Martin Kat Serce 02 Serce i plomien

Kat Martin

Serce i płomień

1

Rozdział 1 Londyn, Anglia Luty 1844

Na cmentarzu padała lodowata mżawka. W cieniu wysokich, kamiennych murów kościoła Świętego Michała znajdowały się ciemne grobowce z zupełnie nieczytelnymi napisami. Coralee Whitmore stała obok ojca i matki, wicehrabiego i wicehrabiny Selkirk, w sukni z ciężkiej, ciemnej krepy, z twarzą zasłoniętą woalką spływającą z czarnego kapelusza o szerokim rondzie. W jej uszach dźwięczał smętny głos biskupa. Właściwie wcale go nie słuchała. W trumnie, tuż przy kopczyku wilgotnej ziemi, leżało zimne, sine ciało jej

RS

siostry, ledwie kilka dni temu wyłowione z lodowatych wód rzeki Avon. Samobójczyni, głosiła oficjalna wersja. Laurel utopiła się, aby przekreślić swój wstyd.

- Drżysz, dziecko. - Gwałtowny podmuch wiatru zmierzwił miedzianą czuprynę wicehrabiego. Był średniego wzrostu i budowy, ale ze względu na nieugięty charakter robił wrażenie dużo wyższego. - Biskup już skończył. Pora wracać do domu. Corrie spojrzała na trumnę, a potem na białą różę, którą trzymała w dłoni. Zrobiła krok, ale przez łzy nic nie widziała, a kolana pod ciężką, czarną spódnicą zrobiły się dziwnie miękkie. Lutowy wiatr szarpał woalkę. Położyła różę na trumnie z różanego drewna. - Nie wierzę - szepnęła, zwracając się do siostry, której już miała nigdy nie ujrzeć. - Nawet przez chwilę nie wierzyłam. - Corrie przełknęła ślinę, czując w gardle bolesny ucisk. - Do zobaczenia, siostrzyczko. Będę za tobą tęskniła. Odwróciła się do rodziców.

2

Matka Laurel zmarła przy porodzie. Wicehrabia ożenił się ponownie i wkrótce urodziła się Corrie. Dziewczynki były przyrodnimi siostrami, ale wychowywały się razem. Były sobie bardzo bliskie, aż do czasu, kiedy Corrie zaangażowała się w prowadzenie rubryki towarzyskiej w londyńskim czasopiśmie dla dam „Serce do Serca". Laurel, która zawsze wolała spokojne życie na wsi, przeniosła się do Selkirk Hall, rodzinnej posiadłości w hrabstwie Wiltshire. Zamieszkała razem z ciotką Agnes i choć dziewczęta utrzymywały kontakt listowny, w ciągu ostatniego roku korespondencja stała się raczej sporadyczna. Gdybym tylko mogła cofnąć czas, myślała Corrie. Gardło ścisnęło się jeszcze bardziej i jeszcze bardziej zabolało. Gdybym tylko była przy tobie, kiedy mnie potrzebowałaś. Była zbyt pochłonięta własnym życiem, balami i wieczorkami, o których Laurel ma kłopoty.

RS

pisała na swojej kolumnie. Zbyt pochłonięta sobą, by zdać sobie sprawę, że A teraz jej siostra nie żyje.

***

- Dobrze się czujesz, Coralee? Niebieski salon domu Whitmore'ów przy Grosvenor Square przybrany był stosownie do okazji - jasnoniebieskie zasłony z adamaszku osłonięto czarną krepą, podobnie jak brokatową sofę i krzesła Hepplewhite'a. Corrie odwróciła się na dźwięk głosu swej najlepszej przyjaciółki, Kristy Hart Draugr, ocierając łzę z policzka. - Nic mi nie będzie. Ale już za nią tęsknię. I czuję się taka... winna. Większość gości - choć grupa żałobników ze względu na okoliczności śmierci Laurel była raczej nieliczna - znajdowała się w pokoju cynamonowym, okazałym salonie w kolorze złota i umbry, z ogromnymi marmurowymi kominkami po obu stronach. Tam również znajdował się obfity bufet. Corrie nie miała serca do jedzenia.

3

- To nie twoja wina, Coralee. Nie miałaś pojęcia, że siostra ma kłopoty. Krista była wysoką, ładną blondynką. Prawdę powiedziawszy, przerastała większość mężczyzn, z wyjątkiem własnego męża Leifa - jasnowłosego olbrzyma, przy którym nawet ona wydawała się drobniutka. Leif był jednym z najprzystojniejszych mężczyzn, jakich znała Coralee. Rozmawiał właśnie ze swoim bratem Thorem, niemal tak samo wysokim, tyle że śniadym i ciemnowłosym, na swój sposób jeszcze przystojniejszym. - Powinnam zacząć coś podejrzewać, kiedy przestała pisać - odparła Corrie. - Powinnam się domyślić, że coś jest nie tak. - Miała dwadzieścia trzy lata. Dwa lata więcej niż ty i z tego co wiem, była bardzo niezależna. Pisała do ciebie z Norfolk, o ile dobrze pamiętam. Zeszłego lata Laurel przeniosła się do East Dereham w hrabstwie Norfolk, gdzie zamieszkała razem z drugą ciotką, Gladys. Ciotki i Allison, kuzynka w

RS

wieku Corrie, były jedyną rodziną Laurel ze strony matki. Laurel i matka Corrie nigdy się nie polubiły, ale ciotki, obie stare panny, kochały ją jak własne dziecko. Ona kochała je równie mocno.

- Owszem, ale rzadko. Ponownie nawiązałyśmy kontakt dopiero miesiąc temu, po jej powrocie do Selkirk Hall. Zgodnie z raportem komisarza policji z Wiltshire, podczas pobytu w Selkirk Hall Laurel zaszła w ciążę. Agnes ukrywała tajemnicę, dopóki nie było widać powiększającego się brzucha, a potem wysłała ją na północ, do Gladys. Tam urodziło się dziecko. Corrie podniosła głowę i spojrzała na postawną, niebieskooką Kristę, wyższą o dobre kilkanaście centymetrów. Przyjaciółka niedawno została matką, ale wciąż prowadziła gazetę, która znana była z otwartych poglądów i zainteresowania społecznymi reformami. Sama Corrie była drobnej budowy i miała niezwykle intensywnie zielone oczy. - Policja wierzy w wersję o samobójstwie - powiedziała. - Twierdzą, że wzięła dziecko, które nosiła w sobie przez dziewięć długich miesięcy, i

4

wskoczyła do rzeki, bo nie mogła już dłużej znieść wstydu. Nie wierzę. Nawet przez chwilę. Laurel nie była w stanie skrzywdzić muchy, a co dopiero własnego maleństwa. W spojrzeniu Kristy pojawiło się współczucie. - Wiem, że bardzo ją kochałaś, Corrie, ale nawet jeśli masz rację, nic już się z tym nie da zrobić. Corrie zignorowała uczucie, które wywołały te słowa. - Może i tak. Wciąż nie była przekonana. Rozmyślała o okolicznościach śmierci siostry od chwili, gdy dowiedziała się o tragedii. Kiedy Laurel wyłowiono z rzeki, wciąż ściskała kurczowo niebieski sweterek niemowlęcia. Corrie była zrozpaczona. Kochała starszą siostrę i nie mogła sobie

RS

wyobrazić świata, w którym jej już nie będzie. Na temat Laurel wygadywano różne okropności, ale Corrie nie zamierzała w nie wierzyć. Śmierć siostry nie mogła być samobójstwem.

A ona zamierzała odkryć prawdę.

5

Rozdział 2 Londyn Trzy miesiące później

Biuro tygodnika „Serce do Serca" znajdowało się w wąskiej kamienicy niedaleko Picadilly. Corrie zaczęła tam pracować wkrótce po śmierci Margaret Chapman Hart, kiedy redakcję gazety przejęła jej córka Krista. Prowadziła rodzinny interes razem z ojcem, sir Paxtonem Hartem, a rok temu poślubiła Leifa Draugra, właściciela świetnie prosperującej firmy przewozowej. Po dziewięciu miesiącach urodziła mu dziecko; wciąż jednak pracowała w gazecie, będącej jej dumą i pasją.

RS

Corrie weszła do biura i natknęła się na Bessie Briggs. Dziewczyna nastawiała ogromną maszynę drukarską Stanhope'a. Nie przerywając pracy, podniosła wzrok i uśmiechnęła się do Corrie, ubranej w ponury żałobny stój. Nosiła go od trzech miesięcy i miała zamiar nosić przez kolejne trzy. Corrie zapukała, choć drzwi biura Kristy były otwarte. Przyjaciółka podniosła głowę i uśmiechnęła się. - Tak rzadko pukasz, że pewnie masz ważną sprawę. Wchodź, Coralee. Szeleszcząc spódnicami, Corrie zrobiła kilka kroków i zamknęła za sobą drzwi. - Muszę z tobą coś omówić. Poza tym jesteś moją najlepszą przyjaciółką... Krista spojrzała na nią pytająco. - O co chodzi? Corrie usiadła i wygładziła nieistniejącą zmarszczkę na czarnej spódnicy. - Próbowałam zapomnieć o śmierci Laurel, ale nie potrafię. Muszę poznać prawdę, Kristo. Nigdy nie uwierzę, że była zdolna do samobójstwa, nie wspominając już o zabiciu miesięcznego niemowlęcia. Udowodnię to. 6

Twarz Kristy złagodniała. - Zdaję sobie sprawę, że utrata siostry była dla ciebie ogromnym ciosem. I wiem, że w pewien sposób czujesz się winna. Ale Laurel odeszła na zawsze i nic, co zrobisz, nie przywróci jej życia. - Wiem o tym. Ale już raz ją zawiodłam i nie mam zamiaru powtarzać tego błędu. Laurel się nie zabiła, co oznacza, że ktoś musiał jej pomóc. Dowiem się kto. Krista uniosła jasną brew. - Co zamierzasz zrobić? - Najpierw rozejrzę się tutaj, w Londynie. Jestem w tym dobra, prawda? To zupełnie jak w pracy: zbieram okruchy informacji i zasłyszane plotki do mojej kolumny. - To przecież nie to samo.

RS

- Jak to nie? Przestudiuję każdy list, który Laurel napisała przed śmiercią, i w końcu znajdę jakieś wskazówki. - Corrie podniosła oczy, w których pojawił się ogień. - Potem pojadę na wieś. Dowiem się, kto był ojcem dziecka, a to mi pomoże rozwikłać tajemnicę jej śmierci.

Ustalenie tożsamości ojca dziecka było ważnym elementem układanki. To mężczyzna, którego Laurel kochała, ale nawet ciotka Agnes nie miała pojęcia, kto to taki. Twierdziła, że Laurel walczyła jak lwica, by nikt nie poznał jego nazwiska. - Nie martw się o gazetę - odezwała się Corrie, zanim przyjaciółka zdążyła odpowiedzieć. - Znalazłam dla siebie zastępstwo. Jeśli tylko się zgodzisz, poproszę Lindsey Graham o pomoc. - Lindsey była koleżanką z czasów szkolnych, z Briarhill Academy, skąd Corrie znała również Kristę. - Pisze teraz artykuły do podręczników - ciągnęła Corrie - i sądzę, że jest śmiertelnie znudzona. Jej ojciec jest baronem, ma doskonałe koneksje, więc Lindsey nie będzie miała problemu z wejściem w towarzystwo. Świetnie sobie poradzi.

7

- Pewnie tak, ale... - Kiedy popłynęliście z Leifem na tę okropną wyspę, omal jej nie zatrudniłam - uśmiechnęła się Corrie. - Prowadzenie gazety bez ciebie było koszmarem. Nigdy aż tak bardzo nie cieszyłam się z czyjegoś powrotu. Historia Leifa i Kristy była doskonale strzeżoną tajemnicą. Fakt, że jasnowłosy olbrzym i jego brat przybyli z wyspy, której nie ma na mapie i której mieszkańcy wciąż żyli jak wikingowie, był na tyle niewiarygodny, że lepiej było go przemilczeć. Najważniejsze, że Krista i Leif odnaleźli siebie. Zakochali się po uszy, a Corrie zastanawiała się często, czy i ją spotka kiedyś podobne uczucie. Wróciła myślami do siostry. We wczesnych listach z Selkirk Laurel pisała, że kogoś poznała. Rozpisywała się na temat jego zalet i wspomniała, że uwielbia jego towarzystwo. Corrie zamierzała przejrzeć listy - może znajdzie się

RS

tam jakiś opis, cokolwiek, co pomoże go zidentyfikować. Kto skradł serce jej siostry, zabrał jej cnotę, a potem porzucił?

No i najważniejsze pytanie: czy ojciec dziecka Laurel jest winien morderstwa?

*** - Nie mówisz poważnie, Coralee. Obiecaj, że nie będziesz rozgrzebywać tej tragedii. - Agnes Hatfield siedziała na sofie obitej różowym aksamitem w biało-różowym saloniku londyńskiego domu Whitmore'ów. Pokoik był niezwykle elegancki i kobiecy, a wszystkie okna wychodziły na położony z tyłu domu ogród. Trzy dni temu zdjęto zasłony z czarnej krepy, kończąc trzy długie miesiące żałoby. - Zdaję sobie sprawę, że nie będzie to łatwe, ciociu Agnes, ale poważnie to przemyślałam i nie mam innego wyjścia. Chociaż nie były spokrewnione, Coralee zawsze zwracała się do niej: „ciociu". Agnes Hatfield była pulchną, siwowłosą kobietą w wieku lat sześćdziesięciu, zawsze uśmiechniętą - a raczej była taka do czasu śmierci

8

ukochanej siostrzenicy. Tuż obok siedziała Allison Hatfield, kuzynka Laurel, młoda kobieta o szpiczastym podbródku, czarnych włosach i orzechowych oczach. Słuchała Corrie z widocznym przejęciem. Rodzice Allison zmarli na cholerę, pozostawiając ją pod opieką starzejącej się ciotki. Na zaproszenie wicehrabiego obie kobiety zdecydowały się pozostać w mieście i przez jakiś czas nie wracać do pełnego złych wspomnień Selkirk Hall. - Zamierzasz rozpocząć prywatne śledztwo? - zapytała ciotka Agnes. - Owszem. Allison nie odezwała się nawet słowem. Była cichą, nieśmiałą osobą, która z zasady unikała wszelkich konfliktów. Pewnie dlatego zgodziła się opuścić East Dereham i wrócić z Laurel do Selkirk Hall, podając się za matkę niemowlęcia. Być może miała dosyć życia na garnuszku u ciotki Gladys, a Laurel nad dzieckiem.

RS

obiecała jej przyzwoitą sumę i lepszą przyszłość w zamian za pomoc w opiece - Nie wierzę w oficjalną wersję wydarzeń - powiedziała Corrie. - I po trzech miesiącach rozważań stwierdziłam, że muszę działać, by poznać prawdę. Ciociu Agnes, razem z ciocią Gladys pomogłyście Laurel. Teraz musicie pomóc mnie. Allison wyciągnęła z torebki koronkową chusteczkę i otarła oczy. Kochała Laurel i jej miesięcznego synka, Joshuę Michaela, tak samo jak Agnes, która również wyjęła bawełnianą chustkę i wydmuchała upudrowany nos. Agnes nabrała tchu. - Pomogę ci, o ile tylko będę w stanie... Chociaż czasem myślę, że moja pomoc ostatecznie przyczyniła się do śmierci Laurel. Corrie otworzyła szeroko oczy. - A więc ty również nie wierzysz w samobójstwo! Laurel i jej dziecko padły ofiarą spisku! To jedyne wytłumaczenie. Allison szepnęła ze swojego miejsca na aksamitnej sofie:

9

- Być może... Nie wiem na pewno... ale to możliwe, że Laurel spotykała się z kimś tej nocy, gdy zaginęła. Nie chciała mi powiedzieć, dokąd idzie, ale była bardzo przejęta. Dopiero później, gdy zajrzałam do pokoju dziecinnego, zdałam sobie sprawę, że zabrała dziecko. Corrie poczuła przypływ smutku i słony smak łez. Nachyliła się. Sztywne fiszbiny gorsetu wbiły się w ciało, co natychmiast przywróciło ją do rzeczywistości. - Proszę... Nie możemy teraz dać się ponieść emocjom. Agnes wydmuchała nos. - Masz oczywiście rację. Wylałyśmy już zbyt dużo łez. Nie przywróci to życia naszemu aniołkowi. Corrie spojrzała na ciemnowłosą Allison. - Mówiłaś policji o spotkaniu?

RS

- Nie sądziłam, że to istotne. Inspektor stwierdził, że rzuciła się do rzeki. Tydzień wcześniej wydawała się nieco rozkojarzona, ale nie chciała powiedzieć dlaczego. Na wieść o tragedii pomyślałam, że może... Przyjęłam do wiadomości wyjaśnienie policji.

Corrie pomyślała, że musi odkryć, co zdenerwowało siostrę tydzień przed śmiercią. - Miałaś trzy miesiące na przemyślenie wszystkiego, Allison. Dalej sądzisz, że Laurel popełniła samobójstwo? Dziewczyna potrząsnęła głową. - Byłam tak załamana, że nie myślałam jasno. Laurel i mały Joshua nie żyli i nic innego nie miało znaczenia. - Cóż, dla mnie to ma znaczenie - powiedziała Corrie. - I miało znaczenie dla Laurel. Jesteś pewna, ciociu Agnes, że Laurel nigdy nie zdradziła nazwiska mężczyzny, który był ojcem jej dziecka? - Absolutnie pewna. Ale jestem starą kobietą i przyznam, że nie zwracałam uwagi na to, gdzie chodzą siostrzenice.

10

- Odwiedzali was jacyś mężczyźni? - Owszem, pojawiali się od czasu do czasu. Na przykład syn hrabiego Mortona, Thomas, albo syn pastora... zaraz, jak mu było na imię? Chwileńkę, przypomnę sobie. - Ktoś jeszcze? - Tuż obok znajduje się zamek Tremaine. - Była to najbliższa posiadłość od Selkirk Hall. - Lord Tremaine zawsze składał wizytę, ilekroć tylko pojawiał się w zamku. Czasem towarzyszył mu kuzyn. Zaglądał też jego brat Charles i szwagierka Rebecca. Zawsze wpadali z wizytą przed Bożym Narodzeniem. Strzępki informacji zaczęły się układać w głowie Corrie. Zmarszczyła czoło. - Lord Tremaine, powiadasz? - Owszem. Kiedy przebywa na wsi, zawsze wpada na chwilę.

RS

Grayson Forsythe, hrabia Tremaine. Choć nazwisko brzmiało znajomo, Corrie nie znała hrabiego, który nie był zbyt towarzyski. Słyszała tylko, że jest wysoki i niezwykle przystojny. Miał reputację uwodziciela i Corrie raz czy dwa plotkowała o jego licznych romansach w swojej rubryce towarzyskiej. I jeśli pamięć jej nie myliła, ostatnio większość czasu spędzał w zamku Tremaine, gdzie na stałe mieszkali brat i szwagierka. - Wiem, co ci chodzi po głowie - odezwała się Agnes. - Owszem, hrabia jest przystojny, ale jest raczej ponurym, zamkniętym w sobie mężczyzną. Nie sądzę, że twoja siostra mogła się w kimś takim zakochać. - Odwróciła wzrok. Laurel była zawsze pogodna i roześmiana. Miała w sobie tyle życia i ciepła. - W oczach Agnes znów pojawiły się łzy. Sięgnęła po chusteczkę. Corrie poczuła wielki ciężar w piersi. - Pewnie masz rację - powiedziała, walcząc z emocjami. - Ale z plotek, które słyszałam, wynika, że jest dosyć bezwzględny wobec kobiet. Gdyby chciał uwieść niewinną dziewczynę, z łatwością by mu się to udało.

11

- Może. - Agnes ze wszystkich sił starała się opanować. - Ale nie mogę sobie... - Potrząsnęła głową, marszcząc srebrne brwi. - Ma za to interesującego kuzyna, Jasona, który również spędza wiele czasu w Tremaine. Gdybym miała zgadywać... - Przerwała ponownie. - Przykro mi, Coralee, ale nie mogę sobie wyobrazić, żeby jeden z mężczyzn, którzy składali nam wizyty, mógł zamordować naszą kochaną Laurel i jej niewinne dzieciątko. Bo to ci chodzi po głowie, prawda? - To jedna z ewentualności. Może mężczyzna w którym się zakochała, nie odwzajemniał jej uczuć. Może nie chciał się z nią ożenić. - A może po prostu poszła na spacer tego wieczora i została napadnięta przez bandytów. Chcieli ją okraść, a kiedy się zorientowali, że nie ma pieniędzy, wrzucili ją i maleństwo do rzeki. Corrie brała i ten wariant pod uwagę.

RS

- Owszem, mogło być i tak. Wszystko wydaje się prawdopodobne, z wyjątkiem samobójstwa połączonego z dzieciobójstwem. - Coralee ma rację - wtrąciła cicho Allison. - Laurel kochała małego Joshuę do szaleństwa. Nigdy nie chciałaby go skrzywdzić. Poza tym jej determinacja, by ochronić tożsamość ojca dziecka, wydaje się w tej sytuacji nieco dziwna. Corrie pokiwała głową. - Owszem. Agnes spojrzała na nią badawczo. - Wolałabym nie wiedzieć, ale muszę spytać. Powiedz, Coralee, co zamierzasz zrobić? Corrie wyprostowała się. Nie wiedziała, ale była absolutnie przekonana, że musi zacząć działać. Tego była całkowicie pewna. *** Przejęta odkryciem Corrie wbiegła po kilku schodach do budynku, w którym mieściła się redakcja, i otworzyła ciężkie drzwi. Przebiegła przez długie,

12

wąskie pomieszczenie z prasą drukarską i zauważyła Kristę, wracającą właśnie do swojego biura. Corrie pobiegła za nią i zamknęła pośpiesznie drzwi. - Kristo, nie uwierzysz, co takiego odkryłam. Przyjaciółka odwróciła się na pięcie, dopiero wtedy zdając sobie sprawę z jej obecności. - A więc nie zaprzestałaś poszukiwań. Wiem, iż za wszelką cenę chcesz udowodnić, że Laurel została zamordowana, ale czy siostra nie wolałaby, żebyś przeszła nad jej śmiercią do porządku i żyła swoim życiem? - Policja nazwała ją dzieciobójczynią. Sądzisz, że Laurel chciałaby, żeby tak ją zapamiętano? - Nie było śladu po napadzie, Corrie. Na ciele nie było żadnych ran. - Zanim ją znaleziono, ciało znajdowało się przez kilka dni w lodowatej wodzie. Inspektor powiedział, że nie da się dokładnie odtworzyć przebiegu

RS

wydarzeń. A na skroni miała wielkiego siniaka.

- Pamiętam, że policja twierdziła, że musiał powstać, kiedy uderzyła głową o lustro wody. A dziecko utonęło i nurt rzeki zabrał je do morza. - Moim zdaniem, policja się myli. Laurel została zamordowana przez kogoś, kto bał się, że pochodzenie chłopca wyjdzie na jaw. Albo miał jeszcze inny, podły motyw. Krista westchnęła. - Cóż, zdarzały się morderstwa popełnione z bardziej błahych powodów niż zatuszowanie skandalu. - Kiedy Agnes napomknęła o lordzie Tremaine, zaczęłam się zastanawiać. Kilka lat temu słyszałam plotki o jego romansach i nawet raz czy dwa wspomniałam o tym w mojej rubryce. Przejrzałam archiwalne wydania. Kiedy twoja matka prowadziła gazetę, rubryką towarzyską zajmowała się lady Charlotte Goodnight. Po raz pierwszy Krista wydała się zaciekawiona. - I co tam znalazłaś?

13

- Artykuły nawiązywały do plotek, które również do mnie dotarły. Że lord Tremaine to podrywacz i uwodziciel, mistrz ars amandi. Zanim odziedziczył tytuł i majątek, był majorem w wojsku i spędził kilka lat w Indiach. Kiedy jego starszy brat zachorował, wrócił w rodzinne strony i przejął obowiązki związane z tytułem. Krista uśmiechnęła się. - Brzmi interesująco. - Owszem. Ale kiedy o nim czytałam, przyszło mi do głowy coś jeszcze. - Co takiego? - Poszłam dziś rano do magistratu i pod jego nazwiskiem znalazłam akt małżeństwa z lady Jillian Beecher. Ślub miał miejsce trzy lata temu. - Coś sobie przypominam. Ale Tremaine jest teraz wolny. Jest jedną z najlepszych partii w Londynie. Co się stało z jego żoną?

RS

- Do tego zmierzam. Pokopałam głębiej, rozmawiałam z kilkoma osobami, w pełnej dyskrecji oczywiście. Odkryłam, że lady Tremaine zmarła niecały rok po ślubie. Hrabina była córką bogatego barona, dziedziczką wielkiej fortuny. Dzięki jej śmierci hrabia znacznie się wzbogacił. No i znowu stał się wolny i mógł wrócić do kawalerskich zwyczajów. - Nigdy o tym nie słyszałam. - Rodzina starała się nie nagłaśniać sprawy. I dlatego, Kristo, nie słyszałaś również, że lady Tremaine utonęła, i to w rzece Avon!

14

Rozdział 3 W powietrzu czuć było chłodną wiosenną bryzę. Powóz toczył się w kierunku Castle-on-Avon, niewielkiej miejscowości o malowniczym ryneczku, otoczonej zielonymi pagórkami i domkami pokrytymi strzechą. Tuż obok, na tysiąc dwustu akrach bujnej, gęstej murawy stał majestatyczny Selkirk Hall. Trzypiętrową rezydencję zbudowano w stylu georgiańskim, ze złotego kamienia pochodzącego aż z Cotswold. Coralee, ciotka Agnes i Allison wracały do miasteczka bryczką Agnes, a nie luksusowym powozem wicehrabiego. Corrie nie mogła ryzykować, że woźnica wygada się ojcu, że wysiadła, zanim dotarły do celu podróży. Plan był ruszy w dalszą drogę.

RS

następujący: zatrzyma się na noc w pobliskim zajeździe i rano, jako inna osoba, Wpadła na ten szalony pomysł niecały tydzień temu. Przed trzema dniami przedstawiła go ciotce Agnes i Allison.

- To świetny plan! Na pewno się uda. Ciotka Agnes mięła chusteczkę w pulchnych dłoniach. - Nie wiem, Coralee... wydaje się ryzykowny. - Po pierwsze, nikt się nie dowie, kim jestem - wyjaśniła Corrie. - Będę udawała Letty Moss, żonę dalekiego kuzyna lorda Tremaine, Cyrusa. Biedną, opuszczoną przez męża i znajdującą się w rozpaczliwej potrzebie. - Cóż, było to prawdopodobne. Corrie zdobyła te informacje, grzebiąc w przeszłości hrabiego i jego rodziny. Znajomy znajomego znał dalekiego kuzyna lorda Tremaine - mężczyznę o nazwisku Cyrus Moss, który zostawił młodą żonę w hrabstwie York, a sam ruszył na poszukiwanie fortuny do Ameryki. Po dwóch latach wciąż nie było po nim śladu. 15

Jak twierdził informator, hrabia nigdy nie poznał Letty Moss i bardzo słabo znał kuzyna. Dzięki temu Corrie bez problemu wkradnie się do zamku Tremaine. Tylko w ten sposób dowie się, czy lord Tremaine był ojcem synka Laurel i czy mógł być odpowiedzialny za śmierć obojga. - Uda się, wiem to na pewno. Musi się udać. Ciotka Agnes długo marudziła i usiłowała ją przekonać, ale w końcu przystała na ten plan. Była szansa, że Corrie dowie się, co rzeczywiście przydarzyło się ukochanej siostrzenicy, i Agnes nie zamierzała jej w tym przeszkadzać. Corrie patrzyła na zmieniający się krajobraz - pagórki i ciężkie chmury, szczekające psy i wózki straganiarzy ciągnięte przez zmęczone konie. - Mam wątpliwości - mruknęła ciotka Agnes z siedzenia naprzeciwko. Przecież ktoś z Selkirk Hall albo z wioski może cię rozpoznać. - Ostatni raz byłam w Selkirk, kiedy miałam dwanaście lat. My z mamą

RS

zawsze wolałyśmy Londyn. To Laurel odwiedzała nas w mieście. Co więcej, chcąc zdystansować się od wydarzeń w Selkirk, Corrie zdjęła żałobę. Nie chciała, by ktokolwiek skojarzył jej strój ze śmiercią siostry. Laurel nie miałaby jej tego za złe. Wolałaby z pewnością, by młodsza siostra oczyściła jej dobre imię, niż tkwiła w ponurych, czarnych strojach, nie robiąc nic. Agnes spojrzała pytająco na Corrie. - Za wszelką cenę chcesz odkryć prawdę, a jeśli odkryjesz coś, czego wolałabyś nie wiedzieć? Była taka ewentualność. Corrie liczyła się z tym, że na światło dzienne mogą wyjść fakty, których wołałaby nie ujawniać, ale musiała wierzyć, że Laurel była niewinna. I że została uwiedziona. - Cóż, wtedy będę się tym martwić. - A ryzyko? - Agnes nie dawała za wygraną. - Jeśli hrabia jest mordercą, co go powstrzyma przed zabiciem i ciebie? Corrie zbagatelizowała obawy ciotki, choć przeszło jej to przez głowę.

16

- Mówiłam już. Tremaine nie będzie miał pojęcia, kim jestem. Poza tym żonę zamordował dla pieniędzy, a Laurel i Joshuę dlatego, by uchronić rodzinę przed skandalem. Ja będę ledwie ubogą krewną, więc niby dlaczego miałby czyhać na moje życie? - Będę jej pilnować - dodała łagodnie Allison, nawiązując do roli, jaką wyznaczyła jej Corrie. To znaczy roli pokojówki. - No właśnie. Allison natychmiast da ci znać, gdyby pojawiły się jakieś problemy. Całe szczęście, że podczas pobytu w Selkirk Hall z Laurel Allison udawała wdowę, matkę noworodka. Nosiła żałobę i nigdy nie opuszczała zamku, w związku z czym pozostawała anonimowa dla mieszkańców wioski. Agnes odetchnęła głęboko. - Mam nadzieję, że wiecie, co robicie.

RS

Corrie również miała taką nadzieję. Hrabia przebywał w Tremaine, i to od kilku tygodni. Agnes mówiła, że był tam zarówno w chwili śmierci Laurel, jak i dobre kilka miesięcy wcześniej. Ostatnio wiele czasu spędzał na wsi. Czyżby znalazł nową ofiarę, na której ćwiczy uwodzicielskie sztuczki? Ignorując swoje towarzyszki, Corrie odwróciła się do okna. Zobaczyła zajazd i przeszedł ją dreszcz. Miała na sobie czarną suknię. Twarz ukryła za gęstą, tiulową woalką, której miała się pozbyć dopiero następnego poranka. Rano opuści zajazd w stroju zubożałej szlachcianki - stroju, który Allison kupiła od handlarza używaną odzieżą. Na całą garderobę składało się kilka znoszonych sukien podróżnych, parę muślinowych sukienek i nieciekawych sukni wieczorowych z lekko postrzępionymi mankietami i przybrudzonym rąbkiem. Nie były to ubrania, które Corrie zwykła nosić, ale tym razem zupełnie jej to nie przeszkadzało. Wszystko było lepsze od ponurej czerni, która przypominała jej tylko, jak bardzo zawiodła siostrę.

17

Rozdział 4 Grayson Forsythe, szósty hrabia Tremaine poruszył się w siodle, które zatrzeszczało pod ciężarem. Patrzył na swoje posiadłości, ziemie otaczające zamek Tremaine. Od niskiego, kamiennego muru, znajdującego się za gęstym zagajnikiem na horyzoncie, aż do rzeki po prawej stronie łagodne pagórki pokryte pierwszą zielenią wiosny zdawały się szeptać jego imię. Wielki czarny ogier o imieniu Radża przestępował z nogi na nogę, nie mogąc doczekać się dalszego ciągu przejażdżki, którą rozpoczęli z samego rana. Tak samo jak jego właściciel. Przez ostatnie dziesięć dni szalony galop po wzgórzach był jedyną

RS

odskocznią od przytłaczających murów zamku, ucieczką od rodziny, wspomnień... Jak co roku, kiedy zbliżała się ponura data, przeszłość prześladowała go niczym upiór.

Dziewiętnastego maja zmarła jego młoda, śliczna żona, Jillian. Gray spiął konia do galopu. Wiatr szarpał gęste, czarne włosy, zbyt długie jak na panującą modę, i wypełniał materiał białej, lnianej koszuli. Podczas przejażdżek oczyszczał się duchowo, oddając się wspomnieniom. Wiedział już, że stopniowo wyblakną, jak co roku. W zamku, który znajdował się tak blisko rzeki, w której się utopiła, byłoby to niemożliwe. Jeździł jeszcze godzinę, zatrzymując się na granicy swoich posiadłości, a potem zawrócił konia i wolnym krokiem skierował go do zamku. Z czasem bolesne wspomnienia znikną zupełnie. Znów pochłoną go codzienne problemy, księgi rachunkowe Tremaine, interesy, które odziedziczył razem z tytułem, a przeszłość skryje się w odległym zakątku umysłu. Ale do dziewiętnastego maja został jeszcze tydzień.

18

Gray wyprostował się i popędził Radżę w stronę zamku, na wzgórze nad rzeką. *** Corrie wyglądała przez okno wysłużonego powozu, wynajętego w zajeździe o nazwie „Pod Parką Kruków". Na szczycie wzgórza, na końcu długiej żwirowej alei widać było zamek Tremaine. Wyglądał jak forteca, którą był zresztą w przeszłości. W grubych kamiennych murach mieszkał Gryson Forsythe, mężczyzna, który prawdopodobnie zamordował jej siostrę. - Jesteś pewna, Coralee? - Allison nachyliła się w jej stronę, załamując ręce. - Ciotka Agnes może mieć rację. Narażamy się na niebezpieczeństwo. - Jestem Letty albo pani Moss. Pamiętaj, żeby tak się do mnie zwracać. Nie ma powodu, by ktokolwiek zrobił nam krzywdę, Allison. Dla nich będę wyjedziemy jak najprędzej.

RS

wyłącznie ubogą krewną. A jeśli wydarzy się coś, co da nam do myślenia, Allison wygładziła fałdy prostej bawełnianej spódnicy, jeszcze bardziej zniszczonej niż błękitna suknia Coralee, wykończona koronką w kolorze ecru. Zewnętrzna warstwa sukni była pieczołowicie zacerowana, ale widać wyraźnie, że czasy jej świetności dawno minęły. Corrie poprawiła czepek z tego samego materiału co suknia, ignorując plamę na rondzie. Podobnie jak inne ubrania w kufrze, znoszona suknia została dopasowana do figury. Coralee wyglądała tak, jak można się było tego spodziewać - daleka kuzynka ze wsi, której potrzebna pomoc zamożnych krewnych. Powóz zatrzymał się tak gwałtownie, że dziewczęta omal nie spadły z siedzeń. Znajdowały się przed głównym wejściem do zamku Tremaine, ogromnej budowli z kamienia. Fosa została dawno zasypana, a na jej miejscu posadzono żonkile. Sam zamek w ciągu ostatnich dwustu lat wielokrotnie przebudowywano, ale mimo to nie stracił imponującego charakteru. Wejścia strzegły ogromne, rzeźbione drzwi, a do okrągłej baszty, która była niegdyś trzonem zamku, dobudowano dwa dwupiętrowe skrzydła.

19

Ród Forsythe'ów dysponował znaczną fortuną - powiększoną również dzięki śmierci żony Graysona. Woźnica pomógł Coralee i Allison wysiąść, wyrzucił ich bagaże, a następnie zasiadł z powrotem na koźle. - Poczekać, panienko, aż ktoś was przyjmie? Corrie potrząsnęła głową. - Poradzimy sobie. Jestem kuzynką jego lordowskiej mości, przyjechałam z wizytą. Chciała, żeby powóz odjechał jak najszybciej, bo wtedy hrabia nie będzie mógł wyrzucić ich na bruk. Wyprostowała się, a woźnica pogonił konie. Po chwili słychać było już tylko ciche pobrzękiwanie uprzęży i powóz znikł na końcu żwirowej alejki. Na miękkich nogach skierowała się w stronę majestatycznych wrót. Zastukała energicznie. W ciężkich, rzeźbionych drzwiach stał odźwierny,

RS

ubrany w nieskazitelny czarny frak, czarne spodnie i śnieżnobiałą koszulę. - W czym mogę pomóc? Corrie uśmiechnęła się sztucznie. - Chciałabym zobaczyć się z lordem Tremaine. Proszę mu powiedzieć, że przyjechała pani Moss, Letty Moss, żona kuzyna Cyrusa. Nie była pewna, czy hrabia rozpozna nazwisko, ale liczyła na to, że zabrzmi znajomo. - Obawiam się, że jego lordowska wysokość jest w tej chwili nieobecny, ale powiadomię jego brata, lorda Charlesa. Proszę za mną. Siwowłosy odźwierny, sama skóra i kości, zaprowadził Corrie i Allison do gustownego salonu. Pokój, urządzony w stylu neoklasycznym, miał gipsowe sztukaterie, marmurowy kominek oraz sofy i fotele obite bursztynowym materiałem z rubinowymi akcentami. Allison usiadła w jednym z foteli, zaciskając palce w znoszonych rękawiczkach. Corrie modliła się w duchu, żeby dziewczyna nie załamała się nerwowo, zanim rozegra się pierwszy akt spektaklu. Sama usiadła na obitej brokatem sofie z przyklejonym do ust uśmiechem i czekała. Wstała na dźwięk

20

szeleszczącej spódnicy i kroków dobiegających z holu. Allison również się podniosła. Corrie widziała, że dziewczyna stara się opanować drżenie. Do salonu weszła jasnowłosa kobieta z przedziałkiem pośrodku głowy i puklami spiętymi po obu stronach. Miała niewiarygodnie niebieskie oczy i piękne rysy twarzy. Zmierzyła wzrokiem dwie młode kobiety i oceniła, że suknia Corrie, choć prosta i nieco podniszczona, wskazuje na wyższy status. - Pani Moss, prawda? - zwróciła się do Coralee. - Owszem. Żona Cyrusa Mossa, kuzyna hrabiego Tremaine. - A to pani służąca? - Tak... Panna Holbrook. Allison dygnęła głęboko, co kobieta całkowicie zignorowała. - Przyjechałam, by pomówić z lordem Tremaine - ciągnęła Corrie. - Lord Tremaine nie wrócił jeszcze z porannej przejażdżki. Mój mąż jest

RS

w tej chwili zajęty, ale może ja będę mogła pomóc. Jestem Rebecca Forsythe. Jeśli Cyrus jest kuzynem hrabiego, to jest również kuzynem Charlesa. - Och, tak. Miło mi panią poznać, pani Forsythe. - Corrie rzuciła szybkie spojrzenie na Allison.

- Moja służąca mogłaby poczekać w kuchni, a my pomówiłybyśmy na osobności. - Oczywiście. Rebecca zadzwoniła po lokaja. - Panie Flitcroft, czy mógłby pan zaprowadzić pannę Holbrook do kuchni i zaproponować jej coś do picia? I proszę przynieść nam herbatę i ciastka. Corrie uśmiechała się nadal. Liczyła na spotkanie z hrabią, bo tylko on mógł zadecydować, czy przyjąć ją pod swój dach. Ale nie mogła zignorować tej kobiety, żony domniemanego kuzyna. Musi opowiedzieć swą historię i zdobyć jej sympatię. Allison rzuciła jej zmartwione spojrzenie i wyszła za lokajem. Corrie usiadła z powrotem na sofie, a gospodyni poszła jej śladem.

21

Rebecca uśmiechnęła się. Była niezwykle piękna, pięć lub sześć lat starsza od Corrie. Miała pełny biust i szczuplutką talię. Ubrana była w błękitną suknię z rozłożystą spódnicą haftowaną w róże. - Obawiam się, że nie miałam przyjemności poznać kuzyna Cyrusa powiedziała Rebecca. - Ale wydaje mi się, że Charles znał jego ojca. Gdzie mieszkaliście? - W hrabstwie York... Niestety Cyrus znikł przed dwoma laty. I dlatego jestem tutaj. - Nie rozumiem. Corrie pomyślała o Laurel i uroniła łzę. Wyjęła chusteczkę z torebki i wytarła oczy. - To takie upokarzające. - Proszę się nie śpieszyć - Rebecca dodała jej odwagi.

RS

- Poznałam Cyrusa przez przyjaciół moich rodziców. Zaraz po ślubie byliśmy szczęśliwi. Był ode mnie starszy niemal dwadzieścia lat i nosił mnie na rękach. Może kochał mnie za bardzo i to był problem, kto wie? Cyrus odziedziczył po ojcu bardzo skromny majątek i wkrótce po naszym ślubie pieniądze zaczęły topnieć w zastraszającym tempie. A on chciał mi dać wszystko, na co, jak uważał, zasługuję. Niebieskie oczy zatrzymały się na znoszonym ubraniu Corrie. - Co się z nim stało? - No właśnie... Cyrus chciał, bym miała wszystko. Wyjechał do Ameryki dorobić się fortuny. Miał plany, wielkie plany i przyjaciół na miejscu, którzy mieli mu pomóc. - Kiedy tak o tym mówisz, przypominam sobie, że słyszałam o jakimś kuzynie, który wyjechał do Ameryki w poszukiwaniu przygód. Corrie ochoczo pokiwała głową. - Tak, to Cyrus. Pisał, że dojechał cały i zdrowy. A potem listy przestały przychodzić. Już od ponad dwóch lat nie mam z nim kontaktu.

22

- Przykro mi to słyszeć. - Nie dość, że straciłam męża, to skończyły mi się fundusze. Będę szczera, pani Forsythe, jestem biedna jak mysz kościelna. Przyjechałam tutaj, by się kompletnie upokorzyć i błagać hrabiego o dach nad głową. Nie wiem, co zrobię, jeśli odmówi. - Ponownie otarła oczy chusteczką, gotowa wybuchnąć spazmatycznym szlochem, gdyby to miało pomóc. Rebecca zmarszczyła czoło. Niedobrze. - Miałabyś zamieszkać... tutaj? - Cóż, ja... Od strony wejścia słychać było głosy. Corrie rozpoznała w jednym z nich głos odźwiernego, drugi natomiast był głębszy, niższy. - Chyba wrócił hrabia. - Rebecca wdzięcznie podniosła się z kanapy. Rozległo się ciche pukanie i sekundę później do salonu zajrzał lokaj.

RS

- Jego lordowska mość wrócił - powiedział siwowłosy mężczyzna. Poinformowałem go, że ma gościa.

Corrie nie ruszyła się z kanapy. I bardzo dobrze.

Mężczyzna, który pojawił się w drzwiach, wyglądał zupełnie inaczej, niż się spodziewała. Miał czarne włosy zawiązane w węzeł, a ubrany był nie we frak i eleganckie spodnie, tylko ubłocone bryczesy, czarne oficerki i białą koszulę z długimi rękawami. Nieprzeniknione spojrzenie czarnych oczu nadawało mu wygląd osiemnastowiecznego bandyty, a nie majętnego angielskiego lorda. - Gray! Dobrze, że już wróciłeś. Mamy gościa... żonę twojego kuzyna, Cyrusa Mossa. Dopiero co przyjechała. Oczy zwróciły się w jej stronę i przygwoździły ją do kanapy. - Nie wiedziałem, że mam kuzyna Cyrusa. - Jestem pewna, że Charles o nim kiedyś wspominał. Był synem Spencera Mossa. Z hrabstwa York. Pani Moss przebyła długą drogę, żeby cię zobaczyć.

23

Tremaine nie przeprosił za niedbały wygląd, po prostu odwrócił się i lekko skłonił w jej stronę. - Witam panią w zamku Tremaine, pani Moss. A teraz, jeśli mi pani wybaczy, jest kilka spraw niecierpiących zwłoki... - Muszę z panem pomówić, milordzie. - Podniosła się z kanapy. - To ważne. Jechałam tak długo... Czarna brew uniosła się w wyrazie zdumienia. Widać było, że nie jest przyzwyczajony, by kobiety zwracały się do niego w ten sposób. Przez chwilę patrzył na nią bez słowa, mierząc ją wzrokiem. W kąciku ust pojawił się uśmiech. - Hmm... skoro tak, chyba mogę poświęcić chwilę. W szorstkim uśmiechu było coś, co sprawiło, że zabrakło jej tchu. Tremaine zwrócił się do szwagierki.

RS

- Wybaczysz nam, Becky...

Rebecca przestała się uśmiechać. Z niezadowoloną miną ruszyła w stronę przesuwanych drzwi. - Oczywiście.

Corrie miała wrażenie, że lady Rebecca nie byłaby zadowolona, gdyby do zamku, niezależnie jak ogromnego, wprowadziła się zubożała kuzynka. Hrabia czekał, aż lokaj zamknie za nią drzwi. - Chciała pani ze mną pomówić. W czym mogę pomóc, pani Moss? Nie poprosił, aby usiadła. Widać było, że oczekuje, że rozmowa będzie krótka. Corrie wyprostowała się, czując lekką irytację i zdenerwowanie. Hrabia był przystojniejszy, niż głosiła plotka. Bardzo wysoki, szeroki w barach, miał płaski brzuch i długie, umięśnione nogi w wąskich bryczesach. Patrząc w przenikliwe czarne oczy, z łatwością mogła sobie wyobrazić, że młoda, niewinna kobieta - jak jej siostra - uległa jego urokowi. - Nie wiem, jak zacząć. - Corrie zebrała się na odwagę. - Po prostu proszę powiedzieć, co panią sprowadza.

24

Dobrze. Tyle zostało z długiego, elokwentnego przemówienia, które planowała wygłosić. - Cóż, milordzie, nie owijając w bawełnę: twój kuzyn Cyrus, mój mąż, wyjechał do Ameryki, zostawiając mnie bez środków do życia. Czekałam na jego powrót niemal dwa lata i wciąż nie mam z nim kontaktu. Nie mam żadnej rodziny i przyjaciół, gotowych mi pomóc. Wydałam ostatnie pieniądze, żeby przyjechać do zamku Tremaine i błagać cię o pomoc. Zmierzył ją spojrzeniem ciemnych oczu, przyglądając się podniszczonej, ale starannie pocerowanej sukni i zatrzymując wzrok na piersiach. Zwracały uwagę nawet w sukni zapiętej pod samą szyję, były duże i krągłe przy jej drobnej sylwetce. - Jak powiedziałem, nigdy nie słyszałem o Cyrusie Mossie. Nie wątpię, że to jakiś daleki krewny, ale skąd mam mieć pewność, że jesteś jego żoną? Skąd

RS

mam wiedzieć, że w ogóle był żonaty?

Była przygotowana na takie pytanie. Informatorzy twierdzili, że Grayson Forsythe to wyjątkowo inteligentny mężczyzna. Doszedł do stopnia majora w wojsku, wiele podróżował. Niełatwo go było oszukać. Corrie sięgnęła do torebki i wyciągnęła dwa zwinięte arkusze papieru. Sfałszowany akt małżeństwa nie był tani ani łatwo dostępny, ale cóż, od czego miało się kontakty. Podeszła do niego i wręczyła mu papiery, zirytowana faktem, że musi mocno zadzierać głowę, by na niego spojrzeć. - Pierwszy dokument to akt małżeństwa sprzed trzech lat, zarejestrowanego, jak trzeba, w miejscowym kościele. Drugi to list od Cyrusa, wysłany z miasta Filadelfia w Ameryce i zaadresowany do mnie jako jego żony. List był jej sprawką, choć musiała się starać, by nadać pismu męski charakter.

25

Hrabia przejrzał dokument, docierając również do fragmentów, w których Cyrus pisał o miłości do żony i obiecywał rychły powrót. Całe szczęście, że jak zapewnił ją informator, wciąż nie postawił nogi na angielskiej ziemi. - Cyrus dobrze znał twojego ojca, milordzie - powiedziała, kiedy złożył kartki. Miała nadzieję, że informator miał rację w tej kwestii. - Bardzo szanował hrabiego Tremaine. A ponieważ nie ma go już z nami, przyjechałam prosić o pomoc ciebie. Na wspomnienie ojca Tremaine zmarszczył czoło, a Corrie zaczęła się zastanawiać, czy między nimi nie było przypadkiem jakiegoś konfliktu. Oddał jej papiery z niezadowoloną miną, a Corrie wstrzymała dech. Westchnął w końcu. - Chodź ze mną do biblioteki, wypiszę czek i będziesz mogła wracać do domu. - Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi.

RS

Corrie poczuła przypływ paniki. - Poczekaj! Hrabia Tremaine odwrócił się. Spojrzał jej w oczy, a ona poczuła, że uginają się pod nią kolana.

- Dam ci pieniądze. Czego jeszcze chcesz? Łzy napłynęły jej do oczu. Nie było to trudne, bo była niemal przekonana, że jej plan spalił na panewce. - Potrzebuję dachu nad głową, milordzie. Tylko na jakiś czas. Za kilka tygodni wejdę w posiadanie niewielkiego spadku, który zapisał mi ojciec. Jak tylko skończę dwadzieścia dwa lata, będę dostawać miesięczną pensję, która wystarczy, by spokojnie żyć. Nie są to duże pieniądze, ale wystarczą do powrotu Cyrusa Czarne brwi hrabiego złączyły się w groźną linię. - Twoi rodzice nie żyją, prawda? Nie masz nikogo, kto mógłby ci pomóc? - Jak powiedziałam, nie mam żadnych żyjących krewnych. Między innymi dlatego wyszłam za Cyrusa. Potrzebowałam jego opieki. Jak widać, przeliczyłam się.

26

- Jak długo byliście małżeństwem, zanim wyjechał? - Niewiele ponad rok. Hrabia przyglądał jej się w milczeniu. Oczy Corrie napełniły się łzami, a ona sama nabrała tchu, przygotowując się do teatralnego łkania, które być może przekona hrabiego. Tremaine jednak podniósł dłoń, powstrzymując wybuch. - Nie ma potrzeby. Możesz zostać... przynajmniej do czasu, kiedy wymyślę, co z tobą zrobić. Twarz jej się rozjaśniła. Uśmiechnęła się przez łzy, czując ogromną ulgę. - Dziękuję, milordzie. Będę twoją dłużniczką do końca życia. Pokiwał głową. - Powiem Rebecce, że przez jakiś czas będziemy gościli naszą kuzynkę powiedział, akcentując ostatnie słowo. - To bardzo miłe z twojej strony, milordzie. Jestem pewna, że Cyrus

RS

również byłby wdzięczny za twą pomoc. Może nawet bardziej niż ja. Hrabia zignorował tę uwagę, odwrócił się i ruszył do drzwi. Gdy tylko wyszedł z salonu, Corrie opadła na sofę. Nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Udało się! Podstęp okazał się skuteczny, a ona wśliznęła się do zamku Tremaine. Zadomowi się, a kiedy rodzina Forsythów przestanie się pilnować w jej obecności, rozpocznie poszukiwania. Usta Corrie zacisnęły się w wąską kreskę. Grayson Forsythe może i jest najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego miała okazję poznać, ale to nie oznacza jeszcze, że jest niewinny. Jeśli zabił jej siostrę i maleńkiego Joshuę, będzie musiał za to zapłacić. *** Gray snuł się po korytarzu w jeszcze gorszym nastroju. Nie miał pojęcia, jak to się stało. Nieznajoma w pocerowanej sukni zaczarowała go spojrzeniem szmaragdowych oczu za gęstą firanką rzęs. Poddał się jej urokowi i przyjął pod swój dach.

27

Nie rozumiał tego. Przejrzał ją od początku: fałszywe łzy, załamywanie rąk, błagalne spojrzenie i drżący głos. Ale podczas całego tego przedstawienia dostrzegł coś, co go zaintrygowało. Była to desperacja, determinacja, by za wszelką cenę dopiąć celu. Zainteresowała go na tyle, by pozwolił jej zostać w swoim domu. Potrząsnął głową. Był pewien, że Letty Moss to oszustka, która czyha na jego majątek. Pomyślał o drobnej kobietce o ognistorudych lokach wyglądających spod przybrudzonego ronda kapelusza i nie mógł powstrzymać uśmiechu. Był żołnierzem, wydawał rozkazy brytyjskiej armii. Jeśli nieznajoma przysporzy mu kłopotów, dostanie klapsa w niewątpliwie zgrabny tyłeczek. Ta myśl pobudziła go bardziej, niż się spodziewał. Od śmierci Jillian spał z niewieloma kobietami. Przed rozkoszowaniem się cielesnymi przyjemnościami powstrzymywało go sumienie, poczucie winy, że on żyje, a jego młoda

RS

żona nie. Że nie było go przy niej, kiedy go potrzebowała. Podniósł wzrok i zobaczył Rebeccę.

- Mam nadzieję, że byłeś delikatny - powiedziała z uśmiechem. - Zdaję sobie sprawę, że chciała się tu zatrzymać, ale... - Pozwoliłem jej zostać. - Co takiego!? - Tylko na jakiś czas. Twierdzi, że wkrótce dostanie spadek, który wystarczy do powrotu męża. - Ale... nawet jej nie znamy. Jak mogłeś pozwolić jej zostać? Uśmiechnął się gorzko. - Zawsze ganiłaś mnie za brak manier. Wyrzucenie na ulicę krewniaczki w potrzebie byłoby szczytem złego wychowania. - Sądziłam, że dasz jej jakieś pieniądze. Rebecca była wysoka jak na kobietę, ale Gray spojrzał nad jej ramieniem na masywne, rzeźbione schody prowadzące na górę.

28

- Zamek ma dwa oddzielne skrzydła i siedemdziesiąt pokojów. Umieść ją tam, gdzie ci nie będzie przeszkadzać. - Ale... Ruszył przed siebie. - Nie przyjdę na kolację. Zadbaj, by dostała coś do jedzenia. To Rebecca prowadziła dom i również dlatego dziwiło go własne zachowanie. Z drugiej strony, to on był tu gospodarzem, o czym rodzina zdawała się zapominać. Być może najwyższy czas im o tym przypomnieć. Szedł korytarzem, pragnąc wydostać się z mrocznych murów zamku i znaleźć się w słońcu. Dlaczego zaoferował tej kobiecie swoją pomoc? Pewnie dlatego, że zaczynał się nudzić.

RS

Hm...

Rozdział 5

- Nie mogę uwierzyć, że ci się udało. - Allison przycupnęła na pufie, stojącym przed toaletką. Sypialnia, którą przydzieliła im Rebecca, znajdowała się na samym końcu wschodniego skrzydła i nie była odnowiona, tak jak większość pokojów, które Corrie minęła po drodze. Masywne, rzeźbione łoże z baldachimem pochodziło z odległej epoki, a wyblakły perski dywan pamiętał lepsze czasy. Ciemnozielone, aksamitne zasłony nie przepuszczały światła, a zdobiące je frędzle były w wielu miejscach postrzępione. Mimo tego Corrie nie miała powodu do narzekań. Odległe położenie sypialni było atutem, dzięki temu będzie mogła niezauważenie buszować po zamku. Rozejrzała się po pokoju. Łóżko zaścielono czystą pościelą, a w

29

sąsiednim pokoju ulokowano Allison, która - jak wyjaśniła Corrie - była nie tylko pokojówką, ale również damą do towarzystwa. Corrie nie kryła triumfu, że udało im się zabrnąć tak daleko. - Wydaje mi się, że Rebecca nie cieszy się z wizyty krewniaczki powiedziała Allison, wyciągając jedną z pocerowanych sukien Corrie z kufra. Powiesiła ją do szafy z różanego drewna, stojącej w kącie. - Na to wygląda. Nie miało to znaczenia. Corrie osiągnęła swój cel - znajdowała się w zamku i miała zamiar go opuścić dopiero wtedy, gdy znajdzie odpowiedź na wszystkie pytania. - Co teraz? Zastanawiała się nad tym już wcześniej. - Cóż, mam nadzieję, że zamkowa służba szybko cię zaakceptuje i uda ci

RS

się kogoś skłonić do rozmowy o skandalu w Selkirk Hall. Z pewnością wszyscy słyszeli o śmierci Laurel. Mojemu ojcu udało się utrzymać w tajemnicy istnienie nieślubnego dziecka aż do ujawnienia raportu lekarza, ale w tak wielkim domu zawsze krążą jakieś plotki. Jeśli Laurel miała romans z hrabią, ktoś musiał o tym wiedzieć. - Dobry pomysł, Cor... to znaczy, Letty. - A ja zacznę wypytywać mieszkańców. Jeszcze nie poznałam Charlesa. Rebecca zaprosiła mnie na kolację, ale odmówiłam. Nie chciałam, żeby pomyśleli, że za bardzo mi zależy. I chciałam mieć trochę czasu, by dojść do siebie i pospacerować po zamku. A ty w tym czasie może zejdziesz na dół i coś zjesz? Zobaczymy się wieczorem. Allison wyszła z sypialni, a Corrie zdjęła czepek, przebrała się w wygodniejszą sukienkę z niebieskiego muślinu i ruszyła po wyłożonym dywanem korytarzu. Kolacja już trwała, co umożliwiało jej swobodne poruszanie się po domu.

30

Wciąż roztrzęsiona spotkaniem z hrabią, postanowiła wybrać się do ogrodu. Zeszła wąską klatką schodową, otworzyła drzwi i znalazła się na chłodnym, wieczornym powietrzu. Aż miło było zaczerpnąć tchu. Uderzył ją fakt, jak bardzo otoczenie różni się od tego, co widziała za dnia. Powietrze było czyste i świeże, bez ziarenka pyłu. Nigdy wcześniej nie rzuciło jej się to w oczy, choć nie była na wsi od wielu lat. Przyjęcia w domach znajomych, na których bywała, odbywały się jeśli nie w mieście, to na jego obrzeżach. A tutaj gwiazdy świeciły tak mocno, że rozpoznała gwiazdozbiory, o których uczyła się w Briarwood Academy. Orion, Wielki Wóz... Ciekawe, czy Laurel oglądała gwiazdy z Graysonem Forsythe. Ta myśl wprawiła ją w gorszy humor. Zeszła z tarasu i zaczęła kluczyć po wąskich ścieżkach ogrodu. Wokół roztaczała się bujna zieleń; grube zielone liście opadały na żwirową alejkę oświetloną płonącymi pochodniami. Nie było miały dużo większy urok.

RS

lamp gazowych, jak w ogrodzie jej ojca, ale tańczące płomienie i długie cienie Spacerowała, porządkując myśli i snując dalsze plany. Wyszła zza rogu i niespodziewanie zderzyła się z ciemną postacią. Straciła równowagę, z trudem łapiąc dech. Silna ręka wystrzeliła w powietrze i objęła ją wpół, powstrzymując przed krępującym upadkiem. - Spokojnie. Żołądek skurczył się na dźwięk niskiego, męskiego głosu. Podniosła wzrok i zobaczyła szeroką pierś i badawcze spojrzenie hrabiego. - Co tu robisz, kuzynko? - zapytał niemal oskarżycielskim tonem. Dlaczego nie jesteś na kolacji? - A ty? - odparowała. Dlaczego akurat jego musiała tu spotkać? Ochłonęła po chwili. Nie jest reporterką wykonującą swoją pracę, ma rolę do zagrania i tego się musi trzymać.

31

- Nie byłam głodna. Potrzebowałam trochę świeżego powietrza po długiej podróży. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, milordzie. Przyglądał jej się przez chwilę, a następnie spojrzał w stronę fontanny znajdującej się parę metrów dalej. - Lubisz przebywać na dworze? Nie bardzo. Lubiła tańce w wytwornych salach balowych, wizyty w operze, teatrze i jedzenie w restauracjach. Przynajmniej do dzisiejszego wieczora. - Bardzo tu ładnie. Nie sądziłam, że powietrze może być tak czyste. Czarna brew uniosła się pytająco. - Rozmawiałem z Charlesem. Twierdził, że z tego co pamięta, Cyrus Moss mieszkał na wsi. O mój Boże! zbyt zachęcająco.

RS

- Tak, oczywiście, ale... tam były zwierzęta... a owce i krowy nie pachną Mój Boże, chyba zwariowała. Musiała zabrzmieć jak ostatnia idiotka. Ale może to i lepiej.

Tremaine zmrużył oczy, a potem kąciki jego ust - pełnych, zmysłowych ust, które przyprawiały ją o drżenie - uniosły się lekko. - Jakoś trudno mi sobie wyobrazić, jak doglądasz trzódki owiec. Co prawda, to prawda. Żałowała, że nie ma więcej informacji o Cyrusie. Po prostu nic nie mogła znaleźć, przynajmniej nie dość szybko. - No nie, bez przesady. Cyrus nigdy by się na to nie zgodził. Nie chciał wypuszczać mnie z domu. - Rozumiem. Mówiłaś, że jak długo byliście małżeństwem? Co powiedziała mu wcześniej? Mój Boże, nie mogła sobie przypomnieć. - Prawie rok. Przez moment w jego oczach pojawiły się ostrzegawcze błyski i przestraszyła się, że powiedziała coś niewłaściwego.

32

- Pewnie za nim tęsknisz - ciągnął łagodnie, a Corrie rozluźniła się nieco. - No cóż, oczywiście... Z początku miała zamiar kłamać dalej, ale po chwili uznała, że lepiej trzymać się prawdy. Jak tęsknić za człowiekiem, który zostawia swoją żonę na pastwę losu, jak Cyrus? - To nie do końca prawda - powiedziała w końcu. - Wiem, że powinnam za nim tęsknić, bo to mój mąż, ale Cyrus był ode mnie dużo starszy i biorąc pod uwagę sposób, w jaki mnie zostawił, trudno mi nie czuć urazy. - Rozumiem. Hrabia zmierzył ją spojrzeniem, zatrzymując się na biuście i szczupłej talii, aż jej zabrakło tchu. - T-tak? Stał tak blisko, że czuła ciepło emanujące z potężnego, męskiego ciała.

RS

Miał na sobie czystą, białą koszulę i wąskie spodnie, skrojone zgodnie z obowiązującą modą. Nie miał surduta ani marynarki, włosy miał gładko zaczesane do tyłu.

Corrie zdała sobie sprawę, że to mężczyzna, który nie zwraca uwagi na konwenanse. W połączeniu z plotkami, które słyszała na jego temat, wydawał się jeszcze bardziej intrygujący. Nie używał wody kolońskiej, a mimo to udało jej się uchwycić lekki, przyjemny zapach drzewa sandałowego. Ciekawe, jakie było jego źródło? Zapach spowijał ją całą, pobudzał zmysły i przyprawiał o drżenie. - Jest ci zimno. Chyba powinnaś wracać. Przełknęła ślinę. - To... to chyba dobry pomysł. Nie było jej zimno, wręcz odwrotnie, czuła przenikające gorąco. Ukłonił się lekko, ciemne włosy zalśniły w świetle pochodni, a ona miała dziwne, świdrujące uczucie w dole brzucha. - Dobranoc, pani Moss.

33

Zrobiła krok w tył, jakby próbując się zasłonić. - Dobranoc, milordzie. Odwróciła się i poszła w stronę zamku. Nigdy nie narzekała na brak zainteresowania ze strony mężczyzn. Ostatecznie była wicehrabianką, może i nieco zbyt wygadaną i samowolną, ale mimo wszystko... Mogła być pewna, że kiedy dojrzeje do małżeństwa, nie zabraknie kandydatów do jej ręki. Z przyjemnością spędzała czas w męskim towarzystwie i nigdy dotąd nie bała się żadnego mężczyzny. A teraz odkryła ze zdumieniem, że musi się powstrzymywać, żeby nie zacząć biec. *** Gray przyglądał się drobnej postaci z burzą ognistych loków pędzącej po ogrodowej ścieżce. W świetle pochodni była prześliczna - skóra gładka niczym szkło, świetliste zielone oczy, zmysłowe usta w kolorze róż. Była piękną

RS

kobietą, drobną, ale uroczą. Kazała mężczyźnie myśleć o jedwabnej pościeli i jedwabistych udach, chociaż jak przypuszczał Gray, sama nie miała o tym pojęcia.

Udawała kogoś innego, niż jest, a to mogło się źle skończyć. Chrząknął głośno. Powiedziała najpierw, że była żoną kuzyna nieco ponad rok, a potem, że niecały rok. Widać było gołym okiem, że nigdy nie mieszkała na wsi, a co dopiero na farmie. Wciąż zadawał sobie pytanie, kim naprawdę jest. Przez ostatnie dwa lata, od śmierci Jillian, Grayem targał niepokój. Kobiety, z którymi szedł do łóżka - a było ich raptem kilka - dały mu niewiele satysfakcji, ledwie kilka chwil seksualnego ukojenia. Miał wrażenie, że brakuje mu celu, kierunku, w którym ma zmierzać jego życie. Kiedy odziedziczył majątek i tytuł, na początku miał tyle pracy, że każdego dnia kładąc się do łóżka, był zbyt wyczerpany, by o tym myśleć. Wiele się musiał nauczyć i czynił to z radością. Cieszył się życiem, swoim

34

kawalerskim stanem. Miał wtedy wiele kochanek i chociaż szybko się nimi nudził, zawsze dbał o to, by niczego im nie zabrakło, kiedy romans się skończył. A potem przedstawiono go Jillian. Była młoda i piękna, choć może - jak na niego - zbyt nieśmiała i cicha. Przyszedł czas, żeby się ustatkować i spłodzić potomka, a rodzina Jillian wydawała się entuzjastycznie nastawiona do tego pomysłu. Dziesięć miesięcy później jego żona nie żyła, a on znowu został sam. Gray szedł cicho wzdłuż zachodniego skrzydła, kierując się w stronę sypialni. Od śmierci Jillian nie mógł znaleźć sobie miejsca, włóczył się bez celu po całej posiadłości, szukając czegoś, czego nie potrafił nawet zdefiniować. Przyjazd tej kobiety po raz pierwszy od długich tygodni pobudził jego ciekawość. Letty Moss była tajemnicą i Gray zamierzał ją rozwikłać. Otworzył ciężkie rzeźbione drzwi prowadzące do apartamentów, które w

RS

przeszłości zamieszkiwał jego ojciec. Aksamitne zasłony w złotym kolorze i ciężkie dębowe meble wydały mu się przygnębiające, przywołując nieprzyjemne wspomnienia. Przeszedł szybko przez salon, rozmyślając o tajemniczej Letty Moss.

- Dobry wieczór, sahib. Z łazienki przylegającej do sypialni wyszedł jego służący, Samir Ramaloo. Za jego plecami widać było kłęby pary wydostające się z marmurowej wanny, przygotowanej do wieczornej kąpieli. - Dobry wieczór, Samirze. Niewysoki, śniady mężczyzna służył Graysonowi podczas trzech lat spędzonych w Indiach. Każdy oficer trzymał tam całą świtę, niezbędną do przeżycia w wymagającym, upalnym klimacie. Wkrótce mężczyzna stał się niezastąpiony. Był również nauczycielem Graya; wprowadził go w tajniki i zwyczaje tego egzotycznego kraju i nauczył go doceniać Indie, tak różniące się od własnej ojczyzny. Samir był nie tylko

35

służącym, ale również przyjacielem i najmądrzejszym człowiekiem, jakiego Gray znał. - Pańska kąpiel jest już gotowa. - Czarne oczy Samira były jak studnia bez dna. Gray pokiwał głową z nieobecną miną i ruszył do łazienki. - Myślami jest pan gdzie indziej - odezwał się Hindus, który doskonale go znał. - Myśli pan o tej kobiecie. Widziałem ją zaraz po przyjeździe i teraz wieczorem. Prawdziwa piękność. - Owszem. Była urocza, jak porcelanowa lalka o idealnych proporcjach. Prawdopodobnie z tak samo pustą głową. Twierdziła, że jest młodą mężatką opuszczoną przez męża. Gray znał się na kobietach i biorąc pod uwagę jej płochliwość, był pewien, że nie miała w przeszłości wielu fizycznych kontaktów

RS

z mężczyzną i prawdopodobnie nie przeżyła spełnienia. Dzięki temu jej opowieść wydawała się bardziej prawdopodobna, ale wciąż było w niej wiele białych plam. Ciekawe. Letty Moss.

Samir pomógł Grayowi zdjąć ubranie i odsunął się, gdy hrabia wszedł do parującej kąpieli i oparł barki o marmurowy brzeg wanny. - Słyszałem, że to pańska kuzynka. Gray zmarszczył czoło. - Przez małżeństwo. A zresztą to tak odległe pokrewieństwo, że absolutnie nie ma znaczenia. - A co z jej mężem? - Zostawił ją bez grosza i ruszył na poszukiwanie fortuny. - To znaczy, że potrzebuje opiekuna. A tobie, panie, potrzebna jest kobieta. Ignorujesz potrzeby ciała, ale one są jak bestia uwięziona w ludzkiej skórze. Może dasz tej kobiecie to, czego potrzebuje, a ona zrobi to samo dla ciebie.

36

- Ma pusto w głowie - odparł, próbując się przekonać, że słowa Samira nie natchnęły go nadzieją. - I nie jest tym, kim się wydaje. - Tym lepiej. Będziesz miał zagadkę do rozwikłania. - To prawda. Nie wiem, dlaczego tu przyjechała, ale prędzej czy później się dowiem. - Dasz jej przyjemność, a ona da ją tobie. Zorientuję się, czy mogę się czegoś dowiedzieć i jakoś pomóc. Gray nie odpowiedział. Musi mieć oko na tę tak zwaną kuzynkę, żeby nie narobiła kłopotów. Bystre oko Samira mogło się tylko przydać. *** Corrie biegła korytarzem do swojej sypialni, a jej serce biło jak szalone. Nie podobało jej się to uczucie. Dotarła do drzwi, otworzyła je na oścież i zobaczyła Allison. Dziewczyna już na nią czekała. - Dzięki, Ally.

RS

- Pomyślałam, że możesz potrzebować pomocy przy zdejmowaniu sukni. Druga para rąk z pewnością przyda się przy tych wszystkich guzikach i gorsecie, ale Corrie nie cieszyła się z obecności towarzyszki. Nie teraz, kiedy jej myśli kłębiły się jak szalone, wracając do chwil spędzonych z hrabią w ogrodzie. - Dowiedziałaś się czegoś? - zapytała Allison. - Co? Ach, nie, wyszłam tylko na spacer. Corrie nie dowiedziała się niczego poza tym, że Grayson Forsythe ma na nią niezwykły wpływ. Odwróciła się, by Allison mogła rozpiąć guziki na plecach. - Spotkałam hrabiego. Nie poszedł na kolację z Rebeccą i bratem. Allison podniosła głowę. - Rozmawiałaś z nim w ogrodzie? - Owszem. - To już wasze drugie spotkanie. Co to za człowiek?

37

Corrie zagryzła wargi. Jak go opisać? - Cóż, jest... jest niezwykłym mężczyzną. Bardzo przystojny, ale ma jeszcze to coś... nie umiem tego opisać. Jest tajemniczy i roztacza niezwykłą aurę. Allison pomogła jej zdjąć suknię i rzuciła na łóżko. - Jak sądzisz, byłby zdolny do morderstwa? Przeszedł ją dreszcz. - Nie jestem pewna. Ale jest potężnie zbudowany i gdyby chciał, z pewnością mógłby to zrobić. To typ światowca, który wie, jak uwieść kobietę. Muszę mu się lepiej przyjrzeć. Przede wszystkim ustalić, że miał coś wspólnego z Laurel. Allison poluzowała sznurówkę gorsetu, a Corrie odetchnęła z ulgą. - Dopiero przyjechałyśmy - powiedziała jej towarzyszka. - Z czasem się - Mam taką nadzieję.

RS

dowiesz. Potrzebowała czasu, by znaleźć odpowiedź na wszystkie pytania. Co oznaczało, że więcej czasu musi spędzać z nim. Poczuła dziwne uderzenie gorąca w okolicy brzucha, ale postanowiła je zignorować. *** Poranek był wietrzny; mocne podmuchy wstrząsały młodymi liśćmi za oknem. Corrie stała w drzwiach pokoju śniadaniowego, zbierając się na odwagę. Skierował ją tam jeden ze służących - niewysoki, szczupły mężczyzna o śniadej cerze. Mówił z obcym akcentem i przedstawił jej się jako Samir. Kiedy zapytała, skąd pochodzi, odparł, że z dystryktu Oudh w Indiach. Nie miał rodziny i dlatego przyjechał do Anglii z lordem Tremaine. Hinduski służący. Cóż, z każdą chwilą hrabia stawał się bardziej interesujący. W kręgu jej znajomych nie było nikogo takiego.

38

Corrie weszła do pokoju urządzonego w wesołych barwach - żółci i brzoskwiniowym różu - i podeszła do stołu zastawionego porcelaną i srebrem. Z bocznego stolika dobiegały smakowite zapachy, a w dymiących dzbankach czekały kawa i herbata. - Dzień dobry, kuzynko. Przystojny jasnowłosy mężczyzna wstał na jej widok. Charles Forsythe był niższy od brata i miał jasną karnację, w przeciwieństwie do hrabiego, który był smagły i czarnowłosy. Tremaine wstał również, ale wolniej, z niedbałą nonszalancją, która wydawała się stanowić nieodłączną część jego natury. - Jestem kuzyn Charles - ciągnął blondyn. - Wczoraj poznałaś mojego brata Graya i moją żonę Rebeccę. - Oczywiście. Miło mi cię poznać, kuzynie. Dzień dobry wszystkim. Starała się nie patrzeć na hrabiego. Nie podobało jej się to dziwne, ła.

