Hart Jessica Gdzie serce, tam dom(1)

JESSICA HART

Gdzie serce, tam dom

ROZDZIAŁ PIERWSZY Ellie Walker zaparkowała w cieniu eukaliptusa. Po długiej podróży zesztywniały jej wszystkie mięśnie, dlatego też przez chwilę stała nieruchomo i zamyślona patrzyła przed siebie. Bushman's Creek. Tu mieszka Jack. Ostatni raz rozmawiała z nim przed trzema laty, ale miała go przed oczami, jakby stał tuż obok. Widziała jego wesołe, piwne oczy i zniewalający uśmiech, któremu nie umiała się oprzeć. Wyrwało się jej westchnienie z głębi serca. Przez te trzy lata próbowała zapomnieć o Jacku. Powtarzała sobie do znudzenia, że jest zwykłym znajomym, a w dodatku traktującym ją niczym młodszą siostrę.

S

Zrobiło jej się przykro, gdy pomyślała o jego licznych wielbicielkach.

R

Wszystkie były ładne, wesołe i pełne życia, zupełnie inne niż ona. Przez wiele długich lat trzymała się z dala od niego, lecz ta terapia na niewiele się zdała. Nie potrafiła o nim zapomnieć, stale marzyła o spotkaniu. Teraz przyjechała do jego rodzinnego majątku. Od matki dowiedziała się, że Jack wyjechał za granicę, a to oznaczało, iż nie grozi jej spotkanie z obiektem czułych westchnień. Wyruszając w podróż, była pełna optymizmu i wiary w siebie, lecz w drodze ogarnęły ją wątpliwości. Powinna była przewidzieć, że pomimo nieobecności Jacka, jego dom wywoła falę równie bolesnych, co i słodkich wspomnień. Głośno zatrzasnęła drzwiczki samochodu i zdecydowanym krokiem weszła na zakurzone podwórze. Nie przyjechała z powodu Jacka, lecz po to, aby dowiedzieć się, co tu robi siostra i dlaczego mieszka z Grayem. Sądziła, że na jej widok Lizzy speszy się lub zdenerwuje, a tymczasem wyraźnie się ucieszyła.

-1-

- Ellie! Niebo mi cię zesłało! - zawołała rozpromieniona. - Nie masz pojęcia, jaka jestem rada, że cię widzę. Marzę o tym, żeby z kimś pogadać. Przez cały dzień nie mam do kogo ust otworzyć i umieram z nudów. Chodźmy do kuchni, zaraz cię nakarmię. Ucałowały się serdecznie. - Co ty tu robisz? - zapytała Ellie bez ogródek. - Mama twierdzi, że zerwałaś zaręczyny, ale mieszkasz z Grayem. Co to znaczy? - Mama jak zwykle nic nie rozumie i wszystko przekręca. - Lizzy spuściła głowę. - Owszem, zerwałam zaręczyny, ale nie wprowadziłam się do Graya. Już dawno temu oboje doszliśmy do wniosku, że za bardzo się różnimy i dlatego postanowiliśmy się rozstać. Przyjechałam, żeby prowadzić dom, dopóki nie wróci Clare. - Kim jest Clare?

S

- Żoną Graya. Twoja mina świadczy, że mama nie powiedziała ci o jego ślubie.

R

- Faktycznie nic nie wiem. Może wyjaśnisz mi wszystko po kolei i od początku?

Lizzy nalała herbaty do dużych kubków. - To prosta historia. Kilka miesięcy temu Gray poślubił Clare, z pochodzenia Angielkę. - Przysunęła krzesło bliżej stołu i usiadła. - Szkoda, że nie byłaś na weselu. Bardzo wzruszająca uroczystość. - Mogłaś mnie zawiadomić! - Nie było czasu... Niedawno wybrali się do Anglii na spóźniony miesiąc miodowy. Akurat miałam trochę wolnego, więc chętnie wyrwałam się z Perth i przyjechałam tu do pomocy. Po powrocie gospodarzy natychmiast znikam, więc możesz powiedzieć mamie, żeby przestała się o mnie martwić. Ellie wypiła kilka łyków mocnej herbaty. - Hmm... Gray wyjechał... - rzekła powoli. - To znaczy, że jesteś sama? - Nie. Z Jackiem. -2-

Jak zwykle na dźwięk imienia ukochanego, serce Ellie zaczęło bić jak oszalałe. Drżącą ręką odstawiła kubek. - Z Jackiem? - powtórzyła ochryple i chrząknęła kilka razy. - Mama mówiła, że wyjechał. - Bo faktycznie podróżował po Stanach i Ameryce Południowej. Wrócił jakiś miesiąc temu. Dziwne, że mama o tym nie wie. Ellie popatrzyła przez okno. Nieopodal domu, nad strumieniem, rosły eukaliptusy, których gałęzie rysowały się wyraźnie na tle błękitnego nieba. Jednak ona miała przed oczami jedynie twarz Jacka. Był w Bushman's Creek! Nieoczekiwana wiadomość sprawiła, że świat nabrał żywszych barw. - Jak... on... się czuje? - bąknęła niepewnie. - Dobrze... O, chyba idzie, bo słyszę kroki. Sama zobaczysz, w jakiej jest formie.

S

Trzasnęły drzwi na werandę. Nie zdając sobie sprawy z tego, co robi,

R

Ellie wstała i kurczowo zacisnęła palce na poręczy krzesła. Jack wszedł z pochyloną głową, zajęty otrzepywaniem kapelusza. - Lizzy, czy...

Urwał zaskoczony, gdy zorientował się, że Lizzy ma gościa. Ellie stała jak zahipnotyzowana. Tak było zawsze. Wystarczyło, by ujrzała Jacka, a brakło jej tchu, kręciło się w głowie i zaczynały drżeć kolana. Dawniej przed każdym spotkaniem marzyła o tym, by ukochany okazał się w rzeczywistości mniej atrakcyjny niż w jej wspomnieniach. Na próżno, Jack coraz bardziej ją pociągał. Miał smukłą sylwetkę, bardzo gęste włosy i piwne oczy z wesołymi błyskami. Zawsze wydawał się lekko zakłopotany, jakby nie mógł sobie przypomnieć, skąd tak naprawdę zna Ellie. Gdy pierwszy raz uświadomiła sobie, że niewiele dla niego znaczy, zrobiło się jej bardzo przykro, chociaż przywykła do tego, iż rzadko kiedy zapada ludziom w pamięć. Była przeciętnie ładna; miała ciemne włosy, szarozielone oczy, owalną twarz. -3-

- Dzień dobry - odezwała się cicho. Mocniej zacisnęła palce na poręczy krzesła. Ku jej zdziwieniu udało jej się zachować pozorny spokój. Zawsze na widok Jacka siliła się na beztroską i przyjacielską pozę, choć zżerał ją strach, że postronny obserwator bez trudu odgadnie jej prawdziwe uczucia. - Ty tutaj? - Jack uśmiechnął się ciepło i objął ją serdecznie. - W pierwszej chwili cię nie poznałem. Wydoroślałaś. Udawał czy naprawdę nie zauważył, że dorosła dawno temu i nie jest już małą dziewczynką z warkoczykami? Czy już zawsze pozostanie dla niego jedynie młodszą siostrą Lizzy, z którą się nie flirtuje? - Witam. Bardzo się cieszę, że przyjechałaś. Nie widzieliśmy się chyba ze sto lat. - Trzy i pół roku - sprostowała bez zastanowienia. - Coś koło tego.

S

Czując, że drżą jej nogi, prędko usiadła.

R

- Szmat czasu. - Po twarzy Jacka przemknął cień. - Co przez te wszystkie lata porabiałaś?

Ellie pomyślała, że przede wszystkim starała się zapomnieć o nim. Bezskutecznie.

- Nic szczególnego - odparła, na pozór obojętnie. - Trochę pracowałam, podróżowałam... Obserwując go kątem oka, zauważyła ze zdumieniem, że jednak się zmienił. Kiedyś tryskał energią, a teraz wydawał się wyczerpany. W dawniej beztrosko rozbawionych oczach pojawił się wyraz napięcia; niegdyś skore do śmiechu usta teraz zaciśnięte były w wąską linię. Zrobiło się jej przykro. Co się stało? Zanim otworzyła usta, by zapytać, Jack zagadnął o kraje, które zwiedziła. - Tylko Stany Zjednoczone - odparła z roztargnieniem. - Przez jakiś czas opiekowałam się dziećmi, potem pracowałam na ranczu w Wyoming. Bardzo mi się tam podobało.

-4-

- Nie mogę pojąć, co cię pognało za ocean - odezwała się Lizzy. Siedziałaś w Stanach trzy lata, a nawet nie zwiedziłaś Nowego Jorku. - Nie znoszę dużych miast. Pod tym względem też się różnimy. Ja lubię wieś. - Nie ma czego się wstydzić - orzekł Jack. Przyjrzał się uważnie obu siostrom. Różniły się zarówno wyglądem, jak też cechami charakteru. Lizzy, elegancka, błękitnooka blondynka, zawsze błyszczała w towarzystwie i przyćmiewała młodszą siostrę. Teraz obie były w dżinsach, ale Lizzy miała nowe spodnie i białą bluzkę, czyli strój niezbyt odpowiedni do prac domowych. Natomiast Ellie była w spranych spodniach i znoszonej niebieskiej bluzce; wyglądała, jakby lada chwila miała zamiar wziąć się do fizycznej pracy. Wijące się włosy związała w koński ogon, aby sprawiały jak najmniej kłopotu.

S

Ellie zorientowała się, że Jack je porównuje, więc zmieniła temat..

R

- Lizzy mi powiedziała, że Gray się ożenił. Żałuję, że nie byłam na weselu. - Ja też.

Spojrzała na niego zdumiona.

- Nie byłeś na ślubie brata? Nie wierzę. - Ale to prawda. - Co ci przeszkodziło? Zapadło niezręczne milczenie. Jack zerknął na Lizzy i otworzył usta, lecz nie zdążył nic powiedzieć, ponieważ rozległ się dźwięk podobny do niemowlęcego gaworzenia. Ellie rozejrzała się po kuchni z niedowierzaniem. Przez chwilę wydawało jej się, że ma omamy słuchowe. - Co to było? - spytała niepewnie. - Brzmiało jak głos dziecka. Lizzy i Jack uśmiechnęli się. - To Alice. -5-

Ellie odstawiła kubek tak gwałtownie, że rozlała herbatę, ale nawet tego nie zauważyła. Rozszerzonymi oczami wpatrywała się w siostrę. - Masz dziecko? - wykrztusiła. Lizzy wybuchnęła śmiechem. - Nie. To nie moja córka, chociaż bardzo żałuję, bo jest urocza. - Podczas karmienia mówisz coś zupełnie innego - przypomniał jej Jack. Ellie ogarnęła zazdrość, gdy zauważyła czułe spojrzenia, jakie wymienili Jack i Lizzy. Byli w tym samym wieku, od lat się przyjaźnili. Czyżby... Popatrzyła na nich pytająco. - Lizzy, możesz zdradzić, czyje to dziecko? - Moje - oznajmił Jack. W ciszy, która zapadła, słychać było tykanie zegara i brzęczenie muchy. Ellie nie była przygotowana na taką odpowiedź. Z wysiłkiem oderwała wzrok od siostry i spojrzała na Jacka. Miała nadzieję, że się przesłyszała.

S

Zdawało się jej niemożliwe, aby Jack został ojcem. Na pewno żartował.

R

Wpatrywała się w niego, oczekując, iż on zaraz wybuchnie śmiechem, obróci wszystko w żart. Czyżby znalazł wreszcie kobietę, którą pokochał tak mocno, że się ustatkował? Nie do wiary! Beztroski Jack, który miał sto wielbicielek, używał życia i nie lubił rodzinnych obowiązków... Miała ochotę krzyczeć i błagać, aby zaprzeczył, ale jedynie szepnęła: - Nie wierzę. Jack spojrzał jej prosto w oczy i krzywiąc usta w ironicznym uśmiechu, powiedział: - Dla mnie to też była niespodzianka. Ellie pokochała go jako nastolatka i od tego czasu bała się, że nadejdzie dzień, w którym usłyszy właśnie taką wiadomość. Nie mogła nic poradzić na to, że Jack nie odwzajemniał jej uczuć, ale dotąd pocieszała się myślą, iż nigdy nie przejawiał chęci do ożenku, a jego romanse były krótkotrwałe. A tymczasem stało się!

-6-

Miała wrażenie, że na jej szyi zaciska się pętla. Ogarnęła ją rozpacz, a jednocześnie złość, ponieważ z maniakalnym uporem wmawiała sobie, że Jack długo jeszcze nie zwiąże się z nikim na stałe. Od wielu lat marzyła o nim, łudziła się, iż Jack odwzajemni kiedyś jej uczucia i stanie z nią na ślubnym kobiercu. Czy on nie widzi, jak bardzo go kocha? Czy ma bielmo na oczach? Jakżeż była głupia, karmiąc się takimi mrzonkami! Przecież można było przewidzieć, że Jack w końcu spotka odpowiednią kobietę... i z pewnością nie będzie to Ellie. Jack i Lizzy patrzyli na nią wyczekująco. Wiedziała, że powinna coś powiedzieć, lecz w głowie miała zupełną pustkę. - Ja... nie wiedziałam... nikt nic mi nie powiedział... że masz... że się ożeniłeś - wyjąkała wreszcie. - Nie jestem żonaty.

S

- Co? Ale... - Wlepiła w niego wzrok, zupełnie zdezorientowana. Skoro...

R

Lizzy położyła dłoń na ramieniu Jacka. - Chcesz, żebym wyjaśniła?

- Nie, dziękuję. - Zdobył się na blady uśmiech. - Muszę przyzwyczaić się do wyjaśniania przyjaciołom mojej sytuacji. - Zaczerpnął tchu i spojrzał na Ellie. - Dwa lata temu dałem ogłoszenie, że szukam gosposi i pewnego dnia zjawiła się Paula, z pochodzenia Angielka. Chciała poznać Australię, nie tylko jeżdżąc po kraju jako turystka, ale też pracując w różnych miejscach. Gdy przyjechała do nas, od razu przypadła wszystkim do serca. Zakochałem się w niej od pierwszego wejrzenia. Była... - Załamał mu się głos. - Tacy ludzie jak ona rozświetlają świat wokół siebie. Ellie pomyślała, że to samo można by powiedzieć o Jacku. - Pierwszy raz doznałem podobnych uczuć. Nagle uświadomiłem sobie, co to jest prawdziwa miłość. Paula czuła to samo. Przeżyliśmy razem trzy cudowne miesiące, a potem... -7-

- Co? - wykrztusiła Ellie. - Wszystko popsuliśmy przez własną głupotę. Pokłóciliśmy się o jakiś drobiazg i z niczego zrobiła się wielka awantura. Nim zdaliśmy sobie sprawę, czym to grozi, Paula spakowała walizki i wyjechała. Odgrażała się, że nie chce mnie więcej widzieć. Ellie nie miała wątpliwości, iż chociaż Jack patrzy teraz na nią, to oczami wyobraźni widzi Paulę. - Nie powstrzymałem jej, bo byłem wściekły. Taki bałwan ze mnie! Obraziłem się i nie pojechałem za nią. Twierdziłem, że ona do nas nie pasuje i że prędko o niej zapomnę. - Zamilkł na moment. - Stało się jednak inaczej. Przez cały rok tęskniłem za nią, chociaż nie chciałem się do tego przyznać. Starałem się wyrzucić ją z pamięci, ale na próżno. Wszystko mi ją przypominało, więc doszedłem do wniosku, że trzeba gdzieś wyjechać. Najpierw byłem w Stanach, potem w Ameryce Południowej. Myślałem, że tam nic mi nie będzie przypominać Pauli, ale znów się pomyliłem. W końcu dałem za wygraną. Ellie doskonale go rozumiała i wiedziała, jak to jest, gdy dochodzi się do wniosku, że nie ma sensu walczyć z przeznaczeniem. - Z Ameryki poleciałem do Londynu. Znałem tylko adres siostry Pauli i dlatego pojechałem prosto do niej. Przygotowałem sobie długą i żarliwą przemowę. Chciałem wyznać Pauli, jak bardzo ją kocham i błagać, żeby za mnie wyszła. Pragnąłem ją przekonać, iż zrobię wszystko, by była ze mną szczęśliwa. Ellie słuchała nieporuszona. Każde słowo kładło się kamieniem na jej sercu. Najchętniej zamknęłaby oczy i zatkała uszy. - Niestety, spóźniłem się - ciągnął Jack martwym głosem. - Pukałem i dzwoniłem, ale nikt nie otwierał. - Po jego twarzy przebiegł bolesny skurcz. Wreszcie wyszła sąsiadka i powiedziała, że Paula zmarła niedługo po porodzie, a Clare pojechała do Australii, by oddać dziecko ojcu. - Och... -8-

Wyobraziła sobie, co on przeżył i miejsce egoistycznej rozpaczy zajęło współczucie. - Dopiero od sąsiadki dowiedziałem się o istnieniu Alice. - Mówił, jakby słowa przemocą wydzierano mu z gardła. - Początkowo nie chciałem przyjąć do wiadomości, że mam córkę. Dotarło do mnie jedynie to, że Paula umarła, a ja nie zdążyłem powiedzieć, jak bardzo ją kocham. - Clare jest siostrą Pauli - wtrąciła Lizzy. - Przed śmiercią Paula poprosiła siostrę, by zawiozła dziecko do Bushman's Creek, do ojca. Ellie słuchała, nie spuszczając oczu z pozbawionej wyrazu twarzy Jacka. Chciała go pocieszyć, lecz nie wiedziała jak. - Clare dotrzymała obietnicy, jednak dotarła tu po wyjeździe Jacka dodała Lizzy. - Wobec tego została, by pomóc Grayowi zajmować się niemowlęciem.

S

- Gray i Clare pobrali się przed moim powrotem - odezwał się Jack. -

R

Teraz oni wyjechali, a ja zostałem z dzieckiem. - Spojrzał na Ellie. - Nie wiem, jak bym sobie poradził, gdyby nie twoja siostra.

- Nie przesadzaj. Nauczyłeś się zmieniać pieluszki wcześniej niż ja. A skoro o tym mowa...

Jack wstał, uśmiechając się niepewnie. - Mam trochę wprawy. - Zerknął na Ellie z ukosa. - Chcesz zobaczyć moją córeczkę? - Bardzo chętnie. Zdziwiła się, że nawet jej nie zadrżał głos. Weszli do jasnego pokoju. Na widok ojca Alice rozpromieniła się, niezdarnie wstała i schwyciła się szczebli łóżeczka. Starała się utrzymać równowagę, mimo że uginały się pod nią nóżki. - Tata! Tata!

-9-

Jack wyjął ją i podniósł wysoko do góry. Uśmiechnął się tak czule, że Ellie przeszył dotkliwy ból. Zrozumiała, kto zajmuje pierwsze miejsce w sercu ukochanego. - Oto... - Jack pociągnął nosem. - Zanim ją przedstawię, wypada zmienić pieluszkę. Ellie przysiadła na skrzynce z zabawkami, a Jack położył dziecko na stole i rozpiął śpioszki. Robił to niewprawnie, ale czułość, z jaką patrzył na córeczkę, była wzruszająca. Zaabsorbowany przewijaniem wydawał się Ellie bliższy, a jednocześnie zupełnie nieosiągalny. Dawny wspaniały Jack nigdy jej nie dostrzegał. Teraz też nie poświęcał jej zbyt wiele uwagi. Pomyślała ponuro, że dawniej przesłaniały ją inne kobiety, a teraz dziecko i wspomnienia o Pauli. Straciła resztki nadziei, wręcz utwierdziła się w przekonaniu, iż Jack nigdy nie uzna jej za kobietę godną

S

pożądania. Już chyba na zawsze będzie dla niego jedynie dobrą znajomą.

R

Przypomniało się jej powiedzenie, że prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie. Bez słowa podeszła do stołu, wzięła od Jacka brudną pieluszkę i wprawnie przewinęła dziewczynkę.

- Tobie poszło gładko! Jak długo trzeba się tego uczyć? - spytał zakłopotany. Ellie roześmiała się perliście. - Kilka dni. Mam duże doświadczenie, bo w przeciwieństwie do Lizzy jestem chętną do pomocy ciotką, a w Stanach pracowałam jako opiekunka. Szybko nabrałam takiej wprawy, że mogłam przewijać dzieci z zamkniętymi oczami. - Wciąż mam wrażenie, że to wszystko tylko mi się śni - wyznał Jack. Jestem taki niezdarny. - Podał Alice jeden palec i pociągnął, pomagając małej usiąść. - Nie wiedziałem, jak bardzo absorbujące są niemowlęta. - Nad główką dziecka spojrzał na Ellie. - Byłem przekonany, że wystarczy co kilka godzin

- 10 -

podać maleństwu butelkę mleka, a w przerwach między karmieniami będzie spokojnie spać. No cóż... - Niestety, to nie jest takie proste. - Teraz wiem aż za dobrze. Uczysz tatę różnych rzeczy, prawda? - zwrócił się do gaworzącej córeczki. Alice puściła palec, a schwyciła przód koszuli Jacka i sapiąc z wysiłku, stanęła na chwiejnych nóżkach. - W życiu nie byłem taki zmordowany. Przechodzę przyspieszony kurs ojcowskich obowiązków. Niestety, nie mogę być stale przy córeczce, i tak naprawdę opiekuje się nią Lizzy. - Całkiem nieźle sobie radzisz - pochwaliła Ellie. - Nigdy nie sądziłam, że zobaczę, jak przewijasz niemowlę. - Wierzę. - Jack skrzywił się. - Gdybyś przed dwoma miesiącami zapytała

S

mnie, czy chcę mieć dzieci, bez wahania zaprzeczyłbym. Ale z chwilą gdy

R

pierwszy raz wziąłem ją na ręce, zmieniłem się nie do poznania. - Delikatnie pogładził dziecko po główce. - Dobrze się czuję w roli ojca, jednak to duża odpowiedzialność. Alice jest taka krucha i całkowicie ode mnie zależna. Chyba nie sprostam tym obowiązkom.

- Sprostasz, spokojna głowa. Spójrz na nią. Ależ się wdzięczy! Alice jakby zrozumiała, że o niej mowa. Odwróciła główkę, popatrzyła na Ellie i uśmiechnęła się, ukazując cztery ząbki. - Potrzymasz ją? - Bardzo chętnie. - Przytuliła do piersi słodki ciężar. - Uwielbiam dzieci, nawet wtedy gdy pakują mi palec do oka. - Roześmiana odsunęła pulchną rączkę. - Kiedy się urodziła? - Ma dziesięć miesięcy. - Jack posmutniał. - Tak długo nie miałem z nią kontaktu i tyle straciłem. - Teraz nadrobisz zaległości. Widać, że jest zdrowa, bezpieczna, szczęśliwa. Nic więcej nie możesz dla niej zrobić. - 11 -

- Dotychczas szczęście i zdrowie zawdzięczała Clare, która spędzała z nią prawie całe dnie. Ja nie mogę poświęcić jej tyle czasu i uwagi. Nie dam rady jednocześnie zajmować się gospodarstwem i dzieckiem. Lizzy spadła mi jak z nieba, ale przecież nie będzie tu siedzieć wiecznie, ma swoje życie. Wiem, że chce rozkręcić jakiś nowy interes i pewno już myślami jest w Perth. - Zostanie do powrotu Clare. Oni chyba już niedługo przyjadą? - Za tydzień, ale nie mogę wciąż korzystać z pomocy Clare. Już i tak dużo zrobiła dla Alice, a poza tym teraz ma męża. - Odłożył piłeczkę, którą bezwiednie obracał w palcach. - Sporo o tym myślałem i doszedłem do wniosku, że czas rozpocząć życie na własny rachunek. Ellie przytuliła policzek do główki dziecka. - Chcesz się wyprowadzić? - Tak. Posiadłość Murrayów jest na sprzedaż. Len Murray zmarł pół roku

S

temu, a jego córka nie jest zainteresowana prowadzeniem gospodarstwa po ojcu.

R

Majątek podzielono, części na północy i wschodzie mają być sprzedane oddzielnie i podobno już je komuś obiecano, ale reszta Waverley Creek czeka na nabywcę. To duży majątek, akurat czegoś takiego szukam. - Zastanów się, czy warto w tę ziemię inwestować. Pan Murray właściwie nic nie robił przez ostatnie piętnaście lat i doprowadził gospodarstwo do opłakanego stanu. - Mimo to warto obejrzeć i sprawdzić na własne oczy. Do Waverley Creek leci się samolotem tylko około pół godziny, to duży plus. Nie chcę wywozić Alice zbyt daleko od Clare. Jutro się tam wybieram. Patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Naprawdę zamierzasz utopić pieniądze w tej ruinie? - Dlaczego zaraz utopić? Może byś ze mną pojechała? - Ja?! - zawołała zdumiona.

- 12 -

- Znasz się na prowadzeniu takich gospodarstw, na hodowli bydła. Ty naprawiałaś płoty i rzucałaś lasso, podczas gdy Lizzy malowała paznokcie i marzyła o wielkiej karierze w mieście... - Jeśli chodzi o znalezienie ciekawej posady, jej doświadczenie okazało się więcej warte niż moje - mruknęła speszona. - Moim zdaniem wcale tak nie jest. Bardzo ją kocham i cenię, ale nie sądzę, żeby była dobrym doradcą podczas kupowania ziemi. Ty natomiast umiesz rzetelnie ocenić, co widzisz, a mnie przyda się fachowa rada. - Ale... Jack spojrzał na nią błagalnie. - Pojedź ze mną - poprosił. - Ty na pewno nie dopuścisz, żebym zrobił jakieś głupstwo. Ellie pomyślała, że nie powinien tak się uśmiechać. Znowu była pod jego

S

urokiem. Rozsądek podpowiadał, iż powinna szybko znaleźć jakąś wymówkę.

R

Przecież Jack nigdy jej nie pokocha. Nie było sensu jechać z nim i rozdrapywać starych ran.

Wiedziała jednak, że nie oprze się pokusie spędzenia całego dnia z ukochanym. Zaprosił ją na tę przejażdżkę, bo umiała prowadzić ciężarówkę, złapać cielę na lasso, fachowo rozmawiać o hodowli roślin i zwierząt. I co z tego? Pierwszy raz miałaby okazję być z nim sam na sam. Po raz pierwszy jej potrzebował. - No i jak? - dopytywał się Jack. - Wycieczka na pewno ci się spodoba. - Dobrze, pojadę.

- 13 -

ROZDZIAŁ DRUGI - I co o tym sądzisz? Siedzieli na najwyższym stopniu werandy w Waverley Creek. Pod ścianą stało kilka krzeseł, lecz były tak brudne i rozklekotane, że woleli nie próbować siadać na nich. Ellie długo zastanawiała się, co powiedzieć. Dom był duży, bardzo solidnie zbudowany, lecz wszędzie leżała gruba warstwa kurzu, wszystkie pomieszczenia sprawiały nader przygnębiające wrażenie. - Czeka cię... trudne zadanie - rzekła z ociąganiem. Jack docenił jej takt. - Innymi słowy uważasz, że postradałem zmysły, bo tylko szaleniec mógłby coś takiego kupić, prawda?

S

- Niezupełnie. Dawniej musiało tu być bardzo ładnie i może znowu kiedyś

R

będzie... Ale trzeba w to włożyć mnóstwo wysiłku... - Tego się nie boję. Ciężka praca ma ten plus, że pozwala człowiekowi zapomnieć o zmartwieniach.

Nie odrywając oczu od złamanego skrzydła wiatraka, ze zrozumieniem skinęła głową. - Czasem tak jest łatwiej. Jack zmarszczył brwi, zaskoczony jej powagą. Poprosił ją o przysługę pod wpływem nagłego impulsu, ale cieszył się, że z nim przyjechała. Zawsze ją lubił. On i Gray spędzili dzieciństwo w towarzystwie Kevina i Lizzy. Ellie była od nich dużo młodsza i pozostawała w cieniu starszego rodzeństwa, które bardzo niechętnie zabierało ją z sobą. Lizzy i Kevin często narzekali, że muszą opiekować się maluchem. Gray i Jack, którzy nie mieli siostry, oczywiście nie przyznawali się do tego, że nieme uwielbienie, jakim Ellie ich darzy, sprawia im przyjemność. - 14 -

Teraz siedziała pogrążona w myślach, więc przyjrzał się jej uważnie. Był ciekaw, dlaczego musiała szukać zapomnienia w pracy. Nagle uświadomił sobie, jak mało o niej wie. Zawsze była milcząca, chętniej słuchała niż mówiła. Dawniej mógł liczyć na to, że pochwali jego osiągnięcia, zachwyci się planami, będzie współczuła w niepowodzeniu. O sobie mówiła niewiele; może była nieśmiała, a on o nic nie pytał. Otrząsnął się z zamyślenia. Zauważył, że Ellie patrzy na niego. - Przepraszam, mówiłaś coś? - Pytałam, czy podjąłeś już decyzję w sprawie kupna Waverley Creek. - Zanim dam ostateczną odpowiedź, wolałbym jeszcze to i owo obejrzeć odparł Jack wymijająco. Wstał i otrzepał spodnie. - Idziemy dalej? W szopie widziałem siodła, a koniom dobrze zrobi trochę ruchu. Ruszył w stronę wybiegu, a Ellie posłusznie szła za nim, tak samo jak w dzieciństwie.

R

S

- Jesteś pewien, że możesz tak się szarogęsić? - ośmieliła się zapytać. Jack zagwizdał głośno. Konie uniosły łby i podejrzliwie spojrzały na nadchodzących. - Czemu masz wątpliwości?

- To nie twoja własność i nie wypada brać cudzych koni. Trzeba zapytać kogoś o pozwolenie. - Przecież nikogo nie ma. Poza tym wcale ich nie zabieramy, a tylko pożyczamy. Zagwizdał ponownie. Ciekawość przemogła i konie przybiegły, głośno rżąc. - Kto mógłby mieć do mnie pretensję? - ciągnął Jack, przekrzykując końskie rżenie. - Gdybym ja sprzedawał majątek, chciałbym, żeby nabywca dokładnie obejrzał całość. A gdybym był koniem, wołałbym cwałować po równinie niż biegać w kółko po wybiegu. - Ale przecież... - 15 -

- Poczekaj, zapytam. - Poklepał bułanego konia. - Co ty na to, stary? Chcesz pokazać nam włości? Koń potrząsnął grzywą i parsknął. - Widzisz? - ucieszył się Jack. - Aż się pali do przejażdżki. Ellie pomyślała, że Jack potrafi nagiąć do swej woli i ludzi, i zwierzęta. Roześmiała się i poszła po uprząż. Jednak konie nie od razu pozwoliły się osiodłać obcym. Wreszcie dały za wygraną i posłusznie ruszyły wzdłuż strumienia. Jechali w cieniu drzew kępami porastających brzeg. W porze suchej woda tylko gdzieniegdzie tworzyła sadzawki, natomiast w porze deszczowej strumień gwałtownie przybierał i rwąca rzeka rozlewała się szeroko po równinie. Teraz wokół panowała cisza. Za wąskim pasem cienia żar lał się z błękitnego nieba wprost na rdzawą ziemię. W powietrzu wisiała burza.

