010 - Hart Jessica - Labirynt Minotaura

Labirynt Minotaura Hart Jessica

ROZDZIAŁ PIERWSZY Samochód zatrzymał się na skraju drogi u podnóża Białych Gór. Courtney odgarnęła z czoła kosmyk jasnych włosów i stała bezradnie, z przerażeniem patrząc na przebitą oponę. Droga ciągnęła się zygzakiem w górę, znikając gdzieś w oddali. Czekanie na jakąkolwiek pomoc w takim miejscu nie miało najmniejszego sensu. Otarłszy twarz z kurzu, Courtney spojrzała za siebie. Białe Góry niewątpliwie miały nazwę adekwatną do wyglądu. Nawet w maju ich postrzępione szczyty pokrywał śnieg, a w niższych partiach ostre kreteńskie słońce rozświetlało nagie skaliste grzbiety. Wysoko ponad przybrzeżną równiną był to dziki kraj, ląd mitów i nieokiełznanej pasji. Oczy Courtney przywykły do delikatnej zieleni Anglii, toteż tutejszy krajobraz porażał ją surowym, nieodgadnionym pięknem, które jednocześnie przerażało i fascynowało. Światło słońca jaśniało dziwną ponadczasowością i łatwo mogła sobie wyobrazić kreteńskich wojowników, maszerujących po górach w poszukiwaniu wolności i zemsty. Tu, w górze, panowała niczym nie zmącona cisza. Courtney słyszała jedynie pszczoły przelatujące nad kępkami tymianku. Była sama, nie licząc kilku kóz pasących się po drugiej stronie drogi, których dzwonki pobrzękiwa-

ły, gdy zwierzęta poruszały się wśród kępek szałwii i ostrokrzewu. Jedna z kóz na chwilę przestała jeść, by podnieść głowę i popatrzeć na Courtney niepokojąco inteligentnym wzrokiem, po czym powróciła do skubania, najwyraźniej nie wzruszona jej losem. Courtney przywykła do obojętnego spojrzenia. Tak właśnie spojrzeli na nią rodzice, gdy oznajmiła im, że latem zamierza podjąć pracę na Krecie. Właściwie odkąd sięgała pamięcią, wszyscy okazywali jej obojętność. Dorastała w świadomości, że nie należy do osób robiących wrażenie, w przeciwieństwie do swojej siostry. Miała włosy o bliżej nieokreślonym odcieniu brązu i rozmarzone szaroniebieskie oczy. Właściwie już się pogodziła z tym, że nie jest zbyt mądra, praktyczna ani nawet atrakcyjna. Niczym się nie wyróżniała. - Wiem, nie wyglądam najlepiej - usprawiedliwiała się, spoglądając na kozę. - Mam ciężki dzień. Od szóstej rano była w podróży i właściwie przez cały czas prześladował ją pech. Rodzice nawet nie chcieli się z nią pożegnać, zamówiona taksówka nie przyjechała, samolot miał opóźnienie, a kiedy wreszcie wylądowała w Iraklionie, wskazano jej rozklekotany samochód i kazano jechać przez kolejne cztery godziny po okropnych drogach w odwrotnym kierunku niż ten, w którym zamierzała się udać. A teraz jeszcze ta przeklęta opona! Po tym wszystkim nic dziwnego, że wyglądam okropnie, pomyślała, z niesmakiem przyglądając się bluzie i szortom, które faktycznie były zmięte. Siedząc w klimatyzowanym samolocie, cieszyła się, że włożyła bluzę, ale w samochodzie było okropnie gorąco. Pot ściekał jej

po plecach i czuła, że ma czerwoną twarz i pozlepiane kosmyki włosów na czole. Gdyby chociaż miała coś pod spodem, mogłaby po prostu zdjąć bluzę, ale nigdy nie nosiła stanika, a przecież nie może się pokazać topless w nowej pracy! Chociaż... może się przebrać w coś lżejszego, bo dookoła nikogo nie ma... prócz kóz, oczywiście. Na samym wierzchu walizki leżał kolorowy podkoszulek. Wyjęła go teraz. Koza najwyraźniej nie zwracała na nią uwagi. Courtney po prostu była typem dziewczyny, której nikt nie zauważał! Lekki wietrzyk, który na chwilę owiał jej gołą skórę, przyjęła jak prawdziwe błogosławieństwo. Stała z bluzą przyciśniętą do piersi, spoglądając na dolinę, z plecami wystawionymi do słońca. Poczuła się bosko, z niechęcią myślała o ubraniu się. Wreszcie jednak włożyła podkoszulek. Był lekki i wygodny, pomyślała więc, że teraz łatwiej jej będzie zmienić oponę. W zdecydowanie lepszym humorze wyjęła koło zapasowe z bagażnika. Przecież po to przyjechała na Kretę: żeby udowodnić, że da sobie radę sama. Rodzice byli przekonani, że wróci najdalej za tydzień, ale ona im pokaże, że wcale nie jest taka bezradna, za jaką ją wszyscy uważają! Zmiana koła to właśnie jej pierwsze wyzwanie. Pełna entuzjazmu odbiła koło o ziemię, chcąc je wypróbować. Niestety, było bez powietrza, tak samo jak to przebite. Wpatrywała się to w jedno, to w drugie koło, czując jednocześnie, że pewność siebie ulatuje z niej błyskawicznie. Była w sytuacji bez wyjścia. Łzy zmęczenia i rozpaczy napłynęły jej do oczu i, zrezygnowana, nie mo-

gąc wymyślić żadnego sensownego rozwiązania problemu, kopnęła koło. - Cholerny samochód! - Kopanie go nie naprawi - usłyszała za sobą pogardliwy głos. Odwróciła się błyskawicznie. Wśród kolczastych krzewów u podnóża wyrastającego ponad drogę stoku stał jakiś mężczyzna. Miał przewieszoną przez ramię strzelbę i nóż wetknięty za pas. W czarnej koszuli i spodniach z nogawkami wsuniętymi w długie buty był ucieleśnieniem wszystkich historii, jakich się naczytała o rozsławionych kreteńskich wojownikach, znanych zarówno z heroizmu, jak też z okrucieństwa i namiętności. Brakowało tylko sariki, czarnej chusty tradycyjnie noszonej przez mężczyzn na Krecie. - Skąd... kim pan jest? - wymamrotała, cofając się o krok, gdy on lekko wyskoczył na drogę. Miał ogorzałą twarz o surowych rysach, z orlim nosem i zaciętymi ustami. Serce Courtney zaczęło bić niespokojnie. Przerażał ją widok tego groźnego mężczyzny. - Nazywam się Lefteris Markakis - przedstawił się. Oczywiście nazwisko nic Courtney nie mówiło, ale wypowiedział je z taką arogancją, że przez chwilę zastanawiała się, czy nie powinna go rozpoznać jako kogoś niezwykle ważnego. - Do czego potrzebna panu ta strzelba? - spytała za niepokojona. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że on mówi nienagannie po angielsku, z ledwie wyczuwalnym obcym akcentem. Powinno ją to uspokoić, ale gdy mierzył ją lekceważąco wzrokiem, bynajmniej nie czuła spokoju.

- I skąd pan tak dobrze zna angielski? - dodała, zbyt spięta, by zdać sobie sprawę, jak nieistotne jest to pytanie. - Prowadzę interesy, w których angielski jest niezbędny - odparł z pogardliwą obojętnością, która pasowała do aroganckiego wyrazu twarzy. - A co do strzelby... Właśnie jestem na polowaniu. Jak widać, bezowocnym - dorzucił z błyskiem kpiny w ciemnych oczach. - Nie ma powodu do strachu, despinis. Wprawdzie nie przepadam za angielskimi dziewczynami, ale nie mam zwyczaju do nich strzelać. - Skąd pan wie, że jestem Angielką? - zdziwiła się, zrażona pogardliwym rozbawieniem w jego oczach. Lefteris skinął głową w stronę kozy, skubiącej dolne gałęzie drzewa. - Słyszałem, jak rozmawia pani z tym zwierzakiem powiedział tonem świadczącym, że wprost nie może uwierzyć, iż ktoś może być aż tak niedorzeczny. Courtney zarumieniła się i rzuciła oskarżycielskie spojrzenie na kozę, jakby to ona była winna, że złapano ją na idiotycznym zachowaniu, i nagle uświadomiła sobie, że skoro słyszał, jak rozmawiała z kozą, to przecież musiał ją również widzieć, gdy zdejmowała bluzę! - Nie powinien się pan tak skradać! - Nie ma powodu do zmartwienia - zapewnił z kpiącym uśmiechem. - Nie obchodzi mnie pani ciało, chociaż muszę przyznać, że jest powabne. Nie miałem wątpliwości, że jest pani Angielką, zanim się pani odezwała. Tylko Angielka może obnażać się i tak obnosić ze swoim ciałem, nie bacząc na to, że akurat może ktoś przejeżdżać! - Wcale się nie obnosiłam! - zaprotestowała z furią,

skręcając się w środku na myśl o jego taksującym wzroku. Jak on śmie tak do niej mówić! - Po prostu zmieniałam ubranie, bo było mi za gorąco. Trudno to uznać za robienie z siebie widowiska! - Dla mnie tak właśnie to wyglądało. Schodziłem ze wzgórza, gdy zauważyłem, jak się pani rozbiera, i przez chwilę kuszony byłem widokiem gołych pleców. Zrobiła to pani perfekcyjnie, sądziłem więc, że doskonale pani wie, że tu jestem - powiedział z nie skrywaną pogardą. - Wcale pana nie widziałam! - powiedziała z naciskiem, purpurowa z zakłopotania. - Byłam przekonana, że jestem sama. Na pewno nie zdjęłabym niczego, gdybym wiedziała, że ktoś mnie obserwuje. Ten wybuch nie zrobił na nim żadnego wrażenia. - To dlaczego stała pani tak długo, zanim włożyła skąpą bluzkę? - Na chwilę zatrzymał wzrok na jej podkoszulku, po czym bez większego zainteresowania powiódł oczami po smukłych nogach. - Właściwie powinna pani w ogóle darować sobie tę koszulkę, bo przecież i tak nie wiele zasłania. A może właśnie dlatego ją pani włożyła? Czując, jak jej ciało płonie pod wpływem jego spojrzenia, Courtney chwyciła bluzę i ściskała ją kurczowo, zasłaniając piersi. - Było mi gorąco! - usprawiedliwiała się uparcie głosem drżącym ze złości i poniżenia. - Chyba nie sądzi pan, że miałam jakiś inny powód do przebierania się. - Och, mogła pani pomyśleć, że łatwiej jej będzie uzyskać pomoc - zasugerował zjadliwie. - Który mężczyzna przejedzie obojętnie obok dziewczyny rozebranej niemal do naga i błagającej o naprawę samochodu? Angielskie

dziewczyny lubią się ubierać nieprzyzwoicie i oferować swoje ciała, gdy uznają, że im się to opłaci. Na pani nieszczęście nie ma tu innych mężczyzn, a ja jestem ostatnią osobą, która da się skusić tak oczywistym atrakcjom, więc może sobie pani oszczędzić kłopotu. Courtney zaskoczona była wrogością i pogardą, jaką jej okazywał od początku, ale teraz naprawdę przebrał miarę. Za kogo on się ma? - A ja mogę pana zapewnić, że guzik mnie obchodzi, co pan sądzi! Wcale mi niepotrzebny mężczyzna do wymiany koła, tak samo jak wykład na temat moich ubrań, wygłaszany przez wywyższającego się aroganta! Sama dam sobie radę! Twarz miała bladą ze zmęczenia, chociaż hardo uniosła podbródek, ale Lefteris był wciąż niewzruszony. Przenosił wzrok z jej miękkich włosów, w dzikim nieładzie wymykających się z warkocza, na zmiętą bluzę przyciśniętą do piersi i wreszcie na smukłe nogi w zakurzonych sandałach. - Nie wygląda pani na taką zdolną - zauważył cierpko. - Ale z pewnością ta postawa bezradnej niewinności to tylko maska? Courtney wprawdzie nawykła do słuchania, że nie jest zdolna, ale dotychczas nikt nie podejrzewał, że jest na tyle sprytna, by robić to celowo! - I tak zamierzałam sama zmienić koło - powiedziała z naciskiem. - Jaki sens miałoby bezczynne stanie na drodze w nadziei, że ktoś nadjedzie i mi pomoże, zwłaszcza zważywszy na brak uprzejmości ludzi w tych stronach, czego pan jest dobitnym przykładem!

- Skoro chce mnie pani przekonać o swojej zaradności, chętnie popatrzę, jak pani zmienia kolo! - Lefteris spojrzał na nią surowo. - Nie mogę - przyznała zrezygnowana. - Tak właśnie myślałem! Oczywiście oczekuje pani, że się nad nią zlituję i zaoferuję pomoc? - Proszę bardzo, może pan spróbować, jeśli rzeczywiście potrafi pan zrobić użytek z dwóch przebitych opon! - To znaczy, że nie ma pani zapasowego koła?! - Mam, ale z zapasowego też ucieka powietrze. -Courtney wskazała na leżące na ziemi koło. Lefteris położył strzelbę na dachu samochodu i pochylił się, żeby obejrzeć oponę. - Na tym daleko pani nie dojedzie - zauważył, prostując się. - Jak można wybierać się mało uczęszczanymi drogami bez koła zapasowego! - dodał surowym tonem. - Dlaczego nie sprawdziła pani tego przed wyjazdem? Spojrzała na niego z urazą, zdziwiona, że nie oskarża jej o to, że przebiła oponę celowo, by zwabić jakiegoś naiwnego mężczyznę do pomocy! - Przyjechałam do Iraklionu prosto z lotniska - usprawiedliwiła się. Lefteris swoim zachowaniem przypominał jej siostrę, Ginny. Takim jak oni nic nie wymykało się z ręki. Przeciwnie, wszystko mieli pod kontrolą. Nie do pomyślenia było, aby przyłapano Ginny na rozbieraniu się. Przede wszystkim przewidziałaby wszystko i włożyła lżejsze i praktyczne ubrania, a nawet gdyby zdejmowała bluzkę, z pewnością nikt by tego nie zauważył. No i na pewno by sprawdziła, czy ma koło zapasowe.

- Przypuszczałam, że sprawdzą samochód, zanim wydadzą mi kluczyki. - Przypuszczenia bywają niebezpieczne. Zwłaszcza na Krecie. - Wobec tego ciekawe, dlaczego pan snuje tyle przypuszczeń na mój temat. Oparłszy się o samochód, wytarła twarz rękawem bluzy. Dokuczał jej upał, zmęczenie. Miała już dość uwag Lefterisa. Pragnęła, aby zostawił ją w spokoju, by mogła się wypłakać w samotności. - Dlatego, że dostałem po nosie od Angielek - wyznał, zdejmując strzelbę z dachu samochodu. - Dokąd się pani wybiera? - Do Agios Giorgios - odparła ponuro. Miała ochotę powiedzieć mu, by pilnował swojego nosa, ale powstrzymała się. - Wie pan, gdzie to jest? - Oczywiście. - Czy można tam dojść pieszo? - Skądże znowu! - Lefteris przyglądał się badawczo jej szczupłej sylwetce. - W każdym razie pani na pewno nie dojdzie. To jest po drugiej stronie wzgórza, na samym końcu następnej doliny. A sądząc po wyglądzie, nie dojdzie pani dalej niż do następnego zakrętu - dodał bez ogródek. Miał rację. Zupełnie opadła z sił, jej oczy pociemniały, gdy przerażona spojrzała na dolinę w miejscu, gdzie droga wiła się serpentyną, całkowicie opustoszała. Mogłaby tu stać całą noc, gdyby się uparta i chciała czekać, aż ktoś ją podwiezie. - Nie mam wyjścia, muszę iść pieszo - powiedziała,

z trudem prostując się. - Przecież nie mogę sterczeć tu bez końca. - Zaparkowałem swój samochód tam, na ścieżce. -Lefteris odwrócił głowę w stronę wzgórza, zakładając strzelbę na ramię. - Cóż, musi pani jechać ze mną. - Wolę iść pieszo - odparta. - Nie zniosłabym myśli, że zwabiłam pana, aby mnie pan podwiózł! - Nie ma powodu do obaw, ja nie mam co do pani żadnych złudzeń - wyznał szczerze. - Absolutnie nie jestem podatny na pani urok, mimo bardzo zachęcającego striptizu! - To dlaczego proponuje mi pan podwiezienie? - W innej sytuacji z pewnością nie składałbym takiej propozycji, ale nie mam wyboru, nie mogę zostawić tu pani na całą noc, chociaż jest pani Angielką. Poza tym mógłby nadjechać jakiś inny łatwowierny głupiec, który podwiózłby panią, a nikomu nie życzę znajomości z Angielką. Ja przynajmniej nie będę pani podrywał. - Świetnie! - rzuciła, pobladła ze złości. - Dzięki za propozycję podwiezienia, ale wolę iść całą noc! Wepchnęła bluzę do walizki i ruszyła, nie oglądając się za siebie. Walizka była bardzo ciężka, a wzgórze strome, ale Courtney zawzięła się. Wolała nie patrzeć, co robi Lefteris. Był okrutnym arogantem! Jak śmiał mówić do niej w taki sposób! Złość dodała jej energii, ale po przejściu jakichś stu metrów zaczęła zwalniać. Wreszcie postawiła walizkę na ziemi, by chwilę odpocząć. Po obu stronach drogi skalistą glebę porastała drzewiasta, gdzieniegdzie ciernista roślinność, wśród której prze-

świtywały kępki żółtej szałwii. Pszczoły bzyczały w ziołach, od czasu do czasu dobiegało też beczenie kóz, które zeszły w dół zbocza, ale poza tymi odgłosami wokół panowała cisza. Courtney zerknęła przez ramię na samochód, który zostawiła na poboczu, ale Lefterisa już tam nie było. Widocznie postanowił zostawić ją samą z jej problemami. Cóż, sama tego chciała! Na myśl, że znów mogliby się spotkać, ogarnęła ją wściekłość. Czy nie powinien nalegać, żeby skorzystała z jego pomocy? Widział, jaka jest zmęczona, i zdawał sobie sprawę, że ona nie może liczyć na to, że ktokolwiek zatrzyma się na tym pustkowiu i podwiezie ją. Spojrzała na wzgórze z rozpaczą. Czy kiedykolwiek zdoła dojść do Villa Amina? Pragnęła tylko, żeby ten dzień jak najprędzej się skończył. Wyobrażała sobie, że wreszcie dociera do willi, bierze prysznic i kładzie się na wygodnym łóżku. Niech tylko tam dotrze, a wszystko będzie dobrze, wmawiała sobie. Podniosła walizkę z ziemi i ruszyła znów pod górę. Sapiąc i dysząc z wysiłku, zatrzymywała się jeszcze dwukrotnie, zanim usłyszała nadjeżdżający samochód. Obejrzała się uradowana, że wreszcie jej los się odmienił. Elegancki wóz pokonał zakręt i sunął w jej stronę. Radość szybko zamieniła się w rezygnację, gdy zobaczyła, kto siedzi za kierownicą. - Proszę wsiadać - odezwał się Lefteris, po czym wysiadł, wziął jej walizkę i wrzucił ją do bagażnika, obok jej koła zapasowego. - Duma na nic się nie zda, gdy się ściemni, a pani wciąż będzie wędrowała. Nawet nie zapytał, czy ona chce skorzystać z propozy-

cji podwiezienia. Najwyraźniej uznał, że powinna rzucić mu się na szyję z wdzięczności! Jednak bez sensu było wlec się godzinami, jeżeli on może ją podwieźć w kilka minut. Villa Athina kusiła wygodnym łóżkiem, ponadto dokuczał jej głód, przecież nie miała nic w ustach od nędznego posiłku w samolocie. Chyba ktoś z firmy „Poznaj Kretę" zostawił dla niej coś do jedzenia w willi... - To jak? Jedzie pani czy nie? Rzucając mu niechętne spojrzenie, Courtney sztywno wsiadła do samochodu. Nie znała się na pojazdach, ale ten był szczególnie wygodny i bardzo drogi. Kątem oka zerknęła na Lefterisa, gdy siadał obok niej. Zastanawiała się, kim on jest z zawodu. Niewątpliwie piastował bardzo intratne stanowisko, ale na pewno nie płacono mu za urok osobisty i dobre maniery. Uruchomił silnik. Sunęli pod górę bez przeszkód, z łatwością pokonując kolejne zakręty. - Nazywam się Courtney Shelbourne - zagaiła, gdy jechali dłuższą chwilę, a Lefteris nawet nie próbował przerwać pełnego napięcia milczenia. - Jakież to angielskie - rzucił kpiarskim tonem. - Zapewne jest pani tak samo angielska, jak się pani nazywa: Courtney Shelbourne. - To chyba zależy od tego, co się ma na myśli, mówiąc o angielskim charakterze... - zaczęła ostrożnie, ale Lefteris roześmiał się gorzko. - Wiem z własnego doświadczenia, że Angielki to zdradzieckie, rozwiązłe, niemoralne cwaniary, które bez skrupułów wykorzystują wszystkich do spełnienia swoich zachcianek.

- Wcale taka nie jestem! - zaoponowała, zaskoczona goryczą w jego głosie. - Czyżby? To niby jaka pani jest? Courtney bezradnie wzruszyła ramionami. Wiedziała, co odpowiedzieliby jej rodzice: nieśmiała, głupia, nieodpowiedzialna. - Nie wyróżniam się niczym szczególnym. Jestem... zwyczajna. Czuła jego obecność obok siebie. Miał silną osobowość, jego z pewnością nie można by uznać za „zwyczajnego". Twarz wyrażała nieugięty charakter. Z gęstymi, czarnymi włosami i orlim nosem wyglądał dziko, a zacięte usta jeszcze bardziej podkreślały dumę. Courtney odwróciła wzrok. Samo przyglądanie się Lefterisowi powodowało skurcz w żołądku. Chociaż... może to tylko głód, łudziła się. - Naprawdę sądzi pani, że zwyczajna dziewczyna mogłaby rozebrać się publicznie? Greczynka z pewnością by tego nie zrobiła, ale widocznie wy w Anglii kierujecie się innymi zasadami. Courtney westchnęła z rozpaczą. Że też musiała zdjąć tę cholerną bluzę! Wolałaby raczej usychać z gorąca, niż teraz wysłuchiwać tych kąśliwych uwag! - Za to wy z pewnością macie inne zasady witania obcych w swoim kraju - ucięła. - Mam nadzieję, że nie wszyscy w Agios Giorgios są tak nieprzyjaźni jak pan? - Dla pani to chyba bez różnicy, prawda? Przyjechała tu pani na tak krótko, że nie ma to większego znaczenia, czy ludzie są tu uprzejmi, czy nie. Po kilku godzinach dołączy pani do innych turystów, włóczących się po ba-

rach, klubach nocnych i innych atrakcjach, jakie wydają się niezbędne dla dopełnienia udanych wakacji. Jestem przekonany, że nie zabawi tu pani dłużej niż dzień, a potem zawróci i uda się nad morze. - Nie jestem na wakacjach - powiedziała lodowatym tonem. - Przyjechałam do Agios Giorgios do pracy. Za mierzam tu spędzić całe lato, będę przygotowywać posiłki na przyjęcia w willi. Choć raz miała satysfakcję, że udało jej się go zaskoczyć. - Przyjęcia w willi? W Agios Giorgios? Ta miejscowość położona jest z boku, z dala od trasy turystycznej! - Reklamowana jest jako miejsce z dala od zgiełku. Courtney spojrzała na nagie wzgórza i przyszło jej na myśl, że pewnie to właściwe miejsce. - Chodzi o to, aby w pobliżu nie było innych turystów. Naszymi gośćmi będą ludzie lubiący spacerować, malować obrazy, szukać dziko rosnących kwiatów bez martwienia się o zakupy czy gotowanie w tak ustronnym miejscu. I to wszystko ja właśnie mam zapewnić. - Miała nadzieję, że mówi w miarę pewnym głosem, bo w gruncie rzeczy obawiała się nowej pracy. Wprawdzie potrafiła gotować, była to zresztą jedyna rzecz, jaką umiała robić, ale sama myśl o odgrywaniu roli wesołej hostessy napawała ją lękiem. Na proszonych kolacjach u rodziców zawsze miała związany język lub jąkała się. - Trudno w to uwierzyć - skomentował uszczypliwie. Zerknął na nią, a potem na dzikie wzgórza i potrząsnął głową. Nie wydaje mi się, żeby Agios Giorgios było tym, o co pani chodziło, gdy podejmowała pani decyzję o spędzeniu lata na Krecie.

Courtney zamyśliła się, wspominając przerażenie, jakiego doznała, gdy przedstawiciel firmy „Poznaj Kretę" w Iraklionie wręczał jej kluczyki do samochodu. - Pojedzie pani do Villa Athina w Agios Giorgios - powiedział, pokazując na mapie miejsce na końcu długiej, krętej drogi w Białych Górach. - Ależ to jest zachodnia część Krety! - protestowała. Podczas rozmowy wstępnej obiecano mi, że zostanę wysłana do jakiejś willi niedaleko Knossos! Agios Giorgios jest na drugim końcu wyspy! - Przykro mi. - Grek wzruszył ramionami. - Nic na to nie poradzę. Kazano mi wyprawić panią tutaj. Właścicielem wilii jest wspólnik firmy „Poznaj Kretę", więc jeśli spotka pani Nikosa Papadakisa, niech pani będzie miła dla niego. Wsunął papiery z powrotem do szuflady i rzucił mapę w jej stronę. - Właściwie Agios Giorgios nie jest zaznaczone na mapie, ale jadąc prosto, z łatwością znajdzie pani tę posiadłość. - Uśmiechnął się ponuro. - Leży na końcu tej drogi. I jednocześnie z dala od zabytkowych miejsc, które Courtney pragnęła zwiedzić. - Sądziłam, że pojadę do willi we wschodniej części Krety - zwróciła się do Lefterisa. - To byłoby rozsądniejsze - zgodził się. - W Agios Giorgios nie ma żadnych atrakcji dla takich dziewczyn jak pani. - Znów lekceważąco powiódł oczami po jej podkoszulku i szortach. - Tam przynajmniej pani ubranie byłoby bardziej na miejscu. W Agios Giorgios wolimy kobiety ubrane nieco skromniej. Courtney zarumieniła się i złożyła ręce w obronnym

geście. Miała nadzieję, że pozostali mieszkańcy Agios Giorgios nie są tak nietolerancyjni jak Lefteris Markakis. Ginny zawsze zarzucała jej, że ubiera się staroświecko, niemodnie i monotonnie. Spojrzała na siebie, zastanawiając się, co Lefteris ma jej do zarzucenia. Podkoszulek nie miał rękawów, to prawda, ale trudno go uznać za nieprzyzwoity, a szorty uszyte były z delikatnej cienkiej bawełny i sięgały niemal do kolan. Co prawda teraz, gdy siedziała, odsłaniały trochę ud, pociągnęła je więc ukradkiem. Wreszcie dotarli na miejsce. Courtney wolała nie zastanawiać się, ile czasu zajęłaby jej piesza wędrówka z ciężką walizką. Chyba jednak lepiej było znosić kąśliwe uwagi Lefterisa. Droga nie prowadziła prosto pod górę, jak przypuszczała, lecz schodziła do zielonej doliny wciśniętej pomiędzy Białe Góry. Na jej odległym końcu widać było okolony drzewami wąwóz wchodzący do koryta rzeki. Rzeka rozdzielała dwie wioski, z których jedna przysiadła wysoko pośród sosen, a druga przylegała do słonecznego stoku, górując nad gajami oliwnymi i winnicami. Zza rzeki wyłaniał się posępny stok górski. - Jesteśmy w Agios Giorgios - obwieścił Lefteris z nieoczekiwaną nutą ciepła w głosie. Courtney przyjrzała mu się badawczo, bo nagle przyszło jej na myśl, że może za surową fasadą kryje się ktoś sympatyczniejszy. Szybko jednak przekonał ją, jak bardzo się myli. - Nie słyszałem, by ktokolwiek w Agios Giorgios wy najął dom na lato - powiedział z namysłem. - Czy na pewno przyjechała pani we właściwe miejsce?

- Oczywiście! - odparła oburzona. Zaczęła szperać w torebce w poszukiwaniu informacji, które otrzymała od przedstawiciela biura. - Mam przy sobie mapę. Widzi pan? Tu jest napisane: „Villa Athina, Agios... - Urwała nagle, krzycząc z przerażenia, bo Lefteris gwałtownie na cisnął na hamulec i samochód stanął z piskiem opon. - Co się stało? - wykrztusiła, gdy opadła z powrotem na siedzenie. Nie odpowiedział, tylko wyrwał papiery z jej ręki, wpatrując się w nie z niedowierzaniem, po czym zmiął je, krzycząc coś wściekle po grecku. Courtney cieszyła się, że tego nie rozumie. - Czy to jakiś żart?! - Ż-żart? - wyjąkała. - Ależ skąd! Dlaczego miałby to być żart? - Jeśli to jednak jakiś kawał, to z pewnością nie jest zabawny - skomentował ponuro. Rozpostarł na kierownicy papiery, które przed chwilą zwinął w kulkę, i wpatrywał się w nie nachmurzony. - „Poznaj Kretę" - przeczytał nagłówek złowieszczo zimnym tonem. - Kim oni są? - To firma, dla której pracuję - wyjaśniła niepewnie, kompletnie wytrącona z równowagi jego dziwną reakcją. O co chodzi? - Villa Athina położona jest w samym środku mojej posiadłości! - warknął. Patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Ale to nie może być pański dom. On należy do... - Nikosa Papadakisa - dokończył za nią. - Tak, to jego własność.

