Wiatr przez dziurke od klucza - Stephen King (pdf)

Roland z Gilead jest rewolwerowcem, jednym z nielicznych usiłujących utrzymać porządek w świecie rosnącego bezprawia, połączeniem błędnego rycerza i szeryfa z Dzikiego Zachodu. Wraz z grupą towarzyszy przemierza złowrogi, wyludniony świat, zniszczony przez wojny, zamieszkały przez mutanty i demony, w poszukiwaniu tajemniczej Mrocznej Wieży stojącej w centrum istnienia wszystkich światów. Wędrowców zatrzymuje lodowaty wicher niszczący wszystko na swojej drodze. Chcąc przetrwać, znajdują schronienie w opustoszałym budynku wiejskiej świetlicy. Tam spędzają noc, słuchając opowiadania Rolanda o jednej z pierwszych misji, jaką wykonał po tym, gdy stał się rewolwerowcem.

PRZEDMOWA Większość osób trzymających w rękach tę książkę śledziła przygody Rolanda i jego towarzyszy – jego ka-tet – przez lata, a niektórzy od samego początku. Inni – i mam nadzieję, że jest ich wielu, zarówno nowych, jak i stałych czytelników – mogą zadać sobie pytanie: Czy mogę czytać tę powieść i cieszyć się nią, jeśli nie czytałem innych książek z cyklu Mroczna Wieża! Moja odpowiedź brzmi: tak, jeżeli będziecie pamiętali o kilku sprawach. Po pierwsze, Świat Pośredni leży obok naszego i w wielu miejscach się nań nakłada. W niektórych punktach znajdują się drzwi łączące oba te światy, a w innych granica między nimi jest tak cienka i przepuszczalna, że łączą się ze sobą. Trzy osoby tworzące ka-tet Rolanda, czyli Eddie, Susannah i Jake, zostały kolejno powołane, każda z innej nowojorskiej i niebezpiecznej rzeczywistości, aby wziąć udział w wyprawie rewolwerowca. Czwarty towarzysz ich podróży, bumbler zwany Ejem, jest złotookim stworzeniem pochodzącym ze Świata Pośredniego. A ten świat jest stary i zrujnowany, pełen potworów i magii, której nie można ufać. Po drugie, Roland Deschain z Gilead jest rewolwerowcem – jednym z nielicznych próbujących utrzymać porządek w świecie rosnącego bezprawia. Jeśli uznacie rewolwerowców z Gilead za dziwne połączenie błędnych rycerzy oraz szeryfów z Dzikiego Zachodu, będziecie bliscy prawdy. Większość z nich, chociaż nie wszyscy, wywodzi się z rodu dawnego Białego Króla, znanego jako Arthur Eld (mówiłem wam, że te światy się nakładają). Po trzecie, nad Rolandem ciąży straszliwa klątwa. Zabił swoją matkę, gdyż miała romans – niezupełnie z własnej woli i z pewnością wbrew zdrowemu rozsądkowi – z facetem, którego spotkacie na kartkach tej powieści. Chociaż Roland zrobił to pod wpływem magii, wciąż się obwinia, a śmierć nieszczęsnej Gabrielle Deschain dręczy go od wczesnej młodości. Te wydarzenia są wyczerpująco opisane w cyklu Mroczna Wieża, ale pomyślałem, że warto, aby wszyscy o nich wiedzieli. Stali czytelnicy powinni umieścić tę książkę po powieści Czarnoksiężnik i kryształ, a przed Wilkami z Calla... co chyba czyni ją tomem numer 4,5. Co do mnie, z przyjemnością odkryłem, że moi starzy przyjaciele

mają jeszcze coś do powiedzenia, gdyż myślałem, że ich historie już zostały opowiedziane. Ponowne spotkanie z nimi po latach sprawiło mi wielką radość. Stephen King 14 września 2011 rok

LODODMUCH 1. Po opuszczeniu Szmaragdowego Pałacu – niestety, nie był on pałacem z krainy Oz, jednakże teraz stał się grobowcem nieprzyjemnego faceta, znanego ka-tet Rolanda jako Tik-Tak – Jake zaczął coraz bardziej oddalać się od Rolanda, Eddiego i Susannah. – Nie martwisz się o niego? – spytała Susannah. – O to, że jest tam sam? – Ma ze sobą Eja – powiedział Eddie, mówiąc o bumblerze, który uznał Jake’a za swojego najlepszego przyjaciela. – A Ej dobrze traktuje miłych ludzi, ale ma ostre zęby dla tych, którzy mili nie są. O czym boleśnie przekonał się niejaki Gasher. – Ponadto Jake ma broń swojego ojca – dodał Roland. – I wie, jak się nią posłużyć. Wie to bardzo dobrze. Nie zejdzie ze ścieżki Promienia. Wskazał w górę okaleczoną dłonią. Nisko wiszące chmury w większości były nieruchome, tylko jeden ich rząd powoli płynął na południowy wschód. W kierunku Gór Gromu, jeśli notatka pozostawiona dla nich przez kogoś podpisującego się RF mówiła prawdę. Ku Mrocznej Wieży. – Tylko dlaczego... – zaczęła Susannah, lecz nagle fotel inwalidzki podskoczył na wyboju. Odwróciła się do Eddiego. – Uważaj, gdzie mnie pchasz, złotko. – Przepraszam – rzekł Eddie. – Drogowcy ostatnio nie naprawiali tego odcinka autostrady. Najwidoczniej na skutek cięć budżetowych. Wprawdzie nie była to autostrada, tylko droga... przynajmniej kiedyś: teraz zostały z niej dwie ledwie widoczne koleiny miejscami zasłane kulami solanki kolczystej. Wcześniej tego ranka minęli nawet opuszczony sklep z ledwie czytelnym szyldem SKŁAD TOWARÓW TOOKA. Weszli do środka, szukając prowiantu – wtedy jeszcze Jake i Ej byli z nimi – lecz nie znaleźli niczego prócz kurzu, starych pajęczyn i szkieletu jakiegoś stworzenia, które mogło być dużym szopem, małym psem lub bumblerem. Ej obwąchał go pobieżnie, po czym obsikał kości i

opuścił skład, żeby usiąść na środku drogi i owinąć się puchatym ogonem. Spoglądał tam, skąd przyszli, i węszył. Roland widział dziwne zachowanie bumblera i zaczął się niepokoić. Może ktoś ich tropił? Nie wierzył, żeby tak było, ale wygląd Eja – rozdęte nozdrza, nastawione uszy, podwinięty ogon – przywoływał jakieś wspomnienie lub skojarzenie, którego nie potrafił uchwycić. – Dlaczego Jake chce być sam? – zapytała Susannah. – Czy uważasz to za niepokojące, Susannah z Nowego Jorku? – zapytał Roland. – Tak, Rolandzie z Gilead, uważam to za niepokojące. Uśmiechnęła się przyjaźnie, lecz w jej oczach zapalił się dawny groźny błysk. Roland wiedział, że to ta część jej osobowości, która należała do Detty Walker. Detta nigdy nie odejdzie na zawsze i wcale nie było mu przykro z tego powodu. Bez tej obcej osoby, która wciąż tkwiła w jej sercu niczym okruch lodu, Susannah byłaby tylko ładną czarnoskórą kobietą z nogami obciętymi poniżej kolan. Wraz z Dettą stała się osobą, z którą należało się liczyć. Była niebezpieczna. Była rewolwerowcem. – On ma o czym myśleć – cicho powiedział Eddie. – Wiele przeszedł. Nie każdy dzieciak powraca z zaświatów. I jest tak, jak mówi Roland: jeśli ktoś stanie mu na drodze, gorzko tego pożałuje. – Eddie przestał pchać wózek, otarł pot z czoła i spojrzał na Rolanda. – Czy w ogóle jest tu ktoś na tym podmiejskim pustkowiu, Rolandzie? Czy może wszyscy poszli dalej? – Och, zgaduję, że kilku tu zostało. Wcale nie zgadywał; podążając ścieżką Promienia, byli kilkakrotnie obserwowani. Raz przez wystraszoną kobietę z niemowlęciem w zawiniątku, obejmującą ramieniem dwójkę dzieci. Raz przez starego farmera, półmutanta z podrygującą macką zwisającą mu z kącika ust. Eddie i Susannah nie widzieli tych ludzi i nie wyczuli obecności innych, którzy bezpiecznie skryci w krzakach i wysokich trawach obserwowali ich przemarsz. Eddie i Susannah musieli jeszcze wiele się nauczyć. Jednakże wyglądało na to, że nauczyli się już przynajmniej części tego, co będzie im potrzebne, ponieważ Eddie zapytał: – Czy to ci podążający za nami, których zwęszył Ej? – Nie wiem. Roland zastanawiał się, czy dodać, że jest pewny, iż w dziwnym umyśle małego bumblera zalęgła się inna myśl, ale postanowił o tym nie mówić. Rewolwerowiec spędził długie lata bez ka-tet i przywykł nie

zasięgać niczyich rad. Powinien zerwać z tym zwyczajem, jeśli ka-tet ma pozostać silne. Lecz nie dziś, nie tego ranka. – Ruszajmy – powiedział. – Jestem pewien, że Jake tam na nas czeka.

2. Dwie godziny później, tuż przed południem, wspięli się na wzniesienie i przystanęli, spoglądając na szeroką, leniwie płynącą rzekę, szarą jak cyna pod zachmurzonym niebem. Na północno-zachodnim brzegu – po ich stronie – stał podobny do stodoły budynek pomalowany tak jaskrawozieloną farbą, że zdawał się krzyczeć w ciszy dnia. Jego koniec sterczał nad wodą, wsparty na palach pomalowanych na taki sam zielony kolor. Do pali była przywiązana grubymi powrozami duża tratwa, co najmniej trzydzieści metrów na trzydzieści, pomalowana na przemian w czerwone i żółte pasy. Z jej środka sterczał wysoki drewniany słup wyglądający jak maszt, ale bez żadnego żagla. Z przodu ustawiono kilka wiklinowych krzeseł zwróconych ku temu brzegowi rzeki, na którym się znajdowali. Na jednym z nich siedział Jake. Obok niego zajmował miejsce starzec w wielkim słomkowym kapeluszu, bufiastych spodniach i wysokich butach. Górną połowę jego ciała okrywała cienka biała koszula z rodzaju tych, które Roland nazywał fikuśnymi. Jake i stary zajadali ogromne kanapki. Na ich widok Rolandowi pociekła ślinka z ust. Ej siedział za jedzącymi na krawędzi cyrkowo pomalowanej tratwy, bacznie przypatrując się swojemu odbiciu. A może odbiciu stalowej liny, która wisiała nad ich głowami, łącząc oba brzegi. – Czy to jest Whye? – zapytała Susannah. – Tak – odparł Roland. Eddie się uśmiechnął. – Dla mnie to oznacza „czemu nie?” – Podniósł rękę i pomachał. – Jake! Hej, Jake! Ej! Jake pomachał mu w odpowiedzi i chociaż rzeka oraz przycumowana do brzegu tratwa znajdowały się jeszcze pół mili od nich, mając dobry wzrok, zobaczyli, jak jego białe zęby błysnęły w uśmiechu. Susannah przyłożyła dłonie do ust. – Ej! Ej! Do mnie, złotko! Chodź do mamusi! Wydając przenikliwe świsty będące u niego odpowiednikiem warczenia, Ej przemknął po

tratwie, znikł w podobnym do stodoły budynku, po czym wyłonił się z niego po ich stronie. Pobiegł ścieżką, z uszami położonymi po sobie i błyszczącymi ślepiami o złocistych obwódkach. – Zwolnij, złotko, bo dostaniesz ataku serca! – zawołała ze śmiechem Susannah. Ej uznał, że kazała mu biec szybciej. W niecałe dwie minuty znalazł się przy fotelu Susannah, wskoczył jej na kolana, a potem zeskoczył i spojrzał na nich wesoło. – Olan! Ed! Suze! – Witaj, Sir Throckenie – rzekł Roland, używając starego imienia bumblera, które po raz pierwszy usłyszał z ust matki czytającej mu książkę o dzielnym throckenie i smoku. Ej podniósł nogę, obsikał kępę trawy, a potem znów obrócił się w tę stronę, z której przyszli, węsząc i wpatrując się w dal. – Dlaczego on wciąż tak robi, Rolandzie? – zapytał Eddie. – Nie wiem. Jednakże Roland coś wiedział. Czy to było w jednej z tych starych opowieści, nie w tej o throckenie i smoku, ale podobnej? Tak mu się zdawało. Przez moment myślał o zielonych ślepiach spoglądających z ciemności i przeszedł go dreszcz – nie wywołany lękiem (chociaż może po części tak), ale wspomnieniem. Ono jednak zaraz mu umknęło. Jeśli Bóg da, będzie woda, pomyślał i dopiero widząc zdziwienie Eddiego, uświadomił sobie, że powiedział to na głos. – Hę? – Nieważne – rzekł Roland. – Pogawędźmy z nowym znajomym Jake’a, dobrze? Może ma jeszcze parę kanapek. Eddie, mający już dość pożywnej, lecz niewyszukanej strawy nazywanej burritos rewolwerowca, natychmiast się rozpromienił. – Do licha, tak – rzucił i spojrzał na wyimaginowany zegarek na swoim opalonym przegubie. – A niech mnie, jeśli to nie czas na wyżerkę. – Zamknij się i pchaj, słodziutki – ponagliła go Susannah. Eddie zamknął się i zaczął pchać.

3. Stary człowiek siedział, kiedy weszli do budynku, a stał, gdy wyłonili się

zeń na brzegu rzeki. Zobaczył broń Rolanda i Eddiego – wielkie rewolwery z okładzinami z drzewa sandałowego na rękojeściach – i szeroko otworzył oczy. Przyklęknął. Było cicho i Roland usłyszał, jak zatrzeszczały mu przy tym stawy. – Hile, rewolwerowcze – powiedział i przycisnął do czoła opuchniętą od artretyzmu pięść. – Pozdrawiam cię. – Powstań, przyjacielu – rzekł Roland, mając nadzieję, że starzec istotnie jest przyjacielem. Jake chyba tak uważał, a Roland zaczął ufać jego instynktowi. Nie mówiąc o instynkcie bumblera. – Powstań, proszę. Starcowi przychodziło to z trudem, więc Eddie wszedł na tratwę i pomógł mu. – Dzięki, synu, dzięki. A ty też jesteś rewolwerowcem czy uczniem? Eddie spojrzał na Rolanda. Ten nie zareagował, więc Eddie znowu popatrzył na starego, wzruszył ramionami i uśmiechnął się. – Chyba po trosze jednym i drugim. Jestem Eddie Dean z Nowego Jorku. To moja żona Susannah. A to jest Roland Deschain z Gilead. Starzec zrobił wielkie oczy. – Powiedziałeś z Gilead? Naprawdę? – Naprawdę – potwierdził Roland i poczuł nieoczekiwany smutek ściskający mu serce. Czas był twarzą odbitą w wodzie i tak jak ta wielka rzeka przed nimi wciąż płynął. – Zatem wejdźcie na pokład. I witajcie. Ten młodzieniec i ja już zostaliśmy przyjaciółmi. Ej przeskoczył na tratwę i starzec pogłaskał uniesiony łeb bumblera. – My także, prawda, mały? Pamiętasz, jak się nazywam? – Bix! – natychmiast odparł Ej, po czym znów obrócił się na północny zachód i uniósł głowę. Oczami o złocistych obwódkach bacznie wpatrywał się w rząd chmur przesuwających się wzdłuż ścieżki Promienia.

4. – Zjecie coś? – zapytał Bix. – Mam niewiele i nic specjalnego, ale chętnie się tym z wami podzielę. – Będziemy wdzięczni – powiedziała Susannah. Spojrzała na wiszącą

nad ich głowami linę przerzuconą na drugi brzeg rzeki. – To jest prom, prawda? – Tak – odparł Jake. – Bix powiedział mi, że po tamtej stronie są ludzie. Niezbyt blisko, ale i niezbyt daleko. Uważa, że uprawiają ryż, ale nie pojawiają się tu często. Bix zszedł z wielkiej tratwy i wszedł do budynku. Eddie zaczekał, aż ze środka zaczęły dobiegać odgłosy otwieranych szafek, a wtedy nachylił się do Jake’a. – Czy on jest w porządku? – zapytał cicho. – Tak – odparł Jake. – To dlatego, że zmierzamy na drugi brzeg. Cieszy się, że będzie mógł kogoś przewieźć. Mówi, że nie robił tego od lat. – Założę się, że tak – zgodził się Eddie. Bix wrócił z wiklinowym koszykiem, który Roland szybko od niego wziął, inaczej stary mógłby się potknąć i wpaść do wody. Po chwili wszyscy siedzieli na wiklinowych fotelach, zajadając kanapki z jakąś różową rybą. Mięso było dobrze przyprawione i smaczne. – Jedzcie, ile chcecie – powiedział Bix. – W rzece roi się od ryb i przeważnie są zdrowe. Zmutowane wrzucam z powrotem. Kiedyś kazano nam wyrzucać mutanty na brzeg, żeby się nie rozmnażały, i przez jakiś czas tak robiłem, ale... – Wzruszył ramionami. – Żyj i daj żyć, mówię. Jako ktoś, kto długo żył sam, uważam, że mogę tak mówić. – Ile masz lat? – spytał Jake. – Jakiś czas temu skończyłem sto dwadzieścia, ale potem straciłem rachubę i tyle. Czas leci po tej stronie drzwi, wiecie. Po tej stronie drzwi. Wspomnienie jakiejś starej opowieści znów zaczęło męczyć Rolanda i zaraz znikło. – Kto kazał ci wyrzucać zmutowane ryby? – zapytała Susannah. – Podążacie za tym? – Starzec wskazał na przepływające po niebie chmury. – Tak. – Do Calla czy dalej? – Dalej. – Ku wielkiej ciemności? Ta myśl zdawała się jednocześnie niepokoić i fascynować Bixa. – Podążamy naszym kursem – rzekł Roland. – Jaką opłatę weźmiesz za przeprawienie nas, przewoźniku? Bix się roześmiał. Sucho i wesoło.

– Pieniądze są bez wartości, jeśli nie ma co za nie kupić, nie macie bydła i to jasne jak słońce, że mam więcej jedzenia niż wy. Ponadto zawsze możecie wycelować we mnie broń i zmusić mnie, żebym was przewiózł. – Nigdy – powiedziała Susannah, robiąc zaszokowaną minę. – Wiem – odparł Bix, machając ręką. – Bandyci mogliby to zrobić, a potem na dodatek spalić mój prom, kiedy znaleźliby się na drugim brzegu, ale prawdziwi mężczyźni nigdy by tego nie zrobili. Kobiety chyba też nie. Nie wyglądasz na uzbrojoną, panienko, ale z kobietami nigdy nie wiadomo. Słysząc to, Susannah nieznacznie się uśmiechnęła i nic nie powiedziała. Bix zwrócił się do Rolanda. – Przybywacie z Lud, jak widzę. Chciałbym posłuchać o Lud i o tym, co tam się dzieje. Ponieważ to było cudowne miasto, wiecie. Rozsypujące się w gruzy i coraz dziwniejsze, kiedy je znałem, ale wciąż cudowne. We czwórkę wymienili spojrzenia, które były absolutnie an-tet, rodzajem ich telepatycznego porozumiewania się. A także pełne żalu, które to słowo w dawnej mowie Świata Pośredniego oznaczało ubolewanie, ale również smutek. – No co? – pytał Bix. – Co ja powiedziałem? Jeśli poprosiłem o coś, czego nie możecie mi dać, to błagam o wybaczenie. – Wcale nie – powiedział Eddie – ale Lud... – Lud jest pyłem na wietrze – wtrąciła Susannah. – Właściwie nie jest pyłem – poprawił Eddie. – Popiołem – rzekł Jake. – Popiołem, który świeci w ciemności. Bix zastanowił się nad tym, po czym powoli skinął głową. – I tak o tym posłucham, przynajmniej tyle, ile możecie opowiedzieć w ciągu godziny. Tak długo trwa przeprawa.

5. Bix się zjeżył, kiedy zaproponowali mu pomoc przy przygotowaniach. Powiedział, że to jego praca i wciąż może ją wykonywać, tyle że nie tak szybko jak kiedyś, gdy po obu stronach rzeki znajdowały się farmy i kilka niedużych faktorii. Poza tym niewiele było do roboty. Przyniósł z budynku stołek i zrobioną z drzewa żelaznego śrubę oczkową z

pierścieniem, wszedł na stołek i przymocował śrubę do końca masztu, po czym zaczepił ją o linę. Odniósł stołek i wrócił z dużą metalową korbą w kształcie litery Z. Uroczyście położył ją przy drewnianej nadbudówce na drugim końcu tratwy. – Niech nikt z was nie strąci tego do wody, bo nigdy nie wrócę do domu – powiedział. Roland przysiadł na piętach, żeby obejrzeć ten przyrząd. Skinął na Eddiego i Jake’a, którzy dołączyli do niego. Pokazał im słowa wytłoczone na długiej rączce. – Czy to jest to, co mi się wydaje? – Yhm – potwierdził Eddie. – North Central Positronics. Nasi starzy znajomi. – Kiedy to dostałeś, Bix? – spytała Susannah. – Dziewięćdziesiąt lat temu albo jeszcze wcześniej. Gdybym miał zgadywać... tam są jakieś podziemia. – Wskazał mniej więcej w kierunku Szmaragdowego Pałacu. – Ciągną się całymi kilometrami i są pełne rzeczy, które należały do starego ludu, doskonale zachowanych. Dziwna muzyka wciąż płynie tam z głośników, muzyka, jakiej nigdy nie słyszałeś. Ona mąci w głowach. I nie waż się zostać tam długo, bo twoje ciało pokryją wrzody, będziesz rzygał i zaczną wypadać ci zęby. Byłem tam raz. Nigdy więcej. Przez jakiś czas myślałem, że umrę. – Czy wypadały ci nie tylko zęby, ale i włosy? – zapytał Eddie. Bix się zdziwił, a potem skinął głową. – Tak, trochę, potem odrosły. – To korba zestali, wiecie. Eddie zastanawiał się przez chwilę nad sensem tych słów. Co miała zestalić korba będąca przecież przedmiotem martwym? Potem pojął, że staruszek powiedział „ze stali”. – Gotowi? – zapytał Bix. Oczy błyszczały mu prawie tak jak ślepia Eja. – Mogę odbijać? Eddie żartobliwie mu zasalutował. – Tak jest, kapitanie. Kurs na Wyspę Skarbów. – Chodź tu i pomóż mi z tymi linami, Rolandzie z Gilead, dobrze? Roland chętnie to zrobił.

6.

Prom powoli przesuwał się po skośnie przerzuconej linie, ciągnięty przez leniwy nurt rzeki. Wokół wyskakiwały z wody ryby, gdy członkowie katet Rolanda kolejno opowiadali starcowi o mieście Lud i o tym, co ich tam spotkało. Ej przez chwilę z zainteresowaniem przyglądał się rybom oparty łapami o krawędź tratwy. Potem znowu usiadł i z uniesionym pyskiem spoglądał tam, skąd przyszli. Bix chrząknął, gdy powiedzieli mu, jak opuścili skazane na zagładę miasto. – Blaine Mono, mówicie. Tak, pamiętam. Szybki pociąg. Był tam jeszcze jeden, chociaż nie pamiętam, jak się nazywał... – Patricia – podsunęła Susannah. – Ach, no właśnie. Miała piękne panoramiczne okna. Zatem mówicie, że miasta już nie ma? – Nie ma – potwierdził Jake. Bix spuścił głowę. – To smutne. – Istotnie – powiedziała Susannah, ujmując jego dłoń i lekko ją ściskając. – Świat Pośredni to smutne miejsce, chociaż bywa bardzo piękny. Dotarli na środek rzeki i lekki, zadziwiająco ciepły wietrzyk wichrzył im włosy. Wszyscy zdjęli grube wierzchnie okrycia i usiedli na wiklinowych fotelach dla pasażerów porozstawianych w różnych miejscach, być może do podziwiania widoków. Duża ryba – zapewne jedna z tych, które napchały sobie brzuchy, gdy wybiła godzina żerowania – wyskoczyła na tratwę i leżała, podskakując, przed Ejem. Chociaż bumbler zwykle błyskawicznie rozprawiał się ze wszystkimi małymi stworzeniami, które weszły mu w drogę, teraz jakby jej nie zauważył. Roland ciężkim butem strącił ją z powrotem do wody. – Wasz throcken wie, co nadchodzi – zauważył Bix. Spojrzał na Rolanda. – Będziecie potrzebowali schronienia, prawda? Roland przez chwilę nie odpowiadał. Z głębi podświadomości na powierzchnię wypłynęło wyraźne wspomnienie jednej z tuzina ręcznie malowanych ilustracji w starej i lubianej książce. Sześć bumblerów siedzących w lesie na pniu zwalonego drzewa, pod jasnym półksiężycem, z uniesionymi pyskami. Jako mały chłopiec tę książkę właśnie, Magiczne opowieści Elda, lubił najbardziej ze wszystkich i matka czytała mu ją do poduszki w jego sypialni na wysokiej wieży, gdy jesienny wicher śpiewał

na zewnątrz samotną pieśń, przywołując zimę. Wiatr przez dziurkę od klucza, tak nazywała się opowieść zilustrowana tym obrazkiem, a była jednocześnie straszna i cudowna. – Na wszystkich mych bogów na wzgórzu – rzekł Roland i uderzył nasadą okaleczonej dłoni w swoje czoło. – Powinienem się zorientować od razu. Choćby po tym, jak ciepło się zrobiło w ostatnich dniach. – Chcesz powiedzieć, że się nie połapałeś? – spytał Bix. – I ty jesteś ze Świata? Cmoknął. – Rolandzie? – zapytała Susannah. – Co jest? Roland zignorował ją. Popatrzył na Bixa, Eja, a potem znów na Bixa. – Nadchodzi lododmuch. Bix skinął głową. – Ano. Throcken tak mówi, a bumblery w tej sprawie nigdy się nie mylą. Oprócz umiejętności wypowiadania kilku słów to ich dar. – Jaki dar? – spytał Eddie. – Przewidywania – odparł Roland. – Bix, znasz jakieś miejsce na drugim brzegu, gdzie moglibyśmy się schować i przeczekać to? – Przypadkiem znam. – Starzec wskazał na porośnięte lasem wzgórza po drugiej stronie Whye, gdzie czekała na nich druga przystań i budynek, tyle że niepomalowany i o wiele mniej okazały. – Na drugim brzegu zobaczycie trakt, wąską ścieżkę, która kiedyś była drogą. Podąża za ścieżką Promienia. – Pewnie, że tak – powiedział Jake. – Wszystko służy Promieniowi. – Słusznie prawisz, młodzieńcze, słusznie prawisz. Jak mierzycie drogę, w kołach czy w milach? – W obu jednostkach – odrzekł Eddie – ale większości z nas łatwiej mierzyć w milach. – W porządku, zatem podążajcie starą drogą do Calla przez pięć mil... może sześć... aż dotrzecie do opuszczonej wioski. Większość jej budynków jest z drewna i na nic wam się nie zda, ale świetlica jest z kamienia. Będzie wam tam dobrze. Byłem w środku i jest tam śliczny duży kominek. Oczywiście musicie sprawdzić komin i będzie wam potrzeba sporo karmy dla niego na te kilka dni, które tam przesiedzicie. Jako opału możecie użyć drewna ze zrujnowanych domów. – Czym jest ten lododmuch? – zapytała Susannah. – Czy to jakaś burza? – Tak – odparł Roland. – Nie widziałem jej od wielu, wielu lat. Na

szczęście mamy Eja. A mimo to nie zorientowałbym się, gdyby nie Bix. – Położył dłoń na ramieniu starca. – Dzięki ci, sai. Wszyscy jesteśmy ci wdzięczni.

7. Budynek przystani na południowo-wschodnim brzegu rzeki rozpadał się jak wiele rzeczy w Świecie Pośrednim; z krokwi zwisały stada nietoperzy, a po ścianach biegały spasione pająki. Z zadowoleniem wyszli stamtąd na otwartą przestrzeń. Bix przycumował tratwę i dołączył do nich. Wszyscy uściskali go, uważając, by nie robić tego za mocno i nie połamać jego starych kości. Kiedy się z nim pożegnali, starzec otarł łzy z oczu, pochylił się i pogłaskał łeb Eja. – Dobrze się nimi opiekuj, Sir Throckenie. – Ej! – rzucił bumbler. – Bix! Starzec wyprostował się i znów usłyszeli, jak zatrzeszczało mu w stawach. Przycisnął dłonie do pleców i skrzywił się. – Czy zdołasz przeprawić się z powrotem? – spytał Eddie. – O tak – odparł Bix. – Gdyby była wiosna, może nie zdołałbym, bo Whye nie jest taka spokojna, gdy topnieją śniegi i padają deszcze, ale teraz? Łatwizna. Burza jest jeszcze daleko. Trochę pokręcę korbą, walcząc z prądem, potem zacisnę śrubę, żeby mnie nie zniosło, i odpocznę, a później znów pokręcę. Może potrwa to cztery godziny, a nie jedną, ale wrócę tam. Jak zawsze. Chciałbym tylko móc lepiej was nakarmić. – To nam wystarczy – zapewnił go Roland. – To dobrze. Dobrze. – Starzec wyraźnie nie miał ochoty odejść. Z poważną miną powiódł wzrokiem po ich twarzach, a potem uśmiechnął się, pokazując bezzębne dziąsła. – To było dobre spotkanie na szlaku, prawda? – Prawda – rzekł Roland. – A gdybyście tędy wracali, wpadnijcie z wizytą do starego Bixa. Opowiedzcie mu o waszych przygodach. – Tak zrobimy – powiedziała Susannah, chociaż wiedziała, że już nigdy tutaj nie wrócą. Wszyscy to wiedzieli.

– I uważajcie na lododmuch. Nie ma z nim żartów. Macie jednak jeszcze dzień, a może nawet dwa. On jeszcze nie biega w kółko, prawda Ej? – Ej! – rzucił bumbler. Bix westchnął przeciągle. – Teraz idźcie w swoją stronę – rzekł – a ja pójdę w swoją. Niebawem wszyscy będziemy pod dachem. Roland i jego ka-tet poszli ścieżką. – Jeszcze jedno! – zawołał za nimi Bix i odwrócili się. – Jeśli zobaczycie tego przeklętego Andy’ego, powiedzcie mu, że nie chcę żadnych piosenek ani żadnych cholernych horoskopów! – Kim jest Andy?! – odkrzyknął Jake. – Och, nieważne, i tak pewnie go nie spotkacie. Takie były ostatnie słowa starca i nikt ich nie zapamiętał, aczkolwiek istotnie spotkali Andy’ego w wiejskiej społeczności Calla Bryn Sturgis. To jednak było później, kiedy burza przeszła.

8. Do opuszczonej wioski było tylko pięć mil i przybyli tam w niecałe dwie godziny po zejściu z promu. Jeszcze mniej czasu zajęła Rolandowi opowieść o lododmuchu. – Kiedyś, raz, a nawet dwa razy w roku, spadały na Wielkie Lasy na północ od Nowego Kanaanu, chociaż nigdy nie mieliśmy ich w Gilead; zawsze unosiły się w powietrze, zanim dotarły tak daleko. Pamiętam jednak, że kiedyś widziałem jadące drogą do Gilead wozy wyładowane zamrożonymi ciałami. Zapewne wieśniaków i ich rodzin. Nie wiem, gdzie były ich throckeny... ich billy-bumblery. Może zachorowały i umarły. W każdym razie bez bumblerów, które mogły ich ostrzec, ci ludzie nie byli przygotowani. Lododmuch nadchodzi nagle, rozumiecie. W jednej chwili jesteście rozgrzani jak piec, ponieważ przedtem zawsze się bardzo ociepla, a w następnej spada na was niczym wilk na stado owiec. Jedynym ostrzeżeniem jest dźwięk, jaki wydają drzewa, kiedy runie na nie zimny podmuch. To niczym łoskot wybuchających pod ziemią granatów. Zapewne odgłos towarzyszący gwałtownemu kurczeniu się drewna. A zanim usłyszeli to ludzie pracujący w polu, było już za późno.

– Zimny podmuch – głośno rozmyślał Eddie. – Jak zimny? – Temperatura może spaść nawet o czterdzieści jednostek w niecałą godzinę – posępnie odparł Roland. – Stawy zamarzają w mgnieniu oka, z trzaskiem przypominającym brzęk szyb rozbijanych przez kule. Ptaki zamieniają się w powietrzu w lodowe posążki i jak kamienie spadają na ziemię. Trawa zmienia się w szkło. – Z pewnością przesadzasz – zauważyła Susannah. – Bynajmniej. Jednakże zimno to nie wszystko. Nadlatuje wiatr z huraganową siłą, łamiąc zamrożone drzewa jak słomki. Takie burze mogą przetaczać się przez ponad trzysta kół, zanim ustają równie nagle, jak się zaczęły. – Skąd bumblery o tym wiedzą? – zapytał Jake. Roland potrząsnął głową. Nigdy nie interesowało go to, jak i dlaczego coś się dzieje.

9. Natknęli się na leżący na ścieżce kawałek tablicy z nazwą miejscowości. Eddie podniósł go i odczytał resztę wyblakłego napisu. – To doskonałe podsumowanie Świata Pośredniego – rzekł. – Tajemniczy, ale dziwnie zabawny. – Odwrócił się do nich, trzymając deskę na wysokości piersi. GOOK, głosiły duże i nierówne litery. – Gook to głęboka studnia – wyjaśnił Roland. – Prawo głosi, że każdy podróżny może napić się z niej do woli bez zapłaty. – Witajcie w Gook – powiedział Eddie, rzucając deskę w krzaki rosnące przy drodze. – To mi się podoba. W istocie, chcę mieć nalepkę na zderzak głoszącą „Przeczekałem lododmuch w Gook”. Susannah się roześmiała. Jake nie. Wskazał im Eja, który nagle zaczął zataczać wąskie kręgi, jakby gonił za własnym ogonem. – Może powinniśmy się pospieszyć – powiedział chłopiec.

10. Las cofnął się, a ścieżka przeszła w coś, co kiedyś było główną ulicą wioski. Sama wioska była smutnym zbiorowiskiem opuszczonych

zabudowań ciągnących się po obu stronach drogi przez prawie ćwierć mili. Niektóre budynki były domami mieszkalnymi, inne sklepami, lecz teraz nie dało się odróżnić jednych od drugich. Były tylko pustymi skorupami o spoglądających w mrok czarnych oczodołach, w których niegdyś tkwiły oczy szyb. Jedynym wyjątkiem okazała się budowla na południowym krańcu miejscowości. Tu zarośnięta chwastami ulica rozwidlała się, omijając niski, jakby koszarowy budynek wzniesiony z szarych polnych kamieni. Stał do połowy w chaszczach i był częściowo zasłonięty przez świerki, które najwidoczniej wyrosły tu, kiedy mieszkańcy opuścili wieś. Korzenie tych drzew już zaczęły rozsadzać fundamenty kamiennej świetlicy. Z czasem zniszczą ten budynek, a czas był jedyną rzeczą, której Świat Pośredni miał pod dostatkiem. – Nie pomylił się co do drewna – powiedział Eddie. Podniósł poszarzałą od wiatru i deszczu deskę i położył ją na podłokietnikach fotela Susannah, niczym prowizoryczny stolik. – Znajdziemy go tu mnóstwo. – Rzucił okiem na puchatego przyjaciela Jake’a znów kręcącego się w kółko. – Jeśli tylko zdążymy nazbierać. – Zaczniemy je gromadzić, gdy tylko się upewnimy, że mamy ten kamienny budynek dla siebie – rzekł Roland. – Zróbmy to szybko.

11. W świetlicy Gook było chłodno i ptaki – które nowojorczycy nazywali jaskółkami, a Roland rdzawogłówkami – dostały się na piętro, ale poza tym istotnie mieli cały budynek dla siebie. Znalazłszy się pod dachem, Ej najwyraźniej nie odczuwał już potrzeby spoglądania na północny zachód ani kręcenia się w kółko i natychmiast odzyskał charakterystyczną dla niego ciekawość. W podskokach pobiegł po trzeszczących schodach ku cichym trzepotom i piskom dobiegającym z góry. Zaczął wydawać z siebie krótkie poszczekiwania i niebawem wędrowcy zobaczyli, jak rdzawogłówki odlatują ku mniej zaludnionym obszarom Świata Pośredniego. Niestety, jeśli Roland miał rację, pomyślał Jake, te lecące w kierunku rzeki Whye aż nazbyt szybko zmienią się w ptasie sople. Na parterze było tylko jedno duże pomieszczenie. Pod ścianami piętrzyły się stoły i ławki. Roland, Eddie i Jake umieścili je przy oknach, które na szczęście były małe i dało się je w ten sposób zasłonić. Te od

północno-zachodniej strony zakryli od zewnątrz, aby wiejący z tego kierunku wiatr dociskał je, a nie odpychał. Susannah tymczasem podjechała fotelem do kominka, do którego mogła zajrzeć, nawet nie pochylając głowy. Zrobiła to, a potem złapała za zardzewiały uchwyt i pociągnęła. Rozległ się donośny zgrzyt i po chwili spadła na nią z łoskotem wielka czarna chmura sadzy. Jej reakcja była natychmiastowa, gwałtowna i w stylu Detty Walker. – Och, pocałuj mnie w tyłek i spadaj na drzewo! – wrzasnęła. – Ty spedalony matkojebie, spójrz tylko na ten gówniany bajzel! Odtoczyła fotel, kaszląc i wymachując rękami. Koła fotela pozostawiły koleiny w warstwie sadzy. Spora kupka leżała również na jej podołku. Susannah strzepnęła ją kilkoma mocnymi uderzeniami, które były jak ciosy pięścią. – Parszywy pieprzony komin! Wredna stara ruina! Zasrany, skur... Odwróciła się i zobaczyła Jake’a gapiącego się nanią z szeroko otwartymi oczami i ustami. Za nim, na schodach, Ej robił to samo. – Przepraszam, złotko – powiedziała Susannah. – Trochę mnie poniosło. Głównie jestem zła na siebie. Wychowałam się przy piecach i kominkach, więc powinnam wiedzieć, czego się spodziewać. – Znasz lepsze przekleństwa niż mój ojciec – z głębokim szacunkiem zauważył Jake. – Nie sądziłem, że ktoś umie przeklinać lepiej od niego. Eddie podszedł do Susannah i zaczął ocierać jej twarz oraz szyję. Odsunęła jego ręce. – Tylko rozsmarowujesz sadzę. Chodźmy zobaczyć, czy uda nam się znaleźć tę głęboką studnię. Może jest w niej woda. – Będzie, jeśli Bóg da – rzekł Roland. Odwróciła się i spojrzała na niego, mrużąc oczy. – Żartujesz sobie, Rolandzie? Chyba nie zamierzasz sobie żartować, kiedy siedzę tutaj jak szef kominiarzy. – Nie, sai, ani mi to w głowie – zapewnił ją Roland, jednakże lewy kącik ust lekko mu przy tym zadrżał. – Eddie, zobacz, czy uda ci się znaleźć studnię z wodą, żeby Susannah mogła się umyć. Jake i ja zaczniemy zbierać drewno. Będziesz potem musiał nam pomóc. Mam nadzieję, że nasz przyjaciel Bix zdążył wrócić na swój brzeg rzeki, ponieważ sądzę, że mamy mniej czasu, niż przypuszczał.

12. Studnia znajdowała się za świetlicą, na placyku, który Eddie uznał za odpowiednik ryneczku. Lina zwisająca z obracanego korbą bębna pod zbutwiałym daszkiem dawno znikła, ale to nie stanowiło problemu, gdyż w swoim ekwipunku mieli zwój mocnego sznura. – Kłopot w tym – rzekł Eddie – co przywiążemy do tej liny. Może jeden ze starych juków Rolanda mógłby... – A to co, kochaniutki? – Susannah wskazała kępę wysokiej trawy i jeżyn na lewo od studni. – Nie widzę... Zaraz jednak dostrzegł. Kawałek zardzewiałego metalu. Starając się jak najmniej podrapać kolcami jeżyn, Eddie sięgnął w gąszcz i stęknąwszy z wysiłku, wyciągnął zardzewiałe wiadro ze zwojem zeschniętego trującego bluszczu w środku. Nawet pałąk się zachował. – Pokaż mi je – zażądała Susannah. Wyrzucił bluszcz i podał jej wiadro. Sprawdziła uchwyt, który natychmiast pękł, nie z trzaskiem, lecz z cichym znużonym westchnieniem. Susannah przepraszająco spojrzała na Eddiego i wzruszyła ramionami. – W porządku – powiedział Eddie. – Lepiej teraz, niż gdyby urwała się w studni. Odrzucił pałąk, odciął kawałek sznura, rozplótł jego końce, żeby były cieńsze, po czym przewlókł je przez uchwyty na pałąk. – Nieźle – pochwaliła Susannah. – Jesteś całkiem zręczny jak na białaska. – Zajrzała do studni. – Widzę wodę. Zaledwie jakieś trzy metry niżej. Och, wygląda na zimną. – Kominiarze nie mogą wybrzydzać – rzekł Eddie. Wiadro z pluskiem wpadło do studni, przechyliło się i zaczęło napełniać wodą. Kiedy znalazło się pod powierzchnią, Eddie zaczął je wyciągać. Wprawdzie miało kilka dziur wyżartych przez rdzę, ale nie były duże. Zdjął koszulę, zamoczył ją w wodzie i zaczął obmywać twarz Susannah. – Wielkie nieba! – zawołał. – Widzę dziewczynę! Wzięła od niego ściśniętą w kłąb koszulę, zanurzyła ją w wiadrze, wyżęła i zabrała się do mycia rąk. – Przynajmniej przetkałam komin. Kiedy zmyję z siebie najgorszy

brud, możesz przynieść więcej wody, a gdy rozpalimy ogień, umyję się w ciepłej... Na północnym wschodzie usłyszeli głuchy łoskot. Po chwili ciszy rozległ się następny. A potem przetoczyło się jeszcze kilka, niczym nieskładna salwa. Odgłosy zbliżały się do nich jak maszerujący oddział. Eddie i Susannah popatrzyli po sobie. Rozebrany do pasa Eddie chwycił fotel. – Myślę, że powinniśmy się pospieszyć. W oddali – lecz zdecydowanie bliżej – słychać było dźwięki przypominające odgłosy walnej bitwy. – Myślę, że masz rację – powiedziała Susannah.

13. Kiedy wrócili, zobaczyli Rolanda i Jake’a biegnących w kierunku świetlicy z naręczami spróchniałych gałęzi i połamanych patyków. Jeszcze kawałek za rzeką, ale zdecydowanie bliżej, słychać było głuche, stłumione eksplozje stojących na drodze lododmuchu drzew, które gwałtownie kurczyły się aż do swych rdzeni. Ej na środku zarośniętej zielskiem ulicy kręcił się w kółko. Susannah zsunęła się z fotela, zgrabnie wylądowała na rękach i zaczęła pełznąć w kierunku świetlicy. – Co ty, do diabła, wyprawiasz? – zapytał Eddie. – Na fotelu możesz przywieźć więcej drewna. Naładuj go sporo. Ja wezmę od Rolanda krzesiwo i rozpalę ogień. – Przecież... – Posłuchaj mnie, Eddie. Pozwól mi zrobić to, co mogę robić. Bez słowa obrócił fotel, przechylił go na dużych kołach i zaczął popychać tam, gdzie przypuszczalnie był opał. Mijając Rolanda, powtórzył mu słowa Susannah. Roland skinął głową i pobiegł dalej, spoglądając nad naręczem drewien. Nic nie mówiąc, we trzech biegali tam i z powrotem, gromadząc opał w to upiornie upalne popołudnie. Ścieżka Promienia na niebie chwilowo znikła, ponieważ wszystkie chmury poruszały się, uciekając na południowy wschód. Susannah rozpaliła ogień, który teraz huczał w kominie. W wielkiej sali na parterze leżała sterta drewna. Niektóre

kawałki były usiane sterczącymi gwoździami. Dotychczas nikt z nich nie skaleczył się ani nie ukłuł, ale Eddie sądził, że to tylko kwestia czasu. Bezskutecznie próbował sobie przypomnieć, kiedy ostatnio brał zastrzyk przeciwtężcowy. A co do Rolanda, pomyślał, to jego krew zapewne w mgnieniu oka zabije każdy zarazek próbujący wetknąć łeb w ten skórzany worek, który on nazywa swoją skórą. – Z czego się śmiejesz? – spytał Jake. Wypowiedział te słowa lekko zasapany. Rękawy koszuli miał brudne i pokryte drzazgami, a na czole brudną smugę. – Z niczego, mały bohaterze. Uważaj na zardzewiałe gwoździe. Jeszcze jeden kurs i powinniśmy zakończyć zbieranie. To jest już blisko. – W porządku. Trzaski rozbrzmiewały już z ich brzegu rzeki i powietrze, chociaż jeszcze ciepłe, stało się dziwnie nieruchome. Eddie po raz ostatni załadował fotel Susannah. W drodze ku świetlicy Jake i Roland wyprzedzili go. Poczuł ciepło buchające z otwartych drzwi. Lepiej niech się ochłodzi, pomyślał, inaczej upieczemy się tu w cholerę. Nagle, gdy patrzył, jak znajdujący się przed nim współtowarzysze obracają się bokiem, żeby wejść do środka z naręczami chrustu, do trzasków i łoskotu kurczącego się drewna dołączył przenikliwy świst. Sprawił, że Eddiemu zjeżyły się włosy na głowie. Pędzący ku nim wiatr jęczał jak żywa, udręczona istota. Powietrze znów zaczęło się poruszać. Najpierw było ciepłe, potem tak chłodne, że wysuszyło pot na jego twarzy, a później zimne. A stało się to w ciągu kilku sekund. Do upiornego wycia wichru dołączył trzepot, który kojarzył się Eddiemu z plastikowymi proporczykami, jakie czasem widuje się rozwieszone wokół placów z używanymi samochodami. Ten dźwięk przybierał na sile, gdy z drzew zaczęły spadać liście, najpierw po kilka, a potem jak grad. Gałęzie kołysały się na tle ciemniejących gwałtownie chmur – spoglądał na nie z otwartymi ustami. – O cholera! – rzucił i pobiegł do drzwi, pchając wózek. I właśnie teraz, za dziesiątym razem, utknął. Deski, które ułożył na podłokietnikach fotela, były za długie. Dotychczas wystające kawałki odłamywały się z tym samym cichym, niemal przepraszającym trzaskiem, jaki wydał pałąk wiadra, ale nie tym razem. O nie, nie teraz, kiedy burza była tuż-tuż. Czy w Świecie Pośrednim nic nie przychodzi

łatwo? Sięgnął za oparcie fotela, żeby zepchnąć najdłuższe deski, a wtedy usłyszał krzyk Jake’a: – Ej! Ej wciąż jest na zewnątrz! Ej! Do mnie! Ej nie zwrócił na niego uwagi. Przestał kręcić się w kółko. Teraz siedział z pyskiem zwróconym ku nadciągającej nawałnicy, a jego ślepia o złocistych obwódkach były nieruchome i senne.

14. Jake nie zastanawiał się i nie zważał na gwoździe sterczące z ostatniego ładunku drewna przywiezionego przez Eddiego. Po prostu wspiął się na stertę połamanych desek i skoczył. Potrącił Eddiego, który zatoczył się w tył. Próbował złapać równowagę, ale potknął się i klapnął na tyłek. Jake też upadł, ale zaraz się zerwał, z szeroko otwartymi oczami i długimi włosami, które burzą loków opadały mu na ramiona. – Jake, nie! Eddie złapał go, lecz w ręku został mu tylko mankiet koszuli chłopca; od częstego prania w strumykach zrobiła się cienka jak pajęczyna. Roland już był przy drzwiach. Odrzucił na prawo i lewo zbyt długie deski, tak samo jak Jake nie zważając na sterczące gwoździe. Silnym szarpnięciem wciągnął fotel do środka. – Wchodź – mruknął. – Jake... – Jake’owi uda się albo nie. – Roland złapał Eddiego za ramię i podniósł go z ziemi. Szarpane przez wiatr stare dżinsy trzepotały wokół ich nóg z trzaskiem przypominającym serię z karabinu maszynowego. – Sam musi sobie poradzić. Wchodź. – Nie. Pieprzę cię! Roland nie spierał się, tylko cisnął Eddiem przez drzwi. Ten runął na ziemię. Susannah klęczała przy kominku, patrząc na niego. Twarz miała zlaną potem, a przód koszuli z jeleniej skóry przemoczony. Roland stanął w progu, z ponurą miną przyglądając się, jak Jake pędzi do swojego przyjaciela.

15. Jake poczuł, że temperatura otoczenia gwałtownie spada. Jakaś gałąź

pękła z suchym trzaskiem i uchylił się, gdy świsnęła mu nad głową. Ej nie poruszył się, dopóki Jake nie podniósł go z ziemi. Wtedy bumbler rozejrzał się nerwowo, szczerząc zęby. – Ugryź, jeśli musisz – powiedział Jake – ale i tak cię nie puszczę. Ej nie ugryzł, choć gdyby to zrobił, Jake pewnie nic by nie poczuł. Twarz mu zdrętwiała. Odwrócił się w kierunku świetlicy, a wtedy wiatr stał się ogromną zimną dłonią, która spoczęła na jego plecach. Jake znów zaczął biec, uświadamiając sobie, że teraz wykonuje zabawne skoki niczym biegnący po powierzchni Księżyca astronauta z filmu science fiction. Jeden sus... drugi... trzeci... Jednakże przy trzecim skoku nie opadł na ziemię. Rzuciło go naprzód z Ejem w ramionach. Z głuchym, przeciągłym hukiem jeden ze starych domów uległ wichrowi i w gradzie odłamków poleciał na południowy wschód. Jake ujrzał fragment schodów z wciąż przytwierdzoną do nich poręczą z nieheblowanej deski, unoszący się pod pędzące po niebie chmury. My będziemy następni, pomyślał, a wtedy męska dłoń, krzepka pomimo braku dwóch palców, złapała go za rękę poniżej łokcia. Roland obrócił go do drzwi. Przez moment ich los wisiał na włosku, gdyż wiatr odpychał ich od budynku. Potem Roland rzucił się do wejścia, głęboko wbijając palce okaleczonej dłoni w ciało Jake’a. Napór wichru nagle ustał i obaj wylądowali na plecach. – Dzięki Bogu! – zawołała Susannah. – Podziękujesz Mu później! – Roland przekrzykiwał wycie wichru. – Pchajcie! Wszyscy pchajcie te przeklęte drzwi! Susannah, ty na dole! Z całej siły! Ty je zaryglujesz, Jake! Rozumiesz? Wsuń antabę w obejmy! Nie wahaj się! – O mnie się nie martw – warknął Jake. Coś rozcięło mu skroń i strumyk krwi spływał po twarzy, ale patrzył trzeźwo i zdecydowanie. – Teraz! Pchajcie! Pchajcie ze wszystkich sił! Powoli zdołali zamknąć drzwi. Nie utrzymaliby ich długo – zaledwie kilka sekund – ale Jake wsunął grubą drewnianą antabę w obejmy i kiedy ostrożnie się cofnęli, zardzewiałe uchwyty wytrzymały. Łapiąc oddech, popatrzyli na siebie, a potem na Eja. Bumbler wesoło zapiszczał i poszedł grzać się przy ogniu. Najwyraźniej otrząsnął się z transu, w jaki wprawiła go nadciągająca burza. W wielkiej sali zaczęło się robić zimno. – Trzeba było pozwolić mi złapać chłopaka, Rolandzie – rzekł Eddie. –

Mógł tam zginąć. – Jake odpowiadał za Eja. Powinien wcześniej zanieść go do środka. I przywiązać do czegoś, gdyby zaszła taka konieczność. Nie uważasz, Jake? – Tak, uważam. Jake usiadł obok Eja, jedną ręką gładząc jego gęste futro, a drugą ocierając sobie krew z twarzy. – Rolandzie – powiedziała Susannah – to jeszcze chłopiec. – Już nie – rzekł Roland. – Najmocniej przepraszam, ale... już nie.

16. Przez pierwsze trzy godziny zawieruchy mieli wątpliwości, czy nawet ten solidny kamienny budynek świetlicy ją wytrzyma. Wiatr wył, a drzewa pękały. Jedno upadło na dach i rozbiło go. Zimne powietrze wpadło przez szpary w deskach sufitu. Susannah i Eddie się objęli. Jake osłaniał Eja – teraz nieruchomo leżącego na grzbiecie, z krótkimi łapkami rozłożonymi na cztery strony świata – i patrzył na chmurę ptasich odchodów, które osypywały się przez szczeliny w suficie. Roland spokojnie zabrał się do przygotowywania skromnej kolacji. – Co o tym myślisz, Rolandzie? – zapytał Eddie. – Myślę, że jeśli ten budynek wytrzyma jeszcze godzinę, to nic nam nie będzie. Z nadejściem zmroku zrobi się jeszcze zimniej, ale wiatr osłabnie. Jutro za dnia przycichnie jeszcze bardziej, a pojutrze ustanie zupełnie i zrobi się znacznie cieplej. Nie aż tak jak przed tą burzą, ale to nie było normalne i wszyscy o tym wiemy. Przyjrzał im się z nikłym uśmiechem, który dziwnie wyglądał na jego twarzy, zwykle tak nieruchomej i posępnej. – A tymczasem mamy ogień na kominku. Co prawda za słaby, żeby ogrzać całe to pomieszczenie, ale wystarczający, jeśli będziemy blisko niego. No i możemy chwilę odpocząć. Wiele ostatnio przeszliśmy, prawda? – Tak – potwierdził Jake. – Zbyt wiele. – I nie wątpię, że wiele jest przed nami. Niebezpieczeństwa, trudy, smutki. Może śmierć. Tak więc teraz wyciągnijmy się przy ogniu jak za dawnych dni i cieszmy się tym, co mamy. – Przyjrzał się im, wciąż z tym uśmieszkiem. Blask ognia dziwnie oblewał jego twarz, nadając jednej

połowie młodzieńczy wygląd, a drugą zmieniając w oblicze starca. – Jesteśmy ka-tet. Jesteśmy jednością z wielu. Bądźcie wdzięczni za ciepło, schronienie i towarzystwo podczas nawałnicy. Inni mogli nie mieć tyle szczęścia. – Miejmy nadzieję, że mieli – powiedziała Susannah. Myślała o Bixie. – Chodźcie – powiedział Roland. – Zjedzcie coś. Podeszli, usadowili się wokół Rolanda i zjedli to, co dla nich przygotował.

17. Susannah zasnęła tej nocy na parę godzin, ale obudziły ją sny o paskudnym, rojącym się od robaków pożywieniu, które w tym śnie musiała jeść. Na zewnątrz wiatr wciąż wył, chociaż ten dźwięk nie był już tak monotonny. Chwilami całkowicie cichnął, żeby zaraz znów rozbrzmieć, z przeciągłym lodowatym świstem przelatując pod krokwiami i wstrząsając starym kośćcem kamiennego budynku. Drzwi rytmicznie tłukły o blokującą je antabę, lecz zarówno drewniana zasuwa, jak i zardzewiałe uchwyty jakoś trzymały, tak samo jak strop nad ich głowami. Zastanawiała się, co by się z nimi stało, gdyby antaba była równie krucha i zbutwiała jak pałąk wiadra, które znaleźli przy studni. Roland nie spał i siedział przy kominku. Jake obok niego. Między nimi leżał śpiący Ej, nakrywszy pysk jedną łapką. Susannah dołączyła do nich. Ogień trochę przygasł, ale z bliska przyjemnie grzał jej twarz i ręce. Wzięła deskę, zamierzając złamać ją na pół, ale nie chcąc budzić Eddiego, wrzuciła ją całą do paleniska. Iskry wzbiły się do komina i zawirowały porwane prądem powietrza. Nie musiała się ich obawiać, gdyż zanim iskry zgasły, poczuła dłoń na skórze tuż poniżej linii włosów. Nie musiała się też oglądać, bo rozpoznałaby ten dotyk nawet przez sen. Nie odwracając się, ujęła gładzącą jej kark dłoń, przyciągnęła do swoich ust i ucałowała. Białą dłoń. Chociaż już tak długo byli ze sobą i tyle razy się kochali, czasem nie mogła w to uwierzyć. A jednak tak było. Przynajmniej nie muszę zapraszać go do domu, żeby poznał moich rodziców, pomyślała. – Nie możesz spać, złotko?

– Tak jakby. Troszkę. Miałam dziwne sny. – To wiatr je sprowadza – rzekł Roland. – Każdy w Gilead powiedziałby wam to samo. Jednakże lubię szum tego wiatru. Zawsze lubiłem. Koi moje serce i przypomina dawne czasy. Odwrócił wzrok, jakby był zmieszany, że tyle powiedział. – Nikt z nas nie może zasnąć – rzekł Jake. – Zatem opowiedz nam jakąś historię. Roland przez chwilę spoglądał w ogień, a potem na Jake’a. Rewolwerowiec znów się uśmiechał, ale miał nieobecne spojrzenie. Sęk strzelił w ogniu. Na zewnątrz wył wiatr, jakby rozwścieczony tym, że nie może się dostać do środka. Eddie objął wpół Susannah, a ona oparła głowę na jego ramieniu. – Jaką opowieść chciałbyś usłyszeć, Jake, synu Elmera? – Jakąkolwiek. – Zastanowił się. – Z dawnych dni. Roland popatrzył na Eddiego i Susannah. – A wy? Chcecie posłuchać? – Tak, proszę – odparła Susannah. Eddie skinął głową. – Taak. To znaczy, jeśli chcesz opowiedzieć. Roland się zastanowił. – Może opowiem wam dwie historie, do świtu bowiem daleko i możemy jutro spać cały dzień. Jeśli zechcemy. Te opowieści nakładają się na siebie, a wiatr wieje w obu, i dobrze. Nie ma to jak opowieści w wietrzną noc, gdy człowiek znajdzie ciepłe miejsce w tym zimnym świecie. Wziął kawałek połamanej wykładziny, szturchnął nim płonące węgle, a potem rzucił w płomienie. – O jednej wiem, że jest prawdziwa, gdyż sam to przeżyłem razem z moim starym druhem, Jamiem DeCurrym. Drugą, o wietrze przez dziurkę od klucza, matka czytała mi, kiedy byłem mały. Stare opowieści mogą być użyteczne, wiecie, i powinienem przypomnieć ją sobie, jak tylko zobaczyłem Eja węszącego w ten sposób. Ale to było tak dawno... – Westchnął. – Dawne czasy. W ciemności za kręgiem światła rzucanego przez ogień wiatr zawył jeszcze głośniej. Roland zaczekał, aż nieco przycichnie, a potem zaczął. Eddie, Susannah i Jake słuchali uważnie przez całą długą i wietrzną noc. Lud, Tik-Tak, Szmaragdowy Pałac – zapomnieli o tym wszystkim. Nawet

Mroczna Wieża została odrobinkę zapomniana. Był tylko głos Rolanda, to wznoszący się, to opadający. Raz głośniejszy, raz cichszy, jak wiatr. – Niedługo po śmierci mojej matki, która... jak wiecie... zginęła z mojej ręki...

SKÓROCZŁEK (część 1) 1. Niedługo po śmierci matki, która... jak wiecie... zginęła z mojej ręki, mój ojciec Steven, syn Wysokiego Henry’ego, wezwał mnie do swego gabinetu w północnym skrzydle pałacu. To był mały, zimny pokój. Pamiętam wiatr ze skowytem dmący w wąskie okna. I pamiętam wysokie, posępne regały pełne ksiąg. Wartych fortunę, bez dwóch zdań, ale nigdy nieczytanych. Przynajmniej nie przez niego. Pamiętam też czarny, żałobny kołnierz, który nosił. Taki sam jak mój. Wszyscy mężczyźni w Gilead nosili takie kołnierze albo czarne opaski na rękawach. Kobiety nosiły czarne siateczki na włosach. Tak miało być przez sześć miesięcy od chwili złożenia Gabrielle Deschain do grobu. Pozdrowiłem ojca, przykładając pięść do czoła. Nie oderwał oczu od papierów na biurku, ale wiedziałem, że to widział. Mój ojciec widział wszystko, i to bardzo dobrze. Kilkakrotnie złożył swój podpis, podczas gdy wiatr świszczał, a kruki krakały na dziedzińcu. Kominek ział czarną pustką. Rzadko kazał w nim palić, nawet w najzimniejsze dni. W końcu podniósł głowę. – Jak ma się Cort, Rolandzie? Jak ma się twój były nauczyciel? Musisz to wiedzieć, gdyż dano mi do zrozumienia, że większość czasu spędzasz w jego chacie, karmiąc go i pielęgnując. – Są dni, kiedy mnie poznaje – odparłem. – Najczęściej nie. Wciąż trochę widzi jednym okiem. Drugie... Nie musiałem kończyć. Mój sokół David wyłupił mu je podczas mojego egzaminu dojrzałości. Natomiast Cort pozbawił życia Davida, ale to miało być jego ostatnie zabójstwo. – Wiem, co się stało z jego drugim okiem. Naprawdę go karmisz? – Tak, ojcze, robię to. – I obmywasz go, kiedy się obrobi? Stałem przed jego biurkiem jak zawstydzony uczniak przed

dyrektorem, i tak się czułem. Tylko ilu zawstydzonych uczniów zabiło swoje matki? – Odpowiedz, Rolandzie. Jako twój dinh i ojciec domagam się odpowiedzi. – Czasem. Co niezupełnie było kłamstwem. Czasem zmieniałem mu brudne pieluchy trzy lub cztery razy dziennie, a czasem, w dobre dni, tylko raz dziennie albo wcale. Potrafił dojść do wygódki, jeśli mu pomogłem. I jeśli pamiętał, że musi tam pójść. – Czy nie ma sióstr miłosierdzia, które do niego przychodzą? – Odprawiłem je – powiedziałem. Popatrzył na mnie ze szczerym zaciekawieniem. Szukałem w jego twarzy pogardy – a nawet chciałem ją znaleźć – ale nie mogłem dostrzec. – Czy po to wychowałem cię na rewolwerowca, żebyś został siostrą miłosierdzia i pielęgnował bezradnego starca? Te słowa wzbudziły we mnie gniew. Cort wychował większość chłopców na rewolwerowców zgodnie z tradycją Elda. Zhańbieni, których pokonał w walce, musieli odejść na zachód, nie mając żadnej broni prócz swego nadwątlonego rozumu. Tam, w Cressii i miejscach leżących jeszcze dalej w królestwach chaosu, wielu tych odrzuconych chłopców przyłączyło się do Farsona, Dobrego Człowieka, który w swoim czasie miał zniszczyć wszystko, co symbolizował ród mego ojca. Farson uzbroił ich oczywiście. Miał broń i miał plany. – A ty rzuciłbyś go na stertę gnoju, ojcze? Taka ma być jego nagroda za wszystkie lata służby? Kto będzie następny? Vannay? – Nigdy w życiu, jak wiesz. Jednakże co się stało, to się nie odstanie, Rolandzie, o czym także wiesz. I nie opiekujesz się nim z miłości. To również wiesz. – Opiekuję się nim z szacunku! – Gdyby to był tylko szacunek, sądzę, że odwiedzałbyś go i czytał mu, ponieważ umiesz dobrze czytać, co zawsze podkreślała twoja matka i w tej sprawie mówiła prawdę, ale nie sprzątałbyś jego odchodów i nie zmieniał pościeli. Karzesz się w ten sposób za śmierć twojej matki, co nie było twoją winą. Część mego umysłu zdawała sobie sprawę z tego, że to prawda. Inna część nie chciała w to uwierzyć. Obwieszczenie o jej śmierci było proste: „Gabrielle Deschain z domu Arten zmarła opętana przez demona, który

zatruł jej duszę”. Zawsze tak pisano, kiedy ktoś wysoko urodzony popełnił samobójstwo, i taką wersję jej śmierci podano do publicznej wiadomości. Została przyjęta bez zastrzeżeń, nawet przez tych, którzy w tajemnicy lub jawnie opowiadali się za Farsonem. Ponieważ ludzie się dowiedzieli – bogowie wiedzą skąd, bo nie ode mnie i moich przyjaciół – że została kochanką Martena Broadcloaka, nadwornego maga i głównego doradcy mojego ojca, i że Marten uciekł na zachód. Sam. – Rolandzie, posłuchaj mnie bardzo uważnie. Wiem, że czujesz się zdradzony przez twoją panią matkę. Ja też. Wiem, że część twej duszy nienawidzi jej. Tak jak część mojej. Jednakże obaj kochaliśmy ją i wciąż kochamy. Zostałeś zatruty przez tę zabawkę, którą przywiozłeś z Mejis, i oszukany przez wiedźmę. Każda z nich z osobna może nie wystarczyłaby, żeby to spowodować, ale ta różowa kula i czarownica razem... tak. – Rhea. – Poczułem piekące łzy pod powiekami i powstrzymałem je. Nie będę płakał przy ojcu. Już nigdy. – Rhea z Cöos. – Tak, ta suka o czarnym sercu. To ona zabiła twoją matkę, Rolandzie. Ona zamieniła cię w broń... a potem nacisnęła spust. Nic nie powiedziałem. Widocznie dostrzegł moją udrękę, ponieważ znów zaczął przekładać papiery, podpisując niektóre z nich. W końcu ponownie podniósł głowę. – Przez jakiś czas siostry będą musiały zająć się Cortem. Poślę ciebie i jednego z twoich towarzyszy do Debarii. – Co takiego? Do Serenity? Roześmiał się. – Tego klasztoru, w którym przebywała twoja matka? – Tak. – Nie, tam nie, skądże. Serenity, dobry żart. Te kobiety to siostry niemiłosierne. Obdarłyby cię żywcem ze skóry, gdybyś choć przekroczył ich święte progi. Większość z tych, które tam mieszkają, woli świece od mężczyzn. Nie miałem pojęcia, co chciał przez to powiedzieć – pamiętajcie, że byłem jeszcze bardzo młody i pod wieloma względami niewinny, chociaż dużo przeszedłem. – Nie wiem, czy jestem gotowy do następnej misji, ojcze. Nie mówiąc już o wyprawie. Zmierzył mnie zimnym spojrzeniem. – To ja ocenię, na co jesteś gotowy. Ponadto nie napotkasz takiego bałaganu, na jaki natknąłeś się w Mejis. Będzie niebezpiecznie, może

nawet dojść do strzelaniny, ale to tylko zadanie, które trzeba wykonać. Częściowo po to, by ludzie, którzy zwątpili, mogli zobaczyć, że Biel jest wciąż silna i dzielna, ale głównie dlatego, że nie można pozwolić na panoszenie się zła. Ponadto, jak powiedziałem, nie poślę cię samego. – Kto ze mną pojedzie? Cuthbert czy Alain? – Żaden z nich. Dla Śmieszka i Tupajły mam robotę tutaj. Pojedziesz z Jamiem DeCurrym. Zastanowiłem się nad tym i pomyślałem, że chętnie pojadę z Czerwonorękim Jamiem. Chociaż wolałbym Cuthberta lub Alaina. O czym ojciec dobrze wiedział. – Czy pojedziesz bez dalszych sporów, czy będziesz w dalszym ciągu mnie denerwował, mimo że mam tyle do zrobienia? – Pojadę – odparłem. Prawdę mówiąc, dobrze byłoby uciec z pałacu – od jego mrocznych sal, szeptów i intryg, dojmującego przeczucia, że nadciąga ciemność i chaos i nic ich nie powstrzyma. Świat pójdzie naprzód, ale Gilead nie pójdzie z nim. Ta lśniąca, piękna bańka mydlana wkrótce pryśnie. – Dobrze. Jesteś dobrym synem, Rolandzie. Może nigdy ci tego nie mówiłem, ale tak jest. Nic do ciebie nie mam. Nic. Spuściłem głowę. Kiedy to spotkanie wreszcie się skończy, pójdę gdzieś i dam upust swoim uczuciom, lecz nie teraz, stojąc przed nim. – Dziesięć lub dwanaście kół za siedzibą tych kobiet... Serenity czy jak tam ją zwą... leży miasto Debaria na skraju jałowych równin. W Debarii nie ma niczego ładnego. To leżące na szlaku brudne i śmierdzące miasteczko, z którego bydło i bryły soli są wysyłane na południe, północ i wschód, wszędzie, tylko nie tam, gdzie ten drań Farson snuje swoje plany. Obecnie coraz rzadziej przeganiają tam stada i spodziewam się, że Debaria niebawem opustoszeje i popadnie w ruinę jak wiele innych miast Świata Pośredniego, ale na razie jeszcze tętni życiem, pełna knajp, burdeli, szulerni i oszustów. Chociaż trudno w to uwierzyć, jest tam jeszcze kilku zacnych ludzi. Jednym jest szeryf Hugh Peavy. To do niego zgłosicie się z DeCurrym. Pokażecie mu wasze rewolwery oraz znak, który ci dam. Czy zrozumiałeś wszystko, co ci powiedziałem? – Tak, ojcze – odparłem. – Co się tam dzieje takiego, że wymaga interwencji rewolwerowców? – Uśmiechnąłem się, co rzadko robiłem od śmierci matki. – Nawet takich raczkujących rewolwerowców jak my? – Według otrzymanych raportów... – podniósł kilka kartek i

potrząsnął nimi – grasuje tam skóroczłek. Trudno mi w to uwierzyć, ale bez wątpienia miejscowi są przerażeni. – Nie wiem co to takiego. – To rodzaj zmiennokształtnego, a przynajmniej tak głoszą dawne opowieści. Po wyjściu stąd udaj się do Vannaya. On gromadził raporty. – W porządku. – Zrób swoje, znajdź szaleńca, który przebiera się w skóry zwierząt, bo zapewne o to chodzi, ale nie zabaw tam długo. Ważą się losy znacznie poważniejszych spraw. Chcę mieć cię tu z powrotem, ciebie i twoje katet, zanim wszystko się zawali.

2. Dwa dni później Jamie i ja wprowadziliśmy nasze konie do wagonu towarowego w przygotowanym dla nas składzie złożonym z dwóch wagonów. Niegdyś zachodni szlak wiódł tysiąc lub więcej kół aż do pustyni Mohaine, lecz jeszcze przed upadkiem Gilead kończył się już w Debarii. Dalej tory w wielu miejscach zostały zniszczone przez powodzie i trzęsienia ziemi, a także rozebrane przez bandytów i bandy wyrzutków określających się mianem piratów lądowych, gdyż tą częścią świata wstrząsały krwawe zamieszki. Nazywaliśmy te leżące daleko na zachodzie ziemie Zaświatami; dobrze służyły interesom Johna Farsona. W końcu on sam był piratem lądowym. Tylko udawał kogoś innego. Pociąg wyglądał jak zabawka z miniaturowym parowozem. Mieszkańcy Gilead mówili na niego „ciuchcia” i śmiali się, widząc, jak sapie, jadąc po moście na zachód od pałacu. Szybciej podróżowalibyśmy konno, ale w ten sposób oszczędzaliśmy siły naszych wierzchowców. A zakurzone aksamitne siedzenia w naszym wagonie rozkładały się, tworząc łóżka, co uważaliśmy za luksus. Przynajmniej dopóki nie spróbowaliśmy na nich spać. W wyniku jednego szczególnie silnego wstrząsu Jamie został wyrzucony z prowizorycznego łóżka na podłogę. Cuthbert śmiałby się, a Alain przeklinał, ale Czerwonoręki Jamie tylko wstał, znów wyciągnął się na posłaniu i zasnął. Pierwszego dnia niewiele rozmawialiśmy, tylko patrzyliśmy przez mętne, jakby zrobione z rybich pęcherzy okna, obserwując, jak zielone pola i lasy Gilead ustępują miejsca zakurzonym chaszczom, nielicznym

nędznym farmom i chatom pasterzy. Po drodze było kilka miasteczek, w których mieszkańcy – w tym wielu mutantów – gapili się na nas, gdy ciuchcia powoli przejeżdżała, sapiąc. Niektórzy wskazywali na swoje czoła, jakby mieli tam niewidzialne trzecie oko. Co oznaczało, że są za Farsonem, Dobrym Człowiekiem. W Gilead zostaliby wtrąceni do lochu za zdradę, ale Gilead zostało daleko za nami. Zaniepokoiło mnie to, jak szybko ci ludzie zapominali o lojalności, na której kiedyś wszyscy polegali. Pierwszego dnia podróży, za Beresford-on-Arten, gdzie w dalszym ciągu mieszkało kilku krewnych mojej matki, jakiś grubas rzucił kamieniem w pociąg. Kamień odbił się od zamkniętych drzwi wagonustajni i usłyszałem rżenie zdziwionych koni. Grubas zobaczył, że na niego patrzymy. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, złapał się oburącz za krocze i uciekł w niezdarnych podskokach. – Ktoś dobrze jada w tej ubogiej krainie – zauważył Jamie, patrząc, jak pośladki uciekającego podskakują w połatanych spodniach. Nazajutrz rano, kiedy sługa postawił przed nami talerze z zimną owsianką na śniadanie, Jamie zaczął rozmowę. – Chyba powinieneś mi powiedzieć, o co chodzi. – Może najpierw ty mi coś powiesz? Jeśli będziesz wiedział, oczywiście. – Oczywiście. – Mój ojciec powiedział, że kobiety z Debarii wolą świece od mężczyzn. Czy wiesz, co miał na myśli? Jamie przez chwilę spoglądał na mnie w milczeniu – jakby upewniając się, że z niego nie żartuję – a potem kąciki jego ust lekko się uniosły. U Jamiego był to odpowiednik turlania się po podłodze, trzymania się za brzuch i ryczenia ze śmiechu. Co Cuthbert Allgood z pewnością zrobiłby na jego miejscu. – Myślę, że dziwki z podzamcza nazywają to dildo. Czy pomogłem ci? – Naprawdę? I one... co? Jedna robi tym dobrze drugiej? – Tak się mówi. Ale ty wiesz więcej o kobietach niż ja, Rolandzie, bo ja jeszcze z żadną nie ległem. Nieważne. Pewnie zrobię to w swoim czasie. Powiedz mi, co mamy robić w Debarii. – Jakiś skóroczłek podobno terroryzuje tam dobrych ludzi. Zapewne niedobrych również. – Człowiek, który zmienia się w jakieś zwierzę?

