Young Karen Cienie we mgle

KAREN YOUNG

CIENIE WE MGLE

Prolog

Działo się coś złego. Ryan wiedział, że to tylko przywidzenia. Trwał za­ wieszony między jawą a snem i częścią mózgu uświada­ miał sobie, że wydarzenia toczące się w jego umyśle są tylko sennym koszmarem. Nic z tego nie działo się na­ prawdę. Wiedział, że za kilka minut się obudzi we włas­ nym łóżku i te niezwykłe sceny okażą się tylko fantazją, taką samą jak wszystkie inne sny. Mimo to nie mógł się pozbyć dziwnego uczucia, że to wszystko mogłoby stać się naprawdę i że mógłby znów być z Joanną, ponieważ mimo wszystko było mu przeznaczone dzielić z nią ży­ cie i brać udział w tych wszystkich wydarzeniach.

6

CIENIE WE MGLE

Poruszył się niespokojnie i światło księżyca padło mu na twarz. Jakby na sygnał, w zamkniętym garażu zapaliła się lampa i przez wewnętrzne drzwi weszli do środka dwaj mężczyźni. Podtrzymywali trzeciego, który nie mógł utrzymać się na nogach. Pijany, pomyślał Ryan. Pijany i bezradny. Ryan cicho jęknął. Ci dwaj najwyraź­ niej nie mieli dobrych zamiarów. Obudź się, nakazał sobie. Dość tego. Ostatnio śniły mu się takie koszmary, że nawet na jawie nie mógł o nich zapomnieć. Nie potrzebował cudzych złych snów. Na próżno jednak usiłował odepchnąć od siebie te mary. Wydarzenia zmierzały nieuchronnie do ponurego końca. Jeden z mężczyzn otworzył drzwiczki luksusowego sa­ mochodu i wepchnął pijanego do środka, następnie po­ chylił się nad nim i włączył silnik. Nacisnął kilka przyci­ sków i otworzył wszystkie okna samochodu, po czym wyprostował się i zatrzasnął drzwiczki. Pomieszczenie wypełniło się smrodem spalin. Dwaj mężczyźni szybko odsunęli się od auta, wyszli z garażu i zatrzasnęli za sobą drzwi. Ten trzask zamienił się w uszach Ryana w huk wystrzału. Spod samochodu nie­ ustannie wydostawał się siny dym. Stójcie. Wracajcie. Nie zostawiajcie go tak. Uwięziony w swym śnie, Ryan błagał tamtych o li­ tość, podczas gdy z rury wydechowej samochodu wydo­ bywał się śmiertelny tlenek węgla. Chmury dymu pra­ wie całkowicie przesłoniły samochód, ale nieszczęśnik za kierownicą był jeszcze widoczny.

CIENIE WE MGLE

7

Ryan jęknął i zasłonił twarz rękami, usiłując nie pa­ trzeć. Wiedział, co stanie się z tamtym. W jakiś sposób w domu nagle znalazła się Joanna. Nie, to nie dom, tylko biuro, zdał sobie nagle sprawę. A może galeria? Wyczuwał, że Joanna się boi. Serce biło mu jak sza­ lone. Chciał ją ostrzec. Joanna pociągnęła rozpaczliwie za klamkę i nagle znalazła się w garażu. Nie mogąc wy­ rwać się ze snu, Ryan bezradnie patrzył, jak otacza ją chmura sinego dymu. Joanna, rozglądając się z przeraże­ niem dokoła, zakryła jedną ręką usta i nos, a drugą szu­ kała na ścianie kontaktu. Jest! Automatyczne drzwi gara­ żu powoli uniosły się do góry i do środka wpadł pod­ much zimnego powietrza. Joanna krzyknęła i Ryan obudził się. Usiadł na kanapie i powoli dochodził do siebie. Był zlany potem i ciężko dyszał. Czekał cierpliwie, aż jego serce wreszcie się uspokoi. Dzięki Bogu, to był tylko sen. Jeden z tych najokropniejszych, takich, które prze­ rażają niezależnie od tego, czy jesteś dzieckiem czy do­ rosłym. Joanna. Boże. Miał przed oczami postać byłej żony. Wstał i wy­ szedł na ocieniony taras. Potknął się w progu, ale nie upadł, i przez kilka chwil wpatrywał się bezmyślnie w zaniedbany ogród. Palmy kołysały się w takt podmu­ chów coraz silniejszego wiatru od morza. Szum fal po­ działał na niego kojąco. - Nic dziwnego, że myślę o Joannie - mruknął do

8

CIENIE WE MGLE

siebie. Był przecież teraz na Sea Island, gdzie spędzali miesiąc miodowy. Ileż to lat temu, O'Connor? Piętnaście? Nie... Ponad szesnaście. Byłeś wtedy ambitnym, aroganckim, napalonym idiotą. A teraz jesteś zużytym facetem w średnim wieku i najważniejsze w życiu masz już za sobą. Czy ktoś mó­ wi, że nie dostałeś tego, na co zasłużyłeś? Odwrócił się i wszedł do domu. Nie miał ochoty rozpamiętywać dawnych czasów. Zaklął pod nosem, włożył spodnie i udał się na poszukiwanie czegoś do picia. Potrzebował trunku dostatecznie mocnego, żeby zapomnieć o sennych marach. Wbijając wzrok w gęste ciemności, uniósł szklankę i wychylił ją duszkiem. Co za cholerny koszmar!

- Zapraszamy na pokład pasażerów lecących do Montrealu, numer rejsu 664. Pierwsi wsia­ dają pasażerowie na wózkach i dzieci podróżujące bez opieki dorosłych. - Daniel, czas na ciebie. Stań w kolejce. - Nie będę wsiadał razem z bandą dzieciaków, mamo. Na litość boską, latałem sam w wieku siedmiu lat Mam miejsce 27A. Stanę w kolejce, kiedy nadejdzie pora. Joanna Stanton wzniosła oczy do nieba. Co się stało z tym małym chłopcem, który nigdy nie sprzeciwiał się starszym? Miała serdecznie dość uporu, z jakim podkre­ ślał swoją dorosłość.

10

CIENIE WE MGLE

- Wziąłeś wszystko? - spytała, spoglądając na po­ dróżną torbę, stanowiącą cały bagaż syna. - Masz dość bielizny? Pamiętasz, ostatnim razem wybrałeś się do dziadka Jema bez skarpetek. - Zapraszamy na pokład pasażerów zajmujących miejsca w rzędach od pięćdziesiątego do osiemdziesią­ tego czwartego. - To nie miało żadnego znaczenia, było przecież lato - odrzekł chłopiec, odrzucając wielokrotnie wysuwany zarzut. - Nic mi się nie stanie, mamo. Chciałbym nato­ miast móc powiedzieć to samo o tobie. Po raz ostatni cię proszę, żebyś powiedziała, o co tu chodzi. Dlaczego wy­ syłasz mnie do Montrealu? - Powtarzam ci jeszcze raz, że nie mam żadnych ukrytych powodów. Wiem, że lubisz Montreal - odpo­ wiedziała i przymknęła oczy. Kto tu właściwie jest dzieckiem, Daniel czy ona? - Nie próbuj mnie kiwać, mamo. Z jakiegoś powodu chcesz się mnie pozbyć. Nie wiem jeszcze dlaczego, ale z pewnością się dowiem. - Daniel... - A kiedy się dowiem i uznam, że mnie potrzebu­ jesz, wrócę tu pierwszym samolotem. Nawet się nie obejrzysz, kiedy będę w Chicago.. - Daniel, masz dopiero czternaście lat - powiedziała Joanna. - Nawet o tym nie myśl. - Odgarnęła niecierpli­ wym ruchem włosy z twarzy i spojrzała na długą kolejkę pasażerów. Nigdy nie umiała dobrze kłamać, a oszuka-

CIENIE WE MGLE

11

nie Daniela było właściwie niemożliwe. Syn zwykle bezbłędnie odczytywał jej myśli. W istocie... - Uprzedzam, że będę do ciebie codziennie dzwonił - ostrzegł Daniel. Na jego twarzy widziała dobrze zna­ ny, uparty grymas. - Już o tym rozmawialiśmy. Jeśli będziesz codzien­ nie dzwonił, dziadek zapłaci gigantyczny rachunek. Obiecuję, że ja będę do ciebie dzwonić co parę dni. - Hm... - Sam zobaczysz. - Westchnęła. - Czy kiedykol­ wiek cię okłamałam? - Nie, i właśnie dlatego się martwię. Mam przeczu­ cie... - Daj spokój, Daniel. Nie zwracaj uwagi na przeczu­ cia. Jeśli będę potrzebowała pomocy, dam ci znać. Jeśli będzie mi coś grozić, ty pierwszy się dowiesz. - Dobra. - Daniel obrzucił ją dziwnym spojrzeniem, po czym uśmiechnął się kwaśno. - Zachowuj się, do­ brze? - No, no! To ja powinnam ci to powiedzieć - zapro­ testowała i dała mu kuksańca w bok. Objął ją i mocno przytulił. Joanna poczuła, że coś ściska ją w gardle. Daniel był dla niej wszystkim. Z nim związana była cała radość jej życia. Jak dobrze, że zde­ cydowała się wysłać go do dziadka! - Zapraszamy na pokład pasażerów zajmujących miejsca w rzędach od dwudziestego piątego do czter­ dziestego dziewiątego.

12

CIENIE WE MGLE

Daniel odsunął się od matki. Wciąż nie wydawał się zadowolony z wyjazdu. - Tylko nie zapomnij o mnie, dobrze? - Jak mogę o tobie zapomnieć, kiedy rachunki ze sklepu spożywczego spadną o połowę, będę miała tele­ wizor wyłącznie dla siebie i radio przestanie mi wyć nad głową? - Dzwoń do mnie - przypomniał jej. -I to często. - Czy skończysz z tym wreszcie? - Joanna potrząs­ nęła głową. Daniel raz jeszcze mocno ją uściskał. - Uważaj na siebie, mamo. Kocham cię. - Ja też cię kocham. Boże, proszę, zaopiekuj się moim synem, dopóki nie będziemy mogli znów być razem. Uniosła głowę i odetchnęła głęboko. Obie ręce zaci­ skała kurczowo na kierownicy. No, dobra, jedno z gło­ wy. Daniel poleciał do dziadka Stantona, co chyba za­ pewnia mu bezpieczeństwo. Była tak roztrzęsiona, że zaraz po opuszczeniu lotniska zjechała na parking przy­ drożnej restauracji, żeby się uspokoić. Nie mogła tu jed­ nak stać do wieczora, choć miała na to znacznie większą ochotę niż na realizację swych planów. Ciężko wes­ tchnęła i ruszyła w drogę. Była niedziela, ale mimo to skierowała się w stronę autostrady, którą mogła dojechać do eleganckiego, za­ możnego przedmieścia Chicago, gdzie znajdowała się

CIENIE WE MGLE

13

niewielka galeria sztuki „U Rica". Choć Joanrta zajmo­ wała się ilustrowaniem książek dla dzieci, od sześciu miesięcy prowadziła galerię, której była współwłaści­ cielką. Zawdzięczała to Davidowi Stantonowi. Jej wspólnikiem był Enrico Fellini. Siedem lat temu, gdy jej mąż David nagle umarł na zawał, dochód z galerii bardzo jej pomógł. Była zado­ wolona, że Rico sam prowadzi interes, a ona może zaj­ mować się swoją pracą. Niestety, mniej więcej rok temu Rico ciężko zachorował i chwilowo nie był w stanie kie­ rować galerią. Joanna chętnie zgodziła się przejąć jego zajęcie na czas chemoterapii, w czym miał jej pomagać Sammy Feldstein, stary przyjaciel Rica. Minęło już pół roku. Jako artystka Joanna znała się na handlu dziełami sztuki i z przyjemnością wykonywała niezbyt ciężkie obowiązki marszanda. Lubiła negocjować z dostawcami i rozmawiać z klientami. Nie było to specjalnie twórcze zajęcie, wymagało tylko pewnego talentu do prowadze­ nia firmy i podstawowej wiedzy z dziedziny księgowo­ ści. W rzeczywistości niemal całą księgowością zajmo­ wał się zatrudniony buchalter. Niemal - ale nie całą. I tu właśnie zaczęły się kłopoty. Zaczęła coś podejrzewać, gdy zorientowała się, że ma ogromnie dużo pracy papierkowej związanej z im­ portem, podczas gdy sprzedawała niewiele artykułów pochodzenia zagranicznego. Pewnego popołudnia, gdy przyszła kolejna dostawa z zagranicy, postanowiła nie czekać, aż pracownik zajmie się rozpakowaniem i ska-

14

CIENIE WE MGLE

talogowaniem nowych obiektów, lecz zajęła się tym sa­ ma. I tak oto natknęła się na kolekcję prac jakiegoś nie­ znanego artysty. Zupełnie nie rozumiała, co Rico mógł w nich widzieć. Gdy przyglądała się szczególnie brzyd­ kiej rzeźbie egipskiej bogini płodności, posążek wyśli­ znął się jej z rąk i roztrzaskał o podłogę. Ze środka po­ płynęła prawdziwa kaskada diamentów. Natychmiast pojechała do Rica i zażądała wyjaśnień. Być może z powodu choroby, być może wskutek zasko­ czenia, Rico od razu się przyznał. Ze łzami w oczach wyjaśnił, że zabrakło mu pieniędzy na leczenie. Znajo­ my, którego nazwiska nie zgodził się zdradzić, zasuge­ rował mu rozwiązanie problemu. Rico miał tylko przy­ jmować dostawy i przekazywać znajomemu wskazane artykuły. - Lepiej zapomnij, coś dziś widziała - ostrzegł ją. - Ci ludzie z pewnością nie będą szczęśliwi, jeśli dowie­ dzą się, że odkryłaś sposób sprowadzania kamieni do Stanów. - Kamienie? - Joanna spojrzała na niego z niedo­ wierzaniem. - Lepiej posłuchaj, co mówisz, Rico. Co się z tobą dzieje? To przestępstwo, i to na wielką skalę. Na litość boską, przecież nie jesteś kryminalistą! - Co to ma za znaczenie, Jo? - Rico ciężko wes­ tchnął i spuścił głowę. -I tak niewiele mam życia przed sobą. Nie chcę, żeby po mojej śmierci Sammy został bez grosza, ze stertą rachunków do zapłacenia. Sammy był jego długoletnim przyjacielem.

CIENIE WE

MGLE

15

- Czy on wie o twoim pomyśle? - spytała Joanna. - Nie. - Rico wyprostował się i rzucił jej ostre spoj­ rzenie. - Nie wolno ci nic mu powiedzieć. Obiecaj. - To nie do mnie należy, Rico. To wasza sprawa. Co innego ten proceder. Sam wiesz, że to nie może dłużej trwać. - Masz rację. - Rico pokiwał ze znużeniem głową. - Powiem im. - Kiedy? Wzruszył ramionami i potarł ręką łysą głowę. Przed chorobą miał gęste, czarne włosy; teraz na jego okrągłej, wysokiej czaszce pozostał tylko delikatny, brzoskwinio­ wy puszek. - Rico? - Słyszę cię, Jo. Daj mi trochę czasu, żeby z nimi pogadać, dobrze? - Pogadać? - Obawiam się, że z takiego interesu nie można po prostu tak nagle się wycofać. Pozwól, że wyczuję ich zamiary i wtedy zobaczymy co dalej. Nie była zadowolona, ale nie miała wyboru. Rico pewnie wiedział, co mówi twierdząc, że wycofanie się z takiej spółki wymaga czasu i umiejętności. - Ale z dostawami już koniec, dobrze? - Tak, koniec. - Tylko uważaj na siebie, Rico - powiedziała i zmarszczyła brwi. Zauważyła, że jej wspólnik jest bar­ dzo zmartwiony. - Ludzie, którzy zajmują się takimi

16

CIENIE WE MGLE

interesami... No, wydaje mi się, że oni mają nieco inne zasady niż my. - Będę ostrożny. - Kiwnął głową i powoli wstał z krzesła. - Ty też powinnaś uważać. A może byś wyje­ chała na parę dni? Wrócisz, jak sprawa się wyjaśni. - Myślisz, że to konieczne? - Tak. Nie zapominaj, że masz syna. Joanna nie przejmowała się swoim losem ani wspól­ nika, nie mogła jednak spokojnie myśleć o tym, że jej syn może znaleźć się w niebezpieczeństwie. - Danielowi może coś grozić tylko wtedy, kiedy od­ kryją, że ja coś wiem. Może do tego nie dojdzie. - Co zrobiłaś z diamentami, kiedy stłukłaś tę rzeźbę? - Włożyłam je do innej i zapakowałam tak, żeby paczka wyglądała na nie ruszaną. Przed podjęciem decy­ zji chciałam z tobą porozmawiać. - Hm. - Sądzisz, że to nie wystarczy? - Nie wiem. Nie chcę, żeby przez moją głupotę coś stało się tobie lub Danielowi. Na wszelki wypadek lepiej będzie, jeśli wyślesz go do dziadka. - To dobry pomysł. - Sama też możesz z nim pojechać. - Zobaczymy. - To poważna sprawa, Jo. - Rico nagle pochylił się ku niej, zmuszając, by spojrzała mu w oczy. - Nie chcę cię okłamywać. Tkwię w tym po uszy. Nic mnie nie obchodzi, co będzie ze mną, ale nie chcę, żeby coś się

CIENIE WE MGLE

17

stało tobie, Danielowi lub Sammy'emu. Obiecaj mi, że nie zrobisz żadnego głupstwa. - Obiecuję. - Dobrze. Joanna? - Tak? - Bardzo cię przepraszam. Ta rozmowa odbyła się wczoraj późnym popołud­ niem. Joanna natychmiast zajęła się przygotowaniami do wysłania Daniela do Montrealu. Nie wiedziała, jak mu wyjaśnić, dlaczego ma jechać. Trudno się dziwić, że coś podejrzewał. Zawsze potrafił doskonale odgadywać jej nastrój. Prócz niego tylko jedna osoba na świecie równie łatwo czytała w jej myślach. Boże, o czym ja myślę? Już od dawna nie zaprzątała sobie głowy Ryanem 0'Connorem. Właściwie, zabroni­ ła sobie o nim myśleć. Nie mogła zrozumieć, dlaczego nagle jej się przypomniał. Zbliżała się już do luksusowe­ go ośrodka handlowego, gdzie dziewiętnaście lat temu Rico założył galerię. Mieściła się ona w starej kamienicy w wiktoriańskim stylu, którą Rico, przy pomocy Sam­ my'ego, pieczołowicie odnowił. Jedynym odstępstwem od oryginalnej konstrukcji domu był garaż, w którym jej wspólnik trzymał swego starego cadillaca. Jako pier­ wszy właściciel Rico traktował swój samochód jak bez­ cenny okaz sztuki. Inni pracownicy galerii musieli oczywiście parkować na ulicy. Joanna zatrzymała się na jednym z zarezerwo­ wanych miejsc. Gdy wysiadła z samochodu, poczuła za-

18

CIENIE WE MGLE

pach spalin. Zmarszczyła brwi i zerknęła w stronę ga­ rażu. Na widok sączącego się spod drzwi sinego dy­ mu ogarnęła ją panika. Z trudem powstrzymała się od krzyku. - Według mnie, to samobójstwo. - Aha. Sądząc z jego wyglądu, i tak niewiele mu już zostało. Mógł jeszcze trochę poczekać i nie musiałby się fatygować. - Mój kuzyn umarł na raka. Wyglądał dokładnie tak jak on. - Chodzące szkielety. Łatwo ich poznać. - Uhm. To prosta sprawa. Samobójstwo. Śmierć nigdy nie jest prostą sprawą - czy z własnej ręki, czy z ręki mordercy, pomyślała Joanna, przysłu­ chując się cynicznym uwagom policjantów, którzy spo­ kojnie zajmowali się zbieraniem dowodów. Pozbawieni uczuć, bezmyślni kretyni. Jak mogą głośno mówić, co myślą? A może to ich sposób radzenia sobie z najbar­ dziej okropnymi aspektami tej pracy? Siedziała w nie­ wielkim, zagraconym gabinecie Rica i usiłowała nie słu­ chać, co mówią policjanci, ale jej własne myśli były jeszcze bardziej niepokojące. Czy kiedykolwiek zapom­ ni, co czuła, przedzierając się przez gęstą chmurę trują­ cego tlenku węgla, aby wyłączyć silnik? Lub gdy do­ strzegła bezwładne ciało Rica, leżącego z głową na kie­ rownicy swego ukochanego cadillaca? - Pani Stanton...

CIENIE WE MGLE

19

- Tak? - Otworzyła oczy i spojrzała na stojącego w progu detektywa. - Nazywam się Gus Forrester - powiedział poli­ cjant. - Chciałbym zadać pani kilka pytań. - Rozumiem. Proszę bardzo. - Pan Fellini był pani pracodawcą, prawda? - Nie. Przyjacielem. - Joanna ciężko westchnęła. Przyjacielem i wspólnikiem. Jestem właścicielką jednej trzeciej galerii. - A kto ma resztę? - Rico ma pozostałe dwie trzecie. - Rozumiem. Od sześciu miesięcy prowadzi pani inte­ res, to znaczy od czasu, kiedy pan Fellini zachorował. - Tak. To już mniej więcej pół roku. - Czy ostatnio robił na pani wrażenie człowieka zrozpaczonego? - Tak, chyba tak. Źle znosił chemoterapię. Niektó­ rzy ludzie nie mają z tym większych trudności, ale Ri­ co. .. No, ciężko mu było. - Jego przyjacielem był pan Feldstein... - Tak, Sammy. - Pan Feldstein powiedział nam, że od kilku miesię­ cy Rico był jakiś nieswój. Czy pani to zauważyła? - Rzeczywiście, był raczej nieswój - przyznała. No pewnie, przecież był przestępcą, dodała w my­ ślach. - Czy sądzi pani, że mógł być na tyle przygnębiony, że gotów byłby popełnić samobójstwo?

20

CIENIE

WE MGLE

Nie. Chyba że ze strachu przed swymi nowymi „wspólnikami". - Pani Stanton? - Przepraszam. - Joanna potarła ręką czoło. - Nie jestem psychologiem, proszę pana. Jak mogłabym mieć opinię w tej sprawie? - Przepraszam, jeśli moje pytania sprawiają pani przykrość, ale... - Gus Forrester uśmiechnął się- wyko­ nuję tylko swoje obowiązki. - Rozumiem. - Czy wie pani coś o interesach lub życiu osobistym pana Felliniego, co mogłoby rzucić odmienne światło na okoliczności jego śmierci? Szmuglował diamenty dla jakichś łajdaków. Lepiej niech pan ich zapyta. - Nie, raczej nie - odpowiedziała, wpatrując się we własne dłonie. Nawet jej nie zadrżały. Pomyślała, że stopniowo uczy się kłamać. - Wobec tego zapewne rozstrzygnie opinia lekarza. - Detektyw Forrester odchrząknął, kiwnął głową z apro­ batą i wyprostował się. - To z pewnością samobójstwo. Prosta sprawa. Joanna spojrzała w okno i nie odpowiedziała. Nie samobójstwo, lecz zabójstwo. Nie miała naj­ mniejszych wątpliwości. Rico był wprawdzie chory, ale najgorszą część chemoterapii miał już za sobą. Jego lekarz twierdził, że rokowania są pomyślne. Ludzie

CIENIE WE MGLE

21

w takim stanie mają zazwyczaj przed sobą jeszcze sie­ dem do dziesięciu lat życia. Rico był właścicielem do­ brze funkcjonującej galerii i miał przyjaciela, na którym mu bardzo zależało. Z pewnością nie popełniłby samo­ bójstwa. Bała się jednak powiedzieć o tym policji. Morder­ stwo to nie przelewki. Skoro wiedziała już o diamen­ tach, przede wszystkim musi myśleć o Danielu. Uznała, że dla jego dobra lepiej będzie zachować dyskrecję. Dzięki Bogu, że wysłała go do Montrealu. Żeby tylko nie przyszło mu do głowy wrócić do Chicago! Z głośnym trzaskiem zamknęła walizkę, zdjęła ją z łóżka i postawiła na podłodze. Pomyślała, że nie ma wyjścia, musi wyjechać. Nie będzie jej na pogrzebie Ri­ ca, ale przecież on sam namawiał ją do wyjazdu. Wpraw­ dzie nie miała jeszcze konkretnego powodu, aby tak my­ śleć, ale nie mogła pozbyć się uczucia, że to tylko kwestia czasu, kiedy mordercy zaczną się zastanawiać, czy już pozbyli się wszystkich, którzy wiedzieli o diamentach. Dokąd ma pojechać? Jak wytłumaczyć Danielowi swój wyjazd z Chicago? Gdzie będzie bezpieczna? Opadła na łóżko i wbiła wzrok w telefon. Znała tylko jedno takie miejsce, w zupełnie innej części kraju, co oczywiście jest zaletą. Ostatni raz była tam piętnaście lat temu, ale na tamtych ludzi może chyba nadal liczyć. Pomyślała, że warto spróbować. No, ale wszystko we właściwej kolejności. Podniosła

22

CIENIE WE MGLE

słuchawkę i zadzwoniła do Montrealu. Telefon odebrał Daniel. - Cześć, kochanie. - Cześć, mamo. Zgadłem, że to ty. - Myślisz więc o mnie? - Owszem, często. - Jak się czuje dziadek? - Doskonale. Podobnie jak ja i pies. Mamy również doskonałą pogodę. To chyba wszystko. Kiedy będę mógł wrócić do domu? - Nie tak szybko, Danny - odpowiedziała, patrząc w sufit. - Chciałam ci powiedzieć... - Co takiego, mamo? - No cóż, sama muszę wyjechać. Muszę odwiedzić dostawców i sprawdzić, co mają nowego. To potrwa kil­ ka tygodni. - Kilka tygodni! - Niestety, tak. - Dokąd jedziesz, mamo? - Najpierw do Bostonu, później do Nowego Jorku. - Gdzie się zatrzymasz w Bostonie? - Daniel był nieustępliwy. - Proszę, już mam długopis i kartkę. - W Sheratonie - skłamała szybko i zacisnęła po­ wieki. Czuła ból serca. - Przecież zawsze się tam zatrzy­ muję. - A w Nowym Jorku zwykle mieszkasz w Four Sea­ sons, tak? - mruknął Daniel. - Uhm.

CIENIE WE MGLE

23

- Co za głupota, żeby zadawać ci takie pytania stwierdził Danny z wyraźnym sarkazmem. Joanna uda­ ła, że tego nie słyszy. - Będę do ciebie dzwoniła, kochanie - obiecała. Pamiętaj, żebyś nie powiększał rachunku telefonicznego dziadka. - Dobrze, mamo - odparł krótko. - Jak sądzisz, kie­ dy wrócisz do domu? Wolałbym być u siebie. - Bądź cierpliwy, synku - powiedziała, z trudem powstrzymując łzy. Kurczowo zacisnęła palce na słu­ chawce. Daniel nie wierzył jej za grosz i właściwie po­ winna chyba przestać próbować go nabierać. Ale prze­ cież nie może powiedzieć mu prawdy! - Bądź grzeczny i opiekuj się dziadkiem. Pamiętaj, że cię kocham. Na razie, mój drogi. Odłożyła słuchawkę, nie wdając się w dalsze wyjaś­ nienia. Nie miała ochoty brnąć w kłamstwa. Wiedziała, że gdy w końcu będą znów razem, i tak będzie musiała mu wszystko wytłumaczyć. Tymczasem... Znów spojrzała na telefon. Wciąż nie mogła się zde­ cydować, co powinna zrobić. Gdyby miała jakieś inne wyjście... • ' ' - No, ale nie mam - powiedziała głośno i znów pod­ niosła słuchawkę. Wzięła głęboki oddech i szybko za­ dzwoniła do biura numerów w Savannah, w Georgii.

Zadzwoniła do drzwi. Cisza. Zadzwoniła ponownie. Sama nie mogła uwierzyć, że oto teraz, po piętnastu latach, znów stoi przed drzwiami Wilderose Cottage. Gdyby tylko miała prawo wyboru, gdyby widziała inne rozwiązanie... Nagle otworzyły się drzwi i zobaczyła przed sobą Ryana. Przez kilka sekund oboje milczeli. Zauważyła, że Ryan jest zaskoczony. Trudno się temu dziwić. Wydawał się również... jakiś znużony. Miał cienie pod oczami

CIENIE WE MGLE

25

jego długie włosy były wilgotne, tak jakby niedawno brał prysznic, ale patrzył na nią tak samo jak kiedyś. Niebieskie oczy wydawały się równie twarde i przenikli­ we, jak piętnaście lat temu. Był bez koszuli; wyglądał jak wyposzczony wilk. Zresztą kto wie, czy wilk nie wyglądałby przyjaźniej. - Cześć, Ryan. - Joanna? - Chyba sprawiłam ci niespodziankę. - Można to tak określić. - Minęło sporo czasu. - Piętnaście lat. Spojrzała za siebie. Zauważyła tylko rozległy, aksa­ mitny trawnik, zacieniony przez kilka bujnych palm. Jeszcze nie jest za późno, jeszcze może wybąkać jakieś przeprosiny, wsiąść do wynajętego samochodu i odje­ chać... Tylko dokąd? Znów odwróciła się twarzą do Ryana. Patrzył na nią ponuro. No cóż, nie mogła przecież oczekiwać serdecz­ nego powitania. - Wiem, że nie potrzebujesz towarzystwa - ciągnęła ale... Shannon i Nick tu mnie przysłali. - Shannon. - Słuchaj, czy mogłabym wejść choć na chwilę? - spytała z nieśmiałym uśmiechem. - Widzę, że nie wpadłeś w zachwyt na mój widok, ale ja również nie jestem szczęśliwa, że musiałam tu przyjechać. Chciała­ bym ci wyjaśnić, jak do tego doszło.

26

CIENIE WE MGLE

Ryan bez słowa odstąpił na bok i przepuścił ją do środka. Gdy weszła do domu, odniosła wrażenie, że prze­ szłość odradza się niczym Feniks z popiołów. Dawny dom latarnika, położony nad brzegiem oceanu, jest za­ pewne wart dziś dobre pół miliona dolarów. Sea Island kiedyś nazywano wyspą milionerów. Na początku dwu­ dziestego wieku członkowie elity finansowej Nowego Jorku i Bostonu odkryli uroki wybrzeży Georgii i zaczę­ li przyjeżdżać tu na wakacje. Dla niej był to letni dom 0'Connorów, jej powinowatych. Właśnie tu ponad szesnaście lat temu ona i Ryan spędzili miesiąc miodowy. - Próbowaliśmy się dodzwonić, ale chyba masz ze­ psuty telefon. - Nie zepsuty, tylko nie podłączony. Shannon o tym doskonale wie. - Postanowiłeś żyć bez telefonu? - zdziwiła się Joanna. - Zaręczam ci, że można - odrzekł, krzyżując ramiona. - Telefon to nie jedzenie i picie. - Och, oczywiście, tylko... Daniel! Przecież nie będzie mogła do niego dzwonić! Splotła nerwowo palce. Nie powinna była dać się namó­ wić Shannon na ten przyjazd. Mogła się uprzeć, że... - Co ty tu robisz, Jo? - Sama nie wiem. Też zadaję sobie to pytanie. Rozejrzała się bezradnie dokoła. Miarowy szum mo-

CIENIE WE MGLE

27

rza dziwnie łagodził jej napięcie. Stała, wdychając zna­ jomy zapach słonego powietrza i bagien. Od lat miesz­ kała w Chicago, ale morze, ten dom, nawet Ryan, wyda­ wały się jej dziwnie bliskie. Była potwornie zmęczona. Słyszała coraz głośniejszy szum morza. A może to szu­ mi jej w głowie? Spojrzała na Ryana. Widziała, jak rusza ustami, naj­ wyraźniej coś mówiąc, ale nie rozumiała ani słowa. Nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. Nagle zrobiło się jej ciemno przed oczami i poczuła, że przewraca się na pod­ łogę. Ryan błyskawicznie chwycił ją na ręce, chroniąc w ostatniej chwili przed upadkiem. Udźwignął ją bez trudu, ponieważ ważyła zawsze niewiele. Była bardzo delikatna. Ryan czuł, jak ze zdenerwowania coraz szyb­ ciej bije mu serce. Joanna była nieprzytomna. Delikatnie położył ją na wygodnej, szerokiej kanapie. Boże, jaka ona blada! - przeniknęło mu przez myśl. Usiłował szybko zdecydować, co robić. Powinien za­ dzwonić po lekarza... Siarczyście zaklął, bo uświadomił sobie, że po nikogo nie zadzwoni. Ty idioto, ty idioto! - powtarzał w myślach. Zrezygnował z telefonu, bo tak mu się podobało, a teraz Joanna miała za to zapłacić. Co za kretynizm! Gorączkowo przyglądał się jej twarzy, na próżno po­ szukując jakichś oznak życia. Leżała zupełnie nierucho­ mo. Zaczął rozcierać jej ręce.

28

CIENIE WE MGLE

- Obudź się, Jo. Proszę, obudź się. Niech to diabli! Dotknął palcami jej szyi, usiłując wyczuć puls. Prze­ szkadzał mu w tym kołnierzyk bluzki. Z trudem odpiął guziki i odsunął na bok materiał. Był tak zdenerwowany, że nie mógł wyczuć tętna. Zamknął oczy i kilka razy odetchnął głęboko, starając się uspokoić. Gdy znów na nią spojrzał, zauważył, że jej pierś unosi się i opada w płytkim oddechu. Co to może być? Niech to diabli! Po tylu latach Joanna znów w jego domu... I to nieprzytomna. Był bliski paniki. Wiedział, że musi coś zrobić, ale co? Pod bluzką miała cienki, różowy stanik z koronki. Teraz walczył nie tylko z paniką, ale i wspomnieniami. Boże, jaka ona jest piękna! - przemknęło mu przez myśl. Zamknął oczy. Doskonale pamiętał jej wspaniałe ciało. Po chwili zdołał jakoś rozluźnić pasek spódnicy Przyglądał się gorączkowo jej twarzy. Zmarszczył brwi, na widok głębokich cieni pod oczami. Chryste, co się stało? Najwyraźniej los nie szczędził jej ostatnio kłopotów. Nagle znów wziął ją na ręce i mocno przytulił do siebie, tak jakby mógł przywrócić jej przytomność sa mym aktem woli. Poczuł przyjemny zapach jej perfum który znał z dawnych czasów. Nagle odniósł wrażenie że cofnęli się w czasie. Zapomniał o piętnastoletnim rozstaniu, myślał tylko o tym, że znów trzyma Joannę w ra­ mionach.

CIENIE WE MGLE

29

Gdy przed paroma minutami otworzył drzwi i zoba­ czył swą pierwszą miłość, przez kilka sekund nie był nawet zaskoczony. Mimo upływu lat, Joanna wyglądała równie pięknie jak kiedyś. Może nawet piękniej. Z rado­ ścią trzymał ją teraz w ramionach. Schował twarz w jej włosach i wciągnął głęboko w płuca powietrze przesy­ cone zapachem jej ciała. Zacisnął powieki. Podobnie jak Jo, on też był bardzo zmęczony. Nagle jęknęła. Ryan był tak skupiony na swoich uczuciach, że jeszcze przez chwilę ją kołysał, niczym małe dziecko. - Wszystko będzie dobrze, Jo. Odpręż się. Poruszyła się i lekko zamrugała powiekami. Pomy­ ślał, że pewnie nie będzie zadowolona, stwierdziwszy po ocknięciu się, iż ma rozpiętą bluzkę i leży w jego ramio­ nach. Przecież sama od niego odeszła. Jeśli się dobrze orientował, nigdy tego nie żałowała. Ani przez chwilę nie myślała o powrocie. - Usiądź - powiedział, sadowiąc ją na kanapie podkładając jej pod głowę wielką poduszkę. - Poszu­ kam czegoś... - zaczął, ale urwał. Nie miał ochoty koń­ czyć zdania. Zamiast tego podszedł do barku i odszukał między butelkami koniak. Nalał solidną porcję, przy czym zauważył, że trzęsą mu się ręce; sięgnął po drugi kieliszek i nalał również sobie. Gdy podszedł do kanapy, Jo w dalszym ciągu leżała z zamkniętymi oczami, ale jakoś zapięła bluzkę. - Masz, wypij to i posiedź chwilę spokojnie. Do

30

CIENIE

WE

MGLE

diabła, co się z tobą dzieje, Jo? Przyjeżdżasz tu i już po kilku słowach padasz nieprzytomna na podłogę. Jo nie wzięła od niego kieliszka, lecz jeszcze mocniej wtuliła się w poduszkę. Ryan mruknął coś pod nosem, po czym odstawił swój kieliszek i usiadł przy niej. Jedną ręką podtrzymał jej głowę, drugą przycisnął kieliszek do jej warg. Joanna wypiła kilka łyków. - Bardzo dobrze. - Pokiwał z zadowoleniem głową. - Grzeczna dziewczynka. No, do dna, jeszcze tylko kro­ pelka. - Dość, udławię się! - Zaczęła gwałtownie kasłać i odepchnęła jego rękę na bok. - Przepraszam. Po chwili znów położyła się wygodnie na kanapie. - Lepiej się czujesz? - Nic mi nie jest. Bardzo cię przepraszam. Nie wiem, co mi się stało. - Po prostu zemdlałaś, to wszystko. - Ryan przechy­ lił na bok głowę i uważnie się jej przyglądał. - Chciał­ bym wiedzieć dlaczego? Co się z tobą dzieje? - Dlaczego? Pewnie dlatego, że nic od rana nie jad­ łam. - Przecież już prawie ósma. - Szybko zerknął na zegarek. - Kiedy jadłaś po raz ostatni? - Jaki jest dzisiaj dzień? - Poniedziałek, na litość boską! - No, to pewnie dlatego. - Spojrzała na niego ze skruchą. - Od wczoraj nic nie jadłam. Proszę, tylko spo-

CIENIE WE MGLE

31

kojnie - dodała widząc, że gotów jest wybuchnąć. - Za­ raz ci wszystko wyjaśnię, daj mi tylko chwilę czasu na dojście do siebie. - Wyglądasz strasznie - oświadczył, usiadł na brze­ gu kanapy i skrzyżował ramiona. Stykali się udami. Zrobię ci zupę z puszki. Kiedy zjesz, może zaczniesz mówić z sensem. - Nie chcę ci sprawiać kłopotów. Ja tylko... - To żaden kłopot - przerwał jej i wstał. - Dokończ koniak - polecił stanowczo. - Zaraz wracam. Wspaniale. Zachowałaś się z niezwykłą subtelnością, Joanno. Najpierw zjawiasz się nie wiadomo skąd przed jego drzwiami, wchodzisz do środka, mimo iż dał ci wyraźnie do zrozumienia, że chce, aby go wszyscy zostawili w spokoju, a na koniec mdlejesz u jego stóp. Le­ piej znikaj stąd jak najszybciej i... I co? Nie masz prze­ cież wyboru. Trzymając pękaty kieliszek z koniakiem w obu dło­ niach, myślała, że chciałaby znowu zemdleć. Niestety, to nie rozwiązałoby problemu. Poza tym jeszcze nigdy w życiu nie zemdlała, to był pierwszy raz. Oczywiście, nigdy przedtem nie doświadczyła tak głębokiego stresu, trwającego ponad czterdzieści osiem godzin. Ale żeby zemdleć już w parę minut po ponownym spotkaniu z Ryanem... Pewnie pomyślał, że od ich rozwodu stała - się jeszcze bardziej nieśmiała, niż była. Rozejrzała się po znajomym wnętrzu Wilderose Cot-

32

CIENIE WE MGLE

tage. Nie mogła uwierzyć, że znów się tu znalazła. Jak ona kochała to miejsce! Pamiętała, że od wczesnego dzieciństwa marzyła, żeby kiedyś tu zamieszkać. Ale choć jej matka nazywała się O'Connor, Joanna była związana z rodziną tylko przez adopcję i dlatego zawsze czuła się poza magicznym kręgiem rodzinnym. Magia. Tego właśnie spodziewała się po małżeństwie z Ryanem. Ależ była wtedy naiwna! - Proszę, rosół z makaronem. Odwieczne lekarstwo dla wszystkich chorych. - Ryan postawił przed nią tacę, na której stała filiżanka zupy i szklanka mleka. - Nie jestem chora, Ryan - zaprotestowała. - Po prostu straciłam na chwilę przytomność. - Jedz - polecił krótko. - Kiedy przestaniesz być taka blada, może wyjaśnisz mi, dlaczego ją straciłaś. Joanna dobrze pamiętała ten ton. Choć minęło piętna­ ście lat, Ryan się nie zmienił. W dalszym ciągu chciał nią dyrygować. Dziś jednak była tak osłabiona, że bez prote­ stu wzięła łyżkę i zaczęła jeść rosół. Jakoś wmusiła w sie­ bie pół filiżanki zupy i kilka łyków gorącego mleka. - Mam nadzieję, że koniak i mleko to dobry zestaw - mruknęła, bez entuzjazmu popijając biały płyn. Jesz-, cze zanim zjadła zupę, odczuła wyraźne działanie konia­ ku. Teraz czuła w brzuchu przyjemne ciepło i z najwy~ ższym trudem powstrzymywała senność, ogarniającą ją swymi lepkimi mackami. - Możesz sobie wyobrazić, że to ajerkoniak - sko­ mentował oschle.

CIENIE WE MGLE

33

Joanna rzuciła mu krótkie spojrzenie, ale zachowała panowanie nad sobą. Ryan zrobił dla niej ajerkoniak rano, po ich nocy poślubnej. Na myśl o tym ogarnął ją żal i smutek. Odsunęła tacę i starała się otrząsnąć. Nie przyjechała tu, aby snuć wspomnienia, ale dlatego, że nie miała wyjścia. - Co się stało, Jo? - Wiem, że to zabrzmi tak, jakbym zwariowała odrzekła, opierając się na poduszce. - Przez całą drogę do tego domu czułam się tak, jakby ktoś obcy przejął moje ciało i życie. Nie mogę uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. - Może lepiej wyjaśnij mi, co się dzieje. - Musiałam uciec... Coś się wydarzyło, to znaczy... - Urwała na chwilę. - Przypadkowo dowiedziałam się o czymś, o czym nie powinnam była wiedzieć i powie­ dziano mi... a właściwie sama doszłam do wniosku, że lepiej będzie, jeśli zniknę i nie będę musiała odpowiadać na pytania. Kiedy już podjęłam decyzję o ucieczce, zda­ łam sobie sprawę, że nie bardzo mam dokąd uciekać. - Wzruszyła ramionami. - No i w ten sposób znalazłam się tutaj. - Nie miałaś innego wyboru, jak tylko szukać schro­ nienia u byłego męża? - spytał sceptycznie. - Lepiej wymyśl coś innego. Przez piętnaście lat jakoś nie myśle­ liśmy o sobie. Mów za siebie, pomyślała Joanna, wpatrując się w swoje dłonie.

34

CIENIE WE MGLE

- Nie szukałam u ciebie schronienia - powiedziała głośno. - Jak ci już powiedziałam, to Shannon wymyśli­ ła, żebym schroniła się na Sea Island. - Moja siostrzyczka jak zwykle wtrąca się w nie swoje sprawy, ale tym razem przesadziła. Nie jestem tu na wakacjach. Chcę mieć spokój, i ona dobrze o tym wie. Nie prowadzę tu domu noclegowego, do diabła! - To samo jej powiedziałam - wykrztusiła Joanna i z trudem wstała z kanapy. Nigdy jeszcze nie czuła się tak upokorzona. Przetarła oczy. - Bardzo cię przepraszam. Sama nie wiem, dlaczego dałam się jej namówić... Och, co ja mówię. Shannon wcale mnie nie namawiała. Wie­ działam, że to zwariowany pomysł, a jednak zgodziłam się, bo nie mogłam wymyślić niczego lepszego. Pochyliła się i podniosła z podłogi torebkę. Zaczęła w niej grzebać w poszukiwaniu kluczyków do samochodu. - Przestań się wygłupiać! - Ryan wyrwał jej torebkę i rzucił na kanapę. - Już tutaj jesteś. Jest późno, a jak sama powiedziałaś, nie wiesz, dokąd mogłabyś pojechać. Mo­ żesz tu przenocować. Jutro zastanowimy się co dalej. - Nie mogę zostać, skoro wiem, że ci przeszkadzam - odpowiedziała. - Czemu nie? Shannon z pewnością powiedziała ci, że siedzę w tej dziurze już od roku i odrzucam wszystkie jej próby wyciągnięcia mnie na świat - oświadczył z wyraźnym sarkazmem. - To cię nie powstrzymało, czemu więc teraz zmieniasz decyzję? - Nie wiedziałam o tym, Ryan - odparła, pochylając

CIENIE WE MGLE

35

głowę. Ze znużeniem potarła palcami nasadę nosa. Była tak zmęczona, że nie mogła skupić myśli. Gdyby jej się to udało, z pewnością nie dyskutowałaby z człowie­ kiem, który wyraźnie powiedział jej, że nie jest tu miłym gościem. - Naprawdę nie wiedziałam. - Siadaj. - Co takiego? Spojrzała na niego ze zdziwieniem. - Słyszałaś. Siadaj, bo zaraz się przewrócisz - do­ dał, kręcąc z dezaprobatą głową. Popchnął ją lekko i opadła na kanapę. Przez chwilę stał nad nią i uważnie przyglądał się jej twarzy. - Przepraszam - powiedział wreszcie. Przeprosiny były ostatnią rzeczą, jakiej się spodzie­ wała. Teraz nie potrafiła już powstrzymać łez, które od dłuższej chwili zbierały się jej pod powiekami. - Nie musisz przepraszać - powiedziała, gwałtow­ nie mrugając. - Masz prawo do prywatnego życia. Prze­ szkadzam ci. Wiem o tym. Zaraz... - Na litość boską, dosyć! - Ryan wykonał gest sę­ dziego koszykówki, nakazującego przerwę. - Zgódźmy się, że nie jesteśmy na przyjęciu i porozmawiajmy serio. No więc, cóż takiego doprowadziło cię do tego stanu? Czy zaczęłaś się zadawać z podejrzanymi typami? - Myślisz pewnie, że żartujesz, ale tak właśnie jest - odpowiedziała i zaśmiała się gorzko. - Zaskakujesz mnie, Jo. - Ryan zmrużył oczy. - Nie popełniłam żadnego przestępstwa, jeśli o tym

36

CIENIE WE MGLE

myślisz - oznajmiła. - W każdym razie nie świadomie. Jednak zrobił to ktoś, kogo znam, i mogę zostać w to uwikłana. - Urwała i spojrzała na niego. - W tej sytuacji uznałam... - Że najlepiej uciekać gdzie pieprz rośnie. - Mniej więcej - przyznała, znów wbijając spojrze­ nie we własne dłonie. - Co to za facet? Mam wrażenie, że starannie uni­ kasz nazwisk. Wiele razy zastanawiała się, czy byłoby rzeczą roz­ sądną powiedzieć Ryanowi prawdę. W końcu jest dzien­ nikarzem. Jego nazwisko widniało pod wieloma naj­ bardziej kontrowersyjnymi reportażami ostatnich kilku­ nastu lat. Jej niewielka sprawa zapewne nie wytrzy­ mywała porównania z aferami na skalę międzynaro­ dową, ale całkowicie wystarczała jak na jej zapotrze­ bowanie na sensację. Z pewnością wystarczyła, aby uciec na drugi koniec kraju i zwrócić się o wątpli­ wą pomoc do mężczyzny, który odszedł od niej po zaledwie osiemnastu miesiącach małżeństwa. Czy można! mu zaufać? - No jak, namyśliłaś się? - Co? - Joanna zmarszczyła brwi. Ryan pokręcił głową. - W dalszym ciągu można bez trudu odgadnąć, o czym myślisz - powiedział. - Dobrze słyszę, co dzieję się w twojej głowie. Powiedzieć, nie powiedzieć? Po-: winnam, nie powinnam? Nie możesz liczyć na moją,

CIENIE WE MGLE

37

pomoc, jeśli nie powiesz mi, w co się wdaję, moja pani. Będziesz musiała być szczera, czy ci się to podoba, czy nie. - Ryan skrzywił się ironicznie. - Nawet jeśli mi nie ufasz. Podkreślam słowo ufasz. Wyrzuć to z siebie, Jo, a zobaczymy, co z tym zrobić. Mimo zmęczenia i upokorzenia poczuła, że nagle gó­ rę bierze w niej gniew. - Niczego nie muszę. - Wstała i spojrzała mu prosto w oczy. - Przyznaję, że było pewną bezczelnością przyjeż­ dżać do ciebie, ale zaręczam ci, że równie szybko mogę zniknąć. Jeśli zaś chodzi o zaufanie, to lepiej będzie, jeśli powstrzymamy się od wyrażania opinii na ten temat Ryan siedział ze skrzyżowanymi ramionami i spo­ kojnie jej słuchał. - No, przynajmniej to jedno się udało - powiedział z uśmiechem. - Co? - prychnęła, odgarniając włosy z czoła. - Udało mi się cię rozzłościć i przestałaś płakać. Ryan nagle uniósł rękę i wytarł łzę z jej policzka. Jego dotknięcie było nieoczekiwanie delikatne. - Rozejm? Czy mam wybór? - pomyślała z goryczą. - Dobrze. - Kim jest zatem ten facet, którego się tak boisz? I co widziałaś, czego nie powinnaś była zobaczyć? Pomysł, że Ryan nie zasługuje na zaufanie, był idio­ tyczny. Nie potrafił co prawda wytrwać w stałych związ­ kach, ale w innych sprawach zawsze można było na niego liczyć.

38

CIENIE WE MGLE

- Nie znam jego nazwiska, ale widziałam mniej wię­ cej filiżankę diamentów luzem. Zostały przeszmuglowane do Stanów w dostawie artykułów dla galerii, której jestem współwłaścicielką. Moim wspólnikiem był Enri­ co Fellini. Wczoraj znalazłam jego ciało w garażu przy galerii. Przez chwilę panowała zupełna cisza. Wreszcie Ryan przeciągle gwizdnął. - Czy miałam rację, uciekając gdzie pieprz rośnie? - spytała. - Chyba tak. - Przyjechałam do Savannah, bo pamiętałam, że mąż Shannon jest detektywem. Komuś musiałam zaufać. - Joanna potarła ręką czoło. - Kiedy mu wszystko opo­ wiedziałam, oświadczył, że się rozejrzy, i poradził mi, żebym tymczasem schroniła się u ciebie. - Nick jest dobrym detektywem. - Możesz mi wierzyć, że gdyby nie to okropne zda­ rzenie, z pewnością nie pojawiłabym się u ciebie - po­ wiedziała, krzyżując ramiona i patrząc mu w oczy. - Jesteś tego pewna?-spytał z uśmiechem. - Tak. Ryan wyjrzał przez okno. Linia oddzielająca niebo od oceanu ginęła już w ciemnościach. - No cóż, tak się złożyło, że jednak się pojawiłaś Sądzę, że powinnaś zostać, przynajmniej przez jakiś czas. - Spojrzał na nią. - Jak się pewnie domyślasz, chciałbym ci zadać sporo pytań, ale możemy poczekać z tym do rana

CIENIE WE MGLE

39

Joanna kiwnęła głową. Czuła ulgę i... Sama nie wie­ działa, jak określić to inne uczucie. O pewnych spra­ wach z pewnością nie chciałaby z nim rozmawiać - ani teraz, ani nigdy. Odprowadziła go wzrokiem do samo­ chodu, gdy szedł po jej bagaże. Morderstwo, przemyt diamentów i nawet przestępstwa na międzynarodową skalę wydawały się czymś bardzo prostym w porówna­ niu z rzeczami, o których nie chciała z nim rozmawiać. Daniel rzucał się niespokojnie na łóżku. Śniło mu się, że matka jest na lotnisku przy automatach telefonicznych. Wydawała się blada i przerażona. Z trudem wsunęła do automatu kartę magnetyczną. Zaczęła rozmowę. Wydawa­ ło się, że usilnie kogoś o coś prosi. Nagle upuściła słucha­ wkę, która zaczęła się huśtać jak wahadło. Słychać było nieprzyjemny, groźny głos jakiegoś mężczyzny. Matka sta­ ła jak sparaliżowana, niezdolna do ucieczki. Uciekaj, mamo, uciekaj, prosił ją zrozpaczony. Na próżno. Choć wiedział, że matce coś zagraża, mógł jedynie przyglądać się z przerażeniem, co będzie dalej. W pewnej chwili głośno krzyknął i wreszcie się obudził. Usiadł na łóżku i rozejrzał się nieprzytomnie dokoła. Zrazu nie mógł sobie przypomnieć, gdzie się znajduje. Odzyskał poczucie rzeczywistości dopiero gdy usłyszał skomlenie Spike'a, psa dziadka. Przetarł rękami twarz, starając się otrząsnąć ze snu. Wiedział, że matce naprawdę coś grozi. Wyczuwał to. Wysłała go do dziadka, aby uchronić go przed niebez-

40

CIENIE WE MGLE

pieczeństwem. W każdym razie sama była o tym prze­ konana, dodał w myślach, głaszcząc miękkie uszy psa. Daniel sam nie wiedział, jakim cudem potrafi czasa­ mi odgadywać cudze myśli i uczucia. Czytał o empatii, ale nie sądził, aby sprawa była tak prosta. Tu chodziło o coś więcej... coś bardziej wyjątkowego. Teraz wie­ dział, że matka ma kłopoty, i to bardzo poważne. To miało coś wspólnego z samobójstwem Rica. Daniel do­ wiedział się o tym natychmiast, rzecz jasna również we śnie. We śnie widział matkę w wypełnionym dymem garażu, ale z jakichś powodów ten obraz niezbyt go przestraszył. W garażu był jeszcze ktoś, ale nie mógł odgadnąć kto. Na próżno usiłował dojrzeć jego twarz. To wszystko nie stanowi jednak żadnego usprawied­ liwienia. Nie może siedzieć bezczynnie w Kanadzie, po­ nieważ musi sprawować opiekę nad matką. Od ukończe­ nia siedmiu lat był jedynym mężczyzną w domu i odpo­ wiadał za nią. Odrzucił koc i wstał z łóżka. Spike zaczął entuzjasty­ cznie machać ogonem, mając nadzieję na jakąś nadzwy­ czajną nocną eskapadę. Daniel ostro nakazał mu spokój, zatrzymał się na chwilę przy drzwiach i nasłuchiwał. Nie chciał obudzić dziadka. Jem Stanton był stary i nieco głuchawy, ale daleko mu było do starczej sklerozy. Wręcz przeciwnie, po dziś dzień zachował niezwykłą bystrość umysłu. Trudno byłoby go zwieść. Zresztą, Daniel nie miał ochoty go zwodzić. Miał nadzieję, że gdy wyjaśni mu swój plan, dziadek nie będzie się sprzeciwiał.

CIENIE WE MGLE

41

Telefon znajdował się w kuchni. Daniel znał dom na tyle dobrze, że mógł poruszać się w nim po ciemku. Starając się iść jak najciszej, udał się do kuchni i pod­ niósł słuchawkę. Nakręcił numer hotelu w Bostonie, gdzie rzekomo miała zatrzymać się matka. Nauczył się go na pamięć już wcześniej, ponieważ zaplanował, że zadzwoni tam, gdy tylko dziadek uśnie. Nie przewidział jedynie tego, że jego samego zmorzy sen i że przyśni mu się ten koszmar. Chryste, żeby to był tylko koszmar! Telefon zadzwonił chyba z sześć razy, nim wreszcie zgłosiła się telefonistka. - Dobry wieczór, czy mogłaby pani połączyć mnie z pokojem pani Joanny Stanton? Miała przyjechać do tego hotelu już wczoraj. - Przepraszam, ale proszę mówić głośniej. Nic nie słyszę. - Stanton - cierpliwie powtórzył Daniel. Zamknął oczy. - Proszę połączyć mnie z pokojem pani Stanton. - Stanton, powiedział pan? Czy mógłby pan przeliterować? - S-t-a-n-t-o-n. - Przykro mi, ale w tej chwili nie mieszka w hotelu nikt o tym nazwisku. - Być może przyjechała wcześniej i już opuściła ho­ tel - zasugerował Daniel, przyciskając czoło do zimnej szyby kredensu. - Tak, to możliwe. - Czy mogłaby pani sprawdzić?

42

CIENIE WE MGLE

- Chwileczkę. Daniel pogłaskał nogą Spike'a. Ciepło psiej sierści koiło jego nerwy. Z drugiej strony, ten telefon tylko po­ twierdzał jego obawy. - Halo, proszę pana, w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin nie było w hotelu nikogo o takim nazwisku. - Dziękuję. Odłożył słuchawkę i zastanawiał się co dalej. Wiado­ mość, że matki nie było w Bostonie, bynajmniej go nie zaskoczyła. Gdyby tylko wiedział, o co w tym wszy­ stkim chodzi... Ponownie podniósł słuchawkę i zadzwonił do domu w Chicago. Przyszło mu do głowy, że być może wiado­ mości nagrane na sekretarkę będą zawierać jakąś wska­ zówkę. Na szczęście sekretarka była wyposażona w urządzenie do zdalnej kontroli. Po dwóch dzwonkach włączył się automat. Pierwsze wiadomości były najzupełniej zwyczajne. Dentysta przypominał o okresowej kontroli. Telefon z księgarni, że nadeszła zamówiona książka. Dzwonił jego kolega, który zapomniał, że Daniel wyjechał. Nie­ pokojąca natomiast była ostatnia wiadomość. Dzwomł jakiś mężczyzna. Wśród trzasków ledwo go było słychać. Dziwnym głosem stwierdził, że matka powinna z nim porozmawiać. Nie podał nazwiska ani numeru. Daniel instyn­ ktownie wyczuwał, że to nic dobrego. Odwiesił słuchawkę. Przez chwilę stał, wpatrując się w psa i zastanawiając się, co począć.

