Wschod-Zachod - Robert M. Wegner (2)

WSCHÓD Strzała i wiatr I będziesz murem Zajazd Vendor stał na wschodnim krańcu miasta. A choć Lithrew nie było jakimś tam przysiółkiem, lecz sporym, liczącym przeszło dwa tysiące głów miastem leżącym na szlaku handlowym pomiędzy Imperium Meekhańskim a terenami opanowanymi przez se-kohlandzkie plemiona, to i tak zajazd sprawiał wrażenie miejsca, które trafiło tu z zupełnie innego świata. Przede wszystkim – jego ogrom. Sam dziedziniec był wielkim kwadratem o boku około sześćdziesięciu jardów, a jego północną i południową stronę flankowały dwie stajnie, w których jednocześnie mogło się pomieścić ponad dwieście koni. Od strony zachodniej wyrastał budynek główny. Budynek główny... Był dwupiętrowy, co już stanowiło rzadki widok na tych ziemiach. Do tego zbudowano go z cegły, a nie, jak większość domów w mieście, z szarego piaskowca, i pokryto czerwoną dachówką, czego mógł mu pozazdrościć nawet ratusz. Na tym jednak kończyła się uroda zajazdu. Jego mury miały przeszło trzy stopy grubości i straszyły szczelinami okien, wysokich, ale tak wąskich, że nawet dziecko nie wślizgnęłoby się do środka, a na dodatek zamykanych solidnymi, okutymi metalem okiennicami. Także drzwi nie sprawiały sympatycznego wrażenia: grube na trzy cale, niskie, nabijane żelaznymi ćwiekami i osadzone na zawiasach szerszych niż męska dłoń, pasowały bardziej do zamkowej furty niż do gościnnego zajazdu. Łatwo można było sobie wyobrazić, jak w kilka chwil cały

budynek zamienia się z przyjaznego wędrowcom miejsca odpoczynku w szyjącą na wszystkie strony strzałami fortecę. I chyba dzięki temu świetnie pasował do nadgranicznego miasteczka i tych niespokojnych czasów. Było już dobrze po północy, gdy na dziedzińcu załomotały kopyta kilkunastu koni. Mimo późnej pory większość gości jeszcze nie spała, bo nagle jedno z okien-strzelnic błysnęło światłem, ktoś krzyknął i wszczął się natychmiastowy ruch. Na zewnątrz wysypali się ludzie, pachołkowie i stajenni podbiegali do zwierząt, uspokajali je, pomagali zsiąść jeźdźcom. Za służbą z zajazdu zaczęli wyglądać goście, przez dziedziniec przetoczył się szmer rozmów. – Szary Wilk... – Stary Woydas mówił mu, żeby poczekał na... – Laskolnyk to ten, co dopadł... – Parę dni temu poszedł w dzikie pola za a’keerem Gerdoonów. – No, patrzcie państwo... – Ale ich poharatali, widać bitka musiała być nielicha. – Ot, nosił wilk... – Na konie, patrz, Awent, na konie. Rzeczywiście, zarówno ludzie, jak i konie – wszyscy wyglądali fatalnie. Jeden z jeźdźców obwiązał głowę szmatą, inny straszył pordzewiałym bandażem byle jak zawiązanym na udzie, ktoś nosił rękę na prymitywnym temblaku. Na wszystkich znać było ślady walki, porwane pancerze, potrzaskane tarcze i powgniatane hełmy. Ale o wiele wymowniejszy był sposób, w jaki siedzieli w siodłach – przygarbieni, chwiejący się z boku na bok, nieledwie zasypiający na końskich grzbietach. A gdy wreszcie któryś zsiadał z wierzchowca, stał przez chwilę na drżących nogach, jakby nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Jeszcze gorzej wyglądały konie. Zeszkapiałe, wychudłe, ze zmatowiałą sierścią i zapadniętymi bokami, stały niezgrabnie rozkraczone, zwieszając łby i dysząc ciężko. Obraz nędzy i rozpaczy. Na dziedzińcu pojawił się właściciel Vendora, stary Bett.

– Ruszać się, łamagi! Konie do stajni, rozkulbaczyć, wytrzeć, wyczesać, napełnić żłoby i poidła. Ludzi do środka! Ciężki dzień, co, generale? Mężczyzna, do którego się zwrócił, zsiadał właśnie z siwego ogiera. Nosił wojskowy prosty hełm z nosalem, kawaleryjską kolczugę, czarne, skórzane spodnie i szarą opończę. Tyle można było dostrzec w świetle pochodni. Machnął karczmarzowi niedbale ręką i natychmiast skierował się do stojącego obok wierzchowca. W zdobionym srebrem siodle pochylony w przód, obejmując ręką koński kark, siedział młody chłopak. Mężczyzna złapał go za ramię i ostrożnie ściągnął w dół. Chłopak szarpnął się nagle, wrzasnął strasznym głosem i zwiotczał. Spod poczerniałego bandaża opasującego mu brzuch pociekła krew. – Kailean! Najbliższy z jeźdźców zeskoczył z siodła i podbiegł. Dziewczyna. Nosiła się po męsku – wełniane portki, lniana koszula, wysokie do kolan buty – nic niezwykłego w tej części kraju, gdzie kobiety często pomagały mężom w przeganianiu stad czy innych pracach, które wymagały konnej jazdy. Ale na koszulę miała też narzuconą kolczugę z krótkimi rękawami, spod niej wystawał jeszcze brzeg pikowanej przeszywanicy, a szeroki, misternie pleciony pas obciążała szabla. A to już nie był codzienny widok nawet u tutejszej kobiety. Dziewczyna ujęła rannego za nogi i wspólnie wnieśli go do zajazdu. Wojskowy bezceremonialnie zgarnął kufle i półmiski z najbliższego stołu. Ostrożnie ułożyli chłopaka na poplamionych winem i sosami deskach. Dwóch kupców, drzemiących z głowami wspartymi na rękach, poderwało się z miejsca. – No co?! No co...? – zapiał pijackim sopranem młodszy. Mężczyzna zignorował go, całą uwagę poświęcając rannemu. Jego towarzyszka podeszła do kupców i zaczęła coś szeptać, z dłonią ostentacyjnie wspartą o rękojeść szabli. W miarę jak mówiła, duch bojowy zdawał się opuszczać pijaków, wreszcie obaj, mamrocząc jakieś przeprosiny, podreptali w drugi kąt izby.

Oficer zdjął hełm, uwolnił siwą czuprynę, przez chwilę ostrożnie badał stan rannego. Westchnął ciężko i odwrócił się, poszukując wzrokiem swoich ludzi. – Bendarey, Ryuta, Daghena, przekażcie reszcie. Sprawdzić, jak oporządzono konie w stajni, juki wnieść do środka. Ranni od razu na górę. I niech ktoś zawoła Aandursa. Właściciel zajazdu był już na miejscu. – Słucham, generale. – Gorączka go pali, od wczoraj rzyga krwią i żółcią. – Oficer wskazał chłopaka. – Potrzebujemy medyka, a najlepiej Weilhorna. – Po medyka już posłałem, a stary czarownik, hm... Nie ma go, dwa dni temu pojechał do Werlenn. – Szlag by to! Awiennie dotrzyma świtu z taką raną brzucha. Bert pokręcił głową. – Nic nie poradzimy, generale. Wszystko w ręku Pani. Mam trzy wolne pokoje na górze. Jeden już przygotowują dla rannych. – Wdzięczny będę. I jeden dla kobiet. – Jak zwykle. Dziewczyna wyglądała, jakby chciała coś powiedzieć. – Nie zaczynaj znowu głupiej gadki, Kailean. W stajniach śpi teraz ze czterdziestu podpitych woźniców. – Nic by nam się nie stało. – Wam nie, ale im tak. Zresztą, czego tu jeszcze sterczysz? Zdaje się, że twój koń ma problem z przednią nogą. I tylko ty potrafisz tę bestię rozkulbaczyć, unikając stratowania i pogryzienia. Oporządź go i załóż okład z wentyhu i rumianku. Szkoda takiego dobrego zwierzęcia. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, szare oczy mężczyzny i zielone dziewczyny. Wreszcie prychnęła gniewnie, obróciła się, zamiatając powietrze ciemnoblond warkoczem, i wyszła. —— • —— Rano obudziła się ostatnia. Otworzyła oczy i gapiła się przez chwilę w bielony sufit, usiłując przypomnieć sobie szczegóły ostatnich dni. Wspomnienia były rozmyte, niejasne, pełne bitewnego zgiełku, świstu wiatru w uszach, tętentu idących

cwałem koni i dźwięku uderzających o siebie kling. A wszystko skończyło się długą, rozpaczliwą ucieczką z pogonią siedzącą im na karku. Odruchowo dotknęła opatrunku, spowijającego lewe ramię. Zdrętwiałe mięśnie bolały bardziej niż rana. Wstanie wydawało się kiepskim pomysłem, lecz z podwórza dochodziły odgłosy krzątaniny, a pozostałe trzy kobiety, dzielące z nią pokój, zdążyły się już wynieść. Westchnęła ciężko i przeklinając obolałe mięśnie, zwlokła się z łóżka. W kącie znalazła miskę i dzban z wodą. Umyła twarz, zaplotła warkocz i pozbierała porozrzucane części ubrania. Z poprzedniego wieczoru pamiętała tylko to, że była tak zmęczona, iż ściągała je z siebie, marząc jedynie o łóżku. Wcisnęła się potem pomiędzy Leę a Daghenę i zasnęła, zanim jeszcze obie przestały na nią kląć. Po chwili wahania rzuciła przepocone rzeczy w kąt i wyciągnęła z juków czyste. Zielona koszula, granatowy kaftanik, ciemnoniebieskie spodnie, świeże onuce. Gdy na koniec wzuła wysokie buty i przypasała szablę, poczuła się o niebo lepiej. Zmory poprzednich dni zbladły. Usłyszała stukot pazurów po podłodze i z ciemnego kąta wyłonił się pies. Zwierzę było płowe, w budowie podobne do stepowego wilka, ale większe i masywniejsze. Barkami sięgało jej do połowy uda, a potężne szczęki wyglądały na stworzone do gruchotania kości. – Jesteś, Berdeth... – Uklękła i podrapała go za uchem. – Już się bałam, że nie zdołasz nas dogonić. Dobrze, że wróciłeś, ale nie kręć się tutaj, zwłaszcza koło stajni. Konie tego nie lubią. Pies warknął i powędrował do kąta. Obrócił się dwa razy w koło i zwinął na podłodze. – No dobra, jak chcesz, to możesz tu zostać. Ja idę do stajni. Wyszła. —— • —— Na dziedzińcu było tłoczno. W Vendorze oprócz jej oddziału gościli także kupcy podróżujący z karawaną do Tenkor, kilku wędrownych handlarzy pośledniejszego sortu, paru kuglarzy, grupka pasterzy i sporo osobników o bliżej nieokreślonej profesji.

O tej porze ci, którzy zdążyli już wytrzeźwieć, lub ku zmartwieniu Betta nie upili się zeszłego wieczoru, krzątali się już po całym placu. Karawana – dziesięć ciężkich, krytych płótnem wozów, każdy ciągnięty przez cztery konie – zbierała się do drogi. Jej przewodnik, czerwony na twarzy i z furią w oczach, klął jak stu szewców, dając jasno do zrozumienia, co zrobi swoim woźnicom, jeśli natychmiast nie wyruszą. – Natychmiast! – darł się, wymachując rękami. – Słyszycie, niewarte splunięcia bękarty zarobaczonych kóz?! Natychmiast!!! Wozy z wolna opuszczały dziedziniec. Jako eskorta towarzyszyło im około dwudziestu uzbrojonych po zęby jeźdźców. Kilku poznała. Czaardan Wethorma. Gwizdnęła na palcach i zamachała do ostatniej dwójki. Odwzajemnili pozdrowienie, nie trudząc się przekrzykiwaniem panującego rozgardiaszu. Sam Wethorm, w siodle, lekko pochylony, rozmawiał właśnie z Laskolnykiem. Dowódcę poznała głównie po siwej czuprynie. Ubrany w odświętny strój, gładko ogolony, wyglądał, jakby ostatnie dni spędził, wylegując się pod puchową pierzyną. Wreszcie Wethorm skinął głową, uśmiechnął się, uścisnął dłoń Laskolnykowi i pogalopował za karawaną. Kha-dar podszedł do niej niespiesznie. – Dobrego dnia, Kailean. Jak spałaś? – Dobrego dnia, kha-dar. Nie wiem, nie pamiętam. Nie słyszałam nawet chrapania Lei. Co u tego starego złodzieja? – U Wethorma? Sama widzisz, pracuje teraz jako eskorta karawan dla kupców z Nemwet. Nieźle płacą, dają wikt i procent od zysku. Poza tym nudno jak flaki z olejem. – Chciałabym się czasem tak ponudzić. Bez urazy, kha-dar. Uśmiechnął się nieznacznie. – Ja cię dobrze rozumiem, dziewczyno. Ale... służyć ludziom, którzy ani dnia nie spędzili pod gołym niebem, a mówią ci, gdzie masz jechać, jak szybko, z kim się bić i kiedy wolno ci z konia zsiąść? No, sama powiedz. Wzdrygnął się demonstracyjnie.

– Byłem obejrzeć twojego konia. Wygląda lepiej, ale nie mogłem sprawdzić mu nogi, bo bydlak nawet na mnie kłapie zębami. Powinnaś z nim porozmawiać i wytłumaczyć, kto tu rządzi. – Próbuję, kha-dar, codziennie próbuję, ale on ciągle uważa, że to konie są pępkiem świata. Uśmiechnął się i ruszył do dalszych zajęć. Kailean skierowała się w stronę zabudowań gospodarczych. W stajni było pusto. Toryn przywitał ją uprzejmym parsknięciem. Pogroziła mu palcem. – Znowu zachowujesz się jak dzikus. Ile razy ci mówiłam, żebyś nie próbował gryźć ludzi z naszego czardanu? Parsknął jeszcze raz, nieco mniej uprzejmie. – Żadnych ale. – Poklepała go czule po smukłej szyi. – Przez ostatnie trzy dni byłeś bardzo dzielny. Jestem z ciebie dumna. Szturchnął ją przymilnie łbem, niemal zwalając z nóg. – Daj spokój... – Pochyliła się nad owiniętą płótnem pęciną. – Lepiej pokaż nogę. Opuchlizna wyraźnie zmalała. Maść czyniła cuda. – No, dzisiaj to ty jeszcze nie pobiegasz, ale za dzień, dwa zaczniemy spacery. Sprawdziła, czy w żłobie jest pełno owsa, a w poidle świeża woda. Wszystko było w najlepszym porządku. Wychodząc, ponownie natknęła się na dowódcę. Tym razem obejrzała go sobie dokładnie: kawaleryjskie spodnie, buty z najlepszej cielęcej skóry, ciemnoczerwony, aksamitny kubrak, spod którego wyglądała śnieżna biel koszuli. Kubrak spięty był ciężkim, posrebrzanym pasem, obciążonym, chyba dla kontrastu, długim, prostym mieczem w niewyszukanej pochwie. – Idziesz w konkury, kha-dar? Zbył ją machnięciem ręki. – Idę do Gendorycka, targować się o te konie, cośmy je odbili. To był jego tabun. Stary chytrus będzie próbował wykręcić się sianem. A po drodze mam jeszcze jedną sprawę do załatwienia. – Aha. Będzie coś do roboty przed południem? Rodzinę bym odwiedziła.

– Idź – rzucił krótko. – Powiedz And’ewersowi, że będzie robota dla kowala. – Powiem... Nagle zobaczyła, jak z przeciwległej stajni wychodzi Kocimiętka, prowadząc siwka z rzędem zdobionym srebrem, objuczonego jak do drogi. Nawet miecz i tarcza były przytroczone do siodła. Dwa inne konie stały już obok. Trzy wierzchowce z czarnymi wstążkami wplecionymi w grzywy. Stłumiła jęk. – Awien? – Tak, córuchna. Dziś w nocy. Gdzieś w środku odezwał się wstyd. Jeden z jej towarzyszy konał, a ona spała w najlepsze. Nawet go nie pożegnała. – Nie odzyskał przytomności. – Laskolnyk zdawał się czytać w jej myślach. – Kha-dar – zawahała się. – Może ja pójdę w amreh? Będzie dużo łez i krzyku. Ludzie inaczej się zachowują, gdy jest przy tym kobieta. Pokręcił głową, unikając jej spojrzenia. – Nie, córuchna. Ja tu dowodzę i to mój kamień. Nie zwalę go na cudze barki. Spojrzała jeszcze raz na siwka. – Solwen był ostatnim synem wdowy po zielarzu Ynwerze. Teraz została sama. Znam ją. Pozwól mi pójść chociaż do niej. Wbił w nią wzrok. – Naprawdę chcesz iść? Wytrzymała to spojrzenie. – Nie, kha-dar, nie chcę. Ale znam matkę Weirę i lepiej będzie, jeśli to ja zaprowadzę go do domu. Powoli się rozluźnił. – Dobrze, Kailean. Idź. Wzięła od Kocimiętki wodze siwka i głaszcząc konia po chrapach, szepnęła: – Chodź, wędrowcze, czas do domu. W tej samej chwili jakby przestała istnieć. Ludzie w pobliżu spuszczali wzrok, udając, że mają coś pilnego do załatwienia na

poziomie zarezerwowanym zwykle dla drobiu. Niedobrze jest się gapić, gdy dusza zmarłego wraca do domu. Kailean z tego samego powodu nie próbowała dosiąść ogiera. Miejsce w siodle przeznaczone było dla duszy wojownika poległego w walce. Miejsce w jukach zajmowała spora część ich ostatniej zdobyczy. Razem z bronią, siodłem, uprzężą i koniem był to spory majątek. Ale szła z tym do kobiety, której ostatni syn był teraz karmą dla kruków gdzieś na Stepach. Amreh to naprawdę ciężki kamień. Przeszła przez środek miasta, który tworzyły dwie główne, krzyżujące się ulice. Nikt jej nie zaczepiał, nikt nie pozdrawiał, choć wiele osób znała. Ona sama udawała, że jest tu obca. Amreh to kamień, który niesie się samotnie. Zanim doszła na miejsce, wiedziała już, że nie będzie łatwo. Wdowa po zielarzu czekała na nią przed domem. W rzadkie, siwe włosy wplotła czarne wstążki. Wiedziała. W promieniu kilkunastu kroków stał tłumek ciekawskich. Stara Weira nie cieszyła się zbytnią sympatią. Uchodziła za wiedźmę i trucicielkę. Większość gapiów przyszła chłeptać jej ból. Kailean podeszła wprost do wdowy. Podała jej wodze. – Przyprowadziłam go do domu, matko Weiro. Czarne oczy patrzyły z ponurą zawziętością. – Przyprowadziłaś? A mnie się zdaje, że mój Solwen leży gdzieś wśród traw z czarną strzałą w sercu, a kruki i wrony wydziobują mu oczy. Kailean gwałtownie wciągnęła powietrze. Po chwili, zgodnie ze zwyczajem, powtórzyła: – Przyprowadziłam go do domu. Poległ śmiercią wojownika. Śmiech starej kobiety był straszny. – Śmierć wojownika? Mnie nie oszukasz, dziewczyno. Ja wiem, jak było. Śniłam o tym. O burzy na stepie, nocy, wichrze i deszczu. O błyskawicach na niebie i na ziemi, szaleńczym pędzie przez morze traw. O rżeniu koni, świście strzał i szczęku ostrzy. Czułam jego strach, strach mojego małego syneczka, i czułam

jego wstyd z powodu tego strachu. Czułam jego odwagę i głupią, szaleńczą nadzieję na życie. Pojedyncza łza spłynęła po pomarszczonym policzku. – Czułam strzałę, która trafiła go w pierś, wraz z nim spadłam z konia i skonałam tam, na stepie, w deszczu, błocie i bitewnej wrzawie. Czarne oczy zapłonęły nienawiścią. – Więc nie mów mi, że przyprowadziłaś go do domu! Zostawiłaś go tam, w błocie, ty i ten pomiot Przeklętych, Laskolnyk! Kailean przymknęła oczy. Ten kamień był cięższy, niż myślała. – Taki los – szepnęła. – Los?! Los!! Jego los tkał Szary Wilk, odkąd Solwen przystał do waszego czaardanu. Ale i los Laskolnyka wkrótce się dopełni. Słyszysz? Dopełni się. Śmierć ku niemu idzie, śmierć w deszczu i burzy, i w świetle błyskawic. Śniłam o tym zeszłej nocy. Strzeż się, Kailean, bo i ciebie widziałam. Jechałaś na ogierze czarnym jak noc, a za tobą był ogień i dym. Szablę miałaś w ręku, zbroję z kości i piór, a na twarzy krew. I śpiewałaś, a słowa pieśni były czarnymi ptakami, które leciały ucztować na zmarłych. Strzeż się, Kailean. Tłumek zaszemrał. Wiadomo było, że zielarka czasami wieszczyła. Kilka kobiet uczyniło znaki odpędzające zło. Kailean po raz trzeci wyciągnęła ku niej wodze. – Przyprowadziłam go do domu. – To dziwne, ale głos jej nie drżał. – Przyjmiesz jego duszę, czy mam ją pognać w step? Pomarszczona dłoń ujęła rzemień. I nagle z wdowy wyparowała cała surowość i gniew. Zachwiała się i gdyby nie wodze, upadłaby na ziemię. – Witaj w domu – szepnęła ledwo słyszalnym głosem. – Witaj w domu, syneczku. Odwróciła zlaną łzami twarz do dziewczyny. – Dlaczego?! – Jej głos łamał się i drżał. – Dlaczego, Kailean? Dlaczego właśnie on? Dlaczego nie kto inny? Dlaczego nie ja? Wykrzyknęła to ostatnie pytanie prosto w niebo. Kailean ją

objęła. – Nie wiem, matko Weiro. Jestem tylko głupią dziewczyną. Niewiele wiem. Taki los. Powoli starsza kobieta zaczęła się uspokajać. – Los, powiadasz. Niech będzie, że los. Niezręcznie wyswobodziła się z objęć. – Dziękuję, że go przyprowadziłaś do domu, Kailean. Jego dusza jest wdzięczna – dodała tradycyjną formułkę. Słysząc tętent kopyt, dziewczyna się odwróciła. – Kailean! – Lea wyglądała, jakby właśnie kończyła dziesięciomilowy wyścig. – Wszyscy do Vendora. Błyskawice pod miastem! —— • —— W Vendorze było rojno. Cały zajazd przypominał gniazdo os, które ktoś potrącił kijem. Na dziedzińcu dreptało około pięćdziesięciu koni, pomiędzy nimi mrowili się ludzie. Kailean oceniła, że była ich ponad setka. Wszyscy uzbrojeni. Większość wrzeszczała. – Dwie setki, mówię ci, że dwie setki jak nic. – Głupiś! – Zatrzymali się pod miastem w biały dzień! Nie ośmieliliby się, gdyby było ich mniej. – Tchórz cię obleciał, to ci się w oczach zaczęło dwoić. – Cooo?! Coś ty powiedział?! – Mówię wam, będzie bitka. To przecież nie może być, żeby Se-kohlandczycy wjeżdżali tu jak do siebie. – A Laskolnyk? Co on mówi? – A czort go tam wie. Ale jak znam Szarego Wilka, on im nie odpuści. Obejrzała się przez ramię, żeby sprawdzić, któż to przyznaje się do takiej komitywy z jej dowódcą. Tego młodzika w brudnym kubraku widziała po raz pierwszy w życiu. Wzruszyła ramionami. Podeszła do trzech mężczyzn zajętych oglądaniem i czyszczeniem broni. Byli z czaardanu Wethorma. – Już z powrotem? – zagadnęła. – Szybko wam zleciała droga.

Najstarszy, zwany Kawką, wykrzywił się gniewnie. – Ledwośmy wyjechali za miasto, jak pojawiły się Błyskawice. Tak na oko pięć tuzinów. Minęli nas o jakieś sto kroków, a i tak widziałem, jak im się oczka świecą do wozów i łupu. Tfu! – splunął na ziemię. – Przewodnik naszej karawany posrał się w portki ze strachu i kazał zawracać. I póki tu siedzimy, póty grosz przepada, bo kupcy płacą od przewiezionego towaru, a nie od godziny. – Kailean, prawda to, że was właśnie Błyskawice poszarpały? Pytanie zadał najniższy z nich, z nogami krzywymi, jakby mu je wygięto w pałąk. Nie potrafiła sobie przypomnieć jego imienia. – Kto kogo poszarpał, to jeszcze nie wiadomo – burknęła. – Za to wiadomo, czyj czaardan przygnało nocą do zajazdu okrwawiony i na zeszkapionych koniach. – Ech, do licha... Grell – przypomniała sobie – daleka droga była za nami. Kawka uśmiechnął się pod wąsem. – Ty nam tu, dziewczyno, oczu nie mydl. Gdzie was stary pognał? – Za Awenfel – powiedziała to nieco mniej pewnie, niż chciała, spodziewając się określonej reakcji. I nie pomyliła się. Cała trójka aż podskoczyła. – Sto mil? – sapnął Grell. – Z niespełna trzydziestoma ludźmi? Czy Laskolnyk do reszty oszalał? Na to i pułku byłoby mało. Wyprostowała się dumnie. – Pułku byłoby mało, a Szary Wilk poszedł i wrócił. Gerdoonowie dziesięć dni temu przeszli granicę, spalili trzy dwory, zagarnęli tabun koni, poszarpali wojskowy podjazd i uciekli z powrotem za rzekę. Słyszeliście pewnie o tym. I tylko nasz kha-dar poszedł za nimi. Nawet jeden na pięciu nie przyniesie tu więcej swojego łba. Kawka pokiwał głową. – Słyszałem o tym zagonie. Ponoć liczył setkę koni. Uśmiechnęła się. – Mniej niż sześćdziesiąt. Ludziom zawsze dwoi się w oczach

w czasie napadu. – I co było dalej? – Po tym, jak uciekli za granicę, rozdzielili się na trzy grupy. Pierwsza ruszyła na południe, na rozłogi, prowadząc konie. Dopadliśmy ich nocą, gdy rozbili obóz. Nie wiedzieli, że ktoś ich ściga, na dodatek popili zrabowanego wina, więc wybraliśmy ich jak dzieci, we śnie. Wtedy kha-dar odesłał czterech ludzi, żeby pognali tabun z powrotem. – Więc dalej pojechaliście tylko w dwadzieścia pięć koni? Kailean nie skomentowała. – Druga grupa szła do Chareh-Dyr, obładowani byli zrabowanym dobrem jak jacyś książęta. Ech, mówię wam, ile tego wieźli. Dywany, kobierce, płótna, naczynia, kielichy, broń. A wszystko ze szlacheckich i kupieckich dworków pobrane. Aż żal było zostawiać. Pokiwali głowami, co jak co, ale to rozumieli świetnie. – Dorwaliście wszystkich? – Prawie. – Kailean pozwoliła sobie na lekkie westchnienie. – Mieli zmęczone konie, obładowane nad miarę, na dodatek nieskoro im było do bitki, więc od razu poszli w rozsypkę. Pewnie każdy miał nadzieję, że to właśnie jemu uda się uciec z łupami. Wytłukliśmy ich – zerknęła na boki, wokół zaczął już gromadzić się tłumek – bez żadnych problemów. Ale jeden miał takiego siwego ogiera. Ech, mówię wam, co to był za koń. Jak poszedł w cwał, to mój Toryn ledwo mógł za nim nadążyć. A potem ten koczownik odciął juki i jakbyśmy w miejscu stanęli. Posłałam za nim strzałę, ale chybiłam. Uciekł, sukinsyn. – Widocznie nie było mu pisane – mruknął ktoś za jej plecami. – Zaraz. – Kawkę najwyraźniej wciągnęła opowieść. – Więc całe to dobro zostawiliście na ziemi? – Nie było czasu, żeby brać wszystko. A poza tym zgodnie z prawem wszystko, co odzyskamy, były właściciel może odkupić za jedną czwartą wartości. Szkoda było konie obciążać. Ludzie Wethorma tylko się uśmiechnęli. – No więc wzięliśmy tylko to, co nie ma pana, tylko pieniądze,

i ruszyliśmy dalej. Ale wtedy zaczęły się nasze kłopoty. Z Chareh-Dyr wyszła za nami pogoń, więc odbiliśmy na północ. Kha-dar dobrze wiedział, co robi, bo akurat rozpętała się burza i pościg pojechał na zachód, myśląc, że pomykamy ku granicy. A my boczkiem, boczkiem, chyłkiem, chyłkiem, i dorwaliśmy resztę gerdoońskiego a’keeru o dwie mile przed ich obozowiskiem, koło Aggar-Dum. Przelecieliśmy im po łbach, rozpędziliśmy pasące się tabuny i dopiero wtedy zawróciliśmy na zachód. Przerwała, nie wiedząc, co można by jeszcze dodać. Przez chwilę panowała cisza. – No to w końcu kto was poszczerbił? – nie wytrzymał Grell. Uśmiechnęła się krzywo. – No jak to kto? Błyskawice. – Ha! Mówiłem! – Nie mądrz się, Grell. – Ostatni z ludzi Wethorma trącił go w ramię. – Wiadomo, że Szary Wilk nie dałby się poszarpać byle komu. Ilu ich było? – Setka. Natknęliśmy się na nich nocą i chyba byli tak samo zaskoczeni jak my. Przebiliśmy się, ale ruszyli po śladach. Dwa dni siedzieli nam na karkach. Kawka pokiwał głową. – Jeźdźcy Burzy. Tak daleko na zachodzie. Yawenyr rzadko wysyła swoją gwardię w te strony. To może oznaczać kłopoty. Laskolnyk zawiadomił o tym kogo trzeba? – Tak. Posłańcy ruszyli już do Werlen i Beregontu. – To dobrze. Źle się dzieje, kiedy Błyskawice pokazują się między luźnymi klanami. Może szykują jakąś większą wyprawę? Wzruszyła ramionami. – Może. A może Yawenyr posłał ich, żeby przypomnieli krnąbrnym naczelnikom, że to on jest Ojcem Wojny? – Może. – Grell się uśmiechnął. – Jednak coś dobrego wyniknęło z tego pętania się tam, gdzie was nie proszą. Dobrze być ostrzeżonym na czas. Myślisz, że to ci sami, z którymi się ścięliście? – Przyjrzałeś się im z bliska? – odpowiedziała pytaniem na

pytanie. – Prawie tak jak tobie. – Byli poharatani? – Nie. – No to nie byli to nasi. Ci, z którymi się ścięliśmy, noszą potrzaskane tarcze i podziurawione kolczugi. – To dobrze, bo – Kawka podniósł głos – jeszcze by jacyś głupcy zaczęli szczekać na Szarego Wilka, że to jego wina i że to on sprowadził za sobą Błyskawice. Kailean obejrzała się przez ramię. Kilka osób usiłowało wtopić się w tłum. Rozpoznała starego Vyrrę i jednego z synów rymarza, którego Laskolnyk w zeszłym miesiącu nie przyjął do czaardanu. No jasne. – A gdzie mój kha-dar? I wasz? Kawka parsknął. – Jak to gdzie. Siedzą w zajeździe i radzą, z burmistrzem, Gendoryckiem i paroma innymi kupcami. I chyba połową miasta na dodatek. Istny targ, psiakrew. Pożegnała się skinieniem głowy i ruszyła do zajazdu. Wewnątrz było więcej ludzi, niż się spodziewała. Trzy największe ławy ustawiono pośrodku głównej sali. Obradowało przy nich kilkunastu co znaczniejszych obywateli miasta. Reszta tłoczyła się pod ścianami, nadstawiając uszu i wtrącając swoje, często obraźliwe, komentarze. Gdy weszła, właśnie przemawiał burmistrz adk-Werhof. Z powodu zaduchu co chwilę przerywał i ocierał spoconą twarz lnianą szmatką. – ...i dlatego mówię wam, ludzie, że nie ma powodu do niepokoju. A już szczególnie nie ma powodu do zbrojenia się i urządzania jakichś wojennych ekspedycji. To tylko... – To som Błyskawice! – wydarł się z kąta jakiś raptus. – Pomioty Szeyrena! Trza zrobić z nimi porzondek, zanim oni zrobiom porzondek z nami! – Taaak! Tłum podchwycił ideę robienia porządku, jakby chodziło o wypicie paru beczek darmowego piwa.

– Na pohybel psiakrwiom! – Złoić im skórę! – Rozniesiem ich na kopytach! – Jak nie wojsko, to my! – I tak... Kailean zaczęła przepychać się do miejsca tuż za plecami Laskolnyka, gdzie stała reszta jej czaardanu. Kha-dar siedział obok burmistrza. Właśnie powoli wstał i popatrzył wokoło. Gdzie padł jego wzrok, krzykacze tracili animusz. – Ty, Cadeh, skoryś widzę do bitki. – Wlepił spojrzenie w najgłośniejszego zwolennika robienia porządków. – A własna baba leje cię co dzień po pysku, aż huczy. Paru zarechotało, uciszył ich machnięciem ręki. – Zresztą widzę, że tu więcej jest takich jak ty. Ale jak was sekohlandzka lanca ściągnie z siodła, szybko zmienicie zdanie. To nie jest grupka bandytów, którzy wybrali się grabić i mordować. Do cholery, to jest gwardia Yawenyra, Ojca Wojny wszystkich szczepów. Oni nie chodzą po łupy, bo i tak z każdej wyprawy dostają swoją część. Myślę, że burmistrz ma rację. To musi być poselstwo. Usiadł. Podniósł się za to stary Kewers, właściciel największych w mieście składów handlowych. – Poselstwo czy nie – chrząknął paskudnie – musimy zachować ostrożność. Z nimi nigdy nic nie wiadomo. – Właśnie! – tym razem krzyknął ktoś z najciemniejszego kąta. – Może oni na przeszpiegi przyszli? Po sali przeleciał bardzo nieprzyjemny szmer. – Mówiłem już, że może to posłowie są. – Burmistrz starał się przekrzyczeć narastającą wrzawę. – I musimy przyjąć ich jak posłów. Może idą do księcia der-Awdara i źle z nami będzie, jeśliby doznali po drodze jakiegoś uszczerbku. Ostatnia uwaga odniosła skutek. Wrzawa ucichła. Książę Fergus-der-Awdar miał potężne włości i był prawą ręką cesarza w tej prowincji. Ciężką prawą ręką. Mało kto o zdrowych zmysłach zechciałby z nim zadzierać.

– I dlatego mówię: czekać. Sprzedamy im wszystko, czego będą potrzebowali, i żeby obeszło mi się przy tym bez zdzierania skóry. – Burmistrz spojrzał wymownie na siedzącego opodal Kewersa. – Może i co dobrego z tego posłowania wyjdzie dla miasta i okolicy. – Nie tylko dla miasta i okolicy, ale i dla chwały Pani Stepów i jej Dzieci. A także dla pożytku wszystkich prawych, bogobojnych ludzi na tej ziemi. Tym razem zapadła cisza jak makiem zasiał. Wszystkie spojrzenia skierowały się na młodego mężczyznę, który właśnie wyłonił się z kąta. – Ktoś ty? – zapytał adk-Werhof. Mężczyzna wykonał dworny ukłon, zamiatając podłogę obszernym płaszczem. Ukłon ten w przepełnionej ludźmi, cuchnącej potem izbie sprawiał wrażenie drwiny. – Aredon-hea-Cyren, do usług. Qard’kell, Miecz Prawdy, Trzecie Ostrze Pani Stepów w świątyni Miłosierdzia i Sprawiedliwości w Yerth. Cisza zrobiła się jeszcze głębsza, przez chwilę wyglądało na to, że nikt nie wie, jak się zachować. Pierwszy zareagował Laskolnyk, skłonił się nieznacznie i powiedział: – Zazwyczaj Łowczy Laal Szarowłosej mają coś więcej niż tylko słowa, żeby dowieść, kim są. – Oczywiście. Obcy uśmiechnął się, jedną ręką wydobył zza kaftana srebrny medalion, a drugą zarzucił na ramię płaszcz. Rękojeść miecza błysnęła srebrem, wydawało się, że czarne i czerwone znaki zdobiące pochwę rozjarzyły się lekko. Kailean zerknęła na Laskolnyka. Nie wyglądało na to, żeby ten pokaz zrobił na nim wrażenie. Skinął dłonią. – Mogę zobaczyć medalion? I pismo? Mężczyzna podszedł do ławy, wyciągając zza pasa złożoną, zalakowaną kartę. Kha-dar pochylił się, z uwagą obejrzał wiszący na szyi przybysza medalion, przedstawiający twarz młodej kobiety otoczoną kręgiem galopujących koni, złamał pieczęć i rozłożył papier. Pokiwał wreszcie głową, usatysfakcjonowany.

– Łowczy – potwierdził głośno. – Ze świątyni w Yerth daleka droga. – Niestety, w tych niespokojnych czasach musimy iść tam, gdzie jesteśmy potrzebni, i służyć tam, gdzie zalęga się zło. – Mężczyzna mówił to takim tonem, że nie wiadomo było, czy recytuje jakąś formułkę, czy drwi. Kailean przyjrzała mu się uważniej. Młody, jasne włosy, niebieskie oczy – byłby nawet przystojny, gdyby nie za duży nos i ironiczny grymas przyklejony do ust. Pod płaszczem nosił niebieski kaftan zdobiony srebrną nicią, zieloną koszulę i ciemne spodnie, zgodnie z najnowszą modą wpuszczone w długie do kolan kawaleryjskie buty. Na dłonie założył rękawiczki. Wyglądał jak fircyk, a nie przedstawiciel zbrojnego ramienia najpotężniejszej świątyni we wschodnich prowincjach. Łowczy schował medalion pod kaftan i obrócił się do tłumu. – W imieniu Świątyni i Pani Stepów pod groźbą klątwy zakazuję jakichkolwiek prowokacji względem Jeźdźców Burzy, jakichkolwiek wrogich gestów. Se-kohlandczycy pozostaną tu najwyżej do wieczora, nie dłużej. Nikomu nie stanie się krzywda. A teraz – podniósł jeszcze głos – chciałbym porozmawiać na osobności z burmistrzem, generałem Laskolnykiem i kapitanem Wethormem. Jeśli uznają później, że trzeba się z wami, dobrzy ludzie, podzielić usłyszanymi ode mnie wieściami, na pewno to zrobią. Izba zaczęła pustoszeć. Kailean, korzystając z chwili zamieszania, wymknęła się po schodach na górę, do swojego pokoju. Miała zamiar skorzystać z jego małej tajemnicy. W izbie nie było nikogo, nie licząc psa, który najwyraźniej od rana nie ruszył się z miejsca. – Cicho – szepnęła. – Zostań. Odsunęła leżącą na podłodze grubą matę i położyła się na deskach. Przyłożyła oko do niewielkiej szczeliny. Zaczęła podglądać. W izbie zostało tylko czterech ludzi. Burmistrz, Laskolnyk, Wethorm i Łowczy. Przez chwilę wszyscy milczeli, spoglądając na siebie uważnie.

– Więc? – zaczął Wethorm, krzyżując ramiona na piersiach. – Jak rozumiem, masz coś wspólnego z przyjazdem Błyskawic? O co tu chodzi? – Ojcze – poprawił łagodnie przybysz. – Co? – Ojcze. Tak należy zwracać się do wojownika Świętego Zakonu Pani Stepów, kiedy pełni swoje obowiązki. Wiem, że nie wyglądam, ale jestem mnichem zakonu Ar-Qard’kell, a to coś znaczy dla każdego przyzwoitego, pobożnego człowieka w Imperium. Wethorm pochylił się lekko, oparł dłonie na ławie. – Przyzwoici i pobożni ludzie w tej prowincji Imperium – wycedził – witają Se-kohlandczyków strzałą z łuku i szablą. Ci, którzy tego nie robią, są bardzo podejrzani. Kailean obserwowała wszystko z góry, więc mogła tylko wyobrazić sobie drwiący uśmieszek, wykrzywiający twarz Łowczego. – Przyzwoici i mądrzy ludzie – powiedział – potrafią patrzeć nieco dalej, niż sięga cios szabli, dalej nawet, niż leci strzała z łuku. Starają się widzieć więcej i więcej rozumieć. Reszta powinna ograniczyć się do słuchania ich poleceń i udawania, przynajmniej udawania, że rozumieją coś z tego, co się wokół dzieje. Dłonie Wethorma zacisnęły się w pięści. Laskolnyk położył mu rękę na ramieniu. – Zanim zaczniecie podważać prowadzenie się waszych matek, wysłuchajmy, co ma do powiedzenia ojciec hea-Cyren – powiedział spokojnie. Mnich wyjął spod płaszcza skórzaną tubę. – Zanim zacznę, powiem tylko, że ta akcja nie ma nic wspólnego z ostatnim kilkudniowym rajdem generała Laskolnyka na terytorium se-kohlandzkie – westchnął ciężko. – Dzisiaj w nocy mam nadzieję zakończyć śledztwo, które zaczęło się dobry rok temu. – Zakończyć przy pomocy Błyskawic? – w głosie Laskolnyka nie dało się wyczytać niczego poza szczerym zaciekawieniem. –

Czyżby Świątynia nie miała już własnych oddziałów? – Świątynia Pani Stepów ma własne oddziały. Zgodnie z cesarskim prawem – w liczbie czterystu czterdziestu sześciu zbrojnych. Do tego trzydziestu trzech braci zakonu Ar-Qard’kell, będących zbrojnym ramieniem hierarchów. To za mało jak na nasze potrzeby. Wethorm parsknął. – Tak, śni wam się władza jak przed trzystu laty, za czasów Mikoherna, gdy Świątynia miała osiemnaście tysięcy zbirów na każde skinienie i rzeczywiście rządziła na Wschodzie. Znów chcielibyście, żeby ludzie musieli padać na twarz przed kapłanami i całować ich trzewiki, co? – To dawne dzieje... – wtrącił się burmistrz, próbując rozładować napięcie. – Dawne i co najważniejsze, niemające nic wspólnego z naszą sprawą – zauważył Laskolnyk. – Do czego są wam potrzebne Błyskawice? I dlaczego oni, a nie na przykład któraś z naszych chorągwi? Łowczy wzruszył ramionami. – Bo ta sprawa przekracza granice i podziały. Błyskawice to nie tylko gwardia Yawenyra, ale też zbrojne ramię Pana Burz po drugiej stronie granicy. Są, do pewnego stopnia, naszym odpowiednikiem, mają za zadanie stać pomiędzy ludźmi a siłami zła. – Jak słyszę o siłach zła – mruknął Wethorm – to od razu staje mi przed oczami sto tysięcy koczowników, którzy zwalili nam się na głowy trzydzieści lat temu. Płonące wsie i miasta, lasy pali i krzyży, niebo zasnute dymem i stratowana ziemia po przejściu se-kohlandzkich a’keerów. A na czele tej hordy jechali właśnie Jeźdźcy Burzy, mnichu. To są dla mnie siły zła. – Nie wątpię w to, kapitanie. Nie wątpię, że wojskowego, jak pan, obchodzą tylko maszerujące armie, wojny między królestwami i bójki w karczmach – Łowczy powiedział to cicho i powoli, ale takim tonem, że powietrze wokół zdawało się krzepnąć. – Bo dla mnie nie ma wielkiej różnicy między bandą osiłków, okładających się połamanymi ławami w zadymionej i

śmierdzącej rzygowinami izbie, a bandą osiłków, okładających się żelazem na jakimś polu. Liczebność jest w tym przypadku sprawą drugorzędną. Ja, kapitanie, patrzę na świat jak na pole bitwy pomiędzy Światłem a Ciemnością. Pomiędzy naszą Panią, jej Matką i Rodzeństwem a demonami z drugiej strony Mroku, Niechcianymi i całym ich pomiotem. Od Wojen Bogów minęło trzy i pół tysiąca lat i prawie wszyscy zdążyli zapomnieć, o co w tym chodzi. Nie o granice, nie o to, komu płacimy podatki i komu całujemy ciżmy. Jeden człowiek może drugiego zniewolić, ograbić, zabić wreszcie, ale Niechciany może sprawić, że ty i twoje dzieci przestaniecie być ludźmi, może unicestwić was tak dokładnie, jakbyście się nigdy nie urodzili, odebrać wszelką nadzieję, wyrwać duszę i podetrzeć sobie nią tyłek. Dlatego tych, którzy kłaniają się Niechcianym, którzy sięgają poza Mrok w poszukiwaniu Mocy i potęgi, będę ścigał za pomocą wszystkich dostępnych środków. I biada każdemu, kto spróbuje stanąć mi na drodze. Kailean, leżąc na podłodze, zaczęła kląć w myślach. Cholera, cholera, cholera. Gada jak jakiś... – Chędożony fanatyk. – Przybysz znów się odezwał. Bez trudu wyobraziła sobie jego uśmiech. – Tak właśnie sobie pomyśleliście, prawda? Nie czekając na odpowiedź, kontynuował: – Wolę zaczynać w ten sposób, żebyśmy nie wdawali się tutaj w teologiczne dyskusje, bo nie mamy na to czasu. Nie będę wnikał, czy ta wykładnia, którą was uraczyłem, jest prawdziwa, czy nie, wielu w nią wierzy, inni wyśmiewają, ich rzecz. Sprawa jest prosta. Od roku śledzimy bandę Pomiotników, którzy prześlizgują się tam i z powrotem przez granicę. Czasem siedzą miesiąc czy półtora u nas, potem u nich, potem znów u nas, i tak w kółko. Kiedy pętla zaczynała się zaciskać z jednej strony granicy, uciekali na drugą, a my, Łowczy, tylko raz przeszliśmy za nimi w pościgu na wschodni brzeg rzeki. Brat reh-Deron wraz z trzydziestoma żołnierzami wpadł na jeden ze szczepów i wrócił z połową ludzi. Dlatego przed miesiącem nawiązaliśmy wreszcie kontakt z Drugą Tarczą Błyskawic, ich dowódcą na zachodzie

Stepów, i uzgodniliśmy wspólny pościg. I pętla zacisnęła się znowu. Tym razem nie tylko po jednej stronie. Jakieś pytania? – Banda Pomiotników mówisz... ojcze – mruknął Wethorm – dlaczego nic o niej do tej pory nie słyszeliśmy? – Ależ słyszeliście, słyszeliście – stwierdził łagodnie Łowczy. – Osiem miesięcy temu, masakra na trakcie do Werlen, ta mała karawana kupiecka, którą wyrżnięto do nogi. Nowe Leth, mała wieś, ledwo dziesięć chałup, dziś są tam tylko zgliszcza. Pół roku nie minęło od tego najazdu. Dworek barona ker-Hytenna, ograbiony do cna i spalony, pasterze z Nawesh, którzy zaginęli przed dwoma miesiącami. Mówić dalej? – Pamiętam większość tych wydarzeń. – Laskolnyk oderwał się od ławy i zniknął na chwilę z pola widzenia Kailean. – Wszyscy mówili, że to sprawka koczowników, ślady wiodły na drugą stronę granicy. Wina? Gdzieś z boku zabrzęczały metalowe kubki. – Chętnie. – Mnich zaczął otwierać tubę. Burmistrz, do tej pory milczący, wyjął z rękawa nową chustkę i otarł czoło. Materiał momentalnie przesiąkł potem. – Pomiotnicy – wyszeptał. – Pomiotnicy czczą Niechcianych i składają im ofiary z ludzi. Dobrze mówię? – Owszem. – Łowczy skinął głową. – Przyzywają demony i stwory zza granicy światów, używają złej magii. – Nieaspektowanej magii, burmistrzu. Nie czerpią Mocy z bezpiecznych dla ludzi Źródeł, nie kroczą Ścieżkami, ale sięgają poza nie, do magii duchów, do Mocy drzemiących na granicy Mroku albo i poza nią. – Łowczy wyjął z tuby kilka zwojów pergaminu i rozłożył je na ławie. – Nawet magia aspektowana, obejmująca uznawane za bezpieczne źródła Mocy, potrafi wypaczyć ludzki umysł, zmienić go, przyprawić o szaleństwo. To dlatego magowie, czarodzieje, przechodzą wieloletnie szkolenia i przez kilka początkowych lat uczą się przede wszystkim, jak się przed tym bronić. O czarach nieaspektowanych nie wiemy prawie nic. Wielki Kodeks w swoim ostatecznym kształcie powstał przeszło trzysta lat temu, a ułożenie go zajęło ćwierć

wieku. I nie zrobiono tego po to, żeby władający aspektowaną magią czarodzieje mogli wydusić konkurencję, ale dlatego, że inne rodzaje czarów zawsze, powtarzam, zawsze wypaczają ludzki umysł, a najczęściej i ciało. Aherowie na północy używają magii duchów, ale to nie są ludzie, w królestwach poza Imperium także dość często magowie, a nawet całe gildie, próbują sięgnąć po zakazaną wiedzę. Zawsze kończy się to źle. Tu, na Wschodzie, zresztą też... Do ławy podszedł Laskolnyk. Trzymał cztery kubki i cynowy dzban. – O, dobrze, że są. – Mnich zabrał mu kubki i użył jako przyciski, przytrzymujące rogi największego pergaminu. – To mapa najbliższych okolic. Pergamin pysznił się różnymi kolorami. Kailean rozpoznała Amerthę, głównie dlatego że zaakcentowano ją wściekłym błękitem i wyróżniono znakiem „woda”. – Miał pan rację, generale, wspominając, że wszystkie napady Pomiotników przypisywano koczownikom. Oni tak działają, wprowadzają ferment, mylą tropy, rzucają podejrzenia na innych. Im mocniej granica płonie, tym dla nich lepiej. Może zaciekawi was informacja, że gdy napadali na Sekohlandczyków, to ślady jednoznacznie wskazywały na atak jednej z naszych chorągwi albo któregoś z luźnych czaardanów. Im więcej nienawiści między nami a koczownikami, tym lepiej. Pochylił się nad mapą i Kailean straciła ją z oczu. – Od dziesięciu dni trwa wielka obława na tę bandę. Z naszej strony biorą w niej udział prawie wszyscy strażnicy, jakich Świątynia Pani Stepów mogła posłać, oraz siedmiu Łowczych. Ze strony Se-kohlandczyków – trzystu Jeźdźców Burzy i kilku pomniejszych Źrebiarzy. To dlatego natknął się pan, generale, na Błyskawice tak daleko na północnym zachodzie Stepów. Nie szukali was, tylko starali się zamknąć pułapkę. Jakieś pytania? – Dlaczego oni są tutaj, a nie po swojej stronie granicy, i gdzie są nasi? – Po ich stronie granicy, oczywiście – parsknął Łowczy. – Nocą nasza starannie zaplanowana akcja prawie wzięła w łeb,

wszystko się przemieszało. Ta banda liczy jakichś dziesięciu Pomiotników, kilku z nich potrafi władać potężnymi czarami. Wodzili nas za nos, nie ukrywam, że prawie udało im się uciec. Ten oddział Błyskawic w ostatniej chwili przeszedł granicę, odcinając im drogę w głąb Imperium. Teraz dokładnie wiemy, gdzie są, i mam nadzieję, że jutro rano z nimi skończymy. – Dopiero jutro? – Wethorm nie krył wątpliwości. Łowczy wzruszył ramionami. – Na pewno nie wcześniej. Ta banda ukryła się tutaj. – Postukał palcem w plamę widoczną na mapie. – Na Uroczysku. Laskolnyk chrząknął. – Nie wiem dlaczego, ale od chwili, gdy zobaczyłem tę mapę, czegoś takiego właśnie się spodziewałem. – A ja nie – mruknął Wethorm. – Nikt nie przeżyje nocy na Uroczysku, więc chyba nie ma sensu się martwić. Błyskawice mogą wracać do siebie. – Kolejna mądrość z ust kapitana Wethorma – hea-Cyren wyprostował się. – I kolejne strzępienie języka. Pobitewne Uroczyska są rozrzucone po całym Imperium oraz poza jego granicami. Najsłynniejsze i największe to Szkarłatne Wzgórza na południe od Ponkee-Laa i wenderladzkie Bagno, położone jakieś sto mil na północny zachód od Starego Meekhanu. To, które macie na południe od miasta, jest tak małe, że nie zawsze jest nawet odnotowywane w księgach gildii magicznych. Nalał do kubka wino, przepłukał gardło i kontynuował: – Jeśli zapytacie o Uroczyska czarowników, to usłyszycie, że to miejsca ze szczególnie aktywnymi Źródłami Mocy, zarówno aspektowanymi, jak i dzikimi. Powiedzą wam, że pojawianie się tam stworów jest skutkiem oddziaływania właśnie tych dzikich Źródeł. Określą Uroczyska jako rzecz mającą swoje miejsce w naturalnym porządku. – Wydał z siebie dziwny dźwięk, na poły parsknięcie, na poły śmiech, i zaniósł się suchym, świszczącym kaszlem. – Wybaczcie. – Żaden ze zgromadzonych wokół stołu mężczyzn nie drgnął. – Zbyt wiele nocy na mokrej ziemi i w siodle. He, he, sługa Pani Stepów, a łamie go w kościach i rwie w

płucach od spania na trawie. – Wrócił do tematu. – Duchowieństwo, kapłani i mnisi natomiast powiedzą wam, że Uroczyska to widomy ślad obecności Niechcianych w naszym świecie, pozostałość po Wojnach Bogów. Że to miejsca, które mogą być bramami do innych miejsc, do innych... rejonów Wszechrzeczy. Najczęściej są to te obszary, na których w czasach Wojen Bogów stoczono jakąś większą potyczkę czy bitwę z użyciem niewyobrażalnych dla nas Mocy. Na Uroczyskach bogowie bądź Niechciani zstąpili na ziemię w pełnym lub niemal w pełnym wymiarze – i odmienili je. – My to wiemy. – Laskolnyk zdjął z pergaminu jeden z kubków i też nalał sobie wina. – Żyjemy w pobliżu położonego ledwo trzy mile na południe od miasta Uroczyska tylko dlatego, że jak do tej pory nic stamtąd nie wyłazi. Jedyną jego zaletą jest to, że nie musimy się obawiać ataku koczowników z tamtej strony. Ale nie odpowiedziałeś na pytanie Wethorma. Dlaczego sądzisz, że Pomiotnicy przeżyją tam noc? Kailean uśmiechnęła się pod nosem. Jej kha-dar nie przepadał za zbyt długimi przemowami i zaczynał się niecierpliwić. Łowczy wyjął z tuby kolejną mapę, trochę większą. Wskazał na niebieską linię, wijącą się przez środek pergaminu. – Tu jest rzeka Amertha. Granica między Imperium a Sekohlandczykami. Ta plamka przy zachodniej krawędzi to Uroczysko zwane Dziką Łąką, mało aktywne i mało znane. Następna plama, w linii prostej to będzie jakieś czterdzieści mil, to Przekleństwo Gertyssa, potem mamy Krwawy Las, Uroczysko znane i budzące grozę. Następne jest wasze, tak spokojne, że nawet nie dorobiło się własnej nazwy. Z góry Kailean widziała tylko dłonie Łowczego, poruszające się od jednej plamki do drugiej. – Za rzeką, na Stepach, mamy kolejne, przed przybyciem sekohlandzkich plemion znane jako Pusty Śmiech, hm, miejscowi koczownicy mieli dziwne poczucie humoru. Następne Uroczysko znajduje się tutaj, obok Grel-Renn, Se-kohlandczycy zwą je Dregh-onnen, Ciemne Miejsce. Ostatnie zaznaczone na mapie to

słynne, a raczej niesławne Lenryss. Wskazane przez niego miejsca tworzyły na mapie linię prostą. – Jak widać, odległości pomiędzy nimi są mniej więcej jednakowe, także wielkość Uroczysk jest zbliżona. Gdybym miał większą mapę, zobaczylibyście, że cała ta linia – palec Łowczego wskazał rząd ciemnych plam – kończy się jakieś pięćset mil dalej na wschód wielkim Uroczyskiem zwanym Lennetr Owerth. Jest tak duże, że nikt nie zna jego prawdziwych rozmiarów. Czy coś wam to mówi? – Lennetr Owerth w języku szczepów dawryjskich znaczy Śmierć Owertha albo Upadek Owertha. – Laskolnyk powoli odstawił kubek na stół. – Dawryjczycy mówią, że przejęli tę nazwę od poprzednich plemion, które odeszły z tych ziem na wschód prawie pięćset lat temu. Wierzą, że w tym miejscu zginął Owerth, syn... – On nie był synem ani córką, ani nie nazywał się Owerth – Aredon-hea-Cyren powiedział to z naciskiem. – Prawdziwej nazwy, bo nie było to imię, nie znamy. Owerth był jakimś rodzajem stworzenia, które nie występuje w naszym świecie, z parą Niechcianych łączyło go nie tylko pokrewieństwo krwi, ale też dusz i umysłów. Był bardziej narzędziem, emanacją niż świadomym, niezależnym bytem. Ale miał potęgę obojga swoich stwórców, co zmusiło Pana Burz... – Rozkaszlał się ponownie. – Gallega – podpowiedział burmistrz i zaraz jego łysina pokryła się rumieńcem. – Znamy imiona Wielkiego Rodzeństwa – mruknął Wethorm. – I znamy legendy z czasów wojen Bogów. – Legendy? – Łowczy złapał wreszcie świszczący oddech i wyprostował się. – Zapytaj mieszkających na zachodzie Lendorczyków, porozmawiaj z szamanami aherów, pojedź tysiąc mil na południe i spotkaj się z kryjącymi twarze Issarami. Oni wszyscy byli tutaj, gdy bogowie chodzili po ziemi. Opowiedzą ci historie, po których spędzisz resztę życia zamknięty w ciemnej wieży, wyjąc po nocach ze strachu. Na tym terenie, trzy i pół tysiąca lat temu, Pan Burz zmierzył się z Owerthem. Obaj

przybyli w pełni swojej Mocy. Pan Burz zebrał w jednym miejscu wszystkich swoich awenderi, zstąpił ze swego królestwa i objawił się światu osobiście. Owerth zaczerpnął pełnię Mocy swych twórców i przybył jako czteroręka bestia z głową zwierzęcia. Ich ramiona sięgały ponad chmury, jeden krok miał dziesięć mil, a stopy rzeźbiły w ziemi doliny. Walczyli od świtu do zmierzchu, a wieczorem Owerth odwrócił się i zaczął uciekać, krwawiąc z licznych ran. Przebiegł kilkaset mil i daleko na wschodzie padł od ciosu bożej włóczni. Tu, na tej mapie, macie zaznaczone miejsca, gdzie krew Niechcianego spadła na ziemię. To Uroczyska. A Pomiotnicy nie są już tak naprawdę ludźmi, zbyt głęboko sięgnęli poza Mrok i nic im tam nie grozi. Jeszcze jakieś pytania? Cisza. – Jedno. – Słucham, generale Laskolnyk. – Czego od nas oczekujesz? —— • —— Nie powinien o to pytać, pomyślała Kailean tego samego dnia wieczorem. Choć zapewne i tak niczego by to nie zmieniło – bo Aredon-hea-Cyren jako Łowczy Pani Laal miał prawo zmusić ich do udziału w misji, jaką było zniszczenie bandy Pomiotników – to lepiej by było, gdyby kha-dar nie zapytał. Odpowiedź na to pytanie była bowiem właściwie rozkazem, i to takim, którego nie dało się zignorować. – Chcę, żebyście zamknęli obławę od południa – powiedział wtedy Łowczy. – Tylko zamknęli obławę, nie żądam, żebyście wzięli udział w ataku – nie musicie wjeżdżać na teren Uroczyska, tym jutro o świcie zajmą się oddziały Świątyni, które do tego czasu do nas dołączą, i Błyskawice. Ale to Uroczysko ma milę szerokości i cztery długości, a od południa właściwie nie mamy w jego okolicy żadnych oddziałów. Dlatego chciałbym, hm... Świątynia by chciała, aby wasze czaardany, wraz ze wszystkimi ochotnikami, których zdołacie zebrać, jeszcze dziś objechały Uroczysko i zajęły pozycję w tym miejscu. Wskazał punkt na mapie.

– Jutro może się okazać, że nie uda nam się zabić ich wszystkich, niektórzy na pewno będą próbowali uciec. Jeśli z Uroczyska wyjedzie na was ktoś nienoszący barw Świątyni lub Jeźdźców Burzy... – mnich zawiesił znacząco głos. – No cóż, sami wiecie, co robić. W ten właśnie sposób znów wylądowali na Stepie. W linii prostej do Lithrew mieli około czterech mil, w praktyce ponad dziesięć, bo musieliby objeżdżać podłużne Uroczysko. Czaardan Laskolnyka liczył w tej chwili osiemnastu ludzi, reszta – ranna – została w zajeździe. Wethorm przyprowadził dwudziestu dwóch jeźdźców, dołączyła do nich dwudziestka ochotników, ledwo trzecia część tych, którzy szykowali się do walki z Błyskawicami. Gdy wyszło na jaw, że sprawa będzie nie z Se-kohlandczykami, ale z władającymi magią Pomiotnikami, i to na dodatek w pobliżu Uroczyska, większość miejscowych zabijaków wymknęła się chyłkiem do domów. Prawie żałowała, że też tak nie może. Łowczy pojechał z nimi. Nawet Laskolnyk wyglądał na zaskoczonego jego decyzją. Aredon-hea-Cyren uśmiechnął się wtedy na wpół kpiąco i dotknął ręką piersi. – Moje płuca, a także ojciec Senres, Pierwsze Ostrze, i Ceetron-deg-Lanes, Drugie Ostrze Świątyni, zdecydowali, że nie wezmę udziału w ataku. Zostałem przydzielony do oddziału miejskiego jako łącznik, bo z powodu choroby niewielki byłby ze mnie pożytek na Uroczysku. Tamtejsze wyziewy wyłączyłyby mnie z walki skuteczniej niż cios miecza. Ale jeśli zdarzy się, że jakiś Pomiotnik wyjedzie stamtąd na nas... – położył dłoń na rękojeści miecza – nie odmówię sobie drobnej przyjemności. I tak sześćdziesięciu jeźdźców i Łowczy Pani Laal znaleźli się na granicy Uroczyska. Rozbili obóz na wzniesieniu, z którego mieli widok na całą okolicę. Uroczysko rozciągało się na północ od ich pozycji i prawdę powiedziawszy, nie wyróżniało niczym szczególnym. Po prostu teren płynnie przechodził w płytką nieckę, której środek zawsze, odkąd Kailean sięgała pamięcią, wypełniała mgła. Nie było jakiejś określonej granicy, żadnego nagłego pasa zwiędłych traw czy wypalonej ziemi. Opary na tym terenie zmieniały tylko

swoją wielkość, pulsując w dziwnym, niezrozumiałym rytmie. Jednego dnia miały średnicę ledwo kilkuset stóp, by następnego rozrosnąć się na milę i wypełnić całe zagłębienie. Za umowną granicę przeklętej ziemi uznawano ich najdalszy zasięg. Kailean stanęła przy tej granicy i patrzyła na kłębiący się tuman. Wyglądał... zwyczajnie. Berdeth przydreptał i otarł się o jej nogę. – Jesteś – mruknęła z roztargnieniem. – Co o tym myślisz? Zaskomlał cicho, potem warknął. – Tak. Ja też tak sądzę. – Opuściła dłoń i podrapała go za uchem. – Może być ciekawie. Pies parsknął i zniknął w wysokiej trawie. Ktoś zbliżał się od strony obozowiska. Kocimiętka. Błysnął uśmiechem pod płowym wąsem. – Gadasz do siebie, Kailean? – Prawie. Głośno myślę. Będziemy wysyłać patrole na boki? Pokręcił głową. – Nie. Mnich twierdzi, że wyczuje każdego Pomiotnika, który będzie próbował wyjść z Uroczyska. I mam wrażenie, że stary też nie pali się do rozdzielania sił. Coś mi tu śmierdzi. – Nie tylko tobie. Rozmawiałam z dziewczynami. Lea mówi, że cały czas ma gęsią skórkę, a Daghena obwiesiła siebie i swojego konia taką ilością amuletów, że wyglądają jak przebierańcy na Święto Lata. Mam wrażenie, że nikt dzisiaj nie będzie spał. – Co racja, to racja. Stary chodzi w kółko i mamrocze pod nosem, a Lans i Gerones omal się nie pobili. Mnie też ciarki chodzą po grzbiecie – splunął. – Cholerne Uroczysko. Naprawdę wolałbym, żeby wszystko było prostsze, Błyskawice są po tej stronie rzeki, no to ich tłuczemy, a nie pełnimy rolę saka, do którego napędzają ryby. Zobaczysz, skończy się tym, że będziemy im jeszcze opatrywać rany, trzymać za rączki i podcierać tyłki. – Niedoczekanie. – Uśmiechnęła się szeroko. – Zobaczysz. – Odwrócił się. – Witaj, Dag. Z pagórka właśnie schodziła Daghena. Laskolnyk przyjął

dziewczynę do czaardanu ledwo przed miesiącem, a Kailean już zdążyła ją polubić. Dag pochodziła z Hearysów, jednego z miejscowych plemion, które po najeździe Se-kohlandczyków nie podporządkowały się ich dominacji, tylko poszukały azylu na terenie Imperium, i była raczej typową przedstawicielką swojego ludu – wysoką, czarnowłosą i śniadą, z lekko skośnymi oczami. Skórzaną kurtkę i spodnie obwiesiła ptasimi piórami, kośćmi, woreczkami wypełnionymi ziołami, wisiorkami z kolorowych kamyków i muszli. Przy każdym ruchu wszystkie amulety ocierały się o siebie i postukiwały. – Przyznaj się, obrobiłaś starą Byasę, co? – Kocimiętka szturchnął palcem jeden z woreczków i zaraz cofnął rękę. Coś zabrzęczało w środku. – Nie. – Dziewczyna uśmiechnęła się i mogli zobaczyć, że wszystkie zęby zabarwiła sobie na zielono, żując gnyss. – Sama zrobiłam. Babka mnie nauczyła. – No jasne. Plemienna magia. – Kailean pokiwała głową. – Podobno jest bardzo skuteczna, zwłaszcza w formie długiego drzewca z piórem z jednej, a kawałkiem żelaza z drugiej strony. Taki amulet nazywa się Strzała i potrafi odpędzić każde zło. Zwłaszcza wystrzelony z dobrego łuku. A swoją drogą, nasz świątobliwy mąż nie wpadł na twój widok w szał? Tyle wczoraj mówił o aspektowanych czarach... Kocimiętka spojrzał na nią spode łba. – Skąd wiesz? – My, dziewczyny, mamy swoje tajemnice... – Daghena błysnęła zielonym uśmiechem. – Nie interesuj się. Co jeszcze gadał? – Takie tam, kapłańskie bzdury, Wojny Bogów, stare legendy, walka dobra ze złem. – Aha. Ciekaw jestem tylko, dlaczego, jeśli chodzi o walkę dobra ze złem, kapłani tak rzadko ruszają sami swoje tyłki. Gadanie, gadanie, gadanie, a potem zawsze idźcie dzieci tłuc się z siłami Mroku sami, bo ja tu muszę jeszcze Świątynię pozamiatać... – Wina się napić – dodała Daghena.

– Dziewkę wy... – Kailean obejrzała się, wyczuwając ruch – ...wyspowiadać. Kocimiętka parsknął. – No co ty, Kailean? Chyba... – Wychędożyć? – Aredon-hea-Cyren podszedł bezszelestnie. – Jak widzicie, nie wszyscy kapłani spędzają całe życie w świątyniach, a jeśli ktoś twierdzi inaczej, to z radością, po skończeniu spraw tutaj, stanę w obronie honoru Łowczych Pani Stepów. – Uśmiechnął się zimno i położył dłoń na rękojeści miecza. Kocimiętka cofnął się o krok, zmrużył oczy. – Nie wydaje mi się, żeby to było konieczne. – Kailean stanęła między nimi. – Już to widziałam, mnichu, poważny ton, groźna mina, a za chwilę kpiny i drwiny. – Tak właśnie myślałem, że ktoś podsłuchiwał naszą naradę. Z sufitu wciąż sypały się jakieś paprochy, a twój kha-dar robił wszystko, żeby odwrócić naszą uwagę od tego niezwykłego zjawiska. – Myszy. I szczury – rzuciła z niewinną miną. – Stary Bert nigdy się do tego nie przyzna, ale ma w zajeździe szczury wielkie jak prosiaki. Podobno od czasu do czasu jakiś gość znika z pokoju, a rano znajdują tylko kilka pokrwawionych szmat. – No. To dlatego sypiamy w jednym pokoju. – Daghena pokiwała energicznie głową, amulety zaszeleściły i zastukały. – Zawsze któraś trzyma wartę. Łowczy zmierzył ją od stóp do głów, ale nie skomentował jej słów. Kailean przyznała mu za to spory plus. – Laskolnyk wzywa wszystkich na szczyt wzgórza. Chce ustalić rozstawienie ognisk i kolejność wart. I ma jakieś zalecenia na jutro. – Łowczy wzruszył ramionami. – Zdaje się, że spadłem do roli posłańca. Czujecie się usatysfakcjonowani? —— • ——

Zbliżała się północ. Kailean siedziała sama przy niewielkim ognisku, nie mogąc zasnąć, mimo iż przed chwilą skończyła wartę. Zamiast tego gapiła się w płomienie, pozwalając myślom płynąć własnym, leniwym torem. W mroku po drugiej stronie ognia zapaliły się dwa ślepia. – Możesz wyjść. Berdeth pojawił się w kręgu światła i położył na ziemi. – Węszyłeś? Parsknął i wydał dziwny, podobny do chichotu odgłos. – No. Też sądzę, że to strata czasu. Ale jutro miej oczy szeroko otwarte. Pies zastrzygł uszami i poderwał się na równe łapy. Zaskomlał cicho i wycofał się tyłem w ciemność. Usłyszała szelest. Aredon stał za nią, z derką w jednej, a kawałkiem placka w drugiej ręce. – Można się przysiąść? – Tam – pokazała miejsce po przeciwnej stronie ogniska. Usiadł bez słowa. Dorzuciła trochę suszu w płomienie. Trzasnęło, chmura iskier zatańczyła w powietrzu, ciemność cofnęła się jakby przestraszona, wypluwając w odwecie chmarę nowych cieni. Psa nigdzie nie było. Poczuła, że mnich się jej przygląda, uniosła wzrok – patrzył z tym swoim bezczelnym uśmieszkiem na twarzy. – Nie bywasz zbyt często na Stepach? Wydawał się zaskoczony tym, że odezwała się pierwsza. – Nie. – I nie znasz panujących tu zwyczajów. – Nie. Świątynia w Yerth to jednak kawał drogi stąd. Prawie rdzenne ziemie Imperium. – Mam się poczuć jak dzikuska z pogranicza? Zapamiętaj sobie mnichu – tu, na równinach, jeśli popasasz z kimś obcym przy jego ognisku, to nie gapisz się na niego jak prosię na płonący chlewik. Za to można dostać batem przez pysk albo nożem między żebra. Tylko kamraci, kompani, towarzysze z jednego czaardanu zachowują się tak swobodnie. Obcy przy ognisku pilnuje własnych spraw i jest wdzięczny, że pozwolono

mu się do tego ognia przysiąść. Pojąłeś? Opuścił wzrok. – Tak. Wyciągnęła szablę i zaczęła drobiazgowo sprawdzać klingę, od czasu do czasu przejeżdżając po niej osełką. Przez dłuższą chwilę słychać było jedynie złowieszcze zziip, zziip, zziip. – Jak się zostaje Qard’kellem? O mało nie udławił się plackiem. – Sss... słucham? – Jak zostałeś Łowczym? Nikt ci jeszcze nie zadał tego pytania? Uśmiechnął się dziwnie. – Raz. Dawno temu. – No i? Co odpowiedziałeś? – Nic. To był kapłan Pomiotników. Zastrzeliłem go z kuszy. – Nie widzę żadnej kuszy, więc chyba nie grozi mi niebezpieczeństwo. – Nnn... nie. – Uśmiechnął się. – Zawsze jesteś taka bezpośrednia? – Wychowałam się w górach, dorosłam na Stepach. Nie miałam okazji nauczyć się dworskich manier. A ty? – Jestem szóstym synem barona dak-Porkara. Miałem do wyboru albo armię, albo zakon. Ale musztra, marsze, ciągłe ćwiczenia i inne uroki wojskowego życia jakoś mnie nie pociągały, więc kapłan, który od lat był na garnuszku u mojego ojca, doradził mu, żeby wysłać mnie do Derfanery. – Tego Derfanery? – Tego samego. Wielkiego Łowczego Pani Stepów. A on już znalazł mi zajęcie stosowne do umiejętności. Mnich milczał przez kilka uderzeń serca. – Właściwie to chciałbym móc powiedzieć, że sama Pani Stepów przyszła do mnie i wskazała moje powołanie, ale prawda wygląda tak, że wolę to – musnął rękojeść miecza – od kaszy z wojskowego kotła. Zauważył, że mu się przygląda, i posłał jej wredny uśmieszek. – Czyżbyśmy zostali już towarzyszami?

– To moje ognisko, mnichu. Siedzisz tu tylko dlatego, że od innych wiało chłodem. – Od tego też wieje. – Zawsze możesz rozpalić własne. Oderwała od niego wzrok i ponownie poświęciła całą uwagę szabli. – Nie lubisz mnie. To nie było pytanie. – Ludzie nie lubią Łowczych. Dziwi cię to? – Nie – westchnął. – Właściwie nie. Choć ciągle zastanawiam się dlaczego. Wróciła do ostrzenia szabli, ignorując kpinę. – Naprawdę, Kailean, nie wiem. Dlaczego ludzie czasem reagują na nas jak na Pomiotników? Dlaczego w tamtej izbie, gdy powiedziałem, kim jestem, miałem wrażenie, że chętniej widzieliby a’keer Błyskawic pod oknami niż mnie? Zziip, zziip zamarło. Przyjrzała się uważnie rozmówcy, wyglądał na naprawdę zainteresowanego odpowiedzią. – Co byś zrobił, gdyby kha-dar kazał ci się wynosić? Gdyby nie chciał tu przyjechać? – No... nie wiem, nie przyszło mi to do głowy... – Nie kłam, mnichu. Co byś zrobił? Uciekł spojrzeniem w bok. – Sąd świątynny. Albo książęcy trybunał. – Właśnie – pokiwała głową. – Zgodnie z Kodeksem możesz zmusić nas do udziału w tej walce, nawet jeśli nie mamy na nią ochoty. Nie, nie – dodała szybko. – My też zabijamy Pomiotników, kiedy tylko się na nich natkniemy. Ale nie lubimy ludzi, którzy mogą nam rozkazywać. Nie po to wstępujesz do wolnego czaardanu, żeby potem przyjmować polecenia od byle kogo. – Dziękuję bardzo. – Nie ma za co, mnichu. Tu są Stepy. Ludzie żyją jak chcą – i załatwiają swoje problemy też tak, jak chcą. Łowczy kiwnął głową. – To dlatego mój mentor powtarzał, że sto mil na zachód od

Amerthy Imperium rządzi tylko z nazwy. Zawsze, gdy to mówił, krzywił się, jakby bolał go ząb. Wzruszyła ramionami. – Tu są Stepy – powtórzyła. – Dwadzieścia mil stąd mamy rzekę, a za nią Se-kohlandczyków. Sądzisz, że ktoś będzie się przejmował jakimiś zakazami czy nakazami? Jakimś Kodeksem czy prawami świątynnymi, skoro każdego dnia i nocy chałupa może zapłonąć mu nad głową? Człowiek jedzie spokojnie w odwiedziny, a tu nagle – brzdęk, i próbuje oddychać przez gardło przebite strzałą. Małe dziewczynki, wychodząc pasać gęsi, zabierają ze sobą nie wierzbowe witki, tylko łuki i oszczepy. Kapłani chcieliby, żeby wszystko było ładne i poukładane, jak w świętych księgach. Grzmią o Pomiotnikach i łasce Pani, na którą trzeba zasłużyć. Ale kiedy bandyci strzelają do twojej rodziny, to ich nie ma w pobliżu – mówiła coraz szybciej, z coraz większą pasją. – Więc nie opowiadaj mi o jakimś starym dziadydze, który się krzywi na myśl o granicy, bo on siedzi w mieście, za murami, i sypia pod puchową pierzyną, więc nie wie, jak to jest żyć tu, z koczownikami i bandytami kryjącymi się za każdym krzakiem! Łowczy uniósł dłonie w obronnym geście. – Przecież ja nic nie mówię, jeżdżę wzdłuż granicy wystarczająco długo, żeby znać... realia. Nawet gdy rządziła tu Świątynia, tereny te uchodziły za dzikie i mało cywilizowane. Mnóstwo na wpół osiadłych koczowników i innych ludów. A po przybyciu Meekhanu zrobiło się jeszcze gorzej. Meekhańczycy z zachodu, Wessyrczycy spod gór, Inuowie, Laferowie, niedobitki Hearysów, i tak dalej. Każdy, komu ciasno było na rodzimych ziemiach, trafiał tutaj. I... Co cię tak śmieszy? – Głupiec grzejący się przy ognisku – palnęła, szczerząc się szeroko. – O Pani, miłosierna dla ubogich na umyśle... Ty naprawdę nic nie rozumiesz? Mężczyzna żachnął się, wyraźnie zły. – Nie wierzę, że długo jeździsz po Stepach – kontynuowała. – Inaczej nie mówiłbyś „Kiedy rządziła tu Świątynia” tak swobodnie. Minęło trzysta lat, odkąd Imperium wchłonęło ziemie Świątyni Laal Szarowłosej, ale tu ciągle są tacy, którzy

dostają szału na wspomnienie władzy kapłanów. A gdy jeden z nich rzuca to takim lekkim tonem, to prosi się, żeby ktoś podciął mu popręg. – Nie gardło? – Łowczy był poirytowany, na jego policzkach pojawił się rumieniec. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – Podcięty popręg nie krwawi, a gdy w pełnym cwale siodło zjedzie ci z końskiego grzbietu, to i tak nie przeżyjesz. Wypadki się zdarzają. Nie chce ci się spać? Zarumienił się jeszcze bardziej. – Nigdy nie mogę zasnąć przed walką. A ty? – A ja mogę, chyba że czekam przy granicy Uroczyska. – Skrzywiła się. – Nie, żebym robiła to zbyt często. Milczeli chwilę. On wpatrzony w ogień, ona gładząca osełką głownię szabli. – Więc... – zawahał się. – Jeśli wybaczysz mi niedyskretne pytanie, co tu właściwie robisz? – Co ja tu robię? Aaa... to znaczy, czemu uganiam się po Stepach z szablą i łukiem w garści, miast haftować gdzieś pościel na ślubną wyprawkę? Wychowałam się w górach, pod Olekadami, dorosłam tutaj. Żyję własnym życiem i nie śpieszy mi się do rodzenia bachorów jakiemuś wiecznie zapijaczonemu pastuchowi. – To nie musiałby być pastuch. – O, komplement. Całkiem niezły. – Uśmiechnęła się. – Jednak w Yerth uczą was nie tylko wymachiwania poświęconym mieczem i mamrotania egzorcyzmów w imieniu Laal Szarowłosej. Aredon wydawał się urażony. – Nie spieszy mi się – mruknęła w przestrzeń. – Nie jestem... Nie, inaczej. Gdyby matka dzień w dzień powtarzała mi, że muszę wyjść za mąż i rodzić jej wnuki, pewnie bawiłabym już drugie albo i czwarte. Ale przygarnęli mnie wozacy Verdanno, którzy chyba sami nie wiedzieli, jak powinni wychować... Nauczyli machać szablą, pozwolili wybrać własną drogę, a ona zaprowadziła mnie tu, na pogranicze Uroczyska i w towarzystwo

mnicha, który nie może zasnąć i niewiele wie o Stepach. – A właściwie jak... jak... – Jak to się stało, że Meekhanka czystej krwi zamieszkała w verdańskiej kuźni? – Tak. Kailean zapatrzyła się w ogień. – Wspominałeś coś o walce dobra ze złem, mnichu – zaczęła mówić po długiej chwili. – Powiedzmy, że też miałam okazję wziąć w niej udział, tylko że zło wygrało. Moje zło nie było jakimś potworem z mitycznych czasów, pomiotem Niechcianych. Moje zło na pewno miało ojców i matki, kamratów i kochanki. Urodziło się, uczyło płakać, śmiać się, chodzić, mówić, kłamać i kląć. Z pewnością miało też jakieś imiona i nazwiska. Ale to nic nie zmieniło. Przymknęła powieki. – Podróżowałam z ojcem, matką i dwoma braćmi na południe. Tam mieliśmy szukać szczęścia, lepszego losu. W górach uprawialiśmy niewielkie dzierżawione pole, hodowaliśmy stadko kóz, kilka owiec. Często było głodno i chłodno, jak pamiętam, a z południa, ze Stepów, dochodziły wieści, że każdy, kto przyjedzie i się tam osiedli, dostanie tyle ziemi, że w pół dnia nie objedzie ich koniem. Więc ojciec, po którymś przednówku, gdy znów musieliśmy jeść chleb z mąki doprawianej żołędziowym prochem, spakował nas i ruszył na południe. Jak widać, można być Meekhańczykiem z dziada pradziada i marzyć o tym, żeby zamieszkać wśród barbarzyńców... Zapatrzyła się w ogień, szukając jakichś emocji, ale te wspomnienia dawno już przestały boleć. – Napadli nas bandyci. Nikt ważny, żaden tam Czarny Hosse czy Wehyr Zabójca. Ot, kilku zbirów, którzy chyba nawet nie liczyli na takie szczęście. Akurat rozbijaliśmy obozowisko, gdy wyłonili się z mroku. Mój ojciec nawet nie zdążył sięgnąć po broń, dostał trzy strzały. Braci stratowali końmi. Matkę przyszpilili do ziemi włócznią. Ja... Ja akurat poszłam w krzaki, za potrzebą. Patrzyłam na to, co się działo, kucając ze spódnicą zadartą aż po pępek. W tyłek kłuł mnie jakiś patyk.

Uśmiechnęła się z dziwnym, strasznym grymasem. – Śmieszne, prawda? Mordowali mi rodzinę, a jedyne, co pamiętam wyraźnie, to ten cholerny patyk, który uwierał mnie w dupę. A oni skończyli szybko. Chodziło im tylko o pieniądze, konie i tych kilka cennych drobiazgów, które mieliśmy ze sobą. Odjechali równie szybko, jak się pojawili. Prosto w noc. A ja... Ja siedziałam tam, w tych krzakach, aż do świtu. Potem wzięłam łuk, którego nie znaleźli w ciemnościach, i poszłam za nimi. Miałam trzynaście lat i myślałam tylko o jednym. Znaleźć ich i zabić. A oni nie spieszyli się, byli przecież u siebie... Panowie Stepów. Więc znalazłam ich, dzień później, akurat gdy planowali napaść na kolejnych wędrowców. Nie pamiętam dokładnie, co zrobiłam, wjeżdżali właśnie do ich obozu, a ja zaczęłam krzyczeć i strzelać. Podobno trafiłam przywódcę bandytów w chwili, gdy miał przebić włócznią samego And’ewersa. Zawsze miałam dryg do łuku. Potem straciłam przytomność. Ocknęłam się na wozie. Tak poznałam ród Kalevenhów. – A twoi dalsi krewni? – Nie mam, nie tutaj. Pochodzę z północy i tam zostawiłam jakieś ciotki i wujów, którzy tak jak my, na przednówku chleb mąką z żołędzi doprawiali – skrzywiła się. – Pewnie by się ucieszyli, gdyby im się na głowę zwaliła jakaś dorastająca pannica, a z nią słowo posag. – Więc zostałaś z Verdanno? – A bo co? – rzuciła naraz gniewnie, nie spodobał jej się ten ton, zbyt wiele razy słyszała pełne fałszywej troski zdania wypowiadane podobnym głosem. – Myślisz, że było mi u nich źle? Że harowałam od świtu do nocy na kawałek chleba i kąt do spania, jak musiałabym to robić, gdyby zajęła się mną jakaś „odpowiednia” rodzina? Pewnie skończyłabym wtedy, rodząc w wieku czternastu lat nieślubnego bachora, którego zrobiłby mi mój łaskawy opiekun. Verdanno przygarnęli mnie i wychowali jak własną. A kiedy postanowiłam żyć na swój sposób, dali błogosławieństwo, szablę i dobrego konia. – Przecież ja nic takiego nie powiedziałem... – Łowczy uniósł ręce w obronnym geście.

Kailean fuknęła gniewnie i wróciła do wpatrywania się w płomienie. – Za dużo. – Słucham...? – Za dużo razy słyszałam takie rzeczy. Och, to jest to biedne dziecko, które musi wysługiwać się brudasom. Ach, to ta sierotka, która haruje w kuźni u dzikusów. Ojej, co za wstyd, żeby meekhańska dziewczyna musiała robić takie rzeczy. I tak dalej. Kiedy dotarliśmy do pierwszego miasteczka – to była taka dziura, zdaje się Gwyret – tamtejszy burmistrz odebrał mnie And’ewersowi i oddał w „lepsze ręce”. Zostałam służącą u miejscowego rzeźnika. A mój nowy opiekun przylazł do mnie pierwszej nocy i zaczął obmacywać. Miałam tylko trzynaście lat, ale byłam wyrośnięta. I na dodatek niczyja. Więc myślał, że może ze mną zrobić, co mu się spodoba. Zamilkła na chwilę, podciągnęła kolana pod brodę, zastygła w tej pozycji. – Najgorsze jest to, że ja też tak myślałam. Że jestem niczyja. Że nie mam nikogo i niczego. Nazajutrz jeden z chłopaków And’ewersa, Der’eko, spotkał mnie przypadkiem na ulicy, gdy szłam na targ. Beczałam całą noc i on to z miejsca zauważył. Prawie siłą zaciągnął mnie do ciotki Vee’ry, a ona w parę chwil wyciągnęła ze mnie to, czego obiecywałam nigdy i nikomu nie opowiadać. Wypłakałam się na jej kolanach jak małe dziecko. A potem podniosłam wzrok i zobaczyłam minę And’ewersa. I Der’eko, i Ruk’herta, i Det’mona. I nagle zrozumiałam, że nie jestem niczyja. Że jestem ich, a oni są moi. Tego samego dnia kowal w towarzystwie czterech synów odwiedził rzeźnika. Nie wiem, co mu powiedzieli, ale gdy tylko wyszli, pobiegł blady i roztrzęsiony do burmistrza i zrzekł się opieki nade mną. A potem wyjechaliśmy stamtąd i trafiliśmy do Lithrew. No i historia prawie się powtórzyła. Prawie, bo w mieście stacjonowała wtedy chorągiew pancerna, a jej dowódca, pułkownik Jasferd, znał And’ewersa. I on wymógł na wszystkich, żeby mnie nie zabierano od Verdanno. Najpierw jednak porozmawiał ze mną i chyba tym, co go ostatecznie przekonało,

był fakt, że na sugestię, że mógłby się mną zająć ktoś inny, dostałam ataku histerii. – Ataku histerii? Ty? – Jeśli można tak nazwać rzucanie różnymi przedmiotami i słowotok składający się w większości z przekleństw, to tak. – Aha. Chciałbym to kiedyś zobaczyć. – Nie chciałbyś. – Kailean się uśmiechnęła. – No więc zostałam w kuźni. Wychowali mnie jak każdą ze swoich córek, a to wszystko są porządne dziewczyny. Ale swoje to ja się nasłuchałam. Miejscowi może i wolą trzymać się własnych spraw, ale nawet tu meekhańska dziewczyna mieszkająca u Wozaków... drażniła. Minęło parę lat, zanim zaakceptowali And’ewersa i jego rodzinę, zanim skończyły się głupie zaczepki. Szkoda gadać. Parę razy musiałam użyć argumentów innych niż wrodzony wdzięk i urok. – Jakich na przykład? Przeciągnęła się, aż coś jej trzasnęło w ramionach. – A to już, mnichu, jest zupełnie inna opowieść. Coś jeszcze? I tak na razie nie jestem śpiąca, możemy porozmawiać. – Nie odpowiedziałaś na pytanie. Dlaczego właśnie wolny czaardan, najemna kompania rębajłów powiązana dziwnymi więzami lojalności i braterstwa? Musiały być inne drogi. – Lojalności i braterstwa – parsknęła. – Też coś. Ciekawe, kto wymyśla takie bzdury. Wiesz chociaż, co oznacza słowo czaardan? – To z dawryjskiego? – Tak, kha-dar także. Czaardan znaczy mniej więcej „wojujący ród”, a kha-dar to po prostu „ojciec”. To nie najemna kompania rębajłów, tylko rodzina. Gdy wstępujesz do czaardanu, to jakbyś brał ślub, na dobre i złe. Póki będziesz żywy, nie zostawią cię na pastwę wroga, jeśli zostaniesz kaleką, nie zdechniesz z głodu. – Uśmiechnęła się w przestrzeń. – Jeśli ściągniesz na czaardan hańbę, nie będzie miejsca, gdzie mógłbyś się ukryć. – Szukałaś jeszcze jednej rodziny? – Być może. No i oczywiście chodziło o Laskolnyka. Łowczy kiwnął głową ze zrozumieniem.

– Nie dziwię ci się. Gdybym nie został sługą Pani Stepów, oddałbym obie ręce, żeby z nim jeździć. Genno Laskolnyk, żywa legenda, człowiek, który ocalił Imperium. Do dziś opowiadają sobie anegdotę o tym, jak przyszedł do cesarza i powiedział... – „Ty, ber-Ariens, czy jak ci tam, jak bardzo zależy ci na tym twoim Imperium?” – wyrecytowali jednocześnie i jednocześnie wyszczerzyli się do siebie. – Właśnie. Wiesz, Kailean, że tę historię opowiadają sobie we wszystkich prowincjach? I wszyscy zastanawiają się, dlaczego generał Laskolnyk porzucił karierę w stolicy i wrócił na Stepy, żeby wieść żywot dowódcy niewielkiego czaardanu? Oficer, który kiedyś dowodził trzydziestotysięczną armią konną. Cholera, oficer, który z niczego tę armię stworzył. To dzięki niemu meekhańska jazda dziś jest tym, czym jest. – Jeżdżę z nim dopiero pół roku, więc nie jesteśmy tak blisko, żeby mi się spowiadał, ale mówił kiedyś, że miał dość. Dość intryg, plotek, pomówień, ciągłej walki o wpływy na dworze. Walki, w którą bez przerwy chciano go wciągnąć, mimo że nie miał na to najmniejszej ochoty. W stolicy był dzikusem z dalekiej prowincji, nawet nie Meekhańczykiem, tylko jakimś mieszańcem z barbarzyńskiej matki i nieznanego ojca. Tamtejsza arystokracja ciągle patrzy na ludzi poprzez ich nazwiska, rody i czystość krwi. – Znam to. Moja matka nie jest Meekhanką i chociaż jej ród w niczym nie ustępuje innym, nieraz musiałem odpowiadać na zaczepki i pogardę okazywaną przez różnych „lepszych ode mnie”. Najczęściej im ktoś mniej w życiu dokonał, tym bardziej podkreśla wielkość i znaczenie swoich przodków. – Łowczy sięgnął za siebie i dorzucił do ogniska kilka patyków, ogień strzelił iskrami i zatańczył wesoło. – Zdarzyło się parę razy, że musiałem użyć w dyskusjach o wielkości i znaczeniu rodów innych argumentów niż wrodzony wdzięk i urok. Nie mogła się nie uśmiechnąć. Nagle poczuła, że opuściło ją napięcie, a zmęczenie z całego wczorajszego dnia upomniało się o swoje. Owinęła się derką i zaczęła mościć na ziemi.

– Lepiej kładź się spać. Przed świtem musimy być na nogach. – Aha. Eee... Kailean? – Tak – zamruczała sennie. – Dobranoc. – Dobranoc, mnichu. —— • —— Cwał. Cwał przez środek Uroczyska, nocą, prosto w mgłę, prosto w stronę rosnącej na widnokręgu czerwonej łuny. Prosto w śmierć. Obudził ją krzyk, rozpaczliwe, przeciągłe wycie, rozrywające nocny spokój na strzępy. Była na nogach, zanim otworzyła oczy. Szabla wydobyta z pochwy zatoczyła łuk i zamarła. Nie było napastników. Ani Łowczego. Pobiegła w stronę, z której dochodził krzyk. Lea. Siedziała na ziemi, trzymała się za brzuch i płakała. Wokół już zgromadzili się ludzie. Laskolnyk przykląkł przy dziewczynie i położył jej rękę na czole. – Co się stało, Lea? – zapytał cicho. – Oni umierają. – Kto? – Das, Krenna... Wszyscy... Nie zdążyli się schować, a teraz wszędzie jest ogień. Oni się spaląąąą!!! – zawyła. – Kto, Lea? Kto ich napadł? – Błyskawice... wjechali do miasta nocą... uzbrojeni... – Dziewczyna wpatrywała się w mrok zagubionym spojrzeniem, po brodzie ciekła jej strużka śliny. – Podpalali, zabijali każdego. Vendor, Vendor się broni, ale oni nie próbują go zdobyć... Zabijają wszystkich w mieście. Laskolnyk wstał. Twarz miał jak wykutą z kamienia. – Gdzie Łowczy? – Wziął konia i odjechał jakąś godzinę temu. – Gdzie? – Nie mówił, kha-dar. – Na koń! Po chwili wszyscy byli w siodłach. Laskolnyk uniósł się w strzemionach i wskazał na północ. Na widnokręgu pojawiła się

czerwona łuna. – Błyskawice zaatakowały. Lithrew płonie. Trzeba się spieszyć. Kto jedzie za mną? Kailean miała ochotę wzruszyć ramionami. Trzeba się spieszyć, a to znaczy, że pojadą przez Uroczysko. Ciekawa była, czy znajdzie się ktoś, kto nie odpowie na wezwanie Genno Laskolnyka. Nie znalazł się. Nawet Wethorm tylko skinął głową i kazał swoim ludziom zająć miejsce w szyku. Mieli przejechać galopem, bok w bok, strzemię przy strzemieniu. Sześćdziesięciu jeźdźcom powinno się udać. Cały plan trafił szlag, gdy tylko wjechali w mgłę na Uroczysku. Mimo księżyca zbliżającego się do pełni, widoczność spadła do kilku kroków. Kailean jechała po prawej stronie kolumny, mając przed sobą Daghenę, a po lewej Kocimiętkę. Jeźdźca przed Dagheną ledwo mogła dostrzec, a za siebie się nie oglądała, całą uwagę skupiając na utrzymaniu szyku. Toryn nie był zadowolony, że wyciągnęła go ze stajni. Jego noga ciągle dawała o sobie znać. Mgła także mu się nie podobała. Okazywał złość, parskając i próbując ugryźć konia Kocimiętki. Po trzeciej próbie nachyliła się nad końskim karkiem i warknęła: – Jeśli natychmiast nie przestaniesz, jak tylko dotrzemy do miasta, zrobię z ciebie wałacha! Nie ma czasu na zabawy. Ciotka Vee’ra stwierdziła kiedyś, że taka groźba podziała na każdego samca. Najwyraźniej miała rację. Wtedy po swojej prawej stronie zobaczyła stwora. W pierwszej chwili miała wrażenie, że potwór składa się z mgły – jest tylko złudzeniem, kształtem utkanym z tumanu poruszonego ich przejazdem. Przez zarys jego sylwetki widziała trawę i krzewy, zostające szybko za nimi. Potem stworzenie zbliżyło się do niej w dwóch olbrzymich susach i ujrzała wszystkie szczegóły. Bestia była podobna do ogromnego, nadmiernie wychudzonego charta, którego ktoś pozbawił ogona, oczu, uszu i ogolił z sierści. Mięśnie i ścięgna, pokryte siateczką błękitnych żył, poruszały się pod skórą jak oszalałe ze strachu węże, na głowie brakowało nie tylko oczu, ale nawet jam po nich – nic,

tylko gładka kość czaszki przechodząca w wydłużony pysk. Potwór obrócił łeb w jej stronę, jakby się przyglądał, i otworzył szczęki. Czarne, szkliste zęby, wyglądające jak zrobione z obsydianu, błysnęły w parodii uśmiechu. – Uwagaaa! – dobiegło z czoła oddziału. Za późno, zaczęło się piekło. Mgłę wypełniło rozpaczliwe końskie rżenie i wrzaski ludzi. Kailean nie czekała na atak, lekko wstrzymała konia i gdy zaskoczony stwór wysunął się do przodu, odbiła w prawo, w pełnym galopie najechała na niego i uderzyła z góry. Szabla przeszła przez bestię niemal bez oporu, jakby cięte ciało składało się nie z kości i mięśni, ale z chrząstek i śluzu. Toryn stratował napastnika, kładąc uszy po sobie i rżąc przeraźliwie. Nareszcie coś go przestraszyło. Oddział poszedł w rozsypkę. Każdy z jeźdźców puścił konia w cwał, byle szybciej, byle dalej od bladych, na wpół widmowych kształtów wyskakujących z mgły i szarpiących obsydianowymi kłami. Kailean minęła kłębowisko kilku piekielnych psów, walczących o fragmenty czegoś, co przed chwilą było zapewne człowiekiem. Dwie bestie oderwały się od trupa. Zaczęły ją zachodzić z boków, z lewej i prawej strony, bez trudu zgrywając rytm swoich ruchów, jakby jeden był lustrzanym odbiciem drugiego. Uderzą jednocześnie, pomyślała. Jeden zamarkuje atak, a drugi ściągnie mnie z siodła. Tylko który? No, który pierwszy, sukinsyny?! Trzeci kształt wyłonił się po lewej z mgły między Torynem a bestią. Berdeth. Mknął wyciągnięty tuż przy ziemi, jego płowa sylwetka prawie zlewała się z trawami. Stwór odskoczył, jakby dostał w bok potężnego kopniaka. Berdeth warknął, a bestia, mimo że większa, nie przyjęła wyzwania. Wyhamowała i znikła we mgle. Rozległ się brzęk cięciwy i stwór po prawej potknął się, zarył głową w ziemi i został w tyle. Z mgły przed Torynem wyłoniły się sylwetki dwojga jeźdźców. Kocimiętka i Daghena. Pióra, kości i kamyki, z których

dziewczyna przygotowała swoje amulety, szarpały się na sznurkach we wszystkie strony, obijając się o siebie, klekocząc i szeleszcząc. Koń mężczyzny biegł przed siebie ciężkim, nierytmicznym galopem, plamiąc ziemię ciemną, prawie czarną krwią. Zrównała z nim tempo. Rzuciła okiem w bok, Berdeth oczywiście zniknął. – Kailean! Już niedaleko, słyszałam gwizdek Laskolnyka! – Daghena, w galopie, zakładała na cięciwę kolejną strzałę. Kocimiętka nie odezwał się, pochylony nad końską szyją, szeptał coś do ucha zwierzęcia. Wierzchowiec potknął się raz, drugi, płaty piany skapujące mu z pyska przybrały czerwoną barwę. Kailean zbliżyła się do niego. – Przeskakuj! Toryn da radę! Dwa widmowe stwory wyskoczyły z mgły. Pierwszy, trafiony strzałą, zwinął się w pół skoku i przepadł w ciemnościach, drugi skoczył wysoko, mierząc czarnymi kłami w szyję Toryna. Ogier opuścił nisko łeb i dał susa w przód, uderzając potwora piersią. I nagle wyjechali z mgły. Bestia wypchnięta z tumanu, gdy tylko znalazła się w świetle księżyca, zawyła rozdzierająco i rzuciła się w tył. Kailean nie zauważyła nic więcej, pęd poniósł ich dalej. Przed nimi na tle szkarłatnej łuny rysowały się sylwetki jeźdźców. Ogarnęła ich wzrokiem. Około pięćdziesięciu. Więcej, niż się spodziewała. Wyhamowali. – Opar miał tylko pół mili średnicy. – Laskolnyk podjechał do nich z lewej. – A te stwory zaatakowały, kiedy byliśmy w połowie drogi. Gdyby tuman był dzisiaj szerszy... Nie musiał kończyć. Żywa noga nie wyjechałaby z mgły. Kocimiętka nie patrzył na kha-dara. Zeskoczył na ziemię, złapał za wodze i przytulił twarz do końskiej szyi. Kailean widziała teraz wyraźnie bok jego konia. To, co wcześniej wzięła za fragment nadprutego popręgu, było długie, owalne i lśniące. Jelito. Koń Kocimiętki biegł przez ćwierć mili z rozprutym brzuchem. Jego jeździec szeptał mu teraz coś do ucha. Potem nagłym ruchem wyrwał z pochwy przy udzie długi nóż i wbił zwierzęciu tuż za przednią nogą. Koń ukląkł,

westchnął, bardzo po ludzku, i zwalił się na bok. Tylne nogi szarpnęły się w kilku spazmach i znieruchomiały. Kocimiętka powoli wytarł ostrze o spodnie. – Jeździłem z nim od pięciu lat – zachrypiał. Kailean uderzyło, że właśnie tak powiedział, nie „na nim”, tylko „z nim”. – Kto, kha-dar? Kto to uczynił? – Dowiemy się, Sarden. – Dobrze by było, żebyśmy dowiedzieli się szybko. Ciarki przeszły jej po grzbiecie od tego głosu. – Dowiemy się w Lithrew. Wkrótce. To cztery mile, Sarden, dobrze by było, gdybyś wziął innego konia. Dlaczego on tak mówi? Powoli, spokojnie, jak do wielkiego, uzbrojonego w napiętą kuszę dziecka. Kocimiętka pokręcił głową, niespiesznie włożył nóż do pochwy. – Żaden koń mnie teraz nie poniesie, kha-dar. Nie ten zapach. A ja nie chcę jechać z żelazem w garści. Tę krew muszę zmyć inaczej. – Sarden... – Nie martw się o dziewczyny, kha-dar. Każda z nich też ma swoje tajemnice. Dobrze wybrałeś. Ruszył przed siebie. W miarę jak się oddalał, jego sylwetka zdawała się... – Kailean! – Laskolnyk trącił ją w ramię. – Robota czeka. Nie skomentował zajścia ani słowem. – Ty i Daghena dołączycie do czaardanu Wethorma. Stracił więcej ludzi. Rozdzielamy się tutaj. Wy pojedziecie od wschodu, my od zachodu. Starajcie się nie rozpraszać w mieście. Jeśli bogowie pozwolą, spotkamy się przy rynku. W drogę! —— • —— Starajcie się nie rozpraszać. Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Lithrew było tak naprawdę plątaniną uliczek i zaułków wciśniętych między najróżniejsze, stawiane bez ładu i składu budynki. Jeśli wjechało się w te uliczki, nie sposób było poruszać się inaczej jak gęsiego, koń za koniem. Nierozpraszanie się było

dla oddziału jazdy w praktyce niewykonalne. Gdy zbliżali się do miasta, okazało się, że sytuacja nie jest tak zła, jak wyglądała w pierwszej chwili. Płonęły składy Kewersa i kilka stajni położonych na obrzeżu. Większość domostw była nienaruszona. Szary piaskowiec, z którego wzniesiono ich ściany, trudno się palił. Pierwsze ślady walki zobaczyli zaraz po wjechaniu do miasta. W uliczce stał koń. Bojowy ogier z se-kohlandzkim siodłem umazanym krwią. Lithrew umiało kąsać i trzeba było czegoś więcej niż kilkudziesięciu Jeźdźców Burzy, żeby wyrwać mu zęby. To coś więcej znaleźli chwilę potem. Czaardan Wethorma rozpadł się już na kilka grup, każda z nich na własną rękę próbowała dostać się na rynek. Kailean i Daghena trzymały się razem, towarzyszyło im trzech miejscowych ochotników, którzy bez szemrania zaakceptowali, że rozkazy wydają im jakieś dziewczyny. W końcu obie były od Laskolnyka. Kailean znała miasto, spędziła tu kilka ostatnich lat, powinna umieć przejechać przez nie z zamkniętymi oczami. Teraz wiatr wpychał gęsty, smolisty dym pomiędzy uliczki, ograniczając widoczność do kilkunastu kroków, ale nie chodziło tylko o to. Miała wrażenie, że coś porobiło się z przestrzenią, z odległościami. Uliczka, która powinna mieć kilkanaście kroków, wiodła ich przez kilkadziesiąt uderzeń kopyt w przód, by nagle skończyć się ślepą ścianą. W Lithrew, które pamiętała, nie było takiego miejsca. Jeden z ochotników jęknął i załkał cicho, po kwadransie błąkania się po rodzinnym mieście był już w pół drogi do paniki. – Wy dwaj! Na lewo! Zobaczcie, czy jest wolna droga. – Nie miała zamiaru pozwolić im na bezczynność, Laskolnyk zawsze powtarzał, że jak nie wiadomo, co się dzieje, to trzeba przynajmniej znaleźć ludziom coś do roboty. – Dag, czujesz? Czarnowłosa skinęła głową. – Czary, potężne. Jak na Uroczysku, tylko inne. Ktoś próbuje nam mącić w głowach. Amulety zachowują się dziwnie. Rzeczywiście, kości, pióra i woreczki, którymi obwiesiła

siebie i konia, kołysały się lekko, ale w asynchronicznym rytmie, jakby każdym bawiła się inna para małych dłoni. Nagle rozległo się dzikie rżenie i ze ściany wypadł spieniony koń. Roztrącił ich wierzchowce i spróbował przejść w cwał, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa, potknął się, raz, drugi, i zarył chrapami w ziemię. Jeździec, wyrzucony z siodła, przeleciał kilka jardów i gruchnął na ubity trakt. Martwy. Błyskawica. Z pleców sterczały mu drzewca bełtów. Ściana zrobiła się przejrzysta i rozwiała się w powietrzu jak ciemny opar. Uliczka wychodziła na niewielki, wysypany piaskiem placyk. Kilka pochodni zatkniętych w ścianach najbliższych budynków dawało dość światła, by przyjrzeć się stojącemu pośrodku placu mężczyźnie. Ubrany był jak zamożny kupiec, w zielenie i granaty, pochylał się właśnie nad rozciągniętym na ziemi ciałem. W prawej dłoni trzymał krótki, prosty nóż. Leżący na mokrym od krwi piasku był młodym Sekohlandczykiem. Żył jeszcze, oddychał chrapliwie, próbując odczołgać się na plecach od górującej nad nim, ciemnej postaci. Przez chwilę Kailean miała wrażenie, że patrzy na jakieś malowidło, mitologiczną scenę z czasów Wojen Bogów, przedstawiającą stwora Niechcianych pochylonego nad ofiarą. Bo mężczyzna, mimo świetnego stroju, lśniących butów, śnieżnobiałych mankietów i kołnierza, nie był człowiekiem. Twarz górująca nad leżącym była wielka, napuchnięta, kanciasta, jakby kości czaszki zostały połamane i byle jak złożone na nowo. Jego skóra błyszczała metalicznie, wargi skurczyły się, odsłaniając zęby. Zamiast nosa widniała druga para ust, okrągłych, okolonych szpiczastymi, czerwonymi zębami. Oczy wyglądały, jakby wypełniała je smoła. Pomiotnik. Mężczyzna był Pomiotnikiem, który zbyt głęboko sięgnął w Mrok i został wypaczony. Na ich widok uniósł głowę i uśmiechnął się. Oboma ustami. Daghena spięła konia i pierwsza wypadła na plac. Pomiotnik wyprostował się, czary zawirowały wokół niego w ciemnych, czarnych pasmach i uderzyły w dziewczynę.

Kailean jako dziecko uwielbiała bawić się dmuchawcami. Zrywała ich całe pęki i dmuchając co sił w płucach, rozsiewała na wszystkie strony maleńkie nasionka. To wspomnienie przemknęło jej przed oczami, gdy czar uderzył w Daghenę. Dmuchawiec trafiony porywem mocnego wiatru. Koń i dziewczyna zatrzymali się w pół skoku, wiszące na nich amulety szarpnęły się nagle, jakby targnięte potężnym powiewem, po czym pofrunęły w tył, ciągnąc za sobą smużki dymu. Daghena krzyknęła, tylko raz. Kailean wyminęła towarzyszkę, kopyta Toryna zapadały się w miękki piasek, ale to go nie zwolniło, w dwa uderzenia serca byli przy czarowniku. Mężczyzna zwinnym, wężowym ruchem odsunął jej się z drogi, zachodząc z lewej. Nie próbowała ciąć szablą, wyrwała nogę ze strzemienia i kopnęła go w pierś, wkładając w cios masę i pęd konia. Wstrząs omal nie zrzucił jej z siodła, ale było warto. Pomiotnik poleciał do tyłu, jakby otrzymał cios oblężniczym taranem, uderzył w ścianę pobliskiej stajni i zaczął się po niej osuwać, wydając zduszony jęk. Nie dotarł do ziemi, strzała o barwionych na zielono piórach brzęknęła Kailean koło ucha i przyszpiliła go do muru. Nie czekała, co będzie dalej, zeskakiwała już z siodła i w głębokim wypadzie cięła poziomo, trochę za głęboko, bo ostrze zgrzytnęło o kamień, ale to nie miało znaczenia. Głowa Pomiotnika pofrunęła w ciemność. Obejrzała się, Daghena zakładała właśnie na cięciwę kolejną strzałę. – Nie ma potrzeby, Dag. – Jest – wychrypiała. – Ten sukinsyn omal mnie nie oślepił. Łuk brzęknął raz jeszcze. Stały chwilę, ciężko oddychając. – Jak się czujesz? – Jakbym dostała w twarz garnkiem wrzącego oleju. – Czarnowłosa ostrożnie dotknęła policzka, zasyczała. – Będę miała blizny? – Nie. Gębę masz czerwoną, ale nic poza tym. Plemienna magia, co? – Babka byłaby dumna. – Daghena uśmiechnęła się boleśnie.

– Gdyby nie amulety, oddarłby mi ciało od kości. – Gdyby nie twoje amulety, zabiłby nas obie. Gdzie reszta? – Uciekli... chyba uciekli. Kiedy mnie minęłaś, słyszałam coś jakby tętent za plecami, zdaje się, że to kawaleria pomyliła kierunek. – Daghena wyjęła z kołczana kolejną strzałę. Wskazała głową. – A co z nim? Se-kohlandczyk, psiakrew, zupełnie o nim zapomniała. Kailean podeszła do leżącego na ziemi jeźdźca. Oddychał ciężko, chrapliwie. Gdy spotkał Pomiotnika, najwyraźniej fala czarów wyrzuciła go z siodła. Jego pancerz zwisał w strzępach i dymił, a nogi wyglądały na połamane. Takich ran nie powodowała zwykła broń. Nie schowała szabli do pochwy. Nie starła z niej krwi. Po co dwa razy odwalać tę samą robotę? Musiał wyczytać to z jej twarzy, bo uniósł się na łokciach i przez chwilę starał wyglądać jednocześnie dumnie i pogardliwie. Trudna sztuka, gdy się ma siedemnaście lat i wykrwawia w plac pokryty końskimi i krowimi plackami. – Wehkrendlartsann... treolynn... – Nie wysilaj się, chłopcze. – Podeszła bliżej i przykucnęła, z satysfakcją obserwując, jak na słowo „chłopcze” policzki zalała mu fala purpury. – Po pierwsze, od wielu lat wszyscy Jeźdźcy Burzy mają obowiązek znać meekhański przynajmniej w takim stopniu, żeby móc wypytać jeńców o drogę. Po drugie, najwyraźniej mnie rozumiesz, prawda, chłopcze? Nie odwrócił wzroku, jak zakładała, tylko nieznacznie skinął głową. – Dokończ – warknął. – Chętnie, ale jeszcze nie teraz. Najpierw powiesz mi, dlaczego napadliście z Pomiotnikami na nasze miasto. Zatkało go, to było widać, zapewne spodziewał się wszystkiego, tylko nie tego oskarżenia. – Nie napadliśmy z veardehass na wasze miasto... tylko na nich... Na bandę Pomiotników, którzy uwili sobie tu ciepłe gniazdko i... i na ich sługi. No, już. – Spojrzał jej hardo w oczy. – No już, ty... kawennea’fenn.

Kawennea’fenn, sparszywiały pies zjadający trupy na polu bitwy. Nieźle. – Więc jestem jego sługą, tak? – Kailean wskazała na przyszpilone do ściany zwłoki. – A łeb mu ucięłam, bo za mało płacił, co? Przez chwilę wodził wzrokiem od niej do trupa. – Ale kapłan... wasz kapłan powiedział, że to tutaj. Powiedział... że wyprowadzi z Lithrew zbrojnych, a wtedy my i oddział Łowczych oczyścimy miasto. Rano mają przybyć posiłki, żeby zdobyć zajazd. – Jaki kapłan? – Po krzyżu przebiegł jej zimny dreszcz. – Łowczy, Aredon-hea-Cyren. Daghena zaklęła. Kailean wolno wypuściła powietrze. – Spokojnie, Dag. A ty mów po kolei. Z jakiego jesteś Skrzydła? – Z... – zawahał się – ...z Czerwonych Dzików. – Kto dowodzi? – Akelan Danu Kredo. – Słyszałam o nim. Szalony Dzik, prawda? – Tak. – Kiedy ten niby-Łowczy do was przyjechał? – Dziesięć dni temu, miał znak, miecz Świątyni, laskę pokoju naszych Źrebiarzy... Wszystko. – Co wam opowiedział? Nie, nie mów, sama wiem. Uraczył was historyjką o grupie Pomiotników pętających się po granicy, raz z jednej strony, raz z drugiej. Wymienił wszystkie ofiary, opisał odrażające zwyczaje, i tak dalej. Mam rację? Powiedział też, że Świątynia Pani Laal nie ma dość sił, żeby sama otoczyć i wybić tę bandę. Prawda? Zaproponował wspólny atak. Ranny skinął głową. – Co jeszcze mówił? – Opowiedział, że banda opanowała miasto. Że urządzili się tu jak książęta... Że wypaczyli już większość mieszkańców i korzystając z bliskości przeklętej ziemi, zamierzają odprawić potężne czary. – Nie wydawało się wam dziwne, że kazał zatrzymać się pod

miastem? – Powiedział... powiedział, że to uśpi czujność Przeklętych. Że nie domyślą się, co chcemy zrobić, jeśli pokażemy się najpierw w mniejszej liczbie... Poczuła chłód. – W mniejszej liczbie? To ilu was jest naprawdę? – Pełny bojowy a’keer. Sto trzydzieści sześć koni. – Niech to szlag! Dag! Zostań z nim, może nam się jeszcze przydać. Ja spróbuję znaleźć Laskolnyka, trzeba go ostrzec. – Zaczekaj. – Daghena oderwała od końskiej uzdy podłużną kość z zawieszonymi na niej kilkoma piórami, jedną z nielicznych, które jej jeszcze zostały. – Zabierz, może się przydać. Kailean założyła amulet na szyję, wskoczyła na siodło i zawracając konia, zdążyła jeszcze krzyknąć: – Opatrz go, żeby nie umarł. I pilnuj. Mogła wydawać takie rozkazy, w końcu była dłużej w czaardanie. Ten nocny galop przez ogarnięte chaosem miasto długo pozostał jej w pamięci. Kilka razy zgubiła drogę w dymie i ciemnościach, raz ktoś do niej strzelił z kuszy, najpewniej któryś z miejscowych, później wpadła na trzech koczowników, zajętych wyważaniem drzwi do jednego z domów. Używali jako tarana starego koryta wydłubanego z jednego kloca drewna, dwóch trzymało je z przodu, jeden z tyłu i łup, łup, łup, walili o drzwi. Zawiasy skrzypiały, z futryny sypał się kurz. Usłyszeli tętent kopyt, ale nie obejrzeli się, co okazało się błędem. To nie był nikt z ich oddziału. Nie zwalniając, przejechała obok napastników, tego trzymającego koniec koryta cięła od góry, unosząc się w strzemionach. Trafiła pod kątem, tuż nad obojczykiem, szabla gładko weszła w ranę i równie gładko z niej wyszła. Uderzony zagulgotał dziwacznie, puścił koryto i złapał się za szyję, próbując powstrzymać strumień jasnej, tętniczej krwi, tryskającej na wszystkie strony. Osunął się na kolana, powoli, jakby doświadczył właśnie jakiejś religijnej iluminacji – już martwy, chociaż jeszcze próbował walczyć. Nie było sensu dłużej się nim zajmować.

Pęd konia przeniósł ją dalej i wtedy właśnie noga Toryna odmówiła posłuszeństwa. Wierzchowiec zarżał ogłuszająco i wyhamował niemal w miejscu, prawie zrzucając ją z siodła. Mocno utykając, postąpił dwa kroki w przód i patrząc na nią z wyrzutem, stanął. Zeskoczyła na ziemię, odwróciła się do pozostałej dwójki Se-kohlandczyków. Berdeth, gdzie jesteś, kiedy cię potrzebuję? Mężczyźni zdążyli już odrzucić prowizoryczny taran i otrząsnąć się z zaskoczenia. Szli na nią powoli, jednym krokiem, obaj mieli ciężkie, sekohlandzkie szable, zwane faegonami i obaj z pewnością umieli się nimi posługiwać. Byli wyżsi i każdy na oko ważył o połowę więcej niż ona. Gdy zrozumieli, że mają przed sobą kobietę, na ich twarzach zagościły pogardliwe uśmieszki. Powinna odwrócić się i uciec, zgubić ich w labiryncie uliczek, tylko że Toryn nie mógł się ruszyć, a zostawić konia w obliczu wroga, to jak zostawić towarzysza z czaardanu. Wstyd i hańba na całe życie. Nie czekała, aż zajdą ją z obu stron, skoczyła do tego z lewej, ścięła się z nim krótko, góra, dół, góra, dół, ustawiając się tak, żeby na chwilę odgrodził ją od towarzysza. Jego szabla była cięższa i nieco dłuższa, mimo to przez chwilę wyglądało, że dał się zaskoczyć – dwa pierwsze uderzenia ledwo odbił, ale trzecie sparował już bez problemu, a po czwartym przeszedł do ataku. Uderzył jak błyskawica, szerokim, płaskim cięciem, które mogło pozbawić ją głowy, i które, jeśliby przyjęła je na ostrze, związałoby jej broń z jego szablą. Był większy i zdecydowanie silniejszy, wygrałby taki pojedynek bez trudu. Przyklęknęła, ostrze koczownika śmignęło jej nad głową, a wtedy uderzyła mocno i nieuczciwie, w kolano, tam, gdzie nogi chronił mu tylko skórzany pancerz, i natychmiast z doskoku pchnęła go barkiem pod pachę, wkładając w to całą swoją masę. Se-kohlandczyk zawył i cofnął drugą nogę, żeby utrzymać równowagę, ale rozwalone kolano załamało się pod nim, i upadł. Odskoczyła poza zasięg jego szabli i uśmiechnęła się krzywo. Skurwysyny, nie pójdzie wam łatwo. Teraz było jeden na jeden. Se-kohlandczyk już się nie uśmiechał. Wyjął z pochwy przy udzie długi nóż i ruszył na nią,

lekko pochylony, przyspieszając kroku jak szarżujący byk. Nagle noc przeszył wściekły ryk i z najbliższej uliczki wyskoczyła bestia o sierści w kolorze piasku. Sześćset funtów kłów, pazurów i mięśni runęło na koczownika, który uderzony potężną łapą zgiął się w pół, zacharczał dziwnie, bestia zaś przysiadła na zadzie, sprawnie, niemal pogardliwie podcięła człowieka i gdy ten się przewrócił, pochyliła się i zacisnęła szczęki na jego czaszce. Kailean usłyszała trzask, i było po wszystkim. Potem mogła tylko patrzeć, jak zwierz odwraca się do drugiego koczownika, rannego, i skacze. To nie była walka, tylko egzekucja. Zwierzę powoli okrążyło oba ciała, rzuciło okiem na Toryna, ten cofnął się o krok, ale nie uciekł, zarżał tylko wyzywająco, załomotał kopytami o ziemię. W tej chwili księżyc przebił się przez warstwę dymu i ukazał wszystkie szczegóły: to był wynnero, na wpół mityczny stepowy lew, który podobno występował już tylko na najdalszych, północno-wschodnich krańcach kontynentu. Wielka, płowa bestia, o której mówiono, że nawet głodny górski niedźwiedź schodzi jej z drogi. Lew przysiadł na zadzie i spojrzał Kailean prosto w oczy. Pod jej czaszką zadzwoniły obce myśli. Kailean – rozpoznanie, potwierdzenie. Dziewczyna-stado. Koń-stado. Chwila przerwy. Idź Kailean, idź wódz. Powiedz dużo ludzi-wrogów. Powiedz trzy ludzie-potwór. Ciemne powietrze, ciemne myśli. Ludzie-potwory? Pomiotnicy! – Pomiotnicy? Jednego niedawno zabiłam – głos jej nie zadrżał, z czego mogła być dumna. Wydawało się, że lew węszy. Tak. Prawda. Zły zapach, Kailean, żelazo. Dobra dziewczyna. Uśmiechnął się, ale nie zwyczajnie, przekazał jej ten uśmiech prosto do głowy. Pięknie Pachnąca Trawa dumny, że Kailean-stado. Pięknie Pachnąca Trawa? Kocimiętka?

– Kocimiętka? Kot pochylił łeb, spojrzał uważnie. Tajemnice, dziewczyna-pies. Tajemnice nie mówić. Trudna... Trudna mowa-myśli. Nie czas. Ty iść. Iść wódz. Ostrzec. No jasne. A co ona niby, do cholery, próbuje zrobić? Chciała mu to powiedzieć, ale lew odwrócił się i w dwóch susach zniknął w najbliższej uliczce. Szkoda, dobrze byłoby mieć go przy sobie w taką noc. Uśmiechnęła się do absurdu ostatniej myśli. W taką noc dobrze byłoby mieć przy sobie kogokolwiek z czaardanu, nawet jeśli tym kimś byłby Dwukształtny przybierający postać wielkiego lwa. Zwłaszcza, poprawiła się, zwłaszcza jeśli tym kimś byłby Dwukształtny przybierający postać wielkiego lwa. Podeszła do Toryna i zaprowadziła go do najbliższej stajni. Kopniakiem wyłamała proste zamknięcie i wprowadziła konia do środka. – Stój tu, powinieneś być bezpieczny. I bądź cicho. Wrócę później. Wyszła w noc, próbując uporządkować myśli. Daghena okazała się plemienną czarownicą. Jej amulety nie były tanimi błyskotkami z targu, z których kapłani mogliby co najwyżej się pośmiać. Miały własną Moc, powstrzymały falę czarów Pomiotnika. Jeszcze pięćdziesiąt lat temu za używanie nieaspektowanej plemiennej magii trafiało się do lochu albo od razu na szafot. Kocimiętka był Dwukształtnym, a na nich polowano w Imperium od początku jego istnienia. Nadal za każdego z nich można było otrzymać sporą nagrodę. Lea? Lea wieszczyła, widziała na odległość, takich jak ona już nie zabijano, lecz zamykano w wieżach, gdzie do końca życia dostawali wywar z makowin. Czy Laskolnyk wiedział? Głupie pytanie. Czy wiedział o niej? Ta myśl była tak niespodziewana, że aż przystanęła. Kha-dar zawsze dobierał sobie ludzi według niezrozumiałego schematu. Odrzucał największych okolicznych zabijaków – na rzecz kogo? Dziewczyny wychowanej przez Verdanno? Później. Później będzie czas, żeby się nad tym zastanawiać.

Ruszyła szybciej. Teraz miała robotę do wykonania. —— • —— Szła, kierując się odgłosami walki, które raz po raz wybuchały gdzieś przed nią, w mroku. Wyglądało na to, że czaardany Laskolnyka i Wethorma wreszcie odnalazły wroga. Sekohlandczycy najwyraźniej nie spodziewali się, że obrońcy tak szybko wrócą. Rozproszeni po mieście koczownicy nie potrafili wykorzystać przewagi liczebnej, która dość szybko topniała, bo też Lithrew szybko otrząsnęło się z zaskoczenia i wyszczerzyło w noc kły. W kilka minut Kailean znalazła cztery se-kohlandzkie konie i siedem trupów. Wszyscy zginęli od strzał i bełtów. Szalony Dzik powinien zadać sobie pytanie, jakim cudem niezbyt duże przecież miasto zdołało przetrwać na samej granicy, ledwo dwadzieścia mil od rzeki oddzielającej Imperium od Stepów, jeśli nie było otoczone ani murem, ani wałem, ani nawet zwykłą palisadą. Powinien też zapytać, skąd bierze się ten szary piaskowiec, z którego zbudowano większość budynków w Lithrew. Kailean miała już dość błąkania się w ciemnościach. Dopóki wszyscy Pomiotnicy nie zostaną zabici lub nie uciekną, czary będą mamić i mylić jej drogę. W dodatku na piechotę miała niewielkie szanse na szybkie odnalezienie czaardanu. Podeszła do najbliższego domostwa. Drzwi były na szczęście otwarte, w środku pusto, wszyscy mieszkańcy znikli. Przez otwartą klapę zeszła do piwnicy, oświetlając sobie drogę pochodnią zapaloną od resztek żaru z paleniska. Drzwi ukryte w ścianie były prawie nie do wykrycia, chyba że ktoś wiedział, gdzie szukać. Zapukała trzy razy, potem raz i jeszcze dwa. Najprostsze szyfry są najlepsze. Za drzwiami coś zaszurało. – Kto? – Kailean, czaardan Laskolnyka. Otworzyło się maleńkie okienko. Błysnęły oczy. – To ty, Melenha? – zapytała. – Zostawili cię tu samego i poszli się bawić, co?

– Przegrałem zakład. Melenha, średni syn rymarza, nie wyglądał na zadowolonego. Otworzył jej drzwi i cofnął się w boczną niszę, żeby mogła przejść. – Gdzie chcesz iść, Kailean? – Do Vendorn. Droga wolna? – Czerwony korytarz. W niebieskim są zapory, bo kilka Błyskawic próbowało tu wejść. – Dzięki. Lithrew też miało swoje tajemnice. I to takie, których nie rozgłaszano wszem wobec. Kiedy dwieście lat temu zakładano miasto, zanim jeszcze za rzeką wyrosło potężne se-kohlandzkie królestwo, pierwsi osadnicy odkryli, że pod cienką warstwą gleby znajduje się przede wszystkim miękki, łatwy do wydobywania i obróbki piaskowiec. Pod każdym budynkiem błyskawicznie wyrosły rozległe piwnice, które dość szybko połączono ze sobą siecią tuneli. Dzięki temu dało się przejść do dowolnego punktu miasta, nie stawiając stopy na ulicach. Tunele były długie, kręte, a piwnice wielopoziomowe – najgłębsze schodziły nawet siedemdziesiąt stóp pod powierzchnię gruntu. Wewnątrz gromadzono zapasy żywności i wody, broni, odzieży i leków. Łączących je wąskich przejść mogło przed całą armią obronić zaledwie kilku ludzi. Kailean wiedziała, że tylko dzięki zaskoczeniu koczownikom udało się zamordować część mieszkańców. Teraz reszta mściła się, mściła nieładnie i niehonorowo, ale zgodnie z najlepszą tradycją tych, którym bandyci zakłócają spokojny sen. Strzałami i bełtami wystrzeliwanymi w plecy, podstępnym ciosem zza węgła, linką przeciągniętą na wysokości głowy konnego. Niewielkie, trzy-, czteroosobowe grupy przemykały korytarzami od piwnicy do piwnicy. Taktyka była prosta i sprawdzona: wejść do pustego budynku, zaczaić się, oddać salwę do przejeżdżających napastników i wycofać. Gdy ostrzelany oddział rzucał się szturmować domostwo, wyważać drzwi, najczęściej dostawał następną salwę z sąsiedniego budynku. Jeśli atakujący znaleźli wejście do tuneli, to wąski korytarz, kilka kamiennych

bloków ustawionych jako zapora i paru kuszników okazywało się najczęściej przeszkodą nie do przebycia. Laskolnyk stwierdził kiedyś, że zdobycie sieci podziemnych tuneli przekraczałoby możliwości pułku imperialnej piechoty. A on zazwyczaj wiedział, o czym mówi. Biegła korytarzem, którego ściany w regularnych odstępach oznaczono czerwoną farbą. Kilka razy schodziła na niższe poziomy, kilka razy musiała wspinać się po drabinkach. Minęła kilka większych pomieszczeń, pustych, bo starcy, kobiety i dzieci schronili się w najgłębiej położonych piwnicach, a mężczyźni polowali na Se-kohlandczyków w innej części miasta. Droga do Vendorn zabrała jej ledwo kilka minut. Chłopak strzegący wejścia do podziemi aż podskoczył, gdy wypadła na niego zza zakrętu. – Spokojnie, to ja, Kailean. Uśmiechnął się zawstydzony i opuścił tasak. – Laskolnyk wrócił? – Tak, jest gdzieś w mieście. – Nie miała czasu na rozmowę. – Wpuścisz mnie, czy mam ci dać w łeb? Otworzył drzwiczki wiodące do piwnicy i usunął się jej z drogi. Zajazd był przygotowany do walki. Drzwi zamknięto i wzmocniono kilkoma okutymi żelazem belkami, okna na parterze, i tak wąskie, przegrodzono dodatkowo stalowymi sztabami. Ławy, stoły, drewniane krzesła, wszystko to, co mogłoby się zapalić, na przykład od wrzuconego przez okno garnka z płonącym olejem, wyniesiono do piwnicy. Podłogę wysypano piaskiem. Przy każdym oknie stało dwóch strzelców, jeden z łukiem, drugi z kuszą. Rozpoznała kilku ludzi starego Betta, kilkunastu mieszkańców i paru przyjezdnych. Widocznie niektórzy woleli zaufać grubym murom niż podziemnym korytarzom. Powitał ją sam właściciel zajazdu. – Jesteście nareszcie – mruknął, jakby co najmniej od godziny czekał, aż Kailean wyjdzie z piwnicy. – Gdzie Laskolnyk? Zdaje się, że wszyscy chcieli zadać jej to samo pytanie.

– Gdzieś w mieście. Zamierzasz do niego dołączyć? – Szturchnęła go palcem w skórzany pancerz opinający potężny brzuch. – Mogą być kłopoty z przejściem przez drzwi. Zaśmiał się krótko, wcale nie obrażony, i machnął ręką w stronę kuchni. – Tam mamy szersze – spoważniał. – Wyszedłbym, Kailean, gdyby chodziło o same Błyskawice. Ale... patrz. Wskazał na umieszczony nad futryną ochronny znak, który wyglądał, jakby się żarzył. – Od samego początku tak się dzieje. Gdy stawiałem tu Vendor, wydałem na ten a’werth fortunę, ale teraz nie żałuję. Co się tam dzieje? – Nie wiem do końca... Błyskawice próbowały się tu dostać? Skinął głową. – Na samym początku. Chcieli się wedrzeć z zaskoczenia, ale Laskolnyk przed wyjazdem powiedział mi, żebym szczególnie uważał tej nocy. Więc skończyło się tak, że zostawili na podwórzu kilka trupów i pojechali w głąb miasta. Gdzie reszta czaardanu? – Poluje, nie słychać? Cholera, miałam nadzieję, że go tu znajdę albo chociaż dowiem się, gdzie jest. – Złe wieści? – Jest ich więcej, niż sądziliśmy, cały bojowy a’keer. – O to się nie martw, od razu po pierwszym ataku zorientowałem się, że jest ich ponad setka, i tunelami posłałem wieść dalej. Jeśli twój kha-dar nawiązał kontakt z kimkolwiek z podziemi, to już o tym wie. – Dobra wiadomość, Aandurs. – Odetchnęła z ulgą. – Bardzo dobra. Wypuścisz mnie? Patrzył na nią przez kilka uderzeń serca. – To nie jest dobra noc na przechadzki, dziewczyno, jesteś sama, nikt złego słowa ci nie powie, jeśli tu zostaniesz. – Wiem. A ty byś został? Machnął ręką w stronę kuchni. – Obok dużych drzwi jest okno, przez które powinnaś się przecisnąć. Będzie szybciej.

– Dziękuję, gospodarzu. Uśmiechnął się krzywo. – Zawstydzasz mnie, dziewczyno. Zawstydzasz i sprawiasz, że czuję się jak stary tchórz. Machnęła ręką. – Twój zajazd, twoi goście, twoje obowiązki. Zniknęła w kuchni. —— • —— Okolice Vendorn wydawały się nietknięte magią, mogłaby poruszać się tu z zawiązanymi oczami. Szła szybko, trzymając się blisko budynków, przeskakując od cienia do cienia. Wiatr przegnał dym z płonących składów w głąb miasta i rozgonił chmury na niebie, więc było dość jasno. Nie powinna dać się zaskoczyć. Fala czarów uderzyła ją z boku i przycisnęła do ściany. Poczuła się, jakby trafiła ją wielka, cuchnąca łapa potwora, który przez całe życie grzebał w dołach z trupami i gównem. Czary tłumiły oddech, próbowały wśliznąć się jej do ust, nosa, uszu. Cuchnęły i wywoływały mdłości, a miejsca, gdzie dotknęły gołej skóry, drętwiały i piekły. Ale jej nie zabiły. Amulet, który dostała od Dagheny, zaczął dymić i skwierczeć, po czym nagle eksplodował we wszystkie strony. Magiczny atak ustąpił. – No, no tak właśnie myślałem, siostro. Potrafisz obronić się przed Mocą. Moje gratulacje. Z drzwi sąsiedniego budynku wyłonił się Łowczy. Wyglądał jakoś dziwnie, było go więcej, jakby tą samą przestrzeń zajmowały dwie różne istoty. Wydawało się, że utyka raz na jedną, raz na drugą nogę, jakby przy każdym kroku zmieniała się ich długość. Odniosła wrażenie, że ciało mnicha poruszało się nie do końca zgodnie z jego zamierzeniami. Zupełnie jakby musiał z nim walczyć. Kręcił głową na wszystkie strony błyskawicznymi, ptasimi ruchami, ani na chwilę nie spuszczając jej jednak z oczu. Uśmiechnął się szeroko, a pod nią ugięły się kolana. – Wiem, kim jesteś, siostro. Wiem, jakie masz pragnienia. Mogę ci pomóc je zaspokoić. Możemy... być razem... Kailean.

Przeszedł nagłą transformację i znów był sobą, Aredonemhea-Cyrenem, Trzecim Ostrzem Pani Stepów, Łowczym. Z kpiącym uśmieszkiem i za dużym nosem. Oderwała plecy od ściany, stanęła pewnie na szeroko rozstawionych nogach i wyciągnęła przed siebie szablę. – Nie podchodź. – Jak sobie życzysz. – Zatrzymał się dziesięć kroków od niej. – Zwróciłem na ciebie uwagę, gdy prowadziłaś przez podwórze konia z czarnymi wstążkami w grzywie. A później, przy Uroczysku, rozmawialiśmy, pamiętasz? Otacza cię aura śmierci, nieuchwytna i niepokojąca, pojawia się i znika, starasz się maskować, jak sądzę mądrze, ale cię wyczułem. Pogranicze, wiecznie szarpane małą wojną, to dobre miejsce dla kogoś takiego jak ty, ale bez przewodnictwa zagubisz się i najpewniej zginiesz. Chcę ci pomóc, Kailean. Wyciągnął rękę zapraszającym, niemal braterskim gestem. O co mu chodzi? Przesunęła się w lewo, w stronę wylotu uliczki. Wyczuwała nadchodzący od centrum miasteczka podmuch. – Myślisz, że pójdzie ci tak łatwo? – wychrypiała. – Twój plan zawiódł, ci głupi koczownicy, których oszukałeś, właśnie są wybijani, twoi kamraci też. Nie trzeba było napadać na moje miasto, Pomiotniku. Skrzywił się, jakby ten tytuł go raził. – Nie powiódł? Bojowy a’keer Jeźdźców Burzy, gwardii Ojca Wojny, napada bez powodu na meekhańskie miasto. Imperium nie będzie mogło puścić tego płazem. Wkrótce pułki imperialnej jazdy wyruszą w Stepy, żeby odpowiedzieć na ten atak. Granica zapłonie jasnym ogniem. Będzie dużo krwi, Kailean. Bardzo dużo krwi, oblizał wargi. Wiatr przybył w odpowiednim momencie. Uderzył ją w plecy i błyskawicznie wypełnił uliczkę dymem i kurzem. Na chwilę stracili się z oczu. Kailean rzuciła się w lewo, wpadła w najbliższy zaułek i pognała przed siebie, jakby goniło ją stado demonów. Cóż, jeśli opowieści o Pomiotnikach nie były przesadzone, była to w

zasadzie prawda. – Wracaj, słyszysz! Wracaj tu, czarownico!!! Czarownico?! Czarownico? Wyhamowała. – Wracaaaaaj...! Zadrżała. Tyle było w tym okrzyku nienawiści. – Zabiję ich, słyszysz, Kailean?! Zabiję wszystkich!!! And’ewersa i resztę. Cały ten wozacki pomiot, który pomagał ci się ukrywać! Zacisnęła dłoń na rękojeści szabli. Mocno. Aż do bólu. A on krzyczał dalej: – Będą płonąć! Sprowadzę tu więcej braci, wyślę stwory z Uroczyska i rozpalę ogień, który oczyści miasto. A pierwsi na stos trafią Verdanno. A zanim podłożę ogień pod drwa, każę zdjąć im kneble. Żebyś słyszała, jak krzyczą, czarownico! A potem będzie Laskolnyk. I inni. Wszyscy, których kochałaś. Słyszysz, mała wiedźmo?! Słyszysz?!! Ruszyła z powrotem i po chwili wyszła z zaułka za jego plecami. Widziała, jak obraca się w kółko, oślepiony dymem, wymachuje mieczem na wszystkie strony, krzyczy i klnie. Uniosła szablę do ciosu. – Nie krzycz, mnichu. Słyszę. Odskoczył, odgradzając się błyskawicą ostrza. Spojrzała mu w oczy i zadrżała po raz drugi. – Więc jednak – miał głos podobny do zgrzytu kamieni. – Dobrze się domyśliłem. Jesteś... – Nie jestem tym, za kogo mnie bierzesz. – Nie? – Uspokoił się w mgnieniu oka. – Czuję od ciebie aurę starożytną i potężną. Czuję Moc. Twoją Moc, która ma wyraźny posmak śmierci, jest dzika, bardziej pierwotna... Maskujesz się, ale i tak ją widać, jeśli się wie, jak patrzeć. Siedzieliśmy wieczorem sto kroków od granicy Uroczyska i wyczuwałem ją przy tobie. Gdybyś władała aspektowanymi Źródłami, to mogłabyś wtedy co najwyżej opić się wina do nieprzytomności, żeby nie zwariować. A więc twoja Moc jest z tych, za które idzie się na stos. Przeklęta i niechciana.

Zaśmiał się. – Aspektowana magia. Przypisane Źródła. Kiedyś wierzyłem święcie, że to jedyna droga dla ludzi, droga pobłogosławiona przez bogów. Polowałem z zacięciem na tych, którzy ośmielili się sięgnąć głębiej. Tak, Kailean, głębiej, bo aspektowane czary są jak plamy oliwy na powierzchni oceanu. Mienią się tęczowo, obiecują wiele, ale to tylko cienka warstewka, pod którą... – Zaczął gorączkowo gestykulować. – Pod którą jest wszystko, prawdziwa Moc, prawdziwa potęga, droga do... boskości... do wszystkiego, o czym zamarzysz. Kailean nie przerywała mu. Niech mówi, niech się puszy, jeśli jest tutaj, nie może krążyć po mieście i atakować ludzi z jej czaardanu. – Powiedz mi – wtrąciła, kiedy przerwał na chwilę. – Powiedz mi, kiedy przeszedłeś na drugą stronę. Kiedy zostałeś Pomiotnikiem? Łowczy uśmiechnął się szeroko i szczerze. Przełożył miecz do lewej ręki, a z prawej zębami zaczął ściągać rękawiczkę. Dopiero teraz skojarzyła, że nigdy nie widziała go bez rękawiczek, ani razu. Uniósł nagą dłoń i powoli obrócił, aby mogła się jej przyjrzeć. To była kobieca dłoń, szczupła, wypielęgnowana, z paznokciami ozdobionymi wizerunkami kwiatów. Dłoń młodej szlachcianki. – Widzisz – szepnął. – Nie moja i moja. Dostałem od Władców coś, czego odmówiła mi Pani Stepów. Szansę na normalne życie. Cennea, moja narzeczona, ona... nie wiedziała, nie wierzyła, do końca nie wierzyła, że to zrobię. Ale przecież teraz jesteśmy razem, bliżej niż kiedykolwiek. I będziemy razem aż do końca świata. Spojrzał na nią z szalonym grymasem. – Wiesz, że ta dłoń się nie starzeje? I nie zmienia? Ciągle jest taka jak wtedy, gdy ją odcinałem. A ona krzyczała, tak bardzo, tak bardzo krzyczała. Kocham cię, krzyczała, kocham cię. Pamiętaj o tym, Aree. Pamięęęęętaaaaaj!!! Wydał z siebie opętańcze wycie, wyrzucając dłoń w górę. Kailean miała dosyć. Skoczyła na niego jak wystrzelona z

katapulty i zadała szerokie poziome cięcie, które powinno pozbawić go głowy. Trzymał miecz w lewej ręce, miał zamknięte oczy, wrzeszczał rykiem wyrwanym gdzieś z głębi udręczonej duszy. Powinno się udać. Odbił cios bez wysiłku, lekko, niemal pogardliwie. Odruchowo złożyła paradę, ale nie skontrował, tylko cofnął się i znów uśmiechnął. Zdążyła już znienawidzić te jego uśmiechy. – Straciłem obie dłonie w służbie Świątyni. – Zaatakował lekceważąco, od niechcenia, a siła ciosu prawie wytrąciła jej szablę z ręki. – Cięcie zwykłą, postawioną na sztorc kosą. A oni nie potrafili nic z tym zrobić. Nie chcieli nic z tym zrobić! Może gdybym był synem hrabiego albo księcia, znalazłyby się środki, zaklęcia, Moc. Ale dla szóstego syna jakiegoś przygranicznego barona? Wybacz, chłopcze, nasza Pani poddaje cię próbie. Znieś ją z godnością! Dwa następne uderzenia zmusiły Kailean do cofnięcia się o krok. Trzeciego nie próbowała parować, czując, że nie da rady, odskoczyła od Pomiotnika, zwiększyła dystans. Szedł za nią wolno, krok za krokiem. – Powiedz mi, Kailean, ile jest godności w proszeniu starego sługi, żeby ściągnął ci spodnie, gdy chcesz się wysrać, a potem żeby podtarł ci tyłek? Ile jest godności w byciu karmionym przez ślepego, bezzębnego starca, dmuchającego w twoją łyżkę i okraszającego każdy kęs kropelkami śliny? Wiesz, jak to jest, gdy ugryzie cię komar, a ty nie możesz się podrapać? I gdy wszyscy patrzą na ciebie jak na mebel? Twoi dawni towarzysze przez pierwsze dni zachodzą, współczują, pocieszają, obiecują pomoc. A po dwóch miesiącach odwracają wzrok i mijając cię, przechodzą na drugą stronę dziedzińca. Wykonał ruch tak szybki, że jego sylwetka zamieniła się w rozmazaną smugę, i nagle wyrósł nad nią jak burzowa chmura. Nie wiedzieć kiedy, przerzucił miecz do prawej ręki i zasypał ją gradem ciosów. Cofała się, parując, zawsze o włos, zawsze w ostatniej chwili, czując, że następne uderzenie może być ostatnim. Po chwili oparła się plecami o ścianę. Miał ją tam, gdzie chciał, nie było już dokąd uciec.

Przysunął twarz do jej twarzy, wyszczerzył się dziko, oddech śmierdział mu zgnilizną. – Prosiłem ją tylko o jedną, Kailean, prosiłem ją tylko o jedną rękę. Obojętnie, prawą czy lewą. Kapłani Władców obiecali, że nic nam się nie stanie. Ale ona nie chciała, mówiła, że poradzimy sobie, że mnie nie opuści. Że będzie dobrze. – W oczach zapłonął mu obłęd. – Ale nie byłoby dobrze, widziałem to w jej spojrzeniu. Bała się, Kailean... bała się i chciała odejść. Nie powiedziała tego, ale wiedziałem. Więc zaprowadziłem ją w ustronne miejsce i zabrałem obie ręce. Umarła tam, wykrwawiła się na śmierć, krzycząc, że mnie kocha i żebym o tym pamiętał. Że zawsze będziemy razem. Czy potrafisz...? Czy potrafisz to zrozumieć, czarownico? Kailean poczuła dotknięcie na wysokości kolana. Nie musiała patrzeć w dół. Berdeth wreszcie się zjawił. – Nie, Pomiotniku. Nie potrafię. Sięgnęła po psa. Umysłem. Wolą. Pragnieniem głębokim i pradawnym. Nie opierał się, połączył z nią bardziej niż chętnie. Widok się nie zmienił, został dokładnie taki sam, szaroczarny. Zmienił się sposób, w jaki zaczęła słyszeć i czuć zapachy. Dźwięki pojawiły się wokół niej, jakby tło, którym do tej pory było wycie wiatru i odległy ryk płomieni, nagle wygasło. Oczywiście było gdzieś tam, daleko, ale większa część jej umysłu ledwo rejestrowała jego obecność. Na pierwszy plan wysunęły się krótkie, urywane odgłosy, odległy szczęk broni, przecięty w pół krzyk, brzęk cięciwy, rżenie koni. Miasto walczyło. To dobrze. I zapachy. Pot, strach, krew, gówno. Zapachy z głębi miasta. Otwarty grób, rana pokryta robactwem, trupy dzieci, gnijące gdzieś w polu, potwory z Uroczyska w swojej prawdziwej, pełnej postaci. Zapach Pomiotnika. Stał stanowczo za blisko. – Nie potrafię – powtórzyła. Oparła lewą dłoń na jego piersi, choć wszystko buntowało się w niej przeciwko temu dotknięciu, i pchnęła. Całą siłą swoją i siłą, jaką mógł jej zaoferować ważący kiedyś sto pięćdziesiąt funtów mieszaniec psa pasterskiego i wilka. Berdeth. Jego duch.

Były kapłan poleciał w tył o dobre pięć kroków. Na twarzy zagościł mu wyraz nieziemskiego zdumienia, przez mgnienie oka wyglądał niemal komicznie. Doskoczyła do niego jednym, olbrzymim susem i nagle to on musiał się cofać. Uderzyła, góra, góra, potem nisko, w nogi, wyszła spod jego kontry błyskawicznym obrotem i szerokim cięciem przejechała mu po piersi. Zdążył się odsunąć, ledwo go drasnęła, ale to wystarczyło, żeby noc rozdarł obłąkańczy ryk. Jego krew była czarna i śmierdziała jak... jak krew trupa. Doskoczyła do niego ponownie i otoczyła rojem ciosów. Napędzał ją własny strach, desperacja, wściekłość i gniew. Siłę i szybkość dawał duch wielkiego psa. Miała jego wytrzymałość, energię, zwierzęcy refleks i instynkt. Niewielu było wśród ludzi szermierzy, którzy mogliby stawić jej w tej chwili czoła. Tylko że on nie był człowiekiem. Nie do końca. Był chodzącym trupem z dłońmi swojej narzeczonej, które z jego ciałem złączyła Moc Przeklętych. Z rany, którą mu zadała, wypłynęła nie tylko krew. Nagle otoczyły go ciemne pasma, biorące swój początek właśnie w ranie, fala czarów pomknęła w stronę Kailean, zmuszając ją do błyskawicznego uniku. Przetoczyła się przez bark, ale zanim stanęła dobrze na nogi, z ciemnej chmury wyłonił się potwór. Wydawał się wyższy i szerszy niż przed chwilą, skóra błyszczała mu jak naciągnięta na zbyt dużym szkielecie, głowa wyglądała jak zmiażdżona uderzeniem, jedno oko było wyraźnie wyżej, nos zmienił się w dziurę otoczoną rzędem podobnych do pijawek czarnych macek, wargi ściągnęły się, odsłaniając stożkowate, ostre zęby. Gdy biegł, wydawało się, że jego nogi mają dodatkowy staw, pomiędzy kolanem a stopą. Tyle zdążyła zauważyć. Gdyby nie duch psa, zapewne zamarłaby z przerażenia i została rozpłatana pierwszym ciosem. Zareagowała instynktownie, złożyła płaską paradę, skróciła dystans, odbiła się od niego barkiem i odskoczyła w bok. Łowczy wydawał się składać z kawałków żelaza obciągniętych wygarbowaną skórą. A jego szybkość. Och, jego szybkość! Dopiero teraz

zrozumiała, że poprzednio starał się ją zachować przy życiu. Nie zaprezentował pełni możliwości, być może mógł to zrobić tylko w tej postaci, ale kiedy już ją przyjął... Bez trudu odbił jej pierwszą kontrę i zaatakował. Wydawało się, że ma dwa albo i cztery miecze, ciosy spadały jak lawina, jeden za drugim, bez przerwy, bez chwili wytchnienia. Walczył bez zbytniej finezji, prawa, lewa, góra, dół, i jeszcze raz, i jeszcze. Coraz szybciej i szybciej, parł na nią jak rozpędzająca się chorągiew pancerna. To nie mogło trwać długo. Zatrzymał się w pół kroku, z mieczem wzniesionym do kolejnego ciosu. Wykorzystała chwilę na odskok i złapanie oddechu. – Duch psa... Jest w tobie duch psa... albo wilka. Przez chwilę wyglądał, jakby próbował sobie coś przypomnieć. – Lann’howen – wysyczał. – Jesteś Lann’howen, Łowca Dusz. Więzisz i zmuszasz do posłuszeństwa duchy ludzi i zwierząt, czerpiesz ich siłę i Moc. Jesteś groźniejsza niż jakikolwiek czarownik, siostro, o wiele groźniejsza, a twoja Moc jest po dziesięciokroć przeklęta w Meekhanie, gdzie stoi przeciw niej i Wielki Kodeks, i wszystkie religie. Ktoś, kto może zatrzymać przy sobie cudzą duszę, nie znajdzie spokoju w żadnym zakątku Imperium. Zobaczyła jego twarz i zadrżała. – Moc, Kailean. Niewiarygodna Moc. Oto, co możesz osiągnąć. Przeciętny czarownik czy nawet wielki bitewny mag to przy tobie dziecko. Przecież tego właśnie pragniesz, dziewczyno, nieprawdaż? Pragniesz pochłaniać dusze, czerpać z nich siłę, umiejętności, być panią w swoim własnym królestwie. Nim upłynie rok, możesz mieć ich na rozkazy dziesiątki, później setki. Najpotężniejsi tego świata padną przed tobą na kolana i będą błagać o miłosierdzie. A ty go im udzielisz... lub nie. Bo rządzić będzie twoja wola. Opuścił broń. – No, Kailean, duch jednego psa to nic. Możesz mieć dusze wszystkich mieszkańców tego wszawego miasteczka i

wszystkich Se-kohlandczyków, którzy tu teraz konają. Na początek. Będziesz ich panią i władczynią. Odpłacisz za wszystkie krzywdy i upokorzenia. Nikt nie powie złego słowa o meekhańskiej sierocie i Wozakach. Nikt nawet nie ośmieli się pomyśleć czegoś złego, bo nauczę cię, jak tropić takie myśli i odpowiadać na nie. – Spojrzał jej w oczy, dwie bezdenne studnie przez chwilę próbowały wypić jej duszę. – Jedno słowo, Kailean, a zakończymy ten pojedynek i pójdziemy w noc, polować. Odetchnęła głęboko i również opuściła broń. – Kiedy napadli nas bandyci – zaczęła – mieliśmy cztery psy. Trzy zabili od razu, czwartego stratowali i zostawili na ziemi z połamanym kręgosłupem. Wabił się Berdeth. Był pół owczarkiem, pół wilkiem i... moim przyjacielem. Ojciec powtarzał, że taki pies nie uzna w nikim pana, ale jeśli zobaczy w tobie towarzysza, to nie znajdziesz lepszej podpory w życiu. Płakałam, gdy wzięłam kamień, żeby... skrócić jego cierpienie. Pomiotnik się uśmiechał. – Nie mogłam, Pomiotniku... nie mogłam tego zrobić. Byłam sama na środku Stepów, właśnie zabili mi rodzinę, a ja miałam zamiar zamordować ostatniego z jej członków. Bałam się, płakałam, byłam usmarkana jak malutkie dziecko i prosiłam mojego psa, żeby ze mną został... żeby mnie nie zostawiał samej... bo nie dam sobie rady. – Kailean patrzyła, jak uśmiech potwora znika, powoli zaczynał rozumieć. – I wiesz co? On został. Został, bo chciał, bo był moim towarzyszem, przyjacielem. Nie wiem, kim jestem, ale na pewno nie Łowcą Dusz. Nie łowię ich, tylko proponuję układ... dobrowolny układ... przymierze. Nie mogę nikogo do niczego zniewolić, bo dusza zawsze jest dobrowolnym darem. Jedyne, co mogę zrobić, to uwolnić ją z pułapki. Zrozumiał szybciej, niż się tego spodziewała, a potem bez ostrzeżenia runął w przód z mieczem trzymanym oburącz nad głową i zadał cios, który mógłby ją przeciąć wpół, od czubka głowy do krocza. Sparowała z całej siły, choć ostrze ledwo zmieniło kierunek, puściła szablę i złapała go za nadgarstki. Za ręce młodej dziewczyny, jedyną część jego ciała, która nie uległa

przemianie. To było tak, jakby wpadła głową naprzód do dołu wypełnionego rozkładającymi się zwłokami. Oblepiły ją cienie wspomnień, emocji, strachu, bólu, nienawiści, żalu. Gorzkiej rozpaczy. Zacisnęła zęby i zanurzyła się głębiej, w stronę plamki światła, którą wyczuła na samym dnie. Czary, które stworzyły Przeklętego, nie zamierzały jej ułatwić zadania. Zalały ją uczucia, takie, które powodują, że ludzie zwijają się w kłębek i wyją ze strachu lub rzucają naprzód w berserkserskim szale. Przerażenie, obłęd, panika, nienawiść. Nienawiść do całego świata, do wszystkiego, co żyje, oddycha, chodzi i śmieje się. Chęć dominacji, panowania, pragnienie odnoszenia zwycięstw za wszelką cenę, bycia na samej górze, bezwzględnego podporządkowania sobie wszystkiego i wszystkich. Odpłacenia im za lekceważenie, pogardę, fałszywe współczucie. Był z nią duch psa. Otulił ją ochronnym płaszczem i nagle cały ten koszmar wydał się niczym więcej jak tylko brudnym tumanem, niewartym uwagi. Sięgnęła głębiej. Chodź, siostro, pomyślała. Chodź do mnie. Chodź, Cennea, pora odejść. Duch młodej kobiety, uwięziony do tej pory w ciele Pomiotnika, wzniósł się i połączył z Kailean. Puściła ręce byłego kapłana i odsunęła się. Zawył. Zawył głosem, jakiego nigdy jeszcze nie słyszała. Miecz wypadł mu z dłoni i wbił się w ziemię. Kailean spokojnie cofnęła się o dwa kroki. Teraz miała czas. Pomiotnik upadł na kolana i zaryczał w niebo. Próbował sięgnąć po miecz, ale dłonie skradzione narzeczonej były już martwe. Bez duszy dziewczyny stały się tylko dwoma kawałkami cudzego ciała przyszytymi do kikutów. Zaszlochał nagle i uniósł je do twarzy. – Cennea... och, Cennea – zaczął się zmieniać w człowieka. Kailean powoli podniosła jego miecz. Wydawał się niewiarygodnie ciężki i gorący. Rękojeść niemal parzyła w

dłonie. Aredon-hea-Cyren opuścił ręce, spojrzał jej w oczy i wyrecytował: – I będziesz murem między Mrokiem a Światłem. I będziesz Tarczą przeciw Ciemności. I będziesz Mieczem Sprawiedliwości. I nie dasz moim wrogom chwili spoczynku ni snu, i ścigać ich będziesz aż po krańce ziemi. I nie będzie dnia ni godziny, w której mogliby czuć się bezpieczni. I nie dasz im jadła ni napoju, ni miejsca przy ogniu. Przeklęci będą ci, co kłaniają się... Kailean stanęła na lekko ugiętych nogach i uderzyła. Odniosła wrażenie, że w chwili, gdy miecz oddzielał głowę Pomiotnika od tułowia, jego ostrze rozjarzyło się mlecznym światłem. A może to tylko odblask księżyca na klindze. Upuściła broń na ziemię. Sięgnęła w głąb, w to miejsce, które odkryła w sobie dawno temu, podczas najgorszej nocy swojego życia. Pomyślała imię. Duch młodej kobiety pojawił się gdzieś na skraju pola widzenia. Nie próbowała po niego sięgnąć. Powiedziała Pomiotnikowi prawdę, jej talent polegał na złożeniu propozycji i wysłuchaniu odpowiedzi. Decyzja należała do ducha i do niej. A ona nie chciała wchodzić w przymierze z duszą dziewczyny uwięzioną przez kilka lat w ciele Przeklętego. Podniosła swoją szablę i ruszyła w głąb miasta. Naprzeciw niej wyjechał kilkuosobowy oddział. Dowódca w biegu zeskoczył z konia. – Kailean... – Kha-dar, ja... – Cicho, dziewczyno, cicho. Już dobrze, Błyskawice zmykają z miasta, nie wiem, czy trzecia część ujdzie za rzekę. – Kha-dar... – Słyszeliśmy tu bitkę, myślałem, że nie zdążymy. Zabiłaś go? Nie musiał uściślać kogo. – Tak. – Dobrze. Bardzo dobrze. To drugi tej nocy, Kailean. Będziesz sławna. – Nie chcę sławy, kha-dar.