W tym wypadku było to trochę bardziej skomplikowane, ale Jamie uchwycił sens. Wiatr wiał mocno, ciskając garście piachu o boki wagonu. Po jednym szczególnie silnym podmuchu krótki skład się zachwiał. Nasze puste miski po owsiance przeleciały po stole. Złapaliśmy je, zanim zdążyły spaść. Gdybyśmy nie potrafili robić takich rzeczy, i to zupełnie odruchowo, nie moglibyśmy nosić rewolwerów. Nie żeby Jamie preferował rewolwery. Mając możliwość wyboru (i czas na podjęcie decyzji), sięgnąłby po swój łuk lub procę. – Mój ojciec w to nie wierzy – odparłem. – Jednakże Vannay... W tym momencie rzuciło nami na siedzenie naprzeciwko. Stary sługa, który nadchodził środkowym przejściem, żeby zabrać puste miski i kubki, przeleciał aż do drzwi oddzielających przedział od małej kuchni. Przednie zęby wypadły mu z ust i spadły na podołek, co lekko mną wstrząsnęło. Jamie przebiegł przejściem mocno przechylonego wagonu i przyklęknął przy słudze. Gdy do nich dołączyłem, Jamie złapał zęby i wtedy zobaczyłem, że były zrobione z barwionego drewna i mocowane sprytnym zatrzaskiem, tak małym, że prawie niewidocznym. – Nic ci się nie stało, sai? – zapytał Jamie. Stary powoli wstał, wziął swoje zęby i wypełnił nimi lukę za górną wargą. – Nic, ale ta podła suka znów wypadła z szyn. Kończę z wyprawami do Debarii, mam żonę. To stara sekutnica i zamierzam ją przeżyć. Wy, młodzi, lepiej sprawdźcie swoje konie. Jeśli macie szczęście, to żaden z nich nie złamał sobie nogi.

3. Mieliśmy szczęście, ale konie były zdenerwowane i waliły kopytami o podłogę, chcąc wydostać się z ciasnego pomieszczenia. Opuściliśmy pochylnię i uwiązaliśmy je do poręczy pomostu, gdzie stanęły ze spuszczonymi głowami i uszami położonymi po sobie w gorącym i sypiącym piachem wietrze wiejącym z zachodu. Następnie wróciliśmy do wagonu i wzięliśmy nasze rewolwery. Maszynista, barczysty i krzywonogi pokurcz, przeszedł wzdłuż krótkiego składu, a służący za nim. Kiedy do nas dotarł, pokazał to, co sami dobrze widzieliśmy.

– Tam na tej grani jest trakt do Debarii, widzicie znaki? Za niecałą godzinę możecie być u tych bab, ale o nic nie proście, bo i tak nie dostaniecie. – Zniżył głos. – Słyszałem, że pożerają mężczyzn. I nie jest to przenośnia, chłopcy. One... pożerają... mężczyzn. Odkryłem, że łatwiej mi uwierzyć w istnienie skóroczłeka niż w to, ale nic nie powiedziałem. Było widać, że maszynista jest w szoku, a jedną rękę miał równie czerwoną jak Jamie. Jednakże jego oparzenie było lekkie i się zagoi, natomiast dłoń Jamiego pozostanie czerwona do chwili, gdy spocznie w grobie. Wyglądała jak zanurzona we krwi. – Mogą was wołać lub coś obiecywać. Mogą nawet pokazywać wam cycki, gdyż wiedzą, że młodzieńcy nie mogą oderwać od nich oczu. Jednakże pamiętajcie. Odwróćcie się do nich plecami, odwróćcie wzrok od ich cycków. Idźcie prosto do miasta. Konno dotrzecie do niego po kolejnej godzinie. Będzie nam tu potrzebna brygada, żeby podnieść tę parszywą dziwkę. Szyny są całe, sprawdziłem. Tylko zasypane tym przeklętym piaskiem. Zapewne nie możecie opłacić ludzi, żeby tu przyszli, ale jeśli umiecie pisać, a zakładam, że tacy szlachetnie urodzeni młodzieńcy to potrafią, możecie wystawić im kwit, czy jak to się nazywa... – Mamy fundusze – powiedziałem. – Wystarczające, żeby wynająć małą brygadę. Słysząc to, maszynista zrobił wielkie oczy. Zapewne wytrzeszczyłby je jeszcze bardziej, gdybym mu powiedział, że ojciec dał mi dwadzieścia sztuk złota, które nosiłem w ukrytej kieszonce wszytej w moją kamizelkę. – A muły? Ponieważ będą nam potrzebne muły, jeśli je mają. Konie, jeśli nie. – Zajdziemy do stajni i zobaczymy, co tam trzymają – powiedziałem, wsiadając na konia. Jamie przywiązał swój łuk do juków przy siodle, a potem przeszedł na drugą stronę i wepchnął procę do skórzanego olstra, które jego ojciec zrobił specjalnie w tym celu. – Nie zostawiajcie nas tutaj bez pomocy, panowie – rzekł maszynista. – Nie mamy koni ani broni. – Nie zapomnimy o was – obiecałem. – Tylko siedźcie w środku. Jeśli nie zdołamy dzisiaj przysłać robotników, to przyślę wóz, który zawiezie

was do miasta. – Dzięki. I trzymajcie się z daleka od tych kobiet! One... pożerają... mężczyzn!

4. Dzień był skwarny. Przez chwilę popędzaliśmy konie, ponieważ potrzebowały tego po podróży w ciasnym wagonie, a potem zwolniliśmy do stępa. – Vannay – powiedział Jamie. – Słucham? – Zanim pociąg się wykoleił, powiedziałeś, że twój ojciec nie wierzy w istnienie skóroczłeka, ale Vannay tak. – Powiedział, że po przeczytaniu raportów, które przysłał mu szeryf Peavy, trudno w to nie uwierzyć. Wiesz, co powtarzał niemal na każdej lekcji: „Gdy mówią fakty, mądry człowiek słucha”. Dwudziestu trzech zabitych to mnóstwo faktów. Nie zastrzelonych czy zadźganych, zauważ, ale rozszarpanych na kawałki. Jamie mruknął coś pod nosem. – W dwóch wypadkach były to całe rodziny. Liczne, niemal klany. Ich domy zostały splądrowane i zbryzgane krwią. Kończyny poodrywane i zabrane. Niektóre znaleziono... częściowo ogryzione... Na jednej z tych farm szeryf Peavy i jego zastępca znaleźli czaszkę najmłodszego syna zatkniętą na kołek w płocie, roztrzaskaną i z wyjedzonym mózgiem. – Świadkowie? – Niewielu. Jakiś pasterz wracający ze zbłąkanymi owcami widział, jak został zaatakowany jego wspólnik. Ten, który przeżył, był na sąsiednim wzgórzu. Dwa jego psy pobiegły i próbowały obronić drugiego pana, ale też zostały rozszarpane. Stwór wbiegł na wzgórze, chcąc dopaść pasterza, ale owce odwróciły jego uwagę, więc mężczyzna szczęśliwie zdołał uciec. Mówił, że to był wilk chodzący na dwóch nogach jak człowiek. Drugi świadek to kobieta szulera. Przyłapano go na oszukiwaniu w grze w jednej z miejscowych spelunek. Obojgu złożono propozycję nie do odrzucenia, każąc do zmroku opuścić miasto pod groźbą chłosty. Podążali do miasteczka w pobliżu kopalni soli, gdy zostali zaatakowani. Mężczyzna walczył. Dzięki temu kobieta zdążyła uciec.

Ukryła się między skałami, dopóki stwór nie odszedł. Powiedziała, że to był lew. – Dwunogi lew? – Jeśli nawet tak, nie czekała, żeby mu się przyjrzeć. Ostatni świadkowie to dwaj poganiacze bydła. Obozowali nad Potokiem Debarii w pobliżu młodej pary Mannich w podróży poślubnej, chociaż nie wiedzieli o nich, dopóki nie usłyszeli krzyków. Kiedy podjechali tam, skąd dochodziły, zobaczyli stwora uciekającego w podskokach z nogą kobiety w zębach. Nie był to człowiek, przysięgali jednak na wszystko, co święte, że biegł na dwóch nogach. Jamie przechylił się nad końskim karkiem i splunął. – Nie może być. – Vannay twierdzi, że może. Mówi, że zdarzało się to już wcześniej, chociaż nie w ostatnich latach. Uważa, iż może być jakiś rodzaj mutacji, który wywołał takie potworne wynaturzenie. – Każdy z tych świadków widział inne zwierzę? – Tak. Poganiacze opisali je jako tygrysa. Miało paski. – Lwy i tygrysy biegające jak tresowane zwierzęta cyrkowe. I to tu, na pustyni. Jesteś pewny, że nas nie nabierają? Nie byłem na tyle doświadczony, żeby mieć taką pewność, ale wiedziałem, że czasy są zbyt niebezpieczne, by tylko dla kawału wysyłać dwóch młodych rewolwerowców aż do Debarii. Nic żeby Stevena Deschaine’a nawet w najlepszych czasach można było nazwać żartownisiem. – Powtarzam tylko to, co powiedział mi Vannay. Poganiacze, którzy przyjechali do miasta, ciągnąc sanie ze szczątkami tych dwojga Mannich, nigdy nawet nie słyszeli o czymś takim jak tygrys. A jednak opisali takie zwierzę. Ich zeznania są tutaj, zielone ślepia i wszystko. – Wyjąłem z wewnętrznej kieszeni kamizelki dwie zmięte kartki papieru, które dostałem od Vannaya. – Chcesz zobaczyć? – Żaden ze mnie czytelnik – powiedział Jamie. – Jak wiesz. – Dobra, świetnie. Musisz wierzyć mi na słowo. Ich opis odpowiada obrazkowi ze starej opowieści o chłopcu zaskoczonym przez nawałnicę. – Co to za opowieść? – O Timie Dzielne Serce, zatytułowana Wiatr przez dziurkę od klucza. Nieważne. To nieistotne. Wiem, że poganiacze mogli być pijani, bo zwykle są, jeśli natrafią na miasteczko, w którym można dostać trunki,

ale zeznawali, będąc trzeźwi. Vannay mówi, że to stworzenie to zmiennokształtny. – Dwadzieścia trzy ofiary, powiadasz. Ojoj! Wiatr powiał mocniej, gnając przed sobą chmurę pyłu. Konie zadrżały, a my zasłoniliśmy chustami nosy i usta. – Piekielny upał – rzekł Jamie. – I ten przeklęty pył. A potem, jakby uświadomiwszy sobie, że jest niezwykle gadatliwy, zamilkł. Niecałą godzinę później wjechaliśmy na wzgórze i zobaczyłem w dole okazałą białą hacjendę. Wyglądała jak rezydencja barona. Za nią, opadając do wąskiego strumienia, znajdował się zielony ogród i coś, co wyglądało na winnicę. Na sam widok pociekła mi ślinka. Ostatni raz jadłem winogrona, kiedy jeszcze nie miałem włosów pod pachami. Mur hacjendy był wysoki i zwieńczony groźnie wyglądającymi kawałkami szkła, lecz drewniana brama była otwarta, jakby zapraszająco. Przed nią, na czymś w rodzaju tronu, siedziała kobieta w sukni z białego muślinu i białym jedwabnym czepku, który rozpościerał się nad jej głową niczym skrzydła mewy. Gdy podjechaliśmy bliżej, zobaczyłem, że ten tron jest z drzewa żelaznego. Z pewnością żaden inny materiał nie wytrzymałby jej ciężaru, ponieważ była największą kobietą, jaką widziałem w życiu, olbrzymką mogącą być partnerką legendarnego księcia banity Davida Szybkiego. Na podołku trzymała robótkę. Być może robiła na drutach koc, lecz wyglądał jak chusteczka przy jej ogromnym cielsku i piersiach tak wielkich, że każdą z nich mogłaby osłonić dziecko przed słońcem. Zauważyła nas, odłożyła robótkę i wstała. Miała dobre dwa metry wzrostu, a może więcej. Tu, w dolinie, wiatr nie był tak silny, ale i tak szarpał jej suknią oblepiającą długie uda. Materiał łopotał jak żagiel na wietrze. Przypomniałem sobie słowa maszynisty: one pożerają mężczyzn. Pomimo to, gdy przycisnęła wielką pięść do czoła i drugą ręką lekko uniosła skraj sukni, dygając, wstrzymałem konia. – Bądźcie pozdrowieni, rewolwerowcy! – zawołała. Miała donośny głos, prawie męski baryton. – W imieniu Serenity i zamieszkujących tu kobiet pozdrawiam was. Niech wasze dni na tej ziemi będą długie. Przyłożyliśmy pięści do czół i życzyliśmy jej dwukrotnie więcej tego samego. – Przybywacie ze Świata? Tak sądzę, gdyż wasze rzeczy nie są dość brudne jak na te strony. Chociaż będą, jeśli zostaniecie tu dłużej niż jeden

dzień. – Parsknęła śmiechem. Brzmiał jak przetaczający się grom. – Zostaniemy – odrzekłem. Było jasne, że Jamie nic nie powie. Zawsze milczący, teraz zupełnie oniemiał. Jej cień wznosił się na pobielonej ścianie za nią wysoki jak lord Perth. – Przybywacie tu z powodu skóroczłeka? – Tak – odparłem. – Widziałaś go, czy wiesz o nim tylko z opowiadań? Jeśli to drugie, to podziękujemy ci i pojedziemy dalej. – To nie jest on, młodzieńcze. W żadnym razie. Tylko na nią popatrzyłem. Stojąc, była tak wysoka, że niemal mogła spojrzeć mi prosto w oczy, chociaż siedziałem na Młodym Joem, niezłym i rosłym ogierze. – To ono – dodała. – Monstrum z Głębokich Szczelin. To pewne jak to, że służycie Eldowi i Bieli. Może kiedyś było człowiekiem, ale już nie jest. Tak, widziałam to coś i jego dzieło. Zostańcie tu i nie ruszajcie się, a też je zobaczycie. Nie czekając na odpowiedź, weszła w otwartą bramę. Jej biała muślinowa suknia była niczym wydęty wiatrem żagiel. Spojrzałem na Jamiego. Wzruszył ramionami i skinął głową. W końcu po to tutaj przybyliśmy i jeśli maszynista będzie musiał trochę poczekać na postawienie ciuchci z powrotem na szynach, to trudno. – ELLEN! – ryknęła. Gdy podniosła głos, miałem wrażenie, że słucham kobiety wołającej przez megafon. – CLEMMIE! BRIANNA! PRZYNIEŚCIE JADŁO! PRZYNIEŚCIE MIĘSO, CHLEB I PIWO... JASNE, NIE CIEMNE! PRZYNIEŚCIE STÓŁ I NIE ZAPOMNIJCIE O OBRUSIE! NATYCHMIAST PRZYŚLIJCIE MI FORTUNĘ! MIGIEM! ŻWAWO! Wydawszy te rozkazy, wróciła do nas, lekko unosząc skraj sukni, żeby nie dotknąć nim piachu wzbijanego przez dwa czarne kajaki na jej ogromnych stopach. – Pani, dziękujemy ci za gościnność, ale naprawdę musimy... – Musicie zjeść posiłek – przerwała. – Podamy go tu, przy drodze, żebyście nie mieli kłopotów z trawieniem. Ponieważ wiem, jakie historie opowiadają o nas w Gilead, znamy wszystkie. Sądzę, że mężczyźni zawsze mówią to samo o kobietach, które ośmielą się żyć same. To sprawia, że zaczynają wątpić w wartość ich narządów... – Nie słyszeliśmy żadnych opowieści o... Roześmiała się i jej biust zafalował jak morze.

– To uprzejme z twojej strony, młodzieńcze, i sprytne, ale nie urodziłam się wczoraj. Nie zjemy was. – Jej oczy, równie czarne jak jej buty, rozbłysły. – Chociaż myślę, że bylibyście smakowitym kąskiem lub dwoma. Jestem Everlynne z Serenity. Przeorysza, z łaski Boga i Jezusa Człowieka. – Roland z Gilead – powiedziałem. – A to jest Jamie, też stamtąd. Jamie skłonił się, siedząc w siodle. Ponownie dygnęła, tym razem spuszczając głowę tak, że skrzydła jedwabnego czepka na moment zasłoniły jej twarz. Kiedy się wyprostowała, przez otwartą bramę prześlizgnęła się niewysoka kobieta. A może po prostu kobieta przeciętnego wzrostu. Jej zgrzebna suknia była szara, nie z białego muślinu, ręce miała skrzyżowane na płaskiej piersi, a dłonie schowane w rękawach. Nie nosiła czepka, ale widzieliśmy tylko połowę jej twarzy. Drugą połowę zakrywała gruba warstwa bandaża. Kobieta dygnęła przed nami, a potem skuliła się w cieniu przeoryszy. – Podnieś głowę, Fortuno, i powitaj tych młodych dżentelmenów. Kiedy w końcu na nas spojrzała, zobaczyłem, dlaczego trzymała spuszczoną głowę. Bandaże nie zakrywały całkowicie rany: spora część jej nosa po prawej stronie znikła. Na jego miejscu pozostało czerwone wgłębienie. – Bądźcie pozdrowieni – szepnęła. – Długich dni na tej ziemi. – A tobie dwa razy tyle – rzekł Jamie i z udręczonego spojrzenia, jakie posłała mu jednym widocznym okiem, wywnioskowałem, że miała nadzieję, iż to życzenie się nie ziści. – Opowiedz im, co się stało – poleciła Everlynne. – Wszystko, co pamiętasz. Wiem, że to niewiele. – Czy muszę, matko? – Tak – odparła przeorysza – ponieważ przybyli tu położyć temu kres. Fortuna spojrzała na nas z powątpiewaniem, ale szybko odwróciła wzrok z powrotem na Everlynne. – Potrafią? Wyglądają tak młodo. Zdała sobie sprawę, że zabrzmiało to nieuprzejmie, i rumieniec zabarwił jej policzek... ten nieosłonięty opatrunkiem. Lekko się zachwiała, ale Everlynne podtrzymała ją. Było oczywiste, że została poważnie zraniona i jeszcze długo nie dojdzie do siebie. Krew, która

napłynęła do jej policzków, miała ważniejsze zadania do wykonania w innych częściach ciała. Podejrzewałem, że głównie tych zakrytych bandażem, lecz jej obszerna szata nie pozwalała stwierdzić, czy były to jedyne obrażenia. – Może minie jeszcze rok lub dłużej, zanim zaczną się golić częściej niż raz na tydzień, ale to rewolwerowcy, Fortie. Jeżeli oni nie naprawią sytuacji w tym przeklętym miasteczku, to nikt nie zdoła tego zrobić. Ponadto oddasz sobie przysługę. Potworność to robak, którego trzeba wypluć, zanim się rozmnoży. Opowiedz im. Fortuna zrobiła to. Kiedy mówiła, nadeszły inne siostry. Dwie niosły stół, inne jadło i napoje. Lepsze niż to, co podano nam podczas podróży ciuchcią, sądząc po wyglądzie i zapachu, jednakże zanim Fortuna skończyła swoją krótką i okropną opowieść, nie byłem już głodny. Sądząc po minie Jamiego, on również.

5. Wydarzyło się to dwa tygodnie i jeden dzień wcześniej. Fortuna i siostra Dolores wyszły zamknąć bramę i przynieść wodę potrzebną do wieczornych porządków. Fortuna niosła wiadro i dlatego przeżyła. Gdy Dolores zaczęła zamykać bramę, stwór wpadł do środka, złapał ją i wielkimi zębiskami odgryzł jej głowę. Fortuna powiedziała, że doskonale to widziała, gdyż księżyc późnego lata stał w pełni na niebie. Stwór był wyższy od człowieka, pokryty łuskami i z długim ogonem ciągnącym się po ziemi. Miał żółte ślepia o wąskich źrenicach i paszczę jak stalowy potrzask, pełną zębów długich jak ludzka dłoń. Ociekały krwią Dolores, gdy upuścił jej jeszcze drgające ciało na kamienie dziedzińca i na krótkich łapach pobiegł do studni, przy której stała Fortuna. – Odwróciłam się, żeby uciec... a to mnie dopadło... i nic więcej nie pamiętam. – A ja tak – ponuro powiedziała Everlynne. – Usłyszałam krzyki i przybiegłam z naszym garłaczem. To wielka długa strzelba z lejkowato rozszerzoną lufą. Od niepamiętnych czasów leżała nabita, ale żadna z nas nigdy z niej nie strzelała. Z tego, co wiedziałam, mogła rozpaść się przy wystrzale. Jednakże zobaczyłam, jak ten stwór odgryza nos biednej Fortie, a potem jeszcze coś. Na ten widok zapomniałam o

niebezpieczeństwie. Nawet nie pomyślałam, że mogłam zabić biedaczkę, kiedy broń wypaliła. – Żałuję, że mnie nie zabiłaś – rzuciła Fortuna. – Och, naprawdę żałuję. Usiadła na jednym z krzeseł, które ustawiono przy stoliku, schowała twarz w dłoniach i zaczęła płakać. Przynajmniej tym okiem, które było widoczne. – Nigdy tak nie mów – powiedziała Everlynne i pogładziła ją po włosach z tej strony głowy, która nie była zabandażowana. – To bluźnierstwo. – Trafiłaś stwora? – spytałem. – Zraniłam. Ta stara broń strzela śrutem i jeden pocisk... a może więcej niż jeden... zdarł część guzowatych wyrostków i łusek z jego łba. Trysnęła czarna, smolista posoka. Później zobaczyłyśmy ją na kamieniach i zasypałyśmy piaskiem, a potem zmiotłyśmy, nie dotykając, z lęku przed tym, że może być trująca i wnikać przez skórę. Okropny stwór puścił Fortunę i sądzę, że już prawie postanowił rzucić się na mnie. Wtedy znów wycelowałam w niego, chociaż z tej broni można oddać tylko jeden strzał, a potem trzeba ponownie naładować, wsypując proch i śrut. Powiedziałam, żeby spróbował. Powiedziałam, że zaczekam, aż podejdzie bliżej, żeby nie chybić. – Odkaszlnęła i splunęła na piach. – Stwór musi mieć odrobinę rozumu, nawet kiedy nie jest w ludzkiej postaci, bo kiedy to usłyszał, uciekł. Zanim jednak znikł za rogiem, odwrócił się i popatrzył na mnie. Jakby chciał mnie zapamiętać. No cóż, niech przyjdzie. Nie mam już śrutu do garłacza i nie będę miała, dopóki nie zjawi się tu jakiś handlarz, ale mam to. Uniosła spódnicę powyżej kolana i zobaczyłem rzeźnicki nóż w rzemiennej pochwie przymocowanej do łydki. – Niech więc przyjdzie po Everlynne, córkę Roseanne. – Powiedziałaś, że widziałaś coś jeszcze – przypomniałem. Przyjrzała mi się bystrymi czarnymi oczami, a potem zwróciła się do kobiet. – Clemmie, Brianna, sprzątnijcie ze stołu. Fortuna, ty odmów litanię i nie zapomnij poprosić Boga o wybaczenie bluźnierstwa oraz podziękować za to, że twoje serce wciąż bije. Everlynne wzięła mnie pod rękę i pociągnęła za sobą przez bramę do studni, przy której została zaatakowana nieszczęsna Fortuna. Tam byliśmy sami.

– Widziałam jego kutasa – oznajmiła cicho. – Był długi i zakrzywiony jak jatagan, podrygujący i nabrzmiały od tej czarnej cieczy, która jest jego krwią... jego krwią w tej jego postaci, nie innej. To chciało zabić ją, tak jak zabiło Dolores, o tak, ale zamierzało ją jeszcze wypieprzyć. Chciało ją wypieprzyć, gdy będzie umierała.

6. Jamie i ja zjedliśmy z nimi – nawet Fortuna zjadła trochę – a potem dosiedliśmy koni, żeby pojechać do miasta. Zanim jednak ruszyliśmy, Everlynne podeszła do mnie. – Kiedy załatwicie swoje sprawy, przyjedź do mnie znowu. Mam coś dla ciebie – powiedziała. – Co to może być, sai? Potrząsnęła głową. – Teraz nie czas na to. Jednakże kiedy ten parszywy stwór zginie, przyjedź tu. – Uścisnęła moją dłoń, podniosła ją do ust i ucałowała. – Wiem, kim jesteś, bo czyż twoja matka nie żyje w twojej twarzy? Przyjedź do mnie, Rolandzie, synu Gabrielle. Nie omieszkaj. Potem odsunęła się i zanim zdążyłem coś powiedzieć, znikła za bramą.

7. Główna ulica Debarii była szeroka i brukowana, chociaż kamienie w wielu miejscach popękały i za kilka lat miały całkiem się rozpaść. Było tam sporo sklepów, a sądząc po dźwiękach dobiegających z lokali, nie narzekano na brak klientów. Widzieliśmy jednak tylko kilka koni i mułów uwiązanych do poręczy, gdyż w tej części świata zwierzęta hodowano i sprzedawano, a nie jeżdżono na nich. Jakaś kobieta wyszła ze sklepu z koszykiem na ręku, zobaczyła nas i wytrzeszczyła oczy. Wbiegła z powrotem i na ganek wyszło kilka innych osób. Zanim dotarliśmy do biura szeryfa – drewnianej przybudówki do znacznie większego miejskiego aresztu zbudowanego z kamienia – po obu stronach ulicy zebrało się sporo gapiów.

– Przybyliście zabić skóroczłeka?! – zawołała dama z koszykiem. – Ci dwaj nie wyglądają na takich, którzy zdołaliby zabić muchę! – odkrzyknął mężczyzna stojący przed lokalem Saloon & Kawiarnia Weseli Goście. Widzowie skwitowali tę odzywkę chóralnym śmiechem i pomrukami aprobaty. – Miasto wygląda mi na dość gwarne – rzekł Jamie, zsiadając i patrząc na czterdzieści lub pięćdziesiąt osób, które oderwały się od swych obowiązków (lub przyjemności), żeby pogapić się na nas. – Po zachodzie słońca będzie inne – powiedziałem. – Wtedy wychodzą takie stwory jak ten skóroczłek. A przynajmniej tak mówi Vannay. Weszliśmy do biura. Hugh Peavy był brzuchatym mężczyzną o długich siwych włosach i obwisłych wąsach. Twarz miał pobrużdżoną i znużoną. Zobaczył nasze rewolwery i wyraźnie mu ulżyło. Potem zobaczył nasze młode twarze i znów sposępniał. Wytarł gęsie pióro, którym pisał, wstał i wyciągnął rękę. Najwyraźniej nie zamierzał przykładać pięści do czoła. – Nie chciałbym wam uwłaczać, młodzieńcy – rzekł, kiedy uścisnęliśmy sobie ręce i przedstawiliśmy się – ale miałem nadzieję zobaczyć tu samego Stevena Deschaine’a. I może Petera McVriesa. – Mc Vries umarł trzy lata temu – zauważyłem. Peavy był wyraźnie wstrząśnięty. – Naprawdę? Bo bardzo zręcznie posługiwał się bronią. Bardzo zręcznie. – Umarł na gorączkę. – Możliwe, że wskutek otrucia, ale szeryf z Debarii nie musiał o tym wiedzieć. – Co do Stevena, to jest zajęty czymś innym i dlatego wysłał mnie. Jestem jego synem. – Tak, tak, słyszałem o tobie i twoich wyczynach w Mejis, albowiem nawet tutaj docierają do nas wieści. Mamy tu telygraf, a nawet telefun. – Wskazał na urządzenie wiszące na ścianie. Powyżej, na cegłach, wypisano ostrzeżenie: NIE DOTYKAĆ BEZ POZWULENIA. – Kiedyś drut dochodził aż do Gilead, ale teraz mamy połączenie tylko z Sallywood na południu, Jefferson na północy oraz wioską u podnóża gór, Małą Debarią. Jest także kilka działających lamp ulicznych... nie gazowych czy naftowych, ale prawdziwych jarzeniówek, wiecie. Mieszkańcy uważają, że one odstraszają tego stwora. – Westchnął. – Nie jestem tego taki pewny. To paskudna sprawa, młodzieńcy. Czasem mam wrażenie, że

świat obluzował się w posadach. – Bo tak jest – powiedziałem. – Jednak to, co się obluzowało, można znowu przymocować, szeryfie. – Jeśli tak twierdzisz. – Odchrząknął. – Cóż, nie uważajcie tego za brak szacunku, wiem, że jesteście tymi, za których się podajecie, ale zapowiedziano, że przywieziecie mi znak. Jeśli macie ten znak, to dajcie mi go, ponieważ ma dla mnie szczególne znaczenie. Otworzyłem sakwę i wyjąłem to, co mi dano: drewniane pudełko z wytłoczonym na wieczku herbem mojego ojca – dużą literą D i zamkniętą w niej nieco mniejszą S. Peavy wziął je z uśmiechem, który nieznacznie uniósł kąciki jego zasłoniętych wąsami ust. Odniosłem wrażenie, że przypomniał sobie coś, co odmłodziło jego twarz o wiele lat. – Wiesz, co jest w środku? – Nie. Nie kazano mi zaglądać do środka. Peavy otworzył szkatułkę, zajrzał do niej, a potem znowu popatrzył na Jamiego i na mnie. – Kiedyś, gdy byłem jeszcze zastępcą szeryfa, Steven Deschain poprowadził mnie i ówczesnego szeryfa oraz siedmioosobowy oddział pościgowy przeciwko bandzie Crowa. Czy ojciec mówił ci kiedyś o Crowach? Przecząco pokręciłem głową. – Nie byli skóroczłekami, ale robili bardzo złe rzeczy. Rabowali wszystko, co się dało, nie tylko w Debarii, także na wszystkich okolicznych ranczach. Również pociągi, jeżeli mieli informacje, że warto jakiś zatrzymać. Jednakże głównie zajmowali się porwaniami dla okupu. Tchórzliwe przestępstwo, istotnie... mówiono mi, że to ulubione zajęcie Farsona, ale opłacalne. Twój ojciec pojawił się w mieście dzień po tym, jak uprowadzili żonę farmera, Belindę Doolan. Jej mąż zadzwonił do nas, gdy odjechali i zdołał się uwolnić z więzów. Bandyci nie wiedzieli, że ma telefun i to ich zgubiło. Oczywiście nam pomogło także to, że rewolwerowiec akurat przejeżdżał w pobliżu; w tamtych czasach często pojawiali się wtedy, kiedy byli potrzebni. – Spojrzał na nas. – Może w dalszym ciągu tak jest. W każdym razie dotarliśmy na farmę niedługo po ich odjeździe. Wielokrotnie mogliśmy zgubić ich trop, gdyż tam, na północy, ziemia jest kamienista, ale twój ojciec miał niewiarygodnie dobry wzrok. Nawet sokół czy orzeł nie mógł się z nim równać. Wiedziałem, że mój ojciec ma dobre oko i dar tropienia śladów.

Wiedziałem także, iż ta opowieść zapewne nie ma nic wspólnego z naszym zadaniem i powinienem mu powiedzieć, żeby przeszedł do rzeczy. Mój ojciec jednak nigdy nie opowiadał mi o dniach swojej młodości i chciałem usłyszeć tę historię. Bardzo chciałem ją usłyszeć. I okazało się, że miała więcej wspólnego z naszą misją w Debarii, niż początkowo sądziłem. – Ślady zaprowadziły nas do kopalni, czyli do tego, co mieszkańcy Debarii nazywają solnymi jamami. Wtedy te wyrobiska były opuszczone, gdyż działo się to przed dwudziestoma laty, zanim odkryto nową żyłę. – Żyłę? – zapytał Jamie. – Złoże – odparłem. – Ma na myśli nowe złoże. – Tak, właśnie tak. Wtedy jednak wszystkie były opuszczone i stanowiły doskonałą kryjówkę dla takich bandytów jak Crowowie. Szlak wiódł przez wysokie skały, zanim wyszedł na Czystą Równię, czyli na łąki u podnóża wzgórz, poniżej solnych jam. To tam ostatnio został zabity pasterz przez coś, co wyglądało jak... – Jak wilk – przerwałem mu. – Wiemy o tym. Mów dalej. – Jesteście dobrze poinformowani, tak? No cóż, tym lepiej. O czym to ja mówiłem? Już wiem. Teraz te skały są nazywane Parowem Zasadzki. Właściwie nie jest to parów, ale chyba ludziom podoba się ta nazwa. To tam wiodły ślady, ale Deschain postanowił okrążyć ich i podejść od wschodu. Od Czystej Równi. Szeryf, którym wtedy był Pea Anderson, nie chciał o tym słyszeć. Napalony jak ptak na robaka zamierzał uderzyć od razu. Powiedział, że objazd zajmie trzy dni, a do tego czasu kobieta może być martwa, a Crowowie daleko. Postanowił, że pojedzie prosto do ich kryjówki sam, jeśli nikt nie zechce mu towarzyszyć. „Chyba że ktoś nakaże mu w imieniu Gilead postąpić inaczej”, powiedział twojemu ojcu. „Nie zamierzam – odparł Deschain – gdyż Debaria to twój teren, a nie mój”. Pościg wyruszył. Ja zostałem z twoim ojcem. Szeryf Anderson odwrócił się w siodle i rzekł: „Mam nadzieję, że potrzebują ludzi na którymś z rancz, Hughie, ponieważ nie będziesz dłużej nosił odznaki na kamizelce. Już cię nie potrzebuję”. To były ostatnie słowa, jakie do mnie powiedział. Odjechali. Steven z Gilead siedział spokojnie, a ja z nim. Po takim półgodzinnym oczekiwaniu, a może dłuższym, powiedziałem: „Myślałem, że spróbujemy ich okrążyć... chyba że i ty mnie nie potrzebujesz”. „Nie – rzekł. – Twoja posada to nie moja sprawa, zastępco”. „Zatem na co czekamy?”. „Na strzelaninę”, odparł i po kilku

minutach usłyszeliśmy ją. Wystrzały i krzyki. Nie trwało to długo. Crowowie zauważyli nas... zapewne wystarczył błysk słońca odbitego od ostrogi lub metalowych okuć siodła, żeby przyciągnąć ich uwagę, gdyż stary Crow miał dobry wzrok... i zawrócili. Zajęli pozycje między skałami i zasypali kulami Andersona oraz jego ludzi. W tamtych czasach było więcej broni i Crowowie mieli jej sporo. Nawet szybkostrzelną. Tak więc objechaliśmy ich, no nie? Zajęło nam to tylko dwa dni, ponieważ Steven Deschain narzucił ostre tempo. Trzeciego dnia zanocowaliśmy na zboczu i wstaliśmy przed świtem. Cóż, jeśli tego nie wiecie, a skąd mielibyście wiedzieć, solne jamy to zwykłe pieczary w klifowej skale. Mieszkały w nich całe rodziny, nie tylko górnicy. Z każdej odchodziły tunele biegnące w głąb ziemi. Jednakże, jak już mówiłem, wtedy były opuszczone. Ale dostrzegliśmy dym unoszący się z szybu wentylacyjnego jednej z nich, co naprowadziło nas równie pewnie jak naganiacz stojący przed cyrkowym namiotem i zachęcający do obejrzenia spektaklu. „Teraz jest odpowiednia chwila – rzekł Steven – ponieważ przez dwie ostatnie noce tęgo pili, pewni, że nic im nie grozi. Teraz odsypiają. Idziesz ze mną?”. „Tak, rewolwerowcze”, powiedziałem mu. Mówiąc to, Peavy nieświadomie się wyprostował. Wyglądał młodziej. Podkradliśmy się do jaskini, z rewolwerami w rękach na wypadek, gdyby wystawili wartę. Zrobili to, ale postawili na niej młokosa, który mocno spał. Deschain wepchnął broń do kabury, wziął kamień i ogłuszył nim chłopaka. Później widziałem, jak ten szczeniak stał na klapie zapadni z pętlą na szyi, płakał i narobił w gacie. Miał dopiero czternaście lat, ale robił z sai Doolin... tą porwaną kobietą, wiecie, która mogłaby być jego babcią... to samo co pozostali, więc nie roniłem łez, gdy sznur zdusił jego błagania o łaskę. Jaką bierze się sól, za taką się płaci, co powie wam każdy w tych stronach. Rewolwerowiec wślizgnął się do środka, a ja za nim. Tamci leżeli na legowiskach, chrapiąc jak zwierzęta. Do diabła, chłopcy, oni byli zwierzętami. Belindę Doolin przywiązali do pala. Zobaczyła nas i zrobiła wielkie oczy. Steven Deschain wskazał na nią, potem na siebie, złączył dłonie i znów wycelował w nią palec. To oznaczało: „jesteś bezpieczna”. Nigdy nie zapomnę wdzięczności, jaka malowała się na jej twarzy, gdy kiwnęła głową na znak, że zrozumiała. „Jesteś bezpieczna”... taki był świat, w którym dorastaliśmy, ten, którego już prawie nie ma. Wtedy Deschain powiedział: „Zbudź się, Allanie Crow, chyba że chcesz z zamkniętymi oczami dotrzeć do końca swojej ścieżki.

Zbudźcie się wszyscy”. I tak się stało. Nie zamierzał wziąć ich wszystkich żywcem, byłoby to szaleństwem, co z pewnością rozumiecie, ale także nie chciał wystrzelać ich we śnie. Ocknęli się, choć nie na długo. Steven wyjął broń tak szybko, że nawet nie zauważyłem kiedy. Szybciej niż błyskawica, moi drodzy. W jednej chwili te wielkie rewolwery z okładzinami z sandałowego drewna na kolbach spoczywały w olstrach, a w następnej pluły ogniem z hukiem ogłuszającym w tej zamkniętej przestrzeni. To jednak nie powstrzymało mnie przed wyjęciem mojej broni. Miałem tylko stary dwulufowy czarnoprochowiec, który dostałem od dziadka, ale położyłem z niego dwóch Crowów. To byli pierwsi bandyci, których zastrzeliłem. Przykro powiedzieć, ale od tamtego czasu zebrało się ich wielu. Jedyny, który przeżył pierwszą nawałę ognia, to sam Pa Crow, czyli Allan Crow. Był stary, cały pokręcony i z połową twarzy sparaliżowaną po wylewie lub czymś takim, ale mimo to szybki jak diabeł. Spał w samych kalesonach, a rewolwer miał wetknięty w jeden z butów stojących przy posłaniu. Złapał go i odwrócił się do nas. Steven położył go, ten stary drań jednak zdążył wystrzelić. Wprawdzie chybił, ale... Peavy, który wtedy nie był starszy niż dwaj stojący teraz przed nim młodzieńcy, otworzył szkatułkę, przez moment spoglądał na jej zawartość, a potem popatrzył na mnie. Kąciki jego ust wciąż były uniesione w nikłym uśmiechu. – Czy widziałeś kiedyś bliznę na ramieniu twego ojca, Rolandzie? Dotknął miejsca tuż nad zgięciem łokcia, gdzie zaczyna się biceps. Ciało mojego ojca było jak mapa blizn, lecz była to dobrze znana mi mapa. Blizna nad zgięciem łokcia była sporym wgłębieniem, niemal jak dołeczki na twarzy szeryfa Peavy’ego, niezupełnie zakryte przez wąsy, kiedy się uśmiechał. – Ostatnia kula wystrzelona przez starego Crowa przeleciała nad palem, do którego była przywiązana kobieta, po czym odbiła się rykoszetem. – Obrócił szkatułkę i pokazał mi jej zawartość. W środku była rozpłaszczona kula dużego kalibru. – Wyjąłem ją moim nożem do oprawiania zwierzyny i podałem mu. Podziękował i powiedział, że pewnego dnia dostanę ją z powrotem. I oto jest. Ka to koło, sai Deschain. – Czy opowiadałeś komuś o tym? – zapytałem. – Nigdy nie słyszałem tej historii. – O tym, że wyjąłem kulę z ciała potomka Arthura Elda? Nie, nigdy

nikomu nie mówiłem. Bo kto by mi uwierzył? – Ja wierzę – powiedziałem. – I dziękuję ci. Mogło wdać się zakażenie. – Nie, skądże – zachichotał Peavy. – Nie u niego. Krew Elda jest zbyt silna. A gdybym poległ... albo nie potrafił... zrobiłby to sam. A tak pozwolił, aby to mnie przypisano większość zasługi za zlikwidowanie bandy Crowa i od tamtego czasu jestem tu szeryfem. Jednakże już niedługo. Ta historia ze skóroczłekiem wykończyła mnie. Widziałem już dość rozlanej krwi i nie lubię zagadek. – Kto zajmie twoje miejsce? – spytałem. Wyglądał na zaskoczonego. – Zapewne nikt. Kopalnie zostaną zamknięte za kilka lat, tym razem na dobre, a te linie kolejowe, które jeszcze zostały, długo nie przetrwają. Brak tych dwóch rzeczy wykończy Debarię, która kiedyś, w czasach waszych dziadków, była przyjemnym miasteczkiem. Ten klasztorny kurnik, który z pewnością minęliście po drodze, może nadal będzie istniał, ale nic więcej. Jamie był zaniepokojony. – A do tego czasu? – Niech ranczerzy, włóczędzy, alfonsi i szulerzy razem pójdą do piekła. To już nie moja rzecz. Jednakże nie odejdę, dopóki ta sprawa nie zostanie załatwiona w taki czy inny sposób. – Skóroczłek zaatakował jedną z kobiet z Serenity – powiedziałem. – Została poważnie okaleczona. – Byliście tam, co? – Te kobiety są przerażone. – Zastanowiłem się i przypomniałem sobie nóż przymocowany do łydki tak grubej jak pień młodej brzozy. – No, oprócz przeoryszy. Zachichotał. – Everlynne. Ta naplułaby diabłu w twarz. A gdyby zabrał ją do Nis, po miesiącu już by tam rządziła. – Czy masz jakieś podejrzenia, kim może być skóroczłek, kiedy jest w ludzkiej postaci? Jeśli masz, to powiedz, błagam. Ponieważ Debaria to nie nasz teren, jak mój ojciec powiedział wtedy szeryfowi Andersonowi. – Nie mogę podać wam nazwiska, jeśli o to ci chodzi, ale może podsunę wam trop. Chodźcie ze mną.

8. Przeprowadził nas przez łukowate przejście za swoim biurkiem do aresztu, który miał kształt litery T. Naliczyłem osiem dużych cel przy głównym przejściu i tuzin mniejszych przy bocznych korytarzach. Wszystkie były puste oprócz jednej z tych małych, w której pomimo późnego popołudnia jakiś pijak chrapał na sienniku. Drzwi jego celi były otwarte. – Kiedyś w soboty i niedziele wszystkie te cele były zajęte – rzekł Peavy. – Pełne pijanych poganiaczy i robotników, wiecie. Teraz ludzie zostają wieczorami w domach. Nawet w soboty i niedziele. Pasterze w swoich szałasach, a wieśniacy w swych chatach. Nikt nie chce napotkać skóroczłeka, wracając po kielichu do domu. – A górnicy z kopalń soli? – zapytał Jamie. – Ich też zamykasz? – Niezbyt często, gdyż oni mają swoje lokale w Małej Debarii. Dwa. Paskudne mordownie. Kiedy tutejsze dziwki z Wesołych Gości, Zezowatego Szczęścia lub Ślepego Trafu są za stare lub zbyt chore, żeby przyciągnąć klientów, kończą w Małej Debarii. Górnicy spici Białym Całunem nie zważają na to, czy dziwka ma nos, byle tylko miała co innego. – Miłe – mruknął Jamie. Peavy otworzył jedną z dużych cel. – Wejdźcie tu, chłopcy. Nie mam papieru, ale mam kawałek kredy, a tu jest gładka ściana. Ponadto jest tu zacisznie, przynajmniej dopóki nie zbudzi się stary Słony Sam. A on rzadko budzi się przed zachodem słońca. Z kieszeni spodni uszytych z grubego materiału szeryf wyjął spory kawałek kredy i narysował na ścianie coś w rodzaju prostokąta z wieżyczkami na górze. Wyglądały jak rząd odwróconych do góry nogami V. – Oto cała Debaria – rzekł Peavy. – Tu jest linia kolejowa, którą przyjechaliście. Narysował szereg podwójnych krzyżyków i gdy to robił, przypomniałem sobie o maszyniście i staruszku pełniącym funkcję naszego lokaja. – Ciuchcia wypadła z szyn – powiedziałem. – Czy możesz zebrać

grupkę ludzi, którzy postawiliby ją z powrotem na torach? Mamy pieniądze, żeby zapłacić za ich trud, a ja i Jamie chętnie im pomożemy. – Nie dzisiaj – z roztargnieniem odparł Peavy. Studiował mapę. – Maszynista wciąż tam jest, prawda? – Tak. On i jeszcze jeden człowiek. – Poślę tam wóz z Kellinem i Vikką Frye’em. Kellin to mój najlepszy zastępca... dwaj pozostali są niewiele warci... a Vikka to jego syn. Zabiorą tamtych i przywiozą tutaj przed zmrokiem. Jest jeszcze wcześnie, ponieważ o tej porze roku dni są długie. A teraz uważajcie, chłopcy. Tutaj są tory, a tu Serenity, gdzie stwór poturbował tę nieszczęsną dziewczynę. Przy trakcie, widzicie? – Narysował mały kwadrat oznaczający Serenity i nakreślił na nim X. Na północ od żeńskiego klasztoru, przy skałach na górze mapy, postawił drugi X. – Tutaj został zabity Yon Curry, pasterz owiec. Na lewo od X, ale prawie na tej samej wysokości – czyli poniżej skał – postawił trzeci krzyżyk. – To farma Alora. Siedmioro zabitych. Dalej na lewo i nieco wyżej zaznaczył następny X. – To farma Timbersmitha na jałowej równinie. Dziewięcioro zabitych. To tam znaleźliśmy głowę chłopca zatkniętą na pal. A wokół mnóstwo śladów. – Wilka? – zapytałem. Pokręcił głową. – Nie, jakiegoś wielkiego kota. Z początku. Zanim zgubiliśmy trop, zmienił się w ślady kopyt. A potem... – popatrzył na nas ponuro – stóp. Najpierw dużych... niemal olbrzyma... a później coraz mniejszych, aż stały się śladami stóp przeciętnego człowieka. W końcu zgubiliśmy je na skalistym podłożu. Może twój ojciec nie zgubiłby ich, sai. Zaznaczył to na mapie, a kiedy skończył, cofnął się, żebyśmy mogli dobrze się temu przyjrzeć. – Zawsze mi mówiono, że tacy jak wy mają nie tylko szybkie ręce, ale także tęgie głowy. Co wam mówi ta mapa? Jamie przeszedł między dwoma rzędami prycz (najwidoczniej ta cela mogła pomieścić wielu gości, zapewne pijanych i nieprzytomnych) i powiódł palcem po skałach na górze mapy, lekko je rozmazując. – Czy wszędzie są solne jamy? U podnóża tych wzgórz? – Tak. Te wzgórza nazywają Słonymi Skałami. – A gdzie leży Mała Debaria? Peavy nakreślił kolejny kwadrat oznaczający górnicze miasteczko.

Znajdowało się blisko X, którym oznaczył miejsce, gdzie stwór zabił kobietę i szulera... ponieważ zmierzali właśnie do Małej Debarii. Jamie jeszcze przez chwilę oglądał mapę, a potem kiwnął głową. – Wygląda mi na to, że skóroczłek może być jednym z górników. A jak ty uważasz? – Owszem, może to górnik, chociaż kilku z nich też rozszarpał. To ma sens, jeśli cokolwiek w tej zwariowanej historii ma jakiś sens. Nowe złoże znajduje się znacznie głębiej niż stare, a każdy wie, że w ziemi mieszkają demony. Może jakiś górnik napotkał jednego, obudził go i został przez niego opętany. – W ziemi są także pozostałości po Wielkich Pradawnych – przypomniałem. – Nie wszystkie są niebezpieczne, ale niektóre tak. Może jedna z takich starych rzeczy... jak ty je nazywasz, Jamie? – Artefakty – odparł. – No właśnie. Może jeden z nich za to odpowiada. Być może sprawca będzie mógł nam to wyjaśnić, jeśli złapiemy go żywego. – Marne szanse – warknął Peavy. Uważałem jednak, że szanse są całkiem spore. A przynajmniej jeśli zdołamy go zidentyfikować i dopaść za dnia. – Ilu jest tam górników? – zapytałem. – Nie tylu, ilu dawniej, ponieważ teraz jest tylko jedno złoże, rozumiecie. Powiedziałbym, że nie więcej niż... dwustu. Napotkałem wzrok Jamiego i w jego oczach dostrzegłem błysk rozbawienia. – Nie martw się, Rolandzie – powiedział. – Jestem pewny, że zdołamy przesłuchać ich wszystkich do Plonów. Jeśli się pospieszymy. Przesadzał, ale i tak czułem, że czeka nas kilkutygodniowy pobyt w Debarii. Mogliśmy przesłuchać skóroczłeka i nie zdemaskować go, jeśli był mistrzem kłamstwa albo nie poczuwał się do winy, ponieważ jego dzienne wcielenie nie miało pojęcia, co robi w nocy. Żałowałem, że nie ma przy mnie Cuthberta, który potrafił dostrzegać związek pomiędzy pozornie niełączącymi się faktami, albo Alana, z jego umiejętnością zgłębiania umysłów. Jednakże Jamie też był użyteczny. W końcu dostrzegł to, co sam powinienem zobaczyć, gdyż miałem to tuż przed moim nosem. W jednej kwestii doskonale zgadzałem się z szeryfem Hugh Peavym: nienawidziłem zagadek. To nigdy się nie zmieniło przez całe

moje życie. Nie umiem ich rozwiązywać; mój umysł się do tego nie nadaje. – Mam kilka pytań, które muszę ci zadać, szeryfie – powiedziałem, kiedy wróciliśmy do jego biura. – Po pierwsze, czy będzie pan z nami szczery, jeśli my będziemy szczerzy z panem? Po drugie... – Po drugie, czy rozumiem, kim jesteście, i akceptuję to, co robicie. Po trzecie, czy potrzebuję rady i pomocy. Szeryf Peavy odpowiada po trzykroć tak. A teraz, na litość boską, zaprzęgnijcie swoje mózgi do pracy, panowie, gdyż minęły już dwa tygodnie, odkąd ten stwór pojawił się w Serenity, a tym razem nie spożył całego posiłku. Wkrótce znów zaatakuje. – Grasuje tylko w nocy – rzekł Jamie. – Jesteś tego pewny? – Jestem. – Czy księżyc ma na niego jakiś wpływ? – zapytałem. – Ponieważ doradca mojego ojca... a nasz nauczyciel... twierdzi, że w starych legendach... – Znam te legendy, ale w tej kwestii się mylą. Przynajmniej co do tego konkretnego stwora. Czasem atakował przy pełni... była Pełnia Domokrążcy, kiedy pojawił się w Serenity pokryty łuskami i guzowatymi wyrostkami jak aligator z Długich Solnych Bagien... ale u Timbersmitha zrobił swoje w bezksiężycową noc. Chciałbym powiedzieć, że było inaczej, ale nie mogę. Chciałbym również zakończyć tę sprawę, nie musząc już zbierać niczyich bebechów z krzaków ani zdejmować głowy jakiegoś dzieciaka z kołka w płocie. Przysłano was tutaj, żebyście pomogli, i mam cholerną nadzieję, że zdołacie... chociaż mam pewne wątpliwości.

9. Kiedy spytałem Peavy’ego, czy w Debarii jest jakiś dobry hotel lub pensjonat, zachichotał. – Ostatni pensjonat był u wdowy Brailey. Dwa lata temu pijany przybłęda próbował zgwałcić ją w szopie i zamknęła interes. Chociaż zawsze była sprytna. Zauważyła błysk w jego oczach i miała nóż pod fartuszkiem. Poderżnęła mu gardło, ot co. Dryblas Bodean, który był naszym sędzią, zanim postanowił spróbować szczęścia, hodując konie w Crescent, w pięć minut uniewinnił ją, orzekając działanie w samoobronie,

ale wdowa zdecydowała, że ma dość Debarii i wróciła do Gilead, gdzie z pewnością w dalszym ciągu mieszka. Dwa dni po jej wyjeździe jakiś pijany pajac podpalił pensjonat, który zupełnie spłonął. Ale hotel stoi. Nazywa się Czarowny Widok. Widok z niego wcale nie jest czarowny, panowie, a w łóżkach jest pełno pluskiew wielkich jak ropuchy. Nie położyłbym się tam spać, nie mając na sobie pełnej zbroi Arthura Elda. Tak więc w końcu spędziliśmy naszą pierwszą noc w Debarii w wielkiej celi dla pijaków i awanturników, pod mapą narysowaną przez Peavy’ego kredą na ścianie. Słony Sam został wypuszczony i mieliśmy cały areszt dla siebie. Na zewnątrz silny wiatr zaczął wiać znad alkalicznych równin na zachód od miasta. Jego wycie pod okapem budynku znów przypomniało mi opowieść, którą matka czytała mi, kiedy byłem mały – o Timie Dzielne Serce i nawałnicy, której musiał stawić czoło w Wielkich Lasach Nowego Kanaanu. Myśl o tym chłopcu, samym w lesie, zawsze przejmowała mnie dreszczem, tak jak jego odwaga zawsze mnie krzepiła. Opowieści zasłyszane w dzieciństwie pamiętamy przez całe życie. Po jednym szczególnie silnym podmuchu – a wiatr Debarii był ciepły, nie zimny jak podczas lododmuchu – który uderzył w boczną ścianę aresztu i wepchnął alkaliczny pył przez zakratowane okienko, Jamie przemówił. Rzadko mu się zdarzało rozpoczynać rozmowę. – Nienawidzę tego wycia, Rolandzie. Nie daje mi zasnąć przez całą noc. Lubiłem ten dźwięk; zawodzenie wiatru zawsze przypominało mi dobre czasy i odległe miejsca. Chociaż przyznaję, że obszedłbym się bez tego gryzącego pyłu. – Jak znaleźć tego stwora, Jamie? Mam nadzieję, że masz jakiś pomysł, bo ja nie. – Będziemy musieli porozmawiać z górnikami z kopalni soli. Tam powinniśmy zacząć. Ktoś mógł widzieć zakrwawionego faceta wracającego chyłkiem na kwaterę. Skradającego się nagusa. Bo na pewno nie wraca odziany, chyba że rozbiera się przed atakiem. To dało mi nadzieję. Chociaż jeśli ten, którego szukaliśmy, wiedział, kim jest, mógł zdejmować ubranie, wyczuwając nadchodzącą przemianę, ukrywać je, a potem po nie wracać. Jeżeli jednak nie wiedział... Był to słaby trop, ale czasem – jeśli zachowa się ostrożność – ciągnąc za przetartą nić, można spruć cały sweter.

– Dobranoc, Rolandzie. – Dobranoc, Jamie. Zamknąłem oczy i myślałem o matce. Tamtego roku często to robiłem, lecz tym razem nie myślałem o tym, jak wyglądała martwa, ale jaka była piękna, kiedy byłem mały, i jak siadała na moim łóżku w komnacie z witrażowym oknem, żeby mi czytać. – Spójrz, Rolandzie – mówiła – to są billy-bumblery siedzące rzędem i węszące. One wiedzą, prawda? – Tak – odpowiadałem. – One wiedzą. – A co one wiedzą? – pytała mnie kobieta, którą miałem zabić. – Co one wiedzą, serce moje? – Wiedzą, że nadciąga nawałnica – odparłem. Powieki zaczynały mi ciążyć i za kilka minut miałem zasnąć przy muzyce jej głosu. Tak jak zasypiałem teraz przy wiejącym na zewnątrz wichrze.

10. O brzasku obudził mnie donośny dźwięk: – BRRR! BRRR! BRRRRRRR! Jamie leżał na wznak z rozrzuconymi nogami i chrapał. Wyjąłem z olstra jeden z moich rewolwerów, wyszedłem przez otwarte drzwi celi i poczłapałem w kierunku, z którego dobiegał ten natarczywy dźwięk. Wydawało go dzyngajło, z którego szeryf Peavy był taki dumny. Szeryfa jednak nie było tutaj, więc nie mógł podnieść słuchawki; poszedł na noc do domu i jeszcze nie wrócił do biura. Stojąc tam półnagi, z rewolwerem w dłoni i nie mając na sobie nic prócz gaci, w których spałem – ponieważ w celi było gorąco – zdjąłem słuchawkę ze ściany, wetknąłem jej cieńszy koniec do ucha i nachyliłem się do konchy mikrofonu. – Tak? Halo? – Kto tam, do diabła? – wrzasnął ktoś tak głośno, że poczułem przeszywający ból pod skronią. W Gilead też były dzyngajła, może nawet ze sto jeszcze czynnych, ale żadne z nich nie działało równie dobrze. Krzywiąc się, odsunąłem słuchawkę od ucha i wciąż słyszałem dobiegający z niej głos. – Halo? Halo? Przekleństwo na ten pieprzony aparat! HALO? – Słyszę cię – powiedziałem. – Mów ciszej, na pamięć twego ojca.

– Kto tam? Zniżył głos na tyle, że mogłem przysunąć nieco słuchawkę, ale nie wetknąłem jej do ucha. Nie popełniłem tego błędu po raz drugi. – Zastępca szeryfa. Wprawdzie nie byłem nim i Jamie DeCurry też nie, ale najprostsze wyjaśnienia zwykle bywają najlepsze. Powiedziałbym, że zawsze są najlepsze, kiedy rozmawia się ze spanikowanym człowiekiem przez dzyngajło. – Gdzie jest szeryf Peavy? – W domu ze swoją żoną. O ile wiem, jest dopiero piąta rano. Teraz powiedz, kim jesteś, skąd dzwonisz i co się stało. – Mówi Canfield od Jeffersona. Ja... – Jakiego Jeffersona? Usłyszałem kroki za plecami i odwróciłem się, unosząc rewolwer. Jednakże to był tylko Jamie z włosami sterczącymi w nieładzie. Też miał w ręku rewolwer, ale już wcisnął się w dżinsy, chociaż był boso. – Z rancza Jeffersona, ty idioto. Musisz przysłać tu szeryfa i to migiem. Wszyscy nie żyją. Jefferson, jego rodzina, kucharz, wszyscy pomocnicy. Krew jest wszędzie. – Ilu zabitych? – zapytałem. – Może piętnastu. Może dwudziestu. Kto to wie? – Canfield od Jeffersona zaczął szlochać. – Wszyscy rozszarpani na kawałki. Ten, kto to zrobił, nie ruszył psów, Rosie i Mozie. Były tam. Musieliśmy je zastrzelić. Chłeptały krew i żarły mózgi.

11. Pokonaliśmy dziesięć kół, kierując się prosto na północ ku Solnym Wzgórzom. Pojechaliśmy z szeryfem Peavym, Kellinem Frye’em – jego sprawnym zastępcą – oraz synem Frye’a, Vikką. Maszynista Travis też pojechał z nami, ponieważ nocował w ich domu. Nie popędzaliśmy wierzchowców, ale było jeszcze widno, kiedy dotarliśmy na ranczo Jeffersonów. Przynajmniej wiatr, który był coraz silniejszy, wiał nam w plecy. Peavy sądził, że Canfield jest sezonowym, czyli wędrownym kowbojem niezatrudnionym na stałe na żadnym ranczu. Tacy czasem

stawali się bandytami, ale większość była uczciwymi ludźmi, którzy po prostu jakoś nie mogli osiąść w jednym miejscu. Kiedy przejechaliśmy przez szeroką bramę z umieszczonym nad nią napisem JEFFERSON, towarzyszyli mu dwaj kowboje – jego koledzy. Wszyscy trzej stali przy ogrodzeniu zagrody dla koni znajdującej się w pobliżu wielkiego domu. Mniej więcej pół mili na północ, na niewielkim pagórku stał barak, w którym spali pracownicy. Z daleka tylko dwie rzeczy wydawały się dziwne: drzwi na południowym końcu budynku były otwarte i kołysały się na wietrze, a na ziemi leżały ciała dwóch dużych czarnych psów. Zsiedliśmy z koni i szeryf Peavy uścisnął dłonie trzech mężczyzn, którzy wyglądali na bardzo zadowolonych z naszego przybycia. – Hej, Billu Canfieldzie, widzę, że dobrze się masz, sezonowy. Najwyższy z nich zdjął kapelusz i przyciskał go do koszuli. – Jużem nie sezonowy. A może i tak, nie wim. Przez chwilę byłem Canfieldem od Jeffersona i tak powiedziałem temu, kto gadał przez ten przeklęty aparat, ponieważ w zeszły miesiąc podpisałżem kontrakt. Sam stary Jefferson umieścił mój znak na murze, ale teraz nie żyje jak cała reszta. Przełknął ślinę. Jego jabłko Adama poruszyło się w górę i w dół. Zarost na twarzy wydawał się czarny jak węgiel, ponieważ Canfield był blady jak kreda. Na gorsie koszuli miał ślady zaschniętych wymiocin. – Jego żona i córka też doszły do końca ścieżki. Można je poznać po długich włosach i... ich... Och, Panie Jezu, jak widzi się coś takiego, to człowiek chciałby urodzić się ślepy. Przycisnął kapelusz do twarzy i zaczął szlochać. – Czy to rewolwerowcy, szeryfie? – spytał jeden z towarzyszy Canfielda. – Strasznie młodzi na noszenie broni, no nie? – Nie zwracajcie na nich uwagi – rzekł Peavy. – Powiedzcie mi, co was tu sprowadziło. Canfield opuścił kapelusz. Oczy miał zaczerwienione i załzawione. – We trzech obozowalim na równinie. Zganialim zabłąkane bydło i rozbilim tam obóz na noc. Wtedy usłyszelim krzyki dochodzące ze wschodu. Obudziły nas z głębokiego snu, tacy my byli zmęczeni. Potem były strzały, dwa lub trzy. Później znowuż usłyszelim krzyki. I coś... coś dużego... ryczało i warczało. – Jakby niedźwiedź – powiedział jeden z jego towarzyszy. – Nie – zaprzeczył drugi. – Wcale nie.

– Cokolwiek to było – ciągnął Canfield – wiedziałem, że odgłosy dochodziły z rancza. Musiało to być ze cztery, a może nawet sześć kół od miejsca, gdzie bylim, ale głos niesie się po równinie, jak wiecie. Ruszylim, ale ja przyjechałem tu przed tymi dwoma, ponieważ byłżem zatrudniony, a oni tylko sezonowi. – Nie rozumiem – powiedziałem. Canfield odwrócił się do mnie. – Miałem konia z rancza, no nie? Dobrego. Snip i Arn mieli tylko muły. Zamknęli je tutaj z innymi. Wskazał na zagrodę. W tym momencie silny podmuch wiatru przyniósł tuman kurzu i spłoszone wierzchowce uciekły galopem. – Wciąż są przestraszone – rzekł Kellin Frye. – Nie tylko one – powiedział maszynista Travis, spoglądając w kierunku baraku.

12. Zanim Canfield, nowy kontraktowy na ranczu Jeffersona – czyli zatrudniony na stałe – dotarł na miejsce, krzyki ucichły. Ryki bestii również, chociaż wciąż słychać było głośne warczenie. To dwa psy walczyły o resztki. Wiedząc, która strona kromki jest posmarowana, Canfield minął barak – i warczące w środku psy – podążając do głównego budynku. Frontowe drzwi były otwarte na oścież, w holu oraz w kuchni paliły się lampy, ale nikt nie odpowiedział na jego wołanie. Znalazł panią Jefferson w kuchni. Jej ciało leżało pod stołem, a na pół ogryziona głowa pod drzwiami spiżarni. Od poruszanych przez wiatr kuchennych drzwi wiodły ślady zarówno ludzkich stóp, jak i niedźwiedzich łap. Ślady niedźwiedzia były zakrwawione. – Wziąłem lampę stojącą na szafce przy zlewie i wyszedłem na zewnątrz. Obie dziewczyny leżały na ziemi między domem a stodołą. Jedna o kilkanaście kroków wyprzedziła siostrę, ale obie były martwe, ze zdartymi koszulami nocnymi i plecami rozszarpanymi do kości. – Canfield powoli pokręcił głową, ani na chwilę nie odrywając szeroko otwartych i pełnych łez oczu od twarzy szeryfa Peavy’ego. – Nigdy nie chciałbym zobaczyć pazurów, które mogły zrobić coś takiego. Nigdy, nigdy w życiu. Widziałem, co zrobiły, i to mi wystarczy.

– A barak? – spytał Peavy. – Tak, do baraku poszedłem potem. Sami możecie zobaczyć, co jest w środku, wraz z kobietami, bo wciąż leżą w miejscu, gdzie je znalazłem. Nie pójdę tam. Może Snip i Arn... – Ja nie – rzekł Snip. – Ani ja – powiedział Arn. – Starczy, że będę widział to we snach. – Nie sądzę, żebyśmy potrzebowali przewodnika – powiedział Peavy. – Wy trzej zostańcie tutaj. Szeryf Peavy, a za nim obaj Frye’owie i maszynista Travis ruszyli w kierunku głównego budynku. Jamie położył dłoń na ramieniu szeryfa, a gdy ten się odwrócił i popatrzył na niego, rewolwerowiec powiedział niemal przepraszająco: – Uważajcie na ślady. Będą ważne. Peavy skinął głową. – Tak. Będziemy na nie uważali. Szczególnie na wiodące tam, dokąd udał się ten stwór.

13. Kobiety leżały w miejscu, które wskazał sai Canfield. Widziałem już przelaną krew – owszem, nawet sporo, zarówno w Mejis, jak i w Gilead – ale nie coś takiego, i Jamie też nie. Był równie blady jak Canfield i miałem nadzieję, że nie okryje wstydem swego ojca, mdlejąc. Nie musiałem się martwić; wkrótce klęczał w kuchni, oglądając kilka ogromnych krwawych śladów łap. – To naprawdę ślady niedźwiedzia – rzekł – ale jeszcze nigdy nie widziano równie wielkiego. Nawet w Bezkresnej Puszczy. – Jednakże był tu tej nocy, chłopcze – rzekł Travis. Spojrzał na ciało żony ranczera i zadrżał, chociaż tak jak ciała obu jej nieszczęsnych córek zostało zakryte kocami wziętymi z piętra. – Z ochotą powrócę do Gilead, gdzie takie stworzenia są tylko legendą. – O czym jeszcze świadczą te ślady? – spytałem Jamiego. – Mówią nam coś? – Tak. Stwór najpierw poszedł do baraku, gdzie było najwięcej... pożywienia. Hałas musiał obudzić tych czworo w głównym budynku... Czy było ich tylko czworo, szeryfie?

– Tak – odparł Peavy. – Jefferson miał dwóch synów, ale chyba wysłał ich na aukcje w Gilead. Po powrocie znajdą tu worek nieszczęścia. – Ranczer zostawił swoje kobiety i pobiegł w kierunku baraku. Strzały, które słyszał Canfield i jego towarzysze, najpewniej padły z jego broni. – Niewiele mu to dało – rzekł Vikka Frye. Ojciec klepnął go w ramię i kazał siedzieć cicho. – Potem stwór przyszedł tutaj – ciągnął Jamie. – Myślę, że wtedy pani Jefferson i obie dziewczynki były w kuchni. I sądzę, że sai kazała im uciekać. – Owszem – przytaknął Peavy. – I próbowała zatrzymać stwora przez chwilę, żeby zdążyły uciec. Na to wygląda. Tylko że jej się nie udało. Gdyby były w pokoju od frontu i widziały, jaki ogromny jest ten stwór, nie próbowałaby go zatrzymać i wszystkie trzy znaleźlibyśmy na zewnątrz. – Westchnął głęboko. – Chodźcie, chłopcy, zobaczymy, co jest w baraku. Zwlekanie nie uczyni tego widoku ładniejszym. – Myślę, że zostanę przy zagrodzie razem z tymi kowbojami – powiedział Travis. – Widziałem już dość. – Czy ja też mogę zostać, tato? – wypalił Vikka Frye. Kellin spojrzał na pobladłą twarz syna i powiedział, że może. Zanim pozwolił chłopcu odejść, cmoknął go w policzek.

14. Jakieś trzy metry przed barakiem ziemia była zryta krwawymi śladami ludzkimi i niedźwiedzich łap. W pobliżu, w kępie trawy, leżał stary czterostrzałowy pistolet ze zgiętą lufą. Jamie wskazał na gmatwaninę śladów, broń i otwarte drzwi baraku. Potem uniósł brwi, niemo pytając mnie, czy to widzę. Widziałem to bardzo dobrze. – Tutaj ten stwór, skóroczłek w postaci niedźwiedzia, napotkał ranczera – oznajmiłem. – Ten wystrzelił kilka razy, a potem upuścił broń... – Nie – przerwał mi Jamie. – Stwór mu ją wyrwał. Dlatego lufa jest zgięta. Może Jefferson usiłował uciec. A może stawiał czoło bestii. Tak czy inaczej nic nie zdziałał. Jego ślady urywają się tutaj, zatem stwór złapał go i cisnął przez drzwi do baraku. Potem ruszył do głównego budynku.

– A my pójdziemy po jego śladach – powiedział Peavy. Jamie skinął głową. – A tych zobaczymy aż nadto – rzekł.

15. Stwór zamienił barak w rzeźnię. Naliczyliśmy osiemnastu zabitych: szesnastu robotników, kucharza, który zginął przy kuchence z podartym i zakrwawionym fartuchem narzuconym na twarz jak całun, oraz Jeffersona rozszarpanego na kawałki. Oderwana głowa spoglądała na krokwie, w grymasie przerażenia ukazując tylko górne zęby, gdyż skóroczłek oderwał ranczerowi dolną szczękę. Kellin Frye znalazł ją pod pryczą. Jeden z robotników próbował zasłonić się siodłem, używając go jako tarczy, ale na próżno, gdyż stwór rozerwał je na dwoje. Nieszczęsny kowboj wciąż ściskał w jednym ręku łęk. Nie miał twarzy – stwór mu ją odgryzł. – Rolandzie – odezwał się Jamie. Mówił zduszonym głosem, jakby gardło zacisnęło mu się spazmatycznie. – Musimy znaleźć to coś. Musimy. – Zobaczymy, co powiedzą nam ślady na zewnątrz, zanim zasypie je wiatr – odparłem. Zostawiliśmy Peavy’ego oraz pozostałych przed barakiem i obeszliśmy wielki dom do miejsca, gdzie leżały ciała dwóch dziewczyn. Brzegi śladów i wgłębienia pozostawione przez pazury zaczęły się już zacierać, ale trudno byłoby ich nie zauważyć nawet komuś, kto nie miał przyjemności być szkolonym w tropieniu przez Corta z Gilead. Stwór, który je pozostawił, musiał ważyć co najmniej czterysta kilogramów. – Spójrz na to – powiedział Jamie, przyklękając obok jednego z tych wgłębień. – Widzisz, jakie głębokie jest z przodu? Biegł. – Na dwóch nogach – powiedziałem. – Jak człowiek. Ślady prowadziły obok całkowicie zrujnowanej szopy z pompą, jakby przebiegający obok stwór rozwalił ją z czystej złośliwości. Dotarliśmy na podjazd biegnący w górę zbocza do stojącej tam długiej szopy będącej siodlarnią lub kuźnią. Za nią, mniej więcej w odległości dwudziestu kół, ciągnęło się na północ skaliste odludzie u podnóża słonych wzgórz. Dostrzegliśmy wyloty nieczynnych tuneli kopalnianych, czarne jak puste oczodoły.

– Możemy sobie darować szukanie śladów – powiedziałem. – Wiemy, dokąd prowadzą; tam gdzie mieszkają górnicy. – Jeszcze nie – sprzeciwił się Jamie. – Spójrz tu, Rolandzie. Nigdy nie widziałeś czegoś takiego. Ślady zaczęły się zmieniać; zakończone pazurami łapy przekształciły się w wielkie, niepodkute kopyta. – Porzucił postać niedźwiedzia – mruknąłem – i zmienił się... w co? Byka? – Tak myślę – odparł Jamie. – Przejdźmy jeszcze kawałek. Mam pewien pomysł. Gdy podchodziliśmy do długiej szopy, odciski kopyt zmieniły się w ślady łap. Byk stał się monstrualnym kotem. Jego ślady na początku były ogromne, a potem zaczęły maleć, jakby stwór w biegu kurczył się i z lwa przemienił w kuguara. W miejscu, gdzie opuścił podjazd i wszedł na żwirową ścieżkę prowadzącą do szopy, znaleźliśmy spory kawałek zgniecionej trawy. Jej połamane źdźbła były zakrwawione. – Upadł – powiedział Jamie. – Myślę, że upadł... i tarzał się tu. – Oderwał wzrok od zgniecionej murawy. Miał zamyśloną minę. – Sądzę, że cierpiał. – To dobrze – powiedziałem. – A teraz spójrz tu. Wskazałem na ścieżkę, na której widniały ślady kopyt wielu koni. A także inne – ślady bosych stóp wiodące do drzwi szopy uchylonych na zardzewiałych prowadnicach. Jamie popatrzył na mnie szeroko otwartymi oczami. Przyłożyłem palec do ust i wyjąłem jeden z moich rewolwerów. Jamie zrobił to samo i ruszyliśmy do drzwi. Wskazałem mu drugi koniec budynku. Kiwnął głową i przeszedł na lewo. Stałem przed otwartymi drzwiami z rewolwerem w dłoni, dając Jamiemu czas na dojście do drugiego końca szopy. Nic nie słyszałem. Kiedy osądziłem, że mój partner zajął już pozycję, nachyliłem się, wolną ręką podniosłem spory kamień i wrzuciłem go do środka. Upadł z łoskotem i potoczył się po deskach. Poza tym niczego nie słyszałem. Wpadłem do szopy nisko pochylony, z bronią gotową do strzału. Wyglądała na pustą, ale było w niej tyle ciemnych zakamarków, że w pierwszej chwili straciłem orientację. Zrobiło się ciepło, a w południe miało tu być jak w piecu. Po obu stronach widziałem puste przegrody dla koni, nieduże palenisko kowala i szafki pełne zardzewiałych podków

oraz równie zardzewiałych hufnali, pokrytych kurzem słoików z maściami i mazidłami, żelaza do cechowania w blaszanym futerale oraz stertę starej uprzęży do naprawy lub wyrzucenia. Nad dwoma stołami warsztatowymi na kołkach wisiały rozmaite narzędzia. Większość była równie zardzewiała jak podkowy i gwoździe. Było tam kilka drewnianych uchwytów do wiązania koni i pompa przy cementowym poidle. Woda w nim nie była zmieniana od jakiegoś czasu i kiedy mój wzrok oswoił się z półmrokiem, zobaczyłem źdźbła słomy pływające po powierzchni. Pojąłem, że kiedyś była to nie tylko siodlarnia, ale i stajnia, w której przebywały zwierzęta pociągowe. A także rodzaj prymitywnej kliniki weterynaryjnej. Konie wprowadzano jednymi drzwiami, wykonywano niezbędne zabiegi i wyprowadzano drugimi. Jednakże szopa wyglądała na zaniedbaną i porzuconą. Ślady stwora, które teraz były już odciskami stóp, wiodły do drugich drzwi na końcu szopy, również otwartych. Poszedłem tym tropem. – Jamie? To ja. Nie zastrzel mnie, na pamięć twego ojca. Wyszedłem na zewnątrz. Jamie wepchnął rewolwer do kabury i wskazał na spory stosik końskich odchodów. – On wie, kim jest, Rolandzie. – Dowiedziałeś się tego ze sterty końskiego łajna? – Tak się składa, że masz rację. Nie wyjaśnił mi niczego, ale po kilku sekundach sam zrozumiałem. Stajnia stała opuszczona, zapewne po zbudowaniu nowej, znajdującej się bliżej domu, ale te końskie odchody były świeże. – Przyjechał tu na koniu jako człowiek. – Tak. I jako człowiek odjechał. Przykucnąłem, zastanawiając się nad tym. Jamie zrobił sobie skręta i nie poganiał mnie. Kiedy na niego spojrzałem, uśmiechał się tajemniczo. – Rozumiesz, co to oznacza, Rolandzie? – Dwustu górników, mniej więcej – odparłem. Myślę wolno, ale zazwyczaj w końcu dochodzę do prawidłowych wniosków. – Ano. – Górników, a nie kontraktowych czy sezonowych poganiaczy. Kopaczy, a nie jeźdźców. Z reguły. – Skoro tak mówisz... – Jak sądzisz, ilu z nich ma wierzchowce? Ilu w ogóle umie jeździć

konno? Uśmiechnął się szerzej. – Zapewne dwudziestu lub trzydziestu. – To lepsze niż dwustu – powiedziałem. – Znacznie lepsze. Pojedziemy tam zaraz po... Nie dokończyłem tego, co chciałem powiedzieć, ponieważ wtedy usłyszeliśmy jęki. Dochodziły z siodlarni, którą uznałem za pustą. Cieszyłem się, że w tym momencie nie ma z nami Corta. Dałby mi w ucho, aż potoczyłbym się po ziemi. A przynajmniej zrobiłby to, gdyby był w pełni sił. Jamie i ja spojrzeliśmy na siebie ze zdumieniem, a potem wbiegliśmy do środka. Wciąż słychać było te jęki, ale szopa wyglądała na równie opuszczoną jak przedtem. Nagle sterta starej uprzęży – zepsutych uzd, strzemion, popręgów i wodzy – zaczęła się podnosić i opadać, jakby w oddechu. Zwoje splątanych rzemieni rozsunęły się na boki i spod nich wyłonił się chłopiec. Jasne blond włosy sterczały mu na wszystkie strony. Miał na sobie dżinsy i starą koszulę, rozpiętą i wyciągniętą ze spodni. Nie wyglądał na rannego, ale w półmroku trudno było mieć pewność. – Poszło sobie? – zapytał drżącym głosem. – Proszę, sai, powiedzcie, że tak. Powiedzcie, że sobie poszło. – Poszło – powiedziałem. Próbował wygramolić się ze sterty, ale jedną nogą zaplątał się w rzemienny pas i upadł. Złapałem go i w tym momencie spojrzała na mnie para przerażonych niebieskich oczu. Potem zemdlał.