RS

niepokojące uczucie, które pojawiało się za każdym razem, gdy na niego patrzy- Przysiądź się do nas - powiedział Charles. - Musisz być głodna. Nie zeszłaś wczoraj na kolację. Uśmiechnęła się z trudem. - Owszem, i dziś rano obudziłam się głodna jak wilk. Spojrzała przelotnie na hrabiego i w ciemnych oczach zobaczyła coś, czego do końca nie rozumiała. Usiadła na krześle, które odsunął Charles. - Zadomowiłaś się już? - zapytał. - Twoja pokojówka trafiła do kuchni i zapoznała się z naszą służbą? - Tak. Bardzo dziękuję, że przyjęliście nas pod swój dach. Charles uśmiechnął się. Miał bardzo białe zęby i orzechowe oczy i choć nie wyglądał tak imponująco jak brat, był równie przystojnym mężczyzną. - Jestem pewien, że Becky cieszy się z damskiego towarzystwa. Corrie zerknęła na Rebeccę, której zaciśnięte usta zdradzały wyraźnie, że wolałaby, by noga Letty Moss nigdy nie postała w zamku Tremaine.

39

Śniadanie upłynęło na przyjemnej pogawędce. Charles był niezwykle czarujący, w przeciwieństwie do starszego brata, który mówił niewiele. Czuła na sobie tylko jego spojrzenie i aż przeszywały ją dreszcze. Miał w sobie coś takiego... A jednak im dłużej przebywała w jego obecności, tym trudniej jej było sobie wyobrazić, że siostra mogła cenić jego towarzystwo, a tym bardziej się w nim zakochać. Laurel zawsze była słodka i nieśmiała. Mężczyzna taki jak Grayson Forsythe mógł ją tylko przestraszyć, nie oczarować. Ale może hrabia miał cechy charakteru, których Corrie nie zdążyła poznać. Hrabia zszedł na śniadanie pierwszy i zanim służba nałożyła Corrie jedzenie na talerz, prawie już skończył. Widać było, że to typ skowronka. Dokończył jajka na bekonie, rzucił ostatnie spojrzenie w jej stronę i pożegnał się. Gdy tylko opuścił pokój śniadaniowy, poczuła ulgę.

RS

Nabrała głęboko tchu i dołączyła do rozmowy Charlesa i Rebeki. - Dzisiaj po południu jestem już zajęta - powiedziała Rebecca. - Ale może jutro będzie trochę czasu, by pokazać ci zamek i poznać się bliżej. - Byłoby miło - odparła Corrie, nie ciesząc się wcale tą perspektywą. Ale przecież Rebecca mogła być źródłem informacji o romansie Laurel i hrabiego. Ani Charles, ani Rebecca nie wspomnieli nawet słowem o Cyrusie. Corrie była im za to głęboko wdzięczna, bo sama wiedziała niewiele. Gdy tylko skończyli jeść, pożegnała się i poszła na górę. Skoro Rebecca nie chciała jej towarzystwa, spędzi poranek sama i przespaceruje się do miasteczka. Nie było to daleko, a ona była gotowa rozpocząć śledztwo. Będzie mogła spokojnie zadawać pytania, bo ostatni raz była w Castle-on-Avon jako dziewczynka. Nikt jej więc nie rozpozna. Przebrała się w muślinową sukienkę w kolorze moreli, złapała szal, słomiany kapelusz i torebkę i ruszyła w drogę.

40

Rozdział 6 Porywisty wiatr szarpał frędzle szala, ale ciepły materiał spódnicy i warstwy halek sprawiały, że nie marzła. Przyjemnie było tak spacerować, dużo milej, niż się spodziewała. Wokół zieleniły się pola, a dzikie kwiaty tańczyły na wietrze. Osłoniła oczy, by przyjrzeć się drzewom na wzgórzu, i zobaczyła wysoką, męską postać na wielkim, czarnym koniu. Jego sylwetka wyraźnie odcinała się na tle słonecznego nieba. Był ubrany podobnie jak wczoraj, miał białą koszulę i bryczesy do konnej jazdy. Z włosami zaczesanymi do tyłu wyglądał jak postać z innej epoki. Jakby żył w tej okolicy sto lat temu.

RS

Zauważył ją na ścieżce, zawrócił konia i pogalopował w jej kierunku. Przepiękny ogier bez wysiłku wspiął się na wzgórze, zatrzymując się kilka stóp od niej.

- Sądziłem, że spędzasz popołudnie z Rebeccą. A tymczasem spacerujesz, i to sama. - Uśmiechnął się, ale uśmiech nie wydawał się szczery. - Wygląda na to, że miło spędzasz czas. - Owszem - odparła bez tchu, sztywniejąc ze skrępowania. - Twoja szwagierka była zajęta, skorzystałam więc ze sposobności, by zażyć trochę ruchu. Trochę wieje, ale jest ciepło. Idealny dzień na spacer. Zmarszczył czoło i ciemne brwi złączyły się w jedną linię. - Gdzie twoja służąca? W jego głosie słychać było nutę dezaprobaty, co natychmiast ją zirytowało. - Do miasteczka jest niedaleko. Poza tym pamiętasz chyba, milordzie, że jestem mężatką. Jego usta wykrzywiły się w lekkim uśmiechu. 41

- Nie musisz mi przypominać. Pamiętam doskonale. Powiedział to tak, jakby miał na myśli coś zupełnie innego. Nie potrafiła go rozgryźć. - Powinnam już iść - powiedziała. - Wybieram się na zakupy, a nie chcę wracać zbyt późno. - Może powinienem ci towarzyszyć. Żeby nikt cię nie zaczepiał. - Nie! To znaczy, dziękuję, nie. Poradzę sobie sama. Do zobaczenia, milordzie. Corrie ruszyła z miejsca, próbując zignorować dreszczyk emocji. Nie rozumiała, dlaczego mężczyzna tak na nią działał. Wcale jej się to nie podobało. Nie chciała, żeby jej towarzyszył. Wybrała się na zwiady i obecność hrabiego tylko by jej przeszkadzała w tym zadaniu. Po kilku krokach odważyła się obejrzeć i zobaczyła, że hrabia jedzie w myśli pytania.

RS

przeciwnym kierunku. Odetchnęła z ulgą. Przyśpieszyła kroku, układając w ***

Gdy tylko Letty Moss zniknęła z zasięgu wzroku, Gray zawrócił konia. Trzymając się z daleka, żeby go nie zauważyła, jechał za nią do miasteczka. Weszła do jednego ze sklepów przy rynku, a on zatrzymał się przy stajni. - Tylko na chwilę - powiedział do chłopca stajennego, rzucając mu wodze i monetę. - Zajmij się nim do mojego powrotu. Wrócił na ulicę i zobaczył, że Letty wychodzi ze sklepu i kieruje się do następnego. Gdy tylko znalazła się w środku, skoczył do okna i przyglądał się, jak dotyka bel materiału, gładząc delikatne jedwabie. Podeszła do ekspedientki; kobiety zaczęły rozmawiać, ale Gray nie słyszał, o czym mówią. Opuściła sklep bławatny i zajrzała do rzeźnika, od którego wyszła, pogryzając kawałek szynki. Potem zajrzała do sklepu z kapeluszami. Nie kupowała wiele, raczej oglądała. Jeśli jej opowieść była prawdziwa, to miała niewiele pieniędzy.

42

Nic nie wskazywało, że coś knuje albo ma w wiosce sekretną schadzkę. Nie robiła też nic takiego, co mogłoby go zawstydzić czy wprawić w niesmak. Mówił sobie, że powinien wracać do domu i zostawić ją w spokoju, ale coś go powstrzymywało. Chodził za nią przez prawie dwie godziny, a potem poszedł po Radżę i pojechał za nią do zamku. Patrzył, jak idzie przez wysokie, zielone trawy, a jej biodra kołyszą się w rytm nieznanej melodii. W jego lędźwiach pojawił się skurcz. Nie mógł uwierzyć, że tak niewinny, nieświadomy ruch wprawił go w taki nastrój. Spiął konia i postanowił do niej dołączyć. Musiała słyszeć tętent końskich kopyt, bo obróciła się na pięcie, potykając o ukrytą w trawie przeszkodę. Zachwiała się i przewróciła do tyłu, wydając z siebie mało subtelny okrzyk. Spódnice poszybowały w górę, a halki znalazły się tuż pod brodą.

RS

Gray przyłapał się na szerokim uśmiechu. Nie pamiętał, kiedy zdarzyło mu się to po raz ostatni. Opanował się, zatrzymał Radżę i zeskoczył z siodła. - Pozwól, że ci pomogę.

Dała mu klapsa w rękę, poprawiła spódnice i oparła się na łokciu. - Nie potrzebuję pomocy. Tym bardziej że tobie zawdzięczam tę krępującą sytuację. - To moja wina, że się przewróciłaś? Nachylił się i złapał ją za nadgarstek, podciągając do góry. Nie odpowiedziała, spiorunowała go tylko spojrzeniem. Wstążki kapelusza rozwiązały się, kapelusz upadł na trawę, a piękne miedziane loki opadły na ramiona. Gray powstrzymał się z trudem, by nie wpleść w nie palców i nie pocałować jej w usta. Szalona myśl. Ledwo znał tę kobietę i z pewnością jej nie ufał. Może Samir miał rację, że zbyt długo odmawiał sobie przyjemności. Powinien złożyć wizytę Bethany Chambers, żonie starego hrabiego Devane, którego wiejski dom znajdował się w sąsiedniej wiosce. Gray słyszał, że hrabina zjechała już na lato.

43

Nie widział jej od miesięcy, ale była kobietą o dużym apetycie i z pewnością przyjmie go do swojego łóżka. Letty otrzepała sukienkę, kierując jego uwagę na opięty gors sukni. Próbował się nie zastanawiać, czy jej piersi są tak pełne i cudowne, na jakie wyglądają. Ani jakie to uczucie teraz ich dotknąć. Letty nie odezwała się ani słowem, odwróciła się, by kontynuować swój marsz. Skrzywiła się, gdy zawiodła ją kostka. Gray podtrzymał ją, zanim upadła. Spojrzała na niego szmaragdowymi oczyma. - Chyba skręciłam sobie kostkę. - Usiądź na kamieniu, obejrzę. Posłuchała, a Gray ukląkł przed nią, podniósł jej stopę, zdjął skórzany bucik i wziął kostkę w dłonie. - Co... co robisz?

RS

- Byłem kiedyś w wojsku. Upewniam się, że nic nie jest złamane. Zauważył, że ma pocerowane pończochy. Przynajmniej część opowieści była prawdziwa. Rzeczywiście brakuje jej pieniędzy. - Jest tylko skręcona - powiedziała, próbując wyrwać nogę z jego dłoni. Jestem pewna, że wszystko w porządku. Nie puszczał. - Nie ruszaj się, dobrze? Tylko mi utrudniasz. Dotykał palcami delikatnych kości, czując zwiększający się ucisk w lędźwiach. Zacisnął zęby, walcząc z napływającą falą podniecenia. Sprawdzał kości, szukając ewentualnego złamania i starał się nie myśleć, co to byłoby za uczucie, gdyby poprowadził dłoń do góry, po gładkiej pończosze okrywającej zgrabną łydkę, aż do otworka w bieliźnie i dalej... Poczuł ból pulsującej erekcji. Zagryzł usta i przeklął w duchu. Potrzebował kobiety, a chociaż Letty rozgrzewała mu krew, nie mógł jej mieć. Nie teraz. Poczuł, że Letty drży, i zorientował się, że wciąż trzyma jej stopę.

44

Odchrząknął głośno. - Wygląda na to, że nic nie jest złamane. - Mówiłam, że nic mi się nie stało. Włożył bucik, zawiązał sznurowadło, a potem pomógł jej wstać. Zrobiła krok i omal nie upadła. - Ojej. - Przez jakiś czas musisz oszczędzać nogę. Pojedziesz ze mną do domu. Nie miała czasu na protesty, bo złapał ją wpół i posadził okrakiem w siodle. Spódnice podwinęły się, wydymając jak balon wokół kolan. Radża niecierpliwił się i przestępował z nogi na nogę, a hrabia szybko wskoczył na siodło tuż za nią. Letty nie sprawiała wrażenia, jakby się bała. Przynajmniej nie jazdy konno. - Cóż za piękne zwierzę - powiedziała, próbując utrzymać równowagę i

RS

trzymać się od niego jak najdalej.

Gray uśmiechnął się w duchu. Skoro i tak musi ją bezpiecznie zawieźć do domu, przynajmniej może się przy tym dobrze bawić. Objął ją ramieniem w pasie i popędził konia. Letty odsunęła się gwałtownie i jeszcze chwila, a oboje wypadliby z siodła. - Siedź spokojnie, Letty, bo oboje spadniemy. Spojrzała na niego przez ramię. - Skąd wziąłeś się na tym pustkowiu? Sądziłam, że wracasz do zamku. - Jak widzisz, nie wróciłem. Tym lepiej dla ciebie. Odwróciła się, podnosząc głowę, by na niego spojrzeć. - Chyba mnie nie śledziłeś? - A dlaczego miałbym to robić? Letty nie odpowiedziała, ale jej obawy nie zmniejszyły się ani trochę. Jechali w milczeniu, aż ścieżka zaczęła się piąć w górę, a Letty ześlizgnęła do tyłu. Chwyciła za gęstą grzywę konia, próbując utrzymać się w miejscu.

45

Nic to nie dało, a jej pupa znalazła się między jego udami. Mimo warstw materiału sukni i halek czuł jej ciepło i zrobił się twardy na samą myśl o jej cudownych krągłościach. - Mam nadzieję, że nie jest ci niewygodnie - odezwała się. Niewygodnie? Mój Boże. Z każdym krokiem pożądanie sprawiało mu większy ból. - Obawiam się, że to mało powiedziane. Poruszyła się, próbując się odsunąć, co jeszcze bardziej go rozpaliło. Stłumił jęk. - Nie ruszaj się, do diabła. Letty podniosła głowę. - Nie musisz przeklinać. Jeśli dobrze pamiętam, to twoja wina, że się tu znalazłam. Ach tak, oskarżyła go o to, przypomniał sobie z rozbawieniem. - Przepraszam, zapomniałem.

RS

Do samego zamku jechali w ciszy. Gray podjechał pod główne wejście, gdzie czekał jeden ze służących. Zeskoczył z siodła i pomógł zsiąść Letty. Jej talia była tak szczupła, że objął ją dłońmi. - Dziękuję - powiedziała łagodnie.

Zauważył, że brakuje jej tchu, i stwierdził, że się nie mylił. Nie miała wielu doświadczeń z mężczyznami. Cyrus był dużo starszy, może z biegiem lat nie miał już siły ani ochoty na cielesne igraszki. A może, jak twierdził Samir, uda mu się rozpalić jej apetyt. Gdy tylko zdoła się upewnić, że dziewczyna nie jest zagrożeniem dla niego i jego rodziny. Spojrzał na czubek jej głowy, ogniste loki spływające na ramiona i zacisnął dłonie, powstrzymując się, by ich nie dotknąć. Może i nie błyszczała intelektem, ale rozpalała go do czerwoności i jeśli sprowadzi ją do swego łóżka, nie będzie marnował czasu na rozmowy. Spojrzała mu w oczy, kiedy wnosił ją po frontowych schodach, i przypływ pożądania omal nie odebrał mu równowagi.

46

Mój Boże. Samir miał rację. Brakowało mu kobiety. Postanowił wysłać liścik do Bethany Chambers. Miał nadzieję, że szybko mu odpowie. *** Owinięta w satynowy szlafrok, Coralee siedziała w kucki na potężnym łożu z baldachimem. Przez ostatnie kilka dni nie wychodziła z łóżka i kostka wróciła do formy. Skupiła uwagę na paczuszce bladoróżowych listów, związanych różową wstążką i skropionych ulubionymi perfumami Laurel. Corrie zabrała je z Londynu; były jedyną pamiątką po zmarłej siostrze. Sięgnęła po nie i poczuła ukłucie w sercu. Odnalazła te, które przyszły w ciągu ostatnich osiemnastu miesięcy i rozwinęła pierwszy. Z ubiegłego roku, kiedy siostra mieszkała w Selkirk. W sierpniu wyjechała do East Dereham w raz w miesiącu.

RS

Norfolk, odwiedzić Gladys, starszą siostrę ciotki Agnes. Stamtąd pisała tylko Corrie wiedziała teraz, że siostra była wtedy w ciąży i że z każdym dniem jej brzuch robił się większy. Z pewnością pochłaniały ją myśli o dziecku, a mimo to bała się zdradzić prawdę nawet Corrie.

Corrie zaczęła czytać list z dwudziestego marca i oczy zaszły jej łzami. Laurel wyjeżdżała wtedy z Selkirk Hall. Czuję się niespokojna i niepewna. Tyle marzyłam o przyszłości, ale teraz te marzenia wydają się mrzonką. Zostały jedynie ból i rozpacz. Ale już wiem, co to miłość. Nie potrafię tego opisać, ale miłość sprawia, że nawet rozstanie warte jest smutku, który się z nim wiąże. Corrie pamiętała, kiedy dostała ten list. Odpisała szybko, wypytując o mężczyznę, w którym Laurel się zakochała. Pytała, dlaczego nie mogą się pobrać, skoro się kochają. Pytała również o jego nazwisko.

47

Następny list od Laurel przyszedł dopiero miesiąc później. Siostra zignorowała wszystkie pytania i rozpisywała się o życiu na farmie. Corrie stwierdziła, że zauroczenie minęło i że nie była to prawdziwa miłość. Sama była tak zajęta, że nie podejmowała już tego tematu. A listy Laurel, choć rzadkie, stawały się coraz weselsze. Osiemnastego września napisała: Jest już jesień, ale wyjątkowo słoneczna. Promyki słońca przedostają się przez gałęzie tuż za moim oknem, na ziemię spadają kolorowe liście. Wciąż słyszę śpiew ptaków i szum chrząszczy w trawie. Świat odzyskał kolory, a ja codziennie budzę się z myślą, że Bóg stworzył istne cuda. Widać było, że w życiu Laurel pojawiło się coś, co sprawiało, że siostra

RS

odzyskała radość życia. Dziecko miało się urodzić lada chwila i z listów wynikało, że Laurel bardzo cieszyła się na myśl, że zostanie matką. Snuła plany na przyszłość.

Wszystkie te plany spełzły na niczym, pomyślała Corrie przez łzy. Przeczytała wszystkie listy, ale w żadnym nie znalazła wskazówki, kim mógłby być tajemniczy mężczyzna, którego kochała Laurel. Czyżby to był Gray Forsythe? Kiedy znajdowała się w pobliżu, Corrie nie potrafiła jasno myśleć. Jakby miał czarodziejską moc, tajemniczą władzę, której nie potrafiła się oprzeć. Czyżby Laurel czuła ją również? Corrie pomyślała o popołudniu spędzonym w wiosce. Udawała, że robi zakupy, a tak naprawdę delikatnie sondowała, co mieszkańcy wiedzą na temat śmierci Laurel. Wspomniała o młodej kobiecie z Selkirk, która utopiła się w rzece kilka miesięcy temu, i jak zwykle sklepikarze z chęcią podejmowali temat. - Zabiła się - powiedziała żona rzeźnika. - Mówią, że straciła wianek i nie mogła znieść hańby, jaką przyniosła rodzinie. Grubokoścista kobieta potrząsnęła głową ze smutkiem.

48

- Szkoda, to była taka miła dziewczyna. To niesprawiedliwe, że tak skończyła. U modystki historia była podobna, chociaż widać było, że na nic się zdały wysiłki ojca Corrie, by ukryć istnienie nieślubnego dziecka. - Hrabia musiał przeżyć szok, kiedy się okazało, że jego córka nie jest tak czysta, jak mu się wydawało. Potężna kobieta nachyliła się nad ladą. - Słyszałam, że było i dziecko - szepnęła. - Utopiła je ze sobą. Corrie najpierw posmutniała, a potem poczuła złość, że mieszkańcy wioski mają tak złe zdanie o kimś tak słodkim jak Laurel. Przypomniała sobie jednak cel swojej wizyty i otworzyła szeroko oczy, udając niedowierzanie. - Cóż za okropna historia. Wiadomo, kto był ojcem? Kobieta wetknęła pióro w aksamitne rondo kapelusza.

RS

- Mówią, że syn pastora, ale większość wioskowych w to nie wierzy. Twierdzą, że to któryś z panów z zamku. Corrie spięła się. - Który?

Modystka wzruszyła ramionami. - Tego nikt nie wie. Ten ciemny z pewnością potrafi zawrócić w głowie kobiecie. Nie ma co do tego wątpliwości. No tak, pomyślała Corrie. - Potem jest ten żonaty, ale żona nie spuszcza z niego oka. Kobieta wygładziła piórko i poprawiła aksamitną szarfę. - A młody panicz Jason ponoć zabrał wianek połowie służących w hrabstwie. Tak jak mówiłam, nikt nie wie na pewno i raczej się nie dowie. Corrie nie zamierzała się poddawać. Podziękowała kobiecie za rozmowę i opuściła wioskę w przekonaniu, że jej domysły nie były całkiem pozbawione sensu.

49

Według wiejskich plotek ojcem dziecka Laurel był jeden z panów na zamku. Corrie zamierzała też sprawdzić syna pastora i Thomasa Mortona, jednego z czterech synów lokalnego ziemianina, hrabiego Mortona. Agnes coś o nim wspomniała. Ale to żona Graysona Forsythe'a utonęła w tej samej rzece co Laurel i dlatego to właśnie hrabia pozostawał głównym podejrzanym. Siedząc na łóżku pośród rozrzuconych listów siostry, Corrie pomyślała o przejażdżce sprzed kilku dni i o muskularnym, ciepłym ciele hrabiego. Nietrudno było sobie wyobrazić, że z łatwością uwiódłby jej nieśmiałą, niewinną siostrę. Corrie spojrzała na zegar stojący na obudowie kominka. Już miała pierwsze kawałki układanki. Gdy tylko nadarzy się okazja, zwiedzi zamek i dowie się czegoś więcej.

RS

Rozdział 7

Dzięki naleganiom Charlesa Rebecca w końcu oprowadziła Corrie po domu. Widać było, że nie miała na to ochoty. Była chłodna, ale uprzejma. Corrie zachowywała się podobnie, ciesząc się każdą szansą na zdobycie nowych informacji. - Zamek został zbudowany w tysiąc dwieście trzydziestym trzecim roku powiedziała Rebecca. Były w głównej sali dawnego zamku. Na jednej ze ścian wciąż znajdowało się ogromne palenisko, a ciężkie dębowe belki sufitu podpierały kolejne piętro. Średniowieczny styl przetrwał wieki i pomieszczenie służyło teraz za główną jadalnię. - Oczywiście dom był odnawiany i przebudowany z tuzin razy. Matka Graya zadbała o nowoczesne wygody. Ja również dokonałam kilku zmian.

50

Kiedy mówiła o zamku, w głosie Rebeki słychać było radość i dumę. Rzeczywiście był to piękny dom - olbrzymi średniowieczny pałac z nowoczesnymi luksusami i eleganckim wystrojem. - Jak długo mieszka tu rodzina Forsythe'ów? - zapytała Corrie. - Zamek należy do rodziny od przeszło dwustu lat. - A więc hrabia mieszkał tu jako dziecko? - Owszem. - Jaka to była rodzina? To znaczy, Gray i Charles są braćmi. Mieli szczęśliwe dzieciństwo? Przez moment Rebecca nie była pewna, ile może powiedzieć. - Było ich trzech braci. James był najstarszy, oczko w głowie starego hrabiego. Charles był najmłodszy, więc wszystko uchodziło mu na sucho. - A Gray?

RS

Rebecca potrząsnęła złotymi lokami. Miała na sobie biało-różową suknię z jedwabiu i ze swoją kremową cerą i oczyma koloru bławatków była uosobieniem angielskiej piękności. A mimo to Corrie wyczuwała u niej stalowy pancerz.

- Gray był inny - powiedziała w końcu. - Ciemne włosy i śniada cera wyróżniały się w jasnowłosej i niebieskookiej rodzinie. Był wygadany i uparty. Nie dogadywał się z ojcem. - Dlatego wstąpił do armii? Rebecca wzruszyła ramionami. - Był drugim synem. Często się tak zdarza. - Słyszałam, że był w Indiach. Rebecca pokiwała głową. Wyszły z jadalni i znajdowały się w jednym z licznych korytarzy. - Stacjonował tam trzy lata, aż przyszły wieści, że James jest ciężko chory. Gray nie chciał wracać. Zawsze był typem wędrowca. A tu musiał osiąść w miejscu i wziąć na siebie szereg obowiązków. Minęły kilka pięknie urządzonych saloników.

51

- Dlatego się ożenił? - Chyba tak. Jego zadaniem było spłodzić dziedzica, a Gray zawsze podchodził poważnie do obowiązków. Jillian była piękna, miała duży posag i odpowiednią pozycję. Corrie zainteresowała się. - Była w nim zakochana? - Sądzę, że bardziej podobała się jej perspektywa zostania hrabiną. Była dużym dzieckiem. Rozmowa szła w dobrym kierunku, więc Corrie postanowiła drążyć dalej. - Tuż przed wyjazdem Cyrus dostał wiadomość od jednego z przyjaciół. Nie była to prawda, ale jakoś musiała rozpocząć ten temat. - Wspominał o śmierci hrabiny. - Owszem. Zginęła w wypadku na łódce. Dla Graya był to ogromny cios. - Pewnie ją bardzo kochał.

RS

Rebecca odwróciła się.

- Nie wiem, czy jest zdolny do miłości. Bardzo się o nią troszczył. Czuł się winny, że nie było go przy tym i nie mógł jej uratować. Aha. Hrabiego nie było przy śmierci żony. Kolejna informacja, którą trzeba sobie zapisać. Później się nad tym zastanowi. Przeszły do długiej galerii, pełnej rodzinnych portretów. Większość mężczyzn miała jasne lub jasnobrązowe włosy i w żadnym calu nie przypominała Graya, który był śniady, miał kruczoczarne włosy i dużo bardziej męskie, zdecydowane rysy twarzy. - Matka Graya musiała mieć ciemną karnację. Rebecca uniosła brew. - Clarissa Forsythe była tak samo jasna, jak Charles. Twierdziła, że Gray odziedziczył urodę po jej babce ze strony matki. Twierdziła. Cóż za interesujący dobór słów. Corrie przyjrzała się obrazom i nie znalazła choćby jednego portretu, który zdradzałby podobieństwo do obecnego hrabiego. Cóż, wyglądało na to, że były jakieś wątpliwości co do ojcostwa. Może dlatego Gray nie dogadywał się ze starym hrabią.

52

Corrie postanowiła zapamiętać i ten fakt. Rebecca spojrzała na zegar. - Mam nadzieję, że wycieczka ci się podobała. Może następnym razem pokażę ci coś jeszcze. Teraz musisz mi wybaczyć. Mam kilka pilnych spraw do załatwienia. - Oczywiście. - Corrie starannie ukryła uczucie ulgi. Rebecca była uprzejma, jednak widać było, że jej nie cierpi. Być może podejrzewała, że Letty Moss nie jest tym, za kogo się podaje. Jeśli tak, Corrie nie mogła jej winić. A może po prostu nie mogła znieść myśli, że w zamku jest jeszcze jedna kobieta. Niezależnie od powodu, nie było im pisane zostać przyjaciółkami. Zważywszy cel wizyty Corrie, może to i lepiej. Pozostawiona samej sobie Corrie włóczyła się po labiryncie korytarzy, zapamiętując kolejne pomieszczenia i galerie. Miała nadzieję, że potrafi

RS

odnaleźć drogę powrotną. Przeszła obok biblioteki i zatrzymała się na chwilę. Zajrzała do środka; potężne regały wypełnione książkami zachęcały, by weszła. Ogromne pomieszczenie robiło imponujące wrażenie. Dębowe regały aż uginały się od książek rozmaitych barw i kształtów. Biblioteka znajdowała się w najstarszej części zamku, ściany były z kamienia, a posadzka z ciężkich dębowych desek, które zdradzały upływ czasu. Ale mimo to podłoga była wypolerowana, a mosiężne lampy na stołach niemal błyszczały. Na półkach nie było śladu kurzu, jak gdyby książki były najcenniejszym majątkiem pana tego zamku. Corrie uwielbiała książki. Jej londyński dom był ich pełen; nawet w sypialni miała regał wypełniony ulubionymi lekturami. Była pisarką i czytanie miała we krwi. Kręciła się po bibliotece, wdychając charakterystyczny zapach pergaminu i tuszu. Było tu niezwykle przytulnie. Rozpoznała wiele woluminów, dobrze znanych z rodzinnego domu. Laurel również kochała książki. Przyszło jej na myśl, że być może było to coś, co połączyło siostrę z lordem Tremaine. Jeśli tak,

53

to może znajdzie tu wskazówkę co do ich romansu. Poczuła gorycz, ale nie chciała zgłębiać tego tematu. Coś jej mówiło, że Laurel nie zakochałaby się w kimś takim jak hrabia. Siostra była delikatna i uczuciowa. On był jej dokładnym przeciwieństwem - zdecydowany i surowy. Corrie pomyślała o jego dzieciństwie. Matka zmarła kiedy miał dziesięć lat, pozostawiając go na pastwę ojca, który... Czyżby uważał, że Gray nie jest jego synem i źle go traktował? Czy Gray wstąpił do armii po to, by przed nim uciec? A żona? Rebecca powiedziała, że Gray nie jest zdolny do miłości, a mimo to Jillian wyszła za niego bez zbędnych ceregieli. Czuł się winny z powodu jej śmierci - może dlatego, że maczał w tym palce?

RS

Corrie przechadzała się wzdłuż półek, biorąc do ręki niektóre tomy. Wiele z tych książek już czytała. Na jednym z regałów zgromadzono klasyczną literaturę rzymską, między innymi Eneidę Wergiliusza i tom poezji Lukrecjusza O naturze wszech rzeczy, wydany po łacinie. Corrie czytała obie te księgi i bardzo je lubiła. Zawsze była pilną i niezwykle zdolną uczennicą. Ojciec nie dbał o konwenanse i starał się, by miała najlepszych nauczycieli. Przeszła do kolejnego regału i wzięła do ręki Odyseję Homera. Miała do niej szczególny sentyment, bo dzięki temu eposowi wiele lat temu zapragnęła pisać. Jak zwykle, otworzyła na swoim ulubionym fragmencie i zaczęła go czytać. Opowieść ją tak pochłonęła, że nie usłyszała ciężkich kroków hrabiego, nieco stłumionych przez perski dywan. - Znalazłaś coś ciekawego? Wyjął jej książkę z ręki i spojrzał na okładkę i złote litery wytłoczone w skórze. - Odyseja? - zmarszczył czoło. - Czytasz po grecku? Mój Boże!

54

- Patrzyłam tylko na literki. Wyglądają dziwnie, inaczej niż nasze, angielskie. Odwrócił się i odłożył księgę na miejsce. - Jesteś w bibliotece, zatem pewnie lubisz czytać? Masz jakieś ulubione książki? Jestem Letty Moss, powiedziała do siebie w duchu, uboga krewna ze wsi. - Nieszczególnie. Czytam raczej magazyny dla pań... - Uśmiechnęła się promiennie. - Pokazują tam najświeższą modę. Zacisnął usta. Pokiwał głową, jakby wcale go to nie zaskoczyło. Dotknął ją tym bardziej, niż gdyby powiedział coś nieprzyjemnego. - Rebecca z pewnością coś dla ciebie znajdzie. Powiedz jej tylko przy kolacji. - Tak... dobry pomysł. Dziękuję za radę.

RS

Stał w miejscu, wysoki i groźny, czekając, aż sobie pójdzie. - Czasem czytam wiersze - powiedziała w końcu, szukając pretekstu, by pozostać w bibliotece. - Z chęcią spędzę tu godzinkę lub dwie. Nie masz nic przeciwko, prawda?

Patrzył na nią uważnie. - Ależ skąd. Sam często tu bywam. Uśmiechnęła się słodko i czekała, aż wyjdzie. Gdy tylko znikł za drzwiami, rzuciła się w wir pracy. Nie ma czasu na zbędne rozmowy. Trzeba sprawdzić, co znajduje się w szufladach ciężkiego dębowego biurka, obejrzeć, co jest na bibliotecznych stołach. Przy pierwszej nadarzającej się okazji zwiedzi gabinet lorda Tremaine. Zbyt niebezpieczne zadanie, by ważyć się na nie za dnia. Podbiegła do biurka i otworzyła szuflady. W środku znajdowały się stare papiery, pióro z ułamaną stalówką i książki z brakującymi stronami. Ciekawe, dlaczego hrabia ich nie wyrzucił. Po chwili pomyślała, że sama nie potrafi się rozstać z ulubioną lekturą. Cóż, być może hrabia też miał jakieś słabości.

55

A może to książki Charlesa, który wydawał się bardziej sentymentalny niż brat. Na biurku znajdowały się materiały do pisania, ale kałamarz był suchy, a pióro wymagało nowej stalówki. Dawno nikt tutaj nie pisał i nie było najmniejszego śladu po Laurel. Wróciła do regałów. Laurel uwielbiała poezję. Jeśli spotykała się z kochankiem na zamku, być może razem czytali w bibliotece? A może romans rozwijał się ukryciu, w cieniu drzew lub gdzieś, gdzie nikt ich nie widział? Na samej górze, nieco z boku znajdowała się sterta książek, które ją zaintrygowały. Wspięła się na drabinę i przyjrzała bliżej, nie rozpoznając żadnego z tomów. Na jednym z grzbietów wytłoczono nazwę Kamasutra, inny nosił nazwisko francuskiego pisarza Woltera, o którego skandalicznym Kandydzie

RS

szeptano na salonach. Tuż obok znajdowała się Erotyczna sztuka Pompejów. Ciekawe. Uwielbiała czytać o odległych krainach. Marzyła, by w przyszłości publikować dziennik ze swoich podróży, opisujący poznawane miejsca i ludzi. Książka była o starożytnym mieście na południu Włoch, ale tytuł sugerował coś więcej niż tylko opisy dzieł sztuki. Nie mogła się powstrzymać i sięgnęła po tom, otwierając przypadkową stronę. Książka pełna była rysunków. Spojrzała na pierwszy z brzegu i otworzyła szeroko oczy. Malowidło ścienne ze stabijskich łaźni, jak głosił przypis na dole, przedstawiało kobietę o obfitym biuście, klęczącą na czworakach. Tuż za nią klęczał nagi mężczyzna. Głowa kobiety odrzucona była do tyłu, a na twarzy malował się grymas bólu. Corrie nie miała pewności co to mogło oznaczać, ale serce zaczęło jej walić jak szalone, a na dekolcie pojawiła się kropla potu. Odwróciła stronę i zobaczyła kolejny obrazek - tym razem nagiego Merkurego. Zapatrzyła się na jego ogromne przyrodzenie. - Widzę, że coś sobie jednak znalazłaś.

56

Hrabia stał pod drabiną. Corrie wrzasnęła ze strachu, straciła równowagę i spadła mu prosto w ramiona. Książka podskoczyła, zrobiła salto w powietrzu, a następnie otwarta spadła jej na kolana. Hrabia spojrzał na Merkurego, a Corrie zrobiła się czerwona jak burak. - Ciekawy wybór. - W jego głosie słychać było rozbawienie. - Puść mnie. Wyrywała się, próbując odzyskać resztki godności. Czuła oplatające ją silne ramiona, mięśnie potężnej klatki piersiowej hrabiego Tremaine i zrobiło jej się słabo. Hrabia odstawił ją na ziemię, zabierając z kolan książkę. Trzymał ją w dłoniach, patrząc na rysunek. - Podoba mi się, Letty. To dużo ciekawsze niż poezja, chociaż sam od spodziewałem.

RS

czasu do czasu lubię poczytać wiersze. Muszę przyznać, że się tego po tobie nie Corrie zamknęła oczy. Czuła, że jeszcze chwila, a spali się ze wstydu. - Znalazłam ją przez przypadek. Nie wiedziałam, co będzie w środku. Powinieneś się wstydzić, milordzie, że trzymasz takie książki w bibliotece, gdzie mogą wpaść w ręce niewinnej osobie. Uniósł ciemną brew. - Ta niewinna osoba wspięła się na drabinę i ściągnęła książkę z najwyższej półki. Trudno powiedzieć, że książka sama wpadła ci w ręce. Uśmiechnął się przekornie. - Jeśli jednak chciałabyś dokończyć lekturę, nikomu nie powiem. - Jak śmiesz! - zaprotestowała, ale prawdę powiedziawszy, z chęcią obejrzałaby książkę do końca. Co robili ci ludzie? Ciekawość nie da jej spać. - Przepraszam bardzo - powiedział kpiąco Tremaine. - Sądziłem, że dostrzeżesz jej walory edukacyjne. Jesteś mężatką, zatem takie tematy są ci znane.

57

Zrobiła się jeszcze bardziej czerwona. Przypomniała sobie książkę, którą znalazły z Kristą w piwnicy Briarhill Academy. Opisywała podstawowe kwestie związane ze współżyciem, ale niewiele więcej. Fakt, że kobiety i mężczyźni łączą się w taki sposób, wydał im się wtedy kuriozalny. Ale Krista mówiła, że seks jest cudowny. Zważywszy wrażenia, które wzbudzał w Corrie Gray Forsythe - fale gorąca i zawroty głowy - gdy tylko znalazł się w pobliżu, być może przyjaciółka miała rację. Niemniej te dziwne uczucia napawały ją przerażeniem. I były co najmniej ryzykowne. - Czas skończyć tę rozmowę - powiedziała. - Nie wypada o tym mówić. Jeśli mi wybaczysz, milordzie... Tremaine ukłonił się nisko. - Oczywiście. Miłego popołudnia, pani Moss. W jego głosie wciąż była nutka rozbawienia. I coś więcej.

RS

Corrie nie mogła nie zauważyć ognia w jego spojrzeniu. Przez chwilę nie mogła oderwać od niego wzroku. Zaschło jej w gardle, a serce biło jak szalone. Próbowała sobie wyobrazić siostrę z Grayem, ale nie potrafiła. Laurel potrzebowała delikatnego kochanka, kogoś, kto potrafił przełamać jej nieśmiałość i wrażliwość. Gray Forsythe nie nadawał się do tej roli. W miłości byłby wymagający, a nie delikatny. Nie miała pojęcia, skąd to wie. Po prostu wiedziała i już. Odwróciła się na pięcie i wymaszerowała z biblioteki, ze wzrokiem utkwionym w przestrzeń. Wciąż czuła na sobie jego spojrzenie. Według plotek był doskonałym kochankiem, mistrzem ars amandi. Nawet książki sugerowały, że interesował się erotyką. Znał pewnie tuzin sposobów, jak pieścić kobietę i sto kolejnych, by wzmocnić doznania, które przeszywały jej ciało, kiedy był obok. Czy siostra również poddała się jego surowemu, męskiemu urokowi? Z każdą chwilą spędzoną w jego towarzystwie wydawało jej się to coraz bardziej absurdalne.

58

Z drugiej strony, jego żona zmarła w niejasnych okolicznościach. Laurel również. Ta myśl zmroziła rozgrzane do czerwoności ciało Corrie.

Rozdział 8 Krista i Leif siedzieli w salonie swego domu na Berkeley Square. Piętro wyżej, w pokoju dziecinnym spał ich pięciomiesięczny synek Brandon Thomas Draugr, przyszły wicehrabia Balfour i spadkobierca hrabiego Hampton. - Mam nadzieję, że postępujemy właściwie. zrobi.

RS

- Martwisz się od chwili, gdy Coralee wyjechała. Działanie dobrze ci - Już dawno powinnam coś zrobić. Powinnam ją była powstrzymać. Leif prychnął. W świetle, które wpadało do salonu, jego włosy wydawały się jaśniejsze niż zwykle, a oczy tak błękitne jak morze. - Twoja przyjaciółka jest taka sama jak ty. Jak raz coś sobie postanowi, nikt jej od tego nie odwiedzie. Krista westchnęła. Leif miał rację. Coralee była tak samo uparta. Być może dlatego tak szybko się zaprzyjaźniły. - Allison jest w stałym kontakcie z Agnes Hatfield, ciotką Laurel powiedziała Krista. - Wiemy, że przynajmniej w tej chwili Corrie jest bezpieczna. Ale bierze na siebie ogromne ryzyko. Leif zgadzał się z żoną. - Może Petersen nam pomoże. Petersen był prywatnym detektywem, którego Leif zaprosił do domu. Krista poweselała. Przy drzwiach rozległ się hałas. 59

- Przyszedł pan Petersen - oznajmił odźwierny, dystyngowany siwowłosy dżentelmen, który zaczął pracować dla nich wkrótce po ślubie. - Zaproś go do środka, Simmons. Krista i Leif wstali, by powitać inspektora, którego nie widzieli od przeszło roku. Dolph Petersen pomógł Kriście i jej ojcu wykryć łajdaka, który chciał zniszczyć gazetę. Był to człowiek okrutny i zdeterminowany, gotowy posunąć się nawet do morderstwa, by osiągnąć swój cel. Krista miała nadzieję, że inspektor i tym razem będzie potrafił im pomóc. Petersen pojawił się w drzwiach. Był szczupły i wysoki, miał przystojną, choć surową twarz. Ramię Leifa oplotło talię Kristy w zaborczym geście, a Dolph rozpromienił się w rzadkim u niego uśmiechu. - Wygląda na to, że młodzi małżonkowie są wciąż zakochani. Bardzo się chłopiec.

RS

cieszę, że was widzę. Gratulacje z okazji narodzin maleństwa. Słyszałem, że to - Dziękujemy. - Leifa rozpierała duma. Był cudownym ojcem, bardzo czułym mężem i namiętnym kochankiem. Krista miała szczęście i doskonale o tym wiedziała. Pomyślała o Corrie i jej kłopotach. Właśnie dlatego zaprosili inspektora. - Może usiądziemy? - zaproponowała, kierując obu mężczyzn w głąb salonu. - Inspektorze, może pan się czegoś napije? Herbaty, a może coś mocniejszego? - Proszę mi mówić po imieniu. Znamy się przecież tak dobrze. Po prostu Dolph. A co do napoju, to dziękuję, ale nie. Krista i Leif usiedli na sofie, a Petersen na krześle. - Jak mogę wam pomóc tym razem? Krista rzuciła szybkie spojrzenie Leifowi, który kiwnął głową, co oznaczało, że może zaczynać. - Pamiętasz pannę Whitmore? - zapytała. - Moją przyjaciółkę Coralee?

60

- Oczywiście. - Cóż, wplątała się w niebezpieczną intrygę. Mamy nadzieję, że będziesz mógł nam pomóc. Petersen pochylił się na krześle. - Mów dalej. Zdając się na jego dyskrecję, przez następne pół godziny Krista i Leif opowiadali o śmierci Laurel Whitmore i jej nieślubnym dziecku. Powiedzieli, że według oficjalnego raportu było to samobójstwo, ale Corrie nie wierzyła, że siostra mogłaby zrobić krzywdę dziecku. - Jest przekonana, że została zamordowana - powiedział Leif. - Głównym podejrzanym jest według niej hrabia Tremaine. - Grayson Forsythe? - zdziwił się Petersen. Leif wyprostował się na sofie. Był naprawdę imponującego wzrostu.

RS

- Znasz tego człowieka?

- Owszem. Ma kiepską reputację, jeśli chodzi o kobiety, ale nie mam najmniejszych wątpliwości co do jego honoru. Służył w Indiach i zanim wrócił do Anglii, zgromadził wiele odznaczeń. Na jakiej podstawie panna Whitmore twierdzi, że zabił jej siostrę? - Po pierwsze, posiadłość hrabiego graniczy z Selkirk Hall. Po drugie, zarówno Laurel, jak i żona hrabiego utonęły w rzece Avon. Krista dodała, że dzięki śmierci Jillian hrabia znacznie się wzbogacił. Poza tym mógł odnowić swoje liczne romanse. Corrie słyszała o jego przedmałżeńskich wybrykach i sądziła, że uwiódł jej siostrę, zrobił jej dziecko, a potem zabił, by uniknąć skandalu. - Ciekawe. Niewiele wiem o okolicznościach śmierci żony lorda Tremaine. Rodzina nie chciała rozgłosu. - Cóż, Coralee udało się wślizgnąć do zamku. Udaje, że jest daleką kuzynką. Dlatego tak się o nią martwimy.

61

- Jeśli hrabia jest winny morderstwa - dodał Leif - Coralee jest w ogromnym niebezpieczeństwie. Petersen mruknął coś pod nosem. - Dziewczyna ma tupet, trzeba przyznać. Spróbuję się czegoś dowiedzieć. Podstawowa kwestia to, czy hrabia miał romans z Laurel Whitmore. - A jeśli nie - powiedział Leif - to trzeba znaleźć prawdziwego winowajcę. Petersen pokiwał głową. - Zrobię, co w mojej mocy. Podniósł się, a za nim Krista i Leif. - Dam wam znać, gdy tylko czegoś się dowiem. Krista odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się. - Dziękuję, panie... Dolph. Odwzajemnił uśmiech. - Tak jak mówiłem, będziemy w kontakcie. Krista i Leif pożegnali się z inspektorem i wrócili do salonu. powiedziała.

RS

- Cieszę się, że wpadłeś na pomysł, żeby prosić go o pomoc - Petersen to dobry człowiek. Zrobi wszystko, by dowiedzieć się prawdy. Krista miała o nim podobne zdanie. Pragnęła tylko, żeby ta prawda nie okazała się zbyt ryzykowna dla Coralee. *** Było już po kolacji i Corrie znajdowała się w swojej sypialni. Kolacja nie należała do przyjemności. Od swojego przyjazdu Coralee zauważyła napięcie między Charlesem a jego żoną. Napięcie zdawało się wzrastać z każdą spędzaną razem chwilą. Gray rzadko stawiał się na wieczorny posiłek. Godzinę temu widziała, jak wyjeżdża ze stajni, kierując się w stronę wioski. Pomyślała z niechęcią, że pewnie jedzie na kobiety. Z taką reputacją i zamiłowaniem do erotycznej literatury, było to wysoce prawdopodobne. Rozległo się ciche pukanie. Sąsiednie drzwi prowadziły do niewielkiej sypialni Allison. Corrie poczuła ulgę, że przyjaciółka wróciła do siebie, i otworzyła drzwi.

62

- Martwiłam się o ciebie - powiedziała. - Gdzie się podziewałaś? - Rozmawiałam z Hildą Pritchard, jedną z podkuchennych. Straszna plotkara, za co jestem dozgonnie wdzięczna. Allison usiadła na pufie w nogach ogromnego łoża z baldachimem. Corrie usiadła obok. - Czego się dowiedziałaś? Allison wetknęła kosmyk włosów pod rondo czepka. Była wciąż ubrana w czarną spódnicę i białą bluzkę służącej. - To sympatyczna kobieta. Pracuje tu od bardzo dawna i świetnie zna rodzinę. Twierdzi, że obecny hrabia darł koty z ojcem. Ponoć po śmierci matki stary hrabia okropnie traktował Graya, karał go za najmniejsze głupstwo. Raz pobił go tak dotkliwie, że gospodyni musiała wzywać lekarza. - Dlaczego?

RS

Mój Boże! - Jak mówi Hilda, stary hrabia nie wierzył, że Gray jest jego synem, chociaż hrabina nawet na łożu śmierci zaklinała się, że tak jest. Corrie współczuła hrabiemu. Dziecko wychowane bez miłości przez okrutnego ojca... Pomyślała o Laurel, o jej ciąży, porzuceniu przez ukochanego, wreszcie o bezsensownej śmierci. Współczucie minęło jak ręką odjął. - Pytałaś Hildę o żonę hrabiego? - Owszem. Ponoć to Rebecca zaplanowała wycieczkę. Zaproszono wielu gości. Miał być piknik i przejażdżka łodzią w dół rzeki. Gray wykręcił się w ostatniej chwili, a pół godziny po rozpoczęciu spływu w łodzi zrobiła się dziura. Łódź zaczęła błyskawicznie tonąć. Charles pomógł Rebecce wydostać się na brzeg, ale suknia Jillian musiała o coś zaczepić, bo biedaczka natychmiast znikła z oczu. Stało się to tak szybko, że nikt nie zdołał jej uratować. Corrie zrobiło się żal młodej kobiety. Chwilę później poczuła ulgę. - A więc to był wypadek.

63

- Najwyraźniej. Nie oznaczało to jednak, że Tremaine nie mógł zabić Laurel. Coralee uporządkowała myśli. Coraz mniej podejrzewała hrabiego, chociażby dlatego, że nie potrafiła go sobie wyobrazić w roli ukochanego siostry. - Może to nie on - powiedziała Allison, jakby czytając jej w myślach. - Może. W zamku byli też inni. Jak mówiła ciotka Agnes, kiedy zginęła Laurel, mieszkali tu zarówno Charles, jak i kuzyn hrabiego, James. Jeśli to nie hrabia, to może któryś z nich? - Słyszałam, że lord Jason jutro przyjeżdża. Corrie też słyszała. - Podobno. Cieszę się, że go spotkam i na własne oczy zobaczę, co to za człowiek. Hrabiego nie ma teraz w zamku. Liczę, że nie wróci na noc, co oznacza, że będę mogła przeszukać jego pokój. - Jego pokój? Przecież powiedziałaś...

RS

- Jeśli chodzi o kobiety, Tremaine jest draniem bez serca. Muszę się upewnić, że nie był ojcem dziecka Laurel. Allison zrobiła wielkie oczy.

- A jeśli wróci i cię tam zastanie?

- Wątpię, ale będę uważać. Wygląda na takiego, co nie potrafi długo wytrzymać bez towarzystwa, nawet jeśli musiałby za nie zapłacić. - Corrie nie wierzyła w to, co mówi, i trochę ją to zirytowało. - Iść z tobą? - zasugerowała Allison. Niepokój w jej oczach zdradzał wyraźnie, że zupełnie nie ma na to ochoty. - Lepiej, żebym poszła sama. Będzie mi łatwiej się przemknąć. Na twarzy Allison odmalowała się ulga. - Kiedy wychodziłam, w kuchni był kamerdyner hrabiego. Bardzo interesujący człowiek. Zagadam go do twojego powrotu. - Dobry pomysł. - Poczekam na ciebie. Nie zmrużę oka, dopóki nie będę pewna, że jesteś bezpieczna.

64

Corrie pokiwała głową. Jak dobrze mieć na zamku przyjazną duszę. Wyjrzała przez okno, by sprawdzić, czy na horyzoncie nie widać samotnego jeźdźca, po czym uniosła rąbek szarej sukni i ruszyła do drzwi. *** Gray wjechał do stajni. Zeskoczył z siodła, budząc śpiącego koniuszego. - Poczekałbym, milordzie - powiedział Dickey Michaels - ale sądziłem, że nie wrócisz na noc. - Ja również, Dickey. - Hrabia oddał wodze jasnowłosemu chłopcu stajennemu. - Konia trzeba napoić, nakarmić i porządnie wyszczotkować. - Tak jest, milordzie. - Chłopak zabrał konia, a Gray skierował się do domu. Wybierał się do Parkside, w odwiedziny u Bethany Chambers, kiedy nagle zmienił zdanie. Potrzebował kobiety, ale podczas jazdy przypomniał sobie

RS

o humorach Bethany i jej ciągłej potrzebie skupiania na sobie uwagi. Dojechał do wzgórza znajdującego się w połowie drogi do jej domu i zawrócił konia. Potrzeby potrzebami, ale nie był w nastroju na kaprysy. Co gorsza, zdał sobie sprawę, że nie ma ochoty na śliczną lady Devane. Do diabła! Inna kobieta wpadła mu w oko i nic na to nie mógł poradzić. Gray nie rozumiał. Był mężczyzną o dużych potrzebach. Nie miał pojęcia, dlaczego zainteresowała go akurat ta dziewczyna. Była w niej jakaś tajemnica, coś, czego do końca nie rozumiał, i być może to go pociągało. Pragnął jej i był niemal pewien, że ona również go pragnie. Oboje byli dorośli. Dobiegając trzydziestki, nie był zbyt stary dla Letty lub kimkolwiek była. Nie miało to znaczenia. Nie stanowiła dla niego zagrożenia. Gdyby ją spotkał w Londynie, natychmiast zrobiłby z niej swoją kochankę. Potrzebowała pieniędzy. Zorganizowałby dla niej domek gdzieś w pobliżu. Traktowałby ją dobrze, dbał, by miała wystarczająco dużo pieniędzy na zachcianki, a ona w zamian troszczyłaby się o jego potrzeby. Uśmiechnął się w duchu.

65

Rano wyśle do Bethany liścik z przeprosinami, że nie stawił się na umówione spotkanie. A tymczasem rozpocznie kampanię, by zwabić Letty Moss do swojego łóżka. Wszedł na schody prowadzące do sypialni w zachodnim skrzydle. W zamku było ciemno. Paliły się tylko gazowe lampy zainstalowane przez Rebeccę, oświetlając mu drogę. Przeszedł przez korytarz i otworzył ciężkie drzwi. Zasłony były zaciągnięte, a na stoliku przy łóżku paliła się lampa z przykręconym knotem. Przez moment pomyślał, że Samir przewidział jego wcześniejszy powrót i dlatego zostawił lampę. Zmarszczył czoło. Nawet Samir nie potrafił czytać w myślach. Przynajmniej nie dziś wieczorem. Przeszedł do sąsiedniego saloniku, rozglądając się po kątach. Czuł się nieswojo, a szósty zmysł, który zawdzięczał pobytowi w wojsku, mówił mu, że nie jest sam.

RS

Na pierwszy rzut oka pokój wydawał się pusty. Spojrzenie hrabiego zatrzymało się na nienaturalnym wybrzuszeniu na aksamitnej zasłonie. Spod fałd materiału wyglądały dwie niewielkie, kobiece stopy, obute w miękkie pantofelki.

Z jednej strony buty były zbyt wyszukane, by należeć do służącej, z drugiej zaś już nieco znoszone. Był więcej niż pewien, że należą do Letty Moss. Co ją tu przyniosło? Chciała go okraść? Podniszczone ubrania mówiły wyraźnie, że jest w potrzebie. Zagapił się na zasłonę. Kiełkowała w nim niegrzeczna myśl. Wciąż w stroju do konnej jazdy, Gray usiadł na krześle przed lustrem i zaczął ściągać buty. Jeden po drugim, spadły ciężko na podłogę. W ślad za nimi poszedł surdut, a po nim koszula. Wstał z krzesła i podszedł do okna, rozpinając po drodze guziki spodni. Spodnie osunęły się niżej na biodra, a zza zasłony rozległ się cichy jęk.

66

- Proszę wyjść, pani Moss. Chyba że wolisz tam pozostać, aż skończę się rozbierać. Zasłona poruszyła się lekko. Letty westchnęła z rezygnacją i wyszła zza złotego aksamitu, podnosząc głowę. Wyprostowana jak struna, zachwiała się nieco na widok nagiej piersi, porośniętej ciemnymi włosami. Dostrzegła rozpięty rozporek i spłonęła szkarłatnym rumieńcem. - Mogę spytać, co robisz w moim pokoju? - zapytał spokojnie, chociaż jej obecność nastrajała go raczej przekornie. Letty oblizała usta i poczuł ogień w lędźwiach. - Uhm, zgubiłam się. Byłam w ogrodzie, wracałam tylnym wejściem i chyba poszłam w złą stronę. - Oczywiście. Twoja sypialnia jest dokładnie w tym samym miejscu, tyle że na drugim końcu domu.

RS

- No właśnie. - Po chwili nabrała podejrzeń. - Skąd wiesz, gdzie jest moja sypialnia? Uśmiechnął się przebiegle. - Lubię mieć pewność, że moi goście mają zapewnione wszelkie wygody. Zrobił kilka kroków i zatrzymał się tuż przed nią. Złapał ją za ramiona i poczuł, że drży. A mimo to nie cofnęła się nawet o krok. - Chcę wiedzieć, co robiłaś w moim pokoju, i tym razem mów prawdę. Potrząsnął nią lekko. - Szukałaś pieniędzy? Wiem, że masz ich niewiele. Jestem to w stanie zrozumieć. Zacisnęła usta. - Nie jestem złodziejką. - A więc kim? - Ja tylko... - Odetchnęła z wysiłkiem. - Chciałam cię lepiej poznać. Przyjąłeś mnie pod swój dach. Sądziłam, że się czegoś dowiem, jeśli rozejrzę się po twoim pokoju. Palce hrabiego zacisnęły się na jej ramionach.

67

- Dlaczego? Letty patrzyła na niego oczyma o niezwykle intensywnej zieleni. - Jest wiele powodów. Niektórych z nich sama nie rozumiem. - W jej słowach zabrzmiała szczerość, która zaskoczyła ich oboje. Gray spojrzał w jej piękną twarz, eleganckie łuki brwi, niewielki dołek w podbródku. Patrzył, jak wznoszą się i opadają jej piersi. Ogarnęła go nagle fala pożądania. Pragnął Letty Moss. Jak ćma, która lgnie do światła, tak on pragnął jej miedzianych włosów i drobnego, ale niezwykle kształtnego ciała. Niewiele myśląc, objął ją wpół i przyciągnął do siebie. Przycisnął jej usta do swoich. Otworzyła szeroko oczy i zesztywniała. Próbowała go odepchnąć niewielką dłonią, ale jej nie puszczał. Czuł ciepło jej ciała, a smak jej ust doprowadzał go do szaleństwa.

RS

Przyciągnął ją bliżej, chowając w ramionach i całował dopóty, dopóki nie wtuliła się w niego i nie oddała pocałunku. Jęknęła z rozkoszy, a on nie przerywając pieszczot, sycił się jej subtelnym zapachem. Zrobił się tak twardy, że niemal bolało.

Pocałował ją jeszcze głębiej, delikatnie rozchylając jej usta. Letty przysunęła się bliżej, dotykając piersiami jego torsu. Z trudem się powstrzymał, by nie rozpiąć jej sukni i nie wziąć cudownej krągłości do ust. Dotykała jego nagiej skóry, a potem objęła za szyję i wspięła się na palce, by jeszcze wzmocnić kontakt. Była ciepłą, chętną kobietą, dokładnie taką, jakiej mu było trzeba. Gray podniósł ją w swoich ramionach i ruszył w stronę sypialni, a Letty zaczęła krzyczeć. - Ciszej! Co ty wyprawiasz, u diabła? Chcesz, żeby zbiegła się cała służba? - Postaw mnie natychmiast!

68

Trzymał ją przez dłuższą chwilę. Jego ciało było napięte do granic możliwości. Kilka sekund temu Letty wydawała się gotowa na wszystko, teraz jednak jej ciało wyraźnie mówiło, że ogień, który w niej rozpalił, właśnie zgasł. Niechętnie odstawił ją na podłogę. - Jeszcze minutę temu wydawałaś się chętna. Odwróciła wzrok. W słabym świetle lampy widział rumieńce na jej policzkach. - Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Ja... Nie sądziłam, że to będzie tak... Potrząsnęła głową, a Gray zmarszczył czoło. Mimo namiętnej reakcji miał wrażenie, że Letty jest wciąż bardzo niewinna. Czyżby cholerny kuzyn Cyrus był tak kiepskim kochankiem, że nie zawracał sobie głowy grą wstępną? I nie troszczył się o to, by pobudzić żonę? - Muszę iść - powiedziała. - Przepraszam, że tu przyszłam, to bardzo brzydko z mojej strony. Mam nadzieję, że mi wybaczysz. krzywdy.

RS

- Posłuchaj mnie, Letty. Jeśli się boisz, nie ma czego. Nie zrobię ci - Muszę iść - powtórzyła, wycofując się do drzwi. - Służąca czeka, by mi pomóc zdjąć suknię. - Na te słowa oblała się rumieńcem, a on poczuł ponowny przypływ pożądania. Letty odwróciła się na pięcie, a on nie zrobił nic, by ją zatrzymać. Widać było wyraźnie, że uwiedzenie jej zajmie więcej czasu, niż początkowo sądził. Był jednak pewien, że mu się uda. Letty Moss będzie jego. Jeśli przyszła po pieniądze, już on zadba o to, by miała ich pod dostatkiem. Jest gotów dać jej wszystko, czego potrzebuje. To i o wiele więcej. Gray uśmiechnął się szeroko. Wkrótce Letty Moss będzie spędzała noce w jego łóżku. *** Mój Boże! Drżąc na samo wspomnienie tego, co przed chwilą zaszło, Corrie stała przed drzwiami swojej sypialni, próbując złapać oddech. Serce wa-

69

liło jej jak młotem. Allison czeka w środku, ciekawa, co udało się odkryć. Co będzie, jeśli dowie się prawdy? Corrie oparła głowę o ścianę i kilka razy głęboko odetchnęła. Zrobiła, jak planowała. Weszła do pokoju hrabiego, ale nie znalazła tam niczego ciekawego. Przynajmniej nic, co sugerowałoby jakikolwiek związek z Laurel. Ostrożnie i metodycznie przeszukała każdą szufladę komody, wysokie szafy z różanego drewna, biurko hrabiego, nawet jego ubrania. Nie natknęła się na nic ciekawego. Nic poza nim samym. Wszyscy święci w niebiosach! Czemu pozwoliła mu się pocałować? I dlaczego tak ochoczo oddała pocałunek? Ogarnęła ją fala gorąca. Przypomniała sobie gorące usta i twarde mięśnie nagiego torsu wciskające się w jej piersi. I brodawki, które zrobiły się twarde i

RS

zaczęły pulsować od pożądania, którego nigdy dotąd nie doświadczyła. Pragnęła go dotykać, czuć jego mięśnie, smakować go i...

Przeraziła się własnymi myślami. Mój Boże, z pewnością zasłużył na skandaliczną reputację. Był diabłem, który potrafi zaczarować kobietę. Nieświadomie dotknęła obrzmiałych od pocałunków ust. Szczypały i były bardziej wrażliwe. Wciąż czuła jego smak. Zamknęła oczy i czuła jego zapach, męski i ostry, z nutą drzewa sandałowego. Był rasowym uwodzicielem, ale nawet teraz, po tych kilku namiętnych chwilach, Corrie była pewna, że nie mógł być kochankiem Laurel. Nie mógł być tym mężczyzną, w którym siostra zakochała się do szaleństwa i którego tożsamość chroniła aż do śmierci. Corrie doskonale znała Laurel i coraz lepiej znała hrabiego. Tych dwoje zupełnie do siebie nie pasowało. Siostra nie zaakceptowałaby kogoś tak gwałtownego, jak Gray. Ale dopóki nie znajdzie przekonujących dowodów, nie może zupełnie go wykluczyć.

70

Wciąż istnieje możliwość, że to on był mordercą. Nabrała głęboko tchu i wygładziła włosy, spięte w kok tuż nad karkiem. Otworzyła drzwi i weszła do sypialni.

Rozdział 9 Po długiej, bezsennej nocy nastał deszczowy dzień. Corrie postanowiła za wszelką cenę unikać hrabiego, nie zjawiła się więc na śniadaniu. Ubrała się szybko i mimo złej pogody wyruszyła do miasteczka. W miasteczku, w którym część domków była niemal tak stara jak zamek,

RS

panował o tej porze niewielki ruch. Spacerowała, patrząc, jak sklepy otwierają swe podwoje. Napiła się herbaty i zjadła rogalik w maleńkiej kawiarni, a potem kupiła błękitną wstążkę do włosów. Porozmawiała z kilkoma miejscowymi kobietami, licząc na nowe plotki, a potem poszła do kościoła. Jak udało się jej ustalić, pastor Langston przybył do parafii wiele lat temu. Jego syn Patrick był diakonem w pobliskim hrabstwie Berkshire, ale przebywał w wiosce, kiedy zamordowano Laurel. Corrie zatrzymała się tuż przed ołtarzem. Po chwili pojawił się pastor drobny, siwowłosy mężczyzna o dobrotliwych, niebieskich oczach. - Czy mogę ci jakoś pomóc, młoda damo? - Cóż... W zasadzie to przyszłam się pomodlić za przyjaciółkę. Zmarła kilka miesięcy temu. Nazywała się Laurel Whitmore. Pastor pokiwał głową. - Straszna tragedia. Często z synem odwiedzaliśmy Laurel i jej ciotkę. Była przemiłą dziewczyną, dobrą przyjaciółką narzeczonej mojego syna, Arial Collingwood. 71

- Syn się wkrótce żeni? - Owszem, w przyszłym miesiącu. Po zaręczynach, przeszło rok temu, Laurel pomagała Ariel planować wesele. Corrie spięła się. Jeśli Laurel była przyjaciółką dziewczyny, którą zamierzał poślubić Patrick Langston, nigdy by się z nim nie związała. Po prostu nie zdradziłaby przyjaciółki. - Słyszałam plotki o tym, co się stało - powiedziała ostrożnie Corrie. Wiem, że Laurel urodziła dziecko. Trudno mi sobie wyobrazić, że mogła popełnić samobójstwo. Jeszcze trudniej, że zrobiła krzywdę dziecku. - Tak, to był dla wszystkich szok. Czuję się trochę winny z tego powodu. Powinienem był zauważyć, że ma kłopoty. Była przecież członkiem mojego zgromadzenia. Oczywiście, nie wiedziałem o dziecku... prawda wyszła na jaw dopiero, jak oboje zginęli. Rodzina próbowała wyciszyć sprawę, ale w takim

RS

małym miasteczku trudno uniknąć plotek.

- Mogę sobie wyobrazić. - Rzuciła spojrzenie w stronę ołtarza, gdzie tliły się świece z pszczelego wosku. - Dziwne, że nie zgłosił się ojciec dziecka. Chyba nikt nie wie, kim on jest.

- Obawiam się, że nie. Może nie wiedział o dziecku... przynajmniej do chwili tragedii. Potem nie miało już to znaczenia. Mój Boże, o tym nie pomyślała. Czy to możliwe, że Laurel nie przyznała się ukochanemu, że nosi jego syna? Jeśli tak, to dlaczego? - Bardzo mi przykro z powodu twojej przyjaciółki - dodał pastor. - Bardzo lubiłem pannę Whitmore. - Dziękuję. Ja również. Corrie wyszła z kościoła z bólem serca. Laurel nie żyła, a mówienie o niej potęgowało ból. Przynajmniej lista podejrzanych znów się skróciła. Nie wierzyła, by Patrick Langston był ojcem dziecka. Nie w sytuacji, gdy Laurel przyjaźniła się z jego narzeczoną.

72

Wracała przez pola, rozmyślając o siostrze, kiedy nagle usłyszała ciche skomlenie. Zatrzymała się, szukając źródła dźwięków. Po chwili skomlenie rozległo się ponownie, a ona zeszła ze ścieżki, kierując się w tę stronę. W wysokiej trawie leżał szary kundel, a z rany w jego boku sączyła się krew. - Spokojnie, mały. - Corrie uklękła i pogładziła splątaną sierść. Pies był całkiem spory, ale wychudzony. Miał długi, wywinięty ogon i tak zrezygnowane czarne oczy, że kiedy w nie zajrzała, zrobiło jej się ciężko na sercu. - Wszystko dobrze, skarbie. Będzie dobrze. Zaraz się tobą zajmę. - Nie pozwolę ci umrzeć. Nie wiedziała, czyj to pies, prawdopodobnie przybłęda, ale nie mogła stać spokojnie i patrzeć, jak cierpi. Podwinęła rąbek sukni i oderwała długi pas materiału halki. A potem kolejny i jeszcze kolejny. Ostrożnie obwiązała nimi żebra psa, delikatnie za-

RS

wiązując je na końcu. Rana powinna zostać przemyta i opatrzona, ale najpierw musi zabrać zwierzaka do domu.

- Zostań tutaj - powiedziała, głaszcząc gładki łeb. - Wrócę tak szybko, jak tylko będę mogła. - Poprawiła suknię i pobiegła ścieżką do zamku. Wpadła do stajni, dysząc ciężko. Szukała stajennego, a natknęła się na hrabiego. - Co się stało? - zapytał, wychodząc z boksu, w którym czyścił Radżę. Dobrze się czujesz? Nabrała głęboko tchu, nie mogąc wydusić z siebie słów. - Potrzebuję wózka albo taczki. Znalazłam rannego psa. Trzeba mu pomóc. - Poczekaj chwilę. Biegłaś tak szybko, że ledwie stoisz na nogach z powodu psa? A co z twoją kostką? Przecież znów mogłaś ją skręcić. - Moja kostka ma się dobrze, natomiast ten psiak ledwo dycha. Muszę go tutaj przywieźć, żeby się nim zająć. Hrabia przyglądał się jej uważnie. W końcu jego rysy złagodniały. - No dobrze - powiedział cicho. - Przywieziemy go tutaj.

73

Poczuła ogromną ulgę. Hrabia chciał jej pomóc. Nie rozumiała dlaczego, ale specjalnie jej to nie zdziwiło. Zaprzągł konia do dwukółki i pomógł jej wsiąść. Wyruszyli błotnistą drogą. Ścieżką byłoby szybciej, ale była zbyt wąska. Będą musieli przenieść psa w miejsce, gdzie zatrzymają powóz. Dotarli do celu. Znajdował się w połowie drogi między miasteczkiem a zamkiem i Corrie zajęło chwilę odszukanie zwierzaka. Wciąż leżał w tym samym miejscu, a prowizoryczne bandaże przesiąknięte były krwią. - Już dobrze, serduszko - powiedziała, osuwając się na trawę. Pogłaskała kark zwierzęcia i przemawiała do niego łagodnie. Podniosła głowę i zobaczyła na sobie wzrok hrabiego. Patrzył na nią dziwnie, zastanawiając się pewnie, co widzi w tym kundlu. Tremaine spojrzał na bandaże, a potem ukląkł i sprawdził, czy kości psa

RS

są całe. Tak samo, jak obmacywał jej kostkę kilka dni temu. - Ciekawe, co mu się stało - powiedziała.

- Nie wiem. Dowiemy się więcej, jak zabierzemy go do domu i obejrzymy ranę. - Spojrzał jeszcze raz na bandaże i zakrwawioną suknię. - Podarłaś halkę? - zapytał ze zdumieniem. - Nie mam zbyt wielu ubrań, ale naprawdę nie miałam wyjścia. Uśmiechnął się. - Nie miałaś wyjścia, doprawdy. - Wyglądał tak, jakby żadna kobieta z grona jego znajomych nie poświęciła ubrania dla psa. Pochylił się i delikatnie podniósł psa. Ten zaskamlał z bólu, ale nie próbował się opierać. - Już dobrze, staruszku. Zabierzemy cię do domu, żeby pani mogła cię opatrzyć. - Hrabia spojrzał na nią. - Nie rób sobie wielkich nadziei. Stracił dużo krwi. Może tego nie przeżyć. Wyprostowała się. - Nie pozwolę mu umrzeć.

74

Ostatnio w jej otoczeniu było zbyt wiele śmierci. Laurel. Mały Joshua Michael. Nie pozwoli, by ten biedny psiak podzielił ich los. Hrabia ruszył, a Corrie starała się go dogonić. Położył psa na kocu, który rozścielili na tylnym siedzeniu, pomógł jej usiąść i po chwili powóz ruszył. Nawet słowem nie wspomniał o wydarzeniach ubiegłego wieczora. Traktował ją tak, jakby nic między nimi nie zaszło. Powinna być mu za to wdzięczna, a tymczasem nie mogła opanować irytacji, że nie zrobiła na nim żadnego wrażenia. Pomagał jej zająć się psem. W tej chwili tylko to miało znaczenie. Dotarli do stodoły. Przybiegło dwóch parobków, którzy przenieśli psiaka do środka i ostrożnie ułożyli na sianie. Corrie usiadła tuż obok. - Już dobrze, mały. - Głaskała zmierzwioną sierść, a hrabia rozwinął bandaże. Jeden z parobków przyniósł wiaderko wody i stertę gałganków,

RS

którymi Corrie oczyściła ranę, zmywając krew i błoto. Suknia była zupełnie zrujnowana. Przywiozła ze sobą zaledwie kilka, a Letty Moss nie miała pieniędzy, by kupić nową. Ale kiedy zwierzak podniósł głowę i spojrzał na nią pełnymi wdzięczności oczyma, stwierdziła, że warto było poświęcić suknię. - Rana jest dość głęboka - powiedział Tremaine, przyglądając się długiemu rozcięciu - ale nie tak poważna, jak myślałem. Zatamowaliśmy krew, więc jest duża szansa, że odzyska siły. Corrie podniosła wzrok pełen nadziei. - Naprawdę tak uważasz? - Owszem, jest duża szansa. Uśmiechnęła się z ulgą. - Dziękuję, że zechciałeś mu pomóc. Hrabia spojrzał jej w oczy. - Pomagałem tobie, Letty. Zabrzmiało to dość ostro, ale Corrie była pewna, że gdyby sam znalazł zwierzę, nie zostawiłby go na pastwę losu. - Trzeba nadać mu imię - powiedziała. - Masz jakiś pomysł?

75

- Poczekaj, aż się wykuruje. Jeśli nadasz mu imię, a on zdechnie, będzie ci dużo ciężej. - Właśnie dlatego zrobię to teraz. - Pogładziła zmierzwioną sierść. - Dam mu na imię Homer. - Homer? Ten od Odysei i Iliady? Oczywiście, że tak. Pies wydawał się typem wędrowca. Po tym, jak odnalazła książkę w bibliotece, imię nasunęło się samo. Corrie myślała szybko. - W York miałam psa o tym imieniu. Homer to także postać z książki? Gray potrząsnął głową. - To pisarz ze starożytnej Grecji. Z drugiej strony, imię jak każde inne. - To piękne imię. - Pogładziła głowę zwierzaka. - Prawda, Homer? Polizał jej dłoń w odpowiedzi. Podniosła wzrok i w oczach hrabiego zobaczyła czułość, o którą go nie podejrzewała.

RS

- Masz miękkie serce, Letty Moss. - Podniósł się z siana. - Daj mi znać, jeśli będziesz potrzebowała pomocy. - I znikł. Powinna poczuć ulgę.

