05. Michalak K. 2015 - Kroniki Ferinu 05. Pani Ferrinu - Fantasy

Katarzyna Michalak Kroniki Ferrinu Tom 5 Pani Ferrinu

Na początku była Jedność, Która rozpadła się na dwa Dopełnienia, Pierwszym z nich byłam ja, Drugim byłeś Ty Tobie, z wdzięcznością i miłością

PROLOG

Pamiętam, że pierwsze dni po powrocie do Feri’any zlały się w jeden niekończący się ból. Strata Reikana i Amrego była nie do zniesienia. Tylko cisza i ciemność przynosiły ulgę. Pamiętam czarne chorągwie znaczące białe ściany zamku niczym strugi zakrzepłej krwi. Poddanych garnących się do swej władczyni, która sama pragnęła, by to ją ktoś pocieszył i przygarnął. Trzej pozostali byli przy mnie, ale oni tak samo jak ja pragnęli pocieszenia. W ich oczach widziałam to samo pytanie: dlaczego Reikan? I dlaczego Amre?! Co się stało z Amrem?! Myślę, że oszalałabym, przeczesując umysłem raz po raz ziemie Ferrinu w poszukiwaniu przyjaciela, gdyby nie Pani Lasu. To ona przyniosła wiadomość, że Amre odszedł do innego Wymiaru, gdzie odnajdując swoją własną Anaelę, będzie szczęśliwy. Od tamtej pory my wszyscy zaczęliśmy dochodzić do siebie. Godzić się nawet ze śmiercią Reikana: poległ w walce z lanorskimi demonami. Był bohaterem. Chorągwie zmieniono na ciemnozielone. Na blankach znów rozbłysła złota gwiazda. Oboje z Sellinarisem jeszcze długo nosiliśmy w sercach żałobę, a on długo nie mógł darować mi śmierci brata, w którą Reikana ponownie pociągnęłam, choć wiedział, że i tym razem raczej on sam jest jej winny niż ja. Może dlatego tak trudno było wybaczyć?

Dwa lata później poprosił mnie o rękę. Pamiętam, jakie słowa mu przypomniałam, nim przyjęłam oświadczyny: „Zniosę niemal wszystko, Sellinarisie, tylko nie zdradę. Gdy choć raz mnie zdradzisz, to będzie koniec”.

Raz jeden, jedyny, Sellinaris omal nie złamał przysięgi. Nie złamał jej dzięki mnie zresztą. Oczywiście na Ziemi, bo w Ferrinie żadna kobieta nie śmiałaby nań spojrzeć — nie, nie ze względu na to, że był Wielkim Księciem — swego czasu, będąc nim, poczynał sobie całkiem, całkiem z byle niewolnicą — ale ze względu na mnie. Nikt nie śmiałby narazić się na gniew i ból pani Anaeli. Na Ziemi zaś byłam nikim. Ot, niepozorna, choć ładniutka żoneczka tego fascynującego mężczyzny. Mężczyzny, który — idąc dumnie wyprostowany, zawsze w czerni, z włosami rozpuszczonymi na ramiona lub niedbale związanymi w koński ogon — przyciągał zachwycone, nieśmiało zachęcające lub otwarcie prowokacyjne spojrzenie każdej kobiety, która go ujrzała. Roztaczał wokół siebie aurę takiej męskości i pewności siebie, że wszystkie istoty płci żeńskiej atawistycznie doń lgnęły. Wiedziałam, że Sellinarisa prowokują te spojrzenia i zachęty. Że fizycznie go pobudzają i… czekałam. Czekałam, jak skończy się to, co jeszcze właściwie się nie zaczęło. Cóż… Kończyło się gdziekolwiek, gdzie tylko zostawaliśmy sam na sam i bez siania zgorszenia mój książę mógł udowodnić sobie i mnie, kto jest miłością i dopełnieniem jego życia. Na wspomnienie miejsc, w których to robiliśmy, do dziś się czerwienię. Potrafił w zamojskiej Pizza Hut uwieść spojrzeniem po kolei wszystkie kobiety na sali, od gości po kelnerki, po czym przyciągał mnie i zaczynał całować na oczach ich wszystkich tak namiętnie, że osuwaliśmy się niemal pod stół. — Idiota — syczałam, na wpół rozbawiona, na wpół wściekła, nie mówiąc o zażenowaniu. Gdy ja poprawiałam suknię, on spokojnie wracał do swojej pizzy. — Kocham cię, moja jedyna — mruczał, uśmiechając się w odpowiedzi. — Przepięknie lśni korona bogów, gdy biorę cię publicznie. — Zabiję cię! — mimowolnie zaczynałam się śmiać z tej niepoprawności małego chłopca, który po latach w Sellinarisie się obudził. Prowokował więc ziemskie kobiety, rekompensując mi chwile, w których byłam o niego zazdrosna niemal do łez, mocą takiej namiętności, że mdleliśmy w swoich ramionach oboje. Ja oczywiście też próbowałam tych sztuczek. Teraz, gdy miałam obie dłonie, władałam Najwyższą Magią i moje czoło opromieniała widmowa korona, nabrałam sporej pewności siebie, choć

zdawałam sobie sprawę, że nie jestem pięknością, a do urody elfii dużo mi brakuje. Sellinaris był o mnie wściekle zazdrosny tam, gdzie ja nie byłam o niego: w Ferrinie. W świecie, gdzie na jedno skinienie miałabym każdego mężczyznę, którego bym zapragnęła. Nawet Karin i Sirden nie odmówiliby. I to nie ze względu na skrupuły czy lojalność wobec Sellinarisa. Nie. Władza, jaką posiadałam, była silnym afrodyzjakiem. W Ferrinie darzono mnie bezwarunkowym uwielbieniem i zrobiono by wszystko, by mnie uszczęśliwić. Sellinaris, mimo że cofnęłam się w jego cień, pozwalając mu rządzić krajem, w zderzeniu z moją prośbą czy potrzebą stawał się nikim. Sprawdziłam to zaraz po powrocie z Ziemi, gdzie mój książę po raz pierwszy dał popis uwodzenia żeńskiej części restauracji, zacałował mnie potem na śmierć, zostawił niezaspokojoną, kończąc jak gdyby nigdy nic zamówione danie, a w nocy, korzystając z mojego ciała, wziął wszystkie tamte kobiety naraz. Tak mi się wtedy wydawało. Nie potrafiłam mu odmówić, ale potrafiłam się zemścić. Następnego dnia ku jego zdziwieniu wróciliśmy do Ferrinu, witani jak na władców przystało. Karin osobiście wyjechał nam naprzeciw, mimo iż jego miejsce było przy dziecku i tylko przy dziecku. Jechał u mego boku, rozradowany, że mnie widzi, i zdawał relację z wydarzeń ostatniego tygodnia — tak długo nas nie było. Sellinaris jechał po mojej lewej stronie, niczym szczególnie niezainteresowany — wiem, bo subtelnie wybadałam wtedy jego myśli. — Tęskniliśmy za tobą, moja pani — zakończył czerwonooki mężczyzna. Zaśmiałam się, kładąc dłoń na jego dłoni i ściskając ją lekko. Zmieszał się i zaczerwienił. — „Tęskniliście”? Czy ktoś szczególnie? — Pochyliłam się ku niemu. Po lewej stronie poczułam nagły ruch. To Sellinaris wstrzymał odrobinę konia, by mieć nas przed sobą. Dłoń Karina zacisnęła się na mojej. — Ja szczególnie — odparł cicho, przyciskając moją rękę do ust i przytrzymując ją odrobinę dłużej, niż wypadało. Nie musiałam patrzeć w dół, by wiedzieć, że mnie pragnie. Nadal wyglądało to jednak na niewinną rozmowę dwojga najlepszych przyjaciół. — Igrasz z ogniem, moja pani — usłyszałam mentalne ostrzeżenie Sirdena, jadącego za Sellinarisem. Zlekceważywszy głos kata, musnęłam wierzchem dłoni gładko ogolony policzek Karina.

— Jak bardzo? — Tak bardzo, jak zechcesz — wyszeptał. Czerń źrenic wypełniła niemal czerwień tęczówek. W tym momencie jego koń smagnięty pejczem skoczył z kwikiem w przód, niemal zrzucając jeźdźca. Karin natychmiast ściągnął wodze, zawracając zwierzęciem w miejscu, z mieczem gotowym do walki. Ostrza zderzyły się z taką siłą, że dziw, iż żadne nie pękło. Byłam przygotowana na gwałtowną reakcję Sellinarisa, ale nie aż tak gwałtowną! Zaatakował Karina z taką wściekłością, jakby przyłapał go na wsadzaniu łap pod moją suknię. — Mówiłem, że igrasz z ogniem. — Sirden minął mnie i wpadł między walczących, rozpychając ich na boki. Sellinaris chciał dopaść Karina z drugiej strony, ale ocknęłam się z osłupienia i chwyciłam go za rękę, mało przy tym nie spadając z grzbietu Sarisa, z taką siłą Sellinaris próbował się wyrwać. — Dosyć! — krzyknęłam. — Przestań albo zrobię to! Rozumiesz?! Zrobię to! Aż wstrząsnął się cały, powoli zwracając oczy ciskające czarne błyskawice na mnie. — Zrobisz to. Ze mną. Zagarnął mnie na grzbiet swojego wierzchowca, nakazując orszakowi jechać przodem, a potem ukarał za ten niewinny flirt tak, że… Mam nadzieję, iż nikt nie słyszał moich krzyków i jęków… Gdy w końcu i on opadł na mnie, półżywy ze zmęczenia i rozkoszy, odezwał się szeptem: — Wiem, że masz prawo wziąć każdego mężczyznę, jakiego zapragniesz, a ja mogę jedynie się temu przyglądać, ale nie rób tego, moja jedyna, bo nie będę się przyglądał, a zabiję każdego, kto cię tknie. — Rozumiem — ja też szeptałam. — Ty masz prawo zabić, ja zaś mogę jedynie patrzeć, jak na moich oczach bierzesz inne? — To niewinna zabawa, aby upewnić się, że nadal mnie kochasz, nadal pragniesz i nadal jesteś zazdrosna. — Zaczął mnie całować, nim zdążyłam odpowiedzieć, że to wcale nie zabawne i nie takie znów niewinne. Potem zapomniałam o odpowiedzi, bo wszedł we mnie, znów gotów wyrwać z głębi mej duszy krzyk namiętności i wyznanie. Dopiero gdy pomógł mi wstać, a ja wygładzałam suknię, zdołałam odzyskać głos: — Twoje niewinne zabawy bolą, ale dopóki są zabawami, będę je tolerowała.

Uważaj jednak, Sellinarisie — w moim głosie musiał wyczuć to, co ja czułam w tej chwili: śmiertelny chłód — gdy choć raz posuniesz się za daleko… — Straszysz mnie, moja pani? — Objął mnie wpół z tym swoim irytująco namiętnym półuśmieszkiem. — Ostrzegam. Gdy choć raz mnie zdradzisz, to będzie koniec. Zdarzyło się to oczywiście na Ziemi. Podczas przyjęcia z okazji premiery nowej książki, na którym nie mogłam się nie pojawić. Mój mąż, który w przeciwieństwie do mnie lubił ziemskie imprezy, bawił się doskonale, otoczony wianuszkiem kobiet. Jak zwykle w czerni, jak zwykle nieziemsko przystojny, stał niedbale oparty o brzeg stołu, obracał w palcach nóżkę kieliszka i pozwalał się adorować, od czasu do czasu sprawdzając, jak ja się bawię. Posłałam mu uśmiech, bo również spędzałam mile czas z moimi czytelniczkami. Do czasu… Nagle na sali pojawiła się kobieta w czerwieni, przyciągając urodą i wyzywającą suknią spojrzenia wszystkich mężczyzn. Nie patrzyłam na nią, jak sunie środkiem parkietu. Patrzyłam na Sellinarisa, na jego czarne oczy chłonące każdy ruch nieznajomej, i już wiedziałam, że po raz pierwszy mam prawdziwą rywalkę. Skupiłam się na czytelniczkach. Odczekałam kilkanaście minut i przeczesałam salę mentalnie, w poszukiwaniu mego dopełnienia. Sellinaris był… cóż… zajęty. W jego myślach kierowanych do tamtej kobiety nie było miłości czy namiętności i to go uratowało. Gdybym znalazła choć cień zdrady, Sellinaris tej samej nocy wróciłby do Ferrinu. Sam. Ale on tej kobiety nienawidził. Za to, że wzbudziła w nim taką żądzę. Jej myśli nie interesowały mnie. Przeprosiłam czytelniczki i skierowałam się do toalety, w której zamknęło się tamtych dwoje. Przytknęłam dłoń do drzwi — zasuwka po drugiej stronie odskoczyła z cichym szczękiem. Weszłam, zamknęłam drzwi za sobą, kładąc na nich moją pieczęć, i czekałam, aż mnie zauważą. Kobieta, wygięta w tył, siedziała na szafce z ręcznikami, obejmując udami mego męża. Poruszała biodrami jak nienasycona kotka w rui, sycząc przekleństwa. Jedną ręką usiłowała rozpiąć mu spodnie, w drugiej trzymała jego włosy. Sellinaris stał nieruchomo, wsparty obiema rękami o szafkę. — Jesteś impotentem czy wolisz facetów, mój piękny? Niee… Jednak nie…

— Poradziła sobie wreszcie z guzikami spodni, a z gardła Sellinarisa, z głębi trzewi wydobył się jęk, gdy wzięła pełną dłonią jego męskość, wbijając w skórę szkarłatne szpony. — Bierz mnie, ogierze — szepnęła ta czerwona suka. Słysząc te słowa, kierowane do mojego męża, poczułam lodowaty chłód i nadciągającą furię. — Bierz ją — odezwałam się. Sellinaris podrzucił głowę. Tamta spojrzała tylko zdziwiona. — Bierz. Nie przeszkadzaj sobie. — Patrzyłam w czarne oczy, w których po raz drugi w życiu widziałam przerażenie. Takie samo jak wtedy w Ferrinie, gdy raz mnie stracił. — A ty to kto? — warknęła tamta. — Wypierdalaj! Lustro za jej plecami pękło i sypnęło odłamkami suce na głowę. Zaskowyczała. — Bierz, Sellinarisie. — W głosie miałam zero absolutne. — Razem z nią bierzesz rozwód. I wolność. Wężyk pod umywalką pękł, zalewając natychmiast całe pomieszczenie. Ze zraszacza przeciwpożarowego lunęły strumienie wody. Suka wyła, ale nie mogła uciekać, bo zaciśnięte na biodrach mego męża uda słuchały nie jej, lecz… mnie. Nagle ucichła, bo znudziło mi się słuchanie jej wrzasków. Zakneblowałam ją jednym machnięciem dłoni. Woda lała się po ścianach i suficie. Po czerwonej suce, czyniąc z niej żałosną kupę kłaków i rozmytego makijażu, po Sellinarisie, który zaczynał wyglądać jak zbity pies, i tylko ja stałam tak jak tu weszłam: w czarnej sukni, z rozpuszczonymi włosami i w koronie władców na czole. Na drzwiach za moimi plecami płonęła pieczęć: Jej Wysokość Anaela dell’Soll Wielka Władczyni Ferrinu. Nagle woda ucichła. Kobieta, która jeszcze kwadrans wcześniej mogła mieć każdego, a wybrała mego męża, wczołgała się pod umywalkę i zwinęła w kłębek, łkając. Nie zwracałam na nią uwagi. — Wybaczysz mi? — wyszeptał. — Ty byś mi wybaczył? — odpowiedziałam pytaniem. — Tobie — tak, temu z którym byś to zrobiła — nie. — Ja odwrotnie — odparłam. — Pamiętasz moje ostrzeżenie: gdy choć raz mnie

zdradzisz, to będzie koniec. Przytaknął, spuszczając głowę, by ukryć rozpacz i wściekłość. Z końców mokrych włosów skapywały krople wody. — Sellinarisie… — zaczęłam miękko. Spojrzał na mnie, a w jego czarnych oczach pojawiła się nadzieja. — Wracam do Ferrinu. Ty zostaniesz tutaj do czasu, gdy będziesz pewien: ja czy kobiety w czerwieni… Przypadł do moich kolan. — Jestem pewien. Błagam, nie odsyłaj mnie. — Sellinarisie, spójrz na mnie — w moim głosie nadal była ta zwodnicza miękkość, która ukrywała stal tytanianowego ostrza — kimże ja jestem w tym świecie pełnym pięknych kobiet. Możesz mieć każdą… — Moim dopełnieniem — przerwał mi zduszonym głosem. — Jesteś moim dopełnieniem. Wybacz mi to — machnął ręką w stronę skulonej pod zlewem kobiety — a nie zawiodę cię już nigdy. Przysięgam na wszystkich bogów. I na twoje życie. Patrzyłam na niego długo. Bardzo długo. Wreszcie odwróciłam się, zdjęłam pieczęć z drzwi i wyszłam.

Tej nocy Sellinaris po raz pierwszy nie „wynagradzał” mi niewinnej zabawy pieszczotami. Oboje wiedzieliśmy, że tylko dzięki mojej wspaniałomyślności leżymy obok siebie, a nie w oddzielnych łożach oddzielnych światów. — Brzydziłem się siebie i tej kobiety — zaczął, patrząc w przestrzeń. — Nienawidziłem i siebie, i jej za to, że nie potrafię się oprzeć. Gdybym cię zdradził, z obrzydzenia i nienawiści do samego siebie i tak musiałbym odejść. — Wiem — rzuciłam. — I tylko dlatego cię powstrzymałam. — Wybaczysz mi kiedyś? — Odwrócił moją twarz ku sobie. Patrzyłam w czarne oczy tego dumnego mężczyzny i zastanawiałam się, czym zasłużyłam na to błaganie i na tę miłość? Gdzieś w górze rozbrzmiał cichutki śmiech i brzęk dzwoneczków.

— Kiedyś tak… — westchnęłam. — Ale najpierw sama muszę sprawdzić, jak to jest z innym. Może z Karinem? Albo nie, z Sirdenem, on jest bardziej doświadczony. Poczułam, jak mój ukochany sztywnieje, a jego dłonie same zaciskają się w pięści. Nie rzekł jednak nic. Nic, dopóki nie zaczęłam dusić się ze śmiechu i wreszcie roześmiałam się w głos. Chwycił mnie wpół i jednym szarpnięciem pociągnął na siebie. — Nie musisz sprawdzać, ty mała wiedźmo — syczał, bardziej z ulgi niż ze złości. — Zaraz ci pokażę, jak by to było z Karinem, potem jak z Sirdenem, a na końcu, dla porównania, jak jest ze mną. I pokazał. Nigdy już nie zwątpiłam w Sellinarisa.

*

Nasza córka — nie spotkałam tak fascynująco pięknej młodej kobiety, w której elfia uroda Amarilli połączyła się z mrocznym pięknem Sellinarisa — dorastała pod czujnym wzrokiem feri’ańskiego dworu, a przede wszystkim Karina. Nie zapomnę dnia, kiedy Gabriela poznała swoje dopełnienie. Półsiedziałam, wsparta na piersi Sellinarisa, czytając arcyfascynującą rozprawę na temat hiszpańskich galeonów — mój mąż nakazał mi się z nią zapoznać, a skoro on cokolwiek mi nakazuje, znaczy, że ma to głębszy sens. Czytałam więc, usiłując nie przysnąć, gdy poczułam, że ciało Sellinarisa tężeje. Oderwałam wzrok od książki. Na łące przed nami Karin dawał Gabrieli lekcje szermierki. Właśnie stał za nią, układając rękę dziewczyny do cięcia. Sellinaris powoli wyjął z ust źdźbło trawy i rzekł z nienaturalnym spokojem: — Zabiję go. — Kogo? — zdziwiłam się. W zasięgu wzroku były tylko nasze Cienie i Karin.

— Popatrz, jak on się klei do naszej córki. Zabiję go! Popatrzyłam. Karin obejmował od tyłu Gabrielę, trzymając jedną ręką prawy nadgarstek dziewczyny, w którym miała miecz, drugą lewy, w którym trzymała sztylet, i pokazywał jej prosty blok. — Przecież ją uczy! — Spojrzałam z przyganą na Sellinarisa. — Dziesiątki razy stawałeś tak za mną i pokazywałeś ten sam blok. — I byłem tak samo podniecony? — zapytał z tym samym zwodniczym spokojem. — Owszem. Zawsze kończyliśmy… Co ty powiedziałeś?! — poderwałam się, a książka wypadła mi z ręki. Przyjrzałam się tamtym dwojgu uważniej. To uczenie bloku trwało już ciut za długo, nauczyciel zbyt ciasno obejmował uczennicę, a ona była zbyt spłoniona, jak na zwykłą lekcję szermierki. — Karin!!! — krzyknął Sellinaris. Odskoczyli od siebie jak oparzeni. Czerwonooki mężczyzna spojrzał w naszą stronę. Był tak zszokowany swoją reakcją jak my. — Skurwiel, gwałci mi córkę w biały dzień! — syczał do siebie Sellinaris, sięgając po pas z bronią, gdy tamten ruszał w naszą stronę. Nagle rzuciła się za nim Gabriela, chwyciła za ramię i odwróciła ku sobie. — Pokaż mi jeszcze raz ten blok, Karin, proooszę… — Wybacz, Gabrielo, nie teraz. — Strącił jej dłoń z ramienia. Jego kary Cień, Dell, stanął nagle między nim a Sellinarisem. Czerwonooki mężczyzna wskoczył na grzbiet jednorożca i zapytał zduszonym głosem: — Dokąd mam się udać, Wasza Wysokość? Karin patrzył na mnie, a ja na niego, potem przeniosłam wzrok na moją osiemnastoletnią córkę, która właśnie ujrzała w swym opiekunie mężczyznę, i znów na Karina. — Dokąd mnie odeślesz, moja pani? No cóż… Jeżeli Gabriela ma stracić niedługo dziewictwo, bo widać nadszedł ten czas, to raczej ze swoim dopełnieniem niż z „braćmi” z sierocińca. Moja dziewczynka spoglądała na nas: bladego z furii ojca, zrozpaczonego Karina i na mnie, nic nie rozumiejąc.

— Co to ma znaczyć?! Dlaczego odjeżdżasz?! Zrobiłam coś złego?! Jakiś błąd?! — wybuchła. — Ty — nie, ten bękart — owszem — odpowiedział Sellinaris, wskazując Karina sztychem. — Myślę, że namiestnictwo Kyrenii… — Kyrenii?! — Gabriela stanęła przed ojcem, który zmierzył ją lodowatym wzrokiem. — Sam sobie władaj Kyrenią! Karin był przy mnie od urodzenia i jest mi bardziej ojcem niż ty! — Właśnie — uciął zimno — ojcem. I nie będzie… — Będzie, będzie — przerwałam Sellinarisowi. — Nie, moja pani — Karin spojrzał na mnie błagalnie — przyrzekam, że więcej nie będę… — Karin — wpadłam mu w słowo — czy mógłbyś tak teraz, skoro przypadkiem zebraliśmy się we czwórkę, a licząc Cienie nawet w ośmioro, poprosić nas o rękę Gabrieli? — Słucham? — Sellinaris odwrócił się do mnie powoli. Karin zacisnął usta, myśląc, że z niego drwię. — Pytam Karina, czy zechciałby naszą córkę za żonę. W imieniu Gabrieli oświadczam mu się — sprecyzowałam, słysząc w umyśle szczery śmiech Sarisa i Shine’a. — Ja mu zaraz, kur… — zaczął Sellinaris, ale przytknęłam mu dłoń do ust i szepnęłam: — Nie psuj tego. Bo Karin właśnie zsuwał się na ziemię i podchodził do Gabrieli, a ona, z oczami rozszerzonymi niedowierzaniem i wreszcie zrozumieniem, patrzyła to na niego, to na nas. A gdy Karin klęknął przed nią, wziął ją pod kolana i pochylił nisko głowę, powoli osunęła się, klękając naprzeciw niego i nagle jakimś rozpaczliwym ruchem, tłumiąc szloch, wtuliła się w mężczyznę. — No — szepnęłam do Sellinarisa — a teraz, mój drogi, wycofamy się cichutko i pozwolimy im na wszystko. — Na wszystko to dopiero po ślu… — Na wszystko. — Zamknęłam mu usta pocałunkiem i pociągnęłam za sobą. Cienie zniknęły w ślad za nami.

W dniu zaślubin oficjalnie przekazałam Gabrieli dell’Soll władzę nad Ferrinem, oddając królewską koronę i sygnet. Złotą gwiazdkę nosiła od urodzenia, tym razem więc nie była potrzebna niczyja śmierć i składanie ofiar. Sellinaris, który Karina jako Wielkiego Księcia akceptował do tej pory bez zastrzeżeń — oprócz jednego przypadku, gdy obaj się przez moją prowokację mało nie pozabijali — jako księcia małżonka zaakceptował dopiero po ceremonii, gdy spojrzał w oczy córki i ujrzał w nich to samo bezgraniczne szczęście i uwielbienie co w oczach Karina. Błogosławiąc im, napotkał moje spojrzenie, a w nim łagodną, czułą miłość do siebie, mojego dopełnienia. Dopiero wtedy zrozumiał, że połączyły się dwie połówki jednej duszy i kamień spadł mu z serca. Nawet przemilczał to, co zrobi Karinowi, gdy ten skrzywdzi jego córkę. On, strzegący Gabrieli od osiemnastu lat, nie byłby w stanie jej skrzywdzić. Tego dnia na stałe przenieśliśmy się do leśniczówki. Ferrin stał się za mały dla dwóch władczyń i dwóch władców.

Sellinaris postanowił tu na Ziemi mieć nadal swoje małe królestwo, co mnie nieodmiennie śmieszyło. Przez portal, którym były niskie drzwi w piwnicy, przeniósł materie, obrazy i dzieła sztuki, meble, dywany, tapety i urządzał na wzór feri’ańskich komnat nasze trzy małe pokoiki. Zatrudnił również „służbę” — sprzątaczkę i zarządcę — choć doprawdy poradziłabym sobie sama. Chłonął wiedzę o świecie, w którym przyszło mu żyć, szczególnie wojenną, co mnie nie dziwiło: skoro za siedem lat Ferrin stanie w ogniu, ja również chciałam być gotowa. Raz — przysięgam, że nie zauważyłam! — przemycił do tamtego świata sztucer. Gdy się o tym dowiedziałam, notabene od inżyniera dziękującego mi w imieniu poddanych, którzy zostaną wyposażeni w tak niewiarygodną broń, naprawdę się na mego małżonka wkurzyłam i po raz pierwszy zafundowałam mu dziką awanturę. — Czy nie rozumiesz, że nie wolno mieszać tych dwóch światów?! — wrzeszczałam na Wielkiego Księcia. — Nie wolno przemycać technologii stąd do świata elfów, bo zaburzasz równowagę! Sarisowi odmówiłam stada klaczy, a ty przenosisz sztucery?! Następnym razem może moździerz spróbujesz, co?! — Przydałby się — odrzekł niewzruszony. — Skąd wiesz, co z tego świata przez te osiemnaście lat przemycili Lanorowie? Tu umilkłam, bo w najczarniejszych snach nie przyszłoby mi do głowy, że bogowie-banici mogą

być w zmowie z demonami. — No to co, moja pani — zapytał konkretnym tonem Sellinaris — przenosimy moździerz? — Nie!!! — krzyknęłam jeszcze bardziej wściekła, że mnie przestraszył. — Poza tym skąd ty weźmiesz moździerz, człowieku?! Tego się na bazarku w Zamościu nie kupi! Wzruszył ramionami: — Wszystko jest kwestią ceny. No tak. Nie muszę dodawać, że byliśmy nieprzyzwoicie bogaci jak na ziemskie standardy. Wielkiej Władczyni Ferrinu wystarczyła jedna wizyta w skarbcu Feri’any, by wracała ze sztabką złota. Oprócz tego obydwoje nieźle zarabialiśmy: ja byłam przecież pisarką, a Sellinaris, by nie zanudzić się na śmierć, otworzył szkołę kaskaderów. Jego niezwykła uroda i to, co wyczyniał z mieczem czy łukiem na grzbiecie Sarisa albo Shine’a, przeszły do legendy. Nie zliczę, w ilu filmach brał udział. Gdyby nie fakt, że nikt nie znał miejsca jego zamieszkania, miałabym rzesze fanek na głowie i powody do zazdrości. Nie, tych ostatnich nie. Sellinaris, gdy raz go zapytałam o piękną aktorkę, z którą grał na planie, aż się wzdrygnął, a ja jak na dłoni zobaczyłam to, o czym pomyślał: czerwoną wampirzycę w chłostanej wodą łazience. Im bliżej było dwudziestych piątych urodzin naszej córki, tym bardziej widziałam, że mego ukochanego „nosi”. Pewnego dnia zamienił skromnego opla, który do tej pory z powodzeniem nam służył, na złote porsche cabrio i rozbijał się nim teraz po polskich drogach, z elfim refleksem mijając się ze śmiercią. Gdybym powiedziała, że trochę mnie to niepokoi, byłoby to spore niedomówienie: nie wiem, czy przeżyłabym śmierć Sellinarisa, a jestem pewna, że gdyby umarł na Ziemi, ferrińscy bogowie nie przywróciliby go życiu. Pozwalałam mu jednak na te szaleństwa, bo ja też czułam narastające napięcie. Wiedziałam, że Ferrin się zbroi, że jest niemal gotów. Wiedziałam, że niedługo nas wezwą: Sellinarisa, by stanął na czele wschodniego frontu, mnie, bym stanęła u boku bogów. Ten dzień był coraz bliżej, a ja czułam niemal jak wtedy, gdy spadała gwiazda, że pod naszymi nogami ziemia drży w oczekiwaniu. Cios spadł niespodziewanie. Wiadomość była krótka:„Porwano Gabrielę”.

ROZDZIAŁ I

ANGEL DE’LANOR

C ienie gnały na zachód bez wytchnienia. Anaela zmieniała tylko biały grzbiet na czarny, by nie zatrzymywać się nawet na najkrótszy popas. We trójkę wpadli na dziedziniec zamku. Poddani wyszli Pani Ferrinu naprzeciw, a cisza, jaka panowała, nisko pochylone głowy i przerażenie wyczuwalne w powietrzu mówiły o jednym: wiadomość była prawdziwa. I wysłał ją ten, kto zbiegał teraz ku niej. Dopadła go w połowie schodów. Uderzenie w twarz cisnęło Karinem o kamienne stopnie. Wstał, ocierając krew z rozciętej wargi. Uderzyła powtórnie na odlew. I na oczach całego dworu. Znów upadł, a Anaela miała ochotę zabić go. Zabić! — Miałeś ją chronić!! — zaskowyczała niemal. — Coś zrobił z moją córką?! Gdzie ona jest?! Kto śmiał…?! Kto śmiał porwać mi dziecko?! Pochwycono ją nagle od tyłu. Unieruchomiono ramiona, by nie mogła uderzyć podnoszącego się z krwawiącą głową Karina ponownie. — Uspokój się, moja pani — usłyszała głos Sirdena i to straszliwe wycie w duszy zmieniło się w suchy szloch. — Uspokój się, proszę. Przejdź do sali, tam wszystko wyjaśnimy. — Uniósł ją i pociągnął za sobą. Przez chwilę pozwoliła się prowadzić, by wreszcie oprzytomnieć, wyprostować ramiona, jak na władczynię przystało, i samej ruszyć w górę. Gwardziści po obu stronach schodów oddawali jej salut, a ona syczała: — Gdzieście byli, gdy porywano waszą panią?! — Wyjaśnimy, Wasza Wysokość. — Sirden położył dłoń na jej ramieniu i uścisnął, ale odtrąciła go.

Gdy weszli do sali, nie ruszyła w stronę tronu. Zaraz na progu, przepuściwszy tylko Karina i kata, zapieczętowała drzwi i rzuciła: — Czekam. Ostatni spojrzał niepewnie na czerwonookiego mężczyznę, bo to on podniósł alarm. Sirden niczego więcej nie wiedział. Karin otarł przedramieniem spływającą po policzku krew i zaczął bez gniewu w głosie: — Wyszedłem do łazienki wziąć kąpiel. Gabriela leżała już w łóżku, czytając książkę. Gdy wróciłem, sypialnia była pusta. Najpierw myślałem, że wybrała się na nocny spacer, choć to do Gabrieli niepodobne — uprzedziłaby mnie przecież. Pozbyłem się złudzeń, gdy na jej poduszce znalazłem to… Wyciągnął rękę i podał Anaeli… Jęknęła przeciągle i chwyciła się ramienia kata. Trzymała w dłoni kosmyk szarych jak zmierzch, sklejonych dawno zastygłą krwią włosów. Włosów Reikana. Świat zawirował dookoła swej osi. Marmurowa posadzka zbliżyła się niebezpiecznie. Ktoś pochwycił mdlejącą kobietę i gładząc po włosach, policzku, dłoniach, próbował ocucić. Wreszcie otworzyła szeroko oczy i spojrzała przytomnie na dwie pochylające się nad nią twarze. Uniosła dłoń, która ważyła chyba tonę, i starła krew z twarzy Karina. — Przepraszam — wyszeptała. Pocałował ją bez słowa w rękę. On zachował się dużo gwałtowniej, gdy dowiedział się o porwaniu Gabrieli… — Szukaliście? — Wsparła się na ramieniu Karina i pozwoliła poprowadzić do najbliższego krzesła. — Wszędzie — odpowiedział kat. — Wysłaliśmy posłańców do wszystkich prowincji. Wysłaliśmy lwiany. Poprosiliśmy o pomoc Raskăra — smoki przeczesują

Ferrin centymetr po centymetrze. Jest tylko jedno miejsce, do którego nie mamy dostępu: Wieża Bogów. — To wyzwanie nie pochodzi od naszych bogów, a z piekła — syknęła z nienawiścią, zaciskając palce na kosmyku włosów. — Anaelo — usłyszała nagle. Odwrócili się wszyscy troje. Zaraz za nimi stał… Sellinaris. — Jak tu przeszedłeś? — zdziwiła się mimowolnie. Tylko ona posiadała pierścień otwierający wrota między światami. — Anaelo — powtórzył, patrząc nie na nią, lecz przez nią. Straszne podejrzenie zmroziło ją tak, że straciła oddech. Karin i Sirden, widząc to samo, pobledli jak i ona. Sellinaris wyciągnął dłoń i podał kobiecie drugie pasmo zakrwawionych szarych włosów, a potem z tym samym pustym, nieobecnym spojrzeniem rozwiał się jak mgła… — Nie!!! Nie!! Nieeee!!!