16. Zaniosłem go do poidła. Jamie zdjął chustę, zamoczył ją w wodzie i zaczął wycierać brudną twarz chłopca. Mógł być jedenastoletni albo o rok lub dwa młodszy. Był niewyobrażalnie chudy. Po chwili jego powieki poruszyły się i otworzył oczy. Popatrzył na mnie i Jamiego, a potem znowu na mnie. – Kim jesteście? – zapytał. – Nie jesteście z rancza. – Jesteśmy przyjaciółmi ranczera – powiedziałem. – A kim ty jesteś? – Bill Streeter – odparł. – Robotnicy mówią na mnie Młody Bill.

– Ach tak? A twój ojciec to Stary Bill? Usiadł, wziął chustę Jamiego, zamoczył ją w korycie i wycisnął tak, że woda spłynęła mu na chudą pierś. – Nie, Stary Bill to mój dziadek, który doszedł do końca ścieżki dwa lata temu. Mój tato to po prostu Bill. – Kiedy wymówił imię ojca, nagle szeroko otworzył oczy. Ścisnął moją rękę. – On nie umarł, prawda? Powiedzcie, że nie, sai? Jamie i ja spojrzeliśmy po sobie, a to wystraszyło go jeszcze bardziej. – Powiedzcie, że nie! Proszę, powiedzcie, że mój ojciec nie umarł! Zaczął płakać. – Nie płacz i uspokój się – poprosiłem. – Kim jest twój ojciec? Kowbojem? – Nie, kucharzem. Powiedzcie, że nie umarł! Jednakże chłopiec już znał prawdę. Widziałem to w jego oczach tak wyraźnie, jak widziałem zwłoki kucharza leżącego w baraku z twarzą zakrytą zakrwawionym fartuchem.

17. Obok wielkiego domu rosło drzewo i tam przesłuchaliśmy Młodego Billa Streetera – tylko ja, Jamie i szeryf Peavy. Pozostałym kazaliśmy czekać w cieniu baraku, ponieważ uważaliśmy, że obecność tylu ludzi jeszcze bardziej zdenerwuje chłopca. Okazało się, że niewiele może nam pomóc. – Ojciec powiedział mi, że noc będzie ciepła, więc powinienem pójść na łąkę za zagrodą dla koni i spać pod gwiazdami – wyjaśnił Młody Bill. – Powiedział też, że tam będzie chłodniej, więc lepiej się wyśpię. Znałem jednak prawdziwy powód. Elrod zdobył gdzieś butelkę... znowu... i był podchmielony. – Elrod Nutter, tak? – spytał szeryf Peavy. – Tak, on. To nadzorca. – Dobrze go znam – zwrócił się do nas Peavy. – Czyż nie zamykałem go w areszcie ponad tuzin razy? Jefferson trzyma go, ponieważ piekielnie dobrze jeździ konno i rzuca lassem, ale to wredny drań, kiedy się upije. Prawda, Młody Billu? Młody Bill pospiesznie kiwnął głową i odgarnął z oczu długie włosy, wciąż pokryte kurzem ze sterty uprzęży.

– Tak, proszę pana, i wtedy się mnie czepia. O czym mój ojciec dobrze wie. – Byłeś kuchcikiem, prawda? – zapytał Peavy. Wiedziałem, że próbuje być miły, ale wolałbym, żeby uważał na to, co mówi, i przestał używać czasu przeszłego. Jednakże chłopcu to nie przeszkadzało. – Sprzątaczem w baraku. Nie kuchcikiem. – Obrócił się do Jamiego i do mnie. – Ścielę prycze, zwijam lassa, roluję koce, czyszczę siodła, otwieram i zamykam bramę pod koniec dnia, kiedy wprowadza się tam konie. Drobny Braddock nauczył mnie, jak robić lasso i zręcznie nim rzucać. Roscoe uczy mnie, jak przewracać krowy. Freddy Dwa Kroki mówi, że na jesieni pokaże mi, jak się cechuje. – Powodzenia – powiedziałem, prztykając palcem w szyję. Uśmiechnął się. – To dobrzy ludzie, przeważnie. – Uśmiech znikł równie szybko, jak się pojawił, niczym słońce chowające się ze chmurą. – Oprócz Elroda. Na trzeźwo jest tylko opryskliwy, ale pijany robi się dokuczliwy. Okropnie dokuczliwy, jeśli rozumiecie, co chcę powiedzieć. – Rozumiemy – odparłem. – No właśnie i jeśli ktoś się nie śmieje jak z dobrego żartu... nawet jeśli wykręca ci rękę albo ciągnie za włosy po podłodze... to robi się jeszcze gorszy. Tak więc kiedy ojciec powiedział mi, żebym spał na dworze, wziąłem koc oraz celtę i poszedłem. Mądrej głowie dość dwie słowie, mawia mój ojciec. – Co to jest celta? – spytał Jamie szeryfa. – Kawałek brezentu – odparł Peavy. – Nie chroni przed deszczem, ale wystarczy, żeby koc nie zrobił się wilgotny od rosy. – Gdzie się rozłożyłeś? – zapytałem chłopca. Wskazał za zagrodę dla koni, wciąż nerwowych na wzmagającym się wietrze. Nad nami i wokół nas szeptały i tańczyły gałęzie wierzby. Miły dźwięk, a jeszcze milszy widok. – Pewnie mój koc i celta wciąż tam leżą. Popatrzyłem tam, gdzie pokazywał, potem na szopę, w której go znaleźliśmy, i na barak. Te trzy miejsca tworzyły rogi trójkąta oddalone od siebie o około ćwierć mili, z zagrodą w środku. – A jak z tego miejsca, gdzie spałeś, dostałeś się do baraku i pod stertę uprzęży, Bill? – zapytał szeryf Peavy.

Chłopiec przez długą chwilę spoglądał na niego bez słowa. Potem znów zaczął płakać. Zakrył oczy rękami, żebyśmy nie widzieli łez. – Nie pamiętam – powiedział. – Niczego nie pamiętam. Właściwie nie opuścił rąk; zdawało się, że same opadły mu na kolana, jakby stały się za ciężkie, żeby mógł je utrzymać. – Chcę do taty. Jamie wstał z rękami wepchniętymi do tylnych kieszeni spodni. Próbowałem powiedzieć to, co należało, ale nie mogłem. Musicie pamiętać, że choć obaj z Jamiem nosiliśmy broń, to jeszcze nie były to wielkie rewolwery naszych ojców. Już nigdy nie będę taki młody jak wtedy, gdy poznałem Susan Delgado, pokochałem ją i straciłem, ale wciąż byłem za młody, żeby powiedzieć temu chłopcu, iż jego ojciec został rozszarpany przez potwora. Dlatego spojrzałem na szeryfa Peavy’ego. Popatrzyłem na dorosłego. Peavy zdjął kapelusz i położył go obok na trawie. Potem ujął dłonie chłopca w swoje. – Synu – rzekł. – Mam dla ciebie bardzo złą wiadomość. Chcę, żebyś nabrał tchu i przyjął ją jak mężczyzna. Jednakże Młody Bill Streeter liczył sobie zaledwie dziewięć lub dziesięć zim, najwyżej jedenaście, i nie był mężczyzną. Zaczął zawodzić. Kiedy rozpaczał, zobaczyłem bladą twarz mojej martwej matki tak wyraźnie, jakby leżała obok mnie pod tą wierzbą. Nie mogłem tego znieść. Czułem się jak tchórz, ale to mnie nie powstrzymało. Wstałem i odszedłem.

18. Chłopiec zasnął lub zemdlał znużony płaczem. Jamie zaniósł go do wielkiego domu i położył na jednym z szerokich łóżek na piętrze. Mały był synem kucharza, ale teraz nie miał już kto w nich spać. Szeryf Peavy za pomocą dzyngajła połączył się ze swoim biurem, gdzie jeden z jego nieudolnych zastępców miał czekać na wiadomość. Niebawem przedsiębiorca pogrzebowy w Debarii – jeśli mieli tam takiego – przyśle tu karawanę wozów, żeby zabrały ciała. Szeryf Peavy wszedł do niewielkiego gabinetu sai Jeffersona i usadowił się na fotelu na kółkach.

– I co dalej, chłopcy? – zapytał. – Zapewne górnicy... i myślę, że zechcecie dotrzeć tam, zanim ten wiatr przejdzie w samum. Co z pewnością nastąpi. – Westchnął. – Chłopak w niczym wam nie pomoże, to oczywiste. Cokolwiek widział, było tak okropne, że jego umysł zatarł wszelkie wspomnienia tych wydarzeń. – Roland ma sposób... – zaczął Jamie. – Nie wiem co dalej – wtrąciłem. – Chciałbym omówić to z moim partnerem. Może jeszcze raz przyjrzymy się śladom wiodącym do siodlarni. – Do tej pory już zwiał je wiatr – rzekł Peavy – ale zróbcie tak, i niech wam to coś da. – Pokręcił głową. – Trudno było powiedzieć chłopcu, co się stało. Bardzo trudno. – Zrobiłeś to jak trzeba – powiedziałem. – Tak myślisz? Tak? Cóż, dzięki. Biedaczek. Przez jakiś czas będzie mógł zostać ze mną i moją żoną. Dopóki nie wymyślimy, co z nim zrobić. Idźcie i naradźcie się, jeśli chcecie. Zostanę tutaj i spróbuję dojść do siebie. Nie ma się co spieszyć, bo ten przeklęty stwór dobrze się nażarł minionej nocy. Upłynie trochę czasu, zanim znów zechce zapolować.

19. Rozmawiając, dwukrotnie okrążyliśmy z Jamiem szopę i zagrodę dla koni. Coraz silniejszy wiatr szarpał nogawki naszych spodni i rozwiewał nam włosy. – Czy jego umysł naprawdę zatarł wszelkie wspomnienia, Rolandzie? – A jak ty uważasz? – spytałem. – Nie – odparł. – Ponieważ pierwsze jego słowa brzmiały: „poszło sobie?”. – I wiedział, że jego ojciec nie żyje. Już wtedy, kiedy nas o niego pytał, widziałem to w jego oczach. Jamie przez chwilę się nie odzywał, tylko szedł ze spuszczoną głową. Zawiązaliśmy chusty, osłaniając usta i nosy przed niesionym przez wiatr kurzem. Chusta Jamiego, którą wcześniej zmoczył w poidle, wciąż była mokra. W końcu przemówił: – Kiedy chciałem powiedzieć szeryfowi, że potrafisz wydobywać ukryte informacje, schowane głęboko w ludzkim umyśle, przerwałeś mi.

– Nie musi o tym wiedzieć, nie zawsze mi się to udaje. Udało mi się z Susan Delgado w Mejis, ale Susan bardzo chciała powiedzieć mi to, co wiedźma Rhea usiłowała zepchnąć w głąb jej świadomości, gdzie nie słyszymy wyraźnie naszych myśli. Chciała mi to powiedzieć, ponieważ byliśmy zakochani. – Jednakże spróbujesz? Zrobisz to, prawda? Nie odpowiedziałem, dopóki nie zaczęliśmy drugiego okrążenia. Wciąż układałem sobie wszystko w myślach. Jak może wspominałem, zawsze wolno mi to idzie. – Górnicy już nie mieszkają w kopalni; mają swój obóz kilka kół na zachód od Małej Debarii. Kellin Frye powiedział mi o tym, kiedy tutaj jechaliśmy. Chcę, żebyś udał się tam z Peavym i Frye’em. I z Canfieldem, jeśli zechce pojechać. Myślę, że zechce. Ci dwaj pomocnicy... koledzy Canfielda... mogą zostać tutaj i zaczekać na przedsiębiorcę pogrzebowego. – Zamierzasz zabrać chłopca z powrotem do miasta? – Tak. Sam. Nie posyłam jednak do obozu ciebie i pozostałych, żeby się was pozbyć. Jeśli pojedziecie szybko i będziecie zmieniać konie, może znajdziecie wierzchowca zmęczonego szybką jazdą. Być może Jamie uśmiechnął się pod chustą. – Wątpię. Ja także wątpiłem. Byłoby to bardziej prawdopodobne, gdyby nie wiatr, który Peavy nazywał samumem. Taki wiatr szybko wysuszy pot na bokach konia, nawet tego, którego ostro poganiano. Jamie mógł znaleźć bardziej zakurzonego od innych, z rzepami i pnączami zaplątanymi w ogon, ale jeśli mieliśmy rację i skóroczłek wiedział, kim się staje, z pewnością starannie oporządził swego rumaka od kopyt po grzywę zaraz po powrocie. – Ktoś mógł go zobaczyć, gdy wracał. – Tak... chyba że najpierw pojechał do Małej Debarii, umył się i dopiero wrócił do obozu górników. Sprytny człowiek mógł tak zrobić. – Nawet jeśli, ty i szeryf powinniście ustalić, ilu z nich ma konie. – Oraz ilu umie jeździć konno, nawet jeśli ich nie mają – dodał Jamie. – Tak, to możemy zrobić. – Zbierz takich – powiedziałem mu – a przynajmniej tylu, ilu zdołasz, a potem sprowadź ich z powrotem do miasta. Tym, którzy będą protestować, przypomnij, że w ten sposób pomogą złapać potwora

terroryzującego Debarię... Małą Debarię... całą baronię. Nie musisz im mówić, że każdy, kto odmówi, będzie podejrzany, bo nawet najbardziej ograniczony z nich to zrozumie. Jamie skinął głową i złapał się ogrodzenia, gdyż właśnie uderzył w nas szczególnie silny podmuch wiatru. Obróciłem się do niego. – I jeszcze jedno. Będziesz musiał użyć podstępu i wykorzystać do tego syna Kellina, Vikkę. Oni uważają, że chłopak może się wygadać, mimo że kazano mu milczeć. Szczególnie że kazano mu milczeć. Jamie czekał, ale widząc niepokój w jego oczach, zrozumiałem, że wiedział, co zamierzam powiedzieć. Było to coś, czego nigdy jeszcze nie robił, nawet jeśli o tym rozmyślał. Właśnie dlatego ojciec uczynił mnie dowódcą. Nie dlatego, że dobrze się spisałem w Mejis... bo tak naprawdę wcale nie... i nie dlatego, że byłem jego synem. Chociaż może w pewien sposób tak – mój umysł był taki sam jak jego: chłodny. – Powiesz górnikom umiejącym jeździć konno, że był świadek morderstw na ranczu. Oznajmisz, że nie możesz im wyjawić kto to taki, ale widział skóroczłeka w jego ludzkiej postaci. – Przecież nie wiesz, czy Młody Bill naprawdę go widział, Rolandzie. A nawet jeśli tak, to mógł nie widzieć jego twarzy. Przecież ukrywał się w stercie uprzęży, na pamięć twego ojca. – To prawda, ale skóroczłek o tym nie wie. On wie tylko, że to może być prawdą, ponieważ opuścił ranczo w swej ludzkiej formie. Znowu zacząłem iść, a Jamie szedł obok mnie. – I tutaj zaczyna się rola Vikki. Kiedy ciebie i pozostałych nie będzie w pobliżu, szepnie komuś... najlepiej jakiemuś dzieciakowi w jego wieku... że ocalały to syn kucharza, niejaki Bill Streeter. – Chłopiec dopiero co stracił ojca, a ty chcesz użyć go jako przynęty. – Może nie będzie takiej potrzeby. Jeśli ta opowieść dotrze do właściwych uszu, ten, którego szukamy, może uciec w drodze do miasta. Wtedy będziesz wiedział. A jeśli mylimy się co do tego, że skóroczłek to jeden z górników, wszystko będzie nieistotne. Bo możemy się mylić, jak wiesz. – A jeśli mamy rację i sprawca postanowi się przyczaić? – Sprowadzisz ich wszystkich do aresztu. Ja umieszczę chłopca w zamkniętej celi, rozumiesz, a ty każesz jeźdźcom przechodzić obok niej, pojedynczo. Polecę Młodemu Billowi nic nie mówić. Dopóki nie przejdą. No wiesz, on może nie rozpoznać sprawcy, nawet jeśli pomogę mu

przypomnieć sobie wydarzenia minionej nocy. Jednakże sprawca tego też nie będzie wiedział. – To ryzykowne – rzekł Jamie. – Ryzykowne dla chłopaka. – Niewiele ryzykujemy. W dzień skóroczłek będzie w swojej ludzkiej postaci. Ponadto, Jamie... – ścisnąłem jego ramię – ja też tam będę. Ten drań będzie musiał przejść po mnie, jeśli zechce dopaść chłopca.

20. Peavy’emu mój plan spodobał się bardziej niż Jamiemu, co wcale mnie nie zdziwiło. W końcu to było jego miasto. A kim był dla niego Młody Bill? Jedynie synem martwego kucharza. Niewiele znaczącym w całej tej sprawie. Kiedy niewielka ekspedycja do górniczego miasteczka ruszyła w drogę, zbudziłem chłopca i oznajmiłem mu, że jedziemy do Debarii. Zgodził się, nie zadając żadnych pytań. Był zamyślony i oszołomiony. Raz po raz przecierał oczy knykciami. Kiedy szliśmy do zagrody dla koni, znowu zapytał mnie, czy jestem pewny, że jego ojciec nie żyje. Powiedziałem mu, że tak. Westchnął głęboko, spuścił głowę i oparł dłonie o kolana. Odczekałem chwilę, a potem zapytałem, czy chce, żebym osiodłał mu konia. – Jeśli mogę pojechać na Millie, to sam mogę ją osiodłać. Karmiłem ją i jesteśmy przyjaciółmi. Ludzie mówią, że muły nie są mądre, ale Millie jest. – Zobaczmy, czy umiesz to zrobić tak, żeby cię nie kopnęła – powiedziałem. Okazało się, że umiał, i to zręcznie. – Chyba jestem gotowy – oznajmił, kiedy jej dosiadł. Nawet się przy tym uśmiechnął. Dziwnie było na to patrzeć. Zrobiło mi się przykro z powodu planu, który obmyśliłem, ale wystarczyło, że pomyślałem o pomordowanych na ranczu i okaleczonej twarzy siostry Fortuny, a natychmiast przypomniałem sobie, o jaką stawkę toczy się ta gra. – Czy nie będzie się płoszyła na tym wietrze? – zapytałem, wskazując zgrabną mulicę.

Siedząc na niej, Młody Bill stopami niemal dotykał ziemi. Za rok będzie za duży, żeby jeździć na Millie, ale za rok zapewne będzie daleko od Debarii... kolejny wędrowiec po gasnącym świecie. Millie pozostanie tylko wspomnieniem. – Nie ona – odparł. – Millie jest spokojna jak dromedar. – A co to takiego? – Nie mam pojęcia. Tak mówi mój ojciec. Raz go o to spytałem i też nie wiedział. – No to ruszajmy – powiedziałem. – Im wcześniej dotrzemy do miasta, tym prędzej znajdziemy osłonę przed tym kurzem. Zamierzałem jednak zrobić jeden postój, zanim dotrzemy do miasta. Chciałem pokazać coś chłopcu na osobności.

21. Mniej więcej w połowie drogi do Debarii zauważyłem opuszczony szałas owczarza i zaproponowałem, żebyśmy schronili się w nim na chwilę i coś zjedli. Bill Streeter dość chętnie się na to zgodził. Stracił ojca i wszystkich znajomych, ale rósł, a nic nie jadł od kolacji poprzedniego wieczoru. Uwiązaliśmy nasze wierzchowce w miejscu osłoniętym od wiatru, a sami usiedliśmy na podłodze szałasu, plecami oparci o ścianę. W jukach miałem suszoną wołowinę zawiniętą w liście. Mięso było słone, ale miałem pełny bukłak. Chłopak zjadł kilka kawałków, odgryzając wielkie kęsy i popijając je wodą. Wtem silny podmuch wiatru wstrząsnął szałasem. Millie zaprotestowała rykiem i ucichła. – Do zmroku wiatr zmieni się w samum – powiedział Młody Bill. – To pewne jak nic. – Lubię wycie wiatru – rzuciłem. – Przypomina mi opowieść, którą matka czytała mi, kiedy byłem mały. Nosiła tytuł Wiatr przez dziurkę od klucza. Znasz ją? Młody Bill pokręcił głową. – Panie, ty rzeczywiście jesteś rewolwerowcem? Naprawdę? – Tak. – Czy mogę przez chwilę potrzymać jeden z twoich rewolwerów? – Nigdy w życiu – odparłem – ale możesz sobie obejrzeć jeden z tych naboi, jeśli chcesz.

Wyjąłem z pasa nabój i wręczyłem mu. Obejrzał go dokładnie, od mosiężnej gilzy po ołowiany czubek. – Bogowie, jaki ciężki! I długi. Założę się, że jeśli kogoś takim trafisz, to już nie wstanie. – Owszem. Taki pocisk to niebezpieczna rzecz. Ale może też być zabawny. Chcesz zobaczyć sztuczkę, jaką mogę z nim zrobić? – Pewnie. Wziąłem od niego nabój i zacząłem nim obracać, poruszając w górę i w dół palcami. Młody Bill patrzył na to szeroko otwartymi oczami. – Jak ty to robisz? – Tak jak się robi wszystko – odparłem. – Kwestia wprawy. – Nauczysz mnie tej sztuczki? – Jeśli uważnie się przyjrzysz, sam się jej nauczysz – powiedziałem. – Oto jest... i nie ma. – Ukryłem nabój w dłoni tak szybko, że znikł mu z oczu. Myślałem o Susan Delgado, jak chyba zawsze, kiedy wykonuję tę sztuczkę. – I znowu jest. Nabój poruszał się szybko... potem wolniej... i znów szybko. – Nie spuszczaj go z oczu, Bill, a na pewno zobaczysz, w jaki sposób znika. Nie odrywaj od niego oczu. Zniżyłem głos do szeptu. – Patrz... patrz... patrz. Czy czujesz się senny? – Trochę – powiedział. Powoli zamknął oczy, a potem znów podniósł powieki. – Niewiele spałem w nocy. – Naprawdę? Patrz, jak się porusza. Patrz, jak zwalnia. Zobacz, jak znika, a potem... zobacz, jak znów przyspiesza. Nabój poruszał się i znikał. Wiatr wiał, usypiając mnie, tak jak mój głos usypiał chłopca. – Śpij, jeśli chcesz, Bill. Słuchaj wiatru i śpij. Ale słuchaj także mojego głosu. – Słyszę cię, rewolwerowcze. – Jego oczy znowu się zamknęły i tym razem już się nie otwarły. Dłonie bezwładnie leżały na podołku. – Słyszę cię bardzo dobrze. – Wciąż widzisz nabój, prawda? Nawet z zamkniętymi oczami? – Tak... ale teraz jest większy. I błyszczy jak złoto. – Tak mówisz? – Tak... – Zaśnij głębokim snem, Bill, ale słuchaj mego głosu. – Słucham. – Chcę, żebyś wrócił myślami do zeszłej nocy. Wytęż umysł, oczy i

uszy. Zrobisz to? Zmarszczył brwi. – Nie chcę. – Jesteś bezpieczny. Wszystko to już było, a poza tym jestem z tobą. – Jesteś ze mną. I masz broń. – Właśnie. Nic ci się nie stanie, dopóki słyszysz mój głos, ponieważ jesteśmy razem. Przy mnie będziesz bezpieczny. Rozumiesz? – Tak. – Ojciec kazał ci iść spać pod gwiazdami, prawda? – Tak. Noc miała być ciepła. – Jednakże to nie był prawdziwy powód, tak? – Nie. Powodem był Elrod. Kiedyś ciągnął kotkę za ogon, a ona poszła sobie i już nie wróciła. Czasem ciągnie mnie za włosy i śpiewa o chłopcu, który kochał Jenny. Mój tato nie może go powstrzymać, bo Elrod jest większy. I nosi nóż w bucie. Może cię nim pociąć. Nie zdołał jednak pociąć bestii, prawda? – Jego zaciśnięte dłonie zadrżały. – Elrod nie żyje i cieszę się z tego. Przykro mi z powodu pozostałych... i mojego taty, nie wiem, co zrobię bez mojego taty... ale cieszę się, że Elrod nie żyje. Już nie będzie mi dokuczał. Nie będzie mnie straszył. Widziałem to, o tak. A zatem rzeczywiście widział więcej. – Teraz leżysz na trawie. – Na trawie. – Owinięty kocem i certą. – Celtą. – Kocem i celtą. Budzisz się, może patrzysz w gwiazdy, na Starą Gwiazdę i Pramatkę... – Nie, nie, ja śpię – powiedział Bill. – Budzą mnie krzyki. Dochodzą z baraku. Słyszę odgłosy walki. Trzask łamanych sprzętów. I coś ryczy. – Co wtedy robisz, Bill? – Idę tam. Boję się, ale mój tato... tam jest mój tato. Zaglądam przez okno na końcu. Widzę dobrze przez natłuszczony papier. Więcej, niż chciałbym zobaczyć. Ponieważ widzę... widzę... panie, mogę się już zbudzić? – Jeszcze nie. Pamiętaj, że jestem z tobą. – Czy wyjąłeś już broń, panie? – Chłopak drżał. – Wyjąłem. Obronię cię. Co widzisz? – Krew. I zwierzę. – Jakie, możesz mi powiedzieć?

– To niedźwiedź. Jest tak wysoki, że łbem dotyka sufitu. Idzie środkiem baraku... między pryczami, wiesz, na tylnych łapach... chwyta ludzi... chwyta ludzi i rozszarpuje ich na kawałki tymi długimi wielkimi pazurami. – Łzy zaczęły mu cieknąć spod zamkniętych powiek i spływać po policzkach. – Ostatni był Elrod. Pobiegł do tylnych drzwi, tuż za nimi leży sterta drewna, wiesz... a kiedy zrozumiał, że zwierz dopadnie go, zanim zdąży je otworzyć i uciec, odwrócił się, żeby walczyć. Miał w ręku nóż. Próbował dźgnąć... Powoli, jak pod wodą, prawa ręka chłopca podniosła się z kolan. Była zaciśnięta w pięść. Poruszył nią, jakby zadawał pchnięcie. – Niedźwiedź złapał go za rękę i wyrwał mu ją ze stawu. Elrod wrzasnął. Kwiczał jak ten koń, który kiedyś wdepnął w norę surykatek i złamał nogę. Ten stwór... uderzył Elroda w twarz jego własną ręką. Trysnęła krew. Chrząstki i ścięgna sterczały z rany jak zerwane sznurki. Elrod upadł na drzwi i zaczął się po nich osuwać. Niedźwiedź złapał go, podniósł, a potem wbił kły w jego szyję. Dał się słyszeć dźwięk... Panie, ten stwór odgryzł Elrodowi głowę. Chcę się już obudzić. Proszę. – Wkrótce. Co wtedy zrobiłeś? – Uciekłem. Chciałem pobiec do dużego domu, ale sai Jefferson... on... on... – On co? – Strzelił do mnie! Nie sądzę, że chciał. Chyba zobaczył mnie kątem oka i pomyślał... Usłyszałem świst przelatującej kuli. Bzzyt! Tak blisko. Więc zamiast do domu pobiegłem do zagrody. Prześlizgnąłem się między palikami. Wtedy usłyszałem dwa kolejne strzały. A potem znowu krzyki. Nie oglądałem się, ale wiedziałem, że to krzyczy sai Jefferson. Tego wszystkiego dowiedzieliśmy się, badając ślady: stwór wypadł z baraku, wyrwał strzelcowi czterostrzałowy pistolet i zgiął lufę, a potem wypatroszył ranczera i wrzucił go do baraku, gdzie leżeli rozszarpani kowboje. Strzał Jeffersona uratował chłopakowi życie. Gdyby nie to, Bill pobiegłby prosto do głównego budynku i zginął tak jak kobiety Jeffersona. – Uciekłeś do siodlarni, gdzie cię znaleźliśmy. – Tak robię. I ukrywam się pod uprzężą. A potem słyszę, że... to nadchodzi. Znów zaczął mówić w czasie teraźniejszym i znacznie wolniej. Słowa przerywał mu szloch. Wiedziałem, że go dręczę, gdyż wspomnienie

takich okropności zawsze boli, ale nie przestawałem. Musiałem to robić, bo wszystko, co wydarzyło się w opuszczonej siodlarni, było ważne, a Młody Bill był jedynym, który mógł tam coś zobaczyć. Dwukrotnie próbował wrócić do relacji w czasie przeszłym. To świadczyło, że usiłuje wyrwać się z transu, więc uśpiłem go bardziej. W końcu dowiedziałem się wszystkiego. Przerażenie, jakie budził w nim zbliżający się, sapiący i węszący stwór. Sposób, w jaki te dźwięki się zmieniły w pomruki wielkiego kota. Ten w pewnej chwili ryknął, powiedział Młody Bill, a słysząc to, chłopak zsikał się w spodnie. Nie mógł się powstrzymać. Spodziewał się, że kot zaraz go dopadnie, zwęszywszy smród moczu, ale tak się nie stało. Zapadła cisza... głęboka cisza... a potem znów rozległy się krzyki. – Z początku są to kocie wrzaski, ale potem zmieniają się w ludzkie krzyki. Najpierw wysokie, kobiece, a później coraz niższe, basowe. Stwór wrzeszczy bez końca. Aż sam chcę krzyczeć. Myślałem wtedy... – Myślisz teraz – poprawiłem go. – Myślisz, Bill, ponieważ to dzieje się teraz. Tylko że ja jestem przy tobie, żeby cię obronić. Mam w ręku rewolwer. – Myślę, że zaraz pęknie mi głowa. Wtedy to przestaje wrzeszczeć... i wchodzi. – Idzie środkiem do drugich drzwi, tak? Pokręcił głową. – Nie idzie. Wlecze się. Zatacza. Jakby był chory. Przechodzi obok mnie. On. Teraz to jest on. Prawie upada, ale przytrzymuje się drzwi jednej z przegród. Potem idzie dalej. Teraz już trochę pewniej. – Jest silniejszy? – Tak. – Czy widzisz jego twarz? – Nie, tylko nogi przez stos uprzęży. Świeci księżyc i widzę je bardzo wyraźnie. Być może, ale byłem pewny, że nie zdołamy zidentyfikować skóroczłeka po jego stopach. Otworzyłem usta, zamierzając wyrwać go z transu, kiedy znowu przemówił: – Ma obręcz wokół kostki jednej nogi. Nachyliłem się, jakby mógł mnie widzieć... a jeśli był dostatecznie głęboko pogrążony w transie, może mógł, nawet z zamkniętymi oczami. – Jaką obręcz? Metalową, jak od kajdan?

– Nie wiem, co to takiego. – Może to bransoleta? No wiesz, taka ozdoba. – Nie, nie. Elrod ma taką na ramieniu, ale przedstawia nagą kobietę, a teraz już nie da się jej rozpoznać. – Bill, mówisz o tatuażu? Pogrążony w transie chłopiec się uśmiechnął. – Tak, to jest to słowo. Jednakże to nie był obrazek, tylko sina obręcz wokół kostki. Niebieski pas na skórze. Mamy cię. Jeszcze o tym nie wiesz, skóroczłeku, ale mamy cię. – Panie, mogę się już obudzić? Chcę się zbudzić. – Jest coś jeszcze? – Biały znak? – powiedział jakby do siebie. – Jaki biały znak? Powoli pokręcił głową i zdecydowałem zakończyć seans. Miał dość. – Niech cię zbudzi mój głos. A budząc się, zapomnij o wszystkim, co wydarzyło się w nocy, ponieważ to już minęło. Zbudź się, Bill! Obudź się. – Budzę się. Jego gałki oczne poruszały się za zamkniętymi powiekami. – Jesteś bezpieczny. Wszystko, co wydarzyło się na ranczu, to przeszłość. Prawda? – Tak... – Gdzie jesteśmy? – W drodze do Debarii. Jedziemy do miasta. Byłem tam tylko raz. Tato kupił mi ciastko. – Ja też ci kupię – obiecałem – ponieważ dobrze się spisałeś, Młody Billu od Jeffersona. Teraz otwórz oczy. Zrobił to, lecz w pierwszej chwili patrzył niewidzącym wzrokiem. Potem oprzytomniał i posłał mi niepewny uśmiech. – Zasnąłem. – Tak. A teraz musimy pospieszyć do miasta, zanim ten wiatr stanie się zbyt silny. Poradzisz sobie, Bill? – Tak – powiedział, wstając, po czym dodał: – Śniło mi się ciastko.

22. Dwaj nieudolni zastępcy szeryfa byli w biurze, kiedy tam weszliśmy.

Jeden z nich – grubas w wysokim kapeluszu z kolorową opaską ze skóry grzechotnika – rozwalił się za biurkiem Peavy’ego. Zobaczył moje rewolwery i zerwał się z fotela. – Jesteś rewolwerowcem, no nie? – powiedział. – Miło nam, miło nam obu. Gdzie drugi? Bez słowa poprowadziłem Młodego Billa korytarzem do aresztu. Chłopiec spoglądał na cele z zaciekawieniem, ale bez obawy. Pijak Słony Sam znikł, lecz jego zapach pozostał. – Co pan wyprawia, młody sai? – zapytał za moimi plecami drugi zastępca. – Robię swoje – powiedziałem. – Wróć do biura i przynieś mi klucze do pozostałych cel. I pospiesz się, jeśli łaska. W żadnej z mniejszych cel nie było materaców na pryczach, więc zabrałem Młodego Billa do tej dla pijaków i awanturników, w której spaliśmy z Jamiem poprzedniej nocy. Gdy układałem dwa sienniki, żeby zapewnić chłopcu trochę więcej wygody – po tym, co przeżył, uważałem, że potrzebuje wygód – Bill patrzył na nakreśloną kredą na ścianie mapę. – Co to jest, sai? – Nic, co mogłoby cię obchodzić – odparłem. – Teraz posłuchaj. Zamknę cię tutaj, ale nie musisz się bać, bo nie zrobiłeś nic złego. To tylko dla twojego bezpieczeństwa. Mam zadanie, które muszę wykonać, a kiedy skończę, przyjdę tu do ciebie. – I zamkniesz się razem ze mną – powiedział. – Lepiej zamknijmy się tu obaj na wypadek, gdyby stwór wrócił. – Teraz go pamiętasz? – Trochę – odparł, spuszczając wzrok. – To nie był człowiek... a potem był. Zabił mojego tatę. – Przycisnął dłonie do oczu. – Biedny tata. Zastępca w czarnym kapeluszu wrócił z kluczami. Drugi szedł za nim. Gapili się na chłopca, jakby był dwugłowym koźlęciem z objazdowego teatrzyku. Wziąłem od nich klucze. – Dobrze. A teraz wracajcie do biura, obaj. – Chyba trochę za bardzo się tu rządzisz, młodziku – rzekł Czarny Kapelusz, a jego kompan, kurdupel o cofniętym podbródku, energicznie pokiwał głową. – Idźcie już – powiedziałem. – Chłopak musi odpocząć. Zmierzyli mnie wzrokiem, a potem wyszli. Dobrze zrobili. Naprawdę dobrze. Nie byłem w najlepszym humorze.

Chłopiec zasłaniał oczy, dopóki stukot ich obcasów nie ucichł w korytarzu. – Złapiesz go, sai? – zapytał, opuszczając ręce. – Tak. – I zabijesz? – Czy chcesz, żebym go zabił? Zastanowił się nad tym i kiwnął głową. – Tak. Za to, co zrobił mojemu tacie i sai Jeffersonowi, i wszystkim innym. Nawet Elrodowi. Zamknąłem drzwi celi, znalazłem właściwy klucz i przekręciłem go. Pęk kluczy zawiesiłem sobie na przedramieniu, bo nie mieścił mi się w kieszeni. – Obiecam ci coś, Młody Billu – powiedziałem. – Obiecam na pamięć mego ojca. Nie zabiję go, ale będziesz przy tym, jak zawiśnie, i osobiście dam ci okruchy chleba, żebyś rozsypał je pod jego zesztywniałymi nogami.

23. W biurze obaj nieudolni zastępcy spojrzeli na mnie ostrożnie i niechętnie. Nic mnie to nie obchodziło. Powiesiłem pęk kluczy na kołku obok dzyngajła. – Wrócę za godzinę – oznajmiłem – może trochę wcześniej. Do tego czasu niech nikt nie wchodzi do aresztu. Włącznie z wami. – Ważna gadka jak na wyrostka – mruknął ten z cofniętym podbródkiem. – Nie zawiedźcie mnie – powiedziałem. – To nie byłoby rozsądne. Rozumiecie? Czarny Kapelusz skinął głową. – Jednakże szeryf usłyszy o tym, jak nas potraktowałeś. – Zatem chcesz jeszcze żyć, kiedy wróci – odparłem i wyszedłem.

24. Wiatr wciąż się wzmagał, nawiewając kłęby piaszczystego, słonego pyłu

między niskimi budynkami ze zwieńczeniami imitującymi piętra. Miałem główną ulicę Debarii wyłącznie dla siebie, nie licząc kilku uwiązanych koni stojących zadami do wiatru i ze smutnie spuszczonymi łbami. Nie zostawiłbym tak mojego – ani Millie, mulicy, na której jechał chłopak – więc zaprowadziłem zwierzęta do stajni na końcu ulicy. Stajenny chętnie je przyjął, szczególnie kiedy dostał pół sztuki złota z zapasu, który nosiłem w kieszonce kamizelki. Nie, rzekł w odpowiedzi na moje pierwsze pytanie, w Debarii nie ma jubilera i nigdy nie było za jego czasów. Jednakże odpowiedział twierdząco na drugie moje pytanie i wskazał kuźnię po przeciwnej stronie ulicy. Kowal stał w progu i skraj jego skórzanego, obwieszonego narzędziami fartucha trzepotał na wietrze. Podszedłem tam, a on przycisnął pięść do czoła. – Bądź pozdrowiony. Też go pozdrowiłem i powiedziałem mu, czego chcę – czego mogłem potrzebować zdaniem Vannaya. Wysłuchał mnie uważnie, a potem wziął nabój, który mu dałem. Był to ten sam, którego użyłem, żeby wprowadzić Młodego Billa w trans. Kowal obejrzał go pod światło. – Możesz mi powiedzieć, ile granów prochu mieści? Oczywiście, że mogłem. – Pięćdziesiąt siedem. – Aż tyle? Bogowie! To cud, że nie rozrywa lufy rewolweru, kiedy ściągasz spust! Naboje rewolwerów mojego ojca – te, które kiedyś będę nosił – zawierały siedemdziesiąt sześć granów, ale nie powiedziałem mu tego. Pewnie by nie uwierzył. – Możesz zrobić to, o co proszę, sai! – Tak sądzę. – Zastanowił się, a potem skinął głową. – Tak. Ale nie dzisiaj. Nie lubię rozpalać w palenisku na wietrze. Jedna iskra i całe miasto może stanąć w ogniu. Nie mamy tu straży pożarnej, od kiedy mój ojciec był chłopcem. Wyjąłem sakiewkę ze złotymi monetami i wytrząsnąłem dwie na dłoń. Zawahałem się, a potem dodałem trzecią. Kowal patrzył na nie z podziwem. Spoglądał na swoje dwuletnie zarobki. – To musi być dzisiaj – powiedziałem. Uśmiechnął się, pokazując zaskakująco białe zęby w gęstwinie rudawej brody.

– Kusicielu, potrafisz przekonać! Za to, co tu masz, zaryzykowałbym spalenie całego Gilead do fundamentów. Będziesz to miał przed zachodem słońca. – Będę to miał do trzeciej. – Tak właśnie chciałem powiedzieć. Co do minuty. – Dobrze. A teraz powiedz mi, w której restauracji w tym mieście jest najlepszy kucharz? – Mamy tu tylko dwie i w żadnej nie dają jeść tak jak u mamy, ale też cię nie otrują. Chyba lepsza jest Racey’s Cafe. To mi wystarczyło. Uznałem, że dorastający chłopiec taki jak Bill Streeter będzie przedkładał ilość nad jakość. Ruszyłem do lokalu, zmagając się z wiatrem. Do zmroku zmieni się w samum, powiedział mi chłopiec i sądziłem, że miał rację. Wiele przeszedł i powinien odpocząć. Teraz, kiedy dowiedziałem się o tatuażu na kostce, może wcale nie będę go potrzebował... ale skóroczłek o tym nie wiedział. W areszcie Młody Bill był bezpieczny. A przynajmniej taką miałem nadzieję.

25. Podawali gulasz i przysiągłbym, że przyprawiono go alkalicznym pyłem zamiast solą, ale chłopak zjadł całą swoją porcję i dokończył moją, kiedy odstawiłem ją niedojedzoną. Jeden z nieudolnych zastępców zaparzył kawę i piliśmy ją z kubków. Spożyliśmy ten posiłek w celi, siedząc po turecku na podłodze. Nasłuchiwałem dzwonka dzyngajła, ale milczało. To mnie nie dziwiło. Nawet jeśli Jamie i szeryf znaleźli jakieś tam, gdzie byli, to wiatr już zapewne pozrywał przewody. – Pewnie wiesz wszystko o tych burzach, które nazywacie samumami – powiedziałem do Młodego Billa. – Och tak – odparł. – Teraz jest ich pora. Kontraktowi ich nienawidzą, a sezonowi jeszcze bardziej, ponieważ obozują pod gołym niebem. I nie mogą rozpalić ogniska oczywiście, ponieważ... – Ponieważ mógłby wybuchnąć pożar – dokończyłem, przypomniawszy sobie kowala. – Właśnie tak. Nie ma więcej gulaszu, prawda? – Nie ma, ale jest jeszcze coś. Wręczyłem mu torebkę. Zajrzał do środka i rozpromienił się.

– Ciastka! Rurki i rogaliki! – Wyciągnął do mnie torebkę. – Proszę, ty pierwszy, sai. Wziąłem jeden czekoladowy rogalik, a potem oddałem mu torebkę. – Musisz odpocząć. Jeśli po tym się nie rozchorujesz. – Na pewno nie! – I zaczął pałaszować. Miło było na to patrzeć. Wkładając do ust trzecią rurkę, znieruchomiał. Wyglądał jak wiewiórka z orzechem. – Co ze mną będzie, sai? – zapytał. – Teraz, kiedy nie ma mojego taty? – Nie wiem, ale jeśli Bóg da, będzie woda. Miałem już pewien pomysł co do tego, gdzie może być woda. Jeśli rozprawimy się ze skóroczłekiem, pewna postawna dama imieniem Everlynne będzie miała wobec nas dług wdzięczności. Ponadto wątpiłem, że Bill Streeter byłby pierwszą przygarniętą przez nią sierotą. Wróciłem do tematu samumu. – Jak bardzo wiatr przybierze na sile? – Do wieczora będzie huraganowy. Może do północy. A jutro w południe ucichnie. – Czy wiesz, gdzie mieszkają górnicy? – Tak, a nawet tam byłem. Raz z moim tatą popatrzeć na wyścigi, jakie czasem tam urządzają, a drugi raz z kilkoma robotnikami szukającymi zabłąkanych krów. Górnicy łapią je, a my płacimy im sucharami za te, które mają znak Jeffersona. – Mój towarzysz pojechał tam z szeryfem Peavym i kilkoma innymi. Myślisz, że zdołają wrócić przed zapadnięciem nocy? Byłem pewny, że zaprzeczy, ale zaskoczył mnie. – Ponieważ z Salt Village, która znajduje się po tej stronie Małej Debarii, droga cały czas wiedzie w dół, powiedziałbym, że mogą. Jeśli będą jechali szybko. Słysząc to, ucieszyłem się, że kazałem kowalowi się pospieszyć, chociaż wiedziałem, że nie mogę ufać ocenie małego chłopca. – Posłuchaj mnie, Młody Billu. Kiedy wrócą, spodziewam się, że przyprowadzą kilku górników. Może tuzin, a może nawet dwudziestu. Jamie i ja przeprowadzimy ich przez areszt, żebyś na nich popatrzył, ale nie musisz się bać, ponieważ drzwi celi będą zamknięte. I nie musisz nic mówić, wystarczy, że popatrzysz. – Jeśli myślisz, że zdołam powiedzieć, który zabił mojego tatę, to nie potrafię. Nawet nie pamiętam, czy go widziałem.

– Zapewne wcale nie będziesz musiał na nich patrzeć – powiedziałem. I naprawdę w to wierzyłem. Będziemy ich wprowadzali do aresztu trójkami i każemy im ściągać spodnie. Kiedy znajdziemy tego z niebieską bransoletą wytatuowaną wokół kostki, będziemy mieli naszego człowieka. Choć właściwie nie był człowiekiem. Już nie. Naprawdę nie. – Nie chcesz drugiego rogalika, sai? Zostały jeszcze trzy, a ja już nie mogę... – Zostaw sobie na później – powiedziałem i wstałem. Spochmurniał. – Wrócisz? Nie chcę być tu sam. – Tak, wrócę. – Wyszedłem z celi, zamknąłem drzwi i rzuciłem mu klucze przez kraty. – Wtedy mnie wpuścisz.

26. Gruby zastępca szeryfa w czarnym kapeluszu nazywał się Strother. Ten z cofniętym podbródkiem zwał się Pickens. Spoglądali na mnie ostrożnie i nieufnie, co uznałem za dobre połączenie reakcji u ludzi takich jak oni. Przyda mi się ich ostrożność i nieufność. – Gdybym zapytał was o człowieka z niebieską obręczą wytatuowaną wokół kostki, czy to by wam coś mówiło? Wymienili spojrzenia, a potem Czarny Kapelusz – Strother – rzekł: – Palisadę. – O jakiej palisadzie mówisz? – Beelie Palisadę – odparł Pickens, patrząc na mnie jak na króla idiotów. – Nie wiesz? I ty jesteś rewolwerowcem? – Chodzi o Beelie Town na zachód stąd, tak? – spytałem. – Kiedyś – odparł Strother. – Teraz nazywa się Beelie Ghost Town. Rabusie splądrowali je pięć lat temu. Niektórzy mówią, że ludzie Johna Farsona, ale ja w te gadki nie wierzę. Nigdy w życiu. To zrobili zwyczajni bandyci starego typu. Niegdyś był tam posterunek milicji, w czasach kiedy jeszcze działała milicja, i Beelie Palisadę była gwarnym miejscem. Właśnie tam sędzia okręgowy wysyłał złodziei, morderców i szulerów. – Oraz czarownice i czarowników – wtrącił Pickens. Miał minę człowieka wspominającego dawne dobre czasy, kiedy pociągi jeździły

punktualnie, a dzyngajło niewątpliwie dzwoniło częściej, przynosząc wieści z wielu miejsc. – Praktykujących czarną magię. – Raz mieli tam kanibala – powiedział Strother. – Zjadł swoją żonę. Głupkowato zachichotał, chociaż nie wiedziałem, czy rozbawił go sam fakt kanibalizmu, czy to, że facet zjadł swoją małżonkę. – Został powieszony... ten facet – dodał Pickens. Odgryzł kawałek prymki i żuł, poruszając szczątkową szczęką. Wyglądał na człowieka wspominającego dawne, lepsze dni. – W tamtych czasach często wieszano w Beelie Palisadę. Kilka razy byłem tam z ojcem i matką, żeby popatrzeć. Matka zabierała lunch. – Powoli i w zadumie pokiwał głową. – Taa, sporo tego było. Przyjeżdżało dużo ludzi. Były kramy i zręczni osobnicy robiący różne rzeczy, takie jak żonglowanie. Czasem urządzano walki psów, ale, rzecz jasna, wieszanie było najlepszym widowiskiem. – Zachichotał. – Pamiętam, jak jeden facet wywijał nogami, kiedy sznur nie złamał mu... – Co to ma wspólnego z niebieskim tatuażem na kostce? – Och – powiedział Strother, przypominając sobie właściwy temat. – Każdemu, kto odsiadywał w Beelie, robili taki. Chociaż nie pamiętam, czy za karę, czy żeby można ich zidentyfikować, gdyby uciekli z jakiejś grupy roboczej. Wszystko to skończyło się dziesięć lat temu, kiedy zamknięto więzienie. Dlatego rabusie mogli splądrować miasto, wiesz... ponieważ milicja je opuściła, a więzienie zamknięto. Teraz sami musimy sobie radzić z opryszkami i włóczęgami. – W bezczelny sposób zmierzył mnie wzrokiem. – Niewielką otrzymujemy pomoc z Gilead. Nii. Większą dostalibyśmy od Johna Farsona i niektórzy wysyłają na zachód posłańców, żeby z nim paktowali. – Może dostrzegł coś w moich oczach, bo usiadł prosto na krześle i dodał: – Nie ja, rzecz jasna. Nigdy. Ja wierzę w uczciwe prawo i ród Elda. – Jak my wszyscy – dodał Pickens, energicznie kiwając głową. – Nie zechcielibyście zgadnąć, ilu górników z kopalni soli siedziało w Beelie Palisadę, zanim zostało zamknięte? – zapytałem. Strother się zastanowił, zanim odpowiedział. – Och, zapewne paru. Powiedziałbym, że nie więcej niż czterech na dziesięciu. W późniejszych latach nauczyłem się panować nad wyrazem twarzy, ale wtedy byłem młody i zapewne zobaczył moją konsternację. Uśmiechnął się. Wątpię, czy wiedział, jak niewiele brakowało, żeby

cierpiał z powodu tego uśmiechu. Miałem za sobą dwa trudne dni i ciążyła mi sprawa chłopca. – A myślisz, że kto chciałby wykopywać bloki soli z nędznej dziury w ziemi za mizerną zapłatę? – zapytał Strother. – Wzorowi obywatele? Wyglądało na to, że Młody Bill będzie musiał obejrzeć wielu górników. Miejmy nadzieję, że ten, którego chcieliśmy ująć, nie wiedział, iż chłopiec widział tylko jego tatuaż.

27. Kiedy wróciłem do celi, Młody Bill leżał na pryczy; myślałem, że zasnął, ale usiadł, słysząc odgłos moich kroków. Oczy miał zaczerwienione, a policzki mokre. Zatem nie spał, tylko opłakiwał zabitych. Wszedłem, usiadłem przy nim i objąłem go ramieniem. To nie był mój naturalny sposób bycia – wiem, czym jest pocieszenie i współczucie, ale nigdy nie byłem dobry w ich okazywaniu. Jednakże wiedziałem, jak to jest stracić rodzica. Młody Bill i Młody Roland choć tyle mieli wspólnego. – Dojadłeś ciastka? – zapytałem. – Już ich nie chcę – odparł i westchnął. Na zewnątrz wiatr powiał tak, że zatrząsł budynkiem, po czym ucichł. – Nienawidzę tego dźwięku – rzekł. Tak samo jak Jamie DeCurry. Uśmiechnąłem się. – I nienawidzę tkwić tutaj. Jakbym zrobił coś złego. – Nie zrobiłeś – powiedziałem. – Może nie, ale czuję się tak, jakbym był tutaj od zawsze. Zamknięty. I jeśli oni nie wrócą przed zmrokiem, będę musiał zostać tu dłużej. Prawda? – Dotrzymam ci towarzystwa – obiecałem. – Jeśli ci zastępcy mają talię kart, możemy zagrać w Piotrusia. – To dla dzieci – odparł smętnie. – No to w wojnę albo w pokera. Umiesz w to grać? Pokręcił głową i otarł policzki. Znowu płynęły po nich łzy. – Nauczę cię. Będziemy grali o zapałki. – Wolałbym usłyszeć tę opowieść, o której mówiłeś, kiedy zatrzymaliśmy się w szałasie owczarza. Nie pamiętam, jak się nazywała. – Wiatr przez dziurkę od klucza – rzekłem. – Tylko że to długa

opowieść, Bill. – Mamy czas, prawda? Nie mogłem zaprzeczyć. – I momentami straszna. To nic dla takiego chłopca, jakim wtedy byłem... siedzącego na łóżku z matką... ale po tym, przez co ty przeszedłeś... – Nieważne – rzucił. – Opowieści przenoszą cię. Jeśli są dobre. Czy ta jest dobra? – Tak. Przynajmniej zawsze tak uważałem. – Zatem opowiadaj. – Uśmiechnął się kątem ust. – Nawet pozwolę ci zjeść dwa z tych trzech ostatnich rogalików. – Wszystkie są twoje, ale może skręcę sobie papierosa. – Zastanawiałem się, jak zacząć. – Czy znasz opowieści zaczynające się od: „Dawno temu, zanim urodził się dziadek twojego dziadka”? – Wszystkie tak się zaczynają. A przynajmniej te, które opowiadał mi tato. Zanim uznał, że jestem za stary na opowieści. – Człowiek nigdy nie jest za stary na opowieści. Mężczyzna czy chłopiec, dziewczyna czy kobieta nigdy nie są za starzy. Żyjemy dla opowieści. – Tak mówisz? – Tak. Wyjąłem tytoń i bibułki. Powoli skręciłem papierosa, ponieważ wtedy była to dla mnie nowa umiejętność. Kiedy skręt był taki, jak chciałem – z końcem cienkim jak igła – zapaliłem zapałkę, pocierając ją o ścianę. Bill siedział ze skrzyżowanymi nogami na sienniku. Wziął jedno ciastko, obrócił je w palcach tak jak ja skręta, po czym wetknął sobie do ust. Zacząłem powoli i niezgrabnie, ponieważ snucie opowieści też było czymś, co wtedy nie przychodziło mi łatwo... aczkolwiek z czasem nauczyłem się robić to dobrze. Musiałem. Wszyscy rewolwerowcy muszą. W trakcie opowieści zacząłem mówić swobodniej i wyraźniej. Ponieważ słyszałem głos mojej matki. Przemawiał moimi ustami: wznosząc się, opadając, zatrzymując. Widziałem, jak chłopca pochłania opowieść, co sprawiło mi przyjemność – jakbym znów go zahipnotyzował, tylko w lepszy sposób. Uczciwszy. Jednakże najlepsze było to, że słyszałem głos matki. Jakbym znów ją miał, przybywającą z głębi mnie. To bolało oczywiście, ale odkryłem, że najczęściej tak jest z

najlepszymi rzeczami, jakie nam się przydarzają. Nie sądziłbyś, że tak będzie, lecz – jak mawiali doświadczeni – świat się porusza i kropka. – Dawno temu, zanim urodził się dziadek twojego dziadka, na skraju niezbadanej dziczy zwanej Bezkresną Puszczą żył chłopiec o imieniu Tim ze swoją matką Neli i ojcem Wielkim Rossem. Przez długi czas wszyscy troje żyli dość szczęśliwi, chociaż niewiele mieli...

WIATR PRZEZ DZIURKĘ OD KLUCZA 1. Dawno temu, zanim urodził się dziadek twojego dziadka, na skraju niezbadanej dziczy zwanej Bezkresną Puszczą żył chłopiec o imieniu Tim ze swoją matką Neli i ojcem Wielkim Rossem. Przez długi czas wszyscy troje byli dość szczęśliwi, chociaż niewiele mieli. – Mam tylko cztery rzeczy, które mogę ci zostawić – powiedział swojemu synowi Wielki Ross – ale cztery wystarczą. Możesz mi powiedzieć, jakie to rzeczy, młodzieńcze? Tim mówił mu to wiele razy, ale nigdy się tym nie znudził. – Twój topór, szczęśliwą monetę, ziemię i dom, który jest równie dobry jak pałac króla czy rewolwerowca w Świecie Pośrednim. – Potem po krótkiej przerwie dodawał: – I moją mamę, też. To razem pięć. Wielki Ross śmiał się i całował w czoło chłopca leżącego w łóżku, gdyż tę litanię zwykle odmawiali pod koniec dnia. Za nimi, w drzwiach, czekała Neli, żeby przypieczętować pocałunek męża. – Tak – mówił Wielki Ross – nie możemy zapominać o mamie, bo bez niej wszystko byłoby na nic. I Tim zasypiał, wiedząc, że jest kochany i ma swoje miejsce na świecie, słuchając, jak nocny wiatr śle swoje dziwne tchnienie ku chacie; słodkie od zapachu kwietnych drzew na skraju Bezkresnej Puszczy i lekko kwaskowaty – chociaż wciąż przyjemny – od woni drzew żelaznych w jej głębi, gdzie zapuszczali się tylko odważni. To były dobre lata, ale wiemy – z opowieści i z życia – że dobre lata nigdy nie trwają długo.

2.

Pewnego dnia, kiedy Tim miał jedenaście lat, Wielki Ross i jego wspólnik Wielki Kells poprowadzili swoje wozy Główną Drogą, gdzie Szlak Żelaznych Drzew wchodził do lasu, jak robili codziennie oprócz dnia siódmego, kiedy wszyscy w wiosce Drzewo odpoczywali. Jednakże tego dnia wrócił tylko Wielki Kells. Skórę miał okopconą, a kubrak zwęglony. W lewej nogawce samodziałowych spodni ziała dziura. Widać było przez nią czerwone i pokryte pęcherzami ciało. Półleżał na koźle swojego wozu, jakby zbyt zmęczony, żeby siedzieć prosto. Neli Ross stanęła w drzwiach swego domu i zawołała: – Gdzie Wielki Ross? Gdzie jest mój mąż? Wielki Kells powoli pokręcił głową. Popiół osypał się z jego włosów na ramiona. Wymówił tylko jedno słowo, ale to wystarczyło, żeby pod Timem ugięły się kolana. Jego matka zaczęła krzyczeć. To słowo brzmiało smok.

3. Nikt z żyjących dzisiaj nie widział niczego takiego jak Bezkresna Puszcza, gdyż świat poszedł naprzód. Była mroczna i pełna niebezpieczeństw. Leśnicy z wioski Drzewo wiedzieli o tym lepiej niż ktokolwiek w Świecie Pośrednim, a nawet oni nie mieli pojęcia, co może żyć lub rosnąć dziesięć kół za miejscem, gdzie kończyły się kwietne drzewa, a zaczynały żelazne – wysoka, posępna leśna warta. Wielkie ostępy były tajemnicą, pełne dziwnych roślin, jeszcze dziwniejszych zwierząt, cuchnących moczarów i – jak powiadano – pozostałości po Dawnym Ludzie, często śmiercionośnych. Mieszkańcy wioski obawiali się Bezkresnej Puszczy, i słusznie; Wielki Ross nie był pierwszym drwalem, który ruszył Szlakiem Żelaznych Drzew i nie wrócił. Jednakże kochali ją także, gdyż drzewo żelazne żywiło i odziewało ich rodziny. Rozumieli (chociaż nikt nie powiedziałby tego głośno), że ta puszcza żyje. I jak wszystkie żywe istoty musi jeść. Wyobraź sobie, że jesteś ptakiem lecącym nad tym wielkim leśnym obszarem. Z góry może wyglądać jak ogromna zielona suknia, tak ciemna, że prawie czarna. Na dole tej sukni jest nieco jaśniejszy rąbek. To kwietne drzewa. Tuż pod nimi, na najdalszym krańcu północnej baronii, znajdowała się wioska Drzewo. Była ostatnią miejscowością tego,

wówczas cywilizowanego, kraju. Tim zapytał kiedyś ojca, co oznacza słowo cywilizowany. – Podatki – odpowiedział ojciec i zaśmiał się, ale niewesoło. Większość drwali nie zapuszczała się dalej niż w gąszcz kwietnych drzew. Nawet tam mogło czyhać niebezpieczeństwo. Najgorsze były węże, ale trafiały się także jadowite gryzonie wielkości psa, zwane wilkowiórami. Przez lata w kwieciu zginęło wielu mężczyzn, ale to drzewo warte było ryzyka. Miało piękne drewno o cienkich słojach, złociste i tak lekkie, że zdawało się unosić w powietrzu. Nadawało się na łodzie jeziorne i rzeczne, ale nie morskie, gdyż nawet niezbyt silny sztorm rozerwałby statek zrobiony z takiego drewna. Do morskich podróży potrzebne było drzewo żelazne i za nie można było dostać wysoką cenę u Hodiaka, kupca baronii, który dwa razy w roku przybywał do wioskowego tartaku. To drzewo żelazne nadawało Bezkresnej Puszczy jej zielono-czarne zabarwienie i nikt prócz najdzielniejszych leśników nie śmiał po nie iść, a to z powodu niebezpieczeństw czyhających na Szlaku Żelaznych Drzew – ledwie przebijającym skórę Bezkresnej Puszczy, pamiętajcie – przy których węże, wilkowióry i zmutowane pszczoły kwietnych drzew wydawały się niegroźne. Na przykład smoków.

4. Tak więc mając jedenaście lat, Tim Ross stracił tatę. Już nie było topora i szczęśliwej monety zawieszonej na ładnym srebrnym łańcuszku na krępym karku Wielkiego Rossa. Wkrótce mogło też nie być domu w wiosce ani miejsca na świecie. Gdyż w tamtych czasach, gdy nadchodziła pora Szerokiej Ziemi, przybywał Kontraktor baronii. Miał zwój pergaminu, a na nim wypisane nazwiska wszystkich mieszkańców wioski, wraz z liczbami. Każda liczba odpowiadała wysokości podatku. Jeśli mogłeś go zapłacić – cztery, sześć albo osiem sztuk srebra, a nawet sztukę złota za największe z gospodarstw – wszystko było dobrze. Jeśli nie, baronia zabierała twój dom i wyrzucała cię z ziemi. Nie było odwołania. Tim spędzał codziennie pół dnia w chacie wdowy Smack, która prowadziła szkołę, za co była opłacana żywnością – zwykle warzywami,

czasem kawałkiem mięsa. Dawno temu, zanim dopadły ją krwawe wrzody i wyjadły pół twarzy (tak szeptały dzieci, chociaż żadne tego nie widziało), była wielką damą w odległej posiadłości (tak mówili starsi, chociaż nikt nie wiedział gdzie). Teraz nosiła woal i uczyła zdolnych chłopców, a nawet kilka dziewuch, czytania oraz niezbyt przydatnej sztuki zwanej matematyką. Ta niesamowicie mądra kobieta nie tolerowała głupot i przez większość dnia była niezmordowana. Uczniowie zazwyczaj uwielbiali ją pomimo woalu i kryjących się za nim okropności, jakich widok podsuwała im wyobraźnia. Czasem jednak zaczynała się trząść i krzyczeć, że zaraz pęknie jej głowa i musi się położyć. Wówczas odsyłała dzieci do domów, czasem każąc powiedzieć rodzicom, że niczego nie żałuje, a już najmniej pięknego księcia. Sai Smack miała taki atak mniej więcej miesiąc po tym, jak smok spalił Wielkiego Rossa na popiół. Kiedy Tim wrócił do swojej chaty zwanej Dobry Widok, spojrzał przez kuchenne okno i zobaczył matkę płaczącą z głową opartą o blat stołu. Upuścił tabliczkę z problemami matematycznymi (dzieleniem, którego się obawiał, a które okazało się tylko odwrotnością mnożenia) i podbiegł do niej. Spojrzała na niego i spróbowała się uśmiechnąć. Kontrast między jej uniesionymi kącikami ust a łzami płynącymi po twarzy sprawił, że Tim też był bliski płaczu. Widział matkę u kresu wytrzymałości. – O co chodzi, mamo? Co się stało? – Myślałam o twoim ojcu. Czasem tak bardzo za nim tęsknię. Dlaczego wcześniej wróciłeś do domu? Zaczął wyjaśniać, ale urwał, gdy zobaczył skórzaną sakiewkę zawiązywaną na rzemyk. Matka zasłoniła sakiewkę ręką, jakby chciała ją przed nim ukryć, a kiedy się zorientowała, że synek na nią patrzy, zrzuciła ją ze stołu na swój podołek. Tim nie był głupim chłopcem, więc najpierw zaparzył herbatę. Kiedy się napiła – z cukrem, który uparł się jej wsypać, chociaż niewiele zostało w słoiku – i uspokoiła, zapytał, co jeszcze się stało. – Nie wiem, o co ci chodzi. – Dlaczego liczyłaś nasze pieniądze? – Niewiele mamy do liczenia – odparła. – Kontraktor zjawi się tu po żniwach, a jak go znam, zrobi to, kiedy jeszcze węgle dożynkowego

ogniska będą ciepłe... i co wtedy? W tym roku zażąda sześciu sztuk srebra, a może nawet ośmiu, bo jak mówią, podatki wzrosły, zapewne przez następną z tych głupich wojen daleko stąd, przez żołnierzy z ich powiewającymi tak pięknie proporcami. – Ile mamy? – Cztery i trochę miedziaków. Nie mamy zwierząt na sprzedaż i ani kawałka drzewa żelaznego, od kiedy zginął twój ojciec. Co zrobimy? – Znów zaczęła płakać. – Co my zrobimy? Tim był równie przestraszony jak ona, ale ponieważ nie było mężczyzny, który by matkę pocieszył, chłopiec powstrzymał łzy, objął ją i starał się uspokoić, najlepiej jak mógł. – Gdybyśmy mieli jego topór i monetę, sprzedałabym je Staremu Łysielcowi – powiedziała w końcu. Tim przeraził się, mimo że topór i szczęśliwa moneta przepadły, spalone tym samym ognistym podmuchem, który spopielił ich wesołego, dobrodusznego właściciela. – Nie zrobiłabyś tego! Nie Destry’emu! – Owszem, tak. Zrobiłabym, żeby zachować jego ziemię i chatę. Zależało mu na nich, na tobie i na mnie. Gdyby mógł mówić, powiedziałby: „Zrób to, Neli, jak najbardziej”. – Westchnęła. – Jednakże stary Kontraktor baronii przyszedłby za rok... i rok później... – Zakryła rękami twarz. – Och, Tim, zostaniemy wyrzuceni z tej ziemi i nic nie potrafię wymyślić, żeby temu zapobiec. A ty? Tim oddałby wszystko, co miał (czyli niewiele), żeby móc znaleźć jakieś rozwiązanie, ale nie potrafił. Mógł tylko zapytać, ile zostało im czasu, zanim Kontraktor pojawi się w wiosce na swoim wielkim czarnym koniu, w siodle wartym więcej niż Wielki Ross zarobił przez dwadzieścia pięć lat, ryzykując życie na wąskim trakcie zwanym Szlakiem Żelaznych Drzew. Pokazała mu cztery palce. – Tyle tygodni przy dobrej pogodzie. – Pokazała jeszcze cztery. – Tyle przy kiepskiej, która zatrzyma go w rolniczych wioskach Śródziemia. Myślę, że możemy liczyć na najwyżej osiem. A potem... – Coś się zdarzy, zanim tu przyjedzie – rzekł Tim. – Tato zawsze mówił, że las daje tym, którzy go kochają. – Ja tylko widziałam, jak zabiera – powiedziała Neli i znów zakryła twarz rękami. Kiedy próbował ją objąć, potrząsnęła głową.

Tim poszedł po swoją tabliczkę. Jeszcze nigdy nie był taki smutny i przestraszony. Coś się stanie i wszystko zmieni, pomyślał. Proszę, niech coś się stanie i wszystko zmieni. Najgorsze w życzeniach jest to, że czasem się spełniają.

5. To był żyzny rok dla wioski; nawet Neli to wiedziała, chociaż bogate plony wcale jej nie cieszyły. W nadchodzącym roku ona i Tim być może będą zbierali te plony do konopnych worków na plecach, odchodząc coraz dalej od Bezkresnej Puszczy, i dlatego z ciężkim sercem patrzyła na piękno lata. Las był strasznym miejscem i zabrał jej męża, ale tylko to miejsce znała. Nocami wiejący z północy wiatr zakradał się do jej łóżka przez otwarte okno jak kochanek, przynosząc swój własny szczególny zapach, jednocześnie gorzki i słodki, jakby krwi i truskawek. Czasem, gdy spała, śniła o ostępach i tajemnych korytarzach, i o słonecznym blasku tak rozproszonym, że lśnił niczym zaśniedziały mosiądz. Zapach lasu, gdy wieje wiatr z północy, przynosi wizje, mówili starzy ludzie. Neli nie miała pojęcia, czy to prawda, czy tylko gadanina przy kominku, ale wiedziała, że zapach Bezkresnej Puszczy to woń życia i śmierci. I zdawała sobie sprawę, że Tim kochał go tak jak jego ojciec. I jak ona (chociaż często wbrew swojej woli). W duchu obawiała się dnia, gdy chłopiec będzie dostatecznie duży i silny, żeby wyruszyć na ten niebezpieczny szlak ze swoim ojcem; a teraz żałowała, że ten dzień nigdy nie nadejdzie. Sai Smack i jej matematyka były dobre, ale Neli wiedziała, czego naprawdę pragnął jej syn, i nienawidziła smoka, który mu to ukradł. Zapewne to była smoczyca, która broniła swojego jaja, ale Neli i tak jej nienawidziła. Miała nadzieję, że ta opancerzona żółtooka suka zadławi się własnym ogniem i eksploduje, co według starych opowieści czasem się zdarzało.

6. Pewnego dnia, niedługo po tym, jak Tim wcześniej wrócił do domu i zastał ją we łzach, do Neli przyszedł Wielki Kells. Tim zatrudnił się na

dwa tygodnie przy sianokosach u Starego Destry’ego, więc była sama w ogródku, pieląc na kolanach. Kiedy zobaczyła przyjaciela i wspólnika swojego nieżyjącego męża, wstała i wytarła brudne ręce w fartuch z grubego płótna. Wystarczyło jedno spojrzenie na jego czyste dłonie i starannie przystrzyżoną brodę, żeby domyślić się, po co przyszedł. Kiedyś, jako dzieci, Neli Robertson, Jack Ross i Bern Kells bardzo się przyjaźnili. Jak przybrane rodzeństwo, mówili czasem ludzie z wioski, widząc tych troje razem, w czasach gdy byli nierozłączni. Kiedy chłopcy stali się młodymi mężczyznami, obaj się do niej zalecali. I chociaż bliscy jej byli obaj, to Wielkiego Rossa obdarzyła uczuciem, Wielkiego Rossa poślubiła i wzięła do łóżka (nikt nie wiedział i nie dbał o to, czy w takiej kolejności). Wielki Kells przyjął to jak mężczyzna. Stał obok Rossa na ślubie, a kiedy kaznodzieja zrobił swoje, związał ich jedwabnym sznurem, nim poszli nawą kościoła. Kiedy Kells zdjął go przy drzwiach (choć mówią, że te więzy są nierozerwalne), ucałował ich oboje, życząc wielu długich dni i przyjemnych nocy. Mimo że było gorące popołudnie, Kells przyszedł do jej ogródka w brokatowej kurtce. Z kieszeni wyjął powiązany w węzły jedwabny sznur. Neli spodziewała się tego. Kobieta wie takie rzeczy. Nawet jeśli długo jest mężatką, kobieta wie, a uczucia Kellsa nigdy się nie zmieniły. – Zechcesz? – zapytał. – Jeśli tak, to sprzedam moje pole Łysemu, który chce je mieć, gdyż leży przy jego wschodnim polu, a zatrzymamy to. Kontraktor przybywa, Nellie, z wyciągniętą ręką. Bez mężczyzny czym ją napełnisz? – Nie mogę, wiesz – odparła. – Zatem odpowiedz mi, zwiążemy się sznurem? Nerwowo otarła dłonie o fartuch, chociaż były już tak czyste, jak mogły być bez umycia w strumieniu. – Ja... muszę o tym pomyśleć. – O czym tu myśleć? – Wyjął chustę starannie złożoną w kieszeni, a nie luźno zawiązaną na szyi, jak nosili je drwale, i otarł nią czoło. – Albo to zrobisz i będziemy żyć w wiosce, znajdę chłopakowi jakieś zajęcie, żeby trochę zarobił, chociaż jest o wiele za mały, by pracować w lesie, albo ty i on pójdziecie stąd. Mogę się podzielić, ale nie mogę dać, choćbym bardzo chciał. Mam tylko jeden kawałek ziemi do sprzedania, wiesz. Chce mnie kupić, żeby zapełnić puste miejsce w łóżku pozostawione przez Millicent, pomyślała. Jednakże wydawało się to

niesprawiedliwą oceną człowieka, którego znała na długo przed tym, zanim stał się mężczyzną, i który przez lata pracował z jej ukochanym mężem w ciemnym i niebezpiecznym gąszczu na końcu Szlaku Żelaznych Drzew. Jeden pilnuje, a jeden pracuje, mówili weterani. Zawsze razem, nigdy osobno. Teraz, kiedy nie było Jacka Rossa, Bern Kells prosił, żeby połączyła się z nim. To było zupełnie naturalne. A jednak się wahała. – Przyjdź jutro o tej samej porze, jeśli nie zmienisz zdania – powiedziała Neli. – Wtedy dam ci odpowiedź. Nie spodobało mu się to; widziała, że mu się nie spodobało; dostrzegła w jego oczach coś, co czasem widziała, gdy była niedoświadczoną dziewczyną adorowaną przez dwóch miłych młodzieńców, przedmiotem zazdrości wszystkich przyjaciółek. Właśnie to spojrzenie sprawiło, że się wahała, chociaż zjawił się jak anioł, proponując jej – i Timowi oczywiście – wyjście ze strasznej sytuacji, w jakiej postawiła ją śmierć Wielkiego Rossa. Może się zorientował, że to zauważyła, gdyż spuścił wzrok. Przez moment patrzył na swoje stopy, a kiedy znów na nią spojrzał, uśmiechał się. Wydawał się równie przystojny jak za młodu... ale nie tak przystojny jak Jack Ross. – Zatem jutro. Jednakże nie później. Na zachodzie mają takie powiedzenie, moja droga: Nie przyglądaj się za długo temu, co ci oferują, gdyż wszystko, co cenne, ma skrzydła i może odlecieć.