- Nic nie rozumiem - powiedziała bezradnie. - Nie powiedział panu, że zamierza wynająć dom? Odwrócił się i spojrzał na nią z nie skrywaną pogardą. - Jak pani zapewne wiadomo, Nikos Papadakis ma wiele powodów, by mi o tym nie powiedzieć. - Zupełnie nie wiem, o czym pan mówi! - Czyżby? Przecież wie pani, że Nikos jest właścicielem domu, i trudno uwierzyć, że przepuściłby okazję pochwalenia się, jaki mi wyciął numer. Z całą pewnością wiedział, że gdy tylko się dowiem, że dziewczyna z Anglii przekroczyła mój próg - nie wspominając o nie kończących się przyjęciach turystów codziennie przechodzących obok mojego tarasu powstrzymam całą tę paradę. Zresztą, już zamierzam to zrobić. - Powstrzyma pan...? - powtórzyła Courtney, kompletnie zbita z tropu. - Co pan ma na myśli? - Ani pani, ani nikt inny nie spędzi lata w mojej posiadłości. - Ale przed chwilą sam pan przyznał, że dom nie należy do pana. - protestowała. - Trzeba go było nie sprzedawać, skoro nie chce pan, aby ktokolwiek z niego korzystał. - Wcale go nie sprzedałem. To sprawka pewnej Angielki, kolejnego angielskiego niewiniątka o sercu ze stali, wspólniczki Nikosa, która na nikogo nie zważała, byle tylko spełnić swoje zachcianki. - Lefteris rzucił dokument na jej kolana i uruchomił silnik. - Nie dopuszczę, żeby to się stało ponownie. Żadna Angielka nie będzie mi tu paradowała przez całe lato. - Na pana miejscu wcale bym się tak tym nie przejmo-

wała - ucięła Courtney. - Jest pan ostatnim mężczyzną, przed którym chciałabym paradować! Co do innych względów, cóż, obawiam się, że musi się pan po prostu przyzwyczaić do mojej obecności. Nie przestraszy mnie pan. Willa zarezerwowana jest do października i zostanę tu. dopóki nie wyjadą ostatni goście. - Zapewniam, że długo tu pani nie pozostanie - powiedział złowieszczo, wchodząc w ostry zakręt.

ROZDZIAŁ DRUGI Courtney patrzyła przez okno, gdy mknęli w dół wzgórza wśród gajów oliwnych. Drzewa były czarne i sękate, liście mieniły się na wietrze srebrnobiałym połyskiem, a trawa w dole usłana była kobiercem dzikich kwiatów. Niestety, złość nie pozwalała jej docenić piękna tej scenerii. Lefteris był nieprawdopodobnym arogantem! Czy naprawdę spodziewał się, że ona zrezygnuje z pracy tylko dlatego, że on nie życzy sobie, by przechodziła przez jego ogród? A wszystko przez to, że jest Angielką! Widocznie rzeczywiście miał bardzo przykre doświadczenia z jakąś dziewczyną z Anglii, ale dlaczego odgrywa się na niej?! myślała urażona. Musiała się zdobyć na nie lada odwagę, by przylecieć do pracy na Kretę, ale powinna przewidzieć, że nie wszystko ułoży się po jej myśli. Cieszyła się, że spędzi lato w cichej willi ze słonecznym tarasem i sympatycznymi, gościnnymi sąsiadami, tymczasem tamte wyobrażenia szybko pierzchły. Wystarczyło, by spojrzała na ponuraka siedzącego obok. Lefteris Markakis najwyraźniej nie zamierzał jej okazać pogody ducha ani gościnności. Courtney westchnęła. Pech nie opuścił jej i tym razem: wylądowała w samym środku jakiejś wendety!

Spodziewała się, że Lefteris wyrzuci ją z samochodu, gdy tylko dojadą do Agios Giorgios, tymczasem przejechał przez całe miasteczko i zatrzymał się przed zagraconym warsztatem. Na drodze stało kilka zdemontowanych motocykli. Mechanik o kręconych włosach i regularnych rysach twarzy majstrował przy silniku zdezelowanej furgonetki. - Ja wyjaśnię, w czym rzecz - szorstko powiedział Lefteris, wysiadając z samochodu. - Niech pani tu za czeka. Wyjął z bagażnika koło zapasowe. Mechanik wycierając ręce w zatłuszczoną szmatę ruszył w jego stronę i zaczęli ożywioną rozmowę. Courtney postanowiła zignorować jego polecenie i wysiadła z samochodu, chcąc dowieść, że potrafi sama załatwiać swoje sprawy. Wyjęła z torby podręczny słowniczek, by poszukać greckiego odpowiednika słów „przebita opona", gdy nagle uświadomiła sobie, że narazi się tylko na śmieszność. Lefteris mógł wszystko wyjaśnić z łatwością, w sposób bardziej zrozumiały niż ona, nawet gdyby mówiła o samochodzie po angielsku. Stanęła więc bezradnie, usiłując ukryć zakłopotanie, co jednak niezbyt się udało. - Niech pani da mechanikowi kluczyki - nakazał Lefteris. - Założy obie opony i jutro dostarczy pani samochód. - Niby gdzie go przyprowadzi? - spytała, ciesząc się, że tak łatwo udało się rozwiązać ten problem, ale równocześnie urażona, że całkowicie wziął sprawę w swoje ręce. - Do Villa Athina, to chyba jasne. - Spojrzał na nią,

jakby postradała zmysły. - Przecież jeszcze przed chwilą tam właśnie chciała pani zamieszkać. - Owszem, ale z pańskiej reakcji wywnioskowałam, że zarygluje pan przede mną drzwi! Lefteris westchnął poirytowany. - Z pewnością nie dopuszczę do tego, żeby wynajmowano ten dom gościom, ale nie mogę pani wyrzucić na ulicę, skoro nie ma pani dokąd pójść. - To bardzo wspaniałomyślne z pana strony. - Dom należy do Nikosa Papadakisa, więc może w nim pani zostać do czasu, gdy przyjedzie i powie, że trzeba go opuścić! Jestem pewien, że stanie się to bardzo szybko. Tymczasem niechże pani da te kluczyki. - Jest pan bardzo pomocny jak na kogoś, kto chce się mnie jak najszybciej pozbyć - powiedziała z goryczą. - Im szybciej naprawią samochód, tym szybciej pani stąd wyjedzie - oświadczył. - Zaoferuję nawet dalszą pomoc: zawiozę panią prosto do willi. Mechanik widział nas razem, więc nie mogę pani tak zostawić... - Rozumiem, że podwozi mnie pan tylko dla uratowania własnej reputacji? - Powinna się pani z tego cieszyć - rzekł, przekręcając kluczyki w stacyjce. - Wprawdzie z ciężką walizą będzie to dość długa wyprawa, ale jeśli taka pani wola, proszę bardzo, niech pani wysiada. Courtney spojrzała na niego z niechęcią. Jeśli będzie stroiła fochy, z pewnością bez wahania wyrzuci ją z samochodu. - Wolę jednak wykorzystać pańską życzliwość - za kpiła.

- Niczego innego nie mógłbym się spodziewać. Zatrzymał nagle samochód na widok pochylonej staruszki, ubranej na czarno, z głową opatuloną w chustę. Szła za stadem owiec, ale słysząc samochód odwróciła się i rozpoznając Lefterisa uśmiechnęła się szeroko. Czarne oczy w ogorzałej, pooranej zmarszczkami twarzy przyglądały się Courtney z zainteresowaniem. Mówiła potoczyście, co i rusz zanosząc się śmiechem. Unosiła sękate ręce, to znów składała je na wysokości serca tak dramatycznym gestem, że zaintrygowana Courtney żałowała, iż nie rozumie, o czym rozmawiają. Lefteris uprzejmie słuchał paplaniny staruszki i w pewnej chwili nieoczekiwanie uśmiechnął się. Courtney miała urażenie, że jej zmysły doznają wstrząsu. Nie przygotowana na uśmiech i serdeczność malujące się na zwykle surowej twarzy, poczuła ucisk w gardle. Przecież to tylko uśmiech, zganiła siebie w duchu. Sądziła, że nawet uśmiech Lefterisa jest zimny i bezwzględny, tymczasem zaskoczył ją. Z jego rozpogodzonej twarzy biło dziwne ciepło. Nie widziała jego oczu, bo zwrócone były w stronę staruszki. Nagle przyszło jej na myśl, jak by to było, gdyby to do niej tak się uśmiechał... Nie masz szans, upominała siebie. Przecież nie ukrywał, co sądzi o dziewczynach z Anglii. Uśmiech był ostatnią rzeczą, jakiej mogła od niego oczekiwać. Tłumiąc westchnienie, patrzyła przez okno na owce, które zeszły z drogi w drzewa oliwne i brodziły w kwiatach. Zastanawiała się, co zraziło go tak do Angielek. Przecież musiał być jakiś powód jego uprzedzeń... - Courtney?

Odwróciła głowę w stronę Lefterisa, który dziwnie się jej przyglądał. - To jest Dymitra - powiedział z oporem i nie miała wątpliwości, że ta prezentacja nie była jego pomysłem. Dymitra uśmiechnęła się serdecznie i skinęła głową. - Jassas - powiedziała Courtney niepewnie. Było to jedno z niewielu słów, których zdążyła się nauczyć, ale najwyraźniej odniosło skutek. Dymitra sprawiała wrażenie uradowanej jej pozdrowieniem. - Jassas! - rozpromieniła się. Poklepała Lefterisa po ramieniu i powiedziała mu coś, po czym odsunęła się od okna, machając na pożegnanie. - Co ona powiedziała? - spytała Courtney ostrożnie, gdy Lefteris ruszył. Przez chwilę nie odzywał się. - Uważa, że jesteś śliczną dziewczyną - mruknął wreszcie, ni stąd, ni zowąd przechodząc z nią na ty. - Ja? Śliczna? - zdziwiła się. - Nie udawaj takiej skromnej! - szydził. - Zapewne od dawna ćwiczyłaś ten obojętny wyraz twarzy. Zaraz powiesz, że jeszcze nikt nie powiedział ci, że jesteś ładna... Naprawdę od nikogo nie słyszała takiej pochwały. Nikt nie zwracał na nią uwagi, w przeciwieństwie do jej siostry. Ginny była śliczną blondynką o gładkiej skórze, regularnych rysach i wspaniałych zielonych oczach. Kto, mając je dwie do wyboru, spojrzałby na mysie włosy i rozmarzone oczy? - Niektórym mogą się podobać twoje wielkie oczy powiedział Lefteris, jakby odgadując jej myśli.

- Tobie na pewno się nie podobają. Zerknął na nią, potem przeniósł wzrok na drogę. - Przekonałem się, że najładniejsze twarze kryją najtwardsze serca - wyznał z goryczą. Ujechali z półtora kilometra, po czym skręcił z asfaltu na wyboistą drogę prowadzącą przez gaje oliwne i znów pod górę. Samochód powoli pokonywał wertepy, aż zatrzymali się przy wysokim murze z kamienia. Lefteris otworzył ciężką bramę i gestem zaprosił Courtney do środka. Miała wrażenie, że wkracza do swoistej oazy. Długie kamienne schody wśród krzewów hibiskusa i oleandra prowadziły na duży taras ocieniony winoroślą. Trudno było dostrzec dom za tymi krzewami i drzewami owocowymi ciągnącymi się w dół od tarasu. Courtney zwróciła uwagę na pomarańcze, cytryny, figi i migdały, owoce granatu i morwę. Bujna roślinność stwarzała cichą, spokojną atmosferę, kontrastującą z wyrastającym z tyłu urwistym zboczem. - Jak tu ślicznie! - powiedziała z radosnym uśmiechem, zupełnie zapominając o wrogim nastawianiu Lefterisa. Przez chwilę przyglądał się jej badawczo, ale jego twarz znów przybrała hardy wyraz. - Nie sądzę, aby mogło się tu spodobać komuś takiemu jak ty - skomentował, spoglądając na dom. - Tu, na odludziu, jest nudno. Wokoło panuje cisza, brak kolorowych świateł, blichtru dużych miast - dodał, boleśnie wykrzywiając twarz. - Ależ tu jest pięknie, naprawdę! - krzyknęła zachwy-

cona, dziwiąc się, że ktokolwiek może pogardzać tak doskonałą scenerią. - Ja na pewno pokocham to miejsce. - Nie byłbym tego taki pewien - zgasił jej zapał. - To jest mój dom. Athina jest tam. Wskazał na stary budynek z kamienia za szpalerem drzew owocowych. W przeciwieństwie do wspaniałego domu Lefterisa tamten wyglądał na opuszczony i zaniedbany. Sprawiał wrażenie przeczące temu, czego oczekiwała, marząc o małej, pogodnie nastrajającej willi. Lefteris z wyraźnym zadowoleniem przyjął widoczne na jej twarzy rozczarowanie. Postanowiła nie dać się złamać, choćby po to, by nie sprawić mu satysfakcji. - Cóż, jakoś to będzie. Szybko się zadomowię - po wiedziała, łudząc się, że jej głos brzmi w miarę przekonująco. Wzięła walizkę, a gdy ruszyła ścieżką wśród drzew, Lefteris krzyknął za nią: - Courtney! - Słucham? - Na twoim miejscu nawet bym się nie rozpakowywał. Villa Athina cuchnęła wilgocią i stęchlizną, jakby nikt nie otwierał tam okien od wielu lat, a nikłe światło chaotycznie rozlokowanych żarówek jeszcze bardziej podkreślało ponury nastrój. Courtney oglądała dom z narastającym niepokojem. Nierówną kamienną podłogę pokrywała tak gruba warstwa kurzu, że pozostawiała na niej ślady, przechodząc z jednego pomieszczenia do drugiego. Wniosła walizkę do pokoiku nad salonem. Stała w nim ciężka drewniana szafa, którą czuć było stęchlizną, ale

Courtney na złość Lefterisowi powiesiła w niej swoje ubrania i posłała łóżko, choć prześcieradło również pachniało wilgocią. Humor poprawił jej się dopiero wtedy, gdy wzięła prysznic. Czując narastający głód, weszła do kuchni. Przeszukała lodówkę, wszystkie szuflady i kredens, nikt jednak nie pomyślał o naszykowaniu czegokolwiek na jej przyjazd. Przeciwnie, wszystko wskazywało, że w ogóle nikt jej tu nie oczekiwał. Zerknęła na zegarek. Dochodziła dziewiąta. Była zmęczona, ale wiedziała, że głód nie pozwoli jej zasnąć. Za ciemno było na czytanie, za zimno na bezczynne siedzenie. Wstała więc i wyszła na taras, próbując zapomnieć o pustym żołądku, ale na świeżym powietrzu odczuła głód jeszcze bardziej. Światła z domu Lefterisa pobłyskiwały ciepłem, a smakowite zapachy unoszące się z tamtejszej kuchni nęciły nieznośnie. Szczęśliwy Lefteris, pomyślała z zazdrością, ma zapewne wspaniałą kucharkę, która właśnie przygotowuje mu smaczną kolację. Czy zdobędzie się na odwagę, by pójść i poprosić go o coś do jedzenia? Z chwilą gdy pomysł wpadł jej do głowy, nie mogła już pozbyć się tej myśli. Wmawiała sobie, że powinna raczej głodować, niż poprosić o cokolwiek Lefterisa, ale żołądek domagał się jedzenia. Przecież chyba nie odmówi, jeśli go poprosi o kronikę chleba i odrobinę kawy? Wahała się wciąż, ale coraz trudniej było się oprzeć zapachowi kotletów jagnięcych. Powziąwszy nagle decyzję, wbiegła do pokoju, by się przebrać. Pamiętając o ką-

śliwych uwagach Leftensa na temat jej niestosownego ubrania, włożyła luźną zieloną spódniczkę z delikatnej tkaniny, sięgającą niemal do kostek, i skromną białą bluzkę. Na wierzch narzuciła kolorowy sweterek, po czym wyszczotkowała włosy, które teraz opadały lśniącymi fałami na ramiona. Ginny zapewne lamentowałaby na widok tak niemodnego ubrania, ale teraz przynajmniej Lefteris nie może jej zarzucić, że jest nieskromna. Wyprostowała się i ruszyła przez sad w stronę domu Leftensa. Zatrzymała się u stóp schodów prowadzących na taras, czując znów niepokój, ale głód dodał jej odwagi. Trudno, najwyżej Lefteris odmówi i nie poczęstuje jej niczym. Odchrząknęła i zapukała do drzwi. Otworzył sam Lefteris. Miał na sobie pięknie skrojone spodnie i jasną koszulę, które nadały mu wygląd układnego, bywałego w świecie eleganta, nie ujmując w niczym jego surowej męskości. Nie przygotowana na taką zmianę, Courtney nie mogła oderwać od niego wzroku. Gapiła się, zapominając nawet o głodzie. Na ułamek sekundy w oczach Lefterisa pojawiło się zaskoczenie i coś nieokreślonego, ale szybko powrócił właściwy mu ton wrogości. - Noo, noo - zaczaj przeciągle. - Czemuż to zawdzięczam ten zaszczyt? Pozwolisz, że sam odgadnę? - Pomyślałam... Jeśli nie sprawi ci to kłopotu... Czy nie mógłbyś mi dać czegoś do jedzenia? - wyjąkała wreszcie, szczerze żałując, że przyszła. - Nic ze sobą nie przywiozłam, a w tamtym domu niczego nie ma. - Nie jestem zaskoczony. Przecież od lat nikt tam nie

zaglądał - stwierdził, marszcząc brwi, po czym gestem zaprosił ją do środka. - Wejdź. Przyszłaś w samą porę, bo właśnie siadałem do kolacji. - Nie chcę ci przeszkadzać... - zawahała się. - Naprawdę wystarczy mi kromka chleba... - Chyba nie ubrałaś się tak starannie tylko dla kromki chleba? - Nie chcę, żebyś sobie myślał, że udaję głód, by cię uwodzić - odcięła się. Nie miała już wątpliwości, że chwilowa uprzejmość Lefterisa była tylko grą. - Zapewniam cię, że w tym ubraniu miałabyś daleko większe szanse - powiedział, taksując ją chłodnym wzrokiem. W Courtney zawrzało. Nie będzie dłużej tolerować tego gbura! - Postąpiłam niemądrze, przychodząc tutaj. Pomyślałam, że zdobędziesz się choć na odrobinę gościnności i pozwolisz mi coś zjeść, ale najwyraźniej myliłam się! - Odwróciła się, chcąc wybiec, ale Lefteris żelaznym uściskiem chwycił jej rękę. Przez chwilę oboje patrzyli na palce, zaciśnięte wokół jej ręki, wreszcie powoli uwolnił ją. - Razem zjemy kolację - powiedział, mrużąc oczy, jakby wyraz jej twarzy sprawił mu ból. - Katina nakryje stół dla dwóch osób. Miała ochotę powiedzieć mu, co może zrobić ze swoją kolacją, ale myśl o dobrym posiłku kazała jej się powstrzymać. Dochodzące z kuchni zapachy zapowiadały ciepłą, smakowitą strawę, jaki więc sens miałoby głodze-

nie się w imię urażonej dumy? Przecież może z nim zjeść, chociaż go nie lubi. Za jadalnię służył przestronny pokój przedzielony ogromnym kamiennym sklepieniem łukowym, z sufitem z belek i podłogą wyłożoną zimnymi płytami. Pokryte fakturowym tynkiem ściany pomalowane były na biało, co współgrało z długimi, luksusowymi kanapami i wieloma poduszkami w pastelowych barwach. Courtney postanowiła udawać, że oczywiste i nieoczekiwane bogactwo nie robi na niej wrażenia. Przeciwnie, siedząc na jednej z kanap, usiłowała dopatrzyć się czegoś, co by się jej nie podobało. Niskie tureckie stoliki do kawy, zabytkowe skrzynie i masywne naczynia z gliny kontrastowały z nowoczesnymi obrazami i kilkoma pięknymi lampami, a całość sprawiała wrażenie szykownej elegancji. Nie podobało się Courtney tylko jedno: mężczyzna, który wręczał jej właśnie maleńki kieliszek z bezbarwnym płynem przypominającym wodę, ale pachnącym jak alkohol. Kiedy ostrożnie pociągnęła łyk, paliło ją w gardle, aż zakasłała. - To rakija - wyjaśnił Lefteris, obserwując ją z namysłem. - Ona cię rozgrzeje, chociaż sądząc po płonących oczach, nie jest ci to potrzebne. Powiedz mi, dlaczego w końcu postanowiłaś zostać. - Jestem głodna - odparła szczerze. Dostrzegła błysk rozbawienia w jego oczach. Właściwie nawet się nie uśmiechnął, ale zrobił zabawny grymas, a w jego policzku utworzył się dołek i na chwilę Courtney straciła oddech. Dla dodania sobie animuszu pociągnęła kolejny łyk.

- Dobrze przynajmniej, że jesteś szczera - przyznał i nagle jego twarz wyraźnie spoważniała. - Albo takie stwarzasz pozory. Wyglądasz bardzo skromnie i tak... schludnie w tych zwiewnych szatach. Czy to możliwe, żebyś naprawdę była taka uczciwa i niewinna? - Oczywiście - wypaliła bez ogródek, poirytowana drżeniem własnych zmysłów za każdym razem, gdy Lefteris na nią spojrzał. - Mówiłam ci już, że jestem zwyczajną dziewczyną. Przyjechałam tu, żeby gotować, ponieważ chcę spędzić lato na Krecie. Czy może być coś bardziej niewinnego? - Gdybyś naprawdę była taka niewinna, za jaką się uważasz, nie miałabyś nic wspólnego z Nikosem Papadakisem - zauważył. Courtney zaryzykowała kolejny łyk rakii. Trunek rzeczywiście rozgrzał ją i sprawił, że poczuła przypływ odwagi. - O ile zrozumiałam, jedyną rzeczą, jaką masz mu do zarzucenia, jest wynajęcie domu na lato. Trudno się w tym dopatrywać winy - dziwiła się. - Widziałaś, jak blisko są położone nasze domy. Nie ma innej drogi - żeby się przedostać do Villa Athina, każdy musi przejść obok mojego tarasu, a nie mogę dopuścić, by przez całe lato naruszano moją prywatność. Szczególnie nie zniósłbym tutaj hord turystów z Anglii. - Nie rozumiem, dlaczego sprzedałeś willę, skoro nie chcesz, żeby ktokolwiek mieszkał w pobliżu? - Wcale jej nie sprzedałem. Dałem ją mojemu bratu. Nagle spojrzał na nią zimnym, nieugiętym wzrokiem. -To jego żona sprzedała dom Nikosowi, zanim wróciła do

Anglii. Należała do tego typu dziewczyn, które zawsze wpędzają wszystkich w kłopoty. Ostrzegałem Christosa, żeby nie żenił się z Angielką, miałem wszelkie powody, żeby jej nie ufać, ale on nie chciał słuchać. Z jego twarzy biła dziwna zawziętość i Courtney poczuła ulgę, gdy weszła Katina, która obwieściła, że kolacja jest gotowa, i skinęła, by weszli do jadalni. Courtney usiadła na końcu długiego stołu obok Lefterisa. Zerknęła na niego onieśmielona, zastanawiając się, dlaczego żyje samotnie, pławiąc się w ewidentnym zbytku. Chyba dobiega już czterdziestki i wszystko wskazuje, że powiodło mu się, jest bogaty. To dość dziwne, że nie ma żony. Jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny, nic mu nie można zarzucić. Przeciwnie, przyznała z niechęcią, był niebezpiecznie atrakcyjny z tą ciemną, zaciętą twarzą i władczą postawą. Co miał na myśli, mówiąc, że ma powody, by nie ufać Angielkom? Wmawiała sobie, że jest jej wszystko jedno, jeśli nawet traktuje ją tak, jak każdą inną dziewczynę z Anglii. Cóż, Lefteris jest głupio uprzedzony i nierozsądny, ale przecież to nie jej problem. W każdym razie kolacja warta była poświęcenia, uznała, zajadając ryż z rodzynkami otulony liśćmi winorośli i polany pysznym jogurtem. - Jak ci się podoba Villa Athina? - spytał ze złośliwą satysfakcją, przyglądając się, jak pochłania jedzenie. Chyba niezupełnie spełniła twoje oczekiwania? - Da się w niej mieszkać, wystarczy ją tylko posprzątać - zapewniła, hardo unosząc podbródek. Nie miała zamiaru się przyznać, jak przygnębiające wrażenie zrobiła na niej willa.

- Na twoim miejscu nie zawracałbym sobie głowy sprzątaniem - poradził, nalewając jej wina do kieliszka. Mówiłem całkiem poważnie: nie pozwolę, by Nikos panoszył się na moim terenie. Pomijając wszystkie inne względy, nie jest to odpowiednie miejsce na takie przedsięwzięcie. Ty i inni niczego nie podejrzewający angielscy turyści, których Nikos naciągnął na dużą kasę, możecie mieć znacznie lepsze wakacje na wschodzie. Przecież sama mówiłaś, że chciałaś pojechać na wschód Krety. Wokół Agios Nikolaos toczy się prawdziwe nocne życie... - Nie interesuje mnie nocne życie. Jedynym powodem, dla którego chciałam właśnie tam wyjechać, jest bliskość zabytków kultury minojskiej. - Kultury minojskiej? - Lefteris uniósł brwi, kompletnie zaskoczony. - Chcę studiować archeologię - wyznała. Wpatrywał się w nią ze zdziwieniem i wyraźnym błyskiem zainteresowania/Jej włosy lśniły, odbijając światło, a oczy miały intensywną szaroniebieską barwę. - Nie wyglądasz na dziewczynę, która siedzi z nosem w książkach. - Bo nie siedzę - przyznała. - Zawsze chciałam zgłębiać kulturę minojską, a zwłaszcza gdy przeczytałam legendy o Tezeuszu, Minotaurze i labiryncie w Knossos. -Wysunęła twarz do przodu, nie zdając sobie sprawy, ile uroku dodał jej entuzjazm. - W tym właśnie celu przyjechałam na Kretę. Zamierzałam podjąć studia i specjalizować się w tym temacie, ale na razie nie spełniam wymogów. Nigdy nie miałam szczęścia do egzaminów, ale tym razem, jeśli tylko uzyskam odpowiednią wiedzę podczas

pobytu na Krecie, po powrocie odważę się przynajmniej odbyć rozmowę kwalifikacyjną, - Tym bardziej uważam, że powinnaś się udać na wschód Krety - zauważył. Patrzył na nią i nagle uświadomiła sobie, że Lefteris wyraźnie skrywa jakieś głębsze uczucia pod pozorem obojętności. - Tam właśnie znajdują się najwspanialsze zabytki minojskie. - Wiem o tym - przyznała i z jej twarzy zniknął błysk entuzjazmu. - Kiedy przyjmowałam tę pracę, zapewniano mnie, że zostanę wysłana niedaleko Knossos. Planowałam, że zrobię zakupy i przygotuję wszystko rano, a po południu miałabym czas na zwiedzanie. Liczyłam, że uda mi się nawiązać kontakty i po zakończeniu pracy dołączyłabym do jakiegoś zespołu zajmującego się wykopaliskami. Tymczasem przysłali mnie tutaj. Wprawdzie tu jest pięknie, ale Białe Góry nie obfitują w zabytki kultury minojskiej! - Wobec tego zasłużyłem na twoją wdzięczność - zauważył. - Wdzięczność? Niby za co? - Jeśli goście nie przyjadą, będziesz mogła wyjechać i badać ślady Minosa, ile dusza zapragnie. - Nie stać mnie na to - powiedziała, obracając kieliszek w dłoni. - Ta praca to dla mnie jedyna szansa. Oszczędzałam, by tu przyjechać, ale nie udało mi się zaoszczędzić wystarczającej sumy, więc bardzo się ucieszyłam, gdy nadarzyła się okazja podjęcia pracy w „Poznaj Kretę". Wszystko wydawało się absolutnie doskonałe. - Rzeczywiście, kiedy przeczytała w gazecie ogłoszenie, potraktowała je jak odpowiedź na swoje modlitwy. - Dali mi bilet i co dwa

tygodnie będą wypłacali pensję. W takim miejscu jak Agios Giorgios przynajmniej nie będę miała tylu pokus wydawania pieniędzy, mam więc nadzieję, że zdołam zaoszczędzić, by zostać jeszcze jakiś czas po zakończeniu sezonu. Obiecali mi powrotny bilet otwarty do Londynu. - Ale dopóki nie spełnią obietnic, nie masz pieniędzy i nie masz biletu na powrót do domu? Courtney zarumieniła się. Mówił jak jej ojciec, kiedy był zły i wprost nie mógł uwierzyć, że można być tak naiwnym. - Mam trochę pieniędzy. - Starczy ci na bilet do domu? - Nie będzie mi potrzebny - odcięła się, pociągając łyk wina. Nie mogła powiedzieć Lefterisowi, że wystarczy jej najwyżej na utrzymanie do przyjazdu pierwszej grupy turystów. Ale w firmie zapewniono ją, że przedstawiciel, który przywiezie turystów, zapłaci jej za pierwsze dwa tygodnie pracy. - A kiedy wreszcie zacznę zarabiać, starczy mi na wszystko. Na drugie danie Kalina zaserwowała kotlety jagnięce w łagodnym sosie z karczochów. Courtney skoncentrowała się na jedzeniu, starając się odrzucić wszelkie myśli o firmie „Poznaj Kretę". W gruncie rzeczy niewiele o niej wiedziała. Rozpaczliwie pragnęła wyjechać na Kretę, więc podjęła decyzję bez zastanawiania się, w obawie, że straci zimną krew i ustąpi rodzicom, którzy odradzali jej ten wyjazd. Lefteris również milczał, widocznie musiał przemyśleć pewne kwestie, ale kiedy Katina przyniosła dwie filiżanki kawy, odsunął krzesło i wstał.

- Wypijmy kawę na tarasie, żeby Katina mogła tu po sprzątać. Courtney uśmiechnęła się do Katiny. - Efharisto - powiedziała z dumą, że udało jej się za pamiętać kilka słów po grecku. - Dziękuję, kolacja była pyszna! - Poklepała się po brzuchu na znak uznania, a uradowana Katina odwzajemniła uśmiech. Odwracając się znów do Lefterisa, Courtney zauważyła, że obserwuje ją uważnie z dziwnym, dość zagadkowym wyrazem twarzy. Wzruszając ramionami, podążyła za nim na taras. Courtney przywiązywała dużą wagę do jedzenia, nic więc dziwnego, że po wspanialej kolacji poprawił jej się humor i wzrosła pewność siebie. Nie żałowała już, że przyszła. Dla takiego posiłku warto było zignorować wrogość Lefterisa. Teraz pozostało tylko kurtuazyjne wypicie kawy i opuści ten dom, by nie pojawić się w nim do końca lata. Kiedy Lefteris przekona się, że jest skromna i nie narzuca się, po prostu zaakceptuje sytuację. Na zewnątrz panował chłód, noc była cicha, rozświetlona srebrzystym światłem księżyca. Courtney usiadła na rzeźbionej ławie i nasłuchiwała pohukiwania sowy. Zaledwie minutę wcześniej była przekonana o zyskaniu pewności siebie, a jednak znów czuła rosnące napięcie. Lefteris rozparł się obok niej na ławie, z maleńką filiżanką kawy w ręku. Patrząc na niego, Courtney poczuła pulsowanie ręki w miejscu, gdzie niedawno ją trzymał. Usiłowała skoncentrować się na kawie, ale jej oczy wędrowały wciąż ku jego profilowi. To dziwne, ale choć znali się tak krótko, ta twarz wydała jej się bliska.