A tymczasem żałowała, że nie został dłużej. *** Następnego dnia przyjechał lord Jason, najmłodszy syn markiza Drindle. Był jeszcze przystojniejszy niż Gray. Nie był aż tak wysoki i dobrze zbudowany, ale miał jasnobrązowe włosy i oczy, gotowe oczarować każdą kobietę. Często się uśmiechał i w jego policzkach pojawiały się wtedy urocze dołeczki. Śmiał się wesoło i zaraźliwie. Miał dwadzieścia pięć lat, tylko dwa lata więcej niż Laurel. Powiedziała jej o tym Allison, która zaprzyjaźniła się ze służbą. Był czarujący i towarzyski. Nietrudno było sobie wyobrazić, że Laurel mogła się w nim zakochać. Ale lord Jason w roli mordercy - to było niemal niemożliwe. - Nie przypuszczałem, że znajdę tu tak urocze towarzystwo - powiedział, gdy przedstawiono mu Letty. - Gdybym wiedział, przyjechałbym wcześniej.

76

- Ukłonił się nisko i złożył pocałunek na jej dłoni. - Nie miałem przyjemności poznać twojego męża, moja droga, ale muszę przyznać, że miał doskonały gust. Corrie spuściła oczy. Komplementy jej pochlebiały, ale nie dała się zwieść. Widać było, że w odróżnieniu od hrabiego lord Jason łatwo nimi szafuje. - Mam tylko nadzieję, że Cyrusowi nic się nie stało - powiedziała, trzymając się roli. - Trudno się nie martwić, skoro tak długo nie ma od niego żadnych wieści. - Czujesz się pewnie okropnie samotna. - Podał jej ramię, prowadząc do jadalni na kolację. - Mam nadzieję, że dopóki tu zostanę, będę ci mógł dotrzymywać towarzystwa. wszyscy. - Bardzo dziękuję.

RS

Corrie uśmiechnęła się. Polubiła go od pierwszego wejrzenia, jak

Przeszli do jadalni, z której rodzina korzystała przy okazji mniej formalnych posiłków. Był to uroczy pokój z długim stołem z różanego drewna i dwunastoma krzesłami obitymi zieloną tkaniną. Gazowe oświetlenie wprowadzono tylko w głównych pomieszczeniach i korytarzach, ale tutaj nad stołem wisiał ogromny kryształowy żyrandol, rzucający ciepłe, żółte światło. Jason odsunął jej krzesło i zajął miejsce naprzeciwko. Rebecca i Charles usiedli tam gdzie zwykle. Rebecca miała na sobie kremowozłotą suknię, która podkreślała słoneczne pasma we włosach. Corrie starała się nie myśleć o swoim ubraniu, turkusowej sukni, która nigdy zapewne nie była krzykiem mody. Chociaż zgodnie z obowiązującymi kanonami dekolt był całkiem spory, na piersiach naszyto pocerowane róże. Suknia miała też postrzępiony rąbek. Hrabia wyjątkowo pojawił się na kolacji. Usiadł u szczytu stołu, rzucając Corrie świdrujące spojrzenie. Nagle ją olśniło - Tremaine nie jest zadowolony,

77

że poświęca tyle uwagi przystojnemu kuzynowi. Cieszyło ją to ogromnie, choć trudno się było do tego przyznać. Służba wniosła pierwsze danie, kremową zupę z porów, a Corrie uśmiechnęła się promiennie do Jasona. - Rebecca wspominała, że dopiero co wróciłeś z kontynentu. Jak długo tam bawiłeś? - Dwa miesiące. Podróżowałem głównie po Włoszech, ale byłem też we Francji. Gray wypił łyk wina. - Pani Moss jest szczególnie ciekawa włoskiej historii. - Wbił w nią spojrzenie ciemnych oczu. - Podczas swojego pobytu dotarłeś może do Pompejów? Corrie zakrztusiła się winem.

RS

- Dobrze się czujesz? - Jason wyjął jej kieliszek z dłoni i odstawił na stół. - Już... już dobrze. Wpadło nie tam, gdzie trzeba. - No więc jak? - nalegał Gray, a Corrie miała ochotę go uderzyć. - Niestety nie dotarłem tak daleko. Większość czasu spędziłem w Rzymie. Corrie spiorunowała wzrokiem hrabiego i skupiła uwagę na swoim rozmówcy. - Marzę o tym, by kiedyś tam pojechać. Zobaczyć Koloseum. Czytałam gdzieś, że było w stanie pomieścić pięćdziesiąt tysięcy ludzi, a igrzyska z okazji otwarcia trwały sto dni. Niesamowite, że zalewali arenę wodą i toczyli bitwy morskie. Ruiny muszą robić olbrzymie wrażenie. Gray zmarszczył czoło. - Mówiłaś, że czytasz tylko magazyny dla pań. Podejrzliwy ton sprowadził ją na ziemię. Na Boga, jest przecież Letty Moss! Letty nie miała pojęcia o historii Rzymu, a już z pewnością nie potrafiła czytać po łacinie. Uśmiechnęła się sztucznie.

78

- To prawda. Ale mam przyjaciółkę, która się na tym zna i dużo mi opowiadała. - Koloseum jest imponujące - wtrącił się Jason. - Pod sceną znajdowała się sieć korytarzy i cel, w których rzymianie trzymali gladiatorów i zwierzęta. Można sobie było wyobrazić, jak Juliusz Cezar siedzi na trybunach. - Bardzo chciałabym to kiedyś zobaczyć. Jedli nadziewane kapłony, popijając drogim francuskim winem, a Jason opowiadał o Rzymie. Corrie była pod wrażeniem. Uwielbiała podróże. Jednak czytanie książek podróżniczych a zobaczenie wszystkiego na własne oczy to nie to samo. Zapytała o drugi kraj, który zwiedził, a on rozgadał się na temat Francji. Uśmiechnął się po chwili. - Vous etes une tres belle femme - powiedział z błyszczącymi oczyma.

RS

Jesteś bardzo piękną kobietą.

- Et vous, monsieur, etes un flattereur - nie mogła się powstrzymać, by nie odpowiedzieć. A ty, panie, jesteś pochlebcą. Gray spojrzał na nią podejrzliwie

- Znam ledwie podstawy - powiedziała z uśmiechem żalu. - Potrafię liczyć do pięćdziesięciu, zapytać, gdzie jest toaleta, i podziękować za komplement. Żałuję, że nie mówię po francusku. To takie romantyczne, prawda? Niestety, nigdy nie miałam głowy do języków. Kłamczucha. Mówiła doskonale po francusku i włosku, a ostatnio nawet podłapała trochę staronorweskiego od Leifa, męża Kristy. Zawsze miała dobre ucho. Marzyła, by pojechać do Francji i wykorzystać tę wiedzę w praktyce, rozmawiając z ludźmi. - W tym gronie największym podróżnikiem jest Gray, a nie ja powiedział Jason. - Zanim wstąpił do wojska, kilka lat mieszkał za granicą. Wiedziałaś, że stacjonował w Indiach? Spojrzała na hrabiego i zauważyła na sobie jego wzrok.

79

- Owszem, Rebecca wspominała. - Może ci kiedyś opowie. Z chęcią wysłuchałaby wszystkiego, co miał do powiedzenia. Hrabia jednak nie zrobił najmniejszego gestu, który wskazywałby, że chce kontynuować temat. Rozparł się tylko na krześle i patrzył na stół tym swoim aroganckim wzrokiem. W czarnym surducie i śnieżnobiałej koszuli, z kruczoczarnymi włosami, błyszczącymi w rozproszonym świetle gazowej lampy, był najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego w życiu widziała. Włosy miał zaczesane do tyłu, co tylko podkreślało zdecydowaną linię podbródka i wysokie kości policzkowe. Przyszło jej na myśl, że może i lord Jason jest przystojniejszy w konwencjonalnym rozumieniu tego słowa, ale Gray jest dużo bardziej męski. Nagle zdała sobie sprawę, że hrabia wpatruje się w jej dekolt. Zmysłowe

RS

spojrzenie sprawiło, że brodawki stwardniały. Sięgnęła po kieliszek, próbując opanować drżenie, i dotyk materiału sukni tylko pogorszył sprawę. Miała wrażenie, że to Tremaine dotyka jej swoimi wielkimi dłońmi. Nie spuszczał z niej wzroku, a w ciemnych oczach pojawiły się tajemnicze błyski. Ten mężczyzna to diabeł wcielony, pomyślała Corrie. Nic dziwnego, że tak na niego reaguje. Przez resztę wieczoru nie zwracała na niego uwagi, rozmawiając wyłącznie z Jasonem. Diabelski hrabia może sobie wracać do piekła.

80

Rozdział 10 W zamku panowała kompletna cisza, wszyscy dawno już spali. Corrie czytała, by nie zasnąć. Z niecierpliwością czekała, aż wybije druga, a wtedy odłożyła książkę i ruszyła do drzwi. Nie zwierzyła się ze swoich zamiarów Allison. Przyjaciółka martwiłaby się niepotrzebnie. Narzuciła ciepły szlafrok na białą nocną koszulę, zapaliła świecę, otworzyła drzwi i wyjrzała na korytarz. W tej części domu rzadko się ktoś pojawiał, a tym bardziej o takiej porze. Trzymając przed sobą świecę, poszła korytarzem w kierunku schodów i zeszła na parter.

RS

Zapamiętała przejście prowadzące do gabinetu, który odkryła podczas swoich wędrówek. Kiedy tam dotarła i weszła do środka, uderzył ją ponury wystrój. Ciekawe, czy to pomysł hrabiego? Ciężkie meble i ciemne draperie były zupełnie nie w jego stylu.

W ścianie gabinetu znajdowały się niewielkie drzwi. Otworzyła je i weszła do mniejszego pokoju, który bardziej go przypominał. Miała wrażenie, że znalazła się w zupełnie innym świecie, w Indiach. Meble były lżejsze, w dużej części ratanowe, a w powietrzu unosił się delikatny zapach drzewa sandałowego. Dotychczas kojarzyła ten zapach z Grayem, ale nie wiedziała, że pochodzi z Indii. Podłogę wyściełał gruby indyjski dywan, utkany w skomplikowany wzór w kolorze granatu i mocnej czerwieni, a na stołach znajdowały się cynowe naczynia rozmaitych kształtów i rozmiarów. Podniosła świecę, zafascynowana przedmiotami, które zgromadził podczas swoich podróży. W oszklonej witrynie znajdowały się misternie rzeźbione figurki z kości słoniowej, a na ścianie wisiały skrzyżowane szable. 81

Czuło się tutaj obecność Graya Forsythe'a i przez moment pomyślała, że nie jest sama. Odwróciła się, trzymając w dłoni świecę, ale wokół było pusto i cicho. Wróciła do swoich poszukiwań. Znalazła wiele ciekawych rzeczy, ale nic, co by wskazywało na jakiekolwiek związki hrabiego z Laurel. W małym cynowym pudełku znalazła dwa starannie złożone listy. W pierwszym jego matka pisała, że go kocha i że gdy dorośnie i usłyszy jakieś plotki dotyczące jego pochodzenia, ma otworzyć drugi list. Pisała, że ma wierzyć każdemu słowu i nigdy nie podawać go w wątpliwość. Kazała zaufać swojemu sercu. List był datowany tuż przed śmiercią lady Tremaine. Gray miał wtedy dziesięć lat. Corrie przycupnęła na poręczy fotela. Czuła się okropnie, ale nie potrafiła synem lorda Tremaine.

RS

się powstrzymać. W drugim liście hrabina pisała, że Gray jest prawdziwym

Nigdy Twojego ojca nie zdradziłam i zawsze go kochałam. Wydaje mi się, że postępuje tak z zazdrości. Mam nadzieję, że kiedyś będziesz potrafił mu wybaczyć. Corrie przeczytała list z zaciśniętym gardłem. Jako dziecko Gray wiele wycierpiał z powodu nieuzasadnionej zazdrości ojca. Stracił matkę, a potem żonę. Pomyślała, że musi być bardzo samotny. Czyżby Laurel chciała mu pomóc? Siostra miała gołębie serce, ale Corrie i tak nie potrafiła sobie wyobrazić ich razem. Złożyła listy, zamykając je w pudełku i przeszukała ogromne mahoniowe biurko, stojące na środku pokoju.

82

Nic nie znalazła. Przeszła do półek na książki i już miała się poddać, kiedy zobaczyła tom wciśnięty tak, że ledwie go było widać. Sięgnęła do góry i zdjęła książkę, którą okazały się sonety Williama Szekspira. Serce zabiło jej mocniej. Corrie znała książkę; była to ulubiona lektura zmarłej siostry. Wyblakła okładka też wydawała się znajoma. Drżącymi dłońmi otworzyła książkę. Na pierwszej stronie była dedykacja napisana kobiecą ręką. Mój ukochany! Tyle cudownych chwil przeżyliśmy razem. Zawsze będę wspominać to popołudnie, kiedy razem czytaliśmy sonety. Daję Ci tę książkę w nadziei, że Ty również nie zapomnisz, nawet za wiele lat. Z miłością Laurel

RS

Corrie ścisnęło w gardle. Łzy napłynęły do oczu, towarzysząc wspomnieniom o zmarłej siostrze. Laurel siedząca na parapecie, pogrążona w lekturze. Powiedziała kiedyś Corrie, że chciałaby spotkać taką miłość, o jakiej pisze Szekspir w sonetach. Chociaż dedykacja nie zdradzała imienia mężczyzny, w którym się zakochała i któremu podarowała swoją ukochaną książkę, nie było wątpliwości, że mieszkał w zamku Tremaine. Czy to był Gray? Corrie próbowała sobie wyobrazić, jak wspólnie czytają romantyczną poezję. Mało prawdopodobne. Nie potrafiła przekonać nawet samej siebie. Rozejrzała się po gabinecie. Gray trzymał swoje skarby w sąsiednim pokoju. Skoro książka była prezentem, to czy nie powinna się tam znaleźć? A może dla lorda Tremaine ta pamiątka niewiele znaczyła? Pomyślała o dwóch pozostałych mieszkańcach zamku. Charles spędzał sporo czasu w gabinecie. Był w typie Laurel, ale miał żonę. Laurel nigdy nie oddałaby się żonatemu mężczyźnie.

83

Pozostawał czarujący i przystojny lord Jason. Po południu, kiedy Corrie przechodziła korytarzem, siedział za biurkiem w gabinecie. Którego z nich kochałaś, ukochana siostro? I czy mężczyzna, którego kochałaś, jest winien twojej śmierci? I śmierci twojego dziecka? Nie było odpowiedzi. Corrie wspięła się na palce i z ciężkim sercem odłożyła książkę. Cóż, przynajmniej nie była całkiem szalona, wkradając się do zamku Tremaine. Widać było wyraźnie, że jest na właściwej drodze do rozwikłania tajemnicy. Wkrótce dowie się, kto był ojcem dziecka Laurel. A wtedy szybko odkryje, co stało się w ostatnią noc życia siostry. Owinęła się szczelniej szlafrokiem i wyszła z gabinetu. Ruszyła korytarzem w stronę schodów prowadzących do wschodniego skrzydła. Już

RS

niemal była u celu, kiedy znajomy męski głos sprawił, że stanęła na baczność. - Proszę, proszę, pani Moss... Kolejna nocna wyprawa. Gdzie tym razem się wybierałaś, jeśli mogę spytać?

Hrabia stał tuż za nią, w ciemnościach korytarza. - W-wracałam do siebie. - Uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Nie mogłam zasnąć. Zeszłam do kuchni po filiżankę mleka. - Byłaś w kuchni - powiedział z widocznym niedowierzaniem. - Owszem. Nie masz nic przeciwko temu, prawda? Po tym, jak znalazłeś mnie w swojej sypialni, pewnie sądzisz, że poszłam ukraść rodowe srebra, czy coś w tym rodzaju. Zmierzył ją wzrokiem, aż jej się zrobiło gorąco. - Czy coś w tym rodzaju... W jego głosie nie było śladu rozbawienia. Ciekawe, czy jest wciąż zazdrosny o uwagę, jaką okazywała kuzynowi podczas kolacji dwa dni temu. - Jest bardzo późno. Powinnam już iść.

84

- Przeciwnie - powiedział. - Skoro nie możesz spać, tak jak ja, może chwilę porozmawiamy... czy coś w tym rodzaju... Puls jej przyśpieszył. Jego usta miały surowy wyraz, ale oczy mówiły wyraźnie, co ma na myśli. Już miała zaprotestować, kiedy hrabia złapał ją za ramię i pociągnął w przeciwnym kierunku. Kiedy znaleźli się w salonie, zamknął drzwi. - To... to chyba zły pomysł. - Dlaczego? Mówiłaś, że nie możesz zasnąć. Znam doskonałe lekarstwo na bezsenność. Podszedł do kominka, gdzie wciąż żarzyły się węgle. Musiał siedzieć tutaj, kiedy ona zwiedzała gabinet. Dzięki Bogu, był na tyle daleko, że jej nie słyszał. A może słyszał?

RS

Przykucnął przed paleniskiem i dorzucił trochę węgla. Z jednej strony miała ochotę uciekać, gdzie pieprz rośnie, z drugiej przyglądała się z fascynacją grze mięśni jego ud i szerokim barkom, widocznym przez materiał koszuli. Kiedy ogień rozpalił się na dobre, hrabia wstał i podszedł do sofy, przy której stała. Spojrzał na nią groźnie. - Wydajesz się zdenerwowana. Czyżbym ci w czymś przeszkodził? Może w nocnej schadzce z moim kuzynem? Zdziwiła się. - Z twoim kuzynem? Przecież mówiłam, byłam w kuchni wypić szklankę mleka. Nie widziałam twojego kuzyna od dwóch dni. - Nie? A przecież wpadł ci w oko. Patrzyła mu prosto w twarz, zastanawiając się, dokąd ma prowadzić ta rozmowa. Hrabia miał wyjątkowo zaciętą minę. Mój Boże, chyba nie był zazdrosny?! - Jason jest czarującym mężczyzną - powiedziała ostrożnie. - I polubiłam jego towarzystwo.

85

- Oczywiście. - W głosie hrabiego wciąż słychać było twardą nutę. Wyciągnął dłoń i wziął w palce kosmyk włosów, który wydostał się z warkocza i zatrzymał na policzku. Ciepły dotyk sprawił, że zadrżała z wrażenia. Zastanawiałem się - powiedział w końcu - czy prosił cię już, żebyś została jego kochanką? Zesztywniała i odsunęła się gwałtownie. - Co takiego? Twój kuzyn zawsze zachowywał się wobec mnie jak dżentelmen. Wzruszył ramionami. Gest mógł się wydawać nonszalancki, a mimo to nie mogła nie zauważyć napięcia w szerokich ramionach. - Potrzebujesz pieniędzy - powiedział swobodnie - a Jason ma ich mnóstwo. Poza tym podoba ci się jako mężczyzna. Dlatego pomyślałem... Próbowała się opanować, ale słowa same wyskoczyły z gardła. strona, milordzie.

RS

- Nie jestem przekonana, że w obecnej sytuacji myślenie to twoja mocna Ciemne oczy lorda Tremaine zamieniły się w wąskie szparki. - Powinieneś zauważyć, że twój kuzyn nie jest w moim typie. - Doprawdy? - Owszem. - Podniosła głowę, ganiąc się w duchu za wyjście z roli. - Poza tym jestem mężatką i nie uganiam się za mężczyznami. Twarz hrabiego złagodniała; całe napięcie znikło. W oczach pojawił się inny wyraz. - Wtedy, w moim pokoju, oddałaś pocałunek, prawda? I to namiętnie. Oblała się rumieńcem. - Cóż, zaskoczyłeś mnie, milordzie. - Jestem Gray - poprawił miękko. - Mów dalej, Letty. Zaskoczyłem cię i dlatego rzuciłaś się na mnie jak tygrysica. I chciałaś więcej, skarbie. - Zatrzymał wzrok na jej ustach. - Chcesz nadal.

86

Już miała zaprotestować, kiedy zamknął jej usta namiętnym pocałunkiem. Miała wrażenie, że kradnie jej duszę, że jest w nim i gniew, i pożądanie. Był mężczyzną z jej snów, silnym i dominującym. Czuła jego zapach, zapach drzewa sandałowego i chociaż próbowała się zmusić, by myśleć o Laurel i książce, nie potrafiła się skoncentrować. Nie mogła też wyobrazić sobie siostry z Grayem. Pożądanie niczym narkotyk pulsowało jej w żyłach. Nigdy nie doświadczyła namiętności, nigdy jej nie rozumiała, ale teraz już wiedziała, co to takiego. Było to tak, jakby inna kobieta znalazła się w jej ciele, bezwstydna i płonąca takim samym ogniem jak on. - Pragnę cię - szepnął, obsypując pocałunkami jej szyję. - Pragnę cię, Letty Moss, i będę cię miał. Corrie pokręciła przecząco głową. Gray ujął jej twarz w swoje dłonie i

RS

całował tak namiętnie, że jej nogi zrobiły się miękkie, a umysł pogrążył się w słodkiej mgle. Języki splotły się, aż położyła ręce na jego piersi, bezskutecznie próbując go odepchnąć.

- Gray - szepnęła, zbierając siły, by go powstrzymać. - Proszę... nie możemy... nie... - Ależ tak, Letty. - Z tymi słowami jego usta rozpoczęły powolną wędrówkę po jej brodzie, pozostawiając gorący, wilgotny ślad. Rozpiął jej szlafrok, z czego nie zdawała sobie sprawy, dopóki nie zdjął jej go z ramion. Pocałował ją w usta, ciągnąc za tasiemki koszuli nocnej, której góra opadła niebezpiecznie nisko. Obsypał gorącymi pocałunkami jej szyję i nagie ramiona, wypalając na skórze piętno. Jęknęła, a on odsunął materiał jeszcze niżej, odsłaniając nagą pierś. Wziął ją w usta i pieścił językiem, aż brodawka zamieniła się w twardy, różowy pączek. - Cudownie - szepnął, nie przerywając pieszczot. - Tak sobie ciebie wyobrażałem.

87

Corrie zadrżała. Czuła, że przenika ją pożądanie, które zagraża całemu jej istnieniu. Gray zdjął wstążkę z jej włosów i rozplótł palcami pukle, układając je na ramionach. - Jak ogień - powiedział, chowając twarz w miedzianych lokach. - Jak jedwabiste płomienie. Całował ją w szyję, a w jej ciele odezwała się tęsknota. Przysunęła się bliżej, tuląc się do niego, nie dbając już o to, że jego pożądanie jest coraz bardziej wyczuwalne. Nachylił ciemną głowę i wziął kremową pierś do ust. Jęknęła z rozkoszy. Miała wrażenie, że jeszcze chwila, a upadnie. Druga pierś również domagała się uwagi, a on, jakby czytając jej w myślach, ujął brodawkę w długie palce i ścisnął mocniej, niż się spodziewała. Przeszył ją dreszcz rozkoszy. Gray usiadł na kanapie i wziął ją na kolana. Jęknęła i poruszyła się niespokojnie. Między udami zaczęło pulsować nieznane pragnienie, a on pod-

RS

niósł rąbek koszuli, dotknął jedwabistej łydki, po czym jego dłoń rozpoczęła wędrówkę w górę uda, pozostawiając ognisty ślad. Mózg wysłał spóźnione ostrzeżenie. Nie wolno ci! Musisz go powstrzymać, zanim będzie za późno!

- Nie! - Corrie poderwała się z kanapy. - Ja... ja... nie mogę. Mój Boże, co ja wyprawiam! - Nogi miała jak z waty. Podciągnęła koszulę, zakrywając piersi. Drżącymi rękami zawiązała tasiemkę. Gray podniósł się również. - Wszystko dobrze, skarbie. Nie zrobię ci krzywdy. Chcę się tylko z tobą kochać. - Coś podobnego! - Zrobiła kilka kroków w tył, czerwona ze wstydu, że pozwoliła mu na tak wiele. I że sprawiło jej to taką przyjemność. - Jak ty to robisz? Rzuciłeś na mnie zły urok? Na zmysłowych ustach pojawił się wyraz rozbawienia. - Nie ma w tym nic złego. Pokażę ci, Letty. Nie musisz się niczego obawiać.

88

Ale ona już była przy drzwiach. Otworzyła je gwałtownie i wybiegła na korytarz. Usłyszała, że Gray wyszedł za nią, klnąc pod nosem. - Zapomniałaś świecy! - krzyknął. - Przewrócisz się po ciemku. Ale Corrie, z rozwianymi włosami, biegła nadal. Czuła, że jej ciało pulsuje w miejscach, o których istnieniu nie miała dotąd pojęcia. Mój Boże, musi być ostrożniejsza. Powinna się trzymać z dala od hrabiego i nie poddawać jego diabelskim sztuczkom. Pomyślała o Laurel, swojej brzemiennej i samotnej siostrze. Nie chce przecież skończyć jak ona - kolejna ofiara męskiego pożądania. Ale kiedy myślała o Grayu i szalonym pragnieniu, które w niej wzbudzał, nie potrafiła powstrzymać się od rozważań, czy gra nie jest warta świeczki. Zadrżała. Jej ciało wciąż pulsowało. Jeśli nie będzie uważać, ten diabeł doprowadzi ją do upadku.

RS

***

Gray poszedł do gabinetu. Był wyczerpany, w żyłach wciąż krążyły resztki niezaspokojonego pożądania. Powiedział Letty prawdę. Włóczył się po ogrodzie, a potem czytał, bo nie mógł zasnąć. Zbyt często to się ostatnio zdarzało. Seks dawał mu chwilę wytchnienia, ale prawdę powiedziawszy, nie był z kobietą od wielu tygodni. Westchnął. Spalił wszystkie mosty za sobą u Bethany. Poza tym pragnął tylko jednej kobiety. Tajemniczej istoty, która mieszkała pod jego dachem. W ciemnościach podszedł do lampy, zapalił knot i usiadł za biurkiem. Wyciągnął z szuflady kartkę i kałamarz i szybko nakreślił wiadomość. Pisał do swojego przyjaciela w Londynie, mężczyzny o nazwisku Randolph Petersen. Znali się z dawnych czasów, jeszcze przed służbą Graya w wojsku. Dolph pracował dla ministerstwa wojny; był tajnym agentem. Kilka lat temu został prywatnym detektywem i jak słyszał hrabia, był w tym świetny. Dolph był typem człowieka, który zawsze był dobry w swojej pracy, niezależnie od tego, z czym się wiązała.

89

W liście Gray poprosił przyjaciela o sprawdzenie kobiety o nazwisku Letty Moss, domniemanej żony jego kuzyna Cyrusa Mossa. Wspomniał o kilku szczegółach - że Letty mieszkała w hrabstwie York z mężem, dopóki ten nie postanowił szukać fortuny w Ameryce. I że dziewczyna wydawała się w potrzebie. Dowiedz się wszystkiego, co możliwe, i skontaktuj się ze mną jak najszybciej, brzmiało ostatnie zdanie. Twój przyjaciel Gray Forsythe, hrabia Tremaine Zapieczętował list woskiem i pieczęcią Tremaine - przedstawiającą lwa na tle skrzyżowanych szabli - i zabrał list do swojej sypialni. Rano poprosi Samira, by wysłał go przez posłańca do Londynu. Tremaine zastanawiał się przez chwilę, co takiego uda się Dolphowi odkryć. Walczył z pokusą, by nie podrzeć listu na strzępy. Pragnął Letty Moss. odesłać.

RS

Nie chciał, by Petersen odkrył jakieś brudy, przez które będzie musiał ją W słabym świetle lampy stojącej na komodzie, postukał w list palcami, a następnie odłożył go na półkę. Nie ma wyboru, musi go wysłać. - Martwisz się czymś - powiedział Samir, wychodząc z cienia jak kot. Kobieta nie dała ci dzisiaj wytchnienia. - Nie. - Pragnie cię. Widać to w jej wzroku, kiedy na ciebie patrzy. Czego chce w zamian za swoje ciało? Gray uśmiechnął się w duchu. Samir wierzył głęboko, że każdy problem ma rozwiązanie. Wystarczyło tylko je odkryć. - Wydaje mi się, że się boi. Była tylko z mężem, kiepskim kochankiem. - Tak, też to zauważyłem. Ale ty jesteś w tym dobry. Nauczysz ją wszystkiego. - Chyba tak... z czasem... - Czas jednak zdawał się przeciekać mu przez palce. Przynajmniej w jej towarzystwie.

90

Podał Samirowi list. - Wyślij go jutro, dobrze? Może dowiemy się prawdy o pani Moss. Samir ukłonił się nisko. - Jak sobie życzysz, sahib. - Zniknął w ciemnościach, pozostawiając Graya jego własnym myślom. Letty jest tylko kobietą, tłumaczył sobie, taką samą jak tuzin innych. Ale było w niej coś... jakieś drugie dno. Zganił się w duchu. Pragnie tylko jej apetycznego ciała i chce uwolnić pożądanie zamknięte w jej oczach. Nieważne, co odkryje Dolph, Gray i tak zamierzał ją mieć. Gdy tylko się nią nasyci, będzie mógł o niej wreszcie zapomnieć. Pomyślał o swoim dotychczasowym życiu, o podróżach i kobietach, które go codziennie.

RS

znał. Od czasu powrotu do Anglii nie doświadczył niepokoju, który teraz nękał A może się mylił. Może przez te wszystkie lata, które spędził jak wędrowiec, uczucie to było pogrzebane gdzieś głęboko, czekając tylko, by się ujawnić. Po śmierci Jillian nie mógł go już dłużej ignorować. Czego szukał? Czym było to coś, ulotne i kruche, co zawsze wydawało się poza zasięgiem ręki? Nie miał pojęcia, ale może dzięki temu łatwiej mu było żyć Westchnął. Zamknął umysł przed nieprzyjemnymi myślami, zdjął ubranie, zgasił lampę i położył się do pustego łóżka.

91

Rozdział 11 Allison wbiegła rano do sypialni Corrie, wciąż nieprzytomnej po niespokojnej nocy. - Wstawaj! Szybko! Przyjechała krawcowa z Londynu, specjalnie do ciebie. Cała służba o tym plotkuje. Corrie otworzyła oczy i zamrugała. Ostre słońce wdzierało się przez rozsunięte zasłony. - Pośpiesz się! - Allison szarpnęła za kołdrę i złapała ją za rękę. - Co ty wyprawiasz! - Z niezadowoloną miną Corrie usiadła na materacu. długo nie mogła zasnąć.

RS

Była wyczerpana wczorajszym spotkaniem z hrabią. Po tym jak się rozstali, - Mówiłam ci, krawcowa z Londynu, i to w dodatku Francuzka. Hrabia musiał po nią posłać. Ubieraj się, szybko. Czeka na ciebie na dole, razem z hrabią. - Co takiego?! Allison zaczęła biegać po pokoju, przygotowując ubranie dla Corrie brzoskwiniową sukienkę z muślinu i pantofelki w tym samym kolorze. - Ponoć hrabia powiedział Rebecce, że skoro jesteś członkiem rodziny, powinien zadbać, byś miała w co się ubrać. Strasznie się pokłócili, ale on zignorował jej zdanie. - Wcale mnie to nie dziwi. Jest przyzwyczajony, że zawsze stawia na swoim. - Powiedz mu to, gdy zejdziesz na dół. - Nigdzie nie idę. - Po namiętnym spotkaniu w nocy hrabia był ostatnią osobą, którą miała ochotę oglądać.

92

- Gospodyni kazała ci powiedzieć, że jeśli nie zejdziesz, krawcowa i hrabia przyjdą do twojego pokoju. - O nie! - No właśnie. Pośpieszmy się. Corrie ubrała się najszybciej jak mogła. Najpierw bielizna, pończochy i buty, a na końcu muślinowa suknia. Allison złapała za szczotkę i zaczesała jej włosy do tyłu, upinając dwoma szylkretowymi grzebieniami. - Nie do wiary - marudziła Corrie. - Mam dom pełen sukien w Londynie. Nie potrzebuję nawet jednej więcej. - Hrabia o tym nie wie. Jesteś Letty, pamiętasz? Corrie jęknęła. - Trzeba już iść. Zrezygnowana nabrała głęboko tchu i ruszyła do drzwi. Pod schodami włosach w kolorze stali.

RS

stała gospodyni, pani Kittrick, kobieta potężnie zbudowana, z dużym biustem, o - Czekają na panią w pokoju niebieskim.

Był to jeden z salonów w starszej części zamku, urządzony w stylu renesansowym, z namalowanymi na suficie cherubinkami na tle błękitnego nieba. - Proszę za mną. Ruszyła za korpulentną gospodynią, która rzadko opuszczała pomieszczenia dla służby. Kobieta miała zawsze ręce pełne roboty - Corrie nie wątpiła, że Rebecca stawiała wysokie wymagania zamkowej służbie i nie zgodziłaby się na jakikolwiek brak rygoru. Corrie uzbroiła się psychicznie na spotkanie z hrabią i mijając gospodynię, weszła do salonu. Tremaine stał obok wysokiej, kościstej kobiety z lekko naznaczoną zmarszczkami twarzą i siwymi pasmami w ciemnych włosach. - Jestem, jak prosiłeś - powiedziała Corrie.

93

- Ale nie potrzebuję, żebyś mi kupował suknie. - Zmusiła się, by podnieść na niego wzrok i jednocześnie nie myśleć o ubiegłej nocy. Modliła się, by się nie zaczerwienić. - Potrzebujesz - powiedział. - Przecież zniszczyłaś jedną, ratując tego psiaka przybłędę. Wątpię, byś przywiozła ze sobą wystarczającą ilość garderoby, nie mówiąc już o zdatnej do użycia. - Jego spojrzenie złagodniało. Pozwól mi to zrobić. Mogę sobie na to pozwolić. Niech to będzie prezent. Poczuła się jak oszustka. Była jedną z najlepiej ubranych kobiet w Londynie, dumną ze swoich strojów. Nie mogła dopuścić, by hrabia wydawał pieniądze na kogoś, kto miał własny majątek i co więcej, wkradł się do jego domu, by udowodnić, że jest mordercą. Co Letty zrobiłaby w takiej sytuacji? Złapała go za rękę. - Proszę, milordzie. Wystarczająco upokorzyłam się samym przyjazdem

RS

tutaj i błaganiem o pomoc. Potraktuję to jako osobistą przysługę, jeśli zrezygnujesz z tego pomysłu i nie zmusisz mnie do przyjęcia kolejnego aktu twojej hojności. Byłoby to dla mnie dodatkowe upokorzenie. Gray nie krył zdumienia. Nie znał kobiety, która odmówiłaby przyjęcia takiego prezentu. - Potrzebne ci nowe suknie, Letty. - Wkrótce dostanę spadek. A wtedy kupię sobie wszystko, czego potrzebuję. Zmarszczył czoło. - Jesteś pewna? Większość kobiet cieszyłaby się z takiego prezentu. - Nie jestem taka, jak większość kobiet. - Nie - powiedział hrabia niskim, melodyjnym głosem, na dźwięk którego poczuła skurcz w brzuchu. - Z pewnością nie jesteś. - Odwrócił się do krawcowej. - Oczywiście, zwrócę pani koszty przyjazdu i dorzucę coś za fatygę. Krawcowa pokiwała głową. Wydawała się usatysfakcjonowana. - Dziękuję, milordzie.

94

Corrie patrzyła, jak kobieta zabiera swój kosz, a jej pomocnik zwija bele materiału. Po chwili opuścili salon. - Dziękuję, milordzie - powiedziała. Gray pokiwał tylko głową. Patrzył na nią jakoś inaczej, z nutką podziwu. Po raz pierwszy Corrie zdała sobie sprawę, jak bardzo pragnie, by hrabia okazał się niewinny. *** Kolejnego ranka padało, ale zanim Corrie ubrała się i była gotowa wyruszyć do miasteczka, słońce oświetlało zielone pagórki. Piękna pogoda od razu poprawiła jej nastrój. Postanowiła zajrzeć do stajni i sprawdzić, co słychać u Homera. Pies odzyskał formę i kręcił się niecierpliwie po boksach dla koni. - Potrzebuje ruchu, proszę pani - odezwał się stajenny, młody chłopak o

RS

nazwisku Dickey Michaels. - Nie potrafi usiedzieć w jednym miejscu. - Chłopak podrapał psiaka za uszami. Najwyraźniej Homer zyskał nowego przyjaciela. Uśmiechnęła się.

- Wybieram się do wioski. Jak sądzisz, Homer czuje się wystarczająco dobrze, by mi towarzyszyć? - Sądzę, że tak. Spacer dobrze mu zrobi. - A jak ucieknie? Dickey wzruszył ramionami. - Jeśli wybierze wolność, to jego sprawa, prawda? - Hm, chyba masz rację. Ale Homer wydawał się zachwycony tym, że może biec u jej nogi. Od czasu do czasu oddalał się w pogoni za motylem, ciekawymi zapachami na polu lub wiedziony potrzebą wykopania kolejnego dołka w miękkiej, wilgotnej ziemi. Corrie zmierzwiła długą sierść, czystą i wyszczotkowaną przez Dickeya.

95

- Może tym razem dowiemy się czegoś - powiedziała do psa, kiedy oddalili się od zamku. Po znalezieniu książki Corrie była pewna, że modystka miała rację. Laurel zakochała się w jednym z panów. Tylko w którym? Ciekawe, czy któryś z mieszkańców wioski wiedział o romansie? A jeśli tak, jak go skłonić, by jej o tym powiedział? Przyszło jej na myśl, że kochankowie unikali spotkań w zamku. Może ktoś ich widział w pobliskim zajeździe? Skierowała się w jego stronę, mijając rząd sklepów i kilka furmanek wyładowanych towarami. - Zostań tutaj - przykazała Homerowi, zastanawiając się, czy posłucha. Potem weszła po drewnianych schodach, otworzyła drzwi i wkroczyła do środka. Na lewo od kamiennej sieni znajdował się bar, niskie, zadymione

RS

pomieszczenie z widocznymi belkami sufitu i wysłużoną dębową podłogą. Podeszła do jednej z kelnerek, licząc na to, że za pieniądze będzie gotowa mówić.

Wyjęła srebrną monetę z torebki i pokazała ją dziewczynie. Była to dość młoda, jasnowłosa pannica, o przeciętnej twarzy i sporym biuście, wylewającym się z głębokiego dekoltu białej bluzki. Przez moment Corrie wróciła myślami do pamiętnego wieczoru, kiedy czuła dłoń hrabiego na piersi i gorące usta na skórze. Otrząsnęła się natychmiast i zwróciła się do dziewczyny: - Chciałabyś zarobić? Dziewczyna patrzyła podejrzliwie. - Jasne. - Jak się nazywasz? - Greta. Greta Tweed. - Znasz panów z zamku? Dziewczyna pokiwała głową. - Hrabia, jego brat i młody panicz Jason spędzają tam większość czasu. Sięgnęła po monetę, ale Corrie cofnęła dłoń.

96

- Któryś z nich spotykał się z dziewczyną o imieniu Laurel. Laurel Whitmore. Mieszkała w Selkirk Hall. Wiesz może który? - Pokazała monetę, a dziewczyna spojrzała na nią tęsknie. - Pewnie panicz Jason. - Uśmiechnęła się. - To prawdziwy ogier. Potrafi zawrócić w głowie każdej dziewczynie. - Widać było, że mówi z doświadczenia, i Corrie poczuła, że znów się czerwieni. - Zgadujesz - powiedziała. - Nie wiesz na pewno. Greta wzruszyła ramionami. - Wszyscy trzej są przystojni jak diabli. Mógł to być nawet sam hrabia. Nie płaci za przyjemności jak panicz Jason, woli sypiać z takimi, co zwą się damami. Pewnie wicehrabianka by się nadawała, chociaż mało prawdopodobne, że zabawiałby się z niewinną dziewczyną. Na moje oko, woli doświadczone kobiety.

RS

Greta nachyliła się w jej stronę.

- Mówią, że ma wielkie przyrodzenie. I że studiował sztukę miłości w Indiach. Wie dokładnie, czego potrzeba kobiecie. - Dziewczyna mrugnęła porozumiewawczo. - Sama chętnie spróbowałabym. Z twarzą czerwoną jak burak Corrie wręczyła dziewczynie monetę. Miała ochotę zmykać, gdzie pieprz rośnie. - Czy ktoś może wiedzieć na pewno, który z nich miał romans z Laurel? - Wiem, co się tutaj dzieje. Jeśli któryś z nich spotykał się z tą dziewczyną, trzymał to w tajemnicy. - Dziękuję za pomoc, Greto. - Corrie odwróciła się na pięcie i wyszła, ignorując ciekawskie spojrzenia mężczyzn. Nie powinna była tu przychodzić. Samotna kobieta nie powinna chodzić do baru, choć często w takich miejscach można było kupić dobre informacje. Czy to Gray?, pytała się po raz kolejny. Czy użył swoich diabelskich sztuczek, by uwieść niewinną Laurel? Po spotkaniu pamiętnej nocy Corrie uważała, że jest zdolny do wszystkiego.

97

Głośne szczekanie pod schodami przywróciło ją do rzeczywistości. Homer siedział na tylnych łapach, czekając na jej powrót. Ucieszył się na jej widok, a ona się uśmiechnęła. Miło było mieć przyjaciela w domu pełnym tajemnic. Pomyślała o hrabim i poczuła wyrzuty sumienia, że na tyle mu pozwoliła. Może właśnie na tym polega pożądanie. To ono wybiera ciebie, a nie odwrotnie. *** Corrie wróciła na główną ulicę. W sklepie Pendergasta panowało zamieszanie. Zdziwiła się, widząc, jak hrabia rozmawia z dziesięcioletnim chłopcem. Właściciel, gruby mężczyzna o siwych bokobrodach, stał tuż obok. Podeszła bliżej z ciekawości i stanęła w cieniu budynku, chcąc pozostać niezauważona. potarganego dzieciaka. - Tak, milordzie.

RS

- Wiesz, że kradzież jest przestępstwem? - mówił hrabia do chudego i

- Jesteś głodny? Dlatego ukradłeś ten chleb? - Co to ma do rzeczy? - wtrącił się właściciel. - Łobuza trzeba ukarać. Rózga nauczy go odróżniać dobro od zła. Chłopczyk pobladł jak ściana, a ciemne oczy zrobiły się okrągłe jak spodki. Gray spojrzał na sklepikarza ostrzegawczo. Miał zaciętą minę. Corrie pomyślała, że wspomina pewnie bicie, którego sam doświadczył jako chłopiec. - Pytałem, dlaczego ukradłeś chleb? Wystarczyło jedno spojrzenie na surową twarz hrabiego i Corrie głęboko współczuła chłopcu. Mały podniósł wzrok. Na jego twarzy lęk mieszał się ze złością. - Tata umarł na płuca w Londynie. Straciliśmy z mamą dach nad głową i przyjechaliśmy do ciotki Janie, ale jej nie zastaliśmy. Nie mamy jedzenia. Mama jest bardzo słaba. Nie chciałem, żeby umarła jak tata.

98

Sklepikarz prychnął głośno. - Idę po posterunkowego. Nie godzę się na złodziejstwo, nieważne z czego wynika. - Poczekaj, Pendergast. Nie ma co się śpieszyć. - Głos hrabiego brzmiał jak rozkaz. Chłopak patrzył na jego surową twarz i trząsł się ze strachu. - Jak się nazywasz, synu? - Georgie Hobbs, milordzie. - Gdzie jest twoja matka? - W domku, który należał do ciotki Janie. Jakąś milę za wioską. - Wiesz, że nie wolno kraść. Chłopiec spuścił wzrok i wbił czubek znoszonego buta w podłogę. - Tak, panie. - Jeśli to zrobisz jeszcze raz, pozwolę panu Pendergastowi wezwać

RS

posterunkowego i zamkną cię w areszcie. Rozumiesz? Georgie Hobbs pokiwał głową. - T-tak.

Pendergast otworzył usta, chcąc zaprotestować, ale hrabia powstrzymał go gestem ręki. - Zapłacę za ten chleb. Kupię ci jeszcze trochę sera i mięsa. Zabierz je do matki. Kiedy się najecie, masz przyjść do zamku i to odpracować. Jeśli się nie pojawisz, przyjdę po ciebie. Osobiście spuszczę ci lanie, na które, jak uważa pan Pendergast, zasługujesz. Zrozumiano? - T-tak, panie. - Dajesz słowo? - Tak, panie. Daję słowo. - Daj mu wszystko, czego potrzebuje. - Tremaine zwrócił się do sklepikarza. - I dolicz mi do rachunku. - Tak, milordzie. - Pendergast wydawał się zadowolony, że udało mu się dodatkowo zarobić.

99

Hrabia zostawił chłopaka i ruszył w jej stronę. Mój Boże, powinna była schować się wcześniej. Teraz już było za późno. Podniósł głowę na jej widok. - Proszę, proszę, pani Moss... Sądziłem, że długo się nie zobaczymy. Byłem przekonany, że utkniesz w swojej sypialni na dobre, jak wystraszony królik w norze. Zirytowała się. Nigdy nie była tchórzem. - A zatem pomyliłeś się, milordzie. Ciemna brew poszybowała w górę i przyszło jej na myśl, że o ile Coralee Whitmore nie była tchórzliwa, to Letty Moss pewnie tak. - To znaczy... zdaję sobie sprawę, że to nie była tylko twoja wina. - Nie? - Cóż, jestem mężatką i nie powinnam była pozwolić, żeby sprawy

RS

wymknęły się spod kontroli.

Tremaine nie odpowiadał, ale widać było, że wcale nie żałuje tego, co się stało.

Homer podbiegł z głośnym szczekaniem, zwracając na siebie uwagę. Corrie była mu za to głęboko wdzięczna; nachyliła się i pogłaskała psią głowę. - Muszę już iść - powiedziała. - Właśnie wracałam do zamku. - Spojrzała w stronę sklepu Pendergasta i nie mogła się powstrzymać od komplementu. Ładnie z twojej strony, milordzie. Trudno karać dziecko za próbę pomocy matce. - Owszem. Ale kradzież to też nic dobrego. Niech ci się nie wydaje, że nie dotrzymam słowa, jeśli chłopak nie pojawi się na zamku. W to nie wątpiła. Tremaine był majorem w wojsku. Dyscyplina i honor były u niego na pierwszym miejscu. No właśnie, honor. Od kiedy to przypisywała swojemu głównemu podejrzanemu taką cechę? - Ja również wracam - powiedział. - Pójdę z tobą.

100

Corrie powstrzymała się z trudem, by podziękować za towarzystwo. Najchętniej trzymałaby się od niego jak najdalej. Wystarczyło, że mieszkali pod tym samym dachem. Ale była jego gościem. Nie miała wyjścia, musiała się zgodzić. Hrabia poszedł po konia, a potem prowadził go po ścieżce. Homer biegł za nimi. Żadne z nich nie mówiło wiele, ale cisza nie była krępująca. - Lubisz chodzić do miasteczka - powiedział w końcu. - Zauważyłem, że spędzasz tu sporo czasu. Wzruszyła ramionami, niezadowolona, że zwrócił na to uwagę. - Nie lubię siedzieć w domu. A mieszkańcy są bardzo mili. Zostawili konia i psa Dickeyowi, który czekał przed głównym wejściem. Tremaine podał jej ramię. Drzwi otworzyły się, zanim zdążyli sięgnąć po - Co się stało, Samir?

RS

klamkę. W holu czekał na nich Samir, hinduski służący hrabiego. - List dla memsahib. Przyszedł, gdy pani była na spacerze w miasteczku. Corrie spojrzała na służącego i zmarszczyła czoło. - Skąd wiesz, że byłam w...? Zresztą, nieważne. - Sięgnęła po list zaadresowany do Letty Moss. - Wybaczysz mi, milordzie? Ukłonił się lekko. - Oczywiście. Poszła do swojej sypialni. Jedynymi osobami, które wiedziały, gdzie teraz jest i jakiego nazwiska używa, były: ciotka Agnes, Allison, Krista i Leif. Oczywiście pisała do rodziców. Nie chciała, żeby nabrali podejrzeń, ale wszystkie listy, które od nich przychodziły, trafiały do Selkirk Hall, skąd przywoziła je Allison. Corrie spojrzała na list w swojej dłoni. Był od Kristy; zorientowała się, gdy tylko zamknęła za sobą drzwi i złamała pieczęć. Wiadomość była krótka:

101

Leif wynajął Dolpha Petersena do zbadania Graysona Forsythe'a. Petersen twierdzi, że śmierć żony hrabiego była zwykłym wypadkiem i nic nie wskazuje na jakąkolwiek intrygę. Twierdzi też, że w noc, kiedy zginęła Laurel, hrabia był u Bethany Chambers, hrabiny Devane. Wyjechał od niej dopiero rano. Hrabia ledwie znał Laurel. Błagamy, wracaj do domu. Twoi przyjaciele Krista i Leif Myśli wirowały w szalonym pędzie. Gray jest niewinny, niewinny. Poczuła tak ogromną ulgę, że zakręciło jej się w głowie. Usiadła na pufie w nogach łóżka. W tej samej chwili rozległo się pukanie i Allison weszła do pokoju. - Co się stało? - Z przekrzywionym czepkiem na błyszczących ciemnych stało. Corrie podała jej list.

RS

włosach Allison podbiegła do Corrie. - Nic ci nie jest? Wyglądasz, jakby się coś

- Gray... to znaczy hrabia Tremaine jest niewinny. Był tej nocy u swojej kochanki. - I chociaż ta wiadomość ukłuła ją nieco, kamień spadł jej z serca. Dobrze było wiedzieć, że mężczyzna, który tak ją pociąga, nie miał romansu z siostrą. Co oznaczało, że nie był winny śmierci jej i jej dziecka. Allison przeczytała list i oddała go po chwili. - Skoro tak, to wracamy do domu? Corrie westchnęła. - To nie był Gray, ale książka, którą znalazłam w gabinecie, wskazuje wyraźnie na któregoś z mężczyzn na zamku. Wystarczy się dowiedzieć którego. - To wszystko? - Allison nie kryła sarkazmu. - Tak. - Może wystarczy zapytać? Może sam ci powie?

102

Bez przesady, to akurat nie było możliwe. Chociaż pomysł był całkiem dobry. Nie mogła jednak zapytać Jasona ani Charlesa. Może więc Graya? Ufała Petersenowi i była pewna, że hrabia nie miał romansu z Laurel. Może Tremaine wiedział, który z mężczyzn był kochankiem jej siostry? Przeszył ją dreszcz. Gdyby miała zadać hrabiemu to pytanie, musiałaby spędzać z nim czas, rozmawiać i zdobyć zaufanie. Mój Boże, a przecież nie potrafiła nawet jasno myśleć w jego towarzystwie. Nie ufała samej sobie, przy nim stawała się inną kobietą. Kobietą, którą targały namiętności. Ale gdyby podeszła do tego metodycznie, zachowała jasny umysł i trzymała swoje ciało na wodzy, może dowiedziałaby się prawdy? - Nie podoba mi się ten błysk w oku - odezwała się Allison, która zdążyła ją dobrze poznać. - A ja uważam, Ally, że twój pomysł jest świetny!

RS

- Co takiego? Żartowałam. Nie możesz przecież zapytać! - Owszem. Ale jeśli wykażę się sprytem, może zdobędę jakieś informacje. Allison wskazała palcem na list.

- Może Petersen czegoś się dowie? Corrie pokiwała głową i uśmiechnęła się. - Dobry pomysł. Dziwne, że na to nie wpadłam. Przynajmniej wiem, po co zabrałam cię ze sobą. Uklękła przy łóżku, wyciągnęła kufer i schowała list na samo dno. - Odpiszę dziś Kriście, powiem jej o książce i poproszę, by Petersen kontynuował śledztwo. A tymczasem zobaczę, co uda mi się wyciągnąć z hrabiego. Allison jęknęła. Corrie ruszyła do drzwi, uśmiechając się pod nosem. - Zaraz wracam. - Jesteś pewna, że wiesz, co ro...

103

Corrie zatrzasnęła drzwi i zatrzymała się, zbierając odwagę. Nie chciała spędzać więcej czasu z Grayem, ale potrzebowała informacji. Nie miała wyjścia.

Rozdział 12 Znalazła hrabiego w stajni, gdzie czyścił ogromnego, czarnego ogiera. Chyba jej nie zauważył, stała więc chwilę, przyglądając mu się w milczeniu i zbierając się na odwagę. Szczotkował błyszczącą sierść, a potem położył derkę na koński grzbiet, a w końcu płaskie siodło. Był wysokim mężczyzną o szerokich barach, ale w jego ruchach były

RS

gracja, swoboda i precyzja. Czarne włosy związane aksamitną wstążką tuż nad karkiem podkreślały wysokie kości policzkowe.

Powstrzymała się, by pociągnąć za wstążkę i uwolnić błyszczące pasma, sprawdzić, czy są tak jedwabiste, na jakie wyglądają. Pragnęła, by wziął ją w ramiona i całował tak, jak tamtej nocy. Mój Boże! Nie zdążyła jeszcze otworzyć ust, a już nie mogła się opanować! - Patrz tak na mnie, a zrobię dokładnie to, o czym myślisz. Podskoczyła i oblała się rumieńcem. - Ja... ja tylko... Piękny dzień na przejażdżkę - powiedziała w końcu. Zapiął popręg. - Jeździsz konno, Letty? - Owszem, ale niezbyt dobrze. - Jak każde dziecko z arystokratycznej rodziny, w dzieciństwie pobierała lekcje. Krista uwielbiała konie i była w tym świetna, ale Corrie jeździła tylko po parku, zgodnie z obowiązującą modą. - Dziś jest doskonały dzień, by doskonalić umiejętności. 104

- Dziś? Ale ja... - Mieszkałaś na farmie. Musisz mieć strój do konnej jazdy. - Owszem. - To Allison uparła się, by go ze sobą zabrać. Biorąc pod uwagę pochodzenie Letty, pewnie miała rację. - Poczekam, aż się przebierzesz. Corrie zawahała się. Całe popołudnie sam na sam z hrabią... i z myślami, nad którymi nie jest w stanie zapanować. Z drugiej strony, musi zdobyć jego zaufanie. Nie ma wyjścia, musi spędzać z nim czas. Przerażająca perspektywa. Nabrała tchu i uśmiechnęła się sztucznie. - Jak sobie życzysz, milordzie. - Pobiegła do domu. Homer biegł u jej nogi, głośno ujadając.

RS

Z pomocą Allison była gotowa za dwadzieścia minut i wróciła do stajni w ciemnozielonym stroju do konnej jazdy. Przy wielkim koniu hrabiego stała śliczna klacz. Nastawiła uszu, kiedy Corrie tylko się do niej zbliżyła. - Jest śliczna.

- Tulip jest bardzo łagodna. - Tremaine pogłaskał klacz po smukłej szyi, a Corrie miała wrażenie, jakby dotykał jej samej. - Nie sprawi ci żadnych kłopotów. - Tego jestem pewna - odparła. Jedynym źródłem jej kłopotów jest sam hrabia Tremaine. Podeszła bliżej i poklepała klacz po szyi. Trzymając się jak najdalej od hrabiego, rzuciła szybkie spojrzenie na wielkiego ogiera. - A co z Radżą? Może towarzyszyć klaczy? - Tulip nie ma teraz rui. - Nie owijał w bawełnę, a Corrie oblała się rumieńcem. - Będzie grzeczny. Corrie miała nadzieję, że jego pan również. - Dokąd jedziemy?

105

- Muszę odwiedzić jednego z dzierżawców. Jego żona spodziewa się dziecka. Chcę się upewnić, że mają wszystko, czego im potrzeba. Zaskoczyło ją to. W duchu nazywała go diabłem, a diabły nie dbają o ludzi. - Gotowa? - zapytał. Pokiwała głową. Zbliżył się, objął dłońmi jej talię i podsadził na damskie siodło. Odetchnęła, czując dotyk długo po tym, jak sobie poszedł. Wskoczył na czarnego ogiera i wyjechał ze stajni. Tulip poszła ich śladem. Corrie nie siedziała w siodle od miesięcy, ale lata ćwiczeń dały o sobie znać. Rozluźniła się i pewniej chwyciła wodze. Poczuła ciepłe promienie słoneczne na karku. - Ładna postawa, Letty. - Tremaine uśmiechnął się. W jego oczach pojawił się błysk, który sugerował, że ma na myśli coś zupełnie innego.

RS

Zarumieniła się lekko.

- Dziękuję - odparła sztywno.

Jechali po zielonych pagórkach, a kiedy hrabia zorientował się w jej umiejętnościach, przyśpieszył tempa. Tulip kłusowała bez wysiłku u boku Radży. Po godzinie jazdy zatrzymał konia. Znajdowali się na szczycie wzgórza. - Tam w dole, za drzewami, mieszkają Peter i Sara Cardiganowie. Pokazał gestem dłoni domek kryty strzechą, z dymem wydostającym się z komina. Popędził konia. Zatrzymali się przed drzwiami. Zbliżył się, by pomóc jej zsiąść. Zesztywniała, kiedy objął ją dłońmi w pasie. Zamiast od razu postawić na ziemi, przytrzymał ją w powietrzu tak, by całym ciałem oparła się o niego. - Postaw mnie, Gray - powiedziała zupełnie bez tchu. Serce waliło jej jak szalone.

106

W kąciku ust pojawił się uśmiech. Hrabia sprawiał wrażenie, jakby odniósł jakieś małe zwycięstwo. Zdała sobie sprawę, że zwróciła się do niego po imieniu. - Jak sobie życzysz. Postawił ją na ziemi, przywiązał konie do słupka i zapukał do drzwi. Przywitał ich cichy jęk. - Pani Cardigan? - zawołał Gray. - Proszę... - rozległ się błagalny szept. - Pomocy... Gray sforsował drzwi i wbiegł do środka. Corrie biegła tuż za nim. Minęli gustownie urządzony salonik, wyposażony w ręcznie robione meble, kanapę obitą kolorową tkaniną i ozdobioną falbankami. Za kuchnią znajdowała się przytulna sypialnia. Na łóżku leżała kobieta z wielkim brzuchem, wystającym zza białej pościeli. Długie włosy spływały w nieładzie na poduszce.

RS

Tremaine podszedł do łóżka i ujął drżącą dłoń. - Pani Cardigan, gdzie jest pani mąż? Gdzie jest Peter? Przełknęła ślinę i zwilżyła usta.

- Poszedł... poszedł po akuszerkę. Mówiłam... mówiłam mu, że nie ma czasu, ale... nie wiedział, co robić. - Jęknęła z bólu i nabrała tchu. - Proszę... pomóżcie. Hrabia zwrócił się do Corrie. - Będziemy potrzebowali gorącej wody i ręczników. Całe szczęście, że w piecu jest napalone. Studnia jest w podwórzu. - Co zamierzasz zrobić? - Pomóc Sarze Cardigan urodzić to dziecko. - Odwrócił się, ściągnął surdut i rzucił go na krzesło. Już miał podnieść kołdrę, kiedy Corrie zrobiła wielkie oczy. - Chyba nie chcesz... nie masz zamiaru... Spojrzał na nią ostro. - Zrób, jak mówię. Kobieta potrzebuje naszej pomocy. Przynieś mi wszystko, o co cię prosiłem.

107

- Rozkazujący ton zadziałał jak środek uspokajający. Taki był zresztą jego cel. Corrie przełknęła ślinę i pokiwała głową. - Oczywiście, już idę. Woda i ręczniki. Zaraz wracam. Hrabia odetchnął z ulgą, a Corrie pobiegła do niewielkiej kuchni. W żelaznym piecu paliło się, ale ogień był zbyt mały. Ściągnęła toczek i żakiet, dołożyła kilka drew, złapała za wiadro i pobiegła na podwórze. Nigdy nie nabierała wody ze studni, ale po chwili odkryła, co zrobić, by napełnić wiadro. Nagle powietrze przeszył krzyk tak głośny, że omal wszystkiego nie wylała. Przerażona, zaniosła wiadro do kuchni i wlała jego zawartość do garnka. Ręczniki. Rozejrzała się wokół. Dzięki Bogu, na kuchennym blacie leżała sterta białych ręczników, które

RS

Sara Cardigan zdążyła przygotować przed zbliżającym się rozwiązaniem. Corrie poczuła, że ściska ją w gardle. Nigdy nie była przy porodzie, słyszała tylko przerażające opowieści o bólu, który się z nim wiąże. Kobieta znów krzyczała, i to coraz głośniej. Corrie pomyślała o Laurel i o cierpieniu, które siostra musiała znieść, by wydać synka na świat. Była pewna, że siostra zrobiłaby wszystko, by oszczędzić maleństwo, którego narodziny aż tyle ją kosztowały. Złapała tobołek i pobiegła do sypialni. - Tu są ręczniki. Woda już się... - Przerwała, z przerażeniem zdając sobie sprawę, że kobieta ma koszulę podciągniętą do pasa i szeroko rozstawione nogi. Na prześcieradle i koszuli Graya była krew. - O mój Boże! Nie spojrzał na nią nawet, ale powiedział łagodnie: - Wszystko w porządku, Letty. Sara świetnie sobie radzi. - Ale... tyle krwi.

108

- Tak to już bywa przy narodzinach. - Zmarszczył czoło. - Mieszkałaś na farmie; nieraz musiałaś być tego świadkiem. - Cóż, ja... - Nabrała głęboko tchu. - Jak mówiłam, Cyrus był bardzo opiekuńczy. Uważał, że to nieodpowiedni widok dla damy. Hrabia patrzył na nią przez chwilę, a potem zwrócił się do rodzącej. - Wszystko będzie dobrze - powiedział. - Pomożemy ci, Letty i ja. Corrie przełknęła ślinę i położyła ręczniki na stoliku. Sara Cardigan krzyknęła z bólu, a Corrie zaczęła się trząść. Mój Boże, nie miała pojęcia, jak jej pomóc! Musi się opanować. Wybiegła z sypialni i wróciła do kuchni. Woda już się gotowała, odlała więc trochę wrzątku do mniejszego garnka. Zaniosła go do sypialni, a potem wróciła po zimną wodę i gąbkę, by schłodzić rozpaloną twarz kobiety.

RS

Kiedy z powrotem znalazła się w sypialni, Sara Cardigan była blada jak papier i zlana potem. Corrie obmyła gąbką jej czoło i zwilżyła szyję i ramiona. - Dziękuję - szepnęła kobieta spierzchniętymi ustami. Corrie położyła na nich wilgotną gąbkę, chcąc ulżyć jej w cierpieniu. Hrabia podniósł wzrok i jego spojrzenie złagodniało. Powietrze przeszył ostry krzyk i Corrie zdała sobie sprawę, że główka dziecka zaczyna się pchać na świat. Bez zastanowienia złapała kobietę za rękę. Lodowate palce zacisnęły się kurczowo. - Wszystko dobrze - uspokoiła ją Corrie. - Hrabia wie, co robi. Spojrzał na nią szybko i wrócił do swojej pracy. Cóż, przynajmniej sprawia takie wrażenie, pomyślała. Kazał kobiecie przeć, dodając jej szeptem odwagi, a męski, niski głos nawet Corrie dodawał otuchy. - Już idzie - powiedział. - Przynieś mi nóż i kawałek sznurka. Koniecznie muszą być czyste. - Nóż? Podniósł wzrok.

109

- I kawałek sznurka. Nie miała pojęcia, po co mu te przedmioty, ale pobiegła do kuchni i znalazła je na blacie, tuż obok miejsca, w którym leżały ręczniki. Złapała za nóż, zanurzyła we wrzątku i odcięła kawałek sznurka. Wróciła do sypialni i położyła je na stoliku. Odwróciła się i zobaczyła, jak Tremaine nachyla się nad kobietą. Kiedy się podniósł, trzymał w ramionach noworodka. Dał mu lekkiego klapsa w pupę i powietrze przeszył rozdzierający krzyk. Corrie patrzyła z fascynacją, jak hrabia przecina nożem pępowinę, która wciąż łączyła maleństwo z matką, zawiązuje ją sznurkiem, a potem owija dziecko w jeden z ręczników. Następnie podał je Corrie. - Nie... nie wiem, jak trzymać dziecko - powiedziała nerwowo. Tremaine chrząknął. kobiety leżącej na łóżku.

RS

- Każda kobieta to wie. Ponoć się z tym rodzicie. - Odwrócił się do - Masz córeczkę, Saro. Jest naprawdę śliczna. Po policzkach kobiety płynęły łzy.

- Niech Bóg was błogosławi. - Była sporą kobietą, całkiem urodziwą, o ciele stworzonym do rodzenia. Tremaine umył dziecko, a ona zmieniła pościel i pomogła matce włożyć czystą koszulę. Kiedy skończyła, spojrzała na Graya, który patrzył na maleństwo w swoich ramionach. Na jego twarzy malowało się tyle emocji, że aż jej zaparło dech. Czyżby to była tęsknota? Zawinął dziewczynkę w żółty wełniany kocyk, który leżał na komodzie, i podał matce. Corrie przyglądała się z dziwnym uczuciem w piersi. Podeszła bliżej. - Jest taka malutka. - Wyciągnęła dłoń, pragnąc dotknąć maleństwa. - Jest piękna, Saro.

110

- Dziękuję. Dziękuję za wszystko. Corrie ścisnęło w gardle, odbierając jej mowę. Zamrugała, powstrzymując napływające łzy. Pomogła nowemu życiu dostać się na świat. Było to cudowne uczucie, najcudowniejsze, jakiego dotąd doświadczyła. Odwróciła się do Graya i w jego oczach dojrzała ten sam zachwyt. Milczeli, nie chcąc przerywać pięknej chwili. Wtem drzwi otworzyły się gwałtownie i do pokoju wpadł Peter Cardigan. - Akuszerka wyjechała do innego porodu. Mój Boże, Saro, co my teraz zrobimy... - Zatrzymał wzrok na hrabim, nie wierząc własnym oczom. - Masz córkę, Peter. A żona musi trochę odpocząć, ale poza tym dobrze się czuje. Peter Cardigan stał przez chwilę, jakby go zamurowało, a potem podbiegł do łóżka i ukląkł obok żony.

RS

- Saro, na Boga... Nie powinienem był cię zostawiać. Kobieta uśmiechnęła się słabo.

- Wszystko jest dobrze, kochanie. Nasza córka jest z nami... dzięki hrabiemu i jego pani. Wszystko w porządku.

Kiedy Peter Cardigan doszedł do siebie, dziękował i dziękował. Hrabiemu i Corrie w końcu udało się zabrać rzeczy i opuścić dom Cardiganów, pozostawiając dumnych rodziców z maleństwem o imieniu Mary Kate. - Wiedziałeś, co robić - odezwała się Corrie, kiedy podeszli do studni, żeby się umyć. - Odbierałeś już kiedyś poród? Pokiwał głową i przerzucił surdut przez ramię. - W Indiach. Była tam kobieta... jedna z wielu, które idą za wojskiem. Znalazłem ją w krzakach przy drodze. Nie było czasu, żeby wezwać lekarza. Byłem jedyną osobą, która mogła jej pomóc. Corrie przyglądała mu się z szacunkiem. - Inny mężczyzna po prostu by ją zostawił. Wzruszył ramionami. - Może. Ja nie potrafiłem.

111

Zapisała to sobie w głowie, dodając do coraz dłuższej listy rzeczy, które o nim wie. - Co się z nimi stało? To znaczy z matką i dzieckiem? - Po raz ostatni widziałem ich przed samym powrotem do Anglii. Mieli się całkiem dobrze. Odpowiadał na pytania, i to dość otwarcie. Powinna pociągnąć ten wątek. - Świetnie sobie poradziłeś z maleństwem. Gdy byłeś żonaty, chciałeś mieć dzieci? Tremaine zamarł. Corrie wstrzymała dech, zastanawiając się, czy odpowie. - Owszem, chciałem. Ale teraz już nie chcę. - Dlaczego? - Nie nadaję się na ojca. Powinienem był zdać sobie z tego sprawę, zanim

RS

się ożeniłem. Nie wiem, jak wychować dziecko. Spojrzała mu prosto w oczy.

- Bo sam nie miałeś ojca z prawdziwego zdarzenia. Zacisnął usta.

- Słyszałam tę historię. Wiem, że stary hrabia źle cię traktował. Gray prychnął, jakby to było mało powiedziane. - Douglas Forsythe był prawdziwym skurwysynem. Powinna być zszokowana tym językiem. Kiedy jednak pomyślała o biciu, którego doświadczył jako dziecko, i ponurym domu, w którym dorastał, przyznała mu rację. - Nieważne, jakim człowiekiem był twój ojciec. Kiedy widziałam cię tam, z Sarą i maleństwem, pomyślałam, że byłbyś cudownym ojcem. - Bez obaw. Nie mam zamiaru się żenić, więc nie musisz zawracać sobie tym głowy. - Ale...

112

- Wystarczy, Letty. - Gray zrobił kilka kroków. Zacięta mina mówiła wyraźnie, że ma dosyć tej rozmowy. Jednak otworzył się przed nią. Jeszcze trochę czasu, a uda jej się pociągnąć go za język i wypytać o brata i kuzyna Jasona. Odtwarzała w głowie jego słowa, że nie ma zamiaru się żenić i nie chce mieć rodziny. Nie powinno jej to martwić, ale nie mogła się powstrzymać. *** Gray przyglądał się swojej towarzyszce. Gdy tylko przełamała szok związany z obecnością przy porodzie, bez wahania oddała się zadaniu. Żadna z jego dobrze urodzonych znajomych nie ubrudziłaby sobie rąk, by pomóc zwykłej wieśniaczce. A Letty najwyraźniej nie miała nic przeciwko temu. Widać było, że cud narodzin całkowicie ją zafascynował.

RS

Zaskoczyła go dzisiaj. No cóż, wciąż go zaskakiwała i pewnie dlatego czuł do niej taki pociąg. No i jeszcze te niewinne reakcje, cudowne ciało i wyjątkowo namiętna natura. Gdyby tylko zdołał ją przekonać, jak mogłoby im razem być dobrze.

Zaklął w duchu. Wciąż nie udało mu się osiągnąć celu. Letty powiedziała, że Jason jej nie interesuje. Kiedy w końcu pokonał niechcianą i zupełnie nieoczekiwaną zazdrość, uwierzył jej na słowo. W pewien sposób Letty należała do niego i choć broniła się jak lwica, w końcu będzie musiała przyznać mu rację i pozwolić mu się kochać. Pytała go o jego małżeństwo. Nie miał zwyczaju mówić o zmarłej żonie, ani o smutku, który przyniosła jej śmierć. Znajomi woleli unikać tego tematu, nie chcąc narażać się na gniew. Letty jednak nie zdawała sobie sprawy, że to zakazany temat, a on zaskoczył samego siebie, odpowiadając na jej pytania. Nie wiedział dlaczego, ale przy niej wydawało się to łatwe.

113

Zatopiony w niewesołych rozmyślaniach, podszedł do studni. Po śmierci matki wybudował mur wokół swoich uczuć. Tylko to pozwoliło mu przetrwać ciężkie lata z ojcem. Nawet po ślubie niewiele się zmieniło. Jillian była jego żoną i Grayowi bardzo na niej zależało. Załamał się faktem, że nie potrafił jej uratować. Nigdy też nie pozwolił jej się do siebie zbliżyć, zawsze trzymał żonę na dystans. Nie chciał, by to się zmieniło. Nie pozwoli nikomu, nawet słodkiej Letty, skruszyć muru, w którym tkwił przez te wszystkie lata.

RS

Rozdział 13 Stali przy studni. Corrie patrzyła na ponurą minę hrabiego. - Jesteś inny, niż myślałam. Nie potrafię cię rozszyfrować. Podniósł głowę, a jego twarz złagodniała. - I nawzajem. Dzięki Bogu, pomyślała. Była sobie w stanie wyobrazić, jak się wścieknie, kiedy odkryje jej tożsamość. I dowie się, co ją sprowadza do Tremaine. - Dobrze sobie poradziłaś - powiedział. - Większość moich znajomych dawno zemdlałaby na widok krwi. Corrie z trudem kryła zadowolenie. - Jak sam powiedziałeś, Sara potrzebowała naszej pomocy. Tremaine odrzucił surdut i wyciągnął ze studni wiadro wody. Patrzyła ze zdumieniem, jak chwyta rąbek poplamionej krwią koszuli i ściąga ją przez głowę. Szeroka klatka piersiowa o widocznych mięśniach, gładka skóra i ciemne 114

włosy, schodzące do płaskiego brzucha i niknące za paskiem wąskich spodni do konnej jazdy. Poczuła pożądanie, przenikające ją od samego środka. Jej uwagę przyciągnęła duża, męska górka na przodzie bryczesów. Przypomniała sobie słowa kelnerki z tawerny. Ponoć ma wielkie przyrodzenie. - Znowu tak na mnie patrzysz, Letty. Mam nadzieję, że podoba ci się to, co widzisz. Oblała się szkarłatnym rumieńcem. - Nie patrzyłam na ciebie, milordzie. Jesteś strasznie zarozumiały. Poza tym trudno nie patrzeć, skoro rozbierasz się przy każdej możliwej okazji. Uśmiechnął się szeroko. Zdumiała się, jak bardzo ten uśmiech zmienił jego twarz. Wydawał się młodszy i bardziej przystojny, a kiedy znów spoważniał, zaczęła się zastanawiać, jak wygląda, kiedy się śmieje. Czy pod oczami gardłowo, jak mówi?

RS

pojawiają się te same drobne zmarszczki? Czy śmieje się tak samo nisko i - Przepraszam. - Nie krył rozbawienia. - Zapomniałem o twojej wrodzonej skromności. Niestety, nie zabrałem czystej koszuli. - Spłukał krew z białego materiału, umył twarz i klatkę piersiową i nałożył mokrą koszulę. - Czy to wystarczy? - zapytał. Mokra koszula przylegała ściśle do ciała, podkreślając każdy mięsień. Była tak przezroczysta, że widać było miedziane brodawki jego piersi. Widok był tak zachęcający, że musiała odwrócić wzrok. Umyła bardzo dokładnie ręce i twarz i wytarła się chusteczką. Bała się na niego spojrzeć. Patrzyła na horyzont, gdzie zielone pagórki spotykały się z błękitnym niebem. - Czas wracać do zamku. Czuła na sobie jego spojrzenie. - Masz rację.

