układy z mafią ani ze skinami. Jeszcze nie. Wolał strategię drobnych kroczków. Najpierw zobaczy, jak mu pójdzie z dorzuceniem paru harleyowców do korporacyjnego kociołka. Jeśli się przyjmą, będzie szukał dalej. Może nawet da się znów na dobry początek zaaresztować. - Owens! - zawołał gliniarz od drzwi. - Do zobaczenia - rzucił Lahser Niziołowi. Skinął RIP-owi, skinowi i dilerowi, nie przerywając ćpunom konwersacji z podłogą. Potem musiał jeszcze wysłuchać niekończących się pouczeń oficera, który wręczał mu kolejne druki: „tu jest akt oskarżenia”, „tu ma pan telefon służbowy do obrońcy z urzędu, jeśli będzie pan chciał z niego skorzystać”, „ pańska sprawa odbędzie się za sześć tygodni”, „jeśli się pan nie stawi, kaucja przepadnie i wydany zostanie nakaz aresztowania” i tak dalej, bla bla bla. Ileś razy złożył podpis jako Larry Owens, a potem został wypuszczony na korytarz, którym prowadzono go w kajdankach przed ośmioma godzinami. Na końcu spsiałego linoleum na obskurnym plastikowym krześle siedział pan D. Zerwał się z wyrazem ulgi na twarzy. - Pierwsza rzecz, to coś na ząb - oznajmił Lahser. - Tak, psze pana. Lahser wyszedł przed posterunek policji zbyt pogrążony w swoich planach, żeby pomyśleć o tym, która jest godzina. Kiedy słońce walnęło go po oczach, cofnął się z wrzaskiem, wpadając na pana D. Zakrył twarz, próbując schować się za drzwi. Pan D złapał go za ramiona. - Co jest... - 353 -

- Słońce! - Lahser był już jedną nogą za progiem, kiedy dotarło do niego, że, nic się nie dzieje. Nie skwierczał, nie smażył się, nie płonął. Przystanął... i po raz pierwszy w życiu wystawił twarz do słońca. - Ale jarzy! - Zasłonił oczy. - Nie powinien pan patrzeć prosto w słońce. - Jest... ciepłe. Oparł się o kamienny fronton budynku. To ciepło było niesamowite. Promienie słońca zdawały się przenikać do ciała przez skórę. Nigdy dotąd nie zazdrościł człowiekom, bo po prostu nie wiedział, co traci. - Wszystko w porządku? - zaniepokoił się pan D. - Tak. - Przymknął oczy, oddychając głęboko. - Moi starzy... nigdy mnie nie wypuszczali na słońce. Uważa się, że pre-transi do przemiany mogą przebywać w świetle dziennym, ale mama z tatą woleli nie ryzykować. - Nie wyobrażam sobie, jak można żyć bez słońca. Lahser też już sobie tego nie wyobrażał. Zadarł głowę i przymknął oczy. Obiecał sobie, że podziękuje ojcu, kiedy zobaczy go następnym razem. Zajebista sprawa z tym słońcem. Furiath obudził się. W ustach czuł przykry, piekący smak. Właściwie czuł go wszędzie, jakby go ktoś wysprejował od wewnątrz środkiem do czyszczenia piekarników. Powieki miał jak z ołowiu. W żołądku kamień. Płuca jak dychawiczna szkapa. A najbardziej do niczego miał mózg, który zdaje się przeszedł śmierć kliniczną, ale nie został reanimowany z resztą organów. Co gorsza, czuł również ucisk w klatce piersiowej. Ale nie, jego serce musiało chyba bić, bo... no, bo raczej biło, inaczej nie byłby w stanie się o nie martwić. Witaj, kotku, powiedział nazgul. Jazda była, że hej. Kiedy będzie bis? Jaki bis?, zdziwił się Furiath. Było miło, ale pamięć krótka, zarżał nazgul. Furiath jęknął. Ktoś obok niego się poruszył. - Cormia - zaskrzeczał. - Nie, to ja. - Ten głos, głęboki baryton. Tak podobny do jego własnego głosu. Prawdę mówiąc, identyczny. A, Zbihr.

- 354 -

Kiedy odwrócił głowę, móżdżek zachlupotał w kokilce, bo jego czaszka zamieniła się w akwarium z wodą, roślinkami i bąbelkami powietrza wylatującymi z zatopionej skrzyni skarbów. Brakowało tylko ryb. Istot żywych. Nigdy jeszcze nie widział Zbihra wyglądającego tak fatalnie: brat miał mroczne cienie pod oczami, pobladłe, zaciśnięte usta. Blizny wyraźniej niż zwykle odcinały się od twarzy. - Śniłeś mi się - powiedział. Boże, skrzypiał jak styropian po szkle. - Coś mi śpiewałeś. Zbihr pokręcił głową. - To nie byłem ja. Ja już nie śpiewam. - Gdzie ona jest? - Cormia? Wróciła do sanktuarium. - Aha... - Racja. Sam ją tam odesłał po tym, jak się z nią przespał. A na koniec dał sobie w żyłę. Helcią. - O, Jezu. Nagle wszystko stało się jasne. Zogniskował wzrok i rozejrzał się dookoła. Wszystko wokół było lawendowe. Przypomniało mu się, jak Cormia wyszła z szafy w jego biurze z lawendową różą w dłoni. Różą, która dalej stoi na biurku, bo Cormia ją tam zostawiła. - Napijesz się czegoś? Furiath odwrócił się do brata. Zbihr wyglądał tak, jak się czuł: wykończony. Wydrążony psychicznie. - Jestem zmęczony - mruknął Furiath. Zbihr wstał i przyniósł szklankę wody. - Podnieś głowę. - Furiath zastosował się do polecenia, chociaż woda w jego akwarium zafalowała, grożąc przelaniem. Zbihr przytknął mu szklankę do warg. Furiath zaczął pić drobnymi łyczkami, resztę jednak dokończył łapczywie. Kiedy osuszył szklankę do dna, głowa opadła mu na poduszki. - Dzięki. - Chcesz jeszcze? - Nie. Zbihr odstawił szklankę na nocny stolik i opadł z powrotem na lawendowe krzesło. Założywszy rękę na rękę, siedział ze zwieszoną głową. Strasznie wychudł, skonstatował Furiath. Kości policzkowe znów wyrzynały się pod skórą. - W ogóle nie mam żadnych wspomnień - powiedział cicho. - Jakich wspomnień? - 355 -

- Ciebie. Miejsc, osób. Wspomnień o tym, jak zostałem ukradziony, a potem sprzedany. Czy to za sprawą wody, czy słów Zbihra, Furiath nagle zupełnie otrzeźwiał. - Nie mogłeś pamiętać naszych rodziców... naszego domu. Byłeś niemowlęciem. - Pamiętam niańkę. Właściwie mam tylko jedno wspomnienie. Maczała palec w marmoladzie i dawała mi go do ssania. Poza tym nic o niej nie pamiętam. A potem już stałem na skrzynce i tłum mi się przyglądał. Spochmurniał. - W dzieciństwie byłem kuchcikiem. Zmywałem sterty naczyń, obierałem tony jarzyn, roznosiłem piwo gwardzistom. Byli dla mnie dobrzy. Można powiedzieć, że wiodłem całkiem znośne życie. - Potarł oczy. - A jakie było twoje dzieciństwo? - Czułem się samotny. - To wyznanie wydało mu się nagle strasznie samolubne. - To znaczy... - Ja też czułem się samotny. Czegoś mi stale brakowało, choć nie wiedziałem czego. Nie wiedziałem, że jestem niepełny, jestem tylko połową. - Czułem się podobnie, tyle tylko, że ja wiedziałem, czego mi brakuje. Ciebie, dodał w myślach. - Nie mam ochoty opowiadać o tym, co się ze mną działo, kiedy przeszedłem przemianę - powiedział Z bezbarwnym głosem. - Nie musisz. Zbihr skinął głową i pogrążył się we własnych myślach. Furiath nie był sobie nawet w stanie wyobrazić jego wspomnień - wspomnień bólu, zhańbienia, wściekłości. - Pamiętasz, jak zniknąłem na trzy tygodnie? - spytał Zbihr. - Nie byliśmy jeszcze członkami Bractwa, mieszkaliśmy w Starym Kraju. Nie wiedziałeś, co się ze mną dzieje. - Tak. - Zabiłem ją. Posiadaczkę. Furiath był w szoku. Z wreszcie przyznał się do tego, o co go zawsze podejrzewano. - A więc nie zabił jej mąż? - Nie. Oczywiście dręczył ją, ale to ja ją zabiłem. Rozumiesz, wzięła sobie następnego juchacza. Trzymała go w klatce, jak mnie. Był taki młody, musiał być świeżo po przemianie. W jego piwnych oczach widniało... przerażenie. Myślał, że przyszedłem go pieprzyć. Ja z kolei nie mogłem wydusić z siebie słowa, co go jeszcze bardziej przeraziło. Drżał... dygotał tak, że mu szczękały - 356 -

zęby. Nigdy nie zapomnę zbielałych palców, którymi trzymał się za chude łydki, a kostki palców wyrzynały mu się przez skórę. Furiath zacisnął zęby, przypomniawszy sobie, jak odbił Zbihra i zastał go nagiego, na kopulacyjnym podeście, na środku celi. Zbihr nie był przerażony. Znosił zbyt wiele przez zbyt wiele lat, żeby przeżywać wstrząs z jakiegokolwiek powodu. Zbihr walczył przez chwilę z chrypą. - Powiedziałem temu dzieciakowi, że przychodzę go uwolnić. Nie chciał mi wierzyć, dopóki nie odsunąłem rękawa i nie pokazałem mu nadgarstków. Kiedy zobaczył u mnie obręcze juchacza, nie musiałem mu nic wyjaśniać. Towarzyszył mi do samego końca. - Nabrał tchu. - Nakryła nas, kiedy prowadziłem go przez podziemia zamku. Ledwie szedł, pewnie dlatego, że poprzedniego dnia miał sporo... zajęć. Musiałem go nieść. Tak czy owak przyłapała nas. Nie mogłem dopuścić do tego, żeby wezwała straże. Załatwiłem ją. Ten chłopak... patrzył, jak łamię jej kark, a ona osuwa się na ziemię. Potem uciąłem jej jeszcze głowę, bo żaden z nas tak do końca nie wierzył, że jest już po niej. Byłem na skrzyżowaniu podziemnych korytarzy, w każdej chwili ktoś mógł się na nas natknąć, a ja stałem jak skamieniały, gapiąc się w nią. Samczyk pytał mnie trwożnie, czy na pewno nie żyje. Nie umiałem powiedzieć. Nie ruszała się, ale licho jawie... „Wróci. Ona zawsze wraca”, powiedział młody samiec głosem, którego nigdy nie zapomnę. Mieliśmy już dosyć kłopotów, więc uznałem, że wolę mieć jeden problem mniej i uciąłem jej łeb, który młody potem niósł za włosy. - Przejechał dłonią po twarzy. - Nie wiedziałem, co robić z samczykiem, kiedy znaleźliśmy się na wolności. Zaprowadziłem go na sam koniec włoskiego buta, najdalej, jak się dało, do pewnej rodziny, którą Vrhedny znał jeszcze z czasów, gdy pracował dla weneckiego kupca. Potrzebowali kogoś do pomocy w gospodarstwie, a byli poczciwymi ludźmi. Przyjęli go pod swój dach jako płatnego sługę. Ostatni raz słyszałem o nim jakieś dziesięć lat temu. Jego krwiczka właśnie mu urodziła drugie młode. - Uratowałeś go. - Tylko pomogłem mu się wydostać. - Wzrok Z pobiegł w dal. - W tym właśnie rzecz, bracie. Nie dało się go uratować. Dla mnie też nie ma ratunku. Wiem, że to jest cel twojego życia, że ciągle czekasz na to. Ale czekasz nadaremno. Zrozum, nie mogę ci podziękować, bo chociaż kocham Bellę i moje obecne życie, wciąż jestem myślami w tamtej celi. Nic na to nie poradzę, że co dzień wspominam czas, gdy byłem juchaczem. - Ale....

- 357 -

- Daj mi najpierw skończyć. Te twoje narkotyki... Zrozum, wcale nie dałeś dupy, ratując mnie. Nie można zawalić beznadziejnej sprawy. Furiath poczuł, że szczypią go powieki. - Po prostu chciałem ci wynagrodzić twoją przeszłość. - Wiem, ale to jest niemożliwe. Nie warto, żebyś się zabijał z mojego powodu. Skończyłem tak jak skończyłem. Koniec, kropka. Na twarzy Z daremnie by szukać oznak szczęścia czy radości. To, że przestał być psychopatycznym mordercą, z pewnością było jakąś poprawą, ale Furiath liczył na coś więcej, niż wieczne ponuractwo - Myślałem, że Bella cię uratowała. - Zrobiła dla mnie wiele. Ale teraz, kiedy się czuje źle... Nie musiał kończyć. Żadne słowa nie mogły oddać trwogi, jaką przeżywali w związku z niepewnym wynikiem ciąży. Furiath zorientował się nagle, że Z wbił sobie do głowy, iż Bella umrze w połogu, a on straci miłość swojego życia. Nic dziwnego, że nie był w nastroju, by go całować po rękach z wdzięczności. - Trzymałem czaszkę Posiadaczki przez te wszystkie lata wcale nie z powodu zboczonego fetyszyzmu - ciągnął Z. - Kiedy dręczyły mnie koszmary, zaraz po przebudzeniu widziałem dowód na to, że zdechła. - Rozumiem cię doskonale... - Chcesz wiedzieć, co się ze mną dzieje w ostatnich tygodniach? - Tak... - Budzę się przerażony, że nie żyjesz. - Z potrząsnął głową. - Rozumiesz, mogę wyciągnąć rękę i poczuć pod kołdrą ciepłe ciało Belli. Ale nie mogę tak zrobić z tobą… i chyba dręczy mnie podświadomy lęk, że za rok nie będę miał ani jej, ani ciebie. - Jezu, jak mi przykro. - Furiath zakrył twarz dłońmi, - Przepraszam cię. - Moim zdaniem, powinieneś się stąd zmyć, choćby do sanktuarium. Tam będziesz mniej zagrożony. Jeśli zostaniesz tutaj, długo nie pociągniesz. Musisz stąd odejść. - Nie wiem, czy to aż takie konieczne. - Pozwól, że powiem bez ogródek. Mieliśmy zebranie. Furiath odjął dłonie od twarzy. - Jakie znowu zebranie? - Poufne. Ja, Ghrom i reszta braci. Wolno ci będzie tutaj zostać, tylko jeśli przestaniesz ćpać i dołączysz do przyjaciół Billa W. Ale nikt nie wierzy, że jesteś do tego zdolny.

- 358 -

- Nie wiedziałem, że wampiry też mają mityngi Anonimowych Narkomanów. - Nie mają, ale człowieki mają również grupy wieczorowe. Sprawdziłem w sieci, nota bene niepotrzebnie, bo nikt nie uwierzy, że będziesz uczęszczać na spotkania. Łącznie z tobą. Trudno było polemizować z tą opinią po ostatnim incydencie. Na myśl o zerwaniu z używkami dłonie Furiatha spotniały. - Zakazałeś Mordhowi sprzedawania mi czerwonego dymka, dobrze mówię? - To dlatego Xhex próbowała go gonić, kiedy wpadł na zakupy. - Owszem. Wiem też, że to nie on sprzedał ci herę. Na saszetce był orzeł, a Mordh umieszcza gwiazdkę. - Jak się wyniosę do sanktuarium, skąd będziesz wiedział, że przestanę brać? - Nie będę wiedział. - Zbihr podniósł się z łóżka. - Ale przynajmniej nie będę musiał na to patrzeć. Inni też. - Mówisz to bardzo spokojnie - mruknął Furiath. - Widziałem cię bez oznak życia przy kiblu i doglądałem cię przez osiem ostatnich godzin, zastanawiając się, co z tym fantem robić. Jestem wyczerpany, nerwy mam w strzępach. Chyba już dotarło do ciebie, że Bractwo umywa ręce od twoich losów. Odwrócił się i powoli ruszył w stronę drzwi. - Zbihr. - Z przystanął, ale nie odwrócił się. - Nie będę ci dziękować i tym samym będziemy jeden do jeden. - Świetny pomysł. Kiedy drzwi się zamknęły, Furiathowi przemknęła przez głowę dziwna myśl, wręcz niestosowna wobec poważnych słów, które dopiero co padły. Straszna szkoda, że Zbihr przestał śpiewać.

- 359 -

ROZDZIAŁ 45 Na drugim końcu posiadłości, dziesięć metrów pod ziemią, John siedział w biurze ośrodka treningowego, patrząc w monitor komputera. Chciał sam zarabiać na siebie, ale teraz, kiedy zawieszono lekcje do odwołania, nie miał wiele pracy. Lubił tę robotę. Zwykle jego zajęcia polegały na wpisywaniu do komputera ocen oraz aktualizacji danych o kontuzjach i życiorysów adeptów. Lubił opanowywać chaos, porządkować, układać wszystko na swoim miejscu. Zerknął na zegarek. Blasther z Khillerem ćwiczyli na siłowni, więc miał jeszcze co najmniej pół godziny z głowy. Co by tu jeszcze… Pod wpływem nagłego impulsu wszedł do dokumentów i wyszukał folder zatytułowany Raporty. Otwarł folder i wyszukał relację Furiatha z napadu na dom Lahsera. Rany... Boskie. Martwe ciała rodziców Lahsera znaleziono przywiązane do krzeseł przy stole w jadalni, dokąd zostały przyniesione z salonu, gdzie doszło do morderstwa. W całym domu wszystko było nietknięte, z wyjątkiem jednej jedynej szuflady w pokoju Lahsera. Co mogło mieć taką wartość dla złodzieja, że nie tknął nawet biżuterii?, zachodził w głowę Furiath. John wyświetlił kolejne raporty z zaatakowanych przez reduktorów domostw: Khilla, Blastha, trzech innych adeptów i pięciu rodów glymerii. Śmierć zebrała potężne żniwo: dwadzieścia dziewięć osób, licząc psańców. Domy zostały barbarzyńsko splądrowane. Niewątpliwie była to najczarniejsza seria od czasów najazdu na posiadłość Ghroma, jeszcze w Starym Kraju. John próbował sobie wyobrazić skalę tortur, jakim musiał zostać poddany Lahser, skoro sypnął aż tyle. Lahser był chujkiem, ale do reduktorów nie pałał miłością. Lahser torturowany i zapewne już martwy. Nagle coś kazało Johnowi zajrzeć do pliku Lahsera. Furiath, albo ktoś inny, wystawił mu już świadectwo zgonu. Imię: Lahser, syn Ibixa, syna Ibbcesa, syna Zadhra. Ur.: 03.03.1983, godz. 01.14. - 360 -

Matka: Rayelle, rodzona córka wojownika Nhekrosa. Świadectwo żywych narodzin podpisane przez dr. Agrhesa, syna Wallena. Data wypisu z kliniki: 03.03.1983. Wierzyć się nie chciało, że już nie żył. Z rozmyślań wyrwał Johna dzwonek telefonu. Gwizdnął do słuchawki. - Za dziesięć minut w gabinecie Ghroma - usłyszał głos V - Macie się stawić całą trójką. Pod drugiej stronie szczęknęła słuchawka. John ocknął się z zaskoczenia i pobiegł do siłowni po Blastha i Khilla. Wiadomość przyjęli z radosnym niedowierzaniem. Tak jak stali, w strojach treningowych, pognali za Johnem do gabinetu króla. W błękitnym pokoju króla zgromadzili się już bracia, wypełniając wytworne wnętrze zwalistymi sylwetkami. Rankohr przy kominku rozwijał lizak do żucia, sądząc po fiołkowym papierku - o smaku winogronowym. Vrhedny z Butchem zasiedli na staroświeckiej sofie, której kręte nóżki groźnie trzeszczały pod nimi. Ghrom prezydował za biurkiem, a Z stał w najdalszym kącie, patrząc ponuro w dal. John zamknął drzwi za ich trójką; stanęli nieśmiało przy drzwiach. - Sprawa wygląda następująco - zagaił Ghrom, wykładając nogi na zarzucone papierzyskami biurko. - Głowy pięciu rodzin założycielskich nie żyją. Niedobitki glymerii uciekły na wschodnie wybrzeże albo do swoich kryjówek na północy stanu. Nareszcie. Mamy prawie trzydzieści zgonów. W naszych dziejach przeżyliśmy kilka rzezi, ale tym razem mamy do czynienia z bezprecedensowym pogromem. - Durnie sami są sobie winni - mruknął V - Dlaczego nie ewakuowali się w porę mimo naszych ostrzeżeń? - Fakt, ale czego się można spodziewać po glymerii? To wszystko odbije się na nas. Rada Princepsów najprawdopodobniej wystosuje krytykę pod adresem mojej osoby. Możliwe, że będą próbowali ogłosić stan wojenny. Na szczęście, dopóki żyję, nie mogą wybrać nowego króla, ale mogą mi cholernie utrudniać rządy. - Bracia zaczęli wydawać z siebie groźne pomruki, więc Ghrom podniósł rękę do góry, żeby uciszyć gwar. - Dobra wiadomość jest taka, że muszą ogarnąć wiele problemów organizacyjnych, co nam da trochę czasu. Ich kodeks wymaga, by zebrania Rady odbywały się w Caldwell. Ustanowili to prawo ponad dwieście lat temu, żeby zapobiec przechwyceniu władzy przez inne skupiska wampirów. Ponieważ wideokonferencje w 1790 roku, kiedy zatwierdzono kodeks w aktualnej postaci, nie istniały, nie mogą wydać żadnych - 361 -

ustaw ani wybrać nowego provodhyra, dopóki się nie pofatygują osobiście do Caldwell choćby na jedną noc. Po ostatniej masakrze na pewno nie jest im spieszno, niestety, co się odwlecze, nie uciecze. Rankohr wgryzł się w lizak, aż chrupnęło. - Czy mamy listę domów, które jeszcze nie zostały zaatakowane? Ghrom machnął ręką w stronę najdalszej krawędzi biurka. - Zrobiłem kopie dla każdego z nas. - Rankohr zdjął z blatu plik kartek i zaczął je rozdawać wszystkim, nie omijając Johna, Khilla i Blastha. John przyjrzał się kolejnym kolumnom wydruku. Imię, adres, szacunkowa liczba członków rodziny i psańców, przybliżona wartość posiadłości wyceniona na podstawie wysokości podatków i wreszcie informacja, czy domownicy opuścili miasto oraz szacunkowy rozmiar strat. - Prosiłbym o zaznaczenie na liście osób, z którymi nie było żadnego kontaktu - podjął Ghrom. - Jeżeli ktoś wciąż przebywa na miejscu, proszę o ewakuację, nawet gdyby to wymagało wypchnięcia siłą z domu. John i Khill będą współpracować ze Zbihrem, Blasther z Rankohrem. Są pytania? John zorientował się, że wpatruje się w szkaradny gruchot z pistacjową tapicerką, odstawiony za biurko Ghroma. Fotel Tohra. Były fotel Tohra. Czemu, ach, czemu Tohr nie może go zobaczyć, jak ramię w ramię z braćmi rusza walczyć z wrogiem? - Zrozumiano? To jazda stąd i do roboty - zakończył Ghrom. Po Drugiej Stronie, w świątyni pustelnic kronikarek, Cormia zwinęła pergamin, na którym robił szkice wyimaginowanych budowli i wsadziła do kosza obok swojego taboretu. Co z tym robić? Spalić? W sanktuarium nie istniały kosze na śmiecie. Biorąc do rąk kryształową misę wypełnioną wodą ze świętej krynicy Pani Kronik, przypomniała sobie misę z namoczonym grochem, którą przynosił jej Fritz. Już zdążyła się stęsknić za swoim ulubionym zajęciem i za Fritzem. I, oczywiście, za... Najsamcem. Leciutko zakołysała misą; powierzchnia wody zmarszczyła się, odbijając światło świec. Ciepło rąk Cormii i delikatny ruch wzbudzały wiry, na dnie których pojawiały się wizje osób, których dzieje miała za zadanie opisywać. Cormia nieruchomiała wtedy, czekając, aż tafla się wygładzi i będzie mogła oglądać swego bohatera, by następnie uwiecznić jego czyny.