Cóż ona o nim wie? Tyle tylko, że wprawia ją w zakłopotanie. Niełatwo zrozumieć twardego człowieka gór, który wyłonił się znienacka na stoku, a teraz przeistoczył w bogatego biznesmena. Było w nim coś ostrego, jakaś dzika duma i arogancka pewność siebie, która tak ją raziła, ale gdy przypomniała sobie jego uśmiech, albo ledwo skrywane rozbawienie, które raz czy dwa razy dostrzegła w jego oczach, nie mięła wątpliwości, że pragnie go poznać bliżej. Nagle odwrócił głowę i przyłapał ją na gorącym uczynku. Courtney była pewna, że zauważył, iż go obserwuje. Na szczęście w ciemności nie mógł dostrzec jej rumieńców. - Jesteś taka zamyślona - powiedział, gdy pospiesznie odwróciła głowę. - Myślałam właśnie o tobie - powiedziała szczerze, przestraszona własnymi słowami. - Czym się zajmujesz? - Chciałaś raczej zapytać, ile jestem wart? - skomentował ostro. - Jestem pewien, że wypytałaś o wszystko, zanim tu przyjechałaś. A może zainteresowanie pojawiło się dopiero teraz, gdy zobaczyłaś mój dom? - Po prostu to, co widzę, niezupełnie zgadza się z moimi oczekiwaniami - przyznała. - Jestem biznesmenem, skoro już musisz wiedzieć. Posiadam firmę, prawdę mówiąc, kilka firm. - Co to za firmy? - drążyła, podejrzewając, że Lefteris celowo mówi obcesowym tonem, by nie śmiała pytać o szczegóły. - Głównie finansowe, ale mam też udziały w przedsiębiorstwach łączności, nieruchomości i agencji podróży... no i oczywiście żeglugi.

Courtney udała, że nie robi to na niej wrażenia. Tylko magnat mógł mówić o tym tak swobodnie i bezceremonialnie. - Czyżbyś już żałowała, że nie starałaś się być dla mnie milsza? - szydził, błędnie odczytując wyraz jej twarzy. - Zaczęłaś bardzo obiecująco dziś wieczorem, gdy stanęłaś, niezwykle pociągająca, w drzwiach mojego domu. Od razu pomyślałem, że wiesz, kim jestem, chociaż zaszkodziłaś samej sobie, nie mogąc powstrzymać złości, prawda? Musisz się zdobyć na daleko idącą uprzejmość, jeśli chcesz się znaleźć bliżej mojej książeczki czekowej ! - Nie obchodzisz mnie i mam w nosie twoje pieniądze powiedziała, pobladła ze złości. Ostrożnie postawiła na' ławie filiżankę i wstała. - Jestem wdzięczna za kolację, ale nie widzę powodu, by tracić więcej czasu i silić się na uprzejmość wobec kogoś, kto jest tak nieprzyjemny i chorobliwie uprzedzony! Nawet jeśli poznałeś jakąś niesympatyczną Angielkę, czy nawet kilka takich Angielek, to wcale nie znaczy, że wszystkie takie jesteśmy! - Czyżby? - Podniósł się również i stali teraz niebezpiecznie blisko. - Nie powiesz mi chyba, że będziesz uparcie próbowała zmienić moje poglądy na temat dziewczyn z twojego kraju? - Uważam po prostu, że to niegodziwe źle osądzać mnie i tym samym wszystkich gości, którzy przyjadą do Villa Athina tylko dlatego, że rozczarował cię ktoś, kto akurat pochodzi z tego samego kraju - wyrzuciła z siebie, wsuwając niesforny kosmyk włosów za ucho, co świadczyło o ogromnym zdenerwowaniu.

- Wolę opierać swoje opinie na własnych doświadczeniach - odparł. - Jak dotąd nie udało mi się dostrzec sympatycznej dziewczyny, za jaką chcesz uchodzić. W jaki sposób udowodnisz mi, że taka właśnie jesteś? - Może kiedy będę tu przez całe lato, sam się przekonasz - powiedziała odważnie. Bliskość Lefterisa wywołała poruszenie w jej sercu. W obawie, by nie usłyszał, jak mocno bije, cofnęła się o krok, ale wtedy chwycił jej nadgarstki tak mocno jak przedtem i przyciągnął ją do siebie. - Może nie trzeba na to aż tyle czasu - rzekł, unosząc jej twarz ku swojej. Spojrzała mu w oczy, ale miał nieodgadniony wyraz twarzy. Nagle poczuła jego usta na swoich wargach.

ROZDZIAŁ TRZECI Courtney rozchyliła usta i poddała się obezwładniającej pieszczocie. Jak mogła kiedykolwiek pomyśleć o jego ustach, że są zawzięte? Takie ciepłe i natarczywe... Nie była w stanie bronić się, przywarła więc do niego. Każdy jego dotyk wprawiał ją w ekstazę. Chciała się odsunąć, ale zdradzieckie pożądanie obezwładniło ją i popchnęło głębiej w jego ramiona. Lefteris podniósł głowę ze zduszonym okrzykiem i przez chwilę przypatrywali się sobie, ciężko oddychając. - Dobry początek, Courtney - odezwał się wreszcie. - Ale jeden pocałunek nie załatwi sprawy, nie wystarczy, by przekonać mnie, że różnisz się od innych! Oszołomiona, nie bardzo rozumiejąc, o co chodzi, patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, aż nagle wróciła jej świadomość. Pocałował ją, żeby udowodnić swoje przeklęte racje, a ona przytuliła się do niego jak idiotka! Właściwie niemal nie znała tego człowieka, a to, co o nim wiedziała, nie zasługiwało na aprobatę. Jak mogła pozwolić mu pocałować się w taki sposób? Jak mogła odwzajemniać pocałunki? Cofnęła się o krok, przyciskając ręce do rozpalonych policzków.

- P-pójdę już - wyjąkała. - Faktycznie, lepiej zrobisz, jak sobie pójdziesz. Nagle uświadomiła sobie, że Lefteris uznał całą sytuację za zabawną. Słyszała kpinę w jego głosie, widziała charakterystyczne skrzywienie ust, którego tak nie znosiła. Bawił się jej kosztem, śmieszyło go to, że jej krucha pewność siebie zniknęła, gdy tylko musnął jej usta, i bez oporów stopniała w jego ramionach, poddając się pocałunkom. Poczuła narastającą nienawiść do Lefterisa. Już chciała wyjaśnić, że nigdy w życiu nie całowałaby się z nim, ale nawet nie zdążyła zastanowić się, co się dzieje... Jednak nie mogła wydobyć z siebie ani słowa. Zrobiła chwiejny krok do tyłu, po czym odwróciła się i pospiesznie zbiegła po schodach, a potem pędem puściła się przez sad do Villa Athina. Wyciągnęła ostatni materac na taras i powiesiła go obok pozostałych, żeby się wywietrzył. W słoneczny dzień pokoje wydawały się jeszcze bardziej zaniedbane i brudne, ale przynajmniej perspektywa sprzątania oddaliła jej myśli od Lefterisa. Miała wrażenie, że spali się ze wstydu i upokorzenia za każdym razem, gdy przypominała sobie jego pocałunki. Dlaczego to zrobił? Żeby udowodnić, w jak znikomym stopniu działa na niego Angielka, czy po prostu po to, by upokorzyć ją tak dalece, żeby szybko wyjechała? Jeśli tak, to grubo się mylił. Nic nie mogło bardziej zmobilizować jej do pozostania. Zostanie choćby po to, żeby mu udowodnić, jak mało on ją obchodzi!

Otwierając na oścież wszystkie okiennice, zdecydowała, że zrobi wszystko, aby zamienić Villa Athina w miejsce, do którego Anglicy będą ściągać rok po roku, na złość Lefterisowi. Znalazła miotłę i powymiatała kurz w pokojach i na tarasie, a potem zmagała się z materacami. Były strasznie ciężkie od wilgoci. Jej twarz poczerwieniała ze zmęczenia, gdy je wyniosła. Wyprostowała się, by otrzeć pot z czoła i zaczerpnąć trochę tchu, a przy okazji podziwiać widok roztaczający się z tarasu. Niebo miało głęboką barwę błękitnego hiacyntu, a wszystko wokoło tonęło w słońcu. Po prawej stronie Białe Góry połyskiwały w tym świetle, a wśród drzew pomarańczowych powiewał lekki wietrzyk, niosąc ich słodki, lekko mdły zapach. Lefteris nie pokazywał się. Courtney była zła na siebie, bo za każdym razem, gdy wynosiła materac na taras, nie mogła się powstrzymać, by nie zerknąć w stronę jego domu. Już miała się odwrócić, gdy zauważyła kogoś wśród drzew. Serce podskoczyło jej z radości, ale to nie był on, lecz ktoś obcy, równie ciemnowłosy i z taką samą oliwkową cerą. Ubrany był w nieskazitelnie czystą koszulę z krótkimi rękawami i jasne spodnie. Nawet okulary pasowały do ubrań. Szedł wśród drzew, a potem ruszył po schodach do Villa Athina. - Zapewne to ty jesteś Courtney - odezwał się z miłym uśmiechem, podając jej rękę. - Witam. Nazywam się Nikos Papadakis. Courtney wytarła ręce o dżinsy i odwzajemniła uścisk

dłoni, próbując ukryć zdziwienie. Cóż takiego mogło wywołać nienawiść Lefterisa do człowieka o tak miłej powierzchowności? To kolejny dowód na brak rozsądku Lefterisa, pomyślała z goryczą, uśmiechając się pogodnie do Nikosa, a jednocześnie marząc, by Lefteris pojawił się w tej właśnie chwili i przekonał, jaka potrafi być urocza dla kogoś, kto na to zasługuje. - Przepraszam za nieodpowiedni strój, ale nie spodziewałam się jeszcze gości - usprawiedliwiła się, gestem ręki wskazując na znoszone dżinsy. - Widzę, że już ciężko pani pracuje - powiedział z uznaniem. - Niestety, dom nie został przygotowany na przyjęcie wczasowiczów, dlatego prosiliśmy, żeby pani przyjechała trochę wcześniej. - Mam jeszcze dziesięć dni do przyjazdu pierwszej grupy. Zdążę wszystko przygotować. - Wspaniale. Nasza firma miała szczęście, zatrudniając panią. Nikos został z nią około dziesięciu minut. Miała ochotę zapytać go, dlaczego Lefteris jest tak bardzo przeciwny wynajmowaniu domu, ale ponieważ sam nic na ten temat nie wspomniał, pomyślała, że może cała ta sprawa była wytworem wyobraźni Lefterisa. Odprowadzając go do bramy, za którą zaparkował czerwonego mercedesa, myślała o swojej sytuacji finansowej. Gdyby chciała kupić wszystkie potrzebne środki czyszczące, to w krótkim czasie zostanie bez grosza. Zastanawiała się więc, czy wypada poprosić o zaliczkę. Myślała gorączkowo, jak sformułować prośbę, gdy zza rogu wyłonił się samochód Lefterisa.

Było to ich pierwsze spotkanie od czasu, gdy ją pocałował. Rozpaczliwie pragnęła zachowywać się swobodnie, ale wyprowadzało ją z równowagi niechlujne ubranie, potargane włosy i absurdalne poczucie winy spowodowane tym, że stoi obok Nikosa. W przeciwieństwie do niej Lefteris zachował zimną krew. Twarz wydawała się rzeźbiona w granicie, a oczy patrzyły zimno i nieugięcie, gdy przenosił wzrok z Courtney na Nikosa. - Co sądzisz o moich planach? - zwrócił się Nikos do Lefterisa. Mówił prowokacyjnym tonem, a co gorsza, objął Courtney swobodnym, intymnym gestem. - Piękny stary dom w sercu kreteńskich gór, ze śliczną dziewczyną z Anglii, która będzie prowadziła wyśmienitą kuchnię do mową. Turyści będą ściągali tłumnie, zobaczysz. Nie mam wątpliwości, że mój pomysł wypali, zwłaszcza z tak uroczą hostessą jak Courtney. Twarz Lefterisa wyrażała tak głęboką pogardę, że Courtney, wbrew wcześniejszym zamysłom, przytuliła się do Nikosa i uśmiechnęła. Niech Lefteris zobaczy, jak mało ją obchodzi, co on sobie o niej pomyśli! - Każdy plan może ponieść fiasko. - Głos Lefterisa był twardy i zimny jak skała. - Kto jak kto, ale ty powinieneś o tym pamiętać. - Jeśli moje plany zawodzą, to tylko przez ciebie - odparł Nikos głosem ochrypłym z wściekłości. - Ty pociągasz za sznurki finansowe i wszyscy są na twoje zawołanie. Ale tym razem nie zdołasz popsuć mi szyków! Villa Athina należy do mnie i nikt, nawet ty, nie może się wtrącać w to, co z nią zrobię.

- Nie licz na to. Namówiłeś Lindę, żeby ci sprzedała dom, ale nie posiadasz ziemi wokół niego i nigdy nie stanie się ona twoja własnością. A teraz wynoś się z mojego terenu. Nikos odwrócił się, ostentacyjnie ujmując rękę Courtney. - Najwyraźniej nie jestem tu mile widziany. Włożyłaś już sporo pracy w przygotowanie domu, Courtney. Gdy byś miała jakiekolwiek kłopoty - spojrzał znacząco na Lefterisa - przyjedź do mnie. - Wyjął z kieszeni wizytówkę. - To mój adres. Przyjedź, gdy tylko będziesz miała ochotę. Czując na sobie spojrzenie Lefterisa, Courtney uśmiechnęła się promiennie do Nikosa. - Bardzo chętnie - zapewniła z przesadną serdecznością. - Świadomość, że mam tu choć jedną przyjazną duszę, bardzo wiele dla mnie znaczy, naprawdę. Postaram się wkrótce zajrzeć do pana. Wystarczyło jednak, by czerwony mercedes zniknął za zakrętem, by cała jej buta ulotniła się. Udając brawurę, której wcale nie czuła, podeszła do bramy z wysoko podniesioną głową. - Sądziłem, że nie znasz Nikosa... - powiedział Lefteris. - Nie znałam. Ale teraz już go znam. - Mijając go, zaryzykowała i spojrzała mu w oczy. Patrzył hardo, a jego twarz wyrażała groźbę i zarazem dojmujący smutek. - Nie rozumiem, dlaczego jesteś taki podejrzliwy wobec niego. Przecież jest bardzo sympatyczny - dodała. Lefteris roześmiał się gorzko.

- Bardzo sympatyczny - powtórzył. - Wierz mi, Nikos Papadakis nie ma ani jednej sympatycznej cechy charakteru. - Wolę opierać opinie na własnych doświadczeniach powtórzyła słowa, które powiedział dzień wcześniej. - Szybko go polubiłaś - skomentował surowo. - Musi mieć w sobie coś, co szczególnie podoba się Angielkom. Może rozpoznajecie w nim pokrewną duszę i kamienne serce pod piękną powłoką? - On przynajmniej nie groził mi, że stracę pracę. - Zapewniam cię, że z mojej strony nie są to czcze groźby - powiedział i wszedł po schodach do swojego domu. Courtney wyrównała ostatni koc i cofnęła się do drzwi, by stamtąd ogarnąć spojrzeniem cały. pokój. Ciężko pracowała przez cały tydzień i wreszcie dom gotów był na przyjęcie pierwszych gości. Pozamiatała podłogi i wypolerowała meble. Pościel została wywietrzona, aż pachniała od słońca. Taras zdobiły pelargonie, które otrzymała od Dymitry. Codziennie chodziła wyboistą ścieżką do Agios Giorgios i odwiedzała Dymitrę. Staruszka częstowała ją kawą i słodkimi ciasteczkami, a potem siadała z westchnieniem na łóżku, pocierała kolana i opowiadała Courtney o artretyzmie albo pokazywała podniszczone zdjęcia wnuków. Courtney znała zaledwie kilka zwrotów po grecku, a jednak rozumiały się, a dzięki Dymitrze z każdym dniem wzbogacała słownictwo i poprawiała wymowę. Kiedy wychodziła, Dymitra zawsze jej coś dawała: jajka, śmie-

tanę lub sadzonki pelargonii, które Courtney przesadzała do zardzewiałych puszek po oliwie. Polubiła codzienne wyprawy do wioski. Był tam sklep mięsny, piekarenka, w której stały kosze pełne ciepłych jeszcze bochnów chleba, i ciemny, przypominający jaskinię sklep zapełniony workami z mąką, proszkiem do prania, margaryną i wielkimi puszkami sera feta. Na środku wioski był kafenion, gdzie starcy siedzieli pod ogromnym rozłożystym platanem i bez końca grali w tryk-traka. Z początku Courtney przerażały ich surowe, stare twarze, aż do dnia, w którym zdobyła się na odwagę i przywitała z nimi, na co zareagowali serdecznymi uśmiechami. - Jassas! - odpowiedzieli, a Petros, balansujący wśród nich z maleńką filiżanką na cynowej tacce, przerwał wycieranie stolika i uniósł ściereczkę, by ją również powitać. Czasami Courtney ze zdziwieniem uświadamiała sobie, że zdążyła zapomnieć o swoich planach zbadania zabytków architektury minojskiej we wschodniej części Krety. Wracała, nie spiesząc się, do willi. Przynosiła smakowicie pachnący chleb, stąpała w sandałach po spękanej od słońca ścieżce, słuchając brzęczących wśród maków trzmieli, tak ciężkich, że kiedy siadały na płatkach, kwiaty pochylały się pod ich ciężarem. W powietrzu unosił się zapach stokrotek zmieszany z wonią jasnofioletowych dzikich kwiatów geranium, kwitnących na kamienistej ziemi pomiędzy kępkami oregano, mlecza i ostu, a nad wszystkim górowały jasnożółte główki wielkiego kopru. W miarę jak mijały dni i nie kontaktował się z nią ani Nikos, ani Lefteris, Courtney uspokajała się. Raz tylko, gdy wyszła na taras, by na chwilę odetchnąć

po sprzątaniu, dostrzegła Lefterisa wśród drzew. Szedł w stronę bramy, ubrany w garnitur i krawat, ale tylko na mgnienie oka spojrzał w jej kierunku. Wróciła więc do kuchni i zajęła się szorowaniem drewnianego stołu. Innym razem zobaczyła grupę eleganckich mężczyzn i wytwornych kobiet, sunących po schodach na taras domu Lefterisa, a potem ich śmiech do późnej nocy rozbrzmiewał ponad drzewami. Leżąc w łóżku, przewracała się z boku na bok, przykrywała głowę poduszką, to znów odrzucała ją, zła na siebie, że myśl o Lefterisie wciąż nie daje jej spokoju. Zapewne teraz zabawia gości i negocjuje multimilionowe transakcje z mężczyznami, obdarowując piękne kobiety czarującym uśmiechem. Wreszcie wszystko było gotowe. Courtney po raz ostatni wygładziła koc i weszła do kuchni, by sprawdzić listę zakupów, którą zostawiła na stole. Ułożyła menu w najdrobniejszych szczegółach, teraz pozostało jej tylko kupno wszystkich składników. Niestety, w tym celu musiała się wybrać na rynek w Chani. Drżała na myśl o prowadzeniu samochodu. Mechanik co prawda wymienił opony, ale gdy wybrała się na jazdę próbną, samochód szarpał tak nieznośnie, że zawróciła do domu i od tamtej pory w ogóle nie jeździła. Przez dłuższą chwilę trzymała w ręku kluczyki, pełna wątpliwości. Wreszcie chwyciła torbę i ruszyła do bramy. U stóp schodów stał Lefteris. Sprawdzała właśnie listę, zastanawiając się, czy czegoś nie zapomniała, więc nie zauważyła go do chwili, gdy stanęli na wprost siebie. Na sam jego widok poczuła ucisk w sercu. Zdążyła już zapomnieć, jak bardzo na nią działa sama jego obecność.

- Nie zauważyłam cię - wyjaśniła ledwo słyszalnym głosem, łudząc się, że Lefteris jej dziwną reakcję przypisze zaskoczeniu. - Zapewne wybierasz się na spotkanie z sympatycznym przyjacielem Nikosem? - drwił, spoglądając na kluczyki, które trzymała w ręku. - Jadę do Chani na zakupy - wyjaśniła, siląc się na obojętny ton. Wolała, żeby Lefteris wiedział, że wszystko idzie zgodnie z planem. - Pojutrze przyjeżdża pierwsza grupa. - Możesz sobie darować tę wyprawę. Nikt nie przyjedzie. - Co ty wygadujesz?! - Courtney wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. - Firma „Poznaj Kretę" zbankrutowała. Czyżby cię jeszcze nie powiadomili? - Nie wierzę. Na pewno by mnie poinformowali. Wzruszył ramionami z nieznośną obojętnością. - Przecież możesz sama zapytać Nikosa. Nietrudno zauważyć, że skłonna jesteś uwierzyć we wszystko, co mówi. - Nie muszę go pytać! - wybuchnęła. - Ty kłamiesz! Celowo chcesz mnie zmusić do wyjazdu, zanim przyjadą wczasowicze, bo wtedy firma będzie musiała zawieźć ich gdzie indziej! - krzyczała. - Nie myśl sobie, że napędziłeś mi strachu. Nie dam się nabrać! - Wcale nie próbuję cię straszyć. Sugeruję tylko, że nie ma sensu, byś wydawała pieniądze na zapasy żywności, które nie będą potrzebne. Courtney rzuciła mu pełne nienawiści spojrzenie i wy-

biegła, zatrzaskując bramę. Nie jest idiotką, nie uwierzy we wszystko, co on mówi! Wściekła się jeszcze bardziej, gdy wyszedł, by patrzeć, jak wsiada do samochodu. Z trudem znosząc jego krytyczne spojrzenie, mocowała się z biegami, aż zgasł jej silnik. Obwiniając za to Lefterisa, mamrotała coś pod nosem, wreszcie uruchomiła właściwy bieg i ruszyła. Nikos mieszkał w ogromnym domu położonym na wysokiej skarpie nad rzeką. Courtney usłyszała jego głos, gdy tylko przestąpiła próg. Rozmawiał z kimś wściekłym tonem, a kiedy wprowadzono ją do salonu, zawahała się, z trudem rozpoznając wykrzywioną złością twarz mężczyzny, który wydał jej się niedawno tak sympatyczny. Było oczywiste, że nie spodziewał się jej, ale zrobił heroiczny wysiłek, aby opanować wściekłość, gdy tylko stanęła w drzwiach. - Courtney - powitał ją z uśmiechem, choć nie patrzył jej prosto w oczy. - Cóż za przyjemna niespodzianka! - Przyszłam nie w porę - powiedziała z zakłopotaniem. - Ale musiałam, bo... Dowiedziałam się od Lefterisa, że firma „Poznaj Kretę" zbankrutowała. Oczywiście, nie uwierzyłam mu, ale potem pomyślałam, że powinnam przyjechać i porozmawiać o tym... - Urwała, gdy zobaczyła wyraz jego twarzy. - Niestety, to prawda - przyznał. - Sam przed chwilą się o tym dowiedziałem. Courtney opadła na krzesło. - Ale... co się stało? - szepnęła przerażona. - Lefteris Markakis może ci to przedstawić lepiej niż

ja - rzekł Nikos, patrząc mściwie przez okno w kierunku Agios Giorgios. - To jego sprawka. - To niemożliwe! - Courtney nie chciała przyjąć do wiadomości, że nie będzie wczasowiczów, pracy ani lata spędzonego na Krecie. - Lefteris Markakis może zrobić, co mu się żywnie podoba - rzekł Nikos z goryczą. - Jest znacznie bardziej wpływowym człowiekiem, niż przypuszczasz. Czy wiesz, ile posiada przedsiębiorstw? Ktoś, kto aż tak się wzbogacił, musi być bezwzględny w dążeniu do osiągnięcia swoich celów. Z chwilą kiedy poznał nazwę firmy, wystarczyło, by zadzwonił, szepnął słówko kilku osobom w świecie biznesu, którym zależy na trzymaniu z nim sztamy, i szlag trafił naszą firmę! - Ale dlaczego?! - krzyknęła. - Wiem, że nie chciał, żeby turyści przechodzili przez jego ogród, ale przecież mogliśmy jakoś rozwiązać ten problem. Nie sprawialibyśmy mu kłopotu. - Nie rozumiesz, do czego on zmierza, prawda? - Nikos roześmiał się gorzko. - Ten wyszukany wizerunek to tylko pozory, w gruncie rzeczy to bandyta, jak cała jego rodzina. Nasze rodziny od wielu pokoleń żyją w nienawiści. Doprowadzenie do bankructwa firmy, w którą zainwestowałem, to tylko kolejny krok w jego osobistej wendecie, wymierzonej we mnie. To już trzecia moja firma, którą zrujnował. - Uważa pan, że zadał sobie tyle trudu, by doprowadzić firmę „Poznaj Kretę" do bankructwa i pozbawić jej pracowników posad tylko po to, żeby zdobyć nad panem przewagę?

- To oczywiste - zapewnił Nikos. - Lefteris Markakis nie dba o nikogo. Jest bezwzględnym biznesmenem. Courtney przez chwilę wpatrywała się w Nikosa, potem wstała i ruszyła do drzwi. - Dokąd idziesz? - Muszę mu wygarnąć, co o nim myślę! - Sądzisz, że to rozsądne? Potrafi być niebezpieczny, kiedy mu się nadepnie na odcisk. Już ja to wiem najlepiej. - Guzik mnie obchodzi, czy to rozsądne, czy nie - wycedziła przez zęby. - Jadę do niego. Nikos przyjrzał się jej badawczo. - Skoro tak ci na tym zależy, podwiozę cię - zaproponował, biorąc kluczyki ze stołu. - Nie trzeba. Przyjechałam tu samochodem. - Przykro mi, ale muszę zatrzymać ten samochód. Teraz, gdy nasi bankierzy wycofali wsparcie, mamy tak mały kapitał... - Oczywiście - zgodziła się skwapliwie. - Przepraszam, zapomniałam, że pan stracił znacznie więcej niż ja. Oczywiście, nie był to też dobry moment na wspominanie, ile wydała na posprzątanie willi. To wszystko przez Lefterisa. Przez całą drogę powrotną do Agios Giorgios wyliczała w duchu, co mu powie. Nikos wysadził ją na końcu ścieżki i ledwo bąknęła „do widzenia", bo zbyt była wściekła, by silić się na uprzejmość. Wokoło panowała niczym nie zmącona cisza, gdy Courtney wchodziła do jego domu - bez pukania. W chłodnym, wyłożonym kamiennymi płytami holu zatrzymała się na chwilę, ale gdy tylko usłyszała głos Lef-

terisa, skierowała się w stronę gabinetu. Drzwi były uchylone, otworzyła je na oścież. Siedział w fotelu odchylony do tyłu, z nogami na biurku, i rozmawiał przez telefon. Nie zauważył, kiedy weszła. Ubrany był w granatową koszulę i lekkie spodnie, ale proste ubranie i swobodna postawa w niczym nie ujmowały mu władzy i siły. W przeciwieństwie do pozostałych pomieszczeń, gabinet urządzony był zdecydowanie nowocześnie. Na ścianach wisiały półki z mnóstwem książek, a na ogromnym biurku ustawiono rząd komputerów, kilka telefonów i faks, wszystko po to, aby z łatwością mógł kontaktować się ze swoimi przedsiębiorstwami na całym świecie. Teraz dopiero Courtney uświadomiła sobie, jak wpływowym człowiekiem jest Lefteris Markakis, ale nie była w odpowiednim nastroju, by to docenić. Weszła do gabinetu i z hukiem zatrzasnęła za sobą drzwi. - Musimy porozmawiać - powiedziała tonem nie znoszącym sprzeciwu. Zerknął na nią przez ramię, ale nie okazał cienia zaskoczenia jej nagłym wtargnięciem. - Oddzwonię do ciebie, Jeff - powiedział do słuchawki. - Powiedz Raschowi, że piętnaście milionów to za mało, i przetrzymaj ich trochę. - Odłożył słuchawkę i zdjął nogi z biurka ze swobodą, która do reszty wyprowadziła ją z równowagi. - Czy to prawda, że celowo doprowadziłeś „Poznaj Kretę" do bankructwa? - Owszem. - Owszem?! - Courtney była kompletnie zbita z tropu

jego przyznaniem się do winy. - Jak mogłeś! - wykrztusiła wreszcie, a jej oczy zdawały się miotać błyskawice. - Nie rozumiem, dlaczego jesteś zaskoczona - rzekł spokojnie. - Ostrzegałem cię przecież, że nie mogę pozwolić, żebyś zajęła tamten dom. - Jak mogłeś postąpić tak egoistycznie, tak... nieludzko! - krzyknęła, odwracając się w jego stronę tak gwałtownie, że warkocz uderzył ją w policzek. - Przez ciebie wielu Bogu ducha winnych ludzi straci szansę wyjazdu na urlop! Nie sądzę, abyś choć przez chwilę o nich pomyślał! Z pewnością nie, bo i po co! Ty sam jesteś na tyle bogaty, że możesz się udać, gdzie dusza zapragnie, więc co cię obchodzą ci wszyscy, których na to nie stać? Albo ci, którzy pracują w firmie, włączając mnie! A wszystko dlatego, że nie zniósłbyś myśli, że Nikosowi powiodło się lepiej niż tobie. Jesteś podły!