115

Wziął ją za rękę i zaprowadził do koni. Pomógł jej wsiąść, a potem sam dosiadł czarnego rumaka. Po nieudanej próbie nałożenia na głowę toczka wyjął jej go z dłoni i przypiął do siodła. Wyruszyli do domu. Dla Corrie to było bardzo długie popołudnie. *** Gray spiął Radżę do galopu, a Tulip dotrzymała mu tempa. Popołudnie, które sobie wyobrażał jako pełne rozkoszy, zmierzało do bezowocnego końca. Planował, że po krótkiej wizycie u dzierżawców zjedzą wspólnie lunch i popiją go winem. I że w końcu będą się kochać, zaspokajając wspólne pragnienie. Gray westchnął. Nie mógł sobie wyobrazić gorszej porażki tego wspaniałego planu. Spojrzał na kępkę drzew na wzgórzu i przyszło mu na myśl, że może nie wszystko stracone.

RS

Sama myśl o kochaniu się z Letty sprawiła, że zrobił się twardy. Zawrócił konia, a Letty podążyła za nim do zagajnika. Zatrzymał się i zeskoczył z siodła. - Dlaczego się zatrzymaliśmy? Zbliżył się.

- Od dawna nie jeździłaś. Wyglądasz, jakby przydał ci się odpoczynek. - Czuję się dobrze. Nie potrzebuję odpoczynku. - Zabrałem ze sobą chleb i trochę sera. Od rana nic nie jadłaś. - Mówiłam, że czuję się dobrze. Lekceważąc jej protesty, objął ją wpół, podniósł na siodle i zatrzymał w swoich ramionach. - Letty... - Pochylił głowę i delikatnie pocałował. Jej usta były słodkie jak miód, a subtelny zapach wypełniał mu nozdrza i zmysły. Dotknął językiem kącików jej ust, a kiedy rozchyliła wargi, zrobił się jeszcze twardszy. Czuł jej opór i niepewność, widoczną w geście odpychających go dłoni. Zignorował je, całując, aż westchnęła cicho i oddała pocałunek.

116

Jęknął z rozkoszy. Ciepły dotyk krągłego ciała sprawiał, że krew szybciej krążyła. Przycisnął ją do swoich bioder, chcąc, by poczuła, jak bardzo jest twardy, jak bardzo jej pragnie. - Gray... - szepnęła, kiedy obsypał pocałunkami jej szyję i ucho. - Potrzebuję cię, Letty. - Pocałował ją ponownie, tym razem jeszcze głębiej. Jej ciało wydawało się wychodzić mu naprzeciw. Targały nim pożądanie i tęsknota, by w końcu była jego. - Zajmę się tobą - szepnął. - Znajdę ci w pobliżu uroczy domek... Dotknął jej piersi, masując je delikatnie. - Niedaleko zamku. Kolejny głęboki pocałunek, od którego zakręciło jej się w głowie. - Zadbam, żebyś miała wszystko, czego potrzebujesz - powiedział miękko. - Czego pragniesz. W końcu dotarły do niej te słowa. Ale nie spojrzała na niego jak na

RS

wybawcę. Przeciwnie, sprawiała wrażenie, jakby ją uderzył. - Nie sugerujesz chyba... Chcesz, żebym została twoją kochanką? Złapał ją za ręce, wpatrując się w twarz, na której malowało się rozczarowanie.

- Twój mąż wyjechał. Nie wiadomo, kiedy wróci. I czy w ogóle wróci. Potrzebujesz mężczyzny, żeby się tobą opiekował. Czy naprawdę byłoby tak źle, gdybym to ja był tym mężczyzną? Na policzkach Letty płonęły rumieńce. - Nie jestem zainteresowana tego rodzaju układem. Za kilka tygodni... za kilka tygodni dostanę spadek i wyjadę stąd na zawsze. - Odwróciła wzrok. Domyślił się, że ją zranił. To była ostatnia rzecz, jaką chciał zrobić. - Byłam głupia, że pozwoliłam ci na tak wiele - powiedziała w końcu. Przykro mi, że wprowadziłam cię w błąd. Zanim odwróciła głowę, zobaczył w jej oczach ślad łez. - Letty!

117

Nie zareagowała. Chwyciła wodze, podprowadziła klacz do pniaka, by wspiąć się po nim na siodło. Niech to wszyscy diabli. Gray podszedł do niej i odwrócił jej głowę. Chciał, żeby go dobrze zrozumiała. - Pragniesz mnie, Letty. Nie możesz zaprzeczyć. Chciałbym się z tobą kochać. Pokazać ci rozkosz, o jakiej nie marzyłaś. Cofnęła się o krok, chowając się przed nim. - Przykro mi, milordzie. Nie mogę. Uniósł palcami jej podbródek. - Jesteś pewna? - Pochylając głowę, delikatnie pocałował ją w usta. Dobrze by nam było razem. Obiecuję. Patrzyła na niego przez chwilę tak, że na nowo zakiełkowała w nim nadzieja. Potem pokręciła głową.

RS

- Mówiłam. Nie mogę.

Tłumiąc rozczarowanie, Gray nie odezwał się słowem. Powstrzymał się przed jeszcze jedną prośbą i podniósł ją na siodło. Był w jeszcze gorszym nastroju. Jego członek pulsował z niespełnionego pożądania, a każde spojrzenie na Letty potęgowało ten ból. Nie dostanie dziś spełnienia, to wiedział na pewno. Dostał kosza, ale nie miał zamiaru rezygnować. Wkrótce ją uwiedzie, a wtedy da jej rozkosz, którą obiecywał. Gdy raz będzie jego, już nigdy mu nie odmówi. Zacisnął zęby. Letty Moss zalazła mu mocno za skórę i nie uwolni się od niej, dopóki nie będzie jej miał. Gdy tylko zasmakuje jej namiętności i zaspokoi swoje żądze, uwolni się od tajemniczej władzy, którą zdawała się nad nim roztaczać. Spojrzał na nią przelotnie, rejestrując blask miedzianych loków. Znów poczuł ucisk w lędźwiach. Pragnął Letty Moss i będzie ją miał. To, co wydarzyło się dzisiaj, było zaledwie potyczką w krótkiej kampanii.

118

*** Wjechali na podwórze. Towarzyszyło im głośne szczekanie Homera, który na ich widok zaczął merdać ogonem jak szalony. Gray zeskoczył z konia, podszedł do niej i pomógł jej zsiąść. Odwróciła się do niego plecami, jak tylko jej stopy znalazły się na ziemi. Nie była przygotowana na nieprzyzwoitą propozycję hrabiego, ani na własne szalone pragnienie, by się zgodzić. To było śmieszne. Nie była Letty Moss, zubożałą szlachcianką i porzuconą żoną. Nazywała się Coralee Whitmore i była wicehrabianką. Nie mogła oddać swojej cnoty takiemu draniowi jak hrabia Tremaine, nawet jeśli bardzo miała na to ochotę. Nie zapomniała o plotkach, o których wspomniała w swojej kolumnie, ani jego ostatnim romansie z hrabiną Devane. Hrabia był nieuleczalnym kobieciarzem, który pragnął tylko jej ciała. Była szalona, pragnąc więcej.

RS

Podbiegła do psa, rozwiązała sznurek wokół jego szyi i zmierzwiła szarą sierść.

- Tęskniłeś za mną, skarbie? - Podrapała go za uszami, unikając wzroku Graya. Homer zaszczekał jeszcze raz, a potem pobiegł na pole w poszukiwaniu królików i innych atrakcji. - Zaraz wróci - powiedział Dickey. - Dobrze mu tutaj. Ma prawdziwy dom. Nie sądzę, by wcześniej go miał. - Pewnie nie. - Wróciło wspomnienie rozmowy z Grayem i Corrie przyszło na myśl, że może nie chce mieć rodziny, bo sam jej nie miał. Matka zmarła, kiedy był chłopcem; wychowywał go niekochający ojciec. Potem się ożenił i żona zmarła. Może się bał, że jeśli ożeni się ponownie, straci coś cennego. Ta myśl utemperowała jej gniew. Odwróciła się na dźwięk jego głosu. - Dziękuję ci za pomoc. Nie po to zabrałem cię na przejażdżkę, żebyś asystowała przy porodzie, ale bardzo się cieszę, że byłaś ze mną. Mimo niechęci poczuła radość.

119

- Niewiele zrobiłam. Zająłeś się wszystkim, co najważniejsze. - Bez ciebie byłoby mi dużo trudniej. - Złapał ją za rękę. - Planowałem miłą przejażdżkę, ale wyszło inaczej. Chciałbym ci to jutro wynagrodzić. Potrząsnęła głową. - Wiesz, co myślę, Gray. - Nawet jeśli obiecam, że nie będę cię dotykał? Targały nią sprzeczne uczucia. Jeśli chce się dowiedzieć, kto był kochankiem Laurel, musi spędzać czas z hrabią. A mimo to jego propozycja wciąż bolała. Nie była gotowa na kolejną wyprawę do jaskini lwa, poza tym pragnęła mu dopiec. Uśmiechnęła się promiennie. - Jestem ci bardzo wdzięczna, ale Jason zaoferował, że mnie oprowadzi po ogrodzie zimowym. Jak twierdzi, kwiaty to jego pasja.

RS

Tremaine zacisnął zęby.

- Jedyny kwiatek, którym interesuje się Jason, znajduje się pod twoją spódnicą.

Sztuczny uśmiech znikł z jej twarzy, a na jego miejscu pojawił się gniew. - Doprawdy? Przynajmniej to macie wspólnego. Ten mężczyzna jest niepoprawny! Mówi, co mu ślina na język przyniesie, nie zwracając uwagi na konwenanse. Ale to właśnie się jej w nim podobało. Odwróciła się i ruszyła do zamku. - Jeszcze nie skończyliśmy, Letty. Odwróciła się z przyklejonym do twarzy uśmiechem. - Ależ skończyliśmy, milordzie. Szła dalej, słysząc, jak klnie pod nosem.

120

Rozdział 14 Corrie siedziała naprzeciwko Charlesa i Jasona w pokoju śniadaniowym. Wchodząc, Gray rzucił jej ponure spojrzenie i zajął swoje zwykłe miejsce u szczytu stołu. Po chwili z szelestem sukien wpadła Rebecca i panowie podnieśli się z krzeseł. Charles zrobił jej miejsce po swojej prawej ręce. - Dziękuję, kochanie. Nałożył jajka i bekon na talerz i postawił przed żoną. Rebecca spojrzała przelotnie na Graya i uśmiechnęła się przebiegle. - Proszę, żebyście się wszyscy stawili na lunch - powiedziała. - Hrabina

RS

Devane przyjeżdża z wizytą.

Corrie poczuła ukłucie w żołądku. Lady Devane to kobieta, z którą Gray spędził noc, kiedy zginęła Laurel. Hrabina była jego kochanką! Corrie spojrzała na niego szybko i zobaczyła niezadowoloną minę. - Hrabina jest przyjaciółką Becky - wytłumaczył Charles. - Jej wiejska rezydencja, Parkside, znajduje się ledwie godzinę jazdy. Coralee słyszała o hrabinie, chociaż nigdy nie zostały sobie przedstawione. Lady Devane była dość znana w towarzystwie. Gray zacisnął usta. - Obawiam się, że mam inne plany. - Spojrzał szybko na Corrie. - Żona Cardigana wczoraj urodziła córeczkę. Pomyślałem, że zawiozę im kosz z jedzeniem i zobaczę, jak się mają. Corrie milczała, choć ten pomysł bardzo jej się spodobał. Kochanka hrabiego przyjeżdża na lunch. Mój Boże, będzie się musiała uśmiechać i nie myśleć o tym, co tych dwoje robiło sam na sam.

121

- Nie może to poczekać do jutra? - powiedziała Rebecca. - Zaplanowałam pyszny obiad; zjemy go na tarasie. Nie chcesz chyba obrazić hrabiny? - Zlituj się, Gray - wtrącił się Jason. - Przecież wiesz, że przyjeżdża tylko po to, żeby cię zobaczyć. - Jason, zachowuj się - zganiła go Rebecca. - Hrabina jest mężatką. Jason uśmiechnął się, a na jego policzkach pojawiły się urocze dołeczki. - Mężatką, która poślubiła Matuzalema. Rebecca próbowała skarcić go wzrokiem, ale Corrie odniosła wrażenie, że jest zadowolona z uwagi Jasona. Corrie nie była głupia. Nawet gdyby Krista o tym nie wspomniała, domyśliłaby się z rozmowy, że hrabina była kochanką Graya. Hrabia spojrzał ostro na bratową. - Dobrze, zostanę. Pojadę po południu... jak pewnie planowałaś. Rebecca uśmiechnęła się tylko.

RS

Corrie zrobiło się niedobrze. Przełknęła kęs, który zdawał się rosnąć w ustach. Posiłek minął jak we mgle, niewiele z niego pamiętała, i gdy tylko mogła odejść od stołu, pożegnała się i wyszła z pokoju. Ruszyła prosto do ogrodu, chcąc zaczerpnąć świeżego powietrza. Był pochmurny, wiosenny poranek. Kwitły krokusy, a na drzewach pojawiały się pierwsze liście. Stała tuż obok fontanny, oddychając głęboko, kiedy na ścieżce rozległy się znajome kroki. Stała odwrócona plecami. - Idź sobie. - Przynajmniej pozwól, że ci wyjaśnię. Chyba zwariowała z tą zazdrością. Wiedziała, jakim jest mężczyzną, bezwzględnym kobieciarzem, który chce ją tylko wykorzystać. A mimo to myśl, że mógłby być z inną kobietą, przyprawiała ją o mdłości. - To twoja kochanka. - Odwróciła się i spojrzała mu w oczy. - Co tu jest do wyjaśniania?

122

- Nie jest moją kochanką... już nie. - Powoli wypuścił powietrze z płuc. Po śmierci Jillian nie potrafiłem... nie byłem zainteresowany fizyczną gratyfikacją. - Odwrócił wzrok, wspominając te ciężkie dni. - Bethany i Rebecca od dawna się przyjaźniły. Hrabina często nas odwiedzała i w końcu postawiła sprawę jasno. Chciałem zapomnieć o przeszłości. Sądziłem, że ona mi w tym pomoże. Ale nasz związek był oparty wyłącznie na seksie. Nawet nie byliśmy przyjaciółmi. Corrie zdziwiła się, widząc rozterkę w ciemnych oczach. Zupełnie, jakby zależało mu na jej opinii. Jakby nie chciał jej zranić. - Bethany spędza większość czasu w Londynie - dodał. - Przyjechała do Parkside miesiąc temu, ale nawet u niej nie byłem. I nie zamierzam. Corrie podniosła głowę. - Twój związek z hrabiną to nie moja sprawa.

RS

- Może i nie. Chciałem tylko, żebyś wiedziała, że Bethany nic dla mnie nie znaczy. Nigdy nie znaczyła.

Corrie spojrzała w przystojną twarz i zobaczyła w niej troskę. Czyżby się o nią martwił?

- Dziękuję, że mi powiedziałeś. Pokiwał głową. - Bethany ma gorsze szpony niż Rebecca. Nie zostawiłbym cię z nią sam na sam. A więc zauważył zachowanie bratowej, nieraz graniczące z grubiaństwem. - Powinnam być wdzięczna, ale jakoś nie jestem. Uśmiechnął się lekko. - A już miałem taką nadzieję. Mógłbym wtedy liczyć na coś w zamian. Pocałował ją w dłoń, a ona poczuła ciepło warg na swojej skórze. Podniósł głowę, a potem skłonił się nisko. - Do zobaczenia później, pani Moss.

123

Patrzyła, jak odchodzi. Musiał bardzo cierpieć, kiedy umarła mu żona. Wyglądało na to, że na swój sposób ją kochał. Często wydawał się samotny i Corrie zganiła się w duchu, że pragnie mu w tej samotności ulżyć. To kobieciarz, przypomniała sobie. Chce tylko twojego ciała, nic więcej. Ale kiedy na nią patrzył, wyczuwała w spojrzeniu tęsknotę, której wcześniej nie było. Chciała mu pomóc, złagodzić ból, który musiał znosić przez lata. Chciała mu dać coś, czego nigdy nie miał. Miłość. Ta świadomość była jak uderzenie obuchem. Mój Boże, chyba się w nim nie zakochała! Cóż za pomysł! Zrujnuje jej życie, i to bez dwóch zdań! Nigdy nie pokocha jej tak, jak ona jego. Nie wie, czym jest miłość. Złamie jej tylko serce na tysiąc kawałków. Corrie wzięła głęboki oddech, zbierając siły. Nie, nie zakochała się w

RS

Grayu, ale od teraz nie będzie się narażać. Nie pozwoli, by zbytnio się zbliżył, by patrzył na nią tęsknymi oczyma i w końcu ją przekonał. Będzie uważać, by nie skradł jej serca.

***

Gray przyglądał się Letty w salonie. Bethany właśnie przyjechała powozem męża, zaprzęgniętym w cztery konie. Prezentowała się doskonale, ubrana w elegancką suknię z bladoniebieskiego jedwabiu, ozdobioną kremowymi koronkami, ze zbyt dużym dekoltem jak na wczesne popołudnie. Ciemne włosy, piękne łuki brwi i kształtne ramiona sprawiały, że wyglądała jak rasowa hrabina. Letty stała tuż obok, ubrana w znoszoną suknię z żółtej gazy, którą już kiedyś widział. Była niższa i drobniejsza, trochę niepewna, jak zachowywać się w towarzystwie. Była też dużo bardziej pociągająca niż Bethany. Wyglądała świeżo, uroczo i niewinnie i pragnął jej bardziej niż kiedykolwiek. - A więc jesteś żoną kuzyna. - Hrabina zmierzyła ją wzrokiem.

124

- Owszem. Mąż wyjechał. Pomyślałam, że to dobry moment na wizytę w Tremaine. Bethany uśmiechnęła się nieprzyjemnie. - Cóż, Gray jest znany z tego, że garną się do niego przybłędy. Zaklął pod nosem. Bethany wystawiła szpony, ale Letty nie dała się sprowokować. - Niestety, wkrótce wyjeżdżam. - Uśmiechnęła się, jakby to ona robiła im łaskę swoją wizytą. - Do Londynu. Gray uśmiechnął się w duchu. Nie dawała zbić się z tropu. Wcale go to nie zdziwiło. Może i nie była wykształcona i obyta towarzysko, ale z pewnością nie była głupia. Niebieskie oczy Bethany zmierzyły krytycznie żółtą suknię. - Gdy będziesz w Londynie, koniecznie musisz pójść na zakupy. Trudno

RS

mieszkać na wsi i jednocześnie ubierać się modnie. Na policzkach Letty pojawił się słaby rumieniec, ale dziewczyna uśmiechnęła się tylko. - Masz rację, hrabino.

Nie reagowała na uszczypliwości, co ją zdecydowanie odróżniało od Bethany. - A co ty sądzisz, Gray? - zapytała Rebecca, chcąc wciągnąć go do rozmowy. Niestety, tak się zapatrzył, że nie słyszał ostatniego zdania Bethany. Podszedł bliżej i stanął obok Letty, wdychając subtelny różany zapach. - Przepraszam, zamyśliłem się. Co mówiłaś, hrabino? - Powiedziałam, że organizuję bal kostiumowy. Arthur jest w mieście i czuję się samotna. - Masz pięćdziesięcioosobową służbę, hrabino. Nigdy nie jesteś sama. Uśmiech hrabiny nieco zbladł. - Mimo to bal kostiumowy to doskonały pomysł.

125

- Zgadzam się - wtrąciła się Rebecca. - Przyjdę jako Maria Antonina. - A ja będę boginią łowów Dianą. - Bethany rzuciła mu uwodzicielskie spojrzenie, które mówiło wyraźnie, kogo zamierzała upolować. Gray przeklął w duchu. Nie rozumiał, jak mogła mu się kiedyś wydać pociągająca. Do salonu wszedł lokaj, oznajmiając, że obiad czeka na stole. Gray był mu za to głęboko wdzięczny. - Idziemy? - Podał ramię hrabinie. Wymagały tego dobre maniery: Bethany była najwyższa rangą. Obdarzyła go drapieżnym uśmiechem i oparła dłoń na jego ramieniu. - Chętnie. Nie mogę się doczekać, żeby zaspokoić apetyt. Wiedział doskonale, o jakim apetycie mówi. Odwrócił głowę i zobaczył błysk w zielonych oczach Letty. Miał nadzieję, że to zazdrość. Może i dzisiejsza wizyta lady Devane nie była takim złym pomysłem.

RS

Uśmiechnął się lekko.

W drzwiach salonu pojawił się Samir. Gray przeprosił swoją towarzyszkę i podszedł do służącego. - Co się stało?

- Przepraszam, że przeszkadzam, sahib, ale właśnie przyszła pilna wiadomość. Gray wyjął list z dłoni służącego. - Dziękuję, przyjacielu. Złamał pieczęć i zaczął czytać. Z przykrością informuję, Milordzie, że nie mogę się podjąć śledztwa w sprawie Letty Moss. Moja odmowa wiąże się z konfliktem interesów w tej sprawie. Z wyrazami szacunku Dolph Petersen PS Na Twoim miejscu, nie przejmowałbym się zbytnio panią Moss.

126

Gray przeczytał wiadomość, potem jeszcze raz i kolejny. Czyżby Dolph był w jakiś sposób powiązany z Letty? A może już ktoś go wynajął, by śledzić dziewczynę? Co miała znaczyć sugestia, że Letty nie stanowi zagrożenia? Tremaine'a zżerała ciekawość, ale czuł też ogromną ulgę. Ufał Dolphowi Petersenowi. Jeśli ten twierdził, że ma się nie przejmować Letty, to z pewnością ma rację. Po prostu będzie realizować swój plan i to wszystko. Schował list do kieszeni surduta i dołączył do towarzystwa. Miał nadzieję, że podczas jego nieobecności Rebecca i Bethany nie zjadły żywcem jego słodkiej Letty. *** Marzyła, by stąd uciec. Lunch wydawał się ciągnąć bez końca. Siedziała naprzeciwko Graya i hrabiny, która dokładała wszelkich starań, by zwabić go wzrokiem. Oblizywała karminowe usta i gapiła się na niego, jakby był wielkim

RS

kawałkiem mięsa do schrupania. Corrie miała ochotę wydrapać jej oczy. Ta kobieta to prawdziwa diablica, odpowiednia partnerka dla hrabiego. Gdy tylko skończyli jeść, Corrie pożegnała się i poszła na górę. Przebrała się w strój do konnej jazdy. Wczorajsza przejażdżka bardzo przypadła jej do gustu. W mieście było zupełnie inaczej, ale na grzbiecie Tulip czuła się pewnie, swobodnie i bezpiecznie. Znalazłszy się w stajni, poprosiła Dickeya Michaelsa, by osiodłał klacz. Czekała, aż przyprowadzi konia i wykona polecenie. Podał jej wodze, a potem wyjrzał przez okno i zmarszczył czoło. - Nie wiem, proszę pani. Zanosi się na burzę. Może powinna pani odłożyć przejażdżkę na jutro. - Nic z tego. Pokiwał głową. - No dobrze. Proszę tylko chwilkę poczekać, to osiodłam konia i pojadę z panią. Potrwa to minutkę. - Nie trzeba, Dickey. Naprawdę jestem wdzięczna za propozycję, ale wolałabym jechać sama. Naprawdę.

127

Jasne brwi chłopaka zbiegły się w jedną linię. - Hrabia mnie zabije, jeśli pozwolę pani jechać w taką pogodę. - Nie daję ci wyboru. Powiedz mu to, jeśli będzie miał pretensje. Wrócę za parę godzin. Homer zaszczekał i pomachał ogonem, chcąc jej towarzyszyć. - Nie tym razem, skarbie. Odwróciła się do stajennego. - Przytrzymasz go przez chwilę? Nie chcę, by pobiegł za mną. Chciała być sama. Nawet Homer przeszkadzałby w rozmyślaniach. Popędziła klacz do kłusa i wyjechała ze stajni. Pojechała w tym samym kierunku co wczoraj z Grayem, licząc na to, że odnajdzie drogę, jeśli się zgubi. Wiatr się wzmagał i niebo zrobiło się ciemniejsze, ale burza była daleko. Nie będzie długo jeździła. Tylko tyle, by odzyskać jasność umysłu i pierwszy zresztą. Westchnęła.

RS

uspokoić szalejące emocje. Och, jak marzyła, by wrócić do domu. Nie po raz

W Londynie będzie wolna. Wolna od uczuć, które wzbudza w niej Gray, wolna, by powrócić do swego poprzedniego życia. Londyn i praca w „Sercu do Serca" były olbrzymią pokusą, ale jeszcze nie była gotowa do wyjazdu. Przysięgła Laurel, że dowie się prawdy. Poczyniła pewne postępy, ale to wciąż było za mało. Musi kontynuować poszukiwania. Potrzebowała trochę czasu z dala od zamku, z dala od uszczypliwości Rebeki i uśmieszków hrabiny, z dala od Graya i emocji, które w niej rozpalał. Wiatr dął coraz mocniej, ale ona tylko wzruszyła ramionami. Nie przejęła się również, kiedy Tulip wystraszyła się królika, niemal zrzucając ją z siodła. Popędziła klacz do galopu. Po raz pierwszy od wielu dni czuła się wolna. Nie była gotowa wracać, jeszcze nie. Przynajmniej do czasu, gdy uzbroi się na kolejne spotkanie z diabelskim hrabią.

128

Rozdział 15 Gray szukał jej wszędzie - w zamku, w ogrodzie. Po mniej więcej godzinie doszedł do wniosku, że pewnie poszła do stajni pobawić się z Homerem. - Widziałeś panią Moss? - zapytał Dickeya Michaelsa, który energicznie zamiatał klepisko. - Tak, milordzie. Kazała mi osiodłać Tulip i wyjechała jakiś czas temu. - Sama? Chłopak pokiwał głowę. Homera.

RS

- Chciałem z nią jechać, ale się nie zgodziła. Nie chciała nawet zabrać Gray przeklął w duchu. To nie wina Dickeya, tylko jego własna. Powinien przewidzieć, jak bardzo zirytuje ją towarzystwo jego byłej kochanki, chociaż nie sądził, że tak po prostu wyjedzie.

- W którą stronę pojechała? - W tę samą co wczoraj. Mówiłem, że zbliża się burza, ale ona odparła, że wróci za kilka godzin. Gray spojrzał na ciemne chmury kłębiące się na horyzoncie. - Osiodłaj Radżę. Jadę po nią. Owszem, pojedzie. A przy okazji stłucze na kwaśne jabłko za narażanie się na niebezpieczeństwo. Cóż za uparta baba. Złożył jej propozycję, by została jego kochanką. Wydawała się dotknięta, chociaż byłoby to rozsądnym rozwiązaniem wszystkich jej problemów. Zbyt dumna, by jej to mogło wyjść na dobre. Zbyt naiwna.

129

Dickey przyprowadził konia i podał hrabiemu wodze. Gray spojrzał w niebo. - Jeśli pojawi się w międzyczasie, powiedz jej, że pojechałem jej szukać, a gdy wrócę, czeka nas poważna rozmowa. Dickey uniósł jasną brew. - Tak, panie. Jak to możliwe, że wszyscy się go bali, poza Letty Moss? Gray zacisnął usta i ruszył w stronę domku Cardiganów, licząc, że spotka ją w drodze. Minęła godzina, a potem kolejna. Wiatr wył ponuro, unosząc w powietrze liście i kępki trawy, a na ziemię spadły pierwsze krople deszczu. Hrabia wpadł na moment do Cardiganów i wrócił do poszukiwań.

RS

dowiedział się, że dziecko ma się dobrze, a Letty tam nie było. Pożegnał się i Jeśli jechała główną ścieżką, mogła przegapić skręt do domku Cardiganów i trafić do starej chatki myśliwskiej, wybudowanej niemal tak dawno, jak zamek.

Pojechał tam, zastanawiając się, czy przypadkiem się nie minęli. Być może zdążyła już bezpiecznie dotrzeć do zamku. Szósty zmysł mówił mu, że nie. Łatwo się było tutaj zgubić, tym bardziej podczas burzy. Krajobraz wyglądał inaczej, wiatr powyginał gałęzie, ścieżki znikły pod wysokimi trawami. Zaczynało mocno padać, wiatr wył coraz głośniej. Podmuch wyrwał mu wstążkę z włosów, a te uderzyły o skórę, smagając ją jak bicz. Odczuwał coraz większy niepokój. Letty radziła sobie z jazdą przeciętnie. Możliwe, że spadła z konia. Albo Tulip wpadła w dziurę i przewróciła się, raniąc swoją panią. Przyśpieszył mu puls, a brzuch zaczął boleć ze zmartwienia. Krzyczał jej imię, ale wiatr zagłuszał wszelkie dźwięki.

130

Żałował, że nie zabrał Homera. Pies uwielbiał Letty i pewnie szybciej by ją znalazł. Tuż przed nim, w zagajniku, poruszył się ciemny kształt. To Tulip, poznał po chwili i zdenerwował się jeszcze bardziej. Na grzbiecie nie było ani jeźdźca, ani siodła. Wodze wlokły się po ziemi, a klacz najwyraźniej wracała do domu. Znała drogę, ale - na Boga - co stało się z Letty? Podjechał bliżej, złapał wodze. Klacz nie wyglądała na ranną, nie sprawiała wrażenia, że upadła. Tylko gdzie zgubiła siodło? - Gdzie ona jest? - zapytał Gray, gładząc mokrą sierść. - Gdzie nasza dziewczyna? Klacz pochyliła głowę, jakby chciała mu powiedzieć. Prowadził ją, jadąc tam, skąd przyszła. Rozglądał się na boki. W oddali majaczył kamienny mur. Tulip zastrzygła uszami i zarżała cicho, a Gray spiął Radżę do galopu.

RS

Zobaczył Letty, bladą jak śmierć i serce mu się ścisnęło. Zeskoczył z siodła i pobiegł do niej, modląc się, by nic jej się nie stało. Wróciły wspomnienia o dniu, w którym zginęła Jillian, i w ustach pojawiła się gorycz. Ukląkł w mokrej trawie i złapał Letty za dłoń. Była blada jak kreda i zimna jak lód. - Letty... Letty, słyszysz mnie? - Przez moment myślał, że nie żyje, i oblał go zimny pot. Drżącymi palcami sprawdził puls. Serce dziewczyny biło wyraźnie i mocno. Oddychała spokojnie, a Gray poczuł ulgę, która zdawała się rozsadzać mu pierś. Sprawdził, czy nie ma złamanych kości, a kiedy kończył, powieki dziewczyny uniosły się. - Letty? Letty, to ja, Gray! - Gray...? Złapał ją za rękę. - Jestem tutaj, skarbie. Jesteś ranna? Nie wygląda na to, żebyś coś złamała. Powiedz, gdzie cię boli.

131

Przełknęła ślinę, próbując podnieść głowę. - Spokojnie... Powiedz najpierw, gdzie boli. W oddali rozbłysła błyskawica, ostrzeżenie o nadciągającej burzy. Po chwili słychać było grzmot. - Wiatr... wył tak głośno - powiedziała. - Galopowałam i czułam się taka... wolna. Widziałam mur i sądziłam, że uda się go przeskoczyć. Gdyby nie pękł popręg... - Do diabła, Letty, powiedz, gdzie cię boli! Świetliste zielone oczy zatrzymały się na jego twarzy. - Trochę mnie boli głowa. Musiałam się uderzyć, upadając. Poza tym chyba nic mi się nie stało. Odetchnął z taką ulgą, aż miał wrażenie, że drży. - To dobrze. Świetnie.

RS

Kolejna błyskawica i jeszcze głośniejszy grzmot. Burza była coraz bliżej. Muszą szybko znaleźć schronienie.

Rozejrzał się wokół i kiedy znów błysnęło, zobaczył kontury myśliwskiej chatki.

- Musimy się schować. Podniosę cię. Powstrzymaj mnie, jeśli coś będzie bolało. - Wziął ją w ramiona, unosząc delikatnie. - Wszystko w porządku? Pokiwała głową, opierając się o jego pierś. Posadził ją na siodle, a potem sam wskoczył na konia. - Oprzyj się o mnie. Znam bezpieczną kryjówkę. Nie zaprotestowała, kiedy pogonił konia w stronę chatki. Tulip posłusznie ruszyła ich śladem. Po chwili byli już na miejscu. Leśna chatka była jego dziecięcą kryjówką, znał ją więc doskonale. Zeskoczył z siodła i wziął Letty w ramiona. Ciężkie drewniane drzwi były zamknięte tylko na skobel. Otworzył je i popchnął kolanem, a potem wniósł Letty do środka. - Jak się czujesz?

132

- Lepiej. Chyba nic nie złamałam. Omal nie stracił głowy ze zmartwienia. Teraz obawy zamieniły się w złość. Cóż za lekkomyślność z jej strony. Zacisnął zęby. - To cud, że nie złamałaś sobie karku. Należy ci się porządne lanie. Napędziłaś mi stracha. Zarumieniła się lekko, ale nie skomentowała. Milczała, a on zaczął się zastanawiać, czy cieszy się, że ją uratował, czy raczej wolałaby, by jej nie znalazł. Poszedł zająć się końmi. Zaprowadził je pod zadaszenie przy domku, nasypał im owsa, a następnie z naręczem drew wrócił do środka. Chwilę później w kominku buzował wesoły ogień i od razu zrobiło się ciepło. Leśna chatka była maleńka, składała się z zaledwie jednej izby o niskim, podpartym belkami suficie. Z jednej strony znajdowała się kuchnia z żelaznym a w rogu olbrzymie łóżko.

RS

piecem i starym dębowym stołem, przed kominkiem stała skórzana sofa i fotele, Rozpalił również w kuchennym piecu, nastawił wodę na herbatę i wrócił do przemokniętej i wycieńczonej Letty, leżącej na sofie. - Musimy ściągnąć mokry strój. Drżała jak trzcina. Potrząsnęła głową. - Nie mogę, nie mam nic innego do ubrania. Wyjął dwa wełniane koce z kredensu. - To musi wystarczyć. - Rzucił jej jeden. Podszedł do ognia i ściągnął przemoczoną pelerynę, surdut i koszulę. Letty siedziała sztywno, starając się na niego nie patrzeć. - Nie ma potrzeby - powiedziała. - Ubrania w końcu wyschną. - Nabawisz się zapalenia płuc. Podniosła głowę. - Przynajmniej nie narażę cię na pokusę.

133

Uśmiechnął się lekko. Tym razem zdrowie Letty było ważniejsze niż skromność. - Przykro mi, skarbie, tego sporu nie wygrasz. Pomogę ci się rozebrać, albo sam cię rozbiorę. Wybieraj. - Nie ośmielisz się! Ściągnął buty. - Wiesz, że tak. Nie masz co do tego najmniejszych wątpliwości. Jej oczy ciskały błyskawice. Ciekawe, że Letty miała często dwa oblicza jedno łagodne i słodkie, a drugie pełne ognia. Mruknęła coś pod nosem. Chyba nie przekleństwo, pomyślał. - Jesteś wstrętny - powiedziała, odwracając wzrok. Skończył się rozbierać, wziął koc i owinął go wokół pasa. - Twoja kolej - powiedział. Pomógł jej wstać. - Jak się czujesz? Kręci ci się w głowie?

RS

- Czułam się dobrze. Dopóki nie kazałeś mi się rozebrać. Zagryzł uśmiech. Od śmierci żony rzadko się uśmiechał, ale za sprawą Letty coraz częściej mu się to zdarzało.

- Stój spokojnie. Pomogę ci. - Sięgnął do guzików ciemnozielonego żakietu, ale Letty dała mu klapsa w dłoń. - Poradzę sobie. Odsunął się, pozwalając jej zachować resztki prywatności, i patrzył, jak drżącymi palcami rozpina guziki. Pomógł jej zdjąć żakiet i powiesił go na haku nad paleniskiem. Poluzowała troczki spódnicy i zachwiała się, próbując ją zdjąć. - Spokojnie. - Złapał ją za ramię. Nie zaprotestowała, chociaż sprawiała wrażenie, że wolałaby, by trzymał ręce przy sobie. Następne były halki. Całkiem przemoczone, opadły na podłogę, tworząc u stóp górkę białego płótna. Została w samej koszuli, niemal przezroczystej, i bieliźnie. Powtarzał sobie w duchu, że musi nad sobą panować. Dziewczyna dużo przeszła, spadła z konia. Męskie instynkty jednak budziły się do życia... wraz z

134

innymi szczegółami anatomii. Koszula ledwie zakrywała rozkoszną krągłość jej pupy, a Gray czuł zwiększający się ucisk w lędźwiach. Chrząknął głośno i poluzował wilgotne tasiemki gorsetu, a potem się odsunął. Sądził, że panuje nad sobą. Patrzył przez chwilę na łagodną linię jej kręgosłupa, zaokrąglone biodra i ogarniały go coraz większe wątpliwości co do siły jego woli. Mój Boże, jak bardzo jej pragnie. Z każdym uderzeniem serca robił się twardszy. Błyskawica rozświetliła izbę, a wiatr zatrząsł okiennicami. - Podasz mi koc? - Co takiego? - Chcę koc. Podasz mi go, proszę? - Przepraszam. - Rozwinął drugi koc i wyciągnął przed siebie. - Musisz - Nie ufam ci.

RS

ściągnąć resztę. Przysięgam, nie będę patrzył. - Ja też sobie nie ufam, ale zrobię, co mogę. Odniósł wrażenie, że słyszy jej śmiech.

- Daj mi słowo dżentelmena - powiedziała. - Bardzo proszę. Słowo dżentelmena. Podniósł koc. Letty odwróciła się plecami i przez chwilę słyszał tylko szelest materiału. Opuścił nieco koc i z rosnącym pożądaniem patrzył, jak ściąga gorset, rzuca go na podłogę i stoi półnaga przodem do ognia. Poruszyła się i zobaczył nagie piersi, dużo piękniejsze, niż pamiętał, kremowe, pełne i zakończone różową brodawką. Wspomnienie ich smaku rozpaliło w nim jeszcze większy ogień. Zdjęła majtki. Jak zauważył, były niepocerowane i uszyte z cieniutkiego płótna, ozdobionego kosztowną koronką. Jeśli tak je ceni, kupi jej tuzin, chociaż kiedy wreszcie będzie ją miał, zabroni jej nosić cokolwiek pod spódnicami. Podwiązki z różowej satyny poszły w ślady majtek, a Letty nachyliła się, by zdjąć pończochy.

135

Widok krągłej pupy w tak kuszącej pozie sprawił, że zaschło mu w ustach. Zawsze był dumny ze swojej samokontroli, ale tam, gdzie chodziło o Letty, nie potrafił się opanować. Odwróciła się i nie mógł oderwać wzroku od miedzianych kędziorków między kremowymi udami. Wrzasnęła, aż mu zadzwoniło w uszach. - Dałeś mi słowo! Zasłonił oczy kocem, niechętnie pozbawiając się dalszych wrażeń. - Owszem, dałem ci słowo dżentelmena, którym nigdy nie byłem. Powinnaś mnie prosić o słowo żołnierza. Wtedy bym go dotrzymał. - Jesteś... - warknęła. - Jesteś... Zbliżył się i owinął ją kocem, zamykając w swoich ramionach. - A ty jesteś najcudowniejszą kobietą, jaką zdarzyło mi się poznać. Taka piękna i słodka. Boże, nigdy nie pragnąłem nikogo tak jak ciebie.

RS

Pocałował ją. Próbowała protestować, zawinięta jak pakunek, ale on nie przestawał. Miękkie, zaczepne pocałunki stawały się coraz bardziej gorące i głębokie. Był twardy jak skała. Letty poddała się, a wtedy pocałował ją czule i delikatnie. Oddała pocałunek.

Rozluźnił uścisk. Objęła go rękami za szyję, wplatając cudowne dłonie w mokre włosy. - Letty... Nie kłamał. Nie był dżentelmenem i nigdy nie będzie. Brał to, czego pragnął, a tym razem pragnął Letty Moss. W zamian otoczy ją opieką i da jej wszystko, na co zasługuje. Idealne rozwiązanie dla obojga. Gray opuścił koc i zaczął całować piersi, zdeterminowany, by tym razem dopiąć celu. Uwiedzie ją i tyle będzie z jej protestów. Nie chciał myśleć, dlaczego to aż tak ważne. Wiedział tylko, że chce jej dać rozkosz, by pragnęła go tak, jak on pragnie jej. Zabrał się do pracy.

136

*** Koc opadł do wysokości talii i Corrie zatonęła w oplatających ją silnych ramionach. Usta stopiły się w jedność, a ciepłe, potężne ciało przepędziło resztki chłodu. Głowa już nie bolała, a umysł był pełen obezwładniającej rozkoszy. Wiedziała, że to nic dobrego, że powinna go powstrzymać. Tymczasem jednak nigdy dotąd nie czuła się tak szczęśliwa. Muskał policzkiem jej szyję; odgięła głowę, by ułatwić mu dostęp i poczuła gęste, ciemne włosy na swojej skórze. Przypomniała sobie, jak wyglądał, kiedy ją znalazł. Z szeroko rozstawionymi nogami i włosami zmierzwionymi przez wiatr wyglądał jak rozbójnik, tak jak zawsze go sobie wyobrażała. Pogłębił pocałunek i przycisnął ją do siebie. Poczuła rozkoszne mrowienie, brodawki piersi stwardniały, a między udami zaczęło pulsować rajskim ogrodzie.

RS

pragnienie. Czuła je w dole brzucha, czuła je całą sobą. Kusiło jak wąż w Miała blisko dwadzieścia dwa lata. Choć często bywała w towarzystwie, nigdy nie spotkała mężczyzny takiego jak Gray. Żaden z mężczyzn, którzy ją adorowali, żaden ze skradzionych pocałunków nie zrobił na niej dotąd takiego wrażenia. Koc ześliznął się kilka cali niżej, a ona poczuła gorące usta na swojej piersi. Kąsał ją lekko, aż zadrżała z rozkoszy. Budził w niej namiętność i ogień, jednocześnie prowokując, by sięgnęła po więcej. Po doświadczenie, którego nie da jej żaden inny mężczyzna. To prawda, uświadomiła sobie nagle. Jeśli teraz sobie odmówi, być może nigdy się nie dowie, co to rozkosz. Nie planowała prędko wyjść za mąż; miała tyle planów i pomysłów na najbliższe lata. A nawet gdyby to miało nastąpić, wątpiła, że spotka na swojej drodze mężczyznę podobnego do Graya. Zatopił ręce w wilgotnych włosach i wyciągnął spinki. Przeczesał palcami gęste pukle i rozłożył je na ramionach.

137

- Uwielbiam twoje włosy - szepnął jej do ucha. - Uwielbiam każdą krągłość twojego cudownego ciała. Uwodził ją nie tylko słowami, ale też dłońmi, które gładziły i drażniły nagie ciało. Pocałował ją znów namiętnie, pieszcząc jej usta językiem, zachęcając, by oddała pieszczotę. Wygięła się do tyłu, przyciskając do niego całym ciałem, i zdała sobie sprawę, że koce opadły na podłogę, a oni są zupełnie nadzy. Czuła jego podniecenie, twardość, która tak ją intrygowała. Pochyliła głowę, kradnąc szybkie spojrzenie. Przeżyła szok, widząc, jak bardzo jest duży. Przypominał Merkurego z erotycznej książki, którą znalazła w bibliotece. - O mój Boże! Uśmiechnął się lekko.

RS

- Będzie dobrze. Nigdzie nam się nie śpieszy. Teraz albo nigdy. Jeśli teraz go nie powstrzyma, za chwilę będzie za późno. Podniosła wzrok i zobaczyła w jego oczach pożądanie. I coś więcej. Czyżby to była tęsknota? Mówiła jej językiem, obezwładniała i nie pozwalała jej odmówić. - Potrzebuję cię, Letty - szepnął, przyciągając ją w ramiona. - Tak bardzo cię potrzebuję. Z głosu biły tęsknota i samotność. Jej umysł wibrował, próbując odkryć, które z tych dwóch bardziej ją oszołomiło. I nagle zdała sobie sprawę, jasno jak w dzień, że... Mój Boże, jest w nim zakochana! Nie tylko zauroczona, ale szaleńczo i namiętnie zakochana. Za późno, by chronić swoje serce, za późno, by bronić się przed tym uczuciem. Teraz może tylko jego ocalić. Spojrzała na niego przez łzy. - Ja też ciebie potrzebuję, Gray.

138

W jego twarzy pojawiło się coś niezwykłego, jakieś gwałtowne i mroczne emocje. Patrzył na nią tak, jak nigdy dotąd, a kiedy ją pocałował, pocałunek nie był uwodzicielski, były w nim głód i pragnienie. Był to pocałunek mężczyzny, proszącego ukochaną kobietę, by została jego wybranką. Corrie zatraciła się całkowicie. Kręciło jej się w głowie. Mokre, zmysłowe pocałunki i namiętne pieszczoty sprawiały, że zapomniała o miejscu i czasie. Dotykał jej, drażnił wrażliwą skórę. Palce pieściły kędziory w złączeniu nóg, rozchylając je tak, jak nigdy nie doświadczyła. Płonął w niej ogień pożądania. Potrzebowała go teraz, czekała na niego całe życie. - Kochaj się ze mną, Gray. Z jego piersi wydobył się jęk, zabarwiony męską satysfakcją.

RS

Podniósł ją w ramionach i zaniósł do łóżka. Położył na miękkim materacu i całował jeszcze głębiej. Corrie spalała się z pragnienia, marząc o przyjemności, którą obiecywało silne ciało.

Ale nie była już naiwną dziewczyną, tak jak kiedyś w Londynie. - Boję się, Gray. A jeśli pojawi się dziecko? Odsunął lok z jej czoła. - Są sposoby, żeby temu zapobiec. Francuski płaszczyk, inne metody. Nie martw się, to się nie zdarzy. A jeśli nawet, to zajmę się tobą. Uwierzyła. Może rzeczywiście jest głupia, ale uwierzyła. Cokolwiek się stanie, nie miało to już znaczenia. Kochała go i pragnęła jego ciała. Pocałowała go z całą mocą odkrytej miłości i pozwoliła, by czynił swoje cuda. *** Gray próbował przypomnieć sobie sztuczki, których nauczył się w Indiach. Znał wiele sposobów, jak zapewnić rozkosz kobiecie, ale w tej chwili jego umysł spowijała mgła pożądania. Czekał zbyt długo, pragnął jej zbyt mocno. Pocałował ją głęboko, pieścił dopóty, aż zrobiła się wilgotna i gotowa.

139

Wiła się z rozkoszy, błagając go, by się z nią kochał. Rozdzielił jej uda kolanem, przysunął się bliżej i znalazł cudownie miękką kobiecość. Była zdumiewająco ciasna. Ale przecież jej mąż wyjechał dwa lata temu. Gray pocałował ją powoli i namiętnie, a ona oddała pocałunek, splatając język z jego językiem i doprowadzając go do szaleństwa. Był dumny ze swojej samokontroli, znajomości ars amandi, ale teraz myślał tylko o Letty i o tym, jak bardzo pragnie w nią wejść. - Gray - szepnęła, ciągnąc go za włosy i obdarowując kolejnym pocałunkiem. Samokontrola znikła, a Gray wszedł w nią jednym głębokim pchnięciem. Kiedy Letty krzyknęła, oszołomiony pożądaniem umysł potrzebował kilku sekund, by uświadomić sobie, że bariera, którą właśnie pokonał, to jej dziewictwo.

RS

Letty Moss była dziewicą.

- Co u diabła? - Ogarnął go gniew. Podniósł się na łokciu, wystarczająco, by spojrzeć w pełne łez oczy. - Nie byłaś mężatką. Kim, u diabła, jesteś, Letty? A może inaczej się nazywasz?

Przełknęła głośno ślinę i drżącymi palcami pogładziła go po policzku. Przez moment wydawała się niepewna, jakby chciała coś powiedzieć. Zadrżała i potrząsnęła głową. - My... nigdy się nie kochaliśmy. Cyrus był stary. Powinnam ci była powiedzieć. Gray otarł łzy z zaróżowionych policzków. Miało to sens. Od razu wyczuł jej niewinność. Cieszył się nawet, że stary kuzyn był takim głupcem. - Gdybym wiedział, byłbym delikatniejszy. - Pochylił się i pocałował ją delikatnie. - Przepraszam, że sprawiłem ci ból. Uśmiechnęła się łagodnie. - Już dobrze. Teraz nie boli. Czuję się tylko taka... pełna. Ulga zmieszała się z potrzebą, by otoczyć ją opieką.

140

- Jesteś niezwykłą kobietą, Letty Moss. - Powiedział to z pełną świadomością. Była teraz jego, ta niezwykła żona-dziewica. Kochanka idealna. Pocałował ją delikatnie, nie śpiesząc się. Chciał, żeby na nowo poczuła podniecenie. Na czoło wystąpiły mu krople potu, a mięśnie ramion aż bolały z wysiłku, którego wymagała próba okiełznania płonącego ciała. Ale to ona miała zaznać rozkoszy, a on musi się o to zatroszczyć. - Proszę, Gray - szepnęła, wyginając się w łuk. Prosiła go, by dał jej to, czego potrzebuje. Gdy tylko usłyszał te słowa, zaczął się poruszać. Jedno głębokie pchnięcie i Letty podniosła się na łóżku w oszałamiającym orgazmie. Nie wierzył własnym oczom. Czuł dumę, że doprowadził ją do spełnienia, ale nie przerywał, wchodząc w nią, dopóki nie szczytowała po raz drugi, wbijając paznokcie w jego ramiona, pozbawiając go resztek myśli. Głębokie, silne pchnięcia rozgrzały mu krew. Zatracił się całkowicie i

RS

ostatnim wysiłkiem woli zmusił się, by wyjść z niej ułamek sekundy przed tym, zanim sam osiągnął szczyt. Obiecał, że nie dopuści do ciąży i dotrzymał słowa. W sypialni zawsze trzymał francuskie wynalazki. Następnym razem dopilnuje, by mieć je przy sobie.

Gray uśmiechnął się, położył obok Letty na materacu i przyciągnął ją do siebie. Nie pamiętał, kiedy ostatnio czuł się tak zrelaksowany i całkowicie zadowolony z życia. Niepokój znikł, przynajmniej na chwilę. Pocałował ją w czoło. - Wszystko jakoś się ułoży, skarbie, zobaczysz. Zamknął oczy, rozkoszując się miękkim ciałem w swoich ramionach. Zaczynało się robić ciemno. Burza nie ustawała. Letty odpłynęła w sen i chociaż chciał ją obudzić i kochać się z nią jeszcze raz, pomyślał jednak o jej niewinności i dał spokój. Potem sam się zdrzemnął. Kiedy się obudził, zorientował się ze zdumieniem, że właśnie nastał świt. Była to pierwsza spokojna noc od dnia, w którym umarła Jillian.

141

Rozdział 16 - Gdzie ona jest, Charlesie? Gdzie, u diabła, jest moja córka?! - Justin Whitmore, wicehrabia Selkirk, pieklił się w holu na zamku Tremaine. Charles podszedł bliżej. Z jego twarzy znikł powitalny uśmiech. Najwyraźniej coś było nie tak. - Co takiego? Chyba nie mówisz o Laurel? Jej śmierć była dla nas wszystkich ogromnym ciosem, ale... - Mówię o Coralee! Jest pod waszym dachem; udaje daleką kuzynkę hrabiego. Żądam, by ją natychmiast zobaczyć, Charlesie! Natychmiast! Charles Forsythe nie mógł otrząsnąć się ze zdumienia. Po raz pierwszy

RS

Justin zdał sobie sprawę, jak skuteczna była maskarada córki. Nie miało to znaczenia. Niezamężna młoda kobieta nie powinna włóczyć się po obcych domach, nawet by odkupić stracony honor siostry. Charles chrząknął.

- Mówisz zapewne o młodej damie, która przedstawiła się nam jako Letty Moss. - Owszem. Dopiero teraz odkryliśmy jej tajemnicę. Jej matka i ja zaczęliśmy się niepokoić, bo listy, nie dość że nieczęste, mówiły bardzo niewiele. Coralee nigdy nie przepadała za pobytem na wsi, a tymczasem jest tu od tygodni. Postanowiliśmy zrobić jej niespodziankę i ją odwiedzić, a tymczasem okazało się, że nie ma jej w Selkirk i nigdy nie było. - Rozumiem. My też nie mieliśmy pojęcia. - Brązowe brwi zmieniły się w wąską linię nad orzechowymi oczyma. Wiesz może, co nią kierowało? - Nie wiem na pewno. Charles kiwnął ręką na lokaja, by ten zabrał płaszcz i kapelusz gościa. 142

- Może warto to omówić w bardziej zacisznym miejscu? - zaproponował Charles. - Zgadzam się całkowicie. - Zapraszam za mną. - Charles ruszył do salonu, a Justin podążył jego śladem. Usiedli, a lokaj zamknął drzwi. - Muszę przyznać, że jest utalentowaną aktorką - odezwał się Charles. Kiedy ostatni raz ją widziałem, była jeszcze dzieckiem. Nie możesz nas winić, że się na niej nie poznaliśmy. - Oczywiście, że to nie wasza wina, Charlesie. To ja chciałbym was przeprosić za jej zachowanie. Powiem jej do słuchu, jak tylko ją zobaczę. Gdybyś zechciał po nią posłać... Charles spuścił oczy.

RS

- Obawiam się, że chwilowo możemy mieć z tym problem. Justin przyszpilił go wzrokiem. - Co to znaczy?

- Twoja córka pojechała wczoraj na konną przejażdżkę. Chwilę później rozpętała się burza. Gray pojechał za nią. Jestem pewien, że ją znalazł i gdzieś się schronili. - A jeśli jej nie znalazł? Jeśli została ranna... albo jeszcze gorzej? - Dzięki Bogu uparł się, by Constance poczekała na niego w Selkirk Hall. Gdyby wiedziała, że córka spędziła noc poza domem, umarłaby z nerwów. - Brat był majorem w brytyjskiej armii. Gdyby jej nie znalazł, wróciłby do zamku po pomoc. Burza trwała do rana. Trzeba dać im trochę czasu, by wrócili do domu. Jeśli nie wrócą w ciągu kilku godzin, zaczniemy poszukiwania. Justin opanował się. Nie ma sensu jeździć teraz po bezdrożach i poszukiwać na oślep. Propozycja Charlesa wydawała się rozsądna. - Jesteś przekonany, że ją znalazł?

143

- Owszem. Powtarzam, brat był wiele lat w wojsku. Ma duże doświadczenie w takich sprawach. Justin pomyślał o przystojnym arystokracie, którego często widywał w Londynie. Hrabia miał okropną reputację. Przez głowę przeszła mu nieprzyjemna myśl. - Zdajesz sobie sprawę, co będzie, jeśli spędzili ze sobą noc? Charles podniósł jasną głowę. - Mój Boże... będzie się musiał z nią ożenić. Justin zazgrzytał zębami. Jedna córka zrujnowana, ogromny skandal, przez który rodzina będzie cierpieć przez lata. Nie dopuści do drugiego, nie ma mowy. Łajdak ożeni się z Coralee, i basta. Pomyślał o niezależności Coralee, o jej uporze i buntowniczej naturze. Do diabła, tym razem jej nie popuści.

RS

Wyjdzie za hrabiego - czy będzie tego chciała, czy nie! ***

Corrie i Gray jechali na Radży, a Tulip grzecznie truchtała z tyłu. Po szalonej nocy nastał nowy dzień. Oboje obudzili się rano, a hrabia zajął się końmi. Pęknięty popręg sprawiał, że damskie siodło było całkiem bezużyteczne. Postanowił, że przyśle po nie Dickeya Michaelsa. Siedząc w siodle, Corrie zastanawiała się, co hrabia myśli o poprzedniej nocy. Przeszło jej przez głowę, że mężczyzna o jego reputacji może ją teraz porzucić, skoro oddała mu wianek. Jeśli to zrobi, nie będzie tym, za kogo go miała. A wtedy lepiej, by została sama. Na samą myśl ścisnął jej się żołądek. Była w nim zakochana. Nie chciała go stracić. Ale co będzie, jeśli się dowie, kim ona naprawdę jest? Że wtargnęła do jego domu, chcąc udowodnić, że zamordował jej siostrę? Zamartwiała się całą drogę. Wjechali na wzgórze, a potem dotarli do zamku od strony stajni w całkowitym milczeniu. Samir czekał na nich w holu.

144

- Mamy kłopoty, sahib. Przykro mi, że cię zawiodłem. - O czym mówisz, Samir? - Ta kobieta... Powinienem bardziej się postarać, by odkryć prawdę. - Co to za zagadki, przyjacielu? Powiedz... - Gray! Jak się cieszę, że wróciliście. Cali i zdrowi, jak widzę. Corrie czuła, jak oblewa się rumieńcem. Miała nadzieję, że Charles nie zauważył. Owszem, była cała i zdrowa, ale nie była już niewinną dziewczyną, która wczoraj wyruszyła na przejażdżkę. - W siodle Letty pękł popręg. Spadła z konia, ale szczęśliwie nic się nie stało. Charles rzucił jej nieprzeniknione spojrzenie. - Hm. Cóż, cieszę się. Ale jest sprawa, która niezwłocznie wymaga twojej uwagi. Twojej i... Letty. Chodźcie za mną.

RS

- Muszę iść do siebie - powiedziała Corrie, marząc tylko, by jak najprędzej czmychnąć na górę. - Muszę się przebrać w coś bardziej odpowiedniego. Jeśli mi wybaczysz, Charlesie. - Minęła obu mężczyzn, ale Charles złapał ją za ramię.

- Obawiam się, że to nie może czekać. Gray spojrzał na nią niepewnie i Corrie poczuła dreszcz niepokoju. Bez słowa ruszyli za Charlesem do pokoju bursztynowego, ekstrawaganckiego salonu w jaskrawym kolorze ze złoconymi meblami. Był to ulubiony pokój Rebeki. Corrie pojawiała się w nim bardzo rzadko. Przekroczyła próg, zobaczyła ojca i omal nie zemdlała. Gray musiał to zauważyć, bo natychmiast ją podtrzymał, obejmując w talii. - Dobrze się czujesz? Może to konsekwencje wczorajszego upadku? - Czuję się dobrze... naprawdę. - Dzień dobry, Coralee. - Ojciec zbliżył się do nich z miną, która nie zwiastowała nic dobrego. - Dzień dobry... ojcze.

145

Hrabia patrzył to na nią, to na wicehrabiego. - Lord Selkirk? - Zatrzymał wzrok na Corrie. - O co, u diabła, chodzi? Corrie głośno przełknęła ślinę. Znów zrobiło jej się słabo. - To doskonałe pytanie, milordzie - odparł jej ojciec. - Może nam wyjaśnisz, Coralee? Uważne oczy Graya zatrzymały się na jej twarzy. - Coralee? Tak masz na imię? - Chciałam ci powiedzieć, Gray, przysięgam. Nawet wczoraj. Ale... nie mogłam. Jeszcze nie. - Corrie to moja córka - zaczął wicehrabia. - Kiedy widziałeś ją ostatnio, była zaledwie dzieckiem. Jak widać, jest teraz dorosła. Sądząc po jej Coralee zaparło dech. - Ojcze, proszę...

RS

nieporządnym wyglądzie, wygląda na to, że sam się zdążyłeś zorientować.

- Nie nazywasz się Letty Moss - powiedział ponuro Gray. - Jesteś Coralee Whitmore, córka wicehrabiego Selkirk.

- Owszem - odparła tak cicho, że ledwie było słychać. Serce biło jej jak szalone, a każde uderzenie powodowało kłujący ból. Mój Boże, co chodzi Grayowi po głowie? Jak zdoła mu wytłumaczyć? - Skąd się tu wzięłaś? - zapytał. - I dlaczego udawałaś kogoś, kim nie jesteś? - Ja... - Nerwowo oblizała usta. - Chciałam się dowiedzieć, kto zabił moją siostrę. Charles wtrącił się do rozmowy. - To absurd. Przecież Laurel popełniła samobójstwo. Utonęła w rzece. Corrie zwróciła się w jego stronę. - Nie wierzę, że byłaby do tego zdolna. Ktoś musiał ją zamordować. Charles zbladł.

146

Ciemne spojrzenie Graya przeszyło ją na wylot. - Chyba nie sądzisz, że któryś z nas maczał w tym palce? Po to tu przyjechałaś? - Sądziłam... sądziłam, że to ty. Zamknęła oczy. Wolała nie widzieć gniewu malującego się na jego twarzy. - Dowiedziałam się, że twoja żona również zginęła w tym samym miejscu. Przyjechałam, by udowodnić, że zamordowałeś Laurel. - Niech to diabli! - Szybko się zorientowałam, że to nie ty. Tej nocy byłeś u hrabiny. Gray zacisnął zęby. - Twoja siostra miała nieślubne dziecko. Cała wieś o tym trąbiła. Zabiła się, kiedy jej kochanek powiedział, że się z nią nie ożeni. Bardzo mi przykro z postępku.

RS

powodu twojej straty, panno Whitmore, ale nie usprawiedliwia ona twojego Hrabia odwrócił się na pięcie i już chciał wyjść, kiedy powstrzymał go ostry ton wicehrabiego.

- Nie zmienia to też faktu, że teraz stanie się to, co stać się musi. Gray się odwrócił. Ciemne oczy aż błyszczały od gniewu. - Coralee jest niezamężną młodą kobietą. Pochodzi z jednej z najlepszych londyńskich rodzin, z rodziny, która wystarczająco wycierpiała przez skandal związany z Laurel. Wkrótce się rozniesie, że spędziliście razem noc. Honor wymaga, żebyś się z nią ożenił. Corrie wstrzymała dech. Wściekłość na twarzy hrabiego mogła niejednego przestraszyć. - Spodziewasz się, że się z nią ożenię? Po tych wszystkich kłamstwach? Po tym, jak nas wszystkich wywiodła w pole? Corrie poczuła słony smak łez. Po raz pierwszy zrozumiała, jak wysoką poniesie karę.

147

- Przepraszam, Gray. Naprawdę mi przykro. Chciałam powiedzieć ci prawdę, ale... przysięgłam Laurel, że dowiem się prawdy. Nie mogłam złamać obietnicy. Spojrzał na nią z góry i jego twarz zmieniła wyraz. Czyżby zobaczyła w niej rozczarowanie? - Nie jesteś do niej podobna, nawet odrobinę. Nie jesteś urocza ani słodka, ani nawet miła. Jesteś oszustką i intrygantką, która posunie się do wszystkiego, by osiągnąć swój cel. Corrie zbladła. - Wystarczy - powiedział wicehrabia. - Nie życzę sobie, żebyś w ten sposób rozmawiał z moją córką. Hrabia zignorował te słowa. - Teraz sobie ciebie przypominam. Jesteś tą małą harpią, która pisała o

RS

mnie w rubryce towarzyskiej. Niech sobie przypomnę... Jak mnie tam nazywałaś? Ach, już pamiętam. Uwodziciel bez krzty sumienia. - Zimne oczy lustrowały ją surowo, przypominając z wyrzutem o wydarzeniach ubiegłej nocy. - Cóż, w swoim przypadku miałaś rację.

Zaczął iść, ale powstrzymał go surowy ton głosu wicehrabiego. - A więc przyznajesz, że wykorzystałeś moją córkę. Hrabia odwrócił się. - Uwiodłem Letty Moss, uroczą i biedną jak mysz kościelna żonę mojego dalekiego kuzyna. Tej kobiety w ogóle nie znam. Ze ściśniętego gardła Corrie wydobył się zduszony dźwięk. Patrzyła, jak Gray wychodzi. Chciała go zawołać, powiedzieć mu, że ona i Letty są dwoma różnymi aspektami tej samej osoby. Wiedziała, że jej nie uwierzy. To naprawdę koniec. Miała wrażenie, jakby ktoś wbił jej nóż prosto w serce.

148

*** Gray wyszedł z domu i ruszył do stajni. Mój Boże, jakim był głupcem. Powinien się domyślić, że słodka, niewinna dziewczyna, z którą kochał się ubiegłej nocy, naprawdę nie istnieje. Była zbyt piękna, by być prawdziwa. Naiwna, łagodna Letty była wytworem jego wyobraźni. - Stój, Tremaine. Hrabia zatrzymał się na kamiennej ścieżce. Zawsze szanował wicehrabiego. To nie jego wina, że córka okazała się podłą intrygantką o sumieniu dziwki. - Zdaję sobie sprawę, że moja córka cię oszukała. Mam nadzieję, że kiedyś zrozumiesz, jak bardzo przeżyła śmierć siostry. Do niedawna były sobie bardzo bliskie. Coralee nie uwierzyła w samobójstwo. Jak twierdzi ciotka Laurel, Corrie była przekonana, że to ty uwiodłeś jej siostrę, a potem ją zabiłeś.

RS

Przyjechała do Tremaine, żeby to udowodnić.

Nie mógł odmówić jej odwagi, chociaż wolał o tym nie myśleć. - Jak widać, udowodniła coś zupełnie przeciwnego - ciągnął hrabia. Gdyby nie wierzyła w twoją niewinność, nigdy by ci się nie oddała, co najwyraźniej się stało. Gray milczał. Przepełniał go żal, że Letty nie istnieje, że spędził noc z kobietą, która była tylko fantazją. - Nie mogę tego tak zostawić; w naszej rodzinie było wystarczająco dużo skandali. Oczekuję, że zrobisz, co należy. W przeciwnym razie przyślę ci sekundantów. Chryste! Pojedynek z Selkirkiem był ostatnią rzeczą, o jakiej marzył. Wicehrabia i jego żona wystarczająco się nacierpieli. Nawet teraz stojący przed nim mężczyzna nosił żałobny strój. Kątem oka dostrzegł znajomy kształt pędzący po ścieżce. Wyglądała jak Letty, a mimo to nie miała nic wspólnego ze słodką istotą, która rozpaliła go do czerwoności ubiegłej nocy.

149

Podbiegła i złapała go za ramię. W jej oczach błyszczały łzy. - Proszę, nie rób ojcu krzywdy - powiedziała. - Nie musisz się ze mną żenić. Powiedziałam mu, że nie wyjdę za ciebie, nawet jeśli poprosisz. Dlatego proszę... proszę, nie rób mu krzywdy. Spojrzał na nią i coś w nim drgnęło. Była jak Letty, a z drugiej strony, była kimś zupełnie innym. Gniew targał mu wnętrzności. Chciał ją ukarać. Chciał, by zapłaciła za wszystkie kłamstwa. I wciąż jej pożądał. - A więc nie wyjdziesz za mnie, nawet jeśli poproszę cię o rękę? Przełknęła głośno ślinę. - Mam pracę w Londynie. A poza tym, jest jeszcze mnóstwo rzeczy, które chciałabym zrobić, i miejsc, które chciałabym poznać. Nie jestem gotowa na małżeństwo. Uniósł czarną brew.

RS

- Doprawdy? - Zwrócił się do jej ojca. - Załatw zezwolenie na ślub. Weźmiemy ślub tak szybko, jak tylko możliwe. - Co takiego?!

Wielkimi krokami ruszył w stronę zamku, napawając się triumfem rozsadzającym mu pierś. Każe jej słono zapłacić za tę intrygę, a przy tym nasyci swoje pożądanie, którego nie mogła ugasić jedna szalona noc. - Nie wyjdę za ciebie! Zatrzymał się i obrócił na pięcie. - Wyjdziesz. Nie daję ci wyboru. Poszedł sobie, zostawiając ją z otwartymi ustami. Wydawało mu się, że słyszy przekleństwo wydobywające się z jej ust. Uśmiechnął się ponuro. Ta kobieta to podła intrygantka, ale namiętność, która ich wczoraj połączyła, była prawdziwa. Niezależnie od tego, jaką będzie żoną, nasyci się nią, a kiedy będzie miał dość, odeśle do Londynu.

150

*** - Nie wyjdę za niego! - Wyjdziesz, na Boga. Jeśli odmówisz, stłukę cię na kwaśne jabłko, co powinienem był zrobić, kiedy byłaś dzieckiem. Nie mogła w to uwierzyć. Ojciec zawsze ją rozpieszczał. A teraz każe jej poślubić mężczyznę, który nią gardzi? - Nie mogę wyjść za hrabiego! Mam pracę! W „Sercu do Serca". Czyżby wszyscy o tym zapomnieli? - Nie powinniśmy byli na to pozwolić. To nie jest zajęcie dla wicehrabianki. Poza tym prędzej czy później będziesz musiała wyjść za mąż. Po wczorajszej nocy nie masz wyboru. - Ale on mnie nienawidzi! Kiedy zostanę jego żoną, pewnie będzie mnie bił!

RS

- I dobrze. Gdybym ja w odpowiednim czasie potrafił cię zdyscyplinować, miałbym cichą, ułożoną córkę, a nie latawicę, gotową zrujnować siebie i rodzinę.

Ten argument zamknął jej usta. Widziała, co plotkarze zrobili z jej matką, babką i resztą rodziny po tym, jak zmarła Laurel. Nie chciała, by zdarzyło się to ponownie. Jeśli Gray ma zamiar ją ukarać za to, że go oszukała, to trudno. Nie mogła zaprzeczyć, że na to nie zasługuje. Wzięła głęboki oddech. - Dobrze, wyjdę za niego. Rysy wicehrabiego złagodniały. - Nie oddałabyś się hrabiemu, gdyby ci na nim nie zależało, Coralee. Nie jesteś taka. Nie zaprzeczała. Kocha Graya, przynajmniej kochała go wczoraj. Dziś był obcy, odległy. - Z czasem się wszystko ułoży - powiedział wicehrabia. Corrie uśmiechnęła się półgębkiem. - Mam nadzieję, że masz rację, ojcze. Była niemal pewna, że wcale się nie ułoży.

151

Nic ostatnio nie działo się tak, jak sobie tego życzyła.

Rozdział 17 Specjalne zezwolenie na ślub było gotowe w trzy dni. Szybko poczyniono też inne przygotowania i w rezultacie ślub miał się odbyć już dzisiaj, w ogrodach Selkirk Hall. Po uroczystościach małżonkowie mieli wrócić do zamku Tremaine. Ta myśl mroziła Corrie do szpiku kości. - Chyba nie dam rady - powiedziała do Allison, chodząc tam i z powrotem

RS

po pokoju. Niekompletnie ubrana, w białej bieliźnie i satynowym szlafroczku, nie mogła znaleźć sobie miejsca. - Po tym co zrobiłam, nie wiem, jak spojrzę w oczy jemu i jego rodzinie.

Ona i Allison wróciły do Selkirk Hall tuż po niefortunnej konfrontacji na zamku Tremaine. Dni płynęły szybko i oto Allison miała jej pomóc w ostatnich przygotowaniach do ceremonii. - Nie masz wyjścia - powiedziała przyjaciółka z nietypową dla siebie pewnością. - Jesteś to winna swojej rodzinie. Śmierć Laurel bardzo wszystkich dotknęła. Twój ojciec, choć tego nie okazuje, wciąż jest pogrążony w żalu. Nie chcesz narażać rodziców na kolejny skandal. - Mój Boże... - Corrie usiadła na krześle przed toaletką z różanego drewna. Beżowokremowa sypialnia była dużo bardziej elegancka niż ponury pokój, który Rebecca przydzieliła jej w Tremaine. Zdała sobie sprawę, że już do niego nie wróci, i poczuła skurcz w żołądku. Jako hrabina Tremaine dostanie apartament przylegający do sypialni hrabiego.

152

- Może po ślubie zdołasz mu wytłumaczyć, dlaczego tak postąpiłaś. Z czasem ci wybaczy. Potrząsnęła głową. - Gray nie należy do osób, którym to łatwo przychodzi. Ale pewnie wybaczyłby mi z czasem, gdybym była podobna do Letty. Mam wrażenie, że w pewien sposób mu na niej zależało. Ale jestem Coralee. Jestem wygadana, uparta i lubię stawiać na swoim. Nie jestem dobrym materiałem na żonę. - Przestań tak mówić. Jesteś Letty w takim samym stopniu jak jesteś Coralee. Jesteś dobra i troszczysz się o innych. Jesteś lojalna i hojna. Z czasem Gray dostrzeże te cechy i zda sobie sprawę, że jesteś żoną, o jakiej marzył. Corrie spojrzała na nią przez łzy. - Naprawdę tak sądzisz? Allison uścisnęła ją mocno. - Oczywiście, że tak. Z miłości do siostry byłaś gotowa podjąć wielkie jaka jesteś.

RS

ryzyko. Kochasz hrabiego. Wkrótce to sobie uświadomi i zaakceptuje cię taką, Corrie podniosła wzrok.

- Skąd wiesz, że go kocham?

- W ciągu tych kilku tygodni zaprzyjaźniłyśmy się, prawda? Nie wierzę, że oddałabyś się mu, gdybyś go nie kochała. Coralee otarła łzy. - Gray sądzi, że go zdradziłam, i w pewien sposób ma rację. Udawałam kogoś, kim nie jestem. - Tylko trochę. - Może - Coralee westchnęła. - Ale w przeszłości dużo wycierpiał i teraz pilnie strzeże swego serca. Obawiam się, że nie dostanę drugiej szansy. - Jeśli go kochasz, będziesz musiała próbować. Corrie przełknęła ślinę. Przyjaciółka miała rację. - Musisz zacząć się ubierać - przypomniała Allison.

