Wilder Jasinda - Forever i zawsze

Dla P.G. i G.V., którzy napisali własną niewiarygodną opowieść miłosną, list za listem.

gdzieś tam CADEN To z dłońmi zawsze mam problem. Jakoś nie potrafię dobrze narysować palców. Chodzi chyba o proporcje między kostkami, gdy palce, kiedy leżą nieruchomo, są zakrzywione. Miałem cały szkicownik takich nieudanych prób. Nawet w tym momencie, siedząc na fotelu pasażera w F-350 ojca, pociłem się nad kolejnym próbnym szkicem. Do tej pory był to dziesiąty, a jeszcze nawet nie dotarliśmy do Grayling. Ale ten szkic na razie był najlepszy, chociaż środkowe knykcie dwóch ostatnich palców wyglądały dziwnie, jakby palce były połamane. To mi podsunęło pewną myśl. Zerknąłem na ojca, który prowadził lewą ręką, prawa spoczywała na udzie, palce wystukiwały rytm do lecącego w radiu kawałka Montgomery Gentry. – Tato? – W odpowiedzi doczekałem się tylko łypnięcia okiem i uniesionych brwi. – Miałeś kiedyś złamane palce? – Tak… tak się składa, że miałem połamane prawie wszystkie u lewej ręki. – Ujął kierownicę w prawą dłoń i pokazał mi lewą. Kostki były wybrzuszone, palce krzywe. – Nie nastawiłem ich jak trzeba, więc nie wyglądają najładniej. – Jak je złamałeś? Palce, o których mowa, podrapały wygoloną czaszkę; szczecina cofającej się linii włosów ugięła się pod paznokciami. – Ja i twój wujek Gerry sprawdzaliśmy na farmie, czy gdzieś nie ma wyrwy w ogrodzeniu. Mojego konia spłoszył wąż. Zrzucił mnie, tyle że ręka zaplątała mi się w wodze. Wywichnąłem sobie prawie wszystkie palce. Potem, gdy spadłem na ziemię, koń nastąpił mi na tę rękę kopytem i zmiażdżył dwa środkowe palce. Twój dziadek to twardziel, wiedziałem, że mnie ochrzani, jeśli wrócę, nie wykonawszy roboty, więc nastawiłem sobie palce, jak potrafiłem najlepiej. Rozumiesz, przewrócił się słupek w płocie, w odległym rogu rancza, i przez tę dziurę ciągle uciekał

najcenniejszy koń dziadka. Naprawiliśmy z Gerrym ten płot i wróciliśmy do domu. Nie powiedziałem ojcu o palcach, poprosiłem tylko mamę, żeby mi je zabandażowała. Nigdy tak naprawdę porządnie się nie zrosły i nawet teraz, gdy jest kiepska pogoda, ręka mnie rwie. Słyszałem już opowieści z dzieciństwa ojca, który dorastał na ranczu z hodowlą koni w Wyoming, pozostającym we własności rodziny Monroe od kilku pokoleń. Przez całe życie spędzałem na nim każde lato, jeżdżąc konno, wywijając lassem, związując kopyta, pomagając przy porodach i złamaniach. Dziadek nie słuchał wymówek i nie tolerował słabości ani pomyłek; spędzając lato u niego, miałem posmak tego, jak to musiało być, gdy się dorastało u boku Connora Monroego jako ojca. Dziadek był wysokim, siwowłosym, twardym jak stal mężczyzną. Walczył w Korei i w Wietnamie, zanim wrócił na ranczo, żeby je poprowadzić. Nawet ode mnie, jego wnuka, oczekiwało się, że będę dawał z siebie wszystko, albo mogłem wracać do domu. To oznaczało pobudki przed świtem, kładzenie się zaraz po zachodzie słońca, całe dnie spędzane w terenie lub w stajni, często bez przerwy na obiad. W wieku czternastu lat byłem opalony, umięśniony i, z czego zdawałem sobie sprawę, zahartowany do tego stopnia, że wyglądałem na starszego, niż naprawdę byłem. Tata był pierwszym z synów z rodziny Monroe, który wybrał karierę niezwiązaną z ranczem, co stało się przyczyną wieloletniego rozdźwięku między nim a dziadkiem; prowadzeniem rancza, gdy dziadek był już na to za stary, musiał się zająć wujek Gerry. Tata wyjechał z Wyoming po liceum, przeprowadził się do Detroit, żeby zostać inżynierem. Zaczynał w hali montażowej w fabryce Forda, składając maski ciężarówek i zarazem uczęszczając na studia wieczorowe, do czasu aż obronił dyplom i w końcu został promowany do działu inżynierskiego, w którym pracował przez ostatnie dwadzieścia lat. Ale choć tak długo pracował jako inżynier, ojciec nigdy nie utracił tej szorstkiej intensywności jego wychowania.

– Skąd to pytanie o moje palce? – zaciekawił się. Wzruszyłem ramionami i przekręciłem do niego rysunek. – Nie potrafię narysować tych cholernych palców tak, żeby wyglądały jak trzeba. Ostatnie dwa jakoś mi nie wychodzą i nie umiem tego poprawić. Więc wymyśliłem, że narysuję je tak, jakbym specjalnie chciał, żeby wyglądały na połamane. Tata zerknął na rysunek i kiwnął głową. – Dobry pomysł. A twój problem polega na braku proporcji między łukami a krzywiznami. Jestem wprawdzie kreślarzem, nie artystą, ale takie jest moje zdanie. Ponownie ukradkowo przyjrzałem się połamanym palcom ojca, poprawiłem kostki w wykonanym ołówkiem szkicu dłoni, żeby wyglądały bardziej gruzełkowato, potem dorysowałem czubki dwóch ostatnich palców, lekko je zakrzywiając w lewo, czwarty narysowałem bardzo pokrzywiony, żeby przypominał palec ojca. Kiedy skończyłem, podniosłem szkic, żeby mu pokazać. Ojciec kilka razy zerkał na szkic i z powrotem na drogę, dokonując krytycznych oględzin. – Dobry. Na razie najlepszy. Palec wskazujący nadal wygląda trochę nie tak, ale poza tym jest dobrze. – Żeby pominąć reklamę, zmienił stację na nadającą klasycznego rocka. Kiedy zaczął się Kashmir Zeppelinów, podgłośnił radio. – Myślę, że ten obóz artystyczny dobrze ci zrobi. Interlochen to jedna z najlepszych akademii sztuk pięknych w kraju. Wzruszyłem ramionami, kiwając głową w takt muzyki i mamrocząc pod nosem słowa piosenki. – Tylko dziwnie się czuję, że nie pojadę w tym roku na ranczo. – Dziadkowi będzie brakowało twojej pomocy, to pewne. – Wścieknie się, że nie przyjechałem? Ojciec wzruszył ramionami. – To dziadek. Zawsze się na coś wścieka albo na kogoś. To mu daję parę, jak sądzę. Ale jakoś to przeboleje. – Ale że wyjechałeś do Detroit, nie przebolał – zauważyłem,

kręcąc ołówkiem w palcach. – To prawda, ale to była inna sytuacja. Każdy chłopak Monroe’ów od wojny secesyjnej żył i umierał na ranczu. Złamałem rodzinną tradycję sięgającą stu pięćdziesięciu lat wstecz. Po tym rozmowa się urwała, a ja zająłem się oglądaniem drogi, pól kukurydzy, błękitnego nieba nakrapianego obłoczkami bieli i słuchaniem Purple Haze Jimiego Hendrixa, wycia jego gitary. Kiedy międzystanowa siedemdziesiąta piąta przeszła w końcu w M-72, zacząłem przysypiać. Gdy się ocknąłem – zdawałoby się, że zaledwie chwilę późnej – po lewej migotały wody zatoki Grand Traverse z połyskującymi na nich w oddali białymi żaglami co najmniej tuzina żaglówek. – Myślałem, że jedziemy do Interlochen? – zdziwiłem się, przecierając oczy. Zatoka znajdowała się bardziej na północ. – Nie ma pośpiechu. Pomyślałem, że zanim cię dostarczę na miejsce, najpierw wpadniemy gdzieś na lancz. W końcu jakiś czas nie będę cię widział, prawda? Jedliśmy w Don’s Drive-In, retrorestauracyjce z hamburgerami, frytkami i mlecznymi koktajlami, małej i zatłoczonej; boksy z kanapami obitymi czerwonym plastikiem udającym skórę, stoliki z chromowanymi obrzeżami i czarno-biała szachownica płytek na ścianach. Nie rozmawialiśmy wiele, ale przecież rzadko dużo rozmawiamy. Ojciec jest powściągliwy, a ja jestem bardzo do niego podobny. Wystarczało mi, że mogę jeść mojego hamburgera, sączyć koktajl i zamartwiać się w myślach perspektywą spędzenia całego lata w grupie artystycznie uzdolnionych dzieciaków, których nie znałem. Dorastałem pośród małomównych, gruboskórnych kowbojów, facetów żujących tytoń i przeklinających, którzy potrafili – i często tak właśnie było – całymi dniami nie powiedzieć słowa, nie licząc sporadycznych pomruków. Wiedziałem, że mam talent, że równie zręcznie posługuję się ołówkiem i pędzlem. Nie byłem tylko dobry w dziedzinie obcowania z ludźmi. – Nie denerwuj się, synu – rzucił ojciec, najwyraźniej czytając mi w myślach. – Ludzie to ludzie. Albo cię polubią, albo

nie. Taką radę dała mi matka, kiedy wyjeżdżałem do Detroit. Bądź sobą. Nie staraj się nikomu zaimponować. Niech mówi za ciebie twoja praca. – Tam nie będzie jak w szkole – odparłem, maczając frytkę w keczupie. – W szkole wiem, gdzie jest moje miejsce: sam w jakimś rogu, ze szkicownikiem. Na ranczu dziadka też wiem, co mam robić. Tak samo w domu. Ale nie mam pojęcia, czy będę pasował do tego obozu artystycznego. – Będziesz pasował wszędzie, gdzie się znajdziesz. Jesteś Monroe, Caden. To może nic nie znaczyć dla kogoś innego, ale powinno dla ciebie. – I znaczy. – Więc sam widzisz. – Ojciec wytarł palce w serwetkę i odchylił się na oparcie. – Posłuchaj, rozumiem cię. Dorastałem w otoczeniu tysięcy akrów wolnej przestrzeni, tylko wzgórza i konie, rzadko widywałem kogokolwiek poza mamą, ojcem, Gerrym i resztą. Nawet w szkole aż do matury miałem tych samych kolegów co w przedszkolu. W moim świecie znałem wszystkich i oni znali mnie. Kiedy się przeprowadziłem do Detroit, byłem przerażony. Nagle wokół były te wszystkie budynki i tysiące ludzi, którzy mnie nie znali i mieli w nosie, czy mi się uda, czy nie. – Nie rozumiem ludzi. Dezorientują mnie. – To dlatego, że większość zachowuje się kompletnie bez sensu, jeślibyś mnie pytał. Zwłaszcza kobiety. Sztuczka, jak z nimi postępować, polega na tym, żeby nawet nie starać się ich zrozumieć. Bo się nie da. Trzeba je po prostu zaakceptować takimi, jakie są, i próbować płynąć z prądem. Tak naprawdę, to dobra rada w odniesieniu generalnie do całego życia. – A ty rozumiesz mamę? Ojciec wybuchnął rzadkim u niego śmiechem, ale i tak zauważyłem, jak zacisnęły się kąciki jego oczu. Ostatnio w domu panowała dość napięta atmosfera, ale ani mama, ani ojciec nie byli ludźmi, którzy opowiadaliby, co ich gryzie. – Znam twoją matkę od dwudziestu pięciu lat – odparł. – A małżeństwem jesteśmy od dwudziestu dwóch. I nie, wciąż jej nie

rozumiem. Znam ją, wiem, jaka jest, ale nie zawsze rozumiem jej sposobu myślenia, tego, jak wpada na różne pomysły, wyciąga wnioski lub dlaczego tak cholernie często zmienia zdanie. Mam od tego mętlik w głowie, ale takie są kobiety i taka jest ona, a ja ją za to kocham. Później – jak dla mnie zbyt szybko – ojciec zapłacił rachunek, drzwi terenówki trzasnęły i ruszyliśmy US-31 w kierunku Interlochen. Dotarliśmy tam w mgnieniu oka, a potem ojciec zaparkował, wyciągnął moją torbę z bagażnika i mi ją podał. Staliśmy blisko siebie, nic nie mówiąc, w bezruchu. Tata wskazał na rząd małych drewnianych chat. – To wasze domki. Wiesz, w którym mieszkasz? – Tak, w dwudziestce. – W takim razie w porządku. Cóż, chyba pojadę. Czeka mnie długa droga, bez ciebie chrapiącego obok. – Tak po prostu zawrócisz i pojedziesz do domu? – spytałem, potem natychmiast pożałowałem, że zabrzmiało to tak dziecinnie i płaczliwie. Ojciec karcąco wygiął brwi. – Będziesz tu tylko trzy tygodnie, Cade. Oczekujesz, że usiądę na plaży i przez miesiąc będę zbijał bąki? Mama potrzebuje mnie w domu, poza tym mam pracę. Poczułem, że wzbiera we mnie pytanie, którego nie umiałem zatrzymać. – Czy… czy wszystko jest okej? Z tobą i mamą? Ojciec na krótko przymknął oczy, wziął długi oddech, potem spojrzał mi w twarz. – Porozmawiamy, jak wrócisz. Na razie nie masz się czym martwić. To zabrzmiało dziwnie, jak unik, i zupełnie nie pasowało do mojego szorstkiego, mówiącego prosto z mostu ojca. – Ja tylko mam wrażenie, że… – Wszystko jest w porządku, Caden. Skup się na tym, żebyś się tu dobrze bawił, na poznawaniu ludzi i na nauce. I pamiętaj, że to tylko trzy tygodnie z całego twojego życia i że nie będziesz

musiał widzieć tych ludzi nigdy więcej, jeśli nie będziesz chciał. – Ojciec wetknął lewą dłoń do kieszeni spodni i w niezręcznym geście otoczył moje ramiona prawą ręką. – Kocham cię, synu. Baw się dobrze. I nie zapomnij zadzwonić przynajmniej raz, inaczej twoja matka będzie odchodziła od zmysłów. Ja też go objąłem jedną ręką. – Też cię kocham, tato. Szerokiej drogi. Ojciec kiwnął głową i odwrócił się w stronę terenówki, ale nagle się zatrzymał i wsunął rękę do tylnej kieszeni. Wyciągnął z niej złożone w kwadracik dwudziestodolarowe banknoty i mi je podał. – Na wszelki wypadek. – Oszczędzałem kieszonkowe – przypomniałem mu. Ojciec zawsze oczekiwał, że zapracuję na pieniądze, nigdy nie dawał mi ich za darmo. – To… po prostu weź. Wetknąłem zwitek banknotów do kieszeni spodni i przestąpiłem z nogi na nogę. – Dzięki. – To na razie. – Na razie. – Pomachałem mu na do widzenia i patrzyłem, jak odjeżdża. Spędzałem całe miesiące z dala od rodziców, gdy wyjeżdżałem na ranczo dziadka. Pożegnania nie były dla mnie niczym nowym. Więc dlaczego to teraz budziło we mnie tyle niepokoju? EVER Moja siostra bliźniaczka jechała na siedzeniu obok mnie, słuchając muzyki. Słuchała jej tak głośno, że słyszałam tekst piosenki, jak z puszki i przytłumiony, ale jednak słyszałam. Na przednim siedzeniu tata, prowadząc, rozmawiał przez komórkę o czymś, o czym może rozmawiać kierownik wyższego szczebla z Chryslera o dziesiątej w sobotni poranek. Najwyraźniej było to coś ważniejszego od jego córek.

Chociaż i tak nie chciałabym z nim rozmawiać, nawet gdyby nie gadał przez telefon. No, to może nie do końca prawda; może bym i chciała, tylko nie wiedziałabym o czym, w razie gdyby choćby przynajmniej na sekundę zechciał oderwać się od telefonu. Zawsze był pracoholikiem, zawsze z telefonem lub przy laptopie, w jego gabinecie w domu lub w biurze u Chryslera. Ale aż do minionego roku spędzał z nami weekendy. Zabierał nas na obiad lub do sklepów. Raz w miesiącu w niedzielę urządzaliśmy sobie wieczór filmów, które oglądaliśmy na dużym ekranie kina domowego w naszej piwnicy. A teraz? To nawet zrozumiałe, tłumaczyłam sobie. On też ją stracił. Żadne z nas nie było na to przygotowane – nie da się przygotować na idiotyczny wypadek samochodowy. Ale kiedy pochowaliśmy mamę, tata pogrążył się w pracy jeszcze bardziej obsesyjnie niż zwykle. Przez co Eden i ja byłyśmy zmuszone same się sobą zajmować. Oczywiście ojciec wypełniał rodzicielskie obowiązki i załatwił dla całej naszej trójki terapię, na którą chodziliśmy dwa razy w miesiącu, choć ja przestałam się na niej pojawiać już po kilku tygodniach. Uważałam, że te sesje nie mają sensu. Mama odeszła i żadna ilość gadania o etapach żalu po stracie nie mogła jej sprowadzić z powrotem. Znalazłam własny sposób na radzenie sobie ze smutkiem: odkryłam sztukę. Fotografia, rysowanie, malowanie, każde zajęcie angażujące ręce, które pozwalało mi wyłączyć umysł i serce i po prostu robić to, co robię. Ostatnio wciągnęło mnie malowanie farbami olejnymi, gęste placki żywych kolorów na matowobiałej powierzchni, rozprowadzane szczeciniastym pędzlem lub gołymi rękami. To było oczyszczające. Rozmazane czerwienie wyglądały jak krew, kleksy żółci jak blask słońca wpadający przez okna; zielenie były delikatne i kruche jak lepiące się od soków igły sosen, błękity jak bezchmurne niebo i głębiny oceanów, pomarańcze jak zachody słońca i mandarynki. Kolor – stwarzanie czegoś pięknego z nicości.

Gdy miałam bardziej filozoficzny nastrój, myślałam że być może malarstwo przemawia do mnie, bo symbolizuje nadzieję. Byłam jak pusty obraz – bez myśli, emocji, żadnych potrzeb i pragnień, tylko kwadrat bieli płynący przez głośny, chaotyczny świat, świat, który miał mnie pokryć kolorami i treścią, rozmazać mnie, rozciągnąć i zabarwić. Z czasem przekonałam się jednak, że potrzebuję wrażeń jeszcze bardziej namacalnych. Tuż przed spakowaniem się na trzytygodniowy letni obóz w Interlochen na podłodze w mojej pracowni nad garażem rozłożyłam gazety, rozciągnęłam na nich duże płótno i pokryłam je mamucimi kleksami farby. Rozprowadzałam ją dłońmi w łuki, wiry, smugi, potem dodawałam następny kolor i następny, mieszając je ze sobą, rozmazując, palcami malując delikatniejsze linie, całymi dłońmi agresywne słoneczne promienie. Nie interesowało mnie, czy jestem dobra na obiektywnym poziomie. Nie chodziło o sztukę, ekspresję ani nic w tym stylu. W najlepszym razie była to ucieczka, jeśli wierzyć temu, co mówił doktor Allen na terapii. Tak czy inaczej kadra z Interlochen zobaczyła w moich pracach coś wyjątkowego, bo byli pełni entuzjazmu, że wezmę udział w ich letnich zajęciach. A mnie, jeśli tylko miałabym szansę dużo malować, mało obchodziło, czego ode mnie chcieli lub czego chcieli dla mnie. Pogrążona w myślach, przestałam zwracać uwagę na nieustającą paplaninę ojca i na naburmuszone dopominające się uwagi milczenie Eden. Zastanawiałam się, czy w Interlochen będę miała okazję spróbować pracy z ceramiką i rzeźbą. Program zajęć plastycznych w moim liceum można było w najlepszym razie nazwać żałosnym. Może i byłam tylko czternastolatką – a raczej od wczoraj piętnastolatką – ale wiedziałam, co lubię, i garść popękanych starych farbek wodnych i beznadziejnie zmiksowanych farb olejnych to nie było to. W szkole nie mieli nawet gliny, nie wspominając o piecu do wypalania. Nawet nie mogłam liczyć na lekcje samodzielnego naciągania płótna na blejtram.

Bycie dojrzalszym, niż wskazuje na to twój wiek, jest do dupy, pomyślałam. Ludzie albo cię przeceniają i nie dają możliwości być dzieckiem, albo ignorują to, do czego naprawdę jesteś zdolny, i traktują jak gówniarza. Błagałam, żeby rodzice po gimnazjum posłali mnie do prywatnego liceum plastycznego, ale jak na razie ojciec się nie zgadzał. Uparł się, żebyśmy chodziły z Eden do tej samej szkoły, a Eden miała pójść do lokalnego liceum, bo ich zajęcia nauki gry na instrumentach smyczkowych należały do jednych z najlepszych w całym stanie, a wyglądało, że Eden to coś w rodzaju wirtuozki wiolonczeli. Nieistotne. Zażądałam więc prywatnych lekcji. Albo nauczyciela malarstwa. Tymczasem musiało mi wystarczyć Interlochen. Po trwającej wieczność podróży tata wreszcie zajechał swoim terenowym mercedesem przed rząd wiejskich chat, kończąc zarazem rozmowę telefoniczną wciśnięciem guzika w słuchawce od zestawu głośnomówiącego. Eden wyjrzała przez okno i prychnęła. – To tutaj chcesz spędzić aż trzy tygodnie? Powędrowałam spojrzeniem za wzrokiem siostry, patrzącej na rustykalne domki. Były strasznie małe… takie drewniane leśne chatynki. Aż się zaczęłam zastanawiać, czy są w nich bieżąca woda i prąd. Wzdrygnęłam się, szybko zdusiłam przerażenie i zrobiłam dobrą minę do złej gry. – Na to wygląda. Zresztą to wcale nie najgorsze, co mogło mnie spotkać – mruknęłam. – Na przykład mogłabym na całe lato utknąć w domu i z braku zajęć umierać z nudów. – Ja wcale nie będę umierała z nudów, Ever – warknęła Eden. – Będę miała prywatne lekcje z panem Wu i trening fitness z Michaelem. – Jak powiedziałam, nuda. Starałam się utrzymać arogancki ton, choć wcale nie byłam taka pewna siebie. Wiedziałam, że już po kilku dniach będę tęskniła za siostrą i za domem. Ale nie mogłam tego powiedzieć głośno. W rodzinie Eliotów nie rozmawiało się o emocjach, nie mówiło się o nich przed śmiercią mamy i już na pewno nie po jej

odejściu. – Ale przynajmniej będę miała bieżącą wodę i zasięg do komórki. – I zero życia… – Ever. Wystarczy. – Głos ojca, podniesiony od irytacji, uciszył nas obie. Wcisnął guzik otwierający bagażnik. Mina Eden zdradzała jej własny konflikt. Chciała się dalej kłócić, bo łatwiej jej było się przekomarzać i mi dogryzać, niż przyznać, jak bardzo jest wystraszona. Widziałam to w jej wzroku i sama się tak czułam. Spojrzenia naszych identycznych zielonych oczu spotkały się i doszło między nami do porozumienia. Nic nie zostało powiedziane na głos, jednak już po chwili ściskałam Eden i obie pociągałyśmy nosem. Nigdy do tej pory się nie rozstawałyśmy nie dłużej niż na godzinę lub dwie w całym naszym życiu. – Lepiej nie pozwól, żeby Michael odchudził cię tak, że będziesz szczuplejsza ode mnie – zażartowałam. – Jakby to było w ogóle możliwe – jęknęła. – A Michael pewnie zamęczy mnie na śmierć, chociaż to i tak nic nie pomoże. Eden była trochę grubsza ode mnie, nie jakoś bardzo, ale jednak była krąglejsza, i bardzo się tym przejmowała. Fakt, że przez całą ósmą klasę się z niej z tego powodu nabijano, nie przyczyniał się do poprawy jej samopoczucia, więc w końcu postanowiła wziąć się za siebie latem i pokazać wszystkim w dziewiątej klasie, jak się zmieniła. Przekonywałam ją, że inne dziewczyny zwyczajnie jej zazdrościły, bo miała cycki i tyłek, jakich one nie miały, ale ona była na to głucha. Zdołała namówić ojca, żeby na lato wynajął dla niej osobistego trenera. Nieważne, że miała tylko czternaście lat i była o wiele za młoda, żeby się martwić takimi bzdurami jak schudnięcie, ale ani tata, ani ja nie potrafiliśmy przemówić jej do rozsądku, żeby zmieniła zdanie. W tym wszystkim chodziło o uporanie się ze smutkiem, wiedziałam o tym. Ja malowałam, rysowałam i robiłam zdjęcia, Eden grała na wiolonczeli. Ale w przypadku Eden chodziło o coś więcej. Byłyśmy niemal identycznymi kopiami matki: ciemne

włosy, zielone oczy, jasna cera, regularne rysy, byłyśmy ładne. Jednak z budowy ja bardziej przypominałam mamę, byłam szczupła i smukła. Eden budowę odziedziczyła po ojcu – był dość niski i przysadzisty, z wrodzoną rozwiniętą muskulaturą. Eden chciała przypominać mamę, być bardziej jak ona. Nawet zaczęła sobie rozjaśniać włosy, tak jak robiła to mama. – Będziemy tęsknili, Ev – powiedział ojciec, odwracając się na siedzeniu, żeby na mnie spojrzeć. – Bez ciebie w domu będzie za spokojnie. Jakbyś miał to zauważyć, chciałam burknąć, ale tego nie zrobiłam. – Ja też będę za wami tęskniła, tato. – Tylko za bardzo nie chuligań – przestrzegła Eden; taki nasz wspólny żart, nawiązujący do ulubionego powiedzonka dziadka od strony mamy. – Ty też nie. I poważnie, nie przesadź z tym treningiem z Michaelem. Nie jesteś… Eden zatkała uszy. – Lalalalalala… nie słucham cię! – zawołała, a potem, gdy odjęła palce od uszu, dodała: – Ja też mówię poważnie: nie zaczynaj. Westchnęłam. – Okej. Kocham cię, kretynko. – Ja ciebie też, paszczurze. Ojciec zgromił nas wzrokiem. – Dziewczynki, no co wy? Jesteście dziewczynkami czy nastoletnimi chłopakami? Obydwie przewróciłyśmy oczami, a potem jeszcze raz się uścisnęłyśmy. Pochyliłam się i między siedzeniami z przodu uścisnęłam tatę, czując kawę w jego oddechu. Później wysiadłam, otworzyłam bagażnik i wyjęłam walizkę. Balansując nią i torebkę, zatrzasnęłam klapę. I wtedy, machając do mnie, tata i Eden odjechali, a ja zostałam sama, zupełnie sama po raz pierwszy w moim życiu. Kilka kroków ode mnie w tumanie kurzu wzniesionym przez

inny odjeżdżający samochód stał jakiś chłopak w moim wieku. Przez ramię miał przewieszoną wielką czarną torbę i stał tak prosto, jak proste były rosnące wokół sosny. Jedną rękę trzymał w kieszeni spodni, drugą bawił się paskiem torby. Patrząc w stronę domków kempingowych, wiercił obutą w trapery stopą w żwirze. Nie mogłam się powstrzymać, żeby na niego nie patrzeć. Był inny niż wszyscy chłopcy, jakich do tej pory widziałam. Wydawało się, że jest w moim wieku, że ma czternaście, piętnaście lat, ale był wysoki, miał prawie z metr osiemdziesiąt, i był umięśniony bardziej jak dorosły niż nastolatek. Ciemne potargane włosy domagały się przycięcia, na brodzie miał cień słabego zarostu. Aż do tej chwili nigdy się tak naprawdę w nikim nie zakochałam. Eden ciągle gadała o chłopakach i nasze koleżanki też bez przerwy plotkowały o tym lub innym chłopaku, przechwalając się pierwszym pocałunkiem lub pierwszą randką, ale ja w sumie nigdy nie byłam specjalnie zainteresowana tymi sprawami. Oczywiście zwracałam uwagę na przystojnych kolegów w szkole, bo przecież żyję i nie jestem ślepa. Ale większość czasu zajmowało mi malowanie. Albo, dokładniej, większość czasu zajmowało mi budzenie się co rano i nietęsknienie za mamą, a malowanie w tym pomagało. Nie zostawało mi wiele miejsca w głowie na myślenie o chłopcach. Ale ten, który stał kilka kroków ode mnie, który wyglądał na tak samo zdenerwowanego i zagubionego jak ja… ten chłopak był jakiś inny. Zanim się zorientowałam, co się dzieje, moje zdradzieckie nogi zaniosły mnie do niego, a mój zdradziecki głos powiedział: – Cześć… Nazywam się Ever Eliot. Odwrócił do mnie twarz, a ja nieomal głośno sapnęłam. Oczy miał koloru czystego bursztynu, były głębokie, poważne i przeszywające. – Um, cześć. Caden Monroe. – Głos miał niski, choć trochę mu się załamał na ostatniej sylabie. – Ever? To imię? – Tak… – Nigdy specjalnie nie zwracałam uwagi na moje imię, ale chciałam, żeby Cadenowi spodobało się tak bardzo, jak

mnie spodobało się jego. – Fajne. Nigdy nie znałem kogoś o takim imieniu. – Tak… jest rzadkie. Ale Caden chyba też. – To irlandzkie imię. Mój tata nazywa się Aidan, dziadek Connor, a pradziadek miał na imię Paddy. Patrick. Imię praprapradziadka, jeśli dobrze liczę, brzmiało Daniel. – Był… no wiesz, coś jak imigrantem? – Skrzywiłam się, uzmysławiając sobie, że nieświadomie użyłam wypełniacza w postaci „coś jak”. Mogłam zapomnieć o zrobieniu wrażenia inteligentnej. – No wiesz, wszyscy nasi przodkowie w jakimś punkcie byli imigrantami, prawda? Chyba że się jest Indianinem, oczywiście. To znaczy chciałem powiedzieć: rdzennym Amerykaninem. – Podrapał się po karku, a jego policzki pokryły się czerwienią. Co było grzesznie urocze. – Ale tak, Daniel Monroe był pierwszym Monroem w Ameryce. Przybył tu w 1841 roku. Wysiliłam umysł, żeby sobie przypomnieć, co ważnego się wtedy wydarzyło. Wiedziałam, że uczyłam się o tym w poprzedniej klasie na historii. – Czy to nie w 1840 było to coś poważnego w związku z Irlandczykami przybywającymi do Ameryki? Caden odstawił torbę na ziemię. – Chyba to było coś z ziemniakami. Jakaś klęska głodu czy coś takiego. – Tak… I po tym potwierdzeniu zapadła między nami długa i niezręczna cisza. Pierwszy przerwał ją Caden. – Więc. Ever. Co jest twoją… dziedziną? – Dziedziną? Wzruszył ramionami i machnął w stronę domków i obozu. – Chodzi mi o sztukę. Na czymś grasz czy…? – Och nie. Jestem plastyczką. Zdaje się, że nazywają to sztuką wizualną. Głównie maluję. Przynajmniej na razie. Ale lubię też inne działy. Chcę się zająć rzeźbiarstwem. A ty?

– Tak samo, chociaż bardziej rysuję niż cokolwiek. – A co rysujesz? Komiksy? – Pożałowałam tego ostatniego, jak tylko zamknęłam usta. Zabrzmiało to oceniająco, a on nie wyglądał na chłopaka od komiksów. – To znaczy, albo… zwierzęta? – To było jeszcze gorsze. Poczułam, że się czerwienię; najchętniej zaczęłabym od nowa. Caden wyglądał na zdezorientowanego. – Co? Nie, nie rysuję czegoś konkretnego. To znaczy rysuję, ale… no wiesz, to, nad czym akurat pracuję. Teraz próbuję rysować dłonie, chociaż nie bardzo mi wychodzą. Wcześniej były oczy, ale mi się znudziły. – Przepraszam, nie miałam na myśli… czasami mówię jak idiotka… ja tylko… – Wkopywałam się coraz bardziej. Żeby ukryć skrępowanie, chwyciłam walizkę za uchwyt i wraz z nią odwróciłam się od Cadena. – Chyba powinnam już iść. Muszę odszukać mój domek. Opalona dłoń odebrała ode mnie walizkę i z łatwością ją dźwignęła, co było dość szokujące, bo walizka ważyła co najmniej dwadzieścia kilogramów, dla mnie prawie nie do podniesienia. Caden miał swoją torbę przewieszoną przez ramię i w tej samej ręce trzymał moją. – W którym domku mieszkasz? Wyciągnęłam z torebki złożoną kartkę z wydrukiem rejestracji, chociaż numer domku znałam na pamięć; nie chciałam wyjść na zbyt gorliwą. – W dziesiątce. Caden spojrzał na numer najbliższej chaty. – W takim razie musimy iść tędy – rzucił. – Ja mieszkam w dwudziestce, a te tutaj to czwórka, piątka i szóstka. Zerknęłam na niego, na naprężony biceps ręki, w której dźwigał torby. – Nie za ciężko ci z moją walizką? Wzruszył ramionami. Pasek jego torby ześliznął mu się z barku, więc go podciągnął. – Trochę waży. Ale dam radę.

Po stanowczo zbyt krótkim czasie dotarliśmy do domku numer dziesięć. Nie potrafiłam wymyślić, jakby tu przytrzymać Cadena tak, żebym nie wyszła na zdesperowaną lub narzucającą się, więc pozwoliłam, żeby wstawił moją torbę za skrzypiące drzwi z moskitierą, potem mu pomachałam, gdy poprawił pasek swojej torby i pocierając kark, odszedł. Patrzyłam za nim i dopiero po chwili się zorientowałam, że przy drzwiach stoi kilka dziewczyn, które również lustrowały odchodzącego Cadena. – Ciacho! – stwierdziła jedna. Spytały mnie, czy go znam. Zastanawiałam się, czy to dziwne uczucie zaborczości w moim żołądku to zazdrość i co powinnam w związku z tym zrobić. – Ma na imię Caden. Po raz pierwszy od długiego czasu mój umysł był zajęty czymś innym niż malowanie. Tego popołudnia był jakiś głupi wieczorek zapoznawczy, potem kolacja i czas wolny. Wszystko minęło mi jak we mgle. Więcej już nie widziałam Cadena i, kiedy się położyłam spać na wąskiej, niewygodnej pryczy, zastanawiałam się, czy myśli o mnie tak, jak ja myślę o nim. Bardzo możliwe, że gdzieś tam rozmyśla o mnie jakiś chłopak. Nie bardzo wiedziałam, co to miałoby oznaczać, ale miło było sobie coś takiego wyobrazić.

pożegnania nie są na zawsze CADEN Między lekcjami rysunku a obowiązkowymi zajęciami – które były głupie jak cholera – pierwszy tydzień obozu minął szybko i bez większych sensacji. Teraz było piątkowe popołudnie, czas wolny dla całego obozu, więc prawie wszyscy gdzieś poszli – do Travers City w centrum miasta, do Sleeping Bear Dunes, popływać na łódkach na którymś z dwóch jezior, na plażę Peterson wykąpać się. W obozie zostało tylko kilka osób; większość robiła to co ja – znalazła sobie ustronne miejsce, żeby poćwiczyć grę na instrumencie, malować, rysować albo tańczyć. Ja znalazłem idealny zakątek nad jeziorem Green. Siedziałem oparty o pień sosny ze szkicownikiem na kolanach i próbowałem uchwycić zakrzywienie skrzydeł kaczek w chwili, gdy lądują na pomarszczonej tafli wody. Siedziałem tam już od ponad godziny, kora na pniu piła mnie w plecy przez materiał koszulki, w uszach miałem słuchawki i słuchałem mojego ulubionego albumu Surfing with the Alien Joego Satrianiego. Narysowałem ten sam obrazek sześć razy, każdy był szybkim, pobieżnym szkicem, w którym starałem się oddać kontury, zagięcia, krzywizny ciała kaczek i delikatny łuk ich szyj. Żaden jednak nie był dobry. Tak jak w przypadku szkiców ludzkiej dłoni, umykał mi jeden konkretny szczegół. Tym razem był to układ piór, w chwili gdy kaczka, wysuwając w przód zieloną główkę i żółty dziób, trzepocze skrzydłami, sposób, w jaki każde pióro nakłada się na następne, warstwowo, a jednak widać, że każde jest oddzielone. Każdy nieudany szkic wtykałem pod stopę, korzystając z ostatniego jako odnośnika do następnego. Nagle ołówek zastygł mi w palcach, bo nad wodę przyfrunęła kolejna kaczka. Jej skrzydła zagięły się, by mogła wytracić prędkość przed lądowaniem, wysunęła pomarańczowe nogi i osiadła na wodzie prawie bezgłośnie, bez jednego plusku. Przyglądałem się jej uważnie, moje oczy i umysł starały się uchwycić ruch skrzydeł,

poblask na ich końcach, potem spojrzałem w dół i szybko wytarłem gumką szkic, i gorączkowo zacząłem go od nowa, linia za linią, poprawiając łuki i krzywizny. – Jesteś naprawdę dobry – powiedział głos za mną. Wiedziałem, kto to jest bez odwracania się. – Dzięki, Ever. – Naprawdę zapamiętałem jej głos po tylko jednej rozmowie? Nagle poczułem się okropnie skrępowany. Czy Ever pomyśli, że jestem głupi, bo szkicuję kaczki? Przyglądanie się im, gdy lądowały na wodzie, bardzo mnie fascynowało, kiedy byłem sam, a rysowanie ich pochłonęło moją uwagę na kilka godzin, ale teraz gdy stała za mną piękna dziewczyna… byłem prawie pewien, że to najbardziej idiotyczne zajęcie w świecie. Zamknąłem szkicownik i odłożyłem go na stos nieudanych rysunków, potem wstałem i otrzepałem tył spodenek. Kiedy wreszcie podniosłem wzrok na Ever, musiałem kilka razy zamrugać. Nie widziałem jej od dnia, gdy przyjechaliśmy na obóz, chociaż rozglądałem się za nią na zajęciach i podczas posiłków. Wtedy, pierwszego dnia, wyglądała bardzo ładnie, ubrana w zwykłe dżinsy i podkoszulek. Ale teraz… Teraz była tak piękna, że aż mnie zatkało. Miała na sobie krótkie, sięgające zaledwie do pół uda spodenki i obcisłą zieloną koszulkę na ramiączka, której kolor idealnie pasował do jej szmaragdowych oczu. Włosy spływały na ramiona w luźnych zwojach. Pod jedną pachą ściskała masywną sztalugę, pod drugą płótno na ramie, a w ręku trzymałą drewnianą skrzyneczkę z farbami. Smuga czerwonej widniała na jej czole i taka sama na lewym nadgarstku, na policzku i pod uchem miała kleksy z zielonej. Naszła mnie absurdalna ochota, żeby wytrzeć jej te plamy kciukiem. Ale zamiast tego sięgnąłem po sztalugę i odebrałem ją od niej. – Zamierzałaś się tu rozstawić? Czy może już wracasz? – spytałem. Wzruszyła ramionami i ramiączko jej bluzki opadło w dół,

odsłaniając biel ramiączka stanika. – Ani to, ani to. Po prostu… spacerowałam. Szukałam czegoś, co mogłabym namalować. – Och. Ja właśnie… szkicowałem. Kaczki. Oczywiście. – Bełkotałem i czułem, że się czerwienię. Na siłę oderwałem wzrok od nakładających się na siebie zielonego i białego ramiączka i od skrawka jasnej skóry, gdy Ever podsunęła ramiączko bluzki na miejsce. – Tak naprawdę to nie lubię kaczek, tylko że… fajnie to wygląda, kiedy opadają na wodę, i dlatego… Chcesz, żebym ci poniósł sztalugę? – Czułem się jak idiota, że się tak jąkam i gadam jak potłuczony. Ever znowu wzruszyła ramionami i to cholerne ramiączko znowu opadło. Wolałbym, żeby tyle nie podrzucała ramionami, bo piekielnie trudno było mi nie gapić się na nią. Poza tym nie chodziło o ramiączko, ale o jej piersi, o sposób, w jaki się unosiły i opadły wraz z ruchem ramion. Czułem, że policzki mi płoną, i zastanawiałem się, czy w jakiś sposób widać po mnie, o czym myślę, jakbym na przykład miał na czole cyfrowy neon ogłaszający, że gapię się na jej cycki. – Jasne – odparła, a ja musiałem się otrząsnąć, żeby sobie przypomnieć, o czym rozmawiamy. – Jest trochę ciężka. Och. Sztaluga. Racja. Schyliłem się po szkicownik i kartki, potem poprawiłem sztalugę pod pachę. – Dokąd idziemy? Zaczynałem wyczuwać schemat, więc zdążyłem odwrócić wzrok, nim znowu wzruszyła ramionami. – Bo ja wiem. Myślałam, że może tam. – Pokazała na niezbyt odległą część linii brzegowej jeziora. Poszliśmy lasem wzdłuż brzegu, rozmawiając o naszych zajęciach, porównując uwagi i zażalenia. Co jakiś czas Ever wychodziła na przód, a ja widząc, jak jej szorty kleją się do jej pupy, kilka razy o mało nie upuściłem sztalugi. To było dla mnie nowe terytorium. Dziewczyny zawsze były tylko dziewczynami. Dotychczas żadna nie przykuwała tak mojej uwagi, więc nie wiedziałem, jak się w tym połapać. Oczywiście w

szkole były niezłe laski, na które się oczywiście gapiłem, no bo w końcu jestem facetem, no nie? Ale teraz było inaczej. Ever sprawiała na mnie wrażenie osoby, z którą mógłbym się zaprzyjaźnić, a to trochę dziwaczne mieć przyjaciela, na którego nie możesz się przestać gapić, jak jakiś skończony oczarowany idiota. Czułem, że Ever ma moc redukowania mnie do dyszącego z zachwytu jaskiniowca. Oooo. Ja Caden. Ty kobieta. Przyspieszyłem kroku, żeby do niej dołączyć, ale to poprawiło sytuację tylko powierzchownie. Problem bowiem tkwił w tym, że gdziekolwiek bym spojrzał, wszędzie było coś, na co nie powinienem był się gapić. W końcu Ever zatrzymała się na niewielkim otoczonym drzewami wzgórku ze wspaniałym widokiem na jezioro. – Tu będzie dobrze – orzekła. – Powinnam to namalować. – Postawiłem sztalugę na ziemi, rozłożyłem ją, a potem się przyglądałem, jak Ever ustawia na sztaludze blejtram z płótnem, otwiera skrzynkę z farbami i wybiera pędzel. – Nie możesz mi patrzeć przez ramię. To dziwne i trochę przerażające. Nie będę mogła myśleć. – Machnęła ręką. – Znajdź sobie własne miejsce. Ocenimy nasze prace, kiedy skończymy. – A więc oboje będziemy rysowali ten sam krajobraz, tak? – upewniłem się. Kiwnęła głową. – No, znaczy, ja będę malowała. Ty będziesz rysował. Znalazłem sobie stanowisko po lewej stronie od miejsca, gdzie stała Ever, tam gdzie widok na jezioro był obramowany pniami dwóch wysokich sosen. Rozłożyłem szkicownik na skrzyżowanych nogach i zabrałem się do rysowania, i już wkrótce zatopiłem się w odwzorowywaniu widoku przede mną. Ale nie zapomniałem do końca o Ever, bo była seksowna, nawet gdy malowała – tak naprawdę, zwłaszcza wtedy. Strasznie się brudziła. Miała tendencję do używania palców na równi z pędzlami. Odsuwała grzywkę z twarzy i rozmazywała sobie farbę na czole, policzkach i nosie. W chwili gdy próbowałem skupić uwagę na

własnym rysunku, podrapała się ręką po nadgarstku drugiej, mażąc go pomarańczową farbą, a potem potarła tym nadgarstkiem brodę. Musiałem się głośno roześmiać, bo spojrzała w moją stronę. – Co? – spytała zdziwiona. – Nic… tylko… no, masz całą twarz w farbie. – Naprawdę? – Wytarła policzek, oczywiście jeszcze bardziej go brudząc. Odłożyłem szkicownik i ołówek, wstałem i podszedłem do niej. – Tak… farba jest… wszędzie. – Zawahałem się, potem lekko przeciągnąłem kciukiem po jej czole i pokazałem brudny ślad na kciuku. Zmarszczyła brwi, potem podciągnęła brzeg bluzki i wytarła nim twarz. Na widok jej brzucha i skrawka białego stanika odwróciłem wzrok. – Tak lepiej? – spytała. Odwróciłem się do niej. Miała farbę na całej koszulce, ale twarz była czysta. – Tak, z twarzy starłaś. Ale… – Ująłem w palce pasemko jej włosów i przeciągnąłem po nim. Na opuszkach została mi zielona smuga. – Włosy też masz pomazane. – Cóż, zawsze się brudzę, kiedy maluję. Lubię używać rąk. W domu w ogóle nie maluję pędzlami. Ale tutaj nauczyciele chcą, żebym ćwiczyła i rozwijała mój „leksykon artystyczny” czy jakieś inne bzdety. – W powietrzu na znak kpiny narysowała symbol cudzysłowu. – Mama była taka sama. Coś w jej oczach i głosie, gdy wspomniała o matce, wraz z faktem, że użyła czasu przeszłego, rozbudziło moją czujność. – Też jest malarką, która się brudzi przy malowaniu? – Nie chciałem wypytywać o szczegóły ani niczego zakładać. – Była. – Ever odwróciła się ode mnie i skupiając się na obrazie, zamoczyła pędzel w kleksie zieleni na palecie, aby przyciemnić nią zieleń sosnowych igieł, by była bardziej zbliżona do rzeczywistego koloru. – Dlaczego „była”?

– Bo nie żyje. – Powiedziała to spokojnie, rzeczowo, przesadnie rzeczowo. – Wypadek samochodowy. Niecałe półtora roku temu. – Przykro mi – mruknąłem. – To znaczy… tak… Przykro mi z powodu twojej straty. – To był zwrot, który wcześniej gdzieś słyszałem, ale teraz, gdy go wypowiedziałem, zabrzmiał jakoś tak sztucznie i pusto. Ever zerknęła na mnie. – Dzięki. – Zmarszczyła nos. – Nie musimy o tym rozmawiać. Zdarzyło się i koniec. Nie ma sensu się nad tym rozwodzić ani rozczulać. Miałem wrażenie, że tylko udaje dzielną, ale nie wiedziałem, jak jej powiedzieć, że nie musi tego robić. Jeśli chciała udawać, że śmierć matki jej nie rusza, jakim prawem miałbym jej mówić, że nie powinna? Wziąłem kilka głębokich oddechów i zmieniłem temat. – Podoba mi się to, co namalowałaś. Nie jest to do końca realistyczny obraz, ale też nie do końca abstrakcyjny. Praca naprawdę była interesująca. Ever przedstawiła drzewa w formie intensywnych, niewyraźnych, rozmazanych plam, brązy i zielenie, które ledwie przypominały cokolwiek, ale jezioro za nimi i pomiędzy było intensywnie realistyczne, każda zmarszczka na wodzie oddana ze szczegółami i perfekcją, połyskiwały i odbijały słońce. – Dzięki – powiedziała. – Kiedy zaczynałam, nie byłam pewna, czy mi coś z tego wyjdzie, ale teraz chyba mi się podoba. – Odsunęła się o krok, pocierając nos środkowym palcem, rozmazując sobie na nim brązową farbę. Kiedy się zorientowała, co zrobiła, roześmiała się. – Teraz ty pokaż, co narysowałeś. Nienawidzę pokazywać ludziom moich rysunków. Rysuję, bo kocham rysować. Rysuję, bo to jak gdyby samo ze mnie wypływa, czy tego chcę, czy nie. Zawsze gryzmoliłem coś w książkach i w zeszytach w szkole, na moim biurkowym kalendarzu w domu, czasami nawet na nogawkach dżinsów. Nie rysuję, żeby zrobić na kimś wrażenie. Pokazywanie komuś moich prac było dla mnie

czymś jak odkrywanie przed kimś części siebie, tak to czułem. Czasami pokazywałem moje rysunki ojcu, bo był inżynierem z przeszkoleniem w kreślarstwie i wiedział, o czym mówi. Poza tym był moim ojcem; wiedziałem, że nie będzie zbytnio ostry i krytyczny. Co się stanie, jeśli Ever uzna, że mój rysunek jest do niczego? Lubiłem ją i chciałem, żeby uważała mnie za fajnego i utalentowanego. Nim zdążyłem przemyśleć decyzję, podałem jej szkicownik. Żeby ukryć zdenerwowanie, podniosłem gałązkę i zacząłem ją obierać z kory. Ever długo wpatrywała się w mój szkic, co jakiś czas spoglądając na jezioro. Potem przeszła z rysunkiem do miejsca, w którym siedziałem, gdy rysowałem. Wreszcie po jakimś czasie, który dla mnie wydawał się wiecznością, oddała mi mój szkic. – W rysowaniu bijesz mnie na głowę. Ten szkic jest naprawdę niesamowity, Caden. Wygląda prawie jak zdjęcie. Wzruszyłem ramionami, dłubiąc paznokciem kciuka w korze. – Dzięki. Tak naprawdę nie jest aż tak realistyczny, ale… jak na szybki szkic wyszło całkiem nieźle. Kiwnęła głową na zgodę, potem żadne z nas nie wiedziało, co ma dalej mówić. Chciałem być spokojny, swobodny i pewny siebie, prowadzić luźną rozmowę i zaimponować Ever intelektem. Ale to do mnie nie pasowało, to nie byłem ja. Obrywałem korę z gałązek, kopałem kamienie na drodze, miałem trudności ze znalezieniem właściwych słów, a gdy już mówiłem, to się plątałem. – Powinniśmy narysować siebie nawzajem. Ołówkiem na papierze – zaproponowała Ever, przełamując niezręczną ciszę. – Jasne – odparłem krótko, bo tylko tyle mogłem z siebie wydobyć. Przerzuciłem stronę w szkicowniku na czystą, potem zorientowałem się, że Ever miała ze sobą tylko płótno, więc ostrożnie wyrwałem ze szkicownika jedną kartkę i ją jej podałem. – Ołówek masz, prawda?

W odpowiedzi podniosła go w górę, potem usiadła po turecku na ziemi. Ja też usiadłem, twarzą do niej, udając, że mój wzrok nie jest przyciągany przez widok wewnętrznej strony jej ud, odsłoniętych i wyglądających na niewyobrażalnie delikatne. Szybko spuściłem głowę, żeby się pozbierać, potem zmusiłem się, żeby na nią spojrzeć. Zacząłem szkicować, najpierw rysując główny obrys twarzy i ramion. Gdy skończyłem, wpadłem na pewien pomysł. Przyszło mi na myśl, że spapuguję styl Ever, mieszając realizm z abstrakcją. Gdy już ustaliłem koncepcję, reszta poszła jak z płatka. W zgodnym milczeniu, co jakiś czas spoglądając na siebie, pogrążyliśmy się w pracy. Pomiędzy drzewami dokoła szumiał wiatr, słońce świeciło coraz niżej i niżej, z oddali dochodziło echo głosów, roześmianych, pokrzykujących. Powietrze przesączone było zapachem sosen, tak wyraźnym, że prawie widocznym. Dla mnie był to zapach północnego Michigan latem. Nie wiedziałem, jak długo tak siedzieliśmy, rysując siebie, i nic mnie to nie obchodziło. Przenikało mnie uczucie kompletnego spokoju, dogłębnego zadowolenia. Nasze kolana się stykały, ocierały się o siebie, i mi to wystarczało, żeby odczuwać euforię. Potem Ever zmieniła pozycję i moje prawe kolano dotknęło jej lewej łydki. Serce zabiło mi o wiele za mocno, żeby to było bezpieczne dla zdrowia. W końcu uznałem, że rysunek jest gotowy. Przyjrzałem mu się krytycznie, poprawiłem kilka linii i łuków i skinąłem głową. Byłem zadowolony. Uchwyciłem twarz Ever tak realistycznie, jak tylko potrafiłem: włosy opadały luźno na ramiona, głowa pochylona w bok, oczy spuszczone. Dalej, poniżej szyi, rysunek robił się coraz bardziej niewyraźny, abstrakcyjny, tak że stopy i kolana były już tylko ciemnografitowymi smugami na papierze. Wstałem, pozostawiając szkicownik na pokrywającym ziemię dywanie z igieł sosnowych, i zacząłem się przechadzać, żeby przywrócić krążenie w nogach i rozruszać zdrętwiałe plecy. Kiedy wróciłem na swoje miejsce naprzeciwko Ever, ona trzymała mój szkicownik w rękach i wpatrywała się w rysunek z dziwnie

poruszonym wyrazem twarzy. – Tak właśnie mnie widzisz? – spytała, nie podnosząc wzroku. – Ja… no mniej więcej? To znaczy, to tylko rysunek. Próbowałem skopiować sposób, w jaki malowałaś krajobraz, rozumiesz? – Wyciągnąłem rękę po szkicownik, ale nie chciała mi go oddać. – Jesteś… chyba nie jesteś na mnie zła czy coś? Pokręciła głową i się roześmiała. – Nie! Skąd! Myślałam tylko, że narysujesz profil lub coś w tym stylu. A to zupełnie coś innego. No nie wiem, Caden. Narysowałeś mnie… czy ja wiem… ładniejszą, niż jestem. – Nie… um… właśnie rysunek nie oddaje w pełni twojej urody. Jest niewystarczająco dobry. Ty jesteś… jesteś ładniejsza niż na rysunku. – Uważasz, że jestem ładna? Poczerwieniałem jak burak, czułem to. Po raz któryś zapragnąłem powiedzieć coś beztroskiego, coś w stylu Jamesa Bonda z Seanem Connerym z tych filmów, które tata oglądał co tydzień. – No… no tak. Rewelka. Równie dobrze mógłbym chrząknąć jak neandertalczyk. Ever zaczerwieniła się i spuściła głowę, jedną ręką wygładzając włosy opadające na ramię. – Dzięki. – Zerknęła na mnie i nasze oczy się spotkały i tak pozostały. Chciałem odwrócić wzrok, ale nie mogłem. Jej oczy były hipnotyzujące, były zielone i błyszczały. – Teraz prawie nie mam ochoty pokazać ci mojego głupiego rysunku. Wyciągnąłem po niego rękę, ale Ever nie chciała puścić kartki. Nasze palce się zetknęły i przysięgam, że w miejscu, gdzie stykaliśmy się skórą, przeskoczyły iskry. Żadne z nas nie cofnęło dłoni. Po całej wieczności, która mogłaby się zmieścić w odcinku jednego oddechu, pozwoliła mi zabrać kartkę i kontakt się urwał. To był wspaniały portret, ultrarealistyczny. Siedziałem ze

skrzyżowanymi nogami ze szkicownikiem na kolanach, ołówek w dłoni, głowa spuszczona. Górna część mojej twarzy była ledwie widoczna, czoło zmarszczone w skupieniu. – Jest niesamowity, Ever – pochwaliłem. – Naprawdę świetny. – Byłem rozdarty między podziwem a zazdrością. Była naprawdę dobra. – Dzięki. Podniosła mój rysunek, ja trzymałem jej. Gdzieś odezwała się cykada, głośny brzęczący odgłos lata. – Mam jeszcze wieczorne zajęcia z kompozycji – rzuciła. – Chyba powinnam się zbierać. – Tak… Ja też. Wstała i otrzepała pośladki, czemu starałem się nie przyglądać, potem oddała mi szkicownik. – Miło dzisiaj spędziłam czas. Może kiedyś to powtórzymy. Któregoś innego dnia. Wyrwałem ze szkicownika kartkę z jej podobizną i podałem ją jej. – Jasne. Chętnie. – No to super. – Super. Wykonała ręką niezręczny ruch, takie niepełne machnięcie, potem popatrzyła pytająco na swoją dłoń, jakby się zastanawiała, dlaczego jej ręka zrobiła coś tak dziwacznego. Później, nim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, zebrała swoje rzeczy i odeszła. Odprowadzałem ją wzrokiem, zastanawiając się, jak nazwać to coś, co się między nami nawiązało. Czy to była przyjaźń? A może coś więcej? Spotkaliśmy się tylko dwa razy, ale wrażenie było, jakby tych spotkań było więcej. Jakbyśmy się już skądś znali. Poszedłem na zajęcia, potem wróciłem do domku, gdzie mój portret zrobiony przez Ever ukryłem bezpiecznie w teczce z innymi rysunkami. Nie widziałem więcej Ever aż prawie do końca obozu, chociaż robiłem, co się dało, żeby gdzieś się na nią natknąć. Ilekroć przechodziłem koło jej domku, nigdy jej tam nie było i

nigdy nie dostrzegłem jej na żadnych zajęciach, warsztatach ani na posiłkach. Raz tylko widziałem, jak się kąpała w jeziorze z koleżankami z jej kempingu – śmiała się, była mokra i piękna – ale nie mogłem jej zawołać, bo szedłem z kolegami z mojego domku pograć w kosza w sali gimnastycznej. To było na trzy dni przed końcem obozu. Późno w nocy. Powinienem być już w łóżku, ale nie mogłem zasnąć. Coś mnie dręczyło, jakiś niepokój, który nie miał określonej przyczyny, zwykłe podenerwowanie, którego nie dało się niczym usunąć. Więc wymknąłem się z domku i poszedłem na jedną z przystani. Noc była bezchmurna, bezksiężycowa, oświetlona tylko niebem pełnym gwiazd. Było trochę chłodno, czułem na skórze lekkie mrowienie zimna. Ale mimo to wyszedłem bez koszulki, w samych spodenkach gimnastycznych i sandałach, i tak ubrany wszedłem na skrzypiące deski długiego pomostu. Byłem tak zatopiony we własnych myślach, że nie zauważyłem jej ani nie usłyszałem, dopóki prawie na nią nie wpadłem. Ever siedziała na skraju pomostu, nogi miała zwieszone w dół. Otworzyłem usta, żeby się odezwać, ale wtedy zobaczyłem, że jej ramiona drżą. Płakała. Nie wiedziałem, co mam zrobić, co powiedzieć. Przyszła na pomost, bo chciała być sama… to znaczy, to chyba było oczywiste, no nie? Więc pytanie ją, czy wszystko jest w porządku, wydało mi się głupim pomysłem. Zawahałem się i odwróciłem, żeby odejść. Nie miałem zielonego pojęcia, jak mógłbym ją pocieszyć, ale chciałem przynajmniej spróbować. Więc jednak usiadłem obok niej i spuściłem nogi nad ciemną pomarszczoną wodę. Ever płakała cicho, bez zanoszenia się. Dotknąłem lekko jej ramienia, żeby dać jej znać, że nie jest sama. Po krótkiej chwili zawahania odwróciła się do mnie, a ja ją objąłem i przytuliłem. Poczułem na skórze coś mokrego, jej łzy. Obejmowałem ją, pozwalając płakać, i zastanawiałem się, czy dobrze to robię. Czy powinienem może coś powiedzieć, coś, co by jej pomogło. – Brakuje mi jej, Caden. – Mówiła bardzo cicho, prawie

niesłyszalnie. – Tęsknię za mamą. Tęsknie za… za domem. Ale przede wszystkim chciałabym tam wrócić i znowu zobaczyć mamę. Tata o niej nie mówi. Eden o niej nie mówi. I ja też nie. Jakby mama umarła, a my jakbyśmy postanowili udawać, że nigdy jej nie było. – Możesz porozmawiać ze mną. – Miałem nadzieję, że nie zabrzmiało to strasznie banalnie. – Nie wiem, co miałabym ci powiedzieć. Mama nie żyje od półtora roku i wszystko, co mam do powiedzenia, to to, że… mi jej brakuje. Brakuje mi tego, jak z naszej rodziny tworzyła rodzinę. – Pociągnęła nosem i odrywając się od mojego ramienia, wyprostowała się, choć nasze ciała wciąż się ze sobą stykały biodrami. Nie zabrałem ręki z jej ramion, co jej chyba nie przeszkadzało. – Teraz każde z nas żyje osobno. Eden i ja… jesteśmy bliźniaczkami, mówiłam ci już? Ale wcale o niej nie rozmawiamy ani o tym, że nam jej brakuje, o niczym nie rozmawiamy. A jesteśmy bliźniaczkami, mamy prawie jeden umysł. Mówię poważnie, naprawdę czasami wręcz czytamy sobie w myślach. – W naszej rodzinie nigdy coś takiego się nie wydarzyło. Nie wiem, jakbyśmy sobie z czymś takim poradzili. Ale wiem, że ojciec pewnie też by o tym nie mówił. Mama może tak. Ja jestem podobny do ojca, więc mnie też ciężko mówić o różnych rzeczach. Pewnie to zauważyłaś. Nigdy nie wiem, co powiedzieć. – Przez chwilę milczeliśmy. Ale Ever potrzebowała się komuś zwierzyć. Pomyślałem o minionym tygodniu, o nas siedzących nad jeziorem i rysujących – oboje potrafiliśmy przemawiać naszymi dłońmi i ołówkami. Przyszedł mi do głowy pomysł i bez zastanowienia powiedziałem o nim na głos. – A może będziemy do siebie pisali? Zostalibyśmy korespondencyjnymi przyjaciółmi? Jezu, ale to głupio zabrzmiało. – Pisali? – Przynajmniej mnie od razu nie wyśmiała. – Wiem, że to głupie i w ogóle, ale przez telefon może być trudno rozmawiać. A my nie mieszkamy blisko siebie, więc… więc pomyślałem, że moglibyśmy do siebie pisać listy, rozmawiać o

wszystkim, o czym byśmy chcieli, ale wtedy, kiedy by nam to pasowało. – Nic na to nie odpowiadała, więc zaczęło mi się robić strasznie głupio. – Ale to pewnie idiotyczny pomysł. – Nie… podoba mi się. Uważam, że jest super. – Odwróciła się i spojrzała na mnie. Blask gwiazd odbijał się srebrem w jej zielonych oczach. Patrząc na nie, miałem wrażenie, że mógłbym w nich utonąć, gdybym się dłużej w nie wpatrywał. – Pisalibyśmy do siebie prawdziwe listy? Takie na papierze? Co miesiąc? – No tak, taki właśnie przyszedł mi pomysł. Albo moglibyśmy pisać częściej, gdybyśmy chcieli. Tyle, ile byśmy potrzebowali, rozumiesz? Zawsze, gdy mielibyśmy coś do przekazania. – Przeciągnąłem kciukiem po wklęśniętym sęku w wypłowiałej desce pomostu. – Myślę, że… że byłoby wspaniale, gdybyśmy zrealizowali ten pomysł. – Oparła mi głowę na ramieniu i siedzieliśmy tak w milczeniu w środku letniej nocy w Michigan, blisko siebie, dotykając się, ale nie obejmując, nie rozmawiając, zagubieni w myślach. Tuż zanim przyszli po nas opiekunowie z naszych domków, Ever uścisnęła moją dłoń. – Obiecaj, że będziesz pisał? – Obiecuję – odpowiedziałem i niezręcznie ją do siebie przytuliłem. – Dobranoc, Ever. – Dobranoc, Caden. – Zawahała się, a potem się odwróciła i mocno we mnie wtuliła. Całym ciałem. Totalnie warte to było kłopotów, w jakie się wpakowałem. Odbiór obozowiczów w sobotę to był jeden wielki chaos; tysiące samochodów i witających się rodziców i dzieci. Tata czekał na mnie przy pikapie; ze skrzyżowanymi na piersiach rękami stał oparty o drzwi. Dostrzegłem go z oddali, podniosłem palec na znak, że zaraz podejdę, potem przedzierając się przez tłum, poszedłem szukać ciemnych włosów i zielonych oczu oraz sylwetki, która występowała w moich snach częściej, niż chciałbym to przyznać. Ever stała przy otwartych drzwiach masywnego srebrnego

terenowego mercedesa i gorączkowo się rozglądała. Spostrzegła mnie, podbiegła, porwała w ramiona i uścisnęła. Byłem tak zaskoczony, że przez chwilę nie reagowałem, potem upuściłem torbę i moje ramiona otoczyły jej ramiona i ja też ją ściskałem, i tuliłem, czując zapach szamponu w jej włosach oraz tę delikatną nieokreśloną woń, która sprawia, że dziewczyny pachną jak dziewczyny. Kiedy się rozłączyliśmy, dałem jej złożony skrawek kartki, na której napisałem moje nazwisko i adres najporządniej, jak umiałem. Na kartce, którą ona mi podała, było narysowane serduszko, w którego środku widniało moje imię wykaligrafowane zawijastymi literami. Czy to coś znaczyło? Czy to, że umieściła moje imię w sercu, oznaczało coś ważnego? A może to tylko taki dziewczyński zwyczaj? Chciałbym to wiedzieć, a ponieważ nie wiedziałem, wolałem nie wyciągać z tego zbyt pochopnych wniosków. – Masz do mnie napisać, pamiętaj – powiedziała. – Napiszę. Obiecuję. – Ściskałem kartkę od niej w dłoni, nie chcąc wkładać jej przy niej do kieszeni. Wydawało mi się, że wyglądałoby to niegrzecznie. – To dobrze. Ja obiecuję, że odpiszę. – Trzymam cię za słowo. – Usłyszałem jej ojca, który powiedział coś do jej siostry Eden, więc odsunąłem się kilka kroków. – Życzę powodzenia. No wiesz… we wszystkim, o czym rozmawialiśmy. – Ja tobie też życzę powodzenia. Pomachała do mnie sztywno, wykonując dłonią niepełny okrąg. Jej oczy patrzyły na mnie, usta się uśmiechały. Z trudem oderwałem od niej wzrok, podniosłem torbę i odszedłem do ojca i jego terenówki. W głowie mi wirowało, serce w piersi gwałtownie waliło. Tata czekał na mnie w samochodzie, za kierownicą. Gapił się przez okno, a silnik pracował na jałowym biegu. Ojciec był jakiś zamyślony, wyraźnie przygnębiony. Dlatego szybko starłem z twarzy głupkowaty uśmiech, wrzuciłem torbę na pakę i

przeciągając starą elastyczną gumę przez rączkę torby, zabezpieczyłem ją, zaczepiając haczyk od gumy o brzeg bagażnika. W dłoni miałem kartkę od Ever i żeby ją ukryć, docisnąłem dłoń do uda. – Dostałeś numer telefonu, co? – W głosie ojca pobrzmiewało rozbawienie. Zerknąłem na niego, powstrzymując chęć przewrócenia oczami. – Tak jakby. – Jak można tak jakby dostać numer telefonu? – To nie jest numer, tylko jej adres. – Adres? – Ojciec był zaszokowany. – Widzę, że to jakaś większa sprawa, Cade. Gdzie ona mieszka? Większa sprawa? Ojciec znowu starał się udawać młodzieżowca. Wzruszyłem ramieniem, nie chcąc mu mówić o pomyśle korespondowania, ale wiedziałem, że będzie mnie o to wypytywał, aż mu powiem. – Nie wiem. Jeszcze nie zaglądałem do kartki. Chyba gdzieś w Bloomfield, tak sądzę. – Bloomfield, mówisz? Luksusowa okolica. Jej rodzice muszą być nadziani. Znowu wzruszyłem ramionami, moja rezerwowa odpowiedź prawie na wszystko – Pewnie tak. Ojciec chyba pracuje w Chryslerze albo w czymś podobnym. Dyrektor albo wiceprezes. Coś w ten deseń. Ojciec prychnął sarkastycznie. – „Coś w ten deseń”. Faktycznie dużo mi to mówi. Może jednak powiesz coś bardziej konkretnego. – Dziewczyna nazywa się Ever Eliot. Mieszka w Bloomfield. Interesuje się malarstwem i rzeźbiarstwem. Ma siostrę bliźniaczkę, Eden. – Nie zamierzałem wspominać o tym, że matka Ever zginęła w wypadku samochodowym. Wydawało mi się, że to byłoby złamanie zaufania. – Jest piękna. – Lubisz ją? Znowu wzruszyłem ramionami.