- 362 -

Tym razem w lustrze wody pojawił się Najsamiec ubrany dokładnie tak jak wtedy, kiedy spotkał ją na szczycie schodów i patrzył na nią, jakby nie widział jej od miesięcy. W wizji biegł korytarzem poznaczonym smugami krwi i czarnymi odciskami buciorów. Po obu stronach korytarza leżały sterty świeżych trupów. Patrzyła, jak Najsamiec zbiera gromadkę przerażonych samic i samców i zamyka za drzwiami z napisem „tylko dla personelu”. Widziała jego twarz, kiedy przekręca klucz, lęk, smutek, gniew w jego rysach. Dwoił się i troił, żeby uratować swych podopiecznych, wyprowadzić na wolność, uchronić od niebezpieczeństw. Kiedy wizja zaczęła słabnąć, Cormia ponownie potrząsnęła misą, przywołując tę samą scenę. Po raz wtóry obejrzała czyny Najsamca. Potem po raz trzeci... Widziała wszystko jak w kinie, z jedną wszakże różnicą: nie oglądała w czasie teraźniejszym zlepku fikcyjnych ujęć, lecz zaglądała w najprawdziwszą przeszłość. A potem zaczęły jej się wyświetlać inne sceny - sceny związane z życiem Najsamca, Bractwa, rasy wampirów. Horror śmierci, martwe ciała w luksusowych domach… trup słał się gęsto. Migały przed nią twarze ofiar reduktorów. Potem zobaczyła walczących braci; była ich tak żałosna garstka, że musieli przedwcześnie wciągnąć do walki Johna, Blastha i Khilla. Jak tak dalej pójdzie, reduktorzy zwyciężą, przeraziła się. Nagle ściągnęła brwi i nachyliła się uważniej nad misą. Nad powierzchnią wody zobaczyła jasnowłosego reduktora, co nie byłoby niczym nadzwyczajnym, gdyby nie to, że miał kły. Rozległo się stukanie do drzwi. Podskoczyła i obraz się rozpłynął. - Siostro? - rozległ się zza drzwi świątyni stłumiony głos Seleny. - Bądź pozdrowiona! - krzyknęła Cormia. - Przynoszę ci posiłek, siostro. - Rozległo się szuranie tacy wsuwanej przez specjalny otwór pod drzwiami. - Życzę smacznego. - Dziękuję. - Czy masz jakieś pytania do mnie? - Nie, nie mam. - Wrócę po tacę, już po przybyciu Najsamca. - Selena aż zapiszczała z podniecenia. Cormia skłoniła głowę, zaraz jednak przypomniała sobie, że siostra nie może jej widzieć. - Wedle życzenia. - 363 -

Selena odeszła. Pewnie poszła się przygotować dla Najsamca. Cormia znów nachyliła się nad biurkiem, przyglądając się samej misie. Krucha, z cienkiego szkła, tylko dno miała grube i ciężkie. Kryształowa krawędź misy była ostra jak nóż. Przez dłuższą chwilę siedziała, kontemplując misę w zadumie. Potem wzięła ją z powrotem w ręce. Bez zdziwienia przyjęła fakt, że z wiru znów wyłonił się Najsamiec. O, słodka Pani Kronik, co to? Najsamiec leżał bezwładnie na marmurowej posadzce przy sedesie. Już chciała mu biec na ratunek, gdy obraz się zmienił. Najsamiec leżał teraz w łóżku, w lawendowej pościeli. Odwrócił głowę i spojrzał jej prosto w oczy. - Cormia? Z trudem hamowała łzy. - Cormia? Zerwała się na równe nogi. Najsamiec stał w progu świątyni, w białej szacie, z rytualnym medalionem na szyi. - Azaliż... - Zabrakło jej słów. Chciała rzucić się na niego, objąć go i przytulić. Widziała jego śmierć. Widziała jego... - Co tu robisz sama? - spytał, rozglądając się po ascetycznym wnętrzu. - Tak jak mówiłam, zostałam pustelnicą. - Coś ścisnęło ją za gardło. - Czyli nie powinienem tu przychodzić? - Jako Najsamiec masz wstęp wszędzie. Zaczął przechadzać się po nawie. Cormii cisnęły się na język pytania pytania, których nie powinna była zadawać. - Nikt nie ma tu prawa przebywać oprócz ciebie? - Spojrzał bacznie. - Tylko inna Wybranka, która też zdecydowała się zostać pustelnicą kronikarką. O ile wyrażę zgodę, może też wejść przełożona. - Dlaczego kronikarki muszą być pustelnicami? - Ponieważ nie tylko spisują dzieje naszej rasy, ale również widzą rzeczy, które nie zawsze powinny wyjść na światło dzienne. Takie jest życzenie Pani Kronik. - Kiedy spojrzał na nią niepewnie, od razu odgadła, o co mu chodzi. Tak, widziałam, co się działo z waszą łaskawością w łazience. Zaklął siarczyście, aż zadrżał sufit świątyni. - Czy wszystko już w porządku?. - Tak, nic mi nie jest. - Złożył ręce na piersi. - Będzie ci tutaj dobrze samej? - Jakoś dam radę. - 364 -

Przyglądał się jej intensywnie. Na jego twarzy pojawiły się bruzdy żalu i smutku. - Naprawdę mnie nie skrzywdziłeś - powiedziała. - Nic złego się nie stało, kiedy byliśmy z sobą. Niepotrzebnie się tym zadręczasz. - Żałuję, że sytuacja wygląda tak, a nie inaczej. Cormia zaśmiała się gorzko. - Jesteś Najsamcem, możesz to wszystko zmienić - szepnęła w przypływie odwagi. - Eminencjo? - W otwartych drzwiach stanęła skonfundowana przełożona. - Co eminencja tutaj robi? - Rozmawiam z Cormią. - Ale przecież... - Amalya zmitygowała się, przypomniawszy sobie, że Najsamiec może chodzić, gdzie mu się podoba, rozmawiać, z kim tylko zechce, a słowo „pustelnica” jego nie dotyczy. - Rozumiem, eminencjo. Chciałam tylko donieść, że Wybranka Layla jest po przygotowaniach i czeka już w świątyni Najsamca. Cormia wpatrzyła się w misę. Po tej stronie Wybranki miały bardzo krótkie cykle, więc Layla albo miała dni płodne, albo spodziewała się ich lada chwila i Cormia odnotuje niebawem w kronikach jej zajście w ciążę. - Musisz już iść - powiedziała, patrząc na Najsamca. Patrzył jej w oczy płomiennym wzrokiem. - Cormio... - Eminencjo - wtrąciła przełożona. - Zjawię się tam, kiedy załatwię moje sprawy - rzucił tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Błagam waszą eminencję o wybaczenie. Nie chciałam... - Już dobrze, dobrze - powiedział ze znużeniem. - Powiedz jej, że przyjdę. Przełożona ulotniła się, zamykając drzwi za sobą. Oczy Najsamca znów spoczęły na oczach Cormii i nie mogły się od nich oderwać. A potem Najsamiec przeszedł przez nawę ze śmiertelną powagą na twarzy. Patrzyła, zaszokowana, jak klęka przed nią. - Wasza łaskawość, nie wypada, żeby... - Furiath. Odtąd mów do mnie Furiath, a nie wasza łaskawość czy Najsamcze. Chcę, byś do mnie zwracała się tylko moim prawdziwym imieniem. - Ale... - Bez żadnych ale. - Zgoda, ale nie wolno ci więcej klękać. - 365 -

- Nie jestem godzien obcować z tobą inaczej, niż na klęczkach, chyląc przed tobą kornie czoło. - Położył delikatnie dłonie na jej ramionach, patrząc na jej twarz i włosy. - Chciałbym ci o czymś powiedzieć. W życiu nie widziała oczu tak pięknych, jak jego; hipnotyczne, świetliste oczy o barwie cytrynu. Ścisnęło jej się serce. - Tak? - Kocham cię. - Opadł z klęczek i siadł po turecku. - Jezu, wiem, że narobiłem strasznego bigosu. Ale kocham cię. Musiałem ci to powiedzieć, bo... bo to ma znaczenie... takie, że nie mogę być z inną Wybranką. Nie mogę być z twoimi siostrami, Cormio. Albo ty, albo żadna. Mało jej serce nie pękło ze szczęścia. O tym śniła, by usłyszeć z jego ust te słowa... Jednak jej nagła radość równie szybko zgasła. Myślała o stertach zwłok. O okrutnie zabitych i torturowanych. Ilu członków liczyło teraz Bractwo. Czterech. Raptem czterech. Przed wiekami w szeregach Bractwa Czarnego Sztyletu było po dwudziestu, trzydziestu wojowników. Spojrzała na kryształową misę i gęsie pióro. Jak tak dalej pójdzie, wkrótce nie będzie miała o kim pisać. - Musisz iść do niej, do Layli - powiedziała bezbarwnym głosem. - A potem do jej sióstr. - Czy słyszysz, co do ciebie mówię? - Słyszę. Ale są sprawy ważniejsze od nas dwojga. - Wstała, bo bała się, że jeśli będzie siedzieć w miejscu, zwariuje. - Moja dusza nie jest już duszą Wybranki. Ale widzę, co się dookoła dzieje. Naszej rasie grozi wymarcie. Najsamiec, krzywiąc się, tarł oczy. - Pragnę cię. - Wiem. - Zniesiesz to, że będę z innymi samicami? Bo ja chyba nie. - Ja chyba też nie. Dlatego wybrałam to. - Zatoczyła ręką po świątyni. Tutaj przynajmniej mam spokój ducha. - Ale mogę tu do ciebie czasem zajrzeć, prawda? - Jesteś Najsamcem, więc możesz wszystko. - Przystanęła przy jednej ze świec. - Dlaczego to zrobiłeś? - spytała, patrząc w płomień. - Dlaczego zostałem Najsamcem? Ja... - Nie, pytam cię o narkotyki. Tam, w łazience. Byłeś o krok od śmierci. Muszę to wiedzieć - dorzuciła, bo nie odpowiadał. - 366 -

Zapadła długa cisza. - Jestem uzależniony - powiedział w końcu. - Uzależniony? - Tak, jestem dowodem na to, że można mieć arystokratyczny rodowód, forsę i prestiż, a mimo to zostać ćpunem. - Z jego żółtych oczu wyzierała brutalna szczerość. - Prawda jest taka, że chciałbym móc cię zapewnić, że potrafię z tym zerwać - ale nie mogę. Obiecywałem to sobie i innym wiele razy... Moje słowo straciło swoją wartość. Dla mnie i dla innych. Jego słowo... Pomyślała o czekającej Layli, czekających Wybrankach, czekającej rasie. Wszyscy czekali na Furiatha. - Furiacie... najdroższy, ukochany mój, wywiąż się chociaż z jednej z twoich obietnic. Idź do Layli i zaślub w jej osobie nas wszystkie. Twórz historię godną pióra dziejopisa, obdarz nas szczęściem i pomyślnością. Bądź zbawcą naszej rasy, jak na Najsamca przystało. - Otworzył usta, ale powstrzymała go gestem dłoni. - Wiesz, że mam rację. Czyń, co do ciebie należy. Po pełnej napięcia chwili Furiath wstał, otrzepując szatę. Był blady, słaniał się. - Chciałbym, żebyś wiedziała, że nawet będąc z inną, zawsze będę kochać ciebie. Zamknęła oczy. Od urodzenia wpajano jej, że ma się wszystkim dzielić, jednak czuła, że pozwalając mu odejść do innej samicy, depcze jakiś drogocenny dar. - Idź w pokoju - rzuciła łagodnie. - I wracaj. Choć nie mogę ci towarzyszyć, nigdy ci nie odmówię mego towarzystwa. Furiath ledwie się wlókł pod górę kopca, na którym wznosiła się świątynia Najsamca. W dodatku stopa i kostka piekły go, jakby wdepnął w kwas solny. Nigdy nie sądził, że przyjdzie dzień, kiedy będzie błogosławił brak nogi, dzięki któremu jego udręka przybrała postać mono, a nie stereo. Gdy uchylił dwuskrzydłowe drzwi świątyni, owiał go zapach ziół i kwiatów. Przystanął w przedsionku, węsząc obecność Layli w głównej nawie. Domyślał się, że czeka na niego, jak ongiś Cormia - naga na wyniesionym łożu. Ze stropu na jej szyję spływa biały woal, żeby nikt nie mógł widzieć jej twarzy. Patrzył na białe marmurowe schodki, zwieńczone białą kotarą, którą musiał rozsunąć, by dostać się do Layli. Trzy stopnie, jeszcze tylko trzy niskie stopnie i znajdzie się we wnętrzu świątyni. Zrobił w tył zwrot i usiadł na schodach. Czuł się dziwnie, pewnie dlatego, że od dwunastu godzin nie miał w - 367 -

ustach blanta. W jego głowie panowała nieoczekiwana... jasność, można powiedzieć - nadtrzeźwość. Słyszał w myślach jakiś nieznany głos, który nie mógł należeć do nazgula. Czyżby to był... jego własny głos? Tak dawno niesłyszany, że aż obcy? Bez sensu. Skrzywił się i poskrobał po jedynej łydce. Pieczenie rozprzestrzeniało się coraz wyżej, ale drapanie pomagało nieznacznie. Bez sensu. Musiał przyznać sobie rację. Przez całe życie żył dla innych: dla bliźniaka, dla Bractwa, dla dobra ich rasy. Ta cała historia z Najsamcem też wpisywała się w ten schemat. Całe życie mu zeszło na udawaniu bohatera, ale teraz nie poświęcał się sam, tylko zmuszał do tego Cormię. Zobaczył ją w świątyni pustelnic z misą, piórem i zwojami pergaminu. A potem przypomniał sobie, jak leżała przy nim naga, ciepła, tchnąca życiem. Mowy nie ma, powiedział jakiś głos w nim. Ani mi się śni. - Mowy nie ma - obwieścił, drapiąc się po udach. - Wasza łaskawość? - dobiegł go zza kotary głos Layli. Już chciał jej odpowiedzieć, kiedy poczuł, że każdy centymetr jego skóry płonie żywcem. Drżącymi rękami próbował złapać równowagę. Żołądek wywinął mu się na drugą stronę, usłyszał bulgot w gardle. Ostatkiem sił zacisnął zęby. - Wasza wysokość? - Zaniepokojony głos Layli przybliżał się. Nie mógł jej jednak odpowiedzieć. Nagle cały zamienił się w kulę śnieżną, dygocząc wewnątrz z zimna i z bólu. Co u ku... Syndrom odstawienia. To musiał być ten cholerny syndrom odstawienia. Po raz pierwszy od dwustu lat jego organizm nie dostał swojej dawki czerwonego dymka. Miał do wyboru: albo skoczyć na drugą stronę i znaleźć nowego dilera, żeby zaspokoić nałóg, albo rzucić się na głębokie wody... Innymi słowy, rzucić to w diabły. Nazgul ocknął się nagle i wyrósł na tle rumowiska kości. Wiesz, że cię na to nie stać, kolego, wiec po co się wysilać? Furiath akurat był zajęty strzelaniem pawia. Kurwa, czuł się, jakby miał się przekręcić. To nie były żarty. Musisz tylko przejść na drugą stronę i coś sobie skołować. Jedno pstryknięcie zapalniczki i po kłopocie. Drgawki były tak silne, że szczękał głośno zębami. - 368 -

Pstrykniesz raz zapalniczką i przejdzie jak ręką odjął. - Nie wierzę ci. Powiedziałeś, że odejdziesz na zawołanie, tymczasem nie mogę się ciebie pozbyć. Czy drobne przekłamanie może zaważyć na wieloletniej przyjaźni? Furiath przypomniał sobie numer, który odstawił w lawendowej łazience. - Otóż może. Nazgul się wpienił i w trzewiach Furiatha znów się zakotłowało. Zległ na chłodnej, marmurowej posadzce przedsionka, czekając na końską dawkę beznadziei. - To raczej nie będzie miłe - mruknął, skacząc na główkę w detoks.

- 369 -

ROZDZIAŁ 46 John z Khillem szli parę metrów za Zbihrem w stronę niskiej, nowoczesnej rezydencji oznaczonej numerem szóstym na liście posiadłości niezaatakowanych jeszcze przez reduktorów. Przystanęli ukryci w kępie drzew w narożniku posesji, Johna przeszły ciarki. Ta duża, elegancka posiadłość za bardzo przypominała mu dom, w którym - jakże krótko - mieszkał z Tohrem i Wellsie. - Chcesz tutaj zostać? - spytał Zbihr, oglądając się za siebie. John kiwnął głową. - Tak sobie myślałem. Ja też czuję ciarki. Khill, zostań z nim. Zbihr zaczął w ciemnościach sprawdzać drzwi i okna. - O co chodzi z tymi ciarkami? - spytał Khill, kiedy Z zniknął za rogiem domu. - Mieszkałem kiedyś w podobnym domu. - Nieźle ci się musiało powodzić, kiedy byłeś człowiekiem. - To było później. - A, rozumiem, kiedy mieszkałeś z... No tak. Jezu, ten dom musiał zaprojektować ten sam architekt, bo fasada i rozkład pokoi były identyczne. Patrząc w okna, przypomniał sobie swoją sypialnię granatowe ściany, zasuwane, przeszklone drzwi. Kiedy się wprowadził, szafa była pusta, potem jednak stopniowo zapełniła się pierwszymi nowymi ubraniami w jego życiu. Zalała go fala wspomnień. Przypomniał sobie pierwszy posiłek pod ich dachem, tamtej nocy, gdy go wzięli do siebie. Dania meksykańskie. Wellsie przygotowała meksykańskie specjały, podając do stołu półmiski z enchilladą i tortillą z serem. Był wtedy jeszcze pre-transem i miał bardzo delikatny żołądek. Patrzył z udręką na półmiski, wiedząc, że będzie mógł się tylko bawić widelcem. Ale Wellsie postawiła przed nim miskę białego ryżu w sosie imbirowym. Kiedy Tohr zostawił ich samych z Wellsie, rozpłakał się, po prostu skulił się, lejąc łzy, bo nigdy nie zaznał dobroci. Po tym, jak przeżył całe życie, wyobrażając sobie, że jest jakimś odmieńcem, spotkał wreszcie kogoś, kto wiedział, czego mu trzeba, i był mu gotów to ofiarować, bo się o niego troszczył. - 370 -

Tak właśnie zachowują się rodzice. Wiedzą o tobie więcej, niż sam wiesz o sobie. - Nie ma nikogo. Reduktorów, jak dotąd, nie było. Kto następny? Khill zerknął na spis. - Easterly Court 425... Cicho zabrzęczała komórka Zbihra. Ściągnął brwi, widząc, kto dzwoni i przytknął aparat do ucha. - Co tam się dzieje, Mordh? John przerwał kontemplację domu i przeniósł wzrok na Zbihra. - Żartujesz chyba - zagrzmiał Z. - Gdzie go widziano? - Przez chwilę słuchał wywodu Mordha. - Nie pierdol. Jesteś pewien? - Kiedy rozmówca się rozłączył, Z dłuższą chwilę patrzył na swoją komórkę. - Muszę wrócić do rezydencji. Natychmiast. Niech to szlag. - Co się stało? - zamigał John. - Czy możecie, chłopcy, sami sprawdzić trzy następne adresy? - John potaknął. Zbihr popatrzył na niego dziwnym wzrokiem. - Pilnuj dobrze komórki, synu. Słyszysz, co do ciebie mówię? Gdy John znów potaknął, Z znikł. - Widać ma jakieś swoje sprawy. - Khiller złożył listę domów w ćwiartkę i wsunął do kieszeni dżinsów. - Możemy już iść? John obrzucił dom pożegnalnym spojrzeniem. - Współczuję ci z powodu twoich rodziców. - Dziękuję - odparł Khill z ociąganiem. - Ja bardzo tęsknię za moimi. - Myślałem, że jesteś sierotą. - Przez krótki czas nie byłem. Umilkli. - Chodźmy już, musimy sprawdzić Easterly - ponaglił Khill. John zamyślił się. - Czy myślisz, że moglibyśmy gdzieś zajrzeć po drodze? To niedaleko stąd. - Jasne. A gdzie? - Chciałbym zajść do domu Lahsera. - Po co? - Sam nie wiem. Chyba chciałbym zobaczyć, gdzie się to wszystko zaczęło i obejrzeć pokój Lahsera. - Jak się dostaniemy do środka? - Jeśli automatyczne okiennice jeszcze działają, są teraz w górze. Możemy przeniknąć przez szyby. - 371 -