ROZDZIAŁ CZWARTY Jej wybuch nie zrobił wrażenia na Lefterisie. - Może usiądziesz i porozmawiamy o tym spokojnie? zaproponował. - Po pierwsze, wszystko wskazywało, że twoja praca i tak nie trwałaby do końca lata. Według uzyskanych przeze mnie informacji firma „Poznaj Kretę" była fatalnie zarządzana, nic dziwnego, że jest w opłakanej sytuacji finansowej. Sama masz zapewne podobne rozeznanie. Wysłali cię do brudnego, zapuszczonego domu daleko od miejsca, które ci przyrzekli, w samochodzie, który w ogóle nie powinien być dopuszczony do ruchu, i nie zapewnili ci żadnego wsparcia. - Nikos na pewno by tu przyjechał, gdybyś nie był tak wrogo do niego usposobiony. - Bardzo chętnie go bronisz. Ale kiedy się tu urządzałaś, Nikos nie raczył się zainteresować, jak sobie radzisz. „Poznaj Kretę" to podejrzana firma założona pospiesznie przez niego i kilku wspólników tylko po to, aby mnie upokorzyć i maksymalnie się obłowić. Nie zamierzali zadbać o wczasowiczów. Chodziło tylko o szybkie ściągnięcie forsy, zupełnie nie zależało im na reputacji, lecz na zgarnięciu kasy przy minimalnym nakładzie pracy, a dla Nikosa miało to jeszcze dodatkową korzyść: chciał utrzeć

mi nosa jako właściciel Villa Athina. - Wsunął ręce do kieszeni i spojrzał na jej nieprzejednaną twarz. - Nie miałem najmniejszych skrupułów, przystępując do likwidacji tej firmy. - Jestem przekonana, że zrobiłeś wszystko, by ją zniszczyć. - Wystarczyło, bym użył trochę wpływów w kręgach finansowych. - Trochę wpływów! - powtórzyła z goryczą. - Może dla ciebie to tylko „trochę", ale dla innych to całkowita klęska! Czy kiedykolwiek zdarzyło ci się zastanowić, jakie skutki taka wendeta może mieć dla innych? Czy w ogóle pomyślałeś o ludziach, którzy wpłacili z trudem zarobione pieniądze na wakacje na Krecie? - Wszystkim, którzy dokonali rezerwacji - a zapewniam, że było ich znacznie mniej, niż oczekiwałaś - zaoferowano bezwarunkowy zwrot całej sumy albo równoważne wakacje zorganizowane przez jedno z moich biur podróży, bez żadnych dopłat. Szczerze mówiąc dodał - takie rozwiązanie jest dla nich korzystniejsze, nawet biorąc pod uwagę, że pozbawieni będą ciebie jako uroczej hostessy, i raczej wątpię, by wpłynęły jakiekolwiek skargi. - A co z tymi, którzy stracili pracę? - spytała natarczywie, wciąż jeszcze wściekła. - Czy twoim zdaniem my również nie mamy powodów do narzekania? - Wszystkim przedstawicielom, którzy tu przyjechali, zaoferujemy bilety do domu. Oczywiście tobie również. - Ale ja wcale nie chcę wracać do domu! Przecież wiesz o tym! Widziałeś, że zaharowuję się, sprzątając

dom, a jednocześnie przez cały czas myślałeś o doprowadzeniu firmy do bankructwa! - Przecież ostrzegałem cię. - Lefteris wzruszył ramionami. Faktycznie, ostrzegał ją. To jeszcze bardziej ją złościło. - Co za wielkoduszność! Naprawdę oczekujesz, że z wdzięcznością wezmę od ciebie bilet? - Nie, nie spodziewam się, że jesteś zdolna do tak rozsądnego postępowania, niemniej moja oferta jest wciąż aktualna. - Zostanę tutaj - upierała się. - Jestem pewna, że Nikos pozwoli mi pozostać w Villa Athina do czasu, gdy znajdę inną pracę. - Wszystko wskazuje na to, że zaprzyjaźniłaś się z Nikosem - powiedział, mrużąc oczy. - Ciekawe, jak bardzo? - Spotkałam go dwukrotnie - wycedziła. - Ale to wystarczyło, bym się przekonała, że nie dopuści, bym pozostała bez pracy lub dachu nad głową - czego nie da się powiedzieć o tobie! - Musisz się nauczyć nie osądzać ludzi zbyt pochopnie, Courtney - powiedział. - Właśnie zamierzałem zaproponować ci inną pracę. Zdążyła już otworzyć usta, chcąc zaznaczyć, że akurat on jest ostatnią osobą, która może komukolwiek zarzucać pochopną ocenę innych, gdy dotarło do niej, co powiedział. - Pracę? Niby dlaczego ty miałbyś mi proponować pracę? Żeby uspokoić sumienie? - Nie potrzebuję uspokajać sumienia - rzekł lodowatym tonem. - Absolutnie nie żałuję, że firma „Poznaj Kre-

tę" przestała istnieć, a gdybyś i ty miała choć trochę rozsądku, też nie żałowałabyś. Nie musisz przyjmować tej pracy, ale proponuję, żebyś mnie przynajmniej wysłuchała, zanim odrzucisz moją ofertę. Patrzyła na niego wilkiem, ale opadła z powrotem na krzesło. - No więc, co to za praca? - burknęła. - Katina prosiła, bym pozwolił jej wrócić do wioski, bo musi się zaopiekować chorą matką. Wyjeżdża jutro i chociaż pozwoliłem jej tam zostać tak długo, jak zechce, przypadło to w bardzo niefortunnym okresie, ponieważ za kilka dni urządzam przyjęcie dla dyrektorów z Europy i ich żon. Dość regularnie zapraszam tu swoich pracowników. Dzięki temu mogą odetchnąć, a jednocześnie jest to dobra okazja do lepszego poznania się i rozwiązania niektórych problemów w przyjemniejszych i spokojniejszych warunkach. Zerknął na Courtney, siedzącą z pochyloną, zasępioną twarzą. Nawet nie spojrzała na niego, ale słuchała uważnie. - Przyszło mi na myśl, że mogłabyś zastąpić Katinę i gotować dla moich gości. Wprawdzie mam nie najlepsze zdanie o firmie „Poznaj Kretę", ale przypuszczam, że nie zaoferowaliby ci pracy, gdybyś nie potrafiła dobrze Gotować. Zresztą to nie musi być nic wyszukanego. Oni uczestniczą w tak wielu oficjalnych kolacjach, że naprawdę smakują im proste potrawy przygotowane przez Katinę. - Przerwał i spojrzał badawczo na Courtney, zwróconą do niego profilem. - No więc? Co ty na to? - spytał po dłuższej chwili milczenia.

- Uważam, że to dziwna oferta, zważywszy, że składa ją ktoś, kto zarzekał się, że nie chce mieć nic wspólnego z dziewczynami z Anglii - odpowiedziała naburmuszona. - Przyznaję, że nie składałbym jej, gdyby nie nagła potrzeba. Muszę zatrudnić kucharkę, a tobie zależy na pozostaniu na Krecie. Nie pochlebiaj sobie, że oferta wypływa z sympatii. Będziesz pracowała w kuchni, a ja zajmę się gośćmi. Praktycznie rzadko będziemy się widywali. - A jeśli odmówię? Wzruszył ramionami, najwyraźniej nie przejmując się taką perspektywą. - Sprowadzę tu moją kucharkę z apartamentu w Atenach, a ty otrzymasz bilet do Anglii. Dla mnie takie rozwiązanie jest droższe i mniej dogodne, ale nie jest to problem nie do pokonania. Decyzja, czy zostać, czy wyjechać, należy wyłącznie do ciebie. - Właściwie nie mam wyboru, prawda? - Jej szaroniebieskie oczy wciąż pełne były urazy. - Przeciwnie. Możesz pozostać tutaj i zarobić wystarczającą kwotę, byś potem mogła jeszcze spędzić trochę czasu na Krecie i zwiedzić zabytki cywilizacji minojskiej, skoro tak bardzo tego pragniesz. Albo możesz wrócić do domu. Rozumiem, że wolałabyś otrzymać ofertę pracy od kogoś innego, ale nie udawaj, że nie masz wyboru. Z mojego punktu widzenia sprawa jest prosta. Courtney milczała. Miała ochotę odrzucić propozycję Lefterisa i wybiec z gabinetu, ale głos rozsądku powstrzymywał ją. Zaoferował jej szansę pozostania na Krecie. Jej alternatywą było pokorne przyjęcie biletu powrotnego

do Anglii, a jeśli postąpi pochopnie, nie otrzyma nawet tego. - Jak długo mogłabym pracować? - spytała z niechęcią. - Nie dłużej niż dziesięć dni. Moi goście przyjadą za cztery dni i zostaną tu tydzień. - A co potem? - Będziesz wolna. Jeśli nawet Katina nie wróci, ja sam dam sobie radę. Niewykluczone zresztą, że na jakiś czas wyjadę do Aten albo do Paryża. - Zawahał się. - Przygotowywanie posiłków dla tylu osób trzy razy dziennie przez tydzień to ciężka praca, więc dam ci godziwe wynagrodzenie. Z pewnością wystarczy ci na trzy lub cztery tygodnie pobytu na Krecie po zakończeniu pracy. Courtney wahała się. Nie chciała wracać do domu. Doskonale wiedziała, jak zareagują rodzice. „To do ciebie podobne. Tylko ty mogłaś zatrudnić się w firmie, która zbankrutowała. Przecież od razu mówiliśmy ci, że to nie wypali. Ginny nigdy nie postąpiłaby tak nierozsądnie". Powrót do domu byłby jednoznaczny z porzuceniem planu podjęcia studiów na wymarzonym kierunku. Poza tym... musiałaby opuścić Agios Giorgios. Nie byłoby już spacerów wśród gajów oliwnych ani spotkań z Dymitrą. Nie widywałaby też Lefterisa. Powinna się z tego cieszyć. Gdyby miała choć trochę rozsądku, powinna natychmiast stąd wyjść i nie chcieć mieć z nim nic wspólnego. Ale w głębi duszy musiała przyznać, że czuła dreszcz podniecenia na myśl, że może być tak blisko niego. Może jest podejrzliwym arogantem

i w ogóle okropnym człowiekiem, ale przynajmniej nie jest nudny. Kto wie, może pod jej wpływem zmieniłby nawet zdanie na temat dziewczyn z Anglii... - Mogę ci dać trochę czasu na przemyślenie tej propozycji - powiedział, widząc jej zmagania. - Nie trzeba - zdecydowała nagle. - Przyjmuję tę pracę. Okna jej sypialni wychodziły na ten sam dziedziniec, co okna gabinetu Lefterisa. Był to jasny i śliczny pokój. Przy ścianie za oknem rósł krzew jaśminu. Zaproponowała, że będzie mieszkała w Villa Athina, ale bez żalu zgodziła się, gdy Lefteris wyperswadował jej to, tłumacząc, że znacznie wygodniej jej będzie spać w jego domu. Lefteris. Wciąż jeszcze ogarniało ją oburzenie, ilekroć pomyślała, w jak bezwzględny sposób pozbył się firmy „Poznaj Kretę". Postanowiła nie okazywać mu wdzięczności za to, że umożliwił jej dłuższe pozostanie na wyspie. Postara się wykonać tę pracę jak najlepiej, ale na pewno nie będzie płaszczyć się przed nim! Wpatrując się w światło słoneczne wpadające przez żaluzje, myślała o jego twarzy, o lśniących czarnych włosach i czarnych brwiach. Myślała o sile, jaka emanowała z niego i o dziwnym, nieodgadnionym uśmiechu. A potem przypomniała sobie, jak ją całował, i nagle skóra, choć owinięta chłodnym prześcieradłem, zaczęła ją parzyć. Teraz on był jej pracodawcą, a ona jego kucharką. Wyraźnie dał jej do zrozumienia, że chce ją spotykać jak najrzadziej. Nie było więc sensu rozpa-

miętywać podniecenia, jakie wzbudzał jego dotyk. Za dziesięć dni zakończy pracę. Nie będzie już musiała znosić jego arogancji i zacznie zgłębiać wiedzę o ruinach minojskich. Poprzedniego wieczora Lefteris uprzedził ją, że nie będzie go przez cały dzień, wróci dopiero w nocy. Intrygowało ją, z kim się umówił na kolację, ale nie śmiała zapytać. Czy to oficjalna kolacja połączona z załatwianiem interesów, czy może spotka się z którąś z tych eleganckich dam, które zaprosił tamtego wieczoru? Dalej, po przeciwnej stronie niż Villa Athina, tarasy schodziły do basenu, pięknie wkomponowanego w stok górski. Ogromne krzewy oleandrów zapewniały intymne zacisze, ale jedną stronę pozostawiono otwartą na malowniczy widok pokrytych śniegiem szczytów górskich. Courtney przymknęła oczy i usiłowała sobie wyobrazić, że Lefteris wcale nie jest uprzedzony do Angielek. Przypuśćmy, że wyszedł tylko na chwilę, by odebrać telefon, i wróci uśmiechnięty, by jej oznajmić, że wszyscy goście odwołali wizyty i w związku z tym mogą spędzić ten tydzień we dwoje...? Otworzyła oczy. Na miłość boską, co też ona wymyśla! Przecież spędzenie tygodnia sam na sam z Lefterisem jest ostatnią rzeczą, jakiej by sobie życzyła! Wstała szybko i ruszyła do kuchni. Jest tu po to, by gotować. Nic więcej. Gdy wrócił w nocy, siedziała przy kuchennym stole, czytając o Krecie minojskiej. Oparła policzek na dłoni, a zmierzwione włosy opadały jej na twarz, w której widać było przede wszystkim rozmarzone oczy, bo właśnie usi-

łowała wyobrazić sobie, jak wyglądało życie w tamtych czasach. Skupiona, nawet nie zauważyła Lefterisa, który stał w drzwiach i przyglądał się jej. - Co ty tu robisz o tej porze? - zapytał gniewnie, podchodząc bliżej. - O ile pamiętam, miałam przebywać tylko w kuchni, bo przecież nie znosisz widoku Angielek! - krzyknęła, z hukiem zamykając książkę, zła na siebie z powodu dziwnych uczuć, jakie w niej wzbudzał. Serce biło jej mocniej, gdy tylko się zbliżył, ale jednocześnie irytował ją. - Nie przesadzaj - powiedział również rozdrażniony. Ku jej zaskoczeniu wysunął krzesło i usiadł przy stole, sięgając po jej książkę. - „Religia na Krecie w epoce brązu" przeczytał tytuł i przekartkował tom. - Więc ty naprawdę interesujesz się kulturą minojską! - Sądziłeś, że kłamię? - Nie, chyba nie. Wpatrywała się w niego z mieszanymi uczuciami, gdy przeglądał książkę. Wyglądał na zmęczonego i nagle przeraziła się, bo ogarnęło ją przemożne pragnienie, by wyciągnąć rękę i pogładzić go po twarzy. Nieoczekiwanie podniósł wzrok znad książki i zorientował się, że go obserwuje. - O co chodzi? - O nic -zapewniła ochrypłym głosem, składając ręce, by nie zauważył, jak drżą pod wpływem nagłej fali pożądania. O nic - powtórzyła stanowczo. Wpatrywał się w nią wnikliwie, ale zapytał tylko: - Czy gotowa jesteś na przyjazd gości?

Skinęła głową, zadowolona ze zmiany tematu. - Pozostały tylko zakupy, a mogę je zrobić tylko w Chani. Czy możesz mi pożyczyć swój samochód? - Nie, bo widziałem, jak prowadzisz - powiedział z nutą rozbawienia, która wydała jej się równie niepokojąca, jak jej dziwna reakcja na jego bliskość. - Sam cię zawiozę, ale nie ma potrzeby jechać wcześniej niż w piątek. Przynajmniej będziesz miała wszystko świeże, kiedy goście przyjadą w sobotę. Zamknął książkę i popchnął ją po blacie stołu w jej stronę. Przez chwilę jakby zawahał się, najwyraźniej coś nie dawało mu spokoju, wreszcie spojrzał na Courtney, która siedziała sztywno, nieufnie, z włosami opadającymi na oczy wyrażające równocześnie przekorę i dziwną słabość. - Mam jutro spotkanie w Iraklionie. Jeśli nie zaplanowałaś sobie nic ciekawszego, możesz jechać ze mną, to po spotkaniu zawiozę cię do Knossos. - Do Knossos? Jutro? - spytała ostrożnie, zaskoczona niebywałą propozycją, aż wreszcie dotarło do niej, że naprawdę zaoferował jej szansę zobaczenia ruin pałacu, o którym tyle czytała i marzyła od lat, by go obejrzeć. Jakież to miało znaczenie, jeśli nawet ta propozycja nie wypłynęła z głębi serca? Albo fakt, że będzie musiała spędzić cały dzień w towarzystwie Lefterisa, który tak dziwnie ją niepokoił? Nagle jej oczy rozbłysły radością, która przeobraziła całą twarz, przydając jej uroku. - Z największą ochotą - powiedziała wreszcie. - Wobec tego załatwione. - Wstał i podszedł do drzwi. W jego głosie zabrzmiała dziwna nuta, aż Courtney przy-

szło na myśl, że może żałuje, że jej to zaproponował. Wyjeżdżamy wcześnie rano - dodał, wychodząc. Lefteris posadził ją przy stoliku w cieniu platanu i zamówił kawę i baklavę, wyborne lepkie ciastko z orzechami, nasączone miodem. Pijąc kawę, Courtney rozglądała się po głównej ulicy miasta. Iraklion z pewnością nie należał do najpiękniejszych miast, ale tętnił życiem i Courtney szybko poddała się panującemu tu podnieceniu. Może nie wszystko układało się po jej myśli, ale przynajmniej mogła się wreszcie znaleźć w miejscu, o którym od dawna marzyła. Odkąd tylko sięgnęła pamięcią, pragnęła zobaczyć Knossos i muzeum z baśniowym zbiorem skarbów minojskich. Gdyby tylko Lefteris nie rozpraszał jej tak, nie działał na nią tak... denerwująco. Nie rozumiała, co się z nią dzieje. Przecież go nie lubiła. Był arogancki i naśmiewał się z niej, a przy tym wykorzystał swą pozycję, rujnując z takim trudem zdobytą przez nią szansę spędzenia lata na Krecie, a później protekcjonalnie zaoferował jej w zamian dwa tygodnie pracy, licząc na jej wdzięczność. Nie, w żadnym wypadku nie zasługiwał na jej sympatię. - Courtney? Pogrążona w rozmyślaniach poderwała się, kiedy stanął przed nią, i odstawiła filiżankę chwiejnym ruchem, rozlewając kawę. - Och, to ty - szepnęła. - Widzę, że byłaś daleko stąd - powiedział z ukrytą

nutą rozbawienia i czymś jeszcze, czego nie mogła zidentyfikować. - O czym myślałaś? Nie śmiała spojrzeć mu w twarz w obawie, że wyczyta prawdę w jej oczach. Wpatrywała się więc w przechodzący tłum, jakby w nim szukała inspiracji. - Ja... cóż... próbowałam odgadnąć narodowość przechodniów - wymyśliła naprędce. - Popatrz, ta rodzina, o, tam, to chyba Francuzi, nie uważasz? Tylko oni tak się ubierają. Ciekawe, czy mnie też tak łatwo można zidentyfikować? Lefteris spojrzał na nią uważnie. Miała na sobie starą sukienkę, miękką i wygodną, ale nie elegancką. Kiedyś była ciemnoniebieska, ale dawno spłowiała i teraz pasowała do barwy jej oczu. Chodząc drogą do Agios Giorgios, opaliła się lekko, jej skóra miała złotawy odcień, a jasne włosy opadały na ramiona, oplatając je gęstymi, rozjaśnionymi przez słońce pasmami. - Moim zdaniem, wyglądasz jak typowa Angielka powiedział powoli. - W twoich ustach to nie brzmi jak komplement. Przecież wszystkie dziewczyny z Anglii są zimne, niemoralne i skore do manipulowania innymi. - Nie jesteś zimną dziewczyną - powiedział i znów spojrzał na nią w charakterystyczny, zagadkowy sposób. Pamiętam przecież, jak całujesz. Fala gorąca zalała jej policzki, aż odwróciła twarz w obawie, że Lefteris domyśli się, co ona czuje. Czy musiał jej przypominać o tym nieszczęsnym pocałunku? Zresztą, sama wciąż odtwarzała tamtą chwilę w najdrobniejszych szczegółach.

Rozpamiętywała ją nawet wtedy, gdy znaleźli się wreszcie w Muzeum Archeologicznym. Lefteris przyrzekł jej, że tam pójdą, jeśli znajdą czas przed wyjazdem do Knossos, i dotrzymał słowa. Oto jej dawne marzenie ziściło się i weszła wreszcie do słynnego gmachu, mieszczącego eksponaty pochodzące z wykopalisk z terenu całej Krety, ilustrujące najdawniejszą historię wyspy: od początku okresu neolitycznego do epoki grecko-rzymskiej. W muzeum było chłodno i cicho. Grupki zwiedzających przesuwały się wokół, rozmawiając szeptem, jedynie pracownicy muzeum udzielali objaśnień nieco głośniej. Courtney ledwo ich zauważała, wciąż zaabsorbowana Lefterisem, który to wskazywał palcem na jakiś szczegół eksponatu, to znów pochylał się tuż obok, gdy zaglądali do gablot. Szczególnie zainteresowały ich statuetki. Na pierwszy rzut oka figurki z początków epoki neolitycznej sprawiały wrażenie nieporadnych, gdy się im jednak przyjrzeli bliżej, urzekały ich harmonią form i niezwykłą finezją obróbki. - Ta postać przypomina mi Dymitrę - odezwał się Lefteris, wskazując na rzeźbę przedstawiającą staruszkę z otwartymi ustami, jakby jej przerwano w pół zdania. Courtney z trudem przeniosła uwagę z jego uśmiechu na rzeźbę. Podobieństwo do Dymitry było tak uderzające, że roześmiała się. - Jest bardzo gadatliwa, prawda? - Odnoszę wrażenie, że Dymitra bardzo cię polubiła zaznaczył, gdy podchodzili do kolejnej gabloty. Wczoraj w drodze do Chani zatrzymałem się na chwilę,

by z nią porozmawiać, i okazało się, że ona wie o tobie więcej niż ja! - Spotykam się z nią za każdym razem, gdy jestem w Agios Giorgios. Ona uczy mnie greckiego. - Ach tak? I robisz postępy? - Spore - odparła z dumą. - Potrafię powiedzieć co nieco o pogodzie i spytać o jej artretyzm i o kozę. - To ci się przyda, kiedy następnym razem zatrzymasz się przy drodze, by porozmawiać z kozami - powiedział z kolejnym promiennym, porozumiewawczym uśmiechem. Już otworzyła usta, by mu dać ripostę za to, że przypomina jej, jak niedorzecznie się zachowywała, ale spojrzała mu w oczy i uświadomiła sobie, że faktycznie musiała wtedy wyglądać absurdalnie. Odwzajemniła więc uśmiech, wspominając ten zabawny epizod bez wrogości i napięcia. Uśmiechał się do niej, jakby ją naprawdę lubił. Zerknęła na niego kątem oka, gdy przeszli do kolejnej sali, by obejrzeć freski. Lefteris skupił uwagę na słynnym fresku księżniczki minojskiej nazywanej „Paryżanką". Ubrana w bogato zdobiony strój, siedziała na krześle, uczestnicząc w obrzędzie przekazywania świętego kielicha. Jak oniemiali wpatrywali się w urzekający subtelnością profil twarzy. Courtney z nie mniejszym zaciekawieniem przyglądała się kolejnym freskom, stanowiącym jedną z najbardziej znaczących form sztuki minojskiej. Tematyka fresków obejmowała wydarzenia z życia codziennego, uroczystości, procesje, ale najczęstszym źródłem inspiracji była przyroda.

Gdy opuścili muzeum i znów znaleźli się na ruchliwej ulicy Iraklionu, Lefteris zaproponował lunch w małej tawernie poza miastem. Usiedli na tarasie, gdzie słońce przedostawało się przez winorośl, rzucając cienie na biały obrus. Courtney patrzyła na różowe i czerwone pelargonie ustawione wzdłuż ściany i zastanawiała się, jak to możliwe, że tak bardzo świadoma jest każdego ruchu Lefterisa, nawet wtedy, gdy na niego nie patrzy. Rozkoszowała się prostym, smakowitym posiłkiem, który zjedli w tej cichej tawernie. Podano im plastry mizithra, delikatnego twarogu z koziego mleka, z grubymi kromkami chleba i oliwkami. Potem zamówili pieczeń jagnięcą suto przyprawioną tymiankiem i oregano oraz sałatkę z ogórków, cebuli i słodkich czerwonych pomidorów, polaną lśniącą oliwą. Przez cały czas czuła bliskość Lefterisa. Dotychczasowa wrogość ulotniła się gdzieś, za to oboje uświadomili sobie zupełnie nowe napięcie, jakie się nagle wytworzyło między nimi. Musieli bardzo uważać, by nie dotknąć się, gdy spacerowali po Knossos. W milczeniu chodzili po ruinach niegdyś potężnego pałacu króla Minosa, przyglądając się odtworzonym freskom, wspinając się po monumentalnych schodach. Z początku Courtney czuła rozczarowanie. Wyobrażała sobie ogromny kompleks budynków, wśród których odnajdzie wiele śladów dawnych Minojczyków, odczuje ich radość, umiłowanie życia, na które wskazywały zachowane skarby, głównie freski. Oczekiwała radosnego tańca dziewcząt w zwiewnych szatach, frywolnych gonitw chłopców za uroczymi wybrankami na tle jasnego błękitu nieba, wśród

różnobarwnych kwiatów i ptactwa. Marzyła, że tak właśnie odczuje atmosferę pałacu, tymczasem tłum kłębiący się wciąż po centralnym dziedzińcu zdawał się niszczyć magię, a wyobrażenia spektakularnych rytuałów ze skaczącymi bykami zniknęły w tumulcie różnych języków i wszechobecnych kamer wideo.

ROZDZIAŁ PIĄTY Widząc jej rozczarowanie, Lefteris wyprowadził ją z głównej części pałacu w zaciszne miejsce w cieniu sosen. Tu wąskie korytarze skręcały do mrocznych pokoi, schodków i krętych ślepych uliczek. Z dala od tłumu łatwiej było wczuć się w atmosferę przeszłości. Przechodząc do kolejnych pomieszczeń, zatrzymywali się u wejścia, stąpając po suchych igłach sosen, którymi usiane były kamienie, i oglądali się za siebie, jakby sprawdzali, czy przypadkiem któraś z postaci z muzeum nie wślizgnęła się nagle pomiędzy światło słoneczne a cień. - To robi wrażenie, prawda? - szepnęła Courtney, gdy usiedli na krawędzi dachu kryjącego Salę Podwójnych Toporów, spoglądając na kamienne mury, będące jedyną pozostałością po labiryncie pokoików i korytarzy. W oddali, na końcu doliny, widzieli głęboki, iskrzący się lazur morza. - Opowiedz mi historię labiryntu - poprosiła Courtney. - Przecież ją znasz. - Oczywiście, ale chciałabym ją usłyszeć tu, w Knossos - nalegała. - Chyba że nie chcesz? Odwrócił głowę, jakby z wysiłkiem. - Ależ nie, mogę opowiedzieć - zgodził się. - Żył kie-

dyś potężny król Minos, który władał wszystkimi morzami okalającymi Kretę i mieszkał we wspaniałym pałacu. Król miał jednak poważny problem: jego żona Pazyfae urodziła potwora, pół byka, pół człowieka, zwanego Minotaurem. Było to tak straszne zwierzę, że musiało być zamknięte w nie kończącym się labiryncie pod pałacem i starano się je udobruchać okropną daniną. Co dziewięć lat Ateńczycy musieli wybrać siedem dziewcząt i siedmiu młodzieńców, których wpuszczano do labiryntu, gdzie Minotaur ich pożerał. Courtney zadrżała. - To musiało być okropne. Wyobraź sobie ich sytuację: zagubieni w ciemności, w każdej chwili mogli się spodziewać, że potwór wyłoni się zza rogu... - Na szczęście, to tylko legenda - powiedział rozbawiony widocznym na jej twarzy grymasem. - Niewykluczone, że powstała tylko dlatego, że przybywający tu turyści nie mogli pojąć złożoności pałacu. Courtney wolała jednak grozę od tak prozaicznego wyjaśnienia. - Teraz kolej na ciebie. Opowiadaj - zaproponował. - Oczywiście, za każdym razem, gdy zbliżała się pora składania daniny, okropnie rozpaczano w Atenach. Wreszcie syn króla Aten, Tezeusz, poprzysiągł, że położy kres tej zgryzocie. Obwieścił, że wejdzie do labiryntu i zabije Minotaura. Miał szczęście, ponieważ córka króla Minosa, Ariadna, zakochała się w nim i obiecała mu pomóc, jeśli przyrzeknie, że się z nią ożeni i zabierze ją do Aten. Oczywiście Tezeusz złożył taką obietnicę, a ona dała mu kłębek nici, nakazując, by przywiązał nić u wejścia do labiryntu

i idąc rozwijał kłębek. Tezeusz, jak przystało na bohatera, zgładził potwora i uciekł ze wszystkimi Ateńczykami, i oczywiście z Ariadną. - Niestety - kontynuował Lefteris - Tezeusz porzucił Ariadnę i popłynął do Aten bez niej. Wcześniej uzgodnił z ojcem, że jeśli będzie wracał żywy, zasygnalizuje tę dobrą wiadomość, zamieniając czarne żagle na białe, ale zapomniał to uczynić. Król Egeusz z niecierpliwością wypatrywał syna, stojąc na szczycie skały na przylądku Sounion, a ujrzawszy czarne żagle, sądził, że syn nie żyje. Z rozpaczy rzucił się ze skały do morza, które od tamtej pory nazywane jest Egejskim. Choć więc udało się Tezeuszowi zgładzić Minotaura, zamiast radości przeżył po powrocie dramat. - Zasłużył sobie na to, skoro tak potraktował biedną Ariadnę - wtrąciła Courtney. - Wykorzystał ją, a kiedy już nie była mu potrzebna, porzucił. - Takie postępowanie zdarzało się nie tylko w starożytnych mitach - powiedział Lefteris z goryczą. - I nie ogranicza się do mężczyzn. Poddał się przykrym wspomnieniom, więc w drodze powrotnej milczeli, mijając spokojne, srebrzyste morze i eteryczne szaroniebieskie góry spowite wieczornym światłem. Courtney zastanawiała się, kogo miał na myśli, gdy mówił z taką goryczą. Czy Lindę, żonę swojego brata, czy inną dziewczynę? Zerknęła na niego i przypomniała sobie czuły, głęboki głos, gdy opowiadał jej legendę. Pamiętała też cień, jaki później spowił jego twarz, i poczuła dziwny ucisk w żołądku.