– Chyba tak. – Chyba? – Ojciec pokręcił głową z irytacją, potem włączył radio. Leciało Springsteen Erica Churcha, więc obaj zaczęliśmy słuchać. Kiedy piosenka się skończyła, ojciec wyłączył radio. – A tak poza tą dziewczyną, tą Ever, jak było? – Całkiem dobrze. Ojciec chwilę milczał, zerkając na mnie wyczekująco. – Tysiące dolarów i trzy tygodnie, i słyszę od ciebie tylko, że było całkiem dobrze? Uff. Dorośli zawsze domagają się ode mnie więcej informacji, niż mam im do przekazania. – Czego ty chcesz, tato? Relacji z każdego dnia? Nie wiem, co mam ci powiedzieć. Uczyłem się mnóstwa różnych bzdetów o sztuce. O kątach, cieniowaniu, perspektywie, kompozycji. Próbowałem malowania w oleju i akwarelami. Nawet miałem zajęcia z rzeźbiarstwa, ale jestem w tym do niczego. Za to zajęcia z anatomii były super. To był obóz. Pływałem. Grałem w kosza z chłopakami z mojego domku. – I poznałeś dziewczynę. – I to też. Tak… – Wygląda więc, że miło spędziłeś czas. – Chwycił mnie za ramię swoją żelazną dłonią i potrząsnął nim, co miało być wyrazem czułości, ale wyszło dość szorstko, jakby starał się być swobodny, a nawet żartobliwy. – Myślisz, że będziesz chciał wrócić w przyszłym roku? Sporo o tym myślałem przez ostatnie kilka dni. – Możliwe. Sam nie wiem. Trudno powiedzieć. Było fajnie i dużo się nauczyłem, ale… miałem uczucie, że całe lato oddałem sztuce. Wakacje na ranczu, z dziadkiem są… no nie wiem… inne. Tata pokiwał głową. – Cóż, musisz się zastanowić, jak sądzę. Masz na to cały rok. Dziadek na pewno chciałby mieć cię u siebie w przyszłe wakacje, ale to ty musisz postanowić, co chcesz robić. Potem już milczeliśmy i słuchaliśmy w radiu country i klasycznego rocka. Im bliżej byliśmy domu, tym bardziej mina

ojca stawała się napięta i przejęta. Kilka razy otwierałem usta, żeby zapytać, co się dzieje, ale w końcu nie zapytałem. Ojciec pewnie i tak by mnie zbył, mówiąc, że nie mam się o co martwić. Ale skoro po trzech tygodniach wciąż był zestresowany i przygnębiony, to na pewno działo się coś złego, coś, o czym rodzice mi nie mówili. W domu starałem się to ignorować, ale gdy wakacje dobiegały końca i zbliżały się początek dziewiątej klasy i moje piętnaste urodziny, nie mogłem nie zwrócić uwagi na prowadzone szeptem rozmowy, gdy oglądałem telewizję, na coraz częstsze wyjścia rodziców w tajemniczych „sprawach”, ani na to, jak mama coraz bardziej się w sobie zamykała. Lecz ilekroć wchodziłem do pokoju albo pytałem, czy dobrze się czuje, przyklejała uśmiech do twarzy i zmieniała temat, pytając w jednej z wielu wariacji, czy mam już wszystko, co będzie mi potrzebne do szkoły. Po powrocie do domu po absolutnie gównianym pierwszym dniu w dziewiątej klasie usiadłem w moim pokoju przy biurku, wyjąłem z plecaka zeszyt do literatury amerykańskiej i zabrałem się do pisania pierwszego listu do Ever. Droga Ever, trochę mi zajęło, żeby usiąść i do ciebie napisać. Przykro mi z tego powodu. Wybacz. Ale szykowałem się do szkoły i w ogóle, rozumiesz? Dzisiaj był pierwszy dzień w szkole. Dziewiąta klasa to klapa. Wiem, że to tylko pierwszy dzień i że pierwsze dni zawsze są do niczego, ale mam przeczucie, że liceum będzie fatalne. Na żadne zajęcia nie chodzą ze mną koledzy z zeszłego roku i przerwy obiadowe też mamy w różnym czasie, więc generalnie zaczynam od początku. Ludzie ze starszych klas to dupki, już teraz mogę ci to powiedzieć. Myślałem o zapisaniu się do drużyny juniorów futbolu, ale nie wiem, czy chce mi się tym tyłek zawracać. Nikt mi nic nie zrobił, nie wpakowali mnie do szafki w szatni, jak jakiegoś nerda z telewizji, ale ci z drużyny to aroganckie, zarozumiałe i wrzaskliwe durnie. A jak tobie minął pierwszy dzień? Mam nadzieję, że był

lepszy od mojego. Więc siedzę tu przy moim biurku i próbuję pisać ten list, i powiem ci, że poważnie nic mi nie przychodzi do głowy. Pisanie listów jest trudniejsze, niż myślałem. No wiesz, to zupełnie coś innego niż rozmowa. Mam wrażenie, jakbym gadał sam ze sobą, co jest głupie, bo zwykle tego nie robię, ale tak to właśnie wygląda. Nie wiem, co mam pisać. Czy to dziecinne, że zadaję ci pytania? Chyba się denerwuję, że ten list wyjdzie mi, jak list pierwszoklasisty do Świętego Mikołaja. No więc tak… Chyba na tym skończę, bo naprawdę nie mam pojęcia, co mógłbym więcej napisać. Oprócz życzeń powodzenia w dziewiątej klasie. Pozdrawiam serdecznie, Caden Monroe Złożyłem list, włożyłem go do koperty i wysłałem, zanim zdążyłem stchórzyć. Drugiego, trzeciego i czwartego dnia w szkole było trochę lepiej niż pierwszego, ale nie jakoś specjalnie lepiej. W domu teraz prawie przez cały czas panowała kompletna cisza i zaczynałem się tym poważnie przejmować. Coś naprawdę dużego działo się albo między rodzicami, albo z jednym z nich, jednak żadne nie chciało ze mną o tym porozmawiać. Kiedy w poniedziałek wróciłem ze szkoły, list od Ever leżał na blacie kuchennej wyspy. Miała staranny charakter pisma, litery były okrągłe i pochyłe, a adres na kopercie był napisany tak równo, że przysiągłbym, że pisała go przy linijce. A sama koperta śmiesznie pachniała, jakby ją skropiła perfumami. Czy to normalne? Nie wiedziałem. Ale koperta pachniała Ever i to było niesamowite. Chyba zanim ją otworzyłem, kilka razy ją powąchałem. Drogi Cadenie, tak się cieszę, że jednak do mnie napisałeś! A już myślałam, że zapomniałeś. Cieszę się, że nie. I już sama chciałam do ciebie pisać, ale wolałam, żebyś to ty napisał pierwszy. Nie wiem dlaczego tak, ale jakoś czułam, że tak będzie lepiej. Czy to ma jakiś sens? Może to zbyt tradycyjne? Pewnie tak. Ale mam

nadzieję, że ci to nie przeszkadza. Przykro mi, że twój pierwszy dzień w szkole był kiepski. U mnie było dobrze. Eden i ja mamy razem tylko połowę zajęć, co mi pasuje. Kiedy zbyt długo robimy razem zbyt wiele rzeczy, zaczynam mieć klaustrofobię. Chociaż to chyba nie jest odpowiednie słowo. Nie wiem, jak to opisać. To problem bliźniaków, rozumiesz? Nie do końca chodzi o klaustrofobię, bo klaustrofobia to lęk przed małymi pomieszczeniami. U nas bardziej rzecz dotyczy… tożsamości? Gdy się ubieram jak Eden, wyglądam jak Eden, mówię jak ona i mam z nią wszystkie zajęcia i tych samych znajomych, zaczynam się czuć, jakbym traciła samą siebie, jakbym była tylko bliźniaczką, jedną z pary, zamiast kimś totalnie unikalnym, sobą, zupełnie kimś innym niż Eden. To nie znaczy, że jej nie lubię. Lubię Eden, przynajmniej pod pewnymi względami. W końcu jesteśmy bliźniaczkami i mamy to samo DNA, i w ogóle. Ale nasz sposób myślenia…? Pod tym względem jesteśmy zupełnie inne. A ja nienawidzę tego uczucia, że utknęłam w tej bańce bliźniaczek, chociaż kocham Eden i nigdy nie mogłabym bez niej żyć. Jeśli chodzi o szkołę, to tak, wiem, o co ci chodzi. Ci ze starszych klas to dupki. Pewnie u chłopaków jest trochę inaczej, ale założę się, że generalnie starsze dziewczyny są tak samo beznadziejne jak starsi chłopacy. Są wstrętne, tak samo jak oni, tylko zwykle bardziej subtelne w tym, co robią. Najczęściej. Są takie przykre. Nabijają się z twoich ciuchów, a dla dziewczyn to poważna sprawa, jeśli jeszcze o tym nie wiesz. Wyśmiewają buty, makijaż, torebki tylko dlatego, że nie jest się nimi. Moim zdaniem ubieram się raczej modnie, ale nie chce mi się aż tak gonić za modą, żeby zawsze mieć najmodniejszą torbę albo buty czy cokolwiek. To takie głupie. Jasne, że lubię dobrze wyglądać, ale nie jest to dla mnie tak ważne jak dla niektórych dziewczyn. Tych popularnych ze starszych klas. Im tylko na tym zależy. Są takie tępe i płytkie, że na ich widok robi mi się niedobrze. Jeżdżą beemkami i mercedesami ojców i zachowują się, jakby same na nie zapracowały. Mój ojciec ma tyle samo pieniędzy, co ich ojcowie, ale ja wiem, że wszystko, co mam, wszystkie ciuchy i tak dalej,

mam wyłącznie dzięki jego pracy. Te głupie starsze dziewczyny, te niby fajne, luzackie…? Oglądałeś kiedyś ten stary film Clueless? Pewnie nie. Ale on jest właśnie o tym, haha, o bezmózgich bogatych dziewczynach ze szkoły w Beverly Hills. Ona są wyniosłe i zarozumiałe, bo mają bogatych tatusiów. I dokładnie tak samo zachowują się te idiotyczne zdziry z Bloomfield Hills. Ciągle porównują, którzy rodzice mają więcej forsy i który ojciec zajmuje ważniejsze stanowisko. To jest jak drabina społeczna, wiesz? Ale ja mam to w nosie. Nie przejmuję się tym. Po prostu. Mnie zależy tylko na malowaniu i rzeźbieniu i chciałabym już tak nie tęsknić za mamą. A tak przy okazji twój list był totalnie w porządku. Brzmiał zupełnie jak ty, a na tym mi właśnie zależało. I zadawanie pytań też jest w porządku. Przecież przyjaciele ciągle o coś siebie pytają, prawda? Więc możesz mnie pytać o wszystko i już więcej się nie przejmuj, czy twoje listy są dobre. Nie będzie ich czytał nikt inny poza mną. Obiecuję. Chyba już wystarczająco cię zanudziłam swoimi sprawami, więc na tym zakończę. Śmieszne, prawie napisałam „i cię puszczę wolno”, jakbyśmy rozmawiali przez telefon. Mam nadzieję, że u ciebie w szkole zrobi się lepiej. Czekam na twój następny list. Pozdrawiam serdecznie, twoja przyjaciółka, Ever

niezmywalny wpis Droga Ever, trudno mi się pisze ten list. Nawet nie wiem, o czym mam pisać, ale czuję, że mogę ci powiedzieć wszystko, bo się przyjaźnimy, a te listy są prawie jak wpisy w pamiętniku. Wiem, że je czytasz, a ja czytam twoje. Moja mama ma raka. Właśnie dzisiaj się o tym dowiedziałem. Rak piersi. Myślę, że wiedziała o tym już od jakichś dwóch miesięcy, ale rodzice nic mi nie mówili. Chyba najpierw chcieli zaczekać i zobaczyć, czy chemioterapia pomoże. Chyba o to chodziło, sam nie wiem. Ale chemioterapia nie pomaga i chyba uważają, że już nic nie pomoże. Ojciec mi o tym powiedział. Użył tych samych słów, co lekarze, tak sądzę. Poważnych słów, medycznych określeń. Ale gdy się przebrnie przez to całe gówno, one wszystkie znaczą tylko tyle, że moja mama umrze. Cholera. Pisanie o tym to coś zupełnie innego niż myślenie o tym. Co ja mam zrobić? Mama jest przerażona, tata jest przerażony. Ja też jestem przerażony. Ale nie rozmawiamy o tym. Oni mówią o nietraceniu ducha, że trzeba myśleć pozytywnie i walczyć do końca, takie tam podtrzymujące morale bzdety. Ale oni sami w nie nie wierzą. Ja też nie. Nikt w to nie wierzy. Jak tu wierzyć, skoro każdego dnia mama jest coraz chudsza, jakby szkielet wychodził jej przez skórę. Mam sobie wmawiać, że wszystko będzie dobrze, chociaż tak nie będzie? Cholera. Chyba nie najlepszy ze mnie przyjaciel korespondencyjny. Nie powinienem pisać o takich rzeczach. Są dołujące. Więcej już ci nie będę zawracał głowy i ty też nie musisz odpisywać, jeśli nie chcesz. Mam nadzieję, że u ciebie wszystko jest dobrze. Pozdrawiam serdecznie,

twój przyjaciel, Caden Caden, oczywiście, że chcę odpisać. Zawsze będę odpisywała. W końcu po to są korespondencyjni przyjaciele, no nie? U mnie jest okej. Dużo się nauczyłam na tym obozie plastycznym i wykorzystuję to przy robieniu zdjęć. Może do następnego listu dołączę wydruk jednego z ostatnich. Tata myśli o zrobieniu dla mnie ciemni w piwnicy, żebym je mogła sama wywoływać. Chyba nie bardzo wiem, co powiedzieć na temat tego, co napisałeś o twojej mamie. Przykro mi, że to się dzieje. Wiem, „przykro mi” albo „to okropne” tak naprawdę w niczym nie pomogą, ale nie wiem, co innego mogłabym napisać. Ale nie będę się starała cię przekonywać, że będzie dobrze. Kiedy ktoś, kogo kochasz, choruje, umiera albo umarł, wcale nie jest dobrze. Wiem, jak się czujesz. Ja też straciłam mamę. Miała wypadek samochodowy. Chyba rozmawialiśmy o tym na obozie. Powiedziałam ci o mojej mamie, chociaż rzadko komu o tym mówię. Ale ty jesteś taki, że czuję, że mogę ci zaufać. Może się rozumiemy albo coś w tym stylu. No wiesz, w ten sposób, którego nie da się wyjaśnić. Ja tak to czuję. I wiem, co masz na myśli, kiedy piszesz o tych listach, że są jak pamiętnik. Piszę je i wysyłam, wiedząc, że je przeczytasz, ale nigdy nie wstydzę się napisać o rzeczach, o których nie powiedziałabym nikomu innemu. Więc powiem tak: pisz do mnie tak często, jak masz ochotę. Nikt nie powinien przez coś takiego przechodzić, jednak ty przez to przechodzisz. Ale wiedz, że masz we mnie przyjaciółkę i że zawsze możesz pisać do mnie o tym, co czujesz. Bądź silny, Caden. Twoja przyjaciółka na zawsze, Ever Przeczytałem list od Ever z dziesięć razy, zanim go złożyłem, wsunąłem ostrożnie do koperty i tę kopertę – pachnącą delikatnie perfumami Ever – schowałem do pudełka po butach obok poprzednich. Jak na razie było ich sześć, jeden na każdy tydzień,

które minęły od zakończenie obozu w Interlochen. Podniosłem pokrywkę od pudełka. Było to pudełko po butach, które akurat miałem na nogach, para sportowych reeboków. Miały już rok i zaczynały być za małe. Nie bardzo wiem, dlaczego zachowałem to pudełko, ale je zachowałem. Leżało na spodzie mojej szafy, zakopane pod starą bluzą i przetartą parą dżinsów, aż przyszedł pierwszy list od Ever Eliot, a ja musiałem znaleźć jakieś bezpieczne i intymne miejsce, w którym mógłbym trzymać jej listy. Teraz w tym niebieskim pudle z brytyjską czerwononiebieską flagą leżało ich już sześć, a samo pudełko z szafy powędrowało pod moje łóżko. Wsunąłem je teraz pod nie i wróciłem do biurka. Chociaż miałem laptop, a w salonie stała drukarka, listy pisałem odręcznie. I napisanie każdego zajmowało mi sporo czasu, bo przeważnie piszę bardzo niewyraźnie i niestarannie. Z ołówkiem w dłoni siedziałem zapatrzony w zeszyt na spirali bardzo, bardzo długo, nie potrafiąc przywołać odpowiednich słów. Zamrugałem, wziąłem głęboki oddech, kliknąłem w główkę automatycznego ołówka i zacząłem pisać. Ever, głupio tak przez cały czas pisać „droga”. Więc pominę tę część, chyba że wymyślę w jej miejsce coś innego. Zacząłem pisać ten list, ale tak naprawdę to nie wiem, jak będzie długi. Mama już teraz przez cały czas jest w szpitalu. Przerwała chemię i nie zgodziła się na operację. Lekarze mówili, że mogą ją przeprowadzić i że jest 20 procent szansy, że się powiedzie, ale że będzie niebezpieczna. Mama powiedziała „nie”. Już jej usunęli piersi. Nie ma włosów. Wygląda jak patyk obleczony papierem. To moja mama, z oczu, ale poza tym to nie ona. Nie wiem, jak to inaczej ująć. Ever, boję się. Boję się, że ją stracę, tak, ale boję się też o ojca. On odchodzi od zmysłów. Wcale nie przesadzam, naprawdę widać, że oszalał z rozpaczy. Nie opuszcza mamy nawet na chwilę, nawet żeby coś zjeść. Nikt nie może go od niej odciągnąć i już

nawet nikt nie próbuje. Czy wyjdę na egoistę, jeśli powiem, że boję się, że jego też stracę? Jest tak, jakby on chorował razem z mamą. Jakby miał z nią odejść. Ale ja mam tylko 15 lat i potrzebuję rodziców. Wiem, że mama umrze, ale czy tata też musi? On ją tak bardzo kocha, ale co ze mną? Nienawidzę tego, że brzmi to tak płaczliwie. Proszę, przyślij mi jedno ze swoich zdjęć. Twój przyjaciel na wieczność, Caden PS Spróbowałem czegoś innego niż „pozdrawiam serdecznie”, bo to też brzmi głupio. Ale nie wiem, czy to, co napisałem, nie jest jeszcze głupsze. PPS Czy określenia „fotografia” i „zdjęcie” czymś się różnią? Chciałem jeszcze raz się podpisać, ale w końcu zrezygnowałem. Potem szybko, zanimbym stchórzył, złożyłem list, wsadziłem go do koperty, przykleiłem znaczek i wrzuciłem do skrzynki. Byłem w domu, a tata w szpitalu. Kazał mi zawsze najpierw wracać do domu, żebym odrobił lekcje, i dopiero potem mogłem jechać do szpitala. Żeby było chociaż trochę normalnie. Jakby coś takiego jak normalność w ogóle jeszcze istniało. Czasami tylko siedziałem przy biurku z przyszykowanymi długopisem i kartką, jakbym zamierzał napisać list do Ever, ale go nie pisałem i wcale tak naprawdę nie chciałem go pisać. Wiedziałem, że go nie napiszę, bo w rzeczywistości po prostu zwlekałem. Z pójściem do szpitala. Właśnie to robiłem. Unikałem pojechania do szpitala, udając, że chcę napisać list, chociaż chodziło tylko o wymówkę, żeby nie musieć widzieć mamy umierającej. Wiedziałem, że powinienem ją odwiedzić, bo wkrótce odejdzie i już nie będę miał matki, ale ja po prostu… nie chciałem jej widzieć. Chciałem, żeby albo nagle cudownie ozdrowiała, albo zwyczajnie… umarła. Żeby już dłużej nie cierpiała. Nie chciałem,

żeby umarła. Oczywiście, że nie. Ale tak to właśnie odczuwałem, w głębi serca. Nigdy tego nie powiedziałem nikomu, nawet Ever, ale to było we mnie, i to było straszne. Więc siedziałem i starałem się po prostu nic nie czuć. Nawet przestałem już rysować. Bo i po co? Po wrzuceniu listu do skrzynki siedziałem na ganku, zwlekając z udaniem się na przystanek kilometr od naszego domu, skąd autobus miał mnie zawieźć do szpitala, w którym mama była szkieletem w łóżku, a jej wnętrzności pożerał mały potwór zdecydowany wykraść mi moich rodziców. Odległy turkot dziwacznego wozu, furgonetki pocztowej odbił się echem od zwisających nad moją głową gałęzi dębu i murów ceglanego domu z 1950 roku. Turkot… cisza… turkot… cisza, coraz bliżej i bliżej. Wiedziałem, że listonosz ma dla mnie list od Ever. Czułem to. Kiedy tak było, czułem w żołądku dziwne mrowienie. To nie było nic magicznego ani nadprzyrodzonego. Po prostu… wiedziałem. W końcu furgonetka zatrzymała się przed moim domem i w otwartej furtce pojawiła się oprószona siwizną głowa listonosza Jima. Jim otworzył skrzynkę, wyjął z niej mój list, potem poszperał w stercie poczty na kolanach i wrzucił do skrzynki grube koperty z rachunkami i jakieś ulotki. Na koniec ujął w poskręcane reumatyzmem palce białą kopertę, pokazał mi ją i mrugnął do mnie błyszczącym brązowym okiem. Szybko zeskoczyłem po schodkach na chodnik, podbiegłem do Jima i odebrałem kopertę. – Co tydzień, Caden. Ty i twoja dziewczyna piszecie do siebie po jednym liście na tydzień. – Miał trochę zachrypnięty głos, dudniący jak opuszczony szyb kopalni, i zdarty od wieloletniego palenia papierosów, i chyba jak sądzę od wrzeszczenia na Wietnamczyków. U lewej dłoni nie miał dwóch palców i, gdy latem chodził w koszuli z krótkimi rękawami, widać było błyszczącą poskręcaną skórę w miejscu, gdzie w jakiś sposób został ranny. Gdy czasami musiał donieść paczkę na ganek, utykał. Kiwnąłem głową. – Tak, jeden list tygodniowo.

– Lubisz tę dziewczynę, co? Wzruszyłem ramionami. – Korespondujemy ze sobą. Przyjaźnimy się. Jim uśmiechnął się kącikiem ust. – No tak, jasne. Ale jest ładna, co? Pewnie ma długie nogi i delikatne dłonie? Nienawidziłem tych rozmów, w jakie dorośli próbowali mnie wciągać, ilekroć wypływał temat Ever. Znowu wzruszyłem ramionami i się odwróciłem. – No tak. Chyba tak. Chyba jest ładna. Ale… no… muszę już iść… – Listy nie zastąpią prawdziwej osoby. – My tylko jesteśmy korespondencyjnymi przyjaciółmi. Pokiwał głową, z zastanowieniem żując kącik ust. – Kapuję. – Pomachał mi ręką. – To na razie, Cade. – Na razie, Jim. – Trzymałem list w otwartej dłoni i przyglądałem się, jak Jim odjeżdża swoją turkoczącą furgonetką, potem zabrawszy list, szkicownik i pudełko z ołówkami, poszedłem na przystanek autobusowy. List od Ever leżał na szkicowniku między jego gładką okładką a moją dłonią. Zamierzałem go otworzyć i przeczytać później. Bez mojej świadomej woli moje palce przerzuciły kartki szkicownika na pustą białą stronę i ołówek, czarny, do szkicowania, zaczął biegać po kartce. Pojawił się na niej tył furgonetki pocztowej, dłoń sięgająca do skrzynki. Pojawiły się detale, wypełniając obrazek. Sama furgonetka zrobiła się niewyraźna, zasmużona, rozmyta, podczas gdy dłoń i przedramię nabrały wyrazistości i ostrości. Pojawiły się drobne szczegóły. Ścięgna przedramienia, guzełkowate palce, drobne siwawe włoski na wierzchu dłoni i na palcach, zarys liter na kopertach zaciśniętych w tych palcach. Gardłowy dieslowski warkot obwieścił przyjazd autobusu. Wsiadłem do niego, zapłaciłem za bilet i znalazłem wolne miejsce gdzieś pośrodku przy oknie. Autobus ruszył z brawurową prędkością, a ja trzymając na kolanach otwarty szkicownik z

rysunkiem ramienia Jima, przyglądałem się uciekającej mi przed oczami rozmazanej ulicy. Serce w piersi miałem jak kamień, żołądek zaciśnięty na supeł. Od przystanku do szpitala musiałem przejść pół kilometra. Szedłem noga za nogą. Po wejściu do szpitala minąłem recepcję i wsiadłem do windy. Gdy jej drzwi z szumem się przede mną rozsunęły, czułem, że mam zaciśnięte gardło. Gdy mrugałem, w oczach czułem ból i pieczenie. W chwili, gdy dotarłem do pokoju numer 405, już zupełnie nie mogłem oddychać. Ojciec siedział na krześle przy łóżku mamy, czyli tam gdzie zawsze. Nachylał się do niej, twarz miał blisko jej kolan, ściskał jej jedną dłoń w obydwu swoich. Mama drugą dłoń trzymała na jego głowie. Jej palec wskazujący podrygiwał. Zatrzymałem się w drzwiach i przyglądałem tej intymnej scenie. Zakłócałem ją, wiedziałem, że byłem intruzem, ale nie potrafiłem odwrócić wzroku. – Nie odchodź, Jan – usłyszałem głos ojca. To nie był nawet szept, to były z trudem wydobywające się z jego gardła urywane skrawki dźwięku, rozpacz ujęta w słowa. Narysowałem ich. W automatycznym impulsie. Naszkicowałem tatę, jego duże, szerokie nachylone plecy, łóżko, zarys wychudzonej sylwetki matki pod kołdrą, jej ramiona i kark oparte na wezgłowiu, dłoń na głowie ojca, jeden palec lekko wciśnięty w jego krótko obcięte włosy. Stałem tam w drzwiach i rysowałem tę samą scenę raz za razem. Żadne z nich mnie nie zauważyło, ale mnie to nie przeszkadzało. Wreszcie straciłem rachubę tego, jak wiele razy ich narysowałem. Mój ołówek znieruchomiał, a potem, kładąc mi chłodną dłoń na ramieniu, pielęgniarka kazała mi się przesunąć w bok. Potem tata wstał, odwrócił się i mnie zobaczył. Twarz mu się skurczyła, wykrzywiła, osobista rozpacz zamieniła się w ojcowską troskę. – Nie… nie płacz, Cade. – Głos mamy, tak cienki jak

pojedyncze pasemko włosów. Nie zdawałem sobie sprawy, że płaczę, ale kiedy spojrzałem w dół, zobaczyłem, że kartka, na której rysowałem, była poznaczona okrągłymi kroplami wilgoci, twarz też miałem mokrą, a linie mojego szkicu były zniekształcone, kanciaste, po prostu… złe. – Dlaczego? – Nie bardzo wiedziałam, o co pytam, i kogo. Tata tylko pokręcił głową, a mama nie miała sił nawet na to. – Pokaż mi… jakiś swój rysunek – poprosiła. Przerzuciłem kartkę, na której ich szkicowałem, potem strony ze szkicami dłoni i oczu, z jakimiś nic nieprzedstawiającymi bazgrołami, później z ptakiem na gałęzi i z zimowym drzewem, wyglądającym, jakby stało korzeniami do góry, albo jak schemat anatomiczny układu krwionośnego lub oskrzeli. Wreszcie znalazłem szkic kaczki, którą rysowałem w Interlochen, ten najlepszy, ostatni, i ostrożnie go wyrwałem. Mama była zbyt słaba, żeby go odebrać, więc wetknęłam jej go w dłoń, między palce, przyciskając własnymi jej kciuk i palec wskazujący. Przyglądała się szkicowi długo, jakby to było jakieś wielkie malowidło z Luwru. – To jest piękne. – To tylko kaczka, mamo. – Wiedziałem, że mam się zachowywać normalnie. Miałem się sprzeciwiać i wykłócać jak zawsze, odgrywać rolę opryskliwego nastolatka. – Ale jaka… piękna. – Uśmiechnęła się, drocząc się ze mną spojrzeniem i głosem. – Kwa. – Kwa. – Pociągnąłem nosem, śmiejąc się i płacząc zarazem. Mama była jedyną osobą na świecie, która potrafiła mnie rozśmieszyć, która się wygłupiała, choć ja byłem ciągle poważny, jak ojciec. – Kwa, Aidan. Kwa. Ojciec spojrzał na nas i zmarszczył brwi. – Kwa? Kiwnąłem głową, jakbym to rozumiał. – Kwa.

Mama się roześmiała, lecz śmiech przeszedł w kaszel, słaby i rzężący. Tata był zdezorientowany. Dłoń mamy zsunęła się z jego głowy na jego ramię, a potem jej palce zamknęły się na moim małym palcu. – Kocham cię, Cadenie Connorze Monroe. Nigdy nie przestawaj rysować. Sztuka jest piękna. Ty jesteś piękny. Pokręciłem głową, słysząc pod powierzchnią tych słów, że się ze mną żegna. – Nie, mamo. Nie. To ty jesteś piękna. Ty jesteś sztuką. Uśmiechnęła się do mnie, uścisnęła mój mały palec, a ja uścisnąłem jej palce. Powędrowała spojrzeniem do ojca. Wysunęła dłoń z jego uścisku i uniosła ją do jego twarzy. Był to dla niej herkulesowy wysiłek. Nic do niego nie powiedziała, nawet jednego słowa, ale ja wszystko usłyszałem. To było jak wiersz, spojrzenie, jakie mu posłała. Wtedy wiedziałem, że pewnego dnia narysuję ten wyraz w jej oczach i że to będzie mój najpiękniejszy rysunek, jaki kiedykolwiek wykonałem. Ale w tamtej chwili nie mogłem tego narysować. Nie byłem w stanie. W tylnej kieszeni spodni miałem list od Ever, pognieciony i pomięty od siedzenia na nim, w rękach szkicownik, za uchem ołówek. I nagle doznałem wrażenia, że wychodzę z siebie. To nie byłem ja, mnie tam w ogóle nie było, byłem tylko punktem świadomości – pozbawionym ciała, ubrań, smutku i cierpienia – przyglądającym się kochającemu spojrzeniu matki wbitemu w zrozpaczoną i zapłakaną twarz ojca. – Jan. Jej oczy nagle znieruchomiały i zrobiły się puste. Nic w nich nie było, ani jej, ani życia, ani smutku. Ostatnie słowa, jakie wypowiedziała, wypowiedziała bezgłośnie do ojca. Do swojego męża. Przyglądałem się, jak zaczyna do niego docierać, że odeszła. Zadrżały mu ramiona, takie muskularne, a jednak tak słabe, tak kruche. A potem, niczym porwany nagłym wybuchem, z hukiem przewracając krzesło na podłogę, poderwał się na nogi, w dwóch

długich krokach pokonał pokój i jego pięść z całą siłą walnęła we framugę. Powstało w niej wgniecenie, poleciały drzazgi, popękał tynk. Ojciec z rozciętą i pokrwawioną dłonią osunął się na drzwi. Do środka z korytarza zajrzała pielęgniarka, która przez dłuższą chwilę nic nie robiła, jakby zastygła w czasie i w ciszy. Ale wokół wcale nie było cicho. Byliśmy w szpitalu. Monitor wystukiwał monotonną piskliwą pieśń o śmierci, głosy nierozróżnialnymi słowami odbijały się od ścian, jacyś niczego nieświadomi ludzie wchodzili i wychodzili. Stałem w tym samym miejscu, przy łóżku. Nie mogłem się poruszyć. Tata leżał na podłodze – dumny, silny mężczyzna płakał zwinięty w kulkę. To mnie wyrwało z odrętwienia: tata, tam na tej podłodze. Nie powinien tak leżeć, to nie było miejsce dla niego. Uklęknąłem przy nim, chwyciłem za szerokie ramiona, żeby mu pomóc wstać. Czułem się jak małe dziecko, tylko że już nim nie byłem. Wsunąłem się przed niego, podparłem jego pierś plecami i go podźwignąłem. Przywarł do mnie, bezgłośnie płacząc. Trzymałem go, a on ponad moim ramieniem patrzył na mamę, na zwłoki, które kiedyś były nią. Odciągnąłem go. Szedł za mną, mamrocząc coś, czego nie mogłem zrozumieć. Ktoś mnie zawołał po imieniu, potem zawołał ojca, ale obaj to zignorowaliśmy. Naszego pikapa odnalazłem daleko w głębi wielkiego parkingu na trzecim poziomie. Ojciec szedł obok mnie, powłócząc nogami, jakby był zupełnie wyzuty z sił. Kluczyki do auta zawsze nosił przyczepione na karabińczyku do szlufki spodni. Odpiąłem je, otworzyłem samochód i pomogłem tacie usiąść na siedzeniu pasażera. Oparł się o drzwi, przytykając czoło do szyby, wpatrzony w nią niewidzącym wzrokiem. Usiadłem za kierownicą, przysunąłem fotel, obniżyłem kierownicę i poprawiłem lusterka. Nauczyłem się prowadzić już jako dwunastolatek na ranczu dziadka i, ilekroć tam byłem, jeździłem sam. Nie miałem prawa jazdy, ale w tym momencie się tym nie przejmowałem. Wolno i ostrożnie wyjechałem z miejsca

parkingowego, potem z garażu i z terenu szpitala na ulicę. Znałem drogę do domu i wiozłem nas tam najostrożniej, jak potrafiłem. Byłem otępiały, nic nie czułem. Byłem pusty. Tata się nie odzywał, nawet się nie ruszał. Chwilami myślałem, że nie oddycha, ale wtedy szyba zachodziła mgłą, więc odwracałem wzrok, żeby patrzeć na drogę. Dowiozłem nas do domu, pomogłem tacie wysiąść i dojść do sypialni. Zatrzymał się w jej drzwiach, wpatrzony w starannie zasłane łóżko z narzutą i wydętymi białymi poduszkami. Pokręcił głową w pierwszej oznace życia od chwili opuszczenia szpitala. Na chwiejnych nogach, jakby był pijany, odwrócił się i ciężko stąpając, zszedł na dół. Poszedłem za nim, nie wiedząc, co powinienem zrobić. Ojciec wszedł do kuchni, stanął przed lodówką i otworzył szafkę nad nią. Wyjął z niej butelkę Jacka Danielsa, która była prawie pełna. Odkręcił zakrętkę i napił się prosto z butelki, biorąc trzy długie gulgoczące łyki. Przyglądałem się mu bez cienia emocji. Można się było tego spodziewać, pomyślałem. Tak się robi, kiedy komuś umiera żona. Ale co ja miałem zrobić? Mnie umarła matka. Sięgnąłem po butelkę. Ojciec popatrzył na mnie. W jego pustym spojrzeniu coś na chwilę zabłysło, na chwilę znów był sobą i wyglądało, jakby ze sobą walczył, ale potem znowu się oddalił, jego oczy znowu zaszły pustką i ojciec wypuścił butelkę. Whisky wypaliła mi przełyk, paliła w piersiach i w żołądku. Zachłysnąłem się, kaszlnąłem i zacząłem pluć. A potem napiłem się jeszcze i jeszcze. Przy trzecim łyku zrobiło mi się niedobrze, żołądek podszedł mi pod gardło. Zawirowało mi w głowie, więc oddałem butelkę ojcu. Ciężko stąpając, wyminął mnie i poszedł do swojego gabinetu. Miał tam futon i kilka razy spał na nim, gdy się pokłócili z mamą. Runął na niego, wylewając sobie whisky na rękę. Znowu przystawił butelkę do ust, pociągnął, potem położył głowę na materacu i zamknął oczy. Z jednego pociekła mu łza. – Jan. – To był szloch, który się rozległ, gdy zamykałem drzwi.

Taka rozpacza jest zbyt prywatna na świadków. Byłem oszołomiony, piłem pierwszy raz w życiu. Poszedłem na górę do swojego pokoju i usiadłem przy biurku. Na świecie istniała tylko jedna osoba, z którą chciałem porozmawiać. Ever, ona odeszła. Właśnie przed chwilą patrzyłem, jak umiera. Odeszła w spokoju. Kwakała do mnie. Pokazałem jej mój rysunek z kaczką, ten, który narysowałem w Interlochen. Pamiętasz? Pokazałem jej ten szkic, a ona do mnie zakwakała. Jak kaczka. Powiedziała mi, że mnie kocha. List od ciebie mam w kieszeni. Nie otworzyłem go. Jeszcze go nie czytałem. Jestem chyba trochę pijany. Nie przeszkadza ci to? Nie wiedziałem, co innego mógłbym zrobić. To dla mnie za wiele. O wiele, wiele za dużo. Co ja, do jasnej cholery, mam zrobić? Przywiozłem tatę do domu. Ze szpitala. I tak po prostu ją tam zostawiłem. Ale jej tam już nie ma, prawda? Mama odeszła. Ciało w łóżku to tylko mięso. Ale i tak ją tam zostawiliśmy. Co teraz? Tata też odszedł. Nie umarł, ale się załamał. Nie wiem, czy kiedykolwiek się podniesie. Moim zdaniem tak bardzo potrzebował mamy, że nie będzie umiał bez niej żyć, i teraz on też jest tylko mięsem. Więc co ze mną? W swoim ostatnim liście pisałaś, że twój tata szykuje ci ciemnię, ale dopiero po wysłaniu odpowiedzi zorientowałem się, że nie wiedziałem, że interesujesz się też fotografią. To coś nowego? Wiem, że malujesz i chcesz rzeźbić, ale nie pamiętam, żebyś mówiła o fotografii. To tylko taka przelotna myśl. Boję się. Czy już zawsze będę sam? Mam tylko piętnaście lat. Może tata po prostu zniknie, po prostu przestanie żyć. Czy ja też mogę przestać żyć? Nie wiem, co mam teraz robić. Jest tak, jakby przez wiele tygodni zbierała się wielka fala i teraz ta fala uderzyła, a ja tonę. Kiedyś oglądałem film o surferach. Fala ich pochwyciła i wirowali, i wirowali, i wsysało ich, aż w końcu nie mogli nabrać powietrza, nie wiedzieli, gdzie jest powierzchnia. I ja właśnie tak się czuję, jakbym dostał się w środek wielkiej fali, która nie chce mnie wypuścić, a ja nie mogę złapać oddechu.

Myślę, że to właśnie w takich chwilach z ratunkiem nadchodzi sztuka. Powinienem zostać sławnym artystą, bo przeżywam tragedię, a to właśnie na bazie tragedii rodziła się cała wielka sztuka, prawda, kiedy przeżywa się coś strasznego i człowiek musi to jakoś wyrazić. Ale ja chyba nie mam tego w sobie. Czuję się tak, jakby ta fala wessała nawet moją sztukę. Chociaż narysowałem jedną z ostatnich chwil mamy. Tata obok niej. Czeka. Już wie. Dlaczego oni mi nie powiedzieli? Dlaczego udawali, że wszystko jest w porządku, aż było za późno? Czuję się, jakby mnie ograbili z pożegnania. Gdybym wiedział… Nie wiem, co bym zrobił. Spędzał z nią więcej czasu. Bardziej ją kochał. Teraz już nic mi nie zostało. Jestem tylko ja i nie wiem, co robić. Przepraszam za ten straszny list, Cade Oderwałem wzrok od kartki. Ściany i sufit wirowały. Słowa, które napisałem, były rozmazane, krzywe, wykoślawione. Wiedziałem, że nie powinienem wysyłać tego listu, ale część mnie, ta odpowiedzialna za… życie, dorosłość, za innych, cokolwiek… ta część mi się wymykała. Nie powinienem wysyłać tego listu, ale i tak zamierzałem to zrobić. Potrzebowałem odczuć te emocje, potrzebowałem przelać je na papier, wyrzucić je z siebie. Świadomość, że mogłem do kogoś napisać, do kogoś, kto nie będzie mnie oceniał, kto odpisze i obdarzy mnie współczuciem, pomagała mi pozostać sobą, poczuć się dobrze. Nie, teraz już nic nie mogło być dobre, ale czułem, że muszę wysłać list do Ever. Żeby nie zwariować. Znaczki znalazłem tam gdzie zawsze, w kuchni, w szufladzie na szpargały, w której leżały nożyczki, śrubokręt, klucz francuski, taśma samoprzylepna i różne klucze na plastikowym breloczku z amerykańską flagą. Znaczków zostało tylko sześć. Patrząc na nie, jak obuchem uderzyło we mnie pewne wspomnienie. Zaledwie sprzed kilku tygodni. Mamy szukającej czegoś w tej szufladzie – chyba klucza imbusowego, bo chciała przykręcić nogę w

rozchwianym stoliku – i mówiącej, że kończą nam się znaczki i że je kupi, kiedy następnym razem będzie na poczcie. Ale nigdy do tego nie doszło. Za bardzo się rozchorowała, żeby pójść na pocztę, była tak słaba, że nawet nie mogła wstać z łóżka, i to wtedy tata na stałe zabrał ją do szpitala. Żeby tam umarła. I teraz w szufladzie zostało tylko sześć znaczków. Dotychczas nigdy ich sam nie kupowałem. Co zrobię, kiedy się skończą? Będę musiał gdzieś je dokupić. A co jeśli tata też umrze? Jeśli zupełnie się podda i będę musiał sam się sobą zająć? Byłem tylko nastolatkiem. Miałem tylko piętnaście lat. Nie umiałem gotować. Nie wiedziałem, jak się robi pranie, zarabia pieniądze. Potrzebowałem rodziców. To, co mi zostało, to te sześć znaczków. Pojedynczy rządek pastelowych portretów Benjamina Franklina, jeden prostokącik za drugim. Na twarz wypłynął mi pot, zachwiałem się i upuściłem list. Żołądek podszedł mi do gardła i ściskając znaczki w pięści, znowu się zachwiałem. Wolną ręką chwyciłem się blatu i odzyskawszy równowagę, spojrzałem w dół na biały prostokąt leżącej na terakocie koperty. Żeby ją podnieść, musiałem bardzo ostrożnie się po nią schylić. Alkohol początkowy podziałał na mnie euforycznie i odurzająco, ale teraz jego działanie się zmieniało. Uczucie bycia pijanym nie było już tak przyjemne. Zwyczajnie mnie mdliło i nie miałem żadnej kontroli nad przewalającymi się przeze mnie emocjami. W moim pojęciu mogłaby być już północ. Śmierć powinna się wydarzać tylko nocą, w ciemności, obleczona mrokiem. Ale na zewnątrz wciąż trwał dzień. Krok za krokiem wyszedłem z kuchni i przez salon z jego szarą dzieloną kanapą z mikrofibry, z której mama była taka dumna, i z ukochanym przez tatę sześćdziesięciocalowym płaskim telewizorem przeszedłem do drzwi wyjściowych. Ciężkie przeszklone drzwi zamknęły się za mną z hukiem, zanim zdążyłem do końca wyjść, uderzając mnie w ramię i spychając w bok. Chwyciłem się poręczy na ganku i stałem tak, czekając, aż świat przestanie wirować.

Właśnie zachodziło słońce. Jego złociste promienie przeświecały zza drzew i budynków, bursztynowa poświata kładła się pasmami na ulicę, elewację, na mury, szyby samochodu i te w domu, na wszystko. Było tak, jakby kosmiczny balon pełen złocistego światła rozpękł się gdzieś wysoko ponad niebem i teraz jego świetlista zawartość spływała na mnie, kąpiąc mnie w glorii słonecznej śmierci. Nie byłem pewien, czy ta metafora miała jakiś sens, ale właśnie coś takiego przemknęło mi przez głowę i wydało mi się to bardzo poetyckie. Ulicą cicho przemknęła błękitna toyota prius, smuga złotego światła prześliznęła się po jej masce, potem po dachu, po czym mały samochodzik zniknął, skręcając na skrzyżowaniu w Garfield Avenue. Przejazd toyoty zdawał się w jakiś sposób ważny. Jakby to coś oznaczało, tylko że ja byłem zbyt pijany, żeby to pojąć. Zamrugałem, spojrzałem na list w mojej ręce. Uzmysłowiłem sobie, że go nie zaadresowałem. Zakląłem głośno i żeby zlokalizować drzwi wejściowe, na chwiejnych nogach wykonałem pełny obrót. Tyle że zamiast przejść przez drzwi, upadłem w tył na werandową huśtawkę, starą kanapę zawieszoną na poplamionych rdzą srebrnych łańcuchach, które skrzypiały, gdy huśtawka się poruszała. O Boże. O Boże. Huśtawka zwaliła mnie z nóg i teraz bujałem się w tył i w przód, w tył i w przód, a słoneczna poświata huśtała się i przemieszczała wraz ze mną. List. Za uchem wciąż miałem mój ołówek do cieniowania. Sięgnąłem po niego wolno, kopertę z listem położyłem na szerokim wytartym do gładkości oparciu huśtawki i drobnymi, rozedrganymi, ale wyraźnymi literami napisałem na niej adres zwrotny. Potem na środku wykaligrafowałem jej imię i nazwisko. „Ever Eliot”. Dobrze, udało się. Każda litera była perfekcyjnie uformowana, elegancka i kanciasta. Przez głowę przeleciały mi nazwa ulicy i numer, więc skupiłem całą uwagę na tym, by ołówek był mi posłuszny. „17889 Crabtree Road, Bloomfield Hills”. Z jakiegoś powodu nie mogłem sobie przypomnieć kodu pocztowego. Wysilałem pamięć, ale na próżno. 48073? Nie, to Royal Oak. Dlaczego pamiętałem kod Royal Oak, ale nie kod Ever

w Bloomfield Hills, skoro każdego tygodnia pisałem go na listach do niej? Aha! Uniosłem lewy pośladek i niezgrabnym ruchem wyciągnąłem kopertę z tylnej kieszeni spodni. 48301, no właśnie. Dopisałem kod i powoli, trzymając się poręczy i ostrożnie stawiając każdy krok, pokonałem trzy schodki w dół do chodnika. Gdy już na nim stałem, utkwiłem wzrok w skrzynce pocztowej na końcu podjazdu. Wydawało mi się, że mam do niej bardzo daleko, ale postanowiłem, że tam dotrę i wrócę do domu, ani razu się nie przewracając. W końcu wiedziałem, że tak naprawdę do skrzynki jest tylko dwadzieścia kroków lub coś koło tego. Ale kiedy ulica, chodnik i trawnik tak falują i podskakują, jak to czyniły w tym momencie, dwadzieścia kroków wydaje się tysiącem. Puściłem wspierającą poręcz i zrobiłem krok, czując się jak astronauta na odległej planecie, oddalający się od bezpiecznego schronienia statku kosmicznego. Skupiłem wzrok na skrzynce. Przestałem liczyć kroki i spróbowałem wyglądać normalnie. Czy było po mnie widać, w jakim jestem stanie rozsypki? Czułem się, jakbym na czole miał przyczepiony jaskrawy neon ogłaszający światu, że jestem bardziej pijany niż ktokolwiek w całej historii pijaństwa. Po całej wieczności ostrożnego stawiania jednej stopy za drugą wreszcie dotarłem do skrzynki. Otworzyłem metalowe drzwiczki, wsunąłem list do środka, zamknąłem drzwiczki i podniosłem w górę czerwoną flagę. Zaraz, czy przykleiłem znaczek? Ponownie otworzyłem skrzynkę i mrużąc zamglone oczy, spojrzałem na list. Tak, stary Ben z jego idiotycznym uśmieszkiem gapił się na mnie, lekko przekrzywiony na kopercie. Teraz trzeba wrócić. Żaden problem. Gdyby tylko nie to wielkie jak kanion pęknięcie na skraju podjazdu. Kiedy ono się tam pojawiło? I dlaczego nagle stanowiło dla mnie tak dużą przeszkodę? Wyrwa pochwyciła mnie za palec u nogi i sprawiła, że poleciałem na trawnik. Zielone źdźbła łachotały mi stopy, policzek, dłonie. I nawet na leżąco świat nadal wirował. To wcale nie było zabawne. Mama nadal nie żyła, a alkohol i upicie się nie pomagało.

No… może trochę tak, ale tylko trochę. Ból był mniej wyraźny. W sumie nie odczuwałem go jak ból, tylko jak coś, o czym wiem, że istnieje, był jak świadomość, że za kilka miesięcy mam mieć klasówkę. Klasówka się wydarzy, będzie okropnie, ale jeszcze teraz nie muszę o tym myśleć. Za to musiałem się podnieść z trawnika. Nie mogłem tak na nim leżeć. Wyglądałoby to podejrzanie, gdyby mnie ktoś zobaczył. Ludzie nie leżą na trawnikach przed swoimi domami o szóstej wieczorem… w zasadzie nigdy tak nie leżą. Nigdy. Nigdy. Pomyślałem o Ever. O jej liście, że muszę go przeczytać. Pora wstać. Dam radę, to łatwizna. Podźwignąłem się na nogi, otrzepałem kolana i tyłek. Ale w kieszeni spodni listu nie było. Gdzie on się podział? Okręciłem się niepewnie dokoła, przeszukując ziemię. Nic. Gdzie on jest? Ogarnęła mnie panika. Nie mogłem zgubić listu od Ever. Był ważny. To, co Ever do mnie pisała, było bardzo ważne. Pisała do mnie. Do mnie, a nie do kogoś innego. To oznaczało, że o mnie myślała. Że może jej na mnie zależy. Przeniosłem spojrzenie na werandę, na trzy prowadzące na nią schodki. List tam leżał, pod huśtawką. Jaka ulga. Muszę się wspiąć na schody, może przytrzymując się poręczy obydwiema rękoma. Wylądowałem na huśtawce, która w złocistym blasku zachodzącego słońca znowu usunęła mi ziemię spod stóp. Skończyło się na tym, że ani do końca na niej nie leżałem, ani nie siedziałem. Mając nareszcie cenny list w swoim posiadaniu oraz coś w miarę stabilnego pod tyłkiem, podniosłem kopertę i ściskając ją w obu dłoniach, popatrzyłem na nią. Litery mojego nazwiska i numer ulicy były zamglone, niewyraźne, podwójne. Byłem zbyt pijany, żeby przeczytać ten przeklęty list. Wetknąłem go więc z powrotem do kieszeni i spróbowałem opanować wirowanie w głowie. Nienawidziłem tego, nienawidziłem uczucia bycia pijanym.

Dlaczego tata uważał, że to w czymkolwiek pomoże? Nagle poczułem się kompletnie wyczerpany, moje powieki zrobiły się ciężkie, gorące. W brzuchu mi się wywracało, tym bardziej że huśtawka lekko się bujała. Złocista mgiełka zachodu słońca zniknęła, pozostawiając po sobie pomarańczowo-różową poświatę przechodzącą w szarość wieczoru. Przyglądałem się potrząsanym wiatrem liściom na drzewie, przyglądałem się, jak szarość dnia gęstnieje, ciemnieje, a potem ociężałość całkowicie mną zawładnęła i moja głowa osunęła się w tył na oparcie huśtawki. Obudziłem się obolały i zdezorientowany. Dokoła mnie było cicho i ciemno, otaczała mnie najczarniejsza noc, której ciemności nic nie rozpraszało oprócz blasku latarni w oddali na jednokierunkowej ulicy. Na werandach w żadnym z okolicznych domów się nie świeciło, nie przejeżdżały żadne samochody, nie było gwiazd ani księżyca. Tylko ciemność i odgłos mojego oddechu. Zrobiło mi się niedobrze, wymiociny bez ostrzeżenia podeszły mi do ust. Zerwałem się z huśtawki i przechylony przez poręcz opróżniłem żołądek z gorącej, kwaśnej treści w azalie mamy. Wymiotowałem raz za razem, aż w końcu, ciężko dysząc, ledwo trzymałem się na nogach. Nie miałem już czym wymiotować, lecz mój żołądek wciąż się zaciskał. Kiedy już wreszcie przestał, wszedłem do domu. List Ever był cały pognieciony, więc go wygładziłem na udzie, zamierzając go otworzyć i przeczytać tu, gdzie stałem, w mrocznym korytarzu. Po chwili zmieniłem zdanie. Drzwi do gabinetu ojca znajdowały się po mojej prawej stronie. Były zamknięte. Otworzyłem je i zajrzałem do środka. Ojciec leżał na podłodze, twarzą do dołu, pusta butelka walała mu się pod pachą. Miał zamknięte oczy i głośno chrapał. Przynajmniej żył. Powinienem coś dla niego zrobić. Jakoś mu pomóc. Ukląkłem przy nim, wyszarpnąłem butelkę spod ręki i odstawiłem. Ojciec ani się nie poruszył, ani nie zareagował w żaden inny sposób, tylko dalej głośno chrapał.

Potrząsnąłem go za ramię. – Tato. Hej, tato. Obudź się. Podnieś się z podłogi. – Nawet nie drgnął. Potrząsnąłem nim mocniej. – Tato! Przekręcił się nagle, potrącił mnie rozprostowaną ręką tak, że prawie się przewróciłem. Usłyszałem, że się krztusi, z kącika ust wypłynęły mu wymiociny. Rzuciłem się do niego, szybko przekręciłem na bok i strumień rzygowin wypłynął mu z ust na dywan. Wstrzymując odruch wymiotny, odciągnąłem go w bok. Ale on znowu zwymiotował. Puściłem jego rękę i opadłem na tyłek. Jęknąłem z frustracji i dlatego, że mnie też było niedobrze. Tata znowu zwymiotował, potem jeszcze raz, aż w końcu głośno stęknął, jakby wracała mu przytomność. Wziąłem kilka głębokich oddechów, próbując się uspokoić, ale odór wymiocin mnie przytłoczył i zacząłem się krztusić. Kaszlnąłem, zdusiłem odruch wymiotny, zdusiłem łzy, które kipiały tuż pod powierzchnią. Tata chwiejnie usiadł, zamrugał, rozejrzał się dokoła przez przymrużone oczy, zobaczył wymiociny, zobaczył mnie, a potem zaczął się dźwigać na nogi. Pośliznąwszy się stopą na wymiocinach, runął na futon, opadając na niego plecami. – Jan… – wymamrotał i zaszlochał. Po policzku popłynęła mu łza. Przesunąłem się pod ścianę, oparłem się o nią plecami i patrzyłem na mojego ojca, jak płacze w pijanym zwidzie. Mojego dumnego, silnego ojca. Ojca, który rzadko kiedy krzyczał lub nawet podnosił głos, nie zrobił tego nawet wtedy, gdy piłką bejsbolową zbiłem przednią szybę w jego terenówce, nawet wtedy, gdy on i mama się o coś kłócili. Nigdy nie widziałem go smutnego czy rozeźlonego ponad poirytowanie i milczący gniew. Patrzenie teraz, jak płacze, kompletnie mnie rozkładało. Coś o ostrych, rozdzierających pazurach chwyciło mnie za serce i mną potrząsnęło. Z gardła wydarł mi się szloch, potem następny. Zacisnąłem zęby i płakałem cicho przez pełną minutę. Gorące łzy na policzkach. Nie chciałem płakać głośno. Zacząłem

się dusić, sapać, żeby złapać powietrze, ukryłem twarz w dłoniach, dławiąc się własnymi łzami. Nie myślałem o niczym, była tylko rozpacz. Dezorientacja. Byłem z tym sam. Tata też był sam ze swoim smutkiem. Ale czy on nie powinien nas do siebie zbliżyć? Jednak musiałem sam przeżywać mój ból. Zmusiłem się, żeby wstać, otarłem twarz dłońmi. Z szafki z pościelą w korytarzu wyjąłem ręcznik i wytarłem wymiociny. Były śliskie i gorące. Żeby je zebrać, musiałem zużyć cztery ręczniki, potem wyczyściłem dywan pianką. Ręczniki wrzuciłem do pralki. Po chwili majstrowania przy niej znalazłem wyciąganą szufladę na proszek, w której wyraźnie był zaznaczony poziom proszku: normalny i maksymalny. Obok była przegródka na płyn do płukania. Odnalazłem odpowiednie butelki i nalałem płyny, włączyłem pralkę i ustawiłem odpowiedni program. Było to pierwsze samodzielnie załadowane przez mnie pranie w moim życiu. Czułem się, jakbym miał więcej niż piętnaście lat. Czułem się jak staruszek. Pusty i dokumentnie zużyty. W kuchni było ciemno i cicho. Wyglądała obco, jak dziwna kraina, której nigdy nie widziałem. Zielononiebieskie cyfry na wyświetlaczu w mikrofali pokazywały trzecią dwadzieścia trzy nad ranem. Co teraz? Byłem wyczerpany, ale wiedziałem, że nie będę mógł zasnąć. Już teraz, ilekroć zamknąłem oczy, widziałem mamę, widziałem jej spojrzenie, gdy umierała. Jak jej dłoń zwiotczała. Tatę walącego pięścią we framugę. Pielęgniarki patrzące z bezradnym współczuciem. Słyszałem pisk monitora, na którym przesuwała się ciągła linia. Zdusiłem narastający we mnie szloch, zacisnąłem oczy i zacząłem mocno oddychać. Przypływ łez minął. Oparłem się o blat ze zlewem i słuchałem odgłosu kapiącej z kranu wody, wolnego kap… kap… kap… List. List od Ever. Włączyłem światło i usiadłem przy stole w kuchni, kładąc przed sobą pogniecioną kopertę. Wygładziłem ją

rękoma, potem otworzyłem. Dlaczego tak się denerwowałem? Przecież nie było czym. Ale chyba miałem nadzieję, że list w jakiś sposób przyniesie mi pocieszenie, ukoi mój ból. Caden, albo, jak sądzę mogłabym zacząć od „Drogi Cadenie”, bo taki jesteś. To znaczy dla mnie. Czy to nie dziwne? Może tak. „Drogi” według Google znaczy: ktoś, kto jest nam bliski uczuciowo; ktoś, kogo bardzo lubimy. Mam nadzieję, że nie uznasz tego za zbyt dziwaczne, ale mam wrażenie, jakby między nami istniała jakaś specjalna więź. Też masz takie wrażenie? Tak mi przykro, tak strasznie przykro, że twoja mama jest coraz bardziej chora. Pewnie jest ci bardzo ciężko. Kiedy moja mama zmarła w wypadku samochodowym, to była najtragiczniejsza rzecz, jaka mnie w życiu spotkała. Mama żyła, czuła się dobrze, a potem nagle tata mówi nam, że jej nie ma. Bez ostrzeżenia, tak po prostu… umarła. Byłam wtedy w domu, odrabiałam lekcje i tata wszedł do mojego pokoju. Płakał. Kiedy dorosły mężczyzna płacze, to… to po prostu nie tak. Dorośli mężczyźni nie płaczą. Nie i koniec, rozumiesz? A on płakał. Po policzkach lały mu się wielkie łzy i ledwie mógł mówić. Mimo to wciąż wyraźnie pamiętam jego słowa: „twoja mama… ona miała wypadek, Ev. Nie żyje. Nie mogli jej odratować. Zderzenie czołowe”. Nie był w stanie powiedzieć nic więcej, po prostu nie mógł wydobyć z siebie głosu. Potem już nigdy nie był taki sam. Zwyczajnie… przestał być sobą. Jakby jakaś część w nim umarła wraz z mamą. O takich rzeczach się słyszy, prawda? Czyta się o nich w książkach. Przynajmniej ja czytałam. Ale teraz widzę, że to prawda. Chcę przez to wszystko powiedzieć, że dla mnie to było takie „bum” i mama odeszła. W twoim przypadku… kiedy musisz na to patrzeć…? No nie wiem. Po prostu mi przykro, że tego doświadczasz. Chciałabym móc coś powiedzieć albo zrobić, żeby ci pomóc. Mój tata też się zmienił. Już o tym pisałam, ale warto to

powtórzyć. Nigdy potem nie był taki sam. Nie wiem. Mam piętnaście lat i potrzebuję obojga rodziców, ale mam tylko jednego, a on tak naprawdę już nie jest jak rodzic. Chodzi do pracy i siedzi tam całe dnie, i tak naprawdę nie obchodzi go, co robimy. Jest tylko… czy ja wiem… źródłem pieniędzy. Co, jeśli uznać, że generalnie zostałam sierotą, nie jest takie złe, bo przynajmniej nie muszę się martwić, że będę głodowała, prawda? #zawszepatrznajasnąstronę”. Sorry za hasztaga. W szkole wszyscy ich używają. BEZ PRZERWY. Czasami to irytujące, te SMS-y i wpisy na Facebooku z hasztagami, ale to się stało popularne, rozumiesz? Więc często, kończąc wpis, ich używam. Wiem, że piszę chaotycznie. Wybacz. Powinnam odrabiać lekcje, ale mi się nie chce, więc zwlekam. Wolę pisać do ciebie. Wiem, że sama bardzo czekam na twoje listy, więc zakładam, że ty też pewnie czekasz na moje. Ja twoje czytam po kilka razy i wszystkie składam w pudełku po butach. Głupie, nie? To pudełko po steve maddenach, które tata kupił mi tydzień przed śmiercią mamy. Już są na mnie za małe, ale pudełko jest świetne, a te maddeny były zabójcze. Ciebie pewnie buty nie ruszają. Jesteś chłopakiem, a faceci mają chyba w nosie takie rzeczy, co? Boże, zapisałam już cztery strony. Chyba już skończę i zabiorę się do lekcji. Napisz do mnie szybko! Oddana ci twoja przyjaciółka na zawsze, Ever PS Możesz zaczynać i kończyć swoje listy, jak chcesz. Dla mnie to bez różnicy. Niczego nie uznam za głupie, obiecuję. PPS Nie i tak. Fotografia to zdjęcie, a zdjęcie może być fotografią. Ale zdjęcie nie zawsze jest fotografią, podczas gdy fotografia zawsze jest zdjęciem. LOL. Brzmi jak równanie z matematyki, nie uważasz? Ale chodzi o to, że możesz mówić foto albo fotografia, albo zdjęcie. Ja mam zwyczaj mówić „foto”, bo to brzmi bardziej… profesjonalnie, jak sądzę. Ale to ja. Nie miałam

odpowiednio dużej koperty, żeby przesłać ci fotkę bez jej zginania, więc kupię większą i zdjęcie wyślę ci w następnym liście, okej? Przeczytałem list cztery razy. Zwłaszcza tę część „Oddana ci”. I tę z „twoja przyjaciółka na zawsze”. Chciałem, żeby to coś znaczyło, żeby było głębokie, osobiste, znaczące i trwałe. Albo jak sądzę, chciałem, żeby cokolwiek takie było, bo w tym momencie w moim życiu wszystkiego tego nie miałem.

malowane bólem EVER Rzuciłam ostatni list od Cadena na łóżko i się rozpłakałam. Płakałam z powodu Cadena, ale płakałam też ze względu na siebie. Śmierć matki Cadena z całą wyrazistością przypomniała mi o śmierci mojej mamy. Zdawałam sobie sprawę, że nie można porównywać sposobów, w jaki odeszły, ale wiedziałam, że ból to ból, jego natężenie zależy od osoby, która go odczuwa. Miałam odniesienie tylko do własnego bólu, niemniej starałam się wczuć w to, co mógł przeżywać Caden. Stracił matkę w najtragiczniejszy sposób z możliwych: powoli. Słowa listu opływały jego cierpieniem. Kiedy go pisał, był pijany, stąd błędy. Ale ból wyczuwało się w każdym zdaniu i między nimi. Nauczyłam się czytać jego listy, czytając między linijkami, szukając tego, czego nie powiedział, chociaż próbował. Był zagubiony, sam i zdesperowany. Bardzo chciałam móc zrobić coś więcej poza napisaniem do niego kolejnego listu. Ale nie mogłam. Nie miałam prawa jazdy ani samochodu, a tata był w pracy, miał wrócić dopiero o dziewiątej albo dziesiątej. Ostatnio zostawał w pracy coraz dłużej i dłużej. Wychodził do niej, jeszcze zanim wstawałam, o szóstej, i wracał najwcześniej o ósmej wieczorem. Czasami wcale nie wracał. Spał w biurze, jak się domyślałam. Mogłam więc tylko napisać list. Albo… mogłam coś namalować i wysłać obraz pocztą. Zostawiłam list na łóżku i poszłam do pracowni. W naszym domu było pięć sypialni; w jednej spał tata, w drugiej Eden, ja w trzeciej, a w czwartej i piątej były pracownie moja i siostry, moja do malowania i Eden do grania na wiolonczeli. Włożyłam koszulę do malowania, starą białą koszulę na guziki taty. Była na mnie za duża; rękawy podwinięte czterokrotnie i tak sięgały mi do przedramion, a dół do kolan. Lubiłam malować ubrana tylko w nią. Uczucie wolności, jaką dawał mi dotyk miękkiej bawełny na

skórze, pozwalało mi się skupić. T-shirt i dżinsy zostawiłam na kupce na podłodze, zamknęłam drzwi i otworzyłam moją skrzyneczkę z farbami. Pogładziłam jej gładki brzeg, myśląc o mamie. Skrzynka była ostatnim prezentem od niej, nagrodą za same szóstki na zakończeniu pierwszej połowy roku. Miałam dostać jeszcze większy prezent za dobre oceny na koniec roku, ale mama zmarła, a tata nie dotrzymał obietnicy. Nie żeby to się teraz liczyło. Jeśli to nie ona miała mi dać prezent, to cała sprawa była bez znaczenia. Teraz skrzyneczka stanowiła moją najcenniejszą własność. Nie zależało mi na niczym innym. Drogie ciuchy, za którymi tak kiedyś szalałam, najnowszy iPhone, biżuteria? Nic z tego się nie liczyło. Mama była artystką, a skrzyneczka z farbami była wszystkim, co mi po niej pozostało. Rozmyślając o mamie, a potem o Cadenie, zanurzyłam pędzel – na początek średniej grubości – w niebieskiej farbie. Czasami dokładnie wiedziałam, co chcę namalować. Wtedy najpierw szkicowałam rysunek ołówkiem. Kiedy indziej, tak jak teraz, dawałam się ponieść intuicji i malowałam bez żadnego planu i zastanowienia. Wyobraziłam sobie, że mój umysł jest pusty jak płótno przede mną, i pozwoliłam przejąć kontrolę dłoni i nadgarstkowi. Tak naprawdę niosły mnie czyste emocje. Malowałam z brzucha, serca, z duszy. Proces zapoczątkowało jedno pociągnięcie. Pojedyncze maźnięcie po przekątnej w lewym dolnym rogu. Potem następne. Potem łuk. Nagle to było jezioro, pofalowane, niewyraźne. Sięgałam po kolejne pędzle, cieńsze, szersze, mieszałam kolory i nanosiłam je na płótno. Przez głowę przemknęła mi postać Cadena, takiego, jakiego go narysowałam na obozie nad jeziorem. Wyobraziłam sobie, że leży w swoim pokoju, że jest sam. Leży na plecach i patrzy w sufit, łzy ściekają mu po bokach twarzy na poduszkę. Płacze sam, w swoim pokoju. Jak było ze mną? Kiedy mama umarła, płakałam w najbardziej przypadkowych momentach. Nie mogłam się opanować. Potrafiłam się rozpłakać nawet w szkole na lekcjach, a

ludzie się gapili, bo wiedzieli. Caden pewnie będzie się powstrzymywał, zaczeka, aż będzie w domu, w swoim pokoju, i dopiero wtedy w samotności da upust smutkowi. A może nie da, może nigdy nie pozwoli sobie na płacz. Będzie go wstrzymywał i wstrzymywał, aż w końcu pewnego dnia wybuchnie, właśnie dlatego, że nigdy nie pozwolił sobie na wyrażenie rozpaczy. Nad jeziorem pojawiło się słońce, zamglone, żółte i jasne, odbijające się w wodzie. Drzewa. Zarośla. Polanka tuż przy jeziorze, która będzie pierwszym planem, centralnym punktem obrazu. Później Caden. Tylko jego plecy, włosy potargane, gęste i kasztanowe jak futro niedźwiedzia. Szerokie ramiona, też jak u niedźwiedzia. Wiedziałam, że gdy dorośnie, będzie wielki jak grizzly. Oczami wyobraźni ujrzałam go za dziesięć lat, wysokiego, silnego, z rozwichrzonymi, ale pięknymi włosami i oczami jak płonące ciemnobrązowe orbity w jego przystojnej twarzy. Nie namalowałam go takiego, ale tak go sobie wyobraziłam. Zobaczyłam jego oczy i w mojej fantazji uśmiechał się do mnie, zęby miał białe jak porcelana i równe. Na obrazie patrzył na jezioro, jedną rękę trzymał przy sobie, drugą wyciągał. Po coś sięgał. Po kogoś. Żeby ten ktoś chwycił jego dłoń. Nic nie mogłam na to poradzić. Obraz miał tak wyglądać, więc pozwoliłam, by tak się stało. Namalowałam siebie obok Cadena, z rozpuszczonymi, opadającymi na ramiona, sięgającymi prawie do pasa, potarganymi wiatrem włosami. Moja prawa ręka też była wyciągnięta. Wyciągałam ją do Cadena. Nasze palce się nie dotykały. Namalowanie tego w ten sposób bolało. Wywoływało wręcz fizyczny ból. Chciałam, żeby nasze dłonie na obrazie się połączyły, żeby splatały się palcami, ale tak nie było. Między nimi, między czubkami naszych palców przelatywał wiatr. Czułam ten wiatr, więc wokół naszych stóp namalowałam wirujące liście, jesienne, czerwone, żółte i pomarańczowe szerokie liście klonu. Odsunęłam się od sztalugi i z pochyloną głową przyglądałam się obrazowi, próbując ustalić, czego w nim brakuje. Och.

Dwa gołębie ulatujące między drzewa, prawie niewidoczne zza gałęzi. Dwa gołębie, obok siebie, odlatujące od Cadena i ode mnie. Będzie wiedział, co to oznacza. Zorientuje się. Obraz był skończony. Ściągnęłam koszulę, umyłam ręce i twarz, bo jak zwykle cała się pomazałam, potem włożyłam czyste ciuchy i zostawiłam obraz do wyschnięcia. Pierwszy raz złościłam się na czas schnięcia farb olejnych; zwykle mi to nie przeszkadzało, bo malowałam dla siebie. W pracowni miałam cały stos obrazów stojących w rogu, całe dziesiątki nieoprawionych płócien, inne schły na płachcie na podłodze. Obraz dla Cadena zostawiłam na sztaludze, wiedząc, że później będę chciała mu się przyjrzeć, może żeby coś zmienić albo poprawić. Zabezpieczyłam paletę ze zmieszanymi farbami, umyłam pędzle, zamknęłam okno i wyszłam z pracowni. Jednak przez następne kilka dni nie mogłam wyrzucić obrazu z głowy. Kiedy poszłam go jeszcze raz obejrzeć, ponownie uznałam, że jest skończony, że nie potrzebuje poprawek. Kiedy zamykałam oczy przed snem, widziałam nasze palce, Cadena i moje, to że się nie stykały. To była tortura. Co to oznaczało? Dlaczego tak bardzo pragnęłam, żeby nasze postaci na obrazie trzymały się za ręce? Nawet śniłam o tym obrazie. Stałam na urwisku nad jeziorem, które było bardzo błękitne. Zresztą wszystko było bardzo barwne, bardzo jaskrawe. Czułam powiew wiatru, sztywny, stały oddech przynoszący zapach igieł sosnowych i odległego ogniska. I w sumie to nie stałam na tym urwisku, tylko się lekko nad nim unosiłam, tylko tyle, żebym mogła opuścić palce stóp w kierunku zasłanego liśćmi leśnego podłoża, bez dotykania go. W moim śnie to nie było dziwne, że nie dotykam ziemi. Wydawało mi się to zupełnie normalne. Zwróciłam na to uwagę i zaakceptowałam, tak jak to bywa w snach. A potem coś się zmieniło. Spokój chwili nagle się rozmył, uleciał bez ostrzeżenia. Obróciłam głowę, co trwało straszliwie długo, całe minuty, tak jakbym się poruszała w bardzo zgęstniałej wodzie.

Caden. Był obok mnie, tak jak ja unosił się w powietrzu, wpatrzony w jezioro i zielone czubki sosen. Wiedział, że tam jestem. Czułam, że to wie. Odwrócił się do mnie, ale w jego przypadku odbyło się to niesprawiedliwie normalnie, w zwykłym tempie. Jego oczy mnie przeszyły, ciemnobrązowe i ciężkie od smutku. A potem znalazł się kilka kroków ode mnie, wyciągał do mnie rękę. Ja też do niego sięgnęłam, naprężając ramię. Widziałam smutek w jego oczach i wiedziałam, że gdybym tylko zdołała chwycić jego dłoń, poczułby się lepiej. Ale nie mogłam jej dosięgnąć. Jakby między nami działała niewidzialna siła, która nas do siebie nie dopuszczała. Gdy tylko nasze palce się do siebie zbliżyły, coś je rozdzielało, odsuwało od siebie, tak że nie mogły się zetknąć. Obudziłam się. Byłam spocona, serce mi waliło, czułam straszny smutek. Sen był raczej jak koszmar, a nie tylko jak sen o niemożności pochwycenia czyjejś dłoni. Uderzyła mnie pewna myśl. Szybko zerwałam się z łóżka i potykając się o własne stopy, pobiegłam korytarzem do pracowni. Włączyłam światło i stanęłam przed obrazem, patrząc na niego z otwartymi ustami. Nawet gdy go malowałam, nie uświadamiałam sobie tego, co zrobiłam. Na obrazie ani stopy Cadena, ani moje nie dotykały ziemi. CADEN Dzień pogrzebu był drugim najgorszym dniem w moim życiu. Dziadek zadzwonił do taty, żeby powiadomić, że on i babcia nie mogą przyjechać, nie mogli na tak długo zostawić rancza. Przyjechał wujek Gerry, silny, z zaczerwienionymi oczami, milczący i beznamiętny, taki, jak to tylko Monroe’owie potrafią być. Babcia i dziadek Kensington, rodzice mamy, przylecieli z Miami, też mieli czerwone oczy i wyglądali strasznie staro. Nigdy nie akceptowali taty. Nigdy nas nie odwiedzali, a my nigdy nie jeździliśmy do nich. Przysyłali mi kartki na urodziny i na Boże Narodzenie, ale to było wszystko. Kiedy o nich spytałem – miałem

wtedy chyba dziesięć albo jedenaście lat – mama powiedziała po prostu, że nie dogaduje się z rodzicami, że nie zgadzają się w pewnych sprawach. Odpuściłem wtedy temat, bo nie rozumiałem, jak to w ogóle możliwe ani co to znaczy. Ale na pogrzebie zaczynało coś do mnie docierać. To był milczący gniew, ich niechęć była wyraźnie widoczna w gniewnych spojrzeniach, jakie rzucali w stronę ojca, w tym, jak się trzymali z daleka od niego. Mnie mogło równie dobrze tam nie być. Podczas mszy siedziałem w kościele obok ojca, słuchając przemowy jakiegoś księdza, którego nigdy wcześniej nie widziałem i który najwyraźniej nie znał mamy i dlatego jego przemowa składała się z samych frazesów. Potem siedziałem na miejscu pasażera w terenówce ojca, na antenie powiewała pomarańczowa flaga. Radio było wyłączone, a ojciec zeszklonymi oczami wpatrywał się w drogę przed nami. Z kościoła na cmentarz przejazd trwał dwadzieścia minut, a on nie odezwał się do mnie ani słowem. W sumie to ojciec nie odzywał się do mnie od dnia śmierci mamy. Dwa tygodnie wychodził i wracał do domu w milczeniu, wlokąc się noga za nogą, zgarbiony, jakby na plecach niósł niewidzialny ciężar. Na cmentarzu też milczał. Stał nad grobem ubrany w garnitur, w którym czuł się chyba nieswojo. Pocierał kciukiem wykrzywione połamane knykcie palców i wpatrywał się w trumnę, a ksiądz znowu coś ględził. – …wszystkim nam będzie brakowało Janice. Wszyscy ją kochali, była wspaniałą matką, wspaniałą żoną i ukochaną córką. – Pastor był stary, siwe, kruche włosy miał zaczesane do tyłu, wyblakłe niebieskie oczy lśniły udawanym współczuciem i chyba lekkim znudzeniem. – A zatem teraz, gdy jesteśmy gotowi pożegnać Janice, starajmy się ją zapamiętać taką, jaka była za życia… Dłużej nie mogłem tego wytrzymać. – Dosyć! Przestań! – wydarłem się, nie wiedząc, że to robię. Wszyscy dokoła popatrzyli na mnie z zaszokowaniem. Tata obrzucił mnie apatycznym, pozbawionym zainteresowania

spojrzeniem. – Nie znałeś jej, ty stary durniu. Więc przestań… po prostu się zamknij. Nikt inny nie chce nic powiedzieć, nawet nie chcecie uznać prawdy. Jej śmierć była okropna. Powolna i pełna bólu. I… tata nie wie, jak bez niej żyć. Popatrzcie na niego! Wiem, że powinno się świętować życie ukochanych osób, a nie opłakiwać ich śmierć, ale to tutaj to jakieś bzdury. Ona odeszła. Była moją mamą i umarła. Nigdy jej nie odzyskam. Więc wy możecie tu sobie stać, udawać świętych i smutnych, ale ja… ja nie zamierzam dłużej słuchać tego ględzenia, które nic nie znaczy. To jakieś kompletne brednie i ja wracam do domu. Chcę tylko… Chcę mamy, ale to się nigdy nie ziści. Dziadek Kensington wyszedł przed resztę żałobników, był wściekły. – Posłuchaj no, młodzieńcze! Nie pozwolę, żebyś obrażał pamięć mojej córki… Wyminąłem go gwałtownie. – Nie waż się do mnie odzywać. Nie było cię tu, kiedy żyła, i nie było cię, kiedy umarła. Więc teraz nie udawaj, że tak ją kochałeś. Po prostu się zamknij. Nikt się nie poruszył. Pastor był tak zdumiony, że odebrało mu mowę. Znajomi mamy i koledzy z pracy wyraźnie nie mieli pojęcia, jak powinni zareagować. A tata… on tylko wpatrywał się w trumnę. Odszedłem, zostawiając za sobą grupę ludzi stłoczonych przy dziurze w ziemi. To był kolejny piękny dzień, ciepły, słońce wisiało wysoko i jasno świeciło, niebo było błękitne. A mimo to… za mną stała drewniana skrzynia zawierająca zwłoki mojej matki. Chciałem tam wrócić i przywrzeć do tej skrzyni, błagać, żeby mama wróciła, żeby mnie przytuliła. Błagać ojca, żeby mnie przytulił. Żeby powiedział, że będzie dobrze. Chciałem wrócić i się pożegnać. Zamiast tego szedłem dalej. Przeszedłem między rzędem nagrobków, minąłem cementowe anioły i białe kamienne krzyże. Odnalazłem główną szosę i szedłem. Kilometr za kilometrem, aż zaczęły mnie boleć nogi. Nie wiedziałem nawet, czy idę w odpowiednim kierunku, ale to nie miało znaczenia. Po prostu szedłem dalej. W końcu dotarłem do skrzyżowania, które

rozpoznawałem. Już wiedziałem, jak dojść do domu. Jakieś dwa kilometry przed nim minął mnie tata, zatrzymał się na najbliższym podjeździe i czekał. Wsiadłem do samochodu i resztę drogi przejechałem z ojcem. W milczeniu. W pewnej chwili zdałem sobie sprawę, że szedłem prawie dwie i pół godziny, a ojciec nadjechał dopiero teraz. Poczułem od niego alkohol, odór był silny nawet na odległość. – Jesteś pijany? I prowadzisz? – Zatrzymał się na światłach, a ja wtedy wyskoczyłem z samochodu. – Resztę drogi przejdę piechotą. – Zatrzasnąłem drzwi. Ojciec nie odpowiedział, tylko gdy światło zmieniło się na zielone, odjechał. Kiedy pół godziny później dotarłem do domu, był w swoim gabinecie. Minąłem zamknięte drzwi, ale zaraz za nimi przystanąłem, bo usłyszałem ulubioną piosenkę mamy: Paint It Black Rolling Stonsów. Słuchała tej piosenki na okrągło. Puszczała ten album w każdą niedzielę rano, gdy sprzątała. Puszczała go tak głośno, że muzykę słuchać było w całym domu. Ale kiedy zaczynał się Paint It Black, porzucała to, czym się akurat zajmowała, siadała i słuchała, często kilkakrotnie. Wydaje mi się, że chodziło o wspomnienia. Ojciec zawsze słuchał country albo klasycznego rocka, ale Paint It Black to była piosenka, której on i mama słuchali razem, kiedy ze sobą chodzili, kiedy się dopiero poznawali. Mama kiedyś mi powiedziała, że to była ich piosenka. Jej i taty. I teraz tata też jej słuchał. Oparłem się o ścianę przy drzwiach i czekałem. Piosenka się skończyła, potem rozpoczęła od nowa. Nie miałem sił słuchać jej ponownie. Poszedłem do swojego pokoju i padłem na łóżko, zbyt zbolały, żeby zrobić cokolwiek innego niż uciec w sen. Przesyłka czekała na mnie, gdy po szkole wróciłem do domu. Było to jakieś dwa tygodnie po śmierci mamy. Paczka była duża i wąska, za to wysoka na jakieś dwa metry i szeroka na półtora, względnie ciężka. Zaadresowana na mnie, a w górnym lewym rogu na nalepce UPS widniał adres Ever.