S

Jack jedną ręką trzymał wodze, a drugą osłaniał oczy. Bacznie rozglądał

R

się i oceniał ziemię, którą zamierzał kupić. Ellie podziwiała go za to, że lubił się bawić i był duszą towarzystwa na przyjęciach, a równocześnie doskonale znał się na hodowli bydła, o której wiedział znacznie więcej niż większość sąsiadów. Ona nie rozglądała się wokół zbyt uważnie, ponieważ nie interesowała jej ani ilość hektarów, ani walory majątku. Po prostu cieszyła się bliskością ukochanego. Wieczorem długo przemawiała sobie do rozsądku i definitywnie postanowiła zapomnieć o niemożliwej do spełnienia miłości. Jack musiał się zająć wychowaniem dziecka i nie przebolał jeszcze straty Pauli. Prawdopodobnie wcale nie myślał o kobietach i możliwe, że nigdy żadnej nie obdarzy gorącym uczuciem. Ellie zdawała sobie sprawę, jak trudno będzie jej wyleczyć się z tej miłości, lecz uznała, że należy pogodzić się z losem. Dla Jacka już na zawsze pozostanie jedynie dobrą znajomą. W tej chwili przyjaźń najzupełniej jej wystarczała. Czuła się wspaniale, jak nigdy w życiu. Z lubością wdychała woń

- 16 -

eukaliptusów zmieszaną z zapachem koni i skórzanej uprzęży, wsłuchiwała się w tętent wierzchowców i śpiew ptaków. Co pewien czas ukradkiem zerkała na Jacka, którego sylwetka wyraźnie odcinała się na tle nieba. Chwilami zdawało się jej, że widzi go pierwszy raz, zaczęła bowiem zauważać szczegóły, które dawniej umykały jej uwagi. Nieoczekiwanie Jack odwrócił się i spojrzał na nią. - Czemu masz taką zadowoloną minę? - spytał, uśmiechając się nieznacznie. Ellie speszyła się i oblała rumieńcem. - Cieszę się, że znowu jestem w domu. - Aha. Odwróciła się, aby nie zauważył wyrazu jej oczu. - W Stanach okropnie tęskniłam - wyznała zawstydzona. - Często

S

zamykałam oczy i szeptałam zaklęcia, bo chciałam jakimś cudem przenieść się

R

do Australii. Niestety, czar nie działał. Muszę przyznać, że nieraz płakałam w poduszkę.

- Nie rozumiem cię. Skoro tak bardzo tęskniłaś, dlaczego nie wróciłaś wcześniej?

Zrobiło mu się przykro na myśl, że Ellie tak długo była z dala od domu, samotna i nieszczęśliwa. - Bez przerwy myślałam o powrocie, ale wiedziałam, że podobnie jak Lizzy, będę musiała szukać pracy w mieście, a na to nie miałam ochoty. Zawsze chciałam mieszkać na prowincji, nawet na odludziu. W myśli dodała, że razem z nim, ale oczywiście tego nie mogła powiedzieć. - Powinnaś była wrócić do domu. W takim majątku jak wasz zawsze znajdzie się robota. - Może wróciłabym wcześniej, gdyby nie to, że rodzice przepisali majątek na Kevina. Przenieśli się do mniejszego domu, a tam jest dość ciasno. - 17 -

Wprawdzie mogłabym mieszkać z Kevinem i Sue, ale nie chcę siedzieć im na karku. Przyjemnie jest wpaść z wizytą, jednak mieszkać z kimś na stałe, to co innego. Przecież teraz to ich dom. Jack popatrzył na nią zatroskany. - Co wobec tego zamierzasz? - Szczerze mówiąc, sama nie wiem. - Wzruszyła ramionami. - Najlepiej byłoby znaleźć pracę w okolicy, tyle że o żadnej nie słyszałam. Miałabym większe szanse, gdybym na przykład zdobyła licencję pilota, ale niestety... Westchnęła. - Oczywiście, zawsze mogę nająć się jako gosposia albo robotnica sezonowa. Jedno i drugie jest mało pociągające. - Głupia historia. Lizzy paliła się do tego, żeby wyrwać się stąd i przenieść do miasta. Jej marzenie się spełniło. Ty jesteś inna. Myślałaś o tym, żeby razem z Kevinem zarządzać majątkiem?

S

- Odpada, bo pomaga mu żona. Sue jest wspaniała, zawsze serdecznie

R

mnie wita, ale majątek należy do nich i na pewno chcą go prowadzić po swojemu.

- Niesprawiedliwość losu! - upierał się Jack. - Tak to już w życiu bywa. Ojciec sądził, że córki wyjdą za sąsiadów i zostaną w tych stronach. Jack zrobił pobieżny przegląd znanych sobie kawalerów. Nie wątpił, że kilku chętnie ożeniłoby się z ładną, miłą i dobrze zorganizowaną kobietą, lecz żaden nie wydał mu się godny Ellie. - Jeszcze nic straconego - rzekł bez przekonania. Patrząc prosto przed siebie, Ellie powiedziała półgłosem: - Jestem odmiennego zdania. W milczeniu dojechali do niewielkiego jeziora położonego pośród skał. Rosnące na brzegu drzewa przeglądały się w krystalicznie czystej wodzie. - Zatrzymajmy się tutaj - zaproponował Jack.

- 18 -

Zajął się przywiązywaniem koni, a Ellie usiadła na dużym głazie i zdjęła kapelusz. Westchnęła zadowolona, ponieważ jej zdaniem to miejsce zasługiwało na miano zaczarowanego zakątka. Jack, który zdawał się nie zauważać uroków okolicy, poszedł na brzeg i wrzucił do wody kilka kamyków. - Mógłbym przyjeżdżać tu, żeby uczyć Alice pływać. - Przykucnął, by sprawdzić temperaturę wody. - Ciepła. Przypomina mi się jeziorko koło domu. Dawniej prawie codziennie tam pływaliśmy. - Pamiętam, gdzie to było. Nie masz pojęcia, z jaką przyjemnością was odwiedzałam. - To były dobre czasy, prawda? - Jack uśmiechnął się ciepło. - Chciałbym, żeby moja córka miała szczęśliwe dzieciństwo i podobne wspomnienia. - Na pewno będzie miała. - Nawet jako jedynaczka? - Usiadł obok Ellie. - Ty miałaś Lizzy i Kevina,

S

ja Graya, a ona nie będzie miała z kim się bawić. - Oparł łokcie na kolanach i

R

nieobecnym wzrokiem popatrzył w dal. - Chociaż majątek jest zaniedbany i mnóstwo tu do zrobienia, wydaje mi się, że to miejsce w sam raz dla mnie. Tylko nie jestem pewien, czy jest też odpowiednie dla Alice. Siedzieli blisko siebie i uszczęśliwionej Ellie mocno biło serce. Jack nie zdawał sobie sprawy, iż prawie stykają się ramionami. Był zaabsorbowany swoimi sprawami, zastanawiał się nad przyszłością córki. - Z tobą wszędzie będzie jej dobrze - powiedziała Ellie z przekonaniem. - Nawet jeśli często będzie sama? - Nie musi być. - Wpatrywała się w czubek buta, którym kreśliła wzory na ziemi. - Może spotkasz odpowiednią kobietę i będziesz miał więcej dzieci. - Nie chcę nikogo - odrzekł Jack bardzo zdecydowanym tonem. - Miłość do Pauli była wyjątkowa, drugiej takiej już nie przeżyję. - Inna nie musi być gorsza... Uparcie wpatrywała się w ziemię, więc nie zauważyła, że Jack się nadąsał. - 19 -

- Łatwo ci mówić - mruknął gniewnie. - Ty nigdy nie byłaś zakochana. - Nieprawda. Spojrzał na nią zdumiony. Dotąd uważał, że jest za młoda, by wypowiadać się z taką goryczą. Zastanowił się chwilę i policzył w, duchu, że Ellie ma dwadzieścia pięć lat. No tak, w tym wieku człowiek już wie co nieco o rozczarowaniu, tęsknocie, rozpaczy. Mimo to z trudem do niego docierało, że mała Ellie mogła być zakochana. Zawsze była niezwykle konkretna i rozsądna. I taka pozostała do dziś. Umówili się na lądowisku wcześnie rano. Ellie przyjechała pierwsza i czekała, niedbale oparta o maskę starego samochodu. Miała sprane dżinsy i niemodną bluzkę, nie była umalowana, nie zabrała ani torebki, ani okularów przeciwsłonecznych. Jackowi podobało się, że zawsze zabierała tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Rzucił jej ciepłe spojrzenie, którego nie zauważyła, ponieważ patrzyła w

S

bok. Przyglądając się jej z bliska, Jack ze zdumieniem zauważył, że ma karnację

R

koloru miodu i bardzo delikatne rysy.

Czy zawsze tak ładnie wyglądała? Speszył się i poczuł, jakby spotkał dobrze mu znaną osobę, która po jakimś czasie okazała się kimś zupełnie innym. Czy to ta sama Ellie, którą znał od tak wielu lat? Gdy patrzył na jej ładnie wykrojone usta, ogarnęło go dziwne podniecenie. Zasępił się. - Nic o tym nie wiedziałem - mruknął. - Skąd miałbyś wiedzieć? Jack był ciekaw, jakiego mężczyznę pokochała Ellie. Kto zdołał wzbudzić żywsze uczucia w tej spokojnej istocie? Pod czyim wpływem tak bardzo się zmieniła? Co ten człowiek zrobił, że w jej głosie zabrzmiało tyle goryczy? Ulegając nieposkromionej ciekawości, zapytał: - Poznałaś go w Stanach? Milczała tak długo, iż zwątpił, czy w ogóle usłyszała niedyskretne pytanie. - 20 -

- Nie - odparła wreszcie. - Pojechałam tam, żeby o nim zapomnieć. - Udało się? Odwróciła głowę i spojrzała na niego zagadkowo. Zauważył, chyba po raz pierwszy, odkąd ją znał, że ma piękne, szarozielone oczy. - Starałam się, ale bez skutku. - Czyli to ktoś nadzwyczajny. Rozmowa napawała go osobliwym niepokojem, co było dość irytujące. Ellie spuściła wzrok, kąciki jej ust drgnęły lekko. - Oczywiście. - I przez niego wróciłaś? - drążył uparcie. - Spróbujesz jeszcze raz? - Nie, bo i po co? Wiem, że mnie nie kocha i nie mam złudzeń. Pogodziłam się z tym i postanowiłam poprzestać na marzeniach. Jestem bezradna wobec potęgi miłości. Nie oczekuję niczego, ale doszłam do wniosku, że łatwiej mi będzie żyć blisko ukochanego.

R

S

- Biedactwo. - Jack ujął jej dłoń i zamknął w swojej. - Tobie też przydałaby się nowa znajomość.

Ellie poczuła łzy napływające do oczu, więc prędko zamrugała i cofnęła rękę. Nie chciała współczucia.

- Może... Jednak trudno znaleźć odpowiednią osobę. - Niestety. Dobrze, że rozumiesz moje uczucia. Nie wyobrażam sobie, bym mógł pokochać kogoś tak, jak kochałem Paulę. Może to zabrzmi sentymentalnie, ale chyba byliśmy sobie przeznaczeni. Nie mogę sobie darować, że przez zwykłą głupotę ją utraciłem. Ellie zerknęła na jego ściągniętą bólem twarz. - Wiążąc się z inną kobietą, postąpiłbym nieuczciwie, bo moja wybranka zawsze przegrałaby ze wspomnieniami o Pauli. Serce Ellie przeszył ostry ból. Rozumiała, co Jack czuje, ponieważ sama próbowała zakochać się w kimś innym, chociaż w głębi duszy wiedziała, że to

- 21 -

niemożliwe. Żaden mężczyzna, nawet bardzo atrakcyjny, nie dorównywał Jackowi. Dla niej istniał tylko ten jeden. - To zrozumiałe - szepnęła. Jack ironicznie skrzywił usta. - Wygląda na to, że jesteśmy w podobnej sytuacji. A jednak Jack się mylił. Ellie miała jedynie marzenia, nie poznała szczęścia, jakie daje odwzajemniona miłość. - Tobie przynajmniej zostały wspomnienia. I dziecko. - Tak, mam Alice. - Jack wstał i przeciągnął się. - Ze względu na nią muszę przestać rozczulać się nad sobą. Trzeba rozejrzeć się i poszukać odpowiedniej kandydatki na żonę i matkę. Dziecku potrzebna jest matka, a nie gosposie, które wytrzymują parę tygodni i znikają. - Może nie będzie aż tak źle. - Niestety, na ogół jest. Sama wiesz, jak trudno znaleźć osobę, która długo

S

wytrzyma na odludziu. Już widzę kandydatki, które po obejrzeniu mojego domu uciekają, gdzie pieprz rośnie. - Nie bądź takim pesymistą.

R

- A co mi pozostaje? - Zgarbił się i nachmurzył. - Zaczynam wahać się, czy kupić tę posiadłość. Wprawdzie mógłbym przekształcić tę ruinę w kwitnące gospodarstwo, ale chyba dla dobra Alice powinienem zostać w Bushman's Creek. - A nie masz ochoty, prawda? - Nie bardzo. Przede wszystkim ze względu na Graya i Clare. - Stał odwrócony tyłem i mówił jakby do siebie. - Najlepszym rozwiązaniem byłby ożenek, tylko gdzie znajdę kobietę, która zechce żyć ze mną, Alice i duchem Pauli? Ellie patrzyła na niego, pełna mieszanych uczuć. Cieszyła się, że jest blisko niego. W Stanach widziała go jedynie we snach, a teraz miała go na wyciągnięcie ręki. Stało się to, czego obawiała się przez wiele lat: Jack pokochał

- 22 -

inną kobietę tak mocno, jak ona jego. Nie miała dość sił, by znów wyjechać i spróbować o nim zapomnieć. Czuła, że nie zniosłaby kolejnej rozłąki. - A tutaj? - zapytała cicho. - Co tutaj? Sądząc, że źle usłyszał, zerknął przez ramię. Ellie siedziała wyprostowana i miała minę, jakby szykowała się do stoczenia decydującej batalii. - Mógłbyś ożenić się ze mną. Odwrócił się gwałtownie i wytrzeszczył oczy. - Ożenić się? Z tobą? - powtórzył z niedowierzaniem. Ellie drgnęła nerwowo. Miała ochotę obrócić wszystko w żart, lecz intuicja podpowiadała jej, że należy wykorzystać niezwykłą okazję. Posunęła się za daleko i było za późno, by się teraz wycofać. Jeśli Jack ją wyśmieje lub z niesmakiem odepchnie, to trudno.

S

- Wspomniałeś, że potrzebujesz kogoś, kto zamieszka w Waverley Creek

R

na stałe i zaopiekuje się dzieckiem. Mnie nie uśmiecha się życie w mieście, chętnie bym natomiast została tutaj. Spartańskie warunki wcale mi nie przeszkadzają i na pewno nie będę się nudzić. Jack przez chwilę zastanawiał się, czy aby na pewno się nie przesłyszał. - Ale przecież... - zaczął niepewnie. - Nie możemy się pobrać... - Dlaczego? - Jak... - Nerwowym ruchem przygładził włosy. - Bo ja... - Nie kochasz mnie, tak? - Raczej... ty mnie nie kochasz. - Czyli jesteśmy kwita. - Ale... dlaczego? Nie rozumiem... Z jakiego powodu decydujesz się na małżeństwo bez miłości? Ellie wstała i podeszła do niego. - Chcę zostać w tych stronach. - Żeby być blisko ukochanego? - 23 -

- Częściowo - odparła z ociąganiem. - Poza tym chcę mieć poczucie, że gdzieś jestem u siebie. Nie pociąga mnie perspektywa pracy w mieście i przyjeżdżania tu tylko na wakacje. Pragnę mieć własny dom, miejsce, w którym coś znaczę. Jeśli wyjdę za ciebie, pomogę ci uczynić z Waverley piękny majątek i to będzie mój wkład w nasze małżeństwo. Jack zrobił minę, jakby jej argumenty nie trafiały mu do przekonania. - Przemyśl to sobie - dodała pospiesznie. - Ani dla ciebie, ani dla mnie takie małżeństwo nie jest spełnieniem marzeń, a mimo to może okazać się udane. Znam twoje uczucia do Pauli, więc nie będziesz musiał niczego udawać. - Zdołała przywołać na usta uśmiech. - Mając gosposię na stałe, będziesz spokojny o Alice... - A czego oczekujesz w zamian? - Poczucia bezpieczeństwa. Nie jestem bogata i nie stać mnie na kupno

S

choćby niewielkiego majątku, w którym mogłabym samodzielnie

R

gospodarować, a tylko to potrafię. Pragnąc zostać w tych stronach, mam do wyboru dwie możliwości: pracę dla kogoś, od kogo będę zależna, albo... małżeństwo.

Jack pokręcił głową. Miał wrażenie, że śni jakiś koszmarny sen. Nie wierzył, że Ellie mówi poważnie o małżeństwie. O co jej chodzi? Po namyśle doszedł do wniosku, iż jest bardzo nieszczęśliwa i dlatego decyduje się na desperacki krok. - Jesteś za młoda. - Wziął ją za rękę. - Stanowczo za młoda, żeby wiązać się z niekochanym człowiekiem. Życie przed tobą, na pewno spotkasz wymarzonego partnera. - To po prostu niemożliwe. Dla mnie istnieje tylko jeden mężczyzna. - Mówisz tak, jakbyś była głęboko przekonana, że on cię nie kocha. Odsunął się. - A jeśli zmieni zdanie, co wtedy?

- 24 -

- Nie zmieni. - Uśmiechnęła się smutno. - Zmarnowałam wiele lat, bo łudziłam się, że pewnego dnia mnie zauważy i pokocha. Czas wreszcie spojrzeć niemiłej prawdzie w oczy. - Nie działaj pochopnie. Ellie odwróciła głowę i spuściła wzrok. - Muszę pogodzić się z faktami. Nie wszystkie marzenia mogą się spełnić. Wiem, że bez niego nie zaznam szczęścia, ale jeśli poślubię ciebie, przynajmniej będę blisko ukochanego. Jack patrzył na nią uważnie. - Kto to taki? - Nie mogę ci powiedzieć. - Nie powiesz mi, nawet jeśli się pobierzemy? - Nie.

S

- Czy jest to ktoś, kogo będziesz spotykać, jeśli zamieszkasz tutaj? - Tak.

R

- Łatwiej by ci było z dala od niego... Jeśli mnie poślubisz, będziesz go widywać bez nadziei, że możesz z nim być. - To lepsze, niż gdybym wcale nie miała go spotykać. Będę miała dom, swoje miejsce na ziemi i świadomość, że nie muszę jechać daleko w świat. Będę miała sposobność przyczynić się do rozwoju Waverley. To mi wystarczy. Jack usiłował myśleć rozsądnie i logicznie. - Jakoś trudno mi się zgodzić z tą argumentacją. To szalony pomysł. Woda, na którą patrzył, przypominała oczy Ellie; w słońcu była zielona, a w cieniu szara. Zauważył, że oczy Ellie robią się szare, gdy mówi o czymś smutnym. Poślubić ją czy nie? To szaleństwo! Uważał, że małżeństwo z rozsądku jest głupim pomysłem. A może jednak zaryzykować? Nie ulegało wątpliwości, że to rozwiązałoby największe problemy. Dawniej nie myślał o Ellie w kontekście jakiegokolwiek związku, jednak teraz - 25 -

uznał, że pod wieloma względami jest bliska ideału. Była praktyczna, rozsądna, można było na niej polegać. Nie wpadnie w panikę z byle powodu, nie załamie się w nieszczęściu. Na pewno będzie dobra dla Alice. Widział, jak wprawnie przewija dziecko i serdecznie je tuli. Umiała postępować z dziećmi i świetnie radziła sobie ze zwierzętami. Z urody nie przypominała Pauli, lecz dzięki temu codzienne kontakty będą łatwiejsze. Wiedziała o niewygasłej miłości, więc nie będzie musiał niczego udawać. Był przekonany, że już nikogo gorąco nie pokocha, a na razie nie potrafił zdobyć się nawet na cieplejsze uczucie. Przy Ellie będzie mógł swobodnie mówić, co myśli i czuje. Będzie miał miłą świadomość, że ona go akceptuje i niczego nie żąda. Może dzięki temu życie pod jednym dachem ułoży się bezkonfliktowo? Znali się od wielu lat...

S

Wprawdzie oboje marzyli o idealnym małżeństwie, ale mogli trafić znacznie gorzej.

R

Tak długo stał zapatrzony w taflę wody, że Ellie ogarnął niepokój. Zaczerwieniła się, gdy w pełni uświadomiła sobie niestosowność swej propozycji. Po tym, co powiedziała, ich kontakty już nie będą takie przyjazne jak dawniej. Jack niechybnie dojdzie do wniosku, że przesadziła, poczuje się skrępowany i zacznie jej unikać. Czyli równie dobrze mogła zostać w Stanach. Trzeba było dobrze zastanowić się przed wystąpieniem z ryzykowną propozycją. Cały wysiłek pójdzie na marne i Jack jej nie poślubi. Należało zostawić sprawy po staremu, pogodzić się z faktami. Jack na pewno milczy tak długo, ponieważ nie wie, jak delikatnie wyplątać się z kłopotliwej sytuacji. Gdy milczenie stało się nie do zniesienia, wybuchnęła: - Zapomnijmy o tym, co zaproponowałam. To faktycznie głupi pomysł. - Wcale nie taki głupi. - Jack odwrócił się. - Według mnie całkiem niezły. Usłyszała jednak nutę niepewności w jego głosie, więc zapytała: - Nie jesteś do końca przekonany, prawda? - 26 -

- Potrzeba trochę czasu, żeby zastanowić się, co takie małżeństwo oznacza. To poważny krok, nie wolno działać pochopnie. - Co proponujesz? Mówiła opanowanym głosem, chociaż drżała jak osika. - Odłóżmy decyzję do końca pory deszczowej. Zamierzam kupić ten majątek, ale potrzebuję co najmniej trzech miesięcy, żeby doprowadzić dom do stanu używalności. Ty mogłabyś mieszkać z Kevinem i czasem wpadać, by mi pomóc. - Co jeszcze? Jack miał bardzo speszoną minę. - Hmm... Głupio mówić, że powinniśmy lepiej się poznać, bo nasza znajomość trwa ćwierć wieku, ale podczas remontu domu będzie okazja przyzwyczaić się do myśli, że mamy żyć pod jednym dachem. Potem, jeśli się

S

nie rozmyślimy, ogłosimy zaręczyny. Odpowiada ci takie rozwiązanie?

R

Ellie nie posiadała się z radości.

- Tak. To uczciwe postawienie sprawy. - Dobrze. Wobec tego wracamy.

Włożyła kapelusz i poszła za Jackiem. Odwiązał konia i podał jej wodze. - Wolałbym, żebyśmy na razie nikogo nie wtajemniczali w nasze plany. Nawet Lizzy. Lizzy byłaby zgorszona, gdyby dowiedziała się, że Ellie zamierza wyjść za człowieka, który jej nie kocha. - Na pewno nic jej nie powiem. Ale jest domyślna i poczuje pismo nosem. Coś trzeba jej powiedzieć. - Tylko tyle, że miło spędziliśmy czas. To święta prawda, przynajmniej ja tak uważam. Dziwiło go, że doskonale czuje się w towarzystwie znajomej, której nigdy wcześniej nie poświęcał wiele uwagi. Odkrył też, że obecność Ellie wpływa na

- 27 -

niego kojąco. Przy niej wszystko wydawało mu się nie tylko możliwe, ale wręcz proste. Przyszłość zaczęła rysować się w nieco jaśniejszych kolorach, przestał też tak bardzo zamartwiać się o córkę. Można było spokojnie podjąć decyzję w sprawie kupna ziemi. Zalała go fala wdzięczności, chociaż w głębi duszy wątpił, ze to małżeństwo dojdzie do skutku. Gdy Ellie przemyśli całą sprawę, na pewno się wycofa. Dzięki niej jednak zaczął bez strachu myśleć o przyszłości, a to bardzo dużo. - Nie masz pojęcia, jaki jestem zadowolony i wdzięczny, że przyjechałaś tu ze mną. Ellie spojrzała mu w oczy. Zrobiło się jej ciepło koło serca. - Ja też się cieszę.

R

- 28 -

S

ROZDZIAŁ TRZECI Ellie odsunęła się, aby lepiej ocenić wynik pracy. - No, jedno okno gotowe. - Uśmiechnęła się do dziecka, z zapałem stukającego starym pędzlem w pustą puszkę. - Alice, podoba ci się moje dzieło? Na dźwięk swego imienia dziewczynka uniosła główkę i uśmiechnęła się szeroko. Była przemiłym i wyjątkowo towarzyskim dzieckiem. Wystarczyło odezwać się do niej, a przejęta odpowiadała coś we własnym niezrozumiałym języku. Teraz też zaczęła gaworzyć i mocniej uderzać pędzlem o podłogę. - To oznacza najwyższe uznanie. W drzwiach stał Jack, w poplamionej koszuli i spodniach. Ellie odwróciła się i poczuła, że jej serce, jak zwykle, bije w przyspieszonym rytmie. Od dwóch

S

miesięcy razem pracowali, odnawiając dom, lecz gdy Jack zjawiał się

R

niespodziewanie, zawsze tak żywo reagowała.

Alice rzuciła puszkę i pędzel, na czworakach podeszła do ojca, schwyciła brzeg jego spodni i chwiejnie wstała. Jack wziął ją na ręce i podrzucił wysoko do góry.

Miłość ojca do dziecka była wzruszająca. Ellie obserwowała ich uśmiechnięta; nie dziwiła się, że w sercu Jacka jest miejsce wyłącznie dla córeczki. - Co ona mówi? - zapytała, robiąc perskie oko. Jack przez chwilę udawał, że pilnie słucha. - Pyta, czemu tak długo pracujesz. - Bo chciałam pomalować całe okno. - Odłożyła pędzel i wytarła ręce. Jak postępuje praca w kuchni? - Skończyłem na dziś. Chodź zobaczyć.

- 29 -

Przystanęła na progu i klasnęła w ręce. Trudno było uwierzyć, że to ta sama kuchnia, którą oglądali przed dwoma miesiącami. Przedtem było tu brudno i ponuro, a teraz wnętrze zrobiło się jasne i przytulne. - Wygląda trochę lepiej? - Bez porównania. Spisałeś się na medal. Pochwała sprawiła Jackowi wyraźną przyjemność. - Da, da - odezwała się Alice. - Masz rację, skrzaciku - rzekł Jack z powagą. - Zasłużyliśmy na piwo. - Ja nie. - Ellie zerknęła na zegarek. - Jeszcze chcę pomalować pół okna w jej pokoju. - Daj spokój. Harujesz od rana, dość już na dzisiaj. - Podał jej dziecko. Potrzymaj ją i nie dyskutuj ze mną. Zaraz przyniosę piwo. Była zmęczona, więc chętnie go usłuchała. Wyszła na werandę. Jack

S

wyrzucił wszystkie stare, zakurzone meble, a przywiózł składane krzesła oraz

R

stolik. Tutaj jedli lunche i przy piwie odpoczywali po pracy. Posadziła Alice na podłodze i dała jej zabawki. Pokochała dziecko i polubiła Waverley Creek. Pracowała ciężko, lecz dobrze się tu czuła. Cieszyło ją, że jest w rodzinnych stronach i robi coś pożytecznego. Doprowadzenie domu do porządku wymagało dużo wysiłku, ale dawało niemałą satysfakcję. No i oczywiście była blisko Jacka. Chętnie urobiłaby sobie ręce po łokcie, byle wieczorem siedzieć razem z nim na werandzie i rozmawiać. Poznali się bliżej, zaprzyjaźnili, lecz na tym koniec. Ellie pogodziła się z faktem, że Jack nie pragnie niczego więcej i niezmiennie traktuje ją jak siostrę. Kevin i Sue dziwili się i pokpiwali trochę z tej znajomości, ale nie przejmowała się tym. Jack ani słowem nie wspominał o małżeństwie, a ona też wolała nie poruszać tego tematu. Czyżby jego milczenie oznaczało, że zmienił zdanie? Wolała nie myśleć o tym, co ją czeka, jeżeli się rozmyślił. Nie wyobrażała sobie życia poza Waverley, bez Alice i oczywiście bez Jacka. Odsuwała od siebie - 30 -

przykre rozważania o przyszłości i cieszyła się każdą chwilą spędzoną z ukochanym. Starała się jak najwięcej zapamiętać, jakby gromadziła wspomnienia. - Proszę. Drgnęła na dźwięk jego głosu. Jack podał jej kufel, a dziecku kubeczek. Alice chwyciła kubeczek obiema rączkami i łapczywie wypiła sok, jak kot z zadowolenia mrużąc oczy. Po paru minutach Jack wstał i oparł się o balustradę. - Twoje zdrowie, Ellie. Dziękuję ci. - Za co? - Za wszystko. Myślisz, że nie widzę i nie doceniam tego, że tak ciężko pracujesz? - Spojrzał na czystą podłogę i pomalowane ramy okienne. - Dom pięknieje w oczach. Gdyby nie ty, nie byłoby mnie tutaj i nie myślałbym o przeprowadzce. Ellie odstawiła pusty kufel.

R

- Kiedy chcesz się przeprowadzić?