- Cóż, jeśli tak uważasz, to chodźmy. Zmaterializowali się na bocznym dziedzińcu tudoriańskiej rezydencji. Żaluzje były podniesione na noc i w ułamku sekundy przenieśli się do wnętrza. W salonie cuchnęło niemożliwie; John miał wrażenie, że metaliczny fetor wciska się w najdalsze zakątki jego mózgu. Kaszląc, zasłonił usta i nos. - Ja pierdolę - stęknął Khill, biorąc z niego przykład. Spojrzeli pod nogi. Cały dywan i sofa były pokryte brunatnymi plamami zaschniętej krwi. Siadem smugi krwi wyszli do holu. - Chryste... John podniósł głowę i przez ostrołukowe wejście do jadalni zobaczył scenę żywcem z filmów Roba Zombie. Zwłoki ojca i matki Lahsera siedziały przy pięknie nakrytym stole. Twarze mieli szare jak beton, a ubrania, tak jak dywan i sofa, poplamione rdzawą krwią. Łaziły po nich muchy. - Jezu, ci reduktorzy to jednak banda zwyrodnialców. John przełknął z trudem i przeszedł przez próg. - Słuchaj, naprawdę chcesz tu robić tę wizję lokalną? John, rozglądając się po jadalni, starał się nie poddawać zgrozie i notować w pamięci wszystkie szczegóły. Półmisek z pieczonym kurczakiem miał na brzegach ślady krwi. To morderca postawił go na stole. Zapewne po tym, jak posadził zwłoki. - Chodźmy do pokoju Lahsera. Czuli się nieswojo, zagłębiając się w dom, w którym nie było oprócz nich nikogo - no, może nie do końca. Trupy w jadalni emanowały czymś, co można by porównać z dźwiękiem. A już z pewnością i odór ścigał chłopców na samą górę. - Sypialnia Lahsera jest na drugim piętrze - powiedział Khill, kiedy weszli na piętro. Weszli do pokoju Lahsera, który nagle wydał się strasznie banalny w porównaniu z tym, co zastali na dole. Łóżko. Biurko. Wieża hi-fi. Komputer. Telewizor. Komoda. John podszedł bliżej i zobaczył krwawe odciski palców na jednej z szuflad. Były zbyt zamazane, żeby stwierdzić, czy mają linie papilarne, czy nie. Sięgnął po pierwszy z brzegu podkoszulek i otworzył szufladę przez szmatę, tak jak widywał w telewizji. W środku szuflady też znalazł ślady rozmazanej krwi. Nagle zamarł. Nachylił się uważnie. Na narożniku pudełka od zegarka Jacob&Co. widniał doskonale zachowany odcisk. Gwizdnął, żeby zwrócić uwagę Khilla. - 372 -

- Czy redaktorzy zostawiają odciski palców? - Jak coś wezmą do ręki, to tak. - Chodzi mi o linie papilarne. Czy ich odciski są gładkie, czy mają linie? - Mają linie. - Khill podszedł bliżej. - Na co patrzysz? John pokazał pudełko. W narożniku widział wyraźny odcisk kciuka... bez jakichkolwiek rowków. Odcisk wampira. - Czy jest taka możliwość... - Nie, to wykluczone. Żadne wampir nigdy nie został reduktorem. John wyjął komórkę i strzelił fotkę, jednak po namyśle wziął pudełko i wsunął do kieszeni. - Gotowi? - spytał Khill. - Powiedz, że tak. - Ja... - John zawahał się. - Chciałbym tutaj jeszcze chwilkę pobuszować. - Dobrze, ale ja w tej sytuacji pójdę sprawdzić pokoje na pierwszym piętrze. Jakoś... trudno mi tutaj stać z założonymi rękami. John kiwnął głową. Po wyjściu Khilla zrobiło mu się głupio. Kurczę, może nie powinien był go w ogóle ściągać w takie miejsce. Coś tu było nie tak. Stojąc pośród rzeczy Lahsera miało się nieodparte wrażenie, że ich właściciel żyje. Na drugim końcu miasta siedzący za kierownicą focusa Lahser zgrzytał zębami. Ten gruchot nadawał się już tylko na złom. Nawet tutaj, w dzielnicy willowej, jechał za wolno. Szajs, w ciągu ostatnich trzech dni wskazówka szybkościomierza nie wyszła za pięćdziesiątkę. - Trzeba się będzie przejechać do mechanika. Pan D, na siedzeniu obok kierowcy, zwinnymi palcami sprawdził broń. - N - no, trzeba... - O co chodzi? - Musimy zaczekać, aż opylimy zrabowane rzeczy. - Jak to? - Dostałem się do wyciągów bankowych mojego poprzednika. Słyszał pan o panu X? Byłem w jego dawnej chacie. Niedużo tego zostało. - To znaczy... - To znaczy, że gdzieś to wszystko wsiąkło. Pojęcia nie mam, gdzie, kto, jak. Ale zostało jeszcze z pięć tauzenów. - Pięć... co? Jaja sobie robisz ze mnie, czy jak? - Noga zsunęła mu się z gazu i samochód zaczął, kaszląc, zdychać.

- 373 -

Koniec kasy? Wolne żarty! On, którego można przyrównać do księcia ciemności, miał pięć tauzenów do dyspozycji? Cóż, miał jakieś pieniądze po zmarłych rodzicach, ale choć było tego trochę, nie wystarczy, żeby finansować wojnę. - Pieprzyć to... wracamy do mnie. Nie zamierzam telepać się tą landarą. Jakoś nagle przestał się przejmować tatą i mamą. Po prostu potrzebował nowego wozu i tyle, a w garażu starych czekał na niego - wypasiony mercedes. Wróci po brykę i będzie się nią woził bez żadnych skrupułów. Pieprzyć zakichane wampiry. Jednak gdy skręcił w prawo, w stronę swojej dawnej dzielnicy, zaczęło mu się robić niedobrze. Dobrze, że chociaż nie musi wchodzić do środka i oglądać trupów, o ile w ogóle tam jeszcze były. Ale nie, będzie musiał wejść po klucze. Na szczęście ma to gdzieś. Dziesięć minut później Lasher zahamował koło garaży na tyłach posiadłości i wysiadł z samochodu. - Jedź tym gratem do naszego wiejskiego domu. Dojadę do ciebie. - Jest pan pewien? Mogę poczekać. Lahser spojrzał niespokojnie na swoją dłoń. Pierścień, który dostał zeszłej nocy od Omegi, rozgrzał się i zaczął opalizować. - Musi co rodzic chce pana widzieć - powiedział pan D, wysiadając, żeby przesiąść się za kierownicę focusa. - No. - Kurwa. - Jak to cholerstwo działa? - Musi pan, że pójść na stronę. Będzie pan cicho, to on przyjdzie do pana, albo weźmie pana do siebie. Lahser zerknął w stronę domu. Dość już tego bicia piany. - Dojadę do ciebie, to weźmiesz mnie do lasu, przejrzymy te wyciągi. - Tak, psze pana. - Pan D dotknął brzegu sombrera i siadł za kierownicą. Kiedy focus zaczął oddalać się po podjeździe, Lahser wszedł przez drzwi kuchenne do domu. W środku cuchnęło niemożliwie. Słodkawy, mdlący odór śmierci i rozkładu był tak gęsty, że można go było kroić nożem. Wyjął komórkę, chcąc powiedzieć coś panu D, jednak spojrzał na swój sygnet i rozmyślił się. Nieźle dawał po oczach, ale jakimś cudem nie parzył go w palce. Jego rodzic. Jego rodzic. Z tą tu padliną nie miał nic wspólnego. Dobrze zrobił, że ich zaciukał.

- 374 -

Wszedł do jadalni przez drzwi dla służby. Z opalizującym pierścieniem na palcu patrzył na ludzi, którzy uważali go za syna. Prawda zawsze wyjdzie na jaw, prędzej czy później. Przez całe życie musiał tuszować swoją prawdziwą naturę, maskować zło w sobie. Oczywiście jego prawdziwe ja dochodziło niekiedy do głosu, jednak sedno jego osobowości było ukryte, nawet przed nim. Nareszcie się wyzwolił. Patrząc na martwe ciała samca i samicy, poczuł z ulgą, że ani go ziębią, ani grzeją. Czuł się, jakby oglądał plakat horroru w foyer kina: z roztargnionym zainteresowaniem. Dotknął psiej obroży na szyi i nagle zawstydził się głupiego sentymentalizmu, który go pchnął do zabrania jej z sobą. Zawahał się, czyby jej nie zdjąć, ale się rozmyślił... Zwierzę, po którym była pamiątką, było silne, okrutne i groźne. Obroża była symbolem, a nie pamiątką. Ależ te trupy cuchną. Lahser wszedł do holu. Marmurowa posadzka wydała mu się godnym miejscem na przyjęcie rodzonego ojca. Usiadł z podkulonymi nogami, czując się dość idiotycznie. Przymknął oczy. Marzył, żeby już było po wszystkim, żeby mógł wziąć kluczyki do mercedesa i... Ciszę domu zmąciło dziwne buczenie, płynące nie wiadomo skąd. Gwałtownie otwarł oczy. Czyżby ojciec przybywał do niego? A może chciał go stąd zabrać? Nagle powietrze wokół niego zawirowało, zamazując kontury rzeczywistości. Lahser stał spokojny i niewzruszony w oku cyklonu. Przenikał go dziwny spokój. Ojciec nigdy nie skrzywdzi syna, nawet jeżeli sam jest złem wcielonym. Dzięki więzom krwi on też był Omegą. A Omega nie zrobi sobie przecież krzywdy, choćby z rozsądku. Gdy tornado oderwało go od ziemi, ostatnią rzeczą, którą zobaczył w domu, byt stojący na szczycie schodów John Matthew. John stanął jak wryty. Czyżby fetor rozkładających się ciał zmącił mu do reszty w głowie? Postać siedząca w oku trąby powietrznej na podłodze holu w żaden sposób nie mogła należeć do Lahsera. Umysł Johna próbował bezskutecznie oddzielić rzeczywistość od omamów. Nagle na górę doleciał słodki odór zasypki dla niemowląt, bynajmniej nie zagłuszając woni krwi i rozkładu ciał, lecz przeciwnie - podbijając bukiet śmierci. Teraz już wiedział, czemu zawsze go mdlił zapach reduktorów - była w nim upiorna nuta rozkładu.

- 375 -

Nagle Lahser zadarł głowę. W pierwszej chwili był równie zaszokowany, jak John, zaraz jednak się rozpromienił. Jego głos zza ściany wirującego powietrza brzmiał, jakby dochodził z nieskończonej dali. - Kogóż my tu widzimy? - Śmiech Lahsera - dobrze znany, a zarazem dziwnie obcy - poniósł się echem po holu. John chwycił oburącz rewolwer i wycelował w zagadkową zjawę. - Do zobaczenia wkrótce - powiedział Lahser, przybierając dwuwymiarową postać własnego portretu. - Przekażę mojemu ojcu uszanowanie od ciebie. Widmo zamigotało i znikło, wessane przez wir. John opuścił broń, a potem schował do kabury, bo nie było już do kogo strzelać. - John? - Za plecami rozległ się odgłos kroków Khilla. - Co ty tu robisz, u diabła? - Sam nie wiem. Wydawało mi się, że widziałem... - Kogo? - Lahsera. Widziałem go na dole. A w każdym razie tak mi się zdawało. - Zaczekaj. - Khiller wyjął broń i ruszył na dół po schodach zrobić rekonesans parteru. John też zaczął powoli schodzić do holu. Widział Lahsera na własne oczy. To nie mogła być halucynacja. Po chwili pojawił się Khill. - Znikł bez śladu. Wiesz co, może wróćmy do domu. Nie wyglądasz za tęgo. Jadłeś coś dzisiaj? A skoro już o tym mowa, to kiedy ostatni raz spałeś? - N - nie pamiętam. - Rozumiem. Zmywamy się. - Mógłbym przysiąc... - No, jazda. Materializując się na dziedzińcu rezydencji Bractwa, John przyznał w duchu rację Khillowi. Może rzeczywiście powinien coś przetrącić i... Zanim zdążyli wejść do domu, wrota rezydencji otwarły się i wojownicy gęsiego wyszli na dziedziniec. Bronią, którą mieli z sobą, można by obdzielić cały pułk. Ghrom przeszył obu samczyków groźnym spojrzeniem zza ciemnych okularów. - Idziecie do cadillaca z Rankohrem i Blasthem. Macie dosyć amunicji?

- 376 -

Gdy kiwnęli głowami, król zdematerializował się równocześnie z Butchem, Vrhednym i Zbihrem. - Co się dzieje? - zamigał John, kiedy wsiedli do samochodu. Rankohr wcisnął gaz. Cadillac zawył i pognał w stronę bramy. - Jedziemy odwiedzić dawno niewidzianego wroga. Mieliśmy nadzieję już go nigdy nie oglądać. Dawno niewidziany wróg, który pojawia się bez zapowiedzi. Cóż, był to jakiś motyw przewodni tej nocy.

- 377 -

ROZDZIAŁ 47 - Siostro - dobiegł ją szept zza drzwi świątyni. - Siostro. Cormia podniosła głowę znad pergaminu, na którym opisywała oglądane w misie sceny ewakuacji z kliniki pod wodzą Najsamca. - Layla? - Najsamiec jest chory. Wzywa cię. Cormii pióro wypadło z dłoni. Rzuciła się do drzwi, otwarła je na oścież i ujrzała bladą, zlęknioną twarz Wybranki. - Chory? - Zległ w łożu i trzęsie się z zimna. Zaprawdę, bardzo z nim niedobrze. Długo opierał się, kiedym chciała mu pomóc, dopiero gdy omdlał, udało mi się go wciągnąć z przedsionka do świątyni. Cormia zarzuciła na głowę kaptur szaty. - Czy one też tam... - Nasze siostry są w refektarzu. Wszystkie siedzą przy stole i jedzą. Nikt cię nie będzie widział. Cormia pośpiesznie wyszła z pustelni. Natychmiast oślepiło ją jasne światło sanktuarium. Musiała trzymać Laylę za rękę, dopóki jej wzrok się nie akomodował. Pognały do świątyni Najsamca. Cormia wśliznęła się przez złote odrzwia i odsunęła kotarę. Najsamiec leżał na łożu, mając na sobie tylko jedwabne spodnie rytualnego stroju. Jego skóra chorobliwie lśniła od potu. Wstrząsane dreszczami potężne ciało wampira wydawało się zadziwiająco kruche. - Cormia? - wyszeptał, wyciągając bezwładną dłoń. Odrzucając kaptur, podeszła do łoża. - Tu jestem. Stężał, słysząc jej głos, jednak gdy go musnęła dłonią, uspokoił się. Był niemożliwie rozpalony. - Co się stało? - spytała, siadając przy nim. - T - to ch - chyba d - detoks. - Detoks? - Ko - ec z nar - ko - ty - ka - mi. Ko - ec... krofka.

- 378 -

Ledwie rozumiała, co mówił, jednak intuicyjnie czuła, że ostatnią rzeczą, jaką powinna mu proponować, jest ręcznej roboty papieros, z jakim się prawie nie rozstawał. - Czy mogę ci jakoś ulżyć? - Najsamiec oblizał spękane wargi. - Wody? - Ja przyniosę. - Layla pomknęła do łazienki. - Dzięki ci, siostro. Przynieś też ręczniki. - Tak jest. Kiedy Layla znikła za zasłoną, Furiath przymknął oczy i zaczął bełkotać, rzucając głową po poduszce. - Ogród... wszędzie te chwasty... I ten bluszcz, Boże, wszędzie bluszcz. W ogóle nie widać posągów. Nadeszła Layla z dzbankiem, misą i białymi ręcznikami. - Dziękuję, siostro. A teraz, proszę, zostaw nas samych. Czuła, że stan Furiatha pogarsza się z chwili na chwilę. Na pewno nie chciałby, żeby go widziano, jak halucynuje. Layla skłoniła się. - Co mam powiedzieć Wybrankom w refektarzu? - Powiedz im, że wypoczywa po parzeniu się z tobą i potrzebuje chwili samotności. Zajmę się nim. - Kiedy przyjść do was? - Ile nam zostało czasu do fazy snu? - Zacznie się zaraz po modlitwie dziękczynnej. - Rozumiem. Wróć tutaj, kiedy wszystkie zlegną na spoczynek. Jeżeli stan się nie poprawi... będę musiała udać się na drugą stronę wezwać doktor Jane, a ciebie poproszę, żebyś z nim została. - Wezwać kogo? - Znachorkę. Idź już. Opiewaj uroki jego ciała i swój zaszczyt. Chełp się głośno. - Przygładziła włosy na głowie Furiatha. - Im głośniej będziesz go sławić, tym lepiej dla niego. - Jak uważasz. Wrócę tutaj. Cormia poczekała, aż Layla wyjdzie i spróbowała napoić Furiatha. Był jednak w takim stanie, że nie mógł się skupić na naczyniu, które przytykała mu do ust, więc zrezygnowała. Namoczyła ręcznik w wodzie, żeby mu schłodzić twarz. Rozgorączkowane oczy Furiatha otwarły się, śledząc jej ruchy. - Chaszcze całkiem zarosły ogród - bełkotał gorączkowo. - Jak w dżungli. - Ćśś. - Zanurzyła znów ręcznik w misie, schładzając mu twarz. - Już dobrze.

- 379 -

- Chaszcze porosły wszystko - wyjęczał z rozpaczą. - Posągi... nie ma posągów... Mnie też nie ma. Zgroza w jego żółtych oczach zmroziła jej krew w żyłach. Halucynował, ewidentnie nieprzytomny, a jego wizje musiały być bardzo realistyczne - z chwili na chwilę był coraz bardziej pobudzony, miotał się w białej pościeli. - Bluszcz... Chryste, bluszcz przyszedł po mnie... duszę się. - Cśś. - Może uda jej się samej uporać z jego lękiem. Oby... O ile już nie oszalał. - Furiacie, posłuchaj mnie, najdroższy Jeśli bluszcz zarósł wszystko, możemy go wyciąć. Jego chrapliwy oddech uspokoił się, wzrok oprzytomniał. - Naprawdę? Przypomniała sobie ogrodników widywanych w ogrodach Bractwa. - Tak. Wytniemy go. - Nie, to niemożliwe. On zwycięży... zawsze jest górą. Zajrzała mu w oczy. - To się jeszcze zobaczy. - Pewność w jej głosie zaczęła mu się udzielać. A teraz powiedz, od którego miejsca mamy zacząć. Próbował kręcić głową, ale chwyciła go za podbródek. - Gdzie. Mamy. Zacząć? Zamrugał, trzeźwiejąc od jej rozkazującego tonu. - Najgorzej jest z posągami czterech pór życia. - Świetnie. Wobec tego tam właśnie zaczniemy. - Jak mogły wyglądać cztery pory życia? Niemowlęctwo, młodość, siła wieku i zmierzch żywota? Zaczniemy od niemowlęctwa. Czym chcesz strzyc? Najsamiec zamknął oczy. - Sekatorem. Zrobimy to sekatorem. - A jak to będziemy robić? - Bluszcz... bluszcz porasta posągi. Nie widać w ogóle twarzy. Posągi się duszą. Są zniewolone, nic nie widzą... - Najsamiec wybuchnął szlochem. - Boże, w ogóle nic nie widzę. Wszędzie tylko ten gąszcz. - Bądź ze mną. Słuchaj mnie. Zaraz się z nim rozprawimy Jeszcze chwila, a będzie po wszystkim. - Cormia wzięła rękę Furiatha i przytknęła do swoich ust. - Mamy sekator. Wspólnymi siłami wytniemy bluszcz. Zaczniemy od posągu młodzieńca. - Poczuła się raźniej, widząc, że Furiath bierze głęboki wdech, jakby miał się wziąć solidnie do roboty. - Ja odegnę pędy od twarzy młodzieńca, a ty je zetniesz. - Widzisz mnie? - Tak... - 380 -

- A widzisz siebie? - Tak. - Świetnie. Teraz proszę cię, żebyś ściął pęd bluszczu, który trzymam w rękach. No, już, szybko. - Dobrze… zaraz... już ściąłem. - A teraz połóż to, co ściąłeś, na ziemi, u swoich stóp. - Odgarnęła mu włosy z twarzy. - No, już. Ciach, ciach, ciach. - Tak... - Jeszcze raz ciach. - Tak. - Czy... widzisz już twarz posągu? - Tak, widzę twarz młodzieńca... - Łza spłynęła mu po policzku. - Widzę jego twarz. To jestem... ja.