Wniosłem ją do domu, do mojego pokoju i oparłem o ścianę. Nie otworzyłem jej od razu. Trochę się bałem. Wiedziałem, co to jest: obraz, coś namalowanego przez Ever. Jej listy ostatnio były pełne chaotycznej paplaniny, co, jak się przekonałem, działało na mnie kojąco. To było kilka minut doraźności w moim tygodniu, czas, kiedy mogłem zapomnieć o swoim życiu i zanurzyć się w życie Ever. Pisała, że jej siostra doprowadza ją do szaleństwa. Ciągle ćwiczyła i była na diecie, próbując schudnąć, chociaż zdaniem Ever jej siostra bliźniaczka, Eden, po prostu nie miała budowy osoby szczupłej i smukłej. Nie wiedziałem, co powinienem odpisać na temat problemów z siostrą, więc nic nie pisałem. Starałem się, żeby moje listy były w miarę wesołe, ale nie zawsze mi się to udawało. Nie byłem w najlepszym nastroju. Czułem się osamotniony. Bałem się. Tata był jak zombi. Chodził do pracy, wracał do domu i znikał w swoim gabinecie. Już więcej po tej pierwszej nocy nie widziałem go pijanego w sztok, ale wiedziałem, że pije. Worek ze śmieciami pobrzękiwał, kiedy go wynosiłem, a w śmietniku, który co tydzień przewoziłem na ulicę, też coś brzęczało i postukiwało. Któregoś dnia, gdy ojciec był w pracy, przeszukałem jego gabinet, ale niczego nie znalazłem. Ale nawet jeśli znalazłbym alkohol, co miałbym z nim zrobić? Wyrzucić? Tata nie był w dobrej formie, nie wiadomo było, jak by zareagował. Ostatecznie otworzyłem przesyłkę i wyciągnąłem obłożoną pianką drewnianą ramę z kartonu. Rozpakowywanie obrazu trwało całą wieczność, bo Ever opakowała go bardzo starannie, żeby się nie zniszczył w trakcie przesyłki. Kiedy wreszcie udało mi się go odsłonić, zrozumiałem, dlaczego mi go przysłała. Przedstawiał Ever i mnie obok siebie, patrzących na jezioro. Prawie się trzymaliśmy za ręce, ale nie do końca. Było coś boleśnie smutnego w tym, jak oboje sięgaliśmy po swoje dłonie, ale się nie dotykaliśmy. W górnym prawym rogu obrazu, ledwie widoczne między koronami drzew, były dwa białe ptaki. Gołębie. Nasze matki.

O mało co się nie rozpłakałem. Ale dopiero gdy przybiłem gwóźdź do ściany nad moim biurkiem i powiesiłem obraz, zauważyłem, że ani stopy Ever, ani moje nie dotykają ziemi. Kryło się za tym jakieś znaczenie, jednak nie potrafiłem dojść, co to mogło być. Droga Ever, bardzo mi się podoba twój obraz. Jest naprawdę, naprawdę niesamowity. Założę się, że kiedy już będziesz sławna, ten obraz będzie wart kupę forsy. Nie żebym chciał go kiedykolwiek sprzedać, ale wiesz, o co mi chodzi. Poza tym dużo się na nim dzieje. Nawet nie wiem, od czego powinienem zacząć. Nasze dłonie, które się nie dotykają – jakbym patrzył na kogoś, kto zaraz ma upaść. Może uznasz, że to bzdura, ale właśnie takie mam odczucie. Jednego tylko nie rozumiem, dlaczego unosimy się w powietrzu. Prawie by mi to umknęło. Z moim ojcem nie jest najlepiej. Wydaje mi się, że dużo pije. To znaczy, wiem, że pije, ale się z tym ukrywa. Wcześniej nigdy nie pił. Kilka piw w weekendy, może kieliszek wina z mamą wieczorami. Ale nie to, co teraz. Nie pisałem ci wtedy o tym, ale tego dnia, gdy mama umarła, ojciec wypił całą butelkę whisky. Zarzygał cały gabinet, a ja musiałem to sprzątnąć. Nie wiem, co mam robić. Chodzę do szkoły, sam sobie robię śniadania i obiady. Sprzątam i piorę, zmywam naczynia, a tata cały czas po prostu… mnie ignoruje. Wcześniej nigdy nie wątpiłem, że mnie kocha. Wiedziałem, że tak jest. Nie ma takiego charakteru, żeby ciągle to powtarzać, ale spędzał ze mną czas. No wiesz, układał ze mną klocki lego, grał w piłkę. Co jakiś czas zabierał na mecze Tigersów. Rozmawiał ze mną, doradzał w sprawie rysowania. Oglądał ze mną filmy. Miał zwyczaj co tydzień oglądać Bondy. Ale tylko te z Seanem Connerym. Ma je wszystkie na płytach DVD i jeden albo dwa ogląda w każdą sobotę. Ale teraz tylko pracuje, pije i śpi. Śpi w swoim gabinecie i korzysta z łazienki przy moim pokoju zamiast z tej w sypialni rodziców. Jestem przekonany, że nie wchodził do niej od śmierci mamy.

Są dni, że tylko dzięki twoim listom nie wariuję. Twój przyjaciel, Cade Szkoła była dla mnie czymś w rodzaju odskoczni. Chodziłem do niej, chodziłem na lekcje, odrabiałem je w domu. Nie wiedziałem, co innego mógłbym robić. Tata żył w podobnym schemacie. Moim zdaniem wciąż pił, ale po kryjomu. Nigdy nie widziałem, żeby stracił przytomność, nigdy go nie przyłapałem, żeby przyszedł do domu pijany. W pewnym momencie wreszcie zamknął drzwi do sypialni jego i mamy. Chyba zabrał stamtąd swoje ubrania i wiedziałem, że starą zniszczoną skórzaną kanapę w gabinecie wymienił na futon. Pracował, płacił rachunki i zostawiał mi pieniądze na wyspie w kuchni. Robiłem zakupy, ale robiłem je tak, jak robi to piętnastolatek. Kupowałem to, co dawałem radę donieść do domu. To oznaczało gotowe potrawy, hot dogi, mrożonki do odgrzania w mikrofali, burritos i gotowe pizze. W szkole z nikim się nie zaprzyjaźniłem. Ludzie mnie zaczepiali, chcieli rozmawiać, ale nie wiedziałem, co miałbym im powiedzieć. Chciałem tylko wracać do domu i rysować, czytać listy Ever i grać w Call of Duty i w Modern Warefare. Czas mijał, jesień przeszła w zimę, zima w wiosnę. W kwietniu musiałem wyszukać następne pudełko po butach na listy. Moje szesnaste urodziny przeszły prawie niezauważalnie. Tata zostawił mi w kuchni kartkę z dedykacją „Wszystkiego najlepszego, kocham, tata”, napisaną niestarannym, dużym pismem. Obok leżały kluczyki do dżipa commandera mamy. To było wszystko. Zacząłem podrabiać podpis taty przy różnych okazjach, podrobiłem go też, żeby się dostać na kurs jazdy potrzebny do zdania prawa jazdy. Uczyłem się też jeździć poza kursem, ale zawsze sam. Kilka razy przejechałem się ulicami w sąsiedztwie, a kiedy już poczułem się pewniej, pojechałem dalej, ale zawsze trzymałem się naszej okolicy. Dopiero jakieś dwa miesiące po urodzinach zdobyłem się w końcu na odwagę, żeby wyjechać na Nine Mile Road, wykręcić na parkingu przy Burger Kingu i wrócić do domu. Kurs na prawko opłaciłem sobie sam,

sam przystąpiłem do egzaminów i sam je zdałem. Listy od Ever nadal stanowiły najmilszą część każdego tygodnia. Ostatni przyszedł ostatniego dnia szkoły przed letnimi wakacjami. Cade, nigdy nie rozmawialiśmy o tym, kiedy mamy urodziny, więc nie oczekuję, że wiesz, że wczoraj skończyłam szesnaście lat. Tata zabrał mnie do salonu BMW i kupił mi samochód. Trochę to bez sensu, bo dopiero co dostałam moje ograniczone prawo jazdy. Ale ta wyprawa po samochód to był najdłuższy czas, jaki ze sobą spędziliśmy od miesięcy, więc było co najmniej dziwnie. Ojciec nie wiedział, o czym ze mną rozmawiać, a ja zwyczajnie jestem na niego wściekła, że zamknął się w sobie wtedy, kiedy go potrzebowałam. A teraz to ja już go tak naprawdę nie potrzebuję. Mam samochód i prawko, więc, jak sądzę, będę praktycznie zupełnie od niego niezależna. Ty też miałeś urodziny, prawda? To znaczy na pewno miałeś, tylko nie wiem, kiedy one wypadały albo kiedy wypadną. Tak czy inaczej życzę ci wszystkiego najlepszego. Mam nadzieję, że to będzie lub był miły dzień. Co robisz na wakacje? Ja w tym roku nie pojadę do Interlochen. Podobało mi się tam, ale raczej nie mam ochoty tam wracać. Wolę zostać w domu, żeby malować i robić zdjęcia, szwendając się po okolicy. Właśnie dzisiaj to robiłam. Opuściłam kilka ostatnich dni szkoły i sama (hura) pojechałam do Birmingham z aparatem. Prawie cały dzień chodziłam po centrum i fotografowałam prawie wszystko. Prawdopodobnie namaluję niektóre z tych zdjęć. Ale jeszcze na pewno nie wiem. Jeśli chodzi o pozytywne wieści, to Eden znowu je normalnie, w końcu. Po roku niejedzenia węglowodanów, liczenia kalorii, picia shaków i ćwiczenia. Trochę jej odbiło, szczerze mówiąc. Godziny treningów z Michaelem, osobistym trenerem, którego wynajął dla niej tata po tym, jak w zeszłą wiosnę przez miesiąc go o to błagała. Ale dzięki Bogu to już koniec. Zresztą to nie chodziło o wagę. Już ci o tym pisałam, wiem, ale to duży problem między

mną i Eden. Tak naprawdę jest to jedyna rzecz, o którą się kłócimy. Jesteśmy siostrami i wiadomo, że się sprzeczamy, ale nigdy tak naprawdę o nic się nie kłócimy, oprócz tego, że Eden jest taka niepewna siebie. Chcę, żeby była szczęśliwa, to chyba jasne, ale mam wrażenie, że ona myśli, że mi nie dorównuje czy coś takiego. STRASZNIE tego nienawidzę. Nawet nie wiesz, jak bardzo. Bo przecież nie jestem jakaś wyjątkowa. Mam przyjaciół w szkole i chyba jestem dość popularna i w ogóle, ale to nie jest tak, żebym się o to starała. Poza tym zawsze pamiętam, żeby do wszystkiego włączać Eden. Będzie mi brakowało tego, że nie spotkamy się w tym roku na obozie, ale może teraz, gdy oboje mamy po szesnaście lat, moglibyśmy się spotkać gdzie indziej? A może nie. Nie wiem. Tak czy inaczej, napisz do mnie szybko, i pamiętaj, że możesz zawsze pisać o wszystkim. Twoja przyjaciółka na zawsze, Ever Było mi głupio, że nawet nie pomyślałem o jej urodzinach. Sięgnąłem po czystą kartkę i zacząłem szkicować urodzinowy tort. Pokolorowałem go na różowo i biało, dorysowałem świeczki wyglądające, jakby właśnie je zdmuchnięto, i na górze napisałem „Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin”, a pod spodem „Pomyśl życzenie!” Ever, przepraszam, nie wiedziałem, że miałaś urodziny. Moje były kilka tygodni temu. 3 czerwca. Twoje są 12 czerwca. Wszystkiego najlepszego! Narysowałem ci tort. Pewnie to głupie, ale i tak wszystkiego najlepszego. Moje urodziny wypadły dość kiepsko. Tata dał mi samochód mamy, ale nawet się z nim nie widziałem. Po prostu przy kartce urodzinowej zostawił kluczyki i to było wszystko. Ale już się do tego przyzwyczaiłem. Nic nowego. Za to nauczyłem się jeździć. Sam. Chociaż już chyba pisałem, że dużo jeździłem na ranczu u dziadka. Ale jest zupełnie inaczej, kiedy jest się samemu na drodze, gdzie może mnie zatrzymać policja. Na ranczu nikt nie zwracał na mnie uwagi. Dziadek ma kilka tysięcy

akrów, więc tak naprawdę nikt nie miał mnie tam możliwości zatrzymać ani nie mogłem spowodować wypadku. Cieszę się, słysząc nowiny o twojej siostrze. Będzie w porządku, jeśli pominę ten temat? Myślę, że jako facet, cokolwiek bym powiedział, będzie to albo nietrafione, albo głupie, więc najchętniej bym się na ten temat nie wypowiadał. Poza tym, że JESTEŚ wyjątkowa. Naprawdę. Na wakacje jadę do dziadka. Potrzebuję tego. Muszę uciec z Michigan, uciec od ojca, od tego domu, w którym powinna być mama, ale jej nie ma. Potrzebuję wysiłku, wyczerpania, świeżego powietrza. Nie wiem, czy to rozumiesz, ale po prostu tego potrzebuję. Ale mnie też będzie ciebie brakowało. Może moglibyśmy się spotkać przed początkiem szkoły. Tak czy inaczej nadal będę do ciebie pisał z Wyoming. Kiedy dostaniesz mój list, możesz odpisać na tamten adres. Teraz go nie pamiętam. Wiem, że tata ma go gdzieś zapisanego, ale staram się nie zaglądać do jego gabinetu. Szczerze mówiąc, nie mam jeszcze pojęcia, jak tam dotrę. Zwykle latam do Wyoming samolotem z tatą i tata zostaje tam kilka dni, a potem wraca do domu, ale coś mi się wydaje, że w tym roku nie będzie chciał lecieć. Może po prostu pojadę samochodem. Mam numer telefonu dziadka, więc mógłbym zadzwonić i spytać o drogę. Ojciec ma w swoim aucie GPS, może bym go od niego pożyczył. Nie wiem. Jazda tyle kilometrów samemu trochę mnie przeraża, ale nie mam pomysłu, jak inaczej miałbym dotrzeć do Wyoming. Biletu lotniczego pewnie mi nie sprzedadzą. Mógłbym poprosić tatę o pomoc, ale nie chcę. Wolę sam to załatwić. Ojciec generalnie wypisał się z mojego życia i nie widzę sensu, żeby go z powrotem w nie angażować. Więc świetnie rozumiem, co miałaś na myśli, kiedy w poprzednim liście pisałaś, że jesteś wściekła na ojca itd. Gdybym miał teraz spędzać czas z moim, też byłbym wściekły. A tak, staram się jakoś sam sobie dawać radę… dzień po dniu. Narysujesz coś dla mnie? Nie musi być farbami, bo one schną całą wieczność. Może być cokolwiek. Żebym miał coś twojego w Wyoming.

Cade Poszedłem wrzucić list do skrzynki, potem wróciłem do swojego pokoju, żeby zaplanować podróż. Odszukałem numer telefonu dziadków i ich adres. Uznałem, że będę potrzebował szczegółowej mapy z zaznaczoną trasą, coś do jedzenia i picia, i jakieś pieniądze na benzynę. Nie miałem pojęcia, jak długo się jedzie z Michigan do Wyoming, ile paliwa będę potrzebował i ile to będzie kosztowało. Im dużej myślałem o wszystkim, co się wiązało z tą szaloną wyprawą, tym bardziej byłem przerażony. Przecież nawet nie mogłem prowadzić między dziesiątą wieczorem a piątą rano, ale wiedziałem, że i tak się na tym skończy. Może jednak powinienem poprosić ojca, żeby po prostu kupił mi bilet. Spakowałem ciuchy, wszystko, co uważałem, że może mi się przydać poza pieniędzmi. A potem czekałem na powrót ojca. Było już po dziewiątej, czekałem na niego w kuchni. Wyglądał… staro, krucho, wydawał się zmęczony. Miał podkrążone oczy i obwisłą skórę. Zawsze był wielki, silny i żywotny, a teraz nagle strasznie się postarzał. Wszedł bocznymi drzwiami, trzaskając moskitierą. Aktówkę rzucił na blat i oparł się ciężko o zlew, zaciskając palcami nasadę nosa. Chyba mnie jeszcze wtedy nie zauważył. Siedziałem przy stole i szkicowałem abstrakcyjną mapę Stanów. Nie zaznaczałem na niej granic stanowych, tylko same autostrady i drogi szybkiego ruchu; pomysł wziął się ze studiowania atlasu drogowego, w którym sprawdzałem, którędy najlepiej pojechać na ranczo dziadka. – Tato? Wyraźnie go wystraszyłem. – Och, hej, synu. Nie widziałem, że tam siedzisz. – Chciał się wyprostować, przybrać mniej przybitą postawę, ale nie bardzo mu się to udało. – Co słychać? – Chcę na wakacje pojechać na ranczo. Ojciec zacisnął powieki i westchnął.

– Nie wiem, synu, czy będę miał siły w tym roku na taką podróż. Jestem… – Wiem, tato. Chcę pojechać samochodem. Potrzebuję tylko pieniędzy na benzynę i jedzenie. Już sobie rozpisałem całą trasę. Popatrzył na mnie z przejęciem. – Chcesz sam pojechać do Wyoming? – Potarł dłonią policzek. – To przecież jakieś dwa i pół tysiąca kilometrów, Cade. Masz tylko szesnaście lat. Coś się zaczęło we mnie gotować, domagając się ujścia, jakaś silna, natarczywa emocja. Być może był to gniew. – Nie jestem już dzieckiem, tato. Sam nauczyłem się prowadzić. Sam robię zakupy. Zaoszczędziłem pieniądze na egzamin na prawo jazdy, sam się do niego przygotowałem i go zdałem. Regularnie chodziłem do szkoły i mam na cenzurce same szóstki i piątki. I przez cały rok sam robiłem pranie i sprzątałem cały dom. To nie jest… niczego ci nie wyrzucam. Mówię tylko, że już nie jestem dzieckiem. Pojadę na ranczo. Potrzebuję tylko trochę kasy na benzynę i na jedzenie. Tata jeszcze bardziej skurczył się w sobie. – Cade, Boże… byłem fatalnym ojcem, wiem. Pewnie… – Rany, tato. Ja naprawdę nie próbuję wywołać w tobie poczucia winy. Słowo honoru. – Wstałem, obszedłem stół i zatrzymałem się trzy kroki od niego. Od mojego ojca, który kiedyś wydawał mi się prawie półbogiem, a który teraz sprawiał wrażenie zalęknionego i wymęczonego, pustego w środku. – Dam sobie radę, tato. Pojadę samochodem. Muszę. Machnął ręką. – W porządku. Chyba mam gdzieś jakąś gotówkę. Zaczekaj. – Wyszedł z kuchni, kierując się do gabinetu. Widać było, że każdy krok kosztował go wiele wysiłku. Kiedy wrócił pięć minut później, trzymał grubą kopertę z pieniędzmi i jeszcze nierozpakowany telefon komórkowy w pudełku. – Masz tu ponad tysiąc dolarów. Powinno ci wystarczyć na lato. Zresztą dziadek cię wesprze, jeśli będziesz potrzebował. – Podał mi komórkę, nowiutkiego iPhone’a. – To miał być prezent od mamy dla ciebie za dobre stopnie na

koniec roku szkolnego. Chyba na niego zasłużyłeś, poza tym przyda ci się. Ściągnij sobie aplikację z GPS-em. Spiszę ci wszystkie potrzebne numer, mój, dziadka, babci, wujka Gerry’ego. – Telefon ma kartę? – spytałem. Skinął głową dwukrotnie. – Tak… Masz własny numer. Zakładam, że wiesz, jak się tego używa? Wzruszyłem ramionami. – Jasne. Nauczę się. – Zapadła między nami długa, niezręczna cisza. W końcu podszedłem do ojca i uścisnąłem go jedną ręką. – Dzięki, tato. Przez chwilę był jak kamień, potem objął mnie obydwiema rękoma i tak mocno przytulił, że prawie straciłem oddech. – Przepraszam, Cade. Bardzo cię przepraszam. Jezu, jest mi tak przykro, ale… ja nie mogę… Pociągnął nosem, a ja nie miałem siły się odsunąć, żeby sprawdzić, czy płacze. – Ona była wszystkim, co miałem. Wszystkim, co znałem. Byłem z nią całe życie. Była moim pierwszym przyjacielem w Detroit. Była… wszystkim. Ja… ja… – Umilkł nagle, a jego ramiona zaczęły podrygiwać. – Tak mi przykro, że nie jestem… że nie potrafię… – Tato, przestań. Proszę. Jest dobrze. – Nie jest. Straciłeś matkę, a ja myślę tylko o własnym… Oderwałem się od niego. – Przestań! Do cholery, już przestań! Nie chcę z tobą o tym rozmawiać. Ona odeszła i obaj musimy sobie z tym poradzić najlepiej, jak umiemy. O nic nie mam do ciebie pretensji. Naprawdę. Tylko… tylko ty też mi nie umrzyj, dobrze? – Chciałem, żeby to zabrzmiało jak żart, ale tak nie zabrzmiało. Ojciec się roześmiał, jednak nie był to wesoły śmiech. – Staram się jak mogę, synu. – Nie sądzę, żeby przesadzał, tak jak i ja nie przesadzałem. Znowu zapadła napięta cisza, atmosfera zrobiła się zbyt przytłaczająca. Wetknąłem kopertę z pieniędzmi do tylnej kieszeni

i wyszedłem z kuchni, unosząc w górę pudełko z telefonem w geście podziękowania albo pożegnania, albo obu. – Prawdopodobnie wyjadę z samego rana, więc… na razie. – Na razie, Cade. Jedź ostrożnie. I dzwoń, gdybyś czegoś potrzebował. – Kiwnąłem głową, ale wiedziałem, że zadzwonię tylko w ostateczności. Więc tylko znowu kiwnąłem głową i ojciec wyszedł. Poszedłem do siebie, usiadłem przy biurku i starając się nie myśleć, część pieniędzy włożyłem do portfela, resztę do plecaka, w którym były już mój szkicownik, pudełko z ołówkami, przybory toaletowe, mapy, rozpiska trasy i jakieś przekąski. Zasypiałem, zastanawiając się, co to oznacza, że tata tak łatwo pozwolił szesnastoletniemu dziecku – własnemu dziecku – pojechać samemu aż do Wyoming. Nic dobrego – tylko taki wniosek mi się nasuwał. Byłem w połowie drogi do Chicago, kiedy sobie uzmysłowiłem, że nie powiadomiłem dziadka, że chcę spędzić u nich lato. Problem tkwił w tym, że wiedziałem, że dziadek się wścieknie, kiedy się dowie, że jadę do niego sam. Ale musiałem mu o tym powiedzieć. Dziadek nienawidził niespodzianek. Zjechałem na parking przy I-94 i przeleciałem moją krótką listę kontaktów, aż odnalazłem numer komórki dziadka. Biorąc głęboki wdech, wcisnąłem przycisk „połącz”. Sygnał odezwał się czterokrotnie, potem usłyszałem niski, burkliwy i twardy głos dziadka. – Halo? Kto mówi? – Cześć, dziadku. To ja, Caden. – Caden? Ojciec wreszcie kupił ci komórkę, co? Roześmiałem się nerwowo. – No tak. Za dobre stopnie na koniec roku, no wiesz. – Odchrząknąłem. – Więc przyjeżdżam do was na lato. – Ach tak? Czyli te artystyczne oboziki już ci się znudziły, tak? – Dziadku. To był ekskluzywny program dla najbardziej utalentowanych dzieci w moim wieku w kraju. To był zaszczyt, że

mogłem wziąć udział w tym obozie. – Ale wracać tam nie chcesz. – Prawie widziałem, jak mrużył oczy, gdy to mówił. – No tak, masz rację. Znudził mi się ten artystyczny obozik. Ale artystą dalej jestem. Więc sobie za dużo nie wyobrażaj. – Dziadek lubił żartować, że pewnego dnia wróci mi rozum i postanowię przenieść się do Wyoming, a dziadek mnie przyuczy, jak się prowadzi ranczo. – No cóż, cholera. Przez chwilę miałem nadzieję, dzieciaku. – Przykro mi, dziadku. Odchrząknął, co oznaczało, że żarty się skończyły. – To kiedy przylatujesz do Cheyenne? Zawahałem się. – No, o to właśnie chodzi, dziadku. Ja… ja w tym roku przyjadę samochodem. Chociaż raz dziadkowi odebrało mowę. Mógł odpowiedzieć dopiero po chwili. – Co za bzdury opowiadasz – warknął. – Masz tylko szesnaście lat. Niemożliwe, żeby ojciec ci na to pozwolił. – Już wyjechałem. Jestem w połowie drogi do Chicago. – Co ten twój ojciec sobie myśli, do jasnej cholery? – Dziadek, kiedy byłem młodszy, starał się przy mnie nie przeklinać, ale podobnie jak tata, im byłem starszy, tym mniej się kontrolował. Nie bardzo wiedziałem, co odpowiedzieć, bo nie miałem pojęcia, o czym myślał ojciec. – On… on dużo ostatnio pracował. – Chyba nie uciekłeś z domu, co? – Nie! – Skrzywiłem się, bo z rykiem silnika minęła mnie półciężarówka, aż mój dżip cały się zakołysał. – Tata wie. Dziadek długo milczał, ale znałem go dobrze i wiedziałem, że się zastanawia, co zrobić. – Cóż, wygląda, że nic już teraz na to nie poradzę. Ale masz do mnie dzwonić co cztery godziny, rozumiesz, Caden? Dokładnie co cztery. To znaczy, że będziesz się musiał gdzieś zatrzymać i zadzwonić. Żadnych SMS-ów ani dzwonienia w trakcie jazdy. I

nie puszczaj głośno radia, i uważaj na martwe pole w lusterkach. Słyszysz? – Tak jest, sir. – To najgłupszy pomysł, o jakim w życiu słyszałem. Żeby szesnastolatek sam jechał cholerne trzynaście godzin. Zadzwonię do Aidana i sobie z nim o tym porozmawiam, tak właśnie zrobię. – Nie rób tego, dziadku. On… po prostu nie dzwoń do niego. Nic mi nie będzie. Obiecuję. – Nie radzi sobie ze stratą twojej matki, co? – Nie, dziadku, nie radzi – odpowiedziałem z takim samym zaśpiewem jak dziadek. Poczułem ukłucie w sercu. Zawsze kiedy wracałem z rancza, mówiłem jak on, z zaśpiewem, skracając słowa. Mama zawsze się na to irytowała, ale w tym roku nie będzie nikogo, kto się tym przejmie. – Cholerna szkoda, Caden. To była dobra kobieta, za dobra dla niego, zawsze to mówiłem. Wiem, że jej utrata to najgorsze, co mogło się wydarzyć, ale to nie powód, żeby pozwalać dzieciakowi w twoim wieku samemu wybrać się w taką podróż. – Wiem, dziadku. Ale ja już nie jestem dzieckiem. Okej? Już od dawna sam się sobą zajmuję. – Dobry z ciebie dzieciak, Cade. I będzie z ciebie superfacet. Ale dzieckiem wciąż jesteś. Potrzebujesz ojca i już. – Odchrząknął. – Co cztery godziny i ani minuty później. I zatrzymuj się, kiedy poczujesz się zmęczony, słyszysz? Nie musisz się śpieszyć. Masz dojechać bezpiecznie. – Dobrze, dziadku. – No to w porządku. Kocham cię, chłopcze. – Też cię kocham, dziadku. – Rozłączyłem się i odłożyłem telefon na statyw, potem przetarłem twarz obydwiema dłońmi. Na chwilę obezwładniły mnie dezorientacja, wątpliwości, strach. Co ja najlepszego robię? Przecież nie dam sobie rady. Nie jestem jeszcze na to gotowy. Minęła mnie kolejna półciężarówka, potrząsając dżipem. Nabrałem powietrza i wolno je wypuściłem. I jeszcze raz. Zdusiłem emocje i wątpliwości. Zamiast tego wyrecytowałem poszczególne odcinki trasy do Wyoming.

Na zachód międzystanową 94, potem dalej na zachód w kierunku Iowa międzystanowymi 294 i 80. Osiemdziesiątką trzeba jechać aż do Cheyenne. Potem skręcić w międzystanową 25 na północ w stronę Casper. W Casper skręcić w drogę numer 220, potem na południowy zachód Wyoming Boulevard do gór Casper. Stamtąd do rancza zostanie jakieś trzydzieści kilometrów odbijającą od Wyoming Boulevard nienazwaną wiejską drogą, przecinającą kompletne pustkowie na południe od Casper. Pomyślałem, że dam radę. Że jakoś tam dotrę. Przywołałem w pamięci obraz rancza, setki metrów kwadratowych, tysiące akrów falujących pagórków i wysokich traw, szczyty wzgórz pikujące w niebo w oddali, czekające, żeby po nich maszerować, żeby się na nie wspinać. Uruchomiłem dżipa, sprawdziłem widok w lusterkach, zaczekałem, aż przejadą samochody, wyjechałem z parkingu i włączyłem się do ruchu na autostradzie, jadąc prawym pasem. Po jakimś czasie włączyłem radio. Jechałem względnie spokojnie, około 120 kilometrów na godzinę. W dżipie mamy – teraz moim – było radio satelitarne, najlepsza rzecz pod słońcem. Przeleciałem różne stacje, aż znalazłem pasującą mi muzykę. Wyjące gitary i charakterystyczny wokal. Wyświetlacz w radiu informował, że to była grupa Volbeat z kawałkiem The Sinner Is You. Nigdy go nie słyszałem, ale tekst z miejsca mnie rozłożył: „Jakie znaczenie ma życie bez odrobiny bólu…” Takiego właśnie podejścia chciałem się trzymać. Chociaż gdybym miał wybór, wolałabym życie bez aż takiej ilości cierpienia. Oczywiście słyszałem te bzdury, że „co cię nie zabije, to cię wzmocni” i że ciężkie czasy pozwalają nam doceniać te dobre. Nie kupowałem tego. Ciężkie czasy były ciężkie i myślenie, że kiedyś będzie lepiej, niczego nie poprawiało. Co dobrego mogło wyniknąć z faktu, że mama umarła na raka piersi? Co miałem w tym doceniać? Że jeśli to przetrwam, będę odporniejszy, silniejszy? Cóż… nie położę się na ziemi i nie umrę, więc, tak… przeżyję. Ale wiedziałem też, że nigdy nie będę taki sam. Czułem, że mam blizny na sercu i psychice. Zostałem zraniony bardzo

mocno i te rany nigdy się nie zaleczą. Patrzenie na śmierć matki i na to, jak ojciec po prostu się poddaje, zmienia człowieka tylko na gorsze. Zostałem naznaczony bólem, pomalowany cierpieniem. Miałem na sobie kilka jego warstw, twardych jak warstwy werniksu, który nie płowieje. Godziny i kilometry mijały. Od południa objechałem Chicago obwodnicą otoczoną industrialnym lasem kominów fabrycznych i strzelających w niebo płomieni. Byłem gdzieś pomiędzy Joliet a Davenport w Illinois, kiedy się wreszcie zatrzymałem, żeby coś zjeść w Burger Kingu i zadzwonić do dziadka. Następny postój, za kolejne cztery godziny, wypadł gdzieś między Des Moines w Iowa i Omaha w Nebrasce. Niektóre z tych czterogodzinnych odcinków dłużyły mi się jak lekcje z ekonomii, inne przelatywały tak szybko, że aż nie mogłem uwierzyć, że już tyle drogi przejechałem. Iowa i Nebraska ciągnęły się w nieskończoność i były płaskie; nie oszalałem z nudów tylko dzięki muzyce. Kiedy czułem, że robię się senny, opuszczałem okno, nastawiałem radio tak głośno, aż bolały uszy, i śpiewałem wraz z nim na całe gardło. Droga ciągnęła się i ciągnęła. Niezmiennie rozwijała się przed maską, ciągle miałem do pokonania kolejną milę, kolejną godzinę. Kolejną i kolejną. Mówiłem do siebie. Rozmawiałem z Ever. Rozmawiałem z mamą. Nie rozmawiałem z tatą. Zachód słońca zastał mnie na parkingu za Lincoln. Zablokowałem wszystkie drzwi i zasnąłem jak dziecko. Jechałem dwanaście godzin bez przerwy, zatrzymując się tylko na jedzenie, tankowanie i żeby co cztery godziny zadzwonić do dziadka. Kiedy się obudziłem, ogarnął mnie strach. Wokół było zupełnie ciemno, nie licząc plamy bladego pomarańczowego światła rzucanego przez latarnię, pod którą stałem. W odległym końcu parkingu majaczyły jakieś ciężarówki, od budynku z barem dolatywała biała poświata jarzeniówek. Wysiadłem, zamknąłem samochód na kluczyk i poszedłem do toalety. Ściany i działowe murki były

pomazane graffiti, przekleństwami, nazwiskami i innymi przypadkowymi napisami. W automacie kupiłem puszkę coli, zameldowałem się dziadkowi i znowu ruszyłem w trasę, jadąc przez usypiającą, gęstą ciemność. Tam gdzie nie sięgało światło reflektorów, nie było nic tylko mrok i wiszący wysoko na niebie srebrny księżyc, nic nie istniało oprócz muzyki, żółtej linii środkowej, czarnej nawierzchni, białych pasów granicznych i okazjonalnej pary mijających mnie świateł innego pojazdu. Zastanawiałem się wtedy, kto w nim siedział, jak wyglądało życie tych ludzi, z jakimi problemami musieli się zmagać, co musieli przetrwać. Czy mieli przyjaciół, czy byli samotni jak ja? Może w przyszłym roku pójdzie mi lepiej. Poznam kogoś w szkole, jakiegoś chłopaka z podobnymi zainteresowaniami. A może nawet dziewczynę. Taką, z którą mógłbym chodzić. Tak… jasne. Minąłem Kearney, Lexington i North Platte. Puste pola podświetlone szarością. Krowy w rozsianych kupkach, konie skubiące trawę, potrząsające grzywami. Sidney. Zatrzymałem się przy McDonaldzie, zjadłem coś, zadzwoniłem do dziadka. Te telefony stały się punktami docelowymi mojej podróży. Cztery godziny i telefon do dziadka. To oznaczało przerwę, szansę na odetchnięcie, na przystanek i uzmysłowienie sobie, jak daleko zajechałem. Było dobrze po północy drugiego dnia jazdy, gdy przejechałem pod znakiem obwieszczającym, że dotarłem do rancza M-Line. Opony zachrzęściły na prawie kilometrowym, prostym jak linijka podjeździe prowadzącym do rozłożystego trzypiętrowego domu z bali. Dom – przynajmniej jego drewniana fasada – był starszy od niektórych stanów, jak lubił mawiać dziadek. Powstał w 1843 roku. W środku w ostatnich kilku dekadach przeszedł kilka poważnych remontów, więc wnętrze było przestronne i nowoczesne, z olbrzymim, wysokim na dwa piętra salonem o ogromnych oknach, kuchnią z kilometrami blatów i lśniącymi stalowymi sprzętami. Uwielbiałem dom dziadka i babci.

Był duży, luksusowy i wesoły. Gdy byłem mały, dziadkowie pozwalali mi biegać po korytarzach i ślizgać się w skarpetkach po drewnianych podłogach, a wujka Gerry’ego dawało się często namówić, żeby kopał do mnie piłkę przez salon; podbijał ją na całą jego siedmiometrową wysokość, aż pod sufit. Ustawiłem dźwignię biegów na pozycji „parkuj”, wyłączyłem silnik i po prostu siedziałem w ciszy. Świeciło się tylko jedno światło, w domu, poza tym na wiele mil dokoła panowała ciemność. Wysiadłem, cicho zamknąłem drzwi, potem podniosłem głowę i popatrzyłem w niebo. Było usiane niezliczoną liczbą gwiazd, błyszczących i migoczących, tysiące złotych punkcików na atramentowym firmamencie, wszechświat srebrnego światła. Na samym środku tkwił księżyc, wąski rogalik między błyszczącą mgławicą. Na horyzoncie pojawił się spadający meteor, jak błyskawica przeciął niebo i zniknął nad ziemią. Nie wypowiedziałem życzenia. Usłyszałem cichy zgrzyt bocznych drzwi, potem trzaśnięcie, a później wolne, stanowcze kroki zmierzające w moją stronę. Nie opuściłem głowy; wybrałem mały kwadracik nieba blisko księżyca i czekając na dziadka, próbowałem policzyć gwiazdy. Zatrzymał się kilka kroków ode mnie, wychylony w moją stronę. Usłyszałem szelest otwieranego kartonowego pudełka, potem metaliczny zgrzyt, któremu towarzyszyło pojawienie się iskrzącego płomienia. Dziadek podpalił papierosa, głęboko się zaciągnął i wydmuchnął dym w niebo. Palił cztery papierosy dziennie, nie więcej, nie mniej. To był jeden z jego nałogów, starannie wybrany. Dziadek nie pił, nie robił sobie wolnych dni, nie leniuchował rano w łóżku. Pił dziennie dzbanek kawy i wypalał cztery papierosy. Jeden rano z pierwszym kubkiem kawy, jeden w czasie lanczu, jeden po kolacji i ostatni późno w nocy tuż przed snem. Zapach dymu papierosowego budził we mnie nostalgię. Przywoływał wspomnienie dziadka, nasze wieczorne rozmowy i wczesne poranki na ranczu z termosem kawy i wonią dymu papierosowego ciągnącego się za dziadkiem, gdy wyprowadzaliśmy stado prawie dzikich koni na północne pastwisko.

– Długa droga, co? – rzucił dziadek, przeciągle wydmuchując dym. Skinąłem głową. – Długa. Zatrzymałem się, żeby się przespać tuż za Omaha, ale spałem tylko dwie, trzy godziny. Jestem padnięty. – Ta droga z Iowa do Wyoming jest najgorsza, jeślibyś mnie pytał. Gdziekolwiek spojrzeć, nic tylko pustkowie. Roześmiałem się. – Z Iowa do Wyoming to prawie całość trasy. – No właśnie. Jestem z ciebie dumny, że ją przejechałeś, chociaż tego nie pochwalam, bo jesteś za młody. – Nie za bardzo miałem wybór, dziadku. W Michigan dostawałem pierdolca. – Uważaj, jak mówisz, gnojku – warknął dziadek, ale potem cicho zachichotał. – Kiedy to zacząłeś tak kląć? – Chyba od kiedy nie ma kogoś, kto kazałaby mi przestać – odparłem, przyłapując się na tym, że głos uwiązł mi w gardle. Poczułem w nim nagłą grudę, gorącą, twardą, rozrastającą się. – Ale teraz jesteś tutaj i dobrze wiesz, że babcia wyszoruje ci usta mydłem, jeśli będziesz tak mówił. Kiwnąłem głową, jednak żwir pod moimi stopami był zamglony. Przejechałem dwa i pół tysiąca kilometrów w dwadzieścia sześć godzin. Byłem zmęczony po jeździe, to wszystko. Tylko że pieczenie w oczach było coraz silniejsze, a potem coś skapnęło na przód mojego buta. Zostałem zamknięty w szorstkim uścisku. Dziadek pachniał papierosami i wodą kolońską, dymem drzewnym i czymś nieokreślonym, czymś unikalnie dziadkowym. Ramiona mi się trzęsły, chciałem się wyrwać, zdusić płacz. Dziadek nie dał mi się poruszyć. – Nie ma się czego wstydzić, chłopcze. Pozwól sobie na płacz. – Przyciskał mnie mocno do bawełnianej koszulki. Nawet w wieku siedemdziesięciu ośmiu lat wciąż miał mięśnie jak ze stali. – Wolno ci odczuwać smutek, synu. Nikt cię nie uzna przez to za

mięczaka. A już najmniej ja. Zadrżałem, zatrząsło mną, a potem poczułem, że zalewa mnie gorąca fala. Wszystko wypłynęło na zewnątrz, wstrząsały mną spazmy płaczu, cały od nich dygotałem. Dziadek cały czas mnie trzymał i milczał. – Tęsknię za nią, dziadku. Tak strasznie, że to prawie niemożliwe. I tęsknię za tatą. – Moje palce wczepiły się w koszulkę dziadka, gdy zmusiłem się, żeby na niego spojrzeć. – On też odszedł, chociaż wciąż żyje, wciąż mieszka w tym domu. Jest tam, ale go nie ma. A ja go potrzebuję, ale on… on się poddał. Jestem sam. Tak strasznie sam. Mam już dosyć tej samotności. Mam dosyć siebie. I jestem tak strasznie zmęczony. Zmęczony bólem. Zmęczony tęsknieniem za nią. – Wiem, Cade. Wiem. Nie mogę ci nic powiedzieć, od czego poczułbyś się lepiej. Ale musisz się trzymać, musisz to przetrwać. Widziałem, jak ludzie umierają, dobrze o tym wiesz. Nie mówię o tym często, ale… Dobrzy ludzie, przyjaciele, koledzy, których szkoliłem, z którymi walczyłem i których kochałem jak braci. Ten ból nigdy nie słabnie. Ale człowiek musi żyć dalej, robić, co do niego należy, aż w końcu… cóż… ból zastąpi coś innego. Inny ból. Dobre rzeczy też. Gdy w końcu odszedłem z wojska, po mojej trzeciej turze w Wietnamie, poznałem twoją babcię. Służyłem w wojsku dziesięć lat, większość czasu spędziłem w strefie wojny. Widziałem takie rzeczy, których sobie nie wyobrażasz, których sam wolałbym nigdy nie widzieć. Byłem kompletnie rozbity, to chcę powiedzieć. Poznałem twoją babkę i to było to dobro, które zastąpiło całe zło, jakie widziałem. – Umilkł, żeby pociągnąć papierosa, wydmuchnął dym. – Gdybym miał stracić moją Beth, cóż… nie umiem szczerze powiedzieć, czy byłbym w lepszym stanie niż, jak się wydaje, jest Aidan. Dopóki się nie pozna tego rodzaju miłości, człowiek sobie nie wyobraża, jak to jest… Nawet nie wiem, jak to opisać. Nie jestem dobry w gadce. To się zagnieżdża w człowieku. Jak odnogi winorośli wokół sadzonki drzewa… Rosną razem, aż w końcu nie można odróżnić, co jest czym. Jeśli coś takiego tracisz, to cię rozrywa od środka, ale tak

naprawdę. I na zawsze. Nic by mi już nie zostało, gdybym miał stracić Beth. To właśnie próbuję ci powiedzieć. Więc nie bądź zbyt ostry dla swojego staruszka. – Staram się, dziadku. I wszystko to rozumiem, przynajmniej na tyle, na ile potrafię. Ale ja… ja jestem tylko dzieckiem. Staram się nie być. Wiem, że muszę dorosnąć. Ale… nie chcę, czasami. – Nie ma w tym nic złego, synu. Sam byłem prawie dzieckiem, kiedy wstąpiłem do wojska i pojechałem walczyć w Korei. Minął tylko tydzień od moich osiemnastych urodzin. Ale musiałem się zaciągnąć, wiedziałem, że muszę. Wszyscy moi koledzy, z którymi dorastałem, wszyscy odgrywaliśmy bohaterów, udawaliśmy, że jesteśmy zachwyceni, ale w środku, tam w głębi, gdzie się ukrywa te wszystkie sekretne uczucia, z którymi człowiek nie wie, co robić, byliśmy przerażeni. Sraliśmy po gaciach. Większość z nas nigdy nie wyjeżdżała z Wyoming. Między innymi ja. I mój najlepszy kumpel Hank. Zaciągnęliśmy się razem, wezwanie dostaliśmy tego samego dnia. Przeszliśmy przeszkolenie i przypisano nas do tego samego oddziału. Ale szczęście, myśleliśmy. Dziadek podniósł stopę, żeby ją oprzeć na kolanie, strząsnął żar z papierosa, a niedopałek schował do kieszeni koszuli. – Hank… Niech to szlag. Ten chłopak był pieprzonym świrem. Niczego się nie bał. Bohater. Kłopot w tym, że… to właśnie heroizm i brak lęku zabijały ludzi, i właśnie to spotkało Hanka. Nasz cały oddział krył się za wzgórzem. Obstrzeliwali nas z karabinu maszynowego. Gdy któryś z nas poruszył się choćby milimetr, puszczali serię. Trafili z tuzin chłopaków. Kurwa, było paskudnie. No więc Hank wbił sobie w głowę, że nas z tego wyciągnie. Kryjcie mnie, mówi, jakbyśmy mieli czym. Ale próbowaliśmy. Rzuciliśmy kilka granatów, puściliśmy kilka kulek. Szalony dureń Hank wyskakuje i zaczyna biec jak po zbawienie, co rusz uskakuje w bok przed kulami. Kule przelatywały koło niego ze świstem, chybiając go o włos. Hank dobiega do stanowiska karabinu maszynowego, rzuca granaty, trzymał po jednym w każdej ręce, ściąga broń i zaczyna strzelać. I niech mnie

szlag, jeśli nie udało mu się skosić całej załogi. Zrobił to całkiem sam. Ale… dostał kulką w brzuch. To go nie zatrzymało, strzelał, aż wybił wszystkich pieprzonych drani na tym stanowisku. A potem po prostu upadł. Patrzyłem na to. Postrzał w brzuch to paskudna sprawa, Cade. Paskudny sposób na umieranie. Trwało to wiele dni. Byliśmy na froncie, daleko od sztabu. W obrębie mil nikogo poza Kyle’em, sanitariuszem. A Kyle mógł gówno zrobić, żeby go ratować. Umierał, krzycząc. Po wielu dniach. Szlag… cierpiał kupę dni, zanim w końcu zmarł. A ja? Ja ryczałem jak dziecko, Cade. To cały sens tej historii, której nie powinienem ci opowiadać. Wypłakałem sobie cholerne oczy, kiedy wreszcie wyzionął ducha. Nie chciałem dorosnąć. Miałem dziewiętnaście lat, kiedy straciłem Hanka. Tak, prawda, wszyscy musieliśmy szybko stać się dorośli, ale coś takiego? Stracić najlepszego kumpla? Od tego od razu wydoroślałem. Czasami życie po prostu zmusza cię, żebyś dorósł. Nie da się z tym walczyć, synu. Trzeba obetrzeć łzy i iść dalej krok za krokiem, robiąc, co do ciebie należy. Kiwnąłem głową i spojrzałem w niebo na niezliczone gwiazdy. Dziadek stał obok, palił w milczeniu, każdy z nas był pogrążony we własnych myślach.

Billy Harper, ciepły deszcz na pogrzeb EVER To było latem, między pierwszą a drugą klasą liceum, kiedy poznałam kogoś, kto zdołał odciągnąć moją uwagę od malowania i robienia zdjęć. Miał na imię Billy. Oczywiście wiedziałam, kim jest. Chłopak ze szkoły, który nie musiał się starać, a i tak był uważany za luzaka. Nie zabiegał o to, miał zupełnie w nosie, czy jest popularny. Po prostu… sprawiał, że się go lubiło i już. Był z typu tych, co mają całe tony znajomych, kiedyś na takich mówiło się cwaniaczki. Poznałam go przypadkiem, na parkingu przed szkołą. Korzystałam ze szkolnej pracowni plastycznej, żeby oprawić jeden z moich obrazów. W pracowni było dużo miejsca i mieli tam odpowiednie narzędzia, żeby to zrobić porządnie, zwłaszcza że obraz był duży, dwa i pół metra na dwa metry. To był obraz abstrakcyjny, najbardziej abstrakcyjny ze wszystkich, które dotychczas namalowałam, ale też mój najlepszy. Kłęby barw przechodzące w smugach z górnego lewego rogu do dolnego prawego, wijące się i wyginające, niemal arabeskowe, arabskie wieżyczki błękitu i minarety żółci. Przypominało to trochę krajobraz bliskowschodni. Tego dnia pożyczyłam od taty jego terenówkę, żeby przewieźć obraz do domu. Tylko że nie przewidziałam, o ile cięższy będzie po tym jak go oprawię, i miałam problem z zapakowaniem go do samochodu. Kilka razy go nieomal upuściłam, z trudem utrzymywałam go w górze, żeby mi się nie wyśliznął i nie spadł na ziemię. W końcu udało mi się wsadzić do bagażnika jego część, ale to było za mało. Utknęłam, znalazłam się w pułapce, nie mogłam unieść obrazu wyżej, nie mogłam go opuścić, bo wtedy upadłby mi i połamałaby się rama, na której zrobienie poświęciłam w stolarni kilka godzin. Byłam bliska płaczu, ociekałam potem, szamotałam się,

stękałam. Potem poczułam, że ciężka rama w cudowny sposób zrobiła się lżejsza, otoczyła mnie para opalonych ramion, na ramie obok moich dłoni zacisnęły się inne dłonie, które uniosły i przepchnęły front obrazu nad zagłębieniem na zapasowe koło. Odwróciłam się, żeby się dowiedzieć, kto mi pomógł. Wysoki, z jasnymi włosami idealnie sterczącymi nad błękitnymi oczami, wyraźne kości policzkowe. Billy Harper. Na jego ramieniu na pasku wisiał futerał z trąbką, stał centymetry ode mnie. – Dzięki – wymamrotałam, zaskoczona nie tylko nagłym pojawieniem się Billy’ego, ale też tym, jak dziwnie reagowałam na jego bliskość. Podskoczył mi puls, oddech trzepotał w piersi. Czułam się zupełnie jak te piękności z Południa ze starych romansów, oszołomiona, cała w pąsach. – Nie ma sprawy. – Głos miał niski i spokojny, niczym powierzchnia nieruchomego jeziora. Wspiął się na palce i zerknął na obraz. – Superobrazek. – Obraz. – Nie mogłam się powstrzymać, żeby go nie poprawić. – Co? – Wydawał się szczerze nie rozumieć, o co mi chodzi. – To nie obrazek, tylko obraz, malowidło. – A tak, jasne. – Wzruszył ładnie wyrzeźbionym ramieniem. – Tak czy inaczej jest bardzo fajny. Wygląda trochę jak… pustynia. Albo jakieś miasto na pustyni. A jednak to nie miasto, ale… same linie. Super. – Dzięki. Właśnie coś takiego chciałam osiągnąć. Żeby to była abstrakcja, ale nie do końca. Uśmiechnął się, a mój żołądek wykonał salto. – Super. – Wyciągnął dłoń. – B… Will. Mam na imię Will. – Will? Myślałam… – Tak, wiem, wszyscy mówią Bill. Ale to przezwisko, które mam od dzieciaka, i go nienawidzę. Zawsze się przedstawiam jako William albo Will, ale wszyscy słyszą, że inni mówią do mnie Billy, i tak już zostaje. Potrząsnęłam jego dłonią, czując na swojej lekkie mrowienie.

– Ever. – Tak… Znam cię z widzenia. Masz siostrę, prawda, bliźniaczkę? Wzruszyłam ramionami. – No mam, Eden. Will kiwnął głową i zapadła niezręczna cisza. Potem roześmiał się krótko i nerwowo i machnął w stronę mojego samochodu. – No więc co, odwozisz obraz do domu, tak? Pytanie było tak bzdurne, że miałam ochotę przewrócić oczami. – No tak. Chcę go powiesić w moim pokoju. – Może chcesz, żeby ci pomóc? Faktycznie potrzebowałam pomocy, więc jednocześnie wzruszyłam ramionami i kiwnęłam głową. – Przydałoby się, jasne. Will pojechał za mną i już na miejscu przyniósł z garażu drabinkę. Potrafił też użyć detektora ram konstrukcyjnych taty i zawiesił obraz nad kanapą na ścianie naprzeciwko mojego łóżka. – No i… zawieszony. Um… masz może ochotę skoczyć gdzieś na coś do jedzenia? I tak to się zaczęło. Początkowo dość niewinnie. Obiad w Eddie Merlot, wyjątkowo drogiej restauracji. Lśniąca beemka Willa odstawiona na miejsce postojowe przez parkingowego, kluczyki niedbale pozostawione w stacyjce. Stolik w ustronnym rogu, pomimo oczekującego na wolne miejsca tłumu gości i faktu, że Will nie planował tego wyjścia. Był wspaniałym rozmówcą. Potrafił rozmawiać o wszystkim, od muzyki i filmów po politykę i filozofię. Ale… w tyle głowy cały czas coś mi nie dawało spokoju. Will potrafił mówić bez końca i tak było. Mówił wspaniałe rzeczy, ładnie zbudowanymi zdaniami, opowiadał śmieszne historie z wyjazdów na narty w Szwajcarii i o pakowaniu się w kłopoty z arystokratycznymi Europejczykami. Ale czegoś w tym brakowało, chociaż nie potrafiłam określić czego. Mimo to moje hormony, ciało, coś w środku mnie, nad czym

do końca nie panowałam, reagowało na niego. Na cielesnym, instynktownym poziomie. Kiedy mówił, nachylał się do mnie, rękawy cienkiego, miękkiego jak obłoki kaszmirowego swetra miał podciągnięte w górę i wpatrzony we mnie, opowiadał mi te swoje zabawne historie, a ja czułam, że jego bliskość rozpala we mnie jakąś sekretną część. Nie mogłam za bardzo temu zapobiec i niekoniecznie chciałam, mimo że gdzieś w głębi mojego umysłu wiercił się jakiś robaczek mówiący, że coś tu nie gra. Po zjedzeniu na spółkę sporej wielkości kawałka sernika polanego sosem malinowym pomógł mi wsiąść do samochodu, podtrzymując moją dłoń, podczas gdy parkingowy czekał przy drzwiach. Wśliznęłam się na siedzenie, przez sukienkę czując na nogach chłód skórzanej tapicerki. Pojechaliśmy na przejażdżkę. W tle leciało Hoppípolla Sigur Rós, miękkie, falujące natężenie egzotycznej muzy przechodzącej w symfoniczny, niemal kosmiczny miks silnych brzmień, śpiewu, falsetu wokalisty i dudnienia instrumentów dętych. Tłuste krople deszczu wystukiwały rytm na przedniej szybkie, gdy tak krążyliśmy po wijących się ulicach Bloomfield, a ja czułam się jak w jakiejś bajce, jakimś filmie, w którym ja, wschodząca gwiazdka, i Will, stuprocentowy gwiazdor, zakochiwaliśmy się w sobie w splendorze idealnie wyreżyserowanej choreografii. Gdy w pewnym momencie Will swobodnie oparł prawą rękę na podpórce między nami i przeplótł swoje palce z moimi, poczułam silniejsze bicie serca i mrowienie na skórze. Czułam kłucie drżącego bólu i pulsowanie oczekiwania, gdy zatrzymaliśmy się na parkingu zamkniętego parku, w zacienionym miejscu kilka metrów od latarni, gdy przy dźwiękach wolnego romantycznego jazzu, trąbki wygrywającej delikatne dźwięki w ciszy między nami, nasze twarze się do siebie zbliżyły i… Jego usta miały posmak gumy cynamonowej, były miękkie, ciepłe i wilgotne. Jego dłoń powędrowała po mojej ręce w górę ramienia, otoczyła kark i przyciągnął mnie do pocałunku, a ja zadrżałam, a potem dałam się ponieść, utonęłam w tym perfekcyjnym nastoletnim zachwycie chwilą.

Jednak w trakcie tego tak wprawnego namiętnego pocałunku w moim umyśle utrzymywała się dziwna świadomość. Jakieś głębokie, silne przekonanie, że to była chwila, której ulegałam, pozwalałam, by się wydarzyła, ale mimo żarliwej reakcji mojego ciała i całego rozgorączkowania część mnie się wstrzymywała. Powstrzymywałam się z jakiejś przyczyny, której nie umiałam rozpoznać. Chciałam, by ta część odpuściła. Nie podobało mi się to powstrzymywanie, bo ono oznaczało… oznaczało, że w tej chwili uniesienia było coś pustego, fałszywego, w tym pierwszym idealnym pocałunku z Willem Harperem. Na szczęście Will go nie przeciągał. Nie próbował się do mnie dobierać, przejść od pocałunku dalej. Odsunął się, potem uznał, że potrzebuję ochłonąć. Dotknęłam ust i popatrzyłam na niego, na jego przystojną twarz i gładkie dłonie na kierownicy, na spokojne, jasnoniebieskie oczy. – Co to… co to za muzyka? – spytałam, żeby pokryć zmieszanie. Kilka razy zamrugał, jakbym go zaskoczyła. – To… um. To Miles. Miles Davis. Skatches of Spain. – Przekręcił gałkę, żeby zrobić trochę głośniej, bym dobrze słyszała utwór w stylu latin jazz. – Miles… rany, jak on grał na tej swojej trąbce. Po prostu niesamowicie. Wsłuchaj się. Nie da się go pomylić z nikim innym. Byli inni świetni trębacze, ale Miles…? Był, jest i będzie najlepszy. – Głos i oczy Willa emanowały pasją. To mnie nieco uspokoiło. Jeśli potrafił tak kochać muzykę, to chyba wszystko z nim w porządku. Był oszałamiająco przystojny. Nie tylko jak typowe ciacho, to byłoby zbyt banalne określenie w przypadku Williama Harpera. Był naprawdę przystojny. I taki wyrafinowany. Ujął moją dłoń i odwożąc mnie do domu, rozprawiał o jazzie, mówił o Birdland, cokolwiek to było. O tym, że jazz to prawdziwa, szczera, właściwa muzyka, taka, z którą można improwizować, grając w grupie, lub stworzyć takie architektoniczne mistrzowskie dzieło, jak to, którego słuchaliśmy,

tylko na bazie metalu i oddechu. Opowiadał o jazzie z wielką elokwencją, czemu trudno się było oprzeć – tej pasji, tej wiedzy o czymś, co kochał, tej umiejętności oczarowywania mnie słowami, przez co sama zapragnęłam pokochać muzykę, chociaż zawsze uważałam, że jest nudna. Słuchanie Milesa Davisa w samochodzie Willa było jak magia, było kontynuacją naszej dziwnej, ale idealnej randki. Nie licząc tej chwili zawahania po tym, jak mnie pocałował, o której jednak już dawno nie pamiętałam do czasu, gdy Will podwiózł mnie pod dom. Kiedy się wyślizgiwałam z ciepłego kokonu jego bmw, ściszył muzykę i zawołał moje imię. – Masz ochotę znowu wypaść gdzieś na jakąś kolację? Może w piątek? Uśmiechnęłam się, byłam zachwycona. – Jasne! – Posłałam mu uśmiech. – Bardzo chętnie. – No to super. Przyjadę po ciebie o siódmej. – Pomachał mi i zamknął drzwi. Eden zmierzyła mnie podejrzliwym spojrzeniem, kiedy mijałam jej pracownię. Leżała na podłodze, nuty trzymała w górze, w ustach tkwił ołówek. Okna w jej pracowni były szeroko otwarte, wpuszczając do pokoju chłodne wieczorne powietrze, zapach deszczu i dźwięk, jaki wydawał, uderzając o dach. Jej pracownia i sypialnia znajdowały się od frontu domu, miała z nich widok na podjazd. – Co to było? – spytała, wyjmując ołówek z ust. – I dlaczego wracasz tak późno? Zerknęłam na moją komórkę i zobaczyłam, że była prawie druga nad ranem. – To był Will Harper. I… byliśmy na randce. Eden usiadła, z zaszokowania upuszczając ołówek. – Na randce? Z Billym Harperem? – Willem. – Nie wiem, dlaczego ją poprawiłam. – Willem. – Podciągnęła nogi pod siebie i wstała. – Dlaczego byłaś na randce z… Willem Harperem?

Wzruszyłam ramionami. – Bo… bo mnie na nią zaprosił. Pomógł mi wpakować obraz do samochodu, a potem go powiesić. A potem poszliśmy na randkę. On jest… miły. Eden dała krok w moją stronę. – Ever… to Billy Harper. Najprzystojniejszy i najbardziej nieosiągalny chłopak w szkole. Znam dziewczyny nawet z innych szkół, które wiedzą, kim jest Billy Harper, i które marzą o randce z nim. Jego ojciec jest sławny czy jakoś tam, a on sam od dziecka jeździł po całym świecie. Chodzi na przyjęcia z gwiazdami, Ever. A ty tak po prostu… poszłaś z nim na randkę? Oczywiście słyszałam te wszystkie historie o Billym Harperze. Młyn plotek w szkole kręcił się jak szalony, opowiadano mnóstwo półprawd, kłamstw, było pełno zazdrości. Zakładałam, że większość tych historii to tylko wsysane z palca bujdy. Ale teraz, gdy pobyłam trochę z Willem… prawie zaczynałam dawać im wiarę. Will był tak opanowany, tak pewny siebie, że mogłam sobie wyobrazić, że równie swobodnie czułby się na przyjęciu wielkich gwiazd i gdy gra na swojej trąbce na dziedzińcu szkolnym. Nie bardzo wiedziałam, co mam powiedzieć siostrze. – Nie wiem, Eden. Był… naprawdę miły. I naprawdę miło spędziłam z nim czas. Gapiła się na mnie przez chwilę, potem jej twarz wypogodniała i wypłynął na nią wyraz ekscytacji. – Wy… wy… całowaliście się? Poczułam, że się czerwienię. – No trochę. – Trochę? Trochę? – Podeszła, chwyciła mnie za rękę i nią potrząsnęła. – Jak było? No mów. Niesamowicie? – Normalnie, całowaliśmy się. – Wzruszyłam ramionami, potem zaczęłam chichotać razem z nią. – Tak, było niesamowicie. W tle leciał jazz, padał deszcz i chociaż nie lubię jazzu, to on tak o nim opowiada, że wydaje się fajny, wiesz? I pocałował mnie, ale mu nie odbiło. Całowaliśmy się, no wiesz, ale nie próbował czegoś więcej.

– Jezu, jak by to było coś złego. – Wiesz, na pierwszej randce… Eden lekceważąco machnęła ręką. – To Billy Harper. Szalałabym ze szczęścia. Gdyby chciał pójść na całość na pierwszej randce, zgodziłabym się. Zapiszczałam z oburzenia i pacnęłam ją po ramieniu. – Nieprawda, nie zgodziłabyś się, Eden Eliot, dobrze to wiesz. Odsunęła się, nagle tracąc humor. – No tak… pewnie nie. Ale nie miałabym się okazji przekonać, bo ze mną nikt się jeszcze nie umawiał. – Odwróciła się i przyklęknęła, żeby podnieść nuty. – Kończymy siedemnaście lat, a ja jeszcze nie byłam na randce, nie wspominając o całowaniu. Bijesz mnie na głowę. Pierwszy pocałunek… i to z kim… z samym Billym Harperem. To niesprawiedliwe. – Tylko wzruszyłam ramionami i zaczęłam się bawić jednym z moich pędzli, przeciągając włosie między resztą palców a kciukiem. Eden się zorientowała, że nie połknęłam haczyka, więc prychnęła z poirytowaniem. – W porządku. Nie opowiadaj, jak nie chcesz. Zresztą i tak mało mnie to interesuje. – Nie ma nic więcej do opowiedzenia. Poszliśmy do Eddie Merlot. Potem jeździliśmy samochodem i skończyliśmy na parkingu przy jakimś parku, nie jestem pewna, gdzie to było. Na koniec się pocałowaliśmy. Nie spodziewałam się, że do tego dojdzie, i nie planowałam tego. Po prostu się… stało. – Zabrał cię do Eddie Merlot? Przecież tam nigdy nie można się dostać i jest cholernie drogo. Zdziwiłam się, że Eden wie takie rzeczy. – Wiem… ale on po prostu wszedł i dali nam stolik. Oczy Eden były bliskie wypadnięcia z oczodołów. – Dla niego to też był pierwszy pocałunek, jak myślisz? To znaczy, szczerze wątpię, rozumiesz? Pokręciłam głową. – Nie ma takiej możliwości. Całuje się naprawdę dobrze. Zbyt dobrze, żeby to był jego pierwszy raz. Oczywiście ja się

jeszcze nigdy nie całowałam, więc nie mogę być pewna, no tak na sto procent, ale miałam wrażenie, że świetnie wie, co robi. – Umówisz się z nim jeszcze? – W piątek. Przyjedzie po mnie o ósmej. Nie, o siódmej. Powiedział „siódma”. Eden znowu prychnęła. Bezmyślnie przekładała ustawione w rogu płótna, każdemu chwilę się przypatrując, nim przeszła do następnego. – Tak ci teraz cholernie zazdroszczę, że sobie nawet nie wyobrażasz. Westchnęłam ze zrezygnowaniem. – Czuję to od ciebie co jakiś czas, ale nie bardzo wiem, co mam w związku z tym zrobić. Mam nie iść na tę randkę, bo ty jeszcze nikogo nie masz? Uważasz, że to sprawiedliwe? Wzruszyła ramionami; typowy gest nas obu, gdy nie wiedziałyśmy, co powiedzieć. – Nie. Musisz iść. Przecież chodzi o cholernego Billy’ego Harpera. To jasne, że nie możesz go spławić tylko dlatego, że jestem beznadziejna. Jęknęłam z frustracji. – Boże, Eden. Nie jesteś beznadziejna. Dlaczego wszystko musi się sprowadzać do współzawodnictwa między nami? Nie musisz za mną nadążać ani nic w tym stylu. To jakaś głupota. Po prostu kiedy poznasz chłopaka, który ci się spodoba… postaraj się, żeby się z tobą umówił. Pokaż mu, że się nim interesujesz, i sprowokuj go, żeby cię zaprosił na randkę. Jeśli to nie wypali, sama go zaproś. No nie wiem. Bądź sobą. Jesteś laską, Eden. W końcu jesteśmy bliźniaczkami. Nie jesteś jakąś moją brzydką siostrą przyrodnią, tylko dlatego że nie nosisz ubrań w tym samym rozmiarze co ja. Boże. – Wcale z tobą nie rywalizuję… tylko… – Więc dlaczego nie dasz mi się cieszyć i psujesz mi wszystko swoją zazdrością? Eden nagle jakby oklapła, przywiędła. – Przepraszam, Ev. Bardzo się cieszę z twojego powodu.

Naprawdę. – Powiedziała to płaskim głosem, monotonnie. Roześmiałam się. – Tak… faktycznie mówisz, jakbyś się strasznie cieszyła. – Podeszłam do niej od tyłu, objęłam ją w pasie i oparłam policzek na jej głowie. – Eden, siostra, posłuchaj… Nie mówię, że chcę, żebyś tryskała szczęściem, bo idę na randkę. Tylko… no nie wiem… – Jesteś moją siostrą bliźniaczką, Ev. Chcę, żebyś była szczęśliwa. I naprawdę się cieszę, że miło dzisiaj spędziłaś czas z Billym. Mówię serio. Tylko że… wszystko, co dobre, przytrafia się tylko tobie. – Tobie też się przytrafi, Edie. Przytrafi się, obiecuję. Przekonasz się. – Okej. – Odwróciła się do mnie i mnie uścisnęła, potem sobie poszła. – Muszę jeszcze przed snem poćwiczyć jeden kawałek. Dobranoc. – Dobranoc. – Odprowadziłam ją wzrokiem; byłam bardziej skołowana niż kiedykolwiek. Kilka minut później po domu rozszedł się dźwięk wiolonczeli, skomplikowane gamy, długie wysokie tony, potem niskie, piskliwe wirujące nuty, nachodzące na siebie, rzucając na mnie czar swoim pięknem. Talent Eden w grze na wiolonczeli nigdy nie przestawał mnie zadziwiać, mimo że słyszałam jej grę codziennie. Poszłam do swojego pokoju, rozebrałam się, w samej bieliźnie usiadłam przy toaletce i szczotkując włosy, rozmyślałam o dniu, który minął. Kiedy tak dumałam, czesząc się, moje spojrzenie padło na papeterię – kolorowy, perfumowany papier i napełniane pióro udające gęsie. Ten zestaw kilka lat wcześniej dostałam w prezencie od taty. Już dawno nie pisałam do Cadena i od niego też nic nie przychodziło od ponad dwóch tygodni, od czasu listu z rysunkiem tortu urodzinowego. Nie, nieprawda; przysłał mi list z adresem dziadka, ale to były dosłownie trzy zdania i adres, więc prawie się nie liczyło. Bardzo się uśmiałam z tego rysunku z tortem i było mi

ciepło na sercu, że o tym pomyślał. Byłam ciekawa, co się u niego dzieje, jak sobie radzi. Może, gdybym do niego napisała, pomogłoby mi to uporządkować moje własne uczucia? Przysunęłam do siebie blok z kartkami, pod pierwszą włożyłam podkładkę i na górze napisałam imię Cadena, do literki „n” dodając zgrabny zawijas. Zebrałam myśli i uczucia, żebym potrafiła składnie przelać je na papier. Caden, przepraszam, że tak długo nie odpisywałam, ale, no wiesz, jestem strasznie zajęta. Codziennie wypstrykuję kilka rolek filmu, potem sama je wywołuję, i jeszcze eksperymentuję z malowaniem na dużych formatach, takich na wysokość półtora do nawet dwóch i pół metra. Fajnie się maluje na takich wielkich płótnach. Każde pociągnięcie jest szerokie, można malować z rozmachem, chociaż detale też są ważne. No więc, tak czy inaczej, nie chcę cię męczyć… ale jak się czujesz? Tak naprawdę? Jak ci jest u dziadka? Nie mogę uwierzyć, że sam pojechałeś aż do Wyoming. Bo pojechałeś, prawda? Pisałeś, że chcesz to zrobić. Ja chybabym się nie odważyła. Za bardzo bym się bała. Pewnie bym się zgubiła i wylądowała w jakiejś Montanie albo gdzieś tam. Eden już na poważnie doprowadza mnie do szału. Bardzo ją kocham, jest moją najlepszą przyjaciółką i tak dalej, ale od tej jej skłonności do rywalizacji można zwariować. Byłam wczoraj na randce z chłopakiem ze szkoły. Eden była strasznie zazdrosna. Nie rozumiem jej. Tylko dlatego, że jeszcze nie była na randce, nie znaczy, że ona też musi się z kimś umówić i mi zazdrościć. Jesteśmy bliźniaczkami, ale nie jesteśmy jedną osobą. A ona chyba uważa, że powinnyśmy robić te same rzeczy, po równo. Jeśli ja idę na randkę i pierwszy raz się całuję, to ona też musi to zrobić. Ale ja nie jestem nią, a ona nie jest mną. Rozumiesz mnie? Boże, to brzmi tak egoistycznie, ale taka jest prawda. Kiedy byłyśmy małe, zawsze chodziłyśmy tak samo ubrane, dostawałyśmy takie same rzeczy. Musiałyśmy się albo dzielić, albo miałyśmy kopie tych samych rzeczy. Jeśli ja dostałam odtwarzacz CD, to ona też. Jeśli ona szła

do galerii handlowej, to ja też. Takie same ciuchy, takie same fryzury. Cały czas aż do… No, szczerze mówiąc, tak było aż do śmierci mamy. Ten pomysł, żeby bliźniaczki miały to samo, to chyba był jej odlot. Nigdy wcześniej o tym nie myślałam, ale to prawda. Dopiero kiedy mama umarła, ja i Eden zaczęłyśmy się zastanawiać, kim jesteśmy, każda z osobna. No wiesz, mnie zawsze bardziej interesowała sztuka i rękodzieło, i temu podobne, a Eden oczywiście jest utalentowana muzycznie. Już jako bardzo małe dziecko, czterolatka, brała gitarę taty, ta gitara była większa od niej, dosłownie, ale ona siadała z nią i próbowała na niej brzdąkać. Jasne, że nie grała od razu Brahmsa czy coś podobnego, ale było jasne, że ma talent. Ale to był koniec naszej indywidualności aż do odejścia mamy. Wszystko inne, co robiłyśmy, musiało być takie samo. A teraz ja chyba przechylam się w przeciwną stronę, wiesz? Chcę mieć SWOJE własne rzeczy, tylko dla mnie. Rzeczy, które są tylko moje, tylko dla mnie. Chcę być unikalna. Wiem, że każdy tak ma, chce być wyjątkowy, ale kiedy jest się bliźniakiem i ktoś inny wygląda identycznie jak ty, ma taką samą mimikę twarzy, twoje nawyki słowne i manieryzmy, unikalność staje się wtedy naprawdę istotną kwestią. Ta sprawa z Willem może wywołać poważny konflikt między nami, ale ja zwyczajnie nie mam pojęcia, co z tym zrobić. Nie wydaje mi się, żeby Eden chciała Billy’ego dla siebie, ale on jest jednym z tych chłopaków w szkole, w którym bujają się wszystkie dziewczyny, a on chyba nie zdaje sobie z tego sprawy. Albo jeśli zdaje, to zachowuje się, jakby o tym nie wiedział, i jest po prostu świetnym aktorem. Sama nie wiem. Osobiście uważam, że nie ma o tym pojęcia. Wcale nie jest arogancki, zwłaszcza biorąc pod uwagę, jaki jest nadziany, i że jego ojciec jest jakimś sławnym producentem filmowym czy coś takiego. Nie bardzo wiem. Nie interesują mnie takie bzdety, chociaż w szkole dużo gadają o jego ojcu. Will był dla mnie bardzo fajny. Nie zachowywał się arogancko, nie przechwalał się. Zwyczajnie był na luzie.