S

- Niedługo. W pierwszej kolejności musimy skończyć pokój dziecinny. Pozostałe mogą poczekać. Daleko jeszcze do pałacowych luksusów, ale od biedy można tu zamieszkać. Powinniśmy się niedługo wprowadzić. Ellie zaniepokoiła się. Co miał na myśli Jack, używając liczby mnogiej? Czy chodziło mu o siebie i Alice, czy o nich troje? Tak czy owak, nadchodził kres beztroskich dni, gdy nie musiała myśleć o przyszłości. Zdenerwowała się. - Nie wiedziałam, że chcesz tak prędko tu zamieszkać. - Gray i Clare wrócili miesiąc temu. Oboje chętnie opiekują się Alice i ich pomoc ułatwia mi życie... - Zawahał się. - Okazało się, że trudniej mi z nimi mieszkać, niż przypuszczałem. Są tacy zakochani... Czasem aż serce mnie boli, gdy na nich patrzę. - Odwrócił się i zwiesił głowę. - Oczywiście nie czulą się i nie całują przy mnie, ale i tak... - 31 -

Ellie też podeszła do balustrady. - Nic dziwnego, że jest ci ciężko - rzekła cicho. - Czy Clare przypomina siostrę? - Jest zupełnie inna, ale czasem powie coś albo odwróci głowę charakterystycznym gestem i wtedy zdaje mi się, że widzę Paulę. - Rozumiem. - Czasem to jest nie do zniesienia. A gdy jeszcze uświadomię sobie, że Clare jest tutaj, bo Paula umarła... - Zadręczasz się. - Przepraszam. Nie patrz na mnie z takim współczuciem. - Wziął ją za rękę, jakby to jej było potrzebne pocieszenie. - Nie mam prawa narzekać, bo ogólnie rzecz biorąc, nie jest źle. Jeszcze pomyślisz, że zazdroszczę bratu, a to nieprawda. Cieszę się, że spotkał Clare i oboje są szczęśliwi. Po prostu będzie mi łatwiej, gdy zamieszkam tutaj. - Aha.

R

Jack zrozumiał to jako dezaprobatę.

S

- Dziecko oczywiście przywiozę dopiero wtedy, gdy stworzę odpowiednie warunki - zapewnił pospiesznie. - Czyli już niedługo, co zawdzięczam tobie i twojej ogromnej pomocy. - Cieszę się, że okazałam się przydatna. - I to jeszcze jak. Bez ciebie niewiele bym zdziałał. Jeszcze tydzień, dwa i będziemy mieć przyzwoity dom. - Zrobił perskie oko i dodał: - Nie mogę się doczekać. Ellie tego nie zauważyła, ponieważ uparcie patrzyła przed siebie. - A zatem przeprowadzasz się. I co dalej? - Kończę remont. - A Alice?

- 32 -

- Jej los zależy od ciebie. - Popatrzył na nią z wdzięcznością. - Nie chce mi się wierzyć, że tak niedawno byliśmy tu po raz pierwszy. Pamiętasz ten dzień? - Oczywiście. - Dużo myślałem o naszej rozmowie. - I co? - Doszedłem do wniosku, że małżeństwo to bardzo dobre rozwiązanie dla mnie i dla Alice. Mam jednak poważne wątpliwości, czy również dla ciebie. - O tym chyba ja powinnam decydować, prawda? - Nie chcę, żebyś zrobiła coś, czego potem będziesz żałować. - Mówił powoli, z namysłem dobierając słowa. - Dobrze się czuję w twoim towarzystwie. Na pewno potrafisz rozwiązać każdy problem, ze wszystkim sobie poradzisz. Ty ułatwisz mi życie, a ja w zamian obarczę cię prowadzeniem

S

domu, wychowywaniem dziecka i obowiązkami związanymi z zarządzaniem majątkiem.

R

- Przede wszystkim dzięki tobie będę mieszkała w pięknym domu i robiła to, co lubię. Oboje na tym dobrze wyjdziemy. - Nie. - Jack pokręcił głową. - Zasługujesz na znacznie więcej. Mówiłaś, że chciałabyś mieć poczucie bezpieczeństwa, prawda? To mogę ci zagwarantować, bo jako moja żona będziesz miała prawo do połowy Waverley, a jeśli postanowisz odejść, będę musiał cię spłacić. Już nigdy nie będziesz się musiała martwić o pieniądze. Ellie speszyła się i zarumieniła. - Nie chodziło mi o zabezpieczenie finansowe. Po prostu chciałabym zakotwiczyć gdzieś na stałe. Nie musisz niczego mi dawać. - Chyba nie zdajesz sobie sprawy, ile dzięki tobie zyskam. Oczywiście, mógłbym zatrudniać kolejne gosposie, ale im dłużej rozmyślałem o zamieszkaniu tutaj, tym jaśniej uświadamiałem sobie, że bez ciebie nic nie

- 33 -

zdziałam. Nalegam, by połowa majątku należała do ciebie. Pomijając wszystkie inne względy, policz, ile zaoszczędzę na gosposiach, kucharkach i maniach. - Nie żartuj. Wolałabym, żebyś tego nie robił. Twoja hojność bardzo mnie krępuje. - Zapomnij o niej. Niech ci wystarczy świadomość, że wreszcie masz na własność kawałek ziemi. Musisz na to przystać, bo to jeden z moich warunków. Jeśli odrzucisz moją propozycję, nie będzie ślubu. Powiedział to tak stanowczo, że wreszcie na niego spojrzała. Wstydziła się rozmawiać o kwestiach finansowych. Jej chodziło tylko o to, by być razem z Jackiem. Wiedziała jednak, iż dalsza dyskusja nie ma sensu. Jack domyślił się, o co jej chodzi. - Nie unoś się źle pojętym honorem. Przecież cię nie kupuję. - Ale tak to wygląda - rzekła rozgoryczona.

S

- Bądź rozsądna - powiedział łagodniej. - Gdybyśmy brali ślub w

R

normalnych okolicznościach, bez zastanowienia przyjęłabyś połowę majątku, prawda?

- Ale sytuacja nie jest normalna.

- Przyznaję. A zatem potraktujmy nasz związek jako spółkę majątkową. Nie będziemy typowym małżeństwem, lecz możemy być typowymi partnerami, a w takim razie musimy podzielić się Waverley. Uznała, że nie warto dyskutować, ponieważ nie zanosiło się na to, by zechciała kiedykolwiek odstąpić komuś swoją część majątku. Będzie współwłaścicielką jedynie na papierze. - Jest jeszcze jeden warunek. - Jaki? - Jeżeli zechcesz odzyskać wolność, proszę, żebyś mnie o tym zawczasu poinformowała. Teraz być może nie widzisz możliwości zdobycia serca ukochanego, ale wszystko może się zdarzyć. Nie chcę, żebyś czuła się

- 34 -

dozgonnie związana i zaprzepaściła szansę na szczęście. Obiecaj, że jeśli zapragniesz się wycofać, natychmiast mi o tym powiesz. Pozwolę ci odejść i nie będę miał żadnych pretensji. Jego słowa dotknęły ją do żywego. Czym prędzej odwróciła głowę, by nie dostrzegł łez. Wiedziała, że Jack stawia sprawę jasno i uczciwie. Przecież nie miał pojęcia, kto jest jej ukochanym. - Musimy być wobec siebie bezwzględnie szczerzy - dodał Jack. Zastanawiała się, czy nie powinna wycofać się z tego układu, dopóki jest jeszcze czas. Nie powinna sobie robić żadnych złudzeń, ale jak długo uda jej się ukrywać prawdziwe uczucia? - Ja chciałam cię prosić o to samo. - Zdziwiła się, że udało jej się zachować spokój. - Będziemy partnerami, a nie prawdziwym małżeństwem. Jeśli kiedyś znowu się zakochasz, mam nadzieję, że nie będziesz tego ukrywał. -

S

Zmusiła się, by spojrzeć mu w oczy. - Jeśli jedna ze stron zechce odejść, druga

R

nie będzie się sprzeciwiać. Powinniśmy zaznaczyć to w umowie Odniosła wrażenie, że Jack odetchnął z ulgą, choć sprawiał wrażenie, jakby się zastanawiał.

- W porządku - rzekł po chwili milczenia i wyciągnął rękę. - Umowa stoi? Gdy zacisnął palce wokół jej dłoni, poczuła, że robi się jej gorąco. Zaniepokojona tak gwałtowną reakcją, próbowała cofnąć rękę, lecz Jack mocno ją przytrzymał. - Uzgodniliśmy prawie wszystkie najważniejsze sprawy, więc chyba dojdziemy do porozumienia i w ostatniej kwestii. - Uśmiechnął się tak czarująco, że zakręciło się jej w głowie. - O pani, czy zechcesz zostać moją żoną? Wielokrotnie wyobrażała sobie tę scenę i uczucia, jakie ją ogarną, a tymczasem nie poczuła nic szczególnego. Dziwne! Przypomniało się jej ulubione powiedzenie babki: „Nie pragnij niczego zbyt mocno, bo srodze się rozczarujesz, gdy w końcu to dostaniesz". - 35 -

Zawsze pragnęła tylko jednego: poślubić Jacka. Teraz oświadczył się, a jej nie zalała fala szczęścia. Posmutniała, ponieważ wszystko odbyło się nie tak, jak sobie wyobrażała. Wolałaby, aby Jack widział w niej zmysłową kobietę, a nie ofiarną gosposię i niańkę. W jej marzeniach pobierali się z miłości. Cierpliwie czekał na odpowiedź. Spojrzała w jego piwne oczy i natychmiast pozbyła się wszelkich wątpliwości. - Tak - szepnęła. Jack, który dostrzegł jej wahanie, mocniej zacisnął palce wokół jej dłoni. - Jesteś pewna? - Najzupełniej. - Cieszę się. Pochylił głowę, zajrzał w jej czyste, ufne oczy, a potem spojrzał na rozchylone usta. Co by się stało, gdyby ją pocałował? Czy uznałaby to za

S

niewinny gest? Ogarnęły go wyrzuty sumienia. Zawsze myślał o Ellie jak o

R

młodszej siostrze. Poza tym kochała innego. Uznał, że ich małżeństwo ma sens tylko wtedy, gdy pozostaną na przyjacielskiej stopie. A zatem lepiej nie komplikować spraw. Z drugiej jednak strony trudno kwitować przyjęcie oświadczyn jedynie przyjacielskim uściskiem dłoni. - Cieszę się - powtórzył. Pocałował Ellie w policzek, uznając to za bezpieczny kompromis. Ellie instynktownie przymknęła oczy. Ten braterski pocałunek sprawił, że ugięły się pod nią kolana. Jack puścił jej rękę, wyprostował się i odsunął, jak gdyby nawet tak krótki kontakt sprawił mu przykrość. Ellie zrobiło się nieswojo na myśl, że przypomniał sobie Paulę. Wolała się nie zastanawiać, ile kosztował go ten wymuszony pocałunek. Skrzyżowała ręce na piersi i unikając wzroku Jacka, popatrzyła na dziecko. Dobrze, że to maleństwo nie było świadome, jak bardzo poświęca się

- 36 -

dlań jego ojciec. Alice z zapałem wpychała do buzi pogryzioną pluszową myszkę. - Hmm... Jack podniósł kufel i natychmiast go odstawił. Czuł się śmieszny. Speszony zerknął na Ellie. Był zadowolony, że pocałował ją tylko w policzek. Z jej reakcji wywnioskował, iż nie pragnęła niczego więcej. Odchrząknął i zaczął jeszcze raz: - Hmm... Kiedy się pobierzemy? - Jak najprędzej. - Lekko zadrżał jej głos. - Chyba że wolisz poczekać? - Nie. Im szybciej będziemy mieć to za sobą, tym lepiej. Powiedział to bez zastanowienia, lecz gdy dostrzegł wyraz jej oczu, zawstydził się swego braku taktu. Pobierali się z rozsądku, lecz nie powinien tak ostentacyjnie dawać do zrozumienia, że z niechęcią myśli o zbliżającej się uroczystości.

R

S

- Przepraszam. Sądziłem, że chcesz mieć cichy ślub - rzekł łagodniej. - Wolałabym, żeby obyło się bez szumu, ale ten numer nie przejdzie. Oblała się szkarłatnym rumieńcem. - Znasz mamę i Lizzy. Obrażą się, jeśli będę obstawać przy skromnym ślubie bez wesela. I nie dadzą mi spokoju, będą dociekać przyczyn. - Rozumiem. - Nie chcę, by domyśliły się, dlaczego za ciebie wychodzę. Byłyby zgorszone. Lizzy dobrze nas zna, więc i tak będę miała nie lada kłopot, żeby ją przekonać, że pobieramy się z miłości. Jeśli zacznie coś podejrzewać... - Masz rację. Wobec tego będziemy musieli udawać zakochanych... - Nie ma innego wyjścia. - Zarumieniła się. - Będzie ci trudno, co? - Tobie też. Umknęła wzrokiem. Dla niej najtrudniejsze będzie udawanie obojętności. - Ważne, żebyśmy podczas wesela wyglądali na zakochanych powiedziała. - 37 -

- Może uda nam się przez to przebrnąć, jeśli oboje się postaramy. Zerknęła na niego spod rzęs. Zdziwiło ją, że przygląda się jej z jakimś osobliwym wyrazem twarzy. Nie miała siły oderwać od niego wzroku. Stała bez ruchu jak zahipnotyzowana. Serce biło jej tak mocno, że chyba Jack musiał to słyszeć. Jeszcze chwila, a domyśli się prawdy. Co wyrażają jego oczy? Zażenowanie czy litość? Odwróciła wzrok i oblizała suche wargi. - Mnie... ja... zrobię, co mogę - wykrztusiła. - Ellie... Była pewna, że wie, co usłyszy, ale Jack nie dokończył. Drgnęli nerwowo i gwałtownie się odwrócili, ponieważ Alice rzuciła kubek i krzyknęła, zadowolona ze swego wyczynu. Dziecko wybawiło ich z kłopotliwej sytuacji. Ellie podniosła kubek i postawiła na stoliku, a Jack wziął córkę na ręce. - Moja panno - zaczął surowo - co to za zachowanie? Groźna mina nie zwiodła Alice, która pociągnęła ojca

R

S

za włosy i roześmiała się, gdy syknął z bólu. - Chcesz zobaczyć, jakie to miłe? - spytał, lekko pociągając ją za włoski. Alice zaśmiała się jeszcze głośniej.

Ellie doszła do wniosku, że niepotrzebnie wpadła w panikę. Jack zachowywał się swobodnie, a zatem nie domyślił się jej prawdziwych uczuć. Widocznie coś sobie ubrdała. Zawstydzona opadła na najbliższe krzesło. Gdy Jack usiadł obok, zapytała: - Co powiesz Grayowi i Clare? - Chyba prawdę. - Spojrzał jej prosto w oczy. - Wolałbym, by Clare nie myślała, że tak prędko zapomniałem o jej siostrze. Zgadzasz się? - Oczywiście. Jesteś pewien, że zrozumie, dlaczego się żenisz? - Na pewno pragnie szczęścia siostrzenicy, a nasze małżeństwo jest gwarancją, że Alice będzie miała normalny dom. Clare jest bardzo miła, polubisz ją. - Ważne, by ona polubiła mnie. - 38 -

- O to jestem spokojny. Wiesz, w przyszłą niedzielę przypadają urodziny Alice. Skończy roczek. - Pomyślał, że rok temu Paula bardzo cierpiała i po jego twarzy przemknął mroczny cień. - Mała jeszcze nic nie rozumie, ale chcemy jakoś uczcić ten dzień. Tobie też przyda się odmiana i będziesz miała okazję poznać Clare. Zapraszam na niedzielny lunch. - Dziękuję. Miała poważne wątpliwości, czy urodziny Alice są najlepszym momentem, by poznać Clare, która tego dnia będzie stale myślami przy zmarłej siostrze. Ellie rzadko zastanawiała się nad swym wyglądem, lecz tym razem straciła mnóstwo czasu przed lustrem. W końcu uległa namowom Lizzy i ubrała się w suknię, którą kiedyś od niej dostała. Kreacja była modna i twarzowa. Stojąc przed lustrem, Ellie skrzywiła się z niezadowoleniem.

S

- Po co kazałaś mi się w to ubrać? - marudziła. - W spodniach czuję się swobodnie, a w sukni nieswojo.

R

- Przestań zrzędzić! - ofuknęła ją Lizzy. - Leży na tobie jak ulał i ślicznie w niej wyglądasz. Powinnaś się cieszyć, że choć raz przypominasz kobietę. Istotnie wyglądała bardzo ładnie, lecz była zbyt spięta, by zachowywać się naturalnie. W miarę zbliżania się do Bushman's Creek ogarniało ją coraz większe zdenerwowanie. Żałowała, że nie włożyła bluzki i spodni. A jeśli Jack ją wyśmieje? On jednak na jej widok stanął jak wryty i wesołe powitanie zamarło mu na ustach. Czy to naprawdę Ellie? Zachwycony patrzył na jej łabędzią szyję, piękną linię ramion i smukłe nogi. - Ellie... - zaczął zmienionym głosem. - Dzień dobry. Zawstydzona, obronnym gestem skrzyżowała ręce na piersi. - Jesteś... wyglądasz zupełnie inaczej niż zwykle. - 39 -

- To wina sukni. - Wina? - Jack już zdołał nieco ochłonąć. - Zapomniałem, że masz nogi zażartował. - Ostatnio widziałem je chyba ze dwadzieścia lat temu. - Kevin powiedział to samo. - Uśmiechnęła się niepewnie. - Lizzy stale ciosa mi kołki na głowie, że jestem mało kobieca, ale ja wolę chodzić w spodniach. W tej sukni czuję się bardzo nieswojo - wyznała w przypływie szczerości. Jack uważał, że Ellie wygląda pięknie, lecz chyba wolałby, aby przyjechała w codziennym stroju. - Jest bardzo modna - skwitował sucho. Za późno zorientował się, że niezbyt serdecznie przywitał przyszłą żonę. Powinien przytulić ją, ale na samą myśl zrobiło mu się gorąco. Ogarnęła go nieuzasadniona pretensja do Ellie. Pragnął, by pozostała

S

łagodną i niewymagającą szarą myszką. Nie zamierzał robić z siebie idioty tylko

R

dlatego, że włożyła wydekoltowaną, seksowną sukienkę. - Chodź, przedstawię cię Clare - powiedział i nie oglądając się, ruszył przodem.

- 40 -

ROZDZIAŁ CZWARTY Clare okazała się zupełnie inna, niż Ellie to sobie wyobrażała. Niewysoka szatynka o pięknych szarych oczach była zgrabna i gustownie ubrana. Ellie w duchu cieszyła się, że Lizzy zmusiła ją do włożenia sukni, która nie spodobała się wprawdzie Jackowi, ale którą pani domu szczerze pochwaliła. Zastali Clare w kuchni przy dekorowaniu urodzinowego tortu. Przerwała pracę, podeszła do Ellie i serdecznie ją uściskała. - Dzień dobry. Od dawna chciałam cię poznać, bo Jack wciąż nam opowiada, jak ciężko pracujesz i ile dla niego zrobiłaś. Zobacz, jak się cieszy nasza solenizantka. Alice, siedząca na specjalnym, wysokim krzesełku, wyciągnęła rączki

S

umazane ciastem. Ellie odruchowo pocałowała ją w główkę i czułym gestem

R

przygładziła potargane loczki. Zorientowała się, że Clare i Jack bacznie ją obserwują. Clare uśmiechała się ze smutkiem, a Jack miał zacięty, nieprzyjemny wyraz twarzy.

- Pójdę pomóc Grayowi - mruknął.

Clare zauważyła, że Ellie zrobiło się przykro. Gdy po wyjściu Jacka zapadło niezręczne milczenie, przerwała je, mówiąc: - Masz śliczną suknię. Rzadko spotyka się taki kolor. - Dziękuję. Zwykle chodzę w spodniach i chyba dziwnie wyglądam, bo Jack ledwo mnie poznał. Jego zachowanie zraniło ją do głębi. Nawet się z nią normalnie nie przywitał, ostentacyjnie okazał, że nie podoba mu się sukienka, a teraz pod byle pretekstem opuścił kuchnię. Pierwszy raz zachował się tak niemiło. Dotychczas był uprzedzająco grzeczny i taktowny. Co się stało? Czy źle się czuje? A może zmienił zdanie, bo powiedziała lub zrobiła coś nie po jego myśli? - 41 -

- Usiądź tutaj - zaproponowała Clare. - Pozwolisz, że skończę lukrowanie? - Oczywiście. - Bardzo się cieszę, że wreszcie mam okazję cię poznać. Dużo o tobie słyszałam od Lizzy i Jacka. - Zapomniałam, że znasz moją siostrę. - Byłam o nią piekielnie zazdrosna - przyznała się Clare. - Wiedziałam, że przed laty chodziła z Grayem, a jest wyjątkowo atrakcyjna i miła, dlatego wciąż zachodziłam w głowę, dlaczego się rozstali. Z góry założyłam, że jej nie polubię, ale musiałam dać za wygraną. Ellie zaśmiała się rozbawiona. - Faktycznie trudno jej nie lubić. - Jest wspaniała. Jack i Gray nie mogą się jej nachwalić, bo bardzo im pomogła. Nie jesteście do siebie podobne.

R

S

- Często ludzie nie wierzą, że jesteśmy siostrami - przyznała Ellie. Westchnęła z głębi serca. Bardzo kochała Lizzy, ale dorastała w jej cieniu i nie zawsze umiała sobie z tym poradzić.

- Z nami było podobnie - rzekła Clare. Ellie spojrzała na nią zaskoczona. - Naprawdę? - Ja byłam rozsądną, cichą myszką, a Paula wesołą, pełną radości życia pięknością. Wszystko brała sobie do serca, przejmowała się każdym drobiazgiem. Nie uznawała kompromisów. Wszystko albo nic. - Bardzo ci jej brakuje, prawda? - szepnęła Ellie. - Z początku bez przerwy płakałam, teraz już mniej. Po jej śmierci myślałam, że oszaleję z rozpaczy i że już nigdy nie będę szczęśliwa. A jednak jestem. I to bardziej, niż mogłabym przypuszczać. - Normalna kolej rzeczy. - Wiem, że to oklepany zwrot, ale życie mimo wszystko toczy się dalej. Wciąż często myślę o siostrze, ale jej duch już mnie tak nie prześladuje. - 42 -

- Z Jackiem jest inaczej - szepnęła Ellie, nie podnosząc głowy. - To minie. Wiem, że mu trudno tutaj mieszkać, bo dom jest pełen wspomnień. W Waverley będzie mu łatwiej. - Czy... mówił... wiesz o naszej umowie? - Tak. - Masz mu za złe? - Nie, chociaż trochę się martwię. Rozumiem, że z jego punktu widzenia małżeństwo jest dobrym rozwiązaniem. Jemu potrzebna jest żona, a Alice matka. - Boisz się, że nie potrafię opiekować się dzieckiem, jak należy? - Ależ skąd! - szczerze zaprzeczyła Clare. - Martwię się o ciebie. - O mnie? - Małżeństwo bez miłości niesie wielkie ryzyko. Wiem z własnego doświadczenia.

R

- Jak to? Przecież jesteś szczęśliwa...

S

- Teraz tak, ale na początku nie byliśmy szczęśliwi. Nie wiedziałam, że Gray mnie kocha, a on nie miał pojęcia, że ja też zakochałam się w nim po uszy. Trudno jest mieszkać pod jednym dachem z kimś, kto nas nie darzy uczuciem. - W naszym wypadku jest inaczej. - Ellie bezwiednie zgarnęła ze stołu okruszki. - Wiem, że Jack wciąż kocha Paulę. - Ty też kogoś kochasz... - Tak. - Właśnie jego, prawda? - cicho zapytała Clare. Ellie zamarła. Długo wpatrywała się bezmyślnie w blat stołu. Wreszcie powoli uniosła głowę i spojrzała we współczujące szare oczy. - Po czym poznałaś? - Po tym, jak na niego patrzysz, jak wymawiasz jego imię. Nie bój się, nie każdy to zauważy. Ja jestem wyczulona, bo byłam nieprzytomnie zakochana w

- 43 -

Grayu. - Clare uśmiechnęła się ironicznie. - Głowę dam, że też ukradkiem tak na niego patrzyłam. Wiem, jak to jest. - Powiesz mu? - Sama musisz to zrobić. - Niemożliwe. On żeni się ze mną, bo myśli, że kocham innego, a od niego niczego nie oczekuję. Nie życzy sobie, żebym zajęła miejsce Pauli. Zresztą wcale nie miałam takiego zamiaru. - Moja siostra na pewno nie chciałaby, by Jack opłakiwał ją do końca życia. Zawsze będzie o niej pamiętał, ale kiedyś znowu się zakocha. Owszem, łączyło ich namiętne uczucie, ale kto wie, czy byliby ze sobą szczęśliwi. Skończyła lukrowanie i wytarła ręce w fartuch. - Paula miała despotyczny charakter, podobnie jak Jack. Przy takich podobnych usposobieniach małżeństwo mogłoby być dość burzliwe. - Westchnęła. - Jak długo przetrwałaby

S

płomienna miłość? Czy wytrzymaliby z sobą na co dzień? - Nigdy nie wiadomo.

R

- Jack pewno też się nad tym zastanawia. Jest młody, przeboleje śmierć Pauli i znowu się zakocha, ale...

Urwała zakłopotana, więc Ellie dokończyła: - Niekoniecznie we mnie, tak? - Kto wie... Lepiej, żebyś nie miała złudzeń, bo przebudzenie może być bolesne. Na pewno będziesz dla niego dobra, ale nie zawsze zakochujemy się w tych, którzy są dla nas czuli i dobrzy. - Wiem. - Usta Ellie wykrzywił grymas goryczy. - Gdyby było inaczej, nie kochałabym Jacka, ale świata poza nim nie widzę. Nauczyłam się z tym żyć, wiem też, że pewnego dnia on może pokochać inną kobietę... Pozwolę mu odejść i Jack nigdy nie dowie się, co czuję. - Będzie ci bardzo ciężko. Jesteś pewna, że chcesz za niego wyjść? - Tak. To moja jedyna szansa, by być blisko niego.

- 44 -

- Mam nadzieję, że wszystko obróci się na dobre i ty też będziesz szczęśliwa. - A zatem nie jesteś na mnie zła? - Co ci przyszło do głowy? - Clare zwilżyła ręcznik i wytarła Alice rączki i buzię. - Będzie mi brakowało tej kruszyny. Oboje będziemy za nią tęsknić, ale wiem, że musi być z ojcem, że stworzycie prawdziwą rodzinę. Poza tym... - Jej twarz rozświetlił promienny uśmiech. - Niedługo my też będziemy mieli dziecko. - Gratuluję. To wspaniale. - Graya rozsadza duma i radość. Zachowuje się tak, jakby był pierwszym i jedynym ojcem na świecie. - Wyjęła Alice z krzesełka i pocałowała z czułością. - Zabrałaś mi pół serca, rybko. - Wyciągnęła ręce w stronę Ellie. - Weźmiesz ją? - Z przyjemnością.

S

Obie uznały ten gest za swoisty symbol, chociaż nie wyraziły tego

R

słowami. Ellie przytuliła dziecko i spojrzała Clare prosto w oczy. - Chodźmy do panów.

Gray i Jack usłyszeli skrzypienie drzwi i odwrócili się. Na widok żony Gray rozpromienił się i jakby rozświetlił od wewnątrz. Nic nie powiedział, nawet nie drgnął, jedynie patrzył. Ellie poczuła ucisk w gardle i łzy w oczach. Nie wierzyła, by Jack kiedykolwiek tak na nią spojrzał. Zerknęła na niego; jego twarz wydawała się pozbawiona wszelkiego wyrazu. Widząc tęsknotę w jej oczach, Jack domyślił się przyczyny. Ellie straciła nadzieję na odwzajemnioną miłość. Dziwnie go to poruszyło, mimo że od chwili gdy zobaczył ją w sukni, narastała w nim niepojęta irytacja. Zdawał sobie sprawę, iż Ellie nie ponosi winy za jego zły nastrój, a jednak miał do niej pretensję. Gdy spojrzała na niego, odwrócił się i zaczął przewracać mięso na ruszcie. Gray uśmiechnął się przyjaźnie.

- 45 -

- Ellie! Serdecznie witam. Kopę lat cię nie widziałem. Wyrosłaś na prawdziwą piękność. Objął ją i pocałował z dubeltówki. Jackowi zadrżała ręka i upuścił kawałek mięsa na ziemię. Kątem oka obserwował Ellie, więc widział, jak czarująco się uśmiechnęła, charakterystycznym gestem przytrzymała Alice na biodrze i wolną ręką objęła Graya. Zaklął pod nosem. On też mógłby ją objąć, lecz ograniczył się jedynie do oschłego powitania. - Żałuję, że nie mogłam być na waszym weselu. Gratuluję. Uśmiechnęła się i zatrzepotała rzęsami, a Jack skrzywił się z niesmakiem. Ciekaw był, skąd ona zna takie kobiece sztuczki i dlaczego wraz ze zmianą stroju uległa również zmianie osobowość Ellie. Gdzie podziała się ta skromna dziewczyna, która szorowała podłogi i malowała okna? Przez dwa miesiące nie

S

zwracała uwagi na swój wygląd, a teraz czarowała Graya.

R

- Dziękuję. Jestem dumny jak paw, że będziemy mieli dziecko. Nie potrafię o niczym innym myśleć ani mówić. Jack już ma pewnie po uszy mojego gadania i niecierpliwie czeka, aż go uwolnisz od męczącego towarzystwa. Ellie spojrzała na Jacka. Był nachmurzony i wcale nie wyglądał na zadowolonego z pojawienia się Ellie. Może wolałby, żeby jak najprędzej zeszła mu z oczu? Odwróciła się do Clare i Graya. - Bardzo, bardzo się cieszę waszym szczęściem - powiedziała szczerze. Dobrze, że Alice będzie miała kuzynów. - Połaskotała ją pod brodą. - Mam rację, perełko? - Ta...ta. Zrozumieli to jako potwierdzenie i wybuchnęli głośnym śmiechem. Alice była za mała, aby rozumieć, że przyjęcie odbywa się na jej cześć. Wystarczyło jej, iż ma wokół siebie najbliższe osoby i jest w centrum uwagi. Popisywała się wszystkim, co umiała. Jako solenizantka dostała duży kawałek tortu. Natychmiast go zgniotła, a rączki wytarła o policzki. - 46 -

Patrząc na nią, Jack odzyskał humor. Zły nastrój ulotnił się na widok gaworzącej i roześmianej córeczki, jej figlarnie błyszczących oczu. Ellie uczyła ją robić „kosi, kosi, łapci", chociaż Alice jeszcze nie bardzo umiała skoordynować ruchy. Ellie odprężyła się, często na widok wyczynów Alice wybuchała śmiechem. Była prawie piękna. Jacka zakłuło coś koło serca, więc szybko odwrócił wzrok. Zaraz po lunchu położyli Alice spać, a godzinę później Jack odprowadził Ellie do samochodu. - Przepraszam, chyba nie byłem najlepszym towarzyszem zabawy. - Nie szkodzi. Wiem, że wspominałeś Paulę. Dzisiejszy dzień był dla ciebie ciężki, prawda? - Nie tylko o to chodzi. Oczywiście myślałem o niej, ale... Właściwie sam

S

nie wiem, co mnie napadło. Pewnie człowiek dość powoli przyzwyczaja się do

R

takiego niecodziennego pomysłu jak nasze małżeństwo. Spojrzał na Ellie. Nie wyczytał nic z jej oczu, ponieważ miała przymknięte powieki. Zaskoczyło go odkrycie, że jest w niej coś nieuchwytnego. To dziwne, ale im dłużej przebywali ze sobą, tym bardziej wydawała, mu się tajemnicza. - Cieszę się, że pierwszą przeszkodę już pokonaliśmy. Miałem opory przed wtajemniczaniem Clare, a tymczasem od razu poparła nasz plan. Teraz musimy przekonać twoją rodzinę. Powiedziałaś im już o naszych zamiarach? - Tak. - Jak zareagowali twoi rodzice? - Mama wpadła w zachwyt i już snuje plany, jak urządzić wesele, kogo zaprosić, co podać. Ojciec niewiele mówił, ale chyba jest zadowolony. Kevin i Sue ucieszyli się... pewno ulżyło im, że wreszcie się ode mnie uwolnią. - A Lizzy?