Mylące zakręty i nieoczekiwane ślepe uliczki labiryntu w Knossos były trafnym symbolem jej uczuć do Lefterisa, pomyślała z lekką drwiną. W chwili gdy sądziła, że jest nieznośny, robił coś, co kazało jej zmienić zdanie, na przykład uśmiechał się do niej czarująco - wtedy uraza nagle zamieniała się we wdzięczność, przykre uczucia w pożądanie, oburzenie w sympatię... Teraz sama nie wiedziała już, co do niego czuje. Zgubiła się w labiryncie uczuć i nie wiedziała, co znajdzie w środku. Wkrótce mieli przyjechać jego goście, wtedy ona wykona swoją pracę, a potem, po kilku dniach, pożegna go na zawsze. Lefteris obiecał zawieźć ją na rynek w Chani dopiero po południu, więc rano wybrała się po świeży chleb do Agios Giorgios. Cieszyła się, że znalazła wymówkę, by wyjść z domu. Atmosfera między nimi nieco się zmieniła, była mniej wroga, ale jednocześnie Courtney wyczuwała coś niepokojącego. Jak zwykle wpadła do Dymitry, by powtórzyć wyuczone zwroty po grecku, a potem staruszka ni stąd, ni zowąd zaczęła długą opowieść, w której skonsternowana Courtney mogła jedynie wyłowić kilkakrotnie powtarzane imię Leftensa. Widząc, że jej nie rozumie, Dymitra zaczęła tym razem pokazywać na migi, o co chodzi. - Aha! - Courtney wreszcie pojęła. - Tak, wprowadziłam się do domu Leftensa tymczasowo, dopóki nie wróci Katina. Jestem jego kucharką. Niestety, Dymitra nie zrozumiała, więc teraz z kolei Courtney zabawiała się w pantomimę, która całkiem się

skomplikowała, kiedy usiłowała wyjaśnić, że mama Katiny jest chora. Ku zaskoczeniu Courtney Dymitra rozpromieniła się i zaczęła poklepywać się po sercu. Najpierw Courtney przyszło na myśl, że Dymitra sądzi, iż matka Katiny dostała zawału, ale gdy staruszka powtarzała wciąż imię Lefterisa, jednocześnie wskazując na nią, nagle dotarło do niej, że Dymitra sądzi, iż zostali kochankami. - Nie! - zaprzeczyła z płonącymi policzkami. - Lefteris i ja... nie! - Kiedy Dymitra nadal nie rozumiała, zaryzykowała po grecku: - Nie, nie! Ne, ne, ne! - Ne! - Dymitra z szerokim uśmiechem potwierdziła pełne zrozumienie. Kamień spadł Courtney z serca, pożegnała się więc i ruszyła w drogę powrotną do wioski. W piekarni było pełno ludzi i Courtney słuchała głośnej paplaniny, próbując wyłowić słowa, które rozpoznawała, na przykład ne i... Potok myśli nagle urwał się, gdy uświadomiła sobie rzecz straszną. Usiłując za wszelką cenę wyprowadzić Dy-mitrę z błędu, sama popełniła najbardziej elementarny błąd. Ne po grecku wcale nie znaczy „nie", lecz „tak". Wściekła na siebie, przypomniała sobie porozumiewawczy uśmiech Dymitry. Zapewne pomyślała, że Courtney z największą ochotą przyznaje, że związała się z Lefterisem! Chcąc za wszelką cenę wyprowadzić Dymitrę z błędu, powędrowała z powrotem, ale nie zastała jej w domu. Cóż, nie miała wyjścia, musiała wracać do willi Lefterisa. Przygotowała lunch z gotowanych pomidorów z psilo-

tiri, twardym serem z mleka kóz wypasanych na najwyższych górach Krety. Kupiła też trochę dziko rosnącej zieleniny, którą Kreteńczycy zbierali na stokach górskich. Zielone wiązki wyglądały wspaniale jako dodatek do dania głównego, wystarczyło je ugotować i wymieszać z oliwką i sokiem z cytryny, Lefteris wyszedł z gabinetu najwyraźniej wciąż jeszcze zaabsorbowany sprawami zawodowymi, ale siadając rzucił spojrzenie wyrażające zarazem zaskoczenie i aprobatę. - Czyżbyś gotowała przez cały ranek? - spytał. - Nie, zdążyłam też pójść do wioski. - Opuściła wzrok na talerz i wciągnęła głęboki oddech. Teraz albo nigdy! Muszę przyznać, że zrobiłam coś głupiego. - Tak? - W jego tonie słychać było raczej rezygnację niż zdziwienie. - Pamiętasz, jak mówiłam ci, że robię postępy w nauce greckiego? - No i...? - Dziś rano rozmawiałam z Dymitrą. Wiedziała, że wprowadziłam się do ciebie, ale nie wiem, dlaczego ona sądzi, że ty i ja... że my... - Że my co? - No, wiesz... - Jej policzki przybrały purpurową barwę, a Lefteris patrzył jakoś dziwnie, chociaż trudno było odgadnąć, czy z oburzeniem, czy z rozbawieniem. - Sądzi, że jesteśmy kochankami? - Właśnie. - Ucieszyła się, że nie musi sama wypowiadać tych słów. - Dlaczego Dymitrze coś takiego przyszło do głowy?

- Nie wiem! Miałam wrażenie, że ona to sobie po prostu ubzdurała. Próbowałam jej wytłumaczyć, jak bardzo się myli, ale wszystko mi się pomieszało i powtarzałam wciąż słowo ne, oczywiście przekonana, że oznacza ono właśnie „nie", więc teraz ona na pewno sądzi, że to prawda. Courtney opuściła głowę z poczuciem winy, spodziewając się, że Lefteris wpadnie w złość, ale gdy zaryzykowała spojrzenie, dostrzegła nieoczekiwany uśmiech czający się w kącikach jego ust. Wyglądał z nim znacznie młodziej, nie tak srogo, i niepokojąco atrakcyjnie. - To chyba dość często popełniany błąd - powiedział tylko. Patrzyła na niego w osłupieniu, zdumiona jego reakcją. - Myślałam, że powinnam ci o tym powiedzieć odezwała się wreszcie. - Wiedziałam, że nie chciałbyś, żeby w wiosce rozpowiadano, że jestem twoją dziewczyną. - Nie bardzo wiem, co mógłbym zrobić w tej sprawie. - Sądzę, że dobrze będzie, jeśli wyjaśnisz Dymitrze, jakie naprawdę są między nami relacje. - A jakie są te relacje? - spytał nieoczekiwanie, patrząc na nią w zamyśleniu. - Jestem twoją kucharką. - Zmusiła się, by spojrzeć mu prosto w oczy. - Tymczasową kucharką podkreśliła. - A ty jesteś moim pracodawcą. - Tymczasowym pracodawcą - poprawił ją. - Więc chcesz, żebym powiedział Dymitrze, że nie jesteśmy parą, a gdyby nawet tak było, to tylko tymczasem?

Ewidentna kpina w jego głosie doprowadziła Courtney do szału. - Tak, o to mi chodzi - powiedziała stanowczo. Nie musieli specjalnie wybierać się do Dymitry, bo spotkali ją przy drodze, gdy jechali do Chani. Waśnie szła do swojego stada owiec. - Chyba powinienem z nią porozmawiać - powiedział Lefteris żartobliwym tonem - skoro tak bardzo ci zależy, by ją przekonać, że nie jesteś we mnie do szaleństwa zakochana! Purpurowa ze wstydu Courtney czekała w samochodzie, gdy Lefteris podjął ożywioną rozmowę. W końcu Dymitra poklepała go po ramieniu, uśmiechnęła się do Courtney szerokim, bezzębnym uśmiechem i pożegnała Lefterisa jakąś uwagą, która wywołała osobliwy wyraz jego twarzy. - I co powiedziała? - spytała Courtney podejrzliwie, gdy ruszyli w dalszą drogę. - Przypuszczam, że wolałabyś nie wiedzieć. - Przeciwnie. Muszę wiedzieć! - obruszyła się. Zawahał się, w końcu jednak wzruszył ramionami. - Skoro tak bardzo chcesz... Powiedziała, że możemy sobie zaprzeczać, ale ona i tak uważa, że twoja pierwsza odpowiedź była prawdziwa. - Ależ... to niedorzeczne - powiedziała Courtney, odwracając twarz. Zadaszony rynek w Chani tętnił życiem, dzięki czemu Courtney mogła choć na chwilę zapomnieć o swoich za-

gadkowych uczuciach wobec Lefterisa. Napięcie pomiędzy nimi ulotniło się, gdy oglądała melony i gdy odwracała pomidory ręką profesjonalistki, a on ze swoistym poczuciem humoru wysłuchiwał żartów handlarzy podśmiewających się z roli, do której nie nawykł, mianowicie tragarza toreb. Gdy wreszcie załadowali zakupy do bagażnika, Lefteris zaproponował, że oprowadzi ją po mieście. Mijali eleganckie sklepy, które równie dobrze mogłyby się znajdować w Paryżu lub Mediolanie, spacerowali po czarujących wąskich uliczkach starej dzielnicy przy porcie. Weneckie domy niegdyś z pewnością były okazałe, teraz ich kolory wyblakły. Wszędzie widać było anteny telewizyjne i kable. Mimo to nadal budynki zachowały swój styl i szyk, oceniła Courtney, podziwiając misterne balkony z kutego żelaza. Chodząc po krętych uliczkach, wmawiała sobie, że beztroska, jaką czuła, nie ma nic wspólnego z Lefterisem. Wynika po prostu z faktu, że Courtney lubi oglądać rozsypujące się budowle, lubi koty przemykające miedzy prętami balkonowymi i chwasty rosnące za walącym się murem. Było to zadziwiająco zaciszne miejsce. Od czasu do czasu widzieli przelotnie ciemne wnętrza z migoczącym telewizorem albo fragment ogródka ukrytego za wysokim murem. Rowery stały oparte o drzwi, a w małym oknie suszyło się czyjeś pranie. Podobały jej się skrzynki z pelargoniami i uśmiechnięci chłopcy przemykający na skuterach. Najbardziej jednak cieszyła ją bliskość Lefterisa, gdy stawali obok siebie, by kogoś przepuścić, i dotyk jego

palców na jej ręce, gdy wskazywał bogato zdobioną kołatkę lub mężczyznę niosącego ogromny dzban z terakoty. Weszli do portu i poczuli się zupełnie jak w innym świecie. Po nabrzeżu spacerował różnojęzyczny tłum, mijając restauracje z markizami, spod których wyłaniali się kelnerzy skinieniem ręki zapraszający do środka. Nawet w takim tłumie Lefteris wyróżnia się, pomyślała Courtney, spoglądając na niego ukradkiem. Rozluźnił krawat, a marynarkę przerzucił przez ramię. Zastanawiała się, czy zauważył, ile kobiet odwraca za nim głowę. Zaprowadził ją do tawerny w odległym końcu portu, gdzie było spokojnie, bo zaglądało tam niewielu turystów. Przywitano go jak dawno nie widzianego syna, a Courtney z wielkimi ceremoniami została podprowadzona do stolika w rogu. Patrzyła, jak Lefteris rozmawia z właścicielem, po raz kolejny zaskoczona, że tak młodo wygląda, gdy się śmieje. Czuł się swobodnie w tej tawernie z prostymi stolikami nakrytymi obrusami z ceraty, ale równie dobrze mogła go sobie wyobrazić w ekskluzywnej francuskiej restauracji. Zauważyła, że Lefteris czuje się swobodnie w każdej sytuacji. Pewność siebie i autorytet, jakim się cieszył, stanowiły po prostu jego nieodłączne atrybuty. Po ożywionej dyskusji właściciel przyniósł im butelkę wina i Lefteris napełnił kieliszki, przyglądając się trunkowi ze skupioną twarzą. Wzrok Courtney bezwiednie wędrował od jego ciemnych rzęs do prostego nosa i ust. Bojąc się, że nie zdoła się powstrzymać i sięgnie przez stół, by go dotknąć - chwyciła kieliszek. - Na zdrowie! - powiedziała ochrypłym głosem. - Jammas! - odparł z uśmiechem.

Przez ułamek sekundy ich oczy spotkały się nad kieliszkami i uśmiechy zamarły równocześnie. - Myślałam właśnie, że nic o tobie nie wiem - powiedziała, bawiąc się widelcem. - Wiesz już, że jestem biznesmenem. - Nie chodzi mi o to, w jaki sposób zarabiasz na życie. Mam na myśli to, co naprawdę ważne. - Na przykład? - Na przykład twoja rodzina... Obrócił kieliszek z winem i wzruszył ramionami. - Jesteśmy od wielu pokoleń tradycyjną kreteńską rodziną. Mój dziadek urodził się w Villa Athina, tak samo jak wcześniej jego dziadek. Mój ojciec był ambitny. Wyjechał do Ameryki i stworzył firmę, praktycznie zaczynając od zera, ale nam, dzieciom, zawsze wpajano, że naszym domem jest Kreta. To mój ojciec zbudował dom, w którym mieszkam, i dopilnował, byśmy w nim spędzali przynajmniej każde lato. Po śmierci ojca ja przejąłem firmę. Od tamtej pory rozrosła się nie do poznania, ale próbuję trzymać się zasad ustanowionych przez ojca i Agios Giorgios nadal jest miejscem spotkań całej rodziny. Moje siostry przyjeżdżają każdego lata i pozwalają się tu wyszaleć swoim dzieciom. - A twój brat? Wspomniałeś, że poślubił Angielkę. - Lindę. Tak, poślubił ją na swoje nieszczęście. Była piękną dziewczyną, ale zepsutą do szpiku kości. Zależało jej wyłącznie na pieniądzach. Ty może nie słyszałaś o rodzinie Markakis, ale ona doskonale wiedziała, kim jesteśmy. Christos poznał ją w Londynie i Linda nakłoniła go, by ją poślubił, zanim przyjechali tutaj. Nie

jestem pewien, czego oczekiwała, ale z pewnością nie było to Agios Giorgios. Chciała być częścią śmietanki towarzyskiej i całymi dniami pławić się w luksusie. Zamiast tego miała góry, cichą wioskę i gaje oliwne. Wkrótce zaczęła dręczyć Christosa, by zabrał ją stąd do wielkiego świata. - To dlatego wróciła do Anglii? - Courtney nie mogła sobie wyobrazić, by łatwo jej było wyjechać z Agios Giorgios. - To był jeden z powodów. - Twarz Lefterisa stężała. - Christos zginął w wypadku samochodowym kilka miesięcy później. Nie mogła się doczekać, kiedy zabierze pieniądze i ucieknie. - Przykro mi. Teraz rozumiem, dlaczego nie lubisz Angielek. - Obwiniam samego siebie - wyznał nagle. - Powinienem ich jakoś powstrzymać, nie dopuścić do tego małżeństwa. Dokładnie wiedziałem, jakie są dziewczyny z Anglii. Kiedyś sam miałem jedną poślubić, na szczęście w porę zorientowałem się, że jej miłość zależy od mojej zasobności. Byłem wtedy bardzo młody i firma była znacznie mniejsza niż teraz. Sabrina przez jakiś czas trzymała mnie w niepewności, ale ostatecznie wybrała znacznie bogatszego faceta. Dla Sabriny, podobnie jak dla Lindy, liczyły się tylko pieniądze. Jeśli był tak młody, jak twierdzi, musiał bardzo to przeżywać. Courtney w zamyśleniu wpatrywała się w swój kieliszek. - Czy to z powodu tamtej dziewczyny nie ożeniłeś się? Nie chcesz mieć rodziny?

- Kiedyś... może tak, ale doświadczenie Christosa nauczyło mnie, że nie warto się żenić, chyba że mężczyzna jest absolutnie przekonany, że znalazł właściwą kobietę. - A nie znalazłeś jej? - spytała ze wzrokiem wciąż utkwionym w winie. - Nie. - Odłamał kromkę chleba i spojrzał na Courtney. - Jeszcze nie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY - Znasz już moją historię. A ty nawet nie wspomniałaś o swojej rodzinie. - Moi rodzice są bardzo wykształceni, każde z nich odniosło sukces w swojej dziedzinie. W przeciwieństwie do mnie, nigdy się nie mylą. Trudno się dyskutuje z kimś, kto zawsze ma rację. Oni... przytłaczają mnie. Nie sposób ich zadowolić, wciąż ich rozczarowuję. Za to moja siostra zawsze była ich chlubą. - Czy jesteś podobna do siostry? - Do Ginny? - Ten pomysł wydał jej się tak niedorzeczny, że omal się nie roześmiała. Rodzice wciąż nakłaniali ją, by choć trochę brała przykład ze swojej siostry. Nie, zupełnie nie jesteśmy do siebie podobne. Ona reprezentuje te wszystkie cechy, których mi brakuje. Ginny jest piękna, a ja przeciętna. Ona jest mądra i dowcipna, a ja cicha i nieśmiała. Ona jest rozsądna i praktyczna, ja jestem marzycielką. Dorastałam w przeświadczeniu, że jestem beznadziejna, ponieważ nie mogę się do niej upodobnić. Kiedy zdobywała kolejne stypendia i mistrzostwa w tenisie, ja zamykałam się w pokoju i czytałam książki. Waśnie dlatego tak lubię historię. Czytanie w samotności było ucieczką od próby sprostania wygórowanym ambicjom rodziców.

- Dlaczego nie studiowałaś historii, jeśli tak się tym interesujesz? - Wpojono mi, że jestem beznadziejna, więc panicznie bałam się wszelkich egzaminów. Gdy skończyłam szkołę, rodzice zadecydowali, że powinnam się zapisać na kurs gotowania, bo tylko w tej dziedzinie nie byłam kompletnym osłem. - Ale marzysz o studiach archeologicznych? Skinęła głową. - Wiem, że to niezbyt rozsądny pomysł. Zresztą odważyłam się wspomnieć o tym rodzicom, ale oni przedstawili mi wtedy tysiąc powodów, dla których nawet nie powinnam próbować: nie dostanę się na studia, nie dam sobie rady, a gdyby mi się cudem powiodło, i tak po studiach nie dostałabym porządnej pracy. - Spojrzała na Lefterisa. - Ty masz dobrze. Jesteś silny. Nikt nie ośmieli się ci dokuczać. Ja natomiast szybko się załamuję, brak mi pewności siebie. - To niby dlaczego wpadłaś do mojego gabinetu jak burza i wykrzyczałaś swoje zdanie po upadku firmy „Poznaj Kretę"? - przypomniał jej. - Tutaj jest inaczej - przyznała szczerze. - To jedna z przyczyn, dla których nie chcę wracać do domu. Ty jesteś inny niż moi rodzice - dodała, składając serwetkę w harmonijkę. - Irytujesz mnie, ale nie czuję się przy tobie bezużyteczna. - Miło mi to słyszeć. - Wyglądał na dziwnie przygnębionego, ale miała wrażenie, że nie z jej powodu. - Przypuszczam, że rodzicom nie spodobał się twój pomysł wyjazdu na Kretę?

- Byli wręcz przerażeni. Uznali, że to szaleństwo porzucać pracę w winiarni dla głupiej zachcianki, ale uparłam się i w końcu dali mi spokój. - Co spowodowało, że tym razem sprzeciwiłaś się ich woli? - Oni bardzo często przyjmują gości. Kilka miesięcy temu wydali koktajl, na który zaprosili pewnego historyka. Kiedy dowiedział się, że interesuję się kulturą minojską, wspomniał o właściwym dla mnie kierunku studiów. To on zaproponował, żebym przyjechała na Kretę, by móc wykazać podczas rozmowy kwalifikacyjnej, że rzeczywiście mi zależy na tych studiach. Podkreślił, że powinnam się zawsze kierować instynktem i robić to, na co naprawdę mam ochotę, nawet jeśli w danej chwili nie wydaje się to rozsądne ani praktyczne. - Jej twarz rozpromienił uśmiech- - Właśnie dlatego tu jestem. - Właśnie - zawtórował jej w zamyśleniu. - Jesteś tu. Courtney nie miała odwagi spojrzeć mu w oczy i odetchnęła z ulgą na widok podchodzącego do ich stolika właściciela tawerny, który przyniósł dwa kieliszki rakii na koszt firmy. Przełknęła ognisty napój, łudząc się, że alkohol utopi zdradzieckie pożądanie. Pragnęła dotknąć Lefterisa, pogładzić po policzku i przywrzeć ustami do jego szyi. Musi się natychmiast opanować! Jak przez mgłę zobaczyła, że Lefteris wstaje i podaje właścicielowi rękę, po czym odwraca się, by odsunąć jej krzesło. Nocne powietrze owiało rozpaloną skórę Courtney przyjemnym chłodem, za to kolana uginały się pod nią, gdy szli nabrzeżem. Blask księżyca obrysował linię nosa i podbródka Lefterisa

i musnął kącik ust. Szczęśliwy księżyc, pomyślała, drżąc z podniecenia. - Zadrżałaś - zauważył rozbawiony. - Czy jest ci zimno? - Troszeczkę - skłamała. Zdjął marynarkę i narzucił jej na ramiona. Courtney stała bez ruchu, obawiając się, że Lefteris usłyszy głośne bicie jej serca. Przez dłuższą chwilę stał obok, przyglądając się jej uważnie. - O co chodzi? - spytała, nie mogąc już znieść milczenia. Nie od razu odpowiedział. Wyjął jej włosy spod kołnierza i wygładził klapę marynarki. - Właśnie sobie przypomniałem, że jesteś Angielką przyznał wreszcie. - Nie da się zaprzeczyć. Ale chyba różnię się od Sabriny i Lindy. - Zaczynam myśleć, że możesz być inna - zgodził się, wodząc palcem po jej policzku. Przez całą drogę powrotną czuła ten dotyk jego dłoni. Siedziała sztywno, patrząc przed siebie, przerażona, że tak reaguje. Kiedy zatrzymał samochód przed domem i wyłączył silnik, zapanowała cisza nie do zniesienia. Wreszcie Courtney chwyciła torby i chwiejnym krokiem ruszyła do kuchni. Zostawiła wiktuały i postanowiła wymknąć się niepostrzeżenie do swojego pokoju, ale widząc światło na tarasie, rozmyśliła się. Nie wypadało odejść bez pożegnania, zwłaszcza po wspólnej kolacji w tawernie. Lefteris odwrócił się do niej.

- Spójrz na to - poprosił, wskazując na góry. Chmury nadal kłębiły się, pozostawiając wąski pasek czystego nieba nad szczytami gór. Śnieg na wierzchołkach błyszczał nieskazitelną bielą w świetle księżyca. - Och - westchnęła, wczuwając się w magię tego czarownego miejsca. - Chciałam tylko powiedzieć „dobranoc" - szepnęła, zamierzając się wycofać, ale Lefteris chwycił ją za rękę. - Myślałem o tym, co ci powiedział ten historyk - zaczaj, przyciągając ją do siebie tak mocno, że nie mogła mu się oprzeć. - To znaczy...? - Jej głos zamienił się w ledwo słyszalny szept. - O tym, że należy się kierować instynktem, nawet jeśli nie wydaje się to rozsądne. - Przesunął ręce w górę do jej ramion i zagłębił je w jedwabistych włosach, dotykając szyi. - Może warto wypróbować jego teorię - dodał, unosząc jej twarz. Courtney otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale Lefteris ubiegł ją, schylił głowę i zamknął jej usta swoimi wargami. Wtedy tlący się od dawna w niej żar buchnął ogniem, w którym nie istniało już nic prócz jego ust i dotyku ciała. Przez cały wieczór tęskniła za tym. Teraz topniała pod naporem jego siły, mrucząc coś ze szczęścia, ale zarazem oburzenia z powodu własnej słabości. Wreszcie zrezygnowała z wszelkiego oporu i zarzuciła mu ręce na szyję. - Glykia mou - szepnął jej do ucha, wyplątując palce z włosów, by móc przyciągnąć ją bliżej, po czym zaczął ją całować głębiej i natarczywiej.

Gdy ją puścił, patrzyła na niego zdezorientowana, nie mogąc wymówić słowa. - Nie postępujemy rozsądnie - rzekł. Nuta rozbawienia w jego głosie pomogła jej pozbierać się bardziej skutecznie niż uderzenie w twarz. - Może jednak ta teoria nie zawsze się sprawdza - powiedziała załamującym się głosem, rozpaczliwie próbując opanować drżenie nóg. - Sam nie wiem. Chyba twój przyjaciel miał rację. Całowanie cię nie było postępkiem rozsądnym, ale niewątpliwie bardzo przyjemnym. Rano spotkali się tylko na chwilę i Lefteris zachowywał się tak, jakby poprzedniego dnia nic się nie stało. Widocznie nawet nie pamięta o pocałunku, pomyślała rozczarowana. - Wyjeżdżam na lotnisko po gości - poinformował ją, wchodząc do kuchni, gdzie kroiła cebulę. - Czy zdążysz przygotować lunch, zanim przyjedziemy? - Oczywiście - odpowiedziała krótko, oburzona, że Lefteris potrafi zachowywać się tak, jakby jej wcale nie trzymał w ramionach i nie całował do utraty tchu. Skoro jednak postanowił udawać, że nic się nie stało, to w porządku, niech tak będzie! Wśród gości byli dyrektorzy wydziałów w Belgii, Portugalii, Holandii i Hiszpanii, którzy przybyli z żonami, a także dyrektor z Włoch, Gianni Neri, którego żona podobno zachorowała, oraz Inger, wysoka błękitnooka blondynka z Danii. Courtney dowiedziała się, że Inger jest szefową biura prasowego w firmie Lefterisa.

Courtney przygotowała wspaniały lunch i wszyscy goście z wyjątkiem Inger, która była zbyt zajęta przykuwaniem uwagi Lefterisa, wyrażali pełne uznania uwagi. Lefteris cudem zdołał oderwać się na chwilę od niewątpliwie fascynującej dyskusji o public relations, aby przedstawić Courtney, gdy wniosła kawę, ale skorzystała z pierwszej okazji, aby uciec do kuchni. Ten tydzień dłużył się Courtney niemiłosiernie. Goście po omówieniu spraw służbowych wysiadywali dookoła basenu lub na tarasie. Lefteris dbał, by miło spędzali czas, i nic im nie narzucał. Każdego ranka dyrektorzy znikali, by omówić interesy, i kiedy Lefteris i Inger nie zakłócali jej spokoju, Courtney siadała na murku i rozmawiała z żonami. Od nich właśnie dowiedziała się więcej o Lefterisie. Szanowano go jako naczelnego szefa ogromnego międzynarodowego koncernu - daleko większego i potężniejszego niż Courtney początkowo sądziła. - Lefteris ciągle podróżuje, ale mam wrażenie, że tylko to miejsce jest jego właściwym domem - wyjaśniła Consuela, żona dyrektora z Hiszpanii. - Zapewne wszystko by się zmieniło, gdyby się ożenił. Przynajmniej miałby do kogo wracać. Courtney chciała dowiedzieć się czegoś więcej o Inger, ale nikt nie wiedział nic konkretnego. Mówiono, że prawdopodobnie kiedyś miała romans z Lefterisem. Interesowała ją wyłącznie kariera... i Lefteris, dodała Courtney w duchu. Ilekroć widziała ich razem, Dunka trzymała rękę na ramieniu Lefterisa albo pochylała jasno-

blond głowę ku jego twarzy. Spędzali mnóstwo czasu we dwoje. Courtney nie mogła znieść ich widoku, więc starała się unikać Lefterisa. Czasami prosił, by dołączyła do gości pijących kawę albo przyszła popływać w basenie, ale odmawiała tłumacząc, że ma pracę w kuchni. Kilkakrotnie zauważyła, że Inger wpatruje się w nią zimnymi oczami i kobiecy instynkt podpowiadał jej, że Dunka za nią nie przepada. Courtney z trudem rozpoznawała w Lefterisie mężczyznę, który siedział z nią przy stoliku w tawernie i cierpliwie słuchał jej paplaniny. Czy ten autokrata, kosmopolityczny magnat, który wzbudzał u dyrektorów taki respekt, to ten sam mężczyzna, który siedział z nią w Knossos i opowiadał jej legendę o Tezeuszu i labiryncie? Ten sam, który niósł jej torby z zakupami i wędrował z nią po uliczkach Chani? Ten, który ją całował? Ilekroć myślała o tym pocałunku, drżała ze wstydu i zarazem tęsknoty -a jednocześnie była wściekła na siebie, że tak bardzo jej na nim zależy. Dlaczego w ogóle całował ją, skoro wiedział, że wkrótce przyjedzie Inger, atrakcyjna dziewczyna, której dodatkowym atutem było to, że nie jest Angielką? W któreś popołudnie Courtney właśnie kończyła sprzątać kuchnię po lunchu, gdy drzwi otworzyły się i weszła Inger. Courtney spojrzała na nią z zazdrością. Była tak elegancka i zadbana, że sama czuła się przy niej jak czupiradło. - Czy coś podać? - siliła się na uprzejmy ton. Przynajmniej tym razem Inger starała się być miła. - Czy mogę prosić o butelkę szampana? I dwa kielisz-

ki. - Zatrzepotała rzęsami, szczebiocząc słodko: - To ma być niespodzianka. Ani słowem nie wspomniała, dla kogo był ten drugi kieliszek ani na czym miała polegać niespodzianka. - Coś świętujemy? - podjęła ostrożnie Courtney, przy klejając uśmiech do twarzy. Dunka uśmiechnęła się tajemniczo. - Chcemy przyjemnie spędzić czas, tylko we dwoje. - Jej lodowate błękitne oczy napotkały wzrok Courtney. - Wiesz, jak to jest. - Oczywiście - odparła Courtney, siląc się na obojętny ton. Więc Lefteris tak spędzał sjestę! Próbowała sobie wmówić, że to nie jej sprawa, ale zazdrość trawiła jej serce. Inger obserwowała ją, gdy sięgała po szampana i napełniała wiaderko lodem. W podzięce ledwo posłała jej nieszczery uśmiech, po czym chwyciła butelkę i ruszyła w stronę pokoju Lefterisa. Courtney ze zdenerwowania drżały ręce. Wybiegła z kuchni do gaju oliwnego, by ukoić nerwy. Oparłszy się o sękaty pień, zamknęła oczy i wdychała słodki zapach koniczyny. Słyszała pszczoły przemykające wśród kwiatów i odległy brzęk dzwonka owiec, nic jednak nie mogło stłumić myśli o tym, że Lefteris i Inger piją szampana, śmieją się i kochają. Otworzyła oczy. Ból rozdzierał jej serce, z trudem oddychała. Zakryła rękoma powieki, chcąc powstrzymać łzy. Nie, nie będzie płakała, bo cóż to da? Musi jakoś wytrwać przez trzy kolejne dni, a potem będzie wolna i wyjedzie stąd. Próbowała sobie wyobrazić, gdzie będzie za tydzień,