Leżała wtulona w Karina, a mężczyzna, który tak jak ona stracił tej nocy swoje dopełnienie, głaskał Panią Ferrinu po włosach, niczym małą dziewczynkę. Gdy zamknął oczy, mogło mu się zdawać, że tuli Gabrielę. Była tak samo drobna, a jej włosy tak samo przelewały się między palcami. Innych kobiet nie znał. Obcował z nimi, ale nie tulił i nie gładził po delikatnych kasztanowych splotach. Na tarasie stał Sirden. Nie jako przyzwoitka. Gdyby zbliżenie miało pomóc tamtej dwójce: Anaeli i Karinowi, wyszedłby z sypialni na Zachodniej Wieży cicho jak duch i pozwoliłby się im pocieszać aż po świt. Oni jednak pragnęli nie siebie, lecz tych, których tak okrutnie im odebrano. Gdyby Sellinaris czy Gabriela zginęli w bitwie, byliby opłakiwani do końca tego świata. Gdyby porwali ich Lanorowie, cały Ferrin próbowałby odbić uprowadzonych albo negocjować. Ale Gabriela i Sellinaris dostali się w ręce demonów. Lanorskich bogów. A Saetin powiedział wyraźnie: My z nimi nie paktujemy. My z nimi walczymy.

I Anaela już raz walczyła. Przeszła przez most. Miała wtedy jednak za plecami wytwory wyobraźni. Jak zrobi choć krok naprzód, słysząc krzyk mordowanej córki? Jak podniesie miecz na demona, trzymającego głowę Sellinarisa z wyłupionymi oczami? Drżała w ramionach Karina, niezdolna nawet do płaczu. Muszę to skończyć — postanowiła nagle. — Gdy ci dwaj wyjdą, skończę ze sobą. Tego ciężaru nie uniosę. — Nie będziesz sama — usłyszała szept bogini, ale zaśmiała się tylko gorzko. Co wy możecie przeciwko potędze demonów… — Anaelo. — Sirden odwrócił się nagle. Spojrzała na niego niechętnie. Kat, zawsze na czarno tak jak tamci spowici w czerń… — Sellinaris został w twoim świecie, gdy tutaj przechodziłaś, tak? — Czekałam, aż wróci z jednej z tych swoich eskapad, gdy przez portal przeleciał posłaniec. — Powinien więc być na Ziemi? — dopytywał Ostatni. — Tak. — A jedyny portal łączący dwa światy miałaś pod kontrolą? — Owszem. — Istnieje więc drugi… Oboje z Karinem patrzyli na Sirdena uważnie. — …który kontrolują Lanorowie. A my od ponad dwudziestu lat w feri’ańskich lochach gościmy nie byle kogo, a samego Władcę Lanorii. — Kogo?! — wykrzyknęła Anaela. Sirden zaśmiał się cicho i okrutnie. — Po tamtej wojnie Raskăr przyniósł ci, moja pani, królewski podarunek. Raz ci o tym wspomniałem i… powiedzmy, że zapomniałem wspomnieć ponownie. Od dwudziestu więc lat gnije w lochach Feri’any Angel de’Lanor, którego wielka fala wyrzuciła na brzeg, a znalazły smoki.

— Doprawdy, Sirden… — wykrztusiła Anaela, nie wiedząc, czy rozgniewać się nań, czy roześmiać, choć nie do śmiechu jej było. — Powinnam wiedzieć, kogo goszczę pod swoim dachem… — Nigdy się nie skarżył i nie prosił o audiencję. Wręcz przeciwnie. Słysząc słowa, jakimi cię, moja pani, określa, wysnułem wniosek, że nie darzycie się przyjaźnią. Ponoć dzięki tobie nie jest już mężczyzną? — Sirden uniósł brew. Karin spojrzał na Anaelę z lekkim przerażeniem. — No cóż… Poniosło mnie — mruknęła. — Ale żeby dwadzieścia lat…?! Ostatni wzruszył ramionami. — Jest elfem. Jeżeli znów cię nie poniesie, pożyje i z tysiąc. Co to dla niego marne dwadzieścia… Jak go wykorzystamy? — Spoważniał nagle, stwierdzając z ulgą, że ta na wpół żartobliwa rozmowa wyrwała jego panią ze szponów szoku, rozpaczy i bezradności. — Jeżeli jest tak, jak mówisz… — zmrużyła jadowicie złoto-zielone oczy. — Jeżeli nienawidzi mnie tak, że wolał gnić w lochu, niż prosić o posłuchanie, wystarczy mała prowokacja. Przyprowadź go tutaj. I nie zapomnij o obroży. To złodziej myśli. Mnie tam ona nie przeszkodzi…

Na stanowisko ferrińskich katów, noszących tytuł i przywileje lordów, nie wybierano byle kogo. Nie byli oni okrutnymi bestiami jak Vervain. Nie znęcali się nad ofiarami dla przyjemności. Mieli być sprawiedliwi i lojalni wobec władcy. Swoje obowiązki wykonywali tak, jak im polecono, bez zastanawiania się, czy są słuszne, czy nie. Za odmowę płacili wzięciem kary na siebie. Jedynym wyjątkiem był wyrok na rodzinie królewskiej: kat mógł odmówić jego wykonania i odejść w Międzywymiar, co samo w sobie było karą. Do przybycia Anaeli urząd ten sprawował Sirden dell’Sir, który nigdy niczym szczególnym się nie wyróżniał. Za czasów Amarilli nie było przestępstw, kat nie był więc potrzebny. Eleuzis rządził twardą ręką i na początku jego panowania Ostatni nieraz był wzywany. Kilkakrotnie też odmówił wykonania wyroku na dziewczętach, które nie uległy władcy. Nosił za to po dziś dzień sine pręgi na plecach. Gdy pierwszy raz ujrzał Anaelę, wtedy jeszcze dell’Idarei, coś się w skamieniałym sercu kata przebudziło. Coś, co z każdym dniem opieki nad kruchą

kobietką przeradzało się z ostrożnego podziwu, poprzez przywiązanie, w głęboką miłość. Nieraz nienawidził i siebie, i jej za to niechciane, bo nigdy niespełnione uczucie. Nieraz wbijał zęby we własną pięść, gdy prowadził ją do innego, a potem słyszał ją z innym. Wmówiono mu, że jest maszyną do zabijania, a nie mężczyzną. Podano napój, który pozbawił go męskości i agresji z nią związanej. Nie pozbawił widać uczuć. I czegoś jeszcze, co Anaela doceniała jak nikt w tym świecie: inteligencji. Sirden chłodną, wyważoną i zabójczą inteligencją przewyższał nawet Sellinarisa, bo tego ostatniego nieraz ponosiły emocje, kat zaś miał umysł ostry i zimny jak klinga Czarnego Tytanianu. Ponad dwadzieścia lat temu przejął z rąk Raskăra cenną przesyłkę i odłożył ją na bok, wiedząc, że kiedyś się przyda. W tamtych dniach strasznej rozpaczy po Reikanie i Amrem nie śmiał wspominać swej pani o jeńcu, wiedząc, że rozerwałaby Lanora na strzępy. Potem nastał pokój. Ferrin odżywał po latach przerażenia. Anaela cieszyła się maleńką księżniczką i miłością Sellinarisa, a Sirden cieszył się swym małym sekretem, którego osobiście doglądał. Badał Lanora z ciekawością naukowca, wiedząc, że kiedyś ta wiedza przyda się jego pani. A to nakładał więźniowi obrożę z tytanianu, a to zdejmował, sprawdzając, czy metal chroni przez umysłem jeńca. Głodził go lub przekarmiał, sprawdzając, ile Lanor jest w stanie wytrzymać. Przenosił go z celi przeznaczonej dla ferrińskich wielmożów do najpodlejszego lochu, w którym swego czasu przetrzymywano niewolników. I obserwował. Z wielu wniosków, jakie wyciągnął podczas tych eksperymentów, najważniejszy był ten: Angel de’Lanor nie bał się niczego, oprócz jednej jedynej istoty, której jednocześnie nienawidził tak strasznie jak nigdy nikogo. Tą istotą była Anaela dell’Soll. Teraz Sirden patrzył na władczynię, oceniając, czy jest dostatecznie opanowana, by stanąć do konfrontacji z kimś tak niebezpiecznym jak Władca Lanorii. Była. Ręce jej nie drżały, gdy nakładała suknię z cienkiego złotego szyfonu, który więcej odsłaniał niż ukrywał, i powoli, w zamyśleniu, zapinała guziczek po guziczku. — Wybacz, moja pani — odważył się odezwać, gdy sięgała po szczotkę — ale ta suknia nadaje się bardziej do uwodzenia niż przesłuchiwania jeńców. W tej — podał

jej ciemnozielony prosty strój — wyglądałabyś bardziej surowo i wyniośle. Karin spojrzał na Anaelę przelotnie i uniósł brwi. Faktycznie cienka materia nie dawała zbyt wielkiego pola wyobraźni. — Wiem, co robię — odsunęła rękę Sirdena z suknią i siadła przed lustrem, szczotkując włosy. Korony nakładać nie musiała. Ta, którą otrzymała od Saetina, lśniła jak nigdy przedtem. — Przyprowadź go do sali tronowej. Tam się spotkamy. Nie zapomnij o gwardii. Mam zamiar Lanora rozwiązać i wtedy na pewno zaatakuje. Sirden chciał się sprzeciwić — kto jak kto, ale on po latach obcowania z jeńcem znał jego możliwości — ale zmilczał, ruszając do drzwi. Karin dopiął pas z mieczem i chciał pomóc Anaeli, lecz ta skrzywiła się lekko. — Pas nie pasuje do tej ślicznej sukni. Wezmę sam miecz. Wyciągnęła z pochwy dawno nieużywany Czarny Tytanian, obróciła go parę razy z dłoni, by przypomnieć sobie jak leży, i rzekła: — Ty, Karin, nie możesz pokazać się Lanorowi na oczy. On nadal wierzy, że jesteś jednym z jego demonów i niech tak zostanie. Mężczyzna skinął głową. Nie miał nic więcej do dodania.

Lanor klęczał parę metrów od tronu, na którym w wyzywającej pozie i wyzywającej sukni rozparła się Anaela, przygniatany do marmurowej posadzki ciężkimi dłońmi dwóch gwardzistów. Rzucił jej tylko jedno spojrzenie. Tak nieprawdopodobnie błękitne i nienawistne, że mimo wszystko zadrżała. Przypomniała też sobie wszystkie jego obietnice i zadrżała po raz drugi na myśl, że to, co obiecał Anaeli, mogą teraz robić z jej córką. A to, co ona zrobiła jemu, oni mogą uczynić Sellinarisowi. To wojna — przemknęło Anaeli przez myśl. — I nie ma „zmiłuj się”. Sirden stanął nad jeńcem, trzymając oburącz miecz.

— Rozwiążcie pana Angela de’Lanor — skinęła dłonią. Jeden z gwardzistów bez przekonania rozciął więzy, pozostali natychmiast wyciągnęli broń. — Tak się mnie boisz? — Uniósł kącik ust w ironicznym uśmiechu. — Sześciu uzbrojonych, siódmy z mieczem nad głową na jednego bezbronnego jeńca? — Nie tyle się boję, co doceniam — odparła. Milczał, wolno rozcierając nadgarstki, mimo że spętano go dopiero przed chwilą. Milczała i ona, licząc złote gwiazdki, którymi inkrustowana była marmurowa podłoga. Miała przed sobą złodzieja myśli i wolała, żeby widział w jej głowie gwiazdki, a nie Gabrielę. Na sali panowała cisza. Nikt nie śmiał się poruszyć bez rozkazu władczyni, a ona czekała na pierwszy ruch Lanora. I delikatnie próbowała przebić się przez tytanianową obrożę, by dowiedzieć się, o czym on myśli. Dowiedziała się sekundy za późno. Nim zdążyła krzyknąć: „Uważaj!”, zabójca jednocześnie skręcił ciało i skoczył w górę, podczas tego jednego ruchu chwytając rękojeść noża, który miał za pasem jeden z żołnierzy, i wbijając ostrze Sirdenowi pod żebra. Kat odruchowo chwycił za nóż. Lanor w locie złapał jego miecz i… dosięgła go czerwona błyskawica. Zacisnęła się na szyi. Szarpnięty poleciał w przód, twarzą uderzając w marmurową podłogę, gdzie natychmiast obezwładnili go gwardziści. Anaela już przypadała do Ostatniego. Zakasłał żywoczerwoną krwią. Syknęła cicho, ze złością i ulgą zarazem. Płuco. Tylko płuco… — Masz szczęście — wyszeptała, najpierw znieczulając ranę, potem przykładając błękit. Kat spojrzał jej przepraszająco w oczy, po czym zemdlał. — Co z nim?! — Karin przypadł do rannego. — A ty gdzie miałeś być? — odwarknęła, nie przerywając zabiegu. — Nie wymagaj, bym siedział w ukryciu, gdy mordują moich przyjaciół! — Więc zobacz, jak to bydlę na ciebie patrzy — rzuciła. Lanor leżał na podłodze twarzą w ich stronę. Lodowato błękitne oczy rozszerzał szok i niedowierzanie.

— Nie… nie jesteś Demonem Krwi — wychrypiał, patrząc w rubinowe tęczówki. — Nie jestem. Ale za chwilę mogę się nim stać — wycedził Karin, podchodząc do tamtego. Chwycił go pełną garścią za włosy i jednym uderzeniem o posadzkę pozbawił przytomności.

— Czy tym razem go upilnujecie?! — Potoczyła wściekłym wzrokiem po gwardzistach. Patrzyli przed siebie, by nie prowokować w Pani Ferrinu jeszcze większego gniewu. — A może uda mu się dopaść nie Sirdena, tylko mnie, nim moja gwardia przyboczna, uzbrojona po zęby, go obezwładni? Potraficie ustrzec mnie przed bezbronnym jeńcem?! — Zwiąż go, moja pani — odważył się odezwać Karin. — Nie! Nie rozwiązywałam Lanora po to, by na oczach gwardii zadźgał Sirdena, lecz po to, by poczuł się pewny siebie! Tylko wtedy otrzymam odpowiedzi na pytania! Zacisnęła zęby i pięści, czując zbawienny chłód, który wyparł wściekłość. — Wyjdźcie. Wszyscy. Poradzę sobie z Lanorem sama. Żołnierze spojrzeli na nią jak jeden mąż. — Nie ma mowy. — Karin pokręcił głową. — Powiedziałam! — Nie ty dowodzisz gwardią tego zamku — odrzekł wolno. Oniemiała. Patrzyła z niedowierzaniem na Karina dell’Amar, którego sama koronowała, a który teraz otwarcie się buntował. — Nie zostawię cię sam na sam z tym bandytą. Możesz mnie za to zabić. — Podrzucił miecz, chwycił za ostrze i podał go rękojeścią Anaeli. — Wybaczcie, Wasza Wysokość, ale tylko śmierć może nas zwolnić ze służby — odezwał się dowódca gwardii, wyciągając sztylet i kierując ostrze między żebra. Anaela opadła na tron.

— No nieee… — Nie wierzyła własnym oczom, bo reszta żołnierzy uczyniła to co kapitan. — Otwarty bunt! Przecież ja was ściąć każę! — Zrób to — zgodził się Karin — ale dopiero po przesłuchaniu jeńca. I twój kat musi najpierw odzyskać przytomność — dodał gwoli ścisłości. Parsknęła śmiechem. — Nie wiem, czy którykolwiek z władców nagradzał za bunt, ale ja będę pierwsza. Mam szczęście, że jestem chroniona przez tak wiernych żołnierzy. Schowajcie sztylety. Karin, miecz w pogotowiu! Nasz Lanor właśnie się budzi po tym, jak niemal roztrzaskałeś mu czaszkę. — Poniosło mnie — mruknął mężczyzna. Gwardziści tym razem otoczyli Lanora, trzymając go na wyciągnięcie mieczy. Anaela wstała, podeszła do niego i pochyliła się nad nim, biorąc jego zakrwawioną głowę w dłonie. Wbiła spojrzenie w błękit jego oczu i… po raz pierwszy na sobie poczuła smagnięcie Najwyższej Magii. Odskoczyła z krzykiem. Lanor uniósł kącik ust w uśmieszku. Roztarła poparzone ręce, chłodząc ból zielenią. Prawdę mówiąc, tego się spodziewała. Demony, bogowie tak potężnego świata jak Lanoria, nie były głupie. Dobrze strzegły swych tajemnic i pamięci tego, który owe tajemnice przechowywał. Jego męskości nie ocaliły, bo nie była bogom potrzebna, ale umysł owszem. — Dowiedziałaś się, czego chciałaś? — dobiegło z dołu. — Naturalnie. — Spojrzała na Lanora, jakby był insektem — tego, że nie jesteś mężczyzną. Poderwał się z rykiem, nic sobie nie robiąc z wymierzonych w siebie mieczy. Jedno ostrze wyrwał któremuś gołą dłonią i zamachnął się na Anaelę. Odskoczyła w tył. Przerzucił miecz do prawej ręki. Karin zamachnął się i byłby ściął Lanora, gdyby Anaela, na sekundę spuszczając przeciwnika z oczu, nie uderzyła w księcia czerwienią. Gwardziści stanęli skonsternowani, tymczasem ona cofała się przed sztychem Lanora, wymierzonym w jej pierś. Wpadła na tron i usiadła. Władca Lanorii stał nad nią i szczerzył zęby w grymasie

triumfu i nienawiści. — No? — Powoli ujęła klingę obiema rękami. — Pchnij! Świat zamarł na kilka uderzeń serca. Częścią umysłu rejestrowała nadbiegających gwardzistów, którzy za chwilę rozniosą Lanora na mieczach. Rejestrowała podnoszącego się z krzykiem Karina. Jednak ta druga część, właściwa Anaela, patrzyła prosto w błękitne oczy, wyzywająco, prześmiewczo, ironicznie. No pchnij! — mówiły złoto-zielone oczy. — Zobaczymy, co się wtedy stanie… Nagle poczuła, że miecz ciąży jej w dłoniach. Lanor puścił rękojeść i uniósł ręce, poddając się. W tym momencie dopadli go gwardziści i wściekli do granic, powalili na ziemię, po czym związali tak brutalnie, że jęknął mimowolnie. Karin chwytał Anaelę za ramiona i patrzył to na jej twarz, to na plamę krwi wsiąkającą w szyfonową suknię. — Nic mi nie jest. Draśnięcie. — Uspokoiła go, nie odrywając wzroku od jeńca. Jak go złamać? Nie bał się śmierci, nie bał bólu, nie bał się zakazanej mocy, bo jej nie znał. Jak go złamać?! I nagle dostała odpowiedź. Na oba pytania: jak złamać tego mężczyznę i po co, na bogów, przywdziała na przesłuchanie więźnia tę nieprzyzwoitą suknię! Wszystko ładnie, pięknie, tylko jak zrealizować plan w obecności rozwścieczonych gwardzistów, Karina, który na pewno nie pozwoli Anaeli na intymne sam na sam z Lanorem i przytomniejącego właśnie Sirdena, który za chwilę, widząc krew na jej sukni, osobiście zawlecze jeńca do najpodlejszej celi, skatuje, a potem zamknie na kolejnych dwadzieścia lat…? Niech wlecze — postanowiła nagle. Na dziś skończą przesłuchanie, a następne odbędzie się może nie w komforcie sali tronowej, ale na pewno będzie skuteczniejsze i bardziej owocne. — Odprowadzić. — Machnęła ręką. Żołnierze odetchnęli i chwycili jeńca pod pachy. Ten rzucił Anaeli wszystkowiedzący uśmieszek i bez protestów pozwolił się wywlec z sali.

— Sirden się nim jutro zajmie. — Karin podał władczyni rękę. — Wydobędzie z lanorskiego ścierwa odpowiedzi na wszystkie pytania. Nikt nie wytrzyma długo elfich tortur… — Tak, tak — rzuciła roztargniona, pochylając się nad Ostatnim. Po ranie zadanej ręką Angela de’Lanor została katu cienka kreska na skórze i głęboka blizna na dumie. — Wstawaj, Sirden. Od dłuższej chwili jesteś przytomny, tylko czekałeś, aż wyjdę. Kat, podtrzymany przez Karina, usiadł i odtrącił go. — Nie doceniłeś go, co Sirden? — Anaela uśmiechnęła się i klepnęła kata w ramię. — Wierz mi: ja też. Następnym razem będziemy ostrożniejsi… — Będę ostrożniejszy, Wasza Wysokość. Ty, bezpieczna w swych komnatach, poczekasz na mój raport. Chyba że chcesz wziąć udział w torturach? — Nie, nie — odrzekła tym samym tonem co poprzednio „tak, tak”. Ona miała swoje plany, a tych dwóch, którzy najchętniej ukryliby ją na dwadzieścia lat w nolandzkich grotach, nie musi znać. — Zapłaci krwią za tę krew… — Sirden wskazał purpurową plamę na sukni. — Draśnięcie. — Anaela machnęła ręką i wyszła, zostawiając ich samych. Poczekali, aż straż zamknie za Wielką Władczynią drzwi. I wtedy Karin strzelił Sirdena z całej siły w twarz, a kat pozwolił mu na to. Otarł tylko wierzchem dłoni rozciętą wargę. — Jeżeli tak masz ją chronić… — zaczął Karin. I nagle Sirden oddał uderzenie. — Ranił Anaelę, gdy chroniłeś ją ty, książę.

Śniła… — Czemu zawdzięczam ten zaszczyt, Jasności? — zapytała z przekąsem, widząc nadchodzącą przez Złote Mgły Primeę. — Rozumiem twoje rozgoryczenie… — zaczęła pojednawczo bogini.

— Czyżby?! Co z was za bogowie, że pozwalacie uprowadzić tamtym mego męża i córkę?! Mało dla was zrobiłam? Mało poświęcił Ferrin? Nie mogliście upilnować choć tych, których kocham ponad życie? — krzyczałaby tak dalej, gdyby miała nadzieję, że to coś da, ale… umilkła. Primei na pewno nie wzruszy jej rozpacz. — Bogowie Lanorów odkryli, że mogą tobą grać. Mogą bawić się tak dobrze, jak kiedyś my się bawiliśmy. Ciebie nie tkną, chroni cię nasz przywilej i Najwyższa Magia, więc spróbują pozbawić cię naszej ochrony. Gabriela i Sellinaris nie byli strzeżeni — nie możemy obdarzać naszą łaską każdego, kogo byśmy chcieli. My też musimy się bronić przed demonami. Świat Światów stał się wielką areną. Między Lanorią i Ferrinem przerzucono most, pamiętasz go?, który połączył dwa oddzielne królestwa: nasze i ich — lanorskich demonów. Ten most to portal. Dopóki nie zostanie zniszczony, demony będą zagrażały nam wszystkim. — Rozumiem, że ja mam go zniszczyć? — zapytała. — Nie wiem, czy leży to w twojej mocy… — Bogini pokręciła głową. — Jeśli nie w mojej, to w czyjej? Waszej? Demonów? Primea nadal zaprzeczała. — Nie wiem, Anaelo. On nie jest naszym dziełem. Musisz pytać u źródła… — U źródła?! — Aż się zakrztusiła własnym krzykiem. — Chyba nie myślisz wysłać mnie do królestwa demonów?! Odpowiedziała jej cisza. Wstała powoli, równając się z Primeą. — Zrobię to, gdy Sellinaris i Gabriela wrócą bezpiecznie do domu. Wtedy udam się do piekła i dowiem, jak zniszczyć most. Primea powoli skinęła głową. — Sprowadzicie ich? Moją córkę i mojego męża? — Nie wiemy, gdzie są przetrzymywani. Pomożemy ci jednak we wszystkim, co postanowisz. — Więc niewiele mi pomożecie — prychnęła Anaela. — Znacie położenie

drugiego portalu do Wszechświata? Nie. Tak myślałam… — To demony, Anaelo. Spotkaliśmy je po raz pierwszy. Jak ty. Mimo to przybyłam, by cię ostrzec: wiem, co zamierzasz w związku z lanorskim więźniem. — Anaela zarumieniła się. — Magia Miłości może nie zadziałać. Demony będą strzec swoich tajemnic za wszelką cenę, uważaj więc na siebie. — Anaela machinalnie skinęła głową, będąc już myślami gdzie indziej. — Anaelo, one są naprawdę potężne — powtórzyła z naciskiem bogini. — Więc co?! Mam siedzieć na dupie i czekać, aż mi przyślą głowę córki albo męża?! — Masz działać rozważnie i ostrożnie — odparła Primea. — Nic bym nie zdziałała, będąc waszą zabaweczką, gdybym działała rozważnie i ostrożnie — prychnęła. — Powiedz mi jedno, wiedzieliście o istnieniu innych kontynentów, dlaczego nie wiedzieliście o Lanorach i ich demonach? Bogini zamyśliła się. — Jesteśmy tam, gdzie w nas wierzą, i demony są tam, gdzie w nie wierzą. Ktoś połączył dwa oddzielne światy, ktoś połączył dwie wiary. Ty wiesz kto. — Wbiła w Anaelę spojrzenie. — Wiesz, kto podczas rzezi wywołał taki gniew Lanorów, że wyrzekli się nas i powrócili do dawnych bogów… — Gabriela… — wyszeptała Anaela, blednąc. — Tak, Gabriela. Nie przypadkiem most zaczyna się na klifach Przeklętej Wyspy… Anaelo — bogini utkwiła swe czarne oczy bez dna w stojącej przed nią kobiecie — uważaj na tego Lanora. Stoją za nim potężne siły. — Nie wiem, jak inaczej wydobyć z niego informacje… — stwierdziła ze smutkiem Anaela. — Ale wiem jedno — jej oczy nagle rozbłysły — za mną też stoją potężne siły. I już raz wygraliśmy. Bogini uśmiechnęła się do niej, a dookoła zabrzmiał słodki dźwięk dzwoneczków. Ujęła głowę Anaeli, ucałowała ją w czoło i odeszła wśród śpiewu tysięcy małych spiżowych serduszek.

Obudziła się w środku nocy, a w jej uszach nadal pobrzmiewał dźwięk dzwoneczków, przywracając nadzieję. Bogowie będą walczyć u jej boku, bo istnieją, dopóki żyje choć jedna istota, która w nich wierzy. Ubrała się, nie budząc służby, w swój zwykły strój Leczącej, przypięła pas z bronią i wymknęła się z sypialni. Z Zachodniej Wieży tak łatwo wyjść się nie dało, bo jej gwardia mimo późnej pory czuwała i to bardzo przytomnie: gdy tylko żołnierze ujrzeli swą władczynię odzianą jak do podróży i uzbrojoną, stanęli gotowi jej towarzyszyć. — Pojadę z Sarisem, odetchnąć świeżym powietrzem — rzekła uspokajająco, ale widocznie dostali jakieś rozkazy, bo zamiast pozwolić jej zejść do stajni i odjechać, podążyli za nią, salutując uprzednio. Przecież nie wejdziecie ze mną do tego lochu! — żachnęła się w duchu. Widać jednak zamierzali. Zamierzali towarzyszyć jej, dokądkolwiek się uda. Klnąc cicho, ruszyła do podziemi, a żołnierze nie skomentowali tej nagłej zmiany planów. Poznali już swą panią tak dobrze, jak Sirden i reszta. A ona, jeżeli nie chce, by Sirden i reszta zbiegli się, zaalarmowani przez straż, musi przyspieszyć. Pod drzwiami więźnia stali następni gwardziści. — Otwórzcie — rozkazała. Natychmiast wykonali polecenie, choć zapewne Sirden zabronił wpuszczać tu kogokolwiek. To jednak ona, Anaela, była Panią Ferrinu, a nie lord dell’Sir. Weszła do celi. Lanor, leżący na posłaniu, uchylił na milimetr powieki. Za nią weszło czterech strażników z obnażonymi mieczami. Odwróciła się na pięcie, jednocześnie uderzając w nich czerwienią, a gdy cela była już pusta, bez pośpiechu zapieczętowała drzwi. Teraz mogła spokojnie i po swojemu zacząć przesłuchanie. Lanor leżał, wsparty na łokciu, i patrzył na nią wyczekująco. — Nie boisz się? Do mnie, z mieczem przy pasie? — zagaił. — Przykład tego w czerni — mówił o Sirdenie — niczego cię nie nauczył? — Ten miecz słucha tylko mnie — odparła. — Przeciął nawet ostrze demona. — Nie wierzę.

— Nie wierz. — W miecz wierzę, nie wierzę, że ty go trzymałaś. — Nie wierz — powtórzyła, mrużąc lekko oczy. Lubiła, gdy ktoś wątpił w jej umiejętności czy moc. Lubiła wątpiących zaskakiwać. — Pokażesz mi go? Anaela uśmiechnęła się. — Czemu nie. Wyciągnęła Czarny Tytanian z pochwy i podała go rękojeścią Lanorowi. Osłupiał. — Kobieto, ty jesteś tak głupia czy tak pewna siebie, by dawać mi miecz do ręki, gdy jesteśmy sam na sam? — Skoro pytasz, zamiast go wziąć i wbić mi w pierś po rękojeść… — Znów się uśmiechnęła. Znała prawa magii, a przynajmniej większość praw. Nauczyła się ich przez dziesięciolecia praktyki i wiedziała, że ją, chronioną Najwyższą Magią, można ranić, nawet śmiertelnie, ale zwykłą bronią. Można ją uderzyć energią. Można zesłać w Międzywymiar, skąd być może nie wróciłaby. Była podatna na metal i magię jak każdy śmiertelnik. Miała jednak coś, czego Lanor nie posiadał: wyćwiczoną do perfekcji umiejętność władania tą magią. I to była śmiertelna broń w jej rękach. W takiej sytuacji jak ta wolała mieć obie ręce wolne niż jedną zajętą mieczem. Mieczem, który — ale to mogła tylko podejrzewać — Lanora nie posłucha. Lanor zaś, widząc jak chętnie Anaela oddaje mu jedyną broń, stracił pewność siebie. Nie spuszczając oka z kobiety, ujął ostrożnie rękojeść Tytanianu i czekał chwilę na… coś strasznego. Co najmniej na uderzenie ognia. Anaela usiłowała się nie roześmiać. Ten miecz działa rozważniej — chciała powiedzieć. Angel przyglądał się grafitowej klindze i runom wypalonym w ogniu pochodzącym z innego świata. — Piękna broń… — Rzucił szybkie spojrzenie Anaeli. — Wykuli go twoi bogowie?

Zmarszczyła brwi. — Prawdę mówiąc, nie wiem. Dostałam go od matki. W tym momencie usłyszała jego myśl i nastąpił atak. Błyskawiczne pchnięcie w pierś. Po raz trzeci w życiu trzymała klingę gołą dłonią, ratując tym razem własne życie. Lanor ze świstem wypuścił powietrze. — Jesteś nieprawdopodobnie szybka — rzekł z uznaniem. Ona też gratulowałaby sobie refleksu, gdyby nie to, że uchroniła ją Najwyższa Magia, a nie refleks. Pociągnęła Tytanian ku sobie. — Napatrzyłeś się już — mruknęła do Lanora. — Czego chcesz? — zmienił temat. — Od jutra będą cię torturować — odrzekła. Wzruszył ramionami. — Nie boję się bólu. — Zniesiesz każdy? — zapytała ciekawie. — Każdy. — Doprawdy? Gdy przypalałam ci, wiesz co — wskazała wzrokiem przyrodzenie mężczyzny — skowyczałeś jak szczeniak. To był jej błąd. W sekundę był na nogach i zaciskał palce na jej szyi, miażdżąc kciukami krtań. Zabiłby ją, gdyby w ostatnim przebłysku świadomości nie uderzyła czernią…

ROZDZIAŁ II

MIĘDZYWYMIAR

C ałym zamkiem targnął potężny wstrząs. Grzmot przetoczył się od lochów po dachy wież. Karin poderwał się, przytomniejąc w sekundę. Nałożył tylko spodnie i zaczął zbiegać w dół. Zewsząd nadciągali gwardziści, rozlegały się krzyki. Na schodach prowadzących do lochów wpadł na Sirdena. Bez słowa pobiegli do korytarza, w którym mieściła się cela Lanora. Ogłuszeni żołnierze podnosili się powoli, rozglądając nieprzytomnie. Z celi została tylko ogromna wyrwa w ścianie. — Uciekł, skurwiel — syknął Sirden. — A ktoś nas zapewniał, że nie włada magią… — Użył zakazanej mocy. Możemy mu teraz… — mruknął Karin, badając ściany. Któryś z żołnierzy zakrzyczał naraz: — Co z nią? Co z panią Anaelą?! Sirden i Karin odwrócili się na pięcie, wbijając w niego wzrok. — Była tu?! — Była. Odepchnęła nas czerwoną błyskawicą i zapieczętowała drzwi. Została z Lanorem sam na sam. — O bogowie… — Karin jęknął tylko. Sirden złapał gwardzistę za poły munduru. — Jutro macie spotkanie z moim mieczem! Rozkazy były jasne: meldować o wszystkim, co się tu dzieje! — Ale, Wasza Miłość, strzegliśmy Pani Ferrinu… — jęknął gwardzista. — I tak ją, kurwa, ustrzegliście!!! — Cisnął tamtym o ścianę. W tym momencie na korytarzu zastukały kopyta. — Co z Anaelą?! — Saris niemal przewrócił kata, napierając nań piersią. Shine zatrzymał się za nim.

— Prawdopodobnie jest w Międzywymiarze, z Lanorem — odmruknął Ostatni, odpychając Cienia. — Pozwoliłeś na zesłanie Anaeli w Międzywymiar?! — Wściekły krzyk Sarisa niemal rozsadzał czaszki wszystkich, którzy go słyszeli. Shine przecisnął się obok niego i teraz on stał przed katem. — Wyślij mnie tam. Natychmiast. — W głosie tej chodzącej łagodności była stal. — Mnie tam wyśle! — zakrzyczał Saris. — Ja jej służę! — Ale ty nie masz srebrnej gwiazdki i ty stamtąd nie wrócisz — odparł Władca Cieni. — Wyślij mnie tam, Sirden. — W szafirowych oczach błysnęła determinacja. — Shine, litości, nie mogę tego zrobić! — krzyknął kat. — Ona mnie zabije, gdy się dowie… — Jeżeli tego nie zrobisz, nigdy się nie dowie, bo tu nie wróci — wolno odparł Shine. — Tracimy czas, a ona umiera… Sirden powoli uniósł dłoń. W kącikach czarnych oczu pojawiły się dwie łzy. Nigdy nie użył czarnej mocy przeciw niewinnym… Karin odwrócił głowę. Cięte czernią powietrze syknęło. Błyskawica uderzyła w jednorożca. Shine wydał z siebie krótki skowyt bólu. Czerń zawirowała, pochłaniając go ze sobą. Saris osunął się na ziemię. Sirden otarł oczy, a potem zaklął strasznie, uderzając pięścią w mur. Karin zgrzytnął zębami i wyrzucił z siebie: — Nienawidzę! Nienawidzę tego świata!