– I słusznie, sława to kapryśna pani. – Laskolnyk machnął ręką. – Wy tam, sprawdźcie okoliczne zaułki. Trzeba oczyścić miasto. Po chwili zostali sami. Kha-dar stanął naprzeciw niej, założył ręce na piersi. – Dziwne czasy nastały, dziewczyno – powiedział, patrząc gdzieś przed siebie. – Trzysta lat temu Imperium musiało rozwiązać jeden z największych problemów, na jaki się natknęło. Pochłaniając nowe ziemie, nowe ludy, trafiło na sposoby korzystania z Mocy, o jakich meekhańscy czarodzieje i kapłani ledwo słyszeli. Oni sami przynieśli na te ziemie magię aspektowaną, oswojoną, dającą się wymierzyć i zważyć. A tutaj, na Wschodzie i Północy, natrafili na Dwukształtnych, na Łowców Dusz, na Mówców Koni, plemiennych pieśniarzy Mocy, Rzeźbiących Kości, Tancerzy Duchów i wielu innych. Zaczęła się wojna – westchnął ciężko. – Niektórzy mówią, że chodziło o władzę, że Moc, magia, to władza, Imperium zaś nie zamierzało dzielić się władzą z nikim. Aspektowana magia, mająca błogosławieństwo kapłańskich elit, może być, ale plemienne amulety z kości i piór już nie. Takie czasy. – Kha-dar... – Cicho, dziewczyno, daj skończyć staremu człowiekowi. – Uśmiechnął się do niej w ciemności. – Inni mówią, że chodziło o strach. O strach przed nieznanym, o lęk przed tym, co kryje się w Mroku i poza nim. O próbę powstrzymania niepowstrzymanego albo odwleczenia tego, czego nadejście zamienia niektórym szpik w kościach w lód. Pojawili się jednak i tacy, którzy sądzili, że kulenie się za tarczą i szczękanie zębami nigdy nie prowadzi do wygrania wojny. Nie wiem, kto ma rację, czy chodziło o władzę, czy o strach, czy o jeszcze coś innego. Dziś to nie ma znaczenia. Opuściła głowę, nagle dopadło ją potworne zmęczenie. Głos dowódcy słyszała jak przez pikowaną zasłonę. – Myślę, że wiem, kim jesteś. Zwierzęta widzą więcej niż ludzie, a niektóre konie nie lubią psów. – Wyczuła w jego głosie uśmiech. – Zwłaszcza takich, które wychodzą ze ścian. Pokonałaś

dziś w walce dwóch Pomiotników, a ja sam nie wiem, czy dałbym radę. Ale nie będziemy teraz o tym rozmawiać, Kailean. Będzie na to czas później. Teraz idziemy do Vendora, odpocząć. Zaczęło jej się kręcić w głowie. – Kailean? Córuchna? Cholera jasna!! Kailean! Kail... Nie czuła upadku ani troskliwych dłoni, które podniosły ją z ziemi i zaniosły do zajazdu. Dla niej ta noc się skończyła.

Najlepsze, jakie można kupić... Było późne popołudnie, właściwie wieczór, gdy grupa kawalerzystów przemierzała porośnięty wybujałą trawą step. Na pierwszy rzut oka, dla kogoś niewprawionego w obserwacji wojskowych oddziałów, jeźdźcy wyglądali na dowodzonych przez wyjątkowo niechlujnego i niefrasobliwego oficera. Żołnierze poruszali się w luźnych grupkach, po dwóch, trzech, czasem strzemię w strzemię, czasem jeden za drugim. Cała licząca prawie dwieście koni chorągiew z daleka przypominała zbójecką bandę, wracającą z udanego rabunku, lecz do tego stopnia nieobawiającą się pościgu, że zdążono się już upić i jechano wolno, lekceważąc niebezpieczeństwo. Nawet sztandar oddziału zamiast dumnie powiewać pośrodku grupy, chwiał się gdzieś z boku, jakby chorąży był zbyt pijany, żeby trzymać go prosto. Gdyby jednak ktoś wzniósł się w powietrze, by spojrzeć na ziemię oczami kołującego pod niebem sokoła, dostrzegłby w pozornym chaosie zadziwiającą regularność. Z góry oddział układał się w kontur wielkiego, czeszącego step półksiężyca, którego rozciągnięte na dwieście jardów skrzydła były zbyt symetryczne, aby mogło to być dziełem przypadku. Fakt, że jeźdźcy utrzymywali szyk, mimo iż oficerowie nie pokrzykiwali na każdego z osobna, dawał piękne świadectwo wyszkolenia żołnierzy. Wszyscy nosili stalowe hełmy, kolczugi i okrągłe tarcze. Szyje obwiązali wieloma warstwami materiału w kolorze brudnej zieleni; jego końce zwisały im na plecach. Główne uzbrojenie stanowiły krótkie lance i ciężkie szable, lecz w tej chwili większość konnych trzymała w ręku łuki ze strzałami założonymi na cięciwy. Oczy kawalerzystów czujnie przepatrywały morze traw, w którym konie brodziły aż po brzuchy. Miejscami kępy zarośli sięgały wyżej niż wzrost rosłego mężczyzny. Dobre miejsce na zasadzkę, mówiły ich spojrzenia,

bardzo dobre. No to niech ktoś spróbuje... Rozległo się kilka krótkich, ostrych gwizdów i oddział zaczął manewrować. Konie żołnierzy na lewym skrzydle stanęły, drepcząc tylko niespokojnie w miejscu, prawe skrzydło przyspieszyło, zataczając łuk. Kontury półksiężyca ledwo zafalowały. Żaden z jeźdźców nie używał wodzy, kierując końmi tylko za pomocą kolan. Ani jedna strzała nie zsunęła się z cięciwy, ani jedno spojrzenie nie zaprzestało obserwacji okolicy. Wydawało się, że to nie oddział wojska wykonuje manewr, lecz zakręca jeden wielki organizm, udając się w sobie tylko znanym kierunku. Wyglądali jak cesarska gwardia. Którą, prawdę powiedziawszy, byli. Okrążając niewielkie wzgórze, skierowali się na wschód, gdzie przed kilkoma dniami szalał pożar. Pogorzelisko ciągnęło się aż po horyzont, równina była czarna, choć te kilka dni wystarczyło, żeby wystrzeliły pierwsze zielone łodyżki. Gdyby nie nagła burza, ogień popędziłby przed siebie, zamieniając wiele mil stepu w jałowy grunt. Minęło popołudnie. Lato zbliżało się do końca. Nie licząc ostatniej burzy, nie padało od prawie miesiąca, a słońce bezlitośnie wysuszało każdą odrobinę wilgoci. Trawy, wśród których brodziły konie kawalerii, miały szary, smętny kolor i nie tyle kładły się pod kopytami, ile łamały z suchym szelestem. Żołnierze wiedzieli, że stanowiąca granicę rzeka, zazwyczaj szeroka i głęboka, zamieniła się w jeden wielki bród, a większość studni w promieniu dziesiątek mil straszy mułem na dnie. Takie pożary, jak ten sprzed kilku dni, nie były więc niczym niezwykłym, a mimo to dowodzący chorągwią kapitan postanowił najwyraźniej rzucić okiem na spaloną równinę. Nie zauważył nic niezwykłego, popiół, kilka niewielkich pagórków, tuman czarnego kurzu podniesiony przez wiatr pół mili dalej. Spokój. Na tym terenie na pewno nikt nie zdołałby się ukryć. Oficer uniósł dłoń i zakręcił nią koło. Kilka kolejnych gwizdów zawróciło oddział w miejscu.

I w tej samej chwili wpadli w zasadzkę. Dwóch żołnierzy jadących najbliżej dowódcy zostało trafionych strzałami, a on sam w ostatniej chwili zdążył unieść tarczę, w którą uderzyły co najmniej trzy pociski. Zaklął szpetnie, strzelano z morza traw, z terenu, przez który przed chwilą przejechali! Pierwszego atakującego dostrzegł, dopiero gdy ten poderwał konia. Suche łodygi, użyte jako maskowanie, sypały się z niego jak deszcz, gdy wynurzył się spod ziemi, napiął łuk i posłał mu kolejną strzałę. Tarcza zadrżała od uderzenia. Ciężka strzała z tej odległości pewnie przebiłaby kolczugę. Kapitan zamrugał, usiłując przepędzić napływające do oczu łzy. Sukinsyny, zaatakowali z zachodu, mając słońce za plecami i jego żołnierzy oświetlonych pięknie jak na strzelnicy. Co z łucznikami?! Czterech czy pięciu zareagowało jak należy, ale za późno, bandyta szarpnął wodze, krzyknął coś i koń przykląkł na przednie nogi, a jego jeździec przechylił się w siodle i znikł za końskim ciałem. Wystrzelone ku niemu pociski pomknęły w step. Zanim łucznicy sięgnęli do kołczanów, koń napastnika wstał już, zawrócił i runął cwałem przed siebie. Razem z... oficer przeklinał słońce... siedmioma, nie, ośmioma innymi. Chorągiew szarpnęła się, zwinęła w miejscu i bez rozkazu pomknęła za uciekinierami. Jej dowódca drżącą ręką włożył srebrny gwizdek do ust i zaczął robić to, za co brał żołd. Dowodzić. Kilka ostrych komend osadziło połowę szarżującego już oddziału w miejscu. Kilka następnych wyrównało szyk. Rozkazy brzmiały: Złamana Moneta – kawalerzyści w kilka chwil utworzyli wokół dowódcy półokrąg, opierający się na pogorzelisku. Reszta chorągwi ścigała dalej desperatów, którzy ośmielili się zaatakować cesarską gwardię. Kapitan poświęcił chwilę, żeby rzucić okiem na boki. Nie było tak źle, jak się spodziewał, trafionych zostało dwóch żołnierzy przy nim i jeszcze trzech innych. Jak na co najmniej tuzin wypuszczonych strzał, atakujący nie popisali się. Teraz też – uniósł się w strzemionach, żeby lepiej widzieć – sądząc po kształcie, jaki przybrała pogoń, napastnicy nie rozproszyli się, lecz zbijali w

coraz ciaśniejszą kupę, zaganiani na skrzydłach przez ramiona uformowanego w półksiężyc pościgu. Trzeba będzie pochwalić w raporcie dowodzącego półchorągwią porucznika. Jeszcze chwila, a oddział ogarnie uciekinierów i w kilka uderzeń serca będzie po wszystkim. Pięciu trafionych żołnierzy to cena do przełknięcia. Na jego oczach pogoń skręciła w lewo, podążając za umykającymi bandytami. Uśmiechnął się, najwyraźniej napastnicy stracili głowę, skoro nawet nie próbowali się rozdzielić, tylko gnali razem jak stado bydła. W pojedynkę któryś mógłby uciec, razem będą tylko... Uciekający i pół chorągiew byli już jakieś dwieście jardów od miejsca zasadzki, gdy zrozumiał, że napastnicy się z nimi bawią. Ten skręt w lewo odciągnął ścigający oddział od rozległej połaci nietkniętych traw. W chwili, gdy imperialna kawaleria ją minęła, w mgnieniu oka wyrosło tam kilkunastu konnych. Natychmiast runęli na plecy skupionych na pościgu żołnierzy. Dwa, trzy, pięć uderzeń serca i szli już cwałem, jeszcze niezauważeni, bo żaden ze ścigających nie obejrzał się. Po co, skoro za plecami powinni mieć własny oddział? Łuki nowych bandytów napięły się, mierząc z odległości kilkunastu kroków w plecy żołnierzy... – Vanhen! Zrób coś!!! Kapitan nie zdawał sobie sprawy, że potrafi tak wrzeszczeć. Mag chorągwi, zajmujący pozycję kilka kroków po jego lewej, uniósł się w siodle, rozłożył ręce i przywołał Moc. Oficer nigdy nie dowiedział się, co próbował zrobić czarodziej. Utworzyć przed napastnikami ścianę ognia, poderwać wiatr, by uniemożliwić im celny strzał, podciąć koniom nogi? W chwili, gdy mag otworzył usta, coś z potworną siłą trafiło kapitana między łopatki, raz i drugi. Dwa ciosy, jakby przebito go na wylot lancą. Powoli sięgnął dłonią w tył i dotknął kolczugi. Wyciągnął ją przed siebie, patrząc z niedowierzaniem na lepką czerwień. Przegrał, dotarło do niego, przegrał jak jakiś nowicjusz... Spojrzał na maga. Vanhen-kan-Lewav siedział w siodle z

zakłopotaną miną, po chwili odwrócił się, prezentując trzy czerwone plamy pośrodku pleców. Oczywiście, czarownikowi poświęcili trzy strzały, dowódcy tylko dwie. Choć przypominając sobie siłę uderzeń, nie miał czego zazdrościć. Zawrócił konia, stając twarzą w twarz z tymi, którzy go pokonali. Zamrugał zdziwiony na widok młodej dziewczyny, która uśmiechała się do niego ironicznie z odległości kilkunastu kroków. Od stóp do głowy umorusana była sadzą, a jedynymi czystymi rzeczami, jakie miała, były łuk i kołczan. Pomachała mu strzałą, którą zamiast grotem zakończono skórzaną kulą o średnicy cala, unurzaną w czerwonej farbie, i puściła oko. Omiótł całą postać wzrokiem, zatrzymując go na brudnym pledzie leżącym u jej stóp. Płytki dołek, trochę materiału, kilka łopat ziemi – jeżeli ktoś nie stanie jej na głowie, była nie do odkrycia. Czekała tu na jego chorągiew razem z czwórką kompanów, licząc, że uda im się zidentyfikować najpierw dowódcę i bitewnego maga. Zwłaszcza maga, uśmiechnął się kwaśno w myślach i skinął ku dziewczynie. Odwzajemniła pozdrowienie i tym razem uśmiechnęła się bez kpiny. Potrząsnęła głową, otaczając się na chwilę tumanem szaroczarnego pyłu. Nad równiną rozległy się serie gwizdów. Ćwiczenia dobiegły końca. Siedzący na wzgórzu oficer zaklął i z pasją cisnął kubkiem o ziemię. Niedopite wino zabarwiło trawę kroplami koloru starego złota. – Niech to jasny szlag! Trzeci raz z rzędu?! Trzeci raz! Ile ci jestem winien? Jego towarzysz uśmiechnął się nieznacznie pod siwym wąsem i udał, że coś liczy na palcach. Obaj dobrze wiedzieli ile, więc więcej w tym było teatralnej gry niż rzeczywistego namysłu. – Trzydzieści sześć butelek. Podwajałeś za każdym razem, prawda? Dziewięć, osiemnaście, trzydzieści sześć. Myślę, że będzie dobrze, jak przyślesz mi je jutro wieczorem. – Mężczyzna z wyraźną przyjemnością pociągnął z kielicha, mlasnął. – Nektar

z Waeh, żadne inne w promieniu stu mil się do niego nie umywa. Znajdowali się na szczycie jedynego w promieniu wielu mil wzgórza, skąd mieli doskonały widok na całą okolicę. Wzniesienie było trochę zbyt regularne, żeby mieć naturalne pochodzenie, ale jakikolwiek lud, w jakimkolwiek celuje usypał, stworzył świetny punkt obserwacyjny. Widzieli stąd wszystko, perfekcyjne manewry przeszukującej okolicę chorągwi, pierwszy atak, pościg, nagłe pojawienie się kolejnych napastników, „śmierć” maga i dowodzącego gwardią kapitana. I obaj wiedzieli, że gdyby to nie były ćwiczenia, gdyby atakujący nie należeli do imperialnego wolnego czaardanu, to Meekhan straciłby już bitewnego maga, dowódcę chorągwi i kilkunastu lub więcej żołnierzy. I to z elitarnego, gwardyjskiego pułku Zielonych Gardeł. – Ta piątka z tyłu szybko by zginęła. – Oficer uspokoił się już, poprawił na ramionach zielony płaszcz z błękitną lamówką i skinął dłonią. Adiutant w stopniu starszego porucznika natychmiast przyniósł nowy pucharek i napełnił winem. – Poświęciłbyś ich w prawdziwej potyczce? – Za bitewnego maga i dowódcę chorągwi? Pytasz poważnie? Aberlen, wiesz dobrze, że Se-kohlandczycy w czasie ostatniej wojny potrafili rzucać do samobójczych szarż całe a’keery, żeby tylko dorwać któregoś z naszych czarodziei. Poza tym, gdybym tu miał nie dwudziestu czterech ludzi, lecz dwustu, to chwilę po śmierci kapitana oni zwaliliby się na resztę chorągwi. Może nawet ktoś z tej piątki by przeżył? A jeśli nie... źle oceniasz tę wymianę? – Aż za dobrze. – Aberlen skrzywił się kwaśno i zaraz uśmiechnął. – Ale resztę tych twoich bandytów byśmy dostali. Przyznaj. Jego towarzysz machnął ręką. – Wybierz jednego – zaproponował. – Co, jednego? – Jednego z nich. – Wskazał na wracającą z manewrów grupę. – Dowolnego z moich, żebyś nie mówił, że oszukiwałem. I trzech

swoich najszybszych jeźdźców. Wyścig, dwa razy dookoła wzgórza. Generałowi zaświeciły się oczy. – Bez żadnych sztuczek? Co, Genno? Żadnych dziur w ziemi ani ukrytych w trawie łuczników? – Tylko końskie nogi. Zeszli ze wzgórza na spotkanie wracającego oddziału. Zarówno ścigający, jak i ich przeciwnicy wiedzieli już, jak zakończyły się ćwiczenia, ale mimo to nie dało się wyczuć pomiędzy grupami żadnego napięcia. Przeciwnie, żołnierze przemieszali się z niedoszłymi wrogami i tylko dowodzący półchorągwią porucznik miał nietęgą minę. Podjechał do schodzących ze wzgórza mężczyzn. – Porucznik Hanel-klo-Nawaer melduje się po zakończeniu ćwiczeń, panie generale... – Wystarczy, poruczniku. Jakie były rozkazy? – W przypadku zasadzki ruszyć w pościg za nieprzyjacielem, jednak kontynuować go nie dalej niż na ćwierć mili od reszty chorągwi. – Dobrze. Zauważyliście tych, co wam wsiedli na plecy? Młody oficer westchnął i lekko poczerwieniał. – Nie, panie generale. Pojawili się, jakby ich ktoś wyczarował. – A pamięta pan, poruczniku, trzecią zasadę pościgu? Tę, którą wbijano wam do głowy w akademii? Czerwień na policzkach porucznika pogłębiła się odrobinę. – W pościgu jedno oko patrzy w przód, drugie w tył. – Bardzo dobrze, a piątą? – Nawet najszybszy koń nie prześcignie strzały – zacytował. Jego dowódca skinął głową i uśmiechnął się. Na młodego oficera podziałało to jak garniec wrzącego oleju wylany za koszulę. Wydawało się, że zaraz zemdleje. – Niech zgadnę – generał Aberlen-gon-Sawe podrapał się po głowie. – Pomyślał pan, poruczniku, że weźmie ich żywcem, więc zakazał strzelać. A oni wodzili was za nos, jak chcieli, a gdyby mieli zamiar rzucić się w jakąś przepaść, twoja pół chorągiew poszłaby za nimi na śmierć. Prawda? Nie. Niech pan

nie odpowiada, to nie było pytanie. Naprawdę uważał pan, że czaardan generała Laskolnyka da się wam połknąć jak płotka szczupakowi? Eeech. Konie macie rozgrzane? – rzucił znienacka. – Tak jest, panie generale. – Wybierz trzech najszybszych jeźdźców w oddziale. Niech zostawią całe obciążenie, szable, lance, tarcze, łuki i kołczany. Hełmy też. Druga Chorągiew będzie miała szansę odegrać się na tych... – przez chwilę szukał odpowiedniego sformułowania – ...stepowych banitach. Laskolnyk uśmiechnął się kwaśno i pokręcił głową, jakby poirytowany. Potem stanął z boku i założywszy ręce na piersi, patrzył, jak generał dokonuje przeglądu wśród jego ludzi. Uwagę oficera przyciągnęła wreszcie ciemnowłosa dziewczyna, a raczej jej koń, myszaty, niski i krótkonogi, wyglądający jak jeden z żyjących na Północy dzikich koników, niewiele większych od przeciętnych kuców. Zwierzę szło ze spuszczoną głową, ciężko dysząc. – Którykolwiek? – upewnił się dowódca pułku. – Którykolwiek – potwierdził Laskolnyk. – On. – Generał wskazał na myszowatego konika. – Dwa okrążenia. Siwowłosy skrzywił się i zaoponował. – To nie jest dobry wybór. – Powiedziałeś: którykolwiek. – Tak powiedziałem. – No to niech ta twoja dzikuska się szykuje. Laskolnyk wzruszył ramionami i podszedł do dziewczyny. Pochyliła się w siodle, żeby lepiej go słyszeć, i przez chwilę rozmawiali. Widać było, że nie jest zadowolona z tego, co powiedział, pokręciła głową, wykonała jakiś skomplikowany gest lewą dłonią, wreszcie wzruszyła ramionami. Kha-dar poklepał jej konika po szyi i ruszył w stronę generała. Właśnie podszedł do niego kapitan pechowej chorągwi. Towarzyszyła mu, cała dokładnie wysmarowana sadzą, łuczniczka. Kailean stanęła nieco z boku i obserwowała, jak kapitan składa dowódcy pułku raport. Właściwie nie miał wiele do

powiedzenia, ale te kilka krótkich zdań to i tak o wiele więcej, niż zdołałby z siebie wydusić, gdyby to nie były ćwiczenia. Trawy zaszeleściły z boku i stanął przy niej mag chorągwi. Krzywiąc się, próbował dosięgnąć miejsca między łopatkami. – Nie ruszaj – poradziła. – Wyślij kogoś do Lithrew, niech zapyta o matkę Weirę. Sprzeda ci maść, posmaruj, owiń płótnem, rano nie będzie śladu. – Mamy w pułku kilku uzdrowicieli. – Wojskowi znachorzy. Słyszałam o nich. Jeśli chcesz przez miesiąc jęczeć, unosząc ręce do zaklęć, twoja sprawa. – Przeniosła spojrzenie na swojego dowódcę. – Gdybyś jednak się zdecydował, niech posłaniec powie, że przysłała go Kailean. Może matka Weira policzy ci taniej. Czuła, jak czarodziej się jej przygląda, i prawie mogła prześledzić jego myśli. Jako bitewny mag chorągwi z pewnością miał patent oficerski. A ona była tylko umazaną jak kominiarski czeladnik dzikuską z wolnego czaardanu. Ale służyła pod Genno Laskolnykiem. Więc właściwie mógł się do niej odzywać bez utraty honoru. – Vanhen-kan-Lewav – przedstawił się wreszcie. – Bitewny mag Drugiej Półpancernej. Podobno udało się wam też wyprowadzić w pole Pierwszą i Czwartą. Generał jest wściekły. – Kailean-ann-Alewan – skinęła głową. – Dlaczego? – Jak to, dlaczego? Zielone Gardła to jego pułk. Jego i nikogo więcej, dowodzi nim od piętnastu lat, a tu jakaś stepowa, nieregularna banda trzy razy z rzędu robi z nas idiotów. Laskolnyk czy nie, nie powinien nadeptywać mu w ten sposób na odcisk. Będzie z tego kłopot. – Nie potrafi przegrywać? – Jak mało kto. – Mag uśmiechnął się kwaśno. – Kailean! – Laskolnyk przywołał ją, przekrzykując narastający gwar. Wieść o wyścigu obiegła już wszystkich i żołnierze oraz jej czaardan wjeżdżali teraz na wzgórze, skąd rozpościerał się lepszy widok. Kilku kawalerzystów krążyło już między towarzyszami, zbierając zakłady. – Generał ma kilka pytań – wyjaśnił kha-dar.

Dowódca pułku zmierzył ją wzrokiem z góry na dół. – Duszno było w tej jamie? – Dało się wytrzymać. – Jak rozpoznaliście dowódcę i maga? Zgodnie z sugestią generała Laskomyka – oficer podkreślił słowo „generała”, jakby dzięki temu łatwiej było mu przełknąć przegraną – porucznicy i kapitanowie nie noszą płaszczy ani innych oznak szarży. Mag też nie. Pokiwała głową. – Ale dowódca wciąż wydaje rozkazy. W ten sposób. – Na oczach zdumionego Aberlena jej dłoń wykonała w powietrzu kilka gestów, „zwrot w lewo”, „wolno naprzód”, „mglisty księżyc”, „nawała”. Wiedziała, że wojskowe komendy w jej wykonaniu zrobią takie wrażenie. Zwłaszcza na wysokim oficerze. – Aaaa, rozumiem. – Dowódca pułku spojrzał na Laskolnyka. – Prawie zapomniałem, kto jest waszym kha-darem. – A o tym, że co trzeci jeździec z wolnych czaardanów służył kiedyś w imperialnej kawalerii, pamiętał Pan, generale? – Pozwoliła sobie na uśmiech. – Sami używamy podobnych sygnałów, choć z konieczności uproszczonych, bo trudno wykonać „nawałę” w trzydzieści koni. Gdy przychodzi do bitki, nie ma to znaczenia, dowódca chorągwi mógłby sobie nawet pomalować hełm na czerwono, a nie będzie bardziej widoczny. Ale jeśli czaimy się w zasadzce, a wrogi oddział manewruje, czesze step... W trzech przypadkach na cztery mogę wskazać oficera. Zresztą jest też inny sposób. – Jaki? – Zdumiewające, ale generał wyglądał na autentycznie zaciekawionego. Spojrzała na kha-dara, ten skinął głową. – No więc, panie generale, to wygląda tak, że dowódca chorągwi wydaje polecenia gestami, a oficerowie i podoficerowie przekazują je dalej tym. – Wskazała na srebrny gwizdek zawieszony na szyi Aberlena. – Ale to znaczy, że zawsze kilku lub kilkunastu żołnierzy wpatruje się w jednego, jakby byli w nim zakochani. Nawet jak nie padają żadne rozkazy, to po

pewnym czasie, patrząc na żołnierzy, da się ustalić, kto dowodzi. Gdy mówiła, Aberlen-gon-Sawe poczerwieniał lekko i wyglądał, jakby zaraz miał urwać komuś głowę. Najwyraźniej źle znosił nie tylko przegrane zakłady. – Dobra jest, prawda? – Laskolnyk posłał jej uśmiech. – pierwsza na to wpadła, gdy obserwowaliśmy pułk w czasie ćwiczeń. Zrezygnujcie z komend gestami, zostawcie tylko gwizdki. Co z naszym wyścigiem? Dowódca pułku otworzył i zaraz zamknął usta. – Może mały, honorowy zakład – wycedził. – Podwajam to, co wygrałeś do tej pory. Jej kha-dar popatrzył na oficera, mrużąc lekko oczy. Znała ten wyraz twarzy, najwyraźniej Laskolnyk zaczynał się irytować. Powoli skinął głową. Czwórka mających brać udział w wyścigu jeźdźców była już gotowa. Kailean z uznaniem obejrzała konie kawalerzystów. Dwa kasztany i jeden siwy ogier wyglądały jak duma imperialnej jazdy. Szerokie piersi, potężne zady, muskularne nogi. Ich jeźdźcy spoglądali z góry na mającą się z nimi ścigać dziewczynę. Jej konik miał o dobre dwie pędzi mniej w kłębie od wierzchowców żołnierzy, a i ona sama nie była zbyt wysoka, więc dzieliły ich jakieś dwie stopy wysokości. – Wygląda na to, że koza chce się ścigać z chartami – skomentował mag. – Nasz generał chyba odzyska swoje wino. – Skąd wiesz, że zakładają się o wino? – Służę z nim od ośmiu lat. Zawsze zakłada się o wino. Uważa, że zakład o pieniądze uwłacza dumie oficera. – A jak z dumą maga? – Właściwie sama nie wiedziała, co skłoniło ją do tej zaczepki. Chyba też uznała, że trzeba utrzeć nosa zarozumiałym cesarskim. No i ta uwaga o kozie... – Maga, który ma stopień starszego porucznika – uściślił. – Więc również nie powinien zakładać się o nic innego. W Siódmym to już tradycja. – Jak teraz obstawiają? Czarodziej przywołał jednego z kręcących się w pobliżu żołnierzy. Wokół wzgórza trwały przygotowania, kilkunastu

jeźdźców okrążało je właśnie powoli, wydeptując w suchej trawie w miarę równą trasę – dwie lance wbito w ziemię w odległości około dwudziestu stóp jedna od drugiej, tworząc prowizoryczną linię początku i końca wyścigu. Niemal cała chorągiew zgromadziła się już na wzgórzu. Żołnierze pokrzykiwali, udzielając biorącym udział w zawodach żartobliwych rad. W tych najmniej złośliwych powtarzały się przestrogi, żeby jeźdźcy uważali, bo dziewczyna ze swoją szkapiną może przemknąć się im pod końskimi brzuchami. Vanhen-kan-Lewav odprawił żołnierza i powiedział: – Cztery do jednego na naszych chłopców. Aż dziwne, że tak nisko. Widocznie żal im tej małej. Prowokował ją, wyraźnie ją prowokował, głosem, intonacją, ledwo skrywanym pokpiwaniem. – O jakie wino zazwyczaj zakłada się wasz generał? – O złote kalańskie – wymówił nazwę powoli i dobitnie. – Nektar z Waeh, jak też je zwą. Ale to drogi trunek, org za flaszkę. – Wzruszył ramionami. Znów ten na wpół lekceważący ton i gest. Nie stać cię, dzikusko. Po co w ogóle o tym rozmawiamy, skoro i tak nie stać cię na taki zakład? – Postawiłabym ze dwie, albo trzy. – Trzy? Nie musiała patrzeć na niego, żeby widzieć wysoko uniesione brwi i wyraz niedowierzania na twarzy. Za trzy orgi można było kupić pół krowy. Chyba w końcu zrozumiała, o co mu chodziło. Wiedząc, że spędzi pół dnia lub więcej w jamie, przykryta pledem i wysmarowana popiołem i sadzą, Kailean założyła kupione specjalnie na tę okazję stare szmaty. Dziurawe spodnie i za dużą o kilka rozmiarów, przewiązaną w pasie sznurkiem koszulę, której powstydziłby się nawet żebrak. Warkocz przewiązała rzemykiem. Była boso. Przez chwilę miała ochotę zaśmiać mu się w twarz. Jak można być tak... powierzchownym? – Rodzina kan-Lewav ma nadane szlachectwo? Zdziwił się, że zadała tak oczywiste pytanie.

– Od czasów Starego Meekhanu. Co zapewne miało znaczyć „od niezliczonych wieków”. – Trzy – powtórzyła. – Na Leę. Chyba że się boisz. Zawahał się, po czym przywołał kolejnego żołnierza i w jego obecności potwierdzili zakład. Już się nie uśmiechał. Zakończono przygotowania do wyścigu i czwórka jeźdźców stanęła na linii startu. Zasady były jasne. Nieważne, który z kawalerzystów okrąży wzgórze dwa razy jako pierwszy – jeśli choć jeden będzie na mecie przed dziewczyną, Druga Chorągiew nie zaliczy tego dnia do całkowicie zmarnowanych. Jeśli ona im umknie, dowódca pułku będzie uboższy o kilkadziesiąt orgów. To oczywiście narzucało żołnierzom prostą i skuteczną taktykę – co widać było, jak tylko stanęli na starcie. Siwek zajął pozycję po wewnętrznej, bliżej wzgórza, oba kasztany między nim a Leą, jej samej została pozycja na samym skraju. Kailean przyjrzała się uważniej koniom żołnierzy. Siwy ogier miał wszystkie cechy szybkobiegacza, długie, szczupłe nogi, smukłą szyję, szeroką pierś. Drobił kopytami z niecierpliwością, potrząsał kształtną głową, wyrywał się naprzód. Lubił się ścigać. Zapewne w gonitwie na pół mili żaden koń w pułku nie mógł go pokonać. Kasztany były nieco masywniejsze, zapewne nie dorównywały mu szybkością, lecz z pewnością biegały niewiele wolniej. Wyglądały za to na spokojniejsze. Typowe konie bojowe, przyuczone do szarżowania, nagłych zwrotów i pościgów w szyku. One będą blokować konika Lei, a siwy ogier runie do przodu. Wzgórze miało około stu pięćdziesięciu jardów średnicy, dwa razy dookoła niego dawało dystans mniej więcej pół mili. Idealny do końskiego sprintu, a jeśli siwek na starcie odsadzi się o dwie lub trzy długości, wygra bez żadnych problemów. To samo musiał pomyśleć mag, bo gdy konie stanęły w rzędzie, mruknął: – Dziesięć uderzeń serca i wyścig się skończy... Jutro wieczorem będę po służbie – dodał. W sensie: jutro wieczorem będę mógł wypić wygrane od ciebie wino. W ostatniej chwili ugryzła się w język. Mag był

przewidywalny, zadufany i najwyraźniej niezbyt rozgarnięty. Wstrzymała się z odpowiedzią. Konie przebiegną pół mili bardzo szybko. Dowódca pułku uniósł dłoń w górę, zielona szarfa załopotała na wietrze. Machnął. Siwek wystrzelił do przodu, jakby ktoś przypiekł mu zad żelazem do znakowania. Niemal od razu, w kilku krokach, przeszedł w cwał – długie nogi pchały go do przodu, nadając znakomitą prędkość. Wydawało się, że płynie, leci, niesiony jakąś tajemną siłą. W kilka chwil był już dwie-trzy długości przed pozostałą trójką. A ta rozpędzała się wolniej. Tak jak wszyscy przewidywali, oba kare ogiery zaraz po starcie zajęły pozycję przed konikiem Lei i skutecznie odcięły ją od siwka. Szły galopem, bok przy boku, jakimś szóstym, końskim zamysłem wyczuwając, gdzie jest ich rywal, i nie pozwalając się wyprzedzić. Po kilku próbach, gdy siwek był już o pięć długości przed resztą, wydało się, że Lea poddała się, zrezygnowała, jej myszowaty wierzchowiec galopował smętnie na końcu stawki, a gdy przebiegał obok Kailean, dziewczyna wyraźnie zobaczyła, że zwierzę ciężko dyszy i sapie. Beczkowaty tułów i krótkie nogi upodabniały go do tych zapasionych niemal na śmierć kuców, którymi meekhańska szlachta lubiła obdarowywać swoje dzieci. Wypchane sakwy obijały się o boki zwierzęcia. Po chwili wszystkie wierzchowce zniknęły za wzgórzem. – Pewnie od początku wiedziała, że przegra, bo nawet nie odciążyła konia – Vanhen-kan-Lewav westchnął dramatycznie. – Gdybym zauważył te sakwy wcześniej, nie przyjąłbym zakładu. Irytacja, która w niej kiełkowała od kilku chwil, wreszcie wybuchła. – I to dlatego wgapiałeś się w jej konia przez pół minuty? Zanim wspomniałeś coś o kozie i chartach? I zanim rzuciłeś mimochodem, że w pułku oficerowie zakładają się tylko o wino, o którym jakaś uboga dzikuska nawet nie słyszała? Może liczyłeś na to, że ta dzikuska będzie musiała zrobić coś więcej, żeby spłacić dług?

– Ja nie... – Patrz i myśl – przerwała mu. – Jesteś na Stepach. Nie w stolicy, gdzie gwardia robi za eskortę honorową dla cesarskiej rodziny. – Nie tylko – zaperzył się. – Oczywiście, że nie – wycedziła. – Pewnie jeszcze bierze udział w wyścigach między różnymi pułkami, gdzie oficerowie zakładają się o wino. Zatkało go. Brzęknęła na cięciwie łuku, żeby wreszcie otworzyć mu oczy, a gdy zmarszczył tylko brwi, podsunęła mu broń pod nos. Przez chwilę przenosił wzrok to na nią, to na łuk, wreszcie zniecierpliwiona postukała palcem w znaki cechowe. Otworzył usta, szczerze zdumiony. Ramiona broni były klejone przez Grewysa Fendoryka. Nie tylko w jego warsztacie, ale i przez niego osobiście. Sam dobierał drewno, róg, ścięgna i klej. Sam pracował nad kształtem i siłą naciągu. Zanim wykonał dla niej łuk, badał, jak napina broń, jak strzela, jaki ma zasięg ramion i jak siedzi w siodle. Jego praca kosztowała sto orgów, a grawerunek na brzuścu pokrytym warstwą laki dawał świadectwo kunsztu mistrza i przede wszystkim wartości samej broni. Majdan został wykonany w warsztacie w Ка-berd, wyrzeźbiono go pod dłoń strzelca, uwzględniając wszystko, łącznie z długością palców i ulubionym chwytem. Kosztował dziesięć orgów. Cięciwę zrobiono w Makonenn, a Imperium nie miało lepszych rzemieślników wyrabiających cięciwy. Dwa orgi sztuka, a nie założyła najdroższej, bo było jej szkoda. Ale mogłaby postawić dowolną ilość wina, że w całym Siódmym Pułku nie znalazłaby ani jednego łuku z cięciwą z Makonenn. Po prostu kosztowały za dużo dla armii. – Widzisz, czarodzieju, my tu na granicy żyjemy inaczej, niż to sobie wyobrażałeś. Tak, zdarza się, że chodzimy głodni i spragnieni, ale na dwóch rzeczach nigdy nie oszczędzamy. Pierwszą z nich jest broń, bo dobry łuk, szabla czy kolczuga to twoje życie lub śmierć. Więc jeśli stać mnie na taką broń, to

flaszka jakiegoś wina nie robi na mnie wrażenia. A ty masz ten łuk przed oczami, lecz i tak widzisz tylko dziewczynę w łachmanach, którą można traktować uprzejmie, ale taką uprzejmością, co to kula żółci podjeżdża pod gardło. Że niby zakład, ale z wahaniem, bo wysoka stawka, i w ogóle czy to wypada, żeby oficer zakładał się z nie wiadomo kim. Kiedy miałeś zamiar wspomnieć, że jeśli nie stać mnie na spłatę długu, to możemy porozmawiać o tym u ciebie na kwaterze? Najlepiej wieczorem? Poczerwieniał w mgnieniu oka. – Nie – warknęła. – Nie gadaj, patrz na wyścig. Ucz się. Konie wyłoniły się zza zakrętu w takiej kolejności, jak znikły, tym razem jednak wszystkie galopowały, jakby żołnierze nie chcieli ich bez potrzeby przemęczać. Najpierw pędził siwek, mający już przewagę sześciu długości nad resztą, potem dwa kare i myszowaty konik Lei, dzielnie podążający na końcu stawki. Zadziwiające było jedynie to, że odległość między nim a końmi żołnierzy nie zwiększyła się ani odrobinę. Jednakże jeźdźcy dosiadający karych wierzchowców galopowali już spokojnie, nawet nie próbując zajeżdżać dziewczynie drogi. Siwek właśnie minął dwie lance na linii startu, przekraczając połowę dystansu, i nic na świecie nie mogło odebrać mu zwycięstwa. Kailean nie patrzyła już na maga, całą uwagę poświęcając wyścigowi. – Drugą rzeczą, na której nie oszczędzamy, czarodzieju, są konie – powiedziała cicho. Oba kare ogiery przemknęły między lancami, a za nimi, tłukąc wyschnięte badyle i wdychając podniesiony z ziemi pył, pędził wierzchowiec Lei. W chwili, gdy zrównał się z półmetkiem, dziewczyna błysnęła sztyletem po obu stronach siodła i dwie ciężkie sakwy gruchnęły na ziemię. Pochyliła się do przodu i pogładziła konia po szyi. I wtedy myszowaty konik zmienił się w wystrzelony z katapulty pocisk. Wydawało się, że jakaś siła złapała go za uzdę i pociągnęła w przód. Krótkie nóżki zamieniły się w rozmigotane

plamy, tułów jakby się wydłużył, lecz to było tylko złudzenie, bo koń po prostu wyciągnął się przy ziemi, wysuwając szyję jak najdalej w przód. Błysnął żółtymi zębami i zarżał wyzywająco. Obaj dosiadający karych ogierów kawalerzyści obejrzeli się, lecz było już za późno. Lea wjechała między nich i zanim zdążyli zamknąć otwarte w bezbrzeżnym zdumieniu usta, runęła do przodu. Z kilkudziesięciu gardeł wyrwał się ostrzegawczy okrzyk. Jeździec siwka był dobry, nie tracił czasu na oglądanie się i sprawdzanie, co zaszło, tylko pochylił się w siodle i uderzył końskie boki ostrogami. Ogier przyspieszył, z szybkiego galopu, którym pędził do tej pory, przeszedł od razu w cwał. Kailean pokiwała z uznaniem głową. – Dobry koń. Tylko że dobry koń to za mało na szarego demona pędu, w którego zamienił się wierzchowiec Lei. Na oczach zgromadzonych na wzgórzu żołnierzy odległość między zwierzętami zaczęła się zmniejszać w takim tempie, jakby nagle siwek musiał galopować w smole. Sześć długości, pięć, cztery... Gdy jeździec ogiera zerknął przez ramię, Lea była już trzy końskie długości za nim i wciąż zmniejszała odległość. Kawalerzysta wrzasnął coś i uderzył ostrogami tak gwałtownie, że końskie boki zaczerwieniły się świeżą krwią. Kailean skrzywiła się. – Głupiec – skomentowała. – Koń nie popędzi szybciej, lecz się zdenerwuje i może skręcić kark. Swój i jeźdźca. Zwierzęta na przodzie znikły za wzgórzem. Towarzyszyły im okrzyki żołnierzy i jeźdźców z czaardanu Laskolnyka, ci pierwsi krzyczeli jednak z coraz mniejszym zaangażowaniem. Kailean spojrzała na milczącego czarodzieja i po raz pierwszy uśmiechnęła się szeroko. – Czarodziej, oficer, szlachcic i kawalerzysta. Tak cię określają, prawda? Skinął głową, posyłając jej ponure spojrzenie. – Ale nie jeździec, mam rację? – Co chcesz przez to powiedzieć?

– Ja? Nic. Zupełnie nic. Tylko że prawdziwy jeździec, patrząc na konika Lei, zastanowiłby się przez chwilę, dlaczego dziewczyna z wolnego czaardanu, i to czaardanu Genno Laskolnyka, jeździ na czymś, co przypomina skrzyżowanie kuca z mułem. Co jest w tym zwierzęciu, że powierzyła mu swoje życie? Krzyki żołnierzy podniosły się jeszcze raz i nagle umilkły. – Wyprzedziła go – skomentowała to Kailean, nie spuszczając z niego wzroku. – Gdy jesteś w czaardanie, zarabiasz na chleb, eskortując karawany, chroniąc stada i tabuny, ścierając się z koczownikami, czasem przechodząc rzekę, żeby odbić jeńców czy odzyskać łupy. Dobry koń i dobra broń to twoje życie. Rozumiesz, magu? Pokiwał głową. – Rozumiem. – Koń Lei zwie się kan’nor. – Odwróciła się znów w stronę prowizorycznego toru. – I nie jest to imię, lecz nazwa pewnego typu wierzchowców, biegaczy, szybszych niż jakiekolwiek inne zwierzęta. W języku Arenirów kan’nor oznacza duchabłyskawicę. Taki koń nie należy do żadnej konkretnej rasy, może być zarówno ciężkim półharysem, jak i długonogim kaneyą, i nie sposób go rozpoznać na pierwszy rzut oka. Jedno za to jest pewne. Jeśli ma się ścigać, pędzi jak wiatr, pędzi szybciej niż jego przeciwnik i nigdy nie przegrywa. Nigdy. Chyba że dwa takie konie trafią na siebie w czasie wyścigu. – Co wtedy? – Wtedy cwałują, dopóki jednemu z nich nie pęknie serce. Ale i tak umiera szczęśliwy, jak powiadają. – Dużo mówisz, łuczniczko. – Nie pierwszy raz to słyszę, czarodzieju. Konie wypadły zza zakrętu. Na przedzie mknęła szara błyskawica, wzbijając potężny tuman kurzu i z każdym uderzeniem kopyt odsądzając się od reszty. Jeśli w tym wyścigu ktoś był chartem, to z pewnością nie konie żołnierzy. Konik Lei minął linię mety i przez chwilę wyglądało na to, że pocwałuje w step. Dziewczyna z najwyższym trudem zmusiła go do przejścia

w galop, potem w kłus i zawróciła. Boczył się wyraźnie i nie chciał słuchać, uspokoił się dopiero, gdy konie kawalerzystów zatrzymały się po minięciu mety. Wiedział, że wygrał. Wszyscy żołnierze gapili się na zwierzę, które jeszcze kilka minut temu snuło się ze zwieszonym łbem, robiąc bokami, jakby zaraz miało paść. Teraz myszowaty ogier zadarł ogon w górę, uniósł dumnie głowę i stąpał tak, jakby defilował przed cesarską trybuną. – Oszust! Kailean aż podskoczyła, słysząc ten głos. Aberlen-gon-Sawe szedł w stronę jej kha-dara i wymachiwał rękami. Czerwone plamy na policzkach z pewnością nie były tylko skutkiem picia wina. – Specjalnie podsunąłeś mi pod nos tę chabetę, żebym ją wybrał! Kazałeś dziewczynie udawać, że jej koń ledwo stoi! Jesteś oszustem, Laskolnyk! Dowódca odwrócił się w stronę generała i założył ręce na piersi. Znała ten gest, a jeszcze lepiej znała minę, jaka zagościła na twarzy Laskolnyka. Kha-dar nie był już poirytowany. Był zły. – Mówiłem ci, Aberlen, że to nie jest dobry wybór. Nie słuchałeś. Dowódca Siódmego zmrużył oczy. – Generale gon-Sawe, jeśli łaska – wycedził. – Generale – zgodził się Laskolnyk, zaciskając usta w wąską kreskę. – Moje wino. Jeśli łaska. A była gotowa założyć się, że czerwień na policzkach oficera nie może być już mocniejsza. – Chyba zapomniałeś, że nie jesteś już w armii – Aberlen-gonSawe nie tyle to powiedział, ile wydał z siebie jakiś charkot. – Za trzy dni będziesz mógł odebrać swoje wino w Lithrew. A teraz zabieraj tę bandę i wracaj do swojej dziury, Laskolnyk. Po tych słowach zapadła cisza. Żołnierze gapili się na swojego dowódcę w milczeniu, niektórzy ze szczerym zdumieniem, niektórzy ponuro. W końcu stał przed nimi Genno Laskolnyk. Kailean wątpiła, czy gdyby teraz jej kha-dar chciał zdzielić dowódcę pułku w szczękę, to choć jeden kawalerzysta

próbowałby go powstrzymać. Ale Laskolnyk odwrócił się tylko, zupełnie jakby oficer przestał istnieć, i gwizdnął na palcach. Siwy ogier podbiegł do niego posłusznie, kha-dar wskoczył na siodło i rozejrzał się, starannie omijając wzrokiem żołnierzy. – Zbieramy się – powiedział cicho i od razu ruszył w dół wzgórza. Kawalerzyści spuszczali głowy, gdy ich mijał. Kailean spojrzała na czarodzieja, nagle wściekła, jakby to on ponosił odpowiedzialność za zachowanie swojego dowódcy. – Za trzy dni będę w Lithrew czekała na dwanaście flaszek wina, magu. I lepiej, żeby tam było, panie oficerze. Ruszyła w stronę Kocimiętki, który już trzymał jej konia. Toryn parsknął na powitanie i próbował trącić ją łbem. Uniknęła pieszczoty i tak jak stała, w żebraczych łachmanach wskoczyła na siodło. Nie jesteś już oficerem, ośmielił się powiedzieć ten... ten cholerny kurdupel, zwracając się do człowieka, który jadał z samym cesarzem, a w czasie bitwy o Meekhan prowadził do boju trzydzieści tysięcy imperialnej jazdy! I miał czelność odprawić Genno Laskolnyka, jak się odprawia chłopca na posyłki. Zacisnęła wodze w dłoniach. Najchętniej wpakowałaby komuś strzałę. Prosto w czerwoną z wściekłości gębę. —— • —— Kwatery czekały na nich w Małym Bynder, stanicy położonej w połowie drogi między Lithrew a Makonenn. Do jednego i drugiego miasta było równiutkie czterdzieści mil, z dokładnością do kilkudziesięciu jardów. Tak w czasach, gdy Imperium dotarło na te ziemie, meekhańscy wojskowi umacniali granicę. Brali mapę, odmierzali na niej odległości i zaznaczając jakiś punkt, mówili: „Tu właśnie postawimy stanicę, fort, warownię”. Po czym ruszała budowa. Często nikt nie zastanawiał się nad sensem stawiania umocnień w takim czy innym miejscu ani nie myślał o tym, że odległości na mapie nie są tym samym, co droga, którą trzeba przebyć w rzeczywistości. Zresztą wbrew pozorom postępowanie takie miało sens – po

zbudowaniu warowni łączono je bowiem siecią kamiennych dróg, budowanych, zgodnie z najlepszymi tradycjami imperialnej inżynierii, prosto, jak z łuku strzelił. Jednak i tak mieli teraz spory kłopot. O ile bowiem do Makonenn czterdzieści mil prowadziło przez równiutki step, o tyle między Małym Bynder a Lithrew rozciągał się teren lekko pofałdowany, poprzecinany wąwozami i różnej wielkości wzgórzami. Czterdzieści mil na mapie tak naprawdę miało tu długość sześćdziesięciu. Na dodatek w czasie ostatniej wojny droga do Lithrew została w kilku miejscach poważnie zniszczona, a nikomu nie chciało się jej naprawiać w czasach, gdy Meekhan oparł obronę swojej północno-wschodniej granicy na oddziałach jazdy, która w ciągłych utarczkach z koczownikami i tak nie korzystała ze stałych szlaków. A czaardan musiał wyruszyć jak najszybciej, co oznaczało, że nie unikną noclegu pod gołym niebem. I wpakowali się tu, bo kha-dar nie potrafił odmówić prośbie kilku znajomych. Od dwóch miesięcy Meekhan gromadził na północnowschodniej granicy znaczne siły. Nie były to jednak zwykłe ruchy wojsk, dzięki którym żołnierze nie nudzą się w koszarach, tylko coś więcej. To coś więcej sprawiło, że trakty handlowe wyludniły się niemal całkowicie, ceny mąki, mięsa i wina poszybowały w górę, a ludzie zaczęli ciągnąć do większych miast. W powietrzu pachniało wojną. Gdy zaczęto wzmacniać przygraniczne garnizony, a do na wpół opuszczonych stanic z powrotem sprowadziło się wojsko, Kailean pomyślała, że to skutek ich nocnego starcia z a’keerem Błyskawic. W końcu niezbyt często zdarza się, aby gwardia przyboczna Ojca Wojny atakowała meekhańskie miasto, i to otwarcie, nosząc własne znaki, więc Imperium postanowiło odpowiedzieć zbrojną demonstracją, bo nawet fakt, że w całą sprawę zamieszani są Pomiotnicy, nie usprawiedliwiał takiej napaści. Ale po kilkunastu dniach, gdy wojska było więcej i więcej, musiała przyznać, że jej domysły wyglądają śmiesznie. Nawet

gdyby Lithrew zostało starte z powierzchni ziemi, Imperium nie przesunęłoby na granicę całej armii konnej, ryzykując wojnę z wciąż potężnym sąsiadem. Poza tym skala manewrów świadczyła o tym, że szykowano je od wielu miesięcy, że zaczęto o nich myśleć znacznie wcześniej, nim pierwszy Pomiotnik pojawił się w mieście. Na pierwszej linii, wzdłuż liczącej trzysta mil granicy z Wielkimi Stepami, stało teraz prawie dwadzieścia tysięcy konnicy, z czego więcej niż połowę stanowiła regularna kawaleria. Resztę uzupełniały wolne czaardany, takie jak ich, które zgodnie z imperialnym prawem dowódcy pułków mogli przyjąć na żołd. Warowne miasta – Makonenn, Kawe czy Nawenth – wzmocniono piechotą, a twierdze, jak Gundarh, po raz pierwszy od dziesięciu lat miały pełną załogę i pełne spichrze. Nawet ślepy by zauważył, że Imperium szykuje się do wojny. Albo przynajmniej szczerzy kły, żeby do wojny zniechęcić. Oczywiście dla wszystkich mających jakiekolwiek pojęcie o wojnie było jasne, że te dwadzieścia tysięcy konnych, rozrzuconych w kilkunastu warownych obozach, będzie zbyt rozproszone, żeby zatrzymać wielkie zagony podobne do tych, które uderzyły na Imperium ćwierć wieku temu. Ich zadaniem było przede wszystkim rozpoznać siłę i kierunki ataków, opóźniać marsz, szarpać wroga wojną podjazdową i wprowadzać zamieszanie. A potem wycofać się do najbliższej twierdzy czy miasta albo na zachód, w kierunku głównych sił, na które składało się podobno czterdzieści tysięcy jazdy i trzydzieści piechoty, nie licząc jednostek pomocniczych. Zadanie niemal samobójcze, ale niektórzy dowódcy pułków stawali na głowie, żeby je dostać. Gotowi byli iść tropem wojennej chwały niczym posokowce śladem rannego dzika. I mogli skończyć, jak czasem kończyły one, dołączając własną krew do krwi ściganej zwierzyny. Lecz w taki właśnie sposób Siódmy Pułk Gwardii Konnej Zielone Gardła trafił tuż nad granicę. Jego dowódca niemal od razu zawarł trzymiesięczne kontrakty z kha-darami kilkunastu wolnych czaardanów, zwiększając swoje siły o jakieś siedemset

koni, przede wszystkim lekkiej jazdy i konnych łuczników. Umocnił Mały Bynder, zamieniając stanicę w prawdziwy obóz wojskowy, i zaprosił Genno Laskolnyka do siebie. Zaprosił! Aż zgrzytnęła zębami na to wspomnienie. Rzeczywiście ich zaprosił i bardzo nalegał, żeby jej kha-dar raczył zaproszenie przyjąć. Nie zaproponował im kontraktu, rzekomo dlatego, że hańbą byłoby proponowanie sławnemu generałowi pieniędzy jak pierwszemu lepszemu najemnikowi, ale powitał z wszystkimi honorami, niczym księcia. Cały pułk ustawił się do przeglądu w pełnym wyposażeniu. Pamiętała, jak przed trzema dniami wjeżdżali na plac przed stanicą, na którym tysiąc dwieście koni stało w równiutkich szeregach. Sześć półpancernych chorągwi czekało w milczeniu, prezentując broń. Ich dowódca najwyraźniej zapragnął się popisać, bo wszystkie elementy wyposażenia lśniły, jakby dopiero co odebrano je z magazynów. Może zresztą tak właśnie wyglądała prawda. Siódmy był pułkiem gwardyjskim, zazwyczaj stacjonował w samej stolicy, a tam nigdy nie było problemów z zaopatrzeniem. Jadąc za Laskolnykiem, oceniała żołnierzy. Część służyła już na pograniczu, przy północnych lub południowych stepach, bo do gwardii nie brano tylko szlacheckich synalków, więc pułk miał swoją wartość. Ale mimo wszystko od czasów wojny z Sekohlandczykami Zielone Gardła jako jeden oddział nie uczestniczyły w prawdziwej bitwie. Pułk potrzebował nie pozorowanych, ćwiczebnych starć, lecz walki na śmierć i życie z prawdziwym wrogiem. Żołnierska sprawność, tak wspaniale prezentująca się w czasie parad, musiała znaleźć potwierdzenie w, jak nazywano to w imperialnej kawalerii, krwawych oczepinach. Tylko wtedy Siódmy zamieni się w machinę wojenną, zdolną stawić czoło se-kohlandzkim a’keerom. Być może dlatego właśnie Aberlen-gon-Sawe nalegał, żeby to jego oddział znalazł się tuż przy samej granicy. Był z tych, którzy uważają, że miecz nie tylko powinien być ostry i dobrze leżeć w dłoni, lecz także musi od czasu do czasu posmakować krwi. Westchnęła z irytacją, wspominając, jak ich przyjęto. Od

początku było jasne, że dowódca Siódmego i Laskolnyk znają się dobrze. Chyba za dobrze. Aberlen służył pod Laskolnykiem kilka lat, zanim awans wyniósł go do stopnia generała i teoretycznie zrównał z byłym dowódcą. Teoretycznie – dobre słowo. Jej khadar odszedł z imperialnej armii prawie pięć lat temu, zaszył się na pograniczu, prowadząc własny czaardan, ale i tak wszyscy, od chłopców stajennych po dowódców oddziałów stacjonujących na granicy, mówili do niego „panie generale”. Niby nie powinno to nikogo dziwić, w końcu stopień wojskowy należał mu się aż do śmierci, ale to „panie generale” miało znacznie głębszy sens. Kapitanowie i pułkownicy, mający za sobą trzydzieści lat służby, salutowali Laskolnykowi ostro, sprężyście i co najważniejsze, całkowicie odruchowo, jakby fakt, że nie nosił już munduru, nie miał najmniejszego znaczenia. Nie było w tym nic ze zdawkowej uprzejmości, tylko wyryty w żołnierskich kościach nakaz, mówiący, że tak trzeba. Że oto stają przed Laskolnykiem, TYM Laskolnykiem, więc nieoddanie mu honorów byłoby hańbą dla całej armii. Widziała to w czasie powitalnego przeglądu. Kha-dar bez żadnego ostrzeżenia skręcił koniem między żołnierzy. Tam, gdzie jechał, szeregi, wyprężone już jak struna, prężyły się jeszcze mocniej, broń lśniła jaśniej, a konie dumniej wyginały szyje. Tam, gdzie pochwalił konia i jeźdźca, choćby skinieniem głowy, na twarzy kawalerzysty wykwitał radosny uśmiech. Tam, gdzie zmarszczył brwi, pojawiała się trupia bladość. A przecież poza zwykłym grymasem nie miał nad żołnierzami żadnej władzy, nie mógł nakładać kar ani rozdawać nagród. Mimo to na kilka chwil przejął dowództwo nad pułkiem w sposób tak absolutny i naturalny, jakby prowadził go zawsze. Wszedł w rolę tak łatwo, że nikt by nie uwierzył, że od kilku lat dowodził tylko stepową zbieraniną. W jakiś sposób przerażało ją to. Jakby patrzyła na obcego człowieka, a nie na swojego kha-dara, który na co dzień nazywał ją „córuchną”. Daghena trąciła ją wtedy w bok i wskazała Aberlena-gonSawego. Generał patrzył na tę inspekcję z twarzą ściągniętą dziwnym grymasem. Oto ktoś, kogo nie widział od wielu lat, w

parę chwil odebrał mu dowództwo. Nie tylko ona czuła się zagubiona i zmieszana. I wiedziała już, że przyjęcie zaproszenia to zły pomysł. Ale dopiero dziś zrozumiała, że generał przez ostatnie trzy dni nie szlifował sprawności swoich ludzi, lecz pod pozorem wspólnych ćwiczeń rzucał wyzwanie byłemu dowódcy. I wcale nie chodziło o wino. Młodemu wilkowi nie podobało się, że stary basior jest na jego terenie, więc próbował pokazać mu, kto tu rządzi. Tak naprawdę mężczyźni nigdy się nie zmieniają, pomyślała kwaśno. I nie ma większych różnic między plemiennymi wojownikami, pojedynkującymi się w rytualnych kręgach, żeby ustalić, który jest lepszy w walce, a generałami imperialnej armii. No, może poza tym, że ci pierwsi używają noży i drewnianych maczug, a ci drudzy całych oddziałów wojska. A jej czaardan okazał się na tyle dobry, żeby trzy razy z rzędu pokonać cesarską gwardię. Za pierwszym razem mieli spróbować przeniknąć linię czat, składającą się z całej chorągwi. Zajęło im to większość nocy. Następnego dnia mieli ukraść mały tabun koni. Kocimiętka, Landeh, Veria i Daghena pół życia spędzili na takich zabawach. Dziś mieli za zadanie zastawić zasadzkę na chorągiew i poszarpać ją tak mocno, jak się da. Poszło im aż za dobrze, a wyścig, który miał pozwolić zachować Aberlenowi twarz, przelał tylko czarę goryczy. Młody wilk z pianą na pysku przegnał starego ze swojego terenu. Nie bacząc na prawa gościnności i fakt, że sam go zaprosił. Stanicę opuszczali tuż przed zmierzchem. Horyzont połykał okrwawiony krążek słońca, głęboka purpura barwiła wieczorne niebo. Wieczór był tak piękny – aż trudno uwierzyć, że kilka mil stąd jest granica, zza której w każdej chwili może uderzyć dzika armia. Ale nikt o tym nie zapominał, a ponieważ wyjeżdżali w step tuż przed nocą, czaardan szedł w szyku bojowym, z dwoma jeźdźcami posuwającymi się sto jardów przed resztą, z bronią pod ręką i oczami dookoła głowy. Dwudziestu czterech konnych to dużo i mało jednocześnie. Dużo, jeśli natkną się na zwykły na

tych terenach kilku – lub kilkunastoosobowy podjazd, bo takie oddziałki najczęściej przechodziły tu rzekę. Mało, jeśli trafią na pełny a’keer. Choć to ostatnie nie było zbyt prawdopodobne. W okolicę, gdzie stacjonował cały pułk, Se-kohlandczycy wysłaliby albo kilku szpiegów, albo całe bojowe Skrzydło, liczące zazwyczaj około trzydziestu a’keerów. Tylko że to byłoby równoznaczne z rozpoczęciem wojny, a wtedy ich czaardan miałby na głowie inne problemy niż tylko bezpieczny powrót do domu. Żołnierze stojący przy bramie ani słowem nie skwitowali tego, że czaardan Laskolnyka wyjeżdża z obozu. Wieść już się rozniosła i wartownicy ograniczyli się do sprężystego oddania honorów. Żaden się nie odezwał. Kailean jechała w środku kolumny, z szablą pod ręką, i korzystając z ostatnich promieni słońca, rozglądała się po okolicy. Termin Wielkie Stepy był mylący, roztaczał bowiem przed oczami wyobraźni rozległe, równe jak stół przestrzenie, porośnięte trawami, z rzadka tylko pęczniejące jakimś zapomnianym kurhanem. W rzeczywistości część Stepów stanowiły wzgórza, czasem poprzecinane głębokimi jarami i rozpadlinami. Łatwo było się tam ukryć, łatwo zorganizować zasadzkę, więc często zalęgały się w takich okolicach zbrojne bandy. Droga, którą wyruszyli na północ, w stronę Lithrew, z początku wiodła prosto, dopiero po kilku milach przecinała taki właśnie teren, zwany przez miejscowych Lanwaren. Lanwaren miało trzydzieści mil długości, ponad dwadzieścia pięć szerokości i od wielu lat stanowiło naturalną ostoję różnych banitów. Meekhański trakt przecinał je w meekhańskim stylu, wrzynając się na przestrzał we wzniesienia i mostami przeskakując rozpadliny. Jednak w czasie wojny wszystkie mosty zostały zniszczone, a później większość kamieni powyrywano z drogi, aby użyć ich do odbudowy miast i wsi. Ważniejsze od szlaków okazały się mury obronne i w związku z tym niemal całą trasę mieli przebyć, wędrując przez dzicz. Dla nich to żadna nowość, ale Kailean i tak była z tego powodu zła. Nie.

Przyznała po chwili. Nie z tego powodu. Berdeth znikł. Nie pojawiał się od trzech dni, od chwili, gdy zbliżyli się do stanicy, a ona nie wiedziała dlaczego i zaczynała się irytować. To też nie była prawda. Zaklęła pod nosem, przyciągając spojrzenie Dagheny. Nie irytowała się, tylko czuła nadchodzącą panikę. Zdarzało się, że Berdeth nie raczył się pokazywać nawet przez kilkanaście dni, ale zawsze instynktownie wyczuwała jego obecność. Przecież nie musiała oglądać własnych pośladków, żeby wiedzieć, że tyłek wciąż jest na miejscu. A teraz miała takie uczucie, jakby coś jej amputowano. Miejsce psa zajęła pustka, jakby... jakby odszedł na zawsze. To dlatego była taka poirytowana, dlatego ten nadęty czarodziej grał jej na nerwach, choć jeśli dobrze się zastanowić, próbował tylko być w jakiś koślawy sposób uprzejmy, i dlatego była tak wściekła na dowódcę Siódmego. Wygrała tuzin butelek wina, lecz oddałaby dziesięć razy więcej, by znów poczuć tą niewidzialną obecność. – Co się dzieje? Daghena podjechała bliżej, wlepiając w nią spojrzenie swoich czarnych, lekko skośnych oczu. – Nic. – Naprawdę? Przecież widzę. Złe przeczucia? Dłuższą chwilę jechały w milczeniu, a Dag nie nalegała na odpowiedź. To zaleta spokojnego stępa przez rozległy step, prosta rozmowa może rozciągnąć się na długie godziny i wiele mil. Nie ma potrzeby się spieszyć. Wreszcie Kailean powoli skinęła głową. Nie chodziło tylko o Berdetha. Owszem, miała złe przeczucia, ale nie potrafiła ich sprecyzować. – A ty? Czy te twoje cudowne plemienne ozdóbki coś mówią? – zapytała. Daghena w milczeniu potarła kawałek kości, który miała zawieszony na szyi. – Widziałaś kiedyś Wielki Bezdech? Chyba zaczynała się rozmowa polegająca na wymianie pytań.

– Nie – odpowiedziała. – Ale wuj opowiadał mi o tym. Wielki Bezdech, bezwietrzny całun, cisza przed burzą. Różnie to nazywano. Gdy na stepach zaczynał się sezon huraganów i wichur, raz na kilkanaście lat pojawiała się trąba powietrzna, która nosiła miano niszczycielki miast. To był prawdziwy potwór, potrafiący mieć u podstawy dwieście jardów średnicy i wkręcający się w niebo z taką furią, że wydawało się, iż sam firmament trzeszczy. I ponoć jej pojawienie się zawsze poprzedzał moment, gdy wszystko spowijała absolutna cisza. Zwierzęta i owady uciekały lub chowały się do najgłębszych nor, powietrze zastygało, świat zamierał w bezruchu. Wielki Bezdech. – Coś takiego czuję od jakiegoś czasu, Kailean. Jakby w każdej chwili niebo miało mi się zwalić na głowę. W oczach koczowniczki nie dostrzegła ani śladu uśmiechu. Daghena martwiła się, i to bardzo. Kailean zamrugała i po raz pierwszy od trzech dni przyjrzała się uważnie towarzyszom. Kocimiętka jechał lekko przygarbiony, a spięty był tak, że bicepsy omal nie rozsadzały mu ogniw kolczugi. Lea, drobna i niesforna Lea, która wygrała wyścig i która zazwyczaj uprzykrzała im każdą podróż nieustanną paplaniną, nie odezwała się od chwili, gdy opuścili stanicę, a w siodle siedziała tak, jakby chciała puścić swojego prędkonogiego konika w cwał. Faylen, jeden z najlepszych rębajłów w czaardanie, założył tarczę na ramię, a miecz trzymał oparty o lęk siodła. Landeh brzdąkał od niechcenia na cięciwie, przytrzymując dwoma palcami założoną na nią strzałę. Topór Niiara kołysał się zawieszony na pętli u jego nadgarstka. Cholera jasna, ona sama trzymała szablę w dłoni, a przecież byli w Imperium i spokojnie wracali do domu. Spojrzała na Daghenę. Jej przyjaciółka zamiast zwyczajowej kurtki założyła ewelar, charakterystyczny dla swojego plemienia skórzany pancerz, zrobiony z przeplatających się pasów utwardzonej skóry wzmocnionych guzami z brązu. Widziała ją tak uzbrojoną może ze trzy razy. Psiakrew, ona sama założyła na przeszywanicę kolczugę z krótkimi rękawami. Zrobiła to

zupełnie bezwiednie, tak jak bezwiednie bawiła się od jakiegoś czasu rękojeścią szabli. – No nareszcie. – Dag uśmiechnęła się łobuzersko. – A już myślałam, że prześpisz całą zabawę. – Jaką zabawę? Czarne oczy otworzyły się szerzej. – Kailean – powiedziała cicho. – Zanim wjechaliśmy do stanicy, kha-dar zebrał czaardan i powiedział, że będziemy tu nie dłużej niż trzy dni, żebyśmy nie wdawali się w pijatyki i niczemu nie dziwili. I że każdy, kto chce, może zostać w stanicy, gdy będziemy ją opuszczać, bo droga powrotna może być niebezpieczna. Pamiętasz? To było pewnie wtedy, gdy zatrzymali się pół mili przed obozem. Chwilę wcześniej poczuła, że towarzysząca jej od lat obecność Berdetha znikła. Wszyscy stali w kręgu, Laskolnyk coś mówił, a ona rozpaczliwie sięgała umysłem we wszystkie strony. – Pamiętam – potwierdziła spokojnie. – Po prostu trochę się martwię. Jak myślisz, o co tu chodzi? – A bo ja wiem? – Daghena wzruszyła ramionami. – Ale będziemy rozbijać obóz za rozstajami i wtedy pewnie kha-dar trochę nas oświeci. Na razie miej oczy otwarte. —— • —— Na postój wybrali małą nieckę. Przypominała bardziej dziurę w ziemi niż zapewniający schronienie jar, ale wystarczyła. Osłaniała ich od wiatru, a jeśli rozpalą ogniska, nawet te niemal niewidoczne i niedymiące stepowe ogniska, żadna zdradziecka iskra nie ujawni ich pozycji nieproszonym gościom. Laskolnyk wjechał do niej pierwszy, zatrzymał się pośrodku i odwrócił ku oddziałowi. Przypatrywał się przez chwilę każdemu z osobna. – Stąd do stanicy są cztery mile. Jeśli ktoś czegoś zapomniał, może wrócić. Nikt się nie ruszył. – Dobrze. – Kha-dar skinął głową. – O świcie zapytam jeszcze raz. Więc do roboty. Nocujemy tutaj, ruszamy, zanim słońce wzejdzie. Warty po sześciu ludzi, Kocimiętka i Ryuta wyznaczą

kolejność. Broń pod ręką, nie sądzę, żeby już zaczęły się kłopoty, ale trzeba i z tym się liczyć. Daghena uniosła rękę. – Jakie kłopoty, kha-dar? – Dojdziemy do tego, córuchna, po kolei. Konie rozkulbaczyć, nakarmić i napoić. Tylko dwa ogniska. Tylko przez godzinę. Potem zbiórka. Opuszczając siodło, Kailean sięgnęła umysłem wokół. Nic, pustka. Straciła Berdetha. Następną godzinę zajęły jej normalne, obozowe czynności. Zdjęła siodło, wyczyściła konia, nałożyła mu na pysk worek z owsem. Potem pomogła Lei wykopać dołek, w którego głębi rozpaliły niewielkie ognisko. Suszony koński nawóz palił się wolno, niemal nie dając dymu. Ustawiły nad nim napełniony wodą kociołek, po czym wrzuciły do niego kilka garści suszonego mięsa i ziół. Noc nie zapowiadała się zimna, ale rozgrzać się przed noclegiem na ziemi zawsze było warto. Potem Laskolnyk rzucił kilka słów i cały czaardan zgromadził się znów wokół niego. Kailean, grzejąc dłonie na kubku z zupą, wpatrywała się w dowódcę. – No dobra, dzieci. – Mężczyzna błysnął zębami. – Pora na wyjaśnienie. Gdy tu stoimy, Yawenyr Dziecię Koni, Ojciec Wojny Se-kohlandczyków, ten stary skurwiel, który upuścił nam tyle krwi, umiera. Prawie wypuściła kubek z rąk. Yawenyr umiera. To... to niemal niemożliwe. Ojciec Wojny był zawsze, odkąd pamiętała. Żył gdzieś tam na wschodzie, w namiocie ze złoconego jedwabiu, skąd wysyłał konne zagony, żeby łupiły i mordowały. W dzieciństwie wyobrażała go sobie jako olbrzymiego, tłustego jak wieprz, siedzącego na stosie poduszek potwora, który na śniadanie zjada pieczeń z meekhańskich dzieci. Później to wyobrażenie niewiele się zmieniło. Yawenyr był... stały, niezmienny jak wschody i zachody słońca. Wiadomość, że jest zwykłym śmiertelnikiem, który może umrzeć jak wszyscy inni, była prawie niewiarygodna. – Suczy syn musi mieć pod dziewięćdziesiątkę.

– Tak, Faylen, niespełna, ale nie wiemy ile dokładnie, bo pewnie sam nie pamięta, kiedy się urodził. – Kha-dar wykrzywił się ironicznie. – Zachorował już ponad rok temu i najpotężniejsi Źrebiarze nie potrafią mu pomóc. Ale w jego wieku to nic dziwnego. Co najważniejsze, to pewna wiadomość. Kilku ludzi umarło, żeby nam ją dostarczyć, bo przez ostatni rok wieści o chorobie Ojca Wojny były największą tajemnicą Złotego Namiotu. Laskolnyk odwrócił się do nich bokiem i zaczął spacerować. Trzy kroki w lewo, zwrot, trzy w prawo, zwrot. Przy dłuższych przemowach zawsze spacerował, czyli zanosiło się na poważne wyjaśnienia. – Ale trzy czy cztery miesiące temu plotka poszła w świat, a razem z nią kłopoty... – zawahał się, jakby nie wiedział, od czego teraz zacząć. Wreszcie stanął i wyciągnął przed siebie otwartą dłoń. – Wiecie, że jest pięciu Synów Wojny. Amanewe Czerwony, Kaileo Hynu Lawyo, Kyh Danu Kredo, Zawyr Heru Lom z Klahhyrów i Sowynenn Dyrnih. – Po każdym nazwisku zaginał jeden palec. – Razem ta piątka tworzy wojenną pięść Yawenyra. Ale z dwoma Synami jest teraz kłopot. Amanewe to Glyndoi, jego plemię przyłączyło się do Se-kohlandczyków ponad czterdzieści lat temu. Sowynenn to półkrwi Kowenh, dowodzący tym, co zostało z plemion mieszkających wcześniej na naszej granicy. Po pierwsze, nie są Se-kohlandczykami, lecz teoretycznie mają prawo ubiegać się o tytuł Ojca Wojny. Po drugie, obaj zawdzięczają pozycję Yawenyrowi, a niekoniecznie nowy Ojciec Wojny nadal będzie chciał uznać ich za Synów. Po trzecie, serdecznie się nienawidzą z pozostałymi dowódcami. Przerwał i znów zaczął spacerować. Kailean uśmiechnęła się pod nosem – co jak co, ale mówcą Laskolnyk był kiepskim. Jeśli czegoś nie lubił bardziej od długiej gadaniny, to chyba tylko sytuacji, gdy sam musiał przemawiać. – Wszyscy wiecie, jak to u nich wygląda – Ojciec Wojny i pięciu Synów Wojny – podział jasny i prosty. On trzyma wszystko w garści, oni rządzą na podległych terenach, a w czasie

wojen dowodzą wielkimi zagonami. Synowie Wojny to tytuł honorowy, a gdy Ojciec Wojny umiera, to właśnie spośród nich wybiera się następcę. A czasem wybiera ten, kto ostatni ustoi na nogach, trzymając okrwawiony nóż w ręce. Rozumiecie? Przez chwilę panowała cisza. – Będą się rżnąć? – Daghena rzuciła pytanie lekko, jakby chodziło o zabawę niesfornych dzieci. Laskolnyk zatrzymał się w pół kroku. – Tego się spodziewamy... Spodziewamy się walki między Synami Wojny, gdy tylko nad Złotym Namiotem pojawi się złamana strzała. A potem, gdy wszystko ucichnie, a zwycięzca wytrze nóż o szaty pokonanych, spodziewamy się, że spróbuje ruszyć na zachód. Bo nic tak nie cementuje władzy wśród koczowników, jak dobra, przynosząca dużo łupów wojna – zamilkł i nawet w ciemności widać było, jak zacisnął szczęki. Wszyscy czekali. Wreszcie Kocimiętka chrząknął. – A co na to Ojciec Pokoju? I Synowie Pokoju? Czy oni nie powinni mieć czegoś do powiedzenia w tej sprawie? – Ojciec Pokoju nie opuścił Złotego Namiotu od trzydziestu lat. Synowie Pokoju również. Odsuwając ich od władzy, Yawenyr wykorzystuje fakt, że nigdy nie zawarł formalnego pokoju z Imperium. Nie wiemy nawet, czy jeszcze żyją. Gdy koczownicy ruszą, Meekhan musi sobie poradzić sam. – Ale to nie my będziemy ich zatrzymywać, prawda kha-dar? Trochę nas mało. Dowódca uśmiechnął się pod wąsem. – Jeśli będzie trzeba, to cóż, służba. A poza tym, po co ściągamy tu gwardyjskie pułki? Pokazujemy kły i mamy nadzieję, że to wystarczy. Ale tu, na Wschodzie, gra rozpoczęła się już jakiś czas temu. Synowie Wojny przemieszczają wierne sobie oddziały tak, żeby jak najszybciej mogły skoczyć przeciwnikom do gardła. Skrzydła Błyskawic, Źrebiarze i pomniejsi szamani fruwają tam i z powrotem po całych Stepach. A najzabawniejsze, że wszyscy wszystkich zapewniają o swoich dobrych zamiarach. – Uśmiechnął się szerzej. – Najbliżej granicy ma wojska Sowynenn Dyrnih, on też jest najsłabszy z Synów

Wojny, dowodzi luźną zbieraniną na wpół zhołdowanych przez Yawenyra szczepów i plemion. Sądzimy, że ma jakieś trzy tysiące wiernych sobie Błyskawic, dziesięć-dwanaście tysięcy lekkiej jazdy, kilku Źrebiarzy i garść plemiennych szamanów. On właściwie może być pewien, że następca Yawenyra, ktokolwiek by to był, przeciągnie jego truchło przez całe Stepy, bo reszta braci naprawdę go nie lubi. Zbroi się więc na potęgę, śle na wszystkie strony posłańców, szuka sojuszników. Nie może liczyć na tytuł Ojca Wojny, więc najchętniej oderwałby od sekohlandzkich ziem teren na sto mil na wschód od Amerthy i ogłosił się wielkim wodzem. Ale, jak mówiłem, gra się już toczy, a on nie jest jedynym graczem. Znów przerwał, jakby zapędził się w miejsce, z którego nie wiedział, jak ruszyć. Sapnął i zamachał rękami z irytacją. – Jaka gra, kha-dar? – Daghena uznała za konieczne przyjść mu z pomocą. – Któryś z braci umieścił mu za plecami nóż. Nie wiemy który, ale sądzimy, że gdy tylko zacznie się zabawa, Sowynenn pierwszy wyzionie ducha. A my chcemy ten nóż wytrącić z ręki, która go trzyma. Zapanowała chwila ciszy. Najwyraźniej Laskolnyk uznał, że powiedział wszystko. I najwyraźniej był równie kiepskim mówcą, jak dobrym kawalerzystą. – Wybacz, kha-dar. – Kocimiętka chrząknął ponownie, przestąpił z nogi na nogę. – Ale nie wszystko zrozumiałem. Więc po kolei, czego szukamy? Dowódca obrzucił go ponurym spojrzeniem. – Chcesz się zamienić, Sarden? – Właściwie nie, kha-dar. Ale nie jestem dziś zbyt bystry, więc chcę się upewnić, czy wszystko dobrze zrozumiałem. Szykuje się wojna domowa między koczownikami? – Tak. – Lada moment? – Tak. – To, co się dziś wydarzyło, ma z tym związek? Trafił im się kolejny dobry mówca.

– Tak. Czaardan zaszemrał i umilkł. To, co się wydarzyło... całe to wypędzenie ze stanicy było jakimś... przedstawieniem? – O co w tym chodzi? – Sądzimy, że w Lanwaren ukrywa się silny oddział Błyskawic, najpewniej należący do Zawyra Heru Loma, osłaniający dwóch, a najpewniej trzech Źrebiarzy, który ma za zadanie uderzyć na Sowynenna w chwili, gdy Synowie już oficjalnie ruszą na siebie. Sowynenn przesunął swoje oddziały na wschód swoich ziem, licząc na to, że Imperium osłoni mu plecy, ale Błyskawice Zawyra przemknęły się jakoś i siedzą właśnie tutaj. Gdy ruszą, będą mieli przed sobą pustą drogę i z łatwością go dopadną. – Jak silny jest ten oddział? – Pięć, może sześć a’keerów. – Skąd o tym wiadomo? Kailean nie zauważyła, kto zapytał, ale wszystkie głowy potaknęły niemal jednocześnie. Laskolnyk wzruszył ramionami. – Co do liczebności, to nie wiemy na pewno. Wojskowi czarodzieje coś wyczuwają, zawirowania, ostrożne poruszenia w pobliskich Źródłach. Takie tam gadanie magów. Ale przez ostatnie cztery miesiące w pobliżu Lanwaren zaginęły cztery patrole wysłane ze stanicy. Dwa składały się z gwardii, dwa z nieregularnych. Ostatni liczył czterdzieści koni, czaardan Kaleha-kon-Bertysa, a on miał u siebie maga. Nie ma w okolicy tak silnej bandy, żeby ogarnąć i wyciąć w pień taki oddział, nie mówiąc o tych wcześniejszych. – Znów zaczął spacerować. – Łącznie straciliśmy ponad sto koni. Ktoś by uciekł, ktoś się wymknął, chyba że ścigających było naprawdę dużo i mieli pomoc czarowników. Dlatego spodziewamy się pięciu, sześciu a’keerów, ale nie więcej, bo okolica nie wyżywi większej liczby koni, a nie było napadów na kupców czy pobliskie wsie. I spodziewamy się Błyskawic, bo do takiej misji ja sam wybrałbym najlepszych z najlepszych. Sami Jeźdźcy Burzy nie znaczą aż tak wiele, ale Źrebiarze... Nie musiał kończyć. Szamani koczowników byli wredni i

potężni. – Sześć a’keerów. – Kocimiętka skinął głową, jakby coś liczył. – Siedemset-osiemset koni. Trzech Źrebiarzy. Hm, nie chcę narzekać, kha-dar, ale nadal nas mało. Połkną nas jak wilk mysz. W kwadrans. – Nie, jeśli trochę ich przegonimy. Dlatego ci, którzy zdecydują się pojechać, mają mieć odciążone konie – niech zostawią tu juki, paszę, żywność, zapasowe koce i ubrania. Wziąć tylko trochę wody i kilka garści owsa. – Żaden koń nie prześcignie strzały. Laskolnyk zatrzymał się i dziwnie uśmiechnął. – Nie sądzę, żeby strzelali, dzieci... —— • —— Po nerwowej, niespokojnej nocy ruszyli rankiem wprost między wzgórza. Tuż przed świtem Laskolnyk zebrał wszystkich i jeszcze raz powtórzył, że ci, którzy chcą, mogą wrócić. Odpowiedziało mu kilka kpiących parsknięć. Czaardan to czaardan, nie porzuca się go, żeby chronić własną skórę. Jechali stępa, żeby spokojnie rozgrzać konie, z bronią w ręku i czujkami rozstawionymi z przodu i szeroko po bokach. Oddział połykał milę za milą i wydawało się, że przed wieczorem spokojnie miną Lanwaren i wyjadą na trakt do Lithrew. Byli mniej więcej w połowie drogi, gdy jadący z przodu Janne Newaryw zatrzymał się i uniósł lewą dłoń. Kłopoty. Wjechali na szczyt wzgórza i już wiedzieli, że jest źle. Jakieś trzysta jardów przed nimi z mgły zalegającej płytką nieckę zaczęły się wynurzać karne szyki jazdy. Długie lance, wysokie hełmy zwieńczone końskim włosiem, migdałowe tarcze. Błyskawice Zawyra z Klahhyrów. Dokładnie tak, jak przewidywał Laskolnyk. – Jeden. Dwa. Trzy – Kocimiętka liczył półgłosem. – Co najmniej trzy a’keery. Dobre czterysta koni. Tuż pod nosem Siódmego. Mężczyzna uśmiechnął się nagle szeroko, z trochę dzikim grymasem. – Przypomnijcie mi, dlaczego to robię?

– Pewnie dlatego, że jesteś głupi i szalony. – Kailean wsunęła szablę do pochwy i sięgnęła po łuk. Okręciła wodze wokół łęku. – Jak my wszyscy. – To dobrze. Już się bałem, że to z powodu jakiejś durnej odwagi, bohaterstwa czy innego choróbska. Koczownicy ruszyli w ich stronę. Laskolnyk włożył gwizdek do ust. Odwrót. Luźno. Galop. Zawrócili i pomknęli przed siebie. Trzysta jardów, które dzieliło ich od Se-kohlandczyków, to sporo, zważywszy, że napastnicy musieli je przebyć pod górkę, a ich konie z pewnością nie były rozgrzane. Dlatego gdy wreszcie wynurzyli się zza wzgórza, odległość dzieląca oba oddziały wynosiła ponad ćwierć mili. Mimo to Błyskawice nie zrezygnowały. Zagon ruszył ich śladem, jego skrzydła od razu rozciągnęły się i wygięły w szeroki półksiężyc. Kailean rzuciła okiem za siebie. Zapowiadał się długi, wyczerpujący pościg, w którym zwycięzcą zostanie ten, kogo wierzchowce zachowają więcej sił. Gwardia Zawyra była przygotowana do takiej właśnie pogoni. Konie nie miały założonych pikowanych pancerzy i jeśli dobrze widziała, do siodeł nie przytroczono żadnych sakw ani innych pakunków. Wiedzieli, że będą ścigać lekką jazdę, i przygotowali się na to. A jeśli tak, to zapewne i konie dobrali najlepsze do takich gonitw. A to znaczyło, że dobrze wiedzieli, kogo będą ścigać. Zgrzytnęła zębami. Laskolnyk znów miał rację. —— • —— – Dlaczego nie poczęstują nas strzałami? Dziwne, ale Kocimiętka wyglądał na szczerze zaintrygowanego. Jakby pytanie dotyczyło kogoś innego. – Bo będą wiedzieli, kogo ścigają. I za wszelką cenę chcą go dopaść żywego. – Niby dlaczego? – Bo ja, Sarden, to Genno Laskolnyk, generał Pierwszej Armii Konnej, zwycięzca w bitwie pod Meekhanem, Szary Wilk – khadar mówił takim tonem, jakby chodziło o innego Genna

Laskolnyka. – I ktokolwiek dowodzi Błyskawicami Zawyra, wie, że w ten sposób może zyskać sławę, która przetrwa na Stepach sto lat, bo pogromca Szarego Wilka będzie nieśmiertelny. Gdyby napotkali zwykły podjazd, mogliby go zignorować, ale takiej pokusie się nie oprą. A jeśli schwytają mnie żywego... – wzruszył ramionami. – Moje imię wciąż ma wystarczającą siłę, żeby nawet Imperium się z nim liczyło. Mając Laskolnyka, można wynegocjować okup albo nawet neutralność Meekhanu. A w ostateczności postarać się, żebym długo i boleśnie umierał. – Oby tylko nas nie przegapili, kha-dar. – Nie. Nie przegapią. Postawię własnego konia, że Błyskawice mają kogoś w stanicy. Czaardan zaszemrał. – Cicho. – Laskolnyk uniósł rękę. – Jak mówiłem, przez ostatnie miesiące straciliśmy w pobliżu wzgórz cztery patrole. Ale dowódca Siódmego wysłał ich tam ponad trzydzieści. Reszta nie natknęła się nawet na końskie bąki, nie mówiąc już o oddziale Błyskawic. Generał gon-Sawe zastanawiał się, dlaczego jedne oddziały znikły, a inne nie, i wyszło na to, że te, które zostały wybite, wjechały w Lanwaren przypadkiem. Wracając z objazdu albo błądząc po zmroku. Żołnierze nie znają jeszcze dobrze terenu, więc to możliwe. Wychodzi na to, że jeśli wysyłali patrol między wzgórza oficjalnie, to Błyskawice o tym wiedziały i się kryły, jeśli jednak jakiś wjechał tam niespodziewanie, to mógł się na nich natknąć i wtedy go wyrzynali. W stanicy oprócz gwardii jest około siedem setek nieregularnych i ze trzy setki pomocników, kucharzy, stajennych, nawet kilkunastu pastuchów, bo wojsko ma własne stado bydła, żeby nie brakowało świeżego mięsa. Nie dam głowy za żadnego z nich. Zamilkł i powiódł wzrokiem wokół. – To przedstawienie na wzgórzu było po to, żeby wszyscy, od dowódców chorągwi po ostatniego pachołka, wiedzieli, że Genno Laskolnyk został wyrzucony ze stanicy i pojechał do Lithrew. Przez Lanwaren. Nawet teraz nocujemy tutaj, żeby wiadomość na pewno dotarła do dowódcy Błyskawic. Będą wiedzieli, kogo ścigają, zapewniam was.

Wyszczerzył się z dzikim grymasem. – Więc łuki pójdą w ruch dopiero w ostateczności. —— • —— Obie grupy galopowały w dół wzgórza, rozpędzając się powoli. Przed sobą miały płytką dolinkę i kolejne wzniesienie. Tu odległość między ściganymi i ścigającymi powinna się zmniejszyć, bo przez chwilę to czaardan Laskolnyka będzie galopował pod górę, a koczownicy zapewne puszczą konie w pełny cwał. To była dobra okazja, żeby rozgrzać wierzchowce. Z przodu rozległo się kilka ostrych gwizdów. Łuki. Igły. Uśmiechnęła się pod nosem. Kha-dar czasem powtarzał najzupełniej oczywiste rzeczy. Igły i szydła. Jak większość stepowych jeźdźców, miała dwa kołczany z dwoma rodzajami strzał. Pierwszy zawierał lekkie strzały o szerokich, długich i ostrych jak brzytwy grotach, drugi – ciężkie, masywniejsze niemal o połowę, z grotami czworokątnymi i krótkimi. Lekkie – igły, niosły skutecznie na ponad trzysta jardów, ciężkie – szydła, nie więcej niż sto pięćdziesiąt. Pierwsze skutecznie raniły konie i ludzi, drugie z pięćdziesięciu jardów dziurawiły kolczugę, a człowieka bez zbroi przeszywały na wylot. Igły do kłucia, szydła do przebijania, jak powiadano na Stepach. To, że Błyskawice zdjęły swoim koniom pikowane pancerze, mogło się okazać błędem. Czaardan przemknął dnem dolinki i zaczął pokonywać niezbyt strome wzgórze. Musiał jednak zwolnić, żeby konie nie straciły zbyt wiele sił. Jeśli okolica była taka jak do tej pory, to czekało ich jeszcze wiele podobnych wzgórz i dolin. Za plecami usłyszała tętent kopyt. To ścigające ich a’keery poszły w cwał, chcąc maksymalnie zmniejszyć odległość i nabrać pędu do pokonania jak największej części wzniesienia. Obejrzała się. Półksiężyc stracił kształt, jego lewe skrzydło wyraźnie zostawało w tyle. Albo trafili na trudniejszy teren, albo dowódca a’keeru wiedział coś, o czym oni nie mieli pojęcia. Rozległy się dwa krótkie gwizdy, zakończone przeciągłym trelem. W prawo. Cwał. Skręcili jednocześnie jak stado ptaków w powietrzu i

pochylili się nad końskimi szyjami. Pomknęli razem, dostosowując prędkość swoich wierzchowców do konia Laskolnyka. Wiatr na twarzy, stukot kopyt, mięśnie wierzchowca pracujące tak, jakby ten cwał miał zanieść ją na koniec świata. Mimo grozy sytuacji, mimo kilkuset śmiertelnych wrogów siedzących im na karku, Kailean miała ochotę wrzeszczeć z dzikiej radości. Och! Jak ona to kochała! Gnali na łeb, na szyję w bok stoku, a prawe skrzydło pościgu zbliżało się ku nim nieubłaganie. Już niemal dało się dostrzec twarze, mogła je sobie wyobrazić: zacięte, skupione, bezlitosne. Dwieście jardów. Gwizd. Teraz! Napięła łuk i w pełnym cwale, w chwili, gdy wszystkie kopyta Toryna oderwały się od ziemi, posłała im strzałę. Podobnie jak reszta czaardanu. Laskolnyk nigdy nie nalegał, żeby wszyscy jego jeźdźcy trafiali z siodła z odległości stu kroków w cel wielkości dłoni, jak to podobno robili najlepsi konni łucznicy se-kohlandzkich zagonów. Wystarczyło mu, że trafią w konia. Efekt był taki, jak się spodziewała po igłach, kilka koni zarżało i zwolniło, kilka innych potknęło się, dwa czy trzy nie utrzymały równowagi i w pełnym cwale zwaliły się na głowy. Wątpiła, żeby po takim upadku którykolwiek wstał. Minęli początek pościgu w odległości jakichś stu pięćdziesięciu jardów i na gwizdek skręcili w lewo, pod górę. W tej samej chwili zza wzgórza, w miejscu, ku któremu zmierzali pierwotnie, wypadła co najmniej setka koczowników. Gdyby Laskolnyk nie rozkazał im skręcić, wpakowaliby się wprost na ich arkany. Cztery, teraz co najmniej cztery a’keery brały udział w pogoni i nie wyglądało na to, żeby miały zamiar odpuścić. Czaardan wyskoczył na grzbiet wzgórza i pomknął dalej. Zaczynał się morderczy wyścig. —— • —— Laskolnyk powiódł wzrokiem dookoła, zatrzymując go na

mgnienie oka na każdej twarzy. – Będą nas ścigać tak długo, aż padną nam konie. Są tu od miesiąca, może nawet półtora, więc pewnie nieźle poznali wzgórza. Nie mam zamiaru zmuszać nikogo, żeby brał udział w tej zabawie, bo istnieje ryzyko, że im się uda. I... – Po co się z nimi ganiać, kha-dar? Nie lepiej przeczesać Lanwaren wojskiem? – Czym, Daghena? Jednym pułkiem i garścią czaardanów, które tu mamy? Wzgórza to ponad siedemset mil kwadratowych. Sam potrzebowałbym dwudziestu tysięcy koni, żeby dokładnie przeszukać ten obszar, a i wtedy nie byłbym pewien, czy mi się uda. Gdy na Stepach wrze, nie ściągnę tu całej armii konnej, żeby wytropić kilka a’keerów. Nie. Musimy urządzić polowanie z przynętą. A przynętą będziemy my – wykrzywił się. – Szykujcie się na długi pościg, dzieci. —— • —— Nie sądziła, że to potrwa aż tak długo. Gnali przez wzgórza i doliny, przeskakiwali jakieś rachityczne strugi, kląskali kopytami po błocku u ich brzegów, by za chwilę przedzierać się przez chaszcze i wyschnięte badyle, wzbijając za sobą sięgający nieba tuman kurzu. I tak raz za razem. Ścigający nie zamierzali rezygnować. Kailean sięgnęła do kołczanu po ostatnią igłę i rzuciła wzrokiem na wierzchowca Dagheny, Lei, a potem na resztę czaardanu. Mieli dobre konie, najlepsze, jakie można było kupić za pieniądze, zdobyć w walce lub ukraść, takie, którym niejednokrotnie powierzali własne życie i które im to ich życie niejeden raz wyniosły z opałów. Lecz to mogło nie wystarczyć. To nie był teren, na którym dało się po prostu puścić w cwał, runąć naprzód i niech zwycięży szybszy. Cholerne wzgórza, porośnięte krzakami, parszywe, wypełnione podmokłymi trawami doliny między nimi, i to ciągłe w górę, w dół, w górę, w dół, i znów w górę. Taki pościg zabiłby każdego słabszego konia, ale i niektóre z ich wierzchowców zaczynały już rzęzić. Za to konie Sekohlandczyków... Kailean nie patrzyła już w tył, bo sposób, w jaki pędziły te

zwierzęta, był bardziej niż przerażający. Konie wyglądały, jakby się nie męczyły. Gnały naprzód, trzymając szyk, i czy to cwałując na dno doliny, czy galopując na szczyt kolejnego wzgórza, wyglądały, jakby dopiero co rozpoczęły gonitwę. Ani jeden się nie potknął, nie dyszał, sierść żadnego nie lepiła się od spienionego potu. Za to im Se-kohlandczycy nie pozwalali odetchnąć. Co chwilę od głównej grupy odrywał się mniejszy oddział i pędząc cwałem, próbował ogarnąć czaardan. Oni wtedy również puszczali konie z największą prędkością, grożącą potknięciem i skręceniem karku, więc po chwili ścigający rezygnowali. A jeśli nie, uciekinierzy odwracali się i zasypywali ich strzałami, co zazwyczaj źle się kończyło dla kilku Błyskawic, i wtedy dopiero ścigająca grupka zwalniała. Lecz zanim czaardan zdążył nacieszyć się tym chwilowym zwycięstwem, kolejna wyrywała się do przodu i siadała im na kark. I znów rozpaczliwy cwał i bezgłośna modlitwa, by żadne z kopyt nie trafiło na króliczą norę albo ostry kamień. I znów chwila przerwy, gdy Jeźdźcy Burzy odpuszczali. I tak raz za razem. Dowódca koczowników mógł rzucać do takich pościgów coraz to nowe oddziały, zmieniać je, oszczędzając konie pozostałych, ale oni nie mieli takich możliwości. Szarpane tempo, cwał, wściekły galop, cwał, chwila oddechu, znów cwał – to było zabójcze. Wkrótce nadejdzie czas, gdy ich konie nie wykrzeszą już z siebie ani odrobiny sił. Dopadnie ich wtedy wysunięta najdalej grupa jeźdźców, a chwilę po niej – reszta. I będą ich brać żywcem. Bo mimo że ostrzeliwali się ostro i skutecznie, a rodowe duchy Verdanno jej świadkiem, że ich strzały wyeliminowały już kilkadziesiąt koni, Se-kohlandczycy nie odpłacali im tym samym. A przecież mieli łuki i z pewnością potrafili ich używać. Lecz nie strzelali, a gdy poprzednim razem rzuciła okiem w tył, zobaczyła, że kilku jeźdźców trzyma w rękach arkany lub długie, zakończone pętlami lance. Tak jak twierdził kha-dar, chcieli ich mieć całych. Ta świadomość była jak lodowy robak pełzający wzdłuż

kręgosłupa. Chodziło o Laskolnyka, o Szarego Wilka, człowieka, który zatrzymał se-kohlandzkie konne armie u wrót Meekhanu, rozbił je i pognał z powrotem na wschód. To on stanowił ich cel. Był bezcenny, ale tylko żywy. Natomiast jeśli ktoś inny wpadnie im jeszcze w ręce... Wszystkie te myśli przemknęły jej przez głowę w tempie wypuszczonej z łuku strzały. Spojrzała na Daghenę, ta chyba musiała myśleć o tym samym, bo zacisnęła lewą dłoń w pięść i dotknęła ust, a potem piersi, uśmiechając się wyzywająco. Ten prosty gest sprawił, że Kailean coś ścisnęło za gardło. Do ostatniego tchu, do ostatniego uderzenia serca. Spojrzała Dag w oczy i skinęła głową. Tylko powiedz kiedy, siostro. Kiedy zawrócimy konie i runiemy w tył, żeby wbić się w pędzącą za nami ścianę żelaza i dać pozostałym kilka chwil więcej. Bo nie miała wątpliwości, że tę gonitwę miał przeżyć tylko Laskolnyk. Reszta czaardanu stanie się co najwyżej rozrywką dla znudzonych wojowników. Wyszczerzyła się dziko. Da im więcej rozrywki, niżby pragnęli. Gdyby był za mną Berdeth, mogłoby być jej tyle, że śniłaby się później niejednemu po nocach, pomyślała. Ale może to i lepiej, że znikł. Mimo wszystko byłoby to trochę samolubne, zabierać go na ostatnią przejażdżkę, wiedząc, że będzie krótka i bolesna. Gwizdek z przodu oderwał ją od ponurych myśli. Uwaga. Cwał! Zdumiewające, ale konie jakby na niewidzialny sygnał same wyciągnęły się w szaleńczym biegu. Ruszyli pod górkę, szczyt zbliżał się w obłędnym tempie, przeskoczyli go i... Prawo! Prawo! Prawo! Skręcili tuż za wzniesieniem, na kilkanaście sekund zasłonięci przed wzrokiem ścigających. Kailean spojrzała w stronę, gdzie ich pędzono, następna dolinka, następne wzgórze. Zaczynała mieć wrażenie, że Se-kohlandczycy gnają ich w kółko.

Lecz teraz oni cwałowali na łeb, na szyję w poprzek zbocza. I reagowali na kolejne rozkazy. Klin. Wąsko. Szable. Jadący w luźnym szyku czaardan zwarł formację, skupił się w podobny do grotu włóczni kształt. Och, przemknęło jej przez głowę, ależ byli w tym dobrzy. Laskolnyk nie nalegał, żeby mieć u siebie najlepszych szermierzy czy łuczników, ale jeśli chodziło o manewry, kazał im je ćwiczyć aż do znudzenia. A oni ćwiczyli, bo byli w czaardanie Szarego Wilka. I teraz w niczym nie ustępowali cesarskiej gwardii czy samym Błyskawicom. Zanim przebyli sto jardów, w pełnym cwale zmienili się z jadącej luźno grupy w twardy i zwarty klin z dwoma jeźdźcami z przodu i sześcioma u podstawy. Sunęli teraz strzemię w strzemię, tak że od pierwszego od ostatniego wierzchowca można było przejść po końskich grzbietach, a żaden nie przesunąłby się nawet o cal. Na czele w pierwszej dziesiątce znaleźli się Laskolnyk, Kocimiętka, Faylen, Niiar i kilku innych rębajłów, dosiadających wielkich i masywnych koni. Reszta skupiła się za nimi. Łuki powędrowały do łubi, w dłoniach znalazły się szable, miecze i topory. Toryn wyszczerzył zęby, niezadowolony z tak ciasnego szyku, ale krótkim szarpnięciem wodzy przywołała go do porządku. Nie będzie czasu na zabawę. Prawe skrzydło se-kohlandzkiego półksiężyca wypadło zza wzgórza w dość luźnej formacji. Zapewne koczownicy spodziewali się kolejny raz ujrzeć ofiary galopujące w dół, by po chwili mozolnie, z coraz większym trudem pokonywać kolejne wzniesienie. Cwałujący w poprzek zbocza czaardan uderzył prostopadle w Błyskawice jak stalowy młot w kilka luźno ułożonych cegieł. Te konie, które znalazły się na wprost uciekających, zostały po prostu stratowane razem z jeźdźcami – w chwili starcia oddział Laskolnyka miał siłę, pęd i masę dwudziestu czterech koni jadących bok w bok. Tylko kamienny mur mógłby go zatrzymać. Reszta była krótkim, trwającym dosłownie mgnienie oka wirem, gdy klin przebijał się na zewnątrz. Żaden z Jeźdźców Burzy nie miał w ręku szabli czy topora. Ci, którzy jechali na skrzydle,

mieli długie lance zakończone pętlami i arkany, zupełnie nieprzydatne w starciu twarzą w twarz. Kailean śmignęła szablą w bok, rozwalając ramię Se-kohlandczyka, który prawie wjechał w Toryna, chlasnęła łeb jakiegoś konia i już byli na zewnątrz. A gwizdek ponaglał. Luźno! Szybciej! Szybciej! Szybciej! Więc pochylili się w siodłach i popędzili w dzikim, szalonym cwale. Już ostatnim, zrozumiała, widząc, jak jeden z koni się potyka, łapie równowagę i potyka znów. Sierść zwierzęcia błyszczała, jakby ktoś wysmarował je oliwą. Jego jeździec, Janne Newaryw, był milczącym, łagodnym olbrzymem o flegmatycznym usposobieniu, który toporem potrafił machać jak trzcinką, i widziała już, jak rozwala nim hełmy i gruchocze tarcze. Miał jednak posturę zawodowego zapaśnika, więc jego koń niósł na grzbiecie dwa razy tyle co Toryn. Nawet od tak dzielnego wierzchowca nie dało się wymagać więcej. Zderzyli się wzrokiem i przez chwilę poczuła uścisk kościstych palców na sercu. W spojrzeniu mężczyzny nie było nic poza akceptacją. Sam wybrał sobie los, bo pojechał za Gennem Laskolnykiem, i niczego nie żałował. Posłał jej smutny uśmiech, skinął głową gdzieś przed siebie i przyłożył lewą pięść do ust i piersi. Do ostatniego tchu i uderzenia serca. Wiedziała już, kto pierwszy zawróci konia, żeby dać reszcie kilka chwil więcej. Za nimi zapanował chaos. Zaskoczyli koczowników, wymknęli się spomiędzy skrzydeł półksiężyca i umykali z pułapki. Część ścigających nie zorientowała się nawet, gdzie podział się łup. Gdy wyjechali zza wzgórza, zastali tylko pustą dolinę i poszarpane prawe skrzydło. Dowodzący a’keerami, kimkolwiek był, potrzebował kilku długich chwil, żeby zorientować się, co zaszło, i ruszyć w pogoń. A każda sekunda oddalała czaardan od pościgu. Wydawało się, że po raz pierwszy mieli szansę. Łoskot kopyt rozlegający się za plecami kazał się jej odwrócić.

Przez chwilę gapiła się po prostu w tył, niezdolna pojąć, co widzi. Ścigające ich a’keery w idealnym szyku wypadły zza wzgórza i cwałowały za nimi. I to jak! Jakby konie dopiero co wystartowały do biegu po długim wypoczynku i odpowiedniej rozgrzewce. Nie znać było po nich wielu mil szaleńczej pogoni. Pomyślała, że się zamienili, że polująca na nich grupa została za wzgórzem, a to jakieś posiłki, w ostatniej chwili dosłane dowódcy Błyskawic. To była absurdalna, lecz w jakiś sposób kojąca myśl, bo wynikało z niej, że mieli do czynienia z żywymi ludźmi i prawdziwymi zwierzętami, a nie bestiami zrodzonymi w głębinach Mroku. Natomiast jeśli to ten sam oddział, który rozpoczynał obławę... Równie dobrze mogli zawrócić już teraz całym czaardanem i wydać im ostatnią bitwę. Póki konie i ludzie mają choć trochę sił. Koń Jannego Newarywa zarżał krótko i po raz kolejny się potknął. Mężczyzna wyprostował się w siodle, rozejrzał wokół, jakby ostatni raz pragnął nacieszyć oczy widokiem Stepów, i pieszczotliwym gestem pogłaskał wierzchowca po szyi. Sięgnął po uwiązane do łęku wodze. Laskolnyk pojawił się nagle przy jego boku. Pochylił się, dotknął karku jabłkowitego ogiera Jannego i pokiwał głową. Uniósł gwizdek. Galop! Luźno! Złamali szyk i zwolnili, choć wydawało się to wbrew rozsądkowi. Kłus. Przez chwilę była pewna, że się przesłyszała. Podobnie musieli pomyśleć inni, bo czaardan nadal galopował. Kłus! Zwolniła, czując, jak pełzający jej po plecach lodowaty robal rozpuszcza się w ogniu nagłej determinacji. A więc to już. Zaraz zawrócą konie i pocwałują z powrotem, by uderzyć na Błyskawice twarzą w twarz, zamiast odpadać pojedynczo, w miarę jak ich konie będą tracić siły. Nie udało im się, ale przynajmniej nie odejdą bez walki. Lecz niespodziewanie, w chwili, gdy odległość między oboma

oddziałami wynosiła jakieś dwieście jardów, ścigający również wstrzymali konie i przeszli w galop, potem w kłus i stępa. Laskolnyk zagwizdał. Stać! Zatrzymali się. Jeźdźcy Burzy też. – Jeszcze nie teraz, córuchna. – Dowódca wypluł gwizdek i uśmiechnął się do niej szeroko. – Jeszcze nie mają nas tam, gdzie chcą. Zawrócili konie w kierunku Błyskawic, przez chwilę oba oddziały wpatrywały się w siebie, a ciszę wypełniało tylko chrapliwe, końskie dyszenie. – Ilu zostało? Z początku nie zrozumiała, podobnie chyba jak reszta. Dopiero po chwili, gdy ogarnęła wzrokiem Se-kohlandczyków, dotarło do niej, że było ich jakby mniej. Za mało, nawet jeśli uwzględnić tych, którzy padli od strzał. Niespełna trzystu, a powinno być prawie pięć setek. Kocimiętka rozejrzał się na boki. – Gdzie reszta, kha-dar? Zachodzą nas ze skrzydeł? – Nie. Reszta albo idzie pieszo, albo dobija własne konie. – Laskolnyk już się nie uśmiechał. – To Gwent’ress lub Szara Sieć. Słyszałem tylko o trzech Źrebiarzach, którzy potrafią splatać ten czar dla tak dużego oddziału. – A ja o dwóch, kha-dar. I nie sądziłem, że kiedykolwiek zobaczę to na własne oczy. Zresztą nawet teraz ledwo w to wierzę. W co, do cholery? Jaki czar pozwala koniom pędzić tyle mil bez żadnego zmęczenia? Miała ochotę wykrzyczeć to pytanie, ale zacisnęła tylko zęby. – Szara Sieć – dodał Kocimiętka. – Podobno tak widzą ją nasi czarodzieje, jako splątane, szare pasma, wiążące wszystkie konie oddziału. Gdybyśmy mieli tu maga, mógłby nawet powiedzieć, który z nich jest Węzłem. Który to Źrebiarz. – Ale nie mamy, Sarden. Na razie wiemy tylko, że jeden Źrebiarz jest tam. – Laskolnyk wskazał na grupę Błyskawic, od której oderwał się właśnie pojedynczy jeździec. – To działa tak, dzieci. Masz sto koni, które pędzą cwałem. W chwili, gdy

zaczynają słabnąć, czar ściąga z dziewięćdziesięciu pięciu zmęczenie i zrzuca je na grzbiet ostatniej piątki. Te konie zazwyczaj giną od razu, pękają im serca albo łamią karki, przewracając się w pełnym cwale, ale reszta biegnie, jakby dopiero co wyszła ze stajni. Przy pięciu setkach koni pewnie trzeba zabić co najmniej dwadzieścia od razu, więc taką sieć powinno się stosować z umiarem, bo można w godzinę czy dwie zdziesiątkować oddział. Dlatego oni też korzystają z okazji, żeby dać zwierzętom odpocząć. Koczownik zbliżył się na odległość głosu. – Heeej! – krzyknął i zamachał rękami. – Zawsze to jakiś początek rozmowy – mruknął Laskolnyk i uniósł się w siodle. – Czego chcesz?! – Porozmawiać! Se-kohlandczyk miał chrapliwy głos i nieprzyjemny akcent. – Podjedź bliżej. Posłaniec ruszył ostrożnie w ich stronę. Ręce trzymał na widoku, z dala od broni. Kailean chrząknęła i wydusiła półgębkiem: – Po co wysyłają posła, kha-dar? – Bo jeszcze nie zrezygnowali z planu, córuchna. Najpewniej jeszcze nie mają nas tam, gdzie chcieli. Chcesz się założyć, że gnają nas na pozostałych dwóch Źrebiarzy? – A chcesz się założyć, kha-dar, że jutro wzejdzie słońce? – Zmieniła temat. – Jak koń Jannego? – Da radę. Jeszcze trochę. Twój też niech złapie oddech. I uśmiechaj się radośnie, bo nasz gość jest już blisko. Koczownik podjechał powoli na jakieś dziesięć kroków. Siedział w siodle arogancko, w hełmie, co było poważnym naruszeniem stepowych zwyczajów. Zanim się odezwał, zmierzył czaardan uważnym spojrzeniem, szczególnie przypatrując się koniom. – Sewet Konu Kanor, mówca wolnych plemion – przedstawił się krótko. – Dobry bieg, Szary Wilku. Twój i twoich ludzi. Niejedną pieśń o nim zaśpiewają. Ale wszystko ma swój początek i ma swój koniec. Poddajcie się.

Kailean zgodnie z poleceniem wyszczerzyła się od ucha do ucha. – Chcecie dostać gadaniem to, czego nie możecie schwycić rękami. – Laskolnyk uniósł wysoko brwi. – Wymknęliśmy się wam bez trudu. – Wasze konie rzężą, są spocone, głodne i spragnione. Padną, nim przebiegną dwie mile. – Wasze padają jeden za drugim, bo Gwent’ress zabija je po kolei. Po dwóch milach żaden nie może już stać na nogach. Posłaniec uśmiechnął się zimno. – Mówiłem, że już się domyślasz. Ale my będziemy musieli używać czarów coraz rzadziej... – Dlatego że nie będzie potrzeby, czy dlatego że wasz Źrebiarz już się zmęczył? Uśmiech poszerzył się i nagle znikł. – Nie jestem gadatliwy. Mam przekazać słowa Kanawera Daru Glecha. Poddajcie się, a nikt nie zginie. Nie chcemy wojny z Imperium, więc zatrzymamy Szarego Wilka jako gwarancję, że nikt nie będzie nam przeszkadzał. Reszta odjedzie. – Jestem tylko kha-darem małego czaardanu. Skąd pewność, że Meekhan posłucha? – Genno Laskolnyk – w głosie koczownika pojawił się niespodziewany szacunek. – Imperium posłucha. Albo przynajmniej posłuchają jego żołnierze. – A jeśli się nie zgodzę? – Ty zostajesz, oni odjeżdżają wolno. To propozycja składana tylko raz. Jeśli ruszysz z tego miejsca, i tak cię schwytamy, ale wtedy twoich ludzi zabijemy. Wszystkich. Powoli. Słowo Kanawera Daru Glech. Se-kohlandczyk omiótł ich wszystkich wzrokiem, sprawdzając, jakie wrażenie zrobiły te słowa. – Odważni. – Przeniósł spojrzenie na Laskolnyka. – Jaka odpowiedź? – Zawróć konia i jedź do swoich, jeźdźcze. Jeśli ruszą, zanim do nich dotrzesz, zastrzelimy cię. Zrozumiałeś? – W rękach kilku ludzi pojawiły się łuki. – Nie zdjąłeś hełmu, nie przekazałeś

znaków pokoju. Zapomniałeś o zwyczajach, czy twoje słowa jako posła są gówno warte? Koczownik pobladł i zacisnął usta. – Skąd ta odwaga, Szary Wilku? – wycharczał. – Może stąd, że spodziewasz się, że wasz pułk przyjdzie wam z pomocą? Opuścił stanicę równo ze świtem i wjechał między wzgórza. Kailean poczuła, jak zakwita w niej nadzieja. Byli tu, zgodnie z planem Siódmy ich szukał. – Na co mieli się kierować, generale? – głos posła był cichy, zimny i jadowity. – Na słup kurzu wzbijany kopytami koni? Widać go z daleka. Podobnie jak ten, ten, ten i tamten. Wskazywał ręką różne kierunki. Teraz, gdy zwrócił ich uwagę, rzeczywiście dało się zauważyć tumany pyłu bijące w niebo. – Dwadzieścia koni, każdy ciągnie za sobą pęk krzaków. Wzbijają tyle kurzu co pięć setek jazdy. Wasze posiłki miotają się po okolicy, nie wiedząc, gdzie właściwie jechać. Nie zbliżą się do was bardziej niż na dziesięć mil. – Chcecie, żeby wasze konie i wasz Źrebiarz mogli odpocząć – przerwał mu Laskolnyk. – Niech odpoczywają. Ale jeśli ruszycie za nami, będziecie umierać. Jeden po drugim, aż nie zostanie nikt. To słowa Genna Laskolnyka dla Kanawera Daru Glecha. Przekaż mu je i powiedz, żeby następnym razem wysłał kogoś znającego obyczaje. Odjedź już. Se-kohlandczyk przez dwa, trzy uderzenia serca tkwił w miejscu jak skamieniały. Potem ostrym, nerwowym ruchem zawrócił konia i ruszył stępa ku swoim. Po kilkunastu krokach przeszedł w kłus. – No i co, dzieci, brzmiałem wystarczająco dumnie i groźnie? Kailean nie musiała patrzeć na kha-dara, żeby wiedzieć, że ten uśmiecha się kwaśno. Jeśli czegoś nie lubił bardziej od długiego gadania, to gadania napuszonego. – Mogłeś jeszcze wspomnieć coś o honorze i walce do ostatniego tchu, kha-dar – mruknęła. – Następnym razem nie zapomnę. Słowo. Przygotować się, ruszą, jak tylko do nich dojedzie. Jak koń, Janne?

– Odpoczął trochę, da jeszcze radę. To dobry wierzchowiec. Oczywiście, pomyślała, najlepszy, jakiego można kupić, ukraść czy zdobyć w walce. Laskolnyk poprawił się w siodle. – Uwaga. Zaraz do nich dojedzie. Już kręci głową. Teraz! Zawrócili konie w chwili, gdy ścigający zagon ruszył z miejsca. Kolejny tuman kurzu wykwitł nad Lanwaren. —— • —— – Nie przejmujmy się nimi, kha-dar – wtrącił ktoś, kogo nie rozpoznała po głosie. – To tylko parę a’keerów i trzech szamanów. Nie zaszkodzą, a może i pomogą, bo pewnie wyrżnęli już wszystkie bandy w okolicy. – To nie trzech szamanów, tylko trzech Źrebiarzy, Kanewen. Każdy z nich jest wart tyle, co wielki bitewny mag. Sądzę, że gdyby chcieli, mogliby już teraz wydać bitwę Siódmemu, bo pułk ma tylko kilku zwykłych wojskowych czarodziejów, niezłych, ale wszyscy razem nie daliby rady jednemu z nich. Źrebiarzowi, znaczy się. Nie. Nie będziemy ryzykować. A poza tym to wciąż jest Meekhan, Imperium, choć niektórzy o tym czasem zapominają. Nie będzie tak, że koczownicy traktują te tereny jak ziemię niczyją. Nie będą tu wjeżdżać i wyjeżdżać, jakby byli u siebie. Poparł go chór zgodnych pomruków. – No i nie byłoby też dobrze, żeby Zawyr Heru Lom i Sowynenn Dyrnih zbyt szybko rozwiązali swój konflikt. Zawyr zaryzykował – jeśli mu się uda, zniszczy konkurenta pierwszym ciosem i przejmie jego ziemie, a pewnie i wojska. Urośnie w siłę i będzie dwa razy groźniejszy. Jeśli jednak straci trzech Źrebiarzy i kilkuset Jeźdźców Burzy, może się okazać, że siły będą wyrównane. Walka między tymi dwoma może się wtedy różnie zakończyć. Dlatego chcemy, żeby Zawyr stracił wszystko, co tu wysłał, i dlatego będziemy się z nimi ścigać, dopóki nie znajdziemy wszystkich szamanów. Zrozumiano? – A potem? Ja tam mogę nawet załatwić jeden czy dwa a’keery, ale co do Źrebiarzy, to nie jestem do końca pewien... Tym razem rozpoznała głos Niiar. Ale jakoś nikt się nie roześmiał z kiepskiego żartu.

– No właśnie, jak ich znajdziemy, kha-dar, to co? – Kocimiętka podrapał się po głowie, krzywiąc dziwacznie. – Napijemy się piwa? Zaprosimy do domu? Poopowiadamy zabawne historie, jak to przy spotkaniu starych przyjaciół? Laskolnyk uśmiechnął się pod wąsem. – Nie. Gdy ich spotkamy, zabijemy wszystkich, i to tak, żeby żywa noga nie uszła. Niech Zawyr z Klahhyrów zastanawia się, co się stało z jego ludźmi. Niech się waha i postępuje ostrożnie, nie wiedząc, co zaszło. Czy Źrebiarze go zdradzili, czy oddziały przeszły na stronę Sowynenna, czy też ten dowiedział się o wszystkim i zmiótł je z powierzchni ziemi? A jeśli się dowiedział, to czy ma tak dobrych szpiegów, że zna wszystkie plany wrogów? I tak dalej. Niech się zadręcza i waha. Czaardan zaszumiał i ucichł. – I nie, nie zrobimy tego sami, choć wierzę, że bardzo byście chcieli. Siódmy pójdzie za nami. My mamy za zadanie ściągnąć na siebie całą uwagę Błyskawic i ich szamanów. Żeby nie mogli wysłać czujek na boki, żeby Źrebiarze użyli wszystkiego, co mają, i byli bardzo zmęczeni, gdy nasi uderzą. Tylko wtedy pułk podejdzie do nich niezauważony. To jak łowy na niedźwiedzia, kiedy jeden myśliwy wrzeszczy i ściąga na siebie uwagę zwierzęcia, a inni zachodzą go i wbijają włócznię w bok. Laskolnyk przestał się uśmiechać. – Może się nam nie udać, dzieci. Możemy przeliczyć się z siłami. Kto chce, jutro rano niech wróci do stanicy. Bo jak plan nie zadziała, to jutro wieczorem wszyscy będziemy martwi. —— • —— Plan najwyraźniej nie zadziałał. Kolejnego Źrebiarza znaleźli godzinę po rozmowie z posłańcem. Tym razem pościg stracił już swoją dzikość. Koczownicy wciąż siedzieli im na karku, ale nie próbowali już szaleńczych szarż w pełnym cwale. Zamiast tego gnali ich tylko w wyznaczonym, sobie tylko znanym kierunku. I nie dawali chwili wytchnienia. Trzymali się sto pięćdziesiąt jardów za nimi tak ściśle, jakby ktoś sznurkiem wymierzył odległość. Skrzydła pogoni

rozciągnęły się nieco bardziej, pogrubiły, widać było, że tym razem niespodziewany zwrot nie przebije się przez żadne z nich. Kailean rzuciła okiem na prawo i lewo. Daghena jechała nisko pochylona, raz po raz muskając wolną dłonią któryś ze swoich amuletów, Janne twarz miał ściągniętą jak pośmiertna maska, oczy ciemne i na wpół martwe. Jego koń rzęził, jakby ktoś nasypał mu w gardło stepowego pyłu. Ale biegł. Sunął ciężkim, rytmicznym galopem, którym konie czaardanu potrafiły pędzić przez pół dnia. Coś jej mówiło, że będzie tak biegł, dopóki serce mu nie pęknie, bo to właśnie taki wierzchowiec. Najlepszy, jakiego można kupić za pieniądze, ukraść lub zdobyć w walce. Lecz w tym galopie towarzyszyło im coś jeszcze. Rozpacz. Czarna, lepka i mdła. Odbierająca nadzieję i plącząca myśli. Bo Błyskawice gnały ich tam, gdzie chciały. Każda próba zmiany kierunku kończyła się wściekłym cwałem któregoś ze skrzydeł pogoni. Chciały ich zamęczyć, zagonić na śmierć. Mimo że od czasu do czasu kilka koni odpadało z grupy ścigających, Kanawer Daru Glech musiał uznać, że warto. Jeszcze kwadrans, pół godziny, a czaardan się rozsypie. Konie zaczną się przewracać, a wtedy jeźdźcy złamią karki lub, bezbronni wobec konnych, dadzą się schwytać na arkan. Na dodatek musiały pędzić w stronę, którą wyznaczał dowódca koczowników; Kailean, obserwując wędrówkę słońca po niebie, była gotowa założyć się, że zmusza ich do krążenia po spirali. Zataczali powoli wielkie koło pośrodku Lanwaren, zbliżając się do jego centrum i – tu zakładanie się byłoby już głupotą – trzymając z daleka od Siódmego. Pomoc nie nadejdzie, lis porwał przynętę i wymknął się myśliwemu. Napotkała wzrok Kocimiętki, a zaraz potem Lei. Nie tylko ona rozglądała się wokół, jakby chcąc ostatni raz spojrzeć na towarzyszy. Nie uciekną, mówiły te spojrzenia, plan się nie udał. Lecz oni na pewno nie dadzą się wziąć żywcem. Desperacja, siostra rozpaczy. Czary przelały się przez wzgórze powolną, syczącą falą. Widziała je jako postrzępione, pełzające tuż przy ziemi, mgliste

smugi, ciemniejsze na krawędziach niż w środku, niewzruszone, mimo wzmagającego się wiatru. Płynęły w dół w tempie leniwego spaceru, pożerając wszystko na swojej drodze. Suche trawy i rachityczne krzaczki marszczyły się i rozpadały w szary, lepki pył. Błyskawice nie potrzebowały więcej konnych, żeby zamknąć pułapkę. Zwrot! Lewo! Konie niemal położyły się na ziemi, biorąc ostry zakręt. Pomknęli wzdłuż skażonego magią terenu, po lewej mając zbliżającą się ścianę żelaza. Jeźdźcy Burzy postanowili wreszcie zakończyć zabawę. Łuki! Widziała zbliżający się oddział, lance zakończone pętlami, arkany, liny. Nadal chcieli ich brać żywcem. Założyła na cięciwę szydło, zostawiając ostatnią igłę w kołczanie. Byli blisko. Teraz! Oddali salwę, potem następną. Strzały leciały płasko i wbijały się w końskie i ludzkie piersi, głowy, szyje. Laskolnyk nie wymagał, żeby wszyscy w czaardanie strzelali z absolutnym mistrzostwem, ale kilka takich osób było. A ona zawsze miała dryg do łuku. Pierwszym szydłem zdjęła z siodła Se-kohlandczyka, który na swoje nieszczęście zbyt nisko opuścił tarczę. Drugim przestrzeliła gardło jego towarzyszowi. Prawdę mówiąc, mierzyła w twarz. Założyła trzecią strzałę, napięła łuk... Daghena krzyknęła ostrzegawczo, gdy czaardan w pełnym pędzie wpadł w mgliste smugi. Czary, do tej pory płynące leniwie nad ziemią, ruszyły nagle z miejsca i w mgnieniu oka owinęły się wokół końskich nóg. Wiało od nich chłodem, lodowatym tchnieniem z najodleglejszych rejonów Wszechrzeczy, z samego dna chłostanego mroźnymi wiatrami piekła. Jeźdźcy Burzy zaprzestali pościgu, zatrzymując się w odległości jakichś trzydziestu jardów, tuż przed granicą pokrywających ziemię czarów. Już nie byli potrzebni.

Konie czaardanu zareagowały dzikim, wyzywającym rżeniem i pomknęły przed siebie. Potrzeba było kilku długich chwil, zanim ten chłód przegryzie się przez żywe ciało, zamrozi mięśnie i ścięgna, kości i krew, zanim zmieni nogi wierzchowców w kawałki martwej tkanki, pękające jak szkło. Jeszcze mogli się wyrwać. Lecz czary podążały za nimi niczym przywiązane do końskich pęcin, a ktokolwiek nimi kierował, był prawdziwym mistrzem i trzymał ich w garści. Gwizdek Laskolnyka przebił się przez tętent kopyt. Stać!!! Zatrzymali się, szarpiąc wodze, aż niektóre konie przysiadły na zadach. Daghena sięgnęła nagle do wiszącej przy siodle torby i wyjęła garść kolorowych kamyków. Rozrzuciła je wokół szerokim, gospodarskim gestem, jak chłop siejący zboże. Szare opary połknęły żwir i przez chwilę nic się nie działo. Potem, z miejsc gdzie upadły kamyki, uniosły się smugi pary, rozległ się odgłos pękających w żarze kasztanów i pojawiły się niewielkie wiry. I zupełnie tak, jakby każdy z nich eksplodował, coś rozepchnęło szare pasma, wymiotło je z gruntu, jakby od dołu powiał wiatr, i nagle czaardan znalazł się w wolnej przestrzeni, w kręgu, do którego wrogie czary nie miały dostępu. Kailean poklepała Toryna po spoconej szyi i wykrzywiła się do Dagheny. – Plemienna magia, co? Musisz mnie kiedyś poznać z tą swoją babką. Czarnowłosa uśmiechnęła się dziko. – Nie ma sprawy, Kailean. Ona zawsze jest ze mną. – Wyciągnęła spod skórzanego pancerza mały woreczek i potrząsnęła. W środku coś zagrzechotało. – Kailean, to moja babka. Babciu, poznaj Kailean. Nieźle strzela z łuku jak na Meekhankę. Wszyscy w milczeniu gapili się na woreczek. Duch przodka. Zaklęta w kilku kościach, opiekująca się potomkami dusza, która nie wybrała się w drogę do Domu Snu.

Zgodnie z Wielkim Kodeksem za posiadanie czegoś takiego szło się na stryczek. Ktoś z tyłu chrząknął. – Hm... Patrząc na ciebie, Dag, spodziewałem się, że twoja babka będzie, hm... ciut wyższa. Zapadła cisza. A potem wybuchnęli śmiechem, cały czaardan, jak jeden mąż. Ryczeli, parskali i chichotali jak szaleńcy. Ktoś wtulił twarz w końską grzywę, ktoś inny dławił się i charczał, ledwo mogąc złapać dech. Czerwony niczym mak Kocimiętka ryczał tak, że aż łzy spływały mu po policzkach, znacząc szlak w pokrywającym je stepowym kurzu. Dzięki jakimś plemiennym, na wpół szamańskim czarom znaleźli się w kręgu wydartym zabójczej magii. Od Błyskawic dzieliło ich zaledwie kilkadziesiąt jardów, a zaśmiewali się pod niebiosa. I z tym śmiechem wszystko z nich spływało, strach, zmęczenie, otępienie i podszyta poczuciem beznadziei rozpacz. Nawet koniom udzielił się nastrój, bo zaczęły potrząsać łbami, zadzierać ogony i niecierpliwie dreptać w miejscu. Jeźdźcy Burzy stali oddzieleni od nich magią, której nie śmieli przekroczyć, i gapili się w milczeniu na zanoszące się śmiechem niedoszłe ofiary. I nawet najgłupszy z nich rozumiał, że ścigany oddział nie jest już grupką zdesperowanych uciekinierów na zagonionych niemal na śmierć koniach. Znów jest bojowym czaardanem. Laskolnyk pierwszy się uspokoił. Odczekał chwilę, aż ucichną śmiechy, i włożył gwizdek do ust. Klin. Równaj. Zajęli pozycje jak na paradzie, w kilka chwil formując klin. To też był pokaz dla Błyskawic. Wyzywający i arogancki. – Dag, dasz radę otworzyć nam przejście? – Laskolnyk wskazał na szczyt wzgórza. Daghena schowała woreczek pod pancerz i stanęła w strzemionach, żeby lepiej ocenić odległość. – Dam. Ktoś się domyśla, jak daleko to coś sięga z drugiej strony?

– Dwadzieścia stóp – mruknęła Lea. – Nie więcej. Lea. Dosiadała najbrzydszego i jednocześnie najszybszego konia w czaardanie. I wieszczyła. Widziała na odległość. – A ten, który rzucił te czary? Źrebiarz? Dziewczyna rozejrzała się po wszystkich, westchnęła ciężko i zeskoczyła z siodła. Uklękła na oba kolana, wbiła obie dłonie w pokrytą szarym pyłem ziemię i głośno, jakby właśnie wypłynęła z głębiny, nabrała powietrza. – Milę za wzgórzem. Dwóch Źrebiarzy – wyrzucała z siebie zdania, jakby zmagała się z jakimś ciężarem. – Setka zbrojnych. Może więcej. Ten, który rzucił czar, nie wie, co się dzieje. Co podziurawiło mu zaklęcie. Jest zły. Czuję, jak wali mu serce. Czuję... zbiera siły, zaraz uderzy znów... Wyrwała dłonie z szarego pyłu i jednym susem znalazła się w siodle. – Uciekajmy stąd, kha-dar. Laskolnyk skinął dłonią i Daghena rzuciła przed siebie garść kamyków. Lecz zanim wszystkie zniknęły w szarawych oparach, coś się zmieniło. Kailean nie wiedziała co, ale nagle poczuła się znacznie lżej. Aż zakręciło jej się w głowie, jakby nagle zaczęła spadać z dużej wysokości. – Cofnął czar! Zaraz uderzy znowu! Cwaaaał!!! Kha-dar potrafił nieźle krzyczeć. Czaardan poderwał się i runął naprzód. Niemal w tej samej chwili Jeźdźcy Burzy spięli konie i pomknęli za nimi. Tylko że teraz zasady się zmieniły. Tym razem w chwili startu oba oddziały dzieliło ledwie kilkadziesiąt jardów, dosłownie dobry rzut kamieniem. Jedni i drudzy mieli już bardzo zmęczone konie, lecz Błyskawice wciąż wspierał Źrebiarz, a gdyby nawet połowa ich wierzchowców miała paść, reszta wystarczyła do pokonania uciekających. Odległość między ścigającymi a czaardanem zaczęła się szybko zmniejszać. Konie Jeźdźców Burzy rwały takim cwałem, jakby biegły w najważniejszej gonitwie swojego życia. Przejeżdżając szczyt wzgórza, Kailean rzuciła okiem za siebie, w samą porę, by zobaczyć, jak co najmniej dwa z nich po prostu

przewracają się na ziemię. Szara Sieć zbierała swoje żniwo, choć i tak robiła to zbyt wolno, by czaardan Laskolnyka mógł mieć nadzieję na ucieczkę. Bo ich konie, mimo chwilowego odpoczynku, nie miały już sił. Dyszały ciężko, rzężącymi haustami zasysając powietrze, a mokra sierść lepiła im się do boków. Och, żadne inne zwierzęta na całych przeklętych Wielkich Stepach nie dokonałyby tego, co one, nie dałyby rady tyle godzin umykać kilku a’keerom Błyskawic, dosiadających doborowych wierzchowców i wspieranych przez czary. Żadne. Ale nawet one znalazły się wreszcie u kresu swoich możliwości. A za wzgórzem... Lekki stok prowadził wprost na dno olbrzymiej niecki, szerokiej przynajmniej na milę. Na jej drugim krańcu błyszczały zbroje i lance ostatniego a’keeru Błyskawic, tego, który jeszcze nie brał udziału w zabawie, osłaniając pozostałych Źrebiarzy. Oddział właśnie rozkładał skrzydła, szykując się do szarży. Za główną linią pozostawiono tylko kilkunastu konnych, zapewne szamanów z osobistymi strażnikami. Ich Moce nie były już potrzebne i mogli spokojnie, jak z teatralnej loży, obserwować ostatni akt dramatu. Bo czaardan nie miał żadnych szans. Tu nie było wzgórza, za którego grzbietem mogli się schować, a każdy ich manewr był widoczny jak na dłoni. Nie zdołają się ukryć, żeby zmienić kierunek ucieczki lub znienacka uderzyć. Ci z nadjeżdżającego a’keeru nawet nie przeszli jeszcze w galop, zapewne mieli tylko wyłapywać ewentualnych uciekinierów. Mimo to Laskolnyk spróbował. Gwizdek zaświszczał komendę i zaczęli skręcać w lewo. Za wolno, konie ścigających ich Błyskawic były już jakieś trzydzieści jardów za nimi i czaardan zaczął nieuchronnie zbliżać się do skrzydła pogoni. Jeźdźcy Burzy z ostatniego a’keeru ruszyli, skracając dystans. Toryn cwałował na końcu. Kailean bez żadnego rozkazu odwróciła się i posłała dwie strzały za siebie. Jeden jeździec spadł z konia, jakiś wierzchowiec zarył chrapami w ziemię, gdy ciężka strzała utkwiła mu do połowy drzewca w piersi. Wyrwa, która pojawiła się w ścianie konnych, znikła, zanim zdążyła

mrugnąć, a chwila, gdy strzelała, trwające dwa uderzenia serca zakłócenie rytmu, kosztowało ją kolejne pięć jardów. Dosłownie czuła oddech ścigających na karku. Gwizdek Laskolnyka przywołał ją do porządku. Nie strzelać! Przygotować się! Przygotować się? Na co??? Z nieba, niczym szara błyskawica, runął ptak. Stepowy jastrząb, zabójca i postrach pardw, kuropatw i wędrownych gołębi. Drapieżnik, w locie nurkowym szybszy niż bełt z kuszy, spadł prosto na głowę konia prowadzącego lewe skrzydło pościgu. Kailean wydawało się, że nawet w tętencie kopyt, w pomruku chrapliwych końskich oddechów usłyszała zgrzyt pazurów o czaszkę i obrzydliwe, mokre mlaśnięcie, z jakim pękło trafione dziobem oko. Wierzchowiec zawył. Nie zarżał, tylko zawył i pierwszy raz w życiu słyszała taki odgłos wydobywający się z końskiego gardła. Ptak, rzecz jasna, zginął na miejscu, lecz raniony koń, wciąż wydając to przerażające, niesamowite wycie, rzucił się w bok i wpadł na sąsiada z linii. Dwa wierzchowce runęły na ziemię, podcinając nogi trzeciemu. Świst i przenikliwy, świdrujący uszy krzyk kolejnego ptaka zlały się w jedno. Druga szara błyskawica uderzyła w łeb następnego konia, natychmiast eksplodowała kłębem pokrwawionych piór, lecz trafiony wierzchowiec potknął się, a jego jeździec wyleciał z siodła. Z nieba spadł trzeci ptak, potem czwarty i piąty. W kilka chwil całe lewe skrzydło tworzącego pościg półksiężyca przestało istnieć. Konie Se-kohlandczyków mimo ponagleń zwalniały, boczyły się i nie chciały dalej biec. Były bojowymi ogierami, mogły wytrzymać strzały, miecze i szable, mogły przejść przez ogień i wodę, ale coś takiego okazało się ponad ich siły. A czaardan miał przed sobą lukę. Kailean rozejrzała się. Kto? Kto, do cholery, dysponuje taką mocą? Zerknęła na Daghenę. Ta wzruszyła ramionami. I wtedy Janne Newaryw, cwałujący obok, uniósł głowę i spojrzał jej w oczy. Jego przeraźliwie obnażony ból uderzył ją jak obuch. Janne

mrugnął i przez chwilę wydawało jej się, że ma żółte tęczówki. Żółte jak oczy sokoła. Za nimi kolejny ptak runął w dół. A czaardan pędził już przed siebie, kolejny raz wyrwali się z pułapki, znów mieli cień szansy. Skotłowane, przerażone lewe skrzydło pościgu praktycznie stanęło, środek musiał je wyminąć, skrzydło prawe było ponad dwieście jardów za nimi, nadciągający z przeciwka a’keer dopiero zaczynał galopować, usiłując odciąć im drogę, ale był stanowczo za daleko. Mogli znów uciec. Jakieś pół mili przed nimi, na samym skraju niecki, z trawy uniosły się szare smugi. Zakłębiły się, zatańczyły wbrew wiatrowi wiejącemu od wschodu i okrzepły. A potem ruszyły ku nim, leniwie, powoli, zostawiając za sobą szerokie pasmo szarego pyłu. Mimo łomotu kopyt walących o step, słyszeli, jak przed nimi pęka ziemia, w mgnieniu oka zamieniając się w wieczną zmarzlinę. Szare kłęby nie snuły się już przy gruncie, lecz miały dobre dziesięć stóp wysokości, dość, by przykryć konia z jeźdźcem. Trawy przed nimi pokryły się szronem. Tym razem Źrebiarz użył całej swojej Mocy. Nie przejadą. Lecz cwałowali przed siebie, posłuszni gwizdkowi Laskolnyka, który nawoływał: Naprzód! Naprzód! Naprzód! Więc skulili się w siodłach i rwali wprost na sunące leniwie szare kłęby. Byli czaardanem. A ścigające ich a’keery połączyły się, wyrównały szyk i pędziły za nimi. Ale już niezbyt szybko, ledwo spokojnym galopem, a widząc, jak ściana czarów rozrasta się na boki i wygina w półkole, Kailean przestała się temu dziwić. Galop! Zwolnili nieco, wyrównali. Spojrzała w lewo, na Jannego, potem w prawo, na Daghenę. Oboje siedzieli w siodłach wyprostowani, jakby wybrali się na przejażdżkę. Topór mężczyzny połyskiwał w słońcu, krótkie szable dziewczyny, przy których jelcach wisiały pióra i nanizane na rzemień kamyki,

tkwiły jeszcze w pochwach, lecz Dag miała już ręce wolne. Kłus! Zwolnili znów. Usłyszała, że pościg zrobił to samo. Nie obejrzała się jednak. Przed nią Kocimiętka wsunął łuk w łubie, założył tarczę na ramię i wyciągnął szablę. Jadąca obok niego Veria sięgnęła po krótką lancę. Obejrzała się i posłała Kailean szeroki uśmiech. I nagle przestało ją obchodzić to, że za plecami ma trzysta Błyskawic, a przed sobą mroźną falę. Byli czaardanem, rodziną, towarzyszami i kamratami, i dokonali czegoś, o czym długo będą opowiadać na Stepach. Przez pół dnia wodzili za nos kilkuset Jeźdźców Burzy i potrzeba było dopiero Źrebiarzy, żeby ich dopaść. A i teraz nie są jeszcze pokonani. Jeszcze mogą zawrócić konie i pocwałować wprost na Błyskawice, i na zimny uśmiech Laal, wielu koczowników pożałuje, że to nie ich konie padły po drodze. Odwzajemniła uśmiech. Byli wolnym czaardanem, wojującym rodem, a ich khadarem był sam Laskolnyk. Podobnie jak Kocimiętka, wsunęła łuk w łubie i wyciągnęła szablę. I po raz pierwszy była szczerze zadowolona, że Berdeth znikł. Jeśli możesz oszczędzić przyjaciołom paskudnej śmierci, zrób to. Zatrzymali się kilkadziesiąt kroków przed ścianą czarów i zawrócili konie. Znaleźli się w okręgu, którego jedną połowę stanowiły czary, a drugą zbrojni. Daghena tylko raz obejrzała się na skłębione, szare smugi i wykrzywiła usta. To za nimi zdecydowanie przekraczało jej Moce. I Moce jej babki też, przemknęło Kailean przez myśl. Uśmiechnęła się leciutko. Aż tu czuła na plecach bijący od czarów Źrebiarza chłód. Błyskawice zatrzymały się sto jardów przed nimi. Od ich linii ponownie oderwał się pojedynczy jeździec. Tylko że teraz trzymał lancę grotem w dół, a hełm umieścił na jej uniesionym w górę końcu. Pas przesunął wokół bioder tak, że pochwa z szablą plątała mu się gdzieś za plecami, a tarczę powiesił przy siodle. Jechał negocjować.

W połowie drogi zatrzymał się i potrząsnął lancą. Hełm zadźwięczał. Laskolnyk powoli zdjął własny i założył na lęk siodła. Uniósł obie dłonie. Koczownik podjechał bliżej. Wyraźnie widziała jego twarz, młodą jak na Jeźdźca Burzy i w dziwny sposób nieśmiałą. Se-kohlandczyk ogarnął ich wzrokiem, pokręcił głową, otworzył, zamknął i ponownie otworzył usta. – Wszyscy – zachrypiał spierzchniętymi wargami. – Dojechaliście tu wszyscy. Laskolnyk pochylił się lekko, jakby zaciekawiony. – Gdzie poprzedni mówca? – Padł. Strzała trafiła go w usta. – Więc mówić z pewnością nie może. A ty, jak się nazywasz? Albo nie – poprawił. – Nie mów. To nieważne. Czego chcecie? – Mam porozmawiać o poddaniu... – Aaaa, to dlatego pędzicie tak za nami przez pół dnia. Ale nie mogę was wziąć do niewoli. Spieszę się do Lithrew. Jeśli jednak pojedziecie do Małego Bynder, to dam wam list do dowódcy tamtejszego pułku. Powinien potraktować was łagodnie. Zaśmiali się. Ale jakoś tak bez złośliwości, po prostu jak z dobrego żartu. Za to młody posłaniec poczerwieniał i wskazał ręką za siebie. – Ja... – Nie – kha-dar przerwał mu cicho, lecz z naciskiem. – Nie możesz machnąć dłonią i rzucić ich do ataku, bo dostali rozkaz, żeby wziąć mnie żywcem. Zupełnie jakby to, czy dam się wziąć żywcem, nie zależało tylko ode mnie. Powiedz mi, mówco, czy wasi Źrebiarze czerpią z Mocy bogów? – Nie... nie rozumiem. Laskolnyk wskazał ręką na otaczający ich oddział. – Jeden z nich pół dnia utrzymuje Szarą Sieć dla kilkuset koni. Jest... Naprawdę dorównuje naszym wielkim bitewnym magom. Drugi postawił nam za plecami ścianę czarów, której powinno się użyć w bitwie przeciw całej armii. To też znakomity czarownik. Ale to kosztuje. Bardzo wiele kosztuje.

Se-kohlandczyk zamrugał, nadal nic nie rozumiejąc. Laskolnyk westchnął. – Zapytam inaczej. Czy nie sądzisz, że muszą już być bardzo zmęczeni? Kha-dar uniósł rękę. Brzęknął łuk i w niebo pomknęła pojedyncza strzała. Młody koczownik siedział z otwartymi ustami, gapiąc się na ciągnący za sobą jaskrawoczerwoną wstążkę pocisk. Strzała wzbiła się w niebo wysoko, wysoko, niemal na granicę widoczności. Gdyby nie łopocząca za nią czerwień, pewnie straciliby ją z oczu. Przez chwilę wszyscy, czaardan i Błyskawice, tkwili nieruchomo, z głowami zadartymi pod niebo, niektórzy pewnie nawet nie zdążyli jeszcze zadać sobie pytania, co właściwie oznacza ten sygnał, gdy nadeszła odpowiedź. A nadeszła od strony ziemi, która zadrżała, jakby przeszyta zwiastującym gorączkę dreszczem. Kailean wyczuwała to drżenie, nawet w siodle, i z zapierającą dech w piersiach, niemal obłędną radością zrozumiała, co to jest. Ziemia drży w ten sposób, gdy tysiąc pancernej jazdy idzie do szarży. Siódmy nadchodził. Poprzedzała go fala czarów. Coś uderzyło od tyłu w mroźny mur i ściana za ich plecami wygięła się, zafalowała i tchnęła mrozem. Ale Laskolnyk miał rację, utrzymanie tak potężnego czaru przez tak długi czas było potwornie męczące i nawet Źrebiarz dorównujący Mocą wielkim bitewnym magom Imperium płacił za to straszliwą cenę. Zresztą czarodzieje służący w pułku gwardii też nie wypadli sroce spod ogona. Fala rozedrganego od gorąca powietrza owinęła się wokół szarej ściany i wdusiła ją w ziemię. Linia Jeźdźców Burzy zakłębiła się. Właściwie to mieli dwa wyjścia, rzucić się na stojący spokojnie czaardan albo zawrócić konie i uciec przed nadchodzącym zagrożeniem. Chyba zabrakło im dobrego dowódcy, kogoś, kto błyskawicznie podejmie decyzję i wyda odpowiednie rozkazy, bo choć grunt drżał coraz bardziej, oddział stał na miejscu jak wrośnięty w ziemię. Dopiero gdy czary Źrebiarza zostały przełamane, kilkudziesięciu jeźdźców

ruszyło do straceńczej szarży na oddział Laskolnyka. Reszta nadal tkwiła w miejscu. Gwizdek kha-dara zawrócił czaardan i oni również pocwałowali w górę niecki. Kilka ostrych komend uformowało ich w wąski, podwójny rząd. W chwili, gdy zbliżyli się do krawędzi, wypadły zza niej pancerne chorągwie. Ściana jeźdźców rozdzieliła się po obu stronach czaardanu i z łomotem kopyt, powiewając płaszczami i zielonymi chustami, runęła przed siebie. Tych kilkudziesięciu koczowników, którzy ścigali oddział Laskolnyka, w mgnieniu oka stratowano i starto w pył. Czaardan zatrzymał się, tym razem bez komendy. Zawrócili konie i ustawili się na krawędzi niecki. Widok rzeczywiście był jak z najlepszych miejsc najlepszego teatru. Tylko że teraz to nie oni grali główne role w dramacie. Błyskawice były już rozgromione. Co prawda stawili czoło szarżującym gwardzistom, ale chyba tylko dlatego, że nie miały one innego wyjścia. Tych niespełna trzystu, którzy zamykali pułapkę, w większości siedziało na zagonionych niemal na śmierć koniach, a Laskolnyk miał rację również co do drugiego Źrebiarza. Szara Sieć wyssała z niego siły i w chwili, gdy zaatakował ich Siódmy, nie zdążył jej zapleść ponownie. Może zresztą zginął w czasie pierwszej szarży, kto wie? W każdym razie żadne czary nie rozbłysły nad ścianą konnych i przez kilka uderzeń serca oba oddziały przemieszały się ze sobą, tworząc kłębiącą się, brzęczącą żelazem i wydającą nieludzkie ryki linię. Dopiero widząc walczących, Kailean uświadomiła sobie, że swoje półpancerne chorągwie Imperium uzbrajało i opancerzało na wzór Błyskawic. Podobne kolczugi i hełmy, podobne szable i lance. Gdyby nie płaszcze i zielone chusty, trudno byłoby się zorientować, kto kogo leje, pomyślała kwaśno. Niemal w tej samej chwili atakujący przełamali linię stawiających rozpaczliwy opór a’keerów i Jeźdźcy Burzy rzucili się do ucieczki. Lecz nie było gdzie uciekać. Przez przeciwległą krawędź niecki przelała się nieregularna, postrzępiona linia pstrokatej konnicy. Wolne czaardany, z którymi dowódca Siódmego

podpisał kontrakt, również przyłączyły się do zabawy. Patrząc na tempo, w jakim padali koczownicy, Kailean wątpiła, czy ktokolwiek z nowego oddziału zdąży ściąć się z Sekohlandczykami. Ci, którzy brali udział w pościgu za czaardanem Laskolnyka, mieli tak zagonione konie, że niektóre po prostu stawały, zwieszając głowy. Zanim ich jeźdźcy zdążyli zeskoczyć z siodeł, z końskiego grzbietu zdejmowało ich pchnięcie lancą lub cios szablą. Jedynie a’keer osłaniający Źrebiarzy miał wypoczęte wierzchowce i to chyba one gnały na czele uciekających. Źrebiarze, przypomniała sobie. Zostało dwóch i garść strzegących ich konnych. Gdzie? Pędzili właśnie w stronę środka niecki, tam, gdzie miały się za chwilę zetknąć dwie fale konnych. A za nimi, łopocząc płaszczami jak na jakimś kiczowatym, militarystycznym fresku, sunęła kolejna chorągiew Siódmego, flankowana na skrzydłach przez kilkudziesięciu półdzikich jeźdźców. Jak na komendę wszyscy, kawalerzyści i nieregularna jazda, unieśli łuki i z jakichś stu pięćdziesięciu jardów wypuścili strzały. Te, targnięte dzikim podmuchem, zawirowały w powietrzu i zmieniły tor lotu. Źrebiarze osłaniali się czarami, choć trudno rzucać zaklęcia z grzbietu pędzącego konia. Tymczasem strzały sypały się na nich już nieustannym deszczem, ścigający dobrze wiedzieli, że dopóki czarownicy będą zajmować się pociskami, dopóty nie zdołają odpowiedzieć magią. Stare powiedzenie głosiło, że jak przyciśniesz maga do muru, wal w niego, dopóki nie puści krwi nosem i uszami. I to właśnie robili kawalerzyści, atakowali raz za razem, wiedząc, że w końcu Źrebiarze osłabną lub spóźnią się z reakcją. – A reszta, kha-dar? Gdzie? – Kocimiętka obserwował rzeź na dole z miną zawodowego żołnierza. – Nas minęły trzy, tam jest jedna. Gdzie pozostałe dwie chorągwie i połowa kontraktowych? – Tu i tam. – Laskolnyk wykonał nieokreślony gest. – Ktoś musi zająć się tymi, których konie padły po drodze, prawda? I tymi, którzy wzbijali tumany kurzu. I nie popisuj się, Sarden. To jeszcze nie koniec.