To była moja pierwsza randka, wiesz? Chociaż doszło do niej trochę przypadkowo. Nie jest dziwne, że piszę ci o takich rzeczach? Nie będę, jeśli ci to przeszkadza. Mam nadzieję, że spędzisz miłe wakacje na ranczu dziadka. Odpisz jak najszybciej. Twoja przyjaciółka, Ever CADEN Dochodziła druga nad ranem, a ja padałem ze zmęczenia. Dziadek, wujek Gerry, dwóch pracowników z rancza i ja ostatnie dwadzieścia godzin spędziliśmy na koniach. Podczas burzy w jednej części rancza zniszczyło się ogrodzenie i kilka setek koni rozpłodowych uciekło na wolność, rozpierzchając się po okolicy w promieniu kilku kilometrów. Trzy dni trwało, zanim je wyłapaliśmy, sprowadziliśmy na ogrodzone pastwisko i naprawiliśmy ogrodzenie. Potem sprawdzaliśmy, czy gdzieś jeszcze nie ma jakiejś wyrwy. Teraz wreszcie wróciliśmy. Ześliznąłem się z grzbietu Jersey i wprowadziłem ją do boksu. Jedyne, czego pragnąłem, to runąć na łóżko, ale nie idzie się spać, póki robota nie jest skończona, a konia zawsze, ale to zawsze, trzeba oporządzić w pierwszej kolejności. Więc mimo że byłem tak zmordowany, że mógłbym spać na stercie siana w rogu boksu Jersey, rozsiodłałem ją, odniosłem siodło do siodlarni, a potem zabrałem się do oczyszczania i szczotkowania wysokiej kasztanki. Jersey parskała i prychała, gdy doprowadzałem jej sierść do lśnienia, a kiedy skończyłem, otarła się o mnie ciepłym nosem, podskubując moją koszulę giętkimi wargami w poszukiwaniu łakoci. Poklepałem ją po szyi. – Jutro przyniosę ci jabłko, okej? – Podrapałem ją za uchem, a ona znowu parsknęła, kiwając łbem, jakby rozumiała, co do niej mówię. Upewniłem się, że kasztanka ma paszę i wodę do picia,

potem zamknąłem boks i powlokłem moje obolałe kości do domu, gdzie czekała kawa i dopiero co ugotowany przez babcię gulasz. Dziadek i reszta zostali jeszcze w stajni, więc w kuchni byliśmy tylko ja i babcia. Siorbałem kawę i pożerałem gulasz. Babcia usiadła naprzeciwko mnie z herbatą w porcelanowej filiżance; sznureczek i kartonik od woreczka zwisały na zewnątrz i były zawinięte za ucho. Babcia przez chwilę przyglądała się, jak jem. Wyglądała, jakby się nad czymś zastanawiała. – No co? – spytałem. – Coś nie tak? Pokręciła głową i uśmiechnęła się; posiwiałe kasztanowe włosy miała związane w kok. – Nie, słoneczko. Po prostu się cieszę, że będziesz z nami w te wakacje. Ale w jej oczach wciąż coś się tliło, jakaś nieokreślona myśl. – O co chodzi, babciu? Serio. Przecież widzę, że coś cię męczy. Roześmiała się i sięgnęła do kieszeni sukienki. – To przyszło dzisiaj do ciebie. Od Ever Eliot. – Prychnęła i obrzuciła mnie ostrym spojrzeniem, kiedy mi podawała liliową kopertę. – Perfumowana papeteria, Cade. To nie byle co. – Babcia wyszła za ranczera i żyła na ranczu prawie całe swoje życie, ale pochodziła z bogatej rodziny z Zachodniego Wybrzeża. Była wykształcona, spostrzegawcza, mądra i zawsze bardzo uprzejma. Odebrałem list, czerwieniąc się. – To nie tak. To tylko koleżanka. Babcia znowu prychnęła. – Koledzy nie wysyłają sobie listów na perfumowanej papeterii. – Piszemy do siebie z Ever od czasu obozu w zeszłym roku. Perfumowane listy to takie jej dziwactwo. Tak sądzę. Nie znam się na tym. My się tylko przyjaźnimy. – Piszecie do siebie, hę? – Babcia napiła się herbaty, potem przeciągnęła jednym palcem list po stole. – Taka papeteria jest droga, wiesz? Ma własny znak wodny, jest nasączona perfumami.

Ten papier to prawie płótno, takiej dobrej jest jakości. Nigdy nie zwróciłem na to uwagi. – Hę. Nie wiedziałem. Wiem tylko, że Ever przed wysłaniem spryskuje list perfumami. Babcia się roześmiała, zasłaniając usta dłonią. – O Boże, ale z ciebie typowy mężczyzna, Cadenie Monroe. Ona niczego nie spryskuje, kochanie, ten papier jest perfumowany. Tak jest wytwarzany, żeby pachniał. W tych czasach trudno już o taką papeterię. – Uśmiechnęła się do mnie z miłością. – Ale uważam, że to wspaniałe, że do siebie piszecie, że jesteście prawdziwymi przyjaciółmi korespondencyjnymi. – Och, w takim razie to ma jakiś sens. Bo trochę mnie to dziwiło. Wciąż to trochę dziwne, że listy pachną, ale już mniej. – Podniosłem się, żeby sobie dołożyć gulaszu. – Ever dwa lata temu straciła matkę, a ja… – Gardło mi się zacisnęło, więc musiałem zmienić tor. – Po prostu mamy ze sobą wiele wspólnego, to wszystko. Przez uchylone okno w kuchni dał się słyszeć śmiech wracających do domu dziadka, wujka Gerry’ego i Miguela. Babcia pokazała na list. – Lepiej go schowaj. Jeśli go zobaczą, do końca życia nie dadzą ci spokoju. Wepchnąłem list do tylnej kieszeni spodni i obciągnąłem na nie dół koszuli. Idąc na górę do mojego pokoju, pomachałem do wchodzących dziadka i reszty. Kiedy już byłem u siebie, zamknąłem drzwi na klucz i rzuciłem się na łóżko, list kładąc sobie na piersi. Otworzyłem go i przeczytałem. Musiałem to zrobić dwukrotnie, żeby jego treść w pełni do mnie dotarła. Billy Harper. Randka. Pierwszy pocałunek. Zakręciło mi się w głowie. Billy Harper. Randka. Pierwszy pocałunek. Powiedziałem babci, że ja i Ever tylko się przyjaźnimy, tylko do siebie piszemy. Wiedziałem, że to było wszystko. Rok temu spędziliśmy ze sobą trochę czasu na obozie sztuki. Wymieniliśmy się kilkoma listami. Więc dlaczego czułem się zdradzony?

Dlaczego czułem się tak, jakbym coś stracił, wiedząc, że Ever umówiła się na randkę, że się całowała z jakimś chłopakiem? Nie powinienem się tak czuć. Nie miałem do tego prawa, wiedziałem o tym. Ale mimo że to wiedziałem, i tak się tak czułem. Znowu przeczytałem list, potem jeszcze raz. Chciałem odpisać, powiedzieć Ever, co czuję, chociaż nie byłem pewien, czy wiem, jak miałabym określić te uczucia. Trochę, jakby mnie zwaliło z nóg, jakbym stracił równowagę. Na stoliku nocnym leżał mój szkicownik. Sięgnąłem po niego, przerzuciłem kartki na czystą stronę i zacząłem pisać. Nie zastanawiałem się, co piszę, tylko pisałem. Ever, z tego, co piszesz, wygląda, że twoja siostra ma jakieś nawracające problemy z poczuciem wartości. Myślisz, że ma to jakiś związek z utratą waszej mamy? Chciałbym ci jakoś pomóc w tej kwestii, ale nie bardzo wiem jak. Wszyscy musimy się nauczyć akceptować to, kim jesteśmy jako oddzielne osoby. Dużo na ten temat nie wiem, ale to wiem na pewno. Ona nie może być tobą, a ty nią. Musi żyć własnym życiem i być sobą. Wprawdzie nie mam rodzeństwa, ale wyobrażam sobie, że taka zazdrość, o jakiej piszesz w liście, to dość powszechne zjawisko, nie sądzisz? Jeśli twoja siostra ma problem z poczuciem wartości, to to się może ujawniać w tej sprawie z tym chłopakiem pod postacią zazdrości. Może ona nie czuje, że kiedykolwiek będzie miała to, co ty masz, bo się sobie na przykład nie podoba albo coś w tym stylu. No ale ja jestem tylko facetem. Żaden ze mnie psycholog, poza tym wy jesteście dziewczynami, a faceci nie są w stanie pojąć dziewczyn. Tak czy inaczej, to są moje trzy grosze dorzucone do tematu. Do Wyoming dojechałem bez większych problemów. Musiałem uciec od ojca. On… nie jest w najlepszej formie. Ciężko mi na to patrzeć, więc musiałem od tego uciec. Szczerze ci powiem, że im dłużej tu jestem, tym bardziej nie chce mi się wracać. I wiesz co, w Detroit niewiele mnie trzyma poza szkołą, a przecież mógłbym się przenieść do innej. W Casper mają liceum.

Może tu zostanę. Bardzo mi się tu podoba. Jest tak spokojnie. Dziadek szanuje mnie jako pomocnika i daje mi coraz trudniejsze rzeczy do zrobienia. Wujek Gerry też jest w porządku. Babcia to… babcia. Opanowana, twarda i zawsze piecze jakieś ciasteczka i placki. Zawsze czeka na nas kawa i gotowe jedzenie, kiedy wracamy do domu po pracy na ranczu. Poza tym babcia dużo widzi. Wie na przykład, kiedy mam zły humor, chociaż nawet dziadek tego nie rozpoznaje. Jeśli chodzi o to, co napisałaś o poczuciu tożsamości, to wydaje się, że masz dość wyjątkowy pogląd na ten temat. Oczywiście nigdy nie miałem takich problemów jak ty, bo jestem jedynakiem, ale… czy wiem, kim jestem? Nie znam odpowiedzi na to pytanie. Czy definiuje mnie to, kim są moi rodzice? Albo raczej, kim byli, skoro mama nie żyje, a ojciec jest… nieobecny. Chodzi mi o to, że oni mnie wychowywali, nasiąkłem ich poglądami i zasadami, przekazali mi swoje DNA i geny, które są odpowiedzialne za to, jakie mam zdolności i jak wyglądam. Ale chyba jestem też wytworem społeczeństwa, prawda? Teraz świat wygląda inaczej, niż gdy nasi rodzice byli dziećmi, a struktura i kształt otaczającego nas świata to bardzo istotny czynnik w kreowaniu tego, kim jesteśmy, nie uważasz? Ale żadna z tych rzeczy nie określa tego, kim jestem. Jestem Cadenem Connorem Monroe, synem Aidana i Janice. Jestem artystą. Można mnie też chyba nazwać kowbojem. Ale kim jestem poza tym? Jak jeszcze można mnie określić? Nie wiem i nawet nie wiem, od czego miałabym zacząć, żeby odpowiedzieć na te pytania. Tutaj nie traktują mnie jak dziecka. Mam na myśli Wyoming. Zresztą już w ogóle nie mam się za dziecko. Śmierć mamy sprawiła, że wydoroślałem. To, że sam pojechałem do Wyoming, też w pewnym sensie tak podziałało. To była tylko długa podróż samochodem, jasne, ale w jakiś sposób to, że się na nią zdecydowałem, że pojechałem sam, wykasowało we mnie ostatnie resztki dzieciństwa. Tutaj muszę wstawać o świcie razem z dziadkiem, wujkiem Gerrym, Miguelem, Rileyem i resztą pomocników. Muszę pracować tak ciężko, jak oni, i jako wnuk

dziadka, im będę starszy i będę więcej umiał, tym odpowiedzialniejsze roboty będę dostawał. Pracuję od świtu do zmierzchu, siedem dni w tygodniu. Czasami nawet wstaję wcześniej i kończę później. Akurat właśnie wróciłem po dwudziestoczterogodzinnym objeździe całego rancza. Naprawialiśmy ogrodzenie i chwytaliśmy konie, które uciekły. Dwadzieścia cztery godziny to nie przesada. Naprawdę tyle to trwało. Zaczęliśmy o czwartej rano, a teraz jest po drugiej w nocy, a my dopiero wróciliśmy. Piszę ten list jeszcze w kowbojkach na nogach, ale jestem tak zmęczony, że litery rozpływają mi się przed oczami. Jestem zaskoczony, że w ogóle mogę je rozczytać. Ale jeśli chodzi o pracę, to mi to nie przeszkadza. Jestem dzięki niej zajęty, nie mam czasu myśleć o mamie i ojcu. Tak czy owak, teraz już odpłynę. Pogadamy niedługo. Caden Nie napisałem nic o Billym Harperze ani o randce czy pocałunku. Nie chciałem o tym pisać. To nie była moja sprawa. Moją sprawą była tresura koni, pomoc przy źrebieniu się klaczy, wypas. Moją sprawą będzie szkoła. Sztuka. Przetrwanie. Moją sprawą nie jest Ever Eliot i to, z kim się umawia albo całuje. Ever to tylko koleżanka od pisania listów. Włożyłem list do koperty, zakleiłem ją i poszedłem spać. Zasnąłem natychmiast jak zabity. Następnych kilka tygodni przebiegło szybko. Dostałem list od Ever, ale był krótki i jakiś taki ogólnikowy. Pisała o swoim ostatnim pomyśle na malowanie, próbie dokładnego odtworzenia obrazu Moneta. Odpisałem, opisując powszedni dzień pracy na ranczu. Ever nie wspominała już o Billym Harperze, a ja o niego nie pytałem. Tygodnie zamieniły się w miesiące, a potem zaczął się zbliżać początek szkoły i musiałem zdecydować, czy wracam do Michigan. – Wracasz, Cade – oznajmił dziadek, kiedy go zapytałem, co o tym myśli. – Nie rzucisz szkoły, to pewne jak słońce, do jasnej cholery.

– Nie, dziadku. Myślałem o tym, żeby te dwa ostatnie lata liceum kończyć w Casper. Wtedy mógłbym pomagać na ranczu rano i wieczorem, a nie tylko w wakacje. – Och. No cóż, chyba najlepiej będzie, jeśli przedyskutujesz to ze swoim ojcem. Wiesz, że jesteś tu mile widziany, poza tym przydałaby mi się całoroczna pomoc, pod warunkiem że chodziłbyś do szkoły. – Tacie to nie będzie sprawiało różnicy. Dziadek zmarszczył brwi. – To nadal jest twój ojciec, Cadenie Connorze Monroe, a ty nie jesteś jeszcze dorosły. Wciąż winien jesteś ojcu szacunek, dlatego powinieneś zapytać go o zdanie, musisz go powiadomić o swoich planach. Westchnąłem. – No wiem. Tylko że ja… ja nie chcę tam wracać. Boję się… że z nim jest jeszcze gorzej. Ani razu do mnie nie zadzwonił. Nawet nie esemesował. Nic. W poprzednich latach dzwonił co najmniej kilkakrotnie, żeby się dowiedzieć, co u mnie. Dziadek pokręcił głową. – Wiem, synu, wiem. Ale musisz to zrobić. Odwiozę cię na lotnisko i jeśli postanowisz się przenieść, pomogę ci w tym. Będę mógł na to poświęcić góra dwa tygodnie. Wynajmiemy ciężarówkę i jeśli dojdzie do tego, że będziesz się przeprowadzał, przywiozę tu twoje rzeczy. – Dziadku, nie ma czego przewozić. W domu zostało tylko moje łóżko i pusta szafa. Wszystko, na czym mi zależało, co było naprawdę moje, przywiozłem ze sobą. Dziadek kupił mi bilet w jedną stronę do Michigan. Kiedy samolot kołował, zadzwoniłem do ojca, a on się zgodził po mnie przyjechać. Głos miał taki jak wcześniej: apatyczny, nieobecny. Kiedy się pojawił półtorej godziny później, wydał mi się chudszy niż kiedykolwiek. Oczy miał zapadnięte, zmęczone. Skórę na twarzy pomarszczoną i obwisłą. Nie był ogolony, nawet głowy nie miał ogolonej, chociaż zawsze bardzo tego pilnował, a teraz widać było na niej krótką siwą szczecinę.

Starałem się na niego nie patrzeć, kiedy jechaliśmy do domu – do jego domu. Ja już nie byłem pewien, gdzie jest mój. Domem kiedyś był ten w Farmington, gdzie dorastałem. Ale teraz… teraz z domem chyba bardziej kojarzyło mi się ranczo. Kiedy wjechaliśmy na podjazd, ojciec wyłączył silnik, ale nie poruszył się, żeby wysiąść. Siedział tam z rękami na kierownicy, ze wzrokiem wbitym w przednią szybę. Zapatrzony w nicość, a może widział coś, czego ja nie mogłem zobaczyć. – Tato? Wzdrygnął się, spojrzał na mnie. – Tak? – Dobrze się czujesz? Nie odpowiedział od razu. – Jestem zmęczony, Caden. Źle sypiam. Już od dawna. W sumie to prawie w ogóle nie śpię. I prawie w ogóle nie jem. – Jesteś na coś chory? – Nie, nie sądzę. Tylko… zmęczony. Zupełnie nie mam energii. Nie umiałem na to odpowiedzieć. Czekałem, aż coś mi przyjdzie do głowy, chciałem coś zrobić, ale nic się nie pojawiało. W końcu po prostu zostawiłem go w samochodzie, zabrałem z bagażnika moją torbę i czekałem na niego na ganku. Oświeciło go dopiero, gdy już byliśmy w domu i kiedy ospale doprawiał chili, które zostawił na małym ogniu, żeby dochodziło, kiedy pojechał mnie odebrać. – Przywiozłeś ze sobą tylko jedną torbę. – Jego głos brzmiał cienko i zgrzytliwie, drastyczna odmiana po szorstkim tubalnym huku, który słyszałem, dorastając. Wzruszyłem ramionami. – No tak. – Zechcesz mi to wyjaśnić? Okręciłem ołówek do cieniowania na środkowym palcu, sztuczka, którą opanowałem do perfekcji podczas nudnych godzin spędzonych na lekcjach historii i matematyki. – Jestem… chyba jestem prawie zdecydowany na

przeprowadzkę do Wyoming do końca liceum. Ojciec długo nie odpowiadał. Nawet zacząłem się zastanawiać, czy usłyszał, co powiedziałem. – Ach tak? – Zakrył chili pokrywką i potarł skronie. – A skąd taka decyzja? – Podoba mi się tam. Ja… no, tak naprawdę nie mam tu żadnych przyjaciół i… wolę mieszkać tam. – Rozumiem. – Odwrócił się do mnie plecami, odwinął papier z rolki i wytarł blat. – Ot tak po prostu, co? – Posłuchaj, tato… tutaj mam tylko ciebie i szkołę. Tam mogę pracować, mogę rysować i… – Rozumiem. – Energicznie szorował jakąś plamę na blacie, chociaż żadnej tam nie widziałem. – Potrzebujesz mojego podpisu na papierach do przeniesienia? – Pomyślałem, że mógłbyś mnie uwłasnowolnić. Jego oczy zabłysły zaszokowaniem i bólem, a ja się skrzywiłem na myśl, że mogłem go zranić. – Po co? – Bo tak będzie prościej. Przecież i tak już jestem prawie zupełnie samodzielny. Dziadek będzie mi płacił za pracę na ranczu i… – Nie, nie ma takiej potrzeby. Masz szesnaście lat. Zgadzam się, żebyś się przeniósł do Wyoming, jeśli tylko dziadek na to przystaje. Ale ja żyję i mogę się tobą zajmować. Rozumiem, że chcesz żyć po swojemu i już mnie nie potrzebujesz, niemniej na uwłasnowolnienie się nie zgadzam. – Nie o to mi chodziło, tato. – Nie chciałem wyjaśniać, co miałem na myśli, dlaczego w ogóle brałem pod uwagę uwłasnowolnienie. – To o co? – O to… – Nie byłem w stanie wydusić z siebie, że się o niego martwię, o jego zdrowie. O jego… życie. – Jedź do dziadka, jeśli chcesz. Na to się zgadzam, ale tylko na to. Kiwnąłem głową.

– Okej. W porządku. – Nie chciałem dłużej drążyć tego tematu. Ojciec westchnął i tak jakby oklapł. Oparty o blat, apatycznie gapił się w okno. – W takim razie, po co wróciłeś? Po co w ogóle było wracać? Boże, był taki… zagubiony. I samotny. Nie wiedziałem, co mam mu powiedzieć, żeby go jeszcze bardziej nie zranić. – Ja… ja… chyba po prostu uznałem, że tak należy. – Chcesz powiedzieć, że dziadek ci kazał. – Odepchnął się od blatu i ruszył w stronę gabinetu. – Zostań, ile chcesz. Wiesz, gdzie co jest. – A potem zniknął, zamykając za sobą drzwi. Kuchnia tętniła echem jego nieobecności. Chili ładnie pachniało, ale wiedziałem, że jeszcze nie jest gotowe. Tata zawsze jadł o siódmej, a nie było jeszcze szóstej. Usłyszałem cichą muzykę dolatującą z jego gabinetu. House of Rising Sun Animalsów. Przez wychodzące na zachód okno wpadały promienie zachodzącego słońca, złote i lśniące. Zaćwierkał jakiś ptak. Zacisnął mi się żołądek i w sercu poczułem jakiś ból, który się pojawił bez żadnego powodu. A potem usłyszałem huk w gabinecie i już wiedziałem. Osiemnaście kroków z kuchni do gabinetu. Przekręcenie gałki w drzwiach, zamglony wzrok, drzwi otwierają się wolno i bezgłośnie na dobrze naoliwionych zawiasach. „Cóż, jedną nogą stoję na dworcu, drugą w pociągu…” Leżał na podłodze, na boku, z podciągniętymi nogami. Prawa dłoń wczepiona w klatkę piersiową po lewej stronie, oczy szeroko otwarte i spokojne, tylko lekko zabarwione strachem. Nie oddychał, ale walczył o oddech albo walczył z impulsem, żeby o niego walczyć. Opadłem obok niego na ręce i kolana, wyszarpnąłem telefon z kieszeni. – Tato… nie. Proszę, nie. – Odblokowałem telefon, wcisnąłem ikonkę rozmowy, chciałem wybrać numer pogotowia, ale wtedy poczułem na ręce jego dłoń, ciężką i rozedrganą. – Nie… Cade. Za… za późno.

– Nie jest za późno, tato. Przyjadą i cię uratują. Tylko się nie poddawaj, dobrze? Proszę, trzymaj się. Nie… o Boże, o Boże… – usłyszałem, że zanoszę się płaczem. – Nie umieraj mi, tato. Nie umieraj, błagam. Popatrzył na mnie ciepłym spokojnym wzrokiem. – Ja umarłem z… z Jan. Teraz tylko… tylko ją doganiam. – Zamilkł, zarzęził, skrzywił się, a potem światło w jego oczach zaczęło słabnąć. – Nie, tato, nie. Przepraszam. Nie chciałem mówić tego o przeprowadzce. Kocham cię. – Nie przepraszaj. Nie trzeba. Żyj. Kochaj. – Zacisnął dłoń na mojej, w nagłym, gorączkowym przypływie siły miażdżył mi palce, ale nie cofnąłem ręki. Też ściskałem jego rękę i płakałem jak dziecko. – Kocham cię, Cade. Zawsze będę cię kochał. A potem światło w jego oczach zaczęło blednąć i w końcu zupełnie zgasło. Jego wielka, mocno zaciśnięta na mojej, dłoń zwiotczała. Nie mogłem nabrać oddechu. – Tato? – Potrząsnąłem nim. – Nie! – krzyknąłem. – Nie! Potem już nic nie było. Tylko jego dłoń zrobiła się zimna, a ja zupełnie ochrypłem. Poddałem się. Obudziłem się w swoim łóżku, czując zapach dymu papierosowego. Dziadek. Usiadłem. Dziadek siedział przy biurku i przeglądał jeden z moich starych szkicowników. Wściekłbym się, gdyby to był ktoś inny, ale to był dziadek, przy nim nie mogłem się ciskać. Okno było otwarte i dziadek, przerzucając strony szkicownika, zaciągał się papierosem, wydmuchiwał dym przez okno i co jakiś czas strzepywał popiół do pustej puszki po piwie. Przerzucał strony, przyglądał się rysunkowi, znowu przerzucał, zaciągał się, strzepywał i wracał do przekładania stron. – Nie pamiętam, z jakiego to filmu, ale był w nim taki tekst – powiedział; głos miał niski i ochrypły. – „Żaden rodzic nie powinien przeżyć śmierci własnego dziecka”. – To z Władcy pierścieni: Dwie wieże. Powiedział to

Theoden, król Rohan. – Rok przed obozem w Interlochen przeszedłem fazę oglądania tych filmów, jeden za drugim, przez wiele miesięcy. Mogłem podawać cytaty ze wszystkich trzech części na zawołanie. – Ach. No tak. Pamiętam, kilka lat wstecz przywiozłeś je ze sobą na ranczo. – Jak się tu dostałeś? To znaczy miałem na myśli, kiedy? – Twoja babka miała przeczucie. Wsiadłem w samolot zaraz po twoim. Znalazłem cię tu, przy nim. Myślę, że trochę to trwało, trochę przy nim posiedziałeś. Nie jestem pewien jak długo, ale on był… no trochę to trwało. – Dziadek zamknął szkicownik i przeniósł się z krzesła na moje łóżko. Przysiadł na brzegu w moich stopach; łóżko zaskrzypiało pod jego ciężarem. – Masz cholernego pecha, Cade. Zacząłem płakać. – Wiem. Boże, wiem. Patrzyłem… patrzyłem na to, jak umiera. Tak jak mama. On mówił… mówił, że umarł razem z nią, że teraz ją dogania. – Cho… cholera jasna. – Dziadek potarł twarz, kąciki oczu ucisnął kciukami. – Twój ojciec i ja w kilka sprawach się nie zgadzaliśmy, ale… mimo wszystko to był mój syn. I bardzo go kochałem. Byłem z niego dumny, wiesz. Chyba… chyba nigdy mu tego nie mówiłem, ale byłem. Dobrze postąpił, że wybrał własną drogę, że robił to, co chciał robić. Dobrze postąpił, tego jestem pewien. – Co teraz? – spytałem szeptem. Dziadek ponownie przetarł twarz, głęboko nabrał powietrza i je wypuścił. Jego szerokie barki rozprostowały się i z powrotem skuliły. – Nie wiem, Cade. Nie wiem. Trzeba żyć dalej, dzień po dniu. Tylko tyle możesz zrobić, jak sądzę. – Żyć dalej, dzień po dniu. Nie byłem pewien, czy nawet na to jestem w stanie się zdobyć. Dziadek poklepał mnie po ramieniu i wstał. – Nie spiesz się, Cade. Ja się wszystkim zajmę. Nie spiesz się? Z czym mam się nie spieszyć? Nie miałem

pojęcia, co powinienem zrobić. W środku byłem pusty, najchętniej poszedłbym dalej spać. Ale moje oczy były otwarte, wiedziałem, że już nie zasnę. Skończyło się na tym, że wylądowałem przy biurku i zacząłem rysować. Nawet nie wiem, co rysowałem. Wiem tylko, że wpadające przez okno słońce wzeszło i zaszło w trakcie, jak mijał dzień. Pamiętam linie, łuki i spirale, abstrakcyjna forma wyrażająca mój smutek. Dużo cieniowania, cienie rzucane przez nicość. Pamiętam kruka, czarnego jak smoła, na białej kartce. Ze złożonymi skrzydłami, narysowany z profilu, lśniące paciorkowe oko, w którym kryła się jakaś tajemnica. Z dziobu zwisał kieszonkowy zegarek na łańcuszku, wskazówki zatrzymały się na osiemnastej trzydzieści pięć. I pamiętam kartkę w linie, lekko przekrzywioną w lewą stronę. Ever, tamtego lata, kiedy się poznaliśmy, w Interlochen. Jezioro. Rysowaliśmy cały dzień. Kiedy siedzieliśmy razem na pomoście. Myślę, że to były ostatnie dni mojego dzieciństwa. Moje ostatnie szczęśliwe dni. Wczoraj zmarł mój tata. Atak serca. Albo raczej złamane serce, jeśli mam być szczery. Moim zdaniem tata nie mógł znieść życia bez mamy. Po prostu się poddał i jego serce też się poddało. Nie miał jeszcze nawet pięćdziesięciu lat. Nie wiem, dlaczego ty i ja wciąż do siebie piszemy te listy. Ty masz własne życie, a ja… Nie wiem. Może wisi nade mną jakaś klątwa? Ale się staram. Oddycham, żyję dzień po dniu. Tylko że tęsknię za czasami, kiedy wszystko było proste, wiesz? Mam nadzieję, że układa ci się z Billym Harperem. Mam nadzieję, że cię dobrze traktuje. Piszę chaotycznie, wiem. Pogubiłem się. Ale rysowałem, aż rozbolała mnie rękę, jednak wciąż mam to wszystko w środku. Jak mam to z siebie wyrzucić? Co mam zrobić? Kim jestem? Zbyt wiele pytań. I żadnych odpowiedzi. A ty jesteś z Billym Harperem. Rozumiem zazdrość twojej siostry. Czuję to samo. Jestem

zazdrosny. O ciebie. O Billy’ego Harpera. Nie byłem jeszcze na randce ani się jeszcze nie całowałem. Nie przeżyłem pierwszej randki i pierwszego pocałunku. Ale to nieistotne. Nieważne. Przenoszę się do Wyoming. Może na stałe. Nie wiem. Myślę, że w pewnym momencie mojego życia jakaś dziewczyna ulituje się nad osieroconym kowbojem. Nie żebym się dopominał współczucia. Tak tylko… piszę, co mi leży na sercu. Nieskładnie. Przepraszam. Cade Podpisałem się, zakleiłem kopertę i poszedłem ją wrzucić do skrzynki, nie myśląc o reperkusjach. Nie zależało mi. Jeśli Ever chce chodzić z jakimś pieprzonym Billym Harperem, to niech sobie chodzi. Dlaczego miałbym się tym przejmować? Wziąłem udział w kolejnym pogrzebie. Ubrany na czarno, z wilgotnymi oczami od łez, które nie chciały popłynąć. Tym razem padało. Uważałem, że to całkiem stosowna aura. Ciepły deszcz, stukający w zadaszenie, gdy ciemna drewniana trumna zsuwała się do grobu. Dłoń dziadka na moim ramieniu. Wyoming stało się dla mnie domem, na stałe. Miałem spadek po rodzicach, oszczędności i ubezpieczenie na życie. Przez jakiś czas byłem zabezpieczony. Wystarczyłoby na studia, gdybym się na nie zdecydował. Ale nie chciałem tych pieniędzy. Chodziłem do szkoły w Casper, objeżdżałem ranczo i nawet nie próbowałem się z nikim spotykać, nie szukałem przyjaźni. I to wtedy właśnie poznałem Luisę Alvarez.

pierwsza miłość, sny jak wspomnienia EVER List leżał w mojej torebce, złożony na pół, utknięty w wewnętrznej kieszonce, między opakowaniem podpasek a paczką gumy do życia. Nie chciałam go otwierać. Miałam złe przeczucia co do niego. Dlatego nosiłam go w torebce, z otwarciem go i przeczytaniem ostatnich wieści od Cadena czekając na ten „właściwy moment”. To było egoistyczne. List był… Nie wiem, dlaczego tak myślałam, ale miałam takie odczucie, że będzie mi smutno, już nawet kiedy go wezmę w ręce. Jakbym w jakiś sposób wiedziała, że zawierał więcej tragicznych wiadomości. A ja nie chciałam teraz takich przeżyć. Randki z Willem były niesamowite. On był niesamowity. Zabierał mnie do interesujących miejsc. Na koncerty do Joe Louis Arena, na sztuki w Meadowbrook. Na długie przejażdżki nocą przy dźwiękach jazzu. Rozmawialiśmy aż po świt. I te pocałunki w ciemności. Zaczęło się zwyczajnie, od zwykłego pocałunku na pożegnanie, który trwał całą godzinę. Żeby się z nim całować w jego samochodzie w odległym rogu parkingu szkolnego, wymykałam się ze szkoły nawet podczas przerw obiadowych. Spotykaliśmy się i się całowaliśmy, a Will trzymał ręce przy sobie aż przez całe dwa tygodnie. Szczerze mówiąc, zaczynałam się już nawet zastanawiać, co się dzieje. Miałam w umyśle bardzo mocno zakodowany obraz napalonego nastolatka, który był wzmacniany opowieściami zasłyszanymi od koleżanek w szkole. Zdanie, które o wiele za często obijało mi się o uszy, brzmiało: „Chciałam tego, ale nie tak szybko jak on”. Wiedziałam, co to oznaczało. Jasne, że wiedziałam. Ale z Willem było inaczej. Dlatego byłam bardziej niż gotowa, gdy jego dłoń spoczęła na moim kolanie. Byliśmy w jego samochodzie, jak zwykle. W tle leciał jazz, coś szybkiego i żwawego, nieomal agresywnego w

swej gorączkowości. Moje ciało wrzało, upajało się pocałunkiem Willa, byłam pijana jego bliskością. Sprawiał, że czułam siebie. Czułam swoje ciało. Ręce, uda, piersi, byłam świadoma moich pragnień. Chciałem, żeby mnie dotknął, tylko trochę. Właśnie tak, pragnęłam tylko… delikatnej eksploracji. Więc kiedy jego dłoń dotknęła mojego kolana, na chwilę tam zastygła w zawahaniu, a potem prześliznęła się w górę uda, nie powstrzymałam go. Ręce miałam zarzucone na jego ramiona, ale nie zaciskałam ich na nich, nie przyciągałam go do siebie. Kiedy przesunął dłoń na udo, pozwoliłam, by moje palce ześliznęły się po koszuli na jego pierś i zaczęłam ją lekko gładzić. Rozchylił wargi i jego język wsunął się w moje usta. Byłam zaskoczona tym, jak smakował, gorącem jego dłoni na moim udzie. Musnęłam jego język swoim i sapnęłam zaszokowana wrażeniem, jakie to na mnie wywarło. Całe moje ciało buzowało, cała wrzałam. Teraz jego dłoń zaciskała się na mojej talii. Całując go, czekałam ze zdławionym oddechem, co zrobi dalej. Pod koszulką na gołej skórze poczułam opuszek jego palca. O mój Boże. Nie mogłabym nabrać oddechu, nawet gdybym chciała. Moje ręce przejechały po jego ramionach, zsunęły się na plecy i w dół po miękkiej bawełnie, i teraz ja też dotykałam jego rozpalonej skóry. Oboje badaliśmy nasze ciała, podążając coraz wyżej i wyżej. Nie miałam odwagi pomyśleć o tym, co się dzieje, że dłonie Willa znajdują się pod moją koszulką i przesuwają po żebrach do obrzeża koronkowego czerwonego stanika. Koronkowy czerwony biustonosz, który z rozmysłem włożyłam na tę randkę. Nie dlatego, że myślałam, że Will go zobaczy, ale dlatego, że jakaś część mnie, której nie śmiałam zbytnio zgłębiać, pragnęła tego. Przerwaliśmy pocałunek, żeby złapać oddech. Stykaliśmy się czołami, eksploracja na chwilę ustała. – Ever… – wydyszał Will. – Zgadzasz się? Kiwnęłam głową. – Tak. – Jesteś pewna? Pocałowałam go, żeby zatuszować fakt, że wcale nie byłam

pewna, nie do końca. W tyle głowy przemknęła mi myśl, że może to się dzieje zbyt szybko, ale wiedziałam od dziewczyn w szkole, że dla większości z nich dwa tygodnie to była cała wieczność czekania, że dla wielu postępowałam dziwnie ostrożnie. Że bycie dziewicą w wieku lat szesnastu stawiało mnie wśród mniejszości pośród znanych mi koleżanek. Że fakt, iż nie dążyłam do celu, do drugiej bazy, jak to chyba określali chłopcy, był czymś niezwykłym. Ale nie chciałam się nad tym wszystkim zastanawiać. Chciałam tylko całować się z Willem i pozwalać mu się pieścić, czuć jego skórę pod palcami. Było mi dobrze. Czułam się pożądana. Lubiana. Czułam się jak ktoś inny, a nie Ever Eliot. Nie rysowałam, nie malowałam, nie robiłam zdjęć, nie byłam w szkole na lekcjach. Byłam z chłopakiem. Przez myśl przemknął mi obraz silnych, pewnych dłoni i ciemnych poważnych oczu; dłoni Cade’a, oczu Cade’a. Zamrugałam i napotkałam spojrzenie Willa, jego jasnoniebieskich oczu, płonących gorącem. Zobaczyłam jego ręce na mojej talii, silne, ale zadbane, gładkie. Dłonie Cade’a były chropowate, miał na nich zrogowaciałe odciski od pracy. Dlaczego o tym myślałam? Pieściły mnie dłonie Willa, nie Cade’a. I tak było dobrze, tak? Cade to mój przyjaciel korespondencyjny, Will jest moim chłopakiem. Koniec dyskusji. Odepchnęłam od siebie te dokuczliwe wątpliwości, zamknęłam oczy i zbliżyłam usta do ust Willa. Poleciały iskry, zalało mnie gorąco. Skóra mi się napięła, umysł wirował, żołądek wykonał salto. Pocałunek zrobił się namiętniejszy, a ręce Willa prześliznęły się po moich bokach i po żebrach powędrowały pod biustonosz, kuszące i uwodzicielskie. Moje własne dłonie tańczyły na jego plecach, na klatce piersiowej, ramionach, pieściły nagą skórę pod koszulą. Nie mogłam oddychać i nie zważałam na to. To było ekscytujące, brawurowa przygoda, w której chciałam brać udział. Wygięłam plecy i wstrzymując oddech, wypięłam biust; dłonie Willa ślizgały się teraz po obrzeżach mojego stanika. Poczułam, że twardnieją mi sutki, poczułam dotyk Willa, który

przeciągnął dołem dłoni po sztywnych bryłkach. Całe moje ciało zaskwierczało, jak trafione piorunem, miałam wrażenie, że wybuchnie, jeśli Will pójdzie z pieszczotą dalej, jeśli dotknie naskórka. Nieomal jęknęłam z rozczarowania, kiedy odsunął rękę i przeciągnął ją na ramię, ale, o tak, teraz delikatnie ściągał mi ramiączko, uwalniając moją lewą pierś; jego palce odciągnęły brzeg miseczki. Nasz pocałunek zamienił się w rozgorączkowane wirowanie ust i języków. Czułam się taka dorosła, taka ożywiona, naenergetyzowana świadomością tego, co robiliśmy, że ledwie mogłam to wszystko w sobie pomieścić. Teraz już drugie ramiączko zwisało z mojego ramienia. Will zsuwał w dół miseczki i moje piersi były wolne. Jego dłonie ślizgały się po nich, a ja stałam w ogniu, sapiąc mu w usta, gdy zacisnął palce na sutkach, sprawiając, że stwardniały jak diamenty. Nie widziałam, co ze mną robi, bo jego dłonie zasłaniała moja podciągnięta koszulka. A gdybym ją tak ściągnęła? Zaczęłam się nad tym zastanawiać i aż mi się zakręciło w głowie. To byłby ogromny krok. Pozwolenie, żeby mnie dotknął, to jedno, ale zdjęcie bluzki i pokazanie mu się nago, to już zupełnie inna sprawa. Zanim zdążyłam zmienić zdanie, oderwałam się od jego warg i szybko ściągnęłam bluzkę. Will głośno wessał powietrze i ostro sapnął, gdy moją bladą skórę oblało światło księżyca wsączające się przez szyberdach w jego samochodzie. Uśmiechnął się do mnie i sam też ściągnął koszulkę, i teraz przyszła moja kolej, żeby westchnąć na widok jego falujących, pięknie wyrzeźbionych mięśni brzucha i elastycznej opaski bokserek od Calvina Kleina wystającej z dżinsów od Hugo Bossa. Przeciągnęłam dłońmi po jego klatce piersiowej, obrysowałam palcami linię mięśni, a on tylko się temu przyglądał. A potem kciukiem wolno przesunął po moim sutku, budząc we mnie rozrywającą falę czystego podniecenia. Wygięłam plecy w łuk, odchyliłam głowę i dłoń Willa zamknęła się na mojej piersi, trzymał w niej jej ciężar delikatnie, z

wprawą. Wiedziałam, że robił to wcześniej, sugerował to sposób, w jaki mnie pieścił, zwłaszcza kiedy sięgnął za mnie i rozpiął mi stanik jedną ręką szybkim, zręcznym ruchem. Gdy go ze mnie zdjął, spojrzał mi w oczy, a ja nie odwróciłam wzroku, w ten milczący sposób dając mu do zrozumienia, że jest dobrze, choć puls bębnił mi dziko w piersi i desperacko pragnęłam się zakryć. Ale nie uczyniłam tego, bo w spojrzeniu Willa tlił się szczery podziw; wygłodniale i pożądliwie wodził nim po mojej skórze i biuście. A potem przekręcił się do mnie i przechylił przez podpórkę między nami, zawisając nade mną, ocierając się klatką piersiową o moje piersi. Jedną ręką gmerał przy kontrolkach siedzenia, opuścił oparcie w dół, tak że znalazłam się w pozycji leżącej, a on nade mną. Jego palce przesunęły się po moim brzuchu i zatrzymały przy guziku dżinsów. Wiedziałam, o co pyta. – Jeszcze nie – szepnęłam. – Nie tak daleko, jeszcze nie teraz. Pocałował mnie w szyję. – Jasne, Ever. Ale może… może mógłbym… tylko cię tam dotknąć? Wiem, co zrobić, żebyś naprawdę dobrze się poczuła. Domyślałam się, o czym mówi. Mogłam być dziewicą, ale nie byłam zielona. Nieraz sama się pieściłam, odkrywałam różne sposoby na doprowadzenie się do orgazmu i potrafiłam sobie wyobrazić, jakie to musi być przyjemne, kiedy ktoś inny by mi to robił. Ale… gdybym się zgodziła, byłoby to równoznaczne z przyznaniem, że chcę się z Willem przespać. Wiedziałam, że do tego to zmierza, jasne, że wiedziałam. Wiedziałam, że on tego chce. I część mnie też tego chciała. Ale była też część, która nie była przekonana. Zarówno o tym, czy w ogóle jestem już na coś takiego gotowa, jak i o tym, czy Will był tą właściwą osobą, z którą chciałabym przeżyć mój pierwszy raz. Will. Celowo myślałam o nim Will, chociaż w głębi umysłu zawsze był dla mnie Billym. W moich prywatnych myślach był Billym. I kiedy pisałam o nim Cade’owi, używałam imienia Billy. Czy to miało jakieś znaczenie? Nie wiedziałam, ale czułam, że tak.

Chciałabym tylko zrozumieć, co to oznaczało. Wszystkie te myśli kotłowały mi się w głowie, a w tym czasie Will całował mnie po ramieniu, po szyi, obojczyku, mostku, między piersiami. Byłam zmrożona gorącem jego ust na mojej skórze i tym, że teraz całował wzgórek mojej piersi i był coraz bliżej, i bliżej… Głośno sapnęłam, a nawet prawie jęknęłam, kiedy jego wargi zamknęły się na sutku; przeszył mnie dreszcz, jak błyskawica. Moje ciało mnie zdradziło. Nie zgadzało się na nic tylko na reagowanie na dotyk Willa. Moja ręka nie powstrzymała go, kiedy rozpiął mi dżinsy i wsunął palec pod gumkę majtek, gdzie czekałam na niego gorąca i mokra. Mój głos nie wydostał się z głębin gardła, żeby mu powiedzieć, żeby przestał, bo mojemu ciału się to podobało, mimo że wątpliwości wciąż przetaczały się przez mój umysł, a serce nie było pewne, gdzie jest i czego pragnie. Ale ciało na to nie zważało, bo to one miało kontrolę, albo raczej było pod wpływem czaru dotyku Willa, a ja na to pozwalałam. Odszukał palcami to właściwe miejsce i teraz moje biodra same zaczęły podrywać się w górę; jęczałam, a Will palcami wyczyniał coś magicznego między moimi nogami, coś, czego sama nigdy nie robiłam, aż w końcu wszystko we mnie eksplodowało, po prostu wybuchło przy dźwięku mojego głośnego okrzyku, którego nie byłam w stanie powstrzymać. Will zachichotał. – Jezu, Ever, ale z ciebie krzykacz, no, no. – Prze… przepraszam – wydyszałam. – Nie, to słodkie. I… podniecające. Teraz gdy już adrenalina i cała chemia orgazmu, przetoczywszy się przeze mnie, zaczęły mnie opuszczać, ogarnęło mnie zawstydzenie. Odepchnęłam dłoń Willa, usiadłam i drżącą ręką poszukałam kontrolek od fotela, żeby podnieść oparcia. Czy naprawdę właśnie pozwoliłam Willowi zrobić sobie orgazm palcami? O Boże. Czy to znaczy, że jestem łatwa? Czy on pomyśli, że teraz łatwo mnie będzie zdobyć? A jeśli jemu chodziło tylko o to i teraz już nie będzie mnie więcej chciał? Coś takiego spotkało

Ellie Myers. Seksowny, popularny chłopak udawał, że się nią interesuje, umawiał się z nią, krok po kroku, pocałunkami i pieszczotami kusił ją, żeby się z nim przespała, a gdy w końcu się zgodziła, rzucił ją, a ona się załamała. Chciała tylko, żeby Brian ją lubił, bo Brian był gwiazdą drużyny koszykówki, był ze starszej klasy, miał iść na studia i był cholernie przystojny. Każdy się domyślał, jak to się skończy, bo Brian już taki był, o czym wiedzieli wszyscy oprócz Ellie. Czy Billy też taki jest? Nie krążyły o nim żadne plotki, nie takie, jak o Brianie. Nie słyszałam, żeby jakaś dziewczyna w szkole rozpowiadała, że się z nim spotyka. Nie miał reputacji Briana. Billy był tajemniczy, wydawało się, że nie interesuje go ta cała zabawa w popularność, przez co był jeszcze bardziej popularny, zwłaszcza że było wiadomo, że pochodzi z bogatej rodziny, był przystojny i utalentowany. Ale czy był też zwykłym podrywaczem? Zwyczajnie nie miałam pojęcia. Roztrząsając te wszystkie wypływające na powierzchnie mojego umysłu wątpliwości, poprawiałam ubranie. – Hej, dobrze się czujesz? – Billy… Will… przeciągnął ręką po swoich nastroszonych blond włosach i spojrzał na mnie z zatroskaniem. – Czy ja… czy za szybko to zrobiliśmy? Pokręciłam głową i wzruszyłam ramionami, przeciągając koszulkę przez głowę. – Nie, sama tego chciałam. Tylko teraz nie jestem pewna… no nie wiem. Nawet nie wiem, co chcę powiedzieć. Nie ponagliłeś mnie i dałeś mi mnóstwo okazji, żebym cię powstrzymała, a ja tego nie zrobiłam. Ale teraz jestem… nie wiem. Will też włożył koszulkę. – Kapuję. Też się tak czułem za pierwszym razem. W trakcie było super. Po miałem mętlik w głowie. – To nawet nie był mój pierwszy raz. Przecież nie zrobiliśmy tego do… do końca. Will wzruszył ramionami, bawiąc się wystającą przy szlufce spodni luźną nitką.

– Nie, ale mnie chodziło tylko o to, że wiem, jak się czujesz. Przynajmniej do pewnego stopnia. Postanowiłam pójść na całość, powiedzieć mu, co czuję, żeby zobaczyć, jaka będzie jego reakcja. Pomyślałam, że przecież całkiem nieźle potrafię rozpoznać, gdy ktoś kłamie. – Zastanawiałam się, czy… czy często to… robiłeś? Z różnymi dziewczynami? Potarł kark. – Tak i nie. To skomplikowane. Widzisz, po pierwsze mam siedemnaście lat. Straciłem rok szkoły. No nie straciłem, po prostu mieszkałem na wsi i miałem prywatnych nauczycieli, a amerykański system szkolnictwa nie uznaje niektórych przedmiotów, których się uczyłem, więc musiałem powtórzyć pierwszą klasę liceum, chociaż powinienem być wyżej, ze względu na wiek i na to, co miałem już przerobione. I… gdy tam byłem, w Niemczech, z rodzicami, miałem dziewczynę. Byliśmy ze sobą ponad półtora roku i… no było tak jak z tobą. Ona była moją pierwszą, ale ja nie byłem jej pierwszym. Była ode mnie starsza. Kiedy się poznaliśmy, miała osiemnaście lat, a ja dopiero dobijałem szesnastki. Elsa… dużo mnie nauczyła. Więc robiłem to często, ale nie z wieloma dziewczynami. – Chodziłeś już do naszego liceum, kiedy wybuchła ta afera z Ellie Myers i Brianem Washingtonem? – spytałam. Will kiwnął głową. – Tak… Straszne szambo. Ten gość to gnojek. Słyszałem, jak o niej mówił, chyba dzień przed tym, jak się z nią przespał. Przechwalał się. Że łazi za nim jak szczenię. Opowiadał ze szczegółami, jak wygląda nago, jak ją namówił, żeby się rozebrała i tak dalej. Że to torba. – Torba? Nie odpowiedział od razu. – Dziewczyna, której zakładasz torbę na głowę, kiedy chcesz ją przelecieć. Paskudne określenie, nienawidzę go. Ja taki nie jestem, Ever. Przysięgam. – Ja za to chyba nie chciałabym wyjść na nią. Wszyscy znali

jego reputację, wiedzieli, że robi takie rzeczy. Nawet ja wiedziałam, że to gracz, że tylko sobie z nią pogrywa. Ale… z tobą, nie wiem. O tobie się tak nie mówi, ale… – Posłuchaj, Ever, lubię cię. Naprawdę lubię. Nie będę ci mówił, że cię kocham, żebyś się ze mną przespała. Nie jestem w tobie zakochany, nie… no nie w ten sposób na całe życie i tak dalej. Mówię uczciwie. Pociągasz mnie i lubię cię, lubię spędzać z tobą czas. Jeśli ci odpowiadam, super, wspaniale, ale jeśli nie, to mi powiedz. I nie myśl, że cię rzucę, bo nie jesteś jeszcze gotowa. Jeśli potrzebujesz czasu, w porządku. Nie będę cię ponaglał i popędzał. Przynajmniej próbuję tego nie robić. – Odwrócił się, żeby na mnie popatrzeć, a ja na jego twarzy ujrzałam samą szczerość. – W takim razie, jak nazwać to, co jest między nami? – Nie wiem. Chodzimy ze sobą? Po prostu… nie wiem. Musimy to jakoś nazywać? Czy musimy się kochać na zabój, żeby robić to, co chcemy razem robić? Jeśli oboje tego pragniemy i oboje się zgadzamy, to w czym problem? – W niczym, chyba. – Patrzyłam, jak chmury nasuwają się na księżyc. – Po prostu nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale teraz się zastanawiam. Nie wiem, czego chcę. Kiedy się… całujemy i tak dalej, podoba mi się to. Nie chcę przestać. Ale później zastanawiam się, czy to powinno coś oznaczać. Mam na myśli to, co mówiłeś: lubię cię i zdecydowanie mnie pociągasz, ale czy jestem w tobie zakochana? Nie wiem. Nie sądzę. Czy powinnam? Mówisz, że robimy to, co robimy, bo nam to sprawia przyjemność. I tak jest. Ale czy to nie powinno łączyć się z czymś głębszym? Will wziął mnie za rękę, splótł swoje palce z moimi. – Ale… dlaczego uważasz, że nasze chodzenie nic nie znaczy tylko dlatego, że nie jesteśmy w sobie jakoś strasznie zakochani? Chyba nie musimy się kochać, żeby to coś znaczyło, nie sądzisz? – Uścisnął moją rękę i spojrzał na mnie poważnie. – Poza tym nie musimy nic robić. Lubię z tobą wychodzić. Dobrze się razem bawimy. Więc… wszystko zależy od ciebie, okej? Kiwnęłam głową, Will uruchomił samochód i wyjechał z

parkingu przy parku, który stał się naszym stałym miejscem spotkań, i zawiózł mnie do domu. W drodze nie rozmawialiśmy, tylko słuchaliśmy muzyki, trzymaliśmy się za ręce i patrzyliśmy, jak posesje na Bloomfield Hills przemykają nam za oknami w ciemności. Po wejściu do domu pracownię Eden minęłam na palcach, żeby nie musieć jej opowiadać, co robiłam, bo wiedziałam, że od razu wyczuje prawdę. Zamknęłam drzwi swojego pokoju, rozebrałam się i w wysokim lustrze na drzwiach szafy wnękowej przyjrzałam się swojemu nagiemu ciału. Czego ja chciałam? Czy powinnam pójść na całość z Willem? Z lustra, z mojego odbicia w nim nie otrzymałam żadnej odpowiedzi. Była tam tylko moja blada skóra i ciężkie piersi z szerokimi ciemnymi aureolami i grubymi różowymi sutkami. Intymne części mojego ciała. Dotknęłam się, wspominając pieszczotę palców Willa. Potem poszłam się wykąpać, nakręciłam włosy na wałki na następny dzień. Położyłam się do łóżka i stwierdziłam, że nie mogę zasnąć. Ciągle rozmyślałam o tym, co robiłam z Willem, co przy tym czułam, o naszej rozmowie. Kiedy wreszcie odpłynęłam w półsen, przyśniły mi się pieszczące mnie dłonie, usta na mojej skórze. We śnie, chociaż oczy miałam zamknięte i nie mogłam nic wiedzieć, wiedziałam, że jestem naga. Byłam odsłonięta dla jego dotyku, jego pocałunków. Wiedziałam również, że on też jest nago. We śnie byłam zdenerwowana. Zamierzałam się z nim kochać. Z nim. Ale w jakiś sposób wiedziałam, że to nie był mój pierwszy raz ani jego. To była taka świadomość ze snu, nie pochodziła z żadnego źródła, z żadnych wspomnień. A mimo to oboje się denerwowaliśmy, oboje byliśmy przestraszeni, drżeliśmy. Pieścił mnie niepewnie, niewprawnie. Wahał się, pożądał mnie, lecz zarazem nie śpieszył się, tylko mnie poznawał, poznawał moje ciało. Tak jak i ja poznawałam jego, wodząc po nim dłońmi i ustami. We śnie ciemność się rozwiała. Znowu widziałam. Było,

jakbym wypływała w górę z dna basenu, nie, nie z basenu, tylko z głębin wielkiego oceanu… I wtedy go zobaczyłam, obok siebie. Nie na mnie albo pode mną, ale obok. Pieściliśmy się, całowaliśmy i tuliliśmy się do siebie, ja i on. I to nie był Billy. Zrozumiałam to w przebłysku, tak jak to bywa we snach. Zanim jeszcze mogłam rozróżnić jego rysy, już wiedziałam, instynktownie, w głębi serca, że to nie był Billy… a w moim zasnutym snem umyśle myślałam o nim jako o Billym, nie Willu. W moim śnie to był Caden. Nie mieliśmy żadnych wątpliwości, było tylko czułe, przepełnione bolesnym pożądaniem senne idealne zadziwienie. I znaczenie. Głębokie, w każdym dotyku, każdym pocałunku. Jego oczy były jak jasno rozpalony najczystszy bursztyn, skupione na mnie, poważne i smutne, ale zarazem żarzące się pożądaniem i podnieceniem. Jego wargi się rozchyliły, poruszyły, wypowiedział moje imię szeptem, który rozszedł się echem przez czas, niezsynchronizowany z ruchem jego ust. – Ever… Sen się rozwiał, a ja zostałam z bolesną pustką w środku. Chciałam zatrzymać ten sen, zatrzymać to ciepłe uspokajające wrażenie przynależności, jakie odczuwałam w objęciu ramion Cadena ze snu. CADEN Henry był niespokojny. Był to duży młody ogier, wysoki, czarny z trzema białymi skarpetami i gęstą grzywą. Silny, energiczny i chętny do współpracy z człowiekiem, czasami bywał trudny do prowadzenia, bo zwyczajnie lubił pędzić przed siebie, pędzić, aż do miejsca, gdzie niebo spotykało się z ziemią, aż po ciągle się rozwijający horyzont. Dziadek nie był przekonany, czy już jestem gotowy, żeby dosiadać Henry’ego – którego pełne imię brzmiało Henry V, dziadkowy hołd wobec Szekspira – ale przekonałem go, żeby pozwolił mi spróbować. Więc przez ostatnie kilka tygodni uczyłem się jeździć na Henrym, starając się wbić mu

do łba, że to ja jestem szefem. Dwa razy mnie zrzucił, za drugim nieomal złamałem rękę, ale teraz w końcu zaczynał łapać, o co chodzi. Właśnie kończyłem spędzać stado młodych nieoswojonych klaczy na górzyste pastwiska w północnym rogu rancza, przy rzece, kiedy ją zobaczyłem. Siedziała na brzegu z otwartą książką na kolanach, nieopodal przywiązany do słupka stał lśniący ciemnobrązowy wałach, którego rozpoznałem, bo należał do Miguela. Pozwoliłem stadu odbiec i zatrzymałem Henry’ego, zastanawiając się, kim ona jest. Poruszane słabą bryzą, rozpuszczone gęste ciemne włosy, odsłonięte opalone ramiona. Miała na sobie białą bluzkę bez rękawów z nadrukiem w fioletowe kwiaty i parę spłowiałych dżinsów, na skrzyżowanych w kostkach nogach znoszone damskie kowbojki. Kazałem Henry’emu wykręcić i trzymając wodze w jednej ręce, podjechałem do niej. Przerzuciła kartkę książki, potem, po chwili, założyła stronę wstążką i zamknęła książkę. Gdy na mnie spojrzała, rozpoznałem ją. Albo raczej od razu zauważyłem podobieństwo do Miguela i domyśliłem się, że musi być jego córką. Była tak śliczna, że mnie zatkało. – Hola… to znaczy chcieć powiedzieć „cześć”. – Mówiła miękko, z silnym hiszpańskim akcentem. – Cześć. – Stałem kilka kroków od niej, ściskając wodze Henry’ego, pozwalając mu skubać trawę. – Ty być Caden, sí? – Wstała i otrzepała spodnie na pupie. – Nieto pan Monroe? Syn jego syna? Nie znać tego słowa. – Wnuk. Tak… A ty jesteś córką Miguela? Pokręciła głową. – Nie, nie córka. On być mój tio. Wujek? Mam na imię Luisa. – Och, okej. – Wyciągnąłem do niej rękę, a ona nią potrząsnęła. Dłoń miała drobną, miękką i ciepłą. – Miło cię poznać, Luiso.

– Miło cię poznać – powtórzyła po mnie. – Więc co, przeprowadziłaś się tu? Czy… Kiwnęła głową. – Przyjechać mieszkać z tio Miguel. Chodzić do szkoła w Ameryka. – Wyciągnęła z ziemi kołek do przywiązywania wodzy i razem, prowadząc za sobą konie, poszliśmy brzegiem rzeki. – Więc od jak dawna tu jesteś? Spojrzała w stronę wzgórz i stada klaczy pasących się na pastwisku. – Um… od dwa tygodnie. Twój abuleo zatrudnić mój papa na wiosna, tak mówić tio. Do tej pory ja mieszkać z tio. Kiwnąłem głową. – Tak… słyszałem, że dziadek chce nająć pomocników na sezon źrebienia. – Sezon… źrebienia? – Luisa popatrzyła na mnie pytająco, domagając się wyjaśnienia. – Kiedy mama koń rodzi dzieci. To się dzieje zwykle między lutym a kwietniem. – Och. To. Tak. – Pokiwała głową, jakby temat był jej znajomy. – Często jeździsz konno? U siebie w domu? Wzruszyła ramionami. – Och, sí. Moja rodzina, Miguel, papa, mój abuelo, my pracować na to samo ranczo od pokoleń. Dorastać tam, jeździć caballos, pomagać przy porodzie potros, dzieci koni. Źrebięta, tak powiedziałeś? – Tak, źrebięta. Czyli że znasz końskie rancza? Skinęła głową. – Całe moje życie, sí. To być mój dom w Meksyk. Przeszliśmy spory odcinek, rozmawiając, a ja nagle zdałem sobie sprawę, że muszę wracać do stada. – Pojedziesz ze mną. Muszę ich pilnować. – Machnąłem kciukiem w stronę grupy koni. Luisa zręcznie wspięła się na siodło, ja zrobiłem to samo. Razem objeżdżaliśmy stado, rozmawialiśmy o koniach, o jeździe

na nich i o życiu na ranczu. Powiedziałem Lusie, że na stałe przeniosłem się do szkoły w Casper, co oczywiście doprowadziło do tego, że opowiedziałem jej też o śmierci mamy i taty. Posmutniała, kiedy mówiłem, a kiedy skończyłem, bawiła się wodzami, nie patrząc na mnie. – Moja mama pochodzić z Meksyk. Poznać mojego papa, kiedy on być na wakacjach tam. Zakochali się i mama zajść w ciążę. Być bardzo młoda. Mama i papa się pobrać i przeprowadzić tam, gdzie mieszkać papa, na el rancho. Tylko ona nie chcieć tam żyć, tak daleko od miasta. Od ludzi i od… ruchu. Kiedy ja mieć pięć lat, ona uciec. Wrócić do Meksyk. Znaleźć sobie nowego mężczyzna. Przysłać papa papiery na koniec małżeństwa, na divorcio. Potem nigdy więcej jej nie widzieć. Papa, on smutny. Cały czas bardzo smutny. Ona nie umrzeć, jak twoja mama, ale odejść. – To do bani. Luisa roześmiała się, nagle pogodniejąc. – Do bani? Słyszeć to wcześniej, ale… nie rozumieć. Co to „do bani”? Zmarszczyłem brwi, uświadamiając sobie, że nie mam pojęcia, jak wytłumaczyć, co znaczy to powiedzonko, bo nie byłem pewien, co ono oznaczało w sensie dosłownym ani jakie miało pochodzenie. – Um… to chyba znaczy… no coś jak, o rany, to straszne. Ale chyba nie umiem tego dobrze wyjaśnić. Nie chodzi o żadną banię, raczej… że coś jest do dupy. Może tak będzie ci łatwiej zrozumieć. – Obrzydliwe. Ale rozumieć. Jeszcze trochę pojeździliśmy. Przez cały czas rozmawiałem z Luisą swobodnie, a nawet po raz pierwszy od miesięcy się śmiałem. Tak byłem zajęty naszą pogawędką, że nie zauważyłem nadciągających chmur, aż było za późno. Kiedy się wreszcie zorientowałem, że słońce zastąpiły ciężkie szare chmury burzowe, pierwsze krople deszczu już skapywały nam na głowy. – Uch, och – stęknąłem. – Chyba zmokniemy.

– To tylko deszcz. Nic nam nie zrobić. W tym momencie rozległ się grzmot i pojawił się błysk pioruna, który uderzył w ziemię kilka kilometrów dalej. – Nie, deszcz nie – zgodziłem się, zarazem pokazując na następną błyskawicę. Tym razem piorun walnął już bliżej nas. – Ale piorun tak. Jesteśmy na otwartej przestrzeni i może nas łatwo trafić. Deszcz przybrał na sile, z pojedynczych kropel zamienił się w prawdziwą ulewę. Do czasu aż sprowadziliśmy konie z powrotem na północne padoki, oboje byliśmy przemoczeni do suchej nitki, a deszcz tylko się wzmógł. Starałem się pilnować koni, obserwować kiwający się łeb Henry’ego, niebo i pioruny, ale to było trudne. Luisa miała na sobie białą koszulę z cienkiej bawełny, która zrobiła się kompletnie przezroczysta i kleiła się do jej ciała. Jeśli nawet zauważyła, że mój wzrok nieustannie wędrował do jej piersi, nie dała tego po sobie poznać. Naprawdę starałem się nie gapić. Ale to było prawie niemożliwe. Nie miała stanika i jej drobne, sterczące piersi wyraźnie się odznaczały, łącznie z ciemnymi obwódkami wokół skurczonych brodawek. Przyszło mi na myśl, że zaproponuję, żeby włożyła moją koszulę, która wprawdzie też była mokra, ale za to czarna, ale potem sobie uświadomiłem, że jeśli to zrobię, wyda się, że się gapiłem na jej cycki. Więc milczałem i starałem się, jak mogłem, nie zerkać jawnie w jej stronę. Oprócz momentu, gdy się na nią obejrzałem, po prostu nie byłem w stanie odwrócić wzroku. Z wygiętymi w tył plecami i podniesioną w górę głową łapała krople deszczu na wysunięty język. Koszulka kleiła się do niej, ujawniając zarys pleców, wgłębienie żeber i jędrną krągłość biustu, który podskakiwał do wtóru truchtu jej konia. Byłem urzeczony, zahipnotyzowany. A potem otworzyła oczy i spojrzała wprost na mnie. Możliwe, że miałem lekko rozdziawione usta. Uśmiechnęła się i przemknęła po mnie spojrzeniem. Koszula oblepiała mi mięśnie brzucha i ramion i chyba Luisie spodobało się to, co zobaczyła, bo jej mina wyrażała uznanie.

Wtedy przestrzeń między nami się naelektryzowała, aż zakipiała napięciem. Luisa podjechała do mnie, tak że jechaliśmy na tyle blisko, że nasze nogi się stykały. Nagle tuż nad naszymi głowami strzelił piorun, wydając tak głośny huk, że powietrze zadrżało i nasze konie wzdrygnęły się i nerwowo potrząsnęły łbami. Włosy na moich ramionach stały mi na sztorc, czułem na nich szczypanie, dusiłem się gęstym powietrzem nasączonym kwaśną wonią. Akurat wtedy mijaliśmy kępę drzew, mały zagajnik jesionów. Usłyszałem dwa uderzenia i kątem oka po lewej zobaczyłem jaskrawe rozbłyski. Henry zarżał, poderwał się w górę i zatańczył na tylnych nogach. Przywarłem do jego szyi, trzymając się jej mocno, żeby nie spaść. Koń Luisy też stanął dęba i, choć byłem zajęty uspokajaniem Henry’ego, nie mogłem nie podziwiać tego, z jaką wprawą radziła sobie ze swoim wystraszonym wierzchowcem. Potem czas jakby zwolnił, w chwili gdy oślepiająca eksplozja białego światła uderzyła w drzewo kilka kroków od nas. Wydawało się, że samo powietrze detonowało, rozchodząc się wokół z siłą huraganu. Poczułem, że spadam z grzbietu Henry’ego. Lecąc, słyszałem rżenie koni, pisk Luisy i tętnienie kopyt, a potem walnąłem w ziemię, boleśnie ciężko. Nie mogłem nabrać oddechu, czułem zimno na stopach. Gapiłem się w szaroczarne niebo, patrzyłem na lejące się na mnie strugi deszczu powykręcane przez wichurę, na błyski przeskakujących między chmurami piorunów, łukiem opadających w dół, aby znowu uderzyć w drzewa. Patrzyłem jak gruba różowo-biała błyskawica z trzaskiem wbija się w najwyższe drzewo, jak mniejsze spirale elektryczności ze skwierczeniem przebiegają po rozpołowionym, nadpalonym pniu i jak tańczą na ziemi. Nadal nie mogłem nabrać oddechu, bolały mnie piersi, płuca paliły. Dlaczego tak mi było zimno w stopy? Spojrzałem w dół i zobaczyłem, że moje buty zniknęły. Powoli odzyskiwałem oddech, potem czując zawroty głowy, z trudem się podźwignąłem na rozchwiane nogi. Henry stał kilka metrów dalej, potrząsając łbem i odskakując od Luisy, która starała

się go na tyle uspokoić, by mogła chwycić jego zwisające luźno wodze. Jeden z moich butów tkwił zaczepiony w strzemieniu, drugi stał na baczność na ziemi, jakbym sam go zdjął i tam zostawił. Kapelusz walał się trochę dalej, turlał się po ziemi popchany wiatrem. Luisa zdołała pochwycić wodze Henry’ego i ruszyła w moją stronę. Zobaczyła, że się podnoszę, i ciągnąc za sobą oba konie, szybko podbiegła. Przekładając w jedną rękę wodze obu wierzchowców, drugą wyciągnęła do mnie. – Caden, estás herido? – He? – Nie znałem ani słowa po hiszpańsku, zresztą mój umysł chyba jeszcze nie pracował na pełnych obrotach. – Herido… ranny? Nic ci nie być? – Przebiegła po mnie wzrokiem, spostrzegła moje stopy w teraz przemokniętych białych skarpetach. – Twoje buty, gdzie one być? – Chyba nic mi nie jest. Piorun mnie nie trafił, ale było blisko. – Chwyciłem but uwięziony w strzemionie, jednak nie mogłem go wyciągnąć. Gumowa podeszwa stopiła się z metalem, a Henry w miejscu styku ze strzemionem miał przypaloną sierść. – Piorun chyba uderzył najpierw w drzewo, a potem łukiem w strzemiono. Stopiło się, widzisz? Luisa przyjrzała się butowi i strzemieniu, poruszała butem i w końcu udało jej się go oderwać. – Ty mieć wielkie szczęście. – Też tak uważam – zgodziłem się. – Miałem farta jak cholera. A z tobą wszystko okej? – Krzywiąc się, wciągnąłem but. Od przypalenia trochę się zdefasonował, ale lepsze to niż chodzić na bosaka. Drugi był cały, jego też włożyłem. Luisa kiwnęła głową. – O tak, estoy bien. Staliśmy blisko siebie, twarzą w twarz, pioruny waliły już gdzieś dalej, chociaż ulewa wciąż trwała, lało tak, jak tylko może lać podczas szalonych burzy w Wyoming. Konie zarżały, Henry ocierał łbem o nozdrza wałacha. Stado chyba poszło naprzód, ale nie byłem pewny. Musiałem je odszukać i sprowadzić na północny

padok, tylko że w tamtym momencie mogłem myśleć tylko o Luisie stojącej zaledwie centymetry ode mnie. Twarz miała zwróconą w moją stronę i wydawało się, że się zbliża, że jest coraz bliżej i bliżej. Poczułem zimny mokry dotyk jej koszuli na swojej, a potem coś miękkiego wciskającego się w moją pierś. Każda komórka mojego ciała była w tej chwili nastrojona na nią. Nawet nie znałem jej nazwiska, ale wiedziałem, co się dzieje. Wiedziałem, czego pragnę. Chciałem poczuć jej usta na swoich. Od chwili gdy ją zobaczyłem, ani razu nie pomyślałem o mamie i ojcu, nie myślałem o pustym bezdennym bólu w moim sercu, w mojej duszy. Nie czułem się osamotniony. Ja byłem Cadenem, ona Luisą, i tylko to się liczyło. Na piersi poczułem ukłucie jej sterczących brodawek i w jakiś sposób moje dłonie znalazły się na jej talii, a ona wtuliła się we mnie całym ciałem. Miała takie brązowe oczy, takie duże. Długie rzęsy trzepotały w deszczu, włosy czarne jak węgiel, skręcone w mokre loki, opływały jej policzki, spływały na czoło i szyję. Poczułem jej dłonie na swoich ramionach i oddech na twarzy. – Bésame… – Co? Ja nie… nie znam hiszpańskiego. – Ale chyba się domyślałem, o co jej chodziło. – Mogę cię pocałować? Tylko się uśmiechnęła i przysunęła się jeszcze bliżej. – Sí. To właśnie powiedzieć. Jej usta były ciepłe, duży kontrast z zimnym deszczem. Czułem się tak, jakby piorun wciąż spalał mnie od środka, uderzał w każdą część mnie, tę, która się stykała z jej ciałem. Wygięła plecy w łuk, szykując się do pocałunku, przycisnęła usta do moich i wczepiła się palcami w moje ramiona. Pocałunek trwał wieczność. Żadne z nas nie przerwało go pierwsze; oboje, zdyszani, oderwaliśmy się od siebie w tym samym momencie. Oczy Luisy wpatrywały się uważnie w moje. – Już wcześniej się całować, ale nie tak. – Położyła mi dłonie na tyle głowy, przyciągnęła ją do siebie i wargami chwyciła moją dolną wargę, a we mnie coś eksplodowało. – Szkoda, że padać

deszcz. Odsunąłem się i popatrzyłem na nią pytająco. – Dlaczego? – Żeby pocałunek nie musieć się kończyć. – Coś w jej nieporuszonym, gorącym spojrzeniu mówiło, że chodzi jej nie tylko o pocałunek. Moje policzki spłonęły, kiedy zrozumiałem, co miała na myśli. Wydawała się taka spokojna, taka opanowana. Kiedy rozmawialiśmy, mówiła powściągliwym tonem, zrównoważonym, nie przeklinała, nie używała wulgarnych określeń. Nie gestykulowała, poruszała się z gracją, a teraz ta… ta bezpośredniość. Nie spodziewałem się tego. Musiała zauważyć, że się zaczerwieniłem, bo jej usta zadrżały, układając się do uśmiechu, prawie drapieżnego. – Eres virgen? – Oczywiście drugie słowo zrozumiałem bez problemu. Kiwnąłem głową, oczy wbijając w ziemię. Znowu dotknęła ustami moich, na krótko, potem się odsunęła i oddała mi wodze Henry’ego. – Chodź, musieć iść. Deszcz nie przestać padać para muchas horas. Stado się rozpierzchło i zajęło nam ponad godzinę, żeby je zebrać i sprowadzić na padok, gdzie już czekał dziadek z miną wyrażającą częściowo niepokój, częściowo gniew. – Gdzie ty byłeś, Cade? Podniosłem but i pokazałem stopioną podeszwę i przypaloną sierść na boku Henry’ego. Zanim go dosiadłem, sprawdziłem to miejsce. Nic go nie bolało, tylko sierść była tam trochę zwęglona. – Złapała nas burza, dziadku. Prawie trafił mnie piorun. – Trafił go, Señor Monroe. Aż zrzucić go z siodło – dopowiedziała Luisa. Dziadek przymrużył oczy. – Nic ci się nie stało, synu? Pokręciłem głową. – Nie, piorun nie uderzył we mnie bezpośrednio. Walnął w drzewo i łukiem w strzemiono. Spadłem na ziemię, ale jestem cały. Tylko potrzebuję nowe kowbojki.