- 381 -

ROZDZIAŁ 48 Ten sen, ta halucynacja... cokolwiek to było, było bardzo realne. Do złudzenia przypominało rzeczywistość. Zarośnięty ogród domu Furiatha w Starym Kraju tonął w poświacie księżyca w pełni. Furiath sięgnął do kamiennego oblicza figury będącej alegorią wieku męskiego. Oderwał pędy bluszczu od oczu, nosa i ust samca, który z dumą trzymał na rękach własne młode. Praktyka czyni mistrza. Udało mu się rozgryźć tao sekatora. Jedno zgrabne cięcie i kolejny zielony pęd dołączył do sterty u jego stóp. - Tuś mi, bratku... Posąg miał długie włosy, jak Furiath, głęboko osadzone oczy jak Furiath, ale promienne szczęście na jego twarzy musiało należeć do kogoś innego, podobnie jak młode, które hołubił w ramionach. Ale to nie był jeszcze koniec. Posąg stopniowo wyłaniał się z chaotycznej plątaniny Wreszcie zaświecił białym, omszałym marmurem. Imponująca rzeźba przedstawiała samca w sile wieku z młodym w objęciach. - Co o tym myślisz? - rzucił za siebie. Głos Cormii niósł się echem, chociaż stała tuż przy nim. - Myślę, że jest piękny. Furiath uśmiechnął się, widząc w jej oczach miłość. On też ją kochał. - Wezmę się za następny. - Przecież już oczyściłeś wszystkie. Rzeczywiście, czwarty posąg już był oczyszczony. Przedstawiał starego samca z laską w dłoni. Jego twarz była wciąż piękna, choć jego rysy rzeźbiła nie młodość, lecz mądrość. Za starcem stał - wysoki i muskularny - ten, którego samiec onegdaj piastował na rękach. Cykl zatoczył pełen krąg. Zielsko diabli wzięli. Furiath odwrócił się w stronę dojrzałego mężczyzny. On też został w jakiś czarodziejski sposób oczyszczony, podobnie jak młodzieniec i niemowlę. Co więcej, cały ogród został oczyszczony. Wszystko kwitło i ciepłą, księżycową noc przenikał słodki zapach. W sadzie za posągami gałęzie gięły się - 382 -

od ciężkich jabłek i gruszek, starannie wystrzyżony bukszpanowy żywopłot ogradzał ścieżki. Wdzięczny bałagan kwiatów na klombach przypominał, czym są prawdziwe angielskie ogrody. Odwrócił się w stronę domu. Ktoś naprawił wypaczone, powyrywane z zawiasów okiennice, załatał dziury w dachu. Spękany tynk doczekał się szpachli, w oknach świeciły całe szyby. Znikły sterty zeschłych liści z tarasu, podobnie jak dziury w połamanych płytach, w których zawsze stały kałuże wody. Wokół wiklinowych krzeseł i stolików na tarasie stały donice z kompozycjami z białego geranium i czerwonych petunii. Przez okno dostrzegł jakiś ruch w salonie. Czy to możliwe? Tak, to byli jego rodzice. Podeszli bliżej do okna i widział ich postaci, jak posągi w ogrodzie odrodzone. Jego matka z żółtymi oczyma, jasnymi włosami i nieskazitelną twarzą. Jego ciemnowłosy ojciec z przenikliwym spojrzeniem i dobrotliwym uśmiechem. Byli niesamowicie piękni. Ten widok, niczym święty Graal, był najwyższą nagrodą, uwieńczeniem bardzo długiej wędrówki. - Idź do nich - szepnęła Cormia. Furiath wszedł na taras, a jego biała szata była nieskalana, choć nieźle się narobił w ogrodzie. Szedł ostrożnie, żeby wizja rodziców się nie rozpłynęła. - Mamanh? - wyszeptał. Matka przyłożyła dłonie do szyby. Przytknął ręce w tym samym miejscu po swojej stronie. Przez szybę czuł bijące od matki ciepło. Jego ojciec z uśmiechem poruszył ustami. - Co mówisz? - spytał Furiath. - Jesteśmy z ciebie bardzo dumni… synu. Furiath zacisnął powieki. Pierwszy raz w życiu któreś z nich zwróciło się do niego: synu. - Możesz już iść. Jest nam tutaj dobrze. Naprawiłeś… wszystko - mówił do niego głos ojca. - Na pewno? - spojrzał na nich badawczo. - Idź i żyj swoim życiem, synu. Swoim, nie naszym. Nam jest dobrze i niczego nam nie trzeba. Wstrzymując oddech, patrzył na oboje rodziców, starając się na zawsze zapamiętać ten widok. Potem z ręką na sercu skłonił się głęboko. Żegnał się z nimi, ale zamiast smutku czuł radość. Oni też wyglądali na szczęśliwych.

- 383 -

Furiath otwarł oczy. Nad nim zgromadziły się gęste białe chmury... nie, to był biały marmur plafonu świątyni. Odwrócił głowę. Cormia siedziała przy nim, trzymając go za rękę. Jej twarz emanowała cudownym ciepłem; w jego piersi też rozlewało się ciepło. - Napijesz się czegoś? - spytała. - Co mówisz? Podniosła szklankę ze stołu. - Masz ochotę się napić? - Tak. - To musisz podnieść głowę. Zaryzykował. Woda w ogóle nie smakowała. Miała temperaturę jego ust, jednak jakoś od łyczka do łyczka, osuszył szklankę do dna. - Jeszcze? - Tak, proszę. - Jego słownik najwyraźniej sprowadzał się do tych dwóch słów. Cormia dolała wody. Dzbanek zabrzęczał dźwięcznie. - Pij. - Tym razem podtrzymywała mu głowę, by pijąc, mógł patrzeć w jej śliczne, zielone oczy. Kiedy odjęła mu szklankę od ust, złapał ją za nadgarstek i ścisnął mocno. - Obym po kres mego życia po przebudzeniu widział twe oczy i czuł twój zapach - powiedział w Starym Języku. Spodziewał się, że zacznie się wyrywać, wścieknie się, speszy, albo zgromi go spojrzeniem. - Wysprzątaliśmy twój ogród - szepnęła tylko. - Tak... Rozległo się stukanie do drzwi świątyni. - Nie odpowiadaj przez chwileczkę - poprosiła, rozglądając się nerwowo. Odstawiła szklankę i skradając się na palcach po marmurowej posadzce, znikła za którąś z aksamitnych białych kotar. Odchrząknął. - Proszę! - zawołał. - Czy mogę wejść, eminencjo? - spytała przełożona z szacunkiem i pokorą. Naciągnął prześcieradło, chociaż miał na sobie spodnie. Dwa razy sprawdził, czy Cormia na pewno jest niewidoczna. - Proszę. Przełożona odsunęła kotarę i weszła do przedsionka. Skłoniła się nisko. W dłoniach niosła przykrytą tacę. - Przynoszę eminencji ofiarę od Wybranek. - 384 -

Kiedy wyprostowała się, jej zarumieniona z podniecenia twarz poinformowała go, że Layla dobrze się wywiązała ze swoich kłamstw. Nie czuł się na siłach jeszcze siadać, więc ją przywołał skinieniem dłoni. Przełożona podeszła do platformy i uklękła przed nim. - Dar od partnerek eminencji - oświadczyła, podnosząc złotą pokrywę. Na tacy, złożony w idealną kostkę, leżał zdobiony haftem jedwabny szal wyszywany drogocennymi kamieniami. Majstersztyk. - Dla naszego samca - rzekła przełożona, kłoniąc głowę. - Dziękuję. - Do diabła, co teraz? Wziął z tacy szal i rozpostarł w dłoniach. Diamenty i cytryny układały się w runy Starego Języka. Zbawca rasy wampirów, głosił napis. Patrząc na skrzące się klejnoty, myślał o tym, jak bardzo przypominają Wybranki, które przyśrubowane do swojej platynowej klatki, nie mogły nigdzie odejść. - Wielceś nas uszczęśliwił, eminencjo - powiedziała Amalya ze wzruszeniem. Wstała z klęczek i znów złożyła pokłon. - Jak możemy ci się odwdzięczyć za radość, którą nam dajesz? - Dziękuję, niczego mi nie trzeba. Muszę tylko wypocząć. Amalya skłoniła się jeszcze raz, a potem znikła bezszelestnie, pozostawiając go sam na sam z ciszą i ciężarem rozpaczliwych oczekiwań Wybranek. Usiadł, dźwignąwszy się z pomocą rąk. Jego głowa, lekka jak balon, leciała mu dziwnie na boki. - Cormio? Wyłoniła się zza zasłony. Spojrzała na szal, ale zaraz wróciła wzrokiem do Furiatha. - Chcesz, żebym wezwała doktor Jane? - Nie trzeba. Nie jestem chory. Zrobiłem sobie detoks. - Mówiłeś, ale nie bardzo wiem, co to znaczy. - Odstawiłem narkotyki - wyjaśnił, skrobiąc się po ramionach. To jeszcze chyba nie był koniec. Skóra świerzbiła go, w płucach rwało, jakby się dusił, chociaż przecież oddychał. Czuł, że brakuje im czerwonego dymka. - Jest tu gdzieś jakaś łazienka? - spytał. - Jest. - Zaczekasz na mnie? Zaraz wracam. Muszę się tylko umyć. Nie starczy jej życia, zanim będziesz czysty, powiedział nazgul. Furiath zamknął oczy. Nagle opuściły go siły. - Co się stało? - zaniepokoiła się. - 385 -

Powiedz jej, że twój stary druh powrócił. Powiedz jej, że twój druh nigdy cię nie opuści. A potem obaj wrócimy na naszą stronę rozejrzeć się za czymś, co cię uleczy z ucisku w płucach i świerzbienia. - Co się stało? Furiath zaczerpnął tchu. Chwilowo pamiętał niewiele: jak ma na imię, ale już nie jak ma na imię prezydent USA. Ale jedno miał głęboko wyryte w umyśle: umrze, jeśli znowu posłucha nazgula. Skoncentrował się na samicy, która była przy nim. - Nie, nic. - Jego słowa nie zostały dobrze przyjęte na rumowisku. Szaty nazgula wydęły się w podmuchach wiatru. Kłamiesz! Ja jestem wszystkim! Jestem wszystkim! Głos nazgula był coraz wyższy, przechodził w pisk. - Jesteś niczym - powiedział słabym głosem Furiath, dźwigając się na nogi. - Niczym. - Co mówisz? Potrząsnął tylko głową, więc Cormia podała mu rękę i pomogła wstać. Razem wyszli do łazienki, która niczym się nie różniła od łazienek w realnym świecie, poza tym, że nie było znaku na drzwiach ubikacji. A, no i jeszcze w głębi pomieszczenia płynął strumień, pewnie służący do kąpieli. - Zaczekam na zewnątrz - powiedziała Cormia i wyszła. Po skorzystaniu z toalety po kilku marmurowych stopniach wszedł do strumienia. Woda, podobnie jak woda, którą poiła go Cormia, była idealnie w temperaturze jego skóry. Na podstawce w narożniku leżała kostka w kształcie półksiężyca. Mydło? Mydło okazało się w dotyku miękkie, pieniło się zwartą, gęstą pianą o zapachu świerku. Namydlił włosy, twarz i całe ciało, oddychając głęboko, by odświeżający zapach oczyścił jego płuca ze stuleci aplikowania sobie różnych substancji. Potem po prostu pozwolił, by strumień wody obmywał świerzbiącą skórę i zbolałe mięśnie. Zamknąwszy oczy, próbował odciąć się od nazgula na wszelkie sposoby, co nie było łatwe, bo koleś dostawał szału. W rezydencji puściłby Pucciniego, tu jednak nie mógł tego zrobić choćby dlatego, że nie było wieży hi-fi. Poza tym ta muzyka za bardzo by mu przypominała smutny fakt, że jego bliźniak... przestał śpiewać. Ale szmer strumienia też był piękny dźwięcznym, zwielokrotnionym echem odbijał się od gładkich kamieni. Nie chcąc, by Cormia czekała, wszedł do wody i zanurzył się po pachy Woda obmywała jego pierś i brzuch jak łagodne dłonie, a kiedy podniósł ręce do góry, zaczęła spływać z palców w dół, do łokci. - 386 -

Płynęła i płynęła. Głos nazgula przybrał na sile, żeby zagłuszyć wodę. Wyraźnie walczył o swoje pasmo transmisji, żeby wsączać do ucha Furiatha reklamy jego zguby. Na szczęście strumień pluskał jeszcze głośniej. Furiath odetchnął pełną piersią, upajając się świerkowym aromatem. Rozpierała go wolność prawdziwa wolność, będąca stanem umysłu i ducha. Po raz pierwszy był górą. Nazgul mógł mu naskoczyć. Cormia krążyła po świątyni Najsamca. A więc to nie jest choroba, tylko symptom odstawienia. Najsamiec nie jest chory. Przystanęła przy podeście. Przypomniała sobie, jak leżała przypięta do łoża, z przerażeniem wsłuchując się w kroki wchodzącego na podest samca. Nie widziała nic przez zasłonę, nie mogła się poruszyć ani zaprotestować. Była ofiarą ponurej tradycji. Każda dziewica po przemianie była w ten sposób prezentowana Najsamcowi. Inne też musiały przejść przez to, co ona. W przeszłości i w przyszłości. Chryste... to miejsce było brudne, brudne, pomimo białych ścian, pomyślała. Nieczyste od kłamliwych słów i fałszywych uczuć samic, które oddychały stęchłym powietrzem świątyni. Wybranki od niepamiętnych czasów inspirowały się poetycką dewizą: Nasza wiara jest wiarą prawych, nasze obowiązki wypełniamy z oddaniem, nic nie jest straszne pobożnym wyznawczyniom Pani Kronik, gdyż czystość i cnota są naszym puklerzem i naszą gwiazdą przewodnią. Z łazienki dobiegł ją gromki ryk. Krzyk Furiatha? Cormia rzuciła się do łazienki. Furiath leżał nagi w strumieniu, wyginając się w łuk i zaciskając pięści. Wcale nie krzyczał, tylko ryczał ze śmiechu. Odwrócił się, a widząc Cormię, rozluźnił dłonie, nie przestał się jednak śmiać. - Wybacz... - Bezskutecznie próbował pohamować wesołość. - Pewnie myślisz, że zwariowałem. - Wcale nie. - Myślała, że jest piękny z tą swoją złotą skórą lśniącą od wody i kręconymi włosami osypującymi się po ramionach. - Co cię tak rozśmieszyło? - Podasz mi ręcznik? Podała mu zwitek tkaniny. Nie spuściła oczu, kiedy wyszedł z wody. - Słyszałaś o Czarnoksiężniku z Oz? - 387 -

- To jakaś postać historyczna? - Raczej nie. - Owinął się ręcznikiem w pasie. - Kiedyś pokażę ci ten film. Powiem ci, z czego się śmiałem - z własnej pomyłki. Myślałem, że w mojej głowie przemawia potężny nazgul, a to był czarnoksiężnik z Oz, bezsilny staruszek. Zupełnie niepotrzebnie się go bałem. - Czarnoksiężnik? - Głos w mojej głowie. - Popukał się po skroni. - Niemiły głos. Jarałem po to, żeby go zagłuszyć. Bałem się, że to potężny, groźny nazgul. Niepotrzebnie. Może mi naskoczyć. Radość Furiatha była zaraźliwa; Cormia czuła, jak robi jej się ciepło na sercu. - To było po prostu wiele hałasu o nic. - Zaczął się skrobać po ramieniu, chociaż na idealnie gładkiej skórze nie zauważyła żadnych wyprysków. Spojrzał na Cormię i w jego oczach pojawił się płomień żądzy. Pod ręcznikiem pojawiło się wybrzuszenie. - Wybacz. - Chwycił drugi ręcznik i zasłonił się z przodu. - Parzyłeś się z nią? - przeszła do sedna sprawy. - Z Laylą? Skąd. Już w przedsionku zdałem sobie sprawę, że to niemożliwe. - Pokręcił głową. - Mowy nie ma. Nie potrafię być z żadną inną, tylko z tobą. Pytanie, co teraz, ale chyba znalazłem jakieś rozwiązanie tej sytuacji. Moim zdaniem, to wszystko - powiódł ręką po świątyni Najsamca - nie ma żadnej przyszłości. Cały ten system i styl życia już się nie sprawdza. Nie tylko nie służy mnie i tobie, ale również Wybrankom, Bractwu i rasie. Słuchając jego słów, myślała o kaście, w której się urodziła. O białych trawnikach po horyzont, białych budowlach, białych szatach. Furiath pokiwał głową. - Kiedyś, o ile dobrze pamiętam, było dwadzieścia Wybranek. W czasach, gdy Bractwo liczyło trzydziestu, czterdziestu wojowników. - Zapatrzył się w wartki strumień wody - A teraz ilu nas zostało? Wiesz dobrze, że nasza liczebność nie spada tylko przez wojnę z Korporacją, ale również przez te nasze chore prawa. Przyznasz, że sanktuarium przypomina więzienie. Wybranki są traktowane po macoszemu. Nikogo nie obchodziło, czy ja się tobie podobam, czy nie. Miałaś mi się oddać i już. To okrutne. Ty i siostry zostałyście tutaj uwięzione jako niewolnice tradycji, w którą wiele z was dawno zwątpiło. Wybranka nie ma prawa głosu w żadnej sprawie. Spójrz tylko na siebie - wcale nie masz ochoty być tutaj. Wróciłaś, bo nie miałaś żadnego wyboru, czyż nie tak? - Tak. - To słowo było przełomowym punktem w jej życiu.

- 388 -

Zmięła rąbek sukni, a potem wypuściła z dłoni. Myślała o pergaminie, który zostawiła na podłodze świątyni pustelnic kronikarek. O swoich szkicach architektonicznych, których nie miała nawet komu pokazać. Teraz ona pokiwała głową. - Dopiero po waszej stronie poczułam, kim naprawdę jestem. Myślę, że moje siostry są w podobnym położeniu. Na pewno nawet - przecież nie tylko ja mam ukryte zdolności i zainteresowania. - Zaczęła krążyć nerwowo po łaźni. Mam też wrażenie, że każda z nas czuje się przegrana - choćby tylko dlatego, że żyjemy w terrorze perfekcjonizmu. Najmniejszy błąd ortograficzny, nietrafiona nuta czy pomyłka w hafcie sprawiają, że czujesz się jak zdrajca swojej rasy. Nagle słowa popłynęły z jej ust wartkim strumieniem. - Masz świętą rację. To się nie sprawdza. Naszym zadaniem jest służba Pani Kronik, ale to nie może stać w sprzeczności z szacunkiem dla samej siebie. - Spojrzała pytająco na Furiatha. - Przecież Pani Kronik, jak wszyscy rodzice, na pewno chce dobra swych umiłowanych dziatek. - Powiodła wzrokiem po przytłaczającej bieli łaźni. - Dziwnie nie chce mi się wierzyć, że to jest najlepszy z możliwych światów. Żyjemy tu jak w jakiejś zamrażarce. Tkwimy bezczynnie nie wiedzieć dlaczego. I to ma być najlepszy ze światów? Furiath się zasępił. - Też na to nie idę. Zgniótł ręcznik w dłoni i cisnął na marmurową posadzkę, a potem zerwał z szyi medalion Najsamca. Rezygnuje z funkcji Najsamca, odgadła pełna podziwu, choć lekko zawiedziona. Trzymał teraz w ręku rzemień z rozbujanym kawałem złota. Cormia wstrzymała oddech. Na twarzy Najsamca malowała się moc i skupienie; nie wyglądał, jakby działał pod wpływem przelotnego kaprysu. Z jego oczu biło zdecydowanie i odwaga przywódcy, a nie spryt czy chęć wyłgania się od obowiązków. Choć nie należał do ich świata, sam był światem w sobie bardziej niźli budowle, ziemia, powietrze i woda sanktuarium. O ile wcześniej śledziła przeszły bieg historii w tafli wody, o tyle teraz, patrząc na Najsamca, czuła, że historia nareszcie tworzy się na jej oczach. Odtąd już nigdy nie będzie tak jak przedtem. - Ja jestem zbawcą naszej rasy, ja jestem Najsamcem, więc ja o wszystkim decyduję - oznajmił z mocą, wprawiając w wahadłowy ruch złote insygnium swej władzy.

- 389 -

ROZDZIAŁ 49 Na obrzeżach Caldwell, w spokojną letnią, księżycową noc, bracia naradzali się, co dalej robić. Kiedy cadillac dojechał do szczupłej gromadki wojowników, John uświadomił sobie z niedowierzaniem, że zaraz dołączy do nich. Odpiął pas i wysiadł, po czym Rankohr zamknął samochód. Khiller i Blasther wzięli go między siebie i we trójkę podeszli do braci. W dali widniała otoczona półkolem sosen polana, porośnięta kępami nawłoci i, gdzieniegdzie, wiechciami lepkiej trojeści. Vrhedny zapalił skręta, wzbijając zapach tureckiego tytoniu. - Skurwiel się spóźnia. - Zamknij się, V bo ci skopię tyłek - mruknął Ghrom. - Skurwiel. Nie o tobie mówię, tylko o nim. - Butch, nałóż twojemu frathyrowi kaganiec, bo mi działa na nerwy. Na wschodzie pojawił się świetlisty punkt, stopniowo powiększając się do rozmiarów słońca. Światło wydobywało się z lasu, przefiltrowane przez gałęzie drzew. Johnowi przypomniał się pokazywany w szkole film o próbie bomby atomowej: pojawiła się świetlista kula, a za chwilę drzewa leżały na ziemi, ścieląc się jak łan trawy. - Jesteście pewni, że to nie jest radioaktywne? - zaniepokoił się Khill. - Spoko - powiedział Rankohr. - Najwyżej troszkę się o świcie przypieczemy. Butch ręką osłaniał oczy. - Cholera, zapomniałem kremu do opalania. Żaden z nich nie wyciągnął broni, zauważył John, choć wszyscy byli nastroszeni jak koty Nagle spomiędzy drzew wyłoniła się świetlista sylwetka mężczyzny. To on był źródłem tajemniczej łuny. Niósł przez ramię coś, co wyglądało jak dywan, a może zwój brezentu. - Sukinsyn - syknął Ghrom, kiedy postać zatrzymała się parę metrów przed nimi. Świetlisty wybuchnął dźwięcznym śmiechem.