153

- Zostawisz mnie na chwilę samą, Ally? Mam nadzieję, że się nie pogniewasz. Allison pokiwała głową. - Oczywiście. Poszła się przebrać, obiecując jednocześnie, że wróci i pomoże Corrie nałożyć suknię ślubną. Po chwili rozległo się ciche pukanie. Corrie otworzyła drzwi i aż krzyknęła na widok swojej najlepszej przyjaciółki, wysokiej i jasnowłosej Kristy Hart Draugr. - Krista! - Corrie rzuciła się jej w objęcia. - Jak się cieszę, że cię widzę! Wiedziałam, że przyjedziesz, jeśli tylko będziesz mogła, ale martwiłam się, że coś wam przeszkodzi. - Nie trzeba było się martwić. Wyjechaliśmy z Londynu, gdy tylko

RS

dostałam twój list. Po tej strasznej burzy na drogach leżą zwały błota i dlatego podróż potrwała dłużej, niż się spodziewaliśmy. Leif, Thor i mój ojciec czekają na dole. Wszyscy okropnie się martwimy. Jesteś pewna, że tego chcesz? Corrie westchnęła. - Absolutnie nie. - W takim razie może powinnaś odrzucić oświadczyny. Corrie zaśmiała się histerycznie. - To był rozkaz, a nie oświadczyny. Widać, że go nie znasz. Boję się myśleć, co by zrobił, gdybym rzeczywiście mu odmówiła. - Tak jak wspominałam, Leif i Thor są na dole. Gdyby hrabia sprawiał jakieś kłopoty... - Nie chodzi o niego. Prawda jest taka, że to wszystko moja wina. Nawet gdybym była wystarczająco samolubna, by zrobić to rodzinie, nie chciałabym narażać hrabiego na skandal. Żeniąc się ze mną, nawet wbrew własnej woli, Tremaine ma gwarancję, że uciszy gadające języki. Nie jest tak okropny, jak

154

sądziłam. Nie zamordował swojej żony ani mojej siostry i po prostu na to nie zasługuje. Krista złapała ją za rękę. - Brzmi to tak, jakby ci na nim zależało. Przynajmniej trochę. Corrie spojrzała na przyjaciółkę i łzy napłynęły jej do oczu. - Kocham go, Kristo. Jest trudny, uparty i bardzo wymagający, ale jestem w nim beznadziejnie zakochana. Niestety, bez wzajemności. Co gorsza, nienawidzi mnie za to, że go oszukałam. - Rozumiem. - Krista zamyśliła się na chwilę. - Cóż, ma prawo być zły. Ale z pewnością zrozumie kiedyś, że nie miałaś innego wyjścia. - Może. Corrie spojrzała na siebie w lustrze. Była blada jak ściana. Nabrała tchu i zwróciła się do przyjaciółki: pozostaje kwestia pracy.

RS

- Nie dość, że wychodzę za mężczyznę, który mną gardzi, to jeszcze - Lindsey nieźle sobie radzi. Chciała przyjechać na ślub, ale ktoś musiał zostać i dopilnować nowego wydania. Z chęcią cię zastąpi, dopóki nie zdecydujesz, co robić. Corrie podniosła wzrok. - Sądzisz, że będę mogła kiedyś wrócić? Uwielbiam pracę w gazecie. I lubiłam pracować z tobą, Kristo. Nie jestem gotowa do małżeństwa. Krista ścisnęła jej dłoń. - A czy przyjeżdżając tutaj, spodziewałaś się, że się zakochasz? Takie rzeczy po prostu się zdarzają. Tak samo było z Kristą, pomyślała Corrie. Znajomość z Leifem z początku wydawała się porażką, ale teraz oboje byli bardzo szczęśliwi. Corrie pomyślała o Grayu i poczuła ukłucie żalu. Podeszła do okna. Z ogrodu dobiegały głosy zbierających się gości. - Nie dowiedziałam się, co stało się z Laurel. Krista dołączyła do niej.

155

- Dostałam list, w którym pisałaś, że masz podstawy sądzić, że jeden z mężczyzn na zamku był jej kochankiem. To jeszcze nie znaczy, że ją zabił. - Wiem. Wciąż to sobie powtarzam. - Dzisiaj jest twój ślub. To nie czas na rozpamiętywanie przeszłości. Jestem pewna, że siostra chciałaby, żebyś była szczęśliwa. Corrie coś ścisnęło w sercu. Laurel chciałaby, żeby Corrie wyszła za kogoś, kto odwzajemnia jej uczucia. - Gray będzie chciał, żeby sprawiedliwości stało się zadość. Bywa niepokorny, ale honor to dla niego ważna sprawa. - A ty jesteś dzielną i szlachetną osobą. Z czasem Gray to dostrzeże. Corrie nie wierzyła w słowa przyjaciółki. Wszystko, co Grayson Forsythe do niej czuł, znikło tego samego poranka, co Letty Moss. ***

RS

W trójwarstwowej sukni z szarej organdyny ozdobionej wstążkami w kolorze fiołków, z miedzianymi lokami opuszczonymi na ramiona, Corrie stała przy drzwiach prowadzących do ogrodu. Planowała wrócić do żałoby na co najmniej miesiąc. Miała to na uwadze również, wybierając suknię ślubną. - Wciąż go nie ma. - Matka Corrie, dobiegająca pięćdziesiątki ładna brunetka, stała przy oknie, załamując ręce. - Mój Boże, a jeśli się nie pojawi? Hrabina była na krawędzi łez. Corrie poczuła ucisk w piersi. To możliwe. Zostawi ją przed ołtarzem będzie to zemsta za tygodnie intryg i oszukiwania. Ze względu na rodziców wolałaby, by upokorzenie nie było tak publiczne. - Spóźnia się tylko kilka minut - powiedziała spokojnie. - Może ma problem z dojazdem. W głębi duszy uważała, że swoim spóźnieniem hrabia chce zademonstrować, iż nie pali mu się do ślubu. O ile w ogóle się na nim pojawi. - Już jest! - Krista odwróciła się od okna. - Właśnie wszedł do ogrodu. - Dzięki Bogu.

156

Matka Corrie nie mogła opanować drżenia. Corrie podeszła bliżej i przytuliła się, by dodać jej otuchy, choć nie była pewna, która z nich bardziej tego potrzebuje. - Wszystko będzie dobrze, mamo. Kobieta uśmiechnęła się niepewnie. - Oczywiście, że tak. Przecież wychodzisz za hrabiego. Z czasem wszyscy zapomną o pośpiechu, z jakim się pobieracie. Ogarnęła ją nowa fala poczucia winy. Gdyby tylko posłuchała Kristy i została w Londynie, nie znalazłaby się w tej sytuacji. - Już czas, Coralee. Szept przyjaciółki wytrącił ją z równowagi. Nabrała głęboko tchu, nastawiając się na czekającą ją próbę. Krista uklękła, poprawiła tren sukni, a potem otworzyła drzwi. Chociaż gości było niewielu, kościół udekorowano masą białych kwiatów i fiołkowej wstążki, a w stronę ołtarza prowadził biały chodnik.

RS

Leif i Thor czekali przy drzwiach - jeden jasny, drugi ciemny, a obaj mieli najbardziej intensywnie niebieskie oczy, jakie Corrie zdarzyło się widzieć. Leif nachylił się i pocałował ją w policzek. - Wyglądasz przepięknie. Twój hrabia to prawdziwy szczęściarz. Uśmiechnęła się niepewnie. - Dziękuję. - Jeśli będzie cię źle traktował - wtrącił się Thor - wystarczy, że mi o tym powiesz. Łzy napłynęły jej do oczu. Cudownie mieć takich przyjaciół. - Dziękuję, będę o tym pamiętać, Thor. Thor Draugr pochodził z tej samej niezbadanej wyspy, co Leif i był tak samo niewykształcony i zacofany, jak starszy brat. Ale profesor Hart czynił cuda - zaczął ich uczyć i w krótkim czasie mężczyźni osiągnęli olbrzymie postępy. - Zaczynamy. - Krista objęła ją jeszcze i stanęła przy mężu.

157

Widząc, jak na siebie patrzą, Corrie poczuła ukłucie. Gdyby Gray spoglądał na nią z taką miłością... Ale to się nigdy nie stanie. Ojciec już czekał, by zaprowadzić ją do ołtarza. - Jesteś piękną panną młodą, Coralee. - Nachylił się i pocałował ją w policzek. - Nawet jeśli masz mi za złe, że cię do tego zmuszam, pamiętaj, że cię bardzo kocham. - Wiem, tato. Ja też cię kocham. Ujął ją za dłoń i pocałował. - Jestem z ciebie dumny, Coralee. Jesteś taka silna. I lojalna. Hrabia będzie miał cudowną żonę. Pokiwała głową w odpowiedzi. Miała tak ściśnięte gardło, że nie mogła wydusić nawet słowa. Spojrzała w stronę ołtarza i zobaczyła mężczyznę, który miał wkrótce być jej mężem - wysokiego, ciemnowłosego hrabiego Tremaine. Miał zaciśnięte usta i chmurne, gniewne spojrzenie.

RS

Próbowała sobie przypomnieć troskliwego mężczyznę, który szukał jej w ulewnym deszczu, mężczyznę, który się z nią kochał. Nie było po nim śladu. - Gotowa? - zapytał ojciec.

Pokiwała głową. Więcej nie była w stanie. Idąc z ojcem w stronę ołtarza, Corrie czuła na plecach zimny pot. Zobaczyła kilka znajomych twarzy: Allison, ciotkę Agnes, która nie przestawała załamywać rąk, Rebeccę, Charlesa i Jasona, który wydawał się niemal ubawiony. Jej ukochana babcia była zbyt słaba, by ryzykować daleką podróż. Matka Corrie stała w pierwszym rzędzie, czekając, aż mąż odda rękę panny młodej narzeczonemu. Po drugiej stronie kościelnej nawy stał profesor Hart, Krista z mężem i Thor. Kiedy doszli do ołtarza, ojciec spojrzał na hrabiego ostrzegawczo i oddał jej dłoń. Corrie miała wrażenie, że pod lodowatym spojrzeniem sama zamienia się w bryłę lodu. - Tak mi przykro - szepnęła. - Naprawdę nie chciałam, by do tego doszło.

158

Grayson uniósł czarną brew. - Jest w tym trochę mojej winy. Gdybym nie pragnął twojego ciała, wciąż byłabyś panną i nie musiałbym się żenić. Podziałało to jak uderzenie obuchem. Wiedziała, że zawsze mówi to, co myśli, ale wolałaby, żeby złośliwości zachował na później, kiedy będą sami. - Zaczynamy? - wtrącił się pastor Langston, uśmiechając się pocieszająco. - Nasz Pan działa czasem w niepojęty dla nas, ludzi, sposób. Mam nadzieję, że poddacie się Jego woli. Łzy napłynęły jej do oczu, ale opanowała się szybko. Nie będzie płakać. Nie w obecności Graya. Już i tak miał o niej fatalne zdanie. - Weźcie się za ręce. Gray ujął jej dłoń i nawet przez rękawiczkę czuła wibrującą w nim złość. - Zebraliśmy się dzisiaj - zaczął pastor - by połączyć tego mężczyznę,

RS

Graysona Morgana Forsythe, szóstego hrabiego Tremaine, i tę kobietę, Coralee Meredith Whitmore, świętym węzłem małżeństwa. W obliczu Boga i angielskiego prawa...

Pastor mówił dalej, ale Coralee nie słuchała. Przeszywały ją dreszcze, a niepewna przyszłość napawała przerażeniem. Wyglądało na to, że Gray sądzi, iż na zawsze stracił Letty. Kiedy ceremonia się skończyła i wziął ją w ramiona, zmuszając do obowiązkowego pocałunku, wiedziała na pewno, że straciła Graya. *** Przynajmniej już było po ślubie. Wszyscy przeszli do jadalni, gdzie wystawiono obfity bufet - pieczone mięsa, ryby, warzywa, sery i owoce. Na osobnych stołach czekały desery, między innymi piernikowy pudding, ciasta i torty. Matka Corrie nie szczędziła wysiłków ani kosztów i goście wyglądali na zadowolonych z obfitego i wystawnego posiłku. Gray grał rolę pomocnego pana młodego. Napełnił jej talerz i przyniósł do udrapowanego błękitną tkaniną stołu. Corrie nie miała apetytu.

159

Zatrzymał wzrok na szarej sukni. Oczywiście rozumiał jej wymowę. - Jeśli zamierzałaś wrócić do żałoby, to pomyśl jeszcze raz. Nie życzę sobie, by moja żona pałętała się po zamku w smętnych ubraniach, sprowadzając śmierć i smutek na moją rodzinę. Byłaś w żałobie wystarczająco długo. Twoja siostra odeszła i na tym koniec. - Ale... - Uważam tę sprawę za zakończoną, Coralee. Nie zamierzała protestować. Nienawidziła czarnych ubrań, które wciąż przypominały jej o śmierci Laurel. Po raz pierwszy decyzja o ślubie przyniosła jakieś pozytywne konsekwencje. Gray pochylił się na krześle. - Przynajmniej będziesz miała w Tremaine lepsze pokoje. Zacisnął usta.

RS

- Tak... też o tym pomyślałam. - Cóż, Letty to nie przeszkadzało.

Corrie poczuła irytację. Odstawiła kieliszek nieco mocniej, niż zamierzała, i kilka kropel rozprysnęło się na obrusie. - Wiem, że masz o mnie fatalne zdanie. Ale nie jestem rozpuszczoną, egoistyczną dziewczyną, za jaką wydajesz się mnie uważać. - Nie jesteś? - Nie. - Upewniła się, że nikt ich nie słyszy i dodała: - Nie będę przepraszać, że moja rodzina ma majątek i pozycję. Nie miałam wpływu na to, że urodziłam się jako wicehrabianka, tak samo jak ty nie wybierałeś swoich rodziców Patrzył na nią teraz z pewnym zainteresowaniem. Pomyślała, że to dobra okazja, by wyjaśnić przynajmniej część tego, co się wydarzyło. - Wiem, że jesteś zły o wiele rzeczy, między innymi o to, co napisałam o tobie w mojej kolumnie. Ale ja tylko powtarzałam zasłyszane plotki. Taka była moja praca.

160

Oparł się na krześle. - I byłaś w niej świetna. Przecież nie jesteś głupią gąską ze wsi. Zmarszczył czoło, coś sobie przypominając. - Nazwałaś psa po autorze Odysei, prawda? - Tak. Zmrużył oczy. - W takim razie przyznajesz, że znasz łacinę. Podniosła brodę. - I grekę. To chyba nie zbrodnia. - I pewnie mówisz po francusku! Jason musiał usłyszeć jad w głosie Graya, bo podszedł bliżej i złożył w tym języku gratulacje. Corrie podziękowała z wdziękiem, odpowiadając on patrzył na nią.

RS

perfekcyjną francuszczyzną. Spojrzała przy tym na Graya niemal tak ponuro, jak Nieprzyjemne spojrzenie Graya zatrzymało się na kuzynie. - Uważaj, co mówisz do mojej żony - ostrzegł. - Pamiętaj, ja też znam ten język.

Jason uśmiechnął się i w jego policzkach pojawiły się urocze dołeczki. - A ja sądziłem, że jesteś zazdrosny o naszą małą kuzyneczkę. Ciekawe. Hrabia zacisnął zęby. - Wygląda na to, że wciąż się mu podobasz. Jak widać, nie ma dla niego znaczenia, jakie imię nosisz. - Nie bądź śmieszny. Po prostu chciał być miły. - Jesteś moją żoną, Coralee. Pamiętaj o tym. - Mówiłam ci. Jason mnie nie interesuje. - Przysunęła się bliżej. - Jeśli dobrze pamiętasz, to z tobą poszłam do łóżka. A może już zapomniałeś? Ciemne oczy rozbłysły. - Nie zapomniałem. Poczekaj tylko, jak wrócimy do domu.

161

Corrie nabrała tchu. Pewnie nie powinna prowokować hrabiego w noc poślubną. Mój Boże, kiedy nauczy się trzymać język na wodzy? Wieczór skończył się zbyt szybko dla Coralee. Dla hrabiego chyba niewystarczająco szybko, sądząc po gorących spojrzeniach, którymi ją obrzucał. - Zabierz szal - powiedział. - Wychodzimy. - Ale... - Teraz! Rozkazujący ton sprawił, że aż podskoczyła. Nie jestem Letty, chciała mu przypomnieć. Nie muszę tańczyć, jak mi zagrasz. Ale miał prawo być zły i dziś każe jej zapłacić za całe zło, które wyrządziła. Poczuła niepokój. Nie znała tego człowieka. Tak różnił się od mężczyzny, z którym się kochała podczas burzy. Jakie ma plany wobec niej? I jakie oczekiwania?

RS

Bała się. Myślami była zupełnie gdzie indziej, a on owinął ją peleryną i poprowadził do wyjścia, godząc się wyłącznie na krótkie pożegnanie z rodziną i przyjaciółmi. Minęła Thora, który złapał ją za rękę. - Pamiętaj, co powiedziałem. - Spojrzenie, które rzucił Grayowi, nie pozostawiało najmniejszych wątpliwości co do jego intencji. Corrie poczuła falę wdzięczności, że ma takiego przyjaciela. - Nie zapomnę. Gray poprowadził ją do drzwi. W powozie zajął miejsce naprzeciwko i patrzył na nią wzrokiem pełnym gniewu. Zebrała w sobie całą odwagę, by utrzymać jego wzrok. - Jestem twoją żoną - powiedziała w końcu - i wypełnię małżeńskie obowiązki w noc poślubną. Ale nie pozwolę ci się skrzywdzić. Zdziwił się. - Naprawdę tak uważasz? Że mógłbym cię skrzywdzić? Zadrżała.

162

- Widać gołym okiem, jak bardzo mnie nienawidzisz. Wiem, że chcesz mnie ukarać za to, co zrobiłam. Po raz pierwszy jego twarz złagodniała. - Nie potrafiłbym cię skrzywdzić, Coralee. Nieważne, jak bardzo byłbym wściekły. - Opadł na poduszki. - Moje dzisiejsze zamiary co do ciebie nie mają nic wspólnego z bólem... chociaż odkryłem, że czasem jego szczypta może wzmacniać doznania. Dzisiaj czekają cię jedynie przyjemności. Na jego oblicze jednak wróciła ponura mina, przez co Coralee trudno było uwierzyć w te słowa.

RS

Rozdział 18 Słońce już zaszło. Zamek pogrążył się w ciemnościach, na dworze wył wiatr. Corrie siedziała na krześle przed toaletką w sypialni hrabiny, przylegającej do pokojów hrabiego. Teraz miała własny apartament i, jak wspomniał Tremaine, był dużo bardziej elegancki niż obskurny pokój, który zajmowała jako Letty. Sypialnia była śliczna - wyposażona w gustowne francuskie meble i draperie oraz obicia z jasnozielonego jedwabiu. Mimo to Corrie nie mogła opanować wrażenia, że jest niemile widzianym gościem w pokoju, który należał do zmarłej żony hrabiego. Gray obiecał, że przyśle na górę jedną ze służących, by pełniła obowiązki pokojowej. Dziewczyna jeszcze nie przyszła i Corrie siedziała jak na szpilkach. W kominku palił się ogień, ale była zmarznięta do szpiku kości. Wkrótce przyjedzie Gray.

163

Nie miała pojęcia, czego się po niej spodziewa. Wiedziała tylko, że nie będzie się z nią kochał tak, jak podczas burzy. Nie będzie delikatny, czuły, nie będzie się troszczył o jej uczucia. Ta myśl zmroziła ją jeszcze bardziej. Bała się nadchodzącej nocy. Chciała, by w końcu pojawiła się służąca, a tymczasem gwałtownie otworzyły się drzwi i Gray wszedł bez pukania. Rozejrzał się i zmarszczył czoło, jakby po raz pierwszy zdawał sobie sprawę, gdzie jest. - Nie możesz się tu zatrzymać, przynajmniej nie do czasu, gdy zmienimy wystrój. Ten pokój należał do Jillian, a ty nie przypominasz jej w żadnym calu. Powiedział to jak najgorszą obelgę. Serce Corrie ścisnęło się, chociaż jednocześnie poczuła złość. bliżej.

RS

- Gospodyni mnie tutaj przyprowadziła. Zmarszczył czoło i podszedł - To nie jej wina - wyjaśniła szybko. - Sądziła, że tego właśnie sobie życzysz. Uniósł brew.

- Uważasz, że ukarzę ją za tak niewielki błąd? Takie masz o mnie zdanie? Corrie przełknęła ślinę. - Wcześniej byłeś inny. Nie wiem, kim jesteś. - Ja też nie znam kobiety, z którą się ożeniłem. - Powiódł palcem po jej policzku. - Dziś może coś z tego zmienimy. Spojrzał w stronę swojej sypialni. - Zatrzymasz się w moim pokoju, dopóki nie zmienimy wystroju. Ścisnęło ją w żołądku. - Ale ja... potrzebuję trochę prywatności... i pokojówki, którą mi obiecałeś. To chyba nie jest wygórowane żądanie. Uśmiechnął się.

164

- Dzisiaj ja będę twoją pokojówką. A jutro znajdę ci kogoś na stałe. Wyciągnął rękę. - Chodź. Czas do łóżka. Nie mogła się ruszyć. Miała wrażenie, że jej stopy wrosły w podłogę. Podniosła wzrok i z trudem powstrzymała drżenie. - O co chodzi? Dość już kłamstw. - Boję się, Gray. Wcześniej ci ufałam. Teraz... - Odwróciła wzrok, walcząc z napływającymi łzami. Zawsze była odważna, ale teraz czuła się jak tchórz. - Do diabła. - Podszedł do niej i wziął ją w ramiona. Chociaż odpięła tren, wciąż dzieliło ich wiele warstw szarej organdyny. Przeniósł ją przez próg swojej sypialni, postawił przed komodą i zaczął wyciągać spinki z włosów. Stała sztywno, a on rozplótł włosy, układając je na ramionach. Bez słowa rozpiął guziki sukni, a potem pomógł Corrie zdjąć spódnicę i halki. Stała w

RS

gorsecie, pończochach i bieliźnie, ale Gray miał wciąż na sobie czarne spodnie i białą ślubną koszulę. Zdjął tylko surdut i z rozwichrzonymi włosami wyglądał jak rozbójnik, który ukradł jej serce. Szkoda, że go tutaj nie ma.

Pochylił się i pocałował ją w szyję, a ona zaczęła drżeć. Bała się, choć nie rozumiała dlaczego. Przecież nie jest już dziewicą. Powiedział, że jej nie skrzywdzi, a mimo to... Kochała mężczyznę, który zabrał jej niewinność podczas burzy. To był ktoś zupełnie inny. Zamknęła oczy, ale nie mogła powstrzymać łez, które spływały po policzkach. Zobaczył je i podniósł głowę. - Na miłość boską, Coro, nie jesteś już dziewicą. Powiedziałem, że nie zrobię ci krzywdy. Co, u diabła, jest nie tak? Przełknęła ślinę i zdobyła się na odwagę. - Jesteś inny i to jest nie tak. Pragnąłeś Letty. Cóż, ja pragnę mężczyzny, którym byłeś wcześniej. - Z jej ust wymknął się histeryczny śmiech. - To się nazywa sprawiedliwość, prawda?

165

Ciemne oczy przejrzały ją na wylot. Mruknął pod nosem przekleństwo, którego nie dosłyszała, odwrócił się i podszedł do stolika przy ścianie. Chwilę później wrócił z niewielkim kieliszkiem. - Wypij to. - Co to jest? - W Indiach mówią na to boski eliksir. - Co w nim jest? - Proszek zrobiony ze startych nasion priyali, kumhary oraz czegoś, co nazywają muraharą. Pomoże ci się rozluźnić. Kiedy na niego spojrzała, wziął jej twarz w swoje dłonie. Był to pierwszy czuły gest, jaki jej okazał od chwili, gdy ujawniła swoją tożsamość. - Jest całkowicie nieszkodliwy. Masz moje słowo. Spojrzała podejrzliwie. - Słowo żołnierza czy dżentelmena?

RS

Usta drgnęły. W pancerzu, którym się osłonił, pojawiła się maleńka szczelina.

- Żołnierza - powiedział łagodnie, a ona podniosła kieliszek i wypiła do dna.

*** Do diabła! Zamierzał ją ukarać za wszystkie kłamstwa i podłości. Ale kiedy spojrzała na niego tymi ślicznymi, pełnymi łez oczyma, kiedy zadrżały jej różowe usta, myślał wyłącznie o tym, jak jej pragnie. Nic z tego nie rozumiał. Nie była gąską ze wsi, o której fantazjował. Nie była prostą dziewczyną, która budziła w nim namiętność. Była sprytną i wyrachowaną kobietą, która bez skrupułów wykorzystała jego uczucia. Patrzył na nią, na miękkie, kobiece krągłości, na jedwabiste włosy o kolorze ognia. Była jak boginka, zmysłowa syrena. Przypominała mu Mayę, hinduską boginię iluzji. Była inna, niż sobie wcześniej wyobrażał, a mimo to pragnął jej tak, jak żadnej innej kobiety.

166

Ale Maya była też demonem, nauczycielką czarnej magii. Coralee także musi być demonem. Jakże inaczej mogłaby sprawić, że sama myśl, że mógłby ją ukarać, skrzywdzić w jakikolwiek sposób, sprawiała mu niemal fizyczny ból? Powiódł palcem po jej policzku, czując gładkość kremowej skóry. Tętno przyśpieszyło. Chciał ją smakować, dotykać całego ciała, ukryć się w niej przed światem. Oddała mu kieliszek. Jej dłonie już nie drżały. Afrodyzjak zaczął działać. W oczach nie było już strachu, a jedynie miękkie i ciepłe zaproszenie. Ciało nie było już sztywne. Kiedy odstawił kieliszek na komodę, zbliżyła się do niego ze wzrokiem utkwionym w jego ustach. Zwilżyła wargi językiem, a on poczuł ucisk w żołądku. Natychmiast zrobił się twardy. Eliksir zadziałał tak, jak trzeba. Była teraz jego, bardziej chętna, niż mógł niej resztę ubrania.

RS

to sobie wyobrażać. Odwrócił ją do lustra i patrzył w twarz, zamierzając zdjąć z Pocałował ją w kark. Jedwabisty lok musnął go w policzek, sprawiając, że zrobił się jeszcze twardszy. Postawił najpierw jedną, potem drugą stopę Corrie na krześle, pochylił się i zdjął pończochy, całując gładkie łydki, sklepienie stóp i palce. Jęknęła z rozkoszy. Miała na sobie gorset i majtki. Pamiętając o fantazji z dnia, kiedy skręciła kostkę, pogładził dłonią jej łydkę i poprowadził dłoń wzdłuż uda do otworka w bieliźnie. Włożył palce i zaczął ją delikatnie pieścić. Była mokra i miękka, tak jak sobie wyobrażał. Eliksir zdziałał cuda. Gray starał się nie myśleć, jaka część cudownych reakcji żony jest wynikiem jego działania, a ile to naturalna odpowiedź na pieszczoty. Poruszała się w rytm jego dotyku, a on się wycofał, nie chcąc, by osiągnęła szczyt zbyt szybko. Podniósł się, zatopił ręce w jej włosach, przechylił głowę i pocałował w usta. Przycisnęła się do niego całym ciałem, wspięła na

167

palce i oddała pocałunek. Jej język znalazł się w jego ustach, aż przeszedł go dreszcz pożądania. Marzył, by położyć ją na podłodze, rozpiąć spodnie i wziąć ją gwałtownie, nie zważając na konsekwencje. Powstrzymał się; zdjął pozostałą bieliznę, całując każdy odsłonięty kawałek ciała i wdychając delikatny, kwiatowy zapach perfum zmieszany z lekko piżmową nutą jej namiętności. Wziął ją w ramiona i zaniósł do łóżka. Rozebrał się szybko i dołączył do niej. Gdy tylko znalazła się w jego ramionach, pocałowała go namiętnie i Gray omal nie stracił samokontroli. Znał moc afrodyzjaku, dał jej zresztą najmniejszą dawkę. Przyszło mu do głowy, że może tu nie chodzi o eliksir, ale kobietę, która go wypiła. Mogła się nazywać Coralee, a nie Letty, ale namiętność między nimi nie była udawana.

RS

Coś w nim pękło. Nie znał jej, nie wiedział, czy im się razem ułoży. Nie był człowiekiem, który łatwo obdarza ludzi zaufaniem. Coralee zniszczyła wszystko, co udało się osiągnąć Letty. Ale mimo to, kiedy wszedł w jej cudowne, miękkie ciało, kiedy podniosła biodra, by wyjść mu naprzeciw, poczuł w sercu dziwne szarpnięcie. Zupełnie się tego nie spodziewał. Pocałował ją namiętnie, jakby nie mogąc się nią nacieszyć, a ona oddała pocałunek ze zdwojoną mocą. Mocne pchnięcia porwały go jak fala, biodra podnosiły się i opadały, doprowadzając do szaleństwa. Nie poddał się, dopóki nie zabrał jej na szczyt. Krzyczała jego imię, a on kochał ją nadal, jeszcze raz dając jej rozkosz. Wtedy dopiero pożądanie wygrało z wolą, porywając go tak gwałtownie, że musiał zagryźć zęby i napiąć mięśnie. Wyciszył się dopiero po dłuższej chwili. Leżał obok swej żony, kobiety, której nie znał, nie mogąc uwierzyć, że pożądanie budzi się na nowo. *** Strach znikł, a Corrie czuła palący ogień, który nie chciał zgasnąć. Oczekiwała, że Gray będzie zły, że będzie chciał się zemścić. Nie sądziła, że

168

spotka ją dzika namiętność, nad którą oboje zdawali się nie panować. Ona przynajmniej nie była w stanie ugasić jej płomieni. Mówiła sobie, że to zasługa eliksiru, ale w głębi serca wiedziała, że to nieprawda. Afrodyzjak był zaledwie wymówką, by mogła robić to, na co miała ochotę. Już pierwszej nocy marzyła, by go całować, dotykać po całym ciele, czuć jego mięśnie i gładką skórę. Leżał obok, a ona podniosła się i położyła na nim, czując, jak brodawki jej piersi zamieniają się w twarde kamyczki pod pieszczotą włosów na jego piersi. Pocałowała go głęboko w usta, a potem całowała jego czoło, oczy i linię podbródka. - Coralee - szepnął, wypowiadając jej imię tak, jak marzyła, sprawiając, że na nowo poczuła nadzieję. Wplotła palce w gęste czarne włosy, nachyliła się i wzięła jego usta w

RS

namiętnym pocałunku. Odwzajemnił się tym samym ogniem, pieszcząc ją językiem i rozpalając do czerwoności.

Uwielbiała jego smak, cudowny męski zapach, siłę oplatających ją ramion. Położył ręce na jej talii i posadził ją na sobie, odgradzając jej twarz od świata kotarą jedwabistych, rudych loków. - Gray - zamruczała. Kochała go kiedyś, kiedy był innym mężczyzną, a ona inną kobietą. Pocałował ją głęboko i znowu ją podniósł. Poczuła jego erekcję, zrozumiała i przejęła inicjatywę, schodząc w dół, aż przeniknęło ją cudowne uczucie wypełnienia. Do głowy uderzyła fala gorąca, płonące pragnienie, by osiągnąć szczyt. Poruszyła się, podnosząc się lekko, a po chwili opadła w dół. Jęknął z rozkoszy, co dało jej poczucie triumfu. Jego mięśnie drżały, a ona pierwszy raz zdała sobie sprawę z władzy, którą nad nim ma. Poruszyła się, zmieniając rytm. Zmierzali coraz szybciej do wspólnego celu. Wiatr wył za oknem, oddechy robiły się coraz szybsze. Gray syknął, kiedy poruszyła się jeszcze szybciej i zeszła jeszcze niżej, mocniej.

169

- Matko boska - jęknął, łapiąc ją za biodra. Przyciskał coraz mocniej i mocniej, aż oboje porwała fala rozkoszy. Spełnienie było nagłe i intensywne. Znów krzyczała jego imię, a on doszedł sekundę później. Oboje mieli wrażenie, że spadają ze stromego klifu. Opadła na potężną klatkę piersiową i zdziwiła się dotykiem jego ust na czole. Zdjął ją z siebie, a potem przytulił się do jej boku. Nie odezwał się nawet słowem. Ona również milczała. Żadne nie chciało zniszczyć tej cudownej, ulotnej chwili. Zasnęli. Zamykając oczy, Corrie pomyślała, że nieważne co się między nimi wydarzy, przynajmniej już się nie boi. *** Obudziły ją pierwsze promienie słońca. Jej umysł był wciąż zaćmiony, a mięśnie obolałe. Tuż obok leżał mężczyzna. Gray.

RS

Odwróciła się, by na niego spojrzeć. Gęste rzęsy rzucały cienie na policzki, surowa linia podbródka znikła wśród świeżego zarostu. Kołdra zebrała się w okolicach bioder, odkrywając klatkę piersiową. Miał wspaniałe ciało - same mięśnie i ścięgna, płaski brzuch, symetryczne wzniesienia kości biodrowych. Kochał się z nią i choć było inaczej niż pierwszej nocy, zaznała rozkoszy, którą obiecywał. Afrodyzjak zadziałał i Corrie się rozluźniła. Nawet więcej, niż rozluźniła. Reagowała jak tygrysica, którą jej kiedyś wypomniał. Zaczerwieniła się na wspomnienie, że praktycznie rzuciła się na niego. Poczuła ucisk w piersi. Może to będzie jego zemsta. Kiedy się obudzi, zacznie się z niej naśmiewać, przypomni, że stała się rozpustnicą. Corrie westchnęła. Niezależnie od tego, co wsypał do wina, nie była to jedyna przyczyna jej gwałtownych reakcji. Spojrzała na mężczyznę, którego poślubiła. Chociaż była wdzięczna za rozkosz, którą jej dał, bardziej ceniła spontaniczne i naturalne pożądanie tamtej nocy spędzonej w chatce. Brakowało go teraz, ale może z czasem znów się

170

pojawi. Ona była kobietą, a on mężczyzną. Pragnęli się nawzajem. Na razie to musi wystarczyć. - Dobrze spałaś? - odezwał się głos z drugiej strony łóżka. - Doskonale, dziękuję. - Wciąż się boisz? - Nie. Brew uniosła się. Chcąc ją sprawdzić, wyciągnął rękę i objął pierś, pieszcząc palcami brodawkę. Natychmiast stwardniała, a między udami pojawiło się znajome pulsowanie. Zupełnie, jakby czytał jej w myślach, sięgnął w tym kierunku, aż z jej ust wydobył się cichy jęk. - Cóż, przynajmniej mamy to. - W jego głosie nie było przytyku ani wyrzutu. Rozluźniła się, a on pocałował ją głęboko, rozbudzając podniecenie z łatwością, która powinna ją dziwić. Poddała się palącemu ogniowi, pozwalając,

RS

by Gray również go poczuł. Połączyli się we wspólnym rytmie, a ona po chwili stwierdziła, że być może Gray miał rację. Cóż, przynajmniej mamy to.

Ale w głębi serca wiedziała, że to nie wystarczy.

171

Rozdział 19 Przez grube zasłony słońce zaglądało do sypialni Graya. Corrie poruszyła się i chciała go dotknąć, ale druga strona ogromnego łoża z baldachimem była pusta. Oparła się o poduszki, przyglądając się ciężkiej, aksamitnej kotarze w kolorze złota. Chociaż cieszyła się, że nie musi spojrzeć mu w twarz, miała jednak nadzieję, że po przebudzeniu będą się kochać. Rozległo się ciche pukanie i do pokoju weszła młoda osoba w czarnej spódnicy, białej bluzce i w czepku na głowie. - Przysłał mnie jego lordowska mość - powiedziała. - Jestem Anna. Mam być pani pokojówką. - Wysoka i niezwykle szczupła kobieta uśmiechnęła się. -

RS

Jeśli nie masz nic przeciwko, milady. - Miała nieco ponad trzydzieści lat i przyjemną, całkiem atrakcyjną twarz.

- Dobrze. Moje suknie są w apartamencie hrabiny. Chodźmy, pomożesz mi wybrać coś do ubrania. - Tak, milady. Pół godziny później Corrie była już w pokoju śniadaniowym. Po drugiej stronie stołu siedziała Rebecca, która zaszczyciła ją pierwszą rozmową w cztery oczy od chwili ślubu. - A więc jesteś tutaj na dobre. Przynajmniej do czasu, aż Gray się tobą zmęczy. Corrie zesztywniała. Od chwili gdy nałożyła sobie jedzenie na półmisek, Rebecca była wyjątkowo nieprzyjemna. - Co ty opowiadasz? Jesteśmy małżeństwem. Jestem teraz żoną Graya. Co potwierdził szaloną namiętnością nocy poślubnej.

172

- Z pewnością zdajesz sobie sprawę, że jego zainteresowanie jest chwilowe. Chciał, żebyś została jego kochanką, a nie żoną. To prawda. Ożenił się z nią, bo został do tego zmuszony. - To nie ma znaczenia. Jestem jego żoną. Rebecca sączyła mocną herbatę z porcelanowej filiżanki. Ubrana była jak zwykle elegancko, w bladoniebieską jedwabną suknię, która podkreślała błękit jej oczu. Na każdym ramieniu spoczywał węzeł jasnych loków. - Gray ma duże potrzeby - powiedziała Rebecca. - Przez jakiś czas po śmierci Jillian czuł się winny i unikał kobiet, ale Bethany położyła kres celibatowi. A potem ty się pojawiłaś. Chyba zdajesz sobie sprawę, że nie będziesz ostatnia. Corrie zdołała przełknąć kawałek jajka, które nałożyła sobie na talerz, ale zupełnie straciła apetyt.

RS

- Tak jak mówiłam, jesteśmy małżeństwem. Oczekuję, że dotrzyma przysięgi małżeńskiej. - Powtarzając te słowa, zdała sobie sprawę, że mówi poważnie. Jeśli Gray ją zdradzi, nie będzie miała wyboru, jak tylko go zostawić. Sama myśl sprawiła, że ukłuło ją w sercu. Rebecca roześmiała się. - Jeśli sądzisz, że będzie ci wierny, moja droga, to jesteś bardzo niemądra. Czym jest przysięga małżeńska dla mężczyzny? Z czasem inna kobieta wzbudzi zainteresowanie Graya, a wtedy odeśle cię do jednej ze swoich posiadłości. Jeśli będziesz miała szczęście, zamieszkasz w jego londyńskim domu. Przynajmniej będziesz mogła pisać tę swoją niedorzeczną kolumnę. Corrie zagryzła wargi. Rebecca nie siliła się nawet na pozory uprzejmości. Widać było, że jest absolutnie wściekła, iż nie jest już gospodynią na zamku Tremaine. - Pisanie do gazety to moja praca. Ale, jak sądzę, jakiekolwiek zajęcie jest poniżej twojej godności.

173

Te słowa przypomniały jej, że jeżeli chciałaby mieć w Tremaine choć odrobinę prywatności, musi jak najszybciej dopilnować zmiany wystroju apartamentów hrabiny. Podniosła się z krzesła, prawie nie tknąwszy jedzenia. - Obawiam się, że muszę iść. Mam mnóstwo spraw do załatwienia dziś rano. Jeśli mi wybaczysz... Na twarzy Rebeki pojawił się nieszczery uśmiech. Nie miało to znaczenia. Nigdy nie były przyjaciółkami i to się raczej nie zmieni. Corrie poszła po płaszcz, rozmyślając o czekającym ją zadaniu. Ubierając się rano, nie mogła nie zauważyć, jak bardzo ponure są pokoje Graya masywne, drewniane meble, ciężkie zasłony nieprzepuszczające słonecznego światła, ponury brązowy dywan na podłodze. Po wizycie w słonecznym gabinecie - pokoju indyjskim, jak go nazywała

RS

- była przekonana, że ponury wystrój sypialni mu nie odpowiada. Oczywiście zapyta go, ale gdy tylko wyrazi zgodę, przemebluje również jego pokoje. Znalazła Graya, pogrążonego w księgach rachunkowych. Nigdy nie widziała go w indyjskim pokoju i dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak dużą część jego życia stanowiły podróże. Wyglądał tak naturalnie, siedząc za ratanowym biurkiem, wśród jasnych, świetlistych jak kamienie szlachetne barw. Wokół znajdowały się mosiężne urny i naczynia z kadzidełkami z drzewa sandałowego. Widać było, że czuje się tutaj jak u siebie. Nastawiając się na każdy możliwy nastrój męża, zapukała w otwarte drzwi, uśmiechnęła się sztucznie i weszła do środka. Podniósł wzrok znad ksiąg, zobaczył ją i nachmurzył się. Cóż, nieszczególne powitanie. - Dzień dobry, milordzie. Otaksował wzrokiem sukienkę w kolorze moreli. - Sądziłem, że tylko Letty chodziła w prostych muślinach. Corrie udała, że nie zauważa złośliwego tonu.

174

- Mam sporo pracy. Jedwabie i satyna nieszczególnie się do tego nadają. - O co chodzi? - Powiedziałeś, że trzeba zmienić wystrój apartamentów hrabiny. Zastanawiałam się... jeśli się zgodzisz, dokonam pewnych zmian również w twoich pokojach. Oczywiście, jeśli wolałbyś ich nie zmieniać... - Rób, co chcesz. - Wrócił do pracy, pochylając głowę, jakby jej już nie było. Letty może i nie miałaby nic przeciwko takiej odprawie, ale Corrie nie była przyzwyczajona do takiego traktowania. Obeszła biurko i zbliżyła się do fotela. Podniósł głowę, zdając sobie sprawę, że jeszcze tu jest. - Masz jeszcze jakieś życzenia? Kiedy tu weszła, miała zamiar rozmawiać tylko o wystroju. Ale teraz, gdy

RS

widziała ponurą minę i zaciśnięte usta, które mówiły wyraźnie, że chce, żeby sobie poszła, pojawiło się nowe pragnienie.

- Owszem. - Zastanowiła się przez krótką chwilę. - Jestem twoją żoną, prawda? Ślub był zaledwie wczoraj i dlatego należy mi się całus na dzień dobry. Zdążyła zauważyć zdumiony wyraz twarzy, nachyliła się i przycisnęła ciepłe usta do jego ust. Gray zamarł, jakby w szoku, a ona odwróciła się na pięcie i poszła do drzwi. - Miłego dnia, milordzie - zawołała przez ramię. Wyszła z pokoju, uśmiechając się. Nie mogła przezwyciężyć uczucia, że właśnie odniosła mały triumf. *** Projekt przemeblowania toczył się bardzo sprawnie. Gdy tylko wyszła z gabinetu, wyruszyła do wioski, by wynająć rzemieślników i zamówić nowe meble do obu sypialni.

175

Wcześniej zamierzała pojechać powozem - należał jej się jako hrabinie Tremaine - ale dzień był tak piękny, słońce grzało tak przyjemnie, że szkoda byłoby zmarnować taką okazję na spacer. Kiedy przechodziła obok stajni, Homer rzucił się do jej stóp, podskakując z radości. - Homer! - Uklękła przy szarym kundlu i objęła go ramionami za szyję. Tęskniłam za tobą, staruszku. - Pogłaskała go po zmierzwionej sierści. - Masz ochotę wybrać się ze mną? Zaszczekał, jakby się zgadzał. Roześmiała się i ruszyli w drogę. Miała na zamku Tremaine przynajmniej jednego przyjaciela. Ścieżka jeszcze bardziej zarosła i długie trawy zaczepiały o spódnicę. Lady Tremaine miała nowe obowiązki, ale nie zapominała o celu, dla którego tu przyjechała. Próbowała zapomnieć, ale nie potrafiła.

RS

Nie zapomniałam o tobie, siostrzyczko.

Przez ostatnie kilka dni starała się nie myśleć o Laurel. Wymuszone małżeństwo z Grayem sprawiło, że i tak nie miała czasu na inne rozmyślania. Teraz zdała sobie sprawę, że jako hrabina na zamku znajduje się w doskonałej sytuacji. Chociaż nie wierzyła, by Jason lub Charles byli zdolni do morderstwa, któryś z nich musiał być kochankiem Laurel. Co innego robiłaby w gabinecie książka siostry? Rebecca wspomniała, że mężczyźni są z natury niewierni. Może mówiła z własnego doświadczenia? A Jason... Jason był dużym, uroczym chłopcem, właśnie takim, który mógł skraść serce Laurel. Należąc do rodziny, Corrie mogła chodzić, gdzie jej się żywnie podoba. Jeszcze trochę powęszy i dowie się, który z mężczyzn był kochankiem siostry. Wypyta o szczegóły i ustali w końcu, co stało się siostrze i maleństwu w tę tragiczną noc.

176

Przyspieszyła kroku. Miała zamiar kontynuować poszukiwania, gdy tylko wróci z miasteczka. *** Gray stał w oknie sypialni. Po spotkaniu z Coralee w gabinecie pobiegł na górę, myśląc, że jeśli jego młoda żona życzy sobie pocałunków, dostanie je z nawiązką. Pokój jednak okazał się pusty, a Gray próbował sobie wmówić, że nie czuje rozczarowania. Wyjrzał przez okno i zobaczył żonę przy stajni za domem. Poczuł lekką irytację, widząc, że klęczy, obejmując szyję tego szarego kundla. Co ona, u diabła, wyprawia? Nie była przecież Letty Moss. Była wyrachowanym, zimnym babsztylem, który szkalował go w tej swojej gazecie. Zarabiała na życie publicznym opisywaniem brudów. Okłamała go, udając, że A mimo to...

RS

jest słodka i niewinna. Gray patrzył, jak bawi się z psem, nie mogąc opędzić się od myśli, że może Cora i Letty nie różnią się tak bardzo, jak dotąd sądził. Ta myśl była dosyć niepokojąca. Co innego rozpieszczać ulubioną kochankę, troszczyć się o nią, a co innego zakochać we własnej żonie. Podczas trwania małżeństwa z Jillian zawsze trzymał ją na odległość, nie pozwalając się jej zbytnio zbliżyć. Ale Coralee była inna. Było w niej coś, co go przyciągało i napełniało serce dziwnym pragnieniem. Gray powstrzymał się, by nie pobiec za nią do miasteczka. Od dziecka był samotnikiem i nie zamierzał tego zmieniać. Nie pozwoli, by ta rudowłosa czarownica znalazła drogę do jego serca. Odwrócił się od okna, słysząc ciche pukanie. Przeszedł do saloniku i przywitał się z Samirem. - Przepraszam, że przeszkadzam, sahib, ale przyjechali goście. Twoi przyjaciele, pan Petersen i pułkownik Rayburn. Czekają w gabinecie.

177

- Już pułkownik? - Kiedy Gray był w Indiach, Timothy Rayburn był majorem i jednym z jego najbliższych przyjaciół. Hindus uśmiechnął się, błyskając zębami. - Tak, panie. - Samir zawsze lubił Rayburna. Gray uśmiechnął się, co ostatnio rzadko mu się zdarzało. - Powiedz im, że już idę. Cieszył się z niespodziewanej wizyty gości, chociaż dziwił się, że podróżowali razem. Timothy był żołnierzem z krwi i kości, majorem - teraz pułkownikiem - w dziewięćdziesiątym dziewiątym pułku piechoty stacjonującym w Indiach. Dolph chyba zaprzestał nieformalnej działalności na rzecz ministerstwa wojny. Kto wie, może to wcale nie było takie dziwne? Zszedł po schodach i znalazł obu mężczyzn rozpartych wygodnie w zatroszczył się Samir.

RS

skórzanych fotelach naprzeciw zimnego kominka, sączących brandy, o którą - Timothy. Dolph. Jak dobrze was widzieć. Mężczyźni wstali i uścisnęli dłonie na powitanie.

- Gratulacje z okazji awansu, pułkowniku. Z pewnością na niego zasłużyłeś. Rayburn uśmiechnął się. - Trochę to trwało. Był rudowłosym mężczyzną o szerokich barach, piegach na twarzy i spokojnym usposobieniu. Wzbudzał zaufanie i można mu było bez wahania powierzyć swoje życie - co Grayowi nie raz się w przeszłości zdarzyło. - Co was sprowadza z Londynu? - zapytał. - Interesy w Bristolu - odparł pułkownik. - Nowy układ handlowy, który dotyczy Kompanii Wschodnioindyjskiej i dostaw prochu dla armii. Gray pokiwał głową. Saletra, niezbędny składnik, sprowadzana była z Indii od początków siedemnastego wieku.

178

- Interesy i chęć skorzystania z rady przyjaciela - dodał Dolph. Gray spojrzał ostro na wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę o pooranej wiatrem twarzy. - Rady przyjaciela, powiadasz? Wygląda na to, że to ty się w nich specjalizujesz. O ile sobie dobrze przypominam, radziłeś mi, że mam się nie przejmować Letty Moss. Dolph uśmiechnął się tylko. - Przecież nie jest groźna. Chciałeś, bym ją prześwietlił, tyle że wcześniej jej przyjaciele zlecili mi zbadanie ciebie. Nie było mnie przez jakiś czas w Londynie, ale po twoim zachowaniu wnioskuję, że odkryłeś jej tożsamość. Gray podszedł do stolika, odkręcił korek kryształowej karafki i nalał sobie drinka. dziś moją żoną.

RS

- Może powinieneś mi powiedzieć. Gdybyś to zrobił, Coralee nie byłaby Dolph Zakrztusił się brandy.

- Ożeniłeś się? Wzruszył ramionami.

- Letty Moss była łakomym kąskiem. Zamierzałem zrobić z niej swoją kochankę. Wicehrabia miał na ten temat inne zdanie, bo okazała się jego córką. Dolph zagryzł roześmiane usta. - Moje gratulacje. - No proszę, proszę! - dodał Timothy Rayburn, wznosząc kieliszek jak do toastu. Dolph spoważniał. - To urocza młoda kobieta. Będzie doskonałą żoną. Gray nie odpowiedział. Nie chciał żony. Miał już jedną, a jej utrata była źródłem ogromnego cierpienia. Wziął kieliszek i usiadł na sofie. - A zatem, jakiej potrzebujecie rady? Pułkownik odparł:

179

- Doskonale znasz Indie, lepiej niż wszyscy moi znajomi. Jak głosi plotka, szykują się tam kłopoty. Chcemy poznać twoją opinię na ten temat. - Mówisz: my. - Odwrócił się i przygwoździł wzrokiem inspektora. Sądziłem, że przeszedłeś na emeryturę. - Owszem, owszem, ale zdarza mi się pracować dla Kompanii i zajmować sprawami... które w jakiś sposób odnoszą się do tamtejszych interesów. - Rozumiem. Gray oparł się o poduszki, a pułkownik opowiadał o aktualnej sytuacji w Indiach - pięć lat po wyjeździe Graya. Tremaine słuchał uważnie. Od chwili gdy postawił nogę na tej ziemi, wciągnął w płuca pierwszy haust gorącego powietrza przesyconego zapachem frangipani, obserwował ciemnoskóre dzieci o szerokich, białych uśmiechach i kobiety o oczach pomalowanych kajalem, czuł z tym krajem szczególną więź.

RS

Samir został mu przydzielony ledwie kilka tygodni po przyjeździe. Ten drobny i delikatny mężczyzna od razu wyczuł zachwyt Graya Indiami. Przedstawił go Talice, cudownej, egzotycznej wdowie, która po tygodniu stała się jego kochanką.

Talika była niezwykle doświadczona. Była pilną uczennicą Kamasutry, hinduskiego przewodnika po sztuce miłości. Dawała mu wskazówki, instruowała i wreszcie uczyła osiągnąć absolutną rozkosz ze współżycia. Był wtedy młodszy, miał gorącą krew i chciał się uczyć. Hinduska kochanka nauczyła go również cenić ten piękny kraj. Dzięki niej wiele zobaczył i przeżył - cudowne widoki, zapachy, kolory i różnorodność, której nie spotka się nigdzie indziej. - Martwimy się, Gray - powiedział pułkownik. - Słychać plotki o możliwym buncie. Zarządzanie Bombajem i Madrasem bywa kłopotliwe, ale największe trudności sprawia nam Bengal. Gray odchylił się do tyłu.

180

- Moim zdaniem macie powody, żeby się martwić. Do czasu porażki w Kabulu przed dwoma laty brytyjska armia była niepokonana. To, że garnizon Elphinstona został zmieciony z powierzchni ziemi, a wojsko musiało się ewakuować, położyło kres takiemu myśleniu. Pułkownik zmarszczył brwi. - Na Boga, wiesz przecież, jak tam jest. Teren jest straszny, a klimat nie do zniesienia. Wojsko zdziesiątkowały nie tylko walki, ale też upał, choroby i brak zapasów. - Nie wspominając - dodał sucho Gray - o niekompetencji starszych oficerów, którzy nie potrafili solidnie przygotować kampanii. Rayburn nie zaprzeczał. - Mimo to sądziliśmy, że krwawa zemsta powinna nam zaskarbić sympatię wśród Hindusów. nam nie wybaczą.

RS

- Gdyby to było takie proste. To pamiętliwy naród i obawiam się, że łatwo - Gray pociągnął łyk brandy. - Cokolwiek się stanie, wydaje mi się, że to trochę potrwa. Fale niezadowolenia tworzą się powoli. Skutki fatalnej wojny z Afganistanem mogą ujawnić się za wiele lat. Pułkownik sączył brandy. - Doceniam twoją szczerość. Nie przesadzałem, mówiąc, że znasz Indie lepiej niż jakikolwiek inny Anglik. Była to prawda. Przez lata, które tam spędził, Gray robił wszystko, by poznać ten kraj jak najlepiej, zrozumieć ludzi i ich zwyczaje. Nawet po wyjeździe starał się nie tracić kontaktu. Uśmiechnął się. - Nie jestem już w wojsku. Mogę mówić, co mi się żywnie podoba, nie narażając się na ryzyko, że skończę w kajdanach. Rayburn parsknął śmiechem. - Co racja, to racja.

181

- Mam nadzieję, że zostaniecie na noc. Rebecca wydała fortunę na kucharza, ale jedzenie jest wyśmienite. A po południu ma przyjechać Derek. Pewnie od dawna go nie widzieliście. Derek Stiles był bratem przyrodnim, o którego istnieniu dowiedział się dopiero po śmierci starego hrabiego. - Bardzo chętnie - powiedział pułkownik. - Do Bristolu daleka droga. - Nie widziałem Dereka od lat - dodał Dolph. - Poza tym przyjechałem jeszcze z jednego powodu. Chciałbym zamienić słowo z twoją żoną. Gray spojrzał na przyjaciela, na jego surowe rysy i ciemną karnację. Był twardy, co miał wypisane na twarzy, ale raczej podobał się kobietom. Gray zadecydował, że nie pozwoli, by Dolph i Corrie spotkali się w cztery oczy.

RS

- Poszła do wioski. Sprawdzę, czy już wróciła. - Wyszedł, zastanawiając się, co takiego Dolph ma do powiedzenia Coralee. Szkoda tylko, że tak się cieszy, że ma w końcu pretekst, by ją odnaleźć.

Pomyślał o kobiecie, z którą się ożenił. Hinduska kochanka nauczyła go cierpliwości, która w ars amandi była niezbędną umiejętnością. Jednak przy Coralee wyuczone zachowania się nie sprawdzały. Kiedy się z nią kochał, zżerała go namiętność tak wielka, jakiej nie pamiętał od lat wczesnej młodości. Dziś wieczorem to się zmieni. Zamierzał odzyskać swą legendarną samokontrolę, wykorzystać umiejętności i nie pozwolić, by to emocje go prowadziły. Był ciekaw, czy bez wsparcia afrodyzjaku jego żona będzie tak samo pilną uczennicą jak ubiegłej nocy.

182

Rozdział 20 Corrie załatwiła wszystkie sprawy i wróciła do domu, po drodze zostawiając Homera w stajni. Zdziwiła się, widząc tam małego Georgie Hobbsa, chłopca który ukradł chleb, pucującego jeden z boksów. - Dzień dobry, Georgie. Chłopiec uniósł ciemną głowę. Rozejrzał się ostrożnie, szukając wzrokiem hrabiego. - Nie ma go tutaj. Nie martw się. Chłopak odetchnął z ulgą. - Przychodzę tu codziennie. Nie jestem pewien, czy o tym wie. - Sądzę, że tak. Zwykle jest dobrze zorientowany w tutejszych sprawach.

RS

Nabił kolejną porcję brudnej słomy na widły i wrzucił ją na taczkę. - Jak pani sądzi, jeśli będę ciężko pracować, żeby oddać dług, to może znajdzie się dla mnie robota na zamku?

Zagryzła wargi. Nie powinna wtrącać się w decyzje Graya. Ale przecież była jego żoną i to nie dość potulną, ku jego rozpaczy. - Może i tak. Dlaczego nie zapytasz hrabiego? Chłopak zbladł. - Pewnie nie potrzebuje nikogo. - Hm. W zasadzie przydałby mi się jeszcze jeden stajenny. - Gray zbliżył się, wysoki, męski i niesłychanie atrakcyjny. Przypomniała sobie twarde ciało wgniatające ją w materac ubiegłej nocy, potężną siłę szczupłych, muskularnych bioder i poczuła ucisk w brzuchu. - Jak się miewa twoja matka? - Gray spytał chłopca. - Czuje się dużo lepiej. A z tą robotą... mówił pan poważnie? - Już odpracowałeś swój dług. Dam ci trochę pieniędzy z pierwszej tygodniówki, żeby wam wystarczyło na następne kilka dni. 183

Chłopakowi zaszkliły się oczy. - Dziękuję, panie. Dziękuję bardzo. - Pracuj tak dalej, Georgie, a z czasem dostaniesz pracę na stałe. Chłopiec spojrzał na Corrie i uśmiechnął się tak szeroko, że widać było lukę w uzębieniu. Odwzajemniła uśmiech z dziwnym wzruszeniem. Georgie wrócił do pracy, a kiedy spojrzała na Graya, zobaczyła, że patrzy na nią tak, jak nie patrzył od czasu ujawnienia tożsamości Letty Moss. - Psy-przybłędy i dzieciaki w potrzebie. Przyznaję, że mnie zdumiewasz, hrabino. Dziwił się, że jest miła dla biednego dziecka? Że nie jest heterą o sercu jak lód, za jaką ją uważał? - To ma być komplement? Dotknął palcem jej policzka. jest twoim przyjacielem. - Przyjacielem?

RS

- Chyba tak. - Ujął jej chłodną dłoń. - Chodź. Mamy gości. Jeden z nich

- I tak się składa, również moim. Randolph Petersen. - Przybrał naburmuszony ton. - Mężczyzna, którego wynajęłaś, żeby udowodnił, że jestem mordercą. *** Corrie poszła z Grayem do salonu, w którym czekał Dolph Petersen. Prawdę powiedziawszy, to nie ona go wynajęła - zrobili to Krista i Leif - ale sama napisała do Kristy, żeby nie przestawał pracować, choć już odkryła, że Gray jest niewinny. Serce zaczęło jej bić szybciej. Może Petersen przywiózł jakieś wieści. Przyspieszyła, szeleszcząc spódnicami. Zobaczyła go od progu. Był niemal tak wysoki jak Gray i tak przystojny, jak pamiętała. - Pan Petersen. Jak dobrze pana widzieć. - Wzięła jego rękę w obie dłonie, a on nachylił się i pocałował ją w policzek. - Mąż powiedział mi o ślubie. Moje gratulacje dla was obojga.

184

Zaczerwieniła się na myśl, co jeszcze Gray mógł mu powiedzieć. - Miałem nadzieję, że pomówimy w cztery oczy. - Spojrzał szybko na Graya, ale napotkał jego nieugięty wzrok. - Ale skoro jesteś mężatką, mam pewien dylemat. - Wydaje mi się, że mój mąż powinien w końcu zrozumieć, dlaczego tu zostałam, gdy już się okazało, że jest niewinny. Ciemna brew poszybowała w górę. - No proszę, a ja sądziłem, że zostałaś, bo nie potrafiłaś się oprzeć mojemu urokowi. Zignorowała sarkazm w jego głosie. - Zostałam, bo chciałam dowiedzieć się prawdy. I tego, czy to Jason, czy Charles był kochankiem mojej siostry. Gray zacisnął zęby.

RS

- Co ty, u diabła, opowiadasz?

- Mówię o mężczyźnie, który zrobił dziecko mojej siostrze, a potem ją zostawił. Jeśli pójdziecie za mną, panowie, pokażę wam niezbity dowód. Corrie wyszła z salonu. Obaj mężczyźni podążyli za nią. Corrie czuła gniew promieniujący z Graya i zastanawiała się, jaką szkodę wyrządziła ich kruchej relacji, podejrzewając członków jego najbliższej rodziny o tak okropną zbrodnię. Weszła do gabinetu i przysunęła stołek do regału, chcąc wyciągnąć książkę. Zmarszczyła czoło. Nie było jej tam; zostało po niej puste miejsce. Corrie obejrzała okoliczne tomy, czytając wytłoczone złotem tytuły na grzbietach, a potem przesunęła stołek i sprawdziła jeszcze raz, choć w głębi serca wiedziała, że książkę stamtąd zabrano. - Była tutaj. Znalazłam ją niedawno. Odłożyłam ją z powrotem, by nikt się nie zorientował. Gray wydawał się spięty. - Czego szukałaś, Coralee? Nie mówisz z sensem.

185

- Znalazłam książkę, która należała do Laurel. Zbiór sonetów, które bardzo ceniła. Dała ją w prezencie mężczyźnie, w którym była zakochana. Napisała dedykację na okładce. - Skoro była tam dedykacja, to znasz jego imię. - Nie wymieniła imienia. Nazwała go tylko swoim ukochanym. Pisała, że czytali tę książkę razem i że go kocha. Gray milczał. Była pewna, że jej nie wierzy i odwróciła się, by nie widział łez napływających do oczu. Starła je wierzchem dłoni i odetchnęła głęboko. - Skoro to nie ty, to musiał to być Jason lub Charles. - To mogło być wiele osób - zaprotestował Gray. - Przez zamek przewijają się tłumy. Może twoja siostra zakochała się w jakimś gościu. - Gdybyś znał Laurel, wiedziałbyś, że nie szafowała uczuciami. Musiała

RS

dobrze poznać tego człowieka, szanować go i lubić. To trochę trwa. Dolph powiedział łagodnie:

- Właśnie to ci chciałem powiedzieć. Zwrócił się do Graya. - Wiem, że nie chcesz tego słuchać, ale jak powiedziała żona, może w końcu powinieneś. Dolph spojrzał na Corrie. - Był jeszcze ktoś, kto w zeszłym roku często przebywał na zamku. Derek Stiles, przyrodni brat hrabiego. Ponoć ma się tu pojawić po południu. Zapadła długa cisza, przerywana głośnym tykaniem zegara nad gzymsem kominka. Dlaczego nikt jej nie powiedział? Dlaczego nigdy nie słyszała tego nazwiska? Ależ słyszała, przypomniała sobie po chwili. Kilka lat temu dotarły do niej plotki o Dereku Stilesie, bękarcie starego hrabiego Tremaine. Jeśli chodzi o kobiety, Derek miał podobną reputację jak Gray. Po prostu nie przyszło jej do głowy, że syn z nieprawego łoża mógł być mile widzianym gościem na zamku. - Jesteście szaleni. - Mąż przeszył ją wzrokiem i skierował się do drzwi.

186

- Twoja żona ma rację - Dolph zdążył go zatrzymać. - Wierzę, że hrabina znalazła książkę, a skoro tak, to jeden z członków twojej rodziny był ojcem dziecka. Zważywszy, co spotkało Laurel, nie możemy być pewni, że nie ma to znaczenia. W policzku Graya zadrgał mięsień. - Co sugerujesz, Dolph? - Nic. Ale Coralee uważa, że jej siostra została zamordowana. Jeśli to okaże się prawdą, sprawiedliwości musi stać się zadość. Jeśli Laurel miała romans z twoim krewnym, być może wie on coś, co naprowadzi nas na trop prawdy. Dowiemy się wreszcie, co stało się z nią i jej dzieckiem. Gray spojrzał groźnie na Corrie. - Laurel Whitmore popełniła samobójstwo. Jeśli mój brat lub kuzyn miał z nią romans, wystarczająco odpokutował za ten grzech. Żaden z nich nie jest

RS

mordercą. - Zwrócił się do Dolpha. - Cała ta rozmowa zostaje między nami. - To dla mnie oczywiste.

Gray spojrzał na Corrie. Miał jeszcze bardziej nieprzyjemną minę. - Jesteś moją żoną, Coralee. Chcę, żebyś skończyła z tymi głupotami, tu i teraz. Twoja obsesja związana ze śmiercią siostry narobiła tylko samych kłopotów. Wyszedł z pokoju, a Corrie z trudem się powstrzymała, by nie wybuchnąć płaczem. Serce ją bolało, a przez zaciśnięte gardło nie mogło przejść nawet słowo. Same kłopoty. Tak właśnie myślał o tym małżeństwie. Jako o źródle kłopotów. Poczuła rękę Dolpha na swoim ramieniu. - Przykro mi, milady. Może powinienem tę sprawę rozegrać inaczej. Pokręciła głową. - To nie pańska wina. I tak zamierzałam mu powiedzieć. Miałam nadzieję, że mi pomoże.

187

- Proszę mu dać trochę czasu. Gray jest surowy, ale przyzwoity. Sprawiedliwość jest dla niego ważna. Pomyślała o wszystkich dobrych uczynkach Graya, których była świadkiem. Gray miał poczucie honoru i sprawiedliwości. Może z czasem zrozumie, jak to dla niej ważne. Wyszła z gabinetu, bezskutecznie próbując się przekonać. *** Derek Stiles pojawił się na zamku po południu. Miał około trzydziestki, jasne włosy Charlesa, prosty nos i brązowe oczy Graya. Był tak samo czarujący jak jego przyrodni kuzyn Jason i tak samo uczynny jak Charles. Obydwaj mężczyźni wyszli, żeby go powitać w niebieskim pokoju. - A więc znalazłeś trochę czasu, żeby poznać naszą uroczą szwagierkę powiedział Jason.

RS

Derek pocałował Corrie w rękę.

- Przepraszam, że nie przyjechałem na ślub. Zaproszenie jakoś do mnie nie dotarło.

Corrie zarumieniła się nieco.

- Było niewiele czasu. Gray mruknął pod nosem: - Uroczystość była bardzo skromna, a poza tym nienawidzisz ślubów. - Jedynie perspektywy własnego. - Derek uśmiechnął się przekornie. Corrie pomyślała o Laurel. Ciekawe, jak daleko ten człowiek mógłby się posunąć, by uniknąć małżeństwa. Starała się nie myśleć, że Gray ożenił się z nią tylko dlatego, że ojciec nie dał mu wyboru. W tym momencie do salonu wpadła Rebecca. - Ale żartowniś z ciebie. Jak mówiła Coralee, nie było czasu. Dlatego teraz urządzam przyjęcie na cześć świeżo upieczonych małżonków. Czuj się zaproszony. Gray otworzył usta ze zdumienia, ale Rebecca ubiegła go, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć:

188

- Przestań, Gray. Wiesz, że zgodnie z dawną tradycją zaprasza się okolicznych mieszkańców na uroczystości weselne pana tego zamku. Rebecca pewnie chce uciszyć plotki spowodowane postępowaniem hrabiego albo głupotą Corrie, która nie oparła się jego uwodzicielskim sztuczkom. - Nie masz nic przeciwko, prawda, Gray? - naciskała bratowa. - To stary zwyczaj, a poza tym uciszy gadające języki. - Rób, jak chcesz - powiedział w końcu Gray. - Dziękuję - uśmiechnęła się. - Wybrałam popołudnie za mniej więcej dwa tygodnie. Aha, omal nie zapomniałam... Przyszło dziś zaproszenie na bal kostiumowy u lady Devane. Odbędzie się w ostatnią sobotę miesiąca. W imieniu nas wszystkich wysłałam! odpowiedź, że będziemy. - Mogłaś zapytać.

RS

Gray skrzywił się. - Jesteś teraz żonaty. To twój obowiązek przedstawić żonę tutejszemu towarzystwu. - Uśmiechnęła się niepewnie. - Nie chcesz chyba, żeby wszyscy myśleli, że już się nią znudziłeś. Uśmiechnął się lekko. - Ależ skąd. No dobrze, pojedziemy na ten bal. - Spojrzał na Dereka. - Jak długo zamierzasz zostać? - Aż będziecie mieli mnie dość. Planowałem co najmniej do końca przyszłego tygodnia. Na twarzy Rebeki pojawił się dziwny wyraz, szybko zastąpiony kolejnym uśmiechem. - Wiesz, że jesteś zawsze mile widziany. Charles uśmiechnął się. - Mamy jeszcze innych gości. Jest tu Dolph Petersen i pułkownik Timothy Rayburn. Wydaje mi się, że znasz ich obydwu. Zjedzą z nami kolację. Może ich przekonamy, żeby zostali dłużej i zapolowali z nami na kaczki. Co ty na to?

189

- Świetny pomysł - zgodził się Derek. - Trzeba ich tylko namówić. Corrie zostawiła panów dyskutujących na temat planów na przyszły tydzień i poszła do biblioteki po coś do czytania. Po drodze zastanawiała się, czy Derek Stiles mógł mieć coś wspólnego z siostrą. Z wyjątkiem komentarzy na temat małżeństwa, pasował doskonale. *** Corrie zeszła na kolację w szmaragdowej, jedwabnej sukni z odważnym dekoltem i odsłoniętymi ramionami. Usiadła naprzeciw Graya. Zawieszone nad stołem gazowe kandelabry rzucały interesujące cienie na stół zastawiony przepiękną porcelaną, na srebrne sztućce ozdobione herbem Tremaine i kryształowe kielichy. Dwóch lokajów podawało dania francuskiego szefa kuchni zatrudnionego przez Rebeccę. - Miałeś rację - powiedział pułkownik, wkładając łyżkę do kremowej

RS

zupy z ostryg. - Jedzenie jest wyśmienite. Oczywiście jako żołnierz jestem wdzięczny za cokolwiek, co nie jest suchym chlebem i twardym jak podeszwa mięsem.

Jason roześmiał się, Charles parsknął śmiechem, nawet Gray zdołał się uśmiechnąć. W trakcie wieczoru Corrie stwierdziła, że Petersen i Rayburn są ciekawymi, dobrze wykształconymi ludźmi. Nie bali się poruszać trudnych tematów. Miała nadzieję, że prędzej czy później rozmowa zejdzie na Indie, i rzeczywiście tak się stało. - Gray mieszkał wśród tubylców - powiedział pułkownik. - Na to odważyło się niewielu Anglików. Wydaje mi się, że zakochał się w tym kraju. Wszystko go tam interesowało. - Nie ma drugiego takiego na świecie - odparł Gray między kęsami pieczonej jagnięciny a ziemniakami z pietruszką. Corrie cieszyła się, że w końcu poruszył ten temat.

190

- To kraj niezwykle barbarzyński - ciągnął Gray - ale z drugiej strony poznałem tam ludzi o olbrzymiej mądrości. Corrie zadawała mu pytania, a on zadziwił ją, odpowiadając. Nastąpiła żywa debata na temat przyszłości Indii i zabezpieczenia brytyjskich interesów na ich terenie. - Pewnego dnia będą mieli dość tego jarzma - powiedział Gray. - Zażądają niepodległości i Brytania nie będzie miała wyjścia, jak tylko ją dać. - Nonsens - odparł Rayburn. - Indie są kolonią i zawsze nią pozostaną. Są jak dzieci, bez nas sobie nie poradzą. W trakcie dyskusji Corrie wiele się dowiedziała o swoim mężu. Miał dużo bardziej liberalne poglądy, niż sądziła, i posiadał niezwykłą zdolność perswazji. Powinien uczestniczyć w obradach Izby Lordów, pomyślała, chociaż wątpiła, że uda jej się go do tego przekonać.

RS

Wieczór okazał się przyjemniejszy, niż się spodziewała, z wyjątkiem ponurych, nieprzyjemnych spojrzeń, które jej rzucał Gray. Widać było, że wciąż przeżywa wcześniejsze oskarżenia. Goście jednak bawili towarzystwo i nie dopuszczali, by zbyt długo panowała cisza.

Z szacunku wobec dam panowie zrezygnowali z brandy i Derek zaproponował karty. - Obawiam się, że podziękujemy - odparł pułkownik, który już wcześniej zrezygnował ze wspólnego polowania. - Musimy być rano w Bristolu, co oznacza, że wyruszamy przed świtem. - Bardzo dziękujemy za gościnę, Gray - dodał Dolph. - Dobranoc, panie i panowie. Obaj mężczyźni poszli na górę, a pozostali zgodzili się zagrać w karty. Przeszli do bawialni i cały ten czas Gray trzymał się zadziwiająco blisko Corrie, nawet partnerując jej w grze w wista.

191

Siedział po jej lewej stronie, przystojny w czarnym wieczorowym stroju, z białym krawatem, który odcinał się wyraźnie na tle ciemnych włosów i cery. Czuła emanujące od niego ciepło, męską siłę, która sprawiała, że drżały jej ręce. - No dobrze, zaczynamy. - Charles ułożył karty w dłoni, chcąc jak najszybciej zacząć. Corrie zmusiła się, by przestać myśleć o mężu i skoncentrowała się na grze. Zdawała sobie sprawę, że gra dobrze. Kiedy wygrała pierwszą partię, wiedzieli o tym również pozostali. Podziękowała w duchu Leifowi Draugrowi, mistrzowi hazardu, który nauczył ją kilku sztuczek. Po kolejnym wygranym rozdaniu Derek zażartował z jej umiejętności: - Czy aby na pewno nie jesteś szulerką, milady? Grasz jak mężczyzna. Gray spojrzał na nią z ukosa. skrywasz.

RS

- Kolejny ukryty talent, skarbie? Ciekawe, co jeszcze przede mną Zignorowała subtelny przytyk.

- Uczył mnie mąż przyjaciółki, Leif Draugr. Jest prawdziwym mistrzem. Często wieczorami graliśmy we trójkę. - Znam Draugra - odparł Derek. W świetle lampy jasne włosy świeciły się niczym złoto. - Zarobił fortunę w kasynach. Jest dość tajemniczą postacią. - Jego żona, Krista, to moja najlepsza przyjaciółka. Pracujemy razem w „Sercu do Serca". To magazyn dla kobiet. Może o nim słyszałeś. Derek nie krył rozbawienia. - Zdarzało mi się go czytać. - Naprawdę? - Bardzo jej to nie zdziwiło. Wielu mężczyzn czytało gazetę, a przynajmniej niektóre artykuły. - Jedna z moich przyjaciółek jest waszą wierną czytelniczką. Osoba, która pisze komentarze polityczne, robi to naprawdę dobrze. Tym razem uśmiech Corrie był szczery.