Dziadek spojrzał na Luisę i zaraz szybko odwrócił wzrok. Luisa popatrzyła w dół i skrzyżowała ręce na piersiach. – Daj dziewczynie swoją koszulę, Cade. Potrzebuje się czymś okryć. Zdarłem z siebie koszulę i podałem ją Luisie, ale ona zamiast ją włożyć, mokrą i ociekającą wodą przycisnęła do piersi. Potem zerknęła na dziadka i mruknęła: – Lo siento. – Que está bien. – Hiszpański akcent dziadka był prawie perfekcyjny, co mnie trochę zaskoczyło. Ale potem sobie uświadomiłem, że Miguel zaczął pracować u dziadka, jeszcze zanim się urodziłem, poza tym na sezon, gdy było więcej pracy, dziadek zawsze wynajmował kogoś z rodziny Miguela. Dziadek machnął w stronę Luisy. – Vete a casa, niña. – Sí, señor. – Spojrzała na mnie i lekko się uśmiechnęła. – Dzięki za przejażdżka, Cade. Może kiedyś znowu się wybrać? – Chętnie – odpowiedziałem. – To fajnie. Adiós. – Okręciła konia i już jej nie było. Dziadek zamyślony oparł się o ogrodzenie padoku. Z ronda jego stetsona skapywały krople deszczu. – A więc poznałeś Luisę, co? – Tak… na to wygląda. – Nie byłem pewny, do czego dziadek zmierzał, więc uznałem, że najlepiej zrobię, jeśli udam obojętność. – Miła dziewczyna. – No. – I ładna. – Jest śliczna, to prawda. – Ześliznąłem się z Henry’ego i podrapałem go między oczami. Dziadek sprawiał wrażenie, jakby szukał właściwych słów. – Nie moja sprawa, dlaczego się tu przeprowadziła, ale… posłuchaj, to bratanica Miguela i on za nią odpowiada. Więc po prostu… bądź ostrożny, okej? – Mówiła, że się przeprowadziła, żeby tu chodzić do szkoły. Dziadek wzruszył ramionami, mało dla niego

charakterystyczny gest braku zainteresowania. – Kryje się za tym coś więcej, ale jak powiedziałem, nie moja sprawa. – Ma jakieś problemy czy coś w tym stylu? – Niedługo kolacja – rzucił dziadek, unikając odpowiedzi. – Więc najlepiej odprowadź Henry’ego i przebierz się w coś suchego. O północy wciąż nie spałem, byłem wykończony, ale nie mogłem zasnąć. Pracowałem od piątej rano i nazajutrz też musiałem wstać o piątej, a jednak sen nie nadchodził. Zastanawiałem się, do czego nawiązywał dziadek, kiedy mówił o Luisie. Brzmiało to, jakby przeniosła się na ranczo nie tylko ze względu na szkołę. Może miało to jakiś związek z tym, jaka była… bezpośrednia, kiedy się ze mną całowała, i że wyraźnie miała ochotę na coś więcej. W końcu wreszcie przysnąłem, unosząc się tuż nad ciemnością prawdziwego głębokiego snu. Przewracając się z boku na bok, dryfowałem w stanie nieważkości w tej przestrzeni między snem a jawą. Śniłem o dłoniach na mojej klatce piersiowej, skórze ocierającej się o skórę. Znałem tę miękką jak jedwab fakturę piersi w mojej ręce, choć nigdy wcześniej tej piersi nie dotykałem. Znałem smak ust, które całowałem, i wiedziałem, że ona należała do mnie, a ja do niej, i że tak powinno być. Perfekcyjnie i szczerze, wszystko, czego kiedykolwiek pragnęliśmy i będziemy pragnąć, pełnia pragnienia, które się ziściło. I nic więcej nie istniało, nic się nie liczyło. Nic poza nią. Ciemność się rozproszyła, oświetlona blaskiem księżyca, a może płonącą w pomieszczeniu świecą. Ujrzałem nie śniadą latynoską skórę i brązowe oczy, ale porcelanową cerę i oczy barwy nefrytu. Oczy Ever. I ciało, które widziałem, również należało do niej. Krągłości, ciężkie piersi, a nie drobną i delikatną postać Luisy. Była naga jak ja, leżeliśmy obok siebie, jej usta dotknęły moich i w tym pocałunku ze snu poznałem, co to raj, poczułem błogość, jakiej nigdy nie doświadczałem. W tym śnie nie było niczego, o czym nie

chciałbym pamiętać, nic mnie nie rozpraszało, bo ona była wszystkim. Sen wcale nie przypominał snu. Był jak wspomnienie czegoś, co już przeżyłem, miłości, której doświadczyłem. Był jak obraz przypływający z pamięci. Kiedy się skończył, poczułem się tak, jakby brakowało mi części duszy, jakby to wspomnienie było wszystkim, co mi pozostało po miłości, którą miałem i utraciłem.

pauza EVER Caden, nie wiem, do kogo innego mam się zwrócić. Nigdy w życiu nie byłam tak skołowana. Chodzi o Willa. Wiem, że to jakby wykracza poza to, o czym zwykle do siebie piszemy, i że może to trochę dziwne. Nie wiem. Ale mam mętlik w głowie, w uczuciach. Will jest… niesamowity. To utalentowany muzyk jazzowy, co samo w sobie jest super. Nie jest kimś w stylu gwiazd rocka, chociaż tak wygląda, i jest magnetyczny, ale on chce tylko grać w kapeli jazzowej, jak Miles Davis albo John Coltrane. Dużo mi opowiada o jazzie, którego myślałam, że nigdy nie polubię, a jednak polubiłam. To zupełnie inny rodzaj muzyki, strasznie czadowy. I Will dobrze mnie traktuje. Nie jest jak inni chłopacy w szkole. Wiem, że gdybym chodziła z kimś innym, facet na pewno by na mnie naciskał, domagałby się, żebym się z nim przespała. Dużo moich koleżanek spało już ze swoimi chłopakami, ale wiele z nich czuło się do tego przymuszone. Bo ich chłopacy tego chcieli, a one czuły, że muszą się zgodzić, żeby coś im udowodnić albo samym sobie. Oczywiście nie ze wszystkimi tak jest. Na przykład wiem, że Irene Oliver praktycznie uwiodła swojego chłopaka, bo była już gotowa na pożegnanie się ze swoim dziewictwem. Ale ja nie chcę, żeby to się tak odbyło. I Will to rozumie, co jest naprawdę fajne. Tylko że ja wiem, że on mnie pożąda. Twierdzi, że będzie cierpliwy i zaczeka, aż będę gotowa. Tylko co, jeśli nie będę? Skąd mam wiedzieć, że jestem? Chodzi mi o to, że kiedy się całujemy i tak dalej, nie mogę myśleć o niczym innym, i mam wrażenie, że mogłabym zrobić wszystko i że byłoby cudownie. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie czuję presji kolegów ze szkoły, żebym przestała być dziewicą. Ale ja nie chcę, żeby to się stało tak po prostu, rozumiesz? Wiesz, o co mi chodzi? Oczywiście nie chcę czekać wiecznie. Pragnę tego. I kiedy się

zastanawiam, z kim mogłabym to zrobić, Will wydaje się idealny. Ale… mimo wszystko jestem skołowana. Mam czekać na jakiś znak czy co? Bo wiesz, ja chyba nie jestem w nim zakochana. Nawet o tym rozmawialiśmy. Tylko czy miłość wygląda tak jak na filmach? Trafia cię i zupełnie tracisz głowę? A może po prostu czujesz, całą duszą czujesz, że jesteś zakochany? Miałam z tobą sen. Był… dziwny. Bardzo przejmujący. Byliśmy… razem. Nie uważasz, że to dziwne? Nie wiem, co to może oznaczać, jeśli w ogóle coś oznacza, ale to było… to było… Boże, jak mam to ująć? Jakbym przypominała sobie coś, co się już wydarzyło. Widzisz w tym jakiś sens? Jak ci się wiedzie w Wyoming? Jesteś już stuprocentowym kowbojem? Szczerze mówiąc, to nawet trochę podniecające. Na zawsze twoja, Ever Ever, szczerze mówiąc, nie jestem pewien, co mam ci powiedzieć. Nie znam odpowiedzi. Właściwie przeżywam coś podobnego. Z dziewczyną, która mieszka na ranczu, bratanicą jednego z pracowników dziadka. Jest Meksykanką. Ma na imię Luisa. Niewiele o niej wiem, ale między nami jest to… napięcie. To przyciąganie. Tylko się całowaliśmy, raz, ale wiem, że gdybyśmy mieli okazję, posunąłbym się dalej. I chcę tego, a zarazem nie chcę. Trochę się boję, że to byłby błąd albo że to by wszystko zmieniło. To znaczy wiem, że to wiele zmieni. We mnie i w moich kontaktach z Luisą. Ale tak jak ty, ja też nie sądzę, żebym był w niej zakochany. Zakochanie? Jakoś mi się wydaje, że czegoś takiego nie da się przeoczyć. Myślę, że musisz postępować stopniowo i w trakcie zastanawiać się, co robisz, próbować podejmować najlepsze decyzje. Tak chyba w ogóle jest najlepiej, myślę generalnie o całym życiu. Ale muszę ci coś szczerze napisać. Trochę mi głupio poruszać z tobą te tematy. Wiem, że jesteśmy korespondencyjnymi przyjaciółmi, że się przyjaźnimy, i to uwielbiam. Te listy to często

jedyna rzecz, która mi pomaga przetrwać. Nawet jeśli piszemy o czymś przypadkowym, trywialnym, to dla mnie jest to bardzo ważne. Dziadek jest super i uwielbiam pracę na ranczu. Ale… czuję się samotny. Oderwany, jakbym był nikim, jakbym nigdzie nie należał. Jakbym tu tylko czekał, aż wydarzy się coś innego. Nawet nie wiem, co chciałbym robić w przyszłości. Myślałem, że pójdę na jakieś studia plastyczne, zostanę rysownikiem, ale teraz? Może zostanę kowbojem. A twoje listy… one sprawiają, że czuje więź z czymś, z kimś. Ale kiedy czytam o twoich randkach z Willem, Billym albo jakkolwiek się on nazywa, kiedy piszesz, że się zastanawiasz, czy się z nim przespać… Trochę mi wtedy trudno. Kiedy się poznaliśmy, zabujałem się w tobie. Uważałem, że jesteś bardzo ładna. Śliczna. Ciągle o tobie myślałem. Potem obóz się skończył i więcej się nie spotkaliśmy, a teraz mam tylko te listy od ciebie. Kurczę, właśnie się przyznałem, że byłem w tobie zabujany. BYŁEM. Bo teraz nie wiem, co to jest. Miłość korespondencyjna? Listowna? To głupie. Przepraszam. Ale umówiłem się sam ze sobą, że nigdy nie wykreślę tego, co napisałem, zawsze będę to wysyłał, więc mam nadzieję, że cię jakoś specjalnie nie wystraszę. Dostałaś mój ostatni list? Nie napisałaś nic o tym, co w nim było, więc się zastanawiam. Ty też mi się śniłaś. Tak samo jak ja tobie. My w ciemności, razem. Tylko my. I było tak, jak piszesz: wspomnienie przemieniło się w sen, ale wspomnienie czegoś, co się nigdy nie wydarzyło. Tylko że w tym śnie to było bardzo rzeczywiste i takie bardziej, no nie wiem, właściwe od wszystkiego, co kiedykolwiek przeżywałem, w życiu albo w snach. Ciekawe, co to znaczy, że oboje mieliśmy taki sam sen. Może nic, a może wszystko. Ty mi powiedz. Cade Kiedy odczytałam ostatnią linijkę, z przerażeniem sobie uzmysłowiłam, że nie czytałam ostatniego listu Cade’a. Ta cała sprawa z Willem sprawiła, że zapomniałam o wszystkim innym. Myśli wirowały mi w głowie, serce dziko waliło. Cade się we mnie

bujał? Listowna miłość? Uznał to sformułowanie za głupie, ale dla mnie to była czysta poezja. To coś znaczyło. Listowna miłość. Na obozie spędziłam z Cade’em tylko kilka godzin, ale tak dużo o nim wiedziałam. Zaczęłam szperać w torbie, aż znalazłam jego poprzedni list, otworzyłam go i przeczytałam. Pod koniec płakałam. Ojca też stracił? Ile bólu może znieść jedna osoba? A ja mu napisałam ten egoistyczny, bezsensowny list o tym, że nie wiem, czy mam się przespać ze swoim chłopakiem. Cade musiał pomyśleć, że jestem skończoną kretynką. A mimo to napisał, że moje listy są dla niego ważne. Czy nadal tak jest? Napisał, że uważa, że jestem bardzo ładna. Śliczna? A Will? Nic takiego nigdy mi nie mówił. Zachowywał się, jakby mnie pożądał, ale to coś innego niż uważanie, że jestem ładna. Cade, tak mi przykro z powodu śmierci twojego taty. Nawet nie będę próbowała ująć w słowa, jak bardzo jest mi smutno z twojego powodu. Doznałeś tylu strat. Nikt nie powinien doświadczać tego, co ty doświadczasz. Twój list schowałam do torebki, a potem coś mnie zaprzątnęło i zupełnie o nim zapomniałam. To gówniane usprawiedliwienie, wiem. Przepraszam. Ja też bardzo sobie cenię twoje listy. Naprawdę. Tak strasznie płakałam, kiedy czytałam przedostatni. Jeśli chodzi o twoje uczucia do mnie. Boże, to wszystko komplikuje. Ale ja też czułam to samo. Byłeś taki inny od każdego, kogo znałam. Jesteś przystojny, ale to niewłaściwe określenie. Za słabe. Jesteś… Boże, przychodzi mi do głowy tylko słowo „dziki”. Idiotyczne, prawda? To lepsze niż „słodki”, bo słodki po prostu do ciebie nie pasuje, ale to dobrze. I ja naprawdę też się w tobie zabujałam. Kiedy przyszedłeś wtedy na ten pomost i mnie objąłeś, i przytuliłeś, nigdy w życiu nie czułam się tak pocieszona. Wiem, że pisałam, że nie będę wspominała o Willu, ale on jest częścią tego tematu. Chodzimy ze sobą. Takie są fakty. Ale jest jeszcze ta znajomość z tobą. Mam wrażenie, jakbym cię bardzo dobrze znała,

jakbyśmy byli ze sobą w jakiś sposób związani, jakby nasze dusze były uszyte z jednego skrawka tkaniny. Czy to nie brzmi bezsensownie? Dlatego czuję się prawie, jakbym zdradzała Willa, ale tak nie jest. My tylko do siebie piszemy. Może tak już zostanie. Bo gdybyśmy się spotkali w IRL (w prawdziwym życiu, w razie gdybyś nie znał tego skrótu), co by się stało? Kim byśmy dla siebie byli? I tak dla twojej wiadomości, to określenie, którego użyłeś, listowna miłość…? Ono jest piękne. Bardzo piękne. Coś oznacza, mówi coś o nas. Jesteśmy korespondencyjnymi kochankami? Kochankami? Ja cię rzeczywiście w pewnym sensie kocham. To, że mi o sobie piszesz, że piszesz o swoich radościach i smutkach, to dla mnie tak ważne, że aż trudno to opisać. Jeśli to oznacza, że jestem niewierna Willowi, że go zdradzam, mam to w nosie. Może nie powinnam tak mówić, ale taka jest prawda, prawda, którą znasz tylko ty. Bo jeśli mam być zupełnie szczera, o niektórych rzeczach o mnie wiesz tylko ty. Na przykład nigdy, ale to nigdy, nie mówiłam nikomu o moich uczuciach do Eden. Że ją kocham z całego serca i nie wyobrażam sobie życia bez niej, ale czasami po prostu… po prostu nie mogę jej znieść. Nienawidzę jej. Czasami jest tak okropnie nieznośna. Nikt o tym nie wie, tylko ty. Nikt też nie wie o moich wątpliwościach i rozterkach dotyczących Willa, oprócz ciebie i do pewnego stopnia oprócz niego. Nikt nie wie, jak straszliwie tęsknię za mamą. Że moja sztuka to próba odnalezienia jej we mnie samej, żebym mogła się poczuć, jakbym ją odzyskała. Jakby była tu ze mną. Dlatego maluję, fotografuję, rysuję i rzeźbię. Muszę to robić. Jestem artystką i w pewnym sensie muszę w jakiś sposób dać temu wyraz, ale mama… to przez tęsknotę za nią, przez to, że tak jej potrzebuję, jestem tym, kim jestem. Bo ona też była artystką, a ja chcę, żeby do mnie wróciła, i na jakimś dziwacznym metafizycznym poziomie ciągle mam nadzieję, że ją odnajdę poprzez moją sztukę. To głupie, wiem. To się nigdy nie wydarzy. Jej duch nie pojawi się nagle w moich obrazach, nie przeżyję jakiegoś przełomowego, odmieniającego życie olśnienia związanego z mamą, bo jestem artystką. Ale to mnie nie powstrzymuje, żeby próbować. Zmusza mnie do tego coś podświadomego,

nieokreślonego. Powiązane, ale w innej kwestii: nie rezygnuj z życia ani ze swojej sztuki. Straciłeś rodziców, ale nie straciłeś siebie. Żyjesz. Żyj, Cade. Nie poddawaj się. Proszę! Choćby ze względu na mnie. Bo potrzebują twojej sztuki i twoich listów, i twojej listownej miłości. Jeśli nic więcej nas nigdy nie połączy, potrzebuję przynajmniej tego. Może ten list tylko wszystko skomplikuje, ale tak jak ty, mam zasadę, że nie usuwam tego, co napisałam, i zawsze to wysyłam, bez względu na treść. Twoja listowna miłość, Ever Ever, nie smuć się z mojego powodu. Poradzę sobie. Jeden dzień i będzie dobrze. Czasami jestem w dołku, ale kiedy indziej jestem po prostu sobą, zadowolony i szczęśliwy na tyle, żeby dosiąść konia i jeździć po falujących dzikich ostępach Wyoming. Ale tak się zastanawiam. W tym liście, w którym pisałaś o tym, że masz zamęt w głowie w sprawie Willa/Billy’ego, na początku napisałaś, że nie wiesz, do kogo innego mogłabyś się z tym zwrócić. Doskonale cię rozumiem. Ja też nie wiem, z kim mógłbym pogadać o Luisie. Więc co powiesz na to: będziemy się sobie zwierzali, nieważne, jak trudne to może się okazać? Nawet jeślibym miał czuć zazdrość, jeśliby mnie to bolało, bo wciąż coś do ciebie czuję, i chociaż wiem, że prawdopodobnie nigdy się znowu nie spotkamy, będziesz mi pisała, co się dzieje w twoim życiu, bez względu na wszystko. Będziemy sobie w tych listach mówili o wszystkim. Na początku tej epistolarnej znajomości (nauczyłem się tego słowa na lekcji historii. Mój nauczyciel, pan Boyd, czytał nam listy Johna Adamsa do żony Abigail, i one są takie piękne. Powinnaś je przeczytać. Dużo się nauczyłem z tych listów) ustaliliśmy, że nasze listy są jak zapiski w pamiętniku, które sobie przysyłamy. I dostajemy odpowiedzi na to, co napisaliśmy, i rozumiemy się. Więc proszę, nie przestawaj pisać. Ja też nie przestanę. W nawiązaniu do powyższego podzielę się z tobą tym:

pojechałem na przejażdżkę z Luisą. Konną przejażdżkę. Zrobiliśmy sobie piknik i pojechaliśmy na jakieś pustkowie, gdzie na wiele mil dokoła nie było nikogo. I… prawie to zrobiliśmy. Tylko w ostatniej chwili chyba stchórzyłem. Nie byłem jeszcze do końca gotowy. Ale ona jest i nie wstydzi się mi tego mówić. Dziadek sugerował, że Luisa przeprowadziła się do Wyoming z Meksyku, bo tam wpakowała się w jakieś problemy, więc ją o to zwyczajnie zapytałem, a ona powiedziała mi prawdę. Wyleciała z ostatniej szkoły, do której chodziła za… rozwiązłość. Chyba było podejrzenie, że zaszła w ciążę, i jej rodzice postanowili, że powinna zmienić styl życia, otoczenie albo coś takiego. A teraz próbuje związać się ze mną, a ja ma w tym względzie mieszane uczucia. Jeśli przyjechała tu, żeby podejmować lepsze decyzje, to czy chodzenie ze mną to dobry pomysł? Ale ja tego chcę. Nie mogę myśleć o niczym innym, kiedy jesteśmy razem, w danej chwili, rozumiesz mnie? Chyba rozumiesz, bo to samo pisałaś o sobie i Willu/Billym. Już sam nie wiem, co jest dobre, a co złe, i czasami przestaje mnie to obchodzić. Z Luisą jest mi dobrze. Lubi mnie za to, kim jestem, i mnie pragnie. To uczucie bycia pożądanym, chcianym uzależnia. Nie mogę nic na to poradzić, nie mogę przestać chcieć więcej. I czy to dobre, czy złe, chyba nie będę próbował się temu opierać. To się wydarzy, wkrótce, wiem to i z tym nie walczę. W końcu mnie też się należy trochę szczęścia, no nie? Ale będę ostrożny. Ty też bądź, okej? Cade List Cade’a wywołał we mnie jakąś dziwną zazdrość, zamęt, skołowanie. Nie mogłam nad tym zapanować, nie rozumiałam, skąd się te uczucia biorą, i nie wiedziałam, jak sobie z nimi poradzić. Zwłaszcza że miałam bardzo podobne doświadczenia z Willem. W jego samochodzie, znowu. Posunęliśmy się dalej niż poprzednio. Dotknęłam go. Zrobiłam mu orgazm ręką. Byliśmy blisko, żeby to zrobić, ale nie zrobiliśmy. I jak Cade po prostu stchórzyłam. Ale to się miało wkrótce wydarzyć. Wiedziałam o tym, Will też wiedział. Nie rozmawialiśmy o tym poza tym, że powiedziałam Willowi, że jeśli mielibyśmy się kiedyś kochać, to

nie chcę, żeby to się odbyło w jego samochodzie. Obiecał, że coś wykombinuje. Czas mijał, listy krążyły. Wyjaśniłam Cade’owi sprawę imienia Will/Billy, jak oscylowałam między jednym a drugim, w zależności od tego, jak o myślałam o Willu, i że ta różnica zdawała się mieć znaczenie, którego jednak nie rozumiałam. Tuż po Święcie Dziękczynienia z krótkiego, ale ogromnie niekomfortowego dla mnie listu, dowiedziałam się, że Cade przespał się z Luisą. Pisał, że było niesamowicie, ale nie tak, jak oczekiwał: Nie trwało to tak długo, jak myślałem, że będzie trwało, i chyba Luisa była zawiedziona, że tak szybko było po wszystkim, ale była wspaniała i nie robiła mi żadnych wyrzutów. Tak czy inaczej teraz już zdecydowanie rozumiem, dlaczego ludzie robią z tego takie wielkie halo. Po wszystkim czujesz się… jakbyś dorósł. Wszystko się zmienia w sposób, którego do końca nie potrafię wyjaśnić, kiedy już się nie jest prawiczkiem. Ferie bożonarodzeniowe, dom Willa. Jego rodziców nie było, wyjechali na wakacje do Europy, a ponieważ Will był tam już tyle razy, wolał zostać ze mną. Wiedziałam, dlaczego tak postanowił, i kiedy mnie zaprosił do siebie dzień po świętach, żebyśmy rozpakowali razem nasze prezenty dla siebie, serce mi waliło. Rozpakowaliśmy prezenty, piliśmy ajerkoniak z domieszką rumu ojca Willa i oglądaliśmy Elfa. A potem Will od niechcenia spytał, czy chciałabym obejrzeć jego pokój. CADEN Cade, zrobiliśmy to. Ja i Will. W jego pokoju, wczoraj. Jego rodzice na całą przerwę świąteczną pojechali do Szwajcarii i cały dom mamy dla siebie. Tak jak pisałeś, czuję się zupełnie odmieniona. Rozumiem, dlaczego świat zdaje się kręcić wokół tych spraw. Mój nauczyciel od literatury starożytnej – uczy nas też historii – powiedział kiedyś, że z powodu seksu rozpadały się całe królestwa i imperia. Że z powodu kobiet przelano całe morze krwi. Teraz już

to rozumiem, naprawdę. To jest doświadczenie, które zmienia całe życie. Ale nie było tak, jak myślałam. Może to zbyt wiele informacji, nawet jak dla nas, ale powiem ci, że nie miałam orgazmu. Will wcześniej mi go robił, ale podczas prawdziwego stosunku nie doszłam. I teraz najgorsza część: Will spytał, czy miałam, a ja skłamałam, powiedziałam, że tak. Chyba myślałam, że będzie mu przykro, gdyby się dowiedział, że nie miałam orgazmu, a nie chciałam, żeby myślał, że zrobił coś źle. Niczego źle nie zrobił. Było mi dobrze, naprawdę dobrze, ale po prostu nie zdążyłam, on mnie wyprzedził. Tak czy inaczej czuję się okropnie, że go oszukałam. Byłam pewna, że będę miała orgazm, ale go nie miałam, i w sumie teraz czuję się trochę, jakbym to ja zrobiła coś nie tak. Jakby to ze mną było coś nie w porządku, dlatego nie mogłam mieć orgazmu. Wybacz, Cade, zdaję sobie sprawę, że pewnie przesadziłam ze szczegółami, ale MUSIAŁAM komuś powiedzieć, a tym kimś nie mogła być Eden. I Willowi pewnie też nigdy nie powiem, jeśli mam być szczera. Boję się, że by się na mnie wściekł. Ale mam nadzieję, że następnym razem będzie inaczej. Lepiej, w jakiś sposób. Na zawsze twoja, Ever Miałem ochotę zwymiotować po przeczytaniu tego listu. Sam opisałem Ever moje doświadczenia z Luisą, i też byłem dość otwarty, więc nie powinienem mieć pretensji. Poza tym ustaliliśmy, że będziemy wobec siebie totalnie szczerzy bez względu na wszystko, mimo to i tak było mi niedobrze, kiedy czytałem, że Ever przespała się z Willem. Co do mnie, to sam z siebie widziałem, że Luisa nie miała orgazmu podczas naszego stosunku. Twierdziła, że było jej dobrze, a ja jej uwierzyłem. Poprosiłem ją, żeby niczego nie udawała ani nie kłamała, tylko powiedziała albo pokazała, co mam robić, żeby było jej jeszcze lepiej. Więc tak zrobiła. Im częściej w ten sposób ze sobą byliśmy, tym więcej się od niej uczyłem. I chyba właśnie ta część listu Ever najbardziej mnie przygnębiła. W głębi duszy, tam gdzie ukrywałem różne uczucia

nawet przed sobą samym, wydawało mi się, że byłbym lepszym kochankiem dla Ever niż Will. Wiedziałbym, że nie miała orgazmu, i dopilnowałbym, żeby go miała. Starałabym się zrobić wszystko, żeby było jej dobrze. Bo przecież o to w tym chodzi, prawda? Żeby obie strony czerpały z tego przyjemność, a nie tylko jedna. To była ta prawda, której nie miałem śmiałości powiedzieć Ever. Niektóre tajemnice mimo wszystko należy trzymać zamknięte głęboko w duszy. W trakcie pierwszej klasy liceum, w trakcie następujących po niej wakacji i podczas początków drugiej klasy w moim życiu były trzy stałe: praca na farmie, Luisa i listy od Ever. Miguel chyba wiedział, że spotykam się z Luisą, i chyba mu to nie przeszkadzało, dopóki Luisa chodziła do szkoły, zdawała z klasy do klasy i nie pakowała się w problemy, przede wszystkim te z rodzaju zajścia w niechcianą ciążę. Czego bardzo pilnowaliśmy; Luisa brała środki antykoncepcyjne, ja za każdym razem używałem prezerwatywy. Ever, kiedy ją o to bezpośrednio zapytałem, w którymś z listów napisała, że oni z Willem też bardzo uważają. Nasze listy, Ever i moje, nie zmieniły się pod względem osobistych wynurzeń ani dziwnego rodzaju intymności niby to kochanków, ale im bliżej oboje byliśmy matury, tym rzadziej do siebie pisywaliśmy. Jeden list w tygodniu zamienił się w jeden na miesiąc, a później, gdy szedłem między rzędem ławek odebrać dyplom, pojawiały się co najwyżej sporadycznie. Nadal pisałem o sobie wszystko, Ever również, jak sądzę, ale po prostu nie mieliśmy czasu pisać do siebie częściej. Ja byłem zajęty pracą na ranczu i Luisą, Ever była zajęta Willem i zajęciami przygotowawczymi w Akademii Sztuk Pięknych Cranbrook, do której miała wstąpić po ukończeniu liceum. Nie wspominałem jej w listach, zresztą nikomu o tym nie wspominałem, że postanowiłem zostać w Wyoming i pracować na ranczu. Ever nieraz mnie pytała o moje plany, ale unikałem odpowiedzi.

Dziadek też mnie o to pytał, jednak odpowiedziałem, że jeszcze się zastanawiam. To było tydzień po skończeniu liceum, siedziałem w przedwieczornej ciemności i popijałem kawę. Wszedł dziadek, nalał sobie kubek kawy i usiadł naprzeciwko mnie. Siorbnąwszy długi łyk, powiedział: – No więc, wnuku. Mów, jakie masz plany. Tylko bez uników i całego tego kręcenia. Skończyłeś liceum i co teraz? Na jakie studia się wybierasz? Też upiłem kawy i popatrzyłem dziadkowi w oczy. – Na żadne. Zostaję tutaj. Dziadek przeciągle westchnął. – Nie, Cade. – Nachylił się nad stołem, zamykając jedną dłoń na kubku. – Posłuchaj synu. To prawda, że całym sercem chciałbym cię tu zatrzymać, ale… jesteś zbyt utalentowanym artystą, żeby tu zostawać. Cholernie dobrze sobie radzisz na ranczu, mam szczęście, że dostał mi się taki pomocnik. Ale musisz iść na studia. Musisz podążać za marzeniami. Pokręciłem głową. – Dziadku… zmieniłem się. Teraz to jest moim marzeniem. – Brednie opowiadasz. – Dziadek walnął dłonią w stół. – Poddałeś się. Jesteś tu, bo tak jest łatwiej. Znasz tu wszystko. Mogłem się na to zgodzić, kiedy miałeś szesnaście lat. Rozumiałem, że potrzebujesz rodziny i czegoś znajomego, na czym mógłbyś się oprzeć po tym, jak tak szybko po sobie straciłeś Jan i Aidana. Ale teraz już się otrząsnąłeś. I ja się nie zgadzam. Słyszysz, co mówię? Za cholerę się nie zgadzam. Masz w sobie swoją mamę i Aidana. Oboje byli inteligentnymi, pełnymi pasji, kreatywnymi ludźmi. Ty też taki jesteś. To że straciłeś rodziców, coś ci odebrało. Jesteś odpowiedzialny, jesteś opanowany. Ale… musisz żyć, zamiast gnić w pieprzonym Wyoming, ujeżdżając konie i płodząc dzieci. Życie ma dla ciebie w zanadrzu lepsze rzeczy niż to, mój chłopcze, a ja nie zamierzam stać z boku i pozwalać ci się nurzać w apatii. – To nie apatia, dziadku. Naprawdę mi się tu podoba. Nie

mam innych planów, nie, jeśli chodzi o sztukę. Nie wiem, czym miałbym się zająć. Poza tym… jest Luisa. Dziadek uszczypnął się w nasadę nosa. – Cade, synu. Powiedz mi. Co takiego podoba ci się w Luisie? Chwilę szukałem odpowiednich słów. – Jest ładna. Mądra. Pociągająca. Nie odpowiedział od razu. Kiedy w końcu się odezwał, mówił wolno, ostrożnie, ważąc każde słowo. – Twoja babcia mnie dopełnia. Każda chwila z nią czyni mnie lepszym człowiekiem. Kocham ją nie tylko dlatego, że mnie pociąga. Była… i jest… zabójcza, przynajmniej w mojej ocenie. Kiedy ją poznałem po wojnie, była słodką, zuchwałą, niezależną, seksowną dziewczyną. Nie miałem szans się jej oprzeć. Poznałem ją w kawiarni w San Francisco, jeszcze zanim wróciłem na ranczo. Gdy tylko na nią spojrzałem, wiedziałem, że muszę ją zdobyć. I zdobyłem. Stała się dla mnie całym moim światem, Cade. Nadal tak jest. Każdą chwilę od czterdziestu iluś lat spędzam u jej boku. Nie opuściłem jej nawet raz od dnia, w którym się poznaliśmy. I nie zamierzam opuścić. Kocham jej umysł, jej serce. Kocham to, że opiekuję się moimi chłopakami, pomocnikami. Przyjęła cię, jak własnego syna, i pokochała. Znosi moje zrzędzenie, moją opryskliwość. – Wbił we mnie ostre spojrzenie. – Właśnie to kocham w mojej żonie. A teraz ty mów, co kochasz w Luisie? – Dziadku, miałeś czterdzieści lat, żeby do tego dojść… – Gdybyś zadał mi to pytanie w dniu naszego ślubu, kiedy ją prosiłem, żeby za mnie wyszła albo gdy ze sobą chodziliśmy, powiedziałbym to samo. Rozumiem, co chcesz powiedzieć, że miałem całe życie z babcią, żeby się nauczyć tak o niej mówić. Ale mnie chodzi o to, że ty nie kochasz Luisy. I wiesz co? Sądzę, że sam to wiesz. Zwyczajnie się do niej przyzwyczaiłeś. Zresztą to nie jest nic złego. Byłeś dobry dla Luisy, ona była dobra dla ciebie. Wyciągnęła cię z tej twojej skorupy, a ty pomogłeś jej się nieco opamiętać. Ale czy uważam, że nie powinieneś iść na studia, nie powinieneś dalej się kształcić i szukać zawodu godnego twojego

talentu, tylko dlatego że ona tu jest? Nie, do diabła. Rozmawiałeś z nią o swoich planach? O jej planach? – Znowu westchnął i potarł twarz. – Kocham cię, Caden. Jesteś moim jedynym wnukiem. Chcę dla ciebie wszystkiego, co najlepsze, i już powiedziałem, co o tym sądzę. Masz osiemnaście lat, jesteś dorosły; sam podejmujesz decyzje o swoim życiu. Ale jeśli tu zostaniesz, przypuszczam, że skończysz jako człowiek zgorzkniały i samotny. Czegoś ci brakuje. To widać. Jestem tylko starym wojakiem i kowbojem, ale wzrok mam dobry. Jesteś niepełny. I tego, czego ci trzeba, tutaj nie znajdziesz. Jeszcze długo po jego odejściu siedziałem w tym samym miejscu i rozmyślałem nad tym, co powiedział. W takim stanie zastała mnie Luisa, która weszła do kuchni i usiadła naprzeciwko mnie. Miała przygnębioną minę. – Wyjeżdżasz, prawda? – To nie było pytanie, a jej wzrok, choć wyrażał zrezygnowanie, nie był do końca smutny. – Jeszcze nie zdecydowałem. Zamierzałem zostać, ale dziadek uważa, że nie powinienem. – Cóż, ja uważam, że powinieneś zrobić tak, jak ty chcesz. Nie jak chcę ja czy twój abuelo. – W tym właśnie problem. Nie wiem, czego chcę. – Spojrzałem na nią, badawczo popatrzyłem jej w oczy. – Czy ty mnie kochasz, Luiso? Wzięła głęboki oddech, wypuściła powietrze, nerwowo przeczesała włosy. – Chyba… chyba… nie, Caden. Chciałabym powiedzieć, że tak, ale to by było kłamstwo. Zależy mi na tobie, bardzo. Ale czy cię kocham, głęboko, z całego serca? Nie mogę powiedzieć „tak” bez wahania, więc myślę, że to oznacza, że cię nie kocham. – Przechyliła głowę na bok. – A ty? Kochasz mnie? – Ja… o Boże. Myślę, że moja odpowiedź brzmi tak samo. Nie. Myślałem, że tak, ale jest tak jak powiedziałaś: zależy mi na tobie i naprawdę było mi z tobą dobrze, ale… czy można to nazwać miłością do końca życia? Nie. – Sięgnąłem po jej dłoń, lecz ona ją odsunęła i splotła z drugą na kolanach. Westchnąłem. –

Co zamierzasz, Luiso? – Myślę, że chyba pojadę do Meksyku. Pójdę tam na studia. Złożyłam już papiery i mnie przyjęli. Chciałabym też odnaleźć mi madré. – Przez dłuższą chwilę milczała, potem popatrzyła na mnie z wyrazem twarzy, którego nie potrafiłem rozszyfrować. – Wiesz, że zawsze wiedziałam o tych twoich listach do przyjaciółki. Tej Ever Eliot. To dla ciebie nic nowego. Ale nie wiesz, że raz, kiedy spałeś… po tym jak się kochaliśmy… przeczytałam dwa z nich. Jeden od ciebie do niej, drugi od niej do ciebie. Prawda wygląda tak, y tal vez usted no conoce esta, ale ją kochasz, a ona kocha ciebie. – Przez sam fakt obcowania z Luisą i Miguelem znałem hiszpański na tyle dobrze, że zrozumiałem, co powiedziała. – Ale ja nie jestem zazdrosna. Nie jestem i nie byłam. I to jest kolejny dowód na to, że się nie kochamy, ty i ja. – Ona ma własne życie. – Ty też. Ale to nie znaczy, że nie powinieneś jej odszukać, Caden. Nigdy się nie dowiesz, co uda ci się zdziałać, jeśli nie spróbujesz. – Podniosła się, obeszła stół, wzięła mnie za ręce i zmusiła, żebym wstał. – Chodź, przejedź się ze mną jeszcze ten jeden raz. Tak jak to robiliśmy tyle razy wcześniej. Do Meksyku wyjeżdżam chyba w przyszłym tygodniu, więc to są nasze ostatnie chwile razem. Pojechaliśmy daleko, w głąb falujących ostępów, na których spędziliśmy tak wiele długich popołudni i rozświetlonych gwiazdami nocy. Kochaliśmy się powoli, delikatnie, i żadne z nas nie płakało, chociaż wiedzieliśmy, że to było nasze pożegnanie, nasze pożegnanie na zawsze.

tchnienie życia Hej. Ty pewnie jesteś Cade. Powitaniu towarzyszył metaliczny zgrzyt żółtej plastikowej zapalniczki Bic, z której wystrzelił płomień, podpalając coś w kolorowej szklanej fifce; podpalona zawartość zaskwierczała, gdy mówiący głęboko się zaciągnął. Minął dłuższy moment, zanim wstrzymywany w płucach dym wypłynął w powietrze wąską równą strużką. Facet kaszlnął, z jego ust i nosa wyleciał gryzący, mdląco słodki obłoczek, potem nieznajomy odłożył fifkę na porysowany drewniany stolik kawowy. – Ja jestem Alex. – Był wysoki i chudy, miał akurat tyle tkanki mięśniowej, żeby nie do końca uchodzić za kościstego. Długie włosy były związane w kucyk, gęsty i skołtuniony, opadający na plecy, na brodzie, policzkach i górnej wardze rysował się cień zarostu, jak u kogoś, kto ma trudności z zapuszczeniem prawdziwej brody. Potrząsnąłem jego dłonią, starając się uniknąć nachylania w stronę smrodliwego dymu, co było próżnym przedsięwzięciem, ponieważ całe połączone ze sobą salon i kuchnia były nim zasnute. – Tak… Caden. Miło cię poznać. – Ciebie też, brachu. Klapnij sobie. Tylko tyle masz klamotów? – Pokazał na moją torbę, którą po zamknięciu drzwi rzuciłem na podłogę u moich stóp. Wzruszyłem ramionami. – No tak, tylko tyle. Coś tam jeszcze zostało w samochodzie, ale generalnie to wszystko, co mam. – Przysiadłem niepewnie na brzegu kanapy, z dala od Alexa. – Spoko. – Wziął jeszcze jeden długi mach z fifki, potem mi ją podał wraz z zapalniczką. Przyjąłem fifkę i wlepiłem w nią oczy. – Lubisz sobie dowalić? – Dowalić? – Wiedziałem, że czegoś tu nie łapię, jakiegoś podtekstu albo znaczenia pytania. Kiwnął brodą w moją stronę. – Zioło. Pociągasz? Jarasz?

– Czy jaram? Alex wybuchnął śmiechem. – Tak, brachu. Czy oddajesz się słodkim objęciom lady Mary Jane? Czy, jednym słowem, lubisz się najarać? – Tak w zasadzie to nie jest słowo, tylko całe pytanie. Alex znowu się roześmiał, ściągnął gumkę z kucyka, wygładził włosy, po czym znów je związał. – Cholercia, masz rację. Ale to nieistotne, brachu. Więc, jak, jarasz? No bo jeśli nie, to trochę za późno, bo już się jakby wprowadziłeś i w ogóle. Na ślepo, bez sprawdzania, wynająłem pokój w wysokim bloku w centrum Detroit. W ogłoszeniu na tablicy w rejestracji College for Creative Studies było napisane tylko: „Szukam współlokatora. Płacisz połowę czynszu i nie kradniesz moich rzeczy. Informacja pod tel. 313-555-2468”. Zadzwoniłem, pogadałem z Alexem jakieś dziesięć minut, ustaliliśmy, że biorę pokój, i to było wszystko. Nic dziwnego, że Alex nie wspomniał przez telefon o trawce, ale mimo wszystko byłoby miło, gdyby to zrobił. Trzymałem w dłoni niebiesko-czerwono-pomarańczowofioletową fifkę i myślałem. Nigdy nie znałem kogoś, kto palił trawkę. To był dla mnie nieznany teren. Było to też nielegalne, ale picie przez niepełnoletnich również było zabronione, a mnie często się zdarzało pić, zwykle pod czujną kuratelą innych pracowników z rancza, późną nocą przy ognisku, gdy butelka whisky przechodziła z rąk do rąk. Czy miałem jakieś obiekcje wobec trawki? Zapach, teraz, gdy już się do niego przyzwyczaiłem, nie był taki zły. Poza tym na pewno trochę się ujarałem samym dymem i to wcale nie było nieprzyjemne. Raczej czułem się zrelaksowany, jakbym płynął. Zmartwienia i smutek przestały mi tak ciążyć. Tęsknota za Luisą zelżała. Tęsknota za dziadkiem, babcią, Wyoming wydawała się jakaś oddalona. Gapiłem się na fifkę, na rozjarzony koniec skręta i kępki zieleni. – Chyba jaram. Chociaż jeszcze nigdy nie próbowałem.

– No to spróbuj, chłopie. Zobacz, jak to smakuje. Bawiłem się kółkiem w zapalniczce. – A od tego można się uzależnić? Jak od kokainy albo czegoś tam? Alex roześmiał się i pokręcił głową. – Nie, człowieku. Technicznie rzecz biorąc, realnie, mówiąc szczerze, możesz uzależnić się jakby psychicznie. Emocjonalnie też, w pewnym sensie. Twój organizm nie będzie tego potrzebował, nie jak przy braniu koki czy mety. To trudno… trudno wyjaśnić. Palę od dawna, od trzynastego roku, i przypuszczam, że się uzależniłem od tego stylu życia, mentalnie, ale mi to nie przeszkadza. To część mnie, tak na to patrzę. Jestem Alex Hines, genialny rysownik, profesjonalny basista i ćpun. Czy zamienisz się w ćpuna od jednego bucha? Nie, chłopie. Nie zamienisz się. Gwarantuję ci to. Byłem w Detroit od dwóch dni. Pierwszy spędziłem na uczelni, dowiedziałem się, jaki mam plan zajęć, zapoznałem się z rozkładem uczelni i tak dalej. Spałem w hotelu, zapłaciłem czternaście dolców dziewięćdziesiąt dziewięć centów za wypożyczenie DVD Man of Steel. Oprócz ludzi z obsługi spotkałem trzy osoby. Dziewczynę z fioletowymi dreadami palącą papierosa na parkingu, która mnie zapytała, czy mam papierosy, bo najwyraźniej ten, którego paliła, to było dla niej za mało. Potem po kolacji w Lafayette Coney Island natknąłem się na bezdomnego. Miał na imię Jimmy, weteran wojny w Wietnamie. Był kaleką, od dwudziestu lat bezdomny i śmierdział tanim piwem i brudem. Teraz poznałem Alexa, który mi proponował marihuanę. Przyłożyłem ustnik do warg i zapaliłem zapalniczkę. Ogień wypełniał stopniowo rurkę, aż w końcu podpalił trawkę. Zaciągnąłem się. Kwaśny dym wleciał mi przez gardło do płuc. Trzymałem go tam, aż poczułem zawroty głowy. Alex śmiał się do łez, przecierając oczy. – Klasyk, człowieku! Klasyk! Wziął ode mnie ustnik. – Stary, robisz to jak totalny świeżak. Nie wciągaj od razu do

płuc. Najpierw do buzi, dopiero później zaciągaj się powoli. Przysunął bongo do ust i podpalił je. Kiedy wciągał dym, policzki mu się zapadły. Później odstawił sprzęt i głęboko się zaciągnął. – Widzisz? Właśnie tak. Potem musisz przytrzymać dym w środku. Dzięki temu daje większego kopa. Ciągle trzymał w płucach dym, dlatego ostatnie słowa wymówił dziwnym, zniekształconym głosem. Wziąłem od niego rurkę. Zastanawiałem się, czy na pewno chcę to zrobić. Nie byłem pewien, ale i tak się zaciągnąłem. Tłumaczyłem sobie, że to tylko na próbę. Nowe życie, nowe doświadczenia. Właściwie, co miałem do stracenia? Zrobiłem tak, jak pokazał Alex. Tym razem udało mi się zaciągnąć do płuc, nie dusząc się przy tym. Kiedy kaszląc lekko,wydmuchałem dym, poczułem się… odległy. Nie umiałem tego inaczej określić. Unosiłem się, równocześnie leżąc na kanapie. Usiadłem wygodnie, czując, jak wystrzępiony materiał zasysa mnie i otula. Miałem ciężkie powieki, ale nie byłem senny. Ani trochę. Po prostu… odleciałem. Nie byłem szczęśliwy, tylko przyjemnie rozwarstwiony. Patrzyłem, jak Alex bierze bucha, potem sam wziąłem kolejnego, nie odrywając się od oparcia. Tym razem w ogóle nie kaszlnąłem. Czułem się już jak specjalista. Nagle wszystko zniknęło. Na świecie byłem tylko ja, stolik do kawy, mój nowy przyjaciel Alex, blok rysunkowy otwarty na czystej kartce i ołówek. Dopiero teraz go zauważyłem. Wziąłem blok i ołówek i pozwoliłem, by moja prawa ręka robiła, co chce. Najpierw powstało koło. Z zainteresowaniem obserwowałem, jak moja ręka rysuje coś niezależnie ode mnie. Koło stawało się głównym elementem, zajmowało prawie całą kartkę. Potem powstała linia przebiegająca przez jego środek i druga, lekko pofalowana w dolnej części okręgu. Czyli rysowałem twarz. Hm. Czułem, że Alex mnie obserwuje, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Wszystko było w porządku. Chociaż nie do końca. Wiedziałem o tym, ale się tym nie przejmowałem. Rysowałem i było mi dobrze. Bardzo dawno tego nie robiłem. Ostatni raz… ostatni raz rysowałem coś przed

ostatnim seksem z Luisą. Oczy, drobny nos. Nie był to nos Luisy, nie były to też jej usta. Kim była ta kobieta? Kiedy pojawiły się włosy zakrywające jej oko i opadające przy lewej kości policzkowej, zrozumiałem. Rysowałem Ever. Ale… nie wyglądała jak Ever, którą widziałem na obozie. To była Ever ze snu. Z tego szalonego snu, który oboje mieliśmy. Różnice były subtelne, ale je dostrzegałem. Wyostrzone spojrzenie, smutek w oczach. Zachęcający uśmiech na jej twarzy. Było jeszcze coś w jej spojrzeniu; coś mrocznego, seksownego i prowokującego. Nie byłem w stanie znieść tych wszystkich emocji widocznych na moim rysunku. Musiałem odwrócić wzrok. W tym czasie moja ręka nie przestawała rysować. Jej rysy twarzy stawały się coraz bardziej wyraźne. Nagle skończyłem. Moja dłoń przestała się poruszać. Z kartki spoglądała na mnie Ever. – Stary. Jesteś… niesamowity. Człowieku, to wygląda jak jakieś cholerne zdjęcie. Kim ona jest? I czemu, do cholery, jest taka smutna? – To… to dziewczyna, którą poznałem dawno temu. Jest… kimś ważnym. Dla mnie. Smuci się, bo… cóż, nie powinienem o tym mówić. Zresztą sam nie do końca wiem czemu. – Dużo mi to mówi – powiedział z kamienną twarzą Alex. Wzruszyłem ramionami. – Wcale nie chciałem tego rysować. Moja dłoń przejęła kontrolę. Wychodzi na to, że ta dziewczyna to moja prywatna sprawa. – Osobiście nie mam w życiu nikogo, kto byłby moją „prywatną sprawą” – mówiąc to, Alex wykonał palcami cudzysłów – ale muszę to uszanować. W jej oczach dużo się dzieje, tego jestem cholernie pewien. – Często przeklinasz. – Zdarza się, kiedy jestem na haju; a że jestem na nim prawie cały czas, to chyba masz rację. Przeszkadza ci to? – Nie.

Oderwałem kartkę i położyłem ją ostrożnie na udach, rysunkiem do dołu. Nie byłem w stanie znieść spojrzenia Ever. Nie kiedy byłem po ziole i wszystko wokół mnie wirowało. – Kimś, kto ewentualnie mógłby być moją „prywatną sprawą”, jest Amy. To moja kumpela do łóżka. – Nie może być aż tak „prywatna”, skoro mi o niej mówisz – powiedziałem, opierając głowę na poduszce. Gapiłem się w sufit i czułem, jak Ziemia krąży wokół Słońca, widziałem światła ulic i błysk gwiazd. – Wiesz, jesteś moim współlokatorem i paliłeś moją trawkę. Jesteśmy już jak bracia. Zresztą to nic specjalnego. Spotykamy się kilka razy w tygodniu i bzykamy. – Tylko seks? Nie rozmawiacie? Nie spędzacie ze sobą czasu? – Zazwyczaj wypalimy trochę, bzykamy się, jemy coś i się rozchodzimy. Robimy to tutaj albo u niej – po drugiej stronie miasta. Chodzi do Wayne. Specjalizuje się w literaturze. Superlaska, ale nieźle szurnięta. Po prostu dziwaczka. Używa metafor, które w ogóle nie mają sensu. Ciągle gada o tym, że kiedyś napisze książkę. Ma wszystko zaplanowane, robi badania, sporządza notatki, ale książki wcale nie pisze. Mimo to ma obsesję na jej punkcie. Daję jej zioło, żeby się zamknęła. Alex podniósł się szybko i chwiejnym krokiem udał się do kuchni. Wrócił z dwiema puszkami piwa i rzucił mi jedną. – To jest cholernie wkurzające. Napisz w końcu tę durną książkę i zamknij się. Jezu. Postać to, fabuła tamto. Wątki poboczne, motywy. Ale nigdy nie widziałem, żeby to pisała; nigdy nie powiedziała, że zrobiła jakiekolwiek postępy. Nic. Sama gadka. Zna się na książkach, to jej trzeba przyznać. Przeczytała więcej tytułów, niż ja kiedykolwiek słyszałem. Za to w łóżku jest niesamowita. Tylko to się dla mnie liczy. Ona o tym wie, ja o tym wiem. Rozmawialiśmy na ten temat. Z jakiegoś powodu nie byłem w stanie tego zrozumieć. Jasne, nigdy nie byłem zakochany w Luisie, ale zależało mi na niej. Znaczyła coś dla mnie. Spędziliśmy ze sobą prawie dwa lata. To

nigdy nie był tylko seks. To była przyjaźń. Nie bzykaliśmy się, ale też się nie kochaliśmy. Stwierdziłem, że nie ma na to dobrego określenia. – Jeżeli to nie jest kochanie się, bo nie jesteście w sobie zakochani, ale jest to coś więcej niż bzykanie, to jakbyś to nazwał? – zapytałem Alexa, który próbował znaleźć dobrą odpowiedź. – Kurde. Nie jestem pewien. To cholernie dobre pytanie. Bzykanie jest seksowne, ostre, brudne. Chodzi o samą czynność, odczucia. Tylko tyle. Kochanie się… w tym chodzi o serce, o dzielenie się czymś. Wiesz, kiedyś tak miałem. Przed Amy. Ta suka złamała mi serce. Lisa. Lisa Eileen Miller. Cholernie ją kochałem. Pięć lat. Od dziesiątej klasy do zeszłego roku. Przespała się z moim najlepszym przyjacielem. Urodziła mu dziecko i za niego wyszła. W ogóle nie było jej przykro, że się rozstaliśmy. Pieprzyć go, pieprzyć ją, pieprzyć ich oboje. – Zerknął na mnie. Wyglądał na zaskoczonego. – Kurde. Przepraszam, trochę mnie poniosło, nie? Po trawce jestem dość wylewny. Przestaję się wtedy hamować. No więc nie wiem, jakby to nazwać. Seks z emocjami? Znaczące bzykanie? Nie wiem. – Jak ty to robisz? Uprawiasz seks, nie przywiązując się do tej drugiej osoby. Alex wziął podniósł bongo ze stolika do kawy, podpalił je i podał mi. – Myślę, że najważniejsze to znaleźć dobrą laskę. Można powiedzieć, że miałem szczęście. Poznałem Amy w barze. Gadaliśmy o naszych byłych, o tym, że oboje chcemy seksu bez zobowiązań. Nam to wystarczyło. Zdecydowaliśmy wspólnie, że będzie nas łączył tylko seks, że jeżeli jedna ze stron poczuje coś więcej, to o tym powie. Nie można za dużo rozmyślać ani pozwolić, by te sprawy znaczyły coś więcej. – Chyba bym tak nie potrafił. – Kochałeś kiedyś jakąś dziewczynę? Alex wziął do ręki szkicownik i ołówek. Przez środek kartki przeprowadził przypadkową linię. Potem dodał jeszcze jedną, jakiś

łuk i serię postrzępionych kresek. Nagle wszystko zaczęło układać się w jedną całość. Wzruszyłem ramionami. – Dlatego zapytałem. Ona nie była… Oboje stwierdziliśmy, że to nie była miłość. Jednak nie byliśmy sobie też zupełnie obojętni. To było coś pomiędzy. Wypełniała pustkę w moim życiu. Byliśmy ze sobą prawie dwa lata. – To ta dziewczyna z obrazka? Pokręciłem głową, wydmuchując dym. – Nie. Ona… Mówię o kimś innym. Czułem, że mój umysł się rozszerza. Kości czaszki przesuwały się we wszystkie strony. Moje ciało odpływało, traciło sens, nie miało już znaczenia. Moja dusza była źródłem światła dla całego wszechświata. Mogłem przenieść się wszędzie. Wszystko zobaczyć. Równocześnie czułem się ciężki jak planeta i lekki niczym drobinka kurzu. Czułem, jednocześnie nic nie czując. Zdecydowanie byłem na haju. Alex wstał. – Muszę dokończyć jedno zadanie. Tam jest twój pokój. Jak dopadnie cię gastrofaza, częstuj się, czym tylko chcesz. Poszedł do drugiego pokoju. Domyślałem się, że była to jego sypialnia. Na stoliku do kawy zostawił bongo. Nie pojmowałem, jakim cudem mógł stać, mówić czy myśleć o jakimś zadaniu. Ja byłem niczym, nikim. Drobinką kurzu. Tylko kurzem na wietrze. Moje powieki stały się bardzo ciężkie, więc je zamknąłem. Gapiłem się na ich wewnętrzną stronę i odkrywałem znajdujące się pod nimi fascynujące świetlne wzorki. Obudziła mnie ciemność. Śniła mi się Ever. Twarz, którą wcześniej narysowałem, mówiła do mnie. Kiedy się obudziłem, nie pamiętałem wypowiedzianych przez nią słów. Nawiedzał mnie jej wyraz twarzy. Samotność i smutek. Próbowałem zasnąć. Poszedłem do sypialni, ale odkryłem, że nie mam łóżka. Pokój był całkowicie pusty. W szafce obok łazienki znalazłem koc. Położyłem się na kanapie i gapiłem w sufit.

Próbowałem zrozumieć, czemu śniła mi się Ever. Chciałem do niej napisać, ale dotarło do mnie, że nie wiem co. EVER Obserwowałam śpiącego Willa. Jego długie włosy dotykały lekko ramion. Nie obcinał ich przez ostatnie półtora roku. Miał też starannie przystrzyżoną kozią bródkę. Nie podobała mi się, ale też nie przeszkadzała. Nawet z nią był na swój sposób wyjątkowo seksowny. Znajdowaliśmy się w moim pokoju, w mojej kawalerce w Birmingham. Will studiował muzykę i zarządzanie na Uniwersytecie Stanowym w Michigan. Odwiedzał mnie w weekendy. Każdy piątkowy wieczór, sobotę i niedzielę spędzaliśmy na kolacjach w drogich restauracjach, koncertach, długich spacerach po centrum Birmingham i seksie. Istna sielanka. Jednak kiedy wracał do Ann Arobr, zaczynały dopadać mnie wątpliwości. Dotyczyły wszystkiego: Willa, naszej relacji, mnie, sekretnych obrazów, które chowałam w szafie przed nim i przed samą sobą. Kilka miesięcy temu Will znalazł listy od Cade’a. Był wściekły, mówił, że to niesprawiedliwe. Przestraszyłam się jego krzyków i wrzasków. W ogóle mnie nie słuchał, nie dał mi dojść do słowa. Twierdził, że nie ma przede mną żadnych tajemnic. Nie przyjechał do mnie w następny weekend, nie odpisywał na wiadomości, nie odbierał telefonu. Pojawił się dopiero w kolejny wtorek. Podarował mi bukiet srebrnych róż i butelkę szampana, która na pewno była obłędnie droga. Przepraszał ponad godzinę. Później upił mnie, z łatwością ugotował wykwintnego kurczaka i kochał się ze mną na sofie. Robił to powoli, ze skruchą. Szeptał mi do ucha, że już wszystko dobrze, że mi wybaczył i między nami będzie już jak dawniej. Ja nigdy go nie przeprosiłam. Nigdy też mu nie wybaczyłam. Tamtego dnia trzymałam się jego ramion, kiedy poruszał się nade mną. Patrzyłam na jego włosy opadające na twarz i zastanawiałam się, czy to, co robimy, można nazwać kochaniem się; czy ja go kochałam, czy on kochał mnie. Doszłam cicho,

płytko, wolno i byle jak. Byłam pijana. Teraz obserwowałam go jak śpi i rozmyślałam, co by zrobił, gdybym pokazała mu paczkę listów. Było ich o trzy więcej, przez co paczka była teraz jeszcze grubsza. Tylko trzy przez ostatnie sześć miesięcy. Martwiło mnie to i dziwiło. Mój drogi Caden był teraz tak odległy. Zastanawiałam się, czemu tak się stało, ale nie miałam odwagi o to zapytać. Ciekawe co zrobiłby Will, gdybym wstała naga z łóżka, wyciągnęła z garderoby dwadzieścia sześć obrazów. Leżały tam pod stertą starych płaszczy i pod postrzępionym kocem z logo Harvardu, który należał jeszcze do mojego pradziadka. Dwadzieścia sześć obrazów, w przeróżnych rozmiarach. Najmniejszy miał dziesięć na piętnaście centymetrów, a największy sto osiemdziesiąt na sto osiemdziesiąt. Wszystkie przedstawiały tę samą osobę. Różne ujęcia, kolory, pozy, odcienie. Jedne bardziej realistyczne, drugie mniej. Same twarze Cadena. Poważne, zamyślone, smutne, roześmiane, patrzące w dal, patrzące bezpośrednio na mnie. Na jednym z obrazów przyglądał mi się smętnym i ponętnym wzrokiem; jakby leżał obok mnie w łóżku, po udanym seksie. Nie byłam w stanie przestać malować jego twarzy. Kiedy nie mogłam dokończyć jakiejś pracy, stresowałam się egzaminami, goniły mnie terminy albo Will stawał się zazdrosny i zaborczy, zaczynałam malować Cadena. Zawsze rozpoczynałam od oczu. Oczy i brwi, później usta i cała reszta. To zawsze mnie uspokajało. Will odwrócił się w moją stronę. Jego gęste rzęsy dotykały policzków. Umięśnioną ręką obejmował moje udo. Miał lekko otwarte usta. Był przystojny, o tak. Czasami kiedy na niego patrzyłam, zapierało mi dech w piersiach. Jakbym śniła na jawie. Seks z nim był wspaniały. Randki fantastyczne, każda jak z romantycznego hollywoodzkiego filmu. Mimo to byłam niezadowolona. Nieszczęśliwa. Zdezorientowana i pełna wątpliwości. Dzwonił do mnie o różnych porach dnia, żeby dowiedzieć się, co robię. Chciał znać mój grafik co do dnia, co do godziny.

Kiedyś poprosił mnie nawet, żebym napisała mu, czym dokładnie się zajmuję i w jakich godzinach. Gdy to, co robiłam nie zgadzało się z grafikiem, zachowywał się, jakbym go zdradzała. Zdarzało mi się przyłapywać go na wysyłaniu podejrzanych SMS-ów. Chował wtedy telefon do kieszeni i zachowywał się, jakby nic się nie stało. Odwracał wzrok i mówił, że dotyczy to jego poniedziałkowych planów. Okłamywał mnie. O tak, wiedziałam o tym. Namalowałam kiedyś obraz symbolizujący moje podejrzenia. Był ciemny. Zza uchylonych drzwi widać było deski podłogowe zanikające w oddali. Zniekształcona postać Willa stała częściowo w drzwiach, patrząc do tyłu na odbiorcę. Oświetlała go, będąca po drugiej stronie drzwi, lampa uliczna, niewidoczna dla osoby oglądającej obraz. Miał nerwowe spojrzenie. Przyglądając się dokładniej, można było dostrzec, że w prawej dłoni ściska telefon. Czemu mnie okłamywał? Zdradzał mnie? Co zrobiłam nie tak? Poświęciłam mu cały swój czas i energię. Nie uszczęśliwiał mnie; nie kochałam go. Jednak zależało mi na nim i go lubiłam. Był moim przyjacielem. Moim jedynym prawdziwym towarzyszem. Oczywiście nie licząc Eden, która miała własne mieszkanie kilka przecznic dalej i też chodziła do Cranbrook. Przynajmniej na razie. Wspominała coś o Julliard, Bostońskim Konserwatorium i innych wybitnych uczelniach muzycznych. Codziennie jadłyśmy razem lancz. Potem często szłyśmy do mnie lub do niej, oglądałyśmy filmy, jadłyśmy zdecydowanie za dużo lodów i robiłyśmy różne babskie rzeczy. Ale Will? To wszystko nie miało sensu. Leżałam przy nim i patrzyłam, jak śpi. Poczułam ukłucie w klatce piersiowej. Ból ten coraz bardziej narastał, rozprzestrzeniał się po całym moim ciele. W końcu nie byłam już w stanie dłużej leżeć. Wysunęłam się spod jego ramienia. Zarzuciłam swój fioletowy polarowy szlafrok i poszłam do kuchni. Nastawiłam wodę i spojrzałam przez okno na pomarańczowy blask ulicznych świateł. Czarny mercedes wjechał w ich poświatę, wyjechał z niej i zniknął. Gdy woda się zagotowała, wrzuciłam do niej dwie torebki

miętowej herbaty i na palcach wróciłam do sypialni. Will leżał w poprzek łóżka i cicho chrapał. Stałam w miejscu i obserwowałam go. Na podłoże leżała para jego starannie powycieranych i postrzępionych dżinsów firmy True Religion. Przeszukałam kieszenie, ale nie znalazłam tam jego komórki. W tym czasie Will przekręcił się na łóżku i leżał teraz na mojej połowie. Sprawdziłam pod poduszką. Tak, tam właśnie była. Czarny iPhone 5 w czarnej obudowie. Wzięłam go i popatrzyłam na Willa. Bałam się, że otworzy oczy, ale spał dalej. Wyszłam z sypialni, niemal bezdźwięcznie zamykając za sobą drzwi. Nalałam sobie herbaty. Para zawirowała w powietrzu, a ja uruchomiłam telefon. Na ekranie pojawiło się zdjęcie siedemnastoletniego Willa i z Wyntonem Marsalisem zrobione w Nowym Jorku. Will występował w Centrum Lincolna i właśnie tam poznał Wyntona – jednego ze swoich idoli. Przesunęłam palcem z lewej na prawą stronę. Znałam hasło. Wystarczająca dużo razy widziałam, jak je wpisuje: 1-3-9-5, data jego urodzin. W górnym rzędzie aplikacji znalazłam zieloną ikonę z białym dymkiem. Druga z prawej, zaraz obok instagrama. Lista wiadomości wprawiła mnie w osłupienie. Aimee, Jay, Dolly, Jake, Ben, Julie, Mackenzie… i na samej górze? „Ukochana”. Byłam pewna, że znajdę tam wiadomości ode mnie. Niestety, kiedy zaczęłam je czytać, dotarło do mnie, że chodzi o kogoś innego. „Boże, Billy. Nie mogę się doczekać, aż przyjedziesz i mnie przelecisz. Chcę, żebyś we mnie wszedł. Jeżeli w tej chwili wrócisz do domu, to obciągnę ci tak mocno, że zwariujesz”. „Kelly, przez ciebie będę miał problemy. Jak zobaczy, że mi stoi, domyśli się, że coś jest nie tak”. „Nie obchodzi mnie to. Niech się dowie”. „Jeszcze nie”. „Czemu?” „Nie jestem jeszcze gotowy, żeby się jej pozbyć”. „Obiecałeś w Święto Dziękczynienia, Billy. Obiecałeś, że pojedziesz ze mną do Arlington i poznasz mojego tatę”. „To nie takie proste. Nie zrozumiałabyś. Ona jest…

delikatna”. „Co to ma, do cholery, znaczyć? I czemu mam się tym przejmować?” Nazwała go Billy. Chciała, żeby poznał jej ojca? Wiedziała o mnie i chciała, żeby Billy mnie rzucił. On uważał, że jestem wrażliwa. Wrażliwa? Obciągała mu. Will poprosił mnie o to kiedyś, ale odmówiłam. Wkurzył się na mnie. Ja… miałam inne pragnienia. Prawie mnie błagał. Powtórzyłam, że nie chcę; że może innym razem. Wtedy podniósł się, wyszedł z pokoju i już nigdy nie wrócił do tego tematu. Sama też nigdy nie proponowałam. Może właśnie dlatego się z nią spotykał. Robiła to, czego ja nie chciałam. Jednak coś innego nie dawało mi spokoju. Dopiero kiedy wypiłam pół kubka herbaty, dotarło do mnie, co to było. Napisała: „jeżeli w tej chwili wrócisz do domu”. Dom. Miejsce, w którym się znajdowała, było ich wspólnym domem. Kiedy przyjeżdżał do mnie, przywoził plecak z ubraniami na zmianę. Dżinsy, bokserki, jedną koszulkę i skarpety. Perfumy, szczoteczkę i pastę, żel do włosów i dezodorant. Wszystko schowane w kosmetyczce z kolekcji Armani. Nigdy nic u mnie nie zostawiał. Pod prysznic wchodził tylko po to, żeby uprawiać ze mną seks. Przyjeżdżał w piątek, spędzał tu całą sobotę i wyjeżdżał w niedzielę wieczorem. Dla niego nie był to dom. Jego dom był przy niej. Kręciło mi się w głowie. Moje serce stanęło w miejscu. Nie byłam pewna, jak zareaguję, gdy dotrze do mnie to, co się właśnie stało. Nie obchodziło mnie to. Dokończyłam herbatę, popijając ją powoli, i nalałam jeszcze jeden kubek. Kiedy się studziła, odłożyłam telefon Willa z powrotem pod poduszkę. Wcześniej zmieniłam jeszcze dwie rzeczy. „Ukochana” zamieniałam na „OBCIĄGARA”, a „Ever” na „BYŁA”. Zegar pokazywał czwartą trzydzieści. Dokończyłam herbatę,

włożyłam wygodne ciuchy, związałam włosy w kucyk i wyszłam. Pojechałam do Cranbrook i weszłam prosto do prywatnego studia. Zamknęłam drzwi na klucz, zaciągnęłam żaluzje, włączyłam wentylator i przebrałam się w koszulę do malowania; tylko w koszulę. Bez stanika, majtek, spodni i butów. Sama zapinana na guziki koszula. Podwinęłam rękawy aż do łokci. Zaczęłam malować. Pojawiła się twarz Cadena. Był smutny i zły. Potrzebował mnie. Namalowałam też Willa. Wynaturzonego demona; czarnego, pochłoniętego przez płomienie. Will miał niebieskie oczy. Nie. Nie Will. Już nie. Billy. Cholerny Billy Harper. Malowałam, nie patrząc, co robię. Kształty i kolory, powrót do abstrakcji; do tego, co uwalniało demony z mojej duszy. Mocne czerwienie, złowrogie żółcie i płonące pomarańcze zakrywały największe płótno, jakie udało mi się znaleźć: trzy metry na trzy. Czysty gniew na płótnie. Zamęt, furia i dziwne poczucie wolności. Ktoś otworzył drzwi. Nie odwróciłam się. Wiedziałam, że tylko Eden ma klucz. – Pomyślałam, że możesz mnie potrzebować – powiedziała, obejmując mnie od tyłu. – Chodzi o Willa? Chlapnęłam żywym odcieniem niebieskiego tak mocno, że farba pobrudziła moją koszulę i policzek. – Billy. Nazywa się Billy. – Co zrobił? Eden nie wydawała się zaskoczona. Spotkała Willa kilka razy i wcale go nie polubiła. Mówiła, że przypomina jej Adama Levine’a: książkowy przykład seksownego dupka. – Już od dawna czułam, że mnie okłamuje. Wiesz, wszystko na to wskazywało. – Był zazdrosny i zaborczy? Chował swój telefon? Eden spotykała się z facetem ze swojego roku. Rob był pierwszym skrzypkiem. Po półtora roku spędzonym razem dowiedziała się, że zdradza ją z koleżanką z pulpitu: sukowatą, dziwaczną, pokrytą bliznami trądzikowymi Niną. – Tak. Dlatego nie jestem zaskoczona. Po prostu…

wkurzona. – Co to za jedna? Eden robiła to co zwykle: przechadzała się po pracowni i przeglądała wysychające płótna. – Jakaś Kelly. Tylko tyle wiem. Wydaje mi się, że z nią mieszka. Eden popatrzyła na mnie zszokowana. – Co? – Przeglądałam jego telefon. Znalazłam wiadomości od „Ukochanej”. Podkreśliłam to słowo najbardziej sarkastycznie, jak potrafiłam. – Pisała, cytuję: wróć do domu, a obciągnę ci tak mocno, że zwariujesz. Zwróć uwagę na słowo „dom”. – Cholera. Co za dupek. Parsknęłam. – Dupek to mało powiedziane. – Dupek dowódca? – zasugerowała Eden. – Może być. Dowódca wszystkich dupków. Wrzuciłam pędzel do zlewu i wypłukałam go. Następnie zdrapałam farbę z dłoni i twarzy. – Co teraz zrobisz? Wzruszyłam ramionami. – Nie wiem. Wcisnę mu tę jego trąbkę prosto w tyłek? Nagle poczułam zmęczenie, więc oparłam czoło o ścianę. – Co mam zrobić? Eden odwróciła mnie i przytuliła. – Przyjedź do mnie. Obejrzymy Notting Hill i zjemy tonę pistacjowych lodów. – Hugh Grant zazwyczaj podnosi mnie na duchu. Odsunęłam się i pozbierałam ubrania. – Kocham cię, Edie. – Ja ciebie też, Ev. – Patrzyła, jak się ubieram. – Szczerze mówiąc, spodziewałam się, że będziesz płakać, jak to się stanie. – Wiedziałaś, że tak to się skończy?

– Nie wiedziałam, ale podejrzewałam. Posłuchałabyś mnie, gdybym ci to powiedziała? Zaśmiałam się. – Racja. Nie będę płakać. Nie jest mi smutno. Nie wiem, co czuję. Chyba najbardziej złość. Nie rozumiem, czemu to zrobił. – Bo faceci to dupki. – To prawda. Powiedziałam Eden, że do niej przyjadę. Musiałam jeszcze pojechać po kilka rzeczy. Po moją godność. No i parę czystych majtek. Kiedy wróciłam, Billy jeszcze spał. Była niedziela, godzina siódma rano. W niedziele spał zazwyczaj do ósmej. W czasie pakowania nie starałam się zachowywać cicho. Do torby wrzuciłam ubrania, ładowarkę do telefonu, trochę kosmetyków – ale nic do makijażu. W końcu się obudził. Przetarł dłońmi oczy. Był nagi i cholernie seksowny. Potargane włosy opadały na jasnoniebieskie oczy, a poranny wzwód unosił lekko pościel. Dowódca wszystkich dupków. – Co tam, skarbie? Wybierasz się gdzieś? Przeciągnął się. Kołdra opadła na jego fiuta i lekko go rozciągnęła. Nie byłam w stanie oderwać od niego wzroku. To było strasznie seksowne. Wzięłam się w garść, rzuciłam mu dżinsy, które go zakryły. – Do Eden. – Czemu? Kiedy usłyszał chłód w moim głosie, znieruchomiał. – Jak długo jesteśmy już razem? Nie musiał się nawet zastanawiać: – W lipcu miną dwa lata. – A jak długo posuwasz Kelly za moimi plecami? Zwiesił głowę i chwycił się za nasadę nosa. – Cholera. – Czytałam twoją rozmowę z „Ukochaną”. – Z całych sił podkreśliłam to słowo. – Życzę ci udanej podróży do Arlington. – Ever, posłuchaj… – Wstał i włożył dżinsy. Kiedy to robił,

wzdrygnął się, bo nienawidził chodzić bez majtek. Włożył też koszulkę, którą znalazł na podłodze. – Przestań. Powiedz mi tylko dlaczego. – Położyłam torbę przed drzwiami. Podeszłam do szafy i zaczęłam wyciągać wszystkie obrazy Cadena. Rozstawiłam je, jeden po drugim, po całym pokoju. – Co to jest? Kto jest na tych obrazach? Czy to… To on, tak? Ten kretyn, do którego pisałaś listy. – Nie masz prawa mówić mi o Cadenie. Wytłumacz się. Zrozumiałabym, gdybyś powiedział, że kogoś poznałeś. Ułatwiłabym ci rozstanie. – Trudno to wytłumaczyć, Ev. – Spróbuj. – Szczerze? Sam nie wiem. Lubię cię. Jesteś zabawna, szalona i seksowna. Świetna w łóżku. Ale też… oziębła. Zamknięta w sobie. Nie jestem w stanie przebić się przez dziwną barierę twojej skóry. Nie dopuszczasz mnie do siebie. Nic mi o sobie nie mówisz. Spędzasz ze mną czas, sypiasz ze mną i tyle. Nie ma w tym żadnych emocji. Jesteś… lodowata. Nie mogłam oddychać ani mówić. Nie byłam w stanie zebrać słów. Jednak i tak próbowałam. – Ty… w tej wiadomości. Napisałeś jej, że jestem delikatna. – Bo jesteś. Lód łatwo się kruszy. Nawet najtwardszy załamie się pod dużym ciężarem. Bałem się, że jak cię rzucę, to… – To się załamię? Wzruszyłam ramionami. – Tak. – Więc zamiast tego pomieszkiwałeś u jakiejś dziwki i nie starałeś się nawet ze mną zerwać? Weekendy spędzałeś ze mną, a tygodnie z nią. Dwie cipki w cenie jednej. Zacisnęłam pięść. Nie chciałam się rozkleić. Byłam zamknięta w sobie. Bardzo dobrze mnie znał. To przewyższało moje możliwości. Gdyby mnie rzucił, nie załamałabym się. Zamroziłabym się z powrotem i wszystko byłoby dobrze. Ale teraz… To było zbyt wiele.