- 390 -

- Ej, czyżbym miał przyjemność z poczciwym królem Ghromem i jego bandą nieszkodliwych błaznów? Chłopaki, miny macie tak wesołe, że moglibyście występować w dziecięcym teatrzyku. - Niech to szlag - mruknął Rankohr. - Jak zawsze dopisuje mu poczucie humoru. - Może mógłbym je z niego wytrząsnąć - sapnął Vrhedny. - Najlepiej jego własną ręką... Ghrom spiorunował ich wzrokiem, na co odpowiedzieli spojrzeniami niewiniątek. - Dawnośmy się nie widzieli, Bogu dzięki - zwrócił się do mężczyzny. Jak leci? - Niech tylko nie próbuje nam znów wciskać, że świat to Matrix, a on jest Neo - parsknął V zanim mężczyzna zdążył otworzyć usta. - Raczej Neon - zadrwił Butch. - Nieźle daje po oczach. - Zamknijcie się, do diabła. Świetlista postać znów się zaśmiała. - To jak, chcecie dostać przed terminem swój prezent gwiazdkowy czy będziecie sobie na mnie używać, póki nie powiem do widzenia? - Gwiazdkowy? Wampiry nie obchodzą gwiazdki. To jakieś wasze obyczaje - odparł Ghrom. - Więc tak czy nie? Pytam, bo znalazłem waszą zgubę. - Po tych słowach blask zgasł, jakby ktoś wyłączył wtyczkę. Na polanie stał teraz zwyczajny mężczyzna... może nie do końca zwyczajny, bo oplatały go złote łańcuchy. Na rękach trzymał samca o siwych pasmach w długiej brodzie... Johnem targnęło dziwne przeczucie. - Nie poznajecie waszego brata? Oj, coś z pamięcią słabo - zakpił obcy. John pierwszy odłączył się od grupy i puścił pędem przez wysokie trawy. Ktoś zaczął za nim wołać, ale nic nie było go w stanie powstrzymać. Pędził co sił w nogach; w uszach świstał mu wiatr, krew łomotała w skroniach. Trawy siekły go po nogawkach spodni, chłodne powietrze sierpniowej nocy omiatało policzki. Biegł, wymachując gwałtownie zaciśniętymi w pięści rękami. - Ojcze - zawołał bezgłośnie. - Ojcze! Nagle stanął jak wryty, zasłaniając usta dłonią. Samiec na rękach świetlistego to był Tohrtur, a raczej jego mumia. Wyglądał, jakby od miesięcy leżał na słońcu. Zostały na nim tylko skóra i kości, twarz miał wychudłą, oczy zapadnięte w głąb czaszki. Długa, czarna broda z pasmem siwizny wyglądała - 391 -

jak ptasie gniazdo. Był nadal w tych samych ubraniach, które miał tamtej nocy, gdy zniknął z ośrodka - w tym czasie zamieniły się w podarte łachmany. John podskoczył. - Spokojnie, synu - powiedział Ghrom, kładąc mu rękę na ramieniu. Chryste Panie... - Mów mi: Lassiter - zażartował obcy. - Wydaje mi się, że już się kiedyś sobie przedstawialiśmy. - Możliwe. Ile chcesz za niego? - Wyciągnął ręce, żeby odebrać Tohra. - Czy ja mówię o pieniądzach? John straszliwe chciał być tym, który zaniesie Tohra do samochodu, ale nogi miał jak z waty i raczej sam wymagał podpory. - Nie chcesz chyba powiedzieć, że robisz to za darmo? - Ghrom przejął od mężczyzny ciało Tohra. - Psia kość, jest lekki jak piórko. - Żył krwią jeleni. - Odkąd go znasz? - Znalazłem go dwa dni temu. - Ile chcesz za niego? - nie ustępował Ghrom, nie odrywając wzroku od Tohra. - Cóż, możesz mi się odwdzięczyć, ale nie w środkach płatniczych. - Gadaj wreszcie, o co ci chodzi! - wściekł się Ghrom, co wyraźnie rozbawiło obcego. - Transakcja jest wiązana... - To znaczy... - Weźmiesz mnie z nim do siebie. - Mowy nie ma. Nagle z głosu mężczyzny ulotniła się cała beztroska. - Niestety, to jest mój warunek. Też się do tego nie palę, ale tak się składa, że on jest moją ostatnią szansą, więc muszę mu towarzyszyć czy chcę, czy nie chcę. Uprzedzam, że jeśli będziesz się stawiał, zrobię tak... - Pstryknął palcami i oślepiający błysk rozświetlił mroki nocy. - To jest Lassiter, upadły anioł - zwrócił się Ghrom do Johna. - Kiedy bawił na ziemi przedostatnio, w środkowej Europie wybuchła zaraza... - Oj tam, zaraz Lassiter wszystkiemu winien... - ...wskutek której wyginęły dwie trzecie ludności. - Chciałem ci przypomnieć, że sam nie przepadasz za ludźmi. - Nie przepadam, bo po śmierci śmierdzą. - To wada wszystkich śmiertelników, nie wyłączając wampirów.

- 392 -

John nie nadążał za tym ping - pongiem, całkowicie pochłonięty szukaniem oznak życia w twarzy Tohra. Otwórz oczy… otwórz oczy... Boże, spraw, żeby otwarł... - Chodźmy, John. - Ghrom ruszył w kierunku grupki wojowników. - Nasz brat powrócił - zwrócił się cicho do nich. - Rany boskie, on żyje? - powiedział jakiś głos. - Bogu niech będą dzięki - załkał inny. - Zapomniałeś wspomnieć, że wrócił nie sam, tylko z kolegą - odezwał się Lassiter zza pleców Ghroma. Głowy braci gwałtownie powędrowały w jego stronę. - Kurwa, tylko nie to - wychrypiał Vrhedny. - Udaję, że nie słyszałem - mruknął Lassiter.

- 393 -

ROZDZIAŁ 50 Przez białe ogrody Furiath dotarł pod bramę dziedzińca prywatnej części sanktuarium należącej do Pani Kronik. Zastukał i stał, czekając wezwania na audiencję. Brama otwarła się. Spodziewał się, że powita go Wybranka Amalya, jednak po drugiej stronie nie zastał nikogo. Biały dziedziniec był pusty, jeśli nie liczyć ptaków na obsypanym białym kwieciem drzewie. Sikorki i kanarki zupełnie tu nie pasowały, co zresztą dodawało im uroku. Jaskrawo upierzone, rozśpiewane ptactwo odcinało się od białych gałęzi; ich obecność była sprawką Vrhednego, który odwiedzając matkę, zawsze trzymał świergocący prezent w zamkniętych dłoniach. Pani Kronik ofiarowała ptaki synowi, ale syn oddał je matce z powrotem. Furiath podszedł do fontanny, wsłuchując się w plusk wody opadającej do marmurowego basenu. Nagle włosy zjeżyły mu się na karku, co znaczyło, że lewituje za nim Pani Kronik. - Sądziłam, że podasz się do dymisji - przemówiła. - Miałam wizję ścieżki Najsamca ścielącej się u nowych stóp. Ty miałeś być na niej tylko przelotnym wędrowcem. Odwrócił się twarzą do niej. - To prawda, chciałem złożyć rezygnację, ale się rozmyśliłem. Dziwna rzecz - poświata wydobywająca się spod czarnych szat, które szczelnie zakrywały Panią Kronik, wydawała się jakby słabsza niż zwykle. Podpłynęła do swoich ptasząt. - Przywitaj mnie jak należy, Najsamcze. Skłonił się nisko, wypowiadając powitanie w Starym Języku. Zgięty kornie, czekał na wyrok Pani Kronik w jego sprawie. - O to ci więc chodzi - mruknęła. - Sam się już oswobodziłeś, a teraz chcesz, bym uwolniła moje Wybranki. - Otwarł usta, ale nie dała mu dojść do słowa. - Nie musisz mi wyjaśniać swoich motywów. Myślisz, że nie wiem, co się dzieje w twojej głowie? Wiem nawet o tym twoim, jak go nazywasz, nazgulu. Au. To niedobrze.

- 394 -

- Powstań, Furiacie, synu Aghona. - Wyprostował się. - Każdy z nas jest wytworem swojego wychowania, Najsamcze. Gmach naszego życia wznosi się na fundamentach położonych przez naszych rodziców, a jeszcze wcześniej ich rodziców. Jesteśmy po prostu kolejnym piętrem, a na nas budować będą nasi potomni. Furiath powoli pokręcił głową. - Zawsze możemy obrać inny kierunek, orientować się według nowego kompasu. - Nie byłabym tego taka pewna. - Ale ja muszę być tego pewien, w przeciwnym wypadku nie zrobię właściwego użytku z życia, którym mnie obdarzyłaś. - Tak powiadasz. - Spojrzała w stronę swoich prywatnych apartamentów. - Tak powiadasz, Najsamcze. Milczała, jakby zasmucona, co go zaskoczyło. Spodziewał się, że będzie protestować. Pani Kronik to była twarda sztuka. - Rzeknij, Najsamcze, jak wyobrażasz sobie urzeczywistnienie twojego zamiaru? - Jeszcze nie wiem dokładnie. Myślę, że te Wybranki, które tutaj lepiej się czują, będą mogły tu zostać. A te, które będą się chciały wyprawić na drugą stronę, otoczę moją opieką. - Porzucasz na dobre sanktuarium? - Mam ważne sprawy po drugiej stronie, coś, z czego nie mogę zrezygnować. Jednak będę kursować w obie strony. Żeby dokonać tak głębokiej zmiany, trzeba będzie kilkudziesięciu lat. Cormia będzie mi pomagać. - I parzyć się będziesz tylko i wyłącznie z nią? - Tak. Kiedy inne samce sparzą się z Wybrankami, zadbam, by ich córki otrzymały wychowanie w tradycji Wybranek, a Ghroma będę prosił, by przyjął ich synów do Bractwa, bez względu na to, czy przyjdą na świat w sanktuarium, czy w realnym świecie. Sam zamierzam być tylko i wyłącznie z Cormią. - A co z czystością krwi? To jej Bractwo zawdzięcza swoją siłę. Czy obniżymy próg naszych wymagań? Dotychczasowy chów gwarantował niezrównaną tężyznę braci. Co będzie, jeśli któraś z Wybranek zechce być z kimś, w kim nie płynie krew Bractwa? Pomyślał o Khillerze i Blastherze. To były rosłe chłopaki, które miały wyrosnąć z czasem na tęgich samców. Czemu nie mieliby zasilić szeregów Bractwa? - Decyzja należy do Ghroma, ale doradzałbym mu przyjmowanie szlachetnych samców bez względu na ich pochodzenie. Dzielne serce - 395 -

zrekompensuje kilka brakujących centymetrów. Nasza rasa podupada, Wasza Świątobliwość dobrze wie o tym. Z każdym pokoleniem obszar naszych wpływów kurczy się, nie tylko z powodu wojny. Korporacja Reduktorów nie jest naszym jedynym zabójcą. W równym stopniu wykańcza nas skostniała tradycja. Pani Kronik podpłynęła do fontanny. Cisza zdawała się trwać w nieskończoność. - Czuję się, jakbym was wszystkich utraciła - powiedziała cicho. - Nic podobnego! Bądź matką naszej rasy. a nie jej dozorczynią, a na pewno tego nie pożałujesz. Uwolnij nas i patrz, jak rozkwitamy. Fontanna nagle zaszumiała głośniej, jakby wtórując burzliwym emocjom Pani Kronik. Kaskada wody zamigotała nagle tysiącem gwiazd, a w każdej kropli wody pojawiła się niewiarygodnie piękna tęcza. Patrząc na skrzące się drobiny w płaszczu wody, Furiath myślał o indywidualnych talentach i wartości każdej z Wybranek. A także o swoich braciach. I o ich krwiczkach. I o najdroższych mu osobach. Nagle pojął milczenie Pani Kronik. - Nie utracisz nas. Nigdy cię nie porzucimy, ani nie zapomnimy o tobie. Jak moglibyśmy? Urodziłaś nas i pielęgnowałaś, chroniłaś i tchnęłaś w nas swą siłę. Ale teraz przyszedł czas, byśmy sami zaczęli decydować o sobie. Uwolnij nas, a będziemy ci bliżsi niż kiedykolwiek. Pozwól nam ująć przyszłość w nasze dłonie i ukształtować według naszych najśmielszych marzeń. Zaufaj własnym wytworom. - Czy sprostasz temu wyzwaniu, Najsamcze? - spytała szorstko. - Czy potrafisz pokierować Wybrankami po tym wszystkim, co sam przeszedłeś? Życie cię nie oszczędzało, a droga, którą chcesz obrać, jest trudna i wyboista. Stojąc na jednej nodze i jednej protezie, wspominając bieg swojego życia i badając głębię swojej duszy, znalazł tylko jedną odpowiedź. - Jakoś udało mi się to wszystko przeżyć i nadal, jak widzisz, jako tako stoję na nogach. To ty mi powiedz, czy sprostam temu wyzwaniu. Nie widział jej twarzy, ale czuł wyraźnie jej uśmiech. Skinęła krótko głową. - Niech twojej woli stanie się zadość, Najsamcze. Odwróciła się i zniknęła w swoich apartamentach. Nagle zeszło z niego powietrze, jakby mu ktoś wyjął zatyczkę. Rany kota. Właśnie rozmontował cały system światopoglądowy swojej rasy. A przy okazji - genetyczny. - 396 -

Jezu, gdyby wiedział, do czego prowadzi ta noc, nie odważyłby się opuścić swego łoża w świątyni Najsamca. Cóż, czas opuścić dziedziniec Pani Kronik. Najpierw wstąpi po Cormię, potem oboje pójdą do przełożonej i... Otworzył bramę i oniemiał. Trawa była zielona. Trawa była zielona, niebo niebieskie... kaczeńce żółte, a róże we wszystkich kolorach tęczy...budynki czerwone, beżowe i granatowe... W oddali zobaczył Wybranki, które wybiegały ze swoich dormitoriów, unosząc barwne suknie i rozglądając się dokoła z zadziwieniem i podnieceniem. Ze świątyni Najsamca wyłoniła się Cormia, a na jej czarującej twarzy wyczytał zdumienie. Ujrzawszy Najsamca, podniosła rękę do ust, a jej powieki zaczęły mrugać podejrzanie. Łkając, zebrała fałdy lawendowej sukni i podbiegła do niego, zalana łzami. Porwał ją w objęcia i przytulił do siebie. Była rozpalona. - Kocham cię - zaszlochała. - Kocham cię, kocham cię... kocham cię. W tamtej chwili, gdy świat zmieniał się podług jego życzenia, a jego krwiczka była bezpieczna w jego objęciach, doznał uczucia, na które dawno stracił nadzieję. Jego odwieczne marzenie się spełniło: czuł się bohaterem.

- 397 -

ROZDZIAŁ 51 Tymczasem w rezydencji Bractwa John Matthew siedział w miękkim fotelu przy łożu Tohra. Odkąd dotarli przed paroma godzinami do domu, wojownik spał wciąż w tej samej pozycji. Tej nocy nie wydawało się to niczym dziwnym. Cała rezydencja pogrążyła się we śnie, jakby wszyscy ulegli zbiorowemu wyczerpaniu. Wszyscy z wyjątkiem Johna, no i anioła, który krążył nerwowo po sąsiednim pokoju. Obaj myśleli o Tohrze. To było dziwne uczucie, czuć się większym od któregoś z braci. John nigdy nie spodziewał się, że będzie czuł się silniejszy od Tohra. Że będzie się nim opiekować. Czy, co więcej, będzie za niego odpowiedzialny. A tak właśnie było, bo Tohr stracił co najmniej trzydzieści kilo. Wyglądał jak samiec, który śmiertelnie raniony powraca z wojny. To dziwne, myślał John. Najpierw czekał z utęsknieniem, że brat się przebudzi, ale potem zaczął się bać chwili, gdy jego oczy się otworzą. Nie wiedział, jak to zniesie, jeśli nie dojrzy w nich błysku rozpoznania. Oczywiście Tohr byłby w pełni usprawiedliwiony ogromem poniesionych strat, niemniej John chybaby tego nie przeżył. Poza tym, dopóki Tohr spał, John trzymał się jakoś i był wstanie zapanować nad płaczem. Rzecz w tym, że w pokoju unosił się duch. Piękny, rudowłosy duch z zaokrąglonym brzuchem: Wellsie. Nie żyła, mimo to była przy nich, wraz ze swym nienarodzonym. Krwiczka Tohra zawsze była przy nim. Ilekroć spojrzał na Tohra, widział Wellsie. Tych dwoje było nierozłącznych tak w życiu, jak i po śmierci. A Tohra, chociaż oddychał, trudno było zaliczyć do żywych. - To ty? John gwałtownie powędrował wzrokiem do łóżka. Tohr nie spał. Patrzył na Johna. John podniósł się powoli, wygładzając koszulkę i dżinsy. - To ja, John. John Matthew. Tohr przyglądał mu się w milczeniu. - Przeszedłem przemianę - zamigał John, czując się jak skończony idiota. - 398 -

- Jesteś wzrostu Hardhego. To znaczy, wielki. Rany, głos Tohra był dokładnie taki, jakim go zapamiętał. Głęboki, jak najniższe rejestry w organach, po staremu wzbudzał respekt. Była w nim jednak jakaś nowa, głucha nuta. A może to było coś w szafirowych oczach Tohra, dziwnie pozbawionych wyrazu? - Muszę skołować dla ciebie nowe ubrania. - Migając, znów czuł się kretyńsko. - Czy... czy jesteś głodny? Zamówiłem kanapki z befsztykiem. Pamiętam, że lubiłeś... - Nie jestem głodny. - To może coś do picia? Mamy termos z kawą. - Też nie. - Tohr zerknął w stronę łazienki. - Prawie zapomniałem, jak to się robi pod dachem. Nie, nie trzeba mi pomóc. John z bólem patrzył na coś, czego się nie spodziewał oglądać wcześniej, niż za paręset lat: Tohrtura jako starca. Wojownik drżącą dłonią ujął brzeg kołdry i mozolnie zsunął ją, odkrywając nagie ciało. Odpoczął, potem opuścił wątłe nogi na podłogę. Znowu musiał odpocząć, zanim dźwignął się na niegdyś mocarnych ramionach, które teraz z trudem dźwigały ciężar obciągniętego skórą szkieletu. Nie szedł, lecz jak zgrzybiały starzec dreptał zgięty wpół, z nosem do ziemi, jakby się bał, że upadnie. Drzwi łazienki zamknęły się. Zabulgotała spuszczona woda. Zaszumiał prysznic. John wrócił na fotel. Czuł się dziwnie wydrążony i to wcale nie dlatego, że od poprzedniego wieczoru nic nie jadł. Gryzł go straszliwy niepokój. Bał się o Tohra. Właśnie dane mu było zakosztować relacji dziecko - rodzic z odwrotnej strony. O ile Tohr go w ogóle jeszcze uważał za syna. Stukał nerwowo czubkiem buta, masując się po udach. To niesamowite, jak wszystkie ostatnie wydarzenia, nawet historia z Lahserem, zeszły na dalszy plan. Liczył się tylko Tohr i chwila obecna. Po trzech kwadransach drzwi się otwarły. John zastygł. Tohr miał na sobie szlafrok. Jego włosy były z grubsza rozczesane, chociaż broda nadal była skołtuniona. Chwiejnym, starczym krokiem dotarł do łóżka. Zległ, postękując, dziwnie powykręcany na poduszkach. - 399 -

- Czy mogę coś dla ciebie... - Nie taki koniec mi się marzył, John, nie będę ukrywał. Nie tutaj chciałem wylądować. - Rozumiem - zamigał John. - Rozumiem. W ciszy, która zapadła, zaczął przemawiać w myślach do ojca. Tyle razy o tym marzył. Khill i Blasth mieszkają teraz z nami. Rodzice Khilla zginęli, a Lahser... coś dziwnego się z nim stało. Podoba mi się pewna samica, ale nie mam u niej szans, no i wolno mi już walczyć z reduktorami, no i tęskniłem za tobą i chciałbym, żebyś był ze mnie dumny, i mam pietra, i tęsknię za Wellsie, i martwię się o ciebie. No i najważniejsze. Proszę, obiecaj, że już nigdy, przenigdy mnie nie zostawisz, bo ja nie mogę być bez ciebie. Jednak wstał tylko i zamigał: - Domyślam się, że chciałbyś odpocząć. Jeśli czegokolwiek ci trzeba... - Dziękuję, na razie nie. - Rozumiem. W porządku. OK. Obciągnął starannie podkoszulek, odwrócił się i ruszył do wyjścia. Nieznośny ucisk w piersi przeszkadzał mu w oddychaniu. Boże, żeby tylko nie spotkał nikogo na drodze do swojego pokoju... - John. Odwrócił się na pięcie. Kiedy napotkał znużone spojrzenie szafirowych oczu Tohra, poczuł, że nogi ma jak z waty. Tohr zamknął oczy i wyciągnął ręce do Johna. John runął w stronę łóżka, tuląc się do swojego ojca, jakby świat miał się zaraz skończyć. Zanurzył twarz w niegdyś szerokiej piersi, słuchając serca, które wciąż się w niej jeszcze kołatało. Tulił Tohra co sił, na co tamten odpowiedział słabym, lecz pełnym miłości uściskiem. Potem obaj płakali, póki starczyło im łez.