7. Umyła się na brzegu strumienia, stała chwilę, wdychając słodko-kwaśny zapach lasu, po czym weszła do chaty i położyła się na łóżku. Niesłychane, żeby Neli Ross kładła się, gdy słońce było jeszcze na niebie, ale miała wiele do przemyślenia i do wspominania z czasów, gdy dwaj młodzi leśnicy konkurowali o jej pocałunki. Nawet gdyby serce popychało ją ku Bernowi Kellsowi (wtedy jeszcze nie Wielkiemu Kellsowi, chociaż jego ojciec już nie żył, zabity w puszczy przez wurta lub podobnego okropnego stwora), a nie do Jacka Rossa, nie była pewna, czy związałaby się z nim. Kells na trzeźwo był wesoły i roześmiany, i stały jak piasek za szkłem, ale potrafił być gniewny i skory do bójki, kiedy się upił. A wtedy często się upijał. Zdarzało mu się to częściej i mocniej po ślubie Rossa i Neli, i nie raz, nie dwa budził się w

areszcie. Jack znosił to przez jakiś czas, ale po awanturze, w trakcie której Kells zniszczył większość mebli w gospodzie, zanim stracił przytomność, Neli powiedziała mężowi, że coś trzeba z tym zrobić. Wielki Ross niechętnie się z nią zgodził. Wyciągnął swojego wspólnika i przyjaciela z więzienia – jak wiele razy przedtem – ale teraz szczerze z nim porozmawiał, zamiast tylko kazać mu wskoczyć do strumienia i pozostać w wodzie, dopóki nie wytrzeźwieje. – Posłuchaj mnie, Bern, i oboma uszami. Byłeś moim przyjacielem, od kiedy zacząłem chodzić, i moim wspólnikiem, od kiedy dorośliśmy na tyle, żeby sami minąć kwietne drzewa i pojechać po żelazne. Pilnowałeś mnie, a ja ciebie. Nie ma człowieka, któremu bardziej ufam, kiedy jesteś trzeźwy. Bo gdy wlejesz w siebie trunek, można na tobie polegać jak na ruchomym piasku. Nie mogę jeździć do lasu sam, a wszystko, co mam, wszystko, co obaj mamy, ryzykujemy, kiedy nie mogę na tobie polegać. Nie chciałbym szukać nowego wspólnika, ale ostrzegam cię: mam żonę i dziecko w drodze, więc zrobię, co będę musiał. Kells jeszcze przez kilka miesięcy pił, awanturował się i łajdaczył, jakby na przekór swojemu staremu przyjacielowi (i jego nowej żonie). Wielki Ross był bliski rozwiązania spółki, gdy wydarzył się cud. Był to mały cud, mający zaledwie metr pięćdziesiąt od czubka głowy do stóp, a nazywał się Millicent Redhouse. Czego Bern Kells nie chciał zrobić dla Wielkiego Rossa, zrobił dla Milly. Kiedy umarła przy porodzie sześć sezonów później (a dziecko zaraz po niej – jeszcze zanim z policzków nieszczęsnej zmarłej znikł rumieniec połogu, jak zwierzyła się Neli akuszerka), Ross był przybity. – Teraz znów zacznie pić i bogowie wiedzą, co się z nim stanie. Jednakże Wielki Kells pozostał trzeźwy, a kiedy interesy zaprowadziły go w pobliże knajpy Gitty’ego, przechodził na drugą stronę ulicy. Powiedział, że takie było życzenie umierającej Milly i gdyby postąpił inaczej, uwłaczałby pamięci zmarłej. – Prędzej umrę, zanim wypiję choć kieliszek – mówił. Dotrzymał obietnicy... ale Neli czasem czuła na sobie jego wzrok. Nawet często. Nigdy nie dotknął jej w sposób, który można by nazwać intymnym czy choćby poufałym, nigdy nie skradł nawet całusa podczas dożynek, ale czuła jego wzrok. Nie patrzył na nią jak na przyjaciółkę ani jak na żonę przyjaciela, lecz jak mężczyzna na kobietę.

8. Tim wrócił do domu godzinę przed zachodem słońca z sianem przyklejonym do każdego widocznego centymetra spoconej skóry, ale szczęśliwy. Destry zapłacił mu kwitem do sklepu na niezłą sumkę, a jego zacna żona dołożyła worek papryki i pomidorów. Neli wzięła kwit i worek, podziękowała mu, ucałowała, dała mu solidną kanapkę i posłała do strumienia, żeby się wykąpał. Kiedy stał w zimnej wodzie, rozpościerały się przed nim senne, spowite mgłami pola aż po Inners i Gilead. Po lewej stał las zaczynający się niecałe koło dalej. Tam mrok panował nawet w południe, jak mawiał jego ojciec. Na myśl o ojcu zadowolenie z zapłaty jak dorosłemu (lub prawie) za całodniową pracę uszło z niego jak ziarno z dziurawego worka. Ten smutek często go opadał, ale zawsze zaskakiwał. Tim usiadł na chwilę na wielkim głazie, z kolanami podciągniętymi do piersi i głową w ramionach. Zostać zabitym przez smoka tak blisko skraju lasu było rzadkim i okropnie niesprawiedliwym przypadkiem, ale tak się zdarzało. Jego ojciec nie był pierwszy i nie będzie ostatni. Głos matki doleciał do niego przez pola, wzywając do powrotu na prawdziwą kolację. Tim odkrzyknął jej wesoło, po czym klęknął na skale, by przemyć zimną wodą oczy, które wydawały mu się opuchnięte, chociaż nie ronił łez. Szybko się ubrał i potruchtał w górę zbocza. Matka zapaliła lampy – zobaczył poświatę oraz długie prostokąty światła na jej zadbanym ogródku. Zmęczony, ale znów szczęśliwy – gdyż chłopcy są zmienni jak kurki na dachu – Tim pospieszył ku zapraszającemu światłu domu.

9. Kiedy zjedli posiłek i umyli naczynia, Neli powiedziała: – Chcę porozmawiać z tobą jak matka z synem, Tim... i nie tylko. Jesteś już dostatecznie duży, aby zacząć pracować, a wkrótce pozostawisz za sobą dzieciństwo... prędzej, niżbym chciała... więc zasługujesz na to, żeby wypowiedzieć swoje zdanie o tym, co się dzieje. – Chodzi o Kontraktora, mamo?

– W pewien sposób, ale... myślę, że to coś więcej. O mało nie powiedziała obawiam się zamiast myślę, tylko dlaczego? Musiała podjąć trudną decyzję, ważną decyzję, ale czego miała się bać? Zaprowadziła go do przytulnego saloniku – tak małego, że Wielki Ross niemal dotykał ścian, kiedy stanął na jego środku z wyciągniętymi rękami – i tam, siedząc przed wygasłym kominkiem (gdyż była ciepła noc Pełnej Ziemi) opowiedziała mu o wszystkim, co zaszło między Wielkim Kellsem a nią. Tim słuchał ze zdziwieniem i rosnącym niepokojem. – A zatem – zapytała Neli, kiedy skończyła – co myślisz? – Jednakże zanim zdążył odpowiedzieć, być może widząc na jego twarzy obawę, jaką sama czuła w sercu, pospiesznie dodała: – To dobry człowiek i był dla twojego ojca bardziej bratem niż kolegą. Wierzę, że mu na mnie zależy i na tobie także. Nie, pomyślał Tim, ja jestem tylko bagażem, który był w jukach. Nigdy nawet na mnie nie patrzył. Chyba że byłem z tatą. Albo z tobą. – Nie wiem, mamo. Na myśl o Wielkim Kellsie w tym domu, leżącym obok mamy na miejscu ojca, poczuł się dziwnie, jakby posiłek nie uleżał mu się w żołądku. Prawdę mówiąc, tak było. – On przestał pić – ciągnęła. Teraz mówiła jakby do siebie, nie do niego. – Przed laty. Kiedy był młody, bywał dziki, ale twój tata go poskromił. I Millicent oczywiście. – Być może, ale ich już nie ma – przypomniał Tim. – I, mamo, jeszcze nie znalazł sobie nowego wspólnika do pracy przy drzewach żelaznych. Jeździ tam sam, a to śmiertelnie niebezpieczne. – Ma czas – powiedziała. – Znajdzie sobie jakiegoś wspólnika, gdyż jest silny i wie, gdzie stoją dobre kępy. Twój ojciec pokazał mu, jak je znajdować, kiedy obaj zaczynali pracę i mieli dobre miejsca tam, gdzie kończy się szlak. Tim też o tym wiedział, ale nie był taki pewny, czy Kells znajdzie sobie jakiegoś wspólnika. Uważał, że inni drwale trzymają się od niego z daleka. Robili to bezwiednie, tak jak doświadczony drwal omija krzewy o trujących kolcach, nawet jeśli widzi je tylko kątem oka. Może tylko tak mi się wydaje, pomyślał. – Nie wiem – powtórzył. – Sznura zawiązanego w kościele nie można rozwiązać. Neli zaśmiała się nerwowo.

– Gdzie, na Pełną Ziemię, to słyszałeś? – Od ciebie – odparł. Uśmiechnęła się. – Tak, być może, bo zawsze za dużo mówię. Prześpijmy się z tym, a rano zobaczymy wszystko jaśniej. Jednakże oboje niewiele spali. Tim leżał, zastanawiając się, jak by to było mieć Wielkiego Kellsa za ojczyma. Czy byłby dla nich dobry? Czy zabierałby Tima do lasu, żeby uczyć go zawodu drwala? To byłoby dobre, doszedł do wniosku, tylko czy matka chciałaby, żeby podjął pracę, która zabiła jej męża? Czy wolałaby, żeby trzymał się z daleka od Bezkresnej Puszczy i został farmerem? Nawet dość lubię Destry’ego, pomyślał, ale nigdy w życiu nie zostanę farmerem. Nie kiedy Bezkresna Puszcza jest tak blisko i tyle jest świata do zobaczenia. Neli leżała za ścianą, snując własne męczące myśli. Głównie rozmyślała o tym, jakie byłoby ich życie, gdyby odrzuciła propozycję Kellsa i musiała odejść z Timem z tego jedynego bliskiego im miejsca. Jak wyglądałoby ich życie, gdyby Kontraktor baronii przyjechał na wielkim czarnym koniu, a oni nie mieliby mu co dać?

10. Następny dzień był jeszcze bardziej upalny, ale Wielki Kells przyszedł w tym samym brokatowym kaftanie. Twarz miał zaczerwienioną i lśniącą. Neli powiedziała sobie, że to nie graf czuje w jego oddechu, a jeśli nawet, to co z tego? To tylko mocny cydr i każdy mężczyzna może wypić szklaneczkę czy dwie, zanim wysłucha decyzji kobiety. Ponadto już postanowiła. A raczej prawie. Zanim zdążył zadać swoje pytanie, przemówiła śmiało. W każdym razie tak śmiało, jak mogła. – Mój chłopiec przypomina mi, że więzów zawiązanych w kościele nie można zerwać. Wielki Kells zmarszczył brwi, chociaż nie wiedziała, czy na wzmiankę o chłopcu, czy więzach małżeńskich. – Tak, i co z tego? – Tylko to, czy będziesz dobry dla Tima i dla mnie?

– Tak, tak dobry, jak potrafię. Jeszcze mocniej zmarszczył brwi. Nie była w stanie odgadnąć, czy z gniewu, czy zdziwienia. Miała nadzieję, że ze zdziwienia. Wiedziała, iż mężczyźni umiejący rąbać i ścinać drzewa i walczyć ze zwierzętami w głębi lasu często czuli się zagubieni w takich sprawach. Na myśl o tym, że Wielki Kells jest zagubiony, jej serce otworzyło się dla niego. – Dajesz słowo? – spytała. Rozpromienił się. W uśmiechu błysnął białymi zębami w gąszczu równo przyciętej brody. – Tak, na wszystko, co mam. – Zatem powiem: tak. No i się pobrali. W tym miejscu kończy się wiele opowieści, lecz ta – przykro powiedzieć – dopiero się zaczyna.

11. Na przyjęciu weselnym był graf i jak na człowieka, który już nie pije, Wielki Kells wlał w siebie całkiem sporo tego trunku. Tim obserwował to z niepokojem, ale jego matka jakby tego nie zauważała. Tima zaniepokoiło również to, że na przyjęcie przyszło niewielu drwali, chociaż był to siódmy dzień tygodnia. Gdyby był dziewczyną, a nie chłopcem, może zauważyłby jeszcze coś. Niektóre z kobiet, zaliczane przez Neli do kręgu przyjaciółek, spoglądały na nią ze skrywanym współczuciem. Tej nocy, długo po północy, obudził go łoskot i krzyk, który mógł być częścią jego snu, ale dochodził zza ściany pokoju, który jego matka dzieliła teraz (wciąż trudno było mu w to uwierzyć) z Wielkim Kellsem. Tim leżał, nasłuchując, i prawie znów zasnął, gdy nagle usłyszał cichy płacz. A potem głos ojczyma, cichy i szorstki: „Cicho, dobrze? Nic ci się nie stało, nie ma krwi, a ja muszę wstać z ptakami”. Płacz ucichł. Tim słuchał, ale tamci dwoje już nie rozmawiali. Wkrótce po tym, jak Wielki Kells zaczął chrapać, Tim zasnął. Rano, kiedy matka smażyła na piecu jajecznicę, zobaczył siniak na jej ręce, po wewnętrznej stronie, tuż nad zgięciem łokcia. – To nic takiego – powiedziała Neli, zauważywszy jego spojrzenie. – Musiałam wstać w nocy za potrzebą i wpadłam na słupek łóżka. Muszę znów nauczyć się odnajdywać drogę w ciemnościach, skoro nie jestem

już sama. Tak, właśnie tego się obawiam, pomyślał Tim.

12. Kiedy nadszedł drugi siódmy dzień ich małżeństwa, Wielki Kells zabrał Tima ze sobą do domu, który teraz należał do Triga Andersona, bogatego farmera. Pojechali wozem Kellsa służącym do przewozu drewna. Muły kroczyły raźnie, nie ciągnąc bali ani desek z drzewa żelaznego – z tyłu wozu było tylko kilka kopczyków trocin. I oczywiście ten unoszący się słodko-kwaśny zapach, woń głębi lasu. Dawny dom Kellsa wydawał się smutny i opuszczony, z zamkniętymi okiennicami i wysoką nieskoszoną trawą wyrastającą z popękanych desek na ganku. – Kiedy zabiorę moje rzeczy, Trig może użyć go na podpałkę, jeśli chce – mruknął Kells. – Nie mam nic przeciwko temu. Okazało się, że chciał zabrać z domu tylko dwie rzeczy – brudny stary podnóżek i duży skórzany kufer z pasami i mosiężnym zamkiem. Ten ostatni stał w sypialni i Kells pogłaskał go jak domowe zwierzątko. – Nie mogę go zostawić – powiedział. – Nigdy. Należał do mojego ojca. Tim pomógł mu go wynieść, ale Kells musiał sam wykonać większość roboty. Kufer był bardzo ciężki. Kiedy już Wielki Kells zdołał ustawić go na wozie, zgiął się, opierając dłonie o kolana w świeżo (i ładnie) pocerowanych spodniach. W końcu, gdy rumieńce zaczęły znikać mu z policzków, ponownie pogładził kufer z czułością, jakiej nie okazywał matce Tima. – Wszystko, co mam, jest w tym jednym kufrze. Co do domu, to czy Trig zapłacił tyle, ile powinienem zażądać? Wyzywająco spojrzał na Tima, jakby spodziewając się zaprzeczenia. – Nie wiem – ostrożnie odparł Tim. – Ludzie mówią, że sai Anderson mocno ściska sakiewkę. Kells zaśmiał się chrapliwie. – Mocno? Mocno? Jak dziewica cipkę, ot co. Nie, nie, dostałem okruchy zamiast bochna, bo wiedział, że nie mogę czekać. Pomóż mi przywiązać tylną klapę, chłopcze, i nie ociągaj się. Tim się nie ociągał. Dobrze przywiązał klapę po swojej stronie, zanim Kells skończył mocować ją z drugiej niezgrabnym węzłem, który

wzbudziłby śmiech ojca chłopca. Kiedy wreszcie skończył, Wielki Kells znów dziwnie czule pogłaskał kufer. – Teraz wszystko jest tutaj, wszystko, co mam. Stary Trigger wiedział, że muszę mieć srebro przed Szeroką Ziemią, no nie? Wiesz, kto przybywa i wyciąga rękę. – Splunął na ziemię między swoje sfatygowane buciory. – To wszystko wina twojej matki. – Mojej matki? Dlaczego? Nie chciałeś jej poślubić? – Uważaj, co mówisz, chłopcze. – Kells spojrzał w dół, zrobił zdziwioną minę na widok swojej dłoni zaciśniętej w pięść i otworzył ją. – Jesteś za młody, żeby to zrozumieć. Kiedy będziesz starszy, dowiesz się, jak kobiety potrafią omotać mężczyznę. Wracajmy. W połowie drogi na kozioł znieruchomiał i spojrzał nad załadowanym kufrem na chłopca. – Kocham twoją matkę i niech ci to wystarczy. A kiedy muły truchtały po głównej ulicy wioski, Wielki Kells westchnął i dodał: – Kochałem też twego tatę i mi go brakuje. To nie to samo być bez niego w lesie, nie widzieć Misty i Bitsy na szlaku przede mną. W sercu Tima zapaliła się iskra cieplejszych uczuć dla tego potężnego, przygarbionego mężczyzny z lejcami w dłoniach – mimo woli, naprawdę – lecz zanim zdążyła zmienić się w płomień, Wielki Kells znów się odezwał. – Dość już miałeś tych książek, liczb i tej upiornej baby, tej Smack. Te jej woalki i drgawki... Nie mam pojęcia, jak ona jest w stanie podetrzeć sobie dupę. Serce Tima zamknęło się z trzaskiem. Uwielbiał się uczyć i uwielbiał wdowę Smack – z jej woalkami, drgawkami i wszystkim. Przeraziło go, że ktoś mówi o niej z takim zimnym okrucieństwem. – Co więc będę robił? Jeździł z tobą do lasu? Już widział się na wozie taty za Misty i Bitsy. To nie byłoby złe. Nie, całkiem niezłe. Kells parsknął śmiechem. – Ty? W lesie? Nie mając dwunastu lat? – W przyszłym miesiącu skończę... – Nie będziesz dość duży, żeby rąbać na Szlaku Żelaznych Drzew, nawet mając dwa razy tyle, i przez całe życie będziesz Małym Rossem. – Znów parsknął śmiechem. Tim poczuł, że się czerwieni, słysząc ten dźwięk. – Nie, chłopcze, rozmawiałem o pracy dla ciebie w tartaku. Nie

jesteś za mały, żeby układać deski. Zaczniesz po zbiorach i przed pierwszym śniegiem. – Co powie mama? – Tim starał się ukryć niepokój, ale nie zdołał. – Ona nie ma w tej sprawie nic do powiedzenia. Jestem jej mężem, więc to ja decyduję. – Smagnął lejcami grzbiety mułów. – Hej!

13. Tim poszedł do wioskowego tartaku trzy dni później z jednym z chłopców Destry’ego, Słomianym Willemem, zwanym tak z powodu prawie bezbarwnych włosów. Obaj mieli układać deski, ale jeszcze nie byli potrzebni, a i później tylko przez część dnia, przynajmniej na początku. Tim wyprowadził muły ojca, które potrzebowały ruchu, i chłopcy jechali na nich obok siebie. – Wspominałeś chyba, że twój ojczym nie pije – powiedział Willem, gdy mijali saloon Gitty’ego, który w południe był nieczynny, z zamkniętymi okiennicami i milczącym pianinem. – Bo nie pije – rzekł Tim, ale przypomniał sobie przyjęcie weselne. – Tak mówisz? To chyba ten gość, którego mój starszy brat widział wytaczającego się zeszłej nocy z tej speluny, musiał być ojczymem innego chłopaka, bo Randy powiedział, że był urżnięty jak świnia i rzygał zgięty przez poręcz. Powiedziawszy to, Willem trzasnął szelkami, jak robił zawsze, kiedy czuł, że udał mu się żart. Powinienem kazać ci wracać pieszo do miasteczka, ty kołku, pomyślał Tim. Tej nocy znów obudził go płacz matki. Tim usiadł na łóżku i spuścił nogi na podłogę, po czym zamarł. Kells mówił cicho, ale ściana między dwoma pokojami była cienka. – Zamknij się, kobieto. Jeśli zbudzisz chłopaka i on tu przyjdzie, dostaniesz podwójnie. Płacz ucichł. – To był przypadek, to wszystko... zwykły błąd. Wszedłem tam z Mellonem napić się piwa korzennego i posłuchać o jego nowym stanowisku, a ktoś postawił przede mną kieliszek gorzałki. Wychyliłem go, zanim się zorientowałem, co piję, a potem już poszło. To się nie

powtórzy. Masz moje słowo. Tim znów się położył, mając nadzieję, że to prawda. Patrzył na sufit, którego nie widział, i słuchał sowy, czekając na sen lub pierwsze światło poranka. Wydawało mu się, że jeśli zły człowiek zwiąże się ślubnym węzłem z kobietą, jedwabny sznur zmienia się w pętlę. Modlił się, żeby tak nie było. Już wiedział, że nie polubi nowego męża matki, nie mówiąc o kochaniu go, ale może jego matce się to uda. Kobiety są inne. Mają większe serca. Tim wciąż snuł te rozmyślania, a gdy w końcu zapadł w sen, świt zabarwił niebo. Tego dnia matka miała sińce na obu rękach. Wyglądało na to, że słupek łóżka, które teraz dzieliła z Wielkim Kellsem, stał się ruchliwy.

14. Pełna Ziemia przeszła w Szeroką Ziemię, jak to zawsze się dzieje. Tim i Słomiany Willem zaczęli układać deski w tartaku, ale tylko trzy dni w tygodniu. Nadzorca, porządny sai nazywający się Rupert Venn, powiedział im, że może będą potrzebni częściej, jeśli nie spadnie dużo śniegu i zimowa zrywka będzie dobra – mając na myśli pnie drzew żelaznych przywożone z lasu przez takich drwali jak Kells. Sińce Neli znikły i uśmiech znów zagościł na jej twarzy. Tim uważał, że ten uśmiech jest teraz oszczędniejszy niż przedtem, ale i tak lepszy niż żaden. Kells zaprzągł swoje muły i ruszył na Szlak Żelaznych Drzew, lecz chociaż stanowiska, które wyszukał razem z Wielkim Rossem, były dobre, w dalszym ciągu nie miał wspólnika. W rezultacie zwoził mniej drewna, ale drzewo żelazne to drzewo żelazne i zawsze osiąga dobrą cenę, raczej w srebrze niż w miedzi. Czasem Tim się zastanawiał – zwykle wtaczając wózek z deskami do jednego z długich zadaszonych składów tartacznych – czy życie byłoby lepsze, gdyby ojczym padł ofiarą węża lub wilkowióra. Może nawet wurta, jednego z tych paskudnych latających stworzeń zwanych też kuloptakami. Jedno z nich zabiło ojca Berna Kellsa, wybijając w nim dziurę na wylot swoim kamiennym dziobem. Tim ze zgrozą odpychał od siebie takie myśli, ze zdumieniem odkrywając, że jakieś miejsce w jego sercu – jakieś ciemne miejsce –

może je skrywać. Był pewien, że jego ojciec byłby tym zawstydzony. Może istotnie był zawstydzony, gdyż niektórzy mówili, iż na końcu ścieżki człowiek zna wszystkie sekrety, jakie żywi ukrywają przed sobą. Przynajmniej graf zniknął z oddechu ojczyma i nie słyszał opowieści – od Słomianego Willema ani nikogo innego – O Wielkim Kellsie wytaczającym się z knajpy, kiedy Stary Gitty zamykał lokal i drzwi. Obiecał i dotrzymał słowa, myślał Tim. I słupek łóżka przestał się poruszać w pokoju mamy, bo ona nie ma już siniaków. Życie zaczyna być normalne. Trzeba o tym pamiętać. Kiedy wracał do domu po dniu pracy w tartaku, matka trzymała kolację na piecu. Wielki Kells przychodził później, najpierw zatrzymując się przy strumieniu, aby zmyć trociny z rąk, ramion i karku, a potem pochłaniał posiłek. Zjadał ogromne ilości, domagając się drugiej i trzeciej dokładki, które Neli natychmiast mu przynosiła. Nic przy tym nie mówiła, bo jeśli próbowała, jej nowy małżonek tylko warczał w odpowiedzi. Później szedł do pokoju na tyłach, siadał na swoim kufrze i palił. Czasem Tim podnosił wzrok znad tabliczki, ślęcząc nad matematycznymi zadaniami, które dawała mu wdowa Smack, i widział, jak Kells patrzy na niego przez dym z fajki. W tym spojrzeniu było coś niepokojącego i Tim zaczął wychodzić z tabliczką na zewnątrz, chociaż robiło się chłodno i zmrok codziennie nadchodził wcześniej. Raz matka wyszła, usiadła przy nim na ganku i objęła go. – W przyszłym roku wrócisz do szkoły sai Smack, Tim. Obiecuję. Przekonam go. Tim uśmiechnął się do niej i podziękował, ale wiedział lepiej. W przyszłym roku w dalszym ciągu będzie chodzić do tartaku, tylko że do tego czasu podrośnie i będzie nie tylko układać, ale i nosić deski, pracując pięć dni w tygodniu zamiast trzech. Może nawet sześć. Rok później będzie nie tylko nosił, ale i heblował, a potem obsługiwał trak jak mężczyzna. Po kilku następnych latach będzie wracał do domu zbyt zmęczony, żeby myśleć o czytaniu książek wdowy Smack, nawet gdyby chciała mu je pożyczać, a uporządkowane ścieżki matematyki zaczną blaknąć w jego pamięci. Ten dorosły Tim Ross może chcieć tylko paść na łóżko po spożyciu chleba z mięsem. Zacznie palić fajkę i może zasmakuje mu graf lub piwo. Będzie patrzył, jak uśmiech jego matki gaśnie; będzie widział, jak blask jej oczu niknie. I wszystko to będzie zawdzięczał Bernowi Kellsowi.

15. Minęły żniwa; Księżyc Łowczyni zbladł, znów się zabarwił i napiął swój łuk; pierwsze burze Szerokiej Ziemi nadciągnęły z rykiem z zachodu. I kiedy wydawało się, że może jednak się nie zjawi, Kontraktor baronii wpadł do wioski Drzewo wraz z jednym z tych zimnych wichrów, siedząc na wielkim czarnym rumaku, chudy jak Tom Kościotrup. Gruby czarny płaszcz łopotał wokół niego jak skrzydła nietoperza. Pod szerokim rondem kapelusza (czarnego jak płaszcz) jego blada twarz poruszała się niestrudzenie z boku na bok, dostrzegając nowy płot tu, krowę lub dwie dodane do stada tam. Wieśniacy narzekali, lecz płacili, a jeśli nie mogli zapłacić, zabierano im ziemię w imieniu Gilead. Może już wtedy, w tych dawnych czasach, niektórzy szeptali, że to niesprawiedliwe, że podatki są za wysokie, że Arthur Eld od dawna nie żyje (jeśli w ogóle istniał), a kontrakt został już ponad tuzin razy spłacony we krwi i w srebrze. Może niektórzy z nich już czekali na pojawienie się Dobrego Człowieka, który da im siłę powiedzieć Koniec z tym, dość tego, świat poszedł naprzód. Być może, ale nie tamtego roku i jeszcze nie przez wiele lat. Późnym popołudniem, gdy białe, brzuchate chmury pędziły po niebie, a żółte kolby kukurydzy grzechotały w ogrodzie Neli jak obluzowane zęby w szczęce, sai Kontraktor przejechał na swoim czarnym koniu między słupkami bramy osadzonymi osobiście przez Wielkiego Rossa (co Tim obserwował, pomagając, gdy go proszono). Wierzchowiec powoli i majestatycznie podszedł do frontowych schodów. Tam przystanął, kiwając łbem i dysząc. Wielki Kells stał na ganku, lecz mimo to musiał zadrzeć głowę, żeby spojrzeć w bladą twarz przybysza. Kells przyciskał kapelusz do piersi. Jego rzedniejące czarne włosy (teraz z pierwszymi nitkami siwizny, gdyż zbliżał się do czterdziestki i niebawem miał być stary) powiewały wokół głowy. Za nim w drzwiach stała Neli z Timem. Mocno obejmowała ramiona chłopca, jakby się obawiała (może była to kobieca intuicja), że Kontraktor może go ukraść. Przez moment ciszę przerywał tylko łopot płaszcza niepożądanego gościa i wiatr wygrywający upiorną melodię pod krokwiami. Potem Kontraktor baronii pochylił się, mierząc Kellsa szerokimi czarnymi oczami, które zdawały się nigdy nie mrugać. Tim zauważył, że usta miał czerwone jak świeżo uróżowane kobiece wargi. Spod płaszcza wyjął nie

tabliczki, lecz rulon pergaminu i rozciągnął go na całą długość. Przyjrzał mu się, znowu go zwinął i schował z powrotem do wewnętrznej kieszeni. Potem ponownie zmierzył spojrzeniem Wielkiego Kellsa, który skulił się i wbił wzrok w ziemię. – Kells, prawda? Miał szorstki, ochrypły głos, od którego Tim dostał gęsiej skórki. Widział już wcześniej Kontraktora, ale tylko z daleka; ojciec zawsze starał się trzymać Tima z dala od domu, kiedy poborca podatkowy baronii przybywał na coroczny objazd. Teraz Tim zrozumiał dlaczego. Pomyślał, że tej nocy będzie miał złe sny. – Kells, tak. – Głos ojczyma był raźny, lecz drżący. Zdołał znów podnieść oczy. – Witaj, sai. Długich dni i przyjemnych... – Ta, oczywiście, oczywiście – rzekł Kontraktor, niedbale machając ręką. Jego ciemne oczy spojrzały nad ramieniem Kellsa. – I... Ross, nieprawdaż? Teraz dwoje zamiast trojga, jak powiadają, gdyż Wielki Ross padł ofiarą nieszczęśliwego wypadku. Mówił cicho, monotonnym głosem. Jakbym słuchał głuchego próbującego nucić kołysankę, pomyślał Tim. – Właśnie – rzekł Wielki Kells. Z trudem przełknął ślinę, aż zabulgotało, po czym zaczął paplać. – Byliśmy razem w lesie, wiesz, na jednym z naszych małych stanowisk przy Ścieżce Żelaznego Drzewa... mamy ich cztery czy pięć, wszystkie należycie opisane naszymi nazwiskami, tak, a nie zmieniłem tabliczek, ponieważ dla mnie on w dalszym ciągu jest moim wspólnikiem i zawsze będzie... i rozdzieliliśmy się. Nagle usłyszałem syczenie. Poznasz ten dźwięk, kiedy go usłyszysz, bo żaden inny nie jest podobny do syku smoczycy wciągającej powietrze, zanim... – Cii – powiedział Kontraktor. – Kiedy chcę usłyszeć opowieść, lubię, żeby się zaczynała od „Dawno temu”. Kells chciał dodać coś jeszcze – może tylko poprosić o wybaczenie – ale się rozmyślił. Kontraktor oparł się o łęk siodła i przypatrywał mężczyźnie. – Rozumiem, że sprzedałeś swój dom Rupertowi Andersonowi, sai Kells. – Taa, i oskubał mnie, ale... Przybysz przerwał mu. – Podatek wynosi dziewięć sztuk srebra albo jedną rodytu, którego,

jak wiem, nie macie w tych stronach, ale muszę ci to powiedzieć, gdyż tak jest w oryginalnym kontrakcie. Jedna sztuka za transakcję i osiem za dom, w którym teraz sadowisz swój tyłek po zachodzie słońca i niewątpliwie kryjesz swego fiuta po wschodzie księżyca. – Dziewięć? – jęknął Wielki Kells. – Dziewięć? To... – To co? – rzekł chrapliwie i zachęcająco Kontraktor. – Uważaj, co odpowiesz, Bernie Kellsie, synu Mathiasa, wnuku Kulawego Petera. Bardzo uważaj, bo choć twoja szyja jest gruba, sądzę, że można ją naciągnąć, aż stanie się cienka. Tak, jestem tego pewien. Twarz Wielkiego Kellsa zbladła... chociaż nie była aż tak blada jak Kontraktora baronii. – To uczciwa stawka. To chciałem powiedzieć. Już przynoszę. Wszedł do domu i wrócił z sakiewką z jeleniej skóry. Była to kiesa Wielkiego Rossa, nad którą matka Tima płakała przed Pełną Ziemią. W dniu kiedy życie wydawało się lepsze, pomimo że Wielki Ross umarł. Kells wręczył sakiewkę Neli i pozwolił, aby odliczyła cenne sztuki srebra, wysypując je do jego złożonych dłoni. Przez cały ten czas przybysz siedział w milczeniu na wielkim czarnym koniu, lecz kiedy Wielki Kells chciał zejść po schodach i wręczyć mu srebro – niemal wszystko, co mieli, nawet ze skromnymi zarobkami Tima dołączonymi do wspólnej kasy – Kontraktor pokręcił głową. – Zostań na swoim miejscu. Niech chłopak mi je poda, bo jest uczciwy i w jego rysach widzę twarz jego ojca. Tak, widzę ją bardzo wyraźnie. Tim wziął dwie garście srebra – ciężkie! – od Wielkiego Kellsa, ledwie słysząc, jak ten szepcze mu do ucha: „Uważaj i nie upuść ich, ty bezmyślny chłopcze”. Tim jak we śnie zszedł po schodkach ganku. Wyciągnął w górę złączone dłonie i zanim się zorientował, Kontraktor złapał go za nadgarstki i podniósł. Tim zobaczył, że łęk i gałka siodła są ozdobione kaskadą srebrnych runów: księżycami, gwiazdami, kometami i kubkami, z których wypływał zimny ogień. Jednocześnie zdał sobie sprawę z tego, że dwie garście srebra znikły. Kontraktor zabrał je, chociaż Tim nie zauważył, kiedy to się stało. Neli krzyknęła i rzuciła się ku nim. – Złap ją i przytrzymaj! – huknął Kontraktor tak blisko ucha Tima, że ten omal nie ogłuchł. Kells złapał żonę za ramiona i szarpnął ją w tył. Potknęła się i upadła na deski ganku, aż długie spódnice podwinęły się jej powyżej kostek.

– Mamo! – krzyknął Tim. Próbował zeskoczyć z siodła, ale Kontraktor z łatwością go przytrzymał. Pachniał pieczonym na obozowym ognisku mięsem i zastarzałym potem. – Siedź spokojnie, Timie Rossie, nic jej nie jest. Widzisz, jak zwinnie wstała. – A potem rzekł do Neli, która istotnie już się podniosła. – Nie obawiaj się, sai, chcę tylko zamienić z nim słowo. Czy skrzywdziłbym przyszłego płatnika podatków? – Jeśli go skrzywdzisz, zabiję cię, diable! – rzuciła. Kells pogroził jej pięścią. – Zamknij głupi dziób, kobieto! Neli nie zwróciła na niego uwagi. Widziała tylko Tima siedzącego na czarnym koniu przed Kontraktorem i oplecionego jego ramionami. Kontraktor uśmiechnął się do tych dwojga na ganku; mężczyzny z podniesioną do ciosu pięścią i kobiety ze łzami płynącymi po policzkach. – Neli i Kells! – powiedział. – Szczęśliwa para! Okręcił rumaka i powoli skierował go ku bramie, wciąż mocno trzymając Tima i owiewając go nieświeżym oddechem. Przy bramie ponownie ścisnął kolanami wierzchowca i ten się zatrzymał. Kontraktor szepnął Timowi do ucha, w którym chłopcu wciąż dzwoniło: – Jak ci się podoba twój ojczym, młody Timie? Mów prawdę, ale cicho. To nasza rozmowa i oni nie biorą w niej udziału. Tim nie zamierzał się odwracać, nie chciał zobaczyć bladej twarzy Kontraktora bliżej, niż już była, ale miał sekret, który zatruwał mu spokój. Tak więc odwrócił się i szepnął do ucha poborcy: – Kiedy się napije, bije moją mamę. – Ach tak? No cóż, czy to mnie dziwi? Czyż jego ojciec nie bił jego matki? A czego nauczymy się jako dzieci, wchodzi nam w nawyk, o tak. Dłoń w rękawiczce zakryła ich obu połą czarnego płaszcza jak kocem i Tim poczuł, że druga dłoń wpycha coś małego i twardego do kieszeni jego spodni. – To dar dla ciebie, młody Timie. To klucz. Czy wiesz, co czyni go szczególnym? Tim pokręcił głową. – To magiczny klucz. Otworzy wszystko, ale tylko jeden raz. Potem będzie bezużyteczny jak pył, więc uważaj, do czego go użyjesz! Zaśmiał się, jakby to był najzabawniejszy żart, jaki słyszał. Od jego

oddechu Timowi przewracało się w żołądku. – Ja... – Przełknął ślinę. – Nie mam niczego, co można by otworzyć. We wiosce nie ma zamków poza knajpą i więzieniem. – Och, myślę, że wiesz o jeszcze jednym. Czyż nie? Tim spojrzał w czarne i rozbawione oczy Kontraktora i nic nie powiedział. Tamten jednak skinął głową, jakby chłopiec to zrobił. – Co tam opowiadasz mojemu synowi?! – krzyknęła z ganku Neli. – Nie sącz trucizny do jego uszu, diable! – Nie zwracaj na nią uwagi, młody Timie, ona wkrótce się dowie. Będzie dużo wiedziała, lecz niewiele widziała. – Uśmiechnął się drwiąco. Zęby miał bardzo duże i bardzo białe. – Zagadka dla ciebie. Potrafisz ją rozwiązać? Nie? Nieważne, odpowiedź przyjdzie z czasem. – Niekiedy go otwiera – powiedział Tim powoli jak człowiek mówiący przez sen. – Wyjmuje osełkę. Do ostrzenia topora. Jednakże potem znów go zamyka. Wieczorami siedzi na nim jak na fotelu i pali. Kontraktor nie zapytał, o czym mowa. – A czy dotyka go, ilekroć przechodzi obok, młody Timie? Jak człowiek głaszczący ulubionego psa? Kells oczywiście robił to, ale Tim nic nie powiedział. Nie musiał. Czuł, że nie ma tajemnicy, którą zdołałby ukryć przed przenikliwym umysłem za tą końską, bladą twarzą. Żadnej. Bawi się mną, doszedł do wniosku Tim. Jestem dla niego rozrywką w ponury dzień w ponurym miasteczku, które wkrótce opuści. Jednakże on psuje swoje zabawki. Wystarczy spojrzeć na jego uśmiech, żeby to wiedzieć. – Rozbiję obóz koło lub dwa przy Szlaku Żelaznych Drzew na następną noc lub dwie – powiedział Kontraktor chropowatym, bezbarwnym głosem. – To była długa jazda i jestem zmęczony głupią gadaniną, jakiej musiałem wysłuchać. W lesie są wurty, wilkowióry i węże, ale one nie gadają. Ty nigdy się nie męczysz, pomyślał Tim. Nie ty. – Przyjdź się ze mną zobaczyć, jeśli masz ochotę. – Tym razem nie uśmiechnął się szyderczo, lecz zachichotał jak niegrzeczna dziewczynka. – I jeśli się odważysz, oczywiście. Jednakże przyjdź w nocy, gdyż ten oto suczy syn lubi spać w dzień, jeśli ma okazję. Albo trzymaj się z daleka, jeżeli jesteś nieśmiały. Mnie tam obojętnie. Hopla! To ostatnie było do konia, który powoli wrócił do schodków ganku, gdzie stała Neli, załamując ręce, a Wielki Kells obok niej, z gniewną miną.

Chude i silne palce Kontraktora znów zacisnęły się na przegubach Tima – niczym kajdanki – i podniosły go. W następnej chwili znalazł się na ziemi, patrząc w górę na bladą twarz i uśmiechnięte czerwone usta. Klucz palił go w kieszeni spodni. Po niebie przetoczył się grom i zaczęło padać. – Baronia dziękuje wam – rzekł Kontraktor, dotykając palcem dłoni w rękawiczce szerokiego ronda kapelusza. Potem okręcił czarnego rumaka i odjechał w deszcz. Tim zdążył jeszcze zobaczyć coś dziwnego: gruby czarny płaszcz wydął się na wietrze i odsłonił duży metalowy przedmiot przywiązany na wierzchu ekwipunku Kontraktora. Wyglądał jak miska.

16. Wielki Kells zbiegł po schodkach, złapał Tima za ramiona i zaczął nim potrząsać. Deszcz przykleił mu rzedniejące włosy do skroni i spływał z brody... czarnej, kiedy związał się z Neli, a teraz mocno posiwiałej. – Co ci powiedział? Coś o mnie? Jakich kłamstw ci naopowiadał? Mów! Tim nie mógł nic powiedzieć. Głowa latała mu tam i z powrotem tak mocno, że dzwonił zębami. Neli zbiegła po schodkach. – Przestań! Zostaw go w spokoju! Obiecałeś, że nigdy... – Nie pchaj nosa w nie swoje sprawy, kobieto! – krzyknął i uderzył ją bokiem zaciśniętej pięści. Matka Tima upadła w błoto, w którym ulewny deszcz wypełniał ślady pozostawione przez rumaka Kontraktora. – Ty draniu! – wrzasnął Tim. – Nie będziesz bił mojej mamy, nigdy! Nie poczuł bólu, kiedy Kells zadał mu cios na odlew, tylko biały rozbłysk, który oślepił go na chwilę. Kiedy rozjaśniło mu się w oczach, leżał w błocie obok matki. Był oszołomiony, dzwoniło mu w uszach, a klucz wciąż palił go w kieszeni jak rozżarzony węgiel. – Niech Nis porwie was oboje – powiedział Kells i pomaszerował w deszcz. Za bramą skręcił w prawo, w kierunku krótkiej głównej ulicy Drzewa. Tim nie miał cienia wątpliwości, że zmierzał do knajpy Gitty’ego. Przez całą Szeroką Ziemię trzymał się z dala od butelki – o ile Timowi było wiadomo – ale tego wieczoru nie zamierzał. Ze smutnej twarzy matki – mokrej od deszczu, z włosami oblepiającymi czerwieniejący i obryzgany błotem policzek – Tim wyczytał, że ona też to wie.

Objął ją w talii, a ona otoczyła go ramionami. Powoli weszli po schodach do domu. Nie tyle usiadła na krześle przy kuchennym stole, ile osunęła się na nie. Tim nalał do miski wody z dzbana, zmoczył ręcznik i delikatnie przyłożył do jej puchnącego już policzka. Przytrzymała go przez chwilę, a potem bez słowa podała jemu. Chcąc zrobić jej przyjemność, wziął go od niej i przyłożył sobie do twarzy. Zimny okład chłodził pulsujący żar. – Doskonały interes, nie uważasz? – zapytała, siląc się na raźny ton. – Kobieta pobita, chłopak uderzony, nowy mąż pijak. Tim nie miał pojęcia, co powiedzieć, więc milczał. Neli oparła brodę na dłoni i zapatrzyła się w blat stołu. – Wpakowałam nas w bagno. Byłam przestraszona i bliska obłędu, ale to żadne usprawiedliwienie. Myślę, że obojgu nam byłoby lepiej pracować na roli. Odejść stąd? Zostawić dom? Nie wystarczy, że przepadł topór i szczęśliwa moneta ojca? Co do jednego miała rację: to było bagno. Jednakże mam klucz, pomyślał Tim i wsunął palce do kieszeni spodni, żeby poczuć jego kształt. – Dokąd on się udał? – zapytała Neli i z tonu jej głosu Tim wywnioskował, że nie mówiła o Bernie Kellsie. Koło lub dwa przy Szlaku Żelaznych Drzew. Tam będzie na mnie czekał. – Nie wiem, mamo. O ile pamiętał, po raz pierwszy ją okłamał. – Ale wiemy, dokąd poszedł Bern, prawda? – Zaśmiała się i skrzywiła, gdyż zabolała ją przy tym twarz. – Obiecał Milly Redhouse, że przestanie pić, i obiecał to mnie, ale jest słaby. A może... to przeze mnie? Myślisz, że ja go do tego doprowadziłam? – Nie, mamo. Tim zastanawiał się jednak, czy to mogło być prawdą. Nie przez to, co miała na myśli – nie była sekutnicą, nie miała bałaganu w domu i nie odmawiała mu tego, co mężczyźni i kobiety robią w łóżku po ciemku – lecz w jakiś inny sposób. To była zagadka i zadał sobie w myślach pytanie, czy klucz w jego kieszeni może ją rozwiązać. Aby powstrzymać chęć ponownego dotykania go, wstał i poszedł do spiżarni. – Co chciałabyś zjeść? Jajka? Zrobię jajecznicę, jeśli chcesz. Uśmiechnęła się smętnie.

– Dziękuję, synu, ale nie jestem głodna. Myślę, że się położę. Podniosła się trochę chwiejnie. Tim pomógł jej dojść do sypialni. Tam udawał, że ogląda ciekawe widoki za oknem, gdy zdejmowała ubłoconą suknię i wkładała koszulę nocną. Kiedy znów się odwrócił, już leżała w pościeli. Poklepała koc obok siebie, jak robiła czasem, kiedy był mały. Wówczas jego ojciec mógł leżeć w łóżku obok niej w długich kalesonach drwala, paląc skręta. – Nie mogę go wyrzucić – powiedziała. – Zrobiłabym to, gdybym mogła, ale teraz, kiedy jesteśmy związani, dom jest bardziej jego niż mój. Prawo potrafi być okrutne dla kobiet. Nigdy nie miałam powodu tak myśleć, ale teraz... teraz... Jej oczy stały się szkliste i nieobecne. Wkrótce miała zasnąć. To dobrze. Pocałował ją w nieposiniaczony policzek i zamierzał wstać, ale powstrzymała go. – Co powiedział ci Kontraktor? – Zapytał mnie, jak podoba mi się ojczym. Nie pamiętam, co mu odpowiedziałem. Bałem się. – Ja również, kiedy zakrył cię swoim płaszczem. Myślałam, że chce odjechać z tobą, jak Czerwony Król z dawnej opowieści. – Zamknęła oczy. Tim myślał, że zasnęła, ale otworzyła je znowu, bardzo powoli. Teraz było w nich coś, co mogło być przerażeniem. – Pamiętam, jak przyjeżdżał do mojego ojca, kiedy byłam małą dziewczynką ledwie wyrosłą z pieluch... czarny koń, czarne rękawiczki i czarny kapelusz, siodło ze srebrnymi symbolami. Jego biała twarz śniła mi się po nocach... jest taka pociągła. I wiesz co, Tim? Powoli pokręcił głową. – Wciąż ma przywiązaną z tyłu tę srebrną miskę, bo wtedy też ją widziałam. Minęło dwadzieścia lat... tak, dwadzieścia i jeszcze dwa razy po dwa, a on wygląda tak samo. Nie postarzał się nawet o dzień. Znowu zamknęła oczy. Tym razem nie otworzyła ich i Tim wymknął się z pokoju.

17. Kiedy Tim był pewny, że matka śpi, poszedł korytarzem na tyły domu,

gdzie stał kufer Wielkiego Kellsa, prostokątny kształt nakryty resztkami starego koca, tuż przed suszarnią butów. Kiedy powiedział Kontraktorowi, że wie tylko o dwóch zamkach w Drzewie, tamten odparł: Och, myślę, że wiesz o jeszcze jednym. Zdjął koc i spojrzał na kufer ojczyma. Ten kufer, który Kells czasem głaskał jak ulubione zwierzę i na którym często siedział wieczorami, pykając fajkę przy uchylonych drzwiach, żeby wypuścić dym. Tim pospieszył do frontowej części domu – w samych skarpetach, żeby nie obudzić matki – i wyjrzał przez okno. Podwórze było puste, a na zalewanej deszczem drodze też nie było widać Wielkiego Kellsa. Tim niczego innego się nie spodziewał. Kells był już teraz u Gitty’ego, wlewając w siebie tyle trunku, ile mógł, zanim padnie nieprzytomny. Mam nadzieję, że ktoś go stłucze, dając mu posmakować jego własnego lekarstwa, pomyślał. Sam bym to zrobił, gdybym był dość duży. Wrócił do kufra, krocząc bezszelestnie w samych skarpetach, przyklęknął przed nim i wyjął z kieszeni klucz – mały i srebrzysty, wielkości połowy sztuki srebra i dziwnie ciepły w dotyku, jak żywe stworzenie. Dziurka od klucza w mosiężnym zamku skrzyni była o wiele większa. Ten klucz nigdy jej nie otworzy, pomyślał Tim. Potem przypomniał sobie, że Kontraktor powiedział: To magiczny klucz. Otworzy wszystko, ale tylko raz. Tim włożył klucz do zamka, pasował idealnie, jakby był właśnie do niego przeznaczony. Obrócił się bez oporu, ale natychmiast przestał być ciepły. Teraz Tim czuł pod palcami tylko zimny metal. – Potem będzie bezużyteczny jak pył – szepnął Tim i rozejrzał się, niemal pewny, że zobaczy Wielkiego Kellsa stojącego z groźnie wykrzywioną twarzą i zaciśniętymi pięściami. Nie było go, więc rozpiął pasy i podniósł wieko. Skulił się, słysząc skrzypienie zawiasów, i znów obejrzał się przez ramię. Serce mocno mu biło i choć deszczowy wieczór był chłodny, czuł pot zraszający czoło. Na wierzchu leżały koszule i spodnie, poupychane byle jak, w większości podarte. To moja mama wypierze je, pozszywa i równo poskłada, kiedy Kells jej każe. A on pewnie podziękuje jej uderzeniem w ramię, szyję lub twarz? – pomyślał Tim (z gorzką niechęcią, która była dla niego zupełnie nowym uczuciem). Wyjął ubrania i pod nimi znalazł to, co nadawało skrzyni ciężar. Ojca Kellsa nazywano Wąska Piła Kells ze względu na budowę ciała i jego fach. Był cieślą, toteż skrzynia zawierała

narzędzia ciesielskie. Tim nie potrzebował wyjaśnień dorosłego, żeby wiedzieć, iż były cenne, ponieważ zrobiono je z metalu. Kells mógłby je sprzedać, żeby zapłacić podatek, przecież nigdy ich nie używa i założę się, że nawet nie wie, jak ich użyć. Mógłby sprzedać je komuś, kto wie – na przykład Haggerty’emu Ćwiekowi – i zapłacić należności, a jeszcze sporo by mu zostało. Było słowo na określenie takiego zachowania i dzięki naukom wdowy Smack Tim je znał. To słowo to sknera. Spróbował wyjąć skrzynkę z narzędziami i za pierwszym razem nie zdołał. Była dla niego za ciężka. Tim wyjął z niej młotki, wkrętaki oraz osełkę i położył je na ubraniach. Wtedy zdołał ją wyjąć. Pod nią były trzy głownie toporów, na widok których Wielki Ross klepnąłby się w czoło ze zdumionym niesmakiem. Cenna stal była usiana plamami rdzy i Tim nie musiał sprawdzać ostrzy kciukiem, żeby wiedzieć, iż są tępe. Nowy mąż Neli czasem ostrzył topór, którego używał na co dzień, ale od dawna nie fatygował się robić tego z zapasowymi głowniami. Zanim będzie ich potrzebował, pewnie okażą się bezużyteczne. W kącie skrzyni dostrzegł woreczek z jeleniej skóry i jakiś przedmiot zawinięty w ładną irchę. Wyjął ten drugi, odwinął i ujrzał podobiznę kobiety o słodkiej i uśmiechniętej twarzy. Gęste czarne włosy opadały jej na ramiona. Tim nie pamiętał Millicent Kells – miał zaledwie trzy lub cztery lata, kiedy odeszła na polanę, na której wszyscy musimy w końcu się znaleźć – ale wiedział, że to ona. Zawinął podobiznę z powrotem i odłożył na miejsce, po czym wziął woreczek. Wyczuł, że znajduje się tam tylko jeden przedmiot, mały, lecz dość ciężki. Tim pociągnął rzemyki palcami i przechylił woreczek. Huknął kolejny grom, Tim drgnął zaskoczony i przedmiot ukryty w woreczku na samym dnie kufra Kellsa wypadł mu na dłoń. Była to szczęśliwa moneta jego ojca.

18. Tim włożył z powrotem do kufra wszystko oprócz własności jego ojca. Ustawił w nim skrzynkę, potem umieścił w niej narzędzia, które wyjął, aby zmniejszyć ciężar, a na koniec wszystko przykrył ubraniami. Zacisnął pasy. Kiedy jednak próbował przekręcić srebrzysty klucz, ten obrócił się,

nie poruszając zapadek. Bezużyteczny jak pył. Tim poddał się i nakrył kufer kawałkiem starego koca, układając go mniej więcej tak, jak poprzednio leżał. Może się uda. Często widywał, jak jego ojczym klepał kufer i siadał na nim, ale bardzo rzadko go otwierał, a i wtedy tylko po to, żeby wyjąć osełkę. Włamanie Tima mogło pozostać niewykryte przez jakiś czas, ale wiedział, że nie pozostanie niezauważone na zawsze. Nadejdzie taki dzień – może dopiero za miesiąc, ale raczej w przyszłym tygodniu (lub nawet jutro!), kiedy Wielki Kells postanowi wyjąć swoją osełkę albo przypomni sobie, że ma więcej ubrań niż te, które przyniósł w sakwie. Odkryje, że kufer został otwarty, sięgnie po woreczek z jeleniej skóry i zobaczy, że moneta znikła. Co wtedy? Jego nowa żona i pasierb dostaną lanie. Zapewne okropne. Tim bał się tego, ale patrząc na znajomą czerwonozłotą monetę na srebrnym łańcuszku, był również naprawdę rozgniewany, po raz pierwszy w życiu. I nie była to bezsilna złość chłopca, lecz męska wściekłość. Pytał Starego Destry’ego o smoki i o to, co mogą zrobić człowiekowi. Czy to boli? Czy po tym zostaną... no... jakieś szczątki? Farmer widział jego udrękę i współczująco objął go ramieniem. – Dwa razy „nie”, synu. Smoczy ogień jest najgorętszym z płomieni... tak gorącym jak płynna skała, która czasem wylewa się z pęknięć w ziemi daleko na południe stąd. Tak mówią wszystkie opowieści. Człowiek rażony smoczym ogniem w sekundę zostaje spalony na popiół... wraz z odzieniem, butami, sprzączkami i wszystkim. Tak więc jeśli pytasz, czy twój tato cierpiał, to możesz być spokojny. W mgnieniu oka było po nim. Wraz z odzieniem, butami, sprzączkami i wszystkim. Tymczasem moneta taty nie była nawet osmalona, a wszystkie ogniwa srebrnego łańcuszka zostały nietknięte. A przecież ojciec nie zdejmował go, nawet kładąc się spać. Cóż więc przydarzyło się Wielkiemu Jackowi Rossowi? I dlaczego ta moneta znalazła się w kufrze Kellsa? Tim miał straszne podejrzenie i sądził, że zna kogoś, kto mógłby mu powiedzieć, czy to straszne podejrzenie jest prawdą. Jeśli Tim będzie wystarczająco dzielny. Przyjdź w nocy, gdyż ten oto suczy syn lubi spać w dzień, jeśli ma okazję. Teraz była noc. Albo prawie noc. Jego matka wciąż spała. Przy jej dłoni Tim zostawił tabliczkę. Napisał na niej: WRÓCĘ. NIE MARTW SIĘ O MNIE. Oczywiście żaden chłopiec nie pojmuje, jak bezużyteczne są takie słowa skierowane do matki.

19. Tim nie chciał nawet podchodzić do narowistych mułów Kellsa. Te dwa, które jego ojciec wychował od źrebaków, były ich przeciwieństwem. Misty i Bitsy to mulice teoretycznie zdolne do wydawania na świat potomstwa, ale Ross trzymał je z powodu ich łagodnego charakteru, a nie do rozpłodu. – Zapomnij o tym – powiedział Timowi, gdy ten był dostatecznie duży, żeby pytać o takie rzeczy. – Zwierzęta o właściwościach Misty i Bitsy nie są przeznaczone do rozpłodu i niemal nigdy nie dają wartościowego potomstwa. Tim wybrał Bitsy, bo była jego ulubienicą. Wyprowadził ją na podwórze, trzymając za uzdę, a potem usiadł na jej grzbiecie. Jego stopy, które sięgały do połowy boków mulicy, gdy ojciec posadził go na niej po raz pierwszy, teraz niemal dotykały ziemi. Z początku Bitsy wlokła się ze smętnie opuszczonymi uszami, lecz gdy pioruny ucichły, a ulewa przeszła w mżawkę, mulica się ożywiła. Nie przywykła do nocnych wypraw, jednakże ona i Misty o wiele za długo siedziały w stajni od śmierci Wielkiego Rossa, toteż wyglądała na dość chętną, by... A może on nie zginął. Ta myśl wybuchła w umyśle Tima jak fajerwerk i przez moment oszołomiła go nadzieją. Może Wielki Ross jeszcze żyje i błąka się gdzieś po Bezkresnej Puszczy... Taa, i może księżyc jest z zielonego sera, jak mówiła mama, kiedy byłem mały. Martwy. Jego serce wiedziało to tak, jak – czego był pewny – wiedziałoby, gdyby Wielki Ross żył. Serce mamy też by wiedziało. Nigdy nie wyszłaby za tego... tego... – Tego drania. Bitsy postawiła uszy. Mijali teraz dom wdowy Smack znajdujący się przy końcu głównej ulicy i zapachy lasu były silniejsze: lekka korzenna woń kwietnych drzew i nakładający się na nią mocniejszy i cięższy zapach drzewa żelaznego. Dla chłopca samotna jazda tym szlakiem bez choćby topora do obrony była szaleństwem. Tim wiedział o tym, a mimo to jechał. – Tego brutalnego drania. Tym razem powiedział to ściszonym głosem, przypominającym

warknięcie.

20. Bitsy znała drogę i nie wahała się, gdy doszła do zwężenia na skraju kwietnych drzew ani potem, gdy zaczęły pojawiać się żelazne. Kiedy jednak do Tima dotarło, że naprawdę jest w Bezkresnej Puszczy, zatrzymał się na chwilę, żeby poszperać w sakwie i wyjąć benzynową lampę, którą zabrał ze stajni. Mała blaszana bańka w jej podstawie była ciężka od paliwa, więc pomyślał, że wystarczy go na godzinę świecenia. Może dwie, jeśli będzie używał jej oszczędnie. Potarł siarkową zapałkę o paznokieć kciuka (sztuczka, której nauczył go ojciec), przekręcił gałkę w miejscu, gdzie zbiornik stykał się z długą, wąską szyją lampy, i wetknął zapałkę w szczelinę zwaną bramą Mary. Lampa zaświeciła niebieskawobiałym płomieniem. Tim podniósł ją i westchnął. Był kilkakrotnie tak głęboko w Żelaznym Lesie, ale nigdy w nocy i to, co zobaczył, było tak niesamowite, że zastanowił się, czy nie zawrócić. Tak blisko cywilizacji z najlepszych drzew zostały tylko pieńki, lecz inne wznosiły się wysoko nad chłopcem i jego małym mułem. Wysokie, proste i ponure jak starsi Mannich na pogrzebie (Tim widział taki obrazek w jednej z książek wdowy Smack) wznosiły się poza zasięg światła rzucanego przez lampę. Przez pierwsze dwanaście metrów były zupełnie gładkie. Wyżej ich gałęzie strzelały w niebo jak uniesione ręce, rzucając na wąski szlak pajęczynę cieni. Ponieważ tuż nad ziemią były tylko grube czarne pale pni, można było między nimi chodzić. Oczywiście można było też poderżnąć sobie gardło ostrym kamieniem. Każdy, kto okazałby się tak głupi, żeby zejść ze Szlaku Żelaznych Drzew – albo zapuścić się głębiej – szybko zabłądziłby w ich labiryncie i umarł z głodu. O ile nie zostałby wcześniej zjedzony. Jakby podkreślając ten fakt, gdzieś w ciemnościach jakieś stworzenie wydało z siebie chrapliwy chichot – i sądząc po dźwięku, było spore. Tim zadał sobie pytanie, co tutaj robi, mając ciepłe łóżko z czystą pościelą w chacie, w której się wychował. Potem dotknął szczęśliwej monety ojca (teraz wiszącej na jego szyi) i utwierdził się w swoim postanowieniu. Bitsy się obejrzała, jakby pytając: No? Którędy? Naprzód czy z powrotem? Ty jesteś szefem, ty wiesz. Tim nie był pewien, czy będzie miał odwagę zgasić lampę, ale zrobił

to i znów znalazł się w ciemnościach. Chociaż już nie widział drzew, czuł, jak go otaczają. Pomimo to: naprzód. Ścisnął kolanami boki Bitsy, cmoknął i mulica znowu ruszyła. Jej równy chód świadczył o tym, że trzymała się prawej koleiny, a spokój dowodził, że nie wyczuwała żadnego niebezpieczeństwa. Przynajmniej na razie, ale szczerze mówiąc, co muł wie o niebezpieczeństwie. To on powinien chronić zwierzę. W końcu był jego szefem. Och, Bitsy, pomyślał. Gdybyś ty wiedziała. Jak bardzo się oddalił? Jak daleko miał jeszcze jechać? Jak daleko zajedzie, zanim da sobie spokój z tym szaleństwem? Był jedyną osobą na świecie, która została jego matce, więc jak daleko? Wydawało mu się, że od chwili gdy pozostawił za sobą aromat kwietnych drzew, przejechał dziesięć kół lub więcej, ale wiedział, że nie. Tak jak wiedział, że szelest, który słyszy, to odgłos wiatru Szerokiej Ziemi w konarach, a nie kroki jakiejś bestii biegnącej za nim z rozdziawioną paszczą i zbliżającej się z nadzieją na wieczorną przekąskę. Wiedział o tym doskonale, więc dlaczego ten szelest tak bardzo przypominał sapanie? Policzę do stu, a potem zawrócę, powiedział sobie, ale kiedy doszedł do stu i w gęstym mroku wciąż nic nie było poza nim i jego dzielną małą mulicą (oraz tą bestią, która nas tropi, wciąż się zbliżając, uparcie podpowiadał mu zdradziecki umysł), postanowił doliczyć do dwustu. Gdy doszedł do stu osiemdziesięciu siedmiu, usłyszał trzask łamanej gałęzi. Zapalił lampę i odwrócił się szybko, podnosząc ją wysoko. Mroczne cienie unosiły się i zbliżały, chcąc go pochwycić. I czyżby coś wycofało się poza krąg światła? Czyżby dostrzegł błysk czerwonych ślepi? Na pewno nie, ale... Tim z sykiem wciągnął powietrze przez zęby, przekręcił gałkę lampy, gasząc ją, i cmoknął. Musiał zrobić to jeszcze raz. Bitsy, dotychczas spokojna, teraz jakby się ociągała. Jednakże jako dobre i posłuszne zwierzę usłuchała rozkazu i poszła dalej. Tim podjął przerwane odliczanie i szybko doszedł do dwustu. Teraz policzę wstecz do zera i jeśli go nie znajdę, naprawdę zawrócę. Doszedł do dziewiętnastu, gdy ujrzał pomarańczowy blask przed sobą i z lewej. To było obozowe ognisko i Tim nie miał wątpliwości, kto je rozpalił. Bestia tropiąca mnie wcale nie była za mną, pomyślał, lecz przede mną. To migotanie może być blaskiem ognia, ale także ślepiami, które

widziałem. Czerwonymi ślepiami. Powinienem wrócić, póki jeszcze czas. Potem dotknął przynoszącej szczęście monety na swojej piersi i pojechał przed siebie.

21. Znów zapalił i uniósł lampę. Od głównej drogi odchodziło na boki wiele krótkich odgałęzień zwanych odnogami. Tuż przed nim widniała przybita do cherlawej brzozy drewniana tablica. Napisano na niej czarną farbą COSINGTON-MARCHLY. Nareszcie. Peter Cosington (którego też tego roku spotkało nieszczęście) i Ernest Marchly byli drwalami; często przychodzili na kolacje do chatki Rossów, a rodzina Rossów wiele razy jadła posiłek u jednego czy drugiego z nich. – Dobrzy ludzie, ale nie zapuszczają się głęboko – powiedział synowi Wielki Ross po jednym z tych posiłków. – W pobliżu kwietnych drzew zostało sporo dobrego drzewa żelaznego, ale prawdziwe skarby... najgęściejszy, najczystszy las... są w głębi, blisko miejsca, gdzie szlak kończy się na skraju Fagonardu. Zatem może istotnie przebyłem tylko koło lub dwa, lecz ciemność wszystko zmienia. Skierował Bitsy w odgałęzienie Cosingtona-Marchly’ego i po niecałej minucie wyszedł na polankę, gdzie Kontraktor siedział na kłodzie przy wesoło trzaskającym ognisku. – Oto młody Tim – odezwał się. – Masz jaja, nawet jeśli jeszcze przez rok czy dwa nie będzie na nich włoska. Podejdź, usiądź i zjedz trochę polewki. Tim nie był całkiem pewny, czy skosztować jedzenia, które ten obcy spożywał na kolację, ale nie miał swojego prowiantu, a zapach unoszący się z wiszącego nad ogniem kociołka był smakowity. Z niepokojącą trafnością czytając w myślach swojego młodego gościa, Kontraktor rzekł: – Nie jest zatrute, młody Timie. – Jestem pewny, że nie – odparł Tim... ale teraz, kiedy wspomniano o truciźnie, wcale nie był tego pewny. Jednakże nie protestował, gdy Kontraktor nałożył mu sporą porcję na blaszany talerz, i wziął podaną mu blaszaną łyżkę, która była

powyginana, ale czysta. W potrawie nie było niczego magicznego: na polewkę składała się wołowina, ziemniaki, marchew i cebula pływające w aromatycznym sosie. Siedząc w kucki i jedząc, Tim patrzył, jak Bitsy ostrożnie podchodzi do czarnego konia gospodarza. Ogier przelotnie dotknął nosa pokornej mulicy, po czym odwrócił łeb (raczej pogardliwie, pomyślał Tim) tam, gdzie Kontraktor sypnął mu owsa na ziemię dokładnie oczyszczoną z drzazg pozostawionych przez sai Cosingtona i sai Marchly’ego. Poborca nie próbował nawiązać rozmowy, kiedy Tim jadł, tylko miarowo kopał obcasem ziemię, robiąc w niej dołek. Obok leżała miska, którą Tim widział wcześniej przywiązaną do bagażu Kontraktora. Trudno mu było uwierzyć, że matka miała rację, mówiąc, iż jest srebrna, gdyż miska zrobiona ze srebra byłaby warta fortunę, ale naprawdę wyglądała na srebrną. Ile sztuk srebra trzeba stopić i połączyć, żeby zrobić coś takiego? Obcas Kontraktora trafił na korzeń. Poborca wyjął spod płaszcza nóż niemal tak długi jak przedramię Tima i przeciął korzeń jednym ciosem. Potem wznowił uderzenia obcasem: łup, łup i łup. – Po co kopiesz? – zapytał Tim. Kontraktor posłał mu spojrzenie i przelotny uśmiech. – Może się dowiesz. A może nie. Myślę, że tak. Skończyłeś posiłek? – Tak i dziękuję. – Tim trzykrotnie postukał się w szyję. – Był smaczny. – Dobrze. Pocałunki są nietrwałe, posiłki nie. Tak mówią Manni. Widzę, że podziwiasz moją miskę. Jest ładna, prawda? Relikt z Garlan. W Garlan naprawdę żyły smoki i jestem pewny, że ich ognie wciąż się palą w głębi Bezkresnej Puszczy. Tak więc, młody Timie, nauczyłeś się czegoś. Wiele lwów to duma, wiele wron to morderstwo, wiele bumblerów to stado, a wiele smoków to ognie. – Smocze ognie – powtórzył Tim, smakując to określenie. Nagle w pełni zrozumiał to, co powiedział Kontraktor. – Jeśli smoki Bezkresnej Puszczy żyją w głębi... Jednakże Kontraktor przerwał mu, zanim Tim zdążył dokończyć tę myśl. – Tak, tak, sza, nie, nie. Powstrzymaj wyobraźnię. Teraz weź tę miskę i przynieś mi wodę. Znajdziesz ją na skraju polany. Będzie ci potrzebna twoja lampka, gdyż blask ogniska nie sięga tak daleko, a na jednym z drzew siedzi pooky. Jest dość wzdęty, co oznacza, że niedawno jadł, ale

mimo to nie brałbym wody w pobliżu niego. – Znów błysnął zębami w uśmiechu. Tim uznał go za okrutny, ale wcale się nie zdziwił. – Chociaż chłopiec tak odważny, że wjechał do Bezkresnej Puszczy, mając za towarzystwo tylko jednego muła ojca, może robić, co chce. Misa istotnie była ze srebra; za dużo ważyła, żeby być z czegoś innego. Tim niósł ją niezręcznie pod pachą. W wolnej ręce trzymał lampę. Gdy zbliżał się do końca polany, poczuł słonawy nieprzyjemny zapach i usłyszał ciche mlaskanie, jakby setek maleńkich ust. Przystanął. – Nie chcesz tej wody, sai, jest zastała. – Nie mów mi, czego chcę, a czego nie, młody Timie, tylko napełnij miskę. I uważaj na pooky’ego, proszę. Chłopiec uklęknął, postawił miskę przed sobą i spojrzał na leniwie płynącą strugę. W wodzie roiło się od tłustych białych robaków. Ich przerośnięte głowy były czarne, a oczka na szypułkach. Wyglądały na wodne larwy i chyba toczyły wojnę. Przyglądając im się przez chwilę, Tim pojął, że pożerały się wzajemnie. Posiłek podszedł mu do gardła. Nad sobą usłyszał dźwięk przypominający odgłos dłoni przesuwającej się po długim pasku papieru ściernego. Podniósł lampę. Z najniższej gałęzi drzewa żelaznego po jego lewej ręce zwisały sploty wielkiego czerwonawego węża. Jego spłaszczony łeb, większy od największego garnka matki Tima, był skierowany w stronę chłopca. Bursztynowe ślepia z czarnymi źrenicami spoglądały nań sennie. Wstążka rozwidlonego na końcu języka pojawiła się, zatańczyła i schowała z cichym mlaśnięciem. Tim jak najszybciej napełnił miskę cuchnącą wodą, lecz ponieważ niemal całą uwagę skupiał na spoglądającym na niego z góry gadzie, kilka larw dostało się na jego dłonie i natychmiast zaczęło się wgryzać. Strząsnął je z cichym okrzykiem bólu i obrzydzenia, po czym zaniósł miskę z powrotem do ogniska. Zrobił to powoli i uważnie, starając się nie oblać wodą, ponieważ roiła się od robactwa. – Jeśli ma być do picia lub mycia... Kontraktor spojrzał na niego, przechylając głowę na bok i czekając, aż chłopak skończy, ale Tim nie był w stanie powiedzieć nic więcej. Postawił miskę obok Kontraktora, który najwidoczniej przestał już kopać ten bezużyteczny dołek. – Nie do picia i nie do mycia, choć moglibyśmy użyć jej na oba sposoby, gdybyśmy chcieli.

– Żartujesz, sai? Jest zepsuta! – Świat jest zepsuty, młody Timie, ale stajemy się nań odporni, nieprawdaż? Oddychamy jego powietrzem, jemy jego pożywienie, robimy różne rzeczy. Tak. Tak się dzieje. Nieważne. Pochyl się. Kontraktor wskazał mu miejsce, a potem zaczął szukać czegoś w swoim bagażu. Tim z odrazą i fascynacją patrzył, jak larwy zjadają jedna drugą. Czy będą to robić, aż zostanie tylko jedna – najsilniejsza? – Ach, tu jest! Poborca wyjął stalowy pręt z białym końcem wyglądającym jak kość słoniowa i przykucnął tak, że znajdowali się naprzeciwko siebie nad tętniącą życiem cieczą w misce. Tim spojrzał na stalowy pręt w okrytej rękawiczką dłoni. – Czy to magiczna różdżka? Kontraktor się zastanowił. – Chyba tak. Chociaż zaczęła życie jako dźwignia zmiany biegów dodge’a darta. Amerykańskiego ekonomicznego wozu, młody Timie. – Co to takiego Ameryka? – Królestwo pełne uwielbiających zabawki idiotów. Nie jest częścią naszej rozmowy. Jednakże wiedz i powiedz to swoim dzieciom, jeśli kiedyś będziesz miał nieszczęście mieć jakieś, że w odpowiedniej dłoni każdy przedmiot może być magiczny. Teraz patrz! Kontraktor odgarnął płaszcz, całkowicie odsłaniając rękę, i przesunął różdżkę nad miską mętnej, pełnej robactwa wody. Tim zrobił wielkie oczy, gdy larwy znieruchomiały... wypłynęły na powierzchnię... i znikły. Kontraktor po raz drugi machnął różdżką i zmętnienie też znikło. Teraz woda istotnie wyglądała na zdatną do picia. W jej toni Tim ujrzał swoją zdumioną twarz. – Bogowie! Jak... – Cii, głupi chłopcze! Jeśli choć odrobinę wzburzysz wodę, niczego nie zobaczysz! Kontraktor po raz trzeci przesunął prowizoryczną różdżką nad miską i odbicie Tima znikło tak samo jak larwy i zmętnienie. Zastąpił ją drżący obraz jego rodzinnej chaty. Zobaczył matkę i Berna Kellsa. Kells chwiejnie wracał do kuchni z pokoiku na tyłach, w którym trzymał swój kufer. Neli stała między kuchnią a stołem, w koszuli nocnej, którą miała na sobie, kiedy Tim ostatnio ją widział. Oczy Kellsa były zaczerwienione i wytrzeszczone. Włosy przykleiły mu się do czoła. Tim wiedział, że gdyby

był w tym pomieszczeniu, a nie tylko je widział, wyczułby zapach gorzałki spowijający mężczyznę niczym mgła. Wargi Kellsa się poruszyły i Tim odczytał z nich padające słowa. Jak otworzyłaś mój kufer? Nie! – chciał zawołać Tim. To nie ona, to ja! Jednakże miał ściśnięte gardło. – I jak? – szepnął Kontraktor. – Podoba ci się ten spektakl? Neli najpierw przycisnęła się do drzwi spiżarni, a potem odwróciła, chcąc uciec. Kells złapał ją jedną ręką za ramię, a drugą za włosy. Potrząsnął nią jak kukłą, a potem rzucił o ścianę. Kołysał się przed nią tam i z powrotem, jakby miał upaść. Ale nie upadł, a kiedy Neli znów próbowała uciec, złapał ciężki fajansowy dzban stojący obok zlewu – ten sam, z którego Tim wcześniej nalewał wodę, żeby zrobić matce okład na jej sińce – i z trzaskiem uderzył ją w czoło. Dzban rozbił się tak, że w dłoni pozostało mu tylko ucho. Kells upuścił je, złapał swoją żonę i zaczął ją bić. – NIE! – krzyknął Tim. Jego oddech wzburzył wodę i obraz znikł.