- 47 -

- Z nią poszło najgorzej, bo za dobrze nas zna. Wie, jak bardzo kochałeś Paulę. Od razu domyśliła się prawdy. - Jakiej? - Że szukasz matki dla Alice. - Prawdy o tobie też się domyśla? - Nie może zrozumieć, dlaczego wolę mieszkać na prowincji, a ja na pewno nie zdradzę jej prawdziwej przyczyny. - Co jej powiedziałaś? - Niewiele, bo nie lubię kłamać. - Wzruszyła ramionami, jakby chciała zrzucić z nich niemiły ciężar. - Znasz jej romantyczne poglądy na temat małżeństwa, prawda? Bardzo długo musiałam ją przekonywać, że pobieramy się z miłości. Jack oparł się o maskę samochodu i skrzyżował ręce na piersiach. - Uwierzyła ci?

R

S

- Wątpię. - Przygryzła wargę. - Chyba nie. Zapytała, kiedy zdaliśmy sobie sprawę, że się kochamy. Skłamałam i powiedziałam, że teraz, podczas wspólnego remontu domu. Nie dała się tym zbyć i zaczęła wypytywać o szczegóły...

Jackowi wesoło rozbłysły oczy, ponieważ znał wścibstwo Lizzy i bez trudu wyobraził sobie rozmowę sióstr. - Jakie? - No wiesz... - Ellie spąsowiała i odwróciła wzrok. - Jak się zakochaliśmy... Kiedy pierwszy raz się pocałowaliśmy... Jakie było wrażenie... - I co jej powiedziałaś? Gdy na niego przelotnie spojrzała, dostrzegła w jego oczach wesoły błysk. Uznał całą sytuację za zabawną. To nie on musiał przez godzinę odpowiadać na bardzo krępujące pytania. - O czym? - O pierwszym pocałunku. - 48 -

- Powiedziałam, że był cudowny - syknęła ze złością. - A co niby miałam odpowiedzieć? - Rzeczywiście. Skoro ma uwierzyć w naszą miłość... - Zapowiedziała, że za tydzień przyjedzie, żeby przekonać się o tym na własne oczy. I pytała, kiedy będą zaręczyny. Tłumaczyłam, jak bardzo jesteśmy teraz zapracowani, ale niepotrzebnie strzępiłam sobie język. Mama postanowiła urządzić bal i zaprosić wszystkich sąsiadów. Okropność! Dlaczego nie zostawią nas po prostu w spokoju? Jej nieszczęśliwa mina rozbawiła Jacka. - Przecież chcą dobrze i robią to dla ciebie. Zresztą, nie taki diabeł straszny... - Oj, straszny, straszny - przerwała zirytowana. - Jak ja to przeżyję? Wszyscy będą się gapić, a Lizzy będzie mnie pilnować i rzuci się na nas jak sęp, jeśli zorientuje się, że udajemy.

R

S

- Czyli nie ma wyjścia i musimy dobrze wypaść. Mam rację? - Tak - przyznała, wciąż zajęta myślami o przyjęciu. - Ale jak to zrobić?

- Zastanówmy się... - Jack udał, że myśli intensywnie. - Moglibyśmy od czasu do czasu przytulić się do siebie... - Coo? - Podczas zaręczyn narzeczeni się całują. - Wiem, ale... - To dla ciebie jakiś problem? - Nie... tak... przynajmniej... Straciła wątek i urwała speszona. - Warto byłoby zrobić próbę. - Czego? - Wypada, żebym cię pocałował na zaręczynach i na ślubie, prawda? Dlatego uważam, że powinniśmy trochę potrenować. Przy świadkach możemy źle wypaść. - 49 -

Ellie milczała. - No, co ty na to? Miał poważną minę, ale w kącikach oczu czaił się śmiech. Ellie natomiast była coraz bardziej zdenerwowana i zła. - Sama nie wiem... - Pomyśl, jak to ułatwi ci sytuację. Gdy ktoś zapyta, jaki był pierwszy pocałunek, będziesz mogła opisać go bez zmyślania. Serce biło jej jak oszalałe, w gardle zaschło, oddech stał się urywany. Oniemiała patrzyła na Jacka i zastanawiała się, czy on z niej drwi. Marzyła o tym, by go pocałować, a jednocześnie bała się zdradzić swe prawdziwe uczucia. - Oczywiście, jeśli uznałaś to za głupi pomysł... - rzekł łagodnie i zrobił ruch, jakby zamierzał odejść. - Nie. - Słucham?

R

S

Czekała na tę chwilę przez tyle lat, że nie mogła zaprzepaścić okazji. - To znaczy... masz rację - wykrztusiła przez ściśnięte gardło. - To dobry pomysł.

Jeśli ma się skompromitować, to rzeczywiście lepiej, by odbyło się to bez świadków. - Po co mamy się ośmieszać na przyjęciu? Zgadzasz się ze mną? - Oczywiście. Jack spoważniał. Jej zażenowanie było wzruszające i przypomniało mu, że to jest dobra, od dawna znana Ellie, a nie obca piękność w prowokująco wydekoltowanej sukni. Długo patrzyli na siebie bez słowa. Dziwne, ale Jack był podenerwowany. Całował wiele kobiet, lecz żadna nie przypominała Ellie. Ellie była wyjątkowa. Ostrożnie objął ją w talii. Poczuł ciepło jej ciała i chłód śliskiego materiału. Zaschło mu w gardle.

- 50 -

Ellie zadrżała. W skroniach pulsowała jej krew, nogi miała jak z waty. Aby się uspokoić, wyobraziła sobie, jak trudno musi być Jackowi. Wyczuła wahanie, które niewątpliwie oznaczało, że myślał o Pauli. Odważyła się dotknąć ukochanego. Podziwiała go, wszystko w nim ją zachwycało. Pragnęła wsunąć mu ręce pod koszulę, położyć na nagim torsie. Chciała przytulić się, poczuć na ciele jego silne ramiona. Ogarnęło ją długo tłumione pożądanie, zakręciło się jej w głowie. Rozsądek kazał się odsunąć... Za późno. Jack objął ją mocniej i wtedy przestała ze sobą walczyć. Delikatnie pogładził jej włosy i pieszczotliwie przesunął dłoń po policzku i szyi. Ellie patrzyła przed siebie niewidzącym wzrokiem. Przeszył ją rozkoszny dreszcz. Była zgubiona. - Spójrz na mnie - usłyszała cichą prośbę.

S

Usłuchała. Jack pochylił się i nareszcie poczuła jego usta na swoich.

R

Pocałunek był lekki jak muśnięcie skrzydełek motyla, a mimo to wprawił ją w zachwyt. Gdy Jack podniósł głowę, głucho jęknęła. Ogarnęło ją rozczarowanie. Tylko tak lekko i krótko? Przełknęła ślinę i otworzyła oczy. Nie wiedziała, co powiedzieć, jak dać do zrozumienia, że czeka na prawdziwe pocałunki. Jack zamierzał od razu wypuścić ją z objęć, lecz słodycz jej ust urzekła go i zamiast się odsunąć, przygarnął ją mocniej do piersi. Nim zorientował się, co robi, pocałował jeszcze raz. Zachwycona Ellie stopiła się z nim w jedno. Zapomniała, że może się zdradzić i skomplikować sytuację, przestała myśleć o czymkolwiek. Nareszcie była w ramionach ukochanego. Zarzuciła mu ręce na szyję i gorąco oddała pocałunki. Nieważne, że stali na zakurzonym podwórzu, pod nędznym eukaliptusem. Zapomniała, że Jack oschle ją przywitał. Liczyły się tylko jego usta i dłonie, bliskość jego ciała. - 51 -

Nie wiedziała, jak długo trwał pocałunek. Kwadrans czy zaledwie sekundę? Na pewno za krótko. Gdy Jack ją puścił, bezsilna i drżąca, oparta się o samochód. Świat wirował wokół niej w szaleńczym tempie. Jack pierwszy zdołał się opanować. - Jak myślisz, czy przekonalibyśmy Lizzy? - spytał nieswoim głosem. - Chyba tak - szepnęła. Nie miała odwagi spojrzeć mu w oczy. - Ja... czas na mnie. W milczeniu obserwował, jak wsiada i niezgrabnie wkłada kluczyk do stacyjki. Słodycz jej pocałunku zaskoczyła go. Wciąż czuł jej delikatne usta, gibkie ciało, jedwabistą skórę. Pragnął nadal ją całować, ale miała spłoszone oczy i odwróciła się tak szybko, że wątpił, czy pocałunek sprawił jej przyjemność. Widocznie chciała jak najprędzej znaleźć się daleko stąd. Ellie zdawała sobie sprawę, że Jack bacznie ją obserwuje, co potęgowało

S

jej zmieszanie. Nie wyśmiał jej jednak, jak się spodziewała. Patrzył na nią z

R

troską i tkliwością. Opuściła szybę i zapytała:

- Powiesz Grayowi i Clare o zaręczynach?

- Oczywiście. - Zaniepokoiła go jej bladość i wymuszony uśmiech. Dobrze się czujesz? - Doskonale. - Nie gniewasz się, że cię pocałowałem? - Skądże. - Uśmiechnęła się krzywo. - Muszę przekonać rodzinę, że się kochamy. Taka była umowa. - Ach, umowa - powtórzył głucho.

- 52 -

ROZDZIAŁ PIĄTY Jack wcale nie miał ochoty jechać na przyjęcie w najbliższą sobotę; szczególnie że właśnie tam miało dojść do zaręczyn z Ellie. Niemiła perspektywa zepsuła mu humor na cały tydzień. Był coraz bardziej zły na siebie, głównie z powodu tego nieszczęsnego pocałunku na próbę. Wtedy uważał pomysł za bardzo dobry, lecz nie przewidział, że wspomnienie słodkich ust Ellie nie opuści go ani na chwilę. Myślał o niej we dnie i w nocy, w najmniej odpowiednich momentach. Oczami wyobraźni widział jej smukłe nogi, śliczne usta, odkryte ramiona. Chwilami miał wrażenie, że dotyka jedwabistej skóry. Gdy przychodziło opamiętanie, gniewnie mruczał pod nosem. Powtarzał sobie, że obejmował i całował wiele kobiet, ładniejszych i bardziej

S

interesujących niż Ellie. Nie pojmował, dlaczego akurat ten pocałunek nie daje mu spokoju.

R

Złościło go również, że Ellie zachowała podczas pocałunku niczym niezmącony spokój.

Na przyjęcie jechał razem z Clare i Grayem, którzy przez całą drogę z ożywieniem rozmawiali. On siedział z tyłu i był zadowolony, że może zachować milczenie. Alice przez chwilę ciekawie się rozglądała, po czym usnęła znużona monotonną jazdą. Spojrzał na nią, gdy oparła główkę na jego ramieniu. Miała lekko rozchylone usta, policzki ocienione długimi rzęsami. Patrzył rozczulony na przyczynę swego poświęcenia. Ostatnio kilkakrotnie chwytał za słuchawkę z zamiarem odwołania zaręczyn, lecz powstrzymywała go myśl o dziecku. Powtarzał sobie do znudzenia, że decydując się na małżeństwo z rozsądku, postępuje właściwie. Na razie żałował jedynie tego nieszczęsnego pocałunku. Rano zirytował się, gdy uświadomił sobie, jak bardzo cieszy się na spotkanie z Ellie. Takiego obrotu sprawy nie przewidział. Zakładał, że Ellie jest - 53 -

cichą, łagodną, niewymagającą istotą, która pomoże mu w potrzebie, lecz której nie będzie musiał poświęcać zbyt wiele uwagi. Dlaczego zatem wywołała tak wielki zamęt w jego uczuciach? Humor pogorszył mu się jeszcze bardziej, gdy ją zobaczył. Wyglądała jeszcze atrakcyjniej niż poprzednio, była uśmiechnięta, rozbawiona. Miał jej za złe, że przekonująco udaje szczęśliwą narzeczoną. Zamiast być jej wdzięcznym, poczuł niechęć. Drażniło go, że oczy jej błyszczą i często się śmieje. Skrzywił się z niezadowoleniem, gdy otoczyło ją grono mężczyzn, patrzących na nią z zachwytem. Obserwował ją ukradkiem, niemal nie spuszczał z niej wzroku. Był przekonany, że Ellie tak rozkwitła, ponieważ wśród zaproszonych znajduje się jej ukochany. Przez chwilę uważnie przyglądał się wszystkim mężczyznom i zastanawiał, który jest wybrańcem jej serca.

S

Na widok jego zaciętej miny Ellie westchnęła ciężko, zupełnie zbita z

R

tropu. Bała się spotkania wśród tłumu znajomych i dlatego pokrywała zdenerwowanie przesadną wesołością. Nie chciała dopuścić do tego, by Jack domyślił się, ile znaczył dla niej jeden niewinny pocałunek. Patrząc teraz na niego, doszła do wniosku, że jego odczucia były zupełnie inne. Zachowywał się tak, jakby żałował pochopnego gestu i bał się, że ona niewłaściwie zrozumiała jego intencje. Im mocniej czuła się dotknięta, tym wyżej i dumniej unosiła głowę. Uśmiechnęła się do niego, lecz nie odpowiedział tym samym. Zdobył się na wymuszony uśmiech, gdy witał się z jej rodzicami. Unikał jej tak długo, aż wreszcie ogarnęła ją złość. Pomyślała rozżalona, że nikt nie zmusza go przecież do tego małżeństwa. Jeśli miał jakieś wątpliwości, powinien się w porę wycofać. Mógł w ogóle nie przyjeżdżać na przyjęcie, ale skoro już się zjawił, powinien postępować, jak na narzeczonego przystało.

- 54 -

Wiedziała, ile wysiłku rodzice włożyli w przygotowanie zaręczyn i ze względu na nich robiła dobrą minę do złej gry. Nie uległa pokusie, by podejść do Jacka, odsunąć na bok jego dawne znajome i poradzić mu, aby gdzie indziej poszukał darmowej gospodyni. Rodzice byli uszczęśliwieni, a ona nie miała sumienia niszczyć ich złudzeń. Postanowiła udawać, że bawi się jak nigdy w życiu. Jack zachowywał się, jakby była mu obojętna, a zatem, by zrobić mu na złość, będzie udawała nieprzytomnie zakochaną. Lubiła większość krewnych i sąsiadów, dobrze się czuła w ich towarzystwie. Przeszkadzało jej tylko to, że Jack ją ignoruje. Co rusz widziała go z inną znajomą u boku. Wszystkie były eleganckie, piękne i na pewno nieraz całował się z nimi. Ogarnęło ją przygnębienie i osaczyły wątpliwości. Kogo uda się zwieść,

S

skoro Jack traktuje ją jak powietrze? Czy ktoś naprawdę uwierzył, że pokochał

R

taką niepozorną myszkę, skoro zawsze cieszył się niezwykłym powodzeniem u kobiet?

Świadomość, że wszyscy przejrzeli tę grę, zgasiła blask w jej oczach. Poczuła się upokorzona, miała wrażenie, że goście śmieją się z niej za plecami. Miała dość wystawiania swych uczuć na widok publiczny. Skorzystała z najbliższej nadarzającej się okazji i ukradkiem wymknęła się z pokoju. W kuchni słychać było ożywioną rozmowę; pani domu, z pomocą oddanych przyjaciółek, kończyła przygotowywania do kolacji. Ellie zawróciła, pobiegła na werandę od strony podwórza i tam ukryła się za dorodnymi palmami w wielkich donicach. Opadła na skrzypiące krzesło. Czuła się zmęczona udawaniem wesołości. Błoga cisza i samotność kojąco wpłynęły na jej napięte nerwy. - Co tu robisz?

- 55 -

Drgnęła i spojrzała w bok. Nadchodził Jack, a jego mina nie wróżyła nic dobrego. Przerażona Ellie zastanawiała się, dlaczego jej ukochany zachowuje się ostatnio jak gbur. Dlaczego stał się taki opryskliwy i zgryźliwy? - A jak myślisz? - odparła pytaniem na pytanie. - Umówiłaś się z kochasiem? - syknął Jack jadowitym szeptem. Patrzyła na niego, nie rozumiejąc, o co mu chodzi. - Zauważyłem, jak się rozglądasz, żeby sprawdzić, czy nikt nie widzi twojej ucieczki - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Dla mnie było oczywiste, że z kimś się umówiłaś. A podobno nic cię już nie łączy z ukochanym. - Bo to prawda. Ucieszyła się, że nie domyślił się niczego, a jednocześnie nie potrafiła pojąć, jak mógł być aż tak mało spostrzegawczy. - To dlaczego uciekłaś po kryjomu?

S

- Wcale nie uciekłam. Miałam ochotę odetchnąć świeżym powietrzem i przez chwilę pobyć sama.

R

Jack usiadł obok, nadal patrząc na nią spode łba. - Dlaczego? - Nie lubię przyjęć.

- Sprawiałaś wrażenie, że świetnie się bawisz. - Jak mogę się bawić? - zapytała podejrzanie spokojnie. - Cały czas muszę kłamać przed rodziną i znajomymi. Muszę udawać, że jestem szczęśliwa, chociaż wychodzę za człowieka, który mnie ignoruje. Musiałam znosić pełen politowania wzrok twoich dawnych sympatii, które nie ukrywają zdziwienia, że się ze mną żenisz. Wszyscy zauważyli, jak ozięble mnie traktujesz. Miałabym się dobrze bawić? Chyba żartujesz! - Wcale cię nie ignoruję - wybuchnął gniewnie. - Docisnąć się do ciebie nie mogłem, bo wciąż otaczali cię wielbiciele, zapatrzeni w ciebie jak cielę w malowane wrota. Widziałem, jaka byłaś zachwycona, że jesteś w centrum uwagi. - 56 -

- Robię, co mogę. Rodzice wykosztowali się, żeby urządzić takie huczne zaręczyny, więc nie chcę sprawić im zawodu. Niech myślą, że jestem szczęśliwa. A co innego mi pozostało? Mam stać w kącie i płakać? - Po co flirtujesz ze wszystkimi razem i z każdym z osobna? To ma być sposób na przekonanie rodziców, że jesteś szczęśliwą narzeczoną? - Co ty wygadujesz? Ja flirtuję? Nigdy z nikim nie flirtowałam i nawet nie mam pojęcia, jak się to robi. - Myślałby kto! - rzucił szyderczo. - Moim zdaniem doprowadziłaś sztukę uwodzenia do perfekcji. Te wielkie niewinne oczy, ten słodki uśmiech... Żebyś chociaż zadowoliła się jedną ofiarą. Nie, ty musisz czarować wszystkich. Jestem jedynym mężczyzną, z którym jeszcze dziś nie flirtowałaś. - Nie dałeś mi szansy, bo omijałeś mnie z daleka - odparła drżącym głosem. - Byłeś wciąż zajęty innymi kobietami. Dziwne, że mnie w ogóle zauważyłeś. - Zauważyłem, zauważyłem.

R

S

Patrzył na nią groźnie, ale jej bliskość nie pozwalała mu się skupić. Uznał, że Ellie wygląda fascynująco. Na wspomnienie pocałunków ścisnęło mu się serce. Podszedł do balustrady i stanął odwrócony plecami do dziewczyny. - Podobno to nasze zaręczyny - mruknął ciszej. - O, jednak pamiętasz - rzekła z ironią, która ją samą zaskoczyła. - Czy właśnie z tego powodu mnie unikasz i czarujesz dawne przyjaciółki? - Nie wolno porozmawiać ze starymi znajomymi? - Stare znajome! Dobre sobie! - prychnęła pogardliwie. - Chyba wszystkie są po operacjach plastycznych, bo mnie wydały się wyjątkowo ładne i młode. Jack odwrócił się zdumiony. Nie przypuszczał, że Ellie jest zdolna do sarkazmu. - Nie bądź śmieszna! Rozmawiałem prawie ze wszystkimi gośćmi, bez względu na ich wiek i płeć. Nie to, co ty... Uprzejmie konwersowałem z twoimi ciotkami, powiedziałem twojemu ojcu i bratu, co obyczaj nakazuje, cierpliwie - 57 -

zniosłem przesłuchanie, jakiemu poddały mnie twoja matka i siostra. Z tobą też bym porozmawiał, ale nie mogłem się dopchać. Musiałbym łokciami roztrącać tych wszystkich facetów, którzy aż się ślinili na twój widok. Nic dziwnego, skoro znów ubrałaś się w tę wydekoltowaną suknię. Zapadło wrogie milczenie. Patrzyli na siebie z niesmakiem, w głębi duszy przerażeni gwałtownym przebiegiem kłótni. Wreszcie Jack odwrócił się i zmienionym głosem zapytał: - On tu jest, prawda? - Kto? - Twój ukochany. Ellie westchnęła ze smutkiem. - Tak. - Wiedziałem, bo sprawiasz wrażenie podświetlonej od wewnątrz. Paula

S

też często tak wyglądała. Twierdziła, że tak wpływa na nią moja obecność. Ellie podeszła do balustrady. - Miała rację. - Jest żonaty?

R

- Nie będziemy o nim rozmawiać.

- Wszyscy kawalerowie robią do ciebie słodkie oczy. Każdego aż ręce świerzbią, żeby cię dotknąć, objąć. Starczy, że kiwniesz palcem, a zdobędziesz, kogo chcesz. Czyli to musi być ktoś... - Daj spokój. Nie mam ochoty rozmawiać na ten temat. - Zatrzymam tę informację dla siebie, ale chcę wiedzieć. Chyba mnie rozumiesz. - Nie twoja rzecz. - Nie moja? Do licha! Przecież dziś są nasze zaręczyny, a niedługo bierzemy ślub. - Przecież umówiliśmy się, że nie będziemy do tego wracać.

- 58 -

- Tylko tyle masz mi do powiedzenia? Myślisz, że będę bezczynnie stał i patrzył, jak wdzięczysz się w moim towarzystwie do innego faceta? W tym momencie usłyszeli stukot obcasów i zobaczyli nadchodzącą Lizzy. - No, nareszcie was znalazłam! - zawołała. - Czemu się chowacie? Ale się naszukałam. Zaraz mają być toasty, tata chce przemawiać... - Urwała i przyjrzała im się z bliska. - Widzę, że w powietrzu wisi awantura. O co wam poszło? - O nic - odparła Ellie. Jack spojrzał na nią, szczerząc zęby w sztucznym uśmiechu. - Drobna sprzeczka narzeczonych. Prawda, kochanie? Ellie rzuciła mu wściekłe spojrzenie. - To ci dopiero... - Lizzy zdusiła niewczesny śmiech. - Pocałujecie się i

S

pogodzicie, czy mam powiedzieć ojcu, żeby odwołał ślub?

R

- Ślub się odbędzie. - Jack objął Ellie. - Już idziemy. Ruszył wielkimi krokami, więc Ellie musiała niemal biec za nim. Spodziewała się podejrzliwych spojrzeń, a tymczasem nikt się nie dziwił, wszyscy przywitali ich życzliwymi uśmiechami. Ojciec wstał i zaczął przemawiać. Zastanawiała się, czy naprawdę nikt nie widzi wymuszonego uśmiechu Jacka i jej zagniewanych oczu. Nikt jeszcze nie zorientował się, że nie są zakochani? Jedynie Lizzy coś przeczuwała, lecz zamiast się martwić, uśmiechała się promiennie. Ellie patrzyła na nią podejrzliwie. Lizzy nie uwierzyła w szczerość jej zapewnień o miłości, przed chwilą widziała ich kłótnię, a miała niezwykle zadowoloną minę. Ciekawe dlaczego? Zdawało się jej, że ojciec przemawia godzinami. Wszyscy uprzejmie śmiali się z dykteryjek i potakująco skinęli głowami, gdy oznajmił, iż jego córka i przyszły zięć byli sobie przeznaczeni od kołyski. Nie miała odwagi spojrzeć na Jacka. - 59 -

- Wznoszę toast za szczęście Ellie i Jacka - zakończył pan Walker. - Niech żyją! - zawołano zgodnym chórem. Ellie miałaby mniejsze wyrzuty sumienia, gdyby obyło się bez przyjęcia i gdyby nie musiała wysłuchiwać tylu życzliwych komentarzy. Gdy zapadła cisza, zorientowała się, że zebrani czekają na pocałunek narzeczonych. Rzuciła Jackowi spłoszone spojrzenie. Liczyła na to, że on znajdzie jakąś wymówkę, aby uniknąć pocałunku. Po takiej ostrej sprzeczce na pewno nie miał na to ochoty. Ku jej zaskoczeniu Jack uśmiechnął się tak zmysłowo, że zadrżała. Otworzyła usta, aby coś powiedzieć, lecz nim wykrztusiła słowo, objął ją i pocałował. Ten pocałunek nie miał w sobie ani krzty słodyczy; bardziej przypominał wyzwanie na pojedynek. Usta Jacka były twarde, niemal brutalne, a mimo to Ellie ogarnęło

S

cudowne podniecenie. Pocałunek wprawił ją w niebiański zachwyt, ale

R

odczytała go jako swoistą karę. Postanowiła odpłacić pięknym za nadobne i dlatego namiętnie oddała pieszczotę. Zapomniała, że są otoczeni tłumem gości, że pobierają się z rozsądku. Nic się nie liczyło poza rachunkiem do wyrównania. Nigdy później nie rozumiała, jak doszło do tego, że pocałunek wrogów przekształcił się w pocałunek kochanków. Gniew się ulotnił, a pozostało uczucie nieziemskiego szczęścia. - No, dosyć! - zawołał ktoś z obecnych. - Dzieci na was patrzą. Rozległ się gromki śmiech i oklaski. Jack uniósł głowę, a Ellie rozejrzała się i natychmiast ogarnęło ją poczucie wielkiego wstydu. Zamrugała rzęsami, speszona i zdenerwowana. Nie rozumiała, co właściwie zaszło. Była wdzięczna Jackowi, że nadal ją obejmuje i podtrzymuje. Spojrzała mu w oczy. Patrzyli na siebie skonsternowani, wstrząśnięci odkryciem, którego właśnie dokonali. Odsunęli się od siebie, trochę zbyt gwałtownie. - 60 -

Ich zachowanie rozbawiło gości. Pośród śmiechu i wiwatów wzniesiono kieliszki do góry i znowu wypito zdrowie narzeczonych. Żegnając ostatnich gości, Ellie była u kresu sił. Zdołała do końca grać rolę szczęśliwej narzeczonej, a teraz marzyła tylko o tym, aby skryć się w swoim pokoju i odpocząć. Jack podszedł z dzieckiem na ręku, co dało mu pretekst, żeby nie objąć Ellie. Uznała, że tak jest lepiej, a mimo to było jej smutno, poczuła się odepchnięta. Wylewnie pożegnała Alice, nie patrząc na jej ojca. - Niedługo wybieram się do Waverley - rzekł Jack niepewnie. - Co zaplanowałaś na najbliższe dni? Będziesz bardzo zajęta? Nie bardzo wiedziała, jakiej odpowiedzi oczekuje Jack. Nie mogła powiedzieć, że jest bardzo zajęta, ponieważ obok stał Kevin, który na pewno sprostowałby to kłamstwo.

S

- Nie. Mogę też jechać. - Zdobyła się na blady uśmiech. - Jeszcze nie pomalowałam wszystkich okien.

R

- Jutro i pojutrze pomagam Grayowi, więc pojadę do Waverley dopiero w środę. Jeśli chcesz, wstąpię po ciebie. - Dobrze.

- A więc do zobaczenia za trzy dni. Stała na stopniach werandy i obserwowała odjeżdżających. Jack posadził Alice na krzesełku, zapiął jej pas i wsiadł, nie oglądając się za siebie. Kevin i Sue pomachali ręką i odjechali. Ellie jeszcze długo stała bez ruchu, wpatrzona w dal. Gdy wreszcie się odwróciła, zauważyła Lizzy, przyglądającą się jej z dziwnym wyrazem twarzy. - O co chodzi? - spytała zaczepnym tonem. - Byłam bardzo zaskoczona, gdy powiedziałaś, że wychodzisz za Jacka i uważałam, że oboje popełniacie wielki błąd. Wasze dzisiejsze powitanie, takie uprzejme, jakbyście byli tylko znajomymi, utwierdziło mnie w

- 61 -

przypuszczeniach. Ale gdy zobaczyłam waszą kłótnię, pozbyłam się wcześniejszych wątpliwości i musiałam przyznać ci rację. - Rację? Patrzyła na siostrę, jakby nie rozumiała ani jednego słowa. - Chcieliście skoczyć sobie do oczu, prawda? To bardzo dobry znak. - Co ty wygadujesz? - Daj spokój. Pierwszy raz widziałam, jak się z kimś kłócisz, a Jack zupełnie stracił panowanie nad sobą. On zawsze trzyma nerwy w karbach. Awantura jest niemożliwa, jeśli ludzi nic nie łączy lub są sobie obojętni. Tak mocno atakuje się człowieka, na którym nam bardzo zależy. Wasz pocałunek powiedział mi jeszcze więcej. Ellie milczała zaskoczona. - Chciałabym spotkać mężczyznę - ciągnęła Lizzy - który by mnie tak całował. Masz wielkie szczęście. - Ale...