- 400 -

ROZDZIAŁ 52 Nie tak łatwo pozbyć się starych nawyków, myślał Furiath, patrząc na wykonaną w niklu i stali fasadę Zero Sum. Cholerny detoks wywracał do góry nogami całą chemię organizmu, ale ani o jotę nie zmieniał ukierunkowania pragnień. Naturalnie nazgul był teraz od niego słabszy, ale szubrawiec ani myślał się poddać. Furiath czuł, że nieprędko się go pozbędzie. Przemógł się, żeby przejść obok bramkarza, który obciął go dziwnym spojrzeniem, jednak wpuścił go do środka. Idąc przez salę, nie zwracał uwagi na tłum, który, jak zawsze, rozstępował się na jego widok. Nie kiwnął nawet głową gorylowi przy aksamitnym sznurze oddzielającym sektor dla VIP-ów. W milczeniu wyminął Ama, który wpuścił go do kantorka Mordha. - Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? - spytał Mordh, sadowiąc się za biurkiem. Furiath spojrzał na swojego dilera. Mordh miał na sobie prostą czarną marynarkę, wbrew pozorom, w najlepszym gatunku. Wyśmienity krój rzucał się w oczy nawet zza biurka. Materiał połyskiwał w słabym świetle, co wskazywało na obecność jedwabnej nitki w splocie. Klapy leżały perfekcyjnie na potężnej klacie bossa, a spod rękawów wystawało w sam raz tyle ile trzeba mankietu. - Aż tutaj dolatują mnie twoje emocje. Coś przeskrobałeś? Furiath nie mógł się nie roześmiać. - Można to tak nazwać. Jestem teraz w drodze do Ghroma i będę musiał się gęsto tłumaczyć. Jednak postanowiłem wstąpić najpierw do ciebie, bo razem z moją krwiczką potrzebujemy dachu nad głową. Mordh uniósł brwi nad fiołkowymi oczami. - Krwiczką? Wow! Więc już nie jest Wybranką? - Nie jest. - Odchrząknął. - Posłuchaj, wiem, że masz parę domów. Ładnych parę domów. Mam pytanie: czy mógłbym wynająć któryś z nich, powiedzmy, na parę miesięcy. Potrzebuję całej fury pokoi. - Zabrakło miejsca w rezydencji Bractwa? - Nie. - Hmm. - Mordh przekrzywił głowę, świecąc wygoloną po bokach czaszką. - Ghrom też ma chyba jakieś domy, prawda? Wiem, że V też coś

- 401 -

trzyma na boku. Słyszałem, że ma mieszkanko, w którym oddaje się praktykom sadomaso. Przyznam, że jestem zaskoczony twoją wizytą. - Jakoś przyszło mi na myśl, żeby zacząć od ciebie. - Rozumiem. - Mordh wstał i wspierając się na lasce, podszedł do przesuwanej płyty za swoim biurkiem. - Tak nawiasem, to masz zajebisty strój. Pewnie z Victoria Secret? Momencik. - Wszedł do pokoju za zamaskowanymi drzwiami. Furiath spojrzał po sobie. Nic dziwnego, że człowieki dziwnie się na niego gapiły. Miał na sobie jedwabną szatę z Tamtej Strony. Po chwili Mordh wyłonił się z parą mokasynów z czarnej krokodylej skóry ze złotymi sprzączkami na przedzie. Rzucił buty Gucciego do stóp Furiatha. - Spróbuj, jak będą leżeć na bosych stopach. Natomiast co się tyczy domu, wybacz, ale nie mogę ci żadnego wynająć. - Nie ma sprawy. I bardzo dziękuję za... - Ale tak długo, jak zechcesz, możesz mieszkać za friko w moim wielkim schronisku w Adirondack. Furiath zamrugał w osłupieniu. - Mogę zapła... - Wypchaj się z tym twoim płaceniem. Jak już wspomniałem, nie mam nic do wynajęcia. Trez może cię tam wprowadzić, przekazać ci wszystkie szyfry. W każdy pierwszy wtorek miesiąca będę tam wpadał tuż przed świtem, poza tym jednak dom będziecie mieli dla siebie. - Sam nie wiem, co powiedzieć. - Może któregoś dnia mi się zrewanżujesz. Na razie nie ma o czym gadać. - Przyjmij moją wdzięczność. - A ty przyjmij moje buty. Są twoje na zawsze. Furiath postawił buty na ziemi i wsunął stopy do środka. Pasowały jak ulał. - Odniosę ci... - Mowy nie ma. Traktuj to jako prezent godowy. - Wobec tego... dziękuję. - Bardzo proszę. Wiem, że lubisz tę markę... Nie mam na myśli trzewików, chociaż są fantastyczne. Dziękuję za wpisanie mnie na czarną listę. - Wiem, że Z odbył z tobą rozmowę. - Rozumiem, że wziąłeś się za odwyk - ucieszył się Mordh. - Dołożę wszelkich starań, żeby z tym zerwać. - Hmm. - Fiołkowe oczy otaksowały go bacznie. - Myślę, że ci się uda. Masz taki rodzaj determinacji, jaki widuję w oczach osób, które często tu - 402 -

zaglądały, aż nagle, którejś nocy, odbijało im w drugą stronę i już. Fajnie, że się na to zdecydowałeś. - To prawda. Więcej mnie tu nie uświadczysz. Zadzwoniła komórka. Mordh zerknął na wyświetlacz i uniósł brwi. - Zaczekaj, to może być coś interesującego. Dzwoni aktualny przywódca Rady Princepsów. - Odebrał telefon z nonszalanckim zniecierpliwieniem. Dobrze się miewam. A ty? Taa... Taa... Straszne, zgadzam się. Nie, wciąż tkwię w mieście. Może to lokalny patriotyzm? - Rozparł się wygodniej, bawiąc się nożykiem do kopert. Nożyk miał kształt sztyletu. - No. Aha. Racja. Tak, wiem, że jest wakat na stanowisku przywódcy... Że co? - Nożyk upadł na księgę rachunkową. - Niemożliwe! Naprawdę? A Marissa? Jest przecież Marissa? No tak, tego się można było spodziewać. Furiath zachodził w głowę, co się mogło wydarzyć. Nagle Mordh chrząknął skromnie, a potem uśmiechnął się szelmowsko. - Cóż, skoro tak uważacie... będzie mi bardzo miło. Dziękuję. - Rozłączył się, wywracając oczami. - Nie zgadniesz, kto został nowym provodhyrem Rady Princepsów. Furiathowi opadła szczęka. - Pierdolisz. Jakim cudem? - Wyszło na to, że jestem najstarszym żyjącym członkiem mojej linii, a prawo wyklucza obecność samic na tym stanowisku. Ponieważ jestem jedynym samcem w Radzie, padło na mnie. - Rozparł się w skórzanym fotelu. - Przyszła góra do Mahometa. - Ale jaja. - Mówią, że w życiu wszystko się może wydarzyć. Powiedz swojemu szefowi, że z góry się cieszę na współpracę z nim. - Powtórzę mu to na pewno. Proszę, pozwól sobie raz jeszcze podziękować za wszystko. - Podszedł do drzwi. - Gdybyś mnie tylko potrzebował, dzwoń. Mordh skinął głową. - Nie omieszkam. Ścierwojady lubią mieć dłużników. - Nie mówi się ścierwojad, tylko symphata - zarżał Furiath. Kiedy wychodził, basowy, mroczny śmiech Mordha jak grzmot toczył się za nim. Furiath zestalił się przed rezydencją Bractwa. Starannie wygładził szatę, żeby zaprezentować się godnie, jakby był gościem, co do pewnego stopnia było prawdą, bo w myślach bawił już gdzie indziej. Coś było na rzeczy: Jego głowa doznała zmiany adresu. - 403 -

Czuł się dziwnie, dochodząc do domu i, jak obcy, wystawiając twarz w sieni do kamery. Fritz też wydawał się zdziwiony, kiedy otwierał drzwi. - Jaśnie panicz? - Czy mógłbyś mnie zaanonsować Ghromowi i powiedzieć, że proszę o rozmowę? - Naturalnie. - Psaniec skłonił się i potruchtał szybko na górę. Czekając, rozglądał się po holu, wspominając ich brata Hardhego, który postawił ten dom... ileż to lat temu? Ghrom pojawił się na szczycie schodów. - Cześć - powitał go z rezerwą. - Cześć. - Furiath uniósł dłoń. - Czy możesz mi poświęcić chwilkę czasu? - Jasne. Furiath ruszył po schodach. Z każdym krokiem skóra świerzbiła go coraz bardziej, ponieważ zbliżał się do swojej sypialni i opadły go wspomnienia czerwonego dymka, który tam palił. Coś w nim wyło do jednego choćby macha, tak że aż waliło mu w skroniach. - Stary, jeśli tutaj wracasz po narkotyki... - Furiath powstrzymał go ruchem ręki. - Nie, ale wolałbym porozmawiać na osobności. - Proszę cię bardzo. Kiedy znalazł się w zaciszu gabinetu, musiał się przemóc, żeby zacząć mówić i przestać myśleć o dragach. Słowa same cisnęły mu się na usta. Najsamiec. Cormia. Pani Kronik. Przyszłość. Wybranki. Bracia. Odnowa. Odnowa. Odnowa. Kiedy wreszcie wyprztykał się z konceptu, dotarło do niego, że Ghrom milczy jak zaklęty. - Na dziś zdążyłem zwołać Wybranki i powiadomić je, że rozejrzę się tutaj za jakimś miejscem dla nich. - Masz już coś na oku? - Schronisko Mordha w głębi stanu. - Coś takiego? - Tak wyszło. Jest tam bezpiecznie. To odludzie, człowieki się tam rzadko zapędzają. Łatwiej mi będzie chronić te z Wybranek, które zdecydują się zamieszkać po naszej stronie. Cały proces będzie przebiegał stopniowo. Kilka Wybranek już wyraziło chęć odwiedzenia naszej strony. Chcą poszerzać horyzonty, uczyć się. Ja i Cormia chcemy im pomagać się zasymilować w takim

- 404 -

stopniu, w jakim będą chciały Wszystko oparte jest na zupełnej dobrowolności. Same będą decydować o sobie. - A co na to Pani Kronik? - Zaakceptowała. Naturalnie w imieniu Bractwa ty musisz wyrazić zgodę. Kręcąc głową, Ghrom wstał od biurka. Furiath schylił pokornie głowę. Wcale nie miał Ghromowi za złe, że sceptycznie odnosi się do jego planów. W końcu słowa Furiatha niewiele znaczą. Może jednak uda mu się wzbudzić zaufanie króla czynem. - No cóż, jak już powiedziałem, to zależy wyłącznie od... Ghrom podszedł z wyciągniętą grabą. - Jestem w stu procentach za. Możesz liczyć z mojej strony na wszelką pomoc dla Wybranek, które nas odwiedzą. Co tylko zechcesz. Furiath stał z szeroko otwartymi oczami. - To mi się udało - powiedział schrypłym głosem, ściskając dłoń brata. - Dostaniesz ode mnie wszystko, czego będziesz potrzebował - powtórzył Ghrom z uśmiechem. - Na razie mam wszystko, czego mi... - Nagle zerknął na biurko króla. Czy... czy mógłbym siąść na chwilkę przy twoim komputerze? - Oczywiście. Ze swojej strony chciałbym się podzielić z tobą dobrą nowiną. To znaczy, w miarę dobrą. - Mianowicie? Ghrom skinął głową w stronę drzwi. - Tohr wrócił. - Żyje? - spytał Furiath przez ściśnięte gardło. - Niby tak, ale... Najważniejsze, że wrócił. Zrobimy, co się tylko da, żeby nas nie opuścił.

- 405 -

ROZDZIAŁ 53 John Matthew siedział przy stoliku Bractwa w VIP-owskim sektorze Zero Sum. Był pijany w trzy dupy. Narąbany. Ubzdryngolony. Gdy obalił w pięć minut któreś już z rzędu piwko, zamówił jaegermeistra z red bullem. Khiller z Blasthem na szczęście milczeli. Sam nie wiedział, co go popycha do zalewania się piwskiem zakrapianym żołądkówką. Niewątpliwie nerwy miał w strzępach. W rezydencji zostawił śpiącego Tohra, który wyglądał jak nieboszczyk w trumnie, a chociaż był uszczęśliwiony powrotem wojownika, stan brata nie rokował dobrze. John nie zniósłby kolejnej straty. Do tego dochodziła tajemnicza zjawa Lahsera. John podejrzewał, że z jego głową jest coś nie tak. - On prosi o kolejne piwo - powiedział Khill, kiedy kelnerka nadeszła z kieliszkiem wódki. - Kocham cię - zamigał John do kumpla. - Obawiam się, że przestaniesz nas kochać, kiedy wrócisz do domu i zaczniesz rzygać po ścianach, ale na razie cieszmy się chwilą. - No właśnie - John chlapnął wódki i nie poczuł żadnego pieczenia w żołądku. Cóż, to była raptem kropla w morzu jego pijaństwa. Khill miał rację: pewnie skończy się pawiem. Właściwie to już... Zerwał się z ławy. - A nie mówiłem. - Khill wstał również. - Pójdę sam. Khiller poklepał łańcuch na szyi. - Sam się już skończyło. John wsparł się pięściami o stolik, szczerząc kły z furią. - Porąbało cię, czy jak? - syknął Khill. Blasth nerwowo rozglądał się po sąsiednich stolikach. - Pójdę sam. Khill był wyraźnie wkurwiony ale w końcu opadł na ławę. - Rób, jak chcesz, tylko chowaj te kły. - 406 -

John ruszył przed siebie zdumiony, że jest w klubie jedyną osobą, która zauważa, że podłoga faluje jak w lunaparku. Przed dojściem do prywatnych łazienek rozmyślił się, skręcił w lewo i wymknął poza aksamitny sznur. Idąc przez salę, lawirował między gęstym tłumem z wdziękiem słonia, roztrącając tańczących, obijając się o ściany, lecąc do przodu, a potem hamując gwałtownie, żeby nie zejść z trasy. Zszedł na półpiętro i wtoczył się do męskiej ubikacji. Dwóch gości stało przy pisuarach, jeden przy umywalce. Nie patrząc im w oczy, dotarł do ostatnich drzwi i wszedł do kabiny dla niepełnosprawnych, zaraz jednak cofnął się, bo go zemdliło. Spróbował sąsiednich drzwi. Jego żołądek wirował jak betoniarka, przygotowując ekspresową przesyłkę lotniczą. Kurwa mać, co go pokusiło, żeby przyjść tutaj, zamiast do prywatnych łazienek. Przerażało go, że ci trzej kolesie będą słuchać, jak nad kiblem robi remanent. Rany, ależ był naprany. Odwrócił się i zajrzał w miskę klozetową. Była czarna, jak prawie wszystko w Zero Sum. To był porządny klub. No, może nie do końca porządny: prostytutki, narkotyki, bukmacherzy... Czysty dla sanepidu, nie dla prokuratury. John oparł głowę o stalowe drzwi i zamknął oczy. Nagle uświadomił sobie, co topi w alkoholu. Co jest wyznacznikiem męskości? Waleczność? Silne bicepsy? Akt pomsthy? Trzymanie emocji w ryzach, gdy świat fika kozła za kozłem? Miłość do kogoś, kogo już prawie nie było? Seks? Cholera, niepotrzebnie zamykał oczy. To nie czas, by oddawać się rozmyślaniom. Otworzył oczy, koncentrując się na rozmazanych lampach na czarnym suficie. Woda z kranu przestała szumieć. W obu pisuarach spuszczono wodę. Dwukrotnie trzasnęły drzwi na zewnątrz. Ktoś sniffował parę kabin dalej. Dwa pociągnięcia nosem i głębokie aaach. Kroki. Odgłos spłuczki. Histeryczny śmiech. Trzaśniecie drzwi na zewnątrz. Sam. Nareszcie sam. Miał niewiele czasu, bo lada chwila mógł nadejść ktoś następny. Spojrzał w gardziel czarnej muszli, prosząc żołądek, żeby zrobił swoje, oszczędzając mu wstydu. Daremnie. Choć może jednak...? Nie. Chol - lera... - 407 -

Patrzył w głąb kibla, licząc na to, że odruch wymiotny weźmie górę, kiedy nagle dotarło do niego, gdzie jest. Przyszedł na świat w kabinie toalety. W miejscu, gdzie ludzie chodzą rzygnąć po przepiciu... Został porzucony na łaskę losu przez matkę, której nie znał, i ojca, który nigdy go nie poznał. Jeśli Tohr znowu go opuści... Odwrócił się, żeby wyjść, ale palce mu się zaplątały i nie mógł sobie poradzić z zasuwą. Z rosnącą paniką szamotał się z drzwiami, które w końcu puściły. Wypadł z kabiny, starając się jak najkrótszą drogą dostać do drzwi na zewnątrz. Nad każdym z sześciu miedzianych kranów wisiało lustro w pozłacanej ramie. Zaczerpnął tchu i przystanął przed pierwszym z brzegu lustrem, studiując swoją dorosłą twarz. Jego oczy... nadal były niebieskie i takiego samego kształtu, jak zawsze. Cała reszta zmieniła się nie do poznania: mocna szczęka, potężny kark, szerokie czoło. Jednak oczy były nadal jego oczami. - Kim jestem? - spytał samymi wargami. Podciągnął górną wargę i zaczął studiować swoje kły. - Nie mów mi, że widzisz je po raz pierwszy w życiu. Podskoczył. Xhex właśnie domykała drzwi po jego stronie. Była ubrana tak jak zawsze - w koszulkę bez rękawów i skórzane spodnie - ale zrobiła na nim olśniewające wrażenie. - Widziałam, jak się tutaj tarabaniłeś. Pomyślałam sobie, że upewnię się, czy nic ci się nie stało - powiedziała, nie mrugnąwszy nawet szarym okiem. To było w jej stylu. Ta samica zawsze patrzyła przed siebie niewzruszenie jak pomnik. Bardzo seksowny pomnik. - Chciałbym cię zerżnąć - powiedział bezgłośnie, nie bacząc na to, że pogrąża się w jej oczach. - Czyżby? Ewidentnie umiała czytać z ruchu warg. Albo z kąta erekcji, bo w jego dżinsach hydra właśnie podniosła łeb. - Aha. - W tym klubie nie brak dziewcząt. - Chcę tylko ciebie. - Myślę, że z nimi będzie ci lepiej. - A ja myślę, że tobie będzie lepiej ze mną.

- 408 -

Nie wiedział, skąd się bierze jego odwaga i nie chciał wiedzieć. Czy nagle jakieś bogi zesłały mu natchnienie, czy szarżował, jak to po paru głębszych nieważne. Zamierzał iść za ciosem. - Jak nie wierzysz, to popatrz. Ostentacyjnie wsunął kciuki za pasek dżinsów i szarpnął, odsłaniając swój wzwód w pełnej okazałości. Xhex zapuściła sępa; dobrze wiedział, co wypatrzyła. I bez erekcji był hojnie wyposażony, jak przystało na dwumetrowego samca. Kiedy mu stał - był wielki jak pyton. No proszę, pomnik ożył. Wzrok Xhex nie powrócił do poziomu jego twarzy, tylko umknął w bok. Kiedy patrzyła na niego, a między nimi zaczynało iskrzyć, jego przeszłość przestała się liczyć. Istniało tylko tu i teraz. A teraz znaczyło tyle, co zamknąć te cholerne drzwi na zasuwę i włożyć jej, a potem ją wyrypać na stojąco. Otwarła usta, a on zawisł na jej wargach, jakby czekał na jej werdykt. Nagle Xhex skrzywiła się, łapiąc za słuchawkę w uchu. - Cholera, muszę lecieć. John urwał kawał papierowego ręcznika i długopisem nagryzmolił kilka śmiałych słów, po czym wcisnął jej zwitek w dłoń. - Mam przeczytać teraz czy potem? - Potem - powiedział samymi wargami. Wracał na salę dziwnie trzeźwy, z miną chojraka. Powróciwszy do holu w domu swoich rodziców, Lahser przez chwilę siedział nieruchomo. Ledwie żył. Czuł się jak liść prasowany żelazkiem między arkuszami woskowanego papieru - sztucznie wskrzeszony do życia. Spojrzał na swoje dłonie. Poruszył palcami. Pokręcił szyfr. Ojciec udzielił mu pierwszych nauk. Mieli widywać się regularnie. Lahser już nie mógł się doczekać. Raz po raz, zaciskając dłonie w pięści, próbował policzyć triki, które opanował. Właściwie to nie były triki, tylko chwyty potwora, który dopiero zaczynał się rozeznawać w zastosowaniu łusek na grzbiecie, ognia w paszczy i kolców na ogonie. Trochę tak, jak po przemianie. Musiał poskładać do kupy wiedzę o swoim nowym ciele i jego funkcjonowaniu. Na szczęście Omega, jak przystało na dobrego rodzica, zamierzał mu w tym pomóc.