Dwa oddziały konnych zderzyły się pośrodku niecki. Właściwie była to rzeź – niespełna setka Błyskawic przeciw sześciu setkom gwardii i trzem nieregularnej jazdy. Nieregularnej w sensie braku jednolitego umundurowania i uzbrojenia, bo większość wolnych czaardanów stanowiły stepowe zabijaki, które pół życia spędziły na takich potyczkach i z których niejeden miał za sobą służbę w wojsku. Więc nie pozwolili się rozerwać, mimo że resztki ostatniego a’keeru najwyraźniej próbowały to zrobić, w ostatniej chwili formując luźny klin. Ale klin został sprawnie stępiony i osadzony w miejscu, a po chwili w jego miejscu widać już było tylko olbrzymie koło, z topniejącym w oczach centrum. Źrebiarze gnali wprost na to koło, mimo pogoni siedzącej na karku. Przebyli już połowę drogi, zostało im ledwo trzysta pięćdziesiąt, może czterysta jardów. Szukają śmierci?, zdążyła pomyśleć, gdy jakieś dwieście jardów przed uciekającymi podniosły się z ziemi mgliste pasma. Laskolnyk zareagował pierwszy. – Naprzód! Cwał! Ruszyli, poganiając konie do ostatniego, rozpaczliwego zrywu. Szara mgła podnosiła się coraz wyżej i coraz szerzej rozkładała ramiona. Sunęła w tempie galopującego konia i tylko kilka uderzeń serca dzieliło ją od pochłonięcia zajętych walką chorągwi. Powietrze nad nią skrzyło zamarzniętymi drobinami, ziemia niemal jęczała, w mgnieniu oka skuwana chłodem. To byłaby dobra wymiana, połowa pułku i kilkanaście czaardanów w zamian za trzy a’keery. A w chaosie powstałym po tej rzezi Źrebiarze mogliby uciec, omijając kłębowisko zamarzniętych na kość ciał. Kailean machinalnie wyciągnęła łuk i założyła ostatnią igłę na cięciwę. To bez sensu, przemknęło jej przez głowę, nie zdążymy, w żaden sposób nie... Fala gorąca uderzyła w skrzydło mroźnej ściany, przebiła się i runęła na Źrebiarzy. Kailean widziała ją jako smugę falującego powietrza, zostawiającą za sobą pas spopielonych roślin. Żadnych

płomieni, żadnego otwartego ognia, sam żar. Kto? – rozejrzała się. Kto uderzył czarem? Kolejna chorągiew wyłoniła się zza krawędzi niecki, a na jej czele pędził pojedynczy jeździec. Z jego prawej dłoni, wyciągniętej przed siebie, buchało gorąco. Uciekający skręcili w miejscu, a ściana mrozu, sunąca ku dorzynającym resztki Błyskawic chorągwiom, rozwiała się niemal w oczach. Za to kolejna wyrosła naprzeciw fali gorącego powietrza. Starcie było krótkie i brutalne, dwa czary, gorąco i mróz, zderzyły się, pożerając się nawzajem. Buchnęły kłęby pary, ziemia zadrżała, jakby dwie gigantyczne bestie zwarły się w walce i jednocześnie padły, pokonane. I tyle. Lecz wojskowy mag osiągnął swój cel, odciągając uwagę Źrebiarza od reszty żołnierzy. To wtargnięcie w umysł było brutalne. Nieokrzesane i zwierzęce. A ona prawie krzyknęła z radości i zapomniała o wypuszczeniu strzały. Całym swoim na wpół dzikim jestestwem Berdeth wrócił. I od razu nastąpiło zjednoczenie, aż zakręciło się jej w głowie. Zamknęła oczy. Niech cię licho, kudłaty durniu, zaklęła w myślach, chcesz, żebym spadła z konia? Zalały ją obrazy wspomnień. Nieludzkie, w których dominowały szare barwy i kolorowe zapachy. Stepy. Obca obecność. Zaciekawienie. Zaintrygowanie. Odkrycie. Niedowierzanie. Strach. Ból. Gniew. I wreszcie zimna jak ścigające ich niedawno czary – nienawiść. Pierwszy raz Berdeth przekazywał jej tak wyraźne i skomplikowane odczucia. Lecz gdy otworzyła oczy i spojrzała na resztki grupy ochraniającej Źrebiarzy, po raz kolejny omal nie spadła z konia. Uciekający czarownicy kierowali się w jedyną lukę, jaka im pozostała – między czaardan Laskolnyka a próbującą ich zamknąć od drugiej strony chorągiew. Strzały nadal sypały się w ich stronę gęsto, lecz jak do tej pory bezskutecznie. Teraz

widziała dlaczego. Ich nie chronił zwykły czar. To nie było nic w stylu używanej przez magów Imperium skoncentrowanej Mocy, która w zależności od aspektu mogła odbijać, spowalniać lub zmieniać kierunek pocisków. Nad oddziałem Źrebiarzy unosiły się duchy. Duchy przykute czarnymi, na wpół przejrzystymi łańcuchami do pasa, jaki założył jeden z czarowników. Było ich... sześć, osiem... dziesięć. Widziała trzy stepowe wilki, jelenia, dwa psy, młodego konia, coś, co musiało być duchem małego niedźwiedzia, i... dwoje ludzi. Mężczyznę i kobietę. I to te duchy odbijały pociski. Odbijały i krwawiły. Za każdym razem, gdy przeszywała je strzała – by zmieniwszy kierunek, upaść nieszkodliwie gdzieś z boku – szarpały się na uwięzi, jakby zadawano im prawdziwe rany. Z miejsc trafienia wypływały ciemne, oleiste smugi, przez chwilę unoszące się w powietrzu, by zaraz spłynąć w dół i wzmocnić łączący je z pasem łańcuch. Im częściej duchy były trafiane, tym mocniejsze i trwalsze stawały się ich pęta. Pojawiło się wspomnienie. Noc, gwiazdy – jasne kropki bez zapachu, ślad zająca, który przebiegał w pobliżu wieczorem, i towarzyszący mu zapach stepowego lisa. Przelotna ochota, żeby sprawdzić, czy kuzyn napełnił żołądek. I nagle TO. Czarny łańcuch wyłaniający się z ciemności i uderzający prosto w pierś. Przeszywające na wskroś, lodowate i gorące jednocześnie korzenie, które z niego wyrosły, wypełniają całe ciało, sięgają każdej kończyny. I nagle nie jest już sobą. Wstaje, choć nie chce, idzie, choć nie chce. A potem dostaje szału. Szarpie się, gryzie łańcuch, a choć czuje w pysku prawdziwe, zimne żelazo, ogniwa wreszcie się poddają. Przewraca się, tarza, gryzie mocniej, zimne korzenie pękają i nagle ma władzę nad tylnymi łapami, potem pękają kolejne ogniwa, wstaje, zatacza się, warczy. Zaciska szczęki, aż jasne światło wybucha mu pod czaszką. Łańcuch pęka. To wszystko trwało krócej niż mgnienie oka. Teraz to były jej wspomnienia, jakby to ona skradała się przez nocny step i gryzła widmowy łańcuch. I wspomnienia następnych trzech dni i nocy,

które Berdeth spędził na stepie, czekając na okazję do ataku. Polował na czarownika. Nigdy nie sądziła, że pies może kogoś tak nienawidzić, i jednocześnie sama czuła teraz tą organiczną, zwierzęcą wściekłość. Zjednoczenie niosło ze sobą takie dary, choć czasem zastanawiała się, ile tutaj zależy od Berdetha. I które z jej wspomnień stają się częścią jego pamięci. Ta krótka chwila, drobne zwolnienie, gdy przestała popędzać konia, wystarczyło, żeby wypadła z szyku i znalazła się dobre dwadzieścia jardów za resztą. Czaardan wciąż gnał, starając się zamknąć lukę, którą wypatrzyli koczownicy. Zniszczenie kilku a’keerów nie będzie miało żadnego znaczenia, jeśli co najmniej dwóch Źrebiarzy wymknie się z pułapki. Łowy wciąż trwały. Ale teraz wiedziała. Jeden z nich był prawdziwym Lann’howen – Łowcą Dusz. Takim, jakiego obawiali się i nienawidzili niemal wszyscy. Takim, który mógł przemocą zatrzymać duszę przy sobie i używać jej jako niewolnika. Dopóki miał te duchy w swojej władzy, dopóty strzały nie mogły mu nic zrobić, bo nie musiał czerpać Mocy z żadnego źródła. Prędzej cały pułk wystrzela wszystkie pociski, niż on się zmęczy. Wypełniła ją zimna, dzika i wściekła nienawiść. Emocje Berdetha. Stłumiła ją, narzuciła swoją wolę. Taktyka psa, który chciał rzucić się do ataku, gryząc i skacząc do gardeł, nie była najlepsza. W tej walce to ona powinna kierować. Czaardan znalazł się w zasięgu strzału. Obserwowała, jak pociski są przechwytywane przez duchy, jak strzały zwalniają i nieszkodliwie spadają na ziemię. Za każdym razem łańcuchy nieznacznie się pogrubiały. Zostało jej tylko pięć szydeł i jedna igła. Pochyliła się nad końskim uchem. – No, Toryn. Daj z siebie wszystko, staruszku. Odbiła w lewo, nie próbując dogonić reszty, pocwałowała dziko przed siebie. Toryn mógł biec tak jeszcze kilka chwil, zanim zaryje chrapami w ziemię. Lecz dawał z siebie wszystko, tak jak prosiła, bo jeździli razem od trzech lat i nigdy nie zawiedli wzajemnego zaufania. Znalazła się w luce, w której usiłował zmieścić się uciekający

oddział. Bardziej wyczuła, niż zobaczyła, jak kilku innych próbuje za nią podążyć, lecz gwizdek Laskolnyka osadził ich w miejscu. Jeśli czaardan rozciągnąłby szyk, tych dwudziestu Sekohlandczyków rozerwałoby jego linię i pomknęło w step. Między koczownikami a drogą ucieczki znalazła się tylko samotna dziewczyna. Zatrzymała konia, gdy byli dwieście jardów przed nią. Pięć szydeł i jedna igła. Wypuściła pierwszą strzałę, drugą i trzecią, świadoma, że dystans jest trochę za duży dla szydeł. Dolecieć, dolecą, ale ciężkie strzały będą miały już wtedy zbyt mały impet, żeby cokolwiek zdziałać. Ale jednego była pewna. Ten Źrebiarz musiałby być bogiem łuczników, żeby rozpoznać, jaka strzała nadlatuje. Duch jelenia wyskoczył i odbił nadlatujące pociski. Tylko on. Reszta wciąż osłaniała uciekinierów przed ostrzałem z tyłu i z boku. Widziała, jak skacze, rączy i piękny nawet po śmieci, i serce jej krwawiło na widok ciemnych smug, które strzały wyrwały z jego ciała. Żaden koczownik nie sięgnął po łuk, żeby posłać jej strzałę. Po co? Za kilka uderzeń serca stratują ją i pognają dalej. Zużyła ostatnie szydło i sięgnęła po igłę. Jej szeroki, płaski grot był tak ostry, że można by go używać jako brzytwy. Napięła łuk, wyrównała oddech. Widziała już wyraźnie każdą twarz, lecz skoncentrowała się tylko na jednej. Jej właściciel trzymał na uwięzi duchy. Zjednoczenie znikło równie nagle, jak się pojawiło. Berdeth porzucił ją po raz drugi. Tak, jak mu nakazała. Miękko, niemal delikatnie, zwolniła cięciwę. Igła była szybka. Znacznie szybsza niż szydło, tak właśnie ją zrobiono. Lekkie drzewce i miękkie lotki miały zapewnić jej prędkość i zasięg. Pomknęła płaskim torem na spotkanie twarzy Źrebiarza i wydawało się, że nic nie zdoła jej wyprzedzić. Duch jelenia był szybszy. Wyrósł między czarownikiem a pociskiem, pochylając piękny, rosochaty łeb w geście godnym

księcia każdej puszczy. Nadstawił pierś. Szara smuga wyskoczyła z trawy i uwiesiła mu się na gardle. Berdeth kiedyś chodził z jej ojcem na polowania, a takich rzeczy się nie zapomina. Ściągnął jelenia nie więcej niż dwie stopy w dół, ale to wystarczyło. Strzała przeleciała pustą już przestrzeń i zanim Źrebiarz zdołał przywołać następnego ducha, trafiła go w gardło. Łańcuchy pękły, usłyszała ten dźwięk brzmiący niemal jak szklany brzęk, i duchy rozpierzchły się na wszystkie strony. Uciekający byli pięćdziesiąt jardów od niej. Dwie salwy nakryły ich niemal jednocześnie. Nie trzymali tarcz w górze, jechali ciasno, żeby schronić się w cieniu Mocy Źrebiarza. W większości zginęli natychmiast. A na resztę, skłębioną, poranioną i usiłującą opanować spanikowane konie, runęła pogoń. Ostatni Se-kohlandczyk padł kilka kroków przed nią. Nawet nie wyciągnęła szabli. —— • —— Czekali na generała na skraju niecki, patrząc, jak nieregularni wyłapują ocalałe konie Błyskawic. To było brutalne starcie, tylko kilkunastu Jeźdźców Burzy udało się wziąć żywcem, reszta walczyła do końca. Cała okolica zasłana była ciałami, na środku niecki tworzącymi stos sięgający końskich brzuchów. Kailean patrzyła, jak żołnierze kopią w pobliżu olbrzymi dół. Tak jak mówił Laskolnyk, a’keery Zawyra z Klahhyrów miały rozpłynąć się w powietrzu. Jeńcy najpewniej przez wiele lat nie opuszczą lochów. Zdobycznym koniom wypali się nowe znaki i odeśle je w głąb Imperium. Syn Wojny będzie skazany na plotki i domysły, a jego konkurent nie dowie się nawet, komu zawdzięcza ocalenie. Tak prowadziło się politykę na Wschodzie. Żelazem, krwią i tajemnicą. – Skąd... – Kocimiętka zawahał się, jakby wiedział, że tego pytania nie powinien zadawać. – Skąd Siódmy wiedział, gdzie jesteśmy? Przez chwilę Laskolnyk nie odpowiadał, zapatrzony w głąb

niecki. – Ptaki – mruknął wreszcie. – Kazałem generałowi, gdyby okazało się, że nie można nas odszukać, patrzeć w niebo, szukając czegoś dziwnego. Jastrzębie, sokoły i myszołowy nigdy nie latają stadem. Ci, którzy usłyszeli odpowiedź, pokiwali tylko głowami. Nikt nie zapytał, kto zmusił stepowych łowców do takiego zachowania. Czaardan to czaardan. Każdy ma swoje tajemnice. Aberlen-gon-Sawe podjechał do nich w towarzystwie adiutanta i kilku członków sztabu. – Generale Laskolnyk. – Skłonił się w siodle i zasalutował. – Imperium jest wdzięczne. Kailean przyjrzała mu się uważnie. Cholera, ani śladu aroganckiego, obrażonego na cały świat furiata, który wypędził ich ze stanicy. Dowódca Siódmego był niezłym aktorem. – Generale gon-Sawe. – Kha-dar oddał salut. – Nie wiedziałem, że macie wielkiego bitewnego maga. – Vanhen-kan-Lewav. – Dowódca Siódmego uśmiechnął się zakłopotany. – Mistrz Ścieżki Ognia. Ale jeszcze nie jest wielkim magiem. Dopiero aspiruje do tego tytułu. – Poradził sobie ze ścianą zimna prawdziwego Źrebiarza. I to dwa razy. Będą z niego ludzie. – Laskolnyk pokiwał głową. – Tak czy inaczej, dobra robota, generale. Siódmy może być dumny. Wojskowy rozpromienił się i wyprostował w siodle. Psiakrew, zachowywał się jak ci żołnierze w czasie przeglądu. – Dwudziestu ośmiu zabitych, trzydziestu rannych. Tyle, co nic, jak za sześć a’keerów i trzech Źrebiarzy. – Nie tyle się pochwalił, ile zameldował. – Gdzie reszta? Ci, co odpadli? I ci, co was mylili? – Nieregularni ich tropią. Reszta czaardanów i pełna chorągiew szły kilka mil za pościgiem. Tak jak zaplanowano. Żaden nie ucieknie. Laskolnyk skinął głową. – Cieszę się, że mogliśmy pomóc. Dowiedzieliście się, kto zdradził? Generał skinął głową.

– Tak. Jeden z pastuchów. Miał podobno krewnych po drugiej stronie granicy. – Nikt nie skomentował czasu przeszłego, użytego przez oficera. – Gdybyście nie przegonili ich przez całe Lanwaren, miałbym dziesięć razy większe straty. – To nie my. Aberlen spojrzał na niego zdziwiony. – A kto? Kha-dar uśmiechnął się, pochylił w siodle i poklepał wierzchowca po szyi. – To one. Najlepsze konie, jakie można kupić, ukraść lub zdobyć w walce.

Koło o ośmiu szprychach Kailean szła wąską uliczką, ciągnąc konia za uzdę, a Toryn człapał za nią ze smętnie zwieszonym łbem. Przeklinała pod nosem, i to takimi słowami, że powietrze wokół zdawało się marszczyć i falować. To znaczy zdawało się marszczyć i falować bardziej niż normalnie. Było gorąco. Słońce stało w zenicie, a cienie przyklejały się do ścian, jakby szukały... cienia właśnie. Podobno zaczęła się już jesień, lecz jak stwierdził wczoraj Kocimiętka, lato klepnęło ją w szeroki zad i wysłało do domu, a samo rządziło Stepami dalej, jak gdyby nigdy nic. W Lithrew tylko studnie wywiercone w najgłębszych piwnicach dostarczały jeszcze wody. A ona klęła, wlokąc się przez miasto w samo południe, podczas gdy większość mieszkańców siedziała w domach lub głęboko pod nimi, woląc chłód podziemnych korytarzy od zaduchu nagrzanych izb. Cholerna Lea i jej cholerne szczęśliwe siodło! Wszystko zaczęło się dwa dni temu, gdy Lea kolejny raz odkryła, że jej siodło wymaga poważnej naprawy. Uwzględniając, jak jeździła na swoim przypominającym przerośniętego kuca koniu, to i tak cud, że wytrzymało do tej pory. Zazwyczaj obciążała go taką ilością sakw i pakunków, że niski i krótkonogi wierzchowiec zaczynał w przekroju przypominać beczkę na czterech koślawych nóżkach. Dwa dni temu okazało się, że przedni łęk jest pęknięty, popręg trzyma się na kilku kawałkach dratwy, a puśliska wymagają wymiany. Właściwie całe siodło nadawało się do wyrzucenia, ale Lea uważała je za swój talizman. Naprawiała je pieczołowicie, pakując w ten kawał drewna, skóry i żelaza tyle pieniędzy, że wystarczyłoby na trzy nowe. Lecz to jeszcze nie był jakiś specjalny problem. Problem stanowiło to, że siodło było pasowane. Robione na specjalne zamówienie dla tego jej cholernego kuca! Na dodatek szczęśliwy rymarz, który je zrobił,

mieszkał na drugim końcu Lithrew. Czaardan jak zwykle zatrzymał się w Vendorze, a warsztat Barena-kar-Lewa jak na złość ulokowany był dokładnie po przeciwnej stronie miasta. A to znaczyło, że ktoś, znaczy jakiś głupek, będzie musiał to siodło zanieść tam na własnych plecach, bo dla Lei było oczywiste, że uszkodzonego nie można ładować na koński grzbiet. Mogłoby zranić wierzchowca. A ona miała niecałe pięć stóp wzrostu, więc nie było również mowy, żeby zaniosła je sama. Więc szukała kogoś do pomocy albo – jeszcze lepiej – do obarczenia go tym obowiązkiem. Nagle wszyscy w czaardanie mieli pełne ręce roboty. Okazało się, że większość pancerzy wymaga natychmiastowej naprawy, miecze, szable i topory są tępe jak podkowa i jeśli nie zostaną natychmiast naostrzone, stanie się coś strasznego. Na dodatek w Lithrew wybuchła najwyraźniej jakaś epidemia, bo każdy, kto miał w mieście rodzinę, musiał się natychmiast udać do chorego krewnego. Faylen chciał odwiedzić narzeczoną, a na pytanie, którą z trzech, tylko coś odburknął i szybko wyszedł. Kocimiętka po prostu znikł bez słowa i Kailean gotowa była się założyć, że pije w jakiejś piwnicy. Daghena zamknęła się w pokoju i zabarykadowała drzwi. Niiar nagle pokazał się z ręką na temblaku, narzekając na odnowioną kontuzję. Wszystko miało się skończyć jak zawsze, czyli tym, że Lea wynajmie od Aandursa wózek i osła, po czym zawiezie siodło do naprawy. Ale dopóki szukała osła w czaardanie, dopóty wszyscy uciekali. Kailean uciekała tam, gdzie zwykle – do drugiej rodziny, choć oznaczało to, że musi wlec się w spiekocie przez pół miasta. Oficjalnie szła po to, żeby And’ewers obejrzał prawą przednią podkowę Toryna, więc koń człapał za nią, zbyt otępiały z gorąca, żeby okazać niezadowolenie. Cholerna, cholerna Lea! Zbliżała się do kuźni, słysząc wyraźnie stukot młotka i dyszenie miecha. Mieszkała tu przez kilka lat, więc bezbłędnie rozpoznała, że pracuje tylko małe palenisko. Zresztą nic

dziwnego, przy tych upałach kuźnia ożywała w pełni dopiero wieczorem; wtedy pracowano w niej do późnej nocy. Gorąc środka dnia zabijał wszelką aktywność. Domostwa Verdanno wyłoniły się przed nią zza następnego zakrętu. Nareszcie. Miała wrażenie, że jeszcze kilka kroków, a padnie w pył drogi i nie wstanie aż do wieczoru. Sześć budynków, nietypowych jak na Lithrew, ustawiono w luźny okrąg otaczający kuźnię. Wszystkie były szerokie na około osiem stóp, lecz trzykrotnie dłuższe, miały półkoliste dachy, drzwi skierowane na kuźnię i małe okna. Wiedziała, że te zewnętrzne zazwyczaj zakryte są grubymi okiennicami z krzyżową szczeliną strzelniczą pośrodku. Tak wyglądać mógłby obóz wędrownej karawany, kilka wozów w obronnej formacji. I tym właśnie był ten okrąg. Karawaną, która już nigdy i nigdzie nie pojedzie. To zawsze ściskało jej serce, to i pełna spokojnego smutku rezygnacja, z jaką And’ewers przyjmował los swój i swojego ludu. Nie potrafiła tego do końca zrozumieć, lecz był to jeden z tych tematów, które obejmowała niepisana zmowa milczenia. Wozacy Verdanno w tej rodzinie nie rozmawiali o własnym położeniu nawet między sobą. Bo składające się z setek, a czasem tysięcy wozów wędrowne miasta Verdanno nie jeździły już po Wyżynie Lytherańskiej, zwanej też czasem Wielką Północną Wyżyną. Ruszyła w stronę zabudowań i w tej samej chwili z jednego z nich wyszedł wysoki mężczyzna. And’ewers. Uśmiechnął się na jej widok i zaraz poważniejąc, obrzucił wzrokiem stojącego ze zwieszonym łbem Toryna. – Zamierzasz go zamęczyć na śmierć? No tak, koniarze. Gdyby leżała zakrwawiona między kopytami Toryna, to najpierw i tak zajęliby się koniem, a potem dopiero spytali, czemu brudzi ziemię. Zmarszczyła brwi. – Też się cieszę, wuju, że cię widzę. – Potem, Kailean, potem. Na razie zaprowadźmy go do stajni. Tylko stajnia nie była nigdy wozem mieszkalnym. Zbudowano ją od podstaw i miała chyba większe wygody niż

niejeden budynek w mieście. Szerokie boksy, poidła zawsze pełne wody i żłoby pełne owsa. A w środku panował chłód. Konie Verdanno powitały Toryna przyjaznymi parsknięciami. – Wytrzyj go, wyczesz i napój. – Już go dziś czesałam. – Zgrzebłem? – Przejechał dłonią po końskim grzbiecie, jakimś cudem odnajdując kawałek przybrudzonej sierści. Założył szczotkę na dłoń, dziewczynie podając drugą. Nie było sensu protestować. W końcu Toryna dostała w podarunku od And’ewersa i kto jak kto, ale on znał się na koniach. Poza tym w stajni było chłodno i przyjemnie, a jej wierzchowiec zasłużył sobie na kilka chwil uwagi. Czesząc konia, zawsze pozwalała myślom płynąć swobodnie. Kiedyś, trzydzieści lat temu, takich wozów jak te sześć było dziesiątki tysięcy. Niektórzy twierdzili, że dobrze ponad sto tysięcy. Podzielone na klanowe i plemienne związki, ruchome metropolie przemierzały wzdłuż i wszerz wyżynę położoną na północ od Wielkich Stepów i przez wiele lat nikomu rozsądnemu nie przychodziło do głowy, żeby wdawać się z Verdanno w wojnę. Liczni i bitni, potrafili błyskawicznie zmieniać swoje wędrowne miasta w warowne obozy, na których łamały sobie zęby wszystkie armie. Chętnie handlowali z sąsiadami, mieli świetnych kowali i rymarzy, a ich siodła i uprzęże uchodziły za najlepsze na świecie. Znakomici rzemieślnicy oraz wielkie stada bydła, ciągnące za każdą karawaną, były źródłem siły i bogactwa tego ludu. I te wielkie stada bydła stały się przyczyną ich zguby. Gdy czterdzieści lat temu Ojciec Wojny podbił i zhołdował wszystkie plemiona Wielkich Stepów, potrzebował tych stad. Potrzebował mięsa i tłuszczu, żeby zapełnić żołądki stutysięcznej armii, potrzebował skór na namioty i pancerze, kości i ścięgien na łuki. Pierwszą wielką wojnę Se-kohlandczycy, jak ich już wtedy nazywano, nie stoczyli z Imperium, tylko z Wozakami Verdanno. Wędrowne miasta padały jedno po drugim, bo koczownicy mieli jazdę, a mieszkańcy wyżyny nie. Bo wozacy nie jeździli konno.

Nigdy. Verdanno czcili Laal Szarowłosą, Panią Stepów, pod postacią kamendeeth – śnieżnobiałej klaczy ze złotą gwiazdką na czole. Mieli legendę o swoim pierwszym władcy i bogini, i o tym, jak przewiozła go przez Szlak Obłędu, prowadząc jego lud do ziemi obiecanej, a on przyrzekł jej, że ani sam, ani jego potomkowie nigdy już nie wsiądą na koński grzbiet. Verdanno używali koni – ciągnęły ich wozy, zaprzęgali je do swoich bojowych rydwanów, a gdy trzeba, zwierzęta chodziły w kieracie. Lecz każdy Wozak, który znalazł się na końskim grzbiecie, nieważne, w jakich okolicznościach, był natychmiast wypędzany z rodu. Stara legenda tworzyła rdzeń ich duchowości, splatała rody i klany w naród, jednocześnie wiążąc im ręce. Bo Verdanno kochali konie. Kochali je obłędną, szaloną miłością. Powiadano, że Wozak prędzej dopuści do tego, żeby jego dzieci poumierały z głodu, niż pozwoli, by jego konie zaznały niedostatku. Przesada, ale niewielka. Przy czym w swoich zwyczajach nie byli bezmyślnymi fanatykami. Z pozbawionym bigoterii pragmatyzmem uznawali, że inne ludy jeżdżą konno, więc robili wszystko, aby ulżyć końskim grzbietom, i dlatego też mieli najlepszych rymarzy na Stepach. I kowali. Elementy końskiego oporządzenia, powstające w kuźni And’ewersa, łączyły w sobie piękno i praktyczność. Verdanno byli absolutnymi mistrzami w wytwarzaniu końskich uprzęży. Z podobnym pragmatyzmem przyjmowali, że w czasie wojny można ranić i zabijać konie wroga, oddając im jednak hołd należny szlachetnemu przeciwnikowi. Zdarzało się, że po bitwie zostawiali ludzi na żer sępom, a koniom usypywali wysoki kurhan. Lecz stara legenda robiła z nich piechurów i woźniców. Nigdy jeźdźców. I to właśnie przywiodło ich do klęski. Zaprawione w bojach se-kohlandzkie armie przecinały szlaki wędrówek wielkich karawan i uderzały na nie z zaskoczenia. Czasem udawało im się rozbić je w pierwszym ataku, kiedy indziej karawana oskorupiała się warstwą pancernych wozów i zamieniała w

warowny obóz. Koczownicy uczyli się je zdobywać, czarami i siłą, i wkrótce żadne ruchome miasto nie mogło czuć się bezpiecznie. Och, bitwy były zawzięte, lekkie rydwany Verdanno pokazywały, co potrafią, bo woźnice Verdanno nie darmo uchodzili za najlepszych na świecie. Lecz rydwany nie pokonają kawalerii, zwłaszcza takiej jak se-kohlandzka. I karawany-miasta padały jedna po drugiej. Najdłużej utrzymała się największa z nich, zwana Hav’lood, Królewskim Grodem. Tworzyło ją ponad dziesięć tysięcy wozów, które ustawione w potężny, poczwórny mur, przez pół roku odpierały ataki pięćdziesięciotysięcznej armii koczowników. Czarownicy Verdanno przeciwstawiali się Źrebiarzom Ojca Wojny tak skutecznie, że ten wreszcie zakazał swoim szamanom udziału w walce, śniadoskórzy wojownicy odpierali jeden atak za drugim, a wewnątrz olbrzymiego czworoboku pasły się wielkie tabuny. I to one zgubiły w końcu obrońców, bo ci nie potrafili rozstać się ze swoimi końmi. Gdy zaczęło się oblężenie, pod nóż poszły wszystkie krowy, woły i owce. Lecz nie konie. A trawy wewnątrz warownego obozu było za mało i gdy skończyły się zapasy paszy, a ludzie zaczęli oddawać własną żywność zwierzętom, ostatni władca Verdanno nakazał rozpiąć łańcuchy spinające wozy. Czas wielkich karawan dobiegł końca. Zdumiewające, że Ojciec Wojny potraktował podbitych łagodnie. Pozwolił im zatrzymać wozy, pozwolił zachować część stad, pozwolił nawet wędrować po Stepach. Zabrał tylko każde dziewięć z dziesięciu sztuk bydła i osiem z dziesięciu wypieszczonych koni oraz kazał sobie płacić daninę w tym, w wytwarzaniu czego Verdanno byli najlepsi. W końskim oporządzeniu. W końcu dla narodu jeźdźców dobre siodła i uprzęże były na wagę złota. Wydawało się, że Wozacy wyszli z tego starcia lepiej niż jakiekolwiek inne plemię przed nimi, nadal mieli własne ziemie, własne wozy i część własnych stad. Ale większość ich ukochanych koni, które nigdy nie zaznały siodła na grzbiecie, służyło teraz innym panom. I to była rana, która jątrzyła się w ich sercach. Koczownicy osiągnęli wojną z Wozakami wszystko, co chcieli.

Zagarnęli setki tysięcy sztuk bydła i koni oraz zapewnili sobie nieprzerwane dostawy najlepszych końskich rzędów na świecie. A przygotowująca się do ataku na Meekhan konna armia potrzebowała ich nieograniczoną ilość. Kilka lat po ataku na Północną Wyżynę olbrzymie se-kohlandzkie armie runęły na zachód, na niczego niespodziewające się Imperium. Cztery lata później, w wielkiej bitwie o Meekhan, Ojciec Wojny stracił sześćdziesiąt tysięcy wojowników. Meekhańczycy potrzebowali tych czterech lat, by stworzyć, uzbroić i wyszkolić armię konną, dorównującą niemal armii najeźdźców, a mającą tę przewagę, że wspierała ją świetna, bitna i zacięta piechota. Atak na Imperium skończył się dla Se-kohlandczyków klęską, jakiej nie zaznali od lat. I zaowocował wybuchem powstania wśród Wozaków. Powstania krwawo i bezwzględnie stłumionego, bo po raz kolejny okazało się, że rydwany nie mogą równać się w walce z konnicą, a Verdanno nadal nie chcieli wyrzec się swojej tradycji. Lecz tym razem nie było mowy o łagodnym traktowaniu. Każde ze zdobytych miast-obozów łupiono bez litości, mieszkańców wyrzynano lub pędzono na południowy wschód, w niewolę. W końcu, gdy klęska stała się oczywista, olbrzymie karawany ruszyły w swoją ostatnią wędrówkę na południowy zachód, aby ominąwszy Olekady, szukać schronienia na terytorium Imperium. Verdanno mieli pieśni i legendy o tej wędrówce, zwanej Krwawym Marszem. O karawanach rozciągniętych w wielomilowe, szerokie na dwadzieścia wozów kolumny, karawanach idących przez step i koczownikach atakujących je bez chwili przerwy. O strzałach świszczących w powietrzu, pożarach traw, wznieconych, by pochłonęły uciekinierów, o bitwach czarowników, w czasie których powietrze gotowało krew w żyłach i wypalało oczy z czaszek. Gdyby Se-kohlandczycy mieli wtedy tę samą armię, która podbijała ziemie Verdanno i uderzała na zachód, żywa noga z tych karawan nie doszłaby nad graniczną rzekę. Ale kwiat koczowniczej armii gnił w ziemi w dalekim kraju i tylko dlatego po trwającej dwadzieścia pięć dni wędrówce pierwsza z wielkich

kolumn dotarła do Imperium. I wtedy dwa tysiące wozów zatrzymało się przy szerokim brodzie, po którego drugiej stronie stało trzydzieści tysięcy meekhańskich żołnierzy. Bo Imperium nie wiedziało, co zrobić z tymi ludźmi. Czy zatrzymać ich na granicy, czy przyjąć u siebie. W pierwszym przypadku wystarczyło poczekać, aż koczownicy dokończą dzieła, nie ryzykując zbyt wiele; krew uciekinierów nie splamiłaby nawet ziem Meekhanu. W drugim dziesiątki, może setki tysięcy uchodźców znalazłyby się na Wschodzie, dołączając swoje prawa i zwyczaje do praw i zwyczajów ludów już tu osiadłych. I bez tego sytuacja na tych terenach była napięta. Bo Wschód był dziwny, dziwny w porównaniu z innymi prowincjami. Dziki, nieokrzesany i barbarzyński. W prowincjach centralnych, położonych wokół Gór Krzemiennych, na Północy czy na będącym kolebką Imperium Południu, wszystko już od wielu lat było poukładane, cywilizowane i spokojne. Nudne. Co prawda gdzieś tam, w wysokich górach Wielkiego Grzbietu, trwały jakieś starcia i przepychanki, Południe też od czasu do czasu krwawiło, ale to było tyle co nic. Zwykłe przygraniczne szarpaniny. Za to Wschód przypominał beczkę, w której ktoś miesza setkę różnych farb, a ktoś inny wciąż dolewa nowe kolory. Działo się tak, ponieważ w przeciwieństwie do Północy, zamkniętej ścianą gór, czy Południa, opierającego się o pustynię, Wschód był otwarty. Latami przez granicę przesączały się tu różne plemiona i różne ludy, zwabione dostatkiem i bezpieczeństwem, które obiecywały ziemie Imperium. Bo ta, arbitralnie wyznaczona na rzece granica, równie dobrze mogłaby przebiegać pięćdziesiąt mil na wschód lub zachód. Władająca kiedyś tymi ziemiami Świątynia Laal Szarowłosej akceptowała taki stan rzeczy, tym bardziej że większość przygranicznych ludów składało hołd Pani Stepów. Więc i Imperium musiało pogodzić się z faktem, że część wschodnich prowincji jest meekhańska tylko z nazwy. Zwyczaje, wierzenia, języki i tradycje tamtejszych ludów tworzyły barwny kobierzec, przyciągający przeróżnych

wędrowców, ryzykantów i desperatów. Na Wschodzie można było w kilka miesięcy dorobić się bajecznej fortuny – i w kilka godzin przegrać ją w kości. Można było, z wiatrem w zawody i szablą w ręku, szaleć po Stepach lub zakładając własną stadninę, pracowicie dorabiać się majątku, choć wtedy trzeba też było umieć siedzieć w siodle i strzelać z łuku, żeby ci, którzy wybrali łatwiejszą drogę do pieniędzy lub stryczka – nie ograbili cię do cna. Z centralnych prowincji ściągali tu młodzi szlachcice, spragnieni przygód i wolności; szukający szczęścia i kawałka własnej ziemi chłopi; rzemieślnicy, niemogący doczekać się przyjęcia do cechu; niezadowoleni z hierarchii w gildii czarodzieje; byli żołnierze, mający tylko miecze i własną krew do wynajęcia; poeci; muzykanci i wszelkiej maści wolne duchy. Z kolei ze wschodu ciągnęły różne plemiona, przywykłe od lat do tego, że rzeka to dobry wodopój, a nie miejsce, gdzie się płaci cło. Wehrengowie, Hearysi, Kem-lanerowie, Myngoni i inni. Czasem dochodziło do starć i potyczek, czasem ktoś komuś zagarnął stado czy tabun i nie zawsze napastnikami byli koczownicy. Jednak większość czasu spędzano, handlując, wymieniając wieści i wędrując po Stepach. Wszystko zmieniło się wraz z przybyciem na wschodni kraniec Wielkich Stepów plemion określanych jako Sekohlandczycy. Przez dwadzieścia lat podbijały one miejscowe ludy, wcielając je siłą do własnego królestwa przy całkowitej bierności Imperium. Potem uderzyły na północ, na Verdanno. A później na Meekhan. Ta wojna jeszcze bardziej zmieniła oblicze Wschodu. Większość miejscowych plemion, mieszkających po obu stronach granicznej rzeki, zachowała się lojalnie w stosunku do Imperium. A przynajmniej nie wsparła najeźdźców. Lecz kilka grup chętnie przyłączyło się do se-kohlandzkiej armii konnej, rabując, mordując i pokazując drogę w głąb Meekhanu. Po klęsce Ojca Wojny i powrocie do starej granicy, Meekhańczycy postąpili zgodnie ze swoimi zwyczajami: mięso i chleb dla przyjaciół, żelazo i ogień dla wrogów. Niedobitki takich plemion jak

Myngoni czy Kayerowie zostały wypędzone za rzekę, Wehrengowie i Hearysi otrzymali prawo do obywatelstwa i swobodnych wędrówek wzdłuż granicy. Nie było w tym zresztą zbytniej łaski, to właśnie spośród tych ludów armia Imperium rekrutowała większość lekkiej jazdy. Granicę uszczelniono tak, jak się dało, zakładając co kilkanaście mil warowne obozy, a co kilkadziesiąt silne stanice, uzupełniające linię otoczonych murami miast i osad. Po jej zachodniej stronie znalazło się kilkadziesiąt plemion i szczepów, które dochowały wierności Imperium i które – zgodnie z nadanymi przywilejami – mogły zachować własne obyczaje, wierzenia i tradycje. Lecz to rodziło problemy, o których nikt nie pomyślał, niektóre z tych plemion używały bowiem magii nieakceptowanej przez Wielki Kodeks. Inne miały do Pani Stepów dość lekceważący stosunek, co doprowadzało kapłanów największej wschodniej Świątyni do szału. Jeszcze inne nie zerwały kontaktów z mieszkającymi na wschodzie krewniakami, pomimo oficjalnej polityki meekhańskiego tronu. A wszystko to z wiszącą wciąż nad głowami groźbą kolejnego najazdu. Wschodnie prowincje zaczynały przypominać jakąś przypadkowo dołączoną do Imperium krainę, zamieszkaną przez na wpół dzikie plemiona, rządzącą się dziwnymi prawami i hołdującą niecywilizowanym zwyczajom. Tak myśleli politycy – dla nich tysiące verdańskich wozów było tylko kolejnym kłopotem, który najchętniej zostawiliby na głowie Ojca Wojny. Po co prowokować wciąż potężnego sąsiada? Po co ściągać sobie na głowę tysiące nowych mieszkańców, którzy może wcale nie zechcą podporządkować się imperialnemu prawu, a co gorsza, może nie zechcą płacić podatków? Po co w ogóle robić cokolwiek, niech ten problem sam się rozwiąże. Lecz meekhańską armią dowodził człowiek, który pochodził ze wschodnich stepów i jak powiadano, był twórcą niemal całej kawalerii Imperium. I znał lepiej niż którykolwiek z polityków sposób myślenia Ojca Wojny. Więc gdy pierwsze z wozów

zatrzymały się przed rzeką, przejechał bród w towarzystwie kilku przybocznych i ocenił przybyszów. Nie mógł nie znać ich wartości jako rzemieślników i hodowców koni, lecz chciał przekonać się naocznie, jakich ludzi wypluł z siebie Krwawy Marsz. A potem jednym gestem wskazał im drogę na zachód. Rzekę przekroczyło łącznie dwadzieścia tysięcy wozów i ponad sto pięćdziesiąt tysięcy ludzi. A gdy na drugim brzegu stanęły se-kohlandzkie a’keery i ich dowódca wjechawszy w bród, krzyknął: „Ci niewolnicy są nasi! Oddajcie ich!”, Genno Laskolnyk wyjechał mu naprzeciw i nawet nie kładąc dłoni na rękojeści miecza, lecz tylko się uśmiechając, powiedział: „A więc chodźcie i weźcie ich sobie”. Kailean szczerze wątpiła w taką wersję wydarzeń, lecz była to zbyt piękna opowieść, żeby jej nie powtarzać. Bo koczownicy zawrócili wtedy konie i pojechali na wschód. Bo, o czym niektórzy dyplomaci Imperium zdawali się zapominać, politykę czasem trzeba prowadzić, pokazując pancerną pięść. Lecz urzędnicy i tak postanowili coś zrobić z tym niespodziewanym kłopotem. Nie podobała im się wizja kolejnych tysięcy wolnych jak ptaki nomadów, wędrujących wzdłuż całej wschodniej granicy. Więc żeby nie dopuścić do jej spełnienia, wydali szybko tzw. prawo o kołach. To znaczy kazali je zdjąć z wozów. Odtąd każdy wozacki ród miał prawo raz na pięć lat założyć koła do swoich wozów i wy wędrować, za zgodą odpowiednich władz, w nowe miejsce. Potem koła miały być zdjęte, a wozy zamieniały się w długie chaty. Takie jak te, na które właśnie patrzyła. Widziała karawanę, którą kawałek pergaminu i pieczęć jakiegoś urzędasa zatrzymała w miejscu. Gdyby dostała tego wypierdka w swoje ręce... Z drugiej strony, gdyby nie to prawo, być może nigdy nie spotkałaby rodu Kalevenhów, bo zamiast szukać dla siebie miejsca do osiedlenia, wędrowaliby pewnie razem z plemieniem.

Milczeli prawie kwadrans, wyczesując końską sierść. Kailean pierwsza zmęczyła się ciszą. – Co ciotka mówi o upałach? – zagaiła wreszcie. – Będą trwały jeszcze co najmniej miesiąc. Może dłużej. Jak tak dalej pójdzie, cena owsa skoczy pod niebo. – No, a wszyscy w mieście mówią, że jak tak dalej pójdzie, Sekohlandczycy ruszą. Na całych Wielkich Stepach nie ma już dość trawy dla ich stad. Jeśli bydło zacznie im padać, będą musieli znaleźć nowe pastwiska. Albo nowe zwierzęta. Kowal przerwał, spojrzał na nią ponad końskim grzbietem i spokojnie wrócił do czesania. – Słyszę to co roku, odkąd tu zamieszkaliśmy, Kailean. Koczownicy nadciągają, już widziano wielkie skrzydła ich armii, a luźne a’keery są na naszym brzegu rzeki. Lada chwila wpadną tu i zaczną palić, gwałcić i mordować. Chyba że im się kolejność pomyli. Jak jest susza, to przyjdą, żeby zagrabić nasze stada, jak leje, przyjdą, żeby zagrabić nasze ziemie, te położone wyżej. Jak nie jest za sucho ani za mokro i mamy urodzaj, to wtedy na pewno przyjdą, bo urośli w siłę i chcą grabić z nudów. Gdyby nie Se-kohlandczycy, przez cały rok nie byłoby o czym gadać i niektórzy nie otworzyliby gęby. Jesień się zaczęła, żaden dureń nie będzie wszczynał wojny, gdy zboże zżęte, owoce w sadach zebrane, a zamki i miasta mają pełne spichrze. Poza tym wszyscy mówią, że u Se-kohlandczyków szykują się inne problemy. No tak. Plotki o niedomaganiu Yawenyra poszły już w step. Nawet sama Laal nie zdołałaby ich teraz zatrzymać. – A wojsko, które pojawiło się na granicy? Nie mów wuju, że nie słyszałeś. – A słyszałem, słyszałem. W sumie będzie tego jakieś osiem czy dziesięć regularnych pułków. Może z dwanaście tysięcy koni. Jeśli Imperium szykuje się do walki i nie stać go na większą armię, to kiepsko z nami. Ale nie, nie będzie żadnej wojny, jeśli coś przyjdzie, to prawdziwa jesień, taka, co to rozmoczy Stepy i zamieni je w bajoro. A potem będzie zima i śniegi. A potem znów Przyjdą wiosna i lato. Słowo kowala. Oczywiście, jeśli

Laskolnyk chce wiedzieć, co o tym wszystkim sądzę, niech sam zapyta. And’ewers uśmiechnął się do niej kpiąco. Odpowiedziała uśmiechem. Verdanno byli wysokim, szczupłym ludem o ciemnej skórze i ciemnych włosach. Przeważnie mieli powyżej sześciu stóp wzrostu, byli proporcjonalnie zbudowani, a ich twarze wydawały się na swój sposób piękne – o ostrych rysach, mocno zarysowanych kościach policzkowych i lekko migdałowych, ciemnych oczach. Ślady ich krwi można znaleźć u wielu plemion Wielkich Stepów, bo w czasach przed nadejściem Sekohlandczyków niejedna karawana zabłądziła poza Północną Wyżynę. Gdy kowal się uśmiechał, dwie krótkie blizny marszczyły mu się na policzku, nadając twarzy dziki wygląd. Bez problemu mogła go sobie wyobrazić, jak w lekkiej kolczudze jedną ręką powozi bojowym rydwanem, drugą ciskając jednocześnie we wroga oszczep. W tej sprawie jednak musiała się zdać na wyobraźnię, bo And’ewers nigdy nie mówił o swojej przeszłości. Zupełnie jakby urodził się dopiero wraz z przybyciem na ziemie Imperium. – Ciotka w domu? – W kuchennym, jak zwykle. Powiedziała, że dzisiaj pewnie przyjdziesz, więc warzy wielki jak balia gar zupy serowej. – A więc dobrze, że przyszłam, prawda, wuju? Bo inaczej by się zmarnowało. – Ha, ha. Dobry żart, dziewczyno. Dobry żart. Rodzina kowala razem z nim i żoną liczyła dwanaście osób. Siedmiu synów i trzy córki, przybrane rodzeństwo Kailean, było dumą i skarbem And’ewersa, lecz największy nawet gar zupy nie stanowił dla nich wyzwania. Dobrze, że kuźnia przynosiła odpowiednie zyski. Dwóch najstarszych chłopaków wyfrunęło już z domu i wbrew woli ojca pojechało na północ, do Mandellen, gdzie powstało największe verdańskie niby-miasto. To był uboczny efekt „Prawa o kołach”. Wozacy mu się podporządkowali, lecz po swojemu.

Wokół Mandellen, małej wioski składającej się z kilku chat, wyrosło pierwsze z wielkich miast-obozów, którego mury tworzyły tysiące bojowych wozów, a domostwa, ulice i place handlowe wyznaczały wozy mieszkalne. Wozacy ustawili swoje ruchome domy tak, jakby zakładali na wyżynie wędrowny obóz, po czym zdjęli koła. W jeden dzień, niemal w szczerym polu, powstało trzydziestotysięczne miasto. Jedno z kilku na Wschodzie. Gubernator próbował protestować, lecz Verdanno pokazali mu odpowiedni ustęp z podpisanego przez niego „Prawa o kołach”. Wozy musiały zatrzymać się w pobliżu meekhańskiego miasta lub wsi i należało im zdjąć koła. Nikt nie napisał, ile tych wozów może być. Sprawa oparła się o samego cesarza, lecz ten podobno tylko rzucił okiem na dokument i uśmiechnął się. W Imperium bowiem prawa nie zawsze były najlepsze, lecz zawsze ich przestrzegano. A poza tym trzydziestotysięczny obóz warowny, postawiony na drodze ewentualnego se-kohlandzkiego najazdu, był więcej wart niż niejedna twierdza. Zwłaszcza że jego mieszkańcy nienawidzili koczowników jak nikogo na świecie. Powoli kończyli szczotkowanie Toryna. Kailean miała niejasne podejrzenie, że jej wierzchowiec tylko dlatego dał się wyciągnąć ze stajni przy zajeździe, że wiedział, jakie przyjęcie go tu czeka. Uśmiechnęła się i poklepała go czule po grzbiecie. – Cieszysz się, że wróciliśmy do domu, co? Toryn zwrócił ku niej łeb i parsknął łagodnie. – Dobrze się dogadujecie? – Dobrze, wuju. Jest uparty, na wpół dziki i trochę za bardzo lubi gryźć inne konie. I ludzi też. Ale poza tym to najlepszy koń w czaardanie. – Zdjęła zgrzebło, wyczyściła i odłożyła na miejsce. – Kto pracuje? – Bliźniaki. I jak znam życie, znów bardziej się wygłupiają, niż robią coś pożytecznego. Ale cóż, lepiej niech siedzą w kuźni, niż mieliby ganiać po karczmach. Idź się przywitać, a potem leć do ciotki, bo pęknie z niecierpliwości. —— • —— Kuźnia składała się z solidnego dachu, stojącego na czterech

równie solidnych słupach, i plecionych z wikliny, przewiewnych ścian. Dziedzictwo karawan, w których jeśli już rozkładano warsztat, robiono to właśnie w ten sposób: dach, słupy i symboliczne ściany. Można go szybko rozłożyć – i równie szybko złożyć, kiedy trzeba ruszać dalej. No i przy takich upałach ściany z gałązek nie trzymały ciepła wewnątrz. Inaczej nie dałoby się pracować. Choć i tak gorąc buchający z wnętrza zatrzymał ją w progu. Nagle wydało jej się, że upał i spiekota najgorętszych godzin południa wcale nie są tak dokuczliwe. Przynajmniej jeśli porównać je z tym, co działo się w pobliżu paleniska. Dwóm śniadoskórym młodzikom wcale to nie przeszkadzało. Rozebrali się do pasa, pozostawiając na gołym ciele skórzane fartuchy, i uwijali się wokół kowadła. Młoty waliły w kawałek rozżarzonego niemal do białości metalu, kolejnymi uderzeniami nadając mu coraz bardziej wydłużony kształt. – Ojciec wie, że psujecie dobre żelazo? – zagadnęła od wejścia, przekrzykując łoskot. Nie obejrzeli się ani nie drgnęli, zaskoczeni. Dranie – uśmiechnęła się pod nosem. Oczywiście wiedzieli, że jest w domu, lecz w tej chwili najważniejszy był ten kawałek żelaza, bezlitośnie maltretowany na kowadle. Kwestia odpowiedniej temperatury, siły, kierunku i częstotliwości uderzeń wygrała z powitaniem przybranej kuzynki. Wreszcie jeden z braci szybkim ruchem przeniósł metal do kadzi z wodą. Zasyczało, uniósł się niewielki kłąb pary. Bliźniacy najpierw wyjęli swoje dzieło i przyjrzeli się mu z uwagą, a dopiero potem przenieśli spojrzenia na Kailean. Uśmiechnęli się jednocześnie, z identycznymi, kpiącymi grymasami. – Coś musiało się stać na Stepach, że kuzynkę przyniosło. – Pewnie wszystka woda się spaliła i cała trawa wyparowała, czy jakoś tak. – Nie było mnie ledwo dziesięć czy dwanaście dni, maluchy, nie przesadzajcie.

Fen’doryn i Gen’doryn byli najmłodszymi synami And’ewersa, bliźniakami identycznymi jak dwie krople wody, co według wierzeń Verdanno stanowiło zapowiedź dziwnego i pokręconego losu. Na razie jednak siedzieli w domu i pod okiem ojca uczyli się fachu. I rośli. Mieli dopiero po piętnaście lat, lecz w ciągu ostatniego roku strzelili w górę o dobre cztery cale. To tempo zaskakiwało w rodzinie chyba najbardziej Kailean. Czasem nie odwiedzała kowala przez miesiąc lub dłużej, wędrując z czaardanem po pograniczu, więc gdy wracała wreszcie do kuźni, widziała wyraźnie kolejne pół cala, które im przybyło. Mimo wszystko nadal nazywała ich maluchami. W końcu była przybraną starszą kuzynką i powinni się jej słuchać. – Co tam znów zmajstrowaliście, hę? Na podkowę zbyt proste, a na miecz za krótkie. Będzie z tego coś więcej niż garść hufnali? Fen’doryn – poznała po małej bliźnie nad lewym okiem – uniósł kawałek ciemnego już i wychłodzonego metalu i podał jej. Broń, widać było bowiem od razu, że to ostrze, była jednocześnie dziwna i znajoma. Dwunastocalowe ostrze wyraźnie rozszerzało się ku górze i zaginało. Lecz zaginało w przód, mając krawędź tnącą po wewnętrznej stronie. Trzymała w ręku głownię kavayo – bojowego noża Verdanno, zwanego także przecinaczem gardeł albo otwieraczem czaszek. Całość ważyła prawie dwa funty, po dodaniu rękojeści i małego jelca na pewno będzie cięższa. Taką klingą można bez trudu odciąć rękę czy rozrąbać na pół głowę. A jeśli kolczuga nie była naprawdę mocna, to pchnięcie kavayo przeszywało ją jak lnianą szmatę. Te noże uchodziły za tak dobre, że uzbrajali się w nie chętnie nie tylko Wozacy. Broń wojowników. – Ojciec wie? – zapytała już na poważnie i zaraz skrzywiła się na własną bezmyślność. Oczywiście, że wiedział. Wiedział o wszystkim, co powstawało w jego kuźni. Obaj uśmiechnęli się z politowaniem. – A drugi? – Przynajmniej to pytanie miało sens. Gen’doryn zdjął z wiszącej przy słupie półki drugie ostrze. Identyczne, co do ułamka cala, ale już niemal wykończone. Krawędź tnącą zahartowano i wstępnie wyostrzono. Lekko

falisty wzór błękitnej stali nadawał klindze wrażenie lekkości i szybkości, i to pomimo szerokiego, tępego grzbietu. Gdy głownia zostanie już osadzona w rękojeści i ostatecznie naostrzona, utworzy piękną i zabójczą broń. – Kiedy zamierzacie je skończyć? – Za miesiąc, nie ma pośpiechu. Jeszcze rękojeści i pochwy, i ostrzenie, i szlif. To musi być zrobione dobrze, prawda, Fen? Fen’doryn uśmiechnął się i pieczołowicie odłożył oba ostrza na półkę. Bliźniacy byli synami kowala i własnoręcznie wykonywali swoje kavayo. Za miesiąc, gdy skończą pracę, And’ewers podda ich noże drobiazgowym oględzinom i testom. Sprawdzi ostrość, wyważenie, odporność na zginanie. Jeśli wszystko wypadnie dobrze – a znając bliźniaków, nie wątpiła w to – obaj chłopcy wejdą w świat mężczyzn. Tak jak reszta jej przybranych braci. I wtedy w domu nie będzie już dzieci, tylko sami dorośli. Coś się na zawsze zmieni. Uśmiechnęła się szczerze. – Cieszę się, chłopcy. Bardzo. Najwyższy czas. Popatrzyli na nią uważnie, po czym poważnie skinęli głowami. – Wiemy, Kailean. Najwyższy czas. Później pomyślała, że powinna ją zastanowić ta nagła powaga u zwykle pokpiwających ze wszystkiego bliźniaków. Ale było tak gorąco, że myślała tylko o schronieniu się pod dachem i wypiciu czegokolwiek, byle zawierało odrobinę wody. – Idę do ciotki, a wy nie zepsujcie tu niczego, dobrze? Odwróciła się, zanim rzucili ripostę. Za miesiąc, gdy już skończą swoje noże, nie będzie mogła tak się do nich odzywać. Do mężczyzn trzeba się zwracać inaczej niż do chłopców. —— • —— Domostwo kuchenne było po prostu wozem, w którym królował piec. Jednak nie zwyczajny, lecz specjalna konstrukcja z żelaza i odpowiednio wypalanych cegieł, stojąca na czterech stalowych nogach i podtrzymywana przez kilka łańcuchów. Można w nim było bezpiecznie palić nawet wtedy, gdy wóz sunął przez stepy,

kołysząc się z boku na bok; stalowe obręcze, zamocowane do ściany, zabezpieczały garnki przed zsunięciem się z blachy. Mimo iż wozy Verdanno dawno już nie wędrowały po równinach, ciotka Vee’ra nie chciała wymienić pieca na zwykły. Co oczywiście nie przeszkadzało jej narzekać, jaki to z niego przeżytek. Dym, unoszący się z żelaznej rury pełniącej funkcję komina, powinien ją ostrzec, lecz Kailean była przekonana, że nigdzie nie może być gorzej niż w kuźni. Myliła się. Parne gorąco uderzyło w nią od progu i na moment odebrało dech. Zupełnie jakby próbowała oddychać zupą. Niby zapach zachęcał, a przecież była już głodna, lecz ciało broniło się przed tym pomysłem. Krople potu błyskawicznie pokryły jej czoło i zaczęły spływać do oczu. Zamrugała. – Nie stój w progu, dziewczyno, bo się zaziębisz. Wejdź. Prawie zapomniała, po kim bliźniacy odziedziczyli poczucie humoru. Ostrożnie zrobiła głęboki oddech i weszła. W środku pootwierano szeroko wszystkie okna i jeśli tylko zerwie się jakiś wiaterek, kuchnia znów zacznie przypominać miejsce przeznaczone dla ludzi. To „jeśli” było bardzo ważne, bo od kilku dni powietrze stało nieruchome jak przed burzą. Jeden koniec wozu zajmował piec i kilka szafek ze wszystkimi niezbędnymi przyborami. W drugim królował długi stół, otoczony umocowanymi do ścian siedzeniami. Po ich podniesieniu można się tu było całkiem swobodnie poruszać. Poza tym takie siedzenia są po prostu lżejsze niż zwykłe krzesła czy ławy. A gdy od wagi zależy, jaki odcinek drogi pokonasz w ciągu dnia, liczy się każdy funt. Kailean zawsze uderzało, że wszystko w domach-wozach jej przybranych krewnych opowiadało o tym, iż tak naprawdę są one miejscem zamieszkania nomadów; że te długie domostwa powinny stać na kołach i ciągnięte przez poczwórne zaprzęgi, wędrować w wielkich karawanach. Ława przymocowana do podłogi, podnoszone siedziska, półki i szafki z drzwiczkami zabezpieczonymi przed przypadkowym otwarciem, garnki i patelnie mocowane do ścian dodatkowymi uchwytami. Piec.

Nawet po tylu latach przymusowego postoju ten wóz był przygotowany do wyruszenia. A ciotka, mimo że uśmiechała się szeroko i żartowała ze starych nawyków, nie mogła jaśniej wyrazić swojej tęsknoty. Tylko że o tym również się nie rozmawiało. Przysiadła na rozkładanej ławie obok okna. Jeśli jakimś cudem pojawi się wiatr, nie ominie jej żaden podmuch. Pot nie spływał jej już tylko po twarzy. Lniana koszula lepiła się do pleców i piersi; sięgnęła do gorsecika i poluzowała go. Lepiej. Ciotka Vee’ra stała do niej tyłem, mieszając coś zawzięcie w wielkim garze. Była piękną kobietą, wysoką i szczupłą i mimo urodzenia dziesiątki dzieci, wciąż miała talię dwudziestolatki. Lecz zważywszy, ile czasu spędzała w saunie, w którą zmieniał się podczas gotowania wóz kuchenny, nie powinno to nikogo dziwić. Odwróciła się z uśmiechem, wyciągając w jej stronę głęboką glinianą miseczkę. – Częstuj się, Kailean. Powinna być już dobra. Kailean wzięła naczynie. Ostrożnie siorbnęła. Zupa była pyszna – odpowiednio doprawiona, z łagodnym, wyraźnym smakiem dojrzałego sera i unoszącą się nad wszystkim nutą ostrych przypraw i ziół. Na chwilę zapomniała o duchocie i o tym, że właśnie pije coś, co niewiele różni się temperaturą od wrzątku. – Mmmm, przepyszna, ciociu. Jednak powinnaś dać się namówić Aandursowi i zacząć u niego pracę. Choćby ze dwa razy w miesiącu. Ostatnio podbił przecież cenę. Właściciel Vendora, zaprzyjaźniony z rodziną kowala, od wielu lat proponował Vee’rze pracę, będąc święcie przekonany, że jej talent rozsławi zajazd na wiele mil. Na razie niewiele wskórał. – Może kiedyś, jak będę miała mniej na głowie. Poza tym wiesz przecież, że ja w obcej kuchni... – Ciotka wzruszyła ramionami i wróciła do mieszania zupy. Po chwili przytłumiła huczący w piecu ogień, przykryła gar i zręcznie mijając Kailean, usiadła przy niej na ławie.

– Co słychać w szerokim świecie? – zagaiła. – W szerokim świecie jak to w szerokim świecie, ciociu. – Kailean wzruszyła ramionami. – Ty mi raczej powiedz, dlaczego dopiero przypadkiem dowiaduję się, że bliźniacy wykuwają swoje kavayo? Hę? Gliniana miska zaczęła ją parzyć w palce, lecz i tak machinalnie pociągnęła kolejny łyk. Kubki smakowe zapiały z zachwytu. Starsza kobieta uśmiechnęła się rzewnie. – Dla mnie to też była niespodzianka, dziecko. Duża niespodzianka. Ale gdy ostatnio ich przytuliłam, to okazało się, że są już wyżsi i ode mnie. Nie da się powstrzymać źrebiąt od dorastania. – Źrebiąt, co? To zawiadom mnie, jak już będziecie te źrebięta podkuwać. Dla takiego widoku przebędę każdą drogę. Vee’ra zaśmiała się ciepło i Kailean nie po raz pierwszy ogarnęło zdumienie. Jakby małe dziecko śmiało się głosem dorosłej kobiety. Tyle szczerej radości. – Nie, Kailean, na pewno nie zapomnimy cię zawiadomić. – Ciotka otarła łzę z kącika oka. – Ja... i tak sądzę, że trzymaliśmy ich zbyt długo. Mają piętnaście lat, w karawanie od co najmniej roku nosiliby już własne noże. W karawanie... Kailean zawsze zastanawiała się, czy ciotka słyszy, co pojawia się w jej głosie, gdy mówi te słowa. W karawanie. Z miękkim przydechem, jakby płakała sylabami. – W karawanie jeździliby już własnym rydwanem, ciociu – powiedziała cicho. – Jeden by powoził, a drugi miał łuk. Pewnie Fen, bo lepiej strzela. W karawanie najpewniej byliby już zaręczeni, z wysokimi, smagłymi dziewuchami, przed którymi popisywaliby się powożeniem i celnością. W karawanie... Nie dokończyła, bo nie pierwszy raz jej rozmowa z ciotką wpadła w koleiny, których obie powinny unikać. W karawanie wszystko byłoby inaczej, wozy toczyłyby się przez step, roześmiani chłopcy śmigaliby w rydwanach, a dziewczęta flirtowałyby z nimi i uczyły się, jak być dobrymi żonami i matkami. Pędzone obok karawany stada muczałyby zgodnie,

wypełniając przestrzeń pieśnią o potędze i dobrobycie. W karawanie wszystkie wozy byłyby kolorowe, równina gładka, a paszy i wody – zawsze w bród. Wszystko tak piękne, jak piękne są wspomnienia kobiety, której karawana zatrzymała się ćwierć wieku temu. W jej wspomnieniach nie było miejsca na chłopców łamiących sobie karki w czasie jazdy rydwanem, nie było krwi spływającej po ostrzach kavayo w czasie międzyplemiennych starć, nie było porwań, rodzinnej wendety, kradzieży stad ani bratobójczych walk. Inaczej niż we wspomnieniach And’ewersa. Nie było nienawiści, zazdrości, pozostawiania krewniaków na pastwę losu, zdrad. Kailean czasem myślała, że każde z nich odziedziczyło inny zestaw wspomnień. Vee’ra dostała te dobre, a jej mąż te złe. Zamilkły na chwilę. Kailean, zapatrzona we wnętrze miseczki, bała się podnieść wzrok. Wszystko przez ten upał, pomyślała. Gdyby nie upał, lepiej panowałabym nad językiem. A było blisko, naprawdę blisko, o mało nie powiedziała: „W karawanie w sześciu wozach mieszkałoby dwa razy tyle osób, co tutaj”. Najpewniej w wozach Kalevenhów byliby także rodzice And’ewersa, może małżeństwo rodzeństwa jego i żony, bo rody chętnie wiązały się ze sobą nie tylko jednym związkiem. Byłoby o wiele więcej dzieci. – Ale w karawanie – podjęła po chwili – nie byłoby mnie, ciociu. I ominęłaby mnie ta zupa, a to już nazwałabym nieszczęściem. Błogosławiony język, w którym można wypowiedzieć takie proste kłamstewka. Oczy ciotki rozjaśniły się na chwilę. – Der’eko wrócił wczoraj – rzuciła. – Spotkałaś go już? Pokręciła głową. – Nie, ciociu, a wuj nawet słowem się nie zająknął, że pierworodnego ma w domu. Ktoś tu zasłużył na lanie. Odpowiedział jej cichy śmiech. – Nie ty jedna masz czasem ochotę, by to zrobić, Kailean. Ale on jest, jaki jest, mam nadzieję, że wreszcie się rozmówią z Pierwszym i przestaną na siebie patrzeć wilkiem.

Najstarszy syn wyjechał do Mandellen wbrew woli ojca, który uważał, że chłopak musi się jeszcze sporo nauczyć. Ale Der’eko wiedział swoje. Po pierwsze, w tym mieście-obozie żyło najwięcej Verdanno we wschodnich prowincjach. Po drugie, ta mała wioska, która z dnia na dzień obrosła tysiącami wozów, nieoczekiwanie stała się jednym z najważniejszych miast na pograniczu, bo taka ilość ludzi zwabiła na miejsce kupców i rzemieślników z całej okolicy. Kupcy przyjeżdżali po elementy końskiego wyposażenia, rzemieślnicy, żeby oferować to, czego Wozacy sami nie wyrabiali, jak na przykład gliniane dzbany czy szklane butelki. Po kilku latach w Mandellen, oprócz kilkudziesięciu tysięcy uciekinierów z Północnej Wyżyny, mieszkało już co najmniej dziesięć tysięcy innych ludzi. Miasto stało się prawdziwą metropolią, gdzie każdy kowal był na wagę złota. A And’ewers, choć się zarzekał, że jego synowie jeszcze nic nie umieją, dobrze wyuczył ich fachu. Der’eko błyskawicznie znalazł pracę, a gdy tylko za zaoszczędzone pieniądze kupił własne palenisko, ściągnął do miasta drugiego w kolejności brata – Ruk’herta. Kailean spodziewała się, że wkrótce jeden lub drugi zjawią się w Lithrew w towarzystwie jakiejś poważnej matrony, chcącej ocenić majątek rodziny i targować się o cenę za ciemnoskórą, migdałowooką ślicznotkę, która skradła jednemu z braci serce. Po części rozumiała obawy kowala. Gdyby wszyscy jego synowie chcieli się żenić, byłby zrujnowany. Siedmiu synów i trzy córki to nie najlepsze proporcje w plemieniu, gdzie za pannę młodą płaciło się końmi, bydłem i malowanymi wozami. Ale Der’eko przyjechał sam, inaczej ciotka poinformowałaby ją o tym od progu. Chyba nikt w rodzinie nie czekał tak na pierwsze wesele, jak ona. – Gdzie go teraz znajdę? – Pierwszego? Pewnie w sypialnym z resztą, którą bałamuci swoimi opowieściami o wielkim mieście. Ani się obejrzę, jak wszystkich tam ściągnie i zostaniemy tu tylko we dwoje, para starych głupców i sześć wozów. – Nie sądzę, ciociu. – Kailean zbyła obawy ciotki

machnięciem ręki. – Nawet jeżeli chłopcy wyjadą, to tylko po to, żeby wrócić z jakimś przychówkiem. Ani się obejrzysz, jak będziesz miała pełne ręce wnucząt. Chłopcy zawsze wracają do domu; to my, dziewczyny, odlatujemy i zakładamy gniazda gdzie indziej. Od strony wejścia dobiegło chrząknięcie. – Czyżbyś chciała nam o czymś powiedzieć, Kai? Tylko jedna osoba w rodzinie skracała jej imię na verdańską modłę. Odwróciła się do drzwi i zmierzyła wchodzącego spojrzeniem. – No proszę, nie dość, że wystrojony jak fircyk, to jeszcze podsłuchuje. Nie ciekawią cię opowieści starszego brata? Vee’ra uśmiechnęła się szeroko i wyciągnęła rękę do syna. – Witaj Eso’barze. Już z powrotem? Jak zakupy? – Dziesięć dużych kęsów alombeńskiej stali i trzydzieści małych, połowa alombeńskiej, połowa z Derc. Wóz ledwo dociągnął, ale daliśmy radę. Ja i konie. Ojciec powinien być zadowolony. A opowieści Dera z pewnością jeszcze będę miał okazję posłuchać. Już on o to zadba. – Eso’bar wszedł do kuchni i uściskał matkę. Trzeci w kolejności syn kowala odziedziczył urodę po Vee’rze. Gdy stali obok siebie, wyglądali jak para bliźniąt, które kaprys losu rozdzielił ćwiercią wieku. Te same rysy twarzy, ten sam wzrost, ta sama szczupła, pełna gracji budowa. Tylko że chłopak nosił się jak jeden z jeźdźców równin, workowate spodnie spięte ozdobnym pasem, wysokie buty, zielona, jedwabna koszula, do tego również zielona, haftowana kamizelka. Niektórzy z mężczyzn z jej czaardanu stroili się tak na wesela lub inne ważne okazje. Do tego włosy zaczesane w tył i przewiązane ozdobną tasiemką – zamiast zaplecione w tradycyjny warkocz. Tak ubierali się wojownicy z kilku przygranicznych plemion i moda ta rozprzestrzeniała się po wszystkich wschodnich prowincjach. Gdyby Eso’bar wskoczył w takim stroju na siodło i naciągnął kaptur na twarz, nikt nie domyśliłby się, że to Verdanno z dziada pradziada. Za każdym razem, gdy się widzieli, Kailean zastanawiała się,

jak wielką czuje pokusę, by to zrobić. Raz przyłapała go w stajni, stojącego przy Torynie i z nieodgadnioną miną gładzącego delikatnie koński grzbiet. Jeśli chciał spróbować, jeśli kusiła go jazda wierzchem, jej koń był jedynym koniem, jaki mógł go ponieść. Inne wierzchowce rodu nigdy nie miały siodła na grzbiecie. Szurnęła wtedy głośniej drzwiami, wyrywając go z transu. Nigdy nie rozmawiali na ten temat, ale od tamtego czasu przyglądała mu się uważniej. Jego zachowanie, sposób ubierania, fakt, że mówił w meekhu jak rodowity mieszkaniec Imperium, przestały być tylko młodzieńczymi fanaberiami. Jej przybrany kuzyn nosił w sobie jakąś zadrę, która kazała mu szukać... nie wiedziała czego. Chyba sama mieszkała z nimi zbyt długo, bo myśl, że mógłby zerwać z rodziną, wskoczyć na siodło i spróbować znaleźć sobie inne miejsce w życiu, jakoś nie chciała na dłużej zagościć w jej głowie. To tylko młodzieńcze wybryki, on ma dopiero osiemnaście lat, przejdzie mu – te słowa niczym cegły tworzyły mur, za którym kryła swój niepokój. No i rzecz jasna rozsądek podpowiadał oczywiste wyjaśnienie. Po odejściu najstarszych braci to właśnie Eso’bar najczęściej wyruszał z Lithrew, by handlować. Ciotka Vee’ra twierdziła, że ma do tego dryg, i Kailean nie mogła się z nią nie zgodzić. A że ubierał się i zachowywał jak tutejszy? W końcu to ułatwiało mu zakupy. Każdy kupiec zawsze ostrzej traktuje kogoś, kto ma na czole wypisane „obcy”. To rozumowanie, proste i logiczne, było kolejną cegłą w murze. I niepokój, który zawsze kiełkował w niej na widok trzeciego z synów And’ewersa, malał. Więc teraz też tylko uśmiechnęła się i uściskała kuzyna. – Zdarli z ciebie skórę? – zapytała. – Próbowali, ale się nie dałem. – Jego uśmiech był szeroki i szczery. – Sartay wie, że nie tylko on ma na sprzedaż dobre żelazo, więc nie próbował mnie za bardzo oszukać. Pociągnął nosem i zwrócił się do matki: – Mmm, co tak pachnie? Zamierzasz zadręczyć syna na śmierć? – Wóz rozładowany? Konie oporządzone?

– Matko... W tym „matko” było wszystko – łagodna kpina, czułość, żart. Oboje wiedzieli, że nie musiała pytać o tak oczywiste rzeczy, lecz – co Kailean odkryła, gdy tylko z nimi zamieszkała – Verdanno nigdy nie mówili o swoich uczuciach wprost. – Wiesz, gdzie są miski i łyżki, nie każ matce staruszce ci usługiwać. I lepiej się pospiesz. – O? A dlaczego? Widzę wielki gar. – A ja słyszę, że bliźniaki już nie pracują. Uprzątnięcie kuźni zajmie im kilka minut, a dotarcie do kuchni trzy uderzenia serca. Za kwadrans zniknie połowa zupy. Albo i więcej. Kailean szybko dopiła resztę ze swojej miski i bez szczególnych wyrzutów sumienia dolała sobie drugą porcję, wymieniając tylko porozumiewawczy uśmiech z Eso’barem. Bliźniacy mieli po piętnaście lat i wciąż rośli. A to znaczyło, że kiedy nie pracowali lub nie spali, szukali czegoś do jedzenia. Była gotowa założyć się o własnego konia, że zapachy rozchodzące się z kuchni skróciły pracę nad nożami o dobre pół godziny. I o to, że gdy bracia rozgoszczą się już w kuchni, ciotka Vee’ra będzie zmuszona do ugotowania dokładki dla reszty rodziny. Siorbiąc zupę, musiała zgodzić się z Aandursem. Gdyby kowalowa chciała przyjąć posadę w jego zajeździe, usłyszano by o nim w promieniu stu mil. Albo i dalej. —— • —— Wychodząc z kuchni, minęła się z bliźniakami. Omal jej nie stratowali. Uśmiechnęła się i ruszyła w stronę trzeciego wozu. Jeśli ciotka miała rację, to tam Der’eko przechwalał się opowieściami o swoim życiu w mieście. W porównaniu z Mandellen takie Lithrew wyglądało jak przysiółek. Ale dla całej rodziny było od kilku lat domem. Podobnie jak dla niej. Mimo że jeden czy drugi głupiec mógł powarkiwać pod nosem na to, że rodowita Meekhanka mieszka z Verdanno, to ogromna większość mieszkańców miasteczka pilnowała swojego nosa, wychodząc z założenia, że jeśli dziewczyna się nie skarży, to krzywdy nikt jej nie robi. To była taka... Kailean wiele razy próbowała znaleźć na

to określenie – surowa, pograniczna mądrość, biorąca początek z nieustannego zagrożenia ze strony wschodniego sąsiada. Rób co chcesz, żyj jak potrafisz, bylebyś w czasie napadu walczył po właściwej stronie. Jeśli kobieta chciała jeździć konno i strzelać z łuku – proszę bardzo, jeśli chciała machać szablą – nie ma przeszkód. Byleby nie machała nam przed nosem. Na pograniczu Wielkich Stepów żyło się po prostu inaczej, wiele miejscowych plemion nie tylko nie zabraniało dziewczętom udziału w potyczkach, ale wręcz zachęcało je do nauki łuku i szabli. W trakcie szybkich jak mgnienie oka starć lekkiej jazdy o wygranej lub porażce mógł zadecydować każdy jeździec, mogła mieć znaczenie każda wypuszczona strzała. Verdanno myśleli podobnie, to u nich Kailean nauczyła się walczyć bronią białą i wyszlifowała umiejętności łucznicze. Była ciekawa, jak to wygląda w mieście, w którym to Meekhańczycy są mniejszością. Podeszła pod otwarte okno i stanęła, żeby posłuchać. Dla samej przyjemności słuchania, bo Der’eko miał głos, którym mógł uwieść każdą kobietę i oczarować każdego mężczyznę. Niski, głęboki, pobrzmiewający wewnętrzną siłą. Tak musiał mówić jego ojciec w młodych latach, choć teraz rzadko odzywał się inaczej niż stłumionym szeptem. Stała przez chwilę, zasłuchana, jednak nie widząc rozmawiających, rozumiała tylko co drugie słowo. Verdanno posługiwali się trzema językami, lub jak ktoś kiedyś stwierdził, jednym podzielonym na trzy części. Anaho’la, anaho i av’anaho. Mowa niska, mowa i wyższa mowa. Pierwsza pochodziła wprost od języka składającego się z gestów i okrzyków, jakim Wozacy porozumiewali się w czasie wędrówek. Gdy równiną suną setki wozów, słychać skrzypienie tysięcy kół, bydło ryczy, w wozie hałasują dzieci, a cała kolumna ma utrzymać szyk, to woźnice muszą się dogadywać bez konieczności zatrzymywania wozów i zdzierania sobie gardła. Język ciała, uniesienie ręki, zaciśnięta, otwarta dłoń, symbole rysowane w powietrzu, tworzyły z początku prosty, potem coraz bardziej wyrafinowany sposób ich porozumiewania się. Co najdziwniejsze, gdy wozy przestały już

jeździć po równinach, język ten nie zanikł, lecz rozwinął się i stał symbolem rozpoznawczym Verdanno, ich sposobem na podkreślenie własnej odmienności. Zastępował anaho, czyli zwykłą mowę, w sytuacjach, gdy słowa nie powinny lub nie mogły zostać wypowiedziane. Naturalna wśród Wozaków niechęć do mówienia o pewnych sprawach, zwłaszcza uczuciach i emocjach, spowodowała, że mowa niska rozkwitała. Dziewczyna prędzej dotknie dwoma palcami ust i serca, niż powie chłopcu „kocham cię”. W równie naturalny sposób anaho’la i anaho zrodziły z siebie av’anaho – wysoką mowę, język poetów, bajarzy i tkaczy opowieści. Język, w którym wstydliwe, niechętnie używane słowa znalazły swoje odbicie w gestach. Opowieści snute za pomocą av’anaho wymagały szeroko otwartych oczu i uszu. Kailean poznała wszystkie trzy języki, ceniła niską mowę za szybkość i zwięzłość przekazu, lubiła melodyjny, śpiewny anaho, a av’anaho wprost uwielbiała. Żaden inny język na świecie nie nadawał się do snucia opowieści tak jak ten. – A co potem? To była chyba Nee’wa, średnia z sióstr. – Potem... na wschód... aż po... I gdy... będzie... a potem nadejdzie dzień i... Ktoś westchnął. A Kailean zaczęła liczyć: bliźniacy opróżniali gar zupy, Trzeci zapewne z nich tam pokpiwał. Drugi został w mieście, więc Der’eko czarował dziewczyny i Det’mona z Mer’danarem. Trzy na trzech, pora polepszyć proporcje. Otworzyła drzwi jednym szarpnięciem i opowieść urwała się, jak uciął. Sześć twarzy obróciło się w jej stronę i przez chwilę miała wrażenie, że wtargnęła na jakieś sekretne spotkanie. Trwało to krócej niż mgnienie oka, lecz wyraźnie widziała, że w pierwszej chwili nie poznali jej, patrzyli, jakby w drzwiach stanęła obca osoba. A potem Key’la pisnęła dziko i rzuciła się jej z krzykiem na szyję. – Ty paskudo! Czemu dopiero teraz? Czaardan jest w mieście od przedwczoraj! Ile czasu można czekać!

Kailean omal nie wypadła z wozu, więc najpierw złapała za odrzwia, a potem powoli, z dziewczynką wciąż uczepioną karku, weszła do środka. Det’mon się zaśmiał, pomógł jej wejść i nagle znalazła się w kręgu obejmujących ramion i poklepujących rąk. Ktoś dotknął grzbietem dłoni jej policzka. – Witaj. Kolejne dotknięcie, i jeszcze jedno, i jeszcze. – Witaj. Witaj. Witaj. Witaj. Powitanie w wysokiej mowie, zarezerwowane dla najbliższych krewnych. Witaj, cieszę się, tęskniłem, brakowało mi ciebie – jeden gest i tyle znaczeń. Nareszcie poczuła się jak w domu. Najmłodsza kuzynka ważyła sporo jak na swoje osiem lat, ale najwyraźniej nie zamierzała jej za szybko puścić. Kailean rozejrzała się demonstracyjnie wokół. – Widzieliście Key’lę? Podobno miała tu być. Det’mon i Mer’danar wymienili spojrzenia. – Nie, wyszła rano i gdzieś znikła. Właśnie mieliśmy zacząć szukać. Dziewczyny? – Nieeee... – Nee’wa uśmiechała się szeroko. – Tylko się odwróciłam i już jej nie było. Znowu się gdzieś schowała. Ana’we? – Hej! – Najmłodsza Key’la zamajtała nogami. – Ja tu jestem! Pierwsza córka And’ewersa, najpoważniejsza z całego rodzeństwa, pokręciła tylko głową, z cieniem uśmiechu w ciemnych oczach. – Heeej! Tu wiszę! – Dziwne... – Mimo drętwiejącego karku, Kailean podniosła rękę i podrapała się po głowie. – Mogłabym przysiąc, że ją słyszę. Ale nie, przecież dobrze wychowana dziewczyna przywitałaby się ze mną jak należy. – Dobrze wychowana kuzynka nie... heh... nie kazałaby mi czekać dwa dni... ufff, zanim się zjawi... – Key’la podciągnęła się wyżej i wreszcie oplotła ją nogami w pasie, ucisk na szyi zelżał. Kailean spojrzała z bliska na zaczerwienioną z wysiłku buzię.

– Ojej. Przyczepiłaś się teraz, czy przyniosłam cię ze Stepów? Zaśmiali się wszyscy, nawet Key’la. – Witaj w domu, Kailean – powiedziała wreszcie. Dotknęła jej policzka. W wozie sypialnym znajdowało się kilka łóżek. Łóżek wozackich, czyli drewnianych ram, na których rozpięto plecionkę z końskiego włosia i położono cienki materac. Mogłaby w każdej ręce unieść trzy podobne meble. Teraz większość z nich postawiono pionowo pod ścianą, żeby zrobić miejsce dla Der’eka i jego słuchaczy. Okna były przymknięte, tworząc nastrojowy półmrok. – No, no, Pierwszy, widzę, że postanowiłeś poczarować rodzinę opowieścią o wielkim mieście, gdzie żyje trzydzieści tysięcy Verdanno. Złaź, Key. – Kailean postawiła małą na podłodze. – Sześćdziesiąt tysięcy, kuzynko. Już sześćdziesiąt. – Najstarszy spojrzał na nią bez uśmiechu, dziwnie poważny i skupiony. Na niewidoczny znak reszta rodziny zasiadła w półokręgu wprost na podłodze. Ona nie, Pierwszy był od niej wyższy o głowę, więc na razie wolała stać. – A skąd się tam wzięło tylu ludzi, hę? Po raz pierwszy się uśmiechnął, leciutko, samymi kącikami ust. I zrozumiała, jaki jest spięty, nie tyle patrzył na nią, ile mierzył wzrokiem, jakby zastanawiał się... – nagle to do niej dotarło – jakby się zastanawiał, ile i czy cokolwiek usłyszała z jego opowieści. – Powiedziałbym ci, ale mamy tu dziecko. – Uśmiech się nie zmienił. – Hej! – Key’la poruszyła się niespokojnie. – My wiemy, że ty wiesz, że dzieci przynosi nocą biała klacz i zostawia je pod wozem rodziców. – Nee’wa potarmosiła małej włosy. – Tylko że do Mandellen musiałby co noc przybiegać wielki tabun białych klaczy. – Det’mon chyba się uśmiechał, wyczuła to w jego głosie, ale go nie widziała, nie spuszczając oczu z Pierwszego. – Nikt w całym mieście nie mógłby spać.

– Ale te klacze biegają ciszej, niż sunie wieczorna mgła, nie powinny nikomu przeszkadzać... – To była znów Nee’wa. – Przestańcie! Wiem, że dzieci biorą się z brzucha mamy! Ktoś dostał kuksańca, ktoś zachichotał. Kailean nie odrywała oczu od twarzy Der’eko. – Pięknie opowiadałeś – mruknęła. – Szkoda, że nie widziałam dokładnie. – Takie tam bajędy dla dzieci. Dla pokrzepienia wygnańców. – Więc się pewnie przydadzą. Tu jest pełno wygnańców. Ostatnia wojna stworzyła ich setki tysięcy. Niektórzy wrośli już w nowe ziemie. – Tak. Niektórych nawet zmuszono do tego siłą. I prawami. Meekhańskimi – dodał, wyciągając palec w jej stronę. Zmarszczyła brwi, bardziej zaskoczona niż obrażona tym gestem, w rodzinie od dawna nikt nie wspominał, że nie jest arb’verdanno – urodzona na wozie. Dla wszystkich była kuzynką, mimo jasnych włosów, zielonych oczu i bladej cery. Ale rozmawiali w wysokiej mowie, więc wiedziała, że nie chciał jej obrazić, tylko podkreślić oczywisty fakt, że Meekhan nie jest jego ojczyzną. – Tak, Der. Prawa. Pokaż mi dowolne królestwo, które nie opiera się na prawach. Nawet Se-kohlandczycy je mają. A może inaczej – uśmiechnęła się tak jak on, samymi wargami – oni mają królestwo, bo mają prawa. Rozumiesz? – A my straciliśmy swoje, bo nie mieliśmy praw? Płynnie przeszedł na meekh, jakby nie chciał kalać wysokiej mowy zwykłą kłótnią. – My? Kto, my? Zapytaj ojca... – Też zmieniła język. – A po co? Znam jego opowieści. – Więc jakie królestwo stracili ci, którzy nie uznawali żadnych granic ani władzy nad sobą? Królewska karawana była królewska tylko z nazwy, bo króla nie słuchano nawet na własnym wozie. Koczownicy miażdżyli obozy jeden po drugim, bo każdy z nich walczył za siebie. Pamiętasz opowieść o karawanach Lantayo i Kerw? Gdy ci pierwsi walczyli na śmierć i życie z potężnym zagonem, gdy ich obóz odpierał szturm za

szturmem, ci drudzy minęli pole bitwy ledwo o dziesięć mil i pojechali dalej. Dwa plemiona, które nie potrafiły zapomnieć o dawnych waśniach i oba zostały pokonane. Kto nie szanuje własnych praw i nie słucha własnego króla, będzie musiał pokłonić się cudzym prawom i będzie służył jako niewolnik u obcych. Tak mówi Genno Laskolnyk, jeśli nie wiesz. – Tak. Jako niewolnik. Dobre określenie, Kailean. Och, w meekhu też można oddać wiele znaczeń samą intonacją. Nabrała tchu i powoli wypuściła powietrze, rozluźniając napięte mięśnie. To upał, pomyślała, to przez ten cholerny upał. Gadamy, co nam ślina na język przyniesie, a w taki upał łatwiej się kłócić, niż być miłym. Po prostu człowiek chce wyrzucić z siebie zmęczenie i otępienie, chce wyżyć się na kimś za pot zalewający oczy i ubranie lepiące się do pleców, a nic nie pomaga na to lepiej niż kilka ostrych słów. Na chwilę się zapominamy, a potem miesiącami liżemy rany. – Zmieniłeś się, Der – przeszła z powrotem na wyższą mowę. – Miasto cię odmieniło. Ciekawe, czy kiedy kładł dłoń na mieczu, wiedział, że nazwą go venhorrem. Ja też kiedyś mogłam odwrócić się do ciebie plecami. Wyższa mowa – to również aluzje i skróty. Mowa ciała i gesty. Można jednym zdaniem wyrazić to, na co w meekhu potrzeba trzy razy więcej słów. „Gdy kładł rękę na mieczu”. Dla Wozaków był tylko jeden człowiek, do którego mogły odnosić się te słowa – Genno Laskolnyk. Venhorrem nazywano każdego zamieszanego w handel niewolnikami. Niewiele było gorszych obelg na Wschodzie. „Mogłam się odwrócić plecami” – ufałam, że mnie nie zranisz, a właśnie to zrobiłeś. Coś, co nie przeszłoby jej przez gardło w meekhu czy anaho, dało się wyrazić kilkoma gestami. – Nie mówiłem o twoim kha-darze. – W jego ustach i gestach wysoka mowa nabierała głębi. Zamiast słowa „twoim”, wyciągnął przed siebie otwartą prawą dłoń: jesteś mi bliska, szanuję cię, przepraszam za poprzednie. A mówiąc „kha-darze”, lewą dłoń zacisnął i dotknął nią serca, gest zrozumiały w każdym języku. – A o kim, bracie?

Meekh wdarł się między nich brutalnie i ze swoją oszczędną, niemal wojskową formą zdawał się tylko cieniem prawdziwego języka. Żadnych dodatkowych ukrytych w mowie ciała znaczeń, tylko krótkie, konkretne jak nóż przyłożony do boku pytanie. – Witaj, Eso’barze. – Der’eko odwrócił się w stronę drzwi. – Dawno cię nie widziałem. On też przeszedł na meekh i Kailean, nawet po krótkim kontakcie z av’anaho, miała wrażenie, że nagle przestała rozumieć połowę rozmowy. Choć biorąc pod uwagę, że stali całkowicie nieruchomo, aby nie zdradziło ich najmniejsze drgnięcie... Dodatkowe gesty nie były tu potrzebne. – Nie tak dawno, ledwo pół roku minęło, kiedy ostatni raz raczyłeś odwiedzić rodzinę. – Taaak. – Przeciągnięte, jakby towarzyszył mu najgłębszy namysł „tak”, też potrafiło wiele powiedzieć. – A jednak ledwo cię poznałem. I tu było ostrze. „Ledwo cię poznałem” – zmieniłeś się, wyglądasz jak obcy. Jesteś obcy, bracie. Eso’bar uśmiechnął się, jakby obelga nie dotyczyła jego. – Ja ciebie również. Pamiętam, jak wyjeżdżałeś z gębą pełną opowieści o ciężkiej pracy i pieniądzach, które przyślesz. Ile to czasu minęło? Półtora roku? Jeśli przywiozłeś pieniądze, bardzo się ucieszymy, ale jeśli liczysz, że tak jak Ruk’hert zostawię tu wszystko i wyjadę z tobą... Przykro mi, nic z tego. – Taaak. – Kolejne udające namysł „tak”, któremu towarzyszyło lekkie wzruszenie ramion. Lekceważenie i obojętność. – Ciekawy pomysł, zabrać cię do miasta. Musiałbym się wiele natłumaczyć, ale pewnie w końcu by zrozumieli. – Cóż takiego by zrozumieli? – Nic, nic. Nie ty jeden odszedłeś od praw karawany. Uniesienie brwi Eso’bara było równie lekceważące. – Prawa czegoś, czego nie ma? Prawa, które zaprowadziły nas tutaj? Dziwne, kłaniacie się im, niemal czcicie, a jednocześnie narzekacie na sytuację, w jakiej się przez nie znaleźliście. Eso’bar naprawdę mówił w meekhu najlepiej z całej rodziny. Potrafił być w nim niemal tak obraźliwy, jak brat.

– Wy? Dziwne, jeszcze niedawno mówiłeś „my”. – Och, nadal mówię „my”. – Trzeci zatoczył ręką koło. – My, nasza rodzina, nasze konie, nasz dom. A ty, bracie, kogo masz na myśli, kiedy mówisz „my”? – Nas. Wszystkich urodzonych na wozie, wszystkich wygnańców. – Och, świetnie. Aleja nie urodziłem się na wozie, tylko – poklepał ręką ścianę – w domu bez kół. Tak samo jak ty. Jak my wszyscy. Der’eko uśmiechnął się ironicznie. – Wiesz, braciszku, to tylko takie określenie. Dla Verdanno, którzy nie zapomnieli, skąd pochodzą. – Albo wyroili sobie jakieś mrzonki. Kailean wodziła wzrokiem od jednego do drugiego. Byli Verdanno, żaden nie wyparłby się swojej krwi, lecz jednocześnie całkowicie się różnili. Młodszy zachwycał odziedziczoną po matce urodą, delikatnymi rysami i kocią gibkością, starszy budził respekt wzrostem i szerokimi barkami; przypominał And’ewersa z czasów młodości. Ale o wiele skuteczniej bracia podkreślali odmienność ubiorem. Eso’bar nosił się jak mieszkaniec pogranicza, Der’eko odwoływał się do swoich korzeni każdym szczegółem stroju. Skórzane spodnie, szeroki pas, skórzana kamizelka wyszywana w motyw pędzących koni, na nadgarstkach bransolety z polerowanego rogu, warkocz starannie spleciony i nasmarowany tłuszczem. Buty na miękkiej podeszwie. Swój kavayo nosił zgodnie z tradycją na plecach, na wysokości krzyża, z rękojeścią skierowaną w bok. Kailean mogła się założyć, że nawet pół wieku temu Verdanno nie ubierali się tak po wozacku, jak on teraz. Nie mówiąc o tym, że w tej całej skórze musiało mu być strasznie gorąco. – Jedni marzą, żeby znów być sobą, inni, żeby zostać kimś innym, Eso’barze. To tak, jakby ogier próbował zostać wołem. Powodzenia. – Ech, błagam cię, Pierwszy, nie sil mi się tu na niezgrabne porównania. To nie ja porzuciłem rodzinę dla jakichś mrzonek. Bywam w miastach, widuję to i owo. Te wozy ustawione jak

karawana rozłożona w obóz, te uliczki między nimi, te stada koni, które pasą się wokół. Kto żyje marzeniami? Po co wokół miast te tabuny, skoro konie można zaprząc do wozów raz na kilka lat, a i tak mało kto korzysta z tego prawa? Po co robi się w miastach rydwany, takie, jakim zajechałeś dziś do domu? – Eso’bar oparł się o framugę i uśmiechnął złośliwie. – Te, co to krzyczą wprost, że są wozami bojowymi, mają miejsce na woźnicę i łucznika, uchwyty na kołczany i oszczepy, i możliwość opancerzenia burt. Mrzonki, braciszku, mrzonki i marzenia małych dzieci. A może inaczej, mrzonki i marzenia starców, którymi zaraziły się małe dzieci. Zamierzacie znów posłać rydwany przeciw kawalerii? Koła przeciw kopytom? Byle dziura w ziemi, nad którą koń przeskoczy, zatrzyma najlepszy wóz. Najsilniejsza para koni, ciągnąc rydwan, nie pobiegnie tak szybko, jak chorowita chabeta z jeźdźcem na grzbiecie. Ciągle o tym zapominacie? – A jednak w czasie podboju Se-kohlandczycy nieraz przegrywali z naszymi woźnicami. – Tak, słyszałem. Nie tylko od ojca. Bitwa pod GewyTo i Anmadereth. Cztery tysiące rydwanów przeciw sześciu tysiącom konnych. Tylko że każdy ci powie, że myśmy tych bitew nie wygrali, lecz po prostu zmusiliśmy koczowników do ucieczki, bo gdy zrozumieli, że nas nie złamią, wycofali się. A rydwany nie mogły ich ścigać i rozbić. Takie nasze małe zwycięstwa... – Teraz mówisz „my”? Eso’bar założył ręce na piersi. – Nie obrazisz mnie tym, Der. Widzę, jak przyjeżdżasz tu od czasu do czasu, wielki pan z miasta na pięknym rydwanie, i czarujesz resztę. Widzę, co się dzieje z Det’monem i Mer’danarem – uniósł dłoń – nie odzywajcie się, młodzi, gdy starszy brat mówi. Widzę, co chodzi po głowach bliźniakom, gdy wykuwają swoje kavayo. Nosisz symbol? – Jaki symbol? – Dobrze wiesz jaki. Mówiłem ci już, jeżdżę po okolicy, wstępuję też do obozów. Coraz częściej widuję smarkaczy noszących na szyi ośmioszprychowe koło. Szaleją wokół miast na

rydwanach, udają, że walczą z konnicą, śnią na jawie o wojennej chwale. Ale my, Wozacy Verdanno, spętani głupim zwyczajem, zawsze będziemy przegrywać swoje wojny, bo czasy małych narodów się skończyły. Meekhańczycy, Se-kohlandczycy, pewnie jeszcze inni odkryli to już dawno, braciszku: nastał czas imperiów, wielkich, silnych i potężnych. Nasza wyżyna i tak za długo była na uboczu. Inni już dawno odkryli prawdę, której wy nie dostrzegacie. Zapadła cisza. Pierwszy zwlekał z zadaniem oczywistego pytania. Zamiast tego stanął w lekkim rozkroku, przechylił głowę, zmierzył brata wzrokiem. – Jaką? Jakąż to prawdą walnie nas po oczach mój młodszy brat? – Że z siodła widać więcej niż zza końskiego zadu. – Eso’bar odwrócił się na pięcie i wyszedł. Na dłuższą chwilę zapadła cisza. – Zawsze tak jest. – Key’la poruszyła się niecierpliwie. – Zawsze się kłócicie, a potem Trzeci ucieka. Ostatnio też tak było. Tak samo jak z ojcem. Wrzeszczą na siebie i syczą niczym dwa zdziczałe koty, a potem jeden wali w kuźni młotem jak wściekły, a drugi znika gdzieś na cały dzień. – Mówiłem ojcu, niech przyjedzie z rodziną do Mandellen, tam, w obozie, między swoimi, Eso’bar szybko zapomni o tych głupotach. Tutaj... – Pierwszy pokręcił głową i co Kailean trochę zaskoczyło, wyglądał na naprawdę zmartwionego. – Tu prędzej czy później złamie Obietnicę. Mówił teraz w anaho, ale i tak nie potrzebował dodatkowych gestów. Dla Verdanno istniała tylko jedna Obietnica. Ta, którą złożyli Laal Szarowłosej. Że nigdy nie będą jeździć na końskim grzbiecie. – A w obozach to się nie zdarza? – wtrąciła. – Nigdy? – Zdarza, kuzynko, zdarza. Niektórym ciasno w rodzinnych wozach, myślą o zasadzeniu domu w ziemi, są też tacy, którym nie w smak bycie gościem, więc chcą stać się Meekhańczykami. – Czy to źle? – Hm, cały świat pełen Meekhańczyków? Jedne prawa i

obyczaje, jedna religia. Naprawdę tego byś chciała? – Wiesz, że nie o to mi chodzi, Pierwszy. Pytam, czy to źle, że ktoś szuka własnej drogi? Innej niż droga ojców i dziadów. – No – wtrąciła Nee’wa – i matków, i babków, dodaj jeszcze. Gadacie, jakbyście z rydwanu wypadli, a wszystko, jak zwykle, przez dziewczynę. Córkę młynarza z Lewwen. Eso’bar jeździ do niej od roku... No, co? Co mnie trącasz, Pierwsza? Wielka mi tajemnica! Dziewczyna jest Meekhanką, jak Kailean, jasne włosy, niebieskie ślepka. Zbałamuciła go, i tyle. Teraz po mąkę jeździłby co trzy dni i żrą się o to z ojcem co chwilę. I właśnie dla niej Trzeci byłby gotów wskoczyć na siodło, założę się, o co chcecie. Kailean pierwszy raz o tym słyszała, a sądząc ze spojrzeń, jakim obrzucili Nee’wę pozostali, dla reszty też była to nowina. Może z wyjątkiem Ana’we, która wbijała w siostrę wściekłe spojrzenie. – Już nigdy więcej nic ci nie powiem. – Nie powiem, nie powiem. Trzymałabyś język za zębami, a oni by się tu zaraz nożami cięli. Niech Pierwszy przywiezie z Mandellen jakąś ślicznotkę, a Eso’bar raz-dwa wróci do rodziny. Dziewczyny są tam chyba ładne, co Der? – Nie wiem. Ale w porównaniu z tobą, Druga, na pewno mają krótsze języki. Nee’wa posłała mu dwa krótkie gesty w niższej mowie. „Głupiec” i „tępy wół”. Uśmiechnął się i rzucił w av’anaho: – Pyskata koza – z gestem oznaczającym „ulubiona”. Fuknęła i demonstracyjnie odwróciła się plecami. Kailean tylko się uśmiechnęła. Nee’wa kończyła w tym roku czternaście lat i większość jej myśli krążyła wokół chłopców, dziewczyn i kontaktów między nimi, a ponieważ z Wozaków wokół miała tylko braci, zaczynało się to robić irytujące. Ale może dzięki temu trafiła w sedno. Może o to chodziło – Eso’bar zadurzył się niezbyt mądrze i starał się przypodobać wybrance i jej rodzinie. Na przeszkodzie takiemu związkowi nie stawałyby majątki rodzin, ale pochodzenie. Niewielu rodowitych mieszkańców

Imperium zdecydowałoby się wydać córkę za Verdanno. Ale jeśliby to dobrze rozegrać... Przez chwilę rozważała, jakby to było wprowadzić do rodziny jeszcze jedną Meekhankę. Fen’doryn zajrzał nagle do wnętrza wozu. – Coście zrobili Trzeciemu? Wpadł do kuchni z taką miną, że czym prędzej się stamtąd wynieśliśmy. – Jak zwykle – mruknęła odwrócona plecami Nee’wa – kłócą się o byle co, a potem jeden warczy, a drugi idzie się wypłakać matce. – Twój kha-dar tu jest. – Gen’doryn pojawił się w drzwiach i spojrzał na Kailean. – Z ojcem rozmawia. W kuźni. Wymienili z Pierwszym zaskoczone spojrzenia. Laskolnyk rzadko odwiedzał kowala, sama nie wiedziała dlaczego, więc jeśli wybrał się tu, zamiast popijać zimne piwo, sprawa musiała być poważna. Der’eko zmarszczył brwi, poruszył ramionami. – Wiesz coś o tym, Kailean? – Pierwsze słyszę. W ogóle mi nie wspominał, że zamierza się tu wybrać. – Chcesz się dowiedzieć, po co przyszedł? – Miałabym podsłuchiwać własnego kha-dara? – Zrobiła oburzoną minę i zaraz uśmiechnęła się szeroko. – Z największą przyjemnością. – Reszta tu zostaje – zadecydował. – Jak się cała rodzina zacznie tłoczyć pod ścianą, to na pewno się zorientują. Od wschodu czy od południa? – Od południa. Wejście jest naprzeciw, będzie lepiej widać. – Dobrze. —— • —— Plecione z wikliny ściany kuźni miały zapewnić przepływ powietrza, ale też wystarczyło rozchylić lekko kilka gałązek, żeby móc zajrzeć do środka. Laskolnyk ubrał się jak na zwykłą wizytę. Koszula, spodnie, pas. Nawet miecza nie zabrał. Kailean też chodziła bez szabli. Było za gorąco, żeby taskać ze sobą żelazo, a zresztą Lithrew to Lithrew. Dom i tyle. Mężczyzna stanął teraz przy dużym kowadle i zamyślony, patrzył na zestaw narzędzi leżących obok. Wziął wreszcie mały

młotek i zaczął z bliska oglądać jego główkę. And’ewers zajęty był rozgrzebywaniem wystygłych już popiołów paleniska. Odwrócony tyłem do kha-dara, wyglądał na całkowicie pochłoniętego tą czynnością. – Jutro – mruknął wreszcie. – Dopiero rozładowałem wóz ze stalą. Zresztą dziś mam w domu Pierwszego, to nie jest dobry czas na taką robotę. – Wiem. – Laskolnyk w zamyśleniu stuknął małym młotkiem w kowadło. – Widziałem rydwan. Tylko tyle, a kowal jakby skamieniał, napiął mięśnie przedramion, żelazny hak zazgrzytał o ruszt paleniska. – To nic nie znaczy – powiedział po krótkim milczeniu. – Wielu młodych jeździ teraz w ten sposób. Rydwan jest szybszy niż wóz i nie potrzebuje pozwolenia. – Tak. Choć z tego, co wiem, wóz handlowy też nie potrzebuje pozwolenia. – Ale jest powolny. Wóz będzie się toczył cały dzień, a rydwan dojedzie w dwie-trzy godziny i koń nawet się nie zgrzeje. Tylko o to chodzi. Młotek uderzył o kowadło, główka podskoczyła i zaraz znów opadła, wykonując serię coraz szybszych uderzeń, wypełniających kuźnię śpiewnym dźwiękiem. Laskolnyk wydawał się niemal zahipnotyzowany, bo ani na moment nie oderwał wzroku od narzędzia. – Cena żelaza i stali skoczyła – mruknął wreszcie. – I to bardzo. – I komu to mówisz, generale? To tak jakbyś murarzowi chciał oznajmić najnowsze wieści o cenie cegieł albo wapna. Wiem, jak podrożało żelazo. – A jak poszły w górę dębowe deski? I wołowe skóry? I owies? I cięciwy do łuków i kusz? I groty strzał, bełtów i oszczepów? – Gdyby żelazo podrożało, a groty poszły w dół, mielibyśmy o czym gadać. To byłoby dziwaczne i niezrozumiałe zjawisko, nad którym głowiliby się możni i kupcy. Ale tak? Co w tym dziwnego? And’ewers zakończył grzebanie w palenisku i zajął się

przeglądem wiszących obok narzędzi. Nadal nie odwracał się do gościa. Przycupnięta pod ścianą Kailean miała tylko nadzieję, że cień padający z szerokiego dachu dostatecznie kryje zarys jej sylwetki. Niby nic takiego się nie działo, kowal i kha-dar toczyli banalną rozmowę o cenach tego i owego. Mimo wszystko coś jej mówiło, że jeśli ich odkryją, Laskolnyk będzie bardzo niezadowolony. Der’eko klęczał obok, niemal przyklejony do ściany. – Dąb, sosna, jesion, lipa, cedr. Nigdy jeszcze tyle drewna nie jechało przez Stepy. To nie są pojedyncze karawany, ale całe ciągi karawan. Z zachodnich i północnych prowincji przyjeżdżają tu wozy wyładowane różnymi gatunkami drewna i wyobraź sobie, przyjacielu, cena wciąż idzie w górę. – Laskolnyk skończył zabawę młotkiem i sięgnął po ciężkie szczypce. Otworzył je i zamknął kilka razy, jakby podziwiając dokładność wykonania. Poznasz rzemieślnika po jego narzędziach, tak zawsze powtarzał, i w tej chwili wyglądał, jakby zamierzał ocenić And’ewersa na podstawie jakości sprzętu w kuźni. Zdawało się, że całą uwagę poświęca kleszczom. – Co to właściwie obchodzi kha-dara jakiegoś małego czaardanu? – Kowal pochylił się i zaczął majstrować przy miechu. – Większy ruch na Stepach to więcej kłopotów. Bandyci już zauważyli, że pojawiło się więcej karawan, zresztą nie tylko oni. – Kleszcze trzymane przez Laskolnyka otworzyły się i zamknęły niemal bezgłośnie. – Koczownicy też patrzą na nie łakomie. – Żeby trzymać z daleka bandytów, są najemni strażnicy, a żeby trzymać z daleka Se-kohlandczyków, jest wojsko. A wolne czaardany są od jednego i drugiego, jak słyszałem. – And’ewers poruszył miechem, wzbijając lekki obłok popiołu. – Wojsko i wolne czaardany mogą nie wystarczyć. – A dlaczego? Och, nie dało się tego pytania zadać bardziej neutralnym tonem. Równie dobrze kowal mógłby wywrzeszczeć: „Wiem, o co ci chodzi, ale i tak ze mnie tego nie wyciągniesz”. Rozmawiający nadal unikali swojego wzroku. Jakby prowadzili dialog z

powietrzem. – Te kilka pułków, które przybyły ostatnio na Wschód, to tylko demonstracja. – Kha-dar odłożył kleszcze i sięgnął po małą nadstawkę, służącą do wykuwania grotów. – Mają być tak widoczne, jak się da, ale otrzymały rozkaz wycofania się na zachód, jeśli przyjdzie co do czego. Imperium nie pozwoli się wciągnąć w wojnę, nie będzie kowadłem, na którym następca Yawenyra wykuje na nowo jedność swojego królestwa. Jeżeli, rzecz jasna, ten stary sukinsyn wreszcie umrze. A jeśli sprawy potoczą się źle, oddamy wschodnie prowincje, zamkniemy się w twierdzach i przyjmiemy walną bitwę w głębi kraju, na naszych warunkach. Nie popełnimy tych samych błędów co trzydzieści lat temu. Jak na dowódcę wolnego czaardanu kha-dar znakomicie orientował się w planach imperialnej armii. – I zostawicie nasze obozy na pastwę koczowników? – Kowal wyprostował się po raz pierwszy i spojrzał na Laskolnyka. Ciemną twarz miał gładką i spokojną, jakby rozmawiali o pogodzie, ale Kailean wiedziała, że wewnątrz wrze. To nie była zwykła rozmowa o cenach żelaza i taktyce wojskowej. – Ale waszych obozów już nie będzie. – Nadstawka powędrowała na miejsce i kha-dar zmierzył się wzrokiem z And’ewersem. – I właśnie ten ich brak stanie się zapewne przyczyną wojny. Coś brzęknęło i zatańczyło na kowadle. Małe stalowe kółko z ośmioma szprychami wirowało chwilę, zanim spadło i potoczyło się w kąt. – Cena koni pociągowych poszybowała w górę już w zeszłym roku, z ośmiu orgów na dwadzieścia – głos Laskolnyka był spokojny i cichy. – I to właśnie zwróciło uwagę pewnych... rozumnych ludzi, którym płaci się za to, żeby uważali na takie właśnie rzeczy. Dlaczego – zapytali się – dlaczego na ziemiach, na których żyje prawie ćwierć miliona Wozaków, hodujących najlepsze konie pociągowe na świecie, nagle nie można kupić przyzwoitej pary? Nie było żadnej zarazy ani do innych prowincji nie sprzedano więcej koni niż zwykle. Bo oczywiście

pomysł, że Verdanno przehandlowali je Se-kohlandczykom, uznano za absurdalny. Wyjaśnienie było jedno: Wozacy przestali sprzedawać swoje konie. Ale dlaczego? Czy chcą podbić ceny, zdominować rynek? A może chodzi o coś innego? Kowal, z miną, jakby zobaczył ducha, gapił się w kąt, w którym znikł symbol koła. – A potem ktoś rozumny postanowił sprawdzić, co jeszcze poszło w górę. – Laskolnyk stał teraz na wprost And’ewersa, skupiony i spięty. – Drewno, żelazo, skóry, pasza, broń, żywność. Ten ktoś rozumny był kiedyś kwatermistrzem w Czwartej Armii i nagle doznał olśnienia. To wyglądało tak, jakby jakaś armia szykowała się do wojny, takie skoki cen zawsze towarzyszyły zakupom dla wielkiej masy wojska. Ale jakie wojska stacjonują na Wschodzie? Przecież regularnej jazdy mamy tu nie więcej niż dwanaście tysięcy, a wolne czaardany nie zaczęły nagle uzbrajać się na potęgę. No i po co tej armii taka ilość drewna? I wtedy zrozumiał. Tyle drewna przydałoby się, gdyby ktoś chciał zbudować tysiące wozów. Ostatnie zdanie wypowiedziane zostało takim tonem, że kowal drgnął i spojrzał na Laskolnyka. Twarz miał dziwnie bezbronną i... Kailean poczuła lęk – martwą. – Wozy... – zaczął z wahaniem. – Wozy wymagają napraw. Tylko tyle. Szeptał tak, że ledwo go słyszała, ale to był inny szept niż zwykle. Niemal proszący. – Pewnie tak. – Kha-dar wzruszył ramionami. – I pewnie wszystkie naraz. To oczywiste. A to, że pięć lat temu miało się szczęście, jeśli na drodze spotkało się verdański rydwan, a teraz wokół każdego obozu i pomiędzy nimi śmigają ich setki, to tylko taka moda. Młodzi muszą się wyszaleć. A broń, paszę i żywność Wozacy skupują, bo zapowiada się ciężka zima i być może po niej pojawi się więcej band. I przestali sprzedawać swoje konie i bydło, bo chcą podbić ceny. Wszystko da się wytłumaczyć. Wszystko. Każdą rzecz z osobna. Każda z nich jest jak jedna nić w gobelinie, przyjacielu, nieczytelna, ale jeśli cofnąć się trochę i spojrzeć na całe dzieło, to układa się ono w obraz płonącej

granicy. Co oni planują, And’ewers? A może inaczej – kiedy ruszą? Bo to, że ruszą, jest pewne. Kowal wyprostował się, odruchowym gestem odrzucił warkocz na plecy. Chwilę mierzyli się wzrokiem. – Nie wiem. Przysięgam na życie moich dzieci, że nie. Zanim wyjechałem z obozu, już niektórzy mówili o kołach. O karawanach, wędrówce i powrocie na wyżynę. – Niektórzy mówili o powrocie, już przekraczając bród – warknął Laskolnyk. – Już wtedy byli tacy, którzy mówili: „Odpoczniemy, zbierzemy siły i ruszymy z powrotem”. I przez ostatnie dwadzieścia parę lat powtarzali tę gadkę w kółko tak długo, aż nikt już ich nie słuchał. Wywiad wewnętrzny też. O Verdanno wiedzieli tylko tyle, że hodują konie, robią świetne uprzęże i niezłą broń, i że na okrągło gadają o odbiciu tej swojej wyżyny. Tylko gadają, bo przecież dobrze im tutaj, mogą handlować, powiększać stada i żyć w dostatku. To tylko bzdury powtarzane przez głupich staruchów, tłumaczono, wspominających nad dzbanem własną młodość. Po co mieliby wracać na Wyżynę Lytherańską, na te latem wietrzne, a zimą na wpół zamarznięte ziemie, o które musieliby stoczyć wojnę z Sekohlandczykami? Tam nie mają niczego, tu mają wszystko. A przynajmniej przyszłość lepszą niż śmierć w wozie podpalonym setką płonących strzał. Co ich tam pcha? And’ewers uspokoił się już, odetchnął głęboko i uśmiechnął tak, jakby ktoś wbijał mu nóż w serce. – Awolanderay. – Co? – Nie macie takiego słowa w Imperium. To znaczy mniej więcej „duma źrebiąt”. Gdy młody koń, roczniak ledwo, próbuje ścigać się z dorosłymi, gdy chłopiec, który dopiero co wykuł swoje kavayo, rzuca wyzwanie starszemu wojownikowi, mówimy – awolanderay. I uśmiechamy się, bo to w gruncie rzeczy powód do radości, mieć dumne i odważne potomstwo. Jednak to, co się teraz dzieje... to była i jest nasza wina, nas, starszych. Wychowywaliśmy tu dzieci... Chcieliśmy im przekazać, jak to

jest być Wozakami, chcieliśmy nauczyć, jak to jest żyć w karawanie, mimo iż karawany już nie jeździły. I opowiadaliśmy – o wędrówkach, o wielkich, ruchomych miastach, o życiu na wyżynie. I kłamaliśmy, mówiliśmy tylko o dumie, honorze, wolności i bohaterstwie. Tworzyliśmy legendy, w których zabrakło miejsca na plemienne waśnie, zdrady i podłości. Tak, generale, banda pijanych starców, snujących mrzonki o swojej młodości, wychowała młode pokolenie. I nawet nie zauważyliśmy, jak chłopcy i dziewczynki stali się młodymi mężczyznami i kobietami, których marzenia wyrosły na naszych bajkach... Mówisz, że kilka lat temu było niewiele rydwanów. To prawda. Ale też kilka lat temu woźnice tych rydwanów przechodzili jeszcze wyprostowani pod końskim brzuchem. A teraz pchają się do wojny i nie można ich już powstrzymać. Kowal zapatrzył się gdzieś przed siebie. – Kiedyś zapytałeś mnie, dlaczego tu przyjechałem. Uciekłem, Genno, uciekłem przed tymi opowieściami, nie chciałem, żeby moi synowie wyrastali na woźniców rydwanów, którzy wyruszają do samobójczych szarż, i nie chciałem, żeby moje córki wyrastały na wdowy. – Wskazał na kąt, w który potoczyło się stalowe kółko. – Uciekłem przed tym, przed kołem, które już wtedy niektórzy zaczęli nosić. I przed wozem płonącym gdzieś na stepie. – Trudno uciec przed rydwanem, a bojowe wozy nie płoną tak łatwo, ojcze. Der’eko stał w wejściu do kuźni i uśmiechał się szeroko. Z lodowatym, wyzywającym grymasem. Kailean prawie podskoczyła, gdy się tam pojawił. Zasłuchana, nie zauważyła, kiedy ją opuścił. Laskolnyk spojrzał na drzwi, jak gdyby właśnie na niego czekał, i skinął głową na powitanie. – Jeśli wyjedziesz stąd, przekroczysz rzekę i skierujesz się na północny wschód, to trafisz na szlak do waszej wyżyny – powiedział takim tonem, jakby kontynuował jakąś wcześniejszą dyskusję. – A jeśli nie będziesz go znał, drogę wskażą ci resztki wozów, zwęglone deski, poczerniałe okucia. Będzie tak, mimo że

upłynęło ponad dwadzieścia lat. Kupcy, którzy czasem tamtędy jeżdżą, nazywają tę drogę Szlakiem Spalonych Wozów. – Wiemy o tym. I nie zamierzamy obrażać się o tę nazwę. Ale gdy wybuchło powstanie, nie mieliśmy prawdziwych bojowych wozów, bo koczownicy kilka lat wcześniej kazali wszystkie zniszczyć. W Krwawym Marszu wzięły udział tylko zwykłe wozy mieszkalne, ledwo co przysposobione do walki. I dziękuję, że pan to powiedział, generale. – Co? – Że to nasza wyżyna. Zapadła chwila ciszy. Laskolnyk mierzył Pierwszego wzrokiem. Patrzył na spodnie, pas, skórzaną kamizelkę. – Widziałem twój rydwan, chłopcze. Solidne burty, miejsce dla dwóch ludzi, jeden z przodu powozi, drugi stoi z tyłu. Trudno w takim rydwanie rozmawiać w czasie drogi, prawda? – Jakoś sobie radzimy. – To bojowy rydwan, Der! – Ależ ja nie zamierzam zaprzeczać. – Uśmiech Der’eko stał się jeszcze bardziej lodowaty i jeszcze bardziej wyzywający. – To rydwan do walki. Obozy czują się zagrożone, nie tylko Mandellen, inne również. Zresztą Imperium też czuje się niezbyt pewnie, skoro przesuwa wojska nad granicę. I to gwardyjskie pułki. Wszyscy o tym wiedzą, generale. Ojciec Wojny słabuje, szarpanina między Synami może się rozlać na cały Wschód. Ja mogę tylko przysiąc, że jeśli wybuchnie wojna, będziemy walczyć z najeźdźcą ze wszystkich sił. I dlatego się uzbrajamy. Laskolnyk pokiwał głową, jakby rozbawiony bezczelnością młodego. – Wojna może wybuchnąć, bo wy wyruszycie na wschód, a Ojciec Wojny lub jego następca potraktuje to jako atak ze strony Meekhanu. Nie przyszło wam do głowy, że te pułki mają powstrzymać nie koczowników, ale was? Nawet And’ewers, od dłuższej chwili milczący, wyglądał na wstrząśniętego. Jego pierworodny zmrużył oczy. – Nie zrobicie tego – sapnął. – A dlaczego nie? Jeśli mamy nie dopuścić do wojny...

Der’eko pochylił głowę, obnażył zęby. – Tylko spróbujcie! Kha-dar zachował spokój. Jego wzrok wędrował od ojca do syna. – Tacy podobni – uśmiechnął się wreszcie – i tacy różni. Do tej pory nie byłem pewien, czy naprawdę zamierzacie ruszyć, Der’eko. Twój ojciec zachował milczenie, ty nie. Mądrość i wiek, nigdy ich nie lekceważ. – Nie dacie rady nas powstrzymać! – Kto wie? – Laskolnyk wzruszył ramionami. – Mamy tu już dwanaście tysięcy zawodowej jazdy i drugie tyle nieregularnych, bo każdy dowódca pułku otrzymał rozkaz, żeby zaciągać wolne czaardany. A czym jest wóz bez koni? Przez chwilę Der’eko wyglądał na zagubionego. Potem zrozumiał. – Ruszcie tylko stada... – wycharczał. – To co? Będziecie za nimi gnać na piechotę? Wasze tabuny i bydło są zbyt liczne, więc pasą się poza obozami. Wiemy gdzie. Wystarczy jeden dekret o konfiskacie, a wojsko zagarnie je i popędzi w głąb Imperium. Obozy mogą zostać błyskawicznie otoczone przez piechotę, a wierz mi, wystarczy kilka godzin, żeby zamknąć każdy w pierścieniu okopów. Czym więc jest wóz bez koni, pytam? – Nie dacie rady... – Damy. Może poleje się trochę krwi, trudno, lepsze to niż otwarta wojna z Se-kohlandczykami. Ale oczywiście to tylko rozważania, chłopcze. A ja muszę wiedzieć, kim ty teraz jesteś. Jeśli tylko zwykłym woźnicą bojowego rydwanu, to tracę czas, bo powinienem przekazać wieści komuś z waszego dowództwa. Z samej góry spisku, który do tej pory ukrywaliście przed Szczurami. Der’eko wyprostował się i spojrzał dumnie. Laskolnyk miał rację, chłopak powinien się jeszcze wiele nauczyć. – A... dlaczego miałbym rozmawiać z kha-darem małego czaardanu? Co takiego on może zrobić? – Może przekazać wieści komuś, kto przekona kogoś innego,

że wojna domowa na pograniczu nie musi wybuchnąć. Szczury wiedzą już, co planujecie, i są zdecydowane do tego nie dopuścić. Meekhan nie potrzebuje kolejnego najazdu koczowników, tym bardziej że najpewniej wystarczy zaczekać. – Aż Yawenyr umrze? A Synowie Wojny skoczą sobie go gardeł, szarpiąc schedę po nim? Ten stary wór kości już od miesięcy nie wstaje z łoża, a jedyne wieści od niego przekazuje pierwsza żona, więc wszyscy oczekują rzezi. A jeśli tak się nie stanie? Jeśli wybiorą nowego Ojca Wojny w pokoju? To może być nasza jedyna szansa. Laskolnyk podrapał się po głowie i nieoczekiwanie parsknął śmiechem. Miękkim, łagodnym, szczerym. – Jakbym cię widział, And’ewers. Jakby czas cofnął się o dwadzieścia lat. Ta sama gorąca głowa i brak rozsądku. Kim jesteś, Der? Felano? Kanewey? Dowodzisz dwoma setkami czy już tysiącem rydwanów? A może wszystkimi w obozie? Chłodne wyzwanie znów zagościło w oczach pierworodnego. – Jestem tylko zwykłym woźnicą. Kha-dar zaśmiał się jeszcze raz. Cicho, lecz już nie tak łagodnie. – Wyjaśnij mu, And’ewers. To w końcu twoja krew. Kowal chrząknął i zrobił taką minę, jakby miał co do tego wątpliwości. A potem uciekł wzrokiem w kąt kuźni. – Wszyscy wiedzą, że Ojciec Wojny niedomaga. Ale takie wieści pojawiają się wśród ludzi od wielu lat. Nic niezwykłego. Ale że jest umierający... że od miesięcy nie wstaje z łoża i niewielu go widziało ostatnimi czasy na własne oczy... To nowiny pierwszej ważności. Ja dopiero od ciebie o tym słyszę. Więc jeśli je znasz, to znaczy, że jesteś jednym z najważniejszych dowódców w obozie. Kim właściwie, synu? To „synu” było tak... nijakie, że Kailean poczuła, jak coś łapie ją za gardło. I chyba to właśnie, to obce, obojętne „synu” złamało coś w Der’eku. Starannie ominął ojca wzrokiem i patrząc wprost na Laskolnyka, wyrecytował: – Jestem Kanewey Pierwszej Fali Obozu Mandellen. Mam pod

sobą sześćset rydwanów. A ty kim jesteś, generale? Rozmawiali w meekhu, więc Kanewey został wypowiedziany w anaho. Tytuł nie miał odpowiednika w języku Imperium, a oznaczał dowódcę co najmniej pięciuset rydwanów. Kailean uniosła brwi – nieźle, jak na starszego kuzyna. Lecz Laskolnyk tylko pokiwał głową, jakby czegoś takiego się spodziewał. – Genno Laskolnyk, kha-dar wolnego czaardanu. Nikt więcej, nikt mniej. Der’eko szarpnął się, jakby otrzymał cios w twarz. – C... co? – Dość! – Kowal warknął to, jakby wypluwał rozżarzony węgiel, słowo niemal syczało. – Co – dość?! On ze mnie kpi, ojcze! – Powiedział ci, kim jest. Genno Laskolnyk. Ten sam, który uczył cię strzelać z łuku i walczyć mieczem. – Ale... – Myśl! Jeśli ty jesteś Kaneweyem obozu, to kogo wybrali na Boutanu i En’leyd? Kto ma dowodzić ścianą wozów i kierować pancernym wężem? Tacy sami bezmyślni gówniarze? Myśl!! To jest generał Laskolnyk, człowiek, któremu kiedyś sam cesarz nadał przywilej bezwzględnego widzenia. I nie odebrał mu go, jak słyszałem. I to on powiedział: „Chodźcie i weźcie ich sobie”. Obraź go jeszcze raz, znów podnieś na niego głos, a przysięgam na Białą Klacz, że w Mandellen będą potrzebowali nowego Kaneweya. Der’eko najpierw pobladł, potem twarz mu pociemniała. – Nie przyjechałem tu... – Nie – przerwał mu kha-dar. – Nie przyjechałeś tu, żeby być obrażanym. Przyjechałeś, żeby poopowiadać braciom i siostrom o obozie i być może ściągnąć jeszcze kogoś z rodziny do Mandellen. Przyjechałeś też, żeby porozmawiać z ojcem. Prosił cię o to Enr’klawenner Starszy. Chce, żeby And’ewers wrócił. Potrzebują go. Enr’klawenner nie mówił ci, ale twój ojciec był najlepszym Okiem Węża, który prowadził karawanę w czasie Krwawego Marszu. Potrzebują takich jak on, bo młodzi mogą nauczyć się, jak jeździć rydwanami, ale od dwudziestu lat żadna

karawana większa niż dwadzieścia wozów nie wyruszyła w drogę. Bez starych, doświadczonych woźniców wasz plan nie ma szans. Laskolnyk dosłownie przetłumaczył nazwę En’leyd. Oko Węża – dowódca kierujący karawaną w czasie wojennego marszu. Najwyższy bitewny tytuł, jaki może osiągnąć Verdanno. Na kogoś takiego powinny spływać nieustanne zaszczyty i chwała, zwłaszcza jeśli przeprowadził swoją karawanę przez Krwawy Marsz. Przez chwilę obaj, ojciec i syn, gapili się na Laskolnyka w milczeniu. – Kim ty jesteś? – wychrypiał wreszcie kowal. – Genno Laskolnyk, kha-dar wolnego czaardanu – powtórzył oficer. – A także ktoś, do kogo imperialni dyplomaci przychodzą czasem po radę. To taki... przyjacielski układ. Ja mówię im, co warto, a czego najpewniej nie warto robić, oni mówią mi, na ten przykład, o wzroście różnych cen i co z tego może wynikać. Mam zobowiązania, zaciągnięte jeszcze w stolicy długi, które powinienem spłacić, i takie, które muszę odebrać, więc czasem wyświadczam różnym ludziom różne przysługi. Podrapał się po nosie, wyraźnie zakłopotany. – Tu, na Wschodzie, jest zbyt wiele różnych ludów, żeby prowadzić politykę twardego trzymania się prawa. Zbyt wiele ludów, zbyt wiele zwyczajów i tradycji. Potrzebujemy dobrej jazdy, więc nie możemy zamienić wszystkich w Meekhańczyków, bo w meekhańskiej tradycji niewiele jest miejsca dla konnych. Tu na przykład układy i umowy można zawierać w małej kuźni, gdzieś w zapomnianym przez bogów miasteczku, podczas gdy sto mil na zachód stąd potrzeba by już do nich sędziego praw, sześciu świadków i całych stosów pergaminów, opatrzonych pieczęciami. Laskolnyk oparł się biodrami o kowadło, zakładając ręce na piersi. A Kailean nagle odkryła, że podsłuchiwanie to jednak zły nawyk. A w każdym razie prowadzi do sytuacji, kiedy chciałoby się znaleźć gdzieś indziej, lecz próba zmiany pozycji i wycofania się może narazić cię na dekonspirację. Już dawno zdała sobie

sprawę, że jeśli kha-dar ją tutaj odkryje, będzie miała kłopoty. Duże kłopoty, bo tych rzeczy z pewnością nie powinna słyszeć. – Co mógłbym przekazać w mieście? – zapytał wreszcie Der’eko, dowodząc, że jednak potrafi szybko myśleć. – To, co powiedziałem o stadach i tabunach. Oraz to, że zostaną nietknięte, chyba że ich liczebność zacznie się zmniejszać lub ktoś spróbuje przepędzić je na pastwiska bliżej obozów. Będą pod uważną obserwacją. – Układy i umowy... – Chyba tylko mina ojca powstrzymała Pierwszego od splunięcia Laskolnykowi pod nogi. – Więc tak się teraz nazywa przyłożenie komuś noża do gardła. – Nie, chłopcze. Tak nazywa się powstrzymanie kogoś przed podpaleniem wszystkim dachu nad głową. Yawenyr jest stary i chory, to prawda, ale był już stary i chory w zeszłym roku, dwa lata i pięć lat temu. Suczy syn trzyma się życia jak końska pijawka skóry, a to, że nie wychodzi z namiotu, może być częścią jakiejś jego gry. Jeśli teraz uderzycie na koczowników, to się zjednoczą, zacisną w jedną, potężną pięść. Dziś każdy z Synów Wojny ma pod sobą od dziesięciu do dwudziestu tysięcy jeźdźców i własny kawałek Stepów, którym rządzi jak udzielnym księstwem. Wjedźcie teraz na teren któregokolwiek z nich, a Yawenyr nie będzie miał wyjścia, odda Pas Wojny i wyznaczy swojego następcę. – Może to zrobić, nawet jak nie ruszymy. – On? Yawenyr Kedo Baken? Chyba mówimy o kimś innym. Musiałby się dogadać z Ojcem Pokoju, a nie wiadomo nawet, czy ten żyje, i musiałby uzyskać poparcie Synów Pokoju, których od dwudziestu lat trzyma pod strażą. Nie. Poczekajcie, aż stary sukinsyn umrze, a Synowie Wojny rzucą się sobie do gardeł. Żaden nie ma dość sił, żeby szybko i prosto podbić i zhołdować resztę. Będą się wykrwawiać przez lata i najpewniej podzielą w końcu Stepy na kilka królestw. – A jeśli nie? Jeśli wybiorą Ojca Wojny bezkrwawo? Teraz są podzieleni, a za rok możemy trafić na mur kopyt. Daj nam coś więcej – albo zabierz stada od razu. – Wybiorą bezkrwawo? Kaileo Hynu Lawyo i Sowynenn

Dyrnih? Amanewe Czerwony i Zawyr Heru Lom? Oni nienawidzą się tak, że jeden drugiemu gardło by przegryzł. A Kyh Danu Kredo nienawidzi wszystkich pozostałych bez wyjątku. Gdy tylko Yawenyr zdechnie, Stepy zapłoną. Wtedy będziecie mieli szansę. – To znaczy kiedy? Za pięć, dziesięć, dwadzieścia lat? Mam się dochować własnych dzieci w międzyczasie? – Matkę byś na pewno ucieszył. Powiem ci tak – niektórzy rozumni ludzie w Imperium też liczą na to, że se-kohlandzkie królestwo rozpadnie się na trzy albo cztery mniejsze władztwa. I wiedzą, że nic tak nie jednoczy, jak wspólny wróg. Nie damy im takiego wroga, nie w postaci wielkich karawan wjeżdżających na Stepy z zachodu. Wykuliby sobie na was armię, wśród Synów Wojny wyłoniłby się nowy Ojciec, młody i spragniony zwycięstw. – Boicie się. Miało to zabrzmieć oskarżycielsko i pogardliwie, ale Laskolnyk tylko pokiwał głową. – Nie wiem jak inni, ale ja z pewnością. Dwadzieścia lat odbudowywaliśmy wschodnie i północne prowincje. W rok możemy wszystko stracić. Tak. Ja się boję. Der’eko założył ręce na piersi. – Daj mi coś więcej, generale, coś poza pogróżkami i strachem. Inaczej ruszymy. – Kiedy? Teraz? Der’eko, jest początek jesieni, jeszcze nie padają deszcze, ale za parę dni mogą zacząć, a wtedy Stepy zamienią się w bagno. Wozy będą grzęzły po osie w błocie. Nie dotrzecie na północ przed mrozami. A jeśli nawet, to nie będzie tam dość paszy dla waszych zwierząt ani czasu, żeby założyć obozy i opanować wyżynę. Przegracie, zanim na dobre się zacznie. Nie, chłopcze, wy planowaliście ruszyć za pół roku, wczesną wiosną, gdy jest dużo wody, świeżej trawy, a dni robią się coraz dłuższe, więc można więcej drogi zrobić między postojami. Mam rację? No i oczywiście wtedy większość koczowników będzie jeszcze siedzieć w zimowych obozach, daleko od głównego szlaku na wyżynę. Zanim się zorientują,

przebędziecie połowę drogi. Taki był plan, mam rację? W miarę jak kha-dar mówił, twarz Pierwszego ciemniała. Wyglądał, jakby miał pęknąć. Nagle parsknął dziko i uśmiechnął się. – Ojciec ma rację, łatwo zapomnieć, z kim rozmawiam, generale. Sam byś tak zrobił, prawda? Wyruszył wiosną? – Prawda. – A więc za pół roku... będziemy mogli odjechać? – Już powiedziałem. Tylko jeśli Yawenyr umrze, a jego następcy zaczną się rżnąć. – A jeśli mimo wszystko spróbujemy? – Czym jest wóz bez koni? – powtórzył Laskolnyk. – Nie pozwolimy wam. – Naprawdę? Och, ależ to zabrzmiało – to „naprawdę” z przeciąganiem samogłosek i wyzywającym spojrzeniem. I z odpowiednią postawą, lewa stopa w przód, lekko ugięte nogi, opuszczone ręce, prawa już schowana za plecami. Młodzi i niecierpliwi lubią rozwiązywać szybko takie sprawy. Zwłaszcza jeśli noszą przy sobie broń. – Wyciągnij nóż, Der, a osobiście połamię ci wszystkie kości. – Kailean pierwszy raz słyszała, żeby kowal mówił takim głosem, jakby lodowiec sunął naprzód. W kuźni zapanowała całkowita cisza. Końskie parsknięcie zabrzmiało w tej ciszy jak huk gromu. Kailean prawie podskoczyła. Jak, do ciężkiej cholery, ktokolwiek zdołał podjechać pod budynek tak bezszelestnie? Ostrożnie, posuwając się na czworakach, dotarła do końca ściany i wyjrzała zza rogu. Sześć koni i pięciu jeźdźców, wszyscy w kolczugach, hełmach i z bronią przy boku. Barwione na brąz płaszcze zwisały im z ramion, u najwyższego kłuła w oczy biało-czerwona lamówka. Imperialna kawaleria. Na rozkaz wszyscy zsiedli z koni. Czterech skierowało się do kuźni, piąty został na podwórzu i trzymając wodze w ręku, rozglądał się wokół ze znudzoną miną. Schowała się i przykleiła

do cienkiej ściany. – Generał Genno Laskolnyk? Ileż już razy słyszała taki ton, zwłaszcza w głosach żołnierzy, którzy służyli w meekhańskiej jeździe. Laskolnyk, ten Laskolnyk, dla większości kawalerzystów wciąż był drugim człowiekiem po cesarzu. A dla niektórych zapewne pierwszym przed. – Kha-dar Genno Laskolnyk. Kto pyta? – Starszy porucznik Kanewen-fel-Konset, Trzecia Chorągiew Ósmego Pułku. Generał Hewenrolle przesyła pozdrowienia. – Aweln? Jeszcze żyje? Co u niego? – Razem z pułkiem stacjonuje teraz w Omer-kla. Pyta, czy pamięta pan o Elowins. – He, he, he. I to jeszcze jak! Naprawdę kazał wam o tym wspomnieć? – Powiedział, że będzie pan rozbawiony. Tylko tyle. – He, he, miał rację, a... Co to? – Nasze zabezpieczenie, generale. Coś w głosie oficera uległo zmianie. Pojawiła się jakaś ponura, beznamiętna pewność, która zazwyczaj towarzyszy ludziom trzymającym innym nóż na gardle. Słysząc ten ton, Kailean poczuła ciarki na grzbiecie. Położyła się na ziemi i ostrożnie wyjrzała jeszcze raz za róg budynku. Pilnujący koni żołnierz nie wyglądał już na znudzonego, stał odwrócony do niej bokiem i uważnie lustrował okolicę. W dłoni trzymał lekką kuszę z krótkim łożem i niewielkim łuczyskiem. Idealna broń do ukrycia pod płaszczem. Wzrok strażnika zahaczył o kuźnię. Kailean zamarła, żeby ruch nie zwrócił jego uwagi, i mogła tylko słuchać, co dzieje się wewnątrz. – To nie wygląda na wojskową kuszę – odezwał się Laskolnyk. – Jedziemy! – Porywacz nie miał zamiaru wdawać się w dyskusje. – Na zewnątrz czeka osiodłany koń. – Nigdzie się nie wybieram. Szczęknęła broń i rozległ się krótki, urwany krzyk. Ktoś upadł. Na ziemię posypały się metalowe przedmioty. – Będzie żył – głos nie zmienił się ani na jotę. – A jeśli szybko otrzyma pomoc, to może nawet nie będzie kulał do końca życia.

Generale, otrzymałem rozkaz, żeby dostarczyć pana na miejsce żywego albo prawie żywego. O innych nie było mowy, więc jeśli... – Najpierw go opatrzę. – Teraz ten. – Stój! Prawie to widziała, widziała, jak Laskolnyk rzuca się i staje między zabójcą a drugim z Wozaków. Kim był pierwszy? And’ewers czy Der’eko? Żaden nawet się nie odezwał, cholerna verdańska duma. Nie okazuj strachu, nie okazuj bólu, wróg to pył w twoich oczach, i inne duperele. – Trafiłeś go w udo, krew sika, więc pewnie bełt przeszył tętnicę. Żyje tylko dlatego, że grot pozostaje w ranie, ale umrze w ciągu kwadransa, jeśli ktoś nie założy mu opatrunku. Więc wybieraj: albo i mnie zastrzelisz na miejscu, albo dasz mi trzy minuty, żeby ocalić mu życie. Laskolnyk mówił spokojnie i cicho. Nie postawiłaby złamanego miedziaka na życie tego żołnierza. Przez kilka sekund trwała cisza. – Trzy minuty. Ty, stary, stań tam w kącie. Stary. Postrzelili Der’eko. Trzy minuty. Te myśli zagościły jej w głowie jednocześnie. Strażnik odwrócił się do niej plecami, lustrując okolicę, i mogła się cofnąć. Rozejrzała się, jedynym wozem, którego nie widział żołnierz pilnujący koni, była kuchnia. Poderwała się na nogi i w kilku susach dopadła drzwi. Dwie i pół minuty. Wpadła do środka i napotkała zaciekawione spojrzenia Eso’bara i ciotki. – Ty jeszcze tutaj? – Vee’ra uśmiechnęła się szeroko. Kailean przeszła na niską mowę. Zamachała dłońmi. „Wielkie niebezpieczeństwo. Źli ludzie. Postrzelili Dera. Porywają Laskolnyka. Wuj zdrowy”. To była główna zaleta anaho’la, kilka gestów i w całkowitej ciszy, bez okrzyków ani zamieszania, przekazała całkiem skomplikowaną wiadomość.

Dwójka w wozie zamarła na uderzenie serca. Potem ciotka spojrzała na Kailean wzrokiem obcej kobiety. Takiej, która przejechała z mężem cały Krwawy Marsz. „Ilu? Czas?”. „Pięciu. Trzydzieści długości”. Anaho’la nie dorobił się meekhańskich odpowiedników czasu. Zostało około dwóch minut, w dwie minuty verdahski wóz mieszkalny, wędrując zwykłym tempem, przebędzie około trzydziestu swoich długości. „Kto?”. „Fałszywi żołnierze”. Nawet jej przez myśl nie przeszło, że porywaczami mogli okazać się regularni kawalerzyści. Ciotka sięgnęła do najbliższej szafki i wyciągnęła długi nóż. „Broń”. Kailean skinęła głową. Słyszała raz, jak stary Bett śmiał się, że jedyne miejsce w jego zajeździe, gdzie jest więcej broni niż w zamkowej zbrojowni, to kuchnia. Właściwie dotyczyło to każdej kuchni. Tej również. Noże, tasaki, długie widelce i ostre szpikulce do rożna nazywano przyborami kuchennymi tylko dla zachowania jakiegoś rozróżnienia. Bo wielkością ani ostrością nie ustępowały większości narzędzi używanych na wojnie. Półtorej minuty. Jeśli dobrze znała Laskolnyka, to nie zajmował się tylko tamowaniem krwotoku u Dera. Na pewno coś kombinował. Ale ona widziała tych ludzi, to nie była przypadkowa banda. Muszą dotrzeć do kha-dara, zanim spróbuje zrobić coś głupiego, a oni go zabiją. Odwróciła się, słysząc odgłos ściągania z pieca gara z zupą. Ciotka owinęła jego uchwyty jakimiś szmatami i ze stęknięciem postawiła na podłodze. Wyjęła mniejszy, na oko dwugalonowy kociołek, i przelała do niego wrzący płyn. „Dwie kobiety. Niosą jedzenie mężowi. Niegroźne”, gestykulowała spokojnie. „Pozwolą podejść”. – Albo zastrzelą. Mają kusze – mruknęła cicho Kailean, trzymając w każdej ręce ciężki nóż.

Po chwili wybrała ten nieco krótszy, szeroki i zębaty, oraz czterdziestocalowy, żelazny szpikulec do rożna. Tylko jak go ukryć? Ciotka skinęła z uznaniem głową i wsunęła szpikulec w uchwyt kotła. „Łatwiej nieść. Ukryta broń. Trzymaj rękojeść”. Vee’ra wsunęła jeden nóż za pasek, zakryła bluzką, drugi ukryła w rękawie. Spojrzała na syna. – My od przodu, ty od tyłu – przeszła na zwykłą mowę. – Wychodzisz pierwszy. Czekaj, aż się zacznie. Uważaj. Minuta. Eso’bar skinął głową, poprawił kavayo tkwiący za paskiem, po czym bez słowa wyszedł z wozu i pomknął w stronę kuźni. Vee’ra przymknęła oczy, pochyliła na chwilę głowę, wzięła głęboki wdech. – Idziemy. Wyszły, niosąc ostrożnie kocioł między sobą. Zupa parowała, rozsiewając wokół smakowity zapach, drewniany uchwyt rożna wpijał się Kailean w palce, ukryty za paskiem nóż uwierał w krzyże. Dwadzieścia kroków dzielące je od kuźni wydawało się nagle drogą nie do przebycia. Kailean z trudem przełknęła ślinę. Co zobaczą, gdy staną przed drzwiami? Ślady kopyt na dziedzińcu i dwa trupy w środku? Konie były na miejscu, podobnie jak strażnik. Na widok zbliżających się kobiet zmarszczył brwi i wykonał gest, jakby zamierzał zastąpić im drogę. – Widziałam żołnierzy i od razu pomyślałam, że musieli do generała w jakiejś sprawie przyjechać. – Ciotka uśmiechnęła się szeroko. – Postaw to, dziecko. No to zupę przyniosłam, żeby zdrożonych nakarmić, wstyd byłby, jakby głodni odjechali. Postawiły naczynie na ziemi, Kailean została z rożnem w ręce. Skierowała go ostrzem w dół i jednym spojrzeniem ogarnęła wnętrze kuźni. And’ewers stał przy kowadle, ręce luźno opuszczone, twarz skryta w cieniu. Laskolnyk klęczał przy Der’eku, zasłaniał go, słysząc Vee’rę, nawet nie podniósł głowy. Kawalerzysta w płaszczu obszytym czerwienią uśmiechnął się

na widok dwóch kobiet, trzech pozostałych jeźdźców, stojących wewnątrz kuźni, obrzuciło je obojętnymi spojrzeniami. Gdyby rzeczywiście przybyły tu, żeby poczęstować wszystkich zupą, teraz właśnie powinny zorientować się, że coś jest nie w porządku. Żaden normalny żołnierz nie oparłby się takim zapachom. Ciotka złapała kociołek za uchwyt i ruszyła do kuźni. Przystanęła nagle, w pół kroku, jakby dopiero teraz zauważyła Laskolnyka i leżącego na ziemi Pierwszego. – Co się stało?! – Podbiegła, taszcząc ze sobą naczynie. – Mieliśmy mały wypadek. – Porucznik zerknął na Kailean, zahaczył wzrokiem o coś za jej plecami i niemal niezauważalnie skinął głową. – Zaraz pojedziemy po uzdrowiciela. I panienkę też poproszę do środka. Oczywiście, chcieli ich wszystkich mieć wewnątrz, mordowanie kogokolwiek na dziedzińcu mogłoby zwrócić uwagę i zostawiłoby wiele śladów. Kailean wstrzymała oddech, patrząc, jak ciotka przyspiesza kroku. Oficer uśmiechnął się zachęcająco i wskazał jej Laskolnyka. Coś przywarło Kailean do pleców i potężne ramię owinęło się wokół jej szyi. Spodziewała się tego, więc napięła tylko mięśnie i pisnęła cienko, bo tak zachowałaby się każda dziewczyna na jej miejscu. Ciotka Vee’ra zrobiła jeszcze kilka kroków do przodu, uniosła kociołek i mijając oficera, zakręciła się na pięcie i chlusnęła mu zupą w twarz. Trzymający Kailean żołnierz warknął coś prosto w jej ucho i zacisnął uchwyt. Wycie poparzonego oficera zostało zagłuszone przez szum krwi w uszach, charkot, który mimowolnie wydobył się z jej krtani. Oparła rożen o stopę napastnika i z całej siły nacisnęła. Ostrze przeszło przez ciało i pogrążyło się przynajmniej sześć cali w ziemi. – Sukaaa! – ryk niemal ją ogłuszył, uścisk zelżał. Wolną ręką wyrwała nóż zza paska i obracając się tuż przy mężczyźnie, chlasnęła go przez twarz. Zębate ostrze zahaczyło o oko, oskórowało pół policzka i gładko weszło tuż pod zapinkę hełmu. Ryk przeszedł w rzężenie.

Złapała go za rękę, w której wciąż trzymał kuszę, i spróbowała wyrwać broń. Naciśnięty ostatnim skurczem mięśni spust posłał bełt w ziemię. Puściła łoże kuszy i sięgnęła po szablę żołnierza, świadoma, że wszystko robi rozpaczliwie wolno, że lada moment usłyszy kolejny brzęk i bełt przeszyje ją na wylot. Brzęknęło dwa razy, ale żaden pocisk nie był skierowany w jej kierunku. Wyrwała szablę i runęła ku kuźni. Wszystko działo się jednocześnie. Laskolnyk podrywał się z ziemi z kavayo w ręku, And’ewers trzymał już nie wiedzieć skąd wzięty pobijak, oficer, klęcząc, z dłońmi zakrywającymi twarz, wył wniebogłosy. Eso’bar wypadł zza węgła i w dwóch długich susach dopadł stojącego najbliżej żołnierza. Jego nóż błyszczał matowo, żołnierz, wyczuwając ruch, zaczął się odwracać z szablą na wpół wyciągniętą z pochwy. Zderzyli się. Trzeci, skacząc jak kot, na nisko ugiętych nogach runął na mężczyznę i przewrócił go na ziemię. Siknęła jasna, tętnicza krew. Dwóch ostatnich kawalerzystów zdążyło odrzucić wystrzelone kusze i dobyć broni. Biegnąc, widziała wszystko jak we śnie, jakby każda postać poruszała się w gęstym syropie. Ten, który stał najbliżej kowala, widząc cios zadawany pobijakiem, złożył paradę. Równie dobrze mógłby próbować zatrzymać rozpędzony wóz, dwudziestofuntowy młot trafił dokładnie w ostrze szabli, stal jęknęła i prysła. Młot uderzył mężczyznę w środek piersi i nie napotykając oporu, zagłębił się w niej na dobre dwa cale. Siła ciosu rzuciła porywacza na ścianę. Ostatni napastnik zadał Laskolnykowi pchnięcie w głębokim wypadzie, a w następnej chwili kha-dar był tuż przy nim, zakrzywiona klinga kavayo błysnęła i szabla upadła na ziemię. Oficer wył. Kailean patrzyła, jak wuj spokojnie robi dwa kroki w jego stronę, unosi młot nad głowę i z całej siły spuszcza na kark żołnierza. Chrupnęło i zapadła cisza. Wyhamowała. Kowal stał. Eso’bar podnosił się z ziemi z zakrwawionym nożem w ręce. Nawet Der’eko już był na nogach, choć

prymitywny opatrunek na jego udzie zdążył przesiąknąć krwią. Laskolnyk trzymał swojego kawalerzystę za gardło. Mężczyzna zacisnął zdrową dłoń na prawym przegubie, usiłując zatrzymać krwawienie. Kha-dar przysunął do jego twarzy swoją i wysyczał: – Ty i ja, przyjacielu. Pogadamy. – Spojrzał na kowala. – Rozpalisz palenisko? And’ewers nie patrzył na niego. Patrzył w kąt kuźni, gdzie jak kupka szmat leżała drobna postać. – Vee’ra? – wyszeptał. Teraz wszyscy spojrzeli w tamtą stronę. Ciotka wciąż trzymała dłoń zaciśniętą na uchwycie kociołka, resztki zupy parowały, a dwa krótkie bełty sterczały jej z piersi. Kailean poczuła, jak uginają się pod nią nogi, podparła się szablą, żeby nie upaść. Gdzieś trzasnęły drzwi, reszta rodziny, zaintrygowana hałasem, już biegła na ratunek, ale ona wiedziała, że jest za późno. „Czekajcie, aż się zacznie”, powiedziała ciotka. Wiedziała, że mają kusze, wiedziała, że ich użyją, a żołnierze, kimkolwiek byli, kierowani instynktem strzelili do tego, kto pierwszy zaatakował ich dowódcę. Poczuła, jak gdzieś w środku, za mostkiem, coś w niej pękło. – Ciociu... Opadła na kolana. – Mamo? – Eso’bar był pierwszy przy matce, ukląkł, dotknął szyi, ust, spojrzał na dłoń pokrytą czerwienią z taką miną, jakby widział krew po raz pierwszy w życiu. – Mamo?! Maaamoooo!!! Kowal stał jak skamieniały. Pierwszy trwał niczym posąg. Obaj, zgodnie z najlepszymi wozackimi tradycjami, skryli swoje uczucia głęboko, w środku, tylko dłonie And’ewersa zaciśnięte na trzonku młota pobielały, jakby obsypał je mąką. Zza węgła wypadła Nee’wa, pisnęła dziko, rzuciła się do matki. Dziewczynom wolno, bez utraty twarzy, płakać publicznie. Kailean skorzystała z tego przywileju. Nie widziała, co zaszło. Miała zamknięte oczy, sól na policzkach i wargach. Nagle ktoś krzyknął i upadł. Usłyszała kilka szybkich, zbliżających się kroków, ktoś biegł, uniosła powieki i w ostatniej chwili zasłoniła twarz ręką.

Jeniec, ostatni z drużyny porywaczy, wyrwał się Laskolnykowi i runął w stronę koni. Krwawił, zaciskał wolną dłoń na rozrąbanym przedramieniu, ale biegł po życie. Kopnął ją czubkiem wojskowego buta, gdyby nie zasłoniła się odruchowo, cios zmiażdżyłby jej gardło. Poczuła paraliżujące mrowienie, idące od ręki w górę, w stronę barku, i zaraz uderzył ból – potężny, odbierający oddech. Przewróciła się na plecy, próbowała wstać, lecz nogi odmówiły posłuszeństwa. Jeden dziki sus i zabójca był już w siodle. Poderwała się, najechał na nią koniem, przewrócił i nagle wszędzie wokół były kopyta, wielkie, podkute żelazem, łomoczące o ziemię, tak blisko miękkiego ciała. Skuliła się, osłaniając rękami głowę, któreś z kopyt trafiło ją w żebra, krzyknęła. Koń zawrócił i pomknął w stronę przejścia między wozami, prosto w step. Ktoś przebiegł obok, drugi koń zarżał i ruszył w pościg. Zakaszlała, spróbowała się podnieść, wspierając na dłoniach. Ręka, uszkodzona kopnięciem, załamała się, Kailean prawie zaryła nosem w piach. Nikt nie podszedł, żeby jej pomóc. Uniosła głowę. W kuźni wszyscy tkwili nieruchomo jak kamienne figury. Laskolnyk, podnosząc się z ziemi, zamarł w pół ruchu, dziewczyny, wszystkie pełne nieopisanej grozy, utkwiły wzrok gdzieś ponad nią. Eso’bar tulił do piersi głowę matki i wydawało się, że nic innego go nie obchodzi. Bliźniacy, Det’mon i Mer’danar, zamarli w jakichś dziwnych pozycjach, jakby nagły czar sparaliżował ich w biegu. Pierwszego nie było. Przez chwilę wpatrywała się w całą scenę, usiłując, mimo bólu, rozpaczliwego łomotu serca i brudnego piachu pod powiekami, zrozumieć, co to znaczy. Pojechał. Konno. And’ewers stracił dziś żonę i syna. Laskolnyk poderwał się wreszcie z ziemi. – Kailean, na koń! Jak opatrunek się zsunie, on w parę chwil

się wykrwawi. Podniosła się, złapała najbliższego konia za uzdę. Wojskowe zwierzę niechętnie poddało się obcemu dotykowi, ale od razu wyczuło, że ma na grzbiecie prawdziwego jeźdźca. Laskolnyk siedział już w siodle. Zawrócili konie i pomknęli w ślad za Der’ekiem. —— • —— Dogonili go jakieś pół mili za miastem. Wiózł zabójcę przerzuconego przez siodło. Na ich widok uśmiechnął się sinymi wargami. – Eso miał rację – wychrypiał. – Z końskiego grzbietu widać więcej. Schwytany kawalerzysta wisiał bezwładnie jak jakiś pakunek. – Dobre cięcie, generale. Niemal się wykrwawił. – Der’eko zachwiał się, pobladł jeszcze bardziej. – Inaczej nigdy bym go nie dogonił. Kailean podjechała do niego z lewej strony. Siodło, puślisko, popręg i strzemię spływały krwią. – Zsiądź – zarządziła. Pokręcił głową. – Ściskam mu boki z taką siłą, że ledwo dyszy... Opatrunek się poluzował, gdy biegłem... Jak odkleję nogę od siodła... siknie dwa razy i padnę. Laskolnyk podjechał do niego, szybko, brutalnie związał jeńca, traktując więzy jak opaskę uciskową. Potem rzucił okiem na Pierwszego. Bez słowa przełożył rzemień tuż przy jego pachwinie, zawiązał w pętlę, wsunął w nią kawałek drewna, zaczął kręcić. Der’eko zasyczał, zagryzł wargi. – Nic lepszego nie wymyślę – głos kha-dara był spokojny i obojętny. – Może stracisz nogę, ale nie umrzesz mi tu, chłopcze. Ochrypły śmiech zabrzmiał jak rzężenie. – Po co... jeszcze jeden banita na Stepach... na do... dodatek bez nogi? – Der’eko zachwiał się i byłby spadł, gdyby Kailean go nie podtrzymała. – Potem – uciął kha-dar. – Potem porozmawiamy. Teraz

wracamy do domu. – Ale... ja już nie... mam domu. Laskolnyk bez słowa zawrócił konie i skierował je do Lithrew. —— • —— Poczekali, aż zapadnie zmrok, kiedy na pewno żaden klient nie pojawi się u kowala. Opatrzyli jeńca, pozwolili mu odpocząć i zaczęli przesłuchanie. Kailean spodziewała się, że Laskolnyk postawi na nogi cały czaardan, ba, całe miasto, ale nie. Zabronił. Gdy schwytanego porywacza rozkrzyżowali na podłodze w kuźni, tylko rodzina kowala, ona i kha-dar wiedzieli, co zaszło. Chciała być przy przesłuchaniu, ale jej zabronili. And’ewers i kha-dar, obaj, jakby kierowani jedną wolą. – Nie, córuchna. Nie będziesz na to patrzeć. Laskolnyk stał tyłem do więźnia, który nagi i spocony, łypał w jego stronę wybałuszonymi oczami. Wydawało się, że lada chwila przegryzie kawałek drewna, wciśnięty między zęby. – On zabił ciotkę. Nie wiedziała, co więcej można powiedzieć, zresztą te słowa właściwie nic w tej chwili nie znaczyły. „Zabił ciotkę” brzmiało tak samo jak „upiekł chleb” czy „napoił konie”. Zamknęła się na to, co ze sobą niosły, bo gdyby pozwoliła ukrytej za nimi prawdzie wedrzeć się w głąb duszy, to szlochałaby zwinięta w kłębek przy marach. Jeszcze nie teraz, jeszcze miała robotę do wykonania, nawet jeśli musiałaby osobiście obedrzeć tego sukinsyna ze skóry. Jeniec spojrzał jej w oczy i napiął mięśnie tak, że aż zatrzeszczały rzemienie. Laskolnyk delikatnie złapał ją za podbródek, obrócił twarz. Popatrzył w oczy. – Nie. Jeśli zostaniesz tu z nami, to cię odmieni. Uwierz, że czym innym jest ściąć kogoś szablą czy posłać mu strzałę w walce, a czym innym... to. Uwolnij ją, Kailean. – Co? – Uwolnij ją. Zapłacz, jak płaczą teraz dziewczyny, porozbijaj trochę sprzętów, jak Eso’bar, poharataj sobie pięści, waląc o

ścianę wozu jak bliźniacy. Nie tłum tego, bo to cię pożre od środka. Szarpnęła głową i uwolniła się z jego uchwytu. – Nie potrafię, kha-dar. Jeszcze nie. Muszę wiedzieć, kto, kto rozkazał im tu przyjechać. – Dowiemy się. – I powiesz mi? – Jeśli będę mógł. – Jeśli będziesz mógł? – Bezwiednie uniosła brwi i uśmiechnęła się, odsłaniając zęby w dzikim grymasie. – Jeśli będę mógł – powtórzył, jakby nie dostrzegł jej miny. – Idź już. Wyprowadził ją, potem odwrócił się i zamknął lekkie drzwi. Płomień paleniska malował na wiklinowych ścianach kuźni roztańczone cienie. Patrzyła na nie, stojąc jak wrośnięta w ziemię. Berdeth był już przy niej. Nie towarzyszył jej w wyprawie do rodziny, nie zdążył wrócić na czas. Za to teraz, miała wrażenie, że jego kudłata obecność nigdy jej nie opuści. On nie pogrążał się w cierpieniu jak człowiek, znał ból straty, ale w tej chwili najważniejsza dla niego była rana na duszy Kailean. Odcinał ją od rozpaczy, osłabiał ataki smutku. Gdyby nie to, wyłaby w niebo. Nie pamiętała, ile czasu tak stała. Godzinę? Dwie? To bez znaczenia. Najpierw z wnętrza kuźni dochodził jedynie odgłos pracującego miecha, któremu towarzyszyły radosne tańce cieni na ścianach. A potem się zaczęło. Cichy szept, jeszcze cichsza odpowiedź, kolejne pytanie, po nim dłuższe zdanie, wyrzucone z gardła ściśniętego przerażeniem, krótka riposta. I od nowa. Pytanie, odpowiedź, pytanie... Nie słyszała słów, nie starała się ich zrozumieć, lecz wsłuchiwała się w ich melodię. Spokój, zdecydowanie i pewność siebie w jednym głosie, strach, przerażenie i bezradność w drugim. I nagle w tym głosie pojawił się opór, determinacja. Ktoś powtórzył pytanie, odpowiedź była jeszcze krótsza i towarzyszyło jej coś jakby splunięcie. Więzień najwyraźniej

otrząsnął się z szoku i odnalazł w sobie resztki odwagi. Łatwo przewidziała, co teraz będzie. Kolejne pytanie nie padło, miech zaczął dyszeć intensywniej i po chwili usłyszała syk. Obrzydliwy, wilgotny i mokry, jakby hartowano kawałek żelaza w kadzi. Nie było wrzasku, tylko stłumione, zakneblowane wycie, i odgłos ciała miotającego się po ziemi. A potem kolejne pytanie, zadane tym samym tonem, co poprzednio. I szept, błagalny, gorączkowy, przerywany szlochem. I odgłos wciskania knebla w gardło. I znów dyszenie miecha i syk. I kolejne pytanie. Stała przed kuźnią, gdy palenisko rozżarzało się i ciemniało, gdy na tle migoczących płomieni pojawił się zarys potężnej postaci z młotem w ręku i usłyszała coś, co mogło być tylko odgłosem gruchotanej kości. Gdy więzień płakał, błagał i szlochał. Gdy wymiotował i dławił się. Kolejne pytania, jedno po drugim, zadawane niezmiennie tym samym spokojnym, beznamiętnym tonem. Laskolnyk, docierało do niej powoli, jej kha-dar, był nie tylko chodzącą legendą Stepów. Podobno zaczynał jako wolny banita, zanim los i wojenna zawierucha przywiodły go przed oblicze cesarza. A w czasie wojny? Ilu jeńców łamał w ten sposób, bo informacje były tysiąckroć cenniejsze niż zwykła przyzwoitość? Pewnie nie osobiście, zapewne wystarczyło, że jako generał rozkazał kogoś przesłuchać, że wysłał podjazd po zasięgnięcie języka, samo to prowadziło do przypalania pięt i wyrywania paznokci. Co trzeba mieć w sobie, żeby robić takie rzeczy? Jak po czymś takim się zasypia? Wycofała się cichutko, odwróciła i szła, dopóki nie znalazła się poza kręgiem wozów. Kuźnia stała na uboczu Lithrew, za jej granicami otwierał się widok na Stepy. Księżyca nie było, lecz dzięki temu gwiazdy świeciły szczególnie mocno. Założyła ręce na piersi i oparła się o wóz. Pies ciągle jej towarzyszył, tym razem jego smutek był bardziej namacalny. A może to jej smutek? Sięgnęła w głąb. Ciociu?