ale wyobraźnia płatała jej figle: wciąż wracała do Agios Giorgios i Lefterisa. Idąc wąską ścieżką wśród drzew oliwnych, spotkała Gianniego Neri. Miał tak samo żałosną minę jak ona, ale chcąc go jakoś pocieszyć, uśmiechnęła się serdecznie na powitanie. - Czy coś się stało? - spytała odruchowo, gdy zawrócił wraz z nią w stronę domu. - Przepraszam, ale nie jestem dziś w dobrym nastroju. Właśnie dlatego wyszedłem na spacer. - Może mogłabym jakoś pomóc? - Nie sądzę. Chodzi o moją żonę, Paolę. Nie chciała ze mną przyjechać. Stwierdziła, że zmęczyły ją podróże i woli zostać w Rzymie. A ja muszę podróżować. Należy to do moich obowiązków jako szefa oddziału we Włoszech. - Może ona po prostu potrzebuje czasu, by zrozumieć, jak ważna dla ciebie jest ta praca - zasugerowała Courtney. Gianni chyba nie bardzo w to wierzył. - Wątpię. Sytuacja byłaby lepsza, gdyby ona wydawała przyjęcia, ale nie znosi gotowania i twierdzi, że sama myśl o przygotowaniu wyszukanych potraw przyprawia ją o ból głowy. - Rozumiem ją. Dobrze się czuję w kuchni, ale mierzi mnie na samą myśl o zorganizowaniu wielkiego, uroczystego przyjęcia. Byłabym w tym beznadziejna. - Trudno w to uwierzyć - powiedział Gianni, spoglądając na nią z zaciekawieniem. - Wszyscy goście twierdzą, że jesteś czarującą dziewczyną. Prawdę mówiąc, za-

stanawialilmy się, czy łączy cię coś z Lefterisem. - Rozpostarł ręce skruszony, widząc zakłopotanie Courtney. To tylko dlatego, że tak dziwnie patrzył na ciebie, ilekroć wchodziłaś do pokoju... - Nic nas nie łączy - zapewniła z przesadnym naciskiem. - Jestem jego kucharką. - Lefteris też tak mówi - pospiesznie zapewnił ją Gianni. - Słyszałem, jak Inger kpiła z niego z tego powodu, a on wyjaśnił jej wtedy, że jesteś tylko jego kucharką i tak się szczęśliwie złożyło, że możesz na pewien czas zastąpić Katinę. Tylko kucharka. Courtney uśmiechnęła się niepewnie. Cóż, taka jest prawda. Czy mógłby pomyśleć o niej inaczej, mając u boku zgrabną, błękitnooką Inger, częstującą go czarownymi niespodziankami z szampanem? - Jak długo będziesz u niego pracowała? - spytał nagle Gianni. - Dopóki nie wyjedziecie. Potem wróci Katina. Nawet gdyby Katina nie wróciła, Courtney postanowiła wyjechać, gdy tylko to będzie możliwe. Nie ma zamiaru pałętać się tu jako „tylko kucharka", choćby to było nie wiem jak wygodne dla Lefterisa! Z trudem zmuszała się do rozmowy z Giannim. - Prawdopodobnie pojadę na wschód badać zabytki kultury minojskiej. - Czy nie chciałabyś przyjąć pracy w Rzymie? - Gianni chwycił ją za rękę i zatrzymał. - W Rzymie? - Mogłabyś zostać naszą kucharką. Jestem pewien, że gdyby Paola nie musiała martwić się o kuchnię, mniej by

się bała przyjęć. Nie wiem, dlaczego dopiero teraz wpadłem na ten pomysł! - wyrzucił z siebie jednym tchem. - Zastanowię się nad tą propozycją - przyrzekła. - Wspaniale - ucieszył się. Otworzył bramę i weszli na schody. - Dziękuję, że mnie wysłuchałaś, Courtney. Teraz, gdy wyrzuciłem to z siebie, czuję się znacznie lepiej. - To dobrze - powiedziała życzliwie, kładąc rękę na jego ramieniu, by dodać mu otuchy. - Może ten tydzień w samotności skłoni Paolę do przemyśleń. Zobaczysz, jak się ucieszy, kiedy znów zobaczy cię w domu. - Mam nadzieję - przyznał, przykrywając jej rękę swoją i dobrotliwie patrząc w oczy. - Dziękuję ci. - Czy coś wam przerwałem? - usłyszeli nagle lodowaty głos Lefterisa, który schodził po schodach z nachmurzoną miną. - Skądże znowu! - zapewnił Gianni lekko, ale zarumienił się. - Mówiłem właśnie Courtney, jak bardzo nam smakowały przygotowywane przez nią posiłki. - Niewątpliwie jest niezwykle łasa na twoje komplementy - uciął Lefteris tak złośliwie, że Gianni spojrzał na niego kompletnie zaskoczony. Bąknął „przepraszam" i zmył się, wbiegając po schodach. Courtney ruszyła za nim, ale Lefteris zatrzymał ją. - Gdzie byłaś? - zapytał wściekły. - Wyszłam na spacer - powiedziała, uwalniając rękę. - Z Giannim? - Przez chwilę szliśmy razem. Czy masz coś przeciwko temu? - Zaangażowałem cię do gotowania.

- Sądziłam, że od czasu do czasu mogę sobie zrobić pięć minut przerwy - odparła z goryczą. - Skąd mogłam wiedzieć, że muszę prosić o pozwolenie za każdym razem, gdy wychodzę z kuchni?! - Oczywiście, że wolno ci odetchnąć. Rzecz w tym, że nie chcę, byś flirtowała z moimi gośćmi. - Ja nie flirtuję! - oburzyła się. - Przypadkiem spotkałam Gianniego, gdy wracałam ze spaceru. Co miałam zrobić? Przejść obok i powiedzieć, że nie chcę z nim rozmawiać? Powinieneś się cieszyć, że staram się być miła dla twoich gości. - Jest pewna różnica między byciem miłym a pozwoleniem, by cię obmacywano - warknął. - Widziałem przecież, że nawet nie próbowałaś go odsunąć. Ciekawe, o czym tak rozprawialiście? - To nie twoja sprawa! - Dobrze chociaż, że nie próbujesz mi wmówić, że przez cały czas słuchałaś tylko komplementów na temat gotowania! - Przez cały czas, czyli jak długo? - Wyszłaś pół godziny temu! - Nie zdawałam sobie sprawy, że obserwujesz każdy mój krok - powiedziała dotknięta do żywego. - Sądziłam, że dziś po południu miałeś przyjemniejsze zajęcie! Następnym razem zamelduję się, wychodząc i wchodząc, żebyś mógł dokładnie sprawdzać, ile czasu spędzam poza kuchnią! W końcu nie możemy zapominać, że jestem tu tylko kucharką, prawda? - dodała. - Czy Gianni towarzyszył ci przez cały czas? - zapytał ze złością.

- Nie rozumiem, co to ma wspólnego z tobą, ale nie, tylko przez chwilę byliśmy razem. Spacerowaliśmy nie dłużej niż dziesięć minut, a więc sam przyznasz, za krótko na przeżycie intensywnej przygody miłosnej. A teraz, jeśli skończyłeś wreszcie to śledztwo, pozwolisz, że wrócę do kuchni, gdzie, jak wciąż podkreślasz, jest moje miejsce.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Courtney odczuła ulgę, gdy nadszedł ostatni dzień i wszyscy zebrali się na tarasie przed wyjazdem na lotnisko. Gianni podał jej rękę, mówiąc: - Pamiętaj, moja propozycja jest wciąż aktualna. Wyjął wizytówkę z kieszeni marynarki. - Proszę, tu jest mój telefon. Zadzwoń, gdy tylko zechcesz przyjechać. Courtney zerknęła na Lefterisa, który obserwował ją z marsową miną. - Dziękuję, Gianni. Niewykluczone, że zadzwonię. Kiedy wszyscy wyszli, usiadła zmęczona na ławie. Lefteris odwiózł gości na lotnisko, ale zaraz wróci i, sądząc po spojrzeniu, jakie jej rzucił przed wyjazdem, będzie w pieskim humorze. Zła na siebie, że tak się tym przejmuje, westchnęła ciężko. Gotowanie przez cały tydzień naprawdę ją zmęczyło. Dokładnie posprzątała kuchnię, przygotowując ją na przyjazd Katiny, pozostało jej więc tylko spakowanie się. Właściwie najchętniej wyjechałaby bez pożegnania, uznała jednak, że postąpiłaby niepoważnie. Poza tym Lefteris nie zapłacił jej jeszcze za wykonaną pracę. Postawiła walizkę na tarasie i wymieniała w myślach

wszelkie powody, dla których nie powinna go już zobaczyć. Jest samolubnym i apodyktycznym arogantem. Cały tydzień poświęcił Inger, a ma pretensje do niej, że okazała trochę współczucia Gianniemu. Lefteris to pełen uprzedzeń szowinista. W ogóle... okropny człowiek. Była już wystarczająco zbuntowana, a sytuację pogorszyła jeszcze reakcja Lefterisa, gdy zobaczył ją z walizką na tarasie. - Co ty wyprawiasz?! - Czekam na zapłatę - wyjaśniła krótko. - Widzę, że nie możesz się doczekać wyjazdu, Courtney. Zapewne ma to coś wspólnego z wyjazdem twojego przyjaciela Gianniego. Tęsknisz za romantycznymi spacerami w gaju oliwnym? - Wyjeżdżam, ponieważ skończyłam pracę - oznajmiła lodowatym tonem. - Co do Gianniego... opowiadał mi o swojej żonie. - Och, z pewnością skarżył się, że ona go nie rozumie. Nie powiesz mi chyba, że dałaś się nabrać na ten stary numer? - Nie było żadnych numerów! - Z trudem hamowała wybuch wściekłości. - Gianni zwierzył mi się tylko ze swoich kłopotów. - Czyżby? Ja odebrałem to inaczej. - Szczerze mówiąc, jestem zaskoczona, że w ogóle zauważyłeś Gianniego, biorąc pod uwagę, jak bardzo byłeś pochłonięty ukradkowymi spotkaniami z Inger. Jak możesz obwiniać Gianniego o flirtowanie, skoro cały czas poświęcałeś tej dziewczynie! - Szanuję Inger jako koleżankę z pracy, to wszystko!

- Czyżby? Ja odebrałam to inaczej - powtórzyła jego słowa. - Co zamierzasz teraz zrobić? - zapytał po chwili milczenia. - Jak mogę o tym zadecydować, skoro nie otrzymałam jeszcze pieniędzy? - Ach, rzeczywiście. - Poszedł do gabinetu i po chwili przyniósł zwitek banknotów. - Powinienem był przewidzieć, że zależy ci wyłącznie na pieniądzach. Linda też nie wyjechała, dopóki jej nie zapłacono. Zapadła przykra chwila milczenia. To on zaproponował jej tę pracę. Chyba nie oczekiwał, że będzie harowała w kuchni przez cały tydzień tylko po to, by być blisko niego? - Dokąd najpierw pojedziesz? - spytał wreszcie. - Do Chani, a potem do Iraklionu. - A potem? - Będę musiała znaleźć jakąś pracę. - W Rzymie? - Czemu nie? - Spojrzała mu prosto w oczy. - Muszę wykorzystać wszystkie szanse. - Do tej pory świetnie ci się to udawało! Gdybym się zdobył na odrobinę współczucia, powinienem ostrzec Gianniego, na co się pokusił, ale właściwie on zasługuje na karę. „Zadzwoń, gdy tylko zechcesz przyjechać". Nietrudno zgadnąć, co to była za oferta! - Również nietrudno zgadnąć, jakiego rodzaju oferty składasz Inger, tyle że ja nie wtykam nosa w nie swoje sprawy! Jeśli o mnie chodzi, możesz sobie z nią robić, co chcesz.

- Nie mam zwyczaju zwracać się do kucharki z prośbą o pozwolenie - warknął. - Już nie jestem twoją kucharką - przypomniała mu, podnosząc walizkę. - Nie muszę więc wysłuchiwać takiego zadufanego aroganta! - Nie bądź dziecinna. Nie możesz wyjść sama w nocy! - Naprawdę? Grubo się mylisz! - zapewniła i zbiegła po schodach. - I tak nie dotrzesz do Chani dziś w nocy! - krzyknął, patrząc, jak otwiera bramę. - Nie minie godzina, a wrócisz tu na klęczkach, bo nie masz gdzie przenocować! Courtney stała już w otwartej bramie, a gdy spojrzała na niego, jej oczy ciskały gromy. Jednak gdy dotarła do drogi, opamiętała się. Nie słyszała, by Lefteris ruszył za nią. To jasne, przecież zupełnie nie obchodzi go, co się z nią stanie. Łatwo było zatrzasnąć za sobą drzwi, ale czy postąpiła rozsądnie? Nagle przypomniała sobie uwagę Lefterisa, że wróci na klęczkach do jego willi, i natychmiast hardo podniosła głowę. Nie, nie sprawi mu takiej satysfakcji! Dochodziła już prawie do wioski, gdy usłyszała za sobą samochód. Zeszła na bok, nie zatrzymując się. Kierowca wyprzedził ją i zatrzymał się kilka metrów dalej. Był to mercedes z otwartym dachem, więc z pewnością nie należał do Lefterisa. - Courtney? To głos Nikosa. Courtney z wahaniem postawiła walizkę. Nie widziała go od czasu, gdy potwierdził wiadomość o bankructwie firmy „Poznaj Kretę".

- Czy coś się stało? - zapytał z troską. - Gdzie ty maszerujesz o tej porze? - Do Chani. - Jak to? Przecież pracujesz u Lefterisa? - Pracowałam. Ale właśnie skończyłam... Nikos przyglądał jej się w zamyśleniu. - Jest już późno. Chyba rozsądniej będzie, jak wyjedziesz jutro? - Za nic nie wrócę do willi - wycedziła przez zęby. Przez ułamek sekundy w oczach Nikosa zabłysła iskierka radości. - Cóż, nie mogę cię tu zostawić. Wsiadaj, podwiozę cię. Wahała się. Lefteris twierdził, że Nikos jest złym człowiekiem i nie można mu ufać, ale w końcu to tylko opinia Lefterisa, a czy ona musi mu wierzyć? Zerknęła na Nikosa. Zdążyła już zapomnieć, jaki jest przystojny, a kiedy uśmiechnął się czarująco, trudno było uwierzyć, że mógł założyć firmę „Poznaj Kretę" tylko po to, by upokorzyć Lefterisa. Musi być jakaś inna przyczyna, dla której Lefteris tak go nienawidzi... Spojrzała przez ramię, ale Lefteris nie nadjeżdżał. To jasne, że nie obchodzi go, czy ona da sobie radę. Przeniosła wzrok na Nikosa i jego wspaniały samochód. W głębi duszy czuła, że powinna odmówić, ale czy miała wybór? Nie może przecież stać przy drodze przez całą noc. - Jeśli nie sprawię kłopotu... - Ależ skąd - zapewnił pospiesznie. Wrzucił jej walizkę na tylne siedzenie i otworzył drzwi. - Skąd pan wiedział, że pracuję dla Lefterisa? - zapytała, wsiadając.

- Na wsi wieści rozchodzą się lotem błyskawicy - powiedział, uruchamiając silnik. - Muszę przyznać, że czułem się trochę winny wobec ciebie, więc cieszę się, że mam okazję ci pomóc. - Winny? - Tego dnia, kiedy przyjechałaś do mnie, chyba nie byłem w stanie myśleć jasno. Sam dopiero co usłyszałem o upadku firmy, nic dziwnego, że byłem zaszokowany. Później chciałem ci zaproponować jakieś miejsce, gdzie mogłabyś zamieszkać, ale dowiedzieliśmy się, że jesteś u Markakisa. - Nikos wzruszył ramionami. - Nie mam ci tego za złe. To bardzo ładny dom, więc pomyślałem, że cokolwiek bym ci zaproponował, nie będziesz zadowolona, tym bardziej że on zapewne oczernił mnie przed tobą. - Chyba niezbyt pana lubi. O ile zrozumiałam, jest jakaś zadawniona wendeta pomiędzy waszymi rodzinami. - To prawda, ale nie tylko o to chodzi. Czy wspomniał ci o Lindzie? - Żonie jego brata? - spytała ostrożnie. - Wspomniał, że nie byli udanym małżeństwem. - Lefteris chętnie tak mówi, ale to nieprawda. Linda była bardzo oddana Chnstosowi, jednak jego rodzina nie zaakceptowała jej. Kiedy Christos przywiózł Lindę na Kretę, on i cała rodzina wciąż dawali jej do zrozumienia, że nie jest mile widziana, bo jest Angielką. Lefteris kazał Christosowi harować bez wytchnienia, żeby nie miał czasu dla żony, więc czuła się rozpaczliwie samotna. Spotkałem ją kiedyś w Chani. Chyba byłem jedyną osobą, na którą mogła liczyć, więc po śmierci Christosa właśnie do mnie uciekła.

Courtney słuchała uważnie, nie odzywając się. Była to mniej więcej ta sama historia, którą opowiedział jej Lefteris, tyle że w innej wersji. Która była prawdziwa? - Christos zginął w wypadku samochodowym kilka miesięcy po ślubie - kontynuował Nikos. - To był tragiczny wypadek, ale rodzina obwiniała potem Lindę. Oczywiście, ona szalała z rozpaczy i chciała jak najszybciej wyjechać, ale nie miała w ogóle pieniędzy, chociaż wiesz, jaka bogata jest rodzina Lefterisa. - W głosie Nikosa wyczuwało się zazdrość. - W końcu otrzymała tylko Villa Athina, którą wcześniej Lefteris dał jej i Christosowi w prezencie. Zaproponowałem, że odkupię od niej ten dom, żeby miała gotówkę na powrót do domu. - Czy to dlatego Lefteris tak cię nienawidzi? Bo pomogłeś przyjaciółce? - Z jego punktu widzenia to była sprawa honoru jego rodziny - wyjaśnił Nikos. - Nigdy nie wybaczył Lindzie, że do mnie przyszła po pomoc, a mnie nie wybaczył, że jej udzieliłem. Wszyscy wiedzieli, gdzie ona jest i że na rodzinę Markakisów nie mogła liczyć. Lefteris nie mógł się z tym pogodzić. Courtney milczała, pogrążona w myślach, dopóki nie zorientowała się, że Nikos skręcił z drogi prowadzącej do Chani i jechał w kierunku wioski. Czuła się dziwnie nieswojo. - Dokąd jedziemy? - odważyła się zapytać. - Do Chani jest dość daleko. Wyglądasz na zmęczoną, nie masz siły szukać noclegu. Chyba rozsądniej będzie, jeśli zabiorę cię do swojego domu? Nie obawiaj się, możesz mi ufać, zresztą mieszkam z matką.

Cóż mogła powiedzieć? Teraz żałowała, że skorzystała z propozycji i pozwoliła się podwieźć, ale przecież trudno było wymagać, by zawrócił i zawiózł ją do Chani. Zresztą, rzeczywiście była zmęczona, czuła się podle i marzyła, by się położyć. Nazajutrz obudziła się z uczuciem pustki i znużenia. Upłynęła dłuższa chwila, zanim zorientowała się, że jest u Nikosa. Rozstała się z Lefterisem w kłótni i zapewne już nigdy go nie zobaczy. W pokoju było ciemno. Okna domu Nikosa wychodziły na zachód, więc słońce dotrze tu późno. Ciemność działała na nią przygnębiająco, nic dziwnego, że z tęsknotą zerknęła w stronę skąpanego w słońcu Agios Giorgios. Tutaj boleśnie odczuwała samotność, odcięta od szczęścia, którego zaznawała przez kilka ostatnich tygodni. Poddawała się radosnemu podnieceniu, jakie zawsze ogarniało ją w obecności Lefterisa, a wszystko wokoło wydawało się żywsze i ciekawsze. Spojrzała na gaje oliwne. Willi nie było stąd widać. Lefteris na pewno jest w domu, w wyobraźni widziała jego dziką, dumną twarz. Czy raczył choćby pomyśleć o niej? I tak musiałaby wkrótce wyjechać, przypomniała sobie, odwracając się od okna. Przecież Lefteris nie chciał, by u niego mieszkała. Jest Angielką, więc on nią gardzi, nie ufa jej. Może nawet w tej chwili dzwoni do Inger, namawiając ją do przyjazdu, by mogli być sami... Z bólem serca ubrała się i wyszła, chcąc porozmawiać z Nikosem. Łatwiej jej będzie pogodzić się z losem, gdy wyjedzie z tej doliny.

Ale kiedy spytała go o rozkład autobusów do Chani, Nikos rozłożył ręce, protestując: - Nie możesz wyjeżdżać tak szybko! - Chcę jak najszybciej dostać się do Iraklionu. - Zostań chociaż jeszcze jedną noc - nalegał. - Nie chciałbym, żebyś wyjechała stąd, myśląc, że wszyscy traktujemy tu obcokrajowców tak źle, jak Lefteris. - Wskazał stos plastikowych krzesełek na ogromnym tarasie. - Dziś wieczorem urządzę glendi, przyjęcie na twoją cześć. Zaprosiłem wszystkich z naszego okręgu, żeby ci pokazać, jak gościnni są Kreteńczycy. Courtney poczuła ucisk w sercu. - To bardzo miło z pana strony, ale... - Żadne ale! Jesteś moim gościem honorowym. Nalegam! - Mówił pół żartem, pół serio, ale coś w jego głosie kazało jej zamilknąć. Czuła, że nie wypada upierać się. Przecież Nikos zadał sobie tyle trudu... Tylko dlaczego czuła się tak niezręcznie i snuła podejrzenia? Dzień dłużył się niemiłosiernie. Nikos był sympatyczny, nadskakująco uprzejmy i usłużny, ale z niewiadomych przyczyn czuła narastający niepokój. Kilkakrotnie przyłapała go na tym, że mrużył oczy i wodził za nią wzrokiem niczym myśliwy zadowolony z łupu, ale w chwilę później uśmiechał się uroczo, wiec obwiniała się o zbyt wybujałą wyobraźnię. Nikos wcale nie przesadził, gdy powiedział, że zaprosił wszystkich z okolicy. Kiedy Courtney wreszcie zdobyła się na odwagę i wyszła na taras, zobaczyła pełno ludzi. Czuła się jak zdrajczyni tylko dlatego, że tam była, a musiała jeszcze znosić towarzystwo Nikosa, który jak

przystało na dobrego gospodarza, nie odstępował jej na krok. Przedstawił ją każdemu z osobna, chociaż i tak po chwili nie pamiętała ani twarzy, ani imion. To był najgorszy wieczór w jej życiu. Stoły uginały się od jedzenia, a goście jedli, pili i bawili się świetnie. Ktoś przyniósł grecką lirę, ktoś inny lutnię, śpiewano i tańczono. Głównie tańczyli mężczyźni, podskakując, przytupując i wirując z niespożytą energią. Courtney czuła się rozpaczliwie samotna w tym mimie. Nie mogła już dłużej udawać, uśmiechać się. Uciekła do swojego pokoju. Tęskniła za Lefterisem i musiała przyznać sama przed sobą, że jest w nim zakochana. Musi się nauczyć żyć bez niego. Od jutra. Pojedzie do Knossos i Fajstos i zdobędzie jak najwięcej wiedzy o kulturze minojskiej. Zagłębi się w historii starożytnej i zapomni o Kreteńczyku, który wciąż absorbował jej myśli. Jednak upłynie jeszcze co najmniej godzina, zanim będzie jej wypadało oznajmić, że jest zmęczona. Jeszcze godzina i będzie to miała za sobą. Ta myśl poderwała ją na nogi. Wygładziła sukienkę, zmusiła się do uśmiechu i cichutko otworzyła drzwi, by wrócić do gości. Nie chciała, by ktokolwiek zauważył, że ukrywa się w pokoju. Z salonu dobiegały podniesione głosy, gdy wyszła na palcach na korytarz. Nagle usłyszała trzask odkładanej słuchawki telefonicznej i głos Nikosa tak wściekły, że z trudem go rozpoznała: - Planowaliśmy to przez tyle miesięcy, a teraz głupcy nie przyjeżdżają. Masz jakieś wieści z Tripoli? - Tylko tyle, że znów spróbują we wtorek w nocy, w tej samej zatoce za Agia Roumeli.

Ku zaskoczeniu Courtney rozmówca Nikosa odpowiadał cockneyem, co wyjaśniało, dlaczego Nikos mówił po angielsku. Zatrzymała się w ciemnym korytarzu i spojrzała tam, skąd przez uchylone drzwi dochodziło światło. Nie ruszała się w obawie, że jeśli spróbuje przemknąć, zostanie zauważona. A z pewnością nie była to rozmowa, którą można było podsłuchiwać bezkarnie. - We wtorek? - powtórzył Nikos pełen oburzenia. - Dopiero za dwa dni? Muszę grać na zwłokę wobec nabywcy. Dlaczego nie mogą przywieźć towaru jutro w nocy? - Z tego samego powodu, dla którego nie mogą dzisiaj - lakonicznie odpowiedział facet mówiący cockneyem. Wiedzą, jakie wiatry wieją na południowym wybrzeżu. Nie mogliby podpłynąć do brzegu. Mówiłem ci, że powinniśmy wziąć większą łódź. - Chyba nie chcesz, żeby ją ktokolwiek zauważył? uciął Nikos. - Nie możemy ściągnąć sobie na kark policji! Nie, łódź rybacka jest lepsza. Na wybrzeżu stoi wiele takich łodzi, więc trudno ją odróżnić. Słysząc wzmiankę o policji, Courtney przeraziła się i chciała uciec. Nie ulegało wątpliwości, że drogo by ją to kosztowało, gdyby została przyłapana na podsłuchiwaniu! Nikos najwidoczniej zapanował nad nerwami i mówił już spokojniej: - Posłużymy się osłami. One będą najlepsze w tak dzikim kraju i nikt się nie dowie, że tam byłeś. Idź już i po wstrzymaj Andreasa, zanim wyruszy po odbiór. Upewnij się, czy odpowiada mu wtorek, a ja przyjadę po ciebie

ciężarówką i spotkamy się na drodze do Imbros. Andreas wie, gdzie to jest. Chcąc niepostrzeżenie wycofać się do swojego pokoju, Courtney potknęła się w ciemności o kota. Omal nie umarła ze strachu, gdy miauknął przeraźliwie. - Co to było? - ostro zapytał Nikos. - Sprawdź, czy nikogo tam nie ma. Courtney bezradnie rozglądała się, nie wiedząc, co zrobić. Instynkt podpowiadał jej, że bezpieczniej będzie uciec, niż zostać i tłumaczyć się. Ale jeśli chce uciec na zewnątrz, musi przebiec obok drzwi. Łudząc się, że muzyka i śmiech zagłuszą jej kroki, rzuciła się do ucieczki. Przebiegając obok drzwi, usłyszała krzyk Nikosa: - To ta Angielka! Sprowadźcie ją tu z powrotem! Wybiegła na taras i wmieszała się w roześmianą grupę, która otaczała tańczących. Przecież Nikos nie odważy się jej skrzywdzić tutaj, wśród tych wszystkich osób, myślała gorączkowo. Tłum wokół niej wciąż wirował w tańcu. Wszystko działo się tak szybko, że wydawało się nierealne. Przerażona zerknęła na drzwi. Jakiś chudy mężczyzna stał obok Nikosa i obydwaj mierzyli tłum lodowatym wzrokiem. Schowała się za plecami grubej kobiety, ale ukradkowy ruch przyciągnął uwagę Nikosa. Z przerażeniem zauważyła, że poklepuje chudzielca po ramieniu i wskazuje w jej kierunku. Nigdy dotąd nie doświadczyła na własnej skórze stanu, który można by opisać jako „struchlała ze strachu", ale teraz aż nadto dobrze zrozumiała znaczenie tego określenia. Nie była w stanie poruszyć się ani jasno myśleć. Bez-

radnie rozglądała się wokoło. Gdyby nawet zaczęła krzyczeć, jej grecki był na tyle słaby, że nie potrafiłaby wyjaśnić, w czym problem, zresztą Nikos bez trudu znalazłby jakąś wymówkę. Chudzielec ruszył w jej stronę. Fakt, że nie śpieszył się zbytnio, dodawał grozy całej sytuacji. Nagły przypływ adrenaliny znów postawił ją na nogi. Odwróciła się, by uciekać, ale zanim zrobiła krok, wszyscy zamarli w bezruchu. Nawet lira ucichła i oczy gości zwróciły się ku schodom prowadzącym do ogrodu. Courtney przestała się bać. U stóp schodów stał Lefteris. Jego twarz miała nieprzenikniony wyraz, mierzył z pistoletu prosto w Nikosa.