Anaela podniosła się powoli z kolan, odruchowo otrzepując suknię. — Dass’ratt! — zaklęła, rozglądając się dookoła. Jej wzrok spoczął na Lanorze. — Ty pieprzony idioto, ciekawe, jak znajdziesz drogę powrotną! Angel potoczył dookoła wzrokiem, mrugając ze zdumieniem. Odruchowo zrobił

krok w kierunku kobiety, ale ta uskoczyła, sycząc wściekle: — Do mnie to ty się więcej nie zbliżaj! I prowadź. Prowadź do wyjścia, wodzu! — Gdzie my jesteśmy? — wyszeptał, a ona w absolutnej ciszy tego miejsca odebrała ten szept jak krzyk. — Nigdzie! To Międzywymiar, kretynie! Utknęliśmy między światami! Anaela dwukrotnie była w miejscu zwanym Międzywymiarem. Ale za pierwszym razem trafiła do świata zesłanego w pustkę, gdzie istniała jałowa, bo jałowa, ale ziemia, płynęły niosące szary pył strumienie, na horyzoncie majaczyły ruiny Dalekiego Dworu. Tam gdzie czekał na nią portal powrotny. Za drugim utkwiła w blokadzie, nic nie widząc, nic nie słysząc i nie mogąc wykonać żadnego ruchu. Nie poznała więc, czym Międzywymiar — miejsce, do którego zsyłani są skazańcy — tak naprawdę jest. Aż do dziś. Stała na czymś, co nie istniało. Przynajmniej ona nie wyczuła dotykiem ręki podłoża, a jednak została na nie ciśnięta czarną błyskawicą, podniosła się i miała je pod nogami. Dookoła panowała ciemność, ale nie czerń. Widziała przecież pieprzonego Lanora. A gdy uniosła głowę, serce jej zamarło, bo ujrzała także coś jeszcze… W przestworzach ukrzyżowani byli niewidzialnymi pętami ludzie, elfowie, mieszańcy, Lanorowie… Wisieli z wyrazem beznadziei na twarzach i pustką w oczach, skazani na wieczną śmierć. Trwającą tak długo, jak długo trwałoby ich życie. Niektórzy z ludzi byli już staruszkami i na ich ustach widać było czasem pełen nadziei na wyzwolenie uśmiech. Elfowie, żyjący i tysiąc lat, tej nadziei nie mieli. — Co to za miejsce? — Lanor pociągnął Anaelę za rękaw. Odtrącając jego dłoń, ujrzała w błękitnych oczach strach, jaki ściskał i jej serce. Ale w sercu Anaeli była jeszcze głęboka litość, nawet dla zesłanych tu podczas bitwy o Przeklętą Wyspę Lanorów, zawieszonych tak jak inni, z taką samą rezygnacją na twarzach. — Ty masz mnie nie dotykać — wywarczała. — Mówiłam już: miejsce kaźni. Pustka między światami. I nie bój się — zaśmiała się szyderczo, patrząc na czoło mężczyzny, na którym rozkwitła błękitna gwiazdka władców — my, w przeciwieństwie do tamtych nieszczęśników, mamy szansę wrócić. — Więc wracajmy. — Otrząsnął się. — Prowadź z powrotem.

— A widzisz jakieś „z powrotem”? Nie spojrzała nań ironicznie tylko dlatego, że nie mogła odwrócić wzroku od nieszczęśników uwięzionych w pajęczynie nieistnienia. To niesprawiedliwe — pomyślała, przypominając sobie, ilu ona sama tu wysłała. — „Zabijaj szybko i bezboleśnie”. Śmierć trwająca wieki nawet dla zbrodniarzy była zbyt okrutną karą… Zawieszone dookoła istoty patrzyły na dwoje żywych. Tylko patrzyły. Anaela powoli wyjęła Czarny Tytanian… Przeciągnęła po głowni ręką, aż stal zapłonęła ogniem, a runy na niej czernią. Zatoczyła nim koło nad głową i jeszcze jedno, biorąc zamach, a potem puściła. Miecz, wirując coraz szybciej, uniósł się w pustkę i zaczął ciąć niewidoczne więzy, które puszczały spętanych. Oczy więźniów na sekundę wypełniały się nadzieją, potem niedowierzaniem, a wreszcie błogim spokojem, by zamknąć się na zawsze. Uwolnieni opadali w wieczny sen, znikając. I tylko miejsca po nich świeciły płomieniem gasnącej aury. Miecz wirował, tnąc kolejne więzy. Oddalał się coraz bardziej, ale świecił nadal jasno. Lanor odprowadzał i jego, i odchodzących zafascynowanym spojrzeniem. Ostrze nie wybierało, uwalniając każdego — i ferrińskiego elfa, i lanorskiego zabójcę… Anaela poczuła niewidoczną dłoń na policzku, pocałunek w czoło, muśnięcie włosów. Słyszała szeptane słowa podzięki i błogosławieństwa. Mrok rozjaśniało coraz więcej płomieni po uwolnionych. To dotknięcie było bardzo realne. — Mówiłam ci: łapy precz! — warknęła przez ramię i policzek natrafił na policzek… Shine’a. Odwróciła się na pięcie, zagarniając w ramiona szyję jednorożca. Przytuliła się doń z całych sił, czując, że są uratowani. Shine odnajdzie drogę do domu. Oderwała się od równie wzruszonego Cienia i rzekła oskarżycielsko: — Co ty tu właściwie robisz? I którędy przeszedłeś? Jednorożec zmieszał się. Nie chciał pogrążać Sirdena. — Wolałbym nie odpowiadać.

Sirden ciebie przysłał, koniku — odpowiedziała sobie, bo w jego myślach czytała nie gorzej niż Lanor w jej. — Czy możemy wracać, moja pani? — zapytał Cień. — Jeżeli znasz drogę powrotną, to owszem. Tylko odzyskam mój miecz. — Wskazała płomień, wirujący daleko w mroku. Oczy Shine’a rozbłysły. — Uwolniłaś skazanych! Tym razem ona się zmieszała, nie wiedząc, czy Shine to potępia, czy pochwala. — Nikt nie zasługuje na taką śmierć — szepnął jednorożec, patrząc na zawieszone w próżni istoty. — Właśnie! — Ucieszyła się Anaela. — Czarny Tytanian z łaski bogów ich uwalnia. — I długo będziemy tak tu stali? — Dobiegł ich naraz głos Lanora. Anaela wzruszyła ramionami, Shine spojrzał nań z nieodgadnionym wyrazem oczu. — Aż miecz wróci. Przecież nie przerwie w połowie. — Przypuszczam, że mogłabyś go przywołać… — Ja nie przerwę w połowie — sprostowała. Shine przeszedł na prawą stronę, odgradzając ją od Lanora. — Masz pomysł, moja pani, jak stąd wyjść? Pokręciła głową. — Miałam nadzieję, że ty masz. — Jednorożce nie pasą się na łąkach Międzywymiaru — odrzekł żartobliwie. — Pobiegniesz, rozejrzysz się? Tym razem Cień pokręcił głową. — Wybacz, ale nie zostawię cię samej.

— On jest niegroźny. — Anaela machnęła ręką, patrząc na Lanora. Tylko w błękitnych oczach widać było, że mężczyzna żachnął się na takie lekceważenie. — I tutaj mógłbym cię udusić — rzekł, patrząc na miecz, który stał się teraz maleńkim punkcikiem w oddali. — Ja nie żyję. — Wzruszyła ramionami. W lodowatych oczach po raz drugi tego dnia ujrzała strach. — Ty też nie żyjesz — dorzuciła uprzejmie. — Jeśli nie znajdziemy drogi powrotnej, utkniemy tu na wieki, chyba że Tytanian skróci nasze istnienie. Więc dopóki nie wrócimy, jestem ci potrzebna, Angelu de’Lanor, mój Cień również. — Wskazała jednorożca. — Ma na imię Shine, ale wątpię, by chciał z tobą rozmawiać. — Koń? Rozmawiać? — prychnął tamten. — Tak. To koń, który mówi — odcięła się i zamilkła nagle, czując ramieniem, że Shine zaczyna leciutko drżeć. Rozejrzała się z narastającą paniką. Lanor także. Zewsząd nadciągały czarne sylwetki o szatach utkanych z mroku i płonących oczach bez źrenic. — Masz swoich bogów — wyszeptała do Lanora. — Paktuj z nimi. Czarny Tytanian wpadł nagle Anaeli w rękę. Ostrze płonęło. Rozbłysła gwiazda na czole jej i jednorożca. Ale to nie wystarczało. Łaska i ochrona Primei i Saetina nie równała się potędze nadciągających demonów. — Moi bogowie — odezwał się Angel z niedowierzaniem i ulgą — przybyli… Demony były już może dziesięć metrów od całej trójki… Zbliżały się powoli, pewne zdobyczy, z czterech stron. Lanor ukląkł, oddając im hołd, Anaela stała oparta plecami o bok jednorożca, żeby żaden nie dopadł jej od tyłu. Drżała tak jak i Cień, bo razem z Shine’m była na przeklętym moście i wiedziała, do czego demony są zdolne. Dziewięć metrów… osiem… Nagle… znikąd spłynął pierwszy płomień — płomień, który pozostał po

uwolnionym skazańcu. Potem drugi i następny… I jeszcze jeden… Otoczyły Anaelę i Shine’a ciasnym kręgiem, odcinając demonom drogę. Cień wtulił się w Anaelę. — To płomienie Lanorów — wyszeptała cichutko. — Chronią nas przez wdzięczność… Demony zatrzymały się, nie mogąc zrobić ni kroku dalej. Nagle jeden z nich wystąpił przed innych, stając naprzeciw Anaeli. — Nasz władca ma dla ciebie propozycję — rzekł. Patrzyła na demona, mrużąc lekko złoto-zielone oczy. Pamiętała, co zrobili z Reikanem. Pamiętała, jak próbowali dorwać jej bliskich i złamać ją, wykorzystując każdego, kto był Anaeli drogi. I teraz mają dla niej propozycję? — Jaką? Pozwoli mi własnoręcznie poderżnąć gardło mojej córce? — W jej głosie był gniew. I pogarda. — Jaką propozycję może mieć dla mnie ktoś, kto zamęczył na śmierć mojego brata, a potem cisnął mi jego głowę pod nogi? — Jesteś silna i potężna. Nasz władca docenia cię — odrzekł demon beznamiętnie. — Przekaż waszemu władcy, że ja też go doceniam. I niech spie… — Shine przerwał jej, trącając w ramię. — Wielki Luciferrin chce ci oddać władzę nad Lanorią — rzekł demon. Umilkła. Zmarszczyła brwi. — Kto? — Bóg Lanorii, Luciferrin — syknął Angel de’Lanor, nie podnosząc głowy. — Chce oddać tobie mój kraj. — Już nigdy nie zagrozi Ferrinowi żadna wojna — kusił demon. — Będziesz władała całym światem. Odzyskasz córkę i męża. Będziesz niemal tak potężna jak nasz pan. Anaela patrzyła w gorejące oczy i myślała. Nie, nie o władzy nad światem, bo jeszcze dwa dni temu władała chatką na polance i była szczęśliwa. Myślała o wiecznym pokoju między Lanorią i Ferrinem. O tym, że z Lanorii nie wypłyną już

żadne okręty, a ona nie będzie zmuszona stanąć na czele ferrińskiej armii i walczyć o te ziemie. O tym, że już nigdy nikt nie zginie w żadnej wojnie. I wreszcie o swej Gabrieli i o Sellinarisie, przetrzymywanych przez demony, bóg jeden wie gdzie… Luciferrin. Luci-ferrin. Bóg Lanorii musiał mieć początek na ziemiach Ferrinu. Jego imię nie było przypadkowe. W tym momencie przypomniała sobie słowa Primei: „istniejemy, dopóki choć jedna istota w nas wierzy”, jeżeli Anaela połączy dwa kontynenty i wiara w demony wyprze wiarę w ferrińskich bogów… Odejdą. Przestaną istnieć. I pozostanie tylko on: Luciferrin… Sprytnie. Skłoniła się przed demonem nisko. — Podziękuj, proszę, swemu władcy, ale ja wierzę tylko w jednego boga i mam tylko jeden Ferrin. — Czy głowa twojej córki u twych stóp cię przekona? — zapytał zimno. — Zły to pan, co najpierw obiecuje, potem straszy — odparła. — Odnajdę tych, których kocham, a jeśli nie — pomszczę ich, a wojny z Lanorią się nie lękam. Umrę pierwsza albo ostatnia, lecz Ferrin i jego bogowie przetrwają. — Zatoczyła ręką krąg, wskazując płomienie zagradzające demonom drogę. — Żadna ofiara nie jest daremna. — Jeszcze się spotkamy — odparł demon, mierząc ją płomiennym spojrzeniem. Skłoniła się tylko po raz drugi. Gdy uniosła głowę, już ich nie było. Angel del’Lanor podnosił się zdumiony. I nagle dopadł do niej, chwycił za ramiona i potrząsnął, nie bacząc na miecz i jednorożca. — Jak śmiałaś odrzucić taką propozycję?! Jak śmiałaś odtrącić moją Lanorię?! — Dziwny jesteś. — Strząsnęła jego ręce. — Zamiast być mi wdzięcznym… — Przynajmniej miałbym z kim walczyć! — I tak będziesz ze mną walczył, o ile wrócisz do swojej Lanorii… — Nie patrzyła na niego, zastanawiając się, dokąd iść. — Kobieto, czy ty się czegokolwiek boisz?!

Tym razem zmiażdżyła go spojrzeniem. — Boję się o córkę i mojego męża, których porwał twój bóg. I oddałabym pół życia, by wiedzieć, gdzie ich trzyma, i drugie pół, by ich uwolnić. I całą Lanorię, byście zostawili mój Ferrin w spokoju. — Powiem ci, bo to pewnie chciałaś ze mnie wymusić torturami — wycedził, a ona widziała, że niemal nienawidzi siebie za tę zdradę — jest tylko jedno miejsce, które przychodzi mi na myśl: Wieża Boga. Uniosła brwi. — Wieża Boga, powiedziałeś? — powtórzyła wolno. — Tak. Wieża Boga. Znajdź ją, jeśli potrafisz, wejdź do środka, jeśli zostaniesz wpuszczona, i wyjdź z tymi, których szukasz, jeśli mój bóg cię wypuści. I nie pytaj jak: nie słyszałem o nikim, kto w Wieży Boga był, a żyję już niemal pięćset lat. Przechyliła głowę, przyglądając się Lanorowi. — Chyba powinnam ci podziękować. — Podziękuj, wyprowadzając stąd. Nawet do celi w twoim zameczku na następne dwadzieścia lat — prychnął. — Racja. Wam też dziękuję — zwróciła się do płomieni. Zgasły łagodnie, szepcząc słowa pożegnania, aż wzruszenie ścisnęło Anaelę za gardło. Ruszyła przodem, po to tylko, by nie tkwić bezczynnie w miejscu. — Jeszcze jedno — zatrzymał ją głos Angela — masz zgrabny tyłeczek. Może wolałabyś zostać żoną Władcy Lanorii? Zaśmiał się, widząc jej oburzoną minę. — Wybacz, Angel, ale mojemu Sellinarisowi to ty do pięt nie dorastasz. No i on, w przeciwieństwie do ciebie, jest mężczyzną. Tym razem ona się zaśmiała, a Shine znów musiał wejść między nich. Szli przez mrok, poważniejąc.

Nie było żadnej drogi, żadnej wskazówki, żadnych ruin, nie mówiąc już o wrotach do innego świata. Anaela była coraz bardziej zmartwiona i zmęczona. Jak się tworzy portal…? Pierwszy i ostatni, jaki utworzyła, był na rzece okrążającej Feri’anę i powstał… Czarny Tytanian zawibrował lekko w dłoni, jakby przytakiwał jej myślom. — Może wezwiesz na pomoc swoich bogów, skoro mojego odrzuciłaś? — rzekł idący z tyłu Lanor. — Mogłabym, ale to nie będzie konieczne — odparła, nie podejmując wyzwania. Uchwyciła miecz oburącz i wbiła go w grunt przed sobą. Czarna skała, okolona ogniem, wystrzeliła w górę, tworząc połyskujący groźnie Portal Śmierci. — Mamy drzwi. Potrzebna jeszcze klamka — skwitowała Anaela. — Proszę do mnie, panie Angel — skinęła na mężczyznę. Podszedł bez wahania, myśląc, że chce przepuścić go pierwszego, ale ona potrzebowała jego krwi. Gdy uchwyciła go za nadgarstek, szarpnął się. — Siebie ciąć nie będę, mojego Cienia też nie. Pozostałeś ty. Przejechała ostrzem miecza po wnętrzu dłoni, a gdy napełniło się purpurowym płynem, przytknęła rękę Lanora do czarnego kamienia. Portal ożył. Kamienna tafla zafalowała. Ale to jeszcze nie wystarczyło. Potrzebne były umiejętności Shine’a. Dopiero gdy obniżył portal i utrwalił go, Anaela westchnęła, patrząc na lśniącą złowrogo czerń i rzekła: — No to chodźmy.

Była gotowa paść na ziemię i ją całować. Była gotowa skosztować trawy rosnącej na polanie i niebieskich kwiatków. W jednym z wodospadów zanurzyła się łącznie z głową, by znów poczuć życie na twarzy, rękach, ciele. Woda spływająca po skałach śmiała się z Anaeli, Anaela śmiała się ze szczęścia. Shine hasał dookoła niczym źrebak. Tylko Lanor stał spokojnie, rozglądając

się. — To Cztery Wodospady — krzyknęła doń, wychodząc z jeziorka i wyżymając włosy. — Wielki portal… Urwała, widząc Panią Lasu. Skłoniła się driadzie tak nisko jak ona jej. W niebieskich oczach widać było ogromną ulgę. — Wróciłaś, Wasza Wysokość… — Udało mi się. — Anaela się uśmiechnęła. — Zaniosę wiadomość. Ferrin rozpacza. — Zanieś. Ja wezwę lwianę i kogoś z Ellisii, kto przejmie jeńca. Driada zniknęła, zamiast niej spadła z nieba srebrzysto-grafitowa kocica, niemal Anaelę przewracając. Aisza zaczęła od wymówek i oskarżeń, jak Anaela mogła ich zostawić, a potem przywitała swoją panią tak wylewnie, że ta musiała umyć twarz w jeziorku. — Wezwij żołnierzy z Ellisii — rzekła Pani Ferrinu, gdy już obydwie się sobą nacieszyły. — Trzeba odprowadzić jeńca tam, gdzie jego miejsce. Lwiana liznęła ją w policzek i skoczyła w niebo. — Moja pani, chyba nie ma kogo eskortować — odezwał się Shine. — Lanor uciekł. Rzeczywiście, polana była pusta. — Daleko nie ucieknie. — Anaela machnęła ręką. — Wezwę lwiany. I poproszę, by go odrobinę pokiereszowały po upolowaniu. Więcej uciekać nie będzie. A skoro nie mamy już kogo pilnować, możemy wracać, co, Shine? — Przytulili się do siebie serdecznie, dzieląc kolejną wspólną tajemnicę: Międzywymiar.

Na dziedzińcu Ellisii, gdzie musieli dojechać, jeśli chcieli przejść portalem do Feri’any, oczekiwał Pani Ferrinu tłum mieszkańców. I dwaj mężczyźni tak bardzo jej drodzy jak ona im. Sirden pochwycił ją jedyną ręką i przycisnął do siebie z całych sił, aż poczuła kołatanie jego serca, które przez nieskończenie długie dni i noce stawało z przerażenia, że ona nie wróci.

Gdy Ostatni puścił ją wreszcie, przed Anaelą stanął Karin. Jego oczy, do tej pory zawsze błyszczące płomieniem życia, były zgaszone. Objął Anaelę powoli, jakby jeszcze nie wierzył, że istnieje, a potem trzymał, drżąc na całym ciele, tak długo jak Sirden. Nie padło ani jedno słowo. Kat jeszcze tylko pogładził po szyi i policzku Shine’a przepraszającym gestem. Jednorożec uniósł w uśmiechu kącik szafirowego oka. — No dobra, naspacerowałaś się po Międzywymiarze?! — Saris przepchnął się między Sirdenem i Karinem i zajrzał Anaeli groźnie w oczy. — My tu od zmysłów odchodziliśmy!! — Ja za to świetnie się bawiłam w towarzystwie Lanora i jego demonów! — odparowała. — A po cholerę tam lazłaś?! — Bo mnie dusił! — Do jego lochu po cholerę lazłaś!? Umilkła. Gdyby nie to, że wszyscy słyszeli ich rozmowę: Saris mentalnie, ale mimo wszystko, nadawał na całą Ellisię, odpowiedziałaby coś nieprzyzwoitego, zamiast tego po prostu objęła go za szyję, czując jak i Cień cały się trzęsie. — Chciałem pójść po ciebie, ale mi nie pozwolili — poskarżył się cichutko. — Nie wróciłbyś. — Tak, nie mam tej cholernej gwiazdki… — Ty jesteś moją gwiazdką, Saris. — Pocałowała go w miękkie chrapy, a on odskoczył i krzyknął z udanym oburzeniem: — Nie całuj mnie! Jesteś innym gatunkiem! Roześmiała się na głos. Jak dobrze było się śmiać. Nie widzieć dookoła martwej pustki. W tym momencie odezwała się Aisza, że lwiany dorwały zbiega. Troszkę się wyrywał, więc musiały mocniej przytrzymać, ale teraz jest już spokojny, a nawet nieprzytomny, i czekają na oddział z Ellisii. Znów musiała się roześmiać.

ROZDZIAŁ III

LUCIFERRIN

N ie było jej tutaj równe cztery dni. Tylko i aż cztery. I na te cztery dni Ferrin po prostu zamarł: ponownie stracił władczynię, która nie przekazała przywileju. Może rola złotej gwiazdki była przeceniana — Sirden czy Karin mogli spokojnie władać tą krainą przez długie lata — a może nie. Może małe światełko spajało kraj w jeden organizm? Może Serce Ferrinu było naprawdę jego sercem? Tak rozmyślając, przeszła do Feri’any z Karinem. Sirden został, by osobiście dopilnować więźnia. Czy Lanoria ma swoje Serce? Czy jej władca, teraz pozostający w ich rękach, też łączył w jedność kraj za morzem? Jeżeli tak było, tamci zrobią wszystko, by odzyskać swe Serce, Angela de’Lanor. A mieli po swojej stronie potężnych sprzymierzeńców: demony i ich boga. Przypomniała sobie odrzuconą propozycję Luciferrina i nagle poczuła się bardzo zmęczona. Jutro omówi wydarzenia ostatnich dni z przyjaciółmi, ale teraz musi się położyć. Sądząc po podkrążonych oczach otaczających ją ludzi, nie ona jedna…

Jak wiele razy przedtem pochylali się nad mapą, którą znali na pamięć. — Wieża Boga… — Anaela przeczesywała spojrzeniem każdy centymetr pergaminu. — Gdzie byście postawili takie coś? — Potoczyła wzrokiem po zebranych.

Karin i Sirden stali po obu jej stronach, Raskăr, udając, że go nic nie interesuje, ale jak zawsze uważny, siedział naprzeciw. Ingrid i Rain przycupnęli w kącie. Sirden w odpowiedzi wzruszył ramionami. — Może być wszędzie: tu, w górach, w lasach, w stolicy. Wszędzie. U nas stoi w miejscu, które niczym szczególnym się nie wyróżnia. Fakt, w Ferrinie bogowie mieli swoją siedzibę na granicy Ellisii i Lasu Tysiąca. — Jak tam nasz Lanor? — Podniosła nagle wzrok. — Dobrze — odparł krótko Sirden. — Nie próbuj do niego wchodzić. Tym razem gwardia cię nie wpuści. — Sirden, kto, do cholery, rządzi tym krajem, ja czy ty?! — rozeźliła się. — Nie interesuje mnie kraj. Chronię ciebie i tylko ciebie — skwitował jej wybuch. — Gdybym nie przesłuchała jeńca, nie dowiedzielibyśmy się o tej Wieży! — Gdybym przesłuchał jeńca, dowiedzielibyśmy się o wszystkim, nawet o tym, jaką bieliznę nosi — sparował kat, a Karin przytaknął mu lekko — a ty nie trafiłabyś do Międzywymiaru, ryzykując życie. I duszę. — I nie uwolniłabym tych nieszczęśników… Zapatrzyła się przed siebie, widząc raz jeszcze wirujący w pustce, rozpalony do czerwoności Tytanian i odchodzących w błogosławioną śmierć więźniów. Zamrugała, bo Sirden o coś pytał. Ach, właśnie o nich. Nie będzie zachwycony, gdy się dowie, że ona, Anaela, uwolniła tych, których on, Sirden, tam zesłał. — Uwolniłam ich. I uważam, że postąpiłam słusznie — odparła twardo. — K-kogo uwolniłaś? — zająknął się kat, patrząc na nią dziwnie. — Tych, których tam zesłałeś. — Zniosła jego wzrok. — I innych. Lanorów. I poprzednich katów. Wszystkich, bez wyjątku. Nikt nie zasługuje na taką śmierć — dokończyła cicho. — Sirden, co ci jest? Nie będę cię za to przepraszać, ale… Sirden? Ostatni osunął się na ziemię i wsparł głowę o jej kolana.

— Nawet nie wiesz… nawet nie wiesz, jak nieznośnym ciężarem była świadomość, że wysyłałem ich na wieczną śmierć… — wyszeptał. — Służę ci od lat i uważam, że jesteś największą duchem władczynią, jaką miał ten świat, ale tym, co uczyniłaś dla więźniów Międzywymiaru, Anaelo… dla katów Międzywymiaru… uratowałaś moją duszę. — Głos mu się załamał. — Nie zdążyłam wszystkich — położyła przepraszająco dłoń na jego ramieniu — ale kiedyś wrócę… Poderwał się jednym skokiem. — Już ja ci wrócę… — zaczął groźnie. — I to by było na tyle, jeśli chodzi o wdzięczność kata. — Westchnęła i pochyliła się nad mapą, opierając na łokciach. — Pomyśleć, że mogłam zostać władczynią takiego bezmiaru — mruknęła do siebie. — Twój błękitnooki Lanor nie podzieliłby się władzą — zgasił ją jeszcze przed chwilą dozgonnie wdzięczny Sirden. — Jeżeli o Angelu de’Lanor jeszcze raz wyrazisz się „twój”, poważnie się zdenerwuję — rzekła, miażdżąc go spojrzeniem. — A władzę proponował mi nie jakiś Lanor, tylko władca demonów. Bóg Lanorii. Luciferrin, jeśli coś wam to mówi. Zatkało ich. Nawet Raskăr pokręcił głową. — Ten lanorski bóg uznał, że jestem godną jego następczynią — ciągnęła, zadowolona z wrażenia — i chciał mi oddać chędożoną Lanorię. Gabrielę i Sellinarisa też… — spochmurniała. — A ty odmówiłaś — dokończył cicho Karin. Tak. Ona odmówiła, narażając na śmierć jego dopełnienie. I swoje również. — Jak mogłabym złożyć hołd obcemu bogu, będąc Wielką Władczynią Ferrinu? — zapytała cicho. — Jak mogłabym ukorzyć się przed tym, który cisnął mi pod nogi głowę Reikana i porwał dziecko? Karin, bóg Lanorów jest tak samo wspaniałomyślny jak okrutny: owszem, oddałby mi we władanie Lanorię, ale nigdy nie wypuściłby Gabrieli i Sellinarisa, trzymając ich jako zakładników. Raskăr wstał powoli z miejsca:

— Mogłaś mieć Ferrin i cały tamten kontynent i odmówiłaś?! Przytaknęła. — Jesteś szalona! — Jest lojalna — sprostował z naciskiem Karin. — Ty sprzedałbyś nas przy byle okazji. — Jej lojalność gwarantuje nam wojnę, która zniszczy kraj. Gdyby nie była tak lojalna, między nami a Lanorią panowałby pokój! — odwarknął Człowiek-Smok. — Ferrin i Lanoria miałyby jedną władczynię! Co znaczy Reikan, nawet Gabriela i Sellinaris, wobec dziesiątek tysięcy istnień, które ta wojna pochłonie?! Pomyślałaś o tym, moja wierna i lojalna pani?! — Co o lojalności może wiedzieć smok, który zdradę ma we krwi — prychnął Sirden. Raskăr zaczął okrążać stół. Anaela cmoknęła, pokręciła głową i nakazała mu wrócić na miejsce. Zrobił to tylko dlatego, że w głębi duszy przyznawał jej rację. Pamiętał chwilę, gdy spadała gwiazda, pamiętał tamten strach. Wiedział, że Czarną Śmierć nasłał bóg Lanorów, a Ferrin ocaliła jego córka. Przyznawał też rację Sirdenowi: zdradę miał we krwi i w propozycji demonów wietrzył podstęp. Wreszcie był dumny z Anaeli, krwi z jego krwi, że oparła się pokusie. Co nie przeszkodziło trochę jej podokuczać. — Zastanawiałam się nad propozycją Luciferrina — odparła Anaela, skończywszy czytać w myślach Raskăra. Z tego daru korzystała rzadko, ale czasem musiała wiedzieć, kogo ma za przyjaciela, a kto jej wbije nóż w plecy. Na Raskăra należało uważać. — Zastanawiałam się — powtórzyła. — Rozważyłam wszystkie za i przeciw tej propozycji i… Jak myślicie, co zrobiliby Lanorowie, z urodzenia wojownicy, gdyby na tronie zasiadła ni stąd, ni zowąd obca kobieta zza morza, władczyni jakiegoś kraiku? — Podnieśliby bunt — mruknął z kąta Rain. — Właśnie. I dosyć szybko zatknęliby moją głowę na palu, a wy stracilibyście ukochaną władczynię. — Uśmiechnęła się do zebranych uroczo. — Może więc lepiej

gotujmy się do wojny. Razem. Wszyscy przytaknęli zgodnie. Utrata Anaeli na rzecz obcego państwa nie mieściła im się w głowach. Zaanektowanie Ferrinu przez Lanorię również nie. I choć do tej pory niejeden uważał w skrytości ducha, że odrzucenie tak hojnej propozycji było szaleństwem, teraz patrzyli na kobietę, która uczyniła to bez większego wahania, z podziwem i szacunkiem. — Raskăr — Anaela spojrzała na niego. Podniósł głowę. — Przyjrzyj się tej mapie. Czy do tych wysp doleciałby któryś z twoich smoków? — Wskazała odległy archipelag leżący mniej więcej w połowie drogi do Lanorii. Człowiek-Smok rzucił okiem. — Nie — odburknął. — Nawet najsilniejszy samiec? — Wbrew pozorom ja jestem najsilniejszym samcem wśród smoków i mówię, że bym nie doleciał. Oparła się na łokciach, patrząc zrezygnowana na mapę. — To jak ja się tam dostanę? — jęknęła. I natychmiast pojęła swój błąd. Rozkrzyczeli się wszyscy: od Sirdena po Ingrida. Gdyby na sali był Saris, dostałaby pewnie kopytem w łeb. — Panowie, spokojnie! — usiłowała ich zmitygować. — Nie ma „spokojnie”, gdy myślisz o takich rzeczach! — krzyknął Ostatni. — Ani mi się waż! Czekała, aż umilkną, rozmyślając, w jaki sposób dostanie się do Lanorii, by odnaleźć Wieżę Boga? Merliny? To byłoby jakieś rozwiązanie, choć myśl o tygodniach, czy miesiącach spędzonych w morzu pełnym białych bestii przyprawiała o mdłości. Portal? Trzeba będzie to rozważyć. Musi porozmawiać z Shine’em. Nikt w tym świecie nie otwierał tak precyzyjnie dzikich portali jak ten jednorożec. Może Pani Lasu potrafiłaby tego dokonać? Ocknęła się z zadumy, słysząc, czy raczej jej nie słysząc, ciszę na sali. Uniosła wzrok.

Wszyscy patrzyli na drzwi. Obejrzała się i… zamarła. Drzwi były otwarte, mimo że zamknęła je pieczęcią, a pieczęci Anaeli nie łamano ot tak. Dokonał tego tylko Saris, jeden jedyny raz, gdy chciała zgładzić Raskăra, a wraz z nim Sarisa, jego dopełnienie. Ten, kto nadchodził, po prostu starł ogniste litery. Długie czarne szaty zdawały się unosić dookoła potężnej sylwetki i Anaela pomyślała nagle, że są utkane z czystej energii, a nie z materiału. Twarz ukrył pod kapturem szerokiej czarnej peleryny. Szedł środkiem sali pewnym krokiem i zatrzymał się tuż przed stołem z mapą. Naprzeciw Anaeli. Gwardzistów, którzy powinni byli wsypać się za nieproszonym gościem, nie było. Usłyszała za to miecze, wyciągane przez mężczyzn z Wielkiej Rady, obcy jednak nie zwrócił na nich uwagi, mając niewidoczną pod kapturem twarz zwróconą w stronę Anaeli. Nagle poczuła falę chłodu i odruchowo zamknęła aurę. Tamten powoli zdjął kaptur. Usłyszała ciche ni to krzyki, ni to jęki otaczających ją mężczyzn. Ogniste źrenice mierzyły ją centymetr po centymetrze. Na nieludzko pięknej twarzy nie było widać żadnych uczuć, gdy tak ją sobie oglądał. Długie czarne włosy spinał diadem utkany z płomieni. I już wiedziała, kogo ma przed sobą. — Pokłońcie się! — syknęła, ale sama nie pochyliła nawet głowy. Skoro nie korzyła się przed ferrińskimi bogami, tym bardziej nie będzie się kłaniać obcym. — Ty jesteś Anaela dell’Soll, ta, która odrzuciła mą wspaniałomyślną propozycję? — Głos Luciferrina miał w sobie zwodniczą miękkość. Głęboki i aksamitny sprawiał, że chciało się za nim iść aż do piekła. Jednak Anaela zbyt wiele razy słyszała taki głos u Saetina, by dać się uwieść. — Tak. To ja — odparła krótko. Kątem oka widziała, że klęczący mężczyźni próbują się podnieść, jednak moc boga Lanorów przyginała ich do ziemi. Czuła, że jej gwiazda płonie tak silnie jak klinga Czarnego Tytanianu. I jak źrenice tamtego. Wyjęła powoli miecz.