R

S

Urwała wystraszona. Niewiele brakowało, a wyznałaby prawdę. Rzeczywiście łączyło ją coś z Jackiem, lecz nie to, o czym myślała Lizzy. To była umowa, nie miłość. Siostra jednak miała taką zadowoloną minę, że Ellie nie chciała psuć jej nastroju. Poza tym Lizzy od razu podzieliłaby się nowiną z rodzicami, którzy zrobiliby z tego wielką aferę. W całej okolicy aż huczałoby od plotek. W milczeniu zapatrzyła się w dal. Przypomniała sobie pocałunek, zdawało się jej, że czuje usta i ręce Jacka. Nie spełniły się najgorętsze marzenia, ale przynajmniej pocałowała go i wie, jak to jest. Dotychczas była skazana na zaufanie swojej wyobraźni. Pocieszyła się myślą, że dzięki takiemu obrotowi spraw przynajmniej nie musi szukać pracy w mieście, a Jack, skoro się oficjalnie z nią zaręczył, nie zwiąże się przez jakiś czas z inną kobietą. Nikt inny nie będzie wychowywał Alice, którą zdążyła pokochać. Pobiorą się, zamieszkają w Waverley i może - 62 -

będą przynajmniej zadowoleni ze swego życia, skoro wspólne szczęście i tak nie jest im pisane. - Chyba masz rację - powiedziała cicho. - Jednak los się do mnie uśmiechnął. Jack przyleciał w środę bladym świtem. Nawet nie wyłączył silnika, ponieważ Ellie już czekała. - Dzień dobry. Zajęła się zapinaniem pasa, aby nie patrzeć na Jacka. Postanowiła zachowywać się naturalnie i swobodnie. Od przyjęcia przemyślała wiele spraw. O pocałunkach starała się zapomnieć, ponieważ robiło jej się słabo na wspomnienie tego, jak gwałtownie zareagowała i jak namiętnie odwzajemniła pieszczotę. Zrozumiała, że życie z Jackiem pod jednym dachem będzie trudniejsze, niż zakładała, lecz to i tak lepsze niż życie bez niego.

S

Wzbili się w powietrze, co zawsze przyprawiało ją o lekkie drżenie. Tak samo reagowała na widok Jacka.

R

Zerknęła na niego ukradkiem. Zdawał się całkowicie pochłonięty prowadzeniem samolotu. Mogła mu się bezkarnie przyglądać, podziwiać jego klasyczny profil, mocno zarysowaną szczękę i pełne usta...

- 63 -

ROZDZIAŁ SZÓSTY Z trudem oderwała od niego oczy i oblizała spierzchnięte wargi. Gorączkowo zastanawiała się, co powiedzieć. - Czy... pamiętałeś... masz farbę do łazienki? Zadała prozaiczne pytanie, ale Jack był wdzięczny, że przerwała kłopotliwe milczenie. - Tak. Jest tyle, że chyba starczy na pomalowanie łazienki i pokoju dziecinnego. Przez chwilę rozmawiali o malowaniu, a gdy wyczerpali temat, obawiając się krępującej ciszy, uciekli się do stereotypowych uwag o pogodzie, niedawnych opadach i gwałtownie przybierających rzekach. Potem jeszcze raz wrócili do spraw związanych z remontem.

S

Rozmowa skutecznie zagłuszała ciszę, lecz nie myśli o pocałunku. W

R

końcu, nie mogąc dłużej tego znieść, Jack urwał w połowie zdania i raptownie zmienił temat. - Ellie, muszę cię przeprosić. - Za co?

- Moje zachowanie na przyjęciu było skandaliczne. Miałaś rację, twoje uczucie do tamtego człowieka nie powinno mnie interesować. Wcale nie zamierzałem wywoływać kłótni, nie mam pojęcia, co mnie ugryzło i czemu byłem taki wściekły. Może puściły mi nerwy, bo to jednak była dość trudna sytuacja. - Oboje straciliśmy panowanie nad sobą - przyznała Ellie pozornie lekkim tonem. Jack pokręcił głową, wzdychając. - Sprzeczka to nie wszystko... Muszę również przeprosić cię za pocałunek. - Aha. - 64 -

- Nie pojmuję, dlaczego tak postąpiłem - wyznał z ociąganiem. - Nagle przestałem jasno myśleć i straciłem kontrolę nad sobą. Ellie zrobiło się gorąco. Ona rozumiała swoje zachowanie i zdawała sobie sprawę, że też ponosi winę za to, co się stało. - Nieważne - mruknęła, zaczerwieniona. Jack rzucił jej ukradkowe spojrzenie. - Mam nadzieję, że nie za bardzo cię przestraszyłem. - Wcale... Tym, co ją wręcz przeraziło, była jej własna gwałtowna reakcja. - Ulżyło mi, bo miałem wrażenie... - Doskonale pamiętał jej pociemniałe oczy. - Byłaś... niezadowolona - dokończył. - Ależ skąd. - Odwróciła głowę, aby nie widział płonących policzków. Zaskoczyłeś mnie i na moment straciłam panowanie nad sobą, ale to nic takiego.

S

Takie określenie nie oddawało ówczesnego stanu uczuć, ponieważ miała

R

wtedy wrażenie, że grunt usuwa się jej spod nóg, a wszystko wokół wiruje w zawrotnym tempie.

- Jesteś pewna, że nadal chcesz za mnie wyjść? - zapytał Jack łagodnie. Wiem, że się nie popisałem, ale mylnie odczytałem twoje zachowanie. Nie rozumiałem, o co ci chodzi. Dopiero podczas przyjęcia uświadomiłem sobie, jak trudno będzie ci udawać, że jesteś ze mną szczęśliwa, podczas gdy w głębi duszy będziesz marzyć o innym. Przepraszam, swoim zachowaniem utrudniłem ci zadanie. Postąpiłem karygodnie i wcale ranie nie zdziwi, jeśli się wycofasz z naszej umowy. - Czy dajesz mi delikatnie do zrozumienia, że to ty się rozmyśliłeś? - Nie. Nie powiedział całej prawdy, gdyż kilkakrotnie rozważał ten pomysł. Za każdym razem, gdy myślał o zaręczynach, czuł się nieswojo. Największy niepokój wzbudziło podniecenie, jakie go ogarnęło, gdy wziął Ellie w ramiona. Clare i Gray nie zauważyli niczego dziwnego, co bardzo go zaskoczyło. - 65 -

Dlaczego zachowywał się, jakby był zazdrosny o Ellie? Przecież to nie wchodziło w grę. Zazdrość o Ellie? Niemożliwe! Był zmęczony, poirytowany, lecz z pewnością nie zazdrosny. Ellie to po prostu Ellie. A właściwie była sobą do dnia, w którym włożyła wydekoltowaną suknię na ramiączkach... Kiedy zobaczył ją znowu w spodniach i sportowej bluzce, odetchnął z ulgą, a jednocześnie speszył się. Trudno mu było uwierzyć, że na przyjęciu ogarnęło go silne podniecenie z powodu siostry Lizzy. Ellie była rozsądną, łatwą w kontaktach i życzliwą kobietą, ale nie taką, która omdlewa w ramionach mężczyzny i doprowadza go do stanu wrzenia. Znał ją od lat, lubił i szanował. Wzbudzała w nim instynkt opiekuńczy, ale cóż w tym dziwnego? Gdyby miał siostrę, darzyłby ją podobnym uczuciem. - Nie zrozum mnie źle - podjął po chwili - ja tylko próbuję ci uzmysłowić, że nie musisz robić nic wbrew sobie. Wszyscy się zdziwią, jeśli odwołamy ślub

S

tuż po zaręczynach, ale zawsze można wymyślić sensowny powód. Będziemy

R

udawać, że chcemy jedynie przesunąć termin. Ludzie trochę pogadają, a potem o wszystkim zapomną.

- Nie chcę odwoływać ślubu! - Wystraszyła się, że Jack dąży do zerwania ich umowy, a tego by chyba nie przeżyła. - Na razie nie zmieniłam zdania. - Po namyśle dodała: - Ja też jestem ci winna przeprosiny, bo i do kłótni, i do pocałunków potrzebne są dwie strony. Oboje ponosimy winę za to, że sprawy wymknęły się spod kontroli. Moim zdaniem najlepiej będzie uznać incydent za niebyły. Jack spojrzał na nią z wdzięcznością. - Zgoda. Skoro jesteś gotowa o wszystkim zapomnieć... Ellie pomyślała, że wiele może zapomnieć, lecz nie to, jak ją całował. Zdobyła się na uśmiech i rzekła spokojnie, chociaż jej serce biło jak oszalałe: - Wiesz, jest jeden plus tej nieszczęsnej kłótni. Otóż moja podejrzliwa siostra nabrała pewności, że jesteśmy w sobie szaleńczo zakochani. - Żartujesz! - szczerze zdziwił się Jack. - 66 -

- Mnie to też bardzo zaskoczyło - przyznała Ellie. - Wyobraź sobie, że Lizzy uważa naszą sprzeczkę za dobry znak... tylko nie wiem dlaczego. Powiedziała nawet, że bardzo nam zazdrości! Według Jacka w ich sytuacji nie było absolutnie niczego godnego zazdrości. - Mówi tak, bo nie zna prawdy. - Racja - przyznała Ellie martwym głosem. Patrzyła na ziemię, która z tej wysokości wyglądała jak szarozielony kobierzec, ciągnący się aż po horyzont. Wielkie połacie zarośli dawały bydłu schronienie przed palącymi promieniami słońca. Nad rdzawą równiną tu i ówdzie górowały olbrzymie termitiery. Znowu zapadło milczenie, które tym razem przerwał nieoczekiwanie Jack.

S

- Trochę to dziwne, bo Lizzy wyznaje zasadę, że trzeba wytrwale szukać

R

tej jednej jedynej osoby. Według niej w uczuciach nie wolno iść na kompromis. Jest taka romantyczna!

- Nadal tak twierdzi. - Ellie nie odrywała wzroku od ziemi. - Widocznie jesteśmy dobrymi aktorami i zagraliśmy nasze role lepiej, niż się spodziewaliśmy. - Na to wychodzi - powiedział Jack dziwnym tonem. Ellie czuła, że patrzy na nią, ale nie odwróciła głowy. Zaczerwieniła się. Ciekawe, czy Jack zastanawia się, dlaczego tak przekonująco udawała zakochaną? Chcąc skierować rozmowę na bezpieczniejsze tory, powiedziała: - Wiesz, kiedyś zapytałam ją, czy podkochiwała się w tobie. - Co odpowiedziała? - Że nie, chociaż nie rozumie dlaczego. Według mnie jesteście wspaniałymi przyjaciółmi, macie tyle wspólnego... Dawniej myślałam, że się kiedyś pobierzecie. - 67 -

Dziwne, ale teraz już potrafiła mówić o tym w miarę spokojnie, jakby temat był jej zupełnie obojętny i kierowała nią jedynie zwykła ciekawość. - Skoro już o tym mowa, muszę przyznać, że to faktycznie trochę niezrozumiałe - rzekł Jack z namysłem. - Ja chyba podświadomie się pilnowałem, bo wiedziałem, kogo kocha. Nie chciałem uwierzyć, że zerwała z Grayem, ale teraz przyznaję jej rację. Wiesz, właściwie nigdy nie przyszło mi do głowy, że może nas łączyć coś innego niż przyjaźń. Nie wiem, czemu tak było, bo Lizzy jest naprawdę wyjątkową kobietą. I bardzo ładną. - Uśmiechnął się lekko. - Dziwne, że przez tyle lat nie obudziła we mnie gorącego uczucia, a Paulę pokochałem od pierwszego wejrzenia. Paula nie była blondynką, ale pod innymi względami przypominała twoją siostrę. - Aha. - Była serdeczna, pełna życia, wesoła, podobnie jak Lizzy. Lecz dotyk

S

Lizzy nie sprawia, że ogarnia mnie podniecenie, a jej uśmiech nie rozświetla mi świata. Znasz to uczucie?

R

Znała doskonale. W obecności Jacka świat zmieniał się, piękniał, wszystko stawało się wyraźne i czyste, gwiazdy świeciły jaśniej, powietrze pachniało kwiatami. Sama obecność ukochanego rozbudzała zmysły. - Owszem, znam - odparła cicho. - Nie wiadomo, dlaczego zakochujemy się akurat w tej, a nie innej osobie. Jack spojrzał na łagodny zarys policzka, ładnie wykrojone usta i wijące się włosy. Coś chwyciło go za serce. - Rzeczywiście - rzekł ochryple. Znowu zapadło milczenie. Jack starał się skoncentrować, lecz Ellie dziwnie go rozpraszała i co chwila na nią zerkał. Bardzo się speszył, gdy to zauważyła. - Co mówią twoi rodzice? - zapytał, aby tylko coś powiedzieć. Przekonaliśmy ich?

- 68 -

- Im nawet do głowy by nie przyszło, że możemy udawać. Nie są podejrzliwi... - Była zadowolona ze zmiany tematu. - Mama już myśli tylko o weselu, sukniach i kwiatach. Upiera się przy tradycyjnym, kościelnym ślubie. Prawie się pokłóciłyśmy, bo ja stanowczo nie chcę brać ślubu w kościele w Mathison. - Jakie masz zastrzeżenia? Mnie jest wszystko jedno, chętnie zastosuję się do twoich życzeń. - W kościele powinny odbywać się wyłącznie prawdziwe śluby. - A nasz taki nie będzie? Spojrzała na niego oczami okrągłymi ze zdziwienia. - Po co pytasz? Przecież dobrze znasz odpowiedź. Moim zdaniem ślub powinien odbyć się w Waverley Creek, które jest dla nas bardzo ważnym miejscem. Żenisz się ze mną, bo dzięki temu będziesz mógł tu mieszkać z Alice,

S

a ja wychodzę za ciebie, bo nie chcę przenosić się do miasta.

R

- Jasne postawienie sprawy - rzekł Jack sarkastycznym tonem. - Po prostu jestem uczciwa. Twoje małżeństwo nie będzie prawdziwe, bo... nie żenisz się z Paulą... - powiedziała ledwo słyszalnym szeptem. Ustaliliśmy, że złożymy przysięgę, która nie będzie wiążąca na wieki. Łączy nas Waverley, prawda? Wobec tego lepiej wziąć ślub właśnie tam. - Jak wolisz - mruknął wyraźnie zniecierpliwiony. Ellie spuściła głowę. - Wcale nie chodzi o to, czego ja chcę - rzekła ze smutkiem. - To kwestia tego, co jest najstosowniejsze w tej sytuacji. - Zerknęła na Jacka i speszyła się, ponieważ miał twarz zupełnie pozbawioną wyrazu. Gdy ani słowem nie zareagował, niepewnie podjęła: - Pomyślałam, że moglibyśmy wykorzystać dawną stodołę. Wystarczy usunąć stos rupieci, zamieść podłogę i umyć okna. Według mnie to ładny budynek i idealne miejsce na wesele. - Dobry pomysł - przyznał Jack, udając entuzjazm, którego w rzeczywistości wcale nie odczuwał.

- 69 -

Coraz bardziej irytowało go, że Ellie nieustannie podkreśla nienormalny charakter ich związku. Niepomiernie złościło go jej ożywienie i opowieści o planach matki. Nie obchodziło go, jak i gdzie odbędzie się wesele. Pragnął natomiast dowiedzieć się, czy pocałunek poruszył Ellie równie mocno, jak jego. Chciał wiedzieć, co wtedy czuła, czy wieczorami bez trudu zasypia, czy często wspomina tę chwilę czułości i zastanawia się, co właściwie między nimi zaszło. Malowanie domu zakończyli w sobotę. - W przyszłym tygodniu będę miał pomoc z Bushman's Creek - oznajmił Jack przy podwieczorku. - Najpierw doprowadzimy do porządku dawne mieszkania służby, a potem zabierzemy się za budynki gospodarcze. - Świetnie. - Ellie udawała, że nie zauważa jego obojętnego, wręcz chłodnego tonu. - O której po mnie przylecisz? Jack umknął spojrzeniem w bok.

S

- Jeszcze nie wiem... Ostatnio mam mnóstwo roboty. Trochę dręczą mnie

R

wyrzuty sumienia, bo Gray obiecał, że zwolni Jeda i Dave'a na miesiąc lub dwa, chociaż są mu bardzo potrzebni. Przez ten czas muszę znaleźć jakichś robotników sezonowych.

- Ja nie boję się żadnej pracy.

- Według mnie teraz powinnaś zająć się przygotowaniami do wesela. Czas leci, a jest jeszcze sporo do zrobienia. - Mama i Lizzy chętnie same wszystko załatwią. - Mimo to... - zawahał się - nie jest absolutnie konieczne, żebyś tu była. Ellie poczuła się, jakby Jack wymierzył jej siarczysty policzek. Dał jej przecież jasno do zrozumienia, że nie chce jej widzieć w Waverley. Postanowił skorzystać z jej pomocy jedynie przy pracach uważanych za typowo kobiece. Mogła zatem sprzątać, malować i myć okna, meblować pokoje. Teraz widocznie nie jest potrzebna i zostanie wezwana dopiero do opieki nad dzieckiem. Nie zamierzała okazywać, jak bardzo czuje się dotknięta, uniosła zatem dumnie głowę i rozciągnęła usta w sztucznym uśmiechu. - 70 -

- Jak wolisz. Skoro jestem niepotrzebna, nic tu po mnie. Nie chcę przeszkadzać. W domu nudziła się i niecierpliwie chodziła z kąta w kąt. Bezskutecznie starała się wykazać żywsze zainteresowanie dekoracją kwietną, obrusami, zastawą. Matka i Lizzy telefonicznie uzgadniały, w co się ubiorą oraz ustalały menu przyjęcia weselnego. Ellie została wysłana do Perth, gdzie pod wodzą Lizzy rozpoczęła poszukiwania ślubnej kreacji. Tym razem czuła się w mieście jeszcze gorzej niż zazwyczaj. Posłusznie chodziła od sklepu do sklepu i przymierzała to, co Lizzy kazała, lecz marzyła o powrocie do Waverley. Było jej przykro, że majątek ożywa bez niej. Dlaczego Jack odrzucił jej pomoc? Mimo to myśli o Waverley dodawały jej sił. Marzyła o tym, by wesele odbyło się jak najprędzej. Wreszcie skończy się ten cały rozgardiasz, zostaną

S

sami z Jackiem i Alice. Wtedy będzie potrzebna i na pewno wszystko dobrze się

R

ułoży.

Ślub odbył się miesiąc później.

- Młodsza siostra nie powinna wychodzić za mąż pierwsza - powiedziała Lizzy z pretensją. Chodziła naokoło Ellie, poprawiała fałdy spódnicy i marudziła. - Jeszcze trochę, a będę jedyną starą panną w Australii. - Na pewno niedługo zjawi się twój książę z bajki. - Jeśli stanie się inaczej, obarczę cię odpowiedzialnością za swój smutny los. Dlaczego tak nalegałaś, żebym była twoją druhną? Już trzeci raz występuję w tej roli, a wiadomo, że do trzech razy sztuka. Potem już tylko pozostaje staropanieństwo. - Nie przesadzaj! Właściwie nie jesteś druhną - pocieszyła ją Ellie. - Chcę, żebyś była blisko i podtrzymywała mnie na duchu. - Wiem, tylko tak żartuję - Lizzy roześmiała się. - Nikomu nie odstąpiłabym tego przywileju... Tylko błagam cię, rzuć bukiet w moją stronę. - Obiecuję. - 71 -

Lizzy wzięła ze stolika kwiaty. - Proszę. - Odeszła dwa kroki, przyjrzała się siostrze i z uznaniem pokiwała głową. - Naprawdę ślicznie wyglądasz. Ellie odwróciła się, spojrzała w lustro i zamarła. Patrzyła na zupełnie obcą sobie osobę. Kobieta w lustrze miała błyszczące szarozielone oczy ocienione długimi rzęsami, umalowane usta oraz misternie upięte włosy. Ellie skrzywiła się, aby sprawdzić, czy twarz w lustrze powtórzy ten grymas. - Kostium leży idealnie - orzekła Lizzy - a ten odcień różu jest dla ciebie wprost stworzony. Ellie niepewnie musnęła palcami połyskliwy, gładki materiał. Kostium miał elegancki, prosty krój, lecz wytworny strój był równie obcy jej naturze, jak tusz do rzęs i pomadka. - Szkoda, że nie mogę iść do ślubu w spodniach - westchnęła ze smutkiem.

R

Lizzy zrobiła zgorszoną minę.

S

- Przestań gderać! Co ci strzeliło do głowy? Wychodzisz za eleganckiego i przystojnego kawalera, a bredzisz o spodniach. Nie chcesz, żeby pan młody oniemiał na twój widok?

Ellie nie potrafiła sobie wyobrazić, by Jack kiedykolwiek zachwycił się jej wyglądem. - Chciałabym, ale... Doczekała się dnia, o którym marzyła przez tyle lat, i za kilka minut stanie na ślubnym kobiercu. Niestety, nie wychodziła za dawnego Jacka o ciepłych, wesołych oczach. Jej narzeczony miał przygaszone spojrzenie i smutny uśmiech. W dodatku nie widziała go już trzy długie tygodnie i bardzo tęskniła. Gdy przyjechała do Waverley Creek z rodzicami i Lizzy, Jack zdawkowo uśmiechnął się na powitanie, powiedział, że zostawia im dom do dyspozycji i przyjdzie o piątej. Zachował się tak, jakby umawiał się z kolegami na piwo. - 72 -

Lizzy ostatni raz poprawiła suknię. - No, jesteś gotowa? - Chyba tak. - Jak się czujesz? - Jestem przerażona. Nie skłamała. Coraz częściej dręczyły ją wątpliwości, czy podjęła słuszną decyzję. Już za kilka minut zostanie żoną Jacka... A może to tylko sen? - Nic dziwnego, zaraz ci przejdzie. - Lizzy roześmiała się, wzięła swój bukiet i szeroko otworzyła drzwi. - Idziemy. Myśl tylko o ukochanym. Punktualnie o piątej doszły do niecodziennego domu weselnego. Kamienny budynek przetrwał lata zaniedbania znacznie lepiej niż inne zabudowania, a po remoncie prezentował się niezwykle imponująco. Wzdłuż ścian ustawiono długie stoły nakryte różowymi obrusami i przybrane

S

egzotycznymi kwiatami sprowadzonymi z Darwin. W kubełkach z lodem chłodziły się butelki szampana.

R

Goście zrobili przejście dla panny młodej i jej ojca. Ellie szła na trzęsących się nogach. Wszystko widziała jak przez mgłę. Czuła się dziwnie nierealnie, jak we śnie, lecz starała się zapamiętać każdy szczegół. Gdy w polu widzenia pojawił się Jack, ogarnęła ją panika. Zachwiała się i ze strachu byłaby uciekła, gdyby nie podtrzymujące ją ramię ojca. Z przerażeniem pomyślała, że oto popełnia wielki życiowy błąd, wychodząc za człowieka, który jej nie kocha. Jack też nie powinien żenić się z nią, skoro nadal kochał Paulę. Postępowali źle, lecz już nic nie można było zmienić. Za późno! Otaczali ich krewni i znajomi. Stojąca tuż za nią Lizzy uśmiechała się promiennie, matka ukradkiem ocierała łzy, ojciec z dumą patrzył na nowożeńców. Gdy podeszli do pana młodego, pan Walker odsunął się. Ellie nieśmiało ujęła wyciągniętą dłoń Jacka i dopiero teraz spojrzała mu w oczy.

- 73 -

Nieco wcześniej Jackowi robiło się na przemian zimno i gorąco, nerwowo poprawiał ciasny kołnierzyk i z rozpaczą zastanawiał się, dlaczego ma zamiar poślubić kobietę, której nie darzy głębszym uczuciem i która na dodatek kocha innego. Błagalnie spojrzał na brata, jakby czekał na wybawienie z opresji, lecz Gray patrzył w lewo, uśmiechając się przy tym tkliwie. Spojrzał w tę samą stronę, zobaczył swą córeczkę na ręku Clare i natychmiast się opanował. Przypomniał sobie, dlaczego bierze ślub. Tłum gości zafalował, więc odwrócił się do drzwi i ujrzał Ellie. A przynajmniej zdawało mu się, że to ona. Ogarnęły go wątpliwości, czy w ogóle zna tę opanowaną i elegancką pannę młodą. Wpadł w panikę. Pomyślał zrozpaczony, że nie może ożenić się z nieznajomą, która w dodatku zdaje się go nie zauważać. Mimo to, gdy podeszła, automatycznie wyciągnął do niej rękę. Piękna nieznajoma spojrzała na niego ufnym, ale nieco spłoszonym wzrokiem. Tak, to były oczy Ellie.

R

S

Ulżyło mu, uśmiechnął się z czułością. To nie jakaś obca panna młoda, lecz Ellie, jego dobra przyjaciółka. Mocno zacisnął jej drżącą dłoń w swojej. Ceremonia nie trwała długo. Składając przysięgę, Ellie nie poznała swego głosu i miała wrażenie, że zamiast niej mówi ktoś inny. Potem Jack wsunął jej obrączkę na palec i zostali poślubieni. Odtąd byli małżeństwem! Mężem i żoną! Zdziwiona popatrzyła na obrączkę, a potem na Jacka, który spoglądał na nią wzrokiem pełnym zrozumienia. - Pocałuj pannę młodą - rozległo się za ich plecami. Jack uśmiechnął się niepewnie. Wiedział, że wypada pocałować dopiero co poślubioną żonę. Ona zapewne wolałaby tego uniknąć, ale tradycji musiało stać się zadość. Ujął twarz Ellie w dłonie i delikatnie musnął ustami jej wargi. Trudno byłoby nazwać to prawdziwym pocałunkiem, a jednak ogarnęło go szalone pragnienie, by wziąć Ellie w ramiona i całować bez końca. Dziwnie zdenerwowany, z trudem się od niej oderwał. Nie patrząc jej w oczy, wziął ją za rękę i uśmiechnął się z przymusem. - 74 -

Ellie domyśliła się, ile go kosztuje udawanie. No cóż, to z pewnością nie jest najszczęśliwszy dzień w jego życiu. Przykro jej było, że po pocałunku Jack natychmiast się od niej odsunął. Ledwo zdobył się na to, by dotknąć ust żony, której nie kochał i nie pragnął! Trudno! Klamka zapadła i nic już nie można było poradzić. Oficjalnie zostali małżeństwem, nie mogli się teraz wycofać. Musieli grać dalej. Należało z miłym uśmiechem przyjąć gratulacje i życzenia. Przyjęcie minęło jej jak we śnie. Wszyscy twierdzili, że świeżo upieczona mężatka promienieje szczęściem, lecz według niej był to jedynie utarty zwrot, nie mający nic wspólnego z jej prawdziwym samopoczuciem. Nie rozpierała jej radość, wręcz przeciwnie. Czuła się osamotniona, dziwnie wyizolowana i opuszczona. Jack wziął na ręce Alice, która natychmiast kurczowo objęła go za szyję i przytuliła się do piersi. Pocieszając dziecko, miał

S

taki wyraz twarzy, jakby chciał przypomnieć Ellie, dlaczego się ożenił. Jakby

R

mówił, że on i Alice stanowią całość i nikt więcej nie jest im potrzebny. Tymczasem ona chciała z nimi spędzić resztę życia! Serce ścisnęło się jej z bólu i czym prędzej odwróciła wzrok. Zauważyła Clare, która obserwowała ją ze zrozumieniem i współczuciem. Dumnie uniosła głowę, ponieważ nie chciała, aby ktokolwiek jej współczuł. Postanowiła, że nie będzie użalać się nad sobą. Nie ma powodu. Od początku wiedziała, jak będzie wyglądało jej małżeństwo z Jackiem i skoro dokonała takiego wyboru, powinna teraz spokojnie ponosić konsekwencje. Uśmiechnęła się do Clare i do najbliżej stojących osób. Promiennie uśmiechała się również podczas robienia zdjęć, toastów i krojenia tortu, a nawet wtedy gdy goście komentowali wzruszające przywiązanie Jacka do córki. Miała wrażenie, że w oczach wielu osób dostrzega litość pomieszaną z zadowoleniem, ponieważ znaleziono powód, dla którego Jack zdecydował się ją poślubić. Nikt oczywiście nie powiedział tego otwarcie, lecz była przekonana, że wszyscy tak myślą. Goście doskonale się bawili, ona zaś uśmiechała się z coraz - 75 -

większym przymusem. W pewnej chwili dyskretnie odeszła na bok, bo udawanie wesołości coraz bardziej ją męczyło. Rozejrzała się i dostrzegła Clare i Graya. Nie dotykali się, a mimo to sprawiali wrażenie, iż są jednością. Gray dyskretnie pogładził żonę po plecach, a Ellie ogarnęła zazdrość. Gdy ponownie na nich spojrzała, Gray właśnie szeptał coś żonie na ucho. Clare uśmiechnęła się i objęła go. W ich zachowaniu było coś tak intymnego, że Ellie spłonęła rumieńcem, jakby została przyłapana na podglądaniu. Odwróciła się i napotkała wzrok Jacka. Speszyła się jeszcze bardziej. Jack znowu patrzył na nią badawczo, lecz nie umiała odgadnąć, co kryje się w jego wzroku. Muzyka jakby umilkła, tańczące pary jakby się rozpłynęły w mgle. Czyżby zostali z Jackiem sami? Jack bez pośpiechu ruszył w stronę smukłej zielonookiej istoty. Ellie nagle poczuła się bardzo zmęczona. Wiedziała, że powinna zdobyć

S

się na uśmiech i nadal udawać szczęśliwą, promienną oblubienicę, lecz nie

R

potrafiła. Nie mogła ruszyć ani ręką, ani nogą. Mogła jedynie czekać. Wreszcie stanął przed nią i uśmiechnął się ironicznie. - Masz dosyć, prawda? - spytał półgłosem. - Chcesz już wyjść?

- 76 -

ROZDZIAŁ SIÓDMY Bez słowa skinęła głową, wzięła go za rękę i wyszli bocznymi drzwiami. Owiał ich przyjemny chłód. Na granatowym niebie lśnił jasny księżyc i mrugały tysiące gwiazd. Ellie z lubością odetchnęła świeżym powietrzem i wsłuchała się w panującą wokół ciszę. - Dziękuję - szepnęła. - Obserwowałaś Clare i Graya... Widziałem wyraz twoich oczu, gdy myślałaś, że nikt na ciebie nie patrzy. - Zawahał się zażenowany. - Wiem, ile musiało cię kosztować uśmiechanie się przez cały czas. Chyba wszyscy uwierzyli, że jesteś szczęśliwą panną młodą. - Dla ciebie to też był trudny dzień - odrzekła cicho. - Tak.

R

S

Ellie każdym nerwem czuła jego bliskość. Gdy wzrok przywykł do ciemności, zauważyła, że Jack rozluźnił krawat i rozpiął kołnierzyk. Przeszył ją dreszcz, którego nie zdołała opanować. Wyrwała rękę, odwróciła się i pobiegła w stronę domu.