192

- To głównie Krista. Chociaż ja też napisałam kilka zeszłej jesieni, kiedy Krista wyjechała. Zrobiłam serię wywiadów z reformatorami, między innymi z Feargusem O'Connerem. Chcieliśmy w ten sposób poprzeć ustawy, zanim jeszcze trafią do parlamentu. Ciemne oczy Graya zatrzymały się na jej twarzy. - Becky prenumeruje tę gazetę. Ciężko tu o wiadomości, więc ja również ją czytałem. To ty byłaś autorką tej serii? Pewnie za chwilę wbije jej szpilę z jadem. - Tak... jak mówiłam, kierowałam gazetą podczas nieobecności Kristy. - Świetnie napisane artykuły - powiedział, mierząc ją wzrokiem. - Było tam wiele cennych uwag. Patrzyła na niego ze ściśniętym sercem. - W „Sercu do Serca" nie chodzi tylko o plotki i modę. Zajmujemy się też

RS

poważnymi sprawami. Mam nadzieję, że kiedyś do tego wrócę. Derek uśmiechnął się przekornie.

- Wiedziałeś, że ożeniłeś się z reformatorką, braciszku? Gray zesztywniał, krzywiąc się raz jeszcze. - Cóż, wygląda na to, że wielu rzeczy o niej nie wiem. Jest za to doskonałą kochanką, a więc jeśli nam wybaczycie, na nas już czas. - Gray! - Zrobiła się czerwona jak burak. - Twoja żona jest damą - zwrócił mu uwagę Charles. - Chyba nie muszę ci przypominać. Gray skłonił się w żartobliwym geście. Nie wyglądało na to, że żałuje swoich słów. - Przyjmij moje przeprosiny, milady. - Pociągnął ją za ramię, zmuszając, by wstała. Widać było, że chce coś zademonstrować. Zauważyła dziwną zaborczość, ale nie miała pojęcia, co ona oznacza.

193

Poszli na górę, zostawiając resztę towarzystwa w bawialni. Już w drodze zauważyła w nim pewną zmianę - nałożył maskę, która skrywała jego prawdziwą twarz. Otworzył drzwi i poczekał, aż wejdzie do środka, a Corrie poczuła niepokój.

Rozdział 21 Ogromne łoże z baldachimem czekało już na hrabiego i jego panią, a na stoliczku paliła się lampka. Ciepłe żółtawe światło spowijało pokój, w powietrzu

RS

unosił się lekki zapach drzewa sandałowego. Serce Corrie zabiło mocniej. Wiedziała, co ją czeka i zmysły budziły się do życia.

- Muszę zadzwonić po Annę - powiedziała z nadzieją, że zyska na czasie. Już miała pociągnąć za dzwonek, kiedy Gray złapał ją za ramię. - Nie potrzebujesz pokojówki. - Zdjął surdut i kamizelkę. - Odwróć się zarządził niskim, gardłowym głosem, od którego przeszły jej ciarki po plecach. Zrobiła, jak kazał, pozwalając mu się rozbierać. Wyjął jej spinki z włosów i nieśpiesznie całował ramiona, szyję, uszy. Powoli rozpiął guziki szmaragdowej sukni, ogrzewając skórę ciepłym oddechem. Kolejne części garderoby spadały na podłogę, a on całował każdy kawałek ciała, który odsłonił. W jego ruchach był jednak dystans i opanowanie, którego tym razem nie miał zamiaru stracić. Wiedział dokładnie, gdzie przyłożyć usta, by drżała z rozkoszy, jakimi pieszczotami obsypywać piersi, jak mocno ścisnąć brodawki, by zabrakło jej tchu. Emocje rosły, a jej ciało odpowiadało natychmiast. Zdławiła jęk rozkoszy.

194

Spojrzała na Graya, na twarde wybrzuszenie na przodzie wieczorowych spodni. Wiedziała, że jest podniecony i bardzo jej pragnie. Tak samo jak ona pragnie jego. Czegoś jednak brakowało. Nie był już tym mężczyzną, z którym kochała się podczas burzy i który teraz wydawał się wytworem jej wyobraźni. Noc poślubna była gwałtowna i namiętna, ale w zachowaniu męża nie widać było emocji. Najwyraźniej dzisiejsza noc będzie podobna. Chyba że Corrie coś z tym zrobi. Kiedy zdjął z niej bieliznę, Corrie odwróciła się i objęła go za szyję. Przycisnęła piersi do jego klatki piersiowej i zadzierając głowę, pocałowała go w usta. Bronił się przez moment, kładąc ręce na jej ramionach, jakby chciał ją odepchnąć. Corrie nie przestawała, zanurzyła dłonie w jedwabistych, czarnych Gray jęknął cicho.

RS

włosach, rozwiązała wstążkę i przysunęła się bliżej. A potem całował ją jak szaleniec, mocno i głęboko. Podniósł ją za pupę i przycisnął do twardego wzgórka, który po chwili zrobił się jeszcze twardszy. Corrie rozpięła guziki spodni, a potem wzięła jego członek w dłoń. Był duży, twardy i gorący. Kiedy zacisnęła palce, Gray szarpnął się, a na jego twarzy pojawiło się zdumienie zmieszane z namiętnością. - Przepraszam - szepnęła. - Zabolało? - Nie, ja... - Potrząsnął głową. - Mój Boże, tak cię pragnę. - A potem całował ją znowu, głęboko, namiętnie. Straciła dech i wszelką kontrolę, i przez moment zobaczyła w nim tego samego mężczyznę, z którym kochała się po raz pierwszy. Ognistego, namiętnego mężczyznę, który brał, co chciał, ale również dawał siebie w zamian. Gray wziął ją na ręce, zaniósł do łóżka i położył na puchowej kołdrze. Przez chwilę stał w bezruchu, przyglądając się jej uważnie. Nabrał głęboko tchu, zacisnął dłonie w pięści, po czym odsunął się i zaczął rozbierać.

195

Zniknął na moment, a potem pojawił się znowu, nagi. Pod skórą rysowały się piękne mięśnie ramion i klatki piersiowej, a widok płaskiego brzucha i smukłych ud zapierał jej dech w piersiach. Zauważyła, że trzyma coś w rękach. Było to kilka długości czerwonego, jedwabnego sznura. Podszedł bliżej i wziął ją za ręce. Potem związał sznurem jej nadgarstki i przymocował do wezgłowia. - Co... co robisz? - Rozluźnij się. Będzie ci dobrze, zobaczysz. Dystans powrócił. Mój Boże, czy kiedyś będzie jak dawniej? Stłumiła szloch, myśląc o mężczyźnie, w którym się zakochała i którego być może już nigdy nie zobaczy. Gray pochylił się i pocałował ją w usta. Był to delikatny i zmysłowy pocałunek, pozbawiony jednak choćby krzty namiętności i szaleństwa, które

RS

targały nim ledwie kilka minut wcześniej. Po raz pierwszy zdała sobie sprawę, jak bardzo musi się kontrolować, jak przemyślany jest każdy jego ruch. Całował ją i pieścił, przejmując całkowite władanie nad jej ciałem. W przebłysku zrozumienia dostrzegła, że związał ją po to, by trzymać się od niej z daleka i lepiej panować nad swoimi reakcjami. Bo w jej ramionach ryzyko, że straci panowanie nad sytuacją, było zbyt duże. Zasiało to w niej ziarenko nadziei. Położył się na łóżku i całował ją w usta. Pocałunki były długie, głębokie, pełne erotycznego napięcia, i Corrie poddała się ich urokowi. Choć niezupełnie tego pragnęła, nie miała zamiaru odmawiać sobie przyjemności, którą był gotów jej dać. Wziął jej pierś do ust, a ona wyprężyła ciało i jęknęła z rozkoszy. Jego dłonie działały cuda, pieszcząc ją i głaszcząc, przesuwając się po rozgrzanej skórze, aż zatrzymały się między nogami. Palec wśliznął się do środka, a ona

196

poruszyła się niespokojnie, szarpiąc za jedwabny sznur. Namiętna pieszczota doprowadzała ją do szaleństwa. Pragnęła go. Chciała czuć go całkowicie. - Potrzebuję cię, Gray... proszę... - Jeszcze nie. Zadrżała, a jego usta przesunęły się niżej, a język okrążył wypukłość pępka. Ciemna głowa znalazła się między jej nogami, a Gray całował wnętrze jej ud, doprowadzając ją do szaleństwa. - Chcę... - Zwilżyła językiem usta. - Chcę czuć cię w środku. - Już zaraz - powiedział, przyciskając usta do jej skóry. Corrie zadrżała, czując słodką inwazję języka. Spięła się, zmysły wyostrzyły się, zapierając dech w piersiach. Po chwili miała już dość. Krzyknęła, bo wstrząsnął nią orgazm tak silny, że nie mogła nabrać tchu.

RS

Wszedł w nią, kiedy zaczęła odzyskiwać równowagę. Sznur wciąż przytrzymywał jej nadgarstki. Nie mogła uciec, nie mogła go dotknąć. Mój Boże, a tak bardzo chciała. Nigdy mocniej niczego nie pragnęła. Może dlatego jej ciało zareagowało natychmiast, błyskawicznie wspinając się na szczyt. Czuła w sobie jego twardość, wypełniające ją ciepło i siłę, a on wchodził w nią mocno, zdecydowanie, aż zabrała ją fala rozkoszy. Zagryzła usta, by nie wykrzyczeć jego imienia, a po chwili jej ciało wygięło się w łuk. Gray kochał ją jeszcze mocniej, aż sam osiągnął rozkosz. Straciła poczucie czasu, dryfując na fali fizycznego spełnienia. Nie zauważyła, kiedy odwiązał jedwabny sznur. Czuła tylko, że wtula się w nią. Musiała zasnąć od razu. Obudziła się w środku nocy, czując gorące usta na swojej piersi. Palce pieściły ją między nogami. Na wybuch namiętności nie trzeba było długo czekać. Potem zasnęła ponownie. A kiedy obudziła się rano, Graya przy niej nie było.

197

*** Mimo wczesnej godziny służba od dawna była na nogach. Gray poszedł do kuchni, odebrał z rąk kucharki torbę z suchym prowiantem i skierował się do stajni. Trzeba mu było intensywnej, energicznej przejażdżki po pokrytych rosą polach. I ucieczki od plątaniny myśli i uczuć do kobiety, która od kilku dni była jego żoną. Niech to wszyscy diabli! Nie mógł uwierzyć, że tak mało brakowało, a dałby się ponieść i stracił panowanie nad sobą. Nie rozumiał samego siebie. Owszem, Coralee była śliczna, ale był już z piękniejszymi kobietami. Był też z lepszymi, bardziej doświadczonymi kochankami. Co takiego było w tej dziewczynie, że miała na niego taki wpływ? Dickey Michaels.

RS

Pogrążony w rozmyślaniach przekroczył próg stajni. Tam zatrzymał go - Milordzie, dzięki Bogu, że pan przyszedł! Czekałem na bardziej ludzką godzinę, by z panem porozmawiać. Gray zmarszczył czoło.

- O co chodzi, Dickey? Coś się stało? - Muszę coś panu pokazać. Tędy, milordzie. - Chłopak pobiegł przodem. Chodzi o panią. Dzień po tym, jak spadła z konia, poszedłem po siodło, tak jak pan prosił. Wtedy nie zauważyłem. Dotarło do mnie dopiero dziś rano, jak chciałem naprawić pęknięty popręg. - Dickey podniósł skórzany pas na wysokość oczu. - Został przecięty, widzi pan? Wygląda, jakby ktoś zrobił to celowo. Gray przyjrzał się uważnie. Gdyby pas pękł sam z siebie, brzegi byłyby nierówne, a to najwyraźniej wyglądało na przecięcie. Przeszył go dreszcz. - Kto jeszcze używa tego siodła, Dickey? Może celem ataku nie była moja żona.

198

- Nikt go nie używa. Należało do pana bratowej, zanim kupiła sobie to eleganckie, z poduszkami. Od kilku miesięcy leżało w składziku, do dnia, kiedy wybraliście się razem na przejażdżkę. Wtedy nie pękło, a to znaczy, że ktoś musiał je przeciąć później. Ktoś, kto sądził, że Coralee znów z niego skorzysta. - Kto poza tobą i stajennymi ma dostęp do kanciapy? - Drzwi są zawsze otwarte. To mógł być ktokolwiek, nawet ktoś z wioski. A Coralee zadawała mieszkańcom wiele pytań. Po raz pierwszy pomyślał, że być może żona ma rację, a jej siostra rzeczywiście została zamordowana. Nie wierzył, że mordercą mógł być ktoś z jego rodziny. Nawet jeśli bracia lub kuzyn byliby zdolni uwieść dziewczynę, żaden z nich nie zabiłby kobiety i niewinnego dziecka. Morderca był prawdopodobnie zwykłym rzezimieszkiem. Być może

RS

mieszkał w wiosce i ostrzegał teraz Corrie, by nie zadawała tylu pytań. - Dziękuję, Dickey. Od teraz zamykaj składzik na kłódkę, dobrze? I miej oko na wszystko, co się tutaj dzieje.

- Oczywiście, milordzie. Może pan na mnie liczyć. Gray pokiwał głową. Rozmyślania na temat ucieczki pierzchły w kąt, zastąpione obawami o żonę. Od chwili gdy pojawiła się na zamku, były z nią same kłopoty. A potem jeszcze musiał się z nią ożenić. Ścisnęło go w żołądku na myśl, że mogłoby jej się stać coś złego. *** Corrie cały dzień pracowała nad przemeblowaniem apartamentów na górze, dzięki czemu spędziła dużo czasu ze służbą. Kontynuując swoje poszukiwania, dyskretnie wypytała gospodynię, starszego lokaja, kilka pokojówek, a nawet podkuchenną. Jeśli któryś z mężczyzn na zamku miał romans z Laurel, udało mu się to utrzymać w sekrecie przed służbą. Uzyskanie informacji było dużo trudniejsze, niż się spodziewała. Gdzie tylko spojrzała, widziała Graya. Przyszedł do sypialni, w której lokaje właśnie

199

wieszali nowe jedwabne zasłony, pojawił się w kuchni, do której zeszła po szklankę mleka. Wyruszyła do miasteczka, by dopilnować dostawy mebli, kiedy mąż podjechał dwukółką, upierając się, że ją zawiezie. Nigdy dotąd nie był tak pomocny. Można było nawet powiedzieć, że serdeczny. A mimo to w nocy był tak samo odległy jak przez te kilka dni od nocy poślubnej. Owszem, dawał jej rozkosz, ale czegoś brakowało. Co dziwniejsze, miała wrażenie, że on też to czuje. Po tygodniu do zamku przyjechały pierwsze meble. Robotnicy wynieśli z sypialni Graya ciężkie dębowe szafy, zastępując je lżejszymi, wykonanymi z bambusa i teku, które Corrie zamówiła przez londyńskiego handlarza. Była tam też toaletka z różanego drewna, intarsjowanego mosiądzem, komoda z przepięknie rzeźbionego mahoniu, zdobionego kością słoniową, i

RS

tekowe biurko z szufladami z hebanu. Misternie utkany parawan, który chciała zawiesić na jednej ze ścian, mosiężne lampy i oryginalne antyczne urny miały przyjechać w kolejnej dostawie.

Na polecenie Corrie robotnicy zwinęli brzydki brązowy dywan i na jego miejsce rozwinęli nowy. Przepyszny wzór w arabeski i bogate odcienie błękitu, soczystej zieleni i burgunda cieszyły oko. Bursztynowe ściany i obicia doskonale pasowały do bordowego wezgłowia i kolorowych poduszek, którymi ozdobiła masywne łoże z baldachimem; tylko ten mebel zdecydowała się zachować. Pomagała jednemu z służących przesunąć ciężką dębową komodę i wstawić na jej miejsce biurko z teku, kiedy potknęła się o niewielką kanapę i uderzyła w boazerię na jednej ze ścian. Ku jej ogromnemu zdziwieniu drewniany panel odskoczył, odsłaniając sekretne przejście. Upewniła się, że nikt nie widzi, i zatrzasnęła panel, po czym zastawiła go kanapą. Kiedy robotnicy poszli po kolejne meble, sprawdziła szybko, czy będzie potrafiła otworzyć zamek.

200

Ciekawe, dokąd prowadzi to przejście? Oczywiście zamierzała się dowiedzieć, gdy tylko nadarzy się okazja. *** Gray postanowił nie mówić Corrie o przeciętym popręgu. Nie był pewien, czy ktoś rzeczywiście czyha na jej życie, i nie chciał niepotrzebnie jej niepokoić. Wysłał za to list do Dolpha Petersena, w którym pisał o możliwym zagrożeniu dla Coralee, prosząc go o powrót do Castle-on-Avon i kontynuowanie śledztwa w sprawie śmierci Laurel Whitmore. A tymczasem sam trochę się rozejrzał i wypytał kilku mieszkańców wioski. Rozmawiał z pastorem Langstonem i odkrył, że Laurel Whitmore przyszła do niego po powrocie z East Dereham. Wydawała się zmartwiona, ale nic nie wskazywało na możliwość samobójstwa. W tawernie „Pod Zielonym Smokiem" barmanka o imieniu Greta

RS

powtórzyła plotkę - za pieniądze oczywiście - że jeden z mężczyzn na zamku miał romans z córką wicehrabiego Selkirk.

- Sądziłam, że to ty, przystojniaku - powiedziała, uśmiechając się szeroko. - Gdybym to ja miała wybierać, na pewno wybrałabym ciebie. Gray zapłacił jej za informację i komplement i szybko wrócił do zamku. Starał się przekonać, że ani bracia, ani kuzyn nie mieli nic wspólnego z Laurel. Cora miała na ten temat inne zdanie, podobnie jak Dolph. Co więcej, miejscowe plotki zdawały się to potwierdzać. Trudno mu było zaakceptować fakt, że jego krewny mógł uwieść niewinną dziewczynę, a potem zostawić ją na pastwę losu. No cóż, ale uwieść to jeszcze nie to samo co zamordować. Gdyby nie przecięty popręg, Gray nadal wierzyłby, że dziewczyna popełniła samobójstwo. Teraz nie był już pewien. Nie potrafił zlekceważyć odkrycia Dickeya Michaelsa. Może napadł ją bandyta, kiedy spacerowała z dzieckiem nad rzeką? Może chciał ją okraść i sprawy wymknęły się spod kontroli? Jeśli Laurel była choć

201

odrobinę podobna do Corrie, nie poddałaby się bez walki. W szarpaninie mogła wpaść do wody razem z dzieckiem. Ktoś ją też mógł wepchnąć. Coralee zadawała pytania. Napastnik mógł się obawiać, że trafi na jego ślad. Za morderstwo niewątpliwie groziłby mu stryczek. Jak daleko zdołałby się posunąć, żeby uniknąć wyroku? Był winien dwóch śmierci, więc kolejna nie zrobiłaby mu różnicy. Gray pomyślał o Coralee i żołądek ścisnął mu się ze strachu. *** Wizyta była kompletnie niespodziewana. Corrie, Gray i reszta rodziny jedli lunch na słonecznym tarasie, ciesząc się przepięknym czerwcowym dniem, kiedy służący zapowiedzieli gości: hrabiego Mortona i jego żonę Mary oraz ich dwóch synów, Thomasa i Jamesa.

RS

Corrie przyjrzała się Thomasowi, bo ciocia Agnes wspominała o jego wizytach w Selkirk Hall. Był drugim synem, miał może trzydzieści pięć lat, ciemne, gęste włosy i opaloną skórę od pracy na powietrzu. Mimo niewielkiej blizny na podbródku był przystojny. Był też uprzejmy i miał doskonałe maniery. Typ, który mógł się podobać Laurel. Jednak książka, którą Corrie znalazła w gabinecie, wskazywała wyraźnie na jednego z mężczyzn z zamku. Popijali białe wino, zagryzając świeżym łososiem i sałatką z ogórków, kiedy Rebecca nachyliła się do Charlesa i szepnęła mu coś do ucha. Ten uderzył łyżeczką w kieliszek, prosząc wszystkich o uwagę. - Mamy dobre wieści - powiedział, gdy go szturchnęła. - A może ty powiesz, moja droga? Rebecca, ubrana w elegancką bladoróżową suknię z jedwabiu, objęła wzrokiem rodzinę i gości i uśmiechnęła się. - Spodziewamy się dziecka. Przez lata Charles i ja... mieliśmy nadzieję... modliliśmy się, żeby Bóg nas obdarzył dzieckiem. I teraz nasze modlitwy

202

zostały wysłuchane. - W niebieskich oczach pojawiły się łzy, które otarła wierzchem dłoni. - To wspaniała wiadomość! - zakrzyknął gromko hrabia Morton. Gray podniósł się ze swego miejsca u szczytu stołu. Ciemny i groźny, nie przypominał swoich jasnowłosych krewnych nawet w calu. - No cóż, to rzeczywiście okazja. Moje gratulacje. Wiem, jak bardzo pragnęliście dziecka. W wyrazie jego twarzy było coś, czego Corrie do końca nie rozumiała. Emocje skryte głęboko, ukryta tęsknota. Kiedyś chciał mieć dzieci. Może teraz również, chociaż przysiągł, że do tego nie dopuści. - Ja... moja żona i ja - poprawił się - cieszymy się waszym szczęściem. - Toast - wtrącił się Jason, podnosząc kieliszek. - Za przyszłą mamę i przyszłego tatę Forsythe.

RS

- No właśnie! - dodał Derek. - I żeby dzieciątko było zdrowe. I żeby było pierwszym z wielu, którymi Bóg was obdarzy!

Rebecca przyjmowała życzenia z szerokim uśmiechem. Charles wykazywał większą rezerwę, ale uśmiechał się również. Corrie dodała swoje życzenia. Cieszyła się ze względu na Rebeccę, choć nie były przyjaciółkami, ale przede wszystkim ze względu na Charlesa; uważała, że będzie cudownym ojcem. Po posiłku wszyscy się rozeszli do własnych zajęć. - Jakie masz plany na dzisiejsze popołudnie? - zapytał Gray, usłużny jak zwykle. A przynajmniej od tygodnia. - Muszę coś wymierzyć w pokojach na górze. - Było to malutkie kłamstewko. Zamierzała zbadać sekretne przejście, co oznaczało, że rzeczywiście będzie na górze. - Dlaczego pytasz? - Nie wybierasz się do miasteczka? - W wyrazie jego twarzy była obawa, która nie znikała od kilku dni. - Nie, ale...

203

- To dobrze, jadę więc na przejażdżkę. Trzymaj się z dala od kłopotów, dobrze? Przez moment sądziła, że ją pocałuje. Odwrócił się jednak na pięcie i poszedł w stronę stajni. Corrie patrzyła na oddalającą się sylwetkę z bólem serca. Próbowała się przekonać, że go już nie kocha, że mężczyzna, którego poślubiła, jest jej całkiem obcy. Nie była to jednak prawda. Tęsknota, którą widziała w jego twarzy, głęboko ukrywane pragnienie codziennie wyrywały jej kawałek duszy. Czuła, jak bardzo jest samotny. Owszem, wiele w życiu stracił i obawa, że może stracić więcej, nie pozwalała mu kochać. Westchnęła i wróciła do domu. Tajemnicze przejście kusiło. Ciekawe, dokąd prowadzi i czy na jego końcu znajduje się coś godnego uwagi.

RS

Corrie przyspieszyła kroku i weszła po schodach.

Rozdział 22

Dzięki Bogu Samir i Anna mieli inne zajęcia i apartament hrabiego był pusty. Corrie odetchnęła z ulgą. Podbiegła do toaletki, zapaliła świecę, a potem wetknęła ją do srebrnego lichtarza. Podeszła do obitej boazerią ściany. Nowe meble zasłonięte były prześcieradłami, ukryte przed wzrokiem hrabiego do czasu zakończenia wszystkich zmian. Corrie chciała mu zrobić niespodziankę. Miała nadzieję, że mu się spodoba. Tymczasem miała inne sprawy na głowie. Nacisnęła panel w oznaczonym miejscu. Drzwiczki odskoczyły bezszelestnie. Spodziewała się pajęczyn i pająków, a tymczasem było tam tylko ciemno i trochę brudno.

204

Rozejrzała się szybko i nabrała głęboko tchu, dodając sobie odwagi. Weszła do środka, nie zamykając drzwiczek. Zamierzała być z powrotem, zanim Gray wróci z przejażdżki. A poza tym ostatnia rzecz, o jakiej marzyła, to potknąć się i przewrócić w wąskim przejściu, odcinając sobie drogę powrotu. Szła ciemnym korytarzem. Świeca rzucała żółte światło, a na ścianach tańczyły długie cienie. Nie potrafiła powiedzieć, jak długi jest korytarz, ale odchodziło od niego kilkoro niskich drzwi... Gdyby tylko wiedziała, jak je otworzyć. Ignorując chłodny podmuch, który nagle wypełnił korytarz, szła nadal, aż napotkała schody. Płomień zadrgał gwałtownie, a ona zatrzymała się, przerażona, że świeca mogłaby zgasnąć, pogrążając ją w całkowitych ciemnościach. Zeszła po schodach, szeleszcząc szerokimi spódnicami zielonej sukni. Nie

RS

była pewna, gdzie się teraz znajduje, ale z oddali dobiegały stłumione głosy. Podeszła bliżej, zatrzymując się w miejscu, gdzie było najlepiej słychać. Grube mury tłumiły dźwięk. Nie była w stanie powiedzieć, kto jest za ścianą, ale słyszała wyraźnie, że byli to mężczyzna i kobieta. - To moje dziecko, prawda? - zapytał mężczyzna. - Oczywiście, że tak, kochanie. Charles nie jest prawdziwym mężczyzną. Corrie nabrała powietrza. Rebecca. To musiała być ona. - Byłam pewna, że to nie moja wina - powiedziała. - A teraz mam dowód. Będę ci za to dozgonnie wdzięczna. Corrie usłyszała stłumione kroki - mężczyzna chodził tam i z powrotem po pokoju. - Nic nie podejrzewa, prawda? - Oczywiście, że nie, kochanie. Tak bardzo pragnął dziecka, że nie zamierza wchodzić w szczegóły. Ostatnia rzecz, którą chciałby wiedzieć, to, że dziecko nie jest jego.

205

Corrie poczuła ukłucie współczucia. Charles nie zasługiwał na takie traktowanie. Poczuła też ulgę. Charles nie mógł być ojcem dziecka Laurel, wszak Rebecca twierdzi, że mimo prób nie mógł spłodzić potomka. A to oznaczało, że nie był ukochanym siostry. Corrie lubiła Charlesa Forsythe'a. Dobrze było wiedzieć, że nie uwiódł niewinnej dziewczyny, a potem nie zostawił jej na pastwę losu. - Będzie dobrym ojcem - powiedział mężczyzna. - W przeciwieństwie do mnie. Kim jesteś? Corrie zadawała sobie w duchu pytanie, nie będąc w stanie rozpoznać mężczyzny po głosie? Jason czy Derek? Przez głowę przeszła brzydka myśl: a może to Gray? Zagryzła usta. To niemożliwe. Gray nigdy nie przejawiał najmniejszego

RS

zainteresowania Rebeccą. A poza tym nie wyglądał na człowieka, który tak potraktowałby rodzonego brata.

- Brakuje mi ciebie. Chcę, żebyśmy znów byli razem. - Głos mężczyzny był ledwo słyszalny.

A może to Thomas Morton? Był atrakcyjnym mężczyzną, przyjacielem Rebeki. Może kimś więcej niż przyjacielem? I kilka chwil wcześniej był na tarasie. - Rozmawialiśmy już o tym - powiedziała. - To koniec. Wiedziałeś, że to kiedyś nastąpi. - Ale ja nie chcę. Nie rozumiem, dlaczego nie możemy tego dłużej ciągnąć. Corrie nadstawiła uszu, chcąc usłyszeć odpowiedź Rebeki, ale para odeszła od ściany. Słychać było tylko szepty, a potem nastąpiła cisza. Corrie miała wrażenie, że słyszy, jak otwierają się i zamykają drzwi, ale nie mogła być pewna.

206

Stała przez chwilę w bezruchu, a potem odwróciła się i wróciła tą samą drogą. Dotarła do schodów i jedną ręką podniosła halki i spódnice. W pośpiechu wbiegła na górę, chcąc jak najszybciej opuścić to ponure miejsce. Sprawy na zamku Tremaine miały się inaczej, niż na pozór wyglądały. Ciekawe, co powiedziałby na to Gray? Hm. A może już wiedział? *** Tak jak każdego popołudnia od ponad tygodnia Gray galopował jak szalony, ale wciąż nie potrafił uciec od myśli o Coralee. Obawy, że może jej się coś stać, przyprawiały go niemal o fizyczny ból. Z wyjątkiem tych kilku godzin, które spędzał na powietrzu, a ona bezpiecznie w zamku, zawsze był obok. Ale nawet teraz nie potrafił o niej nie powrotem do zamku.

RS

myśleć. Zatrzymał Radżę na szczycie wzgórza, zawrócił i pogalopował z Pomyślał o nowinie Rebeki i Charlesa. Nie minie rok, a Charles będzie ojcem. Jeśli dziecko okaże się chłopcem, fortuna i tytuł Tremaine będą zabezpieczone. A Charles będzie doskonałym ojcem. Po raz pierwszy przyszło mu do głowy, że Coralee może nosić jego dziecko. Przerażająca myśl. Gray nie miał kochającego, wspierającego ojca. Nie miał pojęcia, co to znaczy. Do diabła, nawet nie wiedział, od czego miałby zacząć. Pomyślał o Jillian. Małżeństwo z nią trwało krótko, a on jako świeżo upieczony hrabia uważał spłodzenie dziedzica za swój obowiązek wobec rodziny. Był pewien, że prędzej czy później do tego dojdzie, ale nie zaprzątał sobie tym głowy. A potem Jillian zginęła i pojawiło się poczucie winy. To on był winien jej śmierci. Gdyby nie wykręcił się od tej wycieczki, z pewnością potrafiłby ją uratować. Co do tego nie miał najmniejszych wątpliwości.

207

Poczuł mdłości. Zawiódł Jillian, a jeśli będzie miał dziecko, pewnie zrobi to znowu. Zrobiło mu się niedobrze. Nie może podejmować ryzyka, że sprawi zawód swojemu synowi lub córce, że sprawi zawód Coralee. Żadne z nich na to nie zasługuje. Postanowił uważać, by nie doszło do poczęcia. Wiedział, co robić, choć zawsze istniała szansa, że stosowane środki okażą się nieskuteczne. Nie sądził, że Corrie jest już w ciąży. Wciąż miał czas, by temu zapobiec. Dojechał do stajni już całkiem przekonany do tego pomysłu. Zostawił ogiera pod opieką Dickeya i poszedł do zamku. Zaczął jej szukać, licząc na to, że wciąż zajmuje się przemeblowaniem. - Widziałeś hrabinę? - zapytał Samira. Drobny Hindus uśmiechnął się. - Czeka na ciebie na górze, sahib. - Samir nie mówił wiele o kobiecie,

RS

którą poślubił jego pan. Był cierpliwym człowiekiem i nieprędko wydawał o kimś sądy, ale Gray miał wrażenie, że widzi uznanie w ciemnej twarzy służącego. Jeśli tak, to ciekawe, co takiego zrobiła, by zaskarbić sobie jego sympatię.

Zawołał ją po imieniu i otworzył drzwi do saloniku w swoim apartamencie. Gdy tylko wszedł do środka, już wiedział, dlaczego Samir wydawał się tak zadowolony. Poczuł ukłucie w sercu. Przez moment miał wrażenie, że opuścił Anglię i znalazł się w kraju ze swojej przeszłości. Nie było już ciężkich dębowych mebli i złotych draperii, a razem z nimi odeszły ponure wspomnienia o ojcu. Promienie słońca wpadały do pokoju, tańcząc na meblach z teku i bambusa, oświetlając toaletkę z wypolerowanymi na błysk okuciami z mosiądzu, rzeźbioną komodę z mahoniu z ozdobami z kości słoniowej i biurko z hebanowym frontem. Na jednej ze ścian powieszono misternie utkany parawan, a na stołach stały mosiężne lampy i antyczne urny, których nie widział od swojego wyjazdu z Indii.

208

Z bijącym sercem wszedł do sypialni. Obydwa pokoje urządzono w podobnej tonacji błękitu, zieleni i ciemnej czerwieni, a ściany i obicia miały delikatny, miodowy odcień. Tylko łóżko było to samo, z jedwabnym wezgłowiem w kolorze burgunda. Ale nawet ono wyglądało inaczej, udekorowane kolorowymi poduszkami ze wzorem w arabeski. Miał wrażenie, że żona zajrzała w głąb jego duszy i znalazła sposób, by go uszczęśliwić. - Podoba ci się? Odwrócił się za dźwiękiem jej głosu. Wyglądała tak ślicznie, że zaschło mu w gardle. - Czytasz w moim sercu - powiedział. Łzy napłynęły jej do oczu. Zbliżyła się i delikatnie objęła go za szyję. Wziął ją w ramiona i po prostu trzymał. Drobne ciało przytuliło się do

RS

niego i oddało swoje ciepło. Wiedział, że powinien ją puścić. Że to niebezpieczne budzić w sobie takie uczucia. Odetchnął głęboko i odsunął Corrie od siebie, nie wypuszczając jej dłoni.

- Jest przepięknie. Nie wyobrażam sobie, żeby mogło być lepiej. Dziękuję za tak cudowny prezent. Pokiwała głową. Wciąż trzymając za rękę, zaprowadziła go do drzwi, łączących sypialnię hrabiego z apartamentem hrabiny. Otworzyła je i weszła do środka. Pokoje były niemal identyczne, choć utrzymane w bardziej subtelnych kolorach. Również tutaj widać było wyraźne hinduskie wpływy. - Nie masz nic przeciwko temu, prawda? Z twoich opowieści wynikało, że Indie to naprawdę wyjątkowe miejsce. - Oczywiście, że nie mam nic przeciwko temu. - Chciałabym je kiedyś zobaczyć. Potrząsnął głową. - To wspaniały kraj, ale nieodpowiedni dla Angielki. Wzruszyła ramionami.

209

- Zawsze chciałam podróżować. Miałam nadzieję, że kiedyś napiszę książkę o miejscach, które zwiedziłam. - Puściła jego dłoń i odwróciła wzrok. To było kiedyś, oczywiście. - Zanim zostałaś moją żoną. Podniosła wzrok. - Owszem. - Każde z nas musiało z czegoś zrezygnować. - Z wolności. Też tak wcześniej sądził, ale teraz... Zastanawiał się w duchu, czy w zamian nie dostał czegoś jeszcze cenniejszego. Odchrząknął. - Przepiękne te pokoje - powtórzył, nie wiedząc, co powiedzieć. - Cieszę się. Miała tak piękny uśmiech, że aż ukłuło go w sercu. Do diabła, nie może samo dno.

RS

sobie na to pozwolić. Stoi nad przepaścią i jeśli nie będzie uważał, stoczy się na - Twoje pokoje również są urocze, ale wolę cię w moim łóżku, na wypadek gdybym cię potrzebował. Chcę, żebyś nadal spała u mnie. Najeżyła się, jak się spodziewał. Czuły moment odszedł w niepamięć. - Mam swoje łóżko. To, że jestem twoją żoną, nie oznacza, że możesz mną dyrygować jak kiedyś swoimi żołnierzami. Nie poddawał się. - Będziesz spała u mnie. Jeśli odmówisz, zaniosę cię do łóżka i przywiążę, jak kilka dni temu. Prychnęła jak kotka, nisko i gardłowo, a on nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. Miała w sobie tyle ognia. Inaczej niż Letty. A z drugiej strony, dokładnie tak jak Letty. Poczuł niepokój, wspominając uczucia, którymi darzył ubogą krewniaczkę ze wsi. I zamiast wziąć żonę w ramiona, zanieść ją do łóżka i

210

kochać ją tak, jak tego pragnął, odwrócił się na pięcie i wyszedł z pokoju, zostawiając ją samą. Przyszło mu na myśl, że powinien jej powiedzieć o przeciętym popręgu. Jeśli Dolph nie odpisze w ciągu kilku dni, będzie musiał to zrobić. Gray nauczył się doceniać inteligencję żony. Ciekawe, co będzie miała na ten temat do powiedzenia. A tymczasem zrobi wszystko, by była bezpieczna. Rzucił ostatnie spojrzenie na drzwi i ogromnym wysiłkiem woli zmusił się, by do niej nie wrócić. *** Było już po kolacji. Mężczyźni zaproponowali karty, ale Rebecca wykręciła się bólem głowy. Corrie postanowiła skorzystać z okazji i również odmówiła, licząc na to,

RS

że będzie mogła w spokoju kontynuować zwiedzanie tajemnego korytarza. Anna pomogła jej zdjąć wieczorową suknię i nałożyć koszulę nocną. Corrie przestępowała z nogi na nogę, podczas gdy służąca wyjęła spinki z włosów i zaczęła rozczesywać długie pukle.

- Dziękuję, Anno, to wszystko na dzisiaj. - Nie chce pani, żebym zaplotła włosy? - zdziwiła się kobieta. - Sama sobie poradzę. - Prawdę powiedziawszy, nie ma wiele czasu. Dokończy wieczorną toaletę, jak tylko wróci. - Dobranoc, milady. Kobieta bezszelestnie opuściła pokój, a Corrie zapaliła świecę i wyruszyła na dalsze poszukiwania. Ostatnim razem była tu za dnia. Wprawdzie i wtedy korytarz był nieoświetlony, teraz jednak wydawał się jeszcze ciemniejszy. Z każdym krokiem skrzypiała podłoga, a lekki przeciąg sprawiał, że ciarki przechodziły po plecach.

211

Szła korytarzem, trzymając przed sobą świecę. Powietrze wydawało się coraz chłodniejsze, ciemność coraz bardziej gęsta. Zadrżała, żałując, że nie nałożyła szlafroka. Po chwili dotarła do pierwszych drzwi i zaczęła się zastanawiać, do której sypialni prowadzą. W drzwiczkach nie było klamki, nacisnęła więc na drewnianą ramę, szukając skobla wzdłuż framugi. Nic nie znalazła. Oparła się mocniej, ale drzwi nawet nie drgnęły. Nagle w świetle świecy zobaczyła błyszczący kawałek metalu, który wcześniej uszedł jej uwagi. Nacisnęła go lekko i drzwiczki odskoczyły bezgłośnie. Zobaczyła światło lampy i przytuliła się do ściany w obawie, że ktoś ją zobaczy. Knot był przykręcony, a w pokoju panowała cisza. Corrie nachyliła się i zajrzała do środka, upewniając się, że nikogo nie ma.

RS

Nie była pewna, ile ma czasu, i szybko wyszła na zewnątrz. Podobnie jak w sypialni hrabiego, przejście ukryte było w panelu boazerii. Rozejrzała się szybko.

Na podłodze leżała skórzana torba podróżna, a w otwartej szafie wisiały ubrania Dereka. Kapelusz i rękawiczki, strój wieczorowy i wypolerowane skórzane buty... Były tam też eleganckie surduty i spodnie, ale nic takiego, co wskazywałoby na jakikolwiek związek z Laurel. Corrie podeszła do torby, otworzyła ją w poszukiwaniu jakiejś wskazówki, czegokolwiek. Nic nie znalazła. Na komodzie leżał palcat, a na podłodze stały wysokie buty do konnej jazdy. Widać było, że Derek podróżuje dosyć skromnie. Nie była pewna, ile czasu minęło i jak długo panowie będą grać w karty, ale postanowiła sprawdzić jeszcze jedne drzwi. Wróciła do korytarza, zamknęła za sobą panel i na nowo pogrążyła się w ciemnościach, rozjaśnionych jedynie wątłym płomieniem świecy. Kolejne drzwi wydawały się odległe o co najmniej milę i sądząc po odległości, prowadziły do jednej z sypialni w drugim skrzydle.

212

Tym razem postanowiła być ostrożniejsza. Przyłożyła ucho do drewnianej powierzchni, nasłuchując, czy w pokoju nie ma nikogo. Było cicho, nacisnęła skobel i nabierając głęboko tchu, weszła do środka. W pokoju było ciemno. Corrie postawiła świecę na komodzie i w jej słabym świetle ruszyła na poszukiwania. Przeglądała właśnie zawartość szafy, kiedy bez najmniejszego ostrzeżenia otworzyły się drzwi i stanął w nich Jason Forsythe. - Do zobaczenia rano - powiedział do kogoś w holu, a potem odwrócił się i stanął jak wryty na widok Corrie w nocnej koszuli. - Cóż, cherie, przyznaję, że nie spodziewałem się takiego prezentu. Ale byłoby lepiej dla nas obojga, gdyby twój mąż nie stał w drzwiach. - Na jego twarzy pojawiło się rozbawienie. - Będziemy mieli szczęście, jeśli ujdziemy z życiem. ciskały pioruny.

RS

Corrie zaparło dech w piersiach. Gray wbiegł do środka. Jego oczy - Co, u diabła, robisz w pokoju mojego kuzyna? Jason podniósł rękę.

- Spokojnie, Gray. Pewnie zgubiła drogę. Gray przygwoździł ją wzrokiem. - Jestem pewien, że wymyślisz coś lepszego, skarbie. Corrie przełknęła głośno ślinę. Gray był wściekły, ale prawda była lepsza niż to, co teraz myślał. - Ja... - Odwróciła się i pokazała palcem na otwarty panel prowadzący do sekretnego przejścia. - W twoim pokoju znajduje się wejście do ukrytego korytarza. Chciałam zobaczyć, dokąd prowadzi. Spojrzał na ciemne przejście i zmarszczył czoło. - Sądzisz, że uwierzę, że zrobiłaś to tylko dlatego, żeby zobaczyć, dokąd prowadzi? - No ja... to znaczy...

213

- Mów prawdę, Coralee. - Dobrze już! Szukałam wskazówek. Sądziłam, że będziecie długo grać w karty, a ja tymczasem czegoś się dowiem. - Znowu ta twoja siostra! Niech to wszyscy diabli. - Czy ktoś mi powie, o co w tym wszystkim chodzi? - Jason podszedł do otworu w boazerii. Bawił się doskonale, wiedząc, że ze strony Graya nic mu nie grozi. Gray spojrzał ostro na kuzyna. - Coralee przyjechała do Tremaine, żeby udowodnić, że zamordowałem Laurel Whitmore, którą miałeś okazję poznać. Musiała stwierdzić, że jestem niewinny, bo w przeciwnym razie nie poszłaby ze mną do łóżka. Corrie spłonęła rumieńcem. - Niestety jest teraz przekonana, że kochankiem Laurel był któryś z was. Stąd te poszukiwania.

RS

Jasna brew Jasona poszybowała w górę.

- Ciekawe. Trudno mi było sobie ciebie wyobrazić w małżeńskich kajdanach, ale zaczynam rozumieć. Z pewnością nie możesz się martwić, że będzie ci nudno w tym związku. Gray zmarszczył czoło. - Skoro o tym mówimy, to muszę zapytać. Czy miałeś romans z Laurel Whitmore? Jason potrząsnął głową. - Owszem znałem ją i bardzo lubiłem. Chętnie wziąłbym ją do łóżka, ale nie jestem gotów się żenić. A wiedziałem doskonale, że z tym by się to wiązało. Gray odgarnął z czoła niesforny lok i spojrzał groźnie na Corrie. - Zadowolona? - Chyba nie mam wyjścia. Podszedł do przejścia, zajrzał do środka i zatrzasnął panel. Wracając do drzwi, złapał Corrie za nadgarstek i zaczął ciągnąć za sobą. - Mam nadzieję, że zostanie to między nami.

214

Jason zachichotał. - Oczywiście. Wciąż trzymając ją za rękę, Gray zawlókł Corrie do sypialni. Ledwo za nim nadążała, a koszula nocna wydęła się jak balon w okolicy kostek. Wszedł do pokoju i zatrzasnął za sobą drzwi. - Ty głuptasie! Mój Boże, powinienem ci sprawić porządne lanie. Opuścił wzrok i spojrzał na jej pupę, osłoniętą jedynie cienkim materiałem białej koszuli. - Ale pewnie sprawiłoby mi to przyjemność. Gniewnym krokiem podszedł do dziury w ścianie, którą zostawiła otwartą, by nie zamykać sobie drogi ucieczki. - Wiedziałeś o tym przejściu? - zapytała. - Nie. - Zajrzał do środka, ale w ciemnościach nie było nic widać. Wiesz, dokąd prowadzi?

RS

- Nie zdążyłam sprawdzić wszystkiego. Wiem, że korytarz prowadzi wzdłuż sypialni w obu skrzydłach, otwierając się na niektóre z nich. Schodzi też na dół. Byłam tam przez moment, ale jak widzisz, jest zupełnie ciemno. Nie wiedziałam, gdzie jestem, i wróciłam na górę. Zacisnął szczęki. - Mogło ci się coś stać, Coralee. Gdybyś się potknęła i złamała nogę, moglibyśmy cię nie znaleźć. - Podszedł bliżej. - Obiecaj, że nie zrobisz już nic tak niemądrego. - Zostawiłam otwarte drzwi. Nie było żadnego zagrożenia. - Akurat. - Westchnął, rozwiązując wstążkę we włosach. Ciemne pukle opadły na ramiona, nadając mu wygląd rozbójnika, którego sobie czasem wyobrażała. - Kiedy pojechałaś na przejażdżkę w czasie burzy, popręg w twoim siodle nie pękł ot tak sobie. Został przecięty. - Przecięty? Co chcesz przez to powiedzieć?

215

- Ktoś chciał, żebyś spadła z konia. Zadawałaś zbyt wiele pytań. Może to było ostrzeżenie? Nie mam pojęcia i dopóki nie dowiemy się prawdy, musimy uważać, by się to nie powtórzyło. Corrie spojrzała w stronę okna, wspominając burzę. - Chcesz powiedzieć, że ktoś próbował mnie zabić? - Albo przynajmniej miał nadzieję, że zrobisz sobie krzywdę. Przemyślała tę nowinę i zadarła głowę. - Jeśli tak, to znaczy, że miałam rację. Moja siostra została zamordowana, a osoba, która przecięła popręg, nie chce, bym dowiedziała się prawdy. Gray wypuścił powietrze z płuc i ku jej zdziwieniu przytaknął. - To możliwe. - Wskazał palcem na ciemne przejście. - Jeśli masz rację, to przez takie wycieczki możesz mu wyświadczyć przysługę. silniejszy.

RS

Znów był zły. I zmartwiony. Widziała to w jego oczach. Gniew okazał się - Idziemy spać. - Zatrzasnął panel i chwycił ją za rękę, prowadząc do łóżka. - Chcę cię od tyłu. Wskakuj na materac.

Nie miała pojęcia, o czym mówi. Stała w bezruchu, gapiąc się na niego. - Do łóżka - zażądał, jakby miał do niej prawo. Cóż, jako jej mąż być może i miał. Spojrzała na niego szybko, ale nie ruszyła się z miejsca. Nie podobał jej się ten ton. Nie miała zamiaru dać sobą komenderować. - Nie jestem twoim żołnierzem, a poza tym, nie wiem, co chcesz ze mną zrobić. Nie wydawał się mocno zdziwiony jej sprzeciwem. Chyba zdążył ją lepiej poznać. Był trudnym mężczyzną, humorzastym i czasem ponurym, ale z pewnością nie zamierzał jej skrzywdzić. Wzrok mu złagodniał. - Pokażę ci - powiedział łagodnie. - Zobaczysz, będzie nam dobrze. Zaufaj mi.

216

Ufała mu. A już na pewno w takich sprawach. Podniosła rękę, chcąc rozwiązać tasiemkę koszuli, ale Gray chwycił ją za nadgarstek. - Zostaw to - mruknął. Zaintrygowana, zrobiła, o co prosił. Wspięła się na wysokie łóżko i patrzyła, jak się rozbiera. Odwrócił się tylko na chwilę, a potem był już przy niej. Wziął w dłonie jej twarz i pocałował, głęboko i namiętnie, aż po plecach przeszły jej ciarki. Leżała na brzuchu, a on położył się na niej, przyciskając potężne ciało do jej pleców i bioder. Przez cienką koszulę czuła ciepło w okolicach pośladków i przeklęła w duchu. Koszula była jak bariera, a ona chciała go czuć. Dłoń wśliznęła się do jej włosów, odgarniając loki i odsłaniając zgrabną szyję. Poczuła gorące usta na swoim karku, a dłoń pieściła piersi, masując je i gładząc, nie zważając na cienki materiał.

RS

Chciała jej się pozbyć jak najszybciej. - Chcę cię poczuć, Gray. - Jeszcze chwilę. - Ale chcę...

Pochylił się i złapał jej podbródek, przyciskając usta do warg, tłumiąc wszelkie protesty. - Dam ci wszystko, czego chcesz - obiecał niskim, gardłowym głosem. Jednak zamiast ściągnąć koszulę, podniósł ją do wysokości bioder, zbierając materiał na wysokości talii. Dłonie pogładziły pupę, a potem powędrowały do cudownego miejsca między jej nogami. Zaczął ją pieścić. Corrie wstrzymała dech. Znał każdą sztuczkę, wiedział doskonale, że im dłużej koszula zostanie na jej ciele, tym bardziej będzie pragnęła ją zdjąć. Jęknęła z rozkoszy. - Jesteś moja - powiedział. - Koniec z wycieczkami do sypialni obcych mężczyzn.

217

Próbowała się skoncentrować, ale rozkosz stawała się coraz silniejsza. Zagryzła usta, powstrzymując się przed błaganiem, by wziął ją już teraz, natychmiast. - Nie chciałam... Ugryzł ją lekko w pośladek, aż przeszył ją ciepły dreszcz. - Jesteś nieznośna. - Pieścił ją coraz mocniej. - Mój Boże, jak bardzo cię pragnę. Wszedł w nią powoli, stopniowo wypełniając rozkoszną miękkość. Położył dłonie na jej biodrach i zaczął poruszać się miarowo. Przyjemność, która ją ogarnęła, nie miała granic. Mój Boże, była w niebie. Wygięła się, by mógł wejść jeszcze głębiej. Mruknął coś pod nosem i poruszał się rytmicznie, wciąż nie tracąc panowania nad sobą. Corrie wiedziała jednak, że jest tak samo podniecony jak ona.

RS

Poddała się rozkoszy, która paliła niczym płomień. Czuła pracę mięśni jego pośladków, kiedy w nią wchodził, czuła obejmujące ją ramiona. W końcu szarpnął za koszulę i zdarł ją z jej ciała.

Jęknęła cicho. Była w końcu naga, tak jak marzyła. Miała ochotę płakać ze szczęścia, ale zamiast tego oddała się namiętności, rozkoszując się dotykiem jego skóry. Krzyknęła jego imię, kiedy wstrząsnął nią potężny orgazm. Gray nie przestawał, dopóki nie przeżyła go znowu, krusząc ostatni bastion oporu. Dopiero wtedy sam oddał się rozkoszy. Mijały sekundy. Razem powrócili do rzeczywistości, a Gray położył się obok. Przytuliła się, widząc kątem oka, że zdejmuje coś z wciąż sztywnego członka. - Co to jest? - Francuski płaszczyk - odparł z nieobecną miną. Corrie spięła się. - Ale... mówiłeś, że używa się tego, by nie mieć dzieci.

218

Spojrzał na nią. - Zgadza się. - Ale jesteśmy teraz po ślubie. Dzieci są normalną częścią każdego małżeństwa. Odwrócił wzrok. - Nie jestem gotów, żeby zostać ojcem. I nie wiem, czy kiedyś będę. Przełknęła głośno ślinę. Nie była pewna, czy dobrze zrozumiała. Łzy napłynęły jej do oczu. - Jesteś moim mężem, Gray. Dlaczego chcesz odebrać mi radość urodzenia i wychowania twoich dzieci? Spojrzał na nią wzrokiem pełnym obaw i emocji, których nie rozumiała. Corrie nie dawała za wygraną. - A obowiązek wobec rodziny?

RS

- Syn Charlesa odziedziczy tytuł.

- Ale ja uwielbiam dzieci. A ty byłbyś doskonałym ojcem. Proszę, nie odbieraj mi... nam... tego.

- Nie sądziłem, że to dla ciebie ważne.

Co takiego? Nie sądził, że to dla niej ważne? Z trudem przełknęła ślinę. Kocha go, a on jest jej mężem. Oczywiście, że to dla niej ważne. - Pragnę twojego dziecka, Gray. Bardziej niż czegokolwiek na świecie. Podniósł rękę i dotknął jej twarzy. Zdziwiła się, czując, że drży. Pochylił się i pocałował ją delikatnie. - Dobrze. Jeśli tego chcesz, dam ci dziecko. Przynajmniej zrobię wszystko, co w mojej mocy, żebyś je miała. Pochylił się nad nią i zaczął ją pieścić, a Corrie poddała się dotykowi. Miała wrażenie, że jeszcze chwila, a z miłości pęknie jej serce. Nie była pewna, czy będzie potrafiła sprawić, by pokochał ją z wzajemnością, ale dziś wieczorem rozmawiali o przyszłości, o dzieciach i o rodzinie.

219

Przynajmniej był to jakiś początek.

Rozdział 23 Uroczystości z okazji zaślubin hrabiego Tremaine wypadły w piękne czerwcowe popołudnie. Rebecca od dwóch tygodni nie szczędziła wysiłków, by zapiąć wszystko na ostatni guzik. Kiedy Coralee wyjrzała przez okno na szeroką murawę, gdzie miało się odbyć przyjęcie, wszystko wydawało się w idealnym porządku. Zabawa rozpoczynała się o czwartej i miała trwać do późnej nocy. Na

RS

drzewach zawieszono kolorowe lampiony. Służba otrzymała polecenie, by zapalić świece, gdy tylko się ściemni. Na mieszkańców wioski czekały już beczki z piwem, lemoniada i dzbany wina. Pod drzewami ustawiono długi rząd stołów, zastawionych przeróżnym jadłem - pieczonym prosięciem, wołowym udźcem, gołębiami pieczonymi na ruszcie. Były też chleb i sery, zielenina i puddingi oraz niezliczona ilość deserów. Był to dzień, w którym prości ludzie mieli okazję spotkać hrabiego i jego żonę. Okazja, której nikt nie chciał przegapić. Rodzice Corrie nie zdecydowali się na męczącą podróż, ale ciocia Agnes i Allison miały się pojawić. Nie odwiedzały jej dotąd, nie chcąc jej odciągać od męża. Corrie prychnęła z niezadowoleniem. Jedyne, czego Gray pragnął, to jej ciała. Kochali się zadziwiająco często i choć nie mogła powiedzieć, że nie sprawiało jej to przyjemności, pragnęła czegoś więcej. Przyjęcie toczyło się w najlepsze. Piwo płynęło szerokim strumieniem, wnoszono kolejne półmiski jedzenia, pałaszowanego z ochotą przez rozbawiony

220

tłum. Rebecca, niczym królowa ubrana w bursztynowe jedwabie, nadzorowała każdy punkt programu. Corrie miała na sobie jasnozieloną suknię z plisami na przodzie szerokiej spódnicy, ozdobioną jedwabną wstążką wzdłuż rąbka. Przechadzała się wśród tłumu, wsparta na ramieniu męża. Ubrany w granatowy surdut, jasnoszare spodnie i śnieżnobiałą koszulę, Gray był niezwykle przystojny i elegancki. Jego ciemne włosy, zebrane w węzeł powyżej karku, w popołudniowym słońcu błyszczały niczym smoła. Corrie nie mogła nie zauważyć prowokacyjnych spojrzeń, którymi obdarzały go niektóre panie. Jeśli to widział, nie dawał po sobie poznać. Grał rolę czułego męża tak dobrze, że niemal sama uwierzyła. Wiedziała, że wiele czasu musi upłynąć, by była dla niego kimś więcej niż dziewczyną do łóżka. Wciąż musiała sobie o tym przypominać.

RS

Corrie przyglądała się gościom zebranym na starannie przystrzyżonej murawie. Pojawili się wszyscy ważni goście - burmistrz pobliskiego miasteczka, pastor z rodziną, hrabia Morton z żoną i synami, z których dwóch miało już własne dzieci.

Rodzina Forsythe'ów też była w komplecie: Charles i Rebecca, przyrodni brat Graya - Derek oraz kuzyn Jason. Corrie spojrzała na niego. Zaprzeczył, że coś łączyło go z Laurel, i wydawał się niezwykle przekonujący. Co czyniło Dereka głównym podejrzanym. Corrie westchnęła. Nie była już pewna swoich wcześniejszych ustaleń. Książka zaginęła i nie było żadnych dowodów. Może myliła się w swoich podejrzeniach. Nie mogła jednak zapominać o przeciętym popręgu i upadku z konia. Gdy zakończyły się już oficjalne powitania, Gray pozwolił jej uciec w towarzystwo przyjaciół. - Tak się cieszę, że was widzę! - Corrie uścisnęła ciocię Agnes, a potem Allison. - Mieszkamy tak blisko, a w ogóle się nie widujemy.

221

- Jesteś świeżo upieczoną mężatką - powiedziała korpulentna starsza pani, która na tę okazję, podobnie jak Allison, zdjęła żałobę. - Musicie mieć trochę czasu, żeby się lepiej poznać. Corrie uśmiechnęła się tylko. - Odwiedzę was w przyszłym tygodniu. Chętnie wyrwę się stąd na chwilę. Allison ścisnęła ją za rękę. - Jak się czujesz? Czy ty i hrabia... Czy zakopaliście już topór wojenny? Corrie spojrzała na męża, który stał pogrążony w rozmowie z Jasonem. - Raczej tak. Już nie jest wściekły, ale chyba do końca mi nie przebaczył. - Daj mu trochę czasu - powiedziała Allison. Corrie pokiwała głową. Czy miała jakiś inny wybór? Przyjaciółka wyglądała dziś ślicznie. Była troszkę za chuda, ale ciemne nie zauważyła.

RS

włosy i wysokie kości policzkowe dodawały jej uroku, czego Corrie wcześniej Derek zauważył. Całe popołudnie nie spuszczał z niej wzroku, a wieczorem Corrie zobaczyła ich razem nad rzeką, siedzących na kocu i jedzących z jednego talerza.

Nie podobało jej się to. A jeśli Derek był kochankiem Laurel? Być może uwiódł i porzucił niewinną dziewczynę. Co gorsza, być może jest winien jej śmierci. Czy Allison znajdowała się w niebezpieczeństwie? - Martwisz się - doszedł ją niski głos hrabiego. Odwróciła się i zobaczyła go za sobą. - Co się stało? - Nic. Ja tylko... - Podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy. Nie była małą słodką Letty. Nie musiała udawać. - Martwię się o Allison. Wpadła w oko Derekowi, a przecież to może on był ojcem dziecka mojej siostry. Nie chcę, żeby Allison coś się stało. Corrie sądziła, że Gray się rozgniewa, a tymczasem spojrzał tylko na parę siedzącą na kocu.

222

- Derek zawsze lubił towarzystwo pięknych kobiet. A bez tego okropnego czepka twoja przyjaciółka wygląda całkiem, całkiem. Porozmawiam z nim. Postaram się mu uświadomić, że to rodzina i powinien trzymać się od niej z daleka. - Spojrzał szybko na Corrie. - A ty porozmawiaj z kuzynką. Pokiwała głową. Wątpiła w powodzenie tej misji. Derek był jasnowłosy, przystojny i czarujący. Która kobieta oparłaby się jego urokowi? A może wyciągnęła błędne wnioski. - Porozmawiam. Dziękuję. Dotknął palcem jej policzka, a potem odwrócił się i poszedł. Zobaczyła go znowu, kiedy nadeszła pora kolacji. Napełnił jej talerz smakołykami i zaprowadził do stołu, który przygotowano specjalnie dla państwa młodych. Jedzenie było przepyszne. Zjadła tyle, ile była w stanie, popijając

RS

doskonałym winem. Westchnęła, widząc gorące spojrzenia męża. Ona również chętnie wymknęłaby się z przyjęcia i poszła z nim na górę... Postanowiła być niegrzeczna i nachyliła się, by szepnąć mu o tym do ucha. Nagle zakręciło jej się w głowie i opadła na oparcie krzesła. Gray zmarszczył ciemne brwi. - Coś się stało? Źle się czujesz? - Nie, ja... czuję się dobrze. Tylko... - Kolejna fala zawrotów głowy była tak silna, że Corrie chwyciła się stołu. - Chyba musiałam za dużo wypić. Pokiwał głową. - Pożegnamy się i pójdziemy na górę. - Spojrzenie mówiło wyraźnie, jakie miał zamiary. Corrie uśmiechnęła się, a on poszedł podziękować Rebecce i Charlesowi za piękne przyjęcie. Kiedy wrócił, Corrie już się nie uśmiechała. - Czuję się okropnie, milordzie. Przepraszam. - Nic takiego. Zauważyłem, że nie masz głowy do picia. Pomógł jej wstać i zaprowadził do domu. Na szczęście goście bawili się tak doskonale, że nikt nie zwrócił uwagi na ich wczesne wyjście.

223

Kiedy dotarli do swoich apartamentów, Corrie była naprawdę chora. Pobiegła do sypialni i zwróciła całą zawartość żołądka do nocnika. Świat wirował wokoło, a jej znowu było niedobrze. Kątem oka dostrzegła, że Gray się zbliża. Czuła wstyd i zażenowanie. - Proszę, wypij to. - Podał jej szklankę wody i ręcznik. Wypiła posłusznie, a potem otarła ręcznikiem pot z czoła. - Nie sądziłam, że tak dużo wypiłam. - Usiadła na krześle, nagle wyczerpana. - Zaraz poczuję się lepiej. Tylko... muszę trochę odpocząć. Powieki opadły na dół. Corrie spała. Potrząsnął ją za ramię, ale ona poruszyła się tylko. - Coralee? Coralee, dobrze się czujesz? Chciała pokiwać głową, ale ta opadła bezwładnie. Chciało jej się spać. Nie pamiętała, by kiedyś była tak zmęczona.

RS

- Do diabła, Coralee, obudź się!

Gray potrząsnął nią i powoli otworzyła oczy. Widziała go jak przez mgłę. - Przykro mi... Tak mi się chce spać. - Ponownie odpłynęła, słysząc tylko, jak Gray przeklina pod nosem.

Jęknęła, kiedy podniósł ją na nogi. Patrzył na jej źrenice i zobaczył coś, co mu się nie spodobało. - Nie wydaje mi się, że to wina alkoholu. - Uniósł jej podbródek i spojrzał w oczy o ciężkich jak ołów powiekach. - Ktoś wsypał ci narkotyk. - Potrząsnął nią znowu, aż otworzyła oczy. - Słyszałaś, co powiedziałem? Jesteś pod wpływem narkotyku. - Narkotyku? - Sądząc po objawach, dostałaś końską dawkę opium. Laudanum, albo czegoś podobnego, dosypanego do jedzenia lub wina. Jeśli uśniesz, najprawdopodobniej już się nie obudzisz. To ją trochę otrzeźwiło. Podniosła głowę. - Ktoś próbuje mnie zabić?

224

Na jego twarzy pojawiła się zacięta mina. - Nie pozwolę na to. - Posadził ją na krześle i podszedł szybko do dzwonka. Pociągnął tylko raz, ale stanowczo. - Wstawaj - powiedział, podnosząc ją znowu, zmuszając, by otworzyła oczy. - Prędzej czy później, działanie narkotyku osłabnie. Tylko nie wolno ci zasnąć. - Nie mogę. Dotknął łagodnie jej policzka. - Pomogę ci, kochanie. Po prostu oprzyj się o mnie. - Posłuchała, choć jej ciało odmawiało posłuszeństwa, a nogi ledwo poruszały się po podłodze. Nie zwróciła uwagi, kiedy w sypialni pojawił się Samir. Słyszała tylko, że rozmawiali przyciszonymi głosami. pomóc?

RS

- Ktoś ją próbował otruć opium - powiedział hrabia. - Jesteś w stanie Zanim znów zamknęła oczy, zauważyła, że Hindus kiwa głową. - Zrobię, co w mojej mocy. Ale potrzebuję trochę czasu, by zmieszać zioła.

- Postaraj się zrobić to najszybciej, jak się da. - Ciemnoskóry służący wyszedł z pokoju, a Gray wzmocnił uścisk. - Idziemy - zarządził, podnosząc ją tak, jakby była dużą, szmacianą lalką. Była całkowicie wyczerpana. Czuła się słaba, nieprzytomna ze zmęczenia. - A czy nie mogłabym odpocząć? Tylko chwilkę... zaraz wstanę... obiecuję. Już chciała usiąść, ale Gray podtrzymał ją w pionie. - Idziemy. Nie pozwolę ci umrzeć, do diabła! Spacerowali po pokoju. Jej ciało było jak ołów, oczy przypominały szparki. Nie była pewna, jak długo to trwało. Gray podtrzymywał ją przez cały czas, by nie osunęła się bezwładnie na podłogę.

225

- No już, kochanie. Wypij to. - Przytrzymał szklankę przy ustach i przechylił, zmuszając, by wypiła gorzki płyn przyniesiony przez Samira. - Do dna. - Zrobiła, jak kazał, wiedząc, że nie pójdzie na żaden kompromis. Mijały godziny, a oni wciąż chodzili. Wskazówki zegara przesuwały się wolno, ale po jakimś czasie była w stanie podnieść głowę i łatwiej poruszać nogami. Zbliżał się ranek, a Gray wciąż się nie poddawał. Wiedziała, że i on musi być wyczerpany, ale był nieugięty. Kiedy o czwartej rano spojrzała na zegar, litery już się nie rozmazywały. - Muszę usiąść, Gray. Obiecuję, że nie zasnę. - Jesteś pewna? Pokiwała głową, po raz pierwszy szeroko otwierając oczy. Pochylił się i pocałował ją w czoło. - No dobrze. Będę przy tobie.

RS

Posadził ją na sofie przed kominkiem i usiadł obok. Objął ją ramieniem i patrzył, czy nie zapada w niebezpieczną drzemkę. Corrie złapała go za nadgarstek.

- Uratowałeś mi życie. Gdyby cię przy mnie nie było... - Ale byłem i to jest najważniejsze. - Wziął jej rękę i pocałował wnętrze dłoni. A potem zmarszczył czoło i odwrócił wzrok. - Dowiem się, kto to zrobił. Ten łajdak drogo za to zapłaci. *** Słońce dawno już wstało, kiedy Gray położył Coralee do łóżka. Zostawił przy niej pokojówkę, która miała ją budzić co godzinę. W razie jakichkolwiek problemów miała go natychmiast zawiadomić. Wciąż się martwił. Siedział w swoim gabinecie i na myśl, co mogło się stać, oblał się zimnym potem. A gdyby nie poszedł z nią na górę? Gdyby w porę nie zauważył narkotycznego oszołomienia? Coralee byłaby martwa.

226

To straszne, że mógłby ją stracić. Tłumaczył sobie, że jako jej mąż ma obowiązek ją chronić. I że nie chce jej zawieść, tak jak zawiódł Jillian. Okłamywał się i doskonale o tym wiedział. W ciągu tych kilku tygodni, które spędziła na zamku, zbliżyła się do niego tak, jak nikt inny. Powiedziała, że chce mieć jego dziecko. Właśnie jego. Jakby żaden inny mężczyzna nie był wystarczająco dobry. Gray nie wierzył w miłość. Wmawiał sobie, że nie kocha Coralee. A mimo to byłby zdolny zabić, żeby ją uratować. Wiedział to w chwili, gdy zobaczył ją w sypialni, ledwo trzymającą się na nogach, słabą i kruchą. Zszedł na dół, rozmyślając o zaufaniu, które w nim pokładała. Wierzyła, że się nią zaopiekuje. Była w niebezpieczeństwie - co do tego nie miał najmniejszych wątpliwości. Ale kiedy na nią spojrzał i serce zabiło mu mocniej, wiedział, że on również.

RS

***

- Co do cholery przyszło ci do głowy? Mój Boże, to był idiotyczny, niedorzeczny pomysł. - Rebecca chodziła tam i z powrotem. Zatrzymała się i spojrzała na fontannę w ogrodzie. - Trzeba ją powstrzymać. Prędzej czy później wpadnie na kogoś, kto coś widział lub słyszał. Poskłada sobie kawałki układanki i dowie się, co stało się z jej siostrą. Rebecca odwróciła głowę. - Powiedziałeś, że powinniśmy zrobić coś, co by ją odstraszyło. Na coś takiego się nie zgadzałam. Mężczyzna sączył brandy. - Gdyby zadziałało, nie byłaby już zagrożeniem. - Ale nie zadziałało, a ja zaczynam wierzyć, że straciłeś z oczu właściwy cel. Znajdowali się na tarasie. Zwykła, uprzejma rozmowa z przyjacielem. Byli bezpieczni, bo Charles wybrał się do wioski.

227

- To nie żony Tremaine'a musimy się pozbyć - ciągnęła Rebecca - tylko jego samego. Kiedy zakończymy ten niesmaczny epizod, Charles zostanie hrabią, a ja hrabiną. Mając całą fortunę Tremaine do dyspozycji, będę ci w stanie zapłacić sumę, którą obiecałam. Mężczyzna zakręcił szklanką brandy i wypił kolejny łyk. - Uwierz mi, nie zapomniałem. - Co zamierzasz zrobić? Wypił do dna i odstawił szklankę na stolik z kutego metalu przy balustradzie. - Zrobię to, na co się umówiliśmy. Rebecca przyglądała mu się podejrzliwie. - Z drugiej strony, te zamachy na życie Coralee mogą zadziałać na naszą korzyść. Gdyby zginął w wypadku, który wyglądałby na przeznaczony dla niej...

RS

Towarzysz Rebeki po raz pierwszy się uśmiechnął. - Jesteś nie tylko piękna, ale też inteligentna. - A najlepiej, gdybyś się pozbył obojga. Pokiwał głową. - Tak byłoby bezpieczniej. Porozmawiam z Biggsem i coś wymyślę. To jest chyba właściwe rozwiązanie. Rebecca miała taką nadzieję. Przez lata prowadziła dom na zamku, wypełniała obowiązki hrabiny, nie otrzymując przy tym należnego szacunku ani finansowej nagrody. Teraz jej miejsce zajęła uzurpatorka, która wkradła się do Tremaine dzięki intrydze, i prędzej czy później odbierze jej wszystko. Była zmęczona życiem na garnuszku szwagra. Całe szczęście, jej rozmówca lubił dostatnie życie i zawsze brakowało mu pieniędzy. On również miał dosyć czekania. *** Corrie spała przez cały dzień i całą noc. Nie zeszła na żaden posiłek. Anna przyniosła tacę do jej pokoju.

228

Corrie nie miała ochoty spotkać Graya i patrzyć w jego zmartwione, pełne obaw oczy. Nie miała też ochoty słuchać londyńskich plotek Rebeki, flirciarskich uwag Jasona, ani tego, co Derek mógłby powiedzieć na temat popołudnia spędzonego z Allison. Brakowało jej tylko dobroci Charlesa. To on zawsze starał się łagodzić tarcia między nią a Rebeccą, a nawet między nią a Grayem. Gray nie powiedział rodzinie o przyczynach jej niedyspozycji. Wiedziała, że starał się znaleźć winowajcę, i modliła się, by mu się to udało. Łajdak był z pewnością winien podwójnego morderstwa i do tej pory uchodziło mu to na sucho. Corrie była jego największym zagrożeniem. Zmroziła ją ta myśl. Będzie bezpieczny, kiedy się jej w końcu pozbędzie. Po południu napisała list do rodziców, nie wspominając o zamachach na miętnik.

RS

jej życie. Podobny napisała do Kristy, a potem wyciągnęła z kufra swój paNie wiedziała, jak zacząć, ale to nie miało znaczenia. Samo pisanie było jak lekarstwo. Uwielbiała bawić się słowami, uwielbiała wiązać je w piękne zdania. Lubiła pisać swoją kolumnę, ale jej ambicją było napisanie powieści. Zrobi to kiedyś. Teraz, jako mężatka, nie będzie mogła podróżować, jak kiedyś planowała, ale przecież może pisać o czymś innym. Westchnęła w duchu. Zanurzyła stalówkę w kałamarzu i zaczęła spisywać zdarzenia ostatnich dni - jak odnalazła tajemne przejście za panelem boazerii, podsłuchaną rozmowę o dziecku Rebeki, przecięty popręg i próbę otrucia opium. Ciekawe, kto chciałby widzieć ją martwą. I do czego jeszcze jest gotów się posunąć.