— Myślisz, że on mnie powstrzyma? — zakpił. — Myślę, że tak — odrzekła. — Sprawdzimy? Anaela wpadła w panikę i nie próbowała tego ukryć, zresztą w jej twarzy zawsze można było czytać jak w otwartej księdze. Jeżeli nie podejmie wyzwania, Luciferrin poczuje się bezkarny w jej domenie, w Ferrinie, w królestwie Primei i Saetina. Jeżeli podejmie i… coś się jej stanie… On i tak poczuje się bezkarnie. Uniosła miecz, który zwykle lekki, teraz zaciążył jej w dłoni, jakby ważył dwa razy tyle. Klinga płonęła tak silnie, że nawet rękojeść parzyła. — Anaelo, błagam, nie rób tego — usłyszała głos Sirdena i nagle kat jęknął głucho, padając na posadzkę. Kobieta zmrużyła wściekle oczy, przenosząc spojrzenie z nieprzytomnego albo martwego przyjaciela na przeklętego lanorskiego bękarta. Cofnął się parę kroków, robiąc jej miejsce, a potem wyciągnął rękę i nagle ze schwytanej energii utworzył miecz bliźniaczy z Czarnym Tytanianem, tylko klinga płonęła czarnym ogniem, a runy czerwonym. Luciferrin uśmiechnął się zachęcająco. Saetinie, Primeo, w waszym imieniu, za was i za Ferrin — rzekła w myślach, unosząc broń. Czekała. On też czekał. Na pierwszy ruch Anaeli, ale Anaela nigdy nie atakowała pierwsza. Sarisie, Shinie, Sellinarisie, Gabrielo, Sirdenie, Karinie, Raskărze… Za was i wszystkich, którzy żyją jako wolne istoty pod tym niebem… Czarny płomień śmignął w powietrzu. Sparowała. Na posadzkę spłynął strumień iskier. Cięcie z lewej, szybkie i tak silne, że mało nie zwichnęło jej nadgarstka. Odbiła. Liczy się tylko Ferrin. Sztych w pierś. Uskoczyła. Cięcie z prawej. Sparowała. Cios zza głowy. Tytanian niemal pękł na pół, a ona jęknęła, czując, że dłużej nie utrzyma miecza. Sztych z półokręgu. Niemal sięgnął jej boku. Liczy się tylko Ferrin! Następny cios i jeszcze jeden. Następowały po sobie błyskawicznie i nagle Czarny Tytanian zaczął swój własny taniec. Ona musiała tylko utrzymać go w spoconej dłoni. Iskry z płonących głowni syczały w powietrzu. Biała suknia i czarna peleryna wirowały, zlewając się w jeden czarno-biały płomień. Walka dobiegała końca. Anaela czekała tylko na uderzenie, który wytrąci jej miecz z ręki, a potem na cios łaski. I ta

chwila w końcu nadeszła. Bóg Lanorów wyprowadził cięcie zza głowy, wkładając w nie całą potęgę, siłę i moc. W ułamku sekundy pomyślała, że to koniec, mimo to uniosła miecz. I wtedy… Płonąca na czarno klinga napotkała inne ostrze. I pękła na pół. Między Anaelą a Luciferrinem stał Saetin. Czas zatrzymał się między tym trojgiem: bogiem Lanorów ze złamanym mieczem, bogiem Ferrinu z lśniącą błękitem klingą i Anaelą wpatrującą się w nich wielkimi oczami, które już widziały mknącą śmierć. Skłonili lekko głowy i Saetin zniknął tak nagle, jak się pojawił. Anaela upuściła Tytanian i padła na kolana, łapiąc z trudem oddech. Ktoś pochwycił ją pod pachy i zaciągnął na drugą stronę stołu, zupełnie jakby tam była bezpieczna. Ktoś inny pomógł jej wstać i podtrzymał, żeby przed obcym bogiem nie trwała na kolanach. Luciferrin podszedł do stołu i dotknął palcem punktu na terytorium Lanorii. Cofnął dłoń. W tym miejscu wystrzeliła mała wieża z czarnego kamienia. Potem przeciągnął paznokciem od Przeklętej Wyspy po brzeg drugiego kontynentu. Zamiast rysy na mapie ukazał się most. — Czekam na was dwoje. — Bóg Lanorów wskazał Anaelę i… Karina. Z jego dłoni spłynęły dwie czarne szarfy lamowane ognistą czerwienią. Cisnął je Anaeli w twarz, odwrócił się i odszedł, w połowie sali znikając jak koszmarny sen. Anaela, dotychczas stojąca prosto, choć nogi się pod nią uginały, zaczęła osuwać się na ziemię. Komnatę, do tej pory jasną, zasnuł mrok. Usłyszała swoje imię. Ktoś nią potrząsnął. Czerń się zamknęła. Zemdlała. Przez dwa dni nie mogła dojść do siebie, słaba jak nowo narodzone dziecko. Sirden przeganiał każdego, kto nie był Leczącą czy Cieniem. Jeszcze tylko Karin miał dostęp do Wielkiej Władczyni Ferrinu. Ze słów szeptanych między dwoma mężczyznami dowiedziała się, że gwardię broniącą dostępu do sali narad po prostu zmasakrowano. Nie mieczem i nie czarną mocą: żołnierze zostali rozerwani na krwawe strzępy. Nie ocalał ani jeden świadek przejścia Luciferrina. Nie było

wiadomo, którędy przeszedł. Oba portale chroniące Feri’anę — ten w wieży i ten na moście — trwały nienaruszone. Ale bogowie nie potrzebowali portali, by się pojawić. Oni się pojawiali, tak jak uczynił to w ostatnim momencie Saetin. Dlaczego sam nie walczył?! — krzyczała w duchu, czując pulsowanie w nadwyrężonym nadgarstku. — Bóg przeciw bogu: oto sprawiedliwa walka! Bał się, że przegra?! — Nie — coś, czy raczej ktoś odpowiedział Anaeli. — To ty miałaś poczuć, jak jesteś silna. — Nie jestem silna! Mało nie zginęłam! Nie miałam żadnych szans! — odkrzyknęła Primei. — A mimo to stanęłaś do walki… Opadła na poduszki. Karin poprawił je troskliwie. W oczach obu mężczyzn widziała coś niepokojącego, od kiedy tylko odzyskała przytomność i chęć, by obserwować cokolwiek i się nad tym zastanawiać. — Co jest, Karin? — zapytała wprost, bo nie chciało jej się dyplomatycznie zagadywać. On bez słowa kończył uklepywanie tych poduszek. — Zostaw je i powiedz wreszcie, o co chodzi! — zdenerwowała się jego milczeniem. — O to, że przegrałam? O zmasakrowanych gwardzistów? O pojawienie się boga Lanorów? O co wam chodzi?! — Nie mamy szans, prawda? — Uniósł swe rubinowe tęczówki, patrząc ze smutkiem rwącym serce wprost w oczy Anaeli. — Przechodzi przez blokady z Międzywymiaru, niszczy każdego, kto stanie mu na drodze. Nie mamy szans… — Mnie jakoś nie zniszczył, a — jak mi bóg miły — stanęłam mu na drodze. Was też nie. — Nie. Nas tylko przygiął do ziemi — prychnął Sirden. — Mogliśmy przyglądać się bezradnie, jak miażdży cię każdym uderzeniem. — Ale nie zmiażdżył!! — wrzasnęła, doprowadzona do furii. — Zapominacie, że

chronią nas bogowie Ferrinu!! I to w ich siłę macie wierzyć, a nie w siłę jakiegoś przybłędy!!! — Nagle uspokoiła się i dokończyła cicho: — Jeżeli uwierzycie w Luciferrina, już po nas. Ta prawda była tak jasna i tak oczywista, że dotarła do przyćmionych beznadzieją umysłów obu mężczyzn. Oczy znów pojaśniały wiarą i nadzieją. Twarze, ściągnięte surowym grymasem, rozpogodziły się. — Mój miecz jest cały? — zmieniła temat. — Cały, choć poszczerbiony. Oddaliśmy do naostrzenia — odparł Sirden. — Poszczerbiony?! — wykrzyknęła z niedowierzaniem. Czarnego Tytanianu nie imało się żadne ostrze. Chyba że bliźniacze… — Długo go będą ostrzyć — mruknęła. — Drugi dzień — przytaknął Sirden. — Mam nadzieję, że nie ruszyliście z miejsca tej wieży? — zapytała. — Próbowaliśmy, ale… — Pokręcił głową Karin. — Nawet mapy pod nią nie da się przesunąć. — Niech skopiują mapę z naniesioną Wieżą Boga. I mostem. — Most stoi — odparł odruchowo Sirden i widząc, jak jej rozbłysły oczy, przeklął w duchu. — Częściowo stoi — poprawił się, patrząc z ulgą, jak te oczy gasną. — Jak daleko sięga w głąb morza? — zapytała, myśląc już o czym innym. I tu pospieszył z odpowiedzią Karin. Czerwonookiego mężczyznę tak samo ciągnęło do Lanorii, do swego dopełnienia jak Anaelę i Karin postanowił nagle, że będzie jej pomagał, a nie przeszkadzał. — Nie wiemy, moja pani. Most znika we mgle, której nikt nie może przekroczyć, a przynajmniej nikt nie próbował. Sirden posłał mu wściekłe spojrzenie, bo wiedział, kto zaraz spróbuje w tę mgłę wejść. — Aha. Szarfy są? Pytam, co z szarfami? — powtórzyła, widząc jak tym razem Karin patrzy z wściekłością na Sirdena.

— On je ukrył. — Wskazał kata. — Ukrył, więc odda. — Wzruszyła ramionami. — Zniszczyłem je — odrzekł spokojnie Sirden.

— A zafundować ci zaraz badanie pamięci, lordzie dell’Sir? — zapytała. — Szarfy mają się odnaleźć do jutra. Po śniadaniu wyruszamy. — Dokąd? — Serce kata zmroził strach. Spojrzała nań zdziwiona. Przecież to było jasne. — Do Lanorii!

ROZDZIAŁ IV

WĘDRÓWKA DO WIEŻY BOGA

Sirden nie odzywał się. Przechodzili portalami do Saskii, eskortowani przez pyszny poczet feri’ańskich gwardzistów, godny Pani Ferrinu, gdy ta postawi stopę na wrogiej ziemi, a on od początku podróży aż po klify po drugiej stronie Przeklętej Wyspy nie odezwał się do nikogo ani słowem. Na jego twarzy nie było widać żadnych uczuć, ale jakoś nikt nie próbował go zagadywać i wszyscy trzymali się od czarno odzianego kata, tym razem ze złoto-zieloną wstążką, barwami Ferrinu na ramieniu, z daleka. Anaela, jadąca przodem, czuła jego gniew. Nie musiała czytać Ostatniemu w myślach, by wiedzieć, jak jest na nią wściekły i jak się o nią boi. Ona sama nie była wcale w lepszym nastroju. Prowadziła do Lanorii — Lanorii, na bogów! — dwie setki żołnierzy, dwa ukochane Cienie i dwóch najdroższych przyjaciół: Karina i Sirdena. O jeńcu, który już niedługo przestanie być jeńcem, a stanie się panem życia i śmierci ich wszystkich, nie wspominając. Tego Sirden też nie mógł jej darować: zabiera ze sobą pieprzonego Angela de’Lanor, zamiast

przetrzymywać go jako zakładnika, gdy przybędą zza morza tamci. Dlaczego Anaela postanowiła to uczynić, pozostawało zagadką również dla niej samej. Może wolała mieć znanego wroga — bo nie wątpiła, że Angel osobiście wróci do Ferrinu na czele armady okrętów, tak jak jej zresztą obiecał — niż nieznanego? Ten władca był wprawdzie przyszłym najeźdźcą, który być może zniszczy jej świat, ale ją, Władczynię Ferrinu, przynajmniej szanował, traktując jako godną przeciwniczkę. Kogo Lanoria przysłałaby zamiast niego? Zarozumiałego dzieciaka, mającego za nic honor, którego od nowa trzeba byłoby uczyć szacunku? Drugim, dosyć niejasnym powodem, była uwaga uczyniona podczas którejś z narad. Warto było przywrócić Lanorii poprzedniego władcę, wiedząc z całą pewnością, że na tronie zasiada już kto inny. Wojna domowa to całkiem niezły sposób na osłabienie wroga. A pożytku z Angela zamkniętego w lochu nie było jak dotąd żadnego… Tak więc jechał z nimi, przebrany w swe wspaniałe królewskie szaty, przy których jej zwykła biała suknia z czerwoną peleryną i czarny prosty strój Karina byłyby wręcz niestosowne, gdyby nie pewien szczegół sprawiający, że tych dwoje na czele miało więcej królewskiego majestatu niż Lanor: na głowie Anaeli jaśniała korona nadana jej przez bogów Ferrinu, a na jej piersi płonęła szarfa Luciferrina zapewniająca nietykalność. Nawet Angela zatkało na widok wstęgi utkanej z czarnej energii, lamowanej żywym ogniem. Sirden nie dał się przekonać żadnym argumentem. Ani dotyczącym Lanora, ani podróży na drugą stronę mostu, ani gwarancją bezpieczeństwa. Po paru próbach, napotykając jego milczenie i wzrok wbity w punkt ponad jej głową, Anaela machnęła ręką i po prostu jechała przed siebie. Aż droga się skończyła. Przed nimi był most. Przyglądali się podejrzliwie czarnym kamieniom, z których most był zbudowany… mgle, ukrywającej dalszą drogę… — Nie podoba mi się to. — Saris pokręcił głową. Anaela patrzyła na przeklęty most z przerażeniem w złoto-zielonych oczach. Przypomniała jej się — sekunda po sekundzie — droga, jaką raz przebyła. Te wszystkie makabryczne chwile, których była świadkiem i uczestniczką… I głowę Reikana zostawioną gdzieś tam, we mgle, pośrodku mostu… Obejrzała się z rozpaczą na Shine’a. Jednorożec posłał jej tak samo przerażone spojrzenie. On także pamiętał i także się bał…

— Ruszajmy — mruknął Karin. — Nie ma się co zastanawiać. Ponaglił Shine’a, a biały jednorożec, chcąc nie chcąc, zrobił krok naprzód. Za nim ostrożnie podążył Saris, za Cieniem reszta koni i jeźdźców, rozglądających się niepewnie.

Nic się nie stało. Nie napadła na nich horda demonów. Nie ciśnięto czarną błyskawicą. Nie porwano na tortury i śmierć żadnego z nich. Nie. Tylko gdy weszli w mgłę… na drugą stronę przeszli jedynie w piątkę: Anaela z Sarisem, Karin z Shine’m i Lanor. Krzyknęła zaskoczona. Karin tylko patrzył na szarą zasłonę, za którą zniknęli wszyscy żołnierze, cały poczet, łącznie z Sirdenem. Angel de’Lanor uśmiechnął się wrednie. — Radziłbym zdjąć mi więzy. Dwoje obcych wiodących spętanego władcę nie zostanie przywitanych kwiatami. Wyciągnął ku Anaeli nadgarstki. — Pieprzę wasze kwiaty — warknęła, rozcinając sznur. — Idź przodem, Wielki Władco Lanorii. Daleko przed nimi majaczył obcy brzeg. Widzieli sylwetki statków i zarys budowli miasta portowego. Im bardziej zbliżali się do celu podróży, tym Cienie szły wolniej, a Anaela z Karinem tracili resztki wiary i pewności siebie. Lanor za to prostował plecy. — Możesz tutaj używać energii? — zapytał półgłosem czerwonooki mężczyzna. — Mogę — odparła Anaela, nabrawszy na próbę garść czerni. Upuściła energię, a ta wsiąkła jak zwykle z sykiem w kamienie mostu. — Czytam też w myślach Lanora, choć to trudne, bo on próbuje w moich. Tak, Angel — krzyknęła do prowadzącego — boję się! Wiem, że za chwilę mogę być twoją branką i moja głowa może ozdobić blanki twojej twierdzy. — Nie może, pani Anaelo — roześmiał się Władca Lanorii — jesteś nietykalna. Nie w mojej mocy jest pozbawić cię tej pięknej główki. — Co tam dla ciebie jakaś szarfa — prychnęła. — Wydasz rozkaz i miecz… — …odbije się od twojej szyi. Jesteś chroniona przez boga Ciemności,

Luciferrina, droga Anaelo, choć doprawdy nie wiem czemu. Nie znaczy to, że równie nietykalny jest twój Ferrin. I że przepuścimy was z powrotem, gdy Najwyższy odbierze wam szarfy — dokończył z uprzejmym uśmiechem. — O to będziemy się martwić, gdy wyjdziemy żywi z jego wieży — mruknął Karin. Dojeżdżali do brzegu, na którym oczekiwał ich oddział konnych. Między nimi klęczeli strzelcy, mierząc do trójki obcych z długich strzelb. — Popatrz, popatrz, przez te lata wynaleźli muszkiety. — Anaela zmrużyła oczy. — Ciekawe, czy odkryli też sztucery… Mniejsza o sztucer, rozpuść, Karin, włosy. — Po co? — zdziwił się mężczyzna. Jeśli zmuszeni będą walczyć, chociaż uzbrojeni tylko w miecze i sztylety nie mieli żadnych szans, rozpuszczone włosy tylko by przeszkadzały. — Z tymi rubinowymi tęczówkami i w rozpuszczonych włosach wyglądasz jak jeden z ich demonów. Zrób mi tę przyjemność, nastrasz ich trochę… — Zaśmiała się cicho. Karin z wrednym uśmiechem zdjął aksamitkę. Kruczoczarne włosy spłynęły mu aż do pasa. — I wypadałoby zamienić się wierzchowcami… — Ja ci się zamienię! — zaprotestował Saris. — Dla dobra sprawy, koniku. Mamy tak znikome szanse, że każdy sposób wzbudzenia respektu jest dobry. A czarny demon na czarnym ogierze prezentuje się znacznie lepiej. Gdy przesiadali się: ona na Shine’a, Karin na Sarisa, Lanor nawet nie zwolnił.

Żołnierze patrzyli na powracającego władcę, żywego i całego, z niedowierzaniem i konsternacją. Zniknął ponad dwadzieścia lat temu, podczas wielkiej powodzi, został już opłakany i zapomniany i oto schodził na brzeg po Moście Demonów, na który nikt z żywych nie miał wstępu, prowadząc dwoje… obcych. Obcych, którzy… na

Wielkiego, przepasani byli szarfami Luciferrina! Kapitan wydał rozkaz i gwardziści uklękli, dotykając czołami ziemi. Tak niskiego pokłonu w Ferrinie nie oddawano nikomu. No, może Anaeli, gdy po raz nie wiadomo który umierała za ten kraj. Następny rozkaz uformował zwarty szyk po obu stronach, z przodu i z tyłu całej trójki. Strzelcy wsunęli muszkiety do olstrów przy siodłach i dołączyli do pocztu, zerkając co chwila na jadące pośrodku postaci. Kapitan zrównał się z Angelem, kłaniając się lekko jadącym za władcą Anaeli i Karinowi. Szczególnie na tym drugim zatrzymał wzrok, bo kobieta mało go interesowała, mężczyzna zaś… mógł być potomkiem demonów lub samym demonem! Jeszcze raz ukłonił się Karinowi, tym razem z większym respektem. — Jak cię zwą? — rzucił Władca Lanorii, nie patrząc na kapitana. — Loren de’Mille, Wasza Wysokość. Jestem kapitanem gwardii miejskiej Sinde. — To Sinde? — Angel omiótł spojrzeniem niskie budynki z żółtego piaskowca, brukowaną ulicę i ludzi po obu jej stronach, rozepchniętych przez żołnierzy. Klęczeli z czołem przy ziemi, nie mając pojęcia, kogo gwardia prowadzi. Nieliczni, którzy śmieli podnieść wzrok nieruchomieli z szeroko otwartymi oczami na widok czarnopurpurowych szarf, dotykali dwoma palcami czoła i ust i jeszcze korniej chylili głowy. Anaela przyglądała się im z taką samą ciekawością jak oni jej, ale bez ich strachu. Kiedyś widziała lanorskie miasto oczami sokolicy i to nie stanowiło dla niej zaskoczenia, dla Karina owszem. Chłonął widok wysokich na cztery piętra budynków stojących wzdłuż niekończącej się ulicy, których nie spotkałby w całym Ferrinie. Zamki — owszem — sięgały nieba, ale miasteczka były wioskami w porównaniu z Sinde. — Czeka nas długa droga — rzucił przez ramię Angel. — Do Alderinu… — Nie jedziemy do Alderinu — przerwała mu Anaela, a kapitan aż sapnął na taki brak uszanowania. Rzucił pytające spojrzenie władcy, a ten wyjaśnił: — To władczyni tego państewka za morzem. W poselstwie do Najwyższego. — Władczyni?! — Kapitan nie potrafił powstrzymać okrzyku. — Tym całym

Ferrinem, który zatopił nam większość floty włada… kobieta?! — Nauczyć cię szacunku do tej kobiety, Lanorze? — zapytał zimno Karin, wyciągając miecz. Natychmiast usłyszeli z tyłu szczęk muszkietów. — Kapitanie — odpowiedział na to Angel de’Lanor — pani Anaeli dell’Soll, Wielkiej Władczyni Ferrinu, należy okazywać specjalne względy. Dopóki cieszy się łaską naszego boga oczywiście — dokończył, posyłając Anaeli kpiący uśmiech. — Właśnie! — przytaknęła wesoło. — A może zostaniesz znów mężczyzną! — Uśmiech Angela zgasł. Jechali dalej w ciszy przerywanej parskaniem koni. — Musisz go prowokować? — usłyszała głos Sarisa. — Nie muszę, ale lubię. — Żeby on ciebie za bardzo nie polubił — sarknął. — Nie wiadomo, czy wracając z tej całej Wieży będziesz nosiła jeszcze tę śliczną szarfę. — Gdyby bóg Lanorów chciał mnie zgładzić, miał ku temu okazję. — Wzruszyła ramionami. — Nie miał, bo w Ferrinie stali za tobą nasi bogowie. Tutaj na nich nie licz. — Pozwolisz, że jednak będę liczyła. Wolę na nich niż na demony. Słucham? — zapytała na głos, bo Angel coś do niej mówił. — Pytam, dokąd się udajesz, Wasza Wysokość, skoro wzgardziłaś moją gościną. — Do Wieży Boga — odparła. To chyba było oczywiste. — A którędy, jak nie przez ogień Alderinu? — zapytał ironicznie. — Ogień? — Zdumiała się. — Jaki ogień? — Alderinu. W podziemiach twierdzy płonie niegasnący ogień. Tylko przez niego możesz dostać się do domeny Najwyższego. — Nie podoba mi się to — mruknął Karin. — Chce nas spalić, podstępny bękart. — Cóż, podążymy dłuższą drogą. Lądową — odparła Anaela pogodnie. — Nie ma innej drogi! — Zdumienie Władcy Lanorii zdawało się szczere.

Anaela spojrzała nań z zainteresowaniem. Może on wiedział o istnieniu Wieży, ale nigdy jej nie widział? — Widziałem w snach. I w myślach tych, co przeszli przez ogień Alderinu — odpowiedział, gdy zapytała go o to. — A ktoś wrócił? Tym razem on spojrzał na nią ze zdumieniem: — Wracać ze służby Luciferrinowi?! — Ze służby… — powtórzyła wolno Anaela. — Rozumiem, że ci, co przejdą przez ogień, stają się demonami? — To najwyższy zaszczyt. — Dlaczego więc ty nie przejdziesz? — zapytała z przekąsem. — Nie zostałem powołany. Ktoś musi rządzić tym państwem — odparł wyniośle. — Kapitanie, kto mnie zastąpił? — Wasz młodszy brat, Wasza Wysokość — odparł szybko zapytany, próbując ukryć szok spowodowany zasłyszaną rozmową. Szokowała go nie tyle treść, co sposób, w jaki zwracała się ta… kobieta do mężczyzny, na dodatek Władcy Lanorii. Rozmawiali jak równy z równym! Obejrzał się przez ramię, napotykając chmurne spojrzenie rubinowych tęczówek demona. Zmieszał się i odwrócił głowę. Wyjechali na błonia, gdzie trakt się rozwidlał. Poczet skręcił na północ. Cienie zjechały żołnierzom z drogi i zatrzymały się na mentalne polecenie Anaeli. Angel de’Lanor obejrzał się i wstrzymał konia. Gwardziści stanęli pośrodku traktu. Władca Lanorii podjechał do Anaeli, mierząc ją spojrzeniem błękitnych jak dwa kawałki nieba oczu. — Ty naprawdę myślisz, że cię wypuszczę z rąk? — Naprawdę myślę, że mnie nie zatrzymasz — odparła spokojnie. — Ja nie zatrzymam ciebie: jak się uprzesz, będziesz się za nami ciągnął — tu usłyszała stłumione parsknięcie, jakie wydał Shine —

ale my podążamy na wschód, drogą, którą wskazał nam twój bóg. — Najwyższy wskazał wam drogę?! — Mało mnie przy tym nie zabijając, ale owszem, wskazał. Lanor milczał długo, patrząc na nią tak, jakby chciał Anaelę dobrze zapamiętać. — Mieć w tobie wroga to prawdziwy zaszczyt — rzekł wreszcie. — Szkoda, że nie możemy zostać przyjaciółmi. Cóż — pomyślała — ja rozważnie dobieram przyjaciół. Uśmiechnął się, słysząc tę myśl. — Jeszcze się spotkamy, Anaelo dell’Soll. — Nie wątpię. — Dam ci na pożegnanie jedną przestrogę: tu kobiety mają status niewolny. Nie licz na szacunek i specjalne traktowanie ze strony napotkanych podczas drogi mężczyzn. Kobiety niewolnicami mężczyzn? Szkoda zatem, że nie mogę najechać Lanorii i ich uwolnić… — Dziękuję, Wasza Wysokość — odparła na głos i skinęła na Karina. Nie oglądając się za siebie, ruszyli traktem wschodnim. Jeszcze długo czuła na plecach lodowate spojrzenie Lanora.

Droga wiodła przez pola obsiane wypłowiałym w palących promieniach słońc zbożem. Ferrin miał dużo przyjaźniejszy klimat niż ta ziemia. — Shine, możesz otworzyć portal? — Anaela zwróciła się do Cienia, upewniwszy się, że w zasięgu wzroku nie mają nikogo. Ostatnie, czego pragnęła, to aby Lanorowie poznali magię. — Może tak mnie byś spytała? — Saris łypnął na nią złym okiem, nie kryjąc się ze swą zazdrością. Lubił białego jednorożca i na co dzień nic do niego nie miał, pod warunkiem że ten trzymał się z dala od Anaeli. Gdy było inaczej, potrafił skoczyć nagle w bok i zepchnąć Shine’a do rowu. Razem z Anaelą oczywiście.

Srebrzystogrzywy Cień znosił to z właściwym sobie spokojem, Anaela obśmiewała Sarisa i wszystko wracało do normy. — Ciebie nie pytam, bo jak ostatnio otwierałeś portal, mało karku nie skręciłam. Shine jest w tym bezkonkurencyjny. Pogłaskała białą szyję. Saris wydał z siebie niecenzuralne prychnięcie. — Wolałbym nie, moja pani — odparł spokojnie Shine, zapatrzony gdzieś przed siebie. Saris zaśmiał się złośliwie. — Ten świat jest… dziwny… Rozchwiany. Wzburzony — mówił do siebie, nie zważając na nic. — Energia jest rozproszona i nie utkam portalu z błękitu na tyle stabilnego, by ryzykować przejście. Wiesz, o czym mówię, pani Anaelo? — Wiem. Zaczerpnęła dłonią. Energia przepłynęła jej przez palce. W Ferrinie było każdej po trochu, żadna nie przeważała, świat pozostawał w równowadze. Tutaj za dużo było czerwieni: energii walki, energii męskiej, a za mało błękitu, energii łagodności i kobiecości. — Dziwny świat — potwierdziła zamyślona. — Zamiast się tak dziwić, lepiej zwracałabyś uwagę na otoczenie — wtrącił kąśliwie Saris. — Ktoś nas goni. Odwróciła się gwałtownie. Karin już zjeżdżał z Sarisem na bok, trzymając dłoń na rękojeści. — Może to podróżni? — zapytała z nadzieją. — Taaa… Uzbrojeni po zęby — prychnął Cień. Dwudziestu konnych nadjeżdżało galopem. Prowadził ich ten, który wyjechał na spotkanie Władcy Lanorii. Kapitan jakiś tam. — Kapitan Loren de’Mille — podpowiedział usłużnie Saris. — Jak będziesz mi grzebał w myślach, to cię kopnę! — Uważaj, żebym ja nie kopnął ciebie… Jeźdźcy wstrzymali spienione konie. Gnać zwierzęta w taki upał było doprawdy nieludzkie. Kapitan zasalutował i zwrócił się do Karina:

— Panie, Jego Miłość Angel de’Lanor przysyła wam zbrojną eskortę pod moim dowództwem. — Dziękuję, kapitanie, ale nie potrzebujemy eskorty — odparł Karin. — Wy, panie, nie — zgodził się tamten. — Wasza kobieta owszem. Ledwo dokończył, gdy Saris skoczył w przód, taranując jego wierzchowca. Dowódca oddziału zwalił się ciężko na ziemię. Jego żołnierze natychmiast sięgnęli po broń. — To nie jest jakaś tam kobieta — wycedził Karin, stając nad Lanorem. — To moja pani. Wielka Władczyni Ferrinu. Jeszcze raz ją obrazisz, a zostanie z ciebie miazga. — Przepraszam, wielmożny panie — odparł pokornie oficer. — Nie chciałem cię obrazić. Anaela z trudem powstrzymała parsknięcie. No teraz naprawdę wkurzył Karina. — Ją proś o wybaczenie! To ją obraziłeś! Jej Wysokość Anaelę dell’Soll! — Karin zeskoczył, chwycił Lanora za kark i przygiął do ziemi. — Nosi odkrytą twarz! — rzucił tamten, nie bacząc na wściekłość Karina i własne upokorzenie. — Nie wolno mi się do niej zwracać! Książę w odpowiedzi wbił go głową w pył gościńca. — Czekaj, Karin — zmitygowała go Anaela, nic sobie nie robiąc ani z obraźliwych słów, ani z wycelowanych w nich wszystkich pistoletów. — On powiedział coś ciekawego, a skoro nie może rozmawiać ze mną, ty go wypytaj. Tylko pozwól mu siąść z powrotem w siodle, by zachował twarz. Karin niechętnie puścił Lanora. Oficer, nie patrząc na nich, otrzepał się, poprawił mundur i dosiadł konia. — Jego Miłość Angel de’Lanor przydziela tej kobiecie nas jako eskortę i przysyła w darze chustę. — Wyciągnął zza pazuchy złożoną w kostkę czarną materię. — Dziękuję. — Anaela wyjęła kapitanowi ową chustę z rąk i rozwinęła z ciekawością.

Chusta? Raczej całun. Mogłaby się owinąć nim od stóp do głów. Pośrodku miał wyhaftowaną srebrną nicią opaskę, która zapewne miała przytrzymać „chustę” na głowie. — Jedźmy. — Ruszyła. Karin podążył za nią, nie zwracając więcej uwagi na lanorski oddział. Kapitan, zaskoczony w pierwszej chwili, natychmiast zrównał się z Karinem. — Wielmożny panie, proszę o pozwolenie towarzyszenia wam. — Prosisz nie tę osobę co trzeba, oficerze — przerwał mu chłodno mężczyzna. — Tutaj dowodzi pani Anaela. Ją proś o pozwolenie. — Ma odkrytą twarz! — jęknął niemal Lanor. — Jest… — Milcz! — uderzyła całą mocą, niemal rozrywając mu mózg. Gdyby nie to, za słowo, które chciał wypowiedzieć, Karin by go w następnej chwili ściął. — Milcz — powtórzyła spokojniej, widząc, jak oficer blednie z bólu i szoku. — Pojedziemy przodem we dwoje i opowiesz mi o tutejszych kobietach. Jeżeli tego nie zrobisz, nim Karin dell’Amar nadzieje cię na miecz, ja sprawię, że twój mózg eksploduje, a ty do końca życia będziesz kiwającym się, zaślinionym kadłubem. Zrozumiałeś? Zdobył się tylko na kiwnięcie głową. Anaela wstrzymała Karina gestem ręki i ruszyła przodem. Kapitan zrównał się z nią, wbijając wzrok w kark konia. — Teraz mów. Mnie trudno obrazić — zachęciła go. — W Lanorii z odkrytymi twarzami chodzą tylko nierządnice — zaczął niechętnie. — Rozumiem. Dlatego porządny mężczyzna, taki jak ty, nie może na nie patrzeć? — Niemal znów się roześmiała. Jak na zawołanych morderców byli doprawdy zbyt pruderyjni. — Nie! — zaprzeczył, posyłając jej krótkie spojrzenie. — One prowokują, podniecają nas, zachęcają do kupna godzin. Spojrzenie jest równoznaczne z przyjęciem propozycji. Anaela o mało nie spadła z Shine’a. Właśnie sprzedała się na godziny całemu oddziałowi Lanorów! Odchrząknęła, by zadać następne pytanie: — Reszta kobiet nosi więc czarne chusty? — Czarne noszą tylko mężatki. Wolne chodzą w bieli, aż dojrzeją do sprzedaży.

— Do czego?! — U was… kobieto… nie sprzedaje się dziewcząt? — zapytał ostrożnie, popatrując na nią. — Zwracaj się do mnie „moja pani”, bo Karin gotów cię rozerwać gołymi rękami — poradziła mu. — Nie, nasze kobiety i dziewczęta chodzą wolne i z odkrytymi twarzami — odparła dumnie. I nagle zmroziła ją myśl, że być może niedługo pochodzą. Jeśli Lanorowie podbiją Ferrin, mężczyzn wytną, a kobiety zniewolą i owiną w czarne całuny. — Dlatego zgłosiłem się na ochotnika — wyznał Lanor z dumą. — By wywalczyć sobie własną kobietę. Posłała mu kose spojrzenie. Zapomniała, że to złodziej myśli. — Może tak w Lanorii byś sobie wywalczył? — odparła z przekąsem. Pokręcił głową. — W Lanorii jedna kobieta przypada na sześciu mężczyzn. Nie stać mnie na własną. Korzystam tylko z usług nierządnic, gdy odbiorę żołd — powiedział z rozbrajającą szczerością, a Anaela pojęła, że to tutaj żadna tajemnica. I znów dotarły do niej słowa Lanora: jeżeli jedna kobieta przypada na tylu mężczyzn, to wyjaśnia zaburzenie energii w tym świecie i… wściekłe pożądanie, jakie musieli czuć do wszystkiego, co przypomina kobietę, ci z urodzenia wojownicy. — To nienaturalne — rzekła do siebie. — Dzieci powinny rodzić się w równych proporcjach. — U was… moja pani… tak jest? — zapytał nieśmiało, po raz pierwszy patrząc jej w twarz. Zaraz jednak odwrócił głowę. — Tutaj za urodzenie chłopca karze się chłostą, a one i tak rodzą chłopców — dokończył z goryczą. — Chłoszczecie za urodzenie chłopca?! — krzyknęła Anaela zbulwersowana do granic. To już przechodziło wszelkie pojęcie. — Więc wcale się nie dziwię, że nie rodzą dziewczynek! Sama urodziłabym chłopca, gdybym miała skazać córkę na podobny los!