- Czy... myślisz... że ktoś nas zauważył? Zrobiło się jej wstyd, gdy usłyszała piskliwie brzmienie swego głosu. Jack przecząco pokręcił głową. - Goście bawią się w najlepsze, ale nawet jeśli nas zauważono, nikt się nie zdziwi. Przecież jesteśmy nowożeńcami... - Prawda - szepnęła. - Jakoś trudno mi w to uwierzyć. - Wiem. Goście pewno sobie pomyślą, że spieszno nam było do łóżka. - Chyba masz rację. Zabrzmiało to bardzo smutno i Jack natychmiast pożałował swej nietaktownej uwagi. Gdy doszli do werandy, machinalnie wyciągnął rękę. - Nie martw się - rzekł na pocieszenie. - 77 -

- Czym? - spytała znużona. - Tym, że mamy spać razem. - Zawahał się. - Dzisiejszą noc musimy spędzić w jednym łóżku, no wiesz, dla zachowania pozorów. Jedną noc chyba jakoś wytrzymasz. - W ciemności błysnęły olśniewająco białe zęby. - Obiecuję, że nie tknę cię nawet palcem. A jutro, zaraz po wyjeździe gości, przeniosę się do pokoju sąsiadującego z dziecinnym. - Aha. Poczuł się dotknięty jej brakiem zainteresowania, a mimo to kontynuował: - Należało omówić to wcześniej... Założyłem, że nie będziesz chciała ze mną spać... Zawiesił głos, jakby pytał, czy słusznie, lecz Ellie nie wiedziała, jak zareagować. Czy ma przyznać się, że pragnie go obejmować, całować i być

S

całowaną? Nie, nie zdobędzie się na wyznanie prawdy. - Ja...

R

Urwała bezradnie. Zapomniała, co chciała powiedzieć, w głowie miała kompletny zamęt.

- Wiem, że to niezręczna sytuacja - pospieszył jej z pomocą Jack. Kochasz innego, więc jest oczywiste, że wzdragasz się przed spaniem ze mną. Odwrócił głowę i nieporadnie dodał: - Nie myśl, że spodziewałem się czegoś innego. Ellie powoli weszła na pierwszy stopień. Chciała uciec, nim zapomni o dumie i wyzna prawdę. Tak bardzo starała się opanować, że jej głos zabrzmiał oschle i chłodno. - Wcale tak nie pomyślałam. Nigdy nie sądziłam, że zechcesz się ze mną przespać. - Doprawdy?

- 78 -

Coś w jego tonie sprawiło, że przystanęła i obejrzała się. Jack stał w pozornie niedbałej pozie, z marynarką przerzuconą przez ramię. Nieodgadniony wyraz jego twarzy zaniepokoił ją. - Chciałam... myślałam... umówiliśmy się, że... pozostaniemy na przyjacielskiej stopie - wyjąkała. Jack wpatrywał się w nią bez słowa. Stała niezdecydowana, nerwowo skubiąc dół żakietu. Lśniący jedwab dodawał blasku jej skórze, kusząco połyskującej w świetle gwiazd. Oczy były ciemnymi kręgami w bladej twarzy. - Tak się umówiliśmy. - Skrzywił usta w ironicznym grymasie. - I dlatego nadal pozostaniemy przyjaciółmi. Ellie spojrzała na niego zbita z tropu. Czyżby nie o to chodziło? Czy nie tego chciał? Zawahała się. Nie zdążyła jednak spytać, co znaczy ta osobliwa nuta w jego głosie, ponieważ wbiegł na werandę i otworzył drzwi.

S

- Lizzy pytała, gdzie będziemy spać - rzekł bezbarwnym tonem. - Uparła się, że udekoruje naszą sypialnię.

R

Stanął na progu pokoju i szerokim gestem zaprosił Ellie do środka. Wchodząc, nawet go nie musnęła. Bała się, że mógłby odczytać dotknięcie jako narzucanie się.

Podczas malowania pokoju zastanawiała się, czy kiedykolwiek będą w nim spali. Teraz już była pewna, że spędzą razem tylko jedną jedyną noc. Lizzy postarała się, aby w mało przytulnej sypialni stworzyć ciepłą, romantyczną atmosferę. Na stolikach postawiła różnokolorowe kwiaty, koło łóżka lampki z żółtymi abażurami, a na łóżku położyła koronkową koszulę nocną. Zauważyli koszulę niemal jednocześnie. - Och - wyrwało się Ellie. - Trzeba przyznać, że kochająca siostra zadbała o wszystko - sucho skomentował Jack. - Faktycznie. - 79 -

Zapadło kłopotliwe milczenie. Zwiewna koszula jakby szydziła z ich małżeństwa bez miłości. Ellie bardzo wzruszyło, że Lizzy kupiła taką drogą i piękną rzecz. Idealny prezent dla prawdziwej panny młodej. Poczuła łzy napływające do oczu. Mrugając, podeszła do łóżka, nieporadnie zwinęła koszulę i wsunęła do szuflady. Chrząknęła zażenowana. - Bardzo ładna, ale koronki są zbędne, gdy się śpi ze znajomym. - Ach tak. - Jack odwrócił się na pięcie. - Pójdę zobaczyć, czy Alice się nie odkryła. Ellie zaczęła niespokojnie krążyć po pokoju. Wiedziała, że nie uśnie, chociaż była bardzo zmęczona, w głowie aż jej huczało od nadmiaru wrażeń. Jak uda jej się zasnąć przy leżącym tuż obok Jacku? Jak długo wytrwa w roli zwykłej znajomej?

S

Zacisnęła pięści. Musi pamiętać, że mają być jedynie przyjaciółmi. Nic

R

się nie zdarzy i jakoś trzeba przetrwać tę noc. Powinna rozebrać się, umyć, włożyć bawełnianą koszulę, czyli swój ulubiony strój nocny, i położyć się do łóżka. A gdy przyjdzie Jack - udawać, że śpi. To takie proste.

Nieco podniesiona na duchu poszła do łazienki, aby obmyć twarz. Drzwi do sypialni Alice były uchylone. Przeszła obok nich szybko, ze spuszczoną głową, nie zaglądając do środka. Po zmyciu makijażu poczuła się o niebo lepiej. Kątem oka dostrzegła ruch, więc spojrzała w prawo. Jack stał przy łóżeczku i patrzył na trzymane w ręce zdjęcie. Zatrzymała się niezdecydowana, a Jack w tym momencie uniósł głowę. Na jego twarzy malował się tak niewymowny smutek, że jej serce przeszył dotkliwy ból. Domyśliła się, że oglądał fotografię Pauli. Spoglądali na siebie w milczeniu. Nie potrzebowali słów. Cóż mogli sobie powiedzieć? Ellie bezradnie patrzyła na ukochanego i zastanawiała się, jak go

- 80 -

pocieszyć. Doszła do wniosku, że najlepiej zostawić go sam na sam ze smutkiem. Zwiesiła głowę i cicho odeszła. Wiedziała, że w porównaniu z uczuciami Jacka, jej własne są nieistotne, wręcz śmieszne. Przypomniała sobie, jak na nią patrzył, gdy, prowadzona przez ojca, zbliżała się do niego podczas ceremonii zaślubin. Nie wątpiła, że przez cały dzień cierpiał katusze. Na pewno zastanawiał się, dlaczego nie dane mu było ożenić się z Paulą, dlaczego to nie jej wsunął obrączkę na palec. To uśmiechnięta i szczęśliwa Paula powinna rzucić bukiet w tłum niezamężnych panien. Jak Jack zdołał przez to wszystko przebrnąć? Ile kosztowało go robienie dobrej miny do złej gry? Bezsilnie opadła na łóżko i wyrwało się jej westchnienie z głębi serca. Biedny Jack i biedna Paula. Nie pozostało nic z ich wielkiej miłości. - Będziesz spała w ubraniu? - rozległ się głos od progu.

S

Jack starał się mówić żartobliwie, dlatego też Ellie postanowiła

R

podchwycić jego ton, by jakoś rozładować napięcie. - Niekoniecznie. Po prostu suwak się zaciął. - Chodź, spróbuję coś zaradzić.

Podchodząc do niego, miała wrażenie, że zbliża się do skraju przepaści. - Jack... - zaczęła załamującym się głosem. - Tak mi przykro... Jack bez słowa wyciągnął ręce, a gdy podeszła, mocno ją objął. Długo stali przytuleni, nic nie mówiąc. - Wiem, jaki ciężki był dla ciebie ten dzień - szepnęła. Objęła go i oparła policzek na jego ramieniu. Ciało Jacka było twarde jak skała, na której zawsze można się wesprzeć. - Dla ciebie też, prawda? Wtulił twarz w jej włosy i jeszcze mocniej ją objął. Jakby wyczuł, że ona również potrzebuje pocieszenia.

- 81 -

Gdy pochylił się nad łóżeczkiem Alice, kątem oka dostrzegł zdjęcie, które przed chwilą odłożył na szafkę. Pomyślał o pogodnym usposobieniu i niezwykłej urodzie Pauli. Ogarnął go smutek. Przez ułamek sekundy zdawało mu się, że śmiech Pauli rozbrzmiewa echem w pokoju ich dziecka. Przygotowując się do ślubu, wspominał swą jedyną wielką miłość. Paula była jak kometa, która na krótko rozświetliła jego życie, a potem nagle znikła, pogrążając go w żalu. Uważał, że szczególnie w dzień ślubu ma obowiązek o niej pamiętać. - Ożeniłem się dla dobra naszego dziecka - szepnął do fotografii. Wpatrywał się w zdjęcie zdumiony. Twarz Pauli rozpływała się, a jej miejsce zajmował obraz Ellie. Pomyślał o świeżo poślubionej żonie, o jej smutnych oczach, o tęsknocie, jaka się w nich malowała, gdy obserwowała Clare i Graya.

R

S

Teraz trzymał ją w objęciach, czuł jej gibkie i miękkie ciało. Była ciepła, uległa i delikatna. Z przyjemnością wdychał ledwo uchwytny zapach jej perfum. Delikatnie, uspokajająco głaskał ją po plecach, aż odprężyła się i westchnęła z ulgą. Złota spinka do włosów uwierała go w policzek, więc niewiele myśląc, po prostu ją wyjął. A potem następną. Zaskoczona Ellie odsunęła się, lecz nic nie powiedziała. Popatrzyli sobie w oczy. Oboje niemal równocześnie zrozumieli, że dzieje się coś niezwykłego, że sytuacja wymyka się spod kontroli. Jack rozchylił palce i spinki upadły na podłogę. Ellie nawet nie drgnęła. Stała nieruchomo, jak zahipnotyzowana. Nie od razu zorientowała się, że ogarnia ją rozkoszne podniecenie. Jack wsunął dłoń w jej włosy. - Ellie... - rzekł przytłumionym głosem. - Zastanawiam się, czy dziś... tylko dzisiaj... możemy być czymś więcej niż przyjaciółmi.

- 82 -

Nie zdołała wykrztusić ani słowa. Ręce miała zimne, a serce tłukło się w piersi jak oszalałe. Wiedziała, czego Jack pragnie. Nie chciał wspominać. Chciał zapomnieć o smutku i żałobie, pragnął zatracić się w teraźniejszości, zapomnieć o przeszłości, nie myśleć o przyszłości. Mogła mu w tym pomóc. Położyła ręce na jego ramionach i zapytała drżącym głosem: - Czy to ci pomoże? Jackowi lekko drgnęły kąciki ust, lecz odpowiedział poważnie: - Chyba tak. - Musnął palcem jej policzek i szyję. - Nie będę udawać, że to uleczy wszystkie rany, ale może będzie nam łatwiej przetrwać tę noc. Jak myślisz? - Ja... myślę... zgadzam się z tobą. - Nie chcę do niczego cię zmuszać. Możesz powiedzieć „nie". Wiesz, że możesz się wycofać, prawda? - Tak.

R

S

Przytulił ją do piersi i najpierw pocałował w skroń, potem w policzek. Coraz bliżej ust. - Tylko dzisiaj... - szepnął. - Wiem.

- Ciebie też trzeba pocieszyć, prawda? Ogarnęło ją takie podniecenie, że przymknęła oczy i odparła ledwo dosłyszalnie: - Tak. Mnie też. Dotknął ustami jej warg. - Chcesz się wycofać? - Nie. Pragnę cię. Powiedziała to szeptem, a jednak słowa rozbrzmiały w pokoju głośnym echem. „Pragnę cię. Pragnę!" Taka była szczera prawda, lecz przecież nie zamierzała czynić wyznań. A jednak to zrobiła. - Tylko dzisiaj - powtórzył Jack. - 83 -

Zarzuciła Jackowi ręce na szyję i poddała się upajającym pieszczotom. Było tak, jak w marzeniach. Miała pełną świadomość, że to nie są pocałunki miłości i że nie będą trwać wiecznie, ale postanowiła nie zaprzątać sobie tym głowy. Musi jej wystarczyć to, co otrzymała od losu... Umówili się przecież, że w tę noc poślubną zapomną o wszystkim. Potem znowu będą udawać, lecz teraz... Nie musiała pilnować się i obawiać, że Jack odgadnie prawdę. Mieli nawzajem sobie pomóc, oboje potrzebowali pocieszenia i intymnej bliskości. Przestała myśleć i rozkoszowała się tym, że czuje jego usta na swoich, jego dłonie na nagiej skórze. Z każdym pocałunkiem, z każdą pieszczotą rosło pożądanie. Ellie ogarnął płomień i zdawało się jej, że zaraz spłonie...

R

- 84 -

S

ROZDZIAŁ ÓSMY Codzienne kontakty na stopie przyjacielskiej okazały się trudniejsze niż dawniej. Jack był zadowolony, że ma dużo pracy. Najął trzech robotników sezonowych i w czwórkę spędzali całe dnie poza domem, dokonując najpilniejszych napraw i przygotowań. Zbliżała się pora przeglądu stad, sprawdzania ich stanu i liczebności. Zaraz na początku znaleziono kilkadziesiąt koni, które zdziczały podczas niedbałych rządów poprzedniego właściciela Waverley. Oddzielono je i zapędzono do osobnych zagród. Jack uwielbiał konie i poświęcał im każdą wolną chwilę, licząc na to, że zdoła niektóre przyzwyczaić do siodła.

S

Czasem przychodziła Ellie z Alice. Alice obserwowała z zapartym tchem

R

konie, a Ellie Jacka, który jej zdaniem obchodził się ze zwierzętami wyjątkowo delikatnie i umiejętnie. Przystawał koło nich, mówił coś półgłosem, a one strzygły uszami i cicho rżały.

Patrzyła na ukochanego tęsknym wzrokiem. Oficjalnie był jej mężem, lecz mogła obserwować go do woli jedynie wtedy, gdy był bez reszty pochłonięty ciężką pracą. Nie widziała oczu zasłoniętych rondem kapelusza, a tylko błysk białych zębów, gdy uśmiechał się na widok córki i machał im ręką. Patrząc na niego z oddali, oddawała się marzeniom. Pragnęła znowu chociaż na chwilę dotknąć go, przytulić się. Wspomnienie nocy poślubnej tliło się w niej słabym ogniem, który w jego obecności wybuchał wielkim płomieniem. Walczyła z pożądaniem, jak umiała. Zachowywała się pogodnie i przyjaźnie, nie zatrzymywała Jacka, gdy po kolacji szedł do gabinetu. Bezustannie wyszukiwała sobie setki nowych zajęć. Chętnie pomogłaby w terenie, chociaż i w domu miała mnóstwo obowiązków. Ledwo starczało jej

- 85 -

czasu na to, by przypilnować dziecka, ugotować trzy posiłki dziennie, posprzątać, uprać, poprasować... Lubiła przebywać na świeżym powietrzu, dlatego też zaczęła uprawiać ogródek warzywny. Pod koniec dnia ocierała pot z czoła, prostowała zesztywniały kark i z satysfakcją patrzyła na skopane i wypielone grządki. Taka praca wpływała na nią kojąco. Od początku zdawała sobie sprawę, że nie będzie jej łatwo. Pocieszała się, jak mogła, odnajdując liczne plusy w swej sytuacji. Była przecież blisko ukochanego... Wiedziała co prawda, że Jack myśli o niej jedynie jak o znajomej, ale może to się kiedyś zmieni? Jeśli będzie wykonywała z uśmiechem wszystkie obowiązki i da Jackowi trochę czasu, powinien wreszcie ją docenić. Powtarzała sobie nieustannie, że musi być cierpliwa. Gdy pewnego dnia Alice po raz pierwszy zrobiła samodzielnie kilka

S

kroków, Ellie nie posiadała się z radości. Wyczyn dziewczynki napawał ją dumą

R

i nieco osłodził gorycz nieszczęśliwej miłości do Jacka. Porwała małą w ramiona, ucałowała i chciała biec do Jacka, lecz po namyśle postanowiła inaczej.

- Brawo! Zaczynasz chodzić. Tatuś będzie dumny, gdy to zobaczy. - Tata, tata. Ellie miała nadzieję, że dziecko pochwali się nową umiejętnością od razu wieczorem. Tymczasem Alice nadal chodziła, trzymając się mebli, a gdy odległość przekraczała jej możliwości, raczkowała. Zachowywała się tak, jakby czekała na moment, gdy ojciec będzie w odpowiednim nastroju, aby się nią zachwycać. Wielki pokaz odbył się dopiero dwa dni później. Ellie pracowała w ogródku, a Alice siedziała w cieniu drzewa, dodatkowo osłonięta olbrzymim kapeluszem. Miała do zabawy tylko miskę wody i plastikowy kubek. Rozlewała wodę naokoło i gaworzyła zachwycona.

- 86 -

Jack podszedł niezauważony, gdy Ellie odpoczywała, obserwując rozbawione dziecko. - Jesteście umorusane jak nieboskie stworzenia, ale chyba świetnie się bawicie. Na dźwięk jego głosu serce Ellie zaczęło bić jak oszalałe. Podniosła się, zdjęła kapelusz i rękawem otarła czoło. - Kto się bawi, ten się bawi. Ja ciężko pracuję - powiedziała, siląc się na żartobliwy ton. - Alice do szczęścia wystarczy woda i kubek. - Niewiele jej potrzeba, prawda? Tylko pozazdrościć. - Jack przykucnął i połaskotał córkę w nosek. - Byłoby dobrze, gdyby dorośli zachowali tę cudowną umiejętność cieszenia się drobiazgami. Popatrzył badawczo na Ellie. Gdy spojrzeli sobie w oczy, zadrżała od stóp do głów.

S

- Tylko w dzieciństwie wszystko jest proste. Później już niestety nie.

R

- Ano tak - przyznał ochrypłe.

Pomyślał o swych zagmatwanych uczuciach, o wewnętrznym rozdarciu. Chciał pozostać lojalny wobec Pauli, a jednocześnie zapewnić jak najlepsze warunki dziecku. Ale nie tylko to... Ellie coraz częściej zaprzątała jego myśli, coraz bardziej mu się podobała. Nawet gdy miała ślady potu na twarzy i brudne ręce, jak teraz. Poczuł lekkie szarpnięcie, więc spojrzał w dół. Alice zawsze chciała być w centrum uwagi i nie lubiła, gdy dorośli o niej zapominali. Sapiąc z wysiłku, chwiejnie wstała, jedną rączką trzymając się ojca. Miała taką minę, jakby zastanawiała się, co dalej robić. - Czas, żeby zaczęła samodzielnie chodzić - powiedziała Ellie jakby nigdy nic. - Może sprawdzimy, czy dojdzie do ciebie bez pomocy. Podniosła Alice, postawiła dwa kroki od ojca i podtrzymała z tyłu. Jack przyklęknął i wyciągnął ręce. - Chodź do tatusia. - 87 -

- Tata. Alice stała niezdecydowana, lecz uśmiech ojca przyciągał ją jak magnes, a Ellie nadal ją podtrzymywała, co dodało dziecku odwagi. Zrobiła jeden krok, potem drugi. Była tak przejęta, że wcale nie zauważyła, kiedy Ellie ją puściła. Chwiejnie doszła do ojca. Jack porwał ją na ręce i podrzucił wysoko do góry. Na widok jego rozświetlonej twarzy Ellie poczuła przejmujący ból w sercu. - Widziałaś? Już chodzi! - Rośnie i coraz więcej potrafi. Alice miała tak zadowoloną minę, że Ellie roześmiała się serdecznie. Jack koniecznie chciał, by córka powtórzyła swój wyczyn. - Zobaczmy, czy uda się jeszcze raz. Postawił córkę twarzą do Ellie. Alice miała jeszcze bardzo chwiejny krok, lecz nie ulegało wątpliwości, że zaczęła chodzić. Dzięki dziecku skrępowanie

S

dorosłych zmieniło się w radosne podniecenie.

R

- Patrzcie, jaka ona zdolna. To pierwsze kroki, a już tak dobrze sobie radzi.

- Teraz trudniej mi będzie ją upilnować. - Jakoś sobie poradzisz.

Wybuchli śmiechem i wszystko skończyłoby się dobrze, gdyby nie popełnili zasadniczego błędu. Spojrzeli na siebie, a powinni byli patrzeć wyłącznie na dziecko. Jack stał tak blisko, że Ellie widziała zarost na jego policzkach, zmarszczki wokół oczu, niemal czuła jego oddech. Ogarnęło ją pożądanie, uśmiech zgasł na ustach. By pokryć zdenerwowanie, zerwała się gwałtownie. - Robi się późno - powiedziała zmienionym głosem. - Czas na podwieczorek. Zaraz wszystko przygotuję. Jack również wstał.

- 88 -

- Pójdziemy z tobą. To wielki dzień pod kilkoma względami. - Połaskotał Alice pod brodą, mówiąc czule: - Gdy cię poznałem, byłaś oseskiem, a teraz zaczynasz chodzić. Rozpierała go duma. Alice objęła ojca za szyję i przytuliła się do niego. Ellie miała ochotę wziąć ich oboje w ramiona, ale musiała udawać opanowanie, dlatego też zapytała na pozór obojętnie: - Dlaczego to wielki dzień? - Bo Alice zaczęła chodzić, a ja zakończyłem pierwszy etap pracy. W przyszłym tygodniu sprawdzimy, co się dzieje w najdalszej części majątku. Teren jest trudny, bo mnóstwo tam wąwozów. Samolot jest nieprzydatny, trzeba pojechać konno. To ciężka robota i w czwórkę długo byśmy szukali zwierząt, dlatego poprosiłem Graya o pomoc. A on zaproponował, że przyjedzie z Clare, która popilnuje dziecka. Ty mogłabyś się wybrać z nami, jeśli masz ochotę. - O!

R

S

- Przydałaby się nam twoja pomoc, ale oczywiście decyzja należy do ciebie.

Ellie rozpromieniła się i zawołała: - Pojadę z przyjemnością.

Jack co prawda potraktował jej entuzjazm dość pobłażliwie, lecz była tak przejęta perspektywą wyjazdu, że nie miała mu tego za złe. Ubodło ją jednak, że to Gray musiał przypomnieć bratu o jej przydatności w terenie. Trudno, ale przynajmniej wreszcie zobaczy kawałek posiadłości i będzie robiła to, co najbardziej lubi. W duchu liczyła na to, że dzięki wyjazdowi Jack doceni jej doświadczenie i będzie ją częściej prosił o pomoc w zarządzaniu majątkiem. Dzięki temu mieliby o czym rozmawiać wieczorami i nie baliby się ciszy, jaka zapada po kolacji. Może wróciłyby stare dobre czasy. Poniosła ją wyobraźnia. Zaczęła marzyć, że znów będą z Jackiem przyjaciółmi i partnerami w pracy. - 89 -

Niespodziewanie otworzyły się przed nią nowe, obiecujące perspektywy, wstąpiło w nią nowe życie, a przyszłość rysowała się w mniej ponurych barwach. - Nie mogę się doczekać - dodała. Jack ze zdumieniem popatrzył na jej błyszczące oczy i ożywioną twarz. Wyglądała, jakby obiecał jej gwiazdkę z nieba, a nie harówkę w skwarze i nocleg na gołej ziemi. Znowu dziwnie drgnęło mu serce. Ellie miała umazane policzki i brudne ręce, stary kapelusz i bluzkę, lecz gdy się uśmiechała... Nigdy nie uważał jej za piękność, a jednak teraz nie mógł oderwać wzroku od błyszczących oczu i pełnych ust. Doskonale pamiętał, co czuł, gdy ją całował. Czym prędzej odwrócił głowę. Nie jest piękna, powtórzył w duchu. To po prostu Ellie, siostra Lizzy.

S

Długo trwało, nim przestał rozpamiętywać wrażenia z nocy poślubnej.

R

Pragnął kontaktów na przyjacielskiej stopie, tak jak uzgodnili, lecz nie okazało się to tak proste, jak sobie wyobrażał. Stale i wszędzie widział Ellie, nie potrafił uwolnić się od jej obrazu. Przed ślubem wyobrażał sobie, że wieczorami będą siadywać na werandzie, omawiać miniony dzień i robić plany na następny. Stało się jednak inaczej. Wbrew postanowieniom zauważał coraz więcej szczegółów, które przedtem umykały jego uwagi: czułość na twarzy Ellie, gdy układała Alice w łóżeczku i całowała na dobranoc, piękną linię pleców, gdy się prostowała i gest, jakim odgarniała włosy za uszy. Dawniej myślał o niej jak o cichej istocie, która na wszystkich wpływa kojąco, lecz i pod tym względem się pomylił. Nie rozumiał, dlaczego jej bliskość utrudnia mu koncentrację i często wyprowadza z równowagi. Jednocześnie zdawał sobie sprawę, że nie ma w tym winy Ellie. Zachowywała się poprawnie, była tak pogodna i przyjazna jak zawsze, nigdy nie dała mu odczuć, że noc poślubna coś między nimi zmieniła. Powinien cieszyć się z tego, ale nie potrafił. Czuł się coraz gorzej. - 90 -

W ciągu dnia było łatwiej, ponieważ mógł zająć się ciężką, fizyczną pracą. Jednak wieczorami, gdy zostawali sami, uczucie skrępowania potęgowało się. Nie potrafił odpędzić myśli o słodkich ustach Ellie. Godzinami leżał wpatrzony w sufit, usiłując zapomnieć o urokach kobiety, którą przez jedną noc pieścił i całował. Starał się traktować Ellie tak samo jak przed ślubem, ale było to coraz trudniejsze. A może wręcz niemożliwe? Na ogół jednak dochodził do wniosku, że jest przeczulony i niepokój powoli się ulatniał. Przecież wszystko układało się dobrze: Alice była zdrowa i szczęśliwa, Ellie chyba zadowolona, a stołownicy zawsze syci. Gray wystąpił ze zbawienną propozycją pomocy, akurat gdy Jack zastanawiał się, co zrobić, aby ponownie ułożyć stosunki z żoną na przyjacielskiej stopie. Wyjazd w teren wydawał się idealnym rozwiązaniem. Wszystko byłoby

S

dobrze, gdyby nie ten promienny uśmiech Ellie, który błyskawicznie wytrącił go ze z trudem uzyskanej równowagi.

R

Wieczorem wykąpał dziecko i położył je spać. Alice, bardzo przejęta swą nową umiejętnością, długo nie chciała zasnąć. Siedząc przy niej, Jack oczami wyobraźni widział jej pierwsze kroki i roześmianą Ellie, która opiekuńczo wyciąga ręce. Westchnął i gniewnie zmarszczył brwi. Był zły, że znowu myśli o Ellie. Spojrzał na fotografię Pauli. Ogarnął go żal i tęsknota za minionym czasem. Jakże chciałby cofnąć wskazówki zegara i wrócić do dni, gdy Paula żyła i wszystko wydawało się takie proste. Wtedy dokładnie wiedział, czego chce. Pragnął pięknej i namiętnej Pauli, dzięki której zaznał całej gamy uczuć: szczęścia, gniewu, żalu. Nie dręczyła go niepewność, nie musiał analizować swych emocji. Teraz natomiast nie potrafił odkryć źródła swego niepokoju i nie rozumiał, dlaczego ogarnia go dziwna niechęć, aby pójść do kuchni i dotrzymać

- 91 -

Ellie towarzystwa. Gdy wreszcie pojawił się tam, Ellie stała przy kuchence i mieszała w garnku. - Czemu masz taką ponurą minę? - spytała zdziwiona. - Co ci jest? Zirytował się, że cały wysiłek, by zachować obojętny wyraz twarzy poszedł na marne. - Nic - warknął nieuprzejmie. Ellie w milczeniu patrzyła na niego jasnymi czystymi oczami. Poczuł, że jego zły humor ulatnia się niczym powietrze z przekłutego balonu. Usiadł przy stole i spuścił głowę. - Wspominałem Paulę - rzekł zmienionym tonem. - Bardzo ci jej brak, prawda? - Żal mi tego, czego nie dane nam było razem przeżyć

S

- wyznał z widocznym przymusem. - Myślę o tym, jak by się zachowała,

R

gdyby usłyszała pierwsze słowo Alice albo zobaczyła jej pierwsze kroki. Śmierć nie powinna zabierać młodych ludzi. - Los bywa niesprawiedliwy.

Nie mogąc usiedzieć na miejscu, hałaśliwie odsunął krzesło i wstał. - Myślałem, że będzie mi lżej, gdy wyprowadzę się z Bushman's Creek. Z tym miejscem nie wiążą się żadne wspomnienia, a jednak jest jeszcze gorzej. - Biedaku... - Na pewno podobałoby się jej tutaj i byłaby szczęśliwa. Wyobrażam to sobie tak wyraźnie, że niemal słyszę jej wesoły śmiech. - Spojrzał na Ellie spode łba. - Bardzo głupio gadam? - Nie. Twoje zachowanie świadczy, że ją bardzo kochałeś i wciąż nie przebolałeś jej utraty. Zacisnął palce na poręczy krzesła tak mocno, że zbielały mu kostki. - Po prostu mam wrażenie...

- 92 -

Jak zwykle miał trudności z doborem odpowiednich słów. Chciał przyznać, że widzi Paulę coraz mniej wyraźnie, ponieważ przesłania ją obraz Ellie. Gnębiły go wyrzuty sumienia, że zapominał o kobiecie, która dała mu dziecko i chociażby z tego względu zasługiwała na pamięć. - Ona powinna tu być... - podjął po chwili. - Na przykład dziś, gdy Alice stawiała pierwsze kroki, zastanawiałem się, jak Paula by zareagowała. Czasami wydaje mi się, że jest przy mnie, że ją czuję. Ale gdy się rozglądam, nie ma jej. Za to jesteś ty... Znowu urwał. Nie umiał powiedzieć, jakie uczucia wzbudza w nim Ellie ani dlaczego czuje się w jej towarzystwie tak bardzo skrępowany. Ellie poczuła narastającą rozpacz. Wyrzucała sobie naiwność. Jak mogła przypuszczać, że jego wspomnienia o wielkiej miłości z czasem zbledną. Nie powinna była zakładać szczęśliwego rozwoju ich dziwacznego związku.