Odkąd wrócili z jeńcem do kuźni, Kailean wyczuwała ją, jak wyczuwa się czyjąś obecność w pustym do tej pory pokoju. Była tu, nie odeszła. Czekała na coś, a ona bała się ją wezwać. Pojawiła się nagle, bez ostrzeżenia. Popatrzyła na Kailean. Wybacz mi, ciociu. Proszę. Nie musiała wypowiadać tych myśli na głos. Ciotka uśmiechnęła się tylko, a potem dotknęła jej policzka. Witaj, jesteś mi droga, tęskniłam, to nie twoja wina. Gdybym po was nie przybiegła... Vee’ra powoli pokręciła głową. Duchy zawsze były nieme, pozbawione materialnej postaci, nie mogły mówić. Chyba że znały anaho’la. Mój wybór. Wiedziałam. Samo zło przeze mnie. Uśmiech ciotki był taki jak dawniej. Głupia koza. Złożono obietnice. Karawany wyruszą. Mamy szansę. Coś przemknęło obok i wsiąkło w noc. Umarł. Biedny chłopiec. Kailean uśmiechnęła się do Vee’ry. Tylko ona mogła tak powiedzieć o swoim zabójcy. – Kocham cię, ciociu – powiedziała na głos. Kocham cię, córko. Znikła w chwili, gdy Laskolnyk stanął obok Kailean. – Umarł. – Wiem. Co powiedział? – Nie mogę ci zdradzić, córuchna. To sprawy... Źle się dzieje, ale jeszcze za wcześnie. Zamilkł na chwilę, jakby czekał na wybuch złości. Milczała. – Kiedyś mi powiesz? – Tak. Obiecuję. – Dobrze. Co z Pierwszym? Kowal mówił? – Nikt poza rodziną nie widział go w siodle. Będą milczeć. And’ewers jest... elastyczny. Lecz wszystko zależy od Der’eka. Czy nagnie swoją, hm, wozackość. Rozumiesz? – Owszem. Porozmawiam z nim. Ja i reszta. I... co obiecałeś

wujowi? Nie drgnął nawet. – Na wozacką wyżynę można się stąd dostać, wędrując na północ i omijając Olekady od wschodu. Oni tak właśnie zamierzali wyruszyć. To znaczyłoby, że przez pięćset lub więcej mil musieliby walczyć o każdy krok. To samobójstwo. – Więc? – Ja, Genno Laskolnyk – zaczął cichą recytację – generał Pierwszej Armii Konnej, przysięgam, że znajdę im inną drogę na Wyżynę Lytherańską. Taką, której nikt się nie spodziewa. Dla kobiety, która marzyła, żeby znów pojechać w karawanie i która z garnkiem zupy stanęła przeciw pięciu uzbrojonym bandytom. Przysięgam na grzywę Laal Czarnej Klaczy. Słyszałaś, Kailean? Jesteś Meekhanką i na wpół adoptowaną córką Verdanno. Nikt nie byłby lepszy na świadka. – Słyszałam, kha-dar. – Dobrze. Więc zostało usłyszane. Laskolnyk odwrócił się i odszedł. Dopiero po chwili poczuła ciągnący się za nim swąd krwi i spalonego mięsa. Każdy sam niesie swój kamień. I wszystko, co się z nim wiąże.

Oto nasza zasługa Niebo było jeszcze ciemne, a od gór wiał zimny, przenikliwy wiatr, gdy Derwan wyszedł przed zajazd. Poprawił półkożuszek, chuchnął w zgrabiałe dłonie, roztarł je energicznie. Marzł. Zima wciąż jeszcze nie chciała odejść, przypominała o sobie zwłaszcza w noce takie jak ta, srebrzące szronem okolicę, a ten stary sknera Omeral nie pozwalał palić w piecu częściej niż raz dziennie, więc wygrzebanie się z łóżka bladym świtem zawsze było sporym wyzwaniem. Rankiem obowiązki miał proste – nakarmić zwierzęta w oborze, przynieść drew z szopy, rozpalić w kuchennym piecu i nastawić wodę na kaszę. Wszystko musiało być gotowe, zanim reszta mieszkańców wstanie. Taki już los najmłodszego parobka w zajeździe. Dwie krowy i cztery kozy nie wymagały zbyt wiele pracy, trochę siana i wiadro wody w zupełności im wystarczały, drewno było narąbane, a studnia niezbyt głęboka. Zazwyczaj wszystko zajmowało mu niespełna kwadrans. Podniósł wzrok, lustrując uważnie ścianę gęstego lasu, który mimo że oddalony o ponad pół mili, bez przerwy budził w nim nieokreślony niepokój. Derwan nie lubił tego lasu, unikał go w dzień, bał się nocą, a największy lęk odczuwał zawsze o tej właśnie godzinie, tuż przed wschodem słońca. Może dlatego, że wtedy las wyglądał szczególnie groźnie, niczym wielka, mroczna bestia, która rozłożyła się u stóp potężnych olbrzymów, gotowa w każdej chwili rzucić mu się do gardła. Nad lasem – wydawało się, że ledwo o rzut kamieniem – wisiały Olekady. Wisiały pochylone w przód, mroczne i niedostępne. Dzikie szczyty, czarne na tle różowiejącego nieba, wyglądały jak fragment dekoracji w wielkim teatrze cieni. Za godzinę, gdy zrobi się jaśniej, objawią swoje kształty, pogrożą światu popękanymi, skalnymi obliczami, zadrwią z wiosny białymi czapami, pokażą szczerby przełęczy, niby łagodnych, a

równie nieprzebytych jak pionowe urwiska. Ziewnął szeroko. Właściwie lubił te poranne chwile. Żadnego pokrzykiwania, poszturchiwania i ciągłego gonienia do roboty. Mógł pracować w takim tempie, jak mu było wygodnie, i nikt nie robił mu z tego powodu wyrzutów. Mógł zatrzymać się, kiedy chciał, rozejrzeć po jaśniejącym niebie, ogrzać dłonie przy rozpalanym piecu. Przez chwilę mógł sobie wyobrażać, że tylko on został w zajeździe, że trójka pozostałych parobków, stary Omeral oraz jego mrukliwa, złośliwa żona znikli, wynieśli się, zostawiając go samego. Wtedy mógłby być szczęśliwy i nawet zatęchła kasza omaszczona kilkoma skwarkami lepiej by mu smakowała. Ziewnął raz jeszcze i ruszył do obory. Stojąc w jej drzwiach i ignorując niecierpliwe pomrukiwanie krów, rzucił okiem na drogę, do której przytulił się zajazd. Dwadzieścia cztery stopy szerokości i czterysta dwanaście mil długości. Tyle liczył trakt zaczynający się u stóp Gór Krzemiennych, przecinający Wyżynę Godeńską, Loven, LawOnee, by skończyć się w Dulewey, u wschodniego krańca Ansar Kirreh. Praca, włożona w zbudowanie tej drogi, przekraczała ludzkie pojęcie, Meekhańczycy nie uznawali bowiem istnienia czegoś takiego jak przeszkody naturalne. Gdyby ktoś wytyczył linię wzdłuż traktu, okazałoby się, że na całej swojej długości droga odbija od idealnej prostej o mniej niż pół mili. I to raczej z powodu błędu pomiarów niż ustępstw na rzecz natury. Wzgórza, jeśli uznano, że są zbyt strome, przekopywano, rzeki przeskakiwano mostami, osuszano bagna, zasypywano jeziora i przerąbywano się przez mroczne lasy. Derwan wiedział, od kupców wędrujących wzdłuż wschodnich prowincji, jak wygląda cały trakt, wiedział też, jak go budowano, ale i tak ledwo potrafił sobie to wyobrazić. Olbrzymie armie robotników, ryjących niczym mrówki bliznę na obliczu świata. I to całymi latami. Ale zanim tu trafił, mieszkał w pobliżu kamieniołomu, skąd czerpano budulec, i na własne oczy widział, że wszystkie opowieści o uporze południowców były prawdą. Tylko oni mogli coś takiego zrobić –

wyrwać, wydrapać połowę góry, a potem przenieść ją na nowe miejsce i położyć na ziemi w postaci kamiennych płyt. Zawsze, gdy wchodził na drogę, doznawał niemal mistycznego uczucia, że oto stąpa po górach, ludzką mocą sprowadzonych do poziomu gruntu. I to tylko po to, żeby mogli handlować. Bo handel był krwią Imperium, a drogi – jego żyłami. Kiedy nadchodziła późna wiosna, późne lato i jesień, gdy sady i winnice uginały się od owoców i gdy tradycyjnie zbliżał się czas bicia zwierząt, na drogach Meekhanu pojawiały się dziesiątki tysięcy kupieckich wozów. Zima i wczesna wiosna, tak jak teraz, były okresem spowolnienia, gdy mniej kół turkotało po drogach. To wtedy, w takich małych zajazdach jak ich, przychodził czas zaciskania pasa. Kupcy zajeżdżali teraz nieregularnie albo wcale. Krowy powitały go łagodnym muczeniem. Napełnił im żłób, rzucił trochę siana niecierpliwie meczącym kozom i uzupełnił wodę w poidłach. Siano też się kończyło. Jeden z pachołków, pracujący tu dłużej od niego, twierdził, że zajazd od początku wybudowano bez pomyślunku. Do znajdującego się na południu Blercg było dziewięć mil, do leżącego na północy Valener – dziesięć. Kupiecki wóz, jadąc po imperialnym trakcie, bez problemów robił dwadzieścia mil dziennie. Jak łatwo wyliczyć, większość przemierzała drogę między dwoma największymi miastami Law-Onee bez konieczności zatrzymywania się na nocleg. W ich zajeździe stawali zatem ci kupcy, których stać było tylko na jednego konia, woleli więc nie ryzykować, że padnie im po drodze, lub wędrujący pieszo drobni rzemieślnicy, handlarze taszczący na grzbiecie dorobek całego życia, kuglarze i artyści czy inna hołota. Mimo wszystko było ich przez większość roku tak dużo, że nikt w zajeździe nie głodował ani nie narzekał na brak pracy. Na dziedzińcu parsknął koń. Derwan zamarł z dłońmi wspartymi o krowi bok. Zamrugał, ignorując biegnący po ciele dreszcz, i aż się skulił, nasłuchując. Może mu się wydawało? Koń parsknął jeszcze raz i uderzył kopytem o ziemię.

Chłopak rozejrzał się po ciemnym wnętrzu – cebrzyk na wodę, kilka zwojów sznura, kawałek łańcucha, widły. Przez głowę galopowały mu dziko myśli, zmierzające do jednego wspólnego wniosku. Nie słyszał turkotu kół, więc to nie wóz, tylko konny. Był świt, blady, z niebem na zachodzie wciąż upstrzonym gwiazdami. Do najbliższego miasta mieli dziewięć mil, w pobliżu ani jednej wioski. Jeździec, jeśli wyruszył z miasta, musiałby wyjechać ciemną nocą, a bram nie otwierano przed wschodem słońca, chyba że traktem pędził kurier z jakąś pilną wieścią. Ale kurier darłby się już na całe gardło o wodę dla konia i wino dla siebie. A ten stał i milczał. Jedynym konnym, który mógł się pojawić o tej porze, był jakiś bandyta z gór. Olekady leżały blisko, a na przednówku bandyci też głodowali. Zdesperowani, mogli przecież wypuścić się poza linię lasu i napaść na samotny zajazd. Spojrzał jeszcze raz na widły. Ostrożnie, na palcach, podszedł do drzwi i przyłożył oko do szpary. Koń stał na środku dziedzińca sam, z pustym siodłem, zwieszając łeb. Derwanowi wystarczył rzut oka, żeby zrozumieć, że to nie zwierzę górskich rozbójników. Oni jeździli na małych, krępych i kudłatych kucach, a ten ogier był wysoki, rosły i długonogi. Jak konie kurierów właśnie. Tylko że ich konie nie nosiły takich ciężkich, bogato zdobionych rzędów i nie były obwieszone sakwami. Nie, to nie koń bandyty ani posłańca. Potrzebował kilku uderzeń serca, zanim do niego dotarło, jaka to szansa. Samotny wierzchowiec bez jeźdźca, z wypchanymi jukami na grzbiecie. Bogactwo. Zapominając o ostrożności, pchnął drzwi i wyszedł na dziedziniec. Ostrożnie, żeby nie spłoszyć zwierzęcia, zaczął do niego podchodzić. Koń łypnął okiem i parsknął jakoś tak... wyzywająco. Derwan nie znał się na takich wierzchowcach, najczęściej miał do czynienia ze spokojnymi kupieckimi harysami albo półharysami, szerokogrzbietymi, grubokościstymi flegmatykami, potrafiącymi cały dzień ciągnąć bez sprzeciwu

wyładowany wóz. Im nigdy nie przychodziło do łbów, że człowieka można ugryźć, kopnąć albo stratować. Ale ten wyglądał inaczej. Masywna pierś, silne nogi, mocny zad, proporcje szybkobiegacza. No i teraz dopiero zauważył, spod juków wystawał sajdak z łukiem i strzałami. Właściciel konia, kimkolwiek był, na pewno nie prowadził spokojnego życia. Jasna szrama, biegnąca tuż powyżej przedniej prawej nogi ogiera, nie mogła być niczym innym jak blizną. Ten koń nieraz brał udział w walce i sądząc po tym, jak uderzał kopytem o ziemię, wcale nie bał się obcych. Wojskowe zwierzę. Ta myśl zatrzymała go w miejscu. Przed wojskowymi wierzchowcami ostrzegano go nie raz i nie dwa razy. Takie bydlę potrafiło zabić. Koń, jakby wyczuwając jego wahanie, znieruchomiał. Opuścił łeb i zamarł. Derwan odczekał chwilę i zbierając się na odwagę, zrobił kroczek do przodu. Wierzchowiec podniósł łeb i parsknął z jawną kpiną. Potem odwrócił się lekko i machnął prawą tylną nogą, jakby sprawdzając, czy człowiek jest już w zasięgu kopnięcia. Chłopak cofnął się. – Nie baw się, Toryn. On nie próbuje cię ukraść... chyba. Derwan aż podskoczył. Wyszła zza karczmy. Była niemal jego wzrostu, jasnowłosa, ubrana po męsku. Włosy zaplotła w krótki warkocz, przez co wyglądała jak mała dziewczynka. Sprawiałaby wrażenie bezbronnej, gdyby nie skórzany pancerz i pas, który właśnie zapinała. Pas z jednej strony obciążała szabla, z drugiej ciężki sztylet. – Jest zły, bo nie mógł się wyspać – mruknęła, otrzepując spodnie. – I chętnie kogoś by ugryzł albo kopnął. Zmierzyła go zielonym spojrzeniem. – A gdybyś spróbował go ukraść, musiałabym mu potem pół dnia czyścić kopyta z krwi. Chłopak przełknął ślinę, świadom, że ruch grdyki zdradzi jej wszystko. I zaraz poczuł złość. Nie był przeklętym przez bogów

złodziejem, uczciwie pracował na swój chleb! – Myślałem, że się tu sam przybłąkał. Prawo traktu mówi, że taki koń należy do tego, kto go znajdzie. – Wiem o tym, dlatego powiedziałam, że raczej nie chciałeś go ukraść – skrzywiła się lekko. – Daleko stąd do Valener? – zaskoczyła go pytaniem. – Dziesięć mil, eee... panienko. Skinęła głową, w oczach zatańczyły jej iskierki. – Panienko. Miłe. Czy droga do Kehloren jest przejezdna? – Pstryknęła palcami i koń podszedł do niej jak psiak. Parsknął jej prosto w ucho, wyraźnie złośliwie, ale ona nie zwróciła na to uwagi, przypatrując się cały czas Derwanowi. Kehloren? Pamiętał, że trakt jakieś trzy mile przed miastem odgałęzia się na wschód, w stronę zamku, gdzie ponoć stacjonowało jakieś wojsko. Ale o samej drodze nic nie słyszał, bo żaden z ich gości nigdy się tam nie wybierał. – Nie wiem – zawahał się. – Ale gdyby coś było nie tak ze szlakiem, to widzielibyśmy cesarskich budowniczych, którzy zmierzaliby w tamtą stronę. Dwa lata temu, jak jeden potok wystąpił z brzegów i podmył drogę, to w stronę twierdzy pojechało pięćdziesiąt wozów z robotnikami i materiałem. Więc chyba jest. Skinęła głową, jakby jego domysły ją usatysfakcjonowały. – Gdzie tu jest najbliższy wodopój albo rzeka? – Trzy mile stąd, w stronę Valener, płynie Malawa. Tam kupcy często poją zwierzęta, ale i u nas jest dobra studnia... – wskazał ocembrowanie. – Woda czystsza niż w rzece. Uśmiechnęła się, mrużąc oczy. A potem, zanim zdążył się zorientować, już była w siodle. Siedziała tam z taką swobodą, jakby się w nim urodziła. – Oszczędzajcie ją – poradziła. – I powiedz karczmarzowi, że ci, którzy nadjeżdżają, chętnie zapłacą za czystą wodę, jeżeli cena nie będzie wygórowana. Ale z pewnością nie zanocują w zajeździe. Zawróciła konia. – I powiedz mu też, że przez najbliższe dni może się nie

obawiać zbójców. Dziękuję za informacje. – W powietrzu błysnęła srebrna moneta. Wiedział, że nie opowie innym o porannym gościu, bo karczmarka wykorzysta to przeciw niemu. Bo niby dlaczego nie namówił dziewczyny choćby na śniadanie? Albo kufel grzanego piwa? A w ogóle, co to znaczy, że mogą się nie obawiać zbójców? Zrozumiał dopiero w południe, gdy pierwsze wozy zaturkotały okutymi kołami na trakcie. —— • —— Gdy tylko Kailean wróciła na drogę, puściła wodze i pozwoliła koniowi na galop. Musiała ulżyć pęcherzowi, a ten zapomniany przez wszystkich zajazd był jedynym osłoniętym miejscem, jakie napotkali od opuszczenia miasta. Co prawda był jeszcze las, ale wolałaby już wysikać się na środku drogi, niż wjeżdżać między drzewa. W czasie, gdy rozmawiała z parobkiem, Daghena, Kocimiętka i Janne wyprzedzili ją o spory kawałek, ale to akurat nawet dobrze. Toryn miał kiepski nastrój nie tylko ze względu na konieczność wstania przed świtem, ale też dlatego, że było mu zimno. Jej samej tyłek przymarzał do siodła, na południu wiosna już dawno pokryła całe Wielkie Stepy nowymi trawami, a tutaj jakby cofnęli się w czasie o dobry miesiąc. Pola i łąki, które miała po lewej, wciąż nie wypuściły z siebie nawet kiełka, każdy oddech mglił się jej przed twarzą, a od gór ciągnęło zimne, wilgotne powietrze. Pokonawszy niewielkie wzniesienie, zobaczyła resztę grupy jakieś ćwierć mili przed sobą. Jechali stępa, strzemię w strzemię, konie lekko parowały w chłodzie. Widocznie też przegalopowali kawałek. Daghena obejrzała się przez ramię i pomachała jej. Kailean puściła konia w krótki cwał. Dogoniła ich w kilkadziesiąt uderzeń serca. Toryn zwolnił niechętnie, bocząc się i gryząc wędzidło. Brakowało mu ruchu, pościgów i walki; zamiast tego od dziesięciu dni wędrowali imperialnym traktem, prostym, nudnym i równym jak stół. Jedynym urozmaiceniem podróży były słupy milowe z wypisanymi na nich odległościami. Daghena liczyła je z nudów i

ostatnio wyszło jej sto pięćdziesiąt. Sto pięćdziesiąt mil w dziesięć dni. W życiu by nie pomyślała, że to możliwe. – No i jak zajazd? – Kocimiętka uśmiechnął się pod wąsem. – Dziura, i to taka z biedniejszych. – Jakieś ładne karczmareczki? – Nie zwróciłam uwagi, ale był całkiem ładny parobek. Możesz zawrócić, jak chcesz... – Może w drodze powrotnej. Jak się porządnie ogoli... Janne się uśmiechnął, Daghena przewróciła oczami. Taki był efekt przebywania od dziesięciu dni w drodze, wciąż na szpicy, wciąż tylko we czwórkę. Po dwóch dniach skończyły im się sensowne tematy do rozmowy, a okolica jakoś nie podsuwała nowych. Po prawej cały czas mieli ponury las i wznoszące się nad nim góry, po lewej równie ponurą wyżynę, będącą główną częścią Law-Onee, najbardziej paskudnej i smutnej prowincji Imperium. Mglista, dżdżysta i wilgotna kraina, o której mówiono, że Święto Lata i Święto Jesieni wypadają tu jednego dnia. Rankiem ogłasza się to pierwsze, a po południu, gdy słońce zajrzy na kilka minut, to drugie. Tak naprawdę jedynym bogactwem Law-Onee były długowłose owce i kozy, z których wełny tkano płaszcze dla cesarskiej armii oraz sukno dla każdego, kto szukał taniego i solidnego materiału. Zwierzęta były tyleż liczne, co niewybredne i zapewniały jaki taki byt mieszkańcom. One i oczywiście imperialny trakt, którym co roku płynęła rzeka żywności. Jej ojciec zawsze powtarzał, że gdyby nie handel, prowincja zdechłaby z głodu. Tylko że teraz trakt będzie zablokowany jeszcze przez co najmniej dziesięć dni, może dłużej. Cesarskie rozkazy muszą być wykonywane bez żadnego sprzeciwu. – Kiedy ma być zjazd w stronę gór? – rzucił Janne. – Za trzy albo cztery mile. Za rzeką. Dag pokiwała głową. – Rzeka, właśnie. Ktoś ma ochotę przejechać się i sprawdzić co z mostem? Jak w ogóle się ona nazywa? – Malawa. Podobno jest tam wodopój, więc musi być łagodne podejście do brzegu. I nie rozdzielajmy się. Kiedy dotrzemy na

miejsce, to się zobaczy co i jak. Jeśli coś będzie nie tak, zdążymy wrócić i uprzedzić resztę. – Dobrze. Znowu zapadła cisza. I tak przegadali więcej czasu niż przez cały wczorajszy dzień. No cóż, wczoraj nie było takich ekscytujących wydarzeń, jak sikanie pod ścianą kiepskiego zajazdu i sprawdzanie stanu najbliższego mostu. Choć jeśli budowali go cesarscy inżynierowie, to z pewnością stał solidnie jak skała. Ale nawet taka skała ma swoją wytrzymałość, a ten most czeka wkrótce ciężka próba. Kailean rzuciła okiem na boki. Daghena, Janne, Kocimiętka. I ona. Oraz Niiar, Lea i Faylen za nimi. Siedmioro. W tej chwili tylko tyle zostało z czaardanu Laskolnyka. Nie mieli zresztą pewności, czy jeszcze w ogóle mogą się tak nazywać. Bo co to za czaardan Laskolnyka bez Laskolnyka? —— • —— – Nazywam się Genno Laskolnyk, choć, jak pewnie niektórzy wiedzą, Genno to tylko przydomek. Moja matka nadała mi imię po prapradziadku, Wulgrefgerieh. Wolę Genno. Jak wszyscy wiecie, nie mam w żyłach nawet kropli meekhańskiej krwi, a mimo to zostałem generałem Imperium i jak twierdzą pochlebcy, stworzyłem pierwszą prawdziwą armię konną Meekhanu. To nieprawda, nie stworzyłem jej. Zrobili to meekhańscy oficerowie, ja tylko przez dwa lata nie pozwalałem użyć jej w walce, dopóki nie byłem pewien, że sobie poradzi. Do dziś niektórzy mają mi to za złe, uważają, że za długo czekałem, i przez tę zwłokę przegraliśmy bitwę pod Grenolyt, gdzie poległo osiemnaście tysięcy żołnierzy. Ale ja wiedziałem wtedy i nadal wiem, że postąpiłem słusznie. Dowódcy regimentów piechoty, które wykrwawiały się w starciach z Se-kohlandczykami, słali do stolicy prośby o kawalerię, o konnicę, która wspierałaby ich w polu. Bo prawda jest taka, że piechota może odeprzeć jazdę, może wytrzymać każdy atak, może nawet zmusić ją do ucieczki, ale nigdy nie zdoła jej rozbić i wyrżnąć. Bo do wyrżnięcia konnicy potrzebna jest własna jazda. A więc przez pierwsze dwa lata wojny Imperium szkoliło pułki kawalerii, zaciągało najemników

z południowych równin i posyłało ich do wsparcia regimentów piechoty. Do każdego po trochę. Dlatego zawsze, gdy przychodziło do bitwy, koczownicy mieli dziesięciu konnych na jednego naszego. Potem zjawiłem się ja, a cesarz dał mi wolną rękę w kwestii jazdy i przez następne lata wojny piechota niemal zawsze walczyła sama. Dochodziła północ, gdy zgromadzili się w opróżnionej na tę okazję stajni. Stary Aandurs zapewnił, że nikt nie będzie im przeszkadzał. Każdy, zgodnie ze zwyczajem, przyniósł mały kaganek, świecę czy oliwną lampkę, i teraz wnętrze pomieszczenia oświetlały tylko one. Dwadzieścia cztery migoczące światełka. – Oto cała moja zasługa, przez dwa lata z rzędu nie dopuszczałem, by nowo wystawione oddziały jazdy wysyłano do walki po jednym czy dwa. Chciałem stworzyć pełną armię konną, co najmniej trzydzieści tysięcy szabel, bo bez niej Meekhan przegrałby wojnę. I udało mi się, ale przez te dwa lata w kilku większych i mniejszych bitwach zginęło osiemdziesiąt tysięcy żołnierzy, a koczownicy spustoszyli połowę północnych prowincji. Bo to druga prawda o walce piechoty z jazdą. Jeśli piechota złamie jazdę, nigdy nie może jej dogonić i dobić. Jeśli jazda złamie piechotę, robi to zawsze. Osiemdziesiąt tysięcy zabitych żołnierzy, oto moja zasługa. Wszyscy wstrzymali oddech. Kailean stała nieco z boku, wosk spływający z małej świeczki parzył jej palce. Nie kłam przed płomieniem, to zwyczaj znany i uznawany przez wszystkich. Meekhańczycy przywieźli go w czasie podbojów, lecz zakorzenił się na Wschodzie ze zdumiewającą szybkością. Nazywano go tu Otwarciem. Prosty, niemal magiczny obrzęd. Gdy trzymając w ręku świecę, kaganek albo nawet kawałek zapalonego drewienka, stoisz pośród towarzyszy, musisz mówić prawdę. Mówisz, patrząc na płomień, a on pochłania twoje słowa, zapisuje je w sobie i nigdy już nie zdołasz się ich wyprzeć. Nowożeńcy składają sobie przysięgi, trzymając świecę w ręku, kupcy podpisują najważniejsze umowy, jedną ręką dotykając podstawy lampy. Konającemu zapala się świecę, by nie umierał

w ciemności i by jego ostatnie słowa nie przepadły. Płomień to prawda i oczyszczenie. – Po wygranej bitwie o Meekhan spadły na mnie wszelkie zaszczyty, jakie mogą spaść na człowieka. Do tej pory przysługuje mi przywilej zwracania się do cesarza po imieniu i audiencji na każde żądanie. Nie licząc oczywiście złota, ziemi i tytułów. – Laskolnyk zamilkł i wydawało się, że zapatrzony w płomień widzi te dawne dni, piękne posesje w stolicy, uczty i parady na swoją cześć. – Oto moja zasługa. Przez pierwsze lata po wojnie byłem w Nowym Meekhanie jednym z najważniejszych ludzi. Mężczyźni zabiegali, by znaleźć się przy moim stole, kobiety, by od tego stołu trafić do łoża. Miałem... mam pod miastem posiadłość, w której stoi pałacyk, cały z marmuru i alabastru, zajmujący tyle miejsca, co ćwierć Lithrew. W winnicach porastających otaczające go wzgórza można by wybudować pięćdziesiąt takich miasteczek. Hodowałem konie, które miały biegać szybciej niż wiatr i – na włosy Laal – udawało mi się. Pięć lat z rzędu moje klacze zajmowały pierwsze miejsce w Wielkiej Cesarskiej Gonitwie, byłem sławny, bogaty i potężny. Ale nie byłem Meekhańczykiem czystej krwi, a dwór cesarski to plac zabaw dla znudzonych arystokratów z Rady Pierwszych. Dla nich miałem być pionkiem lub co najwyżej mało znaczącą figurą, dzikim barbarzyńcą, który tymczasowo wkradł się w łaski cesarza. – Kha-dar uśmiechnął się dziwnie, obnażając przy tym zęby jak prawdziwy wilk. – Oto moja zasługa. Dałem się wciągnąć w intrygi na dworze, pomogłem wytropić i ukarać spiskowców, którzy pragnęli zdobyć dla siebie nowe przywileje. I zapłaciłem za to. Szóstego roku, tuż przed Wielką Gonitwą, ktoś otruł moje trzy najlepsze wyścigowe klacze. Potem ktoś rozpuścił wśród najemnych robotników plotkę, że jestem Niechcianym i składam ofiary z ludzi, więc połowa winogron zgniła, bo nie miał ich kto zebrać. Później próbowano podrzucić mi kompromitujące dokumenty. A potem chciano oskarżyć o gwałt. Błysnął jeszcze raz dzikim uśmiechem i zamilkł. Po chwili, wciąż zapatrzony w płomyk, podjął opowieść.

– Znalazłem osobę, na której polecenie otruto moje konie, i ponieważ okazała się księżną wysokiego rodu, wyzwałem na pojedynek jej najstarszego syna i go zabiłem. Potem przypomniałem, że ma jeszcze dwóch synów, którzy nie mogą odmówić mi satysfakcji. Tak zamieniłem zwykłego wroga we wroga śmiertelnego. Do pracy w winnicach ściągnąłem ludzi z odległych stron, przepłacając ich sowicie. Kompromitujące papiery pokazałem imperialnym Szczurom, a oni raz-dwa znaleźli tego, kto je sfałszował. Rodzinie dziewczyny, która chciała oskarżyć mnie o gwałt, kazałem stawić się przed cesarskimi jasnowidzami. Więcej o niej nie słyszałem. Oto moja zasługa. Po raz pierwszy Laskolnyk oderwał wzrok od świecy i rozejrzał się. To on kazał im się tu stawić z ogniem w ręku, w najdłuższą noc zimy, gdy na ośnieżonych Stepach szalały mroźne wichury. Kailean nie do końca wiedziała dlaczego, jednak nawet ślepy zauważyłby, że coś się dzieje. Od śmierci ciotki, od czasu nieudanej próby porwania, Laskolnyk ani razu nigdzie nie pojawił się sam. Zawsze towarzyszyło mu kilku ludzi. Między Lithrew a okolicznymi stanicami zaczęli gęsto kursować posłańcy, goście z odległych rejonów Imperium przyjeżdżali i prosili o spotkanie z generałem, a w pobliżu miasta zawsze kręciła się jakaś chorągiew. Teraz żeby uprowadzić lub zabić Laskolnyka, trzeba by kilkuset zbrojnych. Czaardan także pracował. Ona sama jeździła z pismami w różne miejsca, do wojskowych stanic, do miast-obozów Wozaków Verdanno, do dziwnych ludzi, których w życiu nie posądzałaby o znajomość z kha-darem. I była coraz bardziej poirytowana. Laskolnyk słowem nie zdradził, czego dowiedział się od niedoszłego porywacza, jej rodzina spakowała się pewnego dnia i wyjechała do Mandellen, Berdeth pojawiał się i znikał, kiedy miał ochotę. Czuła się jak kawałek drewienka, który wpadł do strumienia i jest niesiony w nieznane. A potem spadły śniegi i w kilka dni wszystko zamarło. Od miesiąca wszyscy siedzieli w mieście i kisili się w domysłach. A

to nigdy nie wróżyło niczego dobrego. Laskolnyk kontynuował. – Przez następne dziesięć lat bawiłem się w stolicy jak jeden z Rady Pierwszych. Zdobyłem sojuszników w intrygach, nabawiłem się wrogów, którzy wydaliby pół majątku, żeby mnie zniszczyć. Ale dopóki armia stała za mną murem, a imperator przyjmował mnie we dnie i w nocy, byłem jak zbyt twardy orzech do zgryzienia. I podobało mi się to. Władza, upokarzanie nieprzyjaciół, nagradzanie lojalnych ludzi, spojrzenia i szepty, gdy szedłem korytarzami cesarskiego pałacu. I myśli – oto ja, barbarzyńca ze wschodnich stepów, bękart nieznający własnego ojca, kroczę w jedwabiach i aksamitach po posadzce z alabastru, a wy trzymajcie karki niżej, sucze syny – dokończył przez zaciśnięte zęby. – I stało się tak, że kobieta, która kiedyś kazała mi otruć konie i której syna za to zabiłem, straciła dwóch pozostałych. Nie miałem z tym nic wspólnego, tym razem to nie była moja gra, ale gdy ostatni z jej synów skonał, zadźgany sztyletami skrytobójców, spotkała mnie kiedyś na korytarzu i powiedziała: „Jesteś taki sam jak my. Wygraliśmy, generale Laskolnyk”. Kailean popatrzyła po otaczających ją twarzach. Wszyscy wyglądali na zafascynowanych opowieścią dowódcy, jakby słyszeli ją pierwszy raz. Nawet ci, którzy jeździli w jego czaardanie od samego początku. – Pamiętam, że na te słowa stanąłem jak wryty i przez dłuższą chwilę nie mogłem się ruszyć z miejsca. Mamrotanie starej, złamanej kobiety w żałobnej sukni, nieledwie oszalałej z bólu, nie powinno nic znaczyć, ale poczułem się, jakby mnie ktoś smagnął batem przez grzbiet. Podszedłem do najbliższego lustra i spojrzałem w twarz obcemu. Gładko ogolonemu, z włosami pokrytymi pomadą i modnie obsypanymi złotym pyłem, w aksamitnym kubraku i haftowanej, jedwabnej pelerynce. Obcemu, którego nie poznawałem. Oczy miał jak kawałki szkła, twarde, beznamiętne i zimne; były to oczy kogoś, komu nie powierzyłbym oberżniętego orga. Przede mną stał jeden z tych, którymi kiedyś gardziłem – intrygant i dworak. Więc prawda

jest taka, że nie uciekłem ze stolicy przed intrygami, które przeciw mnie snuto, lecz przed tymi, których ja sam byłem twórcą. Uciekłem przed obcym w lustrze. Kha-dar pochylił głowę, przymknął oczy. Przez chwilę wyglądało na to, że już się nie odezwie. – Dokończę później, jeśli pozwolicie. Ja otworzyłem i ja zamknę spowiedź płomieniom. —— • —— Most wyglądał tak jak większość meekhańskich mostów. Miał szerokość równą szerokości drogi, cztery przęsła i wysokie na pięć stóp barierki. Właściwie każdy most, który mijali po drodze, wyglądał niemal tak samo, różniły się co najwyżej liczbą przęseł – najdłuższy miał ich osiemnaście. Bloki na ten most mogły zostać wydobyte i obrobione w kamieniołomie odległym o setki mil, po czym przewieziono je na miejsce i złożono. Gdyby zaszła potrzeba, można by ich użyć do budowy identycznego mostu w dowolnej części Meekhanu. Imperialni budowniczowie już dawno doszli do wniosku, że ujednolicenie konstrukcji to podstawa sukcesu. – No dobra, kto zjedzie ze mną do rzeki? – Nazywasz to rzeką, Kailean? Mogę z tego miejsca nasikać na drugi brzeg. Po co w ogóle budowali tu most? Kocimiętka miał rację. Malawa płynęła, a raczej sączyła się dnem płytkiej niecki. Pewnie dałoby się przejechać koniem na drugi brzeg, nie mocząc nawet zwierzęciu brzucha. Struga miała jakieś dwadzieścia kroków szerokości i tylko jedno przęsło mostu tkwiło w rzeczce, pozostałe stały na suchym lądzie. Do tego podejście do wody było szerokie i wygodne, a co najważniejsze, wyglądało też na bezpieczne. Wysypany otoczakami brzeg gwarantował, że zwierzęta nie zapadną się w błocku. Daghena poklepała konia po szyi. – Widocznie miejscowym wstyd było się przyznać, że mają w okolicy niedorobiony strumień, więc przekupili jakiegoś kartografa, który nazwał to coś rzeką. Jeśli Valener jest takim miastem jak Malawa rzeką, to zastaniemy tam trzy lepianki i kurnik, prawda, Kailean?

– Nie jedziemy do Valener. Mamy czekać na resztę przy zjeździe w stronę gór i tam się zatrzymamy. A teraz zadanie. Spójrz na przęsło po prawej. – Patrzę, i co? – Na podstawę. – Patrzę na podstawę. I co? – A teraz przesuń wzrok wyżej i powiedz mi, na jakiej wysokości urywają się ślady po wodorostach i innym rosnącym w wodzie zielsku. Cała czwórka milczała chwilę. – O żeż ty... – Kocimiętka spojrzał na rzeczkę, potem na most i znów na rzeczkę. – Aż tak wysoko? Ile to będzie? Dziesięć, dwanaście stóp? Machnęła ręką. – Co najmniej piętnaście. Gdy wreszcie w górach puszczą śniegi, cała ta woda popłynie tędy. Widziałam na własne oczy, jak maleńka struga w godzinę zmienia się w potok, a w dwie w rzekę i zabiera ludziom dobytek całego życia. Za kilka, kilkanaście dni całym korytem będzie rwała woda. I to tak, że jak ktoś w nią wpadnie, to nurt zaniesie go hen, do morza. Nie śmiejcie się z tutejszych rzeczek, bo to podstępne i dzikie bestie. Wpatrywali się w leniwą strużkę. – Lepiej żeby te śniegi wreszcie zaczęły topnieć, bo inaczej może zabraknąć wody w dole rzeki – stwierdził wreszcie Janne. – Gdzie ma być zjazd do Kehloren? – Milę stąd. – Jedźmy już. Minęli most. Podjechała do niej Daghena i szturchnęła ją w bok. – Jakieś wspomnienia, Kailean? Od trzech dni prawie w ogóle się nie odzywasz. Zastanowiła się. Właściwie powinna coś czuć, odnaleźć w sobie jakieś wspomnienia albo chociaż ich ślad. A tu nic. Olekady zapisały się w jej pamięci bardzo płytko, mimo że spędziła tu ponad pół życia. Góry nie wrosły w nią, nie wyryły śladu w kościach ani sercu. Może dlatego, że jej rodzina osiedliła się tu

ledwo dwa pokolenia temu, szukając lepszego życia, a znajdując tylko harówkę od świtu do nocy na kawałku gruntu dzierżawionego od miejscowego barona. Pamiętała opowieści ojca o początkach gospodarowania. Ziemia była tak kiepska, że nawet kozy nie zdołały się na niej wyżywić. Mimo to spróbowali. Wyrwali kamienie z pola, zasadzili kilkadziesiąt niskich, odpornych na mrozy jabłoni, sprowadzili małe stadko kóz i owiec. Walczyli. I przegrywali. Jedną z rzeczy, które pamiętała wyraźnie, było to, że ziemia może rodzić kamienie. Co roku wiosną cała rodzina wychodziła na pole i zbierała je, usypując w wielkie stosy. Dopiero potem była orka i sianie zboża. A następnej wiosny znów najpierw odkamieniali rolę, a potem dopiero ją obsiewali. I tak bez końca. To też dobrze pamiętała, ich skrawek ziemi otoczony wianuszkiem kamiennych kopców, najstarsze porosły już jakimś zielskiem i jeżynami. Bawiła się między tymi pagórkami razem z braćmi, niecierpliwie wypatrując pierwszych owoców. Niemal zawsze chodziła głodna. To dlatego, zanim skończyła siedem lat, razem z chłopcami nauczyła się strzelać z łuku. Zając, świstak czy nawet wiewiórka – nie było stworzenia niegodnego jej strzały. Wszystko, co mogło trafić do garnka, a potem do brzucha, stawało się celem. – Głód, chłód i ubóstwo – rzuciła wreszcie. – Tu można tylko kozy i owce hodować, niewiele urośnie na okolicznych kamieniach, a właściciel ziemi odbierze ci każdy grosz, jaki zarobisz na roli. Jeśli ktoś ma głowę na karku, ciuła latami tylko po to, żeby się stąd wynieść. Najlepiej pamiętała dzień, gdy ojciec postanowił wyruszyć na południe. Po wojnie z koczownikami położone przy granicy Stepów prowincje z otwartością witały każdą parę rąk do pracy, obiecując lata wolnizny od podatków, darmową ziemię i liczne przywileje. Ojciec po długiej rozmowie z matką wykopał ukryty w kącie izby mieszek z garścią srebra, pojechał do miasta i wrócił z wozem zaprzężonym w dwa konie. Dwa konie! Pierwszy

raz w życiu widziała wtedy z bliska konia, dotychczas używali do orki wołu sąsiadów, opłacanego za każdy dzień pracy. Pochyliła się i poklepała Toryna po szyi. Kto by pomyślał, prawda? A potem była podróż na południe, wjazd na Stepy, które otworzyły się przed nimi jak cudowna, oferująca nieskończone możliwości kraina i nocne spotkanie z bandytami. I kłujący ją w tyłek patyk. Odetchnęła jeszcze raz, tak głęboko, że niemal zakręciło jej się w głowie. Nie, Olekady z pewnością nie były jej domem. Już nie. A mimo to los zagnał ją tutaj, choć wcale o to nie prosiła. Prawie czuła, jak ten stary oszust poklepuje ją po głowie i mruczy protekcjonalnym tonem: „Kto by pomyślał, prawda?”. Jechały chwilę w milczeniu, Daghena nie ponaglała rozmowy. – Mieszkaliśmy jeszcze dalej na północ, jakieś trzydzieści mil za Valener. Te okolice... Właściwie niemal cała szlachta, wszyscy hrabiowie i baronowie, to starej krwi Meekhańczycy. Osiedlili się tu zaraz po podbiciu tych ziem, po pokonaniu Świątyni Dress. Prawie trzysta lat temu. Ta świątynia stawiała długi i zacięty opór, w całych Olekadach są pozostałości po górskich twierdzach, które Meekhańczycy musieli zdobywać jedną po drugiej. Zresztą podobno Kehloren też było kiedyś twierdzą-świątynią małżonki Pana Burz. W czasie tych wojen niemal cała miejscowa arystokracja padła, a po podboju Meekhan osiedlił tu mnóstwo żołnierzy, wielu z nich nagradzając tytułami szlacheckimi. Dziadek mi o tym opowiadał, gdy pytałam go, dlaczego właśnie tu zamieszkaliśmy. Miejscowa szlachta jest... – zawahała się, szukając właściwych słów – bardziej meekhańska niż sam cesarz i chętnie osiedla u siebie na dzierżawach meekhańskich osadników. Takich jak moja rodzina. I jest przekonana, że ci powinni być dumni, że pracują na ziemiach szlachciców czystej krwi. Nawet jeśli człowiek głoduje i marznie od świtu do nocy. Od lat żenią się między sobą, uważają, że mieszane małżeństwo to hańba dla rodu, a każdy, kto nie ma przynajmniej dziesięciu

udokumentowanych pokoleń meekhańskich przodków, w ogóle nie powinien pokazywać im się na oczy. – Pracowaliście dla takiego szlachcica? Skinęła głową. – Dzierżawiliśmy kawałek gruntu. Pracowaliśmy ciężej niż biedota w Lithrew, jedliśmy gorzej niż żebracy. A wszystko pod łaskawą protekcją baronów i hrabiów z gór. – Ha, jeśli wszyscy są tu tacy... Nie ucieszą się na nasz widok. – Nie. Ale ograniczą się do ignorowania. W końcu idzie przed nami cesarski rozkaz, a dla tutejszych słowo Imperatora jest święte. Poza tym większość ma zamki pobudowane wyżej w górach i rzadko z nich wychodzi. Nie spodziewam się problemów. Ale powitania chlebem i zaproszenia pod dach też nie. Zjazd przed nami. Rzeczywiście, od głównego traktu odgałęziała się boczna droga. Równie szeroka i solidna, choć wyraźnie rzadziej używana. – Droga wiedzie prosto jak strzelił. Twierdza znajduje się dwanaście mil stąd. Co jest dalej, nie mam pojęcia. Zapatrzyli się w ścianę lasu i wyrastające nad nią góry. Teraz cały plan wydawał się szaleństwem. Nie zwykłym szaleństwem, lecz wykwitem chorego, złożonego majakiem wielodniowej gorączki umysłu. Janne chrząknął. – Jesteście pewni, że znaleźli drogę na drugą stronę? Przez te skały? Trzeba by mieć skrzydła jak ptak... – Podobno znaleźli. – Kocimiętka wzruszył ramionami. – Tak twierdzi Laskolnyk, a ja mu wierzę. Dał słowo. To co, Kailean? Podjedziemy kawałek do twierdzy, czy czekamy tu pół dnia? Dopiero świta. Zanim reszta przyjedzie, będzie południe. Cholera, sama nie wiedziała, jak to się stało, że reszta pyta ją o zdanie. Chyba miało to coś wspólnego z faktem, że pochodziła z tych okolic, i pewnie też z tym, że góry wzbudzały w jej towarzyszach niepokój. Rozejrzała się po okolicy. Słup milowy z wykutymi w kamieniu odległościami do miasta i twierdzy, rów odwadniający i puste pole, porośnięte jesienną jeszcze, pożółkłą trawą. Odmarzający szron zamienił ziemię w błocko. Mogli tu

tkwić pół dnia, podziwiając okolicę. – No dobra, nic się nie stanie, jak podjedziemy kawałek w stronę gór. Zostawmy tylko znak dla reszty. Daghena wyjęła z torby kawałek węgla drzewnego i maznęła słup poniżej znaków informujących o odległości do zamku. – Jedziemy. —— • —— – Oto moja zasługa. Nazywam się Daghena Oanyter z rodu Weghein z plemienia Hearysów. Urodziłam się w roku Dzikiego Konia, trzy lata po tym, jak straciliśmy większość ziem na rzecz Złotego Namiotu. Moja matka była Widzącą, moja babka Słuchającą. Jedna widziała duchy, druga je słyszała, obie potrafiły korzystać z ich pomocy. W Imperium to zakazana magia. Zgodnie z Kodeksem, Moc może być kierowana tylko przez żywy, świadomy umysł maga. Tak działają aspektowane Źródła. Czarodziej czerpie Moc, splata ją, przekształca i używa wedle swej woli i umiejętności. Każdy aspekt jest trochę inny, ale wszystkie mają ogromną potęgę. – Daghena lekko musnęła jeden ze swoich wisiorków. – W magii mojego ludu duchy pomagają okiełznać Moc. Duchy przodków, tych, którzy nie odeszli do Domu Snu, duchy zwierząt, duchy mieszkające w roślinach, ziemi, wodzie, ogniu i wietrze. Jeśli je Widzisz lub Słyszysz, możesz zaproponować służbę. Niektóre pragną odrobiny krwi, inne ciepła ludzkiego ciała albo kawałka ciasta, trochę piwnej piany. Większość nie potrafi niczego dokonać, dopóki nie zostanie zaklęta w materialny przedmiot. Poruszyła ręką, a kościana bransoletka na jej nadgarstku zagrzechotała cicho. – Wielki Kodeks mówi, że takie wykorzystanie Mocy jest złe, że nigdy nie można być pewnym, czy duchy nie obrócą się przeciw czarownikowi i nie wydostaną na wolność, żeby szerzyć zniszczenie, albo czy nie ściągną spoza Mroku czegoś jeszcze gorszego. Że tylko umysł powinien kontrolować Moc, bez żadnych pośredników. Opowieści mojego rodu sięgają czterdziestu pokoleń wstecz i nie znam ani jednej, w której duchy zbuntowałyby się przeciw szamanowi. Ale dla strażników

Kodeksu to za mało. Więc jak większość przygranicznych plemion ukrywamy swoich czarowników i czarownice. A dopóki Imperium bardziej zależy na lojalności naszych wojowników niż na przestrzeganiu Kodeksu, dopóty nawet nie musimy się zbytnio starać. Na chwilę w stajni zapadła cisza. To prawda, wiele mieszkających przy granicy plemion używało magii, o której w głębi Imperium nie wolno było nawet wspomnieć. Lecz za cenę wierności tych ludów, Meekhan przymykał na to oko. – Moja matka i babka były potężnymi czarownicami, ale nawet ich wiedza nie wystarczyła w czasie starcia z sekohlandzkimi Źrebiarzami. Duchy naszych przodków nie potrafiły oprzeć się ich potędze. Mój lud liczył kiedyś dwieście tysięcy głów i choć był podzielony na plemiona, budził lęk w sercach wrogów. Dziś, mimo że od wielu lat panuje pokój, jest nas mniej niż połowa z tej liczby. Wielu młodych odrzuca tradycje przodków i szuka szczęścia w miastach, wielu zaciąga się do armii albo najmuje do straży przy karawanach, inni budują kamienne domy i osiedlają się na podobieństwo Meekhańczyków. Bardzo to bolało moją matkę, a jeszcze bardziej babkę. Nauczyły mnie wszystkiego, co umiały, a jedna z nich podjęła się roli duchowej tarczy, abym nie stawała samotnie naprzeciw krain między naszym światem a Mrokiem. I tak zostałam ostatnią Widzącą i Słyszącą w rodzie Weghein z plemienia Hearysów. A kiedy przyszła pora wybrać swoją drogę, postanowiłam kroczyć ścieżką łuku i szabli, zanim duchy przodków nie objawią mi, jaki ma być mój los. Uśmiechnęła się wyzywająco. – A jeśli komuś z was się to nie podoba, możemy wyjść na zewnątrz i o tym porozmawiać. Oto moja zasługa. —— • —— Droga prowadząca do twierdzy w niczym nie ustępowała głównemu traktowi. Dwadzieścia cztery stopy to najwyraźniej była ulubiona meekhańska szerokość. Ale Kehloren zaliczał się do najważniejszych zamków w tej prowincji, w czasie ostatniej wojny, gdy koczownicy obeszli Olekady od południa i wlali się do

Law-Onee, paląc i mordując, nawet nie próbowali go zdobywać. Dlatego też prowadząca do niego droga w niczym nie ustępowała innym szlakom. Przez całą wojnę stacjonujące w okolicy wojska nękały Sekohlandczyków wypadami na równinę, budując własną, krwawą legendę. Kailean nigdy nie widziała zamku z bliska, ale nawet w rodzinnej wiosce o nim słyszała. Mówiono, że to prawdziwe orle gniazdo, postawione na szczycie góry. Była ciekawa, ile z tych opowieści jest prawdą. Odgałęziony trakt przecinał rosnący u stóp gór las. Drzewa na sto kroków wokół drogi wykarczowano, a miejscowi mieli pilnować, żeby puszcza nie odzyskała utraconego terenu. Poradzili sobie w najprostszy możliwy sposób – stwierdziła Kailean na widok stadka kóz, pędzonego przez kilku wyrostków. Miejscowe kozy, jak pamiętała, zżerały wszystko, co miało jakikolwiek związek z roślinami, potrafiły nawet przeżyć jakiś czas, jedząc trociny i starą korę. Dopóki regularnie wypasano je na tym obszarze, drzewa nie miały najmniejszych szans. Chłopcy rzucili im rozespane spojrzenia i wrócili do pilnowania stada. Czterech uzbrojonych jeźdźców jadących w stronę zamku to żadna sensacja. Tylko jeden, chyba najmłodszy, pomachał im. Janne odwzajemnił pozdrowienie, po czym uśmiechnął się i wyciągnął rękę w bok. Zafurkotało i na rękawie kurtki przysiadł jastrząb. Skóra zaskrzypiała pod pazurami, ptak zamachał skrzydłami i poprawił pozycję. Chłopak zastygł z otwartą buzią. —— • —— – Oto moja zasługa. Nazywam się Janne Newaryw. Moja rodzina pochodzi stąd, ze Wschodu. Ojciec był oficerem, kawalerzystą w Czternastym Pułku Lekkim, matka Meekhanką. Poznali się w czasie wojny, poślubili zaraz po niej. Janne zawahał się, zacisnął usta w wąską kreskę, kaganek w jego ręku zamigotał. – Nie lubię, nie umiem dużo mówić, ale trzeba, płomień w ręku, nie można kłamać... Ich miłość... nie potrafili... ona chciała, żeby przyjął jej nazwisko nea-Landos albo przynajmniej zaczął

pisać swoje po meekhańsku, new-Aryw lub jeszcze lepiej neaWaryw. Wielu tak robi, to ułatwia karierę w wojsku... można łatwiej awansować... albo zostać wysokim urzędnikiem... On nie chciał. Był dumny z nazwiska – Newaryw to stary szlachecki ród... już za Świątyni był znany i szanowany... Nie chciał wyrzec się własnej dumy. Gdy... gdy miałem sześć lat, matka postanowiła się z ojcem rozwieść. Zgodnie z meekhańskim prawem mogła to zrobić, jeśli nie zapewniał jej warunków, do jakich przywykła. Nie wiem, do jakich przywykła, ale mieliśmy duży dom, służbę, powozy. Ojciec służył w stopniu porucznika, a jako szlachcic miał też sporo ziemi, którą dzierżawił innym. Żyliśmy godnie... Moja matka... warunki, do jakich przywykła, to zaproszenia na bale... spotkania... – zaciął się, wyglądało na to, że już nie ruszy. – Nie, nie będę o tym mówił. Oni... rozstali się i było tyle gniewu, że bałem się, czy on jej nie zabije. Potem pewnej nocy ojciec zakradł się pod okno mojej sypialni, obudził i zabrał w Step. Porzucił służbę, zdezerterował. Przez następne dziewięć lat żyliśmy jak banici. Dwa konie, dwa łuki, dwie szable. Czasem całymi miesiącami jedliśmy tylko to, co udało się upolować, czasem całymi dniami nie jedliśmy nic... Od... od obcych ludzi dowiedzieliśmy się, że ojcu skonfiskowano majątek, pozbawiono go stopnia i że cały czas nas szukano. Matka była uparta. Ale ja szybko rosłem, gdy miałem osiem lat, wyglądałem na dziesięć, gdy miałem dwanaście – na szesnaście. Nie znaleźli nas... Kailean patrzyła na niego, jakby widziała go po raz pierwszy w życiu. Janne zawsze był cichy i małomówny, ze swoimi szerokimi barami i grubo ponad sześcioma stopami wzrostu wydawał się wcieleniem małomównego, niezbyt bystrego wielkoluda, co to wywija toporem jak szabelką, a z żartów zawsze śmieje się ostatni. – Po kilku latach przestaliśmy się tak dokładnie ukrywać. Ojciec zapuścił brodę do pasa, mnie nie poznałby nikt, nawet rodzona matka. Najmowaliśmy się do ochrony karawan, służyliśmy jako osobiści strażnicy temu i owemu. On... potrafił tylko jeździć konno, robić szablą i szyć z łuku... i tego mnie

nauczył... a potem, jak zobaczył, jak macham toporem, także i machania nim... toporem, znaczy się. A potem... umarł. Pewnego dnia pojechał do miasta po jedzenie i nie wrócił. Szukałem go i znalazłem... Nie wiem nawet, kto go zabił... strzałą w plecy. – Kaganek zatrząsł się tak, że niemal zgasł. – Znalazłem go, po dwóch dniach, tylko dzięki krukom. One widziały... przylatywały na ucztę i ja... też widziałem... Miałem wtedy piętnaście lat... byłem sam na Stepach i bardzo, bardzo chciałem go odnaleźć... i one go odnalazły... dla mnie... – Potrafię... mogę... ptaki... one mnie słuchają... czasem użyczają oczu... czasem ja użyczam im mięśni... nie wiem, czy to czary... mogę... kazać im latać nade mną albo polecieć tam, gdzie chcę... albo spaść komuś na głowę, ale wtedy jest tak, jakby spadały na moją... Zatrząsł się. – Niekiedy nazywają mnie ptasznikiem i... i zawsze jest tak, że z czasem ktoś zauważy, że to, co robię, jest niezwykłe... Wtedy muszę jechać dalej... Nigdy nie odwiedziłem matki... za to, co zrobiła ojcu... Zamknął oczy, jakby te parę nieskładnych zdań całkiem go wyczerpało. – Oto moja zasługa. —— • —— Droga wciągnęła ich w góry niemal niepostrzeżenie. Gdyby ktoś, jadąc tym szlakiem, przysnął na chwilę w siodle, po kwadransie, unosząc głowę, napotkałby ciemny kamień i wysokie ściany, porośnięte łatami mchów. Jakby jakiś potwór go pożarł, wciągnął w przełyk. Budowniczowie drogi musieli wykorzystać naturalną przełęcz, pęknięcie w skale, bo nie do pomyślenia było, żeby coś takiego stworzyła ludzka ręka. Skały po obu stronach drogi pięły się na setki stóp wzwyż. – Niech to demon... – Kocimiętka tylko raz spojrzał w górę i z miejsca zaczepił wzrok na końskiej grzywie. – To się zaraz zawali. – Nie zawaliło się przez tysiące lat, nie zawali i teraz. Potem ma być lepiej. Szerzej.

– Szerzej to jest, jak widzę wszystko na dziesięć mil wokół, Kailean. Teraz jest wąsko jak w szczurzym tyłku. —— • —— – Oto moja zasługa. Nazywam się Sarden Waedronyk, choć to nie jest moje prawdziwe imię ani nazwisko. Pochodzę z północnego Lowen. Wszyscy mówią na mnie Kocimiętka, bo lubię ten zapach. Jestem... byłem żołnierzem, służyłem pod generałem Laskolnykiem w Czterdziestym Drugim Pułku Gwardii, dochrapałem się porucznika. Walczyłem z koczownikami pod koniec wojny, brałem udział w bitwie o Meekhan, w bitwie pod Serentay i w Długim Pościgu. I w dziesiątkach mniejszych potyczek i starć. Kocimiętka stał w kręgu migoczących światełek i po raz pierwszy, odkąd go poznała, wyglądał na onieśmielonego. Nie uśmiechał się kpiąco, nie wygładzał zawadiackim ruchem wąsów. Jeśli ktoś czuł, co tu się dzieje, to właśnie on. Poza tym... Na Dziki Uśmiech Szarowłosej, był kiedyś oficerem, i to w gwardyjskim pułku. Wiedziała, że służył w armii, ale dawała mu co najwyżej dziesiętnika. Pełny porucznik. To znaczyło, że mógł dowodzić, a najpewniej dowodził, całą chorągwią. – Dziesięć lat po wojnie, gdy skończył mi się kontrakt, nie podpisałem następnego, tylko spakowałem się i wróciłem do domu. Służba w Gwardii, tuż przy stolicy, to w czasie pokoju zajęcie dla znudzonych szlacheckich synalków. W czasie wojny nawet zwykły pastuch może awansować na oficera. Po każdej bitwie musiałem kilku ludziom kazać obszywać płaszcze brązem, a zdarzało się, że i czerwienią, bo chorągiew musi mieć dowódców. Ja sam przeszedłem od szeregowego jeźdźca, przez dziesiętnika, młodszego porucznika, do pełnej czerwieni w mniej niż dwa lata. Ale po wojnie wszystko się zmieniło. Żeby awansować, trzeba było mieć papier, że jest się szlachcicem, a najlepiej meekhańskim szlachcicem. Odpowiednie nazwisko znaczyło więcej niż doświadczenie. W przygranicznych pułkach tak się nie robi, tam, gdzie żelazo raz po raz barwi się krwią, papier niewiele znaczy, ale w stolicy bez koligacji nie osiągniesz nic. Nawet się nie obejrzałem, jak musiałem salutować

gówniarzom o połowę młodszym ode mnie, którzy koczownika widzieli tylko z okazji wizyty jakiegoś poselstwa. Wielu było takich jak ja, którzy w czasie wojny awansowali z dnia na dzień, a potem nagle stanęli w miejscu. Niewłaściwe nazwisko, pochodzenie, niewłaściwa krew. I nie ja jeden nie przedłużyłem kontraktu. Wethorm, Awenlay, Kandewyss, znacie ich, prowadzą własne czaardany, woląc chleb najemnego zabijaki od cesarskiego żołdu. Uśmiechnął się nagle, z zażenowaniem. – Rozgadałem się jak przekupa. Nie o tym miałem. Wróciłem i nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Pieniądze, które odłożyłem z żołdu, wystarczyły na rok z okładem, bo większość przekazałem rodzinie, potem bywało różnie, czasem nająłem się do ochrony, czasem pracowałem jako poganiacz bydła. Myślałem nawet, żeby wrócić do armii, lecz nie do stolicy, tylko zaciągnąć się do któregoś z przygranicznych pułków. Szabla na pewno by w pochwie nie zardzewiała. Ale nie, los chciał inaczej. Moja rodzina, ojciec, matka, trzech starszych braci, dwie siostry... – zawahał się. – Nigdy nie miałem z nimi jakichś szczególnie dobrych kontaktów. Dużo stracili w czasie wojny, potem całymi latami mozolnie starali się to odzyskać. Chyba mieli pretensje, że najmłodszy syn zamiast powiększać rodzinny majątek i harować jak wół, jeździ w paradach przed cesarzem. Ale pieniądze ode mnie wzięli bez mrugnięcia okiem, co powinno mnie ostrzec. Gdy ojciec i matka zniedołężnieli, mój najstarszy brat przejął obowiązki gospodarza. Wdał się w jakieś dziwne interesy z miejscową gildią kupiecką, pożyczył od nich pieniądze, potem miał oddać w bydle, bydło podobno zachorowało i wyzdychało, ale procent rósł. Dziesięcioletni oficerski żołd ledwo wystarczył, żeby o rok odsunąć nieuniknione. Stracili wszystko, ziemię, zwierzęta, cały majątek. Moi rodzice tego nie przeżyli, zawsze uważali, że bez własnego kawałka ziemi człowiek jest niczym. Siostry, dzięki losowi, były już zamężne i dzieciate, ale bracia zostali z tym, co mieli na grzbiecie. Podobno usłyszeli, jak ktoś się chwalił, że ta choroba, która wybiła im bydło, to żadna choroba, tylko ktoś zwierzęta otruł, żeby nie mogli spłacić długu

i żeby kupcy przejęli ich ziemię. Głupia historia, ale oni w nią uwierzyli. Postanowili się zemścić i zanim zdołałem ich powstrzymać, jeden był martwy, jeden ciężko ranny czekał na sąd, a ostatni uciekał w Stepy, ścigany jako bandyta. Kilka osób pokiwało głowami, takie historie nie były niczym niezwykłym. Ludzie w kilka chwil tracili rodzinne majątki, jedna zła decyzja mogła odebrać dorobek życia. Wypasałeś stado w złym miejscu, wybrałeś nieodpowiedniego wspólnika, pożyczyłeś pieniądze od niewłaściwych, a co ważniejsze, wpływowych ludzi – możesz się skarżyć, ale na parszywy los i własną głupotę. – Gdy się o wszystkim dowiedziałem, zrobiłem to, co trzeba. Zebrałem kilku kamratów i pojechałem w ślad za najemnikami, ścigającymi mojego brata. Dopadliśmy ich niemal w ostatniej chwili. Potem najechaliśmy Anduren, gdzie siedział mój drugi brat, ten ranny. Ktoś o tym słyszał? Rozległy się pomruki i co dziwne, w większości z nich słychać było coś w rodzaju uznania. – W osiem koni podjechaliśmy pod więzienie i zanim ktokolwiek się zorientował, już śmigaliśmy przez Stepy. I tak, ni z tego, ni z owego, zostałem przywódcą dzikiej bandy. Gdybyśmy się wtedy spotkali, czaardan rozniósłby nas na kopytach. Ale nie było już odwrotu, tak w każdym razie myślałem, i zaczęło się życie banity. Z początku... z początku próbowałem sam przed sobą udawać, że tylko się mszczę za krzywdę rodziny. Napadaliśmy karawany tej gildii, która zajęła naszą ziemię, niszczyliśmy wszystko, co nosiło jej znaki, zagarnialiśmy ich stada i tabuny. Ale potem ich wozy zaczęły jeździć w grupach po dwadzieścia i trzydzieści, do tego otaczało je pół setki konnych, więc nie mieliśmy szans, by się na nie porwać. No to nająłem nowych ludzi, ale ci nie chcieli walczyć w imię naszej zemsty. Chcieli łupów, koni, wina i kobiet. Więc żeby ich przy sobie zatrzymać, to zagarnęło się jakiś tabun, należący już sam nie wiem do kogo, to napadło na samotny wóz, poswawoliło w położonej na uboczu wioseczce. Tak, krok po kroku, zmieniałem się w konnego herszta, dzikiego watażkę. Trzymałem ludzi

krótko, po wojskowemu, żadnych gwałtów, żadnego mordowania dla przyjemności, dyscyplina i posłuszeństwo. W zamian wyprowadzałem ich z opresji, które zmiotłyby z powierzchni ziemi inną bandę. Przypominały mi się dawne czasy, gdy zajeżdżałem Se-kohlandczyków, tylko że teraz zajeżdżałem swoich. Przez trzy lata wymykaliśmy się obławom, uderzaliśmy, gdzie nas się nie spodziewano, graliśmy na nosie wojsku, gildiom kupieckim, prawu. Zemsta poszła w zapomnienie, liczyła się tylko sława, duma i zabawa. To było jak gra, odnalazłem się, a może raczej zagubiłem w niej, i to tak bardzo, że nawet śmierć braci, zabitych w jakiejś potyczce, niewiele mnie obeszła. – Kocimiętka spojrzał w płomyk trzymanego w ręku kaganka. – Nazywałem się wtedy Aerus Blankowyk. Narastający od kilku chwil szmer wybuchł gwarem. Blankowyk? Ten Blankowyk? Czarny Blankowyk? – W końcu trafiłem na lepszego od siebie. Na najlepszego ze wszystkich. – Były bandyta spojrzał na dowódcę czaardanu. – Gdybym wcześniej usłyszał, że Genno Laskolnyk wrócił na Wschód, rozpuściłbym bandę i próbował ukryć się gdzieś indziej, choćby po drugiej stronie Imperium. Ale nie usłyszałem... i wpadliśmy w obławę, którą wspomagał kha-dar. Każdy mój podstęp zawodził, każda sztuczka okazywała się gówno warta. Uciekaliśmy trzy dni i noce, a pogoń nie dawała się zgubić. Cała chorągiew półpancerna. Odcięli nas od rzeki, więc nie mogliśmy nawet uciec na drugą stronę granicy, choć pewnie to też by nic nie dało. Wreszcie, czwartego dnia rano, dopadli nas, w chwilę po tym, jak wydałem rozkaz, żeby każdy próbował ratować się na własną rękę. To była krótka walka, z trzydziestu moich ludzi przeżyło ośmiu. Niektórzy służą ze mną nadal. Gwar i spojrzenia rzucane na boki. Kailean uśmiechnęła się nieznacznie. – Byłem już gotów przywołać lwa i stanąć do ostatniej walki, gdy pojawił się on – Kocimiętka skinął głową na Laskolnyka – i od razu wiedziałem, dlaczego nam się nie udało. I z miejsca wróciły dawne wspomnienia. Prawie zacząłem salutować. Rozpoznał mnie, nawet się nie zdziwił, a potem zadał pytanie, ja

zadałem mu swoje, odpowiedź mi się spodobała i nadal jeżdżę po Stepach. Uśmiechnął się i czekał. Ale zgodnie ze zwyczajem, nikt nie mógł się odezwać, dopóki nie padła odpowiednia formuła. – Chcecie wiedzieć jakie? Laskolnyk zapytał, czy będę dla niego jeździł. Ja zapytałem, co z moimi ludźmi. Jak powiedział mi później, to była odpowiedź, którą chciał usłyszeć. Gdybym nie zainteresował się wtedy losem moich kamratów, kazałby mnie zabić na miejscu jak wściekłego psa. I może nawet by mu się to udało. Rozejrzał się, a oczy pociemniały mu nagle jak wieczorne niebo. – Jestem Dwukształtnym, taki się urodziłem i nic nikomu do tego. Kha-dar o tym wie, wiedział o tym już w czasie wojny. Imperium nie toleruje takich umiejętności. Nigdy nie tolerowało, ale nie wiem dlaczego, bo dwukształtność nie jest groźniejsza niż przywoływanie duchów czy demonów, których Kodeks też zabrania, ale nie ściga z taką zaciekłością. Moja matka opowiedziała mi kiedyś, że gdy się rodziłem, miała wizję wielkiego lwa, lwicy, która weszła do pokoju i urodziła jedno młode. W tej samej chwili, w której i ja przyszedłem na świat. I odkąd skończyłem dwanaście lat, czuję tego lwa, potężnego wynnero, jak porusza się tuż obok mnie. Czasem śnię, miewam sny o świecie, gdzie nie ma ludzi, są tylko lwy, sarny, jelenie i bawoły. I wiem, że czasem on śni o mnie, o jeździe na koniu i robieniu szablą. Ja... nie zmieniam tak naprawdę kształtu, tylko zamieniam się z nim miejscami. On przechodzi do naszego świata, a ja do jego. Wtedy... wtedy jestem człowiekiem w ciele lwa albo lwem z ludzką duszą, a gdzieś tam, po drugiej stronie Wszechrzeczy, jest lew w ciele człowieka albo człowiek z duszą lwa. To niebezpieczne, tu i tam. Zwłaszcza tam. Lew w ciele człowieka pośród innych lwów. Śniłem kiedyś o tym, o ucieczce, szukaniu schronienia przed pobratymcami, obłędnym strachu. To nieuczciwa zamiana, więc rzadko z niej korzystam. Ale czasem trzeba. Nabrał tchu, jakby właśnie zrzucił z siebie wielki ciężar.

– Oto moja zasługa. —— • —— Tak jak przewidywała, wąwóz, którym jechali, zaczął się rozszerzać. Ściany oddaliły się od siebie, nachyliły łagodniej, gdzieniegdzie porastały nie tylko mchem, ale również kępami trawy i małymi krzaczkami. – Zgodnie z tym, co mówił Laskolnyk, droga coraz bardziej się rozszerza i prowadzi do doliny, na której końcu stoi zamek. – Wiem o tym, Kailean. – Kocimiętka otrząsnął się już z pierwszego wrażenia. – Popraw mnie, jeśli się mylę, ale dolina to coś jakby dziura między skałami? – Mniej więcej. Tak samo jak koń to taki kociak z kopytami. – Mądrala. —— • —— – Oto moja zasługa. Te pierwsze słowa, to prawie magiczne wyznanie wyrwało się jej z ust niemal przemocą. Otwarcie szło po kole i choćby bardzo chciała, nie mogła go uniknąć. Oczywiście istniało rozwiązanie, mogła zgasić swój ogień, odwrócić się i wyjść w noc. Nikt nie próbowałby jej zatrzymać, nikt nie powiedziałby słowa. Po prostu przestałaby być częścią czaardanu. – Nazywam się Kailean-ann-Alewan i to moje prawdziwe imię i nazwisko. Jestem Meekhanką czystej krwi, niemal jak klacz z rodowodem. Pochodzę z północy, z Olekadów, ale moja rodzina wywodzi się z centralnych prowincji... Teraz zrozumiała, co daje trzymana w dłoni świeczka. Zapatrzyła się w tańczący na knocie płomyk i nagle, sama nie wiedziała jak, ten mały ognik stał się centrum jej wszechświata. Nie było niczego innego, stajni, towarzyszy z czaardanu, innych płomieni, była tylko ona i trzymane w ręku światełko. To jemu się spowiadała. Opowiedziała mu o swoim życiu w górach, ciężkiej pracy, głodzie i chłodzie, opowiedziała o wyprawie na południe w poszukiwaniu lepszego życia i o spotkaniu z bandytami. Opowiedziała o rodzinie Verdanno, która ją przygarnęła. Niektórzy z otaczających ją ludzi słyszeli już te opowieści, ale

nawet gdyby stała teraz przed wielotysięcznym, nieznanym tłumem, nie miałoby to znaczenia. Liczył się tylko trzymany w ręku ognik i jej historia. Krótka i zwięzła. Zakończyła ją szybko, szybciej niż Kocimiętka i Daghena. Ale nie mogła wykrztusić sakramentalnego „Oto moja zasługa”. Przełknęła ślinę raz, potem drugi, zamknęła oczy i kontynuowała: – Miałam psa, wabił się Berdeth. Zginął, gdy napadli nas bandyci. I został ze mną. Jego duch towarzyszy mi cały czas... i... nie, to nie tak, nie łazi za mną, domagając się, żebym rzuciła mu kość. Po prostu jest w pobliżu. Gdy potrzebuję, gdy bardzo potrzebuję, wspiera mnie w walce, daje siłę, szybkość i dziką odwagę. Ale najczęściej wałęsa się gdzieś wokół i udaje, że nie słyszy, jak go wołam. Dzięki niemu potrafię czasem widywać duchy, czasem wyczuć Moc. Jest czymś w rodzaju przewodnika... przyjaciela... Pośrednika między światem duchów a naszym. Nigdy mnie nie zawiódł... Otworzyła oczy. Powiedziała to. Powiedziała to nie ludziom w stajni, nie towarzyszom z czaardanu, mimo że niejeden raz walczyła z nimi ramię w ramię i wielu z nich było dla niej jak druga, a może trzecia rodzina, tylko wyznała to płomieniowi. A on przyjął jej słowa, zamigotał na chwilę i zapłonął jaśniej. – Oto moja zasługa – zakończyła. Uniosła wzrok i spojrzała wprost na Laskolnyka. Skinął jej głową. Powiodła spojrzeniem wokół. Kocimiętka, Lea, Daghena, Janne, Faylen, Niiar, Landeh i inni. W niczyim wzroku nie znalazła potępienia. Nie można potępić słów, które padły w ogień. —— • —— – Myślicie, że dadzą radę utrzymać odpowiednie tempo? Droga, którą jechali, nadal była meekhańskim traktem, ale teraz nawet cesarscy inżynierowie musieli pokłonić się potędze gór i zrezygnowali z linii prostych. Trasa, prowadząca do twierdzy położonej z dala od głównych szlaków handlowych, wiła się łagodnie, raz wzdłuż jednego, raz drugiego zbocza, przeskakiwała strumień, żeby zaraz skręcić ostro w prawo i

zniknąć za zakrętem. Wąwóz zostawili za sobą i teraz mieli nad głowami więcej nieba, a wzrokiem sięgali dalej. Mimo to Kailean wyraźnie czuła, że jej towarzysze, dzieci szerokich stepów, czują się nieswojo. Janne zadał to pytanie chyba tylko po to, żeby przerwać ponurą ciszę. – Jak do tej pory radzą sobie lepiej, niż ktokolwiek sądził. A jeśli nie – uśmiechnęła się szeroko – Lea ich pogoni. —— • —— – Oto moja zasługa. Nazywam się Lea Kameney. Jestem Harundynką, moja rodzina pochodzi z dalekiego Południa, z Małych Stepów. Małe Stepy są niemal takie jak te tutaj, tylko są... no, małe. Wielka równina bez śladu drzew, na południu i wschodzie ogrodzona górami, na północy morzem, od zachodu granicząca z Imperium. Matka mi o niej opowiadała. O gorących latach, ostrych zimach, wiosnach, gdy trawy są miękkie jak sierść młodego zająca, i jesieniach, gdy bydło robi się tak tłuste, że ledwo może ustać na nogach. Od dziesiątków lat Imperium handluje z zamieszkującymi tam ludami, chętnie zaciąga też naszych wojowników do swoich pułków lekkiej jazdy. Gdy pojawili się Se-kohlandczycy, wielu młodych pojechało na wojnę z nimi, szukając chwały i łupów. Wielu nie wróciło. Tak jak mój ojciec. Matka czekała na niego trzy lata. Potem sprzedała nasz rodzinny majątek, załadowała resztę, w tym i mnie, na sześć koni i wyruszyła na północ, żeby go szukać. Lea uśmiechnęła się do trzymanego w ręku płomienia. – Kobiety w moim plemieniu mogą tak robić, to one dysponują rodzinnymi dobrami, bydłem, namiotami, strojami i biżuterią. Ale moja matka nigdy, nawet w najgorszych snach, nie sądziła, że świat może być taki wielki. Dla niej Imperium to kilka ogrodzonych kamiennymi murami miast, przylegających do naszych Stepów. Gdzieś tam na północy miała być wojna, ale matka sądziła, że do każdego miejsca, o którym słyszała, dojedzie w miesiąc. Uśmiech się poszerzył i posmutniał. – Po miesiącu byłyśmy w połowie drogi do Gór Krzemiennych. Młoda kobieta, mała dziewczynka i cztery konie.

Dwa musiała sprzedać, bo okazało się, że w każdej karczmie i w każdym zajeździe musimy płacić za stajnie więcej niż za pokój dla nas. Matka wynajęła przewodnika i tłumacza, który miał ją zaprowadzić do Loven, tu właśnie, gdzie ponoć ostatnio widziano ojca żywego. Nie znała języka, nie mówiłam? Nie znała słowa po meekhańsku, nie znała obyczajów, drogi, historii Imperium. Niczego. Ale powędrowała na kraj świata, żeby znaleźć swojego mężczyznę. – W połowie drogi do Gór Krzemiennych przewodnik okradł nas i zostawił. Zabrał wszystkie pieniądze, konie, cały dobytek. Zostałyśmy tylko z tą odrobiną biżuterii, którą matka miała na sobie, i rachunkiem w zajeździe do zapłacenia. Opowiadała mi, jak omal wtedy nie umarła. Ale była uparta i dumna. Spłaciła karczmarza pracą, przez następne trzy miesiące zajmując się końmi w stajni, sprzątaniem, rąbaniem drewna, noszeniem wody i tak dalej. Spała razem ze mną w pustym boksie, rankiem wychodziła do roboty, a ja zostawałam tam na niemal cały dzień. Uczyła się języka. Potem zostałyśmy następne trzy miesiące, bo nadeszła zima, a z nią śnieg i chłód. I miała rację, że nie sprzedała tych kilku złotych drobiazgów, które jej zostały. Dzięki temu wiosną mogła kupić dwa konie i wyruszyć dalej. Lea przymknęła oczy, a Kailean dobrze ją rozumiała. – Do tej pory unikałyśmy wielkich miast, ale w końcu i tam musiałyśmy trafić, bo tylko przez jedno z nich można było przekroczyć rzekę. Andelen, trzydzieści dwa tysiące głów. Dla Imperium dziura, rodzaj narośli wokół mostu i ważnej przeprawy. Nawet nie siedziba żadnych władz. Dla mojej matki – cały świat. Opowiadała mi, że trzy dni koczowała pod bramą, zanim zebrała się na odwagę i wjechała do środka. Nigdy nie sądziła nawet, że w jednym miejscu może żyć naraz tylu ludzi. Domy, budowane jeden na drugim, ulice, stragany i kłębiący się tłum. A pośrodku samotna, młoda kobieta ubrana jak dzikuska, z dzieckiem przy piersi i z parą kupionych za ostatnie pieniądze chabet. Nikt nie nauczył mnie o odwadze tyle co ona. W tym uśmiechu były i miłość, i duma. – Podróż na północ zajęła nam przeszło rok. Po roku od

wyruszenia dotarła tutaj. Nadal byłą dzikuską, ale mówiła już po meekhańsku w miarę zrozumiale. Nadal też wiedziała, czego chce. Zaczęła szukać. Znała tylko nazwę pułku ojca i miejsce, gdzie ostatnio służył. Szukała następne trzy lata. Trzy lata wędrówek z miejsca na miejsce, zbierania opowieści, szukania ludzi, którzy rozmawiali z innymi ludźmi, którzy ponoć wiedzieli coś o jej mężu. W czasie wojny nie prowadziło się jakichś specjalnych zapisów w armii, wystarczyło, że umiesz siedzieć w siodle i strzelać z łuku. Po trzech latach... ktoś wskazał jej kurhan. Podobno to była jedna z ostatnich większych potyczek, pod sam koniec Długiego Pościgu, gdy koczownicy uciekali od bram Nowego Meekhanu aż za rzekę, z armią konną na plecach. Podobno pułk mojego ojca za bardzo się wysforował w przód, odciągnął od głównej armii zbyt wielkie siły i... jak to mówią, osaczył borsuka w norze. Mała potyczka zmieniła się w regularną bitwę, po której usypali poległym wspólny grób. To ten kurhan na Awedowym Polu. Dziewczyna westchnęła i otworzyła oczy. Spojrzała na swoich towarzyszy. – Do tej pory nie wiem, czy on tam leży. Moja matka też nie wiedziała, ale wtedy, w cztery lata po opuszczeniu rodzinnych stron, po przejechaniu połowy świata, wreszcie się poddała. Na tym kurhanie złożyła ofiarę dla duchów przodków, odprawiła obrzędy pogrzebowe i pożegnała pamięć o ojcu. Bo w jej życiu pojawił się już inny mężczyzna. Jeździł z nią od przeszło roku, pomagał, strzegł. Dziś są małżeństwem, mają piątkę dzieci, wielki tabun koni, kilka stad bydła. Mieszkają na południe stąd, przy samym morzu. Nigdy nie miałam pretensji do matki, że wyszła ponownie za mąż. Cztery lata to długo, a ona i tak zrobiła więcej, niż zrobiłaby jakakolwiek inna kobieta na jej miejscu. I nie jestem... niechcianym dzieckiem, ojczym traktuje mnie jak własną córkę, przyrodnie rodzeństwo – wzruszyła ramionami – to po prostu moi bracia i siostry. Ale słucham ziemi. Odkąd pamiętam, zawsze słyszałam więcej niż inni, zawsze wiedziałam, gdzie jest moja matka, nawet jeśli była oddalona o całe mile, zawsze potrafiłam powiedzieć, gdzie pasą się nasze

konie, czy wszystko z nimi w porządku, czy zbliżają się wilki albo bandyci. Ziemia przenosi głos, wiecie o tym, nieraz przykładaliście do niej ucho, nasłuchując odgłosu kopyt. Ja... gdy wbiję w ziemię dłonie, mogę usłyszeć łopot zajęczego serca z dziesięciu mil. Ale to nie dźwięk, tylko... nie wiem jak to nazwać... wszystko, co żyje, jest ze sobą połączone. Meekhańscy czarodzieje twierdzą, że ta Moc pochodzi z aspektów, z Liścia, Gorzkiego Miodu, Krwi. Ale to tak, jakby wydzielać z zupy poszczególne smaki, nie czując jej pełnego aromatu. Nie umiem tego nazwać. Czuję... słucham ziemi nie tylko przez kamień i skałę, ale też przez to, co wokół żyje, trawę, robactwo, polne myszy, króliki... Ale na południu, gdzie do koczowników jest dalej, prowincje są spokojniejsze, ktoś w końcu zwrócił uwagę na dziwne dziecko, które godzinami siedzi w miejscu, wkładając ręce w mysie nory i inne dziury. Słuchanie Ziemi... Wielki Kodeks nie zabrania tego wprost, ale nakazuje mieć na oku ludzi z takimi uzdolnieniami. Matka i ojczym szybko nauczyli mnie ukrywać tę zdolność, ale plotki pozostały, a gdy skończyłam szesnaście lat, pojawili się ludzie, pytający o moją rodzinę. Wtedy spakowałam na konia cały swój dobytek i ruszyłam na północ, do Loven. Kha-dar odnalazł mnie i przyjął do czaardanu. Oto moja zasługa. —— • —— – Oto moja zasługa... – Nazywam się Faylen-ena-Klower... – Matka nazwała mnie Dlewynn Głośny Krzyk, ale wszyscy wołają na mnie Niiar... – Veria, tak nazwano mnie zaraz po urodzeniu, bo podobno poród trwał dziesięć uderzeń serca. Veria znaczy szybka... – ...ojciec chciał, żebym wstąpił do wojska, rodzinna tradycja tak nakazywała. Zaczął się do mnie znów odzywać dopiero wtedy, gdy dowiedział się, że jeżdżę pod Gennem Laskolnykiem... – ...nie potrafię strzelać z łuku, chyba że mam trafić konia z trzech kroków... – ...nie mam żadnych Mocy, ale potrafię ukraść każdego

konia, jakiego mi się wskaże. W moim plemieniu kradzież koni to szlachetne i godne pochwały zajęcie... – ...służyłem w wojsku jako zwiadowca... – ...lubię walkę, lubię się bić, wszystko mi jedno, z konia czy pieszo, szabla, topór czy nóż... – ...pierwszego człowieka zabiłem, jak miałem jedenaście lat... – ...mój ojciec zginął w bitwie o Meekhan, towarzysze z pułku przywieźli do domu tylko jego szablę. Używam jej do dziś... – ...nie lubię czarów, wolałbym, żeby wszystko zawsze odbywało się jak należy, żelazo na żelazo, pancerz przeciw pancerzowi... – ...Awien zasłonił mnie przed ciosem, potem trafiły go dwie strzały... Śni mi się to do dziś... – ...jestem Wessyrczykiem... – ...jestem półkrwi Verdanno... – ...mój ojciec był Meekhańczykiem, matka pochodziła stąd... – ...jestem z rodu Onwelow, z plemienia Jacennów... – ...Kalend, z dalekiego Zachodu... – ...jestem... – ...jestem... – ...jestem... – Oto moja zasługa. —— • —— Kocimiętka jechał z głową zadartą w górę, rozglądając się na boki. Właśnie mijali kolejny wąwóz, ostatni przed zamkiem, jeśli wierzyć informacjom przekazanym przez Laskolnyka. – Setka ludzi nad nami, kilka głazów zepchniętych na drogę i można zatrzymać całą armię – mruknął wreszcie. – Nie podoba mi się to. – Mnie też nie. Ale chyba trudno wymagać, żeby Imperium zbudowało gładkie i prościutkie podejście pod swoją twierdzę, hę? Droga jest szeroka i równa, zakręty niezbyt ostre, most solidny, to i tak więcej, niż się spodziewałam. Ile jeszcze do zamku? Daghena ziewnęła szeroko, zasłaniając dłonią usta. – Łooooooch... Ty się mnie nie pytaj, Kailean, bo ja nie jestem

stąd. Jedziemy tędy już jakąś... godzinę? Parę mil przebyliśmy. Zamek ma być dwanaście mil od rozjazdu, ale nikt nie powiedział, czy po drodze, czy w linii prostej. Więc jesteśmy albo w połowie drogi, albo w jednej trzeciej. Jeśli jesteśmy w połowie, możemy jechać dalej, bo zdążymy rzucić na niego okiem i wrócić. Jeśli w jednej trzeciej, to chyba nie bardzo, bo przed południem nie będziemy z powrotem. – Wiedzą, gdzie pojechaliśmy. Daghena ziewnęła jeszcze szerzej. – No pewnie. Jak zawsze. Ale nie chce mi się jechać pół dnia tam i z powrotem tylko po to, żeby obejrzeć mur stojący na szczycie góry. Tu gdzieś powinna być czujka z zamku, straż. Jeśli nas zauważyli, pewnie już dali znać dalej, więc, oooooooch... pewnie wkrótce spotkamy jakiś patrol, który zapyta, cośmy za jedni i co tu robimy, i czemu szpiegujemy pod zamkiem, bo jak wiadomo, wszyscy szpiedzy jeżdżą zawsze w biały dzień środkiem drogi. Spotkają nas, pokażemy pismo, zapytamy jak to daleko i wrócimy do rozjazdu. – Rozgadałaś się, Dag. – No. – Skinęła głową. – Nie lubię gór. Pierwszy raz w nich jestem, ale już wiem, że ich nie lubię. Są za wysokie, za strome i za skaliste. Jacy ludzie chcieliby tu mieszkać? Kailean wzruszyła ramionami. – Ci, którzy powiedzą, że Stepy są za niskie, za płaskie i za dużo na nich trawy. Dziwacy, jednym słowem. Daghena posłała jej słaby uśmiech i wróciła do rozglądania się. Trakt wiódł wąwozem, skalne ściany wznosiły się coraz wyżej i wyżej, coraz mniej nieba mieli nad głową. Zastanawiała się, jak podróż tędy zniosą ludzie urodzeni i wychowani na równinach, dla których kupa kompostu była wzniesieniem o znaczeniu strategicznym. Nawet ona czuła się nieswojo. Za kolejnym zakrętem natknęli się na rozstaje. Nic wielkiego, główny trakt ciągle był szeroki i po meekhańsku solidny, ale od niego odbijała w bok mniejsza, węższa droga. Wyłożona płaskimi kamieniami, wykończona byle jak, przy imperialnej trasie wyglądała jak uboga wieśniaczka przy księżnej. Wyrastała z

lewej strony, przez kilkadziesiąt kroków niemal przytulała się do większej krewniaczki, by potem odbić ostro i zniknąć w skalnej szczelinie. Zatrzymali się przy rozstajach, mniejsza droga biegła pod górę, między wciąż zwężającymi się ramionami wąwozu, i ginęła gdzieś z przodu. Ktoś zadał sobie trud, żeby przy rozgałęzieniu postawić tablicę. Kailean podjechała bliżej. – I co tam pisze? – Czekaj – mruknęła. Tablica była w dobrym stanie, na dębowych deskach ktoś wyrył informację, ale użył do tego tak cudacznych, pełnych zawijasów i ozdobników liter, że od samego patrzenia rozbolały ją oczy. – Tu idzie tak: „Droga należy do szlachetnego hrabiego Cywrasa-der-Malega z Klendoan, bohatera bitwy pod Wender-hyz, pana na ziemiach...”. Tego wam nie będę czytać, bo wymienił z osobna chyba każdy kurnik, jaki posiada, więc bla, bla, bla, „...i prowadzi do wieży obserwacyjnej, którą Jego Miłość postawił na skraju swoich ziem dla chwały Cesarza...”, bla, bla, bla. Nie mówiłam wam, że oni tu zawsze i wszystko robią dla chwały cesarza? Nawet srają, z wypiętymi tyłkami i wybałuszonymi oczami, a za każdym razem, gdy gówno wpadnie do dołu, podrywają się i wykrzykują „Chwała Cesarzowi!”. Zorientowała się, że bardziej warczy, niż mówi. Pozostali przyglądali jej się z dziwnymi minami. – Co cię tak poniosło? – Nasz baron, od którego dzierżawiliśmy ziemię, służył u tego hrabiego. Za każdym razem, kiedy podnosił dzierżawę, mówił, że to z rozkazu Cywrasa-der-Malega. I za każdym razem jego nadzorca wykrzykiwał „Dla chwały Cesarza!”. A my potem przez cały rok głodni chodziliśmy. – Ten hrabia mógł nawet o tym nie wiedzieć – zauważył przytomnie Janne. – A powinien! Mój dziadek nie przeżył zimy, bo nie mieliśmy dość jedzenia. Powinien! – Wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić. – No dobra, kto jedzie ze mną? Kocimiętka zmierzył wzrokiem wznoszącą się stromo dróżkę. – Po co? – Wieża obserwacyjna. Tak tu napisano. Będzie się można

rozejrzeć po okolicy bez odparzania sobie tyłka w siodle. – Aha. – Podjechał do tablicy. – A czy tam na dole nie dodano, żeby nikt bez pozwolenia pana hrabiego nie ważył się wjeżdżać na drogę? – Może. Aleja nieuczona jestem, czytać nie umiem. Poza tym to jest Imperium, a nie ma takich praw, które zabroniłyby Meekhance czystej krwi wjeżdżać, gdzie zapragnie. Kocimiętka wyszczerzył się kwaśno. – Ja nie jestem Meekhanką czystej krwi, Kailean. – Nic nie szkodzi, adoptuję cię na te parę chwil. Poza tym dama potrzebuje eskorty. Daghena parsknęła. – Dama? Niepotrafiąca czytać i z odciskami od cięciwy na palcach? – Czepiasz się. Jedziecie? – No pewnie. Skierowali konie na drogę do wieży. Ściany, między które wjechali, były niemal pionowe, ciemne i wilgotne, mech rozrastał się radośnie w każdej szczelinie. Ślady obróbki i rysy po uderzeniach oskardów sugerowały, że poszerzono tu naturalne pęknięcie w skale, żeby dostać się na szczyt. Konie wspinały się niechętnie, w połowie trasy musieli zsiąść i poprowadzić je za uzdy. Tej drogi z pewnością nie zbudowano dla jeźdźców. Po kilku chwilach ludzie i zwierzęta dyszeli ciężko i spływali potem. Daghena zaklęła pod nosem. – Niech cię licho, Kailean. Po co ja cię posłuchałam? – Żeby zaoszczędzić sobie pół dnia w siodle na objeżdżanie okolicy. Nie marudź, już widzę koniec drogi. – Jak to będzie tak wyglądać cały czas... Łydki mam jak z rozżarzonego żelaza. – Poczekaj, aż będziemy schodzić. – Kailean wyszczerzyła się szeroko. – Poczujesz, że masz uda i tyłek. – Nie będę schodzić. Siądę i poczekam, aż te góry się rozpadną. Dotarcie na szczyt zajęło im przeszło kwadrans. To chyba nie był najlepszy pomysł, oceniła Kailean, patrząc, jak wszyscy sapią

i ocierają pot. Ona sama dyszała jak miech kowalski, nogi jej drżały, a koszula lepiła się do ciała. Powiał lekki wietrzyk i momentalnie zatrzęsła się z zimna. Parę lat wcześniej przebyłaby tę drogę lekkim truchtem i nawet by się nie zgrzała. Dla kogoś, kto jak Daghena całe życie spędził na Stepach, wspinaczka po górach to nie lada wyzwanie. Dla koni też. Toryn patrzył na nią wyraźnie zły, tylne nogi lekko mu drżały. – Wszyscy... – wzięła głęboki oddech, żeby uspokoić łomot serca – ...wszyscy potrzebujemy zaprawy w marszu po górach. Ludzie i zwierzęta. Inaczej do następnej zimy stąd nie wyjdziemy. – Mnie to mówisz. – Kocimiętka sięgnął po manierkę i pociągnął kilka długich łyków. – Uch, gdybym dodał do siebie wszystkie schody i pagórki, na które się w życiu wspiąłem, to nie wyszłaby nawet połowa z tego, ile ma ta góra. Bo to góra jest, prawda? Rozejrzeli się wreszcie. Szczyt został kiedyś częściowo wykarczowany, stali więc na czymś na kształt polany otoczonej wysokimi świerkami. Pośrodku niej, jakieś dwieście jardów od nich, wznosiła się czworokątna wieża. Jej kamienna podstawa miała szerokość około trzydziestu stóp i podobną wysokość. Zwieńczał ją zębaty mur. W ścianie, którą widzieli, znajdowały się dwa rzędy krzyżowych szczelin strzelniczych, pierwszy piętnaście stóp nad ziemią, drugi dziesięć stóp nad nim. Nad całością, niczym maszt na pełnomorskim statku, górowała pojedyncza, wysoka na co najmniej sześćdziesiąt stóp konstrukcja z drewna, na której szczycie zamieszczono coś w rodzaju zadaszonego bocianiego gniazda czy też małej budki strażniczej. – Nieźle. – Janne przyglądał się budowli z wyraźną ciekawością. – Parter, dwa piętra i oblankowany dach. Można się bronić i ma się widok na wszystko wokół. Jedziemy? – Poprowadzimy konie. Przyda się im jeszcze chwila oddechu, nam też. W górach lepiej nie stygnąć zbyt szybko. Wiatr przewieje cię na wylot, potem będzie gorączka, dreszcze i ciężkie choróbsko. Nie mówiąc o mięśniach, które odmówią

posłuszeństwa. Tak więc idziemy – podkreśliła. Ruszyli. Ci, którzy karczowali las, naprawdę się postarali, usunięto każdy pień, każdy większy głaz i wyrównano teren, w wyniku czego wieża z każdej strony miała do linii lasu co najmniej dwieście pięćdziesiąt jardów. Kępy trawy i małe krzaczki nie dawałyby ewentualnym napastnikom żadnej osłony. Sam posterunek otaczał szeroki na dwadzieścia stóp pas zaostrzonych pali, przez który wąska i kręta ścieżka prowadziła do maleńkiej furtki. – Meekhańczycy – mruknął Kocimiętka, gdy zatrzymali się przed palami. – Nawet wychodek potrafią zmienić w twierdzę. – Ja tam nie narzekam. – Janne rozglądał się po polanie. – Wolę srać w twierdzy niż w szczerym polu. Ciekawe, kiedy to postawili? – Ze trzy-cztery lata temu. – Skąd wiesz, Kailean? Wskazała na kamienną ścianę. – Dość świeżo wymurowana, mech jeszcze nie zaczął jej porastać i drewno częstokołu nie ściemniało. Miejscowa szlachta obchodzi w ten sposób prawo. – Prawo? – Nie mogą budować zamków wszędzie tam, gdzie im się spodoba. Mają prawo umocnić rodową siedzibę, ale poza tym nie wolno im wznosić żadnych nowych fortyfikacji. Większość tutejszych hrabiów i baronów wywodzi się z meekhańskich oficerów, gdyby im pozwolić, całe góry przerobiliby na twierdzę. – Cesarz powinien być z tego zadowolony. – Z czego? Że jego arystokracja zamienia swoje ziemie w fortece? Im grubsze i wyższe mury, tym mniej władzy czują nad sobą. Dlatego prawo mówi jasno, rodowa siedziba może być umocniona, ale więcej zamków stawiać nie wolno. Więc stawiają coś takiego – wskazała mur. – Wieże obserwacyjne. Niby wystarczyłoby tu trzech czy czterech ludzi, którzy mają oko na okolicę i dają światłem i dymem sygnały, żeby zawiadomić o niebezpieczeństwie, ale jak widać, całość musi być obmurowana, opalowana i...

– I cicha – przerwał jej Kocimiętka. – Co? – Kailean, przestań się zacietrzewiać, wszyscy już wiedzą, że nie lubisz miejscowej szlachty. Jeśli ci to poprawi humor, ja też mogę ich znielubić, ale my weszliśmy na górę już parę minut temu, a nikt ze środka nawet nas nie okrzyknął. Co to za wieża obserwacyjna? Ilu ludzi może być w środku? – Kilku? – Żadnego. Albo wszyscy pijani. – Przyłożył ręce do ust. – Heeeeej! Czekali chwilę, wsłuchując się w ciszę. Wreszcie Kocimiętka wzruszył ramionami. – Kto idzie sprawdzić, co tu się dzieje? – Ja pójdę – zadecydowała Kailean. – Poczekajcie tu. – I ja. – Janne sięgnął po topór przytroczony do siodła. – Nie wejdziesz tam sama. Zamachnął się bronią, po namyśle przesunął pochwę z nożem na brzuch. – Coś czujesz? – spytała. – Nie, ale tu nie ma ptaków. – Pusta okolica – mruknęła Daghena i sprawdziła, czy szable lekko wychodzą z pochew, żelazo cicho zgrzytnęło o okucie. – Psiakrew! Robię się przez was nerwowa. Janne pokręcił głową. – Posłuchaj. Nie, nie mnie. Lasu. Cisza. Spokój. W lesie zawsze są jakieś ptaki, na takich polanach, w trawie, mają mnóstwo jedzenia, lubią takie miejsca. Tu ich nie ma, na pół mili wokół nie ma ani jednego. Miejcie oczy otwarte. Idziesz, Kailean? – Idę. Zostań, Toryn. Przejście między palami było tak wąskie, że nawet ona ledwo się zmieściła. Prowadziło wprost do maleńkiej furtki z okutego żelazem drewna, szerokiej na dwie stopy, wysokiej na pięć. Na ten widok Janne sapnął. – Będę musiał na klęczkach wchodzić. – Właśnie o to chodzi, nie sądzisz? Ja pierwsza. Drzwiczki otwierały się, zgodnie z wszelkimi zasadami

stawiania obronnych budowli, na zewnątrz. I oczywiście nie miały żadnej klamki czy uchwytu. Kailean bez przekonania złapała za krawędź, nie spodziewając się zbyt wiele. Otworzyły się bezszelestnie. Janne obejrzał się przez ramię na Daghenę i Kocimiętkę. Oboje trzymali już w ręku szable, Dag marszczyła brwi, jakby nie podobał jej się jakiś zapach. – Wchodzimy. – Lekko klepnął ją w ramię. Ściana wieży miała pięć stóp grubości, więc za furtką był krótki korytarzyk i drugie drzwi, otwierane tym razem do wewnątrz. Te też uchyliły się, ledwo dotknięte palcem. Musiała się schylić w odrzwiach; gdyby wewnątrz czatował ktoś z bronią w ręku, miałby okazję do czystego cięcia. No ale, pocieszyła się, gdyby załoga wieży chciała ich zabić, to już dawno wystrzelałaby całą czwórkę z kusz. Miała nadzieję, że nikt nie bawi się z nimi w kotka i myszkę. W środku panowała ciemność, trochę światła wpadającego przez uchylone drzwi ledwo ją rozjaśniało. Zatrzymała się, żeby przyzwyczaić oczy do półmroku. Janne prawie wlazł jej na plecy. – Poczekaj. – Złapała go za ramię, gdy próbował ją wyminąć. – Tu gdzieś powinny być... O, są. Dwie ciężkie, okute żelazem kłody miały zapewne podpierać furtkę od środka. Otworzyła szeroko wewnętrzne i zewnętrzne drzwi i zablokowała je belkami. Od razu zrobiło się jaśniej. Na parterze znaleźli mnóstwo beczek, beczułek i worków, jakieś pakunki, sporo powiązanych w pęczki strzał i bełtów, całą lewą ścianę zajmowały stojaki z paskami suszonego mięsa. Pęki cebuli i czosnku zwieszały się z belek sufitu. Można byłoby tu przetrwać półroczne oblężenie. Pośrodku tkwił drewniany słup o średnicy około trzech stóp. – Jakaś beczka im przecieka. – Janne wskazał na podłogę zalaną wodą. – Nie umrzesz od odrobiny wilgoci. Idziemy dalej. Wyżej prowadziły solidne, kamienne schody. Klapa nad nimi była zachęcająco otwarta. Po chwili stali już na pierwszym piętrze. Tutaj najwyraźniej mieściła się część mieszkalna,

oczywiście słup przechodził przez środek pomieszczenia, ale wykorzystano go pomysłowo, montując wokół blat i stawiając kilka krótkich ław. Pod ścianami mieściły się piętrowe prycze. W rogu ciemnym gardłem straszył potężny kominek. Przez wąskie okna-strzelnice wpadało niewiele światła. Janne podszedł do kominka, szturchnął żelaznym prętem popiół. Zamigotały iskry. – Jeszcze rano palili – mruknął. – Osiemnaście pryczy. Ale tylko sześć z kocami. Zdążyli zjeść śniadanie. Potem znikli. Mamrotał krótkie, proste zdania, raczej jakby głośno myślał, niż chciał jej coś przekazać. Kailean dopiero teraz zwróciła uwagę na to, że w pomieszczeniu wykorzystywano tylko sześć łóżek. – Mało ich coś. – To załoga na czas pokoju. Obserwacyjna. Szkoda pieniędzy na utrzymywanie pełnego stanu, jeśli parę mil stąd jest imperialna twierdza. Sześciu ludzi wystarczy, żeby pilnować okolicy i dbać o wieżę. To też znaczy, że pan hrabia nie ma żadnych zatargów z sąsiadami, inaczej zostawiłby tu dwudziestu albo więcej strażników. Tak sądzę – dodał po chwili. – Dobrze sądzisz. – Kailean ruszyła na drugie piętro. – A skąd wiesz o śniadaniu? – Czuję zapach jakiegoś gulaszu. Z dużą ilością czosnku i cebuli. A ty nie? – Nie, ale też jestem już głodna. No, idziemy dalej. Powyżej znajdowała się kuchnia, wielki i ciężki piec zajmował pół ściany. Tutaj było jaśniej, bo sporo światła wpadało przez klapę prowadzącą na dach. Piec, stół, kilka drewnianych taboretów, jeszcze dwa łóżka i oczywiście ginący w suficie słup. Kailean zajrzała do stojącego na stole kociołka. Kasza z jakimś gulaszem. Od zapachu czosnku aż zakręciło jej się w nosie. – O Pani, z pewnością nie mieli kataru. – To z powodu mięsa. – Janne zajrzał jej przez ramię. – Baranina. Jadłaś kiedyś taką bez czosnku? – Jadłam. Jak dobrze przyrządzić... – Kailean, to warowna wieża, a nie zamek. Pan hrabia nie

przysyła tu najlepszej młodej jagnięciny, lecz mięso ze starego tryka albo z owiec, które już nawet wełny nie dają. Gdyby nie cebula i czosnek, odór mógłby nas pozbawić zmysłów. Może dlatego właśnie nie ma tu nikogo. Dostali o jedną porcję baraniny za dużo i postanowili rzucić służbę... – Daj spokój. – Pochyliła się nad kociołkiem i jeszcze raz pociągnęła nosem. – Albo i masz rację. Nadal czuję tylko czosnek. Ciekawe, jak smakuje? Złapała za drewnianą łyżkę. Wielka dłoń zacisnęła się jej na nadgarstku. – Oni zjedli i przepadli, dziewczyno. Może ktoś im czegoś dodał do śniadania albo mięso okazało się zepsute. Sprawdźmy najpierw dach. Puściła łyżkę, uśmiechając się z zakłopotaniem. Janne nigdy nie sprawiał wrażenia błyskotliwego, daleko mu było do swobody Kocimiętki, złośliwości Dagheny czy promieniującej ukrytym autorytetem postawy Laskolnyka. Łatwo było się co do niego pomylić. – Idziemy. Klapa była otwarta. Słup strzelał pośrodku dachu w górę, rząd przybitych do niego drewnianych szczebli prowadził do stanowiska obserwatora. Całość wzmacniało drewniane rusztowanie. Wspinaczka na szczyt musiała stanowić nie lada wyzwanie nawet w dzień, przy dobrej pogodzie. Wolała nie wyobrażać sobie, jak to wygląda nocą, w deszczu. – No nie. Ja tam na pewno nie wejdę. – Zadarła głowę w górę i wpatrywała się w tkwiącą na końcu słupa maleńką budkę, aż zaczęły jej łzawić oczy. – To i tak jest za małe, żeby zmieściło się tam sześciu ludzi. – Wejdziesz. Janne stwierdził to z takim spokojem, jakby trzymał za pazuchą pismo z rozkazem samego cesarza, który stwierdzał, że ona, Kailean-ann-Alewan, ma osobiście wdrapać się jeszcze sześćdziesiąt stóp w górę. – Bo co? Zmusisz mnie? – Nie. – Wzruszył szerokimi ramionami. – Ale będziesz

musiała zejść na dół i powiedzieć Dag, że po tym, jak namówiłaś nas na wspinaczkę, nie chciało ci się wdrapać na ten słup i rozejrzeć po okolicy. Mieliśmy sprawdzić, jak daleko jest zamek, pamiętasz? Jeśli teraz skrewisz, ona i Kocimiętka będą ci to wypominać przez następne pół roku. Miał rację. W ten swój lekko flegmatyczny, irytująco bezpośredni sposób trafił w sedno. Skrzywiła się wściekle, mierząc jeszcze raz słup wzrokiem. Z tego miejsca wyglądał na dwa razy wyższy niż z zewnątrz wieży. – Może ty wejdziesz? – spróbowała jeszcze. – Ja? Ja nie pochodzę z gór. No i... Oni znikli, Kailean. Co najmniej sześciu ludzi. – Machnął bronią. – Nie zostawię cię tu samej. – Poradzę sobie lepiej niż ty. – Ale nie z toporem. Jeśli ktoś będzie chciał wejść tu przez tę klapę, topór jest lepszy niż szabla. Oczywiście pytanie, kto mógłby wejść przez klapę wieży, którą już sprawdzili i do której nikt nie mógł się niepostrzeżenie dostać, pozostawało otwarte, lecz Janne znów miał rację. Topór był lepszy do rozwalania głów niż szabla. Wyglądało na to, że wspinaczka jej nie ominie. Podeszła do krawędzi dachu. Daghena sprawdzała popręg swojego siodła. Kocimiętka uważnie obserwował wieżę. Gdy tylko się pokazała, pozdrowił ją uniesioną ręką. – Pusto! – krzyknęła. – Ani żywej duszy. Skinął głową i wskazał palcem słup. Drań. I wtedy nadeszło wybawienie. Za plecami Dagheny, na samej krawędzi lasu, pojawił się mężczyzna. Zatrzymał się, przyłożył rękę do twarzy, jakby raziło go światło, po czym ruszył w ich stronę. Potrzebowała chwili, żeby zorientować się, co jest nie tak. Obcy szedł sztywno, niemal nie uginając kolan, ręce trzymał przyciśnięte do boków, głowa kiwała mu się na wszystkie strony. Bardziej przypominał kukłę, zawieszoną na sznurku przeciągniętym przez kręgosłup, niż żywego człowieka. Poczuła dreszcz. Berdeth?

Po raz pierwszy od dłuższego czasu sięgnęła myślą do psa. Był gdzieś tu, na pograniczu świadomości, ale najwyraźniej nie zamierzał się jeszcze pokazywać. Mimo to poczuła się pewniej. Spojrzała na Kocimiętkę i machnęła w stronę przybysza. Obejrzał się, rzucił słówko do Dagheny i zerkając z powrotem na wieżę, wskazał palcem ziemię. Do mnie. Oderwała się od muru i ruszyła do klapy. – Mamy gościa, Janne. Jeden. Pieszo. Błyskawicznie zbiegli na dół. Gdy dołączyli do pozostałej dwójki, obcy był już w połowie polany. – Na koniach? Daghena nie musiała precyzować, o co jej chodzi. Zaatakowanie kogoś siedzącego w siodle jest trudniejsze niż pieszego. No i łatwiej byłoby im wtedy uciec. Kocimiętka pokręcił głową. – Dla jednego pieszego? Jak zobaczy, że wsiadamy na konie, odwróci się i ucieknie. Ale bądźcie gotowi. – Nie patrzył na obcego, tylko lustrował ścianę lasu. – Może nie jest sam. Nie ułatwiajmy nikomu strzału. Mężczyzna szedł naprzód, potknął się raz i drugi, ale nie zmieniał kierunku. Gdy znalazł się jakieś siedemdziesiąt jardów od nich, Janne sapnął, zrobił krok do przodu i wyszeptał: – Oczy. Jego oczy, patrzcie. Po policzkach przybysza płynęła krew. Oczodoły miał puste. Po plecach Kailean znów przeszedł dreszcz. Berdeth! Tym razem pojawił się od razu, szary grzbiet wyrósł obok i wszedł w pole widzenia. Popatrzył na mężczyznę, cicho zaskomlił. Obcy zbliżał się nieprzerwanym, sztywnym krokiem. Gdy dzieliło go od nich jakieś trzydzieści kroków, stanął, otworzył usta, chlusnął krwią na pierś i zakrzyczał. Chrapliwy, pełen bólu okrzyk zabrzmiał nad polaną. Potem następny. – Język! – Sapnął zduszonym głosem Janne. – On nie ma języka. Daghena nie wytrzymała, skoczyła do przodu, w mgnieniu

oka była przy okaleczonym mężczyźnie, wyciągnęła rękę i delikatnie położyła mu ją na ramieniu. Zawył. Zawył tak, że dziewczyna aż odskoczyła, a on rzucił się w tył, potknął, przewrócił i momentalnie skulił w pozycji płodowej, osłaniając głowę rękami. Krzyczał cały czas. Dopadli do niego we czwórkę. Wyczuwając ruch, zaczął kopać i wyć jeszcze głośniej. Kocimiętka próbował złapać go za nogi, trafiony w brzuch zaklął i zgiął się wpół, Kailean mu pomogła, wspólnie unieruchomili rannego, Sarden usiadł mu na nogach, przycisnął do ziemi. Daghena i Janne złapali go za ręce, siłą wyprostowali, przewrócili na plecy. Wycie przeszło w skomlenie. Daghena mówiła cały czas: – Już... spokojnie... jesteś wśród swoich... nic ci nie grozi... spokojnie... nie zrobimy ci krzywdy... Nie wyglądało na to, żeby cokolwiek do niego docierało. Kiedy w końcu umilkł, zrobił to bardziej z powodu przerażenia niż dlatego, że ją zrozumiał. Janne zablokował jego rękę i wzrokiem wskazał na dłoń. – Trzyma coś... uff – stęknął – ależ ma krzepę. Kailean delikatnie dotknęła dłoni leżącego. Zaskomlił głośniej. – Nie zrobimy ci krzywdy – powtórzyła za Dagheną, jakby to mogło mieć dla niego jakiekolwiek znaczenie. – Nie jesteśmy wrogami. Może coś do niego dotarło, a może po prostu właśnie w tej chwili się poddał, bo nagle zwiotczał i zapłakał. Otworzył palce – coś okrągłego mokro pacnęło o ziemię. Popatrzyła, co upuścił, zupełnie nie potrafiąc tego zidentyfikować. Machinalnie pochyliła się i podniosła tę rzecz. Biała, kulista, lepko przylgnęła do dłoni, znacząc ją czerwienią. Wiedziała już, co trzyma, mimo to nie upuściła ani nie odrzuciła tego od siebie, niezdolna zaakceptować okropieństwa. Oko. Spojrzała na jego drugą, wciąż zaciśniętą dłoń. Mężczyzna przyszedł pod wieżę, niosąc własne oczy. Berdeth nieproszony

wtargnął w jej umysł, połączył się. Trzymany w ręku kształt przestał napawać ją grozą. Wyczuła ich z tyłu w tym samym momencie, gdy konie parsknęły ostrzegawczo. Ludzie i zwierzęta. Odrzuciła strzęp ciała, sięgnęła po szablę. – Nie ruszać się! Pilnuj!!! Ktokolwiek krzyczał, musiał mieć płuca jak kowalski miech. Pierwsze polecenie było do nich, drugie – do dziesięciu wielkich, masywnych psów, które nagle zakłębiły się wokół. Otoczyły ich, przywarły do ziemi, zawarczały, obnażając potężne kły. Mimowolnie odpowiedziała niskim, wyzywającym warknięciem, pokazała zęby w dzikim grymasie. Ale zamarła, z szablą do połowy wyciągniętą z pochwy, psy wyglądały bowiem na przeciwnika, z którym wypadało się liczyć. W parę chwil otoczyło ich kilkunastu ludzi. Dziwna zbieranina, chyba każdy nosił inny pancerz i inną broń, ale byli za dobrze uzbrojeni jak na górskich bandytów. No i te psy, na przednówku bandyci psy zjadali, a nie wykorzystywali do polowania na ludzi. Prawie co drugi trzymał w rękach kuszę. Powoli, unikając szybszych ruchów, Kailean wsunęła szablę do pochwy. – Mam nadzieję, że wiecie, jak to wygląda? Ten, który się odezwał, nosił kolczugę i zwykły hełm. Okrągłą tarczę przewiesił przez plecy. Prosty, długi miecz trzymał w ręku niedbale, ale ze swobodą, sugerującą wprawę w posługiwaniu się bronią. Krótka, intensywnie ruda broda i niebieskie oczy – to pierwsze, na co zwracało się uwagę w jego wyglądzie. – Oni trzymają tego nieszczęśnika, rozkrzyżowując go na ziemi – rudy wskazał głową – a ty stoisz z jego okiem w ręku. Rzeczywiście. Ależ to musiało wyglądać z boku. Z wysiłkiem powstrzymała się od przełknięcia śliny. – Gdybym dopiero teraz wyszedł zza wieży, kazałbym was zastrzelić na miejscu i z czystym sumieniem położył się wieczorem spać. Na wasze szczęście – kontynuował – siedzimy

na skraju polany od dobrych trzech godzin. Widzieliśmy, jak podjeżdżacie, badacie wieżę, jak próbujecie mu pomóc. Kocimiętka, wciąż siedzący na nogach okaleczonego mężczyzny, wyprostował się, ostrożnie poruszył rękami, opuścił je i rozluźnił. – Podeszliście z drugiej strony? – zapytał chrapliwym głosem. Kailean nagle poczuła jego zapach. Ostry, piżmowy, z nutą gniewu i szaleństwa. Zrozumiała, co miał na myśli, mówiąc kiedyś, że konie nie będą go chciały nieść. – Sarden, nie – powiedziała spokojnie. – Żadnych głupstw. – Właśnie, żadnych głupstw. – Obok dowódcy pojawił się kościsty, żylasty barbarzyńca z twarzą pokrytą tatuażami. – Jak będziemy unikać głupstw, może nikt nie zginie. Przerzucił ciężki topór z ręki do ręki i uśmiechnął się. Dziwne, ale na widok tego uśmiechu poczuła się pewniej. Berdeth wycofał się, skulił głębiej w jej umyśle. – Właśnie tak. To nie są bandyci. Choć nie postawiłabym na to wiele. – I jeszcze nas obrażają... – Wytatuowany zmierzył ją wzrokiem. – Dwie kobiety i dwóch mężczyzn, konno, z bronią. Niecodzienny widok. Kim jesteście? – A... Kocimiętka najwyraźniej zamierzał zadać nieśmiertelne „A wy?”. Zły pomysł, gdy dziesięciu ludzi mierzy do ciebie z kusz. – Kailean-ann-Alewan, Daghena Oanyter, Sarden Waedronyk i Janne Newaryw z wolnego czaardanu generała Laskolnyka – przerwała mu. – Chcieliśmy rozejrzeć się z wieży po okolicy. – Porucznik Kenneth-lyw-Darawyt. – Rudy skinął dłonią i kusze skierowały się w ziemię. – A to Varhenn Velergorf, mój zastępca. Górska Straż. Kiedyś Czerwone Szóstki z Belenden, dziś Czerwone Szóstki z Bękartów Czarnego. Możecie go puścić, tylko nie wykonujcie gwałtownych ruchów, nie podobacie się psom. W całkowitej ciszy zostawili rannego na ziemi i odsunęli się od niego. Psy wodziły za nimi wzrokiem, już nie warczały, ale podwinięte wargi wciąż obnażały kły. Wyglądało to tak, jakby uśmiechały się wyzywająco.

– Dobrze. Na kolejny gest kilku żołnierzy podbiegło do mężczyzny, złapało go za ręce i nogi i sprawnie skrępowało. Kailean spojrzała na oficera i uniosła brwi w niemym pytaniu. – To trzeci, którego znaleziono żywego. Dwóch wcześniejszych przegryzło sobie żyły, zanim miejscowe Szczury zdążyły z nimi porozmawiać. No i co, Wilk? Strażnik, do którego skierował to pytanie, podszedł tak cicho, że nawet Berdeth go nie wyczuł. – Nic, panie poruczniku. Była ich trójka, wypuścili go na skraju lasu, pewnie na ich widok, i zawrócili. Po trzydziestu krokach ślad się urywa. Jakby odfrunęli. – Więc wracamy do zamku. A wy z nami. Mamy do pogadania. —— • —— – Od trzech miesięcy w górach giną ludzie. – Dowódca twierdzy pochylił się nad stołem i wlepił w nich wzrok. – Pisałem o tym do stolicy. A wszystko zaczęło się wkrótce po tym, jak dostałem rozkaz, że mam szukać drogi na Wyżynę Lytherańską, i to takiej, którą będzie mógł przejechać wóz. Znajduję ją, jest długa i niebezpieczna, trzeba zbudować dwa mosty i poszerzyć kilka przejść w skałach, ale da się nią przejechać. I nagle zaczynają ginąć ludzie. Wysyłam wieść do Meekhanu. I co? Zamiast kompanii czy dwóch Szczurów, wspartych kilkoma wielkimi magami, dostaję to! Jakbym miał mało problemów! Kailean zdążyła już wyczuć, że w takich chwilach nie należy nic mówić. Kawer Monel, zwany nie wiedzieć czemu Czarnym Kapitanem, mimo iż generalski błękit na jego płaszczu kłuł w oczy, nie chciał zadawać im pytań, tylko na nich nawrzeszczeć. I trzeba mu było na to pozwolić, choćby ze względu na siwe włosy i pobrużdżoną zmarszczkami twarz. Wiedziała, co go tak rozwścieczyło. Niby dostał rozkazy i powinien się tego właśnie spodziewać, lecz widok dziesięciu tysięcy wozów wjeżdżających w dolinę położoną u stóp zamku każdego mógł wyprowadzić z równowagi. Podobnie jak

świadomość, że to tylko ćwierć kłopotów. – Jak mam utrzymać porządek w Olekadach, jak zabezpieczyć nasze skrzydło, na wypadek, gdyby koczownicy ruszyli, jeśli sami kopiemy w gniazdo os? Powiesz mi, Szczurze? A może ty, panienko? Hę? Już raz ktoś nazwał ją panienką, ale wtedy brzmiało to lepiej. Mniej... lekceważąco. – Te zabójstwa i przybycie Verdanno nie mają ze sobą nic wspólnego. – Mężczyzna po jej prawej powiedział to spokojnie, niemal mentorskim tonem. Błąd. – Jak to, na cycki Anday’yi, nic wspólnego?! Co ty mi tu, chłopcze, wciskasz za głupoty?! Wszystko zaczęło się właśnie wtedy, gdy dałem znać, że jest droga na Wyżynę! „Chłopiec” miał na oko dobrze powyżej trzydziestki. Ekkenhard, Wolny Szczur, jak się już zdążyła dowiedzieć. Okazało się, że znał Laskolnyka oraz większość ludzi z jego czaardanu. Najprawdopodobniej to właśnie jemu zawdzięczali, że ostatnich godzin nie spędzili w najgłębszym lochu twierdzy. Kailean wymieniła spojrzenie z Dagheną, byli w komnacie generała we czwórkę. One, Szczur i dowódca całej Górskiej Straży stacjonującej w Olekadach. To Ekkenhard je tu zaprosił, ale dotychczas nie miał okazji, by powiedzieć po co. Choć główny powód Kailean znała. W górach, zwłaszcza w okolicach zamku, od dłuższego czasu robiło się coraz goręcej. Nieszczęsna wieża, którą sprawdzali, była szóstą w ciągu ostatnich trzech miesięcy, której załogę zamordowano. Dziesięć patroli Straży zaginęło bez wieści, choć jak powiedział ten rudy oficer, wszyscy się spodziewają, że gdy tylko puszczą śniegi, ich ciała zostaną odnalezione. O stratach wśród okolicznej ludności krążyły jak na razie tylko makabryczne plotki. Wśród miejscowej szlachty wrzało. Hrabiowie i baronowie odgrażali się, że jeśli Straż nie zapewni bezpieczeństwa, sami to zrobią. Już kilka razy żołnierze napotykali w górach podejrzane bandy, legitymujące się pozwoleniem miejscowego barona na patrolowanie okolicy i zatrzymywanie każdego podejrzanego. Jak na razie obeszło się bez starć, ale widmo bełtów świszczących

w powietrzu i lepiących się od krwi ostrzy spędzało wszystkim sen z powiek. Najwyraźniej Law-Onee przestało być najnudniejszą prowincją Imperium. A w to wszystko wjeżdżało właśnie czterdzieści tysięcy verdańskich wozów. Nic dziwnego, że generał był wściekły. – Co ten Laskolnyk wymyślił, hę? —— • —— Otwarcie szło po kole i zamknęło się na dowódcy czaardanu. Uśmiechnął się i popatrzył na nich z jakąś taką... czułością. – Wszyscy, prawda? Więc teraz ja. Na czym skończyłem? A... Chciałem odejść. Ale ze stolicy nie da się odejść tak łatwo. Gdy bawiło się w intrygi Rady Pierwszych, nie można ogłosić, że już nam się odechciało. Miałem przyjaciół i sojuszników w armii, wśród imperialnych Szczurów, na dworze, w otoczeniu samego cesarza. Uprzedzili mnie, że jeśli wycofam się, sprzedam majątek, wyjadę na prowincję, nie przeżyję trzech miesięcy. Ta księżna nie była jedynym śmiertelnym wrogiem, jakiego sobie zrobiłem. Spadłbym z konia na polowaniu, zadławił się ością, skręcił kark na schodach. Mogłem spędzić resztę życia, trzęsąc się ze strachu i wydając fortunę na strażników. Albo przyjąć propozycję Szczurzej Nory. Wywiad Wewnętrzny zaoferował mi ochronę i zajęcie... – Przez stajnię przebiegł szmer, ale Laskolnyk zdawał się go ignorować. – Miałem zostać... nie, nie szpiegiem, tylko kimś, kto wykuje dla Szczurów broń. Odmówiłem, byłem wtedy żołnierzem... uważałem się za żołnierza i potraktowałem tę propozycję jak obelgę. Miałbym zostać zwierzątkiem na szczurzej smyczy? Nigdy. Kailean bardzo dobrze rozumiała ten szmer. Imperialne Szczury, Wywiad Wewnętrzny, zajmowały się tropieniem szpiegów w granicach Imperium, wykrywaniem intryg na dworze, pilnowaniem gildii magów i świątyń, patrzeniem na ręce armii. Szczury miały potężną władzę i często korzystały z niej w sposób bezwzględny. Nikt ich nie lubił. – Lecz Szczury potrafią być przekonujące. Pokazały mi... pewne rzeczy. Opowiedziały historię o wiosce zmiecionej z powierzchni ziemi i dziwnych wydarzeniach, które temu

towarzyszyły. Pokazały rysunki i efekty działania sił, o których nawet nie śniłem. Zawiozły do tej wioski i pozwoliły się zdrzemnąć. Tylko zdrzemnąć, a przez następny rok budziły mnie koszmary. A potem poprosiły o pomoc... Poprosiły – Laskolnyk uśmiechnął się – a było we mnie wtedy jeszcze na tyle dużo dworskiego intryganta, że wiedziałem, iż nie kłamią. Prośba była szczera. Szczury nie przejmują się Kodeksem, mają ludzi, którzy potrafią władać magią inną niż aspektowana, ale niezbyt wielu i wszyscy z nich są pod ścisłą kontrolą. Potrzebowały innych. Chciały, żebym znalazł dla nich tych, którzy potrafią okiełznać Moc, nie krocząc Ścieżkami ani nie używając Źródeł. Bo w miejscu, gdzie mnie zabrały, aspekty nie działały, były tak wypaczone, że zwykli magowie tracili zmysły. Nie! – Uniósł dłoń. – Nie przerywajcie mi teraz. Wszyscy widzieli, co stało się trzy miesiące temu, gdy polowaliśmy na Źrebiarzy. Nikt z was o tym głośno nie mówi, ale niejeden patrzy krzywo na Leę, Janne czy Dag. Niektórzy sądzą, że to źle mieć w czaardanie kogoś takiego, chociaż dobrze wiecie, że niemal w każdym innym są podobni ludzie. Dobrze mieć kogoś takiego przy boku, gdy strzały zaczynają świstać koło ucha. Kogoś, kto wezwie na pomoc duchy przodków albo ustali, skąd nadchodzi wróg. I... do cholery, nie to chciałem powiedzieć. Teraz wiecie, że jest tu nas więcej. Kailean, Sarden... ja. Gdyby nagle pękła zasłona Mroku i najpotężniejszy z demonów Niechcianych pojawił się między nimi, nie zrobiłby większego wrażenia. Kailean otworzyła usta i tak zamarła. – Ja – powtórzył Laskolnyk, jakby nie widział ich reakcji. – Przemówiłem do pierwszego konia, gdy miałem sześć lat. A on przemówił do mnie. Nazwał mnie dwunogim źrebięciem i pozwolił się dosiąść. To był ogier mojego ojca, czarny jak smoła, wielki jak dom. Bojowy koń o duszy wojownika i moja matka prawie zemdlała, gdy mnie zobaczyła na jego grzbiecie. A mój talent się rozwijał. Potrafię wyczuć, gdzie są wszystkie konie w promieniu kilku mil. Dla dowódcy jazdy to umiejętność cenniejsza niż wzrok. Potrafię dosiąść i okiełznać każdego konia,

a z niektórymi z nich mogę rozmawiać. Jestem Mówcą Koni. I dziś, w tej chwili, rozwiązuję czaardan Laskolnyka. Cisza eksplodowała okrzykami. Kailean poczuła, jak uginają się pod nią nogi. – Nie! – Głos Laskolnyka był jak cięcie szablą. – Cisza! Umilkli, niechętnie i ponuro. – Czaardan to wojujący ród. Nie może być oparty na kłamstwie, a ja okłamywałem was od początku. Od chwili, gdy zaprzysiągłem pierwszego z was. Z powodu tych kłamstw zeszłej jesieni zginęła kobieta, Vee’ra, żona kowala, którą szanowałem jak siostrę. – Kailean poczuła na sobie wzrok Laskolnyka. – Wszyscy o tym słyszeliście. To nie bandyci ich napadli, lecz imperialne Ogary. A raczej najemnicy wysłani przez Psiarnię. Wiem tylko, że coś się wydarzyło na Południu. Drugi Ogar Imperium zginął w szczurzym zamku i wybuchła wojna między wywiadem zewnętrznym a wewnętrznym, a Ogary dowiedziały się skądś o mojej umowie ze Szczurami. Już leje się krew, już trupy spływają rzekami, ludzie wychodzą z domów i ślad po nich ginie, a to dopiero początek. Jeśli czaardan Laskolnyka będzie jeździł po Stepach, stanie się celem. Zaczną na was polować jak na wilki. Umilkł. Kailean powiodła po wszystkich wzrokiem. Spojrzenia były różne, uważne, dzikie, aroganckie i ironiczne. Wszystkie mówiły jedno: „Niech polują, a co? Nie mamy kłów?”. Laskolnyk też je widział. – To nie zabawa ze stepowymi banitami, dzieci – westchnął. – Wojna wywiadów to brudna walka, na truciznę w kielichu i nóż w plecach, na fałszywe oskarżenia i czary wypełniające płuca krwią. Szczury twierdzą, że są niewinne, że to nie oni zabili tego Ogara. Nie wiem, jak było, ale to nie ma znaczenia. Jestem z nimi, bo sny, które do mnie przyszły po nocy w tamtej wiosce, są ważniejsze. I będę z Imperium, bo nie zniszczę własnymi rękami tego, czego przez pół życia broniłem. Bo jestem bękartem, a noszę imperialny błękit i mówię do cesarza po imieniu. Rozumiecie? Pokiwali głowami.

– Verdanno chcą odzyskać swoją wyżynę. Wiecie o tym. Plotki są szybsze niż wiatr. A ja przyrzekłem, że im pomogę. I to tak, by Imperium na tym zyskało. – Jak, kha-dar? – wyrwało jej się. – Dwa miesiące temu poprosiłem, żeby znaleziono drogę przez Olekady. Słyszałem kiedyś plotki o jakichś uciekinierach z wyżyny, Verdanno, którzy przebyli te góry. I Górska Straż, której teraz tam pełno, znalazła taką drogę. Wyślemy więc Wozaków na północ, wzdłuż zachodniego krańca Olekadów. Oficjalnie na cesarski rozkaz, żeby usunąć ich znad granicy Stepów i nie prowokować Se-kohlandczyków. A potem oni podniosą bunt i przejdą przez góry prosto na wyżynę. Nasze nieliczne siły nie zdołają ich powstrzymać. Być może Verdanno pojadą prosto na śmierć, ale będą mieli większe szanse, niż gdyby próbowali przebić się przez pół Stepów. I nie, nie wyślę ich tam z zawiązanymi oczami. Starszyzna obozów zna ryzyko i je akceptuje. Wie, że jeśli opuszczą Imperium, będą skazani na własne siły. Ale jeśli nie poślemy ich przez góry, będziemy musieli wiosną szturmować ich obozy. Nie chcę wojny domowej na granicy. Zamilkł, jakby właśnie wyczerpał wszystkie siły. Kailean dawno nie słyszała, żeby naraz tyle mówił. – Wybrałem was – podjął cicho – nie tylko tych, którzy potrafią robić rzeczy zakazane przez Kodeks, ale i resztę, każdego z osobna, bo każdy ma w sobie coś specjalnego. Niiar walczy toporem jak demon, Landeh strzela nawet lepiej niż Kailean, Veria tropi jak nikt. Ale nie o to chodzi, a raczej nie tylko o to. Każdemu z was bez wahania powierzyłbym własne życie. Przez ostatnie miesiące staliście się najlepszym oddziałem, jakim dowodziłem. Jesteście prawdziwym czaardanem, nie z nazwy, ale z ducha. Wiecie, o czym mówię? Nosicie tarcze, żeby osłaniać towarzyszy, tak mówią na Stepach i nie ma lepszego określenia na to, kim się staliście. Więc nie wystawię was na kły Ogarów. Jutro ogłoszę oficjalnie, że rozwiązałem czaardan. Plotka pryśnie w świat jak pestka wiśni i zobaczymy, co z niej dalej wyrośnie.

Uśmiechnął się. Zapanowała cisza, jakby nikt nie wiedział, co ma teraz robić. Tak po prostu? Weszli tu jako czaardan, a wyjdą jako garść szabel do wynajęcia? To... – Wsadź se łeb w końską dupę, generale – głos był tak stłumiony, że z początku go nie poznała. Faylen wysunął się na środek kręgu, świeca, którą trzymał, drżała tak, że wydawało się, iż zaraz zgaśnie. Mimo to kontynuował – czaardan to czaardan. Ród. Jedyny, jaki możesz wybrać, i jedyny, jaki może wybrać ciebie. – Nabrał powietrza w płuca. – Ja, Faylen-ena-Klower, przysięgam na płomień w mym ręku, że uznaję Genna Laskolnyka za mojego kha-dara, bez względu na wszystko, co niesie dla niego i dla mnie los. I każdy, kto nazwie go kha-darem, będzie moim bratem. – Albo siostrą – wtrąciła Daghena, z szalonym, radosnym uśmiechem na twarzy. – To przysięga przyjęcia do rodu z mojego plemienia, wypowiedz ją jak należy, głupku. – Albo siostrą. – Faylen skinął głową. – Mój namiot będzie jego namiotem, mój koń jego koniem, moja tarcza jego tarczą. Ani krew, ani ogień, ani woda, ani ziemia, ani żelazo nie staną między nami. To usłyszał płomień i niech zostanie w nim zapisane. Zdmuchnął swoją świecę. – Faylen? – Słucham, kha-dar? – Nie możesz... – Ja, Daghena Oanyter z rodu Weghein z plemienia Hearysów, przysięgam na płomień w mym ręku... Kailean słuchała słów przysięgi, tego dziwacznego, powstałego pod wpływem chwili zwyczaju, będącego mieszaniną meekhańskiej przysięgi na płomień i hearyskiej przysięgi przyjęcia do rodu, i czuła, jak coś w niej łopocze i wyrywa się na zewnątrz. Potrzebujemy tego, pomyślała, dzieci różnych plemion, wychowane w różnych zwyczajach, nauczone różnych prawd o świecie. Potrzebujemy wspólnych rytuałów, wspólnych

obrzędów, bo inaczej nigdy nie potrafilibyśmy żyć razem. Nasze narody toczyły kiedyś wojny, składały i łamały przysięgi, walczyły wspólnie lub przeciw sobie. A my stoimy tutaj razem, połączeni zwyczajem przyniesionym z Zachodu przez Imperium i ze Wschodu przez koczownicze plemię, i na nowo wykuwamy swoją tożsamość. Kha-dar, czaardan, amreh, otwarcie. Każde słowo pochodzi z innego języka, ale wszystkich używamy, jakby były naszymi rodzimymi. I wiążemy się nowymi obyczajami, splatając stare. Nie jesteśmy już Meekhańczykami, Hearysami, półkrwi Verdanno czy jeszcze innymi mieszańcami, tylko czaardanem Laskolnyka. Nawet jeśli on tego nie chce. Oto nasza zasługa. Kolejne światełka gasły w stajni, a gdy nadeszła jej kolej, wyszczerzyła się do kha-dara i wystąpiła na środek. —— • —— – Generał Laskolnyk chce dać koczownikom zajęcie, tak, żeby nie mogli nawet pomyśleć o ataku na Imperium. A Verdanno dadzą im wystarczająco dużo powodów do zmartwień. – Szczur mówił to gładkim, pełnym szczerości tonem, którym ludzie zawsze okłamują innych. – Ale zanim dojdzie do tego... hm, buntu, mamy inny kłopot. Te zabójstwa mogą podburzyć miejscową szlachtę przeciw nam. Przeciw decyzji cesarza, mówiąc ściśle. Już niektórzy powarkują, że zamiast ścigać sprawców, przysyła się do prowincji bandę dzikusów, co to nawet własnych domów nie potrafią budować. Jeszcze kilku najemników utopionych w beczkach, a będziemy mieli otwarty i prawdziwy bunt. Załogę wieży, z wyjątkiem okaleczonego nieszczęśnika, znaleziono w beczkach na wodę na dole budynku. Ktoś ich potopił jak kocięta. Pięciu dorosłych, silnych mężczyzn. – Szczury są po to, żeby zapobiegać takim problemom. – Czarny Kapitan wlepił wzrok w twarz Ekkenharda. – Mamy za mało ludzi, generale. Nigdy nie potrzebowaliśmy ich tu zbyt wielu. Law-Onee słynęło z bezwzględnej lojalności miejscowej szlachty. Teraz nagle wszędzie podnoszą się głosy przeciw tronowi. To nie przypadek. Na dodatek Ogary poszarpały

naszą siatkę dość mocno. To, co się dzieje – wzruszył ramionami – nie ma żadnego sensu, żadnego wytłumaczenia. Te mordy, te plotki, jakoby Wozacy mieli dostawać za darmo ziemię, z której wywłaszczona zostanie część osadników, te opowieści o meekhańskich dzieciach, które Verdanno składają w ofierze Laal. To nie Stepy, Szarowłosa nie jest tu mile widzianą boginią. Potrzebujemy informacji. – I co ja mam z tym zrobić? Wymyślić ci coś? – Nie. Pan, generale, nie może nic zrobić, moi agenci, ci, którzy pozostali przy życiu, też nie. Ale one mogą. One? Jakie one? Kailean mimowolnie rozejrzała się po komnacie, spodziewając się, że zaraz otworzą się drzwi i wejdzie tu ktoś jeszcze. Po chwili zrozumiała, że obaj patrzą na nią i Daghenę. – My? – Tak. Wy. Nikt was tu nie zna. Ani moje Szczury, ani agenci Ogarów. Możecie wjechać do zamku Cywrasa-der-Malega, najpotężniejszego z miejscowych hrabiów, i powęszyć. Wymieniły z Dag spojrzenia. Ten Szczur wyglądał nawet sympatycznie, a tu proszę, jednak szalony. – Niby jak? – Kailean starała się mówić powoli. – Jak, na litość Pani, mamy wjechać do tego zamku? Jako kto? Służba? Kuchenne? A może mam udawać szlachciankę, a ona moją pokojówkę? A hrabia przyjmie nas jak zaginione córki? Ekkenhard uśmiechnął się radośnie i nagle dotarło do niej, że ani nie żartował, ani nie jest szalony. – Trafiłaś prawie w środek tarczy, moja droga. Z tym, że to ona będzie księżniczką, a ty jej służącą, a raczej damą do towarzystwa i nauczycielką języka. Tutejsza szlachta zna koligacje wszystkich meekhańskich rodów do trzystu lat wstecz, więc nie uda się zamienić cię w jakąś baronównę czy hrabiankę. Poza tym, z całym szacunkiem, nie wyglądasz. Ale ona, twoja towarzyszka, wygląda jak urodzona na wozie, ciemna karnacja, wystające kości policzkowe, migdałowe oczy. Może udawać, przyjąć rolę verdańskiej księżniczki, z bocznej gałęzi królewskiego rodu, ale jednak książęcej krwi. Rozmawiałem z

radą obozu i są gotowi potwierdzić tę historię. Księżniczka Gee’nera z rodu Frenwelsów i jej towarzyszka i nauczycielka języka, Inra-lon-Weris. Nazwisko tak popularne na Wschodzie, że gdziekolwiek rzucić kamieniem, tam się trafi w jakąś lonWeris. Księżniczka miała kaprys odwiedzić miejscowego magnata, bo, wyobraźcie sobie, nudzi się w podróży. A hrabia z pewnością nie odmówi, bo nawet barbarzyńska księżniczka to jednak zaszczyt. A gdy już będziecie w jego zamku, sprawdzicie, czemu większości zabójstw dokonano nie dalej niż trzydzieści mil od niego. Popatrzyły na siebie i obie zaśmiały się głośno. Daghena wykonała jakiś swój plemienny gest. – Ty, Szczurze, musiałeś upaść na głowę. Ja wozacką księżniczką? Na nic lepszego cię nie stać? Spoważniał w jednej chwili i Kailean wiedziała, że głupi czy nie, będzie realizował swój plan. – Widziałem tych ludzi, których utopiono w beczkach. Oni sami do nich weszli. Dobrowolnie. Ten nieszczęśnik, którego spotkaliście pod wieżą, sam wyłupił sobie oczy i sam odgryzł język. I cały czas próbuje się zabić. Nie dziwię mu się, ale jest w jego determinacji coś więcej niż tylko szaleństwo okaleczonego człowieka. A ja jestem w tej chwili najwyższym rangą Szczurem w prowincji i nie mam nikogo, kogo mógłbym posłać do hrabiego, a dałbym sobie łeb obciąć, że to ma coś z nim wspólnego. Więc poślę was, w nadziei, że nie pozwolicie się zdemaskować i zabić, choć wiem, że to łowienie potwora na przynętę z dzieci. A wy zrobicie, o co proszę. – Bo? – Bo Laskolnyk zaaprobował mój plan, a wy złożyłyście mu przysięgę. Nie Imperium, tylko jemu. I wolę nie wiedzieć, co jest w tym człowieku takiego, że wszyscy mu ufają i są gotowi dla niego walczyć i ginąć, ale skoro tak, wykorzystam to. Zrozumiałyście? Powiedział, że będziecie jego strzałą na wietrze, cokolwiek miałoby to znaczyć. Powoli skinęły głowami. Jeśli Laskolnyk wiedział, sprawy wyglądały inaczej. Kailean uśmiechnęła się do Dagheny.

– Pamiętasz tę zabawę? Jeden na jednego w wysokiej trawie? – Pewnie. Raz czy dwa w to grałam. Mała przyjemność. Szpieg wodził między nimi wzrokiem. – O czym mówicie? – O stepowych podchodach. – Kailean uśmiechnęła się lekko. – Dwóch ludzi poluje na siebie, kryjąc się w wysokich trawach. Żaden z nich nie wie, gdzie jest wróg. Wreszcie jeden napina łuk i wypuszcza strzałę w niebo. Jest szansa, że przeciwnik spłoszy się, drgnie, uniesie nagle głowę, by śledzić lot pocisku, i tym samym zdradzi pozycję. Desperackie posunięcie, ale czasem skuteczne i... – I jest też druga część tego powiedzenia – Daghena przerwała jej w pół słowa. – Strzała wypuszczona na wiatr często nie wraca do kołczanu. Kha-dar mówi, że mamy uważać. Że to bardzo niebezpieczne zadanie. Jakbyśmy same nie wiedziały. Jesteś gotowa, Kailean? – Oczywiście. Ale nazwij mnie choć raz swoją drogą Inrą, a cię zatłukę. Zrozumiałaś, wasza wysokość? – Oczywiście, moja droga, oczywiście. – Za kilka dni wyruszacie. Generał da wam eskortę, należną wysoko urodzonym, a ja przez ten czas nauczę was kilku rzeczy. I nikomu ani słowa. Zobaczymy się wieczorem. Odwrócił się i wyszedł. Tak po prostu.

ZACHÓD Sztylet i morze Światło na klindze miecza Ten dzień zapowiadał się wyjątkowo parszywie. Słońce wschodziło powoli, ozłacając kolejne dzielnice miasta, przepędzając cienie i szczury do kanałów oraz z wyjątkową złośliwością nadając wszystkiemu szlif nowości i piękna. Po bladobłękitnym niebie łagodny wietrzyk pędził kilka różowych obłoczków, przypominających przerośnięte bezy. Morze marszczyło się drobnymi falkami, a wiejąca od niego bryza była chłodna i orzeźwiająca. Koszmar. Altsin leżał na deskach drewnianego molo i gapił się w dół. Woda była zdumiewająco czysta, mógł więc sięgnąć wzrokiem kilka stóp w głąb. Bardzo starał się skoncentrować na tym, co widzi. Każdy sposób był dobry, by odwrócić uwagę od tego, co działo się z jego żołądkiem, który co prawda zrezygnował już chyba z prób buntu, lecz wszystkie znaki na niebie i ziemi mówiły, że to tylko krótkotrwały rozejm, a nie kapitulacja. W chwili, gdy to pomyślał, kolejny skurcz targnął jego przeponą i woda zabarwiła się na zielono. Stado rybek, od dłuższego czasu korzystających z darmowej przekąski, rozprysło się w panice na wszystkie strony. Gotów był przysiąc, że te, które nie zdążyły, zatrzepotały rozpaczliwie i w drgawkach wypłynęły na powierzchnię. Zamknął oczy. Między uszami przetaczał mu się balast średniej wielkości galeonu, a na dodatek mewy postanowiły właśnie, że to najlepsza chwila, by obwieścić światu swoje ptasie istnienie. I chyba wszystkie darły się nad jego głową. Spojrzał z nienawiścią w stronę miasta, gdzie nad dachami

jednej z dzielnic bogaczy, Pofeeru, pojawił się właśnie złocisty dysk. Niech cię szlag, pomyślał, mogłoby przynajmniej padać. Szarpnęło nim raz jeszcze. Leżał przez chwilę nieruchomo, mając nadzieję, że może zaraz straci przytomność albo chociaż umrze. Niestety, Eyffra – Prządka Losu, miała wobec jego osoby inne plany i po kolejnym ataku torsji doszedł do wniosku, że tak łatwo się nie wymiga. Powoli, bardzo powoli spróbował wstać, słup, którego używał jako podpory, mimo iż wbity dwadzieścia stóp w dno, kołysał się teraz podejrzanie na wszystkie strony. Podobnie jak cała reszta świata. Zgiął się wpół i udekorował deski zielonożółtym „czymś”. Wydawało się, że drewno zasyczało. Paradoksalnie, po tym ostatnim wyczynie poczuł się lepiej, molo przestało się chwiać, mewy troszkę przycichły, a słońce jakby przygasło. Stanął pewniej na nogach i poświęcił chwilę na sprawdzenie stanu swojej odzieży. Kolejna miła niespodzianka. Co prawda ubranie było przepocone i cuchnęło nieprzyjemnie, ale ani na czarnych spodniach, ani na niebieskiej koszuli z bardzo drogiego, hertydzkiego płótna, ani też, za co zaraz zaczął dziękować bogom, na nowiutkiej, skórzanej kamizelce, wytłaczanej w pokręcone wethyjskie wzory, nie było śladu wczorajszej zabawy. Tylko czubek lewego buta był ozdobiony czymś kolorowym, lepkim i paskudnym. Żadna strata. Na dodatek miał też oba sztylety, pas, sakiewkę, srebrny łańcuszek i stalową bransoletę wysadzaną opalami. A to już zakrawało na cud. Spojrzał w miejsce, gdzie wczoraj cumowały „Dawer” i „Yonaderuk”. Oba nesbordzkie langskipy znikły, zapewne Horgers wyszedł w morze przed świtem, korzystając z dobrej pogody i odpływu. Altsin sięgnął za pas, mapy nie było, co prawda pamiętał, jak wczoraj wręczał ją żółtobrodemu piratowi, dobrze jednak było się upewnić. Za dwa-trzy dni pewna mittarska galera znajdzie się w poważnych tarapatach. Otworzył sakiewkę i przeliczył monety – nie brakowało ani

miedziaka. Sam był złodziejem i rozumiał pewne zasady, ale ci Nesbordczycy mieli naprawdę dziwne poczucie honoru. Dobrze chociaż, że wysadzili go ze statku przed wyjściem w morze. I przywiązali do pala, skonstatował ze zdumieniem, gdy próbował ruszyć w stronę portu. Cienki, mocny sznurek, zadzierzgnięty za pas i przywiązany do słupa, miał zapewne uchronić go przed stoczeniem się do wody i utonięciem. Jednak ten Horgers to porządny bandyta, pomyślał, przecinając zabezpieczenie. Molo nadal kołysało się podejrzanie, a świecące prosto w twarz słońce drażniło oczy. Poza tym wszystko było w porządku. Tę część portu, a w szczególności molo, oddano do użytku przed niespełna dwoma miesiącami. Nazwano je górnolotnie i zdecydowanie na wyrost „molem skórzanym”, a miało służyć jako miejsce cumowania okrętów ludów północnych wysp. Nesbordczycy, Ferlengowie, Sekki, Faosi i inne nacje, pływające przeważnie odkrytymi, wielowiosłowymi langskipami, dostały wreszcie wydzielony dla siebie kawałek portu. Zgodnie z zamysłem Rady Miejskiej powinien to być sposób na oddzielenie tych barbarzyńców od bardziej cywilizowanych armatorów i zapewnienie większego spokoju w porcie. Wiele tawern ucierpiało z powodu zbyt gorącej krwi przybyszów z północy, na dodatek żaden kapitan nie lubi, gdy burta w burtę cumuje z nim piracki okręt pełen uzbrojonych po zęby szaleńców, mających najwyraźniej ochotę towarzyszyć mu w następnym rejsie. A prawo morskie mówiło, że tylko pirat złapany na gorącym uczynku może zostać ukarany, więc proceder miał się całkiem nieźle. Szczególnie że rabusie wybierali swoje ofiary w taki sposób, by nie narazić się zbytnio miastu, dla którego handel morski był niczym krew w żyłach. Ponkee-Laa było największym miastem na zachodnim wybrzeżu kontynentu, a tutejszy port, wybudowany za czasów świetności Imperium Meekhańskiego, był największym portem całego cywilizowanego świata. Jeśli chciało przetrwać, nie mogło sobie pozwolić na tolerowanie piractwa. Nie mogło jednak również zamknąć portu dla długich łodzi ludów północy, zwłaszcza kiedy

przywoziły na swych pokładach futra, fiszbin, ambrę, złoty bursztyn i inne cenne towary. W końcu postanowiono coś z tym zrobić i jak na razie pomysł prawie się sprawdzał. Prawie, bo te kupiecko-pirackie okręty, które miały ochotę na przekroczenie prawa, zawsze potrafiły wypłynąć z portu tak, by nie umknęła im potencjalna zdobycz. Po mieście zaczęła krążyć plotka, jakoby kilka złodziejskich gildii, mieszczących się w przyportowych dzielnicach, znalazło nowe źródło dochodu i sprzedawało piratom informacje o czasie wyjścia z portu, ładunku i przypuszczalnym kursie kupieckich statków. No cóż, w każdej plotce tkwi ziarno prawdy. Chociaż w przypadku mittarskich galer Cetron-ben-Goron, przywódca jednej z najsprawniejszych złodziejskich grup, działał całkowicie bezinteresownie. I bezkarnie. Rada patrzyła bowiem wręcz przychylnym okiem na poczynania mogące uszczuplić flotę handlową najgroźniejszego morskiego konkurenta PonkeeLaa. Altsin dotarł do nabrzeża w całkiem przyzwoitym czasie, zważywszy, że od wczorajszego wieczoru droga znacznie się wydłużyła. Z pewnością był to skutek jakichś magicznych sztuczek. Nabrzeże – stara, solidna meekhańska robota, czyli brukowana droga biegnąca prostopadle do mola, szeroka na osiemnaście łokci – było zupełnie puste. „Dawer” i „Yonaderuk” cumowały tu wczoraj jako jedyne statki, a po ich zniknięciu kupcy, złodzieje i portowe dziwki nie mieli już tu czego szukać. Zapewne niczym ławica dorszy popłynęli na lepsze żerowisko, czyli do oddalonego o kilkaset jardów głównego portu, gdzie wyrastał las masztów, a możliwości zarobku były o niebo większe. – A mówiłem, że sam przyńdzie. Zza sterty porozbijanych skrzyń wyłonił się niski, powykrzywiany człeczyna w wyświechtanym kaftanie i podartych portkach. Indywiduum było bose, chociaż sądząc z warstwy brudu na jego stopach i stanu ich zrogowacenia, buty w

jego przypadku były zbędną fanaberią. – Tak siedzę sobie tu od świtu i myślę. – Stan uzębienia wskazywał, że w razie walki należy jak ognia unikać ugryzienia przez tego osobnika. Śmierć w wyniku zakażenia byłaby pewna, a na dodatek długa i wyjątkowo bolesna. – Leży biedak na tych paskudnych deskach i cierpi, menczy sie, pójdę i mu ulże. Ale z drugiej strony cosik mi mówiło, siedź spokojnie Heregonte, poczekaj, wielmożny pan sam do ciebie przyńdzie. Miałem racje, co nie? Pokurcz pociągnął nosem i skrzywił się. – Fuj, ależ od waszej dostojności zalatuje. Jak, nie przymierzając, od kramu ze zgnitymi rybami. Altsin zmierzył go wzrokiem z góry na dół i wyprostował się. – Czego chcesz? W tym momencie odkrył, że ktoś pewnie używał wczoraj jego gardła i oddał je w nie najlepszym stanie. Ledwo mógł rozpoznać własny głos. – A tam, nic wielkiego. – Osobnik nazywający siebie Heregontem wzruszył ramionami i wyciągnął skądś solidną pałkę. – Tylko może sakiewkę, i ten srebrny wisiorek, i bransoletę, a i kamizelka wygląda całkiem, całkiem. Złodziej cofnął się o krok i błysnął sztyletem. – I co? Masz zamiar namówić mnie, żebym ci to wszystko oddał? Miał nadzieję, że to wystarczy. – Ja nie. – Rabuś najwyraźniej się nie przejął. – Ale Teo tak. Sterta skrzyń poruszyła się i rozpadła. Stworzenie, które spod niej wylazło, było wielkie, potwornie zarośnięte i raczej trudno je byłoby zaklasyfikować do jakiejś konkretnej rasy. Miało około siedmiu stóp wzrostu i co najmniej cztery szerokości. Oczywiście nie było uzbrojone, bo pałka, którą dzierżyło w łapie wielkości bochna chleba, wyglądała bardziej na wykałaczkę niż broń. Altsin przełknął ślinę. – Teo? – We własnej osobie. – Pokurcz znów próbował przestraszyć uśmiechem słońce. – To jak bendzie z tom darowiznom?