229

Rozdział 24 Na prośbę męża Corrie pojawiła się o trzeciej w gabinecie. Kiedy weszła do środka, zobaczyła Graya stojącego za biurkiem. Po przeciwnej stronie stali: Derek, przyrodni brat hrabiego, Charles, Jason oraz Dolph Petersen. - Coralee. - Gray wyszedł zza biurka. Zauważył, że wciąż jest blada i zmartwił się. - Dobrze się czujesz? - Dużo lepiej, dziękuję. - Miała nadzieję, że wyjaśni jej powód tego spotkania, ale on tylko pomógł jej usiąść i wrócił za biurko. Pozostali zajęli miejsca na specjalnie ustawionych krzesłach. - Dziękuję, że przyszliście. Jak wiecie, moja żona była przez ostatnie dni

RS

chora. Nie wiecie jednak, że ktoś próbował ją zabić. - Co takiego? - Charles aż się podniósł z krzesła. - To poważny zarzut - powiedział Jason. - Jesteś pewien, Gray? - Absolutnie. Na przyjęciu ktoś podał jej ogromną dawkę opium. Podczas pobytu w Indiach poznałem skutki działania tego narkotyku. Jeden z moich ludzi zmarł z przedawkowania. - Może to był wypadek - zasugerował Charles. - Może narkotyk dostał się tam przez pomyłkę. - Uwierzyłbym w to... gdyby to nie była druga próba zamachu na jej życie. Charles usiadł z powrotem, widocznie wstrząśnięty. - Wiesz, kto to zrobił? - zapytał Derek z ponurą miną. Ze wszystkich Forsythe'ów on był najbardziej krewki. - Jeszcze nie. Poprosiłem was tutaj, bo liczę na to, że będziecie mogli pomóc. - Oczywiście - powiedział Charles. - Zrobimy wszystko, o co poprosisz. 230

- Ale dlaczego ktoś miałby zabić Coralee? - zapytał Jason z powątpiewaniem. - Moja żona wierzy, że jej siostra została zamordowana. Od tygodni szuka mężczyzny, który to zrobił. - Sądziłem, że ta sprawa jest dawno zakończona. - Charles wydawał się zaskoczony. Tak jak reszta domowników, sądził pewnie, że Coralee zaprzestała poszukiwań, gdy tylko została żoną Graya. - Policja uważa, że to samobójstwo. Nie było przecież śladów wskazujących na obecność osób trzecich. - Ja też tak uważałem - powiedział Gray. - Do czasu drugiego zamachu na życie Coralee. Teraz sądzę, że moja żona ma rację. Dolph się z nami zgadza. Petersen odwrócił się na krześle, spoglądając na zebranych. - Fakty mówią same za siebie. Jak długo hrabina jest przy życiu, łajdak

RS

ryzykuje, że zostanie zdemaskowany. A przecież grozi mu stryczek. Charles siedział w bezruchu.

Jason i Derek też zdawali się nad tym zastanawiać. Nastała cisza, a po chwili Gray odezwał się znowu: - Poprosiłem was tutaj, bo muszę znać prawdę. Sprawa jest zbyt ważna i dlatego nie rozmawiałem z każdym z was osobno. Poza tym uważam, że Coralee ma prawo wysłuchać, co macie do powiedzenia. Objął ich wzrokiem. - Jason już się wypowiedział na ten temat, pozostajesz więc ty, Charlesie, i ty, Dereku. Obaj spędzaliście tutaj zimę, zanim Laurel Whitmore wyjechała do East Dereham, nosząc w swoim łonie nieślubne dziecko. Chcę wiedzieć, który z was był jego ojcem. Coralee wyprostowała się. Charles nie mógł mieć dzieci, zatem wybór pozostawał prosty: Derek. Ciekawe, czy okaże się mężczyzną i przyzna się do wszystkiego. Ale to Charles przemówił pierwszy.

231

- Nie było tak, jak sądzicie - powiedział drżącym głosem i przełknął ślinę. - Kochałem Laurel, a ona kochała mnie. Nie chciałem, by coś złego jej się stało. To niemożliwe. Przecież Rebecca powiedziała, że Charles nie może mieć dzieci. Lecz jedno spojrzenie na pobladłą, spiętą twarz wystarczyło, by wiedziała, że to prawda. Ze złości aż wstała. - Jesteś żonaty, Charlesie! Jak mogłeś uwieść niewinną dziewczynę?! Jak mogłeś? - Nie chciałem, by do tego doszło. - Głos miał pełen emocji. Spotkaliśmy się kiedyś przypadkiem na przejażdżce. Koń Laurel zgubił podkowę, a ja odprowadziłem ją do domu. Okazało się, że mamy wiele wspólnego i świetnie nam się rozmawia. - Łzy napłynęły mu do oczu. Następnego dnia pojechałem w to samo miejsce, licząc, że ją spotkam. Była

RS

tam. Nie mogliśmy się nagadać. Zaczęliśmy się spotykać tak często, jak to możliwe. Żadne z nas nie sądziło wtedy, że będzie to coś więcej niż zwykła przyjaźń.

Potrząsnął głową i łzy spłynęły mu po policzkach. - Ale pewnego dnia to się stało. Spojrzał na Corrie. W wyrazie jego twarzy było tyle bólu, że serce jej się ścisnęło ze współczucia. - Twoja siostra była najpiękniejszą i najlepszą osobą, jaką znałem. Gdybym tylko mógł, wolałbym umrzeć zamiast niej. Corrie zwalczyła współczucie. - Zostawiłeś ją, Charlesie. Porzuciłeś, kiedy najbardziej cię potrzebowała. Zesztywniał. - Nie wiedziałem o dziecku. Nigdy mi nie powiedziała. Wiedziała, że jestem żonaty. Nie chciała, by rodzina cierpiała za nasze czyny. Powiedziała, że potrzebuje czasu, aby wszystko przemyśleć. Sądziłem, że może ma rację. -

232

Przełknął ślinę. - Gdybym ją wtedy powstrzymał, być może żyłaby do dzisiaj. Głośno szlochał, co było do niego zupełnie niepodobne. Corrie szczerze mu współczuła. Straciła siostrę i bardzo z tego powodu cierpiała, tak samo jak Charles. Wstała, podeszła do niego i go objęła. Przytulił się na moment. - Przepraszam - szepnął. - Tak bardzo mi przykro. Złapał oddech, wyprostował się i spojrzał na starszego brata. - Nie chciałem tej tragedii. Ani Laurel, ani ja nie chcieliśmy wyrządzić nikomu krzywdy. Gray przejął inicjatywę, pozwalając, by brat doszedł do siebie, a Corrie usiadła z powrotem. - Twierdzisz, że nie wiedziałeś o dziecku. Charles potrząsnął głową. - Po powrocie z East Dereham widziałem ją tylko raz.

RS

- Jak wyglądało to spotkanie?

- Nic się nie zmieniło. Nadal ją kochałem, a ona kochała mnie. Powiedziałem jej, że rozwiodę się z Rebeccą i ożenię się z nią. Corrie ścisnęło się serce. Powinna była się domyślić, że siostra kochała Charlesa. Powinna wiedzieć, że z wzajemnością. - Co ona na to? - Powiedziała, że muszę być pewien, iż tego właśnie chcę. Powiedziałem, że jestem pewien. Że to właściwa droga. - Kto poza Laurel wiedział o twoich zamiarach? - zapytała Corrie. - Nikt. Rozmawialiśmy o tym tylko we dwoje. - A więc Rebecca nie wiedziała, że chcesz się z nią rozwieść? Derek podniósł się z krzesła. - Chyba nie sugerujesz... - Nie wiedziała - odparł szybko Charles. - Nie zdążyłem jej powiedzieć. Mieliśmy się jeszcze raz spotkać z Laurel i omówić szczegóły. Ale wtedy przyszła wiadomość od konstabla, że - łzy ponownie napłynęły mu do oczu -

233

utopiła się, i to razem z dzieckiem. - Charles zacisnął oczy. Corrie niemal czuła jego ból. - Nikt nie jest ideałem - powiedział łagodnie Gray. - Małżeństwo z Rebeccą zostało zaaranżowane, kiedy oboje byliście dziećmi. A ty i Laurel zakochaliście się w sobie. Takie rzeczy się zdarzają. - Z tego wynika - odezwał się Jason - że Charles nie miał nic wspólnego ze śmiercią Laurel. Kochał ją i nie chciał, by stała jej się krzywda. Ale skoro została zamordowana, jak twierdzi twoja żona, musiała paść ofiarą jakiegoś wędrownego bandyty albo złodziejaszka. - Jason ma rację - zgodził się Derek. - Na przyjęciu weselnym byli wszyscy ludzie z okolicy. To mógł być każdy. - Wiesz, dlaczego Laurel znalazła się wtedy nad rzeką? - Corrie zwróciła Ten pokiwał głową.

RS

się do Charlesa. - To niedaleko od Selkirk Hall. Może chciała wszystko przemyśleć, oczyścić umysł. Może zdecydowała się powiedzieć mi o dziecku. Nie wiem. Być może to, co później nastąpiło, było fatalnym splotem okoliczności. Napadł ją bandyta, zaczęli się szamotać, aż... - Przełknął głośno i odwrócił wzrok. W oczach Graya pojawił się złowrogi błysk - Cokolwiek się stało, moja żona nie będzie kolejną ofiarą. Dowiem się, kto był mordercą, i spotka go surowa kara. *** Na prośbę Graya kolejny tydzień Corrie spędziła w domu. Wizyta w Selkirk została przełożona na później. Gray towarzyszył jej nawet w przechadzkach po ogrodzie. Tymczasem Dolph Petersen zatrzymał się w gospodzie, licząc na to, że uzyska więcej informacji. Corrie była ciekawa, czy Greta zaproponuje mu swoje usługi, a jeśli tak, to czy on przyjmie to zaproszenie. I czy dowie się dzięki temu czegoś nowego

234

Rebecca wiedziała o próbach pozbawienia życia Corrie, ale przyjęła tę wiadomość z powątpiewaniem. - To mógł być zwykły przypadek. Najpierw pękł popręg, a potem na przyjęciu zjadłaś coś, co ci zaszkodziło i wywołało gwałtowną reakcję. Corrie nie oponowała. Nie obchodziło jej zdanie Rebeki na ten temat. Gray powiedział jej o tych wypadkach z konieczności, przemilczając wszelkie informacje o związku Charlesa z Laurel. Corrie zastanawiała się, czy powiedzieć Grayowi o romansie Rebeki i dziecku, które szwagierka nosi. Nie wiedziała jednak, kim jest jej tajemniczy kochanek, a zresztą wydawało się to nie mieć związku ze sprawą. Nie była też pewna, że Gray jej uwierzy. Postanowiła nic o tym nie mówić, przynajmniej przez jakiś czas. Po kolacji siedziała na tarasie, pogrążona w rozmyślaniach, kiedy podszedł do niej Charles. wychodząc z cienia.

RS

- Poprosiłem Graya o rozmowę w cztery oczy z tobą - powiedział, - O co chodzi, Charlesie?

- O twoją siostrę. Chcę, żebyś wiedziała, jak bardzo ją kochałem i jak bardzo mi przykro, że tak się to skończyło. Corrie podniosła wzrok. Na jego twarzy wciąż malował się smutek. Ukrywanie go tak długo wymagało z pewnością ogromnego wysiłku. - Cieszę się, że to byłeś ty - powiedziała w końcu. - Cieszę się, że to w tobie zakochała się moja siostra. - Naprawdę? - Jesteś dobrym człowiekiem, Charlesie. Jego oczy zaszły mgłą. - Była dla mnie wszystkim. Wszystkim. Corrie pokiwała głową. - Wiem.

235

- Najpierw sądziłem, że twoje poszukiwania to efekt żałoby i smutku z powodu jej straty. Ale świadomość, że została zamordowana... jest niemal nie do zniesienia. - Znajdziemy mordercę. Połączymy siły i go znajdziemy. Charles spojrzał pod nogi, zbierając się na odwagę. - Wcześniej nie pytałem. Bałem się, że nie zniosę tej wiedzy. Dziecko było chłopcem czy dziewczynką? Poczuła ukłucie w sercu. - Miałeś synka, Charlesie. Laurel nazwała go Joshua Michael. W niebieskich oczach Charlesa pojawiło się cierpienie. - Tak miał na imię mój najlepszy przyjaciel. Umarł na grypę w szkolnych czasach. Laurel wiedziała, jak bardzo był mi bliski, wiedziała, że często o nim myślę. - Na twarzy Charlesa malował się smutek. - Jesteś bardzo dzielna.

RS

Gdybym to ja miał więcej odwagi...

- Nie zabiłeś jej, Charlesie. To nie twoja wina. Nie powiedział nic więcej, pokiwał tylko głową i zniknął w ciemnościach. Patrzyła za nim, serdecznie mu współczując. Gray zjawił się chwilę później. - Mój brat jest dobrym człowiekiem. - Wiem o tym. - A zatem nie podejrzewasz, że miał jakikolwiek udział w śmierci Laurel? - Oczywiście, że nie. Żałuję tylko, że nie wie nic, co mogłoby nam pomóc w znalezieniu mordercy. Gray zacisnął zęby. - Ja również. *** Dolph Petersen wrócił do zamku kilka dni później. Niestety, Corrie nie została zaproszona na spotkanie za zamkniętymi drzwiami gabinetu Graya.

236

Oczywiście nie mogła się powstrzymać, by trochę nie podsłuchiwać. Gdy tylko mężczyźni weszli do środka, przyłożyła ucho do ściany. Zdziwiła się, słysząc, że rozmawiają o zbliżającym się balu kostiumowym u lady Devane. - Sądzę, że powinniście się pojawić - mówił Dolph. - Zwariowałeś? Wiesz przecież, co stało się na ostatnim przyjęciu. - Tym razem ustawię swoich ludzi zarówno w domu, jak i na zewnątrz. Twoja żona będzie całkowicie bezpieczna. - Nie. Nie zgadzam się. - Jeśli go szybko nie znajdziemy, prędzej czy później mu się uda. Masz jakiś lepszy pomysł, żeby go zwabić? - Moja żona jako przynęta? Absolutnie się nie zgadzam. Corrie otworzyła drzwi i wmaszerowała do środka. - Nie chciałam przeszkadzać, ale pan Petersen ma rację. Nie mogę dłużej

RS

żyć jak więzień. W chwili obecnej nie mogę pojechać na przejażdżkę, nie mogę odwiedzić rodziny. Nie mogę nawet pójść sama do ogrodu. Nie chcę tak żyć. I nie będę.

- Skoro podsłuchiwałaś, wiesz, jakie jest moje zdanie. To zbyt niebezpieczne. - Jeszcze gorsze jest nieznalezienie sprawcy. Gray wypuścił głośno powietrze. Milczał przez chwilę, a potem spojrzał ostro na Dolpha. - Dobrze, zrobimy jak uważasz. Ale jeśli Corrie coś się stanie... - Nic jej się nie stanie. Dopilnuję tego. Jeśli jest tak, jak myślimy, to morderca mieszka w miasteczku. To oznacza, że nie będzie jednym z zaproszonych gości, ale osobą wynajętą przez hrabinę do pomocy. - Czyli może to być lokaj, koniuszy albo pokojówka. Mój Boże, to może być nawet kucharka! - Tak jak mówiłem, będziemy ostrożni. A ty będziesz cały czas z żoną. Gray rzucił Corrie surowe spojrzenie.

237

- Tego możesz być pewna. Widać było, że się martwi. Wiedziała, że czuje się winny śmierci pierwszej żony i nie chce, by historia się powtórzyła. Przecież nie robi tego ze względu na uczucia do niej. Od czasu, gdy Charles wyznał swą miłość do Laurel, Gray był bardziej odległy niż zwykle. Nawet jego pożądanie wydało się osłabnąć. Kiedy się kochali, wyraźnie się kontrolował. Dawał jej rozkosz, ale sercem był gdzie indziej. Jedynie troska, którą Corrie widziała w jego oczach, dawała jej promyk nadziei.

RS

Rozdział 25 Poczyniono plany i niezbędne przygotowania. Dolph sprowadził swoich ludzi z Londynu. Choć lokaje i obsługa balu miała nosić bladoniebieską liberię lady Devane, ludzie Petersena mieli wmieszać się w tłum w prostych strojach. Hrabina zatrudniła z tej okazji tyle dodatkowej służby, że ludzie Petersena mogli pozostać niezauważeni. Corrie była dzięki temu trochę spokojniejsza, choć nie można było powiedzieć, że się zupełnie nie przejmowała. Gray martwił się również. Nie widziała go od rana, bo był zajęty ostatnimi przygotowaniami, dopięciem wszystkiego na ostatni guzik. Charles, Jason i Derek znali plan i mieli za zadanie czuwać, czy nie dzieje się coś podejrzanego. O siódmej wszyscy byli już gotowi, by wsiąść do powozów, które miały ich zawieźć do Parkside. Wszyscy poza Corrie, która nie zdążyła się przebrać na czas.

238

- Jest pani pewna, milady? - Anna przyglądała jej się z powątpiewaniem. Miała się pani przebrać za Julię Augustę, rzymską cesarzową. Owszem, taki miała zamiar. Była w tym kostiumie na balu w Londynie, a teraz znalazła go w kufrze. - Zmieniłam zdanie. - Ale żonie hrabiego nie wypada... - Idę jako wiejska dziewczyna. Co w tym złego? Anna zagryzła wargi. - Nic, milady. W znoszonej muślinowej sukni w morelowym kolorze wyglądała zupełnie jak Letty Moss. Taki był zresztą jej zamiar. Nie miała pojęcia, skąd wziął się ten pomysł, ale od jakiegoś czasu nie mogła się go pozbyć. Nie wiedziała, co włoży na siebie Gray i jak zareaguje, widząc ją w tym stroju. Może właśnie dlatego tak jej na tym zależało. Wyszła z sypialni i szeleszcząc spódnicami, poszła w

RS

kierunku schodów prowadzących do głównego holu. Na dole stał najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego w życiu widziała. Był wysoki i barczysty, ubrany w wąskie bryczesy do konnej jazdy i białą lnianą koszulę. Miał związane włosy, a na twarzy jedwabną maskę, zakrywającą górną połowę twarzy. Miał kostium rozbójnika, tak jak go sobie zawsze wyobrażała. Był mężczyzną, w którym się zakochała. Spojrzał na nią i ugięły się pod nią nogi. Sądziła, że nie spodoba mu się jej strój, a tymczasem tylko się uśmiechnął i czekał w milczeniu, aż Corrie zejdzie na dół. Podał jej rękę. - Chyba się już kiedyś poznaliśmy - powiedział, kłaniając się nisko. - Nazywam się Moss - powiedziała. - Letty Moss. Przez otwory w masce widziała, jak rozbłysły mu oczy. Naprawdę wyglądała inaczej? A może to wspomnienia sprawiały, że jego spojrzenie złagodniało?

239

- Jesteśmy spóźnieni - powiedział po chwili. - Można panią prosić, pani Moss? - Podał jej ramię i zaprowadził do rzędu powozów stojących pod domem. Wszyscy już czekali i na ich widok, zaczęli wsiadać do środka. Ludzie Petersena jechali z przodu i z tyłu, a także na koźle każdego zaprzęgu, przebrani za lokajów. Wszyscy mieli na sobie kostiumy. Rebecca, w stroju Marii Antoniny, była ubrana w niebieską jedwabną suknię ozdobioną złotymi sznurami. Suknia miała szeroką spódnicę opartą na turniurze, zgodnie z ówczesną modą. Całości dopełniała wysoka, pudrowana peruka, ozdobiona złotymi wstążkami. Charles przebrał się za francuskiego króla Ludwika, Jason miał myśliwski strój i czerwony kapelusz i wyglądał, jakby zaraz miał pogonić sforę ogarów. Derek, ze złotym kółkiem w uchu i czarną łatką na oku, wyglądał jak przywódca piratów.

RS

Wszyscy byli gotowi na bal, ale w grupie panowało dziwne napięcie. Mężczyźni mieli pilnować Corrie. Z pewnością nie zaniedbają dziś swych obowiązków.

Przez ponad pół godziny jechali do sąsiedniej wioski i jeszcze chwilę do Parkside, przepięknej rezydencji w stylu georgiańskim. Zatrzymali się przed frontowymi drzwiami, a Corrie zauważyła, że w każdym pokoju domu lady Devane palą się gazowe lampy. Do powozów podbiegło co najmniej sześciu lokajów w liberii, by pomóc gościom wysiąść i przejść po czerwonym dywanie do głównego holu rezydencji. - Chcę, byś trzymała się blisko mnie - powiedział Gray. - Żadnych samotnych wypraw. Pokiwała głową z nieobecną miną. Zasłoniła twarz maską z piór i rozglądała się dookoła. Gray złapał ją za brodę, zmuszając, by na niego spojrzała. - Obiecaj. - Obiecuję.

240

- Jeśli usłyszysz czy zobaczysz coś podejrzanego, masz od razu mi o tym powiedzieć. - Nie jestem głupia, Gray. Uśmiechnął się lekko. - Owszem, nie jesteś. I nigdy nie byłaś. - Wziął ją za ramię i ustawili się w kolejce do oficjalnego powitania gospodyni. Lady Devane witała gości w kostiumie bogini Diany. Wyłowiła z tłumu twarz Graya. - Skarbie! Jak się cieszę, że cię widzę! Ciebie i - przerwała, zdumiona prostym strojem Corrie - twoją żonę. Gray uśmiechnął się tylko. - Jestem pewien, że będziemy się świetnie bawić. Poprowadził Corrie do środka. Hrabina patrzyła za nimi, dusząc w sobie

RS

porcję jadu, którą nie zdążyła obdarzyć Corrie.

Dekoracje były niezwykle bogate, a cały pałac wyglądał jak starożytne greckie miasto. Wszędzie ustawiono białe kolumny, po ścianach puszczono pnący bluszcz. Widać było, że hrabina nie żałowała funduszy. Dziesięcioosobowa orkiestra, ubrana w greckie togi, zaczęła grać walca. Gray odwrócił się do żony. - Zatańczysz? Spojrzała na niego ze zdumieniem. Nigdy dotąd nie tańczyła z mężem. Wydawało się to dziwne, a znając Graya, nie przypuszczała, że poprosi. Uśmiechnęła się promiennie. - Z ogromną przyjemnością, milordzie. Objął wzrokiem jej twarz, zatrzymując spojrzenie na ustach. Przeszył ją ciepły dreszcz. Objął żonę wpół i poprowadził na parkiet. Zaczęli tańczyć. Tańczył z taką samą swobodą, jak jeździł konno. Mimo dużej różnicy wzrostu tańczyło im się doskonale. Trzymała dłoń na jego ramieniu, czując napięte mięśnie i delikatny aromat drzewa sandałowego. Ogarnęło ją pożądanie.

241

Musiał to wyczuć, bo podniósł na nią wzrok, który mówił dokładnie do samo. Widziała to jeszcze kilkakrotnie tego wieczoru. Trzymał się blisko i od czasu do czasu czuła na sobie subtelny dotyk dłoni czy palące spojrzenie. Po północy zeszli do ogromnej galerii na kolację. - Widziałeś coś? - Gray zapytał Jasona. - Nie. - A ty, Derek? Derek potrząsnął głową, poruszając złotym kółkiem w uchu. - Niestety. Gray zacisnął zęby. - Jak tylko dorwę łajdaka, uduszę go gołymi rękami. Corrie zadrżała i spojrzenie Graya złagodniało.

RS

- Przepraszam, kochanie. Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. Pieczony bażant i homar były serwowane w postaci bufetu, co oznaczało, że jedzenie będzie dla niej bezpieczne. Napili się też odrobinę szampana z przygotowanej dla gości fontanny.

Godziny mijały, a Corrie czuła się coraz lepiej. Wyglądało na to, że nie ma tu mężczyzny, którego szukali. Być może nie był w stanie się tu dostać, albo nie był gotowy na kolejny atak. Gray doszedł chyba do tego samego wniosku, bo jego spojrzenia stawały się coraz gorętsze. W stroju rozbójnika był najprzystojniejszym mężczyzną na balu, a Corrie czuła wzbierające pożądanie i miłość. Tak samo jak podczas burzy. Stali w pobliżu schodów, odpoczywając po kolejnym tańcu. Nachyliła się do niego. - Chcę, żebyś się ze mną kochał. Zdziwił się. - Tutaj? Teraz? Spojrzała na niego prowokacyjnie.

242

- Tylu tu ludzi. Na pewno możemy zniknąć na chwilę i nikt nie zauważy. Oczy mu pociemniały. Nie patrzył na nią w ten sposób od pierwszej wspólnej nocy. Wziął ją za rękę, rozejrzał się i zaprowadził na górę. W holu spotkali przytulone pary, rozpoznając kilka z nich. Gray poprowadził ją do końca skrzydła, potem skręcili w lewo i znaleźli się w całkowicie pustym korytarzu. Otworzył drzwi, sprawdził, że w środku nikogo nie ma, a potem wprowadził ją do środka i zamknął drzwi na zamek. Corrie podniosła dłonie i zdjęła z jego twarzy maskę. - Pocałuj mnie. Nie trzeba mu było dwa razy powtarzać. - Pragnę cię - powiedział, kiedy ledwo stała na nogach. Pociągnęła za aksamitną wstążkę, uwalniając ciemne pasma. Dotknął jej policzka. - To znaczy?

RS

- A ja pragnę ciebie. Takiego jak podczas burzy.

Niespodziewanie oczy Corrie napełniły się łzami. - Byłeś gwałtowny, a jednocześnie czuły. Byłeś mężczyzną moich marzeń. Poczuł ukłucie w sercu. Przez dłuższą chwilę stał w bezruchu, przyglądając się kobiecie, której pożądał najbardziej na świecie. - Mój Boże, Coralee. Trzęsły mu się ręce, kiedy wziął ją w ramiona. Wyglądała dzisiaj tak pięknie, prosto i skromnie. A on pragnął jej tak bardzo. Ujął jej twarz i pocałował, najpierw delikatnie, potem coraz bardziej namiętnie. Pocałunki stawały się coraz gorętsze, coraz bardziej wilgotne i głębokie. Od tygodni pilnował się, starając się zachować dystans, nawet w łóżku. Zdawał sobie sprawę, że kochają się inaczej niż wcześniej. Było to celowe, bo

243

trzymał swoje emocje i ciało na wodzy. Nie wiedział jednak, że żona to czuje i że jest tak samo niezadowolona jak on. Ciche słowa i tęsknota w spojrzeniu sprawiły, że zajrzała mu w serce. Zatrzęsły nim i odebrały mu równowagę. Nie mógł już dłużej ignorować przeznaczenia. I nie chciał. Złapał ją za ramiona i całował namiętnie. Całował ją tak, jak tamtej nocy, spijając słodki, różany zapach. Oparł ją o ścianę i podniósł jej spódnicę. Odnalazł otworek w jej bieliźnie i zaczął ją pieścić. Była mokra i gotowa, przepełniona takim samym pożądaniem. - Nie mamy dużo czasu - powiedział, oblizując jej usta, zanim pocałował ją znowu.

RS

- Nie potrzebujemy dużo czasu - powiedziała bez tchu, rozpinając guziki spodni. Gray podniósł ją i owinął jej nogi wokół swoich bioder. Wszedł w nią gwałtownie, słysząc słodki jęk. Wplotła palce w jego włosy. Zatracił się całkowicie, zapominając o samokontroli. Już mu na tym nie zależało. Właśnie tego potrzebował, potrzebował namiętności, a nie wypracowanego i pełnego dystansu zbliżenia. Potrzebował gorącego, szalonego seksu, takiego jak w pierwszą wspólną noc. - Potrzebuję cię - szepnął, wchodząc w nią jeszcze głębiej. - I pragnę tak, jak żadnej kobiety na świecie. - Gray... - Pocałowała go, jakby wciąż nie miała dosyć. Jęknął gardłowo. Próbował się powstrzymać, tłumacząc sobie, że to za wcześnie, ale kiedy poczuł, jak jej kobiecość zaciska się gwałtownie w pierwszych skurczach rozkoszy, nie potrafił się opanować. Fala namiętności uderzyła z ogromną siłą, zabierając go ze sobą. Zacisnął zęby, żeby stłumić krzyk, który cisnął mu się na usta.

244

- Letty... - jęknął, wchodząc w nią ostatni raz, przyciskając mocno do siebie. - Moja cudowna... Poczuł, że Corrie sztywnieje. Odsunęła się, nabrała tchu i próbowała się uwolnić. Zdał sobie sprawę, że drży i że powstrzymuje się, by się nie rozpłakać. Postawił ją na ziemi. - Co się stało, kochanie? Zrobiłem ci krzywdę? Podniosła wzrok i łzy popłynęły jej po policzkach. - Owszem. Złamałeś mi serce. - A potem odwróciła się na pięcie, podbiegła do drzwi, przekręciła klucz i wybiegła z pokoju, trzaskając drzwiami. Przez moment stał w bezruchu, całkowicie oszołomiony. U diabła, co takiego zrobił? Nazwał ją Letty, jak ostatni głupiec. się to ważne.

RS

Po prostu mu się wyrwało, nie miał pojęcia dlaczego. Nie wydawało mu Niezależnie od tego, co się stało, żona znajdowała się pod jego opieką. Musi ją jak najszybciej odnaleźć.

W pośpiechu zapiął spodnie i pobiegł do sali balowej. Corrie tam nie było. Przy schodach stali za to Charles i Jason. - Widzieliście Coralee? Przed chwilą była ze mną, a teraz gdzieś znikła. - Pomożemy ci szukać - powiedział Jason. - Ja pójdę na górę. Wy sprawdźcie tutaj. - Musimy ją odnaleźć - krzyknął Gray. - Bóg jeden wie, co jej grozi. Brat usłyszał panikę w jego głosie i dotknął jego ramienia. - Znajdziemy ją. Poproszę Dereka o pomoc. Ledwo udali się na poszukiwania, Coralee odnalazła się sama. Podeszła do Graya, jakby nigdy nic. Była blada i roztrzęsiona, aż na jej widok pękało mu serce. Obawy zamieniły się w złość. - Na Boga, Coralee, gdzie się podziewałaś? Wystraszyłaś mnie na śmierć! Nabrała tchu i zbladła jeszcze bardziej.

245

- Obawiam się, że nie czuję się dobrze. Chciałabym wracać do domu, milordzie. Zmartwił się. - Źle się czujesz? Coś się stało? - Nie, nic. Po prostu chcę wrócić do domu. - Dobrze, jeśli tego właśnie chcesz. Poszli po płaszcze i pożegnali się z rodziną. Ludzie Petersena zajęli swoje zwykłe miejsca i cała kawalkada ruszyła do Tremaine. Przez całą drogę Gray przyglądał się Corrie, ale ona nie odezwała się nawet słowem. Może zrobił jej krzywdę, kochając się z nią bez opamiętania. - Powiedz, co zrobiłem - powiedział, gdy powóz toczył się w Potrząsnęła głową.

RS

ciemnościach. - Jeśli to przez to, jak się kochaliśmy... - Byłeś cudowny. Dokładnie taki, jak pamiętałam. - Spojrzała na niego i łzy napłynęły jej do oczu. - Powiedz mi.

- Byłeś taki, jak cię zapamiętałam. Ale ja nie jestem Letty i nigdy nie będę. Nie powiedziała nic więcej. Odezwała się dopiero, gdy znaleźli się w domu, informując go, że chciałaby spać we własnej sypialni. Nie oponował. Bolało go serce. Przebrała się za Letty i pewnie dlatego mu się wyrwało. Nie rozumiał, dlaczego to ją tak ubodło. I nie miał pojęcia, jak to teraz naprawić. Trudno. Zrobi co w jego mocy, żeby mu wybaczyła. Przeprosi ją i zapomną o całej sprawie Ale kiedy rano zapytał pokojówkę, jak czuje się jego żona, okazało się, że Corrie znikła.

246

Rozdział 26 Zgrabny czarny powozik toczył się po ulicach Londynu, jak zwykle tętniących życiem. Corrie zapomniała już o hałasie i kurzu wielkiego miasta. Jechała cały dzień, licząc, że dotrze do Londynu przed zapadnięciem zmroku, ale słońce zaszło dobrą godzinę temu. Westchnęła i oparła się o aksamitne poduszki. Kiedy opuszczała zamek o świcie, myślała tylko o tym, by uciec od Graya i cierpienia, którego był przyczyną. Przez cały dzień miała wystarczająco dużo czasu, by zastanowić się, co chce robić w mieście. Gray miał dom w Londynie. Jako hrabina Tremaine miała oczywiście

RS

prawo z niego korzystać, ale z pewnością by ją tam znalazł. Bardzo poważnie podchodził do swoich obowiązków, a jako mąż miał za zadanie ją chronić. Corrie nie była na to gotowa.

Gdy opuściła Tremaine, ryzyko, że coś się jej stanie, było dużo mniejsze. Oczywiście, ktoś zawsze może ją śledzić i dlatego najbezpieczniejszym miejscem był dom Kristy i Leifa. Nie czuła się dobrze, prosząc ich o pomoc, ale potrzebowała rady przyjaciółki, a w obecności Leifa i Thora mogła się czuć bezpieczna. Powóz zatrzymał się przed dwupiętrowym domem Draugrów już po kolacji. Corrie weszła po schodach i zapukała. Odźwierny otworzył drzwi. - W czym mogę pomóc, proszę pani? Uśmiechnęła się z trudem. - Nie wiem, czy mnie pan pamięta... Coralee Whitmore. Obecnie hrabina Tremaine.

247

- Ależ oczywiście, milady. Zapraszam do środka. - Siwowłosy służący otworzył szeroko drzwi. Nazywał się Simmons, przypomniała sobie po chwili. - Proszę za mną do salonu. Zaraz zawiadomię państwa Draugr, że pani przyjechała. - Dziękuję. Poszła za służącym do salonu. Urządzony był w czerwono-złotych barwach, a na bogato zdobionych stoliczkach stały lampy o abażurach wykończonych frędzlami. Na półkach znajdowało się mnóstwo bibelotów, a z kilku pojemników wyglądały gazety. Salon był urządzony wedle najnowszej wiktoriańskiej mody. Nic nie wskazywało tu na rękę Kristy, która nie miała czasu na takie rzeczy. Po raz pierwszy od chwili przyjazdu Corrie żałowała, że się tu znalazła. Ale potem Krista zeszła na dół i przycisnęła ją mocno do siebie. Corrie

RS

odwzajemniła uścisk, walcząc z napływającymi łzami, wdzięczna za okazaną serdeczność. Krista musiała się zorientować, że przyjaciółka drży, bo odsunęła się nieco i powiedziała:

- Coralee, na Boga! Co się stało?

Leif stanął w drzwiach. Przez ułamek sekundy Corrie zobaczyła Thora, stojącego za plecami brata. Potem Leif zamknął drzwi, zapewniając im prywatność, której potrzebowały. - To przez hrabiego? - zapytała Krista, prowadząc ją na sofę. - Nic ci nie zrobił, prawda? Jeśli tak... - Oczywiście, że nie. Przynajmniej nie tak, jak myślisz. Krista złapała ją za rękę. - Powiedz mi wszystko. Dlaczego go zostawiłaś? Przez kolejne pół godziny Corrie opowiadała przyjaciółce o Grayu i miłości, którą do niego czuła. O tym, że po ślubie próbowała sobie wmówić, że jest innym mężczyzną niż ten, w którym się zakochała. Ale w końcu przejrzała na oczy.

248

- Bardzo go kocham. - Wzięła chusteczkę z rąk przyjaciółki i wytarła oczy. - Jest twardy, ale potrafi też być czuły. Jest inteligentny, lojalny, a poza tym taki samotny i spragniony miłości. A kiedy mnie dotyka... - Odwróciła wzrok, czerwieniąc się na myśl, co Gray potrafi sprawić jednym pocałunkiem lub dotykiem cudownych dłoni. Nabrała głęboko tchu. - Niestety, to miłość bez wzajemności. Jest zakochany w kobiecie, która nie istnieje. Nazywa się Letty Moss. - Ale, Coralee... - Taka jest prawda, Kristo. Corrie opowiedziała przyjaciółce o czasie, kiedy jeszcze nie byli małżeństwem. Ta słuchała cierpliwie, ale nie wydawała się całkowicie przekonana.

RS

Nawet kiedy Corrie opowiedziała jej o balu. - Po raz pierwszy od naszego ślubu znikł między nami dystans i kochaliśmy się tak, jakby mu naprawdę zależało. A potem nazwał mnie... Letty Krista ścisnęła ją za rękę.

- Nie tak trudno to zrozumieć. Byłaś przebrana za Letty. Może się po prostu zapomniał. - Owszem. Ale prawda jest taka, że wolałby, żeby to Letty Moss była na moim miejscu. Rozmawiały nieprzerwanie przez kilka godzin. W pewnej chwili rozległo się energiczne pukanie, a w drzwiach pojawił się jasnowłosy olbrzym, mąż Kristy. - Drogie panie, przepraszam, że przeszkadzam. Coralee, twój mąż jest tutaj i jeśli nie pozwolę mu się z tobą zobaczyć, pobije się z Thorem. Corrie podniosła się z kanapy. Przypuszczała, że Gray za nią pojedzie. Że będzie uważał, iż jako mąż ma obowiązek ją chronić. Ale nie sądziła, że przyjedzie w środku nocy!

249

Drzwi otworzyły się i do salonu wszedł Gray. Miał na sobie bryczesy do konnej jazdy i wysokie oficerki, pochlapane błotem. Ciemne włosy zawiązał z tyłu, ale kilka pasm opadało swobodnie na ramiona, jak gdyby wyszarpał je wiatr. Widać było, że jechał jak szalony, by nadrobić kilka godzin przewagi. Poczuła dreszczyk ekscytacji, że przyjechał tak szybko, ale zaraz wytłumaczyła sobie, że zrobił tylko to, co uważał za swoją powinność. Stanął przed nią. Jego oczy ciskały gromy. - Co, u diabła, robisz w Londynie? No właśnie, tyle było troski z jego strony - Potrzebowałam czasu, żeby pomyśleć. Londyn jest jedynym miejscem, które przyszło mi do głowy. - A niebezpieczeństwo, Coralee? Czy zastanowiłaś się może, że samotna wyprawa nie jest w twojej sytuacji najbezpieczniejsza?

RS

Nie zdążyła odpowiedzieć, a on zwrócił się do Thora i Leifa. - Czy powiedziała wam, że jej życiu zagraża niebezpieczeństwo? Czy moja droga żona, w gorącej wodzie kąpana, powiedziała wam, że dwa razy omal nie zginęła?

Leif zmarszczył czoło, ściągając jasne brwi. - Powinnaś nam powiedzieć, Coralee. Thor przygwoździł ją krytycznym spojrzeniem. - Jeśli tak się sprawy mają, nie powinnaś sama podróżować. Ale nie musisz się obawiać. Zadbamy, żebyś była bezpieczna. Niebieskie oczy Leifa zatrzymały się na twarzy Graya. - Dlaczego ktoś chce zabić Coralee? - Ze względu na jej upór, by odnaleźć mordercę siostry. Krista podniosła głowę i powiedziała ze zdumieniem: - Sądziłam, że ta sprawa już jest zamknięta, Coralee! - Powiedz im, Gray. Powiedz, że miałam rację, a Laurel naprawdę zamordowano.

250

- Wygląda na to, że to prawda, choć jeszcze brak nam bezwzględnych dowodów. A dwa zamachy na życie Coralee tylko potwierdzają tę teorię. Dolph Petersen również w nią wierzy i dlatego kontynuuje śledztwo. - Gray spojrzał na nią gniewnie. - A ostatnią rzeczą, którą powinnaś teraz robić, była samotna wyprawa do Londynu! Ruszył w jej stronę. Corrie zrobiła kilka kroków w tył, aż jej ramiona oparły się o czerwoną tapetę. - Dość tych bzdur. Wracasz ze mną do domu. Nie zostawię cię tutaj. - Nie wracam, Gray. Krista zaoferowała mi gościnę i zamierzam z niej skorzystać. - Nie daję ci wyboru! - Złapał ją za ramię i pociągnął do drzwi. Thor stanął mu na drodze.

RS

- Twoja żona chce tu zostać.

- Jej życie jest w niebezpieczeństwie. Jestem jej mężem. To mój obowiązek, żeby zapewnić jej ochronę.

- Będzie tu bezpieczna. Ja i mój brat dopilnujemy tego. Corrie poczuła falę wdzięczności w stosunku do przystojnego, ciemnowłosego wikinga. Po ślubie Kristy nawiązała się między nimi nić porozumienia, chociaż on dużą część czasu spędzał z profesorem Hartem, ucząc się angielskich zwyczajów i języka. Corrie bardzo go polubiła i najwyraźniej z wzajemnością. Była przyjaciółką Kristy i Thor traktował ją jak członka rodziny. Podobnie zresztą jak Leif. - Nie wyjdę stąd bez niej - powiedział Gray, gotów do bójki z Thorem, który był co najmniej dziesięć centymetrów wyższy i znacznie mocniej zbudowany. Corrie stanęła między nimi. - Potrzebuję czasu, Gray.

251

- Jesteś moją żoną, Coralee. - Jestem twoją żoną, ale mnie nie kochasz. Potrzebuję czasu, żeby się z tym oswoić. Otworzył usta, ale nie odezwał się słowem. Na jego twarzy malowały się gwałtowne emocje, a nade wszystko potrzeba, by ją chronić. Nie potrafił kłamać i dlatego pewnie nic nie powiedział. - Thor i Leif byli wojownikami - powiedziała Corrie, tłumiąc rozczarowanie. - Wiesz, że będę z nimi bezpieczna. - Jesteś moja. - Nie jestem gotowa. Odwrócił się i zrobił kilka kroków. - Nie podoba mi się to. Ani trochę. - Zostaję, Gray.

RS

Zatrzymał się i spojrzał ostro na Thora.

- Jeśli ją tu zostawię, przysięgasz, że otoczysz ją opieką? - Daję ci moje słowo.

- A czy dajesz słowo, że będziesz traktował ją z szacunkiem należnym mojej żonie? I nie będziesz jej robił awansów? Thor uśmiechnął się lekko. - Jest śliczna, ale twoja. Gray zwrócił się do Coralee: - Wrócę tu jutro. Mam ci sporo do powiedzenia. Ciekawe, co chce jej powiedzieć. Nie chciała robić sobie zbyt wielkich nadziei. - Dobrze. Gray ruszył do drzwi, ale zatrzymał się w pół kroku i zawrócił. Wziął ją w ramiona i pocałował. Był to gwałtowny, zaborczy pocałunek. Kiedy ją puścił, miała miękkie nogi. - Wrócę tu - powiedział ponuro i znikł za drzwiami. Corrie stała w bezruchu, czerwona jak burak. Krista odezwała się pierwsza:

252

- Przykro mi, Corrie, ale nie wierzę, że mężczyzną, który tak całuje kobietę, jej nie kocha. Ścisnęło ją w gardle. - Gray nie wie, co to znaczy miłość. Krista spojrzała na przystojnego, jasnowłosego olbrzyma, który przyjechał do Londynu, nie znając nawet języka. Nie miał pojęcia o angielskich zwyczajach i nie wiedział, jak zdoła się utrzymać. Dziś był żonaty ze szlachcianką, miał ośmiomiesięcznego synka i świetnie prosperującą firmę transportową. Krista uśmiechnęła się tylko. - Nie uwierzyłabyś, czego mężczyźni są w stanie się nauczyć. *** Było już dobrze po północy. Gray nie mógł zasnąć i bezskutecznie

RS

próbował zmęczyć się czytaniem.

Zdziwił się, słysząc ciche pukanie. Drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł Samir. Wyglądało to tak, jakby pojawił się za sprawą czarodziejskiej różdżki.

- Pojechałem za tobą, sahib. Sądziłem, że mogę się przydać. Służący miał niezwykłą intuicję. - Dziękuję, że przyjechałeś, Samir. Zamierzałem tu zostać jedną noc i wracać z żoną do Tremaine z samego rana. Wygląda na to, że tak się nie stanie. - Nie chce wracać? Pokiwał głową. - Zachowuje się jak typowa kobieta. - A mimo to nie zamierzasz jej zmuszać, choć mógłbyś. Gray westchnął głośno. - Twierdzi, że potrzebuje czasu. Zważywszy wszystkie okoliczności, nie jest to wygórowane żądanie. - Kocha cię, sahib.

253

Odwrócił wzrok. Nie wiedział, co to miłość. Matka go kochała, ale było to tak dawno, że ledwo pamiętał. Kiedy jednak Samir wypowiedział te słowa, serce przepełniło mu pragnienie, by to była prawda. - Ty również musisz jej pokazać swoje prawdziwe uczucia. Gray potrząsnął głową. - Nie wiem jak. - Powiedz jej, co czujesz. - Nie potrafię kłamać. To nie byłoby uczciwe wobec niej. - Jeśli tak, to nie powinieneś też sam siebie okłamywać. Gray milczał. Nigdy dotąd nie czuł czegoś podobnego. Czy to była miłość? Prychnął z pogardą. Nie był typem mężczyzny, który potrafił się zatracić w miłości. - Jeśli nie potrafisz znaleźć słów, wystarczy, że jej to okażesz. Twoja żona

RS

nigdy nie była... jak wy to w Anglii nazywacie? Uwodzenie kobiety prezentami i drobnymi przyjemnościami? - Adorowanie. - No właśnie.

- Martwię się, by utrzymać ją przy życiu, a ty radzisz mi ją adorować. Drobny Hindus wzruszył ramionami. - To twój wybór. Minęło kilka godzin i Gray stwierdził, że Samir ma jak zwykle rację. Napisał do Charlesa, Dereka i Jasona, że zostanie w Londynie co najmniej tydzień. Wiedział, że będą się martwić i jeśli ich nie zawiadomi, z pewnością przyjadą za nim. A on chciał, by razem z Dolphem kontynuowali śledztwo. Następnie udał się do kwiaciarni, gdzie kupił pół tuzina bukietów z żółtych róż. Kazał je niezwłocznie wysłać do domu Draugrów. Kupił też bukiet czerwonych, które zamierzał zabrać ze sobą. Delikatny zapach przypomniał mu o Coralee. Z nosem utkwionym w kwiatach zakończył zakupy i udał się na spotkanie. Nie był pewien, co jej po-

254

wie, gdy ją odzyska, ale wiedział, że chce, by wróciła. Jej miejsce było w jego domu, w jego łóżku. A Gray był mężczyzną, który potrafił walczyć o to, czego pragnął. *** Corrie zeszła do pokoju śniadaniowego. Przy schodach stał bukiet żółtych róż, kolejny w salonie, a jeszcze jeden na środku stołu. Od stołu dobiegł basowy głos Leifa: - Zależy mu na tobie bardziej, niż ci się wydaje. - To Gray je przysłał? - Gestem dłoni wskazała na flakony. - Spojrzałam na jeden z bilecików - powiedziała Krista. - Umierałam z ciekawości. - Ale on nie należy do mężczyzn, którzy wysyłają kobietom kwiaty. kwiaty. - On tego nie wie. Thor prychnął.

RS

- Najwyraźniej się mylisz. Z tego co pamiętam, róże to twoje ulubione

- Oczywiście, że wie. Pachniesz różami. Każdy by się domyślił. Z włosami do ramion, intensywnie niebieskimi oczyma i zdecydowanym podbródkiem, Thor był jednym z najprzystojniejszych mężczyzn, jakich znała. Ale to Gray ją pociągał, to Graya kochała nad życie. Przy śniadaniu Corrie opowiedziała o zamachach i próbie schwytania mężczyzny, który chciał ją widzieć martwą. - Sądziliśmy, że zastawimy na niego pułapkę na balu u hrabiny Devane. Nie podziałało, ale przyjęcie robiło wrażenie. - Napiła się herbaty. - Może napiszę o tym artykuł do następnego wydania? Krista zaśmiała się radośnie, podniosła się z krzesła i objęła Coralee. - Kochana, to doskonały pomysł. Lindsey spisuje się świetnie, ale dopiero się uczy. Dzięki temu złapie trochę oddechu. Thor chrząknął głośno.

255

- Nie potrzebuje oddechu. Potrzebuje mężczyzny, który weźmie ją w obroty. Krista wywróciła oczyma. - Kłócą się jak dzieci. Nie wiem, dlaczego nie mogą się dogadać. - Lindsey nie wie, gdzie jej miejsce - mruknął. - A ty ciągle żyjesz w szesnastym wieku, Thorze Draugr. Nie zamierzał dyskutować. Podobnie jak brat, przypłynął do Anglii z wyspy, której nie było na mapie. Jej mieszkańcy żyli dokładnie tak samo, jak ich przodkowie trzysta lat wcześniej. Corrie i Krista natknęły się przypadkiem na Leifa, który cudem uszedł z życiem z rozbitego statku i uwolniły go z rąk rzezimieszka. Ojciec Kristy, sir Paxton Hart, pomógł mu rozpocząć nowe życie w Londynie. W końcu Leif i Krista się w sobie zakochali.

RS

Thor dołączył do brata. Profesor Hart starał się jak mógł, by zrobić z niego dżentelmena, co nie było łatwe. W chwili obecnej Thor pracował w „Sercu do Serca" i pomagał bratu w prowadzeniu firmy. W drzwiach pojawił się odźwierny. Spojrzał na Corrie. - Proszę mi wybaczyć, lady Tremaine, ale pani mąż... - Chciałby zamienić z tobą słowo - dokończył Gray, wchodząc do jadalni. - Przepraszam, że przeszkadzam - zwrócił się do pozostałych, choć nie sprawiał wrażenia, że jest mu przykro - ale muszę porozmawiać z żoną. - Jej talerz był już niemal pusty, skłonił ją więc, by wstała. - Jeśli nam wybaczycie... Zabrzmiało to jak rozkaz, a nie jak prośba. Cóż, hrabia Tremaine był przyzwyczajony do stawiania na swoim. - Oczywiście - powiedziała Krista dyplomatycznie. Thor spojrzał na hrabiego spode łba. Corrie nie protestowała. Chciała się dowiedzieć, co Gray ma jej do powiedzenia. - Wybaczcie - powtórzyła za mężem i wyszła z jadalni.

256

- Tremaine kogoś mi przypomina - szepnęła Krista do Leifa, kiedy oboje znikli za drzwiami. Ten mruknął coś w odpowiedzi. *** Corrie i Gray weszli do salonu. - Bracia Draugr są dość niezwykli - odezwał się Gray. - Ich historia musi być bardzo ciekawa. Mam nadzieję, że z czasem mi opowiesz. - Może. Tymczasem mieli do omówienia ważniejsze sprawy. Usiedli na sofie. - Dziękuję za kwiaty. Zdziwiłam się, że mi je przysłałeś. Odwrócił wzrok. - Patrzyłem na ciebie w ogrodzie. Miałem nadzieję, że ci się spodobają. - Domyśliłem się.

RS

- Róże to moje ulubione kwiaty. Uśmiechnął się lekko. A więc zauważył jej perfumy.

- O czym chciałeś rozmawiać? - O Letty Moss.

Omal się nie żachnęła. Zawsze był bezpośredni. - To znaczy? - Dlaczego to imię wyprowadziło cię z równowagi? Opuściła wzrok, wygładzając niewidzialną fałdkę spódnicy. - Bo to jej zawsze pragnąłeś. Jej, a nie mnie. Miałam nadzieję, że z czasem to się zmieni, ale jak widać, to się nie stało. Gray złapał ją za rękę. Miał ciepłe palce. - Chciałem z nią tylko pójść do łóżka. Nigdy bym się z nią nie ożenił. - Naprawdę? - Naprawdę. - Ze względu na jej niską pozycję?

257

- Nie o to chodzi. Letty, którą tak umiejętnie grałaś, zadowoliłaby mnie w łóżku i to wszystko. A ja potrzebuję kobiety inteligentnej i lojalnej, takiej, na którą zawsze mogę liczyć. Kobiety, która nie boi mi się przeciwstawić. Wiem, że nie jestem łatwy we współżyciu. Uśmiechnęła się. - Owszem. Jesteś uparty i zaborczy. I zawsze chcesz mieć ostatnie słowo. Uśmiechnął się. - Ale jestem świetny w łóżku. Zarumieniła się. - Jesteś, koguciku, ale wolę cię bardziej, kiedy przestajesz się pilnować i okazujesz prawdziwe uczucia. - Ja ciebie również. - Wiedziałeś?

RS

Wziął ją za rękę i pocałował wierzch jej dłoni. - Wróć ze mną do domu, Coralee. Zaczniemy od początku. Te słowa natchnęły ją nadzieją. Ale nie mogła powiedzieć, że całkowicie mu ufa.

- Daj mi trochę czasu. - Do diabła, Coralee. - Proszę, Gray. - Chcę, żebyś wróciła do mnie do łóżka. Wystarczy, że tutaj siedzę i ledwo mogę się powstrzymać, by cię nie dotykać. - Na potwierdzenie tych słów jego dłoń zacisnęła się w pięść. - Chciałabym, Gray, nawet nie wiesz jak bardzo. Ale nie jestem jeszcze gotowa. Studiował jej twarz. - To już postanowione? - Potrzebuję trochę czasu, Gray. Pokiwał głową. - Dobrze. Pod jednym warunkiem.

258

- Tak? Uśmiechnął się. Był tak przystojny, że aż bolało ją serce. - Jeśli zgodzisz się na popołudniową przejażdżkę. W moim powozie. Ucieszyła się. - Sądzisz, że to bezpieczne? - Nie będę sam. Wezmę co najmniej dwóch strażników. Pokiwała głową. - Bardzo chętnie. Gray nachylił się i ją pocałował. Pocałunek, który miał być lekkim muśnięciem w policzek, szybko zamienił się w namiętną, gorącą pieszczotę, przez którą oboje stracili dech. - Do zobaczenia o czwartej - powiedział krótko na pożegnanie. Patrzyła, jak idzie do drzwi. Zrobił dziś niespodziankę - zamierzał dać jej

RS

czas. Nie sądziła dotąd, że jej pragnienia w ogóle się dla niego liczą. Chcę, żebyś wróciła do mnie do łóżka, powiedział. Ale ona musi być pewna, że to właśnie jej pragnie, a nie ducha, który nigdy nie istniał. Rozmyślając o wydarzeniach ostatnich dni, doszła do wniosku, że choć Gray jej nie kocha, to zależy mu na niej bardziej, niż się spodziewała. Chwyciła się tej myśli jak ostatniej deski ratunku i poszła na górę pisać artykuł.

259

Rozdział 27 Jak każdego popołudnia, Gray zabrał Corrie na przejażdżkę. Był bardzo troskliwy i serdeczny, zabierał ją na zakupy, obsypywał kwiatami i drobnymi prezentami. Ujęło ją, że nie chciał kupić jej perfum poza tymi, których zwykle używała. Był doskonałym towarzyszem i czas spędzony z nim mijał w okamgnieniu. Niepokoiło ją tylko, że z każdym dniem była w nim coraz bardziej zakochana. Chciała, by ich małżeństwo dobrze funkcjonowało, a miłość była dodatkowym ryzykiem. Gray przyjeżdżał po południu, a rano, gdy Leif zajmował się firmą, szła

RS

razem z Kristą i Thorem do redakcji. Skończyła artykuł o balu u lady Devane, powstrzymując się z trudem, by nie wymienić nazwisk par, na które natknęła się w galerii na górze. Potem napisała felieton o radości z mieszkania na wsi; nigdy by nie wpadła na taki pomysł przed wizytą na zamku Tremaine. Praca wciąż sprawiała jej przyjemność, ale w ciągu ostatnich kilku miesięcy mocno się zmieniła. Londyńskie towarzystwo nie wydawało się już tak interesujące, a dzięki Grayowi uświadomiła sobie, iż niepotwierdzone plotki mogą wyrządzić krzywdę. Spędzała dużo czasu z Kristą i przyglądała się Thorowi oraz Lindsey Graham, dawnej koleżance ze szkoły, która zajęła jej miejsce w redakcji. Lindsey i Thor nie mogli się znieść i robili wszystko, by się unikać. Lindsey była szczupłą, energiczną dziewczyną o miodowych włosach i ciemnych oczach. Była ambitna i doskonale wiedziała, czego chce. Thor uważał - przynajmniej w mniemaniu Corrie - że miejsce kobiety jest w domu, przy patroszeniu zwierząt, krośnie czy żarnach. Ale kiedy spotykali się w jednym pomieszczeniu, mocno iskrzyło. 260

Ciekawe, pomyślała pewnego dnia, wychodząc z Grayem z redakcji. Przyjechał po nią, by towarzyszyć jej w obowiązkowej przejażdżce po mieście. Mimo pięknej pogody nie zgodził się na jazdę odkrytym powozem. - Byłabyś zbyt łatwym celem - powiedział. - Nie chcę ryzykować. Na koźle siedzieli ludzie Petersena, przebrani za lokajów. Gray również miał przy sobie broń. Usiedli wygodnie i powóz ruszył. - To był cudowny tydzień - powiedziała Corrie, ignorując gorące spojrzenia męża. - Od ślubu nie mieliśmy okazji, żeby się lepiej poznać. Ale musisz mi opowiedzieć o swojej pierwszej żonie, Gray. Milczał przez dłuższą chwilę. Westchnął głośno i oparł głowę o poduszki. Wydawał się nieco zrezygnowany. - Jillian była młoda i piękna. Dopiero wszedłem w posiadanie majątku i kandydatką.

RS

tytułu. Sądziłem, że powinienem się ożenić, a Jillian wydawała się odpowiednią - Dlatego się z nią ożeniłeś? Bo była odpowiednia? Wzruszył ramionami.

- Wtedy wydawało mi się to wystarczająco dobrym powodem. - Jak to się stało, że zginęła? Odwrócił wzrok. - Rebecca zaplanowała wycieczkę łodziami. Zaprosiła mnóstwo gości. Wykręciłem się w ostatniej chwili. Miałem dosyć uśmiechania się i rozmów o bzdurach. Pojechałem na przejażdżkę, a kiedy wróciłem dobrze po zmroku, Charles czekał na mnie w holu. Powiedział, że w jednej z łodzi zrobiła się dziura i łódź szybko zatonęła. Wszyscy bezpiecznie dopłynęli do brzegu. Wszyscy poza Jillian. - Bardzo ci współczuję, Gray. Gray patrzył przez okno niewidzącym wzrokiem.

261

- Charles powiedział, że wpadła do wody i nie wypłynęła. Jej suknia musiała się o coś zaczepić. Nie wiem. Szukaliśmy jej godzinami. Ciało odnalazło się dopiero następnego dnia. Podniósł wzrok. Na jego twarzy malowało się cierpienie. - Gdybym tam był, na pewno zdołałbym ją uratować. Byłem jej mężem. Powinienem ją chronić. Corrie pogłaskała go po policzku. - To nie twoja wina. Tak samo jak nie ja jestem winna śmierci Laurel. Obwiniałam się całymi miesiącami. Wydawało mi się, że gdybym była przy niej, gdybym dostrzegła, że ma kłopoty... Ale prawda jest taka, że w życiu zdarzają się niemiłe sploty okoliczności. I nic nie możemy na to poradzić. Gray podniósł głowę. Miała wrażenie, że jego oczy zwilgotniały, lecz Szybko zmienił temat.

RS

szybko odwrócił wzrok. Kiedy na nią spojrzał, znów wydawał się opanowany. - Wróć ze mną do domu.

Nie podobała jej się determinacja, którą zobaczyła w ciemnych oczach. - Bardzo mi się podoba, że mnie adorujesz. Bo to właśnie robisz, prawda? Zaczerwienił się. - Chcę, żebyś była szczęśliwa. Kobiety lubią kwiaty i prezenty. - Spojrzał prowokująco. - Ale jeśli chcesz, mogę ci dostarczyć innych przyjemności. Zatrzymał wzrok na jej dekolcie. - Wystarczy, że do mnie wrócisz. Niespodziewanie wziął ją w ramiona i namiętnie pocałował. Corrie straciła dech w piersiach. Cóż za pokusa! Kiedy ją puścił, kręciło jej się w głowie. - Nie mogę, Gray. Jeszcze nie - powiedziała w końcu. - Ostrzegam cię, Coralee. Nie jestem znany z cierpliwości. A ty poddajesz mnie ogromnej próbie. Zdawała sobie z tego sprawę. - Jeszcze tylko kilka dni.

262

- Wiem, co chcesz usłyszeć. Każda kobieta tego chce. Ale ja nie wiem nic o miłości, Coralee. Wiem tylko, że bardzo mi na tobie zależy. Potrzebuję cię. Proszę, wróć ze mną do domu. Bardzo mi na tobie zależy. Te słowa były jak kompres na zbolałe serce. Tym bardziej w ustach takiego człowieka jak Gray. Przełknęła ślinę. - Dobrze. Wrócę. Odetchnął z ulgą. - Dzięki Bogu. Wziął ją w ramiona i pocałował. Dotknął jej policzka i odgarnął lok z czoła. - Chciałbym jak najszybciej wrócić do Tremaine, ale wydaje mi się, że lepiej będzie, jeśli zostaniemy trochę w mieście. Bracia i Dolph nie ustają w bezpieczniejsza.

RS

poszukiwaniach mordercy, ale dopóki go nie znajdą, będziesz tutaj Miała takie samo zdanie. - Masz rację.

- A skoro już zostajemy, możemy się trochę zabawić. Co powiesz na teatr dziś wieczorem? Zamówiłem bilety... o ile oczywiście chcesz. - Teatr? Uśmiechnął się, widząc zdziwienie w jej oczach. - Nie spędzam całego czasu na wsi. I nie oczekuję tego od ciebie. Oddała uśmiech. - Uwielbiam teatr. Pójdę z ogromną przyjemnością. Wydawał się zadowolony. - Weźmiemy ze sobą ludzi Petersena, nie musisz się więc obawiać. Rozsiadł się wygodnie. - A potem wracasz ze mną do domu.

263

Przeszył ją dreszcz. Tęskniła za jego obecnością w swoim łóżku, tęskniła za fizycznym kontaktem. Dzisiaj wraca do domu. Ciekawe. Domem jest to miejsce, gdzie jest jej mąż. *** Teatr był pełen elegancko ubranych dam i dżentelmenów. Corrie nie była tutaj od czasu gruntownego remontu, podziwiała więc złote tapety, kryształowe kandelabry i ozdobne plafony. Prywatna loża hrabiego znajdowała się na drugim piętrze. Wnętrze miało aksamitne obicia w kolorze złota i wygodne fotele, wyściełane tym samym materiałem. Gdy tylko znaleźli się w środku, dwaj strażnicy, którzy towarzyszyli im na górę, pożegnali się, by czekać na zakończenie przedstawienia w powozie. Gray pomógł Corrie zająć miejsce, a potem usiadł tuż obok. Chciała

RS

sprawić mu przyjemność i dlatego włożyła jedwabną suknię w kolorze akwamarynu, odsłaniającą ramiona i sporą część dekoltu. Gorset wcinał się w szeroką spódnicę, dzięki czemu talia wydawała się jeszcze szczuplejsza. Na szyi Corrie miała piękny sznur pereł, które Gray kupił jej u Harringtona, drogiego jubilera przy Bond Street. Również fryzura kosztowała wiele starań. Miedziane loki związane były po obu stronach głowy i opadały lekko na ramiona. Wysiłki się opłaciły. Gray nie mógł oderwać od niej wzroku, a ogniste spojrzenia sprawiały, że brodawki jej piersi stwardniały. Głód w jego oczach był niekłamany, a ona czuła, że w niej samej budzi się takie samo pragnienie. Z każdą sekundą było gorzej. Gray był ubrany niemal całkowicie na czarno, a ciemne włosy i przenikliwe oczy kontrastowały ze śnieżnobiałym krawatem. Był tak przystojny, że trudno jej się było skoncentrować na sztuce. Zabrał do teatru laskę ze srebrną główką, co tylko dodawało mu elegancji. Wyglądał oszałamiająco, co zresztą widziała w spojrzeniach podziwiających go pań.

264

Przedstawienie, farsa o nazwie Skowronek, było niezwykle zabawne i nawet Gray głośno się śmiał. Spojrzała na niego oczyma pełnymi miłości, a on nachylił się i ją pocałował. Dotknął kciukiem jej ust. - Dziękuję za to, co dziś powiedziałaś. Że powinien przestać się obwiniać za śmierć Jillian. Może dlatego mógł się dzisiaj śmiać. Wykonał pierwszy krok w stronę wybaczenia samemu sobie, pierwszy krok, by się w końcu otrząsnąć ze smutku. Przedstawienie było doskonałe, ale pod koniec Gray już się nie śmiał. Patrzył na nią, jakby miał ją schrupać w teatralnej loży. Ona miała ochotę na to samo. - Bardzo mi się podobało - powiedział - ale gdy tylko znajdziemy się w domu, czeka na mnie coś dużo przyjemniejszego.

RS

Ty, zdawały się mówić ciemne oczy, aż przeszedł ją ciepły dreszcz oczekiwania. Wyszli z loży na zatłoczony korytarz, a ona uśmiechała się, dopóki nie poczuła, że mężczyzna obok przyciska jakiś przedmiot do jej żeber. Opuściła wzrok i zobaczyła pistolet.

Mężczyzna wbił zimną lufę w materiał sukni. - Na końcu korytarza są drzwi - powiedział. - Wyjdziecie nimi na tyły budynku. Serce zaczęło jej bić jak szalone. Czyżby to był człowiek, który próbował ją zabić? Mój Boże, skąd wiedział, gdzie jest? - Nigdzie... nigdzie nie idę z... - Silny kuksaniec w bok odebrał jej mowę. - Rób, co mówię. - Miał kościste ręce, tłuste włosy i śmierdział alkoholem. Zadrżała, podnosząc oczy na Graya. - Słuchaj go, Coralee. - Obok Graya stał drugi, dużo potężniejszy mężczyzna. W dłoni również miał broń. Gray ścisnął ją za ramię, chcąc, by za-

265

chowała spokój. Nie stracił głowy; jego oczy mówiły, że gra na zwłokę i czeka na dobry moment, by uderzyć. Szli wśród tłumu. Nikt nic nie zauważył, chociaż napastnicy byli dużo gorzej ubrani niż wychodzący z lóż panowie. Było późno i wszyscy chcieli jak najszybciej znaleźć się w domu. Gray otworzył drzwi. Za nimi znajdowały się zewnętrzne schody, wychodzące na alejkę na tyłach teatru. Zeszli na dół i gdy tylko stopy Corrie dotknęły ziemi, Gray odepchnął ją na bok. - Uciekaj! - krzyknął. Pistolet wypalił i Corrie wrzasnęła, widząc, że olbrzym i Gray upadli na ziemię, siłując się. Jeden z nich jęczał z bólu. Błagam Cię, Boże, tylko nie Gray, modliła się. Po chwili zobaczyła, że Gray podnosi się jak kot i w tej samej sekundzie drugi mężczyzna celuje z pistoletu.

RS

- Gray! - krzyknęła i rzuciła się na łajdaka, przewracając go na ziemię. Pistolet wypadł mu z dłoni, ale on złapał ją za ramię i uderzył w twarz, a potem popchnął na ceglany mur. Sekundę później dopadł go Gray - uderzył go pięścią w twarz i rozłożył na łopatki. Sięgnął po laskę, przekręcił srebrną główkę i jej oczom ukazało się ostrze, które przystawił do szyi mężczyzny. Corrie zasłoniła dłonią usta, nie mogąc opanować drżenia. Miała wrażenie, że to nie dzieje się naprawdę, że to wciąż fragment przedstawienia. - Wszystko w porządku, kochanie? - Na twarzy Graya malowała się troska. Pokiwała głową i drżącymi palcami starła krew z kącika ust. Gray spojrzał na leżącego. - Kim jesteś? - Mężczyzna milczał, więc Gray przycisnął ostrze. - Chcę znać wasze nazwiska. - Jestem Wilkins. A to jest Biggs. Biggs przestał się ruszać. Szkarłatna plama na jego piersi robiła się coraz większa, aż krew spłynęła po alejce.

266

- Wygląda na to, że twój przyjaciel Biggs nie żyje. Jeśli nie odpowiesz na moje pytania, wkrótce do niego dołączysz. Mężczyzna oblizał usta, starając się nie poruszać głową. - Czy razem z Biggsem zabiliście Laurel Whitmore? - Nie. Biggs pracował dla człowieka, który to zrobił. - Kto to taki? - Nie mam pojęcia. Biggs zapłacił mi tylko, żebym pomógł was sprzątnąć. To wszystko, co wiem. - Mieliście zabić nas oboje? - Mężczyzna milczał i Gray przycisnął mocniej ostrze. Wilkins syknął, a krople krwi zaczęły się sączyć na brudny kołnierz. - Zgadza się. - Skąd wiedzieliście, gdzie nas znaleźć?

RS

- Biggs wiedział, gdzie mieszkasz. Obserwowaliśmy was od tygodnia. Gray przeklął cicho, zaciskając palce na lasce. Przez moment Corrie obawiała się, że poderżnie gardło łajdakowi. - Nie rób tego, panie - błagał Wilkins.

Corrie oparła się o mur. Policzek wciąż ją bolał, a serce waliło jak szalone. - Dam ci coś w zamian. - Czoło mężczyzny było mokre od potu. - Mam cenną informację. Powiem ci, jeśli obiecasz, że mnie zostawisz w spokoju. Ostrze nie drgnęło nawet o milimetr. - Czy ta informacja jest warta tyle, co twoje bezużyteczne życie? Wilkins pokiwał głową. - Mów. Mężczyzna przełknął ślinę. - Dziecko... które było z tą dziewczyną tamtej nocy wciąż żyje. Przynajmniej żyło jeszcze niedawno. Corrie oderwała się od muru.

267

- Kłamiesz! Mówisz tak po to, by ocalić skórę! - To prawda, przysięgam! Biggs mówił, że morderca nie miał serca, by utopić niewinne dziecko. Zapłacił Biggsowi, żeby oddał je na dziecięcą farmę w mieście. Gray rzucił Corrie szybkie spojrzenie. - Nie brałaś tego nigdy pod uwagę? Trzęsła się jak trzcina. - Owszem, sądziłam, że to możliwe. Ale nie chciałam robić sobie nadziei. Bałam się myśleć, co się z nim dzieje, jeśli przeżył. Och, Gray, sądzisz, że to może być prawda? Gray odsunął ostrze o cal i mężczyzna odetchnął z ulgą. - Skoro chłopiec żyje, gdzie teraz jest? - Nie wiem. To Biggs go oddał. Drzwi na górze otworzyły się z głośnym hukiem i wypadł z nich jeden ze

RS

strażników, Franklin. Mężczyzna zbiegł szybko po drewnianych schodach. - Milordzie! Jak dobrze, że was znaleźliśmy! Deavers i ja zaczęliśmy się martwić, kiedy długo nie wychodziliście i zaczęliśmy was szukać. Deavers, ociężały mężczyzna o nieprzyjemnej twarzy i zniszczonej cerze, przybiegł od strony alejki. W ręku trzymał wyciągnięty pistolet. - Lord Tremaine... dzięki Bogu! - Puścisz mnie? - zapytał z nadzieją Wilkins. Gray zacisnął zęby. - Przykro mi, przyjacielu. Próbowałeś mnie zabić. Nie dotrzymuję obietnic danych mordercom. - Bierzemy go, milordzie - powiedział Deavers. - Policja się ucieszy, że wpadł im w ręce. Deavers trzymał Wilkinsa na muszce, a Franklin poszedł zawiadomić policję. Gray podszedł do Corrie i wziął ją w ramiona. Na jej policzku zaczął się pojawiać wielki siniak. - Ten łajdak cię uderzył. Powinienem go zabić choćby za to.

268

Zadrżała, widząc gwałtowny wyraz jego twarzy. - Nic mi nie jest. - Złapała go za ramię. - Och, Gray, naprawdę sądzisz, że synek Laurel wciąż żyje? - Jeśli tak, znajdziemy go. Obiecuję. - Nigdy nie odnaleziono ciała. - Nie. Zastanawiałem się, że być może ktoś go zabrał, ale nie chciałem, żebyś się tym zamartwiała. Przytuliła się. Teraz, kiedy to się skończyło, z trudem powstrzymywała łzy. Gray przycisnął policzek do jej włosów. - Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć - szepnął. - Wiedziałeś? Skąd? Uśmiechnął się łagodnie, a jej serce ścisnęło się z nadzieją. - Bo jesteś Coralee, a nie Letty. A potem pocałował ją delikatnie.

RS

***

- Wezwałem policję. - Franklin wrócił po chwili. - Powiedziałem woźnicy, żeby podjechał z tej strony. Gray zwrócił się do Corrie:

- Dzięki Wilkinsowi mamy dowód, że twoja siostra została zamordowana. Może policja pomoże nam złapać mordercę i znaleźć dziecko. Podniosła wzrok. - Mały Joshua Michael wydawał mi się zawsze nieodłączną częścią Laurel. Ale to również syn Charlesa. Musimy go odnaleźć, Gray. Ścisnął jej dłoń. - Jeśli wciąż żyje, znajdziemy go. Minęło jednak pięć miesięcy. Dziecięce farmy, gdzie oddaje się wiele nieślubnych dzieci, to często zwykłe umieralnie. Maleństwa umierają z głodu i chorób. Musisz wziąć pod uwagę taką ewentualność. Zaschło jej w gardle.

269

- Laurel była silna. Tak samo jak Charles. Mam nadzieję, że mały odziedziczył siłę po rodzicach. - Tego się musimy trzymać. Powóz wtoczył się w alejkę, a hrabia zwrócił się do mężczyzn pilnujących Wilkinsa: - Jedziemy do domu. Powiedzcie policji, że jutro z rana mogą nas przesłuchać. - Zajmiemy się tym, milordzie. Gdy tylko skończymy, wrócimy do domu. - Obserwowali nas. Ktoś wiedział, gdzie jesteśmy. Bądźcie czujni. - Tak, milordzie. Corrie poczuła dłoń Graya na swojej talii. Poszli razem do powozu. Dzisiejszy wieczór nie skończył się tak, jak planowała, ale przynajmniej wracali do domu. Do miejsca, w którym najbardziej chciała być.

RS

***

Odźwierny otworzył drzwi i Gray wprowadził żonę do holu eleganckiego domu w Mayfair. Czuł, że Corrie wciąż drży. On sam zaciskał zęby na samą myśl o łajdakach, którzy zaatakowali ich tej nocy. Każda inna kobieta dawno zemdlałaby na widok krwi i przemocy. Nie jego dzielna mała Coralee. Spojrzał na nią i poczuł ucisk w gardle. Musi znaleźć osobę, która kryje się z tymi atakami, i to szybko. Odźwierny wziął od niego płaszcz, kapelusz i laskę, która spełniła dziś swoje zadanie. Chcąc się uspokoić, Gray nabrał głęboko tchu. - Coralee, to jest Stewart - powiedział. - Stewart, to twoja hrabina. Siwowłosy mężczyzna wykonał ekstrawagancki ukłon. - Milady. - Mieliśmy dziś kłopoty. - Spojrzał na zakrwawiony płaszcz i siniak na ślicznym policzku żony. - Poślij po gorącą wodę. - Samir już się tym zajął.