22. Tim zerwał się na równe nogi i skoczył ku Bitsy, która spoglądała na niego ze zdziwieniem. W myślach syn Jacka Rossa już jechał z powrotem Szlakiem Żelaznych Drzew, popędzając Bitsy piętami, żeby gnała ile sił. W rzeczywistości Kontraktor złapał go, zanim chłopak zdołał zrobić trzy kroki, i zaciągnął z powrotem do ogniska. – Tak, tak, nie, nie, młody Timie, nie tak szybko! Nasza rozmowa dobrze się zaczęła, ale jeszcze nie skończyła. – Puść mnie! Ona umrze, jeśli już jej nie zabił! Chyba że... to było złudzenie? Twój żart? Jeśli tak, pomyślał Tim, to najokrutniejszy żart, jaki kiedykolwiek zrobiono chłopcu, który kochał swoją matkę. Mimo to miał nadzieję, że to był żart. Miał nadzieję, że Kontraktor się roześmieje i powie: Tym razem naprawdę wyciąłem ci numer, nieprawdaż, młody Timie? Kontraktor kręcił głową. – Nie żart i nie złudzenie, bo misa nigdy nie kłamie. Obawiam się, że

to już się stało. To straszne, co pijany mężczyzna może zrobić kobiecie, prawda? Jednakże spójrz ponownie. Tym razem może cię to pocieszy. Tim opadł na klęczki przed misą. Kontraktor przesunął stalową różdżką nad wodą. Wydawało się, że unosi się nad nią rzadka mgiełka... a może to tylko wzrok płatał Timowi figle, bo miał oczy pełne łez. Tak czy inaczej mgła zaraz się rozwiała. Teraz w płytkiej wodzie ujrzał ganek swej chaty i pochylającą się nad Neli kobietę... kobietę bez twarzy. Powoli, powolutku, z pomocą nowo przybyłej Neli zdołała wstać. Kobieta bez twarzy skierowała ją do frontowych drzwi i Neli zaczęła z trudem wlec się w ich kierunku. – Ona żyje! – zawołał Tim. – Moja mama żyje! – Tak jest, młody Timie. Zakrwawiona, ale cała i zdrowa. No... może trochę niezdrowa. – Zachichotał. Tym razem Tim krzyknął nad misą, a nie w nią, i obraz pozostał. Tim uświadomił sobie, że pomagająca matce kobieta wydawała się bez twarzy, ponieważ nosiła woalkę, a mały osiołek, którego widział na samym brzegu falującego obrazu, to Promyk. Wiele razy karmił, poił i wyprowadzał Promyka. Tak jak inni uczniowie szkółki w wiosce Drzewo; było to częścią tego, co nauczycielka nazywała edukacją, ale Tim nigdy nie widział, żeby jeździła na tym osiołku. Gdyby go ktoś spytał, powiedziałby, że zapewne nie była w stanie. Z powodu swoich drgawek. – To wdowa Smack! Co ona robi w naszym domu? – Może ją zapytasz, młody Timie? – Czy to ty ją tam jakoś wysłałeś? Kontraktor z uśmiechem pokręcił głową. – Mam wiele różnych hobby, ale ratowanie dam z opresji nie jest jednym z nich. – Pochylił się nad miską i rondo kapelusza zasłoniło mu twarz. – O rety. Zdaje się, że w dalszym ciągu jest w opresji. Trudno się dziwić; mocno oberwała. Ludzie mówią, że prawdę można zawsze wyczytać z oczu, lecz ja twierdzę, że należy patrzeć na ręce. Spójrz na dłonie matki, młody Timie! Tim pochylił się nad wodą. Podtrzymywana przez wdowę Neli przeszła przez próg, z wyciągniętymi do przodu rękami, i szła ku ścianie zamiast do drzwi, chociaż ganek był wąski, a drzwi tuż przed nią. Wdowa delikatnie skierowała ją we właściwym kierunku i obie weszły do środka. Kontraktor cicho zacmokał. – To nie wygląda dobrze, młody Timie. Uderzenia w głowę mogą mieć

bardzo paskudne skutki. Nawet jeśli nie zabiją, mogą wyrządzić straszne szkody. Trwałe uszkodzenia. Mówił poważnie, lecz w oczach miał błysk rozbawienia. Tim ledwie to zauważył. – Muszę wracać. Mama mnie potrzebuje. Znów ruszył w kierunku Bitsy. Tym razem przeszedł prawie tuzin kroków, zanim załapał go Kontraktor. Jego palce były jak stalowe pręty. – Zanim odejdziesz, Timie, z moim błogosławieństwem oczywiście, musisz jeszcze coś zrobić. Tim miał wrażenie, że zaraz oszaleje. Może leżę w łóżku z kleszczową gorączką i to wszystko mi się śni, pomyślał. – Możliwe, że jeszcze zobaczysz moją misę, kto wie, ale teraz zanieś ją z powrotem do strumienia i opróżnij. Tylko nie tam, gdzie ją napełniłeś, ponieważ pooky zaczyna za bardzo interesować się otoczeniem. Kontraktor wziął lampę Tima, przekręcił gałkę do maksimum i podniósł nad głowę. Wąż teraz zwisał jak gruba lina. Lecz ostatni metr cielska – zakończony spłaszczonym łbem – był uniesiony i kołysał się na boki. Bursztynowe ślepia spojrzały łakomie w niebieskie oczy Tima. Wąż wystawił język – z cichym mlaśnięciem – i przez moment Tim widział dwa długie, zakrzywione kły. Lśniły w blasku lampy. – Idź na lewo od niego – poradził Kontraktor. – Ja będę ci towarzyszył i stał na straży. – Nie możesz sam wylać wody? Chcę wrócić do mojej matki. Muszę... – To nie z powodu twojej matki sprowadziłem cię tutaj, młody Timie. – Kontraktor jakby urósł w oczach. – A teraz rób, co mówię. Tim podniósł miskę i przeszedł przez polanę po lewej. Kontraktor, wciąż trzymając w ręce lampę, trzymał się między nim a wężem. Pooky kołysał łbem, śledząc ich, ale nie próbował posuwać się za nimi, chociaż drzewa rosły tak gęsto, że ich najniższe gałęzie splatały się i mógł to zrobić z łatwością. – Ta odnoga jest częścią stanowiska Cosingtona-Marchly’ego – rzekł Kontraktor tonem towarzyskiej pogawędki. – Może widziałeś tabliczkę. – Tak. – Chłopiec umiejący czytać to skarb dla baronii. – Kontraktor szedł teraz tak blisko niego, że Tima przeszedł dreszcz. – Pewnego dnia będziesz płacił wysokie podatki, jeżeli nie zginiesz w Bezkresnej Puszczy tej nocy... lub następnej... albo kolejnej. Po co jednak wyglądać burz, które

są jeszcze za horyzontem, prawda? Ty wiesz, czyje to stanowisko, ale ja wiem coś więcej. Odkryłem to podczas moich objazdów, wraz z wieścią o złamanej nodze Frankiego Simonsa, uczuleniu na mleko dziecka Wylandów, padłych krowach Riverlych, o których łżą w żywe oczy, jeśli znam się na moim fachu, oraz wszystkich innych interesujących głupstwach. Jak ludzie lubią gadać! Ale do rzeczy, młody Timie. Odkryłem, że na początku Pełnej Ziemi Petera Cosingtona uderzyło drzewo, które upadło w złą stronę. Drzewa robią tak od czasu do czasu, szczególnie drzewa żelazne. Wierzę, że drzewa żelazne naprawdę myślą, stąd zwyczaj błagania ich o wybaczenie przed całodniową ścinką. – Wiem o wypadku sai Cosingtona – rzekł Tim. Pomimo niepokoju zaciekawił go ten obrót rozmowy. – Moja mama posłała im zupę, chociaż miała wtedy żałobę po ojcu. – Drzewo upadło mu na plecy, ale nie przygniotło go. To by go zabiło. Co z tego? Teraz czuje się lepiej. Byli już blisko wody, odór jednak nie był już taki silny i Tim nie słyszał mlaskających larw. Nieźle, ale pooky wciąż obserwował ich z niezdrowym zainteresowaniem. Niedobrze. – Taa, porządny chłop, co się wróci do pracy i wszyscy bądźmy za to wdzięczni. Jednakże kiedy leżał w łóżku... dwa tygodnie, zanim twój ojciec spotkał swojego smoka, i sześć tygodni potem... w tej odnodze i innych odgałęzieniach stanowiska Cosingtona-Marchly’ego nie było nikogo, ponieważ Ernie Marchly nie jest jak twój ojczym. Chcę powiedzieć, że nie pójdzie do Bezkresnej Puszczy ścinać drzew bez wspólnika. Choć oczywiście, również nie jak twój ojczym, Wolny Ernie ma wspólnika. Tim pomyślał o monecie dotykającej teraz jego skóry i o tym, dlaczego w ogóle wyruszył na tę szaloną wyprawę. – Nie było żadnego smoka! Gdyby był, spaliłby szczęśliwą monetę mojego ojca razem z nim! Ale dlaczego była w kufrze Kellsa? – Opróżnij moją miskę, młody Timie. Myślę, że nie znajdziesz teraz w wodzie żadnych larw, które by cię niepokoiły. Nie, nie tu. – Chcę wiedzieć... – Zamknij buzię i opróżnij moją miskę, bo nie opuścisz tej polany, dopóki będzie pełna. Tim przyklęknął, żeby zrobić, co mu kazano. Chciał tylko wykonać polecenie i odejść. Nie obchodził go Peter Porządny Chłop Cosington i nie wierzył, żeby mężczyzna w czarnym płaszczu też się nim przejmował.

Sprawdza mnie albo torturuje. Może nawet nie potrafi tego rozróżnić. Gdy tylko ta przeklęta miska będzie pusta, dosiądę Bitsy i pojadę z powrotem jak najszybciej. Spróbuj mnie zatrzymać. Tylko spróbuj mnie za... Ciąg myśli Tima pękł tak nagle, jak suchy patyk pod obcasem buta. Upuścił miskę, która upadła do góry dnem na gęste poszycie. W wodzie nie było larw, Kontraktor miał co do tego rację; strumień był równie czysty jak woda wypływająca ze źródła w pobliżu ich chaty. Piętnaście lub dwadzieścia centymetrów pod jej powierzchnią leżało ludzkie ciało. Ubranie zmieniło się w łachmany poruszane prądem. Powieki znikły, tak jak większość włosów. Twarz i ramiona, niegdyś opalone, teraz były białe jak alabaster. Jednakże poza tym ciało Jacka Rossa było doskonale zachowane. Gdyby nie te puste oczodoły bez powiek i rzęs, Tim mógłby uwierzyć, że jego ojciec zaraz wstanie, ociekając wodą, i weźmie go w ramiona. Pooky mlasnął pożądliwie. Dźwięk przerwał jakąś tamę w umyśle Tima i chłopak zaczął wrzeszczeć.

23. Kontraktor wpychał mu coś do ust. Tim próbował go odepchnąć, ale na próżno. Mężczyzna po prostu złapał go za włosy z tyłu głowy i wepchnął flaszkę między zęby wrzeszczącego chłopca. Ognisty płyn spłynął do gardła. Nie była to gorzałka, bo płyn go nie odurzył, tylko uspokoił. Więcej – sprawił, że poczuł się jak lodowato zimny gość. – Przestanie działać za dziesięć minut i wtedy pozwolę ci pójść swoją drogą – powiedział Kontraktor. Już nie żartował. Nie nazywał chłopca młodym Timem ani żadnym innym imieniem. – Teraz nadstaw uszu i słuchaj. Usłyszałem tę opowieść w Tavares, czterdzieści kół na wschód stąd, o drwalu ugotowanym przez smoka. Była na ustach wszystkich. Smoczyca wielka jak dom, mówili. Wiedziałem, że to bzdura. Wierzę, że gdzieś w tym lesie może jeszcze być tigrys... – przy tych słowach wargi Kontraktora wykrzywił szyderczy uśmiech, który znikł tak szybko, że można go było nie zauważyć – ...ale smok? Nigdy. Od dziesięciu razy po dziesięć lat nie widziano żadnego tak blisko cywilizacji i nigdy tak wielkiego jak dom. To obudziło moją ciekawość. Nie dlatego, że Wielki Ross jest podatnikiem, chociaż tak powiedziałbym bezmyślnym tłumom, gdyby ktoś spośród nich odważył się zapytać. Nie, to była czysta

ciekawość, ponieważ chęć poznawania tajemnic zawsze była moim najgorszym nałogiem. Nie wątpię, że pewnego dnia mnie zgubi. Zeszłej nocy też obozowałem przy Szlaku Żelaznych Drzew, zanim zacząłem obchód. I zeszłej nocy dotarłem aż do końca szlaku. Tabliczki na kilku ostatnich odnogach przed bagnem Fagonard głoszą, że to stanowisko Rossa i Kellsa. Tam napełniłem moją misę w ostatnim czystym strumieniu przed bagnami i co zobaczyłem w wodzie? No cóż, tabliczkę z nazwiskami Cosington-Marchly. Spakowałem ekwipunek, dosiadłem Blackiego i pojechałem na nim z powrotem, żeby sprawdzić, co tam zobaczę. Nie musiałem znów radzić się misy; zobaczyłem, gdzie pooky się nie zapuścił, a larwy nie zanieczyściły strumienia. Te larwy są żarłocznymi drapieżnikami, ale stare baby gadają, że nie jedzą ciała porządnego człowieka. Stare baby często się mylą, ale wygląda na to, że nie w tej sprawie. Chłodna woda zakonserwowała go i wygląda na nietkniętego, ponieważ morderca uderzył go od tyłu. Widziałem rozłupaną czaszkę, kiedy go odwróciłem, a potem ułożyłem go z powrotem tak, jak widzisz go teraz, żeby oszczędzić ci tamtego widoku. – Kontraktor zamilkł, a potem dodał: – I zapewne tak jak on widzi ciebie, jeśli jego esencja pozostaje w pobliżu ciała. Co do tego, stare baby nie są zgodne. Wciąż się trzymasz, czy potrzebujesz następnej dawki nen? – Nic mi nie jest. Jeszcze nigdy tak bezczelnie nie kłamał. – Nie miałem wątpliwości, kim jest sprawca, ty pewnie też nie masz, lecz reszty wątpliwości pozbyłem się u Gitty’ego, to mój pierwszy przystanek w Drzewie. Miejscowy szynkarz zawsze ma do zapłacenia tuzin sztuk srebra podatku lub więcej. Tam dowiedziałem się, że Bern Kells związał się z wdową po swoim martwym wspólniku. – Przez ciebie – powiedział Tim beznamiętnym głosem, niepodobnym do swojego. – Przez twoje przeklęte podatki. Kontraktor przyłożył dłoń do piersi i odparł urażonym tonem: – Krzywdzisz mnie! To nie podatki sprawiały, że Wielki Kells płonął w łóżku przez te wszystkie lata, nawet kiedy miał przy sobie kobietę, która gasiła tę pochodnię. Mówił dalej, ale płyn o nazwie nen przestał działać i Tim nie rozumiał jego słów. Nagle przestało mu być zimno, lecz zrobiło się gorąco i zaczęło mu się przewracać w żołądku. Chwiejnie poszedł do resztek ogniska, opadł na klęczki i zwymiotował kolację w dziurę, którą Kontraktor

wykopał swoim obcasem. – Tam! – powiedział mężczyzna w czarnym płaszczu, wyraźnie zadowolony z siebie. – Tak myślałem, że się przyda.

24. – Teraz zechcesz wrócić i zobaczyć swoją matkę – rzekł Kontraktor, kiedy Tim skończył wymiotować i usiadł obok dogasającego ogniska ze zwieszoną głową i włosami opadającymi na oczy. – Ponieważ jesteś dobrym synem. Mam jednak coś, czego może chcesz. Zaczekaj jeszcze minutę. To żadna różnica dla Neli Kells; jest taka, jaka jest. – Nie mów tak o niej! – prychnął Tim. – Dlaczego nie? Czy nie jest mężatką? Szybki ślub, długi żal, jak mawiają starzy ludzie. – Kontraktor znów przykucnął przed stertą swojego ekwipunku, a płaszcz wydymał się wokół niego jak skrzydła straszliwego ptaka. – Mówią też, że co związano, tego nie można rozwiązać, i mówią prawdę. Na niektórych poziomach Wieży istnieje zabawna koncepcja czegoś zwanego rozwodem, ale nie w naszym czarującym zakątku Świata Pośredniego. Niech popatrzę... gdzieś to tu było... – Nie rozumiem, dlaczego Porządny Peter i Wolny Ernie go nie znaleźli – posępnie rzekł Tim. Czuł się pokonany, pusty. W jego sercu wciąż pulsowało jakieś uczucie, ale nie wiedział, co to jest. – Przecież to ich miejsce... ich stanowisko... a znów zaczęli ścinać, od kiedy Cosington wydobrzał na tyle, żeby pracować. – Tak, ścinali żelazne, ale nie tutaj. Mają mnóstwo innych odnóg. Tę zostawili na jakiś czas. Nie wiesz dlaczego? Tim chyba wiedział. Porządny Peter i Wolny Ernie byli dobrymi i miłymi ludźmi, ale nie należeli do najodważniejszych drwali i dlatego nie zapuszczali się głębiej w las. – Myślę, że czekali, aż pooky sobie pójdzie. – Mądry dzieciak – pochwalił Kontraktor. – Dobrze myśli. I jak sądzisz, co czuje twój ojczym, wiedząc, że ten drzewny robal może w każdej chwili odejść i ci dwaj tu wrócą? Wrócą i odkryją jego zbrodnię, chyba że znajdzie w sobie dość odwagi, żeby przyjść tutaj i przenieść ciało głębiej w las.

Nowe uczucie w sercu Tima pulsowało coraz silniej. Był z tego rad. Wszystko było lepsze od bezsilnej obawy o matkę. – Mam nadzieję, że źle się czuje. Mam nadzieję, że nie może spać. – A potem, zaczynając rozumieć: – To dlatego znów zaczął pić. – Naprawdę mądry dzieciak, mądry ponad swe... Ach! Tu jest! Kontraktor odwrócił się do Tima, który już odwiązywał Bitsy, żeby jej dosiąść. Podszedł do chłopca, trzymając coś pod płaszczem. – Zrobił to pod wpływem nagłego impulsu oczywiście, a potem zapewne wpadł w panikę. Inaczej dlaczego wymyśliłby taką śmieszną bajeczkę? Inni drwale nie wierzą w nią, możesz być tego pewien. Rozpalił ognisko i pochylił się nad nim, najniżej jak mógł, dopóty, dopóki był w stanie to wytrzymać, przypalając swoje ubranie i parząc skórę. Wiem, ponieważ rozpaliłem moje ognisko na pozostałościach jego. Najpierw jednak rzucił ekwipunek swojego martwego wspólnika w las po drugiej stronie strumienia. Założę się, że zrobił to, mając jeszcze na rękach krew twojego ojca. Przeszedłem przez strumień i znalazłem te rzeczy. Większość jest bezużyteczna, ale zachowałem jeden przedmiot. Był zardzewiały, jednakże pumeksem i osełką dało się go bardzo dobrze oczyścić. Spod płaszcza wyjął topór Wielkiego Rossa. Świeżo naostrzony błyszczał jak nowy. Tim, siedząc już na Bitsy, wziął go, przycisnął do ust i ucałował zimną stal. Potem wepchnął stylisko za pas, odwracając ostrze od swego ciała, tak jak uczył go Wielki Ross dawno temu. – Widzę, że masz na szyi dublon z rodytu. Należał do twojego ojca? Siedząc na mule, Tim był niemal tak wysoki jak Kontraktor. – Był w kufrze tego przeklętego mordercy. – Masz monetę, a teraz także topór. Zastanawiam się, w co go wbijesz, jeśli ka da ci szansę? – W głowę. – Uczucie czystej wściekłości wyrwało się z jego serca jak ptak z płonącymi skrzydłami. – Z przodu czy z tyłu, jest mi to obojętne. – Podziwu godne! Podoba mi się chłopiec, który ma plan! Idź ze wszystkimi znanymi ci bogami i Jezusem Człowiekiem na dokładkę. – Potem, maksymalnie nakręciwszy chłopca, odwrócił się, żeby podłożyć do ognia. – Może zostanę przy tym szlaku przez noc czy dwie. Tegorocznej Szerokiej Ziemi znajduję Drzewo dziwnie interesującym miejscem. Uważaj na sighe, mój chłopcze! One świecą, naprawdę! Tim nie odpowiedział, ale Kontraktor był pewny, że słyszał. Kiedy

byli maksymalnie nakręceni, zawsze słyszeli.

25. Wdowa Smack musiała patrzeć przez okno, bo ledwie Tim podprowadził kulejącą Bitsy do ganku (mimo rosnącego niepokoju ostatnie pół mili przeszedł pieszo, oszczędzając ją), wypadła z domu. – Bogom dzięki, bogom dzięki! Twoja matka już prawie uwierzyła, że nie żyjesz. Chodź. Szybko. Niech cię usłyszy i dotknie. Tim dopiero później w pełni pojął znaczenie tych słów. Przywiązał Bitsy do poręczy i wbiegł po schodkach. – Co cię tu sprowadziło, sai? Wdowa odwróciła się do niego twarzą (która, zważywszy na to, że sai nosiła woal, wcale nie była twarzą). – Rozmiękczyło ci mózg, Timothy? Przejechałeś obok mojego domu, popędzając muła ile wlezie. Nie umiałam sobie wytłumaczyć, dlaczego wyjeżdżasz tak późno i kierujesz się w stronę puszczy, więc przyszłam zapytać o to twoją matkę. Ale wejdź, wejdź. I staraj się mówić wesoło, jeśli ją kochasz. Wdowa przeprowadziła go przez salonik, gdzie paliły się dwa kaganki. W pokoju jego matki na stoliku nocnym palił się następny i przy jego świetle Tim zobaczył Neli leżącą w łóżku z głową w znacznej części owiniętą bandażami. Inny bandaż, mocno zakrwawiony, otaczał jak kołnierz jej szyję. Na odgłos kroków usiadła na łóżku z gniewną miną. – Jeśli to Kells, niech się trzyma z daleka! Dość już zrobił złego! – To ja, Tim, mamo. Odwróciła się ku niemu i wyciągnęła ręce. – Tim! Podejdź do mnie, podejdź! Uklęknął przy łóżku i płacząc, obsypał pocałunkami tę część jej twarzy, która nie była zakryta bandażami. Matka wciąż miała na sobie koszulę nocną, ale teraz jej szyję i dekolt pokrywała rdzawa zaschnięta krew. Tim widział, jak ojczym zadał jej straszliwy cios fajansowym dzbanem, a potem bił pięściami. Ile było tych ciosów? Nie wiedział. A ile spadło na nią po tym, jak obraz w srebrnej misie znikł? Zapewne miała wielkie szczęście, że żyje, ale teraz zrozumiał, dlaczego wdowa

powiedziała niech cię usłyszy, zamiast niech cię zobaczy. W wyniku jednego z tych ciosów – chyba zadanego fajansowym dzbanem – matka straciła wzrok.

26. – Taki cios powoduje wstrząs mózgu – powiedziała wdowa Smack. Siedziała na bujanym fotelu w sypialni Neli; Tim przycupnął na łóżku, trzymając lewą dłoń matki. Dwa palce prawej miała złamane. Wdowa – musiała być bardzo zajęta, od kiedy tu przyszła – wzięła je w łubki zrobione z kawałków drewna na rozpałkę owiązanych paskami flaneli oddartymi z innej koszuli nocnej Neli. – Widziałam już takie obrażenia. Nastąpiło obrzmienie mózgu. Kiedy opuchlizna zejdzie, matka może odzyskać wzrok. – Może – ponuro powtórzył Tim. – Jeśli Bóg da, będzie woda, Timothy. Nasza woda jest teraz zatruta, pomyślał Tim, i nie za sprawą żadnego boga. Otworzył usta, żeby to powiedzieć, ale wdowa pokręciła głową. – Ona śpi. Podałam jej napar z ziół, niezbyt mocny, bo nie odważyłam się podać jej silnie działającego po tylu uderzeniach w głowę, ale zadziałał. Nie byłam pewna, czy tak będzie. Tim spojrzał na twarz matki – strasznie bladą, z piegami krwi jeszcze zasychającymi na niewielkiej części, której nie zasłaniały bandaże – a potem znów na swoją nauczycielkę. – Obudzi się, prawda? – Jeśli Bóg da, będzie woda – powtórzyła wdowa. Potem kąciki widmowych warg za welonem uniosły się w czymś, co mogło być uśmiechem. – W tym wypadku sądzę, że tak. Jest silna, ta twoja mama. – Czy mogę z tobą porozmawiać, sai? Bo jeśli z kimś nie porozmawiam, chyba eksploduję. – Oczywiście. Chodźmy na ganek. Zostanę tu na noc, za twoim pozwoleniem. Mogę? A jeśli tak, to zaprowadzisz Promyka do stajni? – Tak – odparł Tim. Poczuł taką ulgę, że nawet zdołał się uśmiechnąć. – I dziękuję sai.

27. Zrobiło się jeszcze cieplej. Siedząc na bujanym fotelu, który był ulubionym siedziskiem Wielkiego Rossa w letnie wieczory, wdowa rzekła: – To pogoda jak przed lododmuchem. Nazwij mnie wariatką, nie byłbyś pierwszy, ale na to wygląda. – A co to takiego, sai? – Nieważne, to zapewne nic takiego... chyba że zobaczysz throckena tańczącego w blasku gwiazd lub spoglądającego na północ z uniesionym pyszczkiem, ot co. W tych stronach nie było lododmuchu, od kiedy byłam małą dziewczynką, czyli od bardzo dawna. Mamy inne sprawy do omówienia. Niepokoi cię tylko to, co ten bydlak zrobił twojej matce, czy jeszcze coś? Tom westchnął, nie wiedząc, jak zacząć. – Widzę na twojej szyi monetę, którą chyba widziałam u twojego ojca. Może od tego zaczniesz. Jednakże jest inna sprawa, o której musimy najpierw porozmawiać. Chodzi o ochronę twojej matki. Posłałabym cię po konstabla Howarda mimo późnej pory, lecz jego dom jest ciemny i zamknięty. Sama to widziałam, jadąc tutaj. Żadna to niespodzianka. Wszyscy wiedzą, że kiedy Kontraktor przybywa do Drzewa, Howard Tasley znajduje jakiś powód, żeby zniknąć. Ja jestem staruszką, a ty tylko dzieciakiem. Co zrobimy, jeśli Bern Kells wróci, żeby dokończyć dzieła? Tim, który już nie czuł się jak dziecko, sięgnął za pas. – Moneta mojego ojca to nie wszystko, co znalazłem dziś wieczorem. – Wyjął topór Wielkiego Rossa i pokazał jej. – On też należał do mojego ojca i jeśli Kells ośmieli się wrócić, wbiję mu go w głowę, bo tam jest jego miejsce. Wdowa Smack chciała zaprotestować, lecz w oczach Tima ujrzała coś, co sprawiło, że zmieniła zdanie. – Opowiedz mi swoją historię – zażądała. – I niczego nie pomijaj.

28. Kiedy Tim skończył – wypełniając polecenie wdowy, żeby niczego nie

pomijać, powtórzył jej to, co matka mówiła o dziwnej ponadczasowości mężczyzny ze srebrną misą – stara nauczycielka przez chwilę siedziała w milczeniu... chociaż wieczorny wietrzyk przedziwnie poruszał jej woalką, co wyglądało tak, jakby kiwała głową. – Ona ma rację, wiesz – powiedziała w końcu. – Ten okropny człowiek nie postarzał się ani o dzień. I zbieranie podatków nie jest jego pracą. Myślę, że to jego hobby. Tak, to człowiek mający różne hobby. Pomagają mu zabijać czas. Podniosła dłoń na wysokość welonu, jak gdyby oglądała swoje palce, po czym znów opuściła ją na podołek. – Nie trzęsiesz się – zauważył Tim. – Nie, nie dziś wieczór, i dobrze, jeśli mam siedzieć na straży przy łóżku twojej matki. Ty, Timie, zrób sobie posłanie za drzwiami. Będzie ci niewygodnie, ale jeśli twój ojczym wróci, to żeby mieć jakąś szansę, musisz zaatakować go od tyłu. Nie jak dzielny Bill z opowiadań, prawda? Tim zacisnął pięści, aż paznokcie wbiły mu się w dłonie. – Ten drań zabił mojego ojca i zasługuje na to samo. Ujęła jego dłoń i delikatnie otworzyła. – On prawdopodobnie nie wróci. Na pewno nie, jeśli myśli, że ją zabił, a może tak uważać. Było mnóstwo krwi. – Drań – rzucił Tim głuchym i zdławionym głosem. – Zapewne leży gdzieś pijany. Jutro musisz pójść do Porządnego Petera Cosingtona i Wolnego Erniego Marchly’ego, ponieważ twój tato leży na ich stanowisku. Pokaż im monetę, którą nosisz na szyi, i powiedz, że znalazłeś ją w kufrze Kellsa. Zarządzą pościg i zaczną szukać Kellsa, aż znajdą go i zamkną w areszcie. Założę się, że szybko go znajdą, a kiedy otrzeźwieje, będzie twierdził, że nie wie, co zrobił. I może nawet będzie to prawda, bo dla niektórych mężczyzn wypity trunek jest jak kurtyna. – Pójdę z nimi. – Nie, to nie robota dla chłopca. Wystarczy, że musisz czekać dziś na niego z toporem taty. Dziś w nocy musisz być mężczyzną. Jutro znów możesz być chłopcem, a miejsce chłopca, którego matka jest ciężko ranna, jest przy niej. – Kontraktor powiedział, że jeszcze jedną noc czy dwie będzie obozował przy Szlaku. Może powinienem... Dłoń, która przed chwilą była tak delikatna, teraz mocno ścisnęła jego przegub aż zabolało.

– Nawet o tym nie myśl! Czy mało narobił szkody? – O czym ty mówisz? Uważasz, że to wszystko jego sprawka? To Kells zabił mojego tatę i to Kells pobił moją mamę! – Jednakże to Kontraktor dał ci klucz i nie wiadomo, co jeszcze zrobił. Albo zrobi, jeśli będzie miał okazję, gdyż pozostawia po sobie ruiny i płacz od niepamiętnych czasów. Myślisz, że ludzie boją się go tylko dlatego, że może wyrzucić ich z domów, jeśli nie zapłacą podatku baronii? Nie, Tim, nie. – Czy znasz jego imię? – Nie i nie muszę, gdyż wiem, kim jest... ucieleśnieniem kłopotów. Dawno temu, kiedy zrobił tu coś złego, ale o tym nie zamierzam rozmawiać z chłopcem, postanowiłam dowiedzieć się o nim więcej. Napisałam list do wielkiej damy, którą znałam kiedyś w Gilead, kobiety nie tylko dyskretnej, ale i urodziwej, co jest rzadkim połączeniem. Zapłaciłam posłańcowi sporą sumkę w srebrze, żeby doręczył list i przyniósł odpowiedź... Moja korespondentka w wielkim mieście kazała mi swój list spalić. Napisała, że kiedy Kontraktor Gilead nie zbiera podatków dla przyjemności, zlizując łzy z twarzy biednego pracującego ludu, jest na dworze doradcą panów, którzy nazywają się Radą Elda. Chociaż tylko oni utrzymują, że łączą ich więzy krwi z Eldem. Mówi się, że Kontraktor jest wielkim magiem, w czym musi być co najmniej szczypta prawdy, sam widziałeś jego czary. – Widziałem – rzekł Tim, myśląc o misce. I o tym, jak sai Kontraktor zdawał się rosnąć, kiedy wpadał w gniew. – Moja korespondentka napisała, że niektórzy nawet twierdzą, iż jest Maerlynem, nadwornym magiem samego Arthura Elda. Maerlyna uważano za nieśmiertelnego, istotę, dla której nie płynie czas. – Zza woalki dobiegło prychnięcie. – Od samego myślenia o tym boli mnie głowa, taki pomysł po prostu nie ma sensu. – Przecież Maerlyn był białym magiem, a przynajmniej tak głoszą opowieści. – Ci, którzy twierdzą, że Kontraktor to Maerlyn w przebraniu, mówią, że stał się zły pod wpływem blasku Tęczy Czarnoksiężnika, albowiem dano mu ją na przechowanie przed upadkiem Dawnego Królestwa. Inni mówią, że podczas swych wędrówek po tym upadku odkrył pewne artefakty Dawnych Ludzi, które go zafascynowały i spowiły mrokiem jego duszę. Powiadają, że stało się to w Bezkresnej Puszczy, w której

wciąż ma magiczny dom, gdzie czas stoi w miejscu. – To nie wydaje się prawdopodobne – powiedział Tim... chociaż zafascynowała go myśl o magicznym domu, w którym wskazówki zegara się nie poruszają, a piasek nigdy nie opada w klepsydrze. – To zwyczajne pierdoły! – I widząc jego zaskoczoną minę, dodała: – Błagam o wybaczenie, ale czasem wulgarne słowo jest najlepsze. Nawet Maerlyn nie może być w dwóch miejscach jednocześnie, kręcąc się po Bezkresnej Puszczy na jednym końcu północnej baronii i służąc panom oraz rewolwerowcom Gilead na drugim. Nie, ten poborca nie jest Maerlynem, ale jest magiem, czarnoksiężnikiem. Tak twierdziła dama, którą kiedyś uczyłam, i ja w to wierzę. Dlatego nigdy więcej nie powinieneś się do niego zbliżać. Cokolwiek ci zaoferuje, będzie kłamstwem. Tim zastanowił się, zanim zadał następne pytanie. – Czy wiesz, co to jest sighe, sai? – Oczywiście. To legendarne stworzenia podobno żyjące w głębi lasu. Czy Kontraktor mówił ci o nich? – Nie, wspomniał o nich Słomiany Willem w jednej opowieści, pewnego dnia w tartaku. Dlaczego skłamałem? W głębi serca Tim wiedział.

29. Na szczęście Bern Kells nie wrócił tej nocy. Tim zamierzał czuwać, ale był tylko chłopcem, i to wyczerpanym. Zamknę oczy na kilka sekund, żeby dać im odpocząć, powiedział sobie, kładąc się na sienniku, który rozłożył za drzwiami, i wydawało mu się, że minęło zaledwie kilka sekund, ale kiedy znów otworzył oczy, chatę wypełniało światło poranka. Topór ojca leżał na podłodze obok niego, wypadłszy mu z ręki. Tim podniósł go, wetknął za pas i pospieszył do sypialni, zobaczyć matkę. Wdowa Smack mocno spała w bujanym fotelu, który przysunęła blisko łóżka Neli. Woal trzepotał w rytm jej chrapania. Neli miała szeroko otwarte oczy i zwróciła je w kierunku odgłosu kroków. – Kto idzie? – Tim, mamo. – Usiadł przy niej na łóżku. – Czy odzyskałaś wzrok?

Choć trochę? Próbowała się uśmiechnąć, ale jej opuchnięte wargi tylko się nieco wykrzywiły. – Obawiam się, że nie. – W porządku. – Uniósł jej dłoń nieujętą w łubki i ucałował. – Pewnie jest jeszcze za wcześnie. Ich głosy obudziły wdowę. – On ma rację, Neli. – Ślepa czy nie, w przyszłym roku na pewno zostaniemy wyrzuceni i co wtedy? Odwróciła się twarzą do ściany i zaczęła płakać. Tim spojrzał na wdowę, nie wiedząc, co robić. Dała mu znak, żeby wyszedł. – Dam jej coś na uspokojenie, mam to w torbie. Ty musisz zobaczyć się z mężczyznami. Idź zaraz, inaczej pójdą do lasu.

30. I tak nie zdążyłby się spotkać z Peterem Cosingtonem i Erniem Marchlym, gdyby Trig Anderson, bogaty gospodarz Drzewa, nie zatrzymał się przy ich szopie na drewno, aby porozmawiać, gdy zaprzęgali muły i szykowali się do całodniowej pracy. Wszyscy trzej w ponurym milczeniu wysłuchali jego opowieści, a kiedy Tim w końcu zamilkł, powiedziawszy im, że jego matka do tej pory nie widzi, Porządny Peter uścisnął go i rzekł: – Możesz na nas liczyć, chłopcze. Zwołamy wszystkich drwali w miasteczku, tych pracujących przy kwietnych, jak i tych, którzy chodzą po drzewo żelazne. Dziś nie będzie ścinki. – A ja poślę moich chłopców do farmerów – rzekł Anderson. – I do Destry’ego w tartaku. – A co z konstablem? – spytał nieco nerwowo Wolny Ernie. Anderson spuścił głowę, splunął na ziemię i otarł brodę nasadą dłoni. – Słyszałem, że pojechał drogą do Tavares szukać kłusowników lub odwiedzić kobietę, którą tam ma. To bez różnicy. Howard Tasley nigdy nie był wart nawet pierdnięcia na wietrze. Zajmiemy się tym sami i zamkniemy Kellsa, zanim konstabl wróci. – Z połamanymi rękami, jeśli będzie się stawiał – dodał Cosington. –

Nigdy nie umiał pić ani trzymać nerwów na wodzy. Było dobrze, kiedy Jack Ross go hamował, a teraz popatrzcie! Neli Ross pobita tak, że oślepła! Wielki Kells zawsze miał na nią chrapkę i jedynym, który o tym nie wiedział, był... Anderson uciszył go szturchnięciem łokciem, po czym zwrócił się do Tima, pochylając się i opierając dłonie na kolanach, bo był wysoki. – To Kontraktor znalazł ciało twojego taty? – Tak. – I sam też widziałeś jego ciało. Tim miał łzy w oczach, ale odpowiedział pewnym głosem. – Tak, widziałem. – Na naszym stanowisku – rzekł Wolny Ernie. – Na końcu jednej odnogi. Tam gdzie zadomowił się pooky. – Tak. – Mógłbym zabić go tylko za to – powiedział Cosington – ale przyprowadzimy go żywego, jeśli się da. Ernie, my dwaj powinniśmy pojechać tam i przywieźć... no wiesz, szczątki... zanim rozpoczniemy poszukiwania. Trigger, możesz sam zawiadomić wszystkich? – Tak. Zbierzemy się w sklepie. Uważajcie, jadąc Szlakiem Żelaznych Drzew, chłopcy, chociaż podejrzewam, że znajdziemy łobuza w mieście, pijanego. – I bardziej do siebie niż do nich dodał: – Nigdy nie wierzyłem w tę historię o smoku. – Zacznijcie szukać na tyłach saloonu Gitty’ego – poradził Wolny Ernie. – Nieraz tam spał. – Tak zrobimy. – Anderson spojrzał w niebo. – Nie podoba mi się ta pogoda, mówię wam. Jest za ciepło na Szeroką Ziemię. Mam nadzieję, że nie przyniesie burzy, i niech bogowie bronią, żeby miał przyjść lododmuch. Ten zniszczyłby wszystko. Nikt z nas nie zdołałby zapłacić Kontraktorowi w przyszłym roku. Chociaż, jeśli prawdą jest to, co mówi chłopak, znalazł zepsute jabłko w koszyku i oddał nam przysługę. Nie mojej mamie, pomyślał Tim. Gdyby nie dał mi tego klucza i gdybym go nie użył, ona by widziała. – Teraz wracaj do domu, chłopcze – rzekł Marchly. Powiedział to uprzejmie, ale w sposób niedopuszczający dyskusji. – Po drodze zajdź do mojego domu, dobrze? I powiedz mojej żonie, że kilka kobiet powinno do was przyjść. Wdowa Smack musi wrócić do siebie, bo nie jest ani młoda, ani zdrowa. Ponadto... – westchnął – powiedz jej, że później wszystkie

będą potrzebne w domu pogrzebowym Stokesa.

31. Tym razem Tim wziął Misty, która lubiła przystanąć i skubnąć każdy krzak, więc zanim wrócił do domu, minęły go dwa wozy i powozik zaprzężony w kuca, z kobietami, które chciały pomóc jego matce. Zaledwie zdążył wprowadzić Misty do stajni, gdy Ada Cosington pojawiła się na ganku i powiedziała, żeby odwiózł wdowę Smack do domu. – Możesz wziąć mój powozik. Jedź ostrożnie po wybojach, bo ta biedna kobieta ma dość. – Czy dostała drgawek, sai? – Nie, sądzę, że biedaczka jest zbyt zmęczona, by się trząść. Zjawiła się tu, kiedy była najbardziej potrzebna, i być może uratowała życie twojej mamie. Nigdy o tym nie zapominaj. – Czy moja mama znów widzi? Choć trochę? Tim odczytał prawdę z twarzy sai Cosington, zanim otworzyła usta. – Jeszcze nie, synu. Musisz się modlić. Tim zastanawiał się, czy powiedzieć jej to, co czasem mówił jego ojciec: Módl się o deszcz, ile chcesz, ale lepiej wykop też studnię. W końcu nic nie powiedział.

32. To była powolna jazda, ten powrót do domu wdowy z jej osiołkiem przywiązanym z tyłu powozu Ady Cosington. Zrobiło się dziwnie upalnie i słodko-kwaśne zapachy zwykle nadlatujące z Bezkresnej Puszczy zanikły. Wdowa próbowała mówić krzepiące rzeczy o Neli, ale niebawem zamilkła. Tim podejrzewał, że w jej uszach brzmiały równie nieszczerze jak w jego. Będąc w połowie głównej ulicy, usłyszał głośny bulgot napływający z prawej strony. Odwrócił się zaskoczony, ale zaraz się odprężył. Wdowa zasnęła z brodą opartą o chudą pierś. Skraj woalki opadł jej na podołek. Kiedy dotarli do domu na końcu wioski, zaproponował, że

odprowadzi ją do środka. – Nie, pomóż mi tylko wejść po schodkach, a potem już sobie poradzę. Napiję się herbaty z miodem i położę się do łóżka, bo jestem okropnie zmęczona. Powinieneś być teraz z matką, Tim. Wiem, że połowa kobiet z miasteczka będzie tam, zanim wrócisz, ale to ciebie potrzebuje. Po raz pierwszy od pięciu lat, od kiedy była jego nauczycielką, uściskała Tima. Miała suche i mocne dłonie. Czuł, jak jej ciało drży pod suknią. A jednak nie była zbyt zmęczona, żeby mieć drgawki. Ani zbyt zmęczona, by pocieszyć chłopca – znużonego, gniewnego, zagubionego chłopca – który bardzo tego potrzebował. – Jedź do niej. I trzymaj się z daleka od człowieka w czerni, gdyby ci się pokazał. On od stóp do głów jest ulepiony z kłamstw, a jego słowa nie przynoszą nic prócz łez.

33. Wracając główną ulicą, napotkał Słomianego Willema i jego brata Huntera (znanego jako Znaczony Hunter z powodu piegów) jadących za pościgiem, który odjechał Drogą Drzewa. – Zamierzają przeszukać każde stanowisko i odnogę w Żelaznym Lesie – powiedział podekscytowany Znaczony Hunter. – Znajdziemy go. Wyglądało na to, że pościg nie znalazł Kellsa w mieście. Tim przeczuwał, choć nie wiedział dlaczego, że w Bezkresnej Puszczy też go nie znajdą. Dręczyła go także myśl, że Kontraktor jeszcze z nim nie skończył. Człowiek w czarnym płaszczu miał trochę rozrywki... ale to nie wszystko.

34. Jego matka spała, lecz ocknęła się, kiedy Ada Cosington wprowadziła Tima do sypialni. Inne kobiety siedziały w głównym pokoju, ale nie próżnowały. Spiżarka w tajemniczy sposób się napełniła – wszystkie półki uginały się od butelek i worków – i chociaż Neli była dobrą gospodynią, Tim nigdy nie widział, aby dom wyglądał tak ładnie. Nawet belki sufitu zostały wyczyszczone z sadzy.

Usunięto wszelkie ślady obecności Berna Kellsa. Okropny kufer wepchnięto pod ganek na tyłach domu, gdzie towarzystwa dotrzymywały mu pająki, myszy polne i ropuchy. – Tim? – Kiedy chłopiec ujął w dłonie wyciągnięte ręce Neli, odetchnęła z ulgą: – Wszystko w porządku? – Tak, mamo, jak najlepszym. To było kłamstwo i oboje zdawali sobie z tego sprawę. – Wiedzieliśmy, że on nie żyje, prawda? Jednakże to żadna pociecha. Tak jakby został zabity ponownie. – Łzy zaczęły płynąć z jej niewidzących oczu. Tim też płakał, ale po cichu. Nie pomogłoby jej, gdyby usłyszała, jak szlocha. – Przywiozą go do małego zakładu pogrzebowego, który Stokes ma za swoją kuźnią. Większość tych miłych pań pójdzie tam, żeby zrobić wszystko jak trzeba, ale mógłbyś, Timmy, pójść do niego pierwszy? Zaniesiesz mu całą twoją i moją miłość? Bo ja nie mogę. Mężczyzna, którego nieopatrznie poślubiłam, poturbował mnie tak, że ledwie chodzę... i oczywiście nic nie widzę. Jakąż ka-mai się okazałam i jaką zapłaciliśmy za to cenę! – Cii, mamo. Oczywiście, że pójdę.

35. Ponieważ jeszcze miał na to czas, najpierw poszedł do stajni (w chacie było o wiele za dużo kobiet jak na jego gust) i zrobił sobie na sianie prowizoryczne legowisko ze starego koca. Zasnął prawie natychmiast. Obudził go około trzeciej Porządny Peter, który przyciskał kapelusz do piersi i miał poważną, smutną minę. Tim usiadł, trąc oczy. – Znaleźliście Kellsa? – Nie, chłopcze, ale znaleźliśmy twojego ojca i przywieźliśmy go do miasta. Twoja matka mówi, że złożysz wyrazy uszanowania za was oboje. To prawda? – Tak, prawda. Tim wstał, strzepując siano ze spodni i koszuli. Był zawstydzony, że przyłapano go na spaniu, ale niewiele odpoczął poprzedniej nocy dręczony przez złe sny. – No to chodź. Weźmiemy mój wóz.

36. Zakład pogrzebowy za kuźnią pełnił funkcję kostnicy, gdyż większość wieśniaków wolała sama zająć się swoimi zmarłymi i wyprawiać ich w zaświaty, oznaczając grób drewnianym krzyżem lub grubo ociosanym kamieniem. Dustin Stokes – zwany Gorącym Stokesem – stał przed drzwiami. Miał białe bawełniane spodnie zamiast swego zwykłego skórzanego fartucha. Włożył też obszerną białą koszulę, która sięgała mu do kolan i wyglądała jak suknia. Patrząc na niego, Tim przypomniał sobie, że biel jest tradycyjnym kolorem dla zmarłych. W tym momencie zrozumiał wszystko, pojmując prawdę w sposób, w jaki nie poznał jej, nawet patrząc na leżące w wartkiej wodzie ciało zamordowanego ojca, i ugięły się pod nim kolana. Porządny Peter podtrzymał go silną dłonią. – Poradzisz sobie, chłopcze? Jeśli nie, to żaden wstyd. Był twoim ojcem i wiem, że bardzo go kochałeś. Jak my wszyscy. – Nic mi nie będzie – powiedział Tim. Miał wrażenie, że nie może nabrać powietrza w płuca, więc te słowa wyszły z jego ust jako cichy szept. Gorący Stokes przyłożył pięść do czoła i skłonił się. Po raz pierwszy w życiu ktoś pozdrowił Tima jak mężczyznę. – Witaj, Timie, synu Jacka. Jego ka udało się na polanę, lecz to, co zostało, jest tutaj. Podejdziesz i zobaczysz? – Tak, proszę. Porządny Peter został na swoim miejscu i teraz Stokes wziął Tima pod rękę; nie Stokes w skórzanych spodniach i klnący przy dmuchaniu miechem w palenisko, lecz odziany w ceremonialną biel; to Stokes zaprowadził go do pokoiku z leśnymi scenami namalowanymi na ścianach; to Stokes powiódł go do stojącego na środku katafalku z drzewa żelaznego – albowiem wolna przestrzeń symbolizowała polanę na końcu ścieżki życia. Wielki Jack Ross też był w bieli, choć tylko w bieli lnianego całunu. Pustymi oczodołami spoglądał w sufit. Trumnę ustawiono opartą o malowaną ścianę i pomieszczenie wypełniał jej kwaskowaty, lecz przyjemny zapach, gdyż trumna też była zrobiona z drzewa żelaznego i szczątki nieszczęśnika będą w niej spoczywały przez

ponad tysiąc lat. Stokes puścił Tima, który sam poszedł naprzód. Uklęknął. Wsunął rękę pod lniany całun i odnalazł dłoń ojca. Była zimna, lecz Tim bez wahania splótł swoje ciepłe i żywe palce z palcami martwego. Tak trzymali się za ręce, kiedy Tim był jeszcze dzieckiem, które ledwo zaczęło chodzić. Idący obok malca mężczyzna wydawał się czterometrowy i nieśmiertelny. Tim klęczał przy katafalku i notował w pamięci twarz ojca.

37. Kiedy wyszedł, zaskoczyło go, że słońce było już nisko; zorientował się, iż minęła ponad godzina. Cosington i Stokes stali w pobliżu wysokiej na chłopa sterty popiołu za kuźnią, paląc skręty. Nie było żadnych wieści o Kellsie. – Może rzucił się do rzeki i utonął – podsunął Stokes. – Wskakuj na wóz, synu – rzekł Cosington. – Odwiozę cię z powrotem do twojej matki. Jednakże Tim pokręcił głową. – Dziękuję, ale wrócę piechotą, jeśli nie macie nic przeciwko temu. – Musisz pomyśleć, prawda? No cóż, dobrze. Pojadę do siebie. Obiad będzie zimny, ale chętnie go zjem. Nikt nie ma niczego za złe twojej mamie w takiej chwili, Tim. Nigdy w życiu. Tim uśmiechnął się słabo. Cosington postawił nogę na błotniku wozu, złapał lejce, a potem jeszcze przypomniał sobie coś i nachylił się do Tima. – Wypatruj Kellsa, jak będziesz szedł, to wszystko. Nie żebym sądził, że go zobaczysz, nie za dnia. A w nocy przy twoim domu będzie stało dwóch lub trzech krzepkich chłopaków. – Dziękuję, sai. – Nie, nie sai. Mów mi Peter, chłopcze. Jesteś już dość duży. – Wyciągnął ręce i uściskał Tima. – Tak mi przykro z powodu twojego ojca. Strasznie przykro.

38. Tim poszedł Drogą Drzewa, a słońce zachodziło czerwono po jego prawej

stronie. Czuł się pusty, wyczerpany, i może tak było lepiej, przynajmniej na razie. Z niewidomą matką i bez mężczyzny w domu jaka czekała ich przyszłość? Drwale, koledzy Wielkiego Rossa, pomogą im, ile będą mogli, dopóty, dopóki zdołają, ale mieli swoje problemy. Ojciec zawsze nazywał ich dom wolno stojącym, ale teraz Tim zrozumiał, że żadna chata, farma czy kawałek ziemi w wiosce Drzewo nie był naprawdę wolny. Nie – ponieważ Kontraktor przyjedzie znowu za rok i będzie przyjeżdżał przez następne lata ze zwojem z nazwiskami. Nagle Tim znienawidził odległe Gilead, które zawsze jawiło mu się (jeśli w ogóle o nim myślał, co zdarzało się rzadko) jako miejsce cudów i marzeń. Gdyby nie było Gilead, nie byłoby podatków. Wtedy naprawdę byliby wolni. Zobaczył chmurę kurzu unoszącą się na południu. Opadające słońce zmieniło ją w krwawą mgłę. Wiedział, że zbliżają się kobiety wracające z ich chaty. Jechały wozami i powozikami do zakładu pogrzebowego, który Tim dopiero co opuścił. Tam obmyją ciało, które już zostało umyte przez strumień. Namaszczą je olejkami. W prawą dłoń zmarłego włożą brzozową korę z wypisanymi imionami żony i syna. Namalują niebieski znak na jego czole i włożą ciało do trumny. A potem Gorący Stokes zabije ją gwoździami, a każde uderzenie młota będzie straszne – bo ostateczne. Kobiety złożyłyby Timowi kondolencje, mając jak najlepsze chęci, ale Tim tego nie chciał. Nie wiedział, czy zdołałby to znieść, nie załamując się znowu. Był tak zmęczony płaczem... Myśląc o tym, zszedł z drogi i poszedł na przełaj do szemrzącego strumyczka zwanego Stape Brook, który niebawem doprowadzi go do swego początku: czystego źródła między ich chatą a stajnią. Szedł jak we śnie, najpierw myśląc o Kontraktorze, potem o kluczu działającym tylko raz, później o pookym i o rękach matki wyciągniętych w kierunku, z którego dochodził jego głos... Był tak zamyślony, że o mało nie ominął przedmiotu sterczącego ze ścieżki biegnącej wzdłuż strumyka. Był to stalowy pręt z białym końcem wyglądającym jak z kości słoniowej. Przykucnął, patrząc nań szeroko otwartymi oczami. Pamiętał, że zapytał Kontraktora, czy to czarodziejska różdżka, i usłyszał niejasną odpowiedź: zaczęła życie jako dźwignia zmiany biegów dodge’a darta. Tkwiła do połowy w twardej ziemi, co oznaczało, że została wepchnięta. Tim wyciągnął rękę, zawahał się, a potem skarcił się za głupotę: przecież to nie pooky, który sparaliżowałby go ukąszeniem i pożarł żywcem. Wyciągnął pręt z ziemi i uważnie go obejrzał. Był ze stali,

dobrej stali, jaką tylko Dawny Lud umiał wyrabiać. Bardzo cenny, z pewnością, ale czy naprawdę czarodziejski? Jemu wydawał się taki sam jak każdy metalowy przedmiot, czyli zimny i martwy. W odpowiedniej dłoni, szepnął Kontraktor, każdy przedmiot może być magiczny. Tim zauważył żabę skaczącą po zbutwiałym pniu brzozy na drugim brzegu strumienia. Wycelował w nią biały koniec pręta i wypowiedział jedyne magiczne słowo, jakie znał: abba-ka-dabba. Niemal się spodziewał, że żaba padnie martwa albo zmieni się w... no, w coś. Nie padła i nie zmieniła się. Zeskoczyła z kłody i znikła w wysokiej zielonej trawie na brzegu strumyka. Pomimo to chłopak był pewny, że ten pręt zostawiono dla niego. Kontraktor wiedział skądś, którędy on będzie szedł. I kiedy. Tim znów odwrócił się na południe i dostrzegł błysk czerwonego światła. Dochodził z miejsca między ich chatą a stajnią. Przez moment Tim stał, spoglądając na to szkarłatne odbicie. Potem rzucił się biegiem. Kontraktor zostawił mu klucz, Kontraktor zostawił mu swoją różdżkę; a gdzieś przy źródle, z którego czerpali wodę, zostawił srebrną misę. Tę, której używał, żeby widzieć.

39. Tylko że nie była to misa, lecz pogięte blaszane wiadro. Timowi opadły ręce i ruszył do stajni, zamierzając sypnąć zwierzętom sporą porcję paszy, zanim wejdzie do domu. Potem przystanął i odwrócił się. Wiadro, ale nie ich wiadro. Ich było mniejsze, zrobione z drzewa żelaznego, z rączką z kwietnego. Tim wrócił do źródła i podniósł blaszane wiadro. Postukał w nie kościanym końcem różdżki Kontraktora. Wydało głęboki i dźwięczny brzęk, który sprawił, że Tim odskoczył. Cynowa blacha nigdy nie wydałaby takiego dźwięcznego tonu. Teraz, kiedy o tym pomyślał, uzmysłowił sobie, że stara cynowa blacha nie odbiłaby blasku zachodzącego słońca tak doskonale. Czy sądziłeś, że oddałbym moją srebrną misę takiemu niedorostkowi jak ty, Timie, synu Jacka? Dlaczego miałbym dawać ci taki magiczny przedmiot? A skoro mowa o magii, to czy nie dałem ci już mojej czarodziejskiej różdżki?

Tim wiedział, że to tylko jego wyobraźnia przemawia głosem Kontraktora, ale wierzył, że człowiek w czerni powiedziałby to samo, gdyby tu był. Potem usłyszał w myślach inny głos. On od stóp do głów jest ulepiony z kłamstw, a jego słowa nie przynoszą nic prócz łez. Odepchnął od siebie ten głos i pochylił się, aby napełnić wiadro, które dla niego zostawiono. Kiedy było pełne, znów opadły go wątpliwości. Usiłował sobie przypomnieć, czy Kontraktor wykonywał jakieś szczególne gesty nad wodą – czy magiczne gesty nie są częścią czarów? – ale nie zdołał. Pamiętał tylko, że człowiek w czerni powiedział mu, że jeśli wzburzy wodę, niczego nie zobaczy. Wątpiąc nie tyle w moc czarodziejskiej różdżki, ile w swoją zdolność posługiwania się nią, Tim pomachał niezręcznie prętem nad wodą. Przez chwilę nic się nie działo. Już miał się poddać, gdy mgła przesłoniła powierzchnię, ukrywając jego odbicie. Rozwiała się i ujrzał Kontraktora, który patrzył wprost na niego. Tam gdzie był Kontraktor, panowała ciemność, ale nad jego głową paliło się dziwne zielone światełko, nie większe od kciuka. Uniosło się wyżej i w jego blasku Tim zobaczył tabliczkę przybitą do pnia drzewa. Namalowano na niej dwa nazwiska: ROSS-KELLS. Maleńkie zielone światełko uniosło się spiralnym ruchem, aż znalazło się tuż pod powierzchnią wody w wiadrze. Tim westchnął. W tym zielonym świetle tkwiła postać maleńkiej zielonej kobiety z przezroczystymi skrzydłami na plecach. To sighe – jedna z baśniowych postaci! Najwyraźniej zadowolona z tego, że przykuła jego uwagę, sighe zawirowała i odleciała, przelotnie przysiadła na ramieniu Kontraktora i zeskoczyła. Teraz unosiła się między dwoma słupkami przytrzymującymi poprzeczkę. Z tej zwisał następny szyld i tak samo jak na tym, którym oznaczono stanowisko Rossa i Kellsa, Tim rozpoznał staranne pismo ojca. TU KOŃCZY SIĘ SZLAK ŻELAZNYCH DRZEW, głosił napis. DALEJ LEŻY FAGONARD. A poniżej, większymi i ciemniejszymi literami: PODRÓŻNY, UWAŻAJ! Sighe śmignęła z powrotem do Kontraktora, zatoczyła wokół niego dwa kręgi, zostawiając w powietrzu widmowe, gasnące smugi zielonej poświaty, po czym wzbiła się i spokojnie zawisła przy jego policzku. Kontraktor patrzył prosto na Tima; wydawało się, że faluje (jak ciało

ojca, kiedy Tim zobaczył je w wodzie), a jednak był najzupełniej rzeczywisty i był tutaj. Jedną ręką zatoczył półkole nad swoją głową, poruszając przy tym dwoma palcami. Tim dobrze znał ten język znaków, gdyż wszyscy w Drzewie posługiwali się nim od czasu do czasu: Spiesz się, spiesz. Kontraktor i jego towarzyszka wróżka znikli, pozostawiając Tima z wybałuszonymi oczami. Ponownie przesunął różdżką nad wiadrem, ledwie zauważając, że stalowy pręt wibruje teraz w jego dłoni. Rzadka mgła znowu się pojawiła, jakby znikąd. Skłębiła się i znikła. Teraz Tim ujrzał wysoki dom z wieloma daszkami i kominami. Stał na polanie otoczonej drzewami żelaznymi takiej grubości i wysokości, że te przy szlaku wydawały się przy nich małe. Ich czubki, pomyślał Tim, pewnie sięgają chmur. Zrozumiał, że znalazł się w głębi Bezkresnej Puszczy, dalej, niż kiedykolwiek zapuścił się najodważniejszy drwal z Drzewa. Liczne okna domu były ozdobione kabalistycznymi symbolami i widząc je, Tim zrozumiał, że patrzy na dom Maerlyna Elda, gdzie czas stanął w miejscu, a może nawet biegł wstecz. W wiadrze pojawił się maleńki, falujący Tim. Podszedł do drzwi i zapukał. Były otwarte. Wyszedł z nich uśmiechnięty staruszek o brodzie do pasa skrzącej się drogimi kamieniami. Na głowie miał stożkowatą czapkę, żółtą jak słońce podczas Pełnej Ziemi. Wodny Tim powiedział coś do wodnego Maerlyna. Ten skłonił się i wrócił do domu... który sprawiał wrażenie nieustannie zmieniającego kształt (chociaż mogło to być złudzenie wywołane falowaniem wody). Mag pojawił się znowu, trzymając kawałek czarnego materiału wyglądającego jak jedwab. Przyłożył go do twarzy, pokazując, do czego ma służyć: jako opaska na oczy. Podał ją wodnemu Timowi, lecz zanim ten zdążył ją wziąć, mgła powróciła. Kiedy się rozwiała, Tim widział tylko swoją twarz i przelatującego w górze ptaka, niewątpliwie powracającego do gniazda przed zachodem słońca. Tim po raz trzeci przesunął różdżkę nad wiadrem, teraz, mimo fascynacji, czując pulsowanie stalowego pręta. Gdy mgła się rozeszła, ujrzał wodnego Tima siedzącego przy łóżku wodnej Neli. Opaska zasłaniała oczy jego matki. Wodny Tim zdjął ją i niewiarygodna radość rozpromieniła twarz wodnej Neli. Ze śmiechem przytuliła go do piersi. Wodny Tim też się śmiał. Mgła zasnuła ten obraz tak jak dwa poprzednie, a pręt przestał wibrować. Bezużyteczny jak pył, pomyślał Tim i miał rację. Kiedy mgła się rozeszła, woda w wiadrze nie

pokazała mu niczego poza gasnącym światłem dnia. Jeszcze kilkakrotnie przesunął różdżką Kontraktora nad wiadrem, ale nic się nie stało. W porządku. Wiedział, co ma zrobić. Wstał, spojrzał w kierunku chaty i nie zauważył nikogo. Mężczyźni, którzy zgłosili się do pełnienia warty, przyjdą tu niebawem. Musiał działać szybko. W stajni zapytał Bitsy, czy chciałaby wybrać się na następną wieczorną przejażdżkę.

40. Wdowa Smack była wyczerpana opieką nad Neli Ross, ale była także stara, chora i bardziej zaniepokojona dziwną jak na tę porę roku pogodą, niż zdawała sobie z tego sprawę. Tak więc, chociaż Tim nie ośmielił się głośno zapukać do jej drzwi (i tak musiał zebrać całą odwagę, żeby zastukać w nie po zachodzie słońca), zbudziła się od razu. Wzięła lampę i kiedy w jej świetle zobaczyła, kto stoi u drzwi, podupadła na duchu. Gdyby upośledzająca choroba nie pozbawiła jej jedynego oka zdolności ronienia łez, zapłakałaby na widok tej młodej twarzy tak pełnej głupiego uporu i śmiertelnie groźnej determinacji. – Zamierzasz wrócić do lasu – powiedziała. – Tak – odparł Tim cicho, lecz stanowczo. – Bez względu na to, co ci mówiłam. – Tak. – On cię fascynuje. Dlaczego? Chcesz coś zyskać? Nie, nie od niego. On dostrzegł jasne światełko w mroku tego zapomnianego stawu i nie spocznie, póki go nie zgasi. – Sai Smack, on pokazał mi... – Zapewne coś związanego z twoją matką. On wie, jak manipulować ludźmi, tak, to umie najlepiej. Ma magiczne klucze do otwierania ich serc. Wiem, że nie zdołam powstrzymać cię słowami, bo jedno oko wystarczy, żeby czytać w twej twarzy. I wiem, że nie mogę zatrzymać cię siłą, o czym ty równie dobrze wiesz. Czyż inaczej przyszedłbyś do mnie po to, czego chcesz? Słysząc to, Tim okazał zmieszanie, ale nie zmienił zdania, i wtedy zrozumiała, że jest dla niej naprawdę stracony. Gorzej, bo zapewne

zatracił siebie. – Czego więc chcesz? – Tylko przekazać wiadomość dla mojej matki, jeśli pozwolisz. Powiedz jej, że poszedłem do lasu i wrócę z czymś, co przywróci jej wzrok. Sai Smack przez kilka sekund nic nie mówiła, spoglądając na niego przez woal. W świetle lampy, którą trzymała w podniesionej ręce, Tim widział geografię jej zniszczonej twarzy lepiej, niżby chciał. – Zaczekaj tu – powiedziała w końcu. – Nie wymykaj się bez pożegnania, bo pomyślę, że jesteś tchórzem. I nie niecierpliw się, gdyż wiesz, że jestem powolna. Chociaż gorączkowo pragnął odejść, Tim zaczekał, jak prosiła. Sekundy wydawały się minutami, minuty godzinami, ale w końcu wróciła. – Byłam pewna, że poszedłeś – powiedziała staruszka i nie zraniłaby Tima bardziej, gdyby uderzyła go w twarz pejczem. Wręczyła mu lampę, którą przyniosła do drzwi. – Do oświetlania drogi, bo widzę, że nie masz swojej. Miała rację. W pośpiechu zapomniał wziąć. – Dzięki, sai. W drugiej ręce trzymała bawełniany worek. – Jest w nim bochen chleba. To niewiele i chleb jest sprzed dwóch dni, ale tylko taki prowiant mogę ci dać. Gardło Tima ścisnęło się tak, że przez chwilę nie mógł wykrztusić słowa, więc tylko trzy razy postukał się w szyję i wyciągnął rękę po worek. Jednakże staruszka się nie spieszyła. – Jest tu jeszcze coś, Tim. Należało do mojego brata, który zginął w Bezkresnej Puszczy przed prawie dwudziestoma laty. Kupił tę rzecz od wędrownego handlarza, a kiedy potem skrzyczałam go i nazwałam łatwowiernym głupcem, zabrał mnie na pola na zachód od miasteczka i pokazał, jak ona działa. I, bogowie, jakiż robiła hałas! Godzinami dzwoniło mi potem w uszach! Z worka wyjęła broń. Tim patrzył na nią szeroko otwartymi oczami. Widział zdjęcia broni w książkach wdowy, a Stary Destry miał na ścianie salonu oprawiony rysunek czegoś, co nazywał karabinem, ale Tim nigdy się nie spodziewał, że zobaczy prawdziwą broń. Miała prawie trzydzieści centymetrów długości, drewnianą rękojeść, metalowy spust i lufy. Cztery lufy złączone

opaskami, chyba z mosiądzu. Otwory na końcach, przez które wylatywały pociski, były kwadratowe. – Brat wystrzelił z niego dwa razy, zanim mi pokazał, i od tamtego dnia nikt już tego nie robił, ponieważ umarł wkrótce potem. Nie wiem, czy to strzela, ale trzymałam broń w suchym miejscu i raz na rok... w jego urodziny... oliwiłam tak, jak mi pokazał. Wszystkie komory są naładowane i jest jeszcze pięć naboi. Są nazywane kulami. – Bólami? – zapytał Tim, marszcząc brwi. – Nie, nie, kulami. Popatrz. Wręczyła mu worek, żeby mieć obie powykręcane ręce wolne, a potem stanęła bokiem w drzwiach. – Joshua mówił, że tej broni nie należy nigdy kierować w kogoś, chyba że chcemy tę osobę zranić lub zabić. Ponieważ, jak mówił, broń ma żądzę w sercu. A może powiedział żelazne serce? Po tylu latach już nie pamiętam. Z boku jest dźwigienka... o tutaj... Rozległ się cichy trzask i broń przełamała się na dwie części między rękojeścią a lufami. Staruszka pokazała mu cztery kwadratowe mosiężne płytki. Kiedy wyjęła jedną z zagłębienia, Tim zobaczył, że ta płytka w rzeczywistości była podstawą kuli. – To mosiężne dno pozostaje, kiedy wystrzelisz – tłumaczyła. – Trzeba wyjąć je, zanim załadujesz następny nabój. Widzisz? – Tak. Nie mógł się doczekać, kiedy sam dotknie kul. Co więcej, pragnął trzymać tę broń w dłoni, ściągnąć spust i usłyszeć wystrzał. Wdowa zamknęła broń (która ponownie wydała suchy trzask), a potem pokazała mu koniec rękojeści. Zobaczył cztery małe metalowe wypustki przeznaczone do odciągania kciukiem. – To są kurki. Każdy kurek obsługuje jedną lufę... jeśli ta przeklęta rzecz w ogóle jeszcze strzela. Widzisz? – Tak. – To broń czterostrzałowa. Joshua mówił, że jest bezpieczna, dopóki żaden z kurków nie zostanie odciągnięty. – Zachwiała się lekko, jakby zakręciło się jej w głowie. – Dawać broń dziecku! Które zamierza w nocy pójść do Bezkresnej Puszczy na spotkanie z diabłem! Cóż innego mogę jednak zrobić? – A potem dodała jakby do siebie: – Ale on nie będzie się spodziewał, że dzieciak może mieć broń, prawda? Może jest jeszcze Biel na tym świecie i jedna z tych kul trafi w to czarne serce. Schowaj ją do

worka, dobrze? Podała mu broń rękojeścią do przodu. Tim o mało jej nie upuścił. To, że taka niewielka rzecz może być taka ciężka, było zdumiewające. I jak magiczna różdżka Kontraktora, gdy przesuwał nią nad wodą w wiadrze, zdawała się pulsować. – Dodatkowe kule są owinięte w bawełniane gałganki. Razem z czterema w lufach masz ich dziewięć. Niech dobrze ci służą i niechaj nie przeklinam siebie na polanie za to, że ci je dałam. – Dzięki... dzięki ci, sai. Tylko tyle Tim zdołał wykrztusić. Schował broń do worka. Nauczycielka położyła dłonie na jego skroniach i zaśmiała się gorzko. – Jesteś głupi i ja też. Zamiast dawać ci czterostrzałowy rewolwer mojego brata, powinnam przynieść miotłę i dać ci nią po głowie. – Ponownie zaśmiała się gorzko, desperacko. – Chociaż to nic by nie dało przy mojej babskiej sile. – Zaniesiesz rano wiadomość mojej mamie? Ponieważ tym razem pójdę aż do końca Żelaznego Lasu. – Tak, zrobię to i pewnie złamię jej serce. – Nachyliła się do niego i skraj woalu się zakołysał. – Pomyślałeś o tym? Widzę po twojej minie, że tak. Dlaczego to robisz, jeśli wiesz, że ta wiadomość będzie udręką dla jej duszy? Tim zaczerwienił się od korzonków włosów po podbródek, ale nie zmienił zdania. W tym momencie był bardzo podobny do swojego nieżyjącego ojca. – Zamierzam przywrócić jej wzrok. Zostawił mi dość swojej magii, żebym zobaczył, jak można to zrobić. – Czarnej magii! Na poparcie swych kłamstw! Kłamstw, Timie Rossie! – Tak mówisz. – Wysunął szczękę i w tym też bardzo przypominał Jacka Rossa. – A jednak nie kłamał o kluczu, bo otworzyłem kufer. Nie skłamał o pobiciu. Nie kłamał o tym, że moja mama oślepła... tak się stało. Co do mojego ojca... sama wiesz. – Taa – powiedziała z szorstkim wiejskim akcentem, którego Tim nigdy u niej nie słyszał. – Taa, i każda z tych prawd miała dwa końce; skrzywdziła cię i zwabiła w jego pułapkę. Na to nie odpowiedział, tylko spuścił głowę, wpatrując się w wierzchy swoich sfatygowanych butów. Wdowa niemal zaczęła mieć nadzieję, ale gdy podniósł twarz, spojrzał jej w oczy i rzekł:

– Zostawię Bitsy uwiązaną przy szlaku niedaleko stanowiska Cosingtona-Marchly’ego. Nie chcę zostawiać jej w odnodze, gdzie znalazłem mojego tatę, ponieważ tam jest pooky na drzewach. Kiedy pójdziesz zobaczyć się z mamą, poprosisz sai Cosingtona, żeby przyprowadził Bitsy do domu? Młodsza kobieta mogłaby się spierać, może nawet prosić, ale wdowa nie była taką kobietą. – Jeszcze coś? – Dwie sprawy. – Mów. – Ucałujesz ode mnie mamę? – Tak, chętnie. A druga? – Dasz mi błogosławieństwo na drogę? Zastanowiła się, po czym pokręciła głową. – Co do błogosławieństwa, to broń mojego brata jest najlepszym, jakie mogę ci dać. – Zatem będzie musiało wystarczyć. Ugiął nogę w kolanie i przycisnął pięść do czoła w geście pozdrowienia, a potem odwrócił się i zszedł po schodkach do uwiązanej na dole wiernej małej mulicy. Głosem niemal zbyt cichym – ale nie całkiem – żeby go usłyszeć, wdowa Smack powiedziała: – W imię Gana, błogosławię cię. Teraz niech działa ka.