W tym momencie ponownie dotarło do niej pewne podejrzenie. Być może tutejsze kobiety potrafiły wpłynąć na płeć płodu… Z drugiej strony świat bez kobiet skazany był na wymarcie i to tłumaczyło pęd Lanorów ku „żyznemu” w płeć żeńską Ferrinowi. Pokręciła głową. Jak łatwo można przywrócić równowagę tej krainie. Wystarczyło uwolnić kobiety. Ale to nie jej zadanie. Ona ma spotkać się z bogiem Lanorii i wrócić do Ferrinu, by bronić kobiet swego świata do ostatniej kropli krwi. — Ile kosztuje kobieta? — zapytała z czystej ciekawości. — To zależy, czy dziewica, czy płodna — odparł, zdziwiony nieco pytaniem. — Niesprawdzona od tysiąca sztuk złota w górę. Sprawdzona niemal dwa razy tyle. — Sprawdzona, czyli taka, co już rodziła? — Taka, co rodziła chłopców. Nikt nie sprzeda kobiety, która urodziła choć jedną dziewczynkę. — Przy cenach za dziewczynki to nic dziwnego — odparła cynicznie. — Tysiąc sztuk musi być małym majątkiem. — Jest majątkiem. Mój żołd wynosi dziesięć sztuk złota. Za godzinę z tobą, kobieto, tyle bym dał. — Kapitanie — spojrzała mu prosto w twarz, nim zdołał odwrócić wzrok. Przyszpilony jej spojrzeniem mógł tylko słuchać. — Za godzinę ze mną zapłaciłbyś swoją męskością. Przekaż to wszystkim chętnym na mnie i na te godziny. Kiwnął głową, przełykając z trudem. Nie pożądał jej już. On się bał. — Musicie wiedzieć, moja pani, że na każdym postoju wasz… sługa — wskazał głową Karina — będzie dostawał propozycje. Jeżeli on, to znaczy ty, pani, odmówisz, nie zdołamy cię obronić. Kobieta nosi odkrytą twarz, by jej właściciel mógł zarobić. — Rozumiem. I mężowi jest wszystko jedno, kto jest ojcem synów czy córek? — Ależ nie! — aż się przestraszył na takie bluźnierstwo. — Nierządnicami zostają tylko bezpłodne! — Może więc na nierządnicę byłoby cię stać? — podpowiedziała uprzejmie, choć w środku aż się zagotowała.

— Kosztują nie mniej niż dziewice. Na nich dopiero zbija się interes — odparł ponuro. — Shine, chwilowo nie mogę tego słuchać. Cisnęła chustę w twarz kapitanowi, a biały jednorożec wystrzelił do przodu. Gnali traktem, zostawiwszy eskortę daleko w tyle. Saris z Karinem dogonili ich jednak bez trudu. — To chore miejsce! — wykrztusiła wreszcie, gdy zwolnili do stępa. — Chory kraj! Niedobrze mi się robi, gdy o tym słyszę! Karin czekał cierpliwie, aż zacznie mówić, a gdy zaczęła, dłonie same zacisnęły mu się w pięści. Pomyślał, że gdzieś tutaj jest jego Gabriela, że może jakiś Lanor handluje nią… — Karin, przestań! Nie wolno ci tak myśleć! — krzyknęła Anaela, bo jej samej zrobiło się nagle słabo. — Jest zbyt cenną zakładniczką, by traktowano ją jak zwykłą… kobietę. Boże, musimy jak najszybciej wracać… Chronić Ferrin przed tymi bestiami. Rozejrzała się przytomniej. Dojeżdżali do sporej wsi. Na polach i w obejściach krzątali się mężczyźni. Na widok przejezdnych stawali z wyrazem osłupienia na twarzach, które zmieniało się w szerokie uśmiechy albo ponurą rezygnację. — Czy dobrze to odbieram: jednych na mnie stać, innych nie? — zapytała ironicznie. — Prawdopodobnie. — Karin mierzył mężczyzn nienawistnym spojrzeniem. — Zauważyłaś, że nie widać kobiet? Ani w białych, ani w czarnych chustach? — Skoro są takie cenne, muszą być dobrze strzeżone. Może zresztą tych wieśniaków nie stać na własną kobietę, skoro nawet nasz kapitan musi obejść się smakiem. To znaczy nierządnicą w dniu wypłaty. Podążający za nimi tłumek mężczyzn rósł z minuty na minutę. W pewnej chwili został roztrącony przez gwardię przydzieloną Anaeli. Żołnierze otoczyli dwoje podróżnych, odcinając ich od wieśniaków. — Może włóż jednak tę chustę, moja pani — zasugerował Karin. — Pochodzę z wolnego Ferrinu — odparła dumnie i tak głośno, by słyszeli ją przynajmniej

gwardziści. — Nie będę się ukrywała jak jedna z waszych niewolnic. Dotarli do środka wsi, gdzie stała przydrożna karczma i studnia, przy której czuwał człowiek pobierający opłaty za wodę. Anaela domyśliła się tego, gdy któryś wieśniak wciskał w rękę tamtego drobny pieniądz. — Jeżeli jesteście zmęczeni, wielmożni państwo, możemy zatrzymać się tutaj na noc — zaproponował kapitan, patrząc błagalnie na Karina. Anaela wyraźnie widziała jego myśli: we wsi zdoła ochronić kobietę z odkrytą twarzą, w miasteczku, które leżało przed nimi, już nie. Shine skierował się na podwórze przed karczmą. Kapitan odetchnął z ulgą. Karin zeskoczył i pomógł zsiąść swej władczyni, rozglądając się czujnie. Wieśniacy zostali za płotem. Kilku weszło do środka. Stajenni podbiegli do koni i zatrzymali się, unikając pilnie wzroku Anaeli, widząc dwa wierzchowce bez siodeł i uzd. — Puśćcie je do stajni wolno — nakazała, a oni zwrócili pytające spojrzenie na Karina. — Słyszeliście, co powiedziała moja pani — mężczyzna powoli tracił opanowanie. — Wprowadźcie nasze konie do stajni, nakarmcie i napójcie. Nie wolno ich zamykać ani wiązać. Stajenni ukłonili się nisko. Saris z Shinem ruszyli za nimi. Ten pierwszy rzucił tylko za siebie: — Za tego „konia” to ja cię po drodze zrzucę. Ale ani Anaeli, ani Karinowi nie było do śmiechu. Poprzedzani przez część gwardzistów, która natychmiast ustawiła się w strategicznych punktach, weszli do obszernej, dość jasnej jak na tę porę dnia, izby. Szmer rozmów ucichł. Wszyscy głodnym wzrokiem patrzyli nie w talerze, lecz na kobietę. Anaela ruszyła przez izbę swobodnym krokiem kogoś, kto wiele razy szedł środkiem sali wypełnionej ferrińskimi wielmożami, i usiadła w kącie. Karin spoczął

naprzeciw niej. Kapitan wraz z dwoma gwardzistami stanęli obok, nie spuszczając czujnego wzroku z tubylców. Na moment uwagę wszystkich odwrócił sokół w granatowej obróżce, wysadzanej diamencikami, który przysiadł na parapecie okna, po czym wleciał do środka. Karczmarz, który biegł właśnie do podróżnych, ukłonił się ptakowi nisko. — No, no — zaśmiała się cicho Anaela — jesteśmy naprawdę dobrze strzeżeni. — Raczej szpiegowani — sprostował Karin. Karczmarz kłaniał się teraz przed nim. — Dla wielmożnego pana obiad czy tylko napitek? Karin spojrzał pytająco na Anaelę, czy ma od razu uczyć karczmarza szacunku dla niej, ale pokręciła głową. Chciała tylko zjeść, napić się czegoś i położyć w czystym łóżku. Bez awantur. — Obiad dla mnie i mojej pani. Do picia lekkie wino. Będziemy tu nocować. — Oczywiście! — rozpromienił się karczmarz. — Ile wypada płacić? — Płacić? — zdumiał się Karin i spojrzał bezradnie na Anaelę. Nie mieli przecież tutejszych pieniędzy. — Ile wielmożny pan życzy sobie za pierwszą godzinę? — sprecyzował karczmarz, kładąc przed oniemiałym mężczyzną pięć złotych krążków. Karin zrozumiał i surpurowiał na twarzy. Jednym ruchem ręki zmiótł pieniądze ze stołu. Kapitan de’Mille stanął między karczmarzem a Anaelą i oznajmił głośno i wyraźnie: — Ta kobieta nie jest na sprzedaż. W izbie zapanowało poruszenie, zupełnie jakby wrzucił płonącą żagiew do gniazda żmij. — Ile on za nią chce? — wybił się nad inne głos spod drzwi. Młody jasnowłosy Lanor, ubrany dużo wykwintniej niż wieśniacy, szedł ku nim. — Ile chcesz… — stanął przed Karinem i oniemiał na widok czerwonych tęczówek. Odchrząknął.

— Ile chcecie, panie, za waszą kobietę? Jestem skłonny zaproponować pięć razy tyle co karczmarz. Moje notowania rosną — pomyślała Anaela. — Już dwadzieścia pięć. Ciekawe, kiedy Loren de’Mille uzna, że bardziej opłaca się mną handlować, niż mnie chronić. W tym momencie kapitan spojrzał na nią niemal z nienawiścią, odbierając widać tę myśl i jednocześnie wściekle pragnąc spędzić z nią tę magiczną pierwszą godzinę. No tak… Po godzinie z wyposzczonym mężczyzną kobieta nie nadawała się pewnie do dalszej eksploatacji. Gdy ona z kapitanem wymieniali spojrzenia, Karin właśnie wstawał, chwytając Lanora za poły strojnej kurty. — To Wielka Władczyni Ferrinu — wycedził. — Nie jest na sprzedaż. — Ferrinu? — uśmiechnął się ironicznie Lanor. — Tego kraiku za morzem, który niedługo podbijemy? Chyba przyłączę się do wyprawy i wtedy ta wielka władczyni rozłoży przede mną nogi za darmo. Karin, pobladły z furii, chciał nim cisnąć przez izbę, ale przeszkodził mu kapitan gwardii. Zacisnął palce na nadgarstku Karina i zmusił do rozwarcia palców. — To syn władcy tej prowincji — rzekł cicho. — Jeśli chcemy przez nią przejechać… — …muszę rozłożyć przed nim nogi? — wtrąciła Anaela. Ponownie zapadła cisza. Wszyscy znów patrzyli na nią. — Rozczaruję was, panowie. Jestem zamężna. — Nosisz odkrytą twarz! Jesteś kurwą! Ile bierzesz?! — odezwały się głosy gdzieś z tyłu. Syn wielmoży patrzył na nią wyzywająco. Gdy wyciągnęła Czarny Tytanian, rozległy się syki i przekleństwa. Gwardziści natychmiast otoczyli ją, Karina i wielmożę ciasnym kręgiem, zwróceni twarzami w stronę wieśniaków, z których każdy był w coś uzbrojony. — Może jednak załóż tę przeklętą chustę! — wysyczał Karin, stając z mieczem przeciwko pistoletom. — A co mogą nam zrobić? — wzruszyła ramionami. — Mnie — nic. Ciebie mogą zgwałcić, mimo tej ślicznej szarfy — odwarknął.

Zmroziły ją te słowa. Może kule i ostrza się jej nie imały, męska żądza owszem. Ale czarnego całunu nie włoży na siebie na pewno… Zamknęła oczy, modląc się, by tym razem nałapać odpowiednią ilość białej energii i utkać z niej swą własną chustę w swych własnych barwach. Mężczyźni w izbie westchnęli jak jeden mąż. Karin odetchnął. Powoli otworzyła oczy. Widziała świat przez złotą mgiełkę. Przez welon utkany z cieniusieńkiej lśniącej materii, zdobionej misternym ciemnozielonym haftem. Chyba bogowie mi pomogli, bo ja sama nie jestem tak zdolna — pomyślała, podnosząc do oczu rąbek spływającej aż do ziemi chusty. — Wybacz, wielmożna pani, i ty panie — młody Lanor skłonił się nisko, jeszcze oszołomiony. — Arkadia wita was w swych progach. W imieniu mego ojca i własnym zapraszam do zamku. — Dziękuję za zaproszenie — odparła — ale spieszymy do Wieży Boga. Jesteśmy posłami Luciferrina. Dopiero teraz — otumanieni widać do tej pory widokiem kobiety — zebrani w izbie spojrzeli na czarne szarfy lamowane płomieniem i westchnęli powtórnie. Słyszała ich pełne przerażenia myśli: byliśmy gotowi podnieść rękę na dwoje wybranych przez Najwyższego! Oby tylko rękę — pomyślała z przekąsem. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawiły się przed nimi talerze z potrawką i kielichy z winem. — I jak ja mam przez to jeść? — Uniosła rąbek chusty. — Może mnie uświadomisz, kapitanie? — Spojrzała z wyrzutem na Lorena, ale ten patrzył przed siebie. Młody wielmoża zapytał, czy może się przyłączyć, i Karin niechętnie wydał zgodę. — Czy w Ferrinie, Wasza Wielmożność, zamieszkują demony najwyższego? — skłonił się lekko Karinowi, ale pytał Anaelę.

Aż się wzdrygnęła na wspomnienie demonów, a potem podążyła za jego spojrzeniem. Z szacunkiem, ale i ciekawością przyglądał się czarnowłosemu, czerwonookiemu mężczyźnie. — Książę Karin dell’Amar — wskazała głową, ani nie potwierdzając, ani nie zaprzeczając. — Wybaczcie, nie przedstawiłem się: Selen de’Eard. Nalegam na nocleg w zamku. Tu nie zostaniecie, Wasza Miłość, obsłużeni jak należy. — Rozważcie, proszę, to zaproszenie, Wasza Wielmożność — odezwał się cicho kapitan. — Tu nadal nie jest bezpiecznie. — Zamknięta w twierdzy będę bezpieczniejsza? — Zaśmiała się ironicznie. — Na pewno mej skromnej eskorty pan Arkadii nie wyrżnie, mego przyjaciela nie zastrzeli, a mnie nie zniewoli? — Mój ojciec nie śmiałby tego uczynić — odparł młody mężczyzna. — To powiedz mi, jak bierzecie tutaj kobiety za żony? — zadała pytanie, na które już znała odpowiedź. Zmieszał się. — Wiesz jak, Karin? — Anaela spojrzała na swego towarzysza. — Wystarczy jedna noc, a żona zmienia właściciela. Cały ten kraj walczy o jedno: o kobiety. Są one bogactwem naturalnym Lanorii — zaśmiała się, a w tym śmiechu był lodowaty chłód. — Nieźle to sobie wymyśliłeś, Selenie de’Eard. To ty chciałeś mnie zagarnąć na własność. — Zabiję go — stwierdził Karin, wstając. Tamten wstał także. — Przyjmuję wyzwanie. — Ach, i to miałeś w planach?! — „Zdziwiła się”. — Wyzwać męża na pojedynek i zagarnąć wolną niewiastę? Nic z tego, mości Selenie, bo ten tutaj Karin nie jest moim mężem i on mną nie dysponuje. Ale ja chętnie zamiast niego przyjmę wyzwanie. — Wstała tak gwałtownie, że kielichy na stole podskoczyły. — Anaelo, czy możesz… — Nie mogę, Karin — przerwała mu. — Jeżeli Ferrin na każdym postoju będzie

musiał udowadniać swą siłę, to trudno. Nie mogę. Odgarnęła z twarzy złotą mgiełkę, która spłynęła jej na plecy, i sięgnęła po miecz. — Błagam, Wasza Miłość — jęknął kapitan. — Zapłacę głową, jeśli nie dowiozę was całych do Wieży… — O mnie się nie martw, Lorenie de’Mille, martw się o syna wielmoży — wskazała Lanora sztychem. Tamten otrząsnął się z osłupienia i uśmiechnął szeroko. Z kobietami do tej pory tylko zabawiał się za pieniądze ojca, ale jeszcze nigdy z żadną nie walczył. Puścił Anaelę przodem z dwornym ukłonem i po chwili znaleźli się na podwórzu, otaczani przez rosnący tłum wieśniaków i dworzan wezwanych z zamku. — Czy ty zawsze musisz się popisywać? — usłyszała głos Sarisa, który właśnie wychodził ze stajni. Zaśmiała się w duchu. Popisywać… — Sokół krąży nad karczmą — odezwał się Shine. — Nie używaj energii, moja pani. Kiwnęła głową. — I to jest rozsądna uwaga, Saris. A nie „popisywać się”… Prychnął urażony. Lanor oddał jej salut. Ona przeciągnęła ręką po ostrzu, które natychmiast zapłonęło. Mężczyzna drgnął, widząc rozżarzoną głownię, ale uśmiechnął się zaraz. Metal w ogniu stawał się miękki i łatwy do przecięcia. Każdy metal, oprócz ostrza tego miecza, czego Lanor nie mógł wiedzieć… Anaela czekała, aż przeciwnik zdecyduje się na pierwszy ruch. Na razie okrążał ją, trzymają klingę na wysokości piersi. Odprowadzała go uważnym spojrzeniem, nie chcąc dostać ciosu w plecy. — Uważaj, moja pani! — syknął Karin. — Uważam przecież — odparła. W tym momencie Lanor wyprowadził cios zza głowy. Odruchowo się osłoniła.

Czarny Tytanian przeciął gładko ostrze wrogiego miecza na pół. Zebrani wydali ni to westchnienie, ni jęk. Mężczyzna wypuścił miecz z dłoni. Szczęknął tylko o bruk. Anaela przyłożyła sztych do gardła oniemiałego przeciwnika i zapytała krótko: — Poddajesz się? Powoli uniósł ręce, a nikt z obecnych nie miał mu tego za ujmę na honorze. Ta kobieta, nie: ta pani, była chroniona łaską Najwyższego. Nie w ich, zwykłych śmiertelników, mocy było ją niewolić. Powoli, w nabożnej ciszy zebrani rozchodzili się. Lanor stał z uniesionymi rękami, patrząc na Anaelę. — Czy twoja matka mieszka w zamku? — zapytała nagle. Skinął głową. — Przyjmujemy gościnę — odparła ku konsternacji i kapitana de’Mille, i Karina.

ROZDZIAŁ V

ARKADIA

Zamek, którego podwoje przekraczali, przypominał Anaeli Alderianę z jej pierwszej wizyty w Ferrinie. Był tak samo wielki i toporny jak twierdza czarodziejek. Zadarła głowę, ponownie zasłoniętą złotym welonem, i oglądała z niechętnym podziwem niebosiężne mury, niezliczone krużganki i okna, potężne wieże sięgające wyżej niż jakakolwiek wieża w Ferrinie. Dookoła uwijał się tłum służących — mężczyzn. Odbierali od gwardzistów konie, przynosili wodę w kubkach, kłaniali się synowi lorda, czarno odzianemu demonowi, ale przede wszystkim pani w złotej chuście.

Do zamku dotarł przed nimi goniec z wieścią. I o jej pojawieniu się, i o krótkim pojedynku, w którym pokonała szkolonego od dziesięcioleci młodego pana. Takiego gościa ten zamek jeszcze nie witał… Czerwonooki demon pomógł zsiąść swej pani na ziemię i czekał na rozkazy, rozglądając się wokół tak jak Anaela. Z małą różnicą: ona zachwycała się zamkiem, a on uważnie lustrował krzątających się w pobliżu Lanorów. — Nie obawiaj się, wielmożny panie — odezwał się Selen. — Jesteście bezpieczni. Chroni was honor mojej rodziny. — Nie liczyłbym na honor Lanora — odezwał się kąśliwie Saris. Na szczęście Lanorowie nie potrafili czytać w myślach jednorożców. — Chcesz odpocząć w stajni czy pójdziesz ze mną? — zwróciła się do Cienia Anaela. — I będę robił za dywanik pod łóżkiem jak Shine? — prychnął w odpowiedzi. — Nie będę ci potrzebny, bo — jak słyszałaś — chroni cię honor rodziny tego mordercy. — Machnął ogonem na znak pogardy i poszedł za stajennym. — Idź, Shine, odpocznij. Jutro będziemy gnać bez wytchnienia. Pogłaskała białego jednorożca po szyi. Posłał jej żałosne spojrzenie, ale poszedł posłusznie w ślad za Sarisem. Kogo jak kogo, ale dwóch Cieni pod postacią rosłych koni do sali tronowej tego zamku wprowadzić nie mogła. Po schodach zstępował majestatycznie pan Arkadii. Jego szaty w barwach srebra i granatu nie ustępowały wspaniałością tym, w których do Ferrinu przybył Angel de’Lanor. Kilka kroków za lordem szła spowita w czerń kobieta i to na niej Anaela zatrzymała wzrok. Tamta na moment uniosła spuszczoną dotąd głowę i nagle zderzyły się dwa umysły. Anaela miała przed sobą czarodziejkę! Kobieta natychmiast pochyliła głowę, pilnując, by nie potknąć się na schodach. Władca Arkadii zatrzymał się przed Anaelą, obrzucając ją leniwym spojrzeniem od stóp do głów, za które Karin — czuła to za plecami — miał ochotę wbić mu sztylet w gardło. Takie spojrzenie byłoby zniewagą dla każdego, tylko nie dla Anaeli. Pani Ferrinu nie mógł znieważyć byle szlachetka, którego usmażyłaby jednym

machnięciem dłoni. Uśmiechnęła się lekko. Jej twarz pod cieniutkim welonem była dobrze widoczna, w przeciwieństwie do twarzy kobiety w czerni, i Lanor widział ten uśmiech. Jeszcze będziesz się śmiała — pomyślał, a Anaela odebrała tę myśl. Widać pan tego zamku miał nieczyste zamiary mimo zapewnień swego syna. Te zamiary nie obchodziły jej jednak, bo miała własne plany. Była tu tylko po to, by porozmawiać z panią tej prowincji. Z kobietą w czerni… — Witajcie, wielmożni państwo, w mych skromnych progach — odezwał się Lanor z szyderstwem w głosie. Karin zrobił krok naprzód, by wbić mu to szyderstwo pięścią w usta, ale powstrzymała go. — Arkadia jest do waszej dyspozycji. — Zszedł im z drogi, szerokim gestem zapraszając do środka. Gwardziści na gest kapitana otoczyli dwoje podopiecznych, a ci ruszyli po schodach w górę. Kapitan de’Mille szedł po prawej stronie Anaeli, trzymając się na wyciągnięcie ręki, Karin po lewej. Obaj spięci. Obaj mierzący otoczenie czujnym spojrzeniem. — Oficerze — Anaela zwróciła się do Lanora — zaatakują w nocy. — Tak podejrzewałem, moja pani — mruknął. — W winie podadzą narkotyk. Uprzedź swoich ludzi. Rzucił jej zdumione spojrzenie. Nie, Anaela nie była jasnowidzącą, nie odczytała też tego w myślach wielmoży, ona pamiętała, jak z eskortą Gabrieli rozprawił się lord dell’Ellis. — Będziemy was bronić do ostatka — zapewnił żarliwie. — Mam taką nadzieję — rzuciła, ponownie powstrzymując Karina gestem dłoni od odpowiedzi. Drzwi otwarły się. Stali w progu szerokiego korytarza. Władca Arkadii wyminął gości i powiódł ich do sali już gotowej na wystawne przyjęcie. Ustawione w czworobok stoły uginały się od jadła i napitków. Biesiadnicy umilkli i powstali, czekając, aż goście zostaną oprowadzeni i usadzeni przy stole na podwyższeniu. Wzrok wszystkich przenosił się z demona, przepasanego czarno-płomienną szarfą, na kobietę, której urody nie ukrywała cienka złota mgiełka. Szmer przeszedł przez salę, gdy stanęła po prawej stronie władcy

i omiotła zgromadzonych uważnym spojrzeniem, uśmiechając się przy tym łagodnie. Anaela może i się uśmiechała, ale do śmiechu wcale jej nie było. Przy stołach zasiadali sami mężczyźni. Ponad dwie setki zdrowych, silnych i pobudzonych samców… W sali jedynymi kobietami były: ona i żona Lanora, stojąca za jego krzesłem. — Oto Wielka Władczyni Ferrinu — Lanor wskazał Anaelę takim gestem, jakby wystawiał ją na aukcji — pani Anaela dell’Soll. Kobieta, która urodziła córkę. Na sali zapadła martwa cisza, a Anaela poczuła za plecami takie uderzenie nienawiści, że aż się obejrzała. To żona Lanora patrzyła na nią poprzez czarny całun, ale zaraz odwróciła głowę. — Jedzmy i bawmy się na cześć pani Anaeli! — Lanor podrzucił ręce w górę i na ten gest zebrani mogli zasiąść do biesiady. Natychmiast też wybuchł gwar rozmów. Każdy chciał skomentować z sąsiadem słowa pana. Lanor podsunął Anaeli dwornym gestem półmisek z przekąskami. Karin i stojący za jej krzesłem kapitan przyjrzeli się temu, co było na talerzu. — Lordzie… — zaczęła i urwała. Nikt jej tego mężczyzny nie przedstawił, zupełnie jakby każdy był przekonany, że powinna go znać. — Gerald de’Eard — skłonił lekko głowę i podrzucił ją naraz, widząc na parapecie sokoła w diamentowej obróżce. Po twarzy władcy przemknął cień, po twarzy Anaeli uśmiech. — Zwracaj się do mnie, wielmożna pani, po imieniu. Wśród przyjaciół nie używamy tytułów. — Jesteś moim wrogiem, lordzie Geraldzie — odparła ze słodkim uśmiechem. — Czy mógłbym to zmienić? — Ujął jej dłoń przez złotą chustę, odwrócił wnętrzem i dotknął ustami. Zdusiła gniew, który nagle skręcił jej trzewia, ale nie wyrwała dłoni. Rzekła tylko: — Proszę mnie puścić i nie powtarzać tego więcej — tak lodowatym tonem, aż Lanor cofnął pospiesznie rękę. — Kapitanie — zwrócił się do oficera, asystującego Anaeli — nie przyłączysz się do swoich ludzi? — wskazał wzrokiem siedzących przy bocznym stole żołnierzy.

— Mam swoje rozkazy, wielmożny panie. Proszę to odstawić, Wasza Wysokość — wyjął Anaeli z ręki puchar z winem. — Coś insynuujesz, oficerze? — Lord spurpurowiał, wbijając w niego wściekłe spojrzenie. Kapitan wskazał tylko brodą siedzącego na parapecie ptaka. Gerald de’Eard opadł na oparcie krzesła, nagle mały i pokorny. Anaela skubała w milczeniu to, co podawał jej Karin. Kawałek sera, plaster wędliny, chleb. Głodna i spragniona była nieziemsko, a musiała obejść się smakiem, czując wspaniale pachnące potrawy, które przed nią stawiano. Co tylko po którąś sięgała, Karin kręcił lekko głową lub przytrzymywał jej dłoń. Czuła jednocześnie narastającą złość swoją i pana tego zamku. — Nie trujemy tutaj gości! — wybuchnął wreszcie. — Nie — odparła z gniewem Anaela — wy ich tylko spijacie narkotykiem i wystawiacie na aukcji. Ile spodziewałeś się za mnie dostać, Geraldzie de’Eard? Lord poderwał się, Karin również. Tylko ona siedziała, patrząc prosto w pociemniałe z furii niebieskie oczy. — Chcę zamienić parę słów na osobności z twoją żoną, lordzie. Teraz! Oczy Lanora zogromniały. Chciał coś powiedzieć, ale niewidzialna dłoń zacisnęła się na jego gardle, wduszając słowa z powrotem w krtań. I nie była to ręka Anaeli, bo ona sama patrzyła zdumiona to na Geralda de’Eard, to na stojącą za jego krzesłem kobietę, która nadal wpatrywała się jak gdyby nigdy nic przed siebie. Anaela wstała. Lord chwycił chciwie haust powietrza. — Poprowadzisz Panią Ferrinu dokąd zechce — warknął do żony, rozcierając gardło. Na Anaelę, którą podejrzewał o tę sztuczkę, patrzył z nieukrywaną nienawiścią. Kobieta w czerni skłoniła się nisko przed rozwścieczonym mężem, który właśnie obiecywał jej w myślach chłostę, i ruszyła przed siebie, nie oglądając się. Anaela z nieodstępnym Karinem i kapitanem poszli w jej ślady. Drzwi sali otwarły i zamknęły się za nimi. — Odpraw straż — usłyszała w umyśle głos kobiety. — Nie będę rozmawiała w obecności tych bestii. — Karin nie jest bestią! — sprzeciwiła się gorąco Anaela. — Jest moim przyjacielem i obrońcą!

— Jest mężczyzną — syknęła tamta i zabrzmiało to jak przekleństwo. Schodziły stromymi, ciemnymi schodami. Kobieta zatrzymała się nagle, a Anaela nie musiała czytać jej w myślach, by zrozumieć, że nie zrobi ni kroku więcej, dopóki będą im towarzyszyli Karin z oficerem. — Zostańcie tu — nakazała Anaela. Próbowali się sprzeciwić, ale ona była tak samo nieugięta jak tamta. Ustąpili wreszcie. Ruszyły dalej w głąb lochów, by po paru minutach wejść do jednej z cel. Pomieszczenie nie miało okien, a jego ściany emanowały znanym Anaeli blaskiem. Tytanian. Lanorowie musieli więc znać magię! — W tej celi przetrzymywane są tylko kobiety — odezwała się towarzyszka Anaeli, gdy ona sama przejeżdżała dłonią po ścianie, czując znajomy chłód metalu. — Wiesz dlaczego? Anaela zwróciła się do niej i aż westchnęła. Stała przed nią skończona piękność. W delikatnej, subtelnie rzeźbionej twarzy, okolonej długimi jasnymi włosami, lśniły jak dwa głębokie jeziora szafirowe oczy, w oprawie długich czarnych rzęs. Odrzuciła z nienawiścią czarną chustę i stała w sukni koloru swych oczu, patrząc na Anaelę wyzywająco. — Wiem — odrzekła, gdy odzyskała głos. — Ściany chronią przed magią. — Magią… — wyszeptała tamta, smakując to słowo. — Mogę porozmawiać o magii…! Wiesz, co zrobiliby ze mną, gdybyś zdradziła? — Jej głos stwardniał nagle. — Domyślam się po tym, co już widziałam. — Anaela usiadła na cuchnącym pleśnią barłogu. — Ile razów dostaniesz za rozmowę ze mną? Kobieta wzruszyła ramionami. — Ważniejsza jest ta rozmowa. — Przyklękła u stóp Anaeli i wpatrzyła się w złotą gwiazdkę. — Pomóż nam — rzekła po prostu. Anaela spuściła głowę. Nie potrafiła pomóc kobietom tego świata. W żaden sposób nie mogła ich uwolnić.

— Nie mam takiej mocy — wyszeptała. — Przekazywałyśmy z pokolenia na pokolenie podanie o tobie. O pani prowadzonej przez gwiazdę. Tylko to pomagało nam przetrwać, nadzieja, że przybędziesz, a ty odmawiasz? — W głosie kobiety nie było gniewu czy rozczarowania. Nie było żadnych uczuć. Tylko rezygnacja. — Walczymy z nimi. Rodzimy chłopców. Pijemy wywary czyniące nas bezpłodnymi, choć wiesz, jaki los za to czeka, a ty odmawiasz? Jesteśmy zamykane jak zwierzęta i handlują nami jak końmi. Całe życie spowite w czerń, a ty… — Umilkła i zapłakała, z głową na kolanach Anaeli. Ona ani drgnęła, bo kobieta nie chciała jej pociechy. Te łzy były łzami goryczy. — Jak masz na imię? — zapytała cicho, gdy łkanie umilkło. — Mirella. Anaela na to słowo mało nie rozpłakała się. Dlaczego ta kobieta musiała nosić imię jej najdroższej i jedynej przyjaciółki?! Opanowała się i położyła dłoń na jej złotych włosach. — Oni wiedzą, że używacie magii? Pokręciła głową: — Nie. Ale zaczynają się domyślać. Rodzenie samych niemal chłopców, podczas gdy zwierzęta rozmnażają się normalnie, jest podejrzane. — Jak chronicie myśli? — Opaski, które przytrzymują chustę, splecione są z tego metalu — wskazała głową ścianę. — Tytanian… Posłuchaj, Mirello, nie wiem, jak mogłabym pomóc, ale jeżeli pojawi się taka możliwość… — Weź go! Zgódź się! — Złapała Anaelę za ręce. — Zostań żoną Władcy Lanorii i uwolnij kobiety! Anaela szarpnęła się w panice do tyłu. — Nigdy! Nigdy tego nie zrobię! Ja mam męża! Męża, którego kocham i który kocha mnie. Męża, który nigdy nie podniesie na mnie ręki, nie zniewoli, nie sprzeda! Jestem Władczynią Wolnego Ferrinu, gdzie dziewczęta i ich matki biegają

z odkrytymi twarzami i nikt nie kupuje ich na godziny! Nigdy tego nie zrobię! Mirella milczała z nisko opuszczoną głową. — Nadszedł więc czas — wyszeptała. — Czego czas? — Anaelę zmroził ton głosu kobiety. — Śmierci. Podtrzymywała nas przy życiu tylko nadzieja na uwolnienie. Teraz odbierasz nam tę nadzieję… Anaela wstała gwałtownie, odtrącając ją. — Wybacz, ale muszę bronić moich dziewcząt i kobiet przed tymi, których spłodziłyście — wycedziła. — A gdy mi się nie uda, pamiętaj, że umrzemy przed wami. Taki zgotowałyście nam wy i wasze bękarty los. Kobieta wyciągnęła do niej ręce w błagalnym geście, ale Anaela odtrąciła ją ponownie i wyszła z celi, zaciskając dłonie w pięści. Wiedziała, że z jej ramion spływają czerwone błyskawice — w tym świecie pełno było purpurowej energii — i nic ją to nie obchodziło. — Co się stało, moja pani? — zaniepokoił się Karin na widok jej niekontrolowanej energii. — Nic. Chodźmy — ucięła. — Spróbuj się opanować — poprosił. — Nie powinni widzieć tych czerwonych błyskawic. Kapitan szedł za nią, nic nie mówiąc. Jednym ruchem dłoni zdusiła czerwień w garści. — Lepiej? — warknęła do bogu ducha winnego Karina, wychodząc z lochów na podwórze. — Moja pani, sala balowa jest tam — odważył się odezwać oficer, gdy Anaela szła przez dziedziniec. — To wracaj na bal, Lanorze! Na kamiennym bruku zastukały kopyta Sarisa i Shine’a.