– To nie tak… – Czyli jak? Byłeś ze mną tylko dla seksu? Bo niby po co? Skoro jestem taka oziębła i zamknięta w sobie, to musi być jedyny powód, prawda? Przeczesał dłonią włosy. – Nie, Ev. Tak jak mówiłem, trudno to wytłumaczyć. Nie chciałem cię zranić. Gapił się na podłogę. Kłamał. – Boże, jesteś takim dupkiem. Wynoś się i nie wracaj. Podniosłam torbę i się odwróciłam. Szedł za mną, krzycząc: – Przestań zgrywać niewiniątko! Ty i ten Caden. Wasze listy. Malowałaś jego twarz? Serio? – Och, jakby to było choć trochę podobne do tego, co ty zrobiłeś. Pchnęłam go mocno. Przycisnęłam dłonie do jego klatki piersiowej i popchnęłam go do tyłu. Potknął się o kanapę. – Spotkałam się z nim tylko raz, prawie pięć lat temu. Wymieniamy się listami, do cholery. Zresztą teraz już coraz rzadziej. Dlatego nawet nie próbuj mi wmówić, że zdradzałam cię z cholerną kartką. Billy wyprostował się, wspiął się na kanapę i przesuwał się w moją stronę z wściekłą miną. Byłam przerażona, widząc, jak podnosi zamkniętą pięść i zbliża się do mnie w przeraźliwym tempie. Odsunęłam się i skuliłam przy ścianie. Zatrzymał się w ostatniej chwili. Ciągle miał uniesioną pięść i przerażający wyraz twarzy. Z rany na kości policzkowej, która była wynikiem upadku na stolik do kawy, spływała mu krew. Odsunął się ode mnie skulony. Był zszokowany i przerażony. Oparł się o okno. Pięści na framudze, czoło na szybie. – Wiesz co, Ever? Prawda jest taka, że początkowo zostałem z tobą, bo liczyłem na to, że się otworzysz. Myślałem, że coś razem stworzymy. Zakochamy się w sobie, jeżeli tylko mnie do siebie dopuścisz. Wtedy poznałem Kelly. Ona była… wszystkim, czym ty nie byłaś. Miała w sobie emocje, których ty nie pokazywałaś. Wiem, że jako facet nie powinienem przejmować się

emocjami, ale już tak mam. Była otwarta. Rozmawiała ze mną. Ona ma znajomych, Ever. Życie. Nie ukrywa żadnych obrazów ani korespondencyjnych przyjaciół. Rzucił mi krótkie spojrzenie, odwracając się lekko w moim kierunku. – Chcesz prawdy? Tak, teraz był to już tylko nawyk. Bałem się z tobą zerwać. Masz tylko swoją siostrę, a ja… martwiłem się. Racja, chodziło też o seks. – Przede wszystkim o seks. – Czy to ma jakieś znaczenie?! – krzyczał. – Czy to jest takie ważne? Wstałam, zabrałam torbę i włożyłam buty. – Nie. Myślę, że nie. Wychodzę. Ty też to zrób. Wynoś się z mojego mieszkania i życia. Chwycił swoją torbę i buty. – To będzie łatwe. Tak naprawdę nigdy nie byłem jego częścią. Usiadł, włożył skarpety i buty. Wiążąc sznurowadła, mówił dalej. – Powiedzieć ci coś? Traktujesz mnie jak największe zło, bo zdradzałem cię i kłamałem. Możliwe, że na to zasłużyłem. Jasne, przyznaję się do winy. Ale zapytaj samą siebie, dlaczego byłaś ze mną tyle czasu. Nigdy nie chciałaś mnie do siebie dopuścić, nic z siebie nie dawałaś, a i tak nie próbowałaś ze mną zerwać. Mogłaś skończyć to w każdym momencie. Nigdy jednak tego nie zrobiłaś. Czy twoje powody tak bardzo różniły się od moich? Może nie spędzałaś czasu z tym facetem od listów i obrazów, ale dzieliłaś się z nim wszystkimi emocjami, które ukrywałaś przede mną. To właśnie moim zdaniem jest prawdziwa zdrada. Po tych słowach odszedł. Byłam sama, a jego słowa dzwoniły mi w głowie. Jego zdrady i kłamstwa nie doprowadziły mnie do łez. Sprawiły to dopiero te słowa i zawarta w nich prawda. Kiedy wsiadłam do samochodu, podłączyłam iPhone’a do gniazdka USB i włączyłam radio. Jaka była pierwsza piosenka na

liście? Dalicate Damiena Rice’a. Świetnie.

spróbujmy jeszcze raz CADEN Trzymałem jointa, którego podał mi Alex. Skręciliśmy w ulicę Beaubien. Przez jakiś czas krążyliśmy między pustymi budynkami, spalonymi magazynami i witrynami sklepów zamazanymi graffiti. Mijaliśmy grupki ludzi stojących na skrzyżowaniach. Czekałem, aż Alex zacznie mówić. Ostatnio robił się humorzasty. Raz był nadpobudliwy, potem zaraz przygnębiony; rozgorączkowany i nagle ponury i przygnębiony. Przez cały pierwszy rok studiów Alex było moim jedynym kolegą. Na roku miałem wielu znajomych i nauczycieli. Partnerów na ćwiczeniach, osoby, z którymi wykonywałem zadania grupowe, ale wśród tych wszystkich osób nie miałem kolegów. Alex nie zadawał pytań, akceptował mnie. Pokazał mi swoje ulubione budki z jedzeniem i restauracje. Miał dwadzieścia dwa lata, więc kupował mi piwo. Pozwalał mi palić swoją trawkę i nie namawiał, kiedy nie chciałem. Paliłem, bo on palił. Lubiłem być na haju, ale tylko kiedy doskwierała mi samotność. Alex grał w moim życiu tylko takie role. Był dobrym kumplem, z którym lubiłem spędzać czas. Często szkicowaliśmy w ciszy: ja na kuchennej ladzie, on na kanapie. W tle leciał zawsze punk. Nie byłem fanem tej muzyki, ale Alex tak, więc w końcu i ja się do niej przyzwyczaiłem. Tak jakby. Właśnie dlatego martwiłem się o niego. Jego stany depresyjne trwały już ponad tydzień. Nie wiedziałem, jak mu pomóc, więc czekałem, aż sam będzie chciał o tym porozmawiać. Skręcił w boczną uliczkę, żeby przygotować kolejnego jointa. Dopiero po tym mógł zacząć mówić. Nie podzielił się ze mną. Ten skręt był tylko jego. Trzymał go w ustach, krążąc po Detroit. Była północ, a my przejeżdżaliśmy kolejne ulice, bezcelowo włócząc się po mieście. W końcu Alex znalazł wyjątkowo ciemną uliczkę, przy której większość domów zabita była deskami. Jechał nią niecałe trzydzieści kilometrów na godzinę

z wyłączonymi światłami. Wystawił głowę za okno i liczył domy. Znalazł ten, którego szukał, i zatrzymał się przed nim. – Zaczekaj tu. Wysiadł z samochodu i zamknął za sobą drzwi. Byłem przerażony. To zdecydowanie nie było miejsce dla białego dzieciaka z Wyoming. – Nie, Alex. Ja nie… Nie zostanę tutaj. To… To jest niebezpieczne. – Nie bądź mięczakiem. Jeżeli ktoś cię zaczepi, powiedz, że czekasz na mnie. Znają mnie tutaj. Nie wychodź, po prostu czekaj. Zaraz wrócę. – Co będziesz robił? Przez okno dostrzegłem jego zniesmaczoną minę. – A co, do cholery, myślisz? Że idę na herbatkę z królową? Idę kupić dragi, debilu. – Uderzył dłonią w drzwi. – Wyluzuj, stary. Nic mi się nie stanie. Tak więc siedziałem w zdezelowanym monte carlo na jednej z bocznych ulic Detroit. Była środek nocy, godzina pierwsza trzydzieści. Dym unoszący się z leżącego w popielniczce skręta wypełnił całe auto. Większość latarni nie działała albo migotała upiornie. Obok mnie przejechał czerwony dwudrzwiowy buick. Był niesamowicie długi i wydobywały się z niego głośne basy. Szyby tego auta były opuszczone. Dwie zakapturzone głowy przyglądały mi się wścibsko. Kiedy znaleźli się na wysokości mojego samochodu, zwolnili. Nasze samochody dzieliło zaledwie pół metra. Serce biło mi jak szalone, miałem ściśnięty żołądek. Kierowca spojrzał mi prosto w oczy. Nie odwróciłem wzroku ani nie poruszyłem głową. Starałem się to wytrzymać. Minęła wieczność i w końcu kierowca skinął głową w moją stronę, nacisną pedał gazu i zniknął za rogiem. Z oddali dobiegły mnie odgłosy strzelaniny i syreny. W domu, w którym Alex kupował narkotyki, ktoś śmiał się głośno. Dotarło do mnie, że musiały to być ciężkie dragi. Do takiego domu nie chodziło się po zioło. Minął mnie kolejny samochód, tym razem nie zwalniając.

Minęło piętnaście minut, a ja czułem, jakbym spędził tam godzinę. W końcu pojawił się Alex. Szedł powoli z wielkim uśmiechem na twarzy. Wślizgnął się na siedzenie kierowcy, pogrzebał przy kluczykach i oparł głowę o zagłówek. – Prowadź – powiedział. – Ja jestem naćpany. – Dobra. Nie wiem tylko, gdzie mam jechać. Wysiadłem z samochodu, a Alex przesiadł się na siedzenie pasażera. – Żaden problem. Wiem, gdzie jesteśmy. Mam tylko za duży zjazd, żeby prowadzić. – Co brałeś? – Pytanie to wymsknęło mi się niechcący. Nie byłem w stanie nic na to poradzić i cieszyłem się, że to powiedziałem. – Czy to ważne? Nie poczęstuję cię, możesz być spokojny. Jesteś zbyt porządny na to gówno. – To jest ważne. Co to było? Prychnął. – Stary, skąd ty się urwałeś? Jak myślisz, jakie dragi kupuje się w takim domu i w takiej dzielnicy? Nie oglądasz Glin? – Kokaina? – Tak, proszę pana. – Wydmuchał powoli powietrze. – Jesteś na mnie zły? Przechylił głowę i uśmiechnął się do mnie szeroko. – Nie zły, tylko zmartwiony. – Przestań. Wziąłem tylko trochę, żeby się zrelaksować. – Co takiego się stało, że musiałeś się zrelaksować? Prawie nic o nim nie wiedziałem. Zdawałem sobie sprawę z tego, że ma jakieś mroczne sekrety i potrzebował narkotyków, żeby ulżyć swojemu cierpieniu. Gadał czasem o swoich ekscesach, szczególnie o tym, co wyczyniał z Amy, ale pewnych tematów nigdy nie poruszał. – Życie, człowieku. Po prostu życie. Gapił się przez okno, obserwował ciemne ulice i rozwalające się domy. Co jakiś czas mówił mi, gdzie mam skręcić. – Dorastałem w tym mieście, człowieku. Nigdy go nie

opuściłem i nigdy nie opuszczę. Tu urodzili się moi rodzice. – Tak? – Czułem, że zaraz zaczną się wyznania. – Tak, człowieku. Znam je dobrze. Rozumiesz, Detroit. Jego mroczne sekrety. Rzeczy, których nie jesteś w stanie sobie wyobrazić. Ty tu nie pasujesz; ja tak. – Spojrzał na mnie. – Dokończ szkołę i wyjedź. Nie pozwól, żeby mój świat ciebie wciągnął. Nie pal mojego zioła. Nie pij mojego piwa. Nie słuchaj moich sekretów. To wszystko cię zniszczy. – Chyba mnie nie doceniasz, bracie. – Poznałem kolejną ulicę i skręciłem w nią. – Co cię gnębi? Alex nie odzywał się prawie przez kilometr. – Zakochuję się w Amy, stary. Pamiętasz, na co się z nią umówiłem? Nie mogę jej powiedzieć. Nie wiem jak. Myślałem, że to tylko bzykanie, ale to coś więcej. Nie mogę się wygadać, bo ona nie chce żadnego związku. Jest cholernie urocza, Cade. Serio. Nie poznałeś jej, ale naprawdę taka jest. Ta sprawa z książką? Doprowadza mnie tym do szału, ale uwielbiam to. Uwielbiam dokuczać jej z tego powodu. Chcę, żeby ją napisała; żeby była wspaniała pisarką. Wiem, że nią będzie. Jeżeli powiem jej, że przypadkiem się w niej zakochałem, zakończy naszą znajomość. Stracę ją. Nie chce być z ćpunem. Bełkotał, brzmiał inaczej niż zwykle. Mówił z mocnym miejskim akcentem z Detroit. – Dobrze wie, kim jestem, i nie będzie chciała w tym uczestniczyć. – Skąd wiesz? – Bo pytałem ją, czy kiedykolwiek myślała, że między nami może być coś więcej. Zaśmiała się i powiedziała, że nie. Byłem dobry w łóżku i fajnie się ze mną paliło, ale nie mogłaby być moją dziewczyną. Mówiła, że to by nie wyszło. Pali dla przyjemności. Kiedy skończy studia, rzuci to, znajdzie porządną pracę i zacznie prawdziwe życie. Mówiła, że to tylko studenckie wybryki. Wiedziała, że dla mnie to całe życie; że już zawsze taki będę. – Nie musi tak być, Alex. Znów skręciłem, zbliżając się coraz bardziej do naszego

mieszkania. – Jesteś utalentowanym artystą i cholernie dobrym basistą. Gdybyś tylko spróbował, mógłbyś grać duże koncerty. Znajdź lepszy zespół. Alex pokręcił głową. – Nic dobrego by z tego nie wyszło. W ciągu tygodnia zmarłbym z przedawkowania. Fanki byłyby fajnym dodatkiem, to prawda. Zawsze chciałem przelecieć dwie laski naraz. Amy się na to nie godziła. Pytałem ją. – Stary, nie strasz mnie. – Serce biło mi coraz szybciej. – Wpadłem, bracie. Strasznie jej pragnę. Dla niej przestałbym ćpać, ale wiem, że to nic nie zmieni. Chociaż bym spróbował. Ona ma inne plany. Chce pisać i uczyć, być profesorem literatury, tworzyć dla przyjemności. Przy takich ambicjach nie ma miejsca dla ćpuna grającego na basie. – Chyba nie jesteś aż tak poważnie uzależniony, co? Mówiłeś, że bierzesz tylko od czasu do czasu. Alex zaśmiał się i wychylił głowę przez okno. – Stary. Ogarnij się. Wszyscy uzależnieni tak mówią. Po tym właśnie rozpoznaje się prawdziwego narkomana. – Czemu w takim razie chodzisz na studia? – Chyba w ten sposób próbuję znaleźć swoje miejsce w tym świecie. Jestem tam dla stypendium. Dostaję je, bo jestem beznadziejnie biedny. Wsadził głowę z powrotem do samochodu i zajrzał do popielniczki. – Gdzie jest ten skręt? Wiem, że jakiś tu był. – Nie jesteś już wystarczająco naćpany? – Musiałem zadać to pytanie. Rzucił mi gniewne i rozpaczliwe spojrzenie. – Nigdy, przenigdy nie wtrącaj się do mojego ćpania, bracie. Jesteś moim współlokatorem, a nie przyjacielem. Nic o mnie nie wiesz. Jego słowa mnie zabolały. Prowadziłem w ciszy. – W takim razie opowiedz mi coś o sobie – powiedziałem w

końcu. Alex znalazł w końcu skręta. Zamknął okno, wsadził go do ust, podpalił, przechylił głowę i głęboko się zaciągnął. – Przepraszam, Cade. Przegiąłem. Wiesz, że jesteś moim kumplem. Wydmuchał dym i znowu otworzył okno. – Nie ma zbyt wiele do opowiadania. Mama była narkomanką. Sama wychowywała mnie i moją młodszą siostrę. Nastoletnia matka bez wykształcenia. Pewnie często słyszysz takie historie. Nigdy nie poznałem ojca. Przez nasz dom przewijali się ciągle nowi faceci matki. Jedni mili, drudzy… nie. Kilku ją biło. Przez jednego trafiła nawet do szpitala. Inny zgwałcił moją siostrę. W tamtym czasie należałem akurat do gangu i można powiedzieć, że koleś… szybko pożałował tego, co zrobił. Zioło, gorzała, kokaina – takie było moje życie. Ulice, gangi. Wszystko. Ledwo udało mi się skończyć szkołę średnią. Zrobiłem to dzięki mamie, która może miała pecha w życiu, ale nie była głupia. Ja też nie jestem głupkiem, tylko idiotą. Myślę, że to co innego. Mama wychowała nas najlepiej, jak potrafiła, biorąc pod uwagę wszystko, co ją spotkało. Ale… była jakby uwięziona, wiesz? Przeze mnie i Annie. Zacząłem wtedy wykorzystywać sztukę do radzenia sobie z emocjami. W wieku szesnastu lat odszedłem z gangu. Skupiłem się na malowaniu, skończyłem szkołę. W końcu udało mi się zdobyć stypendium na uniwersytecie. Odkryłem muzykę i ona zaczęła mi pomagać. Jednak część mnie… nigdy nie uwolniła się od ducha tego miasta. Czasami czuję się tu jak w więzieniu. Jak w tym cholernym filmie… Jak on się nazywał? Riddick. Tak, tak się właśnie nazywał. Ten świat to więzienie. Jest tu piękno, życie i miłość. Dla niektórych z nas jest to jedyne miejsce, jakie kiedykolwiek poznamy. Zaciągnął się i trzymał dym w płucach tak długo, że bałem się, że zemdleje. Wypuścił go w końcu powoli przez nos. – Jesteś tu, ale nie należysz do tego miejsca. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Zaparkowałem przed naszym mieszkaniem. Alex wysiadł z auta, chwiejnym krokiem

wszedł do mieszkania i zamknął się w swoim pokoju. Chciałem napisać do Ever, ale tego nie zrobiłem. Od tygodni nie dostałem od niej żadnego listu. Może to był już koniec. Jednak, gdy następnego ranka zajrzałem do skrzynki pocztowej, znalazłem tam list od Ever. Wysłała go z Akademii Sztuk Pięknych Cranbrook. Caden, minęło już tyle czasu. Oboje nie pisaliśmy. Dlaczego? Kończymy z tym? Napisałam coś, co cię zdenerwowało? Wszystko w porządku? Rozstałam się z Willem. Zdradzał mnie. Mieszkał z inną i bzykał mnie na boku. Zdziwiło mnie to, bo wydawało mi się, że jest odwrotnie. Myślałam, że jeżeli z kimś sypia, to ja jestem tą główną, a druga jest tylko dziewczyną na boku. Jednak… nie. Było inaczej. Brakuje mi twoich listów. Brakuje mi ciebie. Namalujesz mi coś? Proszę. Twoja (ale czy na pewno? Czy w ogóle należę do kogoś?), Ever Siedziałem w kuchni przy ladzie i gapiłem się na list; na adres. Między linijkami dostrzegałem głęboko zakorzeniony ból, a między słowami smutek. „Twoja (ale czy na pewno? Czy w ogóle należę do kogoś?)”. Cóż za smutne wtrącenie. Wręcz tragiczne. Bardzo dobrze ją rozumiałem. Płacz, nieme błaganie ukryte na dnie duszy. Wewnętrzny chłód i odrętwienie. Zachowywanie pozorów i próba poczucia czegokolwiek za pomocą sztuki. Wiedziałem, że właśnie tak się czuje, mimo że tego nie napisała. Zacząłem malować. Nie wykonałem wstępnego szkicu, naśladowałem jej abstrakcyjny styl. Linie, łuki i okręgi przecinały się i nachodziły na siebie. Dopiero gdy skończyłem, abstrakcyjne linie utworzyły trzy słowa. Z poplątanych kresek i agresywnych gryzmołów powstał napis: „Nie jesteś sama”. Zabezpieczyłem obraz, schowałem go do swojego pokoju i poszedłem na zajęcia. Myślałem o niej podczas wykładów z

historii sztuki, teorii i analizy matematycznej. Wróciłem do domu. Po Alexie wciąż nie było śladu: żadnej muzyki ani dymu. Usiadłem i zacząłem pisać. Ever, należysz do kogoś: do samej siebie. Nie staraj się należeć do nikogo innego. To jedyna właściwa droga. Są to mądre słowa od głupca, który sam nie umie postępować według swoich rad. Przykro mi, że tak wyszło z Willem. Przykro mi, że Cię zranił. Nie zasługiwał na ciebie. Próbuję pisać, ale kończą mi się słowa. Przepraszam. Po prostu… przepraszam. Maluj. Namaluj coś dla mnie. Na zawsze twój, Cade Mimo wątpliwości wysłałem ten list z dołączonym obrazem. Wróciłem na wieczorne zajęcia. Spędziłem długie godziny, malując farbami akrylowymi. Pozwoliłem sercu i głowie przelać emocje na białe płótno. Wiedziałem, że nigdy nie zapełnię pustki po matce i ojcu. W głębi duszy byłem załamany i czułem, że nigdy nie zaznam spokoju, prawdziwej przyjaźni ani miłości. Znalazłem go tydzień później. EVER Sprawa z Billym rozwaliła mnie bardziej, niż się tego spodziewałam. Dni, które miałam spędzić u Eden, zamieniły się w miesiące. W końcu otrząsnęłam się z tego marazmu i poprosiłam ojca, żeby sprzedał moje mieszkanie. Wprowadziłam się do dwuosobowego pokoju w akademiku. Razem ze współlokatorką miałyśmy bardzo nieunormowany plan pracy, więc prawie nigdy się nie widywałyśmy. Malowałam. Nie pozwalałam sobie na płacz, nie dopuszczałam do siebie myśli, że jestem zraniona i samotna. Zatraciłam się w pracy. Spędzałam długie godziny z pędzlami i płótnem. Przerywałam, tylko gdy wykładowcy lub woźni wyrzucali mnie z pracowni. Eden musiała przypominać mi o jedzeniu i spaniu.

Kiedy dostałam list od Cade’a, prawie się popłakałam. Łzy popłynęły dopiero, gdy zobaczyłam namalowany przez niego obraz. Widniejące na nim kolce róż idealnie odzwierciedlały moją samotność. Uroniłam dwie, może trzy łzy i szybko je przetarłam. Potem sama zabrałam się do malowania. Stworzyłam coś prowokującego i odkrytego. Namalowałam samą siebie. Mój autoportret w pracowni. Byłam na nim ubrana w swoją koszulę do malowania. Cztery pierwsze guziki były odpięte. Odkryta skóra, odkryty dekolt. Koszula kończyła się w połowie uda. Jedna ręka z pędzlem była skierowana w stronę odbiorcy, druga odpinała guziki. Rozbierałam się powoli, malując dla niego swój portret. Gdy obraz trochę przesechł, zapakowałam go w drewnianą ramę, grubą folię i wysłałam do niego. Wciąż był lekko wilgotny, ale nie chciałam czekać, bojąc się, że stchórzę. Tytuł obrazu, zapisany wzdłuż dolnej części ramy, brzmiał: PIĘKNA? To było błaganie. Trzy dni później otrzymałam od niego obraz wykonany farbami akrylowymi, na którego widok odebrało mi mowę. Była to pół abstrakcja, pół portret. Kolory po bokach były rozmyte. Góra i lewa strona miały kolor czarny, który przechodził w żółtopomarańczową poświatę ciągnącą się aż do prawego dolnego rogu. W środku znajdowały się oczy. Moje oczy. Żywe, zachwycające i wstrząsające. Moje kości policzkowe podświetlała żółtawa poświata z prawej strony obrazu. Zrozumiałam, że pochodzi ona od palącej się świecy. A czerń? Była trochę matowa, ale miała też wielowarstwowe fragmenty, o lekko jaśniejszych tonach. Włosy? Tak, to były moje włosy stapiające się z ciemnością. Obraz był zatytułowany: PIĘKNA. Dwa dnie później kurier UPS przywiózł mi cienką, szeroką i ciężką paczkę. Wniosłam ją do swojego pokoju, rozcięłam opakowanie i wyciągnęłam grubą drewnianą ramkę, zabezpieczoną folią ochronną. Ramka była podobna do tej, w której znajdował się

obraz Cade’a. To było lustro. Stare, prawdopodobnie zabytkowe, pełne czarnych plamek i dziurek. Kiedy je wyciągałam, odbicie sufitu zamigotało i poruszyło się, a potem ujrzałam w nim swoją twarz. Wokół niej dostrzegłam sieć utkaną z wypisanych markerem słów: urocza, utalentowana, piękna, potrzebna, kochana, mądra, zabawna, dobra, wspaniałomyślna, fascynująca, oddana, niezwykła, wspaniała… Lista była bardzo długa. Słowa były poplątane, litery nachodziły na siebie: litera „w” w niezwykła była równocześnie początkiem słowa wspaniała, „p” we wspaniała rozpoczynało słowo piękna. Wszystkie słowa splatały się ze sobą niczym dzika róża albo pajęcza nić. Wpisane na lustrze, by otaczać moją twarz. Kiedy powiesiłam je w swoim pokoju nad biurkiem zaczęłam szlochać. Po prostu… ryczeć. Miałam masę kompleksów. Dotyczyły moich umiejętności, wyglądu, atrakcyjności. Czułam, że całe moje życie to jedno wielkie kłamstwo. Billy z wielką łatwością okłamywał mnie przez tak długi czas, a ja byłam zbyt naiwna i głupia, żeby to zauważyć. Co to o mnie świadczy? Jeżeli mu nie wystarczałam, to czy kiedykolwiek będę komuś wystarczać? Co miała ta Kelly, czego ja nie miałam? Naprawdę byłam taką zimną i zamkniętą w sobie suką? Nadawałam się tylko na weekendową kochankę? Może kiedy się kochaliśmy, zamykał oczy i wyobrażał sobie, że jest z Kelly? Wolał robić to z nią, ale bał się ze mną zerwać, bo byłam zbyt delikatna? Czy ja naprawdę byłam taka delikatna? Już niczego nie byłam pewna. To lustro… Może nie podwyższyło mi w magiczny sposób samooceny, ale na pewno pomogło. Głównie dlatego, że przedstawiało to, jak postrzega mnie Cade. Nie wiedziałam, czemu fakt, że tak o mnie myśli, tak bardzo poprawił moje samopoczucie. Wolałam się nad tym nie zastanawiać. Patrzyłam na swoje odbicie i skupiałam się na charakterze pisma Cade’a. Myślałam o nim, o jego uczuciach; o tym, co by się

stało, gdybym nagle pojawiła się przed jego drzwiami. Zastanawiałam się, czy ciągle coś do mnie czuje; tak jak ja do niego. Bałam się. Taka była smutna rzeczywistość. Do tego czasu wiele spraw odwracało moją uwagę. Szkoła, problemy Eden, Will. Teraz Eden żyła już własnym życiem, czuła się dobrze, będąc studentką-singielką. Szkoła nie zajmowała mi już tyle czasu co dawniej. Malowałam, uczyłam się, chodziłam na zajęcia, ale nie skupiałam na tym całej swojej uwagi. No i nie było już Willa. Byłam sama. Wszystko, co miałam, to listy od Cade’a, jego słowa i emocje ukryte między wierszami. W pewnym stopniu był wszystkim, co miałam. Tylko on mnie uspokajał. Chociaż nie była to do końca prawda. Eden też dodawała mi otuchy. Przygarnęła mnie, pozwoliła mi rozczulać się nad sobą, a potem stopniowo zachęcała, bym wzięła się za siebie i ruszyła do przodu. Stopniowe zachęcanie wyglądało tak, że pewnego ranka wykopała mnie z łóżka, kazała mi przestać się nad sobą użalać. Powiedziała, że Dowódca Wszystkich nie jest wart mojego czasu i energii i że mam o nim jak najszybciej zapomnieć. W pewnym stopniu pomogło. W końcu wyszłam z domu. Zaczęłam malować i chodzić na siłownię. Chciałam pozbyć się dodatkowych kilogramów, których nabrałam, jedząc lody i oglądając ckliwe komedie romantyczne bądź jakiekolwiek filmy z Channingiem Tatumem. Jednak rady Eden i jej twarda ręka nie pomogły naprawić szkód psychicznych, jakie wyrządził mi Billy. One tylko się pogłębiły. Tak naprawdę nigdy go nie kochałam, więc dlaczego jego kłamstwa tak bardzo zmieniły moje postrzeganie samej siebie i zniszczyły mnie emocjonalnie? Dlaczego listy Cade’a, jego obrazy i piękny prezent, jakim było lustro, były w stanie mnie uleczyć? Czemu bałam się bardziej zaangażować w znajomość z nim? Czemu nie byłam w stanie spróbować zbudować z nim prawdziwego związku? Przynajmniej na dwa ostatnie pytania umiałam

odpowiedzieć. Gdybym próbowała zbudować coś z Cade’em, ale nic by z tego nie wyszło, gdyby mnie okłamywał, zawodził, gdyby nie dorównywał wyobrażeniom, jakie mam na jego temat, byłabym załamana. Zdruzgotana. Wtedy nie miałabym już nikogo, kto pomógłby mi wyleczyć złamane serce. Tak więc malowałam. Cały ból, zamęt, mrok przelewałam na płótno.

zapach śmierci CADEN Strach. Przerażenie. Zapach śmierci. Znałem to wszystko. Można nawet powiedzieć, że zbyt dobrze. Uczucia te przeszywały mnie na wskroś, kiedy stałem przed drzwiami sypialni Alexa. Kolana trzęsły mi się niczym liście na wietrze. Zaciskałem dłoń na wytartej mosiężnej klamce, bojąc się ją nacisnąć. Byłem sparaliżowany. Oparłem czoło o drzwi, które były chropowate i pełne drzazg. Oddychałem nerwowo. Wiedziałem, co zastanę po drugiej stronie. Wrócił do domu dwa dni wcześniej. Miał szkliste oczy, opadające powieki, tłustą i bladą skórę, a wokół jego twarzy opadały strąki brudnych włosów. Zatrzasnął za sobą drzwi do swojego pokoju. Usłyszałem odgłos pękającego plastiku, wskazujący na otwieranie whiskey. Potem trzy głośne łyki prosto z butelki. Słyszałem zgrzyt zapalniczki, głęboki wdech, a następnie wydech z kaszlem. Dym, który do mnie doleciał, nie pachniał ostro i niewinnie jak zioło. Był gęsty, ciemny i obrzydliwy. Uderzyłem pięścią w drzwi. – Alex! Wpuść mnie do środka. – Spieprzaj, Cade. Daj mi spokój. Jego głos był cienki, rozedrgany i łamliwy. – Pogadaj ze mną, Alex. – Powiedziałem jej, stary. Amy. Powiedziałem, że ją kocham. – Kaszlnął i wziął bucha. Chyba chciał odwrócić moją uwagę od płaczu. – Odpowiedziała dokładnie tak, jak myślałem. „Wybacz, ale nie chcę być z tobą na poważnie”. – Cholera, stary. To kiepsko. Zaśmiał się wymuszonym i zbolałym śmiechem. – Tak, to kiepsko. Potem już nie odpowiadał. Podsłuchiwałem co chwilę pod drzwiami, czy wszystko w porządku. Przez wiele godzin był cicho.

Zacząłem się martwić. Pukałem do drzwi. Na początku niepewnie, potem coraz bardziej natarczywie. W końcu zdobyłem się na odwagę, by nacisnąć klamkę. Drzwi były zamknięte na klucz. Na dnie plecaka znalazłem spinacz. Rozciągnąłem go, wsadziłem do dziurki od klucza i otworzyłem zamek. Nie wierzyłem w Boga ani nic w tym stylu, ale w tamtym momencie modliłem się: – Boże, proszę, spraw, żebym nie znalazł go martwego. Otworzyłem drzwi, wiedząc dokładnie, co za nimi zastanę. Modlitwy nic nie pomogły. Miałem rację. Leżał na łóżku, na plecach. Po prawej stronie na podłodze znajdowała się pusta butelka po whiskey. Jego prawa ręka była wyciągnięta wzdłuż uda. W lekko otwartej dłoni trzymał żółtą zapalniczkę i bongo. Od pasa w górę był nagi. Z ust wypływał mu żółty śluz wymiocin. Spływał po szyi prosto na poduszkę. Miał otwarte oczy. Martwym wzrokiem wpatrywał się w sufit. Padłem na kolana. Nie byłem w stanie oddychać, płakać. Nic. W końcu wygrzebałem telefon z kieszeni i zadzwoniłem pod 911. – Dziewięć jeden jeden, jak mogę pomóc? – Głos operatorki był stanowczy i szorstki. – Tu Alex… Mój współlokator… To nie jest nagły wypadek. On już nie żyje. – Może mi pan powiedzieć, na jakiej podstawie stwierdził pan zgon? – Przedawkował kokainę. Nie żyje. Ja to wiem. Widzę to, czuję. Nie wiedziałem, komu o tym powiedzieć. On nie żyje. Ktoś musi po niego przyjechać. Słowa wychodziły z moich ust, ale czułem, jakby nie należały do mnie. Klęczałem na podłodze i gapiłem się na martwego Alexa. Kolejna śmierć. Wiedziałem, że bierze. Czemu nie załatwiłem mu pomocy? Czemu nie kazałem iść do kliniki? Na wizytę lekarską? Trzeba było… Trzeba było coś zrobić. Nie wiedziałem dokładnie co, ale coś na pewno. Byłby niezadowolony, wściekły. Wściekły, że się

wtrącam. Nie byliśmy przyjaciółmi. Sam to powiedział. Tylko współlokatorami. Jasne, przeprosił mnie po tych słowach, ale myślę, że to była prawda. On był dla mnie przyjacielem, ale ja dla niego nie. Mogłem go uratować? Kobieta po drugiej stronie słuchawki ciągle coś mówiła, ale ja jej nie słyszałem; nie rozumiałem. Podałem tylko adres i pozwoliłem, żeby telefon opadł na podłogę. Po jakimś czasie (nie byłem w stanie stwierdzić jak długim, nie obchodziło mnie to) usłyszałem kroki i głosy. Ktoś przeszedł obok mnie, postawił mnie na nogi i poprowadził w stronę kanapy. Ktoś coś do mnie mówił. Facet. Młody brunet. Kiedy mu się lepiej przyjrzałem, stwierdziłem, że nie był jednak taki młody. Może trzydziestolatek? Z jego brązowych oczu wywnioskowałem, że nieraz widział już takie rzeczy. – Hej. Nazywam się Kevin. Dasz radę stąd ze mną wyjść? Poszedłem za nim, odpowiedziałem na pytania. Gliny i ich pytania. Tak, wiedziałem, że ćpa. Nie, ja tego nie robiłem. Nie wspomniałem, że czasem paliłem z nim trawkę, bo wydawało mi się to nieistotne. Powiedziałem, że mogą przeszukać mój pokój. Po co im to było? Z powodu narkotyków? Zastanawiałem się, czy aresztują mnie za to, że nie pomogłem Alexowi wyjść z nałogu. Wiedziałem, że jest załamany sprawą z Amy. Ale… Czy to była moja wina? Nie wiedziałem. Pomyślałem, że nie. Potem, że może jednak tak. W oczach sanitariuszy i glin dostrzegałem pogardę. Czy mieli kiedyś przyjaciół, którym nie byli w stanie pomóc? On był tylko moim współlokatorem. Dotarło do mnie, że nic o nim nie wiedziałem. Nie wiedziałem, czy jego mama i siostra jeszcze żyją. Czy miał kogokolwiek. Na pewno miał mnie, ale ja siedziałem w swoim pokoju, martwiłem się, pisząc pracę z historii sztuki, kiedy on brał kokainę i zalewał się whiskey. W końcu wszyscy wyszli i zostałem sam. Wyrzuciłem zarzyganą pościel, wyszedłem z pokoju Alexa i zamknąłem za sobą drzwi. Powinienem odszukać jego matkę i siostrę? Może policja się tym zajmie? Nie wiedziałem. Usiadłem obojętny na

wytartej kanapie w salonie. Zastanawiałem się, czy wzięli zioło i metalową fifkę, którą Alex przechowywał w starej papierośnicy na stoliku do kawy. Sprawdziłem – nie było jej. To nawet dobrze. Nie miałem tego w zwyczaju, ale w tamtym momencie chciałem odpłynąć na chwilę; oderwać się od tego świata. Co miałem robić? To było mieszkanie Alexa. Czy teraz mnie stąd wywalą? Nie miałem gdzie pójść. Oczywiście, starczyłoby mi pieniędzy na wynajęcie czegoś, ale nie o to chodziło. Nie miałem nikogo, do kogo mógłbym pojechać. Zszedłem na dół do skrzynki na listy. Wyjąłem najnowszy list od Ever i z trudem wróciłem do mieszkania. Usiadłem na kanapie z listem w dłoni. Gapiłem się na jej adres do czasu, aż litery zaczęły się rozmazywać, drżeć i trząść. Ever. Ever. Nie mogłem do niej napisać. Nie o tym. Nie o kolejnej śmierci. Kolejny obraz martwego ciała będzie nawiedzał mnie w snach. To już było zbyt wiele. Już wcześniej jej o tym pisałem. Jej imię dźwięczało w mojej głowie niczym dzwon. Ever. Ever. Ever. Nagle znalazłem się w swoim dżipie. Dżipie commanderze mojej mamy. Jechałem na północ drogą I-75. Minąłem Holbrook, Caniff, Davision. Przejechałem trzynaście kilometrów. Tak, wiedziałem gdzie zabiera mnie mój samochód. Dwadzieścia dwa kilometry. Droga Rochester. Droga Square Lake. Wyjazd, zjazd w lewo na Michigan, na północ aleją Woodward. W samochodzie panowała cisza. Zakłócał ją tylko mój nierówny oddech. Co ja, do cholery, wyprawiam? Mrugnąłem i już skręcałem w prawo do Akademii Sztuk Pięknych Cranbook. Zgubiłem się, błądziłem, kręciłem się w kółko, aż w końcu znalazłem pracownie i sąsiadujące z nimi akademiki. Co ja, do cholery, wyprawiam? Nie byłem w stanie się powstrzymać. Znalazłem jej drzwi. Zapukałem. Zero odpowiedzi. Zapukałem jeszcze raz. Cholera. Co jeśli nie ma jej w środku? Wtedy gałka w drzwiach się przekręciła

i drzwi otworzyły się do środka. Mój żołądek się ścisnął, a serce wyskoczyło mi z piersi.

pocałunek na twoim ciele Tak? W czym mogę pomóc? To nie była Ever. Przywitała mnie ładna, tęga dziewczyna z niebieskimi pasemkami i okularami w szpiczastych oprawkach. Za uszami miała ołówki do szkicowania. Trzymała też jeden w dłoni, przez co jej ręce były całe umazane na czarno. Resztki grafitu miała jeszcze na czole i palcach. – Ja… – Głos mi się załamał. Spróbowałem jeszcze raz. – Szukam Ever? – Studio numer siedem. Przyglądała mi się badawczo z wścibską miną. – Ty jesteś tym kolesiem z obrazów. – Obrazów? Przekrzywiła głowę. – Boże, na żywo jesteś jeszcze przystojniejszy. Wskazała na budynek po drugiej stronie ulicy. – Studio numer siedem. Tam zawsze siedzi. Po tych słowach zamknęła mi drzwi przed nosem. Nie zrobiła tego niegrzecznie, ale stanowczo. Zachowała się jak nieobecna duchem artystka. Nie do końca pojmowałem, co się dzieje, ale stopy prowadziły mnie na drugą stronę ulicy. Znalazłem studio numer siedem. Drzwi były zamknięte, ale słyszałem wydobywającą się ze środka muzykę. Zapukałem. Wszystko zamarło: moje serce, myśli, puls. Wszystko się zatrzymało. Muzyka grała dalej, ale zamek zazgrzytał, klamka opadła i otworzyły się drzwi. Zaparło mi dech w piersiach. W pomieszczeniu rozbrzmiewała piosenka Just a Kiss Lady Antebellum. Ever miała na sobie tylko białą koszulę z guzikami, ochlapaną farbą. Trzy górne guziki były odpięte, ukazując obfity dekolt. U dołu koszuli widać było jej długie, kształtne nogi. Czarne długie do ramion włosy opadały luźno wokół twarzy. Jej zielone oczy były niczym oświetlona słońcem trawa, niczym lśniący nefryt.

Pędzel, który trzymała w dłoni, pokryty był na końcu jasną czerwienią. Na policzkach miała szkarłatne kropki, na brodzie rozmazany odcień szmaragdu, a na policzku niebieskozieloną smugę. Nie chcę tego zepsuć… Słowa piosenki mówiły dokładnie to, co wykrzykiwał mój umysł. Ever stała nieruchomo w drzwiach. Z niedowierzaniem badała mnie wzrokiem. – Cade? Pędzel uderzył o podłogę. – Ever – wyszeptałem w świetle popołudniowego słońca. Kiedy się do niej zbliżałem, każda, nawet najmniejsza cząsteczka w moim ciele płonęła. Wewnętrzny instynkt i potrzeba przejmowały nade mną kontrolę. Przesuwały moje nogi i podnosiły ręce. Delikatnie i czule ująłem jej twarz w dłonie. Gdy moje opuszki dotknęły jej skóry, przeszły mnie dreszcze. Oczy Ever znajdowały się bliżej. Błyszczały i były pełne wątpliwości. Dotykała mnie. Moich pleców i karku. A ja ją całowałem. Boże, całowałem Ever. Coś w mojej duszy pękło. Jej usta były ciepłe i wilgotne; smakowały żurawinami. Odwzajemniła pocałunek. Zrobiła to bez wahania, bez cienia wątpliwości. Reagowała na moje ruchy. Ta chwila była jak kataklizm, przepełniona niesamowitą energią. Przez te pocałunki nie byłem w stanie oddychać. Od czasu ostatniego wdechu minęły wieki, ale nie miało to już najmniejszego znaczenia. Teraz ona była moim oddechem. Nigdy wcześniej nikogo tak nie całowałem. Wplotła dłonie w moje włosy. Przyciągnęła mnie bliżej, głębiej. Podniosła się na palcach i oplotła mnie ramieniem. W tamtym momencie mogłem jedynie chwycić ją za uda i podnieść. Całowałem ją. Od tego, jak chłonęła mój oddech, moje pocałunki i pragnienia, kręciło mi się w głowie. Odwzajemniała je, nie kwestionując mojej obecności i nagłego wybuchu uczuć. Odpowiadała na to w sposób, jakiego pragnąłem. Nagle zaczęliśmy się przemieszczać. Usłyszałem trzaśnięcie

drzwi. Dłoń Ever znów znalazła się w moich włosach. Cofając się, potknąłem się o kanapę. Usiadłem na niej, po czym znalazłem się na plecach. Wciąż trzymałem mocno Ever, nie dopuszczając do rozerwania naszego uścisku. Pochylała się teraz nade mną, obok mnie; wszędzie. Jej włosy stworzyły czarną kurtynę wokół naszych twarzy. Rozpaczliwie przyciskała swoje wargi do moich, a jej język szalał w moich ustach. Dodatkowo lekko wzdychała. To wszystko rozbudzało we mnie prymitywne instynkty. Wzbudzało szał i pożądanie. Rozbrzmiewał utwór Awake My Soul Mumford & Sons. Tak też się działo. Pierwszy raz się budziłem. Moja dusza powiększała się, uczyła się oddychać. Ever odsunęła się lekko, na tyle, by móc coś powiedzieć. Jej usta poruszały się, ocierając się o moje. Jej mokre oczy były tak blisko. – Czy to się dzieje naprawdę? – Tak. – Czy ty naprawdę tu jesteś? – Tak. Płakała i wtulała twarz w moją szyję. – Tylko… Tylko nie kłam. Nie pozwól, żeby to był sen. Wciąż trzymałem dłonie na jej udach. Skórę miała gorącą niczym węgiel i delikatniejszą od jedwabiu. – Ever… Nie wiedziałem, co powiedzieć. Tak jak ona, modliłem się, żeby to nie był sen. – To się dzieje naprawdę. Powiedz moje imię, bym też uwierzył. – Caden. – Uniosła twarz i spojrzała na mnie. – Cade. Później dodała: – Co ty tutaj robisz? Wplotła dłonie w moje włosy, kciukami dotykała skroni. Między wypowiadanymi słowami dotykała delikatnie ustami moich warg i kącików ust. – Nie mogłem… Nie wiem. Nie byłem w stanie już tego

znieść. – Czego? Odgarnąłem jej włosy z twarzy i wetknąłem za uszy. Wydawało mi się, jakbym znał jej ciało całe swoje życie. – Samotności. Wspomnień. Potrzebowałem czegoś, czego nigdy nie miałem. Czegoś, co zapełniłoby wielką pustkę w moim życiu. Była to naga prawda, bez żadnych upiększeń. Jednak coś ukrywałem. – Zawsze wszystko mówiłem. Napisałem, gdy zmarła moja matka. Napisałem, gdy zmarł ojciec. A teraz… Teraz zmarł mój jedyny przyjaciel. To już było zbyt wiele. Sam bym sobie z tym nie poradził. – Kto zmarł? Jak? – Przesunęła kciuk wzdłuż mojej kości policzkowej. Jej dotyk wciąż powodował u mnie dreszcze. – Alex. Mój współlokator. Nigdy nie miałem przyjaciół. Nie licząc ciebie, nie zawierałem nigdy nowych znajomości. A on… On przedawkował. Znalazłem go martwego w jego pokoju. Więcej już nie zniosę. Nie dam rady go pochować. Cholera. Jestem… Jestem sam. Zawsze sam. Już… Już nie wytrzymuję. – Nie jesteś sam. Zawsze miałeś mnie. Skąd wiedziałeś, że ja ciebie też potrzebowałam? – Wyszeptała to zbolałym, bezbronnym głosem. – Zaczynałam wariować. Wątpiłam we wszystko. W siebie. W życie. Nagle pojawiłeś się ty. Bałam się do ciebie przyjechać. Bałam się, że… że nie będziesz mnie chciał; że nie odwzajemnisz… – Ciii – przerwałem jej. – Chcę ciebie. Zawsze chciałem. – W takim razie, dlaczego… Dlaczego spotykamy się dopiero teraz? Dopiero teraz to robimy? Poruszyła ramionami. Dopiero wtedy dostrzegłem ukrywane przez nią wcześniej łzy. – Nie wiem. Boże, Ever. Nie mam pojęcia. Czemu? – Przytulałem ją i czułem, że moje oczy również wypełniają się łzami. – Tyle lat tak blisko siebie. Czemu nigdy… Usłyszała, że przestałem mówić; że zacząłem płakać. Uniosła

twarz, pokazując, że też płacze. Przycisnęła usta do moich i zaczęliśmy się całować. Nasze łzy mieszały się ze sobą. – Nie wiem. To już nieistotne. Jesteś tutaj. Ja tu jestem. My… My tu jesteśmy. Westchnęła drżącym głosem i złapała się kurczowo mojej szyi. – Nie odchodź. Proszę. Błagam. Nigdy mnie nie zostawiaj. Przelewaliśmy na siebie nawzajem skrywane wcześniej uczucia. Uwięziona miłość rozpostarła w końcu skrępowane skrzydła i wzbiła się do lotu, odnajdując wolność w dalekim błękicie nieba. – Nie zostawię cię. Spojrzała mi głęboko w oczy. W jej zielonych oczach ujrzałem pragnienie bliskości. – Kim my dla siebie jesteśmy? – Nie wiem. – Jakich słów miałem użyć? Dopiero spotkałem ją po pięciu latach pisania listów. Znałem ją jednak i potrzebowałem jej. – Jesteśmy dla siebie wszystkim. Jesteśmy… – Właśnie tego potrzebuję. Potrzebuję wszystkiego, Cade. Potrzebuję ciebie, a ty jesteś dla mnie wszystkim. Słowa te wydawały się wyszarpywane, mimowolnie wyciągane z głębi jej duszy. Jakby nie chciała ich wypowiadać ani przyznawać się do swoich pragnień, ale nie była w stanie tego zatrzymać. Bardzo dobrze ją rozumiałem. – Czy to nie jest szaleństwo? – zapytałem. – Tak, jest. – Swoim czołem dotknęła mojego. Mieliśmy zamknięte oczy. – Albo i nie. Oboje wyjawialiśmy sobie najskrytsze sekrety, najszczerszą prawdę. Pisaliśmy do siebie przez pięć lat, niczego nie ukrywając. Przynajmniej ja nigdy niczego nie ukrywałam, ale myślę, że ty też nie… – Niczego nie ukrywałem. Ostatnio pisaliśmy mniej. Kiedy znalazłem Alexa, nie mogłem… – Potrzebowałam czegoś więcej niż listy. Nie wiedziałam już co pisać. Billy… On mnie zdradził i okłamał. Strasznie to

przeżyłam. Nie umiem sobie z tym poradzić. Śniłeś mi się. Ciągle siedziałeś w mojej głowie. Cały czas cię malowałam. Robiłam to nawet, będąc z Billym. Kiedy nic innego nie pomagało i kiedy nic mi nie wychodziło, malowałam twoją twarz. Ciągle od nowa. Zawsze mi to pomagało. Później odkryłam, że Billy mnie zdradza. Wtedy ja… Ja… Pomyślałam o tobie. O tym, co by było, gdybyśmy stworzyli coś więcej; gdybym pojawiła się przed twoimi drzwiami… – Czemu tego nie zrobiłaś? Ever oparła głowę o moje ramię. Jej twarz spoczywała między bicepsem a klatką piersiową. Trzymałem ją w talii. Jedną dłonią przy biodrze, drugą nad krzyżem. To było bardzo znajome uczucie. Jakbym trzymał ją tak od zawsze. Jakbyśmy nieraz już się tak przytulali. Nigdy jednak tego nie robiliśmy. Wspaniałe uczucie. To naprawdę była Ever. Miała delikatne, ciepłe ciało. Idealną wagę. Jej piersi przylegały do mnie. Tak bardzo jej pragnąłem, jednak ona miała coś jeszcze do dodania. – Bałam się. – Czego? – Że przestanie ci na mnie zależeć. Wiesz, o co mi chodzi. Napisałeś, że się we mnie zakochałeś i że była to miłość jak z książki. Ale czy znaczyło to coś więcej? Nie odważyłam się zapytać, bo byłam wtedy z Billym. Nie wiem, czemu tego nie zrobiłam. Czemu… Nagle przerwała. Zacisnęła pięści na mojej koszuli. Walczyła z negatywnymi emocjami. – Czemu zmarnowaliśmy tyle czasu, Cade? Czemu? – Nie wiem, Ever. Przejechałem dłońmi wzdłuż jej kręgosłupa i znów złapałem ją w talii. – Chciałbym wiedzieć. Żałuję, że nie byłem z tobą cały ten czas. Nigdy nie przestałem myśleć o tobie w ten sposób. Podniosła głowę i nasze oczy się spotkały. Wciąż leżeliśmy na kanapie. Ona była na mnie. Miała częściowo rozpiętą koszulę, dzięki czemu zauważyłem, że nie miała na sobie stanika. Pod

cienką warstwą materiału nie miała nic. Była naga. Moje ciało płonęło. – W jaki sposób? Powiedz mi, Cade. Powiedz, co czujesz. Nigdy nie unikaliśmy prawdy. Nie róbmy tego teraz. – Ale… Ostatni raz widzieliśmy się, gdy mieliśmy czternaście lat. Piętnaście? To tak, jakbyśmy spotykali się pierwszy raz w życiu. Mam to teraz powiedzieć? Tak szybko? Jak to w ogóle możliwe? To szaleństwo. To tak wiele. Kręci mi się głowie. Moje serce, ja cały, wszystko wiruje. – Ja też. Górowała nade mną. Dłonie oparła na mojej klatce piersiowej. Ramionami ściskała piersi, które wystawały spod koszuli. Byłem rozdarty między jej hipnotyzującym spojrzeniem a kuszącym biustem. – Znaliśmy się tyle lat. Dobrze cię znam Cadenie Monroe. Wiem, kim jesteś. Dobrze robimy i nie boję się tego. Boję się tylko, że mogę to stracić. Teraz to moje jedyne zmartwienie. Co czujesz? Kim ja dla ciebie jestem? Otworzyłem usta, ale nie byłem w stanie nic powiedzieć. Tak dawno już nie wymawiałem tych słów. Jedynymi osobami, którym to mówiłem, byli moi rodzice. Ever wbiła we mnie wzrok. Nie pozwalała, bym skłamał, stchórzył bądź się wycofał. Mogłem tylko zaryzykować i się przyznać. – To jest miłość, Ever. – Słowa wystrzeliły z moich ust. To wyznanie do głębi mną wstrząsnęło. – Kocham cię. Kocham cię od dnia, w którym poznaliśmy się na obozie Interlochen. EVER W powietrzu unosił się zapach farby olejnej. Pode mną leżał Cade: mocny, potężny, silnie zbudowany i umięśniony facet. Od momentu, w którym otworzyłam drzwi i ujrzałam go oświetlonego popołudniowym słońcem, miałam ściśnięte wnętrzności. Miał na sobie przetarte dżinsy. Wyglądały zupełnie inaczej niż warte sto

pięćdziesiąt dolarów, wytarte fabrycznie spodnie Billy’ego. Te były naprawdę znoszone. Obcisła czarna koszulka opinała jego tors, uwydatniając mięśnie. Był zahartowany przez życie i ciężką pracę. Jego dłonie na moich policzkach były szorstkie, a zarazem bardzo subtelne. Jak w moim śnie. Bursztynowe oczy paliły mnie niczym płynna lawa. Chciały odebrać mi wszystko, co mam, a jednocześnie dawały wszystko z siebie. On mnie pragnął. Kochał. Kochał? Jak to możliwe? Skąd mógł to wiedzieć? Żądałam, żeby powiedział mi, co czuje. A co ja czułam? – Kocham cię, Cade. – Nie chciałam dodać „też”. Chciałam nadać tym słowom większą moc. Kochałam go. Zawsze go kochałam, ale z niezrozumiałych przyczyn ignorowałam to uczucie przez pięć lat. Kiedy moje słowa do niego dotarły, przeszły go dreszcze. – Naprawdę? Słysząc szczere zdziwienie w jego głosie, nie byłam w stanie powstrzymać śmiechu. – Tak. – Dlaczego? – Ponieważ jesteśmy sobie pisani. Mimo wszystkiego co w życiu przeszedłeś i wycierpiałeś, ciągle się trzymasz. Jesteś silny, męski, utalentowany i skromny. Znasz moje sekrety. Rzeczy, o których nie byłabym w stanie powiedzieć nikomu innemu. Jesteś przy mnie od czasu, kiedy byłam małą dziewczynką, próbującą odgadnąć, kim jest. Teraz już wiem, kim jestem, i wiem, że ty jesteś tego częścią. Nasze listy zawsze stanowiły część mnie, towarzyszyły mi, gdy dojrzewałam. Są ze mną teraz, gdy jestem już dojrzałą kobietą, co oznacza, że ty też ze mną jesteś. Właśnie dlatego cię kocham. – Wypowiedzenie tych słów nie stanowiło dla mnie najmniejszego problemu. Myślałam, że będzie trudniej. Kilkudniowy czarny zarost pokrywający policzki Cadena podkreślał bursztynowy kolor jego oczu. Z powodu długich godzin spędzonych na słońcu miał opaloną skórę. Nie spuszczał ze mnie

wzroku. Tonęłam w jego wzroku i nie chciałam wypływać na powierzchnię. Poruszał ustami, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie był w stanie odnaleźć odpowiednich słów. Zwróciłam uwagę na jego usta. Były lekko spierzchnięte i opuchnięte od naszych pocałunków. Jego świeży zarost poruszał się razem z ruchem mięśni twarzy. Miał wystające kości policzkowe, grube i pełne rzęsy, które rzucały cień na jego twarz. Chciałam go tam ucałować. Całować wrażliwą skórę pod jego oczami. Przecież mogłam, prawda? Nie musiałam się już zastanawiać, marzyć ani wyobrażać sobie tego. Pochyliłam się i dotknęłam ustami jego brwi i skóry wokół oczu. Czułam się wspaniale, kiedy pod wpływem moich pocałunków wziął głęboki wdech i zacisnął dłonie na mojej talii. Pilnował się, by trzymać ręce na moich plecach i w talii. Ciągle patrzył mi w oczy, starając się nie spoglądać na piersi i nagie ciało. Ja chciałam więcej. Chciałam wszystkiego. Potrzebowałam wszystkiego. Pragnęłam otworzyć się przed nim, pozwolić mu zagłębić się we mnie. Chciałam poczuć wolność, jego ciało, dotyk, pieszczoty i miłość. Nigdy wcześniej się tak nie czułam. Ogarniało mnie pragnienie, pożądanie i namiętność. Cade przechylił głowę i nasze usta się złączyły. Jego pocałunek był jak wezbrana fala zalewająca żarem mój oddech i moje myśli. Wygięłam się i przylgnęłam piersiami do jego klatki piersiowej. Uniosłam tyłek, pragnąc, by zaczął mnie tam dotykać. Otworzyłam oczy i przerwałam nasz pocałunek. W jego spojrzeniu ujrzałam to samo pożądanie, które ja czułam. Zastanawiałam się, co mogę zrobić, by się otworzył, by przestał się powstrzymywać. – Ever… – Jego głos był niski, spokojny, tajemniczy i głęboki. – Boże, ty jesteś… wszystkim. Jesteś piękna. Czuję się pijany od twoich pocałunków. Dotykanie ciebie jest jak narkotyk. Twoje ciało wywołuje u mnie zawroty głowy. Te piękne słowa spowodowały, że zaczęłam drżeć. Chwyciłam go mocno i całowałam bez opamiętania. Trąciłam

nosem jego szyję, poczułam, jak jabłko Adama unosi się, gdy przełykał ślinę. Ucałowałam wgłębienie u dołu szyi, potem przenosiłam pocałunki coraz wyżej. Całowałam go za uchem i po twardym brzegu szczęki. – Jesteś dla mnie wszystkim. Niczego więcej nie potrzebuję – wyszeptałam, dotykając wargami jego ucha. – Ale musisz dać mi więcej. Całego siebie. Teraz. Pragnę ciebie całego. Proszę, Cade. Pragnę tego już od dawna. Nie każ mi już dłużej czekać. – Ja jestem… całkiem rozbity, Ever. – Kiedy to mówił, jego głos się załamywał. To było wyznanie z głębi duszy. – Ja też. Uleczmy się nawzajem. Pomóżmy sobie wrócić do normalności. – Tutaj? Jęknęłam sfrustrowana. Chciałam zapomnieć o tym, co nas otacza; o tym, że drzwi pracowni nie są zamknięte na klucz, że okna są otwarte i mimo zasłoniętych rolet każdy będzie w stanie nas usłyszeć. – Nie. Boże. Cholera. Zeszłam z niego i ucieszyłam się, widząc, jak jego wzrok błądził po całym moim ciele. Nasze spojrzenia się spotkały. Cade wydawał się zawstydzony tym, że przyłapałam go na oglądaniu mojego ciała. Wyciągnęłam dłoń, on ujął ją w swoją i splótł nasze palce. Przyciągnęłam go do siebie i przycisnęłam piersi do jego klatki piersiowej. – Możesz patrzeć, Cade – powiedziałam. – Spójrz na mnie. Odpięłam guzik koszuli, odsłaniając część biustu. Jej brzegi ledwo zakrywały moje sutki. Cade przestał patrzeć mi w oczy, opuścił wzrok i wstrzymał oddech na widok moich prawie nagich piersi. – Dotknij mnie – wyszeptałam. Serce biło mi jak szalone, puls przyspieszył. Pragnęłam go. Przyłożył opuszek środkowego palca do mojego obojczyka. Przesunął go wzdłuż kości, rozsuwając równocześnie brzegi koszuli. Później posuwał się niżej. Patrzył mi głęboko w oczy,

równocześnie obsuwając koszulę. Moja lewa pierś była całkiem naga. Wystawiona na jego widok i dotyk. Nie mogłam złapać oddechu. Chwycił ją od dołu, uniósł i wewnętrzną częścią dłoni pocierał twardy sutek, dostarczając mi rozkoszy. Przyłożył dłoń do mojego mostka, odsunął drugą część koszuli i zaczął pieścić prawą pierś. Później ukląkł przede mną. Odpiął ostatnie guziki koszuli i dotknął ustami mojego nagiego ciała. Wargami muskał mój pępek. Chwyciłam go za włosy. Starałam się nie zapomnieć o oddychaniu. Przesuwał usta ku górze, pieszcząc wargami moją skórę, która teraz była pokryta gęsią skórką. Złapał mnie w talii i zaczął głaskać po plecach. Przyciągnął mnie bliżej i bardzo delikatnie całował skórę pod piersiami. Nagle z moich ust wydostał się pomruk, który zamienił się w głośny jęk, kiedy usta Cade’a dotarły do sutków. Ssał je, a ja przepadłam. Całe moje ciało było napięte, fala gorąca przetoczyła się od moich piersi do pachwin. Kiedy pociągnął za sutek swoimi zwinnymi ustami, wewnętrzne napięcie puściło i uwolniło potok wilgotnego i śliskiego pożądania między moimi udami. – Cade, Jezu… Cade – szeptałam. – Nie przestawaj. Proszę, nie przestawaj… Przesunął usta na drugą pierś. Kręciło mi się w głowie i uginały się pode mną kolana. Jego dłonie wędrowały pod koszulą po całych moich plecach; zatrzymywały się na łopatkach i znów opadały w dół ramion, kończąc swój ruch tuż nad pośladkami. – Seksownie – wyszeptał, gdy zauważył, że nie mam na sobie majtek. Pocałował mnie we wrażliwym miejscu między piersiami i zaczął kierować się w dół. Moje ciało było… Co jest gorętsze niż płomień? Oderwał ode mnie wzrok i przestał mnie całować. Jęknęłam, bo brakowało mi dotyku jego gorących i mokrych ust na mojej skórze. Tę stratę wynagrodził mi widok jego pożądliwego spojrzenia, jakim obdarzył moje intymne części ciała. Polizał wargi i zacieśnił uchwyt na mojej talii. Wbił się w moją skórę, jakby walczył ze sobą, starając się kontrolować.

– Mów do mnie, Cade. – Potrzebowałam jakiegoś potwierdzenia z jego strony. Chciałam znać jego myśli, wiedzieć, co czuje. Chciałam też zwyczajnie usłyszeć jego głos. – Pragnę cię, Ever. – Drżał mu głos. – Tak bardzo. Już kiedy miałaś piętnaście lat, byłaś piękna. Teraz jesteś… Cholera, Ever, jesteś boginią. Pozwól, że będę ciebie wielbił. – Proszę? – Ledwo mogłam mówić. Koszula wisiała już tylko na moich łokciach. Ustami pochłaniał mój pępek i wgłębienie, w którym biodro łączy się z udem. Drżałam, dyszałam, chwyciłam go mocniej za włosy, a z mojego gardła wydobywały się ciche jęki. Jego pocałunki wędrowały wzdłuż mojego uda do brzucha i z powrotem w dół. Trzęsłam się w jego uścisku. Jego dłonie spoczywały na moich biodrach, przytrzymując mnie w miejscu. Pragnęłam jego dotyku. Położyłam swoją dłoń na jego dłoni i przesunęłam ją w stronę pośladków. Odchyliłam głowę, zamknęłam oczy i oddychałam płytko i namiętnie. Cade zrozumiał, o co mi chodzi, i chwycił moje napięte okrągłe pośladki w obie ręce. Pieścił je, ugniatał, badał ich jędrność palcami. Wsunął ręce pod pośladki i unosił każdy z osobna. Przesuwał palce wzdłuż załamań i wsadzał je między pośladki, rozbudzając mnie tym do granic możliwości. Rozsunęłam nogi i otworzyłam się przed nim. – Cade? Więcej. Dotykaj mnie. Proszę. Błaganie go nie było dla mnie problemem. Chciałam, żeby mnie zaspokoił, nasycił pragnienie dotyku, pocałunków, pieszczot i miłości. Pragnęłam tego bardziej niż czegokolwiek wcześniej, a on robił to wszystko tak wolno i tak ostrożnie. Badał mnie kawałek po kawałku, co powodowało, że drżałam zniecierpliwiona. Trzymał mnie za tyłek i ucałował mój wzgórek łonowy, po czym zszedł niżej do krótko obciętych włosków. Byłam całkiem bezwładna, cała dygotałam, ledwo utrzymywałam się na nogach. Mimo to znalazłam w sobie siłę, żeby chwycić go za ramiona i rozszerzyć nogi. – Tak… – wyszeptałam. – Proszę. Całuj mnie. Właśnie tam.

Proszę, Cade. Uwielbiałam wymawiać jego imię. Szeptać je namiętnie. Wtedy on oderwał ode mnie usta. – Myślałem, że pójdziemy w jakieś bardziej prywatne miejsce. Prawie krzyknęłam. – Nie obchodzi mnie to… nie teraz. Pragnę cię. Cade oparł czoło o mój brzuch. – Nie chcę, żeby ktokolwiek słyszał odgłosy, jakie dla mnie wydajesz. Nie chcę… Nie chcę, żeby ktoś mi przeszkodził. Nie chcę, żebyś była potem zawstydzona. Myślał o mnie. Bronił mnie przed moim własnym zniecierpliwieniem. Rzeczywiście zawstydziłam się, kiedy dotarło do mnie, że każdy może tutaj wejść. Otworzyłam drzwi, żeby wpuścić go do środka i później już ich nie zamknęłam na klucz. Eden miała w zwyczaju wpadać tu bez ostrzeżenia. Tak samo moja opiekunka, pani Meier. Pomogłam mu wstać. – Chodź. Pójdziemy do mnie. – Ale twoja współlokatorka… Cade zapiął mi koszulę, ale pominął jeden guzik, więc była przekrzywiona. – Wyjdzie. A jak nie, to zamkniemy drzwi do mojego pokoju i będziemy cicho. Włożyłam getry i podniosłam z podłogi koszulkę, stanik i buty. Chwyciłam Cade’a za rękę i poprowadziłam do akademika znajdującego się po drugiej stronie ulicy. Steph siedziała na kanapie. Na kolanach trzymała gruby podręcznik, a na jej głowie spoczywały okulary. W telewizji leciał kolejny odcinek Doktora Who. Kiedy weszliśmy do pokoju, spojrzała na nas. Zobaczyła zmierzwione włosy Cade’a, moją krzywo zapiętą koszulę, ubrania, które trzymałam pod pachą, i podniecenie malujące się na mojej twarzy. Od razu skoczyła na równe nogi. – Ja… pójdę do Marka – jęknęła, spuszczając głowę.

Zniknęła w swoim pokoju, spakowała się w rekordowym tempie i włożyła swoje drewniaki. – Napisz do mnie, jak już… będzie bezpiecznie. – Po tych słowach zniknęła. Zamknęłam za nią drzwi na klucz, położyłam na nich dłonie i oparłam się o nie. – Teraz jesteśmy sami. Wcześniej wszystko robiłam w pośpiechu, ale teraz chciałam opóźnić nasz stosunek, nacieszyć się jego wygłodniałym spojrzeniem, widokiem sporego wybrzuszenia w okolicach jego rozporka i wzbierającą we mnie ekscytacją. – Całkiem sami – powiedział, zbliżając się do mnie. Wyciągnęłam ręce w jego stronę, ale nie przyciągnęłam go do siebie i nie zaczęłam całować. Zamiast tego chwyciłam dół jego koszulki, uniosłam ją i ściągnęłam. Kiedy odkładałam ją na bok, starałam się zapamiętać jego wyjątkowy zapach. Pożerałam go wzrokiem. Widząc go ubranego, domyślałam się, że jest dobrze zbudowany, ale nie byłam gotowa na widok takiego ciała. Oparłam głowę o drzwi i mierzyłam go wzrokiem. Szerokie barki, grube, silne ramiona, zarysowana klatka piersiowa, pomarszczone mięśnie brzucha i linia V wystająca znad bokserek. Każdy mięsień był twardy, duży i zarysowany. Nie od godzin spędzonych w siłowni, ale od ciężkiej pracy. Naturalne mięśnie silnego mężczyzny, który wie, jak używać swojego ciała, i to robi. Wyglądał, jakby był w stanie powalić byka, nieść źrebię na ramionach lub z łatwością podnieć snop siana. Kiedy nie miał już na sobie koszulki, zaczął odpinać guziki mojej koszuli. Nagle przerwał. – Krzywo ją zapiąłem – powiedział, śmiejąc się. – Wiem – odparłam. – Chyba cię trochę rozpraszałam. Przejechałam dłońmi po jego ramionach, wzdłuż bicepsów, klatki piersiowej i brzucha. Rozszerzyłam palce i odrysowywałam zagięcia mięśni brzucha. Nie odrywał ode mnie spojrzenia. Trzymał mnie za biodra i czekał na to, co zaraz zrobię. Spojrzałam

w górę i nasze spojrzenia się spotkały. Otworzył usta i wziął głęboki oddech, kiedy zahaczyłam palec o gumkę jego majtek i przesunęłam go od jednego biodra do drugiego, zatrzymując się pośrodku. Odpięłam guzik jego dżinsów i rozpięłam rozporek. Teraz w ogóle już nie oddychał. Wstrzymywał oddech i ściskał mocno w dłoniach moją koszulę. Wsunęłam dłonie między dżinsy a majtki, pieściłam jego napięty tyłek i w końcu ściągnęłam mu spodnie. Miał na sobie szare obcisłe bokserki. Jego fiut był już twardy i ogromny. W miejscu, w którym jego koniec dotykał materiału, znajdowała się ciemna mokra plama. Przełknęłam ślinę. Widziałam dokładnie każdy jego centymetr pod szarym materiałem i chciałam go całego. Już sięgałam do jego majtek, kiedy on złapał mnie za nadgarstek. Drugą ręką rozpiął szybko ostatnie trzy guziki mojej koszuli. Puścił nadgarstek i przyłożył obie ręce do mojej twarzy. Zbliżył się do mnie powoli, złączył nasze usta i zaczął mnie namiętnie całować. Jego dłonie zsunęły się po mojej szyi do ramion i rozsunęły rozpiętą koszulę. Wyprostowałam ramiona i pozwoliłam, żeby koszula opadła na ziemię. Byłam naga. Nie przestawał mnie całować. Jego ręce błądziły po całym moim ciele, dokładnie badały wszystkie moje krągłości. Przesuwał je wzdłuż ramion, wokół szyi i w dół pleców. Głaskał krągłe pośladki, zewnętrzną i wewnętrzną część ud, i przesuwał dłonie do góry. Prowokującymi ruchami zbliżał się do mojej cipki. Moje dłonie też nie były bezczynne. Przesunęłam palcem po naciągniętej bawełnie okrywającej jego nabrzmiałego fiuta. Nie mogłam już dłużej się powstrzymywać i szybko ściągnęłam mu bokserki. Cade wyszedł z nich i teraz oboje byliśmy nadzy. Ugryzłam go w dolną wargę i chwyciłam mocno fiuta. Cade jęczał, a ja całowałam go i przesuwałam dłoń w górę i w dół. – Kiedy pukałem do twoich drzwi, nie spodziewałem się, że tak to się skończy – wyszeptał Cade. – Nie jestem przygotowany. To znaczy… nie mam ze sobą żadnego zabezpieczenia. Ścisnęłam go delikatnie i pieściłam. Poznawałam jego

rozmiar, to jak leżał wzdłuż brzucha, jego okrągłą główkę drgającą pod wpływem mojego dotyku. – Żaden problem – powiedziałam. – Mam założoną spiralę. – Dzięki Bogu – odparł. Cade schylił się i zaczął całować mnie w szyję. Oparła się o drzwi, żeby jeszcze bardziej mu ją wystawić. Jego usta schodziły coraz niżej. Trzymałam go za fiuta. Tylko trzymałam i czekałam niecierpliwie na to, co zaraz zrobi. Byłam ciekawa, jak będzie mnie dotykał, jakich dostarczy mi rozkoszy. Jego usta dotarły do sutka, który stanął już od jednego pocałunku. Cade lizał go, lekko nadgryzał, a ja jęczałam za każdym razem, kiedy to robił. Jedną ręką trzymałam jego członka, a drugą oplotłam wokół jego szyi i przyciągnęłam go do siebie. Wygięłam plecy, dając mu znak, żeby nie przestawał pieścić mojego biustu. – Twoje piersi są pyszne – wymamrotał. – Przepyszne. Są idealne, Ever. Po prostu idealne. – Ja uwielbiam twojego fiuta – powiedziałam zdyszana. – Jest wielki i twardy. – Chcę słyszeć, jak będziesz dochodzić. Cade włożył rękę między moje uda, a ja rozszerzyłam nogi, żeby zrobić mu miejsce. – Możesz dla mnie jęczeć? Powiedz moje imię, jak będziesz dochodzić, Ever. – Uwielbiam to, jak wymawiasz moje imię. Zaczęłam poruszać dłonią wzdłuż jego członka, rozkoszując się jego rozmiarem i tym, jak był gładki. To był Caden, mój Caden. Prawdziwy, tu, w moim mieszkaniu. Jego fiut w mojej dłoni. Jego palce między moimi udami. – Tak, Caden. Tak. Dotykaj mnie właśnie tam. Dojdę dla ciebie. Nigdy wcześniej tak nie mówiłam. Nigdy. Niezależnie od tego, jak dobrze mi było, nigdy nie mówiłam w ten sposób. Zresztą wcześniej nie było mi tak dobrze. To nie był nawet jeszcze seks, zaledwie gra wstępna, a moje życie już na zawsze się zmieniło. Dopiero teraz zrozumiałam, czym jest rozkosz.

Kiedy jego palce wślizgnęły się do mojej ciasnej mokrej cipki, jęknęłam głośno. Zrobiłam to jeszcze głośniej, gdy zagiął swój palec i znalazł idealne miejsce do pieszczenia. Robił to delikatnie i powoli, jakby świetnie wiedział, jak mnie dotykać i co robić, żebym doszła. Znał moje ciało. Wydawać by się mogło, że kochaliśmy się już tysiące razy. Moja dłoń pompowała go równomiernie. Wewnętrzną jej częścią dotknęłam główkę i rozprowadziłam krople spermy na całej długości, i pieściłam go dalej. Palcami ledwo dotykałam członka. Drugą ręką trzymałam go za kark i przyciskałam jego głowę do swojego biustu. Całował go, lizał sutki; składał hołd moim piersiom. Cade chwycił mnie za rękę, odciągnął od swojego fiuta i przyłożył ją do ściany. Miał napięte mięśnie i był zdyszany. – Ja… prawie doszedłem – wymamrotał przez zaciśnięte zęby. – Tak dawno z nikim tego nie robiłem. Tak bardzo ciebie pragnę. Jesteś cholernie piękna. Dotykasz mnie w taki sposób, że prawie spuściłem się na twoją rękę. Wyczułam, że jest zawstydzony. – Chcę, żebyś doszedł – powiedziałam. – Chcę to poczuć. Na swoich rękach, na sobie, w sobie, gdziekolwiek. Nieważne gdzie. Mamy tyle czasu. Uwolniłam dłoń z jego uścisku i znów chwyciłam jego fiuta. Cade drżał i dyszał. Wystarczyło kilka ruchów ręką, by doprowadzić go na skraj orgazmu. Drugą dłoń zsunęłam z jego karku i chwyciłam go za jaja. Jęczałam, gdy pieścił mnie w środku palcami. Oboje dochodziliśmy, ale wstrzymywaliśmy się, bo nie chcieliśmy tego jeszcze skończyć. Nagle znalazłam się w powietrzu. Oplotłam go nogami w talii, a ręce zarzuciłam mu na szyję. Cade znalazł się na wysokości mojej cipki. Jego usta wciąż były przyklejone do moich piersi, trzymał mnie mocno za tyłek. Miał gorący oddech. Moje plecy dotykały drzwi. Mruczałam, wstrzymując orgazm. Cade spojrzał mi w oczy i ujrzał w nich łzy, z których nie zdawałam sobie wcześniej sprawy. Zamarł.