Złodziej wyciągnął drugi sztylet, chociaż sam nie wiedział po co. Wtedy rabusie zmiękli. Obie pałki stuknęły o bruk, a na pryszczatej gębie kurdupla zagościł przepraszający uśmiech. – Jaa... my... to jest, my już pójdziemy, wasza wielmożność. To był tylko taki mały żarcik oczywiście. Bez urazy. I rzucił się do ucieczki, a po krótkiej chwili do jego bosego człap, człap dołączyło dudniące łup, łup buciorów Teo. Altsin spojrzał na swoje sztylety ze szczerym podziwem. Pomyśleć, że dał za nie tylko dwa orgi. I to obrzezane. Coś stuknęło go w plecy, odwrócił się, demonstracyjnie unosząc broń. Ten, kto go zaczepił, właśnie narobił sobie kłopotów. Za nim stał Kerlan i dwóch znanych mu tylko z widzenia ludzi Cetrona. Jeden z nich trzymał napiętą kuszę. – Dobrze, że cię znaleźliśmy, zanim stary Her się obłowił. Ten jego Teo to dobry chłopak, ale raz czy dwa zdarzyło mu się komuś odrobinę za mocno przyłożyć. Zwłaszcza gdy ten ktoś był na tyle głupi, żeby się stawiać. – Kerlan pokiwał łysą głową, nie wiadomo – zdumiony czy rozbawiony. Altsin kilkakrotnie otworzył i zamknął usta, zanim wychrypiał: – Cetron cię przysłał? Nie było to za mądre pytanie, ale zawsze jakiś początek. – Tak, szuka cię. Miałeś wrócić przed północą. – Nie mogłem. – Chłopak pokręcił głową i zaraz tego pożałował, balast w jego czaszce jeszcze się nie ustabilizował. – Musiałem sfinalizować umowę. – Widać. Lepiej jednak, żeby gruby ci uwierzył. Jest wściekły. – Aha. – Poświęcił chwilę na przemyślenie tej informacji. – A dlaczego? – Dowiesz się. Jest w norze. Kawałek stąd mamy dwukółkę, zawiozę cię, bo sam pewnie się nie dowleczesz. Altsin? – Co? – Trzymaj się pod wiatr, proszę. —— • ——

Norą Cetron nazywał solidną, dwupiętrową kamieniczkę, stojącą w szeregu bliźniaczych budynków. Mieściła się w Średnim Valee, dzielnicy drobnych kupców, rzemieślników, medyków, alchemików, magów nie najwyższych lotów i całkiem niezłej klasy lupanarów, do której przydomek „Średnie” pasował jak ulał. Front budynku wychodził na szeroką, brukowaną ulicę, a parter, podobnie jak partery sąsiednich kamienic, straszył olbrzymim, kolorowym szyldem. Szyld głosił „Amulety, Talyzmany y Wszelakie Inne Magiczne Precyoza”. Takie reklamy robiły się ostatnio modne, choć Altsin był pewien, że parę dni wcześniej w sklepiku sprzedawano przyprawy, korzenie i zioła. Widocznie Cetron zmienił profil swojej inwestycji. Nie zatrzymali się przed głównym wejściem, tylko skręcili w najbliższy zaułek i podjechali od tyłu. Wejście po schodach na pierwsze piętro było nie lada wyczynem, chłopak co kilka stopni zatrzymywał się, żeby złapać oddech, ale Kerlan nie zamierzał go oszczędzać. – Pospiesz się – powiedział, poklepując go po ramieniu, co wywołało eksplozję fajerwerków w głowie Altsina. – Cetron naprawdę jest nie w humorze. Po przejściu przez krótką sień znaleźli się w dość dużym, pięknie wykończonym drewnem pokoju. Przez szerokie okno widać było budynki naprzeciwko. Cetron siedział przy długim stole, przerzucając jakieś pergaminy. Minę miał cholernie poważną. Przywódca gildii był korpulentnym, grubokościstym mężczyzną w średnim wieku. Starał się ubierać i zachowywać jak dobrze prosperujący kupiec, co nie wszystkim w potężnej Lidze Czapki się podobało. Ale organizacja, zrzeszając złodziejskie gildie w mieście, pozwalała swoim podwładnym na pewne dziwactwa. – Nareszcie – warknął, nie odrywając wzroku od trzymanych w ręku dokumentów. – Gdzie go znalazłeś? – Na nabrzeżu. Przy północnym molo. – Co robił przez całą noc?

– Ja... – Altsin usiłował się wtrącić. – Zamknij się. Nie ciebie pytam. Kerlan? – Twierdzi, że załatwiał jakąś umowę. – A co robił, kiedy go znalazłeś? – Stawiał się Heregontowi i Teo. – O, doprawdy? – Grubas dopiero teraz uniósł głowę i spojrzał na nich. – Nie wygląda na to, żeby wcześniej upadł na głowę. Pytałeś, kiedy wyszły z portu „Dawer” i „Yonaderuk”? – Trzy godziny temu. Jak tylko zaczął się odpływ. Altsin westchnął cicho. Zaledwie trzy godziny, a wydawało się, że minęło mu pół życia. – Aha. A dlaczego on tak śmierdzi? – Nie wiem. Jego zapytaj. – Altsin? Miał już dość. – Słuchaj, Cet. Spędziłem całą noc na statku pełnym barbarzyńców, którzy przywieźli tu kopy nadgniłych foczych skór i beczki psującego się tranu. Jadłem ich żarcie i piłem ich piwo. A wszystko dlatego, że prosiłeś mnie, żebym dostarczył temu piratowi... Cetron machnął ręką i wrócił do studiowania dokumentów. – Wystarczy. Powinienem cię ostrzec, że ich wdzięczność bywa niebezpieczna. Więc Horgers się zgodził? – Mogę usiąść? Jakoś słabo się czuję. – Siadaj. – Grubas wskazał mu krzesło naprzeciwko. – I opowiadaj. Napijesz się czegoś? – Wody. Czystej i zimnej. – Kerlan. – Już idę. – Łysy mężczyzna zniknął za drzwiami. – Więc – Cetron rozsiadł się wygodniej – co powiedział? – Był ucieszony jak diabli. Płynęli tu prawie miesiąc. Na północy nie opłaca się sprzedawać skór i tranu, w Feli i Hoden trwa jakaś wojna czy powstanie i porty chętnie przyjmują statki, ale żaden stamtąd nie wypływa. Rekwirują, jak leci. Z Ar-Mittar wypłynęły mu na spotkanie cztery łodzie pełne wojska. Twierdził, że to wszystko wina oszczerstw rzucanych na jego

nację przez Ferlengów. No wiesz, jakoby byli piratami czy coś takiego... – Czego to ludzie nie wymyślą. – Właśnie. Te łodzie ścigały ich, ale tak, żeby przypadkiem nie doścignąć. W końcu Horgers miał dwa okręty i ponad setkę ludzi. Ale odpędzili ich od wybrzeża. Potem przyszedł sztorm i zepchnął ich jeszcze dalej. – Ten sprzed dziesięciu dni? – Ten sam. Skóry zamokły, beczki z tranem zaczęły przeciekać, a żeby zawrócić z otwartego morza, musieli wiosłować przez pięć dni. Gdy tu dotarli, czuć ich było na milę. Trzy dni czekali, aż znajdzie się kupiec, w końcu ktoś wziął towar za jedną dwudziestą tego, co spodziewali się dostać. I tak nieźle, ale ledwie im starczyło na zaprowiantowanie statków na podróż powrotną. Myślę, że i tak zamierzali poswawolić trochę w drodze na północ. – Poswawolić? – Takiego określenia użył. – Aha. Więc był zadowolony? – Cholernie. Ugościł mnie resztką swoich dawnych zapasów, czymś, co nazywało się berdys... bergas? – Bergoass. – Całkiem smaczne, chociaż nie do końca zrozumiałem, co to jest. – To, co odróżnia barana od owcy, marynowane w krowim moczu. – Cetron uśmiechnął się złośliwie. – Co? Znowu będziesz rzygał? Nie w tej komnacie, synu. Ale to nie bergoass cię wykończyło? – Nie. – Altsin starał się oddychać powoli i głęboko. – To piwo. Mocne i cholernie podstępne. Po pierwszej półkwarcie nic nie poczułem, po czwartej zacząłem rozważać, czy by się do nich nie zamustrować. Szóstej nie pamiętam. Jesteś mi sporo winien. – Pomyślę o tym. Zjawił się Kerlan z dzbankiem i dwoma kubkami. Altsin duszkiem opróżnił jeden, potem drugi i trzeci. W tym czasie Cetron ledwo umoczył wargi, przypatrując mu się z uwagą.

Złodziejowi zupełnie nie podobało się to spojrzenie. – No dobra. – Opróżnił czwarty kubek i poczuł się lepiej, nawet głos jakby mu wracał. – Co znaczy to zaproszenie? – Zaraz się dowiesz, bez pośpiechu. Na pewno nie opuszczałeś nocą portu? – Już mówiłem. Nie. Ocknąłem się o świcie na molo. Sam. Omal się nie wykończyłem, żeby ta mittarska galera... – Wystarczy. Cieszę się, że wszystko załatwiłeś, i naprawdę jestem wdzięczny. Resztę omówimy później. – Na przykład moją zapłatę? – To też. Drzwi skrzypnęły i ktoś wszedł. Młody złodziej patrzył na niego, starając się przypomnieć sobie, skąd zna tę twarz. Po dwóch czy trzech uderzeniach serca przypomniał sobie. Zamknął oczy, otworzył. Spojrzał na Cetrona, unosząc wysoko brwi i oczekując wyjaśnień. W końcu ubrany w skromny, bury habit mężczyzna, wchodzący jakby nigdy nic do siedziby złodziejskiej gildii, nie mógł być Deargonem Kanewosem, Wielkim Skarbnikiem Świątyni Miecza. Cetron i Kerlan nie zadali sobie trudu, żeby choć wstać od stołu. Przywódca gildii wykazał się jednak namiastką gościnności. – Wasza wielebność życzy sobie krzesło? – Coś sobie znajdę. Głos kapłana był dziwny. Młody, energiczny, silny. Dziwny przez to, że nie pasował do twarzy, która wyglądała jak maska umieszczona na dziobie steranego setką sztormów okrętu: ospowata cera, ostre płaszczyzny policzków, głębokie oczodoły rozdzielone nosem, który przypominał ptasi dziób. Usta jak ślad po uderzeniu toporem. Twarz, którą można straszyć dzieci. Tylko oczy do niej nie pasowały, łagodne, brązowe, z tańczącymi w głębi ironicznymi błyskami. Altsin patrzył w milczeniu, jak jeden z najpotężniejszych ludzi w mieście bez wahania idzie do kąta, przysuwa sobie krzesło do stołu i siada. – Jest czysty – mruknął kapłan. – Na pewno nie zbliżył się do

niego przez ostatnie kilka dni. Ani nie miał kontaktu z nikim, kto to zrobił. Cetron wstał i radośnie klepnął młodego złodzieja w ramię. Kerlan uśmiechnął się z wyraźną ulgą. Altsin coraz mniej rozumiał. – No to najważniejsze mamy za sobą. – Grubas usiadł i wyciągnął spod stołu pękaty gąsiorek, i kilka kubków. – Czerwonego rennosa? – Chętnie. – Kapłan pociągnął ostrożny łyk, uniósł zdumiony brwi i opróżnił kubek do dna. – Znakomite. To, które podają w świątyni do wieczerzy, to prawdziwy sikacz, choć też ponoć rennos. – Radzę sprawdzić brata, który zajmuje się zaopatrywaniem świątyni. – Będę musiał. Altsin siedział obok dwóch ludzi, stojących na czele nieformalnych potęg rządzących miastem i jakby nigdy nic omawiających zalety jakiegoś wina, i miał wrażenie, że lada moment ocknie się na zarzyganym molo z potwornym bólem głowy. A raczej miał taką nadzieję. Niepewnie sięgnął po gąsiorek, lecz Cetron usunął mu go poza zasięg rąk. – Masz swoją wodę, synu. Niedobrze jest mieszać ale z rennosem. Deargon dolał sobie jeszcze. – Znalazłeś coś? – Nie. Miałem mało czasu. – Ja też. Jesteś pewien, że to on? – Tak. Chociaż teraz może na to nie wygląda. – Zdecydowanie nie wygląda. I dlaczego tak śmierdzi? Dopiero teraz Altsin zorientował się, że mówią o nim. – Długa historia. Ale działał dla najlepiej pojętego dobra księstwa. – Jak my wszyscy. Przez dłuższą chwilę w milczeniu popijali. Cetron, jego zastępca i kapłan wino, a Altsin wodę. Zaczynał mieć jej serdecznie dosyć.

– Powiedziałeś mu? Zrozumiał, że przechodzą do sedna. Poprawił się na krześle, przygotowując na niespodziankę. – Nie. Czekałem z tym na waszą wielebność. Deargon uśmiechnął się samymi wargami. Dość sympatycznie. Spojrzał złodziejowi prosto w oczy. – Synu. – Dziś widocznie nie tylko Cetron nabrał ochoty, żeby mu ojcować. – Dzisiaj w nocy skradziono Dengothaag – Miecz Reagwyra. Powiedział to tak, jakby chodziło o beczkę śledzi. A przecież wiadomość była tej samej wagi, co gdyby powiedział: „Dzisiaj w nocy skradziono latarnię morską”. Albo: „Postanowiłem założyć w świątyni największy lupanar po tej stronie oceanu”. Lub też: „Straż miejska przestała brać łapówki”. Katastrofa. Miecz, a raczej dwie trzecie Miecza, bo zgodnie z legendą złamał się, gdy został wbity w paszczę mitycznej bestii, był najważniejszą relikwią w księstwie, którego stolicą było PonkeeLaa. Altsin uważał za dyskusyjne, czy należał do samego Reagwyra, bo słyszał o przynajmniej trzech innych miastach, które jakoby posiadały prawdziwy Miecz boga, ale ważniejsze było to, że miecz ze świątyni w Ponkee-Laa wyglądał na prawdziwy, począwszy od rozmiarów, zbyt monstrualnych, aby mógł władać nim człowiek, a skończywszy na nazwie, która według podań miała znaczyć Pożeracz Mroku. Miecz z takim imieniem musiał należeć do boga, żaden zwykły szermierz nie nazwałby tak swojej broni. To jednak nie miało znaczenia, ktokolwiek go ukradł, okazał się samobójczym głupcem. Kapłani nigdy mu tego nie darują, a Świątynia miała dość złota, wpływów i Mocy, by wygrzebać złodzieja spod ziemi. Z wysiłkiem oderwał wzrok od twarzy kapłana. Powoli, bardzo powoli opróżnił swój kubek. Przełknął ślinę. Westchnął. Skończyły mu się pomysły na przedłużenie tej chwili. – Więc to dlatego ściągnęliście mnie tu z nabrzeża? Od razu mówię, że to nie ja. – Wiemy o tym. Sprawdziliśmy. Nie można dotknąć Miecza i

przynajmniej przez kilka dni nie nosić jego piętna. – Kapłan wymawiał słowo „miecz” tak, że od razu dało się wyczuć, o jaki miecz chodzi. – Ale twój patron zapewnił mnie, że jesteś jedynym człowiekiem w mieście, który mógłby tego dokonać. Także ze względu na twoje wyznanie. Dzięki, ty tłusty sukinsynu, pomyślał złodziej. Na głos zapytał: – Wyznanie? – Jesteś mathriartystą, prawda? – Noo... – Właściwie nigdy dotąd tak o sobie nie myślał. – No tak. – Możesz zacytować wyznanie wiary? Psiakrew, jak to było? – „Wierzę w Baelta’Mathran, Pramatkę, z której łona zrodzili się bogowie, którzy zjednoczeni wspólną wizją stworzyli świat i wszystkie rzeczy na nim, nad nim i pod nim. A na końcu stworzyli rozumnych, do których zaliczają się...”. I jakoś tak dalej. – Nagle poczuł się strasznie głupio, że nie może sobie przypomnieć reszty. – Właśnie. Teraz rozumiesz? – Niezupełnie. – O Panie... – Deargon wzniósł oczy w górę. – Cetron, co ten chłopak robił w dzieciństwie? – Nie wiem – odparł zgodnie z prawdą szef złodziei. – Poznałem go dopiero siedem lat temu, miał wtedy jakieś dziesięć czy jedenaście lat, sam nie potrafił powiedzieć ile. Przypłynął tu jedną z barek kursujących w górę rzeki i wylądował na ulicy. Próbował mnie okraść, nie udało mu się, ja próbuję zrobić z niego człowieka, z podobnym skutkiem. Pracuje na wpół niezależnie ode mnie, ale przestrzega zasad gildii. Przez ostatnie kilka lat uczył się różnych rzeczy, ale w teologii nigdy nie był dobry. – Widać. No więc, co wiesz o Panu Bitew – Reagwyrze? – To syn Wielkiej Matki. W czasie Wojen Bogów walczył z legionami Aneha Przeklętego. Zabił Goshtha Niechcianego – Praojca Bestii.

– Świetnie. To wszystko prawda i jest to jedna z niewielu rzeczy, co do których my i kapłani Pani się zgadzamy. Potem różnice interpretacyjne są już znaczne. Przede wszystkim faktem jest, że Reagwyr był jednym z Pięciu Pierworodnych – bogów, którzy jako pierwsi przyszli na świat. Faktem jest też, że to on na widok pierwszych rozumnych, potykających się w ciemnościach nowego świata, poczuł litość i pochylił się nad nimi, aby objąć ich łaską swojego miłosierdzia. – Chyba mimowolnie kapłan zaczął recytować religijne formułki. – Nie ulega też wątpliwości, że ze wszystkich ras szczególnie ukochał on prawdziwych ludzi i jako pierwszy wystąpił przeciw Niechcianym, gdy ci podstępnie próbowali ich wypaczyć, plugawiąc ich dusze i zmieniając w odrażające bestie. Przez chwilę patrzył mu prosto w oczy, a Altsin przyłapał się na tym, że podświadomie próbuje wykrzesać z siebie religijny zapał. Deargon okazał się człowiekiem z dużą charyzmą. – To księstwo czciło Reagwyra przez setki lat. Chyba głównie dlatego, że to w tych okolicach stoczył on swoją bitwę z Goshthem. Mówiąc „w tych okolicach”, Deargon miał najpewniej na myśli całkiem spory kawałek wybrzeża, bo każde miasto i wieś w promieniu stu mil od Ponkee-Laa przyznawało się do pogrzebanych w nim kości potwora. – Ale trzysta lat temu przyszło do nas Imperium Meekhańskie ze swoim przerośniętym kultem Wielkiej Matki. I choć sam w głębi ducha oddaję jej należną cześć, nie mogę pozwolić, by wynaturzone ambicje niektórych kapłanów, tłumaczących po swojemu święte księgi, odciągnęły nas od wielbienia największego z opiekunów ludzkości. Rozumiem Meekhańczyków, w końcu u zarania swojego Imperium stoczyli krwawą wojnę z kapłanami Pana Bitew, którzy zapomnieli o prawdziwym posłannictwie i próbowali zakładać własne państwo. Lecz nadejdą wreszcie czasy, kiedy Reagwyr zajmie należne mu miejsce na tronie stojącym równie wysoko, jak tron Wielkiej Matki. Jak przystało na najszlachetniejszego z Pierworodnych.

Nagle kapłan uśmiechnął się szeroko. – Uff, ale się rozgadałem. Wiesz już, do czego zmierzam? Altsin ostrożnie skinął głową. – Wasza wielebność sądzi, że to kapłani Wielkiej Matki stoją za kradzieżą? Spojrzenie brązowych oczu stało się śmiertelnie poważne. – Synu, jeślibym kiedykolwiek rzucił takie podejrzenie, to w ciągu godziny całe miasto stałoby w ogniu. Prawdą jest, że moja świątynia z roku na rok zyskuje nowych wyznawców. I prawdą jest też, że dzieje się tak za sprawą Miecza. W ciągu ostatnich dwudziestu lat liczba wiernych, chodzących do Świątyni Reagwyra, wzrosła sześciokrotnie – westchnął. – Wracając do twojego pytania: znam większość hierarchii mathriartystów w księstwie i nie sądzę, żeby mieli z tym coś wspólnego. – Więc dlatego podejrzewaliście mnie? – Cóż. – Kapłan rozłożył ręce. – Jestem w tej chwili trochę zdesperowany. A Cetron powiedział, że zna tylko jednego szaleńca, który mógłby się podjąć takiej kradzieży. Przynajmniej takich słów użył. – Dzięki. Cetron skrzywił się dziwnie. – Tylko bez sarkazmu, Alt. Sprawa jest poważna. – Właśnie, synu. Na twoje szczęście zapewniał również, że jesteś raczej rozsądnym człowiekiem, to znaczy, choć raczej nie powinienem tego pochwalać, wierzysz w bogów wystarczająco mocno, by nie wchodzić im w drogę, i trzymasz się z dala od mieszania się w sprawy religii. Więc zamiast ściągnąć cię z molo wprost do lochów, zaprosiłem tutaj. Ktokolwiek za tym stoi, uderzył bardzo mocno. Miecz był naszą najważniejszą relikwią. Dokonywał cudów. Altsin przypomniał sobie niektóre miejskie sensacje z ostatnich lat. Ozdrowienia ślepców, kulawych i sparaliżowanych. Niemych od urodzenia, gadających jak najęci, i dziewięćdziesięciolatków, zostających ojcami trojaczków. Nie był jednak do końca pewien, która świątynia przypisywała sobie autorstwo tych cudów. Pewnie wszystkie naraz.

– Więc bez Miecza Świątynia jest w poważnych opałach? Deargon wykrzywił się do Cetrona. – W poważnych opałach?! Nie mówiłeś, że on ma dziwne poczucie humoru. – Zapomniałem. Ale on naprawdę ma dziwne poczucie humoru. – W opałach bylibyśmy, gdyby spalono nam wszystkie świątynie na terenie księstwa albo gdyby okazało się, że połowa braci została ojcami nieślubnych dzieci. Obecną sytuację mogę tylko nazwać katastrofą. Jutro jest wigilia Drogi Poświęcenia, najważniejszego naszego święta. Pojutrze wieczorem ma ruszyć wielka procesja, której punktem centralnym zawsze był Miecz. Do tego czasu musimy go odzyskać. No tak, sytuacja zrobiła się jasna. – Jego wielebność bardzo liczy na naszą pomoc. – Cetron wstał i podsunął mu stos pergaminów. – Tu są wszystkie informacje, które do tej pory zebraliśmy. Pergaminy wyglądały okropnie, a koślawe pismo Cetrona skutecznie odstręczało od ich studiowania. – Jedno pytanie, synu. – Deargon uśmiechnął się przepraszająco. – Jak ty, teoretycznie rzecz jasna, zabrałbyś się do kradzieży Miecza? Altsin zastanawiał się nad tym od dłuższej chwili. – Od przekupienia kogoś w Świątyni. Teoretycznie, rzecz jasna. – Hm... W naszej Świątyni służą bracia zjednoczeni w zakonie Sług Mieczowych, którego ja jestem Wielkim Skarbnikiem. Wszyscy składamy śluby ubóstwa i pokory. Trudno mi sobie wyob... – Z całym szacunkiem, wasza wielebność. – Złodziej bezceremonialnie przerwał kapłanowi, a Cetron aż się zakrztusił z wrażenia. – Ludzi nie kupuje się złotem czy srebrem, lecz tym, czego najbardziej pożądają lub czego najbardziej się boją. Co prawda najczęściej jest to właśnie złoto, ale tylko dlatego, że to za nie właśnie można kupić mnóstwo innych rzeczy. Mogą to też być kobiety, trunki, hazard, pewne proszki lub zioła, niektóre

odmiany zakazanej magii lub inne tego typu rozrywki. Czasami ludzi kupuje się też za informacje, kompromitujące informacje, rzecz jasna, lub za zdrowie i życie ich bliskich. A niekiedy wystarczy podstawić komuś kochankę lub kochanka. To chyba najtańszy sposób. Przerwał, żeby zaczerpnąć tchu i opróżnić kolejny kubek. W głowie mu huczało, a żołądek zaczynał się zachowywać podejrzanie. O dziwo, Deargon nie sprawiał wrażenia urażonego. Wyglądał, jakby coś notował w pamięci. Chłopak kontynuował: – Trzeba by sprawdzić, czy któryś z mnichów nie miał kłopotów z pieniędzmi, kobietami czy jakimś nałogiem. Albo czy nie otrzymał niepokojących wieści o rodzinie. Może któryś chodził ostatnio roztrzęsiony, podenerwowany lub przestraszony. Niech wasza wielebność każe przepytać o to braciszków. Czy w świątyni się spowiadacie? – Tak, brat Strażnik Pieczęci jest głównym spowiednikiem Świątyni Miecza. Jest nas w mieście tylko siedemdziesięciu trzech, więc on wystarczy. – Może coś wie? – Może. Ale tajemnica spowiedzi jest święta. On ma prawie osiemdziesiąt lat i zasady. Nie piśnie słówka, choćby miał skonać w mękach. – Nawet jeśli chodzi o Miecz? – Nawet wtedy. Uzna to za próbę wiary, której poddaje nas Pan. – Rozumiem. – Altsin podrapał się po brodzie. – Ale gdyby wasza wielebność go przepytał, ot tak, niewinnie, to obserwując jego zachowanie, może dałoby się wyczuć, czy rzeczywiście szukamy kogoś ze Świątyni? Jeśli nasze podejrzenia są słuszne, brat spowiednik musi być w wielkiej rozterce. – Rozumiem. – Deargon spojrzał na niego, jakby zobaczył go po raz pierwszy. – Nie myślałem do tej pory w ten sposób. Co jeszcze? – W jaki sposób złodzieje mogliby wywieźć Miecz z miasta? Z tego, co pamiętam, relikwia jest olbrzymia.

– Ha, więc jednak brałeś udział w naszych uroczystościach. – Kapłan pokiwał głową. – Zdarzyło się raz czy dwa... – Altsin wolał nie wyjaśniać, co właściwie robił w tłumie świętującym Drogę Poświęcenia. – Więc po kolei, jak udało im się wynieść Miecz ze świątyni? Jak mogą go wywieźć z miasta? Czy w ogóle zamierzają to zrobić? Może zadowoli ich fakt samego zniknięcia relikwii. Do kogo mogą się zwrócić o pomoc? Czemu nie można ich znaleźć, używając magii? Kto mógłby najwięcej zyskać na osłabieniu Świątyni Reagwyra? Deargon wyglądał na lekko przytłoczonego. – On tak zawsze? – Tylko kiedy ma zły dzień – wycedził Cetron. – Stara się sprawiać wrażenie bystrzejszego, niż jest naprawdę, i maskuje wewnętrzną pustkę cynicznymi uwagami i skakaniem z tematu na temat. Altsin zerknął na niego spode łba. Grubas oczywiście się nie przejął. – Gdyby był taki mądry – kontynuował – zapytałby, czy ktoś już nie skontaktował się z kapłanami. – Nie zrobili tego. – Młody złodziej wzruszył ramionami. – A dlaczego? – Skąd wiesz? Pytania padły jednocześnie i na chwilę zapadła krępująca cisza. – Byliby głupcami, gdyby tak zrobili. Ten Miecz nie został skradziony dla okupu, bo nawet meekhański imperator nie nacieszyłby się tym okupem zbyt długo. Mam rację, wasza dostojność? Kpiące iskierki znikły z oczu kapłana i to wystarczyło za odpowiedź. – A poza tym – Altsin wbił spojrzenie w Cetrona – nie ściągalibyście mnie wtedy z molo. Mam rację? – Masz, chłopcze. A teraz przestań się wymądrzać i słuchaj. Wszystko, co wiemy, jest na tych pergaminach, pamiętasz? Miecz Reagwyra to rzeczywiście duża rzecz, tu są wymiary. –

Wyciągnął dość czytelny rysunek. – Długość zachowanej klingi pięć stóp, dwa i trzy szesnaste cala. Długość rękojeści dwie stopy i siedem szesnastych cala, szerokość jelca dwie stopy i hm, trochę zamazane. Grubość jelca na łączeniu trzy i pół cala. Szerokość klingi przy jelcu osiem i jedna ósma, szerokość klingi przy miejscu złamania, i tak dalej. Sam sobie poczytaj resztę. Całość waży ponad pięćdziesiąt funtów. W sumie to potężny kawał że... sztuki kowalskiej – wybrnął. – Raczej boskiego kunsztu, Cetron. – Kapłan uśmiechnął się pobłażliwie i pochylił nad stołem. – Ale do rzeczy, Altsin. Mogę tak do ciebie mówić? Złodziej nagle zobaczył, że ma przed sobą Wielkiego Skarbnika Świątyni Miecza. Przemiana była szybka i subtelna, ale teraz za nic w świecie nie przerwałby temu człowiekowi w pół słowa. – Siedzimy tu sobie i rozmawiamy od dłuższego czasu, jakby chodziło o zniknięcie worka grochu. Wydaje mi się, że powinienem ci uświadomić, o jaką stawkę chodzi. – Brązowe oczy zrobiły się naraz bardzo, bardzo zimne. – Ja od przeszło trzydziestu lat siedzę w świątyni. Od dziesięciu należę do kręgu ludzi, mających bezpośredni dostęp do Miecza. Dotykałem Go, czyściłem, godzinami leżałem przed Nim plackiem, czując Moc naszego Pana. Modląc się i medytując. Ja wierzę, nie, ja wiem, że to jest Miecz Reagwyra, wykuty przez niego z serca upadłej gwiazdy, zahartowany w krwi Leaffary i po trzykroć przeklęty przez sługi Niechcianych. I wiem, że nadejdzie dzień, gdy nasz Pan znów będzie potrzebował Miecza, a Ostrze zostanie przekute na nowo, i to tak, że żadna siła już go nie złamie. Głos Deargona zgrzytał jak dwa kawałki pocieranego o siebie lodu. A Altsin zaczął się pocić. – Wasza wielebność, ja nie rozumiem... – Właśnie synu, wielu rzeczy nie rozumiesz. A zwłaszcza tego, że tu chodzi nie o jakąś błyskotkę, tylko o Dengothaag – Miecz Boga. Kapłan pochylił się do przodu i Altsin zdziwił się, jak mógł

wyczuwać lód w jego głosie, skoro w oczach płonęły mu piekielne ognie. – Widzisz, synu, ja widziałem cuda dokonywane przez ten Miecz, także te najbardziej wyszydzane, niemowy zachwycające elokwencją i ślepców odzyskujących wzrok. Dla mnie, dla mojego zakonu, jego utrata jest klęską, zaprzeczeniem sensu istnienia. Wolałbym osobiście podpalić świątynię, niż pozwolić, żeby czyjeś plugawe, bezbożne łapy choć o jeden dzień dłużej dotykały Miecza. Nie pozwolę, żeby ktokolwiek – złodziej, kapłan, czarownik czy sam Przeklęty – trzymał go w rękach! Jeśli będzie trzeba, przewrócę to miasto do góry nogami, rozbiorę kawałek po kawałku, a potem złożę do kupy i zacznę wszystko od nowa. Nagle uśmiechnął się strasznie. – A jeśli mimo wszystko mi się nie uda, i tak znajdę winnych. I urządzę im taką kaźń, że przez następne sto lat będą ich losem straszyć dzieci. Złodziej nawet nie mrugnął. Choć miał wielką ochotę uśmiechnąć się drwiąco, zachował kamienny spokój. Raptem Deargon wstał i ruszył do drzwi. – Muszę już iść. Mam nadzieję, że będziecie mogli pomóc mi w rozwiązaniu naszego wspólnego problemu. Zaakcentował „wspólnego”, co wróżyło bardzo źle. W progu kapłan odwrócił się jeszcze. – Oczekuję pomyślnych wieści. I wyszedł. Ledwo drzwi się zamknęły, Altsin przełknął ślinę i sięgnął po kubek. Woda smakowała paskudnie. – No to wdepnęliśmy – wychrypiał po chwili, ignorując skręt kiszek. – Ano tak, siedzimy po uszy w gównie. – Kerlan pokiwał głową i pociągnął potężnie wprost z gąsiorka. – Co teraz? – Zawiadomiłem większość ludzi, mówiąc im mniej więcej, czego mają szukać – mruknął Cetron, drapiąc się po głowie. – Ale tajemnicy nie da się długo utrzymać i do południa całe miasto

będzie wrzało. Cholera, że to nie mogły być książęce klejnoty. – Z klejnotami mógłby być problem. Zajmują co prawda mało miejsca, ale książę z miejsca by się zorientował. Parsknęli krótkim, nerwowym śmiechem. Grubas spoważniał pierwszy. – Widzę, że dochodzisz do siebie. – Skądże. – Altsin sięgał po wodę, ale zrezygnował w pół ruchu. – Po prostu maskuję wewnętrzną pustkę cynicznymi uwagami i skakaniem z tematu na temat. A ty nie musiałeś mnie w to mieszać. – Nie. Jednak gdy tylko dowiedziałem się o kradzieży Miecza, zrobiłem listę znanych mi szaleńców, mogących poważyć się na coś takiego. Było na niej tylko jedno nazwisko. – Przecież obiecałem, że nie będę kłusował na twoim terenie. Przynajmniej na nic dużego. – Po prostu życie nauczyło mnie nie ufać ludziom o pewnych profesjach. Na przykład złodziejom. – A kapłanom? – Kapłanom jeszcze mniej. – Więc skąd ta zażyłość z Deargonem? – Zaczynaliśmy razem. Prawie czterdzieści lat temu. Złodziej gwizdnął. – No, no. Ty i Wielki Skarbnik? Jaki był? – Dobry, bardzo dobry. Miał pewną rękę, żelazne nerwy i świetne pomysły. Kiedy go poznałem, mieliśmy po dwanaście lat, nie, on jest starszy o rok. Ale już wtedy był wygadany jak diabli. Czasem żartowałem, że powinien zostać wędrownym kapłanem. – No i wykrakałeś. Wolał lżejszy kawałek chleba. Chociaż, patrząc na to z innej strony, nie zmienił zawodu, tylko sposób jego wykonywania. Cetron zrobił dziwną minę. – To właściwie nie tak. Jego nawrócenie to dość dziwna sprawa. Kiedyś, w czasie wielkiej procesji, właśnie w czasie Drogi Poświęcenia, pomagaliśmy ludziom dzielić się z bliźnimi, gdy w tłum pątników wpadło kilkudziesięciu ciężkozbrojnych.

To było jeszcze za czasów Imperium, kapłani Wielkiej Matki mieli duże poparcie władzy, postanowili więc zrobić małą prowokację. Może liczyli na to, że wzburzony tłum wywoła tumult albo wybuchną prawdziwe zamieszki i gubernator zakaże urządzania takich uroczystości lub wręcz zamknie Świątynię Reagwyra? Mówię ci, momentalnie zrobił się kocioł, ścisk, pisk i panika. Szklaną gablotę, w której obnoszono Miecz, podtrzymywało dwunastu mężczyzn spośród wiernych, tłum naparł na nich, zaczęli się chwiać, jeden z nich upadł i relikwia przechyliła się na bok. Wtedy jak spod ziemi wyrósł przy niej Deargon, złapał za brzeg, podtrzymał ją i stał tak wśród szalejącego tłumu jak posąg. Tyle widziałem, potem zniosło mnie dalej i straciłem go z oczu. Pociągnął z kubka. – Spotkaliśmy się nazajutrz, był blady i roztrzęsiony. Powiedział, że musi zmienić swoje życie, zerwać z grzechami, i takie tam. Nic do niego nie przemawiało. Dwa dni później zaczął nowicjat. – Wysoko zaszedł. – Racja. – Pamiętał o starych kamratach? – Owszem, on nie z takich, co to gdy tylko fortuna w oczy zaświeci, kupują sobie tytuł szlachecki i zapominają, że ojciec krowy pasał, a dziadek sam trawę żarł. Ale przez ostatnie lata widywaliśmy się rzadko. Mamy różne zainteresowania, a kapłan nie powinien pokazywać się zbyt często w towarzystwie kogoś takiego jak ja. – On tak powiedział? – Nie, ja. Muszę dbać o reputację. – Aha. Pomagałeś mu już kiedyś? – Kilka razy. A to banda rzezimieszków próbowała wymuszać haracz od pielgrzymów, a to kilku braci uległo pokusie i zaczęło uszczuplać świątynną szkatułę. Ot, drobiazgi. On też raz czy dwa pomógł mi rozwiązać problemy ze strażą. W jednym ma rację – przez ostatnie lata Świątynia Reagwyra nabrała znaczenia. Dwadzieścia lat temu w mieście było piętnastu mnichów, a

doroczne uroczystości nie tamowały ruchu na więcej niż dwóch ulicach. A teraz, sam wiesz. Ale właściwie czemu on cię tak interesuje? Altsin przeciągnął się ostrożnie. Coś trzasnęło mu w plecach, na szczęście atak mdłości był ledwo cieniem poprzednich szturmów. – Jestem go ciekaw, po prostu. Poza tym uważam, że dobrze byłoby wiedzieć, czy jest słowny i czy spełni swoją ostatnią obietnicę. Wiesz, tę o szukaniu winnych i roboty dla kata. Podobno w tym roku w północnym Karahen pięknie obrodziły jabłka. – Może od razu Meekhan? – Tam też zbiory zapowiadają się nieźle. Kiedy dokładnie zniknął Miecz? – Między północą a świtem. – Niezła precyzja, niech to szlag. Może po prostu roześlemy heroldów. „Poszukiwany kawał żelaza, waży około pięćdziesięciu funtów i wygląda jak złamany miecz. Uwaga, w pobliżu możliwe cudowne ozdrowienia i nagłe ataki pobożności”. Cetron skrzywił się kwaśno. – Nie pij więcej z Nesbordczykami. – Nie zamierzam. Co z blokadą dróg? – Straż świątynna, braciszkowie i nasi ludzie obstawili wszystkie drogi z miasta. Sprawdzają każdy wóz. Tyle dobrego, że nikt Miecza na plecach nie wyniesie. – A port? Cetron parsknął. – A jakże, port. Deargon przycisnął celników i teraz każdy statek wychodzący w morze jest przeszukiwany od stępki aż po maszt. Przetrząsają nawet łódki rybackie. – To zablokuje pracę portu. Będą kłopoty. – Jeśli znajdziemy relikwię, wszystko rozejdzie się po kościach. Co masz taką minę? – Właśnie przypomniałem sobie, że odpływ był trzy godziny przed świtem. Ile statków wyszło wtedy w morze? Grubas uśmiechnął się krzywo.

– Nie ty jeden w tym mieście myślisz. Sto czterdzieści dwa. Pełnomorskie statki, galery, langskipy, dromony. Rybackiej drobnicy nie liczę, bo nikt tego nie rejestruje, ale mogło ich być dodatkowo kilka setek. Nasza jedyna nadzieja w tym, że Miecz jeszcze nie opuścił miasta. – Deargon wydaje się tego bardzo pewien, ale gdybym to ja miał coś takiego ukraść, zacząłbym nie od kupienia kogoś w Świątyni, tylko od znalezienia sposobu na wywiezienie zdobyczy w ciągu godziny. Wolałem mu jednak o tym nie wspominać. – Mądra decyzja. – Spakowałeś się już? Cetron rzucił mu dziwne spojrzenie. – Kiedyś ci już mówiłem, że to moje miasto. Nie wyniosę się z niego i nikt mnie stąd nie wyrzuci. Nawet Deargon. – A kto mówi o wyrzucaniu. On pewnie chciałby, żebyś został. I będzie nalegał. Bardzo, bardzo gorąco. – Chłopak zaakcentował ostatnie słowo. – To moje zmartwienie. Ale nie po to cię tu ściągnąłem, żebyś snuł czarne wizje. Od tego jest Kerlan. Kerlan westchnął ciężko. – Słyszysz? On tak cały czas. A ty bierz się do roboty. Od czego chcesz zacząć? Altsin uniósł brwi. – Ty tu rządzisz. – Chcę, żebyś działał sam. Nie potrzebuję jeszcze jednego psa na smyczy, tylko kogoś niezależnego. Może w ten sposób jeden odkryje, co drugiemu umknie. Więc? – Liga wie? To było pytanie, od którego powinien zacząć. Liga Czapki zrzeszała wszystkie złodziejskie gildie miasta na zasadzie dobrowolnego członkostwa. Rzecz jasna ci, którzy nie chcieli być dobrowolnymi członkami, bardzo szybko zostawali członkami martwymi. W tej chwili anwalarem Ligi był człowiek o imieniu Gryghas, złodziej i bandyta, myślący jak złodziej i bandyta. A to źle wróżyło organizacji, której nie zdołało zniszczyć nawet trzystuletnie meekhańskie panowanie. Nie było wiadomo, jak on

zareaguje na taką wiadomość. – Na razie nie. Sam dowiedziałem się dopiero przed dwiema godzinami. Jeśli sprawa nie wyjaśni się do południa, będę musiał go wtajemniczyć. To od czego zamierzasz zacząć? Złodziej zamyślił się, pochylił głowę, przymknął oczy. Po chwili westchnął ciężko. Myślenie wyjątkowo mu dzisiaj nie szło. – Dobrze. Nie byłem nigdy w tej świątyni, z wyjątkiem nawy głównej, oczywiście. Rozkład pomieszczeń, zwyczaje zakonników i straży, czas modlitw, posiłków, podział obowiązków. To będzie twoja robota, Cet. Nie gap się tak, masz kupę ludzi, a mnie przepytanie wszystkich braciszków zajęłoby z pięć dni. Dobrze byłoby wiedzieć wszystko – co kto lubi jeść, kto nie przepada za nocnymi modłami, chodzeniem po kweście lub pracą w kuchni, i tak dalej. – westchnął. – Cholera, nie wyobrażam sobie, jak Deargon chce to wszystko utrzymać w tajemnicy. – Jeśli pojutrze Miecz będzie niesiony na czele procesji, wszystkie plotki same zdechną. Co ty będziesz robił? – Ja zajmę się Mieczem. Gdzie był przechowywany, jak go strzeżono, jaki był system wart i zaklęcia ochronne. I w jaki sposób, do cholery, można było niepostrzeżenie wyjść ze świątyni, taszcząc na plecach pięćdziesiąt funtów złomu. – Miecz przechowywano w podziemiach, tu gdzieś wala się mapa. Raz w miesiącu wystawiano go na trzy dni na widok publiczny przed głównym ołtarzem. Raz do roku niesiono w procesji. Nie był chroniony żadnymi zaklęciami ani nie wystawiano przy nim straży. – Żadnych? – Siedem stóp długości i pięćdziesiąt funtów złomu, jak raczyłeś zauważyć. Bądź jednak łaskaw panować nad językiem w towarzystwie osób duchownych. – Będę. Spróbuję też dotrzeć do Rwyssa i Almaryka. – Już do nich posłałem ludzi. Jeśli mają z tym coś wspólnego, to... – To przemytnicy, sam wiele razy korzystałeś z ich usług. Nie

muszą wiedzieć, co przewożą, wystarczy, że klient im zapłaci. Ważniejsze są ich znajomości wśród sępów wybrzeża. – Coś jeszcze? – Trzydzieści cesarskich. I jeszcze ze sto w drobnych monetach, może być srebro. – Sto orgów w srebrze? I trzydzieści w złocie?! Po drugim pytaniu Cetron zaczął mu się podejrzliwie przyglądać. – Chyba nie masz zamiaru opuścić miasta...? – Nie, ale jak wspomniałeś, będę działał po swojemu. Pieniądze przyślij mi najpóźniej koło południa. – Skąd ja ci wytrzasnę taką sumę? – Pożycz, ukradnij, wygraj na loterii albo sprzedaj tę kamienicę. I tak, jeśli nam się uda, odbijesz to sobie na Deargonie. – Myślisz, że wziąłbym pieniądze od kapłana? – Wiem, że je weźmiesz. Gdzie znajdę Kusara? – W Barłogu, jak zwykle o tej porze. Idziesz do niego? – Może później. – Altsin wstał, zachwiał się lekko i ruszył do drzwi, mężnie ignorując zawroty głowy i kolejną falę nudności. – Gdzie cię mogę znaleźć? – Będę tu pewnie cały dzień. – To dobrze. – Złodziej odwrócił się jeszcze w progu. – Aha, nie wysyłaj za mną ludzi, bo i tak ich zgubię. Mówię to, żebyś się niepotrzebnie nie denerwował. Wyszedł, zanim Cetron zdążył zapewnić go o swoim całkowitym zaufaniu. —— • —— Ruszył na południe, do D’Artweeny. To miejsce nie było właściwie dzielnicą. W każdym razie na żadnej oficjalnej mapie nie figurowało jako osobno wydzielony fragment miasta. Leżało tuż u ujścia Elharan, o rzut kamieniem od portu. Nie otaczał go mur, a i budynki nie wyróżniały się niczym szczególnym. Jednak każdy, kto przebywał w mieście dłużej niż trzy dni, wiedział, że nie należy się tam włóczyć bez celu.

Mieszkali tu czarownicy. Nie Mistrzowie Magii, ci od uznawanych aspektów, kroczący Ścieżkami Mocy. Nie ci z najpoważniejszych bractw i gildii, których zapraszano do pałaców arystokracji albo do książęcych rezydencji. Mieszkańcy D’Artweeny nie zajmowali się zabawianiem książąt i hrabiów, nie mieszali się do polityki, nie knuli pałacowych intryg, nie kopali dołków pod konkurencją i nie trawili czasu na roztrząsaniu przyczyn i sensu istnienia Wszechrzeczy. Zamiast tego zajmowali się magią. Tą najpowszechniejszą, od leczenia czyraków, podagry, chorych korzonków, spędzania płodów, rzucania i zdejmowania uroków. Przy czym była to często najpaskudniejsza magia, wymagająca grzebania w trupach lub przelewania galonów krwi, magia sięgająca po aspekty niemające nawet własnej nazwy lub poza Moc aspektowanych Źródeł. Trzysta lat meekhańskiej dominacji odcisnęło co prawda swoje piętno na Sztukach uprawianych w księstwie, lecz nawet Wielki Kodeks nie zdołał złamać niezależności D’Artweeny. Aspektowane czary na trzy długie stulecia zdominowały lokalną magię, jednak oficjalne sztuki magiczne Imperium źle działały na morzu. Niemal wszystkie znane i uznawane przez Meekhan Źródła były przypisane do lądu. Istniały tylko trzy aspekty – Muszla, Zielony Mech i Sznur, które nie uginały się przed potęgą oceanu, lecz nawet w najlepszych latach w Meekhanie była tylko garść czarodziejów, władających którymś z nich. A Imperium nie po to wybudowało w Ponkee-Laa największy port kontynentu, żeby świecił pustkami. Przymykało więc oczy na miejsca, gdzie przesądni marynarze mogli zaopatrzyć się w amulety i talizmany, niekoniecznie praworządne, ale za to działające. Jednakże mimo iż Meekhańczycy opuścili ujście Elharan już prawie ćwierć wieku temu, aspektowane czary wciąż były uznawane za wyższą magię i żaden z Mistrzów, kształconych na uniwersytetach lub w powszechnie znanych czarodziejskich gildiach, za żadne skarby świata nie przyznałby się do jakiegokolwiek, duchowego nawet powinowactwa ze zgrają typów z D’Artweeny. I z całą pewnością większość byłaby

zszokowana poziomem umiejętności tej zgrai. Spotkać tu można było najróżniejsze indywidua. Dwie skańskie wiedźmy, przywiezione – bogowie wiedzą kiedy – przez jakiegoś pirata, sąsiadowały z bokheńskim nekromantą. Stary zaklinacz pogody zajmował tę samą kamieniczkę, co trójka młodych, całkiem urodziwych zielarek, których miłosne eliksiry znane były daleko poza miastem. Mieszkała tu też stara czarownica Mentelle, powszechnie posądzana o trucicielstwo, i pewien adept tajemniczej garreńskiej sztuki przyzywania zmarłych, ponoć były kapłan. Oraz wielu, wielu innych. W D’Artweenie można było znaleźć radę na większość kłopotów i przypadłości dręczących zwykłych ludzi. Można też było, jeśli ktoś zachowywał się nieodpowiednio, nabawić się kłopotów i przypadłości, nieznanych większości zwykłych ludzi. W kontaktach z jej mieszkańcami liczył się przede wszystkim takt i umiar. Nawet potężna Liga Czapki starała się unikać zatargów z nimi. Każdy złodziej, rabuś czy morderca działał tu wyłącznie na własną rękę. Altsin zaglądał tu dość często. Głównie dlatego, że Cetron utrzymywał nie najgorsze kontakty z większością mieszkających tu czarowników i czarownic, a kilku nawet zatrudniał na stałe. Jego dzielnica sąsiadowała z D’Artweeną i obie części miasta bardzo na tym korzystały, często więc posługiwał się młodym złodziejem jako posłańcem. Chłopak zamierzał zatem wykorzystać teraz te znajomości i odwiedzić Zorstean. Zapukał do jej drzwi, starając się obojętną miną ukryć niepokój. Otworzyła osobiście. Z tego, co wiedział, przez ostatnie piętnaście lat tylko raz zatrudniła służącego, a i to na krótko. Wyglądała jak sprzedawczyni słodyczy, żona piekarza, handlarka bakaliami. Niska, lekko przy kości, na oko koło czterdziestki. Altsin wiedział, że niejeden klient, przychodzący tu po raz pierwszy, brał ją za służącą albo kucharkę pani Zorstean-wal-Laweb – czarodziejki. Błąd, który kilku zarozumialców kosztował odprawienie z kwitkiem. Dopiero gdy ktoś spojrzał jej w oczy, ciemnoszare, spokojne i pewne jak ocean

o świcie, wiedział, z kim ma do czynienia. To nie były oczy kogoś przywykłego do wykonywania poleceń. Na jego widok uśmiechnęła się szeroko i od razu poczuł się niepewnie. – Witaj, Zorstean. Uśmieszek zgasł, cofnęła się o krok, wachlując dłonią. – Fuj! Wystroiłeś się jak fircyk, a śmierdzi od ciebie gorzej niż od pijanego garbarza. Jęknął. – Ty też? Miałem ciężką noc i naprawdę paskudny poranek. – Chyba nie przez ostatnie pół roku? Rozejrzał się. – Potrzebuję pomocy i nie mam czasu na kłótnie. Wpuścisz mnie? Uniosła pięknie zarysowane brwi. – Kłótnie? Kto mówi o kłótniach? Oczywiście, wejdź. Zgodnie z niepisanymi prawami w domu czarownicy powinno być ciemno i duszno, z sufitu mają się zwieszać pajęczyny, a na półkach stać słoje ze zmumifikowanymi okropieństwami. Oczywiście przydałoby się też kilka wielkich ksiąg magicznych, osmolony kocioł i jakiś zwierzak. Najlepiej kot. Czarny. Zorstean nie lubiła ciemności, brzydziła się pająków, a na widok tego, co niektórzy trzymali w słojach, brały ją mdłości, nawet jeśli były to tylko nóżki w galarecie. Poza tym nie afiszowała się z księgami, a garnki zawsze szorowała do czysta. No i nigdy nie miała cierpliwości do zwierząt. – Siadaj tam – wskazała mu niską sofę w stylu Imperium – i niczego nie ruszaj. – Dobrze, o pani – mruknął, siadając. Pogroziła mu palcem. – Nie błaznuj mi tu, Alt. Jesteś dla mnie tym samym gówniarzem, który próbował tu kiedyś zwędzić trochę srebra. – Szorowałem za to gary i podłogi przez pół roku.

– To niska cena. Gdybyś próbował okraść kogoś innego na tej ulicy, oglądałbyś już świat z wnętrza jakiegoś brudnego słoja. Twoje szczęście, że znałam Cetrona. Ich znajomość zaczęła się właśnie od takiego incydentu. Zaraz po tym, jak trafił pod skrzydła Cetrona, a miał wtedy niespełna jedenaście lat, założył się z koleżkami rzezimieszkami, że ukradnie coś w D’Artweenie. To był zły pomysł, a kiedy rzucał się po podłodze w ataku wywołanej zaklęciem padaczki, zjawiła się Zorstean. Rzeczywiście, miał szczęście, że znała jego patrona. Za karę jednak przez pół roku był jej służącym. I nie oszczędziła mu żadnej, najpaskudniejszej nawet pracy. – Potrzebuję twojej pomocy. – Pewnie, inaczej nie zaszczyciłbyś mnie wizytą. Po co odwiedzać starą czarownicę, jak ma się koleżków do wypitki i zabawy pod ręką. Czekaj tu. Wyszła. Rozejrzał się po komnatce. Niewiele się tu zmieniło, bielone ściany, dwie sofy, niski stolik z ciemnego drewna, kilka półek z kwiatami i duże okno wychodzące na rzekę. Właściwe pracownie Zorstean znajdowały się na poddaszu i w piwnicy. Po odbyciu kary został łącznikiem między Cetronem a czarodziejką. Przez następne lata bywał w D’Artweenie tak często, że niektórzy zaczęli nawet podejrzewać, iż uczy się magii. Rzeczywiście liznął nieco wiedzy o czarach, ale ani go nie ciągnęło do tego, ani Zorstean nie próbowała zyskać ucznia. Po prostu polubili się z czarodziejką, on czasami przynosił jej jakiś drobiazg, fant ukradziony na boku, ona zawsze miała dla niego kubek gorącego mleka z miodem. Zanim się spostrzegł, zaczęła mu matkować, czasem w sposób niemal zaborczy. Skończyło się to na kilku awanturach, po których zazwyczaj znikał na długie dni, i po paru latach powstała między nimi luźna więź. Ona nie próbowała już go wychowywać, on nie nadużywał jej gościnności. Po prawdzie Altsin od jakiegoś czasu podejrzewał, że jeśli czarodziejka miała jakiegoś kota, to właśnie on spełniał tę rolę. Był dachowcem, przybłędą pojawiającym się od czasu do czasu, żeby wypić miskę ciepłego mleka i wylizać rany przy

kominku. Wróciła z kuchni, niosąc dwa cynowe pucharki. Bez słowa wręczyła mu jeden. Powąchał ostrożnie. Mięta. I mnóstwo innych składników. – W co się zmienię po wypiciu tej mikstury? Wzruszyła ramionami. – Nie mam pojęcia. Wlałam tu to, co było pod ręką. Na pewno jednak polepszy ci się oddech. Pociągnął łyk. Niezłe, na dodatek żołądek przyjął to jak jakiś balsam. Usiadła naprzeciwko, poprawiając odruchowo włosy. Poczuł swędzenie między łopatkami. – Wiesz, że nie lubię, jak to robisz. – Cuchniesz dziwną Mocą, Alt. Już ktoś dziś badał cię, używając magii. Żyję jeszcze tylko dlatego, że zawsze sprawdzam takie rzeczy. Kto to był i dlaczego to robił? Wyjaśnił. Przyjęła to całkiem spokojnie. – Co?! Miecz Reagwyra?! I dopiero teraz mi o tym mówisz?! Zerwała się z miejsca i pognała na górę. Po chwili z poddasza dobiegł jej głos: – Na co czekasz? Chodź tutaj! Dopił cudowny specyfik i powędrował do górnej pracowni. To pomieszczenie jako tako spełniało wymogi dotyczące domu czarownicy. Co prawda nadal brakowało w nim odpowiednich ozdobników w typie ludzkiej czaszki czy chociażby mumii noworodka, ale ogólnie wyglądało całkiem, całkiem. Drugiej takiej komnaty, pełnej tajemniczych przyrządów, kryształów, szklanych kul i dziwacznych mechanizmów stojących na wszystkich półkach, szafkach, stołach lub wiszących pod powałą, trudno byłoby szukać w całym mieście. Zorstean pracowała głównie z metalami i kryształami. Jak sama twierdziła, najczęściej korzystała z aspektu zwanego Ciemna Pięść, związanego bezpośrednio ze Ścieżką Ziemi. Altsin podejrzewał, że jej umiejętności nie ograniczają się tylko do

jednego aspektowanego Źródła, jednak sama nigdy o tym nie wspominała. Jej pracownia, oświetlona promieniami słońca, wpadającymi przez przeszklony dach, wyglądała, jakby eksplodowała w niej tęcza. Tysiące kryształów rozszczepiało światło na miliardy promyków, które mknęły przed siebie, wpadały na ściany, odbijały się od stalowych luster, kawałków szkła, metalu i kamieni, błyskały w kątach i pod sufitem, zawracały i pędziły z powrotem. Istna orgia światła. Można było dostać oczopląsu. W chwili, gdy wchodził, czarodziejka niecierpliwym gestem uniosła dłoń i pstryknęła palcami. Szklany dach pociemniał, szalejące promyki zgasły. – Opowiadaj. Wszystko po kolei – rozkazała, rzucając się w szaleńczy bieg po poddaszu. Wydawało się, że łapie różne rzeczy na chybił trafił i układa je na szerokim stole. Nie przerywała krzątaniny ani na moment, nie zadawała żadnych pytań i nie wydawała zdumionych okrzyków. Wydawało się, że równie dobrze mógłby recytować nesbordzki epos rodowy. I to w oryginale. Ale kiedy skończył, udowodniła, że nic nie umknie jej uwagi. – Deargon na pewno był pewien, że nie miałeś kontaktu z Mieczem? – A sądzisz, że wypuściłby mnie z rąk, gdyby było inaczej? Był nawet pewien, że nie spotkałem się z nikim, kto go dotykał. To się da sprawdzić? – Owszem. Aura Miecza jest jedyna w swoim rodzaju. Człowiek, który się z nią zetknie, nie pozbędzie się przez kilka dni pewnego... cholera, no i jak mam wytłumaczyć ślepemu kolory? To coś jak ten twój zapach. – Dziękuję bardzo. A nie można tego w jakiś sposób zamaskować? Wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Nigdy nie miałam okazji zbadać tego Miecza. Z tego, co wiem, nikt nie miał. Kapłani strzegą swoich relikwii jak oka w głowie. Zwłaszcza przed nami. Ten ich lęk bierze się pewnie z tego, że po dokładniejszym zbadaniu większość cudów

okazałaby się zwykłym szalbierstwem, a wszelkie boskie ingerencje normalną magią. Niektórzy kapłani władają Mocą lepiej niż większość adeptów. – A Miecz? – Miecz... Hm, mówiłam już, że go nie badałam, a te kilka chwil, które mu poświęciłam w czasie jednej czy dwóch procesji, to za mało. Ale w tym Mieczu jest coś więcej niż tylko kapłańskie czary. – Co konkretnie? Tylko proszę, bez tej waszej terminologii, ja nadal nie rozumiem, co to jest potencjał uwsteczniony ujemnie. – To jest... – Zorstean. – Skrzywił się. – Dobrze, dobrze. Miecz... jakby ci to wytłumaczyć? Widzisz, Miecz Reagwyra jest źródłem Mocy. Samodzielnym. Oczywiście Moc jako taka jest wszędzie, płynie Ścieżkami, zalega w studniach i jeziorach, przemieszcza się, pulsuje, jest wyrzucana w erupcjach, kipi, wrze lub zamarza. Na ogół mówimy po prostu Źródło Mocy, tak samo jak kałużę i ocean nazywamy wodą. Czasami Moc jest dzika i zabójcza, czasem miękka i łagodna; wszystko zależy od jej aspektu. Oczywiście nie mówię o dzikiej, chaotycznej magii. Nigdy jednak nie słyszałam o przedmiocie, tak niewielkim przedmiocie jak Miecz, który byłby jej samodzielnym źródłem. Na tym polega jego wyjątkowość. – Zastanowiła się przez chwilę. – Na tym oraz na fakcie, że nie można określić stałego aspektu Mocy z niego wypływającej, bo on się zmienia, ma różne odcienie, raz to jest Życie, innym razem Głaz, Płomień, Drewno czy Liść. Raz nawet wyczułam w nim Sopel, choć tylko bogowie wiedzą, jakim cudem, bo Reagwyr podobno nie przepada za aspektami związanymi z zimnem. Każdy z nich, odpowiednio użyty, może uzdrawiać, choć nie wszystkie dolegliwości. Słyszałam kiedyś, że w ciągu ostatnich lat w Mieczu wyczuwało się ponad czterdzieści aspektów. – Nie wiedziałem, że jest ich aż tyle. – Poza główną trzydziestką czy czterdziestką – a ta liczba zależy od gildii, która je interpretuje – są jeszcze dziesiątki, a może nawet setki aspektów. Niektóre nie mają nawet nazwy, tak

mało znaczą. To wszystko nie zmienia faktu, że Miecz dokonuje cudów. Tak, tak, nie rób takiej miny, on naprawdę uzdrawia, i to zarówno dolegliwości fizyczne, jak i umysłowe. A gdyby był tylko ślepym źródłem Mocy, raniłby i zabijał równie często, jak leczył. – A inna magia, nieaspektowana? Jakiś szamański duch, dzika Moc, coś znad samej granicy Mroku, emanacja zewnętrzna? – Więc jednak uważałeś na moich lekcjach, co? Tę broń wypełniają kapłańskie czary, naznaczone, mające wyraźny aspekt. Zmieniający się, lecz rozpoznawalny. Wolę nie myśleć, co naprawdę może ten Miecz. – Więc jest prawdziwą relikwią? Naprawdę władała nim ręka boga? Nagle poczuł, jak cała komnata zaczyna się kurczyć. Sprawa z bardzo dużej zrobiła się monstrualna. O wiele za duża jak na barki jednego człowieka. Może nawet za duża dla całej Ligi Czapki. Przypomniał sobie plac straceń i poczuł swąd palonego ciała. Zupełnie jakby kogoś rwali rozżarzonymi szczypcami. – Co ci jest? Zbladłeś. Chyba to nie mój wywar? Czarodziejka podeszła do niego zaniepokojona. – Nnnie... Po prostu ciężki dzień. Więc co z tym Mieczem? Prawdziwy? – Gdyby każda cudowna relikwia na świecie pochodziła z boskiej ręki, naszym Nieśmiertelnym nie starczyłoby czasu, żeby je wszystkie zrobić. Więc nie sądzę. Miecz ma dziwną aurę, zmienny aspekt i potrafi leczyć. Ale to za mało jak na broń Pana Bitew, nie sądzisz? Hm, na pewno dobrze się czujesz? Położyła mu rękę na czole. – Nie masz gorączki. Badałam jednego człowieka, u którego po dotknięciu skrzyni z Mieczem znikła jaskra. Może usiądziesz? – Nie. Zaraz mi przejdzie. Co odkryłaś? – Nic. Była jaskra, nie ma jaskry. Dało się u niego wyczuć aurę odpowiadającą kontaktowi z Mieczem, ale same oczy nie nosiły śladów jakiegokolwiek magicznego zabiegu. A wszelkie znane

mi sposoby takie ślady zostawiają. – Aha, a więc prawdziwy cud. – Żebyś wiedział. Jednakże – dodała szybko, nie pozwalając mu na żadną kąśliwą uwagę – w Mieczu najdziwniejsza jest pulsacja jego Mocy. – Pulsacja? – Gdy wystawiają go raz w miesiącu w świątyni, jego aurę można porównać z tym. – Pstryknęła palcami i pokój zalało światło, tysiące słonecznych zajączków podjęło przerwane gonitwy. – Jednak jego Moc słabnie i kiedy po trzech dniach go chowają, wygląda to tak. – Pstryk i szyby zmatowiały. Zapanował półmrok. – A po dwudziestu siedmiu dniach, znów – pstryk. Zajączki ponownie rozbiegły się na wszystkie strony. Kontynuowała: – Może taka jest natura Miecza, może wystawiają go publicznie w apogeum jego Mocy? A może odpowiedź leży gdzie indziej? Głęboko zagrzebana. – Sugerujesz, żebym zajrzał do lochów pod świątynią? – Jeśli chcesz się napić czystej wody, sięgnij do źródła. Skrzywił się lekko. – Skąd wzięłaś to powiedzonko? Myślałem, że tylko Cetron bawi się w wiejskiego mędrka. – Przy najbliższej okazji zapoznam go z twoją opinią na ten temat. A teraz pozwól na chwilę, coś ci pokażę. Na stole leżała ogromna, szlifowana płyta górskiego kryształu. Miała kształt wieloramiennej gwiazdy o średnicy przeszło dwudziestu, a grubości około dwóch cali. Pomiędzy ramionami znajdowały się kawałki metali i kryształów. Altsin od razu zauważył trzy samorodki złota i duży, około dwudziestokaratowy diament. – Nie boisz się tego trzymać tak na wierzchu? – A co? Może chciałbyś coś ukraść? Przypomniał sobie, jak podrygiwał na podłodze. – Nie, dziękuję. Może innym razem. – Tak myślałam. Daj rękę. Złapała go za dłoń, wyciągnęła ją nad kryształ.

– Co...? – Cicho. Uważaj, zaboli. Szybkim ruchem ukłuła go w serdeczny palec. Ścisnęła, krople krwi zaczęły padać na przejrzystą powierzchnię. Czarodziejka cicho liczyła. – ...siedem, osiem, dziewięć, dziesięć. Zabierz dłoń. Wsunął palec do ust. – Czo właszczywie robisz? – Chcę ci coś pokazać. To była jedna z tych magicznych sztuczek, która sięgała poza aspektowane źródło. Krew, kryształ i być może duch uwięziony w tym krysztale. Coś z pogranicza zakazanych czarów, ale tak właśnie bawiono się w D’Artweenie. Zorstean nie wypowiadała zaklęć, kiedyś wytłumaczyła mu, że zaklęcia służą tylko kiepskim czarownikom do uzyskania lepszej kontroli nad Mocą. Prawdziwą magię kształtowały wola i umysł osoby uzdolnionej. Poczuł swędzenie między łopatkami. Skrzywił się, a czarodziejka posłała mu złośliwy uśmiech. – Bądź dzielny, dobrze? Skinął głową, to też raczyła mu kiedyś wyjaśnić. Ludzie i inni rozumni rozwijali się w cieniu Mocy, która nie zawsze była przyjazna, więc większość osób w taki czy inny sposób potrafiła wykryć nagły przypływ magii, tak jak zwierzęta wyczuwają zbliżające się trzęsienie ziemi czy wybuch wulkanu. Czasami pozwalało to uciec z zagrożonego terenu i ocalić życie. Niektórzy czuli dziwne zapachy, innych bolało to lub owo, jeszcze inni odczuwali pieczenie, łaskotanie, gwałtowny głód czy zawroty głowy. Jego swędziało między łopatkami. Tam, gdzie najtrudniej się podrapać. Prawdziwa złośliwość losu, choć Zorstean próbowała go kiedyś przekonać, że taka wyjątkowa wrażliwość jak jego to szczególny dar. Kiedy jej odburknął, gdzie sobie może wsadzić taki dar, nie wpuszczała go do domu, dopóki nie przeprosił. Krew na powierzchni kryształu zdawała się blednąc, tracić barwę, kształt i konsystencję. Chwilę później ciemnoczerwone plamy znikły zupełnie. Powoli wnętrze kryształu rozjarzyło się

tysiącami światełek. Pośrodku pulsowało jedno, rubinowoczerwone. Altsin wyjął palec z ust. – Co to jest? I dlaczego to mnie boli palec? – Miałam tu gdzieś słoik z krwią traszki, ale nie mogłam go znaleźć. Pomyślałam więc, że zastąpię ją posoką innego gada. Zadowolony? – Nie bardzo. Powinnaś raczej użyć krwi jakiegoś węża. Żmija byłaby idealna. Uśmiechnęła się. – Wybacz. Wiesz przecież, że nie cierpię igieł, noży i innych ostrych rzeczy. – Wiem. A co to jest? Wskazała na kryształ. – To zwierciadło. Służy do wykrywania na odległość Mocy, zarówno czynnej, jak i biernej. Jest aspektowane na Ziemię, Ogień i Wodę. Ta czerwona kropka to sam kryształ, ta jasna plama wokół niej to D’Artweena. Reszta to amulety, talizmany, klątwy, zaklęcia ochronne, aktywne i pasywne pentagramy i wszystko, co ma jakikolwiek związek z metalem dotkniętym Mocą. Zorstean wykonała kilka gestów, swędzenie nasiliło się. Pochylił się nad kryształem. Światełek były setki, różniły się wielkością, kolorem, odcieniem. Niektóre powoli się przemieszczały. Jedna strona zwierciadła świeciła jednak tylko kilkunastoma bardzo jasnymi iskierkami. – A te? – To morze. Na statkach jest pewnie więcej amuletów niż w całym mieście, ale są skupione na małej przestrzeni. Wiesz, dlaczego ci to pokazuję? – Nie. – Bo zwierciadło to najpewniejszy i najszybszy sposób, żeby znaleźć przedmiot z metalu mający jakikolwiek związek z Mocą. Do Drogi Poświęcenia zostały dwa dni, w tym okresie Miecz promieniuje szczególnie silnie. Potrafisz go tu wskazać? Popatrzył na tysiące jasnych kropek.

– Nie. Nie w tym chaosie. Czy Miecz jakoś się tu wyróżnia? Kształtem, pulsacją? Pokręciła głową. – Nie, a ponieważ ma zmienny aspekt, nie da się go także odnaleźć na podstawie koloru... Normalnie jest tylko dużą, jasną kropką. Dużych, jasnych kropek było w krysztale kilkadziesiąt. – Do czego właściwie zmierzasz? Popatrzyła mu w oczy. – Altsin, ja się zajmuję metalami. Wiesz o tym. A ten Miecz to wielki kawał stali o tak olbrzymim potencjale, że nie sposób go skutecznie ukryć. Gdy kapłani wyciągali go ze świątyni, to w czasie procesji mogłam go wyczuć z połowy mili. Ale nawet ja nie potrafię wskazać miejsca, gdzie on teraz może być. PonkeeLaa to istny kocioł. Są tu świątynie dziesięciu głównych i kilkunastu pomniejszych bóstw, całe ulice okupowane przez czarodziejów, wróżów, wiedźmy, jasnowidzów i resztę całej tej hołoty. Czasami wydaje mi się, że niektórzy nie wyobrażają sobie nawet pierdnięcia bez użycia Mocy. Tu nie da się znaleźć takiego przedmiotu za pomocą magii. Nadal nie za bardzo pojmował, do czego czarodziejka zmierza. Najwyraźniej jej wywar miał zbawienny wpływ tylko na żołądek. – A więc? Spojrzała na niego dziwnie. – A więc, jeśli dobrze cię zrozumiałam, Świątynia ma z jakiegoś powodu pewność, że Miecz jest jeszcze w mieście. Nie wysłała pościgu ani lądem, ani morzem, chociaż złodzieje mieli przynajmniej kilka godzin, żeby wywieźć zdobycz. Skąd kapłani wiedzą, że Miecz jest tutaj, skoro nie można tego ustalić z całą pewnością? Altsin miał ochotę rąbnąć głową o najbliższy kawałek ściany. Jak mógł to przegapić? Na samym początku należało przycisnąć Deargona. Zorstean patrzyła na niego, przechylając lekko głowę. – Teraz się czerwienisz. I co tam tak mamroczesz?

– ...chędożony przez dwa kozły – dokończył wiązankę pod własnym adresem. – Już mi lepiej. Cały czas czułem, że coś mi umknęło. – Coś oprócz świeżego oddechu? I co teraz zrobisz? – Pokręcę się jeszcze tu i tam. Potem może rzeczywiście spróbuję sięgnąć do samego źródła. Podszedł do niej i ją objął. – Cieszę się, że już się nie gniewasz. I dziękuję za pomoc. Pocałowała go w policzek. Bardzo po matczynemu. – Uważaj na siebie. Siedzisz po uszy w kłopotach. – Wiem... i jeszcze raz przepraszam, że zjawiam się z taką nowiną. – Uśmiechnął się kwaśno. Cmoknął ją w czoło i ruszył do drzwi. – Nie pożegnasz się? Zatrzymał się. – Nie lubię pożegnań, przygnębiają mnie. Jeśli jednak będę musiał wyjechać, dam znać. Słowo złodzieja. —— • ——

Po opuszczeniu D’Artweeny poszedł prosto do Średniego Volee. Cetron siedział w tym samym miejscu i na tym samym krześle. Tylko stojący przed nim gąsiorek był zdecydowanie inny. Przynajmniej dwa razy większy od poprzedniego. Przywódca gildii w żaden sposób nie skomentował faktu, że złodziej zniknął na przeszło godzinę. Nie pytał też, gdzie był i co robił. Obrzucił go tylko nieobecnym spojrzeniem i zatopił nos w pergaminach. Na pytanie, czy wiadomo mu coś o pościgu wysłanym poza miasto, odburknął, że tym zajmuje się Deargon. Altsin nie odzywał się więcej, zabrał tylko dokumenty dotyczące świątyni i bez słowa wyszedł. Nie musiał pytać, jak stoją sprawy. Gąsiorek mówił sam za siebie. Potem zahaczył o swoje lokum. Wynajmował pokój w kamienicy niedaleko portu, gdzie przede wszystkim dbano, by lokatorzy płacili na czas. Poza tym nikt nie interesował się ich prywatnym życiem. Przebrał się, umył, wypił pół kwarty soku z kiszonej kapusty i na godzinę pogrążył w studiowaniu dokumentów. Świątynia górowała nieco nad miastem, stojąc na skalnym cyplu wrzynającym się w morze. Kiedyś jej zewnętrzne ściany stanowiły ważną część fortyfikacji, obecnie, wraz z dobudowanym za czasów Imperium dziesięciostopowym murem, zapewniały izolację i odosobnienie, bo cały kompleks budynków pełnił także funkcję klasztoru. Na szczęście brama świątyni była zamykana wyjątkowo rzadko, a wszyscy strażnicy i zakonnicy powinni teraz biegać po mieście i porcie. Wejście do podziemia, gdzie przechowywano Miecz, znajdowało się za głównym ołtarzem. Istniała spora szansa, że nikt nie zauważy jego wizyty. Wybierając się tam, postanowił zabrać komplet narzędzi do naprawdę trudnych zadań. Nigdy nie wiadomo, co może się przydać, a on miał zamiar sprawdzić, w jaki sposób można było ukraść największą – dosłownie największą – relikwię Świątyni Reagwyra.

I dlaczego Wielki Skarbnik był pewien, że Miecz nie opuścił jeszcze miasta. —— • —— Schodził coraz niżej i niżej. Pochodnia paliła się równym, jasnym płomieniem, a dym z niej ulatywał szybko w górę. Podziemia musiały być znacznie rozleglejsze, niż wynikało to z dokumentów Cetrona. Świątynia była opustoszała. Zgodnie z tym, czego się spodziewał, większość mnichów i cała straż szukała relikwii poza jej murami. Nie miał najmniejszego problemu, żeby znaleźć wejście do lochów, z których skradziono Miecz. Na samym dole schodów były drzwi, zgodnie z pergaminem, drewniane. Otwarte. Za nimi drugie, z brązu, również otwarte, i trzecie, z żelaznych sztab. Te wyposażono w skomplikowany zamek i dwie zasuwy. Zamek i zasuwy były otwarte. Najwidoczniej po kradzieży nikt nie miał czasu i głowy, żeby zaryglować wejście. Altsin wszedł do okrągłego, szerokiego na około sześćdziesiąt stóp lochu. Osiem kamiennych kolumn otaczało kamienny postument. Na każdej płonęła mała oliwna lampka. Cienie, rzucane przez te lampki, tworzyły migotliwy, półpłynny labirynt, tańczący na ścianach, ozdobionych mozaiką najróżniejszych głazów i kamieni w odcieniach charakterystycznych dla nadmorskich plaż. Na wszystkich rosiły się kropelki wilgoci. Było zimno. Zerknął w górę. Sklepienie z cyklopowych głazów znajdowało się naprawdę wysoko. Dwadzieścia stóp, dwadzieścia pięć? Niepewne oświetlenie myliło perspektywę. Kamienny postument był czarnym sześciobokiem, szerokim i wysokim na cztery stopy, długim na dziesięć. Nie trzeba wielkiej wyobraźni, by domyślić się, co tu leżało. Podszedł do kamienia, dotknął płytkiego wyżłobienia biegnącego przez całą długość i prawie poczuł te setki lat historii i siłę kultu, o którym mówił Deargon. To miejsce miało swoją aurę. Teraz, gdy już tu stał, zaczął kombinować, jak można było

wynieść stąd Miecz. Teoretycznie, silny mężczyzna – Altsin przypomniał sobie ilość schodów, rozmiary Miecza i poprawił się w myślach: bardzo silny mężczyzna – mógłby tego dokonać. Miecz był nieporęczny, więc potrzebna byłaby jakaś uprząż albo coś w tym rodzaju, żeby zarzucić go sobie na plecy. Dwóch lub trzech ludzi dałoby sobie radę bez takich udogodnień. Te drzwi, które minął po drodze, wyposażono w proste zamki, więc Cetron miał rację, najlepszym zabezpieczeniem Miecza były jego rozmiary, ciężar i fakt, że po pokonaniu schodów trzeba było jeszcze wyjść zza ołtarza i przejść przez całą świątynię. Jak? Udawać, że niesie się jakiś zwinięty gobelin? Skrzynię z rupieciami? W środku nocy? Nie, takie coś zwracałoby uwagę. Każdy mnich zainteresowałby się braćmi lub służbą, wykonującą dziwne czynności o nietypowej porze. On by tego tak nie zrobił. Złodzieje znali zapewne dokładnie rozkład straży i tryb życia braciszków i wiedzieli, jaką drogę wybrać, żeby nikogo nie spotkać. Więc raczej trzeba szukać kogoś, kto długie miesiące śledził zakonników. Po wyjściu z podziemi Altsin przypomniał sobie rozkład świątyni, potrzeba było mniej niż trzy minuty, żeby opuścić jej teren. I to spacerowym krokiem. A potem port, byle jaka łódeczka i wypływamy w morze. Ale dlaczego Deargon był przekonany, że Miecz nie opuścił miasta? W tym momencie poczuł delikatny ucisk w okolicy zatok i zaswędziało go pomiędzy łopatkami. Magia. Odwrócił się na pięcie, cienie mocniej zatańczyły na ścianach. Jeden wyglądał inaczej niż reszta. Ponownie machnął pochodnią. Tajemniczy twórca cieni najpewniej odkrył jego zamiar, złodziej usłyszał dwa szybkie kroki, ale zdążył dopaść intruza w pół drogi do drzwi. Kopnął nisko, poprawił pochodnią, coś zaskwierczało. Złapał powietrze, które nagle wypełniło się kształtem, i szarpnął. W dłoni została mu czarna, matowa peleryna. Właściciel przyodziewku odskoczył, gasząc na sobie ubranie. Altsin zagrodził mu drogę do drzwi, przełożył pochodnię do drugiej ręki, wyciągnął sztylet i wyszczerzył się paskudnie. Nikt

nie lubi szpiegów. Drobna postać wyprostowała się dumnie, uniosła głowę. Altsin nagle poczuł, jakby całe sklepienie komnaty runęło mu na głowę. Dziewczyna. Seehijka. Szczupła, niższa od niego o prawie głowę, ciemna skóra, wąska, trójkątna twarz, mały, płaski nos, delikatne usta, dziesięć tysięcy warkoczyków na głowie. – I czo teraz żro... żro... będzie, straszniku? Mówiła w meekhu z dziwnym, gardłowym akcentem, połykając głoski. Słyszał taki akcent setki razy, gdy seehijscy handlarze skórami i solonym mięsem targowali się w porcie o lepsze ceny. Seehijka. Prędzej spodziewałby się samego Reagwyra. Przełknął ślinę. Nie po raz pierwszy zaczął żałować, że Horgers nie zabrał go ze sobą w rejs. Dziewczyna najwyraźniej zaczęła się niecierpliwić. – I czo... – Nie jestem strażnikiem – mruknął. – Ale jeśli czekałaś na jakiegoś, mogę zaraz wezwać. Nawet nie drgnęła. Przyjrzał się jej uważnie. Skórzane, brązowe spodnie, podobnego fasonu kurtka i szeroki pas z niesamowitą ilością mieszków. Z pewnością nie przybyła tu z kurtuazyjną wizytą. Seehijczycy ubierają się tak, wyruszając w długą podróż lub na wojnę. Do tego stroju świetnie pasowałby skórzany pancerz i bojowa włócznia. Oraz magiczna, mamiąca wzrok peleryna, która leżała teraz pomiędzy nimi. Altsin tylko dwa razy w życiu widział taką zabawkę. Większość złodziei uznawała tego typu rzeczy za drogie i mało skuteczne, pozwalające co najwyżej oszukać wzrok grą cieni. W ciut lepszym świetle nie zdawały się na nic, w całkowitych ciemnościach były niepotrzebne. Mimo wszystko dziewczyna postanowiła zejść do lochów pod świątynią i przyczaić się, czekając nie wiadomo na co, w miejscu, skąd skradziono Miecz boga. Ciekawe, co by powiedział na to Deargon? – Daleko stąd do twojej wyspy, moja droga.

Jej twarz nawet nie drgnęła. Seehijczycy znani byli z tego, że nigdy nie okazują uczuć przy obcych. W mieście mówiło się nawet „wkładać seehijską maskę” w sytuacjach, gdy ktoś zachowywał kamienną twarz. Dziewczyna rzuciła okiem na wejście do podziemi. Po kilku uderzeniach serca on też to usłyszał. Kroki. Jej dłoń zaczęła skradać się za plecy. – Spokojnie, dziewczyno – szepnął ostro. – Spokojnie. Powiedziawszy to, ocenił rozmiary peleryny. Wydawała się w sam raz. Cisnął pochodnię na ziemię i przydeptał. Podszedł do Seehijki, bezceremonialnie pchnął pod ścianę, zarzucił materiał na nią i na siebie, przykucnął. Chcąc nie chcąc, zrobiła to samo. Zapadła ciemność. Czuł, jak wierci się pod jego ramieniem. – Spokojnie. – Przycisnął ją nagle do ściany, wykręcił rękę, sięgnął za pas na plecach i szybkim ruchem pozbawił krótkiego, sierpowato zakrzywionego noża. – Nic tak nie buduje zaufania jak fakt, że ja mam twoją broń. A teraz nie wierć się, bo nas znajdą. Zastygła w bezruchu. Skrzypnęły drzwi, do lochu weszło trzech ludzi. Altsin znieruchomiał. Przybysze nosili czerwone świątynne płaszcze. Z tego, co wiedział, ten kolor przysługiwał tylko najwyższym dostojnikom Świątyni Reagwyra. Więc jednak nie wszyscy szukali Miecza na zewnątrz. Przymknął oczy, wyciszył się. Peleryna dawała im cień szansy – jeśli żaden z kapłanów nie zacznie się przechadzać, może ich nie znajdą. Mężczyźni podeszli do kamiennego postumentu. – Nie ma nawet śladu – powiedział ten, którego złodziej widział najwyraźniej, długa do pasa siwa broda nadawała mu wygląd czcigodnego patriarchy. Pozostała dwójka stanęła tak, że nie mógł ich zobaczyć przez maleńką dziurkę, którą ośmielił się zrobić, rozchylając delikatnie poły płaszcza. – Dlaczego nas tu wezwałeś? – Głosem tego zakonnika można by było mleć ziarno na chleb. Chrapliwy i ciężki. – Właśnie, po co? – Dla odmiany ten głosik był cichy i

piskliwy. – Miałem spróbować jeszcze jednego odczytu i... Siwobrody uniósł dłoń i piskliwiec przerwał, jakby na gardle zacisnęła mu się stalowa obręcz. – Brat skarbnik podjął pewne działania bez porozumienia z Radą. Dowiedziałem się, że wtajemniczył w nasz problem pewną... grupę ludzi, z którą łączyły go zaprzeszłe wydarzenia. Chrapliwy parsknął. – Wszyscy wiemy, gdzie Deargon zaczynał. Jeśli złodziejska gildia może nam pomóc, niech działa. Musimy odzyskać Miecz. – Wiem o tym, Hegr. Trzeba jednak rozważyć konsekwencje tych działań. – Jakich? Po mieście już zaczynają krążyć plotki. Wstrzymaliśmy pracę portu, zablokowaliśmy wszystkie drogi, czarownicy zaczynają węszyć na prawo i lewo. Jakie mogą być jeszcze konsekwencje? – Jeśli nie odnajdziemy Miecza, a w procesji i tak będzie on niesiony, ktoś może zacząć zadawać pytania. – Albo... – Piskliwy zająknął się. – Jeśli pojawią się nagle dwa... Zapanowała cisza. – Czy bluźniercy skontaktowali się ponownie? – przerwał ją zgrzytliwy. – Nie. Mamy uwolnić źródło, a wtedy wskażą nam miejsce ukrycia Miecza, tylko tyle. Czas mija. – Po co więc go tracimy? Siwobrody uśmiechnął się lekko. Na widok tego uśmiechu Altsin poczuł, jak cierpnie mu skóra. – Chcę jej zadać kilka pytań. Ale jest jeszcze zbyt silna, będę potrzebował waszej pomocy, bracia. Nie było żadnych dyskusji. Mężczyźni bez słowa podeszli do znajdującej się naprzeciw wejścia ściany i zniknęli na chwilę z pola widzenia złodzieja. Altsin usłyszał, jak jeden z nich coś wymamrotał, dwukrotnie szczęknął zamek i nagle wszystkie lampki zamigotały, targnięte przeciągiem. Powietrze wypełnił nowy typ wilgoci, taki, który kojarzy się z morzem i wodorostami. W tym momencie Altsin musiał stoczyć zażartą walkę z

Seehijką, która uparła się, że koniecznie musi sprawdzić, co się dzieje. Decydującym argumentem okazał się solidny kopniak i jej własny sztylet przyłożony do gardła. – Nie jestem... wariatem – wysyczał jej do ucha. – Nie pójdziemy tam. Rozumiesz? Zobaczymy, co będzie dalej. Czuł, jak wali jej serce. Czas zaczął dłużyć się niemiłosiernie, a prawe kolano, na którym przyklęknął, coraz ostrzejszym bólem domagało się zmiany pozycji. Nagle przez przestrzeń przetoczył się dźwięk. Głuchy i przytłumiony. Złodziej potrzebował dłuższej chwili, aby skojarzyć go z czymś konkretnym. Tak mógłby krzyczeć ktoś, komu wyrywano paznokcie, a wrzask tłamszono brudnym kneblem. Dziewczyna musiała w tej samej chwili dojść do podobnych wniosków, bo jęknęła cicho i mimo ostrza przyłożonego do gardła próbowała rzucić się w przód. Szamotali się chwilę, ciągle pod peleryną, wreszcie założył jej dźwignię na ramię i przydusił do ściany. – Nie szarp się, bo złamię ci rękę – warknął przez zaciśnięte zęby. – Tam jest trzech wielkich kapłanów. Są na terenie świątyni i władają Mocą w aspekcie swojego boga. Zdmuchną cię jak świeczkę. Kolejny stłumiony jęk wypełnił loch. Dziewczyna przestała się szarpać i znieruchomiała. Wykorzystał chwilę, by poprawić płaszcz. Trudno było ocenić, ile musieli czekać, gdyby go ktoś zapytał, powiedziałby, że kwadrans, nie więcej. Trójka kapłanów pojawiła się w pomieszczeniu tak cicho, że wyglądało to na magię. – Twarda jest – mruknął ten o chropawym głosie. – Tak. – Siwobrody wyglądał na zawiedzionego. – Byłem pewien, że tym razem się złamie. Chcę, żeby w czasie następnej procesji potrojono straże. Do Miecza nikt nie ma prawa się zbliżyć. Mam pomysł, jak odwrócić uwagę od kradzieży. Idący przodem kapłan zatrzymał się i odwrócił. – Jaki? – zapiszczał. – Rozgłoście, że do świątyni dotarła informacja, iż meekhańscy szpiedzy będą próbowali zbezcześcić relikwię.

Dlatego urządzamy na nich polowanie w całym mieście, a Miecz chronimy w szczególny sposób. Do tych, którzy wiedzą, że naprawdę go skradziono, niech dotrze wieść, że to był tylko podstęp, by zmylić bluźnierców. – Dobre pomysły przychodzą ci do głowy w lochach – zarechotał nazywany Hegrem. – Powinieneś częściej tam przebywać. A co z gildią złodziei? Mimo wszystko mogą znaleźć dzban. – Jeśli my go nie możemy znaleźć, oni też nie dadzą rady, hm... Ale zwróciłeś uwagę na ważną rzecz. Trzeba będzie zająć się tą gildią. Liga nie powinna się sprzeciwiać... Kapłani ruszyli do wyjścia. Ostatni, ten o piskliwym głosie, zatrzymał się w drzwiach i omiótł pomieszczenie wzrokiem. Altsin miał wrażenie, że patrzył w jego stronę nieco dłużej. Szczupła twarz duchownego była mu aż za dobrze znana. Wstrzymał oddech. Po ciągnącej się jak wieczność chwili mnich odwrócił się i wyszedł, drzwi zamknęły się za nim, wypełniając loch metalicznym szczękiem. Zgrzytnęły zasuwy, byli w pułapce. Ledwo kroki ucichły, dziewczyna wyskoczyła spod peleryny jak wystrzelona z katapulty. Na ścianie, która wcześniej nie wyróżniała się niczym szczególnym, widniał zarys niewielkich drzwi. To tamtędy kapłani musieli dostać się do dalszej części lochów. Usłyszał, jak Seehijka myszkuje przy nich, mamrocząc coś pod nosem. On miał inne problemy na głowie. Klessen. Ten chudy kapłan o piskliwym głosiku to Klessenlot-Trewan, Wielki Inkwizytor księstwa. Altsin widział go raz czy dwa w czasie procesji, pomiędzy najwyższymi dostojnikami kultu, ale dopiero teraz zrozumiał, dlaczego nazywano go Milczącym. Choć zapewne przesłuchiwanym przez niego osobom wcale nie było do śmiechu, nawet jeśli pytania zadawał im piskliwym dyszkantem. A jeżeli ten mały to Klessen, to właścicielem paskudnego głosu musiał być Hegrensek Lewary, dowódca zbrojnej straży Świątyni, posługujący się tytułem Bitewnej Pięści Reagwyra. A ten trzeci, o wyglądzie patriarchy,

to Tyg-ger-Frenn, drugi w kolejce do stołka arcykapłana, zajmowanego aktualnie przez dotkniętą starczym zidioceniem marionetkę, uznawaną dla niepoznaki za zwierzchnika Świątyni. Ta trójka sprawowała rzeczywistą władzę w zakonie, w związku z czym groźby, jakie rzucał Deargon, wydawały się teraz młodemu złodziejowi fraszką. Jeśli ci kapłani postanowili kogoś zniszczyć, powinien uciekać naprawdę szybko i naprawdę daleko. Usłyszał za plecami kilka głuchych uderzeń. To dziewczyna próbowała się dostać do zamkniętej części podziemi. Zignorował ją i podszedł do drzwi prowadzących na górę. Już na pierwszy rzut oka wiedział, że od wewnątrz nie będzie problemów z otwarciem zamka, więc bez kłopotów stąd wyjdzie. Jedna dobra wiadomość dzisiaj. – Ty... otfoszysz... eee, czwi – dobiegło zza pleców. – Bez problemu. – Nie zadał sobie trudu, żeby się odwrócić. – I chyba nawet zamknę tak, że nikt się nie zorientuje. – Nie te... tu. – Seehijka stuknęła w drzwi, przy których się kręciła. – Nie mam na to czasu, gówno, w które wpadłem, właśnie zalewa mi usta. Chyba wybiorę się na długą wycieczkę za miasto. – Que wenre. – Wiem, że nie rozumiesz. Szukałem pewnego Miecza, a usłyszałem, jak trzech naprawdę potężnych i możnych sukinsynów planuje zajęcie się mną i moimi przyjaciółmi. Pewne sprawy mają pierwszeństwo, mała. – A’leetal? Qunte ten aleetal’sarrduns! Nie zrozumiał ani słowa. – Zamierzasz się kłócić? Oboje siedzimy w tym samym worku. – Przerwał oględziny zamka i spojrzał na dziewczynę. – Choć nie wiem, jak ty się w nim znalazłaś i co tu robisz. Stała pod przeciwległą ścianą, skryta w migoczących cieniach. Nagle zrobiła kilka długich kroków, aż znalazła się w kręgu światła, rzucanego przez lampki. Wyglądała, jakby toczyła ze sobą wewnętrzną walkę.

– Ty... otfusz czwi, ja dam... Miecz – wy dukała. No pewnie. – Ukradłaś Miecz Reagwyra? Kawał żelaza, który ja sam ledwo dałbym radę wynieść po schodach? Masz mnie za durnia? Nie, nie musisz odpowiadać. – Odwrócił się do drzwi. – Lepiej rozstańmy się jak... ech, dobrzy nieznajomi. Delikatnie zaczął badać konstrukcję zamka. O ile otworzenie go nie było problemem, o tyle kłopot mogło sprawić zamknięcie go od zewnątrz, by nikt się nie zorientował. Ale powinien sobie poradzić. Między łopatkami zaswędziało go tak, jakby tuzin pszczół zostawił tam swoje żądła. Usłyszał nieprzyjemny zgrzyt, a kiedy się odwrócił, kamienny postument, ważący bogowie wiedzą ile, unosił się jakieś dwie stopy nad posadzką. Dziewczyna stała obok, czubkami palców prawej ręki dotykając jego powierzchni. Recytowała cicho jakieś słowa, patrząc wyzywająco na Altsina. Gdy uznała, że już dość zobaczył, zamilkła, a czarny kamień powoli opadł na swoje miejsce. – Flet’h Miecz? Zacisnął zęby, czekając, aż swędzenie ustanie. – Tak, chcę Miecz. – To otfusz te czwi. —— • —— Drzwi były czarne, a ich powierzchnia sugerowała, że są zrobione z kamienia. Miały dwie dziurki od kluczy, w połowie wysokości, trzy cale od krawędzi, sześć cali jedna nad drugą. Znał ten układ, zamek był dość skomplikowany i najpewniej wymagał przekręcenia obu kluczy jednocześnie. Poklepał ciemną powierzchnię. – Czary? Seehijką pokręciła głową. – Neogret’h. Nie... czuje kessyu. – To, że nie czujesz magii, nic a nic nie znaczy. Ale mój patron w takich sytuacjach zwykł mawiać: „Jeden kłopot na raz”. Wyciągnął pęk wytrychów. Seehijka przyglądała się wszystkiemu uważnie.

– Ty... henre’ll otwforzysz... eee, czwi? – Spróbuję. Potrzymaj pochodnię. – Wręczył jej odpaloną od lampki żagiew. Włożył w górną dziurkę kawałek miękkiego drutu i zaczął obracać. Przymknął oczy, rejestrując w pamięci wszelkie nierówności wewnętrznej budowy zamka. Wyjął, zgiął drut w nieco inny sposób, spróbował ponownie, potem jeszcze raz, i jeszcze. Za piątym razem wiedział już mniej więcej, który wytrych będzie pasował. Wsunął go do zamka i zaczął manipulować. Zapadki stawiły opór, wytrych zaczął się wyginać. Zrezygnował i zajął się drugą dziurką. Poszło szybciej, już po trzeciej próbie wiedział, że nie ma takiego wytrycha. – Jeden kłopot na raz – wysyczał, ocierając krople potu z czoła, i sięgnął do pasa. Zwój stalowego drutu i cążki nie pierwszy raz ratowały go z opresji. Uciął dwa kawałki, wygiął, przymierzył. Wyciągnął, poprawił kształt, spróbował ponownie, delikatnie naciskając odnalezione zapadki. Ruszyły się. – No dobrze, a teraz zmiękczacz. Dziewczyna nie odzywała się. Patrzyła tylko, jak wyciąga małą buteleczkę i wlewa po kilka kropel przejrzystej cieczy w każdą dziurkę. Chwilę czekał, aż oliwa przesączy się przez mechanizm. Po czym umieścił w górnej dziurce wytrych, w dolnej oba druty i kawałek płaskiego metalu. – Musisz mi pomóc... dobrze? – Emmell – zgodziła się. – Dobrze. Czo mam zrobić? – Złap ten wytrych. Ten. – Pokierował jej dłonią. – I ten drut. Trzymaj. Na trzy przekręć wytrych w lewo. Raz, dwa, trzy. Wydawało się, że nic z tego. Altsin podważył dolne zapadki, przekręcili jednocześnie klucze, ale zamek stawił twardy opór. Przez dłuższą chwilę siłowali się w milczeniu z opornym mechanizmem, naraz dziewczyna poruszyła swoim wytrychem, coś szczęknęło, Altsin poczuł, że dolny wytrych też może się

przekręcić i drzwi zaczęły się otwierać. Naparł na nie barkiem, otworzyły się bezszelestnie i nagle znalazł się twarzą na poziomie podłoża. Seehijka rzuciła się naprzód, jakby potężna siła wessała ją do środka. Tylko westchnął, podnosząc się z posadzki. Próbował sobie przypomnieć, w którą właściwie stronę jest skierowany ten tunel. Jeśli się nie pomylił, korytarz prowadził w kierunku morza. By po trzydziestu jardach zakończyć się zwykłymi, drewnianymi drzwiami. Gdy złodziej dotarł do dziewczyny, stała przed nimi i zaglądała do środka przez małe, zakratowane okienko. Altsin zerknął nad jej głową i cicho gwizdnął. Migoczący blask oświetlił stosy złotych i srebrnych monet, kuferki i skrzyneczki wypełnione drogimi kamieniami, klejnotami i bursztynem, równo ułożone sztabki złota i wiszące na ścianach bajeczne gobeliny. Pod przeciwległą ścianą błyszczało kilka paradnych zbroi, wartych na oko więcej niż roczny dochód ze sporej wsi. Zawartość tego skarbczyka mogłaby zachwiać rynkiem kruszców i klejnotów w księstwie. Świątynia naprawdę rosła w siłę. Przez chwilę sycił oczy widokiem tych wszystkich skarbów i nagle odezwał się w nim złodziejski instynkt. W lochach było zimno i wilgotno, nikt nie trzyma tkanego z najdroższej wełny gobelinu w takich warunkach. A monety i zbroje błyszczały zbyt jasno i zbyt zachęcająco. Dziewczyna zadrżała. – Iv’kessyu. Zaczynał łapać poszczególne słówka. Czary. Tylko jakie? – Jakaś iluzja, piekielnie dobra. Pokiwała głową. Potem złapała go za rękę i wskazała miejsce pod ścianą. Posłusznie stanął obok. Magia była jej działką. – Freden... oka. Nie zrozumiał, wymamrotała coś pod nosem, złapała go za ręce i przyłożyła do twarzy. Posłusznie zamknął oczy i zasłonił je dłońmi. Nie usłyszał, jak wymawia zaklęcie, nagle poczuł pieczenie w głębi czaszki, gdzieś za gałkami ocznymi, do ust

napłynęła mu ślina, a ręce zaczęły się pocić. Między łopatkami całe mrowisko właśnie urządziło sobie zabawę w gryzionego. Wolał nie myśleć, jak zareagowałby na zdjęcie zaklęcia, gdyby nie kazała mu zasłonić oczu. Dziewczyna westchnęła głośno. Otworzył oczy i rozejrzał się. Korytarz się zmienił. Kamienne ściany zaczęły straszyć liszajami zacieków i zaprawą, wykruszającą się spomiędzy spoin. Nie wyglądało to zbyt solidnie. Z sufitu zwieszały się jakieś białe sople, odłamał jeden i ostrożnie polizał. Sól. Byli pod powierzchnią morza. Coraz mocniej tęsknił za zarzyganym molem i potwornym kacem. Ostrożnie podszedł do drzwi. Teraz wyglądały na zrobione ze stalowych blach, szerokie na dwa cale zawiasy i potężna zasuwa budziły instynktowną obawę. Zajrzał przez okienko. Łup! Coś potężnego walnęło w drzwi na wysokości jego twarzy. Czerwone, długie na jakieś trzy cale kły trzasnęły tuż przed jego nosem. Odskoczył, wyszarpując sztylet. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z głupoty tego gestu. Gdyby zawiasy nie wytrzymały, miałby takie szanse jak flądra w starciu z rekinem. Seehijka stanęła obok. – Auraweer – stwierdziła. – Tak, aurawir, nie chciałbym być w skórze tego, kto da się nabrać na iluzję. Skarbczyki i tajne schowki zabezpieczano w najróżniejszy sposób. Od prostych sprężynowych pułapek, poprzez stróżujące zwierzęta, różnorakie zaklęcia i klątwy, aż do umieszczania w nich wrednych i śmiertelnie groźnych stworów pochodzących z Uroczysk. Gdy księstwo było częścią Imperium, za sam kontakt z taką magią wysyłano do kopalń lub na galery. Teraz jednak Meekhańczycy wycofali się na wschód i dla ludzi niebojących się ryzyka otworzyły się nowe możliwości. Szkarłatne Wzgórza, jedno z największych pobitewnych Uroczysk na kontynencie, leżały zaledwie pięćdziesiąt mil na południe od miasta. Większość pojawiających się tam stworzeń nie potrafiła żyć poza przeklętym terenem, były jednak i takie, które wykazywały

zadziwiającą i dość niepokojącą zdolność adaptacji. Długi na dziesięć stóp, podobny do pokrytego łuską lwa aurawir był jednym z takich stworów. Podobno nigdy nie sypiał, nie tracił czujności i nigdy nie opuszczała go żądza krwi. Altsin znał przynajmniej trzy gildie magów, które wyspecjalizowały się w chwytaniu, pętaniu zaklęciami i przymuszaniu takich stworzeń do służby. Słyszał też o dwóch, które opracowywały sposoby neutralizacji tych strażników, dzięki czemu równowaga w wiecznej wojnie między tymi, co chcieli kraść, a tymi, którzy pragnęli ochronić swoje dobra, została zachowana. To jednak nie wyjaśniało, czego właściwie szukali tu kapłani i ta dziewczyna, która właśnie zaczęła myszkować po korytarzu, oglądając dokładnie wszystkie ściany. Zamknięta za stalowymi drzwiami bestia na pewno nie wydała tego mrożącego krew w żyłach jęku, który wcześniej usłyszał. I do cholery, jaki był sens umieszczania aurawira w pustym lochu, ukrytym za bardzo nęcącą iluzją? Gdyby do podziemi wdarł się ktoś inny, jakiś zwykły złodziej albo zbyt ciekawski brat... Mógłby ulec pokusie, otworzyć drzwi i... Wielkim kapłanom pozostałoby wtedy tylko posprzątanie i zapędzenie bestii z powrotem do loszku... Czego tak naprawdę strzegł stwór? I właściwie, dlaczego właśnie on miałby się tym przejmować? – Otworzyłem drzwi – przypomniał. – Gdzie jest Miecz? Nie odwróciła się i nie przestała badać ścian. Nagle wydała cichy okrzyk, pchnęła jeden z kamieni i znikła w powstałej nagle szczelinie. Zaklął i ruszył za nią. Jeśli teraz dziewczyna wpadnie w jakąś pułapkę i da się zabić, cały jego wysiłek pójdzie na marne. Do następnych drzwi prowadził korytarz długi na zaledwie kilka jardów. Zamykała je zwykła, żelazna, lśniąca od oliwy zasuwa. Dziewczyna była już przy nich, jednym ruchem otworzyła drzwi i wpadła do środka. Niemal natychmiast usłyszał jej rozpaczliwy okrzyk: – Naaleee! A później drugi, od którego włosy stanęły mu dęba:

– Naaaaleeeeee!!! Wszedł do środka. Czarne ściany, czarne sklepienie, czarne płyty posadzki. I olbrzymi, czarny miecz wbity na sztorc pośrodku celi. I wychudzony trup kobiety, którego rozpostarte na boki ręce uwięzione były w okowach łańcuchów przytwierdzonych do końców jelca. Ciało zwisało na nich, opierając się na lekko ugiętych nogach. Zmasakrowane stopy były sine i opuchnięte, ogoloną do gołej skóry głowę pokrywały dziesiątki starych i nowych ran. Resztę litościwie zakrywała brudna koszula. Cuchnęło uryną i zepsutą krwią, jak w lazarecie dla ubogich. Pomieszczenie wypełniało migotanie pochodni trzymanej przez dziewczynę. Ona sama klęczała na posadzce nieruchoma, jakby groza przemieniła ją w kamień. Altsin wziął żagiew i podszedł do miecza. Był wielki, ogromny, tak duży, że wyglądał bardziej jak rzeźba, wyobrażenie, nie tyle broń, co hołd oddany sztuce tworzenia morderczych narzędzi. Sam jelec miał rozpiętość ponad pięciu stóp, a wyrastająca z niego rękojeść kulistą głowicą niemal dotykała sufitu. Siedem stóp klingi lśniło matową czernią w blasku pochodni. Jeśli miecz miał proporcje relikwii, to co najmniej trzy stopy ostrza tkwiło jeszcze w kamieniach posadzki. Złodziej ostrożnie zbliżył się do broni, krawędź ostrza lśniła, jakby pokryto ją warstewką szkła. Wyciągnął rękę. – Ostrożnie – powiedział trup. Altsin drgnął, dłoń bezwiednie musnęła klingę. Nie poczuł bólu, żadnego oporu, po prostu rękę nagle wypełniła mu ciepła czerwień. Odskoczył, klnąc wściekle. – To ostrze nigdy się nie tępi i nigdy nie ma dość krwi. Po to zostało stworzone. – Przykuta postać uniosła głowę i zwróciła twarz w jego stronę. Jej oczy wypełniało bezbrzeżne znużenie. – Ponoć kiedyś, tysiące lat temu, lśniło światłem gwiazdy, z której duszy go wykuto. Zwłaszcza wtedy, gdy w pobliżu znajdowały się stwory Niechcianych. Patrzył na nią, zaciskając kurczowo pięść i wsłuchując się w

kapanie własnej krwi. Poczuł pierwszą falę mrowiącego bólu, biegnącego od dłoni do łokcia. Jeśli przeciął ścięgna w prawej dłoni, czekają go nieliche wydatki na uzdrowicieli. – Może nie jestem wystarczająco mrocznym stworzeniem – warknął. Kobieta rozciągnęła wyschnięte wargi w parodii uśmiechu. Połamane zęby były czarne. – Dziś mógłby stanąć przed nim sam Szeyren, a ostrze pozostałoby czarne. – Twarz odwróciła się w stronę wciąż klęczącej dziewczyny. – Alfanda al’ma to vevertsh tenbell. Seehijka zaszlochała i ukryła twarz w dłoniach. – Ygwal’a – przykuta zaszeptała cicho. – Ygwal’a equriel, amontellyp el twe’rt oma’os. Nie zrozumiał żadnego ze słów. Ale jedno było jasne, przykuta też była Seehijką, choć patrząc na wychudzone, pokryte ranami ciało, trudno byłoby się tego domyślić. Znikła gdzieś aura bezwzględnej, nieznoszącej sprzeciwu dumy, jaką otaczali się jej współplemieńcy. Zostało... Altsin przypatrywał się jej bez żenady, zostało samo ciało, trochę mięśni, kości i złamany duch. I blizny. Dziesiątki, setki bladych kresek tworzących na całym ciele mozaikę bólu i okrucieństwa. Na twarzy, ramionach, nogach. Kobieta przez chwilę mierzyła go wzrokiem, potem opuściła głowę, dysząc ciężko. – Powiedz mi chłopcze, czy krew płynie pod górę? Krew? Jaka krew? Spojrzał w dół. Kapiące z jego rozciętej dłoni krople utworzyły czarną, połyskliwą kałużę. Od kałuży wybiegała wąska odnoga. Na jego oczach strumyk wspiął się na pochyłą płytę posadzki i pełzł w kierunku Miecza. – Tak, do ostrza. – Ciągle jest głodne, nienasycone – szepnęła. – Och, Wojowniku, gdybyś wiedział, co oni zrobili z twoim Mieczem... Dopiero teraz do niego dotarło, co powiedziała poprzednio, o świetle i wykuciu Miecza z serca upadłej gwiazdy. Zacisnął pięści, nie bacząc na ból rozciętej ręki. Dengothaag. Oto stał

przed Mieczem boga. Prawdziwym, tym z legend i opowieści. Bronią, która w ogniu bitew śpiewała pieśń nadziei i której światło porażało stwory Niechcianych. Przynajmniej tak twierdzili poeci opłacani przez kapłanów – odezwał mu się w głowie jakiś złośliwy głos. Dziewczyna uniosła twarz i powiedziała cicho: – Wee’ndo, ashadan geil huyqac’een dor’lm wentar. – Hasse? Starsza Seehijka wyglądała na naprawdę wzburzoną. Młodsza spojrzała na niego błagalnie. – Pszeciesz mamy Miecz. A’n deal’nom qeen. Wyglądała teraz jak rozczarowane dziecko. Altsin patrzył na nią i myślał. Podsłuchana rozmowa kapłanów stawała się mniej tajemnicza. – Miecz, który ukradłaś, to iluzja, złom, kopia. Kawałek żelaza do kuglarcznych przedstawień i jeśli się nie mylę, mają gdzieś jeszcze jeden taki, prawda? – Starsza kobieta bez słowa skinęła głową. – To, co nazywamy Mieczem Reagwyra i co czcimy od lat, stoi tutaj. Przykuta do broni kobieta uśmiechnęła się ze strasznym grymasem. – Tak. Stare bajki, mówiące o tym, jak zrozpaczony po śmierci córki bóg wrzucił złamany Miecz do morza, mają w sobie ziarenko prawdy. Przynajmniej jeśli chodzi o rozpacz. Jednak tak naprawdę liczy się tylko to, że Miecz tkwił w tym miejscu ponad trzy tysiąclecia. Później znalazła go grupa kapłanów, wybudowała pod wodą lochy, osuszyła je i zagarnęła relikwię dla siebie. Dla kultu Wojownika ten Miecz był bezcenny. Lecz wtedy ze wschodu nadciągnęło młode Imperium, które było odpowiedzialne za dotychczasowe klęski Świątyni Reagwyra i które trzymało wszelkie religie i świątynie na krótkiej smyczy, więc mnisi nie ośmielili się zrobić z niego użytku. Czekali. – Rozkaszlała się wilgotnym, charczącym rzężeniem. – Wybaczcie, tutejszy klimat nie należy do najzdrowszych. – Wypluła na podłogę coś czarnego i lepkiego. – Teraz Meekhańczycy odeszli, a kult Pana Bitew rośnie w siłę. Jest coś, co pociąga ludzi w wizji

walecznego szaleńca stającego naprzeciw Mroku... Młodsza Seehijka zatrajkotała coś szybko. Starsza uniosła głowę i szarpnęła się do przodu. – Ani mi się waż. Jeśli dowiedzą się, że znasz prawdę, znajdą cię i zabiją, nawet jeśli mieliby przewrócić miasto do góry nogami. – An’no... – Nie! Mnie już nie pomożesz... On mnie prawie ma. Miecz... Uspokoiła się z wyraźnym wysiłkiem. – Nie dziw się, że mówię w twoim języku, chłopcze. Ona też zna go lepiej, niż chce przyznać, a ja nie mam czasu ani sił na powtarzanie wszystkiego po dwa razy. Mylisz się, myśląc, że kopia to tylko zabawka. Ten Miecz został stworzony tak, aby pochłaniać siłę życiową ofiar i przekazywać ją swemu właścicielowi. Kapłani znaleźli jakiś sposób, by przelać tę siłę w replikę. Nie ośmielili się jednak zrobić duplikatu tych samych rozmiarów, gdyż mogliby mieć kłopoty z zapanowaniem nad jego Mocą. To trudne czary, kopia musi być dokładna do najmniejszego szczegółu, ale tworzy się wtedy parę czerpakdzban. Moc tego Miecza jest przekazywana do tej niby-relikwii wystawianej w świątyni. A stamtąd do wiernych. Siła życiowa ma różne aspekty, ale wszystkie zmieniają się tak, by uzdrawiać, leczyć i wspomagać. Tylko... – Żeby na górze mogły dziać się cuda, tu musi ktoś umierać? Skinęła głową. – Więc stąd pulsacja mocy Miecza? – kontynuował. Przez chwilę wyglądała na zaskoczoną. – Tak. Mądry chłopak. Pomożesz mi? Nie odpowiedział, zajęty odrywaniem kawałka materiału od koszuli. Owinął nim kilkakrotnie dłoń i zacisnął ją w pięść. Czymkolwiek był ten Miecz, nie będzie się karmił jego krwią. – Czy... – Nie gadaj tyle – mruknął, podchodząc bliżej. – Chcę zobaczyć te więzy. Z końców jelca wyrastały czarne łańcuchy, zakończone spłaszczonymi okowami. Każdy łańcuch miał siedem ogniw, z

których pierwsze wyrastało wprost z broni. Obręcze opasujące nadgarstki kobiety były ciasne i zdawały się wrośnięte w skórę. Sięgnął do pasa i wyjął jedną ze swoich specjalnych buteleczek. Na grubym, zielonym szkle wyrżnięto kilka zabarwionych na ciemny szkarłat znaków. Kobieta spojrzała na naczynko. – Czary – stwierdziła. – Noo. Gdyby nie zaklęcie, zawartość tej butelki przeżarłaby szkło w sto uderzeń serca. Niewielu alchemików potrafi coś takiego zrobić. Nazywamy to siuśkami pijanego Nesbordczyka. – Ostrożnie odkorkował buteleczkę i podstawił jej szyjkę pod najbliższe ogniwo. – Zazwyczaj same opary potrafią przegryźć żelazo. Czekał dłuższą chwilę, wreszcie skrzywił się i lekko dotknął palcem metalu. Żadnych śladów. Delikatnie, z najwyższą uwagą przechylił szyjkę nad łańcuchem i pozwolił, by pojedyncza kropla spadła na jego powierzchnię. Pamiętał dokładnie reakcję zwykłej stali, nawet najlepszej, syczenie, bąble i dym o gorzkokwaśnym zapachu. Tu nie wydarzyło się nic takiego, kropla zsunęła się po metalu jak woda po nawoskowanym pergaminie i spadła na posadzkę. Dopiero wtedy rozległo się syczenie i powietrze wypełnił smród. Altsin zamknął i schował butelkę. – Co będzie teraz? – zapytała z łagodną kpiną. – Ostrze do metalu? Zrozumiał, że od początku wiedziała, jak skończy się próba z kwasem. – A wytrzymasz cięcie kości? – warknął rozgniewany. Uśmiechnęła się przerażająco. – Sądzisz, że nie? Och. Do diabła, kula żółci siedząca mu od dłuższego czasu w żołądku wybrała się na wycieczkę w górę. – To się nie uda – oświadczył kategorycznie. – Oczywiście. – Skinęła powoli głową. – Wykrwawiłabym się na śmierć, krzycząc i wierzgając, a Miecz chłeptałby moją krew, aż w końcu by mnie pochłonął. Nie chcę tak umrzeć. Cała sytuacja zaczynała pachnieć obłędem. Czy naprawdę stał

teraz w podziemiach Świątyni Reagwyra i rozmawiał z seehijską kobietą o odcinaniu jej rąk? Miał ochotę wybiec stąd i zaciągnąć się na pierwszy statek wypływający w morze. Wyczuł, że dziewczyna się poruszyła. Cofnął się nieco, wodząc spojrzeniem od młodszej do starszej. Były... podobne. Bardzo podobne, te same rysy, ten sam kształt oczu i ust. – Jesteście rodziną? Starsza uśmiechnęła się słabo. – Nie sądziłam, że to jeszcze widać. Urodziłam ją. Matka i córka. To tłumaczyło upór dziewczyny. – Musicie otworzyć mi drzwi do domu przodków. Zapadła cisza. Spodziewał się czegoś takiego, ale nie wiedział, co powiedzieć. – Jak się tu znalazłaś? – zapytał, żeby przerwać milczenie. – Zostałam porwana przez handlarzy niewolników. Chyba na specjalne zamówienie, kapłani szukali kogoś władającego Mocą, ale niepochodzącego z tego miasta. – Jesteś seehijską wiedźmą? Jak twoja córka? Więc dlaczego nie... – Magia... – wychrypiała. – Miecz pochłania większość czarów rzuconych w jego obecności. To gorzka nauka dla kogoś, kto był przekonany o własnej potędze. On – wskazała głową za plecy – się zmienił, nauczył, że Moc czerpać można z tych, co tu konają. Nie wypuści nikogo, dopóki kołacze się w nim życie. Waszym kapłanom udało się odmienić... wypaczyć broń, którą władała ręka boga... Przerwała na chwilę. – W tej chwili mogę tylko leczyć swoje obrażenia. W ograniczonym stopniu, ale to wystarczy. Potrzebowali kogoś, kto wytrzyma na Mieczu dłużej niż dziesięć-dwanaście dni. – Bo? To miasto pełne jest żebraków i bezdomnych, którzy są ciągle w ruchu, nikt nie zauważyłby, że kilku więcej znika miesięcznie. – Bo życie i śmierć zostawiają ślad w aspektach. Śmierć kogoś, kto mieszkał w mieście, przesiąkł nim... Ktoś wystarczająco potężny mógłby wreszcie połączyć różne tropy. Nie. Lepiej, żeby

umierali ci, którzy nie pochodzą z Ponkee-Laa. Poza tym jestem takim... doświadczeniem. Testem, jak długo można przeżyć w tym lochu. – Rozsądni ludzie z tych kapłanów. – Altsin odwrócił wzrok, rozejrzał się po czarnych ścianach, dziwne, ale nie trzęsły mu się ręce. – No więc? Jak długo można tu przeżyć? – Rozsądni – zgodziła się. – Nie wiem, tu nie ma dni ani nocy, ani regularnych pór posiłków. Jak długo? – zwróciła się do córki. – Awes yanw. Przykuta kobieta westchnęła. – Aż tyle? Myślałam... sądziłam, że nie więcej niż trzy miesiące. Ja... czy Enewis już urodziła? – Grewn. – Chłopiec. Mam wnuka... mam... Nagle coś w niej pękło, westchnęła głośniej, opuściła głowę na piersi. – Osiem miesięcy – szepnęła. – Osiem miesięcy... Moja starsza córka urodziła dziecko... a gdy... – Zapłakała bezgłośnie. Altsin przypatrywał się jej chwilę. – Kto cię uwięził? – Ci, którzy byli tutaj tuż przed wami. – Ktoś jeszcze wie o tym Mieczu? – Nie wiem... nie sądzę. Czasami... rozmawiali przy mnie, wydawało mi się, że byli zaniepokojeni możliwością ujawnienia tajemnicy. Oczywiście. Po czymś takim wszystkie świątynie, gildie magów i Rada Miasta chciałyby położyć łapy na Mieczu. Ta trójka miała jednak własne plany. Jeśli kult Reagwyra nadal będzie się rozwijał w takim tempie, za kilkanaście lat zostanie dominującą religią w mieście, a później w księstwie. Przekształci własną straż w armię, podporządkuje sobie inne świątynie, zamieni Fiiland w teokrację. A potem co? Znów wojny religijne z okolicznymi księstwami i miastami-państwami? Pewnie tak. Meekhańczycy, ze swoją polityką krótkiego trzymania za pysk wszystkich Religii i podporządkowania całego panteonu Wielkiej Matce, wydali mu się nagle bardzo rozsądni i pragmatyczni.

Możliwe, że wszyscy zatęsknią jeszcze za imperialnymi rządami. – Dlaczego chcesz teraz umrzeć? Zwróciła ku niemu twarz z uniesionymi wysoko brwiami. – Osiem miesięcy – rzucił. – Pytam, dlaczego nie umarłaś do tej pory? Wystarczyło nie korzystać ze swoich zdolności uzdrawiania albo odmówić jedzenia i picia. Dziewczyna wypluła z siebie kilka słów. Nic nie zrozumiał. Starsza kobieta uśmiechnęła się dziwnie. – Moja córka uważa, że to bardzo osobiste pytanie. Rozumiesz, w naszym plemieniu pytanie starszych o motywy postępowania jest wielkim nietaktem. – Dzięki bogom, nie pochodzę z twojego ludu. – Altsin cofnął się nieco, aby widzieć obie Seehijki. – Więc? Trudno było teraz odczytać wyraz jej twarzy. – Korzystam z aspektowanej magii, ale umiem też sięgać głębiej – zaczęła powoli. – Z pomocą rodowych duchów, opiekujących się plemieniem, czerpię z innych źródeł. Jestem wrażliwa na duchy i zbłąkane dusze. – Więc – powtórzył, nie rozumiejąc. – Tu nie ma nic – szepnęła. – Dziesiątki, może setki ludzi umarło w tym miejscu przede mną, a ja nie czuję nic, żadnego śladu po nich, żadnego bólu wyrytego w kamieniach ścian, żadnego cierpienia i rozpaczy. Coś wytarło ich ze wspomnień świata. Całkowicie. Sądzę, że Miecz pochłonął ich zupełnie, pożarł dusze. Dlatego boję się umrzeć. Zamilkła, oczy jej pociemniały. – Bo to tak działa. Kapłani schodzą tutaj, uśmiechają się, w ręku mają noże. I tną. Twarz, plecy, ręce, nogi, kro... krocze. A ty miotasz się, przeklinasz, płaczesz i błagasz o litość. A Miecz pije krew. Potem, gdy już uznają, że napił się dość, przestają cię ranić i wychodzą. I wiesz, że za kilka godzin przyjdą cię nakarmić i obmyć, a za dzień lub dwa wrócą z nożami. I wiesz też, że pewnego dnia, gdy będą potrzebować naprawdę dużo Mocy, nie przestaną ciąć... i modlisz się o ten dzień... i modlisz się... żeby nie nadszedł... ja nie mogę tu umrzeć od ostrza. Altsin zacisnął zęby.

– Więc jak... – Nie mogę tu umrzeć od żadnego ostrza – powtórzyła. – Nie mogę się wykrwawić, bo ta klinga mnie pochłonie... – Zamilkła. – Musicie mnie udusić. Młodsza szarpnęła się, jakby otrzymała cios w serce. Złodziej zignorował ją, czując narastający gniew. Czego ta kobieta chciała? Żeby założyli jej pętlę na szyję i zaciskali, patrząc, jak się dławi, charczy i wierzga nogami? Miała to zrobić jej własna córka? Po tym jak zaryzykowała życie, żeby ją uratować? Przykuta do Miecza kobieta uśmiechnęła się mimo bólu. – Czuję twój gniew, chłopcze. Jesteś pewien, że skierowałeś go we właściwą stronę? Wyszczerzył zęby, próbując opanować narastającą furię. – Nie wiem, na razie po prostu pozwalam mu płonąć. Jeśli tego nie zrobię, zacznę wrzeszczeć. – Sięgnął do pasa. – Może być trucizna? Przestała się uśmiechać. – Co to jest? Wzruszył ramionami. – Znajomość składu tego płynu zapewniłaby mi dożywotne zainteresowanie ze strony gildii alchemików. Czyli dość krótkie, jeśli chcesz wiedzieć. Więc nie pytałem. Nie ma smaku ani zapachu. Dwadzieścia kropel wlanych do oliwnej lampki w kwadrans wypełni dom usypiającymi oparami. Po godzinie można burzyć ściany i nikt się nie obudzi. Kropla na kwartę zapewnia otępienie, dwie lekką drzemkę, pięć mocny sen. Po dziesięciu silnemu, zdrowemu mężczyźnie stanie serce. Sądzę, że na ciebie wystarczy siedem. Bez urazy. Przyglądała mu się uważnie. Z wyraźnym namysłem na twarzy. – Twój gniew ma dziwny zapach. – Wyglądała, jakby smakowała powietrze. – I bynajmniej nie płonie... jest bardzo zimny. Lodowaty. Cieszę się, że to nie ja jestem jego celem... Opuściła głowę. – Niech będzie dwanaście kropel – powiedziała cicho. – Dla pewności.

W jednym kobieta miała rację. Jego gniew był zimny. Zamieniał krew w żyłach w lód, a serce w kawał zmrożonego mięcha, bijącego monotonnym rytmem. Emocje chowały się gdzieś głęboko, ustępując miejsca mrocznej świadomości i nieubłaganej logice tego, co powinno zostać zrobione. To oznaczało jeszcze jedno... – Ona musi mnie poprosić. Obie uniosły głowy i zwróciły twarze w jego stronę. Rozpacz i ból nadały im identyczny wyraz i teraz naprawdę wyglądały jak matka z córką. – Co? Hte? – zapytały jednocześnie. – Wy, Seehijczycy, od lat wyrabiacie sobie odpowiednią reputację. Ona musi mnie poprosić o tę truciznę. Inaczej za kilka miesięcy mogę dostać w plecy zatrutą strzałką. Znam prawa seehijskiej rodowej zemsty. Nie chcę się w to bawić. – Podniósł dłoń, uciszając chcącą coś powiedzieć młodszą kobietę. – I ma mi powiedzieć, gdzie jest kopia Miecza. Dziewczyna otworzyła usta, zaswędziało go między łopatkami. – Stój! – wrzasnął. Wyciągnął buteleczkę przed siebie, trzymając ją dwoma palcami. – Jeśli poczuję, że przywołujesz Moc, puszczę ją. Cała trójka zamarła w bezruchu. Zaczął liczyć w myślach. Jeden, dwa, trzy... Przykuta do Miecza Seehijka nagle parsknęła krótkim śmiechem. Omal nie upuścił buteleczki. – Mówiłam, lód. Świat będzie się walił, a ty nawet nie mrugniesz. Aufaran’dl bourandeq ourol, Aonel. Jej córka skuliła się z twarzą wykrzywioną cierpieniem. – Neo – szepnęła. – Aufararidl dihm equriel. A’n terllowoann fooq’tbell. – Naalee feequrell... – Daag! Aufararidl! – Jesteś uparta, Aonel – mruknęła starsza kobieta. – Zupełnie jak ja.

Dziewczyna rozpłakała się. – A’n, nie chciałam. Myślałam, że ukradliśmy qureentanl Miecz. Że wymienimy go na Naalee. Straciłam dwóch alrand’ll, żeby go zdobyć. I po co? Żeby ten arrdu’ns był twoim aqurdellym’s? Neo! A’n terndl qu aqurdellymserdl! Starsza pozostała nieubłagana. – Poproś go, albo wyjdź. – Elldanw ее... – Dość! Ja nie mam czasu. Poproś go! Aonel złamała się wreszcie. Pancerz zadziorności i odwagi spłynął z niej, odkrywając miękkie wnętrze. Młodą, zrozpaczoną dziewczynę, która właśnie miała poprosić kogoś o truciznę dla własnej matki. Altsin patrzył na dwie łzy spływające jej po policzkach i... nie czuł nic. Lód ciągle trzymał go w objęciach i był mu za to bardzo wdzięczny. – Czy... – zająknęła się, nie patrząc mu w oczy. – Czy tfoja dłoń feen’dd czwi do Domu Snu dee elldanwee? – Tak. Moja dłoń otworzy te drzwi. – Podał jej buteleczkę. – Niech jej ścieżka będzie szeroka. Cofnął się. W tym momencie jego rola się skończyła. Prawie. Patrzył, jak dziewczyna podchodzi do matki, obejmuje ją, chce przytulić. Widział, jak ramiona starszej naprężają łańcuchy w daremnej próbie odwzajemnienia uścisku. Obie szeptały coś do siebie gorączkowo, szybko, zduszonym głosem, przerzucając się słowami, których nie znał. Aonel dotykała palcami twarzy matki, wodziła po niej, jakby próbując sczytać i zapamiętać mapę bólu, wyrytą w bruzdach zapadniętych policzków i bliznach na głowie. Nie widział, czy dziewczyna płacze, nie obchodziło go to. Odwrócił się plecami do tej sceny, czując nagłe zażenowanie. Żyły wciąż wypełniała mu lodowata wściekłość, widział wszystkie szczegóły niesamowicie wyraźnie, czarne kamienie ścian, zaprawę między nimi, swój cień, rzucany przez światło pochodni. Szepty za plecami ucichły, zaczął powoli liczyć. Zanim doszedł do trzydziestu, usłyszał zduszony szloch. Młodsza z kobiet płakała, uwieszona ramion starszej.

– Neo gre’nnet elldanwee... neo... Podszedł do niej, wyciągnął buteleczkę z dłoni. – Nie mamy czasu na babskie roztkliwianie się – warknął. – Kapłani mogą w każdej chwili wrócić. Oderwał ją od matki i brutalnie pchnął w stronę wyjścia. – Poczekaj tam. Zmieniła się w ułamku sekundy, twarz ściągnęła jej furia, zasyczała coś, co musiało być przekleństwem. Sięgnęła do pasa. – Vent’h – powiedziała starsza. – Idź, Aonel, zaczekaj za drzwiami. – Cenn... – Idź! On ma rację, nie macie tyle czasu. Dziewczyna jakby się skurczyła, opuściła głowę, zaczęła drżeć. Złodziej patrzył, jak idzie w stronę drzwi i znika w ciemnościach. – To ile miało być, dwanaście kropel? Sam się zdziwił spokojem w swoim głosie. – Tak. – Przykuta kobieta uniosła głowę. – Dwanaście. Po czwartej zamknęła usta. – Twoja dłoń... – szepnęła. – Jeśli zraniłeś ją o tę klingę, to żaden uzdrowiciel ci nie pomoże. Rany zadane tą bronią nie goją się. – Zobaczymy – mruknął. Zwróciła ku niemu twarz. – Wiesz, już dawno mogłeś wyjść z tego lochu. Litość... współczucie... mimo lodu. – Uśmiechnęła się prawie rzewnie. – Moja córka nie jest tak silna, jak myśli, to, co właśnie zdjąłeś jej z barków, złamałoby ją jak suchą trzcinę... Muszę ci podziękować... gdyby ktoś powiedział mi... Delikatnie położył palec na jej wargach. – Znałem kogoś, kto twierdził, że babom tylko śmierć może zamknąć usta – wyszeptał. Zaśmiała się krótko. – Masz rację. – Przez chwilę wyglądała, jakby na czymś się skupiała. – Wasi alchemicy są biegli w swojej sztuce... chyba poznaję niektóre składniki, dwanaście kropel to aż nadto.

Otworzyła usta. – ...pięć, sześć, siedem... – liczył spadające krople, koncentrując się na każdej, żeby tylko nie patrzeć jej w twarz – ...jedenaście, dwanaście. Wystarczy. – Tak, teraz już pójdzie szybko. Twoja dłoń... – To mój problem. – Rękojeść Dengothaaga. Przekazuje moc uzdrawiającą temu, kto ją trzyma. Tylko ona może cię uleczyć. To taki – zachwiała się – pożegnalny prezent od seehijskiej wiedźmy. I jeszcze... gdy odejdę, okowy puszczą, kapłani wyczują to... i przyjdą, żeby zabrać ciało... macie mało czasu... Szarpnęło nią, wygięło w przód, aż zatrzeszczał kręgosłup. – Idź stąd... – stęknęła przez zaciśnięte kurczowo zęby. – Nie patrz... Odwrócił się i wyszedł. Poczuł pierwsze dreszcze, lód zaczął przedostawać się na zewnątrz, a to znaczyło, że wkrótce ten pancerz przestanie go chronić. Wiedział, że widok ukrzyżowanej na rękojeści Miecza kobiety, konającej od trucizny, którą jej podał, będzie go prześladował do końca życia. Wyszczerzył się w ciemności. W takim razie trzeba było załatwić jeszcze jedną sprawę. —— • —— Znalazł ją w kącie pod drzwiami do fałszywego skarbca. Skulona, dygocząca postać przytulona do żelaznej płyty. Spojrzał na wpół odsuniętą zasuwę. – Chciała iść sama, nie prosiła cię, żebyś jej towarzyszyła. Nie musiał dodawać: „I mnie też nie”. Rzuciła mu puste spojrzenie. – Musimy iść, dziewczyno. – Lód zaczął się topić i Altsin przyłapał się na zaciskaniu szczęk aż do bólu. – Musimy wyjść stąd i zaczekać w głównej komnacie. Wciąż patrzyła na niego tak, jakby przed chwilą opuściła palarnię aneshu. Poruszyła wargami. – Wyjść? – Tak, wyjść. Mocniej przytuliła się do stalowych drzwi.

– Noe, a’n telgerst! – Nie. Nie zostaniesz tu. Wziąłem na siebie ciężar jej śmierci, nie mogę udźwignąć i twojej. – An telgerst! Ty nie rozumiesz. An... byłam złą córką. Zawsze tedend... głupia, krnąbrna, nieposłuszna. A... ale kiedy znikła, czułam, jak coś mnie szarpie, fenn... gryzie. Chciałam, eee, musiałam ją znaleźć... przeprosić. Zebrałam kilku... alrandll... towaszyszy, eee... przyjaciół i szukałam. Chciałam powiedzieć, jak beeq’n quy allorend’d. Nie zrozumiał. – Jak bardzo ją kocham – dodała szeptem. Zaszlochała. – I nie powiedziałam, tylko aqumeald śmierć. Przyklęknął przy niej, złapał za brodę i obrócił twarz w swoją stronę. Miała przerażające oczy. Jak dwa bezdenne jeziora, w których nawet demon bałby się zanurzyć. Tyle bólu. – Posłuchaj mnie, Aonel. Nie przyniosłaś jej śmierci, tylko wyzwolenie. I powiedziałaś, że ją kochasz, tak, jak jeszcze nikt nigdy tego nie powiedział. W chwili, gdy poprosiłaś mnie, bym dał jej truciznę, wykrzyczałaś te słowa na cały głos. A ona je usłyszała. Wstał. Lód zaczął coraz szybciej ustępować. Została tylko zimna, przerażająca wściekłość. – Teraz mamy jeszcze jedną rzecz do zrobienia. Jej spojrzenie z wolna zaczęło się zmieniać. – Kapłani – szepnęła. Altsin wzruszył ramionami. To było oczywiste. – Tak. Nasi święci mężowie, którzy zamienili Miecz boga w narzędzie kaźni, żeby napychać sobie skrzynie złotem. Jeśli wyczuli, że nikt na nim już nie wisi, wkrótce się zjawią. Dla nich też otworzymy drogę. – Onun te alvent’hr? To zrozumiał. – A gdzieżby indziej? – przytaknął. – Oczywiście, że do piekła. Na samo dno. —— • ——

Najpierw poczuł chłód. Zimno płynące od dołu, od strony kolan, zdawało się skuwać mu nogi lodowymi więzami. Potem przyszła świadomość ciemności i bólu. Poruszył głową i coś eksplodowało mu pod czaszką, na chwilę odbierając dech. Gdzieś z daleka dobiegało monotonne dudnienie. Łup, łup, łup. Próbował dotknąć głowy i wtedy uświadomił sobie, że jakaś siła trzyma mu ręce rozłożone na boki i w tył. Plecami opierał się o coś przeraźliwie zimnego i twardego. Zrozumiał, gdzie jest. Próbował skoczyć do przodu, szarpnął łańcuchy, ale odniósł jedynie wrażenie, że okowy mocniej zacisnęły mu się na nadgarstkach. Natychmiast pojawiło się wspomnienie innych, dziesiątków mężczyzn i kobiet, którzy w momencie odzyskiwania świadomości reagowali identycznie. Dopiero później przychodził czas na prośby, groźby, błagania i skomlenia. Na końcu wszyscy popadali w graniczącą niemal ze śmiercią apatię. Wtedy przychodził do nich po raz ostatni i wyświadczał łaskę. Łup, łup, łup. Odetchnął powoli, próbując przypomnieć sobie, co zaszło. On, Klessen i Hegrensek natychmiast wiedzieli, że Miecz został zwolniony. Zbyt często przebywali w jego towarzystwie, zbyt głęboko zanurzyli się w aspekt jego Mocy, aby tego nie poczuć. Pognali do lochów na złamanie karku. Śmierć wiedźmy, którą chciano wymienić na kopię Miecza, mogła im bardzo utrudnić życie. Dopóki żyła, istniała nadzieja, że uda się złapać złodziei. Łup, łup, łup. Pamiętał, jak zeszli do głównego pomieszczenia i stanęli przy drzwiach. Nie chciały się otworzyć, co już było dziwne, ale nie zwrócili na to uwagi. Ani na dziwny kolor płomieni oliwnych lamp i nagłą, obezwładniającą słabość. Pamiętał, jak inkwizytor syknął coś ostrzegawczo, a wtedy drzwi otworzyły się nagle same i fala Mocy, która zza nich popłynęła, rzuciła nimi w tył. Tylko tyle... Otworzył prawą dłoń i wyszeptał kilka słów. Pomiędzy palcami zapłonęło niewielkie światełko. Natychmiast rozpoznał

loch. Odwrócił głowę i spojrzał na Miecz. Czarny cień tkwił za jego plecami nieporuszony od tysięcy lat. Odsunął się, najdalej jak mógł. Bezpośredni kontakt z klingą wysysał siły szybciej niż otwarta rana. Ta Seehijka o tym wiedziała, ale z jakąś ponurą determinacją trzymała się życia, a jej upór budził w nim najgorsze instynkty. Z prawdziwą przyjemnością przychodził tu nocami i uczył ją pokory. Łup, łup, łup. Poczuł ból. Z prawego nadgarstka spływała mu struga krwi, z lewego także. To było zrozumiałe, jeśli chcieli go tu przykuć, musieli tak naznaczyć ostrze. Rana, okowy zaciśnięte na niej, przyklejające się do skóry. Po śmierci wiedźmy łańcuchy łaknęły nowej ofiary. Kątem oka dostrzegł plamę czerwieni pod ścianą. Świątynny płaszcz, obuta w sandał noga. Magiczne światło nie było zbyt silne, zwłaszcza teraz, gdy Miecz wysysał z niego siły. Zmrużył oczy. To był Klessen. Szkarłat jego szaty mieszał się z innym, głębokim, niemal czarnym, biorącym swój początek z szerokiej rany na gardle, plamiącym przód ubrania i wybiegającym wąskim strumieniem w stronę ostrza. Miecz łaknął krwi i nie dopuszczał, aby choć kropla się zmarnowała. Rozejrzał się szybko i naprzeciw zwłok inkwizytora zobaczył to, czego się spodziewał. Wyglądało na to, że świątynna straż będzie sobie musiała znaleźć nową Bitewną Pięść. Ale to nic, uspokoił się, nic. On żył. Kimkolwiek byli ci bluźniercy, najwyraźniej myśleli, że przecięcie nadgarstków wystarczy, aby się wykrwawił. To błąd, to duży błąd, bo on przeżyje i znajdzie ich. Znajdzie i... Łup, łup, łup, brzęk. Zupełnie jakby ktoś upuścił miedzianą tacę. W ten dźwięk wdarło się nagle skrobanie pazurów i szelest ocierających się o siebie łusek. A potem, zanim zdołał zinterpretować te odgłosy, do lochu wpadła śmierć. Długie na ponad siedem łokci, pokryte kostnym pancerzem cielsko zdawało się poruszać wbrew prawom natury, zginać i załamywać pod niewyobrażalnymi kątami. Jakby kości i mięśnie rozmieszczono pod skórą według

jakiegoś niespotykanego, alogicznego schematu. Po chwili stwór znieruchomiał, wydając się rozumieć, że człowiek nie może się ani bronić, ani uciekać. Stanął kilka kroków przed nim i wlepił bursztynowe ślepia w twarz ofiary. Długi, biały jęzor wywiesił spomiędzy trójkątnych zębów, odsłoniętych niczym w pastiszu uśmiechu. A Tyg-ger-Frenn, Wielki Klucznik Świątyni i drugi w kolejce do godności arcykapłana, wrzasnął i po prostu zeszczał się w spodnie. W ostatniej chwili pomyślał jeszcze, że dwadzieścia lat temu, zanim zaczęli karmić Miecz życiem innych ludzi, jego klinga rozbłysłaby blaskiem serca gwiazdy. Ale nie teraz. A śmierć uśmiechnęła się jeszcze szerzej i skoczyła mu na spotkanie. Jej na pewno nikt nie zarzuci partactwa. Magiczne światełko zgasło o wiele szybciej niż skowyt kapłana.

Sakiewka pełna węży Dzień kończył się przepięknym zachodem słońca. Był to jeden z tych zachodów, kiedy słońce, tonąc w morzu, zdaje się podświetlać od spodu jego powierzchnię, aż cały widnokrąg płonie różnymi odcieniami szkarłatu. Nie było wiatru, ale powietrze miało przedziwny aromat, sprawiający, że ludzie oddychali pełną piersią i uśmiechali się mimowolnie. Każdy uczciwie pracujący człowiek powie, że w taki wieczór niewiele jest rzeczy lepszych niż kufel chłodnego piwa w towarzystwie przyjaciół i słuchanie plotek do późnej nocy. Altsin opierał się o mur oddzielający Klawelę od reszty miasta i patrzył w stronę morza. Położona poniżej Stara Przystań, dzielnica marynarzy, rybaków i szkutników, odziała się w purpurę ostatnich promieni słońca i wyglądała naprawdę ładnie. Białe ściany domów, tawern i magazynów przybrały kolor starego wina, a cienie między nimi wyglądały jak pociągnięcia pędzlem szalonego malarza. Całość z pewnością warta była obrazu. Albo przynajmniej szkicu. Złodziej nie miał w tej chwili nic więcej do roboty poza podziwianiem widoków. Od kilkunastu lat Wysokie Miasto odgradzało się od reszty Ponkee-Laa murem, dobudowując jego kolejne fragmenty w miarę, jak Rada zbierała na nie pieniądze. Hrabiowie i baronowie, zarówno ci ze starych rodów, jak i nowobogaccy, którzy kupili tytuły już po odejściu Imperium, najwyraźniej nie życzyli sobie, żeby marynarze, drobni kupcy, rybacy i inna hołota wchodziła bez przeszkód na ich piękne ulice. A że Klawela była dzielnicą Wysokiego Miasta położoną najbliżej portu, jej mur był najwyższy i najlepiej strzeżony. Altsinowi nie pozostawało więc nic poza podziwianiem gry światła i cienia w położonych niżej rejonach miasta. Zresztą, jeśli w mieście istniało coś bardziej regularnego niż wschody i zachody słońca, to był nim właśnie rozkład dnia baronowej

Lewender. A to oznaczało, że lada moment Sanwes przejdzie przez furtkę w murze. W chwili, gdy to pomyślał, skrzypnęły zawiasy, rozległo się uniżone „Miłego wieczoru, paniczu” i minęła go wysoka, szczupła postać. Złodziej przez chwilę mierzył ją wzrokiem, patrząc z mieszaniną rozbawienia i niesmaku na obcisłe, skórzane spodnie, jedwabną koszulę, atłasową pelerynkę fantazyjnie przerzuconą przez ramię i jasne loki, w modnym nieładzie spadające na plecy. Bawidamek, psiakrew. Altsin gwizdnął na palcach i odkleił się od muru. Sanwes stanął, obejrzał się przez ramię i wyszczerzył dość głupio. – Mam polecenie od Grubego. – Altsin nie bawił się w powitania. – Ooo? Przypomniał sobie o mnie? – Przez trzy dni raczej cię nie zapomniał. Chodź, siądziemy tam. – Altsin wskazał najbliższy murek. – Nie chcę, żeby zrobiło się zbiegowisko, jak będziesz płakał i szlochał. Podeszli, usiedli. Jasnowłosy zagapił się przez chwilę na zachód słońca. Złodziej trącił go bezceremonialnie w bok. – Masz wynieść się z miasta. Najszybciej jak się da. Jedna brew paniczyka powędrowała w górę. – Ale dlaczego? Przecież pieniądze oddałem... – I dlatego, że oddałeś, uważa cię za jednego ze swoich ludzi i przysłał mnie. Flenwas Deranys i cała gildia rzeźników cię szuka. – Po co? – Chodzi o tę nową potrawę. Nazywa się pasztet z idioty, czy jakoś tak. Zwłaszcza z tego, który uwodzi córkę mistrza gildii, po czym wiesza jej bieliznę, taką z wyszytym monogramem, na głównym słupie portu. Deranys dowiedział się w końcu kto to. Altsin z przyjemnością obserwował, jak twarz Sanwesa na przemian blednie i czerwienieje. – Jak znajdę tego, kto... – To co? Ją też zabijesz? Ojczulek przycisnął córeczkę, a ta wszystko wyśpiewała. Zwłaszcza po tym, jak rozeszła się plotka, że jej ukochanego czochra już inna pani. Dobra chociaż jest, ta

baronowa? Sanwes prychnął z wyższością. – Nie rozmawiam o takich sprawach. – Oczywiście. A powieszenie babskiej halki na środku portu to przecież zupełnie coś innego. He, he, he. Nikt nie lubi Flenwasa, więc wszyscy nieźle się obśmiali, bo dobrze jest napluć do zupy temu nadętemu bubkowi, ale dlaczego właściwie to zrobiłeś? Jasnowłosy opuścił wzrok. – Założyłem się – wydukał. – Co? – Założyłem się. Altsin przez chwilę próbował złowić jego spojrzenie. Wreszcie wzruszył ramionami. – Cetron nie miał racji. Ty nie jesteś głupi jak beczka zepsutych śledzi. Ty jesteś durny jak beczka zepsutych śledziowych głów. Nie pytam, z kim się założyłeś ani o co, bo żaden zakład nie jest wart poćwiartowania. Widziałeś rzeźnicze topory i tasaki? – Widziałem. – A Gruby opowiadał ci, jak Nesbordczycy próbowali zdobyć miasto, zaraz po tym, jak Imperium odeszło na wschód? Podobno tylko raz zaatakowali mury w miejscu, którego broniła gildia rzeźników. Zostawili tam stos trupów wysoki na dwóch chłopa, a tarcze, hełmy i zbroje zabitych były tak poniszczone ciosami rzeźniczych toporów, że to właśnie one poszły w Fiilandzkim Podatku. Sanwes nie odrywał wzroku od swoich butów. – Może stary Flenwas da się ugłaskać? – mruknął wreszcie cichutko. – Może. Choć gdy ostatnim razem go widziałem, biegał po mieście z tasakiem i wrzeszczał: „Zabiję suczego syna! Zatłukę gnojka! Wypatroszę ścierwo!”. A razem z nim biegało jakichś dziesięciu krewnych. Jeśli chcesz, możesz spróbować z nim pogadać. – Złodziej szturchnął go w bok tak, że ten omal nie spadł z murku. – Durniu! On chciał wydać swoją pierworodną za najmłodszego syna barona Frennesa Golneha. Baron nie ma

pieniędzy, tylko długi, rzeźnik nie ma tytułu, za to ma mnóstwo pieniędzy. Wydanie córki za synalka starej arystokracji ułatwiłoby mu starania o szlachectwo. Nie wiem co prawda, co tym wszystkim mistrzom gildii się pokręciło we łbach, ale teraz każdy z nich chce mieć tytuł i mieszkać w Wysokim Mieście. Nieważne. W każdym razie ty nie tyle zhańbiłeś jego kwiatuszek, ile zniszczyłeś jego marzenia, bo baron zerwał zaręczyny, a Deranys nie ma więcej córek na wydaniu. Altsin wstał z murku, otrzepał spodnie. – Ale to dobrze, że oddałeś Cetronowi pieniądze, bo inaczej palcem by nie kiwnął. Kazał mi wyrzucić cię z miasta. – Chłopak uśmiechnął się złośliwie, widząc bladość na twarzy Sanwesa. – No, dobrze, żartowałem. Kazał mi odprowadzić cię do Czarnej Bramy. Za nią jest gospoda, masz tam poczekać, aż ktoś się z tobą skontaktuje i powie, co dalej. Cetron spróbuje jakoś dogadać się z rzeźnikami. Idziemy. – Altsin. Czekaj, ja nie mogę... Złodziej uniósł brwi. – Będzie z ciebie ładny kawałek siekanego mięsa. O co tym razem chodzi? – Ja... wziąłem zlecenie. I pieniądze. Nie mogę się teraz wycofać... chodzi o małą robótkę w Pofeerze. Trzeba tylko gdzieś wejść i... Altsin przerwał mu uniesieniem dłoni, przymknął oczy, policzył w myślach do dziesięciu. – Poczekaj. Nic nie mów. Bawisz się w utrzymanka, pieszczoszka bogatych szlachcianek, i jednocześnie w złodzieja. To twój wybór. Ale, do ciężkiej cholery, nie w tym samym czasie. Nie możesz przychodzić do baronowej – i tego samego dnia zakradać się do Wysokiego Miasta, żeby coś ukraść. Gdy pojawiłeś się w dzielnicy, mnóstwo ludzi widziało tę twoją śliczną buźkę. Służba, strażnicy przy murze, jej znajomi. Jeśli ktokolwiek cię teraz zobaczy w innej dzielnicy Wysokiego Miasta, będziesz pierwszym podejrzanym. Na dodatek Gruby wyraźnie zakazał nam się tam pokazywać. – Ale ja już wziąłem pieniądze... – Jasnowłosy powtórzył to

trochę płaczliwie. – I nie mogę ich oddać. – Bo? – Bo to spłata przegranej w kości, dobrze?! Grałem z kimś, on miał więcej szczęścia i zanim się zorientowałem, byłem mu winny trochę pieniędzy. No dobrze, nie patrz tak na mnie, dużo pieniędzy... Dwa... dwadzieścia orgów. – Tylko tyle? Baronowa nie spłaci długów kochasia? Taka skąpa? Sanwes żachnął się wyraźnie. – Nie mów tak o Biedronce. – Biedronce...? – Altsin zaśmiał się krótko. – To jak ciebie nazywa? Żuczkiem? – Wczepił się spojrzeniem w twarz Sanwesa, obserwując pokrywający jego policzki rumieniec. – Nie wierzę... Naprawdę? – I co z tego?! – Nic, robaczku, nic. – Złodziej wyszczerzył się tak, że należało zacząć się obawiać, czy zaraz głowa nie pęknie mu na pół. – To co? Pokłóciliście się o to, do kogo należy który kwiatek i nie spłaci cię? To tylko dwadzieścia orgów, więcej wydaje na rękawiczki. Sanwes opuścił wzrok. – Nie wezmę od niej pieniędzy – rzucił krótko. – Poza tym to dwadzieścia cesarskich – wyszeptał. Cesarski org. Moneta tej samej wielkości, co zwykły org. Tyle tylko, że złota. Bawidamek nie podnosił oczu. – Zapłacił mi – dodał szybko, zanim Altsin zdążył otworzyć usta. – Powiedział, że robota jest na jakieś dwadzieścia pięć cesarskich, więc dodał pięć i pakunek. Bo to ma być jakaś zabawa możnych. To najlepsze, słuchaj. Nie mam tam nic ukraść, tylko podrzucić. Nawet jak kogoś zobaczą, to nie będzie kłopotów, słowo. Nic nie zginie. To co? Pójdziesz ze mną? – Po co? – A tak, na wszelki wypadek. Zabezpieczyłem się, ale wiesz, jak to mówią, lepiej zawsze mieć ścianę za plecami. I żeby Cetron był spokojny. Dziś w nocy robota, jutro o świcie znikam z miasta.