CIENIE WE MOLE

43

- Co się stało, chłopcze? Gwałtownie zamrugał, bo dziadek włączył światło i w kuchni nagle zrobiło się jasno. Białe włosy dziadka były wzburzone, miał również przekrzywione okulary. Widocznie włożył je w wielkim pośpiechu. Przyglądał się wnukowi i jednocześnie zawiązywał pasek od staro­ modnego szlafroka. Daniel przypomniał sobie, że to on dał go kiedyś dziadkowi na Gwiazdkę. - Przepraszam, że cię zbudziłem, dziadku - powie­ dział. - Musiałem zadzwonić. - O drugiej w nocy? Dan, czy zechciałbyś powie­ dzieć mi dlaczego? Dziadek był jedyną osobą, która zwracała się do nie­ go per Dan. Daniel bardzo to lubił. Dziadek nigdy nie traktował go jak małego dziecka, nawet wtedy, gdy był małym dzieckiem. - To dość skomplikowana sprawa, dziadku. - Mam dużo czasu. - No... - Może lepiej wróćmy do twojego pokoju - zapropo­ nował dziadek. Zawołał Spike'a, który natychmiast zerwał się na nogi. - Wprawdzie jest czerwiec, ale noce są chłodne. Moja krew jest już rzadsza niż kiepski gin. W twoim pokoju jest wygodny fotel bujany. Usiądę w nim, ty wsko­ czysz do łóżka i wtedy porozmawiamy. Odpowiada ci? - Tak, dziadku. Gdy już znaleźli się w pokoju, Daniel poczekał, aż dziadek zasiądzie w fotelu. Wiedział od matki, że fotel

44

CIENIE WE MGLE

ten służył kiedyś za jego kołyskę. Ściągnął koc z kanapy i starannie okrył dziadka, po czym usiadł na łóżku i oparł się plecami o ścianę. Spike wskoczył do niego i ułożył się u jego stóp. - Obudziłem się, bo miałem zły sen - zaczął Daniel. - Hm, sen czasem może być bardzo denerwujący. - To był właśnie taki sen, dziadku. - Przestraszyłeś się czegoś? - Tak. To dotyczyło mamy. - Nic więc dziwnego, że się zdenerwowałeś - poki­ wał głową dziadek. - Zły sen o mamie. - Myślę, że mama ma poważne kłopoty, dziadku - oznajmił Daniel, z trudem przełykając ślinę. - Dlaczego tak sądzisz? - Dziadek zmrużył oczy. - Mam takie przeczucie. Ale oprócz tego są jeszcze inne poszlaki. Wpatrywał się w sufit i zastanawiał, o czym ma powiedzieć dziadkowi. - Na przykład? - Właśnie dzwoniłem do hotelu w Bostonie, gdzie miała się zatrzymać. W ogóle jej tam nie było. - Czy rano nie dzwoniła do ciebie z Bostonu? - Dzwoniła i powiedziała, że jest w Bostonie, ale wcale jej nie uwierzyłem. Sam zadzwoniłem do hotelu i okazało się, że mam rację. - No cóż, Dan, znając twoją matkę sądzę, że nie robi nic, co mogłoby narazić ją na niebezpieczeństwo. Z kobietami czasami trudno się porozumieć. Być może cho-

CIENIE WE MGLE

45

dzi tu o jakąś znajomość, o której jeszcze nie chce ci powiedzieć? - Myślałem o tym, dziadku, ale to coś innego. - Hm. - Dziadku, chciałbym cię o coś zapytać. - Daniel patrzył mu prosto w oczy. - Proszę, żebyś powiedział mi prawdę. - Nie mam zwyczaju okłamywać cię, chłopcze. - Wiem, ale dotychczas mogłem to samo powie­ dzieć o mamie, a tymczasem od tygodnia nieustannie mnie nabiera. Dlatego proszę, żebyś dał słowo, że po­ wiesz mi prawdę. - Masz moje słowo. Dalej, strzelaj! - Czy wiesz, gdzie jest mama? - Nie wiem. - Starszy pan pokręcił głową. - Obie­ cała mi, że będzie się odzywać. Gdyby coś się stało, mam zostawić wiadomość na automatycznej sekretarce w wa­ szym mieszkaniu w Chicago. - Czy to nie wydaje ci się dziwne, dziadku? - Hm, skoro już o tym wspomniałeś, no i skoro nie ma jej w hotelu w Bostonie, to muszę przyznać, że jest w tym coś dziwnego. - Myślę, że wiem, gdzie ona jest. - Tak? - Tak. Jest w Savannah, w Georgii. - No cóż, mogła pojechać odwiedzić swoją matkę. To chyba nic dziwnego, że chciała zobaczyć się z Jessi­ ca. Nie uważasz?

46

CIENIE WE MGLE

- Nie sądzę, żeby była u babci Jess. - Pozwól, że zgadnę. - Dziadek przez chwilę przy­ glądał mu się uważnie. - Sądzę, że już to sprawdziłeś. - Tak, zadzwoniłem do niej. Nie spytałem wprost o mamę, po prostu rozmawiałem z babcią tak, jakby to był normalny telefon. Tak trochę paplaliśmy. Lubię do niej dzwonić, choć nigdy nie byłem w Savannah. To ona zawsze przyjeżdża do nas i potem jedziemy gdzieś w trójkę, do Disneylandu albo w góry. - Daniel pochylił się do przodu, aby podkreślić to, co miał teraz powie­ dzieć. - Babcia nawet nie wspomniała o mamie. Gdyby tam była lub niedawno wyjechała, babcia z pewnością powiedziałaby coś takiego jak „Danny, właśnie odwie­ dziła mnie twoja mama, świetnie się bawiłyśmy". Nie sądzisz? Tyle że mamy tam nie było. - Muszę przyznać, że to, co mówisz, brzmi przeko­ nująco - powiedział w zamyśleniu dziadek, opuszczając ręce na kolana. - Czy masz jakiś inny pomysł, dziadku? Czy mo­ żesz mi powiedzieć, gdzie jest mama? Obaj dobrze wiedzieli, że starzec nie ma o niczym pojęcia. Jem Stanton wbił wzrok we wzór na kocu i my­ ślał, że chciałby mieć dwadzieścia lat mniej. No, może gdyby był o dziesięć lat młodszy, nie cierpiał na reuma­ tyzm i nie tracił wzroku z powodu zaćmy, wtedy mógłby wziąć na siebie wszystko, co niepokoiło tego chłopca. Nie było na świecie nikogo, kogo kochałby bardziej. Niestety, był już stary i słaby.

CIENIE WE MGLE

47

- O czym myślisz, Dan? - spytał. Nie wątpił, że wnuk nie zdecydował się na tę rozmowę bez powodu. Był podobny do swego ojca. Z pewnością miał już wszystko przemyślane i gotowy plan działania. Daniel uprzedził go o swych zamiarach tylko ze względu na uprzejmość i dobre wychowanie. - Co chcesz zrobić, żeby znaleźć mamę? - Myślę, że wiem, gdzie ona jest - oznajmił Daniel. - Sądzę, że jest w Savannah, ale nie u babci Jess. Muszę tam polecieć i sprawdzić. - Powiadasz, że chcesz lecieć sam do Georgii? - Tak, dziadku, właśnie to zamierzam zrobić. - I uważasz, że bez trudu uda ci się zrealizować ten plan? - Tak, dziadku. Latałem do ciebie do Montrealu, kiedy miałem siedem lat. Poradzę sobie. - I lepiej będzie, jeśli nie będę cię namawiał, żebyś zrezygnował z tego pomysłu, tak? - Tak. Nie chcę być nieposłuszny, ale po prostu mu­ szę to zrobić. Taki młody i taki twardy, pomyślał dziadek i poczuł wzruszenie. Na szczęście w pokoju było ciemno i Da­ niel nie mógł dostrzec jego drżących dłoni. W przeci­ wieństwie do wnuka, Jem bardzo obawiał się tej wypra­ wy, ale nie mógł nic poradzić. No cóż, takie eskapady są dla młodych i zuchwałych. - Masz głowę na karku, Dan, podobnie jak twój ojciec. Czy już ci to mówiłem?

48

CIENIE WE MGLE

- Tak, dziadku. - Daniel uśmiechnął się do niego. - Prawie wszystko, co wiem o ojcu, to od ciebie. - Nigdy nie byłeś do niego podobny, ale myślisz tak jak on - powiedział starzec, pogrążając się we wspo­ mnieniach. - Tylko to ma znaczenie. Dzięki temu z pew­ nością jakoś przetrwasz tę awanturę, w jaką się pakujesz. - Wszystko będzie dobrze - zapewnił go Daniel. - Zadzwoń do mnie, kiedy wylądujesz w Savannah, dobrze? Chcę wiedzieć, że dotarłeś na miejsce zdrów i cały. - Dobrze. - I informuj mnie, co się dzieje, nawet jeśli wydarze­ nia nie potoczą się po twojej myśli. - Tak, dziadku. Starzec odrzucił koc i energicznie wstał z fotela, choć wcale nie było mu lekko na duszy. Wiedział, że nie ma sensu namawiać chłopca, aby został. Daniel już pod­ jął decyzję i nikt go od niej nie odwiedzie. - Lepiej się prześpij. Jutro pewnie musisz wstać o bladym świcie, prawda? - Tak. - No, to dobranoc. - Dobranoc, dziadku. I... dziękuję. - Bardzo proszę, chłopcze. - Nie martw się, dziadku. Będę ostrożny.

3 Widok morza działał na nią niemal hipnotyzująco W obecnej sytuacji nic nie mogło w peł­ ni ukoić jej nerwów. Zaciskając palce na kubku, przyglą­ dała się, jak potężne fale zalewają plażę. Od czasu do czasu błyskawica przecinała szare, ponure niebo. Zbliża­ ła się burza. - Dobrze się wyśpij - zalecił jej na pożegnanie Ryan. Łatwo powiedzieć. Znając go wiedziała, że rano bę­ dzie musiała odpowiedzieć na liczne pytania. Przez całą noc o tym myślała i budziła się niemal co godzinę. O świcie zrezygnowała z dalszych prób zaśnięcia i wsta­ ła. Miała zaczerwienione z niewyspania oczy.

50

CIENIE WE MGLE

Ciężko westchnęła i potarła ręką czoło. Wyjechać czy zostać? Wciąż rozważała to samo pytanie. Nie wie­ działa, w jaki sposób mogłaby powiedzieć Ryanowi o wszystkim, nie wspominając jednocześnie o Danielu. A o nim po prostu nie chciała rozmawiać. Wiedziała, że czeka ją również trudna rozmowa z sy­ nem, najpierw jednak musiała znaleźć jakiś telefon. W ciągu najbliższych dni powinna do niego zadzwonić. Znając syna, wiedziała, że nie może tego zbyt długo odkładać. Jeszcze kilka dni, i Daniel zacznie się dener­ wować. Westchnęła i zamknęła na chwilę oczy. Któż mógłby przypuszczać, że Ryan postanowi żyć bez tele­ fonu? Teraz mogła mieć jedynie nadzieję, że dziadek zdoła zapanować nad Danielem. - Jeśli to ci się uda, Jem - powiedziała do siebie - to chyba jesteś cudotwórcą. - Mówisz do siebie? Głos Ryana przerwał jej rozmyślania. Poruszyła się nerwowo i rozlała kawę. - Daj mi kubek. Podała mu go, po czym wstała i otrzepała piasek z dżinsów. Z niesmakiem spojrzała na ciemne plamy z przodu bluzy. - Oparzyłaś się? - Nie, już wystygła. - Przepraszam. Joanna odebrała od niego kubek i wyrzuciła fusy. - Wcześnie wstałaś - zauważył.

CIENIE WE MGLE

51

- Tak. Nie przywykłam do długiego porannego wy­ legiwania się. - Zapamiętałem coś zupełnie innego. - Od tamtych czasów minęło już wiele lat. Teraz jestem kobietą lat dziewięćdziesiątych. Codziennie mam do zrobienia mnóstwo rzeczy, a leżenie w łóżku niezbyt temu sprzyja. Spojrzała na niego i na chwilę zaparło jej dech. Ryan właśnie wziął prysznic, był jeszcze mokry. Włosy tylko odgarnął ręcznikiem z czoła, a na jego policzkach wid­ niał jasny zarost. Wyglądał jak z żurnala. Nie, wcale nie, poprawiła się w myślach. Jak na męskiego modela jest zbyt doświadczony, przeżył zbyt dużo i to widać na jego twarzy. Tylko jego niewiarygodnie niebieskie oczy po­ zostały takie jak kiedyś. Odwróciła się i chciała ruszyć w kierunku domu, lecz ją zatrzymał. - Może się przejdziemy? - zaproponował. - Poran­ ny spacer dobrze nam zrobi. Myślę, że mamy jeszcze trochę czasu, nim zacznie padać. Przez chwilę się wahała, po czym postawiła kubek na wystającym z piachu, grubym pniu. Ruszyli razem wzdłuż plaży. - Lepiej się dzisiaj czujesz? - spytał i zerknął na nią z ukosa. - Tak - odpowiedziała. Szła z wzrokiem wbitym w piach. - Zemdlałam wczoraj z nadmiernego stresu. Nigdy przedtem mi się to nie zdarzyło. Teraz czuję się doskonale.

52

CIENIE WE MGLE

- Bardzo się z tego cieszę - stwierdził, wkładając ręce do kieszeni kurtki. - Zajrzałem do twojego pokoju kilka minut temu i kiedy cię nie zastałem, pomyślałem, że wyjechałaś. - Gdzie miałabym pojechać? - zaśmiała się krótko Joanna. - Gdziekolwiek. Nie wiem. Może do mamy, może do Shannon? - Nie uważam, żebym mogła niepokoić mamę taką historią. Shannon też tak myśli. Ona i Nick uznali, że tu będę bezpieczniejsza. Wilderose Cottage jest na uboczu, ma system alarmowy... - Którego nie chciało mi się uruchomić - wtrącił Ryan. - Trudno... - Wzruszyła ramionami. - Pytałeś, to ci wytłumaczyłam, dlaczego tu jestem. Oprócz tego Shan­ non jest w dziewiątym miesiącu ciąży i lada dzień bę­ dzie rodzić. Właśnie dlatego nie mogła mnie odwieźć. Nick i ja nie zgodziliśmy się, żeby ryzykowała tylko po to, aby wystąpić w roli mojego adwokata. Powiedziałam im, że jeśli mój przyjazd będzie dla ciebie problemem, to jakoś sobie poradzę. - Zabierając swoje manatki, gdybym okazał się nie­ gościnny, tak? - Liczyłam się i z tą możliwością - odpowiedziała spokojnie. Jeśli Ryan chciał ją sprowokować, to niemal mu się to udało. - Dobrze, że jestem taki wrażliwy na uroki...

CIENIE WE MGLE

53

- Słuchaj, powiedziałeś już dostatecznie wyraźnie, że moja obecność nie sprawia ci radości - przerwała mu. - Możesz sobie darować te uwagi. Miałeś rację podejrze­ wając, że rano wyjechałam. W istocie właśnie o tym naj­ pierw pomyślałam. Czy jakakolwiek rozsądna kobieta zgodziłaby się tu zostać w takich okolicznościach? - Tylko gdyby nie miała innego wyjścia. - Właśnie. - Joanna spokojnie wytrzymała jego spojrzenie. - Dziś rano zaczęłam się jednak zastanawiać, czy rzeczywiście muszę to znosić. - Do diabła, Jo... - Wiesz, co jest najśmieszniejsze, Ryan? - przerwa­ ła mu. Musiała unieść ręce i przytrzymać włosy. Podmu­ chy wiatru potargały jej warkocz. - Czekałam tu, aż się obudzisz, żeby poprosić cię o radę. Chyba zwariowałam, prawda? Wiem, że w swoim życiu musiałeś znaleźć się w wielu dziwnych sytuacjach. Pomyślałam, że mógłbyś mi poradzić, jakie środki ostrożności powinnam przed­ sięwziąć, czy coś takiego. Sama nie wiem. - Wciąż przy­ trzymując rękami włosy, odwróciła głowę i spojrzała na wzburzone fale. - Myślałam... do licha, sama nie wiem, na co liczyłam. - Nigdy nie nauczyłaś się kląć, prawda? Nie odpowiedziała. Zamknęła oczy i westchnęła. Oboje się zatrzymali i odwrócili twarzami do oceanu. - Nie zdawałem sobie sprawy, że Shannon niedługo będzie rodzić - mruknął Ryan, obserwując pieniące się grzywacze. - Wydawało mi się, że to jeszcze potrwa.

54

CIENIE WE MGLE

- Owszem, może urodzić w każdej chwili. Straciłeś kontakt z... - machnęła ręką - ze światem. Odciąłeś się nawet od rodziny. Kiedy Shannon powiedziała, jak dłu­ go już tu tkwisz, trudno mi było w to uwierzyć. - Dlaczego? - spytał, rzucając na fale płaski kamyk. - Przez piętnaście lat nie miałem prawdziwych wakacji. Nie sądzisz, że zasłużyłem na urlop? - Czy to wakacje? - A cóż innego? - Ucieczka. Rezygnacja. Schronienie. - Joanna wzruszyła ramionami. - Jest wiele możliwości. - Chryste, jeszcze jeden psychoanalityk. Tylko tego mi brakowało. - Rzucił w morze kolejny kamień, silniej niż poprzedni. - Nie martw się, nie mam zamiaru cię męczyć. Już to kiedyś słyszałeś. Zresztą, jak mówi Shannon, rozmo­ wa z tobą to rzucanie grochem o ścianę. - Moja siostra zdążyła ci wczoraj sporo naopowia­ dać - rzucił z sarkazmem. - Powiedziała mi tylko to, co jej zdaniem powinnam wiedzieć, skoro zamierzałam narzucić ci swoje towarzy­ stwo na nie określony czas. Linia horyzontu była tego dnia niewidoczna. Niebo i morze utworzyły jednolity, szary pejzaż, urozmaicany tylko częstymi zygzakami błyskawic. - W porządku, Jo - powiedział spokojnie. - Możesz zostać tak długo, jak chcesz, czy też dokąd wytrzymasz wybuchy mojego złego humoru.

CIENIE WE MGLE

55

Joanna rzuciła mu szybkie spojrzenie. Wciąż nie była pewna, co powinna zrobić. Odniosła silne wrażenie, że widzi dawnego Ryana, po sekundzie jednak ten obraz zniknął i znów miała przed sobą ponurego, dziwnie nie­ spokojnego, obcego człowieka. Wpatrując się w dal, nieustannie zastanawiała się, co robi człowiek, który nie ma wielkiego wyboru. Nie mog­ ła pozwolić sobie na odrzucenie jego oferty, nawet gdy­ by bardzo tego chciała. Wilderose Cottage był najbez­ pieczniejszym miejscem, jakie mogła znaleźć. Towarzy­ stwo byłego męża to po prostu cena, jaką musi za to zapłacić. W końcu są dorośli. Piętnaście lat temu rozstali się w przyjaźni. Z pewnością zdołają wytrzymać z sobą tych kilka tygodni, czy też tyle czasu, ile trzeba będzie czekać na wyjaśnienie tej historii. Boże, żeby nie trwało to długo. Wilderose Cottage. Joanna powtórzyła tę nazwę, sugerującą przytulność i ciepło. Letni dom 0'Connorćw miał być miejscem jej schronienia w tym dziwacznym okresie życia. Miejsce, o którym marzyła w czasie samotnego dzieciństwa, mia­ ło być teraz jej ucieczką. Na myśl o tym czuła jedno­ cześnie ból i przyjemność. Ileż jej wspomnień z dzieciństwa, zarówno tych szczęśliwych jak i przykrych, jest związanych z tym miejscem! Nie była spokrewniona z 0'Connorami, choć jej matkę wychowywali Patrick i Kathleen O'Connor, dziadkowie Ryana. Patrick adoptował Jessicę, ale od najwcześniejszego dzieciństwa Joanna wyczuwała, że

56

CIENIE WE MGLE

matka chciałaby być prawdziwą panią O'Connor. Nic dziwnego, że sama pragnęła tego samego. Choć była mile widzianym gościem na wszystkich rodzinnych spotkaniach, zawsze czuła się kimś z zewnątrz. Dlatego małżeństwo z Ryanem, zawarte tuż po ukończeniu stu­ diów, wydawało się jej prawdziwym uśmiechem losu. To, że Ryan, pięć lat od niej starszy, nie tylko ją zauwa­ żył, ale nawet pokochał, było prawdziwym cudem. Ten cud nie trwał długo. Niebo przecięła kolejna błyskawica i rozległ się głoś­ ny huk gromu. Burza była już blisko. - Lepiej wracajmy - powiedział Ryan, otulając się szczelniej kurtką. Odwrócili się i szybkim krokiem ru­ szyli w stronę domu. Przez całą drogę milczeli. Wbiegli po schodkach na rozległe werandę, wychodzącą na ocean. Gdy już znaleźli się pod dachem, oboje nie mieli ochoty wcho­ dzić do środka. Wnętrze domku było zbyt intymne, wo­ leli nie ryzykować. - Muszę się napić jeszcze kawy - powiedziała. Przynieść ci? - Tak, bardzo proszę. - Bez cukru i mleka, tak? - Tak - potwierdził i zerknął na nią. Właśnie zdej­ mował kurtkę. Minęło tyle lat, odkąd pili razem kawę, a ona wciąż pamiętała, że pije bez mleka i cukru. Sam nie wiedział, dlaczego sprawiło mu to przyjemność. Rzucił kurtkę na poręcz leżaka i opadł na siedzenie.

CIENIE WE MGLE

57

Na chwilę skrył twarz w dłoniach. Oprócz kobiety, która dwa razy w tygodniu przychodziła posprzątać, oraz przypadkowych turystów na plaży, od przyjazdu tutaj nie rozmawiał z nikim. Rzadko robił wyjątek dla naj­ bliższej rodziny. Po tym, co przeżył, nie miał ochoty na kontakty z ludźmi, a już na pewno nie z Joanną. Czy miał jednak jakiś wybór? - Proszę. - Joanna podała mu kubek. - Dziękuję. - Wypił pierwszy łyk, przyglądając się jednocześnie, jak Joanna podchodzi do drugiego leżaka i siada. Miała splątane, jasne włosy, ale mimo to wyglą­ dała ślicznie. Obcisłe dżinsy podkreślały jej zgrabną syl­ wetkę. Zachowała figurę dwudziestolatki, pomyślał. Usiadła na podwiniętej nodze i dopiero po chwili Ryan dostrzegł pewne różnice. Piersi rysujące się pod luźną bluzą były pełniejsze niż kiedyś, biodra bardziej krągłe i dojrzałe. Przypomniał sobie, jak po raz pierwszy zoba­ czył ją nago. Była naprawdę piękna! Nagle zakrztusił się i gwałtownie zakasłał. - Nic ci nie jest? - spytała, gotowa pospieszyć na ratunek. - Gorąca kawa... - mruknął, nakazując jej gestem, aby siedziała na miejscu. Przyglądała mu się przez chwilę, nerwowo zagryza­ jąc wargi. - Ryan? - Joanno? - odezwał się jednocześnie. Machnięciem ręki polecił jej, aby kontynuowała. Odetchnęła głęboko,

58

CIENIE WE MGLE

tak jakby gotowała się do konfrontacji z wrogo nastrojo­ ną ławą przysięgłych. - Wiem, że chcesz mi zadać wiele pytań... - Określiłaś to dość łagodnie. - Nie mogę uwierzyć, że jestem wplątana w coś ta­ kiego. - Zacznijmy od tego nieboszczyka - zaproponował, pochylił się i odstawił kubek na niski stolik. - Proszę, nie mów tak.-Joanna potarła palcami czoło. - Rico Fellini był moim przyjacielem. I to bliskim. On... - I ten bliski przyjaciel przemycał diamenty w do­ stawach dla waszego przedsiębiorstwa bez twojej wie­ dzy i zgody? - Zrobił to dla pieniędzy. On... - Czyż nie wszyscy robią to dla szmalu? - wtrącił cynicznie. - Rico zrobił to, żeby po jego śmierci Sammy nie miał na karku góry długów. - Wiedział zatem, że umrze? - zdziwił się Ryan. - Tak. To znaczy, był chory. Miał raka. Wydał mnó­ stwo pieniędzy na leczenie i Sammy musiałby pokryć te rachunki - wyjaśniła cierpliwie. - Nie chciał nikogo w to wciągać. - Wszyscy tak mówią. - Po prostu wdepnął w coś, co go przerosło. Ryan zmarszczył brwi i spojrzał na nią podejrzliwie. - Powiedziałaś, że nie chciał nikogo w to wciągać. Czy aby na pewno dobrze cię rozumiem, Joanno? Czy ta

CIENIE WE MGLE

59

jego uboczna działalność odbywała się rzeczywiście bez twojej wiedzy i zgody? - Oczywiście - warknęła. - Kiedy znalazłam dia­ menty, natychmiast pojechałam do niego i zażądałam wyjaśnień. - I usłyszałaś, że zrobił to z miłości. - Ryan wzru­ szył ramionami. - Nie chcę go osądzać i ty też daj spokój - poprosiła z kamiennym wyrazem twarzy. - Niezależnie od tego, dlaczego z tym zaczął, sądzę, że został zamordowany, bo chciał się wycofać. W każdym razie obiecał mi, że skoń­ czy z przemytem. Miał powiedzieć wspólnikom, że ta dostawa, którą przypadkowo odkryłam, będzie ostatnia. Myślę, że nie chcieli się z tym pogodzić. - A może wziął sobie trochę kamieni? - Pewnie trudno ci w to uwierzyć, ale Rico nie zro­ biłby czegoś takiego. - Pozwolę sobie powstrzymać się od opinii w tej sprawie - powiedział sucho. - Policja sądzi, że Rico popełnił samobójstwo oświadczyła, odstawiając kawę na stolik. - Ja uważam, że został zamordowany. Ryan poczuł skurcz w brzuchu. Od chwili, gdy Joan­ na wspomniała o jakimś zmarłym, przygotowywał się na powtórzenie nocnego koszmaru. Ostatniej nocy usiłował przypomnieć sobie, co mu się śniło, ale na próżno. Treść snu zapadła w jego podświadomość, i to bardzo głęboko, bo występowała w nim Joanna.

60

CIENIE WE MGLE

- Jak zginął? - spytał, siląc się na niedbały, niemal obojętny ton. W rzeczywistości z trudem trzymał nerwy na wodzy. - W garażu. Zatruł się spalinami. No, tlenkiem... - Wiem, tlenkiem węgla. - Gwałtownie wstał z le­ żaka i podszedł do balustrady. Z rękami w kieszeniach spodni przyglądał się szalejącej burzy. Z nieba lały się strugi wody, a potężne podmuchy wiatru przyginały pal­ my nisko do ziemi. - Lepiej wejdź do środka - powiedział do Joanny, gdy podeszła do niego od tyłu. Rozejrzała się niespokoj­ nie dokoła. - Tutaj zaraz przemokniemy do suchej nitki - za­ uważyła, kierując się do drzwi. - Ty chyba też się scho­ wasz? - dodała, patrząc na niego przez ramię. - Za chwilę. - Ryan... - Joanna drgnęła. Potężny piorun uderzył gdzieś blisko i rozległ się głośny huk. Ryan nadal stał nieruchomo, zwróciła się więc twarzą do niego i powie­ działa zdecydowanym tonem: - Przestań się wygłupiać i wejdź do domu! Skrzywił się niecierpliwie, ale odszedł od balustrady, chwycił kurtkę i wszedł do środka. - Co ci odbiło? - spytała gniewnie, gdy tylko prze­ kroczyli próg. - Stojąc tam, służyłeś jako pierwszorzęd­ ny piorunochron. Czy wiesz, ile osób ginie co roku w ten sposób? Niezależnie od tego, czy wiesz o tym, czy nie, to wcale nie zdarza się rzadko.

CIENIE WE MGLE

61

- Czy tego właśnie mam się po tobie spodziewać? - odparł, zbliżając się do niej. Joanna cofnęła się o dwa kroki i oparła plecami o bar. - Dotychczas udało mi się przetrwać bez niańki. Nie potrzebuję, żeby ktoś mi naka­ zywał wejść do domu, bo pada. - To nie tylko deszcz. Co chwila walą pioruny. - Bez różnicy - mruknął i odsunął się, bo poczuł dobrze znany zapach jej skóry. - To w twoim stylu, prawda? - powiedziała nagle Joanna. - Nic cię nie obchodzi niebezpieczeństwo, tak? Czekała przez kilka minut na odpowiedź, mając na­ dzieję, że Ryan zechce z nią porozmawiać. Sądząc po kamiennym wyrazie jego twarzy, mogła czekać jeszcze długo. Dotychczas żadne z nich nie poruszyło tematu, dlaczego właściwie Ryan zaszył się na tym odludziu, zrezygnował z pracy i odciął od rodziny i przyjaciół. Jo­ anna westchnęła i pomyślała, że lepiej będzie mieć to za sobą. Skoro mają tu mieszkać przez kilka tygodni, to nie ma sensu udawać, że on jest tu na wakacjach. - Było mi bardzo przykro, gdy dowiedziałam się o Peterze - powiedziała spokojnie. - Mnie również. - Był taki miły - dodała, zerkając na niego. - Pra­ wdziwy dżentelmen, taki uprzejmy. Bardzo go lubiłam. - Wszyscy go lubili - odpowiedział. Joanna czuła, że się denerwuje, choć na pozór zachowywał spokój. - Miał wspaniałe poczucie humoru. Zawsze mówił, że to go ratuje, bo jest.

62

CIENIE WE MGLE

- Bo był taki brzydki. - Wcale nie był brzydki - zaprotestowała cicho. Kiedy był w Chicago, zawsze mnie odwiedzał. Szliśmy razem na kolację. - Aha - mruknął, wyraźnie sztywniejąc. - Bardzo nam go brakowało, po tym jak... - Nam? Jakim nam? - przerwał jej, zmieniając jed­ nocześnie temat. - Wydawało mi się, że po śmierci Davida nie wyszłaś ponownie za mąż. Przyznaję, że to była głupota, jesteś przecież piękną kobietą. - Nie wyszłam za mąż. - Więc jacy my? - Rico, Sammy, przyjaciele, rodzina - odpowiedzia­ ła, biorąc głęboki oddech. Daniel. Nagle poczuła chłód i splotła ramiona. W tym momencie zauważyła, że on zrobił to samo. Jeśli język ciała coś rzeczywiście ozna­ cza, pomyślała, to oboje skryliśmy się w pancerzach lub przygotowaliśmy na coś, co może zaboleć. Nie miała wątpliwości, że Ryan wie, iż ona i David mieli dziecko. Nie była tylko pewna, jak interpretować fakt, że jeszcze o tym nie wspomniał. Być może zresztą nie powinna się dziwić, bo podczas ich małżeństwa to jej ogromnie zależało na dziecku, a on nie wykazywał entu­ zjazmu. - Może zjemy śniadanie? - zaproponował nagle. Jesteś głodna? Koniec rozmowy na poważne tematy. - Już późno - odpowiedziała, spoglądając na wiszą-

CIENIE WE MGLE

63

cy na ścianie zegar. - Może przygotuję jakieś kanapki? Masz chyba coś do jedzenia w lodówce? - Tak, sprzątaczka robi zakupy. - Wzruszył ramio­ nami i włożył ręce do kieszeni. - Zostawiam jej listę, trochę pieniędzy, a ona załatwia resztę. Ugryzła się w język, żeby nie powiedzieć, co o tym myśli. I tak od przyjazdu zdążyła go parokrotnie skryty­ kować, ale żeby nie wychodzić z domu nawet po jedze­ nie i gazety... Przecież kiedyś wydarzenia światowe by­ ły dla niego wszystkim. Nie mogła uwierzyć, że stał się takim pustelnikiem. - To bardzo wygodnie - mruknęła, kierując się do kuchni. Pomyślała, że będzie musiała przywyknąć do nowej sytuacji. Była tak zamyślona, że nawet nie zauwa­ żyła, że poszedł za nią. - Masz wszystko pod ręką - powiedział, siadając na stołku przy barze. - Rób co chcesz. - Masz jakieś specjalne życzenia? - spytała krótko. Przez cały czas czuła na sobie jego spojrzenie. - Zrób mi niespodziankę - zaproponował z uśmie­ chem. Miał piękne usta i równe, białe zęby. Zawsze uważała, że jego usta są bardzo zmysłowe; śniły się jej jeszcze długo po tym, jak się rozstali... - Może być razowiec z szynką i szwajcarskim se­ rem - powiedziała, zamykając biodrem drzwiczki lo­ dówki. Rzuciła na blat dwie torby z supermarketu i sięg­ nęła po nóż. - Danie niezbyt oryginalne, ale szybkie. Dużo musztardy, bez sałaty, z korniszonem, tak?

64

CIENIE WE MGLE

- Tak - mruknął, śledząc wzrokiem każdy jej ruch. Szybko przygotowała kanapki. W szafce, gdzie Ryan trzymał chleb, znalazła meksykańskie chipsy. Wsypała je do półmiska i wyszperała w lodówce pikantny sos. - Jak ci się to podoba? - powiedziała, podsuwając mu talerz. Ryan podziękował i zaczął jeść. - Niektóre rzeczy się nie zmieniają - zauważył, przełknąwszy pierwszy kęs. Wziął dwa chipsy i umo­ czył w sosie. - Wciąż bardzo dobrze sobie dajesz radę w kuchni. - Zrobienie kanapek nie jest zbyt trudnym zada­ niem. - Wzruszyła ramionami. Sama jeszcze nie zaczęła jeść. - Jeśli masz na myśli, że robię to szybko, to pewnie masz rację, że się nie zmieniłam. Wciąż lubię życie do­ mowe. - Zawsze dużo bardziej je ceniłaś niż ja - mruknął, biorąc do ręki ogórek. - Cóż mam na to odpowiedzieć? - To miał być komplement. - Nigdy nie uważałeś tego za moją zaletę - prychnęła ironicznie. - Wręcz przeciwnie, zawsze to lubiłem, podobnie jak wszystkie twoje przymioty - zaprzeczył, odkładając kanapkę na talerz. - Zabawne, jak różne są nasze wspomnienia - od­ rzekła z goryczą, choć myślała, że dawno już o niej za­ pomniała. - A co z moim uprzykrzonym zwyczajem nu-

CIENIE WE MGLE

65

dzenia ci, żebyś spędzał więcej czasu w domu, a mniej na nieustannych podróżach? - Miałaś rację. Nie powinienem był... - Żenić się ze mną? - Nie podpowiadaj mi - odparł spokojnie. - Chcia­ łem powiedzieć, że nie powinienem był oczekiwać, że moja żona będzie zadowolona z małżeństwa na pół eta­ tu. Należało o tym pomyśleć jeszcze przed ślubem. - Dlaczego ożeniłeś się ze mną? - spytała, patrząc mu w oczy. Odsunęła talerz, bo nagle straciła apetyt. - Zawsze intrygował mnie ten problem. - Dobrze wiesz dlaczego. - Nie. Kiedyś myślałam, że wiem, ale teraz chciała­ bym usłyszeć, co ty masz na ten temat do powiedzenia. - Pobraliśmy się, bo byliśmy zakochani do szaleń­ stwa. - Ryan wstał ze stołka, podszedł do zlewu i z trza­ skiem wstawił talerz. - W każdym razie wtedy sądziłem, że to uczucie jest wzajemne. Nabrałem wątpliwości do­ piero później, kiedy tak ochoczo dążyłaś do rozwodu. Zastanawiałem się wtedy, czy nie za dużo sobie obiecy­ wałem. - Wcale nie dążyłam do rozwodu - obruszyła się zirytowana. W rzeczywistości to on skorzystał z pier­ wszej okazji, aby odzyskać wolność. - Robiłam co mo­ głam, żeby uratować nasze małżeństwo. Nie było to łatwe, bo z tobą na ogół mogłam rozmawiać tylko przez telefon. - Jak już powiedziałem, wiele naszych problemów

66

CIENIE WE MGLE

powstało z mojej winy. Przyznaję, że powinienem był zrozumieć, jak trudno ci będzie mnie kochać, kiedy będę tak często wyjeżdżał. - To rzeczywiście był problem - stwierdziła chłod­ no. - Twoja kariera była dla ciebie ważniejsza niż mał­ żeństwo. - Pomyliłem się, Jo. - Ryan spojrzał jej w oczy. Niestety, kiedy to zrozumiałem, było za późno. Joanna czuła, że serce zaczyna jej bić niespokojnie. Nie była pewna, czy dobrze rozumie jego słowa, ale wiedziała, że sama nie jest przygotowana do analizowa­ nia problemów ich małżeństwa. Przyjechała tu dlatego, że nie miała dokąd uciec. Nie spodziewała się, że będą zajmować się dyskusją na temat błędów, które doprowa­ dziły do rozwodu. To było tak dawno. Naprawdę myśla­ ła, że umrze, gdy zrozumiała, że na pewno nie dożyje starości z Ryanem, że nie będą mieć dzieci, że nie będą mieli wspólnego domu. I że nie pozostaną razem, „póki śmierć ich nie rozdzieli", co sobie przysięgali. Nie, na litość boską, nie przyjechała tutaj, żeby ponownie to wszystko przeżywać! Wstała i pozbierała pozostałe naczynia. - Podobnie, jak nie lubię się wylegiwać do późna, tak samo nie lubię leniuchować - oświadczyła nerwowo. - Szkoda, że nie wzięłam przyborów do malowania. Mogłabym pracować. - Malować. - Ryan znów podszedł do okna i wbił wzrok w przestrzeń. Po chwili spojrzał na nią z dziw-

CIENIE WE MGLE

67

nym rozrzewnieniem. - Pamiętasz, jak wypełniałaś blok za blokiem takimi zabawnymi rysuneczkami? - Od dwunastu lat zarabiam na przyzwoite życie, robiąc takie zabawne rysuneczki - odpowiedziała, wsta­ wiając naczynia do zlewu. - Źle mnie zrozumiałaś - powiedział i szybko pod­ szedł do niej. Dotknął jej ramienia, ale natychmiast się odsunęła. - Jo, spójrz na mnie. - Gdy uparcie nie pod­ niosła wzroku, ciężko westchnął. - Nie to chciałem po­ wiedzieć. Nigdy nie wątpiłem w twój talent. Brakowało ci przecież tylko wiary w siebie. - Teraz już wierzę w siebie - rzuciła krótko. Ryan miał oczywiście rację. W tamtych czasach nie miała za grosz wiary we własne umiejętności. Pochyliła się i zaczęła wstawiać naczynia do zmywarki. Dobrze wie­ działa, że on zawsze potrafił odczytać jej myśli i uczucia. - Pamiętasz, jaka byłaś wściekła, kiedy wysłałem twoje rysunki do znajomego, mającego kontakty w wy­ dawnictwach? - Oparł się o blat i potrząsnął głową. Boże święty, myślałem, że podpalisz ten dom ze mną w środku! - Nie miałeś prawa tego robić - stwierdziła zimno. Świetnie pamiętała ten incydent. Jej sztuka należała do niej i tylko do niej. Ryan w tym czasie robił błyska­ wiczną karierę reportera. Wszyscy zwracali na niego uwagę, odnosił sukces za sukcesem. Sama była niemal oślepiona jego powodzeniem i czuła się odseparowana od niego, choć byli przecież małżeństwem. Miała swoją

68

CIENIE WE MGLE

sztukę i zazdrośnie jej strzegła. Gdy dowiedziała się, co zrobił Ryan, czuła się, jakby ją ktoś zgwałcił. Dopiero po rozwodzie zaczęła walczyć o sukces w zawodzie ilustra­ tora książek dla dzieci. Była wtedy tak niepewna siebie, że sama zdziwiła się, gdy zaczęły napływać liczne zamó­ wienia. - Wiem, że ci dobrze idzie - powiedział, przygląda­ jąc się, jak wyciera z blatu kroplę musztardy. - Mam wszystkie twoje książki. Spojrzała na niego zupełnie zaskoczona. - No i nie potrzebowałaś mnie, prawda? - skonsta­ tował z uśmiechem. - W każdym razie nie do tego - odparła, gdy wresz­ cie odzyskała głos. - A do czego byłem ci potrzebny? - spytał po chwi­ li, poważniejąc. Potrzebowałam miłości, radości, poczucia związku z kimś, komu na mnie naprawdę zależy. Nie chciałam czuć się jak cień we mgle, pomyślała Joanna. Ryan był jednak ostatnią osobą na świecie, z którą chciałaby dys­ kutować o tajemnicach swego serca, uznała więc, że le­ piej będzie zakończyć tę rozmowę. - Posłuchaj, Ryan, od tamtej pory już wiele wody upłynęło. Nie widzę najmniejszego sensu w rozwodze­ niu się nad odległą przeszłością. To już skończone. Obo­ je popełniliśmy błędy. Zatem... - Spojrzała na niego. - Skoro nie mogę zabić czasu malując, to chciałabym pomyszkować na strychu. Nie masz nic przeciwko?

CIENIE WE MGLE

69

- Na strychu? - zdziwił się. - Tak. - Kiwnęła głową. - Nie pamiętasz, ile czasu spędzaliśmy tam w dzieciństwie, przewracając stare za­ kurzone graty? - Teraz pamiętam. - Na jego twarz wypłynął nikły uśmiech. - Nie mam jednak szczególnej ochoty włazić na górę ponownie. Przecież tam nie ma nic wartościowe­ go... A może się mylę? - Tylko wspomnienia - odrzekła cicho. Oderwał się od blatu i uśmiechnął do niej, unosząc lekko brwi. Nie miała wątpliwości, że sam nie ma ocho­ ty wracać do wspomnień z dzieciństwa. - Serdecznie zapraszam. Niedbałym ruchem wskazał jej schody.

Joanna z ulgą pobiegła na strych. Jak dotąd, każde spotkanie z Ryanem było dla niej wstrzą­ sem. Nie spodziewała się takich szczerych rozmów o przeszłości. Większość wspomnień z okresu małżeń­ stwa zatarła się już w jej pamięci. Teraz z niepokojem uświadomiła sobie, jak Ryan wyciąga je na światło dzienne niczym zakurzone rupiecie. Spojrzała na pudło pełne sportowych trofeów, zebra­ nych przez Ryana i jego brata Willa za zwycięstwa w re­ gatach. Pamiętała, że żeglarstwo było ich pasją. Jej rów­ nież, ale rzadko pozwalali jej towarzyszyć sobie na za-

CIENIE WE MGLE

71

główce. Zwykła kobieta nie mogła się spodziewać, że często spotka ją ten zaszczyt. Podniosła srebrny puchar, starła kurz i odczytała wy­ grawerowany napis. Regaty wokół Sea Island. Dobrze pamiętała ten dzień. Ryan i Will bez trudu odnieśli wte­ dy zwycięstwo nad konkurentami. Przepłynęli linię mety uśmiechnięci, swobodni, opaleni. Byli tak przystojni, że ich widok zapierał dech w piersiach. Joanna, oczywi­ ście, całą uwagę skupiła na Ryanie. Gdy święcili triumf zwyczajowym prysznicem z szampana, Ryan nagle przyciągnął ją do siebie i mocno pocałował. Aż do tej chwili jej miłość była dobrze strzeżonym sekretem, przedmiotem jej marzeń. Westchnęła, włożyła puchar do pudła i wepchnęła je na poprzednie miejsce. Jak się prze­ konała, takich marzeń trudno jest się pozbyć. Odwróciła się szybko i zawadziła łokciem o stertę papierów, zwalając je na podłogę. Jakieś dzienniki, stwierdziła, przyglądając się wyblakłym okładkom. Za­ ciekawiona, otworzyła pierwszy z brzegu. Cameron O'Connor, Seul, Korea, 1953 rok. Przysiadła na podło­ dze i zaczęła czytać. Wiedziała, że ojciec Ryana był człowiekiem znanym, ale nie sądziła, że spisywał swoje wspomnienia. Gdy podniosła bruliony i ustawiła je na półce w sta­ rej bibliotece, w powietrze wzniosły się tumany kurzu. Najwyraźniej od lat nikt tu niczego nie ruszał. Zdziwiła się, że Ryan, który tu siedział od miesięcy, nie zabrał się do lektury wspomnień ojca.

72

CIENIE WE MGLE

Joanna była wciąż zafascynowana rodziną O'Connorów. Miała piętnaście lat, gdy Cameron O'Connor zginął w katastrofie lotniczej, przygotowując materiał do re­ portażu o wulkanach na Hawajach; Doskonale go pa­ miętała. Należał do ludzi, którzy zwracają uwagę. Na rodzinnych przyjęciach pojawiał się zwykle w prze­ rwach między podróżami w różne odległe krainy. Był sprawozdawcą wojennym w Korei, Wietnamie i w wielu innych miejscach, gdzie zimna wojna zmieniała się w gorącą. Amerykanie znali jego reportaże równie do­ brze, jak teksty z lokalnej gazety. Joanna świetnie pamię­ tała jego wstrząsającą opowieść o upadku Sajgonu. Nie­ wiele brakowało, a straciłby tam życie, gdy wrócił, żeby w ostatniej chwili wydostać z miasta swą francusko-wietnamską żonę Michelle, matkę Shannon i macochę Ryana. Joanna usiadła po turecku na podłodze i zaczęła czytać ostatni tom dziennika. Gdy w trzy godziny później schodziła na dół, spotka­ ła na schodach Ryana. - Już chciałem wzywać ekipę ratowniczą - powie­ dział z uśmiechem. Gdy zbliżyli się do siebie, uniósł rękę i strzepnął coś z jej ramienia. - Co to było? - spytała przestraszona. - Tylko pajęczyna. - Skrzywiła się z obrzydzeniem. - Spokojnie, pająka już dawno nie ma. - Uch... - Wciąż nie lubisz takich zwierzątek?

CIENIE WE MOLE

73

- A ty wciąż boisz się węży? - Żebyś wiedziała! - potwierdził ze śmiechem. Joanna minęła go i ruszyła dalej. - Co to takiego? - spytał, zerkając na kilka książek, które trzymała pod ręką. - Skarb - odpowiedziała i pokazała mu okładki sta­ rych, dziecinnych książek, jakie znalazła na strychu. - Chyba już je czytałaś? - Bardzo śmieszne. - Lekko uderzyła go w ramię. - Owszem, czytałam, ale teraz zamierzam zrobić to raz jeszcze. - Po co? - Mam umowę na ilustracje do serii książek i autor chce, żeby były utrzymane w starym stylu. Niektóre z tych książek były wydane jeszcze w latach trzydzies­ tych. Mam już pewną koncepcję, ale zależy mi na tym, żeby ilustracje wyglądały autentycznie. Muszę przejrzeć trochę tych staroci. - Myślisz, że będziesz mogła się skupić na pracy? - Tak. To może dziwne, ale gdy pracuję, potrafię całkowicie zapomnieć o wszystkim, niezależnie od tego, co dzieje się w moim życiu. - Przekartkowała jedną z książek. - Szkoda, że nie mogę zrobić kolorowych szkiców. Zacznę od rysunków ołówkiem. To mogę robić nawet tutaj. - Chodź ze mną-powiedział. Był trzy kroki przed nią, kiedy zauważył, że nie ruszyła się.

74

CIENIE WE MGLE

- Dokąd? - Do warsztatu - wyjaśnił z teatralną cierpliwością. - A o czym myślałaś? Gdyby mi przyszło do głowy coś bardziej romantycznego, postarałbym się o większą sub­ telność. - Od pewnego czasu za nikim nie chodzę, nie wiedząc, dokąd mnie prowadzi - odrzekła, postępując kilka kroków do przodu. Zdecydowała, że lepiej będzie, jeśli pominie milczeniem żarcik o romantycznych możliwościach. - Pamiętam, panno Ostrożna. - Gdybym rzeczywiście była taka ostrożna, nie zna­ lazłabym się w takiej sytuacji jak teraz. - Co do tego nie będę się spierał - mruknął. Dotknął lekko jej ramienia i poprowadził ją przez dom na werandę. Zeszli na dół i ruszyli wyłożoną cegła­ mi ścieżką do stojących na tyłach domu zabudowań. Deszcz przestał już padać. Promienie słońca odbijały się od kropelek wody na trawie i drzewach. W powietrzu unosił się słodki zapach kwiatów. Ptaki opuściły swe kryjówki i słychać było ich głośne krzyki i piski. Joanna nagle zapragnęła, żeby Daniel mógł zobaczyć to miej­ sce, żeby mogła podzielić się z nim swoimi wspomnie­ niami. Otrząsnęła się. Co też jej przychodzi do głowy? Daniel nie może tu przyjechać i nie powinna nawet o tym myśleć. - Znowu wspomnienia, prawda? Nie zdziwiła się, że odgadł jej myśli. Zawsze to potrafił. Wzruszyła ramionami i nie odpowiedziała.

CIENIE WE MGLE

75

- Do licha, wiatr musiał być silniejszy, niż myślałem. Puścił jej ramię i szybko podszedł do hangaru. Wiatr w jakiś sposób zdołał otworzyć drzwi; teraz widać było stojącą w środku żaglówkę. Joanna z przyjemnością pa­ trzyła na elegancką linię jej kadłuba. Gdy przeczytała nazwę wypisaną na dziobie, poczuła, że coś ściska ją w gardle. - „Lady O" - szepnęła z niedowierzaniem. Kupili tę łódź podczas miesiąca miodowego i tak nazwali na jej cześć. Dobrze pamiętała, jak cieszyła się z tego, że zo­ stała prawdziwą panią O'Connor, żoną Ryana. Jego „La­ dy O". Tego dnia poznała prawdziwe szczęście. - Mówiłem Willowi, żeby sprzedał to wszystko powiedział Ryan, rozglądając się dokoła. W hangarze znajdowało się sporo kosztownego ekwipunku żeglar­ skiego. Z ponurą miną poprawił plandekę chroniącą ża­ glówkę i umocował ją liną. Następnie z całej siły za­ mknął drzwi i sprawdził, czy się zatrzasnęły. - To była świetna żaglówka - rzuciła chłodno. Może Will jeszcze jej używa. - Odkąd tu jestem, nawet się nie pokazał. - To dopiero dwanaście miesięcy, a nie dwanaście lat - zakpiła. - Czy nie przyszło ci do głowy, że może on nie chce zakłócać twojego świętego spokoju? Pewnie uwierzył, że nie pragniesz towarzystwa. - Już piętnaście lat temu powiedziałem mu, żeby sprzedał tę cholerną łajbę. - Dlaczego? - spytała hardo.

76

CIENIE WE MGLE

- Żeby mi nie przypominała o największej głupocie mojego życia - odparł ze złością. - Zmusiłaś mnie, że­ bym to powiedział. Jesteś teraz zadowolona? - Dlaczego nie miałabym być zadowolona? - spyta­ ła ironicznie. - Jako stara przyjaciółka rodziny, mile wi­ dziany gość i szanowana eks-żona mam przecież wszel­ kie powody do zadowolenia. Ryan milczał przez dłuższą chwilę, po czym przecze­ sał palcami włosy. - Do diabła, co ja właściwie wyprawiam? - Odchy­ lił głowę do tyłu i spojrzał w niebo. - Jo, co my właści­ wie wyprawiamy? - Igramy z ogniem, nieprawdaż? - Joanna przez se­ kundę patrzyła mu w oczy, po czym odwróciła głowę i wbiła wzrok w horyzont. - Nie wiedziałem, że tłamszę w sobie tyle gniewu. - Chodzi ci o nas? - Tak. Cholera, przecież minęło już piętnaście lat. Można by sądzić... - Nigdy naprawdę o tym nie porozmawialiśmy, Ryan. To było nagłe rozstanie. Ty wyjechałeś do Afgani­ stanu, ja wystąpiłam o rozwód. Wróciłeś po sześciu mie­ siącach. Wtedy, tej nocy... - Nigdy jej nie zapomnę - powiedział jakby ze wzruszeniem. Joanna zerknęła na niego niepewnie i na chwilę wstrzymała oddech. - Myślałem, że się pogodzi­ liśmy i że odzyskałaś rozsądek. Byłem przekonany, że zrezygnowałaś z rozwodu.

CIENIE WE MGLE

77

Poczuła, że ogarnia ją furia. Przez kilka sekund z wściekłości nie mogła wykrztusić słowa. - To dlaczego już następnego ranka oznajmiłeś, że znów wyjeżdżasz? - krzyknęła wreszcie. - Na tym polegała moja praca! - Ryan też nie potra­ fił dłużej hamować gniewu. - Do diabła, wiedziałaś o tym, zanim zgodziłaś się wyjść za mnie. Poza tym, jak się okazało, poczciwy stary Dave Stanton dotrzymywał ci towarzystwa! - David był moim przyjacielem, niczym więcej! - To się szybko zmieniło - zadrwił. - Wyszłaś za tego przyjaciela już po trzech miesiącach. Z przerażeniem stwierdziła, że zbiera się jej na płacz, ale nie mogła rozpłakać się przy Ryanie. Odwróciła się i ruszyła szybko w stronę domu, byle dalej od niego. Nie zamierzała tu pozostać i słuchać, jak on wszystko prze­ kręca i wini ją za rozpad małżeństwa. - Cholera, zaraz stąd wyjeżdżam! - mruknęła pod nosem. Ryan powiedział, że nie nauczyła się kląć? Owszem, opanowała tę sztukę. A także wiele innych, gdy on zademonstrował jej, że ich małżeństwo zawsze będzie miało dla niego mniejsze znaczenie niż superważna kariera. - Jo, poczekaj! - Dogonił ją i chwycił za ramię. Zdecydowanym gestem uwolniła się od niego. Ryan cof­ nął się nieco. - Posłuchaj, przełóżmy lepiej tę rozmowę na kiedy indziej - zaproponował. Cicho zaklął, gdy Jo­ anna nawet nie zwolniła. Szedł obok niej i przyglądał się

78

CIENIE WE MGLE

jej uważnie. - Ja... my... - Ponownie zaklął i zatrzymał się. Joanna sama nie wiedziała, dlaczego również stanę­ ła. - Nie wiem, co się ze mną dzieje, Jo. Naprawdę. Przyjechałaś tu, jesteś i... To tak, jakby twój przyjazd spowodował otwarcie kufra, od dawna ukrytego w piw­ nicy i zamkniętego na kłódkę. Po uniesieniu pokrywy wyszły na powierzchnię wszystkie dawne uczucia, pre­ tensje, cierpienie... - Spojrzał jej w oczy. - Rozumiesz mnie? - Być może. - Wzruszyła ramionami. Ryan odwrócił na chwilę wzrok. - No, to może wrócimy do mojego warsztatu? spytał. - Pokażę ci coś, co ci się spodoba. Obiecuję. - Co to takiego? - Niespodzianka. - Muszę zabrać się do rysowania - powiedziała, pa­ trząc gdzieś w bok. Bała się spojrzeć mu w oczy. - Najpierw zobacz moją niespodziankę. - Znam twoje niespodzianki - mruknęła, zerkając na niego z ukosa. - O kilku z nich wolałabym raczej zapomnieć. Ty pewnie też. - To coś innego niż nocleg w namiocie, gdy znala­ złaś jaszczurkę w śpiworze. - Lub wyprawa do winnic, podczas której ani przez chwilę nie byłeś trzeźwy? - dodała z uśmiechem. - Jeśli dobrze pamiętam, moja towarzyszka też wte­ dy ciągle chichotała. - No, dobrze, w tym przypadku byliśmy siebie war-

CIENIE WE MGLE

79

ci - przyznała. Westchnęła i zawróciła w kierunku war­ sztatu. - Sprawdzę, co to za niespodzianka, ale nie licz na to, że będę godzić się na wszystkie twoje pomysły, tak jak kiedyś. - Uhm. Podeszli do piętrowego budynku. Ryan otworzył szeroko drzwi i poprowadził ją szybko przez zagracone wnętrze. Nie miała dość czasu, aby się rozejrzeć. Oczy­ wiście, dobrze wiedziała o jego hobby. Ryan lubił zaj­ mować się stolarstwem i robił to dobrze. Już w pier­ wszych miesiącach małżeństwa zrozumiała, że jest to dla niego coś więcej niż tylko hobby. Zajmując się pracą fizyczną, jednocześnie zastanawiał się nad kolejnym re­ portażem, analizował fakty i zgromadzone dowody. W tym czasie odcinał się od całego świata, również od niej. Teraz łatwiej było jej to zrozumieć. Każdy twórca ma swoje obyczaje i metody. Wtedy, jako młoda żona, miała wrażenie, że on izoluje się od niej, że nie dopusz­ cza jej do swojego życia. Własny sukces pomógł jej osiągnąć dojrzałość. Gdyby teraz była jego żoną, z pew­ nością nie czułaby się tak zaniedbana jak wtedy. - Tędy. - Ryan lekko ją popchnął. - Schodami na górę. - Do pracowni Michelle? - spytała niepewnie, spo­ glądając na kręcone, metalowe schody. Michelle O'Con­ nor zajmowała się sztuką. Była córką francuskiego dy­ plomaty w Wietnamie i jego francusko-wietnamskiej żony. Wyszła za mąż za Camerona tuż przed upadkiem

80

CIENIE WE MGLE

Sajgonu, po niezwykle krótkim okresie narzeczeństwa. Była utalentowaną malarką; skończyła paryską akade­ mię sztuki. Joanna zawsze ją podziwiała. - Mojej macochy nie było tu już od dawna - odpo­ wiedział. Chwycił ją za nadgarstek i pociągnął na górę. - Czy sugerujesz, żebym korzystała z jej pracowni? - Oczywiście. Myślę, że jest tu wszystko, czego mo­ żesz potrzebować. Ryan na pozór nie zwracał uwagi na jej wątpliwości. Wszedł do pracowni, zajmującej całe piętro. Puścił jej rękę, rozejrzał się wokół, po czym zaczął otwierać kolej­ ne szafki i szuflady. Gdy odsłonił żaluzje, w pracowni zrobiło się jasno. W samym środku, pod świetlikiem, stał ogromny stół do rysowania i sztalugi. Trudno byłoby sobie wymarzyć lepsze warunki do pracy. Joanna przy­ glądała się wszystkiemu i czuła, że swędzą ją ręce, by czym prędzej chwycić za pędzel. Tu mogłaby zrealizo­ wać zamówienie. Spojrzała na Ryana. Była pewna, że widać po niej, jak bardzo podoba jej się to miejsce. - Nie chciałabym rządzić się w jej pracowni - po­ wiedziała nieśmiało. - Mój dom jest twoim domem - odrzekł Ryan, opie­ rając się o szafę, zawierającą więcej farb i innych mate­ riałów, niż mogłaby zużyć przez cały rok. - Nie mam żadnych materiałów. - Michelle pierwsza zaproponowałaby ci, żebyś skorzystała z tego, co tu jest. - Jesteś pewny?

CIENIE WE MGLE

81

- Michelle żyje sztuką i dla sztuki - powiedział, krzyżując ramiona na piersiach. - Ty jesteś artystką. Er­ go, ta pracownia należy do ciebie tak długo, jak długo tu będziesz. Michelle nalegałaby, żebyś z niej skorzystała. - Dzięki. - Joanna uśmiechnęła się. Przez kilka sekund w milczeniu patrzyli sobie w oczy. Przez otwarte okno dochodził do pracowni szum fal. Czuć było słony zapach oceanu. W tym momencie wszystkie stare problemy wydały się im błahe, ważna była tylko ta chwila. Ryan oderwał się od szafy i ruszył w kierunku scho­ dów. Na jego twarzy Joanna dostrzegła uśmiech. Po chwili był już na dole, a ona mogła zabrać się do pracy. Pracowała w pełnym skupieniu do wieczora. Nie miała przy sobie zegarka, ale oceniła, że musi już być ósma. Myjąc pędzle, myślała oczywiście o Danielu. Po­ winna do niego jak najszybciej zadzwonić. Musi rów­ nież przesłuchać wiadomości z automatycznej sekretar­ ki. Jej nagły wyjazd mógł zaciekawić lub zaniepokoić różnych znajomych. Serdecznie żałowała, że Ryan nie ma telefonu. To bardzo uprościłoby sytuację. - No i jak ci się pracowało? Na schodach pojawił się Ryan. - Chyba dobrze - odpowiedziała, wkładając umyte pędzle do dzbanka. - Zaczęłam kilka rysunków. Tutaj są świetne warunki do pracy - dodała i uśmiechnęła się do niego.