— Moja pani, co chcesz zro… — słowa uwięzły kapitanowi w gardle. Widząc wskakujących na grzbiety Cieni tych, których miał nie spuszczać z oka, odwrócił się na pięcie i ruszył biegiem po swych żołnierzy. Anaela z Karinem przemknęli przez dziedziniec. Zamknięta brama poszła w drzazgi od jednego uderzenia czerwienią. Podniesiony most również, Cienie zaś bez wahania skoczyły do fosy. Po chwili znów gnali całą czwórką traktem. Na wschód. I tym razem nie czekali na zbrojny oddział Angela de’Lanor. Koło północy zwolnili. Przeżycia tego dnia były jednak wyczerpujące, siły nadwątlone, a żołądki wściekle domagały się jedzenia i picia. Pragnienie zaspokoili w strumieniu, ale głodu nie. Anaela — przywykła do tego, że nakarmią ją, napoją i odzieją w każdej ferrińskiej wiosce, miasteczku i zamku — nie miała pojęcia, jak we wrogiej Lanorii zdobyć coś do jedzenia. Gdyby był z nimi kapitan, pewnie nakazałby w najbliższej karczmie nakarmienie podopiecznych, ale oficer został daleko w tyle. — Upoluję coś — zaoferował się Karin. Przywykł do głodówki jeszcze wtedy, gdy był synem lorda dell’Amar. — I podasz to coś na surowo? — odwarknęła. — Ogień zwabi hordę mężczyzn żądnych kobiety. — Więc ukradnę. — Wskazał widniejącą w oddali wieś. — Z wami, dwunogami, wiecznie jakieś kłopoty — odezwał się Saris. — Nie mogłabyś się popaść? — Sam się paś, mule — odcięła się. — Idziemy kraść. — Postanowiła nagle. — Ty, Karin, wystąpisz jako demon. Ja w razie czego cię wesprę. Pół godziny później zaszyli się w lesie, objuczeni zdobycznym chlebem, wędlinami i serem. — Wielka Władczyni złodziejką — westchnęła. Zaraz jednak zamruczała z rozkoszy, wdychając zapach pysznego domowego chleba. — Pospiesz się, złodziejko, bo twój uroczy kapitan nadciąga — poradził jej Saris. W mgnieniu oka dokończyła posiłek i po chwili znów gnali na wschód. Sokół leciał niezmordowanie nad nimi.

Przez następne trzy dni bawili się z gwardzistami kapitana Lorena w kotka i myszkę. Pozwalali im podjeżdżać tak blisko, że tamci niemal ich dopadali, po czym wypoczęte Cienie zrywały się do lotu,

tak jak sokół w diamentowej obróżce. Gnali przez Lanorię nocami, by nie wzbudzać zainteresowania mieszkańców wsi. Miasta i zamki omijali szerokim łukiem. Jedzenia, ukradzionego pierwszego dnia, wystarczyło też na następne: i Anaela, i Karin woleli oszczędzać posiłku, niż kraść ponownie. — Zbliżamy się — wyszeptała Pani Ferrinu o świcie czwartego dnia podróży. — Zaczyna mnie wzywać… Było to delikatnie powiedziane. Nieznośny wizg w mózgu, przez który niedługo nie przebije się żadna myśl i żaden głos, już teraz zaczął doprowadzać ją do furii. Złoto-zielone oczy, zmrużone lekko, spoczęły na sokole, który wiernie im towarzyszył. Teraz też przysiadł na gałęzi karłowatego drzewa i posilał się upolowanym ptakiem. — Czyj jesteś? — wysłała do mózgu ptaka pytanie. Poderwał głowę, przyglądając się jej. — Wiem, że mnie rozumiesz. Albo odpowiesz, albo zginiesz. — Jestem tylko sokołem — odparł, zabierając się z powrotem do posiłku. — Nie odpowiedziałeś na pytanie. Na czyj rozkaz mnie szpiegujesz? Angela de’Lanor? Ptak spojrzał na nią bystro. — Nie — uciął krótko. — Będę musiała cię zabić. — Anaela wstała powoli. — Nie wykonasz zadania… Wystrzelił w niebo, ale była na to przygotowana. W sekundę spętała go czerwoną błyskawicą i ściągnęła na ziemię. Oddychał szybko i płytko, a złote oczy rozszerzył szok. Pamiętała to spojrzenie. Takie miały lwiany, które składała w ofierze bogom. Sięgnęła do obróżki i syknęła, cofając dłoń. Mimo szoku skaleczył ją do krwi ostrym dziobem. Przytknęła odruchowo zranioną rękę do ust. Karin pochylił się nad ptakiem i nim zdążyła zaprotestować, jednym ruchem skręcił mu łepek. — Najwyższy czas — mruknął Saris. Karin, nie patrząc na Anaelę, której mimo wszystko zakręciły się łzy w oczach, odpiął granatową obróżkę i odwrócił na drugą stronę, gdzie widniało wygrawerowane: „Własność Cecila de’Lanor, Wielkiego Władcy Imperium

Lanorskiego”. — Masz odpowiedź: Wielkie chędożone Imperium nas śledziło. — Karin zaśmiał się krótko. — Ciekawe, jak dogadał się pan Angel z panem Cecilem — odparła zamyślona. — Może Wielkie chędożone Imperium niedługo rozerwie wojna domowa? — Nie liczyłbym na to. Wierzę w naszego Angela… — Chyba twojego, bo nie mojego — prychnęła. — …który pokazał, co potrafi — dokończył Karin, mając w pamięci jedyne przesłuchanie, jakiemu Lanor został poddany, zakończone totalną porażką Ferrinu. — Są nasze wierne cienie — odezwał się Saris, patrząc na zachód. Obłok kurzu na trakcie wskazywał zbliżającą się gwardię. — Ile nas dzieli od tej przeklętej Wieży? — Anaela osłoniła dłonią oczy. — Mam dosyć ukrywania się jak królik, spania po rowach i czerstwego chleba. Karin rozwinął mapę, skopiowaną z tej, którą przyszpilił do stołu Luciferrin. — Dziś wieczorem będziemy na miejscu — mruknął ponuro. — Zjedzmy chociaż ostatni posiłek jak ludzie — odparła tym samym tonem. — Boisz się? — zapytała nagle. Wzruszył ramionami. — Nie o siebie. — Widziałeś go tak, jak mnie widzisz. Widziałeś, co potrafi. Przy nim Angel de’Lanor to niegroźne szczenię. Luciferrin jest bogiem. Może wszystko. I tym razem Saetin nie stanie na jego drodze. Uważaj na siebie, Karin — poprosiła. Ponownie wzruszył tylko ramionami. Jego życie nie było wiele warte bez dwóch kobiet: Anaeli dell’Soll i jej córki. Jeżeli on ma na siebie uważać, co powiedzieć Pani Ferrinu? Gwardia wpadła na nich w takim tempie, jakby miała ich stratować za karę, za trzy dni morderczej

pogoni. Ani żołnierze, ani kapitan nie odezwali się ni słowem. Po prostu utworzyli szyk i czekali, aż złotowłosa kobieta i czerwonooki demon skończą popas, dosiądą koni i ruszą. — Narzuć tę swoją chustę, bo znów ich zgorszysz — poradził Saris. — Bardzo ci w niej do twarzy — dodał złośliwie, wiedząc, jak Anaela nie cierpi tego symbolu zniewolenia. Rzuciła mu wściekłe spojrzenie, na co się roześmiał bezgłośnie, ale nałożyła obrębioną misternym haftem materię. Wstała. Kapitan patrzył gdzieś za jej plecami. Podążyła za jego spojrzeniem. Na trawie spoczywało truchło sokoła. — Może powinniśmy go pochować? — zapytał nieśmiało Shine. — Lwiany nie zostawilibyśmy padlinożercom. — Masz rację, Shine… Anaela pochyliła się nad ptakiem, wyciągając sztylet. Wykopała dół na tyle głęboki, by żadne zwierzę nie wyczuło krwi, i złożyła w nim ptaka razem z obróżką. Już przysypywała ten mały grób czerwoną ziemią, gdy kapitan podszedł do niej i zapytał cicho: — Wiesz, pani, ile była warta ta obróżka? — Nie więcej niż życie tego ptaka. — Mógłbym kupić sobie za nią kobietę. Podniosła nań oczy, nie wiedząc, do czego mężczyzna zmierza. — Mogę ją odkopać. — Wzruszyła ramionami. Sokoła jej było szkoda. Myślącego, wiernego sokoła, a nie kawałka skóry wysadzanej diamentami. — Będziesz miał tę swoją kobietę i może chociaż ty nie zbrukasz ziemi Ferrinu. Zaczęła z powrotem odgarniać ziemię i po chwili trzymała cenną ozdobę. Wręczyła ją Lanorowi, który przyjął podarunek z dziwnym wyrazem twarzy, minęła go i dosiadła Shine’a. Ruszyli jak poprzednio: Karin po lewej, kapitan po prawej, ona w środku. Z tyłu i z przodu po dziesięciu gwardzistów w dwóch rzędach. — Wybacz, moja pani — odezwał się nagle kapitan, podając jej nieszczęsną obróżkę. — Należy do ciebie. Zmierzyła go zimnym spojrzeniem.

— Wybacz, kapitanie. Należy do ciebie. Ja nie okradam grobów i nie kupuję kobiet. Jechał chwilę w milczeniu, wcale nie zmieszany jej słowami. Na twarzy miał ten sam dziwny wyraz twarzy jak wcześniej. — Czy jest coś, co ma dla ciebie wartość, Wasza Wysokość? — zapytał nagle bez cienia złośliwości. Karin parsknął czymś, co można było uznać za śmiech. Saris spojrzał na oficera na wpół zdegustowany, na wpół rozbawiony. Pytać Anaelę, czy coś ma dla niej wartość… — Owszem, kapitanie de’Mille. Znalazłoby się parę rzeczy… — zaczęła powoli. — Jestem na przykład entuzjastką zwiedzania. Potrafię przejść morze i pół wrogiego kraju, by obejrzeć legendarną Wieżę Boga, a może nawet wejść do środka. Tym razem nawet Shine nie wytrzymał i parsknął śmiechem. — Tę obróżkę, jeśli oczywiście nie kupisz wymarzonej kobiety, zatrzymaj na pamiątkę. Diamenty nie mają dla mnie żadnej wartości. Nie oglądając się na niego, ruszyła przodem. — Nie chciałem twojej pani urazić. — Kapitan spojrzał na Karina przepraszająco. Czerwonooki mężczyzna poczuł, że mimo wszystko lubi tego żołnierza. Przypominał w swej skromności i niezawodności… Amrego. — Dla pani Anaeli liczy się tylko Ferrin i ci, których kocha. Nic innego nie ma znaczenia — wyjaśnił. — Nie kupisz jej żadną błyskotką. Żadną obietnicą nie nakłonisz do zdrady. Twój bóg proponował jej władzę nad Lanorią, ona odrzuciła tę propozycję, a ty jej dajesz obróżkę martwego sokoła? — Karin zaśmiał się, a oficer zmieszał straszliwie. — Ferrin musi być szczęśliwym miejscem — rzekł cicho. — Ferrin był szczęśliwym miejscem. — Głos księcia nagle stwardniał i mężczyzna ruszył w ślad za Anaelą, zostawiając Lanora własnym myślom.

ROZDZIAŁ VI

PAKT NA ŻYCIE SYNA

Wieża Boga ukazała się im tak nagle, że nawet Cienie stanęły zaskoczone. Jechali wąskim wąwozem, dwójkami. Skalne ściany sięgały niebios, na dnie panowały więc mrok i chłód, jakże miła odmiana po palących niemiłosiernie słońcach. Karin i Anaela, mimo nieśmiałych protestów dowódcy gwardii, wjechali do wąwozu pierwsi, pierwsi też wyjechali zza zakrętu i oniemieli na widok budowli, która nagle się przed nimi wyłoniła. Stała pośrodku rozległej polany, nie przypominając niczego, z czym Anaela w swym długim i kilkukrotnym życiu się zetknęła. Miała kształt igły wbitej ostrym końcem w niebiosa, a zbudowana była… z magii. Z czarnej energii. Ściany przypominały spływające ze szczytu potoki zakazanej mocy. Nieliczne promienie słońc, które przedostały się przez otaczające polanę skały, ginęły w czarnej energii, miast migotać na szlifowanym kamieniu. — Co teraz? — mruknął Karin, przyglądając się tej budowli, nie, nie budowli, temu dziełu boga z mieszaniną respektu i niechęci. — Teraz poszukamy drzwi — westchnęła Anaela, zeskakując z grzbietu Shine’a. Razem z gwardzistami obeszli iglicę dookoła, starając się trzymać w bezpiecznej odległości, jakby jakakolwiek odległość chroniła kogokolwiek przed gniewem Luciferrina. Nic z tego. Iglica u podstawy była gładka. Jeśli gładkimi można nazwać strumienie energii. Wreszcie Anaela zniecierpliwiła się. Podeszła do Wieży i… weszła w czerń. Pierwszym, którego ujrzała, był…

— Sellinarisie!!! Przypadła do białego kryształu, w którym uwięziony był ukochany, przyłożyła ręce do jego rąk po drugiej stronie kamienia, jeszcze nie wierząc w to, co widzi. — Sellinarisie!!! Uderzyła pięściami w kryształ. Cisnęła czerwoną błyskawicą, zdolną rozłupać granit. Nic. Stał po drugiej stronie przezroczystej tafli i uśmiechał się smutno. W czarnych oczach widziała miłość, czułość i… beznadzieję. On mnie nie wypuści — mówiły jego oczy, a w kącikach rozbłysły dwie łzy. — Uciekaj! — zakrzyczały nagle, patrząc gdzieś ponad nią. Odwróciła się, odruchowo unosząc miecz. Luciferrin stał tak blisko, że mogła dotknąć go sztychem. — Jesteś więc. — Uśmiech, który nie sięgał bezdennych oczu, wypełzł na nieludzko piękną twarz. — Przybyłaś z własnej woli, by oddać się w moje ręce. — Coś za coś — osadziła go ostro. — Przybyłam pod przymusem odebrać córkę i męża. — O córkę będę targował się z Karinem. Z tobą mogę porozmawiać o nim. — Wskazał brodą zakutego w kryształ Sellinarisa, który pobladł lekko. Nie miała wątpliwości, że wszystko widzi i słyszy. Stanął przed nim i uśmiechnął się. — Moja ulubiona zabaweczka. Ozdoba sypialni… Ileż nocy bawiłem się jego wściekłością i rozpaczą, opowiadając, co zrobię z tobą na tym łożu… Anaeli zaschło w gardle. Widząc tylko Sellinarisa, nie zwróciła uwagi na wystrój pomieszczenia, a to, skąpane w czerni, złocie i purpurze, godne było boga bogów. Wielkie łoże, zasłane purpurową jedwabną pościelą, szczególnie przyciągało wzrok. I przerażało. Stało dokładnie naprzeciw kryształowej ściany z Sellinarisem. — Czego chcesz? — wykrztusiła. — Syna — odparł krótko. Cofnęła się gwałtownie, byle dalej od bestii będącej wytworem lanorskich

umysłów. Luciferrin ponownie zwrócił się do kryształu. Jego dłoń przeszła przez kamień jak przez wodę, by za chwilę zacisnąć się na krtani Sellinarisa. Ten szarpnął się całym ciałem, ale ciało więził kamień. Anaela skoczyła mu na pomoc, lecz odepchnięta energią, padła wprost na krwistoczerwone łoże. Stąd mogła jedynie przyglądać się, jak lanorski bóg miażdży krtań jej ukochanemu. Sellinaris wił się, siniał na twarzy i słabł z każdym uderzeniem oszalałego serca, a Anaela miała umysł zupełnie pusty. Kołatało się w nim tylko jedno słowo: „syn”. — Dam ci go!!! Dam!!! Tylko puść Sellinarisa!!! Bierz mnie, a jego puść!!! — zakrzyczała nagle, przypadając do boga demonów. Odepchnął ją jak poprzednio, padła na wznak, ale puścił jeńca, który bez przytomności oparł głowę o zimny kamień. Trzęsącymi się rękami zaczęła odpinać guziki sukni. Zdarła ją z siebie pospiesznie, modląc się, by bóg się nie rozmyślił, i odrzuciła na bok. Leżała naga i drżąca pośrodku pysznej jedwabnej pościeli, haftowanej jak na urągowisko w złote gwiazdy Ferrinu. Luciferrin stanął nad nią w całej okazałości, nie zdejmując jednak szat. Po prostu stał i patrzył na nagą kobietę, usiłującą osłonić się choć rękami. — Taka potężna, wydawałoby się… Odrzuca władzę nad światem… Wygrywa nierówną walkę… A jak przychodzi co do czego… zwykła nierządnica, sprzedająca się za niezwykłą cenę… — Chciałeś syna. Bierz mnie i skończmy z tym. Jezu, jak to będzie bolało… Zwykły parszywy gwałt… — O tak, będzie bolało — zaśmiał się diabolicznie. — Zapamiętasz ten ból do końca życia, i to będzie kara za odmowę. Nagrodą będzie syn. Spójrz na mnie, bo zawrzemy teraz pakt na jego życie. — Spojrzała. Z nienawiścią i bezgraniczną pogardą. — Przez dziewiętnaście lat Lanorię pustoszyć będzie wojna domowa między Angelem a jego bratem. Zatrzymam tym samym inwazję na twój Ferrin. W dniu osiemnastych urodzin mego syna do brzegów Ferrinu dopłyną lanorskie okręty prowadzone przez twego ulubieńca Angela de’Lanor, który przez swą pychę

i krótkowzroczność doprowadził moją domenę niemal do upadku. Wtedy ty przyślesz naszego syna, Dariela, przez kamienny most. Most upadnie. Pryśnie nić łącząca dwie krainy. Jeśli zdołasz ocalić Ferrin przed inwazją, nigdy już Lanorowie was nie zaatakują, demony też nie. Jeżeli Ferrin padnie, wasze kobiety będą naszymi. Myślę, że to rozsądna oferta i nierozsądnie byłoby ją odrzucać. — Po co ci on? Po co ci dziecko poczęte ze zwykłej kobiety? — wykrztusiła z rozpaczą. — Twa skromność, pani, jest porażająca. Ja nie oddawałbym Lanorii zwykłej kobiecie. Mego nasienia również nie. Dariel, wychowany w Ferrinie, zaprowadzi równowagę w moim świecie, uwalniając kobiety. — Coś ty powiedział?! — Anaela aż usiadła. — Do tutejszych władców nie dociera prosty fakt, że Lanoria umiera z powodu zniewolonych kobiet. Nasz syn, wychowany w wolnym świecie, uratuje ten kraj. Już ty się postarasz, by tak się stało… Rozpiął złotą spinkę i nagle szaty spłynęły na dywan, a Anaela zacisnęła powieki, by nie widzieć boga nagiego. Czuła, jak kładzie się obok, jak opuszkami palców przejeżdża od jej uda, przez żebra, piersi, aż po szyję. Jak wdycha jej zapach. Smakuje skórę na karku i przelewa włosy między palcami. — Ile złota dawali za ciebie po drodze? Ja dawałem całą Lanorię, ale ty mną wzgardziłaś. Mam nadzieję, że nie wzgardzisz nim… Cofnął się, a Anaelę owionął naraz znajomy zapach. Odwróciła się z cichym okrzykiem. Sellinaris pochwycił ją w ramiona i przytulił mocno, wpijając się ustami w jej usta. Przygryzł aż do krwi. Odepchnęła go, zdumiona taką brutalnością, i nagle jej wzrok padł na kryształ, w którym nadal uwięziony był… Sellinaris. — Mówiłem, że zapamiętasz ten ból do końca życia — ten obok niej, w łóżku, uśmiechnął się wrednie, patrząc na wyraz bezgranicznego cierpienia i nienawiści na twarzy tamtego, zakutego w kamień. Pchnął ją z powrotem na łóżko. Siłą rozwarł zaciśnięte uda. — Sellinarisie! — krzyknęła z niedowierzaniem. Wbił dwa palce w jej suchą płeć, aż krzyknęła z bólu i upokorzenia. Demon pod postacią jej ukochanego zaśmiał się tylko. Nie patrzeć w stronę kryształu! Nie myśleć i nie bronić się! To tylko ból, dopóki

jest zajęty mną, nikt nie zginie. Przygryzła wargi do krwi, gdy wtargnął brutalnie w jej suchą, niegotową na przyjęcie potężnego członka płeć. Spojrzała tylko raz w twarz tego, którego kochała nad życie, a który teraz, kryjąc w sobie demona, uderzał w nią jak maszyna. Bez uczuć. Bez wytchnienia. Rytmicznie. Niczym robot. Boże… Żółć podeszła Anaeli do gardła. Tylko nie zwymiotować. — Dobrze ci? — usłyszała. — Krzycz, że ci dobrze! Bierze cię sam bóg Lanorii, ferrińska kurwo. Będziesz miała co opowiadać Saetinowi. No już, krzycz! — Zaczął taranować ją z taką siłą, że ciszę komnaty przeszył pełen bólu skowyt. — O taaaak, jak ja lubię czuć cierpienie, spijać je jak krew z przeciętych żył. — Błagaj o litość, suko, to może cię nie rozerwę. Krzyczała i błagała na przemian, za kryształem szamotał się Sellinaris, który musiał to oglądać, a Luciferrin suwał niezmordowanie. W końcu i on krzyknął, wygiął się w tył, wbijając paznokcie w jej uda, i wytrysnął nasieniem. — Teraz wy możecie się zabawić. Droga wolna. — Zaśmiał się szyderczo, na powrót odziany w szaty z czarnej energii, podszedł do kryształu i przyłożył dłoń. Kamień pękł z hukiem. Odłamki rozsypały się po komnacie. Sellinaris, oszołomiony, dał krok naprzód. Luciferrin, oblizując z warg krew Anaeli, patrzył mu prosto w oczy. — Wychowasz mego syna na wojownika godnego takiej kobiety, jaką ty sobie wywalczyłeś. — Pierdol się! — rzucił Sellinaris. — Wolę tu zgnić, niż chować lanorskiego bękarta! — Wyjdziecie stąd razem, albo nie wyjdzie żadne. — Bóg Lanorii spojrzał na Sellinarisa zimno. — Jeżeli jeszcze nie nauczyłem cię pokory, bo twoja żoneczka jest pokorą wypełniona niemal po samo gardło, powtórzę zabawę z Panią Ferrinu, a ty znów będziesz się tylko bezsilnie przyglądał, jak słodką Anaelę gwałci raz po raz bóg Lanorów. Sellinaris spojrzał na zmasakrowane ciało żony. Na krew i spermę płynące spomiędzy jej ud i chciał zapłakać, ale Luciferrin czekał nie na łzy, lecz na przysięgę. — Wychowam twego syna na władcę Lanorii — wycedził wreszcie. — Tego pragnąłem — uśmiechnął się Luciferrin. — Zostawiam was samych, gołąbeczki. Pocieszajcie się do woli. — Moja córka… Co z moją córką? — usłyszał cichy szept.

— Mam dla ciebie złe wieści. Karin zerwał negocjacje. Zacisnęła powieki i załkała bezgłośnie. — Czego żądałeś, że odmówił? — wycedził Sellinaris. — Tego co zawsze — zaśmiał się Luciferrin. — Życia za życie. — I ten czerwonooki bękart odmówił?! Tak w niego wierzyłaś! — Sellinaris, pobladły z furii, zwrócił się ku Anaeli. — Zawsze tylko Karin! Zasrany Wielki Książę Karin dell’Amar! I on, właśnie on zawiódł! Nie oddał zasranego życia za swoją ukochaną. Za swe dopełnienie… Bóg zaśmiał się donośnie. — Myślałeś, Sellinarisie dell’Soll, że oddam twoją córkę, jej córkę, za jakiegoś bękarta?! — Czego… czego więc chcesz? — wyszeptała z trudem. — Powiedziałem: krwi rodziny dell’Soll. — Nie… — głos rwał się — nie gwałć mojej córki. Zrób to ze mną jeszcze raz, ale zostaw Gabrielę… — Jej włos z głowy nie spadnie — zapewnił Anaelę demon. — Dziecko Gabrieli nie jest mi potrzebne. Twoja córka ma krew zbyt rozrzedzoną krwią mieszańca. Jego krwią — wskazał na Sellinarisa. — Co innego pani Anaela… — skłonił się jej z ironią, ale odwróciła głowę. Łzy ściekały na purpurowy jedwab. — Na razie zadowolę się synem. Spotkają się na moście: siostra z bratem. Takie jest ich przeznaczenie.

Nie wiedziała, jak znaleźli się na zewnątrz. Czuła ramiona Sellinarisa przyciskające ją do siebie i zwalczała mdłości. Jego widok, jego dotyk przypominały o tamtym… — Dajcie wody! — krzyknął władczo, składając Anaelę na trawie. — I jakąś chustkę. Lanorowie, po diademie na czarnych włosach i tonie głosu wnioskując, że mają przed sobą nie byle kogo, szybko spełnili rozkaz. — Odwróćcie się! To też uczynili, a czarnowłosy mężczyzna zaczął obmywać zakrwawione uda swej

żony. Przygryzł wargi, by nie rozpłakać się przy tym jak dziecko… Anaela leżała obojętnie, z odwróconą głową, pozwalając na wszystko. Nie była w stanie usiąść, nie zrobiłaby ani kroku. Bóg Lanorów dotrzymał słowa: bolało. Bolało po tysiąckroć, bo zrobił to rękami Sellinarisa, które teraz delikatnie dotykały poranionej płci kawałkiem mokrej chusteczki. — N-nie dotykaj mnie — wyjąkała. Pochylił się nad nią przerażony. — Anaelo, miła moja, to ja, Sellinaris! — N-nie dotykaj mnie… Cofnął dłonie. W czarnych oczach błysnęły dwie łzy, zduszone natychmiast. Okrył ją białą suknią, okrył czerwoną peleryną i stanął obok, patrząc na nią z rozpaczą. Saris położył się obok Anaeli, starając się nie dotknąć jej nawet kosmykiem grzywy. Po raz pierwszy, od kiedy pamiętał, nie wyciągnęła do niego ręki. Na polanie zapanowało powtórnie poruszenie. Przed Wieżą Boga pojawił się… Karin. Jego na wpół szalone oczy na moment zetknęły się z oczami Anaeli i ujrzała w nich taką nienawiść, że jej własna była zaledwie płomieniem, a jego pożogą trawiącą cały świat. Nim ktokolwiek zdołał zareagować, ruszył przed siebie, zataczając się jak pijany, i zniknął im z oczu za skalnym załomem. Shine powlókł się za nim.

Droga powrotna trwała dwukrotnie dłużej. Kobietę wieziono w hamaku ze związanych peleryn, między dwoma końmi. Okryta złotym całunem wyglądała jak martwa. Czarna szarfa tnąca pierś ukryta była pod czerwoną jak krew peleryną. Sellinaris jechał na grzbiecie przygnębionego Sarisa po jednej stronie, milczący jak wszyscy kapitan de’Mille po drugiej. Karina nie spotkali, ale nikt się nie martwił o czerwonookiego demona, a już na pewno nie Sellinaris. On na nowo przeżywał każdą chwilę w Wieży Boga, od momentu, gdy został obudzony pojawieniem się Anaeli, aż po chwilę, gdy mógł wynieść ją na zewnątrz i… gardził sobą. Gardził, że nie potrafił nawet umrzeć, by nie patrzeć na to, co demon robi z jego ukochaną.

Zacisnął dłonie w pięści, niechcący szarpiąc za grzywę. — Na mnie to ty się nie wyżywaj, co? — usłyszał głos Sarisa. — I może w końcu opowiesz, co się stało tobie, jej, Karinowi. I czemu nie ma z nami Gabrieli? — O to ostatnie pytaj Karina! — wybuchnął Sellinaris. — Tego parszywego tchórza! Shine pojawił się znikąd. — Wybacz, Wasza Wysokość — odezwał się cicho, ale takim tonem, że książę umilkł, Saris też, czekając na następne słowa białego jednorożca — nie oceniaj Karina dell’Amar zbyt pochopnie, bo nie wiesz, czego lanorski bóg zażądał w zamian za panią Gabrielę. — Życia — odwarknął Sellinaris. — Życia pani Anaeli — odparł Shine. — Karin miał ją zgładzić zaraz po urodzeniu syna. Odmówił. Shine zawrócił, by być przy Karinie. Sellinaris milczał ogłuszony jego słowami. Saris także. — Wielmożny panie — przerwał ciszę kapitan — Arkadia zaprasza w gościnę. — Nie wiem, co to jest Arkadia, ale pierdolę jej gościnę — odwarknął książę. Kapitan umilkł zmieszany, lecz nagle z płóciennej kołyski dobiegł cichy głos Anaeli: — Przyjmiemy gościnę. To były pierwsze słowa, jakie wypowiedziała od czterech dni. Sellinaris i kapitan pochylili się nad nią równocześnie: — Oczywiście, Wasza… — Wolałbym nie, Ana… Zaczęli obaj i spojrzeli na siebie. W czarnych oczach błysnął gniew, w błękitnych zdziwienie. — Wybacz, wielmożny panie, ale jestem w służbie pani Anaeli i jej słowo jest dla mnie rozkazem — rzekł kapitan. Sellinaris chciał dobitnie wyjaśnić Lanorowi, co myśli o nim i jego służbie, ale z dołu dobiegł ponownie cichy głos:

— Prowadź do Arkadii, kapitanie de’Mille. — Wasza Miłość… — Zasalutował Lanor w odpowiedzi i z dwoma żołnierzami pognał przodem ku majaczącemu w dali zamczysku. — Nie powinniśmy zatrzymywać się w tym kraju — sprzeciwił się łagodnie Sellinaris, szukając pod złotym całunem jej dłoni. Nie znalazł. Ukryła przed nim nawet dłoń. Gardło mężczyzny ścisnęło się boleśnie. Czy kiedyś obejmie go bez wstrętu? Czy pozwoli się objąć? A czy ty pozwoliłbyś, gdybyś tam, w Wieży Boga, był na jej miejscu? Zaklął w duchu, by po chwili sięgnąć po miecz. Wracał kapitan wraz z pocztem odzianych w barwy Lanorii obcych żołnierzy. — To ci tam, z tej Arkadii — mruknął Saris. — Schowaj miecz i nie używaj magii. Im mniej wiedzą, tym lepiej. — Sellinaris uczynił to, co radził Cień tylko dlatego, że mu ufał. — Aha, w zamku nie zatrzymamy się na długo. Anaela chce tylko zamienić parę słów z żoną władcy. To jej słowa, nie moje — zastrzegł Saris, gdyby książę chciał protestować. — Ty masz wymóc na Geraldzie de’Eard tę rozmowę. Sellinaris kiwnął głową i patrzył ponuro, jak otaczają go obcy gwardziści. Zupełnie jakby dotychczasowa eskorta była twoja własna — prychnął w duchu, ale musiał przyznać, że w towarzystwie kapitana de’Mille czuł się bezpiecznie. Oficer był cichy, ale miał posłuch wśród swoich i na każdym postoju sprawnie rozstawiał ludzi, organizował wodę i posiłek, a potem, gdy trzeba było ruszać w dalszą drogę, równie sprawnie formował szyk, zajmując swoje w nim miejsce: po lewej stronie Anaeli, od kiedy stracili Karina. Wieści o czerwonookim mężczyźnie przekazywał mentalnie Shine, który nie opuszczał go na krok, a teraz wiózł ku nim traktem. Karin był w opłakanym stanie, bo przez te cztery dni pod palącymi słońcami Lanorii nie pił i nie jadł, ale ponoć się trzymał. Kapitan, odpowiedzialny i za tamtego, wysyłał zwiad przynajmniej z wodą do picia, ale żołnierze wracali, kręcąc głowami. Demon patrzył na nich jedynie nienawistnym spojrzeniem i kazał iść precz. Teraz wracał…

Na dziedzińcu panowało takie samo ożywienie jak poprzednio, ale tym razem gwardziści nie zsiadali z koni, nie oddawali zwierząt w ręce stajennych, nie rozglądali się za wodą i posiłkiem. Gwar powoli cichł. Służba nieruchomiała, skonsternowana zachowaniem lanorskich żołnierzy.

Stali w milczeniu, okrążając zwartym szykiem niesioną między dwoma końmi kobietę. Nad nimi górował nieznajomy czarnowłosy mężczyzna na czarnym ogierze. Zbiegającego po schodach syna lorda, jak mu podszepnięto, Selena de’Eard, zmierzył zimnym spojrzeniem. Tamten skłonił się, nie spuszczając jednak obcego z oka. Ocenił stan uzbrojenia — miecz, sztylet i długi nóż — prychnął pogardliwie w duchu i odezwał się: — Mój ojciec ponownie wita w progach Arkadii. Zapraszamy na ciepły posiłek i nocleg. — Nie będzie posiłków ani noclegów — uciął ostro obcy. — Moja pani chce się widzieć z twoją matką. Tylko tyle. Po tym spotkaniu ruszamy w dalszą drogę. — T-to raczej niemożliwe — zająknął się młody mężczyzna. — Mój ojciec nie zezwoli… — Więc będziemy tu tkwić dotąd, aż twój ojciec wykona polecenie Anaeli dell’Soll — przerwał mu Sellinaris i przerwał audiencję, przenosząc wzrok gdzieś ponad niego. Żołnierze karnie, bez słowa skargi, tkwili w siodłach. Kapitan spokojnie patrzył na Selena, który nie wiedział, co robić. Dostał wyraźne polecenie: Pani Ferrinu ma zasiąść po prawicy Geralda do kolacji. Ale Selen owej pani nawet nie dojrzał! Prawdopodobnie ranną, może umierającą, przyniesiono na związanych pelerynach, a lanorscy gwardziści z jasnowłosym kapitanem na czele otaczali władczynię jakiegoś kraiku za morzem, gotowi bronić jej za cenę życia. Ojcu się to nie spodoba… Słońca zaszły już dawno. Chłód wieczoru dawał nieco wytchnienia zmordowanym ludziom i zwierzętom tkwiącym od wielu godzin pośrodku opustoszałego podwórca. Pani Ferrinu nie dawała znaku życia, choć była pewnie głodna i spragniona jak oni wszyscy, jednak czarnowłosy demon był nieubłagany: czekają dotąd, aż władca zamku się ugnie. — Kapitanie — usłyszeli cichy szept, gdy zza murów wyjrzał księżyc — puść ludzi na kwatery. Sama poczekam. Loren pochylił się nad drobną sylwetką spowitą w złotą mgłę, teraz srebrzystą od księżycowego blasku. — Wybacz, moja pani, lecz albo razem stąd wyjedziemy, albo razem sczeźniemy na tym dziedzińcu.