ROZDZIAŁ ÓSMY - Gdzie ona jest? - Tutaj! - Potykając się, Courtney przeciskała się przez milczący tłum w stronę Lefterisa. - Jestem tutaj! Błagam, zabierz mnie stąd! Wszyscy zamarli w bezruchu, patrząc na wymierzony pistolet Lefterisa. Powiedział coś po grecku do Nikosa i chociaż nie podnosił głosu, w pełnej napięcia atmosferze jego słowa zabrzmiały donośnie, wywołując pomruk przerażenia. Czy możemy już iść? - błagała Courtney. Lefteris po raz ostami spojrzał na Nikosa, a potem wolno ogarnął wzrokiem wszystkich zebranych. - Tak, wychodzimy. - Chwycił ją za rękę i wręcz ściągnął po schodach do zaparkowanego w dole samo chodu. Gdy odjeżdżali, z domu dobiegł ich hałas, który jednak nie zagłuszył krzyku Nikosa, zwracającego się do chudego Anglika: - Nie pozwól im uciec! - Będą nas ścigać - wykrztusiła Courtney, kurczowo trzymając Lefterisa za rękę. Nie odpowiedział. Ledwo zdążył zrobić unik, gdy kula

świsnęła mu obok głowy, roztrzaskując szybę samochodu. Pociągnął Courtney w zarośla po drugiej stronie drogi i tu przykucnęli za ciernistym krzewem, obserwując drogę. Nikos dogonił już Anglika i obaj kręcili się przy samochodzie Lefterisa. Courtney jęknęła przerażona, widząc w świetle księżyca, że są uzbrojeni. - Cicho! - Lefteris zakrył jej usta dłonią. Chudy Anglik wskazał na drzewa i gęste krzewy, za którymi przykucnęli. - W tym gąszczu nigdy ich nie znajdziemy. - Nie mogli uciec tak daleko - odparł Nikos. Przemierzał drogę to w jedną, to w drugą stronę, w końcu wyładował wściekłość, strzelając w oponę. Po chwili dołączyli do Nikosa jeszcze trzej mężczyźni, którym natychmiast wydał jakieś polecenia. - Co im powiedział? - denerwowała się Courtney. - Dwaj mają pojechać do mojego domu, a trzeci po stara się o latarki i posiłki i ruszy za nami. Nikos i Trevor, to chyba ten Anglik, dopilnują, żebyśmy nie uciekli drogą. Ruszają w pościg - dodał, widząc, że grupka przy samo chodzie błyskawicznie rozdzieliła się. - Idź za mną, ale rób to bezszelestnie. Góra w tym miejscu była dość stroma i z trudem przemykali pomiędzy drzewami, aż dotarli na obszar porośnięty karłowatą roślinnością. - Powinniśmy się kierować w stronę rzeki - szepnął Lefteris, odwracając się do niej. Szła za nim, gdy zygzakiem mijał kępy szałwii i ostrokrzewy. Zazdrościła mu zręczności i energii. Kłuło ją w boku i marzyła, by choć na chwilę odpocząć, ale tań-

czący w górze odblask latarek mobilizował ją do dalszej wędrówki. Gdy wreszcie dotarli do wyschniętego koryta rzeki, staniała się ze zmęczenia. Brzeg opadał tu stromo i z trudem przedzierała się za Lefterisem, omijając smukłe pnie drzew i przeskakując przez ogromne kamienie. Myślała wyłącznie o tym, by nie stracić go z oczu. W szalonej ucieczce w ciemnościach tylko on mógł jej zapewnić bezpieczeństwo. - Aż trudno uwierzyć, co mi się przytrafiło - jęknęła, gdy nagle pociągnął ją za kępę oleandrów. - Cii... - Co robisz? - szepnęła z przejęciem. - Są tuż za nami. Przykucnij i nie odzywaj się! Odgłosy ścigających odbijały się echem o skały i kamieniste koryto rzeki. Byli całkiem blisko. Courtney przysunęła się bliżej do Lefterisa. - Czy słyszysz, co oni mówią? - spytała. - Nie wszystko. Coś o drogach. Jeden uważa, że tracą tu czas. Miejmy nadzieję, że inni też tak myślą. - Słuchał w napięciu, a po chwili skinął głową. - Zawracają. Chyba będą próbowali odciąć nam drogę. Odczekali jeszcze kilka minut, aż ucichł ostatni odgłos ścigających i dopiero wtedy Lefteris skinął na Courtey, by wyszła zza oleandrów. Pogoń podniosła jej poziom adrenaliny, ale teraz, gdy minęło bezpośrednie zagrożenie, nie mogła opanować drżenia i z trudem ruszyła znów za Lefterisem wzdłuż koryta rzeki. Zaczekał przy zakolu, ukryty w cieniu. Wyciągnął do niej rękę, a gdy zrównała się z nim, spojrzał jej w twarz

z zatroskaniem, choć niewiele mógł dostrzec w świetle księżyca. - Nic ci nie jest? - Nie, wszystko w porządku - zakpiła. - Bawi mnie pogoń w ciemności, szczególnie gdy goni mnie zgraja uzbrojonych bandziorów! Mówiła piskliwym głosem i czuła, jak wpada w histerię. Lefteris mocno chwycił ją za ramiona i potrząsnął. - Przestali! Musisz zapanować nad sobą! Powiedz mi lepiej, o co w tym wszystkim chodzi. Dlaczego Nikosowi tak bardzo zależy, żeby cię złapać? Bo chyba nie chodzi o twoje piękne oczy? - Na pewno nie. - Wspinali się teraz pod górę i Courtney opowiadała mu o podsłuchanej rozmowie. - Nie wiem, o czym mówili, ale przestraszyłam się, a kiedy potknęłam się o kota, zaczęłam uciekać... Boję się pomyśleć, co by się stało, gdybyś się wtedy nie zjawił. Wszystko wydaje się niewiarygodne. W jednej chwili jestem na przyjęciu, a w chwilę później... uciekamy w ciemności. - I nie masz pojęcia, o co chodzi? Musi to być coś ważnego, skoro zadali sobie tyle trudu. - Nikos wspomniał o „towarze". Może chodzi o narkotyki? - Z pewnością o coś nielegalnego. Nic dziwnego, że tak bardzo mu zależy na złapaniu cię. Boi się, że skontaktujesz się z policją i przekażesz im, co usłyszałaś. - Co teraz zrobimy? - Musimy zawiadomić policję. - Spróbujemy, gdy zdołamy dotrzeć do Agios Giorgios myślała głośno.

- Obawiam się, że ludzie Nikosa zdążyli już odciąć kable telefoniczne. - Nie mogli tego zrobić! - Nie rozmawiamy o spokojnych, praworządnych obywatelach, Courtney - powiedział z nutą zniecierpliwienia. - To nie zabawa. Skoro gotowi są strzelać do ciebie, a nie przypuszczam, aby chcieli cię tylko zastraszyć, to na pewno nie zawahają się i odetną telefon. - I żaden z uczestników przyjęcia nie odważy się zadzwonić na policję? - Nie sądzę, aby to w ogóle przyszło komuś do głowy. Są zbyt zajęci rozprawianiem, jak to się stało, że odbiłem cię Nikosowi. Spojrzała na niego z wdzięcznością. Wszystko stało się tak nagle, że dopiero teraz dotarło do niej, kto ją obronił. Podziwiała jego siłę i opanowanie. Był tu, przy niej, tak blisko, że w każdej chwili mogła go dotknąć. - Skąd wiedziałeś, gdzie jestem? - Nietrudno było się domyślić. Kilka osób widziało cię, gdy przejeżdżałaś przez wioskę z Nikosem, a jemu bardzo zależało, by jak najwięcej osób dowiedziało się, że kolejna Angielka uciekła od okropnej rodziny Markakisa - powiedział z goryczą. - Nikos chętnie rozsiewa plotki o tym, jak źle traktujemy kobiety. Rozpowiada wszystkim, że jesteś moją narzeczoną. - Co takiego? - To dodaje pikanterii całej historii - dodał z sarkazmem. - Jak sądzisz, dlaczego zaprosił wszystkich dziś wieczór? Po to, żeby zobaczyli, że moja kobieta jest pod

jego ochroną. Zabranie cię stamtąd było sprawą honoru zakończył. - Nie wiedziałam - szepnęła. Sprawa honoru? Więc ona tylko tyle dla niego znaczy? - Nie powiedziałam mu, że... że... chciałam tylko dojechać do Chani - zapewniła. Przejeżdżał akurat, więc zaproponował, że mnie podwiezie, a kiedy zaoferował mi nocleg w swoim domu, właściwie nie mogłam odmówić. Po prostu nie miałam dokąd się udać. - Mogłaś wrócić do mnie. Chyba nietrudno było zgadnąć, że wcale nie myślałem tego wszystkiego, co ci powiedziałem. Obojgu ciążyło wspomnienie tamtej kłótni. Zatrzymali się na chwilę i Courtney wdychała unoszący się w powietrzu zapach tymianku. Ne śmiała spojrzeć Lefterisowi w oczy, więc wbiła wzrok w kępkę szałwii rosnącą obok jej stóp. - Byłam tak zła, że nie mogłam myśleć rozsądnie przyznała. - A potem było już za późno. Ale żałowałam, że pojechałam z Nikosem. - Wreszcie, choć z trudem, spojrzała mu w twarz. - Przepraszam. Powinnam cię posłuchać, przecież przestrzegałeś mnie przed nim. A tak... i ciebie wciągnęłam w tarapaty. - Musiałem ci pomóc - odezwał się wreszcie, po czym szybko odwrócił się i ruszył przed siebie, zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć. - Chodź, nie możemy stać w miejscu. - Dokąd idziemy? - spytała zadowolona ze zmiany tematu. - Do Agios Giorgios.

- Do wioski?- zdziwiła się. - Przecież oni na pewno czekają tam na nas. - Nie możemy się na nich natknąć, ale musimy tam zdobyć coś do jedzenia i ciepłe ubrania. - Dlaczego nie możemy pożyczyć samochodu i jechać do Chani? - Bo Nikos spodziewa się, że tak właśnie zrobimy. Na pewno zastawił zasadzkę przy każdej ścieżce wychodzącej z doliny. Nie uda nam się wydostać żadną uczęszczaną drogą. - Więc co zrobimy? - Musimy się przedostać na tamten grzbiet, okrążyć go i zejść do Ksiloskalo. - Masz na myśli to miejsce przy wąwozie Samaria? - Właśnie. Z samego rana pełno tam autobusów, które przywożą ludzi do wąwozu, a potem wracają do Chani puste. Zabierzemy się stamtąd. - Ale upłynie co najmniej kilka dni, zanim się tam dostaniemy - zaoponowała przerażona perspektywą wspinaczki. - Czy nie łatwiej byłoby pójść do sąsiedniej doliny? - Wierz mi, Ksiloskalo to znacznie bezpieczniejszy wybór, nawet jeśli oznacza dłuższą wędrówkę. Ale nie możesz iść tak daleko w cienkiej sukience. Pójdę do Dymitry i poproszę, by ci dała jakieś ciepłe ubrania. Gdy dotarli do miejsca, skąd widać było dom Dymitry, Courtney dostrzegła w dole sznur samochodów. - Założę się, że to ludzie Nikosa - powiedział Lefteris, popychając ją lekko za głaz. - Zostań tutaj i odpocznij. Ja postaram się dotrzeć do Dymitry.

- Uważaj na siebie - szepnęła, kurczowo trzymając go za rękę. Przez ułamek sekundy zamajaczył jeszcze w ciemności jego uśmiech. - Nie martw się, będę uważał. A ty zachowuj się bardzo cicho i nie ruszaj się stąd, bo nie mógłbym cię potem znaleźć. - Uścisnął lekko jej dłoń, jakby w ten sposób chciał dodać jej odwagi, po czym zniknął w ciemnościach. Dopóki szli, było jej ciepło. Ale gdy przykucnęła za głazem, czekając na Lefterisa, przeniknął ją dotkliwy chłód. Czas dłużył się niemiłosiernie i niemal zasypiała, gdy wreszcie Lefteris wyłonił się z ciemności. Drżąc z zimna i wyczerpania, przylgnęła do niego, zapominając o dumie. - Nic ci się nie stało? - spytała. - Nie, wszystko w porządku - zapewnił, obejmując ją i przytulając mocno. - Zmarzłaś! - Wyjął z plecaka grubą czarną suknię i podał ją Courtney. - Dymitra nosi ją tylko od święta. Włóż ją na wierzch, nie zdejmuj swojej. Dymitra dała jej też swoją czarną chustę. Courtney opatuliła nią głowę zadowolona, że wreszcie będzie jej ciepło. - Wyglądasz teraz jak prawdziwa grecka wdowa - zażartował Lefteris. - Rzeczywiście, czuję się jak obolała staruszka. Ciekawe, skąd Dymitra zdobyła takie cudo? - Jej syn Manolis jest przewodnikiem oprowadzającym wycieczki w górach. Dymitra pożyczyła mi też jego sweter - pochwalił się, wskazując gruby sweter, który miał już na sobie.

- Jak zareagowała, gdy zaskoczyłeś ją w środku nocy? - Nie była zdziwiona. Mieszkańcy tutejszych górskich wiosek przywykli do wspierania walczących w ruchu oporu. Dała nam koc, dwie butelki wody i żywność, więc powinniśmy bez kłopotu dotrzeć do Ksiloskalo. W dole widzieli światła Agios Giorgios. - Kiedy wreszcie tam będziemy? - niecierpliwiła się Courtney. - Powinniśmy dotrzeć za kilkanaście godzin. - Obawiam się, że nie zdołam zajść tak daleko. Czy naprawdę nie ma innej drogi? Lefteris wskazał ręką na dwóch uzbrojonych mężczyzn, wysiadających właśnie z samochodu na skraju wioski. - Możesz zejść na dół i poprosić tych sympatycznych facetów, by nas podwieźli na najbliższy posterunek policji - zakpił. - Masz rację, musimy iść górą - przyznała zrezygnowana. Wspinali się pod górę przez zarośla. Courtney kilkakrotnie pośliznęła się na kamieniach. Potwornie bolały ją nogi, pokaleczone przez cierniste krzewy, i posuwała się naprzód z coraz większym wysiłkiem. Wreszcie dotarli do kamiennej chaty pasterskiej. Czuć w niej było kozami, ale pod ścianą stały dwie ławy pokryte słomą. - Nie jest to luksusowe lokum, ale musimy tu przenocować, bo jesteś zmęczona. - Czy nic nam tu nie grozi? - spytała, osuwając się na słomę.

- Na razie nie. - Przykrył ją kocem od Dymitry. Wątpię, żeby szukali nas w nocy. Raczej zaczekają do rana i wtedy spenetrują okolicę. Na zboczach nie ma roślinności, więc bez trudu można kogoś zobaczyć z daleka. Spojrzał na Courtney siedzącą na ławie i nieoczekiwanie odsunął koc i przykucnął, by zdjąć jej buty. Przez chwilę trzymał jej obolałe stopy. - Lefteris? - Tak? - Co dziś powiedziałeś Nikosowi? - Że jeśli jeszcze raz zbliży się do ciebie, to go zabiję. Jesteś zmęczona, śpij już - powiedział, delikatnie układając jej nogi na ławie. Położył się obok niej, a potem przyciągnął ją do siebie i szczelnie otulił oboje kocem. - Mamy tylko jeden koc, ale dzięki temu będzie nam cieplej. Położyła głowę na jego piersi i wsłuchiwała się w miarowy rytm bicia serca. Przez otwarte drzwi chaty przenikał księżyc rzucający na wzgórze surrealistyczne cienie. To nieruchome magiczne światło zamieniło karłowate krzewy w kucające kształty, które w każdej chwili mogły przeistoczyć się w mityczne postacie starożytnej Krety. Zasypiając w objęciach Lefterisa, Courtney już się nie bała. Przyrzekł, że się nią zaopiekuje, wiec na pewno nic złego jej się nie stanie. Westchnęła i mocniej wtuliła się w jego ciepłe ciało. Czy spał już? Nagle odczuła ogromną potrzebę przekonania go, że między nią a Giannim naprawdę do niczego nie doszło. - Lefteris? - Słucham...?

- Nie zamierzam wyjechać do Rzymu, do Gianniego. I nigdy nie miałam takich planów. Milczał przez chwilę, wreszcie ledwo wyczuwalnie zacieśnił uścisk. - To dobrze - szepnął, a potem, gdy sądziła już, że zasnął, dodał: - Inger naprawdę jest tylko koleżanką. - Musi być bardzo bliską koleżanką, skoro przynosi ci szampana podczas sjesty - skomentowała, wciąż jeszcze zazdrosna. - Szampana? - W jego głosie wyczuła zaskoczenie. Ach, wtedy... Skąd o tym wiesz? - Musiałam jej w tym pomóc. - Zapewniała mnie, że sama go sobie wzięła - zdziwił się. - Kazałem jej go odnieść i położyć tam, skąd go zabrała. Nie chcę mieć kłamczuchów wśród swojego personelu. Inger musi sobie poszukać nowej pracy. - Wyrzucisz ją? Podobno jest bardzo bystra. - Rzeczywiście pracuje świetnie, ale nie jest niezastąpiona, a poza tym nie znoszę, gdy przerywa mi się sjestę, zwłaszcza kiedy robi to ktoś nieproszony. - Ach, tak - szepnęła i zasnęła z uśmiechem na ustach. Obudziła się kilka godzin później. - Czy musimy już iść? - spytała. - Gdy tylko się rozwidni, Nikos wyśle swoich ludzi w góry. Szybko znajdą chatę. To jedyna kryjówka w tej okolicy, więc nietrudno ją wytropić latarkami. Zjedli otrzymane od Dymitry soczyste pomarańcze i dopiero wtedy Courtney wstała.

Szli wąskimi ścieżkami, znaczonymi śladami kóz, przez rzadkie ostre krzewy. Krajobraz był tu bardziej surowy: jasne nagie skały i skarłowaciałe kępki kolczastych roślin. - Skąd wiesz, którędy iść? - spytała, gdy wreszcie zatrzymali się, by odpocząć. Usiadła w tymianku, chcąc złapać trochę tchu, a Lefteris oparł się o skałę i rozglądał czujnie. - To mój kraj. Na Krecie nie można uciec od gór. Jesteśmy twardymi i upartymi ludźmi i góry w dużym stopniu przyczyniły się do tego. Mamy w sobie coś z ich wielkości, okrucieństwa i dumy. - Pochylając się nad Courtney, zerwał gałązkę tymianku i obracał ją w palcach, spoglądając na otaczające ich szczyty. - To właśnie góry pomogły nam zachować tożsamość. Kreta przez setki łat była okupowana i tu, w górach, w czasie okupacji tureckiej chowały się grupy walczących o wolność. Mężczyzna żenił się, wychowywał syna, a potem znikał w górach, gdzie stawał się palikari, dzielnym wojownikiem, a w odpowiednim czasie jego syn robił to samo. Palikaria znani byli z męstwa, honoru i waleczności. Nigdy się nie poddawali. - Zatoczył ręką półkole nad wzgórzami. - Ten piękny kraj pełen jest jaskiń, więc mogli tu mieszkać przez całe lata i nikt ich nie znalazł. - To dlaczego obawiasz się, że Nikos nas znajdzie? - Bo my nie zamierzamy się ukrywać. Chcemy się jakoś dostać na posterunek policji, a najszybciej idzie się przez otwartą przestrzeń. Ale tu, wysoko w górach, nie złapią nas. Rzecz w tym, że musimy niepostrzeżenie zejść na dół. Liczę tylko na to, że Nikos nie wierzy, że zdołasz przejść aż do Ksiloskalo.

- Wątpię, czy mi się to uda - westchnęła. - Tak długo już idziemy, a jest dopiero ósma. - Uda ci się na pewno - zapewnił, podając jej pachnącą gałązkę tymianku. - Może sobie tego nie uświadamiasz, Courtney, ale jesteś bardzo dzielna. Nie odezwała się. Nie miała wątpliwości, że nie dałaby sobie rady bez Lefterisa. Tylko z nim mogła się zdobyć na odwagę. - Chodź, moja palikari. - Wstał i podał jej rękę. - Pora ruszać w drogę.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Courtney miała wrażenie, że czas zatrzymał się w miejscu. Wysoko ponad drzewami roztaczały się majestatyczne, nagie góry, z rzadka tylko urozmaicone fryganą, drzewiastą, często ciernistą roślinnością. Nieco niżej jednak gdzieniegdzie w skalistej ziemi cudownie rozkwitały maleńkie kwiatki. Courtney nie mogła się oprzeć pokusie. Stanęła i przez chwilę zachwycała się przepięknymi kwiatami w kształcie gwiazdek. Zauroczona zapomniała nawet o Nikosie. Tu, wysoko, byli kompletnie odcięci od świata i sama myśl o niebezpieczeństwie wydawała się niedorzeczna. Usiedli na płaskich skałach, by zjeść kanapki z serem i ziołami, naszykowane przez Dymitrę. - Niebo w gębie - szepnęła Courtney, pochłaniając skromny, ale jakże smakowity posiłek. - Ciekawe, dlaczego odnoszę wrażenie, że twoje najsłodsze marzenia zawsze koncentrują się na jedzeniu? droczył się z nią Lefteris, patrząc, z jakim apetytem przełyka ostatni kęs. - Nie zawsze - odpowiedziała, przypominając sobie bezsenne noce, gdy rozpamiętywanie pocałunku Lefterisa nie pozwalało jej zasnąć. Podniosła głowę i na chwilę ich oczy spotkały się. Lefteris uśmiechnął się, więc po chwili wahania odwzajemni-

ła uśmiech. Zupełnie jakby odbyli rozmowę bez stów. Courtney najpierw poczuła lekkie mrowienie, a potem drżała już cała. Lefteris odwrócił się nagle i zbadał pakunek otrzymany od Dymitry. - Jest jeszcze jedna kanapka - powiedział niemal naturalnym głosem. - Zjesz ją teraz, czy wolisz zachować na później? - Teraz - przytaknęła skwapliwie. Śmiejąc się podał jej kanapkę, a ona przełamała ją i oddała mu połowę. - Podzielimy się - zaproponowała. Jakiś ognik zamigotał w kącikach jego oczu, gdy brał swoją połowę. - Dawniej nigdy bym się nie spodziewał, że Angielka może się czymś podzielić - wyznał. - Sabrina chyba w ogóle nie znała znaczenia tego słowa, a Linda nie znała go na pewno. Nie dzieliła się niczym w małżeństwie. Nigdy nie ufałem Lindzie, ale cóż, była żoną Christosa, więc musieliśmy ją znosić. Myślałem, że sytuacja ulegnie poprawie, jeśli będą mieli osobny dom, więc podarowałem im Villa Athina, w której nikt nie mieszkał od śmierci mojej babki. Szybko wyszło na jaw, że małżeństwo nie jest udane, Christos nie był z nią szczęśliwy, ale duma nie pozwalała mu się do tego przyznać. Linda przez cały czas przesiadywała w barach w Chani. W jednym z nich poznała Nikosa Papadakisa. Cała ich rodzina cieszy się złą opinią. Ich firmy poupadały, inne podejrzanie rozkwitły, ale nigdy nie dorównają bogactwem i prestiżem Markakisom. Nikos nie może się z tym pogodzić. Upokarzanie nas

stało się jego obsesją, a Linda była idealnym narzędziem. Potrafi być uroczy, nic dziwnego, że on i Linda wkrótce zostali kochankami i wcale tego nie ukrywali. Nie wiem, co chciała przez to osiągnąć. Była bardzo mściwa i zapewne wiedziała, że zadając się z Nikosem, ugodzi nas w samo serce. Wreszcie Christos poinformował Lindę, że wystąpi o rozwód. A jej nie o to chodziło. Nie zamierzała pozbawić się dostępu do majątku Markakisów. Wróciła do Christosa i odgrywała rolę dobrej żony, ale wtedy było już za późno. On nie zmienił decyzji, chociaż bardzo cierpiał, zwłaszcza że u nas nie akceptuje się rozwodów tak łatwo, jak w Anglii. - Wspomniałeś, że zginął w wypadku samochodowym? - wtrąciła cicho. Lefteris skinął głową. - Nigdy nie poznamy całej prawdy, ale wypadek jest prawdopodobny. W każdym razie taka wersja była wy godna dla Lindy. Myślała, że odziedziczy po Christosie jego część majątku, nic dziwnego, że wściekała się, gdy się okazało, że dostanie tylko pewną kwotę pieniędzy i Villa Athina. Szczerze mówiąc, chętnie daliśmy jej pieniądze, byle tylko zniknęła z naszego życia, a ja zaoferowałem jej dodatkową sumę, chcąc odkupić Athinę. Jednak Nikos zaproponował, żeby jemu sprzedała willę. Tłumaczył jej, że będzie to znacznie lepsza zemsta. Właściwie dziwię się, że dopiero teraz wpadł na pomysł, aby zaprosić tu turystów z Anglii - dodał cynicznie. - To przecież najlepszy sposób rozdrapywania starych ran. Courtney zerknęła na krokusy rosnące w miejscu, gdzie stała. Były takie delikatne, z pomarańczowymi środkami okolonymi bielą.

- Nie przypuszczałam, że ta willa przywołuje tyle złych wspomnień - przyznała. - Moja matka zmarła tuż po śmierci Christosa - kontynuował Lefteris. - Strasznie przeżywała śmierć syna. Nie zniosłaby myśli o tym, że Nikos jest właścicielem Athiny. Linda wróciła do Anglii, moje siostry powychodziły za mąż, a Nikos nie interesował się willą, dopóki ty nie przyjechałaś. - Przerwał i spojrzał na Courtney. - Myślałem, że znów będę musiał przez to wszystko przechodzić. Kiedy ujrzałem cię po raz pierwszy, stojącą na drodze... pomyślałem, źe jesteś tak samo bezwstydna jak Linda i Sabrina. Potem jednak... widziałem, ile wysiłku włożyłaś w doprowadzenie tego domu do porządku i wszyscy w wiosce zapewniali mnie, że jesteś bardzo sympatyczna. Widywałem cię, gdy spacerowałaś wśród drzew albo siedziałaś na tarasie z uśmiechniętą twarzą wystawioną do słońca... Ilekroć się spotykaliśmy, byłaś wobec mnie taka oschła, więc wmawiałem sobie, że nie różnisz się od tamtych dziewczyn, tylko że... wbrew sobie polubiłem cię. Nawet nie wiedziałem, dlaczego. Może dlatego, że wydawałaś się taka szczęśliwa tu, na Krecie? - Byłam szczęśliwa, naprawdę - przyznała. Więc jednak lubi ją. To wprawdzie nie to samo co miłość, ale dobre i tyle. Położyła się na skale i rozprostowała ręce, aby poczuć ciepło kamiennego podłoża. Zerknęła na Lefterisa. -I jestem szczęśliwa - dodała. Wiatr poplątał jej włosy, zamieniając je w rozczochrane złote pasemka, a w jej oczach odbijał się intensywny błękit górskiego nieba. Wciąż jeszcze miała na sobie odświętne ubrania Dymitry. Kiedy wyruszyli rano, szybko się roz-

grzała, ale Lefteris nie pozwolił jej zdjąć czarnej sukni, tłumacząc, że w górach nikt nie zwróci na nią uwagi, gdy będzie w czerni, za to jej różową sukienkę widać na kilometr. Leżąc na skale, zamknęła oczy i westchnęła z zadowoleniem, podciągając suknię, by ochłodzić nogi. Miała szczęście, bo właśnie powiał wiatr. Uśmiechnęła się rozleniwiona. Lefteris poruszył się niespokojnie. - Co ci się stało? - spytała, otwierając oczy. - Uważam, glykia mou, że popełniłabyś poważny błąd, zagłębiając się w przeszłość teraz, kiedy wreszcie potrafisz cieszyć się teraźniejszością. Czy nadal zależy ci na studiowaniu kultury minojskiej? Właśnie przelatywał nad nimi odrzutowiec, znacząc na niebie smugę, która rozpływała się w nicość. Courtney wytężyła wzrok, by ją zobaczyć. - Chyba tak. Co znaczy glykia mou? - spytała, aby zmienić temat. - To takie wyrażenie - odparł, mrugając. - Znaczy „ślicznotka". - Przecież wyglądam jak stateczna wdowa. - Tak wyglądałaś wczoraj wieczorem. Ale teraz nie wyglądasz jak stara kobieta. Wręcz przeciwnie... - Wziął w rękę pasmo jej rozjaśnionych słońcem włosów. - Kiedy przyjechałaś, byłaś szatynką, ale słońce zmieniło ci kolor włosów na złoty. Courtney z trudem oddychała. Chyba mnie pocałuje, przemknęło jej przez głowę. Och, niechże mnie pocałuje... Ale nie zrobił tego. Zsunął jej suknię na kolana.

- Nie pora na opalanie - powiedział sucho. - Jesteś taka spokojna, aż trudno uwierzyć, że ukrywasz się w górach przed uzbrojonymi bandytami! - Nikos. - Courtney poderwała się, nagle uświadamiając sobie zagrożenie. Wystarczyło wymienić to imię, a nie mogła już myśleć o niczym innym. Lefteris zarzucił plecak i ruszył ścieżką pod górę, a ona za nim. Wchodzili coraz wyżej i Courtney z ogromnym wysiłkiem pokonywała kolejne odcinki drogi. Zmierzchało już, gdy dotarli do miejsca, w którym leżał płat śniegu. Courtney przypomniała sobie, jak po raz pierwszy zauroczona spoglądała na ośnieżone partie gór, które wtedy wydawały się tak odległe i niedostępne. I oto jest tu i dotyka śniegu. Z bliska stracił eteryczną biel, miejscami był wręcz brudny. Łaty topniały po zimie i nawet teraz, na jej oczach, zamieniały się w wodę. Courtney jeszcze nigdy nie była tak wysoko. Dotarli na sam szczyt niższego łańcucha górskiego, gdzie wierzchołki były zaokrąglone i zwietrzałe, a zbrązowiałe krzewy szałwii zwisały w miejscach, gdzie śnieg przygiął je ku ziemi. Wyższe szczyty unosiły się wciąż nad nimi, ale długa wspinaczka dobiegła końca. Stąd pójdą już poziomą ścieżką wijącą się wzdłuż grzbietu górskiego. - Latem chodzą tędy pasterze - wyjaśnił Lefteris. - Tu przynajmniej nie będzie problemów z przejściem, powinniśmy dotrzeć ścieżką aż do Kallergi. - Do Kallergi? - To schronisko górskie prowadzone przez Austriaków. Służy alpinistom i wędrowcom za bazę do ba-

dań Białych Gór, więc mam nadzieję, że uda nam się tam przenocować. Ze schroniska widać wąwóz Samaria, więc powinniśmy bez trudu zejść do Ksitoskalo jutro rano. Ściemniało się już, gdy wreszcie zauważyli schronisko stojące na odsłoniętej skale, z majaczącą z tyłu nagą, stromą ścianą góry Gigilos. Schronisko okazało się schludnym, nowoczesnym budynkiem, z którego roztaczał się wspaniały widok na Samarię, ale gdy wreszcie dotarli na miejsce, Couitney była zbyt zmęczona, by podziwiać widoki. Nawet jeśli był to najpiękniejszy wąwóz w Europie, marzyła tylko o tym, by wreszcie odpocząć. Światła były zapalone i ze środka dochodziły wesołe głosy. Potężny mężczyzna wyszedł im na powitanie. Lefteris odciągnął go na bok i wyjaśnił sytuację. Couitney tymczasem zdjęła buty i usiadła, patrząc na bose stopy, zmęczona tak bardzo, że prawie nie mogła myśleć. Po chwili mężczyzna skinął głową i wszedł do środka. - Franz spróbuje połączyć mnie z policją przez radio poinformował ją Lefteris, podając jej rękę, by wstała. -Ty w tym czasie możesz wziąć prysznic, a potem dadzą nam coś do jedzenia. Courtney wykąpała się i pomimo wyczerpania poczuła się o wiele lepiej. Znalazła Lefterisa w jadalni, gdzie siedział za stołem zajęty rozmową. Panował tu niesamowity gwar, kręciło się wielu turystów w sportowych ubraniach. Nagle uświadomiła sobie, jak niestosownie wygląda: boso, w wymiętych, obszernych ubraniach, z mokrymi włosami rozpuszczonymi na plecach. Lefteris przywołał ją i przedstawił Austriakom prowa-

dzącym schronisko. Poinformował, że nie dało się skontaktować z policją z powodu okropnych zakłóceń, ale rano znów spróbują. Potem wrócił do przerwanej rozmowy, a ona w tym czasie pochłonęła miskę gorącej zupy i ogromny talerz makaronu. Courtney cieszyła się, że jest ciepło i w sali panuje przyjemna atmosfera, a ona wreszcie jest bezpieczna i najedzona. W pewnej chwili talerze zaczęły jednak tańczyć przed jej oczami i choć resztką woli próbowała opanować zmęczenie, głowa co i rusz opadała jej na piersi. Lefteris był pogrążony w rozmowie, więc nie chciała mu przeszkadzać. Zasnęła, oparłszy głowę o jego ramię. - Zmogło ją zmęczenie - skomentował ktoś. - Rzeczywiście - usłyszała głos Lefterisa, dobiegający jakby z daleka. - Czy znajdziecie nam jakieś miejsce do spania? Widzę, że macie tylu turystów... - Został jeszcze tylko jeden materac. Musicie się nim podzielić. Słysząc to, Courtney resztką sił wstała, ale w tej samej chwili silne ręce chwyciły ją i zaniosły po schodach na górę. Lefteris położył ją na materacu i otulił kocem. Z trudem otworzyła oczy, by zobaczyć nad sobą jego pochyloną sylwetkę. - Przyjdziesz tu zaraz? - szepnęła, nie do końca świadoma swoich słów. - Nie zostawisz mnie samej? - Przyjdę później, agapi mou. Śpij już. Uspokojona, zasnęła natychmiast. Nie wiedziała, o której godzinie wrócił. Poruszyła się, gdy przesunął ją nieco, by móc położyć się obok. Otoczył ją ramieniem, mrucząc jakieś słowa, ale znużona nie zrozumiała ich. Przycisnęła

usta do jego szyi i westchnąwszy z zadowoleniem, znów pogrążyła się we śnie. Rano znów nie udało im się połączyć przez radio, ale Franz przyrzekł, że będzie jeszcze próbował, zanim sami dotrą na posterunek. Za kilka godzin może już być po wszystkim. Courtney w nocy odczuwała strach przed Nikosem, ale jasny poranek rozwiał obawy, wszelkie zagrożenia wydawały się mniej realne. Zeszli na krętą ścieżkę nad płaskowyżem Omalos. Widzieli stąd maleńkie autobusy i samochody sunące niczym zabawki, wszystkie w stronę budynków na szczycie Samarii. Zrównali się właśnie z parkingiem, gdy Lefteris zatrzymał Courtney. - O co chodzi? - Spójrz tam, na dół. Wiedziona złym przeczuciem spojrzała we wskazanym kierunku. Na parkingu w dole kłębiło się od autobusów, samochodów i turystów zamierzających wędrować wąwozem Samaria. W środku połyskiwał złowieszczo znajomy czerwony mercedes. - Nikos! - Widocznie zauważyli nas, gdy wspinaliśmy się w górę do Kallergi - domyślił się Lefteris. - A stamtąd nie ma innej drogi niż ta, którą podążamy, więc bez trudu nas namierzyli. Cokolwiek by mówić o Nikosie, z pewnością nie jest głupcem i wszystko wskazuje na to, że cholernie mu na tobie zależy... - Miło to słyszeć - usiłowała zażartować, ale jej drżący głos zdradzał strach.