82

CIENIE WE MGLE

Zatrzymał się trzy stopnie poniżej górnego poziomu. Nie wiedziała, czym się zajmował całe popołudnie, ale musiała to być brudna robota. Miał podwinięte rękawy i ciemne smugi na przedramionach. To chyba farba, po­ myślała. Albo pokost. Pewnie wykańczał jakieś stolar­ skie dzieło. - A ty co robiłeś? - spytała. - Chodź i sama zobacz. Joanna zeszła za nim do warsztatu. Zauważyła, że Ryan trochę posprzątał. Nigdy nie wykazywał pedanty­ cznej troski o porządek. Jedynym miejscem, gdzie nie zauważyła śladu bałaganu, była jego szafka z narzędzia­ mi. Joanna wiedziała, z jaką irytacją reagował na wszel­ kie przeszkody w pracy zawodowej. Podobnie musiało być również ze stolarstwem. Bez trudu mogła sobie wy­ obrazić, z jaką złością szukałby akurat potrzebnego na­ rzędzia. Na stole roboczym stała dziecinna kołyska. Na­ tychmiast ją poznała, spędziła przecież wiele godzin na przeglądaniu rodzinnych pamiątek 0'Connorów. To była dokładna kopia kołyski ze zdjęcia w starym al­ bumie rodzinnym, który Kathleen O'Connor przywioz­ ła jeszcze z Irlandii. Ryan musiał się nad nią sporo napracować. Toczone poprzeczki i wszystkie inne ele­ menty były idealnie wyszlifowane i zabezpieczone po­ kostem. - Wspaniała - szepnęła. Zrobiła parę kroków, żeby spojrzeć na nią pod innym kątem. - Po prostu piękna.

CIENIE WE MGLE

83

- Uważaj! - ostrzegł ją Ryan. - Pokost jeszcze nie wysechł. - Poznaję ją. - Naprawdę? - Spojrzał na nią ze zdziwieniem. - Tak. To ta z albumu, który Kathleen trzymała w szklanej gablocie w swoim pokoju, w Savannah. - Masz rację. Przyszło mi do głowy, że to może spodobać się Shannon. Oczywiście pod warunkiem, że skończę ją na czas. —Delikatnie popchnął palcem koły­ skę. - Z tego, co powiedziałaś, wynika, że mam go nie­ wiele. - Shannon mówiła, że już kilka razy miała fałszywe bóle porodowe, a to zazwyczaj dobry znak. Według mnie, pierwszy O'Connor nowej generacji już wkrótce pojawi się na tym świecie. - Nick Dalton miałby pewnie zastrzeżenia, gdyby usłyszał, że nazywasz jego pierworodnego 0'Connorem - oświadczył Ryan, przyglądając się swemu dziełu. - Pewnie masz rację - uśmiechnęła się Joanna. - Ale dla mnie wszyscy potomkowie Patricka i Kathleen za­ wsze będą O'Connorami. - Babcia zgodziłaby się z tobą - przyznał. Skończył wycierać pokost z rąk i spojrzał na nią. - Znasz się chy­ ba na rodzeniu. Sama to przeżyłaś. - Nawet fałszywe bóle porodowe. - Zawsze chciałaś mieć dziecko. - A ty nie, - Sądziłem, że to nie była właściwa pora.

84

CIENIE WE MGLE

- I tak minęło piętnaście lat. Czy nigdy pora nie wydawała ci się właściwa? - Żeby być ojcem, trzeba się ożenić. - Raz udało się nam uzgodnić poglądy. - Będę musiał to gdzieś zapisać - stwierdził z ironią. - To prawdziwy cud. - To mi coś przypomina. - Joanna spojrzała mu w oczy. - Ilekroć nasze rozmowy schodziły na dzieci, zawsze się wycofywałeś. - Po prostu byłem rozsądny. - Nie, byłeś negatywnie nastawiony, niechętny, nie zainteresowany. - I okazało się, że miałem rację, nieprawda? Znowu się kłócili. Spojrzeli na siebie i jednocześnie uśmiechnęli się z żalem. Czy tak już będzie zawsze? - zastanowiła się Joanna. Czy kiedyś porozmawiają o przeszłości bez awantur? Zresztą, dlaczego mieliby rozmawiać o swym małżeństwie? To już był zamknięty rozdział ich życia i nie było najmniejszego sensu do niego wracać. - Opowiedz mi o Danielu - poprosił nagle. Joanna miała nadzieję, że Ryan nigdy tego nie powie. Spojrzała na jedną z książek dla dzieci, które przyniosła ze sobą, i ciężko westchnęła. - Co chcesz wiedzieć? - On ma, zaraz... chyba ze czternaście lat, tak? - Tak. - Gdzie teraz jest?

CIENIE WE MGLE

85

- U dziadka w Montrealu. - Rodzina Davida? - Jest tylko dziadek. Emily Stanton zmarła dwa lata temu. David nie miał krewnych, tylko rodziców. - Joan­ na bezmyślnie wertowała książkę. - Nie byłam pewna, czy znasz choćby imię mojego syna. - Peter i twoja matka przekazywali mi informacje wyjaśnił. - Gdy jestem w Savannah, zwykle sporo przesia­ duję w redakcji „Sentinela". Biuro twojej matki jest prakty­ cznie wytapetowane zdjęciami wnuka i twoimi. - No cóż. Mogę powiedzieć, że najwyraźniej jest kochającą babcią. - Nie wiem, co mogłabyś powiedzieć, ale zawsze dziwiłem się, że jej nie odwiedzacie. - Spotykamy się co najmniej cztery razy w roku. - Ale nigdy w Savannah. - Moje wspomnienia z Savannah nie są szczególnie radosne. - Sądząc po tym, ile czasu spędziłaś na strychu, nie jest to całkiem prawda. - Po prostu chciałam zabić czas - powiedziała obo­ jętnie. - Nie sądzę, żebyś się nudziła. - Ryan oparł się o warsztat i skrzyżował ramiona. - Nie przeczę, że Wilderose Cottage był dla mnie zawsze wyjątkowym miejscem - przyznała, przewraca­ jąc kolejną stronę książki. - Wiedziałeś o tym jeszcze przed naszym ślubem.

86

CIENIE WE MGLE

- Aha. Czasami zastanawiałem się, czy nie wyszłaś za mnie tylko z powodu nazwiska. - Jedyny sposób, żeby stać się prawdziwym O'Connorem, to urodzić się nim - powiedziała sztywno. - Ja zawsze byłam poza magicznym kręgiem. - Nie było żadnego magicznego kręgu, Jo. - Ryan zmarszczył brwi. - Teraz o tym wiem - odparła z uśmiechem. - Ale w dzieciństwie i w czasie naszego małżeństwa wierzy­ łam, że z nazwiskiem O'Connor związane są szczególne przywileje. Pragnęłam należeć do was. - Mówisz tak, jakbyśmy tworzyli jakąś dynastię. Ryan zaśmiał się z zakłopotaniem. - Tak wtedy o was myślałam. - To absurd, Jo. - Wiem. - Pokręciła głową. - Teraz to wiem, ale wte­ dy myślałam inaczej. Jeśli pamiętasz, straciłam ojca w wie­ ku ośmiu lat. W naturalny sposób ciągnęło mnie do was, pragnęłam rodziny i poczucia ciągłości, przynależności. Przecież Patrick i Kathleen wychowywali moją mamę. Pa­ trick był jej ojczymem jeszcze przed ślubem z Kathleen. Pewnie odziedziczyłam po niej te pragnienia. Joanna uniosła głowę i zauważyła, że Ryan przyglą­ da się jej z dziwnym wyrazem twarzy. - Nic o tym nie wiedziałem. Pewnie wydawałem ci się wyjątkowo niewrażliwy. - Nie. Po prostu walczyłeś ze swoimi problemami. Teraz to dobrze rozumiem.

CIENIE WE MGLE

87

- Jakimi moimi problemami? - Obsesyjnie usiłowałeś się wybić jako dziennikarz i uwolnić od porównywań z ojcem. To normalne, że dzieci słynnych rodziców mają kłopoty z określeniem własnego ja i bardzo pragną sukcesów. Pamiętam, jak się irytowałeś, kiedy ludzie zawsze kojarzyli cię z Came­ ronem. - Nie lubiłem tych ciągłych porównań - przyznał. - Niezależnie od tego, co zrobiłem, nigdy nie było to dość dobre. - To samo mówił Cameron, kiedy był młodym dziennikarzem i publiczność zawsze porównywała go ze słynną matką - skomentowała z uśmiechem. - Skąd wiesz? - spytał zdziwiony. - Od niego. Jego dzienniki leżą na strychu. - A, tak. - Ryan potarł ręką czoło. - Nigdy nie czu­ łem specjalnej ochoty, żeby je przeczytać. - Chyba powinieneś. Są fascynujące. Macie bardzo dużo wspólnego. - Już to kiedyś słyszałem. - Nie chodzi mi o to, że jesteś reporterem, tak jak Cameron - wyjaśniła Joanna. - Myślę, że mógłbyś się czegoś nauczyć, czytając jego dzienniki. Z punktu wi­ dzenia Camerona, jego życie wcale nie było pełne su­ kcesów. W rzeczywistości... - Zawahała się i nie do­ kończyła zdania. - Tak?-przynaglił ją Ryan. - Myślę, że lepiej będzie, jeśli sam odkryjesz sekre-

88

CIENIE WE MGLE

ty ojca - oświadczyła. Zamknęła książkę i skierowała się do drzwi. Po chwili się zatrzymała i spojrzała na niego. - Dopiero teraz przyszło mi do głowy, że powinnam była cię spytać, czy wolno mi czytać te dzienniki. Czy masz coś przeciwko temu? - Oczywiście, że nie. Cameron bardzo by się ucie­ szył. On bardzo cię lubił. - Ryan przestawił kołyskę na półkę i wytarł ręce szmatą nasyconą terpentyną. Wyszli razem na dwór. - Chcesz wiedzieć coś zabawnego? - spytał w dro­ dze do domu. -No? - Ojciec powiedział mi kiedyś, że jak tylko doroś­ niesz, powinienem się z tobą ożenić. Joanna poczuła radość na myśl, że Cameron tak ją lubił, szybko jednak posmutniała. Ciekawe, co by powiedział, gdyby zobaczył, co stało się z ich małżeństwem. - Żadnych komentarzy? - spytał Ryan, pochylając się tak, aby móc dojrzeć jej twarz. - Powinieneś był posłuchać jego rady i poczekać, aż dorosnę. Upłynęło parę sekund ciszy, po czym Ryan wybuch­ nął zaraźliwym śmiechem. Joanna nie zdołała zachować powagi i śmiała się razem z nim. W pewnym momencie poczuła zapach jego ciała, zmieszany z zapachem oce­ anu. Była to cudowna chwila. Mogli być tacy szczęśliwi. Westchnęła i pomyślała, że wciąż jeszcze Ryan zajmuje ważne miejsce w jej sercu.

CIENIE WE MGLE

89

- Nigdy nie wykazywałaś wielkiego poczucia hu­ moru na swoim punkcie - stwierdził śmiejąc się dalej. - I kto to mówi! - To prawda, jestem dość wrażliwy na krytykę. - Pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają, co? - Zerk­ nęła na niego z ukosa. - Niestety, zmieniają się, niezależnie od naszych wysiłków, żeby do tego nie dopuścić. Nagle spoważniał. - Myślisz o śmierci Petera? - Tak. - Kiedyś nie przejmowałeś się specjalnie tym, co o tobie mówią - powiedziała w zadumie. - Reporter musi mieć twardą skorupę, to obowiązek zawodowy. - Twarda skorupa - powtórzył i zaśmiał się krótko. - To była tylko skorupa. Pod spodem wcale nie jestem taki twardy, jak myślałem. - Tak jest zawsze, gdy odchodzi na zawsze ktoś, kogo się kocha. - Aha. - Ryan włożył ręce do kieszeni i odwrócił się w stronę oceanu. Właśnie zachodziło słońce i niebo wy­ glądało, jakby płonęło. - Jeśli chcesz o tym porozmawiać, Ryan... - powie­ działa z wahaniem. - Boże, dlaczego? - zawołał. - Przyjechałem tu, że­ by o tym zapomnieć, i szło mi całkiem nieźle, dopóki... - Dopóki ja się tu nie pojawiłam, tak? - Joanna prze­ szyła go wzrokiem.

90

CIENIE WE MGLE

- Prawdę mówiąc, tak. - I szło ci całkiem nieźle? - Tak. - Zmieniłeś się w pustelnika, odciąłeś od rodzi­ ny i przyjaciół, przerwałeś pracę zawodową. Rzeczywi­ ście, nieźle. Ciekawe tylko, dlaczego wszyscy myślą inaczej. — Wiesz, to zawsze była jedna z twoich wad, Jo. Jesteś bardzo sarkastyczna. - Uśmiechnął się pobłażli­ wie. - Pewnie trudno ci to zrozumieć, ale nie masz pra­ wa wygłaszać kazań o tym, jak mam żyć. Świadczy o tym twoja własna sytuacja. - Znalazłam się w niej z powodów ode mnie nieza­ leżnych - odparła ze złością. - Ty możesz ruszyć się stąd, kiedy tylko przyjdzie ci ochota. - Tak, oczywiście - mruknął, wpatrzony w zachód słońca. Jego piękno wydało mu się teraz szyderstwem. Co on wyprawia, po co mu ta awantura? Joanna ma rację mówiąc, że nie znalazła się w tej sytuacji z własnej woli. A ty tak. Teraz wyraźnie słyszał cichy głos, który prześlado­ wał go w chwilach pełnej uczciwości. Musiał przyznać, że zamknął się przed światem i ludźmi z tchórzostwa. Niewiele mu to pomogło. Nocami prześladowały go du­ chy i demony. Czyż mógł opowiedzieć o tym Joannie lub komukolwiek innemu? - Kolacja w piekarniku - mruknął. - Coś gotowego do podgrzania.

CIENIE WE MGLE

91

- Dobrze - prychnęła i odwróciła się. - Nie jestem wybredna. - Kuchenka sama się wyłączy - dodał, gdy szła po schodkach na werandę. Wiedział, że jest wściekła. - Idę pobiegać po plaży. Nie musisz na mnie czekać. - Nie martw się, nie mam zamiaru.

5 V Gdy obudził się następnego dnia, Joanny nie było. Z wyjątkiem sprzątaczki i babki, która czasem go odwiedzała, a której Ryan nie chciał ranić, przez ostatni rok nie musiał się z nikim liczyć. Wstawał, gdy miał ochotę, czasami o bardzo dziwnych porach, bo źle sypiał i często pił. Jadł, gdy czuł głód. Mył się, gdy czuł taką potrzebę. Tak było do przyjazdu Joanny. Jeszcze nie obudził się w pełni, a już wiedział, że w domu panuje ogłuszająca cisza. Pomyślał, że minęły dopiero dwa dni, odkąd Joanna wtargnęła do jego pustel­ ni, a on już wie, że teraz jej nie ma! Dom był nie tylko

CIENIE WE MGLE

93

cichy, ale również pusty. Nie mógł uwierzyć, że jest bliski paniki. Nie mogła przecież wyjechać. Nie mogła opuścić bezpiecznego schronienia, zanim nie zostanie wyjaśnio­ na ta sprawa w Chicago. Ci przemytnicy już zabili jej wspólnika. Gdyby wróciła do domu, nie zawahaliby się zabić również i jej. Stanął w drzwiach jej pustego pokoju i nerwowo po­ tarł brodę. To wszystko moja wina, pomyślał. Gdyby poprzedniego wieczoru trzymał język na wodzy, Joanna z pewnością by nie wyjechała. Ale też nie mówiłby tak, gdyby to ona nie dotknęła czułego miejsca, wspomina­ jąc o śmierci Petera. Gdy zdał sobie sprawę, do czego zmierza rozmowa, ogarnęła go panika i uchwycił się pierwszego lepszego tematu, byle tylko nie wyszła na jaw jego rola w tej tragedii. Zatrzasnął drzwi i przeszedł się po całym domu. Nig­ dzie nie widać było znaków, które przywykł już łączyć z jej obecnością. W łazience brakowało zapachu per­ fumowanego mydła, a w kuchni - aromatu świeżo zapa­ rzonej kawy. Wyszedł na taras i rozejrzał się po podwór­ ku i plaży. Nikogo. Jak zdołała stąd wyjechać? Poprzedniego dnia, gdy pracowała, Ryan odprowadził wynajęty samochód na po­ bliską stację benzynową i zadzwonił do agencji prosząc, aby go stamtąd zabrali. Klnąc pod nosem wrócił do sypial­ ni i zdjął szorty. Bez samochodu nie mogła jeszcze opuścić wyspy. Z pewnością nie zdążyła dotrzeć dalej niż...

94

CIENIE WE MGLE

Niech to diabli! Skąd mógł wiedzieć, dokąd dotarła, skoro nawet nie wie, kiedy wyszła? Równie dobrze mogła wyjść w środku nocy. Gwałtownym ruchem wy­ ciągnął z szuflady czystą bieliznę i zaczaj się ubierać. Włożył dżinsy i jakąś wybraną na chybił trafił koszulę. Nieustannie klnąc zaczął szukać portfela, gdy nagle usłyszał trzask frontowych drzwi. Spotkali się w korytarzu. Na jego widok Joanna sta­ nęła jak wryta. - Do diabła, gdzieś ty była? Jakimś cudem powstrzymał się od krzyku i zadał to pytanie bardzo cicho. - Musiałam zadzwonić. - Musiałaś zadzwonić. - To chyba powiedziałam, nie? - warknęła, odklejając koszulę od spoconej skóry i odgarniając włosy z czo­ ła. Była zarumieniona, zadyszana i - zdaniem Ryana niezwykle kusząca. - Nie masz telefonu, więc pobie­ głam do najbliższego automatu, jakieś półtora kilometra stąd... - Pobiegłaś do automatu... - Czy masz zamiar powtarzać wszystko, co po­ wiem? - spytała ze zniecierpliwieniem; - Pobiegłam do automatu, żeby zadzwonić. Czy jakieś prawo tego za­ kazuje? - Nie, tylko zdrowy rozsądek. - A to co ma znaczyć? - spytała groźnie. - Nie mogę uwierzyć, że jesteś taka głupia, żeby

CIENIE WE MGLE

95

włóczyć się po okolicy w świetle dnia. Przecież zwra­ casz na siebie uwagę wszystkich, również tych, którzy mogą cię śledzić... - Śledzić? Mnie? Przecież przyleciałam z Chicago samolotem! - Doprawdy? A jak zapłaciłaś za bilet? - Kartą kredytową. - Joanna straciła nieco pewność siebie. - Nie mów mi, sam odgadnę - jęknął, wznosząc oczy do nieba. - Oczywiście własną kartą. - No tak, a niby czyją? - Trudno bardziej ułatwić zadanie każdemu, kto chciałby sprawdzić, dokąd poleciałaś. - Powinnam była o tym pomyśleć - przyznała po kilku sekundach. - Rzeczywiście, mogłaś o tym pomyśleć - mruknął z wyraźną ironią. Jego serce uspokoiło się. - Sama nie wiesz, z kim masz do czynienia. Jesteś na tyle przestra­ szona, że szukasz schronienia, po czym paradujesz po okolicy. Jeśli będziesz często biegać do automatu, to Wilderose Cottage szybko przestanie być bezpiecznym schronieniem. - Będę o tym pamiętać. Ryan był już opanowany. Przez chwilę przyglądał się Joannie. Znowu zaplotła włosy we francuski warkocz, który jednak rozluźnił się podczas biegu i teraz kosmyki otaczały jej twarz. Mimo potu i zmęczenia, wydawała mu się piękna i świeża niczym wiosenny poranek. Nagle

96

CIENIE WE MGLE

pomyślał o tym, jak miękkie są płatki dzikich róż, które rosną wokół domu. Joanna wydawała się równie delikat­ na, ale wyraz oczu i twarzy wskazywał, że nie brakuje jej siły i zdecydowania. Zauważył, jak pulsuje jej tętnica na szyi i miał szaloną ochotę pocałować ją w to miejsce. - Do kogo dzwoniłaś? - spytał. - Do paru przyjaciół - odparła po chwili wahania, przygryzając wargę. -I do syna. Ryan zmarszczył czoło. Co to za przyjaciele? Jeden czy wielu? Czy w jej życiu jest jakiś mężczyzna? - Musiałam zadzwonić do znajomych - dodała. Niektórzy mogli być zaniepokojeni moim nagłym znik­ nięciem. - Czy powiedziałaś Danielowi, dokąd się wybierasz? - Nie. - A teraz się o niego martwisz. - Tak... Sama nie wiem. - Poszła do kuchni i zaczę­ ła parzyć kawę. Gdy uruchomiła ekspres, odwróciła się do niego. - Nie udało mi się do niego dodzwonić. Nagra­ łam wiadomość na automatycznej sekretarce dziadka. - Mam nadzieję, że nie powiedziałaś, gdzie jesteś? - Nie, tylko że jestem w drodze i że zadzwonię, kie­ dy tylko zatrzymam się w jakimś hotelu. - Czy niepokoi cię, że nie było ich w domu? - Trochę tak, ale mogli pojechać na ryby lub na zakupy. - Zamilkła na chwilę. - Bardziej denerwuje mnie fakt, że muszę okłamywać własnego syna. - To dla jego dobra.

CIENIE WE MGLE

97

- Nigdy nie zajmowałeś się dziećmi - wytknęła mu ze śmiechem. - Żadne dziecko na świecie nie przyjmuje do wiadomości takiego wytłumaczenia, niezależnie od tego, jak słuszne są powody, żeby mu czegoś nie mówić. Ryan coś mruknął i usiadł na stołku. Patrzył, jak Jo­ anna podchodzi do zlewu i nalewa wody. Jest chyba w niezłej formie, pomyślał. Z przyjemnością patrzył na jej zgrabną figurę i zarumienioną twarz. - Daniel lubi łowić ryby? - Uwielbia. - Joanna znowu uśmiechnęła się i z jej twarzy zniknął cień niepokoju. - Ma na tym punkcie bzika. - W Kanadzie jest wiele świetnych miejsc dla węd­ karzy. Elektroniczny zegar zasygnalizował, że kawa jest już gotowa. Joanna wyciągnęła dwa kubki i napełniła je. - Mam wrażenie, że w dalszym ciągu lubisz węd­ karstwo - zauważyła. - To najlepszy sport na świecie - potwierdził, uno­ sząc kubek do ust. - Daniel i ty przypadlibyście sobie do gustu. Milczał. Sam dobrze nie wiedział, dlaczego nie ma ochoty rozmawiać o jej synu. Być może nie mógł pogo­ dzić się z myślą, że to David Stanton został ojcem jej dziecka. Joanna usiadła przy stoliku pod oknem i popijała kawę, trzymając kubek obiema rękami. W milczeniu wpatrywała się w fale przyboju. W jej oczach widać by-

98

CIENIE WE MGLE

ło niepokój. Ryan podszedł i usiadł na wyściełanej ła­ wie. Rozstawił szeroko nogi i oparł kubek na udzie. - Byłem przerażony, kiedy rano stwierdziłem, że cię nie ma - oznajmił, studiując jej profil. - Przepraszam, nie pomyślałam o tym. Będę ostrożniejsza. - Wszyscy mówią, że mam okropny charakter. Po­ myślałem, że masz mnie dość i postanowiłaś szukać in­ nego schronienia. - Zastanawiałam się nad tym - odpowiedziała. Do­ strzegł, że po jej twarzy przemknął lekki uśmiech. Po­ czuł ogromną ulgę, że Joanna go jeszcze nie opuści. Nie opuści? Zdziwił się, że takie sformułowanie przyszło mu do głowy. Przez chwilę wpatrywał się w ku­ bek kawy. Nawet gdyby postanowiła w inny sposób ra­ dzić sobie ze zwariowaną sytuacją, w jakiej się znalazła, trudno byłoby powiedzieć, że go opuściła. Aby kogoś opuścić, najpierw trzeba z nim być. Ich już nic nie łączy, są tylko przyjaciółmi, a i to przychodzi im z trudem. Gdyby wyjechała, nie miałoby to żadnego osobistego wydźwięku. Skoro natomiast została, to powinni ustalić jakieś podstawowe reguły. Odstawił kubek. - Joanno, musimy omówić pewne zasady. - Jakie zasady? - Zastanawiałem się nad twoją sytuacją. Możemy tylko zgadywać, co stało się z twoim przyjacielem. Mo­ że został zamordowany, może nie. Bezpieczniej jest przyjąć, że tak. Nie możesz wiedzieć, czy Rico powie-

CIENIE WE MGLE

99

dział mordercom, że widziałaś diamenty, ale musisz przyjąć, że tak. Wobec tego musisz się teraz ukrywać. Ilekroć będziesz chciała gdzieś wyjść, ja pójdę z tobą. - Nie chcę, żebyś z mojego powodu zmieniał swoje obyczaje - zaprotestowała. Słowa Ryana zupełnie ją za­ skoczyły. - Nie chcę cię w to wciągać. - Nie mam wyboru - powiedział wprost. - Już je­ stem wciągnięty. Czy wyobrażasz sobie, że będę siedział na tyłku i patrzył, jak narażasz się na niebezpieczeń­ stwo? Jeśli będziesz chciała wyjść, masz mi powiedzieć. - Dobrze, skoro tak uważasz. - Kiwnęła głową. - Owszem, tak uważam - potwierdził i wstał. - Nie­ długo nie będziesz już miała powodu, żeby się stąd od­ dalać. Kazałem podłączyć telefon do sieci. - Kiedy? , - Wczoraj, kiedy byłaś zajęta w pracowni. - Gdybyś był łaskaw mi o tym powiedzieć, zaosz­ czędziłbyś zmartwień nam obojgu. - Gdybyś wspomniała, że chcesz zadzwonić, na pewno bym ci powiedział. - To śmieszne, Ryan. Takie przepychanki mogą trwać w nieskończoność. W każdym razie obiecuję, że nie będę sama wychodzić. - Jo... - Ryan przeczesał palcami włosy. - Ja... Kiedy... To znaczy, kiedy cię nie było... - Nic się nie stało. Przez chwilę patrzył jej w oczy, po czym krótko się zaśmiał.

100

CIENIE WE MGLE

- No, dobrze. Gdyby system alarmowy działał, wie­ działbym, że wyszłaś. Próbowałem go uruchomić, ale coś jest nie tak. - Co? - Nie wiem. Przez kilka miesięcy był wyłączony. Nie przejmuj się, już się tym zająłem. Ktoś przyjedzie go naprawić. Jutro, najdalej pojutrze. - A kiedy będziemy mieli telefon? - Nie dzisiaj. Próbowałem ich przycisnąć, ale się nie udało. Będziemy musieli poczekać kilka dni. - Jesteś pewny, że to wszystko ci nie przeszkadza? - spytała, wstając z krzesła. - Co innego kilkudniowa wizyta, co innego przewracanie twojego życia do góry nogami i narażanie cię na niebezpieczeństwo. Nie masz żadnego powodu, żeby się dać w to wciągnąć. Myśla­ łam, że Nick Dalton mógłby mi zorganizować jakieś schronienie, dopóki wszystko się nie wyjaśni. - Już to zrobił, Jo. Przecież to on przysłał cię tutaj - stwierdził, sięgając po kawę. - Problem został rozwią­ zany. Pod warunkiem, że wytrzymamy ze sobą. - Nie sądzisz, że to zabawne? - uśmiechnęła się Jo­ anna. - Gdy byliśmy małżeństwem, nie kłóciliśmy się tak często. - Nie pamiętam, żebyś była taka uparta. - Byłam, tylko ukrywałam swoje opinie. Pewnie by­ łoby lepiej, gdybym zachowywała się inaczej. - Tak, wtedy przynajmniej wiedziałbym, co my­ ślisz. Kłótnia czasem pomaga oczyścić atmosferę!

CIENIE WE MGLE

101

- Nie mieliśmy czasu na kłótnie. - Czy naprawdę spędzaliśmy razem tak mało czasu? - Znów dotknęła jego czułego miejsca. Opadł na stołek i zahaczył nogę o poprzeczkę. - Kiedy to się skończy­ ło... kiedy odeszłaś, prześladowały mnie wspomnienia wszystkiego, co przeżyliśmy. Minęły lata, nim znów odwiedziłem nasze ulubione restauracje. - Ryan zmru­ żył oczy i pogrążył się we wspomnieniach. - Pamiętasz tę niewielką włoską restaurację na Mulberry, gdzie poda­ wali rewelacyjne eskalopki? - Tony Baccho Restaurant. - Aha. A jakie ten facet robił frutti di marę! Nigdzie nie jadłem lepszych. - Wiem, o czym myślisz. - Joanna wyjrzała przez okno. - Parę lat temu, gdy byłam w Nowym Jorku, wpadłam do niego. - Zaśmiała się smutno. - Nie wiem, dlaczego tam poszłam. Może tylko po to, żeby spraw­ dzić, czy wciąż dają dobrze jeść. Oboje zamilkli, zatopieni głęboko we własnych my­ ślach. Ryan od lat wspominał Joannę wyłącznie z gory­ czą i żalem. Nagle przyszło mu do głowy, że w ten spo­ sób chronił się może przed uczuciami, które sprawiłyby mu znacznie większy ból. Na przykład poczucia pustki na myśl, że ona nie czeka na niego w domu. Lub żalu, że ktoś inny zajął jego miejsce. - W którym momencie zbłądziliśmy, Jo? - spytał cicho, patrząc na swą byłą żonę. - Nie wiem. - Uśmiechnęła się do niego ze smut-

102

CIENIE WE MGLE

kiem. - Może teraz zadajemy sobie właściwe pytania, tyle że jest już piętnaście lat za późno. Resztę dnia spędzili pracując. Joanna z przyjemno­ ścią rozsiadła się w pracowni Michelle i pogrążyła w swej sztuce. Od czasu do czasu z dołu dochodził do niej pisk piłowanego drewna. Zastanawiała się, co Ryan teraz robi. Czy bawiąc się w stolarstwo planuje następny reportaż, czy naprawdę porzucił dziennikarstwo? A mo­ że, tak jak ona, wciąż wspomina ich małżeństwo i zasta­ nawia się, co mogli zrobić, żeby je uratować? Czy wtedy byłaby szczęśliwsza? A on? Ciężko westchnęła i zabrała się do mycia pędzli. Nie, Ryan zbyt dobrze się bawił, nieustannie podróżując i przeżywając różne przygody. Widział wszystkie cuda świata. Pewnie od czasu do czasu myślał o niej, ale nie mogła sobie wyobrazić, by czuł specjalny żal z powodu rozpadu ich małżeństwa. Lub z powodu dziecka, które mogli wychowywać. Czym prędzej odpędziła od siebie te myśli i zabrała się do porządkowania tub z farbami. Wyczyściła je i uło­ żyła w pudełkach. Nagle zamarła. Z dołu dobiegły ją jakieś głosy. Poczuła, jak żołądek kurczy się jej z napię­ cia i strachu. Od przybycia tutaj słyszała tylko głos Ryana i swój. Z kim on rozmawia? Czy powinna się ukryć? - Jo! - usłyszała krzyk Ryana i aż podskoczyła. Chodź, mamy gościa.. Powoli podeszła do spiralnych schodów i spojrzała

CIENIE WE MGLE

103

w dół. Na widok uśmiechniętego od ucha do ucha Nicka poczuła ogromną ulgę. Nick był nie ogolony, wyraźnie zmęczony i wydawał się bardzo szczęśliwy. - Joanna! Jak się masz? - W porządku, Nick. A ty? - Fantastycznie. Nie mógłbym lepiej. Zeszła na dół i uśmiechnęła się do Nicka. - Chyba nie muszę pytać, co cię tu sprowadza, ta­ tusiu? Nick potarł ręką kark, ale nie przestał się uśmiechać. - Obawiam się, że to po mnie widać, co? - Troszeczkę- zażartowała, wymieniając z Ryanem uśmiechy. - To chłopak - powiedział Ryan. - Nicholas O'Con­ nor Dalton. - Waży prawie cztery kilo i ma rude włosy - dumnie stwierdził Nick. - Możesz to sobie wyobrazić? Jest wspaniały, fantastyczny! - Gratuluję! - Joanna mocno go uściskała. - Jak się czuje Shannon? - Doskonale! -rzucił uszczęśliwiony. Radość wyle­ wała się z niego wszystkimi porami. - Urodziła trady­ cyjnie, bez żadnych leków. Była wspaniała, no, wiesz... - Fantastyczna? - dopowiedział zgryźliwie Ryan. Joanna skarciła go wzrokiem. - No, a ty? - spytała Nicka. - Narodziny dziecka to duże przeżycie. - Ja? Niewiele brakowało, a zemdlałbym w trakcie

104

CIENIE WE MGLE

porodu. Na szczęście, nie trwało to długo. O mały włos, a urodzilibyśmy w samochodzie. Bóle.. - Urodzilibyście? - Ryan uniósł brwi. - Musisz sam to przeżyć, to przestaniesz się dziwić - zaśmiał się Nick. - Człowieku, to naprawdę coś wspa­ niałego. Shannon i ja... No, wiecie... - Nick urwał i wzruszył ramionami. - Nie da się o tym opowiedzieć. - Znam to uczucie - powiedziała cicho Joanna. - No, pewnie tak... - przyznał Nick. - Rozmawiałaś z synem? Wszystko w porządku? Jest w Montrealu, tak? - Mam nadzieję, że nic mu się nie stało - odparła. - Dzwoniłam do niego rano, ale nikogo nie było w do­ mu. Jutro spróbuję znowu. - Urwała i zerknęła na Ryana. - Czy jutro będziemy mieli telefon? - Być może - odrzekł. - Jeśli nie, możemy zadzwo­ nić ze sklepu. - Nie powinieneś był rezygnować z telefonu mruknął Nick i zerknął na Joannę. - Shannon już dawno mu to mówiła. - No, dobrze, możesz jej powiedzieć, że zobaczy­ łem światło prawdy, i jednocześnie pozdrowić z okazji narodzin mojego siostrzeńca. Teraz może już przestać mnie dręczyć. - Ryan spojrzał na Joannę i uśmiechnął się złośliwie. - Jo przejęła tę rolę. Joanna chciała zaprotestować, ale zrezygnowała, gdy zauważyła baczne spojrzenie Nicka. - Ryan zrobił coś dla dziecka - powiedziała pospiesz­ nie, nim zdążył się odezwać. - Poczekaj, zaraz zobaczysz.

CIENIE WE MGLE

105

Nick oczywiście odgadł, że Joanna usiłuje zmienić temat rozmowy, ale nie protestował. Być może był w zbyt dobrym humorze, żeby narażać się na trudne sytuacje. Zamiast tego pozwolił Joannie zademonstro­ wać dzieło Ryana. Widok kołyski szczerze go wzruszył. Shannon z pewnością ucieszy się z wiadomości, że jej brat na tyle otrząsnął się z depresji, że chciało mu się zrobić taki prezent. Serdecznie mu podziękował, uściskał mocno Joannę i poszedł do samochodu. Joanna odprowadziła go wzrokiem. Była zdumiona, że Nick nie może opano­ wać swoich uczuć. Jako detektyw był twardy jak stal. Joanna zauważyła to już przy pierwszym spotkaniu, gdy Shannon zabrała ją na posterunek, aby przedstawić swe­ go narzeczonego. Dziś wyglądał zupełnie inaczej. Był oszołomiony ze szczęścia i radości, tak jak każdy świeżo upieczony ojciec. Joanna poczuła w sercu ukłucie bólu. Pomyślała, że Nicholas O'Connor Dalton jest bardzo szczęśliwym dzieckiem. - Co to takiego? - Potrawka z kurczaka i kukurydzy - wyjaśniła, od­ wracając się od blatu. Właśnie wyciągała talerze. Ryan podniósł pokrywkę i z zainteresowaniem wciągnął noz­ drzami zapach potrawy. - Kurczaka i kukurydzę znalazłam w zamrażarce. Na samym dnie. Ryan coś mruknął i opuścił pokrywkę.

106

CIENIE WE MGLE

- Co ci się nie podoba? Nie lubisz kukurydzy? - Myślę, że ta potrawka jest wspaniała - odrzekł. - Po prostu nie sądziłem, że w zamrażarce jest cokol­ wiek oprócz steków. - To mnie nie dziwi - oznajmiła, rozkładając na sto­ le serwetki i sztućce. - Musiałam przerzucić chyba pół wołu, nim wreszcie znalazłam jednego chudego kurcza­ ka i trochę mrożonych warzyw. Czy ty jesz coś oprócz steków i jajek? - Czasami spaghetti i klopsy. - Bez wątpienia przygotowane na zapleczu delikate­ sów i kupione przez sprzątaczkę. Ryan wzruszył ramionami. - Czy ty wiesz, ile cholesterolu zawiera stek ważący piętnaście deko? - Pewnie czternaście? - Bardzo śmieszne. Ryan przyglądał się w milczeniu, jak Joanna kończy przygotowania do kolacji. Po chwili westchnęła i wy­ prostowała się. - Co takiego? - spytała. - Może ty mi powiesz? - Co to ma znaczyć? - Z jakiegoś powodu jesteś rozdrażniona. Od wyjaz­ du Nicka wciąż się wściekasz. - Ryan pochylił się nieco. - A może masz miesiączkę? Pamiętam... - Nie mam miesiączki! Dobrze wiesz, że nigdy... Urwała. Nie miała ochoty na rozmowę o takich sprawach.

CIENIE WE MGLE

107

- Ale jesteś rozdrażniona. Joanna westchnęła głęboko i zajęła się nakrywaniem do stołu. - Myślałem, że ci to przejdzie, jeśli popracujesz w swojej pracowni. - W pracowni Michelle. - To twoja pracownia - powiedział z naciskiem. Dopóki tu jesteś, należy do ciebie. - Nie byłam w pracowni. - A gdzie? - Na strychu. - Znowu? - Powiedziałeś, że nie masz nic przeciwko. - Nie mam, ale... - Spojrzał na nią ze zdziwieniem. - Co tam znalazłaś takiego interesującego? - Różne rzeczy. - Skończyła układanie sztućców i podeszła do kuchenki, żeby sprawdzić potrawkę. - Jakie rzeczy? - Stare graty, pamiątki, książki... - Dzienniki ojca? O co ci właściwie chodzi? Chcesz napisać jego biografię? - Nie, ale to dobry pomysł. Może ty się tym zaj­ miesz? - Mam co innego do roboty - mruknął. - Zresztą, to mnie nie interesuje. Jakie inne śmieci udało ci się znaleźć? - To wcale nie śmieci, choć najwyraźniej tak my­ ślisz.

108

CIENIE WE MGLE

- Czy zamierzasz mi powiedzieć, czy też mamy grać w dwadzieścia pytań? Dosłyszał coś w jej głosie, co go nieco zastanowiło. - Znalazłam twoje rzeczy, Ryan. Nagłe się zaniepokoił. Joanna odniosła wrażenie, że zaraz odwróci się i wyjdzie z kuchni. - Jakie rzeczy? - spytał. - Twoje nagrody, dyplomy, fotografie, pamiątki z podróży, kopie artykułów i tak dalej. - Przerwała i spojrzała na niego. - Kiedyś to wszystko było dla cie­ bie ważne, Ryan, a teraz leży wrzucone byle jak do pudeł, jakby to naprawdę były śmieci. - Co dla jednego jest śmieciem... - Dla drugiego jest skarbem - dokończyła. - Myślę, że teraz naprawdę zrozumiałam to przysłowie. Było mi przykro, kiedy zobaczyłam te wszystkie rzeczy po pro­ stu. .. rzucone w kąt. Właśnie jak śmieci. - Mam wrażenie, że nie jest ci przykro. Po prostu się wściekasz - orzekł. - Być może. Kiedy coś takiego widzę... - Wzruszy­ ła ramionami. - To wszystko działa mi na nerwy. - Nikt cię tu nie zatrzymuje na siłę - powiedział zimno. - Jeśli ci się nie podoba, możesz znaleźć sobie jakiś hotel. Nie brak ich w tym kraju. Położyła pokrywkę na garnku i spokojnie spojrzała mu w oczy. - Tym razem to ci się nie uda, Ryan - oznajmiła cicho. Ryan milczał i patrzył jej w oczy. - Teraz sobie

CIENIE WE MGLE

109

przypomniałam, dlaczego nigdy nie potrafiłam ci się przeciwstawić. Ilekroć czułeś, że zapędzam cię do rogu, reagowałeś złością i agresją. Jak już mówiłam, od nasze­ go rozwodu nieco dojrzałam. Jeśli podczas mojego po­ bytu pozwolisz sobie na chamskie zachowanie, nie będę ani chować się w kącie, ani uciekać, choć to wydaje się kuszące. Chętnie bym się stąd wyniosła do jakiegoś bez­ piecznego hotelu, ale niełatwo taki znaleźć. Jesteśmy na siebie skazani. - Mam rozumieć, że zamierzasz tu siedzieć i po­ uczać mnie w sprawach, do których nie powinnaś się wtrącać? Oczy Ryana były zimne jak lód. - Tak ci się wydaje, i absolutnie masz rację - odpar­ ła kiwając głową i opierając się o stół. - Nie mam żadne­ go prawa wtrącać się w twoje sprawy. Jeśli chcesz zmar­ nować wszystkie swoje osiągnięcia, masz do tego prawo i to nie powinno mnie nic obchodzić. Ryan z niedowierzaniem kręcił głową. - Nie potrafisz nawet przeprosić, nie wygłaszając jednocześnie sądów. - Wcale cię nie przepraszałam, tylko wyjaśniałam. - I znów się kłócimy. - Ciekawe dlaczego. - To dobre pytanie. - Ryan wziął z miski krakersa i z zamyśleniem zaczął go skubać. - Coś mi właśnie przy­ szło do głowy. - Tak? - spytała podejrzliwie.

110

CIENIE WE MGLE

- Przeanalizujmy cały dzień. Rano napędziłaś mi strachu, ale przez cały dzień panował spokój. Co wyda­ rzyło się później? - Przyjechał Nick i powiedział nam o dziecku. - Aha. - Od jego wyjazdu zachowujesz się, jakby ugryzła cię osa. - No wiesz! - Właśnie, że tak. Wciąż szukasz okazji do kłótni. Nie potrafię zrozumieć dlaczego. Może to nagła zmiana ciśnienia? - Nie, to nie chodzi o ciśnienie. Zresztą, pogoda wcale się nie zmieniła. - Przyznajesz więc, że jego wizyta wyprowadziła cię z równowagi? - To nie chodzi o jego wizytę. - A o co? - Zmarszczyła brwi. - Czy wiadomość o dziecku nie sprawiła ci radości? - Zirytowaliście mnie swoim zachowaniem - odpo­ wiedział, podchodząc do okna i wbijając wzrok w dal. - To znaczy? - Powiedzieć ci coś zabawnego? - Ryan spojrzał na nią. - Byłem zazdrosny. - Zazdrosny? O co? - To było tak, jakby dziecko... jego narodziny... połączyły was w jakiś sposób. Poczułem się obco. Poza magicznym kręgiem, jak to określasz. - Nie ma żadnego magicznego kręgu, jak sam

CIENIE WE MGLE

111

wczoraj powiedziałeś. Narodziny dziecka to wyjątko­ we przeżycie. Pod jego wpływem człowiek bardzo się zmienia. Nagle okazuje się, że jest z kimś już na zawsze połączony. Jak mówił Nick, pewnie sam musisz to prze­ żyć. - Być może. Umilkła, a on usiłował uporządkować myśli. Gdy byli małżeństwem, kwestia dziecka była jedną z najczę­ stszych przyczyn ich sporów. Wtedy to ona chciała mieć dziecko. Zakrawało na ironię, że teraz on czuł się tak, jakby coś stracił, nie zostając ojcem. Co za absurd! - To ty zdecydowałeś, że nie będziemy mieli dzieci - przypomniała mu spokojnie. - Wiem. - Ważniejsza była dla ciebie twoja kariera. - Wiem - powtórzył, znów patrząc gdzieś w dal. - Dlatego jest mi tak trudno uwierzyć, że teraz od­ rzucasz wszystko, czym żyłeś - powiedziała, zbliżając się do niego. - Nic nie rozumiesz. Joanna czekała przez kilka sekund, zastanawiając się, czy powinna zdradzić swoje myśli. Ryan odizolował się od wszystkich - od rodziny, wydawców, kolegów. To ona zrobiła wyłom w murze, jakim się otoczył. Przyglą­ dała mu się spod na wpół opuszczonych powiek. Był wyraźnie zdenerwowany, ale w jego wyglądzie Joanna dostrzegła coś jeszcze. Ból, poczucie winy, żal? Trudno jej było to określić. Coś go dręczyło. Może warto spró-

112

CIENIE WE MGLE

bować to wyjaśnić? Zawsze przecież może uciec do pracowni. Zebrała się na odwagę. - To ma związek z Peterem, prawda? - Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy, Jo - wark­ nął. Pytanie wyraźnie go rozgniewało. - On z pewnością nie chciałby, żebyś tak przeżywał jego śmierć. Odwrócił się i zmierzył ją takim wzrokiem, że bez­ wiednie cofnęła się o krok. - On... Ja dobrze go znałam, Ryan. Wolałby um­ rzeć, niż żebyś przez niego rzucał pracę. - Umrzeć? - powtórzył Ryan lodowatym tonem. Tak powiedziałaś? On już nie żyje, Jo. Drugi raz nie mogę go zabić. - Przecież nie ty go zabiłeś! - Owszem, to ja go zabiłem! - To było jak smagnię­ cie biczem. - Czy możesz to wreszcie zrozumieć? To była moja wina. To nie był tragiczny wypadek. To ja wszystko przygotowałem, to był mój plan. - Ryan ude­ rzył się palcem w pierś. - Ja i nikt inny. Tylko ja ponoszę odpowiedzialność za katastrofę i śmierć, do jakiej do­ prowadziłem. - Przepraszam - szepnęła. - Muszę się przewietrzyć - rzucił i skierował się do drzwi. - Ryan... - szepnęła, ale jego już nie było. Usłysza­ ła tylko głośny trzask frontowych drzwi. Koniec eksperymentu. Ryan nie eksplodował, ale

CIENIE WE MGLE

113

niewiele brakowało. Przypominał jej bombę zegarową. Poczucie winy z powodu śmierci Petera działało jak ze­ garowy zapalnik, który prędzej czy później musi dopro­ wadzić do wybuchu. Joanna uznała, że nie powinna się wtrącać. Od tej chwili zamierzała szanować wytyczone przez niego granice. Wyłączyła kuchenkę i poszła do swojego pokoju, rezygnując z kolacji. Straciła apetyt. Mogła mieć tylko nadzieję, że Ryan odzyska spokój, nim rozpadnie się na tysiące kawałków.

(6) Dureń. Idiota. Ryan biegł wzdłuż plaży, ciężko dysząc i wyrzucając sobie gwałtowną reakcję na uwagę Joanny o Peterze. Nie miał nie na swoje usprawiedliwienie. Z pewno­ ścią Joanna nie chciała go urazić. Nigdy nie próbowała celowo kogoś zranić, nawet tego drania, swojego eks-męża. Wprawdzie w ciągu piętnastu lat, jakie minęły od rozwodu, nieco się zmieniła, ale nie aż tak. Na dodatek miała oczywiście rację. Peter byłby wściekły, gdyby wi­ dział, jak Ryan wciąż obsesyjnie przeżywa coś, czego nie można już odwrócić. Gwałtownie przyspieszył kroku, tak jakby zależało

CIENIE WE MGLE

115

od tego jego życie. Nie mógł się jednak uwolnić od myśli o Peterze. Weź się w garść, Ryan. Masz jeszcze długie życie przed sobą, ty zakuta irlandzka pało. Biegł, jakby go ścigał duch przyjaciela, i wciąż miał wrażenie, że słyszy jego głos. Z wysiłku tracił już od­ dech. Przy każdym kroku musiał zaciskać zęby. Zwolnił, po kilku następnych krokach stanął i z jękiem zwalił się na piasek. Zakrył twarz dłońmi i zaczął modlić się o łaskę zapo­ mnienia lub uzdrawiającą moc łez. Nic to jednak nie dało. Jego oczy pozostały równie suche jak dusza. I tak samo puste jak pustynia, na której zginął Peter. Boże, przecież ja nie wiedziałem... W rzeczywistości jednak było inaczej. Dobrze wiedział i w swej arogancji zignorował tę wiedzę. Tak bardzo chciał być najlepszy, najodważniejszy, że przekonał swego part­ nera do podjęcia ryzyka i ten przypłacił to życiem. Zaczerpnął głęboko powietrza, usiadł i rozejrzał się wokół. Nie miał pojęcia, jak daleko dobiegł. Było zupeł­ nie ciemno, gęste chmury zasłoniły księżyc. Znad oce­ anu nadciągała mgła. Nie widział nic poza najbliższym kawałkiem plaży. Pomyślał, że takie jest jego życie. Niezależnie od tego, jak bardzo się stara, nigdy nie wie, w którą stronę ma się zwrócić. Joanna powoli się budziła. Zmarszczyła brwi, usiłu­ jąc rozpoznać dziwne dźwięki, które dobiegały z innego

116

CIENIE WE MGLE

pokoju. Spojrzała na zegarek. Druga trzydzieści w nocy. Jak każda matka, najpierw pomyślała o dziecku. No tak, Daniel jest przecież w Montrealu. Ta świadomość nie przyniosła jej specjalnej pociechy. Gdyby jej potrzebo­ wał, nawet by o tym nie wiedziała. Usiadła na łóżku i rozejrzała się dokoła. Znów usłyszała jakiś głos. To może być tylko Ryan. Z kim jednak rozmawia, skoro w domu nie ma telefonu? Poczuła niepokój, choć nie w pełni rozumiała jego źródło. Wstała i poszła sprawdzić, co się dzieje. Drzwi do sypialni Ryana były szeroko otwarte, podo­ bnie jak do niej. Umówili się, że tak będą robić ze względu na bezpieczeństwo. Nagle serce zabiło jej szyb­ ciej. Dotychczas zakładali, że niebezpieczeństwo zagra­ ża jej, a nie jemu. Nie miała pojęcia o samoobronie. Co zrobi, jeśli... Krzyk Ryana zmroził jej krew w żyłach. To nie było wezwanie ratunku, lecz krzyk rozpaczy, jaki wyrwał się z głębi jego duszy. Zorientowała się, że prześladuje go koszmar. Nie zastanawiając się dłużej, podbiegła do łóż­ ka i dotknęła jego ramienia. Ryan drżał. Jego skóra była zimna i wilgotna. W świetle dochodzącym z korytarza widziała, jak dręczy go jakiś potworny sen. Jego twarz lśniła od potu. Miotał głową na boki, jęczał i wyrzucał z siebie nieskładne zda­ nia. Nagle znowu krzyknął i machnął ręką, jakby chciał kogoś odpędzić. - Boże, to krew! To krew! Nie, Peter, nie... Boże...

CIENIE WE MGLE

117

- Spokojnie, Ryan - szepnęła, delikatnie przytrzy­ mując go za ramiona. - Obudź się, Ryan! To tylko sen. Odepchnął jej rękę, usiadł na łóżku i rozejrzał się nieprzytomnie. - Lekarza! - krzyknął. - Lekarza! - Obudź się, Ryan! - Potrząsnęła nim delikatnie. To ja, Joanna. Jesteś w domu, w Wilderose Cottage. Nie słyszał jej. Był gdzieś daleko, tysiące kilometrów stąd. - Peter! Nie... proszę, nie umieraj... - Ryan znów jęknął i zaczął gwałtownie dyszeć. Joanna odniosła wra­ żenie, że przy każdym jego jęku ktoś wbija jej nóż głębo­ ko w serce. - Ryan, przestań... Objęła go i przyciągnęła do siebie. Ryan wtulił twarz w jej włosy. Oddychał ciężko i dygotał. Joanna miała łzy w oczach. - Już dobrze, dobrze - powtarzała, jakby uspokajała dziecko. Pogładziła go czule po głowie. W pewnym mo­ mencie poczuła, że Ryan wreszcie uświadomił sobie, że już nie śpi. Westchnął z ulgą. Poruszył głową i przesunął policzkiem po jej piersi. Mruknął coś z wyraźną przyje­ mnością i głęboko odetchnął. Jaka ona jest miękka i ciepła. To była jego pierwsza sensowna myśl. Do tej chwili był we władzy prześladu­ jących go demonów i tylko podświadomie czuł, że zbli­ ża się wyzwolenie... Pachniała... tak kobieco. Jak morze o poranku. Roz-

118

CIENIE WE MGLE

koszował się bijącym z niej ciepłem i współczuciem, ja­ kie płynęło z jej serca. Jej ciało mogło mu przynieść zapomnienie, gdyby tylko zrezygnował z pewnych za­ sad. To była prawdziwa tortura. Boże, jak tego pragnął, jak jej potrzebował. Znów przesunął policzkiem po jej piersi. Słyszał szelest jedwabiu i poczuł, jak ogarnia go bolesna tęsknota. Tylko jeden pocałunek. Czy jeden pocałunek może komuś zaszkodzić? Zsunął nocną koszulę z jej ramienia i zrobiło mu się gorąco. Przywarł ustami do jej gładkiej, pachnącej skóry. Gdy usłyszał stłumiony okrzyk, uniósł głowę i odszukał jej wargi. Całował ją mocno i zaborczo, zapominając o całym świecie. Rozkoszował się jej smakiem. Jego ręka zabłą­ kała się w jej długie włosy. Zapach jej ciała działał na niego jak narkotyk. Przez chwilę wydawało mu się, że Joanna chce się bronić, on jednak nie był już w stanie zapanować nad sobą. Sam nie pamiętał, ile to już czasu nie pragnął kobiety, a jeśli pragnął, to czy kiedykolwiek rzeczywi­ ście pożądał jakiejś innej kobiety niż ona? Przyciągnął ją do siebie i zupełnie naturalnie, tak jakby nie rozstali się piętnaście lat temu, Joanna dopasowała się do rytmu jego ruchów. - Boże, Joanno, jesteś wspaniała - szepnął, obsypu­ jąc pocałunkami jej twarz, oczy i szyję. - Ryan... - Pozwól mi... - Szybkim ruchem zrzucił koc na

CIENIE WE MGLE

119

podłogę i wciągnął ją pod siebie. Przez chwilę szamotał się z jej koszulą nocną, po czym znów przywarł do niej ustami, zapamiętale ją całując. On jest nagi, pomyślała w pewnej chwili. Głęboko wzdychała z rozkoszy, wodząc dłońmi po jego skórze. Zawsze lubiła go dotykać. Żaden inny mężczyzna nigdy nie potrafił dać jej takiej samej zmysłowej rozkoszy i satysfakcji. - Ryan... - szepnęła. Na każdy ruch jego ust odpo­ wiadała cichym jękiem rozkoszy. Czuła narastające po­ żądanie. W pewnym momencie wygięła się w łuk i przy­ jęła go. Zapomnieli o całym świecie. Gdy kulminacja minęła, wciąż czuła na ciele jego pocałunki. Szeptał namiętne słowa, i obiecywał jej gwiazdy, a ona śmiała się i czuła, że po policzkach spły­ wają jej łzy. - Z czego się śmiejesz?-spytał, muskając ustami jej ucho. - Nie mogę w to uwierzyć. - W co? W to, że doprowadziłem cię do orgazmu, czy w to, że teraz płaczesz? - Jedno i drugie. Ryan uniósł głowę i uśmiechnął się do niej. - Miło wiedzieć, że pewne rzeczy się nie zmieniają - powiedział. - Na przykład? - Wciąż po tym płaczesz. - Ryan...

120

CIENIE WE MGLE

- I wciąż jesteś taka nieśmiała - dodał. Rozluźnił się i wyciągnął obok niej, umilkł i znieruchomiał. Joanna głaskała go po włosach. Z przyjemnością czuła przy so­ bie jego ciało. - Ryan? - Hm? - Ale ty... To znaczy, ty chyba nie chciałeś... - Ale chcę - powiedział cicho i jakby z bólem. Myślę jednak, że przyjeżdżając tutaj w ogóle nie miałaś zamiaru... - Nie,ale... - W porządku. Sam fakt, że jesteś przy mnie, jest... Sam nie wiem. Chyba nie myślałem, że jeszcze kiedyś spotka mnie takie szczęście. - Bardzo się przestraszyłam, kiedy usłyszałam twoje krzyki. Jeszcze nie widziałam, żeby kogoś tak dręczyły koszmary. - To niezbyt miły widok, co? - Przetarł palcami oczy. - Czy to przeze mnie? - spytała niespokojnie. Kiedy wczoraj wspomniałam o Peterze, zareagowałeś tak gwałtownie... - Zbyt gwałtownie. Zachowałem się po chamsku. Po powrocie z plaży chciałem cię przeprosić, ale już spałaś. Przepraszam cię więc teraz. Miałaś oczywiście rację. Gdyby Peter mnie zobaczył, z pewnością zdrowo by mnie objechał. - Nie jestem pewna, Ryan - westchnęła. - Każdy

CIENIE WE MGLE

121

człowiek jest inny i każdy musi radzić sobie z problema­ mi we własny sposób. Być może ktoś inny zniósłby to łatwiej niż ty. W końcu jednak trzeba zapomnieć o złych rzeczach i żyć dalej. - Pewnie tak. - Tak. - Joanna odwróciła się do niego i uśmiechnę­ ła. Miała ochotę go pocałować. Nie erotycznie, lecz czu­ le i z sympatią. Przypomniała sobie jednak, że on jest pewnie wciąż podniecony, i zrezygnowała. - Jakoś się z tym uporasz, Ryan. Jestem pewna. - Zazwyczaj sam muszę radzić sobie z koszmarami - powiedział, głaszcząc jej ramię. - Jeśli masz ochotę o tym porozmawiać... - szepnę­ ła po chwili. - Chciałbym o tym zapomnieć. - Rozumiem. - Niestety, nie mogę. - Często masz takie sny? - spytała. - Tylko gdy śpię - odrzekł z ironią. - Och,Ryan... - To była moja wina. Mam ręce splamione jego krwią i nie mogę o tym zapomnieć. - Położył dłoń na jej piersi, jakby ten dotyk sprawiał mu ulgę. - Gdybym nie był taki arogancki i ambitny, Peter żyłby do dziś. - Nie możesz być tego pewny. - Owszem, mogę. - Skąd wiesz? - To długa historia.