– Ever? Co się stało? To moja wina? Pokręciłam głową i wtuliłam twarz w jego szyję. – Nie, nic. Ja… jestem gotowa. Przepraszam, że płaczę. Nawet nie wiem czemu. To wszystko jest tak intensywne, tysiąckroć wspanialsze od tego, co sobie wyobrażałam; od tego, o czym marzyłam i fantazjowałam. Miał twarz na wysokości mojej cipki, a ja wylewałam z siebie wszystkie swoje żale. – Przepraszam, przepraszam. Ja po prostu… Boże, nie przestawaj. Chcę poczuć cię w sobie. Kochaj się ze mną, Cade. Trzymając mnie wciąż, obrócił się, przeszedł zamaszystym krokiem przez salon, ominął kanapę i wciąż włączony zapomniany telewizor i zatrzymał się w miejscu, w którym znajdowały się drzwi do łazienki i dwóch sypialni. Wskazałam na swoją sypialnię. Wszedł do środka, kopniakiem zamknął za sobą drzwi i bardzo delikatnie położył mnie na łóżko. Posunęłam się do tyłu i zrzuciłam z łóżka poduszki i koc. Wyciągnęłam ręce w jego kierunku, błagając, by do mnie dołączył. Jednak on stał w miejscu. Opierał jedno kolano o łóżko i patrzył na mnie. – Chcę zapamiętać ten moment – powiedział. – Ciebie leżącą na łóżku, wyciągającą do mnie ręce, nagą, idealną. Nikt nigdy nie patrzył na mnie tak jak ty. – Jakbym kochała cię tak mocno, że aż mnie to boli? – zapytałam. – Jakbyś był centrum mojego wszechświata? Byłam zaskoczona tym, w jak zawrotnym tempie narastały moje uczucia względem niego. Kiedy obserwowałam, jak wspina się na łóżko i czołga się do mnie zwinnie, niczym silne zwierzę, zrozumiałam, że te uczucia były we mnie już od dawna. Po prostu ich nie dostrzegałam, nie przyznawałam się do nich. Przez cały ten czas po cichu narastały we mnie niezauważone. Gotowały się i bulgotały, gotowe, by wykipieć. Teraz on był tu ze mną, pragnął mnie i kochał. Boże, Cade był o wiele wspanialszy, niż sobie wyobrażałam. Jego wielkość, siła, intensywne spojrzenia, delikatny dotyk, wygłodniałe pocałunki… To wszystko było

wspaniałe; zbyt wspaniałe. Gdy na mnie patrzył, niemal chciałam wycofać się w głąb swojej głowy, oddać się sztuce. Po prostu z jakiegoś powodu bałam się oddać mu się w całości. Oddać swoje życie, duszę i ciało. Bałam się, że wszystko to będzie mi odebrane. Cade zbliżył się do mnie z nieuchronną siłą, niczym huragan. Jego ramiona unosiły się, gdy czołgał się w moją stronę. Włosy spadały mu na oczy, bicepsy marszczyły się, mięśnie na ramionach przesuwały się, jak u skradającego się tygrysa. Jego ogromny członek wznosił się ku górze, podskakiwał z każdym ruchem i kiwał się na boki. Był twardy, długi, gruby i prosty. Jego ruchy ociekały erotyzmem. Moje ciało od razu zareagowało. Sutki stały się tak twarde, że aż bolały, wnętrzności zacisnęły się, moja cipka była wilgotna i gorąca. Kiedy złapał mnie za biodra, otworzyłam szeroko usta. Przymknęłam oczy, ale nie mogłam oderwać od niego wzroku. Oblizał usta, po czym jego dłonie zatoczyły kółka na moich udach, rozłączyły je, otwierając szeroko moje nogi. Zarumieniłam się i poruszyłam. Chciałam zamknąć nogi, ponieważ się wstydziłam. Cała byłam wystawiona na jego widok. Jego wzrok błądził po moim ciele, badał mnie, był w stanie dostrzec każdą fałdę, szparkę, kroplę wilgoci, każdy skręt włosów łonowych. Nie mogłam tego znieść. – Jesteś piękna, Ever – wyszeptał. – Cała. Chcę cię posmakować. – Posmakować? – pisnęłam. Spanikowałam. Oczywiście wiedziałam, co sugeruje. Ja i Bill nigdy nie byliśmy na tyle cierpliwi, żeby bawić się w seks oralny. Przynajmniej on nie był. Całował mnie, dotykał, ja dotykałam jego, a potem wyskakiwaliśmy z ubrań i już był we mnie, a potem było po wszystkim. Jasne, nie zawsze wyglądało to tak samo, ale pomijając jeden raz, gdy Billy poprosił, żebym mu obciągnęła, temat seksu oralnego nigdy się nie pojawiał. Teraz zaczęłam się zastanawiać, czy miało to coś wspólnego z jego dziewczyną. Jego prawdziwą dziewczyną, bo ja byłam przecież tylko laską na boku. Może robił jej dobrze ustami, ale nie mógł robić tego ze mną, bo w

ten sposób naruszyłby swoje dziwne zasady dotyczące zdrady. Odepchnęłam te zbłąkane myśli, których mój mózg używał do odwrócenia uwagi od strachu. Czego się bałam? To był Cade. Mój Cade. Chłopak, z którym rysowałam w Interlochen. Mężczyzna, o którym śniłam, którego malowałam i z którym dzieliłam się wszystkim za pomocą listów. Mój Cade. Chciał zaspokoić mnie ustami. Spojrzałam mu w oczy. Czekał, dłonie opierał o moje uda, palcami delikatnie pocierał wewnętrzne strony ud, kciuki przesuwał powoli w stronę cipki. Milimetry dzieliły je od moich warg sromowych. – Ever? Wszystko w porządku? Jeżeli nie chcesz, to nie będę tego robił. – Ja… Denerwuję się. Zaśmiał się zdziwiony. – Denerwujesz się tym? Dlaczego? Chcę to zrobić. Jeżeli nie chcesz, nie musisz odwdzięczać mi się tym samym. Chcę zrobić to dla ciebie. Chcę spowodować, że dojdziesz. Chcę widzieć, jak się wijesz, i słyszeć, jak jęczysz. Nagle dotarło do niego, o co mi chodzi. – Czekaj. Czy… Czy nikt wcześniej ci tego nie robił? Byłam tylko w stanie pokręcić głową. Z jakiegoś powodu wstydziłam się do tego przyznać. Nie chciałam mówić mu o moich wcześniejszych doświadczeniach ani słuchać o tym, co on robił. Nie teraz. Nie w tak intymnym i pełnym emocji momencie. Cade zrozumiał, że nie zamierzam odpowiedzieć na jego pytanie; że nie mogłam i nie wiedziałam, co powiedzieć. Obniżył usta i zatrzymał je nad moimi kolanami. – Przerwij mi, jeżeli nie będzie ci się podobało. Jego kciuki wciąż delikatnie się przesuwały. Ustami dotykał miejsca pod kolanem, przesunął je kawałek wyżej i zrobił to samo na drugiej nodze. Jego wargi były gorące i niemal mnie gilgotały. Podobało mi się to. Poczułam lekką reakcj w okolicach intymnych. Później zaczął całować moje uda, jedno i drugie. Gdy jego usta zbliżały się do cipki, wysunął język i przy każdym pocałunku

dotykał nim skóry. Przerwał i skupił się na wewnętrznej części uda, pchnął je lekko, a ja wyciągnęłam nogę do góry i w bok. Całował dalej zagięcie nad udem, pieścił językiem. Coraz bardziej się rozgrzewałam. Kiedy jego usta dotknęły wzgórka łonowego, westchnął. Przesunął wargi do drugiego uda, całował je i pieścił. Potem pochylił się nad moją cipką i dmuchał na nią. Jego gorący i wilgotny oddech powodował, że drżałam. Potem pocałował jej brzegi, a ja jęknęłam. Tak, zrobiłam to delikatnie, ledwie słyszalnie. Wiedziałam, że to, co się zaraz stanie, zniszczy mnie. Byłam napięta i wilgotna, a on zaledwie mnie tam całował, nie używał jeszcze języka. Język, o cholera, o Boże. Jego język wbił się w moją cipkę. Westchnęłam, wciągnęłam mocno powietrze. Instynktownie pociągnęłam go za włosy i odruchowo podniosłam udo. Cade odsunął usta i znów je zbliżył. Lizał moje wargi swoim silnym językiem, rozpychał je, dostawał się coraz głębiej, a ja dyszałam. Powtarzał to wiele razy. Wystarczyło, że mnie polizał, a ja już wychodziłam z siebie. Później przyłożył kciuki do moich warg sromowych, rozsunął je i dotknął językiem łechtaczki. Gdy to zrobił, zaczęłam wić się bezradnie i wydawać z siebie niekontrolowane głośne jęki. Uderzył językiem łechtaczkę, pieścił ją, zaczął zataczać wokół niej szybkie kółka. Moje biodra poruszały się w rytmie ruchów jego języka. Nie przestawałam rozpaczliwie jęczeć i dyszeć. Cade wsunął we mnie głęboko palec i zagiął go. Wtedy moje jęki zamieniły się w krzyk. Odchyliłam głowę do tyłu i wypchnęłam biodra, przysuwając drżącą cipkę do jego ust. Wiedziałam, że przyciskam do siebie jego głowę, ale nie byłam w stanie przestać, nie umiałam już się kontrolować. Byłam kompletnie bezradna. Piszczałam, kiedy Cade pieścił palcem magiczne miejsce, w które trafił bezbłędnie. Językiem zataczał coraz ostrzejsze ruchy wokół łechtaczki. Coś zaczęło się dziać w dole brzucha. Gorący i ciasny węzeł rozwijał się i falował. To był orgazm. Wiedziałam o tym. Przeżyłam ich już wiele. Doprowadzałam się do nich sama bądź z

czyjąś pomocą. Znałam uczucie zbliżającego się orgazmu. To jednak… To było coś innego. Moje wcześniejsze orgazmy były jak letni deszcz: krótkie i delikatne. Ten… była jak burza z piorunami; z dziką siłą przetaczał się przez moje ciało. Kiedy Cade zwolnił ruchy palców i języka, jęknęłam i wypchnęłam w jego stronę biodra. – Cade… Cholera. Cade, proszę. Więcej. Potrzebuję… więcej. – Dojdź dla mnie, Ever – wyszeptał chrapliwym głosem. Czułam na sobie jego gorący oddech. – Proszę, Cade. Spraw, żebym doszła. Tak mało mi brakuje. Zagiął we mnie palec, poruszał nim i znalazł najczulsze miejsce. Językiem wykonywał niepojęte ruchy wokół mojej łechtaczki. Czułam, że znajdujący się we mnie balon zaraz pęknie, eksploduje jak wulkan. Wtedy Cade przyssał się do łechtaczki, pieszcząc mnie dalej palcem, a ja przestałam się powstrzymywać. Doszłam z ogłuszającym krzykiem. Zawstydziłam się, słysząc, jak bardzo był erotyczny i rozpaczliwy. To nie była eksplozja. Ja po prostu rozpadłam się na tysiąc kawałków. Nagle straciłam oddech, miałam zawroty głowy, wszystko wokół wirowało, wszystkie moje mięśnie się zacisnęły. Cade wcale nie zwolnił, nie przestawał ssać i pieścić mnie językiem ani poruszać we mnie palcem. Wyginałam się na łóżku, unosiłam biodra w górę i w dół. Musiałam mu przerwać, po prostu nie mogłam już więcej na siebie przyjąć. To było zbyt wiele, zbyt intensywnie. Umarłabym, gdybym nie złapała oddechu. Zaczęłam odsuwać go od siebie. Nawet to go nie uspokoiło. Uniósł się nade mną, przyglądał mi się intensywnie, jego klatka piersiowa falowała, na ustach i policzkach miał jakiś śliski płyn. To były moje soki. Z jakiegoś powodu wydało mi się to bardzo seksowne. Zastanawiałam się, jak smakuję i jak pachnę. Uniosłam głowę i pocałowałam go. Poczułam ostry piżmowy smak. Cade było gotowy, żeby we mnie wejść. Przyłożył dłonie do mojej twarzy i czekał. Nie byłam w stanie mówić. Byłam wciąż

zbyt skołowana i zdyszana, by zbudować jakieś zdanie. Uniosłam biodra i napierałam nimi na grubą główkę jego członka. Kiedy wchodził we mnie, z trudem łapałam oddech. Byłam gotowa. Wszedł we mnie powoli, wypełniał mnie ostrożnie. Czułam, jak moja cipka rozszerza się, niemal boleśnie, gdy na nią napierał. Przyglądałam się jego twarzy. Pojawił się na niej wyraz rozkoszy i wiedziałam, że moja twarz wygląda tak samo. – Och… Ever… – Oparł swoje czoło na moim i oddychał powoli. – Jesteś… taka ciasna. Tak gorąca, mokra i ciasna. Jesteś niebem, Ever. To jest… Bycie w tobie jest jak… jak przebywanie w niebie. Kiedy jego fiut wypełniał mnie i rozciągał, byłam w stanie jedynie dyszeć. Jak mogłam do tej pory myśleć, że wiem, czym jest przyjemność? Dopóki członek Cade’a nie znalazł się we mnie, nie miałam pojęcia, czym jest prawdziwa ekstaza. Pragnęłam mu to powiedzieć. Musiał się dowiedzieć, jak się czuję. – Cade, Caden. Ty… To jest… wszystko. – Świetnie, to było elokwentne. Spróbowałam jeszcze raz. – Twój fiut we mnie… Nigdy nie czułam czegoś takiego. Wystarczy, że wślizgujesz się we mnie, a ja czuję, że mogłabym dojść jeszcze raz. To jest jak… dom. To jest moje i twoje miejsce. Poczułam napływające łzy. Cade ucałował mnie i tym razem nie pytał, dlaczego płaczę. Wiedziałam, że na mojej twarzy widzi ekstazę i miłość. Był już we mnie cały, nasze biodra się złączyły. Nie poruszał się. Leżał tak, zbliżył swoje usta do moich i pocałował mnie. Czułam, jakby był to mój pierwszy pocałunek. Pocałunek z jego członkem głęboko we mnie, językiem w moich ustach, dłońmi gładzącymi mnie po policzkach, klatce piersiowej i biuście. Palcami chwycił mój sutek, uszczypnął go delikatnie, a ja jęknęłam. W końcu wysunął się ze mnie częściowo, zawahał się i wszedł z powrotem. – Tak! – To słowo wystrzeliło z moich ust. – Boże, Cade. Jeszcze raz. Więcej. Boże, proszę, więcej.

Jęknął, a na ten dźwięk moja cipka zacisnęła się wokół jego członka. Gdy wysuwał się i wsuwał z powrotem, słyszałam w jego głosie rozkosz. Sama nie mogłam powstrzymać swoich jęków. Nawet nie próbowałam. Wiedziałam, że będę bardzo głośna i wcale mi to nie przeszkadzało. Mógł mnie słyszeć nawet cały świat. Liczył się tylko on. Jego ogromny fiut poruszający się we mnie, wypełniający mnie i doprowadzający mnie do szaleństwa. – Mów to mnie, Cade – wyszeptałam. – Chcę słyszeć twój głos. Uwielbiam brzmienie twojego głosu. – Co chcesz usłyszeć? Mówiąc to, napierał na mnie powoli, potem wysunął się, pozostawiając we mnie zaledwie mały koniuszek, po czym znów wsunął się powoli. Westchnęłam. – Cokolwiek. To, o czym myślisz. To, co czujesz. Chwyciłam go za ramiona i zahaczyłam piętą o jego kolano. – Powiedz coś sprośnego. Lubię, kiedy mówisz takie rzeczy. – Jesteś taka ciasna, Ever. Za każdym razem, kiedy w ciebie wchodzę, nie mogę uwierzyć, że możesz być tak ciasna i że tak idealnie się w tobie mieszczę. Cade złapał rytm: pchnięcie, przerwa, pchnięcie, przerwa. – Wiesz, jak cudownie smakowała twoje cipka? Jak cukier. Wspaniale. Uwielbiam odgłosy, jakie z siebie wydajesz. Jak jęczysz, a zwłaszcza jak krzyczysz. – Nigdy wcześniej nie byłam taka głośna. Nie wiedziałam nawet, że jestem w stanie tak krzyczeć. Teraz opierałam już na nim obie pięty. Wbiłam palce w jego ramiona, a on poruszał się w równomiernym tempie. – O tak. Właśnie tak. Nie przestawaj, Cade. Pieprzmy się tak bez końca. – To nie jest pieprzenie się, Ever. To miłość. Nie samo pieprzenie. – Wiem, wiem. W takim razie kochajmy się tak bez końca. – Pocałowałam go w ramię i w szyję, paznokciami drapałam go po plecach. – Ale… Lubię tak do ciebie mówić. Nie wiem czemu. Nigdy wcześniej nie odzywałam się podczas seksu, ale podoba mi

się to. Wiedziałam, że nie powinnam mówić o tym, co było kiedyś, ale zupełnie nie miałam kontroli nad wypowiadanymi przez siebie słowami. Cade przesunął się lekko. Cały swój ciężar oparł na jednym przedramieniu. Wolną rękę przesuwał po mojej klatce piersiowej, chwycił za jedną pierś i zaczął bawić się moim sutkiem. – Tak, Cade. Uwielbiam, kiedy dotykasz moich piersi. Przyłóż do nich usta i język. – Nie wiedziałem, że skóra może być tak słodka – powiedział, zbliżając usta do mojej lewej piersi. Objął sutek wargami, pieścił go, po czym umieścił go między zębami i przygryzł delikatnie. Krzyknęłam, wygięłam plecy i przycisnęłam do niego swoje biodra. – Twoje piersi są wspaniałe. Idealnej wielkości, duże, okrągłe i ciężkie. A twoje sutki? Cholera, uwielbiam ich smak. Są tak wrażliwe. Doprowadzam cię do szaleństwa, gdy robię to… Zademonstrował, o co mu chodziło, ssąc mój sutek, pociągając go i rozciągając. Wtedy jęknęłam. Nasze biodra zderzyły się. Poruszałam cipką wokół jego fiuta. – Znasz mnie. To tak, jakbyś został stworzony po to, by mnie posuwać. – Tak właśnie było – wyszeptał. – Stworzono mnie, bym cię posuwał, kochał, przytulał, całował, doprowadzał do orgazmu, obserwował, jak śpisz, i zapewniał ci bezpieczeństwo. I będę to wszystko robił. Cade zaczął zwalniać, zacinać się, jego głos stawał się chrapliwy, oczy mu się zamykały. Uniosłam biodra, oplotłam go nogami i pomogłam mu złapać rytm. Odchyliłam głowę, moja mokra i śliska cipka przyjmowała jego fiuta. Oboje jęczeliśmy, nasze ciała się zsynchronizowały. Nadawałam coraz szybsze tempo. Doszłam dla niego, a teraz chciałam, żeby on zrobił to dla mnie. Chciałam wiedzieć, jak wygląda, kiedy traci kontrolę. Jak to jest czuć na sobie jego drżące ciało. Postanowiłam wywołać u niego orgazm. Nie pozwalałam mu

zwalniać ani dłużej się wstrzymywać. Napierałam na niego, zachęcałam go swoim ciałem, żeby poruszał się szybciej, żeby dawał z siebie więcej. – Pieprz mnie, Cade. Pieprz mnie mocniej. Dojdź dla mnie. W tej chwili – wyszeptałam mu do ucha. Posłuchał mnie, pchał mocniej, jak nikt nigdy wcześniej, ale wciąż było mi mało. – Tak, właśnie tak… o Boże. Cade, skarbie, zaraz znowu dojdę. – Zrób to – wychrypiał. – Zrób to dla mnie. Dojdź jeszcze raz. – Nie, nie. Poruszałam się jeszcze szybciej; w szalonym, pulsującym rytmie. Cały czas szeptałam mu do ucha: – Ty pierwszy. Chcę najpierw poczuć w sobie, jak dochodzisz. Dojdę dopiero, jak ty to zrobisz. – Jestem już blisko, Ever. Cade oparł dłonie obok mojego ucha. Ucałowałam jeden z jego nadgarstków, wplotłam jedną dłoń w jego włosy, a drugą chwyciłam z całych sił jego naprężony, twardy tyłek i przyciągnęłam go do siebie. Przytrzymywałam nogami jego poruszające się w szaleńczym tempie biodra i mówiłam mu na ucho wszystko, co przychodziło mi do głowy. – Boże, czuję ciebie. Zaraz dojdziesz, skarbie. Nie powstrzymuj się. Nie przestawaj. Nigdy nie przestawaj. Pieprz mnie, Cade. Uwielbiam to. To jest takie wspaniałe. Nigdy wcześniej tak nie mówiłam. Nawet tak nie myślałam. To wszystko zasługa Cade’a. Miał w sobie coś, co uwalniało drzemiącą we mnie bestię, szalonego demona seksu, który przejmował nade mną kontrolę. Bardzo rzadko zdarzało mi się przeklinać, a teraz robiłam to bez przerwy. Cade’owi musiało się to podobać. Stękał, jęczał i dyszał, jego ruchy stawały się coraz ostrzejsze. Mój orgazm zbliżał się coraz bardziej, ale nie mogłam sobie na to pozwolić. Powiedziałam mu, że dojdę dopiero, gdy on we mnie eksploduje.

Właśnie wtedy to się stało. Jego ruchy stały się wolniejsze, uda zadrżały. Jęknął mi do ucha i wystrzelił we mnie. Przyłożył bezradnie usta do mojego mostka. Trzymałam jego głowę, przyciskałam twarz do mojego ciała i poruszałam się razem z nim. Czułam, że coś otworzyło się w mojej duszy, otoczyło go, splotło się z nim. Coś się w nim rozwinęło, wyszło z niego i przeszło na mnie. Coś niewidzialnego, ale wyczuwalnego. Jego esencja splotła się z moją duszą. – Boże, Ever… Kocham cię… – wydyszał, dochodząc i dochodząc… Czułam w sobie bezmiar jego płynów, a on jeszcze dochodził. Naprężał się, drżał, sapał, ale nie przestawał się poruszać. W końcu też doszłam. Czułam, jak fala jego spermy wchodzi w gwałtowną reakcję z moimi sokami i wywołuje orgazm. Krzyczałam, dochodziłam, jęczałam, a on wciąż poruszał się we mnie. Wykonywał coraz mniejsze ruchy. Dołączyłam do niego, wysysałam z niego ostatnie płyny. Siła orgazmu oślepiła mnie, byłam zdyszana, nie byłam już w stanie krzyczeć. – Kocham cię… Kocham cię… Kocham cię… – skandowałam, gdy oboje się poruszaliśmy. Ekstaza przeradzała się w błogą rozkosz. – Tak bardzo cię kocham, Cade. Jak to możliwe, że stało się to tak nagle? Dopiero co cię poznałam, a już cię kocham. Jak to możliwe? – Ja… Nie wiem. Cade stopniowo zwalniał, aż w końcu przestał się ruszać. Przekręciliśmy się na bok. Opierałam teraz głowę na jego klatce piersiowej. Jego członek wyślizgnął się ze mnie, mocno odczułam jego stratę. – Też to czuję. Dokładnie to samo. Nie wiem, jak to możliwe. Skąd mam w sobie tyle miłości. Może to głupie, ale kiedy razem doszliśmy, poczułem, jakby nasze dusze się złączyły. Przyłożyłam dłoń do jego policzka, odwróciłam jego twarz w swoją stronę i spojrzałam mu w oczy.

– Też to poczułam. To stało się naprawdę. Nasze dusze stopiły się w jedną. – Nigdy czegoś takiego nie doświadczyłem. Dłoń Cade’a zsunęła się na moje biodro. – Gdy tylko zobaczyłem cię w drzwiach, poczułem, że muszę cię pocałować, dotknąć. Nie wiedziałem, co ty czujesz, więc strasznie się bałem. Nie wstydzę się do tego przyznać. Ale nie mogłem ciebie nie pocałować. Od momentu gdy nasze usta się złączyły, wszystko było niezwykle intensywne. A kochanie się z tobą… było… Nawet nie wiem, jak to powiedzieć. – Jak trzęsienie ziemi? – zasugerowałam. – Tak. Dokładnie. Trzęsienie ziemi. Wszystko, co do tej pory czułem… nie ma już dla mnie najmniejszego znaczenia. Jego dłoń znów zaczęła się poruszać, przesuwała się wzdłuż mojego boku, w kierunku miednicy i jeszcze niżej. Opuszkami pocierał przycięty puch moich włosów łonowych. Zaczęłam się zastanawiać, czy nie chciałby, żebym je zgoliła. Już wcześniej myślałam, żeby to zrobić, ale nigdy się na to nie odważyłam. Dotknęłam jego klatki piersiowej, zsunęłam dłoń niżej i poczułam pod palcami jego twarde mięśnie brzucha. Sięgnęłam do jego krótko przyciętych włosów w pachwinach. Przesuwałam po nich palcami i paznokciami. Potem skupiłam się na jego zwiotczałym członku. Chciałam znać każdy centymetr jego ciała. Chwyciłam jego jaja, przejechałam po nich kciukiem, a potem przesunęłam dłoń na wiotkiego, ale wciąż imponującego fiuta. – Boże, uwielbiam sposób, w jaki mnie dotykasz – wymamrotał sennym głosem. – To dobrze, bo ja uwielbiam cię dotykać. Masz pięknego fiuta. – Teraz nie robi zbyt dużego wrażenia. Zaśmiałam się. – Właśnie, że tak. Teraz jest piękny, a gdy stoi, jest wspaniały. Oparłam policzek o jego klatkę piersiową i spojrzałam w dół. Jego członek w mojej bladej dłoni wyglądał uroczo.

– Rób tak dalej, a zaraz znowu będzie wspaniały. – Właśnie na to liczę. – Nie przestawałam go pieścić. Cade przesuwał dłoń w górę i w dół mojego ciała. Gdy sięgnął do mojej cipki, zadrżałam. Potem skierował dłoń wyżej i chwycił jedną z moich piersi. Następnie drugą. Bawił się naprzemienni sutkami. Oboje zasnęliśmy, dotykając się.

nie muszę oddychać CADEN Budziłem się powoli. Czułem ciężar na klatce piersiowej, boku i udzie. Ciepło, miękkość, coś gilgotało mnie w nos. Co to było? Coś nowego. Całe życie spałem sam. Ale dzisiaj czułem się wspaniale. Nie chciałem, żeby uspokajający ciężar i wspaniała łagodność zniknęły. Ever. To była Ever. Byłem w łóżku z Ever. Przepełniały mnie ulga, zachwyt i radość. Nagle spanikowałem, zastanawiając się, czy to wszystko nie było tylko snem, moim marzeniem. Po chwili dotarło do mnie, że to wydarzyło się naprawdę. To było prawdziwe i idealne. Bardziej niż idealne. Żadne słowa nie mogły oddać tego, co czułem. Miłość. Ona mnie kochała, ja kochałem ją. Kiedy się kochaliśmy, błagała, żebym nie przestawał jej posuwać. Jej słowa nie brzmiały źle ani sprośnie, tylko zmysłowo i wspaniale. Otworzyłem jedno oko. Ujrzałem opierającą się o mnie Ever. Głowę położyła na mojej klatce piersiowej, a rękę na brzuchu. Jedną nogę zarzuciła na moje udo. Jej włosy przykrywały moją szyję i gilgotały mnie w nos. Czułem jej ciepły oddech na swojej skórze. Nie ruszałem się, żeby jej nie obudzić. Nie mogłem się jednak powstrzymać i musiałem ją dotykać. Miała skórę niczym jedwab, niczym nagrzany na słońcu atłas. Jasną i gładką. Kiedy dotknąłem jej ramienia, zamruczała przez sen, przesunęła się i zsunęła w dół swoją dłoń, która spoczywała teraz blisko mojego fiuta. Boże, pamiętam, jak pieściła go, gdy zasypialiśmy. Czule trzymała go i pocierała, chcąc się nim nacieszyć. Pod wpływem tych wspomnień mój członek nabrzmiewał, stawał się twardy i obolały. Zacząłem opuszczać dłoń po jej ręce, boku i udzie. Było ono piękne, idealnie zaokrąglone. Za to jej tyłek prosił się, by go dotykać. Chwyciłem jej pośladek, zamknąłem oczy, rozkoszując się tą chwilą. Oddychałem głęboko, badając jego jędrność. Potem złapałem drugi, przesunąłem rękę do góry w

stronę biodra i uda. Znów się przesunęła, a ja zamarłem z ręką na jej udzie. Zamierzałem właśnie przypomnieć sobie, jak wspaniała była jej cipka. Mówiła coś przez sen. Przestraszyłem się, że pomyśli, że jest z nim i wymówi jego imię. Nie zrobiła tego. Podkurczyła kolano i położyła dłoń między moim twardym fiutem a brzuchem. Znowu zaczęła coś mówić, ale tym razem zrozumiałem jej słowa. – Cade. Caden. Nie zostawiaj mnie, proszę… Nie zostawiaj… – Jestem tu – wyszeptałem jej do ucha. – Nigdzie się nie wybieram. Nigdy. – Potrzebuję cię – odpowiedziała. – Ja ciebie też. – Dotykaj mnie. Nie byłem pewien, czy była przytomna, czy spała, czy może coś pomiędzy. – Dotykaj mnie, chociaż chwilę, zanim pójdziesz. – Nigdzie stąd nie pójdę. – Zsunąłem dłoń po brzuchu i zatrzymałem na wzgórku. – Jestem tu na zawsze. Jęknęła sennie z rozkoszy. Przesunąłem dłoń w górę brzucha między piersi i chwyciłem je. Mój fiut napinał się, kiedy to robiłem. Jej sutki były miękkie i płaskie, ale gdy delikatnie pocierałem palcem wokół jednego, poczułem, jak podnosi się i sztywnieje. Odruchowo uniosłem biodra, chcąc, żeby mnie złapała i dotykała. Jej ręka była tak blisko, zaraz obok członka, dotykała go, ale nie zaspokajała mnie tak, jak chciałem. Zabawiałem się jej piersiami. Trzymałem je, ściskałem, pieściłem sutki, chcąc, by stały się twarde. Jęknęła jeszcze kilka razy. Zaczęła napierać udami na moją nogę. – Cade… Boże. Cade. – Tym razem wypowiadane przez nią słowa były wyraźnie. – Nie chcę się budzić. Nie chcę… Nie chcę, żeby to był tylko sen. Przyłożyłem usta do jej ucha. – To nie sen. Osunąłem dłoń w dół jej ciała. Włożyłem dwa palce między

jej uda i skierowałem je w stronę cipki. – To dzieje się naprawdę. Jestem tu. Leżymy razem w łóżku. Obudź się i dotykaj mnie. To, co powiedziałem, było samolubne. Jednak mówiąc to, próbowałem złagodzić ból, który słyszałem w jej głosie, gdy błagała, by jej sen okazał się prawdą. Bała się, że gdy się obudzi, mnie już przy niej nie będzie. Poruszyła się, po raz kolejny ocierając się biodrami o moje udo. Zsunęła głowę z mojej klatki piersiowej i położyła ją na poduszkę. Znieruchomiałem, trzymając jej piersi w dłoniach. Jej powieki zadrżały, otworzyła oczy, potem zamknęła i jeszcze raz otworzyła. – Jesteś tu. – Wydawała się zdumiona. – Myślałam… Bałam się, że to sen; że wszystko było tylko snem. – Wiem – powiedziałem. – Też tak się czułem. Musiałem cię dotknąć, żeby uwierzyć, że jesteś prawdziwa. Kiedy już to zrobiłem, nie mogłem przestać. Twoja skóra działa na mnie jak narkotyk. Popatrzyła na mnie ciągle zaspanymi, cudownie zielonymi oczami. Nagle dostrzegłem w nich strach. – Caden, nie będziesz mnie okłamywał, prawda? – Nigdy – powiedziałem zdecydowanie. – Przenigdy. – Na żaden temat? Przysięgnij, że nigdy mnie nie okłamiesz. Nie zniosłabym tego. – Przysięgam, Ever. Nigdy cię nie okłamię. Nieważne co by się działo, nie zrobię tego. – Dobrze. Podrapała mnie po klatce piersiowej, pogładziła mięśnie brzucha. Zataczała dłonią kółka i zbliżała ją coraz bardziej do mojego fiuta. – Zdradź mi jakąś tajemnicę. – To znaczy? Co chciałabyś wiedzieć? – Masz jakieś fantazje? Jest coś, co chciałbyś zrobić, ale jeszcze nie robiłeś? Zmarszczyłem brwi i zastanowiłem się nad tym.

– Tak, myślę, że tak. – Co? – Mam ci zdradzić swoje erotyczne fantazje? Ever uśmiechnęła się ponętnie. – Tak. Możemy się wymienić. Też mam kilka. Ty zdradzisz mi swoje, a potem ja opowiem ci o moich. Miałem problem z wyodrębnieniem poszczególnych fantazji i ujęciem ich w słowa. Otwierałem i zamykałem usta, ale nie wydobywał się z nich żaden dźwięk. Wziąłem głęboki wdech i przypomniałem sobie, że to jest Ever; osoba, która wie o mnie prawie wszystko. Nie pisałem jej tylko o rzeczach związanych z Luisą. Wiedziałem jednak, że choć będzie to niezręczne, w końcu powiem jej również o tym. Próbowałem przypomnieć sobie, co takiego zawsze chciałem zrobić, ale nigdy nie odważyłem się powiedzieć o tym Luisie. – Chyba jedną z tych rzeczy byłoby… po prostu… jakaś nowa pozycja. – Serce biło mi jak oszalałe. Ever wciąż mi się przyglądała. Zdecydowanie czekała na więcej szczegółów. – Chciałbym kochać się z tobą w różnych pozycjach. Nie tylko na pieska. Ever wciąż drapała zalotnie mój tors. Zaczęła też pocierać dłonią koniuszek mojego fiuta. – Tak? Jakich pozycjach? – Z tobą na górze. Albo… Od tyłu. Wytrzeszczyła oczy. – Od tyłu? To znaczy… – Oddychała nerwowo. – Masz na myśli seks analny? – Nie! Normalny, tylko że od tyłu. – A nie chciałbyś kiedyś tego spróbować? – Może. Ale na pewno nie to miałem na myśli. Ever przygryzła wargę. – Więc chcesz, żeby opierała się na rękach i kolanach? – Droczyła się ze mną i miała pogodny wzrok, ale czułem, że nad czymś rozmyśla. – Między innymi tak – odpowiedziałem równie zaczepnie.

Nagle wyraz jej twarzy się zmienił. Stał się poważny, niemal zbolały. – Co jest? Coś nie tak? Oblizała nerwowo wargi. – To jest jeden z moich sekretów. Nigdy… Nigdy nie zaspokajałam nikogo ustami. Wzruszyła ramionami, udając nonszalancję, ale nie udało jej się. – Poruszyliśmy raz ten temat, ale wtedy nie byłam jeszcze gotowa. Może się bałam. I… I już. – I już? – Czułem, że ma coś jeszcze do dodania. – Tak. Pogładziłem ją po policzku. – Hej. To ja. Powiedz mi. Nic przed sobą nie ukrywamy. – Wkurzył się na mnie. Nie był zły, tylko poirytowany. Jakby nie mógł uwierzyć, że mogę być tak samolubna. Wyczułam to w jego głosie. Już nigdy do tego nie wracaliśmy. Zalała mnie fala gniewu. – Ever, słuchaj. Wybór należy do ciebie. Tylko do ciebie. Chcę z tobą być. Nic więcej. Jeżeli jest coś, czego nie lubisz lub czego nie chcesz robić, powiedz mi. Proszę. Upewniłem się, że patrzy mi w oczy i dociera do niej, że mówię szczerze. – Nigdy nie bój się mówić mi prawdy. Odwróciła się w moją stronę i wtuliła twarz w moją klatkę piersiową. – Przepraszam. Zniszczyłam nastrój. – Ever, skarbie. Nie. Nie przepraszaj. Chcę znać prawdę. Chcę, żebyśmy zawsze byli wobec siebie szczerzy. – Objąłem ją ramieniem i mocno przytuliłem. – Poza tym możemy szybko przywrócić nastrój. Nic się nie stało. Mamy mnóstwo czasu. Liczymy się tylko my. Skinęła głową. – Mogę iść pod prysznic? Wzruszyłem ramionami.

– Jasne. Nie śpiesz się. Podniosła się, pocałowała mnie lekko i wyszła z łóżka. Mój członek sztywniał, kiedy obserwowałem ją idącą do łazienki. Miała rozpuszczone włosy i kołysała biodrami. Była piękna i seksowana. Nie mogłem uwierzyć w to, jak wielkim jestem szczęściarzem. Mogę z nią być i dotykać jej ciała. Leżałem na łóżku i przysypiałem. Z łazienki dobiegł odgłos puszczanej wody. Wyobrażałem sobie mokrą skórę Ever, czarne pasma włosów na tle bladego ciała. Pewnego dnia weźmiemy wspólny prysznic. Czułem, że w tamtym momencie potrzebowała trochę czasu dla siebie. Musiała przestać myśleć o Billym. Kiedy już prawie spałem, poczułem, jak łóżko ugina się pod jej ciężarem. – Chcesz też iść pod prysznic? – zapytała. Otworzyłem oczy i usiadłem. Była owinięta czerwonym ręcznikiem. Włosy zawinęła w turban. Przecierała twarz małym wacikiem. – Jasne. Bardzo chętnie. Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Podniosła się, zdjęła ręcznik z głowy, nachyliła się i wytarła nim włosy. Wstałem z łóżka i ruszyłem w stronę drzwi. Idąc, zatrzymałem się na chwilę, żeby jeszcze na nią popatrzeć. Z żadną dziewczyną nie doświadczałem wcześniej takiej bliskości. Ever wyczuła, że coś jest nie tak, i spojrzała na mnie, przeczesując palcami włosy. – Co? – Jej spojrzenie było jednocześnie kochające i pytające. – Patrzysz na mnie tak intensywnym wzrokiem. Nigdzie stąd nie pójdę, obiecuję. – Nie chodzi o to – powiedziałem. – Ja po prostu… Nigdy wcześniej tego nie robiłem. Oparłem się o drzwi i mimo nagości starałem się wyglądać swobodnie, chociaż zupełnie się tak nie czułem. Łatwo być nagim w przypływie namiętności, ale w momencie kiedy zaczynaliśmy poważną rozmowę, moja nagość bardzo mi przeszkadzała. – Czego nie robiłeś?

Jej wzrok wędrował po moim ciele, jakby nie mogła przestać na mnie patrzeć, nawet w czasie rozmowy. Bardzo dobrze znałem to uczucie. – Nie zostałem na noc. Nie dzieliłem z kimś… przestrzeni. Przechyliła głowę na bok. Była zdezorientowana. – Nie bardzo rozumiem, o co ci chodzi. Westchnąłem. – Cóż, nie mieliśmy nigdy z Luisą naszego wspólnego mieszkania. Ja mieszkałem z dziadkami, a ona z wujkiem. Większość czasu spędzaliśmy na dworze na kocu albo w pokoju gościnnym nad stajniami. Nie była to nawet sypialnia, tylko strych z łóżkiem polowym. – Serio? Na dworze? Skinąłem głową. – Tylko tam mogliśmy zaznać trochę prywatności. Jeździliśmy trzy albo cztery kilometry na pustkowie do miejsca, w którym były tylko krowy, konie i ptaki. – Więc nigdy wcześniej nie spędziłeś z kimś całej nocy? Pokręciłem głową. – Nigdy. – Wiesz, ja nigdy nie robiłam tego na dworze. Może wspólnie nadrobimy nasze zaległości. Uśmiechnąłem się. – Chętnie. Uwielbiam na ciebie patrzeć. Nawet jak suszysz włosy. Ever polizała wargi. Zauważyłem, że robi to, kiedy się denerwuje; kiedy zamierza zrobić coś, czego się boi. Wilgotne pasma czarnych włosów zwisały jej wokół ramion. Ciasno związany czerwony ręcznik sięgał do połowy uda. Nasze spojrzenia się spotkały. Stanęła niecały metr ode mnie i chwyciła za supeł ręcznika, ciągle nie odrywając ode mnie wzroku. Kiedy rozplątała supeł i powoli zaczęła odwijać ręcznik, zaschło mi w ustach i miałem problemy z przełykaniem. Złapała oba końce ręcznika, wciąż się nim zakrywając. Potem nagle szarpnęła ręką i zrzuciła ręcznik. Była całkiem naga. Mój członek momentalnie

zesztywniał na widok jej bujnych krągłości, ciemnych okrągłych sutków, obwitych piersi i bioder oraz jej oczu – napalonych na mnie zielonych oceanów. – Jezu, Ever – wyszeptałem z trudem. Zwyczajnie nie mogłem uwierzyć, że z nią jestem; że dzieli się za mną swoim wspaniałym ciałem, namiętnością i miłością. – Jesteś… najpiękniejszą i najseksowniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem. – To była idealna reakcja. Podeszła do mnie, poruszając biodrami. Piersi falowały w rytm jej kroków. Mój fiut był już sztywny i boleśnie twardy. Spojrzała mi w oczy. Dostrzegłem w nich determinację i pożądanie. Jeszcze raz oblizała wargi i uklękła przede mną. Nie wiedziałem, jak zareagować. Stałem oniemiały, kiedy ona oplotła dłońmi mój wzwód. – Czekaj, Ever. Nie. Nie musisz… Nie powinnaś… Przesunęła rękę wzdłuż mojego fiuta. Potem pocierała go obiema rękami. – Chcę. Chcę tego spróbować. – Spojrzała na mnie. – Czy ktoś wcześniej ci to robił? – Tak. Kilka razy. Niedużo. Oderwała wzrok od moich oczu. Przyglądała się swoim rękom pocierającym mojego członka. Zaschło mi w gardle. Nerwowo przełykałem ślinę, gdy Ever pieściła mnie rękami. W końcu odzyskałem głos. – Ever, poważnie. Wystarczy mi, że jesteśmy razem… – Jeżeli chcesz, żebym to zrobiła, to zamknij się i pozwól mi działać, zanim stracę odwagę. Zbliżyła twarz. Moje serce zaczęło bić w szalonym tempie. – Boję się. Boję się, że zrobię coś źle. Że ci się nie spodoba. Że nie będę tak dobra, jak… – Skarbie. Nie ma czegoś takiego jak źle albo dobrze. Nie w naszym wypadku. Nie można też nic porównywać. Wszystko, co robisz, co my robimy, jest lepsze od rzeczy, jakie w życiu

doświadczyłem. Jeżeli chcesz spróbować, to zrób to. Nie zabronię ci. Tylko… Nie ugryź mnie. Zaśmiała się. – Myślę, że to mogę ci obiecać. Jeszcze raz nerwowo oblizała wargi i zaczęła pochylać się w moją stronę. Dłońmi trzymała fiuta i zbliżała do niego usta. Ostrożnie oplotła ustami jego czubek. Przełknąłem ślinę, stałem nieruchomo i trzymałem ręce w talii. Jej usta były… cholera, Boże… gorące i mokre. Mruknęła i się odsunęła. – To… nie jest takie złe. Można powiedzieć, że… dobrze smakujesz. Trochę jak ja. Jak… Kiedy pocałowałam cię po tym, jak wcześniej zrobiłeś mi dobrze ustami. – Ty smakujesz wspaniale. Nie mogę się doczekać, aż to powtórzę. Zamknąłem oczy. Ever znów wzięła mojego członka do ust; tym razem trochę głębiej. – Nie mogę się doczekać, aż znowu poliżę twoją słodką cipkę. Sprośne gadki były dla mnie czymś nowym. W ogóle mówienie podczas seksu było dziwne. Wcześniej robiłem to cicho i w milczeniu. Jęknęła. Jej głos strasznie mnie podniecał. – Bardzo, bardzo mi się to podobało. Możesz robić to częściej. Kiedy przesuwała rękę po całej długości członka, od nasady aż to swoich ust, jęknąłem. – Podoba ci się? Dobrze to robię? – Boże, Ever. Boże… – Ledwo udawało mi się skleić słowa. – Wspaniale. Cu… Jezu, cudownie. Teraz przesuwała już całymi ustami wzdłuż mojego fiuta. Najpierw oplatała wargami główkę, a potem wsuwała go coraz głębiej, i tak w kółko. Dodatkowo wciąż przesuwała po całej jego długości swoją dłoń. Nie mogłem uwierzyć, że to robi. To była Ever. Moja Ever. Moja piękna, idealna Ever. Spojrzałem w dół. Włosy opadały jej na ramiona i plątały się wokół twarzy. Kiedy ją

obserwowałem, przerwała, żeby wyciągnąć z ust zbłąkany kosmyk włosów. Wsadziłem dłoń między jej wilgotne, grube włosy i odgarnąłem je z jej twarzy. Przytrzymywałem je delikatnie i ostrożnie z tyłu głowy. Spojrzała na mnie i wyjęła fiuta z ust. – Prowadź mnie. Pokaż, co lubisz. Tylko… Rób to ostrożnie. Znów wzięła fiuta do ust, tym razem głębiej niż wcześniej. Zmieściła prawie połowę. Oplotła go palcami i przesuwała je w górę i w dół. Wciąż trzymałem jej włosy. Nie poruszałem jej głową, tylko je przytrzymywałem. – Mogłabyś… trochę ssać, jeżeli chcesz. Jakby to był lizak. Zaczęła to robić. Najpierw delikatnie, potem coraz mocniej. Przesuwała usta w górę i w dół, wciąż ssąc. Jęczałem, dyszałem, a ona robiła to coraz szybciej. Brała mnie coraz głębiej, aż w pewnym momencie poczułem, że zbliżam się do jej gardła. – Nie… O, cholera… Nie krztuś się. Boże, co za wspaniałe uczucie. Wyjęła mnie z ust i spojrzała na mnie. – Dobrze. Chcę, żeby ci się podobało. Chcę, żebyś był zachwycony. Chcę, żebyś doszedł, tak jak wcześniej ja. Chwyciła mnie w obie ręce i pieściła, wykorzystując resztkę swojej śliny do zwiększenia poślizgu. – Co mogę zrobić, żebyś czuł się jeszcze lepiej? Nie powiedziałem tego głośno, ale pomyślałem o Luisie. Ona robiła to szybko, pieściła mnie i ssała, tylko żebym doszedł. Natomiast Ever… Była powolna, znajdowaliśmy się na nieznanym terenie. Wszystko, co się z nią wiązało – bycie z nią, kochanie się, dotykanie – wszystko to było dla mnie nowe. Byłem pewien, że dla niej też. – Nie wiem. Jeszcze nigdy… Nigdy nie było mi tak dobrze. Nie wiem, czy jestem w stanie czuć się jeszcze lepiej. Patrzyła na mojego członka i znów zaczęła pieścić go naprzemiennie obiema rękami. W tym momencie ugięły się pode mną kolana. – To… Bardzo lubię, jak to robisz.

Powtórzyła ten ruch. Ściskała mnie jedną ręką, przesuwała ją niżej, i gdy tylko robiło się miejsce, przykładała drugą. Znów wzięła mnie do buzi. Poruszała ustami i językiem. Cały członek był mokry i śliski od jej śliny. Dołączyła ręce. Nie dawałem już rady, lewo trzymałem się na nogach. Każdy podniecający ruch jej rąk powodował, że traciłem oddech, zbliżał mnie do orgazmu. Odsunęła lekko głowę. Byłem w stanie dostrzec jej ręce. Widok jej małych jasnych dłoni na moim fiucie strasznie mnie podniecał i powodował, że byłem jeszcze bardziej napalony. – Co jeżeli… Zrobię tak? – powiedziała. Jedną ręką złapała mnie za jaja, drugą pieściła członka i lizała mnie językiem. Przesuwała go po całej długości i jeszcze raz wróciła do główki. Wiedziałem, że czuje smak wyciekającej ze mnie spermy. Wciąż pieściła mnie, ściskała lekko jaja i masowała je. Jej język poruszał się w górę i w dół. Lizała fiuta, jakby był zwykłym lodem, po czym powiedziała: – Smakujesz mi. Właściwie nawet mi się to podoba. Lubię czuć, jak reagujesz na wszystko, co robię. Nic jej nie odpowiedziałem. Nie byłem w stanie mówić. Znów wzięła mnie do ust. W tym samym tempie poruszała rękami i głową. Wciąż ssała i przesuwała dłoń wokół mojego członka. Czułem, jak napięcie we mnie wzrasta do granic możliwości. – Ja… Jestem coraz bliżej – powiedziałem. – Zaraz dojdę. – Dobrze – wyszeptała. – Zrób to. Chcę to poczuć, posmakować. Nie zwalniała tempa. Moje kolana były coraz słabsze. Musiałem się o coś oprzeć, żeby się nie przewrócić. Ever zaczęła pocierać fiuta dwiema rękami i ssać jego koniuszek. – Tak… właśnie tak. Jestem tak blisko. Cholera… Boże, tak, Ever. Boże… Utrzymywała tempo, ssała czubek fiuta i pocierała go rękami. Nie mogłem już dłużej się powstrzymywać. Otworzyłem oczy, żeby wszystko widzieć. – Dochodzę, cholera, Ever. Dochodzę… teraz! Spuściłem się jej do ust. Ever zacisnęła wargi wokół fiuta i

wsadziła go głęboko, a ja wystrzeliłem w niej. Jedną dłoń trzymała u jego nasady i wciąż przesuwała w górę i w dół. Połykała, pocierała, ssała. Mogłem tylko jęczeć i przeklinać, kiedy wywoływała we mnie powalające fale ekstazy. W końcu pozwoliła, by mój członek wysunął się z jej ust, i spojrzała na mnie. – Doszedłeś… w dużej ilości – powiedziała z uśmiechem. Byłem zażenowany. Wstydziłem się, że pozwoliłem jej to wszystko połknąć. – Przepraszam… – zacząłem mówić. Ever mi przerwała. – Nie, podobało mi się to, że straciłeś nad sobą kontrolę. Smak też mi nie przeszkadzał. Najbardziej cieszyłam się z tego, że tak bardzo ci się to podoba. Pomogłem jej się podnieść i przytuliłem do siebie. – Było wspaniale. Bardzo ci dziękuję. – Cieszę się, że to zrobiłam. Przechyliła głowę i spojrzała mi w oczy. – Możesz prosić mnie, o co tylko chcesz. Jeżeli chcesz czegoś ze mną spróbować, po prostu powiedz. – Ty też. Potem pocałowałem ją namiętnie i poczułem smak swojej spermy. Robiąc to, chciałem jej coś udowodnić. Nie byłem jednak pewien co. Ever chwyciła się moich ramion i całowała mnie tak mocno, jakby tonęła, a moje pocałunki były powietrzem, którego potrzebowała, żeby przeżyć. Pchnąłem ją w stronę łóżka, chcąc zrobić z nią to, co ona przed chwilą zrobiła ze mną. Jednak Ever mnie powstrzymała. – Idź pod prysznic. Przyłożyła dłonie do mojej klatki piersiowej i odepchnęła mnie, rozdzielając nas. – Kiedy się wykąpałam, poczułam się dużo lepiej. – Sugerujesz, że śmierdzę? – zażartowałem. Pochyliła się w moją stronę i powąchała mnie. – Trochę? – Uśmiechnęła się szeroko i pchnęła mnie w stronę

łazienki. – Idź. W środku są ręczniki. Mój szampon ma neutralny zapach, jest tam też normalne mydło. Nie będziesz potem pachniał jak dziewczyna. Zamknąłem za sobą drzwi, ale nie przekręciłem klucza. Zdecydowanie była to damska łazienka. Znajdowały się w niej lokówki, suszarki, małe obrazki na ścianach, kosmetyczki z przyborami do makijażu, kredki do oczu i inne paskudztwa. Maty podłogowe i ręczniki do rąk były w kolorze lawendowym. Większe ręczniki, schowane w szafce, miały różne kolory. Wybrałem czarny i położyłem go na zamkniętej klapie. Puściłem niemal wrzącą wodę. Wszedłem pod prysznic, namoczyłem się chwilę i rozejrzałem się w poszukiwaniu szamponu. Znalazłem osiem butelek najróżniejszych szamponów, odżywek, żeli do kąpieli, o odmiennych właściwościach i różne inne preparaty. Wybrałem szampon o zapachu wanilii, bo wydawał mi się najmniej kobiecy. Spłukując szampon, zacząłem rozmyślać i wtedy coś do mnie dotarło. Alex nie żyje. Pozwoliłem sobie o tym zapomnieć. Wyprzeć to. To wspomnienie uderzyło mnie niczym fala tsunami. Alex leżący na plecach. Jego otwarte szkliste oczy. Pokój śmierdzący śmiercią i wymiotami. Próbowałem powstrzymać te wspomnienia i zbliżający się atak paniki, ale mi się nie udało. Obraz za obrazem: Alex, żywy, palący zioło, wypuszczający chmurę dymu i śmiejący się przy tym. Tata, prowadzenie jego auta, ja na siedzeniu pasażera, śmiejący się z czegoś, co powiedziałem. Mama nad kuchenką, gotująca makaron. Alex – martwy, tata – martwy, mama – martwa. Miałem przed oczami ich ostatnie chwile, ostatnie oddechy. Wszystkie te obrazy zaczęły się zazębiać. Woda zrobiła się letnia, poczułem, jak moje kolana odmawiają posłuszeństwa. Uderzyłem biodrem o dno brodzika. Próbowałem oddychać, przestać się trząść. Tak długo byłem silny, wypierałem wszystkie wspomnienia. Zamknąłem je gdzieś głęboko w sobie. Byłem odrętwiały. Dopiero

piękny uśmiech Ever, jej cudowne oczy, miłość, namiętność, przypomniały mi o tamtych zdarzeniach. Wychodziły jedno po drugim z najgłębszych zakamarków mojej duszy. Zbyt szybko, zbyt gwałtownie. Woda przestała płynąć. Było mi zimno, ale się pociłem. Wszystko mnie bolało. Trząsłem się i dyszałem. – Cade? Co się dzieje? Ever klęczała na kolanach przy brodziku. Trzymała rękę na moim mokrym ramieniu i odgarniała mi włosy z twarzy. – Oni wszyscy… umarli. Mama nie żyje. Tata nie żyje. Alex nie żyje. Wszyscy mnie zostawili. Mama mnie zostawiła. Tata mnie zostawił. Alex mnie zostawił. – Słyszałem wypowiadane przeze mnie słowa, ale nie mogłem ich kontrolować ani powstrzymać. – Widziałem, jak umierają. Znalazłem Alexa. Kilka godzin przed tym, jak do ciebie przyszedłem. Znalazłem go. Wiedziałem, że jest w kiepskim stanie, ale nie sądziłem, że… Nie wiedziałem. Tata się poddał. Chociaż mama walczyła. Próbowała zostać, ale jej się nie udało. Zabrał ją. Rak ją zabrał. Tata… On sobie bez niej nie radził. Nie mógł bez niej żyć i po prostu się poddał. Zwyczajnie przestał żyć. – Cade, skarbie. Tak mi przykro. – Wszyscy mnie zostawili. – Ja tu jestem. – Ucałowała mnie w policzek. – Jestem tu. Jestem przy tobie, Caden. Próbowałem złapać oddech, nabrać powietrza, zwolnić bicie serca. – Ever? – Wiedziałem, że to ona, ale zabrzmiało to jak pytanie. – Nie możesz umrzeć. Nie możesz się poddać. Chyba teraz rozumiem już, czemu tata się poddał. Chwyciła mnie pod ramię i przyciągnęła do siebie. Usiadłem i próbowałem wyjść spod prysznica. Dotarło do mnie, że płakałem. Było mi wstyd. Jeszcze przed chwilą przeżywałem z Ever niesamowite chwile, a teraz miałem atak paniki i płakałem. Chciałem się schować, ale nie miałem gdzie. Byłem nagi i mokry. Zdjęła z siebie ręcznik i wytarła nim moją klatkę piersiową, mój

brzuch, ramiona i plecy. Chciałem jej przerwać, ale nie pozwoliła na to. – Ever. Ja… ja sobie poradzę. Na jej twarzy zobaczyłem najczulszy, najsubtelniejszy i kochający uśmiech, jaki kiedykolwiek widziałem. Jej urocza twarz promieniała. – Pozwól mi to zrobić. Opuściłem dłoń i przyglądałem się jej. Było mi przykro, że widziała mnie płaczącego. – Przepraszam – powiedziałem. – Myślałem, że lepiej sobie z tym radzę. Po prostu nagle to wszystko do mnie dotarło. Alex, rodzice, to wszystko… Ja zazwyczaj nie płaczę… Przetarła ręcznikiem moją twarz, dotykając lekko czoła i policzków. Później skupiła się na głowie, stając na palcach, żeby dosięgnąć włosów. – Nie przepraszaj i nie wstydź się. Proszę. Czułem się bardzo dziwnie, będąc z nią w tej malutkiej łazience. Miała na sobie tylko skąpe czerwone stringi. Tak łagodnie wycierała mnie ręcznikiem. Jej spojrzenie było równie czułe jak dotyk. – Chodzi o to, że… Widzisz mnie w moim najgorszym wydaniu, a jeszcze przed chwilą… przeżywaliśmy coś wspaniałego. Czuję, że zepsułem wszystko moim głupim atakiem paniki. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. Nie umiałem tego przerwać. Nie chcę, żebyś myślała, że… Ever okryła mnie ręcznkiem. Oparła dłonie o moją klatkę piersiową i przytuliła się do mnie. – Cade, masz prawo się martwić. Nic nie zepsułeś. Kocham cię, więc chcę pocieszać cię w najtrudniejszych momentach. Oparłem swoje czoło o jej. – Dziękuję. Uniosła się na palcach i pocałowała mnie. – Dziękuję ci, że mnie nie odepchnąłeś. Pewnie większość facetów by spanikowała. Ty dopuściłeś mnie do siebie i powiedziałeś, co czujesz. Tak właśnie powinno być.

Przysiągłem, że tak już będzie zawsze. EVER Dwa tygodnie później siedzieliśmy obok siebie w knajpie National Coney Island i jedliśmy obrzydliwie dobre frytki z serem. Była druga w nocy. Ostatnie dwie godziny spędziliśmy, wykańczając się nawzajem w najlepszy znany nam sposób. Byłam zaspokojona, przyjemnie obolała i gotowa, by wskoczyć na niego, gdy tylko wrócimy do mojego akademika. Niestety mogliśmy mieć z tym problem, bo od czasu, gdy Steph zerwała ze swoim chłopakiem, częściej przebywała w akademiku. Z tego powodu po seksie musieliśmy zostawać w moim pokoju, ubierać się i zachowywać cicho, kiedy Steph była w pobliżu. Miałam problem z zachowaniem ciszy. Do tej pory było to dla mnie normalne, ale Cade potrafił wydobywać ze mnie różne odgłosy. Nie chciał, żebym go odwiedzała. Wciąż mieszkał w mieszkaniu, które dzielił wcześniej z Alexem. Wiele razy mówił mi, jak bardzo źle się z tym czuje. Mieszkanie przypominało mu o Alexie, o chwili, w której go znalazł. Gdy tylko mógł, spędzał czas w moim akademiku. Niestety z powodu jego studiów i obecności Steph robił to zdecydowanie za rzadko. Potrzebowaliśmy więcej swobody. – Może to szaleństwo – powiedział, maczając frytki w sosie – ale… Co myślisz o tym, żeby wynająć coś wspólnie? Prawie udławiłam się colą. – Słucham? – Odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć. – Chcesz ze mną zamieszkać? Wzruszył ramionami. Zauważyłam, że stara się, by jego słowa brzmiały swobodnie, choć naprawdę był bardzo spięty. – Tak. Wiem, że od naszego spotkania minęły dopiero dwa tygodnie, ale… Nie odpowiedziałam od razu. Już wcześniej o tym myślałam, ale nie mówiłam tego na głos. Pomysł mieszkania z chłopakiem, z którym spotykałam się zaledwie dwa tygodnie, wydawał się zbyt szalony.

– Właściwie nasz związek nie jest zwyczajny. Przecież nie poznaliśmy się dwa tygodnie temu. – Uważasz, że to przesada? – zapytał. Również próbowałam udawać obojętną, ale mnie, też się to nie udało. Serce biło mi jak szalone. – Tak. Ale wszystko, co nas dotyczy, jest przesadne, prawda? Czy to normalne, żeby dwoje ludzi zakochało się w sobie tak szybko i intensywnie? – Nie. Myślę, że nie. – Spojrzał na mnie. – Czy czujesz, że nie czas jeszcze na takie decyzje? – Tego się właśnie boję. Co jeśli… to, co teraz przeżywamy, to coś w stylu miesiąca miodowego? – Szybko dokończyłam swoją myśl: – Nie mówię, że nie chcę, bo chcę i to bardzo. Po prostu to wszystko czasami mnie przeraża. Cade złapał mnie za rękę. – Mnie też. – Naprawdę chcesz ze mną mieszkać? – zapytałam. – Tak. Zdecydowanie. – Jego bursztynowe spojrzenie było poważne i intensywne. – Chcę dzielić z tobą wszystko. Chcę, żebyś była moja. Chcę, żebyśmy mieli swoje mieszkanie, w którym mógłbym zamykać drzwi na klucz i trzymać cię w łóżku do momentu, aż oboje nie moglibyśmy się już ruszać. Chcę móc obserwować, jak całe dnie chodzisz nago. Nie chcę wracać do swojego mieszkania po czyste ubrania. Chcę spędzać z tobą każdą chwilę swojego życia. Rozpłynęłam się i oparłam o niego. – Czy ty nigdy się mną nie nudzisz? Nie chcesz czasami pobyć sam? Pokręcił głową. – Nie. Tęsknię za tobą w każdej sekundzie, którą spędzamy osobno. Mam problemy ze skupieniem się na zajęciach, bo chcę być już z tobą w pokoju. Chcę odrabiać z tobą prace domowe. Gotować obiady. Nie potrzebuję samotności. Tak długo byłem już sam. Mimo że otaczali mnie ludzi, którym na mnie zależało, zawsze czułem się samotny. – Spojrzał na mnie pytająco. – A ty

potrzebujesz samotności? Ścisnęłam jego ramię. – Nie! Nie o to mi chodziło. Ja… czuję dokładnie to samo. Po prostu nie chciałam, żebyś pomyślał, że ci się narzucam. Jakbym nie mogła przeżyć godziny bez ciebie, nie rozklejając się. Tylko że właśnie tak jest. Chcę się tobie narzucać. Chciałam tylko, żebyś wiedział, że możesz mieć własną przestrzeń, gdzie mógłbyś złapać oddech. Cade oparł o mnie głowę. – Nie muszę łapać oddechu. Ty jesteś moim oddechem. Ktoś za nami kaszlnął wymownie. Odwróciłam się i zobaczyłem mężczyznę w średnim wieku, który siedział sam. Miał na sobie wypłowiały T-shirt Van Halen i postrzępioną czapkę z daszkiem. – Wybaczcie, nie chciałem podsłuchiwać. Po prostu jesteście tak uroczy, że aż mnie zemdliło. Powinniście się pobrać i mieć to z głowy. Poważnie. – Pokręcił głową, ugryzł wielki kawałek kebabu i mówił dalej. – Mogę szczerze powiedzieć, że nigdy nie darzyłem nikogo takim uczuciem. Nie wierzyłem, że tak w ogóle można. Przypominacie mi postacie z jakiegoś cholernego hollywoodzkiego romansu. Uśmiechnęliśmy się, wstaliśmy od stolika i zapłaciliśmy za jedzenie. Kiedy jechaliśmy z powrotem do akademika, Cade intensywnie o czymś myślał. Weszliśmy do mojego pokoju i stanęliśmy zszokowani. Na kanapie zobaczyliśmy Steph. Siedziała na jakimś facecie, którego nigdy wcześniej nie widziałam, i ujeżdżała go. Oboje byli całkiem nadzy. Koleś zgiął swoje owłosione nogi i napierał nimi na oparcie kanapy. Steph była wygięta, twarz miała skierowaną w stronę sufitu. Rękami przytrzymywała ciemnopomarańczowe włosy i głośno jęczała. Jej potężny biust podskakiwał, kiedy napierała na swojego nowego chłopaka, kochanka. Gdy usłyszała, że weszliśmy, zamarła. Położyła się na chłopaka i przykryła dłońmi swoje piersi. – O Boże! – wrzasnęła. – Przepraszam! Myślałam, że dłużej

was nie będzie. Nie miałam pojęcia, co powinnam zrobić albo powiedzieć. Cade pociągnął mnie za rękę i niepewnym krokiem ruszyliśmy do mojego pokoju. Gdy tylko zamknęliśmy za sobą drzwi, usłyszałam jęki Steph, obijające się ciała i stękanie jej faceta. Czym prędzej podłączyłam telefon do głośników i pogłaśniałam muzykę, żeby nie słyszeć odgłosów zza ściany. Kawałek Bulletproof Weeks Matta Nathansona nie jest może wybitnie głośny, ale w tamtym momencie wystarczył. Rzuciłam się na łóżko, śmiejąc się. – O Boże. Nie zapomnę tego widoku do końca życia. – Tak. To był szok. Chwyciłam Cade’a za rękę i szarpnęłam go. – Wiedziałam, że Steph jest całkiem cycata, ale… Jezu, widziałeś jej piersi? Były ogromne! Cade się zarumienił. – Nie dało się ich nie zauważyć – wymamrotał, po czym uśmiechnął się szeroko. – Wolę twoje. Klepnęłam go w ramię. – No, ja myślę! – To ty zapytałaś, czy je widziałem – zauważył. – Nie mogłem ich nie zauważyć. Były całkiem… wydatne. – Czemu wolisz moje? Jej są większe. Zmarszczył brwi. – Cóż, przede wszystkim są częścią ciebie. Nie liczy się tylko rozmiar. Widziałaś kiedyś zdjęcia kobiet z implantami wielkości potrójnego F? Moim zdaniem nie ma nic seksownego w piersiach wielkości piłek do koszykówki. To są po prostu duże, sztuczne, plastikowe… przedmioty. Twoje mają idealną wielkość. Są duże, okrągłe i delikatne. Falują i podskakują. Sztuczne tak nie robią. A twoje… Boże, nawet nie wiem, czy umiałbym to opisać słowami. Tak jak mówiłem, są częścią ciebie. Pochyliłam się w jego stronę. – Dobra odpowiedź, skarbie. Zaśmiał się.

– To nie było trudne. Kocham cię i pragnę. – Zrobił kwaśną minę. – Myślę, że powinnaś pomóc mi zapomnieć o tym, co przed chwilą widziałem. – Czyżby? – Obciągnęłam koszulkę, odsłaniając sporą część dekoltu. – W ten sposób? Cade pokręcił głową. – Jest to jakiś początek. Może jeszcze trochę? Uniosłam brzeg koszulki. Teraz widać było dół mojego stanika i trochę ciała. – A teraz? – Myślę, że najlepiej będzie, jak całkowicie pozbędziesz się tej koszulki. Przesunął się do tyłu, oparł plecy o ścianę, skrzyżował ręce i obserwował mnie. – Zdejmę koszulkę, pod warunkiem że ty zdejmiesz swoją – powiedziałam, chwytając spód koszulki i szykując się do jej zdjęcia. – W porządku. – Cade rozebrał się w mgnieniu oka. Dostrzegłam poruszające się mięśnie jego klatki piersiowej. – Twoja kolej. Ja zdjęłam swoją koszulkę dużo wolniej. Zwinęłam ją w kulę i rzuciłam Cadenowi w twarz. Przyłożył ją do nosa i powąchał. – Zapomniałeś już o tym, co przed chwilą widziałeś? – Nie. Myślę, że muszę zobaczyć jeszcze więcej twojego ciała. Uśmiechnęłam się do niego szeroko. – Cóż, w takim razie sam powinieneś coś jeszcze zdjąć. Też chciałabym się pozbyć pewnych obrazów z głowy. – Udałam, że drżę. – Te chude włochate nogi… Zaśmiał się, zsunął z łóżka i stanął za mną. Obróciłam się, żeby go widzieć. Od razu odpiął guziki spodni, ale mu przerwałam. – Wolniej. Wiesz, też lubię patrzeć, jak się rozbierasz. Zmarszczył brwi, jakby nigdy wcześniej o tym nie pomyślał. Potem wzruszył ramionami i odpiął rozporek. Tym razem robił to

wolniej i z przekorą. Kiedy zamek był rozpięty, spojrzał na mnie, zapiął go z powrotem i jeszcze raz odpiął. W końcu opuścił spodnie. Gdy zobaczyłam wypukłość pod jego bokserkami, przygryzłam wargę. Uniosłam jedną brew w geście zniecierpliwienia. Cade podciągnął spodnie i teraz złapał nie tylko je, ale także bokserki i jednym ruchem ściągnął obie rzeczy, obnażając częściowo stojącego członka. Kiedy już zaczęłam zastanawiać się, czy nie użyć ust, żeby postawić go całego, Cade podciągnął ubrania. Od pamiętnej pierwszej nocy robiłam mu dobrze ustami jeszcze kilka razy, ale nigdy już nie doprowadziłam go do orgazmu. Przerywał mi zawsze pod koniec, bo chciał dojść we mnie. Uwielbiałam to, w jak desperacki sposób odciągał mnie od siebie; jego naprężone mięśnie i gorące spojrzenie. Zawsze wchodził we mnie powoli i równie wolno się poruszał, celowo drażniąc tym mnie i siebie. Ściągnął spodnie – tym razem tylko spodnie – wyszedł z nich, skrzyżował ręce i czekał. Stanęłam przed nim, dotykając biustem jego klatki piersiowej. Nie mogłam się powstrzymać, by choć raz nie pocałować jego ciała, skóry nad sutkami. Potem odpięłam guziki swoich dżinsów, rozpięłam rozporek, zdjęłam je i kopnęłam na bok. Cade sięgnął do swoich bokserek, ale go powstrzymałam. – Pozwól, że ja to zrobię. Zsuwałam gumkę od bokserek i obniżałam się razem z nimi: na wysokość bioder, ud i kolan. Klęcząc przed nim, rzuciłam mu uwodzicielskie spojrzenie. Zanim zdążył się poruszyć, trzymałam już jego fiuta w ustach. Ssałam go mocno, wkładając coraz głębiej, do momentu, w którym zaczynałam się krztusić. Ugięły się pod nim kolana. Wtedy wstałam, zadowolona z własnego dzieła. Jego fiut był teraz twardy jak skała. Cade zrobił dokładnie to co ja. Ściągnął mi majtki, obniżając się razem z nimi. Klęknął przede mną, dotknął ustami mojej cipki i zaczął poruszać językiem. Wystarczył moment, żebym zadrżała, czując, jak robię się mokra. Wciąż miałam na sobie stanik. Cade wstał i przyglądał mi się

wyczekująco. Sięgnęłam za plecy, odpięłam sprzączki i wysunęłam ręce z ramiączek. Stanik leżał teraz na podłodze przy moich stopach. Cade pieścił moje piersi, kciukami pocierając sutki, które stawały się coraz twardsze. Przyciągnął mnie do siebie. Nasze usta złączyły się, a on całował mnie wygłodniale, tak jakby wcale nie uprawiał ze mną seksu niecałe dwie godziny wcześniej. Nieważne ile razy to robiliśmy, on zawsze kochał się ze mną, jakby to był nasz pierwszy raz; jakby nigdy nie miał dosyć. Nie przestawał mnie całować. Za każdym razem, kiedy już myślałam, że przestanie i rzuci mnie na łóżko, on wznawiał pocałunki. Gładził mnie dłońmi po plecach, trzymał w talii i przytulał. W końcu nie wytrzymałam i sama przerwałam pocałunek. Pchnęłam go na łóżko, na plecy i siadłam na nim okrakiem. Cade przesunął się pode mną. Poczułam szeroką główkę jego członka napierającą na moją cipkę. Wciągnęłam głęboko powietrze, kiedy wsunął we mnie jego czubek. Jednak odsunęłam się od niego. Zrobiłam to, co on zawsze robił mi: kazałam mu czekać. Uśmiechnęłam się do niego. Dłonie opierałam o jego klatkę piersiową, a czarne fale moich włosów opadały wokół jego twarzy. Jego dłonie krążyły po moim ciele: w górę i w dół kręgosłupa, po biodrach i udach. W końcu dotarły do piersi. Wtedy chwycił je, ściskał, podnosił, opuszczał i szczypał sutki. Wciąż unosiłam się nad nim, przez co nie mógł cały we mnie wejść. Tak naprawdę droczyłam się sama ze sobą. Chciałam, by był we mnie głęboko; by wypełnił mnie całą. – Boże, Ever. Pragnę tego. Muszę być już w tobie. Uniósł biodra, ale ja podniosłam się razem z nim, nie pozwalając mu na to. – Nie ruszaj się – wyszeptałam. – Zaczekaj. Cade zamarł, a ja pocałowałam go w usta. – Właściwie, w ogóle się nie ruszaj. Pozwól, że ja się wszystkim zajmę. Opuścił dłonie na moje biodra i chwycił mnie w zagięciu, w którym biodra łączą się z udami.