Sellinaris posłał mu spojrzenie, w którym był niechętny podziw. — Kapitanie — znów ten szept, rwący się jak wieczorna mgła — on przyśle żonę dopiero o świcie. Puść ludzi. Ty możesz czekać ze mną. Oficer poderwał głowę, klnąc w duchu. O świcie?! Lord de’Eard do świtu ma zamiar trzymać tę ledwo żywą kobietę bez jedzenia i wody, nie mówiąc o łożu wygodniejszym niż dwie związane peleryny?! Wymienił ponure spojrzenia z tamtym. Tym, co wyszedł z Panią Ferrinu na rękach. Czarnowłosy mężczyzna wzruszył ramionami. — Puść ich. Niech przynajmniej żołnierze się najedzą i wyśpią. Nam nic nie grozi. — Lekce sobie ważysz pana tego zamku, Wasza Miłość — wyrwało się Lorenowi. — Nigdy nie lekceważę wroga, kapitanie — wycedził Sellinaris. — Po prostu znam swoje możliwości. Oficer, do końca nieprzekonany, wydał rozkazy i gwardziści, tłumiąc westchnienia ulgi, pozsiadali z koni, z trudem prostując grzbiety. Znikąd pojawiła się służba i zajęła i ludźmi, i zwierzętami. Po chwili na podwórcu zostali we troje: Anaela, Sellinaris i Lanor. Żadne z nich nie odezwało się ni słowem przez całą długą noc. Nawet Saris milczał. Od czasu do czasu książę sprawdzał aurę Anaeli. Kobieta raz czuwała, raz traciła przytomność. Aura wtedy przygasała, a Saris poruszał się niespokojnie, budząc mentalnie swoją panią. Pierwsze słońce powitało schodzącą ku nim kobietę w czerni. Mirella de’Eard, która i za tę rozmowę miała zapłacić krwią na pociętych batogiem plecach, pochyliła się nad Anaelą tak nisko, by słyszeć cichy szept, skierowany tylko do niej. Gdy Pani Ferrinu skończyła mówić, czarno odziana kobieta odnalazła przezroczystą niemal dłoń tamtej i przytknęła do ust, a potem odwróciła się i ruszyła z powrotem do swego więzienia. Jednak zarazem Lorenowi, jak i Sellinarisowi wydawało się, że z każdym krokiem prostuje plecy i unosi głowę. I tylko Saris wiedział dlaczego: dostała od Anaeli coś najcenniejszego na świecie — nadzieję. Krokom Mirelli de’Eard towarzyszył stukot kopyt na kamiennym bruku. Odwrócili się obaj: kapitan i książę. Biały jednorożec zatrzymał się tuż przy nich.

Trzymający się dotąd na jego grzbiecie mężczyzna spadł ciężko na ziemię…

Cały dzień, kolejny stracony dzień, spędzili na błoniach otaczających zamek, gdzie Karin i Anaela dochodzili do siebie, a kapitan de’Mille i Sellinaris przygotowywali się do odparcia możliwego ataku. Ale nikt ich nie niepokoił. Wieczorem przyniesiono dowódcom i żołnierzom posiłek. Po raz pierwszy dołączyła też do swojej eskorty Anaela. Usiadła, krzywiąc się z bólu, na rozłożonej przez Sellinarisa pelerynie i pilnując, by nie dotknąć męża nawet skrawkiem sukni, co zabolało go jak nic do tej pory. Podniosła złoty woal, a Sellinaris i kapitan aż jęknęli w duchu. Z pięknej i pełnej życia kobiety pozostał cień. Cień śmierci zamknięty w wielkich złoto-zielonych oczach. Tylko te oczy było widać w bladej, wychudłej twarzy. Podano jej świeży chleb posmarowany grubo masłem. Podano ser i lekkie wino. Jadła w milczeniu, które udzieliło się wszystkim, patrząc w płomienie rozpalonego niedawno ogniska. Naprzeciw niej siedział Karin. Tak samo blady i wychudły jak ona. W pewnym momencie oboje podnieśli wzrok. W oczach mężczyzny płonęła czysta nienawiść. Skierowana przeciwko niej — Anaeli. Pierwsza odwróciła wzrok, czując się tak samo winną. Gdyby nie ona, Karin odebrałby Gabrielę bogowi Lanorów… Wstała, chwytając się grzywy Sarisa. Gwardia natychmiast była na nogach, ale machnęła gniewnie ręką. — Muszę pobyć sama. Nie odejdę daleko. I ruszyła w noc z Cieniem u boku. — Co się stało z Karinem w tej przeklętej Wieży, już wiem — zaczął Saris. — Powiesz, co się działo z tobą? — Luciferrin zgwałcił mnie — odparła krótko. Saris się potknął. — Zrobił to pod postacią Sellinarisa i tak, żeby bolało. Bolało. Milczenie Cienia było jak krzyk.

— Za dziewięć miesięcy urodzę jego syna — mówiła dalej beznamiętnie. — Gdy skończy osiemnaście lat, wróci tutaj i będzie koronowany na Władcę Lanorii. W zamian demon zwróci mi córkę. To wszystko. — Jak ci mogę pomóc, moja pani? — zapytał Saris po długim milczeniu. — Pomóż mi pokochać to dziecko.

ROZDZIAŁ VII

DARIEL

— D ariel! — ostry głos Sellinarisa sprawił, że Anaela poderwała głowę. Co znów zrobił jasnowłosy książę, by zasłużyć na taki ton? — Kto cię uczył tego bloku, bo chyba nie ja? Sellinaris przyskoczył do walczących, chwycił chłopaka za osłabione ciosem przeciwnika przedramię i skierował sztych jego własnego sztyletu w jego gardło. — Nie żyjesz. Odepchnął bliskiego łez syna od siebie. — Dwa dni w ciemnicy… — Nie! — przerwała Sellinarisowi Anaela równie ostro. — Kara jest niewspółmierna do… — Od kiedy ty zajmujesz się szkoleniem chłopaka? — Sellinaris odwrócił się powoli do kobiety. W czarnych oczach był lodowaty chłód, który zawsze pojawiał się, gdy dochodziło między nimi do kłótni. A kłócili się przez ostatnie osiemnaście lat tylko o jedno: o jasnowłosego, błękitnookiego syna Anaeli i Luciferrina. — Umawialiśmy się: ja nie wtrącam się do twoich z nim ćwiczeń, ty do moich.

— Przepraszam, ojcze — odezwał się pokornie chłopak. — Przyjmuję karę, tylko… — Nie będzie żadnej kary! — Anaela zmierzyła i jego, i Sellinarisa wściekłym spojrzeniem. — Za dwa dni są twoje urodziny i spędzisz je w sali balowej, a nie w ciemnicy! Saris, zabierz go stąd — rzuciła do jednorożca, który przyglądał się całemu zajściu ze znudzeniem. Widział to już tyle razy… Sellinaris nigdy nie pogodził się z gwałtem na żonie i powiciem przez nią syna lanorskiego boga. Znienawidził dziecko tak, jak nienawidził tego, który je spłodził. Gdyby Sirden nie czuwał nad Anaelą, Sellinaris w pierwszych dniach po powrocie z Lanorii podałby jej truciznę na poronienie. Ona jednak strzegła tego bękarta jak źrenicy oka, tłumacząc mężowi, że tylko dzięki temu dziecku odzyskają własne. Sellinaris tym bardziej znienawidził chłopca. A Anaela tym bardziej go pokochała. Dariel — książę nosił imię, które nadał mu Luciferrin — był słodkim dzieckiem. Anaela urodziła go szybko i niemal bezboleśnie, czując przy sobie obecność demonów, które czuwały nad matką i noworodkiem od pierwszych chwil. Potem miała zamiar oddać niechciane dziecko mamkom, ale… gdy pierwszy raz przystawiła synka do piersi, a on dotknął jej skóry maleńkimi łapkami i z błogością spojrzał w oczy matki, pokochała go beznadziejnie i bez reszty. I od pierwszego dnia, od pierwszych minut jego życia zaczęła go uczyć. Śpiewem uczyła miłości i łagodności, dotykiem — czułości, spojrzeniem — odwagi. Sellinaris szkolił bękarta na wojownika, Anaela na władcę o wielkim sercu. Sellinaris ćwiczył chłopca słowem i batem, Anaela dawała przykład Małej Wielkiej Pani, którą kochał cały Ferrin. Dzięki niemu wyrósł na twardego i nieulękłego żołnierza, dzięki niej na kochającego wolność i wszystko, co żyje, młodego księcia. Sellinaris powtarzał synowi to, co bratu: „zabijaj szybko i bezboleśnie”, Anaela: „liczy się tylko Miłość”.

Osiemnaście lat minęło niepostrzeżenie, co nie znaczy, że Wielki Ferrin gnuśniał wśród tańców, śpiewów i swawoli. Dany przez Luciferrina czas Sellinaris z Sirdenem wykorzystali

najlepiej jak mogli: dozbroili północ, połączyli siecią kutych w skale przejść jaskinie w górach otaczających Feri’anę, gromadzili zapasy i broń. Wojna z Lanorią była przesądzona. Wyrok odwleczono jedynie do czasu osiemnastych urodzin Dariela dell’Soll. Za dwa dni Ferrin będzie świętował inicjację następcy tronu. Za dwa dni Anaela straci drugie dziecko. Za dwa dni zacznie się wielka wojna.

Sellinaris obejmował żonę, zapatrzony w rozgwieżdżone niebo za oknem Zachodniej Wieży. Anaela leżała spokojnie w jego ramionach, wtulając twarz w swoje miejsce: zagłębienie między szyją a obojczykiem. Czuł na skórze jej gorący oddech i miał ochotę wziąć ją ponownie, jak zawsze, jak codziennie od dnia, gdy znów pozwoliła mu się dotknąć. Poczuła na nagim udzie jego budzącą się męskość i mruknęła na wpół śpiąca: — Pamiętaj, że mamy jeszcze spotkanie Wielkiej Rady i powinniśmy oboje być przytomni. — Przytomni będziemy. Chyba. — Zaśmiał się gardłowo, pociągając ukochaną na siebie. — Tyle lat, a ja wciąż pragnę cię tak samo… Ona też, co natychmiast poczuła w lędźwiach. Sellinaris rozwiązał aksamitkę więżącą jej włosy. Uwielbiał, gdy otulała go miękka fala kasztanowych splotów. Wsunął w nie palce i przyciągnął usta żony ku swoim. Poddała się ulegle, by po chwili wszcząć walkę. To też uwielbiał: jej zmienność i nieobliczalność. Miłość z Anaelą była jak igranie ze smokiem — nigdy nie wiedział, czego się spodziewać. Kochali się aż do ostatniego krzyku, aż do utraty zmysłów. Gwiazdy życzliwie patrzyły na dwoje kochanków. — Obiecaj mi coś — wyszeptał Sellinaris, leżąc na niej z męskością w jej wnętrzu. Otworzyła zmącone rozkoszą oczy. — Przyrzeknij, że zostaniesz w Feri’anie.

Pokręciła głową. Poruszył się, a ona jęknęła cichutko. — Będę brał cię dotąd, aż przyrzekniesz — ostrzegł na wpół żartobliwie i zaczął całować jeszcze wilgotne od poprzednich pocałunków usta. Odtrąciła go z nagłym gniewem. Sellinaris nie pierwszy raz usiłował ją zmusić prośbą czy groźbą do pozostania na czas wojny w bezpiecznym zamku. Ale pierwszy raz czynił to w łóżku. — Nikt mnie nie zastąpi — rzekła krótko, siadając przed lustrem. Stanął za nią: nagi i piękny. Śniade ciało wojownika połyskiwało w blasku świec. Czarne włosy opadały na umięśnione jak u gladiatora barki. Położył dłonie na ramionach Anaeli i poprzez lustro spojrzał jej w twarz. — Twoja śmierć pociągnie więcej istnień niż sama wojna. Złoto-zielone oczy wbiły się w twarde spojrzenie mężczyzny. — Gdy zginiesz pierwszego dnia — mówił dalej — wojska cofną się i nikt nie będzie w stanie zmusić ich do walki. Milczała, tylko nań patrząc. — Blokada powstrzyma Lanorów jedynie na dzień czy dwa, twoja śmierć otworzy im drogę do Serca Ferrinu. — Nie zamierzam umierać — odwróciła wzrok pierwsza, sięgając po szczotkę. — Będę dobrze chroniona. — Staniesz bezbronna na nagiej skale. Nikt cię nie ustrzeże przed lanorską kulą. — Patrzył z rosnącą furią, jak ta, którą kochał nad życie, spokojnie szczotkuje kasztanowe włosy. — Jeżeli własne życie cenisz tak nisko, jeżeli nie obchodzi cię los Ferrinu i jego obrońców, wiedz, że wystawisz na strzał oba Cienie: Sarisa i Shine’a, mnie, Sirdena, Karina, lwiany, Raskăra i smoki. Wszystkich, którzy staną między tobą a Lanorami. Podniosła się powoli, stając z nim twarzą w twarz, pobladła z gniewu.

— Nigdy więcej nie mów, że nie obchodzi mnie los Ferrinu — rzekła wolno, zgłoska po zgłosce. Do drzwi zapukano cicho, dając znać, że minęła północ.

Dookoła stołu zgromadzili się już wszyscy. Po prawej stronie Anaeli zasiadł Sellinaris, po lewej jej syn — Dariel. Potem Karin, Raskăr, Pani Lasu, lordowie prowincji, Sirden, Rain i Ingrid — Góral. Saris leżał na miękkim dywanie pośrodku sali. Shine stał za krzesłem Anaeli, obok Aiszy — lwiany.

— Witam zgromadzonych — zaczęła Anaela, odziana jak zwykle w prostą białą suknię. — Bez zbędnych przemówień, proszę. Jak wschód? — Zwróciła się do Sirdena. — Gotów — odparł kat. — Południowy zachód? — złoto-zielone oczy spoczęły na Karinie. — Gotów. — Północ? — Gotowa. — Skłonił się Rain. — Smoki? — Spojrzała na Raskăra. — A jak myślisz? — odparł po swojemu. — Lwiany? — Potargała futro siedzącej obok kocicy, ta liznęła ją w odpowiedzi po policzku. — Las Tysiąca? — Gotów — odparła Pani Lasu. — Dziękuję. Plany nie uległy zmianie. Jutro odbędzie się pożegnalna uczta na cześć mojego syna — położyła dłoń na ramieniu Dariela i wielki żal nagle chwycił ją za gardło, jakby dopiero teraz pojęła sens tych słów. Podwójny sens. Pożegnalna uczta dla nich wszystkich, nie tylko dla jasnowłosego Dariela. — Pożegnalna? — Zdziwił się Rain. — Następca tronu będzie bezpieczny. Do Feri’any Lanorowie nie wejdą. Tak nas, pani, zapewniałaś. — Nie pozwolę zamknąć się w Feri’anie, matko — sprzeciwił się Dariel. — Wszyscy powyżej czternastego roku życia staną do walki. Dekret wojenny… — …ciebie nie dotyczy — wpadł mu w słowo Sellinaris. — Ależ ojcze… — Milcz! — Sellinaris smagnął go tym słowem jak batem, aż wszyscy to poczuli. I wszystkich nie po raz pierwszy zdziwiła nienawiść władcy do syna. Cóż się jednak dziwić: Dariel nosił wszystkie cechy Lanora, nie Sellinarisa, a Pani Ferrinu wróciła z dalekiego kraju brzemienna…

Dariel bezradnie spojrzał na Anaelę, by chociaż w jej oczach dostrzec poparcie. I ona jak zwykle ruszyła swemu przeklętemu dziecku na pomoc. — Staniesz do walki. Swojej własnej. Razem ze mną wyruszysz na Przeklętą Wyspę. Rozległy się pełne niedowierzania głosy. To, że Pani Ferrinu zamierzała wznieść blokadę, by odciąć część lanorskiej floty, zostało z trudem zaaprobowane, ale teraz słyszą, że u jej boku ma stanąć następca tronu, książę Dariel dell’Soll! — Co będzie… co będzie… gdy… — jąkając się, zaczął Rain. — Gdy nie zdołamy Waszej Wysokości ochronić, a wraz z tobą, pani, polegnie młody książę? Zapadła cisza. Anaela szybko musiała coś wymyślić. Do tej pory ciągłość dynastii była zapewniona: Dariel miał pozostać wraz z ewakuowanymi powtórnie dziećmi, smokami i źrebiętami w Feri’anie, Karin został oddelegowany do obrony południowo-zachodniej granicy i teraz nagle Pani Ferrinu oznajmia wszystkim, że zabiera następcę tronu na pierwszą linię frontu…?! Wstała powoli, czując nagle wściekły żal i zimną furię w sercu. — Wygramy tę wojnę, nawet jeśli mielibyśmy poświęcić własne dzieci — uderzyła dłońmi w kamienny stół. Wszyscy zgromadzeni poczuli i ten żal, i tę determinację i nagle odetchnęli głęboko. Anaela dell’Soll nigdy ich nie zawiodła. Jeśli ona mówi, że wygrają, to wygrają.

Jechali bok w bok przez skąpane w blasku księżyca feri’ańskie łąki. — Wyjaśnisz mi, mateczko, zmianę decyzji? — poprosił Dariel. Zwracał się tak do niej tylko wtedy, gdy byli sami. Sellinaris ukarałby chłopaka, gdyby usłyszał takie spieszczenie w jego ustach. — Muszę zacząć od początku, synku. — Wyciągnęła doń rękę ponad grzbietem Sarisa. — A to nie będzie łatwe ani dla mnie, ani dla ciebie.

Historia jego poczęcia nie była łatwa nawet dla słuchających jej Cieni, co dopiero dla osiemnastoletniego księcia, przekonanego, że jest dzieckiem Ferrinu, a nie znienawidzonej Lanorii, i surowego, oschłego Sellinarisa, ale jednak Sellinarisa, a nie boga i władcy demonów… Wysłuchawszy jej, jechał długie chwile z opuszczoną głową, a niemęskie łzy skapywały na biały grzbiet Shine’a. — Wybacz mi, synku, ale nie miałam wyboru. Ani wtedy, ani potem — zakończyła głosem rwącym się z bólu. Zsiedli na ziemię. Objął ją potężnymi ramionami, bo mimo swych osiemnastu lat był równy wzrostem przybranemu ojcu, a dzięki niekończącym się treningom mięśnie miał jak ze stali. — Rozumiem teraz jego nienawiść — szepnął, myśląc o Sellinarisie. — Dziecko lanorskiego demona… — Nie stąd się wzięła, syneczku. — Pogładziła księcia po jasnych długich włosach. — Sellinaris nienawidzi twego ojca, nie ciebie. — Gdybym mógł stanąć przed nim, przed tym Luciferrinem, i odpłacić za to, co ci zrobił — rzekł głosem ochrypłym z nienawiści. — Uważaj, dziecko, bo życzenia się spełniają — uciszyła go. — Staniesz przed nim wcześniej, niż myślisz, koronowany na Władcę Lanorii. Książę głośno wciągnął oddech. — Ale… ja mam być władcą Ferrinu! Przygotowywałaś mnie do władania… — Do władania, synku — przerwała mu łagodnie. — Przecież… przecież to będzie zdrada, jeśli stanę po stronie Lanorów! — Rozpacz i niedowierzanie młodego księcia nagle zmieniły się w gniew. — Nie zmusisz mnie do tego! — Ja? Nie. — Westchnęła ciężko, z głębi serca. — Ja mogę cię tylko prosić, byś dopełnił mojej przysięgi. On ciebie zmusi. — Niech spróbuje — warknął Dariel, mrużąc oczy tak błękitne, jakich nie miał

nikt z mieszkańców tej ziemi. — Żaden Sellinaris nie zmusi mnie do zdrady. Żaden… — Nie Sellinaris. On. Twój prawdziwy ojciec — przerwała mu ponownie. — Sięgnie po ciebie tak, jak sięgnął po Sellinarisa, Gabrielę, po mnie… Nikt nie stanie mu na przeszkodzie. — Oprócz ciebie. Ty potrafiłaś mu się przeciwstawić, matko — rzekł cicho Dariel. Błękitne oczy pociemniały. — Po córkę i męża poszłaś do Wieży Boga. Przeszłaś morze i pół Lanorii, by ich odzyskać. Dlaczego tak łatwo oddajesz syna? Dlaczego nie walczysz o mnie? Wraził jej te słowa prosto w serce. Może dlatego że były prawdziwe. Może dlatego że spisała go na straty jeszcze przed urodzeniem, wciąż mając nadzieję na powrót córki. Tylko jak powiedzieć jednemu dziecku, że wybiera się to drugie? — Syneczku… — zaczęła, ale przerwał jej ostro: — Nie mów tak do mnie! Nie mam pięciu lat! Zrozumiała, że jest zraniony tak samo jak ona, jeśli nie bardziej. — Darielu, złożyłam przysięgę i jej dotrzymam. Jutro, w dniu twych osiemnastych urodzin, przejdziesz przez most do Lanorii. To tyle. — Zdradzasz mnie! — wysyczał. — Ty, moja matka, sprzedajesz mnie Lanorom! Przeraziła się. Jeżeli znienawidzi ją, znienawidzi wszystkie kobiety, a tym bardziej lanorskie, i niewolnictwo po drugiej stronie morza nigdy nie zostanie zniesione! — Ale ty jesteś głupi, Dariel — usłyszeli naraz głos Sarisa. — Niby masz te swoje osiemnaście lat, niby jesteś dorosły, a zachowujesz się jak rozkapryszony dzieciak. Jeszcze przed godziną chciałeś ruszać na wojnę, a teraz skamlesz, bo postawiono przed tobą poważniejsze zadanie. Długo będziesz się chował pod spódnicą mamusi? — A chcesz, Saris, w pysk?! — Młody mężczyzna skoczył na równe nogi. — A spróbuj… Anaela odetchnęła z ulgą. Lepszy był gniew niż nienawiść. — Moja własna matka oddaje mnie Lanorom!

— Twoja własna matka została przez Lanorów zgwałcona, a ty jesteś dzieckiem tego gwałtu. Mimo to kocha cię nad życie. Gdyby mogła, poszłaby zamiast ciebie, zgadza się, Anaelo? Nie musiała przytakiwać. Poszłaby, ale tym razem most zamknąłby się przed nią. Dariel umilkł. W błękitnych oczach zabłysły łzy. — Przepraszam, mateczko… — Uniósł jej dłoń do ust, a ona przygarnęła syna do siebie. — Zostałeś powołany, by ocalić kobiety takie jak ja, przed losem, jaki mi zgotowano. Wierzę w ciebie, syneczku. Pochylił głowę i przyjął błogosławieństwo.

Dariel dell’Soll w dniu swych osiemnastych urodzin, podczas ceremonii inicjacji, wystąpił nie — jak się spodziewano — w barwach Ferrinu, ale w bieli i czerwieni — barwach matki. Biała prosta koszula do czarnych spodni i narzucona na ramiona czerwona peleryna lamowana czernią i złotem, spięta prostą złotą spiną. To wszystko, co miał na sobie ferriński książę w najważniejszym dniu swego życia. W dniu, kiedy chłopiec przestaje być chłopcem, a staje się mężczyzną. Niektórzy z ferrińskich wielmożów, w tym Sellinaris, Wielki Książę, odebrali to jako policzek. Anaela tylko uniosła brwi, gdy ujrzała syna stającego w drzwiach sali tronowej. Prawdę mówiąc, nie spodziewała się czerwonego jak krew płaszcza spływającego na białą jak poświęcenie koszulę. Nawet ona sama w tym dniu wyjątkowym dla całego kraju wystąpiła w złocie i zieleni. Co Dariel chciał okazać poprzez sprzeniewierzenie się zwyczajom? Co chciał przekazać jej — Anaeli? Że znaczy dlań więcej niż Ferrin? Patrzyła, jak książę zbliża się między szpalerem klęczących ludzi: wysoki, jasnowłosy i błękitnooki. Jaki los cię czeka, syneczku? — myślała z drżeniem serca. — Czy Luciferrin będzie dla ciebie tak łaskawy jak nasi bogowie? Nie licz na to — odpowiedziała sama sobie, śmiejąc się drwiąco w duchu ze swej naiwności. — Luciferrin nie wie, co to litość… Dariel stanął u podnóża tronu. Wstała i ona.

— Wasza Wysokość — przyklęknął, chyląc nisko głowę. — Wybierz patrona — odparła zgodnie ze zwyczajem. Książę uniósł głowę. Jego wzrok spoczął na stojącym po prawej stronie tronu Sellinarisie, potem na stojącym po lewej Karinie i wreszcie na Sirdenie. Dwór zamarł w oczekiwaniu. Ten, którego wybierze książę, będzie jego naturalnym następcą w przypadku śmierci. Wszystkie oczy zwróciły się na Sellinarisa, a Anaela, widząc myśli syna, najchętniej zapadłaby się pod ziemię. Dariel klął przybranego ojca najparszywszymi słowy. Który więc? Karin czy Sirden? — Synku, wybierz Sirdena — ośmieliła się wysłać doń błagalną myśl. Karin musiał zostać tutaj, w Ferrinie, gdy oni oboje odejdą. Dariel zamrugał, patrząc na matkę. Jak bardzo pragnął choć takim nieposłuszeństwem odpłacić za ból, jaki mu sprawiła, i los, jaki zgotowała. Już jej barwy w tym dniu, w dniu, w którym miał się stać mężczyzną, a nie Leczącą, miały być obelgą… Prosiła go teraz o drobiazg, wybór patrona, który po drugiej stronie morza nie będzie ważny, i on, Dariel dell’Soll, czy może już de’Lanor, mógł odmówić, ale… Kochał ją, a ona kochała jego. Nigdy nie zwątpił w jej miłość. — Proszę lorda Sirdena dell’Sir — rzekł dźwięcznie. Sellinaris spojrzał nań z niedowierzaniem. Dwór ucichł równie wstrząśnięty. Nigdy nie zdarzyło się, by syn podczas ceremonii inicjacji odrzucił ojca… Ostatni, nie zdziwiony tym, zszedł po schodach, stanął za młodym księciem i oparł ręce na jego ramionach. Anaela, dziękując synowi w duchu, ujęła w obie dłonie miecz ukuty specjalnie dla niego: przepiękną broń o klindze z błękitnej stali, grawerowanej złotymi runami, jelcu ze stopu tytanianu ze złotem i głowicy plecionej z białej skóry rajkina i cienkiej złotej nici. Miecz godzien władców. Miecz, na którym własnoręcznie wyryła błogosławieństwo. Dariel przyjął broń, wstrzymując z zachwytem oddech, bo tak pięknego dzieła się nie spodziewał, ale to nie był koniec ceremonii. Młody mężczyzna musiał zostać jeszcze

pobłogosławiony lub odrzucony przez bogów. I Anaela znów zadrżała. Wysyła swe dziecko do Lanorii, którą włada obcy bóg. Czy Primea i Saetin okażą Darielowi łaskę? Czy przejdzie próbę ognia lub wody? — Bądź dzielny, syneczku, to nie będzie rytuał jakich wiele — znów pozwoliła sobie wysłać doń mentalne ostrzeżenie. W odpowiedzi skinął lekko głową. Od wczorajszego wieczoru, gdy jego uporządkowany świat stanął na głowie, zaczynał przywykać do niespodzianek… Sirden rozlał ofiarną oliwę dookoła podopiecznego, wszedł w krąg i zajął swoje miejsce, ponownie z dłońmi na ramionach Dariela. Anaela przymknęła powieki i cisnęła przed siebie pochodnię. Na początku nie działo się nic. Okrąg z oliwy zapalił się i ćmił jak zazwyczaj i nagle… nagle rozpętało się piekło. Płomień strzelił aż po sufit. Zamknął w bezlitosnych objęciach i księcia, i kata. Sala rozbrzmiała setką krzyków. Ponad nie wzniósł się jeden: — Mamo!!! Bez namysłu skoczyła naprzód, prosto w płomienie, i stanęła twarzą w twarz z… Saetinem. — Zdradzasz nas, Anaelo? — padło jadowite pytanie. — Oddajesz syna naszemu wrogowi? — Nie zdradzam, ale oddaję — patrzyła bez strachu w przepastne oczy boga. — Kogo otrzymamy w zamian? — Musicie zadowolić się mną. — Ciebie już mamy. — Nigdy mnie nie mieliście i nie będziecie mieć! — rzuciła z nienawiścią. — Ani

wy, ani parszywy Luciferrin! Jeżeli nie przepuścisz przez ogień mego syna… — zaczęła. — Śmiesz mi grozić?! — wybuchnął gniewem Saetin. — Uważaj, żebym ja nie zapragnął spłodzić z tobą następnego… Umilkła, z trudem przełykając ślinę. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że Saetin może skrzywdzić ją cieleśnie. Roześmiał się okrutnie. — Byłbym przy tym równie „delikatny” jak tamten. Co ty na to, Anaelo dell’Soll? — Chwycił ją pod brodę. — Syna za syna? Osunęła się na kolana. Po prostu nogi ją zawiodły. — Przepuść moje dziecko, Saetinie, a nadal będę ci wiernie służyła. Mogę oddać tylko siebie, nikogo więcej. — Zgoda — rzekł naraz bóg Ciemności. — Wystarczy nam ten, co przejdzie przez most. — Przez most przejdzie Gabriela — wyszeptała kobieta, blednąc. — Nie poświęcę córki… Nie zgadzam się! — podniosła głos do krzyku. — Nie!!!

— Nie!!! — przecięło salę i płomienie zgasły tak nagle, jak się pojawiły. Spanikowani ludzie uspokajali się powoli, widząc, że nikomu z trojga stojących w kręgu nic się nie stało. Tylko Panią Ferrinu podtrzymywali z jednej strony Dariel, z drugiej Ostatni. Wyprostowała się z trudem i podniosła głowę, patrząc w przerażone oczy stojącego krok od niej — po drugiej stronie kręgu — Sellinarisa. Nic mi nie jest — chciała rzec uspokajająco, gdy w tym momencie odrzwia trzasnęły o ściany i stanął w nich Raskăr. — Okręty na horyzoncie — rzekł krótko. Czekali na to tyle lat, a gdy wreszcie padły te trzy słowa, nie byli na nie przygotowani. Ani Anaela, ani Sellinaris, nawet Sirden, a już na pewno nie zebrani na ceremonii poddani. Panikę szybko zdusiła gwardia pałacowa, wyprowadzając wszystkich dorosłych

do Wieży Portalowej i rozsyłając ich do prowincji. Od momentu, gdy Raskăr ogłosił wojnę, Dekret Wojenny spisany przez Anaelę czterdzieści dwa lata temu nabrał nowej mocy: Feri’ana miała stać się ostatnim bastionem, schronieniem dla dzieci i młodych. Dorośli zaś stawali do walki o ziemię, która ich nosiła. Anaela biegła do swoich komnat, by przebrać się w dawno gotowy strój prostego żołnierza: czarna bluza, kurta z naszytym na kołnierzyku srebrnym wilkiem, dopasowane spodnie i pas z bronią. Włosy związała w ciasny węzeł i ukryła pod kapturem czarnej peleryny. Gwiazdkę ukryła pod opaską, koronę pod czarną chustą. Gdy zbiegała do stajni razem z odzianym w czerń Sellinarisem, spotkali Karina i Sirdena. Oni dwaj już prowadzili wierzchowce. — Sellinarisie, twój koń osiodłany — przechodzący obok nich Sirden klepnął księcia w ramię. — Shine chce nieść Dariela. — Od kiedy to…? — zaczął ze złością Sellinaris. — Shine’a pytaj, nie mnie. — Kat minął go i ustawił się w kolejce do Wieży Portalowej. Przerzucali dziś na wschód wielu ludzi. Na północ i południowy zachód przyjdzie czas. Do Sirdena dołączył po chwili Karin, a po nich rzeczywiście ze stajni wyjechał Dariel dell’Soll na Shinie. — Synu, wyjaśnisz mi… — To wybór Shine’a i nie ma co tutaj wyjaśniać! — krzyknęła zza drzwi stajni Anaela. Po chwili wypadła na czarnym jak jej myśli Sarisie, który nic sobie nie robiąc z oczekujących na przejście, roztrącił tłum i przejechał na czoło. Za Cieniem ruszyli Sirden, Sellinaris i Dariel. Karina zatrzymało ostre: „Ty zostajesz!”, Anaeli. — Nic z tego, moja pani — odrzekł cicho, gdy zrównał się z nią. — Nie ruszysz na wojnę sama. Razem zwyciężamy lub razem idziemy na dno. — Jeżeli ja przegram, kto będzie bronił Feri’any? — wysyczała tak cicho, by nikt nie zwrócił uwagi, że Wielka Władczyni i Wielki Książę — dwoje najpotężniejszych w tym kraju — toczą spór w przededniu bitwy.

— Zdążę wrócić, choć bogowie świadkami, że nie mam do kogo wracać. Ale może będziesz miał z kim — pomyślała z nagłą nadzieją. Bóg Lanorów przyrzekł: odda Gabrielę w zamian za Dariela. Brat z siostrą spotkają się na moście. Machnęła ręką z udaną rezygnacją i poprowadziła skromny orszak za sobą. Po chwili znaleźli się w centrum przygotowań wojennych.

Do wojny sposobione były oddziały konne i spieszone. Te pierwsze do szybkich wypadów i walki z piechotą, wyposażone w kusze lub pistolety i oczywiście miecze, te drugie uzbrojone w śmiertelnie skuteczne sztucery, których pierwowzór przemycił z Ziemi Sellinaris i przez dwadzieścia lat powielali go ferrińscy rusznikarze. Ziemia pocięta była okopami i bunkrami, a zza ich osłony można było prowadzić skuteczny ogień. Także działa, nad którymi pracował książę, zostały z prostych jednostrzałowych armat przekształcone w wielostrzałowe maszyny do zabijania. Powietrza broniły cztery szwadrony smoków, które miały atakować w swój ulubiony sposób: czwórkami. Prowadził je mentalnie Raskăr. W razie czego dowodzenie miała przejąć Anaela lub Rain, stąd obecność Raina w Saskii, a nie w Kyrenii. Zwiadem były niezawodne lwiany. Szybkie, zwinne i niebezpieczne. Tym razem, czując powagę sytuacji, nie śmiały pisnąć, że im puszek nad morzem zmoknie. Ferrin miał wsparcie również z wody. Przyjaciół będą strzec merliny, wrogami mieli nakarmić białe bestie. Anaela, stojąc między identycznie jak ona odzianymi gwardzistami na klifach Przeklętej Wyspy, wpatrywała się w setki okrętów, ciągnące się jak okiem sięgnąć po horyzont. Znała ten widok. Most zaczynał się u jej stóp, ale tym razem nie ona nim przejdzie. — Już czas, mateczko? — Dariel podniósł dłoń matki i przytulił do policzka, tym razem nawet Sellinaris nie sarknął. — Czas, synuś. Bądź wierny. Idź. — Przytrzymała jego dłoń i ucałowała.