122

CIENIE WE MGLE

Opowiedz mi, Ryan. Podziel się ze mną tym cię­ żarem. Joanna zamknęła oczy i czekała cierpliwie. Sama by­ ła zdziwiona, jak bardzo zależało jej na tym, żeby Ryan się otworzył. Usiadł i oparł się o wezgłowie łóżka, po czym przy­ ciągnął ją do siebie i położył na swoim ramieniu. Czuła się znakomicie. Pamiętała, że to były ich najlepsze chwi­ le. Po erotycznych uniesieniach Ryan zwykle miękł, a nawet stawał się nieco sentymentalny. Ona również. W takich momentach byli sobie naprawdę bliscy. - To było na Bliskim Wschodzie - zaczął nagle. Kraj był zupełnie zniszczony. Rząd w rozkładzie, pełno bezdomnych ludzi, głodne dzieci, młodzi chłopcy, któ­ rzy zamiast grać w piłkę, paradują z karabinami. Ich dzieciństwo skończyło się za wcześnie, a w zamian uczyli się zabijać. - To musiało być okropne - rzekła półgłosem. - Okropne to za słabe słowo. My, to znaczy Peter i ja, mieliśmy opisywać wojnę. Jak powiedział wydaw­ ca, mieliśmy uprzytomnić amerykańskiej publiczności, jak naprawdę wygląda wojna. Wstrząsnąć ludźmi. Obu­ dzić ich, ja mówił Ed Penrose. - To twój redaktor naczelny? - Tak. Straszny tyran, ale dzięki niemu nakład wzrósł o ponad dwadzieścia procent. Liczy się tylko su­ kces, prawda? Chciałbym zwalić na niego odpowie­ dzialność za śmierć Petera, ale... - Wzruszył ramionami

CIENIE WE MGLE

123

i westchnął. - Nie, Ed wyznaczył nam zadanie i od nas zależało, jak sobie z nim poradzimy. Przez otwarte okno słychać było melancholijny szum morza. Joanna nawet nie myślała o powrocie do własne­ go łóżka. - Udało nam się. Dostałem wiadomość, że jeden z przywódców partyzantów chce przemówić „do świa­ ta". Oczywiście, potrzebował do tego telewizji, a my dysponowaliśmy kamerą. Chciał, żebyśmy z nim zrobili wywiad. Nie muszę ci tłumaczyć, że chętnie się zgodzi­ łem. Nie chciałem, żeby ta gratka trafiła się innym dzien­ nikarzom. Wolałem również uniknąć biurokratycznej mitręgi, nie zawiadomiłem więc ambasady i wojska, że nawiązałem kontakt z partyzantami. Joanna poczuła, że Ryan staje się coraz bardziej na­ pięty. Pochylił się i w ciemności sięgnął po stojącą na stoliku szklankę. Ciekawe, ile wypił? - pomyślała. Czyżby pił co wieczór, żeby odpędzić dręczące go kosz­ mary? - Peter namawiał mnie, żebyśmy z tego zrezygno­ wali - powiedział Ryan, wypił resztkę whisky i odstawił szklankę. - Dlaczego? Nie rozumiem. - To było dość ryzykowne. Obaj zdawaliśmy sobie z tego sprawę. Peter zawsze wykazywał większą ostroż­ ność niż ja. Pilnował, żebym nie przeszarżował. - Być może - mruknęła - ale z was dwóch to ty wykazywałeś inicjatywę. Brałeś na siebie ryzyko.

124

CIENIE WE MGLE

Wzruszył obojętnie ramionami. - W okolicy działały różne grupy. Trudno było się zorientować, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. Nie­ którzy z tych ludzi po prostu nienawidzili wszystkiego, co amerykańskie, całej cywilizacji zachodniej. Generał, który chciał, żebyśmy z nim zrobili wywiad, domagał się pełnej dyskrecji. Twierdził, że chce ogłosić coś ważne­ go, przełomowego. Gdyby to był jakiś wariat, pozwolili­ byśmy mu się wygadać i cześć. To jednak mógł być również materiał na nagrodę Pulitzera. Nigdy się nie dowiem, jak było naprawdę. - Ze znużeniem przeciąg­ nął ręką po twarzy. - Co się stało? - To była zasadzka. Chcieli złapać zakładników, wszystko jedno kogo. Amerykanów, Kanadyjczyków, ludzi z wojsk ONZ. Byle kogo. Tak się złożyło, że ja połknąłem przynętę. - Jeśli chcieli zakładników, dlaczego zabili Petera? - Nie mieli takiego zamiaru. To wszystko wyglądało jak na kiepskim filmie. Gdy już wyjechaliśmy, od po­ czątku miałem złe przeczucia. Kiedy dojechaliśmy na miejsce spotkania, wiedziałem, że daliśmy się nabrać. Nie zdążyliśmy się zatrzymać, a już do nas biegli. Krzyknąłem do Petera, że zawracamy, a oni otworzyli ogień. - Mówił spokojnie, niemal obojętnym tonem. Zawsze są kłopoty ze źle wyszkolonymi żołnierzami. Niektórzy, zwłaszcza szczeniaki, po prostu wycelowali w nas swoje Uzi i zaczęli strzelać. Nic ich nie obchodzi-

CIENIE WE MGLE

125

ło, że mieliśmy być zakładnikami. Wiedzieli, że zawsze mogą zamiast nas dostać jakichś innych dziennikarzy. - To straszne... - szepnęła. - Taki jest tamten świat. - I trafili Petera? - Początkowo nawet nie zauważyłem. Przejechałem jakieś pięć kilometrów, zanim uspokoiłem się na tyle, żeby sprawdzić, czy nic mu się nie stało. Nagle zauwa­ żyłem, że ma całą koszulę we krwi. Był też ranny w no­ gę. I nic nie powiedział. - Ryan... - Spojrzała na niego przez łzy, ale on jej nie widział. Znów był gdzieś na pustyni. - Nieszczęścia chodzą parami - ciągnął z goryczą. - Trafili również w chłodnicę. Spod maski wydobywały się kłęby pary i w końcu silnik przestał działać. Peter krwawił... - Głos mu zadrżał i na chwilę przerwał. Usiłowałem zatamować krwotok. Robiłem co mogłem. - Znów urwał i odchrząknął. - Miałem wrażenie, że zwariuję. Nie wiem, jak daleko było do obozu, ale jakoś go tam zaniosłem. Za późno. Zmarł w drodze. - Tak mi przykro - szepnęła, głaszcząc go po ramie­ niu. Nie wiedziała, jak go pocieszyć. Coś ściskało ją mocno w gardle. - Nie powiedziałem ci jeszcze najgorszego. Cóż może być gorszego niż śmierć najbliższego przyjaciela? - Czego? - spytała. - Ja wiedziałem, że to się stanie.

126

CIENIE WE MGLE

- Co?! - Miałem przeczucie. - Och, Ryan, nie dręcz się w ten sposób. Nie mogłeś przecież wiedzieć. Nikt nie mógł tego przewidzieć. - Ja mogłem. - Chcesz powiedzieć, że zanim Peter zginął, wie­ działeś, że to się stanie? - Nie. Nie wiedziałem, że zostanie zabity. Nie by­ łem pewny, że ktoś zginie, ale miałem złe przeczu­ cia. W nocy, we śnie. Widziałem zalany krwią samochód i słyszałem strzały. Śnił mi się jeep. Walił z nie­ go dym; teraz wiem, że to była para z chłodnicy. Czy śniło ci się kiedyś, że powinnaś uciekać, ale nie mogłaś ruszyć nogą? Że grzęzniesz w piachu? Coś takiego mi się wtedy przyśniło. To było ostrzeżenie, ale je zignoro­ wałem. - To był przypadkowy zbieg okoliczności, a nie żad­ ne ostrzeżenie. Ryan przewrócił się na bok i spojrzał jej w oczy. - To nie był przypadek, Jo. Ty też nie przyśniłaś mi się przypadkowo. - Ja? Kiedy? - Joanna spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. - Tego dnia, kiedy przyjechałaś. Wpatrywała się w niego bez słowa. Odgarnął jej włosy z policzka i objął ręką jej twarz. - Podobnie jak wtedy, zlekceważyłem ten sen. Na­ stępnego dnia przyjechałaś i byłaś przerażona.

CIENIE WE MGLE

127

Joanna kręciła z niedowierzaniem głową. - Wiem, to niesamowite, co? - Właśnie... - Ale to prawda. To było wręcz niewiarygodne. Nie mogła w to uwie­ rzyć. Na próżno usiłowała dojrzeć w półmroku wyraz twarzy Ryana. Widziała tylko zarys jego sylwetki, szero­ kie ramiona, muskularne ręce i szczupłe biodra. Wyda­ wał się jej równie pociągający jak wtedy, gdy po raz pierwszy zobaczyła go nago. - Czy śnił ci się mój syn? - spytała cicho. - Daniel? - Ilekroć Ryan mówił o nim, w jego gło­ sie słychać było napięcie. - Nie. Joanna zauważyła jego reakcję. No i dobrze, pomy­ ślała. Ich stosunki i bez tego były dostatecznie skompli­ kowane. Wciąganie do tego Daniela byłoby równozna­ czne z igraniem z ogniem. - Jo... - Musnął palcem jej wargi. - Nie wracaj dziś do swojego pokoju, dobrze? Zostań ze mną. Joanna milczała. Zostać z nim? Była przerażona fa­ ktem, jak bardzo sama tego pragnęła. - Nie musimy się kochać - powiedział Ryan, opiera­ jąc czoło o jej głowę. - Nie znaczy to wcale, że nie mam na to ochoty. Wręcz przeciwnie... Chciałbym, żebyś by­ ła przy mnie, żebym nie był taki cholernie samotny. Już zapomniałem... - Urwał, odsunął się nieco i spojrzał jej w oczy. - Rozumiesz, o co mi chodzi? Czy rozumiała jego samotność? Znała uczucie pu-

128

CIENIE WE MGLE

stki, gdy wiadomo, że nikt, ale to absolutnie nikt nie myśli o niej jako o kimś wyjątkowym. - Jo? - Tak - szepnęła. - Co to znaczy? - spytał, głaszcząc ją po policzku. - Rozumiesz czy zostajesz? - Rozumiem i zostaję - odpowiedziała, zamykając mocno powieki tak jak w dzieciństwie, gdy już zdobyła się na odwagę, żeby wskoczyć do głębokiego basenu. Rano niechętnie otworzyła oczy. Przez dłuższą chwi­ lę leżała nieruchomo, zawieszona między snem i jawą. Gdy Ryan poruszył się i przyciągnął ją do siebie, przy­ pomniała sobie wszystko. - Nie ruszaj się - mruknął prosto do jej ucha. - Śni mi się coś tak wspaniałego, że szkoda to przerywać. Mruknęła coś niewyraźnie i przytuliła się do niego plecami. Przez kilka minut oboje leżeli nieruchomo. Potem Ryan wsunął ręce pod jej koszulę i zaczął wodzić palcami po jej skórze. Westchnęła z rozkoszy. - Boże, to wspaniałe, prawda? - spytał szeptem. - Uhm - mruknęła. Nie było sensu zaprzeczać. Czu­ ła przy uchu jego otwarte usta. Dotknął językiem wrażli­ wej skóry wokół i w środku ucha. Poruszyła się niespo­ kojnie. To jej nie wystarczało. - Czy muszę dotrzymać obietnicy? - spytał. Z trudem zrozumiała, o co mu chodzi. Pod wpływem jego dotyku czuła, jak całym jej ciałem wstrząsają przyjemne dreszcze.

CIENIE WE MGLE

129

- Jakiej obietnicy? -jęknęła. Nie potrzebował dalszych zachęt. Błyskawicznie zdjął z niej koszulę, oparł się na łokciu i wsunął ją pod siebie. - Marzyłem o tym od chwili, gdy pojawiłaś się tutaj - powiedział niespodziewanie. Jego oczy płonęły. - Je­ steś piękna, Jo, piękniejsza niż kiedyś. Wiesz, że wciąż cię kocham? - Ryan... - Joanna podniosła rękę i pogłaskała go po policzku. Uśmiechnęli się do siebie. Ryan był mocno zbudowany, miał twarde, męskie ciało. Zawsze lubiła... Wielbię cię swoim ciałem. Jej ręce znieruchomiały. Gdy to mówiła po raz pier­ wszy, włożyła w te słowa całą duszę. Była w nim tak zakochana, że nie zwracała uwagi na jego lekkomyśl­ ność. Teraz Ryan się zmienił, był może groźniejszy niż kiedyś. Fascynował ją i przerażał jednocześnie obecny w nim element nieokiełznania, który czasem dawał o so­ bie znać. Zamknęła oczy i postarała się zapomnieć o przeszłości. Znowu zaczęła wodzić palcami po jego skórze. Chwilę później wyczuła dziwną pręgę na żebrach. Bli­ zna. Musnęła ją wargami. Ryan drgnął w odpowiedzi. Po chwili ujął w dłonie jej twarz i przyciągnął do swojej. Szukał ustami jej warg. Całowali się długo i namiętnie, zapominając o całym świecie. Czuła na całym ciele jego ręce i usta. Każde muśnię­ cie jego warg sprawiało jej rozkosz. Wreszcie Ryan ze-

130

CIENIE WE MGLE

spolił się z nią, a jej ciało bez wysiłku dostosowało się do jego rytmu, tak jakby nigdy się nie rozstali. Potem leżeli zdyszani, rozkoszując się poczuciem bliskości. Joanna delikatnie całowała jego szyję i przesu­ nęła dłońmi po jego silnych ramionach. Ryan pocałował ją w skroń, po czym wciągnął w płuca powietrze przesy­ cone zapachem jej włosów. Po kilku sekundach uwolnił ją od swego ciężaru i położył się na wznak. Właśnie kochałam się z byłym mężem, pomyślała z niedowierzaniem.Do licha, jak mogło do tego dojść? Co mi się stało? Czyżbym zwariowała? Wołała o tym nie myśleć, ale było to trudne. Zerknęła na Ryana. Leżał i patrzył w sufit. Pewnie również był nieco oszołomiony. W tym momencie rozległ się dzwo­ nek u drzwi. Ryan gwałtownie usiadł na łóżku. Przez chwilę patrzyli na siebie zaskoczeni. - Do diabła, kto to może być? - Ze złością zmarsz­ czył brwi. Gdy wstał, Joanna rozejrzała się dokoła w poszuki­ waniu koszuli. Nie miała ochoty paradować nago w obe­ cności Ryana, który jednak nie miał takich zahamowań. W stroju Adama poszedł do holu, żeby sprawdzić, kto ich odwiedza. Joanna owinęła się prześcieradłem niby togą i kontynuowała poszukiwania koszuli. - To jakiś szczeniak - powiedział po powrocie do sypialni i zaczął się ubierać. - Jeśli przyszedł tu bez po­ wodu, będzie miał się z pyszna.

CIENIE WE MGLE

131

Pochylił się, podniósł z podłogi koszulę nocną i po­ dał ją Joannie. - Dziękuję-mruknęła. - Hej... - Ryan dotknął palcem jej podbródka i zmusił do podniesienia twarzy. - Musimy porozma­ wiać. Spławię tego chłopaka i wrócę. - Zrobię kawę - powiedziała i kiwnęła głową. - Możemy ją wypić w łóżku? - spytał. Nieoczekiwany gość niecierpliwie stukał w drzwi. Ryan spojrzał z irytacją w stronę holu. - Spokojnie, do diabła! Zaraz otworzę! - krzyknął. - Idź już. - Joanna popchnęła go na korytarz, po czym przeszła do własnej sypialni. Podniosła z łóżka szlafrok i szybko go włożyła. Najwyraźniej ich gość nie przejmował się zakazem odwiedzania Wilderose Cot­ tage. Zeszła na dół i zatrzymała się w przejściu z salonu do korytarza. Ryan właśnie otwierał drzwi. Zmartwiała. - Daniel!

7 - Cześć, mamo! - Daniel powitał ją szerokim uśmiechem, po czym zarzucił jej ramiona na szyję i mocno uściskał. - Zrobiłem ci niespodziankę, co? - Daniel... Puścił ją i zwrócił się do Ryana. - Pan Ryan O'Connor, jak przypuszczam? - powie­ dział, podając mu rękę. - Dziękuję, że zaopiekował się pan moją mamą. Ona wciąż myśli, że jestem dzieckiem, i stara się mnie pozbyć, kiedy coś się dzieje. Ale nigdy się jej nie udaje. Ciekawe, kiedy wreszcie zmądrzeje. Ryan uścisnął dłoń chłopca, starając się zachować kamienny wyraz twarzy. Czuł się tak, jakby właśnie go

CIENIE WE MGLE

133

koń kopnął. Właściwie nie wiedział, czego spodziewał się po synu Joanny, ale z pewnością nie oczekiwał takie­ go poczucia więzi, jakiego doznał na jego widok. Miał wrażenie, że poznałby Daniela nawet gdyby go spotkał przypadkowo na ulicach Bejrutu. Chłopiec miał jasne włosy, był wysoki i szczupły. Miał na sobie dżinsy i spłowiałą, bawełnianą koszulkę. Jego sportowe buty już dawno utraciły przyzwoity wy­ gląd, podobnie jak plecak. Uwagę Ryana zwróciły jed­ nak przede wszystkim jasne, pełne inteligencji oczy. Miał wrażenie, że wystarczy jedno spojrzenie, i Daniel już wszystko o wszystkim wie. Czternastolatek? Chyba raczej czterdziestolatek. - No więc... - Daniel przeniósł wzrok na matkę. - Co nowego, mamo? - Jak mnie tutaj znalazłeś? - spytała, zawiązując mocniej pasek szlafroka. - Elementarne, moja droga... - Daniel! - Przepraszam. - Schował ręce do kieszeni i wzru­ szył ramionami, po czym spojrzał porozumiewawczo na Ryana. - Mama nie lubi, gdy odgrywam Sherlocka Holmesa. - Gdzie jest twój dziadek? - spytał surowo Ryan. - To długa historia - skrzywił się Daniel. - W każ­ dym razie jest w Montrealu. - Do licha, skąd się tu wziąłeś? - spytała niecierpli­ wie Joanna.

134

CIENIE WE MGLE

- Przyleciałem. Pamiętasz, ile zebraliśmy punktów za częste korzystanie z USAir? Starczyło na bilet do Savannah. Joanna spojrzała na Ryana. - Nie mogę zrozumieć, dlaczego Jem pozwolił mu na to - westchnęła bezradnie. - Tak, muszę mu podziękować - przyznał Daniel. W pierwszej chwili, gdy przedstawiłem mu swój plan, nie był zachwycony, ale udało mi się go przekonać. Muszę do niego zadzwonić i powiedzieć, że jestem już na miejscu. Teraz może odetchnąć. - Z pewnością to zrobi - mruknął Ryan. - Uhm - chrząknął Daniel. - Bez niego nic by z te­ go nie wyszło. - Jak dostałeś się na Sea Island? - spytał Ryan, pa­ trząc gdzieś w bok. - Taksówką? - Chyba nie próbowałeś autostopu? - spytała groź­ nie Joanna. - Wiesz, że nigdy tego nie robię. Jeszcze dostała­ byś ataku histerii. - Daniel spojrzał na Ryana. - Ta­ ksówka z lotniska kosztowałaby majątek. Powiedzia­ łem taksówkarzowi, żeby mnie zawiózł do sklepu z uży­ wanymi rowerami, trochę się potargowałem i kupi­ łem tego grata. - Wskazał brodą oparty o drzewo palmo­ we rower. - Dużo nie zapłaciłem, a jakoś nim tu doje­ chałem. - Wejdźmy do środka. - Joanna chwyciła syna za ramię i pociągnęła do kuchni. - Masz mi chyba

CIENIE WE MGLE

135

coś do wyjaśnienia, nie sądzisz? Posłałam cię do Montrealu, żebyś tam siedział. Nie miałeś prawa wy­ jeżdżać. Przystanął i uważnie spojrzał jej w oczy. - Nie miałaś prawa mnie okłamywać, mamo - odpo­ wiedział spokojnie. - Miałam powody, żeby tak postąpić - oświadczyła. - Ja też miałem powody, żeby tak postąpić - odrzekł Daniel. Na jego twarzy malował się upór. Teraz wydawał się wyjątkowo podobny do Ryana. - Miałeś powody, żeby mnie nie słuchać, tak? - Nieprawda, że cię nie słuchałem. Nigdy nie powie­ działaś, że w razie potrzeby nie wolno mi do ciebie przyjechać. - Dlaczego uznałeś, że mama cię potrzebuje? Ryan uznał, że pora się wtrącić. Ten mały argumento­ wał jak dobry prawnik. Daniel spojrzał na niego i przez chwilę milczał. Za­ uważył nagi tors i nie dopięte dżinsy. Ryan nagle poczuł się nieswojo. Żałował, że nie włożył koszuli. - Mama potrzebuje mnie, bo coś jej grozi - powie­ dział wreszcie. - Skąd wiesz? - Ryan zmarszczył brwi. Joanna przysłuchiwała się ich rozmowie. Nastąpiła subtelna zmiana w układzie sił i teraz panowie skupili uwagę na sobie. - Ja, no... - Daniel po raz pierwszy stracił pewność siebie. - Miałem przeczucie.

136

CIENIE WE MGLE

- Miałeś przeczucie - powtórzył Ryan. Miał wraże­ nie, że dobrze to zna. - Jakie przeczucie? - Po prostu przeczucie. - Daniel wzruszył ramiona­ mi. - Czy pan nigdy nie miewa przeczuć? Ryan wolał uniknąć spojrzenia mu w oczy. - Czy on często tak się zachowuje? - zwrócił się do Joanny. - Właściwie to po raz pierwszy - odparła Joanna. Wydawała się wstrząśnięta. - Daniel...

- Chodzi mi o to, czy często miewa takie przeczu­ cia? - wyjaśnił cierpliwie Ryan. - Co? - Joanna była wyraźnie zdezorientowana. Nerwowo mięła kołnierz szlafroka. - Mama nic o tym nie wie. Nie mówiłem jej o tym. Ryan nie chciał przyjąć do wiadomości tego, co sły­ szał. To tylko potwierdzało podejrzenia, jakich nabrał na widok Daniela. Miał ochotę złamać jego pewność siebie, nonszalancję, z jaką podjął ryzykowne poszukiwania matki, opierając się tylko na przeczuciu. Ciekawe, czy szuka tylko matki, czy jeszcze kogoś? - zastanawiał się przez chwilę, ale szybko odrzucił tę myśl. Daniel nie jest osobą publiczną, której sekrety można wyjawić światu w następnym reportażu. Nie jest również młodym kryminalistą, który ma mnóstwo prze­ stępstw na koncie. Mimo to Ryan zmierzył go wrogim spojrzeniem. - Powiedziałeś, że mamie coś grozi. Jakie to jest zagrożenie? Katastrofa lotnicza? Napad na ulicy?

CIENIE WE MGLE

137

- Nie, to ma coś wspólnego z Fellinim. - Joanna nie zdołała pohamować okrzyku zdumienia. - Fellini jest, a raczej był, jej wspólnikiem. Nie żyje. On... - Słyszałem o nim. - Sądzę, że został zamordowany. - Daniel! - szepnęła Joanna. - Chwileczkę. -Ryan gestem nakazał jej milczenie. - Jeśli rzeczywiście został zamordowany - konty­ nuował Daniel, skupiając uwagę na Ryanie - to wyjaś­ nia, dlaczego mama wysłała mnie do Montrealu, wymy­ śliła tę lipną historię o podróży w interesach i gdzieś zniknęła. - Daniel na chwilę umilkł. - Jednego nie rozu­ miem. Dlaczego przestała dzwonić? Dlaczego, mamo? - zwrócił się do Joanny. - Przecież wiedziałaś, że będę się niepokoić. - Ryan nie ma telefonu - mruknęła. - Nie ma telefonu? Ee... - Chłopiec skrzywił się sceptycznie. - Już kazałem zainstalować - wtrącił Ryan. Daniel z zainteresowaniem rozejrzał się po wnętrzu. - Taki ładny dom - skomentował. - Trudno przy­ puszczać, żeby właściciel nie miał telefonu. Powinien tu być komputer, faks, telefon komórkowy, cały no­ woczesny system. Przecież pan jest wielkim dzienni­ karzem. - Skąd wiesz, że jestem dziennikarzem? - Jest pan sławny, panie O'Connor - oznajmił po prostu chłopiec.

138

CIENIE WE MGLE

- Nie wyjaśniłeś jeszcze, jak mnie tu znalazłeś - po­ spiesznie spytała Joanna. - To było łatwe. Często opowiadałaś o swym dzie­ ciństwie w Georgii i o tym, jak bywałaś na Sea Island u 0'Connorów. Miałem przeczucie, że tu cię znajdę. - Znowu przeczucie - mruknął Ryan. - Prawdę mówiąc, moje przeczucia nie są całkiem zwyczajne - oświadczył Daniel, pochylając głowę na bok i patrząc mu w oczy. - Czy mógłbyś to wyjaśnić? - O czym ty mówisz, synu? - zaniepokoiła się Joan­ na. Wyczuła, że coś ich łączy, i że ona do tego nie ma dostępu. - To... Po prostu czasami wiem pewne rzeczy - wy­ jaśnił Daniel, ciągle patrząc na Ryana. - Czasem wiem o nich jeszcze nim się wydarzą. Ryan nagle wstał i podszedł do okna. Promienie po­ rannego słońca odbijały się od spokojnej powierzchni oceanu. Nie było wiatru, słońce świeciło oślepiającym blaskiem. Wewnątrz natomiast Ryan czuł burzę. Nie wiedział, czy zdoła zapanować nad kłębiącymi się w nim uczuciami. Przyszła mu do głowy nieprawdopo­ dobna myśl. To niemożliwe! Joanna nigdy by nie... - Wiedziałem, że mi pan nie uwierzy - oświadczył Daniel. Podszedł i stanął tuż za nim. - Wiem, że to nie­ samowite... Ryan milczał. Cóż mógłby mu powiedzieć? Na szczęście Joanna przerwała dalszą dyskusję.

CIENIE WE MGLE

139

- Chodź, Daniel - powiedziała niepewnym głosem. Chwyciła go za ramię i znów pociągnęła do kuchni. Zrobię ci śniadanie. Potem będziemy musieli pójść do sklepu i zadzwonić z automatu do dziadka. Na pewno się o ciebie martwi. - Mam nadzieję, że nie zrobisz mu awantury. Do­ brze, mamo? - Daniel nagle zaniepokoił się konsekwen­ cjami swej eskapady. - To był mój pomysł. Dziadek tylko mi pomógł. - Dobrze wiem, czyj to był pomysł. - Joanna po­ pchnęła go w kierunku drzwi. - Tym razem drogo zapła­ cisz za lekkomyślność. - Musiałem to zrobić, mamo. - Nie dyskutuj z matką, Daniel - skarcił go Ryan. Joanna spojrzała na niego ze zdziwieniem, ale nie zwró­ cił na to uwagi. - Nakarm go, Joanno. Ja pojadę do sklepu i zadzwonię do Jema Stantona. Mam nadzieję, że masz numer? - Tak, jest w moim notesie. - Joanna sięgnęła po torebkę i wyjęła notatnik. - Chcesz jechać na tym rowe­ rze? - spytała, obrzucając sceptycznym wzrokiem stare­ go grata. - Mam w garażu land rovera. - Co... - Joanna otworzyła usta ze zdziwienia. - Zajmij się Danielem - uciął chłodno Ryan. Zobaczymy się później. Musimy porozmawiać. Ryan minął ich oboje i poszedł do garażu na tyłach domu.

140

CIENIE WE MGLE

- Chryste - westchnął Daniel. - Co za facet. Joanna w milczeniu odprowadziła Ryana wzrokiem. Wiele godzin później siedziała na plaży i, obejmując ramionami kolana, podziwiała zachód słońca. Niebo mie­ niło się wspaniałymi barwami: fioletem, złotem, czerwie­ nią i różem w licznych odcieniach. Zachód słońca na Sea Island zawsze ją zachwycał. W Chicago, pochłonięta gorą­ czkowym życiem miejskim, często marzyła o tej plaży. W tej chwili Chicago wydawało się jej odległe o ty­ siące lat. - Zadzwoniłem do Stantona. Ryan. Kazał jej czekać na siebie cały dzień. To nie były miłe godziny. Daniel zasypywał ją pytaniami, z któ­ rymi Joanna radziła sobie najlepiej, jak potrafiła. Z ja­ kichś powodów Ryan wywarł na Danielu niezwykłe wra­ żenie, silniejsze niż jakikolwiek inny mężczyzna. Nawet o ojca nie wypytywał jej nigdy z tak żywą ciekawością. Najwyraźniej Ryan nie odczuwał przymusu poznania Daniela, bo jak inaczej można było wytłumaczyć jego całodniową nieobecność, zwłaszcza po ostatniej nocy? A może wzburzyło go coś innego? Na myśl o tym Joanna zadrżała ze strachu. Zerknęła na niego z ukosa. Stał obok niej i wpatry­ wał się w dal. Wiatr szarpał jego koszulę. - Długo to trwało - zauważyła cierpko. - Gdzie właściwie byłeś? - Jeździłem i myślałem.

CIENIE WE MGLE

141

- Wiem, że przyjazd Daniela skomplikował sytuację - powiedziała, odgarniając włosy z czoła. - Nie przysz­ ło mi do głowy, że on może się na coś takiego zdobyć. - Nie brak tu dla niego miejsca. - Jesteś pewny? Mogę... - Nie o tym myślałem przez cały dzień. Myślałem o nas. - Och... - Nie była tym zdziwiona. Wiedziała, że Ryan nie planował żadnego romansu. Podobnie sama nie zamierzała się z nim wiązać. Przez cały dzień, gdy tylko miała wolną chwilę, usiłowała zastanowić się nad swoimi uczuciami do Ryana. Nie było to łatwe. Wydarzenia nastę­ powały po sobie zbyt nagle, były zbyt niewiarygodne. - Mam nadzieję, że w przeciwieństwie do mnie znasz już odpowiedzi na wszystkie istotne pytania - po­ wiedziała cicho. - Nie mówię o tym, co stało się ostatniej nocy. Joanna wolałaby, żeby patrzył na nią. Z tego miejsca, gdzie siedziała, widziała tylko jego profil i mocno zaciś­ nięte zęby. - A o czym? - spytała wreszcie. Jeszcze przez chwilę stał nieruchomo, z rękami w kieszeniach, po czym zbliżył się i usiadł przy niej. - Mówiłem o tym, co stało się po naszym rozstaniu. - Nic dziwnego, że jesteś taki ponury. - Tak, dopiero teraz zaczynam cokolwiek rozumieć. - Rozmawialiśmy o tym, Ryan. Czy jest sens wracać do tego? Boisz się teraz, że po dzisiejszej nocy będę

142

CIENIE WE MGLE

wiązała z tobą jakieś nadzieje, tak? Nie bój się więc, nie będę się niczego od ciebie domagać. Zmieniłam się, a ty... - Dość już, Jo - przerwał. - Nie o tym chciałem z tobą porozmawiać. Myślałem o tym, kiedy po raz ostatni byliśmy razem. Joanna wbiła wzrok w horyzont. Niebo powoli cie­ mniało, zaczaj wiać chłodny wiatr. - Jo? - To było piętnaście lat temu, Ryan. - Tak. Byliśmy już w separacji. Wydawało mi się, że tego pragniesz i zrezygnowałem z walki. - Ryan za­ milkł, bo Joanna gwałtownie odwróciła się do niego. - To ty chciałeś separacji. - Jeśli rzeczywiście w to wierzysz, to istotnie wszy­ stko poplątałem. Wcale nie chciałem ani separacji, ani rozwodu. - Rozmawialiśmy wtedy o rozwodzie, Ryan. Nie można mieć rodziny bez związanych z tym kompro­ misów. Potrzebowałam stałego domu, a nie mieszkania w wieżowcu, gdzie pokazywałeś się między kolejnymi podróżami, żeby odpocząć i szybko się ze mną przespać. Mogłam tolerować twoją nieobecność przez kilka mie­ sięcy, ale nie przez cały rok. - Wiem, że było ci trudno. Chciałbym... - Czy wiesz, ile miesięcy spędziliśmy faktycznie razem po ślubie? Ryan westchnął i nie odpowiedział.

CIENIE WE MGLE

143

- Trzy, i to niecałe. - Powiedziałem ci, że tak nie miało być wiecz­ nie. Podróże zagraniczne to krok do zrobienia kariery w Stanach. - Być może. - Joanna oplotła ramionami kolana i podparła na nich brodę. - Być może zrezygnowaliśmy zbyt szybko. Już nigdy się tego nie dowiemy. - Ty też pracowałaś - przypomniał jej Ryan. - I bardzo dobrze. Inaczej na pewno bym z tego wszystkiego zwariowała. - David Stanton cię pocieszał. - David był wtedy moim przyjacielem. To wszystko - odparła, mierząc go zimnym spojrzeniem. - Być może, ale po rozwodzie szybko za niego wyszłaś. Wiatr wciąż się wzmagał. Joanna musiała przytrzy­ mywać rękami włosy. - O co ci właściwie chodzi, Ryan? - Myślę, że wiesz. - Wiem co? - Joanna nie opuściła oczu, choć jej serce zabiło niespokojnie. Ryan pochylił głowę i wbił wzrok w piasek u swych stóp. Milczenie trwało minutę lub dwie. - Gdy wróciłem z Afganistanu, spędziliśmy razem noc - powiedział wreszcie. Joanna kiwnęła głową. - Pokłóciliśmy się, kiedy rano dostałem wiadomość, że mam jechać do Irlandii Północnej.

144

CIENIE WE MGLE

- Pamięć ci służy równie dobrze jak mnie. Kłócili­ śmy się, jak zwykle, o to samo. Nawet kiedy groził ci rozwód, kariera była dla ciebie ważniejsza. - Już o tym wiele razy rozmawialiśmy, Jo. Nie... - Chciała coś powiedzieć, ale powstrzymał ją gestem dłoni. - Rozumiem cię. Natomiast nie rozumiem, nigdy nie rozumiałem, dlaczego od razu poszłaś do Davida Stantona. - Zaprosił mnie na weekend na narty - wyjaśniła ze znużeniem. - Odmówiłam. Kiedy jednak poleciałeś do Irlandii, a ja wystąpiłam o rozwód, wtedy postanowi­ łam, że jednak z nim pojadę. - Jakie jeszcze inne decyzje podjęłaś podczas tego weekendu? - Twoja praca była dla ciebie ważniejsza niż ja. Joanna nie unikała odpowiedzi. - Wyjazd do Irlandii był tego wystarczającym dowodem. Z Davidem sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. - Potarła policzek o kolano. - Ten weekend w Vermont był dla mnie okazją, żeby sprawdzić, czy mogę być z innym mężczyzną. - I przekonałaś się, że tak. Joanna zerknęła na niego. Patrzył przed siebie z taką wściekłością, że poczuła, jak serce w niej zamiera. - Możesz myśleć, co chcesz - powiedziała chłodno. - Już ci wszystko wyjaśniłam. - I trzy miesiące później wyszłaś za niego za mąż. - Moje małżeństwo z Davidem nie powinno cię ob­ chodzić.

CIENIE WE MGLE

145

- Doprawdy? - Teraz Ryan spojrzał na nią. - Myślę, że jest inaczej. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Czy kiedykolwiek zamierzałaś mi powiedzieć, że wychodzisz za Stantona dobrze wiedząc, że jesteś w cią­ ży i że ja jestem ojcem? Zerwała się na równe nogi. Miała ochotę uciekać, ale jedynie skuliła się i otoczyła rękami ramiona. Wiedziała, że pewnego dnia może dojść do takiej rozmowy, ale nie przypuszczała, że stanie się to tak szybko. Zamknęła oczy, otworzyła je znowu i spojrzała na niebo. Chmury zakryły wszystkie gwiazdy. - Nie byłam tego pewna - powiedziała wreszcie. - Wiedziałaś chyba, że jesteś w ciąży, prawda? - Tak,ale... - A on był na tyle szlachetny, że i tak chciał się z tobą ożenić - dodał Ryan, z trudem panując nad sobą. - Chciał, żeby dziecko nosiło jego nazwisko! - od­ parowała. - Zresztą... Nie spodziewam się, żebyś... Ryan oddychał ciężko. Odszedł o parę kroków w bok, tak jakby wolał na nią nie patrzeć. - Nie mogę ci uwierzyć, Joanno. Nie chcę ci wie­ rzyć. Jak mogłaś zrobić coś tak... tak.... - Nie rozumiesz. To było... - Obrzydliwe... Właśnie. - Ryan kręcił się nerwo­ wo, tak jakby nie mógł ani myśleć, ani ustać w miejscu. - Przysięgam, że tak tego nie zostawię. Czy myślałaś, że zdołasz utrzymać to w tajemnicy na zawsze? Daniel jest

146

CIENIE WE MGLE

moim synem - oświadczył, uderzając pięścią w pierś. - Zrobiłaś błąd, przyjeżdżając tutaj. Jeśli myślisz, że ci przemytnicy są groźni, to jeszcze nie wiesz, czym pach­ nie walka ze mną. Załatwię to elegancko i zgodnie z pra­ wem. Będziesz musiała... - Przestań! - krzyknęła. - Do cholery, przestań choć na chwilę! - Skończę, kiedy sam będę miał na to ochotę, moja droga! Zaczęła płakać. Odwróciła się i ruszyła w kierunku domu. Ryan dogonił ją już po paru krokach i chwycił za ramię. - Nie dotykaj mnie! - zawołała i zrzuciła jego rękę. - Jeśli nie masz zamiaru pozwolić mi nic wyjaśnić, to twoja sprawa. Trzymaj się tylko z dala ode mnie. Kiedy się uspokoisz, możemy o tym porozmawiać. - Porozmawiamy o tym teraz! - Nie. - Joanna odgarnęła włosy z twarzy. - Może potrafisz zmusić innych, żeby robili to, czego chcesz, ale ja nie zamierzam tolerować twoich wybuchów. Przez całe życie robiłeś to, co chciałeś, ale nie tym razem! Możesz mi grozić, nic mnie to nie obchodzi. Nie zdołasz mi odebrać Daniela, nawet gdybyś ośmielił się tego spró­ bować. Szła po sypkim piachu, usiłując zachować godność. Nie było to łatwe. Ryan znów chwycił jej ramię, choć tym razem nie był już tak agresywny. - Poczekaj, Jo... Do diabła, poczekaj!

CIENIE WE MGLE

147

Zatrzymała się, ale spojrzała na niego dopiero wtedy kiedy ją puścił. - Gdzie jest Daniel?-spytał. - Ogląda wideo w salonie. - Możemy więc porozmawiać na werandzie, dobrze? - Możemy porozmawiać - powiedziała zimno - ale nie wrzeszczeć na siebie i się obrażać. Ryan nerwowo potarł brodę, po czym spojrzał jej w oczy. - Przepraszam, Jo... To wyprowadziło mnie z rów­ nowagi. Chyba przesadnie zareagowałem. Jeśli tak, to dlatego, że... W końcu czego można się spodziewać po mężczyźnie, który właśnie się dowiedział, że ma czter­ nastoletniego syna? - Dobrze - powiedziała, idąc w stronę domu. Spróbuję ci to wyjaśnić. Ryan nie mógł usiedzieć na swoim miejscu. Wciąż wstawał, krążył po werandzie, uderzał pięściami w uda. - Kiedy są jego urodziny? Czy... nic mu nie było? Jak zniosłaś ciążę? Ile ważył? Szczegóły. Oczywiście, znając Ryana, tego można się było spodziewać. Joanna westchnęła i splotła palce. - Dwunastego grudnia - relacjonowała spokojnie. Ważył trzy sześćset. Ciąża przebiegała normalnie. Jest zdrowy, prawie nigdy nie choruje. Ryan obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem, przecze­ sał palcami włosy i zwalił się na krzesło. Joanna zastana-

148

CIENIE WE MGLE

wiała się, czy to możliwe, że ostatnią noc spędzili razem. Czy ten krótki renesans dawnej namiętności będzie jej musiał wystarczyć, czy będzie go wspominać tak samo, jak wszystkie inne chwile spędzone z Ryanem? Teraz przynajmniej będzie wiedziała, jak on zareaguje, gdy dowie się prawdy. - Dlaczego to zrobiłaś? - Nie spodziewam się, że mi uwierzysz, ale po pro­ stu nie wiedziałam. - Ryan już chciał zaprotestować, ale ona nakazała mu milczenie. - Obiecałeś, że będę ci mog­ ła to wyjaśnić, więc słuchaj. Skinął głową. Joanna westchnęła i wbiła wzrok w ciemne morze. Szukała właściwych słów, żeby wyjaś­ nić mu rzecz niemożliwą do wyjaśnienia. - Kiedy przyjechałeś z Afganistanu, byłam taka szczęśliwa. Wydawało mi się, że masz taki sam stosunek do separacji jak ja. Sądziłam, że zrozumiałeś, dlaczego zaproponowałam rozwód. Kiedy przyszedłeś do mnie tej nocy, myślałam, że to oznacza, że wszystko się zmieni. Następnego ranka bez chwili wahania poleciałeś do Ir­ landii. Byłam zdruzgotana. Jeden dzień w domu i znów znikasz. Chciałam normalnego małżeństwa, a nie czegoś takiego. Chciałam mieć dom i dzieci, przyjaciół. Byłam nieszczęśliwa, bo zrozumiałam, że nigdy nie będziesz dzielił moich pragnień. Urwała i spojrzała na niego. Siedział ze zwieszoną głową i wpatrywał się w podłogę. - David Stanton był dla mnie kimś więcej niż tylko

CIENIE WE MGLE

149

pracodawcą. Był moim przyjacielem i mentorem. Ko­ chał mnie i nie krył, że chciałby być moim mężem. Ja jednak nie byłam pewna, czy to, co do niego czułam, wystarczy, żeby razem budować życie. - Szybko dałaś się przekonać. - Prawdę mówiąc, nie dałam się przekonać. Nawet po wyjeździe na ten weekend nie byłam pewna, co zro­ bić. Wtedy odkryłam, że jestem w ciąży, i mój świat przewrócił się do góry nogami. Nie kochałam się z tobą i z Davidem bez środków antykoncepcyjnych... - No, ale kochałaś się i z nim, i ze mną. - Tak... - Potarła ze znużeniem czoło i przez kilka sekund wpatrywała się w sufit. Z trudem przełknęła śli­ nę. - Wiem, że to wydaje ci się zupełnie nieodpowie­ dzialne, niesłuszne... Gdy teraz o tym myślę, cały ten okres wydaje mi się ciemną studnią bez dna. To było jak nie kończący się, zły sen. Wreszcie się skończył i jedyna dobra rzecz, jaka mi pozostała, to Daniel. On odziedzi­ czył wszystko co najlepsze we mnie i w swoim ojcu, niezależnie od tego, który z was go spłodził. - Do diabła, co to ma znaczyć? - Ryan dopiero po chwili zrozumiał znaczenie jej słów. Nie mógł w to uwierzyć. - To, co powiedziałam. Nie jestem pewna, czyim dzieckiem jest Daniel. - Czy naprawdę spodziewasz się, że w to uwierzę? - Ryan patrzył na nią z mieszaniną niedowierzania, po­ dejrzeń, gniewu.

150

CIENIE WE MGLE

- To prawda. - Joanna westchnęła, po czym wstała z krzesła. Nie miała sił znosić jego kpin. Przez piętnaście lat próbowała uporządkować jakoś swoje życie. Nikt nie wiedział, ile ją to kosztowało. Skrzyżowała ramiona i zatrzymała się przy balustradzie, gdzie jeszcze przed chwilą stał Ryan. - Nigdy nie wiedziałam na pewno, który z was jest ojcem. - Nie przypuszczałaś, że ja chciałbym to wiedzieć? - spytał sarkastycznie. - Nie. - Zerknęła na niego przez ramię i zaśmiała się ze smutkiem. - Dlaczego miałabym tak sądzić? Dobrze wiedziałam, co myślisz o dzieciach. Zwłaszcza nie pla­ nowanych. Dla ciebie to byłby tylko kłopot. Wiedzia­ łam, że nie zechcesz osiąść w jednym miejscu i pomóc mi go wychowywać. Och, byłam pewna, że w takich okolicznościach nie zgodzisz się na rozwód, ale na nie­ chętnym ojcu zależało mi tak samo jak na niechętnym mężu. Natomiast David robił wszystko co mógł, żeby mi pomóc. Z dumą myślał o tym, że będzie ojcem. Kiedy mały się urodził, David stracił dla niego głowę. Uczył go jeździć na rowerze, grać w piłkę, brał go na ryby, opo­ wiadał mu bajki i zachęcał do realizacji wszelkich po­ mysłów, jakich Danielowi nie brakowało. - Joanna uśmiechnęła się lekko. - Daniel potrafi dostarczyć każ­ demu zajęcia. Ryan był oszołomiony. Przez dłuższą chwilę patrzył na nią w milczeniu.

CIENIE WE MGLE

151

- Nie wierzę w to wszystko - oświadczył wreszcie. - Nie miałaś prawa trzymać tego przede mną w tajemni­ cy. Nie miałaś prawa sama decydować, czy nadaję się na ojca. Nie masz kryształowej kuli, żeby w niej odczytać przyszłość. Nie jesteś jasnowidzem. Polegałaś na przy­ puszczeniach i założeniach, i to zbyt daleko idących. - Zrobiłam to, co uznałam za najlepsze dla dziecka - odrzekła, unosząc dumnie głowę. - On jest również moim dzieckiem - powtórzył z naciskiem. - Już ci powiedziałam... - Nic mnie to nie obchodzi, co powiedziałaś. Daniel jest moim synem. Podejrzewałem to od chwili, kiedy go zobaczyłem, a teraz, po tym, co powiedziałaś, wiem już na pewno. On jest mój! - Ryan uderzył pięścią w pierś, tak jakby w ten sposób chciał na zawsze zakończyć dys­ kusję na ten temat. - Nie możesz tego wiedzieć na pewno - sprzeciwiła się Joanna. - Mogę. - Na jakiej podstawie? - Uniosła brwi. - Ponieważ mam coś, czego David Stanton z pew­ nością nie miał i nie tego mógł przekazać Danielowi. - Cóż takiego? - Dar przewidywania. Drugi wzrok, Jo - oznajmił spokojnie. - Daniel jest medium, i po mnie to odziedzi­ czył.

8

Już po piętnastu minutach Daniel był pewny, że wyczuwa dziwne prądy krążące po Wilderose Cottage. Tego wieczoru, leżąc w łóżku z głową opartą na splecionych rękach, zastanawiał się nad sytuacją. Nigdy jeszcze nie widział matki w takim stanie. Z pewnością była zdenerwowana kłopotami z tymi facetami z Chica­ go i całą historią ze śmiercią Rico, ale Daniel wyczuwał, że to nie wszystko. Podejrzewał także, że z jakiegoś niejasnego powodu jego przyjazd stanowi dodatkową komplikację. To sprawiało mu przykrość, bo dom i miejsce bardzo mu się spodobały. Odwrócił się na bok i wyjrzał przez

CIENIE WE MGLE

153

okno. Prawdę mówiąc, żadne inne miejsce nie przypadło mu do serca tak bardzo jak Sea Island. Podczas podróży z mamą, babcią i dziadkiem widział wiele ładnych miejsc, ale tu - tu był po prostu raj. Oprócz tego czuł się tutaj jak w domu. To było tylko przeczucie, ale Daniel zwykł kierować się właśnie przeczuciami. To też ciekawe, pomyślał, przyglądając się powol­ nym obrotom wentylatora. Ryan O'Connor od razu wie­ dział, co to za przeczucia. Natychmiast odgadł, że on nie wydedukował, gdzie jest mama, na podstawie faktów i dowodów. Od razu go przejrzał. Dziwne. Daniel nigdy jeszcze nie spotkał nikogo, kto od razu rozumiał istotę jego zdolności. Nie znaczy to, że komukolwiek usiłował tłumaczyć swój... talent. Nie wyjaśniał tego również Ryanowi, ale nie musiał. Obaj się w lot zrozumieli. Odrzucił koc, wstał, podszedł do okna i rozejrzał się po plaży. Nigdzie nie widział Ryana. Pomyślał, że pew­ nie coś go dręczy. I być może to coś związane jest z jego przyjazdem. To wydawało się dość prawdopodobne. Bez niego sytuacja była znacznie prostsza i łatwiejsza: oto piękna kobieta w niebezpieczeństwie. Daniel nie miał wątpliwości, że jego matka jest piękna. Świetne warunki do romansu. Być może Ryan miał takie zamiary, ale Daniel nie chciał, żeby matka się skompromitowała. Co prawda nie mógł sobie przypomnieć, by kiedykolwiek wykazała zainteresowanie jakimś mężczyzną, ale byłoby ciekawe sprawdzić, czy wpadli sobie wzajemnie w oko. Miał przeczucie, że dobrze do siebie pasują.

154

CIENIE WE MGLE

Niezależnie od tych względów, matka przyjechała na Sea Island, bo tu czuła się bezpieczna. Daniel pomyślał, że powinien porozmawiać z Ryanem. Musi wyrobić so­ bie o nim zdanie. Matka potrzebuje pomocy kogoś inte­ ligentnego i twardego, bo ta historia nie może się zakoń­ czyć spokojnie i łagodnie. Daniel był gotów zrobić wszystko, żeby chronić matkę, ale wiedział, że gdy doj­ dzie do konfrontacji, nie poradzi sobie. Jego jedyną bro­ nią była inteligencja. No i oczywiście jego nadzwyczaj­ ne zdolności. Ryan wrócił do domu o północy. Po rozmowie z Jo­ anną znowu udał się na plażę i biegał aż do wyczerpania. Czuł, jak wściekłość rozsadza go od środka. Miał na­ dzieję, że wysiłek fizyczny pozwoli mu się rozładować, ale wyobraźnia podsuwała mu wciąż nowe obrazy. Nig­ dy już nie będzie mógł obserwować, jak Daniel się roz­ wija. Czuł się oszukany, pozbawiony najdroższej rzeczy. Oczami wyobraźni widział, jak David Stanton uczy jego syna jeździć na rowerze i łapać ryby. Wpatrywał się w czarne, niespokojne morze i czuł się zdradzony. Po powrocie do domu wszedł do kuchni, wyciągnął z szafki rezerwową butelkę whisky i szklankę, po czym poszedł do swej sypialni. Mijając pokój, gdzie spał Daniel, zwolnił i - jakby ciągnęła go jakaś niepowstrzymana siła - zatrzymał się przy drzwiach. Światło latarni oświetlało głowę chłopca. Daniel leżał na wznak i spał snem sprawiedliwego. Ryan

CIENIE WE MGLE

155

nie mógł się powstrzymać i podszedł do łóżka. Wstrzy­ mując oddech, przyglądał się twarzy syna. Nagle Daniel odrzucił koc. Miał na sobie tylko krót­ kie spodenki. Ryan odniósł wrażenie, że Daniel składa się wyłącznie z nóg i rąk. Wszyscy mężczyźni z jego rodziny byli wysocy. Wszystko wskazywało na to, że Daniel nie będzie wyjątkiem. Będzie taki wysoki jak ja, pomyślał Ryan i znów poczuł ból w sercu. Teraz zrozumiał, dlaczego widok Daniela tak go za­ skoczył. Chłopak był niezwykle podobny do jego brata, Willa. Nawet ruszał się podobnie. Miał taki sam leniwy, powolny uśmiech. Niebieskie oczy... to było dziedzic­ two jeszcze po Patricku, dziadku Ryana, oraz Camero­ nie, jego ojcu. I po mnie. Patrząc na syna, Ryan myślał o swoim ojcu. W dzie­ ciństwie rzadko go widywał. Cameron O'Connor nale­ żał do swej publiczności. Ryan zawsze wiedział, że wszyscy podziwiają i szanują jego ojca, znanego ze swych programów radiowych i telewizyjnych. W konse­ kwencji, ilekroć na świecie coś się działo, Cameron zni­ kał z domu. Niewiele miał czasu na to, żeby być ojcem. Czy było czymś dziwnym, że Joanna założyła, iż z nim będzie podobnie? Usiadł na fotelu obok łóżka, otworzył butelkę i nalał sobie whisky. Przypomniał sobie, jak w początkowym okresie starań o Joannę opowiadał jej o swym dzieciń-

156

CIENIE WE MGLE

stwie i o tym, jak pragnął spędzać więcej czasu z ojcem. Nie mógł przeboleć, że Cameron przykłada większą wa­ gę do swej kariery niż obowiązków ojca. Prawdę mó­ wiąc, on i Will wychowywali się bez ojca. Gdyby nie dziadek, nie znaliby żadnego mężczyzny, którego mogli­ by naśladować i brać sobie za wzór. Will zajął się budową okrętów, pierwszą miłością Patri­ cka. On został dziennikarzem, zgodnie z rodzinną tradycją. Nie wiedział, czy na tę decyzję miał większy wpływ ciągle nieobecny ojciec, czy też Kathleen, jego babka. To ona, a nie Cameron, kultywowała jego umiejętności literackie. Gdy miał czternaście lat, wciągnęła go do pracy w „Sentinelu" w Savannah. Kathleen była jego mentorką, bo Camerona nigdy nie było w domu. A może chciał zrobić karierę dziennikarza, żeby zwrócić na sie­ bie uwagę ojca? - Cześć. Drgnął zaskoczony. Dopiero teraz zauważył, że Da­ niel się obudził. Chciał wstać z fotela i wyjść. - Chyba nie musi pan iść, prawda? - spytał chłopiec zaspanym głosem. Podparł się na łokciu. - Czekałem na pana, ale chyba zasnąłem. Chciałem z panem porozma­ wiać. - O czym? - Między innymi o mamie. Ryan odstawił szklankę na stolik i założył nogę na nogę. - A o czym jeszcze?

CIENIE WE MGLE

157

- Chciałbym panu wyjaśnić różne rzeczy. - Na przykład? - Czy możemy najpierw porozmawiać o mamie? - Oczywiście. - Ryan rozsiadł się wygodnie w fote­ lu. - Słucham. Daniel podciągnął kolana pod brodę. - Czy zrobił pan coś, żeby byle kto nie mógł tu wejść i zaatakować jej? - Jest system alarmowy. - Jest g... guzik wart, jeśli wybaczy pan mój język. Dziś rano doszedłem do drzwi wejściowych i nic się nie stało. To samo może zrobić każdy. Czy zastanawiał się pan nad wzięciem dobrego psa? Dziadek Jem ma sprin­ ger spaniela, bardzo miłego, ale chyba nie... dość groźnego. Przydałby się owczarek alzacki. Ben Eck­ stein, mój kolega z Chicago, ma wspaniałego owczarka, nazywa się Buddy. Mówię panu, nikt nie może zbliżyć się do ich domu na odległość pięćdziesięciu metrów. - Udało ci się tu niepostrzeżenie dostać, bo system nie jest włączony - wyjaśnił Ryan. - Mam nadzieję, że jutro po południu ktoś przyjdzie go naprawić. - A co z psem? - Znasz jakiegoś? - uśmiechnął się Ryan. - Nie, ale mogę się założyć, że można zadzwonić na policję w Savannah i oni coś poradzą. - Daniel nagle urwał. - Czy może zna pan kogoś z policji? To najlepszy sposób, żeby zdobyć wiarygodne informacje. Być może wiedzą, gdzie można dostać dobrego psa. Czasami poli-

158

CIENIE WE MGLE

cja sprzedaje psy, które nie nadają się do służby. Miałem przyjaciela, który.. Ryan uniósł dłoń, starając się powstrzymać uśmiech. Ta rozmowa sprawiała mu przyjemność. Daniel jest... Nagle przypomniał sobie ulubiony przymiotnik Nicka Daltona. Daniel jest fantastyczny. - Tak się składa, że mąż mojej siostry jest szefem lokalnego oddziału FBI - powiedział. - Naprawdę? - ucieszył się Daniel. - Nie nabiera mnie pan? To wspaniale. - Nagle przyszło mu do głowy coś nowego. - Skoro ten facet jest pana szwagrem, to możemy mu wszystko powiedzieć. Mam na myśli sytu­ ację mamy. Czy można mu zaufać? - Tak - oschle rzucił Ryan. - Jak pan myśli? Czy powinniśmy mu wszystko po­ wiedzieć? - Już wie. - Aha. To bardzo dobrze. - Daniel pokiwał głową z namysłem. - Nick już zajął się wyjaśnieniem tej sprawy - ciąg­ nął Ryan, przygryzając wargi. Czuł, że łączy ich nić porozumienia. Nie mógł jednocześnie walczyć ze śmie­ chem i pamiętać o wszystkich złych uczuciach, jakie tar­ gały nim na plaży. Usiłował przypomnieć sobie, kiedy rozmawiał tak z ojcem, ale nic nie przychodziło mu do głowy. - Myśli pan więc, że system alarmowy będzie dzia­ łał już jutro, tak? - Daniel wrócił do rzeczy.