41. Księżyc zaszedł, gdy Tim zsiadł z Bitsy i uwiązał ją do krzaka przy Szlaku Żelaznych Drzew. Przed wyjściem ze stajni napełnił kieszenie owsem i teraz rozsypał go przed nią tak, jak poprzedniej nocy zrobił to Kontraktor swojemu koniowi. – Bądź spokojna, sai Cosington przyjdzie po ciebie rano – powiedział Tim. W jego umyśle pojawił się obraz Porządnego Petera znajdującego Bitsy martwą, z wielką dziurą w brzuchu wyrwaną przez jednego z leśnych drapieżników (może właśnie tego, którego obecność wyczuwał za sobą podczas przejazdu przez Żelazny Las poprzedniej nocy). Jednakże cóż innego mógł zrobić? Bitsy była słodkim stworzeniem, ale

nie dość mądrym, żeby sama odnalazła drogę do domu, obojętnie ile razy przemierzyła ten szlak. – Będzie ci tu dobrze – mówił dalej, głaszcząc jej gładki nos... tylko czy na pewno? Przyszło mu do głowy, że wdowa miała rację we wszystkim, i to był pierwszy dowód, ale pospiesznie odepchnął od siebie tę myśl. Powiedział mi prawdę o wszystkim innym; z pewnością mówił prawdę i o tym. Zanim przeszedł trzy koła dalej w głąb Żelaznego Lasu, zaczął w to wierzyć. Musicie pamiętać, że miał dopiero jedenaście lat.

42. Tej nocy nie dostrzegł ogniska. Zbliżając się do końca Szlaku Żelaznych Drzew, zamiast zapraszającego pomarańczowego blasku płonącego drewna, Tim dojrzał zimne zielone światło. Migotało i chwilami znikało, ale zawsze powracało dostatecznie silne, aby rzucać cienie, które zdawały się wić wokół jego stóp niczym węże. Szlak – niewyraźny teraz, ponieważ jedyne koleiny na nim zrobiły wozy Wielkiego Rossa i Wielkiego Kellsa – skręcał w lewo, omijając wiekowe drzewo żelazne o pniu potężniejszym od największego domu w wiosce. Sto kroków za zakrętem droga kończyła się polaną. Tam była poprzeczka i tabliczka. Tim mógł odczytać każde słowo, gdyż nad nią, zawieszona w powietrzu dzięki skrzydłom uderzającym tak szybko, że stawały się niemal niewidoczne, unosiła się sighe. Podszedł bliżej, zapominając o wszystkim innym, zachwycony niezwykłym widokiem. Sighe miała nie więcej niż dziesięć centymetrów wysokości. Była naga i piękna. Nie można było orzec, czy jej ciało było równie zielone jak emanująca z niego poświata, tak silny otaczał ją blask. Jednakże Tim widział jej zachęcający uśmiech i wiedział, że widziała go bardzo dobrze, chociaż jej wielkie, migdałowate oczy nie miały źrenic. Skrzydła zaś wydawały miarowy cichy pomruk. Po Kontraktorze nie było śladu. Sighe wesoło zatoczyła krąg i wpadła w gałęzie krzewu. Tim trochę się przestraszył, wyobrażając sobie te delikatne skrzydełka porwane przez ciernie, ale szybko wyłoniła się nietknięta i wzbiła nierówną spiralą na wysokość piętnastu metrów lub wyżej – aż do pierwszych rozpostartych gałęzi żelaznych drzew – zanim znów sfrunęła, prosto na

niego. Tim ujrzał kształtne ręce wyciągnięte do przodu, nadające jej wygląd dziewczyny dającej nura do basenu. Uchylił się, a gdy ona przeleciała tak blisko niego, że zwichrzyła mu włosy, usłyszał śmiech. Brzmiał jak dzwoneczki w oddali. Ostrożnie wyprostował się i zobaczył, że powraca, teraz robiąc salta w powietrzu. Serce mocno biło mu w piersi. Pomyślał, że nigdy nie widział czegoś tak ślicznego. Przeleciała nad poprzeczką i w jej blasku dostrzegł słabo widoczną, zarośniętą ścieżkę wiodącą w głąb Bezkresnej Puszczy. Sighe uniosła rękę. Dłonią jarzącą się zielonym ogniem skinęła na niego. Oczarowany nieziemskim pięknem i zachęcającym uśmiechem Tim bez wahania przeszedł pod poprzeczką, nawet nie patrząc na dwa ostatnie słowa napisane przez jego nieżyjącego ojca: PODRÓŻNY, UWAŻAJ.

43. Sighe unosiła się tak blisko, że niemal mógłby dotknąć jej wyciągniętą ręką, a potem odleciała nad ledwie widoczną ścieżkę. Tam zawisła, uśmiechając się i kiwając na niego. Włosy opadały jej na ramiona, czasem zakrywając maleńkie piersi, czasem rozwiewając się w podmuchu skrzydeł i odsłaniając je. Kiedy za drugim razem znalazł się blisko, zawołał... ale cicho, obawiając się, że gdyby krzyknął zbyt głośno, mogłyby pęknąć jej bębenki w uszach. – Gdzie jest Kontraktor? Odpowiedzią był perlisty śmiech. Wywinęła dwa koziołki, podciągnąwszy kolana aż do ramion, po czym odleciała, zatrzymując się w locie tylko po to, żeby spojrzeć za siebie i upewnić się, że Tim idzie za nią. W ten sposób prowadziła urzeczonego chłopca coraz dalej w głąb Bezkresnej Puszczy. Tim nie zauważył, kiedy resztki ścieżki znikły i teraz szedł między wysokimi drzewami, które widzieli nieliczni, a i to dawno temu. Nie zauważył też, kiedy ciężki, słodkawo-kwaśny zapach zmienił się w znacznie mniej przyjemny odór stojącej wody i gnijącej roślinności. Drzewa żelazne zostały w tyle. Gdzieś tam będzie ich więcej, mnóstwo, ale nie tutaj. Tim dotarł na brzeg wielkiego bagna zwanego Fagonardem. Sighe, jeszcze raz błysnąwszy swym kuszącym uśmiechem, pomknęła dalej. Teraz jej blask odbijał się w mętnej wodzie. Coś – nie ryba –

wyłoniło się z brudnej toni, spojrzało na powietrznego intruza wyłupiastymi ślepiami i z powrotem schowało się w wodzie. Tim tego nie zauważył. Widział tylko kępę trawy, nad którą unosiła się zjawa. Będzie musiał zrobić długi krok, ale nie było mowy, żeby nie poszedł dalej. Ona czekała. Na wszelki wypadek skoczył, a mimo to ledwie zdołał stanąć na kępie; ten zielony blask był ułudny i odległość wyglądała na mniejszą niż w rzeczywistości. Zachwiał się, machając rękami. Sighe jeszcze pogorszyła sytuację (nieświadomie, Tim był tego pewny; po prostu chciała się bawić), zataczając szybkie kręgi wokół jego głowy, oślepiając go swoją aurą i wypełniając uszy dźwięcznym śmiechem. Mogło się to skończyć inaczej (gdyż nie zauważył pokrytego łuskami łba, który wynurzył się za nim, sterczących ślepi i rozdziawionej paszczy pełnej ostrych zębów), ale Tim był młody i zwinny; złapał równowagę i wkrótce stał pewnie na trawiastej kępie. – Jak cię zwą? – zapytał jarzącej się duszki, która teraz unosiła się przed nim. Pomimo jej dźwięcznego śmiechu nie był pewny, czy sighe umie mówić, a jeśli tak, to czy odpowie mu w wysokiej, czy niskiej mowie. Odpowiedziała jednak i Tim uznał, że jest to najśliczniejsze imię, jakie kiedykolwiek słyszał, doskonale pasujące do jej eterycznej urody. – Armaneeta! – zawołała i znów odleciała, śmiejąc się i zalotnie oglądając na niego.

44. Podążał za nią coraz głębiej w bagna Fagonard. Czasem kępy były tak blisko siebie, że mógł przechodzić z jednej na drugą, ale w miarę jak szedł, odkrył, że musi skakać coraz częściej i coraz dalej. Pomimo to się nie bał. Wprost przeciwnie, był oszołomiony i w euforii zaśmiewał się za każdym razem, gdy łapał równowagę. Nie widział obłych kształtów, które podążały za nim, tnąc czarne wody gładko, jak igła szwaczki tnie jedwab; najpierw był jeden, potem dwa, a w końcu pół tuzina. Cięły go komary, a on odpędzał je, nie czując ukłuć pozostawiających krwawe ślady na skórze. Nie widział też zgarbionych, lecz dwunogich stworów poruszających się równolegle do niego i patrzących ślepiami lśniącymi w

ciemności. Kilkakrotnie nawoływał Armaneetę. – Chodź do mnie, nie zrobię ci krzywdy! Zawsze mu umykała, raz nawet przelatując mu między palcami i łaskocząc skrzydełkami. Okrążyła wysepkę większą od innych. Nie rosły na niej żadne rośliny i Tim założył, że to skała – pierwsza napotkana w tej części świata, gdzie wszystko wydawało się raczej płynne niż stałe. – Jest za daleko! – zawołał do Armaneety. Szukał innego kamienia, na którym mógłby stanąć, ale nie znalazł. Jeśli chciał dotrzeć do następnej kępy, najpierw musiał skoczyć na ten głaz. A sighe przyzywała. Może mi się uda, pomyślał. Ona najpewniej uważa, że mogę to zrobić; inaczej po co by mnie przyzywała? Na kępie, na której stał, nie było miejsca, żeby się cofnąć i rozpędzić, więc Tim ugiął kolana i odbił się, wkładając w ten skok wszystkie swoje siły. Lecąc nad wodą, zobaczył, że raczej nie doskoczy, zatem wyciągnął ręce. Wylądował na piersi, tak mocno uderzając się w brodę, że jasne plamki zawirowały mu przed oczami już oślepionymi blaskiem duszki. W następnej chwili uświadomił sobie, że nie ściska skały – chyba że skały oddychają – a potem usłyszał za sobą potężne i nieprzyjemne sapnięcie. Po nim nastąpił donośny plusk, który mu opryskał plecy i kark ciepłą, pełną robactwa wodą. Gramolił się po skale, która nie była skałą, mając świadomość, że zgubił lampę wdowy, ale wciąż ma jej worek. Gdyby nie zawiązał mocno jego końca wokół przegubu ręki, straciłby go także. Bawełna była wilgotna, na szczęście nieprzemoczona. Przynajmniej na razie. Nagle, gdy wyczuł, że to coś za nim się zbliża, „skała” zaczęła się podnosić. Stał na łbie jakiegoś stwora, który odpoczywał w błocie i mule. Teraz ocknął się i nie był uszczęśliwiony. Wydał donośny ryk i zielonopomarańczowy ogień trysnął mu z pyska, smażąc trzciny sterczące przed nim z wody. Nie tak duży jak dom, nie, zapewne nie, ale to smok jak nic, a ja, o bogowie, stoję na jego łbie! Ognisty wydech rozjaśnił tę część Fagonardu. Tim zobaczył trzciny pochylające się na prawo i lewo, gdy podążające za nim stwory co sił zmykały jak najdalej od smoczego ognia. Zauważył również kolejną kępę trawy. Była nieco większa od tej, z której skoczył na swoją obecną –

bardzo niebezpieczną – pozycję. Nie było czasu martwić się tym, że może zostać pożarty przez przerośniętą rybę ludojada, jeśli nie doskoczy, albo tym, że następny wydech smoka może go zmienić w zwęglonego chłopca, jeśli nawet przeskoczy na kępę. Z nieartykułowanym okrzykiem Tim skoczył. Był to jego najdłuższy skok i niemal za długi. Musiał złapać się trawy, żeby nie zsunąć się z drugiej strony i nie wpaść do wody. Trawa była ostra i kaleczyła mu palce. Niektóre łodygi dymiły, nadpalone oddechem zirytowanego stwora, ale Tim przytrzymał się ich. Wolał nie myśleć, co mogło go czekać, gdyby spadł z tej maleńkiej wysepki. Nie żeby na niej był bezpieczny. Podniósł się na klęczki i spojrzał tam, skąd przyszedł. Smoczyca – samica, gdyż widział różowy żeński grzebień na jej łbie – uniosła się z wody, stając na tylnych łapach. Nie była wielkości domu, ale większa niż Blackie, ogier Kontraktora. Dwukrotnie machnęła skrzydłami, rozpryskując na wszystkie strony krople wody i wytwarzając podmuch, który rozwiał mokre od potu włosy na czole Tima. Towarzyszący temu dźwięk przypominał łopot prześcieradeł jego matki trzepoczących na sznurze do suszenia. Spoglądała na niego paciorkowatymi, przekrwionymi ślepiami. Strużki płonącej śliny ściekały jej z paszczy i z sykiem gasły w wodzie. Wysoko między okrytymi pancerzem piersiami Tim widział poruszające się skrzela, gdy wciągała powietrze podsycające palenisko w trzewiach. Zdążył pomyśleć, jakie to dziwne – i w pewien sposób zabawne – że kłamstwo jego ojczyma stanie się teraz prawdą. Tylko że to on, Tim, zostanie ugotowany. Bogowie pewnie się śmieją. A jeśli nie oni, to zapewne Kontraktor. Bez żadnego racjonalnego uzasadnienia Tim opadł na klęczki i wyciągnął ręce do smoczycy. Bawełniany worek wciąż zwisał mu z prawego nadgarstka. – Proszę, pani! – zawołał. – Proszę, nie pal mnie, bo zostałem wywiedziony na manowce i proszę o wybaczenie! Przez długą chwilę smoczyca przyglądała się mu, jej skrzela wciąż pulsowały, a ognista ślina ściekała i syczała. Potem powoli – Timowi wydawało się, że centymetr po centymetrze – znów zaczęła się zanurzać. W końcu z wody wystawał tylko czubek jej łba... i te straszliwe, wybałuszone ślepia. Wydawało mu się, że zapowiadają, iż będzie bezlitosna, jeśli ponownie zakłóci jej odpoczynek. W końcu i one znikły i Tim znów widział tylko coś, co mogło być głazem. – Armaneeta? – Rozejrzał się wokół, szukając zielonej poświaty i

wiedząc, że jej nie zobaczy. Zaprowadziła go w głąb Fagonardu, do miejsca, gdzie nie było kolejnych kęp trawy, a odwrót blokowała smoczyca. Wykonała zadanie. – Tylko kłamstwa – szepnął Tim. Wdowa Smack miała rację.

45. Usiadł na wzgórku bliski płaczu, ale nie miał już łez. I był z tego rad. Co dałby mu płacz? Zrobiono z niego głupca i tyle. Obiecał sobie, że następnym razem będzie mądrzejszy... jeśli będzie następny raz. Kiedy siedział tak samotnie w mroku, a niewidoczny księżyc rzucał szarawy blask przez gąszcz, nie wydawało się to prawdopodobne. Podwodne stwory wróciły. Omijały buduar smoczycy, ale i tak miały sporo miejsca do manewrowania i niewątpliwie jedynym obiektem ich zainteresowania była wysepka, na której siedział Tim. Mógł tylko żywić nadzieję, że są to ryby niemogące wyjść z wody. Wiedział jednak, że wielkie stwory, które żyją w takich gęstych płyciznach, mogą oddychać zarówno w wodzie, jak i w powietrzu. Patrzył, jak krążą wokół, i myślał: zbierają odwagę do ataku. Stał w obliczu śmierci i zdawał sobie z tego sprawę, ale miał dopiero jedenaście lat i mimo wszystko był głodny. Wyjął bochenek, zobaczył, że tylko jeden jego koniec jest wilgotny, i odgryzł kilka kęsów. Potem odłożył go, żeby obejrzeć rewolwer, wytężając wzrok w nikłym blasku księżyca i słabej fosforyzującej poświacie bagna. Broń wydawała się sucha. Tak samo zapasowe naboje. Tim pomyślał, że wie, w jaki sposób utrzymać je w takim stanie. Wyrwał dziurę w bochenku, wepchnął zapasowe kule do środka, zatkał otwór i położył bochenek obok worka. Miał nadzieję, że worek jest suchy, ale nie był tego pewny. Powietrze było wilgotne i... Nadciągały dwa stwory, zmierzając prosto ku wysepce Tima. Zerwał się na równe nogi i wykrzyknął pierwsze słowa, które przyszły mu do głowy. – Lepiej nie! Lepiej nie zbliżajcie się, dranie! Jest tu rewolwerowiec, prawdziwy syn Gilead i Elda, więc lepiej nie róbcie tego! Wątpił, czy takie bestie o mózgach wielkości groszku miały pojęcie, co on wykrzykuje – albo przejęłyby się, gdyby rozumiały – lecz jego głos przestraszył je i odpłynęły. Uważaj, żeby nie zbudzić smoczycy, pomyślał.

Może wynurzyć się z wody i upiec cię tylko po to, żeby położyć kres tym hałasom. Tylko jakie miał wyjście? Kiedy następnym razem żywe łodzie podwodne ruszyły na niego, chłopiec klaskał i krzyczał. Waliłby w wydrążoną kłodę, gdyby ją miał. Tim pomyślał, że jeśli już, to spopielenie ognistym oddechem byłoby lżejszą śmiercią od tej, jaka czekała go w pyskach wodnych stworów. Na pewno szybszą. Zastanawiał się, czy Kontraktor był gdzieś w pobliżu, przyglądając się temu z uciechą. I doszedł do wniosku, że to częściowa prawda. Kontraktor obserwował go, ale nie brudziłby sobie butów w cuchnącym bagnie. Siedział w jakimś suchym i wygodnym miejscu, obserwując spektakl w srebrnej misie, z Armaneetą krążącą w pobliżu. Może nawet siedzącą na jego ramieniu, z brodą opartą na maleńkich dłoniach.

46. Zanim szare światło świtu zaczęło przekradać się przez nisko zwieszone gałęzie drzew (karłowatych, pokrytych mchem okropności, jakich Tim nigdy wcześniej nie widział), jego wysepkę okrążały dwa tuziny podwodnych stworów. Najmniejszy z nich miał ponad trzy metry długości, pozostałe były znacznie większe. Okrzyki i klaskanie już ich nie odstraszały. Zamierzały po niego przyjść. Jakby to wszystko nie było wystarczająco złe, przez baldachim zieleni przedzierało się teraz dość światła, by mógł się upewnić, że zostanie zabity i pożarty przed liczną widownią. Nie było tylko dostatecznie jasno, żeby mógł dostrzec twarze widzów, z czego nawet się cieszył. Zgarbione, humanoidalne sylwetki stanowiły wystarczająco przykry widok. Stały na pobliskim brzegu, siedemdziesiąt lub osiemdziesiąt metrów dalej. Dostrzegał kilka, lecz z pewnością było ich tam więcej. Nikłe i mgliste światło nie pozwalało policzyć dokładnie. Miały spadziste ramiona i kudłate głowy wysunięte do przodu. Łachmany okrywające ich ciała mogły być resztkami odzienia lub pasami mchu, jak te zwisające z gałęzi. Tim miał wrażenie, że patrzy na małe plemię błotnych ludzi, którzy wyłonili się z tego bagniska tylko po to, żeby obserwować, jak pływający drapieżcy bawią się ze swoją ofiarą, a potem ją rozszarpują. Co za różnica? Już po mnie... czy będą na to patrzeć, czy nie. Jeden z

krążących wokół gadów oddzielił się od stada i ruszył ku kępie, smagając wodę ogonem, unosząc prehistoryczny łeb i rozdziawiając paszczę w uśmiechu szerszym niż ciało Tima. Uderzył w wysepkę poniżej miejsca, gdzie stał Tim, tak mocno, że cała zatrzęsła się jak galareta. Na brzegu kilka błotnych istot zawyło. Tim pomyślał, że są jak widzowie na meczu w sobotnie popołudnie. Ta myśl była tak rozwścieczająca, że zapomniał o strachu. Jego miejsce zajęło coś, co musiało być wściekłością. Czy wodne bestie dopadną go? Nie był w stanie uniemożliwić im tego. Jednakże jeśli czterostrzałowy rewolwer, który dała mu wdowa, nie zamoczył się, może przynajmniej jeden z nich drogo zapłaci za swoje śniadanie. A jeśli nie wystrzeli, to obrócę go w dłoni i będę tłukł bestię kolbą, dopóki nie wyrwie mi ręki ze stawu. Stwór już wypełzał z wody, pazurami krótkich przednich łap drąc kępy trzcin i trawy, pozostawiając czarne wyrwy, które szybko napełniały się wodą. Jego ogon – zielonkawoczarny na końcu, a biały pod spodem jak brzuch umarlaka – unosił się i opadał, tłukąc wodę i wysyłając na wszystkie strony fontanny błota. Nad pyskiem miał kilkoro ślepi, które pulsowały i wydymały się, pulsowały i wydymały. Ani na chwilę nie odrywały wzroku od twarzy Tima. Długa paszcza rozwarła się; kły wyglądały jak rząd złączonych kamieni. Na brzegu – siedemdziesiąt metrów czy tysiąc kół dalej, to bez różnicy – błotni ludzie znowu zawyli, jakby zachęcali potwora. Tim rozwiązał bawełniany worek. Jego dłonie i palce poruszały się pewnie, chociaż stwór już do połowy wypełzł na wysepkę i zaledwie metr dzielił przemoczone buty Tima od kłapiącej paszczy. Odciągnął jeden z kurków tak, jak pokazała mu wdowa, zagiął palce na spuście i przyklęknął na jednym kolanie. Teraz zrównał się wysokością z atakującym stworem. Już czuł jego cuchnący oddech i widział pulsującą różową gardziel. Tim jednak się uśmiechał. Czuł, jak jego wargi rozciągają się, i był rad. Dobrze było śmiać się w ostatniej chwili życia, naprawdę. Wolałby tylko, żeby to poborca baronii wspinał się na ten brzeg, ze swoją podstępną zieloną wywłoką na ramieniu. – Zobaczmy, jak ci się to spodoba, draniu – mruknął i nacisnął spust. Rozległ się tak donośny huk, że chłopak w pierwszej chwili pomyślał, iż rewolwer eksplodował mu w dłoni. Jednakże to nie broń eksplodowała, lecz odrażające ślepia gada. Trysnęła z nich czarno-

czerwona maź. Stwór wydał bolesny ryk i odleciał w tył, podwijając ogon. Krótkimi przednimi łapami młócił powietrze. Runął w wodę, rzucał się w niej przez moment, a potem przewrócił się, odsłaniając brzuch. Wokół częściowo zanurzonego łba zaczął rosnąć czerwony obłok. Wygłodniały pradawny uśmiech zmienił się w sardoniczny pośmiertny grymas. W gęstwinie drzew brutalnie obudzone ptaki trzepotały skrzydłami, gwarząc i skrzecząc obelgi. Wciąż zimny jak głaz (i uśmiechając się, chociaż bezwiednie) Tim złamał rewolwer i wyjął łuskę. Była ciepła i dymiła. Złapał bochenek, włożył sobie zatyczkę z miąższu do ust i kciukiem wepchnął jeden z zapasowych naboi do komory. Z trzaskiem zamknął rewolwer i wypluł zatyczkę, która miała teraz smak oliwy. – Chodźcie! – krzyknął do gadów, które pływały tam i z powrotem, wzburzone (czubek łba zanurzonej smoczycy znikł). – Chodźcie po jeszcze! I nie była to brawura. Naprawdę chciał, żeby przyszły. Nic – nawet topór ojca, który wciąż tkwił za jego pasem – nigdy nie wydawało mu się tak bosko wspaniałe jak ten ciężki czterostrzałowy rewolwer, który trzymał w lewej dłoni. Z brzegu nadleciał dźwięk, którego Tim w pierwszej chwili nie rozpoznał, nie dlatego, że był taki dziwny, lecz dlatego, że okazał się sprzeczny ze wszystkim, co sądził o patrzących. Błotne istoty klaskały. Kiedy zwrócił się twarzą do nich, wciąż trzymając w dłoni dymiący rewolwer, opadli na kolana, przyłożyli pięści do czół i wypowiedzieli jedyne słowo, jakie znali. Tym słowem było hile, jedno z niewielu brzmiących tak samo w niskiej i wysokiej mowie, które Manni zwali finGan, czyli pierwszym słowem; tym, które wprawiło świat w ruch. Czy to możliwe... Tim Ross, syn Jacka, powiódł wzrokiem od błotnych ludzi klęczących na brzegu do starej (lecz sprawnej) broni, którą trzymał w dłoni. Czy to możliwe, że myśleli... To było możliwe. W rzeczy samej, bardziej niż możliwe. Lud Fagonardu wierzył, że on jest rewolwerowcem.

47.

Przez kilka chwil był zbyt oszołomiony, żeby się ruszyć. Spoglądał na nich z wysepki, na której walczył o życie (i jeszcze mógł przegrać); klęczeli w wysokich zielonych trzcinach i rzadkim błocie siedemdziesiąt metrów dalej, przyciskając pięści do kudłatych głów, i patrzyli na niego. W końcu doszło do głosu coś w rodzaju rozsądku i Tim zrozumiał, że musi wykorzystać ich wiarę, dopóki może. Gorączkowo szukał w pamięci opowieści przekazywanych przez rodziców i czytanych uczniom przez wdowę Smack z jej cennych książek. Żadna jednak nie pasowała do tej sytuacji, dopóki nie przypomniał sobie fragmentu starej historii, którą słyszał od Drzazgi Harry’ego, jednego z pijaczków pracujących dorywczo w tartaku. Stary Drzazga był przygłupi, gotowy wycelować w ciebie palec jak lufę rewolweru i udawać, że naciska spust, albo bełkotać bez sensu, utrzymując, że to wysoka mowa. Najbardziej lubił mówić o ludziach z Gilead, którzy nosili ciężkie rewolwery i wyruszali na misje. Och, Harry, mam nadzieję, że to dzięki ka znalazłem się w zasięgu twojego głosu podczas tamtej południowej przerwy. – Witajcie, lennicy! – zawołał do błotnych ludzi na brzegu – Widzę was dobrze! Powstańcie w miłości i służcie! Przez długą chwilę nic się nie działo. Potem wstali i spoglądali na niego głęboko osadzonymi i wiecznie znużonymi oczami. Ich wydatne szczęki zwisały niemal do piersi w identycznym wyrazie zdumienia. Tim zauważył, że niektórzy mieli prymitywne łuki, a inni maczugi przywiązane do piersi splecionymi pnączami. Co im teraz powiem? Czasem, pomyślał Tim, najlepsza jest naga prawda. – Zabierzcie mnie z tej pieprzonej wyspy! – wrzasnął.

48. W pierwszej chwili błotni ludzie tylko się gapili. Potem zbili się w gromadę i naradzali, wydając pomruki, cmoknięcia i niepokojące powarkiwania. Kiedy Tim zaczął się obawiać, że ta narada będzie trwała w nieskończoność, kilku członków plemienia odwróciło się i oddaliło biegiem. Najwyższy z nich obrócił się do Tima i wyciągnął obie ręce. To były ręce, chociaż jego dłonie miały zbyt wiele palców i lśniły zielenią od jakiejś substancji o konsystencji mchu. Gest był jasny i zrozumiały: Zostań tam.

Tim skinął głową i usiadł na trawie (jak mała lady Muffin na pufie, pomyślał) i zaczął zajadać resztę chleba. Jednocześnie wypatrywał na wodzie śladów pozostawianych przez powracające gady i trzymał rewolwer pod ręką. Muchy i mniejsze owady przysiadały mu na skórze, żeby nasycić się jego potem i znów odlecieć. Tim pomyślał, że jeśli coś szybko się nie wydarzy, będzie musiał wskoczyć do wody, aby pozbyć się tych denerwujących stworzeń, zbyt szybkich, żeby je zatłuc klaśnięciem dłoni. Tylko kto wie, co jeszcze mogło się ukrywać w mroku lub pełzać na dnie? Gdy przełknął ostatni kęs chleba, nad zasnutym poranną mgłą bagnem zaczęło pulsować rytmiczne dudnienie, strasząc kolejne ptaki, które poderwały się do lotu. Były wśród nich zdumiewająco duże, z różowymi czubami i długimi cienkimi nogami, którymi tłukły wodę, wzbijając się w powietrze. Wydawały wysokie, przeciągłe dźwięki; Tim miał wrażenie, że brzmiały jak śmiech dzieci, które postradały rozum. Ktoś uderza w wydrążoną kłodę, którą tak niedawno chciałem mieć – ta myśl wywołała znużony uśmiech. Dudnienie trwało prawie pięć minut, a potem ucichło. Banda na brzegu spoglądała w kierunku, z którego nadszedł Tim – znacznie młodszy, głupio uśmiechnięty i podążający za złą wróżką imieniem Armaneeta. Błotni ludzie osłaniali oczy przed promieniami słońca, teraz wściekle prażącego poprzez baldachim liści i rozganiającego mgłę. Zapowiadał się następny nienaturalnie upalny dzień. Tim usłyszał plusk i niebawem z niknącej mgły wyłoniła się dziwna, niekształtna łódź. Została zrobiona z kawałków drewna zebranych bogowie raczą wiedzieć gdzie i była głęboko zanurzona w wodzie, ciągnąc za sobą długie welony mchu i wodorostów. Miała maszt, ale bez żagla; na jego grocie tkwił łeb odyńca otoczony ruchliwą chmurą much. Czterej mieszkańcy bagna poruszali wiosłami z jakiegoś pomarańczowego drewna, którego Tim nie zdołał rozpoznać. Piąty stał na dziobie, w czarnym jedwabnym cylindrze ozdobionym czerwoną wstążką, która opadała mu na nagie ramię. Spoglądał przed siebie, czasem wskazując w lewo, a czasem w prawo. Wioślarze reagowali na jego wskazania z wprawą zdradzającą długą praktykę i łódź gładko przemykała między kępami, przez które zabrnął w ten ślepy zaułek. Kiedy łódź dotarła do czarnej i nieruchomej tafli wody kryjącej smoczycę, sternik pochylił się, a potem wyprostował, stękając z wysiłku.

W ramionach trzymał ociekający krwią kawał mięsa, który – jak domyślił się Tim – niedawno był połączony ze zdobiącym maszt łbem. Sternik dzierżył go, nie zważając na krew spływającą na jego włochatą pierś i ramiona, spoglądając w wodę. Wydał donośny, przeciągły okrzyk, a potem serię cmoknięć. Załoga podniosła wiosła. Łódź sunęła powoli naprzód w kierunku wysepki z oczekującym Timem, lecz sternik nie zwracał na to uwagi: wciąż uważnie wpatrywał się w wodę. W ciszy bardziej wstrząsającej niż najgłośniejszy plusk z wody wyłoniła się olbrzymiała łapa z na pół zaciśniętymi szponami. Sternik złożył zakrwawiony kawał odyńca w tę wyciągniętą dłoń, delikatnie jak matka wkładająca śpiące dziecko do kołyski. Szpony zacisnęły się na mięsie, wyciskając krople krwi opadające w wodę. Potem, równie cicho jak się pojawiła, łapa znikła, zabierając dar. Teraz wiesz, jak uspokoić smoka, pomyślał Tim. Przyszło mu do głowy, że zbiera cudowny materiał na opowieści, które urzekłyby nie tylko Starego Drzazgę, ale całą wieś Drzewo. Zastanawiał się, czy przeżyje, żeby im je przekazać.

49. Dziób łodzi uderzył w wysepkę. Wioślarze pochylili głowy i przytknęli pięści do czół. Sternik zrobił to samo. Kiedy wskazał Timowi łódź, gestem pokazując, żeby do niej wsiadł, długie zielone i brązowe pasma zakołysały się na jego chudym ramieniu. Kolejne wyrastały z policzków i zwisały z brody. Nawet jego nozdrza zdawały się zajęte przez roślinność, tak że musiał oddychać przez usta. To wcale nie błotni ludzie, pomyślał Tim, wsiadając do łodzi. To roślinni ludzie. Mutanty, które stały się częścią bagna stanowiącego ich środowisko. – Mówię dzięki – zwrócił się do sternika i bokiem pięści dotknął swojego czoła. – Hile! – rzekł sternik. Jego wargi rozciągnęły się w uśmiechu, ukazując nieliczne zielone zęby, lecz uśmiech wcale nie był przez to mniej czarujący. – Dobre spotkanie – rzekł Tim. – Hile! – powtórzył sternik i wszyscy pozostali podjęli ten okrzyk, aż

zatrzęsło się bagno: – Hile! Hile! Hile!

50. Na lądzie (jeśli grunt tak trzęsący się i namakający przy każdym kroku można nazwać lądem) plemię zebrało się wokół Tima. W powietrzu unosił się silny zapach ziemi. Tim trzymał w dłoni rewolwer, jednakże nie dlatego, że zamierzał strzelać do błotnych istot lub im grozić, ale dlatego, że najwyraźniej interesowała ich jego broń. Gdyby któryś z nich naprawdę wyciągnął rękę, żeby jej dotknąć, schowałby ją z powrotem do worka, lecz żaden tego nie zrobił. Mruczeli, pokazywali palcami, wydawali ciche ptasie świergoty, ale nie wymawiali żadnego zrozumiałego dla Tima słowa poza hile – witaj. A jednak kiedy do nich mówił, niewątpliwie go rozumieli. Było ich co najmniej szesnastu, sami mężczyźni i wszyscy zmutowani. Oprócz roślinnych form życia większość z nich miała grzybicze narośle wyglądające jak huby, które Tim czasem widział na kwietnych drzewach w tartaku. Ich skórę pokrywały jątrzące się czyraki. Tim nabierał przekonania, że gdzieś tam są też kobiety – nieliczne – ale nie ma dzieci. To było wymierające plemię. Wkrótce Fagonard pochłonie ich tak, jak smoczyca wchłonęła ofiarowany jej kawał dzika. Tymczasem spoglądali na niego w sposób, który był mu znajomy z tartaku: tak on i inni chłopcy patrzyli na nadzorcę, kiedy skończyli pracę i czekali na przydzielenie następnej. Ci tubylcy myśleli, że jest rewolwerowcem – śmieszne, gdyż był zaledwie dzieciakiem, ale tak to wyglądało – i przynajmniej w tym momencie postanowili wykonywać jego rozkazy. Przyszło im to łatwo, lecz Tim nigdy nie był szefem ani nawet nie marzył, żeby nim zostać. A czego chciał? Gdyby poprosił, żeby przeprawili go z powrotem na południowy kraniec bagna, zrobiliby to z pewnością. Sądził, że stamtąd odnalazłby drogę powrotną do Szlaku Żelaznych Drzew, którym zdołałby wrócić do wioski. Wrócić do domu. Był to sensowny pomysł i Tim o tym wiedział. Gdyby jednak wrócił, jego matka nie odzyskałaby wzroku. Nawet schwytanie Wielkiego Kellsa by tego nie zmieniło. On, Tim Ross, zbyt wiele zaryzykował, żeby wrócić

z niczym. Co gorsza, Kontraktor mógłby użyć srebrnej misy, aby patrzeć, jak Tim zmyka na południe pokonany. I śmiałby się. Zapewne wraz ze swoją wstrętną duszką siedzącą mu na ramieniu. Kiedy o tym rozmyślał, przypomniał sobie coś, co wdowa Smack zwykła mówić w szczęśliwszych dniach, kiedy był tylko uczniem i starał się wykonać swoje obowiązki, zanim ojciec wróci z lasu: Jedynym głupim pytaniem, moje łobuziaki, jest to nie zadane. Głośno (choć bez większej nadziei) Tim rzekł: – Moją misją jest znalezienie Maerlyna, wielkiego maga. Powiedziano mi, że ma dom w Bezkresnej Puszczy, lecz człowiek, który mi to ujawnił, był... Był draniem. Był kłamcą. Był okrutnym żartownisiem, który zabawiał się zwodzeniem dzieci... Był niegodny zaufania – dokończył. – Czy wy z Fagonardu słyszeliście kiedyś o Maerlynie? Może nosić wysoką czapkę w kolorze słońca. Spodziewał się przeczącego kręcenia głowami lub niezrozumienia. Zamiast tego członkowie plemienia odsunęli się i zbili w ciasny, pokrzykujący krąg. Trwało to co najmniej dziesięć minut i chwilami dyskusja stawała się bardzo ożywiona. W końcu wrócili do Tima. Powykręcane ręce o owrzodzonych palcach wypchnęły naprzód sternika o barczystej i krępej budowie ciała. Gdyby nie wychował się na tych zalanych trującą wodą mokradłach, mógłby być przystojny. W jego oczach paliła się inteligencja. Na piersi, nad prawym sutkiem, wydymał się i kołysał ogromny zainfekowany czyrak. Sternik podniósł palec. Tim rozpoznał gest: tak wdowa Smack przypominała uczniom, żeby uważali. Skinął głową i wskazał pierwszymi dwoma palcami prawej ręki – w której nie trzymał rewolweru – na swoje oczy, tak jak nauczyła go wdowa. Sternik – Tim przypuszczał, że najlepszy aktor w plemieniu – odpowiedział skinieniem, po czym pogładził powietrze poniżej splątanego gąszczu zarostu i zielska na swojej twarzy. Tim poczuł ukłucie podniecenia. – Broda? Tak, miał brodę! Następnie sternik poruszył ręką nad swoją głową, powoli zamykając dłoń, pokazując w ten sposób nie tylko czapkę, ale właśnie stożkowatą czapkę. – To on! – roześmiał się Tim. Sternik też się roześmiał, ale ten uśmiech wydał się Timowi

wymuszony. Kilku innych bełkotało coś i świergoliło. Sternik uciszył ich machnięciem ręki, a potem znów zwrócił się do Tima. Zanim jednak podjął przerwany pokaz, wrzód nad jego sutkiem pękł, tryskając ropą i krwią. Wypełzł z niego pająk wielkości ptasiego jajka. Sternik złapał go, zgniótł w dłoni i odrzucił. Następnie, co Tim obserwował ze zgrozą i fascynacją, jedną ręką rozchylił ranę. Gdy jej brzegi rozwarły się jak usta, wetknął w nią drugą rękę i wygarnął śliską masę lekko pulsujących jajeczek. Niedbałym ruchem odrzucił je na bok, pozbywając się ich jak garści smarków z nosa w zimny poranek. Nikt z pozostałych nie zwrócił na to uwagi. Czekali na wznowienie spektaklu. Po załatwieniu sprawy z wrzodem sternik opadł na czworaki i zaczął rzucać się jak drapieżnik tu i tam, groźnie przy tym warcząc. Po chwili przestał i spojrzał na Tima. Ten pokręcił głową. Walczył z mdłościami. Ci ludzie dopiero co uratowali mu życie, więc uważał, że byłoby nieuprzejmie wymiotować na ich oczach. – Nie rozumiem tego. Przepraszam. Sternik wzruszył ramionami i wstał. Splątane rośliny wyrastające z jego piersi były teraz zlepione krwią. Ponownie pokazał brodę i wysoką stożkowatą czapkę. I znów opadł na ziemię, warcząc i skacząc. Tym razem pozostali dołączyli do niego. Plemię na chwilę zmieniło się w stado niebezpiecznych zwierząt, choć ich śmiechy i wyraźnie dobry humor nieco psuły to wrażenie. Tim znowu pokręcił głową, czując się jak głupek. Sternik nie wyglądał na rozbawionego, lecz na zaniepokojonego. Przez moment stał podparty pod boki, rozmyślając, po czym skinął na jednego ze swych współplemieńców. Ten był wysoki, łysy i bezzębny. Obaj naradzali się długo. Potem ten wysoki pobiegł gdzieś, poruszając się bardzo szybko, chociaż nogi miał tak krzywe, że kiwał się na boki jak łódź na wietrze. Sternik skinieniem przywołał dwóch innych. Oni też rzucili się biegiem. Kolejny raz sternik opadł na czworaki i znów zaczął naśladować dzikie zwierzę. Kiedy skończył, spojrzał na Tima z niemal błagalną miną. – Czy to pies? – zaryzykował Tim. Słysząc to, pozostali członkowie plemienia zaśmiali się serdecznie. Sternik wstał i poklepał Tima po ramieniu dłonią o sześciu palcach, jakby mówiąc, że nie ma mu tego za złe. – Powiedzcie mi tylko jeszcze jedno – rzekł Tim. – Maerlyn... sai, czy on jest prawdziwy?

Sternik zastanowił się nad tym, po czym wyciągnął ręce w górę przesadnie ekspresyjnym gestem. Była to mowa ciała, którą rozumiał każdy mieszkaniec Drzewa: Kto wie?

51. Dwaj tubylcy wrócili z koszem splecionym z trzciny, z konopnym powrozem do noszenia na ramieniu. Położyli go u stóp sternika, odwrócili się do Tima i zasalutowali mu, po czym cofnęli się uśmiechnięci. Sternik pochylił się i skinął na Tima, żeby zrobił to samo. Chłopiec wiedział, co znajduje się w koszu, zanim sternik go otworzył. Czuł zapach świeżo gotowanego mięsa i musiał otrzeć usta rękawem, żeby nie pociekła z nich ślina. Ci dwaj mężczyźni (a może ich kobiety) zapakowali mu tutejszy odpowiednik lunchu drwala. Plastry wieprzowiny poprzekładano jakimś pomarańczowym warzywem wyglądającym jak dynia. Zawinięto je w cienkie zielone liście, tworząc kanapki bez chleba. W koszu były jeszcze poziomki i jeżyny, owoce, których o tej porze roku już dawno nie było wokół wioski. – Dzięki, sai! Tim trzy razy postukał się w szyję. Widząc to, wszyscy się roześmiali i powtórzyli jego gest. Tymczasem wrócił wysoki tubylec. Na jednym ramieniu miał bukłak, a w dłoni trzymał sakiewkę z najcieńszej i najgładszej skóry. Sakiewkę wręczył sternikowi. Bukłak podał chłopcu. Tim nie zdawał sobie sprawy z tego, jaki jest spragniony, dopóki nie poczuł w ręku ciężaru bukłaka i nie nacisnął dłonią obłych, lekko uginających się boków. Wyciągnął zatyczkę zębami, oparł na łokciu, jak robili to mężczyźni w wiosce, i pociągnął długi łyk. Spodziewał się, że woda będzie gorzka (i może zanieczyszczona), ale była chłodna i czysta jak ta, którą z matką czerpali ze źródła między ich chatą a stajnią. Tubylcy śmiali się i klaskali. Tim zauważył na barku wysokiego wrzód bliski pęknięcia i z ulgą odwrócił głowę, gdy sternik klepnął go w ramię, chcąc zwrócić na coś uwagę. Na sakiewkę. Przez jej środek biegło coś przypominającego metalowy szew. Kiedy sternik pociągnął za przymocowany do tego szwu uchwyt, sakiewka otworzyła się jak pod dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

W środku był polerowany metalowy dysk wielkości małego talerza. Na nim widniał jakiś napis, którego Tim nie potrafił odczytać. Poniżej napisu znajdowały się trzy przyciski. Sternik nacisnął jeden z nich i z talerza z cichym jękiem wysunął się krótki pręt. Tubylcy stojący luźnym półkolem znów śmiali się i bili brawo. Najwyraźniej doskonale się bawili. Tim, ugasiwszy pragnienie i mając pod nogami stały (a przynajmniej półstały) ląd, doszedł do wniosku, że sam też się dobrze bawi. – Czy to Dawnych Ludzi, sai? Sternik skinął głową. – Tam skąd pochodzę, takie rzeczy są uważane za niebezpieczne. W pierwszej chwili sternik wyglądał tak, jakby nie rozumiał, a miny jego ziomków również zdradzały zaskoczenie. Potem zaśmiał się i zrobił szeroki gest obejmujący wszystko: niebo, wodę, podmokły teren, na którym stali. Jakby mówił, że wszystko jest niebezpieczne. Ponieważ tutaj, pomyślał Tim, zapewne tak właśnie jest. Sternik stuknął palcem w pierś Tima, a potem przepraszająco wzruszył ramionami, co miało oznaczać Przepraszam, ale musisz się skupić. – W porządku – powiedział Tim. – Już patrzę. Wskazał dwoma palcami swoje oczy, na co wszyscy zachichotali, poszturchując się łokciami, jakby powiedział szczególnie dobry żart. Sternik nacisnął drugi guzik. Dysk zapiszczał, a widzowie zamruczeli z uznaniem. Pod przyciskami zapaliło się czerwone światło. Sternik zaczął obracać się w kółko, trzymając przed sobą metalowy krążek jak ofiarę. Przy trzech czwartych obrotu urządzenie ponownie zapiszczało i czerwone światło zmieniło się na zielone. Sternik wycelował przerośnięty palec w kierunku wskazywanym teraz przez urządzenie. Na północ, o ile Tim mógł się zorientować po ledwie widocznym słońcu. Sternik spojrzał na niego, sprawdzając, czy zrozumiał. Timowi wydawało się, że tak, ale był pewien problem. – Tam jest woda. Umiem pływać, ale... Wyszczerzył zęby i kłapnął nimi, wskazując na kępę traw, na której o mało nie stał się śniadaniem pokrytego łuskami stwora. Wszyscy serdecznie się z tego uśmiali, a najgłośniej sternik, który musiał się zgiąć i złapać za omszałe kolana, żeby nie upaść. Taa, pomyślał Tim, bardzo śmieszne, prawie zostałem pożarty żywcem.

Kiedy atak śmiechu przeszedł i sternik zdołał się wyprostować, wskazał na prymitywną łódkę. – Och – powiedział Tim. – Zapomniałem o niej. Doszedł do wniosku, że okazał się bardzo głupim rewolwerowcem.

52. Sternik pomógł Timowi wsiąść do łodzi, a potem ulokował się pod masztem, na którym tkwił rozkładający się łeb odyńca. Załoga zajęła swoje miejsca. Podano mu kosz z jedzeniem i bukłak; skórzaną sakiewkę z kompasem (jeśli to był kompas) Tim schował do bawełnianego worka wdowy. Czterostrzałowy rewolwer wepchnął za pas na lewym biodrze, gdzie z grubsza równoważył ciężar topora na prawym. Wymieniono wiele pozdrowień, po czym podszedł do nich wysoki tubylec, którego Tim uważał za wodza, chociaż większością rozmów kierował sternik. Stanął na brzegu i poważnie spojrzał na Tima. Wycelował rozwidlone palce w swoje oczy. Uważaj. – Widzę cię bardzo dobrze. I tak było, chociaż powieki robiły mu się ciężkie. Nie pamiętał już, kiedy spał. Na pewno nie ostatniej nocy. Wódz potrząsnął głową, ponowił ruch rozwidlonymi palcami – tym razem z większym naciskiem – i gdzieś z głębi umysłu Tima (a może nawet jego duszy, tego lśniącego odprysku ka) napłynął szept. Po raz pierwszy przyszło mu do głowy, że może to nie jego słowa rozumie ten bagienny lud. – Wypatrywać? Wódz skinął głową, a inni potwierdzili pomrukiem. Teraz na ich twarzach nie było uśmiechów ani wesołości; wyglądali smutnie i dziwnie dziecinnie. – Wypatrywać czego? Wódz opadł na czworaki i zaczął obracać się w kółko. Tym razem, zamiast warczeć, poszczekiwał jak pies. Od czasu do czasu przystawał i kierował głowę na północ, w stronę wskazaną przez urządzenie, rozdymając porośnięte zielenią nozdrza, jakby węsząc. W końcu wstał i pytająco spojrzał na Tima. – W porządku – rzekł Tim. Nie rozumiał, co usiłował przekazać mu

wódz ani dlaczego oni wszyscy wyglądali teraz na przygnębionych, ale zapamięta to. I będzie wiedział, o co chodzi, jeśli to coś zobaczy. Jeżeli to zobaczy, może zrozumie. – Sai, słyszysz moje myśli? Wódz skinął głową. Wszyscy skinęli. – Zatem wiesz, że nie jestem rewolwerowcem. Chciałem tylko podbudować swoją odwagę. Wódz potrząsnął głową, jakby to nie miało znaczenia. Ponownie wykonał gest „uważaj”, po czym objął rękami swój usiany wrzodami tors i zaczął przesadnie się trząść. Pozostali – nawet siedzący w łodzi wioślarze – naśladowali go. Po chwili wódz opadł na ziemię (która mlasnęła pod jego ciężarem). Współplemieńcy naśladowali go i w tym. Tim ze zdumieniem patrzył na usłaną ciałami ziemię. W końcu wódz wstał. Spojrzał Timowi w oczy. Najwyraźniej pytał, czy Tim zrozumiał, a chłopiec miał okropne przeczucie, że tak. – Chcesz powiedzieć... Nie zdołał dokończyć, a przynajmniej nie na głos. To było zbyt straszne. (Chcesz powiedzieć, że wszyscy umrzecie). Powoli, spoglądając mu poważnie w oczy – i mimo wszystko uśmiechając się – wódz skinął głową. Wtedy Tim dowiódł, że nie jest rewolwerowcem. Zaczął płakać.

53. Sternik długim kijem odepchnął łódź od brzegu. Wioślarze na lewej burcie obrócili ją, a kiedy wypłynęła na otwarte wody, sternik obiema rękami dał znak, żeby wszyscy zaczęli wiosłować. Tim siedział na rufie i otworzył koszyk z jedzeniem. Zjadł trochę, ponieważ burczało mu w brzuchu, ale niewiele, bo nie czuł głodu. Kiedy chciał podać kosz dalej, wioślarze uśmiechnęli się w podzięce, lecz odmówili. Woda był spokojna, miarowy rytm wiosłowania usypiający i Tim wkrótce zamknął oczy. Śniła mu się matka, która potrząsa nim w łóżku i mówi, że już rano i jeśli będzie się wylegiwał, to nie zdąży pomóc ojcu w zaprzęganiu mułów. Zatem on żyje? – zapytał Tim i to pytanie było tak absurdalne, że Neli się roześmiała.

54. Obudziło go potrząsanie, to wcale mu się nie śniło, ale nie budziła go matka. Robił to sternik, który pochylał się nad otwierającym oczy Timem. Tubylec wydzielał tak silny odór potu i rozkładającej się roślinności, że chłopak z trudem powstrzymał kichnięcie. I nie był to ranek. Wprost przeciwnie: słońce przemknęło po niebie i świeciło czerwono przez kępy dziwnych, karłowatych drzew wyrastających prosto z wody. Tych drzew Tim nie umiałby nazwać, ale znał te, które wyrastały na zboczu za miejscem, gdzie łódź przybiła do brzegu. Były to drzewa żelazne, naprawdę olbrzymie. Wokół ich podstaw wił się gąszcz pomarańczowych i złotych kwiatów. Tim pomyślał, że matka byłaby urzeczona ich pięknem, ale zaraz przypomniał sobie, że ona już nie może ich zobaczyć. Dotarli na koniec Fagonardu. Przed nimi rozpościerała się puszcza. Sternik pomógł Timowi wysiąść, a dwaj wioślarze wręczyli mu koszyk z żywnością i bukłak z wodą. Kiedy ten ekwipunek leżał u stóp Tima – tym razem na ziemi, która nie była podmokła – sternik wskazał Timowi gestem, żeby otworzył bawełniany worek wdowy Smack. Gdy Tim to zrobił, sternik wydał pisk, co wywołało chichot rozbawienia jego załogi. Tim wyjął skórzany woreczek z metalowym krążkiem i próbował go oddać. Sternik pokręcił głową i wskazał na Tima. Sens tego gestu był oczywisty. Tim pociągnął za uchwyt otwierający szew i wyjął urządzenie. Było zaskakująco ciężkie jak na coś tak cienkiego i niesamowicie gładkie. Nie możesz tego upuścić, powiedział sobie. Wrócę tą samą drogą i oddam go, tak jak oddałbym pożyczony talerz lub narzędzie w wiosce. W takim samym stanie, w jakim mi go dano. Jeśli to zrobię, znajdę ich całych i zdrowych. Przyglądali się, czy pamięta, jak tego użyć. Tim nacisnął przycisk wysuwający krótki patyk, a potem ten, który wywoływał pisk i czerwone światło. Tym razem nie było śmiechów i wiwatów; teraz była to poważna sprawa, może nawet kwestia życia i śmierci. Tim zaczął powoli się obracać, a kiedy był zwrócony twarzą w kierunku wznoszącej się wyrwy między drzewami – która niegdyś mogła być ścieżką – czerwone światełko zmieniło się na zielone i urządzenie pisnęło ponownie. – Wciąż na północ – rzekł Tim. – Pokazuje drogę nawet po zachodzie

słońca, prawda? A jeśli drzewa rosną za gęsto, żeby zobaczyć Starą Gwiazdę i Starą Matkę? Sternik skinął głową i poklepał chłopca po ramieniu... a potem nachylił się i szybko, i delikatnie pocałował go w policzek. Cofnął się zaskoczony swoją śmiałością. – Wszystko w porządku – powiedział Tim. – Jest dobrze. Sternik przyklęknął. Pozostali wysiedli z łodzi i zrobili to samo. Przycisnęli pięści do czół i zawołali Hile! Tim poczuł, że łzy znów cisną mu się do oczu, ale powstrzymał je. – Wstańcie, lennicy... jeśli za takich się uważacie. Powstańcie w miłości i dziękuję. Wstali i wgramolili się z powrotem do swojej łodzi. Tim uniósł metalowy krążek. – Przyniosę go z powrotem! W równie dobrym stanie! Zrobię to! Powoli – lecz wciąż uśmiechnięty, co było straszne – Sternik pokręcił głową. Obrzucił chłopca ostatnim, przeciągłym spojrzeniem, po czym odepchnął rozklekotaną łódź od stałego lądu w niepewną część świata, która była ich domem. Tim stał i patrzył, jak powoli i statecznie kieruje się na południe. Gdy załoga podniosła ociekające wiosła w pozdrowieniu, pomachał ręką. Obserwował odpływających, aż łódź stała się zaledwie widmowym drgnieniem w ognistym pasie rzucanym przez zachodzące słońce. Otarł ciepłe łzy z oczu i powstrzymał (choć z trudem) chęć przywołania wioślarzy z powrotem. Kiedy łódź znikła, zarzucił swój ekwipunek na szczupłe ramię, ruszył w kierunku wskazywanym przez urządzenie i zaczął zagłębiać się w las.

55. Zapadł mrok. Z początku świecił księżyc, lecz zanim jego blask dotarł do ziemi, był jedynie niepewnym lśnieniem... a i to wkrótce znikło. Tim wiedział, że posuwa się ścieżką, lecz łatwo było z niej zejść. Kiedy przytrafiło mu się to po raz pierwszy i drugi, zdołał uniknąć zderzenia z drzewem, ale za trzecim razem już nie. Myślał o Maerlynie, bo przyszło mu do głowy, że być może nie ma takiej osoby, i wpadł piersią na pień. Utrzymał w ręku srebrzysty krążek, ale kosz upadł na ziemię i żywność się rozsypała.

Teraz będę musiał macać wokół na czworakach i jeśli nie zostanę tu do rana, zapewne zgubię część... – Mam ci poświecić, podróżniku? – usłyszał kobiecy głos. Tim później mówił sobie, że krzyknął ze zdziwienia – bo czyż wszyscy nie mamy skłonności do formowania naszych wspomnień tak, żeby ukazywały nas z lepszej strony? – lecz prawda była nieco inna: wrzasnął z przerażenia, upuścił krążek, zerwał się na równe nogi i już miał rzucić się do ucieczki (nie zważając na drzewa, na które mógł wpaść), gdy zainterweniowała część jego umysłu nastawiona na przetrwanie. Gdyby uciekł, zapewne nigdy nie zdołałby odzyskać żywności rozrzuconej obok ścieżki. Ani dysku, który obiecał chronić i odnieść nietknięty. To dysk przemówił. Śmieszny pomysł, nawet duszka tak niewielka jak Armaneeta nie zmieściłaby się w tej cienkiej metalowej płytce... tylko czy śmieszniejszy niż chłopiec błąkający się samotnie po Bezkresnej Puszczy i szukający martwego od wieków maga? Który, nawet jeśli żył, zapewne przebywał tysiące kół na północ, w tej części świata, gdzie śnieg nigdy nie topniał? Szukał zielonej poświaty i nie dostrzegł jej. Z sercem wciąż łomoczącym w piersi Tim opadł na kolana i sprawdzał podłoże. Namacał rozrzucone kanapki z zawiniętej w liście wieprzowiny, koszyczek z jagodami (w większości rozsypanymi na ziemi) oraz sam kosz... Ale nie znalazł krążka. – Gdzie jesteś, na Nis?! – zawołał w rozpaczy. – Tu, podróżniku – znowu rozległ się kobiecy głos. Idealnie spokojny. Dochodzący z jego lewej strony. Wciąż na czworakach Tim odwrócił się w tym kierunku. – Gdzie? – Tu, podróżniku. – Mów do mnie, dobrze? – Tu, podróżniku. Tu, podróżniku, tu, podróżniku – usłyszał w odpowiedzi. Sięgnął w stronę, z której dobiegał głos, i jego dłoń zamknęła się na cennym przedmiocie. Kiedy obrócił go w dłoni, ujrzał zielone światło. Spocony ze strachu przycisnął krążek do piersi. Pomyślał, że chyba nigdy tak się nie bał, nawet kiedy zrozumiał, że stoi na łbie smoka. I nigdy nie poczuł takiej ulgi. – Tu, podróżniku. Tu, podróżniku. Tu...

– Mam cię – powiedział Tim, czując się jednocześnie głupio i niegłupio. – Teraz, hm, możesz być cicho. Srebrzysty krążek ucichł. Tim przez jakieś pięć minut siedział nieruchomo, słuchając nocnych odgłosów lasu – nie tak groźnych jak te na bagnach, przynajmniej dotychczas – i starając wziąć się w garść. – Tak, sai, chciałbym światła – rzekł w końcu. Krążek usłuchał z tym samym cichym skowytem, z jakim wysuwał krótki pręt, i nagle rozbłysło światło tak jasne, że na moment oślepiło Tima. Drzewa wokół niego skoczyły w górę, a jakiś stwór, który bezgłośnie podkradł się blisko, odskoczył z piskiem przerażenia. Tim był zbyt oszołomiony, aby dobrze mu się przyjrzeć, ale dostrzegł ciało o gładkim futrze i – chyba – zakręcony ogon. Z krążka wysunął się drugi pręt. Niewielka, osłonięta kapturkiem bańka na jego końcu dawała to oślepiające światło. Było podobne do blasku płonącego fosforu, lecz w przeciwieństwie do niego nie wypalało się. Tim nie miał pojęcia, jak pręty i światło mogły kryć się w tak cienkiej metalowej płytce, ale wcale go to nie obchodziło. Natomiast interesowało go coś innego. – Na jak długo wystarczy, moja pani? – Twoje pytanie jest nieścisłe, podróżniku. Sformułuj je inaczej. – Na jak długo wystarczy tego światła? – Akumulator jest naładowany w osiemdziesięciu ośmiu procentach. Przewidywany czas życia to siedemdziesiąt lat, plus minus dwa. Siedemdziesiąt lat, pomyślał Tim. To powinno wystarczyć. Włożył do kosza rozrzucone kanapki i wstał.

56. Przy jasnym świetle ścieżka, którą podążał, była wyraźniejsza niż na skraju bagna, ale nieustannie wiodła w górę. O północy (jeśli to była północ, gdyż tego nie wiedział) Tim był zmęczony mimo długiego snu w łodzi. Wciąż panował dokuczliwy i nienaturalny skwar, który wcale nie pomagał. Tak samo jak ciężar kosza i bukłaka z wodą. W końcu Tim usiadł, położył krążek obok, otworzył kosz i zjadł jedną kanapkę. Była pyszna. Zastanawiał się nad zjedzeniem drugiej, ale przypomniał sobie, że nie wie, na jak długo będą musiały mu wystarczyć. Przyszło mu także

do głowy, że jasne światło krążka musi być widoczne dla wszystkich stworzeń będących w pobliżu, a niektóre z nich mogą nie być przyjaźnie nastawione. – Zechciałabyś zgasić światło, pani? Nie był pewny, czy zareaguje – w ciągu ostatnich czterech lub pięciu godzin kilkakrotnie próbował nawiązać rozmowę – światło jednak zgasło, pozostawiając go w kompletnych ciemnościach. Timowi natychmiast zaczęło się wydawać, że wszędzie wokół czają się żywe stworzenia – dziki, leśne wilki, wurty, może pooky – i musiał powstrzymać chęć ponownego poproszenia o światło. Las drzew żelaznych jakby wiedział, że pomimo nienaturalnego upału jest pora Szerokiej Ziemi, bo zrzucił mnóstwo tegorocznego listowia, głównie na kwiaty otaczające pnie drzew, ale także poza nie. Tim nazbierał go dość, żeby zrobić sobie prowizoryczne posłanie i położyć się na nim. Ześwirowałem, pomyślał, co było w Drzewie pogardliwym określeniem ludzi, którzy postradali rozum. Jednakże nie czuł się jak świr. Czuł się raczej spełniony i zadowolony, chociaż tęsknił za bagiennymi istotami Fagonardu i niepokoił się o nie. – Zamierzam zasnąć – powiedział. – Zbudzisz mnie, jeśli coś się zbliży, sai? To, co usłyszał, było dla niego niezrozumiałe. – Dyrektywa dziewiętnaście. Więcej niż osiemnaście i mniej niż dwadzieścia, pomyślał Tim i zamknął oczy. Natychmiast zaczął zapadać w sen. Zamierzał zadać bezcielesnemu głosowi następne pytanie: Czy mówiłaś do ludzi z bagien? – jednakże zasnął. W najgłębszych ciemnościach nocy w tej części Bezkresnej Puszczy, w której spał Tim Ross, pojawiły się małe, bezszelestnie poruszające się stworzenia. W wysoko zaawansowanym technologicznie urządzeniu opisanym jako „Przenośny moduł prowadzący DARIA, North Central Positronics, NCP-1436345-AN” duch w maszynie odnotował przybycie tych stworzeń, lecz milczał, nie wyczuwając zagrożenia. Tim spał dalej. Bumblery – w liczbie sześciu – zebrały się luźnym półkolem wokół śpiącego chłopca. Przez chwilę obserwowały go swymi dziwnymi ślepiami o złocistych obwódkach, a potem odwróciły się na północ i uniosły pyski w powietrze.

Nad najdalej wysuniętymi na północ obszarami Świata Pośredniego, gdzie śnieg nigdy się nie topi, a Nowa Ziemia nigdy nie nadchodzi, formował się wielki powietrzny wir pod wpływem zbyt nagrzanego powietrza, które napłynęło z południa. Gdy wir zaczął oddychać niczym żywa istota, wciągnął masy zimnego powietrza od spodu i wirował coraz szybciej, tworząc coś w rodzaju pompy energetycznej. Wkrótce zewnętrzne kręgi znalazły ścieżkę Promienia, którą moduł prowadzący DARIA odczytywał elektronicznie, a Tim Ross dostrzegał jako ledwie widoczną ścieżkę w lesie. Promień zakosztował tej burzy, zasmakował w niej i wessał ją. Lododmuch zaczął się przesuwać na południe, z początku powoli, potem szybciej.

57. Ptasi śpiew zbudził Tima i chłopiec usiadł, trąc oczy. Przez moment nie wiedział, gdzie jest, lecz szybko sobie przypomniał na widok kosza i zielonkawych włóczni słonecznego blasku wpadających przez korony drzew. Wstał i już miał zejść ze ścieżki za poranną potrzebą, ale przystanął. Zauważył kilka kopczyków odchodów wokół miejsca, gdzie spał, i zastanowił się nad tym, co przyszło obejrzeć go w nocy. Jakieś stwory mniejsze od wilków, pomyślał. Na tym poprzestańmy. Rozpiął rozporek i załatwił się. Później ponownie spakował kosz (trochę zdziwiony, że nocni goście nie opróżnili go), napił się wody z bukłaka i podniósł srebrny krążek. Popatrzył na trzeci przycisk. W myślach usłyszał głos wdowy Smack, która zalecała mu, żeby go nie naciskał i zostawił w spokoju, lecz Tim zdecydował, że nie usłucha tej rady. Gdyby słuchał dobrych rad, nie byłoby go tutaj. Oczywiście jego matka by nie oślepła... ale Wielki Kells w dalszym ciągu byłby jego ojczymem. Podejrzewał, że życie jest pełne podobnych kompromisów. Mając nadzieję, że ta przeklęta rzecz nie wybuchnie, Tim nacisnął guzik. – Halo, podróżniku! Tim chciał odpowiedzieć na to pozdrowienie, ale głos rozbrzmiewał dalej. – Wita cię DARIA, moduł prowadzący North Central Positronics. Jesteś na Promieniu Kota, czasem zwanym Promieniem Lwa lub Tygrysa.

Ponadto znajdujesz się na Drodze Ptaka, nazywanej również Drogą Orła, Drogą Sokoła i Drogą Sępów. Wszystko służy Promieniowi! – Tak powiadają – przyznał Tim, z przejęcia ledwie świadomy tego, że mówi. – Chociaż nikt nie wie, co to oznacza. – Opuściłeś Drogowskaz Dziewiąty na bagnach Fagonard. Nie ma Dogan na bagnie Fagonard, ale jest stacja zasilająca. Jeśli potrzebujesz doładowania, powiedz „tak”, a wytyczę ci trasę. Jeśli nie potrzebujesz doładowania, powiedz „kontynuuj”. – Kontynuuj – rzekł Tim. – Pani... Dario... szukam Maerlyna... Przerwała mu. – Następny Dogan na obecnej trasie znajduje się w Kinnock Północnego Lasu, zwanym także Północnym Gniazdem. Tamtejsza stacja zasilająca jest wyłączona. Zakłócenia Promienia sugerują działanie magii. W tym miejscu może także być zmieniona forma życia. Zalecane obejście. Jeśli chcesz ją obejść, powiedz „obejście”, a wytyczę trasę z niezbędnymi zmianami. Jeśli chcesz odwiedzić Dogan Kinnock Północnego Lasu, zwane także Północnym Gniazdem, powiedz „kontynuuj”. Tim rozważył możliwości. Jeśli Daria sugerowała obejście, to miejsce zwane Dogan zapewne było niebezpieczne. Jednakże czyż nie magii właśnie szukał? Magii lub cudu? I już stał na łbie smoka. Czy Dogan Kinnock Północnego Lasu mogło być niebezpieczniejszym miejscem? I to o wiele, przyznał w duchu... ale miał topór ojca, szczęśliwą monetę i czterostrzałowy rewolwer. Ten ostatni działał i już wytoczył krew. – Kontynuuj – zdecydował. – Odległość do Dogan Kinnock Północnego Lasu wynosi pięćdziesiąt mil albo czterdzieści pięć, przecinek czterdzieści pięć koła. Teren umiarkowanie trudny. Warunki pogodowe... Daria zamilkła. Rozległ się głośny trzask. – Dyrektywa dziewiętnaście – powiedziała. – Czym jest dyrektywa dziewiętnaście, Dario? – Aby pominąć dyrektywę dziewiętnaście, podaj swoje hasło. Możesz zostać poproszony o przeliterowanie. – Nie wiem, co to oznacza. – Jesteś pewny, że nie chcesz, żebym wytyczyła ci obejście, podróżniku? Wykrywam silne zakłócenia Promienia wskazujące na silną magię.

– Białą czy czarną? Było to pytanie najbardziej zbliżone do tego, które chciał zadać, a którego głos z krążka zapewne by nie zrozumiał: Czy to Maerlyn, czy człowiek, który wpakował w to mamę i mnie? Kiedy przez dziesięć sekund nie otrzymał odpowiedzi, Tim zaczął podejrzewać, że nie uzyska jej wcale... lub usłyszy kolejny raz „dyrektywa dziewiętnaście”, co w zasadzie wychodziło na to samo. Odpowiedź jednak padła, chociaż niewiele mu dała. – Obie – powiedziała Daria.

58. Droga wciąż wiodła w górę i upał też wciąż doskwierał. Około południa Tim był zbyt zmęczony i głodny, żeby iść dalej. Kilkakrotnie próbował nawiązać rozmowę z Darią, lecz ta zamilkła. Naciskanie trzeciego guzika nic nie dawało, chociaż funkcja nawigacyjna wyglądała na sprawną; kiedy celowo zbaczał w prawo lub lewo ze ścieżki prowadzącej coraz głębiej w las (i wciąż w górę), zielone światełko zmieniało się na czerwone. Kiedy wracał na ścieżkę, znowu zapalało się zielone. Zjadł trochę żywności z kosza i ułożył się do drzemki. Kiedy się zbudził, było późne popołudnie i trochę chłodniej. Ponownie zawiesił kosz (teraz trochę lżejszy) na plecach, a bukłak z wodą na ramieniu, i ruszył dalej. Popołudnie było krótkie, a wieczór jeszcze krótszy. Noc przyniosła mniej obaw, częściowo dlatego, że już jedną tu przeżył, ale głównie dlatego, że kiedy prosił o światło, Daria je zapalała. A po skwarze dnia chłód wieczoru był orzeźwiający. Tim szedł przez dobre kilka godzin, zanim znów poczuł zmęczenie. Zbierał listowie na posłanie, żeby pospać do brzasku, gdy Daria się odezwała. – Przed tobą punkt obserwacyjny, podróżniku. Jeśli chcesz skorzystać z niego i popatrzeć, powiedz „kontynuuj”. Jeśli nie chcesz patrzeć, powiedz „nie”. Tim właśnie stawiał kosz na ziemi. Teraz znowu go podniósł zaintrygowany. – Kontynuuj – rzucił. Jasne światło krążka zgasło, lecz gdy oczy Tima oswoiły się z

mrokiem, ujrzał przed sobą światło. Zaledwie blask księżyca, ale o wiele jaśniejszy od tego, który sączył się przez gałęzie drzew zwieszające się nad ścieżką. – Użyj zielonego czujnika nawigacyjnego – powiedziała Daria. – Poruszaj się cicho. Punkt obserwacyjny znajduje się jedną milę lub zero przecinek osiem koła na północ od twojej obecnej lokalizacji. Po tych słowach się wyłączyła.

59. Tim poruszał się jak najciszej, ale wydawało mu się, że robi mnóstwo hałasu. W sumie chyba nie czyniło to żadnej różnicy. Ścieżka wyprowadziła go na pierwszą szeroką polanę, jaką napotkał, od kiedy wszedł do lasu, a zajmujące ją istoty zupełnie nie zwracały na niego uwagi. Na kłodzie zwalonego drzewa żelaznego siedziało sześć billybumblerów z pyskami uniesionymi do rogalika księżyca. Ich ślepia lśniły jak diamenty. Teraz te stworzenia bardzo rzadko widywano w pobliżu Drzewa i napotkanie choć jednego uważano za ogromne szczęście. Tim nigdy żadnego nie widział. Kilku jego kolegów twierdziło, że widziało je bawiące się na polu lub w zaroślach kwietnych drzew, ale podejrzewał, że zmyślali. A teraz... zobaczyć pół tuzina...! Pomyślał, że są o wiele piękniejsze od podstępnej Armaneety, ponieważ ich jedyną magią była magia żywych stworzeń. To takie stworzenia otoczyły mnie zeszłej nocy – wiem, że to one. Podszedł do nich jak we śnie, wiedząc, że zapewne je spłoszy, ale nie mógł się powstrzymać. Nie poruszyły się. Wyciągnął rękę do jednego, ignorując ostrzegawczy głos w myślach (brzmiący jak głos wdowy), że niemal na pewno zostanie pogryziony. Bumbler nie ugryzł go, lecz kiedy poczuł palce Tima w gęstym futrze poniżej długiej szczęki, jakby się ocknął. Zeskoczył z kłody. Pozostałe zrobiły to samo. Zaczęły biegać wokół jego stóp i między nogami, żartobliwie kąsając się i wydając piskliwe warknięcia, które rozbawiły Tima. Jeden obejrzał się na niego... i jakby też się zaśmiał. Zostawiły go i pobiegły na środek polany. Tam utworzyły wirujący krąg w świetle księżyca, a ich nikłe cienie pląsały i splatały się. Wszystkie

znieruchomiały jednocześnie i stanęły na tylnych łapach z wyciągniętymi pyskami, wyglądając jak mali włochaci ludzie. Pod zimno uśmiechniętym księżycem wszystkie spoglądały na północ wzdłuż ścieżki Promienia. – Jesteście cudowne! – zawołał Tim. Odwróciły się do niego wyrwane z transu. – Cudoffne! – powiedział jeden... a potem pobiegły w las. Stało się to tak szybko, że Tim prawie był gotów uwierzyć, że wszystko to sobie wyobraził. Prawie. Tej nocy obozował na polanie, mając nadzieję, że bumblery wrócą. I zapadając w sen, przypomniał sobie, co wdowa Smack mówiła o tak nienormalnie upalnej pogodzie. To zapewne nic takiego... chyba że zobaczysz throckena tańczącego w blasku gwiazd lub spoglądającego na północ z uniesionym pyszczkiem. Widział nie jednego bumblera, ale pół tuzina tych stworzeń robiących jedno i drugie. Usiadł. Wdowa powiedziała, że taki widok coś zapowiada, ale co takiego? Podmuch? Podobne, ale nie to... – Lododmuch – rzucił. – Właśnie tak. – Lododmuch – powiedziała Daria, co natychmiast go otrzeźwiło. – Szybko poruszająca się burza o ogromnej sile. Do jej cech należą duże i gwałtowne obniżenia temperatury, którym towarzyszy silny wiatr. Powodowała ogromne szkody i wiele ofiar w ludziach w cywilizowanych częściach świata. Niektóre z prymitywnych plemion uległy całkowitej zagładzie. Ta definicja lododmuchu została podana przez North Central Positronics. Tim położył się z powrotem na posłaniu z listowia, splatając dłonie pod głową i spoglądając w górę na krąg gwiazd oświetlających polanę. Podana przez North Central Positronics, tak? No cóż... może. Podejrzewał, że może raczej przez Darię. Była wspaniałą maszyną (chociaż nie był pewny, czy tylko maszyną), ale o pewnych sprawach nie mogła z nim rozmawiać. Czy wiodła go w pułapkę tak jak Kontraktor i podstępna Armaneeta? Tim musiał przyznać, że istniała taka możliwość, ale raczej ją odrzucał. Uważał – chyba z tego powodu, że był głupim dzieciakiem gotowym uwierzyć we wszystko – że może od bardzo dawna nie miała z kim porozmawiać i dlatego polubiła go. Jedno wiedział na pewno: jeśli nadciągała straszliwa burza, to powinien szybko załatwić swoje sprawy, a potem poszukać jakiegoś schronienia. Tylko gdzie będzie bezpiecznie? Te rozmyślania zaprowadziły go znów do plemienia

z bagien Fagonard. Oni wcale nie byli bezpieczni... o czym wiedzieli, bo czyż nie naśladowali w jego obecności bumblerów? Obiecał sobie, że rozpozna to, co próbowali mu pokazać, jeśli to zobaczy – i tak się stało. Nadciągała burza, lododmuch. Oni o tym wiedzieli zapewne od bumblerów i spodziewali się, że ich zabije. Z takimi myślami krążącymi po głowie Tim sądził, że długo nie zaśnie, ale po pięciu minutach zapadł w głęboki sen. Śniły mu się bumblery tańczące w blasku księżyca.