Umowa stoi? Złodziej przez chwilę patrzył w milczeniu na towarzysza. – Zgoda. Ale najpierw pieniądze. – Jakie pieniądze? – Te pięć cesarskich. Dzięki temu będę wiedział, że nie znikniesz gdzieś w środku nocy. Już! Po chwili wahania mała sakiewka zmieniła właściciela. – No, to teraz jestem spokojny, przyjacielu. —— • —— Altsin leżał na łóżku, przykryty grubą stertą koców, skutecznie niepozwalającą mu się poruszyć. Mimo to miał takie dreszcze, że ledwo nadążał wzrokiem za Cetronem, który zaprzestał wreszcie kręcić się po pokoju i stanął przy złodzieju. Przywódca gildii zacisnął dłonie w pięści, aż trzasnęły kości i przez chwilę wyglądało na to, że odwinie się i zdzieli leżącego kułakiem wielkości kowalskiego młota. Z widocznym wysiłkiem opanował się i znów zaczął chodzić po pomieszczeniu. Lewo, prawo, lewo, prawo, lewo... Wygląd Cetrona kłamał. Był średniego wzrostu, średniej tuszy, a z siwą czupryną i jasnymi oczami, ukrytymi pod siwymi brwiami, wyglądał jak zażywny i budzący zaufanie kupiec albo rzemieślnik. Z pewnością nie sposób byłoby go posądzić o to, że przewodzi ponad dwóm setkom złodziei, włamywaczy, rzezimieszków i oszustów. Nie licząc takich okazyjnych podwładnych jak Altsin. Tylko dłonie nie pasowały do tego obrazu. Mężczyzna miał wielkie, ciężkie łapy kowala albo cieśli, a portowe legendy opowiadały o tym, jak kiedyś wybił uderzeniem pięści dziurę w burcie łodzi. Altsin od chwili odzyskania przytomności nie spuszczał oczu z dłoni Grubego. Mówiły one o ich właścicielu więcej niż mimika, głos i spojrzenie. W tej chwili były to bardzo wściekłe dłonie. – Widzę, że już doszedłeś do siebie. – Cetron zatrzymał się znów i jakby świadomy, że ręce go zdradzają, założył je na plecy. – Leż, bo ci szwy popękają. Masz poszarpaną skórę i złamane dwa

żebra. A i tak wyglądasz lepiej niż Sanwes – stwierdził spokojnie. Młody złodziej spróbował podnieść się z łóżka, ale ćmiący ból w prawym boku unieruchomił go skuteczniej niż warstwa koców. – Zabili go jak psa – wystękał, czując kulę żółci podjeżdżającą do gardła. – Jak zwierzę. Sześciu strażników rzuciło się na niego i tłukli go pałkami, aż zmienił się w kupę okrwawionego mięsa. A najpierw ten fircyk wbił mu miecz w brzuch. Ze spojrzenia Cetrona nie dało się niczego wyczytać, tylko mięśnie ramion napięły mu się wyraźnie. – Zabroniłem wam się zbliżać do Wysokiego Miasta – powiedział powoli. – Zabroniłem tego głośno, wyraźnie i stanowczo. – Mieliśmy nic nie kraść... – Nie rób ze mnie durnia, Alt! – warknął. – Zakaz był wyraźny i nie zawierał żadnych wyjątków. Przynajmniej wydawało mi się, że nie zawiera. Powinienem cię teraz wrzucić do rzeki. Altsin zmierzył się z nim wzrokiem. – Więc zrób to – wycedził. Przez chwilę milczeli, po czym Cetron nagle odwrócił się i trzasnął pięścią w stół. Blat jęknął, stojący na nim gąsiorek zatańczył. – Niech cię szlag, Alt! To może mi powiesz, co mam teraz zrobić?! Sanwes nie żyje, zabity w rezydencji hrabiego Terleacha, ciebie przynieśli tu godzinę temu, nieprzytomnego, z połamanymi żebrami i taką gorączką, że można było ci na głowie jajka smażyć. W Wysokim Mieście wrze. Poszła plotka, że ktoś próbował zamordować hrabiego i tylko interwencja Ewenneta-sek-Gresa ocaliła mu życie. Wiedziałeś, że Sanwes miał przy sobie noże? Altsin z wysiłkiem podciągnął się w górę, przyjmując półleżącą pozycję. – Do licha, Cetron, on zawsze przy robocie nosił noże, co najmniej dwa. Ja zresztą też je noszę, dobrze wiesz. – Wiem, ale ty nie nosisz Pocałunku Kleh, w dodatku zatrutego.

Altsin otworzył i zamknął usta, zbyt zaskoczony, żeby coś powiedzieć. Nigdy nie widział takiej broni u Sanwesa. Pocałunek Kleh – nazwany tak od imienia bogini, patronki złodziei i morderców – był krótkim, ale za to szerokim sztyletem, dwustronnym i ostrym jak brzytwa, uważanym na dodatek, słusznie czy nie, za znak rozpoznawczy skrytobójców. Z tego powodu żaden szanujący się włamywacz nie nosił go przy sobie. – Dobrze. – Cetron ponownie usiadł przy stole, przypatrując się chłopakowi spod przymrużonych powiek. – W ten sposób do niczego nie dojdziemy. Opowiadaj po kolei. Po co tam poszliście? Altsin przymknął oczy, ból w boku stawał się powoli nie do zniesienia. – Sanwes mówił coś o podrzuceniu pewnego drobiazgu do gabinetu hrabiego. Tylko tyle. Wejść, położyć i wyjść. Robota na sto mrugnięć. Skrzypnęło krzesło. – Co to był za drobiazg? – Nie otwieraliśmy paczki. Sądząc po wyglądzie, jakieś dokumenty. – Dokumenty? – w głosie Cetrona pojawiła się nowa nuta. – Alt, przy Sanwesie znaleziono papiery sugerujące, że hrabia Terleach sprzedał Wysserynom swoje poparcie w Radzie, że wreszcie dał się kupić. – Nie rozumiem. – Pewnie, że nie. – Krzesło skrzypnęło, Cetron znów zaczął chodzić. – Czasami dziwię się, że ty w ogóle wiesz, w jakim mieście żyjesz. Altsin usłyszał, jak mężczyzna nalewa coś do kubka. – Dziesięć dni temu zwolniły się dwa miejsca w Radzie Miasta. Stary gyn-Kaderel zmarł w wieku osiemdziesięciu sześciu lat, chociaż niektórzy mówili, że to nigdy nie nastąpi, bo takiego skurwysyna nawet śmierć woli omijać z daleka. A Hardenn Morhes zaginął gdzieś na morzu. Dwa miejsca z trzynastu. Łakomy kąsek. Kroki zbliżyły się i Altsin poczuł, że ktoś unosi mu głowę i przykłada coś do warg.

– Wypij to. – Przez chwilę wydawało mu się, że słyszy w głosie Cetrona troskę. Uśmiechnął się w duchu, chyba dopadała go maligna. – Złagodzi ból, ale nie pozwoli ci zasnąć. Po lekach, które dostałeś, nie wolno ci spać co najmniej do wieczora. Płyn był chłodny, o lekko gorzkawym posmaku. – Radą trzęsą trzy szlacheckie rody, stojące na czele trzech stronnictw. – Cetron podjął marsz po pomieszczeniu. – Wysseryni, Terleachowie i Herker-gur-Dores ze swoimi krewnymi i zwolennikami. Wszyscy mają po trzy głosy. Pozostałe cztery to tak zwane „głosy ludu”, czyli przedstawiciele gildii kupieckich, armatorów i cechów rzemieślniczych z Niskiego Miasta, wybierani przez zebranie ich mistrzów. To właśnie dwa miejsca spośród nich się zwolniły. Słuchasz mnie? Nie śpij. – Nie śpię. – Otworzył oczy. – Wszyscy zaczęli gorączkowy wyścig po te miejsca, bo one dawałyby im przewagę w Radzie. Dawniej, gdy rządziło Imperium, Rada była zależna od gubernatora i choćby wszyscy przedstawiciele Niskiego Miasta naraz zapukali do bram Domu Snu, nie miałoby to znaczenia. Lecz teraz po raz pierwszy w historii miasta zaistniał taki układ sił, trzy razy trzy plus dwa i brak kogoś, kto powstrzymałby zapędy Wysserynów czy gurDoresów, żeby zdobyć pozostałe dwa głosy. Gdyby dwa główne rody połączyły siły, miałyby sześć przeciw pięciu i mogłyby obsadzić te dwa miejsca swoimi ludźmi, wbrew woli gildii kupieckich i cechów. To znaczy gildie nadal by wybierały, ale to Rada Miasta mogłaby im wskazać kandydatów. Słuchasz? – Słucham... – Altsinowi znów opadły powieki. – Nie śpij, bo dostaniesz w łeb. Gdyby jakieś dwa rody połączyły siły i obsadziły te dwa brakujące miejsca swoimi ludźmi, w praktyce to one rządziłyby Ponkee-Laa. Miałyby sześć własnych głosów plus dwa, to daje osiem do pięciu. Władza, jakiej nie miał nikt od czasów imperialnych gubernatorów. Ale Herker-gur-Dores i Wysseryni nienawidzą się serdecznie. Nienawidzą się tak, że gdyby zamknąć ich w ciemnym pokoju, to po stu uderzeniach serca wyciągano by ich w kawałkach. Oni

nigdy nie połączą sił. Oba rody próbują więc skaptować hrabiego Terleacha, obiecując mu, bogowie wiedzą co, ten jednak wciąż się waha. Jego władza bierze się w większości z szacunku, jaki ma wśród średniozamożnej szlachty, oraz z opinii niezależnego i bezstronnego radcy, dla którego najważniejsze jest dobro miasta. No i rzecz jasna, nie ufa ani Herkerowi, ani Wysserynom. Coś uderzyło złodzieja w twarz. Szarpnął się, zamrugał. – Mówiłem, nie śpij. Podejrzewam, że hrabia gra we własną grę. – Cetron mówił teraz cicho i szybko, zmuszając go do koncentracji. – Wysyła posłańców do mniej ważnych rodów, przyjmuje od nich podarki, jeździ na tajemnicze spotkania. Kazałem dokładnie obserwować to, co dzieje się w Wysokim Mieście, bo czuje się tam solidną burzę. W każdej rezydencji potrojono straże, a czarownicy narzucali tyle zaklęć ochronnych, że powietrze aż iskrzy. I dlatego zabroniłem wam się tam pokazywać. Altsin ponownie zamknął oczy. Gdy je otworzył, Cetron siedział na krześle i wpatrywał się w niego intensywnie. – Co zaszło u hrabiego? – zapytał wreszcie leżącego. Młody złodziej przełknął ślinę. Gardło nagle zrobiło mu się bardzo suche. – Poszliśmy po dachach, od strony starych koszar. Rezydencja jest tylko pięćdziesiąt kroków od nich. Noc jasna, ale do pełni było jeszcze daleko. Ja zostałem na górze, a Sanwes przeszedł murek, wspiął się po ścianie na balkon i otworzył okno do gabinetu hrabiego. Nie było żadnych zaklęć, straży, niczego. Wszedł do środka i podszedł do szafki na ścianie. Altsin umilkł, mając całą scenę jeszcze raz przed oczami. – Nagle na ścianach komnaty zapłonęły kandelabry, wszystkie, rozległ się dźwięk, jakby zawyło sto psów, a do środka wpadł jakiś upudrowany fircyk z mieczem w dłoni. A Sanwes... Sanwes zamarł w miejscu jak przykuty czarem. A wtedy ten sukinsyn uśmiechnął się, podszedł do niego, wbił mu miecz w brzuch – widziałem ostrze wychodzące plecami – i wypchnął go przez balkon. Na dole pojawili się strażnicy i... bili go pałkami, bili bez przerwy, gdy się ruszał, bili, gdy znieruchomiał, bili, gdy

przestał już wyglądać jak człowiek. Skończyli dopiero wtedy, gdy ten młody w towarzystwie jakiegoś szpakowatego mężczyzny zszedł na dół i ich powstrzymał. – A twoja rana? – Nie wiem, jakim cudem mnie dostrzegli. Nagle podnieśli krzyk i zaczęli na mnie pokazywać. – Wstałeś z dachu – Cetron raczej stwierdził, niż zapytał. – Nie pamiętam – skłamał. – Ja bym pewnie zerwał się na równe nogi. Czym dostałeś? – Bełtem z kuszy. Brwi przywódcy Ligi powędrowały w górę. – Z kuszy? Synu, gdybyś dostał z kuszy z pięćdziesięciu kroków... – Rykoszet. Bełt zrykoszetował i uderzył mnie w bok. Upadłem, pewnie myśleli, że nie żyję, bo nie spieszyli się z przyjściem na dach. Pamiętam, że nagle zrobiło mi się słabo, ledwo dowlokłem się do krawędzi, tam poniżej jest kanał, wpadłem do wody... płynąłem... niezupełnie... dałem się nieść nurtowi aż do rzeki, tam wydostałem się na brzeg. – I tam cię znaleźli i przynieśli do mnie. Mówiłem, że obserwujemy Wysokie Miasto. Gdy tylko zaczęło się zamieszanie, postawiłem ludzi na nogi. Masz więcej szczęścia, niż myślisz, ten bełt był zatruty, uderzył bokiem, połamał ci żebra i zdarł kawał skóry, ale niewiele trucizny przedostało się do ciała. A woda w kanale wypłukała większość z rany. Ale to była naprawdę mocna rzecz. Gdyby nie kąpiel, oślepłbyś i sparaliżowałoby cię, zanim byś skonał. Leżałeś nieprzytomny cały dzień. Jeśli teraz zaśniesz, resztki trucizny mogą zadziałać. Możesz się obudzić ślepy, sparaliżowany albo nie obudzić się wcale. – Cetron swobodnie zmienił temat. – Wiesz, kim był ten, który zabił Sanwesa? – Nie, widziałem go pierwszy raz w życiu. – Nic dziwnego, pojawił się w mieście nie dalej niż cztery miesiące temu. Baron Ewennet-sek-Gres, czwarty syn barona sek-Gresa, nie wiadomo, czy może w ogóle używać tytułu, ale jakoś nikt o to głośno nie pyta. Ten fircyk, jak go nazwałeś, ma

opinię najlepszego szermierza w mieście i wierz mi, nie jest przesadzona. Szybko wkradł się w łaski Wysserynów. Prawdę mówiąc, po tym, jak wyzwał na pojedynek i pokaleczył kilku zwolenników gur-Doresów, został prawą ręką Arolha Wysseryna. W jego imieniu starał się uzyskać poparcie hrabiego Terleacha, aż do wczoraj, nieskutecznie. Altsin otworzył szerzej oczy. – Chcesz powiedzieć, że hrabia przeszedł na stronę Wysserynów? – Ha! Więc jednak to, co dzieje się w mieście, interesuje choć trochę twoją durną pałę. Tym bardziej dziwi mnie, że słysząc od Sanwesa, gdzie macie iść, nie dałeś mu w łeb i nie zaciągnąłeś do bramy miasta. Leż, nie wstawaj, bo zemdlejesz albo zarzygasz łóżko. Coś ci powiem o tych dokumentach, które mieliście podrzucić. Musiałem przekupić zastępcę komendanta Straży, żeby się tego dowiedzieć. Wynikało z nich, że hrabia zdecydował się poprzeć Wysserynów w zamian za jedno miejsce w Radzie, należące do tej pory do przedstawicieli gildii, których zamierzano stamtąd w ogóle usunąć. Do tego miał dostać władzę nad Strażą Miejską i południowymi dokami. Altsin przerwał mu gestem. – Nie rozumiem, co to ma do rzeczy. – Pogłówkuj chwilę. Pocałunek Kleh. Hrabia jest przekonany, że Sanwes miał najpierw podrzucić mu kompromitujące dokumenty, a potem zamordować. Po śmierci tak ważnej osoby doszłoby do szczegółowego śledztwa wraz z przeszukaniem domostwa i ktoś by te dokumenty odnalazł. Wybuchłby skandal, o jakim nie słyszano od dawna. Ród Terleachów straciłby większość dotychczasowych zwolenników, a w konsekwencji mógłby stracić i miejsca w Radzie Miasta. Hrabia zaś byłby martwy, a martwi nie mogą się bronić. Dokumenty te skompromitowałyby również Wysserynów, a jedyną liczącą się siłą z czystymi rękami pozostaliby gur-Doresowie, i to wokół nich zgromadziliby się zarówno sojusznicy hrabiego, jak i przerażeni reprezentanci ludu. W najgorszym przypadku byłoby trzy plus cztery, choć pewnie stary Ferles urwałby i coś z głosów

należących do rodu Terleachów. Rozwiązanie doskonałe. Cetron przerwał na chwilę, wpatrując się w niego uważnie. – Teraz rozumiesz? Ponieważ intryga wydawała się w równym stopniu skierowana przeciw niemu, co i przeciw Wysserynom, wszystko wskazuje na robotę gur-Doresów. Więc z kim hrabia może teraz połączyć siły? Tylko z Wysserynami, których przedstawiciel, młody, bohaterski baron, z narażeniem własnego życia zabił bezwzględnego mordercę. Tylko że obaj wiemy, że Sanwes nie był zabójcą. A całe zdarzenie zbyt przypominało zasadzkę. Komuś bardzo zależało, żeby Sanwes nie miał najmniejszej szansy, by ujść z życiem. Tylko ty byłeś niespodzianką, ale ponieważ znaleziono ślady krwi na dachu, a bełt zatruto, wszyscy zdają się sądzić, że jesteś martwy. Twoje szczęście. Altsin wpatrywał się w niego bez słowa. – Wiem, kto to wszystko zaplanował. – Ja też. Młody, bohaterski baron Ewennet-sek-Gres. Zamiast przekupić hrabiego pieniędzmi i władzą, kupił go strachem i garścią złota, wydaną na młodego durnia, który dał się zabić. Młody złodziej przymknął powieki i jeszcze raz znalazł się na dachu starych koszar. Zobaczył, jak komnatę wypełnia światło, otwierają się drzwi, a Sanwes zamiera z dłonią wsuniętą za koszulę. Wyraźnie zobaczył uśmieszek triumfu na twarzy barona. – To on go wynajął. I to pewnie osobiście. – Pewnie tak, pewnie też dlatego kazał go tak zmasakrować swoim strażnikom, żeby nikt nie mógł rozpoznać ciała, bo była szansa, że ktoś widział ich razem. – Cetron napełnił sobie kubek. Altsin poczuł zapach wina. – Nalej mi też – poprosił. – Nie ma mowy, jeśli wypijesz choć trochę, zaśniesz i możesz już się nie obudzić. Przez najbliższe dwa dni będziesz dostawał tylko napar z ziół. Dużo naparu z ziół. Złodziej podniósł się wyżej na poduszkach. – Co zamierzasz z tym zrobić? – Nic. – Cetron opróżnił kubek jednym haustem, nalał sobie

ponownie i usiadł. – Nic nie mogę zrobić. – Nic? – Altsin starał się mówić cicho. – Sanwes był jednym z nas. Płacił ci za ochronę. – Płacił, a ja wypełniłem swoją część. Wysłałem ciebie, żebyś zabrał go z miasta. Żaden z was nie wypełnił mojego polecenia. – Ten skurwysyn wykorzystał go i zabił. – Pamiętasz, co kiedyś powiedziałeś? Jak masz więcej niż dwanaście lat i ktoś cię wyrucha, to znaczy, że sam nadstawiłeś tyłka. Jeśli Sanwes podjął się tego zadania, mimo iż zabawiał podstarzałe damulki w Wysokim Mieście i musiał wiedzieć, co się tam dzieje, to znaczy, że naprawdę był głupszy niż beczka zepsutych śledzi. – Jesteś nam... – Złodziej nie dokończył. – Milcz, gówniarzu! – Cetron walnął kubkiem o blat, aż wino chlusnęło na wszystkie strony. – Nic wam nie jestem winien! Sanwes miał wyjechać z miasta i koniec. Złamał mój rozkaz, bo nie wysłałem cię do niego z uprzejmą prośbą, tylko z rozkazem, i zginął. Gdyby jakimś cudem przeżył tę wyprawę, powinienem osobiście wydać go w ręce rzeźników. Dla przykładu. Zrozum wreszcie, że to, co się dzieje teraz w Wysokim Mieście, to nie jest zabawa. Władza w Ponkee-Laa zawsze opierała się na równowadze między trzema najpotężniejszymi stronnictwami a gildiami i cechami. Na czterech nogach, jak w dobrym krześle. Teraz to może zostać zniszczone. Liga Czapki od lat patrzyła z uwagą na Radę, ale teraz Gryghas zachowuje się, jakby to wszystko nic go już nie obchodziło. Jeśli jakieś stronnictwo zdobędzie zdecydowaną przewagę, może zagarnąć władzę dla siebie na dłużej. Może ją wyszarpać z rąk pozostałych i narzucić wszystkim takie prawa, jakie będzie miało ochotę. Teraz przewagę zdają się uzyskiwać Wysseryni, bo oprócz stronnictwa hrabiego Terleacha także pozostali przy życiu przedstawiciele Niskiego Miasta zdają się im sprzyjać. – Ale... – Milcz! I słuchaj! Teraz, gdy Meekhan wycofał się na wschód, Ponkee-Laa to najpotężniejsze z nadmorskich miast. Formalnie jest częścią księstwa Fiilandu, ale książę jest tu tak naprawdę

gościem, a nie władcą. Rządzi Rada. A Wysseryni mają sny o potędze. O stworzeniu unii nadmorskich portów, kontrolującej handel wzdłuż całego wybrzeża. O chwyceniu za gardło meekhańskich kupców, którzy zachowują się, jakby Imperium ciągle władało wybrzeżem. O stworzeniu nowego imperium, morskiej potęgi, kontrolującej zachodni kraniec kontynentu. Gadają o tym od lat i jeśli zdobędą przewagę w Radzie, mogą spróbować zrealizować te plany. A wiesz, od czego zaczną? Od wojny z Ar-Mittar. To nasi najwięksi konkurenci, ich port przyciąga niemal tyle samo statków co nasz, mają bliżej do kopalń i hut zachodniego Glehs, więc żelazo i broń są u nich tańsze, i powoli odbierają naszym kupcom rynki. Eeeech. – Zirytowany przywódca gildii machnął ręką. – Po co ja ci to mówię? To nie są sprawy na gówniarski łeb. Leż. Leż, mówię! I nie waż się zasnąć, bo nie będę więcej wydawał pieniędzy na uzdrowicieli. Cetron wstał. – Jak wypoczniesz, wynoś się stąd – rzucił, idąc w stronę drzwi. – I nie pokazuj mi się na oczy przez najbliższe dni. Ja spróbuję się dowiedzieć, ile tak naprawdę narobiliście szkód. Zatrzymał się w progu. – I oczywiście masz całkowity zakaz zbliżania się do Wysokiego Miasta, Alt. Żadnych szczeniackich honorowych zemst i innych głupot, sprawdzę. Sanwes sam był sobie winien, zapamiętaj. Wyszedł. Altsin nie trudził się z odpowiedzią, bo od dłuższego czasu było jasne, że Cetron nie tyle go do czegoś przekonuje, ile próbuje uspokoić własne obawy. Gwałtowne zmiany w Radzie zawsze zwiastowały kłopoty, a kłopoty to nie było coś, na czym zależałoby szefowi jakiejkolwiek gildii. Zwłaszcza kiedy jego dzielnica sąsiadowała z Wysokim Miastem. Lecz teraz najważniejsze było, że Sanwes nie żył. Przebity mieczem i zatłuczony na śmierć jak dzikie zwierzę. Od samego początku nie miał szans, jego los przypieczętował się już w chwili, gdy młody baron wypatrzył go i uznał, że będzie

doskonałym narzędziem do realizacji jego planów. Nie gra się z kimś w kości o cesarskie orgi przypadkowo, jeśli potem wyciągasz podrobione dokumenty i proponujesz inną spłatę zaciągniętego długu. Sanwes był głupcem, tak. Mimo wszystko. Zabili go jak psa. Altsin zacisnął zęby. —— • —— Nie zasnął przez następne dziesięć godzin, pił dużo gorzkawego wywaru i wypacał truciznę. Cetron dotrzymał słowa, gdy tylko przekonał się, że młody złodziej przeżyje, kazał mu się wynosić i nie pokazywać na oczy. Altsin powlókł się do kamienicy, gdzie wynajmował mały pokoik. Właścicielkę niewiele obchodziło, co robił i kim był, nie pytała o to żadnego ze swoich lokatorów, dopóki czynsz był płacony na czas. Bardzo mu to odpowiadało. Ledwo wszedł do pokoju, rzucił się na łóżko i zasnął. Spał długo, gdy zamykał oczy, słońce zbliżało się do zenitu, gdy je otworzył, właśnie wschodziło. Przebrał się w czyste rzeczy, zjadł potężne śniadanie, ignorując ostrzegawcze skurcze żołądka i zupełnie nie czując smaku kalmarów zapiekanych w cieście i małych wędzonych rybek. Potem siadł przed najbliższą winiarnią i zagapił się w niebo, mnąc w dłoniach małą sakiewkę. Opróżnił ją wcześniej, pięć cesarskich orgów to nie była suma, którą można przy sobie nosić na co dzień. W zasadzie mógł za nią pić wiele dni, topiąc pamięć o Sanwesie w winie, aż gniew i wściekłość zbledną. W zasadzie taki jest sens każdej stypy, nieprawdaż? Zbudować pomost między śmiercią kogoś bliskiego a resztą naszych dni, oswoić nieodwracalne, a potem o tym zapomnieć. Lecz wino, którego od rana wypił już dwie flaszki, nie miało smaku ani mocy. Pięć cesarskich to mogło być za mało. Obejrzał się przez ramię. Wysokie Miasto błyszczało w promieniach słońca marmurem, alabastrem i kolorowymi dachami. Jeszcze tam nie pójdzie. Przynajmniej nie bez sprawdzenia kilku rzeczy. —— • ——

Jawynder mieszkał w małej chatce, zbudowanej z tego, co woda wyrzuciła na brzeg jego wysepki. Wysepka tkwiła poza linią brzegową, dobre pół mili w głąb morza, jednak tak naprawdę ciągle znajdowała się pośrodku rzeki, bo Elharan wdzierała się w słone wody na odległość ponad dziesięciu mil, a czasem, po wiosennych roztopach, może i na dwadzieścia. Rzeka była prawdziwą potęgą, żywiła i poiła Ponkee-Laa, dostarczała towarów z głębi kontynentu i zabierała te, które przypłynęły morzem. Setki barek dzień w dzień sunęły w górę i w dół nurtu, przewożąc każdego roku bogactwo warte miliony orgów. Bez Elharan Ponkee-Laa byłoby co najwyżej małym portem wojennym albo przerośniętą wioską rybacką. A jasnowidz zamieszkał w miejscu, gdzie rzeka była najpotężniejsza. Altsin przywiązał łódkę do brzegu i wdrapał się kilkanaście stopni w górę. Wysepka była skalną ostrogą ze szczytem sięgającym dobrych trzydzieści stóp ponad poziom wody. Na górze znajdował się kawałek płaskiego, porośniętego ostrą trawą terenu i chatka. Z pociemniałych od wody desek, kawałków beczek, pali ze zniszczonego molo, fragmentów łodzi, barek i skrzyń, w których przewożono towary. Całość zadaszono płótnem żaglowym. Domostwo wyglądało tak, że Altsin zawsze miał ochotę otworzyć sakiewkę i wcisnąć Jawynderowi kilka monet w rękę. Potem jednak przypominał sobie, ile jasnowidz brał za swoje usługi. Mieszkanie w czymś takim było raczej fanaberią niż koniecznością. – Będziesz tak stał i gapił się, czy wejdziesz? Złodziej nawet nie drgnął. Jawynder zawsze to robił, pozwalał gościowi gapić się na swój szałas, by nagle huknąć mu coś nad uchem. Altsin wreszcie odwrócił się i zmierzył go wzrokiem. Workowate łachmany, siwe włosy, związane kawałkiem sznurka z sieci w niechlujny kucyk, opalona na ciemny brąz twarz z dwoma jasnymi plamami zamiast tęczówek. – Wymowne patrzenie na ślepca jest przejawem wyjątkowej głupoty albo niesamowitej uprzejmości, Altsin... – Zakryte

bielmem oczy zmrużyły się kpiąco. – Próbujesz dać mi do zrozumienia, że moja prosta zabawa cię nudzi, czy też chcesz, żebym się poczuł jak ktoś normalny? Altsin wzruszył ramionami. – A teraz wzruszasz ramionami i unosisz oczy w górę, prawda? – Właściwie w głosie Jawyndera nie było sarkazmu, tylko coś na kształt znudzenia. W pewien sposób to jeszcze bardziej irytowało, lecz Altsin zdążył już poznać większość sztuczek starca. – Wzruszam i unoszę – przyznał. – Mógłbym też zatańczyć, ale... – Ale mógłbyś zemdleć z wysiłku. Po tej truciźnie, którą czuję w twoim pocie, mało kto dałby radę tak szybko stanąć na nogi. Wynająłeś dobrego uzdrowiciela. – Nie ja. Gruby. – Cetron? Aha. Podziękuj mu przy najbliższej okazji. Najpewniej dzięki niemu nie dołączyłeś do zacnej kompanii ślepców i kalek. Co cię do mnie sprowadza? Tylko – uniósł sękaty paluch – bez głupich gadek, że jestem jasnowidzem i mam zgadnąć. – Sanwes nie żyje. – Słyszałem. Wieści szybko się rozchodzą. – Chcę się dowiedzieć czegoś o tym, kto go zabił. – To nie będzie łatwe. Masz jakąś rzecz należącą do tego człowieka? Altsin zabrzęczał sakiewką. – Złoto? – Jeśli chodziło o rozpoznawanie koloru kruszcu, Jawynder także nie potrzebował wzroku. – Ile? – Pięć cesarskich. Są twoje, jeśli będę zadowolony. Złodziej wytrząsł monety na dłoń i podał jasnowidzowi. Ten zacisnął pięść, otworzył i pieniędzy nie było. – Sakiewka – zażądał. Woreczek zmienił właściciela. Jawynder wskazał chatkę. – Wejdźmy do środka, tu jest za gorąco. Wnętrze było chłodne i zacienione, całkiem przyjemne, choć

jego wyposażenie należało określić jako więcej niż skromne. Sterta foczych futer, służąca za posłanie, i dziura w ziemi wypełniona popiołem. Przez szpary w ścianach wpadało dość światła, by nie trzeba było palić lampki. Usiedli wprost na klepisku. Jasnowidz przez chwilę obracał sakiewkę w ręku. Milczał. – Złoto – mruknął wreszcie. – Nie do wiary, co robi z ludźmi. Chcesz wiedzieć, kim jest ten Ewennet-sek-Gres? – Tak. – Bzdura, chłopcze. Tego mogłeś się dowiedzieć, posłuchawszy kilku plotek w mieście. Bo on stał się ostatnio ich bardzo popularnym tematem. Młody, przystojny, odważny. Wrogowie go nienawidzą i boją się, sojusznicy dziękują bogom, że jest po ich stronie. Świetny szermierz. Pokonał Daresa Baonrego, pierwszy miecz gur-Doresów. Poeta. Jego wykpiwające przeciwników limeryki zna już pół miasta. Kochanek. Kobiety opowiadają sobie legendy o jego wyczynach w alkowie. Bogacz. Wynajmuje mały pałacyk w Wysokim Mieście, siada do gry w kości tylko wtedy, gdy na blacie leży złoto. Ubiera się u najlepszych krawców, używa najlepszej broni. Bohater. Gołymi rękami zabił mordercę nasłanego na hrabiego Terleacha. Nie powiem ci o nim nic, czego nie dowiedziałbyś się przy dzbanie wina w pierwszej lepszej karczmie. – A ile w tym jest prawdy? – Wszystko w tym jest prawdą. Młody baron pojawił się kilka miesięcy temu i zaczął popierać Wysserynów, z którymi ponoć jest spokrewniony. Nikt tego nie udowodni, a raczej nikt nie udowodni, że jest inaczej, bo gdy Imperium wycofywało się na wschód, wiele archiwów zostało zabranych wraz z meekhańskimi urzędnikami albo zwyczajnie spłonęło. Wysseryni jednak uznają go za swojego, a to wystarczający dowód. Jest bogaty, wykształcony, mówi kilkoma językami, zna literaturę, poezję, taniec, szermierkę. Wypisz, wymaluj syn ze starego, szlacheckiego rodu, wychowywany od dziecka przez guwernerów, uczony walki przez fechmistrzów, wytresowany do zabawy w politykę. Dokładnie kogoś takiego Wysseryni szukali.

Zakryte mlecznym oparem źrenice błądziły po twarzy złodzieja. – Mów dalej. – Nic więcej ci nie powiem, Altsin, bo nic więcej nie widzę. Jasnowidzenie to nie czytanie w księdze, a Mały Kamień bywa kapryśnym aspektem. A poza tym ten twój baron jest też najpewniej biegły w magii. Nic nie mów. Stracę myśl. Wiem, że nigdy nie przyłapano go na czarach, na niczym więcej niż noszenie jakiegoś talizmanu przynoszącego szczęście w miłości i takich tam bzdurach. Ale – Jawynder potrząsnął atłasowym woreczkiem – ta sakiewka została zakupiona kilka dni temu i to najpewniej przez jego sługę, monety opuściły skarbiec tuż przed tym, jak znalazły się w posiadaniu Sanwesa. On starał się nie dotykać ani sakiewki, ani złota. Nikt, kto nie zna podstawowych zasad działania aspektów odpowiadających za jasnowidzenie, nie podjąłby takich... środków zabezpieczających. Sanwes miał zginąć i baron musiał się spodziewać, że ktoś zechce zatrudnić jasnowidza, by sprawdzić ciało włamywacza i mordercy, oraz wszystko, co mogłoby zostać przy nim znalezione, także i tę sakiewkę. Altsin pokiwał głową. – Jasnowidz sprawdzał to, co z niego zostało. Niejeden – stwierdził neutralnym tonem. – Oho. Ależ głosem to powiedziałeś. Jakby chodziło o kawałek mięsa. Daj spokój, chłopcze, wywrzeszcz to z siebie, bo cię wypali od środka. Nie? Twoja sprawa. Ci jasnowidze coś odkryli? – Tylko to, że Sanwes się włamał i miał podrzucić jakieś dokumenty... Reszta... podobno stwierdzili, że ciało było za bardzo zmasakrowane. – Widzisz? – Jawynder uśmiechnął się wąskimi wargami. – Każdy człowiek podda się Mocy, aspektowanej lub nie. Ale to działa i w drugą stronę. Mrówka, zanurzając nóżkę w oceanie, powoduje falę. Małą, bo małą, ale falę. Gdy ktoś umiera... aspekty wokół krzyczą. Im bardziej brutalnie jest mordowany, tym większe wprowadza zamieszanie. Dlatego czarodzieje władający aspektami ze Ścieżki Życia unikają świeżych pól bitewnych.

Założę się, o co chcesz, że baron kazał swoim ludziom tłuc go długo i dokładnie, żeby umierał w jak największym cierpieniu. Może miał i coś innego pod ręką, tak na wszelki wypadek? – Truciznę? Powodującą najpierw paraliż i ślepotę? – Tak. Trucizny wywołujące paraliż najczęściej sprawiają, że człowiek się dusi. Paskudna i bolesna śmierć. Mówiłem, ten baron wie o czarach więcej niż przeciętny szlachcic. Zabezpieczył się. Przez chwilę Jawynder wyglądał, jakby nad czymś intensywnie myślał. – Nie rób tego – stwierdził wreszcie. – Czego? – Nie szukaj zemsty. To nie bijatyka w karczmie, po której mógłbyś poderżnąć komuś gardło. To zabawy możnych. Oni patrzą na świat inaczej. Nie widzą ludzi, tylko tłum. Masę. A gdy w tłumie ktoś ginie, jest to do zaakceptowania. Większość z nich wychowała się w otoczeniu ludzi, których nazwisk nie znali. Służby, stajennych, kucharzy, strażników. Mówią im po imieniu, jak mówi się do psów czy kotów. Dla szlachcica jeden służący nie różni się od drugiego, jest elementem wyposażenia domu. Tutaj nawet rezydencje sprzedaje się z pokojówkami i kucharzami. Rozumiesz? Nie jesteś dla nich przeciwnikiem, tylko... – zastanawiał się chwilę – szkodnikiem. Oni cię nie zabiją, tylko usuną, a po wszystkim nie poświęcą temu choćby jednej myśli. Nawet Cetron dłużej się zastanawia, nim każe kogoś utopić. Przez ten port przepływa bogactwo wszystkich miast i wsi znad całej Elharan. Bogactwo niesłychane. A ono generuje niesłychaną arogancję. To nie dla ciebie. Altsin bez słowa wpatrywał się w jasnowidza. – On go wykorzystał – wycedził wreszcie. – Oszukał w kościach, żeby użyć w pułapce na hrabiego. Zrobił to, jak słusznie zauważyłeś, traktując Sanwesa niczym szkodnika. Jak śmieć. Jeśli nie odpowiem, to będzie tak, jakbym przyznał temu baronowi rację. Jakbym stwierdził, że można ludzi traktować w ten sposób, gdy ma się pozycję i pieniądze. Jawynder pokręcił głową.

– Chodzi ci o Sanwesa czy o siebie? – A jeśli powiem, że o mnie, to stracę coś w twoich oczach? Wybacz, nie chciałem, żeby to zabrzmiało jak kpina. Sanwes sam się w to wplątał i to jego wybór. Ja... nigdy nie podjąłbym się takiego zadania, śmierdziałoby mi na milę. Tu... chodzi o mnie. Jeśli nie odpowiem, to widząc przejeżdżający ulicą powóz jakiegoś szlachetki, już zawsze będę spuszczał wzrok. Rozumiesz? Będę bał się spojrzeć w oczy każdemu lebiedze w atłasach. Bo pozwoliłem, żeby zabójstwo kamrata uszło im płazem. Rozumiesz? Jak raz pozwolisz sobie zgiąć kark, już nigdy go nie podniesiesz. Mimo że oczy Jawyndera zakrywało bielmo, Altsin dałby głowę, że ten widzi go doskonale. Przynajmniej takie sprawiał wrażenie, gdy błądził wzrokiem po twarzy złodzieja. – Jest w tobie – zawahał się – morze gniewu. Za dzieciństwo na ulicach, głód i strach. I jesteś bystry. Dużo bystrzejszy, niż wyglądasz. Skąd wiesz, że oszukiwał w kości? – Bo nie zaproponowałby takiej roboty pierwszemu lepszemu. Musiał wiedzieć, że Sanwes jest... był złodziejem. Więc zagrał z nim w kości, podpuścił, a gdy dług urósł, dał paczkę i wskazał adres. I ustalił termin, kiedy na pewno on sam będzie u hrabiego. Hrabia Terleach to nie byle chłystek. Spotkanie z nim, zwłaszcza późną nocą, ustala się wiele dni naprzód. Więc baron planował to z dużym wyprzedzeniem, spotkanie, włamanie, zabójstwo. I gdy zaproponował Sanwesowi grę, musiał być pewien, że wygra, bo inaczej cały plan byłby na nic. A więc oszukiwał, nie ma innego wyjaśnienia. Jawynder pokiwał głową, uśmiechnął się. – Dobrze. Bardzo dobrze. I co jeszcze? – To będzie kosztować. -О?! Ile? – Pięć cesarskich. – Złodziej wyciągnął rękę. Jawynder zarechotał. – Dobrze, już zarabiam na swoje pieniądze. – Zacisnął sakiewkę w obu dłoniach, zamknął oczy. – On jest arogancki. Pewny siebie aż do przesady. Nigdy nie przegrał i nigdy nie

został zmuszony do rezygnacji z planów. Zawsze osiągał to, co zamierzył, a planuje z dużym wyprzedzeniem. Altsin żachnął się, poirytowany. – Tracę cierpliwość. Powiedz mi coś, czego nie wiem. Czego sam bym się nigdy nie domyślił. Albo oddawaj pieniądze... Wydawało się, że jasnowidz zapadł się w sobie, brązową twarz pokryły zmarszczki. Zamknął oczy, na dłuższą chwilę przestał oddychać. Złodziej czekał. Widział już kilka razy, jak Jawynder czerpie ze swojego aspektu. Zaswędziało go między łopatkami, ale łagodnie, jakby na moment przysiadł tam tylko komar. Pierś gospodarza poruszyła się wreszcie. – Powiem ci tyle – wymamrotał, ledwo otwierając usta – że twój baron jest dopiero w połowie drogi, może nawet mniej. Zdobycie przychylności hrabiego Terleacha to dla niego tylko krok w kierunku celu. I jeśli nie zmieni zamiarów, to Wysokie Miasto spłynie w najbliższych dniach krwią. Ewennet-sek-Gres widzi siebie jako władcę Ponkee-Laa, a nie miecz w ręku Wysserynów. Ma plany ukryte w planach i zakryte innymi planami. Na dodatek uważa się za najlepszego gracza, jaki pojawił się tu od wieków. I uwielbia tę grę. Grę możnych o władzę i pieniądze. Ale, jeśli dobrze odczytałem, mimo wszystko zależało mu na tej sakiewce. Chciał ją odzyskać, bo jakkolwiek szansa jest nikła, to ktoś naprawdę utalentowany, wielki mag władający jednym z aspektów odpowiadających za widzenie przeszłości, mógłby go powiązać z Sanwesem. – Jawynder otworzył powieki. – Tyle widzę. Czy zasłużyłem na złoto? Altsin skinął głową. – Tak. Czyli idąc do Klaweli, wpadnę w sam środek rojowiska węży? – Nie. Wpadniesz do młyna, mielącego kości na proszek. Z rojowiskiem węży miałbyś jakieś szanse. Złodziej uśmiechnął się. – Sakiewka. – Wyciągnął rękę. – Dziękuję. Nie wydaj wszystkiego naraz. —— • ——

Bez najmniejszego problemu przekroczył furtkę w murze Klaweli. Wystarczy odpowiedni ubiór, a przestają patrzeć ci w twarz, pomyślał, patrząc na reakcję strażnika, który zginał się właśnie po rzuconą mimochodem monetę. Altsin pół nocy obserwował ruch przy wejściu. Ten mur nie był częścią fortyfikacji, furtkę otwierano o każdej porze dnia i nocy, a drobny upominek dla pilnującego jej człowieka skutecznie gasił w zarodku wszystkie pytania. Ktoś, kto nosił się jak młody szlachcic, mógł przekraczać ją, kiedy chciał. Szedł niedbale, środkiem chodnika, odpowiedział na ukłon jakiegoś mężczyzny lekkim uniesieniem dłoni. Mimochodem zarejestrował szary strój tamtego. Pewnie służący. Altsin w jedwabiu i atłasach, z kordem w zdobionej srebrem pochwie przy boku, musiał być dla niego jeszcze jednym szlacheckim synalkiem, wracającym z nocnej eskapady z portu, albo jakimś baronetem zza miasta, szukającym w Ponkee-Laa bogatego protektora. Ostatnimi czasy zaroiło się na ulicach od takich właśnie gołowąsów, a złodziej dopiero teraz zaczął kojarzyć to z walką trzech stronnictw o władzę w Radzie. Dla młodych, ambitnych szlachciców nadarzała się świetna okazja do wybicia się, wyrwania z podupadającego rodzinnego majątku, zdobycia pieniędzy i znaczenia. Klawela została pomyślana jako dzielnica możnych już w chwili, gdy imperialni architekci nakreślili pierwsze szkice projektów nowej dzielnicy. Żadnych wielopiętrowych kamienic, żadnych wąskich uliczek, żadnych sklepików i straganów. Za to szerokie, proste ulice i okazałe, przypominające miniaturowe pałacyki rezydencje, każda koniecznie otoczona pięknym ogrodem i oddzielona od sąsiadów murkiem. Niezbyt wysokim, niekiedy wręcz symbolicznym, w końcu wszyscy muszą widzieć bogactwo i splendor. Główną ulicę ocieniały rzędy identycznie przyciętych drzew, a jakiś człowiek zamiatał właśnie w skupieniu opadłe liście. Tu wszystko musiało być czyste i schludne. Nawet bruk. Altsin rzadko bywał w Wysokim Mieście. Prawda wyglądała tak, że nie było to zbyt dobre miejsce na kradzież. Niewiele

żywej gotówki, mnóstwo strażników i służby oraz cała masa nieprzyjemnych niespodzianek dla nieproszonych gości. Żyjąc w ciągłym strachu, zanurzeni w paranoicznym wirze wzajemnych podejrzeń i walki o władzę, mieszkańcy dzielnicy bogaczy nie szczędzili złota na pułapki, alarmy i zabezpieczenia. Począwszy od psów, a skończywszy na demonach uwalnianych zaklęciem. Przy czym, wbrew powszechnemu przekonaniu, pod każdą rezydencją nie znajdował się skarbczyk wypełniony złotem i klejnotami. Możni trzymali większość majątku w tym, co trudno wynieść w worku – ziemi, budynkach, kosztownych meblach i dywanach, udziałach w stoczniach, magazynach i statkach. Altsin podejrzewał, że niektórzy z nich od lat nie widzieli na oczy większej ilości gotówki, obracając swoim bogactwem na papierze. Znacznie więcej brzęczących monet było w porcie i niższych dzielnicach, więc większość złodziejskich gildii i sama Liga Czapki tam właśnie koncentrowały działalność. Rezydencja baronowej Lewender wyróżniała się murkiem z bladoróżowego marmuru i ogrodem pełnym różowych kwiatów. Altsin nawet nie próbował ich rozpoznawać. Wszedł na wąską, wyłożoną białymi kamieniami ścieżkę i skierował się wprost do drzwi. Nikt go nie zatrzymywał, jakby kręcący się pośród kwiatów ogrodnik i strażnik, który mignął mu gdzieś z boku, milcząco założyli, że skoro wchodzi jak do siebie, ma do tego prawo. Złodziej podszedł do drzwi i uniósł rękę, żeby zapukać. – Pani czeka, proszę wejść. Zamarł na mgnienie oka, ale służąca, ubrana w sukienkę z monogramem baronowej, dygnęła właśnie przed nim. Przełknął przygotowane kłamstewka i uśmiechnął się do dziewczyny. – W jakim jest humorze? Nie zmieniła wyrazu twarzy, nie odpowiedziała porozumiewawczym uśmieszkiem ani nie mrugnęła wymownie. Pełny profesjonalizm pokojówki wywodzącej się z rodziny służącej tu od kilku pokoleń. – Proszę za mną. Poprowadziła go krótkim holem. Altsin dyskretnie rozglądał

się. Biel, róż, pastelowy błękit, jedno lustro. Żadnych złoceń, ciężkich świeczników, kryształowych kandelabrów. Ostatnio z Imperium dotarła moda na minimalizm i dyskrecję. Chwal się bogactwem, ale tak, żeby tylko wtajemniczeni mogli je ujrzeć. Więc lustro na ścianie wisiało tylko jedno, w prostej ramie, za to o rozmiarach małego gobelinu. Cztery stopy wysokości, dziesięć długości, kryształowa płaszczyzna bez najmniejszej skazy. Musiało kosztować tyle, ile roczny dochód ze sporej galery. Zatrzymał się przed nim na chwilę, sprawdzając przebranie. Jedwabna, błękitna koszula, atłasowa kamizelka wyszywana srebrną i złotą nicią, atłasowa peleryna, pas nabijany srebrem i cyrkonami. Zainwestował w ten strój sporo oszczędności, zwracając uwagę na każdy szczegół. Łącznie z tym, że na kołnierzu i mankietach nie wyszyto monogramu. To też był nowy styl, szlachcic nienoszący publicznie monogramu oznajmiał, że jest mieczem do wynajęcia, szuka protektora i ofiaruje swoją lojalność temu, kto lepiej zapłaci. Najwidoczniej nie kłóciło się to z powszechnie głoszonymi hasłami o dumie i honorze. Służąca czekała cierpliwie, aż skończy się przeglądać, po czym bez słowa, szeleszcząc suknią, poprowadziła go do skromnie urządzonego pokoiku. Gołe ściany, niewielkie biurko z jednym tylko fotelem, mała szafka zawalona papierami, drzwi do sąsiedniego pomieszczenia i pojedyncze okno wychodzące na ogród. Wszystko, łącznie z meblami, w kolorach bieli i różu. Altsin nie znał aktualnej mody wystarczająco, żeby stwierdzić, czy to obowiązująca we wszystkich domach arystokracji kolorystyka, czy też osobiste upodobanie baronowej. Podobno ludzie lubiący jasne kolory są radośni i szczęśliwi. – Proszę czekać, pani zaraz przyjdzie. – Służąca dygnęła raz jeszcze i został sam. Podszedł do okna. Ogród wyglądał wspaniale, a co najważniejsze, wysokie krzewy skutecznie zasłaniały najbliższe budynki. Ten pokoik zapewniał spokój i nadawał się idealnie do załatwiania interesów, o których nikt nie powinien wiedzieć. – Widok jest ładniejszy, gdy krzewy kwitną – usłyszał zza

pleców. – Na różowo? – Oczywiście. Czy on kazał mnie dodatkowo obrażać? Stanie tyłem do gospodyni nawet wśród podmiejskiej szlachty powinno uchodzić za nietakt. Chyba że na prowincji obyczaje całkiem już podupadły. Odwrócił się i ukłonił. Lekko, ale wyraźnie. Plan, który sobie ułożył – przedstawić się jako przybysz z odległej części księstwa, szukający zaginionego krewnego – musiał ulec zmianie. Baronowa wyraźnie pomyliła go z kimś, kogo zamierzała przyjąć dyskretnie i... sądząc po pobrzmiewającym w głosie gniewie, kogo uważała za wyjątkowo niemiłego gościa. Była niska, raczej pulchna, rudawa. Na spotkanie założyła zwykłą, prostą suknię, ozdobioną jedynie delikatnym haftem przy mankietach i kołnierzu. Suknia miała, zgodnie z najnowszą modą, spory dekolt, więc Altsin mógł od razu stwierdzić, dlaczego Sanwes nazywał ją Biedronką. Piegi miała wszędzie i nie robiła nic, żeby je zamaskować. Przez mgnienie oka zastanawiał się, czy to jakaś forma obelgi, byle jaki strój, brak makijażu, włosy ledwo co spięte. I oczy, w których kipiała pogarda i absolutna, powstrzymywana całą siłą woli wściekłość. Gdyby mogła, najpewniej kazałaby go po prostu obić i wyrzucić za drzwi. – Jakiekolwiek obyczaje człowiek przyniesie z prowincji – zaczął, nie spuszczając z niej wzroku – muszą ustąpić tym naukom, które pobiera się w wielkim świecie. Przez kilka uderzeń serca patrzyła mu prosto w oczy. – Tak – rzuciła cicho. – Oczywiście. Mieć pretensje do posłańca, to jak żalić się na wiatr, że wieje, albo deszcz, że pada. Przechyliła głowę na lewą stronę, wdzięcznym, dziewczęcym ruchem odgarnęła włosy za ucho. – Prawie mogę sobie to wyobrazić: młody, szlachetny i głupi wyrostek, wysłany do Ponkee-Laa, bo w rodzinnym majątku ledwo wystarcza na chleb. Trzeci albo piąty syn, bez szans na odziedziczenie kawałka ziemi, szukający znajomych albo krewnych, którzy polecą go komuś z Wysokiego Miasta. I

próbujący trzymać się zasad, postępować honorowo i uczciwie. Gdyby wciąż władał tu Meekhan, pewnie trafiłby do armii albo został wysokim urzędnikiem, ale teraz te drogi są zamknięte. Więc trzeba znaleźć protektora. Pochylić kark, pocałować upierścienioną dłoń jakiegoś nuworysza, co to kupił sobie tytuł ledwo pokolenie temu, dorabiając się na handlu foczym sadłem czy innym paskudztwem. Stara szlachta parszywieje, a nowi władcy miasta mają mnóstwo uciechy, widząc synów znakomitych rodów wycierających krzesła w przedsionkach. Usiadła przy biurku, wzięła do ręki plik kartek i zaczęła się wachlować. – Nie jest ci ciężko? Kłaniać się dorobkiewiczom? Ukrywać własne nazwisko? Nachodzić samotne kobiety, by je podle szantażować? – Uśmiechnęła się, a w tym uśmiechu był sztylet. – Prawdę powiedziawszy, gdybym miała wybierać między takim pozbawionym zasad karierowiczem a ulicznym rzezimieszkiem, wybrałabym złodzieja. Są uczciwsi i mają więcej honoru. Ponownie spojrzał jej prosto w oczy. – Ale przecież tak właśnie zrobiłaś – przerwał na uderzenie serca – pani. Papiery wypadły jej z rąk, uśmiech znikł. Piegi uwydatniły się na pokrytej śmiertelną bladością skórze. – Skąd...? – wyszeptała. – Nie... nieważne... Hrabia ma dość ludzi i środków. Czego więc chce teraz? Nie, nie mów, sama zgadnę. Mam dla niego szpiegować? Przyjąć propozycję Glawerii-gur-Dores i poprzeć stronnictwo jej męża? Do tej pory nie mieszałam się do polityki, ale może już najwyższy czas? Wstała gwałtownie i ruszyła w stronę okna. – Ale całe Wysokie Miasto żyje sojuszem między stronnictwem hrabiego a Wysserynami, ludzie mówią o wielkich zmianach – kontynuowała, stając plecami do niego i wpatrując się w ogród. – Cechy i gildie z Niskiego Miasta ślą petycje i skargi, domagając się zaprzysiężenia do Rady swoich ludzi, lecz na zaprzysiężenie musi wyrazić zgodę większość. A teraz jest sześć do pięciu, hrabia i jego nowi sojusznicy skutecznie blokują odpowiednią uchwałę. I wszyscy spodziewają

się, że wykorzystają sytuację do zaprowadzenia własnych porządków. Zgodnie z prawem... Zerknęła na niego, jakby sprawdzając, czy słucha, i wróciła do kontemplowania widoku za oknem. – Wszyscy wiedzą, że hrabia Terleach i baron Arolh Wysseryn musieli zdemontować drzwi do swoich rezydencji, bo i tak się nie zamykały. Tylu klientów, petentów i nagle odnalezionych przyjaciół nie mieli od lat. Ci, którzy jak ja trzymali się z daleka od polityki, tacy, co niczym chorągiewki na wietrze popierali raz to, raz inne stronnictwo, a nawet niektórzy zwolennicy gurDoresów, nagle stwierdzili, że chcą... nie, że muszą popłynąć tym samym statkiem, co nasi nowi władcy. Choć, jeśli mnie pamięć nie myli, dziad barona był zwykłym piratem, który za zrabowane złoto kupił na starość tytuł. Ot, ludzkie losy. Aleja nie o tym miałam mówić. Zadaję sobie pytanie – zawahała się, zerkając na niego teatralnie – czy to nie będzie dziwne, jeśli teraz popłynę pod prąd? Jak zareaguje stronnictwo gur-Doresów, gdy zaoferuję im przyjaźń i poparcie w chwili, gdy wszyscy, nawet najnędzniejsze kanalie, łaszą się u stóp hrabiego Terleacha i Wysserynów? Hm? Baronowa odwróciła się od okna i spojrzała na niego wprost, znów przekrzywiając głowę i uśmiechając się dziewczęco. Przyłapał się na tym, że próbuje oszacować jej wiek. Wyglądała na dwadzieścia pięć, dwadzieścia sześć lat. Z tego, co wiedział, miała trzydzieści pięć. Stać ją było na najlepsze usługi odmładzające, nawet magiczne, ale oczy nie kłamały. Były dużo starsze niż twarz. Gdzieś pod czaszką rozległ mu się cichy, upominający głosik. Pamiętaj, że rozmawiasz z kobietą, która mogłaby być twoją matką. Wykrzywił się. – Miałem się poczuć obrażony tą kanalią, pani? Powinienem zacząć się czerwienić, jąkać i przepraszać? A może mam wyjść z twojego domu, trzaskając drzwiami? Za dużo czasu spędziłem w Ponkee-Laa... Przerwała mu machnięciem ręki.

– Teraz słyszę. Nawet akcent masz nie taki. Nie z Wysokiego Miasta. – Zmrużyła nagle oczy, przycisnęła dłonie do piersi. – Mówią, że hrabia zatrudnia zabójców z Ligi Czapki, morderców, którzy... Pobladła nagle, zachwiała się i oparła o biurko. Mimowolnie zrobił krok do przodu, wyciągając rękę, a jej pozorowany upadek zamienił się w atak. Błysnęła wydobytym zza gorsetu sztyletem, ledwo się uchylił, kopnęła mocno, chybiając o włos, i momentalnie, jednym ruchem, uderzyła rozcapierzoną dłonią w oczy. Złapał ją w ostatniej chwili, szarpnął z całej siły, wybijając z rytmu, podciął. Powinna się przewrócić, ale odbiła się tylko od biurka i cięła sztyletem, poziomo, trzymając broń w chwycie odwrotnym. Zrobił unik, nagle przerzuciła broń do drugiej ręki i zadała pchnięcie, które zawstydziłoby większość portowych nożowników. Odskoczył, sięgając do pochwy na przedramieniu po własny sztylet. Spojrzał jej w oczy i po raz kolejny usłyszał w głowie cichy głosik. Uważaj. Nie wiedział, co było bardziej niepokojące, wprawa, z jaką trzymała broń, czy zimny spokój w jej wzroku. Nie bała się. Wiedziała, jak posługiwać się sztyletem, a na dodatek najwyraźniej oceniła jego umiejętności na zbyt mizerne, żeby mógł jej zagrozić. Gdyby było inaczej, już dawno wzywałaby na całe gardło pomocy. Cofnął się jeszcze dwa kroki, podwinął bufiasty rękaw i schował broń. – On nigdy nie mówił, że uczysz się posługiwać nożem, Biedronko – powiedział spokojnie. Zamrugała, zaskoczona i po raz pierwszy wyraźnie zmieszana. – Co powiedziałeś? – Wybacz, pani, jeśli to zbyt osobiste przezwisko. – Skłonił się, tym razem niżej niż poprzednio. – Przyjaciel zdradził mi je przez nieuwagę. Nie sądziłem, że będę zmuszony je wykorzystać. Lodowate opanowanie znikało z jej oczu. Jeszcze mu nie ufała, ale najwyraźniej postanowiła, że dowie się więcej, zanim

zdecyduje, co z nim zrobić. – Myślałam, że Robaczek miał krótszy język... – Obserwowała jego reakcję. – A ja myślałem, że nazywałaś go Żuczkiem. Choć, na wszystkich bogów, nie wiem dlaczego. Powoli opuściła rękę ze sztyletem. – Kim jesteś? – Znałem Sanwesa. Od wielu lat. Widziałem, jak umierał. Schowała sztylet za gorset, usiadła za biurkiem. – Zostań tam, gdzie jesteś – rzuciła. – Jeśli zrobisz krok w moją stronę, wezwę strażników. – Strażników, pani? Sama sobie poradzisz. – To tylko Motyli Taniec. Ojciec pilnował, żebym go opanowała. Nauka walki nożem, lusterkiem, świecznikiem, szpilą do włosów – wydęła wargi w udawanym lekceważeniu. – Zawsze powtarzał, że gdy zawiodą strażnicy i pułapki, zostajesz ty i to, co masz pod ręką. Tylko stara arystokracja kultywuje jeszcze tę sztukę. Nuworysze napawają się machaniem mieczem... Jak masz na imię? A może lepiej, jak się do ciebie zwracać? – Altsin Awendeh. – Popularne imię i nazwisko, często spotykane także wśród prowincjonalnej szlachty. Ród Awendehów ma ziemie na północ od miasta, inna jego gałąź na wschodzie, jakaś odnoga podobno wywędrowała do Imperium razem z wycofującą się armią. Jesteś z nimi spokrewniony? – Nic mi o tym nie wiadomo. Czy to ważne? – Nie... właściwie nie. Czego ode mnie oczekujesz? – Właściwie... niczego, pani. Chciałem się przekonać, kim jest kobieta, która tak dużo znaczyła dla Sanwesa. Zamknęła oczy, zamarła. – Dużo? Jesteś pewien? – Wiesz, kim był? Bawidamkiem, kochasiem za pieniądze. Zazwyczaj obdarzał... uwagą dwie lub trzy damy jednocześnie, a zapewniam cię, że potrafił to robić tak, że każda z nich była pewna jego wierności.

– Zazwyczaj? Zadała to pytanie szeptem, z wciąż zamkniętymi powiekami. – Tak. Gdy cię poznał, zmienił się. Byłaś tylko ty. I nie chciał, żebyś to ty spłaciła jego dług. Zastanawiałem się dlaczego. Nigdy nie miał oporów przed tym, żeby jego... – Altsin przez chwilę szukał odpowiedniego słowa. – ...jego... – Kochanki? – Tak, kochanki, zwracały pieniądze, które przegrał. Traktował to jak coś naturalnego. Ale w tym przypadku zrezygnował z proszenia cię o pieniądze. – Może poprosił, ale odmówiłam, bo suma była za duża? – Nie poprosił, bo było mu wstyd. A wstydzić się można tylko przed kimś, na kim nam zależy. Otworzyła oczy, zawilgłe i smutne. – Spłaciłabym jego dług bez względu na cenę. Powinien mi powiedzieć... Nie... nie zatłuczono by go jak zwierzęcia. – Być może – przyznał obojętnie chłopak. – Choć mam wrażenie, że baron zbyt dobrze to zaplanował, żeby cokolwiek można było zmienić. – Ewennet – syknęła baronowa i przez chwilę Altsin widział ją znów taką jak przed chwilą, kiedy stała ze sztyletem w ręku: zimną, skupioną i niebezpieczną. – Tak. Ewennet-sek-Gres. Sądzę, że to on za tym stoi. – Dobrze sądzisz. – Skinęła głową, wciąż z ogniem na dnie oczu. – Kręcił się wokół Sanwesa od miesiąca. Teraz widzę, że na niego polował, zastawiał pułapki, kusił. Był... bardzo przyjacielski. Altsin opuścił wzrok i zaczął się bawić falbanką mankietu. – Poznałaś ich ze sobą? – zapytał obojętnym tonem. Miękkie, bolesne westchnienie sprawiło, że podniósł spojrzenie z powrotem na baronową. – Tak. Poznałam ich ze sobą. Ale musisz zrozumieć – dodała szybko – że prowadzę dom otwarty. Nie jestem związana z żadnym ze stronnictw w Radzie, nikogo nie popieram i przeciw nikomu nie występuję. Mam udziały w kilku flotach, magazynach, warsztatach szkutniczych, mam kilka winnic poza

miastem, które rok w rok przynoszą niezły zysk, a niezależność finansowa pozwala mi nie wiązać się z żadną ze stron w tej niekończącej się wojence o władzę nad miastem. Jestem neutralna i wszyscy to doceniają. W moim domu spotykają się ludzie, którzy nie kłaniają się sobie na ulicach, nie pozwalają na kontakty swoim żonom, dzieciom, a nawet służbie. Ale gdy dostaną zaproszenie od baronowej Lewender, przyjmą je bez wahania, bo wszyscy wiedzą, że podaję najlepsze wina, mam najlepszych muzyków i noszę się zgodnie z najnowszą modą. To u mnie ich żony podpatrują kroje sukien, które założą na następny bal, i styl, w jakim każą przemeblować swoje rezydencje. Mówiła cicho, szybko i trochę nieskładnie, a jej dłonie mięły jakieś dokumenty rozrzucone po blacie. – Nie myśl, że jestem głupia i nie wiem, o co właściwie tu chodzi. Mój dom jest potrzebny, bo ludzie mogą się tu spotkać na neutralnym gruncie. Czasem dostaję prośby od jakiegoś stronnictwa, żeby koniecznie zaprosić tego lub owego arystokratę czy kupca, i już wiem, że powinnam panom udostępnić na jakiś czas odosobnioną komnatę. Niejedną nieoficjalną umowę zawarto właśnie u mnie, nieraz zakończono wojnę albo wypowiedziano nową. – Baronowa uśmiechnęła się smutno. – To cena za neutralność. Pozwalają mi na nią, bo jestem potrzebna. Inaczej musieliby spotykać się o północy w portowych zaułkach. – Uśmiech znikł, zastąpiony gniewnym grymasem. – A teraz hrabia najwyraźniej chce mi ją odebrać. – Jak? – W ostatnim liście zasugerował, że chce, abym – jak to ładnie ujął – bardziej zaangażowała się w życie miasta. Napisał, że przyśle mi posłańca, który wszystko wyjaśni. Kazałam więc służbie wpuścić każdego szlachetkę bez monogramu na rękawach, który pojawi się w najbliższych dniach. Nie sądzę bowiem, by hrabia przysłał kogoś oficjalnie. Altsin pokiwał głową. – Rozumiem, pani, ale nie o to pytałem. Jak może cię zmusić do posłuszeństwa?

Zamrugała, wyraźnie zdziwiona. – Nie słyszałeś? Nie ustalono, kim był człowiek, którego zabił Ewennet. Nawet jasnowidze nie dali rady odkryć jego tożsamości i na szczęście, jak dotąd nikt nie wiąże niedoszłego zamachowca ze mną. – Poza hrabią? – domyślił się. – Tak. Sądzę, że hrabia jakoś się o nas dowiedział. A jeśli ogłosi teraz, że to mój kochanek chciał go zabić... Będę skończona. Moja neutralność, moja wolność znikną. Może, jeśli będę miała szczęście, ominie mnie stryczek. – Hrabia nie musiał się specjalnie trudzić z domysłami. Założę się, że to nasz młody baron mu o tym powiedział. – Nie przyjmuję zakładu – rzuciła i zaraz uśmiechnęła się zakłopotana. – Wybacz kiepski żarcik. Nie wiem, co mam zrobić. Lada chwila Terleach przyśle tu kogoś i będzie próbował nagiąć mnie do swojej woli, zamienić w służącą. Nie mam jak wytrącić mu broni z ręki. Złodziej pokiwał głową, zmrużył oczy. Myślał. – Gdy wchodziłem do Klaweli, strażnik wpuścił nie mnie, lecz ubiór. Patrzył tylko na jedwab i atłas... Założę się, że gdyby kazano mu opisać moją twarz, podałby co najwyżej kolor włosów... Nie... nie przerywaj, pani. Sanwes odwiedzał cię co kilka dni, czasem rzadziej, prawda? Altsin uniósł wzrok, napotykając przeraźliwie skupione spojrzenie. Mimo wszystko była córką Wysokiego Miasta. Znała intrygi i podstępy od chwili, gdy przecięto jej pępowinę. – Tak. – Przeważnie wieczorami? – Tak. Nie zarumieniła się, choć troszeczkę na to liczył. – Twoja służba jest lojalna? Za to teraz jej policzki pokrył blady róż. – Niektórzy pracują dla mojej rodziny od pięciu pokoleń, wszystkich znam z imienia i nazwiska – odpowiedziała powoli, takim tonem, jakby właśnie podważył harmonię otaczającego jej posiadłość ogrodu.

Altsin myślał. – Jeśliby... – zaczął powoli, goniąc uciekającą myśl. – Jeśliby pojawił się w twoim towarzystwie jakiś długowłosy blondyn w jedwabiach, którego nazywałabyś Sanwesem... Choćby tylko raz, albo lepiej, gdyby zauważono, jak jedziesz z nim powozem, z daleka, ale tak, by nie było wątpliwości, że to... – Nadal on? – podjęła. – I co potem? – Zrobisz mu wściekłą awanturę, tak, by widzieli to świadkowie, i odprawisz. Ten nowy Sanwes to nie może być nikt z Ponkee-Laa, bo hrabia mógłby próbować go odnaleźć, ale mówiłaś, że masz winnice i posiadłości. Znajdź kogoś, kto jest do niego podobny, niech tu przyjedzie tylko na jeden dzień i zniknie. Znasz kogoś takiego? Lojalnego i potrafiącego milczeć? Przymknęła oczy, między brwiami pojawiła się urocza zmarszczka. – Znam – przytaknęła po chwili. – Ale miną co najmniej trzy dni, zanim dotrze do Ponkee-Laa. – To nic. Bądź kapryśna. Gdy Terleach przyśle posłańca, odeślij go pod byle pretekstem. Na razie nie wykonał żadnego ruchu, którego powinnaś się obawiać. Zachowuj się, jakby Sanwes żył, a cała sprawa cię nie dotyczyła. – Ale on wie, że to Sanwes próbował podrzucić mu dokumenty. Ewennet-sek-Gres mu powiedział. – Nie sądzę. – Złodziej wreszcie złapał uciekającą myśl. – Baron nie może otwarcie powiedzieć, że go znał. Hrabia nie jest głupcem, zacząłby coś podejrzewać. Sek-Gres co najwyżej wspomniał, że twarz zamachowca wydała mu się znajoma albo że widział kogoś takiego wychodzącego z twojej rezydencji. Nie przyznał się, że spotykał się z Sanwesem i grał z nim w kości. Jeśli będziesz zachowywać się, jakby cała sprawa cię nie dotyczyła... Milczała, przypatrując mu się uważnie. Nie była już przerażoną i zdesperowaną kobietą, która wzięła go za mordercę i szantażystę. Miał przed sobą arystokratkę z Wysokiego Miasta. – Dlaczego? – rzuciła wreszcie. – Dlaczego to robisz? Zaryzykowałeś więcej, niż sądzisz. Gdyby nie szantaż hrabiego,

najpewniej w ogóle nie wszedłbyś do mojego domu, a gdyby ci się to mimo wszystko udało, to jako intruza z Niskiego Miasta wydałabym cię w ręce strażników. Naprawdę masz akcent kogoś, kto wychował się w porcie. Sanwes opowiadał mi, że potrzebował roku, żeby go zgubić, choć czasem wciąż zabawiał mnie, naśladując wasz sposób mówienia. Wiem. – Uniosła dłoń, gdy otworzył usta. – Wiem, rozgadałam się. Chodzi mi o to, dlaczego nadstawiasz głowę? On, wybacz, nie wspomniał o tobie ani razu. Stąd wnioskuję, że nie byliście bliskimi przyjaciółmi. Mam teraz dwa wyjścia: posłuchać twoich rad, udać, że Sanwes żyje, odegrać komedię z rzuceniem kochanka i zapomnieć o całej tej historii. Albo spróbować odegrać się na baronie. Ale muszę wiedzieć, co tobą powoduje? Więc? Przekrzywiła głowę, patrząc wyczekująco. – Nie byliśmy przyjaciółmi – przyznał Altsin – choć wychowywaliśmy się razem w porcie, a to dużo znaczy. Tam potrzebni są ludzie, którzy osłonią ci plecy. A ja miałem zapewnić mu bezpieczeństwo. Wyprowadzić z miasta i ukryć na jakiś czas. Skrewiłem i on teraz nie żyje. Tak więc to po części moja wina. Do tego widziałem, jak tłukli go pałkami na śmierć, niczym wściekłego psa. Nie mogę tego tak zostawić. – Więc zemsta? – Czy to zły powód? – Nie. – Uśmiechnęła się samym skrzywieniem warg. – Bardzo dobry. Tyle jej wystarczyło. Altsin i tak nie zamierzał opowiadać jej o tym lodowatym gniewie, który wypełniał mu żyły za każdym razem, gdy przypominał sobie ciało leżące na ziemi i Sanwesa bezradnym gestem osłaniającego głowę. Tu nie chodziło tylko o to, że go zatłukli jak psa, ale że los Sanwesa został przesądzony, zanim odkryto go w rezydencji hrabiego. Zanim jeszcze do tej rezydencji wszedł. Ba, w chwili, gdy rozmawiali przed murem Klaweli, Sanwes był już trupem, bo ktoś postanowił, że jego śmierć coś mu ułatwi w mieście. Nawet najbardziej sparszywiałego z żebraków nie powinno się tak traktować. Ale nie miał zamiaru jej tego mówić, jako arystokratka od

iluś tam pokoleń, od urodzenia taplająca się w intrygach Wysokiego Miasta, najpewniej i tak by go nie zrozumiała. – Milczysz? – podjęła po chwili. – Muszę wiedzieć, czego ode mnie oczekujesz. Jeśli wybiorę pierwsze wyjście, zapomnę o całej sprawie, nie będziesz mi do niczego potrzebny. Po prostu wrócę do dawnego trybu życia. – A Ewennet ci na to pozwoli? – Pominął grzecznościowe „pani”. – Z jakiego powodu? Teraz nie może ujawnić, że znał Sanwesa wystarczająco dobrze, by grać z nim w kości. Sojusz hrabiego z Wysserynami jest zbyt świeży. Ale za pół roku? Za rok? Gdy umocni swoją pozycję? Jako kochanka niedoszłego zabójcy będziesz sto razy bardziej podejrzana niż on jako ktoś, kto parę razy zakręcił z nim kubkiem. Baron nie zrezygnuje. Jedyny sposób to usunąć go na zawsze. – Zabić? Mam umożliwić podejście ci na długość noża? Zaprosić go do siebie, pozwolić wypruć mu flaki i pozostać poza kręgiem podejrzeń? Jak, na litość Pani? – Szczerze mówiąc, nie wiem – złodziej przyznał z rozbrajającą szczerością. – Nie przyszedłem tu z gotowym planem, lecz szukając sojusznika. Chcę odpłacić baronowi, a pozbycie się go będzie ci na rękę. Jego intryga zbliżyła do siebie hrabiego Terleacha i Wysserynów. Co zrobi hrabia, jeśli dowie się, że wszystko zostało uknute? Jak... Powstrzymała go machnięciem ręki. – Hrabia... – zawahała się. – Odkąd pół roku temu cudownie ozdrawiał z jakiegoś paskudnego choróbska, którego nie potrafili wyleczyć najlepsi uzdrowiciele, trochę się zmienił. Stał się bardziej aktywny i bardziej skryty. Nie ma żony ani synów, a zachowuje się, jakby wciąż było mu mało władzy i wpływów. Ostatnio stał się też bardziej bezwzględny, mniej... neutralny i ugodowy. Więc jeśli dowiedziałby się, że Ewennet-sek-Gres uknuł intrygę, by wplątać go w sojusz z Wysserynami, zmiażdżyłby naszego barona jak muchę. Nie darowałby mu tego. – A potem co? Wojna w Radzie? Terleachowie przeciw Wysserynom? – Nie. – Baronowa pokręciła głową. – Na to hrabia jest zbyt

mądry i ma za mało sił. Wyładuje całą swoją złość na baronie i być może na jego rodzinie, jeśli będzie mu się chciało sięgnąć poza miasto. A potem wróci do swojej roli, zacznie działać znów jako neutralny i nieprzekupny radca. Taki, któremu wszyscy ufają albo przynajmniej są skłonni wierzyć w jego dobre intencje. Musielibyśmy jednak mieć coś, co udowodni związek barona z Sanwesem. – Nie z Sanwesem. Sanwes żyje i ma się dobrze, pamiętaj o tym, pani. Z tym zabójcą, który został zabity w rezydencji hrabiego. – Tak. Tak, masz rację. Ale jedyna rzecz, jaka ich połączyła, to miecz Ewenneta w brzuchu Sanwesa. – Kobieta wykrzywiła się w gorzkim grymasie. – Nie tylko... Baron zapłacił Sanwesowi sakiewką z cesarskimi orgami. Złoto przepadło, ale sakiewkę mam ja. Może dobry jasnowidz mógłby sprawdzić, skąd się wzięła w rękach niedoszłego zamachowca? – Altsin zawahał się nieznacznie. – Czy to byłby odpowiedni ślad dla hrabiego? Zmierzyła go wzrokiem z góry na dół. Uważnie. Taksująco. – Tak – przyznała po chwili. – To mógłby być odpowiedni ślad. Masz tę sakiewkę tutaj? – Nie. Zostawiłem u przyjaciela. – Na wypadek, gdyby coś ci się stało? – Właśnie. Uśmiechnęła się nagle, szczerze, bez kpiny. – Mądrze. Zrobimy to po mojemu, jeśli pozwolisz mi na planowanie. Wrócisz do siebie i będziesz czekał. Ja też poczekam, aż hrabia wykona ruch, a w tym czasie przygotuję tę małą inscenizację z sobowtórem Sanwesa. Pojawisz się, gdy cię wezwę. Jak ci przekazać wiadomość? To akurat złodziej obmyślił, zanim wszedł do Klaweli. —— • —— Wiadomość nadeszła po trzech dniach. Altsin spędził je, popijając wino przed sklepem starego Hawersa i od czasu do czasu, z ponurym rozbawieniem, rejestrując w pobliżu obecność któregoś z ludzi Cetrona. Grubas nie kłamał, mówiąc, że każe

mieć na niego oko. Lecz najwyraźniej informacja o tym, że młody złodziej siedzi na ławie i wlewa w siebie kolejne dzbany wina, podziałała na przywódcę gildii uspokajająco, bo trzeciego dnia rano Altsin tylko raz zauważył kręcących się w pobliżu wyrostków, o których z całą pewnością wiedział, że służą Cetronowi za oczy i uszy. Później został sam, z winem, którego smaku nie czuł, i myślami, które nie chciały ustąpić. A najuporczywsza z nich tłukła mu się po głowie z jasnym przekazem, brzmiącym mniej więcej tak – jeszcze nie jest za późno, żeby się wycofać. Jeszcze możesz skończyć swoje wino, wrócić do pokoiku w kamienicy i do swojego prostego i nieciekawego życia – tu myśl szczerzyła się ironicznie. Sanwes sam był sobie winien – kontynuowała – a ty i tak zrobiłeś więcej niż ktokolwiek inny. Zaryzykowałeś nawet wyprawę do Klaweli i spotkanie z jego byłą kochanką, co w najlepszym razie mogło zakończyć się odnalezieniem spokojnego miejsca do rozmyślań gdzieś na dnie miłego, ciemnego lochu. Gdyby baronowa nie została przyciśnięta do muru... Jak na razie tylko szczęściu zawdzięczasz, że udało ci się stamtąd wyjść. Możesz bez żadnego poczucia winy wycofać się i nikt, nawet sama Kleh, patronka złodziei i morderców, nie mogłaby mieć do ciebie o to pretensji. W końcu nie nazywano jej panią samobójców. To takie proste – kusiła dalej – wstać z ławy i zniknąć w liczącym ćwierć miliona głów morzu Niskiego Miasta. Myśl była jasna i uparta. Miał wrażenie, że obija mu się wewnątrz czaszki, rozpycha łokciami, podczepia pod inne myśli i niezależnie od tego, jak daleko próbowałby ją odepchnąć, raz po raz wypływa na wierzch. I mimo to, a może właśnie dlatego, że była tak uparta, siedział, sączył wino i czekał na znak. Służąca zjawiła się późnym popołudniem trzeciego dnia. Szła środkiem ulicy, niosąc w rękach, tak jak się umówił z baronową, dwa kosze na zakupy. Dwa dni – zaskomlała myśl – masz dwa dni, żeby się ukryć, a nawet wyjechać z miasta. Potem nie będzie odwrotu. Altsin uśmiechnął się bez radości i nalał sobie po sam brzeg.

Wypił powoli, po raz pierwszy od trzech dni czując pełny, bogaty aromat młodego wina. Zaczynamy. —— • —— Przyjęcie. Tego się nie spodziewał i szczerze mówiąc, baronowa też nie. Hrabia Terleach poprosił – co podkreśliła kilkakrotnie – poprosił ją, by zorganizowała dla niego przyjęcie w jego głównej rezydencji. Podobno dlatego, że – jak stwierdził – od lat brakuje w jego domu kobiecej ręki, a Darwenia Lewender słynie z wyszukanego smaku. – Od razu widać, że niewiele wie o tego typu sprawach – mówiła, miotając się po różowym pokoiku. Złodziej siedział za biurkiem i czytał pismo od hrabiego. Dziesięć dni! Niemal wrzeszczała, mieli tylko dziesięć dni na zorganizowanie najważniejszego przyjęcia w historii miasta. I to w rezydencji, która nie widziała takiego spotkania od wieków! W Auserii, najstarszej z dzielnic Wysokiego Miasta, w pamiętającym jeszcze przedmeekhańskie czasy pałacyku, budowanym tak, by przetrzymać ewentualne oblężenie. Bez sali balowej, bez przyzwoitej kuchni, z piwnicą pełną kurzu i pajęczyn, bo hrabia nie dbał ani o jedzenie, ani o wina, ani o inne przyjemności ciała. I ona miała to wszystko doprowadzić do porządku w zaledwie dziesięć dni! – Już osiem – przypomniał, kończąc list. Rzuciła mu tylko rozzłoszczone spojrzenie. Tak naprawdę nawet gdyby hrabia poprosił o bal za dziesięć godzin, nie miałoby to większego znaczenia. Wszystkie prądy w Wysokim Mieście płynęły obecnie w jego stronę, więc odwoływano by śluby i pogrzeby, byle nie okazać despektu nowym przywódcom. A na przyjęciu jedzono by stare suchary, popijając deszczówką i rozwodząc się nad gościnnością i wyrafinowanym gustem gospodarza. Lecz Bendoret Terleach postąpił bardziej niż mądrze, prosząc baronową o przysługę. Teraz, jeśli goście będą niezadowoleni, to ona będzie winna. To ona może stracić pozycję, opinię i szacunek.

Do przesyłki dołączono listę gości, których hrabia życzył sobie spotkać. Ponad setka nazwisk, oprócz stronników Terleachów także cała śmietanka Wysserynów i co było najbardziej zaskakujące, Ferles-gur-Dores z małżonką, synami i kilkoma najzagorzalszymi zwolennikami. Zaproszenie przywódcy wrogiego stronnictwa na przyjęcie, które miało być zapewne pochodem triumfalnym hrabiego i Wysserynów, i to zaraz po tym, jak odkryto nieudaną próbę zamachu na gospodarza, było albo wyciągnięciem ręki do zgody, albo wypowiedzeniem wojny. – Powinnam każdemu mężczyźnie odbierać przed wejściem broń, kobietom szpile do włosów i grzebienie z ostrymi zębami oraz zatrudnić tuzin próbowaczy potraw, i to takich, którzy potrafią posługiwać się magią. A najlepiej umieścić wszystkich w osobnych komnatach. – Tak. A jeszcze lepiej wysłać do każdego zaproszenie z inną datą przyjęcia – mruknął Altsin, kończąc czytać. Złożył list. Tak naprawdę szukał jednego nazwiska i oczywiście znalazł je niemal na szczycie spisu. Ewennet-sekGres miał być jednym z honorowych gości. – Co teraz, baronowo? Jak zdołamy dostarczyć hrabiemu sakiewkę, i to tak, by zainteresował się jej historią? Jeśli dobrze rozumiem, Bendoret Terleach jest uparty i niezależny, musi sam wyciągnąć odpowiednie wnioski. – To prawda. Nigdy nie pozwala, by ktokolwiek mówił mu, co ma myśleć i robić. Dlatego zresztą ma tylu zwolenników. – Więc? Arystokratka zatrzymała się, westchnęła. – Nie mam konkretnego planu. Myślałam o tym, żeby po prostu wysłać mu ją razem z listem, sugerującym, by sprawdził kto, za co i komu płacił pieniędzmi w tej sakiewce. Pokręcił głową. – Nie. Nie wypuszczę jej z rąk i nie powierzę jakiemuś posłańcowi. Zresztą założę się, że hrabia otrzymuje teraz dziesiątki albo setki listów dziennie. To dość... niepewny sposób. Jeśli sakiewka gdzieś zaginie, stracimy ostatni ślad między sek-

Gresem a całą intrygą. Uśmiechnęła się kwaśno. – Niepewny? Chciałeś powiedzieć głupi bądź nawet tchórzliwy, prawda? Wiem, wiem, teraz, gdy okazało się, że hrabia nie łączy mnie z Sanwesem, mogłabym wycofać się z całej historii bez żadnego problemu. Wystarczy, że odegram komedię z sobowtórem i uwinę się z tym przyjęciem tak, by Terleach był zadowolony, a zyskam potężnego przyjaciela, a kto wie, może nawet protektora. – Kobieta przechyliła głowę i nawinęła na palec rudy lok. – Może nawet zostałabym jego stałą... organizatorką przyjęć, bo teraz będzie musiał częściej urządzać przyjęcia. To dałoby mi pozycję, o jakiej do tej pory nawet nie śniłam. Po co mi więc jakaś głupia zemsta? Uśmiechnęła się szerzej, mierząc złodzieja uważnym spojrzeniem. Mimo pozornej swobody jej oczy były twarde i czujne. Altsin pokiwał głową, w końcu miała do stracenia o wiele więcej niż on. – No właśnie – odpowiedział uśmiechem, równie szerokim i równie sztucznym. – Tylko że nam nie chodzi o hrabiego, lecz o barona sek-Gresa. Gdybyś to tak zostawiła, jaką miałabyś pewność, pani, że któregoś dnia Ewennet nie przyśle ci listu lub posłańca z wiadomością, po której staniesz się zakładniczką jego dobrej woli? – To prawda – przyznała. – Lecz jeśli miałabym sakiewkę, być może nie ośmieliłby się mnie otwarcie oskarżyć. Dasz mi ją? Wyszczerzył się jeszcze szerzej. – Oczywiście, że nie. Jest w bezpiecznym miejscu. Tutaj mógłbym ją niechcący upuścić, próbując wyrwać nóż tkwiący w plecach. – Nie ufasz mi – stwierdziła chyba bardziej rozbawiona niż oburzona. – Dlaczego? – Bo miałaś kilka dni na wymyślenie jakiegoś planu, a proponujesz najprostszy i najbardziej tchórzliwy. – Altsin wzruszył ramionami. – Bo my, ludzie z Niskiego Miasta, z zasady nie ufamy tym z Wysokiego. Głównie dlatego, że to oni wprowadzili podział na Niskie i Wysokie. Bo przed twoją

rezydencją widziałem sześciu strażników zamiast, jak ostatnio, jednego. No i oczywiście wiem dobrze, że możesz stracić więcej niż ja, a Sanwes był tylko zabawką, kochasiem, jakich miałaś wielu. Tak naprawdę, to nie jest twoja zemsta. Patrzył jej prosto w oczy, starając się nawet nie mrugnąć. Szukał... gniewu, złości, bólu? Lekceważenia lub pogardy. Czegokolwiek, co pozwoliłoby mu ocenić, jak bardzo baronowa zechce zaryzykować. Ona zamrugała pierwsza. Nagle miała oczy szkliste i wilgotne. Zacisnęła dłoń w pięść. – Wyjdź – rzuciła krótko. – Ale... – Wyjdź natychmiast i nie wracaj, póki cię nie przywołam. – Odwróciła się do chłopca plecami. – Albo wezwę tych sześciu strażników. Już! Wyszedł, starannie zamykając drzwi. Oparł się o ścianę, założył ręce na piersi. Przechodząca służąca rzuciła mu przelotne spojrzenie, lecz na widok jedwabi i aksamitów opuściła wzrok i pomknęła dalej. W rezydencji panował spory ruch, wszyscy, od chłopców na posyłki po jakiegoś drągala w liberii pierwszego lokaja, biegali wte i wewte, przenosząc jakieś papiery, pakunki, kosze, a niekiedy nawet meble. Na pierwszy rzut oka wyglądało to tak, jakby baronowa wyprowadzała się z miasta. Jeśli jednak miała w kilka dni przygotować starą rezydencję Terleachów do balu, musiała korzystać z tego, co było pod ręką. W tym przypadku z wyposażenia własnego domostwa. Wreszcie drzwi się uchyliły. – Wejdź. Tym razem to ona usiadła przy biurku. – Nie odzywaj się – rzuciła, ledwo przekroczył próg. – Nic nie mów, niepytany. Nie odnoś się do mnie arogancko lub z kpiną. Do tej pory ci to wybaczałam, bo wiem, dlaczego się tak zachowujesz. Wychowałeś się na ulicach i w porcie, liznąłeś twardego życia, oszukiwałeś, kradłeś i zabijałeś, żeby przeżyć. W gruncie rzeczy uważasz się za kogoś lepszego, mądrzejszego i bardziej doświadczonego. Sanwes był w tym podobny do ciebie.

Ta sama mieszanina poczucia niższości, arogancji i gniewu. Jednak to, co tolerowałam u niego, jest nie do przyjęcia w twoim przypadku. Za mniejsze przewinienia kazałam ludzi chłostać i wyrzucałam na bruk. I nigdy, ale to nigdy nie sugeruj, że wszystko w życiu przeliczam na pieniądze i korzyści. Rozumiesz? Przyjrzał się jej uważnie. Właściwie się nie zmieniła, miała tylko lekko podkrążone oczy, na których dnie gościł teraz maleńki płomyk. Nie chciałby rozpalić go w prawdziwy pożar. – Tak, pani. Co więc proponujesz? —— • —— Kapitan statku. Altsin stanął przed lustrem i jeszcze raz przyjrzał się swojemu odbiciu. Kazała mu przystrzyc włosy, tak, jakby miały się chować pod marynarskim skórzanym czepcem. Zabroniła się golić, bo w Ar-Mittar panowała obecnie moda na kilkudniowy zarost, posmarowała twarz i przedramiona jakąś maścią, która po wyschnięciu przyciemniła skórę, sugerując opaleniznę kogoś, kto całe dnie spędza na pokładzie żaglowca. – Nie możesz pójść na przyjęcie jako kupiec, mistrz cechu czy czarodziej z Niskiego Miasta, bo ci bardziej znaczący są tu znani, a podejrzane byłoby, gdybym zaprosiła kogoś mało ważnego. Nic nie zrobimy z twoim akcentem, więc nie możesz też pójść jako szlachcic z prowincji. Rozpoznano by cię, jakbyś tylko otworzył usta. Więc zostaje nam kapitan żaglowca spoza miasta – wszyscy żeglarze mówią podobnie, portowy akcent nikogo nie zdziwi. Jako organizatorka mogę dobrać kilka osób spoza listy, zazwyczaj to dobra okazja, by wprowadzić w towarzystwo nowe twarze i często się tak robi, więc nikt nie powinien się dziwić. Wyjaśniała to, każąc mu przymierzać coraz to inne wersje strojów, w końcu wybrała taki składający się z ciężkich butów, spodni z sukna spiętych szerokim pasem, koszuli i skórzanego kubraka, impregnowanego olejem i ozdobionego taką ilością srebrnych ćwieków i kółek, że wyglądał niemal jak kolczuga. Wszystko, łącznie z metalowymi elementami, barwione było na głęboką czerń. Tylko na lewym nadgarstku kazała mu założyć bransoletę z polerowanej stali, z dwoma skrzyżowanymi

wiosłami. Symbol kapitana galery – jak wyjaśniła. – To najnowsza moda bogatych mittarskich żeglarzy, raczej tandetna, moim zdaniem. Ale jest do nich dość daleko, więc nikt nie będzie zaskoczony, że nie masz w okolicy krewnych czy znajomych. Ar-Mittar nałożył ostatnio paskudne podatki na naszych kupców, próbujących nabywać u ich płatnerzy broń. W ogóle na stal i żelazo. W odwecie nasza Rada nałożyła równie potężne cła na ich statki z wyrobami żelaznymi, więc handel bronią i innymi rzeczami zamarł. Lecz niedawno pojawiła się plotka, że grupa rzutkich i energicznych mittarskich kapitanów byłaby gotowa wspomóc naszych kupców, wypływając z ArMittar z ładowniami pełnymi broni i innego żelaza i dokonując przeładunku z dala od portu. Hrabia wyraził kiedyś zainteresowanie tym pomysłem. Będziesz jednym z kapitanów, chcących zaproponować usługi w imieniu tej grupy. Potem mówiła cicho, niemal szeptem, powtarzając bez przerwy kilkanaście najważniejszych nazwisk, które powinien znać, i wszystkie informacje na temat Ar-Mittar, jakie jej zdaniem mogą mu się przydać. Wyglądało to tak, jakby próbowała sama siebie przekonać, że cały ten plan to coś więcej niż tylko desperacka improwizacja. Słuchał jednym uchem. – To trochę jak wskoczyć do oceanu z połciem mięsa na szyi i uważać, że to świetny sposób na łowienie rekinów – skomentował wreszcie. – Jeśli ktoś zacznie mnie bardziej wypytywać... – Zasłoń się tajemnicą. Powiedz, że nie możesz o tym rozmawiać albo że na ten temat możesz rozmawiać tylko z hrabią. Poprawiła mu pas, strzepnęła niewidoczny pyłek z ramienia i cofnąwszy się o krok, zmierzyła go krytycznym spojrzeniem. – Ujdzie. Tak naprawdę liczę na to, że nikt nie będzie cię o nic wypytywał. To stara szlachta i sporo nuworyszy, pragnących za taką uchodzić. Żaden z nich nie zniży się do rozmowy z nieznanym marynarzem, choćby ten dowodził całą flotą galer. Stój gdzieś pod ścianą, nie rzucaj się w oczy, schodź innym z drogi. I tym razem – zacisnęła usta – zabierz ze sobą sakiewkę.

Jeśli nie da się inaczej, podrzucimy ją hrabiemu z odpowiednim liścikiem. Nie, nic nie mów. I tak już sporo ryzykuję. Nie każ mi narażać się bardziej, jeśli sam nie potrafisz wymyślić lepszego planu zbliżenia się do sek-Gresa. Chyba że już jakiś masz? Nie miał. Pozostawało wziąć głęboki wdech i wskoczyć między rekiny. —— • —— Główna siedziba hrabiego znajdowała się pośrodku Auserii, najstarszej z dzielnic Wysokiego Miasta i w ogóle, jak uprzejmie i mimochodem wyjaśniła mu baronowa, najstarszej dzielnicy Ponkee-Laa. Tu był rdzeń, serce metropolii, która wyrosła nad brzegiem Elharan ponad tysiąc lat temu. – Niektóre z tych murów pamiętają czasy, gdy Meekhańczycy mieszkali w norach wykopanych w ziemi, żywiąc się robakami i surowymi bulwami – rzuciła w drodze na miejsce. Złodziejowi tłukła się po głowie myśl, że Stary Meekhan był równie, jeśli nie bardziej wiekowy, ale wolał się nie odzywać. W ogóle niemal nie zwracał uwagi na to, co Darwenia Lewender mówi do niego, czuł obojętny, chłodny spokój, jaki zawsze ogarniał go w chwili, gdy zaczynał realizować jakikolwiek plan i nie było już odwrotu. Miał wrażenie, że słyszy każdy dźwięk, że widzi wszystko z niezwykłą dokładnością, że czuje najdelikatniejszą woń. A mimo to znajdował się jakby we wnętrzu pustego kokonu, oddzielającego go od świata. Szykował się na to, co miał przynieść wieczór i noc. Zaczęło się chyba zwyczajnie. Chyba, bo Altsin nie miał bladego pojęcia, jak takie przyjęcia się zaczynają. Na początku został krótko i zwięźle przedstawiony hrabiemu, który w odpowiedzi na wytrenowany ukłon skinął mu uprzejmie głową, po czym baronowa postawiła go w kącie sali i zakazała stamtąd odchodzić. Występował w charakterze petenta, a tacy nie witają gości w drzwiach obok gospodarza i gospodyni. Stał więc posłusznie i obserwował. Hrabia Terleach wyglądał dokładnie tak, jak Altsin go sobie wyobrażał. Wysoki, szczupły, ze szpakowatą grzywą opadającą aż na ramiona i postawą byłego wojskowego. Krótkie spojrzenie,

którym obrzucił złodzieja, było uważne i taksujące, a Altsin od razu nabrał pewności, że gospodarz odnotował jego obecność, zainteresował się nim i będzie chciał jeszcze porozmawiać. Powtórzył sobie w myślach serię banałów i kłamstewek, których się wyuczył i które nagle wydały mu się wyjątkowo kiepskie. Hrabia nie zadowoli się byle czym, jedyna nadzieja, że w razie kłopotów baronowa pospieszy złodziejowi z odsieczą. Darwenia Lewender pełniła funkcję nieoficjalnej gospodyni, w bladoróżowej sukni z podniesionym kołnierzem stała więc obok hrabiego. Cieńsze niż pajęcza nić jedwabne rękawiczki, puder maskujący piegi, perfekcyjny makijaż, włosy upięte w wysoki jak maszt kok, przetykany srebrnymi szpilkami, oczy błyszczące niczym gwiazdy i usta wdzięcznie rozchylone w dziewczęcym uśmiechu. Różniła się od osoby, którą poznał kilkanaście dni temu, jak wojenna galera sunąca na paradzie różni się od kupieckiego holka wpływającego do portu po wielodniowej walce ze sztormem. Mogłaby uwieść, oczarować i owinąć sobie wokół paluszka każdego mężczyznę na sali. Sądząc ze spojrzeń, jakimi obrzucały ją wchodzące na bal kobiety, wszystkie arystokratki o tym wiedziały i już szczerze jej nienawidziły. Siedziba rodu Terleachów pamiętała czasy, gdy wszystko, co było większe od kurnika, budowano tak, by można się ze środka bronić. Miała dwa piętra, kamienną wieżę, szczerzącą się blankami w niebo, i drzwi główne potężne niczym wrota miejskich bram. Złodziej, wchodząc, mimochodem odnotował, że ściany zewnętrzne mają co najmniej cztery stopy grubości, a tworzące je głazy obrobiono nad wyraz starannie. Później jednak budynek był kilkakrotnie przebudowywany, świadczyły o tym wyraźnie powiększone okna i widoczne w sali balowej ślady po ścianach działowych, które zastąpiło kilkanaście kolumn. Nawet jednak w obecnym kształcie sala była wciąż za mała na tylu zaproszonych gości. Miała ich przyjść dobrze ponad setka, a do tego dochodziło jeszcze co najmniej trzydziestu służących, kilkunastu muzyków i sporo ludzi, których funkcji jak na razie Altsin nie potrafił odgadnąć. Gdy zjawią się wszyscy zaproszeni,

zrobi się naprawdę tłoczno. Pod ścianami umiejscowiono stoły, pozbawione jednak ław czy krzeseł. Ze względu na niewielką ilość miejsca przyjęcie miało się odbywać na stojąco, osoby pragnące odpocząć mogły skorzystać z kilku mniejszych komnat, gdzie królowały miękkie sofy i małe lampki, zapewniające dyskretny półmrok. Osobne drzwi prowadziły do kuchni, pomieszczeń dla służby i pozostałych części rezydencji. Jak na razie przy żadnym z nich Altsin nie zauważył ani strażnika, ani nawet służącego, który miałby zawracać gości, więc hrabia najwyraźniej nie miał nic przeciwko temu, by przybyli rozeszli mu się po siedzibie, albo uważał, że w głównej sali będą się działy rzeczy tak ciekawe, iż nikt z zaproszonych nie zrezygnuje z uczestniczenia w nich. Jeśli jednak ranga spotkania była rzeczywiście taka, jak to bez przerwy wbijała mu do głowy baronowa, wszyscy najpewniej i tak stłoczą się przy gospodarzu jak ławica ryb-pilotów wokół wielkiego rekina. Goście przybywali grupkami i nawet jeśli służący nie obwieszczałby donośnym głosem nazwiska każdego wchodzącego, Altsin i tak zorientowałby się, kto zajmuje jakie miejsce w hierarchii miasta. Wystarczył do tego sposób, w jaki gość witał się z gospodarzem. Krewni Terleachów i ich bliscy sojusznicy wchodzili do sali odziani w stroje o jaskrawych barwach, uśmiechnięci, promienni i radośni, a monogramy na ich kołnierzach i mankietach błyszczały złotem i srebrem. Hrabia obdarzał każdego szerokim, szczerym uśmiechem i mocnym uściskiem, najczęściej rzucając jeszcze kilka żartobliwych słów. Wszyscy wprost promienieli szczęściem i pewnością siebie. Podobnie było z Wysserynami, a choć gospodarz poświęcił więcej niż niezbędną chwilę tylko Arolhowi i jego małżonce, oni też zachowywali się, jakby wszystko wokół należało do nich. Niemal od razu po wejściu mieszali się z Terleachami i całą salę wypełniał gwar swobodnych rozmów, śmiechu i brzęk kryształowych kielichów. Nowi władcy miasta czuli się bardzo, ale to bardzo pewnie.

Za to gdy zjawił się Ferles-gur-Dores, Altsin pierwszy raz w życiu zobaczył, jak w mniej niż pół uderzenia serca zapada całkowita cisza. Nawet przemykający wśród gości służący zatrzymali się na chwilę, rzucając szybkie spojrzenia w stronę wejścia. Gur-Dores przybył w towarzystwie żony, dwóch synów i kilku najbliższych czy też najodważniejszych krewnych. Wszyscy ubrani od stóp do głów w czarny aksamit, nawet monogramy na mankietach mieli wyszyte czarną nicią. Złodziej na ich widok poczuł coś w rodzaju podszytego współczuciem podziwu. Jeśli dobrze rozumiał panujące w Wysokim Mieście zwyczaje, Ferles-gur-Dores nie miał wielkiego wyboru, mógł odrzucić zaproszenie, lecz równałoby się to przyznaniu, że miał coś wspólnego z niedoszłym zamachem i zostałoby potraktowane, jak oficjalne wypowiedzenie wojny z Terleachami i Wysserynami. Altsin doskonale wiedział, że większość wojen między członkami Rady toczy się tak naprawdę w Niskim Mieście. To tam znajdowały się doki, statki i magazyny, które nagle zaczynały masowo płonąć, to tam kapitanowie służący niewłaściwym rodom topili się w kanałach po wypiciu zaledwie kufla piwa, a sklepy i warsztaty nagle zamykały podwoje, bo ich właściciele bali się pojawić w pracy. Baronowa miała rację, Wysokie i Niskie Miasto to kwiat i łodyga, a starcia możnych polegały głównie na próbach oddzielenia tych dwóch części. W czasie takiej wojny gildie złodziei i morderców z Niskiego Miasta zarabiały sporo pieniędzy, wynajmując swoich ludzi temu, kto lepiej płacił. A ostateczny cios następował wtedy, gdy jedna strona była już zupełnie zrujnowana, gdy kwiat odcięto od życiodajnych korzeni i przegrywające stronnictwo nie miało więcej pieniędzy, by opłacać służbę, strażników i czarodziei rzucających ochronne zaklęcia. Wtedy właśnie, nocą, gdy resztki potężnego niegdyś rodu, teraz oddającego władzę, kuliły się w ciemnej i opuszczonej rezydencji, przychodzili zabójcy uzbrojeni w Pocałunki Kleh. Altsin słyszał od Cetrona, że tak właśnie, piętnaście lat wcześniej, skończył Kanerd Lafrenes, który zajmował miejsce w Radzie przed hrabią Terleachem.

Być może właśnie cień tej śmierci majaczył teraz w oczach wszystkich gości, w milczeniu patrzących na wejście gurDoresów. Jak ławica rekinów obserwująca wpływającą na swój teren grupkę krów morskich, pomyślał. Mógłby się założyć, że Ferles-gur-Dores kazał żonie i synom założyć pod te czarne atłasy kolczugi. Bezruch przełamała baronowa Lewender. Podpłynęła wdzięcznie do Glawerii-gur-Dores i uśmiechając się oraz szczebiocząc coś słodko, cmoknęła powietrze obok policzków, a hrabia Terleach wyciągnął rękę do przybyłych. Cień śmierci rozproszył się, a ciszę przegnał brzęk kryształów i szmer rozmów. Egzekucję odłożono na później. Złodziej obserwował spod oka, jak gur-Doresowie, plama czerni w morzu pasteli i złota, przesuwają się w kąt. Nikt ich nie zatrzymywał, ale i nikt nie zaczepiał. Jakby znajdowali się na sali sami. Mają wszystkie przysmaki dla siebie – zabrzęczała mu w głowie złośliwa myśl – bo stół, do którego podejdą, natychmiast opustoszeje. Ale tak naprawdę nie byli ważni, ot, po prostu wyznaczono im rolę zarówno upokorzonej ofiary, jak i trofeum. Tak traktowano wodzów podbitych barbarzyńskich plemion, kiedy wwożono ich skutych łańcuchami do miasta i kazano oglądać triumf swoich zwycięzców. Gur-Doresowie mogli tylko patrzeć, jak władza w mieście wymyka im się z rąk. Lecz byli tylko ciekawostką, przystawką. Altsin czekał na danie główne. Ewennet-sek-Gres zjawił się ostatni i Altsin postawiłby wszystko, co do tej pory ukradł, że było to dokładnie zaplanowane. Dzięki temu jego przybycie nie zostało niezauważone, więcej, cisza, jaka zapadła w chwili, gdy szlachcic przekroczył próg, była nawet głębsza niż ta, która towarzyszyła wejściu gur-Doresów. Miała jednak zupełnie inny posmak. Tak Terleachowie i Wysseryni witali swojego bohatera. Gdy młody baron zatrzymał się w wejściu, niemal wszyscy, poczynając od hrabiego, a kończąc na służbie, wykonali lekki ukłon w jego stronę. Altsin tkwił w cieniu pod ścianą i obserwował. Baron wyglądał na młodszego niż w rzeczywistości. Z tego, co słyszał,

miał ponad dwadzieścia pięć lat, choć na pierwszy rzut oka mało kto dałby mu więcej niż dwudziestkę. Niebieskie oczy, jasne włosy związane w niedbały kucyk, długie, wąskie dłonie. Do tego szczupła sylwetka i – co dało się zauważyć, gdy ruszył w stronę hrabiego – ruchy tancerza lub zawodowego fechmistrza. No i ubiór: śnieżnobiała jedwabna koszula, takież atłasowe spodnie i wysokie buty z barwionej na perłową biel skóry. Złoty pas, guziki i sprzączki przy butach. Biel i złoto, symbol, jeśli złodziej dobrze się orientował w zwyczajach Wysokiego Miasta, prostoty, szczerości i odwagi. Żadnej widocznej broni. Powitanie z hrabią było krótkie, serdeczne i męskie. Silny uścisk dłoni, szeroki uśmiech. Dumny ojciec witający syna wracającego ze zwycięskiej wyprawy wojennej lub wdzięczny suzeren wydający ucztę na cześć sławnego wasala. Altsin po cichu spodziewał się dmących surm lub innych instrumentów w tle, mających dopełnić obrazek. Nie doczekał się, choć najwyraźniej uczty w Wysokim Mieście były na równi okazją do spotkań, jedzenia i picia, jak i przedstawieniami teatralnymi. Każdy szczegół – od strojów po tempo poruszania się gości, głębokość ukłonu i szerokość uśmiechu – niósł informację i miał znaczenie. Ustalał pozycję w hierarchii. Złodziej był ciekaw, w jakiej kolejności zaproszeni zaczną podchodzić do stołów. Czy tak jak wataha dzikich psów? Od pierwszego samca aż do najbardziej sparszywiałego kundla? I gdzie w takim razie byłoby miejsce dla kapitana mittarskiej galery? Na samym końcu, gdy już wszystkie miski zostaną opróżnione? Nie zamierzał wylizywać resztek sosów i do ciężkiej choroby, nie miał zamiaru stać w kącie przez całą noc, czekając na ruch baronowej. Mimo wszystko następną godzinę spędził na dalszej obserwacji sali. Jeśli istniała określona zwyczajem kolejność dopychania się do półmisków, to nie udało mu się jej niestety rozgryźć, za to najwyraźniej sojusz hrabiego z Arolhem Wysserynem nie był jeszcze zbyt mocno scementowany, bo mimo poklepywania się po plecach i teatralnie głośnych wybuchów śmiechu, przez godzinę obie grupy nie wymieszały się ze sobą. Nigdzie nie widział samotnego Wysseryna

otoczonego przez krewnych hrabiego, i odwrotnie, Terleachowie jak ognia unikali dłuższego przebywania sam na sam z Wysserynami. Obie grupy trzymały się na dystans, jak dwie nieznające się nawzajem ławice, które przypadkiem trafiły do tej samej zatoki. Jedynym wyjątkiem był Ewennet-sek-Gres. Baron krążył po sali swobodnie, od grupki do grupki, tu zagadnął, tam zażartował, ówdzie uśmiechnął się i wymienił uścisk dłoni. Mężczyźni patrzyli na niego z podziwem, kobiety z tą fascynacją obiecującą noce wypełnione namiętnością. Altsin musiał kilkakrotnie przypominać sobie, że zbyt długie gapienie się na kogoś ściąga w końcu uwagę obserwowanego. Odrywał wtedy wzrok od barona i z demonstracyjną ciekawością rozglądał się po sali. Wreszcie Darwenia Lewender podeszła do niego, szeleszcząc jedwabiem. – Niech pan nie obraża gościnności hrabiego, kapitanie – zaszczebiotała. – Proszę skosztować owoców morza, większość jeszcze dziś rano pływała w oceanie. A ściszając głos, mruknęła: – Ludzie zaczynają o ciebie pytać. Rzucasz się w oczy, tkwiąc tu jak kołek. I nie gap się tak na barona. – Jakieś konkretne sugestie? – Altsin uśmiechnął się lekko na użytek gapiów i ruszył do stołu. – Unikaj kłopotów i czekaj na mój znak. Zostawiła go przy półmisku pełnym cesarskich krewetek i popłynęła gdzieś w głąb sali. Altsin sięgnął po talerzyk, nałożył sobie kilka sztuk, polał sosem. Rzucił okiem na prawo i lewo i wzorując się na reszcie gości, do jedzenia użył małego, srebrnego szpikulca. Spróbował. To były najlepsze krewetki, jakie jadł w życiu. —— • —— – Dwóch ludzi w czerni pośród takich radosnych kolorów w końcu musiało się spotkać – usłyszał zza pleców. Odwrócił się powoli, przełykając. Ferles-gur-Dores stał tuż obok, sam, i uśmiechał się uprzejmie, nie odrywając wzroku od

twarzy złodzieja. Altsin wiedział, że jest teraz ważony, mierzony i oceniany. I zaraz zostanie zaklasyfikowany, jako ten, który może się przydać bądź osoba niemająca najmniejszego znaczenia. Od początku przyjęcia, mimo iż starał się nie rzucać w oczy, czuł kilka takich spojrzeń. Zapewne większość gości wiedziała już, w jakim charakterze tu występuje, lecz wobec doniosłości wydarzeń w mieście nieznany kapitan mittarskiej galery znaczył dla nich mniej niż dostawca ryb przychodzący co rano do ich rezydencji. Jedynie fakt, że hrabia Terleach był skłonny go przyjąć, nadawał mu nieco większego znaczenia. Złodziej demonstracyjnie odszukał wzrokiem resztę gurDoresów, tkwiących nadal gdzieś w kącie sali. – Czy to rozsądne porzucać rodzinę i przyjaciół? – Pozwolił sobie na delikatne uniesienie brwi. – Jak wszyscy zauważyli, dwóch moich starszych synów zmogła tajemnicza dolegliwość i nie mogli się tu pojawić, choć bardzo chcieli. Tak więc ponieważ mojemu rodowi nie grozi nagłe i całkowite wyginięcie, ja ryzykuję śmiertelnie i podchodzę do nieznajomego kapitana, który przyciąga tyle uwagi. Jak nazywa się galera, którą przypłynęliście? – „Śledź” – mruknął Altsin. – A jej kapitan nazywa się Aerwes Klann. Wymienili uśmiechy, szerokie i ironiczne. W nadmorskich miastach co druga łódź miała na burcie wypisane „Śledź”, a nazwisko Klann uchodziło za tak pospolite, że niektórzy żeglarze byli zmuszeni je zmieniać lub ozdabiać przedrostkami, by uniknąć zamieszania w portowych dokumentach. – Czyli mam nie wtykać nosa w sprawy hrabiego... – GurDores pokiwał głową. – Czy to jednak na pewno mądre, pojawiać się tu tak oficjalnie? Zamiast spotkać się z Terleachem w środku nocy, gdzieś na uboczu? – Ostatnie spotkanie w środku nocy, gdzieś na uboczu, miało więcej uczestników, niż hrabia mógł sobie życzyć – dobiegło gdzieś z boku. Złodziej omal nie upuścił talerzyka i zanim się odwrócił, wiedział, z całkowitą pewnością wiedział, kogo zobaczy.

Ewenneta-sek-Gresa. Biel i złoto. Z bliska bardziej kły w oczy. – Dobrze, że znalazł się bohater, który gołymi rękami pokonał nasłanego mordercę – w głosie ubranego w czerń szlachcica nie sposób było doszukać się czegokolwiek poza autentycznym podziwem, lecz i tak kilka najbliższych osób syknęło z dezaprobatą. Baron zignorował zaczepkę. – Kapitan Klann, jak mniemam. – Ewennet-sek-Gres uśmiechnął się i skinął głową. – Hrabia wspomniał, że macie zaplanowane spotkanie. Altsin mierzył barona wzrokiem, szukając... sam nie wiedział czego – zepsucia, wyrachowania, ledwo skrywanego okrucieństwa? Arogancji? Z bliska człowiek, który zabił Sanwesa, wyglądał zwyczajnie. Wręcz sympatycznie, niczym dobry kompan do partyjki kości, wypicia kilku flaszek wina i odwiedzin w najbliższym lupanarze. Lecz mimo to, gdy złodziej patrzył w wyrażające tylko uprzejme zaciekawienie oblicze, czuł, jak gdzieś w jego głębi porusza się lodowa bestia, zimny dreszcz pełznący mu po kręgosłupie. Gdyby twarz Ewennetasek-Gresa, prawa, szlachetna i szczera, była prawdziwym obliczem barona, szlachcic nie przeżyłby w Wysokim Mieście trzech dni. Wszystko w Altsinie wyło, żeby uciekał. Musiał poświęcić chwilę, by przypomnieć sobie, kogo ma udawać. Ukłonił się nisko, przyciskając lewą dłoń do serca, bo kapitan mittarskiej galery właśnie tak by się zachował. – Baron Ewennet-sek-Gres – powiedział głośno, by nie było wątpliwości, że wie, z kim ma do czynienia. – Czuję się zaszczycony. Młody szlachcic dopiero teraz przeniósł wzrok na Ferlesa-gurDoresa. – Gur-Dores. – Sek-Gres. Wymówili nazwiska niemal szeptem, odruchowo cofając się o pół kroku i stając w pozycji szermierczej, lewa noga z tyłu, kolana lekko ugięte, ręce opuszczone. Gdyby nie zakaz noszenia broni, Altsin zaraz spodziewałby się szczęku kling. – Synowie zachorowali, jak słyszałem – baron mówił cicho i

spokojnie. – Żałuję. Z najstarszym chciałem porozmawiać o poezji. Ten jego wierszyk o szlachcie spoza miasta i krowich plackach wymaga kilku poprawek. Być może mógłbym mu udzielić jednej czy dwu lekcji. – Nie wątpię. I wyobraź sobie, baronie, że Henser również szczerze żałuje swojej niedyspozycji. Lecz uznałem, że zdrowie jest ważniejsze niż płoche rozrywki. – Płoche rozrywki? Dla szlachcica poezja jest równie ważna, jak władanie mieczem. – Dla kogoś spoza Ponkee-Laa, przywykłego do taplania się w błocie i wąchania – wybacz niezgrabne porównanie, lecz skoro sam już o tym wspomniałeś, przysłowiowych krowich placków – na pewno. – Gur-Dores wykrzywił się nieładnie. – Tu w stolicy księstwa patrzymy nieco inaczej na takie sprawy. Zajmujemy się innymi rzeczami. – Handlem? Kupnem i sprzedażą solonych ryb? Cenami wędzonych dorszy? To mają być zajęcia odpowiednie dla szlachcica? Dobrze, że w czasie ucieczki imperialnych urzędników miejskie archiwum ocalało niemal nienaruszone i teraz niemal nikt nie podważa co najmniej dwudziestu pokoleń szlachetnych przodków rodu gur-Doresów. To dwukrotne „niemal” było jak dwa policzki. Gur-Dores przymknął na chwilę oczy. Gdy je otworzył, wyzierała z nich czysta, lodowata nienawiść. Lecz jego usta nadal się uśmiechały, a głos ociekał słodyczą i grzecznością. – W istocie. A jeszcze większym szczęściem jest to, że archiwa na prowincji w ogóle nie zostały zabrane ani zniszczone, jak słyszałem. – A nawet gdyby. – Młodszy z baronów wzruszył ramionami. – Na prowincji, czyli w miejscu, skąd wywodzą się wszystkie najstarsze szlacheckie rody, takie jak hrabiowie Terleachowie na przykład, archiwa nie są aż tak ważne. Tam po prostu wszyscy znają się od pokoleń i nikt nie ma wątpliwości, kto z jakiej rodziny pochodzi. Altsin zdał sobie nagle sprawę, że broń inna niż spojrzenia, lekceważące gesty, ironia i aluzje wcale nie jest tu potrzebna. Ci

dwaj toczyli pojedynek równie widowiskowy, jak ten, w którym świszczą ostrza i leje się krew. Ciosy, parady, kontry i uniki. A całe przedstawienie przyciągnęło już widownię, złodziej nagle znalazł się w jaskrawym, pastelowym tłumie, który otoczył obu mężczyzn. Pojedynek czerni i bieli. Ich bohater, ulubieniec właśnie wykonuje cios łaski na głowie rodu gur-Doresów, począwszy od tego, że okazuje lekceważenie, ignorując go i witając się wpierw z jakimś nieznanym Mittarczykiem, sugeruje tchórzostwo syna, a skończywszy na podważaniu szlachetności rodu. Wkrótce zapewne zakwestionuje też zasadność zasiadania w Radzie Miasta. Ferles-gur-Dores musiał zapewne żałować, że porzucił ochronę, jaką zapewniało mu towarzystwo nawet garstki przyjaciół i krewnych, od których się oddalił... – I jak się panu podoba nasze miasto, kapitanie? – pytanie padło niespodziewanie, jakby Ewennet-sek-Gres w jednej chwili zapomniał o swoim przeciwniku. Trudno było lepiej wyrazić lekceważenie rozmówcy. Altsin dojrzał na twarzy starszego szlachcica niedowierzanie zmieszane z wściekłością. – Nie odwracaj się do mnie plecami, sek-Gres... – wysyczał. – Wystarczy. – Blondyn uśmiechnął się lekko. – Jak mówią, stara szlachta nigdy nie wymieni imienia osoby nielubianej czy swojego wroga, ale tak ostentacyjne podkreślanie swojego szlachectwa może sprowokować pytanie, co właściwie chcesz ukryć, gur-Dores. W tej chwili mam ochotę porozmawiać z kapitanem Klannem, gur-Dores. Jeśli jednak poczułeś się urażony moim zachowaniem, jest sposób, byśmy rozwiązali to jak ludzie honoru. Oczywiście będę więcej niż usatysfakcjonowany, jeśli przyślesz w zastępstwie najstarszego syna. Jego wiersze są tak kiepskie, że z przyjemnością wyświadczę światu przysługę, ucząc go należytego szacunku do poezji. Większość obecnych parsknęła śmiechem, a wokół Ferlesagur-Doresa znalazło się nagle kilku młodych mężczyzn w strojach pozbawionych monogramów. Starszy szlachcic został sprawnie, lecz grzecznie odprowadzony w kąt, do reszty rodziny. – Zaufani hrabiego, zwrócił pan już na nich uwagę,

kapitanie? Kręcą się po sali. Od dwóch miesięcy zawsze towarzyszą gospodarzowi, lecz z nikim nie rozmawiają i nie nawiązują żadnych znajomości. Taka nieoficjalna straż osobista. Co pan sądzi o tym zwyczaju? – Podobno na południu Meekhanu każdy szlachcic, a nawet bogaty kupiec, chodzi z własnym strażnikiem, który w razie potrzeby staje za niego do pojedynku. Blondyn uśmiechnął się szeroko. – Ja też o tym słyszałem. I dlatego właśnie Imperium musi upaść. Kraj, w którym szlachta, kwiat i korona społeczności, boi się o własną skórę, jest skazany na klęskę. Zwłaszcza jeśli bogowie obdarzający wojennym szczęściem nie znajdują w nim należytego szacunku. Pani Wojny, Pan Bitew, Władca Topora. Wszyscy mają w Meekhanie swoje świątynie, lecz są one małe i skromne. Zbyt małe i skromne, moim zdaniem. A jak to wygląda w Ar-Mittar? Reagwyr zajął już tam należne mu miejsce? Altsin uśmiechnął się i uniósł brwi. Gdzieś w polu widzenia przepłynęła plama różu, lecz baronowa najwyraźniej nie mogła mu pomóc. – W jakim sensie? – No jak to? Pytam, czy podobnie jak w Ponkee-Laa Świątynia Pana Bitew zyskuje co roku tak liczne zastępy nowych wyznawców. – Jestem marynarzem, baronie. – Złodziej zrobił unik. – Bardziej niż na Reagwyrze polegam na opiece Ganr i Aelurdi. – Bliźnięta Mórz. Jakże mógłbym o nich zapomnieć. Ich kapłani nadal co miesiąc, bez względu na pogodę, przepływają trzy mile w oceanie? – Tak. Jak każe zwyczaj. – Ha. W takim razie kapłani Reagwyra powinni cały czas ćwiczyć ciało i dusze do walki, hę? Powinni być mistrzami szermierki oraz znakomitymi strategami, nie sądzisz? – Być może – zgodził się ostrożnie. – Podobno świątynie mają być naczyniami, czekającymi, aż bóg zechce objawić się światu jako awenderi. Ciała kapłanów powinny zatem pozostawać w najwyższej formie. Jak sądzisz,

Reagwyr byłby dziś zadowolony ze swoich sług? Czy gdyby zechciał wypełnić ludzkie ciało, zjednoczyć się z czyjąś duszą, miałby duży wybór? Altsin przypomniał sobie większość hierarchów z większości świątyń. – Myślę, że gdyby Reagwyr miał wybierać, nie znalazłby wśród swoich kapłanów zbyt wielu godnych, by dostąpić tego zaszczytu. – Bo są zbyt grubi, głupi i tchórzliwi, by biegać z bronią po polach bitew? – Właśnie. – Więc twierdzisz, Mittarczyku – baron nagle podniósł głos, aż cała sala przycichła – że kapłani Reagwyra w naszym mieście to banda spasionych i bojaźliwych tępaków? – Wyraźnie akcentował każde słowo. – A może całe Ponkee-Laa to według ciebie miasto głupców i śmierdzieli o zajęczych duszach? Altsin otworzył usta i przez chwilę nie mógł wydusić z siebie słowa. Gdzie się podział ten przyjacielski i uprzejmy szlachcic, który podszedł do niego przed kilkoma chwilami? Teraz Ewennet-sek-Gres trząsł się z oburzenia, prawdziwego czy pozorowanego, na przemian bladł i czerwieniał i widać było, że tylko szacunek dla gospodarza powstrzymuje go od rzucenia się na złodzieja. – Może więc... znajdziesz w sobie dość odwagi, by zadośćuczynić tej obeldze tak, jak przystało mężczyźnie...? Hę, Mittarczyku? Wokół nich zrobiło się pusto. Jakby niewidzialny wir odessał gości na boki. – O co chodzi? – Zanim złodziej zdążył odpowiedzieć, pojawił się przed nimi hrabia Terleach. – Ten obcy obraził właśnie miasto i Świątynię Reagwyra, panie hrabio. Altsin nie zauważył, kto się usłużnie odezwał, ale nie miało to znaczenia. Gdyby sek-Gres nagle stwierdził, że ten Mittarczyk ogłosił się właśnie cesarzem, wszyscy jak jeden mąż też by to potwierdzili.

– Kapitanie? – Arystokratyczna twarz gospodarza zwróciła się ku niemu. Złodziej spojrzał mu prosto w oczy. – Być może zostałem źle zrozumiany... – zaczął niepewnie. – Nie. – Baron wszedł mu w słowo. – Słyszałem wyraźnie. A takie obelgi nie mogą ujść płazem. Skoro obraził Pana Bitew, niech on go oceni. Żądam sądu Reagwyra. Altsin przyjrzał mu się uważnie. Lekkie zgarbienie ramion, dłonie zaciśnięte w pięści, usta jak wąska kreska. Szczere oburzenie aż parowało z młodego szlachcica. I wtedy, gdy przez chwilę zapomniał, z kim ma do czynienia i niemal dał się nabrać, sczepili się spojrzeniami. Na mniej niż uderzenie przestraszonego serca, lecz to wystarczyło. Na dnie źrenic barona nie było nienawiści, niechęci czy pragnienia rewanżu, tylko najczystsze rozbawienie. Mam cię – mówiło to spojrzenie. Wiem, kim jesteś. Wygrałem. Chłopak oderwał wzrok i w otaczającym ich tłumie odszukał baronową. Czekał, kiedy zainterweniuje. Miała dokładnie taką minę, jaką powinna mieć osoba zapraszająca niezbyt dobrze znanego jej kapitana mittarskiej galery, który przez głupotę obraził najlepszego szermierza w mieście. Zakłopotanie i niepewność oraz lekko płaczliwe skrzywienie warg osóbki, która już wie, że będzie musiała przepraszać gospodarza za nieodpowiednie zachowanie swojego gościa. Wydawała się zaskoczona, niepewna i lekko przestraszona. Zrozumiał, że mu nie pomoże. Baron uprzedził ich ruch i teraz wszystko zależało od złodzieja. Przynajmniej będzie miał szansę zabić sukinsyna w walce. Przez chwilę nawet prawie w to uwierzył. Prawie. Ale ta chwila minęła, a on został sam. Altsin spojrzał jeszcze raz na hrabiego. – Chyba nie... – zaczął niepewnie. – Dosyć. – Gospodarz wydawał się bardziej zasmucony niż rozgniewany, lecz widać było, że podjął decyzję. – Wszyscy wiedzą, że mieszkańcy Ar-Mittar nie darzą nas zbytnią miłością, ze szczerą wzajemnością zresztą. Dlatego kpiny z Ponkee-Laa ze strony Mittarczyka mógłbym znieść, zwalając je na karb

wypitego wina, jednak obrazy Reagwyra nie mogę tolerować. Zbyt wiele zawdzięczam Panu Bitew. Gdy dotknęła mnie choroba ciała, powoli zmieniająca każdy mój dzień w pasmo udręk, Reagwyr za pośrednictwem swojego miecza uleczył mnie i wskazał drogę. Pozostała panu stal i krew, kapitanie. Serce Altsina biło coraz szybciej. Zacisnął i rozluźnił dłonie. Spojrzał ponownie w oczy gospodarza, lecz zamiast tępego wzroku fanatyka napotkał uważne, inteligentne i lekko ironiczne spojrzenie. Można być człowiekiem głębokiej wiary, ale można też radcą, politykiem i przywódcą miejskiej frakcji. Można obserwować cudze gry i nieźle się bawić. Najwyraźniej hrabia uznał, że młodemu baronowi przyda się jeszcze odrobina sławy zdobytej cudzą krwią. Altsin tylko skinął głową. Zrobili im miejsce za rezydencją, w ogrodzie, w którym rosły mające po kilkaset lat dęby. Środek nocy, polanka między wiekowymi drzewami oświetlona półsetką lamp i pochodni, miękka, pokryta rosą trawa i dwie postacie, mające stoczyć walkę na śmierć i życie. Jedna w bieli i złocie, druga w matowej czerni. Krąg otaczających polanę gapiów nie musiał syczeć, powarkiwać ani wydawać złowrogich okrzyków, żeby wiadomo było, komu sprzyja. Złodziej, stojąc pośrodku placu, musiał wytężyć całą siłę woli, żeby nie zacząć szczerzyć się głupkowato. Wszystko układało się jak w kiepskim przedstawieniu. Począwszy od pretekstu, a skończywszy na ich ubiorach. Biel i czerń. Dzień przeciw nocy, prawda przeciw kłamstwu, nasz przeciw obcemu. Zwycięzca mógł być jeden. Przyniesiono broń. Hrabia Terleach stanął przed pojedynkującymi się i zaklaskał. – Baron sek-Gres wyzwał kapitana Aerwesa Klanna na pojedynek za obrazę Miasta i Pana Bitew. Ponieważ walka będzie między szlachcicem a człowiekiem wolnym, lecz nieposiadającym tytułu, zgodnie z zasadami pojedynków baron założy pancerz kolczy. Zza jego pleców wyłonił się sek-Gres. Zastąpił biały jedwab

kolczugą z krótkimi rękawami, błyszczącą srebrzyście, jakby wykonano ją z zestalonej rtęci. Pod kolczugę założył skórzaną kurtkę. Hrabia kontynuował: – Baronowi, jako szlachetnie urodzonemu, przysługuje również wybór broni. Ewennet-sek-Gres zdecydował się na pojedynkowy pałasz i lewak, broń podobną do tej, do jakiej powinien być przyzwyczajony kapitan każdej galery. Tłumek zaszemrał z aprobatą. Ich bohater okazał się prawy i szlachetny, nie chciał wykorzystywać przewagi pochodzenia, by wybrać najlepszą dla siebie broń. Zapowiadało się przednie widowisko. Przyniesiono miecze i sztylety. Altsin machnął demonstracyjnie obiema rękami, dłuższa klinga zaciążyła mu w dłoni, za to krótsza pasowała jak ulał. Sztylet był dobrze wyważony, z solidną głownią i szerokim jelcem, wyposażonym w kilka zębów do wyłapywania broni przeciwnika. Mimochodem zauważył, że zarówno pałasz, jak i lewak mają zaokrąglone sztychy. To była broń do pojedynków między szlachcicami, w których niekoniecznie chodziło o zabicie przeciwnika. Można nimi było oczywiście zadać skuteczne pchnięcie, lecz wymagało to znacznie większej siły, niż gdyby walczyli normalnymi ostrzami. Biorąc pod uwagę kolczugę i skórzany pancerz barona, złodziej miał niewielkie szanse na wyprowadzenie zabójczego ciosu. Takie małe oszustwo, żeby na pewno wygrał ten, kto powinien. Jakby nie wystarczyły różnice w umiejętnościach. Na dany znak stanęli naprzeciw siebie, prawa ręka przed sobą, lewa z boku, dłuższe ostrze w stronę przeciwnika, krótsze przygotowane do parowania. Hrabia stanął między nimi, uniósł rękę, zadudnił: – W imię Reagwyra, zaczynajcie. – I cofnął się w tłum gapiów. Altsin próbował złapać wzrok barona, ten jednak zdawał się w ogóle na niego nie patrzeć. Miał lekko przymknięte oczy i powoli nabierał powietrza, jakby skupiał się na własnym oddechu. Skoczył do przodu bez ostrzeżenia, nie zdradzając się nawet drgnieniem powieki. Zadał dwa szerokie, lekkie i lekceważące

cięcia, łatwe do wychwycenia nawet dla ignoranta. Altsin sparował je bez kłopotu i cofnął się o pół kroku. I znów, skok, dwa ciosy, proste, jakby szlachcic ćwiczył podstawowe kombinacje uderzeń w szkółce fechtunku dla dzieci, i zatrzymanie się. Drugiego uderzenia złodziej nawet nie blokował, uchylił się lekko, wiedząc, że klinga i tak go ominie. I znów, dwa, a potem jeszcze dwa ciosy, góra, góra, dół, góra. Powoli, z szerokim zamachem całego ramienia, niezbyt szybko. On go nawet nie testował, tylko się bawił, lewak trzymał wciąż za plecami, jakby był pewien, że nie będzie musiał go używać. Altsin dwa razy sparował, dwa razy uchylił się. I tyle. Jeśli baron nie zmieni sposobu walki, pojedynek przeciągnie się do rana i będzie bardzo nudny. Po czwartym ataku, równie wolnym jak poprzednie, widzowie wydali kilka poirytowanych syknięć. Nie podobało im się. Przyszli tu po widowisko, po krew na trawie i zwycięstwo dnia nad nocą, a nie po leniwe okładanie się kawałkami żelaza. Ewennet-sek-Gres zatrzymał się, zrobił dwa kroki wstecz i rozłożył bezradnie ręce z taką miną, jakby mówił „cóż ja mogę, kiedy on nie chce walczyć”. Wciąż nie patrzył na Altsina. Jakby złodziej był najmniej ważnym elementem całego przedstawienia. Jego rolą było przyjście tutaj z sakiewką i pozwolenie, by lepiej urodzeni mieli chwilę rozrywki. Altsin nagle zdał sobie sprawę, że podobnie jak Sanwes, był martwy już w chwili, gdy po raz pierwszy wkroczył do Klaweli. No, może ciut później, gdy baronowa zorientowała się, z kim ma do czynienia i postanowiła wykorzystać go do własnej gry. Gdy siedział na słońcu, pijąc wino, gdy planowali, w jakim stroju pokaże się na przyjęciu, gdy wiozła go tu swoim powozem, już był trupem. Bo ktoś inny, i to bez chwili wahania, tak postanowił. Jawynder miał rację. Oni nie traktowali go jak przeciwnika, tylko jak szczura, który przypadkiem wszedł im w drogę. Jak szkodnika, którego śmierci nie poświęca się więcej uwagi, niż potrzeba czasu na usunięcie trupa. A on uczestniczył w ich grze z takim zadęciem, jakby uważał się za równego. I teraz, zgodnie z zasadami tej gry, powinien dać

się malowniczo zabić, najlepiej padając z teatralnym jękiem pod nogi barona i tryskając dookoła krwią. Młody szlachcic wreszcie spojrzał na niego, a raczej, co Altsin pojął wreszcie dokładnie, nie na niego, lecz jakby przez niego. Patrzył na ubiór, paradny strój kapitana galery, jakby złodziej był pustką utkaną z jakiegoś zaklęcia, na której ktoś powiesił ubranie. Dla kogoś, kto grał o władzę w Wysokim Mieście, jakiś portowy złodziej tak naprawdę nie istniał. Był figurą taką jak pion na planszy, pozbawioną znaczenia i człowieczeństwa. Tak naprawdę, czego Altsin był teraz pewien, Ewennet-sek-Gres zapomni o nim już w chwili, gdy będzie ocierał klingę z krwi. Lód, o którym zdążył niemal zapomnieć, pojawił się i wypełnił mu żyły. Jakby od dołu, od stóp, wrastał w niego mroźny kwiat. Nabrał powoli powietrze, wypuścił je, niemal spodziewając się obłoku pary z ust. Sanwesowi przynajmniej zapłacił za śmierć pięć cesarskich. Jego cenił tak nisko, że chciał go dostać za nic. Ale kto powiedział, że Altsin ma grać według tych reguł do samego końca? Lód roztopił się, ustępując miejsca ponuremu rozbawieniu – baronowi wydawało się, że zadanie chłopaka polegało na odgrywaniu kapitana mittarskiej galery do samego końca. Był tak arogancki, że nie przyszło mu nawet do głowy, że złodziej mógł wyłamać się z roli. Nie dopuszczał myśli, że portowy szczur mógł być jakimkolwiek przeciwnikiem. Nie wiedział, jak to jest, walczyć nocą w śmierdzących zaułkach, mając za broń tylko tępy nóż i kawałek deski. Może i zarżnie cię jak świniaka, myśl złodzieja była spokojna, ale postaraj się przynajmniej, żeby twoja gęba śniła mu się po nocach. Baron znudził się wreszcie robieniem min do widzów i ruszył na przeciwnika, machając pałaszem. Patrząc, jak się porusza, Altsin był pewien, że pierwsze dwa ciosy zada tak jak poprzednio, lekko i wolno, a potem uderzy poważniej. Publika domagała się krwi, więc dostanie krew, rana zapewne nie będzie śmiertelna ani nawet ciężka, ale za to widowiskowa. Bo zabawa powinna potrwać jeszcze chwilę. Starli się pośrodku polanki. Pierwsze uderzenie od góry, na

wprost, drugie lekko po skosie, i trzecie! Szybkie, od dołu, z lewej, z nadgarstka na wpół wyprostowanej ręki. Głownia pałasza zmieniła się w rozmazaną smugę. Cios miał rozchlastać udo, zadać ranę bolesną i widowiskową. Altsin przyjął go na ostrze, niezgrabnie, niemal bokiem klingi, a szlachcic płynnie przeszedł do skomplikowanego młynka. Pałasz zatańczył w dłoni złodzieja i odchylił się nagle w bok, odsłaniając go na uderzenie. Altsin zrobił krok do przodu tak szybko, że baron nie zdążył się nawet skrzywić. Skręcił broń w ręku i naparł, klingi zazgrzytały, a jelce stuknęły o siebie. Jednym ruchem przeszedł do chwytu odwrotnego, coś nie do pomyślenia dla prawdziwego szermierza, nagle trzymał pałasz ostrzem w dół, osłaniając całe ciało, blokując jelcem kontrę w górę. Uderzył drugą ręką, trafiając lewakiem w tułów szlachcica. Za słabo, kolczuga wytrzymała, choć siła ciosu wyrwała z ust przeciwnika krótki okrzyk. Złodziej uśmiechnął się lekko. Kapitan mittarskiej galery nie zastosowałby takiej sztuczki, portowy szczur jak najbardziej. Witamy w prawdziwym świecie, sukinsynu. Kopnął w kolano, trafił źle, za wysoko, choć poczuł, jak noga barona wiotczeje, i uderzył lewakiem w dół, w wewnętrzną stronę uda. Chybił o włos. Ewennet-sek-Gres był jednak znakomitym szermierzem, uwolnił pałasz, zawirował, wyszedł ze zwarcia w błyskawicznym obrocie, odgradzając się od Altsina poziomym ciosem. Złodziej też odskoczył, zmienił chwyt broni i wysunął oba ostrza przed siebie. Stanął w pozycji najemnego zabijaki, walczącego nożem i pałką. Koniec z graniem w szlacheckiej komedii. Pomachał wolno lewakiem, by wszyscy zwrócili uwagę na karminowe, a w świetle pochodni niemal czarne krople, znaczące ostrze. – Pół cala – odezwał się po raz pierwszy od rozpoczęcia pojedynku. – Pomyśl o tym, baronie. Tylko pół cala i już byś nie żył. Białe spodnie szlachcica ciemniały szybko. Pół cala, a złodziej

rozharatałby mu tętnicę i byłoby po wszystkim. Rana musiała boleć. Altsin wyszczerzył się szeroko, próbując sprowokować przeciwnika do błędu. On uczył się walczyć nożem i sztyletem, pałką i kijem. Bronią biedoty. Mógł zaskoczyć barona i upuścić mu krwi, lecz teraz zabawa się skończyła. W prawdziwym pojedynku ze szlachetnie urodzonym szermierzem nie miał większych szans. Chyba że tamten da się ponieść emocjom. W kręgu widzów zapanowała cisza, jakby reszta towarzystwa wreszcie zrozumiała, że nie ogląda teatralnego przedstawienia, a krew szlachty ma taki sam kolor jak u innych ludzi. Nastrój nocy prysł, to już nie był pojedynek dobra ze złem, bieli z czernią, tylko walka dwóch mężczyzn, z których każdy mógł zginąć. Z tym że jeden dużo łatwiej niż drugi. Starli się pośrodku polanki i po trzecim ciosie Altsin zrozumiał, że pałasz to nie pałka, a umiejętności nabyte pod okiem Cetrona to za mało w starciu z maszyną do walki, jaką był szkolony od dziecka na szermierza synalek szlacheckiego rodu. Ledwo sparował te pierwsze trzy uderzenia. Czwartego nawet nie zobaczył. Pałasz sięgnął go samym końcem sztychu, ciosem, który wywołał u złodzieja rozmazany srebrny powidok. Altsin poczuł, jakby dostał w prawy obojczyk wiosłem ciężkiej galery, skórzana kurtka i jej poczernione kółka i ćwieki złagodziły nieco siłę uderzenia, ale to było za mało. Czas zwolnił. Nagle poczuł, że nie może unieść broni do następnej parady, ostrze zaciążyło mu w dłoni stufuntowym ciężarem, a jego sztych nieubłaganie zmierzał ku ziemi. Chłopak skupił się, usiłując utrzymać je w poziomie, a wtedy ból wybuchł w nim kulą ognia. Od obojczyka, przez ramię, aż do dłoni, paraliżując prawy bok. Nogi ugięły się pod nim, broń wypadła z ręki i sam nie wiedział jak, znalazł się na kolanach. Baron jeszcze nie skończył. Cofnął się o kilka kroków i spojrzał na niego z czymś w rodzaju zainteresowania w jasnych oczach. – Otwieranie Małża. Tak mój nauczyciel nazywał ten cios,

kapitanie. Przecina się nerw i paraliżuje prawą stronę ciała przeciwnika. A skoro tak interesują cię różne długości, to pewnie zaciekawi cię, że jeśli chce się go wykonać poprawnie, nie można chybić nawet o dziesiątą część cala. Mimo wszystko czegoś mnie dziś nauczyłeś... – Baronie sek-Gres. Głos dobiegał zza pleców złodzieja, z bardzo, ale to bardzo daleka. – Słucham, panie hrabio. – Proszę to skończyć. Walczycie w sądzie Reagwyra, na placu poświęconym Jego imieniu. To nie czas ani miejsce na przechwałki. Baron ukłonił się lekko. – Oczywiście. Ruszył do przodu, unosząc klingę, i w tej samej chwili w głowie złodzieja wybuchło słońce. Uchylić się! Obrót! Parada i kontra! Stopy grzęzną w błocku, w ziemi rozmiękłej od krwi, ale wspomaga się skrętem bioder i uderzenie jest perfekcyjne. Cios rozcina przeciwnikowi gardło. Ten też umiera bez jęku, jak wszyscy poprzedni. Ciężar miecza ciągnie go w przód, nogi nie nadążają za skrętem ciała, pada na kolana i dłonie, upuszczając broń. Widzi własne przedramiona, tatuaże pod ciemną skórą wiją się jak węże, rozpełzają na boki, uciekają przed spływającą jasną krwią. Czy to jego krew? Musi być jego, inaczej rysunki nie zachowywałyby się w ten sposób. Próbuje sięgnąć po Moc, zatrzymać krwawienie i zamknąć ranę, lecz nadal nie może. Jeśli choć na mgnienie oka zdejmie osłony, zmiażdżą go. Na wzgórzach wokół są ich setki! Od najsłabszych aż do samego Dewer’hanrena. Niektórzy płaczą i krzyczą, ale atak nie słabnie. Splatają, przekuwają i drą pasma Mocy, po czym tym wszystkim uderzają w niego. Zmiótłby ich w sto uderzeń serca, gdyby nie musiał walczyć, gdyby nie reszta! Schodzą do kotlinki, w którą go zwabili, i mijając trupy towarzyszy, idą ku niemu z bronią w ręku. Tych zna jeszcze lepiej niż samego Dewer’hanrena. Werleh,

Kurn’buw, potężny Honwere, inni... Zna większość od dziecka, niektórych nawet jeszcze przed urodzeniem, gdy kształtował przyszłych towarzyszy w łonach matek. Najlepsi z najlepszych. Zatrzymali ich na koniec, gdy będzie już krwawił, gdy godziny morderczej walki wycisną z niego wszystkie siły. Nauczył ich wszystkiego, wplatając w ciała i dusze umiejętności, których niektórzy uczą się przez całe życie. Mieli być jego tarczą, pancerzem! Zrywa się z ziemi, macha mieczem i wrzeszczy. Od tego krzyku ziemia drży, a czerwone błocko zaczyna parować, ale oni nie zatrzymują się. Sięga do wnętrza i uderza bokiem, bez czerpania z Mocy zewnętrznej, przez wzory, przez Węzeł... I nic. Jego atak omija ich, rozdziela się, spływa na boki. Patrzy uważnie na najbliższego i w pierwszej chwili nie rozumie tego, co widzi. Ich Wzory są zniszczone. Ich ciała pokrywają krwawe pręgi, w miejscach, gdzie zdarli sobie pasy skóry, widać sine, szare i czerwone rany. Ślady po oparzeniach. Oddzielali pokrytą tatuażem skórę od ciał i przypalali rany, żeby się nie wykrwawić. Robili to, nie korzystając z Węzła, który mógł osłabić ból, lecz który poinformowałby go, co się dzieje. Zrobili to, by go zabić. Bojowy szał wzbiera w nim niepowstrzymaną furią, rośnie, pęcznieje i wybucha. Zrywa się na nogi i rzuca na najbliższego, przeskakując leżące w błocie trupy. Krzyżują broń. Rozmiękłe błocko przestaje go spowalniać, stąpa jak po gładkim placu pojedynkowym. W chwili, gdy miecze po raz pierwszy całują ostrza, uspokaja się, powstrzymuje furię, sił ma już mało, nie może ich tracić. Reszta napastników staje w miejscach, tworzy luźny krąg... zatem postanowili go znużyć serią pojedynków. Boją się, że przyciśnięty do muru użyje całej Mocy i zniszczy wszystko wokół. Patrzy w oczy swojego przeciwnika... Werleh, Trzecie Wojenne Ostrze. Nie ma w nim strachu, tylko podszyta cierpieniem determinacja... i ból. Wymieniają serię ciosów. Pierwszą wolno, jakby dopiero się próbowali, jakby stawali do przyjacielskiego, ćwiczebnego pojedynku. Ciosy idą szeroko, wolno, są łatwe do

obrony i przewidywalne. Pozwala na chwilę tamtemu narzucić taki styl, można odpocząć, złapać oddech, wyczuć rytm przeciwnika. Cofa się o krok, cofa o następny. Za każdym razem atakujący waha się przez mgnienie oka, nim pójdzie naprzód, jakby nie mógł uwierzyć w to, co się dzieje. Zatrzymuje się więc, ciosy przyspieszają, jęk kling pędzi ku kaskadzie, w której nie da się już rozróżnić poszczególnych dźwięków, rozmigotana zasłona stali otacza ich na chwilę, po czym nad polem pojedynku wybucha wściekły ryk. To on krzyczy, wrzaskiem z głębi serca, z porażonej bólem duszy. Jego gniew ma barwę i smak lodowatych płomieni, nie ma w nim miejsca na litość. Zabili ją! Rozdarli jej duszę na strzępy! Wszyscy zawiedli! Sojusznicy! Fałszywi przyjaciele! I on! Więc wszyscy powinni zginąć! Cały świat powinien cierpieć, aż nawet kamienie zaczną krwawić, a morze odzieje się w szkarłat! A oni odbierają mu prawo do zemsty! Przyspiesza. Bije w przeciwnika z furią, którą tak naprawdę pielęgnował na ten właśnie czas, spuszcza ją ze smyczy i nagle musi zrobić krok do przodu, żeby nie stracić dystansu, potem kolejny, i jeszcze jeden. Nie patrzy w twarz wroga. Czuje jego każdy mięsień, każdą kość, każde drgnięcie ręki, zawahanie. Przyspiesza jeszcze, nabiera tchu i ryczy, aż świat zdaje się marszczyć i pękać. Uderza potężnie z góry, wiąże jego ostrze krótkim młynkiem, doskakuje, łapie lewą ręką za włosy przeciwnika i przyciąga jego twarz do siebie. Uderza czołem w nos. Śmieje się nagle, dziko, jak szaleniec, uderza jeszcze raz, łamiąc kość policzkową, odpycha oszołomionego mężczyznę i szerokim, spektakularnym ciosem od dołu rozpruwa go jak ofiarne zwierzę. Krzyk. Tym razem cienki, kobiecy, świdrujący uszy. I złodziej nie klęczy już, lecz stoi na lekko ugiętych nogach, a miecz w jego ręku nagle opada w dół, ostrze lepi się od krwi. I mężczyzna przed nim chwieje się, twarz ma jak po uderzeniu kowalskim młotem, nie jest już tym ironicznym lalusiem, powoli opuszcza

broń i łapie się za brzuch. I to nic nie da, rana zaczyna się tuż nad prawym biodrem, a kończy na wysokości lewego ramienia, i ani kolczuga, ani skórzany kaftan nie powstrzymały ostrza. I Altsin skądś wie, że to dobre cięcie, śmiertelne. I patrzy w oczy barona i widzi ten moment, gdy jego dusza odchodzi, gdy gaśnie w nich świadomość. I szlachcic jest martwy, zanim pada na trawę. – Ewennet! Eeeeewennet! – W polu widzenia pojawia się różowa, rozmazana plama i baronowa dopada ciała. Jest płacz, krzyk, kobieta na klęczkach próbuje zatrzymać krew, desperacko tuli się do zmasakrowanej twarzy. Altsin popatrzył na nią, na razie niezdolny do zrozumienia. A potem nagle poczuł się jak człowiek, który w samym środku sztormu wypada za burtę. I wszystkie elementy zaczęły do siebie pasować. Darwenia Lewender, Biedronka. Kochanka Sanwesa – i kochanka Ewenneta-sek-Gresa. Tylko ona wiedziała, że Sanwes jest zarówno bawidamkiem, jak i złodziejem, więc poznała ich ze sobą, by baron znalazł odpowiednie narzędzie do swoich planów. I wspomniała o mieczu w brzuchu Sanwesa, choć według oficjalnej wersji, baron rzucił się na zabójcę bez żadnej broni. Zdradziła się wtedy przypadkiem. Och, zabrzęczało mu w głowie, dlaczego miałaby się przy tobie pilnować? W końcu jesteś tylko jeszcze jednym złodziejem z Niskiego Miasta. Nikim. Tak naprawdę przez cały czas obawiała się tylko hrabiego, który – gdyby znał jej rolę w tej całej aferze – zmiótłby ją z powierzchni ziemi. To dlatego wpuściła Altsina do domu, biorąc go za posłańca od Terleacha. A potem nawet nie musiała go namawiać, by zjawił się tutaj z sakiewką, która jest jedynym śladem łączącym ją i sek-Gresa z fikcyjnym zamachem. Nawet ubrała go w czerń, by pojedynek wyglądał bardziej malowniczo. Wyszczerzył się w trupim, pozbawionym cienia wesołości grymasie. Oto ja, pomyślał. Mały portowy szczur, który wyobrażał sobie, że może przeżyć w klatce pełnej wściekłych kotów. W kręgu widzów poruszyło się kilku mężczyzn. Altsin

zarejestrował to kątem oka razem z błyskiem na stalowych ostrzach, ale było mu wszystko jedno. Ludzie Wysserynów. Gdyby nie pałasz, przewróciłby się już na ziemię. – Stać!!! Wszyscy stać!!! Ten głos nie wrzeszczał, tylko grzmiał. Jakby przemawiały niebiosa. Wszyscy zamarli. – Arolhu Wysserynie, ten człowiek wygrał pojedynek uczciwie, bez pomocy niegodnego podstępu, czarów lub osób trzecich. Tak w imieniu Pana Bitew oświadczam ja, hrabia Bendoret z domu Terleach. Czy ktoś się nie zgodzi? Złodziej obrócił głowę. Hrabia stał w cieniu, przed nim zajęło pozycję dwóch młodych szlachetków. Kątem oka wyłowił dwóch innych, stojących nieco z boku. I kolejnych dwóch w kręgu gapiów. Wszyscy mieli broń, rękojeści półtoraków wystawały im zza pleców, widok na przyjęciu tyleż nierzeczywisty, co absurdalny. To nie były szlacheckie kordy czy inne ozdobne zabawki, tylko broń wojowników. Takich mieczy używała ciężka najemna piechota. – Zabrać rannego do moich komnat – rozkazy hrabiego padały już ciszej, ale nie było wątpliwości, że zostaną wykonane co do joty. – Barona sek-Gresa położyć w Sali Mieczowej, służba zajmie się ciałem. Jutro będziemy opłakiwać kogoś, kto żył jak wojownik i poległ śmiercią wojownika. Chwała pamięci o jego czynach. To dalej przedstawienie, myślał złodziej, gdy zabierano mu broń, ujmowano pod ręce i delikatnie prowadzono w stronę rezydencji. To nadal sztuka teatralna, bo on nie wymienił imienia barona, a powinien... w końcu chłopak był tu honorowym gościem... a hrabia ani razu nie wymienił jego imienia... Podobno stara szlachta nigdy nie kala sobie ust imieniem swojego wroga. Altsin zachwiał się i poczuł, że pada. —— • —— Gdy otworzył oczy, półleżał na miękkiej sofie, a prawy bark miał spuchnięty do rozmiarów końskiej głowy. Delikatnie dotknął ręką bandaży, warstwy płótna wydawały się mieć kilka cali

grubości. Zrobili mu opatrunek, psiakrew, a gdy tracił przytomność, był przekonany, że pozwolą mu się wykrwawić. Tak byłoby najlepiej dla wszystkich. W komnacie panowały półmrok i cisza. A przecież przyjęcie powinno trwać. Zamrugał, półmrok w pomieszczeniu brał się wprost z różowiejącego nieba, zaglądającego w szerokie okno. Świtało. Ktoś poruszył się w ciemnym kącie. – Oprzytomniałeś. – Usłyszał nie pytanie, lecz stwierdzenie faktu. – Dobrze. Mój medyk twierdzi, że cios jednak ominął nerw, choć zaledwie o dziesiątą część cala – w głosie nie dałoby się ukryć ponurego rozbawienia, nawet gdyby jego właściciel próbował to zrobić. Nie próbował. – Czyli nie będziesz sparaliżowany. Ale straciłeś sporo krwi. Altsin skupił wreszcie wzrok na mówiącym. Hrabia uśmiechnął się dziwnie i skinął głową. – Dobra walka, chłopcze. Masz duszę wojownika, mimo że nie wyszywasz monogramów na kołnierzu. Choć twoją rolą miało być tylko przyjście tu i śmierć. Nasz drogi baron – wzrok szlachcica stwardniał – razem ze swoją kochanką wszystko sobie dokładnie zaplanowali. Odzyskują sakiewkę, a jednocześnie baron zyskuje sławę obrońcy honoru miasta i Pana Bitew. To miało zapewne jeszcze bardziej zbliżyć go do mnie. Byli przekonani, że nie masz szans w pojedynku. I prawie im się udało. Złodziej oddychał z trudem. – Wszystko wiesz... – próbował to powiedzieć głośno, ale z gardła wydobył mu się tylko szept. – Tak. Od dawna. – Gospodarz zaśmiał się cicho. – Brałem udział w intrygach toczonych przeciw imperialnym Szczurom, w czasach, gdy Meekhan wycofywał się na wschód i nie wiadomo było, czy nie zechce jednak za wszelką cenę utrzymać ujścia Elharan. Grałem w podchody przeciw rodzinie książęcej, żeby nasz miłościwie panujący nie zrujnował miasta, kilkoma listami zdjąłem blokadę nesbordzką i rozbiłem sojusz Mittarczyków z tymi północnymi piratami. A Wysseryni sądzili,

że nabiorę się na zabójcę, przed którym rzekomo ocalił mnie ich wysłannik. Przyznam, że dawno nie miałem takiej radości, gdy obserwowałem, jak wszyscy odgrywają swoje role, przekonani, że zatraciłem się w ich przedstawieniu. Starszy szlachcic spoważniał. – A poza tym twój przyjaciel miał zaszyty w ubraniu krótki list z informacją, kto i do czego go wynajął. Zapewne nie ufał za bardzo sek-Gresowi. Napisał nawet, kogo zawiadomić w razie swojej śmierci. Posłałem wiadomość temu człowiekowi z sugestią, żeby trzymał się z daleka. Obiecał, że tak zrobi. Altsin miał ochotę zaśmiać się w głos. Sanwes nie był takim głupcem, za jakiego go miał, a Cetron nie okazał się starym, tłustym tchórzem, który poniechał zemsty ze strachu o własną skórę. Jedynym idiotą w całej historii był on sam. Wszystko, co zrobił, było całkowicie pozbawione sensu. Równie dobrze mógł do tej pory siedzieć przed winiarnią i pić. – Co teraz? – Z tobą? Powinienem cię usunąć. Szybko, cicho i bez śladu. Tak byłoby najprościej i najbezpieczniej. Niech Wysseryni i ich sojusznicy nadal sądzą, że jestem ich zabawką, a przecież ty możesz się komuś wygadać, со? I będzie kłopot. Złodziej patrzył, jak arystokrata idzie w stronę ściany, na której wisiała imponująca kolekcja broni. – Dwa lata temu powaliła mnie choroba. – Brzęknęły kryształy i hrabia podszedł ku złodziejowi z kielichem w dłoni. – Nikt nie potrafił mi pomóc. Czarownicy, kapłani, uzdrowiciele, nawet ci stosujący nieaspektowaną magię, zawiedli. A próbowałem wszystkiego. Są takie choroby, które wyglądają jak wyrok Wielkiej Matki, pragnącej jak najszybciej zważyć twoją duszę. Być może nawet poddałbym się jej woli, gdyby nie przebieg choroby. Pij. Kryształ chłodził usta, a wino miało smak ciemnych gron dojrzewających w pełnym słońcu. Kilkoma łykami opróżnił kielich. – Choroba odbierała mi... – szlachcic zawahał się – mnie. Rozumiesz? Nie tylko niszczyła ciało, lecz także ducha. Mógłbym

znieść, że trzęsą mi się ręce, nie mogę utrzymać w pionie głowy i zaczynam się ślinić, ale budzić się rankiem i nie wiedzieć, kim się jest, gdzie się jest, kim są ludzie, którzy coś do ciebie mówią? Kazałem najbardziej zaufanym służącym utrzymywać mój stan w tajemnicy, lecz co ranek potrzebowałem więcej czasu, by przypomnieć sobie najbardziej podstawowe rzeczy. A były dni, gdy nie mogłem pokazać się nikomu, bo ci sami przyjaciele, którzy dziś jedzą mi z ręki, odebraliby mi majątek, miejsce w Radzie i skazali na dożywotni pobyt w jakimś przytułku dla obłąkanych, gdyby mnie wtedy zobaczyli. A ja nawet nie wiedziałbym, co się stało. Gniew hrabiego był niemal namacalny i Altsin nie postawiłby miedziaka za trwałość jego obecnego sojuszu z Wysserynami. – I wtedy, pewnego dnia, gdy poczułem się lepiej, poszedłem na doroczne nabożeństwo do Świątyni Reagwyra. Spojrzałem na Dengothaag i usłyszałem głos Pana Bitew. Zanim zdążyli mnie powstrzymać, dotknąłem klingi, a potem... wróciłem do domu. Następnego ranka obudziłem się bez drżenia kończyn i pamiętałem wszystko, łącznie z imieniem pierwszego kucyka, na którym jeździłem. Byłem zdrowy. Altsin popatrzył mu prosto w oczy. To nie były oczy tępego fanatyka, tylko człowieka, który wierzył. Wydarzenia sprzed niemal roku, kobieta przykuta do czarnego ostrza i śmierć trzech kapłanów, wróciły delikatnym wspomnieniem. Złodziej pamiętał, że Świątynia Reagwyra szybko się otrząsnęła po stracie, martwi hierarchowie wyjechali – oficjalnie – w podróż, a w procesji znów noszono święty Miecz. Ciekawe, co hrabia by powiedział, gdyby znał prawdę? Czy szlachcic od dwudziestu pokoleń przejąłby się losem jakiegoś biedaka, konającego na bożej klindze? Raczej nie. – Widzisz, chłopcze... Widziałem już sek-Gresa w walce. Kilka razy. I w waszym pojedynku postawiłbym na niego cały majątek przeciw starym łapciom. Lecz gdy poderwałeś się na nogi i starłeś z nim... Widziałem Wojownika... Rozumiesz? Pana Bitew, który w swoim świętym szale zstąpił między nas. Pokonałeś go,

bo bóg spojrzał na ciebie i udzielił swojej siły. Więc odejdziesz wolny i znikniesz z miasta. Altsin otworzył usta, ale hrabia tylko uśmiechnął się łagodnie, kładąc mu dłoń na ustach. – Nic nie mów. Nie ma innego wyjścia. Kazałem ogłosić, że twoja rana okazała się śmiertelna i zmarłeś godzinę po baronie. To zamknie sprawę zemsty Wysserynów. Ale zbyt wielu ludzi widziało twoją twarz, żebyś mógł wrócić do Niskiego Miasta. Jeśli ktokolwiek by cię rozpoznał, nawet przypadkiem, ja wyszedłbym na kłamcę, a ciebie zaczęliby przepytywać. Złodziej spojrzał mu w oczy i zrozumiał, że oczywiście ma jeszcze jedno wyjście. Może zdjąć opatrunek i rozdrapać świeżą ranę. – A baronowa? – zapytał. – Jaka baronowa? – Uśmiech arystokraty nadal był łagodny, a głos cichy. No cóż, Biedronko. Trzeba było pozostać przy urządzaniu przyjęć. – Jak tylko dasz radę ustać, dostaniesz konia, trochę pieniędzy i znikniesz z miasta, chłopcze. Psiakrew, nawet nie wiem, jak ci naprawdę na imię. Nie, nie mów. Kiwnij tylko głową, jeśli wszystko zrozumiałeś. Altsin kiwnął, a hrabia uśmiechnął się raz jeszcze i wyszedł. Gdy złodziej został sam, uświadomił sobie, że tak naprawdę los, który zaplanował dla niego szlachcic, nie miał żadnego znaczenia. Bo gdy zamykał oczy, pod powiekami pojawiała mu się dolina wypełniona krwawym błockiem. I ludzie z bronią, towarzysze i przyjaciele, idący po jego śmierć. I Moc uderzająca ze wszystkich stron. I bitewny szał płonący w żyłach. I taniec z mieczem. I ból utraty. Bał się. Jak nigdy w życiu.