CIENIE WE MOLE

159

- Tak. Nawet jeśli ci fachowcy się nie pojawią, my­ ślę, że sam zdołam go uruchomić. - Dobrze. To bardzo dobrze. - Możesz się odprężyć, Daniel - powiedział Ryan. Chciał go uspokoić. - Nie pozwolę, żeby twojej mamie stało się coś złego. - Dziękuję. Uśmiechnęli się do siebie. Ryan patrzył na jego sku­ loną postać, kanciaste łokcie i kolana, i czuł w sercu zu­ pełnie nowe uczucie. Boże, Joanno, czy ja ci to kiedykolwiek wybaczę? - Teraz chciałbym porozmawiać o pozostałych spra­ wach - zaczął Daniel i chrząknął. Te problemy wydawa­ ły mu się znacznie trudniejsze niż kwestia bezpieczeń­ stwa matki. - Strzelaj. - Ryan skrzyżował ręce na piersiach. - Zauważyłem, że nie miał pan problemów z przyję­ ciem mojego wyjaśnienia, jak odnalazłem mamę. - Wydaje mi się, że nie wdawałeś się w szczegóły - odrzekł Ryan. - No... - Daniel wahał się, czy może pozwolić so­ bie na pełną szczerość. Ryan uniósł pytająco brwi. - Miałem sen - powiedział Daniel. - Sen? Nie przeczucie? - Trudno czasem oddzielić sny od przeczuć. - Aha. - Mama była na lotnisku i rozmawiała z kimś przez telefon. Wystarczyło na nią spojrzeć, żeby wiedzieć, że

160

CIENIE WE MGLE

jest przerażona. Tak to wyglądało w moim śnie. Coś jej groziło. Nie musi pan w to wierzyć, ale ja wiedziałem, że to prawda. Myślę, że to miało coś wspólnego z aferą Rico. - Daniel na chwilę umilkł. Przez kilka sekund wpatrywał się w sufit. - To może się wydawać szaleń­ stwem, ale wiem, że jacyś gangsterzy szukają mojej mamy. Coś jej naprawdę grozi. Niestety nie wiem dla­ czego. Skorzystałem ze... ze swych specjalnych zdolno­ ści, żeby ją znaleźć i być przy niej. - Specjalnych zdolności? - powtórzył Ryan. Daniel opuścił głowę i wbił wzrok we własne stopy. - Jak już powiedziałem, czasem wiem lub wyczu­ wam pewne rzeczy. Nigdy jeszcze nie poddałem tych umiejętności takiej próbie, ale jak pan widzi, jakoś tu dotarłem. Być może uda mi się odgadnąć, co grozi ma­ mie. - Urwał i spojrzał Ryanowi w oczy. - Chyba że ma pan lepszy pomysł. - Chyba nic tak niekonwencjonalnego - odrzekł Ryan. Daniel wydawał się rozczarowany. - Wiedziałem, że pan pomyśli, że to wszystko bzdu­ ry - powiedział filozoficznie. - Trudno oczekiwać, że ktoś przyjmie coś takiego do wiadomości bez zastrzeżeń. - Hm... - mruknął Ryan, nie podejmując dyskusji. Wolał z tym poczekać. - Jeśli myśli pan, że jestem tylko dzieciakiem, który wyobraża sobie, że źli ludzie prześladują mamę lub że wymyśliłem to wszystko, żeby wytłumaczyć, dlaczego

CIENIE WE MGLE

161

wyjechałem z Montrealu, bo inaczej będę miał szlaban na wieczność, to bardzo się pan myli. Jestem poważny - powiedział, pochylając się do przodu, żeby podkreślić wagę swych słów. - Nie przypuszczam, żeby twój niepokój o mamę był wytworem nadmiernej wyobraźni - spokojnie stwierdził Ryan. Daniel po chwili powoli kiwnął głową, tak jakby ta odpowiedź go zadowoliła. - Teraz jeszcze jedna sprawa... Ciekawe, co jeszcze? - pomyślał Ryan. - Wiem, że pan i mama jesteście starymi przyjaciół­ mi - ostrożnie zaczął Daniel. - Znamy się od dzieciństwa - odrzekł Ryan. Nie mówiąc już o tym, że byliśmy małżeństwem, dodał w myślach. - Aha. Słyszałem o Sea Island, żeglowaniu i rodzin­ nych zjazdach. - To było dawno. - Wiem. - Uhm - chrząknął Ryan. - Nie jesteście już dziećmi. Czy może usłyszę teraz kazanie o moralności? I to od własnego syna? - pomyślał Ryan. Miał ochotę sięgnąć po szklankę z whisky, zamiast tego jednak rozprostował nogi i postawił stopy na podłodze. Wolał być przygoto­ wany na wszystko. - Wydaje mi się, że z uwagi na okoliczności należy

162

CIENIE WE MGLE

zaakceptować fakt, że mieszkacie tu sami - przyznał Daniel. - W końcu jej grożą gangsterzy, więc można to uważać za bezpieczny dom, taki, w jakim policja ukry­ wa ważnych świadków, którym... - Daniel, wiem, co to bezpieczny dom - wtrącił Ryan. - Dobrze, chciałbym tylko, żeby pan wiedział, że mama bardzo sobie ceni swoją dobrą opinię. Wie pan, ona nie jest feministką. W każdym razie tak mi się zdaje. Nie należy do kobiet, które zawsze mówią o równej płacy i społecznej niesprawiedliwości. Zapewniam pa­ na, że dużo zarabia, bo jest naprawdę dobra w tym, co robi; wie pan, ona jest artystką. Prócz tego ostatnio pra­ ktycznie sama prowadziła galerię, kiedy Rico był chory. Jeśli chodzi jednak o mężczyzn, nie jest szczególnie do­ świadczona. Czy rozumie pan, co mam na myśli? Wprawdzie wygląda jak kobieta światowa, ale w rzeczy­ wistości... - Możesz już więcej nie mówić. - Ryan wstał z fote­ la. - Rozumiem, o co ci chodzi. - Nie twierdzę, że nie jest pan dżentelmenem, panie O'Connor, ale... - Ryan. Możesz mówić mi po imieniu. - Dobrze, Ryan. - Twoja mama jest moim gościem, Daniel. Obieca­ łem jej, że będzie tu bezpieczna - powiedział spokojnie Ryan. Czekał chwilę, aż to dotrze do Daniela. - Teraz mogę obiecać tobie że między mną i twoją mamą nie zdarzy się nic, co mogłoby ją zranić lub sprawić tobie

CIENIE WE MGLE

163

przykrość albo spowodować, że żałowałaby swej decy­ zji przyjazdu do Wilderose Cottage. - Dobrze. Chciałem to tylko wyjaśnić. - Daniel uśmiechnął się i znów położył się. Uderzeniem dłoni poprawił poduszkę. - Mam nadzieję, że się na mnie nie gniewasz. - Nie - odpowiedział Ryan, po czym podniósł z podłogi koc i podał go Danielowi. - Zadanie wykona­ ne? - spytał, patrząc w jego niebieskie oczy. - Tak, dziękuję, Ryan. Ryan miał ochotę go pogłaskać po głowie, może nawet uściskać. To pragnienie było jednocześnie tak sil­ ne i niespodziewane, że poczuł wstrząs. Zamiast tego cofnął się, wziął szklankę i butelkę, po czym skierował się do drzwi. Gdy szedł korytarzem, usłyszał szelest jedwabiu. Spojrzał w kierunku otwartych drzwi do sy­ pialni Joanny. Stała nieruchomo i przyglądała mu się bez słowa. Była blada jak ściana, na jej twarzy nie było nawet śladu uśmiechu. Czy słyszała ich rozmowę? Spojrzeli sobie w oczy. Ryan dostrzegł na jej policzkach łzy. Nic nie powiedział. Rozmowa z Danielem wstrząsnęła nim do głębi. Dopiero teraz w pełni uświadomił sobie, co w ży­ ciu utracił. Joannie nie miał nic do powiedzenia. Ryan milczał. Przez dwa kolejne dni Joanna wstawa­ ła wcześnie, żeby zrobić kawę, ale on nie pojawiał się

164

CIENIE WE MGLE

w kuchni. Zdumiewające, ile czasu mógł spędzić w war­ sztacie i na plaży, gdy miał na to ochotę. Daniel chodził za nim krok w krok. Joanna chciała mu zadać kilka pytań. Miała wyrzuty sumienia i pragnęła z nim porozmawiać. Czekała już dwa dni, to chyba dość długo? Gdy usłyszała trzask drzwi, odwróciła się w nadziei, że to Ryan. Niestety, to tylko Daniel wyłonił się ze swej sypialni. Był zaspany i przyjaźnie uśmiechnięty. W ślad za nim na korytarzu pojawił się Ryan. Ci dwaj - ojciec i syn - idealnie do siebie pasowali. Ich przyjaźń nie wymagała utrwalania. Daniel przylgnął do Ryana równie naturalnie, jakby go znał całe życie. Boże, jak to możliwe, że Ryan natychmiast poznał Daniela, gdy ona nigdy nie była pewna, kto jest jego ojcem? Dlaczego nigdy nie wspomniała Danielowi o Ryanie? Teraz żałowała, że nie może cofnąć się w czasie i opowiedzieć mu o swym pierwszym mężu, o Wilderose Cottage, Savannah i Sea Island, o ludziach, których znała w dzieciństwie. Jak jednak mogła opowiedzieć mu o tym, nie zdradzając, jakie znaczenie miał dla niej Ryan? Czyż mogła mówić o nim jak o jeszcze jednym członku rodziny O'Connorów? Jak może teraz naprawić swój błąd? Tylko dzięki Danielowi ich wspólne śniadanie było do wytrzymania. - Mamo, te naleśniki są wspaniałe - oświadczył Da-

CIENIE WE MGLE

165

niel, smarując kolejny placek masłem i polewając go obficie syropem. Nigdy nie udało się jej wykorzenić tego zwyczaju. Daniel spojrzał na Ryana. - Mama robi najle­ psze naleśniki na świecie - poinformował go z powagą. - Skąd wiesz? - Ryan obrzucił jego talerz sceptycz­ nym spojrzeniem. - Utopiłeś przecież ich smak w maśle i syropie. - Na tym właśnie polega sekret - wyjaśnił Daniel, nakładając sobie kolejną porcję. - Mamy naleśniki są na tyle pulchne, że wchłaniają masło i syrop. Z innych wszystko ścieka, tak jakby były zrobione z plastyku. - Na chwilę przerwał i wbił widelec w naleśnik. Teraz zauważył, że Ryan już nie je. - Chyba jeszcze nie skoń­ czyłeś? - spytał ze zdziwieniem. - Chyba tak. - Ryan zerknął na swój talerz. - Pewnie nie masz zwyczaju jeść śniadań - oświad­ czył Daniel. Jego intuicja zawsze zdumiewała Joannę. - Dlaczego tak sądzisz? - spytał Ryan. - Wydaje mi się, że spędziłeś dużo czasu w miej­ scach, w których trzy posiłki dziennie są niezwykłym luksusem. Mam rację? - Owszem. - Ryan kiwnął głową i krótko się za­ śmiał. - Czy kiedyś bardzo się bałeś? - spytał Daniel, sta­ rannie żując kawałek naleśnika. - Przecież pisałeś o Ameryce Południowej, Irlandii Północnej, Kuwejcie, Bośni i tak dalej. Te miejsca nie przypominają nowojor­ skiego Central Park.

166

CIENIE WE MGLE

Ryan wymienił krótkie spojrzenie z Joanną i jakby się wycofał. - Central Park nie jest najbezpieczniejszym miej­ scem na ziemi - wtrąciła Joanna. - Jeśli wejdziesz tam po zmierzchu, możesz łatwo skończyć śmiercią. - No, tak... - przyznał Daniel i znów zwrócił się do Ryana. - Czy Peter został zabity gdzieś na Bliskim Wschodzie? Ryan wstał i odstawił na miejsce krzesło. - Czy powiedziałem coś złego? - Daniel spoglądał na zmianę na Ryana i na matkę. Teraz zapomniał już o naleśnikach. - Daniel... - zaczęła Joanna. - Idę sprawdzić, czy uda mi się samemu naprawić system alarmowy - powiedział Ryan. - Doskonale. - Daniel natychmiast poderwał się z krzesła. - Miałem nadzieję, że nie będziemy czekać na tych fachowców. Przecież nie wiadomo, kiedy oni się pojawią. - Potrzebuję pomocy przy sprzątaniu - wtrąciła Joanna. - Och, nie, mamo. - Znasz reguły, Daniel - zdecydowanie oświadczyła Joanna. - Jesteśmy gośćmi Ryana. Nie ma tu pokojó­ wek. Kuchnia sama się nie posprząta. - Ale system alarmowy... - Pomóż mamie sprzątać - uciął Ryan. - Poczekam na ciebie na dworze.

CIENIE WE MGLE

167

Daniel posmutniał, ale się już nie sprzeciwiał. Joanna dobrze wiedziała, że zdecydowanie wolałby towarzy­ szyć Ryanowi. Jego ciekawość była nienasycona. Gdy czuł jakąś tajemnicę, dążył do jej rozwiązania równie uparcie jak jego ojciec. Prawdę mówiąc, Daniel odzie­ dziczył po nim coś więcej niż tylko ciekawość. Był wytrwały, zdecydowany, uparty i zawsze gotów do pod­ jęcia ryzyka. David Stanton nigdy nie wykazywał takich cech charakteru. Był marzycielem, kolekcjonerem sztu­ ki, człowiekiem miękkim i łagodnym. Jak mogła przez tyle lat nie zwracać uwagi na liczne oznaki, że to Ryan jest ojcem Daniela? Daniel zasypał ją pytaniami, gdy tylko Ryan zamknął za sobą drzwi. - Mamo, o co tu chodzi? Co takiego powiedziałem? Co jest złego w spytaniu Ryana o jego doświadczenia z in­ nych krajów? Chryste, przecież on był wszędzie i wszy­ stko widział. Dlaczego teraz nie pracuje? - Daniel na chwi­ lę przestał zbierać naczynia i spojrzał na matkę. - Przecież teraz on nic nie robi, prawda? Ma urlop czy coś takiego? - Daniel, posłuchaj lepiej samego siebie. -Hę? - Tylko Ryan może odpowiedzieć na te pytania. Niektóre z nich są zbyt wścibskie. Nie możesz wtykać nosa w cudze sprawy tylko dlatego, że chcesz zaspokoić ciekawość. - Wcale nie... - zaprotestował Daniel, ale wyraźnie się speszył.

168

CIENIE WE MGLE

- Wiem, że chciałeś tylko zaspokoić naturalne zacie­ kawienie karierą zawodową Ryana. Masz rację, on rze­ czywiście był wszędzie i widział więcej niż ktokolwiek inny, kogo znam. Joanna odebrała od niego talerze i postawiła je na blacie. - Jesteśmy jego gośćmi. Spróbuj postawić się na jego miejscu. Bardzo ciężko przeżył śmierć Petera. Wciąż go to męczy. Tak czasem bywa. - Peter zginął już ponad rok temu. - Czasami ludzie długo cierpią z powodu czyjejś śmierci. - Tak było, gdy umarł ojciec - zauważył Daniel. - Bardzo długo w ogóle się nie uśmiechałaś. Wydawało mi się, że to trwa wieczność. - Mnie również - przyznała ze smutnym uśmie­ chem. - Ryan też pewnie myśli, że nigdy o tym nie zapomni. Oboje wiemy jednak, że ból z powodu czyjejś śmierci w końcu mija. - I pozostają dobre wspomnienia. - Tak, tylko to nam pozostaje. - Uśmiechnęła się do niego, wyciągnęła ramiona i szybko go uścis­ kała. - Czy mówiłam ci kiedyś, że jesteś wspaniałym synem? - Nie, ale możesz powiedzieć to teraz. - Daniel od­ dał jej uścisk. - Jesteś wspaniałym synem, a ja jestem szczęśliwą matką.

CIENIE WE MOLE

169

- W takim razie... - Daniel rozejrzał się dokoła. Czy muszę kończyć sprzątanie? Joanna zaśmiała się i otworzyła pokrywę zmywarki. - Co ty sobie właściwie myślisz? Bierz się do roboty. Minęło piętnaście minut, nim Ryan uspokoił się na tyle, żeby skupić uwagę na elektronicznej karcie sterują­ cej systemem alarmowym. Otworzył drzwiczki do skrzynki i bezradnie przyglądał się gęsto upakowanym kablom. Niewiele wiedział o elektronice i systemach alarmowych; sam potrafił naprawić tylko zupełnie ele­ mentarne uszkodzenia. Potarł ręką czoło. Nie mógł zrozumieć, dlaczego tak nagle wyszedł z kuchni. Jego reakcja zapewne stłumiła wszelkie zainteresowanie Daniela jego pracą. Tego z pewnością nie chciał. Pragnął, aby Daniel wiedział, kim jest jego ojciec i co robi. Tym właśnie zajmował się od dwóch dni. Chciał, aby chłopak wiedział o nim wszy­ stko, co sam chciał kiedyś wiedzieć o Cameronie. - Jeszcze tego nie rozgryzłeś? - O, Daniel. - Ryan wyprostował się, zatrzasnął drzwiczki skrzynki i spojrzał mu w oczy. - Muszę się do czegoś przyznać. - Tak? - Chłopiec popatrzył na niego uważnie. - Ten układ to dla mnie prawdziwa czarna magia. Setki kabli, i to w sześciu różnych kolorach. Niezależnie od tego, co o tym sądzisz, będziemy musieli poczekać na fachowców.

170

CIENIE WE MGLE

- Hm.. - Daniel przyjrzał się zawartości skrzynki. - Wielu ludzi nie radzi sobie z elektroniką. - Możesz spokojnie mnie do nich zaliczyć - wes­ tchnął Ryan. - Ale nie siebie. - Znasz się na takich urządzeniach? - Bawiłem się różnymi układami, komputerami, od­ twarzaczami, głośnikami i tak dalej. Jeden problem jest dla mnie oczywisty. Ryan cofnął się o krok i czekał, co będzie dalej. - To pewnie z powodu soli - stwierdził Daniel, wy­ ciągając ze skrzynki pęk kabli. - Przyspiesza korozję i niszczy złącza. Właśnie dlatego statki maluje się spe­ cjalną farbą, wiesz o tym? Nic dziwnego, że w warun­ kach plażowych elektronika ma krótki żywot. Masz kombinerki? Ryan bez słowa sięgnął do pudła z narzędziami. - Dziękuję. - Daniel odciął kabel, zdjął z niego ka­ wałek izolacji i oczyścił starannie końcówkę. - A taśmę izolacyjną? Ryan przewidział to żądanie i przygotował taśmę. W ciągu kwadransa Daniel oczyścił wszystkie połą­ czenia, wcisnął cały pęk na miejsce i krytycznie ocenił stan układu. Energicznym ruchem zamknął skrzynkę i przekręcł klucz w zamku. - To niezbyt pewny system - powiedział. - Byle in­ truz może wejść i rozwalić zamek jednym uderzeniem kamienia. Przydałoby się coś bardziej wyrafinowanego.

CIENIE WE MGLE

171

- Na przykład owczarek alzacki? - uśmiechnął się Ryan. Daniel bardzo mu zaimponował. - Moim zdaniem, to najlepszy wybór - zaśmiał się Daniel. - Gdzie się nauczyłeś zajmować elektroniką? - spy­ tał Ryan, obrzucając go spojrzeniem pełnym uznania i sympatii. - Nigdzie. Sam się nauczyłem. - Chłopiec wzruszył ramionami, ale był wyraźnie zadowolony. - Pewnie sam dbasz o sprzęt muzyczny? - Właściwie to tak. - Czy muzyka to twoje hobby? - Lubię muzykę, ale lubię też wiele innych rzeczy - powiedział, patrząc na Ryana. Najwyraźniej była to dla niego chwila introspekcji. - Ciekawi mnie wszystko. Ludzie, rzeczy, działanie różnych urządzeń, sport, wyda­ rzenia światowe... - Urwał i potrząsnął głową. - Czasa­ mi zastanawiam się, czy kiedykolwiek skupię się na jed­ nym temacie, tak jak trzeba na studiach. Nie potrafię sobie wyobrazić żadnej pracy, którą chciałbym stale wy­ konywać. - Znam to uczucie. - Naprawdę? - Tak. - Ryan włożył ręce w tylne kieszenie spodni i popatrzył na ocean. - Dlatego zostałem dziennikarzem. - Rozumiem - mruknął Daniel i również odwrócił się twarzą do oceanu. To była wymarzona chwila. Patrząc na odbicia po-

172

CIENIE WE MGLE

rannego słońca od wody, Ryan wiedział, że może nigdy nie mieć takiej okazji, aby zbliżyć się do Daniela. Jako człowiek i reporter. To jednak wymagało odrzucenia skorupy, za którą się skrywał. Zrobił to już z Joanną. Czy stać go na to w obecności syna? - Pytałeś o Petera... - zaczął stłumionym głosem. - Uhm. - Daniel spojrzał na niego z zaciekawie­ niem. Ryan zaczerpnął powietrza, po czym raz jeszcze spojrzał na ocean. - Umiesz żeglować? - Trochę. Pływałem po jeziorze Michigan. Nigdy nie miałem własnej łodzi, pływałem z kolegami. Bardzo to lubię - dodał pospiesznie. - A więc chodźmy. - Ryan zaprosił go gestem. Skoro już naprawiłeś alarm, uruchomimy go, a potem wyciągniemy „Lady O" na wodę. Staruszka dawno już nie pływała. - No nie, super! - Daniel niemal podskoczył z rado­ ści. Razem pobiegli do domu, żeby powiedzieć o swych planach Joannie.

Żagle „Lady O" załopotały podczas zwrotu przez sztag. Zgrabna, sześciometrowa żaglówka natychmiast położyła się na nowy kurs. Ryan prowadził ją pewną ręką, reagując na każdą zmianę kierunku wia­ tru. Daniel przyglądał mu się z podziwem. Choć natych­ miast skorzystał z okazji, żeby z nim popływać, w rze­ czywistości nie miał większego pojęcia o żeglarstwie. Ryan był najwyraźniej mistrzem. Być może ostatnio nie używał „Lady O", ale kiedyś musiał dużo żeglować. Ciekawe gdzie? - zastanawiał się Daniel, z fascynacją rozważając różne możliwości. Karaiby? Acapulco? Ka­ lifornia? Martha's Vineyard? A może w jakimś bardziej

174

CIENIE WE MGLE

egzotycznym miejscu, na przykład w Zatoce Perskiej lub na Adriatyku? U wybrzeży Afryki? „Lady O" bez trudu przecinała zielone fale. Ryan świetnie wyczuwał jej ruchy, tworzył z łodzią jedną ca­ łość. Daniel początkowo niezbyt dobrze sobie radził, ale Ryan cierpliwie czekał, aż chłopiec się przyzwyczai. Zaraz po opuszczeniu przystani Daniel spóźnił się z ba­ lastowaniem i niewiele brakowało, a mieliby wywrotkę. Ryan jednak tylko się roześmiał. Daniel stopniowo rozluźniał się i szybko chwytał, o co chodzi. Chcieli zabrać z sobą Joannę, ale gdy weszli do do­ mu ją zaprosić, nastąpiły dwa wydarzenia. Najpierw przyjechał fachowiec od systemów alarmowych, spraw­ dził wszystko i pochwalił pracę Daniela. W parę minut później przyjechał monter z firmy telefonicznej i zain­ stalował telefon. Teraz działały już wszystkie elementy systemu bezpieczeństwa, toteż Joanna nalegała, aby po­ płynęli sami. Na wszelki wypadek wzięli na pokład tele­ fon komórkowy. - Odpocznijmy trochę - zaproponował Ryan i zrzu­ cił grota. Zatrzymali się tak, aby mogli widzieć keję i tył Wilderose Cottage. Daniel wstał i rozejrzał się wokół. Wi­ dać było kilka jachtów i dwie motorówki, ale w bezpo­ średnim sąsiedztwie było pusto. Ryan przeszedł na dziób i rzucił kotwicę, po czym rozwiązał fał i zrzucił foka. „Lady O" spokojnie kiwała się na falach. Obaj usied­ li w kokpicie i rozkoszowali się chwilą spokoju. Daniel

CIENIE WE MGLE

175

przyglądał się krążącym po niebie mewom. Słychać by­ ło tylko plusk fal i krzyki ptaków. Ryan bez słowa po­ dał mu butelkę z wodą. Siedzieli w milczeniu, spogląda­ jąc od czasu do czasu na Wilderose Cottage. Palmy przed domem kołysały się w takt podmuchów wiatru. Daniel przyjrzał się uważnie budynkowi gospodarcze­ mu, gdzie znajdowała się pracownia. Joanna zapowie­ działa, że będzie pracować. I rzeczywiście to zrobiła; nawet z tej odległości widać było przez okno jej sylwet­ kę. Daniel ocenił odległość do brzegu. Jego zdaniem, w razie konieczności znaleźliby się na miejscu w ciągu dziesięciu minut. - Żeglarstwo to coś wspaniałego - powiedział do Ryana. - Gdybym tu dłużej siedział, z pewnością wciąg­ nąłbym się w ten sport. - Tak, Sea Island to wyjątkowe miejsce - mruknął Ryan. Uniósł głowę i wypił kilka łyków wody. - To samo zawsze mówi moja mama. - Dlaczego więc nigdy tu nie przyjeżdżacie? - Jakoś nigdy się nie układa. - Daniel wzruszył ra­ mionami. - Często jeździmy na wakacje, ale zawsze gdzieś indziej. - Pochylił się i zaczął się bawić szotem. - Prawdę mówiąc, zawsze miałem ochotę lepiej poznać okolice Savannah. To chyba nic dziwnego, jak myślisz? Mama tu się wychowywała, ale... Nie wiem, jak to powiedzieć. Ilekroć mowa jest o Sea Island lub twojej rodzinie, ona się zamyka. - Nie wszystkie wspomnienia z dzieciństwa są

176

CIENIE WE MGLE

szczęśliwe - odpowiedział Ryan. - Masz już dość lat, żeby to zrozumieć. - Wiem, ale mama była dorosła, kiedy stąd wyjecha­ ła. Skończyła już studia. - Daniel spojrzał na Ryana. - Zaraz po otrzymaniu dyplomu przeprowadziła się do Nowego Jorku. Wiedziałeś o tym? - Tak. - Ty chyba pracowałeś w redakcji „Sentinela", tu, w Savannah? - To była moja pierwsza gazeta - przyznał Ryan, patrząc na mewę, która przysiadła na dziobie „Lady O". - Moja babcia była wtedy redaktorem naczelnym, prawda? - Tak, Jessica prowadziła całą gazetę. - Jest fajna, nie? - Jest znakomitym naczelnym. - Pewnie myślisz, że pani Kathleen jest tak samo fajna, co? - uśmiechnął się Daniel. - Znasz Kathleen? - Na ustach Ryana pojawił się cień uśmiechu. - Wiem, że jest twoją babcią oraz właścicielką i wy­ dawcą „Sentinela". Przypłynęła z Irlandii do Ameryki w latach dwudziestych, a jej statek rozbił się przy wejściu do portu. Wyszła za mąż za Patricka 0'Connora i ich syn, Cameron, był twoim ojcem. Moja babcia, Jessica, była ich pasierbicą czy coś takiego. Wychowywali ją jak córkę. - Jak na kogoś, kto nigdy nie był w Savannah, wiesz bardzo dużo o mojej rodzinie.

CIENIE WE MGLE

177

- To w pewnym sensie również moja rodzina. - Prawda - mruknął Ryan. Uwaga chłopca zupełnie go zaskoczyła. Rozejrzał się dokoła. Z lewej strony, bli­ żej brzegu, powoli płynęła spora motorówka. - Pytałeś o Petera. - Nie chciałem wtrącać się w nie swoje sprawy - na­ tychmiast zapewnił go Daniel. - Wiem, że Peter przyjaźnił się z tobą i Joanną. Mo­ gę zrozumieć, że jesteś ciekaw, co się z nim stało. Ja... - Nie jestem po prostu ciekaw - zaprzeczył Daniel, splatając koniec szota. -To nie jest dziecinna ciekawość. Po prostu bardzo go lubiłem i chciałbym wiedzieć, że zginął robiąc coś.... no, coś ważnego. Tak byłoby lepiej, niż gdyby zginął bez sensu, jak w wypadku samochodo­ wym. - Daniel znów spojrzał na Ryana. Patrząc w jego błękitne oczy Ryan myślał, że wolał­ by być gdzie indziej. Czyżby stanął na kotwicy w odle­ głości kilometra od brzegu po to, aby wyjaśnić temu chłopcu, jak przyczynił się do śmierci przyjaciela? - Peter nie zginął bez powodu - zaczął spokoj­ nie. - Został zabity, kiedy wykonywał swoją pracę. Był fotografem, jednym z najlepszych w branży. Mo­ że nawet najlepszym. Pewnie wiesz, gdzie zginął. Pe­ ter sam chciał tam jechać. Uważał, że trzeba poinformo­ wać świat o tamtejszych wydarzeniach. Też tak sądzi­ łem. Razem stanowiliśmy wyjątkowo dobrze dobrany zespół. - Zginęło tam tylko paru Amerykanów - przypo-

178

CIENIE WE MGLE

mniał Daniel, zaskakując Ryana swoją znajomością rze­ czy. - Dlaczego akurat Peter? - Nie potrafię ci na to odpowiedzieć. - Ryan na próżno szukał właściwych słów. Czuł ból w piersiach. - Ludzie czasem giną przedwcześnie. Tak często bywa. Są wypadki samochodowe, katastrofy lotnicze, zdarzają się epidemie... Od niepamiętnych czasów zastanawiają się nad tym mądrzejsi ode mnie. Natomiast Peter... Ryan zaczerpnął powietrza. - Prawdę mówiąc, żyłby do dziś, gdyby nie ja. - Jak to? - spytał krótko Daniel. - To ja namówiłem go na tę akcję - powiedział Ryan, zmuszając się, żeby patrzeć synowi-w oczy. Skontaktował się z nami przywódca partyzantów, który chciał, żebyśmy z nim zrobili wywiad. Peter nie miał na to ochoty, ale ja go namówiłem. Zamiast rozmawiać, zaczęli do nas strzelać. - Ryan zmarszczył brwi. - Wi­ działem, jak ten generał krzyczał i wymachiwał rękami, ale jego ludzie nie słuchali rozkazów. Mnie nie trafili, ale Peter dostał dwie kule. - Dlaczego uwierzyłeś temu zwariowanemu genera­ łowi? - Daniel przyglądał mu się uważnie. - On nie jest wariatem. Dowodzi pokaźnymi siłami. Jego żołnierze są źle wyposażeni i źle wyćwiczeni, ale jest ich całkiem sporo. - Uznałeś, że warto przekazać jego punkt widzenia, tak? - Tak,ale...

CIENIE WE MGLE

179

- I to mogło okazać się użyteczne, gdyby ktoś nie zaczął strzelać. - Nigdy już się nie dowiem. - Ryan wypuścił z płuc powietrze i pokręcił głową. Sam zastanawiał się nad tym tysiące razy. - Jego ludziom brakowało doświadcze­ nia. Może się czegoś przestraszyli, może zgłupieli. Któż to wie? Nie zostałem tam, żeby poprosić o wyjaśnienie. Daniel kiwał z namysłem głową. Starał się uporząd­ kować swoje myśli. Zakręcił pustą butelkę i odstawił ją w kąt. - Ty i Peter stanowiliście zespół - powiedział wre­ szcie. - Nie wierzę, żebyś mógł go zmusić do zrobienia czegoś, czego naprawdę nie chciał. - Nie zmuszałem go. - Przynajmniej to było pra­ wdą, choć nie przynosiło mu to specjalnej ulgi. Pamiętał, że nawet nie wspomniał o wątpliwościach, jakie miał co do sensowności tego przedsięwzięcia. - Więc o co chodzi? - zdziwił się Daniel. - Miałem przeczucie, że to się źle skończy - powie­ dział Ryan patrząc w jego niewinne, niebieskie oczy. - Powinienem był wziąć je pod uwagę. W każdym razie, powinienem był o nim powiedzieć Peterowi, a nie zrobi­ łem tego. - Świetnie rozumiem, o co ci chodzi. - Daniel poki­ wał głową, pochylił się do przodu i objął swe kościste kolana. - Jesteście gdzieś na pustyni. Dostajecie cynk, że jakiś zwariowany generał chce się z wami spotkać. Nie mówmy nawet, jaka to mogła być sensacyjna historia. Ty

180

CIENIE WE MGLE

masz przeczucie - mnie nie musisz tego tłumaczyć, człowieku. Myślisz teraz, czy powinieneś powiedzieć, że nie jedziecie, bo masz przeczucie, czy też raczej zigno­ rować je, bo sam nie wiesz na pewno, co ono oznacza. Ryan spojrzał na niego ze zdziwieniem. Był wprost zafascynowany, jak trafnie Daniel zrekonstruował jego przeżycia. - No i pojechaliście na spotkanie, a tam wybucha piekło. Poniewczasie wiesz, że powinieneś był słuchać swych przeczuć. - Daniel urwał i zerknął na Ryana. - To tak było, prawda? - Tak, mniej więcej tak. - Peter nie miałaby do ciebie pretensji, jestem tego pewny - oznajmił Daniel, wyciągając się na łodzi. - Jak sam powiedziałeś, postanowił jechać z tobą. Gdyby się wam udało, mielibyście na koncie jeszcze jeden wielki sukces. - Jesteś pewny, że masz dopiero czternaście lat? uśmiechnął się Ryan. - Mama mówi, że czternaście i pod czterdziestkę. - Chyba ma rację. Przez chwilę milczeli, ciesząc się poczuciem blisko­ ści. Wokół słychać było ostre krzyki mew. W pewnym momencie jedna złożyła skrzydła i błyskawicznie zanur­ kowała, po czym wzbiła się do góry z rybą w dziobie. Ryan myślał o tej zdumiewającej rozmowie i nie zwra­ cał specjalnej uwagi ani na mewy, ani na przesuwający się wzdłuż brzegu jacht motorowy.

CIENIE WE MGLE

181

- A co jest z Joey? - Kolejne pytanie Daniela zupeł­ nie go zaskoczyło. - Joey? - powtórzył ze zdziwieniem. - Tak, córeczką Petera. Ona ma teraz chyba dzie­ więć lat, nie jestem pewny. Skoro tak się przyjaźniłeś z Peterem, to na pewno ją znasz. - Owszem - mruknął Ryan. - Czy po śmierci Petera odwiedziłeś jego rodzinę? - Byłem na pogrzebie. Potem odwiedziłem ich jesz­ cze kiedyś. - I co z Joey? - W głosie Daniela brzmiała niespo­ kojna nuta. - Dobrze pamiętam, jak się czułem po śmier­ ci taty. Miałem wtedy siedem lat. Gdyby nie mama, dziadek i przyjaciele... - Daniel wzruszył ramionami. - No, bardzo mi pomogli. Ryan szczególnie ciężko znosił świadomość, że śmierć Petera pozbawiła Joey ojca. Judith, żona Pete­ ra, była kobietą przystojną, ambitną i zajmowała ważne stanowisko kierownika redakcji w dużym domu wydaw­ niczym. Śmierć męża nie była dla niej wielkim wstrzą­ sem, co bardzo zmroziło Ryana. Przypisał to jej zaabsor­ bowaniu pracą. Musiał pamiętać, że Peter równie często bywał w domu, jak poza domem. Teraz przypomniał sobie, jak sam pomyślał, że Judith pewnie bez trudu przyzwyczai się do stałej nieobecności męża. Co innego Joey. Nieśmiała i wrażliwa dziewczynka uwielbiała oj­ ca, który darzył ją takim samym uczuciem. Poczucie winy sprawiło, że Ryan bardzo się starał

182

CIENIE WE MGLE

pomóc małej. Po pogrzebie został parę dni w Nowym Jorku, tylko po to, aby zadbać o rodzinę zmarłego przy­ jaciela. Na szczęście okazało się, że niania Joey jest osobą ciepłą, serdeczną i dostatecznie młodą, aby pełnić obowiązki zastępczej matki. Ryan uznał, że dziewczyn­ ka pozostaje w dobrych rękach, i pojechał na Sea Island. - Już długo nie byłem w Nowym Jorku i nie widzia­ łem Joey - powiedział Danielowi. - Kilka razy do niej dzwoniłem. - Jak? Przecież tu nie ma telefonu.

- W sklepie, gdzie robię zakupy, jest automat. Daniel nagle zerwał się na nogi. „Lady O" gwałtow­ nie przechyliła się na bok. - Ryan, spójrz na tę motorówkę! - krzyknął. - Lepiej uważaj! - skarcił go Ryan i zrównoważył przechył, po czym spojrzał w kierunku wskazanym przez Daniela. Spora motorówka była już blisko Wilderose Cot­ tage. Płynęła bardzo wolno, ale gdyby sternik dodał gazu, znalazłaby się przy pomoście w ciągu kilku sekund. - To chyba nie są turyści - gorączkował się Daniel. - Płyną do naszego pomostu. - Stawiamy żagle - polecił Ryan i sam się tym zajął. - Mama jest sama! - krzyknął Daniel. Rzucił się na dziób, żeby wyciągnąć kotwicę. Po chwili ruszyli. Jacht motorowy niemal dryfował. - Widzę dwóch mężczyzn z lornetkami! - zauważył Daniel. Wrócił do kokpitu, po drodze zawadzając głową o bom. Zachwiał się i „Lady O" znów się przechyliła.

CIENIE WE MGLE

183

- Daniel, uważaj! - powiedział Ryan ostrym to­ nem. - Lepiej, żebyśmy dopłynęli do pomostu bez wy­ wrotki. - Ale mama... - Postaraj się odczytać numer rejestracyjny albo na­ zwę - nakazał mu Ryan. - Nic nie widzę. Numery są zamalowane. - Uspokój się. Płyniemy prosto na nich. Albo wyjaś­ nią, dlaczego interesują się moim domem, albo odpłyną, kiedy tylko zauważą, że zwróciliśmy na nich uwąge, - A jeśli nie? - Daniel wyraźnie pobladł. - Na pewno odpłyną - odrzekł Ryan i spojrzał na żagle. Na szczęście wiatr im sprzyjał i „Lady O" szybko zbliżała się do tamtych. - Wyciągnij telefon. - Chryste, zupełnie zapomniałem o komórce. - Da­ niel otworzył pokrywę magazynku i wyciągnął telefon. Gorączkowo wystukał numer. - Panika nie pomoże twojej mamie - powiedział Ryan, nim Daniel dostał połączenie. - Powiedz jej, że zauważyliśmy motorówkę, której załoga chyba obser­ wuje Wilderose Cottage. Upewnij się, czy zamknęła drzwi i okna. Niech nikomu nie otwiera. Za osiem minut będziemy na miejscu. - Dobrze. - Daniel z trudem przełknął ślinę. - Ha­ lo? Mamo? Daniel słuchał, co mówi Joanna. W pewnej chwili nieoczekiwanie parsknął śmiechem. - Nie żartujesz? To powiedz mu, że jacyś dwaj face-

184

CIENIE WE MGLE

ci w motorówce obserwują dom. Mają lornetki. Nie, po­ czekaj ... - Daniel wykręcił głowę i spojrzał w kierunku motorówki. - Dostrzegli nas. Właśnie zawracają. Chry­ ste, ale przycisnęli! Zaraz ich tu nie będzie. - Daniel na chwilę zamilkł. - Dobrze, powiem mu. Już wracamy - zapowiedział i odłożył słuchawkę. - Co takiego masz mi powiedzieć? - spytał Ryan. - Chyba w to nie uwierzysz, Ryan - ekscytował się Daniel. - Co za zbieg okoliczności! - Mów wreszcie! - krzyknął Ryan. - No, dobrze, nie denerwuj się - skrzywił się chło­ pak. - Spokojnie, mama jest pod dobrą opieką. -Czyją? - Najlepszą, na jaką mogła liczyć. Właśnie przyje­ chał Nick Dalton. Joanna i Nick czekali na nich na pomoście. Gdy „La­ dy O" z wyczuciem dobiła do kei, Ryan przyjrzał się Joannie. Była blada i zdenerwowana. Miał ochotę wziąć ją w ramiona, ale wątpił, czy byłaby z tego zadowolona. Nick stał obok niej i miał poważną minę. Ryan nie miał wątpliwości, że jego szwagier nie przyjechał tu z Savan­ nah wyłącznie w celach towarzyskich. - Co się stało? - spytał bez wstępu. - Chwileczkę. - Nick chwycił cumę i okręcił ją koło pachołka. Daniel wyskoczył na keję i podbiegł do matki. - Nic ci nie jest, mamo? - Wszystko w porządku - zapewniła go i mocno

CIENIE WE MGLE

185

uściskała. - O czym mówiłeś przez telefon? - Spojrzała na Ryana. - Ktoś nas szpiegował z łodzi? - Ktoś obserwował Wilderose Cottage - przyznał spokojnie Ryan. - Być może ktoś chciałby kupić ten dom. To w końcu bardzo atrakcyjna posiadłość. - Ryan, ci faceci nie szukali letniego domku - za­ protestował Daniel. - Lepiej oprzytomnij. - Daniel! - skarciła go Joanna. - Przecież to prawda. Zamalowali numer rejestra­ cyjny i nazwę. - Każę to sprawdzić - zapowiedział Nick, przyglą­ dając się Danielowi z wyraźnym zainteresowaniem. Jeszcze się nie znamy - wyciągnął do niego rękę. - Je­ stem Nick Dalton. - Daniel Stanton. To moja mama. - Już się domyśliłem - uśmiechnął się Nick. Zerknął na Ryana, po czym znów zwrócił się do chłopca: - Two­ ja mama powiedziała mi, że jesteś u dziadka w Montre­ alu. Co się stało? Znudziła ci się Kanada? - Nie, pomyślałem tylko, że mama pewnie za mną tęskni. - Daniel uśmiechnął się do Joanny. - Postanowi­ łem sprawić jej niespodziankę. Nick pochylił się, żeby pomóc Ryanowi zabez­ pieczyć żaglówkę. Joanna i Daniel pozbierali puste bu­ telki. - Mogę się założyć, że nie tylko ona była zaskoczo­ na - szepnął Nick do Ryana. - Do diabła, jak on się tu dostał?

186

CIENIE WE MGLE

- Lepiej nie pytaj - prychnął Ryan i obejrzał się przez ramię. Joanna i Daniel szli już do domu i nie mogli ich słyszeć. - Daniel... to wyjątkowy chłopak. - Wydaje się sympatyczny - powiedział Nick, przy­ glądając się Joannie z synem. - Aha. Nick zamilkł. Przyglądał się chłopcu i jakby nad czymś dumał. Ryan stał obok i z trudem zachowywał panowanie nad sobą. Nick był bardzo spostrzegawczy, co zresztą należało do jego zawodu. Czy zwrócił uwagę na niezwykłe podobieństwo Daniela do jego brata, Wil­ la? Ze złością pomyślał, że w ciągu trzech dni jego życie szalenie się skomplikowało. Zdjął okulary przeciwsłoneczne i wytarł pot z twa­ rzy. Nie miał teraz najmniejszej ochoty na rozmowę ze szwagrem o tym, że nagle stał się ojcem dorastającego syna. Teraz chciał się czym prędzej dowiedzieć, dlacze­ go Nick tu przyjechał. Przez dłuższą chwilę przyglądał się swoim okularom, po czym włożył je na nos. Ruszyli w kierunku domu. - No, dobra - powiedział. - Co nowego? - Otrzymałem formalne zapytanie z Chicago, czy coś wiem o Joannie. Policja chce ją koniecznie przesłu­ chać w sprawie śmierci Enrico Felliniego - wyjaśnił Nick bez wahania. - Joanna powiedziała mi, że policja uznała to za samobójstwo - odrzekł Ryan. - Podobno był ciężko chory.

CIENIE WE MGLE

187

- Tak, ale z pewnością powiedziała ci również, że jej zdaniem Fellini nie popełniłby samobójstwa. Ryan mruknął coś pod nosem. - Kto się do ciebie zwrócił? - Gus Forrester. To detektyw, który prowadzi spra­ wę. Raz już z nią rozmawiał. Trudno go będzie spławić. Jest podejrzliwy i inteligentny. Przyjął początkowo wer­ sję samobójstwa, ponieważ nie było powodu podejrze­ wać czegoś innego. - A teraz ma powody? Dotarli już do schodów prowadzących na werandę. Nick zatrzymał się i poczekał, aż Joanna i Daniel znikną w środku. - Owszem, ma powody coś podejrzewać - powie­ dział, patrząc na Ryana. - Podczas dochodzenia okazało się, że galerię łączą jakieś związki z bardzo podejrzany­ mi typami. Prócz tego, Rico pozwolił sobie na pewne odstępstwa od prawa w prowadzeniu interesów. - Co to ma znaczyć? - Forrester nie miał ochoty tego komentować stwierdził Nick. - Wiem jednak z innego źródła w Chi­ cago, że pewni ludzie są bardzo niezadowoleni z utraty punktu transportu diamentów. Ryan mruknął coś pod nosem. - Być może Forrester nie chce zdradzać, co ma w zanadrzu - ciągnął Nick. - W każdym razie zaintere­ sował się Joanną na tyle, że wie już, iż pochodzi z Sa­ vannah. Niezależnie od tego, czy zechce powiedzieć mi

188

CIENIE WE MGLE

o swoich podejrzeniach, dobrze wie, że gdy dostanę ofi­ cjalne pismo, muszę podporządkować się prawu. Ryan spojrzał na niego i zaczął się zastanawiać, czy Nick przyjechał tu jako członek rodziny, czy jako gli­ niarz. Wprawdzie dość się lubili, ale to nie miało znacze­ nia. Ważne było tylko bezpieczeństwo Joanny. - Jak więc wygląda sytuacja? - spytał. - Jeśli ktoś zauważy Joannę w Savannah, będę mu­ siał zawiadomić Chicago - powiedział Nick. - Nie mam wyboru. Jeśli jednak pozostanie na Sea Island, to mogę nic o tym nie wiedzieć. Sea Island nie podlega mojej jurysdykcji - dodał ze wzruszeniem ramion. Ryan przez chwilę nerwowo pocierał brodę i patrzył na dom. Przez drzwi z siatki widać było wewnątrz Joan­ nę i Daniela. - Wejdźmy do środka - zaproponował wreszcie. Joanna i Daniel już na nich czekali. - Czy Nick powiedział ci, że Forrester mnie szuka? - spytała Joanna. - Kto to? - wtrącił Daniel. - Policjant z Chicago - wyjaśnił mu Ryan. - Prowa­ dzi dochodzenie w sprawie śmierci Felliniego. Raz już rozmawiał z twoją mamą. - Poskładali to wreszcie do kupy, co? - ucieszył się Daniel. - Chyba już wiedzą, że to było morderstwo? - Chwileczkę - powiedział Nick. Spojrzał na Danie­ la i zmarszczył czoło. - Dlaczego sądzisz, że Fellini zo­ stał zamordowany?

CIENIE WE MGLE

189

Daniel zorientował się, że popełnił błąd. Spojrzał bezradnie na Ryana. - W porządku - uspokoił go Ryan. - Nick należy do rodziny. Ten zaś nie spuszczał wzroku z chłopca. - Nie wiem na pewno, że został zamordowany. - Te­ raz Daniel wykazał już większą ostrożność. - Trudno mi tylko uwierzyć, że Rico sam się zabił. Dobrze go znałem. On nie poddałby się tak łatwo. - Daniel spojrzał na Ry­ ana, tak jakby oczekiwał wsparcia. - Wszyscy doszliśmy do wniosku, że Rico nie targ­ nął się na swoje życie - wtrącił Ryan. - Interesuje mnie, w jaki sposób Daniel doszedł do tego wniosku. - Nick nie spuszczał z niego spojrzenia. - Czy mógłbyś mi to wyjaśnić, synu? - To trudno wyjaśnić - westchnął Daniel i opadł na najbliższe krzesło. - Miałem takie przeczucie. - Aha. - Nick pokiwał głową. - Przeczucie. - A jak się miewa Shannon? - wtrąciła pospiesznie Joanna. -I dziecko? - Doskonale. - Nick uśmiechnął się do niej. - Wła­ ściwie nawet fantastycznie. Tylko Shannon jest nie­ co zmęczona, bo dziecko budzi się w nocy. Kiedy Ni­ cky prześpi wreszcie całą noc, będzie to prawdziwe święto. To mi przypomina... - Nick skierował się do drzwi.- Lepiej już pojadę. Obiecałem, że będę w domu o siódmej. - Powiedz Shannon, że niedługo przyjedziemy zo-

190

CIENIE WE MGLE

baczyć dziecko - powiedział Ryan, odprowadzając go do wyjścia. - Ona rozumie sytuację - zapewnił go Nick. Ryan wyszedł z Nickiem na dwór i zamknął za sobą drzwi. - Czy sądzisz, że uda ci się znaleźć tę motorówkę? Daniel ma rację. Ci dwaj z pewnością nie szukali domu do kupienia. - To nie będzie łatwe, ale spróbuję. Ktoś może zwró­ cił na nich uwagę lub może coś o nich wie. Powiem kilku moim ludziom, żeby się rozejrzeli. - Bardzo ci będę wdzięczny. Nie podoba mi się, że ktoś obserwuje wyspę - oznajmił twardym tonem. - Je­ śli będzie trzeba, wynajmę kilku ochroniarzy, żeby pil­ nowali domu, zwłaszcza w nocy. - Daj mi znać, jeśli się na to zdecydujesz - poprosił Nick, podchodząc do swego samochodu. - Mogę ci po­ lecić kilku dobrych ludzi. - Dzięki. - Uważaj na siebie, stary. - Uścisnęli sobie ręce. Nick już wsiadał do samochodu, kiedy coś mu przyszło do głowy. - Ten chłopak, Daniel... Masz rację, on jest wyjątkowy. Przypomina mi kogoś, kogo dobrze znam. Na twoim miejscu uważałbym na te jego przeczucia.

10 - Musimy porozmawiać. Joanna właśnie stawiała półmisek na górnej półce i stała na palcach. Po chwili odwróciła się twarzą do Ryana. - O motorówce, dochodzeniu Forrestera czy o Da­ nielu? - A gdzie on jest? - Ryan szukał go już w salonie, gdzie stał telewizor. - W pracowni. - Czyżby interesował się malowaniem? - Wyraz twarzy Ryana wyraźnie się zmienił. - Ani trochę - zaśmiała się. - Nie umie namalować

192

CIENIE WE MGLE

nawet prostej linii. Znaczenie lepiej idzie mu pisanie tekstów do moich rysunków. On... - Joanna dopiero w tym momencie zdała sobie sprawę, co powiedziała. Od razu umilkła. - Lubi pisać - powiedział z namysłem, zbliżając się do niej. Zarumieniła się, jeszcze raz przetarła zlew i odłożyła ścierkę na miejsce. - Wiesz, jakie są dzieci. One... - Nie, Joanno, nie wiem, jakie są dzieci. Chwilę milczała, po czym wzięła się w garść. - Rozumiem, że chcesz porozmawiać o Danielu. - Przede wszystkim o nim. Chodźmy na spacer po plaży. Wolałbym, żeby Daniel nie zaskoczył nas podczas tej rozmowy. - Nie jestem pewna, czy mam na nią ochotę - rzekła drżącym głosem. Pomyślała, że z takim przeciwnikiem jak Ryan musi być twarda. Podczas małżeństwa z nim przekonała się, że bezlitośnie wykorzystuje każdą chwi­ lę, gdy ma przewagę. - Nie bój się. Wściekły byłem pierwszego dnia, kiedy się o tym dowiedziałem. Teraz mi przeszło. Je­ śli nie ukrywasz jeszcze jakichś ciemnych sprawek, to będę się zachowywał w sposób absolutnie cywilizo­ wany. - Powiedziałam ci już, że nie wiedziałam, że ty je­ steś ojcem Daniela. Nie byłam tego pewna. - Joanna zacisnęła powieki. - Och, to brzmi okropnie, zupełnie

CIENIE WE MGLE

193

jakbym była ladacznicą... Sama nie wiem. A przecież wcale tak nie było! - dodała, podnosząc głos. - Chodźmy stąd - powtórzył Ryan. Chwycił ją za rękę i poprowadził na taras, a potem schodkami w dół. Ostry podmuch wiatru natychmiast splątał jej włosy. Pomyślała, że powinna była je związać. - Włosy... -jęknęła i spróbowała je jakoś uporząd­ kować. - Daj spokój. - Ryan chwycił jej ręce. - Tak ale też dobrze wyglądasz. - Strasznie się plączą i... - Spojrzała na niego i umilkła. - Mnie się podobają. Stali nieruchomo, zaskoczeni poczuciem bliskości. Nieoczekiwane pojawienie się Daniela nie zmszczyło erotycznego zauroczenia między nimi. Może przestali sobie ufać tak bez reszty jak kiedyś, niemniej uczucie pozostało. Joanna poczuła wzruszenie. Ryan patrzył na nią gorącym wzrokiem. Miała ogromną ochotę pogła­ skać go po policzku, dotknąć go. Tak niewiele brako­ wało, żeby wróciła magia... Czy to było dwie noce wcześniej? Wrzask mewy przerwał czar. Ryan ruszył bez słowa w kierunku plaży. Joanna poszła za nim, zastanawiając się po drodze, czy kiedykolwiek uda się im rozwikłać problemy, jakie ich rozdzieliły. - Bardzo cię przepraszam, Ryan - odezwała się, gdy go dogoniła. - Chciałabym móc powiedzieć, że były

194

CIENIE WE MGLE

jeszcze jakieś inne powody, coś ważnego, co sprawiło, że się nie upewniłam... Niestety. - Nagle poczuła przy­ gnębienie. - Powiedzieć ci coś zabawnego? - zaczaj, wpatrując się w ziemię. - Nigdy nie sądziłem, że będę taki zafascy­ nowany. Dowiedziałem się, że mam syna zaledwie dwa dni temu. Czterdzieści osiem godzin. Teraz doskonale rozumiem, co czuł Nick, gdy przyjechał powiedzieć nam o dziecku. Zachwyt, duma, radość, szczęście. Daniel wzbudza we mnie więcej uczuć niż... Wzruszył ramionami, tak jakby nie mógł wyrazić tego słowami. - Chcę wiedzieć o nim wszystko, Jo. Chcę wiedzieć, co lubi, czego się boi, co go interesuje. Chcę zrozumieć, jak udało mu się nauczyć elektroniki, choć dla mnie to czarna magia. Chcę wiedzieć, jak wyglądał, kiedy miał dwa lata... Wszystko. Chcę nadrobić stracony czas, czy możesz to zrozumieć? - Tak... - szepnęła. Przygniatało ją poczucie winy i żalu. - Dziś po południu przyglądałem mu się na łodzi z mieszaniną podziwu i niedowierzania. Bolało mnie to wszystko. - Na chwilę urwał. - Mam syna, i jestem z te­ go powodu szczęśliwy. Nigdy nie sądziłem, że mogę to tak boleśnie przeżywać. - Pochylił się, tak żeby móc spojrzeć jej w oczy. - Chcę spędzić z nim trochę czasu, rozumiesz? Joanna pokiwała głową, co go ucieszyło.

CIENIE WE MGLE

195

- Chcę, żebyście oboje tu zostali - powiedział, sta­ rając się hamować entuzjazm. - Co najmniej do końca lata. - Co najmniej? - powtórzyła, patrząc na niego ze zdziwieniem. Czyżby to był ten sam ponury facet, który przywitał ją bez krztyny uprzejmości zaledwie kilka dni temu? - Tak, myślę, że to mi się należy. Daniel przecież nie chodzi do szkoły, a ty też w najbliższej przyszłości nig­ dzie się nie wybierzesz, dopóki sprawy się nie wyjaśnią. - Daniel nie wie, że jesteś jego ojcem - przypomnia­ ła mu Joanna. - Jeszcze nie. Rozumiem, że nie możemy mu tego od razu powiedzieć. Sam bym tego nie zrobił. Zapowia­ dam ci jednak, że nim skończy się lato i Daniel wróci do Chicago, będzie wiedział, że jestem jego ojcem. - Nie wierzę - powiedziała, coraz bardziej się dener­ wując. - To coś innego niż poinformowanie go z nagła, że nie ma Świętego Mikołaja. Ta wiadomość przewróci jego świat do góry nogami, zmieni całkowicie jego życie i świadomość. - Urwała i czekała, aż Ryan spojrzy jej w oczy. - Czy naprawdę zastanowiłeś się nad tym, co mówisz? - Czy naprawdę zastanowiłaś się, co będzie, jeśli mu nie powiesz? - Wtedy po prostu będziemy z powrotem żyli jak dawniej. W Chicago. On ma tam przyjaciół, szkołę, klub sportowy. Możesz odwiedzać nas, jeśli zechcesz.

196

CIENIE WE MGLE

- Daniel może mieć to wszystko tutaj - odrzekł. I ojca na dokładkę. - Nigdy dotychczas nie chciałeś odgrywać tej roli - wypomniała mu z goryczą. - To nie jest żadna rola - odparł. - Nigdy nie myśla­ łem, że pewnego dnia nagle odkryję, że mam syna. Ale skoro już wiem, nie zamierzam spędzić z nim kilku tygodni żeglując i łowiąc ryby, po czym pomachać mu na do widzenia, kiedy już uznasz, że możesz bezpiecznie wracać do Chicago. - Ryan... - Przycisnęła ręce do skroni. - To absurd, to szaleństwo. Pomyśl, co to może zrobić z jego psychi­ ką. To za duże ryzyko, czy tego nie rozumiesz? - Rozumiem, że przez czternaście lat nie widziałem swojego syna. To zapewne prawie jedna piąta jego życia. Nie mam zamiaru tracić więcej czasu. - Widzę, że przez te piętnaście lat wcale się nie zmieniłeś! - krzyknęła zrozpaczona. Nie chciała tracić świata, w jakim żyła. To był również świat Daniela! Wciąż najpierw myślisz o sobie, o tym, czego ty chcesz, na czym tobie zależy. Nie obchodzi cię, jak twoje decy­ zje wpłyną na życie innych. Ryan odwrócił wzrok. Było już prawie ciemno. W mroku ginęła linia oddzielająca niebo od oceanu. Księżyc w pełni wydawał się zbyt duży, jakby sztuczny. - Nie chcę nikogo skrzywdzić - powiedział po chwili. - Jestem jednak pewny, że tym razem mam rację. Możemy żyć razem, to chyba nic złego. - Znów odwró-

CIENIE WE MGLE

197

cił się do niej. - Powiem ci coś jeszcze. Teraz, kiedy już wiem, że Daniel jest moim synem, nie mogę sobie wyob­ razić, żeby po prostu zniknął z mojego życia. To nie była groźba. Joanna słyszała w jego głosie ból, niepewność i... rozpacz. - Po raz pierwszy od śmierci Petera - dodał - kiedy budzę się rano, mam powód, żeby wstać z łóżka. Boże, była prawie gotowa mu uwierzyć. Mimo to nie mogła na to pozwolić. - Czy zamierzasz dziś coś zrobić? - spytała. - Nie. - Pokręcił głową. - Nie zamierzam nic robić, dopóki tego nie omówimy i nie uzgodnimy, jak mu powie­ dzieć. - Podniósł rękę i odgarnął jej włosy z czoła. W obecnych czasach chłopcy w jego wieku wiedzą, co to seks i skąd się biorą dzieci. Do licha, niektórzy jego kole­ dzy pewnie już spali z dziewczynami. Nie chcę, żeby my­ ślał o nas w ten sposób. To, że kochaliśmy się tamtej nocy, nie było przypadkiem. Chcę, żeby on to zrozumiał. To nie będzie takie łatwe, jak sobie wyobrażasz, po­ myślała. Sama odpowiadała na rozliczne pytania Danie­ la od czasów, gdy już potrafił je zadawać. Wiedziała, że czeka ich ciężka przeprawa. - Obiecaj mi, że nie powiesz mu nic bez uprzedze­ nia mnie o tym, dobrze? Oboje pogodzili się z tym, co nieuchronne. Wyzna­ czyli termin. Ryan kiwnął głową i ruszył dalej. - Co to była za motorówka, którą widzieliście przed południem? - spytała później, wpatrując się w światła

198

CIENIE WE MGLE

boi. Ryan bezskutecznie próbował rozproszyć jej niepo­ kój. Nie mógł jej przekonać, podobnie jak Daniela. Po­ myślała, że Daniel odziedziczył po ojcu swą nienasyco­ ną ciekawość. Znów nie mogła nadziwić się swojej śle­ pocie, która przez tyle lat pozwalała jej nie dostrzegać rzeczywistości. Nikt nie mógł wątpić, że Daniel jest synem Ryana. - Myślisz, że mnie znaleźli? - spytała. - Być może. Westchnęła ciężko. Była zadowolona, że przynaj­ mniej Ryan nie usiłuje jej zwodzić. Wolała znać prawdę, nawet gdyby była zatrważająca. - Pewnie myślą, że to ja zabrałam diamenty - po­ wiedziała cicho. - To nieprawda. Wsadziłam je do innej rzeźby i schowałam do tej samej paczki. Jak myślisz, co powinniśmy zrobić? - Wzmóc środki bezpieczeństwa. Nie wypływaj na ocean. Nie opuszczaj sama domu. - Nie mogę sobie wyobrazić, żebym w takiej sytu­ acji chciała opuścić Wilderose Cottage. - Kopnęła ka­ wałek drewna wyrzucony przez morze. - Jak oni mnie tu znaleźli? - Trudno powiedzieć. - Wzruszył ramionami. Może przez linie lotnicze, może przez firmę, która wy­ stawiła ci kartę kredytową. Gus Forrester jakoś dogrzebał się twojej rodziny w Savannah. Jeśli ci łajdacy mają wtyczkę na policji w Chicago, co wcale nie jest wyklu­ czone, mogli dowiedzieć się od niego.