- 409 -

Kiedy już mógł zadrzeć głowę, spojrzał na górę schodów, gdzie pojawił się John. Miło powitać starego wroga. A już zaczynał tęsknić. Szkoda, że nie ma oficjalnych kart z zawiadomieniem, że adresat ci podpadł, więc niech się lepiej ma na baczności. Ostrożnie wstał i zaczął się rozglądać po holu, patrząc na staroświecki zegar przy drzwiach wejściowych, płótna olejne i cały ten chłam przekazywany z pokolenia na pokolenie. Potem spojrzał w stronę jadalni. Cóż, łopaty są w garażu. Znalazł dwie łopaty stojące przy ścianie pod kołkami, na których wisiały sekatory i grace. Wybrał czerwoną łopatę z drewnianym trzonkiem i wyszedł z garażu. Zaskoczyło go, że ciągle jeszcze jest noc, bo zdawało mu się, że z Omegą spędził wiele godzin. No, chyba że minęła cała doba. O ile nie dwie. Obszedł dom i na bocznym dziedzińcu wybrał miejsce pod dębem, którego korona ocieniała wielkie okna gabinetu. Kopiąc, co jakiś czas zerkał w górę. Na kanapie wciąż były plamy krwi. Jasne, że były, przecież same nie wyparowały z tapicerki. Grób, który wykopał, miał wymiary metr na dwa i półtora metra głębokości. Rosnąca góra ziemi była większa, niż się spodziewał; miała słodki zapach piżma, jak trawniki po deszczu. Musiał śpieszyć się, żeby zdążyć przed wschodem słońca. Najpierw włożył ojca, potem matkę, układając ich na łyżeczki, tak, by ojciec obejmował matkę od tyłu. Zapatrzył się na ciała rodziców. Był zaskoczony tym, że musiał to zrobić, zanim wezwie następny oddział reduktorów, by wyczyścili obiekt. Cóż, tych dwoje było jego rodzicami przez pierwszą część jego życia i chociaż wmawiał sobie, że ma ich gdzieś, nie było tak do końca. Nie pozwoli cholernym nieumarłym bezcześcić rozkładających się zwłok. Dom - proszę bardzo, róbta, co chceta. Ale wara od ojca i matki. O wschodzie słońca, gdy pierwsze złote promienie przebiły się przez gąszcz liści dębu, zadzwonił do pana D i zasypał dół. Kurczę blade, to naprawdę wyglądało jak grób, z tym kopczykiem rozpulchnionej ziemi, która nie chciała z powrotem wskoczyć na miejsce. Niósł łopatę do garażu, kiedy usłyszał pierwszy samochód na podjeździe. Wysiedli dwaj reduktorzy. Zaraz po nich nadciągnęła osobowa bagażówka, a za

- 410 -

nią ford F-150 i półciężarówka. Zniknęli we wnętrzu domu, ciągnąc za sobą smugę mdlącej woni. Na sam koniec zajechała ciężarówka firmy przewozowej. Za kierownicą siedział pan D. Kiedy nadreduktor zaczął dyrygować grabieżą, Lahser skoczył do swojej dawnej łazienki wziąć szybki prysznic. Wycierając się, zaszedł do swojej garderoby, gdzie stały rzędy wieszaków. Ostatnio jego przyodziewek poważnie zszedł na psy, więc powetował to sobie wypasiona marynarką od Prady. Etap żołnierskiej prostoty miał już za sobą. Nie był już grzecznym harcerzykiem Bractwa. Zapragnął zaszpanować. Podszedł do komody, wysunął szufladę z biżuterią i... Gdzie, u diabła, był jego wysadzany diamentami zegarek od Jacob&Co.? Co tu się... Rozejrzał się po pokoju i pociągnął nosem. Potem, zgodnie z nauką nowego papy, uaktywnił we wzroku niebieski filtr, dzięki czemu widział na różowo odciski każdego, kto śmiał grzebać w jego rzeczach. Świeżutkie odciski bez linii papilarnych na pewno nie należały do niego. Jeszcze raz pociągnął nosem. To był... John. John i Khill. Jeden z tych nędznych chujków zajebał mu zegarek. Porwał z biurka nóż myśliwski i rycząc z wściekłości, rzucił przez cały pokój, wbijając w stertę czarnych poduch. Pan D stanął w progu. - Coś nie tak, psze pana? Lahser odwrócił się na pięcie, celując w nadreduktora palcem. Już miał zrobić użytek z kolejnej umiejętności, którą przekazał mu jego rodzic, jednak opanował się, opuścił rękę i wygładził marynarkę. - Podaj... - Musiał odchrząknąć, bo z wściekłości odebrało mu mowę. Podaj mi śniadanie. Do pokoju werandowego, nie do jadalni. Pan D ulotnił się. Lahser musiał odczekać dobrych parę minut, zanim ochłonął i mógł zejść na dół. Zasiadł przed elegancko podaną jajecznicą na bekonie, tostem z dżemem i sokiem pomarańczowym. Sok był pyszny; pan D wycisnął go własnoręcznie, co utwierdziło Lahsera w przekonaniu, że dobrze zrobił przed chwilą, oszczędzając nadreduktora. Pozostali reduktorzy, stłoczeni w drzwiach pokoju werandowego z fascynacją przyglądali się, jak szamie. - Coś ty, kurwa, za jeden - odezwał się któryś, kiedy Lahser dopijał kawę. - 411 -

Lahser wytarł usta serwetką i spokojnie zdjął marynarkę. Potem wstał, rozpinając guziczki łososiowej koszuli. - Jestem waszym królem, wy ćwoki. - Rozsunął poły koszuli i mentalnie rozpłatał skórę na swoim mostku, a potem obnażył kły i rozsunął żebra. W jego piersi biło czarne serce. Nieumarli cofnęli się w popłochu. Jeden z tych durniów nawet się przeżegnał. Flegmatycznie domknął klatkę piersiową, dopiął koszulę i usiadł z powrotem. - Jeszcze raz mała czarna, panie D. Zasrany kowboj przez chwilę mrugał w osłupieniu, jakby dostał równanie z samymi niewiadomymi. - Tak... psze pana. Lahser, jak gdyby nigdy nic, ujął ponownie filiżankę, patrząc na pobladłe twarze zabójców. - Ogłaszam świt nowej ery, panowie. A teraz bierzcie się do roboty, bo trzeba opróżnić parter do dziesiątej, kiedy przychodzi listonosz.

- 412 -

ROZDZIAŁ 54 Dom Kultury dla wschodniej części Caldwell mieścił się na Baxter Avenue, między pizzerią meksykańską Caldie a miejscową szkółką tenisa. Mieścił się w budynku wielkiej, starej farmy pochodzącej z czasów, gdy wokół ciągnęły się pola kukurydzy. Przed budynkiem zieleniał zadbany trawnik z amerykańską flagą, a na tyłach był placyk zabaw z huśtawkami. Kiedy Furiath scalił się za budynkiem, marzył tylko o jednym: żeby już było po wszystkim. Sprawdził godzinę na zegarku. Miał jeszcze dziesięć minut. Dziesięć minut wstrzymywania się od ucieczki. Matko, ależ by zajarał. Serce kicało mu po całej klatce piersiowej, dłonie miał jak wyżęte ścierki, od świądu mało nie wylazł ze skóry. Rozejrzał się po parkingu. Dwadzieścia samochodów wszelkiej maści. Ciężarówki, toyoty, saab z otwieranym dachem i różowy volkswagen garbus. Do tego trzy furgonetki i mini cooper. Chowając ręce do kieszeni, zszedł z trawnika na chodnik otaczający budynek i dotarł do asfaltowej alejki prowadzącej z parkingu do zadaszonego wejścia. We wnętrzu jechało kokosem, może od pasty do linoleum. Był już właściwie zdecydowany zawrócić, kiedy zaszumiała spłuczka i jakiś samiec człowieków wyszedł z drzwi toalety męskiej. - Czy jesteś przyjacielem Billa W.? - spytał, wycierając ręce w papierowy ręcznik. Miał miłe, piwne, trochę psie oczy i tweedową marynarkę, za ciepłą jak na tę porę roku. Nosił krawat z plecionki. - Mhm, sam nie wiem. - Mityng jest w piwnicy, jeśli to cię tutaj sprowadza. - Jego uśmiech był tak naturalny i zrelaksowany, że Furiath zaczął go odwzajemniać, dopóki nie przypomniał sobie o różnicach w uzębieniu. - Idę na dół, więc możemy pójść razem. Jeśli wolisz zejść za chwilę, nie ma sprawy. Furiath zauważył, że mężczyzna cały czas wyciera ręce ręcznikiem. - Jestem zdenerwowany. Pocą mi się ręce - wyjaśnił. Furiath uśmiechnął się oszczędnie. - Wiesz co... chyba pójdę z tobą. - To fajnie. Jestem Jonathon. - A ja Fur... Fernando. - 413 -

Na szczęście obyło się bez podawania rąk, bo nie miał papierowego ręcznika, a ręce spotniały mu do reszty w kieszeniach. Piwnica Domu Kultury miała betonowe ściany pobielane wapnem, brunatną szorstką wykładzinę podłogową, która niejedno wytrzyma, i furę jarzeniówek na niskim stropie. Z około trzydziestu krzeseł ustawionych w kręgu większość była zajęta; kiedy Jonathon ruszył przez środek sali, Furiath skinął mu głową i zajął wolne krzesło przy samiutkich drzwiach. - Jest dziewiąta - oznajmiła krótko ostrzyżona brunetka. Wstała, czytając z kartki. - Wszystko, co tu zostanie powiedziane, powinno zostać między nami. Kiedy ktoś z nas mówi, nie wolno rozmawiać ani przerywać... Reszty nie słyszał, bo był zbyt zajęty rozglądaniem się po obecnych. Tylko on jeden był w kraciastym trenczu. Wszyscy poza nim byli człowiekami. Najmłodsi mieli około dwudziestki, najstarsi pod pięćdziesiątkę - pewnie ta pora dnia była dogodna dla studentów i osób, które pracują. Wodząc wzrokiem po twarzach, zastanawiał się, co ich przywiodło tutaj, do tej ubogiej piwnicy, by siedzieć na czarnych plastikowych krzesłach w miazmatach sztucznego kokosu. Nie mógł się tutaj odnaleźć. Dzielił go od nich jakiś mur, nie tylko dlatego, że tamci nie mieli kłów i mogli przebywać na słońcu. Jednak został, bo nie miał dokąd iść - tak jak, zapewne, oni. - To jest terapia grupowa - powiedziała brunetka. - Dziś będzie mówił Jonathon. Jonathon wstał. Ręce nieustannie wycierał w resztki papierowego ręcznika. - Cześć, nazywam się Jonathon. - Cześć - odpowiedział każdy ze zgromadzonych. - Jestem uzależniony. Ja... brałem kokainę przez jakieś dziesięć lat i moje życie się posypało. Dwa razy wylądowałem w więzieniu. Musiałem ogłosić bankructwo. Nasz dom przepadł. Moja żona zażądała rozwodu i wyjechała z córką do innego stanu. Ponieważ żyłem od działki do działki, zaraz po tym straciłem posadę nauczyciela fizyki. Jestem czysty od... od zeszłego sierpnia, ale ciągle nachodzi mnie ochota, by wrócić do nałogu. Mieszkam teraz w hostelu, bo zaliczyłem odwyk i podjąłem dwa tygodnie temu pracę nauczyciela. W więzieniu, tym samym, w którym siedziałem. Uczę matematyki. - Odkaszlnął. No więc równo rok temu, co do dnia, w śródmiejskim zaułku kupowałem narkotyk i zostaliśmy z dilerem nakryci, ale nie przez policję, tylko przez typa, który zawiadował tym rewirem. Oberwałem kulą w bok i w udo. - Znowu musiał odkaszlnąć. - Kiedy leżałem w kałuży krwi, ktoś zaczął majstrować przy - 414 -

moich rękach. Napastnik zabrał mój płaszcz, portfel i zegarek, a potem ogłuszył mnie kolbą pistoletu. Prawdę mówiąc, nie powinno mnie tu być dzisiaj. - Po sali poniósł się szmer zrozumienia. - Zacząłem przychodzić na mityngi, bo nie miałem dokąd pójść. Dzisiaj znalazłem się tutaj, ponieważ chcę być tutaj bardziej, niż być na haju. Czasem jednak czuję, że idę po bardzo wąskiej kładce nad przepaścią, więc nie wybiegam w przyszłość dalej, niż do dziewiątej wieczór następnego wtorku, kiedy się znowu tutaj znajdę. Tak wygląda moje wczoraj i moje dziś. Jonathon usiadł. Furiath czekał na pytania i komentarze z sali. Ktoś wstał. - Cześć, nazywam się Ellis... I już. Jeden za drugim zebrani opowiadali o swoim uzależnieniu. Kiedy zegar na ścianie pokazał dziewiątą pięćdziesiąt trzy, brunetka wstała. - A teraz zmówmy modlitwę o pogodę ducha. Furiath podniósł się z krzesła, jak wszyscy. Zgłupiał, kiedy ktoś wziął go za rękę, która, nawiasem mówiąc, nie była już wcale wilgotna. Nie wiedział, czy długo wytrzyma w abstynencji. Nazgul był z nim od wielu lat i znał go jak zły szeląg. Ale wiedział na pewno, że w następny wtorek o dziewiątej wieczór wróci w to miejsce. Wyszedł z wszystkimi, a kiedy poczuł nocne, rześkie powietrze, zachciało mu się kurzyć jak diabli. Kiedy wszyscy ruszyli do swoich samochodów, zawarczały silniki i zapłonęły światła, przysiadł na jednej z huśtawek i pogrążył się w zadumie. Przez chwilę miał wrażenie, że jest obserwowany, ale paranoja mogła być jakimś etapem wychodzenia z nałogu. Posiedziawszy tak trochę, wybrał miejsce poza zasięgiem światła i teleportował się na północ, do schroniska Mordha. Scalając się na tyłach wielkiej chaty o charakterystycznej dla Adirondack architekturze, zobaczył postać samicy przy szklanych rozsuwanych drzwiach. Cormia czekała na niego. Cormia wymknęła się na zewnątrz, cicho zasuwając drzwi za sobą. Złożyła ręce na piersi, żeby się ogrzać. Workowaty wełniany sweter należał do Furiatha, a legginsy pożyczyła od Belli. Rozpuszczone włosy sięgały jej do bioder; w świetle padającym z okien domu mieniły się złotem. - Cześć - powitała go. - Cześć. Przeciął trawnik i wszedł po kamiennych schodkach na taras. - 415 -

- Nie zimno ci? - Troszkę tak. - To świetnie, bo to znaczy, że będę cię musiał ogrzać. - Rozłożył ręce, a ona wśliznęła mu się w objęcia. Nawet przez grubą warstwę irlandzkiej wełny czuł wyraźnie jej ciało. - Dzięki, że nie pytasz, jak było. Wciąż próbuję... właściwie nie wiem, co powiedzieć. Położyła mu dłonie na ramionach. - Sam mi opowiesz, kiedy, i jeśli, będziesz na to gotów. - Pojadę tam znowu. - To dobrze. Stali przy sobie w chłodzie nocy i było im ciepło, bardzo ciepło. - Chcę być w tobie - szepnął jej do ucha. - Tak... - odparła, smakując to słowo. We wnętrzu nie mieliby prywatności, ale tutaj, w ciemnościach za domem, byli tylko we dwoje. Wciągnąwszy Cormię do jeszcze głębszego cienia, wsunął dłonie pod swój własny sweter i zaczął gładzić ciepłe i jędrne ciało swojej krwiczki. Cormia wygięła się z rozkoszy. - Zgadzam się na ten sweter, ale rajstopki muszą zjechać w dół. Zsunął jej legginsy do kostek, a potem ściągnął. - Nie zmarzniesz? - spytał, choć jej intensywny aromat wystarczył za odpowiedź. - Nie ma obaw. Ściana domu była kamienna, ale wiedział, że sprężysta irlandzka wełna ma właściwości izolacyjne. - Oprzyj się o ścianę. Oparła się posłusznie, a on objął ją w pasie, dodatkowo amortyzując swój nacisk, i wyłuskał jej pierś wolną ręką. Całował ją z językiem, bez z pośpiechu, delektując się jej smakiem, a jej wargi reagowały na jego dotyk w sposób tajemniczy, a jednocześnie dobrze znany - no ale całe kochanie się z nią było właśnie takie. Teraz już znał ją od podszewki - nie było miejsca, którego by nie odwiedził w ten lub inny sposób - a mimo to seks z nią był równie oszałamiający, jak za pierwszym razem. Znał ją, a jednak poznawał ją od nowa. Cormia dobrze wiedziała, co jest grane. Czuła, że teraz on przejął prowadzenie. Zmierzał do czegoś pięknego i bardzo zależało mu na tym, by wszystko poszło jak trzeba, ponieważ po mityngu nie mógł przestać myśleć o tym, ile zła wyrządził sobie i innym, i o mały włos - Cormii. - 416 -

Niespiesznie wsuwał język w jej usta i wycofywał, pieszcząc jej pierś wolną dłonią, a nagrodą za jego zabiegi była rozsadzająca mu rozporek erekcja. Cormia, rozpalona i omdlała, przelewała mu się przez ręce. Zsunął rękę niżej. - Muszę sprawdzić, czy nie zmarzłaś. - Tak, właśnie tak - wyjęczała, odchylając głowę w bok. Nie wiedział, czy specjalnie odsłoniła szyję, ale jego kły nie zadawały sobie zbędnych pytań. Natychmiast wysunęły się z górnej szczęki, ostre i wygłodzone. Wsunął rękę między jej uda, a wilgoć, jaką tam zastał sprawiła, że nogi ugięły mu się w kolanach. Miał się nie spieszyć, ale postanowienie diabli wzięli. - O, Cormio - jęknął, wsuwając obie dłonie pod jej pośladki i dźwigając ją do góry. Wcisnął erekcję między jej uda. - Rozepnij mi spodnie. Uwolnij go... W gęstych oparach korzennego aromatu wiązania wyjęła jego penis i jednym gładkim, zdecydowanym ruchem wsunęła w siebie. Gdy zaczął ją przyciągać i odpychać, wygięła głowę do tyłu. Prawem serii wkłuł się w jej żyłę. Kiedy rozdarł kłami cudowną skórę jej szyi, zaczęła miażdżyć go w objęciach, a jej palce kurczowo wpiły się w jego plecy, mnąc koszulę. - Kocham cię... Furiath zastygł na moment, delektując się tą chwilą. Z niesłychaną wyrazistością czuł ciężar Cormii na swoich dłoniach, jej pleć wokół swego penisa, jej szyję u swoich warg, aromat nadciągającego u obojga orgazmu, zapach lasu i krystaliczną świeżość powietrza. Stał w doskonałej równowadze, wsparty na nodze i protezie. Czuł, jak tętni serce Cormii, a jego rytm nakłada się na pulsowanie jego krwi, jak ich rozkosz powoli sięga zenitu. A najwyraźniej czuł kolebkę jej ud, w której dokonywała się ich miłość. Pierwszy raz w życiu rzeczywistość była tak wyrazista i barwna. To właśnie była jego nagroda za odstawienie narkotyków. Był tu i teraz z samicą, którą kochał. Trzeźwy, przytomny i w pełni obecny. Nierozcieńczony. Przypomniał sobie Jonathona i jego słowa na treningu: Dzisiaj znalazłem się tutaj, ponieważ chcę być tutaj bardziej, niż być na haju. Tak. Do diabła... tak. Znów zaczął się poruszać, na przemian dając i biorąc. Gdy bez tchu doszli równocześnie, czuł to każdą cząstką swojego ciała.

- 417 -

ROZDZIAŁ 55 Xhex wyszła z klubu dwanaście po czwartej nad ranem. Ekipa porządkowa już się uwijała, odkurzając, zmywając i czyszcząc na wysoki połysk. Na odchodnym mieli pozamykać drzwi, a o ósmej automatycznie włączał się alarm. Kasy były już opróżnione, a kantorek Mordha zamknięty na trzy spusty. Jej czarny ducati czekał zaparkowany w podziemnym garażu, gdzie zwykł stać również bentley Mordha. Wyprowadziła motocykl na zewnątrz, wskoczyła na siodełko i kopnęła w starter. Drzwi garażu zasunęły się same. Nigdy nie używała kasku. Zawsze jeździła w skórzanej pilotce i w kurtce motocyklowej. Ducati pędził z rykiem w uścisku jej ud. Do domu czekała ją długa droga. Przez gąszcz jednokierunkowych uliczek w centrum przebiła się na Drogę Północną. Jechała dobrze ponad sto sześćdziesiąt na godzinę, gdy wyminęła radiowóz ukryty w kępie świerczków na zakręcie. Zawsze jeździła bez świateł, dlatego pewnie glina - o ile nie kimał w wozie - nie ruszył za nią. Trudno ścigać niewidzialny obiekt. W Caldwell miała dwie mety: mieszkanie w piwnicy śródmiejskiego domu, którego używała, kiedy potrzebowała samotności, i ustronną, dwuizbową chatkę rybacką na przystani nad Hudsonem. Niebrukowana droga stopniowo przechodziła w wąską ścieżkę, gdyż Xhex od trzydziestu lat pozwalała jej zarosnąć. Pochodzący z lat dwudziestych domek, zbudowany solidnie, acz bez polotu, stał na dwuipółhektarowej działce. Wolno stojący garaż był jednym z czynników, które skłoniły ją do zakupu posesji. Xhex była miłośniczką broni palnej, a przechowując amunicję poza domem zmniejszała ryzyko, że we śnie wyleci w powietrze. Wprowadziła motocykl do garażu i weszła do środka. Przestępując próg kuchni, z lubością pociągnęła nosem. Uwielbiała zapach starych świerkowych desek podłogi, sufitu i ścian, i słodką woń cedru, z którego zrobione były szafy na broń myśliwską. Nie miała alarmu przeciwwłamaniowego, bo nie wierzyła w jego skuteczność. Ufała tylko sobie, a to już było wiele.