60. Zaczął uważać Darię za swoją towarzyszkę, chociaż nie mówiła wiele, a kiedy to robiła, Tim nie zawsze rozumiał dlaczego (lub o czym w Na’ar mówi). Raz był to szereg liczb. Raz powiedziała mu, że „wchodzi w tryb offline”, ponieważ „szuka satelity”, i zaproponowała, żeby przystanął. Tak zrobił i przez pół godziny krążek wyglądał na kompletnie martwy – bez światełek i głosu. Już zaczął podejrzewać, że Daria naprawdę wyzionęła ducha, gdy zapaliła zielone światełko, wysunęła krótki pręt i oznajmiła: „Ponownie nawiązałam łączność z satelitą”. – Życzę dobrej zabawy – odparł Tim. Kilkakrotnie proponowała mu wytyczenie obejścia. Tim za każdym razem odmawiał. A raz, pod koniec drugiego dnia po opuszczeniu Fagonardu, wyrecytowała fragment wiersza: Spojrzyj na Orła bystre oko. I skrzydła, na których krąży wysoko! Z nieba spogląda na ziemię i morze I widzi nawet takie jak ja niebożę. Sądził, że nawet gdyby dożył setki (ze względu na tę szaloną wyprawę Tim uważał coś takiego za mało prawdopodobne), nigdy nie zapomniałby tego, co widział przez te trzy dni, gdy razem z Darią szedł wciąż w górę w skwarze. Ścieżka, przedtem ledwie widoczna, stała się wyraźną aleją przez kilka kół biegnącą między kruszejącymi kamiennymi murami. Raz, przez prawie godzinę, korytarz na niebie nad tą aleją zapełniły tysiące wielkich czerwonych ptaków lecących na południe, jakby migrujących. Jednakże na pewno, pomyślał Tim, będą musiały

zatrzymać się na odpoczynek w Bezkresnej Puszczy. Nad wioską Drzewo nigdy nie widziano takich ptaków. Innym razem ścieżkę przed nim przecięły cztery błękitne jelenie, najwyżej półmetrowe, jakby nie dostrzegały oniemiałego chłopca gapiącego się na zmutowane karłowate stworzenia. Natrafił też na pole pełne gigantycznych żółtych grzybów, chyba półmetrowych, o kapeluszach wielkości pogrzebowych parasoli. – Czy one są jadalne, Dario? – zapytał Tim, gdyż kończyły mu się zapasy w koszu. – Nie wiesz? – Wiem, podróżniku – odparła Daria. – Są trujące. Jeśli wetrzesz choćby ich pył w skórę, umrzesz w męczarniach. Doradzam najwyższą ostrożność. Z tej rady Tim skorzystał, nawet wstrzymując oddech, dopóki nie minął śmiercionośnego, zdradzieckiego i żółtego jak słońce gąszczu. Pod koniec trzeciego dnia wyszedł na krawędź wąskiej przepaści mającej ze trzysta metrów głębokości lub więcej. Nie widział jej dna, gdyż była pełna naniesionych wiatrem białych kwiatów. Ich dywan był tak gęsty, że z początku wziął je za chmurę, która opadła na ziemię. Zapach zaś dochodzący do jego nozdrzy był fantastycznie słodki. Nad wąwozem biegł kamienny most, po drugiej stronie przechodząc przez wodospad, który płonął krwistą czerwienią w odbitym blasku zachodzącego słońca. – Mam przezeń przejść? – zapytał z lękiem Tim. Most wydawał się nie szerszy od krokwi stajni... a na środku niewiele grubszy. Daria nie odpowiedziała, ale zapalone zielone światło było wystarczającą odpowiedzią. – Może rano – rzekł Tim, wiedząc, że nie mógłby zasnąć, myśląc o tym, ale także nie chcąc ryzykować tak blisko końca dnia. Myśl o pokonywaniu w ciemnościach ostatniego odcinka tej napowietrznej drogi była przerażająca. – Radzę ci przejść teraz – odezwała się Daria – i jak najszybciej podążyć do Dogan Kinnock Północnego Lasu. Obejście już nie jest możliwe. Spoglądając na wąwóz i wąski most, Tim nie chciał słuchać głosu z krążka mówiącego mu, że nie ma okrężnej drogi. A jednak... – Dlaczego nie mogę zaczekać do rana? Tak z pewnością byłoby bezpieczniej. – Dyrektywa dziewiętnasta. – Z krążka wydobył się głośny trzask,

głośniejszy od wszystkich dotychczasowych, po czym Daria dodała: – Radzę ci się pospieszyć, Tim. Już kilkakrotnie prosił, żeby mówiła mu po imieniu, zamiast nazywać podróżnikiem. Teraz po raz pierwszy to zrobiła i to go przekonało. Zostawił kosz otrzymany do bagiennych istot – nie bez żalu – ponieważ uważał, że z nim może mu być trudno utrzymać równowagę. Wetknął ostatnie dwie kanapki za pazuchę, zarzucił bukłak na plecy, a potem upewnił się, że rewolwer i topór ojca tkwią pewnie za pasem. Podszedł do kamiennego przejścia, spoglądając w dół na złoża białych kwiatów, i zobaczył zbierające się tam pierwsze cienie wieczoru. Wyobraził sobie, że robi ten jeden krok, którego już nie można cofnąć; zobaczył siebie bezradnie machającego rękami w daremnej próbie utrzymania równowagi; poczuł, jak jego stopy ześlizgują się z głazów i trafiają w pustkę; usłyszał swój krzyk podczas upadku. Będzie miał kilka chwil, żeby pożałować wszystkiego, czego nie przeżył, a potem... – Dario – powiedział cicho i z przestrachem. – Czy muszę iść? Nie odezwała się, co było wystarczająca odpowiedzią. Tim wszedł na most.

61. Odgłos jego kroków po skale był bardzo głośny. Nie chciał spoglądać w dół, ale nie miał wyboru; gdyby nie patrzył pod nogi, z pewnością by spadł. Z początku kamienny most był tak szeroki jak wiejska ścieżka, ale kiedy Tim dotarł na środek – tak jak się obawiał, choć miał nadzieję, że to wzrok płata mu figle – miał zaledwie szerokość jego butów. Tim próbował iść z rozpostartymi rękami, lecz w wąwozie wiał wiatr, wydymając mu koszulę i sprawiając, że czuł się jak latawiec, który zaraz wzbije się w niebo. Opuścił ręce i szedł dalej, dostawiając piętę buta do czubka i chwiejąc się. Był przekonany, że jego serce odmierza ostatnie pospieszne uderzenia, a umysł snuje ostatnie rozbiegane myśli. Mama nigdy się nie dowie, co się ze mną stało. W połowie drogi most był najwęższy, a także najcieńszy. Tim czuł pod podeszwami jego kruchość i słyszał wiatr grający na piszczałkach nadwątlonych erozją kamieni. Teraz robiąc każdy krok, musiał przenosić but nad przepaścią.

Nie stawaj, upominał siebie, ale zdawał sobie sprawę, że jeśli się zawaha, może to zrobić. Nagle kątem oka dostrzegł jakiś ruch w dole i rzeczywiście przystanął. Z kwiatów wyłaniały się długie, skórzaste macki. Z wierzchu były ołowianoszare, a pod spodem różowe jak poparzona skóra. Unosiły się ku niemu w falującym tańcu – najpierw dwie, potem cztery, osiem, a w końcu cały las. – Radzę ci się pospieszyć – ponownie powiedziała Daria. Zmusił się do podjęcia przerwanego marszu. Z początku powoli, ale gdy macki wciąż się zbliżały, zaczął posuwać się szybciej. Z pewnością żadne zwierzę nie miało trzystumetrowych odnóży, obojętnie jak monstrualne było cielsko ukryte w tych kwiatach na dole, lecz gdy Tim zobaczył, jak macki się rozciągają, żeby sięgnąć jeszcze wyżej, zaczął się spieszyć. Kiedy najdłuższa z nich dotknęła spodu mostu i zaczęła sunąć po kamieniach w górę, rzucił się biegiem. Przed nim huczał wodospad – już nie czerwony, lecz różowawopomarańczowy. Zimny pył wodny opryskał mu twarz. Tim poczuł, jak coś muska jego but, szukając zdobyczy, i z nieartykułowanym okrzykiem rzucił się naprzód w kurtynę wody. Przez moment poczuł lodowaty chłód – spowijający ciało jak rękawiczka – i w następnej chwili był już po drugiej stronie wodospadu, i znów na stałym gruncie. Jedna z macek przeszła przez wodospad. Uniosła się jak wąż, ociekając wodą... a potem się cofnęła. – Dario! Nic ci nie jest? – Jestem wodoszczelna – odparła Daria tonem podejrzanie przypominającym wyniosłe zadowolenie z siebie. Tim pozbierał się i popatrzył wokół. Znajdował się w niewielkiej jaskini. Na ścianie, namalowany farbą, która niegdyś mogła być czerwona, lecz z biegiem lat (a może wieków) wyblakła do rdzawej, widniał zagadkowy napis: JAN 3, 16 LĘKAJ SIĘ PIEKŁA, W NIEBIE POKŁADAJ NADZIEJĘ JEZUS CZŁOWIEK Przed nim były krótkie kamienne schody zalane blaskiem zachodzącego

słońca. Z jednej ich strony leżały sterty blaszanych puszek i kawałków zepsutej maszynerii – sprężyn, drutów, potłuczonego szkła i fragmentów zielonej deski pokrytej metalowymi zakrętasami. Po drugiej stronie schodów leżał szczerzący zęby szkielet z czymś, co wyglądało jak starożytna manierka zawieszona na żebrach. Cześć, Tim! – zdawał się mówić ten uśmiech. Witaj w tej odległej części świata! Chcesz się napić prochu? Mam go mnóstwo! Tim wspiął się po schodach, pospiesznie mijając te pozostałości. Bardzo dobrze wiedział, że szkielet nie ożyje i nie spróbuje złapać go za nogę, tak jak wysuwająca się spomiędzy kwiatów macka. Martwy był martwym. Jednakże Tim czuł się bezpieczniej, mając go za sobą. Kiedy wszedł na górę, zobaczył, że ścieżka ponownie prowadzi do lasu, ale nie pozostaje w nim długo. Nieco dalej wielkie stare drzewa rozstępowały się i bardzo długie zbocze, na które wchodził, kończyło się dużą polaną. Była o wiele większa od tej, na której tańczyły bumblery. Wznosiła się tam pod niebo ogromna wieża z metalowych dźwigarów. Na jej szczycie migało czerwone światełko. – Prawie dotarłeś do celu podróży – powiedziała Daria. – Dogan Kinnock Północnego Lasu leży trzy koła dalej. – Z krążka ponownie wydobył się trzask, jeszcze głośniejszy niż poprzednio. – Naprawdę musisz się pospieszyć, Tim. Gdy Tim stał, patrząc na wieżę z migającym światłem, wietrzyk, który tak go przestraszył podczas przeprawy przez most, znów powiał, tylko tym razem jego oddech był lodowaty. Tim spojrzał na niebo i zauważył, że obłoki, które przedtem płynęły leniwie, teraz po nim pędziły. – To lododmuch, Dario, prawda? Nadchodzi lododmuch. Daria nie odpowiedziała. Tim zaczął biec.

62. Zanim dotarł na polanę Dogan, był zdyszany i ledwie truchtał, ale coś go nagliło do pośpiechu. Wiatr wciąż się wzmagał, nacierając na niego, a gałęzie wysokich drzew żelaznych zaczęły szeptać. Powietrze wciąż było ciepłe, lecz Tim nie sądził, żeby takie długo pozostało. Potrzebował dachu nad głową i miał nadzieję znaleźć go na tej polanie. Jednakże gdy na nią dotarł, ledwie rzucił okiem na okrągły budynek z

metalowym dachem, który stał u podnóża wieży z metalowych dźwigarów zwieńczonej migającym światełkiem. Zobaczył coś, co skupiło całą jego uwagę i zaparło mu dech. Czy ja to widzę? Czy naprawdę to widzę? – O bogowie – szepnął. Polanę przecinała ścieżka wyłożona jakimś gładkim twardym materiałem, tak jasnym, że odbijały się w nim zarówno drzewa tańczące na wzmagającym się wietrze, jak i zabarwione blaskiem zachodu chmury płynące nad głową. Kończyła się skalnym urwiskiem. Cały świat zdawał się tam kończyć i zaczynać znowu sto kół dalej... a może jeszcze dalej. A pomiędzy – wielka otchłań wypełniona wichrem, który szarpał i tarmosił liście. I były tam ptaki. Unosiły się i wirowały bezradnie w porywach i podmuchach. Niektóre najwyraźniej martwe, o skrzydłach oderwanych od ciała. Tim jedynie rzucił okiem na tę ogromną otchłań, umierające ptaki i wiatr, który teraz wichrzył mu włosy i przyklejał ubranie do ciała. Na lewo od metalowej drogi, jakiś metr od miejsca, gdzie świat spadał w nicość, dostrzegł okrągłą klatkę ze stalowych prętów. Przed nią leżało przewrócone metalowe wiadro, które znał aż za dobrze. W klatce, wokół dziury na środku, przechadzał się powoli ogromny tigrys. Zauważył gapiącego się z rozdziawionymi ustami chłopca i podszedł do krat. Jego ślepia były wielkie jak piłeczki do gry, jasnozielone, nie niebieskie. Na bokach miał ciemno-pomarańczowe pasy na przemian z czarnymi jak noc. Uszy sterczące. Zmarszczony pysk odsłonił długie białe kły. Tigrys warknął. Cichy odgłos przypominający powoli rozdzierany szew jedwabiu. Może na powitanie... ale Tim jakoś w to wątpił. Na karku zwierz miał srebrną obrożę. Wisiały na niej dwa przedmioty. Jeden wyglądał jak karta do gry. Drugim był klucz o dziwnie powykręcanym kształcie.

63. Tim nie miał pojęcia, jak długo stał urzeczony przez te niesamowite szmaragdowe ślepia ani jak długo mógłby tak trwać, gdyby zagrożenie nie przypomniało o sobie szeregiem głuchych, donośnych eksplozji.

– Co to? – To drzewa na drugim końcu Wielkiego Kanionu – powiedziała Daria. – Ekstremalnie szybka zmiana temperatury powoduje implozję. Szukaj schronienia, Tim. To lododmuch – a cóż by innego? – Jak szybko tu dotrze? – Za niecałą godzinę. – Rozległ się kolejny głośny trzask. – Może będę musiała się wyłączyć. – Nie! – Pogwałciłam dyrektywę dziewiętnaście. Mogę tylko powiedzieć na swoją obronę, że od bardzo dawna nie miałam z kim porozmawiać. Klik! A potem – bardziej niepokojące i złowrogie – Klak! – A co z tym tigrysem? Czy on jest Strażnikiem Promienia? – Jak tylko wypowiedział to na głos, Tim wpadł w przerażenie. – Nie mogę zostawić tu Strażnika Promienia. Zabije go lododmuch! – Strażnikiem Promienia na tym końcu jest Aslan – powiedziała Daria. – Aslan jest lwem i jeśli jeszcze żyje, znajduje się daleko stąd, w krainie wiecznych śniegów. Ten tigrys jest... Dyrektywa dziewiętnaście! – Potem rozległ się jeszcze głośniejszy trzask, gdy ominęła dyrektywę, nie wiadomo jakim kosztem. – Ten tigrys jest magią, o której mówiłam. Nie zważaj na niego. Szukaj schronienia! Powodzenia, Tim. Byłeś moim przy... Tym razem jednak nie usłyszał kliknięcia ani trzasku, lecz okropny zgrzyt. Dym uniósł się nad krążkiem i zielone światełko zgasło. – Dario! Nic. – Dario, wróć! Jednakże Darii już nie było. Artyleryjskie salwy umierających drzew grzmiały jeszcze daleko za tą zasnutą chmurami wyrwą w świecie, ale nie było wątpliwości, że się zbliżały. Wiatr się wzmagał i robił się coraz zimniejszy. Wysoko w górze przelatywały ostatnie skłębione chmury. Za nimi ziała straszliwa fioletowa pustka, w której zaczęły się pojawiać pierwsze gwiazdy. Szept wiatru w gałęziach otaczających polanę drzew narastał do smętnego chóru westchnień. Tak jakby te drzewa wiedziały, że zbliża się kres ich bardzo długiego życia. Nadchodził wielki drwal, wymachując toporem z wichru. Tim jeszcze raz rzucił okiem na tigrysa (który wznowił swój powolny

i majestatyczny obchód, jakby Tim był wart zaledwie chwili namysłu), po czym pospieszył do metalowego budynku. Okrągłe okienka z prawdziwego szkła – na oko bardzo grubego – były gęsto rozmieszczone na całym jego obwodzie, na wysokości głowy Tima. Drzwi również były metalowe. Nie miały klamki ani zasuwki, tylko szczelinę podobną do wąskich ust. Powyżej niej, na zardzewiałej tabliczce, widniał następujący napis: NORTH CENTRAL POSITRONICS, LTD Kinnock Północnego Lasu Wygięty Kwadrant Posterunek 9 Niski poziom zabezpieczeń UŻYJ KARTY KODOWEJ Trudno mu było zrozumieć ten napis, ponieważ stanowił dziwną mieszaninę słów w wysokiej i niskiej mowie. Natomiast z łatwością pojął to, co wy drapano poniżej: Wszyscy tu nie żyją. Pod drzwiami stało pudło wyglądające jak to, w którym matka Tima trzymała swoje nieliczne ozdoby i pamiątki, tyle że z metalu, a nie z drewna. Chłopiec dostrzegł wygrawerowany napis, którego nie potrafił odczytać, a także dziurkę od klucza o dziwnym kształcie – coś jak litera Ą[1] – ale bez klucza. Spróbował podnieść to pudło, jednakże nie zdołał. Może przymocowano je do zakopanego w ziemi kamiennego bloku. Martwy ptak uderzył Tima w policzek. Kolejne upierzone zwłoki przeleciały obok, wirując w coraz silniejszym wietrze. Kilka rzuciło o ścianę budynku i upadły. [1]Co w niskiej mowie brzmi jak S.

64.

Tim ponownie odczytał ostatnie słowa na stalowej tabliczce: UŻYJ KARTY KODOWEJ. Gdyby nie wiedział, co to takiego, wystarczyło spojrzeć na szczelinę tuż poniżej tego napisu. Wydawało mu się nawet, że wie, jak wygląda taka karta kodowa, gdyż sądził, że dopiero co ją widział razem z łatwiejszym do rozpoznania kluczem pasującym do dziwnego kształtu dziurki w metalowym pudle. Te dwie rzeczy – i być może ocalenie – wisiały na karku tigrysa, który mógł pożreć go trzema kęsami. A ponieważ Tim nie widział w klatce śladu pożywienia, tigrysowi mogły wystarczyć dwa. Wszystko to coraz bardziej wyglądało na żart, chociaż tylko bardzo okrutny człowiek mógłby uznać taki żart za zabawny. Na przykład ktoś, kto potrafił wykorzystać złą wróżkę, żeby zwabić chłopca na niebezpieczne bagna. Co robić? Czy było coś, co mógł zrobić? Tim zapytałby Darię, ale obawiał się, że jego przyjaciółka z krążka – dobra wróżka będąca przeciwieństwem złej wróżki Kontraktora – nie żyje, zabita przez dyrektywę dziewiętnaście. Powoli podszedł do klatki, już walcząc z wiatrem. Tigrys zauważył go i obszedł dziurę na środku, żeby stanąć przy drzwiach. Spuścił wielki łeb i spoglądał na niego jarzącymi się ślepiami. Wicher rozwiewał jego gęste futro, sprawiając, że paski falowały, jakby żyły własnym życiem. Blaszane wiadro powinno się odtoczyć, gnane wiatrem, lecz tkwiło w miejscu. Zdawało się przykute do podłoża tak jak stalowe pudło. Wiadro, które zostawił dla mnie, żebym zobaczył jego kłamstwa i uwierzył w nie. Wszystko to było żartem i pod wiadrem znajdzie puentę, ostatnią dowcipną uwagę – Nie mogę przerzucać siana łyżką! Albo: Tak więc przewróciłem się i ogrzeję sobie drugi bok – która powinna wywołać wybuch śmiechu widowni. Skoro to koniec, to czemu nie? Może się pośmiać. Tim złapał wiadro i podniósł je. Spodziewał się, że znajdzie pod nim magiczną różdżkę Kontraktora, ale nie. Żart był lepszy. Pod wiadrem leżał inny klucz, większy i ozdobny. Tak jak tajemna misa Kontraktora i obroża tigrysa był zrobiony ze srebra. Kawałkiem pnącza przymocowano do klucza notatkę. Po drugiej stronie wąwozu drzewa trzaskały i huczały. Z otchłani uniosły się gigantyczne chmury kurzu, które wiatr natychmiast podarł i porwał jak wstążki dymu. Notatka Kontraktora była

krótka: Pozdrowienia, dzielny i pomysłowy chłopcze! Witaj w Kinnock Północnego Lasu, niegdyś znanego jako Wrota Zaświata. Zostawiłem Ci tu kłopotliwego Tigrysa. Jest bardzo głodny! Jednakże jak może odgadłeś, klucz do Schronu wisi na jego karku. I jak może zgadłeś, ten klucz otwiera klatkę. Użyj go, jeśli się odważysz! Z pozdrowieniami dla Twojej matki (którą niebawem odwiedzi jej nowy mąż). Pozostający Twoim wiernym sługą RF/MB Człowieka – jeśli był człowiekiem – który zostawił Timowi tę notatkę, bardzo niewiele mogło zdziwić, ale mógłby go zdziwić uśmiech na twarzy chłopca, który wstał z kluczem w dłoni i kopnął blaszane wiadro. Wzbiło się i odleciało niesione huraganowym wichrem. Spełniło swoje zadanie i straciło całą swoją magię. Tim spojrzał na tigrysa. Ten spojrzał na Tima. Wydawał się kompletnie nieświadomy nadciągającej burzy. Powoli poruszał ogonem. – On sądzi, że prędzej zostanę porwany przez wiatr lub umrę z zimna, niż stawię czoło twoim kłom i pazurom. Może nie widział tego. – Tim wyjął zza pasa czterostrzałowy rewolwer. – Załatwiłem nim to wodne stworzenie na bagnach i jestem pewny, że załatwię ciebie, sai Tigrysie. Tim ponownie się zdziwił, czując, jak pewnie rewolwer leży w jego dłoni. Przeznaczenie broni było takie proste i nieskomplikowane. Rewolwer miał tylko strzelać. A kiedy Tim trzymał go w dłoni, też chciał jedynie strzelać. A jednak... – Och, on go widział – mruknął Tim i uśmiechnął się jeszcze szerzej. Ledwie poczuł, jak kąciki jego ust się unoszą, ponieważ skóra twarzy zdrętwiała mu z zimna. – Tak, widział bardzo dobrze. Czy sądził, że dotrę tak daleko? Zapewne nie. Czy myślał, że jeśli tu dotrę, zastrzelę cię, żeby przeżyć? Dlaczego nie? Zapewne tak myślał. Tylko dlaczego wysłał chłopca? Jeśli powiesił z tysiąc mężczyzn, poderżnął setki gardeł i wyrzucił z domów nie wiadomo ile takich ubogich wdów jak moja mama, dlaczego wysłał chłopca? Możesz na to odpowiedzieć, sai Tigrysie? Tigrys tylko patrzył, opuściwszy łeb, powoli uderzając ogonem o boki. Tim jedną ręką wepchnął czterostrzałowy rewolwer z powrotem za

pas, a drugą wetknął ozdobny srebrny klucz do dziurki w wygiętych drzwiach klatki. – Sai Tigrysie, proponuję ci umowę. Pozwól, że użyję klucza, który masz zawieszony na szyi. Otworzę nim drzwi schronu i obaj przeżyjemy. Jeśli jednak rozszarpiesz mnie na kawałki, obaj umrzemy. Rozumiesz? Daj mi znak, jeśli rozumiesz. Tigrys nie dał żadnego znaku. Wciąż spoglądał na Tima. Chłopiec niczego innego nie oczekiwał, ale może tak właśnie miało być. Jeśli Bóg da, będzie woda. – Kocham cię, mamo – powiedział i przekręcił klucz. Starożytne zapadki obróciły się ze zgrzytem. Tim złapał drzwi i otworzył je szeroko na zawiasach, które zapiszczały przeraźliwie. Potem stanął z opuszczonymi rękami. Przez moment tigrys pozostał tam, gdzie był, jakby nieufnie. Potem wyszedł z klatki. On i Tim spojrzeli na siebie pod coraz ciemniejszym purpurowym niebem, a wiatr wył i eksplozje słychać było coraz bliżej. Patrzyli na siebie jak dwaj rewolwerowcy. Tigrys ruszył naprzód. Tim cofnął się o krok, ale pojął, że jeśli cofnie się o drugi, to straci resztki odwagi i rzuci się do ucieczki. Tak więc pozostał tam, gdzie stał. – Chodź no, ty. Mówi Tim, syn Wielkiego Jacka Rossa. Zamiast rozszarpać mu gardło, tigrys usiadł i uniósł łeb, odsłaniając obrożę i wiszące na niej klucze.

65. Tim się nie wahał. Później może pozwoli sobie na luksus zdziwienia, ale nie teraz. Wiatr wzmagał się z każdą sekundą i jeśli Tim się nie pospieszy, porwie go i rzuci między drzewa, gdzie zapewne zostanie nadziany na jakąś gałąź. Tigrys był cięższy, lecz i jego niedługo spotka taki los. Klucz wyglądający jak karta i ten podobny do litery Ą były przymocowane do srebrnej obroży, ale łatwo dało się ją rozpiąć. Tim nacisnął wgłębienia na obu jej brzegach i obroża się zsunęła. Przez moment rejestrował fakt, że tigrys miał na karku szczególny kołnierz – różowy ślad po futrze startym przez metal – po czym pospieszył do metalowych drzwi.

Podniósł kartę i wetknął ją w szczelinę. Nic się nie stało. Obrócił ją i włożył odwrotnie. W dalszym ciągu nic. Podmuch wiatru jak zimna dłoń pchnął go na metalowe drzwi, rozbijając mu nos, z którego pociekła krew. Tim odepchnął się od nich, odwrócił kartę i włożył ją drugim końcem. Wciąż nic. Nagle przypomniał sobie coś, co powiedziała mu Daria – czy naprawdę zaledwie trzy dni temu? Dogan Kinnock Północnego Lasu jest wyłączony. Teraz Tim chyba wiedział, co to oznacza. Migacz na wieży z metalowych dźwigarów mógł działać, ale tu na dole nie było zasilania. Odważył się negocjować z tigrysem, który go nie pożarł, ale stacja była zamknięta. Mimo wszystko umrą tu obaj. To koniec żartu i gdzieś tam człowiek w czerni na pewno się śmiał. Tim odwrócił się i zobaczył, że tigrys trąca nosem metalową skrzynkę z nieczytelnym napisem na wieku. Zwierzę spojrzało na niego i znów trąciło pyskiem pudło. – W porządku – rzekł Tim. – Czemu nie? Uklęknął tak blisko opuszczonego łba tigrysa, że poczuł jego ciepły oddech na swoim zmarzniętym policzku. Spróbował klucza w kształcie litery Ą. Ten idealnie pasował do dziurki. Przez moment Tim wspominał, jak otrzymanym od Kontraktora kluczem otworzył kufer Kellsa. Potem przekręcił ten, który teraz trzymał w ręku, usłyszał trzask i podniósł wieko. Szukał ratunku. Jednakże zobaczył trzy przedmioty, które wydały mu się kompletnie bezużyteczne: duże białe pióro, brązową buteleczkę i zwyczajną bawełnianą serwetkę z rodzaju tych, które w Drzewie co roku kładziono na długich stołach za świetlicą przed biesiadą z okazji dożynek. Wiatr wiał już z huraganową siłą; z wyciem przelatywał przez plątaninę metalowych dźwigarów wieży. Piórko wyleciało ze skrzynki, ale zanim zdążyło odlecieć, tigrys wyciągnął szyję i złapał je zębami. Odwrócił się do chłopca, podając mu je. Tim wziął pióro i wetknął je za pas obok ojcowskiego topora, wcale o tym nie myśląc. Zaczął na czworakach odpełzać od budynku. Lot między drzewa i nabicie się na jakąś gałąź nie byłoby przyjemną śmiercią, ale może lepszą – szybszą – niż przyparcie do ściany schronu i powolne zamarzanie od lodowatego wiatru. Tigrys warknął; znów ten odgłos powoli rozdzieranego jedwabiu. Tim zaczął odwracać głowę, ale wiatr rzucił nim o ścianę schronu. Usiłował nabrać powietrza, lecz wicher wysysał je z nosa i ust.

Tigrys trzymał w zębach serwetkę i gdy Tim w końcu wciągnął do płuc powietrze (od którego zdrętwiało mu gardło), zobaczył coś dziwnego. Sai Tigrys złapał serwetkę za róg, a ona rozwinęła się i powiększyła czterokrotnie. To niemożliwe. A jednak to widział. Chyba że oczy – teraz tryskające łzami, które zamarzały mu na policzkach – zawodziły go. Serwetka w zębach tigrysa powiększyła się do rozmiarów ręcznika. Tim sięgnął po nią. Tigrys trzymał serwetkę, dopóki nie zobaczył, że Tim mocno ściska ją w pozbawionej czucia dłoni, i dopiero wtedy puścił. Wokół nich wył wicher tak silny, że trzystukilogramowy tigrys z trudem mu się opierał, lecz serwetka wielkości ręcznika zwisała z dłoni Tima jak w bezwietrzną pogodę. Tim popatrzył na tigrysa. Ten odpowiedział mu spokojnym spojrzeniem, wyraźnie zadowolony z siebie i otoczenia. Chłopiec pomyślał o blaszanym wiadrze, które równie dobrze jak srebrna misa Kontraktora posłużyło za magiczne lustro. W odpowiedniej dłoni, powiedział poborca, każdy przedmiot może być magiczny. Nawet zwykły kawałek bawełny. A ten był dwukrotnie większy – co najmniej. Tim rozwinął go jeszcze raz i ręcznik zmienił się w obrus. Przytrzymał go przed sobą i chociaż wzmagający się wicher przelatywał z obu jego stron, powietrze między twarzą chłopca a zwisającym materiałem było nieruchome. I ciepłe. Tim oburącz złapał obrus, który był serwetką, strzepnął go i ponownie rozwinął. Teraz było to prześcieradło, które spokojnie leżało na ziemi, choć po obu jego stronach przelatywały tumany kurzu, gałązek i martwych ptaków. Odgłos tych wszystkich rzeczy uderzających o wygiętą ścianę schronu był jak grad. Tim zaczął wpełzać pod prześcieradło, ale zawahał się, spoglądając na błyszczące, zielone ślepia tigrysa. Popatrzył też na grube kły w jego pysku, niezupełnie zasłonięte wargami, po czym podniósł róg magicznej tkaniny. – Chodź. Wejdź tutaj. Tu nie ma wichru ani zimna. Lecz ty o tym wiedziałeś, sai Tigrysie. Prawda? Tigrys przypadł do ziemi, wyciągnął swoje wielkie łapy i wczołgał się na brzuchu pod prześcieradło. Tim miał wrażenie, że ktoś drucianą szczotką przejechał mu po ramieniu, gdy zwierz mościł się wygodnie. To były wąsy. Zadrżał. Potem długie, okryte futrem zwierzę przycisnęło się do jego boku.

Tigrys był bardzo duży i połowa jego ciała wystawała spod prześcieradła. Tim podniósł się, walcząc z wiatrem, który tłukł go po głowie oraz ramionach wystawionych spod prześcieradła, i ponownie strzepnął tkaninę. Z trzaskiem rozpostarła się jeszcze raz, tym razem powiększając się do rozmiarów grotżagla jachtu. Teraz jej brzeg leżał niemal przy klatce tygrysa. Wicher ryczał i wył, lecz pod tkaniną panował spokój. Tylko nie w łomoczącym sercu Tima. Kiedy zaczęło się uspokajać, poczuł przy sobie drugie, wolno bijące serce. I usłyszał głuchy, głośny warkot. Tigrys mruczał. – Jesteśmy bezpieczni, prawda? – spytał Tim. Tigrys spoglądał na niego przez moment, a potem zamknął ślepia. Tim uznał to za wystarczającą odpowiedź.

66. Zapadła noc, a z nią wybuchła furia lododmuchu. Poza magią związaną ze zwyczajną serwetką szybko nadciągał chłód gnany wiatrem, który niebawem wiał z prędkością znacznie większą niż sto kół na godzinę. Okienka schronu obrosły kilkucentymetrową warstwą szronu. Drzewa żelazne najpierw zapadły się w sobie, a potem odleciały na południe morderczą chmurą konarów, gałęzi i całych pni. Towarzysz Tima spał spokojnie, nie zważając na to wszystko. Pogrążony w głębokim śnie rozluźnił się i wyciągnął tak, że zepchnął Tima na skraj ich okrycia. W pewnej chwili chłopak musiał szturchnąć go łokciem, jakby odpychał kogoś próbującego ściągnąć z niego kołdrę. Tigrys warknął głucho i wystawił pazury, ale przesunął się trochę. – Dzięki, sai – szepnął Tim. Godzinę po zachodzie słońca – a może po dwóch, Tim zatracił poczucie czasu – do wycia wichru dołączył upiorny pisk. Tigrys otworzył ślepia. Tim ostrożnie odchylił skraj tkaniny i spojrzał. Wieża nad Dogan zaczęła się przechylać. Patrzył zafascynowany, jak przechył zmienił się w zgięcie. Potem, niemal zbyt szybko, aby to zauważyć, wieża się rozpadła. W jednej chwili była tam, w następnej stała się masą metalowych prętów i belek gnanych wichrem po szerokiej alei, która wcześniej tego dnia była lasem drzew żelaznych.

Dogan będzie następne, pomyślał Tim, ale tak się nie stało. Dogan pozostało tam, gdzie było od tysiąca lat.

67. Nastała noc, której Tim przenigdy miał nie zapomnieć, tak niezwykła, że nie potrafiłby jej opisać... ani nawet racjonalnie zapamiętać, jak pamiętamy zwyczajne chwile naszego życia. W pełni rozumiał to tylko we snach, a do końca życia śnił o lododmuchu. I nie były to koszmary, lecz dobre sny. Sny, w których czuł się bezpieczny. Pod przykryciem było ciepło, a cielsko śpiącego obok towarzysza rozgrzewało go jeszcze bardziej. W pewnej chwili zsunął nieco ich przykrycie i ujrzał miriady gwiazd rozsypanych po kopule nieba, więcej, niż widział kiedykolwiek w życiu. Jakby burza powyrywała maleńkie dziury w świecie nad światem, zamieniając go w sito. Prześwitywała przez nie świetlista tajemnica bytu. Może takie widoki nie były przeznaczone dla ludzkich oczu, lecz Tim był pewny, że otrzymał specjalną dyspensę, aby patrzeć, gdyż leżał pod magicznym przykryciem i obok stworzenia, które nawet najbardziej łatwowierni mieszkańcy Drzewa uznaliby za mityczne. Spoglądał na te gwiazdy z nabożnym podziwem, ale i z głębokim zadowoleniem, jakie czuł, będąc dzieckiem, kiedy budził się w nocy bezpieczny i ciepły pod kołdrą, w półśnie nasłuchując wiatru śpiewającego tęskną pieśń o innych miejscach i innych życiach. Wiatr jest dziurką od klucza, rozmyślał, patrząc w gwiazdy. Tak, tak myślę. Czasem pochylamy się i zaglądamy przez nią. A wiatr, który czujemy na policzkach, kiedy to robimy – ten wiatr, który wieje przez dziurkę od klucza – to oddech całego istniejącego wszechświata. Wichura z rykiem przemykała po niebie, robiło się coraz zimniej, lecz Tim Ross leżał bezpieczny i ciepły z tigrysem śpiącym obok niego. W pewnej chwili sam odleciał w sen, głęboki, kojący i nieprzerywany sen. A wtedy poczuł, że jest maleńki i leci z wiatrem wiejącym przez dziurkę od klucza. Daleko od krawędzi Wielkiego Kanionu, nad Bezkresną Puszczą i Fagonardem, ponad Szlakiem Żelaznych Drzew, nad Drzewem – widocznym z jego wietrznej wysokości jako skupisko światełek – coraz dalej i dalej, o wiele dalej, ponad całym Światem Pośrednim, tam gdzie

pod niebiosa wznosiła się ogromna hebanowa Wieża. Pójdę tam! Pewnego dnia pójdę! To była jego ostatnia myśl, zanim zasnął.

68. Rano wycie wichru zmieniło się w monotonny szum. Tim miał pełny pęcherz. Odsunął przykrycie, wyczołgał się spod niego na gołą skałę, obdartą przez wicher z warstwy ziemi, po czym pobiegł za schron. Oddech wydobywał się z jego ust kłębami białej pary, natychmiast porywanymi przez wiatr. Druga strona Dogan była osłonięta od wiatru, lecz i tam było zimno, lodowato. Mocz parował i zanim Tim skończył, kałuża na ziemi już zaczęła zamarzać. Pospiesznie wrócił, przy każdym kroku walcząc z wiatrem i dygocząc. Zanim wczołgał się z powrotem pod magiczną tkaninę i w przyjemne ciepło, już szczękał zębami. Nawet o tym nie myśląc, objął rękami muskularne cielsko tigrysa i poczuł tylko chwilowe ukłucie strachu, gdy ten otworzył ślepia i pysk. Wystawił jęzor długi jak dywanik i różowy jak róża z Nowej Ziemi. Oblizał policzek Tima, który znów zadrżał, tym razem nie ze strachu, lecz na wspomnienie drapiącego zarostu ojca wczesnym rankiem, zanim Wielki Ross napełnił miskę i się ogolił. Mówił, że nigdy nie zapuści brody tak jak jego wspólnik, ponieważ źle by wyglądał. Tigrys spuścił łeb i zaczął obwąchiwać kołnierzyk koszuli chłopca. Tim zaśmiał się, gdy wąsy połaskotały go w szyję. Potem przypomniał sobie o dwóch ostatnich kanapkach. – Podzielę się z tobą – powiedział – chociaż wiemy, że mógłbyś zjeść obie, gdybyś chciał. Dał jedną kanapkę tigrysowi. Znikła natychmiast, ale zwierz tylko patrzył, jak Tim zaczął pałaszować drugą. Zjadł ją, najszybciej jak mógł, w razie gdyby sai Tigrys zmienił zdanie. Potem znów naciągnął prześcieradło na głowę i zapadł w sen.

69.

Kiedy ponownie się zbudził, odgadł, że dochodzi południe. Wiatr przycichł jeszcze bardziej i gdy chłopiec wystawił głowę spod przykrycia, powietrze było odrobinę cieplejsze. A jednak wiedział, że to pozorne lato, w które wdowa Smack jakże słusznie nie wierzyła, teraz znikło na dobre. Tak jak resztki jego prowiantu. – Co jadłeś w tej klatce? – spytał tigrysa. To pytanie prowadziło do następnego: – I jak długo w niej siedziałeś? Tigrys wstał, przeszedł niewielką odległość dzielącą ich od klatki, po czym się przeciągnął, prostując najpierw jedną, a potem drugą tylną łapę. Poszedł nieco dalej, do krawędzi Wielkiego Kanionu, gdzie załatwił potrzebę. Kiedy skończył, obwąchał pręty swojego więzienia, a potem odwrócił się tyłem do klatki, jakby była niewarta zainteresowania, i wrócił tam, gdzie Tim leżał podparty na łokciu, patrząc. Spojrzał nań poważnie – a przynajmniej tak wydało się chłopcu – zielonymi ślepiami, spuścił łeb i odsunął nosem magiczne przykrycie, które osłoniło ich przed lododmuchem. Pod nim znajdowała się metalowa skrzynka. Tim nie pamiętał, kiedy ją wziął, ale najwidoczniej to zrobił; gdyby została tam, gdzie była, porwałby ją wicher. To przypomniało mu o piórku. Wciąż tkwiło bezpiecznie zatknięte za jego pas. Wyjął je i uważnie obejrzał, przesuwając palcami po grubej dutce. Mogło należeć do sokoła... gdyby było o połowę mniejsze. I gdyby widział kiedyś białego sokoła. – To orle pióro, prawda? – zapytał Tim. – Na krew Gana, tak. Tigrys sprawiał wrażenie niezainteresowanego piórem, chociaż zeszłego wieczoru pospiesznie złapał je w zęby, nie pozwalając go porwać wzbierającej burzy. Opuścił wielki, pokryty żółtym futrem łeb i trącił nim pudło na kolanach Tima. Potem spojrzał na niego. Tim otworzył skrzynkę. Została w niej tylko brązowa buteleczka, która wyglądała tak, jakby zawierała jakieś lekarstwo. Tim podniósł ją i natychmiast poczuł mrowienie palców, bardzo podobne do tego, jakie odczuwał, przesuwając magiczną różdżkę Kontraktora tam i z powrotem nad wiadrem. – Mam ją otworzyć? Bo ty na pewno tego nie potrafisz. Tigrys usiadł, nie odrywając nieruchomego spojrzenia od maleńkiej buteleczki. Zielone ślepia niemal jarzyły się wewnętrznym światłem, jakby mózg zwierzęcia płonął magią. Tim ostrożnie odkręcił zakrętkę. Kiedy ją zdjął, zobaczył przymocowany do niej mały przezroczysty

kroplomierz. Tigrys otworzył pysk. Znaczenie tego ruchu było oczywiste, ale... – Ile? – zapytał Tim. – Za nic nie chciałbym cię otruć. Tigrys tylko siedział z lekko przechylonym na bok łbem i rozchylonym pyskiem; wyglądał jak pisklak czekający na robaka. Po kilku eksperymentach – bo nigdy wcześniej nie używał kroplomierza, chociaż widział jego większą, toporną wersję nazywaną przez Destry’ego wtryskiwaczem – Tim nabrał do rureczki trochę płynu. Wessał niemal całą zawartość buteleczki, gdyż było go w niej niewiele. Z mocno bijącym sercem przytrzymał kroplomierz nad pyskiem tigrysa. Sądził, że wie, co się stanie, gdyż słyszał wiele opowieści o skóroczłekach, jednakże nie miał pewności, czy tigrys jest zaklętym w tę postać człowiekiem. – Będę podawał kroplę po kropli – powiedział. – Jeśli zechcesz, żebym przestał wcześniej, zamknij pysk. Daj mi znak, czy zrozumiałeś. Tak jak poprzednio tigrys nie dał mu żadnego znaku. Siedział i czekał. Jedna kropla... dwie... trzy... rurka już w połowie pusta... cztery... pię... Nagle skóra tigrysa zaczęła się marszczyć i wydymać, jakby były pod nią uwięzione jakieś chcące się wydostać stworzenia. Pysk znikł, odsłaniając masywne szczęki, a potem znów się uformował, tym razem zupełnie zamknięty. Tigrys wydał stłumiony ryk bólu lub wściekłości, który niemal wstrząsnął polaną. Przerażony Tim pospiesznie czmychnął od niego rakiem. Zielone ślepia niemal wychodziły z orbit, jak na sprężynach. Ruchliwy ogon został gwałtownie wciągnięty w ciało, znów się pojawił i znowu zniknął. Tigrys chwiejnie powlókł się przed siebie, tym razem ku krawędzi Wielkiego Kanionu. – Stój! – wrzasnął Tim. – Spadniesz! Tigrys, zataczając się, szedł wzdłuż brzegu przepaści. Jedna jego łapa ześlizgnęła się z niej i strąciła lawinę kamieni. Przeszedł za klatkę, w której wcześniej był uwięziony, a paski na futrze najpierw rozmyły się, a potem wyblakły. Łeb zmieniał kształt. W miejscu pyska pojawiła się biel, a potem jasna żółć. Tim słyszał chrobot przestawiających się kości. Po drugiej stronie klatki tigrys znów ryknął, lecz ten dźwięk w połowie zmienił się w ludzki krzyk. Niewyraźny, zmieniający się kształt stanął na tylnych nogach i w miejscu łap Tim ujrzał teraz parę starych czarnych butów. Pazury zmieniły się w srebrne ozdoby: księżyce, krzyże i spirale.

Żółty czubek głowy tigrysa wciąż rósł, aż zmienił się w stożkowaty kapelusz, który Tim widział w blaszanym wiadrze. Biel poniżej, tam gdzie była sierść, stała się brodą błyszczącą w blasku zimnego i wietrznego dnia. Błyszczała, ponieważ była pełna rubinów, szmaragdów, szafirów i diamentów. A potem tigrys znikł i przed zdumionym chłopcem stał Maerlyn z rodu Elda. Nie uśmiechał się tak jak w wizji Tima... choć oczywiście to wcale nie była jego wizja, tylko obraz wyczarowany przez Kontraktora mający doprowadzić chłopca do zguby. Prawdziwy Maerlyn spoglądał na Tima łagodnie, lecz poważnie. Wiatr przyklejał jedwabną białą szatę do jego ciała tak chudego, że niewiele różniącego się od szkieletu. Tim przyklęknął na jedno kolano, skłonił głowę i podniósł drżącą pięść do czoła. Usiłował powiedzieć Hile, Maerlynie, lecz stracił głos i zdołał wydobyć z siebie tylko ochrypły jęk. – Powstań, Timie, synu Jacka – odezwał się mag. – Zanim jednak to zrobisz, zakręć buteleczkę. Założę się, że zostało w niej jeszcze kilka kropel płynu i będziesz ich potrzebował. Tim podniósł głowę i pytająco spojrzał na wysoką postać stojącą obok klatki, która niedawno była jej więzieniem. – Dla twej matki – rzekł Maerlyn. – Do jej oczu.

70. – To prawda? – szepnął Tim. – Taka sama jak to, że Żółw dźwiga ten świat. Przebyłeś daleką drogę, okazałeś wielką odwagę... i niemałą głupotę, ale pominiemy to, gdyż one często idą ze sobą w parze, szczególnie u młodych... i uwolniłeś mnie z postaci, w której byłem uwięziony od bardzo dawna. Za to musisz zostać nagrodzony. Teraz zakręć buteleczkę i wstań. – Dzięki ci – powiedział Tim. Ręce mu się trzęsły, a oczy miał zamglone od łez, ale zdołał zakręcić buteleczkę, nie wylewając reszty jej zawartości. – Myślałem, że jesteś Strażnikiem Promienia, ale Daria powiedziała mi, że nie. – A kim jest Daria? – Więźniem tak jak ty. Zamkniętym w małej maszynie, którą dał mi

lud Fagonardu. Myślę, że nie żyje. – Współczuję ci, synu. – Była moją przyjaciółką – odparł po prostu Tim. Maerlyn skinął głową. – To smutny świat, Timie Rossie. Ponieważ to Promień Lwa, zażartowano ze mnie, zaklinając mnie w wielkiego kota. Aczkolwiek nie w Aslana, gdyż taką magiczną mocą nawet zaklinacz nie dysponuje... chociaż chciałby ją mieć. Albo zabić Aslana i wszystkich pozostałych Strażników, żeby zniszczyć Promienie. – Kontraktor – szepnął Tim. Maerlyn odchylił głowę do tyłu i roześmiał się. Stożkowaty kapelusz pozostał na jej czubku, co Tim uznał za magię samą w sobie. – Nie, nie, nie on. Trochę czarować i długo żyć, to wszystko, co on potrafi. Nie, Timie, jest ktoś o wiele potężniejszy niż ten w obszernym płaszczu. Kiedy Wielki wskazuje palcem z miejsca, gdzie przebywa, człowiek w czerni spieszy spełnić jego życzenie. Jednakże posyłanie ciebie nie było życzeniem Karmazynowego Króla i jestem pewny, że ten, którego zwiesz Kontraktorem, zapłaci za swoją głupotę. Jest zbyt cenny, by go zabijać. Ale zranić? Ukarać? Tak, myślę, że jak najbardziej. – Co on z nim zrobi? Ten Karmazynowy Król? – Lepiej nie wiedzieć, ale jednego możesz być pewny: nikt w Drzewie już go nie zobaczy. Jego dni zbierania podatków się skończyły. – A moja matka... czy ona naprawdę znów będzie widziała? – Tak, ponieważ oddałeś mi przysługę. I nie będę ostatnim, któremu przysłużysz się w twoim życiu. – Wskazał na pas Tima. – To pierwszy z rewolwerów, które będziesz nosił, i najlżejszy. Tim spojrzał na czterostrzałowy rewolwer, ale wyjął zza pasa topór ojca. – Rewolwery to nie dla mnie, sai. Jestem tylko chłopcem ze wsi. Będę drwalem jak mój ojciec. Moje miejsce jest w Drzewie i tam zostanę. Stary mag zmierzył go bystrym spojrzeniem. – Tak mówisz z toporem w dłoni, lecz powiedziałbyś to, gdybyś trzymał rewolwer? Czy twoje serce tak by powiedziało? Nie odpowiadaj, gdyż widzę prawdę w twoich oczach. Ka zabierze cię daleko od mieszkańców Drzewa. – Ale ja ich kocham – szepnął Tim. – Pomieszkasz tam jakiś czas, więc się nie smuć. A teraz wysłuchaj

mnie i usłuchaj. Oparł dłonie o kolana i pochylił wysokie, chude ciało nad Timem. Zamierający wiatr tarmosił jego brodę i tkwiące w niej klejnoty migotały niczym ogień. Twarz miał wychudłą, tak samo jak Kontraktor, lecz nacechowaną powagą, a nie złośliwym rozbawieniem, i uprzejmością, a nie okrucieństwem. – Kiedy wrócisz do swojej wioski, a podróż ta będzie znacznie krótsza od tej, którą odbyłeś w tę stronę, i o wiele mniej ryzykowna, pójdziesz do swojej matki i resztę płynu z tej buteleczki zakroplisz jej do oczu. Potem musisz dać jej topór twojego ojca. Rozumiesz? Jego monetę będziesz nosił całe życie... pochowają cię z nią na szyi... ale topór oddasz matce. Zrób to natychmiast. – D-dlaczego? Gęste brwi Maerlyna zbiegły się razem, kąciki ust opadły i nagle przestał być miły, a stał się przerażająco surowy. – Nie twoja rzecz pytać, chłopcze. Gdy ka przychodzi, przybywa jak wiatr... jak lododmuch. Posłuchasz? – Tak – powiedział przestraszony Tim. – Dam go jej, tak jak mówisz. – Dobrze. Mag obrócił się do płachty, pod którą spali, i uniósł nad nią ręce. Skraj znajdujący się przy klatce zatrzepotał, złożył się i nagle zmniejszył o połowę. Ponownie załopotał i przybrał wielkość obrusa. Tim pomyślał, że kobiety w wiosce Drzewo bardzo chciałyby mieć taki magiczny przedmiot do ścielenia łóżek, i zaraz zaczął się zastanawiać, czy taki pomysł to bluźnierstwo. – Nie, nie, jestem pewny, że masz rację – machinalnie odparł Maerlyn. – Jednakże coś mogłoby źle pójść i narobić galimatiasu. Magia jest pełna haczyków nawet dla takiego starego wygi jak ja. – Sai... czy to prawda, że dla ciebie czas porusza się wstecz? Maerlyn podniósł ręce, rozbawiony i zirytowany; rękawy jego szaty opadły, odsłaniając ręce cienkie i białe jak gałęzie brzozy. – Wszyscy tak myślą, a jeśli mówię, że jest inaczej, nie zmieniają zdania, prawda? Żyję tak, jak żyję, Tim, i prawdę mówiąc, obecnie głównie odpoczywam. Pewnie słyszałeś także o moim zaczarowanym domu w lesie? – Tak! – I gdybym ci powiedział, że mieszkam w jaskini, mając zaledwie stół

i siennik, a ty byś im to powtórzył, uwierzyliby? Tim się zastanowił i pokręcił głową. – Nie. Nie uwierzyliby. Wątpię, by ludzie w ogóle uwierzyli, że cię spotkałem. – To ich sprawa. Co do ciebie... czy jesteś gotowy wrócić? – Czy mogę ci zadać jeszcze jedno pytanie? Mag podniósł palec. – Tylko jedno. Przez wiele lat siedziałem w klatce, która, jak widzisz, ani o centymetr nie ruszyła się z miejsca, niezależnie jak silny wiał wiatr, i jestem zmęczony sraniem do tego dołu. Mnisi żywot to fajna rzecz, ale są pewne granice. Zadaj swoje pytanie. – Jak schwytał cię Karmazynowy Król? – On nikogo nie może schwytać, sam został schwytany i uwięziony na szczycie Mrocznej Wieży. Jednakże ma wielką moc i ma swoich posłańców. Ten, którego poznałeś, nie należy do najpotężniejszych. Posłaniec przyszedł do mojej jaskini. Zwiódł mnie, gdyż jego magia była silna, i uwierzyłem, że jest wędrownym handlarzem. Tej magii użyczył mu Król, jak zapewne rozumiesz. Tim zaryzykował następne pytanie. – Magii silniejszej od twojej? – Nie, ale... – Maerlyn westchnął i spojrzał na poranne niebo. Tim ze zdumieniem zrozumiał, że czarodziej jest zmieszany. – Byłem pijany. – Och – cicho rzucił Tim. Nic innego nie przyszło mu do głowy.

71. – Dość gadania – rzekł mag. – Usiądź na diwwanie. – Na...? Maerlyn wskazał na to, co raz było serwetką, raz prześcieradłem, a teraz obrusem. – Na tym. I nie martw się, że zabrudzisz go butami. Używało go wielu znacznie brudniejszych podróżników niż ty. Tim obawiał się, że zabrudzi obrus, ale usiadł na nim. – Teraz pióro. Trzymaj je w dłoni. Pochodzi z ogona Garudy, orła strzegącego drugiego końca Promienia. A przynajmniej tak mi mówiono, chociaż kiedy byłem mały... tak, Timie synu Jacka, ja też byłem kiedyś

mały... mówiono mi, że dzieci znajduje się w ogródku pod liśćmi kapusty. Tim niemal tego nie słuchał. Wziął do rąk pióro, które tigrys uratował przed porwaniem przez wiatr. Maerlyn przyjrzał mu się spod ronda wysokiej żółtej czapki. – Kiedy dotrzesz do domu, co zrobisz najpierw? – Zakropię mamie lekarstwo. – Dobrze, a potem? – Oddam jej topór ojca. – Nie zapomnij. – Starzec pochylił się i pocałował Tima w czoło. Przez moment cały świat zabłysnął chłopcu w oczach jak gwiazdy podczas lododmuchu. Przez chwilę było tam wszystko. – Jesteś dzielnym chłopcem o dobrym sercu... co inni zauważą i tak zaczną na ciebie wołać. Teraz odejdź z moimi podziękowaniami i leć do domu. – L-leć? Jak? – A jak chodzisz? Tylko pomyśl o tym. Myśl o domu. – Z kącików oczu starca wybiegły setki zmarszczek, gdy uśmiechnął się promiennie. – Ktoś sławny kiedyś powiedział, że nie ma to jak w domu. Zobacz go! Zobacz go bardzo wyraźnie! I Tim pomyślał o chacie, w której się wychował, i pokoju, w którym zasypiali z ojcem, nasłuchując wiatru na zewnątrz, opowiadającego swoje historie o innych miejscach i ludziach. Myślał o stajni, w której trzymano Misty i Bitsy, i miał nadzieję, że ktoś je nakarmił. Może Słomiany Willem. Myślał o źródle, z którego nabrał tyle wiader wody. A najwięcej myślał o swojej matce; jej krzepkim ciele o szerokich ramionach, kasztanowatych włosach i roześmianych oczach, a nie pełnych niepokoju i smutku. Jakże mi cię brakuje, mamo... pomyślał i w tym momencie obrus uniósł się ze skalistego podłoża i zawisł nad swoim cieniem. Tim jęknął. Diwwan zakołysał się i obrócił. Teraz unosił się wyżej niż czapka Maerlyna i mag musiał zadzierać głowę, żeby na niego patrzeć. – A jeśli spadnę?! – zawołał Tim. Maerlyn się zaśmiał. – Prędzej czy później każdego to czeka. Na razie trzymaj się mocno pióra! Diwwan cię nie zrzuci, więc mocno trzymaj się pióra i myśl o domu! Tim ścisnął pióro oburącz przed sobą i pomyślał o Drzewie: głównej

ulicy, kuźni z zakładem pogrzebowym i sąsiadującym z nimi cmentarzem, o gospodarstwach, tartaku nad rzeką, chacie wdowy, a przede wszystkim o swoim domu i zagrodzie. Diwwan wzbił się wyżej, przez kilka chwil unosił się nad Dogan (jakby podejmując decyzję), po czym skierował się na południe szlakiem lododmuchu. Z początku poruszał się wolno, lecz gdy jego cień padł na splątany, skuty lodem wiatrołom, który wcześniej był setkami hektarów dziewiczej puszczy, zaczął lecieć szybciej. Timowi przyszła do głowy okropna myśl: a jeśli lododmuch przeszedł przez Drzewo, zamrażając wioskę i zabijając wszystkich, włącznie z Neli Ross? Odwrócił się, żeby zapytać o to Maerlyna, ale czarodziej już znikł. Tim miał go znów zobaczyć, lecz już jako stary człowiek. I to zupełnie inna historia.

72. Diwwan się wznosił, aż świat w dole rozpostarł się niczym mapa. Jednakże czar chroniący Tima i jego futrzastego towarzysza przed mrozem nie stracił mocy i chociaż chłopiec słyszał wokół świst ostatnich zimnych tchnień lododmuchu, było mu ciepło. Siedział z podwiniętymi nogami na swoim środku transportu, niczym młody książę Mohaine na słoniu, trzymając przed sobą pióro Garudy. Czuł się jak Garuda, szybując nad rozległym pasem dzikiej puszczy wyglądającej jak gigantyczna zielona suknia, tak ciemna, że prawie czarna. Lecz teraz znaczyła ją szara szrama, jakby ktoś rozciął tę suknię, odsłaniając brudną halkę. Lododmuch zniszczył wszystko na swej drodze, chociaż las jako taki doznał niewielkiej szkody. Pas zniszczeń miał najwyżej czterdzieści kół szerokości. Jednakże czterdzieści kół wystarczyło, aby zniszczyć Fagonard. Czarne wody bagna zmieniły się w żółtawobiałe katarakty lodu. Szare, karłowate drzewa wyrastające z wody legły pokotem. Kępy traw już nie były zielone; teraz wyglądały jak plątanina mlecznobiałych włókien. Wyrzucona na jedną z nich leżała na boku łódź bagiennego plemienia. Tim pomyślał o sterniku, wodzu oraz pozostałych bagiennych istotach i zalał się gorzkimi łzami. Gdyby nie oni, leżałby zamrożony na jednej z tych kęp sto pięćdziesiąt metrów niżej. Ten bagienny lud nakarmił go i

podarował mu Darię, jego dobrą wróżkę. To niesprawiedliwe, po trzykroć niesprawiedliwe. Tak więc opłakiwał ich z całego serca, a potem część tego dziecięcego serca umarła. Gdyż tak to już jest. Zanim bagna zostały z tyłu, zobaczył jeszcze coś, od czego ścisnęło mu się serce: długą, poczerniałą ścieżkę stopionego lodu. Osmalone kawałki kry pływały wokół ogromnego, opancerzonego cielska leżącego na boku jak wyrzucona na brzeg łódź. To była smoczyca, która go oszczędziła. Tim mógł sobie wyobrazić – aż nazbyt dobrze – jak walczyła z zimnem swym ognistym oddechem, lecz w końcu lododmuch zabił ją jak wszystko inne w Fagonardzie. Teraz była to lodowa pustynia.

73. Nad Szlakiem Żelaznych Drzew diwwan zaczął opadać. Schodził coraz niżej, a kiedy dotarł do odnogi Cosingtona-Marchly’ego, wylądował. Jednakże zanim Tim stracił z oczu szeroki obraz świata, zauważył, że szlak lododmuchu, na początku zmierzający prosto na południe, zaczął skręcać na zachód. I zniszczenia tutaj wyglądały na mniejsze, jakby burza zaczęła słabnąć. To dało mu nadzieję, że wioska ocalała. W zadumie obejrzał diwwan, a potem pomachał nad nim rękami. – Zwiń się! – powiedział (czując się trochę głupio). Diwwan nie usłuchał, ale kiedy Tim schylił się, żeby go złożyć, materiał zrobił to sam, raz dwa trzy, za każdym razem stając się mniejszy – ale nie grubszy. W kilka sekund znów wyglądał jak zwyczajna bawełniana serwetka leżąca na ścieżce. A jednak nie chciałbyś jej położyć sobie na kolanach przy obiedzie, gdyż na samym środku miała ślad buta. Tim wepchnął ją do kieszeni i zaczął iść. A kiedy dotarł do kwietnych drzew (z których większość wciąż stała), zaczął biec.

74. Ominął wioskę, gdyż nie chciał tracić czasu, odpowiadając na pytania. Poza tym niewielu ludzi miałoby dla niego czas. Lododmuch w znacznej części oszczędził Drzewo, mijając wioskę od zachodu i unosząc się w niebo, lecz chłopiec widział ludzi zajmujących się bydłem

wyprowadzonym ze zniszczonych obór i szacujących zniszczenia na polach. Tartak został zmieciony do rzeki. Fragmenty porwała woda i nie zostało po nim nic prócz kamiennych fundamentów. Tim ruszył wzdłuż strumienia, tak jak tamtego dnia, kiedy znalazł magiczną różdżkę Kontraktora. Źródło, które zamarzło, już zaczynało topnieć i chociaż podmuch zerwał część drewnianych gontów z dachu jego chaty, sam budynek stał cały jak zawsze. Wyglądało na to, że jego matkę zostawiono samą, gdyż przed domem nie było wozów ani mułów. Tim rozumiał, że wobec nadciągającego lododmuchu ludzie chcieli zająć się własnymi domostwami, ale mimo to się rozzłościł. Zostawić niewidomą i poturbowaną kobietę na łasce burzy... to nie w porządku. Tak nie postępują sąsiedzi w wiosce Drzewo. Ktoś zabrał ją w bezpieczne miejsce, powiedział sobie. Zapewne do świetlicy. Potem usłyszał w stajni porykiwanie, które nie brzmiało jak głos żadnego z ich mułów. Tim zajrzał tam i uśmiechnął się. Osiołek wdowy Smack, Promyk. Był uwiązany do słupka i zajadał siano. Tim sięgnął do kieszeni i przeraził się, gdy przez moment nie mógł znaleźć cennej buteleczki. Potem odkrył ją schowaną pod diwwanem i znów nabrał otuchy. Wspiął się po schodkach na ganek (przy czym znajome trzeszczenie trzeciego stopnia sprawiło, że poczuł się jak tamten chłopiec ze snu) i otworzył drzwi. W chacie było ciepło, gdyż wdowa dobrze napaliła w kominku, na którym jeszcze czerwone węgle dopalały się na grubej warstwie popiołu. Siedziała, śpiąc, na fotelu jego ojca, plecami do drzwi i twarzą do ognia. Chociaż pilno mu było do matki, przystanął, żeby zdjąć buty. Wdowa przyszła, gdy nie było nikogo, rozpaliła ogień, żeby ogrzać chatę; nawet w obliczu niebezpieczeństwa grożącego zniszczeniem całej wioski nie zapomniała o sąsiadce. Tim za żadne skarby by jej nie obudził. Na palcach podszedł do drzwi sypialni, które stały otworem. W łóżku leżała jego matka z rękami zaciśniętymi na wezgłowiu, niewidzącymi oczami spoglądając w sufit. – Mamo? – szepnął Tim. Przez moment nie poruszyła się i Tim poczuł przeszywające ukłucie strachu. Spóźniłem się, pomyślał. Ona leży tu nieżywa. Potem mama podniosła się na łokciach, aż włosy kaskadą spłynęły na poduszkę, i zwróciła ku niemu głowę. Na jej twarzy zobaczył nadzieję. – Tim? To ty czy ja śnię? – Nie śnisz – powiedział. I podbiegł do niej.

75. Jej ręce objęły go mocnym uściskiem i obsypała twarz syna serdecznymi pocałunkami, jakimi tylko matka potrafi obdarzyć. – Myślałam, że nie żyjesz! Och, Tim! A kiedy przyszła burza, byłam tego pewna i sama też chciałam umrzeć. Gdzie byłeś? Jak mogłeś tak złamać mi serce, niedobry chłopcze? A potem znów zaczęła go całować. Tim pozwolił na to, uśmiechając się i ciesząc jej znajomym czystym zapachem, ale potem przypomniał sobie, co powiedział Maerlyn. Kiedy wrócisz do domu, co zrobisz najpierw? – Gdzie byłeś? Powiedz mi! – Opowiem ci wszystko, mamo, ale najpierw połóż się i szeroko otwórz oczy. Najszerzej jak możesz. – Po co? – Jej dłonie wciąż dotykały jego oczu, nosa i ust, jakby upewniając się, że naprawdę tu jest. Oczy, które Tim miał nadzieję uleczyć, spoglądały na niego... i przez niego. Zaczęły już przybierać mleczną barwę. – Po co, Tim? Nie chciał jej mówić, na wypadek gdyby kuracja nie przyniosła obiecanego rezultatu. Nie sądził, żeby Maerlyn skłamał – to Kontraktor kłamał dla przyjemności – ale mógł się mylić. Och, proszę, żeby się nie mylił. – Nieważne. Przyniosłem lekarstwo, ale jest go bardzo mało, więc musisz leżeć spokojnie. – Nie rozumiem. W ogarniającej ją ciemności Neli pomyślała, że to, co teraz usłyszała, mógł wypowiedzieć jej nieżyjący mąż, a nie żywy syn. – Po prostu wiedz, że byłem daleko i wiele ryzykowałem dla tego, co tu mam. Teraz leż spokojnie! Zrobiła, co kazał, patrząc na niego ociemniałymi oczami. Jej wargi drżały. Dłonie Tima także. Nakazał im się uspokoić i jakimś cudem usłuchały. Zaczerpnął tchu, wstrzymał oddech i odkręcił zakrętkę buteleczki. Wciągnął całą jej niewielką zawartość do kroplomierza. Płyn nie wypełnił nawet połowy krótkiej, cienkiej rurki. Tim pochylił się nad Neli. – Leż spokojnie, mamo! Obiecaj mi, bo może piec. – Będę leżała spokojnie – szepnęła.

Wpuścił jedną kroplę do jej lewego oka. – I jak? – zapytał. – Piecze? – Nie – odparła. – Chłodne i kojące. Zakropił trochę do drugiego, proszę. Tim wpuścił kroplę do prawego oka i usiadł, przygryzając wargę. Czyżby zmętnienie nieco ustąpiło, czy tak mu się tylko zdawało? – Widzisz coś, mamo? – Nie, ale... – Zaparło jej dech. – Widzę światło! Tim, widzę światło! Znów zaczęła podnosić się na łokciach, ale Tim powstrzymał ją. Wpuścił jeszcze po kropli do każdego oka. To będzie musiało wystarczyć – kroplomierz był pusty. I dobrze, bo kiedy Neli krzyknęła, Tim upuścił go na podłogę. – Mamo? Mamo! Co się dzieje? – Widzę twoją twarz! – wykrzyknęła i położyła dłonie na jego policzkach. Teraz miała oczy pełne łez, ale to mu nie przeszkadzało, ponieważ spoglądały na niego, a nie przez niego. I były równie jasne jak zawsze. – Och, Tim, mój drogi, widzę twoją twarz, widzę ją bardzo dobrze! Potem nadeszła chwila, która nie wymaga opisu – i to też dobrze, gdyż niektórych radosnych chwil nie da się opisać.

76. Musisz dać jej topór twojego ojca. Tim sięgnął za pas, wyjął topór i położył obok niej na łóżku. Spojrzała nań – i zobaczyła go, co wciąż obojgu wydawało się cudem – po czym dotknęła styliska wygładzonego przez długie lata i częste używanie. Pytająco popatrzyła na Tima. On tylko z uśmiechem potrząsnął głową. – Człowiek, który dał mi te krople, powiedział, żebym ci go oddał. To wszystko, co wiem. – Kto, Tim? Jaki człowiek? – To długa opowieść i na pewno lepiej słucha się jej przy śniadaniu. – Jajka! – powiedziała, podnosząc się. – Co najmniej tuzin! I bekon ze spiżarni! Wciąż uśmiechnięty Tim złapał ją za ramiona i łagodnie przycisnął do

poduszki. – Umiem usmażyć jajecznicę na boczku. Nawet przyniosę ci ją do łóżka. – Przyszedł mu do głowy kolejny pomysł. – Sai Smack może zjeść z nami. To dziwne, że nie obudziły jej nasze krzyki. – Przyszła, kiedy zaczął wiać wiatr, i przez cały czas była na nogach, podkładając do ognia – powiedziała Neli. – Myślałyśmy, że wicher zburzy dom, ale wytrzymał. Musi być bardzo zmęczona. Obudź ją, Tim, ale delikatnie. Tim pocałował matkę w policzek i opuścił pokój. Wdowa spała na fotelu przy kominku, oparłszy brodę na piersi, zbyt zmęczona, żeby pochrapywać. Tim złapał ją za ramię i delikatnie potrząsnął. Jej głowa zakołysała się i przekręciła, po czym opadła z powrotem. Wypełniony okropnym przeczuciem Tim obszedł fotel i stanął przed nią. To, co zobaczył, sprawiło, że ugięły się pod nim nogi i opadł na kolana. Jej woal został zerwany. Zniszczona chorobą, niegdyś piękna twarz, była nieruchoma i martwa. Jedyne oko spoglądało nieruchomo na Tima. Przód czarnej sukni był rdzawy od zaschniętej krwi, bo miała gardło poderżnięte od ucha do ucha. Nabrał tchu, żeby krzyknąć, ale nie zdołał, bo silne dłonie zacisnęły się na jego szyi.

77. Bern Kells zakradł się do głównej izby z suszarni, w której próbował sobie przypomnieć, dlaczego zabił tę starą kobietę. Chyba z powodu ognia. Przez dwie noce trząsł się pod stertą siana w stodole Głuchego Rincona, a ta stara kocica, która nabiła jego pasierbowi głowę różnymi bezużytecznymi naukami, przez cały ten czas siedziała tu ciepła jak grzanka. To nie było w porządku. Widział, jak chłopak wszedł do pokoju matki. Słyszał radosne okrzyki Neli, a każdy był jak gwóźdź wbity w jego trzewia. To ona była winna tego nieszczęścia; urzekła go swoimi wydatnymi piersiami, wąską talią, długimi włosami i roześmianymi oczami. Sądził, że jej wpływ na jego myśli zniknie z biegiem lat, lecz tak się nie stało. W końcu po prostu musiał ją mieć. Inaczej dlaczego zamordowałby swego najlepszego przyjaciela?

Teraz przyszedł tu chłopak, przez którego go ścigano. Ta wiedźma była zła, a bękart jeszcze gorszy. I co miał za pasem? Na bogów, czy to broń? Skąd wziął coś takiego? Kells dusił Tima, aż chłopiec przestał się opierać i bezwładnie zwisł mu w dłoniach, chrapliwie dysząc. Wtedy drwal wyjął rewolwer zza pasa Tima i odrzucił na bok. – Kula jest za dobra dla takiego wścibskiego bękarta jak ty – powiedział. Jego usta były tuż przy uchu Tima. Jak we śnie, jakby wszystkie zmysły powoli opuszczały ciało, Tim poczuł brodę ojczyma drapiącą jego skórę. – Tak samo nóż, którym poderżnąłem gardło tej chorej starej wiedźmy. Dla ciebie będzie ogień, szczeniaku! Jeszcze jest sporo węgli. Dość, by usmażyć ci oczy i spalić skórę na... Rozległ się głuchy stuk i nagle duszące go dłonie znikły. Tim odwrócił się, spazmatycznie łapiąc powietrze, które paliło go żywym ogniem. Kells stał przy fotelu Wielkiego Rossa, z niedowierzaniem patrząc nad głową Tima na komin z szarych polnych kamieni. Krew tryskała na prawy rękaw flanelowej koszuli, wciąż oproszonej sianem po nocach spędzonych w stodole Głuchego Rincona. Nad prawym uchem z jego głowy wyrosło stylisko topora. Neli Ross stała za nim, w koszuli nocnej spryskanej krwią. Powoli, powolutku Wielki Kells chwiejnie obrócił się twarzą do niej. Dotknął wbitego ostrza topora i wyciągnął w stronę Neli dłoń pełną krwi. – Rozwodzę się z tobą, niegodziwcze! – wykrzyknęła mu w twarz Neli i jakby za sprawą tych słów, a nie topora, Bern Kells runął martwy na podłogę.

78. Tim skrył twarz w dłoniach, jakby chciał usunąć z oczu i pamięci to, co przed chwilą zobaczył... chociaż już wiedział, że to pozostanie w nim do końca życia. Neli objęła go i wyprowadziła na ganek. Ranek był pogodny, szron na polach zaczął topnieć i w powietrzu unosiła się mgiełka. – Nic ci nie jest, Tim? – zapytała Neli. Zaczerpnął tchu. Wciągane powietrze było ciepłe, ale już nie paliło go w gardle.

– Nie. A tobie? – Nic mi nie będzie – powiedziała. – Nic nam nie będzie. To piękny ranek, a my żyjemy i możemy go oglądać. – Tylko wdowa... Tim zaczął płakać. Siedzieli na schodkach ganku i patrzyli na podwórze, na którym niedawno Kontraktor baronii siedział na swoim wysokim czarnym koniu. Czarny koń, czarne serce, pomyślał Tim. – Będziemy się modlić za Ardelię Smack – rzekła Nell – i wszyscy mieszkańcy Drzewa przyjdą na jej pogrzeb. Nie powiem, że Kells oddał jej przysługę, morderstwo nigdy nie jest przysługą, ale okropnie cierpiała przez trzy ostatnie lata i jej życie i tak nie byłoby już długie. Sądzę, że powinniśmy pojechać do miasta i zobaczyć, czy konstabl wrócił z Tavares. Po drodze możesz wszystko mi opowiedzieć. Pomożesz mi zaprząc Misty i Bitsy do wozu? – Tak, mamo. Najpierw jednak muszę coś wziąć. Coś, co ona mi dała. – W porządku. Staraj się nie patrzeć na to, co tam jest, Tim. Nie zamierzał. Wziął tylko rewolwer i wepchnął sobie za pas...