S

Była przekonana, że wyjazd przyniesie zmianę w ich kontaktach. Nie była

R

zarozumiała, a jednak łudziła się, że jej wierna miłość zdziała cuda. W noc poślubną Jack potrzebował pocieszenia, ale widocznie nic więcej. Zdawała sobie z tego sprawę, a jednak bolało, że potem jej unikał. Nic dziwnego! Skoro za każdym razem, gdy na nią spojrzał, widział Paulę i myślał o tym, jakie byłoby ich małżeństwo. - Współczuję ci - wykrztusiła z trudem. - Ja też żałuję, że życie tak się ułożyło. Naprawdę. Nie widział jej twarzy, lecz usłyszał nutę smutku w głosie i to przypomniało mu, że dla niej los też nie był zbyt łaskawy. Zajęty sobą, zapomniał o jej uczuciach. Okazał się bezmyślnym i zarozumiałym egoistą. Martwił się, że Ellie burzy jego wewnętrzny spokój, a tymczasem marzyła o innym i też chciałaby odwrócić bieg wydarzeń. Gdyby wyznał jej swe prawdziwe uczucia, tylko by się w jej oczach ośmieszył.

- 93 -

Łudził się, że odtąd będzie myślał o niej inaczej, lecz nic się nie zmieniło. Nadal zauważał wzruszające drobiazgi i coraz bardziej złościł się, że je widzi. To powodowało, że stawał się coraz bardziej nieprzyjemny, opryskliwy. Irytowało go, że nie potrafi zachowywać się przy Ellie naturalnie. Czy naprawdę jej zauroczenie innym mężczyzną było mu obojętne? Im mniej pewnie się czuł, tym częściej opowiadał Alice o matce. Nie córce, a raczej sobie samemu przypominał w ten sposób, jak Paula wyglądała, co mówiła i jak bardzo różniła się od Ellie. Wspomnienia spełniały rolę tarczy ochronnej, mającej rozwiać wszelkie wątpliwości. Ellie cierpliwie słuchała jego wspomnień i powtarzała sobie, że nie ma w tym nic dziwnego, bo człowiek pogrążony w żałobie powinien jak najwięcej mówić o swoim bólu. A jednak gdzieś na dnie serca czaił się ból. Czuła się pomijana, zepchnięta na margines.

R

S

Któregoś wieczoru obserwowała, jak Jack pokazuje córeczce zdjęcie matki. - To twoja mama.

Alice spojrzała na niego i posłusznie powtórzyła: - Mama. Jack uśmiechnął się zadowolony. - Piękna, prawda? Ty też kiedyś taka będziesz. Ellie poczuła się jak intruz. Postawiła butelkę z mlekiem na stoliku i bez słowa wyszła. Roztrzęsiona pobiegła na werandę i, aby się opanować, wbiła mocno paznokcie w dłonie. Wiedziała, że nie powinna być zazdrosna. Każde dziecko ma prawo wiedzieć jak najwięcej o matce. Ogarnął ją wstyd, ale nie potrafiła wyzbyć się poczucia krzywdy i poniżenia. Pomyślała o wyjeździe i powoli uspokoiła się. Tęskniła za otwartą przestrzenią. Bardzo kochała Alice i ze względu na nią rzadko oddalała się od

- 94 -

domu, od dawna pragnęła jednak choć na krótko znaleźć się na pustkowiu, pod bezkresną kopułą nieba. Niecierpliwie liczyła dni. Ledwo wsiadła na konia, wątpliwości znikły i ogarnął ją wewnętrzny spokój. Znowu była sobą. Dopiero po dwóch dniach dotarli do podnóża gór. Ellie była oczarowana dziką okolicą, pełną ukrytych wąwozów i nawisów skalnych. W drodze wszystko ją cieszyło, przede wszystkim rozległa przestrzeń i kojąca cisza. Pierwszego dnia wieczorem robotnicy rozpalili ognisko, ona odgrzała gulasz, a Jack przygotował placuszki i herbatę. Noc spędzili pod gwiazdami. Ellie czuła się szczęśliwa. O bladym świcie już znowu siedziała w siodle i szukała zabłąkanych krów. Zwierzęta niechętnie opuszczały znany teren, więc powrót trwał dłużej, niż przewidywali. Po drodze wciąż znajdowali krowy i nim dotarli do domu,

S

stado powiększyło się czterokrotnie. Zdyszane i ryczące zwierzęta szły wśród gęstych tumanów kurzu.

R

Ellie zsiadła z konia zesztywniała i obolała, ale bardzo zadowolona. Podczas całej wyprawy fizycznie czuła się znakomicie. Alice zareagowała na jej widok entuzjastycznie, co było balsamem dla zbolałego serca Ellie. Jack od wielu dni jej unikał i traktował wyjątkowo oschle. Dobrze, że chociaż dziecko jej potrzebowało. Jack był bez humoru, żałował, że zaproponował Ellie wyjazd. Już pierwszego dnia postanowił ją ignorować, co jednak okazało się niewykonalne. Na ogół znajdowała się niedaleko, w zasięgu wzroku. Wyglądała jak zrośnięta z koniem, była w swoim żywiole. Nigdy nie narzekała, chociaż praca w trudnych warunkach wszystkim dawała się we znaki. Przy ognisku siadał jak najdalej od niej, co też okazało się błędem, ponieważ nie mógł oderwać od niej oczu. Ukradkiem obserwował ją, gdy przygotowywała posiłki, spokojnie rozmawiała z innymi lub zamyślona patrzyła w ogień. - 95 -

Byłoby mu łatwiej, gdyby mógł jej zarzucić, że jest jedynie ozdobą lub przeszkodą. Oczywiście nie była ani jednym, ani drugim. Jeździła konno lepiej niż inni, instynktownie wiedziała, co w danej sytuacji należy zrobić, jak podejść uparte zwierzę. Była nadzwyczaj pożyteczna. Powinien serdecznie podziękować jej za pomoc, a tymczasem zaledwie burknął coś opryskliwie. Sapiąc ze złości, rozsiodłał konia, klepnął go po zadzie i zaklął pod nosem. - Bardzo sprawnie poszło. Odwrócił się i niechętnym okiem spojrzał na brata, niedbale opartego o płot. - Tak. - Giez cię ugryzł? - Nie.

S

Gray zrobił zdziwioną minę, lecz nic nie powiedział. Poczekał, aż Jack

R

zamknie furtkę i podszedł do niego.

- Ellie jest nieoceniona. Dobrze mieć taką pomoc - rzekł z uznaniem. Jack mruknął coś niewyraźnie, więc Gray spojrzał na niego zdumiony. - W dodatku jest śliczna.

Jack znowu jedynie mruknął. Był pewien, że nie ma sensu omawiać z bratem swoich kłopotów małżeńskich. Cóż on mógł o tym wiedzieć? Na Graya zawsze czekała kochająca żona, on nie miał pojęcia, jak to jest mieszkać pod jednym dachem z kobietą, która chce być tylko dobrą znajomą. Poza tym Ellie kochała innego i nie ukrywała, że zdecydowała się na małżeństwo wyłącznie ze względu na Waverley. - Jesteś w czepku urodzony, braciszku. Masz więcej szczęścia niż rozumu. - Co ty o tym wiesz?! - krzyknął Jack, nie panując dłużej nad swymi emocjami. - Tylko tyle, ile widzę na własne oczy. - Wszystkiego nie sposób zobaczyć. - 96 -

Jego zły nastrój utrzymywał się przez cały tydzień, jeszcze długo po wyjeździe Clare i Graya. Ellie ostatecznie straciła nadzieję, że ich kontakty zmienią się na lepsze. Jack zachowywał się, jakby nie życzył sobie jej pomocy przy zarządzaniu majątkiem. Odzywał się rzadko, najczęściej, żeby powiedzieć, o której chce zjeść obiad lub kolację. Jego postępowanie dotkliwie ją raniło, a jednocześnie dziwiło. Wolała poprzednią niezręczną sytuację. Zaczęła poważnie zastanawiać się nad tym, czy podjęła słuszną decyzję. Po raz kolejny teoria boleśnie odbiegła od praktyki. Czy warto tak się poświęcać i znosić humory Jacka, byle tylko nie mieszkać w mieście? W Waverley wszystko jej się podobało, a Alice zawojowała ją od pierwszego wejrzenia. Początkowo sądziła, że to wystarczy do szczęścia, jednak chciała być dla Jacka kimś więcej niż zwykłą gosposią. Marzyła, by Jack wreszcie zaczął traktować ją zgodnie z umową, czyli jak równorzędnego partnera. Jak kobietę. Jak żonę.

R

- 97 -

S

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Im bardziej tego pragnęła, tym mniej wierzyła W ziszczenie swych marzeń. Rzuciła się w wir pracy, aby zapomnieć o zgryzotach i przepędzić ponure myśli. Gdy pewnego dnia z zapałem szorowała podłogę na werandzie, niespodziewanie tuż przed nią stanął Jack. - Co ty robisz?! - krzyknął zaskoczony. Miał wykrzywione usta i tak zagniewane oczy, że naprawdę się przestraszyła. - Nie widzisz? Powróciła do pracy, zastanawiając się ponuro, dlaczego kocha człowieka,

S

który ją lekceważy, często sprawia przykrość, jest marudny i niewdzięczny. Czy

R

byłoby łatwiej znosić jego humory, gdyby przestała go kochać i łudzić się, że on kiedyś odwzajemni jej uczucie?

- Po co marnujesz czas? Nie masz nic ważniejszego do roboty? - Jest sto innych prac do zrobienia, ale nie w tej chwili - odparła zniecierpliwiona. Jack czasami doprowadzał ją do szewskiej pasji. Nie dość, że zrzucił na jej barki wszystkie domowe obowiązki, jeszcze ośmielał się krytykować. - Czyżby? - Chcę być w pobliżu, na wypadek gdyby Alice się obudziła - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Skoro i tak muszę być w domu, postanowiłam zabrać się za sprzątanie. Trudno się tym zajmować, gdy dziecko kręci się pod nogami. Jack mruknął coś niezrozumiale, przysiadł na krześle, wsunął ręce do kieszeni i wbił wzrok w sufit. Wyglądał, jakby nie interesowało go, co ona robi. Ellie wyładowała złość na podłodze; wylała resztę wody i nadal zawzięcie szorowała. - 98 -

Jack zerknął na nią spode łba. - Możesz na chwilę przerwać? Jest coś, o czym musimy pomówić. Nie odkładając szczotki, Ellie przysiadła na piętach. - Słucham. - Nie będziesz zachwycona - uprzedził. Pomyślała przerażona, że Jack już nie może znieść jej obecności w domu i zaproponuje rozwód. Na pewno chciał, żeby wyprowadziła się i zostawiła mu Alice oraz Waverley. Przygotowała się na najgorsze. - O co chodzi? - Rozmawiałem ze Scottem Wilsonem. Ulżyło jej tak, że wypuściła szczotkę, która z łoskotem spadła na podłogę. Wytrzeszczyła oczy i niewiele brakowało, a wybuchłaby histerycznym śmiechem. Nie spodziewała się takiej wiadomości. Czyżby się przesłyszała? - Ze Scottem? - powtórzyła głucho.

R

S

- O ile wiem, przyjaźniliście się. Powoli wytarła ręce, aby zyskać na czasie. - Tak. Był na weselu.

- Pamiętam. - Spojrzał na nią podejrzliwie. - Na zaręczynach też, prawda? - Owszem. Stało mu się coś złego? Miał wypadek? - Nie. Zaprosiłem go do nas. - Zaprosiłeś? - Tak. Rozmowa stawała się coraz dziwniejsza. - Kiedy przyjedzie? - Dzisiaj. - Dzisiaj? - Jutro chcę sprawdzić, jak sprawy wyglądają w zachodniej części majątku. Na tamtym terenie przyda się helikopter, a Scott ma firmę i kilku pilotów. Przy jego pomocy prędzej uwiniemy się z robotą. Zgodził się - 99 -

przylecieć jeszcze dzisiaj, żebyśmy jutro od świtu mogli ruszyć pełną parą. Chciałem uprzedzić cię, że na kolacji będzie dodatkowa osoba. Ellie ulżyło, że nie przyszedł zawiadomić o rozwodzie. Niepotrzebnie tak się zdenerwowała. Żałowała, że jej nie prosił o pomoc, nawet słowem wcześniej nie wspomniał o kolejnym wyjeździe. Chętnie wybrałaby się w teren. Widocznie jednak Jack wciąż widział w niej jedynie gosposię i opiekunkę Alice. - Ach tak. - Właściwie wyświadcza nam dużą grzeczność - ciągnął Jack. - Jego podwładni akurat są zajęci, dlatego sam nam pomoże. Powiedział, że mam to potraktować jako spóźniony prezent ślubny... W takiej sytuacji nie pozostaje nic innego, jak dać mu nocleg w domu. - Racja. Jack wstał i zaczął nerwowo chodzić po werandzie, co oznaczało, że ma

S

jeszcze coś do zakomunikowania. Stanął przy balustradzie, tyłem do Ellie.

R

- Wiesz, jaki on jest - rzekł jakby z przymusem. - Straszny gaduła i plotkarz. Wie wszystko o wszystkich, lubi pogawędzić z sąsiadami. - Co z tego?

- Jeśli zacznie podejrzewać, że nie jesteśmy kochającym się małżeństwem, plotka lotem błyskawicy rozniesie się po okolicy. Ellie wstała i otrzepała spodnie. - Pewnie tak. Jack rzucił jej wściekłe spojrzenie. - Widzę, że wcale cię to nie obchodzi - syknął oskarżycielskim tonem. Twoi rodzice są przekonani, że się kochamy... Chyba zależy ci na tym, żeby nikt nie dowiedział się, dlaczego wzięliśmy ślub. Czyżby już nie zależało ci na zachowaniu pozorów? Ellie popatrzyła mu prosto w oczy. - Bardzo mi zależy. Co proponujesz? Jack umknął wzrokiem.

- 100 -

- Powinniśmy udawać, że jesteśmy dobraną parą. Trzeba będzie grać, ale już mamy trochę wprawy. Skoro przekonaliśmy tyle osób, to i Scott też da się nabrać. - Czyli mamy udawać, że się kochamy? - Na to wychodzi. Jesteś gotowa to zrobić? - Spróbuję. - Ja też - mruknął pod nosem. - Więc... ehem... dziś powinniśmy... spać razem. Ellie oblała się rumieńcem, a Jack starał się nie myśleć o tym, jakie gładkie ciało, słodkie usta i uwodzicielskie oczy ma jego żona. - Chodzi mi tylko o to, żeby spać w jednym pokoju - dodał. - Scott lubi nieszkodliwie poplotkować, ale nie jest taki wścibski, żeby zaglądać ludziom do sypialni - stanęła w obronie dawnego przyjaciela.

S

Ona też starała się odsunąć od siebie niepokojące wspomnienia. Chciała

R

przekonać Jacka, że nie ma ochoty dzielić z nim łoża. - Decyzja należy do ciebie - mruknął, niedbałe wzruszając ramionami. Tylko od ciebie zależy, czy rodzina uwierzy w twoje szczęście. Miał rację. Gdyby państwo Walker zaczęli coś podejrzewać, na pewno natychmiast przyjechaliby i zażądali wyjaśnień. A Lizzy... lepiej nawet nie myśleć, do czego była zdolna. Ellie przed ślubem postanowiła, że zrobi wszystko, by najbliżsi nie wątpili, że jej małżeństwo z Jackiem jest bardzo udane. Jest dorosła, podjęła określoną decyzję i teraz musi ponieść konsekwencje. - Dobrze, spędzimy tę noc razem. Po odejściu Jacka skończyła szorować podłogę, lecz myślami była gdzie indziej. Przeszedł ją rozkoszny dreszcz na myśl o tym, że znowu będzie leżała u boku Jacka. Zastanawiała się, co zrobią z nieoczekiwaną szansą. Czy spędzą drugą upojną noc?

- 101 -

Nie wiedziała, jak wykorzystać okazję, lecz łudziła się, że do wieczora coś wymyśli. Dotychczasowa sytuacja była nad wyraz nieprzyjemna i męcząca. Skoro nie potrafili już być z Jackiem przyjaciółmi, może powinni po prostu zostać kochankami? Postanowiła zapytać Jacka, czy zgodziłby się na taki układ, lecz jednocześnie bała się usłyszeć odpowiedź. Chyba warto zaryzykować, chociaż ostatnio Jack stale miał niezadowoloną minę i był opryskliwy. Powinien wiedzieć, że jej nie chodzi o to, aby zapomniał o Pauli. Chciała, aby dostrzegł w swej żonie pociągającą kobietę, a nie tylko gosposię. Czy oczekuje zbyt wiele? Myjąc ręce, przyjrzała się sobie w lustrze. Wyglądała mało atrakcyjnie; miała czerwoną, spoconą twarz i brudne, potargane włosy. Wykrzywiła się do lustra. Zamiast zgłaszać pretensje do Jacka, powinna bardziej o siebie dbać.

S

Przecież wygląda jak kocmołuch. Okropność! Nic dziwnego, że nie pociąga

R

Jacka.

Trzeba trochę nad sobą popracować.

Alice już spała, a kolacja była gotowa. Pozostawało wziąć półmiski, pójść na werandę i przyłączyć się do mężczyzn. Tymczasem Ellie kręciła się po kuchni, czekając na przypływ odwagi. Bała się Jacka. Przerażenie ogarniało ją na myśl, że on od razu zgadnie, dlaczego tak się wystroiła. Poczuje się jeszcze gorzej, jeśli Jack nawet nie zauważy zmian w jej wyglądzie. Na co właściwie miałby zwrócić uwagę? Ubrała się w szeroką błękitną spódnicę i białą bluzkę na cienkich ramiączkach, umyła włosy i pociągnęła usta pomadką. Czuła się śmiesznie i nieswojo. Na moment przystanęła niezdecydowana, ale zacisnęła zęby i zdecydowanym ruchem otworzyła drzwi na werandę. Mężczyźni wstali. Scott Wilson objął ją serdecznie. - Nareszcie jesteś, Ellie. Pięknie wyglądasz. - 102 -

- Dziękuję. Uśmiechnęła się nerwowo, zerknęła ponad ramieniem Scotta i serce jej zamarło. Jack miał ponurą minę i zaciśnięte usta. Scott odsunął ją na wyciągnięcie ręki i patrzył ze szczerym podziwem. - Cieszę się, że cię znowu widzę. Na weselu byłaś nieosiągalna. Kiedy ostatni raz ucięliśmy sobie pogawędkę? - Chyba ze cztery lata temu. - Ellie udała, że się zastanawia. - Tuż przed moim wyjazdem do Stanów. - Racja. Pamiętam, że zaprosiłem cię na bal starych panien i kawalerów. Błysnął zębami w szelmowskim uśmiechu. - Ale się bawiliśmy, co? Ależ ten czas leci! Wiele się zmieniło, ty wyszłaś za mąż, a ja się ożeniłem. - Wiem, mama mi pisała. - Odwróciła się lekko, aby nie patrzeć na Jacka. - Nie wiedziałam, że Annę i ciebie coś łączyło...

S

- Nic nas nie łączyło i nawet nie za bardzo się lubiliśmy. Aż tu pewnego

R

dnia... - Scott strzelił palcami i roześmiał się. - Miłość spadła na nas jak grom z jasnego nieba. Teraz nie rozumiem, jak mogłem być taki ślepy. Dość późno zrozumiałem, że Anna jest prawdziwym skarbem. Gdy okazało się, że kocham ze wzajemnością... No, wam chyba nie muszę mówić. - Faktycznie - odezwał się Jack. Ellie usłyszała w jego głosie tyle ironii, iż czym prędzej powiedziała: - Cieszę się, Scott, z twojego szczęścia. - Nie przypuszczałem przedtem, że można kogoś aż tak mocno kochać. Zawsze śmiałem się z babskiego gadania o znalezieniu drugiej połowy. Aż sam znalazłem... - Rozpromienił się. - Ellie, rozumiesz mnie, prawda? - Tak - odparła cicho. Jack zauważył, że oczy jej pociemniały i nagle doznał olśnienia. W chwili gdy na dźwięk imienia Scotta Ellie wypuściła z rąk szczotkę, zrodziły się pierwsze podejrzenia. Zrazu zdawało mu się nieprawdopodobne, by Ellie

- 103 -

pokochała takiego gadułę i plotkarza, jednak wiele wskazywało na to, że obiektem jej marzeń jest właśnie Scott. Im dłużej się nad tym zastanawiał, tym bardziej utwierdzał się w swych podejrzeniach. A zatem odkrył tajemnicę Ellie. Jej własne słowa naprowadziły go na trop. Wynikało z nich, że ona była zaangażowana, a Scott ani trochę. Jego małżeństwo przekreśliło szansę na wspólną szczęśliwą przyszłość. Ellie musiała sobie zdawać sprawę, że jej uczucia pozostaną nie odwzajemnione. Mimo to zamierzała osiąść na tym pustkowiu, by być blisko ukochanego. Zaprosiła go na zaręczyny! Pamiętał wyraz jej twarzy, gdy zapytał, czy obiekt marzeń znajduje się wśród gości. Nie wątpił, że wiadomość o przyjeździe Scotta wstrząsnęła nią. Widział przecież jej reakcję. Gdyby wcześniej znał prawdę, nie szukałby pomocy u Scotta. Ogarnęły go wyrzuty sumienia, że Ellie cierpi katusze, ponieważ postawił

S

ją w kłopotliwej sytuacji. Nie miał jednak daru jasnowidzenia. Gdyby nie

R

chciała spotkać się ze Scottem, wystarczyło jedno słowo sprzeciwu. Skoro zaś nic nie powiedziała, widocznie pragnęła go zobaczyć. Do reszty stracił humor, gdy ujrzał, jak wystroiła się dla gościa. Pomyślał zazdrośnie, że dla niego Ellie nie wkładała obcisłych bluzek i nie malowała ust. Zacisnął pięści. Miał ochotę rzucić się na Scotta i wyładować na nim swą złość, a Ellie kazać przebrać się w spodnie i jakąś luźną bluzkę z rękawami. Opanował się jednak i ochryple oznajmił: - Przyniosę piwo. Ellie spojrzała na niego speszona i blado uśmiechnęła się do Scotta. Czuła się winna. Widocznie nie wyglądała kobieco i nie mogła się podobać. Trzeba było zostać w roboczym stroju. Jacka chyba rozzłościło, że tak ostentacyjnie próbowała go uwieść. Dlatego miał zdegustowaną minę. Drobną pociechą był fakt, że podoba się Scottowi. Według niego wyglądała bardzo ładnie, a nie śmiesznie. Jego niewymuszona serdeczność i oczywista radość ze spotkania działały jak balsam. Była mu bardzo wdzięczna. - 104 -

Uważała, że gość powinien czuć się dobrze, a skoro pan domu o to nie zadbał, ona powinna odgrywać rolę serdecznej gospodyni. Po wyjściu Jacka, gdy nie czuła na sobie jego ponurego wzroku, odprężyła się i z prawdziwą przyjemnością wspominała czasy, gdy wszystko było takie proste. Słuchając jej perlistego śmiechu, Jack zaciskał pieści. Był przekonany, że bez niego Ellie i Scott czują się swobodniej. Scott jest okropny! Co ta Ellie w nim widzi? Zdawał sobie sprawę, że powinno mu być obojętne, kto skradł jej serce. Jednak z jej opowieści wynikało, że obdarzyła wielkim uczuciem kogoś niezwykłego, a Scott był przerażająco przeciętny. Za dużo gadał i za głośno się śmiał z własnych dowcipów. Czy Ellie z kimś takim byłaby szczęśliwa? Niemożliwe. Zasługiwała na subtelnego człowieka, który ją doceni, na kogoś takiego jak... Nie znał nikogo, kto byłby jej Wart, ale był pewien, że Scott do niej nie pasuje.

S

Gdy wrócił, Ellie miała bardzo zadowoloną minę. Siedziała swobodnie, z

R

podwiniętymi nogami. Przelotnie spojrzała na niego, a gdy przysunął krzesło bliżej, nerwowo drgnęła. Dotknęło go to do żywego, więc z rozmysłem położył rękę na jej karku. Wiedział, że taki gest jest niedwuznaczny, ale chciał pokazać Scottowi, do kogo Ellie należy.

- Kochanie, zrobię dla ciebie wszystko - rzekł ni stąd, ni zowąd. - Coś podobnego! - Scott wybuchnął śmiechem. - Ellie, trzymasz męża pod pantoflem? - Ja? Skądże. Z trudem panowała nad sobą. Miała ochotę zamknąć oczy, przytulić się do Jacka, pocałować go. - Naprawdę? - mruknął Jack. Przesunął dłoń niżej i powiódł palcem po jej nagich plecach. Ellie przeszył dreszcz, którego nie zdołała opanować. - Oczywiście - szepnęła.

- 105 -

Jacka ogarnęła wściekłość i cofnął rękę. Był zły na Scotta za jego niemądrą uwagę, na siebie za głupie zachowanie, a najbardziej na Ellie - za to, że gdy jej dotknął, drgnęła ze wstrętem. - Wszyscy widzą, kto tu rządzi - zażartował Scott. - Przyznaj, bracie, że małżeństwo to świetny wynalazek. - Przyznaję. - Masz szczęście, że znalazłeś taką niezwykłą żonę. - Wiem. Najchętniej znokautowałby Scotta. Wcale nie czuł się szczęśliwy, wręcz odwrotnie. Był zdenerwowany, rozdrażniony i przybity. Ellie rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. Mówił tak, jakby wypowiedzenie każdego słowa przychodziło mu z najwyższym trudem. Jeśli natychmiast się nie rozchmurzy i nie zacznie normalnie rozmawiać z gościem,

S

Scott nigdy nie uwierzy, że Jack i Ellie są szczęśliwą parą. Scott był wyjątkowo

R

spostrzegawczy i już patrzył na nich podejrzliwie. Niewątpliwie domyślał się, że nie wszystko jest w porządku.

Aby rozładować sytuację, zapytała:

- Jeździsz jeszcze swoim ulubionym samochodem? - Niestety, nie! - odparł Scott z żalem. - Zaraz po ślubie moja połowica zmusiła mnie, żebym go sprzedał. Postawiła sprawę na ostrzu noża, bo powiedziała: „Albo ja, albo ten grat". - Roześmiał się wesoło. - Pamiętasz, jak rozkraczył się na środku drogi, gdy jechaliśmy na wyścigi? - Oczywiście. Rozbawieni wspominali różne przygody, a Jack sączył piwo i udawał, że słucha z zainteresowaniem ich rozmowy. Nie przypuszczał, że Ellie i Scott tak dobrze się znają. Jak wynikało z rozmowy, spędzali kiedyś ze sobą sporo czasu. Uświadomił sobie, że są o osiem lat młodsi od niego i poczuł się staro. Niechętnie słuchał o prywatkach i wyścigach, na których bywali. On też tam był, ale widocznie zbyt dobrze się wówczas bawili, by to pamiętać. - 106 -

Ze zdziwieniem odkrył, że Ellie ma znajomych, przyjaciół, własne życie, w którym brak miejsca dla męża. Nie podobało mu się to ani trochę. Przyzwyczaił się do myśli, że Ellie należy do niego, a Waverley jest całym jej życiem. Był coraz bardziej poirytowany, na usta cisnęły mu się uszczypliwe uwagi. Miał już dość słuchania o prywatkach, na których prawdopodobnie się całowali. Miał dość obserwowania, jak Ellie patrzy na Scotta, jak śmieje się z jego dowcipów. Nie krępowała się nawet w obecności robotników. Nie przejmowała się tym, co pomyślą o pani domu, jawnie flirtującej z gościem. Był też pewien, że jest jej zupełnie obojętne, co on o niej myśli. Przez cały wieczór prawie na niego nie patrzyła. Marzył, by Scott poszedł spać zaraz po kolacji, a tymczasem Ellie zaproponowała kawę i wino. Scott chętnie został, w związku z czym Jack

S

jeszcze długo musiał słuchać nudnych wspomnień. Około jedenastej skorzystał z

R

okazji, że Scott ukradkiem ziewnął. Natychmiast zerwał się z miejsca i powiedział:

- Chyba jesteś zmęczony, a jutro wcześnie zaczynamy robotę. Chodź, pokażę ci, gdzie będziesz spał.

Zaprowadził gościa do pokoju, a potem przyszedł do kuchni. Ellie zmywała naczynia. Była wściekła i nie zamierzała tego ukrywać. - Przepraszam, że przerwałem wam tę uroczą pogawędkę - syknął przez zaciśnięte zęby. - Scott ma jutro od rana huk roboty, a gdyby to od ciebie zależało, przegadalibyście całą noc. Ellie rzuciła spodek na suszarkę. - Uroczą pogawędkę? - zawołała wzburzona. - Trudno sobie wyobrazić coś bardziej niemiłego niż dzisiejszy wieczór. Czemu siedziałeś taki naburmuszony? Dlaczego byłeś wobec Scotta taki nieuprzejmy? - Ja? Niegrzeczny?

- 107 -

- Przez cały wieczór prawie się nie odzywałeś. Miałeś taką minę, jakbyś obmyślał morderstwo. - Nie zauważyłem, żeby ci to jakoś szczególnie przeszkadzało - burknął złośliwie. - Świetnie się bawiłaś. Ellie oniemiała. Świetnie się bawiła? Dobre sobie! Spędziła najgorszy wieczór w życiu, a Jack uważał, że się bawiła. Z trudem opanowała wzburzenie. - Miejmy nadzieję, że nie uraziłeś Scotta. - Bez obaw. - Pozwolę sobie przypomnieć, że wyświadcza ci przysługę. Skoro więc ty nie wysilałeś się, żeby uprzyjemnić mu czas, ja musiałam to robić. - Uprzyjemnić? - rzucił z gryzącą ironią. - Tak to nazywasz? Wygłupiłaś się, moja droga. Wystroiłaś się i trzepotałaś rzęsami, jak nie powiem kto. Co za żałosny widok. „Scott, pamiętasz to? Scott, pamiętasz tamto?" - przedrzeźniał piskliwym głosem. - Przestań!

R

S

- Nie masz pojęcia, jacy byliście nudni. Trzymaliście się wspomnień, jak rzep psiego ogona... Nie mogliście gadać o czymś ciekawszym? Niesprawiedliwe oskarżenia tak oburzyły Ellie, że na moment zaniemówiła. - Chętnie porozmawiałabym o czymś innym, ale nie sądzę, żeby Scotta interesowały takie fascynujące tematy jak gotowanie albo sprzątanie, a od ślubu nic innego nie robię. Mogliśmy albo wspominać dawne czasy, albo milczeć. Może moja przeszłość cię nudzi, ale na pewno była ciekawsza niż jest moja teraźniejszość. Nie wyobrażasz sobie, jak potwornie się nudzę przez większość czasu. - Czego ci brak? - Wszystkiego. Gotuję dla ciebie, sprzątam po tobie, opiekuję się twoim dzieckiem, a nie usłyszałam ani słowa podziękowania. Jestem skazana na

- 108 -

siedzenie w domu, nigdzie nie chodzę, nikogo nie widuję, nic ciekawego się nie dzieje. - Przedtem ci to nie przeszkadzało. - A teraz przeszkadza. - Wiedziałaś, co cię czeka - rzucił oskarżycielsko. - Jeśli nie odpowiada ci rola gospodyni, po co twierdziłaś, że chętnie zajmiesz się domem? Ellie zbladła jak płótno. - Zaproponowałam, że będę twoją żoną, a nie gosposią - rzekła lodowatym tonem. - Na jedno wychodzi. Zawarliśmy umowę, bo ty chciałaś zostać na prowincji, a ja szukałem kogoś do dziecka. Mamy to, czego oboje chcieliśmy. - Ustaliliśmy, że będziemy partnerami. - Przecież jesteś właścicielką połowy Waverley - przypomniał zimno. - O jakim partnerstwie mówisz?