270

Pokiwał głową. Hindus był zawsze o jeden krok do przodu. Weszli na schody, ale Corrie się potknęła. Złapał ją w ostatniej chwili, biorąc w ramiona. - Już dobrze, kochanie, trzymam cię. - Nie miał zamiaru jej puszczać. W czasie, który spędzili osobno, Gray zdał sobie sprawę z drogocennego podarunku, który zesłał mu los. Nie zasługiwał na nią, nie traktował tak, jak powinien, ale należała do niego i tylko to się teraz liczyło. Wniósł ją po schodach, rozmyślając, jak bardzo się cieszy z jej powrotu. Pragnął jej bardziej niż kiedykolwiek, chciał jej pokazać, że ma do niej prawo, że należy tylko do niego. Jeszcze w teatrze marzył, by się z nią kochać, ale po dramatycznych wydarzeniach wieczora chciał się nią zaopiekować i zadbać, by niczego jej nie brakowało. Zamknął drzwi kopniakiem, posadził ją przed toaletką i zaczął rozbierać. Niebieska suknia była brudna i podarta w kilku miejscach. Na ramieniu widać

RS

było zadrapanie, które powstało, gdy łajdak popchnął ją na mur. Gray pochylił głowę i pocałował żonę delikatnie. Wciąż czuł gniew, że nie udało mu się jej oszczędzić.

- Do sypialni przylega niewielki pokój, w którym zwykle się kąpię i ubieram. Samir przygotował tam kąpiel. Gray podniósł jej brodę, zmuszając, by na niego spojrzała. - Jestem z ciebie taki dumy. Byłaś dzielna i rozsądna. Nie znam drugiej takiej kobiety. Podniosła wzrok i łzy napłynęły do szmaragdowozielonych oczu. - Gray... Wziął ją w ramiona i tulił do siebie mocno, marząc, by się domyśliła, ile dla niego znaczy. Odsunął się po chwili. Zdjął surdut i kamizelkę i podwinął rękawy. - Dobrze. Umyjemy cię i prosto do łóżka. Pragnął jej. Ciągle jej pragnął. Ale tym razem postanowił, że powstrzyma bestię, która chciała wyskoczyć z piersi.

271

Zdjął jej ubrania, pozostawiając ją w cienkiej koszulce i wyjął spinki z ognistych włosów. Loki opadły na ramiona, a on zaniósł ją do sąsiedniego pomieszczenia. Rzeczywiście, miedziana wanna wypełniona gorącą wodą już czekała. Zdjął jej koszulkę przez głowę i opuścił do wody. Nawet z siniakiem na policzku była piękna. Poczuł ucisk w lędźwiach. Jest ranna, tłumaczył sobie, wiedząc, że jeśli nie będzie uważał, przestanie nad sobą panować. Ukląkł przy wannie i namydlił gąbkę, a potem przeciągnął po cudownych piersiach. Przez moment bestia doszła do głosu, a on dotknął jej między nogami, ocierając się wierzchem dłoni o miedziane kędziorki. Zrobił się twardy, pożądanie rozgrzało mu krew. Zaklął, zabierając gąbkę. - Przepraszam. Jesteś poturbowana i ostatnią rzeczą, której potrzebujesz... - Potrzebuję ciebie, Gray. - Coralee podniosła się, ociekając wodą, i

RS

wtuliła w niego. Była jak cudowna, kusząca nimfa wodna, a jego podniecenie osiągnęło taką moc, że niemal przyprawiało o ból. - Tak... tak bardzo cię pragnę. Okropnie tęskniłem. - Pocałował ją, najpierw delikatnie, a potem coraz bardziej namiętnie. Coralee jęknęła. Odgarnęła palcami jego włosy, rozwiązując wstążkę. Ciężkie pasma opadły na ramiona, zasłaniając jej twarz. Pocałowała go, pełna ognia i namiętności, tak, jakby wciąż nie miała dosyć. Zaniósł ją do sypialni i posadził na brzegu łóżka. Pragnął jej teraz. Nie zamierzał tracić czasu na to, by się rozebrać; rozpiął tylko guziki spodni. Uwolnił swoją męskość, stanął między jej nogami i wszedł w nią głęboko. Była mokra i gotowa. I rozkosznie ciasna. Jęknął, zaciskając zęby. Musi jeszcze chwilę wytrzymać. Nie było to proste. Nie był już tym mężczyzną, który potrafił ignorować emocje i dozować przyjemności, zachowując pełną kontrolę. Nie chciał już być tym mężczyzną. - Słodki Jezu, Gray... - szeptała Corrie.

272

Po chwili doprowadził ją na szczyt, a ona krzyczała jego imię. Objęła go ramionami za szyję i namiętnie pocałowała. Poczuł gorący język w swoich ustach i poddał się rozkoszy, towarzysząc jej w cudownym orgazmie. Przez dłuższą chwilę stanowili nierozerwalną całość. Cudownie było ją czuć i wiedzieć, że należy tylko do niego. Potem przypomniał sobie wydarzenia wieczora i odsunął się od rozkosznego ciepła. - Do diabła, nie powinienem tego robić. Po wszystkim, przez co przeszłaś, powinienem być bardziej cierpliwy i delikatny. Wtuliła się w jego szyję. - Byłeś doskonały. Gray pochylił głowę i ją pocałował. - Tak samo jak ty. - Była doskonała, zdał sobie nagle sprawę. Pomógł jej

RS

wejść pod kołdrę, a ona zasnęła, zanim zdążył ją przykryć. Sam nie miał zamiaru się kłaść. Wyciągnął z szuflady pistolet i usiadł na krześle przy łóżku.

273

Rozdział 28 Gray rozmawiał rano z policją, mówiąc im wszystko, co wiedział na temat ataku i jego związku ze śmiercią Laurel Whitmore. Corrie dodała parę słów od siebie. Gray nalegał, by towarzyszyć jej do redakcji „Serca do Serca". Potrzebowali informacji o dziecięcych farmach, a Krista, która była aktywną reformatorką, mogła ich naprowadzić na właściwy trop. Nie pojechali tam sami; towarzyszyli im Franklin i Deavers. Corrie wiedziała, że Gray zrobi wszystko, by zapewnić jej bezpieczeństwo, dopóki nie odnajdą sprawcy.

RS

U drzwi przywitał ich znajomy zapach tuszu, smaru i papieru. Ogromna prasa drukarska Stanhope'a zajmowała niemal cały dół i od razu wzbudziła zainteresowanie Graya.

- Chciałbym kiedyś zobaczyć, jak chodzi. - Drukujemy co czwartek.

Jeszcze chwilę przyglądał się maszynie, a potem poszedł z Corrie do gabinetu Kristy. Drzwi były otwarte. - O, dzień dobry. - Jasnowłosa Krista podniosła się z krzesła. Była ładna i dużo wyższa od swojej przyjaciółki, choć nie tak wysoka jak Gray. - Muszę przyznać, nie spodziewałam się was dzisiaj. - Sądziła pewnie, że spędzą poranek w łóżku. - Jak udało się przedstawienie? - Nie tak jak planowaliśmy, niestety - odparł Gray. Przez kolejne pół godziny opowiadali z Corrie wydarzenia ubiegłego wieczora. Jak o mało nie zginęli w teatrze, ale dzięki temu odkryli, że synek Laurel być może wciąż żyje. 274

- Jeden z tych łotrów powiedział nam o morderstwie - powiedziała Corrie. - Nie znał nazwiska sprawcy, ale twierdził, że mały Joshua Michael został oddany na dziecięcą farmę. - O mój Boże! - Niestety - dodał ponuro Gray. - To straszne miejsca. - Krista podniosła się z krzesła i podeszła do okna. Poproszono mnie, żebym dołączyła do organizacji, która chce je zdelegalizować. Teraz już wiem, że to zrobię. - Możesz nam coś powiedzieć na ich temat? - zapytała Corrie. Na samą myśl, że małemu siostrzeńcowi może się dziać krzywda, rozbolał ją brzuch. - Farmy dziecięce pojawiły się jako rezultat reformy ustawy o ubogich mniej więcej dziesięć lat temu. Chodziło o to, by wzmocnić morale kobiet. Męż-

RS

czyźni zostali zwolnieni od jakiejkolwiek odpowiedzialności za nieślubne dzieci i od tej chwili tylko matki musiały zadbać, by dzieci miały co jeść i w co się ubrać. Jak sądzę, reformatorom wydawało się, że dzięki temu kobiety, świadome konsekwencji, będą bardziej się strzegły przed uwiedzeniem. - Nie miałam pojęcia - powiedziała Corrie. - Większość ludzi o tym nie wie. A ponieważ wiele kobiet nie jest w stanie zarobić nawet na własne utrzymanie, jedynym rozwiązaniem pozostaje oddanie dziecka. Gray zacisnął zęby. - Jak matka może to zrobić? - zapytała Corrie cicho. - Oddać własne dziecko? - Niestety - odparła Krista. - Dziecięce farmy są prowadzone głównie przez kobiety. Ogłaszają się w gazetach, pisząc, że mała suma wystarczy, by zapewnić maleństwu ciepły, kochający dom. Ale dla farmy jedynym sposobem zarobienia na siebie jest śmierć dziecka, zanim pieniądze się skończą. Corrie miała wrażenie, że jeszcze chwila, a pęknie jej serce.

275

- Mój Boże! - Dzieci są głodzone i faszerowane laudanum. Czasami są karmione rozwodnionym mlekiem. Umierają z głodu i chorób, wynikających ze złej pielęgnacji. Przykro mi, Coralee, ale większość przeżywa ledwo kilka miesięcy. Corrie milczała. Gardło miała tak ściśnięte, że nie mogła wydusić nawet słowa. Krista westchnęła. - Wiem, że wolałabyś tego nie słuchać. Corrie wyprostowała się. - Mylisz się, Kristo. Muszę znać prawdę. Przyjaciółka wróciła do swojego biurka. - Czasem jedno z rodziców przekazuje pieniądze co miesiąc. Są to niewielkie kwoty i szanse dziecka są wtedy większe. Ale taka wegetacja trwa zwykle nie dłużej niż rok. Corrie pomyślała o synku siostry i ogarnęła ją rozpacz.

RS

- Nie sądzę, by morderca zadał sobie tyle trudu. - Spojrzała na Graya ze łzami w oczach. - Wciąż jest nadzieja, Coralee.

- Jeśli żyje, musimy go znaleźć, zanim będzie za późno. Gray wyciągnął dłoń. - Będziemy szukać, dopóki nie dowiemy się, co się z nim stało. Przysunął krzesło bliżej biurka i bliżej Corrie. - Gdzie powinniśmy zacząć? - Tak jak mówiłam, kobiety zamieszczają ogłoszenia w gazetach. W „Sercu do Serca" im odmawiamy, ale codziennie ukazuje się co najmniej tuzin ogłoszeń w „Daily Telegraph" czy „Domestic Times". - Kupimy gazety - powiedział Gray. - Wytropimy każdego, kto zajmuje się tym ponurym rzemiosłem i skłonimy, by odszukali malca. Wiemy, że został zabrany trzydziestego stycznia, kiedy zginęła twoja siostra. Mówiłaś, że miał wtedy miesiąc. - Owszem - przytaknęła Corrie. - A więc szukamy sześciomiesięcznego niemowlęcia.

276

- Skąd będziecie wiedzieć, że znaleźliście właściwe dziecko? - wtrąciła się Krista. - Allison mówiła, że był śliczny. Miał ciemne oczy i włosy, ale u niemowlęcia to mogło się zmienić. Możliwe, że jest teraz niebieskookim blondynkiem. - Tak jak jego rodzice - powiedział Gray. - Może mieć też ciemną karnację, tak jak ty - powiedziała Corrie, patrząc mu prosto w oczy. Czytała listy matki Graya i wierzyła, że hrabina dochowała wierności mężowi, a ciemna karnacja i oczy średniego syna były cechami odziedziczonymi po jej rodzinie. A to oznaczało, że dziecko Charlesa mogło być podobne. Gray spojrzał na nią. Rozumiał, co chciała mu powiedzieć. Że nie ma się Odchrząknął.

RS

czego wstydzić. I nigdy nie miał. - Wiemy, w jakim jest wieku, ale nie wiemy, jak wygląda. A żeby dać nagrodę osobie, która nam go odda, musimy mieć dowód, że to rzeczywiście właściwe dziecko. Dowód wpłaty, czy coś podobnego. - Możliwe, że ma znamię na lewym ramieniu. Allison nic na ten temat nie wspominała, ale mój ojciec je ma. Tak samo jak Laurel. Gray złapał ją za rękę. - Zaczynamy dzisiaj. Dzięki Kriście wiemy, gdzie szukać. *** - Wolałbym, żebyś została w domu. Tu będziesz bezpieczna. - Znajdowali się w gabinecie londyńskiego domu. Przez ostatnie trzy dni przeglądali ogłoszenia w gazetach i szukali kobiet, które je zamieściły. Okazało się, że to zadanie jest dużo trudniejsze, niż się spodziewali. Właścicielki dziecięcych farm musiały być ostrożne. Chociaż większość zajmowała się tylko jednym dzieckiem, Corrie odkryła, że przez kilka lat działalności mogły mieć na sumieniu pięćdziesiąt lub sześćdziesiąt śmierci. Nikt

277

o tym nie mówił, bo nie było systemu, który zajmowałby się niechcianymi dziećmi niezamężnych matek. - Idę z tobą - powiedziała Corrie. - To przecież mój siostrzeniec. Jeśli... jeśli żyje, będzie potrzebował kobiecej ręki do opieki. A poza tym z tobą będę bezpieczniejsza, nieważne, kogo wynajmiesz, żeby mnie pilnował. Gray przeczesał ręką włosy, niechcący wyszarpując z nich aksamitną wstążkę. Zaklął cicho, podniósł wstążkę i ponownie związał gęste pasma. - Jesteś zdenerwowany, bo wiesz, że mam rację. Że z tobą będę bezpieczniejsza. Podszedł do okna. Jeden ze strażników pilnował ogrodu, a drugi stał na ulicy od frontu. Gray odwrócił się do niej plecami. - Do diabła! Oczywiście, masz rację. Wolę, żebyś była ze mną niż z Uśmiechnęła się.

RS

kimkolwiek innym. - Jesteś bardzo rozsądnym mężczyzną.

- A ty źródłem samych kłopotów, moja pani. Chociaż to dla mnie nic nowego.

Zanim przyjechał po nią do Londynu, takie słowa mocno by ją zabolały. Teraz słyszała w nich nutkę czułości. Ciekawe, czy z czasem ta czułość zamieni się w coś więcej. - Jesteś pewny, że powinniśmy wstrzymać się z powiedzeniem Charlesowi? Gdyby wiedział, mógłby pomóc w poszukiwaniach. - Już o tym rozmawialiśmy, Coralee. Charles wycierpiał wystarczająco dużo. Gdyby szanse na odnalezienie chłopca były większe... Ścisnęło ją w gardle. - Wiem. Gray zbliżył się do niej. - Na pewno dasz radę? Bóg jeden wie, co tam znajdziemy. Przełknęła ślinę. Bała się to sobie nawet wyobrazić.

278

- Muszę, Gray. Pokiwał głową. - No dobrze, zaczynajmy więc. Mamy przed sobą długi dzień. *** Rozpoczęli poszukiwania z Deaversem i Franklinem jadącymi na koźle powozu, który zabrał ich do najgorszych dzielnic miasta - od Southwark do Turnbull i Cow Cross. Jedna z kobiet mieszkała w Holburn, a inna w St. Giles. Często musieli pukać do wielu drzwi, zanim znaleźli poszukiwaną osobę. Ale kiedy już dotarli pod właściwy adres, rzadko wchodzili do środka. Wystarczyło, że powiedzieli o wieku dziecka, i kobiety potrząsały głową. - Przykro mi, ale nie mogę wam pomóc - powiedziała wdowa o nazwisku Cummins z ganku na ulicy Bedford Street. - Nasze jest dużo młodsze. Co oznaczało, że pod jej opieką dziecko nie dożywało wieku sześciu miesięcy.

RS

- A może wzięła pani miesięcznego chłopca na początku lutego? - zapytał Gray. Zadawał to pytanie każdej z kobiet. - Pochodził z okolic Castle-on-Avon, a przyniósł go niejaki Biggs. Jeśli tak, i może to pani udowodnić, zapłacę sto funtów.

Kobieta o siwych, rozczochranych włosach otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. - Sto funtów? Nawet jeśli dziecko nie żyje? - Owszem. Jeśli udowodni pani, że to dziecko, którego szukamy. W oczach kobiety zapalił się przebiegły ognik. - Ja go nie miałam, ale popytam i może się czegoś dowiem. Gray wręczył jej wizytówkę. - Jeśli tak, proszę się z nami skontaktować. Nagroda czeka. W każdym z domów rozmowa wyglądała podobnie. Weszli tylko do kilku, a że dzieci trzymane były na górze, Corrie nie musiała oglądać ich zabiedzonych twarzyczek. Słyszała tylko rozdzierające kwilenie i mogła sobie wyobrazić, jak cierpią.

279

Kiedy wyszli z ostatniego domu, nie mogła powstrzymać się od płaczu. - Nie mogę tego znieść, Gray. Te biedne, niewinne maleństwa. Musimy coś zrobić, żeby im pomóc. Gray był niemal tak samo wstrząśnięty. - Porozmawiamy z Kristą. Na pewno można jakoś pomóc. Corrie przytaknęła, odwracając głowę, by nie widział łez płynących po policzkach. Ruszyli do powozu. Westchnął ciężko i pomógł jej wsiąść. - Wystarczy na dzisiaj. Jedźmy do domu. Corrie spojrzała na ruderę, którą właśnie opuścili. - Na naszej liście jest jeszcze jedno nazwisko. Może Joshua tam będzie. To po drodze. Gray dotknął jej policzka. - Proszę, Gray.

RS

- Jesteś pewna, kochanie? Widzę, jak cierpisz. Zacisnął zęby i pokiwał głową. On również bardzo się przejmował. Dom przy Golden Lane był stary i zniszczony - z fasady odpadał tynk, okiennice urwały się z zawiasów. Weszli na ganek i podłoga niebezpiecznie zaskrzypiała. Stąpali ostrożnie w obawie, że zbutwiałe drewno zapadnie się pod nogami. Zastukał energicznie i po chwili w drzwiach pojawiła się bezzębna kobieta w brudnym czepku. - Pani Burney? - Kto pyta? - Szukamy dziecka, półrocznego chłopca. Ze środka dobiegł żałosny płacz i serce Corrie ścisnęło się ze współczucia. - Mam tylko jednego; jest dużo młodszy.

280

Znów ta sama historia. Dzieci w takich domach nie żyły długo. Corrie z trudem powstrzymała napływające łzy. - Zapłacę nagrodę za znalezienie chłopca. - Gray zdradził szczegóły i wręczył wizytówkę. Gdy skończył, dziecko znów zaczęło kwilić. Corrie nie wytrzymała, popchnęła drzwi, bezceremonialnie odsuwając kobietę na bok, i weszła do środka. - No coś takiego! Proszę natychmiast wracać! Corrie nie posłuchała. W pokoju znajdowało się łóżeczko zbite z surowych, drewnianych desek, a w nim zabiedzone maleństwo, nieprzykryte nawet kocykiem. Dziecko miało około dwóch miesięcy, ale wyglądało na dużo mniejsze. - Co sobie pani wyobraża! - wrzasnęła pani Burney.

RS

Corrie zignorowała ją, podniosła dziecko i przytuliła je do piersi. Objęła je ramionami, próbując je ogrzać. - To pani dziecko? - Opiekuję się nim.

Corrie przycisnęła maleństwo mocniej. - To się nazywa opieka? Chcesz, żeby jak najszybciej umarło. Ale ja na to nie pozwolę. - Coralee... kochanie. - Gray znalazł się tuż obok. - Zabieram go, Gray. Nie pozwolę, by to maleństwo cierpiało minutę dłużej. - Nie jest twój, kochanie. - Powiedział to tak łagodnie i spojrzał na nią tak czule, że miała wrażenie, że zaraz pęknie jej serce. - Nie jest też jej. - Podniosła wzrok i łzy spłynęły jej po policzkach. - Nie mogę go tu zostawić, Gray. Wygląda, jakby nie jadł od wielu dni. Umiera z głodu, a ja nie mogę dopuścić do śmierci kolejnego dziecka. Proszę, nie żądaj tego ode mnie.

281

- Trzymała maleństwo w objęciach; czuła jego słaby oddech i miękkie włosy na swoim policzku. Nie pozwoli mu umrzeć, przysięgła sobie. Musi je uratować. Gray wyprostował się i spojrzał ostro na kobietę. - Ile za niego chcesz? - Nie jest na sprzedaż. - Ile? - Dwadzieścia funtów. Gray wyciągnął sakiewkę z kieszeni płaszcza i wypłacił kobiecie dwadzieścia złotych monet. - Jak się nazywa? - Jonathan. Po prostu Jonathan. Gray zdjął płaszcz i Corrie owinęła maleństwo w miękkie zwoje

RS

materiału, wciąż trzymające jego ciepło.

- Masz moją wizytówkę - zwrócił się do kobiety. - Jeśli zdobędziesz informacje, których szukamy, czeka cię nagroda. Corrie poczuła jego dłoń na swojej talii. Wkrótce opuścili to ponure miejsce, za co była głęboko wdzięczna. Wsiedli do powozu, a konie ruszyły z kopyta, sprawiając, że maleństwo w jej ramionach znów zaczęło kwilić. - Potrzebuje mleka - powiedziała Corrie. - Umówiłem mamkę na wypadek, gdybyśmy znaleźli małego Joshuę. Wyślę służącego, by ją sprowadził, gdy tylko dojedziemy do domu. I poślę po lekarza. Corrie spojrzała na Graya i poczuła ucisk w gardle. Ciekawe, czy widzi miłość w jej oczach? - Dziękuję. Nigdy nie zapomnę, co dziś dla mnie zrobiłeś. Dotknął jej policzka. - Jest bardzo chory. Nie róbmy sobie wielkich nadziei.

282

Pokiwała głową i przełknęła ślinę. Chłopczyk był maleńki i mizerny, i bardzo źle traktowany. Leżał w jej ramionach, zbyt słaby, by głośno płakać. Zaczęła się modlić, by mogła go uratować. - Proszę też, Panie, pomóż nam znaleźć małego Joshuę Michaela szepnęła. - Obyśmy nie byli za późno. *** Rano dziecko już nie żyło. Było tak słabe i niedożywione, że zmarło we śnie. Przynajmniej było mu ciepło i sucho, miało pełny brzuszek i nie cierpiało. Corrie płakała i płakała - nie tylko ze względu na Jonathana, ale wszystkie dzieci, które trafiły do podobnych miejsc. Gray obiecał jej, że założy fundację wspierającą niezamężne matki. Chociaż to nie złagodziło bólu po stracie chłopca. Ani nie przepędziło obaw o życie siostrzeńca.

RS

- Nie zrezygnujesz, prawda?

Wróciła właśnie z krótkiej ceremonii na cmentarzu Świętego Andrzeja. Miała opuchnięte od płaczu oczy, a policzki wciąż mokre od łez. Podał jej chusteczkę.

- Przerwiemy poszukiwania dopiero wtedy, gdy będziemy pewni, co się z nim stało, prawda? - Oczywiście, kochanie. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żeby go odnaleźć. Postanowili zamieścić ogłoszenie w „Sercu do Serca". Podali obecny wiek dziecka, datę, kiedy zostało przywiezione do Londynu, nazwisko mężczyzny, który je przyniósł, i obiecali sowitą nagrodę - sto funtów - za jego zwrócenie. - Warto spróbować - powiedziała Krista, sprawdzając, czy ogłoszenie nie ma błędów drukarskich. - Jeśli chłopiec wciąż żyje - wtrącił Leif - za sto funtów na pewno ktoś się zgłosi.

283

Minął kolejny tydzień i choć wiele kobiet pojawiło się u ich progu, żadna nie miała wiarygodnych informacji i żadna nie przyniosła dziecka. Wyglądało, że sprawa jest beznadziejna i Corrie pogrążyła się w rozpaczy. Przed całkowitym załamaniem powstrzymywały ją tylko czułość i troskliwość męża. Wydawał się rozumieć jej ból; sam również go podzielał. Pojawili się goście. Pułkownik Timothy Rayburn wpadł na kilka dni do Londynu przed powrotem swojego regimentu do Indii. Gray opowiedział mu o wszystkim, co wydarzyło się od jego pobytu w zamku Tremaine, łącznie z zamachami na życie Corrie i atakiem w teatrze. - Wiedziałem, że Dolph rozpracowuje mordercę siostry hrabiny powiedział pułkownik, kiedy znaleźli się w salonie po kolacji. - To fatalnie, że sku... przepraszam, łajdak jest wciąż na wolności. Gray pochylił się w fotelu. bezpieczne.

RS

- Musimy go złapać, Timothy. Do tego czasu żadne z nas nie jest - Szkoda, że jestem tak krótko. Mógłbym pomóc. - Z chęcią skorzystalibyśmy z twojej pomocy, ale w Indiach bardziej cię potrzebują. Pułkownik rzucił Grayowi badawcze spojrzenie. - Wciąż chciałbyś tam wrócić? Zawsze mi się wydawało, że czujesz się tam jak u siebie w domu. Dużo bardziej niż tutaj. Gray zakręcił szklanką z brandy. - Jeszcze niedawno chciałem. Wstąpiłem do wojska, by uciec przed ojcem, a potem zakochałem się w tym kraju. Byłem wściekły, że muszę wracać do Anglii. - Spojrzał na Corrie. - Ale teraz cieszę się, że tu jestem. W jego spojrzeniu było tyle czułości, że Corrie zaparło dech. Rayburn zaśmiał się. - Cóż, nie mogę cię winić. Ani trochę.

284

Corrie przysłuchiwała się tej wymianie zdań, nie do końca pewna, co pułkownik ma na myśli. Wyczerpana i wciąż smutna z powodu śmierci maleństwa, pożegnała się i poszła na górę, do sypialni, którą dzieliła z Grayem. Jutro przyjdą dobre wieści, powiedziała sobie. Jednak każdy dzień kończył się tak samo, bez listu od Dolpha lub rodziny Graya i bez informacji na temat synka Laurel.

Rozdział 29 Gray stał przy oknie gabinetu w swoim londyńskim domu. Ogród przed

RS

jego oczyma był o tej porze roku najpiękniejszy, a wzdłuż ścieżek kwitły kolorowe kwiaty. Nie zauważył. Rozmyślał o żonie i niebezpieczeństwie, które jej wciąż groziło. Które wciąż groziło im obojgu. Do tego wszystkiego dochodziła sprawa zaginionego chłopca.

Nie powiedział Coralee, że do poszukiwań dziecka zatrudnił Roberta Andrewsa, detektywa o doskonałej reputacji. Jak dotąd, Andrews i jego pracownicy nic nie znaleźli. Odwrócił się od okna. Wystarczyło, że pomyślał o Coralee, i czuł w piersi ból. Tak się o nią bał i nie mógł znieść cierpienia, jakie przyniosła jej śmierć Jonathana. Może nie powinien pozwolić, by zabrała dziecko do domu. Ale nie potrafił jej odmówić, nie chciał też zostawiać cierpiącego maleństwa, nie zważając na konsekwencje. Z każdym dniem coraz bardziej mu zależało na kobiecie, którą poślubił. Wmawiał sobie, że nie jest typem mężczyzny, który ulega emocjom, ale gdy pojawiała się w pobliżu, w jego piersi rodziło się przemożne uczucie, by ją chronić, oszczędzić jej bólu i cierpienia.

285

Czyżby to miłość? A jeśli tak, to co ona do niego czuła? Została zmuszona do tego małżeństwa. Być może wcale nie odwzajemnia jego uczuć. Tak jak ojciec. Gray go kochał, a dostał w zamian tylko nienawiść. Nie był pewien, czy jest zdolny do miłości, ale gdy Corrie patrzyła na niego szmaragdowozielonymi, pełnymi łez oczyma, wiedział, że zrobi wszystko, by złagodzić jej ból i sprawić, że na nowo zacznie się uśmiechać. Pomyślał o tym, jak ją znalazł poprzedniego wieczora - skuloną na środku wielkiego łoża, ze śladami łez na policzkach. Od wielu dni się nie kochali - od wieczora spędzonego w teatrze. Marzył, by jej dotknąć, ale nie był pewien, jak przyjmie jego zaloty. Nie chciał naciskać, by dała mu coś, na co nie jest gotowa. Rozmyślania przerwało głośne pukanie.

RS

Gray podszedł do drzwi i otworzył. - Samir... co się stało?

- Chodź szybko, sahib. Na dole czeka kobieta. Twierdzi, że ma informacje o dziecku.

Serce zaczęło walić jak szalone. Czy to możliwe? A może to kolejna oszustka, która chce wyciągnąć od niego pieniądze? Zbiegł na dół. Zdziwił się, widząc w holu tę samą kobietę, z którą rozmawiali przy Bedford Street. Miała tak samo rozczochrane, siwe włosy. - Pani Cummins, jeśli dobrze pamiętam. Ma pani jakieś wieści? - Dziecko, którego szukasz... żyje. Mogę pokazać, gdzie jest. Puls znów przyśpieszył. - Możesz udowodnić, że to właśnie to, którego szukamy? Wręczyła mu kawałek papieru, wyglądającego jak kartka wyrwana z książki. Była na niej data - drugi lutego - oraz imię dziecka, Joshua. Kolejna linijka zawierała imię i nazwisko: Sylwester Biggs.

286

- To były znane fakty. Żaden dowód. Podała mu kolejną kartkę. - To czek; przyszedł dopiero wczoraj. Piętnaście szylingów. Nie była to wielka suma, ale wystarczająca, by pozbyć się wyrzutów sumienia. - Nazwisko wystawcy jest na dole. - Wskazała brudnym palcem na podpis wykonany niebieskim atramentem. Gray zesztywniał. Thomas Morton. Ogarnęła go taka furia, że przez moment stracił jasność widzenia. - Gdzie jest dziecko? - Ile za to dostanę? - Pięćdziesiąt. Oczy jej się zaświeciły. Pokiwała głową. - Sama cię zaprowadzę.

RS

Gray zwrócił się do Samira, który przyglądał się rozmowie z oddali. - Potrzebny nam powóz. Niech go podstawią pod drzwi. - Już czeka, sahib. Przygotowałem też koce dla dziecka. Służący nigdy nie przestał go zdumiewać. - Dziękuję. - Odwrócił się do kobiety. - Jedziemy? Nie zdążył zrobić dwóch kroków, gdy z góry dobiegł głos Coralee: - Przecież to ta sama wdowa, z którą rozmawialiśmy przy Bedford Street. - Zbiegła na dół. - Dokąd jedziecie? Miał ochotę skłamać. Jeśli dziecko nie przeżyje... albo to jakieś oszustwo... - Powiedz mi, Gray. - Pani Cummins twierdzi, że znalazła Joshuę Michaela. Ma pewien dowód. - Wręczył Corrie wyrwaną kartkę. - Jeśli ma rację, to tu jest nazwisko mordercy twojej siostry. Drżącą ręką wzięła od niego drugi dokument. Przeczytała kilkakrotnie, nie wierząc własnym oczom.

287

- Thomas Morton, syn hrabiego Mortona? Dlaczego miałby zabić moją siostrę? - Nie martw się, dowiemy się. Najpierw musimy odnaleźć dziecko. Corrie rzuciła się do drzwi, ale Gray złapał ją za ramię. - Tym razem może być jeszcze gorzej. Jesteś gotowa przeżyć to jeszcze raz? Na jej twarzy pojawiła się zdecydowana mina. - Nie mam wyboru. Coralee poszła przodem. Gray pomógł jej i pani Cummins wsiąść do powozu. Wrócił po pistolet, schował go w kieszeni płaszcza i poprosił Franklina i Deaversa, żeby im towarzyszyli. Jeśli to Morton przywiózł chłopca do Londynu, było wielce prawdopodobne, że to on zamordował Laurel. Możliwe też, że widział pułapka.

RS

ogłoszenie w gazecie i dowiedział się, że szukają małego. Jeśli tak, to mogła być Gray nie chciał, by żona z nim jechała. Wolałby, żeby na wszelki wypadek została w domu. Nie dałaby mu jednak spokoju, a poza tym zasługiwała, żeby tam być. Usiadł naprzeciwko niej i przez materiał płaszcza dotknął pistoletu. *** Zanim dotarli do celu, ich nozdrza coraz mocniej drażniły zapachy zgnilizny i szaletów. Dzielnica należała do miejsc, w których szaleje tyfus, dorośli żyją w skrajnym ubóstwie i rozpaczy, a dzieci mają puste brzuchy. Zamknęła oczy, starając się nie myśleć o cierpieniach dzieci, o cierpieniu małego Joshuy. Musi zebrać wszystkie siły, by odnaleźć chłopca przy życiu, a potem przywrócić mu zdrowie. Tym razem nie będzie tak jak ostatnio. Bóg nie pozwoli im go odnaleźć tylko po to, by umarł na ich rękach. Tym razem nie będzie za późno.

288

Kobieta poruszyła się. Czuć od niej było niemal tak mocno, jak zza okna powozu. - Zatrzymaj się. Powóz stanął przed dwupiętrowym, drewnianym domem na ulicy zasiedlonej przez kieszonkowców i prostytutki. Corrie wzięła głęboki oddech, przygotowując się na najgorsze i wiedząc, że nigdy nie będzie w pełni gotowa. - Zostaniemy tutaj, aż Franklin i Deavers upewnią się, że to nie pułapka powiedział Gray, gdy Corrie złapała za klamkę. - Jaka tam pułapka - mruknęła wdowa, ale Gray ją zignorował. Strażnicy okrążyli dom. Zapukali do drzwi i wprosili się do środka. Wrócili po kilku minutach i otworzyli drzwiczki powozu. - Wygląda bezpiecznie, milordzie - powiedział Deavers. - Chociaż w tej okolicy zawsze trzeba uważać.

RS

Gray pokiwał głową i zwrócił się do Coralee: - Jesteś pewna, że nie chcesz zostać w powozie? Otworzyła usta. - Ach, zapomnij, co powiedziałem. Chodźmy. - Wziął ją za rękę i pomógł zsiąść. Potem pomógł wysiąść kobiecie.

- Spodziewa się was - powiedziała pani Cummins. - Chce dostać nagrodę. Nie będzie sprawiać kłopotów. Corrie miała taką nadzieję. Chciała zabrać dziecko i wracać do domu. Gray otworzył zapadnięte drzwi, które Zaszurały po podłodze. Weszli do środka. Było tak samo brudno jak na zewnątrz; w kuchni walały się brudne naczynia i garnki, a w kącie na stercie szmat leżał zdechły szczur. Nagle zakwiliło dziecko, przypominając Corrie o małym Jonathanie. Ścisnęło ją w sercu, a maleństwo zaniosło się płaczem. - Gdzie on jest? - Gray musiał usłyszeć drżenie w jej głosie, bo złapał ją za ramię, próbując uspokoić. - Zaraz go przyniesie.

289

W tej samej chwili w drzwiach pojawiła się niechlujna, otyła kobieta. Miała na sobie pognieciony fartuch, a w ramionach dziecko owinięte w brudny kocyk. - To on, Joshua. - Trzymała dziecko przy ogromnej piersi. - Musimy go obejrzeć - powiedział Gray. Kobieta opuściła kocyk, odsłaniając jasnowłose dziecko o brązowych oczach. Było mniejsze, niż Corrie sobie wyobrażała, sama skóra i kości. Widać było, że nie dostaje odpowiedniego pożywienia, ani miłości i właściwej opieki. Miało zapadnięte policzki, niezdrową cerę, a jego główka kiwała się na boki. Corrie poczuła ukłucie w sercu. Odsunęła kocyk jeszcze niżej i zobaczyła na ramieniu to samo znamię, które miała Laurel. Do oczu napłynęły jej łzy. - Daj mi - zażądała. - Najpierw zapłata.

RS

- Dostaniesz cholerną zapłatę - powiedziała, patrząc na Graya pełnym cierpienia wzrokiem. Podał kobiecie sakiewkę i czek, a ona oddała dziecko Coralee.

- Już dobrze, skarbie. - Pocałowała dziecko w policzek, trzęsącymi rękoma opierając je na ramieniu. - Jedziemy do domu. Już nikt cię nie skrzywdzi. Gray zakończył transakcję tak szybko, jak to było możliwe. Kiedy znaleźli się w powozie, Corrie wyrzuciła brudny kocyk przez okno i okryła maleństwo czystym, przygotowanym przez Samira. Dziecko wtuliło się w miękki materiał, a Corrie pomyślała z bólem serca, że mały musiał zaznać w swym krótkim życiu tak niewiele komfortu. Jak bardzo musiał walczyć o życie! - Ma to samo znamię, co mój ojciec - powiedziała miękko, gdy powóz toczył się w stronę Mayfair. - To z pewnością Joshua Michael. Gray spojrzał jej w oczy.

290

- Nawet gdyby to nie był on, i tak bym tam go nie zostawił. Nie po tym, jak na niego patrzyłaś. Odwróciła wzrok. Tak bardzo kochała tego swojego męża! Gdyby tylko miała odwagę mu o tym powiedzieć. Pogłaskała maleństwo po policzku. - Wszystko będzie dobrze. Będziesz zdrowy i będziesz rósł w siłę dla swojego taty. Gray przyglądał się niemowlęciu, a w jego oczach była czułość, której wcześniej nie widziała. - Mam nadzieję, że nic mu nie będzie. Nie zniosłabym śmierci kolejnego dziecka. Delikatnie otulił główkę maleństwa. - Joshua nie umrze. Przeżył tak długo prawie bez żadnej opieki. A teraz

RS

ma ciebie i moją rodzinę. Zajmiemy się nim i zadbamy, by był zdrowy i silny. Zadrżała. Tak bardzo kochała tego mężczyznę. Kochała też chłopczyka w swoich ramionach. Pocałowała główkę niemowlęcia i oparła się o aksamitne poduszki, szepcząc czułe słowa, które z pewnością mówiła mu siostra. *** Znalazłam go, powiedziała Laurel w duchu. Znalazłam twojego synka, najdroższa. Teraz możesz spoczywać w pokoju. Gray chodził niespokojnie po pokoju. Chciał jak najszybciej opuścić Londyn. Miał sprawę do załatwienia z Thomasem Mortonem, bardzo osobistą sprawę. Tak osobistą, że nie wspomniał o tym ani Dolphowi, ani żadnemu ze swoich krewnych. Chciał bezpośredniej konfrontacji, chciał wiedzieć, co stało się w tę noc, kiedy zginęła Laurel Whitmore. Chciał patrzeć, jak zakuwają łajdaka w kajdany. W najlepszym razie Morton miał na sumieniu porwanie niewinnego dziecka. Gray nie wątpił też, że krył się za atakami na Corrie. Choćby za to zasłużył na stryczek.

291

Ale ze względu na Coralee oraz swojego maleńkiego bratanka nie mógł opuścić miasta. Nie chciał wyjeżdżać bez nich, bo Morton mógł uknuć intrygę, by ich się pozbyć. Wiedział, że Coralee również pali się do wyjazdu. Pragnęła sprawiedliwości dla siostry i chciała, by mały Joshua wreszcie trafił do ojca. Od wczoraj - również w nocy - siedziała z nim razem z panią Lawson. Mamka karmiła go tak często, jak tylko mogła, a Corrie nosiła na rękach, śpiewała i szeptała mu czułości. Spała teraz, chociaż wiedział, że nie potrwa to długo. Zamierzała dać dziecku to, co było mu tak potrzebne i czego tak niewiele zaznało. Miłość. Poczuł ucisk w piersi. Będzie cudowną matką. Cieszył się, że chciała mieć jego dziecko. Kto wie, być może już jest w ciąży. Patrzył na maleństwo śpiące w kołysce, którą Samir wygrzebał na strychu, i zastanawiał się, jakie to

RS

będzie uczucie: mieć własnego syna lub córkę.

Corrie weszła do pokoju, a on poczuł, że wzbiera w nim fala uczucia. Mimo niewyspania i nerwowych przeżyć ostatnich kilku dni wyglądała pięknie. - Śpi - odezwał się Gray. - Powiedziałem pani Lawson, żeby cię nie budziła. - Obiecałem, że będę przy nim, dopóki nie wstaniesz. Podeszła bliżej, uśmiechając się. Pragnął wziąć jej twarz w swoje dłonie, pocałunkami przegnać zmartwienie z zielonych oczu, przytulić i powiedzieć, jak bardzo się cieszy, że pojawiła się w jego życiu. - Dziękuję, że z nim zostałeś. Spojrzał na maleństwo, śpiące z piąstką w buzi, i coś w nim drgnęło. - Pora zabrać go do domu, Gray. Podniósł głowę. O niczym innym nie marzył, ale nie chciał go narażać. - Sądzisz, że to bezpieczne? - Na dworze jest ciepło i sucho. Jeśli tylko pani Lawson będzie nam towarzyszyć, nie ma powodu, by Joshua źle zniósł podróż. Będzie głównie spał i jadł, a nie jest tak słaby jak... mały Jonathan. - Odwróciła wzrok, rozmyślając o

292

biednym maleństwie, które zmarło w jej ramionach. Po chwili znów spojrzała na Graya. - Sądzę, że wiejskie powietrze dobrze mu zrobi. Pokiwał głową, ciesząc się na nadchodzącą podróż. Jak nigdy przedtem, nie mógł się doczekać powrotu do domu. - Dobrze, wyjedziemy jutro z samego rana. Dzięki temu będzie miał trochę czasu, by nabrać sił. A on sam zdąży napisać do Dolpha o Thomasie Mortonie i planowanej konfrontacji. Zacisnął szczęki. Pojutrze Morton wyląduje w więzieniu, a Corrie będzie bezpieczna. A wkrótce potem łajdak zawiśnie na szubienicy. *** - Chcesz zrezygnować? Oszalałeś? - Rebecca chodziła tam i z powrotem

RS

po żwirowej alejce na tyłach ogrodu. Było późne popołudnie; znajdowali się daleko od domu, w miejscu, gdzie mogła spotkać się z Thomasem, nie wzbudzając niczyich podejrzeń. - Oboje tkwimy w tym po uszy. Wystarczy pozbyć się Tremaine'a...

- Biggs nie żyje, Wilkins siedzi w więzieniu. A Tremaine wynajął pewnie całą armię strażników. Ciężko będzie się do niego dostać. Zwróciła się do niego. - Może masz rację. Charles twierdzi, że Petersen, ten detektyw, nic ciekawego nie znalazł. Nic się nie stanie, jeśli trochę poczekamy. Wstrzymamy się, przygotujemy świeży plan... - Nie wiem, Rebecco. Powinienem zniknąć na jakiś czas. Odwróciła się na pięcie. - Chyba żartujesz! Wyjeżdżając, tylko wzbudzisz podejrzenia. Musimy zachowywać się jak gdyby nigdy nic.

293

Podeszła bliżej, kołysząc biodrami. Niełatwo było nim manipulować, ale zawsze miał do niej słabość, którą bezwzględnie wykorzystywała. Położyła dłoń na jego policzku. - Pomyśl o nagrodzie, skarbie. Wiesz doskonale, że nie będziesz spadkobiercą ojca, a ten mały domek, który dostałeś, to wszystko, czego możesz się spodziewać. A gdy załatwimy tę sprawę, dostaniesz fortunę, tak jak obiecałam. A ja będę miała tytuł i pieniądze. Zasłużyłam na to. Thomas milczał. Instynkt mówił, że powinien uciekać, ale chciwość nie pozwalała mu ruszyć się z miejsca. - Thomas? - Zostanę - powiedział po chwili. - Przynajmniej na jakiś czas. Tak jak mówiła Rebecca, w grę wchodziła fortuna. ***

RS

Podróż była długa, ale znośna. Nie było gorąco, ale słońce świeciło, a droga była sucha. Gray jechał na Radży, Corrie i pani Lawson w pierwszym powozie, a w kolejnym podróżował Samir, niania Emma Beasley, która miała pomóc przy dziecku, w Tremaine, oraz dzieci pani Lawson - dwulatek i trzymiesięczne niemowlę. Pani Lawson, solidnie zbudowana, zdrowa kobieta po trzydziestce, miała wystarczająco pokarmu dla obu maleństw. Doskonale radziła sobie z dziećmi, co Corrie skrzętnie odnotowała na przyszłość. Mąż pani Lawson, urzędnik, został w mieście z dwojgiem pozostałych. - Jesteście wspaniałą rodziną - powiedziała Corrie z uśmiechem. Czas spędzony z panią Lawson upływał bardzo przyjemnie. - Miałam szczęście. Wszystkie moje dzieci urodziły się zdrowe. Chcieliśmy mieć z mężem dużą rodzinę i Bóg wysłuchał naszych próśb. Corrie nie odpowiedziała. Gray obiecał, że da jej dziecko. Przytulając siostrzeńca do piersi, czuła, że niczego bardziej nie pragnie. Poza tym, żeby ją pokochał.

294

Zmienił się od chwili przyjazdu do Londynu. Zachowywał się tak, jakby mu zależało. Może z czasem... W tej samej chwili Gray podjechał do okna. Zwolnił konia. - Wkrótce będzie ciemno. Za chwilę dojeżdżamy. - Wskazał głową maleństwo. - Jak się miewa? - Śpi. I bardzo mało płacze. To cudowne dziecko. Gray uśmiechnął się szeroko. - Nie licz, że mój syn będzie podobnie chętny do współpracy. - Odsunął się od okna i pogalopował na przód kolumny. Corrie patrzyła za nim, nie wierząc własnym uszom. - Mąż panią bardzo kocha. Corrie odwróciła się do pani Lawson.

RS

- Skąd pani to przyszło do głowy?

- Widzę to za każdym razem, gdy na panią patrzy. Z pewnością często to pani mówi. Potrząsnęła głową.

- Nie jestem pewna, co Gray do mnie czuje. - Powiedziała mu pani? - Kocham go, ale... - Ale? - Boję się mu powiedzieć. - Wielkie nieba, dlaczego? No właśnie, dlaczego? - Gray nie wierzy w miłość. Uzna mnie za idiotkę. - A może chciałby wiedzieć, że pani go kocha, tak samo jak pani chciałaby znać jego uczucia. Czy to możliwe? Rebecca mówiła, że Gray nie wie, co to miłość. Gdy jednak Corrie patrzyła na wspólną przeszłość, musiała stwierdzić, że okazał jej troskę i zainteresowanie na sto różnych sposobów.

295

Łatwo go było kochać. Trudniej o tym powiedzieć. Ale może pani Lawson miała rację - być może potrzebował miłości tak samo jak ona. Przycisnęła dziecko do piersi i oparła się o poduszki, postanawiając, że opowie mu o swoich uczuciach. Znajdzie w sobie odwagę. Może dziś wieczorem? Pokażą Charlesowi syna, a potem pójdą do sypialni... Poczuła na plecach ciepły dreszcz. Nie kochali się od nocy, kiedy byli w teatrze. Dziś wieczór powie mu, jak bardzo go pragnie. A potem wyzna, że go kocha. Wciąż dręczyła ją niepewność. Mój Boże, co on jej na to odpowie?

RS

Rozdział 30 Gray przyjechał pierwszy. Zapadła noc i żwirową alejkę oświetlało światło latarni. Zatrzymał Radżę przed frontowymi drzwiami, zeskoczył z siodła i rzucił wodze lokajowi. - Witaj w domu, milordzie. - Dziękuję. Cieszył się z powrotu, niezależnie od okoliczności. Ciekawe, kiedyś nie mógł się doczekać, żeby stąd wyjechać, a teraz zamek stał się prawdziwym domem. Zacisnął zęby. Nie zabawi dziś długo. Wyjedzie, gdy tylko przekaże Charlesowi synka i upewni się, że Corrie jest bezpieczna. Czekało go mało przyjemne spotkanie z Thomasem Mortonem i nie zamierzał z tym zwlekać do rana. Otworzyły się drzwi i po schodach zbiegło dwóch lokajów. Starszy nie krył zdumienia niezapowiedzianym przyjazdem pana. Owszem, pomyślał Gray,

296

powinienem był zawiadomić Charlesa, przygotować go na przyjazd syna. Nie zrobił tego, chcąc odroczyć nieuchronną konfrontację między bratem a Rebeccą. Nie był pewien, co bratowa zrobi, gdy się dowie, że chłopczyk, którego przywieźli do zamku, jest nieślubnym dzieckiem jej męża. Nie miało to znaczenia. Gray wiedział, czego chce brat. Chłopiec musi wychować się pod opieką ojca, nieważne, co na ten temat sądzi Rebecca. Gray poczekał, aż lokaj pomoże Coralee wysiąść z powozu. Na miejscu pojawił się ten paskudny kundel, Homer, i powitał ją głośnym szczekaniem. Pochyliła się i podrapała go za uchem, najwyraźniej ciesząc się, że go widzi. - Idziemy, milady - powiedział z ledwie widocznym uśmiechem. Corrie kroczyła po schodach, trzymając dziecko w ramionach. Pozostali szli za nimi. - Pani Lawson i pani Beasley zabiorą Joshuę na górę do pokoju

RS

dziecinnego - polecił, gdy tylko znaleźli się w środku. - Pani Kittrick, gospodyni, pokaże wam, gdzie to jest. - Gray...?

Usłyszał niepewność w głosie Coralee. Piękne zielone oczy miały pytający wyraz. - Musimy załatwić to delikatnie, kochanie. Charles musi mieć trochę czasu, żeby się z tym oswoić i wszystko sobie poukładać. Pokiwała głową. Doskonale znała Rebeccę i rozumiała, co Gray miał na myśli. Podała dziecko pani Lawson, która poszła za gospodynią po schodach. Za nią szła niania. - Rodzina je teraz kolację - powiedział starszy lokaj. - Pani Forsythe zaprosiła dziś gości. - Rozumiem. - Gray westchnął. - Powiedz mojemu bratu, że przyjechałem i muszę z nim zamienić słowo. Powiedz, że to ważne. - Tak, milordzie. - Czekamy w niebieskim pokoju.

297

- Tak, milordzie. - Siwowłosy mężczyzna znikł w dole korytarza. Jadalnia znajdowała się w drugim skrzydle. Po chwili do pokoju wpadł Charles. - Dzięki Bogu, jesteście cali i zdrowi - wykrzyknął, widząc Graya i Coralee. - Tak się martwiliśmy! - To długa historia, Charlesie. Przepraszam, że przeszkadzam ci w kolacji, ale to jest pilne. Lepiej usiądź. Na twarzy mężczyzny pojawił się niepokój. Usiadł w głębokim fotelu, a Gray i Coralee zajęli miejsca na sofie. Przez kolejne piętnaście minut Gray opowiadał o wydarzeniach, które miały miejsce w Londynie, przemilczając na razie kwestię dziecka. Chciał przygotować brata na to, co za chwilę powie. - Powinieneś był wysłać wiadomość, że jesteście w niebezpieczeństwie powiedział Charles. byśmy zdziałali.

RS

- Przyjechalibyśmy niezwłocznie. Jestem pewien, że we trzech więcej - Miałem nadzieję, że Dolphowi uda się rozszyfrować tajemnicę śmierci Laurel i nie chciałem was od tego odrywać. Tymczasem rozwiązanie znaleźliśmy w Londynie.

Charles wyprostował się. - Wiecie, kto zabił Laurel? Coralee ostrzegawczo złapała Graya za rękę. Charles kochał jej siostrę. Wiadomość, że znaleźli mordercę z pewnością nim wstrząśnie, nie wspominając o dziecku. - Nie wiemy na pewno - powiedziała Corrie. - Ale wiemy, że był przy tym Thomas Morton. - Thomas? Laurel ledwo go znała. Nic nie rozumiem. - Wiemy, że tam był - ciągnął Gray. - Nie wiemy, jaki miał motyw, ale sądzimy, że to on mógł ją zabić. Zamierzam złożyć mu dziś wizytę i dowiedzieć się, co stało się tej nocy.

298

Charles podniósł się z fotela. Tak zaciętej miny Gray nigdy jeszcze u niego nie widział. - Nie musisz jechać daleko. Thomas jest tutaj. Rebecca zaprosiła go na kolację. Gray spojrzał na Coralee, myśląc o przeciętym popręgu, narkotyku w winie i ataku w teatrze. Obudziła się w nim bestia. - To świetnie. Przynajmniej zaoszczędzę sobie drogi. - Jak we śnie podniósł się z sofy, wyszedł z pokoju i ruszył w stronę jadalni. Bestia nie pozwalała mu zwolnić. Wpadł do jadalni. Rebecca siedziała na swoim stałym miejscu, Jason naprzeciw hrabiny Devane, Derek obok Allison Hatfield, a Thomas Morton obok pustego krzesła, które pozostawił Charles. - Gray! - Rebecca się uśmiechnęła. - Nie wiedziałam, że wracasz dziś do domu.

RS

- Witam wszystkich. - Z trudem panował nad gniewem, który z pewnością było słychać w jego głosie. - Zwłaszcza ciebie, Thomasie. Zamierzałem złożyć ci dziś wizytę. Cieszę się, że oszczędziłeś mi podróży. Morton zmrużył oczy i odłożył widelec.

- Chciałeś mnie widzieć? Z pewnością masz ważny powód. - Owszem. Chodzi o Laurel Whitmore i dziecko, które odesłałeś do Londynu. Mężczyzna zbladł jak ściana. - O czym ty mówisz? - O morderstwie, Thomasie. Derek i Jason spięli się do skoku, gotowi natychmiast poderwać się z krzeseł. - Oszalałeś - powiedział Thomas. - Doprawdy? Wynająłeś mężczyznę o nazwisku Biggs, żeby zawiózł chłopca na jedną z dziecięcych farm. Pewnie chciałeś oczyścić sumienie. Z pewnością sądziłeś, że szybko umrze.

299

Rebecca poderwała się z miejsca, przewracając krzesło. Twarz miała czerwoną, a w jej oczach lśniło szaleństwo. Patrzyła na Mortona z taką pogardą, jakby był śmieciem, który przykleił jej się do podeszwy. - Ty idioto! - Zacisnęła dłonie w pięści. - Miałeś się go pozbyć! Powiedziałeś, że to załatwione! Patrz, co narobiłeś! - Usiądź, Rebecco - ostrzegł ją Morton. - Zrobiłeś to dla niej? - zapytał Gray. Udział Rebeki dziwił go mniej, niż powinien. Spojrzał na bratową, próbując poskładać sobie wydarzenia w całość. Co się stało, Becky? Dowiedziałaś się o romansie Charlesa i zapragnęłaś pozbyć się dziewczyny i dziecka? - Milcz - powiedział Morton, piorunując Rebeccę wzrokiem. W przerażającej ciszy zwrócił się do pozostałych: - Chyba zwariowała. Nie mam pojęcia, o czym mówi.

RS

Graya rozsadzała wściekłość.

- Mamy dowód, Morton. Wiemy, że maczałeś w tym palce. Zabiłeś ją sam? Czy to Rebecca wepchnęła ją do rzeki?

Jason odsunął krzesło. W świetle gazowej lampy jego twarz wydawała się biała jak kreda. - Zabiłaś ją? Posunęłaś się tak daleko, żeby zabezpieczyć swoje interesy? Aż do morderstwa? Rebecca odwróciła się na pięcie, wskazując palcem na Mortona. Wściekłość wykrzywiła jej rysy. - To on ją zabił! Gdyby wykonał robotę, za którą mu zapłacono, zarówno ona, jak i ten bękart nie zostawiliby po sobie śladów. Charles wydawał się zszokowany. - Wiedziałaś o moim romansie z Laurel? Kątem oka Gray dostrzegł szarą jak popiół twarz brata. - Oczywiście, że tak. Na miłość boską, Charlesie, byłeś zakochany po uszy. Nawet ślepiec by zauważył. Kiedy wyjechała, miałam nadzieję, że to

300

koniec, ale wróciła po pół roku. Poszłam za tobą tamtej nocy. Słyszałam, jak mówiłeś, że się ze mną rozwiedziesz. Nie mogłam na to pozwolić. - I wynajęłaś Mortona, żeby ją zabił. - Wydawało się, że jeszcze chwila, a Charles straci panowanie nad sobą. Rebecca zacisnęła usta. - Byliśmy wspólnikami. Przechwyciłam ostatni list. Chciała, byś przyszedł nad rzekę. Nie wiedziałam dotąd, że urodziła bękarta, ale najwidoczniej planowała ci go pokazać. Rebecca spojrzała na Thomasa z obrzydzeniem. - Gdybyś się go pozbył, tak jak ustaliliśmy, nikt by się nie dowiedział. - Nie zamierzam brać twojej winy na siebie. - Morton podniósł się z krzesła. Był potężnym mężczyzną, a wściekła mina sprawiała, że wydawał się naprawdę groźny.

RS

Po przeciwnej stronie stołu siedziała hrabina Devane, nieruchoma jak posąg. Allison trzęsła się ze strachu. Jason i Derek siedzieli na brzegu krzeseł, na wypadek gdyby Morton próbował uciekać.

- Dlaczego chciałeś zabić Coralee? - Gray zamierzał się dowiedzieć całej reszty. Poczuł jej dłoń na swoim ramieniu. Do diabła, chciał, żeby trzymała się od tego z daleka. - Nie chciała odpuścić - powiedział Morton. - Węszyła, wypytywała. Prędzej czy później natknęłaby się na coś. Co zresztą stało się w Londynie. Gray zesztywniał, kiedy Morton wyciągnął pistolet z kieszeni surduta. Do diabła, nie przypuszczał, że łajdak stawi się na kolację w pełni uzbrojony. To był jednak nie tylko łajdak, ale morderca. Thomasowi nie drżała ręka. Widać było, że nie zawaha się użyć broni. - Skoro już oczyściliśmy atmosferę, pozwólcie, że się pożegnam. Jasne brwi Rebeki poszybowały w górę. - Co ty mówisz? Nie możesz tak po prostu wyjść!

301

- Jeśli sądzisz, że dla ciebie dam się powiesić, to się grubo mylisz. Jestem człowiekiem interesu. Z tego co widzę, nasze sprawy są zakończone. Morton wymierzył lufę prosto w Coralee. - Jednym strzałem was wszystkich nie pokonam, ale jeśli ktoś zrobi najmniejszy ruch, hrabina pożegna się życiem. Allison wydała z siebie zduszony okrzyk, zwracając uwagę Mortona. Derek spiął się, ale pistolet nie drgnął nawet o milimetr. Gray zamarł z przerażenia. - Proszę - odezwał się Charles. - Niech nikt się nie rusza. - Bardzo rozsądnie, Charles - powiedział Thomas. - Zawsze byłeś rozsądnym człowiekiem. - Zwrócił się do pozostałych: - Zostańcie na miejscach, a nikomu nie stanie się krzywda. Po prostu wyjdę i już mnie nie zobaczycie. Coralee.

RS

Ruszył w stronę korytarza prowadzącego do kuchni, celując w pierś Serce Graya waliło jak szalone. Jeden fałszywy krok i żona zginie od kuli. Morton stąpał ostrożnie. Już był przy drzwiach, gdy skrzydło otworzyło się nagle, odbierając mu równowagę. Ramię podniosło się i Gray wykorzystał moment. Rzucił się jak tygrys i obalił mężczyznę na ziemię, kątem oka dostrzegając Samira. Pistolet wypalił i Coralee krzyknęła. Rebecca upadła na dywan, lądując w stercie różowego jedwabiu. - Becky! Gray usłyszał głos Jasona w tej samej sekundzie, gdy jego pięść znalazła się na brodzie Mortona, uwalniając w nim bestię. Złapał za klapy surduta i uderzył jeszcze raz. Thomas nie poddawał się, oddając cios w szczękę, ale furia hrabiego sprawiła, że był niepokonany. Kolejne uderzenia spadały na Mortona jak deszcz. Biłby go nadal, gdyby Charles nie roztrzaskał Mortonowi na głowie chińskiego wazonu. Mężczyzna stracił przytomność.

302

Gray podniósł się i chwiejnym krokiem odsunął się na bok. - Gray! - Corrie rzuciła mu się w objęcia, omal go nie przewracając. Przytulił ją mocno. Nie sądził kiedyś, że może to być źródłem takiej przyjemności. - Już dobrze, kochanie... to koniec. Podniosła oczy pełne łez. - Rebecca nie żyje. Kula odbiła się rykoszetem i przebiła jej kręgosłup. Jason klęczał przy pięknej kobiecie w różowej jedwabnej sukni. Charles podszedł bliżej, a za nim Gray i Coralee. - Odeszła... odeszła, Charlesie. - Jason był wstrząśnięty i blady jak ściana. - Dziecko... - Charles nie odrywał od niej wzroku. Jason przełknął ślinę i odwrócił wzrok. - Nie było twoje, Charlesie. Przykro mi. Było moje. - Wziął ją za dłoń i

RS

przycisnął do swojego policzka. - Nie chciałem cię oszukiwać, przysięgam. Ja po prostu... zakochałem się w niej.

Charles spojrzał kuzynowi w oczy.

- Rebecca zawsze była dyskretna, ale od samego początku wiedziałem, że to nie moje dziecko. Ale tak bardzo go pragnąłem, że to nie miało znaczenia. Oczy Jasona napełniły się łzami. - Mówiła, że nie możesz dać jej syna, którego tak bardzo pragnie. Błagała mnie o pomoc. Wiedziałem, że ma ambicje, by zostać hrabiną. Nie sądziłem tylko, że jest zdolna zabić, by je zrealizować. - Potrząsnął głową. - Tak mi przykro, Charlesie. Mam nadzieję, że pewnego dnia mi wybaczysz. Jason wstał i wyszedł z jadalni, odczarowując ich z transu, w którym się wszyscy znajdowali. - Straszne. - Lady Devane potrząsnęła głową. - Ale będę miała o czym opowiadać w Londynie. Gray zacisnął usta.

303

- Powiedz choćby słowo o tym, co się tu stało, Bethany, a cały Londyn pozna twoje łóżkowe sekrety. Hrabina otworzyła usta i szybko je zamknęła. - Dobrze - powiedziała. - Jeśli tak stawiasz sprawę. Derek wyglądał na oszołomionego. Odgarnął złote włosy z czoła, pocieszając Allison, a potem oboje podeszli do Graya i Coralee. - Nie mogę sobie darować, że nic nie zauważyłem. Czuję, że cię zawiodłem. Przykro mi, Gray. - Wszystko to przez chciwość jednej kobiety. Nie możesz się za to winić. Allison objęła ramieniem Coralee. - Tak się o ciebie bałam, Coralee. Szczerze powiedziawszy, nigdy do końca nie wierzyłam, że Laurel została zamordowana. Już nigdy nie będę w ciebie wątpić.

RS

Gray widział, że żona chce jak najszybciej powiedzieć przyjaciółce o dziecku, ale to Charles zasługiwał, by dowiedzieć się pierwszy. Derek spojrzał na nieprzytomnego mężczyznę, leżącego na podłodze. - Poślę po konstabla. Ale wcześniej musimy go związać. - Mam nadzieję, że to wystarczy. - W jadalni pojawił się Dolph Petersen, trzymając w rękach sznur od zasłony. Na jego twarzy widać było niewesoły uśmiech. - Jak widać, spóźniłem się na nasze spotkanie, milordzie. - Gdyby Rebecca nie zaprosiła Mortona na kolację, byłbyś na czas. - No tak... dostałem twój list i wszystkie kawałki układanki złożyły się w spójną całość. - Wręczył sznur Derekowi, który związał ręce leżącemu. - To znaczy? - Twoja bratowa chciała zostać hrabiną Tremaine. - To samo powiedział Jason. Pewnie stąd ten atak na nas oboje w teatrze. Gdybym zginął, Charles zostałby hrabią, a Rebecca hrabiną.

304

- Owszem. Ale gdyby plany Rebeki się powiodły, byłbyś martwy już dawno temu. Widzisz, Gray, śliczna Rebecca zaaranżowała wypadek, w którym zginęła twoja pierwsza żona. Ale to ty byłeś celem, nie ona. Przeszedł go dreszcz. Coralee złapała go za rękę. - To nie ma sensu. Nawet mnie przy tym nie było. - Zrezygnowałeś w ostatniej chwili. Było już za późno, by zmienić plany. Wspólnik Mortona - ów Biggs, który zaatakował cię w teatrze - należał do załogi. Morton zapłacił mu, żeby uderzył cię w głowę, zanim wpadniesz do wody. Śmierć Jillian była tylko wypadkiem przy pracy. Gray milczał. Przez lata obwiniał się za śmierć żony, podczas gdy prawdziwą winowajczynią była bratowa. Gdyby żyła, udusiłby ją gołymi rękoma. - To koniec. - Coralee ścisnęła go za rękę. - To koniec, a my żyjemy dalej.

RS

- Odwróciła się i zobaczyła, jak Charles klęczy przy ciele żony. - Nigdy nie była szczęśliwa - powiedział.

- Chciała poślubić kogoś z tytułem. I pewnie by jej się to udało, gdyby nasi ojcowie nie byli przyjaciółmi. Kiedy James zmarł, a ty odziedziczyłeś tytuł, stwierdziła, że nadarza się okazja. - Podniósł się. - Jest mi jej żal, ale nie potrafię po niej płakać. Nie po tym, co zrobiła. Może jej śmierć była wolą Boga, zapłatą za grzechy.

305

Rozdział 31 Wciąż czekali na konstabla. Kiedy się pojawi, rozpoczną się przesłuchania, a Morton zostanie zabrany do więzienia. W całym zamieszaniu nikt nie zapytał o dziecko, o którym wspomniał Gray. Dziecko, które spało spokojnie na górze. Corrie uważała, że Charles był zbyt wstrząśnięty, by zwrócić uwagę na słowa brata. - Musimy mu powiedzieć - powiedziała do Graya. Stali na tarasie; noc była ciemna i ciepła, idealna, by ukoić rozszalałe nerwy. - Będziemy musieli tak wyjdzie na jaw.

RS

powiedzieć konstablowi, skąd wiedzieliśmy, że Morton jest mordercą. Sprawa i Gray pokiwał głową. W świetle pochodni wyglądał na wyczerpanego. Marzyła, by zabrać go na górę, położyć do łóżka i wtulić się w jego ramiona. Dziś wieczorem rozpadła mu się rodzina. Z pewnością musiał się czuć okropnie. - Miałem nadzieję, że skończy się to lepiej - powiedział. - Charles na to nie zasłużył. Poczuła ucisk w gardle. Biedny Charles. Opuszczając jadalnię, wydawał się samotny i zagubiony. Postanowili go znaleźć. Gray wziął ją za rękę. Nie zdążyli opuścić tarasu, kiedy wyszedł im naprzeciw. - Szukaliśmy cię - powiedział Gray. - Sądziłem, że znajdę tu Jasona. - Nie było go tutaj. - Muszę z nim porozmawiać, wszystko naprawić. Nie mogę karać go za coś, co sam również zrobiłem. 306

Corrie uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Cieszę się, że tak uważasz. Wszystko sobie później wyjaśnicie. Ale teraz musisz kogoś poznać. Zmarszczył czoło. - Teraz? - Mieliśmy nadzieję na bardziej pomyślne okoliczności - powiedział Gray. - Tak, Charlesie, teraz. Weszli do domu i ruszyli po schodach na górę. - Dokąd idziemy? - Do pokoju dziecinnego - odparł Gray, a Charles zatrzymał się w miejscu, jakby stopy wrosły mu w podłogę. - Do pokoju dziecinnego? Nie... nie rozumiem. Corrie złapała go za rękę. Dłoń zadrżała.

RS

- Już dobrze, Charlesie. Chcemy, żebyś poznał swojego synka. - Mojego synka? - Widać było, że próbuje się skoncentrować. Wspomniałeś coś o dziecku, ale w całym tym zamieszaniu nie zwróciłem na to uwagi. Potem był ten strzał, szamotanina, Rebecca i ja... - Zamilkł i nagle zaczął biec po schodach, a oni musieli go gonić. Zatrzymał się przy drzwiach pokoju dziecinnego. - Czy on... Mój Boże, powiedzcie, że nic mu nie jest. Że nie był bity czy... coś podobnego. - Wszystko będzie dobrze - powiedział stanowczo Gray. - Potrzebuje tylko miłości i uwagi, a tutaj będzie jej miał mnóstwo. Charles stał w bezruchu, walcząc z emocjami. Gray nacisnął na klamkę i wprowadził brata do pokoju zatopionego w ciepłym świetle nocnej lampki. Niania opuściła pokój, mijając ich w drzwiach. Podeszli do kołyski, w której leżał jasnowłosy chłopczyk, owinięty w miękki kocyk.

307

- Mój Boże - powiedział Charles głosem drżącym ze wzruszenia, kiedy Corrie podniosła dziecko i dała mu je na ręce. - Mój syn. - Trzymał go z taką czułością, że Corrie poczuła dławienie w gardle. - Nie mogę w to uwierzyć. - Pogłaskał niemowlę po policzku, walcząc z napływającymi do oczu łzami. - W końcu jesteś w domu. - Podniósł głowę. Spoczywaj w pokoju, ukochana - powiedział, kierując wzrok do góry. - Nasz syn jest w domu. Możesz być pewna, że zazna tu wiele miłości. Jakby w odpowiedzi, dziecko podniosło rączkę i owinęło paluszki wokół jego kciuka. - Wszystko ci o niej opowiem - mówił Charles, całując piąstkę maleństwa. Spojrzał na Coralee. - Razem z ciocią opowiemy ci, jaka była piękna i dobra, i jak bardzo cię kochała.

RS

Corrie otarła łzy z policzków. Przytuliła się do męża i oboje wyszli z pokoju, zostawiając ojca i syna samych.

- Twoja siostra może spoczywać w pokoju - powiedział Gray, kiedy znaleźli się na korytarzu. - Dotrzymałaś słowa. - Bez ciebie nigdy by mi się to nie udało. - Corrie podniosła wzrok, a jej serce przepełniło się miłością. - Kocham cię, Gray. Kocham nad życie. Przycisnął ją mocno, jakby miał już nigdy nie puścić. - Coralee... - Ujął jej twarz w dłonie i delikatnie pocałował. - Znalazłaś się w moim życiu i wypełniłaś pustkę w sercu. Nie sądziłem, że mogę się zakochać, Coralee, ale teraz wiem: ja też cię kocham.

308

Epilog Miesiąc później

Wiatr dmuchał w żagle jachtu, który niósł ich w stronę Francji. Zachodziło słońce, które jak wielka złota kula tonęło wśród fal na horyzoncie. Przed chwilą się kochali, a teraz Corrie leżała ze swym wysokim, przystojnym mężem w głównej kabinie. Jacht należał do Leifa, był jego oczkiem w głowie, a Corrie miała wrażenie, że świat znów nabrał kolorów. - Dopłyniemy nad ranem. - Gray objął ją ramieniem. - Cieszysz się? Uśmiechnęła się.

RS

- Cieszę się od chwili, gdy mi powiedziałeś, że wyjeżdżamy. Och, Gray. Zawsze chciałam zobaczyć Paryż. - Owszem, nie były to Indie, ale trzeba od czegoś zacząć. Poza Francją zamierzali odwiedzić Wiochy. Nie mogła się doczekać, by zobaczyć Rzym.

Gray nachylił się i pocałował ją w czoło. - Pamiętaj, że masz opisać tę podróż, gdy wrócimy do domu. - Zamierzałam zacząć już teraz. Krista zamówiła całą serię artykułów o miejscach, które zwiedzimy. - A zatem muszę dopilnować, żebyś miała wystarczająco dużo wrażeń. Corrie nie miała co do tego wątpliwości. On również cieszył się na tę podróż. Oboje jej potrzebowali, bo ostatnim czasie tak wiele się wydarzyło. Thomas Morton został skazany na śmierć przez powieszenie, na co zasłużył. Charles zajmował się synkiem i rozpieszczał go bardziej niż jakakolwiek niania.

309

Jason i Derek opuścili zamek i udali się do Londynu. Jak twierdziła Allison, Derek obiecał, że wróci, ale Corrie nie była pewna co do jego intencji. Miała nadzieję, że przyjaciółka nie będzie zbytnio cierpiała, gdy nie ułoży jej się z przyrodnim bratem Graya. Najbardziej radosną wiadomością było to, że Gray zamierzał zasiąść w parlamencie. - Nasze prawo wymaga zmian - powiedział. - Nie mogę dłużej lekceważyć swoich obowiązków. Wiedziała, że w pierwszej kolejności odnosi się to do strasznych farm dziecięcych. Poza tym było wiele innych niesprawiedliwości, a on był właściwym człowiekiem, by się nimi zająć. Zawsze poważnie traktował swoje obowiązki. Dziwiła się tylko, że trwało to tak długo. stalowych mięśni.

RS

Przytuliła się bliżej, rozkoszując się ciepłem jego ciała i dotykiem - Zastanawiam się tylko nad jednym... Uniósł ciemną brew. - Tak?

- Rebecca twierdziła, że Charles nie może mieć dzieci, a tymczasem wcale tak nie było. - Charles kochał twoją siostrę. Dziecko było owocem tej miłości. - Pewnie masz rację. - Powiodła palcem po klatce piersiowej męża, czując przez skórę coraz szybsze bicie serca. - Igrasz z ogniem, moja miła. - Uśmiechnęła się, słysząc mrukliwy ton głosu. - Jeśli miłość potrafi zdziałać takie cuda, dobrze, że wyjechaliśmy z Anglii. Kocham cię jak wariatka, co może oznaczać, że wkrótce będę... Zamknął jej usta pocałunkiem. - ...będziesz nosić moje dziecko. Kocham cię, ty urwisie. I uważam, że skoro chcemy być rodzicami, tym razem powinniśmy się porządnie przyłożyć.

310

Zaśmiała się, kiedy podniósł się na łokciu, a potem robił wszystko, by osiągnąć ten cel. Corrie miała dziwne wrażenie, że tym razem się uda.

RS

I uśmiechnęła się w głębi serca.

311