– Nie jestem pewien, czy dam radę… Zaczęłam poruszać udami. Wykonywałam nieznaczne ruchy, tak by nie mógł we mnie wejść. – Spróbuj, kochanie. Poczekałam, aż całkiem znieruchomieje, a wtedy jednym ruchem wbiłam go głęboko. Wypełnił mnie i rozciągnął. Musiałam przyzwyczaić się do jego rozmiaru. Gdy poczułam w swojej cipce jego ogromnego fiuta, nie mogłam oddychać, otworzyłam szeroko usta i zmarszczyłam brwi. Podniosłam się, opierając dłonie na jego brzuchu. Wtedy wysuwał się ze mnie, centymetr po centymetrze. Twardy i śliski ocierał się o moje wrażliwe miejsca. Zatrzymałam się, nie pozwalając, by wysunął się cały. Znowu opuściłam się gwałtownie i w tym momencie oboje jęknęliśmy. Kolejny raz był wolniejszy. Kiedy już miał we mnie wejść, wtuliłam twarz w jego szyję i przesunęłam lekko. Jego członek się rozciągnął. Gdy ześlizgiwałam się w dół, jego gruby członek otarł się o moją łechtaczkę. Nie byłam w stanie powstrzymać jęku. Zaczęłam powtarzać wolno ten ruch. Jego fiut pocierał łechtaczkę. Gdy poczułam, że zbliża się orgazm, wbiłam palce w jego mięśnie. Jednak nie chciałam przyśpieszać, nie chciałam zmieniać pozycji. Cade trząsł się i jęczał. Chciał zacząć napierać, przejąć kontrolę, ale mimo to słuchał się mnie i pozwalał, bym robiła, co chcę. – Dochodzisz? – zapytałam. – Ja już prawie. – Tak – chrząknął. – Ja też. – Dojdź dla mnie, Cade – powiedziałam, ześlizgując się w dół. Poczułam, że się napina, lekko przesuwa. Ujrzałam w jego oczach desperację. – Nie mogę – jęknął. – Nie w ten sposób. Nie w takiej pozycji. – Czy to cię boli? – Nie. Po prostu… Jestem w środku, ale nie mogę… Przerwałam mu swoim dyszeniem. Złączyłam nasze usta, kradnąc mu słowa i oddech. Czułam, że orgazm jest coraz bliżej.

Wciąż poruszałam się powoli, napierałam łechtaczką na jego fiuta. Pragnęłam poczuć go w sobie. Między jednym a drugim oddechem uderzyła mnie fala orgazmu. Przejęła nade mną kontrolę. Opuściłam się na niego, przyjmując go głęboko. Byłam strasznie mokra i śliska. On poruszał się we mnie głęboko, tak bardzo głęboko. Zacisnęłam zęby i z trudem powstrzymałam krzyk. Wszystko moje wnętrzności zatrzęsły się, a fala gorąca zalała moje ciało. Przechyliłam się do tyłu i usiadłam na łydkach. Unosiłam się i opadałam bez końca, przedłużałam swój orgazm. Nagle poczułam, jak Cade eksploduje. Jego członek zadrżał, rozszerzył się i wystrzelił. Poczułam ciepłą falę jego spermy. Podniosłam się i opadłam, krzycząc przez zęby. Cade jęczał razem ze mną. Trzymał mnie za biodra, pomagając mi podnosić się i pchając mnie w dół. Nasze biodra zderzały się ze sobą, a jego członek wbijał się we mnie. Nie mogłam już dłużej utrzymywać się w pozycji pionowej, więc opadłam na jego klatkę piersiową. Cała dygotałam, cipka drżała, mięśnie miałam jak z galarety. Cade wciąż napierał, dochodził i jęczał. W końcu i on znieruchomiał, i zaczął dyszeć. Po krótkiej ciszy uniosłam się lekko, a on wysunął się ze mnie. Przytuliłam się do niego. – Czyli będziemy razem mieszkać? – zapytałam. Cade zwlekał z odpowiedzią. – Mam jeszcze lepszy i bardziej szalony pomysł. Wiedziałam, co zamierza powiedzieć. Serce mi stanęło, byłam pewna, że powiem „tak”. – Jaki? – Wyjdziesz za mnie? Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale on kontynuował. – Zanim się zgodzisz, wiedz, że nie chcę, żebyśmy się zaręczyli. Chcę… Od razu zostać twoim mężem. Pobierzmy się jak najszybciej. Kupmy mieszkanie w Royal Oak. Po prostu… Pieprzmy to wszystko. Zacznijmy nasze wspólne życie. Nigdy nie będę chciał nikogo, nie pokocham nikogo prócz ciebie. Chcę,

żebyśmy przeżywali każdy dzień razem, jako jedność. Poczułam łzy napływające mi do oczu. – Cade, nie rób sobie ze mnie jaj. – W swoim głosie usłyszałam gniew, strach i zwątpienie. – Mówisz poważnie? Przesunął się w moją stronę i przygwoździł mnie do łóżka. Jego bursztynowe oczy błyszczały. – Nigdy niczego tak nie pragnąłem. Wiem, że to jest totalnie szalone. Dwa tygodnie temu zapukałem do twoich drzwi, a teraz proszę cię, żebyś za mnie wyszła. Kiedy stanąłem w twoich drzwiach i zobaczyłem cię pierwszy raz od czterech lat, wiedziałem, że już nigdy nie pokocham żadnej innej. Dwa tygodnie, tak, ale dla mnie to wieczność. Oplotłam ręce wokół jego szyi, a nasze nogi splotły się ze sobą. – Tak, Caden. Tak. Tak. – Wyszeptałam mu do ucha. – Tak, tak, tak, tak. Po tysiąckroć tak. Na zawsze tak. – Nie mam pierścionka. Nie wiem nawet, gdzie, oprócz Las Vegas, można wziąć szybki ślub. Oboje mamy zbliżające się egzaminy. Ale… – Nie obchodzi mnie to. Nie potrzebuję pierścionka. Chcę tylko być twoją żoną. Czułam się dziwnie, mówiąc te słowa. One po prostu wypłynęły z moich ust. Przeraziła mnie moja lekkomyślność. Cade wtulił twarz w moją szyję i się zaśmiał. – Cholera, to brzmi… dziwnie i wspaniale. Moją żoną. Mąż i żona. Ever Monroe. – Ever Monroe. – To brzmiało… idealnie. – Boże, podoba mi się. – Mnie też. Pocałował mnie, a ja odwzajemniłam pocałunek. Całowaliśmy się do momentu, aż żadne z nas nie mogło już złapać oddechu. Ale nie musieliśmy oddychać. Mieliśmy siebie, dzieliliśmy ze sobą oddechy, umysły, serca, ciała i wieczność.

na zawsze Zwariowałaś – wyszeptała mi do ucha Eden. – Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? Minęły cztery dni od oświadczyn Cadena. Akt ślubu został już podpisany. Moja siostra była naszym świadkiem. Stałyśmy razem w malutkiej kaplicy będącej częścią uroczego, znalezionego przez Cadena w internecie, hoteliku, który świadczył „usługi dla zakochanych” last minute. Udało mu się to zorganizować w zaledwie czterdzieści osiem godzin. Spodziewałam się raczej ślubu w urzędzie stanu cywilnego, ale oczywiście Caden mnie zaskoczył. – Może to, co robimy, jest szalone i last minute – powiedział – ale i tak zasługujesz chociaż na odrobinę romantyzmu. Powiedział, że mam zrobić się na bóstwo u kosmetyczki, a on zajmie się całą resztą. Posłuchałam go. Błagałam Eden, żeby poszła ze mną do fryzjera i na manikiur. Zgodziła się na to drugie, bo ja stawiałam. Kiedy próbowałam jej wszystko wyjaśnić, była pełna wątpliwości. Nie rozumiała mnie do końca, ale jako że było moją siostrą, pojechała z nami do hotelu i zgodziła się być naszym jedynym świadkiem i gościem. Stałam przed drzwiami kaplicy. Miałam na sobie prostą, kupioną w sklepie suknię ślubną; bez rękawów z dużym dekoltem. W ręku trzymałam bukiecik róż. Drżałam. – Ever? – Eden chwyciła mnie za ramię. – Wszystko w porządku? Nie musisz tego robić. Cade zrozumie. Nie mogłam oddychać. Miałam zaraz wyjść za mąż. Za Cadena. Ciągle nie mogłam pojąć, jak to się stało. Dopiero co spędzałam tygodnie z Willem, ukrywałam obrazy przedstawiające Cadena, sporadycznie wymieniałam z nim listy. Potem nagle uprawiałam z nim płomienny seks i zgodziłam się zostać jego żoną. To wszystko stało się w niecały miesiąc. Czy już do reszty zwariowałam? Czy obudzę się następnego dnia, żałując tej decyzji? Czy powiedzieć Cadenowi, że powinniśmy zaczekać?

Wyobraziłam sobie, jak mówię mu, że nie jestem gotowa. Wiedziałam, że i tak by mnie kochał. Zrozumiałby i uszanował moją decyzję. Ale… Ja byłam gotowa. Przerażona, zdenerwowana, roztrzęsiona, ale też podekscytowana i przejęta. Chciałam zobaczyć wyraz jego twarzy, gdy będę szła w jego stronę w sukni ślubnej, której jeszcze nie widział. Chwyciłam Eden za rękę i uścisnęłam ją. Patrzyła na mnie zmartwiona. – Chcę – powiedziałam. – Jestem gotowa. Po prostu się denerwuję. – Denerwujesz się? I prawidłowo! – rzuciła. – Zaraz wyjdziesz za mąż. Nie masz jeszcze dwudziestu lat. Nie powiedziałaś nawet tacie. Nie chciałam myśleć o swoim ojcu. Nie rozmawiałam z nim od sześciu miesięcy. Nie byłam na niego zła, po prostu ze sobą nie rozmawialiśmy. On bez przerwy pracował, ja byłam w szkole, my… Zwyczajnie nie mieliśmy ze sobą nic wspólnego. – Nie zamierzam. – Nie uważasz, że… Spojrzałam na nią wymownie. – Eden. Przestań gadać o tacie. Zaraz wyjdę za mąż za faceta, którego kocham, i tylko to się teraz liczy. Siostra podniosła ręce. – Dobra, dobra. Ja też bym go tutaj nie chciała. Cholera. Jego i tak przy nas nie było… – Nie chcę o nim rozmawiać. Porozmawiajmy o Cadenie. Chcę już tam wejść i ślubować mu miłość. Eden przyciągnęła mnie do siebie i przytuliła. Jej farbowane blond włosy gilgotały mnie po nosie. – Rozumiem, że tego właśnie chcesz. Bądź szczęśliwa, tylko to jest dla mnie ważne. Kochasz go? On cię kocha? To mi wystarcza. Oczywiście to jest szaleństwo, ale jeżeli dzięki temu staniesz się szczęśliwa, będę cię wspierać. Chyba jestem nawet trochę zazdrosna. W końcu niezłe z niego ciacho.

Udałam zazdrosną: – Odwal się, jest mój. Eden się zaśmiała. – Nie miałyśmy się wszystkim dzielić?! Może mogłabym pożyczyć go na… kilka minut? Rzuciłam jej gniewne spojrzenie. – Eden… poważnie. To nie jest zabawne. Odkąd skończyłyśmy dwanaście lat, nie dzieliłyśmy się nawet ubraniami. Siostra parsknęła. – Ev, przecież żartowałam. – Pchnęła mnie w stronę drzwi. – Idź już, wariatko. Wyjdź za swojego mężczyznę. Stanęła za mną, poprawiła brzeg mojej sukni i otworzyła drzwi. Wzięłam głęboki wdech i spojrzałam przed siebie. Przy ołtarzu czekał na mnie wysoki, postawny i uroczy mężczyzna. Niecałe dwadzieścia kroków później stałam naprzeciwko Cadena. Trzymałam go za ręce, patrzyłam w jego bursztynowe oczy i ledwo słyszałam słowa kapłana. Dotarło do mnie, że nadszedł czas na wypowiedzenie przysięgi ślubnej i udało mi się powtórzyć wszystkie słowa, nie roniąc ani jednej łzy. Rozkleiłam się dopiero, gdy usłyszałam, jak Cade przysięga mi miłość. W jego oczach widziałam szczerość; słyszałam ją też w jego głosie. Przysiągł, że będzie mnie kochał aż do śmierci, i wiedziałam, że tak właśnie będzie. Nie umiałam powstrzymać łez. Łkałam po cichu. Przetarłam palcem łzy, żeby nie zniszczyły makijażu, nad którym Eden tak ciężko pracowała. Wsunęłam obrączkę na jego palec. On zrobił to samo. Wybrane przez nas obrączki były proste, wykonane z białego złota. Nie dostałam pierścionka z diamentem, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Potrzebowałam tylko Cadena. Obiecał, że kiedyś kupi mi taki pierścionek. Pocałowaliśmy się. Długo nie mogliśmy się od siebie oderwać, więc kapłan i Eden spojrzeli w przeciwnym kierunku. Kiedy w końcu oderwałam się od niego zdyszana, Cade pogładził mnie kciukiem wzdłuż kości policzkowej. Następnie ujął

moją lewą dłoń w swoją, sięgnął do kieszeni garnituru i wyciągnął pierścionek. Była to cienka obrączka z białego złota z malutkim diamentem pośrodku. Patrzyłam na niego zszokowana. Nie mogłam mówić ani oddychać. Obserwowałam, jak wkłada mi pierścionek na palec i wsuwa go za obrączkę. – Może to niewiele, ale zasługujesz na diament. Nawet jeżeli jest to najmniejszy, jaki mieli w sklepie. Zarzuciłam mu ręce na szyję i przytuliłam go mocno. Wyszeptałam: – Jest idealny, Cade. Dziękuję. Boże, jesteś wspaniały. – Co prawda mówiłaś, że nie potrzebujesz pierścionka z diamentem, ale to nie znaczy, że go nie chciałaś, co? Wzruszyłam ramionami. – Tak, chyba trochę chciałam. To znaczy, jasne, oczywiście, że chciałam taki pierścionek. Każda dziewczyna marzy o pierścionku z diamentem. – Chcę, żebyś była szczęśliwa. – Oczy mu błyszczały. Podniósł mnie i obrócił. – Jest pani teraz już oficjalnie i na zawsze moja, pani Monroe. – Na zawsze – wyszeptałam, a nasze usta się złączyły. CADEN W hotelu zameldowaliśmy się już dzień przed ślubem. Mogliśmy zostać tam jeszcze jedną noc, ale miałem dla nas inne plany. Wszystko zależało od Ever. Nie zdradziłem jej, dokąd jedziemy. Powiedziałem, że to ostatnia niespodzianka. Uśmiechnęła się, ścisnęła moją dłoń i zgłośniła radio. Wiatr wpadający przez otwarte okna dżipa rozwiewał jej włosy. Zatrzymałem się na parkingu pod blokiem w centrum Royal Oak. Zaprowadziłem ją na korytarz i do windy. Wjechaliśmy na szóste piętro. Ever była cicha, ściskała moją dłoń i rozglądała się po korytarzu. Zapukałem do mieszkania numer sześćset dziewiętnaście. Otworzyła nam szczupła, starsza kobieta o bystrych szarych oczach i z rudym kucykiem na głowie. – Caden, Ever, zapraszam do środka. – Uścisnęła nasze

dłonie. – Moje gratulacje. Miłość młodych ludzi jest piękna. Ever spojrzała na mnie. – Caden? Co się dzieje? Gdzie jesteśmy? Kto to jest? – Nazywam się Lisa Scott. Jestem agentką nieruchomości pracującą dla Cadena. Prawnik moich rodziców zlecił Lisie sprzedaż ich domu. Chcąc zrealizować swój plan, od razu pomyślałem o niej. Pracowała nieprzerwanie od trzech dni, dzięki czemu udało jej się wszystko załatwić. – Agentka nieruchomości? Mówiłeś mi, że masz kogoś takiego? – spytała Ever. Była zdezorientowana. Rozumiałem jej strach. – Po śmierci taty Lisa sprzedała dom moich rodziców. Byłem wtedy w Wyoming, więc ona wszystkim się zajęła. – Odwróciłem się w stronę Ever. Chwyciłem ją za dłonie. – Ufasz mi? Skinęła głową, wzięła głęboki wdech i wypuściła powietrze. – Oczywiście, że tak. Po prostu nie bardzo rozumiem, co tu się dzieje. Lisa wtrąciła się do naszej rozmowy. – Cóż, może na początek rozejrzyjmy się po mieszkaniu. Zaprowadziła nas do salonu, pokazała otwartą kuchnię. W środku były sprzęty kuchenne ze stali nierdzewnej, ciemne granitowe blaty oraz lśniące szafki. Na jednej ze ścian salonu znajdowały się okna sięgające od podłogi do sufitu. Mieszkanie miało dwie sypialnie: dużą i małą. Nie odzywałem się, patrząc, jak Ever rozgląda się po nich i otwiera szafy. Obie sypialnie miały swoje łazienki z podwójnymi umywalkami. – Co to jest, Cade? Czemu tu jesteśmy? – Wskazała na mieszkanie. – To miejsce jest niesamowite, ale… Zdecydowanie nas na to nie stać. Tata dał mi trochę pieniędzy na życie w Cranbrook, ale one nie wystarczą nawet na zaliczkę. Spuściłem głowę. Nie chciałem jej tego tłumaczyć. Lisa zostawiła nas samych w głównej sypialni. Wziąłem głęboki wdech. – Kiedy tata zmarł, zostawił… ubezpieczenie na życie.

Mieszkałem z dziadkiem, pracowałem dla niego na czarno, a on mi za to płacił. Dzięki temu i pieniądzom z ubezpieczenia udało mi się spłacić szkołę. Mam wystarczająco dużo środków, żeby kupić dla nas to mieszkanie. Najpierw jednak chciałem się upewnić, czy ci się spodoba. Była zszokowana. Starała się oswoić z tą myślą. – To miejsce jest drogie, Cade. Jest wspaniałe, ale… Czy to nie zbyt wiele? Wzruszyłem ramionami. – Polisa rodziców była… Cóż, nie mogę powiedzieć, że jestem teraz tak bogaty, że mogę nie pracować do końca życia. Nic z tych rzeczy. Jest to jednak wystarczająca kwota. Jestem w stanie kupić to miejsce i skończyć szkołę. Poradzimy sobie, jeżeli oboje będziemy pracować i studiować. Szczególnie że kupuję to bez rat. Ever odwróciła się ode mnie i spojrzała przez okno. Na głównej ulicy tworzył się korek samochodów. – Jesteś pewien? Nie wydasz na to wszystkich swoich oszczędności? Stanąłem za nią, objąłem ją ramieniem i schowałem twarz w jej włosach. – To tylko pieniądze, Ev. Nasze wspólne wspomnienia są od nich ważniejsze. Chcesz ze mną tutaj mieszkać? – wyszeptałem jej do ucha. Odwróciła głowę i trąciła mnie nosem. – Druga sypialnia może być twoją pracownią. Będziesz mogła malować tam w swojej seksownej koszuli. Ja będę przychodził, zdejmował ją z ciebie i kochał się z tobą na podłodze. Zachichotała. – Możemy wstawić tam kanapę. Będziemy bzykać się na kanapie, potem ja będę dalej malowała, naga, a ty będziesz patrzył. – Podoba mi się ten plan. – Wtuliłem się w jej czarne loki i ugryzłem ją lekko w szyję. – Czy to znaczy, że się zgadzasz? Skinęła głową. – Tak, skarbie. Tak. Lisa przygotowała papiery i wręczyła nam klucze. Kiedy już

wszystko było załatwione, wyszła, jeszcze raz nam gratulując. Kolejne dni spędziliśmy na wybieraniu mebli. Do nowego mieszkania zwoziliśmy też różne przedmioty: jej i moje, a teraz już nasze. Czasem zastanawiałem się, jak to możliwe, że ta piękna, zmysłowa, wspaniała i utalentowana kobieta jest moją żoną. Po kilku dniach udało nam się złapać nowy rytm dnia. Wstawaliśmy rano, jedliśmy razem śniadanie, szliśmy osobno na zajęcia, wracaliśmy do domu i wspólnie przygotowywaliśmy kolację, uczyliśmy się, malowaliśmy i oglądaliśmy telewizję. Pewnego dnia, jakiś miesiąc od przeprowadzki, udałem się do miasta w poszukiwaniu pracy. Czegoś blisko domu, co wspomogłoby mój budżet, bo wiedziałem, że pieniądze z ubezpieczenia kiedyś się skończą. Cały dzień spędziłem poza domem. Wypełniałem podania i składałem CV. O czwartej byłem już wyczerpany, zestresowany i miałem dosyć uśmiechania się do obcych ludzi. Wróciłem do domu. Wszedłem do środka, zrzuciłem buty i zawołałem Ever. Nie odpowiedziała, ale usłyszałem głośną muzykę dobiegającą z jej pracowni. Wślizgnąłem się do środka, zamknąłem za sobą drzwi i obserwowałem, jak maluje. Miała na sobie tylko swoją koszulę zapinaną na guziki. Malując, bujała swoim zgrabnym tyłkiem w rytm muzyki, a dół koszuli ocierał się o jej uda. Przerwała taniec, żeby spojrzeć na obraz. Następnie zanurzyła pędzel w różowej plamie, rozmazała ją w poprzek płótna i skinęła głową. Z głośników leciał kawałek Flapper Girl The Lumineers. Ever zaczęła tańczyć i poruszać pędzlem w rytm piosenki. Nie byłem pewien, ile czasu stałem oparty o drzwi i oglądałem ją w akcji. Nie obchodziło mnie to. Czas nie był dla mnie istotny. Liczyła się tylko Ever. W przerwie między piosenkami Ever usłyszała, jak przesuwam stopą po dywanie. Odwróciła się, uśmiechnęła, pomachała mi pędzlem i przypadkowo umazała się farbą na czole. Zaśmiałem się i zbliżyłem do niej, marszcząc stopami brezent, który położyła wcześniej na podłodze. Kiedy Ever patrzyła, jak idę w jej kierunku, jej źrenice

rozszerzyły się, a oddech zrobił się płytki. Wziąłem od niej pędzel i paletę i położyłem je na podłodze. Wyciągnęła w moją stronę rękę, ale gdy zauważyła, że ma farbę na palcach, cofnęła ją. Uśmiechnąłem się do niej szeroko, chwyciłem ją za dłoń i rozmazałem farbę na swoim policzku. Zaśmiała się i wytarła palce o swoją koszulę. Ująłem jej dłonie w swoje i pocałowałem ją w kark, potem w szyję i nad zagłębieniem przy obojczyku. Wciągnęła powietrze i złapała mnie z tyłu głowy. Odpiąłem pierwszy guzik jej koszuli, potem następny. Przy każdym przerywałem, żeby pocałować odsłaniające się ciało. Kolejny guzik. Teraz jej piersi były już nagie, a ja ssałem jej twarde sutki. Następny guzik. Jeszcze dwa. Między nami nie było już nic. Całkiem rozpięta koszula zwisała jej z ramion. Rozejrzałem się wokół. Chciałem się upewnić, że okna są zasłonięte. Była moja i nikt inny nie miał prawa widzieć jej nagiego ciała ani tego, co planowałem z nią zrobić. Wykonałem krok w jej stronę, a ona się wycofała. Podszedłem jeszcze bliżej, ona znów się cofnęła. Stała teraz plecami do lustra. Wisiało za sztalugą, ponieważ potrzebowała go do pracy nad autoportretami. – Odwróć się – powiedziałem. Posłuchała mnie. Obserwowałem, jak otwiera szeroko oczy, widząc nasze odbicie. Swoje nagie ciało między brzegami koszuli, obfity i blady biust, ciemnoróżowe brodawki ze stojącymi sutkami, płaski brzuch i szerokie uda. Wciągnęła głęboko powietrze, kiedy zacząłem przesuwać dłonie w dół jej ciała, dotykając piersi, podbrzusza i cipki. Była ogolona. Uwielbiałem dotykać dopiero co ogoloną, gładką i miękką skórę. Jej wargi sromowe błagały, żebym je otworzył i wślizgnął się między nie. – Widzisz nas? – zapytałem. – Widzisz, jacy jesteśmy wspaniali. Jak idealnie wpasowujesz się w moje ręce? Skinęła głową. Jej nozdrza rozszerzyły się, a zielone oczy pociemniały. – Pragnę cię. Rozbierz się, Cade. Dotykaj mnie. Wsadź we mnie swojego fiuta.

Szybko się rozebrałem. Ever odwróciła się, chwyciła mojego fiuta, zaczęła go pocierać i pieścić. Kiedy chciała wziąć go do ust, przerwałem jej. – Nie, nie, skarbie. Nie tym razem. – Obróciłem ją twarzą do lustra. – Właśnie tak. Patrz na nas. Przesunąłem dłońmi po jej ciele i chwyciłem piersi. Potem niżej, by wsunąć w nią palec. Jęknęła, wygięła szyję i plecy, wijąc się pod wpływem mojego dotyku. Miała zamknięte oczy. – Nie, Ever. Otwórz oczy. Patrz na nas. Otworzyła gwałtownie oczy. Obserwowała, jak poruszam w niej palcami, pocieram łechtaczkę, sięgam głębiej, by dotrzeć do punktu G, i doprowadzam ją na skraj orgazmu. Chwyciłem ją za uda i przyciągnąłem do siebie jej tyłek. Ever rozstawiła nogi, pochyliła się do przodu i nie odrywała wzroku ode mnie, od nas. Ja też patrzyłem na nasze odbicie w lustrze, kiedy wsuwałem fiuta do jej gładkiej cipki. Wszedłem głębiej, wykonywałem powolne głębokie ruchy. Gdy to zrobiłem, Ever otworzyła szeroko usta. – Boże… Cade. Cade. Tak, pieprz mnie. Tak – jęczała i mruczała. Dłonie opierała o ścianę obok lustra. Ciężko mi było się wstrzymywać i zachowywać wolne tempo. Oszalałem, widząc przed sobą jej wygięte ciało i rozszerzone pośladki dotykające moich ud. Spojrzałem w lustro: przy każdym moim pchnięciu jej piersi bujały się i podskakiwały. Między jej nogami dostrzegłem fragment swoich. Oczy i usta Ever były szeroko otwarte. Miała seksowny i wygłodniały wyraz twarzy. Musiałem posuwać ją mocniej. Podobało jej się to. Błagała o więcej. Krzyczała moje imię. Wysunąłem się z jej ciasnej mokrej cipki. Kiedy obserwowałem, jak mój członek wchodzi i wychodzi gładko z jej cipki, prawie doszedłem. – Cade… Boże, to jest wspaniałe. Chcę więcej. Ostrzej. Zrób coś szalonego. Coś ostrego. Pieprz mnie, Cade. Pieprz mnie ostro. Jęknąłem. Prawie doszedłem, słysząc jej słowa. – Czego chcesz, skarbie? Co mam zrobić? Zaczęła znowu na mnie napierać. Nie przestawała patrzeć

głęboko w oczy. – Nie wiem… Boże… Daj mi klapsa? Chwyć za tyłek? Pieściłem jej pośladki, zagłębiając się w jej cipkę. Potem klepnąłem ją w lewy pośladek. Zrobiłem to na tyle mocno, że dało się słyszeć donośny klaps. Ever krzyknęła, ale nie było to spowodowane bólem. – Boże, tak! Powtórz to! – wysapała. Klepnąłem ją jeszcze jeden raz, drugi… – Dotykaj mnie, Cade. Wiesz, czego chcę. Wiedziałem. Zwolniłem tempo, starałem się wstrzymywać. Przesuwałem środkowy palec między jej pośladkami. – Tak. Właśnie tak. Pieść mnie. Wiesz, że zaraz dojdę. Zatrzymałem palec na ciasnej i gorącej dziurce. Ever zadrżała. Jej ruchy słabły. Westchnęła, jęknęła, a potem podniosła się na palcach i zaczęła napierać na mój palec. – Lubisz to? – spytałem. – Podoba ci się? Nacisnęłam mocniej, poruszałem palcem i poczułem, jak mięśnie się rozluźniają. Koniuszek palca wślizgnął się do środka. Ever wydała długi i głośny jęk. Oparła czoło o lustro. Cała drżała. – Tak, Cade… Strasznie mi się podoba. Nie masz pojęcia, jak bardzo. Jesteś we mnie. Wypełniasz mnie całą. Wszędzie. Zaraz dojdę. Masz idealny rozmiar. I ten palec pieszczący mój tyłek… Cudownie. Musiałem zwolnić, spiąć mięśnie, wstrzymać się. Chciałem, żeby doszła pierwsza; żebyśmy zrobili to razem. Mało już jej brakowało. Czekałem na nią. Odepchnęła się od lustra, otworzyła oczy i natrafiła na mój wzrok. Ruszałem palcem coraz mocniej i głębiej. Z każdym moim pchnięciem jej jęki stawały się dłuższe i głośniejsze. – Mów do mnie, Cade. Chcę słyszeć twój głos, gdy będę dochodzić. Wolną ręką chwyciłem jedną z jej dużych, bujających się piersi. – Tak mi w tobie dobrze, Ever. Tak dobrze. – Sprośne gadki

nie wychodziły mi tak dobrze, jak jej. Nauczenie się tego zajęło mi trochę czasu. – Uwielbiam patrzeć, jak twoje piersi falują, kiedy cię pieprzę. Ever zmieniła tempo. Wolne i gładkie ruchy stały się szybkie i ostre. Dzięki temu jej biust falował jeszcze bardziej. Zrobiła to dla mnie. W zamian zacząłem wkładać i wyjmować palec, naśladując ruchy mojego członka. – Tak, mała, właśnie tak. Uwielbiam to. – Puściłem jej pierś i patrzyłem, jak obie bujają się i falują. – Już nie wytrzymam, Ev. Zaraz dojdę. Nie dam rady już dłużej się powstrzymywać. Ever miała zadyszkę. Oboje byliśmy spoceni i śliscy. Nasz pot mieszał się ze sobą. – Nie wstrzymuj się, Cade. Masz teraz dla mnie dojść. Pieprz mnie tak mocno, że nie będziesz mógł przestać. Mój palec znajdował się w niej na głębokości trzech centymetrów. Stopniowo wpychałem go głębiej, a ona jęczała przy każdym jego ruchu. – Uwielbiam twój tyłek, Ev. Twoja dziurka jest tak ciasna, że prawie nie mogę już poruszać palcem. Czułem, że zaraz eksploduję. Moje słowa stawały się odległe. Coraz szybciej poruszałem biodrami. Jej tyłek odbijał się ode mnie z każdym pchnięciem. Obserwowałem w lustrze, jak jej piersi falują pięknie w rytm naszej miłości. – Już prawie, skarbie. Tak twardy, tak głęboko w tobie… Boże, cholera, dochodzę. Dochodzę właśnie teraz, Ever. Zrób to ze mną, skarbie… W tle leciał kawałek If You Want Me Glena Hansarda i Markéty Irgalovej. Mój mózg skupił się nagle na tych dźwiękach. – Caden… Caden… – Ever kołysała się do tyłu, dorównując mi tempa. Zaspokajała mnie w cudowny sposób, a i tak ciągle było mi mało. Czułem jej drżenie, mięśnie zaciskające się wokół członka i palca. – Dochodzę, skarbie… Czuję, jak we mnie eksplodujesz, Caden. Pieprz mnie mocniej, nie przerywaj, proszę… To, co mówiła, powodowało, że wariowałem, byłem nie do

powstrzymania. Doszedłem w rytm jej słów. Powtarzała moje imię. Napierała na mnie, na mojego śliskiego fiuta, dyszała, krzyczała. Nie mogłem oderwać wzroku od obrazu w lustrze: od nas, ode mnie stojącego za nią, jej napinającej się twarzy, falujących piersi i delikatnej, bladej skóry. Nic, ale to nic, czego doświadczyłem w życiu, nie było tak wspaniałe. Nigdy. Nasze spojrzenia się spotkały. Doszliśmy w tym samym momencie. Czas zwolnił, zatrzymał się. W lśniących, zielonych oczach Ever ujrzałem miłość, którą trudno opisać słowami; potężną, przepełniającą, a równocześnie czułą. Spróbowałem zrobić minę, która oddałaby to, co czułem: narastające pożądanie względem tej kobiety. Wspaniałej osoby, która oddała mi się całkowicie i w pełni mi zaufała. Zwolniliśmy tempo, wyszedłem z niej i przyciągnąłem ją do siebie. Mimo że trzęsły mi się kolana, byłem zdyszany i cały pokryty kroplami potu, podniosłem ją, zaniosłem do naszej sypialni i położyłem delikatnie na łóżku. Wtuliła się we mnie i gładziła mnie po całym ciele. – Kocham cię, Ever. Żałuję, że nie ma mocniejszych słów, którymi mógłbym wyrazić to, co czuję. Uniosła twarz i spojrzała na mnie. – Właśnie to zrobiłeś, skarbie. Uśmiechnąłem się szeroko. – To było szaleństwo. – Szaleńcze bzykanie? – Też. – Ucałowałem jej skroń, czoło i kości policzkowe. – To było coś więcej niż bzykanie, Ever. Dużo więcej. Wzruszyła ramionami. – To tylko słowo, Cade. W naszym przypadku wszystko, co robimy, jest… czymś więcej. Nie uprawiamy seksu, tylko się kochamy, bo robiąc to, wyrażamy nasze uczucia. Zawsze, niezależnie od sposobu, w jaki to akurat robimy. Kochamy się, kiedy robimy to wolno i delikatnie, ale też ostro i namiętnie. Pieprzymy się, posuwamy, bzykamy. Można to różnie nazywać. To, co robimy, jest czyste i idealne. Uwielbiam uprawiać z tobą

seks i nie jest dla mnie ważne, jak to nazwiemy. Lubię słowo „pieprzenie”, bo… Nie wiem. Z jakiegoś powodu mnie podnieca. Nie umiem tego lepiej wytłumaczyć. Uwielbiam się z tobą pieprzyć i uwielbiam, jak ty mnie pieprzysz. Najważniejsze, że dotyczy to ciebie i mnie. To, jak to nazwiemy, nie sprawi, że stanie się dla mnie mniej znaczące. Pocałowała mój mostek. Ręką przejechała po brzuchu, zatrzymała się na członku i zaczęła go dotykać. Jej usta wędrujące po mojej skórze były gorące i wilgotne, dłoń delikatna. Podniecałem się, gdy pieściła mnie palcami. Kiedy całowała mój tors i dotykała twardniejącego fiuta, zastanawiałem się, czy kiedykolwiek się do tego przyzwyczaję. Czy uznam, że to mi się należy, albo czy zacznie mnie to nudzić. Nie byłem w stanie sobie tego wyobrazić. Seks i pocałunki z każdym razem były lepsze. Zawsze kiedy dochodziliśmy razem, czułem, że jest mi jeszcze bliższa. – Nie możesz… Nie możesz mnie nigdy opuścić, Ever – wyszeptałem gwałtownie i rozpaczliwie. Przerwała i spojrzała na mnie. Jej oczy błyszczały. – Nigdy, Caden. Nigdy. Obiecuję, że nigdy ciebie nie opuszczę. EVER Z pracowni dobiegały nas delikatne dźwięki kawałka Little House Amandy Seyfried. Cade miał zamknięte oczy, ale wiedziałam, że nie śpi. Ja nie mogłam zamknąć swoich, ponieważ ciągle podziwiałam jego ciało. Nie byłam w stanie przestać go dotykać. Jego członek robił się coraz twardszy, odpowiadając na mój dotyk. Chciałam, żeby to trwało wiecznie: oczekiwanie, całkowite zaspokojenie, upojenie miłością. Jednocześnie ciągle było mi mało, byłam gotowa, żeby jeszcze raz poczuć go w sobie; żeby mnie wypełnił i zaspokoił. Niestety chciało mi się siku. Wyszeptałam: – Zaraz wracam. Cade mruknął cicho, dając znać, że usłyszał. Poszłam więc

do łazienki, przy okazji trochę się odświeżyłam. Kiedy weszłam do pokoju, odwrócił się w moją stronę i patrzył, jak do niego podchodzę. Specjalnie dla niego zaczęłam bujać udami. Rozpłynęłam się, widząc, jak się do mnie uśmiecha. Niesamowite, jak bardzo mnie pragnął, potrzebował i odpowiadał na moje pieszczoty. Wystarczył najmniejszy dotyk lub pocałunek, by zaczął jęczeć, mruczeć i się podniecać. Wystarczyły sekundy mojego dotyku, a już dochodził. Bycie z nim było jak narkotyk. Cała należałam do niego. Znał mnie, kontrolował moje ciało, miał je na własność. Zaspokajał mnie. Dawałam mu wszystko, co mogłam, a on odpowiadał tym samym. Dzięki temu każdym dotykiem, pocałunkiem, każdą chwilą spędzoną nago doprowadzaliśmy się do ekstazy. Wszystkie te myśli przeszły mi przez głowę, kiedy wchodziłam do naszego łóżka. Położyłam się na boku, opierając plecy o jego tors. Caden ucałował mnie w ramię, po czym odgarnął moje włosy i pocałował jeszcze ucho i szyję. Kiedy chwycił moje piersi, sutki zabolały mnie, czekając na jego dotyk. Ocierałam się udami o jego krocze. Robiąc to, czułam, jak jego twardy fiut obija się o mój tyłek. Przez chwilę zastanawiałam się, jakby to było uprawiać z nim seks analny, ale rozproszyły mnie ruchy, jakie wykonywał wokół mojego podbrzusza. Jęknęłam, kiedy jego palce powędrowały niżej, przez ogolony wzgórek łonowy wprost między czułe wargi. Spowodował, że znów byłam mokra i napalona. – Boże, Cade… – jęknęłam. – Pragnę ciebie. – Już mi stoi – wyszeptał mi do ucha. – Tak szybko. Co ty ze mną robisz? – To, co ty wcześniej zrobiłeś mi. Mówiąc te słowa, napierałam na jego dłoń. Wiłam się wokół jego środkowych palców, dyszałam i czułam, że zbliża się orgazm. Sięgnęłam za siebie i złapałam jego gorącego i śliskiego fiuta. Uniosłam się lekko i założyłam nogę za jego udo. Ugryzł mnie w ucho i wydyszał moje imię:

– Ever… Poczułam, jak jego ogromny fiut wsuwa się we mnie. Znów byłam kompletna. Wypełniona przez niego. Nie musieliśmy nic mówić. Automatycznie zmieniliśmy pozycję. Leżałam na nim, opierając plecy o jego klatkę piersiową. Miałam ugięte kolana, głowę opierałam o jego ramiona, a tyłek o krocze. Był teraz we mnie głębiej niż kiedykolwiek. Palcami nieprzerwanie krążył wokół mojej nabrzmiałej i pulsującej łechtaczki. Przez niego byłam tak mokra, że jego nabrzmiały członek wyślizgiwał się ze mnie i wchodził z powrotem, chlupocząc. – Cholera… Ever, jesteś taka… soczysta. – Zaśmiał się z własnych słów. – Tak mokra, specjalnie dla mnie. Czujesz, jak się w ciebie wślizguję. – Tak… Czuję… Jesteś tak głęboko, Cade – wysapałam. – Prawie za głęboko, ale to mi się podoba. Zwolnij, skarbie. Kochaj się ze mną najwolniej, jak potrafisz. Wił się powoli, niczym ruch gwiazd na niebie. Pieścił mnie każdą cząstką swojego ciała. Miałam w sobie jego palce, fiuta, jego dłonie na brzuchu i piersiach. Szczypał sutki, całował szyję i ucho. Odwróciłam głowę i nasze usta się złączyły. Całując mnie, kradł moją duszę; chodź tak naprawdę ona już od dawno należała do niego. Dochodziłam. Cade wciąż wślizgiwał się we mnie powoli, całował mnie, nasze języki tańczyły. Trzymał moje piersi, pieścił je i ugniatał. Jego palce krążyły wokół łechtaczki, wywołując u mnie mokre pożądanie. Kolejny pulsujący orgazm, tym razem silniejszy. I trzeci, napływający niczym potężna fala. Nie rozumiałam, co się dzieje. Skąd te małe, nachodzące na siebie orgazmy, pojawiające się jeden po drugim. W końcu dotarło do mnie, że to tylko fale, który spowodują, że będę szczytować jak jeszcze nigdy do tej pory. Ześlizgnęłam się lekko w dół, wbiłam pięty w łóżko, napierałam na niego biodrami, trzymałam się go mocno. Ręce

miałam nad głową. Całowałam go namiętnie. Kolejne fale rozkoszy przetaczały się przez moje ciało. Ich narastająca siła zapierała mi dech w piersiach. Cade wciąż poruszał się w tym samym wolnym tempie. Wariowałam, czując, że zbliża się apogeum. Poruszałam się, pragnąc, by przyspieszył, by stał się bardziej agresywny, ale nie słuchał mnie. Kontynuował wolne ruchy. Przywarłam do jego ust. Nie całowałam go, ale podgryzałam jego dolną wargę. Dyszałam, wiłam się bezradnie. To wszystko trwało wieki. Poruszaliśmy się w ciszy zakłócanej jedynie przez nasze oddechy, uderzenia ciał i ledwie słyszalną muzykę. Po raz pierwszy byliśmy cicho. Oboje czuliśmy, że ta chwila jest wyjątkowa i nigdy jej nie zapomnimy. Poczułam, że jego mięśnie się napinają. Czułam w sobie nabrzmiałego członka. Cade zaczynał drżeć. Trzymałam go za kark, podciągałam się, unosząc biodra w górę i w dół. Jego ruchy stawały się coraz ostrzejsze, wbijał się we mnie z potężną siłą. Coraz głębiej i mocniej, ale wciąż powoli. Nasze usta były otwarte i dotykały się; dzieliliśmy się oddechem. Nie odrywaliśmy od siebie wzroku. Nie pojmowałam, co się z nami dzieje. Jak to możliwe, że czułam z nim tak wielką więź, jakby jego dusza oplotła moje serce. Cade doszedł, stękając cicho. Jęknął i wyszeptał moje imię. Tym razem ja byłam głośna: krzyczałam. Chwilę później usłyszałam, jak z jego piersi zaczyna wydobywać się pomruk. Wtedy również zaczęłam mruczeć. Poruszaliśmy się w idealnym synchronie. Nasze głosy stawały się coraz głośniejsze. W końcu Cade ryczał jak lew, a ja wrzeszczałam zdyszanym głosem. Całkowicie straciłam nad sobą kontrolę. Liczyła się tylko ta chwili i my. Jeszcze głośniej: Cade ryczał i wył, ja krzyczałam. Wcześniejsze fale rozkoszy połączyły się teraz w jedną wielką, zalewającą każdą synapsę i cząsteczkę mojego ciała. Miałam ściśnięte mięśnie brzucha, a moja cipka zacisnęła się wokół jego fiuta. Krzyknął i stracił nad sobą kontrolę. Wbijał się

we mnie z całej siły. Trzęsłam się, ale dorównywałam mu tempem. Poruszałam biodrami, cały ciężar oparłam na swoich piętach i jego klatce piersiowej. Wciskałam się w niego ostatkiem sił. Ogarnął nas szał. Namiętność wybuchła w nas niczym bomba atomowa. Działo się coś przedziwnego. Świat krążył wokół nas. Tworzyliśmy wspólnie coś, czego nie dało się opisać słowami. Coś prawdziwego i czystego. Rozdarła się kurtyna między ziemią a niebem. Widzieliśmy wieczność, twarz Boga, nieskończoność. Płakałam i czułam jego łzy na swoim policzku. Bursztynowe oczy Cadena były mokre od płaczu. Wiedziałam, że moje wyglądają tak samo. Nasza miłość zamieniła się w płyn, który wyciekał ze wszystkich możliwych miejsc. Z porów w skórze jako pot, z oczu jako łzy i z najbardziej intymnych miejsc jako sperma. – Ever… – wyszeptał. Te dwie sylaby przepełnione były silnymi emocjami. – Caden – odpowiedziałam cicho. Oddech, pot, łzy, miłość. Nieprzerwana więź. Wieczność. Spaliśmy i śniliśmy. Nasze ciała i dusze tworzyły jedność.

arpeggio, zejście CADEN „Noc wigilijna…” Na drogach było koszmarnie. Właściwie był jeden dzień przed nocą wigilijną, ale to mała różnica. Odkąd pamiętam, nienawidziłem tego wiersza. Podobał mi się tylko recytowany przez Clarka Griswolda w filmie Witaj, Święty Mikołaju. Wracaliśmy z Ever do domu po zakupach i późnej kolacji. Panowała zamieć śnieżna. Sypało tak, że widoczność była ograniczona do trzystu metrów. Jechałem drogą I-75 niecałe pięćdziesiąt kilometrów na godzinę. Modliłem się, żeby nie zachciało mi się siku, i przeklinałem śnieg. Ever siedziała obok mnie na siedzeniu pasażera. Stopy oparła o deskę rozdzielczą, ekran telefonu rzucał białą poświatę na jej twarz. Pisała do kogoś, pewnie do Eden. Moja żona kłóciła się ze swoją bliźniaczką już od tygodnia. W SMS-ach sprzeczały się o to, czy powinniśmy z Ever pojechać na święta do domu pana Eliota i czy powiemy mu o naszym małżeństwie. Ever nie chciała jechać, a już na pewno nie chciała mówić mu o ślubie. Twierdziła, że nie widzi w tym sensu. Od czasu jej ostatniego spotkania z ojcem minęło wiele miesięcy. Nie zrobił nic, żeby się z nią spotkać lub chociaż skontaktować. Widziałem go tylko raz w życiu, sześć lat temu na parkingu przy Interlochen. Rozumiałem jej gniew i frustrację. W zasadzie ich drogi rozeszły się wiele lat temu i od tego czasu nic się nie zmieniło. Ever twierdziła, że nie była na niego zła z żadnego konkretnego powodu; że zwyczajnie nie zależało jej na spotkaniach. Nie do końca w to wierzyłem. On był jej ojcem. Bolało ją to, że wolał spędzać długie godziny w pracy niż widywać się ze swoimi córkami. Sam nie miałem rodziców, dlatego chciałem, żeby spróbowała naprawić tę relację, nim będzie za późno. Powinna to zrobić, zanim całkiem go straci. Oczywiście powiedziałem jej to. Wtedy doszło między nami do pierwszej poważnej kłótni. Obstawałem przy swoim, byłem

nieugięty. Martwiło mnie to, jak bardzo była uparta; to, że nie chciała przyznać, że jest zła na ojca. Ona za to była wściekła na mnie, bo próbowałem zmusić ją do zrobienia czegoś, na co nie miała ochoty. Ta kłótnia trwała trzy dni. Trzy dni napiętej ciszy. Dzisiejsze zakupy i kolacja były… niezręczne. Prawie w ogóle się do mnie nie odzywała. Wychyliłem się za kierownicę, próbując dojrzeć drogę zza śniegu. Postanowiłem zakończyć wreszcie panującą między nami ciszę. – Słuchaj, skarbie – zacząłem, rzucając na nią okiem. – Po pierwsze, przepraszam, że cię zdenerwowałem. – W porządku – powiedziała, nie odrywając wzroku od telefonu. – Chyba jednak nie. – Znów na nią spojrzałem. – Po prostu nie chcę, żebyś czegoś żałowała, a będzie tak, jeżeli nie naprawisz relacji z ojcem. – Jeżeli próbujesz mnie w ten sposób przeprosić, to musisz wiedzieć, że nie idzie ci zbyt dobrze. – Możesz odłożyć ten telefon i porozmawiać ze mną? Westchnęła i w końcu na mnie spojrzała. – Przecież z tobą rozmawiam. Nie muszę wyłączać telefonu, żeby to robić. – Nie słuchasz mnie. – To dlatego, że nie mówisz nic wartego uwagi. – Ever zsunęła stopy z deski rozdzielczej i się przeciągnęła. – Boże, co za pogoda. W takim tempie dotarcie do domu zajmie nam jeszcze kolejną godzinę. Normalnie pokonanie trasy z naszego mieszkania w centrum Royal Oak do sklepu Somerset zajmowało niecałe pół godziny. Ta podróż trwała już ponad trzydzieści minut, a nie byliśmy nawet w połowie drogi. – To prawda, jest okropnie. – Przetarłem twarz. – Ever, słuchaj. Przepraszam. To twoja decyzja, twoje życie i twoja sprawa. Nic więcej już na ten temat nie powiem. Jeżeli nie chcesz jechać jutro do ojca, zaakceptuję to. Kocham cię i zwyczajnie…

Chciałbym, żebyś zbliżyła się do niego, nim będzie za późno. Rzuciła mi groźne spojrzenie i otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale podniosłem dłonie w geście kapitulacji. – Wiesz, co myślę, dlatego nic więcej nie powiem. Nie chcę się już z tobą kłócić. Oparła głowę o zagłówek, zamknęła oczy i przełknęła ślinę. – Ja też już nie chcę. Nie mogłam już tego znieść. – Objęła mnie ramieniem i oparła głowę na moim bicepsie. – Dobijało mnie to, że byłam na ciebie zła, bo bardzo tego nie chciałam, a nie umiałam tego zmienić. On mnie zostawił, Cade. Mnie i Eden. Od śmierci mamy pracuje siedem dni w tygodniu, od piątej rano do dziesiątej albo jedenastej w nocy. Czasami nocuje w pracy. Nie rozmawia z nami. Nie dzwoni, nie pisze SMS-ów, nie wysyła mejli. Nie wspomnę nawet o odwiedzinach. Przestało mu zależeć, Cade, a ja nie wiem, jak to naprawić. Jest moim ojcem. Kocham go. Przynajmniej chcę go kochać. Nie wiem jednak, jak kochać kogoś, kto się ode mnie odsunął, kto mnie nie chce i nie kocha. Czułem się okropnie, słysząc jej smutny głos. – Przykro mi, kochanie. Bardzo mi przykro. Wiem, że to straszna bzdura. Też nie mam pojęcia, jak miałabyś to naprawić. Może… Nie wiem. Pojedź tam ze mną jutro i spróbuj się z nim dogadać. Powiedz mu, co czujesz i że chcesz odzyskać swojego ojca. Nie wiem. Nie chcę mówić ci, co masz robić, skarbie. Po prostu boli mnie, gdy widzę, jak się martwisz. Wiem, że ta sytuacja z ojcem jest dla ciebie dużo trudniejsza, niż wskazywałoby na to twoje zachowanie. – Masz rację. Wiem, że masz rację. – Wzięła kilka głębokich wdechów, wyprostowała się i wytarła oczy. – Dobra. Niech będzie. Pojedziemy. Ale nie masz najmniejszych szans, żebym powiedziała mu o naszym ślubie. Nie wstydzę się tego, tylko… – Wszystko w swoim czasie – wtrąciłem się. – Jasne, rozumiem. Złapała mnie za rękę. – Dziękuję, skarbie. Kocham cię. Popatrzyłem na nią i się uśmiechnąłem.

– Ja ciebie też. Skupmy się na najbliższej przyszłości, dobrze? Skinęła głowę i jechaliśmy dalej w ciszy. W końcu pogodzeni. EVER Cade był nerwowy, spięty. Grzebał w talerzu i potrząsał nogą pod stołem. Tata… zachowywał się tak samo. Na nikogo nie patrzył ani się nie odzywał. Wpychał tylko jedzenie do ust. Eden dzielnie próbowała sprowokować jakieś rozmowy, ale za każdym razem ponosiła klęskę. – Widziałam wczoraj taki film – powiedziała, biorąc zdecydowanie za duży łyk wina. – Nawet nie wiem, jak się nazywał. Grał w nim Ryan Phillippe i ta ruda z serialu Z Archiwum X. Jak ona się nazywała? Gillian… Gillian Anderson? Tak. Występowali tam też inni znani aktórzy. Nie pamiętam dokładnie kto. Był kręcony dawno temu. Późne lata dziewięćdziesiąte? O jakichś ludziach i ich historiach. Postać grana przez Phillippe’a, chyba przez niego, miała taką fajną kwestię: „Rozmawianie o miłości jest jak tańczenie o architekturze”. Strasznie mi się to spodobało. Nie da się tak naprawdę mówić o miłości, nie? No nie da się. W każdym razie ja tak uważam. Przewróciłam oczami i spojrzałam na nią, próbując sprawić, żeby się zamknęła. Załapała, o co mi chodziło, ale zignorowała to i mówiła dalej. – Nie pamiętam nawet tytułu tego filmu. Leciał w nocy na jakimś mało znanym kanale. – Przerwała, żeby napić się wina. – Właśnie dotarło do mnie, że nie mówił tego Ryan Phillippe. To była… Angelina Jolie. Tak, właśnie ona. Gdybym tylko mogła przypomnieć sobie tytuł tego cholernego filmu. – Gra w serca – wtrącił Cade, nie odrywając wzroku od talerza. – Też to oglądałem. Puszczali go w środku nocy. Grają tam chyba wszyscy. Sean Connery i ten koleś… Taki charakterystyczny aktor. Jay Mohr? Nawet Ellen Burstyn. Spojrzałam na niego, starając się ukryć swoją irytację.

– Kiedy go widziałeś? Wzruszył ramionami. – W czwartek? Spałaś już. Nie mogłem zasnąć, więc skakałem po kanałach i trafiłem na ten film. Był dość chaotyczny, ale dobry. Tata upuścił widelec na talerz, robiąc przy tym sporo hałasu. – Czy my ciągle rozmawiamy o tym filmie? – Odsunął talerz. – Czy on ma coś wspólnego z nami? – To pytanie skierował do Eden. Siostra zmarszczyła brwi. – Chciałam tylko… zacząć jakąś rozmową. Zachowujecie się bardzo dziwnie. Ktoś musiał w końcu coś powiedzieć. Tata przeczesał dłonią swoje przerzedzone włosy. – Zachowujemy się normalnie, Eden. Wszystko gra. Po prostu jemy. – Tato. Normalnie? Przecież panuje tu strasznie napięta atmosfera. Wtedy się zaczęło. Spojrzałam na Cadena. Ciągle grzebał w talerzu, udając, że je. – Wcale nie. – Tata zamieszał winem w kieliszku, gapiąc się na czerwony płyn. Eden westchnęła, opuściła głowę i położyła dłonie na stole. – Poważnie? Atmosfera nie jest napięta? Jak to niby możliwe? Ostatni raz widziałyśmy cię latem w dniu naszych urodzin. Tata się skrzywił. – Byłem… – Zajęty. – Eden dokończyła za niego. – Wiem. Problem w tym, tato, że byłeś zajęty całe nasze życie. – Eden, to nie jest dobry moment na takie rozmowy. Mamy gościa. – Wskazał kieliszkiem na Cadena. – Tak, ale on w sumie też jest już rodziną, więc… – Eden dopiła resztkę swojego wina. Wzdrygnęłam się, słysząc jej słowa. Tata zmarszczył brwi ze zdziwienia.

– On jest chłopakiem Ever. Nie wydaje mi się, żeby oznaczało to, że jest członkiem naszej rodziny. – Spojrzał przepraszająco na Cadena. – Bez obrazy, synu. Wydajesz się być porządnym chłopakiem. Wiedziałam, że Caden nienawidzi, gdy ktoś mówi do niego „synu”. Mimo to miał spokojny głos. – Nic się nie stało. Cieszyłam się, że nie zwrócił tacie uwagi. To zdecydowanie nie był dobry moment, żeby o tym rozmawiać. Eden spojrzała na mnie, a potem na Cadena. Była zbita z tropu. – Ev? Musiałam odwrócić jej uwagę. – Tata ma rację, Eden. Nie powinniśmy teraz o tym rozmawiać. Caden nie musi tego słuchać. – Ale… – zaczęła Eden. – Eden. Odpuść. Proszę. Tata wstał. – Macie ochotę na ciasto? – Nie! – Wstała, przewracając krzesło. – Mam to gdzieś, czy on będzie słuchał. Wiem, że i tak wszystko już mu powiedziałaś. Od śmierci mamy nic już nie jest w porządku. Nagle zapadła grobowa cisza. Zegar po dziadkach wybił siódmą godzinę. – Eden… – zaczął ojciec. – Nie. Nie odpuszczę. Po pogrzebie mamy zostawiłeś nas. Ty to wiesz, ja to wiem, Ever wie. Zawinąłeś się. Caden wstał i podniósł nasze talerze. – Ja… posprzątam. – Usiądź, synu – powiedział tata, nie odrywając wzroku od Eden. – Nie jestem pana synem. – Caden odstawił talerze i wrócił na miejsce. – Z całym szacunkiem, ale proszę, żeby pan tak do mnie nie mówił. Tata osunął się na swoje krzesło.

– Nie zostawiłem was, Eden… – Właśnie, że tak, do cholery! – krzyknęła Eden. – Uciekłeś! Opuściłeś nas! – Przecież zapewniłem wam dach nad głową. Płaciłem za wasze samochody, mieszkania i studia. – Złapał się za nos. – Dlatego nie mów mi, że was opuściłem… Nie mogłam już dużej milczeć. – To wszystko nam się przydało, ale nigdy nie zastąpiło ciebie. – Próbowałam zachować spokój. – Wolałabym być biedna, ale mieć ciebie. – Miałyście mnie – powiedział. – Wcale nie! – Nie byłam w stanie powstrzymać krzyku. – Ciebie nie było! Zawsze byłeś poza domem! Tak naprawdę nigdy do niego nie wróciłeś. Tylko pracujesz. Nie dzwonisz do nas. Nie odwiedzasz nas. Zachowujesz się, jakby… Jakbyśmy nie były nawet twoimi córkami. – A wy ile wysiłku włożyłyście w to, żeby się ze mną skontaktować? Wina nie leży tylko po mojej stronie. – Jesteś naszym ojcem! – płakała Eden. – Przynajmniej powinieneś być. A teraz? Jesteś bardziej wspomnieniem. Tak odległym jak wspomnienia o mamie. Tata ukrył twarz w dłoniach. Wziął głęboki oddech. Potem następny. Jego ramiona zaczęły się trząść. Spojrzałyśmy z Eden na siebie. Co powinnyśmy? Powiedzieć, że już wszystko dobrze? Że rozumiemy i wybaczamy? Ale tak nie było. Nie byłam w stanie tego powiedzieć. Wstał ze spuszczoną głową. – Tylko wspomnieniem? Cóż. Przepraszam, że was zawiodłem. – Wstał od stołu. Idąc, powłóczył nogami, jakby w ciągu ostatnich pięciu minut postarzał się o co najmniej sto lat. – Przepraszam. Tylko tyle mogę powiedzieć, prawda? Przepraszam. – I odszedł. Nagle zrobiło się cicho. – Świetna robota, Edie. Zaszalałaś. – Nie próbowałam już powstrzymać gniewu.

Eden spojrzała na mnie. – A ty jakbyś to rozegrała? A czekaj, ty nie zrobiłabyś nic, prawda? Siedziałabyś tylko ze swoim mężem – o którym tata nawet nie wie – i nic byś nie powiedziała. Nic. – Chciałam… Czekałam na dobry moment, Eden! Zaczęłabym rozmowę, a nie kłótnię! – wrzasnęłam. – I akurat by ci się to udało! – krzyknęła. Oczy miała pełne łez. – Czasami nie ma łatwych rozwiązań, Ever. Możesz o tym nie wiedzieć, bo tobie zawsze wszystko przychodziło z łatwością. Byłam w szoku. – Z łatwością? O czym ty, do cholery, mówisz? Co niby przyszło mi z łatwością? Pogodzenie się ze śmiercią mamy? Z tym, że Will-Billy, jakkolwiek się nazywał, złamał mi serce? Myślisz, że to było łatwe? Myślisz, że poradziłam sobie ze stratą obu rodziców? – Dla Billy’ego Harpera byłaś tylko laską do bzykania. – Eden spojrzała na mnie. – Wiedzieli o tym wszyscy, tylko nie ty. Sama to na siebie ściągnęłaś. I wiesz co? Chcesz wiedzieć, co jest jeszcze bardziej popieprzone? Mimo że wiedziałam, że Billy ma cię w dupie, i tak ci zazdrościłam. Miałaś kogoś, kogo nikt inny nie mógł mieć. Nie musiałaś się nawet starać. On po prostu ciebie chciał. Chciał ciebie, nie mnie. Ciebie. Jesteśmy bliźniaczkami, ale to ty wszystko dostajesz. Przyjaciół, uganiających się za tobą facetów, ich spojrzenia. Miałaś go – wskazała palcem na Cadena – prawie całe swoje życie i nawet tego nie doceniałaś. Więc tak, uważam, że tobie wszystko przychodzi z łatwością. – Myślę, że to jest niesprawiedliwe, Eden – powiedział Caden, podnosząc się z krzesła. – Nie mówiłam do ciebie! – krzyknęła Eden. – To nie twoja sprawa, więc zamknij się, do cholery! – Ej! – Odepchnęłam Cadena i stanęłam między nim a siostrą. – Nie mów tak do niego! To jest jego sprawa. Moje sprawy są jego sprawami. Cholera, co się z tobą dzieje? Nagle osłabła. Oparła się o stół i schyliła głowę.

– Ja… Ja nie wiem. Chciałam, żeby to były miłe święta. Chociaż raz. Nie tylko ty i ja, ale cała rodzina. Przez ostatnie lata spędzałyśmy święta same. Przyjeżdżałyśmy tutaj, ale tata… On był nieobecny. Szybko szedł spać albo musiał gdzieś dzwonić, wysyłać mejle. Robił wszystko, żeby nie spędzać z nami czasu. Pomyślałam… Teraz kiedy masz Cade’a… – Zamilkła. Podniosła pusty kieliszek i dolała sobie wina. – Myślałam, że znowu będziemy rodziną. Widocznie się myliłam. – Odwróciła się od stołu, wzięła kieliszek i wyszła z jadalni. Stałam w ciszy. Płakałam, pękało mi serce. Zdezorientowana, zraniona i zagubiona. Na szczęście był przy mnie Caden. Miałam chociaż jego. – Wracajmy do domu – powiedziałam. Cade skinął głową, zebrał nasze rzeczy i poszedł odpalić silnik. W tym czasie trochę posprzątałam. Zaniosłam naczynia do kuchni i zapakowałam resztki jedzenia. Zmywanie zostawiłam Eden. Odkąd byłyśmy małe, właśnie w ten sposób dzieliłyśmy się obowiązkami. Ona nienawidziła znosić ze stołu, ja nienawidziłam zmywać, więc był to układ idealny. Nie musiałyśmy nawet tego uzgadniać. Caden czekał na mnie w aucie. W radiu leciał kawałek Pitter Pat Erin McCarley. Razem zrzuciliśmy się na ten samochód. Był to nasz świąteczny prezent. Dwuletni ford F-150 z małym przebiegiem. Musieliśmy zmienić wcześniejsze auto. Z dżipem wiązało się zbyt wiele wspomnień. Chcieliśmy coś, co będzie tylko nasze. Usiadłam obok niego. Słuchałam muzyki i obserwowałam, jak grube płatki śniegu opadają powoli, tworząc białą pokrywę. – Nie musiałaś mnie bronić i krzyczeć na Eden – powiedział, gdy skończyła się piosenka. – Była po prostu zdenerwowana. Normalnie pewnie tak nie myśli. – Wrzucił wsteczny bieg i wyjechał spod domu. Skrzywiłam się. – Jesteś moim mężem, Cade. To oczywiste, że będę cię bronić. Nieważne przed kim. Nikt nie ma prawa na ciebie krzyczeć.

– Oprócz ciebie? – zapytał, uśmiechając się do mnie zalotnie. – Oprócz mnie. Złapałam go za rękę. Słuchaliśmy muzyki i jechaliśmy przez zaśnieżone drogi. Czułam, że zasypiam. Moje powieki stawały się coraz cięższe. Powoli się zamykały. – Zaraz będziemy w domu – powiedział Cade. – Odpoczywaj, kochanie. Odpłynęłam. Co jakiś czas otwierałam oczy, patrząc na Cadena skupionego na drodze. Wytężał wzrok, by dostrzec coś przez gęsty śnieg. W pewnym momencie usłyszałam, jak przeklina, poczułam, jak nasz samochód przesuwa się na boki, obraca, ślizga, przechyla. Dziwiłam się, jak bardzo śnieg tłumi pisk hamulców. Otworzyłam oczy. Najpierw zobaczyłam przez okno śnieg, później asfalt, który w jakiś sposób znalazł się pode mną. Włosy zwisały mi wokół twarzy. Cade trzymał rękę na mojej klatce piersiowej, dociskając mnie do siedzenia. Wokół panowała dziwna cisza. Uderzyliśmy o coś. Potem nastąpiły kolejne zderzenia i znowu cisza. Tym razem głębsza. Próbowałam otworzyć oczy, ale wokół panowała całkowita ciemność. Czułam, że spowija mnie mrok nocy. Nie było mi zimno ani ciepło. Nic mnie nie bolało. Pochłaniała mnie ciemność. Cisza. CADEN Samochód, mały szary hyundai, połowa w gęstym śniegu na poboczu, połowa na jezdni. Ugrzązł, a jego koła kręciły się w miejscu. Pojawił się znikąd. Wyrósł przede mną w śnieżnej mgle. Za późno. Zacząłem hamować i przekręciłem kierownicę. Spanikowałem. Pod kołami wyczułem lód. Pewnie ten sam, który wpakował hyundaia do rowu. Ever spała na siedzeniu pasażera. Wyglądała pięknie i bardzo spokojnie. Trzymała mnie za rękę. Na paznokciach miała lakier w kolorze głębokiego szkarłatu. Głębokiej, ciemnej czerwieni.

Krwistej czerwieni. Lód się skończył, koła natrafiły na asfalt i było już za późno. Nasze auto jechało prostopadle do jezdni, obracało się. Tył samochodu zarzucało na boki i do przodu. System ABS próbował złapać przyczepność na lodzie, ale nawet napęd na cztery koła nie był w stanie nas uratować. Byłem przerażony. Znaleźliśmy się w powietrzu. Z całej siły przycisnąłem ręką klatkę piersiową Ever. Miała zapięte pasy, ale i tak złapałem ją odruchowo, by nie wypadła przez przednią szybę. Niebo i ziemia zamieniały się miejscami. Raz, drugi i nagle w coś uderzyliśmy. Połowa auta od strony pasażera wbiła się w ziemię, okna roztrzaskały się w drobny mak. Coś mokrego spadło mi na twarz. Śnieg? Nie. To nie było białe. Było ciepłe i klejące. Nagle wystrzeliły poduszki powietrzne. Samochód znowu przekoziołkował w poprzek drogi. Lód i śnieg wirowały nade mną, wlatując przez rozbite okno i popękaną przednią szybę. Również szyba po mojej stronie roztrzaskała się, a ja poczułem, jak milion żyletek przecina mi skórę na ramionach, twarzy i klatce piersiowej. Poczułem stan nieważkości towarzyszący unoszeniu się w powietrzu. Nagle, widząc po lewej stronie rów, rząd drzew, płoty i stojące za nimi budynki przemysłowe, doświadczyłem déjà vu. Kolejne uderzenie nastąpiło z mojej strony. Walnąłem o ziemię i o samochód. Części pękniętej szyby rozdarły poduszkę powietrzną i szkło znowu wbiło się w moją skórę. Ciepło, ból, straszne cierpienie. Jeden obrót, drugi obrót. Wirowanie, obracanie. Kolejne uderzenie gwałtownie zatrzymało samochód. Strona pasażera znajdowała się na dole. Ja zostałem w górze, przytrzymywał mnie tylko pas. Część pasażera. Ever. Cisza. Żadnych krzyków. Czemu nie płakała? Nie jęczała?

Cokolwiek. – Ever! – Zwijałem się z bólu. Coś przebiło się przez moje lewe przedramię. Wbijało mi się w bok i udo. Przekuło mnie na wylot i przykuło do siedzenia. – Ever! – Byłem wrakiem człowieka. Zniszczonym fizycznie i psychicznie. Kap. Kap. Kap. Spadały czerwone krople. Przekręciłem się w miejscu, próbując ją zobaczyć. Udało mi się dostrzec ją kątem oka. Żałowałem, że to zrobiłem. Jednak spojrzałem jeszcze raz. Pode mną znajdował się czerwony ocean i czarne włosy Ever. Jej biała skóra. Porcelana ze szkarłatnymi plamami. – Nie! Nie! – Wymachiwałem całym ciałem. Poczułem, jak przedmiot przekuwający moje przedramię wbija się jeszcze głębiej. Ból był koszmarny. Prawdziwa tortura. Chwyciłem wystający z przedramienia śliski kawałek metalu. Napiąłem wszystkie możliwe mięśnie i spróbowałem go wyciągnąć. Słabłem. Siła bólu zaczęła mnie oślepiać. W środku rany dostrzegłem kość. Udało mi się sięgnąć ręką w stronę Ever. Ledwo ją dotknąłem. Była wiotka, nieruchoma, cicha. Usłyszałem wydobywający się ze mnie niemy i zachrypnięty krzyk. – Ever!… Ever! – Próbowałem odpiąć pas bezpieczeństwa. – Proszę, kochanie, obudź się! Obudź się! Wokół niej było strasznie dużo krwi. Mojej? Jej? Tyle krwi. Jej twarz miała szkarłatny kolor. Dłoń, która wystawała przez roztrzaskaną szybę, była pocięta aż do żywego mięsa i ociekała krwią. Dżinsy były podarte i czerwone. O Boże… Boże. Jej głowa. Tyle czerwieni i białych odłamków. Gardło zaczęło mnie strasznie boleć, ale mimo to ciągle krzyczałem. Wiłem się i wrzeszczałem. Próbowałem jej dosięgnąć, ale ciągle byłem przygwożdżony i nie umiałem się uwolnić. Każdy ruch kosztował mnie utratę krwi. Cierpiałem i powoli traciłem przytomność.

Usłyszałem syreny. Głosy. Pomimo strasznego wypadku radio ciągle grało. Leciał kawałek Florence + The Machines Cosmic Love: „Nie ma świtu, nie ma dnia. Ja… zmierzch… w cieniu twojego serca…” – Ever! Zajmijcie się Ever! – Mój głos zanikał, stawał się odległy. – Wyjmijcie ją… uratujcie… – Wyciągniemy was oboje, synu. Obiecuję. Spróbuj się uspokoić, dobra? – Jego głos był spokojny i zrównoważony, ale słyszałem ukrywające się w nim napięcie. Synu. Nienawidziłem tego. Nie mów do mnie synu. Nie dałem rady wypowiedzieć tych słów. – Ratuj… Uratuj ją. Proszę… Uratuj. Coś się poruszyło, przesunęło. Fala bólu rozlała się po moim ciele. Wrzasnąłem. To było nie do zniesienia. Wciągała mnie ciemność. Rwanie skóry, łamanie kości, cięcie metalu, piła mechaniczna. Tak ciemno. Tak zimno. Wszystko bolało. Wszystko. Ever. Ever. Ever. Ever.

fiat concordia discordiam Biel. Cisza zanikała. – Doktor Miller, obudził się. Skąd wiedzieli, że się obudziłem? Sam nie byłem pewien, czy tak się stało. Rzeczywiście, ta biel to był sufit. Biały był też śnieg padający za oknem po mojej lewej stronie. Ból, zawroty głowy. Kaszlnąłem i rozejrzałem się po sali. Do środka weszła niska kobieta w niebieskim kitlu z blond bobem na głowie. Na szyi miała stetoskop, a w ręce tablet. Towarzyszyła jej wysoka, szczupła Murzynka. Ubrana była w biały fartuch, trzymała ręce w kieszeniach. Wyciągnęła jedną, podchodząc do mojego łóżka. Miała brązowe oczy. Patrzyła na mnie życzliwie. Na pewno widziała już w życiu wiele cierpienia. – Panie Monroe, cieszę się, że pan się obudził. – Miała melodyjny głos i prawie niesłyszalny akcent, którego nie byłem w stanie rozpoznać. Poruszałem ustami, ale nie mogłem nic powiedzieć. Kaszlałem, nie mogąc złapać oddechu. Z nosa i ręki wystawały mi jakieś rurki, miałem też wenflon. Byłem strasznie słaby. Nie mogłem podnieść ręki ani palców. Ktoś podszedł do mnie z małą buteleczką wody i słomką. Piłem powoli. Byłem bardzo spragniony, ale nie dałem rady pić szybciej. Spróbowałem przemówić jeszcze raz, tym razem z nawilżonym gardłem. – Jak…? – Jak długo? – powiedziała doktor Miller. Jej imię, tytuły i inne litery wyszyte były na kitlu. – Był pan nieprzytomny ponad tydzień. Stracił pan dużo krwi, panie Monroe. Zbyt dużo. Musieliśmy zastosować infuzję. Przeszedł pan też kilka operacji. Później o tym porozmawiamy. Jak się pan czuje? Jak się czułem? Nie wiedziałem. – Obolały. Słaby.

Nie chciałem wcale pytać o to, jak długo byłem nieprzytomny. – Ever? Jak się czuje Ever? Wyraz twarzy doktor Miller momentalnie się zmienił. Przybrała pogodną maskę. – Postaraj się odpoczywać, dobrze? Dużo przeszedłeś. Zmarszczyłem brwi, zacząłem się szarpać. – Nie… Ever. Co z nią? Nich mi pani powie! – Kaszlnąłem, bolało mnie gardło. – Muszę wiedzieć! – Proszę, uspokój się. – Doktor Miller położyła dłoń na moim ramieniu. Jej twarz robiła się coraz bardziej nieruchoma, bez wyrazu, bez cienia emocji. – Pana żona jest w śpiączce. Odniosła bardzo poważne obrażenia głowy. Również przeszła wiele operacji, ale jeszcze się nie obudziła. Nie wiedziałem, jak na to zareagować. To nie działo się naprawdę. To było kłamstwo. Niestety w oczach doktor Miller dostrzegłem prawdę. – Czy… Czy ona? Kobieta wzruszyła lekko ramionami. – Ja… nie wiem. Przyglądała mi się badawczo. – Prawdę mówiąc, myślę, że nie. Jej mózg ucierpiał bardzo podczas wypadku. Nie jestem pewna, czy obudzi się w najbliższym czasie. Czy w ogóle się obudzi. – Bała się wymówić jej imię. – Przykro mi. Nigdy nie wiadomo, co się stanie, ale szanse są… bardzo nikłe. Jeżeli się obudzi, może mieć problemy z pamięcią. Może być w stanie wegetatywnym. Naprawdę nie da się tego przewidzieć. Zamknąłem oczy. Poczułem, jak pojedyncza łza spływa mi po policzku, prosto do ucha. Łaskocząca i mokra. – Ever… Boże, nie. Proszę, Boże. Tylko nie Ever. Już wystarczy. To było zbyt wiele. Zbyt wiele. Jednak doktor Miller miała dla mnie jeszcze jedną wiadomość.

– Ja… Obawiam się, że jest coś jeszcze. – Coś jeszcze? Co? – Przyglądałem się jej badawczo. Ze strachu skurczył mi się żołądek. Co jeszcze mogło się stać? Moja żona, miłość mojego życia, była w śpiączce. Doktor Miller otworzyła usta, zamknęła je i spróbowała jeszcze raz. Nie była w stanie spojrzeć mi w oczy. – Ona… Pana żona… Ona straciła dziecko. ciąg dalszy nastąpi…eh.:) W lipcu 2015 roku Jasinda Wilder tom 2 Forever i POTEM