CIENIE WE MGLE

199

- To stawia Nicka w przymusowej sytuacji, prawda? - O niego nie musisz się martwić, Jo. Nick da sobie radę. Pamiętaj, jak sam powiedział, Sea Island jest poza jego jurysdykcją. Przez chwilę milczeli. - Wspominałaś o jakimś przyjacielu Rica. Nazywa się Sammy... Feldstein, tak? - spytał nagle. - Tak. - Czy on cię dobrze zna? Czy wie, że twoja matka mieszka w Savannah? - Hm, nie jestem pewna. Być może.,- Rzuciła mu szybkie, niespokojne spojrzenie. - Nawet jeśli tak, to z pewnością nie powiedział o tym nikomu, kto chciałby mnie skrzywdzić. - Mógł powiedzieć o tym komuś, nie znając jego prawdziwych zamiarów - wyjaśnił. - Lub, jeśli oni sądzili, że Sammy wie, gdzie jestem, mogli go zmusić do powiedzenia prawdy - dodała po­ woli. Nagle skuliła się i splotła ramiona. - Tak się boję, Ryan. Objął ją i przytulił do siebie. - Wszystko będzie dobrze, Jo - mruknął prosto w jej ucho. - Obiecuję ci. - Nie możesz tego wiedzieć - szepnęła. Nie mogła opanować wstrząsających nią dreszczy i przytuliła się do ciepłego ciała Ryana. Była zadowolona, że może się z nim podzielić swymi myślami, że nie jest sama. Od chwili, gdy otworzyła tę koszmarną rzeźbę i rozsypała

200

CIENIE WE MGLE

diamenty, żyła w nieustannym napięciu. Wsparła głowę na jego ramieniu. - Gdybyśmy przynajmniej wiedzieli, gdzie są te diamenty! - Czy to by pomogło? - Ryan uniósł jej twarz. - Ko­ mu mielibyśmy je oddać? Nie znasz wspólników Felli­ niego. Zresztą, nawet gdybyś znała ich nazwiska, chyba nie przypuszczasz, że wzięliby diamenty, powiedzieli grzecznie dziękuję i zniknęli z twojego życia? Ryan ma oczywiście rację. Jak zawsze. W każdym razie w takich sprawach. Ale nie w sprawie Daniela, po­ myślała ze znużeniem. Jakoś będzie musiała sobie z tym poradzić. Wyglądała chyba źle, bo Ryan pochylił się i cmoknął ją w czubek nosa. - Nie martw się, mała - powiedział, po czym lekko musnął ustami jej wargi. Nie zdążyła zareagować. Nick się już tym zajął... - dodał i znów ją pocałował, tym razem nieco mocniej. W przerwach między poca­ łunkami próbował ją uspokoić. - Policja w Chicago również jest już na tropie... - Teraz pocałował ją mocno, namiętnie. Gdy przerwał, spojrzeli sobie w oczy, po czym Joanna przymknęła powieki. - Jo, moja Jo - szepnął i zaczęli się całować jak gdyby robili to po raz pierwszy w życiu. Oboje wiedzie­ li, że to jest silniejsze od nich. Mimo upływu piętnastu lat, mimo wszystkich błędów i nieporozumień, wystar­ czy jedna chwila razem, a ożywa ich młodzieńcza na­ miętność.

CIENIE WE MGLE

201

Joanna zarzuciła mu ręce na szyję i zapomniała o ca­ łym świecie. Wystarczyło jedno dotknięcie jego ust. Ża­ den inny mężczyzna nie potrafił sprawić, żeby pod wpływem jednego pocałunku zakręciło się jej w głowie. Dobrze przynajmniej, że nie tylko ja tak reaguję, pomyślała. Wiedziała, że Ryan jest równie podniecony jak ona. Przywarli do siebie tak, że ich ciała stykały się od ramion aż do kolan. Ryan nagle wsunął dłoń w jej dżinsy. Przez chwilę kołysali się w rytm jego ruchów, poddając się coraz silniejszemu pożądaniu. Oderwał usta od jej warg, opadł na kolana i pociąg­ nął ją na piasek. Niecierpliwie zrywali z siebie ubrania. On rozpinał jej bluzkę, ona walczyła z jego spodniami. Oboje próbowali coś mówić, ale z ich gardeł wydobywa­ ły się tylko nieartykułowane dźwięki. Myśleli wyłącznie o tym, żeby jeszcze raz doświadczyć namiętności, jaka połączyła ich dwa dni wcześniej. Nagle dostrzegli świat­ ła samochodu, zbliżającego się do bramy. - Boże, tylko nie to... Dopiero po kilku sekundach zdała sobie sprawę z te­ go, co się stało. Z gorączkowym pośpiechem włożyła bluzkę i zapięła spodnie. Słyszała ciężki oddech Ryana. Nie patrzył na nią. Całą uwagę skupił na bramie, przed którą właśnie zatrzymał się jakiś samochód. - Jesteś gotowa? - zwrócił się do Joanny. - Ja... tak,jestem. - Idziemy do domu. Mamy gości.

202

CIENIE WE MGLE

Gdy wpadli do holu, Daniel właśnie schodził po schodach. - Ktoś przyjechał - powiedział krótko. Joanna obrzuciła go szybkim spojrzeniem, myśląc o nieoczekiwanym gościu. Mimo to zdała sobie sprawę, że w wyrazie jego twarzy jest coś niepokojącego. Nim zrozumiała co, znów zadzwonił domofon. Ryan włączył głośnik. - Kto tam? - spytał ostro. - Ryan, kochanie... - Ze zdumieniem usłyszeli ko­ biecy głos. - Naciśnij guzik i otwórz tę piekielną bramę. W Nowym Jorku nie przywykłam do takiej wilgoci. Jest mi gorąco, jestem cała mokra i wykończona lotem. Jeśli nie napiję się zaraz ginu z tonikiem, z pewnością umrę. Zapewnij mnie, że masz dobrze zaopatrzony barek, bo inaczej rzucę się do oceanu. - Kobieta na chwilę zamilk­ ła. - To właściwie niezły pomysł, ale wolałabym basen z czystą, chlorowaną wodą. Nawiasem mówiąc, masz chyba basen, prawda? - Judith? - Oczywiście, kochanie. Wpuść mnie. Ryan spojrzał na Joannę. Widziała, że jest całkiem zaskoczony. - Judith Mann? - spytała. - Żona Petera? Ryan odwrócił się do domofonu. Stał nieruchomo, ściskając palcami nasadę nosa. Był wyraźnie spięty i zły. - Brama otwiera się ręcznie - powiedział do słucha­ wki. - Poczekaj chwilę, zaraz tam przyjdę. - Nim zdąży-

CIENIE WE MGLE

203

ła coś powiedzieć, odłożył słuchawkę i przerwał połą­ czenie. Joanna słuchała jego przekleństw z mieszanymi uczuciami. Wszyscy znajomi Ryana wiedzieli, że z własnego wyboru ukrył się na Sea Island, dlaczego więc wdowa po Peterze zdecydowała się tu przyjechać? Czyżby cieszyła się specjalnymi względami? Nagle za­ uważyła, że obok niej stoi Daniel i trzyma jeden ze sta­ rych dzienników Camerona. Przypomniała sobie, że gdy wrócili z plaży, Daniel właśnie schodził po schodach. Czyżby był na strychu? - Ciekawe, czy przywiozła Joey - odezwał się chło­ piec. Joanna rzuciła mu krótkie spojrzenie. W jego gło­ sie dosłyszała dziwną nutę. - Myślisz, że to możliwe? - spytała Ryana. - Boże, nie mam pojęcia - odrzekł niecierpliwie, przeczesując palcami włosy. - Nie wiem nawet, co ona tu robi. Powiedziałem jej... - Urwał, tak jakby się zre­ flektował, i rozejrzał się dokoła. - Do diabła, gdzie ja położyłem klucze? - Leżą na stoliku przy drzwiach - przypomniał mu Daniel. - Tam kazałeś mi je położyć, kiedy zwodowali­ śmy „Lady O". - Dzięki. - Ryan szybkim krokiem podszedł do sto­ lika. Nie patrząc na Daniela i Joannę wziął klucze z tacy. Był gotów otworzyć drzwi, kiedy Daniel nagle oznajmił: - Byłem na strychu. Ryan spojrzał na niego z roztargnieniem. Joanna

204

CIENIE WE MGLE

spojrzała na stary dziennik Camerona, następnie na sy­ na. Nagle poczuła, że stało się coś ważnego. - O co chodzi, Daniel? - spytała. - Muszę już iść. - Ryan nacisnął klamkę. . - Tylko sekundę-powstrzymał go Daniel. Ryan za­ trzymał się, zaskoczony tonem jego głosu. Joanna rów­ nież była zdziwiona. Co, u licha, mogło się wydarzyć? - Chciałbym tylko zapytać was o coś, zanim przyj­ dzie tu matka Joey - powiedział Daniel. Joanna wyciągnęła dłoń, by pogłaskać go po głowie, ale chłopiec odsunął się od niej. Był blady i spięty, ale to jeszcze nie wszystko. Teraz, gdy przyjrzała mu się uważ­ nie, zauważyła w jego rysach wrogość. Czyżby widział ich na plaży? Czy przyjąłby z niechęcią wiadomość, że łączy ich romans? Wiedziała, że dorastający chłopcy są czasem zazdrośni o swe matki. Boże, czy te komplikacje nigdy się nie skończą?! -jęknęła w myślach. Daniel zerknął na trzymany w dłoni dziennik. - Czy to prawda, że kiedyś byłeś mężem mamy? - spytał Ryana. Na ułamek sekundy Ryan poczuł prawdziwą ulgę. Gdy już dowiedział się prawdy, koniecznie chciał, aby Daniel poznał ją również. To była świetna okazja. Zerk­ nął na Joannę i to wystarczyło, żeby zmienił zdanie. Joanna miała rację, doradzając ostrożność. Wybór sto­ sownej chwili i formy mógł zadecydować o tym, czy jego związek z synem od razu ułoży się pomyślnie, czy też długo się będą męczyć. Daniel wierzył, że jego ojciec

CIENIE WE MGLE

205

zmarł siedem lat temu. W tej chwili mają do załatwienia tylko problem ich dawnego małżeństwa. Kwestia ojco­ stwa mogła jeszcze poczekać. Judith niecierpliwie zatrąbiła. Niech ją diabli. - Posłuchaj, Daniel... - zaczął Ryan, opierając się odrzwi. - Jeśli zamierzasz wymyśleć jakąś głupią bajkę, to postaraj się, żeby wypadła przekonująco - rzucił Daniel ze złością i podniósł do góry dziennik Camerona. Właśnie znalazłem opis waszego wesela. Odbyło się na Sea Island, na trawniku przed domem! - To prawda, Daniel. - Ryan spojrzał na Joannę. Usiłował dać jej do zrozumienia, że zachowa ostroż­ ność. - Kiedyś byliśmy małżeństwem. To było dawno. - Jak rozumiem, rozwiedliście się. - To było raczej pytanie, nie stwierdzenie. - Tak, rozwiedliśmy się, ale pozostaliśmy przyja­ ciółmi. - Ryan wziął Joannę za rękę i przyciągnął do siebie. Nie chciał, aby Daniel sądził, że są do siebie nieprzyjaźnie nastawieni. - Dlaczego się rozwiedliście? - W niebieskich oczach Daniela widać było, że męczą go tysięczne pytania. Judith znów zatrąbiła i nacisnęła na dzwonek domo­ fonu. Ryan zaklął. - Porozmawiamy o tym później, jak wpuszczę Ju­ dith, dobrze?

206

CIENIE WE MGLE

- Mamo? - Ton głosu syna sprawił, że Joanna po­ czuła ból w sercu. Jej związek z dzieckiem był wyjątko­ wo bliski, ale w ciągu ostatnich kilku minut uświadomiła sobie, że nawet takie związki są kruche i delikatne. Ko­ niecznie chciała wytłumaczyć Danielowi historię swego małżeństwa z Ryanem w taki sposób, aby mógł ją zrozu­ mieć i zaakceptować. Nieustanny dzwonek domofonu uniemożliwiał dal­ szą rozmowę. Joanna zerknęła na Ryana. - Obiecuję, że później porozmawiamy. W porząd­ ku? - spytał Ryan. Wyszedł dopiero gdy chłopiec kiwnął głową na znak zgody. Judith Mann wcale nie wydawała się zgrzana i spo­ cona. Zdaniem Joanny wyglądała elegancko i świeżo, niczym modelka na pokazie. Ciemne włosy upięła w kok tak ciasno, że nawet najmniejsze pasemko nie mogło się uwolnić, choć od oceanu wiał silny wiatr. - Oczywiście, pamiętam Joannę - powiedziała, uśmiechając się chłodno i popijając dżin z tomkiem. Peter często wspominał o swoich wizytach u ciebie. Po­ dziwiał twoje rysunki. Ja także. A Daniel... - Judith ob­ darzyła go nieco cieplejszym uśmiechem. - Joey wciąż wspomina, jak poszliście razem na kolację w Chicago. - Jak się ma Joey? - spytał Daniel. - Doskonale - zapewniła go i zwróciła się do Ryana. - Joey pojechała na sześciotygodniowy obóz. To dla mnie wymarzona okazja, żeby cię odwiedzić, a jak

CIENIE WE MGLE

207

wiesz, zawsze wykorzystuję okazje. - Zerknęła na Joan­ nę, po czym rozłożyła ręce, udając zdziwienie. - Myśla­ łam, że pędzisz tu życie pustelnika, i co znajduję? - Ju­ dith teatralnie westchnęła. - Nie mogę ci powiedzieć, jak się cieszę, że znowu żyjesz. - Przecież on nie umarł - wtrącił Daniel ze zmarsz­ czonymi brwiami. - Po prostu mieszkał sam. Chciał przemyśleć różne sprawy. - To było tylko takie wyrażenie, mój drogi - za­ śmiała się Judith. - Daniel, chodź. - Joanna podała mu rękę. - Judith i Ryan z pewnością chcą spokojnie porozmawiać - do­ dała i pociągnęła go za sobą do bawialni. Zatrzymała się na chwilę w drzwiach i zerknęła na nich przez ramię. Judith przysunęła się bliżej Ryana. Trzymała uniesioną do góry szklankę i uśmiechała się do niego ni­ czym kocica. Joanna nie potrafiła odgadnąć, o czym myśli Ryan. Odkąd Judith weszła do salonu, nie zdradzał już żadnych uczuć. Niewątpliwie byli starymi znajomymi. To nic dziwnego, powtarzała w myślach Joanna. Peter i Ryan współpracowali tak blisko, że trudno im było oddzielić życie zawodowe od prywatnego. Pewnie dlatego wdowa po Peterze mogła tu przyjechać bez zapowiedzi i liczyć na cieplejsze powitanie niż jego była żona. Joanna nie wiedziała, dlaczego to ją obchodzi. - Mamo? - Już idę-odpowiedziała.

208

CIENIE WE MGLE

Daniel rzucił się na łóżko i podłożył ręce pod głowę. Wiedział już, że tego wieczora nie uzyska odpowiedzi na dręczące go pytania. Przyjazd pani Mann wszystko ze­ psuł i pozbawił go stosownej okazji. Może to i dobrze, będzie mógł się nad tym dłużej zastanowić. Po wyjściu z salonu Daniel mógł wprawdzie przycisnąć matkę, ale nie chciał tego robić. Wolał zadać te same pytania jedno­ cześnie matce i Ryanowi. Nadal był zły, że trzymali to przed nim w tajemnicy. Zwłaszcza matka. Po raz pierwszy w życiu zrozumiał, że dorośli, nawet matki, mogą utrzymywać pewne fakty w sekrecie. Wbił wzrok we własne stopy. Być może dorośli mają prawo do tajemnic, ale nie wtedy, gdy cho­ dzi o małżeństwo i rozwód. Zwłaszcza jeśli ponownie znaleźli się w jednym domu i nie oczekiwali jego wizy­ ty. Na pewno wiele to skomplikowało. Zawieszony pod sufitem wentylator leniwie poruszał rozgrzane powietrze. Daniel analizował w myślach całą sytuację. Wiedział, że matka i Ryan nie zachowują się jak małżonkowie po rozwodzie. Rodzice kilku jego kolegów rozwiedli się i zachowywali się inaczej niż matka i Ryan. Widział, jak się całowali na plaży. Nie miał zamiaru ich podglądać, ale właśnie wtedy wyjrzał przez okno na strychu i zauważył ich. Początkowo miał wrażenie, że się kłócą, później jednak Ryan przytulił matkę i zaczął ją całować. W tym momencie Daniel odszedł od okna. Wiedział jednak, po prostu wiedział, że tak się nie zachowują ludzie po rozwodzie.

- Ja otworzę! Daniel wyskoczył z land rovera i zatrzasnął drzwicz­ ki. Ryan i Joanna przyglądali się w milczeniu, jak wy­ łącza alarm i otwiera bramę. Wybierali się do hodow­ cy psów, którego polecił im Nick Dalton. To Ryan wpadł na ten pomysł w przebłysku geniuszu. W ten sposób mogli wyjść we trójkę i spokojnie odpowiedzieć na py­ tania Daniela. Biorąc pod uwagę, co zamierzali mu wy­ jawić, przewidziany prezent w postaci psa mógł tylko pomóc. Patrząc na syna Joanna myślała, że Ryan z wiel­ kim talentem odgrywa rolę ojca. Kto mógłby przypusz­ czać?

210

CIENIE WE MGLE

- Czy Nick dowiedział się czegoś o tej motorówce, z której nasz szpiegowali? - zapytała spokojnie. - Niewiele i nic dobrego. - Ryan puścił sprzęgło i wolno przejechał przez bramę. - Wynajęli ją jacyś dwaj faceci, którzy podali lipny adres w Atlancie. Zapłacili gotówką. Pracownik portu bardzo dobitnie powiedział, co myśli o tym, że zamalowali zarówno numer rejestra­ cyjny, jak i nazwę. - A więc ten ślad prowadzi donikąd? - Chyba tak. - Nie jestem zdziwiona, choć miałam nadzieję... - westchnęła, patrząc przed siebie. - Nick nie zrezygnuje, póki czegoś nie znajdzie powiedział Ryan. Przyglądał się, jak Daniel zamyka bra­ mę i ponownie uruchamia alarm. - On jest jak pies na tropie. Wie już, że coś się tu dzieje, a ponieważ dotyczy to jego rodziny, będzie na pewno jeszcze bardziej uparty niż zwykle. - Jego rodziny? - Joanna zerknęła na niego ze zdzi­ wieniem. - Mam nadzieję, że nie powiedziałeś mu nic o Danielu. - Nie. I nie powiem, dopóki nie przyjdzie pora. Ryan spokojnie spojrzał jej w oczy. - Nick nic nie wie o Danielu, a w każdym razie ja mu nic nie mówiłem. Wie jednak, że kiedyś byliśmy małżeństwem, a wedle jego reguł też jesteś członkiem rodziny. Daniel zbliżał się już do samochodu i Joanna musiała skończyć tę rozmowę. Nie chciała również przyznać

CIENIE WE MGLE

211

w obecności syna, że ci dwaj mężczyźni na motorówce z pewnością ją śledzili. Nie miała wątpliwości, a Daniel bardzo by się tym przejął, a co gorsza, mógłby - wyko­ rzystując swe specjalne zdolności - spróbować coś zro­ bić. Na samą myśl o tym zesztywniała ze strachu. Za­ mknęła powieki i pomyślała, że jeśli ta zwariowana hi­ storia wreszcie się skończy, to już zawsze będzie prowa­ dzić nudny tryb życia. Nie mogła uwierzyć, co nagle stało się z jej uporząd­ kowanym światem. Od chwili znalezienia ciała Rica miała wrażenie, że przestała panować nad wydarzenia­ mi. Znalazła diamenty warte fortunę, uciekła z domu w obawie o życie, wpakowała się do domu byłego męża, poszła z nim do łóżka, uzmysłowiła sobie nadzwyczajne zdolności syna i dowiedziała się, kto naprawdę jest jego ojcem. To przekraczało granice jej wytrzymałości. Miała ochotę, tak jak Ryan, ukryć się w jakiejś dziurze i pocze­ kać, aż świat wróci do normy. Przyjazd Judith Mann stanowił jeszcze jedną kompli­ kację. Joanna czekała, aż Ryan w jakiś sposób wyjaśni tę nagłą wizytę. Gdy wyjeżdżali, Judith była nadal w swo­ im pokoju. Najwyraźniej nie należała do ludzi lubiących wcześnie wstawać. Gdyby jej przyjazd nie spowodował takiego zamieszania, Joanna mogłaby uwierzyć, że wciąż są sami. Zerknęła kątem oka na Ryana. Szczerze mu współ­ czuła. Sama była spięta, ale Ryan wyglądał dziesięć razy gorzej. Co chwila spoglądał w lusterko zwrotne, przekli-

212

CIENIE WE MGLE

nając jednocześnie podłą drogę. Joanna pamiętała, jak swobodnie zwykł zachowywać się za kierownicą. Teraz tak mocno zaciskał ręce, że widać było zbielałe kostki. - Zapiąłeś pas, Daniel? - spytał, gdy chłopiec wsiadł do samochodu. Daniel poruszył się i po chwili rozległ się trzask klamry. -Tak. - No, to jedziemy. - Ryan wrzucił bieg i nacisnął pedał gazu. - Czy to daleko? - padło odwieczne pytanie. - Jakieś piętnaście minut jazdy. Nick twierdzi, że to najlepsza hodowla w okolicy. Na pewno znajdziemy od­ powiedniego psa. - Pamiętasz, jak ci powiedziałem, że najlepiej do­ wiedzieć się na policji? Nick to fajny facet. - Daniel zaczął się wiercić. Pas ograniczał jego swobodę ruchów. - No, czy możemy teraz pogadać o waszym małżeń­ stwie? Joanna i Ryan na chwilę zaniemówili. Ryan pierwszy odzyskał głos. - Tak, to pewnie dobra okazja - powiedział, zerka­ jąc na Joannę, która z rezygnacją pokiwała głową. - Oboje byliśmy młodzi - zaczął Ryan, widząc w lusterku wstecznym twarz Daniela. - Joanna właśnie skończyła studia. Przyjechałem odwiedzić rodzinę. Nie­ co wcześniej dostałem pracę w nowojorskiej gazecie. Joanna i ja praktycznie wychowywaliśmy się razem,

CIENIE WE MGLE

213

ale... - Ryan nieco się rozluźnił, na jego twarzy pojawił się nawet lekki uśmiech. - Pewnego dnia lepiej to zrozu­ miesz. To było tak, jakbyśmy nagle spojrzeli na siebie nowymi oczami. Przyjaźń zmieniła się w miłość. - To dlaczego się rozwiedliście? - Sam o tym długo myślałem - odparł Ryan. Patrzył przed siebie na drogę i szukał odpowiednich słów. - Po­ nieważ znaliśmy się dobrze jako dzieci, nie poświęcili­ śmy dostatecznie dużo czasu temu, żeby się poznać jako dorośli. Od razu zaczęły się spięcia i kompromisy życia rodzinnego. Jo pojechała ze mną do Nowego Jorku, oboje ciężko pracowaliśmy... i zaczęliśmy koncentro­ wać się na różnych rzeczach. Pewnie słyszałeś, że udane małżeństwo wymaga ciężkiej pracy, co? - Pewnie tak. - Hm, ponieważ znaliśmy się tak długo, nie spodzie­ waliśmy się, że również będziemy musieli się napraco­ wać. To pewnie zadecydowało o rozpadzie naszego mał­ żeństwa, tak to przynajmniej widzę teraz. - Szybko musieliście zrezygnować. - Daniel obrzu­ cił ich surowym spojrzeniem. - Czy nie powinniście byli włożyć w to nieco więcej wysiłku? - Owszem, powinniśmy - przyznał Ryan. - Powin­ niśmy usiąść i szczerze porozmawiać o wszystkich kło­ potach. W rzeczywistości Joanna tak zrobiła, ale ja jej nie słuchałem. To ja jestem winny. Nie wystarczy mó­ wić, ktoś musi słuchać. Popełniłem fatalny błąd i nie mogę go naprawić.

214

CIENIE WE MGLE

- Mam jeszcze jedno pytanie. - Daniel nie spuszczał wzroku z Ryana. - Dlaczego nie powiedzieliście mi, że kiedyś byliście małżeństwem? Myślę, że mam prawo to wiedzieć. Ryan milczał. - Pozostając z całym szacunkiem dla ciebie - za­ częła Joanna, modląc się, aby zrozumiał - jako mój syn nie masz automatycznie takiego prawa. Wszyscy mamy za sobą pewne przeżycia, o których wolimy nie mówić, i moje pierwsze małżeństwo do takich przeżyć należy. To była dla mnie porażka i wolę o niej zapo­ mnieć. - Ale kiedy tu przyjechałem, to chyba powinnaś by­ ła mi powiedzieć - upierał się Daniel. - Być może - ustąpiła Joanna. - Ale wiedz, że nie utrzymywaliśmy tego celowo w tajemnicy. Po prostu... - Zawahała się, nie wiedząc, jak mu wyjaśnić skompli­ kowaną naturę ich związku. - Kiedy zaczęły się kłopoty, nie chciałam wcale uciekać na Sea Island, no i kiedy w końcu tu przyjechałam, oboje znaleźliśmy w bardzo trudnej sytuacji. A później przyjechałeś ty i wszystko już się do reszty pogmatwało. Czy jesteś w stanie to zrozu­ mieć? Daniel rozluźnił się i wyciągnął na fotelu. - Chyba tak - przyznał, kiwając głową. Przez minutę lub dwie siedział w milczeniu, wyglą­ dając przez okno. Nagle, ku zdumieniu dorosłych, głoś­ no się roześmiał.

CIENIE WE MGLE

215

- Pewnie powinienem być bardziej przejęty waszym rozwodem, ale gdyby nie to, nie byłoby mnie na świecie, prawda? Joannę poczuła, że brakuje jej powietrza. Gorączko­ wo szukała odpowiedzi na to stwierdzenie. Ryan uparcie wbijał wzrok w drogę. - Hej, coście tak zaniemówili? - Daniel ponaglał ich do odpowiedzi. - Wiem, skąd się biorą dzieci. Wiem nawet, co trzeba w tym celu zrobić. Na mojej metryce jest nazwisko ojca i nie jest nim Ryan. Nie trzeba być geniuszem, żeby wymyśleć, że gdyby nie wasz rozwód, nie byłoby mnie tutaj - dokończył i spojrzał na nich z wyraźnym zniecierpliwieniem. - Prawda? - Przecież to mieszaniec, Daniel - powiedział Ryan, spoglądając na podrośniętego szczeniaka, który radośnie lizał twarz chłopca. - Są tu wyćwiczone psy po suce championce. Ten najwyższy wygląda całkiem nieźle. - Ten też jest samcem i też jest wysoki. - Daniel odwrócił twarz, aby uniknąć dalszych pieszczot. Już był zakochany w tym psie. - Poza tym to potomek dwoj­ ga championów. Złota labradorka puściła się z cham­ pionem, owczarkiem alzackim. To przyszły zwycięzca wystaw! - Być może, ale na razie nie zapowiada się na dobre­ go psa stróżującego - zauważył Ryan. W jego oczach pojawiły się wesołe błyski. - Powitał nas jak dawno utraconych przyjaciół.

216

CIENIE WE MGLE

- Wiedział, że jesteśmy przyjaciółmi - odrzekł Da­ niel. - To dowodzi, że jest inteligentny. Z pewnością nie dopuści nikogo obcego na odległość pięćdziesięciu me­ trów od domu. Prawda, championie? O, mam dla niego imię. - Chwycił pysk psa w ręce i wyszczerzył do niego zęby. - Champ, odpowiada ci? Komu potrzebny długi rodowód? - Lepiej się poddaj, O'Connor - mruknęła Joanna. Champ skoczył Danielowi na piersi i obaj przewrócili się na żywopłot. - Obawiam się, że jesteś świadkiem narodzin dozgonnej przyjaźni. - Chyba masz rację. - Ryan pokręcił głową. - Wła­ ściwie powinienem być zadowolony. Niewiele za niego zapłacimy, najwyżej pięć dych. Daniel leżał na wznak i śmiał się do psa. - To nie twoja wina, że mama zgrzeszyła, prawda, Champ? Jest tak inteligentny i odważny, jakby miał do­ branych rodziców. Już go kocham. Już go kocham. Słowa Daniela zawisły w powietrzu. Joanna i Ryan wstrzymali oddech. Ona spojrzała na niego zza zasłony gęstych rzęs i zauważyła, że i Ryan patrzy na nią z wy­ raźnym napięciem. Poczuła, że zaraz się rozpłacze. Jakaś mgiełka prze­ słoniła jej widok Daniela i psa. Nagle Ryan objął ją w pasie i przyciągnął do siebie. - To nie był błąd - szepnął jej do ucha. - Dzięki temu mamy Daniela.

CIENIE WE MGLE

217

Zdobyła się na słaby uśmiech. Ryan puścił ją i po­ szedł do hodowcy dobić targu. Wracali do domu w znacznie lepszych humorach. Wszyscy byli zadowoleni z dokonanego wyboru. Gdy tylko land rover zatrzymał się przed domem, Daniel wyskoczył, gotów do rozpoczęcia tresury. Pies skoczył na trawę i nie zwracając uwagi na rozkazy Daniela, po­ mknął jak strzała na plażę. Joanna i Ryan przyglądali się temu z rozbawieniem. - Daniel będzie miał co robić - mruknął Ryan, przy­ glądając się, jak syn daremnie usiłuje dogonić psa. - Może okaże się pojętny - westchnęła Joanna, choć nie wierzyła w to ani trochę. - Moim zdaniem dobrze, że działa system alarmowy i Daniel zna się na elektronice - powiedział Ryan. Skie­ rowali się do domu. - Nie wiem, czy Champ będzie dobrym stróżem, ale na pewno okaże się wspaniałym kumplem. Myślę, że... - Nagle urwał, bo zauważył, że w domu ktoś się rusza. Za frontowym oknem wyraźnie widać było ludzką postać. Joanna poczuła, że strach ściska ją za gardło. Pod­ czas wspólnej wyprawy z Ryanem i Danielem niemal zapomniała o grożącym jej niebezpieczeństwie. Po chwili zorientowała się jednak, że nie przyłapali jakiegoś intruza. - To Judith - mruknęła, rozpoznając jej smukłą syl­ wetkę. Nie rozumiała tylko, co ona robi w sypialni Ry-

218

CIENIE WE MGLE

ana. Czy czeka na ich powrót? A może właśnie wstaje po nocy spędzonej w jego łóżku? Nagle poczuła w sercu bolesne ukłucie. Zwykła my­ śleć obrazami. Teraz widziała oczami wyobraźni Ryana z Judith. W łóżku. Czy tak spędzili noc? Czy robił z Ju­ dith to samo co z nią? Instynktownie odsunęła się od niego. Czyżby była taka głupia? Zasłoniła ręką usta, żeby Ryan nie mógł dostrzec drżenia jej warg. Po chwili uznała, że on i tak nic by nie zauważył. Szybko otworzył drzwi, mruknął coś do niej i zdecydo­ wanym krokiem ruszył do sypialni. Joanna słyszała tyl­ ko ich głosy. Judith mówiła tonem lekkim i swobodnym, Ryan zaś był zirytowany i zły. To nie wyglądało na rozmowę kochanków. Chyba że o coś się pokłócili. Może chodziło o to, że Judith przyje­ chała bez uprzedzenia? Czy o to, że zastała tu jego byłą żonę? Boże. Joanna usiłowała wziąć się w garść. Od dnia, kiedy weszła do sypialni Ryana i widziała, jak śnią mu się koszmary, starała się skupić wyłącznie na chwili bie­ żącej. Aż do tamtej nocy mogła tylko reagować na wy­ darzenia, nad którymi nie miała żadnej kontroli. Myśla­ ła, że te zdarzenia decydują o jej życiu. Teraz, gdy pode­ szła do okna i przyglądała się, jak Daniel rzuca psu patyki, zdała sobie sprawę, że śmierć Rica i te diamenty stanowią tylko pewną komplikację. Gdyby rzeczywiście chciała, mogłaby znaleźć schronienie w wielu różnych miejscach. Po prostu, gdy Nick i Shannon zaproponowa-

CIENIE WE MGLE

219

li, żeby pojechała na Sea Island, przestała szukać innych możliwości. Gdy znalazła się z Ryanem pod jednym dachem, było już tylko kwestią czasu, kiedy pójdą do łóżka. Nigdy nie potrafiła mu się oprzeć. Wiedziała o tym już piętnaście lat temu, gdy pojechała na narty z Davidem Stantonem. Już po pierwszej wspólnej nocy zrozumiała, że nikt nie zastąpi jej Ryana. Wtedy, ze względów, które wydawały się jej niezwykle ważne, postanowiła pójść na kompro­ mis. Właśnie dlatego teraz, na myśl, że Ryan przespał się z Judith, czuła się tak, jakby ktoś dźgnął ją w serce. Znów była zakochana w Ryanie. - Wiedziałem, że cię tu znajdę. - Och! - Joanna gwałtownie odwróciła się w stronę drzwi i niemal wpadła na Ryana. Na podłogę posypały się pędzle i tuby z farbą. - Nie słyszałam, jak szedłeś po schodach - powiedziała, po czym kucnęła i zaczęła zbierać pędzle. - Sekundę, pozwól... - Ryan również się schylił. - Już mam. Oboje sięgnęli po tę samą tubę farby. Joanna cofnęła się szybko i zawadziła plecami o stół. Kolejne tuby spadły na podłogę. - Boże, znowu. - Chwileczkę. Wstań - powiedział, podając jej rękę. - Sam to pozbieram. - Szybko zebrał porozrzucane pę­ dzle i farby i rzucił je na stół.

220

CIENIE WE MGLE

- Dziękuję - mruknęła i wrzuciła farby do szafki. Teraz nie chciała tracić czasu na ich układanie. - Czy przeszkadzam ci w pracy? - Już i tak kończyłam. Zaraz będzie ciemno. Z trzaskiem zamknęła szafkę. Drzwiczki odskoczyły. Z trudem opanowując nerwy, zamknęła je delikatniej. W pracowni zapadła pełna napięcia cisza. Od powro­ tu do domu nie widzieli się i nie rozmawiali z sobą. Joanna sama nie wiedziała, czy to on jej unikał, czy też oboje starali się wzajemnie omijać. Jeśli Ryan obawia się, że ona będzie zadawać mu jakieś kłopotliwe pytania lub choćby wspomni o Judith Mann, to chyba oszalał. - Dziękuję za przygotowanie kolacji - przerwał ci­ szę. Oparł się o warsztat i przyglądał, jak Joanna kręci się po pracowni. - Nie musiałaś, ale jestem ci wdzięcz­ ny, że ją zrobiłaś. Była wspaniała. - To przecież tylko spaghetti - odpowiedziała, zwi­ jając papier i chowając go do tuby. - Jest tu mój kilkuna­ stoletni syn, który musi coś jeść. Wystarczy podwoić proporcje i jest dla wszystkich. - Brakowało nam ciebie przy stole - zauważył. Daniel powiedział, że nie jesteś głodna. - Jadłam gotując. Paskudny zwyczaj, bardzo się od tego tyje. - Wzruszyła ramionami i uznała temat za za­ mknięty. - Chciałem ci powiedzieć, że nie musisz gotować. Możemy podzielić się robotą. Czy to ma znaczyć, że Judith Mann ma tu pozostać

CIENIE WE MGLE

221

na czas bliżej nieokreślony? Joanna wrzuciła ołówek do szuflady. - Jakoś nie wyobrażam sobie Judith w kuchni oświadczyła zgryźliwie. - Jakoś się z tobą zgadzam - zaśmiał się Ryan. - Możemy się umówić - zaproponowała. - Ja gotu­ ję, ktoś inny zmywa i sprząta. - Widziałaś paznokcie Judith? - spytał z rozbawie­ niem, krzyżując ramiona. - Owszem. - No, dobra - zgodził się ze złośliwym uśmiechem. - Ty gotujesz, ona zmywa. - Obejdzie się. - Zatrzasnęła kolejną szufladę. - Da­ niel może mi pomóc. Też powinien coś robić. Żarty z Judith pomogły im pozbyć się napięcia. Ryan w milczeniu przyglądał się, jak Joanna kończy porządki. Włożył ręce do kieszeni i podszedł do tablicy, do której Joanna przypięła swe szkice. - Przyjazd Judith był dla mnie zupełną niespodzian­ ką - powiedział nagle. - Dzwonię do niej od czasu do czasu, głównie ze względu na Joey, ale nie widziałem jej od wyjazdu z Nowego Jorku, po pogrzebie Petera. - Nie musisz mi wyjaśniać swoich związków z Ju­ dith - zauważyła sztywno. - Nie łączą nas żadne związki - odrzekł, cokolwiek zdziwiony jej komentarzem. - Dla mnie jest tylko wdo­ wą po Peterze. Jednak w pewien sposób jestem jej coś winien. To chyba zrozumiałe, prawda?

222

CIENIE WE MGLE

- Oczywiście. - Przecież nie mogę wyrzucić jej za drzwi - powie­ dział i rzucił jej krótkie spojrzenie. - Gdybym to ja zgi­ naj, Peter z pewnością otworzyłby drzwi do swego do­ mu mojej żonie, nawet gdyby... Nie skończył. Po chwili zaczął nerwowo krążyć po pracowni. Joanna pomyślała, że może zbyt pochopnie wyciągnęła wnioski ze swych obserwacji. Zdaje się, że przyjazd Judith wcale nie uszczęśliwił Ryana. Zatrzymał się po przeciwnej stronie warsztatu. - Szczerze mówiąc, wiem, po co tu przyjechała. Nie chodzi tu o żadne sprawy osobiste. Wręcz przeciwnie. - Podszedł do okna i spojrzał na ocean. - Jej szef chce, żeby zdobyła dla nich książkę. - Jaką książkę? - Moją-wyjaśnił i wzruszył ramionami. - Nie wiedziałam, że piszesz książkę. - Nie piszę... Przestałem. Usiadła na taborecie. Ryan autorem książki? Czemu nie? To byłby logiczny krok w rozwoju jego kariery. Sama nie wiedziała, dlaczego ją to zaskoczyło. Gdy byli małżeństwem, Ryan opowiadał jej o tym jako o jednym ze swych długofalowych celów. Nie wątpiła, że ma ta­ lent literacki. Mógłby napisać powieść. Jako dziennikarz nigdy nie ograniczał się do podawania suchych faktów. Gdy uniosła głowę, napotkała jego wzrok. - Nie wydajesz się zaskoczona. - Bo nie jestem. W każdym razie nie tym, że wziąłeś

CIENIE WE MGLE

223

się do pisania książek. Dziwię się raczej, że nie zrobiłeś tego wcześniej. - Skąd wiesz? Może coś pisałem, ale nikt nie chciał tego wydać? - To wykluczone. - Machnęła ręką. - Dziękuję za votum zaufania - uśmiechnął się. - To jednak nie takie proste. - Nic nie jest proste - przyznała. - Nie mam jednak wątpliwości, że byłbyś dobrym pisarzem. - Przez kilka sekund oboje zatopili się we własnych myślach. Czy Ryan pamiętał, jak wielokrotnie opowiadał jej o swych pomysłach na powieść? Zawsze kończyli takie rozmowy w łóżku. Utrzymywał, że musi zbierać doświadczenia. - Co to za książka? - zaciekawiła się. - Nie wiem, jak ją określić. - Zawahał się. - Coś w stylu Clancy'ego. - Ze swoim nazwiskiem i doświadczeniem świetnie się do tego nadajesz - rzekła z radością. - Nie dziwię się, że wydawcy są zainteresowani. - Moje nazwisko nie ma już tej wagi co kiedyś oświadczył. Po raz pierwszy od przyjazdu na wyspę od­ niosła wrażenie, że w jego głosie pobrzmiewa gorycz. - To nieprawda - powiedziała, dotykając jego ra­ mienia. - Gdyby tak było, Judith nie przyjechałaby tu. Najwyraźniej wydawcy zależy na twojej książce. - Powiedziałem jej, że nie jestem tym zainteresowa­ ny. Jeśli postanowię dokończyć, ona pierwsza się o tym dowie.

224

CIENIE WE MGLE

- Czy dlatego tutaj przyjechała? Usiłuje namówić cię do zmiany decyzji? Czy to coś osobistego? - To nic osobistego - zaprzeczył szybko. Jego głos brzmiał naturalnie. - Ryan, dziś rano Judith była w twojej sypialni. Wi­ działam ją przez okno, kiedy wróciliśmy od hodowcy. - Owszem, była w mojej sypialni, lecz z innego po­ wodu, niż myślisz. - Pokręcił głową, zrobił dwa kroki i zatrzymał się koło sztalug. - W sypialni jest komputer. Judith miała nadzieję, że znajdzie w nim książkę. Nie dałem jej do przejrzenia już napisanych rozdziałów, więc przy pierwszej okazji spróbowała się do nich do­ brać. Kiedy rano stwierdziła, że jest sama w domu, uzna­ ła to za wyśmienitą okazję. - Znalazła coś? - Nie. Tekst istnieje tylko na dyskietce, którą trzy­ mam w sejfie. - Spojrzał na nią z niedowierzaniem. Czyżbyś sądziła, że spałem z nią? - Nie wiedziałam, co o tym myśleć - przyznała. Te­ raz czuła się śmieszna z tymi swoimi podejrzeniami. - Wydawało mi się to możliwe. - Nie, to nie jest możliwe. Nie wiedziała, co Ryan chce przez to powiedzieć. Łatwo mogła sobie wyobrazić go w łóżku z Judith. No, ale ostatnio wyobraźnia płatała jej figle. Postanowiła zakończyć tę rozmowę. Niestety, Ryan miał na ten temat inne zdanie. - To nie jest możliwe - powtórzył, zbliżając się do

CIENIE WE MGLE

225

niej - bo nigdy nie zaproszę Judith Mann do mojej sy­ pialni. W żadnych okolicznościach. - Wiem, że to brzmi... - Urwała i odkaszlnęła ner­ wowo. - Brzmi głupio - dokończył i zatrzymał się tak bli­ sko, że czuła bijące od niego ciepło. - Nie mogę uwie­ rzyć, że coś takiego przyszło ci do głowy. Siedziała na tak wysokim stołku, że ich oczy znala­ zły się na tej samej wysokości. Ryan musiał spędzić dzień na plaży, bo pachniał wilgocią i słoną wodą. Czuła też mocny zapach jego wody po goleniu. - Od chwili, kiedy śnił mi się ten koszmar i znala­ złem ciebie w swoim łóżku, nie pojawi się w nim żadna inna kobieta - powiedział cicho. - Ryan... - Poczekaj! - Uniósł rękę. - Czy chcesz powiedzieć, że tamta noc nie ma dla ciebie większego znaczenia? - Nie, oczywiście, że nie! - Czy po wczorajszym spotkaniu na plaży nie chcesz skończyć tego, co zaczęliśmy? - Wcale nie miałam tego na myśli! - Zeskoczyła ze stołka i stanęła po jego drugiej stronie. - Ja tylko... - A ja nie mogę się po tym pozbierać! - Ryan,proszę... Pochylił się ku niej, opierając rękami o stołek. - Czy chcesz powiedzieć, że twoim zdaniem fakt, iż mamy syna, niczego nie zmienił? Jo? - Ryan podniósł rękę i pogłaskał ją po policzku. Czuła, że serce podcho-

226

CIENIE WE MGLE

dzi jej do gardła. - Judith Mann jest wdową po moim partnerze i niczym więcej - powiedział spokojnie. - Nie mogę odesłać jej do domu, bo nie sądzę, że tak zrobiłby Peter, gdybym to ja został zabity. Czy możesz to zrozu­ mieć? - Tak, oczywiście - przyznała, przytulając policzek do jego dłoni. - Możemy tylko mieć nadzieję, że jej się tu szybko znudzi i wróci do Nowego Jorku. - Być może. - Możemy się tylko modlić. - Albo możesz zmienić decyzję i zabrać się do pisa­ nia książki - zauważyła. - Na przykład o Peterze i o tej tragedii. Na chwilę znieruchomiał, potem cofnął się jakby pod wpływem uderzenia. Wyciągnęła do niego rękę w uspo­ kajającym geście. - Ryan, nie patrz tak... On jednak odsunął się od niej i szybko podszedł do schodów, tak jakby nagle zaczęło mu się gdzieś spieszyć. - Ryan, poczekaj, proszę! Gdy mijał zawieszony na ścianie telefon, nagle roz­ legł się dzwonek. Zacisnął powieki i siarczyście zaklął. Kolejny dzwonek. Jeszcze jeden. Joanna podeszła do telefonu, ale on nie pozwolił jej podnieść słuchawki. - Nie, ty nie możesz. Ja odbiorę. Szybkim ruchem włączył głośnik, aby oboje mogli słyszeć rozmówcę.

CIENIE WE MGLE

227

- Tak, słucham. - Halo? - Joanna natychmiast poznała ten głos. Już miała coś powiedzieć, gdy Ryan zmierzył ją takim wzro­ kiem, że słowa zamarły jej na ustach. Ryan gestem naka­ zał jej milczenie. - Słucham, kto mówi? - Sammy Feldstein - przedstawił się tamten. Z kim rozmawiam, jeśli wolno spytać? - A do kogo pan dzwoni? - spytał Ryan. Joanna spojrzała na niego zaskoczona. Do kogóż innego mógł dzwonić Sammy, jak nie do niej? Z pewnością może z nim bezpiecznie rozmawiać! - To dość dziwne i skomplikowane, proszę pana wyjaśnił pogodnie Sammy. Joanna uśmiechnęła się, sły­ sząc jego głos. - Szukam mojej znajomej i natknąłem się w jej notatkach na pana nazwisko i telefon na wyspie. Przyszło mi do głowy, że jest może u pana. - Jak się nazywa pańska znajoma? - spytał Ryan nieprzyjaznym tonem i oparł się ręką o ścianę. - Joanna Stanton.

- Kto dzwonił? Daniel zatrzymał się na schodach, trzy stopnie poni­ żej poziomu podłogi. Zza jego pleców wyskoczył Champ i zaczął myszkować po pracowni z nosem przy podłodze, badając nowe terytorium. Daniel wyczuł pa­ nujące w pracowni napięcie i spojrzał na matkę. - To był Sammy, prawda? - Skąd wiesz? - Dlaczego ci to przyszło do głowy? - wtrącił Ryan, nim Daniel odpowiedział na pytanie Joanny. - Miałem przeczucie - odpowiedział i ciężko wes­ tchnął.

CIENIE WE MGLE

229

- Czy podobne do tego, jakie miałeś wtedy, kiedy Rico został zamordowany? - Mniej więcej. - Takie samo przeczucie sprawiło, że przyjechałeś tu z Montrealu? - Tak. - W takim razie wiesz, że to był Sammy Feldstein - oznajmił Ryan. Chwycił Joannę za łokieć i pociągnął w kierunku schodów. - Właściwie to tak - przyznał chłopiec. Gwizd­ nął, usiłując przywołać psa do nogi. - Przyszedłem po­ prosić mamę, żeby z nim nie rozmawiała. Dopóki wszy­ stko się nie wyjaśni, nikt nie powinien wiedzieć, gdzie ona jest. - W pełni się z tobą zgadzam - powiedział Ryan. - Twoja mama nie rozmawiała z Feldsteinem. Powie­ działem mu, że tu jej nie ma i że nie wiem, dokąd poje­ chała. - Dobra. - Co właściwie miałeś na myśli mówiąc, „dopóki wszystko się nie wyjaśni"? - spytała Joanna. Wolałaby, żeby syn nie był w to tak zaangażowany. Ma przecież tylko czternaście lat. No, ale Daniel nie jest zwykłym dzieckiem. - To jest tak, mamo. - Daniel wszedł stopień wyżej. Champ podbiegł do niego i z radością zamachał ogo­ nem. - Rico zginął, bo wdał się w jakieś ciemne sprawy. Jego wspólnicy to gangsterzy. Szukają teraz ciebie, bo

230

CIENIE WE MGLE

nie wiedzą, co ty naprawdę wiesz. Lub - dodał - co masz. - Co takiego mogę mieć? - Joanna zupełnie się za­ gubiła. - Na przykład diamenty. Lub coś takiego. Otworzyła na chwilę usta ze zdumienia. - Skąd wiesz o diamentach? - spytała, gdy nieco ochłonęła. - No, wiem - mruknął, głaszcząc Champa po łbie. - Kolejne „przeczucie"? - spytał Ryan. - Tak, już ci mówiłem. Wiem o wszystkim. - No, ale ja nie, więc może mi wytłumaczysz - znie­ cierpliwiła się Joanna. - Rico szmuglował diamenty - powiedział krótko Daniel. Uśmiechnął się na widok jej zaskoczonej miny i odchylił do tyłu, żeby uniknąć psich pieszczot. - Wiem to nie tylko dzięki przeczuciom. Słyszałem wczoraj, jak Nick Dalton mówił o tym do Ryana - przyznał z pew­ nym zawstydzeniem. - Dalej - ponaglił go Ryan. - No, to proste. Gangsterzy nie mają diamentów, ale ktoś musi je mieć. Myślą, że to mama, i dlatego jej szukają. - Daniel zmarszczył brwi i przygryzł wargi. Niepokoi mnie ta motorówka. Chciałbym wiedzieć, czy ci faceci zauważyli mamę, czy nie. Joanna głęboko zaczerpnęła powietrza. Spojrzała najpierw na Daniela, następnie na Ryana. Próby zacho­ wania tajemnicy przed synem najwyraźniej nie miały już

CIENIE WE MOLE

231

sensu. W rzeczywistości wszystko wskazywało na to, że sytuacja uległa odwróceniu. To Daniel nie mówił wszy­ stkiego, żeby jej nie denerwować. - Jeśli tak - ciągnął teraz poważnie - to grozi ci niebezpieczeństwo, mamo. - Czy masz w zanadrzu coś, żeby to potwierdzić spytała obejmując się ramionami - czy też znowu opierasz się na przeczuciach i podsłuchanych rozmowach? - Masz na myśli dowody? - Pytanie matki wyraźnie go uraziło. - Tak, coś takiego. - Nie, mamo, ale ja wiem. Musisz mi uwierzyć. - Jak powiedziałaś, Jo, nie mamy dowodów, lecz nie możemy ryzykować - wtrącił Ryan i położył rękę na jej ramieniu. - Feldstein i Rico byli przyjaciółmi. Być może Sammy wiedział więcej o jego małym przemycie, niż Rico mu powiedział. A może nie. Na razie nie wiemy niczego na pewno. - Sammy nic nie wiedział. - Joanna gwałtownie po­ kręciła głową. - Rico powiedział mi, że nic mu nie mó­ wił. Robił to dla niego... Nie chciał mu zostawiać tylko góry rachunków za szpital. - To bardzo miłe z jego strony - wycedził Ryan ale nie znaczy, że Sammy jest niewinny. - Słyszałeś jego głos przez telefon - dowodziła Jo­ anna. - Wiesz, co powiedział, jakim tonem mówił. Czy sądzisz, że taki człowiek może być zamieszany w mor­ derstwo najlepszego przyjaciela?

232

CIENIE WE MGLE

- Mamo... - Daniel przybrał ton rodzica przema­ wiającego do dziecka. - Oni byli nie tylko przyjaciółmi. No, wiesz, mieszkali razem i tak dalej. Razem pracowa­ li. Nie sądzę, żeby Rico mógł utrzymać coś takiego w sekrecie przed Sammym. - No, dobrze. - Joanna ze znużeniem potarła czoło. - Po prostu... Ryan, chyba nie myślisz, że... - Nie wiem, kochanie. - Ryan wciąż trzymał dłoń na jej ramieniu. Przez chwilę patrzył gdzieś w prze­ strzeń. - Nie możemy ryzykować. Obiecaj mi, że nie będziesz odbierać telefonów. - Obiecuję. - Ty też, Daniel. - Ryan zmierzył go ostrym spojrze­ niem. - Dobrze. - Champ chyba również wyczuł powagę sytuacji, bo nagle uspokoił się i usiadł przy nodze Danie­ la. Ryan pokiwał z zadowoleniem głową. - Powiedziałem już Judith, że nie ma stąd kontaktu ze światem. Ma nigdzie nie dzwonić i nie przyjmować telefonów. Potraktowała to dość podejrzliwie... - To chyba za mało powiedziane! Wszyscy troje spojrzeli na kobietę stojącą na dole schodów. Jak długo tam jest? Co udało jej się podsłu­ chać? - No, dobra, na trzy cztery zamykacie usta - ode­ zwała się Judith i uniosła rękę. Ryan lekko popchnął Joannę i zeszli na dół. - Nie słyszałem, żebyś pukała, Judith.

CIENIE WE MGLE

233

- Pukałam, ale byliście tak zajęci rozmową, że nie zwróciliście na mnie uwagi. - Wobec tego postanowiłaś podsłuchiwać, tak? - Pewnie możesz to tak określić. - Wzruszyła ra­ mionami. Ryan był wściekły. Już przedtem był zły, bo pozwo­ liła sobie szperać w jego rzeczach, ale to było coś znacz­ nie poważniejszego. Tym razem chodziło o bezpieczeń­ stwo jego rodziny. Mierząc ją surowym spojrzeniem, czekał na jakieś wyjaśnienie. - Och, skarbie, nie bądź taki zasadniczy... - Nie jestem twoim skarbem, Judith - warknął. - No dobrze, to tylko takie wyrażenie - powiedzia­ ła, spoglądając szeroko otwartymi oczami na niego i na Joannę. - Co udało ci się podsłuchać? - spytał Ryan. - Dość, żeby wiedzieć, że dzieje się tu coś bardzo, bardzo interesującego. - Judith uniosła brwi i puknęła kilka razy długim paznokciem w poręcz schodów. - Już wczoraj miałam wrażenie, że wyczuwam tu jakąś intry­ gę, ale nie byłeś zbyt rozmowny. Jak zwykle, zachowałeś się jak mężczyzna. Silny i milczący. Żeby coś z ciebie wydobyć, trzeba dać ci papier i długopis, ewentualnie komputer. - Co udało ci się podsłuchać? - powtórzył Ryan. - Wszystko. Mniej więcej. - Proszę pani, pani nie rozumie, że mamie grozi poważne niebezpieczeństwo - wtrącił Daniel. Stał obok

234

CIENIE WE MGLE

Ryana, trzymając psa za obrożę. - Im więcej ludzi wie, że ona jest tutaj, tym większe ryzyko. Musi pani posłu­ chać Ryana. - Oczywiście, że posłucham Ryana, mój drogi - za­ śmiała się Judith i rozłożyła szeroko ramiona. - Przecież jestem tu tylko gościem. Przyjechałam, żeby spędzić kilka spokojnych dni na plaży. Przecież mnie zaprasza­ łeś, Ryan, prawda? - Spojrzała na niego z niewinnym uśmieszkiem. - No, pamiętasz, po śmierci Petera. - Możesz tu zostać, Judith - powiedział z wyraźną rezygnacją. - Pod warunkiem, że rozumiesz powagę sy­ tuacji. - Tak, sytuacja. - Judith przyjrzała się swym pięk­ nym paznokciom. - Z tego, co wiem, wynika, że sytu­ acja jest nadzwyczaj interesująca. - Uniosła rękę i za­ częła wyliczać na palcach. - Morderstwo, związki homoseksualne, kobieta w niebezpieczeństwie, znikają­ ce diamenty... to wprost domaga się książki. - Wybij to sobie z głowy - prychnął Ryan. - Według mnie, to brzmi raczej jak scenariusz sen­ sacyjnego filmu - zażartował Daniel. - Świetny pomysł! - Judith pokiwała głową i jej oczy wyraźnie się zaświeciły. - Już rozumiem, dlaczego tak polubiłeś tego chłopca, Ryan. Myśli jak prawdziwy O'Connor. Tak, książka, scenariusz... już to widzę. - Widzisz raczej procent od umowy - mruknął sar­ kastycznie Ryan. - Ja mówię poważnie!

CIENIE WE MOLE

235

- Ja też! Jestem śmiertelnie poważny! To nie jest jakiś skandal z bulwarówek, tu chodzi o moją rodzinę. Moją żonę i mojego... - Spokojnie, Ryan. - Joanna dotknęła jego ramienia, nim zdążył dokończyć. Judith przyglądała się im z na­ głym zainteresowaniem. Najwyraźniej nie brakowało jej inteligencji. - Ryan chciał powiedzieć „byłą żonę" - oznajmiła lekkim tonem i obdarzyła Judith uśmiechem. - Co do sytuacji, przyznaję, że można by z niej zrobić niezłą książkę, ale w tej chwili nie zależy mi na rozgłosie. Wolałabym, żeby ta historia skończyła się jak najprędzej i żebyśmy mogli z powrotem normalnie żyć. - Wyjdźmy stąd - zaproponował Ryan. - Muszę za­ dzwonić do Nicka i powiedzieć mu, że Feldstein usiło­ wał skontaktować się z Joanną. Jakoś zdołał się domy­ śleć, gdzie jej szukać. To mnie niepokoi, niezależnie od tego, czy jest winny, czy nie. Na dworze zapach koniczyny i dzikich róż mieszał się ze słoną wonią oceanu. Zbliżał się przypływ i fale dochodziły już prawie do końca plaży. Wszyscy ruszyli do domu. Joanna lekko drżała i przysunęła się do Ryana. Ten telefon pozbawił ją resztek złudzeń, że jest tu bez­ pieczna. Ryan instynktownie otoczył ją ramieniem. Daniel szedł za nimi, pogrążony w myślach. Dorośli, zaabsorbowani własnymi troskami, nie zwracali na nie­ go uwagi.