Objęcia miasta Deszcz, deszcz i deszcz. Padało od wielu dni i nie zanosiło się na to, żeby miało przestać. Siedzi na grzbiecie anh’ogiera i spogląda na leżące w dolinie miasteczko. Co tam miasteczko, wioskę ledwo, tyle że mieszkańcy otoczyli ją wałem ziemnym i palisadą i najwyraźniej nie mieli zamiaru posłuchać rozkazów, że wszyscy ludzie od noworodków po starców mają opuścić te ziemie i udać się na północ. Być może rzeczywiście mieli dobre powody, najpewniej w wiosce zostało niewielu mężczyzn, raczej same kobiety, dzieci i grupka staruchów. Jeśli wyruszą, ciągnąc wozy przez rozmiękłą równinę – ciągnąc własnoręcznie, bo zaraza wybiła zeszłego roku wszystkie zwierzęta pociągowe w promieniu stu mil – najpewniej tylko co piąty dotrze do celu. Pojazdy będą grzęznąć po osie w błocku, które pokrywa już całą okolicę, ludzie zapadną się najpierw po kostki, później po kolana w szlamie. Będą się przewracać, taplać i pełzać. Wozy porzucą po kilku milach, gdy okaże się, że nie można ich przepchnąć przez bagnisty teren, a potem spróbują nieść resztki dobytku na własnych grzbietach. Kobiety wezmą młodsze dzieci na ręce, żeby im pomóc, a gdy zaczną opadać z sił, będą musiały wybierać – rodzinny dobytek czy maluchy. Wybiorą dzieci. Zawsze wybierają dzieci. Więc szlak ich wędrówki znaczyłyby najpierw porzucone wozy, potem rząd paczek, tobołów i skrzyń, później ślady pełznięcia, czołgania się, upadków i mozolnego powstawania, a potem pierwsze ciała. Najpierw starzy mężczyźni, nie wiedzieć czemu zawsze są to starzy mężczyźni, jakby stare kobiety mocniej trzymały się życia. Ale w końcu pokona ich wszystkich nie tyle morderczy wysiłek, ile zimno i wilgoć. Wychłodzenie. Gdy człowiek pierwszy raz przewróci się w błocko, jego szanse maleją o połowę. Można zarzucić na grzbiet skórzaną, natartą tłuszczem pelerynę, która chroni przed deszczem, ale po upadku szlam błyskawicznie wdziera się pod ubranie, wciska pod nie jak

żywa istota, jak gigantyczna pijawka, spragniona ciepła i sił życiowych. Nagle pojawiają się dreszcze, błoto ciąży niczym kolejne warstwy nałożonych na siebie kolczug, stopy zdają się wrastać w ziemię. Ktoś pomógł ci wstać, deszcz zmył wierzchnią warstwę błocka, lecz to, które dostało się pod ubranie, już zaczęło wysysać twoją energię i życie. Więc kolejny upadek nadejdzie szybko, a po nim następny, i jeszcze jeden. A potem nikt już nie będzie miał sił, żeby pomóc ci wstać. Tak właśnie było i mógł przedstawić na to niejedno świadectwo. Wędrując przez równinę, jego oddział natknął się na kilka kronik takich karawan, spisanych porzuconymi wozami, tobołami i trupami. Zbadał sześć ciał, uwalniając tkwiące w nich dusze, i miał teraz w sobie ich wspomnienia. Wspomnienia mężczyzn, kobiet i dzieci. To, co czuli w ostatnich chwilach, mógłby nazwać ponurym fatalizmem, pogodzeniem się z losem, nad którym nie ma się żadnej władzy. Decyzja nie należała do nich, ale poszli. I umierali, ciesząc się na własny koniec. To było najdziwniejsze, ten spokój i ta radość, z jaką witano śmierć. Jakby dawno oczekiwaną, najlepszą przyjaciółkę. Trzeba coś zrobić z tymi duszami. Wprowadzają zamęt, ich lamenty i jęki wypaczają Moc. Klepie anh’ogiera po masywnym grzbiecie. Spokojnie, nie będziesz musiał tam jechać. Zwierzę rzuca łbem i próbuje go obrócić w stronę jeźdźca, ale pancerne płyty wrośnięte w szyję skutecznie mu to uniemożliwiają. Jeszcze jego dziadkowie byli zwykłymi końmi, lecz venleggowi naprawdę posiadali niezwykłe Moce. W dwa pokolenia zmienili konie w anh’ogiery, pokryte pancerzem bestie o połowę większe od normalnych wierzchowców. Ich piersi, boki, zady, szyje i nogi pokrywała kostno-chitynowa zbroja, którą ukształtowano tak, by jeździec nie potrzebował siodła ani uprzęży. Potężne płyty zachodziły półkoliście z boków, chroniąc nogi wojownika, a do kierowania zwierzęciem wystarczył lekki nacisk kolanami. To była broń doskonała, poruszająca się na czterech nogach machina zniszczenia. Szkoda tylko, że stworzenia takie nie potrafiły się same rozmnażać, rodziły się ze zwykłych matek i to tak, że

klacz, rozrywana od środka, nie miała szans na przeżycie. Laal dostała szału, gdy zobaczyła pierwszego anh’ogiera i zrozumiała, co zrobiono jej ukochanym koniom. Zrodzone z jej gniewu burze spowodowały trąby powietrzne, które spustoszyły setki obozów venleggowi. A za wiatrem przybyli jeźdźcy. Szaleni i dzicy jak ich bogini. Gdyby wtedy nie starł się z nią i nie zmusił do wycofania, być może a’Ove’teach musiałby przywołać całą Moc kaaf... Lepiej nie myśleć, jak by się to mogło skończyć. Patrzy jeszcze raz na tonącą w strugach deszczu osadę. Jej mieszkańcy się zbuntowali. Postanowili odrzucić powinność, sprzeciwić się jego woli. To było... szukał właściwego słowa... niewyobrażalne. Był ich panem, a oni rodzili się, żeby służyć. To jedyny sens i cel ich istnienia. Poddać się Woli. Ich sprzeciw... To tak, myśli, jakby własna dłoń odmówiła ci posłuszeństwa. Jakby własne oko przestało patrzeć tam, gdzie je kierujesz, i postanowiło zacząć własny żywot. Co zrobisz w takim przypadku? Odetniesz dłoń. Wyłupisz oko. Zbliża się jeden ze zwiadowców. Nie musi nic mówić, Węzeł tętni, po chwili obrazy i wiedza, jaką zdobył wojownik, są już jego. W osadzie znajduje się mniej niż setka mieszkańców, część jest chora. Pozostało tylko kilku mężczyzn w sile wieku. Wiedzą, że jeśli opuszczą domy, mniej niż trzecia część z nich dotrze na ziemie, gdzie nie pada deszcz. Na wspólnej naradzie postanowili zostać i czekać. Przeważyło zdanie kobiet, matek. Głupie, czyż ludzie nie rodzą się po to, by umrzeć? Zwiadowca nie musi tłumaczyć, skąd wie o naradzie, w jego wspomnieniach jest cień schwytanego z zaskoczenia strażnika, młodego chłopaka, jest pracujący nóż, dławiony krzyk i czerwień rozcieńczana deszczem. Są też obrazy ostrokołu i wału. Ulewa wymyła już sporą część ziemi, odsłaniając drewnianą konstrukcję, wiele pali stoi krzywo, wystarczy zarzucić liny i większość się rozleci. W osadzie nie ma dość ludzi, by wygrać z deszczem. Kiwa głową, zadowolony. Mógłby przywołać Moc i zmieść buntowników jednym gestem, ale takie sprawy należy załatwiać inaczej. Odwraca się do swoich ludzi. Trzydzieści naczyń czeka w

gotowości. – Co mamy robić, Panie? – Zwiadowca używa głosu, czym nieco go zaskakuje. Ale ten chłopak zawsze był niezależny, nawet po tym, gdy naznaczył go Węzeł. – Zabijcie ich – odpowiada tak, by każdy usłyszał. – Zabijcie wszystkich. —— • —— Obudził się tak, jak zwykł budzić się od kilku lat, gdy powoli przechodził ze świata snu do pełnej świadomości. Lecz dziś od razu wiedział, gdzie jest. Ponkee-Laa. Banlear, zwany również Kałnikiem. Trzecia co do wielkości, najmłodsza dzielnica Niskiego Miasta. Miejsce tradycyjnie wiązane z ludźmi szukającymi szczęścia w metropolii. To tu najczęściej trafiali przybysze z prowincji, bakałarze, uzdrowiciele i rzemieślnicy pragnący znaleźć pracę w którymś z miejskich cechów, czarodzieje szukający protektora lub szansy na zostanie członkiem potężnej gildii, wędrowni artyści, najemne zabijaki, ubodzy szlachcice i olbrzymia masa ludzi bez zawodu i wykształcenia, mająca za cały majątek parę rąk do pracy, a za motywację pusty brzuch. Dobre miejsce. Na powrót. Przez chwilę leżał nieruchomo, czując żelazisty posmak na języku i powoli odnajdując się we własnym ciele. Ten sen był łagodny, urywał się w odpowiednim momencie, oszczędzając mu scen rzezi. Były już takie, po których przez kilka nocy bał się zasnąć, wypełnione okrucieństwem, przy którym robota mistrza katowskiego wydaje się delikatną pieszczotą. Nie chodziło o bitwy, gdy tętniąca mu w żyłach Moc wiązała i rzucała do walki dziesiątki tysięcy wojowników, lecz o rzezie takie jak ta, której oglądania dziś mu oszczędzono. Sny o brnięciu w ziemi czerwonej od krwi bezbronnych, o martwych mężczyznach i kobietach, leżących wszędzie wokół. I o dzieciach, nie wiedzieć czemu, spojrzenie demona najczęściej przyciągały dzieci. To nieprawda, że dzieci umierają ładniej niż dorośli i sprawiają potem wrażenie, jakby spały, jakby sama Pani złożyła na ich czołach pocałunek. Te zakrwawione strzępy rzadko wyglądały jak pogrążone we śnie. Zwłaszcza jeśli wcześniej padł rozkaz,

żeby zabijano je tak, by czuły, że umierają. Demon miał potężną władzę nad opętanymi przez niego ludźmi. Wykonywali każdy rozkaz, dokładnie i co do joty. Czasem tylko, gdzieś na dnie ich oczu, pojawiała się ponura rozpacz. A do walki stawali zawsze z desperacją szaleńców, którzy szukają spokoju, jaki niesie śmierć. Miał wrażenie, że te koszmary próbują go wciągnąć do środka. Do świata rzezi, deszczu, braku nadziei i wojennego szału, zostawiającego pod powiekami krwawe powidoki. Do świata, w którym wojna przestała być drogą do celu, lecz stała się celem samym w sobie. To nie były zwykłe sny. W zwykłym śnie, choćbyś był kapłanem, kupcem, królem lub cesarzem, zawsze jesteś sobą. Pamiętasz siebie jako osobę, nawet jeśli we śnie odgrywasz cudzą rolę. Twoje prawdziwe ja czeka tuż za cienką linią, oddzielającą przebudzenie od jawy, i bez problemu wskakujesz w nie po otwarciu powiek, jakbyś wzuwał dobrze rozchodzone buty. Czasem zapominasz nocne marzenia, zanim rankiem zdążysz się wysikać. Tych snów nie zapominał. Nigdy. Za każdym razem potrzebował długiej chwili, by przypomnieć sobie, kim jest, co robi i skąd się wziął w tym miejscu. Altsin Awendeh, złodziej, oszust, marynarz, wiejski parobek, pomocnik kowala, sztukmistrz, dzwonnik świątynny, skryba... Przez ostatnie pięć lat był wieloma osobami. Zmieniał miejsca i zawody, czasem co kilka miesięcy, czasem częściej. Sny pędziły za nim, a on uciekał. Za każdym razem, gdy przebywał gdzieś dłużej, pojawiały się już po kilkunastu dniach, najpierw krótkie i sporadyczne, a potem coraz dłuższe i częstsze, aż wreszcie nawiedzały go co noc. Wtedy bez słowa zwijał manatki i uciekał, byle dalej, a sny gubiły jego trop i dawały mu chwilę spokoju. Najdłużej, bo ponad osiem miesięcy, został na statku kursującym między Peronwylk a Ar-Mittar. Zupełnie jakby sny nie mogły odnaleźć go na morzu. Ale gdy już znalazły... Podobno nie potrafili go dobudzić przez trzy dni, trzy dni śnił, płakał i

krzyczał na zmianę, pogrążony w koszmarze niekończącej się bitwy, w której czasem był mężczyzną, czasem kobietą, raz młodzieńcem, raz starcem, walczył z ludźmi i przeciw ludziom, brodził po kolana we krwi, brocząc nią z setek ran. Najczęściej śnił, że jest samym demonem. Ocknął się wtedy w małej świątyni Wielkiej Matki pod Wenhloren. Kapitan wysadził go na ląd, nie zapłaciwszy za ostatni miesiąc służby, i znikł na morzu. Rozumiał go. Marynarze to przesądni ludzie, skazani na łaskę i niełaskę Bliźniąt Mórz. Niepotrzebny im na pokładzie szaleniec, wrzeszczący przez sen w nikomu nieznanych językach. Że mówi w nieznanych dialektach – choć na szyderczy uśmiech Kleh, we śnie rozumiał każde słowo – dowiedział się zresztą po raz pierwszy właśnie w tej świątyni. Kapłani byli ludźmi uczonymi, znali wiele narzeczy i gwar, jako misjonarze nawracali ludy północno-zachodniego krańca kontynentu na wiarę w Baelta’Mathran i porządek imperialnego panteonu. Meekhan nigdy nie podbił zbrojnie tej części świata, choć handlowo, kulturowo i religijnie radził sobie całkiem nieźle. A misjonarze najważniejszej bogini Imperium byli naprawdę dobrze wykształceni. Lecz nawet oni nie potrafili rozpoznać, w jakich językach krzyczał. Nie umieli także powiedzieć, do jakich dialektów te języki są podobne. Ale pozwolili mu zostać, a gdy wydobrzał, bo sny trzymały się z dala od świątyni, nie wyrzucili go za drzwi. Przez cztery miesiące kilka razy dziennie bił w dzwon na wieży, zamiatał posadzki, nosił wodę ze studni, pomagał w kuchni. Dali mu świątynny strój, luźną szatę z kapturem, pozwolili zapuścić brodę. Nikt na świecie nie rozpoznałby w nim tego gówniarza, który pięć lat wcześniej opuszczał nocą Ponkee-Laa. Wydawało się, że wreszcie znalazł spokój. Tylko że świątynia była tak naprawdę więzieniem. Wędrował wtedy po wybrzeżu dopiero drugi rok i wydawało mu się, że nie ma niczego gorszego niż spędzenie reszty życia za murami. Dusił się, codzienna rutyna zamiast nieść ukojenie,

doprowadzała go do szału. Wymknął się wreszcie nocą, nie budząc nikogo, i powędrował na północ. Pracował, gdzie się dało, gdy trzeba kradł i oszukiwał, lecz starał się to robić tylko wtedy, kiedy nie miał innego sposobu na napełnienie brzucha. Podczas kradzieży zawsze istniało ryzyko schwytania go i umieszczenia na co najmniej kilka miesięcy w lochu. Razem z koszmarami, które mogłyby go dopaść. Wolał już wynajmować się jako parobek za garść stęchłej kaszy. Później odkrył, że umiejętności czytania, pisania i podstawowych rachunków, do których nauki zmuszał go Cetron, mają na prowincji znacznie większą wartość niż w mieście. Skrybów i wiejskich pisarzy było tam jak na lekarstwo. Prędko odkrył, że odpowiedni strój i wygląd, czarny kaftan z czerwonymi mankietami i kołnierzem oraz palce poplamione atramentem, zapewnią mu robotę szybciej niż przepytywanie gospodarzy i prośby o możliwość narąbania drew w zamian za kromkę chleba. Odchodzące Imperium zabrało ze sobą większość urzędników, a wielu spraw nie dawało się załatwić na gębę. Wędrując po wioskach i miasteczkach, spisywał umowy kupna, intercyzy małżeńskie, sporządzał podania do sądów, uzupełniał księgi urodzin i zgonów, jeśli jakieś zostały w okolicy. Trzykrotnie został nawet na dłużej i próbował sił, ucząc wiejskie dzieci. Zawsze jednak w końcu doganiały go sny. Tylko raz spróbował szukać pomocy. Za poradą miejscowych trafił do znachorki, specjalistki od zamawiania koszmarów. Tylko go dotknęła, po czym wyszła, każąc zostać w chałupie i czekać. Gdyby nie wyjrzał wtedy przez okienko... Wróciła z gromadą wieśniaków, a on, ukryty już na skraju lasu, patrzył, jak bez słowa ryglują od zewnątrz drzwi i okna do domu i podpalają chatę. Jeśli wiejska wiedźma wolała stracić dorobek życia, byle go zabić, co zrobiliby kapłani lub czarodzieje? Człowiek dotknięty przez demona, choćby tylko poprzez ulotne krainy snu, nigdzie nie znajdzie spokoju. Zatem wędrował, z miejsca na miejsce, od wioski do wioski. A sny były coraz szybsze, coraz mniej nocy mógł przespać bez

krwawych wizji i smaku żelaza w ustach, który nieodmiennie im towarzyszył. Przez ostatnie pół roku uważał się za szczęściarza, jeśli miał spokojne trzy noce z rzędu. Teraz koszmary się nasiliły, minione dwa miesiące śnił je raz za razem, i to bez względu na to, jak bardzo oddalił się od miejsca, w którym nawiedził go poprzedni. Kiedy wczoraj wieczorem dotarł do Ponkee-Laa – przebywszy wcześniej w trzy dni prawie sto mil, najpierw wozem, a później barką spływającą w dół Elharan – sen dopadł go niemal natychmiast. Nie było już gdzie uciekać. Te wizje zaczęły się tu, w mieście, gdy pałasz młodego barona rozrąbał mu bark. Wybuchły w nim wtedy krwawym szałem i dzięki nim pokonał w pojedynku urodzonego szermierza, on, który do tamtej chwili nie miał prawdziwego miecza w ręku. W porcie walczyło się sztyletem i pałką. Demon ocalił mu wtedy życie, ale dla kogoś wychowanego na ulicy nie istniało nic takiego jak darmowa uprzejmość. Stwór zza Mroku zrobił to, bo złodziej był najpewniej jego jedynym łącznikiem ze światem i gdyby zginął, demon nie mógłby już tu wrócić. Jak go opętał? Czy zwabiła go dusza szykująca się do opuszczenia ciężko rannego ciała? Zapach krwi? Tego Altsin nie wiedział, i nie obchodziło go to, już dawno postanowił, że jeśli istnieje choć cień szansy na pozbycie się nawiedzającej go istoty, zrobi to, choćby miał wyrwać sobie połowę duszy. A jeśli na świecie był ktoś, komu mógł choć odrobinę zaufać, kto mógłby mu pomóc, to żył tu, w Ponkee-Laa. Oczywiście była spora szansa, że gdy ten ktoś zorientuje się, co się z nim dzieje, postąpi tak jak ta wiejska wiedźma. Podpali mu dach nad głową. A Cetron i Zorstean mieli o wiele większe możliwości niż tylko sprowadzenie bandy chłopstwa. Więc ta odrobina zaufania powinna być naprawdę odrobiną, bo ludzie, którzy pokładają nadmierną wiarę w innych, kończą jako karma dla ryb. Wstał, obmył twarz i ubrał się w strój wędrownego skryby, po czym podrapał się po brodzie, która towarzyszyła mu od dłuższego czasu, i postanowił, że jeszcze trochę ją ponosi. Przydawała mu lat, a choć prawdopodobieństwo, że ktokolwiek

będzie czekał na jego powrót, było mizerne, to lepiej nie kusić licha. Hrabia Terleach nie musiał być zadowolony, że złodziej pojawił się w mieście. Z kolei kilka innych osób z pewnością ucieszyłoby się, że Altsin wrócił i nie korzysta już z protekcji Cetrona. Niejeden nóż tęsknił za jego plecami. No proszę, uśmiechnął się pod nosem, ledwo postawił stopę w mieście, a już zaczyna myśleć jak członek złodziejskiej gildii, miej oczy dookoła głowy, noś jeden nóż na wierzchu, a dwa inne dobrze ukryte, stawaj plecami do solidnej ściany, nie pij niczego, czego nie skosztował twój gospodarz. Nikomu nie ufaj, w nic nie wierz, zawsze miej co najmniej dwie drogi ucieczki. Witamy w Ponkee-Laa, największym mieście zachodniego wybrzeża. Sięgnął do sakiewki i przeliczył resztkę srebra. Wynajęcie osobnej izby, nawet jeśli była to tylko komórka na poddaszu, kosztowało, jednak było to lepsze niż budzenie lokatorów wspólnej sypialni krzykami i gadaniem w nieznanym języku. Ktoś w końcu zainteresowałby się nim i przysłał tu kapłanów albo czarownika. Pieniędzy powinno mu wystarczyć na kilka dni, potem będzie musiał albo znaleźć sobie pracę, albo zacząć kraść. Czyli znaleźć sobie pracę. Zszedł do głównej izby karczmy. Tłok, gwar, dziesiątki ludzi różnych profesji, zapach piwa i kapusty gotowanej z małymi kiełbaskami, specjalność kulinarna Kałnika. I wszyscy pilnują swoich spraw, czekając, aż karczmarki podadzą jedno i drugie. Po trzech dniach takiej diety ludzie albo przenoszą się do innych dzielnic, albo wracają, skąd przyszli. Zjadł, wypił, odmówił dokładki, zapłacił, wyszedł. Kałnik zawdzięczał swoją nazwę kiepskiej kanalizacji, a właściwie jej brakowi, gdyż to nigdy nie miała być prawdziwa dzielnica. Powstał jako podgrodzie, trochę wbrew planom meekhańskich inżynierów, lecz gdy okazało się, że miasto przyciąga masy ludzi z prowincji i trzeba ich gdzieś pomieścić, narodziła się dzielnica złożona gównie z karczm, zajazdów i szop

przerobionych na noclegownie za miedziaka, gdzie karmiono kapustą i kiełbaskami i nikt nie pytał, skąd jesteś. Za czasów Imperium powstawały podobno plany wybudowania tu kanalizacji, doprowadzenia wody i uczynienia z Banlearu czegoś więcej niż potencjalnej wylęgarni chorób, ale tymczasowość wszystkich tutejszych budowli i ciągły brak pieniędzy zawsze przekładały te prace na później. I choć miasto w końcu wysunęło ramiona murów i przytuliło dzielnicę do piersi, nadal traktowało ją bardziej jak jakąś narośl niż własne dziecko. Mimo to mógł już myśleć, że jest w Ponkee-Laa. Ruszył do portu i wtedy ich zauważył. Straż miejska, nic niezwykłego w tym miejscu, podobnie jak fakt, że strażników było sześciu, zamiast jak zwykle trzech. Kałnik nigdy nie był spokojną dzielnicą i czasem dochodziło tu do rozruchów biedoty. Altsin omiótłby ich obojętnym spojrzeniem i poszedł dalej, gdyby nie przewodzili im dwaj osobnicy, wyglądający przy pozostałych jak rasowe charty przy miejskich kundlach. Obaj nosili wysokie do kolan buty, czarne spodnie, czarne koszule i narzucone na wierzch skórzane kamizelki, barwione na głęboki brąz. Złodziej mimowolnie zerknął na ich mankiety i kołnierze, szukając monogramów, i to bynajmniej nie z powodu oczywistego bogactwa strojów, bo za takie buty w tej dzielnicy podrzynano gardło, a koszule lśniły połyskiem czystego jedwabiu. Nie, chodziło o sposób, w jaki się poruszali, jakby otaczał ich niewidzialny pancerz, zapewniający, że każdy zejdzie im z drogi i nie będzie się narzucał, dopóki sami nie zechcą go zauważyć i przywołać. I o to, jak strażnicy dreptali za tą dwójką. Nikt nie mógłby mieć wątpliwości, kto tu dowodzi. I miecze. Zauważył je od razu, choć w pierwszej chwili aż zamrugał, żeby uwierzyć własnym oczom. Obaj nosili przerzucone przez plecy półtoraki. Miecze wisiały tylko w pętlach przymocowanych do pasów przecinających na skos torsy mężczyzn. Kiedy przechodzili obok, nagie klingi słały wokół lustrzane błyski. Szlachta nie używała takiej broni, nosiła proste, paradne mieczyki, kordy albo lekkie pałasze. Altsin poczuł się trochę tak, jakby zobaczył damę w sukni balowej trzymającą w

dłoni zamiast wachlarza ciężki topór. Półtoraków używali najemnicy, bo świetnie nadawały się do walki i z piechotą, i z jazdą. W zaułkach miasta machanie czymś takim miało tyle sensu, ile taskanie tu ze sobą katapulty. A jednak, dotarło do niego po chwili, nikt nie patrzył na nich z politowaniem, nikt nie szczerzył się na widok szlacheckich synalków bawiących się w prawdziwych wojowników, nie słychać było kpiących gwizdów ani głupawego rechotu. Wszyscy odwracali wzrok i szybko odchodzili do własnych spraw. Ulica śmierdziała strachem. Altsin cofnął się nieco, przykleił do ściany i obserwował. Cały oddziałek zatrzymał się przy najbliższym zaułku, właściwie szczelinie między dwoma budynkami, nie szerszej niż trzycztery stopy. Na znak jednego ze szłachetków strażnicy ujęli w łapska ciężkie pałki, poprawili tarcze na ramionach i krzywiąc się, weszli w głąb zaułka. Ale weszli bez ociągania. Po chwili rozległy się odgłosy szamotaniny, stłumionych razów, dziecięcy płacz i na główną ulicę wypchnięto kilka osób. Mężczyzna, kobieta i trójka dzieci w różnym wieku. Wszyscy w łachmanach i słomianych łapciach. Altsin napatrzył się na takich nędzarzy w czasie swoich wędrówek, wiejska hołota nosząca cały majątek na grzbiecie, wędrująca od wsi do wsi za kawałkiem chleba. Na widok dwóch zbrojnych z mieczami na plecach natychmiast padli na kolana i zastygli w trwożnym oczekiwaniu. Kobieta przytuliła do siebie dzieci, mężczyzna uniósł błagalnie ręce, a potem powiedział coś cicho i wskazał na prawą nogę. Przywiązany do niej kawałek drewna zastępował mu protezę. Mógł być złodziejem ukaranym za kradzież, na prowincji obcinanie członków wciąż było bowiem popularną karą, choć Altsin stawiał raczej na wędrownego parobka, który stracił stopę w jakimś wypadku i postanowił razem z rodziną spróbować szczęścia w metropolii. Na wsi mógłby tylko żebrać, w mieście, jeśli miał sprawne i zręczne ręce, istniały setki zajęć, które pozwoliłyby mu utrzymać rodzinę. Żaden ze szlachciców nawet na niego nie spojrzał. Na

niewidoczny znak strażnicy szturchańcami zmusili całą piątkę do wstania, po czym wskazali im drogę w stronę miejskiej bramy. Mężczyzna pobladł jak trup, kobieta jęknęła cicho i spróbowała znów paść na kolana, ale jeden ze strażników złapał ją za ramię, podtrzymał, rzucił kilka słów, pokazując trzymaną w ręku pałkę. Złodziej patrzył, jak straż odprowadza ich w głąb ulicy, a w ustach zbierała mu się gorzka flegma. Ponkee-Laa zmieniło się przez te kilka lat, dawniej wyrzucano ludzi z miasta za określone przestępstwa, ale nigdy za kalectwo i nędzę. Zatem prawdę mówili w okolicznych wioskach i miasteczkach. W stolicy działo się źle. Na szczęście znał kogoś, kto powinien powiedzieć mu, o co tu chodzi. —— • —— Port. Tak nazywano nie tylko redę i poprzedzielane molami nabrzeże, ale też wszystkie dzielnice sąsiadujące bezpośrednio z morzem. Dla jednych było to serce miasta, dla innych jego żołądek, płuca bądź gardło. Na pewno jeden z żywotnych organów, bez którego Ponkee-Laa byłoby co najwyżej rybacką wioską na krańcu świata. Miasto tej wielkości nie miałoby najmniejszych szans wyżywić się, ubrać, ogrzać i zabawić bez nieustannego przepływu towarów, zwożonych i pobieranych z jego magazynów dzień w dzień przez setki statków. Altsin zatrzymał się zaraz po przekroczeniu granicy Średniego Valee i odetchnął pełną piersią. Morska bryza, ryby, wino, przyprawy, gotowane małże, jakieś pachnidła o zbyt wyraźnej nucie piżma, ośmiornice smażone na ruszcie, mydliny, świeżo garbowana skóra. Zapach handlu, pieniędzy i umiarkowanego dobrobytu. Jak zawsze w tej dzielnicy. Na pierwszy rzut oka nic się tu nie zmieniło. Złodziej usiadł przed winiarnią naprzeciwko sklepiku Cetrona i obserwował. Gruby lubił tę kamieniczkę, traktował ją jak inwestycję i Altsin był gotów się założyć, że do dziś się jej nie pozbył. Wystarczyło zresztą pół godziny leniwego sączenia wina,

by przyuważył kilka osób, o których z pewnością wiedział, że pracowali dla jego byłego patrona. Wchodzili, wychodzili, któryś niemal wybiegł, kierując się szybkim krokiem w stronę portu. Inni jakby znikli po wejściu; wniosek, że albo wciąż siedzieli w środku, albo już dawno skorzystali z tylnego wyjścia. Po godzinie podjechał mały wóz i zaczęto z niego wyładowywać nieoznakowane paczki i bele materiału. Normalny dzień pracy zwykłego kupca, rozsyłającego polecenia kupna i sprzedaży, odbierającego zamówiony towar i zajętego pomnażaniem majątku. Tylko że Cetron nie był kupcem, a Altsin wątpił, by aż tak bardzo wczuwał się w swoją rolę. To nie była zwykła aktywność, chyba że Gruby porzucił już gildię i zajął się tak zwanym uczciwym życiem, namawiając do tego także swoich ludzi. Myśl była zabawna i niewarta zapamiętania. Złodziej poczuł pierwsze ukłucie niepokoju w chwili, gdy przed sklepikiem zatrzymało się kilku rybaków. Nic niezwykłego w porcie, choć o tej porze dnia większość łodzi czesała sieciami morze, i Altsin nie zwróciłby na to uwagi, gdyby nie rozpoznał dwóch z nich. To byli ludzie Rwyssa, przywódcy jednej z trzech najsilniejszych grup przemytników Ponkee-Laa. Mieli swoją siedzibę w dzielnicy Cetrona, więc czasem dochodziło do konfliktów, a raz czy dwa za pomocą sztyletów, noży, pałek i kusz trzeba było ustalać, kto właściwie rządzi w tej części portu. Altsin sam brał kiedyś udział w takich nocnych negocjacjach, gdy płonęły łodzie przemytników, a fale zlizywały krew z plaży. Ich obecność pod kamieniczką nie wróżyła zbyt dobrze. Lecz, jak stwierdził po chwili, było ich tylko pięciu, więc może chodziło o zwykłe interesy? Złodziej napełnił kubek po brzegi. Nie pierwszy raz... Uciekają! Poszli w rozsypkę! Nareszcie! Jego jazda rusza do ostatniego pościgu, piechota łamie szyk i rzuca się za nieprzyjacielem. Powstrzymuje ją jednym rozkazem, wróg i tak nie ma gdzie uciekać, jedyna droga prowadzi w głąb

cypla, na porastający jego koniec zagajnik pełen martwych i wyschniętych drzew. Tam ustawiają ostatnią linię obrony, drzewa powinny ochronić ich przed kawalerią, a walka w lesie to zawsze bardziej bijatyka niż bitwa, przewaga liczebna przeciwników powinna mieć tam zatem mniejsze znaczenie. Wstrzymuje pościg na kilkaset kroków przed ścianą zagajnika. Suche trzciny trzeszczą pod kopytami wierzchowca, kiedyś był tu podmokły teren, teraz to prawie pustynia. Wyrównuje szyk, czuje na sobie spojrzenia pobliskich wojowników. Ich niecierpliwość. Uderzmy. Uderzmy teraz! Pstryka palcami i na ziemię spływa iskra. Łagodnie opada na suche rośliny i zaraz w niebo wędruje smużka dymu. Po chwili bucha płomień, a łagodny wiatr pcha go w stronę zagajnika. Płomień rośnie, nabiera mocy, z każdą pożartą łodygą sięga coraz dalej i po chwili przed drzewami wyrasta ściana ognia. Utrzymuje ją w miejscu wystarczająco długo, by nikt nie miał wątpliwości, kogo słuchają płomienie, po czym uwalnia więcej wiatru. Krzyki w lesie trwają dłużej, niż się spodziewał. A kiedy odwraca się do swoich ludzi, widzi przerażenie. I lęk. Lęk przed nim. Dobrze. Bardzo dobrze. Urodzili się po to, by służyć, walczyć i umierać. I niech o tym nie zapominają. Nigdy. Otworzył oczy, zamknął, wziął głęboki wdech i rozluźnił palce zaciśnięte na kubku. Cynowe naczynko było lekko odkształcone, a wino wylało się i lepiło mu teraz palce. Pierwszy raz! Pierwszy raz koszmar dopadł go nie w czasie snu, lecz w środku dnia, na jawie. Przyszedł podstępnie w połowie myśli, wrzucając go w świat majaków, nie dając szans na obronę. Jak to się stało? Ostatnio było coraz gorzej, lecz nigdy demon nie wciągnął go do swojego koszmaru w taki sposób. Gdyby zdarzyło się to w innym miejscu... Altsin zastanowił się, jak długo to trwało. Ludzie Rwyssa

znikli sprzed sklepiku, lecz to za mało, by ocenił upływ czasu. Ostrożnie uniósł kubek do ust. Wino nadal było chłodne, jak w chwili, gdy nalewał je z kamionkowej flaszki. Więc krótko, kilka minut najwyżej, może nawet krócej, inaczej zagrzałoby się od ciepła dłoni. I słońce wydawało się tkwić w tym samym miejscu, i nikt nie zwrócił na niego uwagi, więc najpewniej nie jęczał i nie krzyczał. Z drugiej strony, nie było powodów, tej wizji nie wypełniały krew i cierpienie, po prostu demon przygotowywał swe wojsko do ataku. Pewnie dlatego, gdy się ocknął, nie otaczał go tłumek gapiów. To były spokojne, kojące myśli, chłodna analiza faktów, którą próbował przykryć narastające przerażenie. Nie wiedział, jakby mógł się obronić przed czymś takim. Może akurat przechodzić przez ulicę, z kimś rozmawiać, jeść, a wizja nadejdzie i zostawi go bezbronnego między ludźmi. Ile czasu minie, nim po kolejnym ataku ocknie się w lochu pod jakąś świątynią? Kapłani bardzo poważnie podchodzili do opętanych przez demony. Potrzebował pomocy. Uniósł kubek do ust i wypił niemal duszkiem. Cetron był jedną z tych osób, które jeśli nawet mu nie pomogą, to znajdą kogoś, kto spróbuje. Istniały sposoby, by wyrwać demona z człowieka, i nie wszystkie wiązały się z chrustem płonącym pod stopami nieszczęśnika. Wstał i w tej chwili Cetron ukazał się w wejściu. Zatrzymał się, popatrzył dookoła i ruszył w dół uliczki, w stronę portu. Na to Altsin czekał. Odliczył do dziesięciu i podążył za byłym patronem. Nie sądził, by Gruby, nawet jeśliby się obejrzał, mógł go rozpoznać. Minęło pięć lat, złodziej nosił brodę, poruszał się inaczej. No i oczywiście nie powinno go tu w ogóle być. Szedł za nim kilka minut, do chwili, gdy Cetron zatrzymał się przy początku głównej ulicy Średniego Valee. Ulica prowadziła tutaj lekko w dół, więc widok był przedni. Dziesiątki sklepików, straganów i małych, rodzinnych winiarni obsiadły ją z obu stron, a gwar i szum handlujących radował uszy. Mimo wszystko miasto nie zatraciło swojego ducha. Altsin podszedł szybkim krokiem i mruknął:

– Piękny widok, prawda? Sukinsyn nie dał mu najmniejszej satysfakcji. Spojrzał, rozpoznał, skinął głową, jakby – szlag by go trafił – jakby mieli właśnie tu i teraz umówione spotkanie, i zakręcił w powietrzu palcami. Coś dotknęło krzyży złodzieja, nie obejrzał się, bo skoro nawet nie usłyszał tego, który go podszedł, to wykonywanie teraz gwałtownych ruchów byłoby bardzo nierozsądne. Złodziej pozwolił się obszukać, odebrać sztylet i kastet. Po chwili kłujący nacisk na krzyże znikł. – Wędrowni skrybowie chodzą w dzisiejszych czasach dobrze uzbrojeni. – Cetron obracał w ręku jego broń. Altsin uśmiechnął się kącikiem ust. – Wszyscy na prowincji pragną skarbów wiedzy – odpalił. – Musimy ich więc strzec sami. Gruby nie odpowiedział uśmiechem. Patrzył. Chłodno, spokojnie, uważnie. Irytująco podejrzliwie. – To ja – mruknął wreszcie złodziej, żeby tylko przerwać milczenie, choć Cetron oczywiście już to wiedział. – Pamiętasz? Altsin. Parę lat temu pracowałem dla ciebie. – Jeśli dobrze pamiętam, nie złożyłeś mi przysięgi, tylko opłacałeś się gildii w zamian za prawo do roboty. – Aha. I nie raz, nie dwa okrwawiłem sztylet, dbając o twoje interesy. – Jak wielu innych. Zapadła cisza. Altsin nie bardzo wiedział, co powiedzieć. Spodziewał się różnych wariantów tego spotkania, od banalnego zlekceważenia do powybijania mu zębów i połamania kości, w zależności od tego, jak dużo kłopotów narobiło Grubemu zajście z baronem. Choć oczywiście po cichu liczył, że emocje już opadły, a szef gildii nawet się ucieszy na jego widok. Ale coś takiego? Spokój, dystans i... teraz zrozumiał, pełna chłodnej analizy podejrzliwość. Cetron jednak był zaskoczony, lecz nie okazywał tego, patrzył tylko na Altsina, trzymał w ręku jego broń i myślał. Czekał na wyjaśnienia. – Nie tego się spodziewałem, Cet. – A czego?

– Cetron, którego pamiętam, obiłby mi gębę, wrzucił do zatoki, spuścił ze schodów, a potem postawił między nami gąsiorek wina i pilibyśmy całą noc. Co się dzieje w mieście? Na twarzy przywódcy gildii zagościło coś na kształt uśmiechu. – Nadal lubisz popisywać się bystrością, co, chłopcze? Na obijanie gęby i wrzucenie do zatoki ciągle jeszcze możesz się załapać. Problem polega na tym, że ja cię nie znam. Minęło pięć lat, nie wiem, gdzie byłeś, z kim się zadawałeś, komu służyłeś i kto kupił twoją lojalność. Nie da się spotkać dwa razy tego samego człowieka. Czasem wystarczy kilka uderzeń serca, żeby kogoś zupełnie zmienić. A pięć lat? To całe życie. Złodziej parsknął z irytacją. – Chyba dla śledzia. Co ty bredzisz, Cetron? Zniknąłem, bo nie miałem wyjścia. Wędrowałem po świecie, szukając miejsca dla siebie, wróciłem, bo najwyraźniej takiego miejsca nie ma, nie poza tym cholernym miastem. Nie służę nikomu, a mojej lojalności nie da się kupić. Przyszedłem się przywitać, bo tak nakazuje szacunek, a tu ktoś przystawia mi nóż do pleców i zabiera broń. Do tego jakiś cholerny grubas zabawia się, grając przede mną wiejskiego mędrka. Nie da się spotkać tego samego człowieka – przedrzeźnił, naśladując nawet akcent Cetrona. – Puść bąka i będziesz innym człowiekiem. Na pewno samotnym i mającym wokół dużo wolnego miejsca. Przestań gadać głupoty, dobrze? Uśmiech starszego mężczyzny nieco się poszerzył. – Jakbym słyszał tego gówniarza sprzed pięciu lat. Ten sam tupet, arogancja i szczeniackie przekonanie, że świat zniesie każdą bezczelność. – Spojrzenie Cetrona stwardniało. – Ale nie jesteś już tym samym chłopaczkiem, Altsin, więc przestań udawać. Widzę młodego mężczyznę, w przebraniu i z brodą, który zjawia się nie wiadomo skąd, w chwili, gdy na ulicach mają zacząć padać trupy. Każdego bym się spodziewał, tylko nie ciebie. Więc albo Pani Losu sobie z nas zakpiła, albo to nie przypadek, a ty czegoś chcesz. Zmierzyli się wzrokiem. Altsin pamiętał to spojrzenie, zimne,

analityczne, pozbawione emocji. Widział już, jak Cetron tak na kogoś patrzył. Zazwyczaj ten ktoś potem umierał, a jeśli przywódca gildii chciał wzbudzić przerażenie i dać wrogom nauczkę, umierał długo i boleśnie. Najwyraźniej złodziej wrócił w wyjątkowo kiepskim momencie. – Przypłynąłem wczoraj wieczorem barką z głębi lądu – zaczął ostrożnie. – Kapitan barki nazywał się Sqraw. Wynająłem pokoik w zajeździe w Kałniku, zajazd nazywa się „Pod Strzechą”. Możesz to sprawdzić. Jestem w mieście pierwszy raz od pięciu lat i nie bardzo się orientuję, co się dzieje na ulicach, choć to, że mają pokryć się trupami, nie jest niczym niezwykłym. Przeciw komu się szykujesz? Ludziom Onwersa? Starego Rzeźbiarza? Sępom wybrzeża ze wschodniego portu? Ufasz bandytom Rwyssa wystarczająco, by stali ci za plecami? Spojrzenie Grubego nie zmieniło się. – To do ciebie podobne, Altsin – mruknął cicho. – Jakbyś sądził, że jesteś jedynym rozumnym człowiekiem w promieniu dziesięciu mil. Przejdźmy się. Ruszyli w dół uliczki. Złodziej nagle zorientował się, że jego broń znikła z dłoni Cetrona. Nawet nie zauważył, jak i kiedy to się stało. Milczeli, Altsin nie próbował zaczynać rozmowy. Jeśli szef gildii zaproponował przechadzkę, należało spacerować, zamknąć gębę na kłódkę i czekać na pytania. – Rwyss nie żyje – usłyszał nagle. – Rzeźbiarza powiesili na haku ponad rok temu, a jego ludzie poszli w rozsypkę, część przystała do mnie, część do des-Glanhy. Gambelli i jego bandyci, wszyscy, co do jednego, dali głowę. Chłopcy z południowych dzielnic są tak przetrzebieni, że podobno na środku ulicy można tam zostawić sakiewkę i nikt jej nie ukradnie. Te pokraki ze wschodnich dzielnic zabarykadowały się w kanałach i opuszczają je tylko nocą, ale i tak na niewiele im się to zdaje. Onwers złożył mi przysięgę wierności miesiąc temu. Czanhor i ges-Breagd – dwa miesiące. Północne doki i magazyny są neutralne, przynajmniej tak mówi Ombelia, ale z nią tak naprawdę nigdy nic nie wiadomo, więc muszę pilnować pleców.

Minęli pierwsze kramy i sklepiki, oferujące głównie biżuterię, którą marynarze, rybacy i drobni rzemieślnicy kupowali dla swoich kobiet. Tanie naszyjniki z małych kawałków bursztynu, bransolety z miedzi i brązu, pierścionki, łańcuszki i kawałki szkła, udające prawdziwe klejnoty. W pobliżu portu zawsze znajdywali się chętni na takie drobiazgi. – Widzisz go? – Cetron wskazał wysuszonego mężczyznę wspierającego się na protezie nogi, stojącego za kramem z podobnymi błyskotkami. – Przybył do miasta dziesięć lat temu, mając jedną nogę, parę rąk, żonę i czworo dzieci. Dziś ma własny warsztat, dwóch synów terminujących u znanego jubilera i trzecią część tej kamieniczki. Wiem, bo sam pożyczyłem mu kiedyś pieniądze na założenie interesu. Jedyne, co mu pozostało z tamtych czasów, to ten jeden kulas. Jego wnuki być może przeprowadzą się kiedyś do Wysokiego Miasta. Rozumiesz? Altsin skinął głową, świadom, że Gruby i tak na niego nie patrzy. – To miasto oferuje ludziom możliwości, jakich nie znajdziesz w żadnym innym miejscu na świecie. Słyszałeś o Fiilandzkim Podatku? O dziesięciu barkach, wyładowanych potrzaskanymi nesbordzkimi tarczami, hełmami i porąbanymi zbrojami, które zostały, gdy Nesbordczycy spróbowali zdobyć Ponkee-Laa? To po tej bitwie przestali pływać po oceanie w liczących setki łodzi flotyllach i zajęli się normalnym handlem i uczciwym piractwem. Powstrzymaliśmy ich, a z dwóch tysięcy łodzi, jakie wtedy do nas przypłynęły, tylko pięćdziesiąt wróciło do domów. A kiedy Imperium upomniało się o zaległy podatek, którego nie zdążyło pobrać, wracając na wschód, załadowaliśmy na barki to, co zostało z nesbordzkiej armii, i wysłaliśmy w górę Elharan. I Meekhan nigdy już nie pytał nas o pieniądze. Złodziej milczał. Mógł nie widzieć Grubego kilka lat, ale jedno się nie zmieniło. Szef gildii nadal lubił długo krążyć wokół tematu, zanim przeszedł do sedna. – Kocham to miasto – stwierdził wreszcie Cetron. – Urodziłem się tutaj, i tu mam zamiar umrzeć. Szlifowałem jego bruki i taplałem się w kanałach, walcząc ze szczurami o resztki, ale były

i czasy, gdy jeździłem powozem zaprzężonym w szóstkę koni i płaciłem złotem za każdy kęs strawy, bo taki miałem kaprys. Zawsze też wiedziałem, że jest tu jedna rzecz równie niezmienna jak ocean. Liga Czapki. Liga przetrwała wszystko, i kapłanów, i Meekhan, i szaleństwo księcia. Zawsze na równi z Radą rządziła w Niskim Mieście i w porcie, a nikt nie podważał jej władzy, bo była często sprawiedliwsza i uczciwsza niż straż miejska i sędziowie. Opłacałeś się gildii w swojej dzielnicy, to twoja żona i córki mogły bezpiecznie wychodzić nocą z domu, do którego nie musiałeś nawet zamykać drzwi. Z tym akurat Altsinowi trudno się było zgodzić, ale rozsądnie powstrzymał się od komentarza. Cetron nie mówił do niego, tylko do siebie, więc należało milczeć i potakiwać. – I ani straż miejska, ani Rada nie wtrącały się do tego. Bo kto utrzymałby spokój w porcie, do którego zawija co miesiąc pięć tysięcy statków z całego świata? Kto zapanował nad dzielnicami biedoty? Kto chwycił za gardło gildie pośledniejszych czarowników, podobnie jak tych samodzielnych? Nawet meekhańscy gubernatorzy, gdy już zrozumieli, jak bardzo Liga jest potrzebna, powołali specjalny oddziałek Szczurów, odpowiedzialny za utrzymywanie kontaktów z jej przywódcami. Bo oni wiedzieli, że Niskie Miasto nigdy nie sypia i nocą ktoś musi trzymać nad nim pieczę. Zatrzymali się przed straganem ze słodyczami. Cetron przez chwilę kontemplował rozłożone na deskach cukiernicze cudeńka, po czym ruszył dalej. Właściciel odprowadzał ich uśmiechami i ukłonami. – Temu też pożyczyłem pieniądze – skwitował szef gildii. – Pięćdziesiąt orgów. Dziś ma trzy stragany i własną piekarnię. A ten obok, ten handlujący suknem, miał kłopoty z podatkami, jeden poborca chciał mu policzyć za wełnę jak za jedwab, bo niby taka dobra i gładka. Wytłumaczyłem mu, na czym polega różnica między wełną a jedwabiem. Wiesz jak? Kazałem upleść sznury z jednego i drugiego, jedwab namoczyć w occie, a wełnę w słonej wodzie, zawiązać na nich po kilka supłów, a potem złapałem tego urzędnika i wlepiłem mu po dwadzieścia razów

każdym na gołą dupę. Po dziesiątym rozpoznawał je bezbłędnie i już nigdy nie pomylił materiałów. Minęli kilka kolejnych straganów i sklepików. Właściwie wszyscy kupcy i rzemieślnicy kłaniali się Cetronowi, uśmiechali i pozdrawiali. Altsin dałby sobie głowę uciąć, że nie było w tym nic z podszytej strachem uniżoności, charakteryzujących ludzi bojących się o własne życie i majątek. Jego byłego patrona darzono najprawdziwszym szacunkiem i złodziej zastanawiał się, jak mógł przegapić to kilka lat temu. Tylko że wtedy interesowały go jedynie szybkie zlecenia od Cetrona, szybka gotówka, którą można było na nich zarobić, i jeszcze szybsze jej wydawanie, a nie szczegóły działalności Grubego. Gdy człowiek ma kilkanaście lat i żyje na ulicy, rzadko planuje dalej niż kilka dni naprzód. – A teraz nas zabijają – w głosie Cetrona pojawił się nowy ton. – Straż i te zimnokrwiste sukinsyny Bendoreta Terleacha. Ogłosili świętą wojnę z występkiem, jak to nazywają, i co miesiąc biorą się do oczyszczania kolejnej dzielnicy. Najpierw aresztują stamtąd kilka osób i te znikają w lochach Rady. Co z nimi robią... – zawahał się wyraźnie. – Tego nie wiem, ale potrafią być przekonujący, bo wszyscy zaczynają mówić. A potem nadchodzi czas łapanek i pokazowych egzekucji. Słuchasz, Altsin? Powiedziałem egzekucji, nie procesów. Już nawet przestali się bawić w pozory prawa, łapią ludzi i na drugi dzień wieszają, bez wyroków. A nawet najnędzniejszy rzezimieszek zasługuje na to, żeby sędzia powiedział mu, za co będzie miał spotkanie z katem i... – Jak wyglądają ludzie hrabiego? Gruby łypnął na niego okiem. Nadal nie lubił, jak mu przerywano. – Młodzi, ubierają się w czernie i brązy, noszą, tylko się głupio nie uśmiechaj, noszą półtoraki na plecach. Altsin opisał mu zdarzenie, którego był świadkiem w Kałniku. – A tak, Banlear oczyścili jako pierwszą z dzielnic. Ludzie starej asd-Fenle próbowali się opierać i skończyło się rzezią.

Teraz nikt tam nie rządzi, kilka małych grupek, głównie spoza miasta, łupi i morduje, kogo zechce. Ale w dzień przychodzą tam patrole straży z Prawymi i wyrzucają za mury wszystkich starych, chorych i kalekich. Nie ma dla nich miejsca, mówią, miasto to nie przytułek, tylko silni i zdrowi mogą tu mieszkać. Pan Bitew nie potrzebuje ladacznic, żebraków i złodziei. – Pan Bitew? Cetron pokiwał głową, uśmiechając się kwaśno. – Tak. Bo to wszystko czynią w imię Reagwyra. Hrabia jest jego fanatycznym wyznawcą. Nazwał swoich zbirów z mieczami Prawymi i kazał im przejąć straż miejską. Trzęsie Radą. Rozgrywał nienawiść między Wysserynami i gur-Doresami tak długo, aż nagle okazało się, że oba rody już się nie liczą, a w rzeczywistości miastem rządzi hrabia. Nie sam, zresztą. Hierarchowie Świątyni Reagwyra spotykają się z nim tak często, że właściwie mogliby się przeprowadzić do Wysokiego Miasta. – A inni kapłani? Nie burzą się? – A co mogą zrobić? Przecież hrabia nie urąga bogom, tylko oczyszcza miasto z bandytyzmu i grzechu. Jak mają potępiać walkę ze złodziejami...? Gryghas też nie robi nic w tej sprawie. Powinien już rok temu wysłać wiadomość do Rady, że Liga nie pozwoli sobie na takie traktowanie, a zamiast tego siedzi w Warzelni i udaje, że nic się nie dzieje. Altsin wiedział, jak wyglądają takie wiadomości. Nagłe zniknięcie jakiegoś patrolu straży lub kilku mniej ważnych urzędników, którym nie udała się nauka oddychania wodą z kanałów, stanowiło sygnał, że Liga Czapki nie życzy sobie podważania jej praw w Niskim Mieście. A gdy to nie pomagało, kapitanowie, kupcy i rzemieślnicy, związani z członkami Rady Miasta, zaczynali jeden po drugim zamykać swoje interesy. A wtedy Rada Ponkee-Laa albo szła po rozum do głowy, albo rzucała wszystkie siły straży miejskiej do ochrony swoich ludzi, przerywając nagonkę. Liga osiągała zamierzony rezultat. Oczywiście Rada mogła kontynuować batalię, oznaczałoby to jednak wojnę na wyniszczenie, płonące statki i magazyny, trupy na ulicach Wysokiego i Niskiego Miasta, skrytobójców

biegających po dachach. Nikt by tej wojny nie wygrał, a nawet jeśli, to wyszedłby z niej tak osłabiony, że latami lizałby rany. Obie strony wolały zachowywać chwiejną równowagę. Żeby jednak tak się działo, Radzie Miasta musiała się przeciwstawić silna i odpowiednio kierowana Liga Czapki. Poszczególnymi dzielnicami, a nawet ulicami, rządziły na wpół niezależne gildie złodziei, lecz wszyscy ich przywódcy tradycyjnie składali przysięgę anwalarowi, wielkiemu przywódcy Ligi. Oddawali mu też dziesiątą część dochodów, w zamian oczekując rozstrzygania sporów, stania na straży kodeksów i pośredniczenia w konfliktach z prawem. Niejeden złodziej wyszedł z lochów po przekazaniu odpowiedniej kwoty odpowiednim ludziom, niejeden wyrok zamieniono z łamania kołem na galery, z których można uciec, albo na banicję, z której można powrócić. Jednakże w sytuacji, gdy Ligą rządził nieudacznik pokroju Gryghasa i każda gildia musiała sama mierzyć się z atakami hrabiego i jego fanatyków, nie potrafiono powstrzymać rzezi. Nic dziwnego, że Gruby szykował się do wojny. Jeśli było coś, co kochał bardziej niż miasto, była to Liga Czapki, a raczej jej wyidealizowany obraz, lecz Altsin musiał też przyznać, że mało kto nadawał się na anwalara lepiej niż Cetron-ben-Goron. – Szykujesz się przeciw Gryghasowi? Chcesz zostać nowym anwalarem? Nigdy nie miałeś takich ambicji. Gruby wzruszył ramionami. – To bardziej sprawa konieczności niż ambicji. Ludzie do mnie przychodzą, ci z rozbitych gildii i ci z tych zagrożonych. Czanhor, ges-Breagd, Onwers, Yantymayla – wszyscy czują sztych półtoraka na gardle, że się tak malowniczo wyrażę. Ci strachliwsi pochowali się po różnych dziurach, ale to nic nie daje. Pamiętasz Mątwę? Próbował ukrywać się w kanałach pod starymi dokami. Straż i Prawi wykurzyli go stamtąd w dwa dni. – I co? – Altsin nie potrafił ukryć zdziwienia. – Tak po prostu włożył łapki w dyby? Sam sobie założył pętlę na szyję? Bywałem w tamtych kanałach, tysiąc ludzi by ich nie zdobyło, gdyby Mątwa tego nie chciał.

– Chyba że ktoś wydałby na to naprawdę dużo pieniędzy. A hrabia nie oszczędza. Ma dostęp do kasy miasta i jeśli trzeba, zatrudnia szpiegów, magów i bandy zbirów, którzy wspomagają straż i jego przydupasów. Przeciw Mątwie wysłał trzystu ludzi, w tym kilkunastu czarowników, i to wystarczyło. A nie wynajmuje ulicznych magików, tylko mistrzów z wielkich gildii. Dochodzili do końca uliczki. Altsin zatrzymał się, odwrócił i oparł o ścianę, lustrując uważnie okolicę. Za cholerę nie potrafił wskazać, kto spośród kręcących się po uliczce ludzi pracował dla Cetrona. Albo byli naprawdę dobrzy, albo kilka lat poza miastem pozbawiło go podstawowych umiejętności. – Którzy są twoi? – rzucił wreszcie. Cetron wyszczerzył się krzywo. – Nie słuchałeś, chłopcze. Temu pożyczyłem pieniądze, tamtemu pozwoliłem przez rok nie płacić czynszu, owemu – machnął ręką w stronę sklepiku z przyborami marynarskimi – wyciągnąłem dwóch synów z lochów. Innemu przysłałem w prezencie przyrodzenia trzech gnojków, którzy próbowali zgwałcić mu córkę. Tak między nami mówiąc, to była ostatnia próba gwałtu w okolicy. Wszyscy ci ludzie są moi. Co do jednego. Rozumiesz? – Rozumiem. Byłbyś dobrym anwalarem. – Nie podlizuj się. Rozmawiałeś z hrabią? Pytanie padło niespodziewanie, a Altsin usłyszał w głowie ostrzegawczy syk. Tym samym tonem Cetron przesłuchiwał kiedyś jednego zbira spoza miasta. Wtedy po raz pierwszy w życiu złodziej widział, jak ważący dwieście pięćdziesiąt funtów i mierzący prawie dziewięć stóp drab płakał, szlochał i popuszczał w spodnie ze strachu. – Tuż zanim kazał mi wyjechać z miasta. – Prawda zabrzmiała dziwnie niedorzecznie. – Nie rozmawialiśmy długo. Niedobrze, Altsin się skrzywił, zaczynasz się tłumaczyć. – Co mówił? Znów ten ton, spokój i zwykła, niegroźna ciekawość. Tylko nagle ściana za plecami Alisina zrobiła się lodowato zimna. – Nie pamiętam dokładnie. Byłem ranny, obolały, straciłem

dużo krwi. Mówił głównie o sobie. O Reagwyrze, jakimś cudownym uzdrowieniu, obowiązkach wojownika i innych głupotach. I o polityce. Że nie dał się nabrać na intrygi Ewenneta-sek-Gresa i baronowej Lewender. Tyle. Cetron patrzył na niego i uśmiechał się. Wbrew sobie, Altsin przełknął ślinę. – Barona sam zabiłeś, a Darwenia Lewender wyjechała z miasta wkrótce po tym i słuch o niej zaginął. Mnie interesuje hrabia. Bendoret Terleach. Czy to, co mówił o Reagwyrze, brzmiało poważnie? Czy on naprawdę wierzy... uważa się za sługę Pana Miecza? Jak na razie Świątynia Reagwyra nie popiera go oficjalnie, ale ma w niej coraz więcej sympatyków, a niektórzy hierarchowie niemal go nie odstępują. Czy on posługuje się nimi, czy oni nim? Co? Kapłani ciągle pamiętają chwałę Legionów Pana Bitew i chętnie by ją wskrzesili. Nie wszyscy, ale niektórzy, owszem. Próbowałem zrozumieć hrabiego, zebrać o nim informacje, ale niewielu jest takich, przed którymi on się otworzył. Więc? Altsin sięgnął pamięcią do tamtej nocy, gdy demon nawiedził go po raz pierwszy. Osłabienie po przebudzeniu, półmrok wczesnego świtu, bandaże, ledwo pozwalające poruszyć ręką. Był wtedy na łasce hrabiego. Pamiętał smak wina, cichy głos, przemawiający z wewnętrzną siłą. Gdy mówił o Reagwyrze, pojawiało się w nim jakieś ciepło. – Wierzy naprawdę – zaczął. – Jest politykiem i intrygantem jak wszyscy w Radzie, ale przede wszystkim wierzy, że został wybrany przez Pana Bitew. I nie sądzę, by kapłani dali radę nim manipulować, bo Terleach uważa, że Reagwyr uleczył go w jakimś celu i jeśli będzie trzeba, sam wybierze nowych hierarchów. Nie wiem jednak, co jest dla niego teraz ważniejsze. Minęło... pięć lat. Mogę ci opowiedzieć o hrabim, który mnie wypuścił, lecz niewiele wiem o tym, który teraz walczy z Ligą. Czy to radca, który chce przejąć pełnię władzy w mieście, czy raczej fanatyk, który ma misję do spełnienia. Cetron pokiwał głową. – No to który z nich wypuścił cię żywego?

To było pytanie na wagę życia. – Ten drugi. Ten, który sędziował przy pojedynku i wierzył, że Pan Bitew byłby niezadowolony, gdyby mnie wtedy zabił. Altsin czekał i patrzył, z pełną świadomością, że właśnie waży się jego los. Jeśli Gruby uzna, że skłamał, a jego pojawienie się właśnie tu i teraz jest częścią jakiejś intrygi uknutej przez hrabiego, nocne koszmary okażą się naprawdę niewielkim problemem. Najpewniej zresztą następny nie zdąży go nawiedzić. Złodziej próbował się nie wiercić, choć wciąż wydawało mu się, że opiera się o blok lodu. Wreszcie Cetron zmrużył lekko oczy i uśmiechnął się półgębkiem, a ściana za plecami Altsina odzyskała normalną temperaturę. Udało mu się też powstrzymać głębokie westchnienie i był z tego powodu naprawdę dumny. – Ilu ma tych Prawych? – rzucił, żeby coś powiedzieć. – Czternastu. Dziesięciu znam z imienia i nazwiska, to głównie młodzi szlachcice z prowincji. Lecz o czterech nadal nic nie wiem. Wszyscy to zimnokrwiste, pozbawione sumienia i litości sukinsyny, co to potrafią kobietę w ciąży i z czwórką dzieci wyrzucić z miasta, bo nie ma męża i mogłaby żebrać na ulicy. Chodzą zazwyczaj parami i w towarzystwie kilku strażników, którzy nawet nie udają, że są czymś więcej niż pachołkami od brudnej roboty. – Dlaczego jeszcze żyją? Nie, nie – Altsin uniósł dłoń – wiem, że to by znaczyło oficjalną wojnę z Radą. Ale gdyby jeden czy drugi obryzgali krwią bruk, reszta straciłaby na zapale. Hę? – A co myślisz, że wszystkie gildie dają się wyrzynać przez szacunek dla prawa? – Cetron skrzywił się, jakby go bolał ząb. – Widziałeś ich broń? Widziałeś. A widziałeś, jak nią walczą? Jakby ich ktoś opętał. Za dwoma z nich Rzeźbiarz posłał kiedyś trzydziestu swoich chłopców. Dopadli ich w ślepej uliczce. Oglądałem potem to miejsce, ręce, nogi, flaki. Te skurwysyny zabijały tak, by było jak najbardziej widowiskowo. I żaden nie został nawet draśnięty. Strzelano do nich z kusz, próbowano otruć, rzucano zaklęcia. Bezskutecznie. Chronią ich jakieś czary, a gdy przychodzi do walki twarzą w twarz... – Splunięcie na bruk

było aż nadto wymowne. – Potrzebujemy Ligi. Całej, silnej i zwartej, mogącej kupić sobie pomoc dobrych czarowników, mogącej złamać Prawych i wreszcie, jeśli i to nie pomoże, mogącej dorwać hrabiego. Albo my, albo on. – I dlatego szykujesz się do wojny z Gryghasem? Chcesz być zbawcą Ligi? – To złe pytanie, chłopcze. Powinno brzmieć: jeśli nie Liga, to kto powstrzyma Terleacha i jego Prawych? I co będzie następne? Odnowienie Przysięgi Miecza? Odrodzenie Legionów Reagwyra i nowe wojny religijne? Próba podbicia sąsiednich ziem? Jak zareaguje Ar-Mittar? Wolne Księstwa? Meekhan wreszcie? Co zrobi książę? Nie ma rzeczywistej władzy nad miastem, ale formalnie nadal jesteśmy częścią Fiilandu. Ci, którzy sądzą, że można cofnąć czas i że reszta świata będzie się temu biernie przyglądać, są głupcami. A głupcy nie powinni rządzić w Ponkee-Laa. – W twoim mieście? – W moim mieście. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem i Altsin zrozumiał, że tu nie otrzyma wsparcia. Cetron zaangażował się w wojnę o władzę w Lidze Czapki, a potem chciał negocjować prawo do współrządzenia miastem z Radą i nie miał ani czasu, ani środków, żeby pomagać byłemu podwładnemu. Na dodatek pojawienie się kogoś, w czyich snach gości demon, mogło być dla niego groźne. Stwory spoza Mroku kochały krew i przemoc. Zastanowił się. – Zorstean nadal mieszka w D’Artweenie? – Tak. Ale na twoim miejscu nie chodziłbym tam teraz. – Zakazujesz mi? Od kiedy to rządzisz tamtejszymi czarownikami? – Nie ja. – Cetron pokręcił głową. – Znów nie słuchasz. Mówiłem, hrabia ogłosił walkę z występkiem i zbrodnią. A według niektórych, a zwłaszcza kapłanów, nie ma większej zbrodni niż nieaspektowane czary. To nie jest już zwykłe gadanie po świątyniach. Na razie Rada nie ma odwagi ani środków, żeby uderzyć na gildie, które nie podporządkowały się

starym meekhańskim zakazom, lecz robi się coraz odważniejsza. A D’Artweena zawsze słynęła ze swoich czarowników i z tego, że akurat oni zakazy mają w nosie. Więc choć nasz głęboko wierzący hrabia nie chce na razie ryzykować magicznego starcia w środku miasta, to postanowił wziąć ich głodem. Jego ludzie obstawili wszystkie uliczki wokół dzielnicy i obserwują. Nie robią nic poza przepytywaniem każdego, kto tam wchodzi, po co, dlaczego, w jakim celu, na jak długo i tak dalej, ale to wystarczy. Miasto czuje, że coś wisi w powietrzu, więc wszyscy zaczęli omijać tę dzielnicę. Już trzecia część jej mieszkańców wyjechała z Ponkee-Laa, a ci, co zostali, są coraz bardziej zdesperowani. Nie ma klientów, nie ma pieniędzy. Jeśli jednak jesteś pewien, że nikt z ludzi hrabiego cię nie rozpozna, zaryzykuj, ale... – Ale? – Jesteś sam. Tak. Jesteś sam. Już nie jesteś moim człowiekiem. Jeśli trafisz do lochu, to licz tylko na siebie. – Rozumiem. Po co więc tracisz na mnie czas? – Z dwóch powodów. Po pierwsze chciałem się przekonać, kto powrócił do miasta, dlaczego akurat teraz i dlaczego hrabia kiedyś wypuścił go z rąk, choć powinien zabić. A drugi powód to spłata starego długu. – Spojrzenie Grubego stwardniało. – Zabroniłem ci wtedy bawić się w zemstę. Nie posłuchałeś. Okazałeś się aroganckim, zarozumiałym gnojkiem, który nie wie, kiedy przestać. Bawiłeś się w intrygi, jakbyś był równorzędnym graczem dla szlachty z Wysokiego Miasta. Altsin odchylił kołnierz, pokazując siną bliznę. – To była moja gra i zapłaciłem za to. – Nie tylko ty. Hrabia wysłał mi wcześniej wiadomość, żebym się nie angażował. Gdy mimo wszystko cię nie upilnowałem, wysłał drugą, ze słowami, że dobry przywódca zawsze ponosi odpowiedzialność za czyny swoich ludzi. – Naprawdę straszne. I co, tak się tego zląkłeś? Cetron uśmiechnął się tak, że ściana za plecami Altsina znów zmieniła się w blok lodu. – Kazał zabić Kerlana. Przysłał mi jego głowę.

To było, jakby lodowy blok pękł i wielka bryła spadła mu na głowę. Poczuł... Szał. „Nie brać jeńców!”, ryczy i zaciska Wolę, a jego ludzie wpadają w krwawy amok. Setka mieczy, toporów i włóczni unosi się i opada, unosi i opada, i nie ma w tym nic ze szlachetnego wojennego tańca, w którym wojownik staje przeciw wojownikowi. Jedynie zwykła rzeź. A gdy ostatni wróg pada martwy, gdy miecze, topory i włócznie przestają się unosić, patrzy na kotlinkę, w której obcy szukali kryjówki, i uśmiecha się z grymasem szaleńca. Kolejne dwa tysiące. Nigdy nie zrozumie, dlaczego zostawiają ich tu, pogrążonych w letargu, tkających z Mocy dziwny całun. To już trzecie gniazdo, które odkrył w ciągu miesiąca. Nigdy nie chronią go wojownicy, wystarczy więc setka ludzi, by w czasie, w jakim można przebiec milę, ziemia została oczyszczona. I tylko jego wojownicy słaniają się na nogach, jakby dopadła ich jakaś choroba, wymiotują, a niektórzy nawet płaczą. I musi coraz mocniej zaciskać Wolę na ich sercach, by rozpoczął się taniec mieczy. Następnym razem będzie musiał zabrać inny oddział. Ci w najbliższej bitwie pójdą na pierwszą linię. Kan’na wsparła siostrę, ośmieliła się go zaatakować. Suka powinna poczuć, że nie jest nieśmiert... ...smak żelaza w ustach, krople potu na czole, drżenie dłoni. Założył ręce na piersi, żeby ukryć to drżenie. – Nic nie powiesz, Alt? Zbladłeś, spociłeś się i milczysz. Mam rozumieć, że się przejąłeś? Złodziej przełknął ślinę, mając wrażenie, że przez gardło spływa mu pozostałość po jakimś nieudanym eksperymencie alchemicznym. To, co przed chwilą zobaczył, nie miało żadnego znaczenia. Kerlan. Odkąd sięgał pamięcią, Kerlan był prawą ręką Cetrona. Jako dzieciak Altsin uczył się u niego walki nożem i skradania się w nocy. Kerlan zginął... przez niego?

– Muszę iść – wystękał. – Nie czuję się najlepiej. Cetron pokiwał głową. – Idź. Ale nie szwendaj się po okolicy przez najbliższe dni. Ulice są dziś nieprzyjazne – zrobił wymowną pauzę – dla przybyszów spoza miasta. Niespodziewanie objął go i poklepał po plecach. – Pamiętaj. Dwa powody. —— • —— Centrum miasta płonie, a on pilnuje, by pożar nie zgasł. Zbudowali je mądrze, na wysokiej skale, otoczyli potężnym murem, zgromadzili wielkie zapasy wody i żywności. Ściągnęli z okolicy wojowników i wszystkich potrafiących okiełznać Moc. Pokłonili się Pani Skał. I to uzbroiło ich w pychę. Sądzili, że dadzą radę mu się przeciwstawić, że ich słabowita bogini zapewni im ochronę. Przybył pod te mury z niewielkim orszakiem, ledwo kilkanaście naczyń i mniej niż setka ludzi. Lecz i to przeraziło ich tak, że zabarykadowali bramy i pochowali się w domach. A przecież nie żądał wiele, ledwo pięć tysięcy mężczyzn i chłopców miało opuścić miasto, by poddać się jego Woli. Kobiety mogły zostać, żeby rodzić następnych. Wysłali mu posła. Samotnego starca o oczach płonących wewnętrznym ogniem. Nie będziemy twoim rozpłodowym stadem, powiedział, zanim trafił na pal. Trudno. Nie chcą, nie muszą. Złamał ich bariery ochronne w dziesięć uderzeń serca, choć stawiali zacięty opór. Zablokował bramy. I obdarował miasto dzieckiem swego gniewu. Kolumną ognia wysoką na pół mili, wyrastającą pośrodku miejskich murów. Potem wypełnił fosę olejem skalnym i ją też podpalił. A teraz stoi na pobliskim wzgórzu i patrzy. Ogień w sercu miasta rośnie, pochłaniając kolejne budynki, spychając mieszkańców w stronę murów. Duszą się i umierają na blankach, niektórzy kładą się i konają, inni skaczą w dół,

jeszcze inni otwierają sobie żyły. Ale nie mogą uciec. Słup dymu ma już kilka mil wysokości. Dobrze. Przebudzenie było trudniejsze niż inne. Odzyskiwał świadomość powoli, jakby sen był smołą, lepiącą się do duszy i próbującą wciągnąć go w czarną otchłań. Przez długi czas nie mógł się zmusić do otwarcia oczu. Czuł to. Nieposkromiony, nieokiełznany gniew i pogardę. Lecz emocje te były w jakiś sposób chłodne. To nie był gniew, jaki cechuje starcie z równorzędnym przeciwnikiem. Dla demona ludzie to nic nieznaczące robactwo, dla którego jedynym celem istnienia było poddanie się Woli i zostanie narzędziem w jego ręku. Każdą próbę oporu topił we krwi, i to tak, by złamać ducha innych – potencjalnych buntowników. I znów, chłód – miasto płonęło, dwadzieścia tysięcy mieszkańców oddawało ducha, a potwór w jego głowie nie czuł nawet mściwej satysfakcji. Jakby był ogrodnikiem polewającym mrowisko wrzątkiem. I świadomość, że ta rzeź to ledwo epizod, że brał już udział w takich, po których wymordowanych liczono w setkach tysięcy. Demon używał ludzi jak zabawek. Byli też inni, tacy jak on. Pamiętał imiona, przydomki, a za tymi przydomkami czaiła się wiedza o cechach, które określały. Toczył wraz z nimi wojnę przeciw potworom, których obcość w jakiś sposób przyciągała go i odpychała jednocześnie, i przeciw bogom, których imiona znał, a śmiertelnicy w tych zmaganiach nie znaczyli więcej niż pionki na planszy, a raczej niż pył tę planszę pokrywający. Najgorsze było to, że zaraz po obudzeniu jakiś cień tych emocji w nim pozostawał, ludzie to mierzwa, szlam, robactwo, gdyby w tym momencie jakiś bóg starł całe Ponkee-Laa z powierzchni ziemi, złodziej obróciłby się na bok i zasnął, zadowolony, że wreszcie nie przeszkadzają mu hałasy z ulicy. Otworzył wreszcie oczy i zwlókł się z pryczy udającej łóżko. Niewiele pamiętał z wczorajszego dnia, spotkania z Cetronem i rozmowy, z której tak naprawdę nic nie wynikało. Przyćmiły się

nawet te dwie wizje, spadające na niego w środku dnia. Dla obserwatora z zewnątrz trwające mniej niż uderzenie serca, lecz jak długo będzie miał takie szczęście? Demon był coraz silniejszy. Złodziej obmył twarz, przebrał się i zszedł do głównej sali. Zupełnie nie miał ochoty na kapustę z kiełbaskami. Dopadli go zaraz po wyjściu z zajazdu, najzwyczajniej złapali za ramiona i wciągnęli do najbliższego zaułka. Czterech, choć wydawało się to grubą przesadą, zważywszy, że każdy z nich był o pół głowy wyższy i na oko o dobre sto funtów cięższy. Dwóch zbirów postawiło go pod ścianą, trzeci stał przed nim, zaciskając pięści, czwarty zajął pozycję przy wejściu do uliczki, niemal całkowicie je blokując. Cetron miał rację, ulice zrobiły się niebezpieczne dla nowych, a Altsin najwyraźniej stracił instynkt miejskiego szczura. Kilka lat wcześniej nie wyszedłby z zajazdu jak ostatni dureń, wprost w ich łapy, zwłaszcza że ci tutaj nie sprawiali wrażenia zbyt sprytnych. Ot, zbiry zarabiające na chleb łamaniem ludziom kości i topieniem ich w kanałach. Raczej nie wyglądali na takich, co to potrafią myśleć o kilku sprawach naraz. Może dlatego byli tacy dobrzy w wykonywaniu poleceń – krótkich i zawierających niewiele skomplikowanych słów. Najlepiej trzyliterowych, takich jak „wal, kop, bij”. Uspokoił się i przybrał pozę przestraszonego szaraczka. – Ale... ale... aleja nic... ja nic nie zrobiłem... ja nic... – Wystarczy – dobiegło z głębi uliczki. – Możesz nie udawać. Ten głos wydawał się znajomy. Altsin spojrzał w stronę, skąd dochodził. – Tak. – Mężczyzna w stroju najemnego tragarza skinął głową. – Znasz mnie. Hunder-dyc-Klaew. Spotykaliśmy się kilka lat temu, gdy przynosiłem Grubemu polecenia od anwalara. – Pamiętam. Hundera znali wszyscy złodzieje w mieście, to on był głosem anwalara, ogłaszał wyroki, wydawał rozkazy, przypominał wszystkim, że przywódca czuwa. Podobno miał tak dobrą pamięć do twarzy, że rozpoznał kiedyś na ulicy swoją matkę, która porzuciła go, zanim skończył trzy lata, po czym poderżnął jej

gardło. Jedna z miejskich legend, powtarzanych w każdej złodziejskiej norze. – Altsin Awendeh. – Hunder podszedł bliżej, a jego szczurza twarz zmarszczyła się w czymś w rodzaju uśmiechu. – Pięć lat. Wszyscy mówili, że w końcu ta dziwka, która była twoją matką, poderżnęła ci gardło, w chwili, gdy z niej złaziłeś. Podobno nie chciałeś zapłacić, mówiąc, że od rodziny nie powinna brać pieniędzy. Prawdę gadają? – Prawdę. Jak widzisz jestem martwy, więc może zamiast tracić czas na rozmowę z duchem, zajmiesz się czymś pożyteczniejszym? Widziałem w porcie nowy statek pełen gewentyjskich marynarzy. Pytali o ciebie. Mówią, że tęsknią. Uśmiech się poszerzył. – Ten sam. Młody, głupi i pyskaty. I zupełnie nie wie, kiedy zamknąć gębę na kłódkę, spuścić oczka i szlochać, błagając o litość. – Podejdź tak, żebym poczuł twój oddech, to kto wie? – Złamcie mu ze dwa żebra. Stojący przed nim drab odwinął się i uderzył oszczędnym ruchem. Dźwięk był taki, jakby ktoś walnął kijem w wór pełen wilgotnej mąki, a Altsin w pierwszej chwili nie poczuł ciosu, po prostu powietrze uciekło mu z płuc, a niewidzialna siła poderwała mu stopy w powietrze. Rzeź trwa trzeci dzień. Stoi na rynku pośrodku miasta i patrzy, jak jego ludzie kończą porządki. Trzydzieści tysięcy, tyle trupów tu pozostawią, lecz nadchodzący venleggowi nie zdobędą niewolników i sług. Tutejsi głupcy odmówili opuszczenia swojego miasta, a teraz nawet marmurowe pomniki płaczą krwią. Wszystko przez to, że obcy ogłosili, iż przyjmą wszystkich chętnych w objęcia kaaf. Pokój, równość, sprawiedliwość. Dał im równość w śmierci. Gdy wkroczył przez bramy, zastał zamknięte wszystkie drzwi i okna. Mieszkańcy pochowali się przed jego armią. To akurat było mu na rękę, objął Mocą całe miasto i w jedno uderzenie

serca w miejscu drzwi i okien wyrosły kamienne bloki. Trzydzieści tysięcy ludzi zostało uwięzionych we własnych domach, a on mógł zrobić to, co należało. Przyprowadził tylko tysiąc ludzi, więcej nie potrzebował, podzielił ich na oddziały po piętnastu i wysłał do pierwszych domów. Wyłamywali kamienne zapory, wywlekali mieszkańców na ulicę i wiązali im ręce na plecach, mówiąc, że zostaną wypędzeni z miasta. Potem prowadzili ich na rynek. Uklęknąć nad kanałem odprowadzającym ścieki, pochylić głowę, zamknąć oczy, wypalimy wam znak zdrajców na karku. Nadziaki w górę. Ostrze wykute tak, by przebijać kolczugi i brygantyny, bez problemu wchodzi w miejsce styku czaszki i kręgosłupa. Ciała trafiają do świątyni Maychy. Pani Wojny najpierw jest wściekła, czuje jej gniew, dziwne, bo kiedyś lubiła takie ofiary. Nie przybędzie jednak, by stanąć do konfrontacji, jest zbyt daleko, zresztą jej gniew szybko zmienia się w zmieszanie, niedowierzanie, a potem, gdy rozumie wreszcie, że to nie jest zwykła profanacja, w przerażenie. Zrywa wreszcie kontakt z własną świątynią i ucieka. A przecież proponował jej sojusz. Pierwszego dnia udaje mu się uzyskać odpowiednie tempo, mieszkańcy są bierni i łatwo wierzą w bajeczkę o wypędzeniu, dają się związać, klękają nad ściekiem, woląc znak zdrady od śmierci, i umierają. Świątynia wypełnia się w jednej trzeciej. Po każdej egzekucji jego ludzie wiadrami wody spłukują krew do kanałów. Potem jednak ktoś zaczyna wrzeszczeć, ktoś stawia opór, niektóre domy trzeba zdobywać siłą, tutejsi bronią się rozpaczliwie, krzyczą, błagają, szarpią się i przeklinają. Kobiety wyciągają dzieci w stronę wojowników, zawodzą, by ocalili choć je, bachory płaczą, i czepiają się ubrań matek. To zamieszanie słychać w zamkniętych jeszcze domach, więc z każdym następnym jest coraz gorzej. Na szczęście niektóre rodziny ułatwiają mu sprawę i zabijają się same. Po wyważeniu zapory wojownicy znajdują tylko ciała. Je też zanoszą do świątyni, ale przynajmniej nie tracą czasu.

Z każdej ulicy wybiera jednego młodego mężczyznę. Im rzeczywiście wypalają na czole znak zdrajcy, wiążą i sadzają w rogu rynku. Razem będzie ich niemal trzydziestu, cieszy się, że kazał oszczędzić aż tylu, bo wieczorem drugiego dnia kilku już nie żyje. Dwóch umiera zupełnie bez żadnych zewnętrznych oznak, jeden odgryza sobie język, kolejny mimo więzów wali głową o bruk tak długo, aż pęka mu czaszka. Nic nie szkodzi, tak naprawdę wystarczy mu sześciu posłańców. Wyśle ich jednak więcej, żeby wiadomość na pewno dotarła do każdego z pozostałych miast, których mieszkańcy również postanowili stawić opór. Wiadomość jest krótka. Nadchodzę z moim gniewem. Trzeciego dnia ciała ledwo mieszczą się w świątyni. Sięgają już na wysokość trzydziestu stóp, a mimo że rany nie krwawią zbyt obficie, po schodach prowadzących do budowli spływa ciemnobrunatny strumień. Kończą wraz z zachodem słońca. Trzydzieści tysięcy uderzeń nadziakami. Trzydzieści tysięcy ciał wypełniających świątynię Pani Wojny niemal po sam dach. Czuje zmęczenie. Przez trzy dni i dwie noce nieustannie wspomaga swoich ludzi Wolą, trzyma ich w żelaznych objęciach, wspierając determinację i hart. Najgorzej było z dziećmi, musi siłą łamać opór wojowników wyznaczonych do egzekucji, by unosili i opuszczali broń. Wyjeżdżając z miasta, uwalniając naznaczonych więźniów, każdemu dając konia i polecenie, by zanieśli jego słowa reszcie. Rozbijają obóz poza murami. Kładzie się spać pod strażą naczyń. Gdy zasypia, rozluźnia więzy Woli. Rankiem stu dwunastu jego ludzi nie żyje. Otworzyli sobie żyły, rzucili się na miecze. Ci, którzy przeżyli, mają dusze wypalone jak garść popiołu. W najbliższej bitwie trzeba ich będzie ustawić w pierwszej linii. Ból eksplodował z lewej strony, jakby meduza przylgnęła mu do boku i owinęła tułów parzydełkami. Był niepowstrzymany, wycisnął jęk przez zaciśnięte zęby, powrócił szlochem przy

rozpaczliwym zassaniu powietrza. Altsin niemal stracił czucie w nogach, kolana ugięły się i nagle uderzył o bruk. Nie podtrzymali go. Niedobrze. Zaraz będą kopać. Nieważne. Nie chodził już po ulicach obcego miasta, brodząc po kostki we krwi. – No... ak od... zu... epiej – głos dochodził z góry, ledwo zrozumiały, przez szum krwi w uszach. – ...a... olanach... ak jak należy. Podnieś głowę. Nie posłuchał od razu, więc czyjaś pięść zacisnęła się na jego włosach i poderwała głowę go góry. – Lepiej. – Uśmieszek Hundera był taki sam jak kilka chwil temu. – Pomyślałeś pewnie, że Ash uderzył cię kastetem, prawda? Ale nie. Kastet zakłada, gdy chce kogoś zabić. Jak żebra? Złamane. Co najmniej dwa. Oddychanie boli, jakby ktoś wbijał mu między kości tępy kołek. – Myślę, że co najmniej dwa. To tak naprawdę nie było mocne uderzenie, Ash nie cofnął się nawet, żeby wziąć porządny zamach. No trudno. Dostałem polecenie, żeby cię nie zabijać, zanim nie przekonam się, do czego możesz się przydać. Zaczniemy od tego, czy dasz radę wstać. Jeśli nie staniesz na nogi, zanim policzę do dziesięciu, chłopcy pobrudzą sobie trochę buty. Raz, dwa, trzy... Szybko liczył, skurwiel, bez żadnej taryfy ulgowej, cztery padło, gdy złodziej podparł się na dłoniach, żeby nie walnąć nosem o ziemię, pięć, sześć i siedem zlały się niemal w jedno słowo. Altsin zacisnął zęby, przygryzając sobie wargę, usta wypełniła mu krew, i z ciężkim stęknięciem wstał. Czarne plamy zatańczyły przed oczami, świat zawirował, a meduza przyklejona do boku zaprosiła do siebie kilka sióstr. Złodziej jęknął i zatoczył się w tył, szukając za plecami ściany. – ...dziesięć. Dobrze. Jeśli oprzesz się o ścianę, Ash złamie ci następne żebra. Masz stać sam. Zamarł na moment. Wstrzymał oddech, powoli rozstawił nogi, zacisnął dłonie w pięści. Smak krwi w ustach nie znikł, ale to akurat był najmniejszy problem. Plamy czerni odpłynęły na boki i wyłoniła się z nich tępawa twarz, wyrażająca niechętne

uznanie. To musiał być ów słynny Ash. – Dobrze – powiedział. Altsin miał wrażenie, jakby słowa zbira docierały do niego z drugiego krańca miasta. – Pierwszy raz ktoś wstał tak szybko. – Nie odzywaj się, Ash. – Hunder-dyc-Klaew stał z boku, ale złodziej nie zaryzykował spojrzenia w jego stronę. – A ty słuchaj i odpowiadaj na pytania. Spotkałeś się wczoraj z Cetronem? – Tak. Nie było sensu zaprzeczać, gdyby nie wiedzieli o spotkaniu, najpewniej w ogóle nie pofatygowaliby się do niego. – Dobrze. Rozmawialiście? – Tak. – O czym? – O mieście. Stający przed Altsinem zbir zerknął w bok, jakby czekając na polecenie bicia. Ono jednak nie padło. – Dobrze. I co ben-Goron sądzi o twoim powrocie? Ucieszył się? Ostatnio jakoś nie bardzo ma ochotę rozmawiać z anwalarem. Odmówił nawet zapłacenia dziesięciny i nie odpowiada na wezwania. Nieładnie. Zapadła cisza, jakby Hunder uznał temat za wyczerpany. Altsin odkrył, że jeśli nie wykonuje żadnych ruchów i nie oddycha zbyt głęboko, ból staje się jakby lżejszy. – I co z tego? – zapytał wreszcie. – Gryghas powinien mieć dość ludzi, żeby przemówić Grubemu do rozumu. – He, he, he. Dobre. Można by pomyśleć, że godzinę rozmawialiście o starych czasach, wspominając, jak to wam razem było dobrze, gołąbeczki. Obaj wiemy, o czym gadaliście. O hrabim i jego misji. Straciliśmy już trochę ludzi, ale Liga nie jest od tego, by natychmiast rzucać się wszystkim fanatykom do gardła. Cierpliwość jest cnotą, nie sądzisz? Zwłaszcza ta, którą mają martwi, pomyślał złodziej, ale zmilczał, zerknąwszy na łapy Asha. Przypomniał sobie starą złodziejską zagadkę: „Jaki jest najskuteczniejszy knebel na świecie? Pięść łamiąca ci żebra”. Kiedyś ten dowcip wydawał mu się lepszy.

– A teraz ten cholerny grubas, który powinien być szczęśliwy, że anwalar tyle lat tolerował jego rządy w porcie, nagle odkrył w sobie ambicje przywódcze. Odmawia płacenia daniny, nie stawia się na spotkania, powiększa bez pozwolenia własną gildię, przyjmuje przysięgi, do których nie ma prawa. Negocjuje z innymi przywódcami, jakby Liga nie miała prawowitego anwalara. – I co z tego? Mówiłem, niech Gryghas wyśle ludzi, by go przekonali, że robi błąd. – Ale po co? Po co nam nocna wojna na ulicach? Anwalar jej nie chce, bo to tylko osłabi Ligę. Altsin zaryzykował wreszcie obrócenie głowy i spojrzenie na Hundera. – Nie chce, czy jest na nią za słaby? Ile gildii odpowiedziałoby na jego wezwanie? Ilu ludzi mógłby posłać do portu, który Gruby zamienił w twierdzę? Widziałem to, tam naprawdę każda ulica należy do Cetrona. Gryghas musiałby mieć armię. Hunder spojrzał na niego z ironią. Twarz skurczyła mu się we wrednym uśmieszku. – Po co armia tam, gdzie wystarczy jeden człowiek? Dotarło to do niego z prędkością bełtu wystrzelonego z kuszy. – Zrozumiałeś. – Uśmieszek poszerzył się. – To dobrze. Gruby zawsze chwalił cię, że niby potrafisz szybko myśleć. Masz rację, że Cetron zmienił port w twierdzę i co najgorsze, ludzie są wobec niego lojalni. Nigdzie nie chodzi sam, nigdy nie odsłania pleców, nie opuszcza ulic, na których zna każdego człowieka, od dzieci po starców. Nie sposób zbliżyć się do niego niespodziewanie. Tylko ktoś, komu ufa... – A jak ten ktoś miałby wyjść z tego cało? Nie zadałem tego pytania, pomyślał. To nie ja. To ktoś inny. Nie targuję się teraz o własne życie, kupcząc śmiercią Cetrona. – Dobre pytanie. Rozmyślaliśmy nad tym dłuższy czas i oczywiście doszliśmy do wniosku, że śmierć Grubego, od noża czy garoty, jakkolwiek widowiskowa, dawałaby nikłe szanse na przeżycie naszemu człowiekowi. Dlatego trudno byłoby kogokolwiek skłonić do takiej roboty. Więc po namyśle

stwierdziliśmy, że najlepsze będzie coś takiego. W ręku Hundera pojawiła się mała, ciemna buteleczka. – Omwiron, trucizna doskonała. Nie ma smaku, zapachu ani antidotum. Szybko się wchłania, nawet jeśli wywołasz wymioty zaraz po połknięciu, nie uratujesz się. Działa długo, przez kilka dni i nie daje żadnych objawów. Powoli krąży we krwi, gromadząc się w nerkach, wątrobie, trzustce i płucach. A potem, piątego lub szóstego dnia, nagle zaczynasz sikać i pluć krwią, boli cię całe ciało, tracisz wzrok, dusisz się i umierasz. Wszystko w krócej niż kwadrans. Bolesna, ale w miarę szybka śmierć. Te pięć dni wystarczy, żeby nasz człowiek wyjechał z miasta. Bardzo bogaty. Tak bogaty, że będzie mógł kupić sobie jakąś posiadłość, gdzie spędzi resztę życia wśród winnic, robiąc bękarty okolicznym chłopkom. Sam bym się skusił, gdyby istniała szansa, że Gruby dopuści mnie do siebie. Trucizna. Mimo iż w mieście istniało kilka gildii skrytobójców, używanie wolno działających trucizn uważane było za wyjątkowo niehonorowe. Co innego nasmarować bełt czy ostrze sztyletu czymś, co zwiększy ich skuteczność, a co innego podać nieświadomej ofierze truciznę w jedzeniu lub piciu i obserwować, jak kona przez kilka dni. Nawet działające w mieście szkoły alchemii akceptowały niepisaną umowę i niezmiernie rzadko sprzedawały coś takiego. Altsin uśmiechnął się szeroko. – Jeszcze pamiętam co nieco z zasad panujących w mieście. Nie będzie takiego miejsca w Fiilandzie, gdzie wasz człowiek mógłby się ukryć. – Dostaniesz dość złota, by wyjechać dalej. Nawet do samego Imperium. Zmienisz imię, wygląd, ożenisz się i spłodzisz dzieci, którym kupisz tytuły szlacheckie. Oczywiście robienie bękartów chłopkom nadal wchodzi w grę. Będziesz bogaty, leniwy i syty życia. Zapomnisz o biedzie, chłodzie i głodzie. To będą najłatwiej zarobione pieniądze w twoim życiu. Wrócisz do Grubego, napijecie się wina na zgodę. On zawsze miał do ciebie słabość. A potem wyjedziesz z miasta... Hunder mówił krótkimi, prostymi, niemal hipnotyzującymi

zdaniami. Buteleczka w jego ręku kołysała się monotonnie. Zbóje za plecami Altsina tkwili nieruchomo jak posągi. Tylko Ash pozwalał sobie na zaciskanie pięści, rozglądanie wokół i drapanie po głowie. Altsin stanął na szeroko rozstawionych nogach, chwiejąc się lekko, i przestał słuchać. Ból z nieznośnego stał się duszący, z połamanymi żebrami nie da się wziąć pełnego oddechu, ale trudno. Czuł ciężar w rękawie. Nie obszukali go, co było błędem, wstając, wyciągnął sztylet z cholewy, choć na wszystkich bogów nie pamiętał, żeby świadomie podjął taką decyzję. Teraz przytrzymywał broń ostrzem w dół, czubek klingi kłuł go w palec. Wystarczy rozluźnić dłoń i schwycić rękojeść. Ash był najgroźniejszy, to z nim rozmawiał Hunder, widać miał pewność, że rzezimieszek zrozumie jego polecenia i potrafi wykonać je co do joty. Cios w tętnicę szyjną albo w gardło. Żaden człowiek na świecie nie będzie walczył z rękami przyciśniętymi do rozpłatanej szyi. Drab przy wejściu może stanowić pewien problem, ale może się też przydać. Przemknięcie obok niego będzie cholernie trudne, ale jeśli uda mu się go okaleczyć, najlepiej przecinając ścięgno pod kolanem, to przewróci się i zablokuje zaułek, dając złodziejowi czas na ucieczkę. To dobrze, że ten sukinsyn nie pozwolił mu się oprzeć o ścianę. Teraz ma dwóch zbirów za plecami, a oni nie wyglądali na zbyt szybkich. Złodziej stał i potakiwał słowom Hundera, które i tak do niego nie docierały. Czekał, aż odezwie się któraś z tych irytujących, głupawych myśli, jakie zawsze pojawiały mu się w takich chwilach w głowie. Nic z tego. Jego myśli stały się podejrzanie klarowne i spokojne. Plan zatem zaliczał się albo do doskonałych i nie zostało w nim już nic do dodania, albo do kompletnie szalonych, a wtedy wszelkie protesty i tak nie zdałyby się na nic. Osobiście był skłonny zgodzić się z tym drugim. – Hunder. Zdumiewające, jak szybko tamten się zamknął, przerywając w pół słowa litanię zysków i dobrodziejstw, jakie spłyną na Altsina za otrucie Cetrona. Człowieka, który przez ponad dziesięć

lat roztaczał nad nim pieczę, szkolił i chronił przed kłopotami. – Nie zrobię tego. Hunder przyglądał mu się krócej niż uderzenie serca. A jednak tyle wystarczyło, by zrozumiał, że dalsze gadanie nie ma sensu. Twarz ściągnęła mu się dziwnie, obnażył zęby w dzikim grymasie. – Za... Nie zdążył dokończyć. Altsin rozluźnił dłoń, rękojeść sztyletu wpadła w nią sama i nagle wszystko jakby zwolniło. Ash chyba rzeczywiście był najbystrzejszy i najszybszy z całej czwórki drabów, ale jego pięść wydawała się wędrować w stronę twarzy złodzieja w tempie muchy nurkującej w słoju z miodem. Krótki cios przeciął mu żyły i ścięgna po wewnętrznej stronie nadgarstka. Koniec z okładaniem ludzi pięściami. Altsin odepchnął się od niego, fala bólu płynąca z połamanych żeber przemknęła gdzieś obok, i już był przy Hunderze. Uderzył od góry, rękojeść sztyletu trafiła bandytę w nasadę nosa, chrupnęło, i w następnej chwili stał już za plecami posłańca anwalara. Przykleił się do nich tak, że tamten nie mógł nawet drgnąć, i zakrwawionym sztyletem głaskał grdykę mężczyzny. – Stać! Wszyscy zamarli. Altsin też, mimo że to on wrzasnął. To nie tak miało wyglądać, tylko tyle zdołał pomyśleć, miałeś biec do wyjścia. I właśnie konać, katowany na śmierć przez Asha i jego kamratów. Nie minąłbyś ich wszystkich. – Daj mi tę buteleczkę – zachrypiał w ucho Hundera. Naczynko z trucizną zmieniło właściciela. – Pięćset cesarskich... – szept był niemal niezrozumiały. – Tyle anwalar płaci za głowę Grubego. Nie mówiłem wcześniej... teraz wiesz... Pięćset w złocie i klejnotach... można za to kupić posiadłość... można... Złodziej lekko nacisnął ostrzem jego gardło i szept się urwał. – Ash. – Osiłek spojrzał na niego tępo. – Przewiąż swoją ranę. Niech tamci dwaj ci pomogą. Opatrywanie trwało krótko, zbójom musiał wystarczyć

oderwany rękaw i pasek. – Dobrze. A teraz wynoście się stąd. Tak, macie wyjść i wrócić do Gryghasa. Prawda? Sztylet skrobnął lekko zarost Hundera. – Ta... Tak... Już. Idźcie. Zbiry opuściły zaułek. Altsin czekał. Istniało ryzyko, że będą sprytni, zlekceważą rozkaz i zaczają się na niego przy wejściu, ale było to mniej więcej tak samo pewne, jak to, że zaraz pojawi się tu meekhański cesarz. – Co teraz? – Hunder odzyskał głos. – Ty zostajesz, ja wychodzę. I nie, nie poderżnę ci gardła. Przekażesz ode mnie wiadomość Gryghasowi. Cena, którą wymienił, jest odrobinę za niska, więc niech lepiej dokładnie przemyśli, ile jest gotów zapłacić za coś takiego. To było... rozsądne posunięcie. Dopóki będą sądzić, że można go kupić, nie wyślą kolejnych bandziorów. To mu da czas, żeby obmyślić następny krok. – Teraz uklęknij. Zamknij oczy. Krótkim ciosem w skroń posłał bandytę na ziemię. Wprawdzie zanim jego ludzie wrócą z posiłkami, ktoś mógł go tu znaleźć, ograbić i poderżnąć gardło, ale to już nie był problem Alisina. Musiał zastanowić się co dalej, i to szybko, bo w mieście nagle zrobiło się dla niego za ciasno. —— • —— Warzelnia. Jedna z pierwszych dzielnic metropolii. Dawniej serce miasta, produkujące miliony funtów najczystszej soli morskiej rocznie, w związku z gwałtownym rozwojem PonkeeLaa przebudowane następnie na dzielnicę baraków i magazynów. Nadciągający ze wschodu zdobywcy musieli dokonać wyboru. Albo olbrzymi port, tysiące doków, warsztatów rzemieślniczych, rzeźni, garbarni i farbiarni, albo kryształowo czyste morze, niezbędne do warzenia soli. Meekhańczycy, którzy potrzebowali przede wszystkim portu dla swoich okrętów i bazy dla floty handlowej, nie zastanawiali się długo. Sól, rzecz jasna, przynosiła

krociowe zyski, ale Meekhan miał własne, olbrzymie źródła dochodu w postaci kopalń w centralnych prowincjach Imperium. Nie potrzebował konkurencji dla swoich górników i kupców. Nazwa jednak pozostała, choć soli nie warzono tu już od dobrych trzystu lat. Do wybudowania swojego najważniejszego portu Meekhan zabrał się z iście imperialnym rozmachem. Wykorzystano nawet to, że Warzelnia leżała tuż obok morza, przy płytkiej zatoczce. Inżynierowie pogłębili jej dno i wykopali zespół kanałów, którymi ciężkie barki dowoziły towar wprost pod drzwi magazynów. W rezultacie każdy budynek stał na czymś w rodzaju własnej, sztucznej wyspy, pomiędzy którymi przechodziło się po kładkach i mostkach łączących dachy. A same magazyny były gigantyczne, każdy miał ponad sto jardów długości, pięćdziesiąt szerokości i niemal piętnaście wysokości. Podobno w dawnych czasach potrafiono je wypełnić po same dachy, gdyż składowano w nich głównie materiały budowlane i olbrzymie części do okrętów imperialnej floty. Po odejściu Imperium magazyny zazwyczaj świeciły pustkami, olbrzymie hale nie były dłużej do niczego potrzebne. Transporty granitowych bloków i dębowych pni nie płynęły już w dół rzeki. Teraz dzielnica miała złą sławę nawet wśród paskudniejszych dzielnic Niskiego Miasta. Przede wszystkim nikt w niej nie mieszkał, nie było kamieniczek, ulic, kramów i sklepików, a tylko od czasu do czasu jakiś zdesperowany kupiec wynajmował tu za kilka groszy miejsce na towary, których i tak nikt nie chciałby mu ukraść, takich jak dwadzieścia tysięcy cegieł albo setka wielkich kęsów żelaza. Przez większość czasu w halach hulał jednak wiatr. Każdy anwalar Ligi Czapki tradycyjnie sam decydował, gdzie będzie jego główna siedziba. Zazwyczaj zresztą był to ten rejon miasta, z którego dany przywódca pochodził, bezpieczniej jest przebywać na ulicach, na których człowiek się wychował i gdzie otaczają cię ludzie, których znasz. Gryghas jednak wybrał na kwaterę Warzelnię, dzielnicę pustą i niemal bezludną, co wiele mówiło o jego paranoicznej osobowości. Od kilku lat w dzielnicy

tej mogli przebywać tylko jego najbardziej zaufani podwładni, pół setki zabijaków, których jedynym celem była ochrona anwalara. Altsin, obserwując z ukrycia dachy czterech centralnie położonych magazynów, musiał stwierdzić, że te informacje są nieaktualne. W godzinę naliczył ponad osiemdziesięciu ludzi kręcących się tu i tam, zmieniających pozycje, przemykających z rozkazami. Większość poruszała się w grupach pięcio-, sześcioosobowych, w sposób zbyt regularny, by można to uznać za przypadkowe działanie. Ktoś nimi dowodził, ktoś zaplanował obronę Warzelni przed ewentualnym atakiem i nie zrobił tego tępy zbir. Zazwyczaj dachy magazynów były niemal płaskie, pełne kominów, przybudówek, małych szop i stert rupieci, lecz teraz wszystko, co dało się usunąć, zostało usunięte, śmieci zrzucono na dół, szopy rozebrano lub rozmyślnie użyto ich w charakterze punktów oporu, a na środku każdego dachu postawiono wieżę z belek wysoką na kilkanaście stóp, zwieńczoną platformą obitą deskami. W każdej tkwiło kilku ludzi uzbrojonych w kusze. Pomosty łączące magazyny z resztą budynków przegrodzono barykadami z ciężkich skrzyń, beczek i różnych pakunków, a drewniane kładki zostały usunięte. Wszyscy kręcący się po dachach byli uzbrojeni po zęby. Altsin widział kusze, szable, miecze, lekkie topory, pałki, nawet krótkie włócznie. Niemal każdy z obecnych miał jakiś pancerz, choćby w postaci skórzanej kurtki nabijanej guzami z brązu, ale dało się zauważyć również kilka kolczug. I hełmy, co drugi nosił hełm. Wyglądało na to, że Gryghas na całego szykuje się do wojny. A jeśli na dachach miał prawie stu ludzi, rozsądek podpowiadał, że wewnątrz magazynów będzie ich trzy razy tyle. To prawdziwa armia. Przywódca Ligi zamienił te kilka magazynów w twierdzę i szykował się do odparcia ataku. Altsin wybrał sobie na stanowisko obserwacyjne stary dźwig, którego rusztowanie od lat górowało nad Warzelnią. Od magazynów Gryghasa dzieliło go w linii prostej niespełna dwieście jardów, ale nikt nie mógł go tu dostrzec. Konstrukcja

dźwigu była masywna, kryta deskami, które chroniły zestaw ciężkich kołowrotów przed deszczem. To dobre miejsce na kryjówkę, jego szczyt znajdował się ponad trzydzieści stóp nad dachami magazynów i złodziej widział stąd wszystko jak na dłoni. I to go właśnie najbardziej niepokoiło. Zgrzytało w całym obrazku i kopało zdrowy rozsądek po kostkach. Złodziej wszedł do Warzelni poprzedniego dnia tuż po zapadnięciu zmroku, a dotarcie w to miejsce zajęło mu prawie całą noc, mimo że do przejścia miał tylko kilka wąskich ulic. Skradał się od cienia do cienia, od osłony do osłony, z sercem walącym jak dzwon. Dwa razy omal nie zrezygnował, gdy mimo długiego, bardzo długiego tkwienia w bezruchu i nasłuchiwania jakichkolwiek śladów obecności wartowników nic nie wyczuł. Choć wiedział, że strażnicy powinni tam być. Cisza, od czasu do czasu wiatr poświstujący między ścianami i plusk wody w kanałach. Albo ludzie Gryghasa byli tacy dobrzy, albo on tak kompletnie stracił złodziejskie umiejętności, że właściwie był już trupem. Dźwig, w którym miał zamiar się ukryć, znajdował się tuż przy pierwszym kanale, ledwo kilkadziesiąt stóp od najbliższego magazynu. Dalej po Warzelni można było poruszać się albo łodzią, albo dachami. Przez całą noc nikogo nie zobaczył ani nie usłyszał, a gdy dotarł do dźwigu, trzeci raz miał ochotę odwrócić się i uciec. To był najwyższy budynek w dzielnicy i każdy, ale to każdy, kto miałby choć odrobinę oleju w głowie, powinien obsadzić go kilkoma ludźmi. Altsin tkwił pod wysoką na prawie sto stóp konstrukcją do bladego świtu, czekając, aż znajdujący się tam wartownicy zdradzą swoją obecność. Bo ludzie nigdy nie potrafią zachowywać absolutnej ciszy, zwłaszcza jeśli jest ich kilku. Na dodatek, kiedy rozstawiasz linie wart, musisz mieć jakiś sposób komunikowania się z nimi, czy to przez okrzykiwanie się po nocy, czy przez sygnalizację znakami świetlnymi, aby mieć pewność, że wartownicy nie śpią i że nikt im nie poderżnął gardeł. Tymczasem cała budowla była cicha i ciemna jak grób. Godzinę przed wschodem słońca złodziej zaryzykował, wziął

kilka małych kamyków i cisnął w głąb uliczki. Odgłos był tak nienaturalny, że powinien zwrócić uwagę każdego wartownika w pobliżu. I znów nic. Cisza i spokój. Wszedł wreszcie do środka, stanął tuż za drzwiami i nagłym ruchem wymknął się z powrotem na zewnątrz. Jeśli w dźwigu byli ludzie Gryghasa, to w tym momencie musieliby podnieść alarm. Budynek zdawał się z niego drwić. No cóż, wyszczerzył się w myślach. Jeśli cię teraz złapią, to przynajmniej przegrasz z najlepszymi. Ostrożnie dotknął lewego boku. Żebra miał owinięte kilkoma warstwami bandaża, a cyrulik, z którego pomocy skorzystał, okazał się dobrym fachowcem, bo rana już właściwie nie bolała. Powinien pójść do jednego z miejskich uzdrowicieli, ale po pierwsze, nie miał dość pieniędzy, a po drugie, nie chciał, żeby oglądał go ktokolwiek potrafiący korzystać z Mocy. Nigdy nie wiadomo, na kogo się trafi i co zdoła z ciebie wyczytać. Uśmiechnął się ponuro. Wrócił tu, żeby znaleźć rozwiązanie własnych problemów, tymczasem miasto i owszem, rozłożyło ramiona i przycisnęło go do piersi, i to jak mało kogo. Z tym że objęcia Ponkee-Laa czasem wychodziły ludziom bokiem. Najczęściej razem z kilkoma calami zakrwawionej stali. Zajął pozycję tuż pod samym dachem, gdzie szpary między deskami były wystarczająco duże, by dało się swobodnie obserwować okolicę, i czekał. Zdrzemnął się nawet dwa razy, zjadł trochę suszonego mięsa i popił ciepłą wodą z bukłaka. Było gorąco i duszno. Zanosiło się na burzę. Przez cały czas, kiedy patrzył, jak bandyci anwalara patrolują dachy, miał świadomość, że coś tu nie gra. Wyglądało na to, że Gryghas oddał całą dzielnicę komukolwiek, kto tylko zechciał ją sobie wziąć, i skupił się na obronie kilku magazynów. Altsin postawiłby obie ręce, że kanały w pobliżu czterech centralnych budynków przegrodzono linami i łańcuchami, więc atak łodziami odpadał, a podkradanie się dachami zakrawało na szaleństwo, to wciąż postępowanie anwalara wyglądało na idiotyczne. Przeciwnik mógł swobodnie zająć pozycje przed

uderzeniem, rozstawić siły, wybrać moment natarcia. Tylko od kiedy ten śmierdzący szczur, który udaje anwalara, był specjalistą od wojskowej strategii?, pomyślał kwaśno. Gryghas działa właśnie tak jak kanałowe ścierwo, skupił swoich ludzi w jednym miejscu, bo tak czuje się bezpieczniej. Na samą myśl, że miałby rozesłać ich po całej dzielnicy, a sam zostać pod ochroną tylko pięćdziesięciu czy stu przybocznych, robi w portki ze strachu. Wie, że tym razem sprawy zaszły za daleko, większość gildii jest przeciw niemu, a te, które nie są, lada chwila mogą dołączyć do Cetrona. Więc postanowił wziąć wszystkich na przeczekanie. Każdy kolejny miesiąc przybliża hrabiego do wygrania tej jego wojenki z występkiem, więc Gryghas wie, że jeśli przetrwa wystarczająco długo, to kiedy wyjdzie wreszcie z oblężenia, nie będzie już nikogo, kto mógłby mu zagrozić. Myśl była logiczna i bardzo, ale to bardzo rozsądna. Wyjaśniała niemal wszystko, choć ignorowała jeden fakt. Skąd, do ciężkiej cholery, Gryghas wiedział, że Bendoret Terleach nie wyznaczy właśnie jego na następny cel? Czyżby sądził, że tych kilkuset zbirów zdoła powstrzymać straż miejską, prowadzoną przez Prawych i wspieraną przez czarowników? Jeśli Mątwa nie utrzymał się w kanałach dłużej niż dwa dni, to magazyny padną po kilku godzinach. Mimo imponującej kolekcji broni i umocnienia dachów, Altsin nie dawał mu większych szans. Wniosek nasuwał się sam. Liga tak naprawdę nie miała już przywódcy, prawda? Był tylko jeden powód, dla którego Gryghas mógł być pewien, że Prawi nie uderzą na niego. Powód, który wyjaśniałby również, dlaczego hrabia tak łatwo rozgryza strukturę Ligi i bez żadnego wysiłku ją dziesiątkuje. Każdego można kupić. Uśmiechając się kwaśno, złodziej opróżnił bukłak. Zdesperowani ludzie... ...patrzy na północ. Jutro opuszczają tę bezimienną wyżynę, której nazwy nie poznali, bo zamieszkujący ją lud został

wyrżnięty do nogi albo uciekł na południe. Trzy wielkie bitwy, pięć tysięcy zabitych. Wreszcie złamał ducha Amulen’drech, błękitnoskórych. Kluczem były ich warowne wioski, pełne samic, starców i szczeniąt. Zawsze bronili ich z taką zawziętością, że wolał unikać nawet małych starć w ich pobliżu. Ale w końcu znalazł sposób, by to wykorzystać przeciw nim. Wciągał ich w bitwę, a potem wysyłał bokiem silny oddział, który atakował najbliższą wioskę ogniem, czarami i żelazem. Wojownicy w polu zawsze wyczuwali, gdy ich samice zaczynały ginąć, łamali szyk i pędzili ku rodzinom, zapominając o obronie. Jego jazda kosiła ich jak zboże. Przed nim ostatnia osada. Palisada już zniszczona, rzędy dziwnych, owalnych domów wyglądają stąd jak dziecięce zabawki. Zwiadowcy meldują, że zostało kilkadziesiąt samic i szczeniąt. Samice mogą stanowić problem, są wysokie jak ich wojownicy, na prawie siedem stóp, żylaste, silne i zawsze walczą w obronie młodych. Mają wąskie dłonie z palcami zakończonymi pazurami i widział już, jak rozrywają nimi ludzkie gardła. Całe szczęście, że błękitnoskórych nie wspiera żadna z zewnętrznych Potęg. Przybyli sami, a choć potrafili kształtować Moc, nie potrafili stawić mu czoła. Mimo wszystko stracił tu większość armii i postanowił, że nie będzie więcej przelewał krwi wojowników. Wskazuje wioskę Genleshowi. Pierwszy z jego bitewnych czarowników rozstawia swoich ludzi, przypatruje się przez chwilę osadzie i sięga po Moc. Czuje ją i jest pełen uznania, Genlesh to wyjątkowo utalentowany czarownik. Gdyby znalazło się kilkuset takich jak on, mogliby przeciwstawić mu się w walce twarzą w twarz. Ale tacy jak on rodzą się jeden na dziesięć tysięcy albo i rzadziej. Nieznacznie wspomaga zaklęcie czarownika własną potęgą i ziemia drży, gdy fale energii suną przez skorupę planety i spotykają się pod wioską. Rozlega się wstrząsający niebem huk i potworna szczelina rozrywa ziemię. Owalne chaty zapadają się w nią jak na rozkaz, bucha dym i para wodna.

Wydaje mu się, że słyszy odległy krzyk... ...robią desperackie rzeczy. Bukłak wypadł złodziejowi z rąk. Znów, w środku dnia, na krócej niż uderzenie serca, demon wciągnął go w świat swoich majaków. A gdyby właśnie wchodził po schodach? Wspinał się po linie? Walczył? Spojrzał na morze, nad falami zaczynała się zbierać wieczorna mgła. Zdesperowani ludzie robią desperackie rzeczy. —— • —— Nie związali mu rąk, choć tego się właśnie spodziewał. Obszukali tylko, zabrali broń i wysłali gońca na dół po instrukcje. Po kilku minutach przyszło polecenie, żeby zaprowadzić go do Gryghasa. Wnętrze magazynu robiło wrażenie. Około pięćdziesięciu słupów – pomiędzy którymi płonęły kosze z drewnem – wznosiło się w górę niczym kamienny las. Do tego mnóstwo pochodni, lampek i kaganków. Wielkie wrota zamknięto od środka i wzmocniono, przybijając do nich dziesiątki długich desek. Gdyby nie ogień, w pomieszczeniu zapewne nie byłoby nic widać. Rzecz jasna mogło chodzić też o to, że Gryghas bał się ciemności. Ktoś, kto jest tak lubiany, musi drżeć przed każdym cieniem. Altsin obserwował i liczył. Ludzie anwalara stali, grali w kości lub drzemali na prymitywnych, zbitych z desek pryczach. Wszyscy mieli pod ręką broń i była ich dobrze ponad setka. Czyli nie mylił się, obserwując dach – większość zbirów Gryghasa siedziała wewnątrz magazynów, zapewne oczekując na atak. Każdy, kto ośmieli się na nie uderzyć, w kilka chwil będzie miał do czynienia z grupą nie kilkudziesięciu, lecz kilku setek bandytów. Jeśli atakujący źle obliczy swoje siły, z łowcy zmieni się w zwierzynę. Przywódca Ligi go zaskoczył. Złodziej nie widział go nigdy w życiu, lecz gdzieś w głębi duszy wyobrażał sobie anwalara jako spasionego, tłustego wieprza, leżącego w cuchnącej norze na stosie aksamitów, obgryzającego wołowy udziec. Tymczasem

człowiek, przed którego obliczem stanął, był szczupły, niemal żylasty. Miał twarz wędrownego mnicha, takiego, co to regularnie nie dojada i sypia w szczerym polu. I wyjątkowo przenikliwe spojrzenie. Gryghas siedział na krzywo zbitym krześle, postawionym pod jednym z centralnych słupów. Dookoła płonęło kilka koszy z drewnem, a ich światło nadawało twarzy mężczyzny niemal ascetyczny wygląd. – Podobno skradałeś się po dachach – odezwał się lekko schrypniętym głosem. – Twoi ludzie tak powiedzieli? – Altsin dotknął ręką szkarłatnego płaszcza. – Więc jak sądzisz, dlaczego ubrałem się w coś takiego...? – Dlaczego? – Żeby widzieli z daleka, jak nadchodzę, i żeby żaden nie spanikował i nie wystrzelił. Anwalar wskazał dwa sztylety leżące z boku. – A to? – To? Pamiątki rodzinne. Pomyślałem, że skoro już będę się skradał – podkreślił ostatnie słowo ironicznym uśmieszkiem – to przynajmniej wezmę je ze sobą. Twoi chłopcy byliby rozczarowani, gdyby nic przy mnie nie znaleźli, prawda? – Będę zgadywał. Przyszedłeś, żeby przyjąć moją propozycję? – Nie. Przyszedłem złożyć własną. Rozmawiali sami. W promieniu dobrych trzydziestu stóp nie było nikogo, a gwar setki ludzi i szum wody w kanałach skutecznie chroniły ich przed podsłuchiwaniem, ale Altsin ani przez chwilę nie wierzył, że Gryghas pozostaje bez ochrony. Delikatne swędzenie między łopatkami było równie wymowne jak setka świątynnych dzwonów. Gdzieś w pobliżu był czarownik, może nawet kilku, którzy pilnowali bezpieczeństwa swojego pracodawcy. Poza tym gdyby ten wysuszony sukinkot miał zwyczaj prowadzenia pogawędek w cztery oczy z każdym podejrzanym osobnikiem, którego do niego przyprowadzą, nie przeżyłby jako anwalar kilku miesięcy. – Myślałem, że to jedna z tych propozycji, które nie podlegają

negocjacjom. – Myślałeś też, że ten dureń Hunder i kilku osiłków wystarczą, by ją złożyć. Nikt nie jest nieomylny. – Najwyraźniej. Więc czego chcesz? – Dwa tysiące cesarskich, a nie pięćset. I nie będzie trucizny. Załatwię to po swojemu. Obaj na tym zyskamy. – Tak sądzisz? Wciąż ten sam ton, to samo spojrzenie, ta sama obojętna mina. – Tak. Minęłoby kilka dni, zanim miałbym okazję, żeby się z Grubym napić, i kilka następnych, zanim by umarł. Obaj wiemy, że może uderzyć wcześniej. Jest już niemal gotowy. To byłby szczególnie złośliwy żart Pani Losu, gdyby poderżnął ci gardło, żeby potem samemu skonać. – I sądzisz, że by mu się udało? Potrzebowałby całej armii, żeby tu dotrzeć. – On ma armię. Pięć lat temu trzymał w porcie przynajmniej trzystu ludzi, a teraz, gdy dołączyła do niego reszta? Tysiąc, półtora tysiąca? Obronisz się tu przed taką siłą? Na mieście stawiają pięć do jednego na Grubasa. – Kto powiedział, że ci tutaj to wszystko, co mam? – Kto powiedział, że hrabia dotrzyma słowa? Trafił idealnie. Gryghas szarpnął się, jakby dostał sztyletem w brzuch, pobladł, twarz skurczyła mu się w nieładnym, bliskim paniki grymasie. Altsin usłyszał ostrzegawczy dzwonek pod czaszką. Spanikowani ludzie robią głupie rzeczy, zwłaszcza gdy mają pod ręką kilkuset bandziorów. – Skąd wiesz?! Głos też się zmienił, niebezpiecznie zbliżył do krzyku. – To tylko plotka, która zaczyna krążyć po ulicach. Podejrzewam zresztą, że Gruby sam ją rozpuszcza. Ale jest skuteczna. Na razie mówią tak tylko w porcie, ale za kilka dni będzie ją powtarzać całe miasto. Gryghas sprzedał Ligę hrabiemu i jego bękartom z mieczami na plecach. Gdy uwierzą w nią niezdecydowane gildie, na przykład Szkutnicy Ombelii, to Cetron przyprowadzi do Warzelni pięć tysięcy ludzi. Ja mogę

załatwić sprawę w dwa, góra trzy dni. Gdy zginie... Zawiesił głos. Nie ma to jak odpowiednia intonacja. Oczywiste było, że jeśli Cetron zginie, montowany przez niego sojusz rozpadnie się. Poszczególne gildie będą walczyć na własną rękę lub w te pędy pobiegną do anwalara, odnawiając przysięgi i łasząc się w nadziei na litość. Złodziei z Niskiego Miasta mógł utrzymać w ryzach tylko naprawdę silny przywódca. Gryghas uspokoił się, choć lewy policzek wykrzywiał mu nerwowy tik. – Dlaczego chcesz to zrobić? Altsin ostentacyjnie wzruszył ramionami. – Potrzebuję pieniędzy. – To za mało. Parę lat temu uchodziłeś za jego wychowanka, przygarnął cię z ulicy, nakarmił, ubrał, opłacił naukę w szkole, nauczył fachu... Więc zapytam ostatni raz i lepiej, żeby odpowiedź mnie zadowoliła. Dlaczego? – Bo mnie wystawił. Tobie i twoim zbirom. Masz ludzi w porcie, prawda? Ostrożne skinienie głową musiało mu wystarczyć za odpowiedź. – No to zaoszczędzisz na ich wypłacie. Gdy do niego poszedłem, Gruby rozmawiał ze mną wyjątkowo długo, nawet jak na swoje zwyczaje. A na pożegnanie objął i powiedział, że tracił na mnie czas z dwóch powodów. Pierwszy to stary sentyment, a drugi to nauczka, którą chciał mi dać. Hunder w Kałniku to była ta nauczka. I połamane żebra. Ten cholerny tłuścioch rozmawiał ze mną tak długo, aż nabrał pewności, że twoi szpiedzy nas zauważyli. To oczywiście znaczy, że wie, kto szpieguje, i najpewniej każe temu komuś przy najbliższej okazji popłynąć wpław na drugą stronę oceanu. Ale to też znaczy, że wystawił mnie na śmierć. Chciał się przekonać, kto wrócił do miasta, no to się dowie. Dwa tysiące cesarskich, to moja cena. – I dopuści cię na długość sztyletu? – Potrzebuje każdego człowieka. A gdy pójdę do niego i opowiem o Hunderze, o tym, jak to mu ledwo uciekłem i pokażę połamane żebra, nie powinien wybrzydzać.

Zapadło milczenie. Gryghas wlepiał w niego przenikliwy wzrok, ogień trzaskał w koszach, cienie tańczyły na kamiennych słupach, posadzce, twarzy anwalara. – Dwa tysiące to dużo. Nie zapłaciłbym tyle nawet za księcia. – Księcia łatwo podejść. Nie jest przywódcą portowych złodziei, spodziewającym się sztyletu w każdej dłoni, i nie otaczają go ludzie, którzy zawdzięczają mu wszystko, co osiągnęli. Sam nie dałbym za niego więcej jak dwieście. Poza tym dlaczego ktokolwiek miałby zabijać księcia? Zresztą teraz nie kupujesz śmierci Grubego. – A co? – Spokój i władzę w Niskim Mieście. Pewność, że przez wiele lat nikt nie zagrozi twojej pozycji. Własne życie wreszcie. Cisza. Wróciła beznamiętna mina, spokój i obojętność. – A skąd ci przyszło do głowy, że władza w Niskim Mieście musi wyglądać tak jak do tej pory? – dobiegło z tyłu. Ktoś przyłożył złodziejowi między łopatki dzban, w którym tkwił rój wściekłych szerszeni. Prawie podskoczył do góry, w ostatniej chwili powstrzymał jęk. Odwrócił się powoli, tak, aby mieć i anwalara, i tego nowego gracza na oku. Magia, Moc, która od niego promieniowała, była potężna, tak potężna, że nawet płomienie zdawały się przygasać i odchylać do tyłu. Altsin rzucił okiem na Gryghasa, który wyglądał, jakby właśnie zobaczył swoją śmierć, i złodziej nie musiał rozglądać się na boki, by wiedzieć, że ludzie anwalara gdzieś znikli, rozproszyli się pod ścianami lub uciekli na dach. Każdego można kupić, a niekiedy najlepszą monetą jest strach. Nawet się nie zdziwił, gdy obcy wszedł w krąg światła, błyskając rękojeścią półtoraka nad ramieniem. – Czasy Ligi i starych porządków dobiegają końca, przyjacielu. Nie będzie już band rzezimieszków zaprowadzających na ulicach własne prawo. Pora to zakończyć, pora, by Pan Bitew upomniał się o należne mu miejsce i objął to miasto swoim nieśmiertelnym duchem, aby je oczyścić i powieść ku chwale... Altsin przestał słuchać mniej więcej w połowie drugiego

zdania. To znaczy docierało do niego, co ten rzeźnik hrabiego mówił, ale szczegóły właściwie nie miały znaczenia. Przecież jak zawsze chodziło o coś w stylu „teraz my tu rządzimy”. Złodzieja bardziej interesowało, w jaki sposób sukinsyn z mieczem się porusza, jak stawia stopę za stopą, miękko, lekko uginając kolana, jakby brał udział w powolnym, sformalizowanym do granic absurdu dworskim tańcu. I jego strój, czarne spodnie i koszula oraz lekka, skórzana kamizelka na wierzchu. Nic, co by go spowalniało, krępowało ruchy, odbierało kontrolę nad przebiegiem starcia. Jak się staje do walki z czymś takim, jak ten kawał żelaza, który chłopak taskał na plecach, trzeba albo założyć pełną płytową zbroję, albo właśnie polegać na szybkości i unikach. Chłopak... To było odpowiednie słowo. Ta twarz chyba jeszcze nie pieściła się z brzytwą. Szesnaście, siedemnaście lat? Młody jak na kogoś budzącego aż taką grozę. Tylko że tu nie chodziło ani o sposób poruszania się, ani o wielki miecz na plecach. Chodziło o Moc, która aż promieniowała z postaci. O aurę Potęgi. I ta Potęga nagle zacisnęła się w pięść. ...wrzask i łomot. Wycie zdaje się dochodzić zewsząd, jakby nawet niebo i ziemia krzyczały. Koń potrząsa łbem, parska. Zapach krwi niepokoi nawet jego, ogiera szkolonego do walki. Po chwili wycie milknie, rozpada się na pojedyncze dźwięki, brzęk metalu, skomlenie rannych, człapanie tysięcy stóp. Odwraca się i wpatruje w sąsiednie wzgórze. Nie musi tego robić. Wie, gdzie jest Amuroee – Dłoń Pocieszenia, lecz wiedzieć a widzieć to dwie różne sprawy. Oczywiście ona wie, że na nią patrzy, unosi w górę zakrwawioną włócznię na znak, że wszystko w porządku. Jej gest jest tak samo zbędny jak jego spojrzenie, bo gdyby cokolwiek było nie tak, od razu by to poczuł. Ale chce patrzeć i chce, by ona o tym wiedziała. Siostra w wojnie, w rzezi i w smutku. Na dole, u stóp wzgórza, które trzeba utrzymać, piechota porządkuje szyk. Ciężkie tarcze jeszcze raz tworzą linię, długie piki wyrastają lasem nad ich górnymi krawędziami. Cofnąć się

o dziesięć kroków, myśli, i pięć tysięcy ludzi robi dziesięć kroków w tył. Teraz wróg napotka na swojej drodze kolejną przeszkodę, bo rozmiękły od krwi grunt będzie uciekał mu spod stóp. Roztoczył nad nimi swojego ducha. Czuje każdego wojownika z osobna i czuje ich jako jedność, oddział. Są jego dziećmi, zaprzysiężeni i związani, i nie ma takiej siły, która złamałaby ich wierność. Trzeci dzień stoją u stóp tego wzgórza i odpierają atak za atakiem. Z piętnastu tysięcy zostało pięć, ale dzięki temu zapasy wody, które przynieśli, wystarczą na dłużej. Gdyby nadal miał pod sobą piętnaście tysięcy, piliby już własny mocz. Amuroee też straciła większość ludzi. Jej Święty Hufiec z dziesięciu tysięcy skurczył się do dwóch. Lecz jej obecność jest nadal tak silna i pewna jak trzy dni temu. Dwertyss, Hanwe’ra, Lanwee i Kamryh przybywają. Są już kilka mil od nich. Czuje w środku spokojną, twardą jak skala pewność. Wkrótce zgniotą wroga. Atak jest prowadzony tak jak poprzednie, z jękiem trąb i metalicznym skowytem nieznanych instrumentów. Nadchodzą tysiącami, bladoskórzy, o włosach tak jasnych, że prawie białych, w pancerzach wyglądających jak zrobione z porcelanowych skorup. Suną niczym fala, bez ładu i składu, co jest sprzeczne z ich dotychczasową taktyką. Gdzie się podziały równe czworoboki, którymi atakowali do tej pory? Co się zmieniło? Przenosi wzrok na dolinę, której wyjście zamykają skąpane we krwi wzgórza, obsadzone przez niego i siostrę. Adoeuynn tkwi nieruchomo dokładnie w tym miejscu, gdzie się objawiło. Blada kula o średnicy stu stóp, jaśniejąca perłowym blaskiem. Moc artefaktu jest potężna. Potrzebuje wszystkich sił, by postawić jej barierę, by ściągnąć walkę z płaszczyzny starcia bytów do poziomu ciosów mieczy i toporów. Dzięki temu istnieje szansa, że teren na pięćdziesiąt mil wokół nie zmieni się w krater wypełniony szkliwem. Być może, przemyka mu przez głowę, być może ono też czuje ich zbliżające się rodzeństwo. Sześcioro to zaledwie połowa, lecz

i tak dość, by zmusić ziemię, aby otworzyła się i pochłonęła obcą obrzydliwość. Być może ten atak to akt desperacji. Szykować się, grzmi w głowach wszystkich wojowników. Trzy linie! Piki przed tarcze! Trzy szeregi! Pikinierzy przemykają między pawężnikami, karnie zajmują pozycję. W biegu oddają swoje manierki towarzyszom. Nie zdołają się wycofać, mają jednak osłabić atak, nie dopuścić, by zwarta masa napastników uderzyła o mur tarcz z całym impetem, bo mogłaby go przerwać. Widział to już wiele razy. Pierwszy szereg pikinierów klęka, drugi pochyla się lekko, trzeci oburącz unosi broń. Trzy linie długich grotów mierzą w piersi atakujących. Uderzenie! Czuje je na całej linii. Fala napastników rozbija się na pikach, napiera, pierwsze szeregi giną, lecz kolejne rzucają się naprzód. Przemykają pod i między długimi drzewcami, dopadają jego wojowników, w ruch idą topory, zakrzywione miecze, noże. Stojące wokół naczynia szarpią się i drżą, odbierając echo tego uderzenia, falę najpierw dziesiątków, potem setek śmierci. Uspokaja ich przez Węzeł – jeszcze nie czas. Powstrzymuje impulsem Woli panikę na prawym skrzydle, gasi strach, napełnia żyły bitewnym szałem. Pikinierzy, gdy już nie mogą używać głównej broni, rzucają drzewca i z krótkimi mieczami skaczą wrogom do gardeł. Walczą jak demony, gdy miecze łamią się lub grzęzną w ciałach, walą kamieniami, hełmami zdjętymi z głów, duszą, wyłupują oczy, gryzą i kopią. Przestają zabijać dopiero wtedy, gdy sami padają martwi. Lecz jedni umierają szybciej, a inni wolniej. O to mu chodziło. Wróg dociera do głównej linii obrony, długiego szeregu pawęży, nie jedną zwartą masą, lecz wieloma małymi oddziałami. I ginie. Nad tarczami pochyla się kolejna linia pik, za którymi – gdy przeciwnik jest już bardzo blisko – pojawia się kwiat jego armii, ciężka piechota uzbrojona w berdysze, korbacze na długich trzonkach i bojowe cepy. Cios korbaczem, zadany oburącz zza ciężkiej tarczy, rozbija hełmy, łamie kręgosłupy, miażdży żebra.

Krew obcych wojowników jest równie czerwona jak krew jego ludzi. Powoli nacisk na linię tarcz rośnie. Pawężników dobierał starannie, wszyscy to niskie, krępe, lecz silne jak woły chłopy, a przecież teraz muszą zapierać się z całych sił, by nie rozerwać szyku. Berdysze, cepy i korbacze raz za razem unoszą się i opadają, unoszą i opadają, ciągnąc za sobą warkocze krwi i strzępy ciał. Zdaje się jednak, że to za mało, bo ehlurehowie prą naprzód, jak gdyby nie zależało im na własnym życiu. Ze szczytu wzgórza widzi ich twarze o ostrych rysach, w których kości policzkowe i podbródki wyglądają tak, jakby ukształtowano je uderzeniami dłuta kiepskiego rzeźbiarza. I plamy czerni wypełniające jamy oczodołów. Są doskonałymi wojownikami, a teraz zmieniają się w bestie. Przed ścianą tarcz utworzyła się już warstwa martwych i umierających nieprzyjaciół, którzy nie mogą upaść, bo następne szeregi prą naprzód zbyt mocno. Linia jego wojsk zaczyna się chwiać. „Pięć kroków w tył!”. Pawężnicy odrywają się od wroga i szeregi martwych wreszcie walą się na ziemię. To powstrzymuje na chwilę impet natarcia. Nim minie sto uderzeń serca, musi znów wydać rozkaz wycofania się. A po pięćdziesięciu – kolejny. Za każdym razem skraca linię obrony, bo nie wszystkim wojownikom udaje się oderwać od nieprzyjaciela. Niektórzy zostają i giną. Ocenia, że stracił już kolejny tysiąc ludzi, a każdy z nich był na swój sposób bezcenny. Jednak trzeba było powstrzymać najeźdźców, a teraz zrobi wszystko, by śmierć dzielnych ludzi nie poszła na marne. Sięga ku Amuroee, tym razem Wolą. Nie jest źle, jej wzgórze jest bardziej strome, łatwiej się bronić, a wróg nie może rozerwać linii obrony samą masą, bo ta masa właśnie działa przeciw niemu. Atakujący ślizgają się po namokniętych zboczach i zsuwają w dół. Dobrze.

Czuje zmęczenie swoich ludzi, każdą tarczę cięższą od młyńskiego kamienia, każdy topór, miecz i włócznię, które niemal nie dają się już podnieść do ciosu. Walczą trzy dni i trzy noce bez odpoczynku, podtrzymywani tylko Wolą. Lecz nawet Wola może nie wystarczyć. I wtedy, gdy musi ich cofnąć o kolejne pięć kroków, czuje ich. Ziemia drży. Trzęsie się jak w ataku gorączki. A w tym drżeniu jest łoskot, grzmot i tętent. Dziesięć tysięcy ciężkiej jazdy wali drogą między wzgórzami i uderza w bok atakujących. Lanwee – Biała Strzała, wyprzedził resztę, by wspomóc obronę. Tęskniliście? Odsyła mu pobrzmiewające kpiną przeczenie. Tęsknić? Za kawałkiem własnej duszy? Niby po co? Nie zdołał ustać na nogach. Nagle coś się stało z posadzką, która ruszyła mu na spotkanie, a sposób, w jaki o nią walnął, powinien przejść do legendy. Jakby ktoś jednym ruchem podciął mu wszystkie ścięgna. Suszone mięso i ciepła woda wyrwały się z żołądka przez na wpół otwarte usta. Co się z nim, na litość Wielkiej Matki, działo?! Moc bijąca od tego gówniarza wepchnęła go wprost w objęcia... czegoś. To wspomnienie było inne. Tym razem nie czuł chłodnej, podszytej pogardą nienawiści, nie czuł chęci mordu. To była zwykła, normalna bitwa, którą należało wygrać, lecz w której także śmierć każdego człowieka miała znaczenie. Tym razem... żałował każdego zabitego, Woli używał raczej jako wsparcia morale niż narzędzia do łamania ducha, a ludzie walczyli i ginęli... dla niego. Ostrze dotykające karku było gorące, jakby dopiero co wyjęto je z paleniska. – Tak sądziłem – głos zdawał się wypełniać cały magazyn. – Nie jesteś zwykłym rynsztokowym szczurem. Więc kim? Co uczepiło się tego kawałka łajna, który nazywasz duszą? Kogo przywlokłeś tu zza Mroku? Och, gdybym miał więcej czasu, popracowałbym nad tobą tak, że wyplułbyś płuca, próbując odpowiedzieć na wszystkie moje pytania. Wstań!

Altsin nagle odzyskał władzę w kończynach. I równie nagle odkrył, że nie czuje ani oszołomienia, ani zmęczenia, ani tępego bólu połamanych żeber. I że widzi otaczającą chłopaka miękką, szarą aurę, jakby coś z niego parowało. Wstał powoli, dysząc ciężko i chwiejąc się na nogach. Sięgnął do zapięcia płaszcza. Jeden ruch i trzymał go w ręku, zwinięty w kłąb. W tej samej chwili z dachu dobiegł ich przeciągły, alarmowy okrzyk. Rychło w czas. – Widzę, że reszta portowych ścierw postanowiła poszukać chwały w walce. – Młodzik stał trzy jardy od niego, ściągnięty z pleców miecz trzymał jedną ręką, odchylony w bok. – To nawet lepiej, niż mogłem sądzić, za jednym zamachem pozbędziemy się większości z nich. Altsin odchrząknął i wypluł kulę lepkiej, kwaśnej flegmy. Widział go. WIDZIAŁ go. Nie tylko jako sylwetkę oświetloną drżącymi płomieniami. Widział wyraźnie, niczym w pełnym słońcu, każde drgnienie twarzy, cień na dnie źrenic, pracę dłoni zaciśniętej na rękojeści. – A skąd przyszło ci do głowy – ledwo rozpoznał własny głos – że oni potrzebują jakiejkolwiek chwały? To bandyci, złodzieje i mordercy. Przyszli tu, by zabić to coś, co podaje się za anwalara. Gryghas wciąż siedział nieruchomo jak przyklejony do krzesła. Młody szlachcic machnął lekceważąco dłonią. – Zanim zorientują się, w którym magazynie przebywa, przybędą nasze posiłki. Tak, to miało sens. Obsadzenie kilku magazynów, zmuszenie Cetrona do szturmowania jednego za drugim, a w końcu zaatakowanie jego osłabionych sił. Dobry, solidny, żołnierski plan. Zupełnie w stylu byłego wojskowego, takiego jak hrabia. To tłumaczyło, dlaczego Warzelnia sprawiała wrażenie opustoszałej. Reszta Prawych i większość straży miejskiej ukrywała się zapewne albo na jej granicy, albo w którymś z dalszych magazynów. – A gdy mnie do niego prowadzili, to ten piękny, widoczny na milę płaszcz założyłem, żeby ochronić się przed wieczorną bryzą? – Altsin potrząsnął trzymaną w ręku tkaniną. – Skoro już

wspomniałem o bryzie... Czy wiesz, że ciężkie barki wpływały do tutejszych kanałów najczęściej właśnie wieczorem? Wiejący od morza wiatr ułatwiał ich wprowadzanie. Czy te liny i łańcuszki, którymi przegrodziliście kanały, powstrzymają długą na sto stóp, rozpędzoną krypę? Gryghas zaskomlił coś i rzucił się na niego, błyskając trzymanym w ręku sztyletem. Altsin zrobił unik, kopnął atakującego z półobrotu w kolano i przyłożył potężnym sierpowym w skroń. Anwalar runął na ziemię jak sterta szmat. Młodzik nawet nie drgnął i złodziej zorientował się, że sam też jest obserwowany i oceniany. Krzyki na dachu wybuchły ze zdwojoną siłą. Coś olbrzymiego wtargnęło między magazyny. Gigantyczny obiekt przesuwał się powoli, zdrapując warstwę wodorostów i muszli ze ścian kanału. A potem w zabarykadowane wrota rąbnęła boża pięść. Już po pierwszym uderzeniu rozległ się odgłos pękającego drewna, a przybite od środka deski sypnęły drzazgami i gwoźdźmi. – Ustawili taran na barce. Gruby wciąż umie zaskakiwać, nie sądzisz...? – Altsin machnął ręką i rzucił zwinięty płaszcz do najbliższego kosza z ogniem. Sypnęły iskry, ogień zabarwił się na głęboką purpurę. Nagłe zwężenie źrenic, drgnienie dłoni zaciśniętej na mieczu i niemal niezauważalne przeniesienie środka ciężkości w przód. A potem miecz kreślący w powietrzu zawiły łuk i zmierzający wprost w stronę jego głowy. I ręka złodzieja, wędrująca na spotkanie klingi. Złapał głownię prawą ręką mniej więcej w połowie, stal przykleiła się do dłoni, ostrze pocałowało ją miękko, bezboleśnie, druga dłoń wystrzeliła do przodu i schwyciła miecz niżej, tuż przy jelcu. Szarpnął w górę, wyrwał broń z ręki zaskoczonego Prawego, stanął na palcach i z góry, jakby był rybakiem polującym za pomocą harpuna, walnął go prosto w twarz głowicą miecza. Nos pękł, zamieniony w krwawy placek, usta eksplodowały. Szlachcic złapał się za twarz, krzyk zamienił się w charkot i ugrzązł za połamanymi zębami. Altsin podrzucił miecz w górę,

płynnie, jakby ćwiczył to od urodzenia, złapał go w powietrzu i zamłynkował. Ostrze nie tańczyło wokół niego. Ostrze było nim, częścią ciała, kawałkiem woli, duszy, jednością. Spojrzał na rzężącego młodzika. Otaczająca go aura już nie wyglądała przerażająco, znikło uczucie obezwładniającej Potęgi. W nocy świeca może uchodzić za słońce, lecz w dzień... Trzeba go zabijać powoli... obciąć dłonie... potem stopy... wykastrować... wyłupić oczy i wyrwać język... zerwać kilka pasów skóry... A potem zostawić, niech go znajdą. Niech się boją. Oblizał wargi, czując słono-żelazisty posmak. Coś lepkiego i gorącego popłynęło mu po policzkach. Wypad i sztych, chłopak wciąż trzyma ręce przy twarzy, charczy, próbuje wywrzeszczeć z siebie ból, ostrze uderza tuż nad przeponą, przebija skórzaną kurtkę, rozcina serce i wychodzi plecami. Nie. Jeśli zabijasz, rób to szybko. Jakby we wnętrzu głowy zderzyły mu się dwa pełnomorskie dromony. A może to huk wyłamywanych wrót i ryk setki ludzi Cetrona, szturmujących wnętrze magazynu? Altsin puścił rękojeść i przewrócili się obaj – on i martwy już szlachcic. —— • —— Szum morza, lekkie kołysanie, skrzypienie wioseł. Noc. Był na barce, co oznaczało, że Gruby nie zostawił go w magazynie. – Ocknąłeś się. Głos dochodził z góry. Po chwili ktoś ciężko klapnął obok niego. Cetron. – Ocknąłem. Jak oko? – Nie najgorzej. – Po ich ostatnim spotkaniu Cetron nosił potężną śliwę pod lewym okiem. – Sto uderzeń serca. Może mniej. Tyle to nam zajęło. Tak jak planowaliśmy, synu. I nie straciłem ani jednego człowieka, byli zbyt zaskoczeni, żeby zareagować. Ryba nie ma już łba. – A łeb gdzie?

Złodziej uniósł rękę i delikatnie obmacał twarz. Wąsy i brodę pokrywał na wpół zaschnięty skrzep, na policzkach i wokół uszu twarda skorupa kruszyła się pod palcami. – Popłynął do Bliźniąt z kamieniem u stóp. I tak masz gębę, jakbyś ją wsadził do kadzi do robienia kaszanki. Mało brakowało, a bylibyśmy cię przegapili. Musiałeś oberwać jakimś zaklęciem. Altsin ostrożnie wziął głębszy oddech. Bolały go stawy, bolały żebra, coś kłuło w lewym boku. Miał wrażenie, że postarzał się o dwadzieścia lat. To przejdzie, z głębi umysłu napłynęła spokojna pewność. Żebra zagoiły ci się w dwa dni, a z tym pójdzie jeszcze szybciej. Jutro ból będzie tylko echem, a pojutrze snem. Tak, oberwałeś zaklęciem. Takim, które pozwoliło ci złapać ostrze półtoraka gołą dłonią. Takim, które sprawia, że chcesz obdzierać ludzi żywcem ze skóry i krwawisz z nosa, oczu i uszu, jakby wybuchł ci mózg. To była Moc, w tobie. Razem z demonem. – Miałeś dobry pomysł z tym płaszczem, inaczej moglibyśmy was szukać do tej pory. Tak. Zdesperowani ludzie robią desperackie rzeczy, a on ani przez chwilę nie miał wątpliwości, że oferta Hundera jest warta tyle, co robak wijący się na haczyku. Jeśli z niej skorzysta, będzie martwy. Była jeszcze sprawa Grubego. Złodziej wrócił do portu, wszedł do kamieniczki Cetrona i na powitanie grzmotnął go w zęby. Stary sukinsyn był w prawie, za śmierć Kerlana mógł wystawić go ludziom Gryghasa, ale byłoby dobrze, gdyby uprzedził, że Altsin powinien mieć oczy dookoła głowy. Z drugiej strony komu mógł zaufać w tej sytuacji? Pokazał więc Grubemu buteleczkę z trucizną i przedstawił propozycję anwalara. A ten zrewanżował się swoją: szybki atak od strony morza, zabicie Gryghasa i wycofanie się. Plan był prosty i desperacki, zamiast wielomiesięcznej wojny między gildiami, z cieniem hrabiego nad karkiem, błyskawiczne uderzenie, odrąbujące rybie łeb, jak mawiano w porcie. Bez Gryghasa jego ludzie byli tylko bandą zbirów, pozbawioną przywództwa i co najważniejsze, motywacji do walki. Liga Czapki straciła anwalara, lecz chyba nikt nie miał

wątpliwości, że nie na długo. Jedyną rzeczą, która powstrzymała wcześniej Cetrona, był fakt, iż Gryghas obsadził swoimi ludźmi kilka magazynów i nikt nie wiedział, w którym znajdował się naprawdę. Altsin wyszedł wtedy od Grubego, pospacerował po porcie, wypił kilka piw, zjadł dobry obiad i wrócił z własnym planem. Powiedział, że pójdzie do Gryghasa w czerwonym, widocznym na milę płaszczu, aby ludzie Cetrona, obserwujący ich z bezpiecznej odległości, mogli od razu ustalić, do którego magazynu go zabiorą. I że dla pewności wszyje pod poszewkę kilka woreczków z alchemicznym proszkiem, który paląc się, zmienia barwę płomieni. Używano go do nocnej sygnalizacji między statkami na morzu. Jeśli będzie miał możliwość, to wewnątrz magazynu podpali płaszcz i tak zasygnalizuje ich pozycję. Dzięki temu po wyłamaniu wrót ludzie Grubego nie mieli problemów, by go odnaleźć w olbrzymim budynku. A wraz z nim Gryghasa. Plan doskonały. Imperialne Szczury powinny się od nich uczyć. Potem wymienił swoją cenę. Pięćset cesarskich. Za taką kwotę znajdzie ludzi, którzy wyrwą mu z głowy demona. Zdesperowani ludzie powinni korzystać z każdej nadarzającej się szansy. Gruby właśnie mówił coś do niego, coś o pozostaniu w mieście razem z nim i robieniu porządków. Każdy może mieć własne marzenia. – Moje pieniądze? – Altsin przerwał mu, unosząc dłoń. – Dostaniesz. Tak jak się umówiliśmy. – Dobrze. Masz miskę z wodą na tej łajbie? – Coś znajdę. – Przynieś mi ją. Chcę obmyć twarz. A potem wysadzisz mnie na nabrzeżu. A gdy prześlesz mi złoto, to zostawisz w spokoju. To nie jest moja wojna, Cet, nie moja sprawa. Przymknął powieki. Cisza, która zapadła nad jego głową, była

bardziej niż wymowna. Gruby nie odzywał się przez resztę drogi, patrzył tylko, jak Altsin zmywa krew z twarzy, pakuje swoje rzeczy i szykuje się do zejścia na ląd. Barka, pchana pięćdziesięcioma wiosłami, szybko dotarła do głównego portu. Altsin zeskoczył na ciemne nabrzeże i odwrócił się do byłego patrona. – Nie zmuszę cię do niczego – głos Cetrona był spokojny, obojętny. – Nie. Nie zmusisz. Nigdy tego nie robiłeś. Wolałeś, żeby ludzie szli za tobą sami, niż ciągnąć ich uwiązanych na powrozach. Będziesz dobrym anwalarem. I Cetron... – Co? – Ja też lubię to miasto. Więc... jeśli zacznę się dziwnie zachowywać... jeśli usłyszysz, że robię rzeczy, których nie powinienem... których na pewno bym nie zrobił... Przyślij do mnie ludzi. Dobrych ludzi. Najlepszych, jakich będziesz miał. Nie żałuj na nich złota. Ukrył się w cieniu, zanim Gruby zdążył zareagować.