SKÓROCZŁEK (część 2) 1. Powiedziała mu, żeby nie patrzył na to, co zostało w środku – na zwłoki ojczyma, rozumiesz. I nie zrobił tego, tylko wziął broń i wepchnął sobie za pas... – Czterostrzałowy rewolwer, który dała mu wdowa – rzekł Młody Bill Streeter. Siedział oparty o ścianę celi pod narysowaną kredą mapą Debarii. Brodę opuścił na pierś, niewiele mówił i nawet myślałem, że zasnął i opowiadam tę historię sam sobie. Jednakże wyglądało na to, że słuchał cały czas. Na zewnątrz wzmagający się samum zawył przeraźliwie, po czym znów ścichł do przeciągłego, monotonnego wycia. – Tak, Młody Billu. Podniósł rewolwer, wepchnął sobie za pas na lewym boku i nosił go tak przez dziesięć następnych lat swego życia. Potem nosił większe... sześciostrzałowe. – Tak głosiła opowieść i zakończyłem ją tak, jak moja matka kończyła wszystkie te, które czytała mi, kiedy byłem malcem, w moim pokoju na wieży. Zasmuciło mnie to, że usłyszałem je padające z moich własnych ust. – I tak to było dawno temu, na długo przed narodzinami dziadka twojego dziadka. Na zewnątrz zaczęło zmierzchać. Pomyślałem, że jednak dopiero jutro grupa, która pojechała do podnóża wzgórz, wróci z górnikami umiejącymi jeździć konno. I czy naprawdę miało to jakieś znaczenie? Kiedy opowiadałem Młodemu Billowi historię Młodego Tima, przyszła mi do głowy niepokojąca myśl. Gdybym był skóroczłekiem i szeryf z oddziałem zastępców (nie wspominając o młodym rewolwerowcu aż z Gilead) przyszedł zapytać, czy umiem osiodłać i dosiąść konia, to czy przyznałbym się, że umiem jeździć konno? Niepodobna. Jamie i ja powinniśmy zrozumieć to od razu, ale sposób myślenia przedstawicieli prawa był dla nas jeszcze czymś nowym. – Sai?

– Tak, Bill? – Czy Tim z czasem został rewolwerowcem? Stał się nim, prawda? – Kiedy miał dwadzieścia jeden lat, trzej uzbrojeni po zęby ludzie przejeżdżali przez wioskę Drzewo. Zmierzali do Tavares i mieli nadzieję zebrać oddział pościgowy, ale Tim był jedynym, który z nimi pojechał. Nazywali go leworęcznym strzelcem, ponieważ tak sięgał po broń. Pojechał z nimi i dobrze się spisał, gdyż był nieustraszony i świetnie strzelał. Nazwali go tet-fa, czyli przyjacielem tet. Jednakże nadszedł dzień, kiedy stał się częścią ka-tet, jeden z bardzo niewielu rewolwerowców niepochodzących z rodu Elda. Chociaż kto wie? Czyż nie mówią, że Arthur miał wielu synów ze swymi trzema żonami i kto wie ilu zrodzonych z nieprawego łoża? – Nie wiem, co to oznacza. Jeszcze dwa dni temu mógłbym powiedzieć to samo, zanim więcej się dowiedziałem o tych sprawach. – Nieważne. Najpierw był znany jako Leworęczny Ross, potem, po wielkiej bitwie na brzegach jeziora Cawn, jako Tim Dzielne Serce. Jego mama dokonała dni w Gilead jako wielka dama, tak mówiła moja matka. Jednakże wszystko to jest... – Opowieścią na inny dzień – dokończył Bill. – Tak zawsze mówi mój ojciec, kiedy proszę o więcej. – Jego twarz się skurczyła, a kąciki ust zadrżały, gdy przypomniał sobie zakrwawioną sypialnię i kucharza, który umarł z fartuchem na głowie. – Tak mówił. Znowu objąłem go ramionami, co tym razem wydało mi się bardziej naturalnym gestem. Postanowiłem zabrać go z nami do Gilead, jeśli Everlynne z Serenity nie zechce go wziąć... sądziłem jednak, że nie odmówi. Bill był dobrym chłopcem. Na zewnątrz wiatr skomlił i wył. Nasłuchiwałem dźwięku dzyngajła, ale milczało. Z pewnością gdzieś zostały zerwane linie. – Sai, jak długo Maerlyn siedział w klatce jako tigrys? – Nie wiem, ale na pewno długo. – Co jadł? Cuthbert od razu coś by wymyślił, ale ja byłem w kropce. – Jeśli srał do dziury, to musiał jeść – powiedział Bill i całkiem rozsądnie dodał: – Jeśli nie jesz, nie możesz srać. – Nie wiem, co jadł, Bill. – Może zostało mu trochę magii... nawet w postaci tigrysa... żeby

wyczarować sobie obiad. Z powietrza. – Tak, zapewne tak. – Czy Tim dotarł kiedyś do Wieży? Ponieważ są o tym opowieści, prawda? Zanim zdążyłem odpowiedzieć, Strother – gruby zastępca z opaską ze skóry grzechotnika na kapeluszu – wszedł do więzienia. Kiedy zobaczył mnie siedzącego i obejmującego chłopca, uśmiechnął się drwiąco. Zastanawiałem się, czy nie zetrzeć mu tego uśmiechu z twarzy – co nie trwałoby długo – ale zapomniałem o tym, kiedy usłyszałem, co miał do powiedzenia. – Przybywają jeźdźcy. To karawana wozów, bo słyszeliśmy ich nawet przez ten przeklęty wiatr. Ludzie wychodzą na ulicę, żeby popatrzeć. Wstałem i wyszedłem z celi. – Mogę pójść? – zapytał Bill. – Lepiej posiedź tu jeszcze trochę – odparłem i zamknąłem go. – Wkrótce wrócę. – Nienawidzę tu siedzieć, sai! – Wiem – powiedziałem. – To nie potrwa długo. Żywiłem nadzieję, że mam co do tego rację.

2. Kiedy wyszedłem z biura szeryfa, zachwiałem się pod uderzeniem wiatru, który smagał alkalicznym pyłem moje policzki. Pomimo coraz silniejszych porywów na chodnikach po obu stronach ulicy stały rzędy gapiów. Mężczyźni zasłonili sobie usta i nosy chustami, a kobiety chustkami. Zobaczyłem, że jedna z pań włożyła swój czepek tyłem do przodu, co wyglądało dziwnie, ale zapewne było dobrą osłoną przed pyłem. Po mojej lewej ręce z białych chmur alkalicznego kurzu zaczęły wyłaniać się konie. Szeryf Peavy i Canfield od Jeffersona jechali powozem, z kapeluszami nisko nasuniętymi na czoła i postawionymi kołnierzami, tak że widać było tylko ich oczy. Za nimi posuwały się trzy długie otwarte wozy pomalowane na niebiesko, lecz ich boki i dna były białe od soli. Na każdym boku widniał żółty napis: DEBARIA SALT COMBYNE. Na wozach siedziało po sześciu-, ośmiu mężczyzn, w kombinezonach i słomianych roboczych kapeluszach nazywanych

wiechami (czy strzechami, nie pamiętam już jak). Po jednej stronie karawany jechali Jamie DeCurry, Kellin Frye i syn Kellina, Vikka. Po drugiej Snip i Arn z załogi Jeffersona oraz rosły facet o wąsach koloru piasku i w dopasowanym do nich kolorem płaszczu. Ten ostatni okazał się konstablem Małej Debarii... przynajmniej kiedy nie był zbyt zajęty przy stołach do gry w faro i pokera. Nikt z nowo przybyłych nie wyglądał na uszczęśliwionego, a górnicy najmniej. Łatwo było spoglądać na nich podejrzliwie i niechętnie; musiałem sobie przypominać, że tylko jeden jest potworem (zakładając, że skóroczłek nie wymknął się nam z sieci). Większość zapewne przyjechała tu dobrowolnie, kiedy powiedziano im, że w ten sposób pomogą zakończyć poszukiwania. Wyszedłem na ulicę i podniosłem ręce nad głowę. Szeryf Peavy zatrzymał powóz tuż przede mną, ale ja na razie zignorowałem go, spoglądając na górników kulących się na wozach. Szybko policzyłem, otrzymując liczbę dwudziestu jeden. Dwudziestu podejrzanych więcej, niż chciałem, ale znacznie mniej, niż się obawiałem. Krzyknąłem, żeby mój głos przebił się przez szum wiatru. – Przybyliście tutaj, żeby nam pomóc i w imieniu Gilead dziękuję wam! Ich było lepiej słychać, ponieważ wiatr wiał w moją stronę. – Szlag z twoim Gilead! – rzucił jeden. – Zasmarkany pętak – rzekł drugi. – Pocałuj mnie w dupę z twoim Gilead – mruknął trzeci. – Mogę ich zaraz uspokoić, jeśli chcesz – powiedział mężczyzna z jasnymi wąsami. – Powiedz tylko słowo, młodzieńcze, bo jestem konstablem tej zasranej dziury, z której przyjechali, więc ja za nich odpowiadam. Will Wegg. Z szacunkiem przycisnął pięść do czoła. – Nigdy w życiu – powiedziałem i znów podniosłem głos. – Ilu z was chce drinka? Natychmiast przestali narzekać i wznieśli chóralny okrzyk radości. – Zatem zsiadać i ustawić się w szeregu! – zawołałem. – Dwójkami, jeśli łaska! – Uśmiechnąłem się do nich. – A jeśli nie, to idźcie do diabła spragnieni! Na to większość się roześmiała. – Sai Deschain – rzekł Wegg. – Pojenie tych ludzi nie jest dobrym pomysłem. Jednakże uważałem, że jest. Przywołałem Kellina Frye’a i upuściłem na jego dłoń dwie sztuki złota. Zrobił wielkie oczy.

– Jesteś nadzorcą tego stada – powiedziałem. – To powinno wystarczyć, żeby kupić każdemu z nich dwie kolejki whisky, i chcę, żeby tylko tyle wypili. Zabierz ze sobą Canfielda i tamtego. – Wskazałem na jednego z robotników. – Ty jesteś Arn? – Snip – odpowiedział. – Tamten to Arn. – Tak, dobrze. Snip, ty staniesz na jednym końcu baru, a Canfield na drugim. Frye, ty stań za nimi przy drzwiach i obserwuj ich z tyłu. – Nie zabiorę mojego syna do Zezowatego Szczęścia – rzekł Kellin Frye. – To zwykły burdel, ot co. – Nie będziesz musiał. Niech Vikka stanie na tyłach lokalu z tym drugim. – Wskazałem kciukiem Arna. – Wszystko, co macie robić, to patrzeć, czy jakiś górnik próbuje się wymknąć tylnymi drzwiami. Jeśli tak, to krzyknijcie i uciekajcie, ponieważ to zapewne będzie sprawca, na którego polujemy. Zrozumiano? – Taa – rzekł Arn. – Chodź, mały, idziemy. Może tam za wiatrem uda mi się zapalić papierosa, który nie zgaśnie. – Na razie tego nie rób – powiedziałem i skinąłem na chłopaka. – Hej, szefie! – zawołał jeden z górników. – Dasz nam zejść z tego wiatru przed zmrokiem? Jestem cholernie spragniony! Inni przytaknęli mu. – Zamknij się! – rozkazałem. – Zrób to, a przepłuczesz sobie gardło. Trzaskaj na mnie dziobem, kiedy wykonuję swoją robotę, a będziesz siedział na tym wozie i lizał sól. To ich uciszyło, a ja nachyliłem się do Vikki Frye’a. – Miałeś powiedzieć coś komuś, kiedy byłeś w Salt Rocks. Zrobiłeś to? – Tak, ja... – Ojciec dał mu tak mocnego kuksańca, że o mało go nie przewrócił. Chłopak przypomniał sobie o dobrych manierach i zaczął ponownie, tym razem z pięścią przy czole. – Tak, sai, za twoim pozwoleniem. – Z kim rozmawiałeś? – Z Puckiem DeLongiem. To chłopak, którego znam ze Święta Plonów. Jest synem górnika, ale kolegowaliśmy się trochę i razem biegliśmy w wyścigu na trzech nogach. Jego ojciec jest nadzorcą nocnej zmiany. A przynajmniej tak twierdzi Puck. – I co mu powiedziałeś? – Że to Billy Streeter widział skóroczłeka w jego ludzkiej postaci. Powiedziałem, że Billy schował się pod stertą uprzęży i to go uratowało.

Puck wiedział, o kim mówię, ponieważ Billy też był na tym Święcie Plonów. To Billy wygrał bieg po gęś. Czy wiesz co to takiego, sai rewolwerowcze? – Tak – odparłem. Brałem udział w tym biegu podczas niejednego Święta Plonów i nie tak dawno. Vikka Frye przełknął ślinę i jego oczy napełniły się łzami. – Ojciec Billy’ego wiwatował co tchu w płucach, kiedy Billy przybiegł pierwszy – szepnął. – Z pewnością. Czy ten Puck DeLong rozpuścił tę opowieść, jak sądzisz? – Tego nie wiem, prawda? Jednakże ja bym to zrobił na jego miejscu. Uznałem, że to dobra odpowiedź i klepnąłem go w ramię. – Teraz idź. A jeśli ktoś spróbuje się wymknąć, podnieś alarm. Donośny, żeby cię usłyszano przez szum wiatru. Vikka i Arn weszli w zaułek, który prowadzi za Zezowate Szczęście. Górnicy nie zwracali na nich uwagi; patrzyli tylko na wahadłowe drzwi i myśleli wyłącznie o czekającym ich gaszeniu pragnienia. – Ludzie! – zawołałem. – Zamoczcie dzioby! To wywołało następny chóralny okrzyk radości i ruszyli do baru. Jednakże szli, nie biegli, i wciąż dwójkami. Byli dobrze wyszkoleni. Domyślałem się, że ich praca w kopalni niewiele się różniła od niewolnictwa, i dziękowałem ka, że wskazało mi inną drogę... aczkolwiek, patrząc wstecz, zastanawiam się, na czym polega różnica między niewolą kopalni a niewolą broni. Może na tym, że zawsze miałem niebo, na które mogłem popatrzeć, i za to dziękuję Ganowi, Jezusowi Człowiekowi i wszystkim innym bogom. Wielkie dzięki.

3. Skinąłem na Jamiego, szeryfa Peavy’ego i tego nowego – Wegga – przywołując ich na drugą stronę ulicy. Stanęliśmy pod daszkiem przed biurem szeryfa. Strother i Pickens, dwaj nieudolni zastępcy, tłoczyli się w drzwiach, wytrzeszczając oczy. – Wy dwaj, wejdźcie do środka – rzuciłem. – Nie przyjmujemy rozkazów od ciebie – oznajmił Pickens wyniośle jak dama, teraz, kiedy wrócił ich szef.

– Wejdźcie do środka i zamknijcie drzwi – rozkazał Peavy. – Czy wy, ptasie móżdżki, jeszcze nie pojęliście, kto dowodzi tymi poszukiwaniami? Wycofali się, Pickens gniewnie patrząc na mnie, a Strother na Jamiego. Trzasnęli drzwiami tak silnie, że zabrzęczały szyby. Przez moment staliśmy tam we czterech, patrząc, jak wiatr gna główną ulicą wielkie tumany alkalicznego pyłu, niektóre tak gęste, że znikały w nich wozy kopalni. Ale nie mieliśmy czasu na rozmyślania; wkrótce zapadnie noc, a wtedy jeden z górników popijających teraz w Zezowatym Szczęściu może przestanie być człowiekiem. – Myślę, że mamy problem – powiedziałem. Mówiłem do nich wszystkich, ale patrzyłem przy tym na Jamiego. – Wydaje mi się, że skóroczłek, który wie, kim jest, nie przyznałby się, że umie jeździć konno. – Też się nad tym zastanawiałem – rzekł Jamie. Przechylił głowę i spojrzał na konstabla Wegga. – Mamy wszystkich, którzy umieją siedzieć na koniu – rzekł Wegg. – Możesz być tego pewny, sai. Czyż nie widziałem osobiście, jak to robili? – Wątpię, czy widziałeś wszystkich – odparłem. – Myślę, że widział – powiedział Jamie. – Posłuchaj, Rolandzie. – W Małej Debarii jest pewien bogaty gość, niejaki Sam Shunt – zaczął wyjaśniać Wegg. – Górnicy nazywają go Shunt Cunt i trudno się dziwić, skoro trzyma większość z nich za jaja. Nie jest właścicielem Combyne. Ten należy do grubych ryb w Gilead. Ale jest posiadaczem większości: barów, dziwek, slumsów... Spojrzałem na szeryfa Peavy’ego. – To szałasy w Małej Debarii – wyjaśnił. – Śpią w nich górnicy, którzy nie mogą znieść spania w solnych dziurach po dwunastu godzinach pracy w kopalni. Szałasy są nędzne, ale stoją na powierzchni. Znów popatrzyłem na Wegga, który trzymał się za klapy płaszcza i wyglądał na zadowolonego z siebie. – Sammy Shunt jest właścicielem kopalnianego sklepu. Co oznacza, że jest właścicielem górników. – Uśmiechnął się. Kiedy nie odpowiedziałem uśmiechem, oderwał dłonie od klap i pomachał nimi w powietrzu. – Taki już jest ten świat, młody sai. Ja go nie stworzyłem i ty też nie. Ten Sammy bardzo lubi hazard... zawsze sądzi, że może zarobić w ten sposób kilka pensów, ot co. Cztery razy w roku urządza dla górników wyścigi. Czasem biegi płaskie, a czasem z przeszkodami... trzeba przeskakiwać przez drewniane barykady albo rowy pełne błota. To bardzo zabawne, kiedy

do nich wpadają. Dziwki zawsze przychodzą popatrzeć i śmieją się przy tym jak hieny. – Pospiesz się – warknął Peavy. – Ci faceci szybko wypiją te dwa drinki. – Urządza też wyścigi koni – ciągnął Wegg – chociaż wystawia tylko stare chabety, na wypadek gdyby któryś koń złamał nogę i trzeba go było zastrzelić. – A jeśli górnik złamie nogę? – zapytałem. Wegg się zaśmiał i trzepnął dłonią w udo, jakbym powiedział dobry żart. Cuthbert mógłby mu wyjaśnić, że ja nie żartuję, ale Cuthberta tu oczywiście nie było. A Jamie rzadko w ogóle coś mówi, jeśli nie musi. – Zgrabnie, młody rewolwerowcze, bardzo zgrabnie powiedziane! Nie, opatruje się ich tutaj, jeśli się da; kilka dziwek dorabia sobie jako pielęgniarki po zawodach Sammy’ego Shunta. Nie mają nic przeciwko temu; to też są usługi, no nie? Oczywiście wpisowe odejmowane od zarobków pokrywa koszty Sammy’ego. Co do górników, to zwycięzca danej konkurencji... biegu, biegu z przeszkodami, wyścigu konnego... dostaje roczne umorzenie długu w sklepie kopalnianym. Sammy liczy innym tak słono, że nigdy na tym nie traci. Rozumiesz, jak to działa? Całkiem sprytnie, nie uważasz? – Sprytnie jak diabli – powiedziałem. – No! Zatem kiedy chodzi o wyścig na tych szkapach po małym torze, każdy górnik umiejący jeździć bierze w nim udział. To strasznie zabawne patrzeć, jak obtłukują sobie tyłki, gwarantuję ci to. A ja zawsze jestem tam, żeby pilnować porządku. Widziałem wszystkie wyścigi w ciągu ostatnich siedmiu lat i każdego kopacza, który brał w nich udział. Jeśli chodzi o jeźdźców, to są nimi wszyscy ci chłopcy w barze. Był jeszcze jeden, ale podczas wyścigu, który Sammy urządził w czasie Nowej Ziemi, ten solny kret spadł z konia i został stratowany. Pożył jeszcze dzień czy dwa, a potem wykorkował. Zatem nie sądzę, żeby to on był waszym skóroczłekiem, no nie? Po tych słowach Wegg zaśmiał się wesoło. Peavy patrzył na niego ze zrezygnowaną miną, a Jamie z mieszaniną pogardy i zdumienia. Czy uwierzyłem temu człowiekowi, kiedy powiedział, że sprowadzili wszystkich górników umiejących dosiąść konia? Postanowiłem, że uwierzę, jeśli twierdząco odpowie na jedno moje pytanie. – Czy sam też obstawiasz te wyścigi, Wegg?

– W zeszłym roku zarobiłem niezłą sumkę – oznajmił dumnie. – Oczywiście Shunt płaci tylko wekslami, to sknera, ale wystarcza mi na dziwki i whisky. Lubię młode dziwki i starą whisky. Peavy spojrzał na mnie zza pleców Wegga i wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: Jest taki, jakiego sobie wybrali, więc nie wiń mnie. Nie zamierzałem. – Wegg, idź do biura i zaczekaj na nas. Jamie i szeryfie Peavy, chodźcie ze mną. Wyjaśniłem im wszystko, gdy przechodziliśmy przez ulicę. Nie trwało to długo.

4. – Powiedz im, czego chcemy – zwróciłem się do Peavy’ego, gdy stanęliśmy przed wahadłowymi drzwiami. Mówiłem cicho, ponieważ wciąż obserwowało nas całe miasto, chociaż tłoczący się przed knajpą cofnęli się, jakbyśmy mogli ich czymś zarazić. – Znają cię. – Nie tak dobrze, jak znają Wegga – rzucił. – A jak sądzisz, dlaczego chciałem, żeby został w biurze? Parsknął śmiechem i przeszedł przez wahadłowe drzwi. Jamie i ja podążyliśmy za nim. Stali klienci wycofali się do stolików do gry, pozostawiając bar górnikom. Snip i Canfield obstawiali flanki; Kellin Frye stał oparty plecami o drewnianą ścianę z rękami splecionymi na kamizelce z owczej skóry. Lokal miał piętro – zapewne z pokojami na godziny – którego balkon zapełniały niezbyt czarujące damy spoglądające na górników. – Hej, ludzie! – zawołał Peavy. – Odwróćcie się do mnie! Zrobili to szybko. Kim dla nich był, jeśli nie kolejnym nadzorcą? Niektórzy trzymali szklaneczki z niedopitą whisky, lecz większość już je opróżniła. Teraz wyglądali raźniej, z policzkami zaczerwienionymi od alkoholu, a nie porywistego wiatru, który ścigał ich od podnóża wzgórz. – A teraz tak – rzekł Peavy. – Siądziecie na barze, wszyscy co do jednego, i zdejmiecie buty, żebyśmy zobaczyli wasze nogi. Odpowiedział mu pomruk niezadowolenia. – Jeśli chcecie wiedzieć, kto siedział w Beelie Palisadę, czemu po

prostu nie spytacie?! – zawołał jakiś siwobrody. – Byłem tam i nie wstydzę się tego. Ukradłem bochenek chleba dla mojej kobiety i dwojga dzieci. Nic to nie pomogło dzieciakom, i tak umarły. – A jeśli tego nie zrobimy? – spytał jakiś młodszy górnik. – Ci rewolwerowcy nas zastrzelą? Nie wiem, czy bym się przejął. Przynajmniej nie musiałbym już schodzić do dziury. Odpowiedział mu potakujący pomruk. Ktoś powiedział coś, co zabrzmiało jak zielone światło. Peavy wziął mnie za rękę i wypchnął naprzód. – To ten rewolwerowiec załatwił wam dzień wolny od pracy, a potem postawił drinki. Jeśli nie jesteś człowiekiem, którego szukamy, to czego, do diabła, się boisz? Mężczyzna, który odpowiedział na to pytanie, nie mógł być starszy ode mnie. – Sai szeryfie, my zawsze się boimy. Była to naga prawda, wykraczająca poza to, do czego byli przyzwyczajeni. W Zezowatym Szczęściu zapadła głucha cisza. Na zewnątrz pojękiwał wiatr. Pył jak grad bębnił o ściany z cienkich desek. – Chłopcy, posłuchajcie mnie – ciągnął Peavy, teraz nieco ciszej i uprzejmiej. – Ci rewolwerowcy mogliby wyciągnąć broń i zmusić was do wykonania polecenia, ale ja tego nie chcę, a wy nie potrzebujecie. Wliczając tych, którzy zginęli na ranczu Jeffersona, w Debarii mamy ponad trzy tuziny zabitych. W tym trzy kobiety Jeffersona. – Zamilkł na moment. – Nie, skłamałem. Jedna kobieta i dwie dziewczynki. Wiem, że wasze życie jest ciężkie i taki dobry uczynek nic wam nie da, ale mimo to proszę was. Dlaczego nie mielibyście tego zrobić? Tylko jeden z was ma coś do ukrycia. – A co tam, kurwa – rzekł siwobrody. Złapał rękami za bar, podciągnął się i usiadł na nim. Widocznie był ich przywódcą, ponieważ wszyscy pozostali poszli w jego ślady. Patrzyłem, czy któryś z nich się ociąga, ale nie zauważyłem takiego. Kiedy usłuchali, potraktowali to jak dobry żart. Wkrótce dwudziestu jeden krzepkich górników siedziało na barze, a ich buty z łoskotem spadły na posypaną trocinami podłogę. O bogowie, do dziś czuję odór ich stóp. – O rany, mam dość – oznajmiła jedna z dziwek i kiedy spojrzałem w górę, zobaczyłem naszą widownię opuszczającą balkon w wirze piór i

trzepocie halek. Barman dołączył do bywalców przy stołach do gry, zatykając sobie nos palcami. Założę się, że w porze wieczerzy nie sprzedali wielu steków w Racey’s Cafe; ten zapach skutecznie odbierał apetyt. – Podciągnijcie nogawki – rzekł Peavy. – Niech spojrzę na wasze kostki. Teraz, kiedy już się zaczęło, usłuchali, nie spierając się. Wystąpiłem naprzód. – Kiedy wskażę na któregoś z was – powiedziałem – niech zejdzie z baru i stanie pod ścianą. Może zabrać swoje buty, lecz niech się nie trudzi ich wkładaniem. Przejdzie tylko na drugą stronę ulicy i może to zrobić boso. Przeszedłem wzdłuż rzędu wyciągniętych nóg, przeważnie żałośnie chudych i usianych żylakami – oprócz tych należących do najmłodszych górników. – Ty... ty... i ty... Łącznie dziesięciu miało niebieskie obręcze wokół kostek oznaczające odsiadkę w Beelie Palisad. Jamie podszedł do nich. Nie wyjął broni, ale wymownie zaczepił kciuki o skrzyżowane pasy, trzymając dłonie wystarczająco blisko rękojeści sześciostrzałowców. – Barman – powiedziałem. – Nalej pozostałym następną kolejkę. Górnicy bez tatuażu powitali te słowa radosnym okrzykiem i zaczęli wkładać buty. – A co z nami? – zapytał siwobrody. Obręcz wytatuowana wokół jego kostki wyblakła tak, że była ledwie widoczna. Bose stopy miał powykręcane jak kikuty starego drzewa. Nie byłem w stanie pojąć, jak mógł na nich chodzić, nie mówiąc już o pracy. – Dziewięciu z was dostanie solidne porcje whisky – powiedziałem, na co ich ponure twarze się rozpromieniły. – Dziesiąty dostanie coś innego. – Kawałek sznura – powiedział cicho Canfield od Jeffersona. – A po tym, co widziałem na ranczu, mam nadzieję, że będzie na nim tańczył długo.

5.

Zostawiliśmy Snipa i Canfielda, żeby pilnowali jedenastu górników popijających w barze, a sami przeprowadziliśmy pozostałych dziesięciu przez ulicę. Siwobrody szedł pierwszy, raźnie krocząc na powykręcanych stopach. Światło dnia przybrało dziwny żółty kolor, jakiego jeszcze nigdy przedtem nie widziałem, i mrok miał zapaść zbyt szybko. Wiatr wiał, niosąc kurz. Obserwowałem, czy któryś nie rzuci się do ucieczki – miałem nadzieję, że tak się stanie, oszczędziłoby to strachu dzieciakowi czekającemu w więzieniu – ale żaden nie próbował. Jamie zrównał się ze mną. – Jeśli jest wśród nich, to liczy na to, że dzieciak nie widział niczego powyżej kostek. Zamierza się wykręcić, Rolandzie. – Wiem – rzekłem. – A ponieważ to wszystko, co dzieciak widział, zapewne mu się uda. – I co wtedy? – Zamkniemy ich wszystkich i zaczekamy, aż jeden z nich zmieni swoją postać. – A jeśli to nie jest coś, co go nachodzi? Jeżeli potrafi to powstrzymywać? – Wtedy nie wiem, co zrobimy.

6. Wegg rozpoczął partyjkę pokera z Pickensem i Strotherem o groszowe stawki. Uderzyłem dłonią w stół, rozrzucając zapałki, które zastępowały im żetony. – Wegg, zaprowadź z szeryfem tych ludzi do więzienia. To potrwa tylko kilka minut. Jest jeszcze kilka spraw do załatwienia. – Co jest w więzieniu? – zapytał Wegg, z żalem spoglądając na rozrzucone zapałki. Domyśliłem się, że wygrywał. – Zapewne chłopak? – Chłopiec i zakończenie tej paskudnej sprawy – odparłem z przekonaniem. Wziąłem siwobrodego pod rękę – delikatnie – i odciągnąłem go na bok. – Jak się nazywasz, sai? – Steg Luka. Dlaczego pytasz? Myślisz, że to ja? – Nie – odparłem i naprawdę go nie podejrzewałem. Bez powodu; po

prostu przeczucie. – Jednakże jeśli wiesz, który to... a nawet jeśli tylko przypuszczasz... powinieneś mi powiedzieć. Tam jest przestraszony chłopiec, zamknięty w celi dla jego własnego dobra. Widział, jak coś podobnego do wielkiego niedźwiedzia zabiło jego ojca, i chciałbym oszczędzić mu następnych cierpień. To dobry dzieciak. Zastanowił się, a potem to on wziął mnie pod rękę... żelaznym uściskiem i odciągnął w kąt. – Nie mogę powiedzieć, rewolwerowcze, ponieważ wszyscy tam byliśmy, głęboko w nowym szybie, i wszyscy to widzieliśmy. – Co widzieliście? – Szczelinę w złożu soli ze świecącym przez nią zielonym światłem. Najpierw jasnym, potem słabym. Jak bicie serca. To... przemawia do ciebie. – Nie rozumiem. – Sam siebie nie rozumiem. Wiem jedynie, że wszyscy to widzieliśmy i wszyscy to czuliśmy. To do ciebie mówi i każe ci przyjść. Jest zagniewane. – Światło czy głos? – Jedno i drugie. To Dawny Lud, nie mam co do tego wątpliwości. Powiedzieliśmy Banderly’emu... to nasz brutalny nadzorca... a on zszedł na dół. Sam to zobaczył. Sam poczuł. Ale czy z tego powodu zamknął szyb? Akurat. Ma swoich szefów, przed którymi odpowiada, a oni wiedzą, że na dole jest złoże soli. Tak więc kazał załodze zasypać szczelinę kamieniami, i tak zrobiono. Wiem, ponieważ byłem wśród zasypujących. Tylko że wetknięte kamienie można wyjąć. I tak się stało, przysięgam. Najpierw były ułożone tak, a potem inaczej. Ktoś tam wszedł, rewolwerowcze, i to, co jest po drugiej stronie... odmieniło go. – Nie wiesz jednak, kto to był. Luka pokręcił głową. – Mogę tylko powiedzieć, że stało się to między dwunastą w nocy a szóstą rano, gdyż wtedy nie ma tam nikogo. – Wracaj do swoich kolegów i podziękuj im. Wkrótce napijesz się znowu... do woli. Jednakże dla Luki dni popijania już się skończyły. Nigdy tego nie wiemy, prawda? Wrócił do towarzyszy, a ja przyjrzałem się im. Luka był z nich najstarszy. Większość była w średnim wieku, a reszta młodsza.

Wyglądali raczej na zaciekawionych i podekscytowanych niż przestraszonych, i mogłem to zrozumieć; kilka kieliszków podniosło ich na duchu, a cała ta sprawa była przyjemną odmianą w monotonnym życiu. Żaden z nich nie sprawiał wrażenia zdenerwowanego lub winnego. Żaden niczym się nie wyróżniał, wszyscy wyglądali jak górnicy z wymierającego górniczego miasteczka, w którym kończyły się tory. – Jamie, pozwól na słowo – poprosiłem. Podszedłem z nim do drzwi i szepnąłem kilka słów na ucho. Dałem mu zadanie i kazałem wykonać je jak najszybciej. Skinął głową i wymknął się w wietrzne popołudnie. A może nastał już wczesny wieczór. – Dokąd poszedł? – zapytał Wegg. – To cię nie obchodzi – odparłem i odwróciłem się do mężczyzn z niebieskimi tatuażami na kostkach. – Stańcie w rzędzie, jeśli łaska. Od najstarszego do najmłodszego. – Nie wiem, ile mam lat, no nie? – rzekł łysawy mężczyzna z zegarkiem na zreperowanej drutem bransolecie. Kilku innych zaśmiało się i pokiwało głowami. – Zróbcie to najlepiej, jak umiecie – powiedziałem. Nie interesował mnie ich wiek, ale dyskusje i spory zajęły trochę czasu, który odgrywał kluczową rolę. Jeśli kowal wywiązał się ze zlecenia, wszystko będzie dobrze. Jeśli nie, będę improwizował. Rewolwerowiec, który tego nie potrafi, umiera młodo. Górnicy kręcili się jak dzieci bawiące się w komórki do wynajęcia, zamieniając się miejscami, aż stanęli mniej więcej według wieku. Szereg zaczynał się przy drzwiach do więzienia, a kończył przy drzwiach na ulicę. Luka był pierwszy; Zegarek w środku, a ten wyglądający na młodzieńca w moim wieku – ten, który powiedział, że oni zawsze się boją – ostatni. – Szeryfie, spisze pan ich nazwiska? – zapytałem. – Chcę porozmawiać z chłopcem Streetera.

7. Billy stał przy kratach celi dla pijanych i zakłócających spokój. Słyszał naszą rozmowę i wyglądał na przestraszonego.

– Czy on tu jest? – zapytał. – Skóroczłek? – Tak myślę – odparłem – ale nie mam pewności. – Sai, boję się. – Nie mam ci tego za złe. Jednakże cela jest zamknięta, a kraty są z dobrej stali. On cię nie dostanie, Billy. – Nie widziałeś go, kiedy jest niedźwiedziem – szepnął Billy. Oczy miał szeroko otwarte i błyszczące, nieruchome. Widziałem takie oczy u tych, którzy dostali silny cios w szczękę. Taki wyraz twarzy mają na moment przed tym, zanim ugną się pod nimi kolana. Pod sterczącymi krokwiami dachu więzienia zawył wiatr. – Tim Dzielne Serce też się bał – przypomniałem. – Mimo to szedł dalej. Oczekuję, że zrobisz to samo. – Będziesz tutaj? – Tak. Jamie, mój towarzysz, również. Jak na zawołanie drzwi biura się otworzyły i Jamie wpadł do środka, strzepując pył z koszuli. Ucieszył mnie jego widok. Ale dochodzący z zewnątrz odór brudnych nóg nie był taki miły. – Masz to? – spytałem. – Tak. Właśnie skończył pracę. Dość ładnie to wygląda. A tu jest lista nazwisk. Wręczył mi obie rzeczy. – Jesteś gotowy, synu? – Jamie zwrócił się do Billy’ego. – Chyba tak – odparł Billy. – Zamierzam udawać, że jestem Timem Dzielne Serce. Jamie z powagą skinął głową. – To dobry pomysł. Niech ci się powiedzie. Nadleciał wyjątkowo silny podmuch wiatru. Wepchnął gorzki pył przez zakratowane okienko celi dla pijaków i zakłócających spokój. Wicher zawył pod okapem. Robiło się coraz ciemniej. Przyszło mi do głowy, że byłoby lepiej – bezpieczniej – zamknąć górników i zostawić tę część śledztwa na jutro. Pomyślałem jednak, że dziewięciu z nich nie zrobiło nic złego. Chłopiec również. Lepiej to zakończyć. Jeśli tylko się da. – Posłuchaj mnie, Billy – powiedziałem. – Przyprowadzę ich tu spokojnie i powoli. Na pewno nic się nie stanie. – D...dobrze – odrzekł słabym głosem. – Może chcesz najpierw napić się wody? Albo wysikać? – Nic mi nie jest – odparł, ale nie wyglądał najlepiej; sprawiał wrażenie przerażonego. – Sai? Ilu z nich ma niebieski tatuaż wokół

kostki? – Wszyscy – powiedziałem. – No to jak... – Oni nie wiedzą, co widziałeś. Po prostu popatrz na każdego, który będzie przechodził. I cofnij się od krat, dobrze? – Chciałem, żeby znalazł się poza zasięgiem rąk, ale wolałem nie mówić tego wprost. – Co powinienem powiedzieć? – Nic. Chyba że zobaczysz coś, co przywróci ci pamięć. – Nie liczyłem na to. – Wprowadź ich, Jamie. Szeryf Peavy niech idzie na początku, a Wegg na końcu szeregu. Jamie skinął głową i wyszedł. Billy wyciągnął ręce przez kraty. Przez moment nie wiedziałem, czego chce, ale zaraz zrozumiałem. Uścisnąłem jego dłoń. – Teraz cofnij się, Billy. I pamiętaj oblicze twego ojca. On patrzy na ciebie z polany. Usłuchał. Spojrzałem na listę, odczytując nazwiska (zapewne błędnie napisane), które nic mi nie mówiły, i trzymając dłoń na rękojeści rewolweru na prawym biodrze. Ten był naładowany specjalnym nabojem. Według Vannaya był tylko jeden pewny sposób zabicia skóroczłeka: przebić go czymś zrobionym ze świętego metalu. Zapłaciłem kowalowi złotem, ale kula, którą dla mnie zrobił – ta, która po naciągnięciu kurka znajdzie się w pierwszej komorze – była z czystego srebra. Może okaże się zbawienna. Jeśli nie, po niej wystrzelę ołowiane.

8. Drzwi się otworzyły. Wszedł szeryf Peavy. W prawej ręce miał półmetrową pałkę z drzewa żelaznego, a przy pasie zwój rzemienia. Przechodząc przez drzwi, znacząco postukiwał drzewcem o dłoń lewej ręki. Zobaczył pobladłego chłopaka w celi i uśmiechnął się. – Hej, trzymaj się, Billy, synu Billa – przywitał go. – Jesteśmy z tobą i wszystko będzie dobrze. Nie bój się. Billy próbował się uśmiechnąć, ale wyglądał na bardzo wystraszonego. Następny wszedł Steg Luka, kołysząc się na zdeformowanych stopach. Po nim niemal równie stary mężczyzna o rzadkich białych

wąsach, brudnosiwych włosach do ramion i paskudnych, zmrużonych oczkach. A może po prostu był krótkowidzem. Według listy nazywał się Bobby Frane. – Podchodźcie powoli – powiedziałem – żeby chłopiec mógł się wam dobrze przyjrzeć. Podeszli. Bill Streeter lękliwie spoglądał w twarz każdego przechodzącego. – Bóg z tobą, chłopcze – rzekł Luka, przechodząc. Bobby Frane dotknął palcem wyimaginowanej czapki. Jeden z młodych – Jake Marsh według listy – pokazał mu język pożółkły od żucia tytoniu. Pozostali po prostu przeszli obok. Dwaj mieli opuszczone głowy, dopóki Wegg nie warknął na nich, żeby je podnieśli i popatrzyli chłopcu w oczy. Sądząc po minie, Bill Streeter nikogo nie rozpoznawał, był tylko wystraszony i niespokojny. Nie dawałem niczego poznać po sobie, ale traciłem nadzieję. Właściwie dlaczego skóroczłek mógłby się załamać? Nie miał nic do stracenia, przystając na ten pokaz, i na pewno o tym wiedział. Zostało tylko czterech... dwóch... a potem jedynie młodzik, który w Zezowatym Szczęściu mówił, że się boi. Kiedy przechodził obok, na twarzy Billy’ego zauważyłem jakąś zmianę i przez moment myślałem, że coś mamy, ale uświadomiłem sobie, że chłopak po prostu tak zareagował na widok kogoś równie młodego jak on. Ostatni przeszedł Wegg, który odłożył pałkę i w obu rękach zaciskał mosiężne kastety. Posłał Billy’emu Streeterowi niezbyt przyjemny uśmiech. – Nie widziałeś żadnego towaru, który chciałbyś kupić, chłopcze? No cóż, przykro mi, ale nie mogę powiedzieć, że mnie to dzi... – Rewolwerowcze! – zawołał Billy. – Sai Deschain! – Tak, Billy. Odepchnąłem Wegga na bok i stanąłem przed kratą celi. Billy dotknął górnej wargi językiem. – Przeprowadź ich jeszcze raz, jeśli łaska. Tylko tym razem niech podciągną nogawki. Nie widzę ich tatuaży. – Billy, wszystkie tatuaże są takie same. – Nie – odparł. – Nie są. Wiatr przycichł i życzenie chłopaka usłyszał szeryf Peavy. – Zawróćcie, moi dobrzy ludzie, i przejdźcie jeszcze raz. Tylko tym

razem podciągnijcie nogawki. – Czy nie dość już tego? – narzekał mężczyzna ze starym zegarkiem na przegubie. Według listy nazywał się Ollie Ang. – Obiecano nam drinki. Wiele drinków. – A co, kochasiu? – zapytał Wegg. – Czy i tak nie musicie tędy przejść? Co, mamusia upuściła cię na główkę? Narzekali, ale ruszyli z powrotem korytarzem w kierunku biura, tym razem od najmłodszego do najstarszego i podciągając nogawki. Dla mnie wszystkie te tatuaże wyglądały tak samo. Z początku myślałem, że dla chłopca pewnie też. Potem zobaczyłem, że szeroko otworzył oczy i cofnął się o krok od krat. Lecz nic nie powiedział. – Szeryfie, zatrzymaj ich tak przez moment, jeśli możesz – rzuciłem. Peavy stanął w drzwiach do biura. Podszedłem do celi i powiedziałem cicho: – Billy? Widziałeś coś? – Znak – powiedział. – Widziałem znak. To ten mężczyzna z przerwaną obręczą. Nie zrozumiałem... ale tylko przez moment. Przypomniałem sobie, ile razy Cort mówił, że mam pusty łeb. Mówił to także innym, i różne gorsze rzeczy – co oczywiście było częścią jego pracy – ale stojąc na korytarzu więzienia w Debarii, gdy na zewnątrz wiał samum, pomyślałem, że jeśli chodzi o mnie, miał rację. Miałem pusty łeb. Zaledwie kilka minut temu myślałem o tym, że chciałbym mieć coś więcej niż wspomnienie tatuażu, które uzyskałem od Billy’ego, gdy go zahipnotyzowałem. Teraz uświadomiłem sobie, że przecież coś mam. Jest coś jeszcze? – zapytałem wtedy, pewny już, że nie, chcąc tylko wyrwać go z transu, który najwidoczniej źle na niego działał. A kiedy odpowiedział biały znak – niepewnie, jakby sam siebie pytał – głupi Roland nie zwrócił na to uwagi. Górnicy zaczynali się denerwować. Ollie Ang, ten z zardzewiałym zegarkiem na przegubie, mówił, że zrobili, co im kazano, a teraz chce wrócić do baru na drinka i po swoje cholerne buty. – Który? – zapytałem Billy’ego. Nachylił się do mnie i szepnął. Skinąłem głową, a potem odwróciłem się do grupki ludzi na końcu korytarza. Jamie obserwował ich uważnie, trzymając dłonie na kolbach rewolwerów. Mężczyźni musieli coś wyczytać z mojej twarzy, gdyż przestali narzekać i tylko patrzyli. Słychać było jedynie świst wiatru i

nieustanny chrzęst pyłu uderzającego o ściany budynku. A jeśli chodzi o późniejsze wydarzenia... Od tamtego czasu rozmyślałem o tym wiele razy i nie sądzę, żebyśmy mogli temu zapobiec. Widzicie, nie wiedzieliśmy, jak szybko zachodzi przemiana, i myślę, że Vannay też nie wiedział, inaczej by nas ostrzegł. Nawet mój ojciec tak powiedział, kiedy skończyłem składać raport i stałem w otoczeniu groźnie spoglądających na mnie ksiąg, czekając, aż osądzi moje postępowanie w Debarii – nie jako mój ojciec, lecz jako mój dinh. Za jedno jestem wdzięczny losowi. O mało nie kazałem Peavy’emu przyprowadzić mężczyzny, którego wskazał Billy, ale szybko zmieniłem zdanie. Nie dlatego, że Peavy dawno temu pomógł mojemu ojcu, ale dlatego, że Mała Debaria i kopalnie soli nie były jego rewirem. – Wegg – powiedziałem. – Przyprowadź do mnie Olliego Anga, jeśli łaska. – Kogo? – Tego z zegarkiem na przegubie. – Już! Ollie Ang pisnął, gdy konstabl Wegg go chwycił. Był drobny jak na górnika, niemal cherlawy, lecz ręce miał muskularne i zauważyłem, że mięśnie barków rozpychały jego roboczą koszulę. – Hej, chwila, nic nie zrobiłem! To nie w porządku napadać na mnie tylko dlatego, że chłopak chce się wykazać! – Zamknij dziób – rzekł Wegg i wyciągnął go z grupki górników. – Jeszcze raz podciągnij nogawki – rozkazałem. – Pieprzę cię, szczeniaku! I konia, na którym jeździsz! – Zrób to albo sam to zrobię. Uniósł ręce i zacisnął je w pięści. – Spróbuj! Tylko s... Jamie zaszedł go od tyłu, wyjął jeden z rewolwerów, zręcznie podrzucił go w powietrze i złapał za lufę, po czym kolbą uderzył Anga w głowę. Dobrze wyliczone uderzenie nie ogłuszyło mężczyzny, ale oszołomiło. Opuścił ręce, a kiedy ugięły się pod nim kolana, Wegg złapał go pod pachy. Podciągnąłem prawą nogawkę jego spodni i to było tam: niebieski tatuaż Beelie Palisadę przecięty – przerwany, jak powiedział Billy Streeter – grubą białą blizną biegnącą aż do kolana. – To właśnie widziałem – szepnął Billy. – To widziałem, kiedy leżałem pod stertą uprzęży. – On zmyśla – wycharczał Ang. Był oszołomiony i mówił niewyraźnie.

Cienka strużka krwi spływała mu po skroni z lekko rozciętej uderzeniem Jamiego skóry na głowie. Wiedziałem, że Billy nie zmyśla. Wspomniał o tym białym znaku na długo przed tym, zanim zobaczył Olliego Anga w więzieniu. Otworzyłem usta, zamierzając powiedzieć Weggowi, żeby wrzucił go do celi, ale wtedy przywódca górników rzucił się na Anga. W oczach miał nagłe zrozumienie. I nie tylko to. Także wściekłość. Zanim Jamie lub Wegg zdążyli go powstrzymać, Steg Luka złapał Anga za ramiona i przycisnął go do krat celi naprzeciwko tej dla pijaków i awanturników. – Powinienem był wiedzieć! – wykrzyknął. – Powinienem był zgadnąć parę tygodni temu, ty przeklęty cwany dupku! Ty obmierzły morderco! Złapał go za rękę, na której tkwił stary zegarek. – Skąd go masz, jeśli nie z tej szczeliny, w której paliło się zielone światło? No skąd? Och, ty przeklęty zmiennokształtny morderco! Luka napluł w twarz zdumionemu Angowi, a potem obrócił się do Jamiego i do mnie, wciąż trzymając rękę górnika. – Mówił, że znalazł go w dziurze obok jednego ze starych szybów u podnóża wzgórz! Mówił, że to pewnie pozostałość łupu bandytów z bandy Crowa, a my, głupcy, uwierzyliśmy mu! Nawet chodziliśmy tam kopać w nasze wolne dni! Odwrócił się z powrotem do oszołomionego Olliego Anga. Przynajmniej nam wydawał się oszołomiony, ale kto wie, co działo się w jego głowie? – A ty na pewno śmiałeś się z nas w kułak, kiedy to robiliśmy. Rzeczywiście znalazłeś go w dziurze, ale nie koło starego szybu. Wszedłeś do tej szczeliny! W to zielone światło! To byłeś ty! To ty! Ty... Ang skręcił się od brody w górę. Nie skrzywił się, ale skręcił. Jak szmata wyżymana przez niewidzialne dłonie. Oczy wyszły mu z orbit, jedno znalazło się niemal nad drugim i zmieniły się z niebieskich w atramentowoczarne. Jego skóra najpierw stała się biała jak kreda, a potem zielona. Napęczniała, jakby rozpychana od wewnątrz uderzeniami pięści, po czym popękała, tworząc łuski. Ubranie spadło z jego ciała, gdyż ono nie było już ludzkie. Nie należało też do niedźwiedzia, wilka czy lwa. Na to moglibyśmy być przygotowani. Mogliśmy nawet być przygotowani na alligatora, stwora, który zaatakował biedną Fortunę z Serenity. Chociaż w tym momencie ciało Anga bardziej przypominało alligatora niż jakiekolwiek inne stworzenie. W ciągu trzech sekund Ollie Ang

zmienił się w ogromnego węża. W pooky’ego. Luka, wciąż trzymający rękę zapadającą się w to grube zielone cielsko, wydał okrzyk, który urwał się w połowie, gdy wąż – z rozwianym wianuszkiem ludzkich włosów na wydłużającym się łbie – wbił paszczę w usta starego. Z cichym mlaśnięciem dolna szczęka Luki została oderwana od mięśni i ścięgien łączących ją z górną. Zobaczyłem, jak jego pomarszczona szyja wydyma się i rozciąga, gdy stwór – zmieniający kształt, w dalszym ciągu stojący na malejących resztkach ludzkich nóg – wwiercił się jak świder w jego gardło. W głębi korytarza rozległy się wrzaski i krzyki przerażenia, po czym górnicy rzucili się do ucieczki. Nie zwracałem na nich uwagi. Zobaczyłem, jak Jamie ściska rękami rosnące, pęczniejące cielsko węża w daremnej próbie oderwania go od gardła umierającego Stega Luki. Ujrzałem wielki gadzi łeb wysuwający się z rozdartego karku górnika, z wystawionym czerwonym językiem i z łuskami oblepionymi kroplami krwi i kawałkami ciała. Wegg zamachnął się uzbrojoną w mosiężny kastet pięścią, Wąż z łatwością się uchylił i uderzył, odsłaniając długie i wciąż rosnące kły: dwa na górze i dwa na dole, wszystkie ociekające przezroczystym płynem. Zacisnął je na ręce Wegga. – Piecze! Na bogów, jak to piecze! – wrzasnął Wegg. Nadziany na korpus węża Luka zdawał się tańczyć, gdy wąż wbijał kły w rękę szamoczącego się konstabla. Krew i kawałki ciała pryskały na wszystkie strony. Jamie spojrzał pytająco. Wyjął broń, ale jak miał strzelać? Pooky wił się między dwoma umierającymi mężczyznami. Dolna część ciała węża, teraz już beznoga, wyślizgnęła się z kupki ubrania, owinęła grubymi splotami Lukę w pasie i ścisnęła. Górna wysuwała się przez coraz szerszy otwór w jego karku. Zrobiłem krok naprzód, złapałem Wegga za kołnierz kamizelki i odciągnąłem. Ukąszona ręka już poczerniała i spuchła, dwukrotnie powiększając swoją grubość. Spojrzał na mnie oczami wychodzącymi z orbit, a z ust pociekła mu biała piana. Gdzieś wrzeszczał Billy Streeter. Wąż uwolnił rękę. – Piecze – powiedział cicho Wegg, a potem nie mógł już dobyć głosu. Gardło mu spuchło, język zwisał z otwartych ust. Upadł, dygocząc w konwulsjach. Wąż patrzył na mnie, wystawiając i chowając rozwidlony

język. Miał czarne ślepia gada, ale pełne ludzkiej inteligencji. Wycelowałem rewolwer ze specjalną kulą. Miałem tylko jeden taki nabój, a łeb gada kołysał się z boku na bok, nie wątpiłem jednak, że zdołam go trafić; do tego są stworzeni tacy jak ja. Wąż uderzył, błysnęły kły, a ja pociągnąłem za spust. Strzał był celny i srebrna kula trafiła prosto w rozdziawioną paszczę. Łeb gada rozpadł się w czerwonym rozbryzgu, który zmienił się w biały, zanim jeszcze opryskał kraty celi i podłogę korytarza. Widziałem już taką białą tkankę. To był mózg. Ludzki mózg. Rozerwana kulą twarz Olliego Anga spoglądała na mnie z poszarpanego otworu w karku Luki – tkwiąc na końcu gadziego cielska. Spomiędzy łusek wyrosło czarne futro, jakby moc umierająca w tym ciele straciła panowanie nad nadawanymi kształtami. Na moment, zanim stwór upadł na podłogę, niebieskie oko przybrało żółtą barwę i zmieniło się w wilcze ślepię. Potem runął, pociągając ze sobą nieszczęsnego Stega Lukę. Leżąc na korytarzu, ciało umierającego skóroczłeka jarzyło się i płonęło, zmieniało i falowało. Słyszałem trzask rwanych mięśni i chrobot przemieszczających się kości. Pojawiła się stopa, zmieniła się we włochatą łapę, a potem znów w ludzką stopę. Resztki Olliego Anga zadygotały i znieruchomiały. Chłopak w celi wciąż wrzeszczał. – Podejdź do pryczy i połóż się – powiedziałem. Mój głos lekko drżał. – Zamknij oczy i powiedz sobie, że już po wszystkim, bo tak jest. – Chcę, żebyś tu był – zaszlochał Billy, idąc do pryczy. Policzki miał opryskane krwią. Ja byłem cały nią zbroczony, lecz on tego nie widział. Już miał zamknięte oczy. – Chcę, żebyś był przy mnie! Proszę, sai, proszę! – Przyjdę, najszybciej jak będę mógł – obiecałem. I dotrzymałem słowa.

9. We trzech spędziliśmy tę noc na zestawionych pryczach w celi dla pijaków i awanturników: Jamie po lewej, ja po prawej, Młody Bill Streeter między nami. Samum zaczął cichnąć i do późna słyszeliśmy odgłosy dolatujące z głównej ulicy – Debaria świętowała śmierć skóroczłeka. – Co ze mną będzie, sai? – zapytał Billy na moment przed tym, zanim w końcu zasnął.

– Będzie dobrze – odparłem i miałem nadzieję, że Everlynne z Serenity nie zawiedzie nadziei, jaką w niej pokładałem. – Czy on jest martwy? Naprawdę martwy, sai Deschain? – Naprawdę. Jednakże w tej sprawie nie zamierzałem ryzykować. Po północy, kiedy wiatr ucichł do łagodnego wietrzyku, a wyczerpany Bill Streeter leżał pogrążony we śnie tak głębokim, że nie mogły go dosięgnąć nawet złe sny, Jamie i ja dołączyliśmy do szeryfa Peavy’ego na pustkowiu za więzieniem. Tam oblaliśmy ciało Olliego Anga olejem skalnym. Zapytałem, czy któryś z nich chce wziąć zegarek na pamiątkę. Jakimś cudem nie rozbił się podczas walki – maleńka sekundowa wskazówka się poruszała. Jamie pokręcił głową. – Ja też nie – rzekł Peavy – bo może być nawiedzony. Dalej, Rolandzie, jeśli mogę się tak do ciebie zwracać. – Bardzo proszę – powiedziałem. Zapaliłem zapałkę i upuściłem ją na ciało stwora. Staliśmy, patrząc, dopóki ze szczątków skóroczłeka nie pozostały tylko poczerniałe kości. Zegarek zmienił się w zwęgloną grudkę w popiele.

10. Następnego ranka Jamie i ja zebraliśmy brygadę – nie brakowało chętnych – do naprawy torów kolejowych. Wystarczyły dwie godziny, żeby postawić ciuchcię z powrotem na stalowych szynach. Travis, maszynista, kierował tą operacją, a ja zyskałem sobie wielu przyjaciół, załatwiając całej brygadzie bezpłatny posiłek w południe w Racey’s, a po południu darmowe drinki w Zezowatym Szczęściu. Tego wieczoru w mieście szykowano uroczystość, na której Jamie i ja mieliśmy być honorowymi gośćmi. Najchętniej bym się od tego wykręcił – z zasady nie jestem towarzyski, a ponadto chciałem jak najszybciej wrócić do domu – ale takie święta często są częścią naszej pracy. Dobre w tym wszystkim było to, że uczestniczyć w świętowaniu będą również kobiety, niektóre z pewnością piękne. Nie miałem nic przeciwko temu i sądziłem, że Jamie również. Musiał jeszcze wiele się dowiedzieć o kobietach, a Debaria była równie dobrym miejscem jak każde inne do rozpoczęcia tego rodzaju dociekań. We dwóch obserwowaliśmy, jak

ciuchcia powoli wjeżdża na pętlę, a potem wraca do nas, zwrócona we właściwym kierunku: ku Gilead. – Czy zatrzymamy się w Serenity, wracając do miasta? – spytał Jamie. – Żeby zapytać, czy wezmą chłopca? – Tak. Poza tym przeorysza mówiła, że ma coś dla mnie. – Wiesz co? Pokręciłem głową.

11. Everlynne, kobieta góra, pomknęła ku nam przez dziedziniec Serenity z szeroko rozłożonymi rękami. O mało nie rzuciłem się do ucieczki; poczułem się tak, jakbym stanął na drodze jednej z tych ogromnych ciężarówek, które kiedyś jeździły na polach naftowych Kuny. Nie staranowała nas jednak, tylko porwała w krzepki i piersiasty uścisk. Pachniała słodko: mieszaniną cynamonu, tymianku i pieczywa. Pocałowała Jamiego w policzek, a on się zarumienił. Potem pocałowała mnie w usta. Przez moment spowijały nas jej bufiaste, powiewne szaty i ocieniał skrzydlaty jedwabny czepek. Potem cofnęła się rozpromieniona. – Jakąż przysługę oddaliście temu miastu! I jakże jesteśmy wam za to wdzięczne! Uśmiechnąłem się. – Sai Everlynne, jesteś zbyt uprzejma. – Nie dość uprzejma! Zjecie z nami posiłek, prawda? Z młodym winem, chociaż w małej ilości. Nie wątpię, że wieczorem wypijecie więcej. – Z łobuzerską miną spojrzała na Jamiego. – Musicie jednak uważać z toastami; nadmiar trunku może osłabić mężczyznę i zatrzeć wspomnienia, które chciałby zachować. – Zamilkła, a potem dodała ze znaczącym uśmiechem, który dziwnie nie pasował do jej szat. – A może... nie. Jamie zarumienił się jeszcze bardziej, ale nic nie powiedział. – Widziałyśmy, jak nadjeżdżacie – mówiła dalej Everlynne – i jest jeszcze ktoś, kto chce wam podziękować. Odsunęła się na bok i zobaczyliśmy maleńką siostrę z Serenity zwaną Fortuna. W dalszym ciągu była owinięta bandażami, ale wyglądała nieco lepiej i widoczna część jej twarzy promieniała szczęściem i ulgą.

Nieśmiało zrobiła krok naprzód. – Znów mogę spać. A za jakiś czas może nawet nie będę miała koszmarnych snów. Podciągnęła skraj szarej szaty i – ku mojemu głębokiemu zażenowaniu – upadła przed nami na kolana. – Siostra Fortuna, niegdyś Annie Clay, dziękuje wam. Jak zresztą my wszystkie, lecz te słowa płyną z mojego serca. Delikatnie ująłem jej ramiona. – Wstań, lenniczko. Nie klękaj przed takimi jak my. Spojrzała na mnie błyszczącymi oczami i pocałowała w policzek tą częścią ust, którą mogła jeszcze całować. Potem pomknęła przez dziedziniec do pomieszczenia, w którym zapewne mieściła się kuchnia. Z tej części klasztoru już unosiły się cudowne zapachy. Everlynne z czułym uśmiechem patrzyła za biegnącą, po czym odwróciła się do mnie. – Jest pewien chłopiec... – zacząłem. Skinęła głową. – Bill Streeter. Znam jego nazwisko i historię. Nie chodzimy do miasta, ale czasem miasto przychodzi do nas. Przyjacielskie ptaszki ćwierkają nam do ucha wiadomości, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. – Dobrze rozumiem – odparłem. – Przyprowadź go jutro, kiedy wasze głowy wrócą do normalnych rozmiarów – powiedziała. – To żeński klasztor, ale chętnie przygarniemy chłopca sierotę... przynajmniej dopóki nie zacznie golić wąsów. W tym wieku chłopcy zaczynają się interesować kobietami i jego dalszy pobyt tutaj mógłby być niepożądany. Do tego czasu nauczymy go liter i liczb... jeśli będzie dość pojętny, aby się uczyć. Czy twoim zdaniem jest pojętny, Rolandzie, synu Gabrielle? Dziwnie było zostać nazwanym imieniem matki, a nie ojca, lecz sprawiło mi to przyjemność. – Powiedziałbym, że jest bardzo pojętny. – Zatem dobrze. I znajdziemy mu jakieś miejsce, kiedy będzie musiał stąd odejść. – Dom i kawałek ziemi – rzuciłem. Everlynne się zaśmiała. – Jak w opowieści o Timie Dzielne Serce. A teraz przełamiemy się chlebem, dobrze? I wczesnym winem wychylimy toast za bohaterskie czyny młodych ludzi.

12. Jedliśmy, piliśmy i było to bardzo radosne spotkanie. Kiedy siostry zaczęły sprzątać ustawione na kozłach stoły, przeorysza Everlynne zabrała mnie do swoich prywatnych pokoi – maleńkiej sypialni i o wiele większego gabinetu, w którym spał kot w smudze słońca na ogromnym dębowym biurku ze stertami papierów. – Niewielu mężczyzn tu przebywało, Rolandzie – powiedziała. – Jednym z nich był ktoś, kogo możesz znać. Miał białą twarz i czarne szaty. Czy znasz człowieka, o którym mówię? – Martin Broadcloak – powiedziałem. Dobre jadło w moim brzuchu nagle skwaśniało od nienawiści. I zapewne zazdrości... nie tylko z lojalności wobec ojca, któremu matka przyprawiła rogi. – Widział się z nią? – Domagał się tego, ale odmówiłam i natychmiast go odprawiłam. Na początku nie chciał odejść, ale pokazałam mu mój nóż i powiedziałam, że mamy także inne rodzaje broni, a siostry wiedzą, jak się bronią posługiwać, nawet strzelbą. Przypomniałam, że przebywa w klasztorze, i zasugerowałam, że jeśli nie umie latać, niech lepiej o tym pamięta. Dotarło to do niego, bo zanim wyszedł, przeklął to miejsce wraz ze mną. – Zawahała się, pogłaskała kota, a potem spojrzała na mnie. – Przez pewien czas podejrzewałam, że skóroczłek to jego robota. – Nie sądzę – powiedziałem. – Ja też nie, ale oboje nigdy nie będziemy tego całkiem pewni, prawda? – Kot próbował wspiąć się na rozległy plac zabaw na jej podołku i Everlynne odgoniła go. – Ale jednego jestem pewna: i tak z nią rozmawiał, chociaż nikt nigdy się nie dowie, czy przez okno jej celi późną nocą, czy tylko w jej niespokojnych snach. Tę tajemnicę zabrała ze sobą na polanę, biedna kobieta. Milczałem. Gdy ktoś jest zdumiony i przybity, jak ja w tej chwili, zazwyczaj najlepiej nic nie mówić, ponieważ w takim stanie każde słowo będzie złym słowem. – Twoja pani matka zakończyła swój pobyt u nas krótko po tym, jak odprawiłyśmy Broadcloaka z niczym. Oświadczyła, że ma obowiązki i wiele do naprawienia. Powiedziała też, że jej syn się tu zjawi. Spytałam ją, skąd to wie, a ona odrzekła: „Ka jest kołem i zawsze się toczy”.

Zostawiła to dla ciebie. Everlynne otworzyła jedną z wielu szuflad biurka, poszperała w niej i wyjęła kopertę. Widniało na niej moje imię i nazwisko napisane dobrze mi znanym charakterem pisma. Tylko mój ojciec znał go lepiej. Dłoń, która to napisała, kiedyś przewracała kartki starej księgi, gdy czytała mi Wiatr przez dziurkę od klucza. Tę opowieść i wiele innych. Uwielbiałem wszystkie opowieści spisane na stronicach przewracanych przez tę dłoń, ale nie tak, jak kochałem matkę. Co więcej, kochałem dźwięk głosu, którym je czytała, gdy na zewnątrz wiał wiatr. Tak było, zanim została zwiedziona i stała się żałosną cudzołożnicą, w wyniku czego poniosła śmierć z innej ręki. Mojej. Everlynne wstała, wygładzając obszerny fartuch. – Muszę iść i zobaczyć, jak stoją sprawy w innych częściach mojego małego królestwa. Teraz żegnam cię, Rolandzie, synu Gabrielle, prosząc tylko, żebyś zamknął drzwi, kiedy będziesz wychodził. Zatrzasną się same. – Zawierzasz mi swoje rzeczy? – spytałem. Roześmiała się, wyszła zza biurka i znów mnie pocałowała. – Rewolwerowcze, powierzyłabym ci moje życie – oświadczyła. Była tak wysoka, że musiała schylić głowę, przechodząc przez drzwi.

13. Przez długi czas siedziałem, spoglądając na ostatnie przesłanie Gabrielle Deschain. Moje serce przepełniała nienawiść, miłość i żal – wszystkie uczucia dręczące mnie od tamtej strasznej chwili. Zastanawiałem się, czy nie spalić go, nie czytając, ale w końcu rozdarłem kopertę. W środku znajdowała się jedna kartka. Linie pisma były nierówne, a bladoniebieski atrament rozmazany w wielu miejscach. Miałem wrażenie, że kobieta, która napisała te wersy, rozpaczliwie usiłowała zachować resztki zdrowego rozsądku. Nie wiem, czy wielu ludzi pojęłoby jej słowa, ale jestem pewny, że mój ojciec zrozumiałby je równie dobrze jak ja, jednakże nigdy nie pokazałem mu tego listu i nie powiedziałem o jego istnieniu.

Pomyślałem o Weggu umierającym na skutek ukąszenia węża.

Słowa „niezbyt na mnie zależało” zostały przekreślone kilkoma grubymi kreskami, ale i tak zdołałem je odczytać.

Było tam jeszcze kilka określeń, które roztrząsałem wielokroć przez lata włóczęgi po katastrofalnej bitwie pod Jericho Hill i upadku Gilead. Odczytywałem je, aż papier się rozpadł i pozwoliłem, by strzępy porwał wiatr – ten wiatr, który wieje przez dziurkę od klucza, wiecie? W końcu ten wiatr zabiera wszystko, prawda? I dlaczego by nie? Dlaczego miałoby być inaczej? Gdyby słodycz naszego życia nie przemijała, nie byłaby słodyczą. Siedziałem w gabinecie Everlynne, dopóki nie wziąłem się w garść. Potem schowałem ostatnie słowa mojej matki – jej pośmiertny przekaz – do sakiewki i wyszedłem, starannie zamykając za sobą drzwi. Znalazłem Jamiego i pojechaliśmy do miasta. Tego wieczoru były tam światła, muzyka i tańce; wiele dobrych rzeczy do zjedzenia i mnóstwo trunku na popitkę. Były też kobiety i tej nocy Milczący Jamie zostawił tam swoje dziewictwo. A następnego ranka...

PO BURZY 1. Tego wieczoru – rzekł Roland – były tam światła, muzyka i tańce; wiele dobrych rzeczy do zjedzenia i mnóstwo trunku na popitkę. – Gorzała – rzekł Eddie z na poły komicznym westchnieniem. – Dobrze ją pamiętam. Były to pierwsze słowa, jakie ktokolwiek z nich wypowiedział od bardzo długiego czasu, i przełamały urok, pod którego wpływem pozostawali przez tę długą i wietrzną noc. Poruszyli się jak ludzie budzący się z głębokiego snu. Wszyscy poza Ejem, który wciąż leżał na grzbiecie przed kominkiem z rozrzuconymi krótkimi łapkami i końcem języka zabawnie wystającym z kącika pyszczka. Roland skinął głową. – Były tam też kobiety i tej nocy Milczący Jamie zostawił tam swoje dziewictwo. A następnego ranka ponownie wsiedliśmy do ciuchci i wróciliśmy do Gilead. I tak to było bardzo dawno temu. – Na długo przed tym, zanim narodził się dziadek mojego dziadka – dodał cicho Jake. – Tego nie wiem – rzekł z uśmiechem Roland, a potem pociągnął tęgi łyk wody. W gardle mu zaschło. Przez moment wszyscy milczeli. W końcu odezwał się Eddie. – Dziękuję, Rolandzie. To było w dechę. Rewolwerowiec uniósł brew. – Chciał powiedzieć, że to było cudowne – rzekł Jake. – Bo było. – Widzę światło przez szpary w deskach, którymi zastawiliśmy okna – powiedziała Susannah. – Jeszcze słabe, ale tam jest. Mówiłeś przez całą noc, Rolandzie. Chyba jednak nie jesteś typem silnego milczącego Gary’ego Coopera, co? – Nie wiem kto to taki. Ujęła jego dłoń i obdarzyła ją krótkim uściskiem. – Nieważne, złotko. – Wiatr przycichł, ale wciąż mocno wieje – zauważył Jake. – Rozpalimy ogień, a potem się prześpimy – zdecydował

rewolwerowiec. – Po południu powinno być dostatecznie ciepło, żebyśmy mogli wyjść i nazbierać więcej drewna. A jutro za dnia... – Znów w drogę – dokończył Eddie. – Skoro tak mówisz, Eddie. Roland dołożył resztę opału do dogasającego ognia, zaczekał, aż ten odżył, a potem położył się i zamknął oczy. Po kilku sekundach zasnął. Eddie wziął Susannah w ramiona. Ponad jej głową spojrzał na Jake’a, który wciąż siedział ze skrzyżowanymi nogami i patrzył w ogień. – Pora zdrzemnąć się trochę, mały poganiaczu. – Nie nazywaj mnie tak. Wiesz, że tego nie znoszę. – Dobrze, kowboju. Jake pokazał mu palec. Eddie uśmiechnął się i zamknął oczy. Chłopiec owinął się kocem. Mój kowbojski pled, pomyślał i uśmiechnął się. Za ścianami wiatr wciąż jęczał – jak bezcielesny głos, rozmyślał Jake. Po drugiej stronie dziurki od klucza. A skąd nadciąga ten wiatr? Z wieczności. I od Mrocznej Wieży. Myślał o chłopcu, którym Roland Deschain był nie wiadomo ile lat temu, leżącym w owalnym pokoju na szczycie kamiennej wieży. Słuchającym w ciepłym łóżeczku, jak matka czyta mu stare opowieści, podczas gdy wiatr smaga okrytą ciemnościami ziemię. Zapadając w sen, Jake zobaczył twarz tej kobiety i pomyślał, że jest miła oraz piękna. Jego matka nigdy nie czytała mu opowieści. W jego domu było to obowiązkiem gosposi. Zamknął oczy i zobaczył billybumblery stojące na tylnych łapkach, tańczące w świetle księżyca. Zasnął.

2. Kiedy Roland zbudził się wczesnym popołudniem, wiatr przycichł do szeptu i w pomieszczeniu było znacznie widniej. Eddie i Jake wciąż mocno spali, ale Susannah zbudziła się, zajęła miejsce na swoim fotelu i usunęła deski zasłaniające jedno z okien. Teraz siedziała tam z brodą opartą na dłoni, spoglądając w dal. Roland podszedł do niej i położył rękę na jej ramieniu. Susannah, nie odwracając się, poklepała go po dłoni. – Już po burzy, złotko. – Tak. Miejmy nadzieję, że już nie zobaczymy drugiej takiej. – A gdyby tak, to miejmy nadzieję, że w pobliżu będzie równie dobre

schronienie jak to. Co do reszty wioski Gook... – Pokręciła głową. Roland nachylił się i spojrzał. Nie zaskoczyło go to, co zobaczył, ale Eddie nazwałby ten widok niesamowitym. Główna ulica wciąż tam była, ale zasypana gałęziami i połamanymi drzewami. Stojące przy niej budynki znikły. Pozostała tylko kamienna świetlica. – Mieliśmy szczęście, nieprawdaż? – Szczęście to słowo, jakim ci słabego ducha nazywają ka, Susannah z Nowego Jorku. Zastanowiła się nad tym w milczeniu. Ostatnie podmuchy zamierającego lododmuchu wpadały przez pusty otwór okienny i muskały jej krótkie włosy, jakby gładziła je niewidzialna ręka. Potem Susannah odwróciła się do Rolanda. – Ona opuściła Serenity i wróciła do Gilead... twoja pani matka. – Tak. – Chociaż ten sukinsyn przepowiedział jej, że zginie z ręki własnego syna? – Wątpię, żeby ujął to w ten sposób, ale... tak. – Nic dziwnego, że była na wpół szalona, kiedy pisała ten list. Roland milczał, spoglądając przez okno na zniszczenia spowodowane przez nawałnicę. Jednakże oni znaleźli schronienie. Dobre schronienie przed burzą. Ujęła jego dłoń o trzech palcach w obie swoje dłonie. – Co napisała na końcu? Dlaczego rozważałeś jej słowa raz po raz, aż list rozpadł się na strzępy? Możesz mi powiedzieć? Długo nie odpowiadał. Kiedy już była pewna, że tego nie zrobi, przemówił. W jego głosie – niemal niewykrywalne, ale z pewnością obecne – było drżenie, którego Susannah jeszcze nigdy nie słyszała. – Aż do ostatniej linijki pisała w niskiej mowie. A potem dopisała w wysokiej, pięknie kaligrafując każdą literę: Wybaczam Ci wszystko. Oraz: Czy Ty możesz mi przebaczyć? Susannah poczuła, jak samotna łza, ciepła i najzupełniej ludzka, spływa jej po policzku. – A mogłeś, Rolandzie? Przebaczyłeś? Wciąż patrząc przez okno, Roland z Gilead – syn Stevena i Gabrielle z domu Arten – uśmiechnął się. Ten uśmiech rozjaśnił mu twarz tak, jak pierwszy blask wschodu słońca rozjaśnia skalisty krajobraz. Wypowiedział jedno słowo, zanim wrócił do swojego ekwipunku, żeby przygotować dla nich spóźnione śniadanie. Tym słowem było tak.

3. Spędzili w świetlicy jeszcze jedną noc. W przyjaźni i rozmawiając, ale nie snując już opowieści. Następnego ranka pozbierali swoje rzeczy i poszli dalej ścieżką Promienia – ku Calla Bryn Sturgis, Pograniczu i górom Gromu oraz czekającej za nimi Mrocznej Wieży. Oto jak było bardzo dawno temu.

POSŁOWIE W wysokiej mowie ostatnie słowa Gabrielle Deschain do jej syna wyglądają tak:

A dwa najpiękniejsze w każdym języku słowa to Przebaczam ci.