236

CIENIE WE MGLE

To był ten sam sen. Daniel widział matkę w sze­ rokim, wysokim korytarzu. Był bardzo dobrze oświet­ lony. Lotnisko, pomyślał. To samo, co przedtem. Wie­ dział, czego może się teraz spodziewać i nie był w sta­ nie nic zdziałać. Mógł tylko patrzeć i starać się zapa­ miętać. Początkowo nie widział jej w gęstym tłumie podróż­ nych, ale po chwili wyłoniła się z głównego strumienia i podeszła do automatów telefonicznych. Patrzył, jak matka podnosi słuchawkę, wystukuje numer i zaczyna rozmowę. Tak jak poprzednim razem, była zdenerwowa­ na i przestraszona. Niemal słyszał gorączkowe bicie jej serca, ale całą uwagę skupił na próbie zidentyfikowania osoby, z którą rozmawiała. Nawet we śnie wiedział, że w końcu to mu się uda. Już był blisko... Niewiele brakowało... Nagle matka krzyknęła i rzuciła słuchawkę. Szybko odeszła, pozostawiając słuchawkę dyndającą w powie­ trzu. Daniel słyszał tylko czyjś nieprzyjemny głos i płacz matki. Rzucił się na łóżku i nagle się przebudził. Champ cichutko pisnął. Leżał na brzuchu, tuż obok Daniela, i trącał go zimnym nosem. Polizał go po twa­ rzy. Daniel mruknął jego imię i wtulił twarz w złociste futro. Minęło kilka minut, nim się uspokoił. Champ prze­ stał skomleć. Daniel leżał na łóżku, drapał psa za uszami i myślał o swym śnie. Nie wiedział jeszcze, co on ozna-

CIENIE WE MGLE

237

cza, ale nie miał wątpliwości, że matka nie będzie bez­ pieczna, dopóki tamci nie odzyskają diamentów. Nie zdecydował jeszcze, co zrobić z tym problemem. Zamiast tego zaczął zastanawiać się nad czymś innym. Tego popołudnia spędził kilka godzin na strychu, czytając dziennik Ryana. Wprawdzie matka nie wyraziła na to zgody, ale przecież pozwoliła mu czytać dziennik Camerona. Daniel nie widział wielkiej różnicy. Jego zdaniem, miał do tego niewątpliwe prawa. Czy ktoś mógłby w to wątpić? Przecież Ryan O'Con­ nor jest jego ojcem. W każdym razie Daniel tak myślał. Podparł ręką głowę i wyjrzał przez okno. Champ zamruczał i znów ułożył się wygodnie. Daniel nie był w stu procentach pewien, że jest synem Ryana, bo choć przestudiował jego dziennik tak dokładnie, jakby to była najstarsza Ewangelia świata, nie znalazł w nim najmniejszej wzmianki potwierdzającej ten fakt. No, ale gdyby nie wiedział od nich samych, że byli kiedyś małżeństwem, nie dowiedziałby się o tym z .dzienników Ryana, który ani razu nie wspomniał w nich o jego matce. W tym wszystkim było coś podejrzanego. No więc nie miał żadnych dowodów, że Ryan jest jego ojcem. Opierał się wyłącznie na instynkcie. Mimo to przez kilka minut wyobrażał sobie, jak by to było, gdyby rzeczywiście był synem Ryana. Wspomnienia do­ tyczące Davida Stantona rozmywały się trochę. W pa­ mięci pozostał mu tylko obraz jakiegoś wysokiego męż-

238

CIENIE WE MGLE

czyzny, który uczył go jeździć na rowerze. Pamiętał również jego uśmiechniętą twarz nad urodzinowym tor­ tem, zapach wody kolońskiej, jeszcze jakieś sceny. Za­ wsze będzie kochał Davida, który spędził z nim wiele lat dzieciństwa. Gdyby jednak jego prawdziwym ojcem miał być Ryan O'Connor, to Daniel nie miał nic przeciw temu. Patrząc na gwiazdy, niechętnie wrócił myślami do gangsterów zagrażających matce. Tutaj, z Ryanem, jest zapewne bezpieczna, ale prędzej czy później będzie przecież musiała podjąć normalne życie. Ryan również. Nie mogą już na zawsze pozostać za zamkniętą bramą Wilderose Cottage. Wprawdzie było tu bardzo miło, ale po jakimś czasie ten letni dom może stać się ich więzie­ niem. Daniel im tego nie życzył. Pomyślał, że będzie musiał coś z tym zrobić. Ryan poruszył się gwałtownie i znowu jego umysł zawisł na granicy między snem a jawą. Dobrze wiedział, co teraz nastąpi. To był ten sam sen. Początkowo chciał go odepchnąć, zablokować. Nagle jednak zobaczył przed oczami twarz Joanny i zrozumiał, że w tym śnie kryje się klucz do uwolnienia jej od niebezpieczeństwa. Przestał walczyć i skupił uwagę na pełnym wykorzysta­ niu swych nadzwyczajnych zdolności. To był cadillac, rocznik 1964. Poprzednim razem nie zwrócił uwagi na ten szczegół. Czarny krążownik szos wypełniał niemal cały garaż. W kiepskim świetle widać

CIENIE WE MGLE

239

było liczne, chromowane ozdoby. Zrobiło się nieco jaś­ niej, gdy otworzyły się drzwi i do garażu weszli jacyś dwaj mężczyźni. Wspólnie ciągnęli trzeciego, który najwyraźniej był półprzytomny. Teraz Ryan wiedział, że to z pewnością Rico Fellini. Gdy otworzyli drzwiczki cadillaca, Ryan zdał sobie nagle sprawę, że z wnętrza galerii ktoś obserwuje całą scenę. Kolejny szczegół, któ­ rego nie zauważył poprzednim razem. Ryan skoncentro­ wał uwagę na tym człowieku. Pocił się z wysiłku. Konie­ cznie chciał wstać, otworzyć szeroko drzwi i przyjrzeć się mu. Poruszył nogami. Niestety, był zmuszony ogra­ niczyć się do roli biernego obserwatora. Rozległ się warkot silnika i z rury wydechowej sa­ mochodu zaczął wydobywać się siny dym. Ryan czuł, jak serce bije mu coraz szybciej. Dwaj mężczyźni po­ spiesznie opuścili garaż. Ich robota była wykonana. Wiedział, że teraz zobaczy już tylko powolną śmierć Rica i przyjazd Joanny. Leżał uwięziony w swym śnie. Dwaj mordercy weszli do galerii, wymijając w progu tego trzeciego. Tamten nagle wsunął głowę do garażu, żeby raz jeszcze spojrzeć na Rica i teraz Ryan dojrzał jego twarz. Już wiedział, kto to. Sammy Feldstein. Z pewnością. Jęknął i zerwał się na równe nogi. Przez chwilę stał, rozglądając się niepewnie dokoła. Okazało się, że zasnął na werandzie. Kręcąc głową, podszedł do okna, otwo­ rzył je i zaczął głęboko oddychać, aby oczyścić płuca od smrodu spalin.

240

CIENIE WE MGLE

W przeciwieństwie do Daniela, nie potrafił spoko­ jnie znosić tych niezwykłych wizji. Gdy budził się, czu­ jąc w nozdrzach zapach spalin samochodu odległego o trzy tysiące kilometrów, wyprowadzało go to z równo­ wagi. - Myślałam, że śpisz. Odwrócił się w stronę drzwi. W progu zobaczył Jo­ annę. Światło wpadające z bawialni podkreślało jej syl­ wetkę. Najwyraźniej przed chwilą wstała. Wydawała się jeszcze zaspana i bardzo kobieca. Światło lampy two­ rzyło aureolę wokół jej potarganych włosów. Miała na sobie starą koszulę nocną, sięgającą do kolan. W tym momencie żadna morska syrena nie wydałaby mu się bardziej uwodzicielska niż jego była żona. - Jo, chodź do mnie. - Wyciągnął do niej ręce. Bez słowa podeszła i objęła go w pasie. - Co się stało? - szepnęła, przytulając twarz do jego piersi. - Po prostu chciałem dotknąć żywego, prawdziwe­ go człowieka - odpowiedział, opierając podbródek na jej jedwabistych włosach. - A czy są inni? - spytała ze śmiechem. - Pewnie cię to zdziwi, ale tak. - Poczuł, że ogarnia go podniecenie. Wiedział, że dziś nie uwolni się od tego napięcia. Tęsknota, z jaką często myślał o swej byłej żonie, stanowiła jedną z wielu niespodzianek, z którymi musiał sobie ostatnio radzić. Na myśl o tym nie zdołał powstrzymać się od śmiechu.

CIENIE WE MGLE

241

- Z czego się śmiejesz? - Lepiej, żebyś nie wiedziała, laleczko. - Gdybym była prawdziwą feministką, natychmiast bym zaprotestowała - westchnęła, znów przytulając gło­ wę do jego piersi. - Jesteś najlepszą feministką, jaką znam - zapewnił ją. - Jesteś wrażliwa, pełna uczuć, niezależna i inteligen­ tna. Zrobiłaś karierę i wychowałaś samotnie wspaniałe­ go chłopca. Walczysz o zasady, a jednocześnie wciąż lubisz, gdy mężczyzna otwiera ci drzwi. - Skąd możesz to wszystko wiedzieć? - Joanna cof­ nęła się i spojrzała mu w oczy. - Przez piętnaście lat nie utrzymywaliśmy kontaktu, a teraz widziałeś mnie tylko na tej wyspie. - Żaden dobry dziennikarz nie zdradza swych źródeł. - Pozwól mi zgadnąć. Twój informator znał mnie przez całe swoje życie i jest z tobą spokrewniony. - Jest tak z ciebie dumny, że mówiąc o tobie pro­ mienieje - oznajmił z uśmiechem i znów przyciągnął ją do siebie. - Nic w tym dziwnego. Jestem jego matką, no nie? - Nie wszyscy dorastający chłopcy podziwiają swo­ ich rodziców. - Nasz przypadek jest szczególny - powiedziała w zadumie. - Jeszcze mi nie wyjaśniłeś, co robisz na werandzie o tej porze? - Zasnąłem na kanapie - odparł, pocierając brodą

242

CIENIE WE MGLE

o jej włosy. -I znowu mnie to dopadło. - Wzruszył ra­ mionami. - Następny koszmar? - Coś takiego. Nie wiem, jak to określić. Z pewno­ ścią to coś niesamowitego. - Daniel nazywa to specjalnymi zdolnościami. - Tak, on sobie z tym lepiej radzi niż ja. Nie żartuję, Joanno, zawsze niechętnie traktowałem te swoje „spe­ cjalne zdolności". Nikomu o tym nie mówiłem. Na szczęście nigdy nie śniło mi się coś naprawdę ważnego. Dopiero przed śmiercią Petera... - Potrząsnął głową. - Pewnie muszę nauczyć się z tym żyć. - Tak jak twój ojciec. - Dowiedziałaś się o tym z jego dzienników? - spy­ tał po chwili. - Tak. Cameron, podobnie jak Daniel, zaakceptował swoje zdolności, a nawet je cenił. Tylko raz nie skorzy­ stał z takiej wskazówki. To było podczas upadku Sajgonu, chodziło o rodzinę Michelle. Niewiele brakowało, a Michelle zostałaby zabita. Czy wiesz, że była wtedy w ciąży z twoją siostrą, Shannon? - Wiem, że tata poznał Michelle i ożenił się z nią w Wietnamie. Jej rodzina odgrywała ważną rolę w poli­ tyce. Często podejrzewałem, że najlepsze reportaże ojca opierają się na informacjach od ojca Michelle. - Tak było - przyznała Joanna. - Naprawdę powi­ nieneś przeczytać jego dzienniki. Macie wiele wspól­ nego.

CIENIE WE MGLE

243

- Cameron nigdy nie wpadł w taką pułapkę jak ja - zaprotestował. - To naprawdę niewiarygodne. Jeź­ dził wszędzie, widział najstraszliwsze grzechy świata i nigdy nie zrobił fałszywego kroku. Nie rozumiem, na jakiej podstawie twierdzisz, że mamy wiele wspól­ nego. - Oczywiście, że macie - upierała się, całując go lekko w szyję. - Musisz przeczytać te dzienniki, choćby po to, żeby ujrzeć go we właściwej perspektywie. Popeł­ nił wiele błędów, na przykład podczas upadku Sajgonu, co omal nie skończyło się śmiercią jego żony i nie naro­ dzonego dziecka. Jak myślisz, dlaczego tak nagle prze­ rzucił się z reportaży na dokumentalistykę? - Nie wiem - przyznał zaskoczony. - Nigdy o tym nie pomyślałem. Jego filmy dokumentalne zyskały po­ wszechne uznanie, jak wszystko, co robił. - Przeczytaj dzienniki - powtórzyła. - Ze względu na was obydwu. - Przeczytam - obiecał, kryjąc twarz w jej włosach. -I dziękuję ci, kochanie. Pomyślała, że w ciągu tych kilku dni Ryan przebył daleką drogę. Świetnie pamiętała, w jakim był stanie, gdy przyjechała na Sea Island. - Chcesz opowiedzieć mi o tym śnie? - Nie chcę cię straszyć, skarbie, ale to był ten sam sen, jaki śnił mi się przed twoim przyjazdem. - Czy to nie dziwne? - powiedziała po chwili. Twój ojciec otrzymał ostrzeżenie o niebezpieczeństwie

244

CIENIE WE MOLE

grożącym Michelle. Teraz to samo dzieje się z tobą i do­ tyczy mnie. - Czy to cię nie przeraża? - A powinno? - Nie wiem. Nie jestem pewny, jak interpretować to, co widziałem we śnie. - Powiedziałeś przedtem, że widziałeś Rica w jego samochodzie w garażu i że został zamordowany. Czy teraz śniło ci się coś innego? - Widziałem jeszcze jedną osobę - wyznał i urwał. - Opisz mi Feldsteina. - Och, nie. - Joanna poczuła, że nogi uginają się pod nią. - To nie Sammy. - Niski, gruby, łysiejący. Nosi okulary w drucianej oprawie. - Tak. - Pokiwała głową i zamknęła oczy. - Rico czułby się okropnie zraniony. - Nic już nie może go zranić - odparł - a ja nie wiem, co mam zrobić. Nie mogę zadzwonić do Nicka i powiedzieć, że mordercą jest Sammy i że mam dar jasnowidzenia. - Mógłby cię zaskoczyć swoją reakcją - mruknęła, wodząc palcem po bliźnie na jego żebrach. - Hmm. - Teraz będzie lepiej, jeśli się prześpimy. Rano coś postanowimy. - My? - Ryan pochylił się, żeby lepiej widzieć jej twarz. - To znaczy ja i ty?

CIENIE WE MGLE

- Nie patrz z takim zdziwieniem. Czy nie powie­ działeś. .. że nie możesz wytrzymać od czasu tego space­ ru po plaży? Och... - Joanna przycisnęła dłonie do poli­ czków. - Co ja mówię! To nie do wiary! - Fakt, ale słowo się rzekło. - Ujął ją za rękę i po­ prowadził na dwór. - Czekaj! Dokąd idziemy? - W domu nie mamy odpowiednich warunków oświadczył, cicho zamykając drzwi werandy. -Nie chcę, żeby Daniel przyłapał nas in flagranti, nim mu wszystko powiemy. Prócz tego zniechęca mnie myśl, że Judith mogłaby nas zobaczyć. - Nie chcę, żeby cokolwiek cię zniechęcało - po­ wiedziała tonem pełnym współczucia. - Ja też nie. - Zatrzymał się w pół drogi do pracow­ ni, wziął ją na ręce i pocałował tak mocno, że zakręciło się jej w głowie. - Mhm... - Przez dłuższą chwilę myślała tylko o tym, jak dobrze być znowu w jego ramionach. Później poczuła łaskotanie trawy i zrozumiała, że znów stoi na ziemi. W przenośni i dosłownie. - Nie mam butów - szepnęła. - Nie będą ci potrzebne - odpowiedział i znów do­ tknął ustami jej warg. - Kocham cię, Jo. - Ja też cię kocham, Ryan. - Właściwie nigdy nie przestałem. To wprost nie­ wiarygodne. - Wiem. - Kiwnęła głową, oddając mu pocałunek.

246

CIENIE WE MGLE

- Czy jesteś tego pewna? - spytał, pochylając się ku niej, tak jakby chciał wejrzeć w jej serce. - Tak - odpowiedziała krótko. - To chodźmy. Ryan chwycił jej dłoń.

13 W pracowni nad warsztatem Ryana stało wspaniałe, żelazne łóżko z mosiężnymi gałka­ mi. Joanna często siadała na nim pośród licznych po­ duszek i podziwiała wspaniały widok na ocean. Tej no­ cy nie zwracała jednak uwagi na nic oprócz Ryana. Zatrzymali się przy łożu i Ryan postawił ją na podło­ dze. Stojąc przed nim Joanna myślała, że jej serce pęk­ nie z nadmiaru uczuć. Z przyjemnością patrzyła na jego wysoką i szczupłą sylwetkę. Gdy wnosił ją po schodach na górę, przeczesała palcami jego miękkie włosy, koń­ cząc dzieło zniszczenia, zapoczątkowane przez nocną bryzę.

248

CIENIE WE MGLE

Uniósł jej ręce do góry i delikatnie pocałował wnę­ trze dłoni. Wstrzymała na chwilę oddech. Czuła delikat­ ne muśnięcia jego gorących ust i przebiegające po jej ciele dreszcze. Po chwili uniósł głowę i spojrzał jej w oczy. Niewia­ rygodnie niebieskie tęczówki jego oczu teraz nagle po­ ciemniały. - Czy wiesz - powiedział cicho - że jesteś jedyną kobietą, którą naprawdę kochałem? - Och, Ryan... - Z oczu Joanny popłynęły łzy. Jak inne mogłoby być ich życie, gdyby kiedyś uwierzyła, że to prawda. - Jeśli tym razem to nie będzie na zawsze, lepiej przerwijmy od razu. Nie sądzę, żebym mógł przeżyć jeszcze jedno rozstanie. - Nie - szepnęła. - Żadne z nas nie może się już comąć. Położyła ręce na jego piersiach. Był taki ciepły. Pod twardymi mięśniami wyczuwała szybkie bicie serca. Wspięła się na palce, żeby go pocałować. - Powiedzieć ci coś? - spytał po chwili, dotykając ustami jej skroni. - No? - Śniłaś mi się. - Och... - Czasami, gdy byłem w jakimś zapomnianym przez Boga i ludzi zakątku świata, zmęczony i wykoń­ czony całym tym piekłem, jakie mnie otaczało, kiedy

CIENIE WE MGLE

249

miałem wolną chwilę, zamykałem oczy, zasypiałem i... już byłaś przy mnie. W odpowiedzi przytuliła się do niego mocniej. - Po jakimś czasie przestałem z tym walczyć - ciąg­ nął, nieświadomie wsuwając palce w jej włosy. - Pewne­ go razu... znalazłem się w więzieniu w jednym z krajów Ameryki Łacińskiej. Pracowałem wtedy nad reportażem o kartelach narkotykowych. Myślałem już, że koniec ze mną. Tak by się pewnie stało, gdyby nie ty. Przypomina­ łem sobie twoją twarz, usłyszałem twój głos i pomyśla­ łem o czasach, kiedy byliśmy razem na Sea Island. W końcu wydawca wyciągnął mnie z więzienia. Kiedy wracałem do Nowego Jorku, czułem się jak wariat. Za­ miast tego powinienem był wracać do domu, do ciebie. - Ty też mi się śniłeś - powiedziała. - Po wyjściu za Davida? - Tak. Czułam się wtedy winna, tak jakbym była niewierna. Skinął głową, ale uznała, że źle ją zrozumiał. - Nie myślałam o Davidzie - przyznała szeptem. - Czułam, jakbym zdradzała ciebie. - Boże, Jo. - Nie można wybierać snów. Myślę, że w głębi ser­ ca przez cały czas czułam, że należę do ciebie. Ryan objął ją tak mocno, że musiała zaprotestować. - Nie chcę o tym teraz myśleć - powiedziała, głasz­ cząc jego ciepłą skórę. Czuła, jak pod wpływem jej pieszczot Ryan drży i była z tego powodu szczęśliwa.

250

CIENIE WE MGLE

- Lubię, kiedy tak reagujesz - szepnęła, obsypując go pocałunkami. - Zawsze drżę, kiedy mnie dotykasz - odrzekł. Trudno jej było uwierzyć w swoje szczęście. - Chcę, żeby zawsze tak było - szepnęła z lekkim uśmiechem. - Zdejmij to. - Dotknął jej nocnej koszuli. Joanna posłusznie uniosła ręce i odsunęła się nieco,. żeby Ryan mógł zdjąć koszulę. Została tylko w skąpych majteczkach, zasłoniła piersi rękami. - Nie... - Chwycił ją za nadgarstki i odsunął jej ręce na bok. - Nie kryj się przede mną, kochanie. Nigdy tego nie rób. Nie wiedziała, jak znalazła się na łóżku. Czuła, jak ogarnia ją niemal bolesna rozkosz. Odrzuciła głowę do tyłu i skupiła się na dawno zapomnianych doznaniach. - Ach, Jo... jak wspaniale smakujesz... Jak truska­ wki. .. z kremem... Nigdy nie będę miał cię dosyć... Joanna pragnęła, by ta chwila trwała wiecznie. Wydawało się jej, że stoi na skraju przepaści i zaraz poszybuje w niebo. Krzyknęła głośno z rozkoszy i Ryan uśmiechnął się do niej z radością. - Co teraz zrobimy, Ryan? - Też się nad tym zastanawiam. - Chciałabym, żebyśmy nie musieli o tym myśleć - westchnęła i przytuliła twarz do jego ramienia. Z przy­ jemnością wdychała zapach jego skóry. Gdyby to od niej

CIENIE WE MGLE

251

zależało, mogłaby tu leżeć jeszcze długo i patrzeć na gwiazdy. - Szkoda, że nie możemy po prostu cieszyć się z faktu, że znaleźliśmy się po latach rozłąki. Chciała­ bym, żeby Daniel mógł spędzić z tobą całe lato, żebyście się poznali i nie musieli cały czas myśleć o mordercach i zbirach na motorówkach, czekających na okazję, że­ by... - Urwała i wzruszyła ramionami. - Nie wiem wła­ ściwie, jakie są ich zamiary. - To rzeczywiście wymarzony scenariusz wakacji - uśmiechnął się Ryan. - Szkoda, że nie wiemy, gdzie są diamenty - wes­ tchnęła, patrząc na rozgwieżdżone niebo. - Moglibyśmy użyć ich jako przynęty, żeby ich skłonić do wyjścia z ukrycia. - Nigdy w życiu, kochanie-sprzeciwił się stanowczo. - Mówię serio. Nie możesz zapominać, że stanowisz dla nich zagrożenie. Widziałaś diamenty i oni to wiedzą. Przez kilka minut leżeli w milczeniu. Joannie przysz­ ło nagle do głowy, że grożące jej niebezpieczeństwo nie wydaje się jej już tak okropne. Nie musiała długo my­ śleć, aby wiedzieć dlaczego. To dzięki Ryanowi czuła się znacznie lepiej. Niestety, to poczucie bezpieczeństwa mogło okazać się złudne. Wciąż szukali jej jacyś przestę­ pcy, przyjaciele mogli okazać się wrogami, i było oczy­ wiste, że prędzej czy później musi dojść do konfrontacji. Gdyby jednak mogła swobodnie wybierać, gdzie wobec tego chciałaby się znaleźć, nie miałaby wątpliwości: tu, na Sea Island, z Ryanem.

252

CIENIE WE MGLE

- Nie mamy wielkiego wyboru, Jo - odezwał się. Widocznie rozważył już wszystkie możliwości i podjął decyzję. - Zadzwonimy do Nicka i poprosimy, żeby po­ informował Chicago o twoim miejscu pobytu. Być może będziesz musiała pojechać na przesłuchanie. Powiesz Forresterowi, że widziałaś diamenty i opowiesz o roz­ mowie z Fellinim. Zobaczymy jeszcze, co o tym myśli Nick. Nie wiem, czy mam mu powiedzieć o Sammym, a jeśli tak, to co. Wstał i podał jej koszulę. - Musimy wracać do domu. Nie chcę, żeby Dan się obudził i odkrył, że cię nie ma. - Ryan, przepraszam cię za to wszystko - powie­ działa, przyciskając koszulę do piersi. - Przecież to nie twoja wina, kochanie. - Nie,ale... - Ale nic. Ty i Dan musicie być bezpieczni. Musicie zacząć żyć znowu normalnie. Kocham ciebie i naszego syna. Czy cokolwiek innego może być dla mnie ważniej­ sze, niż wyciągnięcie was z tej kabały? - A ty nie chcesz zacząć normalnie żyć? - Daj spokój - odrzekł, patrząc jej w oczy. - Wiesz dobrze, że to niemożliwe bez ciebie i Daniela. - A jeśli się okaże, że jutro możemy stąd wyjechać, to co zrobisz? - Najpierw spróbuję namówić cię, żebyście zostali tu do końca lata, a później zdecydujemy razem co dalej. - Zgodziłbyś się stąd wyjechać?

CIENIE WE MGLE

253

- Nigdy nie miałem zamiaru zostać tu na zawsze. - Czy pogodziłeś się już ze śmiercią Petera? - spyta­ ła, biorąc przedtem głęboki oddech. - Nigdy się z tym nie pogodzę, ale teraz patrzę na to z innej perspektywy. Wiem, że muszę dalej żyć. - Peter na pewno by tego pragnął - szepnęła, wciąż przyciskając do siebie zwiniętą koszulę. - Pewnie tak. - Uśmiechnął się do niej. - Włożysz wreszcie tę koszulę? Przypomniała sobie, że jest zupełnie naga. Odwróci­ ła się do niego plecami i drżącymi rękami spróbowała włożyć koszulę. Nagle poczuła na ramieniu jego usta. Objął ją tuż poniżej piersi. - Spokojnie, to ja, mężczyzna, który cię kocha. Tyl­ ko żartowałem, najdroższa. - Nie jestem do tego przyzwyczajona - powiedzia­ ła, kładąc ręce na jego dłoniach i odrzucają głowę do tyłu, tak że oparła ją o jego ramię. - Musisz się więc przyzwyczaić, bo to się będzie powtarzać - odrzekł, muskając wargami jej ucho. - Och,Ryan... - Och, Jo... - Odwrócił ją twarzą do siebie i obrzu­ cił wymownym spojrzeniem, po czym pochylił się i po­ całował w usta. - Możesz być tego pewna, laleczko. W pół minuty później koszula wyśliznęła się z jej palców i upadła na podłogę. Do domu wrócili dopiero w jakiś czas potem.

254

CIENIE WE MGLE

Następnego dnia ledwo zdążyli zjeść śniadanie, gdy rozległ się dzwonek do bramy. Ryan szybko podszedł do domofonu i z posępną miną podniósł słuchawkę. - Kto tam? - Kathleen O'Connor. Ryan nie widział babki już od wielu miesięcy. Ze wzruszeniem zdał sobie sprawę, że jej głos sprawił mu radość. W swej samotni na Sea Island odciął się zarówno od złych, jak i dobrych rzeczy w życiu. Kathleen z pew­ nością należała do tych najlepszych. - Babciu, co za niespodzianka! - Uznałam, że w moim wieku nie mogę już dłużej czekać na zaproszenie, mój drogi. - Jej głos drżał nieco i wciąż mówiła z wyraźnym, irlandzkim akcentem. Ryan uśmiechnął się do słuchawki. - Już idę otworzyć - zapowiedział i spojrzał na Jo­ annę, która właśnie podnosiła do ust filiżankę kawy. Dobrze pamiętał, jak Joanna uwielbiała babkę. Potem spojrzał na Daniela. Ciekawe, co babka sobie o nim pomyśli? - Lepiej poślij Daniela, Ryan - poleciła Kathleen. - Co? - spytał zdumiony. Daniel tymczasem zerwał się z krzesła, gotów pobiec do bramy. No tak, Nick oczy­ wiście wspomniał Kathleen o przyjeździe Joanny i Da­ niela, nie powinien się zatem dziwić, że gdy najstarsza kobieta z całej rodziny O'Connorów dowiedziała się o przyjeździe jego byłej żony, postanowiła sama zoba­ czyć, o co tu chodzi. Ryan zastanawiał się tylko, jak

CIENIE WE MGLE

255

spostrzegawcza okaże się babka. - Oczywiście - powie­ dział do słuchawki. - Daniel już biegnie. Kathleen O'Connor siedziała na tylnym siedzeniu czarnej limuzyny. Daniel z podziwem popatrzył na bły­ szczącego, imponującego mercedesa. Nigdy jeszcze nie widział, żeby ktoś znajomy jechał samochodem z kie­ rowcą. Gdy zbliżył się do bramy, zauważył, że za kie­ rownicą siedzi kobieta. Uśmiechnęła się do niego. Daniel uniósł rękę w powitalnym geście i szybko wystukał szyfr. Brama rozsunęła się na boki. Potężny samochód minął go i stanął. Brama zamknęła się auto­ matycznie. Daniel podszedł do samochodu od strony kierowcy, żeby powiedzieć, że mogą jechać dalej, do samego domu. Nim zdążył się odezwać, tylne okno nie­ mal bezszelestnie opuściło się do dołu. - Możesz wsiąść i podjechać z nami - usłyszał głos babki Ryana. - Dziękuję, proszę pani. - Daniel z chęcią wsiadł do samochodu, ciekaw, jak wygląda w środku. Usadowił się obok Kathleen. - Dzień dobry - powiedział, patrząc jej prosto w oczy. Uznał, że jest bardzo bystra. - Witaj, Danielu - odpowiedziała, wyciągając do niego szczupłą, wysuszoną dłoń. - Kathleen O'Connor; jestem babką Ryana. Daniel delikatnie uścisnął jej rękę. Bał się, że ją zgniecie. - Moja mama przyjechała tu go odwiedzić. - Na

256

CIENIE WE MGLE

wszelki wypadek postanowił wyjaśnić, skąd się tu wziął. - Nazywa się Joanna Stanton. Kiedyś panią znała. - Wciąż jesteśmy przyjaciółkami, Danielu. - Star­ sza pani uśmiechnęła się do niego. - Jestem szczęśliwa, że znów przyjechała na Sea Island i że wzięła cię z sobą. - Dziękuję pani. Bardzo mi się tu podoba. - Czy mieliście więcej takich niepożądanych wizyt od strony oceanu? - Hm, nie, proszę pani. W każdym razie nikogo nie zauważyliśmy - odpowiedział zdziwiony. Pewnie słyszała o tym od Nicka. Tylko po co jej to mówił? Takie wydarzenia z pewnością mogą ją zaniepo­ koić... Tymczasem Kathleen nie wyglądała na zmar­ twioną. Wydawała się raczej czujna i w pełni świadoma faktów. - A czy ktoś dzwonił? - Dzwonił? - powtórzył i oparł się wygodnie. Prze­ cież nikt nie miał wiedzieć o telefonie Sammy'ego. Kathleen znów obrzuciła go przebiegłym spojrze­ niem. Daniel zauważył jeszcze jedną niezwykłą cechę babki Ryana: ona faktycznie patrzyła na niego. Dzie­ więćdziesiąt procent ludzi podczas rozmowy z dziećmi nie zwraca na nie uwagi. Ryan czuł, że Kathleen jest inna. Ta starsza pani wydała mu się kimś naprawdę wy­ jątkowym. Musi być bardzo stara, pomyślał, dyskretnie jej się przyglądając. Po osiemdziesiątce. Jednak wyraz jej twa­ rzy nie przypominał mu twarzy innych starych ludzi,

CIENIE WE MGLE

257

jakich poznał w życiu. To pewnie jej oczy, stwierdził w duchu. Oczy Kathleen miały kolor soczystej trawy. Wiedział, że przyjechała do Stanów z Irlandii, zwanej Szmaragdową Wyspą. Najwyraźniej pasowała do kraju, z którego pochodziła. Kathleen siedziała, zaciskając dłonie na rączce czar­ nej laski. Wielu starszych ludzi musi poruszać się o la­ sce. Danielowi było przykro, że Kathleen do nich należy. Mógł się założyć, że ona gardzi tą laską. Pomyślał, że chyba źle ocenił jej wiek; z pewnością przekroczyła już dziewięćdziesiątkę. - Czy mogę podzielić się z tobą pewnym sekretem, Danielu? - Tak, proszę pani - odpowiedział natychmiast. - Kiedy ktoś jest stary - zaczęła - ludzie myślą, że muszą go chronić przed najrozmaitszymi rzeczami. Nie­ stety, moja rodzina nie jest pod tym względem wyjąt­ kiem. Zupełnie ich nie rozumiem, bo wszystkie moje organy są w porządku. Trudno przypuszczać, żebym zemdlała z powodu zmartwienia lub strachu. - Nie jest pani stara - zapewnił ją. - To znaczy... może i ma pani sporo lat, ale w sposobie, w jaki pani myśli i radzi sobie ze wszystkim, nie ma śladu starości. - Cieszę się, że to mówisz, Danielu. - Kathleen spojrzała przez okno na Wilderose Cottage. - Skoro już mnie poznałeś i oceniłeś, jestem pewna, że bez wahania odpowiesz na moje pytania. Zatem... Daniel poczuł skurcz w brzuchu. Zrozumiał, że dał

258

CIENIE WE MGLE

się złapać w pułapkę. Z szeroko otwartymi oczami cze­ kał na pytania. - Czy policja w Chicago zrobiła jakieś postępy w dochodzeniu? - Wydaje mi się, że detektyw Forrester trzyma rękę na pulsie - odpowiedział ostrożnie. Nie miał już cienia wątpliwości, że babka Ryana jest kimś naprawdę wyjąt­ kowym. - Podsłuchałeś to, prawda? - spytała z lekkim uśmiechem. - Tak, proszę pani. Wie pani, jak to jest. Dorośli myślą, że jestem tylko dzieckiem, i się nie pilnują. To trochę tak jak z panią, tylko na odwrót. - Daniel uśmie­ chnął się i wzruszył ramionami. - Czy Ryan zatrudnił dość ludzi do pilnowania was wszystkich? - Tak. Nick polecił nam kilku policjantów. Po służ­ bie pilnują domu. - Rozumiem - mruknęła starsza pani i zmierzyła go przenikliwym spojrzeniem. - I wciąż nie wiadomo, co się stało z diamentami, prawda? - Uhm. To znaczy, tak, proszę pani. - No cóż... - Kathleen poklepała go po kolanie. Dziękuję, mój drogi - dodała, po czym kiwnięciem gło­ wy dała znak kobiecie za kierownicą. - Możemy już jechać, Ernestine. - Tak, pani O'Connor. W ślimaczym tempie pokonali podjazd do domu.

CIENIE WE MGLE

259

Daniel z daleka dostrzegł Joannę, Ryana i Champa, któ­ rzy wyszli przed dom na powitanie babki. Wydawali się bardzo zadowoleni z wizyty. Daniel odprężył się nieco, szczęśliwy, że teraz już nie on będzie musiał odpowia­ dać na pytania. - Przypominasz mi kogoś, Danielu - odezwała się Kathleen, gdy już mieli się zatrzymać. - Ja? - zdziwił się Daniel. - Tak, ty. - Kogo? - Przypomnij mi, żebym ci kiedyś to powiedziała - uśmiechnęła się starsza pani. Na swe wyraźne życzenie, Kathleen zasiadła na we­ randzie, gdzie dostała szklankę mrożonej herbaty z do­ datkiem mięty. Daniel wziął piłkę i poszedł z Champem na plażę. Ernestine postanowiła im towarzyszyć. Judith skorzystała z pierwszej okazji, aby wszystkich przepro­ sić i pójść do swojego pokoju. Joanna i Ryan, oczywi­ ście, dotrzymywali towarzystwa babce. - Cieszę się, że znów cię tu widzę, Joanno - powie­ działa Kathleen, przyglądając się jej z jawnym zacieka­ wieniem, na jakie mogą sobie pozwolić tylko dzieci i ludzie bardzo starzy. - Jesteś jeszcze piękniejsza niż dawniej. - Dziękuję, Kathleen. - Joanna uśmiechnęła się do niej. - Ty również doskonale wyglądasz. Jak się miewasz? - Trzymam się, jak to teraz przyjęto określać. -

260

CIENIE WE MGLE

Kathleen zaśmiała się cicho. - Wiadomość o twoim przyjeździe była miłą niespodzianką. Musiałam tu przy­ jechać i cię powitać. - Dziękuję-wymamrotała Joanna. - Wszyscy mamy wobec ciebie wielki dług, moja droga. - Dług? - Joanna zerknęła na Ryana. - Gdyby nie ty, nie wiem, jak długo Ryan by tu siedział, odcięty od rodziny i przyjaciół. - Och,Kathleen,ja... - Dziękuję ci z całego serca. - Babciu, wprawiasz ją w zakłopotanie - wtrącił Ryan, głośno odstawiając szklankę. - Wybacz mi, Joanno. - Kathleen pochyliła się i po­ klepała ją po ramieniu. - Już zmieniam temat. - Bardzo się cieszę-mruknął. Babka przez chwilę przyglądała się, jak Daniel gra w piłkę z Ernestine i psem. - Masz wspaniałego syna - powiedziała do Joanny. - Po drodze do domu ucięliśmy sobie miłą pogawędkę. Daniel poinformował mnie, co się dzieje. - A co ci powiedział? - spytał Ryan, mrużąc oczy. - Nie martw się, nie zamierzam paść pod ciężarem złożonych na moje barki problemów. Lubię wiedzieć, co dzieje się w rodzinie. Podczas gdy Joanna i Ryan na próżno usiłowali do­ myśleć się, co Kathleen już wie, ta skupiła uwagę na herbacie.

CIENIE WE MGLE

261

- Wiesz, Joanno, to ja posadziłem tę miętę koło do­ mu dla gości. - Nie wiedziałam. Wydawało mi się, że zawsze tam rosła. - To było podczas pierwszych wakacji, po tym, jak Patrick kupił tę posiadłość - powiedziała Kathleen roz­ marzonym tonem. - To musiało być w 1946 roku. Spojrzała na Joannę. - Czy mogłabyś ściąć dla mnie trochę liści, moja droga? Chciałabym wziąć je do Wilderose House. Ernestine i ja z radością będziemy pić napar z mięty. - Oczywiście. - Joanna wstała od stołu. Zdawała sobie sprawę, że Kathleen w bardzo uprzejmy sposób dała jej sygnał, że chce porozmawiać z Ryanem w cztery oczy. - Wrócę za parę minut. Po jej odejściu Kathleen i Ryan przez dłuższą chwilę siedzieli w pełnym harmonii milczeniu. Ryan zawsze czuł, że z babką łączy go specjalna więź, ale nie potrafił określić jej natury. Kiedy przyglądali się oboje, jak Da­ niel szaleje na plaży, kiedy słyszeli jego śmiech i głośne szczekanie psa, Ryan nagle zapragnął zdradzić babce tajemnicę. - Przypomina mi Camerona - odezwała się nagle Kathleen. Ryan nie zdołał ukryć zaskoczenia. Boże, jak ona się tego domyśliła? - Sądziłeś, że się nie dowiem? - Kathleen poklepała go po ramieniu. - Straciłam Camerona zaraz po jego

262

CIENIE WE MGLE

narodzinach i minęło osiem lat, nim Patrick zdołał go odzyskać. Daniel przypomina mi go pod wieloma względami. No, i przede wszystkim ma specjalne zdol­ ności - dodała z uśmiechem. - Specjalne zdolności? - Słyszał wyraźny szum w głowie. - On jest jasnowidzem, Ryan. Nie musisz przy mnie udawać, że nie wiesz, o czym mówię. Odziedziczył to po naszej rodzinie. Nie tylko on to potrafi. W tej rodzinie nie brak jasnowidzów. Ja, Cameron, Shannon, no i oczy wiście ty. Wstał i podszedł do okna. Był zupełnie zdezorien­ towany. - Dlaczego nigdy mi o tym wcześniej nie powie­ działaś, babciu? - Wiedziałam, że nie jesteś zadowolony ze swoich specjalnych zdolności. Potrafię to zrozumieć. Dopóki Patrick nie przekonał mnie, że to coś wspaniałego, sama niechętnie korzystałam z sennych widzeń. - Senne widzenia - powtórzył, wpatrując się w ho­ ryzont. - Patrick i ja tak przywykliśmy nazywać to zjawi­ sko. Ono jest dobre, Ryan. Nie prowadzi do niczego złego, chyba że ktoś zignoruje ostrzeżenie. Ryan znieruchomiał. - Myślę, że już o tym wiesz - dodała cicho. - Drogo cię to kosztowało. - To prawda - przyznał.

CIENIE WE MGLE

263

- Przykro mi, że tak długo trwało, nim odnalazłeś wewnętrzny spokój. Ryan wpatrywał się w dal, spięty i sztywny. - Peter zdrowo by cię zwymyślał, gdyby mógł. - Już to słyszałem - mruknął. - Rok wygnania to chyba dość - energicznie stwier­ dziła babka. - Teraz możesz wrócić do świata. Bóg ze­ słał tu Joannę i Daniela. - Mam to rozumieć dosłownie? - uśmiechnął się Ryan. - Czy to tylko takie wyrażenie? - A jak myślisz? - spytała Kathleen z figlarnym uśmiechem. - Jestem już stara, Ryan. Znam wiele osób w niebie. Może któraś z nich ci to załatwiła. Ryan z trudem powstrzymał łzy. Był szczęśliwy, że babka go rozumie; wiedziała, co się stało owego dnia na pustyni, a jednak go nie potępiła. Miał szczęście. Powtó­ rzył sobie jeszcze, żeby w przyszłości zastanowić się nad informacją, że w jego rodzinie jeszcze kilka osób wyka­ zywało takie same szczególne zdolności jak on. Podszedł do stołu i usiadł koło babki. - Nim ta rozmowa potoczy się w niewłaściwym kie­ runku, chciałbym cię zawiadomić, że Daniel nie wie, że to ja jestem jego ojcem. - Bądź spokojny, zachowam to w tajemnicy. Ryan kiwnął głową. W tym momencie zauważył, że wyraz twarzy Kathleen nagle się zmienił. Miał wrażenie, że oboje jednocześnie mają to samo złe przeczucie. - Ryan, Joannie i Danielowi naprawdę coś grozi -

264

CIENIE WE MGLE

ostrzegła go, nieoczekiwanie mocno zaciskając palce na jego dłoni. - Wiem. Będę uważał. Nagle otworzyły się drzwi wiodące na dwór i na werandę wpadł Daniel z psem. - Champ, spokojnie! - Chłopiec rzucił się na podło­ gę i złapał psa za obrożę, nim ten zdołał wywrócić Kath­ leen i rozlać herbatę. Szklanka tylko zakołysała się na chwiejnym stoliczku. Starsza pani wsparła się na lasce i wstała z krzesła. - Danielu, jeśli nie masz innych planów, możesz przejechać się z nami do bramy. - Już pani wyjeżdża? - W niebieskich oczach Da­ niela widać było rozczarowanie. To rozbawiło Ryana. Daniel i Kathleen O'Connor tworzyli dziwną parę, ale najwyraźniej przypadli sobie do gustu. - Tak, ale mam nadzieję, że wkrótce przyjedziesz do mnie. Do Wilderose House. - Oczywiście! - No, muszę już jechać. Gdzie moja mięta? Ach, tu. - Kathleen sięgnęła po plastykową torebkę wypełnioną liśćmi ziela. - Ernestine, czy mogłabyś to wziąć? - Przyjedź tu znowu, jak możesz najszybciej, Kath­ leen - poprosiła Joanna. - Tak, oczywiście, moja droga. Ty też musisz wstą­ pić do Wilderose House przy pierwszej okazji. - Kath­ leen spojrzała na Ryana. - Obiecaj mi to, Ryan. Oboje powinniście zobaczyć dziecko Shannon.

CIENIE WE MGLE

265

- Przyjedziemy - zapowiedział Ryan. Babka kiwnęła głową i, korzystając z pomocy Danie­ la, wyszła na dwór. Daniel usadowił ją na tylnym siedze­ niu mercedesa, po czym okrążył samochód i wsiadł z drugiej strony. Kathleen opuściła okno i gestem przy­ wołała Ryana. - Musisz wykorzystać swe możliwości, żeby ochro­ nić rodzinę - szepnęła. Nim zdążył się wyprostować, zamknęła okno i za­ częła pogawędkę z Danielem.

Ryan zakończył rozmowę z Nickiem i odłożył słuchawkę. Przez chwilę stał nieruchomo, przyglądając się przez okno, jak Daniel i Champ siedzą na plaży i obserwują przypływ. Obaj rzadko zachowy­ wali się tak spokojnie. Czy Daniel martwi się o matkę? - zastanowił się Ryan. Żaden czternastoletni chłopiec nie powinien mieć takich problemów na karku. Ufał, że telefon do Nicka okaże się punktem zwrotnym w tej historii. Kiedy miał odejść od okna, zobaczył Judith, która szła właśnie na plażę. Zmarszczył brwi, ponieważ do­ brze znał jej zwyczaje. Judith nie uznawała spacerów po

CIENIE WE MGLE

267

piaszczystej plaży. Ku jego zdziwieniu, podeszła prosto do Daniela i usiadła przy nim. Nigdy dotąd nie wykazy­ wała większego zainteresowania dziećmi. Kobiety. Ryan dopiero zaczynał rozumieć tę jedną, z którą ożenił się ponad szesnaście lat temu. Wdowa po Peterze zapewne pozostanie dla niego zagadką już na zawsze. - Mam cię! - Poczuł wokół siebie czyjeś delikatne ramiona. - Właśnie myślałem o tobie - odpowiedział i od­ wrócił się do niej z uśmiechem. Od czasu jej przyjazdu uśmiechał się częściej niż kiedykolwiek wcześniej. - Nieprawda. Stałeś tu i wyglądałeś jak chmura gra­ dowa. - To nie dlatego, że myślałem o tobie - odrzekł, opierając brodę na jej głowie. - Tylko dzięki tobie nie wyglądam tak bez przerwy. - Słyszałam, jak dzwoniłeś. Jak zareagował Nick, gdy mu powiedziałeś, że według nas to Sammy zabił? - Chciał wiedzieć, na jakiej podstawie to mówię. - Aha. I co mu powiedziałeś? - Przyznałem, że widziałem we śnie jego twarz. - Nie wierzę. - Szczerze mówiąc, początkowo mu tego nie powie­ działem. Wykręcałem się jak mogłem, aż wreszcie Nick się zniecierpliwił i zażądał, żebym wreszcie wykrztusił prawdę. - Ryan poczuł, że Joanna się uśmiecha. - Śmie­ jesz się, ale to wcale niełatwo powiedzieć trzeźwemu glinie coś takiego.

268

CIENIE WE MGLE

- No i kiedy w końcu to wykrztusiłeś, to Nick co? - Potwierdził, że nasze podejrzenia są słuszne. Rano dzwonił do niego Forrester. Według policji z Chicago, Sammy jest głównym podejrzanym. Teraz trzeba przede wszystkim znaleźć te cholerne diamenty. Kiedy będą je mieli, Sammy zapewne zostanie aresztowany. - Wolałabym, żeby już siedział. - Ja też, ale Nick twierdzi, że nie należy zdradzać się z podejrzeniami. Policja chce najpierw zebrać dość do­ wodów, żeby móc go oskarżyć. W tej chwili, nawet gdy­ by go zamknęli, nie udałoby się go skazać. Nick uważa, że powinnaś tu siedzieć, dopóki Sammy nie znajdzie się za kratkami. Wyjazd do Chicago jest zbyt niebezpieczny. Mogłabyś się znaleźć na linii ognia. - Nick pewnie ma rację, ale naprawdę poczułabym się lepiej, gdyby Sammy był już w areszcie. - Ja też. - Zakołysał nią lekko, jednocześnie przy­ glądając się Danielowi i Judith, którzy wciąż rozmawiali na plaży. - Na szczęście wierzę w cuda - powiedziała cicho, z uśmiechem. - Tak? - Ryan musnął ustami jej włosy. - Tak. Nam zdarzył się cud. - Och, kochanie... - Ryan pochylił się i czule ją po­ całował. - Nick miał dla mnie jeszcze jedną niespo­ dziankę - dodał po chwili. - Przeglądając stare zdjęcia Camerona, zwrócił uwagę na podobieństwo Daniela do mojego ojca.

CIENIE WE MGLE

269

- To zdumiewające. - Westchnęła z rezygnacją. W ciągu dwóch dni praktycznie wszyscy, którzy widzie­ li Daniela, stwierdzili, że to O'Connor. Jak to się stało, że przez czternaście lat nikomu to nie przyszło do głowy? - Trzymałaś go z dala od nas - powiedział i wyczuł, że uwaga ta wzburzyła Joannę. Przytulił ją mocniej do siebie. - Nie chciałem cię urazić, kochanie. Wszyscy jesteśmy po trosze winni. Zawsze będę żałował, że nie znałem Daniela, kiedy był mały, ale też ponoszę odpo­ wiedzialność za to, co się stało. Może nawet większą niż ty. Nasze małżeństwo rozpadło się, nim wiedziałaś, że jesteś w ciąży. Trudno mi cię winić, że postanowiłaś radzić sobie sama. - Żałuję, że nie przyjechałam z nim wcześniej na Sea Island - szepnęła, patrząc w zamyśleniu na plażę. - No, ale teraz jesteście tu oboje. - Ryan znów pocało­ wał jej włosy. - Wspólnie jakoś nadrobimy stracony czas. - Czy nie zapomniałeś o kimś? - zaśmiała się Joan­ na. - Nie myślę o psie - dodała, wskazując brodą w kie­ runku plaży. - Mamy tu jeszcze Judith. - I Nicka, gdy tylko przyjdzie mu do głowy przyje­ chać. - Ryan skrzywił się. - Oraz babcię, montera od telefonu, ochroniarzy, gangsterów, którzy zapewne ob­ serwują nasz dom, agentów Nicka, którzy zapewne ob­ serwują gangsterów. - Ryan zaśmiał się krótko. - Pomy­ śleć, że przez rok widywałem najwyżej dwie osoby tygodniowo. Czuję się popularny jak gwiazda rocka. Zamiast przepraszać, Joanna przytuliła się do niego.

270

CIENIE WE MGLE

- Wiesz? Mam pomysł! - Ryan strzelił palcami. - Może zadzwonimy do pośrednika i wynajmiemy ja­ kiś dom? Wtedy moglibyśmy zaprosić wszystkich do Wilderose Cottage, a sami mielibyśmy dokąd uciec. Uważam, że zasłużyłem na piwo. - Ryan pochylił się i pocałował ją w ramię. - Chcę mieć spokój - szepnął. - Ja też. - Też chcesz, żebym miał spokój? - To wszystko przeze mnie -jęknęła nagle. - Wizyta Judith to też twoja wina? - To akurat nie, ale poza tym... Gdyby nie ja, miał­ byś spokój. - Gdybyś nie przyjechała, nigdy nie zacząłbym na nowo żyć - odrzekł i mocno ją pocałował. - Teraz odzy­ skałem żonę i nagle mam dorastającego syna. Już mam nowe plany... - Urwał, spojrzał na plażę i nagle spochmurniał. - Siedziałem tu sam rok i nigdy nie czułem się zamknięty. Teraz mam wrażenie, że Wilderose Cottage to więzienie. Nie mogę się doczekać, kiedy będziemy mogli stąd wyjechać, kiedy będę mógł pokazać wam świat. Musimy na razie czekać. Musimy czym prędzej zakończyć tę aferę z diamentami. Właściwie to lubię Sea Island, zwłaszcza kiedy tu jesteś, ale życie nie kończy się na tym domu. Musimy wyjechać. Joanna w pełni z nim się zgadzała. Spojrzała niespo­ kojnie na Daniela. Miała nadzieję, że ich marzenia tym razem staną się rzeczywistością.

CIENIE WE MGLE

271

Daniel leżał na piasku, podpierając głowę ręką, i przyglądał się falom. Jak się przekonał, obserwacja fal sprzyja myśleniu. Od czasu telefonu od Sammy'ego wciąż wracał w myślach do tego samego problemu. Gangsterzy szukający jego matki byli przekonani, że ma diamenty lub przynajmniej wie, kto je ma. To była oczy­ wiście nieprawda. Wobec tego ta sprawa nie skończy się, dopóki nie przekonają się, że prześladując matkę nic nie zyskają. Patrzył, jak wielka fala załamuje się i z sykiem wta­ cza na plażę. Wiedział, że to, co miał zamiar zrobić, jest sprawą poważną, nawet jak na niego. Miał ochotę poroz­ mawiać z kimś o swych planach, ale to było wykluczo­ ne. O takich rzeczach nie można mówić przed ich reali­ zacją. Postanowił mianowicie dogadać się z gangsterami, musiał tylko jeszcze do końca przemyśleć niektóre ele­ menty planu. - Hej, Danny. Uniósł głowę mrużąc oczy i ze zdziwieniem ujrzał nad sobą Judith. - Wyglądasz tak poważnie, jakbyś właśnie rozwią­ zywał wszystkie problemy świata. Mogę usiąść? - Bardzo proszę. Judith ostrożnie usiadła na piasku, krzyżując nogi i obejmując kolana ramionami. Daniel uznał, że ona z pewnością chce zminimalizować kontakt z mokrym piachem. Niestety, musiała na czymś siedzieć.

272

CIENIE WE MGLE

- Martwisz się o mamę, co? - Aha. - To zrozumiałe, ale tutaj, pod opieką Ryana, chyba nic jej nie grozi. Ryan zna sztukę samoobrony i był w wielu niebezpiecznych sytuacjach. W razie czego po­ trafi ją obronić. Zwłaszcza że chodzi o Joannę. - Wiem. Sam sobie to wszystko powtarzam. - Pa­ trzył, jak Judith pedantycznie strzepuje piasek z łydek. - Nie możemy jednak siedzieć tu w nieskończoność. Ja mam szkołę, mama musi wrócić do pracy. Właśnie o tym myślałem. Judith przyglądała mu się uważnie, tak jakby zasta­ nawiała się nad czymś zupełnie innym. - Mam jeszcze inny problem -przyznał. - Co cię martwi? - No, wie pani... Mama i Ryan są tu sami... Kiedyś byli małżeństwem... - Urwał. Czuł się ośmieszony fa­ ktem, że o tym wspomniał. Pani Mann wydawała mu się osobą światową. Z pewnością nie była zaskoczona dziw­ ną sytuacją, w jakiej znalazła się jego matka. - Jeśli przejmujesz się tym, co ludzie mogą mówić, to możesz pozbyć się obaw. Przecież prawie nikt nie wie, że jesteś tu z mamą. Ci, którzy wiedzą, to znaczy Nick, Shannon i babcia Ryana, świetnie rozumieją sytuację. - Tak, właściwie to też tak myślę - powiedział i wyraźnie odetchnął. - Ale nigdy nie wiadomo. - To prawda - uśmiechnęła się Judith. - Nigdy nie wiadomo.

CIENIE WE MGLE

273

W odległości zaledwie metra samotny brodziec ener­ gicznie szukał czegoś do zjedzenia. - Powiedzieć ci coś miłego? - spytała Judith, pa­ trząc na ptaka. - Pewnie. - Peter często mówił, że gdyby okoliczności połą­ czyły Joannę i Ryana, to pewnie przekonaliby się, że wciąż wiele ich łączy. Daniel zmarszczył brwi. Zastanawiał się, czy przy­ padkiem to nie on ich łączy. Był już właściwie przekona­ ny, że Ryan jest jego ojcem, ale nie wiedział, jak tego dowieść. Mógł tylko spytać wprost. Przyszło mu do głowy, że Judith mogłaby pewnie odpowiedzieć na kilka pytań dotyczących Ryana i mamy. Jako żona Petera zna­ ła ich przecież od dawna. - Przypuszczam, że Peter dużo wiedział o Ryanie - powiedział, usiłując zachować obojętny ton. - Nawet o sprawach osobistych. - Byli bliskimi przyjaciółmi i blisko z sobą współ­ pracowali. - Czy Peter kiedykolwiek mówił coś o mnie? - Wiele razy. Często opowiadał Joey o tobie. Ilekroć wracał z Chicago, zawsze opowiadał jej o wizycie u was. - Czy kiedyś rozmawiał o mnie z panią? - spytał Daniel patrząc, jak brodziec oddala się wzdłuż plaży. - Nie jestem pewna, o co ci chodzi, Daniel. - Judith spojrzała na niego. - Jeśli chcesz wiedzieć, czy Peter

274

CIENIE WE MGLE

powiedział mi coś szczególnego, to postaram się zaspo­ koić twoją ciekawość. Daniel przełknął ślinę. Nadeszła chwila próby. - Czy Peter kiedykolwiek wspominał, że być może Ryan jest moim ojcem? Judith nie próbowała ukryć zdumienia. Daniel nie potrafił odgadnąć, co ta kobieta myśli, ale już wiedział, jaka będzie odpowiedź. Peter nic takiego jej nie powie­ dział. Był tak rozczarowany, że miał ochotę się rozpła­ kać, lecz nie mógł sobie przecież na to pozwolić. Z tru­ dem przełknął ślinę. Do diabła, przecież to nic takiego. Miał kiedyś ojca. Nie był sierotą. - Nie, Peter nigdy nie mówił mi czegoś takiego. - Judith dotknęła ręką jego ramienia. Daniel spojrzał na jej dłoń z tymi okropnymi czerwo­ nymi paznokciami. Patrzyła gdzieś przed siebie, tak jakby pytanie Daniela skłoniło ją do zupełnie nowych rozważań. - Gdyby tak było naprawdę - rzekła powoli - wy­ jaśniałoby to wiele faktów. - Spojrzała na Daniela. Dlaczego tak sądzisz? - Z wielu powodów. - Wzruszył ramionami i ciężko westchnął. Wiedział, że nie może jej tego wyjaśnić. Mam takie przeczucie. - Jesteś podobny do Ryana - stwierdziła, uważnie mu się przyglądając. - Masz takie same niebieskie oczy... Włosy trochę jaśniejsze, ale u większości ludzi włosy ciemnieją z wiekiem. A jak wypadła wizyta Kath­ leen O'Connor? Czy ona coś ci powiedziała?

CIENIE WE MGLE

275

- Tylko to, że kogoś jej przypominam. - Powiedziała kogo? - Nie. Wie pani, lepiej skończmy z tym tematem. Nie powinienem był o tym mówić. Tylko... - Gdyby tak było naprawdę... - Judith go nie słu­ chała. Przymknęła oczy i nagle uderzyła ręką o kolano. - Och, co to byłaby za książka! Możesz sobie wyobra­ zić? Jestem taka podekscytowana! Wstała i nie bacząc na piach, zaczęła spacerować tam i z powrotem po plaży. - Posłuchaj tylko. Zaginione diamenty, morderstwo, homoseksualne związki, kobieta w niebezpieczeń­ stwie... - Oczy Judith wyraźnie się zaświeciły. Zatrzy­ mała się i oparła ręce na biodrach. - I to nie byle jaka kobieta, ale była żona faceta, który oferuje jej schronie­ nie na cudownej, oddalonej od świata wyspie. Dodajmy do tego nagłe pojawienie się jego syna, o którym nic nie wiedział... To będzie bestseller. I to wszystko na podsta­ wie prawdziwej historii! - Proszę pani, nie sądzę... - Ach, Danielu, nawet nie zaczynaj. - Przecież to nie Hollywood, proszę pani. To pra­ wdziwe życie, no i Ryan powiedział pani przecież, że nie zamierza pisać książki. - Napisze. - Judith zacisnęła zęby. - Namówimy go do tego. - Ja się w to nie bawię. - Czy nie chciałbyś zobaczyć siebie w kinie?

276

CIENIE WE MGLE

- Nie! Poza tym znacznie ważniejsze jest, żeby za­ kończyć tę aferę. - Hmm - zamyśliła się Judith. - To niemożliwe, do­ póki nie znajdą się diamenty. Masz rację, nie możemy zabrać się do tej książki, dopóki wszystko się nie wyjaś­ ni. Niech to diabli! - zaklęła, uderzając pięścią o rękę. Jej czerwone paznokcie zamigotały w słońcu. - Gdyby­ śmy chociaż mieli jakąś wskazówkę, gdzie ich szukać. - Gdybyśmy wiedzieli, gdzie one są, moglibyśmy skorzystać z tej informacji, żeby zwabić Sammy'ego zauważył Daniel, wstając z piasku. Champ podszedł do niego i otrząsnął się. - Sammy'ego? Dlaczego sądzisz, że on jest tu głów­ nym bohaterem? - Dzwonił tu, a to chyba coś oznacza, nie sądzi pa­ ni? - Daniel wzruszył ramionami. - Tak, tak... - Judith wbiła wzrok w odległą boję. Do tego wcale nie musimy mieć diamentów - powiedziała. - Wystarczy, że ci gangsterzy uwierzą, że je mamy. - Muszę już iść, proszę pani. - Co? A, tak, oczywiście. Daniel poszedł do domu. Był bardzo zamyślony. W godzinę później podniósł słuchawkę w pracowni Mi­ chelle i zadzwonił do Chicago. Sammy Feldstein odłożył słuchawkę i zatarł radośnie ręce. Już miał się poddać, gdy nagle zadzwonił ten szczeniak... To był prawdziwy dar niebios.