- Nie bój się, palikari mou. Wydostaniemy się stąd. Franz nam pomoże. Uzgodniliśmy, że jeśli nie uda mu się połączyć z policją do południa, sam pójdzie na posterunek. - Ale Nikos już tam na nas czeka. Kiedy cały tłum wejdzie do wąwozu, nie uda nam się przejść niepostrzeżenie. - Dlatego my też musimy zejść do wąwozu. Możemy liczyć tylko na to, że ukryjemy się w tłumie. - Wskazał znów na parking. - Widzisz tę grupę stojącą obok tablicy informacyjnej? Powinniśmy przemknąć za nimi. Ja pójdę po bilety i zostawię wiadomość dla Franza, by wiedział, co się z nami dzieje, a ty idź do sklepu i spróbuj kupić coś do jedzenia. - A jeśli Nikos mnie zobaczy? - Bądź ostrożna. On szuka dziewczyny ubranej na różowo, a w sklepie panuje wciąż ruch, kręci się tam mnóstwo ludzi, więc z łatwością schowasz się za nimi. - Łatwo ci powiedzieć. Nie jestem taka odważna, jak ty. - Nieprawda. Do tej pory zachowywałaś się jak prawdziwa palikari. Nie możesz się teraz poddać! Podał jej rękę i pomógł pokonać ostatni stromy kawałek ścieżki, a potem pociągnął ją w sam środek grupy Niemców, którzy słuchali właśnie przewodnika tłumaczącego, jak mają się poruszać w wąwozie. Nie zważając na pełne dezaprobaty spojrzenia turystów, Lefteris odwrócił Courtney tak, by twarzą zwrócona była ku tablicy informacyjnej. - Wiesz, co masz robić? - spytał i wręczył jej pieniądze.

- Tak... Chyba tak. Wejść do sklepu i kupić coś do jedzenia. - Ja tymczasem poproszę człowieka sprzedającego bilety, by jak najszybciej przekazał wiadomość Franzowi, a potem zaczekam tu na ciebie. W porządku? - Pogłaskał ją po policzku, żeby dodać jej otuchy. - Zachowuj się naturalnie, koritsi mou. Pośpiesz się, ale nie biegnij. Musimy się zachowywać tak, by w żaden sposób nie zwrócić jego uwagi. - Dobrze, pamiętam o wszystkim. Zaczęła się przeciskać między turystami. W pewnej chwili omal nie upadła ze strachu, bo zobaczyła Nikosa lustrującego tłum. Doznała wtedy dziwnego uczucia. W pierwszej chwili wpadła w popłoch, ale szok szybko minął i ogarnął ją spokój: przynajmniej wiedziała, gdzie on jest. Ze spuszczoną głową dreptała za grupą Włochów, którzy gestykulowali i rozprawiali z przejęciem, kierując się do sklepu. Był to typowy sklepik nastawiony na turystów. Sprzedawano tam bułki, słodycze, napoje, widokówki i broszury. Courtney kupiła cztery bułki i kilka batonów, modląc się w duchu, by sprzedawca nie zauważył, jak bardzo trzęsą jej się ręce, gdy podawała mu pieniądze. Dwaj młodzieńcy z ogromnymi plecakami właśnie szykowali się do wyjścia i Courtney wymknęła się z nimi, starając się dotrzymać im kroku, by osłonili ją przed Nikosem. Gdzie jest Lefteris? Pochłonięta gorączkowym wypatrywaniem Lefterisa w okolicy tablicy informacyjnej, nie zauważyła, że chłopcy oddalili się. Wreszcie dostrzegła go. Rozmawiał z jakąś parą, jakby

nic mu nie zagrażało. Poczuła nowy przypływ energii i zaczęła biec, ale w zdenerwowaniu potknęła się i runęła jak długa, nie wypuszczając z rąk bułek. Jej mimowolny okrzyk zwrócił uwagę ciekawskich. Niestety, zamieszanie przykuło też uwagę stojącego przy sklepie Nikosa. Lefteris dobiegł do niej pierwszy. - Courtney! Czy nic ci się nie stało? - zapytał z przejęciem. - Nie. Sądzisz, że nas zauważył? - szepnęła, podając mu rękę, by pomógł jej wstać. - Obawiam się, że tak. Chodź, musimy się spieszyć. Pociągnął ją w stronę grupy turystów stojących w kolejce przed wejściem do wąwozu. Nie zważając na narzekania na Brytyjczyków, którym nie chce się przepisowo czekać w kolejce, pomachał biletami przed kioskiem biletera, po czym weszli do wąwozu.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Nazwa wioski Ksiloskalo oznacza „drewniane stopnie", ponieważ pierwsza ścieżka prowadząca do wąwozu została ułożona z drewnianych bali. Później w najbardziej stromym miejscu dodano poręcz chroniącą przed upadkiem w przepaść, ale nadal niełatwo było tamtędy schodzić i Courtney trzęsły się kolana z wysiłku. Ześlizgiwała się po żwirowych kamieniach i potykała o korzenie drzew, gdy Lefteris prowadził ją coraz niżej do wąwozu. Słońce odbijało się od górującego nad nimi czarownego Gigilosa. W oczach Courtney wszystko się zlewało: drzewa, skały, ostre zakręty i zdziwione spojrzenia mijanych biegiem turystów, nie mogących pojąć, jak można się śpieszyć w tak uroczym miejscu. Wreszcie dotarli do rzeki z łoskotem przetaczającej wody wśród głazów i kamieni. Tu platany tworzyły koronę nad wodą, oplatając skały zielonymi promykami przebijającego przez nie słońca. Lefteris zatrzymał Courtney, nakazując, by odpoczęła schowana za głaz bezpiecznie oddalony od ścieżki. Przykucnęła nad rzeką, by opryskać twarz wodą i obmyć kolana pokaleczone podczas upadku. Woda szemrała kojąco i tu, w boskim cieniu platanów, Courtney na chwilę odprężyła się.

- Bardzo boli? - spytał Lefteris, ujmując w dłonie jej pokaleczone ręce. Każdy szczegół jego dłoni wydał się jej znajomy i bliski, gdy delikatnie dotknął jej otartego naskórka. - Tylko troszeczkę. Sama sobie jestem winna. Niepotrzebnie tak panikowałam. Gdybym nie upadła, Nikos może by mnie nie zauważył. - Widziałem, jak wychodziłaś ze sklepu - powiedział głosem, który ledwo rozpoznawała. - Wydawałaś się całkiem bezpieczna pomiędzy jakimiś wędrowcami z plecakami, a w chwilę później leżałaś jak długa. Przestraszyłem się, myślałem, że Nikos zastrzelił cię. - Nagle objął ją i przytulił mocno. - Nie rób mi tego więcej - szepnął z ustami w jej włosach. Courtney nie była w stanie wymówić słowa. Potrząsnęła tylko głową wtuloną w jego ramiona, ale Lefteris błyskawicznie opuścił ręce, mobilizując ją do dalszej wędrówki. - Ruszamy w drogę! - ponaglał, schylając się po plecak. - Czy naprawdę sądzisz, że Nikos wciąż jeszcze nas ściga? - spytała zaskoczona spokojnym tonem własnego głosu, bo nawet krótkie zbliżenie rozpaliło jej zmysły. - Na pewno nie zrezygnował. Sądzę jednak, że teraz już się tak nie śpieszy, bo wie, że nie możemy się stąd wydostać, chyba że dołączymy do turystów schodzących w dół do Agia Roumeli, a stamtąd można się wydostać tylko płynąc łodzią. Wystarczy, by ustawił tam swoich ludzi i kazał im obserwować prom. - To znaczy, że jesteśmy w pułapce?

- Niekoniecznie. - Lefteris zatoczył ręką krąg. - Niedobrze się stało, że Nikos nas zobaczył, ale wokół rozciąga się ogromna przestrzeń. Franz na pewno powiadomi policję. Nikos sądzi zapewne, że podążamy w kierunku Agia Roumeli, więc powinniśmy utwierdzać go w tym przekonaniu, jednocześnie gubiąc ślad. - Dlaczego nie zmylimy go od razu? Równie dobrze możemy się schować tutaj i przeczekać, aż nas wyprzedzi. - To niemożliwe, bo nie omieszka wypytywać ludzi po drodze, czy nas widzieli. Gdy tylko przekona się, że nie wyprzedziliśmy go, natychmiast zawróci. - Maszrację. Tylko że czuję się tak, jakbym wędrowała od kilku tygodni - narzekała, gdy podał jej rękę i wprowadził na ścieżkę. Tu, nad potokiem, droga była łatwiejsza, dzięki czemu Courtney mogła wreszcie podziwiać otaczające ją widoki. Obrzeżony soczystą roślinnością górski strumień płynął wartko, a skały w połączeniu z florą sprawiały, że woda mieniła się zielono i turkusowo. Teraz Courtney zrozumiała, dlaczego wąwóz można było zwiedzać tylko latem: zimą ogromny potok spływał potężnymi kaskadami, niosąc ze sobą głazy i drzewa. Teraz woda szemrała cicho, wijąc się wśród kamyków, to znów znikając pod ziemią, by po chwili wypłynąć i utworzyć wirujące jeziorko. Otaczały ich strome, brązowe tumie i góry, których wierzchołki zapierały jej dech w piersi, ilekroć na nie spojrzała. Weszli teraz w bardziej suchą okolicę, porośniętą niewielkimi kępami zarośli. Wreszcie dotarli do wioski Samaria. Mieszkańców przesiedlono po utworzeniu parku narodowego. Zwykle opustoszała wioska, latem tętniła

jednak gwarem turystów, którzy zatrzymywali się tu, by odpocząć, siadali na ławach w cieniu drzew i jedli lunch, by się wzmocnić przed dalszą drogą. Courtney i Lefteris usiedli na łące pod drzewem oliwnym, wśród rozsiewających słodki zapach kwiatów maku i koniczyny. Wokół nich krążyły pszczoły i wróble czekające na okruszki bułek. - Tu jest tak spokojnie... - westchnęła Courtney. Chciałabym zapomnieć o Nikosie i pozostać tu na zawsze. - Twoje życzenie się spełni - zapewnił Lefteris. - Musisz jednak trochę poczekać. Trzeba utwierdzić Nikosa w przekonaniu, że idziemy w kierunku Agia Roumeli. Na pewno jest już blisko, a powinniśmy go wyprzedzić. Puścili się pędem ścieżką, ale wkrótce zwolnili kroku, bo szlak niekiedy zanikał i musieli przejść przez koryto potoku, skacząc z kamienia na kamień. Wąwóz zwężał się coraz bardziej, a ścieżka była coraz bardziej kręta i obrzeżona potężnymi skałami. Wkrótce wyrosło przed nimi wejście, które tworzyły sterczące, spękane skalne ściany, połyskujące brązowo. - Szkoda, że nie możemy się tu zatrzymać na dłużej, żebyś mogła się przyjrzeć Stalowym Bramom - Lefteris odgadł jej myśli. Stanęli na ułamek sekundy za ogromnym głazem i wtedy dostrzegli z daleka Nikosa. Rozejrzał się dookoła, po czym zapytał o coś mężczyznę z kamerą wideo. Gdy ten wskazał na ścieżkę, twarz Nikosa rozjaśnił uśmiech satysfakcji. - Teraz jest przekonany, że idziemy w kierunku Agia Roumeli - powiedział Lefteris. - Dlatego musimy zawrócić do Samarii.

Zwykle jest tam strażnik, więc przez jego radio spróbujemy skontaktować się z policją, by sprawdzić, czy Franzowi udało się przekazać wiadomość. Gdy jednak dotarli do wioski, budka strażnika była zamknięta. - A tak marzyłam o gorącej kąpieli i przyzwoitym posiłku. Czy kiedykolwiek jeszcze będę miała szansę wyspać się w porządnym łóżku? - Chyba tak. Ale na razie musi nam wystarczyć koc pod gołym niebem. - Cóż, pójdę się umyć - powiedziała i ruszyła do rzeki. Ostatni turyści zniknęli, Lefteris usunął się w cień, mogła więc swobodnie zdjąć sukienkę Dymitry i wykąpać się. Gdy wróciła i usiadła na kocu, Lefteris poszedł nad rzekę. Wrócił w samych spodniach i Courtney z trudem oderwała od niego wzrok, gdy siadał obok na kocu. - O czym tak dumasz, glykia mou? - spytał głosem, który odebrała jak pieszczotę. - Kiedy przyjechałeś po mnie do Nikosa... - zaczęła niepewnie, nie patrząc mu w oczy - czy była to rzeczywiście wyłącznie sprawa honoru? - Wiesz przecież, że nie - odpowiedział cicho, patrząc jej w oczy. Opuściła ręce, którymi przed chwilą próbowała rozczesać włosy, i wreszcie odważyła się spojrzeć mu w twarz. - Kiedy wyszłaś z walizką, byłem wściekły. Wmawiałem sobie, że tak będzie dla mnie lepiej, bo jesteś taka sama jak Sabrina i Linda, chociaż już wtedy wiedziałem, że to nieprawda. Chyba wiedziałem o tym od chwili, gdy

po raz pierwszy pocałowałem cię. W tamten wieczór, gdy wróciliśmy z Chani, czułem, że tulę w ramionach ogień. Chciałem cię zatrzymać na zawsze i gdybym mógł odwołać przyjazd gości, sprawy na pewno potoczyłyby się inaczej. Potem zmagałem się ze sobą przez cały tydzień. Nie było to łatwe, widywaliśmy się przecież codziennie i dręczyło mnie wspomnienie tamtego pocałunku, a jednocześnie nie śmiałem cię dotknąć w obawie, że całkowicie stracę kontrolę i nie będę mógł się powstrzymać. Ujął jej ręce i pocałował w miejscach, gdzie otarła naskórek podczas upadku. - Dręczyłem się, widząc, że nie zwracasz na mnie uwagi. Przeciwnie, byłaś bardzo miła dla wszystkich prócz mnie, zwłaszcza dla Gianniego. - Sądziłam, że masz romans z Inger - wyznała, zaciskając palce wokół jego dłoni. - Ona jest taka podobna do Ginny. Tak samo piękna, mądra i olśniewająca i... nie jest Angielką. - Wszystko, co mówisz, jest prawdą, ale nigdy jej nie kochałem. Zawsze traktowałem ją jako świetną partnerkę w interesach, ale tym razem przeholowała, kręciła się wciąż przy mnie i zawracała mi głowę, gdy chciałem być sam, odciągała mnie na pogawędki, gdy ja wciąż wodziłem oczami za tobą. Domyślała się, co do ciebie czuję, ale Inger nie jest głupia, wie, że jeśli zależy jej na pracy w firmie Markakisów, musi się z tym pogodzić. Ja nie mogłem przestać myśleć o tobie i Giannim. Byłem zazdrosny, nie mogłem myśleć racjonalnie. - To dlatego byłeś taki wściekły po powrocie z lotniska?

- Zachowałem się jak głupiec - przyznał. - Sądziłem, że rzeczywiście zamierzasz do niego pojechać, więc zupełnie straciłem głowę. Powiedziałem ci wtedy niewybaczalne rzeczy, ale nie minęło pół godziny po tym, jak wybiegłaś, a uświadomiłem sobie, jak głupio postąpiłem. Pojechałem za tobą, myśląc, że jesteś u Dymitry. Ale we wsi powiedziano mi, że ktoś cię widział, jak odjeżdżałaś z Nikosem. - Zacieśnił palce na jej dłoni. - Byłem zrozpaczony! Przyszło mi na myśl, że może jednak pomyliłem się, bo faktycznie jesteś taka sama jak Linda... Mimo to jednak postanowiłem cię odzyskać. Zrobiłem to widowisko u Nikosa, bo zależało mi, żeby wszyscy dowiedzieli się, że należysz do mnie. Fala szczęścia napłynęła do serca Courtney. Z jej oczu bił blask i uśmiechnęła się szeroko. Jakie to cudowne uczucie, gdy nie musi już niczego udawać. - Masz teraz za swoje - zażartowała gorzko. - To prawda, ale jesteś tego warta. Podczas wspólnej wędrówki po górach z trudem hamowałem się, musiałem toczyć ze sobą prawdziwą walkę, by cię nie dotknąć. Przypominałem sobie wciąż, że najważniejszą rzeczą jest zapewnienie ci bezpieczeństwa. Powstrzymywałem się, tłumacząc sobie, że musimy zaczekać, aż ta ucieczka skończy się wreszcie, choć ty wcale nie ułatwiałaś sytuacji. Dziś w nocy przytuliłaś się do mnie i pocałowałaś o, tu. Pokazał miejsce tuż pod uchem. - Gdybyś nie była tak okropnie zmęczona... Ale ty nawet nie uświadamiałaś sobie, co robisz! Courtney uśmiechnęła się słodko i pocałowała go dokładnie w to samo miejsce.

- Za to teraz robię to w pełni świadomie -zapewniła. Z jego oczu bił żar. Odwzajemnił uśmiech i pociągnął ją na koc. - Mamy dla siebie wieczór i całą noc. Od dawna nic nie jedliśmy. Na pewno jesteś głodna... - T-tak - zająknęła się, zrażona nagłą zmianą tematu. - Ja też. Powinniśmy coś zrobić, by zapomnieć o głodzie. Powiódł dłonią po jej gładkim udzie, aż zadrżała. - Co masz na myśli? - spytała chrapliwie. - Lekcję greckiego. - Ach, tak. Nie potrafiła ukryć rozczarowania, tymczasem Lefteris znów uśmiechnął się znacząco. Podparł się na łokciu, a drugą rękę wsunął pod jej włosy i rozłożył je miękko na kocu. - Dymitra nie nauczyła cię najbardziej użytecznych słów. Ledwo jej dotykał, a i tak podniecenie pulsowało w każdej cząstce jej ciała. - Co to za słowa? - Zaczniemy od najważniejszych. - Schylił się jeszcze niżej. - Obejmij mnie i powtórz za mną: s'agapo. Ręce Courtney drżały, gdy unosiła je do jego ramion. - Co to znaczy? - spytała. - To znaczy: „Kocham cię" - szepnął, patrząc jej w oczy. - Spróbuj to powtórzyć, inaczej nigdy nie nauczysz się greckiego. - S'agapo - powtórzyła posłusznie. - Niezbyt dobrze to wymawiasz. Powiedz jeszcze raz, ale tym razem włóż w to więcej uczucia.

- S'agapo - szepnęła znów, zacieśniając palce na jego skórze. - No, tym razem poszło znacznie lepiej - pochwalił ją i zamknął jej usta pocałunkiem. Przyciągnęła go mocniej i poddała się zwodniczej mocy pocałunków i natarczywym pieszczotom rąk. Gdy brakło im tchu i przerwał na chwilę, by unieść jej głowę, wpatrywał się w nią z taką czułością, że zastanawiała się, czy to możliwe, by to był ten sam srogi mężczyzna, którego poznała po przyjeździe. - Kocham cię - szepnął cicho. - Powiedz mi, że to prawda. - Tak, to najszczersza pra... - Nie dokończyła, bo znów gorąco ją pocałował. - Courtney, glykia mou... - Jego usta wędrowały po szyi, a palce zsunęły się do guzików sukienki, zdejmując ją z ramion, bioder i smukłych nóg. - Czy wciąż jeszcze jesteś głodna? - droczył się z nią, wodząc ręką po jej ciele. Zaprzeczyła ruchem głowy, myśląc tylko o jego słodkich ustach. - Ani trochę? - Przesunął usta w dół, do piersi, budząc w niej nową falę pożądania. - Umieram z pragnienia... ale pragnę tylko ciebie powiedziała, z trudem łapiąc powietrze. - Świetnie - ucieszył się i znów zamknął jej usta pocałunkiem. Słońce nie dotarto jeszcze do dna wąwozu, gdy wyruszyli w dalszą wędrówkę, ale Courtney nic nie przeszkadzało, nie czuła nawet chłodu poranka, odurzona cudowną

nocą w ramionach ukochanego mężczyzny. Szli w milczeniu z powrotem w stronę Stalowych Bram, ale za każdym razem, gdy Lefteris jej dotykał, miała wrażenie, że rozpłynie się w szczęściu. Góry budziły się z nią do życia, jakby dzieliły jej radość, różowa szałwia przylegała do skał, a wysoko nad ich głowami zataczał kręgi orzeł. Znów musieli przeskakiwać z kamienia na kamień i Courtney zmoczyła buty, ale nie przejmowała się tym, a kiedy Lefteris ściągnął ją z ostatniego kamienia wprost w swoje ramiona, roześmiała się radośnie. - S'agapo - szepnęła mu do ucha. W odpowiedzi przytulił ją mocno i znów pocałował. - Mam wrażenie, że dojrzałaś już do drugiej lekcji? - Jakie to wzruszające... - usłyszeli szyderczy głos i odskoczyli od siebie jak oparzeni. Nikos stał na ścieżce, w ręku trzymał pistolet. Nagle Courtney uświadomiła sobie, że Lefteris zostawił swój pistolet w plecaku. Szczęście, jakie oboje odczuwali tego ranka, napełniło ich taką ufnością, że zapomnieli o niebezpieczeństwie. - Wiedziałem, co się stało, gdy tylko moi ludzie powiadomili mnie, że nie wsiedliście na prom. Sam chciałem się z wami rozprawić, dlatego opuściłem Agia Roumeli o świcie. - Jego uśmiech porażał Courtney. Sprawiłaś mi nie lada kłopot, Courtney Shelbourne. Mnóstwo kłopotów. Swoim wścibstwem zniszczyłaś jedną z najbardziej lukratywnych akcji, jakie kiedykolwiek udało mi się zorganizować. Moich najlepszych ludzi aresztowano i skonfiskowano cały towar. Zapewne jesteście z siebie bardzo zadowoleni.

- Widać, że twój towar miał niezwykłą wartość, skoro zadałeś sobie aż tyle trudu, by nas złapać - odparł Lefteris. - Ciekawe, co to było? - Narkotyki - uciął Nikos. - Czyżbyś nie dosłyszała, gdy ukradkiem podsłuchiwałaś w moim domu? - Domyślałam się, że to coś nielegalnego - wyznała drżącym głosem, instynktownie przysuwając się do Lefterisa. - Łatwo ci mówić! - rzucił Nikos z wściekłością, niemal mrożąc ją wzrokiem. - Znalazłaś sobie znacznie lepszy kąsek, prawda? Dla twojego kochanka miliony nie mają znaczenia. Nie obwiniam cię za to, że tak łatwo mu się oddałaś, ale niektórzy z nas muszą pracować na utrzymanie. - Handel narkotykami to nie praca - wtrącił Lefteris z pogardą, dodając po grecku coś, co wywołało u Nikosa natychmiastowy odruch, jakby chciał nacisnąć spust pistoletu. Wszystko potoczyło się błyskawicznie. Lefteris rzucił się na Nikosa. Courtney usłyszała strzał, którego echo długo odbijało się o okalające wąwóz skały. Wysunęła, się zza głazu przerażona, że Lefteris został zabity, ale nadal się mocowali. W pewnej chwili Lefteris wykręcił Nikosowi rękę, z której wypadł pistolet i utknął między głazami. Nikos usiłował sięgnąć po broń, ale Lefteris z całej siły przygniótł go do ziemi. Courtney zebrała się na odwagę, podbiegła i podniosła pistolet. Wydał jej się strasznie ciężki i chociaż wymierzyła go w Nikosa, nie odważyła się strzelić w obawie, że trafi Lefterisa. Wpatrywała się więc bezradnie w walczących. Lefteris cofnął właśnie zaciśniętą pięść, a w chwilę później Nikos

padł bezwładnie na skały. Nagle kilku umundurowanych mężczyzn wpadło na ścieżkę akurat wtedy, gdy Lefteris wstał i oglądał swoje zakrwawione ręce. Wszyscy przekrzykiwali się. Courtney stała zapłakana, nie wypuszczając pistoletu z ręki. Dopiero gdy Lefteris zrobił krok w jej stronę, upuściła broń i w ułamku sekundy znalazła się w jego ramionach. Rozdzielono ich jednak, więc usiadła na skale i czekała. Wreszcie dwaj policjanci odprowadzili słaniającego się na nogach Nikosa, a trzeci zamienił jeszcze na boku słowo z Lefterisem, po czym wreszcie zostawiono ich samych. Lefteris przykucnął nad rzeką, by obmyć twarz i ręce, a potem usiadł na skale i objął ją. - Skąd policja wiedziała, gdzie nas szukać? spytała. - Franz z pewnością otrzymał wiadomość i podjął działania. Już wcześniej mieli pewne podejrzenia co do Nikosa i teraz obserwowali go, gdy tylko wszedł do wąwozu. Potem usłyszeli strzał, więc wiedzieli, gdzie jesteśmy. - Czy to już koniec? - spytała z nadzieją w głosie. - Tak, koniec, jeśli chodzi o Nikosa. Co do nas, to dopiero początek - odparł, całując ją. Potem Courtney pamiętała wszystko jak przez sen: powrót łodzią rybacką, która zabrała ich do Hora Sfakion, dalszą podróż do Imbros i wreszcie na północne wybrzeże, do domu wśród drzew pomarańczy. Gdy po powrocie stanęła obok Lefterisa na tarasie i spojrzała na majaczące w oddali góry, tamta przygoda

wydala się już odległym, niezbyt rzeczywistym wspomnieniem. Westchnęła z ulgą i przytuliła się do niego. - Widzę, że pora zacząć drugą lekcję - powiedział z uśmiechem. - Jest bardzo łatwa. Tha me pandreftis? - To nie takie proste - przekomarzała się. - To znaczy: „Czy wyjdziesz za mnie"? - Spojrzał jej w oczy i mocno ścisnął dłonie. - Wystarczy, byś pamiętała, jak jest „tak" po grecku. Tylko uważaj, pamiętasz, jak łatwo jest pomylić „tak" z „nie"? Wysunęła się na chwilę z jego ramion. Patrzyła teraz bardzo poważnie. - O ile pamiętam mówiłeś, że nie warto się żenić? - Dopóki nie pozna się odpowiedniej osoby. A ja poznałem. Jestem tego pewien. - Ale ja... nie pasuję do ciebie... - Nagle ogarnęły ją wątpliwości. Lefteris był bogaty, odnosił sukcesy we wszystkim, do czego się zabrał. A jeśli ona szybko mu się znudzi? - Tobie potrzebna elegancka żona, która będzie prowadziła inteligentne rozmowy i odpowiednio zabawiała gości. - Potrzebuję ciebie. - Objął ją i przytulił. - Nie chcę nienaturalnej damy, lecz dziewczyny, która przemawia do kóz i nigdy nie depcze kwiatów. Jesteś wszystkim, czego potrzebuję. I nie zrezygnuję z ciebie. Powiedz, że wyjdziesz za mnie, Courtney... - Ne - powiedziała, a Lefteris roześmiał się z ulgą. - Mam nadzieję, że nie będziesz tego żałował... - Na pewno nie. A jeśli ty będziesz żałowała, zabiorę cię z powrotem w góry i przypomnę, jak to było, gdy nie mieliśmy nic prócz siebie. Żadnych luksusów ani wygód,

w które będziesz odtąd opływała. Tam, w górach, znów będzie tylko to, co absolutnie niezbędne: ty, ja i koc. - Nie miałabym nic przeciwko temu - zapewniła, zarzucając mu ręce na szyję. - Spanie na ziemi nie było takie złe. - Dzisiejsza noc będzie jeszcze wspanialsza - przyrzekł. - Chyba nie musimy czekać, aż nadejdzie noc? szepnęła. - Oczywiście, że nie - powiedział, przyciągając ją do siebie.