Rzeka wspomnień Procesja ciągnęła się w nieskończoność. Milczący, poważny tłum zablokował ulicę na całej szerokości i sunął noga za nogą w stronę świątyni. A przecież minęła już prawie godzina, odkąd Miecz przeniesiono pod jego oknem. Nie pamiętał, żeby kiedykolwiek to tak wyglądało. Owszem, sześć lat temu Droga Poświęcenia gromadziła tysiące ludzi, ale nigdy aż tylu. I nigdy procesja nie wyglądała tak... śmiertelnie poważnie. Niemal czuło się zgromadzone w tłumie napięcie. Altsin odwrócił się od okna i ruszył w stronę łoża. Prawdziwego, z baldachimem, atłasową pościelą i materacem, który kosztował więcej niż miesięczny zarobek kapitana sporej galery. Gruby dotrzymał słowa, w podziemnym skarbczyku kamienicy spoczywało kilkaset srebrnych orgów, część zapłaty za głowę Gryghasa. Pięćdziesiąt cesarskich wymienił na srebro niemal natychmiast, bo tylko głupiec afiszuje się z pieniędzmi bez potrzeby. Resztę, czterysta pięćdziesiąt cesarskich złotych orgów, umieścił w trzech różnych bankach, za każdym razem na inne nazwisko. Grał, znów grał rolę, która miała mu dać szansę przeżycia najbliższych miesięcy. Altsin Awendeh – złodziej, sztylet do wynajęcia, wędrowny pisarz czy marynarz, nie przeżyłby kilku dni z pięcioma setkami cesarskich przy sobie. Ale Damier-hyd-Mawee, przedstawiciel gildii kupieckiej z północnego Henwer, zainteresowanej sprzedażą drewna w Ponkee-Laa, miał już spore szanse. Najlepsza kryjówka to taka na widoku. Złodziej wyciągnął się na łożu, zakładając ręce pod głowę, i zaczął podziwiać tańczące na baldachimie delfiny. Po chwili posłał im kwaśny uśmiech. Kłopoty, tak zaczynał już o tym myśleć, nie: doprowadzające go powoli do szaleństwa koszmary, majaki, wciągające w obłęd w środku dnia, ale ledwo kłopoty. Coś jak wstydliwa choroba, przywleczona po wizycie u taniej dziwki. Wystarczyło, że demon przez miesiąc nie dawał znaku

życia, wystarczyło trzydzieści spokojnie przespanych nocy i trzydzieści dni bez najmniejszej wizji, a zaczynał uważać, że po prostu padł ofiarą zwykłego przemęczenia, rozchwiania umysłu, które właśnie, pod wpływem przeżyć w Warzelni, minęło. Może ten krwotok z nosa i uszu uwolnił nadmiar krwi z mózgu i jest już wyleczony? Może nie musi wcale szukać pomocy u czarowników czy kapłanów? Miesiąc. Nie pamiętał już, kiedy miał tyle spokojnych nocy za sobą. Ale... Nie śnił. A może śnił, lecz nie pamiętał żadnego snu. Niczego. Kładł się do łoża, zamykał oczy i po chwili otwierał je, a słońce zaglądało w okna. Był wypoczęty i rześki, lecz noce umykały jego pamięci. I... tracił kawałki dnia. Maleńkie fragmenty, ledwo uderzenie serca czy dwa, ale przyłapał się na tym już kilka razy. Nalewał wino do kryształowego kielicha, powoli, by nacieszyć oczy ciemnym karminem tańczącym między ściankami – i nagle szkarłat wypełniał kielich po brzegi i wylewał się na obrus. Zadawał pytanie o drogę chłopakowi na ulicy, ten wskazywał dłonią, zaczynając tłumaczyć, a potem w pół słowa milkł i jego ręka tkwiła przed nosem Altsina, wyciągnięta po drobną monetę. Albo złodziej nachylał się, żeby pacnąć natrętną muchę, siedzącą na stole, i uderzał w puste miejsce, a owad brzęczał gdzieś po drugiej stronie pokoju. Być może tak długo żył w strachu przed demonem, że teraz własna pamięć płatała mu figle. Albo ten znalazł sposób, by ukryć swoją obecność. Dziś rano podjął decyzję. Musi sprawdzić, musi wiedzieć, co się dzieje – bez względu na koszty. Istniał ktoś, kto mógł mu pomóc. Jawynder. —— • —— Wyspa się nie zmieniła: wciąż była to ta sama kamienna ostroga wbita w nurt rzeki, ta sama rachityczna trawa i ta sama sklecona z byle czego chatynka. Dym, unoszący się przez dziurę w dachu, informował, że jasnowidz jest u siebie. Altsin podszedł do wiszącego na skórzanych zawiasach wieka

starej skrzyni, które u Jawyndera pełniło funkcję drzwi, i bezceremonialnie wpakował się do środka. Jednego nauczył się przez te wszystkie lata. Jeśli starzec nie chciał z kimś rozmawiać, chatka była pusta. Słup dymu z paleniska stanowił po prostu zaproszenie. W kociołku, stojącym na trójnogu nad małym paleniskiem, bulgotała zupa. Jawynder kucał pod ścianą i zawzięcie grzebał w kilku woreczkach. – Siadaj tam, na tej skrzyni. Tylko niczego nie ukradnij. To by było na tyle, jeśli chodzi o powitanie. – Nie sądzę, żebyś miał tu cokolwiek cennego. – Na pewno nic tak cennego jak pięćset cesarskich. – Wieści szybko się rozchodzą. – Złodziej przycupnął na skrzyni. – Co gotujesz? – Zupę. Trochę wołowiny, marchwi, grochu, fasoli. – Jawynder podszedł do kociołka i wrzucił do wywaru garść ziół. – Po zjedzeniu twoje bąki słychać w całym mieście, ale za to jelita dobrze pracują. – Wczoraj też taką jadłeś, czy to tylko burza przechodziła? – He, he. Dobre. Coś w stylu starego Altsina, chłopaka z portu, złodzieja i zabijaki, myślącego czasem żołądkiem, czasem rozporkiem, a czasem – jasnowidz stuknął się w pierś – tym. Ale prawie nigdy głową. Tylko że ten chłopak umarł. Baron Ewennet-sek-Gres zabił go w pojedynku, choć sam przypłacił to życiem. A pytanie, kto wrócił do miasta, pozostaje bez odpowiedzi. Altsin pochylił się i wyciągnął dłonie w stronę ognia. – Nie pierwszy raz je słyszę. Cetron też miał wątpliwości, a jednak przystał na mój plan. – On na twój czy ty na jego? Nieważne. Ten wasz szalony pomysł przeszedł już do legendy, całe miasto nieprzerwanie o nim opowiada. Ostatnia wersja jest taka, że Cetron zaatakował magazyny flotą dwudziestu pełnomorskich galer, rzucając przeciw Gryghasowi tysiąc portowych bandytów. Liga ma nowego anwalara, a ci, którzy się sprzeciwiali, żrą muł z dna portu. Cetron wie, że ma mało czasu, i dlatego nie traci go na

zbyt długie negocjacje. Kto nie z nim, ten przeciw Lidze, i takie tam. Chyba się za bardzo przejmuje. – Doprawdy? – Chłopcze – Jawynder usiadł po drugiej stronie ogniska, wyciągnął z cholewy drewnianą łyżkę i zamieszał w kociołku – Liga Czapki miała już różnych przywódców. Niektórzy z nich byli nawet gorsi niż Gryghas. Niektórzy byli lepsi niż Cetron. I przetrwała. Terleach ze swoimi Prawymi jej nie zniszczy, bo jest na to za słaby. Musiałby zrównać miasto z ziemią. – Jesteś pewien? – A czego dzisiaj można być pewnym? Nawet wschodu słońca nie za bardzo. – Oczy ślepca spoczęły na chwilę na Altsinie, a usta wykrzywił mu dziwny grymas. – Ale Liga Czapki jest jak woda, to bardziej idea niż prawdziwa organizacja. Nawet jeśli hrabia wyłapie wszystkich złodziei i morderców w mieście, ich miejsce zajmą następni. I stworzą następne gildie, które będą potrzebowały następnego anwalara. Już tak bywało. I z pewnością kiedyś znów będzie. To... dość naturalny proces, po prostu bez Ligi w mieście krew wypełniałaby ścieki dzień i noc, wszyscy walczyliby o wpływy ze wszystkimi i wyrzynali się nawzajem, i tak bez końca. A przecież we wszystkich rejonach Wszechrzeczy istnieje dążenie do zachowania równowagi. Inaczej zamiast tego – zatoczył ręką po chatce – mielibyśmy kipiący ogniem chaos. Altsin rozejrzał się. Ściany z resztek skrzyń i potrzaskanych desek, parę żerdzi podtrzymujących płócienne zadaszenie, skrzynia, na której siedział, dwie stare beczki, posłanie ze sterty starych foczych skór i gliniane klepisko, pośrodku którego wygrzebano dołek na ogień. – Tak. Jest dużo lepiej. – Sarkazm nigdy na mnie nie działał, Altsin. Powinieneś o tym pamiętać. Czy Cetron wie, że zabiłeś jednego z Prawych? Złodziej przestał się ironicznie uśmiechać. – Nie... nie wiem... nie rozmawiał ze mną na ten temat. – Głupiec. I nie mówię o Grubym. Gdy znaleźli was w magazynie, ciebie i Gryghasa, nikogo innego nie było w pobliżu.

Wasza walka... Twoja i tego gołowąsa... to jakby ktoś ciemną nocą podpalił skład alchemiczny. Każdy jako tako uzdolniony w tym mieście wyczuł, że doszło do starcia dwóch potężnych Mocy. Czarodzieje i kapłani zachodzą tylko w głowę, co takiego tam dokładnie zaszło, i szukają śladów tych, którzy są za to odpowiedzialni. – Jawynder uśmiechnął się. – Niestety, na próżno. Moc znikła, jakby jej nigdy nie było, a ciało Prawego ulotniło się, choć sądzę, że mają z tym coś wspólnego ludzie hrabiego, którzy dotarli do magazynów zaraz po was. Ale to, że Cetron go nie znalazł, gdy tam wkroczyli... – Było ciemno... – Tak, ciemno. Nieważne. W każdym razie hrabia wycofał swoich ludzi z miasta, bo wie tylko tyle, że stracił w walce z garścią bandytów jednego ze swoich chłopaczków. A przecież wcześniej Prawi masakrowali każdego, kto stanął im na drodze. Zbiry poprzedniego anwalara szczały po nogach na sam ich widok. A tu niespodzianka – bach! – i jest trup. Jasnowidz zamieszał w kociołku, podniósł łyżkę do ust, mlasnął. – Dobre. Lepsze niż wczoraj. I teraz pytanie, które zadaje sobie hrabia, brzmi, czy Cetron sprowadził do pomocy jakiegoś potężnego maga? Pokłonił się któremuś z naszych licznych bóstw i co ważniejsze, czy został wysłuchany i ma poparcie jego kapłanów? Nie wszystkim w smak rosnąca w potęgę Świątynia Reagwyra. Lecz nikt nie potrafił rozpoznać, jaki aspekt został użyty w magazynach, a może było ich kilka? Może to zatem kilku czarowników? Jeśli Gruby tak szybko poradził sobie z jednym Prawym, to czy ośmieli się uderzyć na dwóch lub trzech? Bendoret Terleach myśli jak generał prowadzący kampanię. Dopóki nie pozna prawdziwej siły przeciwnika, dopóty nie podzieli swoich ludzi. Jego chłopcy siedzą w Świątyni Reagwyra i czekają. A on szykuje się do starcia. – Nie przyszedłem do ciebie na plotki. Wiem, co się dzieje w mieście. – Doprawdy? To wiesz, że Gruby zawarł pakt z niektórymi czarownikami z D’Artweeny? Płaci im złotem i obietnicą

spokoju, bo każdy tamtejszy mag ma sny wypełnione swądem własnej przypalanej skóry. Hrabia nie ukrywa, że chętnie rozpaliłby tu kilka stosów, choćby po to, żeby przegnać resztę nieprawomyślnych czarodziei z miasta. Altsin wzruszył ramionami. – Nie moja sprawa. Niech uciekają. – Nie tak łatwo uciec z miasta, w którym urodziłeś się ty, twoi rodzice i dziadkowie. – Jawynder. – Złodziej po raz pierwszy poczuł irytację, jeśliby pozwolić jasnowidzowi, będzie gadał i gadał do zachodu słońca. – Mam własne kłopoty. – Kłopoty. – Starzec parsknął i pokręcił głową, aż siwe włosy zatańczyły mu wokół twarzy. – Ty nie masz kłopotów. Ty jesteś kłopotem. I nie wiem, co z tobą zrobić. – Nic nie wiesz. Drewniana łyżka ponownie zanurkowała w kociołku. – Może. Może i nic nie wiem. No, gotowe. Zjesz trochę? Nie? Może później. Nie ruszaj się. W głosie i zachowaniu jasnowidza coś się zmieniło. – Kim ty jesteś, Alt? – rzucił krótko. – Siedzisz tu spokojnie, jakby nigdy nic, a ja nie potrafię cię przeniknąć. Przypłynąłeś do miasta miesiąc temu, barką. Wpadłeś w sam środek awantury z Gryghasem, wdałeś się w pojedynek z Prawym i... koniec. Nie ma cię. Znikasz. Nie zostawiasz odbicia na obliczu miasta, nie zaburzasz źródeł, nie mącisz aspektów. Każdy to robi, liść spadający na ocean wywołuje falę, a ty zawsze miałeś charakterystyczny ślad. I nagle koniec. Gadam do ciebie tyle czasu, tylko po to, żebyś siedział w miejscu, a ja mógł cię... posmakować. Ale gdy odwracam się do ciebie plecami, mam wrażenie, że tu nikogo nie ma. Że jestem sam. Tam, gdzie siedzisz, nie ma nawet dziury w przestrzeni. Nic. Może oszalałem i rozmawiam z... nie, duchy zostawiają wyraźne ślady. Może rozmawiam z własnym majakiem, co? – Ten majak może zaraz wstać i kopnąć cię w dupę, jeśli to ci pomoże. – Nie radzę. – Dziwne, ale Jawynder po raz pierwszy wyglądał

na śmiertelnie poważnego. – Powiesz mi, co się dzieje? Altsin spojrzał w zakryte bielmem oczy. Po raz pierwszy w życiu poczuł się nieswojo w towarzystwie jasnowidza. Nagle chatka zrobiła się bardzo ciasna, jakby dłoń niewidzialnego olbrzyma zacisnęła się na niej i próbowała zmiażdżyć. Zdrowy rozsądek popiskiwał coś o niebezpieczeństwie i śmierci, ale go uciszył. Przecież po to tu przyszedł. Zaczął mówić. O walce w ogrodzie hrabiego, będącej owocem jego własnej głupoty, o morderczym szale, który zapłonął mu w żyłach, gdy baron miał zadać ostatni cios. O koszmarach, wypełnionych wizjami okrucieństwa, w których demon narzucał ludziom wolę, pchał ich w objęcia nieustannej, niekończącej się wojny, a opornych miażdżył i wyrzynał. O ucieczce przed tymi wizjami, wędrówce z miejsca na miejsce. O powrocie do miasta w poszukiwaniu pomocy akurat wtedy, gdy rozgorzała wojna między Gryghasem a Cetronem. I o obrazach, które pojawiały się w środku dnia, między jednym a drugim uderzeniem serca. I o tym, że złamane żebra zrosły mu się w dwa dni, i że złapał ostrze miecza gołą dłonią i wyrwał go z ręki Prawego, jakby walczył z małym dzieckiem. Oraz o uczuciu, które nawiedziło go tuż przed zadaniem śmiertelnego ciosu, o zimnym, pozbawionym emocji okrucieństwie, które na chwilę nim zawładnęło, jakby stał się kimś innym. – Sprzeciwiłeś się? Na samo wspomnienie Altsin usłyszał w głowie łoskot zderzających się okrętów. – Tak. Ten chłystek... nie, nie chodziło o niego, po prostu nie powinno się tak robić. Zabijanie, to zabijanie... psiakrew, nie umiem tego lepiej wyjaśnić... Prawo ulicy, jak ktoś sobie zasłużył, to niech go obedrą ze skóry. Ale katować kogoś tylko po to, żeby przekazać wiadomość? – I udało ci się? – Zabiłem go ciosem w serce. Jawynder... – A potem? Ból? Jakby cię wrzucono do ognia? – Nie. Tylko jakbym oberwał w łeb kiścieniem. Krwawiłem, z oczu, uszu, nosa. Straciłem przytomność.

– I od tego czasu masz spokój? Żadnych koszmarów? Złodziej uśmiechnął się nieznacznie. – Tak. Żadnych. Ale nie pamiętam nic z tego, co mi się śni, a czasem... Tracę świadomość w ciągu dnia. – Coraz częściej? Altsin zastanowił się, a jakaś tchórzliwa część jego osoby zaskomliła: „Skłam, skłam, skłam”. – Tak. Coraz częściej. Jawynder, co mi jest? Starzec przekrzywił głowę, z pozbawionych tęczówek i źrenic oczu nie dało się nic wyczytać. – Nie wiem – stwierdził. – Nie wiem, chłopcze. – I tylko tyle? Robię sobie odciski na tyłku i opowiadam o swoich koszmarach, a ty mówisz: „Nie wiem”? Jasnowidz uśmiechnął się samymi wargami, a Altsin dopiero teraz zauważył, jak tamten jest spięty. – Widzisz, chłopcze, to za mało. Może być wiele przyczyn, które powodują twój stan. Od tej najprostszej, że jesteś szalony i dzielisz się ze mną wytworami chorego umysłu, aż po coś bardzo mrocznego, co rozsiadło ci się wewnątrz głowy. Na świecie jest wiele istot, które żywią się ludzkimi duszami, a demony wcale nie są najgorsze z nich. Odpowiedź na to, co się dzieje, kryje się gdzieś za zasłoną niepamięci, spowijającą twoje sny. – Zasłoną niepamięci spowijającą sny? Jawynder, piłeś coś? Sam się posłuchaj. Gadasz jak niedorobiony poeta. Co teraz? Epopeja dwunastozgłoskowcem? Nie możesz powiedzieć jak człowiek, że nie masz zielonego pojęcia? Że to cię przerasta? Że sława najlepszego jasnowidza w mieście to zwykłe oszustwo, bujda wciskana naiwnym, żeby płacili złotem za zwykły bełkot? Starzec się wyszczerzył. – Próbujesz mnie wziąć na ambicję? Uliczny złodziejaszek, który wyobraża sobie, że jest kimś ważnym. Ale skoro już jesteśmy przy snach. Jest miejsce, w którym być może uda mi się pokazać ci, czego nie pamiętasz. Tylko czy na pewno chcesz to zobaczyć? – Daleko stąd? – Kilka mil w górę rzeki. Stare ruiny. Będzie trzeba

wiosłować. Altsin wstał. – Masz łódź dla dwóch osób? —— • —— Dopłynęli dopiero w samo południe, wiosłując na zmianę. Jawynder przez całą drogę nie odezwał się ani słowem, ale też i złodziej nie miał ochoty na rozmowę. Elharan była w tym miejscu wyjątkowo niespokojna, pełna wirów, wstecznych prądów, podstępnych łach piasku. To głównie dlatego przystań dla barek zbudowano nieco powyżej ujścia, sama gardziel rzeki była zbyt nieprzewidywalna, by powierzyć jej cenne towary. I dlatego wiosłowanie pod prąd przypominało wspinaczkę po oblodzonym zboczu, trzy jardy w przód, dwa do tyłu. Pod koniec zmieniali się z Jawynderem po kilkudziesięciu pociągnięciach wiosłami. Nagle, na środku rzeki, jasnowidz przestał wiosłować, wyciągnął spod siedziska małą kotwiczkę i wrzucił ją w nurt. Rzeka zniosła ich znów w tył, po czym kotwiczka złapała grunt i zatrzymali się, dziobem pod prąd. – Ciężko – sapnął starzec, wciągając wiosła do łódki. – Ciężej niż ostatnio. Sam nie dałbym rady. Altsin łapał oddech, koszula lepiła mu się do ciała, pot szczypał w oczy. Nie pamiętał już, kiedy był tak zmęczony. – I co? Gdzie to miejsce? – Wstań, rozejrzyj się. Złodziej wstał. – No i? Tam, na brzegu? To dobre ćwierć mili. – Właśnie... Cios wiosłem w przeponę był tak zaskakujący, że Altsin nawet nie zdążył pomyśleć, by go zablokować. Zgiął się, powietrze uciekło z płuc, ból dopadł go po chwili, już za burtą. Rzeka zamknęła mu się nad głową, odruchowo spróbował złapać oddech, woda wdarła się do nosa i ust. Wynurzył się, zamachał rękami, kaszląc i plując, złapał pierwszą rzecz, która wpadła mu w rękę. Wiosło.

Jawynder trzymał je, stojąc na rufie łodzi i patrząc, tak, patrząc na niego swoimi białymi oczami. Nie dyszał już ani nie sapał. – Pełno tu wirów i prądów, które potrafią miotać statkiem jak łupinką, przy dnie są wielkie kamienie, muł, zatopione drzewa, śmieci przyniesione z górnego biegu rzeki, w które łatwo się zaplątać. Właściwie rację mają ci, którzy nazywają ten odcinek „Rzeką Łez”. Dużo ich wylano po głupcach, którzy próbowali tu pływać. Starzec, widząc, jak złodziej otwiera usta, uniósł rękę. – Ciii, nic nie mów. Nie trać sił. Powiedziałem, że spróbuję ci pokazać, co kryją twoje sny. A właściwie pokaże ci to rzeka. I oceni. A jeśli okażesz się czymś paskudnym, parszywym, niewartym istnienia, zabije. Poddaj się jej, całkowicie. A jeśli przeżyjesz... na południe stąd są słone bagna, na ich skraju rośnie kępa drzew. Jedyna w okolicy. Będę tam czekał. Rzucił wiosło, a Altsin odruchowo uczepił się go obiema rękami – i niemal natychmiast poszedł na dno. Coś złapało go za nogi i pociągnęło w dół. Jakby był zasysany przez paszczę olbrzymiej, żerującej w głębinach ryby. Uderzył o dno z taką siłą, że puścił wiosło. Wir obrócił nim, przeciągnął po piachu i żwirze, złodziej zaczepił o grubą gałąź. Koszula na grzbiecie rozdarła się i nagle ta sama ryba-bestia pociągnęła go w górę. Wypłynął, zamachał rękami, zaczerpnął tchu, wrzasnął i znów poszedł pod wodę. W porównaniu z tym wirem objęcia poprzedniego były jak delikatna pieszczota drogiej kurtyzany. Teraz Altsin walnął głową o głaz, został uniesiony w górę, wykręcony w dwie strony jednocześnie, jakby był sztuką bielizny, wyżymaną przez praczkę, uderzył o kolejny kamień, i to tak, że całe powietrze uszło mu z płuc. Elharan zdawała się tylko na to czekać. Zakręciła nim, obróciła plecami w dół i przycisnęła do dna. Miał wrażenie, że na piersi i nogach przysiadła mu grupa specjalnie do tego wynajętych osiłków. Złodziej wczepił się palcami w żwir, podciągnął kolana, odbił w górę, rzeka złapała go w połowie

drogi do powierzchni i pociągnęła z powrotem. Niewiele widział, woda była mętna od niesionych śmieci, dno, głazy, poczerniałe kłody wyłaniały się tuż przed nim, nie dając nawet szansy na osłonięcie głowy. Znów huknął czaszką o dno, a w następnej chwili poczuł, jakby zacisnęła się na nim gigantyczna, wielopalczasta łapa, miażdżąca żebra i wnętrzności. Wprasowało go w żwir, twarzą w dół, krzyknął, resztki powietrza pomknęły ku górze i woda o gorzko bagiennym posmaku wdarła mu się w gardło. To sieć, napłynęła jasna myśl, zaplątałem się w starą sieć... trzeba ją przeciąć... sztylet... Nie mógł ruszyć żadną kończyną. Choć mrugał rozpaczliwie, otaczała go ciemność. Coraz głębsza, coraz chłodniejsza, inna niż zwyczajny mrok na dnie rzeki. Taka, która bierze swój początek z otchłani, za którą nie ma już nic. Czuje, jak coś niby gigantyczna dłoń o wielu palcach łapie go i szarpie. Unosi się i spada jednocześnie. Umiera. Altsin nagle zdał sobie sprawę, że umiera. Tu i teraz. Że nie poradzi sobie sam z przeszkodą. Nie mógł się ruszyć, płuca paliły, jakby ktoś kazał mu oddychać rozpalonym żelazem. Ciemność ciągnęła w dół. Uśmiecha się i delikatnie muska palcami jego wargi. Dolina pogrąża się w cieniu, a oni siedzą na szczycie jednego z okolicznych wzgórz i patrzą. W oknach widocznych z daleka chat zapalają się światełka. – Pięknie... – mruczy mu do ucha. – Pięknie... Tak. Pięknie. Piękniej, niż sądził, że kiedykolwiek będzie. Niepotrzebnie się bał. Przybysze okazali się wędrowcami, którzy przemierzają nieskończoność Wszechrzeczy. Pan, któremu pokłonił się jego lud, powitał ich jak długo oczekiwanych przyjaciół. Obie strony sprawdzały się nawzajem, lecz nie było w tym wrogości. Cuda, które tu znaleźli, wydawały się fascynować

obcych tak samo, jak fascynowały nas te, które przynieśli ze sobą. Od tego czasu minęły dwa lata, w trakcie których nie widzieli żadnego z nich. Opowieści mówiły o postawnych mężczyznach i kobietach o bladej skórze i włosach czarnych jak noc. Podobno mieli oczy srebrne jak rtęć. – Tak. Pięknie – odpowiada. – Za trzy dni skończę przebudowę poddasza. – Nareszcie. Już myślałam, że będzie to trwało wiecznie. Kobiety. Przecież zaczął ledwo parę dni temu. Na południu, na stokach widocznych w mroku gór, rozpala się złocista łuna. Miasto. Podobno ma pięćdziesiąt tysięcy mieszkańców, a jego ulice kąpią się w świetle tysięcy lamp. Kiedyś się tam w końcu wybiorą, żeby zobaczyć piętrowe domy z kamienia i kamienne płyty na chodnikach. Trzydzieści mil. Dwa dni drogi. Błysk. Świetlista lanca uderza z nieba, a może w niebo strzela, nie sposób ocenić, i nagle całe miasto rozświetla się metalicznym blaskiem. Cichy jęk z boku... palce wbijające się w jego ramię tak, że będzie ślad, na pewno. I cisza, jakby cały świat zamarł, zadławił się przerażeniem. Podrywają się i biegną do domu. Gdy są w połowie wzgórza, światem wstrząsa przetaczający się po dolinie grom, a z nieba wali druga kolumna blasku. Tym razem w środek ich doliny. —— • —— Uderzenie! I łoskot wstrząsający niebiosami. Dwie Potęgi skaczą sobie do gardeł, a stojące u ich stóp armie drżą, oczekując na swoją kolej. Wróg, którego nazwy nie potrafił wymówić, postawne istoty o srebrnej skórze i oczach jak lustra, ściągnął sprzymierzeńców. Nic im to nie da. Ich Pan zmiażdży kolejnych najeźdźców, tak jak zmiażdżył tych pierwszych. Węzeł jest jak przedłużenie ciała, druga skóra, jak... węzeł nerwów biegnący ku centrum świata. Tam. Kilkadziesiąt kroków stąd jego brat siedzi na końskim grzbiecie i patrzy na obóz

wroga. Drzemiąca w nim Moc jest niczym słońce. Nie musi na Niego patrzeć, nie musi Go słyszeć, zawsze i wszędzie, gdziekolwiek by poszedł, czymkolwiek by się zajmował, wie, gdzie jest i co robi On. Bo jego brat pojawia się rzadko, coraz rzadziej. Ten wróg jest silny i walczy, używając swojej dziwacznej Mocy, przywołując demony i emanacje z samego dna Chaosu. Ich Pan musi ponad miarę wykorzystywać ciało śmiertelnika, by przeciwstawić się takim atakom. Stąd czarne sińce, opuchnięte stawy, wypadające włosy i zęby. Cena za przepuszczanie przez własne ciało Mocy boga jest ogromna. Czasem nawet Uzdrowienie tą samą Mocą nie wystarcza, zwłaszcza w czasie bitwy takiej jak ta. Uderzenie! Czuje je, jakby trafił go piorun. Błysk i huk spadają na niego w tej samej chwili, spazm wszystkich mięśni, ryk wyrwany z gardła. Razem z nim krzyczy kilkanaście naczyń, i nagle wie, każdą kością, mięśniem i nerwem, że Pan potrzebuje wszystkich swoich sił, by powstrzymać atak. Wygląda na to, że w obozie naprzeciw nich, za wałem i ostrokołem, jest coś więcej niż tylko uzdolnieni czarownicy. Chyba osaczyli tutaj jedną z pomniejszych Potęg, która ze wszystkich sił nie pozwalała się wyprzeć z tego świata. Grzmot i drgnięcie ziemi. Ich Pan budzi swoją prawdziwą Moc. Aman’reh, słyszy w głowie i pędzi w stronę wierzchowca. Jego brat słania się w siodle, nie, nie dlatego, że atak go powalił, lecz dlatego, że Moc Pana jest zbyt potężna i właśnie w tej chwili ciało śmiertelnika poddaje się. Pierworodny krwawi z uszu, oczu i nosa, kaszle i pluje zębami. – Teraz ty, bracie – mówi jeszcze z siodła. – On wybrał ciebie. Jesteśmy podobni, więc będzie mógł łatwiej... szybciej cię Objąć. Podtrzymuje go, pomaga zsiąść z konia. Przez armię przebiega dreszcz, lecz zostaje natychmiast stłumiony. Wszystko jest w porządku, między wojowników płynie wiedza, Pan zmienia naczynie. – Gdybyś się trochę pospieszył... – Kaszlnięcie brzmi jak charkot konającego zwierzęcia – ...gdybyś nie zwlekał przez te

kilka uderzeń serca, to ty byłbyś pierworodnym, bracie. – Wiem. – Wiesz... zazdrościłem ci... jej, dzieci, chaty w dolinie. Płakałem, gdy zginęła. – Znalazła drogę i jest teraz znów z nimi... – Tak... I teraz w kraju zmarłych... nie ma już... spokojnego miejsca... Uśmiechają się, po raz pierwszy od lat, w taki sposób, w jaki szczerzyli się do siebie w dzieciństwie. Bliźniacy, podobni jak krople wody, a choć wybrali różne drogi, w tej chwili są jednością. – Żegnaj, bracie... On... już... idzie... Zakrwawiona głowa opada na bok, i nagle JEST. Odwraca się, wskakuje na konia i patrzy na obóz wroga. Obca Potęga wyczerpała siły w ostatnim ataku, wyraźnie przycichła. Macha ręką, a trzydzieści tysięcy wojowników rusza do ataku... —— • —— Bracie? Obecność jest delikatna, niemal niezauważalna, jak muśnięcie babiego lata na twarzy. Jednakże przyciąga uwagę niczym chlaśnięcie przez nagie plecy bykowcem wymoczonym w occie. Bóg zjawia się w pół uderzenia serca, kolory, dźwięki i zapachy wybuchają intensywnością. Mogę przyjść? Zaskoczenie Nieśmiertelnego jest tak wielkie, że nawet on je czuje. Przyjdź, słyszy wreszcie. Przed nim otwiera się portal, rozświetlając poły namiotu szkarłatną poświatą. Wychodzi z niego kobieta. Młoda, ładna. Naga. Patrzy na nią oczyma swoimi i boga jednocześnie. Widzi dziewczynę i noszoną przez nią Obecność. I obie patrzą na niego. Na nich.

– Czego chcesz? Zdanie zostaje wypowiedziane na głos i przez chwilę ma wrażenie, że on to zrobił. Ale nie, to przecież niemożliwe. – Porozmawiać. Zadać pytanie. Znaleźć odpowiedź. Ma miły, niski głos. I ciało wojowniczki, szczupłe, pięknie umięśnione, naznaczone bliznami. – O czym porozmawiać? Wie, że takie sprawdzanie jest niepotrzebne. Bóg dobrze wie, o czym ma być ta rozmowa. Lecz najwyraźniej nie chce jej zaczynać. – Poczułeś to wczoraj? Lament na północy? Ból i cierpienie? Setren wciągnął va’herowee-semh w pułapkę i zniszczył ich jedność. Wycofują się. Oczywiście, że to poczuł. Jak większość Nieśmiertelnych. Jego najbliższe naczynie pomknęło w stronę ziem Władcy Topora, by przekazać gratulacje i poprosić o wsparcie. Na razie nie było odpowiedzi. Nie musiała o to pytać. – On odszedł. – Kto? – Byk. Wrócił do swojego królestwa. Uczucie między rozbawieniem a pogardą. Setren uciekł. Większość wojowników darzyła go szacunkiem, lecz najwyraźniej o to nie dbał. Obronił swoje ziemie, wyparł najeźdźców i odszedł, jakby reszta świata go nie obchodziła. – To jego sprawa. – Jego królestwo jest zamknięte. Próbowałam do niego dotrzeć... nie ma odpowiedzi. – Cóż z tego? – Królestwo jest zamknięte – powtórzyła. Cisza i bezruch. Czuje, jakby bóg w tej chwili właśnie opuścił jego ciało. Mija kilkadziesiąt uderzeń serca, nim znów pojawia się Obecność. – Sprawdziłem – słyszy własny głos. – Wszystkie bramy do jego królestwa znikły... Co to znaczy? – Podszedłeś tak blisko?

– Tak. – Ostrożna odpowiedź, podszyta niepewnością. Ukłucie strachu wypełza gdzieś z głębi i ma wrażenie, że słychać je w kolejnym zdaniu. – To jeszcze nic nie znaczy. – Słyszałeś odgłos walących się drzew? Krzyki? Ryk pękającego nieba? On walczy... Tym razem strach jest wyraźny, ma smak żelaza w ustach, jak wtedy, gdy jako dziecko omal nie utonął. I zastanawia się, czy to strach jego, czy boga. – Z kim? – Pytanie jest szybkie, prawie agresywne. – Kto mógłby się wedrzeć do zamkniętego królestwa? – Nikt. – Kobieta uśmiecha się i w tym uśmiechu są obie, ona i bogini. – Rozmawialiśmy o tym, pamiętasz? – To niemożliwe. – A ile czasu już trwa ta wojna? Kiedy ostatnio dokonałeś Zjednoczenia? Kiedy opuściłeś wszystkie naczynia i znów byłeś sobą? Kiedy odwiedziłeś własne królestwo? Nie znajduje w tych pytaniach sensu, lecz czuje, jak wzbudzają one furię jego boga. – To nic nie znaczy – cedzi. – Zagubiliśmy się w tej wojnie, ale odnajdziemy się z powrotem. To nasze poświęcenie, dla ludzi, i oni to wiedzą. – Naprawdę? A patrzyłeś im ostatnio w oczy... ? —— • —— Obcy kuca na kamieniu w charakterystycznej pozycji. Nogi pod brodą, ręce zaplecione wokół kolan. Z daleka można by go wziąć za człowieka w dziwnym pancerzu i masce na twarzy. Zbliża się powoli, rozciągnął swoje naczynia w długi na dziesięć mil sznur, gotów do ucieczki, Węzeł łączy go z kilkoma najbliższymi. Moc pulsuje wokół. Od obcego biegnie smuga cienia, jakby strumień rozfalowanego od gorąca powietrza, które ktoś zabarwił kilkoma kroplami atramentu. Kaaf jest obecna. Staje kilka kroków przed kamieniem. Trzeba zachować ostrożność, człowiek nie potrafiłby skoczyć z takiej pozycji, venleggo – tak. Ukryte pod chitynowym pancerzem mięśnie i ścięgna działają jak napięte łuczysko kuszy, w mgnieniu oka

mogą wyrzucić ważące dwieście funtów ciało w powietrze. Jedyna pociecha, że nawet oni nie mogą przebywać w stanie takiej gotowości zbyt długo. Czuje narastający w głębi ponury rechot. Rozbawienie boga, który ściągnął tu całą Moc, jaką zdołał opanować, powietrze aż iskrzy. A linia cienia, łącząca posłańca z kaaf, ma szerokość kilku stóp. Jeśli dobrze rozumie zasady rządzące obcą Obecnością, to gigantyczna potęga. Obaj mogą w czasie krótszym niż uderzenie skrzydeł trzmiela zamienić dziesięć mil kwadratowych terenu w wyżarzoną pustynię. Nie ma więc znaczenia, jak szybko obcy da radę rzucić się do ataku. A mimo to przyjął taką właśnie pozycję. To tak jak ja, myśli kwaśno. Podchodzi do niego z Mieczem przerzuconym przez ramię, i jest to bardziej odruch człowieka niż Nieśmiertelnego. Choć do końca nie wiem, którego z nas bardziej uspokaja ciężar stali. Poseł unosi prawą rękę. Jego dłoń jest bardzo podobna do ludzkiej, pięć palców, kciuk. Tylko palce mają przynajmniej jeden staw więcej i wyglądają jak rękawica wykonana z pancerzyków wielkich chrząszczy. Dłoń wykonuje powolny taniec. Stój. Nie podchodź. Odłóż broń. Żadnych powitań, tytułów, przedstawiania się. Dla venleggowi nie istnieją konwenanse. Przynajmniej nie w stosunku do kogoś, kto jest głuchy na pieśń kaaf. – Zejdź z kamienia – ripostuje. Obcy nie potrafią lub nie chcą mówić, choć bez wątpienia rozumieją ludzkie języki. Legendy, które przynieśli z sobą przybysze, mówią o tym, że zakuci w chitynę wojownicy byli kiedyś bardziej podobni do reszty ras, mieli kości, miękkie ciała i twarze. Lecz z jakichś powodów zaczęli się przekształcać, używając do tego sobie tylko znanej sztuki, aż przybrali wygląd taki jak teraz. Kości mieli nadal, jego Miecz mógł o tym zaświadczyć, podobnie jak miękkie ciała ukryte pod pancerzami, które stały się częścią ich ciał, lecz nikt nigdy nie widział twarzy żywego venleggo i nikt nie słyszał ich języka. Kaaf była dla nich wszystkim.

Poseł odchyla się w tył i prostuje powoli jedną kończynę, po chwili wahania prostuje też drugą. A raczej to, co z niej zostało. Noga nie ma stopy, a prymitywna proteza, wykonana z czegoś podobnego do drewna, wygląda na bardzo prowizoryczną. Przez chwilę patrzy na okaleczonego wojownika. Nie odkłada broni. To pierwszy tak poważnie ranny venleggo, któremu klan pozwolił przeżyć. Zawsze zabijali tych, którzy w walce stracili fragment ciała, choćby to był koniuszek małego palca. Kaaf ceni tylko doskonałość. Co to znaczy? Czy wysłali go, bo jest bezwartościowy, więc może zginąć? Czy zaraz nastąpi atak? Miecz, upomina się obcy. Wsuwa broń w pętlę na plecach, prostuje się. Czuje Węzeł, Moc napiera, naczynia są gotowe, jeśli kaaf chce walki, dostanie ją. – Mów – rzuca krótko. Poseł zastyga, smuga cienia łącząca go z kaaf ciemnieje na moment. Przez chwilę wydaje się, że przybysz zamienił się w posąg. W miejscu oczu ma przesłonę wyglądającą jak dwa kawałki wulkanicznego szkliwa, nie da się z nich nic wyczytać. Pionowa szczelina pancernej przesłony na twarz sięga spod oczodołów aż do podbródka. Pod chityną nie widać nawet, czy obcy oddycha, czy nie. Jak porozumieć się z kimś takim? Mgliści oszukali nas. To nie wy zniszczyliście awukleh. Chcemy ich zabić. Dłoń porusza się powoli i teraz jest jasne, dlaczego wysłano okaleczonego wojownika. To są słowa zdrady. Po dziesięciu latach wojny venleggowi są gotowi zdradzić sojuszników, Panów Mgieł. I nieważne, czy informacja o oszustwie jest prawdziwa, czy nie, ten wojownik nie wróci już do klanu. Skalał się tymi słowami. Kaaf obarczy go winą i odrzuci, by reszta mogła zachować twarz. – Więc mamy wspólny cel – mówi i uśmiecha się, notując na przyszłość, by uważnie obserwować swoich nowych sprzymierzeńców. Jeśli kiedykolwiek zauważy, że darowują życie okaleczonemu wojownikowi, powinien szykować się na cios w plecy. Zaczynają negocjacje.

—— • —— Uderzył o coś na dnie, prąd porwał go, zakręcił i wyniósł ku powierzchni. Obok wyczuł ruch, wyciągnął rękę, wczepił się w przepływający kształt, utrzymał na powierzchni. Na wpół zmurszała skrzynka, niesiona w dół nurtu. Przed nim powierzchnia rzeki tańczyła w rozległym, iście piekielnym wirze. Niech to szlag, zdążył pomyśleć, nim woda zakręciła nim i wessała pod powierzchnię. —— • —— Dziecko. Na środku jego namiotu. Ma dwa lata, osiem miesięcy i sześć dni. Przyłapuje się na tym, że od pewnego czasu odlicza każdy dzień, jakby był największym skarbem. Dziś, jutro, pojutrze. Każda chwila się liczy. Dziewczynka patrzy na niego i marszczy nos. Potem uśmiecha się i klaszcze w dłonie, a małe słońca zapalają się i gasną wokół jej paluszków. Moc. Nigdy jeszcze nie zdarzyło się coś takiego, ciało wypełnione w chwili poczęcia duchem dwóch bóstw i dwojga śmiertelników. Nie jest boginią, nie jest też zwykłym naczyniem. Gdy dorośnie, może wstrząsnąć światem. —— • —— Bitwa. Po raz pierwszy staje przeciw bratu. Ten atak jest zaskakujący i podstępny. Galleg pierwszy rzuca swoich świętych wojowników do walki, a jego własna Obecność wrzeszczy z wściekłości, wyje o zdradzie i niegodziwości. Zawsze mało rozumiał i nigdy nie mógł sięgnąć wzrokiem dalej niż kilka dni w przód. Mimo wszystko furia Pana Burz rozrywa niebo. Ale nie da mu się złamać, nie dziś. Linię jego ciężkiej piechoty wspierają pułki venleggowi. Zakuci w chitynę wojownicy stoją twardo, jakby wrośli w ziemię, a atak za atakiem rozbija się o mur ich tarcz. Jeśli wytrzymają, da kaaf to, o co prosi.

Ziemię, pokolenia. I pokój.

na

której

będzie

mogła

odchować

następne

—— • —— Miasto wygląda na opuszczone. Wjeżdża na ulice i mimowolnie przywołuje Tarczę, choć myśl, że ktoś ośmieliłby się w niego strzelić albo cisnąć włócznią, jest tak absurdalna, że prawie się uśmiecha. Jednak puste ulice i zamknięte drzwi domów powstrzymują ten grymas. Na środku miasta jest rynek. Na rynku stoi samotny starzec. Starzec kłania się nisko i mówi: – Witaj, panie. – Gdzie wszyscy? – pyta, choć wie, że kryją się po domach. – Szukają pokoju, panie. – Pokoju? – to słowo brzmi niemal obco. – Pokoju? Dziś, gdy świat ugina się pod brzemieniem najeźdźców? Gdy setki tysięcy waszych braci i sióstr oddały życie w jego obronie? Kręci głową i teraz dopiero się uśmiecha, a pod ciężarem tego uśmiechu starzec blednie i zaczyna się trząść. Lecz po chwili odpowiada własnym uśmiechem, tak smutnym, że wydaje się, iż niebo zaraz zapłacze. – Było tu, w naszej dolinie, pięć miast, panie. Loh, Nert, Nowe Paot, Myfert i nasze. Dwadzieścia lat temu przyszedłeś do Loh i wszyscy mężczyźni poszli na wojnę, piętnaście lat temu zabrałeś z Nert każdego, kto dał radę udźwignąć broń, osiem lat temu Nowe Paot opustoszało, bo potrzebowałeś ludzi do walki. Trzy lata temu wszyscy w Myfert pomiędzy piętnastym a sześćdziesiątym rokiem życia przywdziali zbroje i poszli na wojnę. Nie wrócił nikt. – Starzec mówił cicho, nie patrząc mu w oczy. – Tamte miasta... umarły. Kobiety i starcy zabierali dzieci i przychodzili do nas, by... – Wiem – przerywa mu, bo po to właśnie przybył. Po pokolenie, które w tym czasie dorosło. Ale starzec zdaje się nie

dostrzegać groźby w jego głosie. – Byłem dzieckiem, gdy zaczęła się wojna, panie. Miałem pięć lat. Od tego czasu przybysze nadchodzą i odchodzą, a my z nimi wciąż walczymy i walczymy. Czasem są sojusznikami, czasem wrogami, czasem jeźdźcy Laal lub wojownicy Kan’ny osłaniają nas tarczami, a czasem nurzają miecze w naszej krwi. Zawieramy sojusze i je łamiemy, atakujemy i bronimy się. I nie ma w tym mieście nikogo oprócz mnie, kto by pamiętał, jak to jest budzić się i nie bać wojny. Starzec milknie, drżącymi rękoma ociera pot z czoła. – A z pięciu miast zostało jedno. Przerywa mu uniesieniem ręki, a wtedy głos człowieka zamienia się w szept i cichnie. – Jutro. – Wydaje wyrok. – Jutro wyjdziecie z miasta. Potem je spalicie. Założyłem obozy, gdzie kobiety będą mogły rodzić w spokoju, rok po roku. Potrzebujemy wojowników. Waha się. – Ty nie – mówi wreszcie. – Ty, ostatni z pokolenia dzieci pokoju, zostaniesz tutaj. Twarz starca kurczy się dziwnie, potem krzywi w uśmiechu. – Ostatni? Nie, panie. Dopiero gdy porzucisz to naczynie, dopiero wówczas umrze ostatnie z dzieci czasów pokoju. A wtedy niech Chaos zlituje się nad tym światem, skoro nasi bogowie nie chcą tego zrobić. —— • —— Patrzy na swoich ludzi, na to, co zostało z sześciu tysięcy, z którymi wkroczył w góry. Ośmiuset wojowników, pokrytych kurzem, w potarganych kolczugach i powgniatanych hełmach. Niemal każdy nosi kolekcję blizn, która zawstydziłaby stuletniego weterana, a przecież na palcach jednej ręki może zliczyć tych, co przekroczyli trzydziestkę. Uzdrowiciele czerpią z jego Mocy, więc po bitwie udaje im się postawić na nogi niemal każdego, kto przeżył, ale to i tak za mało. Straty są zbyt duże, a kobiety nie nadążają z rodzeniem. Nawet te w obozach. Jest zmęczony. Zapomniał już, jak to jest narzucać Wolę więcej niż dziesięciu tysiącom wojowników. A przecież jeszcze

dwadzieścia lat temu trzydzieści tysięcy ludzi oddychało, walczyło i ginęło dla niego bez mrugnięcia okiem. Razem z braćmi i siostrami prowadził do walki ćwierć miliona mieczy. Dziś mają może połowę tego. Potrzeba przynajmniej kilkunastu lat, żeby z noworodka wyrósł pełnoprawny wojownik. Po raz kolejny przyłapuje się na tym, że myśli o reszcie swoich braci w Podzieleniu: oni. Nie pamięta już, kiedy myślał: ja. Ja. Jedna osoba, która rozdzieliła swoje umiejętności tak, by najlepiej wykorzystać je w walce. Naczyniom, które wypełniał, nadawał nazwy tak, by najlepiej opisywały ich umiejętności. Dłoń Pocieszenia – przynosząca zrozumienie dla straty i śmierci. Lanca Gniewu – śmiertelnie groźna w swoim bitewnym szale. Pocałunek Spokoju – lodowato chłodny i w walce, i w śmierci. Kamienne Oko – którego okrutny pragmatyzm przerażał nawet władców Kraju Mgieł. Bitewna Pięść... Nawet nie zauważył, kiedy te nazwy stały się imionami. A imię to coś zbyt osobistego, aby tak po prostu się z nim rozstać. Bramy królestwa Setrena wciąż były zamknięte. Jest jednak coś, co ich łączy, ozdabia twarze uśmiechem i łagodzi charaktery. Dziecko – Kay’ll być może stanie się kluczem, który powstrzyma walkę o dominację. —— • —— – Jeńcy czekają, Panie. Odwraca się, naczynie stoi przed nim w pozie szacunku, zakrwawiony topór trzyma w jednej ręce, tarcza w drugiej wygląda zaś, jakby przegalopował po niej oddział ciężkiej jazdy. Janse’ryn, trzecie z jego naczyń, najlepszy topornik, jakiego widział. Nawet nie musiał szczególnie wspomagać jego talentu. Chłopak walczy, jakby urodził się z bronią w ręce. Walczy. Uśmiecha się do siebie. Po raz pierwszy od wielu lat jego naczynia musiały stanąć do walki. Ma ich przy sobie zawsze przynajmniej kilkunastu, choć to nieprawda, że bóg potrzebuje ich na wypadek śmiertelnego zranienia ciała, które właśnie nosi. Istnieje takie prawdopodobieństwo, lecz jest niewielkie.

Oczywiście umiejętności bitewne są ważne, wszystkie jego naczynia są mistrzami w posługiwaniu się bronią, a ich wrodzone talenty wsparł wszystkim, co bóg może oferować śmiertelnikowi, nie obejmując go całkowicie. Lecz ich główną rolą jest coś innego. Gdy bóg przychodzi, by rozpętać huragan swojego gniewu, i Obejmuje naczynie pełną Mocą, ludzkie ciało poddaje się, rozpada, niezdolne wytrzymać przepływu takiej potęgi. Po całym dniu – a raz zdarzyło mu się tak walczyć – ciało miał pokryte czarnymi sińcami, stawy napuchnięte, zęby chwiały się w dziąsłach, pluł i sikał krwią. Został uleczony, brutalnie i bez ceregieli, lecz prawda jest taka, że gdyby walka potrwała wtedy jeszcze pół dnia, bóg bez słowa porzuciłby go i przeniósł się do innego naczynia, a on sam skonałby w kilka chwil, brocząc ropą i cuchnącymi wydzielinami ze wszystkich otworów ciała. Widział to już raz, gdy umierał jego starszy brat. Naczynia są po to, by zużywać je w walce. Patrzy na młodego topornika i uśmiecha się jeszcze raz. Dziś dzielnie walczył, kiedy jeźdźcy Laal i ich nowi sojusznicy niemal przecięli na pół jego armię. Musiał użyć naczyń do zatkania wyłomu w linii piechoty, a choć żadne z nich nie zginęło, to kilka odniosło rany. Ciężka bitwa. – Ilu? – pyta wreszcie. – Około pięciuset. Obraca głowę. Stoją tam, pośrodku pobojowiska, ludzie i sui. Podobno ci przybysze nienawidzą venleggowi jak zarazy za jakieś zbrodnie sprzed wieków. Dlatego wsparli Laal w walce. Są nieco wyżsi od ludzi, szczupli i żylaści, o skórze koloru popiołu, pokrytej ukośnymi pręgami. Nawet twarze mają ozdobione w ten sposób. Do tej pory nie wie, czy to naturalna ozdoba, czy rodzaj tatuażu. Nieważne. Obcy nie są stąd i powinni umrzeć. – Dzielnie walczyli – słyszy nagle. – Zostali, żeby osłonić odwrót reszty. To prawda. Walczyli dzielnie. Niemal zasłużyli na szacunek. – Ci, którzy stają przeciw braciom, z obcymi demonami u boku, mają umrzeć – mówi, i nie wie już, czy to on, czy bóg. Lecz

jakie to ma znaczenie? – Zabijcie ich. Wszystkich. I po raz pierwszy widzi to. Wahanie. Drgnięcie dłoni, błysk oporu w oczach, niemal zmarszczenie brwi. – Panie – głos naczynia jest absolutnie opanowany. – W zeszłym miesiącu Pani Koni uwolniła trzystu naszych, wypuściła nawet setkę venleggowi. My też... Nie kończy, lecz nie musi. My też walczymy przeciw braciom z obcymi u boku. Zawraca anh’ogiera i rusza w stronę obozu. I w połowie obrotu robi to, czego nie musiał zrobić jeszcze nigdy z żadnym swoim naczyniem. Sięga przez Węzeł i łamie jego wolę. Młody topornik drży i przymyka na chwilę oczy, a gdy je otwiera, nie ma w nich nic poza absolutnym uwielbieniem. – Rozkaz, panie. – Kłania się nisko. I idzie wykonać rozkaz. Lecz będzie pamiętał. Nawet jeśli jego serce wypełnia teraz miłość i posłuszeństwo, będzie pamiętał. —— • —— Zdrada! Venleggowi zaatakowali obozy, które założył dla swoich ludzi. Nie miał tam w ogóle straży, bo większość sił trzymała linię wschodnich gór. Zanim zdążył wrócić, osiem obozów zostało zmasakrowanych. Starcy, kobiety, dzieci, nieliczni mężczyźni. Jutro... jutro uderzy na ich równinę. Kazał zabić wszystkich tych, którzy pełnili funkcję łączników z jego wojskami. Trzeba wysłać posłańców do Laal. —— • —— Coś przeciągnęło nim po dnie i wypchnęło w górę. Altsin zakaszlał, zaczął pluć wodą, a potem nagle dostrzegł, że ma przed sobą szansę. Ćwierć mili spokojnego nurtu z wodą gładką jak szklana tafla, z brzegiem odległym o niespełna dwieście kroków. Mógł wyrwać się Elharan z objęć, zanim suka go zabije. Ale wtedy... nigdy się nie dowie... Przymknął oczy i wziął kilka głębokich oddechów. A potem zanurkował jak najgłębiej, wypuszczając powietrze i pozwalając się nieść podwodnemu nurtowi. Tu rzeka ma ponad

pięćdziesiąt stóp głębokości, a woda przy dnie jest lodowata. Gdy targa nim pierwszy spazm, a ciało zaczyna walczyć o życie, kieruje się ku powierzchni, choć wie, że raczej nie uda mu się... —— • —— Ziemia ma barwę węgla drzewnego zmieszanego z drobinami popiołu. Gdy nabiera ją w dłonie, lepi się do nich i wydaje się, że wręcz drży z niecierpliwości. Jest żyzna jak żadna inna w okolicy. Błogosławiona ścieżka, która ich tu przywiodła. Za nim wznosi się chata. Prawdziwa chata z głębokimi fundamentami, podpiwniczona, lśniąca wciąż jeszcze jasnymi balami. Za kilka dni skończą dach. To będzie piękny dom. Ciche kroki za plecami wyrywają go z zamyślenia. – Widziałam dzikie winorośla na południowych stokach. I jeżyny wielkie jak śliwki. I grzyby, mnóstwo grzybów... Nie musi się odwracać, żeby wiedzieć, że jej twarz promienieje. Lecz się odwraca. Lubi na nią patrzeć. Ma ciemne włosy, zaplecione w dwa warkocze, brązowe oczy i kilka piegów, które przestała ukrywać, odkąd powiedział, że je uwielbia. – Ta dolina to cudowne miejsce – mówi. – Wiem. Uśmiechają się do siebie. – Bracie... Głos dochodzi z boku, jest cichy, ledwo go słychać. Odwraca się. Endu’reh. Pierworodny. – Witaj. Endu’reh ma opuchnięte ramiona i nabrzmiałą twarz z wargami jak para sinych, na wpół obgotowanych ślimaków. Nic dziwnego, że mówi szeptem. – Jeszcze cztery dni i skończone... – Brat próbuje się uśmiechnąć, lecz wygląda to tak, jakby starał się ze wszystkich sił nie krzyczeć. – Wytrzymasz? – Starszy mówi, że nikt tak dobrze jak ja nie znosi tatuowania.

– Ci, którzy znosili gorzej, już nie żyją. Twarz i ramiona pierworodnego pokrywają świeże tatuaże. Zawiłe wzory suną wokół oczu, przez policzki i usta. Spływają w dół ramion. Skóra wokół rysunków wygląda jak poparzona. Nie wszystkie barwniki wchłaniają się jednakowo dobrze. Te, które miały być błękitne, przybrały odcień zgniłego mięsa. Trzeba mieć nadzieję, że gdy opuchlizna zejdzie, kolory będą takie, jak trzeba. Wie, że brat poddaje się tym torturom od miesiąca. Starszy ozdobił mu już plecy, pierś, brzuch i nogi. Twarz zostawia się zawsze na koniec. – Kiedy odchodzisz? – Za dziesięć dni. Nasz Pan oczekuje. Nasz Pan. Skłania głowę. —— • —— Choć nosi w sobie boga, rzadko czuje jego pełną Obecność. Och, jest z nim w dzień i w nocy, patrzy, słucha, obserwuje, wydaje polecenia, rozstrzyga o życiu i śmierci, lecz taka Obecność jest raczej jak potwór przyczajony na dnie ciemnego stawu. Niemal niewidoczna. Ale kiedy bóg przychodzi w pełni... To jest tak, jakby kaleka bez rąk i nóg nagle znów mógł biegać albo jakby głuchy, ślepy i pozbawiony węchu został cudownie uzdrowiony na łące porośniętej barwnymi kwiatami. W pierwszej chwili człowiek staje, oszołomiony, niezdolny pojąć wszystkich cudowności. I tak jest zawsze, gdy bóg, który obrał go sobie za naczynie, wypływa na wierzch. Bez ostrzeżenia, po prostu w pół mrugnięcia okiem JEST. I nagle widzi Moc, lecz nie tak jak dotychczas, czuje ją, jak ryba musi czuć wodę, całym ciałem, i jednocześnie jest Mocą: ryba i morze w jednym. Odbiera rodzące się w głębi ziemi drgnienia, które po milionach lat wyniosą nowe łańcuchy górskie i zatopią stare lądy w głębinach oceanów. Widzi szalejące wysoko ponad najwyższymi chmurami wichury, potężniejsze i mroźniejsze niż wszystkie wiatry liżące powierzchnię świata. Słyszy odległy o tysiące mil ocean, leniwy i nieokiełznany, a przecież również podlegający

siłom potężniejszym niż on. I czuje resztę SIEBIE, rozrzuconą po połowie kontynentu, w kilkunastu naczyniach, i wie, że prawdziwa potęga nadejdzie wtedy, gdy te części zbiorą się razem. Wtedy mógłby zmusić góry, by nie czekały milionów lat, tylko wypiętrzyły się w kilka dni, cóż z tego, że strumienie lawy i trzęsienia ziemi odmienią oblicze świata? Mógłby też ściągnąć lodowate wichry spod firmamentu i kazać im zamrozić całe krainy, mógłby pchnąć wody mórz dziesiątki mil w głąb lądu, zatapiając doliny i lasy. Mógłby rozorać nie tylko ten kontynent, ale i wszystkie inne, rzeźbiąc w nich swe imię dla jeszcze większej chwały. Lecz wyczuwa i innych. Szare, błękitne, szkarłatne i purpurowe obecności braci i sióstr w przysiędze. Oni stanęliby mu na drodze, podobnie jak on stanąłby na drodze im, gdyby któreś w szaleństwie pragnęło dokonać takiej rzezi na śmiertelnikach. Kim byliby bez nich? Jednak teraz to się nie liczy. Liczą się tylko obcy przybysze. Och, gdy bóg przychodzi, pamięta, jaką cudowną radość przyniosło ich nadejście. Byli inni, korzystali z Mocy w ekscytująco odmienny sposób, sprowadzili własne Potęgi. Opowiadali piękne historie, wabili obietnicą przygody i tajemnicy. A potem jeden z nich zabił Naleę. Bez powodu, bez dania racji ani szansy na obronę. I pojawiły się inne ludy, dzikie, szalone i obce, niektóre tak głęboko naznaczone Chaosem, że trudno je było odróżnić od bestii i demonów. Nie różnili się tylko w jednym, niech będą przeklęci. Mogli oddychać tutejszym powietrzem, pić wodę i jeść to, co zrodzi ziemia. Przekonali się, że nie wszyscy przybysze są wędrowcami, przemierzającymi przestrzenie Wszechrzeczy w poszukiwaniu przygody. Niektórzy to zdobywcy i kolonizatorzy, zdolni przekształcać świat na swoje podobieństwo. Emocje, jakie wtedy nim targały, nie bardzo dały się przełożyć na język śmiertelnika. Bóg nie potrafi wybaczać ani

nie wie, co to litość czy współczucie. Gdy obecność znikała, przez chwilę czuł zawroty głowy, czasem krwawił z nosa i uszu. To jeden z powodów, dla których ich Pan nie Obejmuje go w pełni przez cały czas. I tak jego ciało ledwo potrafiło sobie poradzić z małym fragmentem duszy boga, tkwiącym w nim nieustannie. Gdy ujawniała swoją pełną Moc, czuł się jak dziecięca rękawiczka, w którą potężny drwal wciska swoją sękatą łapę. Szwy wtedy muszą w końcu puścić, jak zawsze mówił jego brat. Ciało się poddaje, nawet jeśli Objęcie jest dobrowolne. Gdyby stawił opór, sprzeciwił się i znalazł w sobie dość siły, by zrobić to skutecznie, rozpadłby się, spłonął, a uwolniony potężny duch musiałby znaleźć sobie inne lokum lub zginąć. Lecz dopóki wokół pełno było pustych naczyń... Był zmęczony. Bardzo zmęczony. Od lat niebo zasłaniały chmury. Nie pamiętał już, jak wygląda słońce. —— • —— Dan’wers jest spustoszone. Mogrel-la również. Liczące po pięćdziesiąt tysięcy głów miasta, gdzie spodziewał się znaleźć nowych wojowników, zostały zdobyte i zrujnowane w mniej niż pół dnia. Sto tysięcy ludzi poszło w niewolę. Zaciska dłonie w pięści, a otaczające go naczynia bezwiednie robią to samo. Ganeruldi zawiódł. Zgodnie z przysięgą miał osłaniać ziemie jego ludu. Tymczasem od dwóch dni przemierzają spustoszoną krainę. Wędrowcy, którzy pojawili się na długich na pół mili statkach, by zmierzyć się z Władcą Oceanu, nie powinni wedrzeć się tak łatwo w głąb lądu. Zaufał mu! Czuje gniew swojego Pana. Bóg nie Obejmował go od dłuższego czasu, ale jest zawiedziony i czuje się oszukany. Będzie musiał zmienić taktykę. —— • —— Nocna pieszczota, dotyk żaru na skórze, pocałunek suchych, rozpalonych strachem ust. – To ty – szept. – Ty czy On, czy ON? To ja czy Ona? Wiesz?

Milczy. Myśli galopują. Ja to ja? Czy On? Czy potrafię to jeszcze rozróżnić? Czy to pyta ona, czy już Ona? I czy On wie? Kłócili się, bóg i bogini, a potem On znikł, ukrył się tak głęboko, że niemal go nie wyczuwał. A ona została, naga, sama, piękna. I przyszła do niego, szukając... zapomnienia? Jakie to właściwie ma znaczenie, myśli, odpowiadając na pieszczotę. Żadnego. Był naczyniem od dwudziestu lat. Całe pokolenie. Nie pamiętał już, jak to jest nie mieć w sobie Obecności, przyczajonej, lecz wiecznej. Jakby miał wbity w brzuch nóż, który rani czasem mocniej, a czasem można o nim prawie zapomnieć. Przypomina sobie, jak patrzył w oczy swoich ludzi i widział, jak umiera w nich radość i nadzieja. Całuje ją, oczy, usta, szyję. Gryzie delikatnie w ucho. Tak dawno nie miałem kobiety, myśli, lecz jego ciało odnajduje swój rytm, odpowiada. – Tak dawno – słyszy szept, a brzmiące w nim niskie dźwięki, stłumiona żądza, odzywa się dreszczem w kręgosłupie – tak dawno nie miałam mężczyzny. Zamyka jej usta pocałunkiem, słowa nie są potrzebne. Wojna, krew, bitwy, wszystko znika, rozpływa się w dotyku i pieszczocie, żar wypełnia go, rośnie, niecierpliwość, z jaką szuka jej ciała, ma posmak szaleństwa. Łączą się w chwili, gdy wydaje mu się, że zaraz eksploduje, i w tym właśnie momencie pojawia się Obecność. Nie, NIE! Nie teraz! Nie będzie zabawką swojego boga! Stawia opór, odnajdując własne zmysły, uchylając się przed Objęciem, rzucając wyzwanie Jemu. To tak, jakby dziecko rzucało wyzwanie oceanowi, sikając na fale. A jednak Obecność cofa się nieco i on czuje Jego zagubienie. I niepewność. Pozwól, proszę, słyszy po raz drugi w życiu. I po raz pierwszy jest to szczera prośba. Patrzy w oczy dziewczyny i widzi, że jej bogini też już tam jest, a ona to akceptuje. Kiwa głową i uśmiecha się nieznacznie, wyzywająco. – Pozwól Mu – szepczą obie. – Proszę. Pozwala. I całując ją, Ją, je, zapomina o Obecności. Niech

zatem tak będzie. Jeśli jest tak zagubiony i przestraszony jak ja, niech poczuje, co to znaczy być człowiekiem. —— • —— Powitania zmieniają się. Czasem jest to uścisk, kiedy indziej całus lub rzucenie się na szyję. Nigdy słowa. Dziewczynka nie mówi. Nigdy nie wydaje z siebie żadnych dźwięków, nigdy nie płacze i się nie uśmiecha. Nie przeszkadza mu to. W porównaniu z tym, co go najczęściej otacza, szczękiem broni, hałasem walki, jękami i szlochami konających, ta cisza jest błogosławieństwem. Czasem patrzy na jej duszę i widzi, jak płonie coraz potężniejszym blaskiem. Być może, myśli wtedy, być może trzeba będzie wkrótce zaprowadzić ją do Bramy. Być może trzeba będzie otworzyć przed nią wrota własnego królestwa, by mogła tam pomieścić taką Moc. Jeśli nie... Nie chce o tym myśleć. —— • —— – Panie. – Zwiadowca pochyla się w wejściu do namiotu. – Znaleźliśmy ich. – Ilu? – Około ośmiuset. Chowają się w jaskiniach na wschód stąd. – Drogi ucieczki? Zwiadowca kręci głową. – Nie ma, panie. Ośmiuset, z tego zapewne połowa to mężczyźni, z których mniej niż dwustu nadaje się do walki. Dziesięć dni poszukiwań i ledwo taka garstka. Ale lepsze to niż nic, kobiety i dzieci trafią do obozów, starcy zostaną. Potrzebuje ludzi do kampanii na zachodzie, a jego własny lud jest bardzo wykrwawiony. Po śmierci A’eshen jej plemiona rozproszyły się i nie chcą się pokłonić nikomu z tych, którzy zostali. Trzeba na nich polować jak na dzikie zwierzęta. Trudno. Nikt nie może udawać, że ta wojna go nie dotyczy. —— • ——

Budzi się i już wie, że stało się coś strasznego. Światło na północy zgasło. Rusza tam najszybciej, jak potrafi, otwierając portal wprost na pobojowisku. Nie ma jej! Nie ma! Wszędzie wokół trupy, setki, tysiące trupów, lecz nigdzie nie ma nawet śladu po jego córce. I ci obcy. Średniego wzrostu, uzbrojeni w miecze, topory i włócznie, zasłaniający twarze ciężkimi hełmami. Podbiega do pierwszego z martwych wrogów i zrywa mu hełm. Człowiek. Po prostu człowiek, obok leży sui, kilka kroków dalej venleggowi, ale taki, który nie ma klanowych barw na pancerzu, potem znów człowiek, i jeszcze jeden. I niski, krępy wojownik Ludu Gór. I kobieta w stroju jeźdźca Laal. Ta nagle porusza się, kaszle i otwiera oczy. – Przysłali cię, co? – Uśmiecha się krwawo. – Powiedz tam... na Południu... że wolni ludzie... nie będą ginąć... za szalonych... Umiera. —— • —— Żył. Otarł się o deski burty, a potem czyjeś ręce złapały go za ubranie i wyciągnęły z wody. Słyszał głosy, podekscytowane, ktoś uderzył go w twarz, raz i drugi, ktoś siłą uniósł powieki. Altsin zgiął się w pół i zaczął rzygać. Przeżył. Przepłynął Rzekę Łez. Został oceniony i Elharan darowała mu życie. —— • ——

Spotkał Jawyndera, tak jak tamten zapowiedział, za miastem, na granicy słonych mokradeł. Jasnowidz siedział na spróchniałym pniu pod kępą rachitycznych drzew i najwyraźniej czekał na niego, wpatrując się w powierzchnię niewielkiego bajorka. Altsin zdążył się przebrać, zabrać z wynajmowanego pokoju broń i narzędzia. – Przeżyłeś – mruknięcie starca było ledwo słyszalne. – Przeżyłem. Rzeka... – złodziej zawahał się. – Ona ma duszę, prawda? – Każda rzecz na świecie ma swojego ducha, ten pień, na którym siedzę, też, a gdy spróchnieje do końca, jego duch stanie się częścią duchów owadów, roślin i grzybów. To prawda znana wiedźmom, dzikim czarownikom i szamanom. Prawda, którą meekhańscy magowie, stojący na czele szkół aspektowanej magii, i wielcy kapłani, sprawujący rządy dusz ze złoconych tronów, chcieliby wykreślić z oblicza świata. Wnioski, które można wyciągnąć z tej wiedzy, przerażają ich do szpiku kości. – Nie ducha. Duszę. – Tak. Ma duszę. – Jasnowidz nie oderwał wzroku od sadzawki, ale jego pobrużdżona twarz zmarszczyła się w krótkim uśmiechu. – Widzisz. Znów drgnęła. Po powierzchni bajorka, niecki w ziemi szerokiej ledwie na kilka jardów, rozeszły się leniwe kręgi. Jawynder wreszcie na niego spojrzał. Białe oczy zmierzyły złodzieja z góry na dół. – Idziesz na wojnę? – To aż tak widać? – Jeśli wiedzieć, jak patrzeć... – Wzruszenie ramionami było aż nadto wymowne. Altsin wlepił wzrok w wodę. – Znów się ruszyło – odezwał się wreszcie, żeby przerwać zapadłą ciszę. – Co to? Ryba? – Żaba. Ostatnia w tym miejscu. Umiera. Nie chce umierać, ale nie ma już nic do jedzenia. Więc od wielu dni kona z głodu. – Fascynujące. – Nie. Przerażające. To przy brzegu, to skrzek. Na szczęście dla

następnego pokolenia okryty trującym śluzem. Tysiące małych kijanek. Czekają z wykluciem, aż stara żaba umrze, w przeciwnym razie zaczęłaby je pożerać. Gdy tylko skona, zacznie się. Wylęganie. Kijanki wypełnią staw, będą żywić się szarymi glonami z jego dna. I rosnąć. Któregoś dnia zaczną się przeobrażać w żaby i odkryją, że glony już im nie wystarczają. Będą głodować. A potem zaczną się pożerać. Będą polować na siebie między kamieniami i nadal rosnąć. A gdy się najedzą, zaczną kopulować. I składać skrzek. I nadal polować na siebie. I będzie ich coraz mniej, aż w końcu zostanie jedna, która wreszcie, wycieńczona, skona z głodu. A potem znów wylęgną się kijanki. – Fascynujące, powtarzam. Opowiedz mi teraz o tej wspaniałej, dzikiej trawie, która tu wokół rośnie. Wyraz twarzy jasnowidza nie zmienił się. – Po co właściwie przyszedłeś? – Gdy byłem w wodzie, uczepiony twojego wiosła, obiecywałem sobie, że jeśli przeżyję, to cię znajdę i wypruję flaki. Ale potem... widziałem swoje sny i majaki. Ona, Elharan, wyciągnęła je z mojej głowy... tylko że... To nie ma sensu. – Wszystko ma sens, Altsin. Tylko czasem ten sens może nam się nie podobać. – A czasem może nas zabić? Zmienić w morderczą bestię, pragnącą śmierci wszystkiego, co żyje? – Bywa i tak. Altsin zawahał się, w końcu przysiadł na pniu obok jasnowidza. – Rzeka... Wspomnienia, które odsłaniała... Nie wiem, co znaczą. Awenderi? To wspomnienia jakiegoś bożego naczynia? I... samego boga? – Być może, Altsin, być może. – Co się ze mną dzieje? Czym jest to coś, co siedzi mi w głowie? Jasnowidz uśmiechnął się dziwnie. – Też chciałbym to wiedzieć... Podniósł garść kamyków, zważył je w ręku, a potem rzucił w

górę, nad taflę bajorka. I skoczył, jak wypchnięty sprężyną. Nagle w dłoniach starca pojawił się topór, dziwna broń z ostrzem lśniącym złotym półokręgiem i czterostopowym drzewcem. Altsin nie zdążył się zdziwić, a Jawynder już wisiał nad nim, wyciągnięty w powietrzu, a topór zataczał łuk. Unik! Zszedł w lewo, lekko balansując na ugiętych nogach, oba sztylety miał już w rękach, oba z tym samym uczuciem, że to za mało, że dłonie powinna mu wypełniać większa, cięższa broń. Wychwycił ostrze topora na jelec sztyletu, zmienił tor żeleźca, drugą ręką uderzył w przód, ale jasnowidz był za daleko, broń dawała mu sporą przewagę. Odskoczyli. I znów się starli, topór Jawyndera ciął powietrze, zmieniając się w złotą smugę. Zejście. W przód. Bliżej! Altsin uderzył łokciem w twarz jasnowidza z taką siłą, że ból eksplodował mu aż w barku, rzucił sztylety, złapał starego za ramiona i przyciągnął do siebie. Kopnął kolanem w brzuch, poprawił uderzeniem głową, potoczyli się po kamieniach. Nagle znalazł się na górze, przyciskając szyję Jawyndera styliskiem jego własnego topora. Zacisnął ręce mocniej, naparł całym ciałem. No już! Giń! Szarpnął się, poderwał z ziemi, z dłońmi wciąż zaciśniętymi na wyrwanej jasnowidzowi broni. Na moment, mniej niż mgnienie oka, wizja topora rozrąbującego na kawałki bezbronnego Jawyndera zawładnęła nim całkowicie. Bojowy szał miał smak chłodnej, krystalicznie czystej wody na wargach zagubionego pośród piasków wędrowca, świeżego kawałka pieczeni w ustach człowieka głodującego od wielu dni. Kusił. Zachłyśnij się mną. Wypełnij. Już! Nie! Z dzikim okrzykiem odrzucił broń przed siebie, daleko, pochylił się i złapał leżącego za ubranie. – Dlaczego? – wysapał mu w twarz. Uśmiech na zakrwawionych wargach wyglądał niemal czule. – Słuchaj. Szszszszszsz, plusssssk. Kamyki spadające na brzeg i taflę wody. Altsin zamarł. Ile

czasu minęło od chwili, gdy Jawynder rzucił je w powietrze? – Musiałem się upewnić. – Starzec mówił niewyraźnie, usta już zaczęły mu puchnąć. – O, Pani. Krew. Moja własna. Wiesz, ile czasu nie czułem smaku własnej krwi? I ząb... psiakrew, rusza mi się ząb. Wyglądał na zafascynowanego. I przerażonego jednocześnie. – Kto by pomyślał, że mu się uda? Mówili, że to niemożliwe – zarechotał, pryskając kropelkami czerwieni. – Jedna szansa na milion? Na sto milionów? Nie wracaj do miasta, chłopcze. Uciekaj. Jak najdalej od Świątyni Reagwyra i Miecza. Już, zaraz. Obróć się w prawo, idź na południe. Pięć mil stąd jest wioska rybacka. Wynajmij łódź albo ukradnij ją, i płyń. Do Nesbordczyków bądź w górę rzeki, do Meekhanu. Zmień wygląd, akcent, ubiór. Ukryj się w spokojnym miejscu, gdzie nie będzie okazji do walki. Może pożyjesz jeszcze jakiś czas. – Co się dzieje? – Nieważne. Nie możesz nic zrobić. Nie wracaj do miasta, nie pomożesz im. – Komu? – Cetronowi. I innym. Hrabia wie, że nigdy nie zdobędzie władzy w nadbrzeżnych dzielnicach, jeśli nie zniszczy Ligi Czapki. Chciał zebrać więcej informacji, lepiej się przygotować, ale... te twoje wspomnienia... robiły hałas... Terleach wyczuł, że pojawił się ktoś jeszcze, więc postanowił uderzyć od razu. Wieczorem wyśle do portu wszystko, co ma. Wszystkich Prawych, większość straży, najemnych czarowników. Choć tak naprawdę nie chodzi mu o Grubego, tylko o ciebie. Terleach kazał im znaleźć tego, kto zabił mu Prawego i w czyjej głowie płoną takie wspomnienia. Uciekaj. Altsin puścił starca, wstał i odszukał swoje sztylety. Jasnowidz obserwował go uważnie. – Jeśli wrócisz, nie pomogę ci – powiedział wolno. – Najpewniej zginiesz. Złodziej zignorował go, wsunął broń w pochwy, poprawił ubranie i szybkim krokiem ruszył w stronę miasta. —— • ——

Do Ponkee-Laa dotarł już o zmierzchu. Słońce chowało się za horyzont, bramy wzdłuż linii murów szczękały zasuwami. O tej porze roku szybko robiło się ciemno. Gdy wszedł do nadbrzeżnych dzielnic, zrozumiał, że jest za późno, żeby kogokolwiek ostrzec. Zapalacze lamp nie wyszli dziś do pracy. Olejowe lampy, wypełnione najczęściej foczym lub wielorybim tłuszczem, rozstawiono w kilkunastojardowych odstępach. Dawały akurat tyle światła, żeby po zmroku nie wpadać na ściany, jednak od lat były dumą miasta, a cech zapalaczy lamp traktował swoje obowiązki z niemal religijną żarliwością. Jego ubrani w ciężkie, skórzane peleryny członkowie całe noce krążyli po ulicach, sprawdzając poziom oleju, przycinając knoty i czyszcząc klosze w lampach. Dla większości mieszkańców byli równie niewidoczni i równie nierozerwalnie związani z miastem jak morski wiatr. Ale nie dziś i nie w tej dzielnicy. Niewiele w Ponkee-Laa było sił zdolnych sprawić, by zapalacze zostawili w ciemnościach jakieś ulice. Altsin czuł pod skórą niemal rozkoszny dreszcz. Walka. Starcie w mroku. Plany i taktyki, zasadzki i podstępy, krew na bruku i poczucie triumfu. Mimowolnie obnażył zęby. Przymknął oczy i wziął kilka głębokich oddechów, wyrywając się z kręgu szalonych myśli i emocji. Jeśli jasnowidz miał rację, jeśli byli tu Prawi, te szalone sukinsyny, to jakikolwiek frontalny atak byłby samobójstwem. Psiakrew, samo wejście do dzielnicy było samobójstwem. Równie dobrze można by usiąść na gorących węglach i oczekiwać, że wyleczy nas to z bólu głowy. Altsin rozejrzał się po uliczce. Ostatnia zapalona lampa płonęła jakieś trzydzieści stóp za jego plecami, przed sobą miał wejście do Muhreyi. Portowa dzielnica tonęła w mroku, jakby siedziało tam coś, co pożera światło. Nie widział dalej niż na kilka kroków, nawet białe ściany najbliższych budynków zdawały się promieniować ciemnością. Zaswędziało go między łopatkami. Ktoś rzucił zaklęcie, pogrążając dzielnicę w mroku.

Całą dzielnicę. Wyszczerzył się. Było ciekawiej, niż się spodziewał. Dlaczego to robisz? To była jedna z tych myśli, które tłumił od chwili, gdy Jawynder powiedział mu, co wieczorem wydarzy się w mieście. Czemu nie uciec z miasta i nie ukryć się na prowincji? Pieniądze, które ma zdeponowane w bankach, wystarczą mu w zupełności do końca życia. Do końca życia... Ścigany, zaszczuty, tropiony jak zwierzę. Czasem cofanie się przed falą tylko przyspiesza twój upadek. Za plecami, w głębi uliczki, usłyszał powolne kroki i stukot o bruk okutej żelazem laski. Tę okolicę zapalacze lamp odwiedzali wciąż regularnie. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Kwadrans później stał w tym samym miejscu ubrany w skórzaną pelerynę z kapturem, skórzane spodnie i skórzaną maskę na twarz. Zdarzało się czasem, że przegrzana lampa eksplodowała w chwili dolewania paliwa, siejąc wokół płonącą cieczą, więc taki strój był rozsądnym rozwiązaniem. Bańka z olejem, którą zabrał, była już niemal opróżniona, ale to akurat był najmniejszy problem. Podniósł jeszcze z ziemi lampkę i długi na dziesięć stóp drąg, zwieńczony knotem i małym hakiem. Wszedł w ciemność. Było inaczej, niż się spodziewał. Żadnych złowrogich cieni i mrocznych postaci, przemykających wokół jak duchy. Krąg światła rzucany przez lampkę wyraźnie się tylko skurczył, jednak nie na tyle, żeby nie oświetlał mu drogi, a swędzenie między łopatkami nieznacznie się nasiliło. I tyle. Czar najwidoczniej nie miał okryć wszystkiego całkowitym mrokiem, lecz jedynie sprawić, że ciekawskie oczy nie dostrzegą tego, co miało pozostać zakryte. I oczywiście ostrzec właścicieli tych oczu, że lepiej poleżeć w łóżku, upić się albo pobaraszkować z żoną, niekoniecznie nawet własną, niż sterczeć przy oknie i gapić się w noc. Pierwsza lampa wyłoniła się z ciemności ledwo kilka stóp przed nim. Żelazny słup z przeszkloną klatką na szczycie.

Zatrzymał się, powoli postawił bańkę z olejem na bruku, po niej lampkę, przeciągnął się. No dalej, bękarty, ponaglił w myślach, bo jeszcze chwila, a zorientujecie się, że nie mam zielonego pojęcia, jak to robić. Odpalił knot na szczycie drąga. Posypały się iskry, płomień okazał się zaskakująco jasny i żywy. Sięgnął po naczynie z olejem. Kroki. – Mistrz cechu nie powiedział ci, że dziś macie nie wchodzić do tej dzielnicy? Odwrócił się gwałtownie, jak gdyby go zaskoczono. Było ich dwóch, niski chudzielec i wysoki, potężny jak stugalonowa beczka drab. Chudzielec gubił cień, pasma ciemności spływały z niego na bruk, wijąc się we wszystkie strony. Czarodziej i jego strażnik. Tego większego mógł w tej chwili zignorować, olbrzym stał lekko pochylony w przód, z dłońmi luźno opuszczonymi i szeroko rozstawionymi nogami. Ta pozycja miała zastraszyć, ale była kiepska i do ataku, i do obrony. A czarodziej... – Pytałem. – Mag syknął chrapliwie, przez zaciśnięte zęby. Czarodziej był zmęczony, utrzymywanie tak potężnego czaru to wyczerpujące zajęcie. Na pewno nie działał sam, gdyby potrafił w pojedynkę pogrążyć całą dzielnicę w mroku, byłby znacznie sławniejszy i byłoby go stać na kilku strażników. – Dostałem polecenie od starszego zapalacza, dobry panie. – Złodziej pochylił głowę. – Mamy wejść do dzielnicy i zaświecić wszystkie lampy, jak co wieczór, tak powiedział. Ja nic nie wiem, panie. Czarodziej wykonał zniecierpliwiony gest. Altsin wiedział, w jakim jest stanie. Długie, intensywne koncentrowanie się na zaklęciu, wykorzystywanie i przekształcanie Mocy, wyczerpywało siły szybciej niż wielogodzinna praca na galerze. – Wergh – czarodziej rzucił wreszcie zmęczonym głosem. – Idź po Amendeya. Strażnik chrząknął i odwrócił się bez słowa. Gdy robił pierwszy krok, ciężka, metalowa bańka trafiła go w potylicę z taką siłą, że jej ścianka się wygięła. Czarodziej

otworzył usta, spływające z niego cienie cofnęły się gwałtownie, jakby przestraszone, a w tej samej chwili okuty żelazem koniec drąga uderzył go w splot słoneczny. Okrzyk zamienił się w charkot. Altsin nie czekał, zawinął drągiem oburącz i grzmotnął maga w głowę, odwinął i dla pewności poprawił z drugiej strony. Płomyk na końcu kija zafurkotał i zgasł. Upadli obaj, czarodziej jak stos szmat, strażnik jak wór pełen mokrej mąki. Złodziej kopnął lampkę w bok i zamarł w ciemności, oczekując okrzyków alarmu, świstu nadlatujących pocisków i tupotu stóp. Nic. Cisza. Kimkolwiek był ten Amendey, musiał znajdować się poza zasięgiem słuchu. Na dodatek linia magów była ustawiona bardzo luźno. Albo hrabia nie miał dość ludzi, albo wykazywał cholerną arogancję. Altsin sprawdził szybko swoje ofiary. Obaj żyli, mag oddychał szybko i płytko, krew sącząca się z rozcięcia na głowie tworzyła na bruku czarną kałużę. Cienie się rozproszyły, światło z pobliskiej lampy śmielej wdarło się w uliczkę. No to zaczynamy zabawę. Złodziej znał tę dzielnicę lepiej niż większość jej mieszkańców. Muhreya była od lat siedzibą gildii Cetrona i Altsin, gdy tylko trafił pod jego opiekę, wychowywał się na jej ulicach. Oraz na dachach, w kanałach i piwnicach. Podejrzewał, że nie było tu miejsca, którego by nie odwiedził. A teraz Cetron, jak stary niedźwiedź, został w końcu zepchnięty do swojego matecznika. Hrabia chyba nigdy nie polował na grubego zwierza na jego własnym terenie. —— • —— Mrok. Ciemność lepka i brudna. Zdawało się, że cienie są w ruchu, a przesuwając się, zostawiają za sobą szare smugi, które nie znikną nawet w świetle dnia. Altsin zatrzymał się w zaułku i ściągnął strój zapalacza lamp. Skórzana peleryna nie osłoniłaby go ani przed bełtem z kuszy, ani przed ciosem miecza, za to skutecznie krępowała ruchy, a na dodatek lekko poskrzypywała w ciemnościach.

Sprawdził broń. Zaledwie dwa sztylety, kastet, garota, kilka buteleczek z truciznami i kwasem – przeciw strażnikom, czarownikom i Prawym, ich mieczom, kuszom, pałkom i magii. No i oczywiście to cholernie niepokojące uczucie, że siedzący w jego głowie byt, czymkolwiek był, czeka niecierpliwie i coraz bardziej cieszy się na nadchodzące starcie. Przynajmniej jeden z nich będzie się dobrze bawił. Cofnął się w głąb zaułka i zmierzył wzrokiem ścianę. Na szczęście w tej dzielnicy nie królowała przywleczona z Imperium moda na architektoniczne cuda przyjmujące postać trzy – i czteropiętrowych kamienic, zadaszonych tak stromo, że nawet koty nie mogły się na nich utrzymać. Tutaj budowano niskie budynki z najwyżej jednym piętrem i płaskimi dachami, na których zazwyczaj wieczorem kwitło życie towarzyskie. Przed sobą miał okno, nad nim mały balkonik, a powyżej balustradę, zabezpieczającą górny taras. Kilka ruchów i mógł być na górze. Pomyśl, upomniał się. Jawynder twierdzi, że Terleach zaatakował pod wpływem impulsu, z powodu śmierci Prawego i fal, jakie rozeszły się przez Moc, gdy przebudziły się twoje sny. A więc improwizuje. Ilu może mieć ludzi? Przeciw Mątwie posłał trzystu, a przeciw Cetronowi? Pięciuset? Nie. Linia wart i czarowników jest za słaba, za bardzo rozciągnięta, jeszcze nie słychać alarmu, wciąż nikt nie odnalazł ogłuszonego maga. Zatem? Trzystu, może nawet nie tylu. Ze straży miejskiej wybrał tych, którzy byli pod ręką, w tak krótkim czasie nie ściągnął ich więcej niż dwie setki, nie dał rady opróżnić ulic całego miasta ze zbrojnych. Do tego trzynastu Prawych i garść czarowników. Łącznie nie więcej niż trzystu. Gruby szykował się do starcia od dłuższego czasu, lecz pewnie też jest zaskoczony. Zazwyczaj miał w dzielnicy też około trzystu ludzi, ale do ciężkiej cholery, jego złodzieje nie mogli się mierzyć w otwartej walce ze strażą miejską, uzbrojoną w kolczugi, halabardy, miecze i kusze. Do tego mógł wynająć kilku czarowników, ale niezbyt dobrych. Jawynder twierdzi, że hrabia myśli jak generał, więc raczej potraktuje tę walkę jak szturm na wrogie miasto. Będzie zatem próbował otoczyć poszczególne

ulice i opróżnić je jedna za drugą... Psiakrew. Wszystko sprowadzało się do pytania, czy ma pozostać na dole, czy szukać ludzi Cetrona na dachach. Jeśli hrabia myśli jak żołnierz, na pewno nie kazał strażnikom pozbyć się pancerzy, halabard, rohatyn i mieczy. A w takim oporządzeniu nie sposób swobodnie poruszać się górą. Ludzie anwalara może i nie zdołaliby walczyć ze strażą twarzą w twarz, ale umieli posługiwać się kuszami. W nocy, w takich ciemnościach, będzie się strzelało z kilkunastu kroków. Żadna kolczuga nie ochroni przed bełtem. Zastanowił się, co sam by zrobił, gdyby był hrabią. Posłałby Prawych na dachy – odpowiedź była aż nazbyt oczywista. Żeby je oczyszczali i żeby nie pogubili się w zaułkach i wąskich uliczkach, gdzie niewidoczni zabójcy mogliby wyłuskiwać ich pojedynczo. Wysłałby ich dwójkami, tak żeby w każdej chwili zaatakowana para mogła otrzymać wsparcie. Dachy są tu mniej więcej na tym samym poziomie, uliczki między budynkami rzadko przekraczają szerokość sześciuośmiu stóp, łatwo przeskoczyć z jednego na drugi, więc pomoc mogłaby nadejść odpowiednio szybko. Złodziej zacisnął zęby i kilkoma ruchami wspiął się na budynek. Barierka okalająca dach składała się z rzędów drewnianych szczebli podtrzymujących malowaną na biało poręcz. Przeskoczył ją i przypadł do tarasu. Cisza. Żadnego dźwięku w całej cholernej dzielnicy. Wtedy o niebo uderzył grom. Błyskawica wystrzeliła w górę z miejsca odległego o jakieś dwieście kroków, rozświetlając okolicę nienaturalnym blaskiem. Przez uderzenie serca wisiała nad dzielnicą, po czym zwinęła się w kulę i spłynęła w dół. Blask nie zmalał. Altsin wyjrzał przez szparę między szczeblami. Na dachu, kilka domostw dalej, stał mężczyzna. Wysoki, chudy, w obcisłym stroju, podkreślającym jeszcze jego szczupłość. W uniesionej nad głową ręce trzymał kulę zimnofioletowego światła. Z kuli pączkowały mniejsze błyskawice, przez co mężczyzna wyglądał jak uwięziony w klatce zrobionej ze światła. Ogniste węże

prześlizgiwały się po krzywiznach zabudowań, uderzały w dachowe tarasy, pełzały po balustradach, owijały się wokół nadbudówek i kominów. Jakby czegoś szukały. Złodziej szybko dowiedział się kogo. Na dachu sąsiadującym z dachem czarownika jeden ze świetlistych węży zmacał przyczajonego człowieka. Mężczyzna próbował uciec, ale strumień energii nie dał mu żadnych szans, błyskawica uderzyła nieszczęśnika w pierś, owinęła się wokół, natychmiast dołączyły do niej dwie inne, ponad hałas trzaskających magicznych wyładowań wybił się dziki, przepełniony bólem ryk. Ofiara zatańczyła, zaszamotała się, targana dziwacznymi ruchami, krzyk urwał się w pół, gdy kolejny świetlisty wąż uderzył ją w twarz. Czarownicy – Altsin skrzywił się kwaśno. Nie tylko tani magicy od sztuczek ze światłem i cieniem, lecz również bojowi magowie, tacy, którzy wspierają żołnierzy na polu bitwy. Hrabia nie oszczędzał. A wszystko po to, żeby zniszczyć bandę portowych złodziei. I dorwać ciebie, dodał zaraz. Podrywał się właśnie na nogi, gdy Cetron odpowiedział na atak. Dach wokół władającego błyskawicami czarownika wybrzuszył się, jakby od spodu uderzył w niego taran wielowiosłowej galery. Mag zachwiał się, krzyknął coś i znikł w wyszarpniętej dziurze. Błyskawice zgasły. Złodziej wyszczerzył się w ciemności. Gruby miał własnych czarowników, może i nie tak dobrych jak hrabia, ale wiedzących co nieco, jak zabijać podstępnie i skutecznie. A Altsin mógł się założyć, że Terleach nie uwzględnił w swoich planach sieci portowych kanałów i piwnic. Ruszył w stronę centrum Muhrei, przemykając od cienia do cienia, przeskakując z dachu na dach. Większość z nich nie była całkiem płaska, porastały je małe nadbudówki, ażurowe altanki, kominy, między niektórymi dachami przerzucono kładki, bo wieczorami, gdy od morza wiała orzeźwiająca bryza, życie towarzyskie okolicy koncentrowało się właśnie tutaj. Rybacy, drobni kupcy i rzemieślnicy lubili spędzać czas ze szklanką

schłodzonego wina w ręku, pogadując z sąsiadami. W gruncie rzeczy Muhreya była dzielnicą ciężko pracujących ludzi, którzy potrafili cieszyć się życiem. Najpewniej guzik ich obchodziły sprawy możnych, świątyń, bogów i cudze ambicje, lecz teraz najpewniej kulili się za zamkniętymi drzwiami, pod łóżkami i w różnych schowkach, modląc się, by walka ominęła ich dom. A starcie właśnie zaczynało się na dobre. Dwa strumienie ognia trysnęły w niebo z dachu odległego o niespełna sto kroków. Polizały sąsiedni taras, przełamały ciemności. W ich świetle Altsin dostrzegł, jak władającego ogniem maga trafiają w plecy trzy bełty, jeden po drugim. Mężczyzna rozrzucił ręce, tryskające mu spomiędzy palców płomienie rozbłysły jaśniej, gdy ciężko ranny uwolnił całą zgromadzoną Moc, i zgasły. Zdołały jednak podpalić altankę na najbliższym dachu, konstrukcja z cienkich listewek w mgnieniu oka zajęła się ogniem, rozświetlając okolicę. W blasku płonącej nadbudówki dało się dostrzec, jak mag pełznie w stronę krawędzi tarasu i jak nagle z cienia wyskakuje drobna postać, spada mu na plecy, zadziera głowę w górę i błyskając nożem, oszczędnym ruchem podrzyna gardło. Altsin mrugnął i zabójcy już nie było. Nie to ci obiecywano, co?, posłał myśl martwemu czarownikowi. Miałeś walczyć przeciw bandzie złodziejaszków, tchórzliwych i kryjących się po jakichś dziurach, w oczekiwaniu, aż ich znajdziesz i usmażysz, a tu coś takiego?! Zawodowi mordercy i złodzieje walczący na własnym terenie. Trzeba było zażądać więcej pieniędzy. Jak na rozkaz cała dzielnica wybuchła odgłosami starć. Brzęk cięciw, szczęk ostrzy, krzyki. Najwyraźniej Cetron postanowił przyjąć walkę także na dole, bo większość dźwięków dochodziła z poziomu ulic. Jakkolwiek skończy się ta noc, hrabia nie odniesie łatwego zwycięstwa. —— • —— Wpadł na nich, przeskakując z dachu na dach. Dwóch, obaj z mieczami w ręku, długie klingi błyszczały, odbijając blask

płomieni. Temu leżącemu bliżej spadł na plecy, odbił się, przetoczył i ledwo zahamował na krawędzi dachu, który akurat nie miał żadnej barierki, a do bruku było dobre trzydzieści stóp. Obaj Prawi byli martwi. Głowa tego, o którego się potknął, została odrąbana precyzyjnym, idealnym uderzeniem, a potem położona przy ciele, jakby dla jakiegoś ponurego żartu, twarzą w stronę pleców. Drugi miał szeroką, paskudną ranę biegnącą przez środek piersi, na skos, od prawego obojczyka do lewego dolnego żebra. Czyste cięcie, po którym klatka piersiowa rozchyliła się nieco, ukazując szczelinę pełną spienionej krwi. Krew była jasnoczerwona. Tuż pod szczęką mężczyzny widniała kolejna rana, pionowa szrama szeroka najwyżej na dwa cale. Sztych w mózg, wiedział to na pewno, pierwszy z nich zginął od ciosu z tyłu, drugi odwrócił się, unosząc miecz do cięcia, ale był za wolny. Za wolny. Prawy trafił na kogoś, kto okazał się od niego szybszy, nie zdołał nawet wyprowadzić ciosu, gdy uderzenie otworzyło mu pierś, a sztych drugiego ostrza wszedł w mózg. Cetron zatrudnił kogoś naprawdę dobrego. Złodziej delikatnie dotknął krwi. Lepiła się do palców jak lekko podgrzana smoła. Ocenił, że obaj mężczyźni zginęli jakieś pół godziny temu. Zanim... Altsin poczuł dreszcz. Zanim wszedł na dach, zanim rozpętała się walka. Ten, kto ich zabił, zrobił to całkowicie bezszelestnie i zaczął polować na Prawych, nim hrabia wydał rozkaz ataku. Ruszył dalej, uważając, aby jeszcze nie rzucać się w oczy. Starcia wybuchały chaotycznie to tu, to tam, zawsze krótsze niż kilka uderzeń serca. To była wojna skrytobójców – strzał z kuszy, szybkie dźgnięcie sztyletem, cios zza węgła i ucieczka. Żadnych desperackich i bohaterskich walk twarzą w twarz, stawania w otwartym polu przeciw uzbrojonej jak ciężka piechota straży miejskiej, czarownikom i Prawym. Zmęczyć ich, zmusić do uganiania się po dachach i w labiryncie uliczek i zaułków, doprowadzić do rozproszenia. Gdy już siły hrabiego podzielą się na dwu-, trzyosobowe grupki, wtedy będzie można przystąpić do decydującego ataku. Oczywiście jeśli Terleach nie pójdzie po

rozum do głowy i nie zmieni taktyki. Złodziej próbował sobie poukładać w głowie to, co zobaczył. Gruby nie miał... Nie, inaczej. Altsin nie słyszał, żeby w Ponkee-Laa kiedykolwiek przebywał zabójca o takich umiejętnościach. To oczywiście nic nie znaczyło. Jeśli Cetron ściągnął takich ludzi do walki z hrabią, nie rozgłaszałby tego na prawo i lewo. Ale... przywódca portowych złodziei, którego Altsin znał, nigdy nie powierzyłby swojego życia najemnym mieczom spoza miasta. Dla Cetrona Ponkee-Laa było centrum Wszechrzeczy, a reszta świata – oblepiającą je i nieliczącą się prowincją. Gruby potrafił zaufać tylko tym, którzy starli podeszwy na brukach metropolii. Tylko że, do ciężkiej cholery, te trupy były prawdziwe. Przecież sami się nie pozabijali. Kilka cieni przemknęło po sąsiednim tarasie, kierując się w stronę portu. Altsin podążył za nimi. Nocny bieg po dachach to zawsze interesująca rozrywka. Jako dzieciak ćwiczył tu ucieczki i ukrywanie się, najpierw podczas zabawy, a potem na serio, z rozwścieczonym właścicielem jakiegoś drobiazgu na karku. Później zostawił takie zabawy młodszym złodziejaszkom, ale nadal pamiętał rozkład domów, szerokość ulic, najlepsze trasy. Ci, którzy biegli przed nim, także poruszali się od cienia do cienia, od osłony do osłony, widoczni zazwyczaj nie dłużej niż na uderzenie serca. Nie tracili czasu i sił na błądzenie i szukanie lepszej trasy. Zabójcy od Cetrona. Groza spadła na nich w chwili, gdy złodziej miał właśnie dać znać o swojej obecności. Prowadzący grupkę przebiegał właśnie obok małej nadbudówki, gdy rozległ się świst ostrza i głowa mężczyzny oddzieliła się od ciała. Korpus zrobił jeszcze kilka kroków i spadł z dachu. Pomiędzy pozostałych, pięciu – jak wreszcie policzył Altsin – wpadło dwóch Prawych. I to byli dokładnie tacy Prawi, jakich opisywał Cetron. Opętani przez mroczne bóstwo berserkerzy. Dwóch kolejnych złodziei zginęło od jednego ciosu rozmigotanej klingi. Altsin widział wszystko wyraźnie, jakby

nad dzielnicą zapłonęło nagle tysiąc lamp. Miecz uderzył od dołu, nisko, otwierając bok pierwszego i odcinając mu rękę, po czym ruch głowni przeszedł płynnie w sztych, który pogrążył się w piersi drugiego mężczyzny. Wszystko w czasie krótszym niż machnięcie ogona spłoszonej ryby. Drugi rzeźnik hrabiego pojawił się nieco z boku, uderzając nisko, w nogi następnego skrytobójcy, który spróbował podskoczyć, skończyło się na tym, że zamiast obu stóp, stracił jedną, siła ciosu obróciła go w powietrzu, wylądował na brzuchu, szorując twarzą po tarasie. Dwóch ostatnich ludzi Grubego strzeliło, obaj niecelnie, i obaj umarli, zanim zdążyli odrzucić kusze i sięgnąć po inną broń. W trzy uderzenia serca było po wszystkim. Prawi jednakowym ruchem strzepnęli krew z kling, jednakowym przełożyli miecze do lewych rąk. Patrząc na nich, Altsin miał nieprzyjemne wrażenie, że obserwuje marionetki, odgrywające pantomimę przed niewidoczną publiką. Niemal mógł dostrzec sznurki ciągnące się od ich kończyn i ginące w chmurach. Mężczyźni nagle drgnęli i zaczęli poruszać się bez tej nienaturalnej synchronizacji. Na dachu pozostał tylko jeden żywy skrytobójca. Ten z odciętą nogą. Czołgał się właśnie w stronę krawędzi dachu, gdy do niego podeszli. Nie spieszyli się. – Gdzie ben-Goron? Portowy szczur znieruchomiał. Złodziej widział, jak nabiera powietrza, wypuszcza je z cichym świstem, jak jego dłonie rozluźniają się, po czym zaciskają w pięści. Nie powie. Tamci dwaj wymienili spojrzenia i uśmiechy, a żołądek Altsina zmienił się w kulę lodu. Zmuszą go, wiedzieli, jak to zrobić, i sprawi im to przyjemność. Niższy z nich odszukał stopą sikający krwią kikut i nadepnął. Zabójca wrzasnął. Lecący w powietrzu kamień rozpadł się na dwie części. Ostrze miecza zamieniło się we fragment rozmigotanego dysku.

Dłoń Altsina zakończyła ruch. W takiej kolejności to zarejestrował, choć przecież powinno być odwrotnie. On rzuca, miecz tnie, kamień rozpada się na dwa kawałki. Jakby na chwilę czas ruszył w drugą stronę. Zdziwił się na tyle, żeby nie zastanawiać się, dlaczego w ogóle zwrócił na siebie uwagę Prawych. Choć być może miał z tym coś wspólnego ten zalegający w żołądku lód, który właśnie rozprzestrzeniał się na resztę ciała. Mrożące wici rozchodziły się promieniście wzdłuż nerwów i żył jak rozrastający się koralowiec, a tam gdzie dosięgły, znikał strach i rozsądek. Pozostawała konieczność, chłodna kalkulacja i – musiał przez chwilę szukać właściwego określenia – żal. Żałował ich i tego, co z sobą nieśli, ale i tak musieli umrzeć. Wstał, uśmiechnął się, wiedząc, że widzą go równie wyraźnie jak on ich. – Witam, chłopcy – powiedział. – To nie jest najlepszy czas na zabawę. Ich oczy zmieniły się. Znów stali się marionetkami, a miejsce między łopatkami, które zawsze mu dokuczało, znów dało o sobie znać. Zignorował to. W oczach szlachciców płonęły wściekłość i szaleństwo. Stanęli do niego przodem, jednakowym ruchem unieśli miecze w salucie. Obnażył zęby w kpiącym grymasie. – Nie znam się na szlacheckich formalnościach. – Pozwolił, by drugi kamień wypadł mu z dłoni. – Jestem tylko portowym szczurem i... Ruszyli jednocześnie, kilka kroków rozbiegu i już frunęli nad uliczką w jego stronę. Tym razem nie było wizji, która prowadziłaby go do walki, ale też nie była ona potrzebna. Widział ostrza przecinające powietrze, wiedział, gdzie uderzą, i wymknął się spod ciosów płytkim unikiem, niemal ocierając o klingi. Poczuł chłód i głód stali, poczuł nienasycone pragnienie krwi. Pamiętał ten głód. Nagle trzymał w ręku swoje sztylety, proste, z krzyżowym jelcem, żałośnie krótkie w porównaniu z ich mieczami. Ale to była jego dzielnica, jego walka i jego noc. A ci dwaj przyszli tu

tylko po to, by umrzeć. Zakręcił się między nimi, ustawiając tak, że jeden zasłonił go przed drugim, wychwycił nadlatującą klingę między skrzyżowane sztylety i skierował ją w dół. Ostrze grzmotnęło o taras, rozpryskując fragmenty kamionkowych płytek. Altsin, ciągle blisko, uderzył napastnika łokciem w twarz, poprawił, wbił sztylety w oba nadgarstki mężczyzny jednocześnie i je przekręcił. Ranny zatoczył się do tyłu, wypuszczając broń. Altsin złapał rękojeść jego miecza, sparował wymierzony w plecy sztych drugiego z Prawych i odskoczył. Gdzieś na dole upuszczony kamień stuknął o bruk. Czuł miecz, jak czuje się własne ramię, każdy fragment rękojeści, jelec, każdy cal głowni, od zastawy po sztych. Spojrzał w oczy drugiemu przeciwnikowi. Pierwszy już się nie liczył, świadomość gasła w jego oczach w miarę, jak trucizna, którą złodziej posmarował ostrza sztyletów, rozchodziła się po ciele. Jakiejkolwiek Potędze pokłonił się szlachcic, jakakolwiek siła za nim stała, trucizna, której Altsin użył, i tak niszczyła mu nerwy i rozkładała krew. Złodziej uśmiechnął się półgębkiem i zachęcająco poruszył mieczem. Starli się pośrodku dachu i Altsin wątpił, by ktokolwiek w dzielnicy mógł tę walkę przegapić. Dźwięk, z jakim zderzyły się klingi, eksplodował nad dachami, zagłuszając wszystkie pozostałe odgłosy. Miał wrażenie, że cała okolica ucichła. A oni stali, klinując ostrza, napierając i próbując przepchnąć przeciwnika. A potem Prawy odskoczył, otaczając się skomplikowanym młynkiem, i cofnął na sam skraj dachu. Zbliżali się. Czuł ich, sześć cieni pędzących ku niemu z różnych stron dzielnicy. Teraz mieliby szansę, siedmiu na jednego w miejscu, w którym dałoby się go zaatakować jednocześnie ze wszystkich stron. Tak się jednak składało, że takie szczury jak on nigdy nie walczą, jeśli mają dokąd uciec. Muhreya była dzielnicą portową, przylegającą z jednej strony

do morza, a z drugiej do Elharan. Ocenił kierunki, z których nadchodzili Prawi. Port odpadał, odcięliby go w połowie drogi. Spojrzał w oczy swojemu przeciwnikowi, obelżywie sparodiował jego salut i runął w kierunku rzeki. Bieg przez dachy i tarasy wyglądał teraz inaczej. Widział wszystko jak w świetle dnia, każdy szczegół, łuszczącą się farbę na szczeblach balustrad, każdy liść bluszczu porastającego altanki, pojedyncze gwoździe w ścianach szop i przybudówek, ludzi przyczajonych wśród cieni. Gdyby chciał teraz na nich zapolować... Hrabia nie wyprowadziłby stąd nikogo żywego. Dotarł do ostatniego budynku. Odbił się i skoczył trzydzieści stóp w dół. Gładko wylądował na bruku. Przed sobą miał fragment umocnionego brzegu i długie, wąskie molo, przy którym powinno cumować co najmniej kilkanaście łodzi. Molo było puste. Byli tuż za nim. Dwóch z prawej, dwóch z lewej, trzech z tyłu. Zwolnili pościg, jakby wiedząc, że nie może im już uciec. Bendoret Terleach myślał jak wojskowy, a dobry generał dba o to, żeby wróg nie mógł się wymknąć. A jeśli pomyślał o rzece, to zapewne ustawił na niej kilka własnych łodzi, mających wyłapywać tych, którzy spróbują uciec wpław. Altsin przełożył miecz z ręki do ręki. Molo było szerokie na ledwo kilka stóp. Walka jeden na siedmiu nie wchodziła na nim w grę, a Elharan... Spojrzał na mętne wody. Już go dzisiaj oceniła. Pościg pojawił się na brzegu, gdy złodziej był w połowie molo. Napastnicy zeskakiwali z dachów, wyłaniali się z uliczek. Nie obejrzał się, promieniująca od Prawych Moc była wyczuwalna na setki jardów. Mógłby wskazywać ich palcem nawet z zamkniętymi oczami. Wszyscy choć trochę uzdolnieni magicznie w okolicy musieli teraz odchodzić od zmysłów. Swędzenie między łopatkami, o którym w czasie walki i ucieczki niemal zapomniał, wróciło. Doszedł do końca molo i spojrzał na nurt. Wciąż widział wszystko niemal tak dobrze, jak w świetle dnia. Rzeka niosła ze sobą mnóstwo śmieci, pieniła się, szumiała. Przynajmniej będzie

miał świadka tego starcia. Gdzieś za plecami Prawych dzielnica ożyła kilkoma błyskami i złowróżbnym grzmotem. Tam też walka trwała, złodzieje i bandyci przeciw straży. Portowi czarownicy przeciwko magom hrabiego. Ale teraz, bez grozy Prawych nad głową, Cetron miał wreszcie realną szansę. Szybko powinien odzyskać kontrolę na dachami i wystrzelać ludzi Terleacha z kusz. Altsin uśmiechnął się, odwracając do nabrzeża. Być może ta noc nie skończy się rzezią Ligi. Może nawet sam hrabia da głowę. Dobrze byłoby wiedzieć, że człowiek nie pęta się po próżnicy, gdzie go nie proszą. Nadchodzili. Siedmiu mężczyzn ubranych w ciemne zielenie i granat. Kolory lepsze do krycia się w cieniach niż brąz i czerń. Altsin oparł sztych miecza o deski, splótł dłonie na rękojeści, stanął w lekkim rozkroku. Byli tak bardzo podobni do siebie, w ruchach, gestach, sposobie chodzenia, że przez chwilę miał wrażenie, jakby widział jedną osobę, odbitą sześć razy w lustrze. Zapewne dlatego hrabia pilnował, by nigdy nie pokazywali się wszyscy naraz. Gdyby ktokolwiek z magów lub kapłanów zobaczył ich wszystkich w jednym miejscu, jak idą do walki odziani w swój zabójczy aspekt, podniósłby raban na całe miasto. Nie miał wątpliwości, że ktoś wykorzystał zakazaną sztukę. Jeden w wielu ciałach. Marionetki umysłu oddalonego o wiele mil, ze złamanym duchem i narzuconą wolą. Nawet w Ponkee-Laa, gdzie nigdy nie płonęły stosy, za coś takiego nikt nie uniknąłby ognia. Zatrzymali się przy wejściu na molo i przez chwilę wydawało się, że nie zaatakują. Że wezwą kuszników albo czarodziei i zabiją go z dystansu. Tak zrobiłby dobry generał. Ale nie obrażona Potęga. Jeśli nie chcieli sobie przeszkadzać, musieli go podchodzić pojedynczo. Pierwszy wszedł najmłodszy. Wyglądał jeszcze niepozorniej niż ten, którego Altsin zabił w magazynach. Dzieciak. Chłopak ruszył w jego stronę, nabierając szybkości i

trzymając miecz z boku, jakby nie wiedział, co zrobić z bronią. Altsin nie czekał, z miejsca, jak stał, runął na niego biegiem. Spotkali się w połowie molo, wymienili dwa szybkie ciosy, które zabrzmiały jak jeden, i odskoczyli od siebie o kilka stóp. Młodzik ujął rękojeść oburącz, zaplatając na niej palce, pochylił głowę, błysnął zębami. Uderzył z góry. Cofnął się. Z lewej. Cofnął się. Z prawej i znów powrócił na pozycję. Jakby walczył przeciw manekinowi na placu ćwiczeń, uderzenie z wypadem i powrót. Uderzenie i powrót. Za każdym razem przyjmował tę samą pozycję, za każdym razem odsłaniał zęby w podobnym grymasie. Bał się, zrozumiał złodziej. Więcej, był przerażony, najchętniej by uciekł, ale miał tu zostać i... umrzeć. Wyznaczono go, by zbadał, jak daleko sięgają umiejętności ich przeciwnika, a potem – złodziej rzucił okiem za jego plecy, gdzie na molo wchodziło kolejnych dwóch Prawych – miał związać jego miecz w jakimkolwiek młynku albo rzucić się na niego, nadziewając na sztych, byle tylko dać reszcie szansę na zadanie śmiertelnego ciosu. Altsin machinalnie parował kolejne ciosy, nawet nie próbując kontrować. Chłopak bał się i w jakiś sposób stawiał opór Mocy, która do tej pory bez wysiłku kontrolowała poczynania Prawych. Za nim następna para rzeźników weszła na molo. Ostatnia dwójka stanęła tuż przy brzegu, jakby chcieli się upewnić, że nikt nie zejdzie na nabrzeże bez ich pozwolenia. Śmierć uderzyła na nich z tyłu, bez ostrzeżenia. Wyłoniła się z zaułka, przyciągając na moment uwagę złodzieja tak, że kolejny cios półtoraka omal nie pozbawił go ręki. A zanim padł następny, dwóch Prawych pilnujących wejścia na molo już nie żyło. Mężczyzna, młody, choć w wieku trudnym do określenia. Wkroczył między nich bezszelestnie i uderzył dwoma bliźniaczo zakrzywionymi ostrzami. Sztychy były tak szybkie, jakby ciemne klingi przeszyły powietrze, a nie żywe ciała. Prawi padli, martwi, zanim jeszcze dotknęli ziemi. Altsin miał wrażenie, jakby nie szedł sam, jakby coś go

poprzedzało. Drgnienie powietrza, gaszące wszelką Moc i rozpraszające aspekty. Złodziej widział, jak to coś sięga ku Prawym i jak wspierająca ich Potęga gaśnie. Nagle przestali być marionetkami, lecz stali się na powrót zwykłymi ludźmi. Słysząc odgłos padających ciał, pozostali Prawi odwrócili się jak na komendę. Zabójca zatrzymał się przy wejściu na molo. Patrzył na Altsina i tylko na niego, jakby pięciu uzbrojonych mężczyzn między nimi nic nie znaczyło. Luźna szata w piaskowym kolorze nie pozwalała stwierdzić, czy jest szczupły, masywny, zwinny czy grubokościsty, lecz tak naprawdę nie miało to znaczenia. Złodziej był gotów postawić własne dłonie, że to on zabił tę dwójkę, na którą natknął się na dachu. Jego miecze pasowały do ran, były nieco krótsze niż normalne ostrza, lekko zakrzywione, o klingach błyszczących czernią wulkanicznego szkła. Wszyscy zamarli, jakby sam czas potknął się i zatrzymał w swojej wiecznej wędrówce. Prawi byli doskonałymi szermierzami, ale gdy wspierająca ich Potęga znikła, znów stali się zwykłymi ludźmi. Umieli dużo, ale teraz nie wystarczyłoby im to nawet wtedy, gdyby było ich tu nie pięciu, lecz piętnastu. Bo dla obcego wojownika byli tylko nieznaczną przeszkodą do usunięcia, tak nieważną, że zdawało się, iż nawet na nich nie patrzy. Skinął złodziejowi głową i uśmiechnął się smutno. A potem rozpoczął zabijanie. Ruszył, stawiając szybko drobne kroki, jakby pędził boso po ścieżce wysypanej gorącymi węglami. Pierwszego przeciwnika zabił w pół kroku, złodziej nawet nie dostrzegł cięcia, które odrąbało mężczyźnie ramię wraz z barkiem, w powietrzu mignęło tylko ciemne ostrze, a straszliwie okaleczony szlachcic plusnął do rzeki i natychmiast znikł pod wodą. Z kolejnym Prawym wymienił dwa ciosy, a potem było mokre uderzenie i nagle zabójca znalazł się za plecami przeciwnika. Nie zaburzając rytmu, zbliżał się ku następnej parze. Mężczyzna, którego minął, stał przez uderzenie serca z mieczem wzniesionym w górę, jakby szykował się do

ostatecznego, straszliwego ciosu, po czym broń wypadła mu z ręki, a on sam osunął się na kolana, zgiął wpół, dotykając czołem desek, i cicho zaskomlił. Jego ciałem szarpnął pojedynczy spazm. Znieruchomiał. Woda wypływająca spod molo w miejscu, gdzie klęczał, zabarwiła się szkarłatem. Chłopak, który zaatakował Altsina, cofnął się do reszty pozostających jeszcze przy życiu Prawych, a sztych miecza, który trzymał w dłoniach, wyraźnie drżał. Bez stojącej za nim Mocy był tylko zwykłym gołowąsem, przerażonym i świadomym swojej śmiertelności. Jeden z Prawych opuścił nagle miecz, uniósł dłoń i wydusił z siebie: – Czekaj... ja nie... Zabójca nie pozwolił mu dokończyć, uderzył lewą klingą z góry, blokując jego ostrze, prawą zaś chlasnął przez szyję i nagle wykonał piękne, perfekcyjne kopnięcie na wprost, posyłając szlachcica pod nogi szarżującego towarzysza. Miękkie zejście z linii ataku i sztych jak czarny kieł wyrastający z pleców mężczyzny skończyły walkę. Młodzik został sam. Stanął plecami do rzeki, przez mgnienie oka wodził rozpaczliwie wzrokiem na prawo i lewo, od mordercy do złodzieja, jakby zastanawiał się, kogo wybrać. Nagle obrócił miecz, oparł rękojeść o deski i rzucił się do przodu. Ostrze weszło pod mostkiem. Kaszlnął, zaszlochał i zwalił się do wody, a rzeka natychmiast litościwie pochłonęła ciało. Zostali sami. Altsin spojrzał nieznajomemu w oczy i nie dostrzegł w nich ani gniewu, ani mroku, ani bezmyślnej furii. Tylko obojętny spokój. – Szukała cię. – Obcy miał dziwny, miękki akcent. – Od miesiąca cię szukała. Już myślałem, że opuścimy miasto. – Te bękarty na dachach to ty? – Nie. My. Ja i ona. Pięciu. Krótka arytmetyka wskazywała, że hrabia został dziś pozbawiony swoich ulubieńców. Zabójca nie odrywał wzroku od złodzieja. – Gdybyś dzisiaj się nie ujawnił, pewnie opuściłaby jutro

miasto. Złodziej skrzywił się kwaśno. – Wygląda na to, że moja kąpiel w rzece przyciągnęła wszystkie szumowiny z okolicy. Gdybym był cycatą szesnastoletnią kapłanką Pani, mógłbym to zrozumieć, ale tak? W spojrzeniu przybysza pojawił się chłód. I nagle obcy runął do przodu, a jego miecze zamieniły się w rozmazane smugi. Altsin przyjął oba uderzenia, to z prawej i lewej, tak szybko, że jego klinga wyglądała jak półprzejrzysta tarcza, i skontrował górą, wiedząc z niezbitą pewnością, że zabójca sparuje cios lewą ręką, a drugą spróbuje wypruć mu flaki w głębokim wypadzie. Jakby ciało przeciwnika informowało go z wyprzedzeniem, jaki będzie jego następny ruch. Złodziej wyszedł naprzeciw tego ciosu, skracając dystans i ustawiając się bokiem, a czarne ostrze przemknęło o cal od jego brzucha. Teraz... Uderzy mocno, z góry – nie klingą, lecz głowicą – i ważący ponad trzy funty miecz roztrzaska czaszkę mężczyzny. Potem odepchnie go i lekko, od niechcenia rozpłata mu pierś i... Pójdzie do miasta... Będzie zabijał ludzi hrabiego... A potem odnajdzie arystokratę i wypruje mu flaki... A potem pójdzie do Świątyni Miecza i... Nie. Uderzył z boku, w ostatniej chwili wstrzymując rękę, choć cios i tak zachwiał napastnikiem. Położył mu wolną dłoń na piersi i pchnął w stronę brzegu, odrzucając zabójcę dobre dziesięć stóp do tyłu. Ten wylądował na poplamionych krwią deskach, zachwiał się, ale nie upadł, momentalnie odzyskał równowagę i skulił się jak do ataku. Altsin oderwał od niego wzrok. Rozwarł palce, wolno, z wielkim trudem, miał wrażenie, że siłą woli próbuje oddzielić od ciała własną rękę. Wreszcie, po chwili trwającej wieczność, miecz stuknął o molo. Złodziej zrobił krok w tył, potem następny, coś pociekło mu po twarzy, żelazisty posmak znów wypełnił usta, i nagle deski się skończyły, a on runął w dół.

Woda była zimna, dużo chłodniejsza niż poprzednio. Zanurkował na oślep, w całkowitej ciemności, kierując się instynktem, byle bliżej dna, byle dalej od zakrwawionego molo. Dziesięć, dwadzieścia, trzydzieści jardów. Wynurzył się, zaczerpnął powietrza i zakręcił, szukając przeciwnika. Spodziewał się, że tamten skoczył także, że płynie teraz za nim, pragnąc zakończyć starcie, zakrzywione miecze przeciw gołym dłoniom. Nawet w wodzie to byłaby krótka walka. Zabójca stał na krańcu molo, broń opuścił luźno i wpatrywał się w powierzchnię rzeki z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Wydawał się... całkowicie obojętny. Ani zaskoczony, ani rozczarowany, ani zły. Jakby w chwili, gdy Altsin znalazł się w wodzie, cała sprawa przestała go interesować. Ich spojrzenia wreszcie się spotkały. Mężczyzna skinął głową i uniósł miecze w osobliwym salucie. Po czym strzepnął z nich krew i jednym ruchem wsunął do pochew. Wyszła zza jego pleców. Jakby stała tam cały czas, jakby towarzyszyła mu w walce. I nagle wszystko inne przestało się liczyć. Niższa od mężczyzny niemal o głowę, ciemnowłosa, szczupła. Dotknęła lekko ramienia zabójcy i wskazała złodzieja. Obcy uśmiechnął się samymi oczami i nie patrząc na nią, rzucił kilka słów. A Altsin, choć uszy wypełniał mu łoskot własnego serca, zrozumiał je, jakby stali o krok od niego. Nie umiem pływać – powiedział tamten i był to znak, że jeśli jakiś bóg obserwował te wydarzenia, z pewnością był to sukinsyn obdarzony pokręconym poczuciem humoru. A potem dziewczyna spojrzała wprost na złodzieja. Mimo ciemności widział ją tak wyraźnie, jakby stała w słońcu. Wielkie oczy, mały nos, pełne usta. I uśmiech jak nóż w otwartej ranie. Okrucieństwo. Byt w jego głowie zawył. Złodziej nigdy nie sądził, że można czuć coś takiego. Nienawiść? Raz czy dwa w życiu wydawało mu się, że kogoś nienawidzi i życzy mu śmierci. To był cień tego, co czuł teraz. Nagle przestał czuć chłód, woda zrobiła się niemal

gorąca, serce, walące jak młot, niemal stanęło, by za moment zacząć jeszcze szybszy galop. Zanim się zorientował, wykonał kilka ruchów i już był w połowie drogi do molo. Nie! Nie! Nie! Zatrzymał się, woda zafalowała. Zaparł się w sobie, całą siłą woli sprzeciwił temu, co go opętało. Zrobił głęboki wydech i znów zanurkował. Dotarł do dna, wbił dłonie w muł i zacisnął na pierwszej rzeczy, którą poczuł pod palcami. Stara lina. Owinął ją błyskawicznie wokół nadgarstka, szarpnął, utworzywszy pętlę. Byt wewnątrz jego głowy oszalał. Altsin usłyszał wycie, ryk pękającego nieba i... —— • —— Kay’ll prowadzi swoich ludzi na północ, gdzie ponoć pojawili się nowi wrogowie, a on patrzy i milczy. Tak jak ona. Nazywają ją Niemą. Ma tylko dwa tysiące ludzi, ale to najlepsi z najlepszych. Zakazał jej wdawać się w bitwę, ma tylko sprawdzić, kim są ci przybysze i jakie są ich zamiary. Będzie szła przez spustoszone, bezludne ziemie, osiemset mil bez jednej osady. Kiedyś... Kiedyś mijałaby miasta i wioski, w których mieszkałoby łącznie z pół miliona ludzi. Dziś ich kości bieleją na polach tysiąca bitew. A końca wojny nie widać. On zaś, w imię tych, którzy polegli, musi złamać tych, co nie chcą więcej walczyć... —— • —— – Są piękni. Słońce chowa się za linią wzgórz, podświetlając szkarłatem starego wina nisko wiszące obłoki. Nie ma wiatru, który chłodziłby skórę, lecz pod wieczór temperatura wreszcie spada. Upały ostatnich dni dają się wszystkim we znaki. Jeśli nie zelżą, trzeba będzie przekopać nowe kanały nawadniające i poprowadzić kilka strumieni w kierunku pól na południowych stokach. Inaczej winorośl uschnie.

– Są piękni, mówię – głos obok jest spokojny, lecz można w nim wyczuć irytację. – Dostojni, mądrzy, pełni godności. Szlachetni. Pokłonili się Panu jako prawdziwemu bogu. – I dlatego są mądrzy? Zwierzęta, myśli, trzeba zabrać zwierzęta z łąk pod lasem. Owce i kozy jeszcze sobie radzą, ale dla krów wody jest tam za mało. Sadzawka zmniejszyła średnicę o ponad połowę i zaczyna podejrzanie cuchnąć. Jeszcze trochę, a zwierzęta zaczną chorować. I studnię należy pogłębić. Już dwa razy w tym roku dno pokazało muł. – Nie. Ale ich umiejętności... są niezwykłe. Nie korzystają ze zwykłej Mocy, bo wokół nich nie ma jej śladu. A jednak potrafią rzeczy, które zadziwiają. Głos ciągle jest cichy. Czuje w nim... napięcie. Jutro trzeba będzie zabrać ludzi i obejrzeć tamę na Abeinie. Rzeczkę ujarzmili kilka lat temu, tworząc jeziorko, które zapełnia ich stoły świeżymi rybami, lecz niski poziom wody odsłonił kilka pęknięć w górnej części tamy. Gdy przyjdą jesienne burze, lepiej, żeby całość się nie rozpadła. I dzieci... ktoś znów widział, jak ta banda urwisów taplała się w zalewie. Trzeba im natrzeć uszu. Brzegi zrobiły się bagniste i niebezpieczne. Któreś może utonąć. A wydawało się, że jego trójka jest w miarę rozsądna. – To sprawa Pana i jego sług – odpowiada wreszcie. – Pokładam w Nim pełną ufność. Do licha, bardziej obojętnym tonem nie dało się tego powiedzieć. Niby każde słowo jest na miejscu, kolejność właściwa, lecz tak naprawdę otarł się właśnie o granice bluźnierstwa. – I On o tym wie. Dlatego, by nie zawieść twojego zaufania, postanowił znów zstąpić między swój lud. Świat pęka i rozpada się z dźwiękiem miliona szklanych okruchów spadających na kamienną posadzkę. Nadejście. Obłęd Objęcia. Wola, która nagina, łamie i miażdży, zamieniając każdego mężczyznę, kobietę i dziecko w narzędzie.

Odwraca się i patrzy na siedzącego obok mężczyznę. Pokrywające jego ciało rysunki miały być tylko ozdobami. Miały jedynie przypominać. Tworzyć jedynie możliwość. Naczynia powinny pozostawać puste, a bogowie powinni wędrować po swoich królestwach, zadowalając się modlitwami i ofiarami śmiertelników. Teraz susza, winnice, zwierzęta i tama nie mają już znaczenia. Gdy bóg każe, wszyscy porzucą dolinę i pójdą tam, gdzie popędzi ich jego kaprys. Wolność jest złudzeniem. – Kiedy? – pyta wreszcie. – Och. – Uśmiech starszego brata jest jak kamienny grot wbity w źrenicę. – Już tu jest. I w głębi jego oczu widzi Nieśmiertelnego. —— • —— Boli. Piecze. Rwie. Parzy. Zna już wszystkie odcienie cierpienia, jakie można zadać ciału. Niektóre barwniki są trujące, mają zabić nerwy, pozbawić czucia skórę, uczynić z niej martwy pancerz odporny na ból. Niektórzy z poddanych Naznaczeniu nie przeżywają tatuowania, inni popadają w obłęd, jeszcze inni tracą kończyny, gdy wdaje się zakażenie. On znosi ozdabianie ciała równie dobrze jak brat. Nawet nie krzyczy zbyt często. Z bólu nie mógłby zasnąć bez wywarów z ziół, które otępiają zmysły i gaszą umysł. Potrzebuje ich. Gdy ostatnio widział Onuwe’ę, szła w pierwszym szeregu łuczników. Ścięła włosy, blizny po poparzeniach, pod którymi znikły jej piegi, nie wyglądały już tak strasznie. Nie chciała pomocy uzdrowicieli, którzy mogliby je usunąć. Nie chciała Dotknięcia Pana, choć jego brat złożył tę propozycję ze szczerego serca. W każdej bitwie stawała w pierwszym szeregu, a u jej pasa kołysał się kawałek zwęglonego drewna. Więcej nie zostało z ich chaty. Jego wybrał Pan. Potrzebne były naczynia, bo płomień wojny rozpalał się, pożerając wszystko i wszystkich. Brat nadzwyczaj dobrze zniósł wplatanie w Węzeł, więc i on

powinien sobie poradzić. Dziękował Mu za to, zwłaszcza za wywary z ziół, które otępiały umysł. On nie miał dość sił, by zejść na samo dno doliny i przeszukiwać zgliszcza. —— • —— Leży i nie może złapać tchu, jakby na piersi usiadł mu olbrzym. Kaszle wreszcie obrzydliwie i nagle czuje ich. Inni Nieśmiertelni. Zbliżają się powoli, pojedynczo. „Za bardzo się zagubiłeś w tej wojnie, Wojowniku”. „Nie ma już dla ciebie innej drogi”. „Niektórzy mogą zostać, ale ty nie”. „Nie powstrzymamy ich. Nie bez bariery”. „Usuniemy cię poza nią”. „Świat zasłużył na szansę”. —— • —— Budzi się, gdy czuje jej obecność. To tylko odległe echo, lecz rozpoznałby ją wszędzie. „Statki Wędrowców opuszczają wschodnie wybrzeże. Zdobyliśmy dwa. Płoną”. Wraz ze słowami napływają obrazy. Wysoka na sto stóp burta, maszty jak las, kasztel niczym zamek przycupnięty na wzgórzu. Wszystko w szkarłatach przetykanych złotem. I niemal nie ma dymu, co sugeruje, że złamano właśnie bariery chroniące gigantyczny okręt, a pożar ma swoje źródło w Mocy. „Gdzie popłynęli?”. „Nie wiadomo. Odeszli poza świat”. Uśmiecha się. Wędrowcy nie stanowili już szczególnie dużego zagrożenia, rzadko zapuszczali się w głąb lądu, lecz od kilkunastu lat dominowali na wszystkich morskich szlakach na wschodzie. Teraz nareszcie będzie można przerzucać wojska statkami wzdłuż wybrzeża. Będzie można uderzyć na Kraj Mgieł od morza, odzyskać stracone ziemie. Ale teraz... czekały go rokowania. Zaproszenie było dziwne, tajemnicze. Po chwili wahania postanawia nie mówić jej jeszcze o tym. „Cieszę się. Coś jeszcze?”, pyta, bo czuje, że nie chodzi tylko o

Wędrowców. „Tak. Jestem w ciąży”. —— • —— Zabijcie ich. Nie mówi już od długiego czasu, nie chce, nie musi mówić. Wskazuje cel i koncentruje Wolę, a jego oddziały podążają tam, gdzie chce, i zabijają. Padają miasta, które nie chcą mu się pokłonić, znikają osady obcych, nawet tych, którzy nigdy przeciw niemu nie walczyli. Równa z ziemią wioski, pojedyncze chaty i ziemianki. Wszystko. Jego gniew i ból są jak tlący się pod warstwą popiołów żar. Ten żar udzielił się już Lancy Gniewu i Pocałunkowi Spokoju, którzy wspierają go w tej krucjacie. Na świecie nie powinno zostać nic poza zgliszczami. A wydawało się, że już nic ich nie połączy... Laal, Galleg, Kan’na i kilku innych ślą do niego bez przerwy posłańców. Zabija ich bez chwili wahania. Widział dość na tym przeklętym pobojowisku... Więc dopilnuje, by teraz cały świat stał się takim miejscem. Niech go wypełni krew i ucztujące na trupach kruki. Cały czas musi narzucać swoim ludziom Wolę. Inaczej żaden rozkaz nie zostałby wykonany jak należy... —— • —— Coś złapało go za włosy, szarpnęło w górę, wyciągnęło na powierzchnię. Nim zdążył wrzasnąć, siłą wciągnięto go do łódki, potem dostał potężne uderzenie w splot słoneczny, zachłysnął się powietrzem, zacharczał i zwymiotował na deski. – Jeśli chcesz umrzeć, chłopcze – dobiegło z wielu mil – zrób mi przyjemność i nie zanieczyszczaj rzeki. Poza tym mógłbyś przypadkiem zniszczyć miasto, a ja je mimo wszystko lubię. Jest prawie tak ciekawe jak poprzednie. Złodziej rozpoznał głos, choć przypomnienie sobie imienia wymagało wysiłku. Jawynder. Walczył dziś z nim. Dziś albo sto lat temu. Jakie to miało znaczenie? Wyglądało na to, że miał pecha i jeszcze nie umrze.

– Śmierć. Ciekawa sprawa. Gdybyś wiedział, co tak naprawdę znaczy, nie spieszyłoby ci się do niej. Oddychaj. Powoli, bo znów zarzygasz mi łódź. I nie licz na litość. Posprzątasz ją. Dokładnie. Plusnęły wiosła, ruszyli. W stronę molo. Altsin leżał na zarzyganych deskach i ani drgnął. W tej chwili było mu wszystko jedno. Dziewczyna odezwała się pierwsza. – Kim jesteś? Tak łatwo mnie odepchnąłeś... Ach, to ty... Już raz się spotkaliśmy, pamiętasz? Mówiła spokojnie, z czającym się w głosie uśmiechem. Miała akcent kogoś z miasta, kogoś z nadbrzeżnych dzielnic, córki kapitana statku albo średnio zamożnego kupca. Gdyby zagadnęła go na ulicy, mruknąłby coś w odpowiedzi i poszedł dalej, tak zwykły był to akcent. Miejski. – Nigdy cię nie spotkałem. – Jawynder zatrzymał łódź kilka jardów od molo. – Naprawdę? – Tak. Ale już wiem, że nie chcę cię w moim mieście. Odejdź. Przed świtem. – Dlaczego? – W pytaniu czaił się kokieteryjny trzepot rzęs. – Przecież pomogłam ci posprzątać. Wiesz, co może się stać? Za kilka lat ukradnie ci i miasto, i ludzi. Daj mi go. Zakończymy to tu i teraz. – Nie. – A może powinnam wziąć go sobie sama...? Złodziej jęknął, gdy ktoś wylał mu garnek wrzącego oleju między łopatki. Moc? W porównaniu z czarami miejskich magów i kapłanów to było jak sztorm przy pierdnięciu. Zacisnął zęby. Znikło. Powoli, niczym fala cofającego się odpływu. Parsknięcie jasnowidza zabrzmiało niczym prychnięcie rozbawionej wydry. – Naprawdę chcesz się ze mną zmierzyć? Tutaj? U ujścia rzeki? Gdy stoisz na molo, niemal pośrodku jej nurtu? Szum wody, trzeszczenie desek, zaskoczony okrzyk. Kaszel i plucie.

– Twój towarzysz nie umie pływać. Mam go zabrać? Będzie ci wtedy trudniej czy łatwiej? A ty? Czy będziesz o niego walczyć z całych sił? Ryzykując własne... istnienie? Głos Jawyndera zmienił się. Teraz dochodził zewsząd. Jakby szeptała cała rzeka. Złodziej podniósł się, nie patrząc na jasnowidza, wychylił za burtę i przemył twarz. Potem przepłukał usta, choć wydawało się, że przynajmniej na dziś powinien mieć dość tej wody. Dwoje przybyszów nadal stało na molo. Na tym, co z niego zostało. Pale poprzekrzywiały się, większość desek znikła. Oboje ociekali wodą, a zabójca znów trzymał miecze w dłoniach. Było coś żałośnie bezsilnego w tym geście. – Więc jak? – Rzeka szeptała wokół, a Altsin postawiłby własne dłonie, że jasnowidz nawet nie trudzi się z otwieraniem ust. – Naprawdę chcesz o niego walczyć? – Jeśli tak – odpowiedziała – umrze wielu ludzi. – Owszem. Dlatego pytam. Naprawdę chcesz? Cisza. – Rozumiem. Złodziej dotknął Jawyndera, a gdy ten odwrócił się do niego, jego oczy miały barwę rzeki po wiosennych roztopach. – Nie. – Altsin pokręcił głową. – Nie w ten sposób. Nie utopisz go jak kociaka. – Dlaczego? – Nie zasłużył na to. – Gdyby miał szansę, zabiłby cię jak wściekłego psa. – Może. Ale w walce. Twarzą w twarz. – Złodziej kichnął. – Jest paru ludzi w tym mieście, których sam bym chętnie utopił. Rano dam ci listę. Ale jemu dzisiaj odpuść. Cisza. A potem szum. Strumyk pędzący górskim wąwozem, rzeczka wijąca się rozświetloną polaną, mały wodospad prześwietlony tęczą. Radość. Rzeka się śmiała. – Tylko ty – odezwał się po chwili jasnowidz. – Nikt inny tylko ty potrafisz mnie tak rozbawić. On nie wie jeszcze, jakie ma szczęście, że trafił na ciebie. Może czegoś się nauczy. Starzec odwrócił się ku molo.

– Macie opuścić miasto do świtu. Jeśli nie, przyjdę po was. Rozumiesz, moja droga? – Rozumiem. I zapamiętam, Jawerdosome. – Dobrze. No, chłopcze, łap za wiosła. Płyniemy do domu. —— • —— Do świtu siedzieli w chacie jasnowidza i pili. Na rozgrzanie kości, jak wyjaśnił Jawynder. Wyciągnął skądś małą, glinianą flaszkę pełną ciemnego, pachnącego jałowcem i dymem z ogniska trunku, rozpalił ogień na środku izby i gdy została już tylko warstwa gorącego popiołu, wygrzebał w niej dołek i wsadził naczynie do środka. Po kwadransie nalał do dwóch kubków. – Jednym haustem – zarządził. Altsin zamknął oczy i wypił ciepły płyn. Smakowało tak paskudnie, jak się spodziewał, ale jakimś cudem jego żołądek nie zareagował odruchem wymiotnym. – Co to? – Nalewka z kilku ziół. Dziś już mało kto potrafi ją zrobić i nikt chyba nie wie, jak ją pić. – Poza tobą. – Poza mną. Co zaszło w dzielnicy? – Rzeź. – Cetron żyje. Zbiera ludzi. Wysłałem już do niego posłańca, żeby dał spokój. Hrabia się wycofał, z jego Prawych nie przeżył ani jeden. Liga odniosła zwycięstwo. Na razie. – Posłucha? – Tak. Jeśli chce zostać w tym mieście. Siedzieli wprost na ziemi, rozdzieleni tylko popiołami i tkwiącą w nich flaszką. Albo nimi połączeni, jak kto woli, pomyślał złodziej. Nie ma sensu tego przeciągać. – Kim jesteś? – Rzeką. – Elharan? Nie powinieneś być większy, bardziej mokry i śmierdzieć mułem? I czy ona nie nazwała cię inaczej? Uśmiech jasnowidza skrył się w cieniach. – Kiedyś, zanim inni przybyli do nas, rzeka płynęła setki mil stąd. Jej ujście było hen, na południe od tego miejsca. Dawała

życie wielkiej równinie, rokrocznie wylewała, nawadniając tysiące mil, przynosząc żyzny muł, obdarowując ludzi plonami i nadzieją na lepsze jutro. Dziwisz się, że doczekała się czcicieli? Że składano jej ofiary? W dobrych latach z wdzięczności, w złych, by przebłagać gniew. W mieście u jej ujścia, gdzie krzyżowały się szlaki handlowe całego świata, wybudowano sto świątyń, które nigdy nie stały puste. – Twoich? – Nie. Tego, kim wtedy byłem. Mówili wtedy o mnie Jawer d’osome – Dobra Rzeka. A potem nadeszli oni. Niechciani. Przynieśli własną Moc, własne prawa i własną wizję świata. Gdy wybuchła wojna, nie przyłączyłem się jednak do niej. Nie chciałem składać życia własnego ludu na ołtarzu cudzej próżności. I zraniono mnie. Podstępnie, w miejscu, gdzie nie mogłem się obronić. Dzika bogini wypiętrzyła góry, żeby osłonić odwrót swojej armii, a mnie odcięto od źródła. Dosłownie. Konałem, rzucając się po całej równinie, rozlewając w błotniste bajora i schnąc w promieniach bezlitosnego słońca. W ciągu jednego dnia pojąłem, że moja potęga okazała się ułudą. Było mnie sześciu, gdy z umierającego miasta, wypełnionego przerażonymi ludźmi, wyruszyłem na północ, szukać rzeki. Dotarłem tu sam. Reszta nie dała rady. – Awenderi. Jesteś awenderi boga, który nie ma już nawet imienia. Ani czcicieli. – Nie ma czcicieli? Wychowałeś się w pobliżu rzeki, chłopcze. Czyż dwa razy do roku młodzi nadal nie puszczają na wodę łódek z kory, które mają zanieść ich prośby do morza? Czy panny na wydaniu nie wiją wianków, które powierzają rzece, żeby w plusku usłyszeć imię swojego przyszłego męża? Pierwszego dnia lata kobiety nie przynoszą dzieci narodzonych w ostatnim roku, żeby obmyć je z nieszczęść? A pierwszego dnia dożynek dobrzy gospodarze nie wrzucają do niej garści ziarna, by podziękować za plony? – Jasnowidz się uśmiechał. – Ja to wszystko dostaję, Altsin. Wszystko. Prośby o szczęście, modlitwy o nowo narodzonych, dziękczynienia za zboże wyrosłe na polach. Zwyczaje, których początków nikt już nie pamięta. Dlatego ta

rzeka i to miasto są moje. Wyrosłe z wymieszania krwi, języków, tradycji. Gości, przyjaciół, najeźdźców i grabieżców. Ale tradycje zostają: wzbogacone, zmodyfikowane, lecz ich rdzeń jest niezmienny. Ci, których los związał z rzeką, czują do niej respekt i darzą czcią. Zawsze i wszędzie. Nalał. Wypili. Altsin poczekał, aż minie mu wrażenie, że właśnie ktoś napoił go dziegciem do uszczelnienia poszycia statków. A miał nadzieję, że za drugim razem będzie smakowało lepiej. Cóż, ponoć człowiek uczy się przez całe życie. – Aleja – kaszlnął i odzyskał głos – pokonałem cię przecież. – Taaak. Nadal nie mogę wyjść z podziwu. Choć po Panu Bitew trudno byłoby spodziewać się czegoś innego. – Pan Bitew? Reagwyr? A co on ma do tego? – Poza tym, że stąpa teraz po ziemi w ciele śmiertelnika? Nic. Wiesz, jak Reagwyr zstępował między ludzi? – Jak? – Miecz jest kluczem. Ten w podziemiach świątyni. To prawdziwy Miecz Boga. Cząstka jego samego. Brama do jego duszy. Pojawił się, zanim Reagwyr po raz pierwszy osobiście zawitał na świecie. Jego awenderi łączyli się z Panem Bitew właśnie przez niego. Przez nacięcie na dłoni i wtarcie krwi w rękojeść. Nie powiedziałeś mi, co zaszło parę lat temu w podziemiach świątyni. – Jawynder spoglądał na niego, mrużąc powieki. – Może to i lepiej, bo wtedy... pewnie spróbowałbym cię zabić. Złodziej zerknął na rękę. Blizna wyglądała jak maźnięcie czerwoną kredką na skórze. – Skąd wiesz, co tam zaszło? – Rzeka... wypłukała z ciebie więcej niż tylko wspomnienia sprzed tysiącleci. A ja to dostałem. Tak działa moja Moc. Każdy, kto zanurzy się w Elharan, przepłynie przez nią, napije wody... W mieście wszystkie studnie, fontanny i wodociągi są z nią połączone. Są połączone ze mną. – Więc wiedziałeś, co robią z Mieczem? Że tam umierają ludzie... – Bez tego szlachetnego oburzenia, chłopcze – głos Jawyndera

stwardniał. – Przez ostatnie dziesięć lat Cetron posłał na dno prawie tyle samo osób, ile zabili kapłani. Jego też mam oceniać? Przecież robił to dla pieniędzy i władzy. Rzeka nie jest sędzią, tylko drogą, która niesie do celu. Mam cię rozliczyć z każdego trupa, którego za sobą zostawiłeś? Altsin pokiwał głową. Mogło mu się to nie podobać, ale była w tym jakaś sprawiedliwość. – A Miecz? Jeśli to nie broń, to со? – Przejście. Po to właśnie powstał. Nie broń, lecz brama między królestwem Reagwyra a naszym światem. O tym rytuale zapomniano już w czasie Wojen Bogów, a dla tego, kogo teraz nosisz, istniała tylko jedna szansa, że któryś z kapłanów zrani się klingą, a potem przypadkowo chwyci rękojeść. Jednak nawet on nie przewidział, co ludzie zrobią z Mieczem. Jak bardzo go wypaczą. Przez wiele lat na tej klindze umierały kolejne ofiary. A ona je pochłaniała. Musisz zrozumieć, że Dengothaag, mimo iż był kawałkiem duszy boga, nie miał własnej świadomości. Nie wymagasz tego od drzwi, prawda? Żeby dostać się do królestwa Reagwyra, trzeba było umrzeć od tego ostrza, Miecz zabierał twoją duszę i przekazywał ją na drugą stronę. I właśnie to przez lata próbował robić, jego Moc uzdrawiania pojawiła się jedynie jako skutek uboczny. Lecz Mrok odciął kontakt z królestwem Pana Bitew, więc Miecz tylko gromadził dusze nieszczęśników, którzy na nim konali. Aż wreszcie przez bramę, zza Mroku, wdarła się Potęga, którą uwolnił jeden głupiec, a Miecz się przebudził. Jest w nim teraz cząstka duszy boga – i wspomnienie cierpień setek ofiar. I właśnie szuka wyznawców. – Hrabia i Prawi, co? – Też. Ale nie tylko oni. He, he. Gdyby kapłani wiedzieli, że to droga do uwolnienia boga albo do przebudzenia go w nowej postaci, zapewne zakopaliby Miecz sto jardów pod ziemią. Altsin uśmiechnął się kwaśno. – Czemu kapłani mieliby się bać własnego boga? – A po co im bóg? Jeszcze zechciałby sprawdzić, czy przestrzegają jego przykazań. A potem zjawiłeś się ty, młody i głupi złodziej, który nie wiedział, kiedy się wycofać i dotarł tam,

gdzie nie powinien. Sześć lat temu otworzyłeś drogę Bitewnej Pięści Reagwyra, nie samemu bogu, lecz przeklętemu przez wszystkich kawałkowi jego duszy, która została wygnana i miała nigdy nie wrócić. Szalonemu sukinsynowi, który utopił pół kontynentu we krwi. Ale po twoim czynie pękła bariera. Powstała dziura, która poszerza się w przerażającym tempie, a przez tę dziurę przychodzą potwory. Dzieją się dziwne rzeczy, Altsin, zaburzenia w aspektach, dziury w Mroku. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że przez ciebie wszyscy zginiemy. Jak się z tym czujesz? Złodziej oparł się plecami o ścianę, która kiedyś była burtą łodzi. Zamknął oczy. – Pytałem... Dlaczego się uśmiechasz? – Nie jestem Małą Liwką. – Co? – Mała Liwka była portową dziwką. I były też w porcie, przy Długim Nabrzeżu, dwa gangi złodziei. Awera-lof-Beneh i Gonnera Czachy. Miałem wtedy jedenaście... nie, dwanaście lat. Obaj nienawidzili się jak wściekłe psy, a Liwka była zbyt głupia albo zbyt pazerna, żeby wybrać między nimi, więc kręciła z oboma jednocześnie. Robiła to tak sprytnie, że nikt się nie zorientował, nawet jej opiekunka, lecz któregoś dnia coś jej się pomyliło i zamiast do Awera, poszła na schadzkę do Czachy. Połapała się dość szybko, lecz Gonner był tak ucieszony, że nie mogła mu się już wyrwać, a w tym samym czasie Awer i jego ludzie szukali jej po całym porcie. I znaleźli. W trakcie, że tak powiem. Wpadli do kryjówki Czachy z nożami i pałkami, polało się mnóstwo krwi. Cetron był wściekły i jak inni mówił, że to wina tej głupiej dziwki. Altsin czuł, że jasnowidz wlepia w niego te swoje zakryte bielmem oczy. – O czym ty bredzisz, chłopcze? – Widzisz, wszyscy mówili, że ludzie Awera i Czachy pocięli się przez Małą Liwkę. A ja już wtedy zadałem sobie pytanie, co by było, gdyby Liwka ich oszukała, ale oni byliby przyjaciółmi? Myślę, że wtedy nic by się nie stało, chłopcy najwyżej nakładliby

sobie po mordach, a potem ustalili uczciwy podział dni. Liwka była tylko pretekstem, małym, chudym i zezowatym pretekstem. Rozumiesz? – Nie bardzo. – Myślałem o tym. O moich snach. Czy to przeszłość, czy wizja przyszłości. O dziwnych ludziach, którzy pojawiają się znikąd. O krwi na deskach molo. Nikt z tych, którzy dziś w nocy zginęli, nie musiał być akurat w tym miejscu. Wojny nie wybuchają, bo jakaś portowa dziwka pomyli kochasia ani nie dlatego, że jakiś złodziej znajdzie się w niewłaściwym czasie i miejscu. Wojny wybuchają, bo paru ludzi nienawidzi się do tego stopnia, że nie można już bardziej, lub dlatego, że ktoś chce więcej pieniędzy, władzy albo przyjemności i nie może ich zdobyć w inny sposób. Więc gdybym nie wytarł wtedy dłoni o rękojeść Miecza, potwory i tak by nadeszły. Jak nie teraz, to za pięć, dziesięć albo sto lat. Mam rację? Otworzył powieki i spojrzał wprost na jasnowidza. W oczach starca znów tańczyła rzeka. – Mówiłem już – zaszumiały okoliczne wody – że miał szczęście. Wielkie. Być może nigdy w swoim istnieniu nie spotkał kogoś takiego jak ty, Altsin. Jego awenderi zawsze byli dobierani spośród najgorliwszych wyznawców, gotowych bez sprzeciwu stać się naczyniami dla duszy boga. Nigdy nie miał w nich towarzyszy. Partnerów. – Ja nie będę naczyniem. – Być może nie będziesz miał wyjścia. On nadal śpi, liże rany. Lecz nadejdzie dzień, gdy będzie potrzebował tego ciała. Jest tylko cząstką duszy boga. Wiele stracił w czasie Wojny, lecz też dla niego ona się nie skończyła. Kiedy odzyska siły, zabierze ci ciało, czy będziesz tego chciał, czy nie. – Nie strasz, Jawynder. Znam opowieści o awenderi. Muszę się na to zgodzić i przyjąć go dobrowolnie, inaczej walka dusz zniszczy nas obu. – Tak? Więc dlaczego twoje rany goją się w mgnieniu oka? Dlaczego walczysz jak fechmistrz opętany przez demona? Jakim cudem pokonałeś mnie, Prawych, tego zabójcę z pustyni

wreszcie? Gdybyś chciał, pochlastałbyś go na kawałeczki. Uwierz mi. Bóg nie musi dostawać od ciebie zgody na piśmie. Wystarczy, że znajdujesz się w sytuacji, w której musisz walczyć o życie. Podsuwa ci swoje umiejętności, a ty korzystasz z nich i coraz trudniej będzie ci się bez tego obejść. Bo potęga i siła kuszą. Aż któregoś dnia zaczniesz myśleć jak on i czuć jak on. A wtedy... – Prędzej umrzemy. On i ja. Nie poddam mu się. Szum rzeki rozbrzmiał łagodnym śmiechem. – Przez chwilę niemal ci uwierzyłem. Tak, jesteś uparty. Dziś w nocy prawie się utopiłeś, żeby tylko nie pozwolić mu zawładnąć swoim ciałem. Wiesz, co by się wtedy stało? – Co? – Umarlibyście obaj, lecz jego konająca dusza wyzwoliłaby taką Moc, że mogłoby zniknąć pół miasta. Ledwo zdążyłem. Złodziej ponownie przymknął powieki, odetchnął. – Zakładasz mi więzy, starcze? Co próbujesz mi powiedzieć, że nie wolno mi z nim walczyć, gdy w pobliżu są ludzie? A jeśli ich los mnie nie obchodzi? Mówisz, że nie mam wyjścia, że on i tak mnie pochłonie. Prędzej zgodzę się na zniszczenie całego świata, niż do tego dopuszczę. Po chwili usłyszał cichy chichot. – Mówisz do mnie, czy do niego? Co, chłopcze? Kogo chcesz przekonać? – Może siebie? Jak on się nazywał? Ten awenderi? – Bitewna Pięść. Był... był najlepszym wojownikiem i taktykiem, jakiego Reagwyr Objął swoją duszą. Ale podzielenie... widzisz, niektórzy awenderi nosili w sobie kawałki duszy boga przez lata. I te fragmenty wrastały w nich, łączyły z ich duszami. Jak pokroisz dżdżownicę, to z każdego nowego kawałka narodzi się robak. Jak podzielisz duszę na kilka części, to po latach każda z nich stanie się osobnym bytem. Osobną świadomością. Po zakończeniu Wojen Bogów okazało się, że nie tak łatwo naszym Nieśmiertelnym, że tak powiem, zebrać się do kupy. Czasem dochodziło do prawdziwych wojen między tymi, którzy narodzili się z awenderi.

– Jak u Setrena? – Tak. On był pierwszy. Dlatego Nieśmiertelni zrezygnowali z pojawiania się między ludźmi w ten sposób. Nie tylko dlatego, że mogą umrzeć, ale też z obawy, że podzielą się na części, których potem nie będą mogli połączyć. – Czy z takiego fragmentu może wyrosnąć nowy bóg? – Kto wie. – Nie pozwolę mu na to. – He, he, he. Znów przemawia przez ciebie ten uliczny rzezimieszek. Arogancki i uparty. Wiesz, skąd się wzięły pływy? – Nie, ale jak widzę, zaraz i tak mi powiesz. Niektórzy mówią coś o księżycu. – Tak. Idioci. Dawno temu nie było ani przypływów, ani odpływów. Morza i oceany stały nieruchomo, targane tylko od czasu do czasu sztormami. I żył nad brzegiem oceanu pewien głupiec. Mieszkał razem z malutką córką w chacie takiej jak ta, żyli ze zbierania tego, co fale wyrzuciły na piasek. Jego córka lubiła morze, kąpała się w nim co dnia. Lecz pewnego razu wyszła wieczorem, żeby popływać, i nie wróciła. Głupiec szukał jej całą noc, po czym ktoś powiedział mu, że dziewczynka wypłynęła za daleko i utonęła. Wiesz, co zrobił? – Zanudzał wszystkich głupimi historyjkami? Jawynder zignorował zaczepkę. – Poprzysiągł, że zmusi morze do oddania jej ciała. Wszedł w fale po pas, wyciągnął sztylet i zaczął dźgać wodę. Raz po raz. Dzień w dzień, miesiąc po miesiącu, rok po roku, dziesięciolecie po dziesięcioleciu. Wszyscy w okolicy przychodzili nad brzeg pokpić z głupca, lecz pewnego dnia, na oczach przerażonych gapiów, morze cofnęło się, odsłaniając rozległy szelf, na którym spoczywał szkielet jego córki. Ustąpiło przed uporem człowieka. I tak na świecie pojawił się pierwszy odpływ. Altsin wstał z ziemi i spojrzał na jasnowidza. – A morał? – Prawdziwa potęga może cię zniszczyć, lecz nie zegnie cię, jeśli będziesz uparty. On, ten kawałek duszy boga, na razie śpi. Budzi się tylko wtedy, gdy zagrożone jest twoje życie, jak w

czasie pojedynku z baronem czy walki w mieście. Ale robi to coraz łatwiej i szybciej. Więc za każdym razem, gdy próbuje przejąć twoje ciało, dźgaj go sztyletem. Opieraj się. Unikaj niebezpieczeństw, uciekaj, znajdź spokojne miejsce, gdzie nie będziesz musiał walczyć o życie. Inaczej możesz pewnego dnia obudzić się dokładnie w takim koszmarze, jaki śniłeś. – Nie. – Złodziej pokręcił głową. – Wiesz, że to nic nie da, a chcesz tylko pozbyć się mnie z miasta. Ale oni pójdą za mną, ten zabójca z molo, ludzie hrabiego, każdy, kto czuje misję czy powołanie, by walczyć o świat. Myślę, że już nie ma takiego miejsca, gdzie będę mógł się schować. – Znam to spojrzenie, chłopcze. Masz kolejny głupi pomysł? – Głupi? Może. Pewna seehijską wiedźma jest mi winna przysługę. Mieszka daleko stąd i nie używa magii związanej z aspektami naszych Nieśmiertelnych. Jeśli ktoś może mi pomóc wyrwać tego sukinsyna z głowy, to tylko ona. No i – Altsin uśmiechnął się bez szczególnej radości – dzięki temu zniknę z miasta, a na tym chyba najbardziej ci zależy. Jawynder zaśmiał się, a wraz z nim zaśmiała się rzeka. – Mądrala. Seehijczycy, co? Sto Plemion? Wyspa, którą nawet północni piraci omijają z daleka? Jesteś szalony. – Możliwe. – Co takiego zrobiłeś dla tej wiedźmy? Ocaliłeś jej życie? Złodziej wyszczerzył się szeroko, tym razem szczerze. – Nie, przyjacielu. Zabiłem jej matkę.