CIENIE WE MGLE

277

Dziękuję ci, Danny. Dziękuję. Sammy czuł, jak serce bije mu w gorączkowym tem­ pie. Usiadł na krześle i wbił wzrok w podłogę. Drżał, ale nie było w tym nic dziwnego. Jeszcze dzień lub dwa i tamci mogą stać się nieprzyjemni. Ich groźby z każdym dniem brzmiały poważniej. Nie chcieli uwierzyć, że on naprawdę nie wie, co stało się z diamentami. Teraz jest uratowany... I to przez tego dzieciaka! Któż mógłby się spodziewać? Podczas gdy on szukał wszędzie Joanny, to Daniel miał kamyki. Sprytna sztu­ czka. Bębniąc palcami w blat biurka, Sammy zastana­ wiał się nad sytuacją. Musiał przyznać, że Daniel mu zaimponował. Od razu wszystkiego się domyślił. Rico mówił, że tak bywało w przeszłości. Biedny Rico! Sam­ my skrzywił się ironicznie. Wystarczyło mu pokazać biedną sierotkę i jego nadzwyczaj odważną mamę, a już zmieniał się w mazgaja. Sammy przez kilka minut zastanawiał się, co zrobić. Gdyby zadzwonił do swych wspólników i zawiadomił ich o nawiązanym kontakcie, z pewnością chcieliby le­ cieć razem z nim. Wykluczone. Podejrzewał, że gdy tamci upewnią się, iż Joanna i Daniel wiedzą o diamen­ tach, to łatwo o nich nie zapomną. To właściwie niewiele już go obchodziło. Nie życzył im nic złego, ale sam nie zamierzał tu zostać. Gdy tylko dostanie diamenty, pora będzie zmienić środowisko. Co stanie się potem, to już nie jego sprawa. Z żalem rozejrzał się po pięknym wnętrzu galerii.

278

CIENIE WE MGLE

Joanna i Daniel nic go nie obchodzili, ale galeria to co innego. Z przykrością myślał o konieczności wyjazdu. Namiętnie kochał wszystkie zgromadzone tu skarby. Wszystkie detale, od lichtarzy do foteli, zostały starannie dobrane ze względu na formę, kolor, wiek i pochodze­ nie. Joanna i Rico musieli przyznać, że on zna się na sztuce i umie kupować. Joanna była dobra do buchalte­ ra, ale to on, Sammy, decydował o zakupach. Spojrzał na pierścionek z diamentowym oczkiem, jaki nosił na palcu. Otwarcie nowej galerii będzie wymagało pienię­ dzy... Jeszcze nie wiedział, dokąd pojedzie. Może do Rio? Tam przynajmniej jest lepszy klimat. Pogoda to ważny czynnik w wyborze nowego miejsca. Sammy nie cierpiał mrozów. Znów sięgnął po słuchawkę i zadzwonił do biura po­ dróży. W ciągu pięciu minut miał zarezerwowane miej­ sce w samolocie do Savannah. Gdy Judith weszła do salonu, Joanna i Ryan siedzieli przy stoliku nad układanką. Ze stłumionym jękiem Ju­ dith opadła na kanapę, wyciągnęła się i ciężko westchnę­ ła. Zupełnie nie przypominała eleganckiej, zadbanej ko­ biety, jaka przybyła tu dwa dni wcześniej. Miała czerwo­ ny nos, z ramion schodziła jej skóra, nawet stopy miała spalone słońcem. - No, dobra, jest już szósta - powiedziała, zamyka­ jąc oczy. - Nawet tu, w Georgii, chyba już pora na ko­ ktajl. Nie sądzicie?

CIENIE WE MGLE

279

- Judith! Jak mogłaś do tego dopuścić! - Joanna, uśmiechnęła się ze współczuciem. - Posmarowałaś się czymś? Zaraz ci coś przyniosę. - Zużyłam już tyle kremu, że nie będę mieć zmarsz­ czek aż do dziewięćdziesiątki. - Judith machnęła ręką. - To jednak nie pomaga przy odwodnieniu. Ryan, daj mi coś do picia, proszę. - Już ci nalewam. - Uśmiechnął się z wyraźnym rozbawieniem i podszedł do barku. - Chyba dawno nie widziałaś słońca, Judith. To pierwsza reguła na Sea Is­ land: nie przesadzaj, dopóki się nie przyzwyczaisz. - Przecież prawie nie ma słońca - zdziwiła się szczerze Judith. - Wiatr, piach i promienie ultrafioletowe to śmier­ telne połączenie - wyjaśniła Joanna. - Może być gin z tonikiem? - spytał Ryan. - Najchętniej. Z lodem. Dużo lodu, poproszę. Po chwili podał jej wysoką, zmrożoną szklankę. - Uff! - westchnęła po pierwszym łyku. - To była przykra nauczka. Gdzie jest Daniel? - Siedzi w pracowni i czyta stare dzienniki rodzinne - odpowiedziała Joanna. Ryan podał jej kieliszek białe­ go wina. - Gdy Ryan pozwolił mu je czytać, wziął całe pudło i tam się schował. Już od paru godzin nie wysunął nosa na dwór. - Dzienniki rodzinne? - To nasza tradycja - wyjaśnił Ryan, wzruszając ra­ mionami. - Zapewne przejaw zbiorowej megalomanii,

280

CIENIE WE MGLE

ale tak już jest. Babcia, ojciec, ja, nawet Shannon, każdy z nas prowadzi dziennik. - Odstawił szklankę na stolik. - Skoro już mowa o Danielu, zauważyłem, że rozma­ wiałaś z nim na plaży. Mogłabyś nam powiedzieć, o czym? - Ryan, czy ty zawsze jesteś taki podejrzliwy? spytała Judith z westchnieniem. Sprawiała wrażenie ura­ żonej. - O czym mogłabym rozmawiać z Danielem, co mogłoby wywołać twój sprzeciw? - O umowie na książkę? Judith demonstracyjnie westchnęła, ale Ryan w mil­ czeniu czekał na odpowiedź. " - No, dobra, była o tym mowa. - Judith, powiedziałem ci... - Wiem, wiem, ale to taka wspaniała okazja, Ryan. To niezwykła okazja dla ciebie i twojej rodziny. - Judith lekko się zająknęła. - To znaczy, Daniel nie należy do twojej rodziny, ale Joanna była twoją żoną, a moim zda­ niem wygląda na to, że będzie nią znowu. Wtedy Daniel też stałby się członkiem rodziny. Mam rację? - Nie twój interes! Judith zerwała się z kanapy w melodramatycznym proteście, ale nie zamierzała rezygnować. Przyglądając się jej, Joanna pomyślała, że Judith po prostu chce skło­ nić Ryana do podpisania umowy na książkę i jest gotowa na wszystko, by dopiąć swego. Może powinniśmy za­ wrzeć sojusz, przyszło jej nagle do głowy. Pochyliła się, żeby ukryć uśmiech. Też uważała, że Ryan powinien

CIENIE WE MGLE

281

napisać książkę, ale nie jakieś bzdury o zaginionych dia­ mentach. Chciała, żeby ta książka pomogła mu uwolnić się od poczucia winy z powodu śmierci Petera. - Musisz to zrobić, Ryan - zawołała Judith. - Prze­ cież obiecałeś. - Jak mogę myśleć o książce, gdy życie Joanny jest w niebezpieczeństwie? - Nerwowym ruchem przeczesał palcami włosy. - Zastanów się, co mówisz. Joanna nagle zwróciła uwagę, że z paznokci Judith zniknął czerwony lakier. Teraz były różowe i wyglądały zupełnie naturalnie. Musiała przyznać, że zaczyna ją lubić. Oczywiście, trudno było po niej oczekiwać nad­ miernej słodyczy. Judith była nieco egoistyczna i bardzo ambitna, ale znała granice. Z pewnością nie posunęłaby się do nielojalności po to, żeby postawić na swoim, choć niewątpliwie bardzo zależało jej na podpisaniu umowy. - Przez cały czas to robię - odparła Judith, bawiąc się szklanką. - Co robisz? - Zastanawiam się, jak moglibyśmy zakończyć tę aferę - wyjaśniła cicho. - Podczas rozmowy z Danielem wpadłam na pewien pomysł. Ryan skrzyżował ramiona na piersi i czekał na wy­ jaśnienia. - Ci gangsterzy myślą, że Joanna ma diamenty. Jeśli jesteś pewny, że Sammy Feldstein jest tu czarnym chara­ kterem, to możemy go zmusić do odkrycia kart. Daniel to naprawdę sprytnie wymyślił. Możemy przygotować

282

CIENIE WE MGLE

pułapkę, rozumiecie? Joanna umówiłaby się na z nim na spotkanie... Rzecz jasna, w odwodzie czekałby Nick i cały batalion policji. - Czyś ty zwariowała! - Ryan zerwał się z fotela i zaczął krążyć po pokoju. - Chyba ci brak piątej klepki, Judith! - krzyczał i patrzył na nią z niedowierzaniem. - Czy ty rozumiesz, co właściwie proponujesz? Mam wystawić Joannę na niebezpieczeństwo tylko dlatego, żeby film miał efektowne zakończenie? - Myślałam o książce, nie o filmie - mruknęła, ale Ryan nie zwrócił na to uwagi. - Nie mogę uwierzyć, że to poważna propozy­ cja. - Urwał, spojrzał na nią, po czym potrząsnął głową. - To przez taki właśnie szaleńczy pomysł zginął Peter. Twój mąż został zabity, bo ja chciałem mieć dobry re­ portaż. - Nigdy nie zaakceptowałam twojej wersji wyda­ rzeń - odparła spokojnie Judith. - Śmierć Petera była tragedią i brakuje mi go bardziej, niż się tego spodziewa­ łam. To jednak nie była twoja wina. Ryan uspokoił się nieco i stanął przy barku, odwró­ cony plecami do Judith i Joanny. - Zawsze będę się czuł odpowiedzialny za śmierć Petera - powiedział cicho. - Jednego mnie to nauczyło. Nie wolno mi ignorować swoich przeczuć, a instynkt podpowiada mi, że nie wolno mi oddalać się od Joanny nawet na sekundę. Ona nie będzie występować w ama­ torskim filmie sensacyjnym!

CIENIE WE MGLE

283

- A może Judith ma rację? - odezwała się Joanna, podchodząc do Ryana i kładąc mu rękę na ramieniu. - Ty też?! - Jęknął, odrzucił głowę do tyłu i spojrzał w sufit. - Poczekaj, zastanówmy się. Dlaczego nie miała­ bym zadzwonić do Sammy'ego i umówić się z nim na spotkanie w jakimś publicznym miejscu, na przykład w domu towarowym? Ty i Nick możecie nas śledzić. Być może Sammy powie coś, co posłuży za dowód. Mogę mieć przy sobie magnetofon czy jakieś urządzenie podsłuchowe. - Wykluczone! - Ryan odwrócił się i chwycił ją za ramiona. - Nie zgadzam się na takie ryzyko. Tu chodzi o ciebie. Nie proś mnie o to. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy. Joanna kiwnęła głową i uśmiechnęła się. - No, dobrze, skoro tak uważasz. - W ten sposób może łatwo dojść do pata - za­ uważyła Judith. - Skoro nie możemy zaplanować pro­ wokacji, to może choć dostanę jeszcze jeden gin z tom­ kiem? - W tej sprawie możemy się porozumieć - zaśmiał się Ryan i wziął od niej szklankę. Judith wróciła na kanapę i popatrzyła z namysłem na Ryana i Joannę. - Jak rozumiem, postanowiliście spróbować po raz drugi, tak? - Gdy podejmiemy decyzję co do naszej przyszło-

284

CIENIE WE MGLE

ści, będziesz dwudziestą szóstą osobą, która się o tym dowie - poinformował ją Ryan. - Mogę się założyć, że pierwszy będzie Daniel. - Ju­ dith wzięła od niego szklankę i znów rozsiadła się wy­ godnie na kanapie. - Skoro i tak już ma pewne podejrze­ nia, to możecie rozważyć, czy nie zdradzić mu jeszcze innej tajemnicy. Joanna drgnęła i rozlała wino. Odstawiła kieliszek na stolik. - O czym ty mówisz, Judith? - Też chciałbym wiedzieć - dodał Ryan. - Nie rozmawiałam z Danielem wyłącznie o twojej sytuacji, Joanno. Zadał mi pewne pytania na temat prze­ szłości. - Jakiej przeszłości? Przecież w przeszłości nic mnie z tobą nie łączyło. - Pytał o przeszłość Ryana i Petera. - Judith wzięła głęboki oddech. Po raz pierwszy od przyjazdu wydawała się nieco zakłopotana. - Jego pytanie zupełnie mnie za­ skoczyło, ale gdy się nad nim zastanowiłam... - Wzru­ szyła ramionami i uśmiechnęła się lekko. - Po namyśle uznałam, że to wcale nie jest takie nieprawdopodobne. - Wykrztuś to wreszcie, Judith - sarknął Ryan. - Daniel spytał mnie, czy wiem, że ty jesteś jego ojcem. - Boże! - Och... - Wyglądacie tak, jakby was walec przejechał - za-

CIENIE WE MGLE

285

uważyła Judith nie bez współczucia. - Podejrzewam, że teraz czyta te dzienniki, żeby dowiedzieć się, jak było naprawdę. - Z moich niczego się nie dowie - stwierdził krótko Ryan. - Z innych też nie - szepnęła Joanna. - Och, Ryan, chyba nie chcesz... - Idziemy z nim porozmawiać. - Ryan chwycił ją za rękę i natychmiast skierował się do wyjścia. Zatrzymał się w drzwiach i odwrócił głowę. - Dziękuję ci, Judith. - Nie ma za co - mruknęła, unosząc szklankę. - Od tego są przyjaciele.

(15) Nick Dalton skorzystał z helikoptera ze stoczni Willa O'Connora i przybył na Sea Island już w godzinę po telefonie Ryana. - Czy dobrze rozumiem? Chcecie powiedzieć, że nikt go nie widział od sześciu godzin? - Patrzył na nich z niedowierzaniem. -I żadne z was nie pomyślało, żeby sprawdzić, co się z nim dzieje? - Rozumiem, że trudno ci w to uwierzyć - odparł Ryan. Przestał krążyć po pokoju i spojrzał na szwagra ponurym wzrokiem. Nie miał ochoty na kazanie. Zerk­ nął na bladą jak ściana Joannę. Sam czuł ogromny nie­ pokój. - Myśleliśmy, że jest w pracowni. Powiedział, że

CIENIE WE MGLE

287

tam idzie i że nie przyjdzie na lunch. Kiedy poszliśmy sprawdzić, już go nie było. Nick potarł ręką kark. - No, dobra, opowiedzcie mi, co się działo od rana - poprosił, obrzucając ich przenikliwym spojrzeniem. - Tylko ze wszystkimi szczegółami. - Przecież już ci wszystko powiedzieliśmy! - wybuchnęła Joanna, zrywając się z krzesła. - Daniel zniknął. Zamiast gadać, powinniśmy go szukać! - Uspokój się, kochanie. - Ryan przyciągnął ją do siebie. - Nick ma rację. Musimy jakoś określić obszar poszukiwań. W tej chwili Daniel może być wszędzie. W tym momencie zadzwonił telefon. Ryan i Joanna jednocześnie poderwali się, żeby podnieść słuchawkę. Ryan był szybszy. - Halo! - rzucił niecierpliwie. Po chwili podał słu­ chawkę Nickowi. - To do ciebie. Rozmowa nie trwała długo. Po kilkunastu sekundach Nick odłożył słuchawkę. - Wysłałem ludzi, żeby rozejrzeli się po okolicy. O szóstej po południu ktoś widział Daniela w sklepie. Namówił kierowcę samochodu dostawczego, żeby pod­ wiózł go do miasta. Miał z sobą rower. Ryan zaklął. - Czy powiedział, dokąd jedzie? - Dowiemy się. Właściciel sklepu zna kierowcę. Musimy go znaleźć. - Pojechał autostopem! -jęknęła Joanna. - Nie mo-

288

CIENIE WE MGLE

gę w to uwierzyć. Przecież on wie, jakie to niebezpiecz­ ne! Co też strzeliło mu do głowy? - Może on realizuje jakiś swój plan? - zasugerował Nick. - Należy przypuszczać, że tak. Inaczej to zupełnie bez sensu - zgodził się Ryan. - Jaki plan? - spytała Joanna. - Daniel jest inteligentnym i przedsiębiorczym chło­ pcem - powiedział Nick powoli. - Samodzielnie dotarł tu z Montrealu. Musimy postarać się odtworzyć, co robił od rana, nawet od wczoraj. Później zaczniemy poszuki­ wania. Na razie nie wiemy nawet, od czego zacząć - do­ dał, ciężko westchnął i wyciągnął notes. Joanna podeszła do okna, oparła się o parapet i skrzyżowała ramiona. - Coś się musiało stać - zaczęła, po czym spojrzała na Ryana, jakby go chciała przeprosić. Znów zwróciła się do Nicka. - Być może... Nie wykluczam, że Daniel był wytrącony z równowagi, bo... dowiedział się cze­ goś. .. czegoś bardzo osobistego. - Czego mianowicie? - Podejrzewamy... - Joanna zamknęła oczy. - Ju­ dith powiedziała nam, że Daniel spytał ją, czy Ryan jest jego ojcem. Zapadła cisza. Joanna odwróciła się twarzą do okna. Po kilku sekundach poczuła, że Ryan staje przy niej i obejmuje ją. Była mu wdzięczna za wsparcie. - Naprawdę jestem jego ojcem - wyznał Ryan, pa-

CIENIE WE MGLE

289

trząc Nickowi w oczy. - Joanna i ja chcieliśmy powie­ dzieć mu o tym w stosownym momencie. Jednak z po­ wodu sytuacji, z powodu niebezpieczeństwa grożącego Joannie... postanowiliśmy trochę poczekać. Chcieliśmy też, żeby Daniel lepiej mnie poznał. - Dlaczego Daniel spytał o to Judith? - To było rano - odezwała się Judith. - Rozmawiali­ śmy na plaży. - Uśmiechnęła się i spojrzała na Joannę. - Daniel niepokoił się o twoją opinię. Starałam się roz­ proszyć jego obawy. Przypomniałam mu, że niemal nikt nie wie o twoim pobycie na Sea Island. Joanna zaczerwieniła się jak piwonia. Na szczęście wszyscy powstrzymali się od komentarzy. - Daniel już wcześniej poczęstował mnie kazaniem na temat moralności - mruknął Ryan, ale on również wydawał się zakłopotany. - Czy odniosła pani wrażenie, że Daniel jest przy­ gnębiony faktem, że Ryan może okazać się jego ojcem? - spytał Nick. - Nie, wręcz przeciwnie. Pamiętam, że wydawał się rozczarowany, kiedy mu powiedziałam, że Peter nigdy o tym nie wspomniał. - Czy zachowywał się tak, jakby zamierzał stąd uciec? - W żadnym wypadku. Nie, nie odniosłam takiego wrażenia. - Czy rozmawialiście jeszcze o czymś? - Hm... - Judith spojrzała szybko na Ryana. - Tak, o książce.

290

CIENIE WE MGLE

- Szef Judith uważa, że powinienem napisać książkę - wtrącił Ryan. - Nie mam na to ochoty. Judith przyje­ chała, żeby mnie namówić. - Na wiele się to zdało - mruknęła Judith pod nosem. - To wszystko? - Nick wrócił do rzeczy. - No, nie... - Judith zmarszczyła brwi. - Co jeszcze?-spytał Ryan. - Pamiętam, że rozmawialiśmy o sytuacji Joanny. Kluczem do sprawy są oczywiście diamenty. Joanna nie będzie mogła normalnie żyć, dopóki nie znajdą się ka­ mienie lub dopóki ktoś jej nie zaatakuje. Daniel jest dostatecznie inteligentny, żeby to wszystko zrozumieć. Wystarczy znaleźć diamenty, i sprawa zostanie zakoń­ czona. - Judith zerknęła na Ryana. - Wtedy mogliby­ śmy również zakończyć książkę. Wyprostowała się na krześle i odchrząknęła. - Zrobiliśmy małą burzę mózgów, usiłując wymyśleć, jak do tego doprowadzić. Ale to były żarty... Do­ szliśmy w końcu do wniosku, że najlepiej byłoby zwabić Feldsteina. On na pewno doprowadziłby nas do swoich mocodawców. Mówiłam ci o tym, Ryan. - Judith zerk­ nęła w jego kierunku. - Myśleliśmy o prowokacji. Feldstein musiałby tylko uwierzyć, że mamy diamenty. Wca­ le nie musimy ich mieć naprawdę. - Czy Daniel byłby gotów zrobić coś takiego na własną rękę? - spytał Nick poważnie, przenosząc wzrok z Joanny na Ryana. - Chyba tak - przyznał Ryan.

CIENIE WE MGLE

291

- Co według ciebie jest bardziej prawdopodobne: czy to, że postanowił samodzielnie pokonać przestę­ pców, czy to, że jest wyprowadzony z równowagi od­ kryciem, kto jest jego ojcem? - Nie wie tego na pewno - wtrąciła Joanna ochry­ płym głosem. Nick wstał i schował notes do kieszeni. - Zobaczymy, co powie kierowca furgonetki. - Musimy pojechać na lotnisko - oświadczył nagle Ryan. - Na lotnisko? - powtórzył Nick. Wszyscy patrzyli na Ryana w oczekiwaniu na wyjaśnienie. - Tak. Mam... przeczucie. - Ryan spojrzał na Joan­ nę, która zachowała milczenie. - No to jedziemy - postanowił Nick bez wahania. Z doświadczenia wiedział, że na przeczuciach Ryana można polegać. - Ściągnę przez radio paru agentów. Będą tam na nas czekać. Gdy Daniel obmyślił już wszystkie szczegóły, reali­ zacja planu okazała się dziecinnie prosta. Jak już wie­ dział, w takiej sytuacji zasadnicze znaczenie ma wybór właściwej chwili i synchronizacja działań. Przede wszy­ stkim musi się wymknąć spod oka matki i Ryana na dostatecznie długo, aby dotrzeć na lotnisko. Musiał znaleźć jakąś wymówkę, aby nie zaczęli go od razu szukać. Miał jeszcze do pokonania łańcuch agentów Ni­ cka i most łączący wyspę z lądem.

292

CIENIE WE MGLE

Dzienniki okazały się znakomitym pretekstem. Posiedział trochę w pracowni, żeby upewnić się, że nikt go nie szuka. Korzystając z wolnej chwili, rzeczy­ wiście czytał. Ryan opisywał swe przygody tak żywo, że Daniel miał wrażenie, iż sam bierze udział w jego przed­ sięwzięciach. Nic dziwnego, że pani Mann chciała na­ mówić go do napisania książki. Daniel pomyślał jednak, że Ryan powinien napisać książkę na podstawie swoich dzienników, a nie opisywać jakichś przemytników. Niewiele brakowało, a straciłby poczucie czasu. Gdy minęła godzina i nikt nie wyszedł z domu, wymknął się cichcem z pracowni i wsiadł na rower. Musiał jechać plażą, żeby nie uruchomić alarmu przy bramie. Jakoś udało mu się nie zwrócić na siebie uwagi ochroniarzy, wynajętych przez Ryana po incydencie z motorówką. Gdy pokonał już wydmy i wydostał się na drogę, był spocony i ciężko dyszał. Teraz musiał niestety złamać jedną z żelaznych reguł, co go szczerze martwiło. Do Savannah było ponad sto kilometrów, musiał więc zła­ pać jakąś okazję. Na szczęście w sklepie udało mu się przekonać kierowcę furgonetki, żeby go zabrał. Kierow­ ca zgodził się nawet wziąć rower. W ten sposób dostał się na lotnisko na krótko przed spodziewanym przylotem Sammy'ego Feldsteina. Spie­ szył się, bo musiał jeszcze zrobić kilka rzeczy. Najpierw trzeba było wypróbować magnetofon, który znalazł na strychu, w rzeczach Ryana. Był to specjalny model dla dziennikarzy, który włączał się na dźwięk głosu. Daniel

CIENIE WE MGLE

293

nie mógł pojąć, dlaczego Ryan tak nie dba o rzeczy, które mogą okazać się użyteczne. Miał zamiar go o to spytać, oczywiście jeśli po tym wszystkim Ryan będzie chciał z nim rozmawiać. Najpierw udał się do informacji. Sympatyczna urzęd­ niczka chętnie odpowiedziała na jego pytania. Porozma­ wiał również ze stojącym obok pracownikiem ochrony. Następnie poszedł do toalety, zamknął się w kabinie i podciągnął koszulę. Pod spodem, na pasie od walkma­ na, wisiał niewielki magnetofon Ryana. Wstrzymując z napięcia oddech, Daniel przewinął taśmę i nacisnął przycisk play. Działa! Z przyjemnością słuchał wyraźnie nagranej rozmowy z urzędniczką. Nagrana została rów­ nież uwaga jej koleżanki, która siedziała dobre dwa me­ try dalej. Teraz pozostaje mu tylko sprowokować Sammy'ego, żeby chlapnął coś, co posłuży za dowód. To powinno wystarczyć nawet Forresterowi. W dwie minuty później wyszedł z toalety. Choć było gorąco i wilgotno, musiał włożyć kurtkę, żeby ukryć magnetofon, tworzący spore wzniesienie na jego że­ brach. Starając się zachowywać naturalnie i swobodnie, podszedł w końcu do monitora, żeby sprawdzić, czy sa­ molot z Chicago przyleci o czasie. Rejs numer 213, wejście 7B. Wszystko w porządku. Daniel zerknął na zegarek, po czym udał się w stronę właściwego wejścia. Usiadł w takim miejscu, żeby móc obserwować pasażerów i ludzi czekających na ich przy­ bycie.

294

CIENIE WE MGLE

Nie przewidywano spóźnienia samolotu, więc pier­ wsi pasażerowie powinni pojawić się za jakieś dwadzie­ ścia minut. Przez głowę przemknęła mu myśl, że mama z pewnością się o niego martwi. Ryan pewnie też. Pomy­ ślał, że kiedy wróci na Sea Island, Ryan z pewnością obedrze go ze skóry. Jeśli jednak wszystko pójdzie po­ myślnie, tak jak zaplanował, to może Ryan nie będzie się wściekał zbyt długo. Wtedy będą mogli znowu normalnie żyć. Wtedy będzie mógł mu zadać to pytanie. Ryan, czy jesteś moim ojcem? Agenci Nicka, ubrani po cywilnemu, czekali na lot­ nisku. Nick szybko polecił im, by zaczęli poszukiwania Daniela, zachowując pełną dyskrecję i nie podchodząc do niego. Uważał, że lepiej nie ryzykować. Jeśli Sammy Fełdstein poczuje, że trafił w pułapkę, może zdecydo­ wać się na użycie przemocy. Joanna wzięła głęboki od­ dech, chwyciła Ryana za rękę i weszła z nim do hali dworca lotniczego. Ryan pomyślał, że chyba nie będzie trudno znaleźć samotnego, czternastoletniego chłopca. Niespokojnie zaglądał do wszystkich korytarzy i kątów. Próbował rozproszyć wątpliwości, jakie prześladowały go od chwili, gdy oznajmił Nickowi, że muszą jechać na lotnisko. Chciał skoncentrować się na poszukiwaniach Daniela, a nie bezpłodnych rozważaniach. Nie miał żad­ nego dowodu, że chłopak jest na lotnisku, oprócz tego, że tak podpowiadał mu wewnętrzny głos. Nick zdołał

CIENIE WE MGLE

295

odnaleźć kierowcę furgonetki. Okazało się, że Daniel wysiadł na pierwszym przystanku w Savannah. - Na jaki samolot on czeka? - spytała Joanna, ner­ wowo przygryzając wargi i wpatrując się w monitor. Które wejście? - Nie wiem - odrzekł Ryan, ściskając jej dłoń. - Ale wiem, że on tu jest. Palce Joanny były zimne jak lód. Ryan dobrze wie­ dział, co przeżywa. Sam z trudem panował nad sobą. Miał ochotę kląć i krzyczeć; niczego bardziej nie pragnął jak tego, by ten koszmar wreszcie się skończył. Przecież dopiero odnalazł Joannę i Daniela i nie może ich stracić! Był jeszcze bardziej przerażony niż owego dnia na pu­ styni, gdy zginął Peter. Zaciskając nerwowo zęby uniósł głowę, jakby szukał pomocy z nieba. Gdzież się podziały jego „specjalne zdolności"? Gdzie dar jasnowidzenia? Przecież teraz go potrzebu­ je! Cóż mu po tym dziwacznym darze, jeśli nie może z niego skorzystać w chwili największej potrzeby? Za­ cisnął powieki i wyobraził sobie, że Daniel jest obok niego. Och, Daniel, proszę, nie rób żadnych głupstw! - Przecież nie jesteśmy pewni, że on jest na lotnisku - szepnęła Joanna, przyglądając się grupkom pasażerów przy stanowiskach kontroli biletów. - Na pewno tu jest - powtórzył Ryan, choć wiedział, że nie brzmi to przekonująco. Daniel jest gdzieś w bu­ dynku terminalu, muszą go tylko znaleźć. Niestety,

296

CIENIE WE MGLE

w duszy widział tylko jego twarz. Po prostu czuł jego obecność. Miałem taki sen. Nagle przypomniał sobie słowa,jakie powiedział Daniel podczas ich rozmowy pierwszej nocy. Teraz go­ rzko żałował, że pozostawił bez komentarzy jego wy­ znanie, że posiada „specjalny dar". Dlaczego nie przy­ znał wtedy, że sam dobrze zna takie sny i przeczucia? Mama była na lotnisku, rozmawiała przez telefon. Ryan rozejrzał się dokoła. Stali w odległości trzech metrów od automatów telefonicznych. Czasami wiem o pewnych rzeczach... wyczuwam je... na przykład, że coś grozi mamie. - Jo, zadzwoń do Feldsteina do Chicago - powie­ dział, kładąc rękę na jej ramieniu. - Co? Teraz? Po co? - Joanna spojrzała na niego ze zdumieniem. - Sprawdźmy, czy Feldstein jest w Chicago. Jeśli nie... - Ryan znów się rozejrzał. Wokół widział podróż­ nych, bagażowych, urzędniczki... - Proszę, zadzwoń, tylko szybko. Podeszła do pierwszego automatu i wyjęła z torebki notes i kartę magnetyczną. Znalazła numer telefonu, podniosła słuchawkę i wystukała długi szereg cyfr. Pa­ trzyła na Ryana i czekała, aż ktoś odbierze. - Halo? - Ach... Czy to Sammy? - A kto dzwoni?

CIENIE WE MGLE

297

Joanna zakryła dłonią mikrofon. - Chce wiedzieć, kto dzwoni - szepnęła do Ryana. Ten kiwnął głową. - Joanna Stanton - powiedziała do słuchawki. - Gdzie pani jest, pani Stanton? - spytał mężczyzna po chwili wahania. - Chciałabym rozmawiać z Sammym. - Czy ma pani diamenty, pani Stanton? - Czy Sammy wyjechał? - Jeśli pani myśli, że razem z nim uda się pani nas wykiwać, to grubo się pani myli. Radzę się zastanowić. - Jak moglibyśmy was wykiwać? - Feldstein łudzi się, że nas nabrał i prysnął z mia­ sta, ale mamy go na oku, podobnie jak panią. Jeśli sądzi­ cie, że uda się wam przejąć nasz towar, to równie dobrze możecie grać na loterii. Dobrze pani radzę. Joanna czuła, jak jej serce zaczyna ściskać strach. Sammy ma tu przylecieć, w każdym razie tak uważają ci od diamentów. Ogarnęło ją przerażenie i wściekłość. Ci gangsterzy ośmielają się jej grozić! Zmusili ją do uciecz­ ki z domu! Korzystali z jej galerii dla swoich celów, szpiegowali ją, grozili jej dziecku! Uniosła rękę i przerwała połączenie. W zaciśniętej dłoni wciąż trzymała słuchawkę. - Miałeś rację, Ryan - powiedziała przez zęby. Sammy albo jest tutaj, albo zaraz przyleci. Daniel musiał się z nim skontaktować. Jeśli jesteś pewny, że jest na lotnisku, to może znaczyć tylko jedno. Najwyraźniej

298

CIENIE WE MGLE

wymyślił coś, żeby sprowokować Sammy'ego. - Potarła nerwowo czoło. - To przesada, nawet jak na niego! Co będzie, jeśli Sammy uzna, że to ja mam te cholerne diamenty? Jeśli uda mu się porwać Daniela? Na twarzy Joanny widać było przerażenie. Z najbliż­ szego wyjścia akurat zaczęli wychodzić podróżni. Joan­ na nagle wypuściła słuchawkę. - Boże, to on! Ryan, widzę go! Zasłaniając twarz gazetą, Daniel przyglądał się Sam­ my'emu. Zauważył go niemal natychmiast, ale postano­ wił nie zdradzać swojej obecności, żeby sprawdzić, czy przyleciał sam. Sammy rozglądał się wokół, jakby kogoś szukał. Daniel uznał, że chodzi o niego. Dobra, pomy­ ślał. Miał nadzieję, że wszystko pójdzie gładko. Nie trzeba być geniuszem, żeby się domyśleć, że w takich okolicznościach zawsze może się zdarzyć coś nieocze­ kiwanego. Chłopiec uważnie rozejrzał się wokół. Nie zauważył, aby ktokolwiek interesował się Sammym. Wszystko w porządku. Spojrzał jeszcze na urzędniczkę z informacji i agenta ochrony. Wiedział, że gdy z nimi rozmawiał, nie potraktowali go całkiem poważnie, ale to nie miało znaczenia. Liczyło się tylko to, że byli tam i patrzyli, co się z nim dzieje. Uznał, że Sammy jest sam. Poczekał, aż się odwróci i wstał z krzesła. Oczywiście musiał poprawić magneto­ fon ukryty pod koszulą, który poruszał się przy każdym ruchu, po czym ruszył w stronę przyjaciela Rica.

CIENIE WE MGLE

299

- Cześć, Sammy. Ten niemal podskoczył z wrażenia. - Uważaj, mały! Czy chcesz, żebym dostał zawału? - Czemu miałbym ci źle życzyć? - spytał niewinnie Daniel. Sammy spojrzał na niego, po czym znowu nerwowo się rozejrzał. - Gdzie Joanna? - W ogóle nie wie, że się z tobą umówiłem, więc jej tu nie ma. - A jak udało ci się wymknąć z domu o tej porze bez wzbudzania podejrzeń? Już dziesiąta. - Jakoś sobie poradziłem. - Rzeczywiście, chyba niezły z ciebie cwaniak. - Swój pozna swego. - Daniel wzruszył ramionami. - Słuchaj, gówniarzu, nie przyleciałem tu po to, że­ by z tobą żartować. - Sammy chwycił go za ramię. Wiesz, po co przyjechałem. Gdzie to jest? - Masz na myśli tę rzeźbę z diamentami? - Zamknij się, do cholery! - Sammy zmierzył go wściekłym spojrzeniem. - Chcesz, żeby cię wszyscy sły­ szeli? Może pójdziesz do wieży kontrolnej i ogłosisz to przez głośniki? - Puścił ramię chłopca. - Przestań się lepiej wygłupiać. Ja nie żartuję. Mówiłeś przez telefon, że je masz. Wiedziałem o tym od początku. Powiedzia­ łem tym facetom, że Joanna na pewno nie zrezygnowa­ łaby z takiej fortuny. Jest miła, ale wszystko ma swoje granice.

300

CIENIE WE MGLE

- Jakim facetom? - spytał Daniel, starając się zacho­ wywać nonszalancko. - Tym dwóm kierowcom, których Rico zatrudnił rok temu? - Skąd wiesz? - spytał cicho Sammy. - Ktoś tu chy­ ba ma za duże uszy. - A więc to oni! Daniel gorączkowo zastanawiał się, jak skłonić Sammy'ego, żeby zidentyfikował swych wspólników. W tym momencie zauważył, że zbliżają się do nich dwaj mężczyźni. Jeden wyglądał jak bokser ciężkiej wagi i miał niewielki, czarny wąsik. Przyleciał tym samym samolotem co Sammy. Drugi był przeciętnego wzrostu, szczupły i żylasty jak długodystansowiec. Przedtem Da­ niel uznał go za biznesmena, czekającego na wspólnika. Teraz musiał zmienić zdanie. Nagle zdał sobie sprawę, że to jeden z tych dwóch facetów na motorówce! Spoj­ rzał szybko w kierunku informacji. Urzędniczka uśmie­ chnęła się do niego. Daniel odpowiedział jej tym sa­ mym. - Radzę ci uważać, mały, bo pewnego dnia będziesz mieć kłopoty - syknął Sammy. - Myślę, że on już ma kłopoty - odezwał się ten niższy. Sądząc po wyrazie twarzy Sammy'ego, nie spo­ dziewał się widoku tych dwóch. Daniel czuł, że serce podchodzi mu do gardła. Czekał, co będzie dalej. Sam­ my chciał się cofnąć, ale coś w wyrazie twarzy tego wysokiego przykuło go do miejsca, w którym stał. - Cóż to za gierki, Feldstein?

CIENIE WE MGLE

301

Daniel nigdy nie wierzył, że ktoś może być blady ze strachu, ale Sammy wyglądał jak trup. - Czy zamierzasz podzielić się diamentami z tymi typami? - spytał wprost, przenosząc wzrok z jednego na drugiego. - No właśnie, Sammy - podchwycił od razu wysoki i uśmiechnął się złośliwie. - Czy zamierzasz się z nami podzielić? - Słuchajcie, to wcale nie jest tak, jak myślicie. Sammy zrobił krok do tyłu. - Ten szczeniak zadzwo­ nił... - Wiemy, wiemy. Nie powinieneś mieć tajemnic, przecież jesteśmy przyjaciółmi. Dobrze jednak, że zało­ żyliśmy u ciebie podsłuch. Prawda, Mick? - Prawda, Bejay. - Podsłuch? - powtórzył Sammy. Wyglądał jakby zrobiło mu się niedobrze. Daniel uznał, że z bliska Mick wydaje się groźniejszy od potężnego Bejaya. - Słuchajcie - powiedział, mając niewielką nadzie­ ję, że uda mu się blef. - Widzę, że chcecie spokojnie porozmawiać. Skoro to mnie nie dotyczy, to chyba lepiej zostawię was samych, dobrze? - Możesz o tym pomarzyć, stary - mruknął Bejay i chwycił go za kurtkę. Przyciągnął go do siebie tak blisko, że Daniel widział każdy włos w jego wąsach. - Kilku facetów w Chicago pogniewało się na twoją mamę - poinformował go Bejay. - Powiedziałeś przez

302

CIENIE WE MGLE

telefon, że diamenty są u ciebie, no więc masz teraz świetną okazję, żeby pomóc mamie. Jeśli nie chcesz, żeby coś się jej stało, to lepiej oddaj kamyki. - Ja... ja... - Daniela z trudem wydobywał z siebie słowa. Odchrząknął i spróbował znowu. - Nie mam ich przy sobie - oznajmił, otwierając szeroko oczy. - Chyba nie sądzicie, że zwariowałem i noszę je w kieszeni. Bejay po prostu uniósł go do góry i mocno potrząs­ nął. Daniel zatrząsł się jak szmaciana lalka. Przed ocza­ mi zobaczył gwiazdy, słyszał dzwonienie w uszach. Na­ gle rozległy się krzyki, dobiegły go czyjeś głosy. Sam nie wiedział, kto złapał go pierwszy, Nick czy Ryan. Jak spod ziemi wyrosło przy nich kilku wysokich mężczyzn. - Ochrona lotniska! Stać, ręce do góry! - Policja! Puść chłopca! - Co się tu dzieje? - Daniel! Och, Boże, Daniel... Oprzytomniał i rozpoznał głos matki. Chciał coś po­ wiedzieć, ale język odmówił mu posłuszeństwa. Joanna całowała go po twarzy i wodziła rękami po jego ciele, tak jakby chciała sprawdzić, czy ma wszystkie kości całe. Widocznie ktoś go podtrzymywał, w przeciwnym razie zwaliłby się na podłogę. Zamrugał szybko powie­ kami. Teraz zobaczył przed sobą twarz Ryana, który wyglądał tak, jakby już nigdy nie miał się uśmiechnąć. Daniel miał nadzieję, że tak nie będzie. - Chryste, Ryan, nie spodziewałem się tu ciebie wykrztusił słabym głosem. Ryan nie odpowiedział, tylko

CIENIE WE MGLE

303

z całych sił przytulił go do piersi. Po raz pierwszy od chwili, gdy wydarzenia wymknęły się spod jego kontro­ li, chłopiec miał ochotę się rozpłakać. Przycisnął twarz do koszuli Ryana i oddał mu uścisk. Gdy jednak Ryan go puścił, na widok jego twarzy Daniel stracił pewność siebie. Zerknął na matkę. - Nim zaczniecie oboje krzyczeć, chcę wam powie­ dzieć, że mam to wszystko na taśmie. - Nim wrócimy do domu - odpowiedział Ryan groźnym, cichym głosem - radzę ci przygotować wyjaś­ nienie. Inaczej będziesz mieć szlaban do dwudziestego pierwszego roku życia. Ryan popchnął go w stronę Joanny i objął rękami głowę. Musiał chwilę poczekać, aż przestanie dzwonić mu w uszach. Joanna przytuliła Daniela do siebie i cicho płakała. Ryan był wściekły jak diabli, ale szczęśliwy, że Daniel jest zdrów i cały. Po prostu czuł się jak normalny ojciec. - Mówiłeś coś o taśmie? - Nick zwrócił się do Da­ niela w kilka minut później, gdy wyrwał się z kręgu otaczającego podejrzanych. - Proszę. - Daniel zdjął kurtkę i podał ją Joannie. Podciągnął koszulę i oczom zebranych ukazał się nie­ wielki, czarny aparat. Przygryzając język, chłopiec za­ czął przewijać kasetę. - Jeśli to Sony, to chyba wiem, skąd go masz mruknął Ryan.

304

CIENIE WE MGLE

- To było działanie w słusznej sprawie, nie? - bronił się Daniel. - Teraz słuchajcie. Rozległ się wyraźny głos Sammy'ego. „Uważaj, mały, czy chcesz, żebym dostał zawału?" Ryan, Joanna i Nick słuchali, jak ich podejrzenia zy­ skują potwierdzenie. Joanna przycisnęła dłoń do ust. Nie miała już wątpliwości, że Sammy miał swój udział w za­ bójstwie Rica. Jego zachowanie i ton głosu wskazywały wyraźnie, że nie zawahałby się przed niczym, byle tylko zdobyć diamenty. Był nawet gotów skrzywdzić Daniela. Spojrzała na Sammy'ego. Policjanci właśnie zakuli go w kajdanki i teraz sprawdzali, czy nie ma przy sobie broni. Bejay i Mick stali w rozkroku pod ścianą. Sammy przez chwilę patrzył jej w oczy, po czym odwrócił wzrok. - Pomyśleć tylko - powiedziała z obrzydzeniem Rico martwił się, że zostawi mu długi! - Gdyby położył łapę na tych diamentach, do końca życia nie musiałby się przejmować długami - zauważył Ryan. - Nie miał szansy - odezwał się Daniel, unosząc brwi niczym Groucho Marx. Sięgnął do kieszeni swych obszernych szortów i wyciągnął niewielką, skórzaną.sakiewkę. Uniósł ją i zakołysał na rzemyku. - Daniel! - zagrzmiał Ryan. - Boże, Daniel, chyba nie masz tu diamentów? jęknęła Joanna.

CIENIE WE MGLE

305

Nawet Nick Dalton wydawał się zdumiony. - Hej, to nic takiego! - zaśmiał się Daniel i podał Ryanowi sakiewkę. - Są wszystkie. Ryan zmierzył go wściekłym spojrzeniem, po czym zajrzał do środka. - Nie wiem, ile tego tu jest - oświadczył, podając sakiewkę Nickowi - ale sądzę, że za te kamyki Feldstein mógłby żyć długo i wygodnie. - Daniel, jak mogłeś zrobić coś tak niebezpieczne­ go! - zawołała Joanna i zamknęła powieki. - Przecież to złodzieje i mordercy. Jak mogłeś! - Przepraszam, mamo - powiedział, niezdarnie gła­ szcząc jej ramię. - To nie było takie groźne jak myślisz. Nie spotkałbym się przecież z ewentualnym mordercą bez żadnych zabezpieczeń. - Zerknął w kierunku znajomej urzędniczki. - Kiedy przyjechałem na lotnisko, po­ szedłem do informacji. Był tam też ktoś z ochrony lotni­ ska. Chciałem z nimi porozmawiać z dwóch powodów. - Tak? - Ryan wciąż patrzył na niego bez śladu uśmiechu na twarzy. - Tak. Po pierwsze, chciałem sprawdzić magneto­ fon. Po drugie powiedziałem, że mam się spotkać z pew­ nym mężczyzną, który może się nieco zdenerwować. Poprosiłem ich, żeby mieli na mnie oko. Gdybym krzyk­ nął lub gdyby stało się coś podejrzanego, lub gdybym pokazał im wzniesiony do góry kciuk, mieli natychmiast interweniować. - To wszystko? - Ryan z trudem hamował gniew.

306

CIENIE WE MGLE

- Tak. - Daniel wzruszył ramionami. - No i wszy­ stko poszło według planu. Kiedy ten facet mnie złapał i... no, już miało posypać się pierze, natychmiast poja­ wili się ochroniarze i policja. Nim się obejrzałem, byłem bezpieczny, a tamci w kajdankach. Ryan włożył ręce do kieszeni i zacisnął zęby. Daniel sam nie wiedział, jak mało brakowało, żeby jego przed­ sięwzięcie zakończyło się zupełnie inaczej. Inicjatywa i pomysłowość to cenne cechy, ale wszystko ma swoje granice. Ryan obiecał sobie, że gdy zamieszkają razem, obowiązywać będą nowe reguły. Nick poklepał go uspokajająco po ramieniu i spojrzał na Daniela. - No, dobra, opowiedz nam o diamentach. - Skąd je masz? - zapytała spokojnie Joanna. Prze­ zwyciężyła już szok i teraz chciała usłyszeć wyjaśnienia. Daniel odkaszlnął. Wiedział, że to nie będzie łatwe. - Pewnie się z tego nie ucieszysz, ale moja podróż z Montrealu do Savannah nie wyglądała dokładnie tak, jak ci powiedziałem. - Powiedz więc teraz. - Dobrze. Najpierw poleciałem do Chicago i po­ szedłem do galerii. - Daniel skrzywił się nieznacznie. Czuł na sobie spojrzenia trójki dorosłych. - Dobrze znam galerię, bo czasami tam pracowałem w weekendy. W jednym ze starych biurek, które Rico tak lubił, znaj­ duje się ukryta szuflada. Rico pokazał mi ją kiedyś. Właśnie tam znalazłem rzeźbę z tymi diamentami.

CIENIE WE MGLE

307

- Po prostu wszedłeś, znalazłeś biurko, otworzyłeś szufladę i już miałeś diamenty, tak? - Ryan patrzył na niego z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Daniel milczał. Znów czuł, że łączy go z Ryanem jakaś więź. Przez krótką chwilę obaj dzielili to samo przeczucie. - Tak - potwierdził wreszcie. - Trudno mi było w to uwierzyć. - To mnie nie dziwi. - Szczerze mówiąc - przyznał Daniel, patrząc mu w oczy - miałem takie przeczucie. - Tak właśnie myślałem. - Ryan pokiwał głową. Ry­ sy jego twarzy nieoczekiwanie zmiękły. Daniel głęboko wciągnął powietrze i je wypuścił. Na jego ustach pojawił się nieznaczny uśmiech. Zupełnie nie zwracał uwagi na matkę, która spoglądała nerwowo na niego i Ryana. - Wobec tego, gdy rozmawialiśmy pierwszej nocy po moim przyjeździe do Wilderose Cottage, świetnie mnie rozumiałeś, prawda? - Owszem. - A więc zdarza ci się to samo, co mnie. Czasami wiesz o pewnych rzeczach, nim jeszcze się zdarzą? Wiesz o czymś, choć sam nie wiesz skąd? - Tak. - I tak było z Peterem? - Tak. - Ryan znów pokiwał głową. - A co pomyślałeś, kiedy przekonałeś się, że ze mną

308

CIENIE WE MGLE

jest podobnie? - Z twarzy Daniela zniknął uśmiech. - To chyba dość rzadki dar, prawda? Nie znam nikogo oprócz ciebie, kto potrafiłby coś takiego. Na przykład mama zupełnie nie wie, o co w tym chodzi. Ryan skrzyżował ramiona i milczał, ale wyraz jego twarzy zdradzał wewnętrzne napięcie. - Czy byłeś zadowolony, kiedy dowiedziałeś się, że ja też to potrafię? - spytał po chwili Daniel. - Tak.

- Przed moim przyjazdem na Sea Island nic o tym nie wiedziałeś, prawda? - Nie. Joanna odniosła wrażenie, że jej serce zamiera. Dłu­ go wyobrażała sobie tę chwilę. To nie miało być na lotnisku, wśród tłumu przypadkowych ludzi. Poczekaj! - chciała zawołać do Ryana. Musimy znaleźć właściwe słowa. Musimy mieć pewność, że Daniel to zrozumie i zaakceptuje. Nie możemy zrobić nic, co zagrozi naszej przyszłości. Poczekaj... Poczekaj! Minął już jednak czas oczekiwania. Daniel patrzył Ryanowi prosto w oczy. - Czy jesteś moim ojcem? - Tak. Było już późno, minęła trzecia w nocy. Joanna wie­ działa, że nigdy nie zapomni drogi powrotnej na Sea Island. Gdy skończyli składać zeznania, była już kłęb­ kiem nerwów. Źródłem stresu nie była rozmowa z poli-

CIENIE WE MGLE

309

cjantami o działalności Rica ani nawet wyjaśnienie roli, jaką odegrał Daniel w ukryciu diamentów. Niebezpie­ czeństwo, które wisiało nad nią od śmierci Rica, nagle zniknęło, a mimo to była prawie nieprzytomna ze zde­ nerwowania. W końcu ruszyli w drogę i mogła nareszcie wyjaśnić Danielowi, co stało się piętnaście lat wcześniej, gdy ona i Ryan zdecydowali się na rozwód. Ze zdumieniem prze­ konała się, że syn bez sprzeciwu przyjmuje do wiadomo­ ści jej pełną przerw i niejasności relację, w której usiło­ wała wytłumaczyć mu swe zachowanie. Teraz leżała w ramionach Ryana i razem patrzyli, jak za oknem zbiera się poranna mgła. Gdy Daniel położył się spać, przeszli do jej pracowni i kochali się, pełni radości i wdzięczności, że oto mają przed sobą nowy początek. Los dał im drugą szansę. - Tak się bałam - przyznała, głaszcząc jego ramię. - Zwariowałabym, gdybyśmy z jakiegoś powodu nie zo­ stali rodziną. - Chyba jednak było to nam pisane - odrzekł, pocie­ rając brodą o jej skroń. - Jako syn Davida Stantona, Daniel miał szczęśliwe dzieciństwo. Ty miałaś w tym równie duży udział jak David. Teraz nadeszła moja ko­ lej. Daniel ma serce pełne miłości i gotów jest otworzyć je dla mnie. - Nie tylko jest gotów - poprawiła go z uśmiechem. - To już się stało. On cię kocha. - A ja ciebie kocham - powiedział Ryan, patrząc jej

310

CIENIE WE MGLE

w oczy. - Chcę, żebyśmy byli rodziną, tak jak miało być od początku. - Ja też - szepnęła i zamknęła oczy. Czuła, jak po policzkach spływają jej łzy. - Kocham cię. - Czy wyjdziesz za mnie? - Tak. - Uśmiechnęła się przez łzy. - Kiedy? - Kiedy tylko zechcesz. Pochylił się i czule ją pocałował. - Tym razem będzie inaczej, obiecuję. - Nie zapomnisz o wszystkim oprócz swojej pracy? - spytała z uśmiechem. - Nie będziesz mnie zaniedby­ wał, harując nad kolejnym reportażem? Nie będziesz rzucał wszystkiego, żeby pojechać gdzieś na koniec świata? - Nie,ja... - Szsz... - Położyła mu palec na ustach. - Oczywi­ ście, że będziesz, ale ja jestem inną osobą niż piętnaście lat temu. Mam swoją pracę, dziecko i setki innych zajęć. Ja... - Poczekaj. - Teraz on uciszył ją pocałunkiem, po czym objął dłońmi jej twarz. - Wierzę, że będzie tak jak powiedziałem, ale nie możemy być tego pewni. Nie chcę wracać do Nowego Jorku, przynajmniej nie teraz. Naj­ pierw chcę napisać książkę. Jestem przekonany, że skoń­ czyłem już z zawodem reportera. - Naprawdę chcesz napisać książkę? - ucieszyła się Joanna.

CIENIE WE MGLE

311

- Tak. - Judith będzie zachwycona. - To będzie inna książka, niż ona myśli - powie­ dział, kładąc się na wznak i przytulając ją mocno do siebie. Spojrzał na okno, za którym już świtało. - Piszę książkę o Peterze. - Och, Ryan. - Myślę, że już pora. Joanna patrzyła, jak wschodzące słońce rozprasza resztki ciemności. Wiedziała, że napisanie książki to naj­ lepszy sposób, żeby Ryan odzyskał wewnętrzną równo­ wagę. Leżąc przy nim, czuła jego ciepło i miała wraże­ nie, że w jej sercu wschodzi słońce. Uśmiechnęła się, pocałowała go w usta i opadła na poduszkę. Nie miała wątpliwości, że to będzie dobra książka. Jego najlepsze dzieło. Miała takie przeczucie.

- Ryan, jesteś na górze? Rzucił dziennik, zerwał się z łóżka i podbiegł do schodów. Nim zdążył dobiec, z klatki schodowej wyło­ niła się jasna głowa Joanny. Ujął ją pod ramię i podpro­ wadził do łóżka. - Dlaczego nie poczekałaś? - spytał, zrzucając pa­ piery i gazety na podłogę, żeby zrobić dla niej miejsce. - Mogłem zejść na dół. - Bo chciałam wejść na górę - odparła. Pozwoliła odgrywać mu rolę opiekuńczego męża. Ryan traktował ją, jakby była ze szkła, natomiast ona czuła się tak, jakby była z ołowiu.

CIENIE WE MGLE

313

- Umówiliśmy się, że nie będziesz wchodzić po schodach. Lekarz powiedział... - Wcale się tak nie umówiliśmy, a lekarz powie­ dział, że jestem zdrowa jak koń. Ćwiczenia mi nie za­ szkodzą, wręcz przeciwnie. - Chodzenie po schodach to nie jest ćwiczenie sprzeciwił się, układając poduszki tak, żeby mogła się oprzeć. - Zawsze łatwo o wypadek, zwłaszcza kobiecie w ciąży. - No cóż, jestem kobietą w ciąży. - Też mi się tak wydaje - uśmiechnął się Ryan. Ukląkł obok niej, podparł się łokciem o łóżko, a drugą ręką pogłaskał jej brzuch. Jak zwykle, na jego twarzy pojawił się wyraz radości. Gdy poczuł kopnięcie, zabły­ sły mu oczy. - Co tam, małe? Spieszy ci się na świat? - spytał, całując Joannę. Joanna poczuła wzruszenie. Jeszcze nie widziała mężczyzny tak jak on zafascynowanego perspektywą narodzin dziecka. Był równie przejęty ciążą, jak ona. Nie mogła zrozumieć, dlaczego kiedyś wydawało się jej, że nie będzie miał czasu dla ich dziecka. - Brakowało mi ciebie - powiedziała, głaszcząc go po włosach. - Co robisz w mojej pracowni? - A więc to jest teraz twoja pracownia, tak? Po ślubie osiedli w Wilderose Cottage. Dla Ryana i Joanny był to w pełni naturalny wybór, ale oba­ wiali się, czy Danielowi nie będzie brakować kolegów

314

CIENIE WE MGLE

i zgiełku Chicago. Mylili się. Jako najstarszy przed­ stawiciel nowego pokolenia Daniel z radością objął w posiadanie Wilderose Cottage. Z niemal takim sa­ mym entuzjazmem jak Ryan oczekiwał na narodziny braciszka lub siostrzyczki. Dziadek Jem odwiedzał ich regularnie, a gdyby to zależało od Daniela, wkrótce przeprowadziłby się do Savannah. Daniel był szczęś­ liwy. Ryan często żartował, że ich małżeństwo wyzwo­ liło w Joannie niezwykłą energię twórczą. W ciągu ro­ ku, jaki minął od dnia ślubu, namalowała dużo obra­ zów i miała dwie wystawy, w Chicago i Nowym Jorku. Według Ryana, było to naturalne uzupełnienie najdos­ konalszego procesu twórczego, jakim jest narodzenie dziecka. Nie tylko Joanna przeżywała okres bujnej twórczo­ ści. Książka Ryana była już u wydawcy. Oprócz reda­ ktora tylko Joanna miała okazję ją przeczytać. Była świę­ cie przekonana, że praca Ryana okaże się bestsellerem i zbierze pochwały krytyków. Jednego była pewna: tak jak oczekiwała, napisanie książki o tragedii Petera sta­ nowiło dla Ryana prawdziwe catharsis, które umożliwiło mu powrót do równowagi. - Chyba wiem, co robiłeś - powiedziała, patrząc na niego z miłością i głaszcząc palcami jego policzek. - Czytałem dzienniki Camerona - oznajmił. - Znalazłeś w nich coś nowego? - Ilekroć je otwieram, zawsze coś mnie zaskakuje.

CIENIE WE MGLE

315

- Twój ojciec był wyjątkowym człowiekiem. Jaki ojciec, taki syn - powiedziała z uśmiechem. - A ty jesteś bezstronnym sędzią - zaśmiał się i szybko spoważniał. - Tata miał swoje wady, jak wszy­ scy. Dopóki nie przeczytałem o tym w jego dzienniku, nie wiedziałem, jak bardzo pomylił się wtedy w Sajgonie. Niewiele brakowało, a straciłby Michelle i ich dziecko. Był tym tak zdruzgotany, że wątpił nawet w swój honor i uczciwość. - Skądś to znam - mruknęła Joanna. - Cameron oceniał się ostrzej niż ktokolwiek inny - powiedział. - Być może to nasza cecha rodzinna. Uniósł głowę i spojrzał jej w oczy. - Jak ktoś mi kiedyś powiedział, mam z nim więcej wspólnego, niż przypusz­ czałem. To coś więcej niż tylko problemy z naszymi osobistymi demonami. Przez jakiś czas to paraliżowało i Camerona, i mnie, ale obaj zdołaliśmy skorzystać z po­ nownej szansy, jaka często pojawia się pośród przeciw­ ności. - Ryan na chwilę się zamyślił. - Nie mogę mówić za ojca, ale ja... Nie wiem, jak długo byłbym w depresji, gdyby nie ty i Daniel. Joanna ujęła w dłonie jego twarz i spojrzała mu w oczy, szukając w nich cieni, jakie prześladowały go rok wcześniej. Teraz widziała w nich tylko miłość, za­ ufanie i wiarę w szczęśliwą przyszłość. Uśmiechnęła się do niego. - Dochodziłeś już do siebie, kiedy wkroczyliśmy na twoje terytorium.

316

CIENIE WE MGLE

Usiadł na łóżku, objął ją i pocałował czule. Poczuł miły dreszcz. Zapach i smak jej skóry zawsze działały na niego podniecająco. - Zawsze możesz wkroczyć na moje terytorium, skarbie. A co do drugiej szansy... Teraz będziemy razem już zawsze. Masz na to moje słowo.