R

S

Ellie wyciągnęła korek i patrząc na spływającą wodę pomyślała, że tak samo szybko znika jej nadzieja. Kłótnia nie miała sensu. Jack nic nie zrozumiał. - Chcę wiedzieć, co dzieje się w majątku, a ty nic mi nie mówisz. - Trudno, żebym leciał do ciebie za każdym razem, gdy chcę podjąć jakąś decyzję - rzekł z widocznym zniecierpliwieniem. - Tak sprawy stoją i teraz za późno na płacz. Przed ślubem omówiliśmy wszystko, wiedziałaś, jak będzie. Wiedziałaś czy nie? - spytał, groźnie marszcząc brwi. - Tak - odparła martwym głosem. - Masz rację, wiedziałam. Jej zgoda nieoczekiwanie rozjątrzyła go jeszcze bardziej. Był wściekły, że wystroiła się dla Scotta, ciepło do niego mówiła, zalotnie się uśmiechała. Kierowany złością, zapragnął dopiec Ellie do żywego, zranić ją boleśnie. - W takim razie nadal rób bez szemrania to, na co się zgodziłaś i przestań jęczeć, że nie rządzisz całym Waverley. Rozczuliłaś się nad sobą podczas opowiadania nudnych historii swojemu równie nudnemu znajomemu. Przestań marzyć o jakimś żałosnym romansie, który nigdy nie dojdzie do skutku. - 109 -

Ellie bezmyślnie patrzyła na ręcznik. Robiło się jej niedobrze. A więc tak Jack ją ocenił? Według niego była nudną, wiecznie niezadowoloną i żałosną szarą myszką. Czy jest taka w istocie? Powiesiła ręcznik i ruszyła w stronę drzwi. - Dokąd idziesz? - Do siebie. - Jeszcze nie skończyłem! - wybuchnął. - Powiedziałeś aż nadto - rzekła cicho, ale stanowczo i wyszła. Jack zacisnął pięści. Miał jej za złe, że uciekła, zamiast go wysłuchać. Powinna wybuchnąć gniewem i nakrzyczeć na niego, a tymczasem po prostu wyszła. Dogonił ją przy końcu korytarza. - Jeszcze nie wszystko ci powiedziałem - syknął. - I pamiętaj, że dziś śpimy razem.

R

Ellie powoli odwróciła się ku niemu. - To bez sensu.

S

- A Scott? Co sobie pomyśli, gdy rano zobaczy, że wychodzimy z oddzielnych pokoi?

- Niech myśli, co chce. Dobranoc. Zamknęła mu drzwi przed nosem. Przez całą noc leżała bezsennie. Była tak zdruzgotana, że nawet nie miała siły płakać. A jeszcze niedawno łudziła się, że Jack ją lubi. Jak mogła być tak mało spostrzegawcza i naiwna? Jego okrutne słowa natrętnie dźwięczały w jej uszach. Myślała, że spali się ze wstydu i upokorzenia, gdy przypomniała sobie, z jaką radością ubierała się dla niego i malowała. Powinna była wiedzieć, że kolorowa spódnica i pomadka na nic się zdadzą. Zamiast pozyskać względy męża, tylko się ośmieszyła.

- 110 -

Jack miał rację. Wszystko w niej było żałosne. Jak mogła łudzić się, że on ją pokocha, że właśnie ją wybierze jako następczynię Pauli? Tyle lat zmarnowała, marząc o czymś tak nierealnym. To definitywny koniec marzeń. Jack nigdy jej nie wybaczy, że nie jest Paulą. Należy zakończyć związek, który ich unieszczęśliwia. Małżeństwo na próbę nie powiodło się, pora przestać się oszukiwać. Kochała Jacka za mocno, by trwać przy nim i marnować mu życie. Powinna dać mu szansę znalezienia prawdziwego szczęścia. Z nią nigdy nie będzie szczęśliwy. Jedyne, co jeszcze mogła dla niego zrobić, to jak najprędzej odejść.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

R

S

Nazajutrz akurat przygotowywała kolację dla Alice, gdy usłyszała kroki na schodach. Wiedziała, że musi poważnie porozmawiać z Jackiem, ale na razie nie miała odwagi, jeszcze nie czuła się na siłach. Była półprzytomna z rozpaczy i nie potrafiła jasno myśleć. W takim stanie ducha nie umiałaby spokojnie i rzeczowo wyjaśnić, dlaczego postanowiła odejść. Rano prawie nie odzywali się do siebie, a tuż po śniadaniu Jack wyjechał na cały dzień. Tym razem była zadowolona, że nie musiała mu towarzyszyć. Potrzebowała ciszy i spokoju, aby zastanowić się nad tym, jak poprowadzić rozmowę. Niestety, nic nie wymyśliła. - Ellie? Gdy usłyszała głos Scotta, ulżyło jej tak, że nawet się uśmiechnęła. - Tu jestem! - zawołała. - Wszyscy wróciliście? Scott stanął na progu. - Tamci jeszcze w drodze, ale niedługo tu będą. Ja muszę być w Mathison przed zapadnięciem zmroku i dlatego ruszyłem przodem. Chciałbym się pożegnać. - 111 -

Ellie przez moment zastanawiała się, czy poprosić go, aby nikomu nie mówił o napiętych stosunkach między nią i Jackiem. Doszła jednak do wniosku, że nie warto. Wkrótce i tak wszyscy dowiedzą się o rozpadzie jej małżeństwa. - Dziękuję, że przyjechałeś - powiedziała po prostu. Wzięła Alice na ręce i wyszła z kuchni. Scott włożył kapelusz, ale stał niezdecydowany. - Ellie... Martwisz się czymś? Źle się czujesz? - spytał zatroskany. - Dziś nie wyglądasz najlepiej. - Nic mi nie jest - odparła przez ściśnięte gardło. - Wszystko jest w jak najlepszym porządku. - No, to do widzenia. Przygnębiona patrzyła na malejącą sylwetkę. Przed zakrętem Scott spotkał Jacka i zatrzymał się na chwilę. Nawet z takiej odległości Ellie widziała,

S

że Jack jest spięty i ma ponurą minę. Zabolało ją serce. Nie tak dawno Jack był

R

miły, czarujący. Kiedyś na jego ustach często gościł uśmiech, w jego piwnych oczach błyskały wesołe iskierki. Tak było jeszcze przed kilkoma miesiącami. Po ślubie zmienił się. Stał się ponurym gburem o zgaszonych oczach. Kto ponosił za to winę? Wyłącznie ona.

Mężczyźni pożegnali się i rozeszli, każdy w swoją stronę. Na widok ojca Alice zaczęła się wyrywać. - Tata! Tata! Ellie patrzyła na Jacka z rozpaczą. Wiedziała, że podjęła słuszną decyzję i musi dać mu szansę znalezienia szczęścia, ale czy przeżyje rozstanie z nim i Alice? W Waverley znajdowało się wszystko, co pokochała i na czym jej zależało. Skąd weźmie siły, żeby to porzucić? Jack zatrzymał się i podniósł głowę. Z niepokojem popatrzył na bladą twarz Ellie i jej smutne oczy. Chcąc pokryć zmieszanie i zagłuszyć złe przeczucia, zapytał ostrym tonem: - Pożegnałaś się ze Scottem? - 112 -

Ellie nie zdołała wykrztusić ani słowa; więc jedynie skinęła głową. Nie czuł się na siłach, aby ją pocieszyć. Był prawie pewien, że kocha Scotta... właściwie sama się do tego przyznała... ale do tej chwili nie przypuszczał, że jej uczucie jest aż tak silne. Domyślił się, że walczy ze sobą, że chciałaby pobiec za ukochanym. - Dobrze się czujesz? - burknął. Zamierzała powiedzieć to samo, co Scottowi, lecz słowa uwięzły jej w gardle. Czym prędzej zasłoniła drżące wargi. Ogarnęło ją przerażenie, że się rozpłacze. Wiedziała, że jeśli natychmiast się nie opanuje, będzie szlochać do rana. Jack wbiegł na werandę. - Co ci jest? W milczeniu podała mu dziecko i chwiejnie zeszła po schodach.

S

- Ellie! - krzyknął przestraszony. - Ellie!

R

Nie odwróciła się. Pobiegła nad rzekę, a on bezradnie patrzył w ślad za nią.

Zrobiło mu się nieswojo. Jeszcze rano był wściekły i miał jej za złe, że narzeka na nudę. A przecież sama zaproponowała mu małżeństwo i dobrze wiedziała, co ją czeka. Wtedy jej zarzuty wydały mu się niesprawiedliwe i nieuzasadnione. W ciągu dnia jednak ochłonął i przyznał Ellie trochę racji. Rzeczywiście nie przestrzegał warunków umowy i nie traktował jej jak partnerki. To stwierdzenie nie poprawiło mu oczywiście humoru. Przygotował się, że wieczór upłynie w nieprzyjaznej atmosferze, ale gdy ujrzał zbolałe oczy żony, natychmiast zapomniał o swym gniewie. Miał zamiar pocieszyć Ellie, ale widocznie nic od niego nie chciała. Uciekła, by umknąć rozmowy o Scotcie. Dręczyło go niejasne przeczucie, że popełnił zasadniczy błąd i traci coś bardzo cennego.

- 113 -

Ellie wróciła, gdy kąpał Alice, a właściwie tylko klęczał i ją podtrzymywał, by się nie przewróciła. Alice chciała być samodzielna i według niej pryskanie wodą na wszystkie strony było równoznaczne z kąpielą. Jack w duchu przyznał, że Ellie lepiej sobie radzi z krnąbrnym dzieckiem. Na ogół przychodził, gdy Alice była nakarmiona i umyta, więc miał ułatwione zadanie. Dzisiaj musiał zająć się nią sam. Lekcja okazała się trudna, ale pożyteczna. Zrozumiał nie tylko to, ile Ellie robi, ale jak bardzo zawinił, nie doceniając jej pracy i poświęcenia. Przysiągł sobie, że jej to wynagrodzi i odtąd będzie miły. Lecz gdy ją zobaczył, uśmiech zamarł mu na ustach. Wyglądała okropnie: była opuchnięta i miała zaczerwienione oczy. Płakała! A nigdy nie widział jej łez! Zrobiło mu się przykro. Ellie przysiadła na brzegu wanny i charakterystycznym gestem odsunęła opadające na oczy włosy. - Przepraszam...

R

- Nie ma za co - powiedział łagodnie.

S

Wyraz jej oczu przypomniał mu uczucie, jakiego sam doznał na wieść o śmierci Pauli. Czy Ellie, patrząc na odchodzącego Scotta, czuła się podobnie? Jeśli tak, to znaczy, że kocha go nad życie. Chciał wyrazić jej współczucie, podtrzymać ją na duchu. - Byłaś... wytrącona z równowagi... Ellie spuściła głowę. Żadne słowa nie mogły oddać czarnej rozpaczy, jaka ją ogarnęła w chwili, gdy wreszcie w pełni uświadomiła sobie, że Jackowi na niej nie zależy. - Po prostu jestem zmęczona. Alice, jak zwykle nieświadoma przykrego napięcia, rozpryskiwała wodę i radośnie gaworzyła. Wyrzuciła myjkę, a Jack natychmiast machinalnie ją podniósł. Gorączkowo zastanawiał się, jak pomóc Ellie. - Bardzo cię przepraszam za wczorajsze zachowanie - rzekł cicho. - 114 -

- To przede wszystkim moja wina. Oboje wiedzieliśmy, na co się decydujemy. Myślałam, że wszystko dobrze się ułoży, ale nic z tego nie wyszło. Mam rację? Jack milcząco przytaknął. Udawanie, że jest idealnie, mogłoby pogorszyć sytuację. Ellie odetchnęła głęboko. Postanowiła powiedzieć wszystko jednym tchem. - Pamiętasz warunki umowy? - Oczywiście. - Musiałam obiecać, że jeśli zechcę się wycofać, od razu ci o tym powiem. - Zamilkła na moment. - Chcę... odejść teraz. Wpatrywał się w nią osłupiały. - Odejść? Teraz? - powtórzył głucho. - Przecież nic się nie zmieniło.

S

- Ja się zmieniłam. - Szukała odpowiednich słów, aby mówić

R

przekonująco, nie wyjawiając jednak prawdy. - Myślałam, że zdołam dotrzymać warunków naszej umowy, ale się przeliczyłam.

- Możemy wprowadzić poprawki do umowy - rzekł zrozpaczony. Oczywiście powinienem się konsultować z tobą w sprawach dotyczących majątku. Przepraszam i obiecuję poprawę. - Nie mógł uwierzyć, że Ellie chce go porzucić. Jak sobie bez niej poradzi? - Zaangażuję kucharkę - dodał prędko, nim otworzyła usta, by zaoponować. - Ona zajmie się domem i przypilnuje Alice, dzięki czemu będziesz miała czas, by robić to, co lubisz. To zmiana na lepsze, prawda? - Och... - Spojrzała na niego bezradnie. - Wprawdzie skarżyłam się, że jestem uwiązana w domu, ale właściwie nie o to chodzi. - A o co? - O moje uczucia. Jack wyjął Alice z wody, owinął ręcznikiem i nie patrząc na Ellie, zapytał: - 115 -

- Kochasz go, prawda? - Kogo? - Sama wiesz najlepiej. - Nie był w stanie wypowiedzieć imienia Scotta. Mówiłaś, że kogoś kochasz, ale to nieodwzajemniona miłość. - Tak. - I wciąż go kochasz? - Tak. - Odchodzisz z jego powodu? - Tak. Już, już miała wyznanie na końcu języka. Chciała dać Jackowi do zrozumienia, że odchodzi dla jego dobra, lecz nie mogła wykrztusić ani słowa. Zresztą wolała nie widzieć zgorszenia i niedowierzania w jego oczach. Lepiej, żeby uważał, że kochała kogoś innego.

S

- Miała pomóc nam świadomość, że spełnienie marzeń jest niemożliwe,

R

ale nic z tego. Jest coraz gorzej. Wiem, że nigdy nie dorównam Pauli. I nigdy nie dostanę tego, czego pragnę. Im dłużej będziemy się męczyć, tym więcej narośnie uraz i pretensji, tym szybciej zgorzkniejemy. Twarz Jacka przypominała zimną, kamienną maskę. - Jest mi bardzo przykro - zakończyła. - A co z Alice? Wiedział, że nie powinien uciekać się do szantażu, ale dziecko stanowiło ostatnią deskę ratunku. - Nie wyjadę natychmiast. - Przygryzła drżące wargi. - Zaczekam, aż kogoś znajdziesz. - Dziękuję. Gorzka ironia w jego głosie zabolała ją jak smagnięcie biczem. - Robię to też dla ciebie, wierz mi. I dla ciebie, i dla mnie tak będzie lepiej. - Dla Alice też? - 116 -

- Dla niej również. Po co ma dorastać w domu pozbawionym ciepła i miłości? - Moglibyśmy stworzyć szczęśliwy dom - uparcie argumentował Jack. - Oczywiście. Kiedyś znowu zapanuje tu radość i szczęście. - Mówiła chłodno, ponieważ starała się powstrzymać napływające do oczu łzy. - Doszłam do wniosku, że nie jestem odpowiednią żoną dla ciebie. Obiecałeś, że pozwolisz mi odejść... - Pamiętam. - Niżej zwiesił głowę. - No cóż, odejdź, skoro naprawdę tego chcesz... Wcale tego nie chciała. Przez następny tydzień wmawiała sobie, że to najlepsze rozwiązanie, a serce podpowiadało, że ma schować dumę do kieszeni, wyznać prawdę i prosić Jacka, aby pozwolił jej zostać. Mimo to postanowiła wprowadzić swój zamysł w czyn. Wiedziała, że kiedyś Jack pokocha inną

S

kobietę i nie chciała na to patrzeć. Nie chciała również być dla niego ciężarem ani powodem wyrzutów sumienia.

R

Dlatego lepiej odejść już teraz.

Może i lepiej, ale jakże trudno. Bardzo trudno... Jack nie próbował jej więcej przekonywać. Traktował ją z chłodną uprzejmością, która raniła mocniej niż poprzednie wybuchy złości. Po decydującej rozmowie zadzwonił do agencji w Darwin i poprosił o znalezienie gospodyni. - Na razie nikogo odpowiedniego nie ma - oznajmił. - Proponuję, żebyśmy zachowywali się po dawnemu. - Dobrze. Zgodziła się, ale czy można zachowywać się normalnie, gdy serce obumiera, przygniecione strasznym ciężarem? Gdy brak sił? Poruszała się coraz wolniej, jak staruszka; nawet oddychała z wysiłkiem. Nadal gotowała, sprzątała, pilnowała dziecka. Z rozpaczą myślała o tym, że Alice niedługo zacznie mówić, a jej tu nie będzie. Ktoś inny będzie słuchał - 117 -

śmiechu Alice i pocieszał ją, gdy się przewróci. Ktoś inny będzie jej czytał bajki. Obce ręce podleją ogród i zbiorą to, co ona zasiała. Inna gospodyni nakarmi spracowanych mężczyzn. Najgorsza była myśl, że ktoś inny będzie razem z Jackiem siadał na werandzie i patrzył w usłane gwiazdami niebo, podczas gdy ona wtedy będzie uczyła się żyć bez ukochanego. Za każdym razem, gdy dzwonił telefon, ogarniał ją strach, że to wiadomość z agencji. Bała się chwili, gdy Jack oznajmi, że już nie jest potrzebna. Dni mijały, nikogo nie znaleziono. Czekanie stało się udręką nie do zniesienia. Ellie modliła się, by jak najprędzej zgłosiła się odpowiednia kandydatka. We wtorek obierała ziemniaki na kolację, gdy do kuchni wszedł Jack.

S

- Przed chwilą był telefon z agencji - rzekł bez wstępu. - Jest chętna do

R

pracy. Świetna kucharka z referencjami, ma około pięćdziesiątki, lubi dzieci. Ellie nie odrywała oczu od miski. Coś zakłuło ją w mostku. Ból był tak przejmujący, że zamknęła oczy. Gdy po chwili odezwała się, nie poznała własnego głosu. - To dobrze. - Pracowała już w tych stronach, więc wie, co ją czeka. - Kiedy przyjedzie? - Pojutrze. - Więc to tak... - Tak. - Czyli mogę się zbierać. - Chyba zostaniesz do jej przyjazdu? Jack chwytał się każdego pretekstu, żeby Ellie została choć trochę dłużej. - Myślę, że będzie nam łatwiej, jeśli wyprowadzę się wcześniej. - Czyli już jutro? - 118 -

- Chyba tak. Patrzył na nią oniemiały. Nie mógł uwierzyć, że to ich ostatni wspólny wieczór. Niby przyjął do wiadomości, iż Ellie go opuszcza, lecz dopiero teraz zdał sobie sprawę, co to oznacza. Zostawia go! Dom bez niej będzie pusty! Kto będzie go witał, gdy wróci zmęczony po ciężkim dniu? Przeklinał własną głupotę i kompletny brak wyobraźni. Grunt usuwał mu się spod nóg... W tym momencie doznał kolejnego olśnienia. Zrozumiał, że kocha Ellie. Dlaczego nie uświadomił sobie tego wcześniej? Bezwiednie walczył z uczuciem, nie chciał przyznać się, że nie może bez niej żyć. A teraz ona go opuści! - Ellie... Odwróciła się i spojrzała na niego pociemniałymi oczami. - Słucham? Chcesz mi coś wyjaśnić?

S

Wszystko! - krzyknął w duchu. Kocham cię, a jutro utracę na zawsze!

R

Ogarnęło go silne pragnienie, aby ją objąć i zasypać pocałunkami, zmusić, by z nim została. Zacisnął pięści. Pomyślał zrozpaczony, że zrozumienie własnych uczuć przyszło za późno i już nic nie da się zrobić. Niepostrzeżenie dla siebie pokochał Ellie, ale ona usycha z miłości do innego. Wiedział, że gdyby rzucił się na kolana i błagał, zostałaby ze względu na dziecko. Nie chciał jednak współczucia. Nie chciał, żeby została z litości. Chciał, aby została z miłości do niego i pragnęła go tak samo, jak on jej. I chciał, żeby była szczęśliwa... Być może niedługo znajdzie kogoś odpowiedniejszego niż ten cały Scott. - Chciałeś coś powiedzieć? - A, nic - rzucił oschle. - Już nic. Po kolacji jak zwykle sprzątali razem, lecz omijali się z daleka. Ostatnio zawsze tak było. W końcu Jack nie wytrzymał i przerwał milczenie. - Musimy porozmawiać - rzekł cicho. - O czym? - 119 -

- Skoro już jutro wyjeżdżasz, trzeba omówić parę kwestii praktycznych. Oczywiście wypłacę ci całą sumę za Waverley, ale nie dam rady od razu. Załatwianie formalności trochę potrwa, dlatego na razie dam ci zaliczkę. - Nie chcę żadnych pieniędzy - szepnęła. - Nic od ciebie nie chcę. - Przecież umówiliśmy się. Jako moja żona masz prawo do alimentów. Poza tym tak długo zajmowałaś się Alice i domem, a nic za to nie dostałaś. Ellie pomyślała o pięknych wschodach i zachodach słońca. O Alice, stawiającej pierwsze kroki. Przede wszystkim zaś o bliskości Jacka. Była pewna, że wspomnienia z Waverley zachowa do końca życia. Najpiękniejsze były z nocy poślubnej. - Dostałam... - Musisz mieć trochę pieniędzy - upierał się Jack. - Przynajmniej tyle mogę dla ciebie zrobić. Czy powiedziałaś już rodzicom? - Jeszcze nie.

R

S

Nawet o nich nie pomyślała. Nie była w stanie myśleć o niczym poza tym, że opuszcza Jacka, Alice i Waverley.

Jack przyjrzał się jej baczniej. Uderzyło go, że wygląda bardzo krucho, chociaż dumnie uniosła głowę i zdobyła się na blady uśmiech. Pragnął wziąć ją w ramiona i pocieszyć, lecz tylko zapytał: - Co zamierzasz robić? Dokąd pojedziesz? - Nie wiem. - Spuściła oczy, uśmiech zniknął z jej ust. - Nie martw się. Jakoś sobie poradzę. - Bała się, że się rozpłacze, więc prędko dodała: - Ehem... pójdę... spakować rzeczy. Zrobiła dwa kroki. Jack wyobraził sobie, że jutro tak samo odwróci się i wyjdzie. Tym razem na zawsze! - Zostań! - Nie mam siły rozmawiać. - To nie... ja... proszę cię, nie odchodź ode mnie. Zostań. Nie chcę, żebyś mnie opuszczała. - 120 -

Ellie stała z zamkniętymi oczami. Bała się, że Jack poprosi, aby została ze względu na dziecko i wtedy nie zdoła mu odmówić. - Proszę cię. - Podszedł, ale nie ośmielił się jej dotknąć. - Błagam. - Ale... Było mu wszystko jedno. Najważniejsze, żeby została, choćby z litości. Nie przeżyje rozstania z nią. - Wiem, że chcesz odejść i wiem, że powinienem ci na to pozwolić. Powinienem milczeć - ciągnął zdeterminowany. - Myślałem, że się na to zdobędę, ale nie mogę. Zrozumiałem, że nie poradzę sobie bez ciebie. - Znajdziesz kogoś do pomocy. Alice przyzwyczai się do... - Ja nie. - Zawahał się. - Jesteś mi potrzebna... bardzo. - Nie rozstajemy się w gniewie. Będziemy mogli czasem spotkać się jak starzy przyjaciele.

S

- Nie chcę twojej przyjaźni! - krzyknął. - To za mało. Odwróciła się i

R

spojrzała na niego wielkimi, zdumionymi oczami. Czyżby naprawdę niczego się nie domyślała? - Kocham cię - wyznał wreszcie Jack. Ellie nie wierzyła własnym uszom. - Wiem, że to nieodwzajemnione uczucie - brnął, aby nie dać jej dojść do słowa. - Kochasz innego, a ja nie zrobiłem nic, żeby pozyskać twoje względy. Za prędko uznałem, że zawsze tu będziesz. Egoistycznie wykorzystałem twoją dobroć, nie odwdzięczając się nawet dobrym słowem. Stworzyłaś mi prawdziwy dom, opiekowałaś się moim dzieckiem, harowałaś do upadłego. A ja nigdy nic dla ciebie nie zrobiłem. - Przecież... - Najmniejszym gestem nie okazałem ci, ile dla mnie znaczysz. Jak miałem to zrobić, skoro długo nie zdawałem sobie sprawy z własnych uczuć? Dopiero gdy powiedziałaś, że odchodzisz, uświadomiłem sobie, jaką pustkę zostawisz. - Pustkę? Przecież kochasz Paulę. - 121 -

- Kochałem. I nie tak, jak ciebie. Paula była urocza, fascynowała mnie. Nasza miłość była wielka, ale jakby nierealna. Może wszystko ułożyłoby się inaczej, gdyby nie kłótnia... Trudno powiedzieć. - Westchnął. - Nie wiem, czy namiętność przetrwałaby próbę czasu. Teraz tamta miłość wydaje się snem, a uczucie do ciebie jest rzeczywiste. Ellie stała nieporuszona. - Nie planowałem, że się w tobie zakocham i nie wiem, jak to się stało. Byłaś tak blisko, że cię nie zauważałem, aż któregoś dnia doznałem olśnienia. Jesteś częścią mojego życia, potrzebną mi jak powietrze. Po tamtej nocy zacząłem myśleć o tobie inaczej. Coraz bardziej cię pragnąłem i chciałem, żebyś należała tylko do mnie. Wiesz, miałem ochotę znokautować Scotta tylko za to, że na ciebie patrzył. Ellie nadal milczała.

S

- Nie zasługuję na łaskę, a mimo to padam na kolana i błagam, żebyś

R

została. Nie ze względu na Waverley ani Alice, lecz ze względu na mnie. Ellie przetarła oczy, jakby sprawdzała, czy śni. - Nie odmawiaj mi od razu - nalegał Jack. - Spokojnie przemyśl decyzję. Wiem, że kochasz Scotta, ale on ma żonę. Jemu nie jesteś potrzebna, a mnie bardzo. Wreszcie odzyskała głos. - Myślisz, że kocham Scotta? - To oczywiste. - Wytrzeszczył oczy. - A nie jest tak? - Nie. - Czyli kochasz kogoś innego... Ellie z trudem powstrzymała śmiech. Jack przeraził się, że jej ukochany jest wolny i kiedyś być może obdarzy ją miłością. - Powiedziałaś, że nie widzisz przyszłości z człowiekiem, którego kochasz, więc zostań ze mną. Zrobię wszystko, żebyś była szczęśliwa - obiecał solennie. - Do końca życia będę się starał, byś o nim zapomniała. - 122 -

- To ci się nie uda. - Spróbujmy. Daj mi szansę. Jeszcze możesz się we mnie zakochać. Wydawał się coraz bardziej zrozpaczony. - Może kiedyś zmienisz zdanie. - Nigdy. - Uśmiechnęła się przez łzy. - Tylko jego jednego kocham. Zauważył, że jej oczy rozbłysły uczuciem, ale to nie była miłość do niego. Odwrócił wzrok. Zaczął żałować, że prosił i błagał. Powinien pamiętać, że Ellie jest stanowcza i wierna. - Trudno. - Zrezygnowany spuścił głowę. Musiał przełknąć gorzką pigułkę. - No, to definitywny koniec. Możesz pakować walizkę. Gdy poczuł jej ciepłą dłoń na ramieniu, opuścił głowę jeszcze niżej. - Idź już. - Jack, to ty. - Co takiego? - Spójrz na mnie.

R

S

Popatrzył na nią pustym wzrokiem. Ellie uśmiechnęła się i wzięła go za rękę. - Kocham ciebie. - Mnie?

- Nigdy nikogo innego nie kochałam. - Mnie kochasz? - spytał z nutą nadziei. - Tak. I zawsze będę kochać. - Nie wierzę. - Zacisnął palce aż do bólu. - Proszę, powtórz. - Kocham cię. Głos jej się załamał i wybuchła płaczem. Jack objął ją i pocałował w mokre policzki. Całowali się żarliwie, z jakąś desperacką rozpaczą. - Czemu wcześniej mi tego nie powiedziałaś? - Bo byłam pewna, że nadal kochasz Paulę. Często ją wspominałeś, mówiłeś, jaka była piękna i wyjątkowa. Jakże mogłabym się z nią równać? Bałam się, że jeśli się domyślisz moich uczuć, poczujesz się skrępowany i - 123 -

wszystko przepadnie. Wmawiałam sobie, że wystarczy mi twoja bliskość i niczego więcej nie pragnę. Jack zajrzał jej głęboko w oczy. - Dlaczego zatem chciałaś odejść? - Bo okazało się... Po prostu im dłużej przebywaliśmy razem, tym bardziej cię kochałam i tym mocniej mnie bolało, że jestem ci obojętna. - A ja byłem zazdrosny o Scotta! - Jack nie mógł nadziwić się swej głupocie. - Właściwie cały czas byłem zazdrosny o siebie! Ellie roześmiała się i mocniej przytuliła. - Myślałam, że wszyscy widzą, jak bardzo cię kocham. Ale nie wierzyłam, że ty też mnie pokochasz. Nadal nie wierzę. - Wobec tego muszę ci to udowodnić. Dużo później zapytał: - Teraz już wierzysz?

S

- Tak. - Objęła go i przyciągnęła do siebie. - Co nie znaczy, że nie trzeba mi o tym przypominać.

R

- Skąd wezmę na to czas? - Zrobił srogą minę. - Jest tyle do zrobienia... Ellie przeciągnęła się leniwie.

- To prawda. Na przykład trzeba zadzwonić do agencji i powiedzieć, że gosposia jest niepotrzebna. - Nie rezygnujmy. Ona zajmie się domem i dzieckiem, a ty będziesz jeździć ze mną w teren. Odtąd będziemy prawdziwymi partnerami.

- 124 -