- 418 -

Wypiła filiżankę kawy instant, po czym weszła do sypialni i zrzuciła skóry. W czarnej sportowej bieliźnie zległa na gołej podłodze, żeby odzipnąć trochę, choć była nie do zdarcia. Odetchnąwszy, zaczęła pozbywać się wrzynających w uda włosiennic. Chrupnęły zatrzaski cierniowych opasek. Jęknęła, gdy krew popłynęła z ran. Skuliła się na boku, oddychając przez usta. Miała mroczki przed oczami. To był jej sposób na okiełznanie symphackiej natury. Ból był jej narkotykiem. Kiedy jej skóra zrobiła się lepka od krwi, a system nerwowy przestroił na wrodzone parametry, poczuła rozkoszne buzowanie krwi. To była jej słodka nagroda za wytrwałe zadawanie sobie katuszy. Oczywiście cała rzecz zasadzała się na chemii. W żyłach Xhex zaczynała krążyć bogata paleta endorfin, wprawiając ją w ekstazę. To była niebiańska jazda. Czasami nachodziła ją myśl, czyby sobie nie kupić jakichś mebli do domku, ale szybko jej to przechodziło. Gołe deski łatwiej było zamieść. Powoli oddech jej się uspokoił, serce spowolniło rytm, a umysł zaczął trzeźwieć, gdy nagle z jej pamięci wychynęło coś, co zastopowało stabilizację pracy narządów. John Matthew. John Matthew, ten durny żółtodziób. Co, u diabła, go naszło, żeby ją podrywać w taki sposób? Przypomniała sobie, jak stał w ubikacji na półpiętrze z tą swoją twarzą wojownika, choć był dopiero chłopcem. Jego ciało już było ciałem samca, który potrafi obdarować rozkoszą. To nie był jakiś cherlak, który struga macho. Sięgnęła do spodni i wyjęła z kieszeni zwinięty skrawek papierowego ręcznika. Dochodząc, wymów moje imię, to cię podkręci na maksa, przeczytała. Prychnęła i zmięła papier w kulkę. Zastanawiała się, czyby nie wstać i nie wrzucić go do pieca. Ostatecznie jednak wsunęła rękę między uda. Gdy nastał świt i światło zaczęło sączyć się do jej sypialni, Xhex w spazmach nadciągającego orgazmu wyobraziła sobie, że pod nią leży John Matthew, wbijając w nią swój potężny bolec. Wierzyć jej się nie chciało, że dała się tak wrobić. Była wściekła na niego, że sprowokował ją do tych kretyńskich fantazji. Gdyby mogła, przerwałaby to natychmiast. Ale nie mogła, bo wymówiła jego imię. I to po dwakroć.

- 419 -

ROZDZIAŁ 56 Pani Kronik władza zaczynała się wymykać z rąk, co było swoistym policzkiem dla wszechmocnej stwórczyni własnego świata, którego historia wpisywała się w bieg dziejów kosmosu. Co prawda sytuacja miała też dobre strony, no, powiedzmy, do pewnych granic. O ile nie wręcz dobre, naturalnie z zachowaniem pewnych granic. Pani Kronik podpłynęła do hermetycznie uszczelnionej komnaty w sercu swoich prywatnych apartamentów i telepatycznie otwarła drzwi. Z komnaty zaczęła się ulatniać mgła, furkocząc jak jedwabne kimono na wietrze. Z rzednących oparów wyłonił się kontur potężnego ciała jej córki. Panikha wisiała nieruchomo w powietrzu. Panikha, którą matka nazywała zdrobniale Payne, czyli cierpieniem, była, jak jej ojciec, agresywna, władcza i wyrachowana. Groźna. Pośród Wybranek nie było miejsca dla kogoś jej pokroju. Nie było dla niej również miejsca w świecie wampirów. Dla dobra wszystkich Pani Kronik musiała trzymać własną córkę pod kluczem. Zaufaj własnym wytworom. Słowa Najsamca dźwięczały jej w uszach, trafiając w sedno skrywanych lęków Pani Kronik. Życia samców i samic, których powołała z organicznej materii jednorazowym aktem woli, nie sposób było zaszufladkować i ustawić pod sznurek jak woluminy w bibliotece sanktuarium. Oczywiście porządek miał w sobie pewien urok bezpieczeństwa przewidywalności. Jednak natura, natura istot żywych, była bujna i nieokiełznana; wymykała się z szeregu. Zaufaj własnym wytworom. Pani Kronik potrafiła przeniknąć zasłonę przyszłości: widziała przyszłe wydarzenia, zwycięskie bitwy i katastrofy, to wszystko było jednak kroplą w oceanie wieczności. Prawdziwe, wielkie koła losu były poza zasięgiem jej wzroku. Przyszłość rasy, którą powołała do istnienia, była zbyt ściśle związana z jej własnym przeznaczeniem, by mogła przewidzieć odległe wzloty i upadki własnego ludu. Była wszechwładna tylko w teraźniejszości i w tym sensie Najsamiec miał rację. - 420 -

Jej umiłowane dziatki nie rozwijały się i, jeśli nic się nie zmieni, wkrótce ich lud wyginie. Tylko zmiana, odnowa była szansą na lepszą przyszłość. Pani Kronik zsunęła czarny kaptur z głowy i wyciągnęła rękę przed siebie, emitując rozpaloną wiązkę molekuł w stronę uśpionej córki. Oczy Panikhi, jakże podobne do oczu jej bliźniaka, Vrhednego, otwarły się gwałtownie. - Córko - rzekła Pani Kronik. Odpowiedź jej nie zaskoczyła. - Jeb się.

- 421 -

ROZDZIAŁ 57 Minął miesiąc. Dla Cormii zaczynało się rutynowe powitanie kolejnej nocy. Biodra Furiatha rytmicznie falowały przez sen, a jego członek szukał drogi do jej wnętrza. Przewróciła się na brzuch, żeby ułatwić mu zadanie. Nietrudno było odgadnąć jego reakcję. W pół sekundy był już na niej, otulając ją jak ciepła, ciężka kołdra... Jęknęła, gdy w nią wszedł. - Mmm - wymruczał jej do ucha. - Dobry wieczór, najdroższa krwiczko. Z uśmiechem wygięła się, by mógł wejść jeszcze głębiej. - Jak się miewasz, mój drogi brończe? Jęknęli oboje, kiedy jednym potężnym pchnięciem dosięgnął samego dna jej duszy. Ujeżdżał ją powoli i czule, tuląc twarz do jej szyi i kąsając leciutko. Dłonie trzymali splecione. Nie byli jeszcze sobie oficjalnie zaślubieni, bo mieli pełne ręce roboty z Wybrankami, które były straszliwie ciekawe świata po tej stronie. Cały czas jednak byli z sobą i Cormia nie mogła sobie wyobrazić, jak mogli dotąd żyć bez siebie. Co prawda raz w tygodniu rozstawali się na trochę: Furiath we wtorki uczęszczał na mityngi Anonimowych Narkomanów. Nie było mu się łatwo rozstać z czerwonym dymkiem. Chwilami stawał się spięty, albo wzrok miał zamglony, albo przyłapywał się na tym, że gnie coś w rękach, nieomal łamiąc. Przez pierwsze dwa tygodnie w dzień biły na niego poty, potem mu przeszło, ale wciąż miał napady świerzbienia skóry. Mimo to ani razu nie zboczył z raz obranej drogi. Nawet w najgorszych chwilach nie złamał się. Przestał też używać alkoholu. Kochali się za to na okrągło, ku uciesze Cormii. Wyszedł z niej i odwrócił ją na plecy, po czym wrócił na miejsce u jej wrót. Całował ją namiętnie, trzymając za piersi i gładząc palcami jej twarde sutki. Wygięła się w łuk, po czym wsunęła dłonie między ich oboje, ujęła jego członek i zaczęła poruszać rytmicznie dłonią tak, jak lubił. Na stoliku nocnym piknął SMS w komórce Furiatha, ale nie mieli głowy się tym zająć. - 422 -

Cormia z radosnym uśmiechem wsunęła go z powrotem w siebie. Kiedy znów się złączyli, pożar zaczął trawić ich poruszające się w szaleńczym rytmie ciała. Wpijając palce w falujące plecy najdroższego i odpowiadając na jego ruchy, odpłynęła z nim na jednej fali. Kiedy orgazm przetoczył się i ucichł, otwarła oczy, napotykając promienne spojrzenie jego żółtych oczu. - Uwielbiam wieczorną pobudkę - wyznał, całując ją w usta. - Ja też... Nagle na schodach zawył przeraźliwie alarm przeciwpożarowy. Furiath ze śmiechem odwrócił się na bok, tuląc jej twarz do swojej piersi. - Pięć... cztery... trzy... dwa... - Przepraszam! - krzyknęła Layla z dołu. - Co to było tym razem, Wybranko? - odkrzyknął. - Jajecznica. - Nie zgadłem. Obstawiałem tosty - zachichotał. - Nie ma szans na to. Wczoraj zepsuła toster. - Co ty powiesz? - Tak. Próbowała w nim upiec pizzę. Ser. - Wszędzie? - Wszędzie. - Nie przejmuj się, Laylo. Zawsze możesz umyć patelnię i spróbować jeszcze raz. - Obawiam się, że patelnia już nie działa - padła z dołu odpowiedź. - Aż się boję pytać dalej - wyznał Cormii. - Przecież patelnie są z żelaza, prawda? - Raczej tak. - Pójdę jej pomóc - zdecydowała, siadając na łóżku. - Już idę na dół, siostro. Momencik! Furiath przyciągnął ją do siebie, żeby jej dać całusa, a potem puścił wolno. Błyskawicznie wzięła prysznic i wyłoniła się z łazienki w obszernych niebieskich dżinsach i jednej z koszul od Gucciego z jego kolekcji. Przez lata chodziła w luźnych szatach i nie lubiła obcisłych strojów, co bardzo odpowiadało jej brońcowi, który chętnie dzielił się z nią garderobą. - Cudownie ci w tym kolorze - wymruczał, patrząc, jak upina włosy. - Lubisz lawendowy kolor? - Zrobiła półobrót, co nagrodził cytrynowym błyskiem w oku. - Tak, bardzo. Chodź tu do mnie, moja Wybranko.

- 423 -

Na dole odezwało się pianino. Ktoś ćwiczył gamy. Widać Selena też już wstała. Cormia ujęła się pod boki. - Muszę zejść na dół, zanim Layla puści dom z dymem. Furiath uśmiechnął się lubieżnie, nie dając za wygraną. - Chodź tu do mnie, moja Wybranko. - Co powiesz na to, że przyjdę, ale z czymś do jedzenia? Furiath straceńczym gestem odrzucił skłębioną pościel, kładąc rękę na nabrzmiałym, twardym penisie. - Mam apetyt wyłącznie na ciebie. Do dochodzącego z dołu harmidru dołączył ryk odkurzacza. Amalya i Pheonia codziennie ciągnęły zapałki, której będzie wolno odkurzać, nie bacząc na to, czy dywany w wielkim domu Mordha potrzebowały tego, czy nie. - Zniknę na moment - powiedziała, pewna, że jeśli znajdzie się w zasięgu jego rąk, zaraz zaczną się kochać znowu. - Jak wrócę, będziesz mnie mógł nakarmić, co ty na to? Radośnie wywrócił białkami. - O, tak, najdroższa. Znakomity pomysł. Komórka zabrzęczała, przypominając o nieodebranym SMS-ie. Furiath, stękając, sięgnął do nocnego stolika. - Już dobra, idź sobie stąd, bo inaczej nie wypuszczę cię przez godzinę, albo i trzy. Śmiejąc się, ruszyła do drzwi. - O rany! Gwałtownie się odwróciła. - Co się stało? Furiath właśnie siadał powoli, trzymając komórkę jak jakiś drogocenny przedmiot, którego wartość wielokrotnie przewyższa cztery stówki, które na niego w zeszłym tygodniu wyłożył. - Furiath? Podsunął jej wyświetlacz. Samiczka, Nalla, 2 h temu. Mam nadzieję, że u ciebie wszystko OK. Z. - Powinieneś wrócić do siebie i zobaczyć się z nim - powiedziała Cormia po namyśle. - Z nimi - poprawiła się, kładąc mu rękę na ramieniu. Furiath przełknął z trudem. - Sam nie wiem. Bezpieczniej jest tam nie wracać. Obaj z Ghromem możemy wszystko załatwić przez telefon, a z kolei... Wolę tam nie wracać. - Odpiszesz chociaż na SMS-a? - 424 -

- Jasne. - Przykrył się kołdrą i zapatrzył tępo w komórkę. - Może chcesz, żebym ja to zrobiła - spytała po dłuższej chwili. - No właśnie. Napisz w imieniu nas obojga - ucieszył się. Pocałowała go w czubek głowy, po czym napisała: Upraszamy błogosławieństw dla was i waszego maleństwa. Łączymy się z wami myślą i sercem. Ściskamy was, Furiath i Cormia. Następnego wieczoru Furiath miał wielką pokusę, by olać mityng AN. Nie mógł sobie przypomnieć, po co się tam pchał i jakim cudem się tam parę razy znalazł. Marzył o jednym tylko, żeby zajarać i nie czuć bólu. Właściwie nie wiedział, skąd się bierze jego minorowy nastrój. W końcu młode jego brata przyszło na świat bez problemów, Z został ojcem, Bella przeżyła poród, a maleństwo jest zdrowe. Bogiem a prawdą powinien skakać pod sufit ze szczęścia. Jego modły i supliki bliskich zostały wysłuchane. Na pewno jest jedynym, który ma dzisiaj chandrę. Reszta braci z pewnością wznosi toasty na cześć Z i jego malej, i troskliwie opiekuje się Bella. Narodziny Nalli będą celebrowane tygodniami, a Fritz będzie w siódmym niebie, szykując wymyślne potrawy i zawiadując przygotowaniami. Mógł przewidzieć scenariusz uroczystości. Na bramie rezydencji zawisną szmaragdowe i szkarłatne flagi. Szmaragd był barwą rodową Zbihra, a szkarłat Belli. Na każdych drzwiach domu, nawet na szafach i schowkach, zawiśnie wieniec z kwiatów symbolizujący przybycie Nalli na świat. W kominkach przez wiele dni będą płonąć specjalnie nasączone bierwiona, rozsiewając słodki zapach. Czerwień ognia symbolizowała krew nowo narodzonej. Z wybiciem dwudziestej czwartej godziny po przyjściu na świat maleńkiej każdy z domowników złoży dumnym rodzicom w darze wstęgę uplecioną ze swoich barw rodowych. Wstęgi zawisną na pałąkach kolebki Nalli, zobowiązując ofiarodawców do dozgonnej opieki nad młodym. Gdy godzina dobiegnie końca, za główką małej, jak rzeka miłości, spływać będzie kaskada atłasowych wstążek. Nalla otrzyma w darze bezcenne klejnoty. Owinięta w aksamitną kołderkę, będzie wędrować z rąk do rąk. Cud jej narodzin napełni szczęściem serca tych, którzy wyglądali jej przyjścia na świat z lękiem i nadzieją. Sam nie wiedział, jakim cudem zestalił się za domem kultury i jaka siła wepchnęła go za próg i skierowała jego kroki do piwnicy, a potem przytrzymała w kręgu.

- 425 -

Po powrocie jakoś nie chciało mu się jeszcze wchodzić do schroniska. Usiadł na tarasie na tyłach domu, na wyplatanym fotelu ogrodowym. Nad głową miał rozgwieżdżone niebo. Czuł w głowie pustkę, a jednocześnie wielki zamęt. W pewnej chwili pojawiła się Cormia, kładąc mu rękę na ramieniu jak zawsze, kiedy zbyt odpływał we własne myśli. Ucałował wnętrze jej dłoni, a ona odpowiedziała mu pocałunkiem w usta. Potem wróciła do domu, zapewne pracować nad projektem nowego klubu Mordha. Noc była cicha i wyraźnie się ochłodziło. Co jakiś czas wiatr mierzwił korony drzew, a jesienne liście szeleściły łagodnie, jakby chętnie przyjmowały pieszczotę. Z głębi domu dobiegały odgłosy nowej ery. Wybranki wkraczały w świat, poznając same siebie i życie po tej stronie. Furiath był z nich niezwykle dumny. Odkrywał w swojej duszy odwieczne cnoty Najsamców: dla podopiecznych gotów był na wszystko, nawet zabić w ich obronie. Ale to była miłość ojcowska. Jego miłość cielesna była zarezerwowana wyłącznie dla Cormii. Godzina mijała za godziną w jakimś własnym rytmie, wiatr też wiał, gdzie chciał, raz mocniej, raz słabiej. Księżyc osiągnął zenit i zaczął zstępować po niebie. Furiath masował się po piersi w zadumie. Któraś z Wybranek puściła arię operową, inna, chwała Bogu, zmieniła płytę na hip - hop. Jedna brała prysznic, inna odkurzała po raz setny. Ot, uroki codzienności. To wszystko ci umykało, jeśli gnuśniałeś w ciemnościach - naprawdę i w przenośni, bo narkoman to ktoś, kto ugrzązł w pułapce mroku. Schylił się i dotknął protezy. Udało mu się przeżyć wiele lat bez połowy nogi, więc na pewno uda mu się jakoś pociągnąć do końca życia bez bliźniaka i bez braci. I tak mu się poszczęściło i to mu musi wystarczyć. To uczucie wewnętrznej pustki przecież w końcu minie. Wybranka, miłośniczka opery, nie dawała jednak za wygraną. Słyszał wyraźnie Pucciniego. Che gelida manina. Czy z wszystkich możliwych arii musiała wybrać właśnie tę, która dodatkowo obniża jego nastrój? Jezu, nie słuchał Cyganerii od... niepamiętnych czasów. Od dźwięków melodii, którą tak kiedyś uwielbiał, ścisnęło go boleśnie w piersi, aż mu zabrakło tchu. Ujął poręcze fotela, żeby wstać. Ranił go przepiękny, natchniony głos tenora. Za bardzo mu przypominał... Od brzegu lasu z pieśnią na ustach szedł Zbihr. A więc to on! To dźwięczny tenor Zbihra rozbrzmiewał w uszach Furiatha, a nie CD odkryte przez Wybrankę. - 426 -

Głos Z gładko ślizgał się po najwyższych i najniższych rejestrach arii. Bliźniak szedł po trawie, a każda dźwięczna, czyściutka nuta przybliżała go do Furiatha. Wiatr szumiał Z do wtóru, roznosząc perfekcyjne dźwięki wydobywające się z jego ust po polanie, nad wierzchołkami drzew, przez szczyty gór, aż do niebios, którym chyba tylko zawdzięczał swój talent. Furiath zerwał się z fotela nie tyle o własnych siłach, ile dźwignięty głosem bliźniaka. Na takie właśnie podziękowanie czekał od dziesięcioleci, za to, że wyciągnął Zbihra z piekła i podarował mu nowe życie. Podziękowanie z wezbranej szczęściem piersi świeżo upieczonego ojca, który uciekł się do muzyki, bo mu słów brakło, by wyrazić, co czuje. - O, kurczę... Z - wyszeptał wniebowzięty Furiath. Gdy głos Zbihra wszedł na najwyższe rejestry, poruszając najczulszą strunę w sercu Furiatha, z mroków nocy zaczęli się wyłaniać kolejni bracia. Ghrom, Rankhor, Butch, Vrhedny, wszyscy odziani w białe, rytualne szaty obowiązujące w dwudziestej czwartej godzinie od narodzin młodego. Gdy ostatnia nuta pieśni wybrzmiała delikatnie, Zbihr zaczął wchodzić na taras. Po słowach Vi piaccia dir! Z uniósł dłoń, w której powiewała na nocnym wietrze piękna wstęga spleciona ze szmaragdowego i złotego atłasu. Cormia dotarła na miejsce w samą porę, by podtrzymać słaniającego się na nogach Furiatha. - Czyż raczycie zaszczycić mą córę barwami waszych rodów i miłością waszych serc? - spytał w Starym Języku Zbihr. Skłonił się nisko, podając im wstęgę. - Będziemy zaszczyceni po kres naszych dni, mogąc ofiarować barwy naszych rodów twej córze - odparł łamiącym się głosem Furiath, przyjmując atłasowe wstęgi. Zbihr wyprostował się. Trudno powiedzieć, który z nich wykonał pierwszy krok. Pewnie obaj naraz. W milczeniu padli sobie w objęcia. Czasami słowa i arkana gramatyki to za mało, by wyrazić mowę serca. Bracia zaczęli klaskać w dłonie. Furiath złapał Cormię za rękę i przyciągnął do siebie. - Czy ma żółte oczy? - zajrzał w oczy bratu. - Owszem - potaknął Z. - Bella mówi, że jest podobna do mnie, a to znaczy, że jest podobna do ciebie. Przybądź do nas zobaczyć moją maleńką, drogi bracie. Poznać swoją bratanicę. Przy jej kołysce wciąż kogoś brakuje. Nikt was nie zastąpi. Furiath przyciągnął do siebie Cormię, która masowała go po sercu. - To moja ukochana aria z ulubionej opery - powiedział, ocierając łzę.

- 427 -

- Wiem. - Z spojrzał na Cormię ze znaczącym uśmiechem. - Che gelida manina, se la lasci riscaldar. Teraz masz własną rączkę do ogrzania. - Ty również, bracie. - To prawda. Święta prawda. - Spoważniał. - Proszę, przybądź zobaczyć Nallę, ale też nas odwiedzić. Bracia tęsknią za tobą. Ja też. Nagle w oczach Furiatha pojawił się błysk olśnienia. - To ty mnie podglądałeś przy domu kultury, prawda? Wtedy, kiedy siedziałem na huśtawce? - Jestem z ciebie cholernie dumny - powiedział ochryple Z. - Ja też - wtrąciła Cormia. Co za cudowna chwila, pomyślał Furiath. Miał brata przed sobą i swoją krwiczkę u boku, a nigdzie w zasięgu wzroku nie uświadczył nazgula. Czuł, że ta chwila w jego wspomnieniach pozostanie na zawsze jak żywa. Na znak wdzięczności pocałował Cormię w czoło. Potem uśmiechnął się do Zbihra. - Jesteśmy zaszczyceni zaproszeniem i będzie nam bardzo miło nachylić się nad kołyską Nalli. - A wasze wstęgi? Spojrzał na szmaragd splatający się ze złotem, prześliczną atlasową plecionkę symbolizującą jego związek z Cormią. Ścisnęła go mocniej, jakby też pomyślała o tym samym, co on. Czyli o tym, jak cudownie do siebie pasują. - Naturalnie, że przybędziemy ze wstęgami, bracie. - Zajrzał Cormii głęboko w oczy. - A gdybyśmy znaleźli przy okazji wolną chwilę na ceremonię godową, to... Nie mógł skończyć, bo bracia zaczęli wiwatować, klepiąc się po plecach. Ale Cormia i tak odgadła, co miał na myśli. Jeszcze nigdy nie widział tak cudownie, od ucha do ucha uśmiechniętej samicy. By wyznać miłość do grobowej deski, nie zawsze trzeba słów.

- 428 -