Przytulili się do siebie z całych sił. — Zobaczę cię jeszcze, mamuś? — W błękitnych oczach, tak samo jak w złotozielonych, błyszczały łzy. Starł je rękawem zielonej kurty — do Lanorii ruszał w barwach Ferrinu. — Tak, syneczku. Nawet bogowie nie zdołają nas rozdzielić. — Uśmiechnęła się, święcie w to wierząc. — Znajdziemy sposób, by się spotkać. Urwała, rzuciła niespokojnie spojrzenie na most. Mgła gęstniała. Nadszedł czas. Dariel, oglądając się raz po raz, aby na zawsze zapamiętać ukochaną ziemię, ruszył kamiennym mostem. Anaela stała nieporuszona, żegnając syna uśmiechem i uniesioną dłonią. Gdy przeszedł obok niej Shine, nie próbowała go zatrzymać. Pożegnali się tylko krótko, jednym spojrzeniem. Wybór Cienia był jego wyborem. — Chroń go — zdołała wykrztusić, wiedząc, że gdy powie słowo więcej, gdy uśmiech zniknie, rozpłacze się w głos. Patrzyła, jak odchodzi… Wierzyła, że za chwilę z mgły wyjdzie Gabriela i… — Dariel!!! — rzuciła się do przodu. Ktoś szarpnął ją w tył. Syn odwrócił głowę i spojrzał na matkę. — Dariel, wróć!!! — Szarpnęła się znowu. — Puszczaj!!! — ryknęła do Sellinarisa, bo to on usiłował ją zatrzymać. — Synku, wróć! Puść mnie! — Uderzyła za siebie czerwienią, ale uścisk zwolnił się tylko na moment. Chwycił ją i unieruchomił kto inny. — Dariel, wróć!!! Wysoka sylwetka jasnowłosego mężczyzny znikała we mgle… Anaela wyrwała się i wpadła na most. Niewidzialna pięść uderzyła z całej siły w pierś kobiety, aż na chwilę stanęło jej serce. Powoli pochyliła się, nogi ugięły się pod nią i padła twarzą w czarne niewzruszone kamienie.

Utrzymywała się w pionie tylko dlatego, że Sellinaris z Sirdenem wspierali ją z obu stron. Martwymi oczami patrzyła w kłębiące się mgły, którym przed chwilą oddała dziecko. Gdy wyszło z nich dwoje ludzi: mężczyzna i kobieta, wszyscy zebrani na brzegu

wstrzymali oddech. Karin jęknął po chwili, jeszcze nie wierząc, i chciał zrobić krok naprzód, pobiec mostem do tej, co nadchodziła, taka jaką widział ostatnio: w białej nocnej koszuli, spowijającej dziewczęcą postać, gdy Sirden warknął ostrzegawczo: — Nie wchodź na ten przeklęty most. Czekaj cierpliwie, aż sama przyjdzie. Karin spojrzał na kata półprzytomnie, ale widok Anaeli zwisającej między nim a Sellinarisem przypomniał mu, że bóg Lanorów nie życzy sobie obcych. Gabriela szła z niewidzącym spojrzeniem utkwionym gdzieś ponad ich głowami. Obok podążał spięty i czujny Loren de’Mille — kapitan lanorskiej gwardii. Na widok Anaeli w jego błękitnych oczach błysnęło coś na kształt ulgi. Byli coraz bliżej, między towarzyszącymi im żołnierzami podniósł się cichy gwar radosnych głosów. Gabriela stała już na krawędzi, między mostem a matką. Anaela wyswobodziła się z podtrzymujących ją rąk i zrobiła krok w kierunku ukochanej, wyczekiwanej córki. I nagle wszystko stało się w jednej chwili. Gabriela wyciąga zza pasa Lanora pistolet, mierzy w matkę, kapitan bez namysłu rzuca się między nią i Anaelę. Pada strzał. Lanor pchnięty siłą odrzutu zatacza się na kobietę. Ta obejmuje go odruchowo, jeszcze nie rozumiejąc. Patrzy na córkę. Na oficera. Na kurcie, błękitnej jak jego oczy, rośnie plama krwi… Dookoła wszystko się nagle rozkrzyczało, ale dla tych dwojga: Anaeli i kapitana, świat zamarł na kilka uderzeń serca. Bijącego coraz wolniej i coraz słabiej… Loren de’Mille sięgnął zakrwawioną ręką do kieszeni munduru. — Musiałem ci to oddać — wyszeptał, wciskając w dłoń Anaeli granatową obróżkę zdobioną diamencikami. Zacisnęła na niej palce, nie znajdując słów. Kapitan uśmiechnął się samymi oczami, uniósł rękę i dotknął policzka kobiety, a potem westchnął cicho i skonał.

ROZDZIAŁ VIII

WOJNA O FERRIN

— C o ja zrobiłam?! — Gabriela klęczała przy zabitym oficerze i płaczącej matce. — Jak mogłam?! Nikt cię nie obwinia! — Karin podniósł dziewczynę i przytulił mocno. — To nie twoja ręka uniosła broń. Widać bóg Lanorów zwykł tylko częściowo dotrzymywać przysięgi. — Chodź, Anaelo — odezwał się łagodnie Sellinaris. — Pochowamy go z wszelkimi honorami, a potem staniemy do bitwy. Uniosła głowę, otarła zapłakane oczy. Lanorskie okręty zbliżały się, nieuchronne jak śmierć. — Zapnij mi to na nadgarstku. — Wyciągnęła do Sellinarisa dłoń z obróżką. Bez słowa zrobił to, o co prosiła. — Mam jeszcze jeden powód, by się mścić — rzekła, patrząc w morze.

Lanorskie okręty pruły wodę, rozpościerając żagle niczym smok skrzydła tuż przed tym, zanim zatopi kły w karku ofiary. Stała na stromym klifie, patrząc, jak zbliżają się z każdą sekundą, z każdym uderzeniem zamierającego ze strachu serca. Czuła pod dłonią przyspieszony oddech Sarisa, a z drugiej strony naprężone do granic możliwości ciało lwiany. Za plecami Anaeli stał Sellinaris, wbijając mroczne spojrzenie w okręty wroga. Tylko oni, wraz z niewielkim oddziałem żołnierzy, w których tłum Anaela miała się wtopić, zostali na Przeklętej Wyspie, bo nikt więcej nie mógł Anaeli ochronić, każda śmierć byłaby daremna. Odesłała więc wszystkich, choć z Sirdenem miała oczywiście problem. Ktoś jednak musiał dowodzić ferrińską armią, podczas gdy Anaela będzie odcinała skrzydła Lanorom.

Tamci czekali więc w takim samym napięciu na lądzie, a Ostatni dodatkowo lękał się śmiertelnie o ukochaną panią. Pierwszy płynął okręt flagowy, na którym — była pewna — sposobi się do walki Angel de’Lanor. Wyczuwała go tak jak każdego, z kim związała swój los. Za chwilę Władca Lanorii stanie na mostku, może nawet wyjdzie na dziób i ujrzy nieliczny oddział obrońców w czarnych mundurach, a wśród nich czarnego ogiera i grafitową lwianę. I już będzie wiedział, gdzie skierować ogień. — Saris, Aisza, pryskajcie na brzeg — warknęła za siebie. — Dobra — zgodził się niespodziewanie jednorożec. — Pod warunkiem, że ty z nami. — Wystawiacie mnie na strzał! — krzyknęła, zwracając uwagę wszystkich. — Jeśli musicie tu sterczeć, to stańcie za kimkolwiek, nie za mną! — Anaela ma rację — poparł ją Sellinaris. — Zwracacie uwagę. Wracajcie na brzeg. — A ty ją na grzbiecie stąd wyniesiesz?! — parsknął wściekle Cień. — Wyniosę ją. — Saris, bez gadania. — Anaela odwróciła się i wbiła spojrzenie w jednorożca. — Narażasz moje życie. — Sama je narażasz! Ale nich ci będzie. Schowamy się w ruinach lanorskiej twierdzy — wskazał wypaloną stertę gruzów. — Zawsze zdążę po ciebie wrócić. Skinął na lwianę i pognali ku twierdzy. Anaela odetchnęła. Saris i Aisza byli bezpieczni, a ona już niczym nie wyróżniała się spośród reszty żołnierzy. Wcale nie była bohaterką i nie uśmiechało jej się ginąć od lanorskiej kuli, szczególnie podczas pierwszego ataku, po którym musiała zdjąć blokadę i nałożyć ją po raz drugi. Każda wskazówka, kim jest ten, kto odcina drogę od lądu, była dla nacierających cenna, a Cień z wielkim kotem u boku były niczym strzałka „tu celuj”. Nie podobało się Anaeli jeszcze jedno — nosiła wprawdzie tytanianowy łańcuch, na wszelki wypadek odcinając się mentalnie od Angela de’Lanor, ale jeżeli ona czuła go tak wyraźnie jak on ją, znaczyło to, że dla Władcy Lanorii tytanian przestał być przeszkodą. To z kolei

nasuwało niepokojące podejrzenia: po drugiej stronie morza poznano magię, a za wszystkim stoi Luciferrin.

Angel rzeczywiście stał na dziobie, wsparty rękami o burtę. Widziała jego smukłą, jasnowłosą sylwetkę, odzianą w srebrno-złote szaty, wpatrującą się w nią i jej gwardię. Nie mógł poznać Anaeli, nie z tej odległości i nie tak dobrze ukrytej, ale wietrzył podstęp i jej rękę w tymże. Gromko rozbrzmiał rozkaz. Artyleryjski ostrzał rozpoczął się zaraz po nim. Kule padały w morze i żadna nie dotarła do wyspy. Huk nie robił na obrońcach wrażenia — byli ćwiczeni także w obsłudze dział. Anaela modliła się tylko o jedno: by w decydującym momencie nie zawiodły smoki. Raskăr już raz zdradził… Ale wtedy walczył o samice, nie o własną ziemię… Pociski spadały coraz bliżej. Sellinaris dał rozkaz odpowiedzenia ogniem. Elfowie mierzyli niespiesznie, za to z zabójczą precyzją. — Flagowy pozostaw nietknięty — rzuciła do męża. — Z dowódcą będziemy negocjować rozejm albo znów wyląduje w lochach na dwadzieścia lat. Sellinaris skinął głową i wydał odpowiednie polecenia. Artylerzyści skierowali ogień na boki, odpuszczając prowadzącemu. — Ukryj się! — Pchnięta na ziemię, w ostatniej chwili uniknęła ranienia odłamkiem. Rzeczywiście, ona miała czekać w stanie nienaruszonym, aż jedna trzecia okrętów minie wyspę, cumując przy brzegu. Leżała więc na ziemi, patrząc na rozgrywające się dookoła piekło i gotującą się od ognia i szrapneli ziemię i… odliczała. — Moja pani, kiedy? — usłyszała mentalne pytanie Raskăra. Smoki ukryte były w Lesie Tysiąca. Dotarcie do wyspy zajmowało im tyle czasu, ile Anaeli wzniesienie blokady. Ćwiczyli to po wielokroć. — Jeszcze nie — odparła. Pierwsze okręty zrównały się z nimi. Mieli teraz ostrzał od frontu i z obu boków.

Na ich głowy spadł deszcz pocisków i odłamków. Ziemia wyglądała jak kocioł z wrzącą lawą. Któryś z żołnierzy osłonił Anaelę własnym ciałem, a ona wtuliła głowę w przybrzeżny piasek. To, co się działo, przeszło najkoszmarniejsze przewidywania. Nie słyszała już nic, ani krzyków rannych, ani rozkazów, jeśli ktoś jeszcze je wydawał, tylko huk pocisków ryjących spłachetek ziemi. Szarpnięto ją za ramię. Podniosła głowę i ujrzała pokrwawionego Sellinarisa. Miał dziki wzrok człowieka złapanego w potrzask. — Jeżeli chcesz coś zrobić, to teraz! — krzyknął do Anaeli, przebijając się przez ryk artyleryjskiego ognia. — Raskăr, atakuj! — wezwała Człowieka-Smoka. Nie podniesie się nawet na kolana, jeżeli coś nie odwróci uwagi Lanorów — kule natychmiast rozerwą ją na strzępy. Odliczała ostatnie minuty, nadal wciskana w piasek, by wreszcie usłyszeć wściekły ryk szwadronu bojowych smoków. Ogień umilkł na chwilę. Lanorowie patrzyli w niebo. I to była jej szansa. Poderwała się, wbiła Czarny Tytanian w ziemię i z dobitnym: „Jestem panią tej ziemi! Precz!”, zaczęła wznosić blokadę z zielonego kryształu. Pierwsze okręty, które nie zdołały wyhamować, zapłonęły. Zielona kurtyna spadała na skały, potem na morze, chroniąc, zamykając, ratując. Świat poza nią przestał istnieć. Kilometr po kilometrze Anaela wznosiła blokadę, odcinając drogę wrogim okrętom do ukochanego kraju. Ale jej moc nie była niewyczerpana. Nie mogła otoczyć ochronnym polem całego kontynentu. Zrobiła co mogła. Zamknęła drogę, dopóki starczyło sił. Potem osunęła się na kolana, wspierając na mieczu. Coś chwyciło ją czterema łapami i poderwało w górę. Aisza zawróciła ku zbawczemu lądowi, ale Lanorowie nie byli tak głupi, by wypuścić z rąk zdobycz najcenniejszą w tym świecie. Świsnęły kule wymierzone w kota i kobietę, którą niósł. Każdy zdawał sobie sprawę, że śmierć Władczyni położy kres wojnie. Ferrin padnie. Półprzytomna Anaela usłyszała rozkaz Raskăra. Smoki, atakujące zamknięte blokadą okręty, zatoczyły krąg i obniżyły lot, osłaniając Panią Ferrinu od dołu. Aisza krzyknęła nagle niemal ludzkim głosem, gdy kula przebiła jej pierś, ale nie upuściła niesionej.

Kolejny rozkaz. Smok podleciał tak blisko, że Anaela po prostu osunęła się na jego grzbiet, czepiając twardej złotej łuski. Nie miała siły sprawdzić, co stało się z lwianą. Zacisnęła tylko palce, by nie spaść, i pozwoliła zanieść się na tyły armii broniącej wybrzeża. Na razie ferrińskie oddziały stały karnie, czekając, aż pierwsi Lanorowie z palonych smoczym ogniem okrętów przebrną mieliznę i staną do walki z ferrińskimi regimentami. Strzelcy, wyposażeni w doborową broń, od czasu do czasu brali na cel pojedyncze sylwetki i naciskali spust. Byli śmiertelnie skuteczni, tak jak ich sztucery. Smok, który przyniósł Anaelę, przywarował przy niej, czekając na dalsze rozkazy, po czym spojrzał na nią, jakby się żegnał, choć był tylko zwierzęciem, i poderwał się w górę. Wkrótce i jego straciła z oczu, za to przygalopował Saris. Padł obok swej pani, kładąc ciężką głowę na jej piersi. — Ładnie wyszła ci ta blokada — pochwalił łaskawie. — Na razie wygrywamy. Lanorowie nawet nie zeszli na ląd. — Tutaj nie zeszli. Tu, gdzie dowodzi Sirden i Raskăr. Skąd wiesz, jak jest gdzie indziej. Wschodni front jest rozciągnięty… — Ja wszystko wiem — uciął. — Raskăr dowodzi wszystkimi smokami, a Sirden z Sellinarisem wyszkolili świetnych dowódców. Obaj przesyłają ci pozdrowienia. — Szkoda, że nie pocztówki — prychnęła. — Skoro jest tak różowo, jak mówisz, pora puścić następne okręty… — Wstała, choć była tak osłabiona, że ledwo utrzymała się w pionie. — Ja ci zaraz manto spuszczę, a nie blokadę! — Rozeźlił się Saris. — Plan jest jasny. — Wzruszyła ramionami. — Wezwą mnie, pójdę. W tym momencie nadleciała lwiana i przysiadła, patrząc na Anaelę wyczekująco. — Ani mi się waż! Nawet miecza nie uniesiesz! — zakrzyczał Saris. — Tym razem jeszcze spróbuję. Następnego nie będzie — odkrzyknęła już z góry. Patrzyła na zwarte szeregi Ferrińczyków, odprowadzające swą panią wzrokiem. Smoki ponownie zatoczyły krąg, osłaniając Anaelę od strony Lanorów. Lwiana, nieznana jej z

imienia, skupiona na zadaniu, a przez to małomówna, przeleciała wyspę i wylądowała tuż przed zieloną taflą. — Dziękuję, kocie. — Anaela poklepała zwierzę po karku. — Jak cię zwą? — Lira — odmruknęła, ale kobieta już zwracała się w stronę blokady. Oddział czarno odzianych żołnierzy, zdziesiątkowany podczas pierwszego ataku, stał znów po obu jej stronach. Sellinaris ponownie czekał za jej plecami. — Masz siły, by zdjąć i nałożyć to diabelstwo ponownie? — zapytał cicho. Dotknęła zielonego kryształu, który każdą inną dłoń spopieliłby natychmiast, a pod tą się ugiął. Po drugiej stronie niewyraźnie prześwitywały potężne galeony wroga. Chwyciła miecz i bez zbędnych słów wbiła w blokadę. Huk pękającego kryształu był ogłuszający. Na parę uderzeń serca umilkło wszystko: działa Lanorów, wystrzały sztucerów, krzyki rannych. Kamień pękał i spadał na bezbronną ziemię, rozpryskując się na drobne, niknące w powietrzu krople. Teraz pozostało czekać, aż Lanorowie ruszą. Wreszcie padły rozkazy, podniesiono kotwice. Ferriński oddział wraz z Anaelą przypadł płasko do ziemi, by nie ujawniać się zbyt szybko. Okręty wroga po raz kolejny zaczęły opływać wyspę, przekraczając niewidzialną linię, za którą zaraz zostaną zamknięte. Anaela odliczała w myślach, ważąc, ile galeonów może przepuścić, a z iloma już nie dadzą sobie rady. Poprzednio — skoro żaden Lanor nie zszedł na brzeg — przepuściła za mało, a za ten błąd zapłacą północ i południe. Teraz, gdy przepuści za dużo, Lanorowie zdziesiątkują oddziały wschodnie. Sellinaris też o tym pomyślał, zaciskając palce na jej ramieniu. — Jeszcze chwila — szeptał. — Jeszcze nie. Jeszcze damy radę. Teraz!!! Poderwała się. Poderwali się i oni. Z góry natarły smoki. Z boków zaatakowały lwiany. Wbiła Czarny Tytanian w skałę i z mściwą satysfakcją zaczęła powtórnie wznosić

kryształową blokadę, w którą znów wpadały rozpędzone okręty, spalając się na popiół. Kilometr po kilometrze, na północ i na południe wzbijał się aż pod niebiosa magiczny kryształ. Dookoła trwało piekło, jakby wszystkie działa, muszkiety i pistolety Lanorów skierowane były przeciwko tej jednej drobnej kobiecie. I tak rzeczywiście było. Gdyby widziała wściekłość Lanorów, pewnie cofnęłaby się sekundę szybciej, ale ona zważała tylko na to, by zamknąć jak największą część Ferrinu, póki nie dotrze do kresu swych możliwości. Przerwała jej jedna kula. Anaela krzyknęła i padła.

Sellinaris z odbierającym zmysły przerażeniem patrzył na plamę krwi rosnącą na piersi ukochanej. W panice wezwał Raskăra. — Panią Ferrinu trzeba natychmiast wynieść z wyspy! Żołnierze przypadli do ziemi, tak jak rozkazał, mimo że sercami dzielnych gwardzistów targała ślepa furia. Oni chcieli walczyć! Jeżeli ich pani umiera, chcą ją pomścić. Jeżeli jest nadzieja na jej ocalenie, pragną się do niego przyczynić. Ale Sellinaris dobrał ludzi chroniących Anaelę szczególnie starannie. I dodatkowo nałożył każdemu uwarunkowanie. Panika, z którą wróciliby na ląd, rozbiłaby ferrińską armię skuteczniej niż lanorskie oddziały. Dostali więc rozkaz: leżeć i milczeć. Po Anaelę przyleciał sam Raskăr. Ujął ją delikatnie w smocze szpony i — eskortowany przez wszystkie znajdujące się na tym odcinku smoki — wyniósł bezpiecznie za linię frontu, do Saskii. Bitwa toczyła się dalej. Okręty płonęły. Ogień z dział zaczął czynić spustoszenie i w powietrzu — parę smoczych ciał unosiło się w krwawej brei, jaką stały się czyste dotąd wody Morza Szmaragdowego — i na lądzie, gdzie pierwsze szeregi Lanorów starły się z Ferrińczykami. Dzięki taktyce obranej przez Anaelę siły były równe. Byłyby równe, gdyby nie to, iż żołnierze w barwach Ferrinu mieli broń potężniejszą od największych lanorskich armat: miłość do ziemi, której przyszło im bronić. Walczyli więc, gdy sztucery okazały się bezużyteczne w walce

wręcz, z zabójczą rozpaczliwą determinacją. Elf na elfa, elf w zieleni przeciw elfowi w srebrze — gdyby ktoś zechciał podziwiać ten taniec śmierci, miałby co podziwiać. Ostrza mieczy i sztyletów odbijały promienie słoneczne. Szczęk stali niósł się całym wschodnim wybrzeżem. Smoki zostały wycofane, by odpoczęły i zregenerowały rany przed czekającą je bitwą o północ, gdzie staną do niej same, wspierane jedynie regimentami Górali i kyriech. Lwiany ukryły się w Lesie Tysiąca, tak jak rozkazał głównodowodzący. One miały być użyte w obronie południa. Wschodu bronili więc tylko elfowie, mieszańcy i ludzie. — Co z nią? — zdołał wykrztusić śmiertelnie zmęczony Sirden, gdy nagle tuż przy nim pojawił się Sellinaris. O mało go odruchowo nie ściął. Teraz, walcząc ramię przy ramieniu, przerzucali się informacjami. — Bezpieczna — rzucił krótko Sellinaris, posyłając jednym cięciem błękitnej klingi dwóch Lanorów do piekła. — Jak sytuacja? — Przerwali linię na wysokości Tamilu, ale wyłapiemy ich. Nikt przecież nie da schronienia tym bandytom. Ćwierknął biały nietoperz. Sirden pochwycił go w locie. — Pierdolony Angel de’Lanor prosi o zawieszenie broni. — Splunął. — Chce negocjować z Anaelą. — Powiem ci coś… — Sellinaris chwycił kata za ramię. — Tylko nie rozedrzyj się na głos. Anaela jest ciężko ranna. Dostała kulę w pierś. Nie będzie negocjacji. Sirden oniemiał. — Mówiłeś, że jest bezpieczna! — Bo jest. Bezpiecznie umiera w Saskii. Wykończmy do wieczora tych skurwysynów, a będziemy mogli się z nią pożegnać… Uskoczył przed cięciem atakującego. Sirden zacisnął szczęki, aż chrupnęło, i ruszył do ataku, siekąc wszystko, co nie nosiło barw Ferrinu. — Przejmij dowodzenie. Chcę wiedzieć, co z Panią Ferrinu — warknął, skacząc

przed Sellinarisa i osłaniając go przed podstępnym cięciem z prawej. — Dowiesz się, gdy zwyciężymy — rzucił Sellinaris tym samym tonem co tamten, chroniąc lewą, bezbronną, bo pozbawioną ramienia, stronę kata. — Jeśli przegramy i wejdą do Saskii, nie będzie kogo pytać o zdrowie. — Wyciągnął zza pasa pistolet i wypalił w pierś nadbiegającego Lanora. Następny skończył tak samo. — Walczę tylko o nią! — wrzasnął Ostatni, ściągając na siebie uwagę wroga. — Walczysz o Ferrin! — Sellinaris z całej siły trzasnął dowódcę w twarz. — Jeżeli teraz się cofniesz, osobiście poślę ci kulę w plecy. Naprzód!!! Na jego okrzyk żołnierze poderwali się do ataku i ruszyli na kolejną falę Lanorów, która zdołała pokonać mieliznę i zwabione krwią rajkiny. Uderzające o brzeg fale zabarwiały piasek na purpurowo. Z nieba spadła ku nim lwiana: — Prawe skrzydło prosi o wsparcie — rzuciła do Sellinarisa. — Raskăr!!! — ryknął, bo broniąc się przed trzema atakującymi naraz, nie był w stanie skupić się na przekazie mentalnym. Złoty smok, ryzykując zestrzelenie, zatoczył nad nim koło. — Wesprzyj prawą flankę! Człowiek-Smok wysłał rozkaz i poleciał na południe, wraz z nim kilkunastu samców, którzy bronili brzegu od strony Przeklętej Wyspy. Na tę chwilę, gdy wydawał rozkazy, stracił Sirdena z oczu, a przecież musiał bronić lewej strony bezrękiego przyjaciela. Niewzywany podjechał gniady Cień. Sellinaris wskoczył na jego grzbiet i ogarnął wzrokiem pole bitwy. Lanorowie na całej długości spychani byli ku morzu, gdzie nienasycone w żądzy krwi czekały białe bestie. I smoki. Okręty zamknięte w pułapce blokady płonęły podpalone przez armatnie kule lub smoczy oddech. Wygrywali. Pierwsze starcie wygrywali. Tylko gdzie jest Sirden? I co z Anaelą?! Sellinaris cofnął się, by ochłonąć i zebrać informacje. Jego żołnierze przez te parę minut poradzą sobie bez dowódcy. Lwiana ze zwiadu, mimo iż bała się wystrzałów, przysiadła na chwilę obok niego.

— Leć na północ. Zbierz meldunki od dowódców batalionów — rzucił rozkaz. Kot natychmiast pomknął w górę. Inny, pilnujący południa, właśnie nadlatywał. — Przerwali front — zameldował. — Idą na Amarkandę. Sellinaris zaklął. Amarkandy bronili ludzie. Wyszkoleni równie dobrze jak elfowie, ale bez porównania wolniejsi. Żaden człowiek nie mógł równać się w walce z elfem… Sellinaris stawiał na to, że Lanorowie wszystkie siły skierują na czoło kontynentu, lecz widać dowódca był sprytniejszy i brał Ferrin tak, jak kiedyś zapowiedział Reikan: z północy i południa. — Cofnąć się do twierdzy — przekazał teraz kotu. — Przyślemy posiłki. Lwiana odleciała pospiesznie na południe, gdzie resztkami sił, mimo wsparcia smoków, bronili swej ziemi ludzie. Jakie posiłki im wyślę, skoro potrzebny mi tutaj każdy żołnierz?! — pomyślał z rozpaczą, widząc, jak mimo przewagi z każdą minutą traci podkomendnych. Owszem, wygrywali na tym odcinku, ale też ginęli… Trudno, odbiją Amarkandę, gdy tutaj piekło się skończy. — Jak masz na imię? — zwrócił się do Cienia, który wyniósł go nieproszony, a tak bardzo potrzebny, z pola bitwy. — Lord, Wasza Miłość. — Gdzie jest Saris? Masz z nim kontakt? Co z panią Anaelą? — Rozdzielili się na wyspie. Jesteś wzywany, panie, do zamku. Pilnie. — Nie zostawię żołnierzy bez dowództwa!! — krzyknął zdumiony takim żądaniem i chciał zeskoczyć na ziemię, gdy następne słowa Cienia niemal zbiły go z nóg: — W takim razie stracisz żonę. — Co z nią?! — Uderzył jednorożca pięścią w kark. — Wykrwawia się na śmierć.

Sellinaris rozejrzał się z rozpaczą. Musi pozostać tutaj! Tu, wśród oddanych pod jego rozkazy ludzi, jest jego miejsce! I tam, u boku oddanej mu przez bogów kobiety… — Sirden! — ryknął, przebijając się głosem przez zgiełk bitwy. — Sirden!!! Gdzieś daleko z przodu odwróciła się ku niemu czarno odziana znajoma sylwetka, a Sellinaris odetchnął z ulgą. Cień ruszył galopem w tamtym kierunku, za nic mając świszczące dookoła kule. Sellinaris zeskoczył w biegu, ściął jakiegoś Lanora i dopadł przyjaciela. Cień osłonił ich własnym ciałem. — Anaela umiera. Muszę wracać do Saskii — wyrzucił jednym tchem. Ostatni zbladł. — Wracaj. — Dasz sobie radę? — Ona jest najważniejsza. Wracaj! — Odepchnął Sellinarisa. Ten wskoczył na grzbiet Cienia i pognał na zachód, oglądając się raz po raz.

— Gdzie pani? — zdążył wykrztusić po godzinie morderczego cwału. Lord Remm wyglądał go już z niecierpliwością. Ruszyli ku pokojom na parterze. Nikt nie próbował tak ciężko rannej przenosić do jej komnat. — Muszę uprzedzić, Waszą Miłość, że Pani Ferrinu bardzo krwawi. Tak bardzo, że… coś mi to przypomina. Sellinaris zatrzymał się i spojrzał na lorda pytająco. — Ta rana nie wyglądała na aż tak groźną — dodał Andreas Remm i pchnął drzwi komnaty, w której kłębił się tłum spanikowanych ludzi i Leczących. Była tam również Pani Lasu, a wzdłuż łóżka, dosłownie skąpanego we krwi, leżał siwy jednorożec splamiony od czubka głowy po koniec ogona lepką purpurą. — Jesteś! — wykrzyknęła driada na widok Sellinarisa. — Pomóż jej, jeśli potrafisz!

Dopadł leżącej pośrodku łoża drobnej postaci, obnażonej od pasa w górę, ale na nagość umierającej władczyni nikt teraz nie zwracał uwagi. Kula przeszła bokiem przez klatkę piersiową, szarpiąc po drodze oba płuca. Krew płynęła z rany rytmicznie, żywoczerwona, tętnicza. Z każdym uderzeniem serca wyciekało z Anaeli życie. Kula musiała drasnąć serce. Sellinaris położył obie dłonie na piersiach umierającej i warknął do Andreasa: — Pogoń wszystkich precz! Skupić się nie można. W komnacie zapanowała cisza. Pozostała tylko Pani Lasu, gotowa przekazać kolejną porcję krwi, jednorożec, który stopniowo tracił przytomność, i lord Remm, powoli tracący nadzieję. Sellinaris wniknął do wnętrza poranionego ciała, przyglądając się zniszczeniom. Rzeczywiście, jego pierwotna diagnoza była słuszna. Zamknął w dłoniach serce Anaeli, bijące coraz słabiej i coraz wolniej, i otoczył je pełnym miłości błękitem. Rana powoli zaczęła się zasklepiać i już miał się uśmiechnąć z triumfem, gdy jakaś straszna siła cisnęła nim i wszystkimi pozostałymi o ściany. Pani Lasu wydała ni to krzyk, ni to szloch. Jednorożec próbował wstać i osłonić sobą Anaelę, ale powtórnie odtrącony padł na przeciwległą ścianę. Mrok, gęstniejący z sekundy na sekundę, spowił ciało i… porwał je ze sobą. Ferrin stracił Wielką Władczynię. — Nie!!! — Pierwszy ocknął się Sellinaris. — Oddajcie ją!!! Gdzie jesteście?! Stańcie do walki!!! Oddajcie ją!!! Pani Lasu klęczała przy pustym łóżku, szlochając cicho. Przez otwarte okno wpadł złoty smok, niemal roznosząc niewielką komnatę: — Gdzie jest Anaela?! Gdzie moja córka?! — ryknął. Zebrani pokręcili bezradnie głowami. — Porwały ją lanorskie demony. Nie wiem dokąd — odparł za wszystkich Sellinaris, zdumiony spokojem w swym głosie. Podźwignął się z trudem z kolan. — Zamknę ten pokój moją pieczęcią. Nikt nie może się dowiedzieć, że Anaeli nie ma

już wśród nas. To oznaczałoby koniec wojny, a więc koniec Ferrinu. Dobrze przygotowała nas do obrony i dokończymy dzieła. Jeśli lanorskie bękarty liczyły na to, że porywając naszą panią, rzucą nas na kolana, to się przeliczyły. Wszyscy zgodnie pokiwali głowami. — Mam nakładać uwarunkowanie czy dotrzymacie tajemnicy? — Dotrzymamy! — huknął Raskăr. — Ludziom powiedz, że zabrałem Anaelę do Lasu Tysiąca, by dochodziła do siebie pośród magii driad. — Zgoda. Wracajcie do swoich. — Sellinaris potarł twarz dłońmi, nie zdając sobie sprawy, że są lepkie od krwi. Jej krwi. Dopiero gdy został sam, klęknął przy łóżku, padł głową w zakrwawioną pościel, ledwo łapiąc oddech. Odnalazłby ją na końcu świata, przeszedłby i Ferrin, i Lanorię wzdłuż i wszerz, tak jak ona to dla niego uczyniła, ale jak dostać się do królestwa demonów?! Wpił palce we włosy i trwał tak dotąd, aż nie otrzeźwił go głos Sirdena: — Natarcie odparte. Co z Anaelą? Sellinaris odwrócił powoli mokrą od krwi i łez twarz. — C-co się stało? — kat zająknął się i siadł ciężko obok. — Nie mów, że ona… Powinien rzec to, co ustalili: Anaela odpoczywa w Lesie Tysiąca. Powinien uraczyć Ostatniego bajeczką o uleczonej ranie i troskliwej opiece driad, ale nie mógł. Nie Sirdena. Wsparł się o ramię przyjaciela i podniósł z klęczek. — Porwały ją lanorskie demony. Sirden! — krzyknął w następnej chwili, bo kat zaczął mdleć. Ocucił go uderzeniem w twarz. — Sirden — zacisnął dłonie na ramionach Ostatniego. — Odnajdę ją i sprowadzę z powrotem. — G-gdzie? — Nie wiem gdzie, ale będę szukał. Do śmierci i po niej. — Sellinaris jeszcze raz uścisnął kata, mocno, z całej siły. — Przejmiesz dowodzenie nad armią. Gabriela zastąpi Anaelę. Ferrin musi doczekać powrotu swej pani… Ostatni podniósł na Sellinarisa oczy pełne łez.

— Ty wierzysz w to, że ona wróci? Nawet gdyby nie wierzył, odpowiedziałby tak samo pewnie: — Tak. A wiesz dlaczego? Kat pokręcił głową. — Bo żyje Raskăr. A skoro żyje on, żyje i Saris, a Saris skonałby wraz z Anaelą. Po raz pierwszy od chwili, gdy wpadł do ciemnej komnaty, w oczach Sirdena błysnęła iskierka nadziei. — Masz rację. — Zmusił zdrętwiałe usta do uśmiechu. — Kto jak kto, ale ten wyszczekany Cień znajdzie drogę do swej pani. Gdzie on jest? Sellinaris znów poczuł chłód ogarniający całe ciało. Nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie! — Rozdzieliliśmy się na wyspie. Nie widziałem go od tamtej pory — odrzekł zduszonym głosem. — Dorwali go! — Sirden rąbnął pięścią w kolumienkę łóżka. — Dorwali i jego, i ją! Straż!!! Do komnaty wpadło natychmiast kilku gwardzistów, starając się nie patrzeć na zakrwawioną pościel. — Szukać Sarisa. — Rozkaz był krótki. Żołnierze wybiegli, zamykając za sobą drzwi. — Wypuścił skurwiel mnie, wypuścił Gabrielę, biorąc w zamian chłopaka, by na koniec dorwać się do Anaeli! — Sellinaris patrzył na wschód, gdzie za morzem i połową świata wznosiła się Wieża Boga. Gdzie Luciferrin drwił w tej właśnie chwili z ferrińskich bogów i jego, Sellinarisa, ukochanej. Wstał, gotów ruszać natychmiast. Sirden przytrzymał go za rękę. — Tego nie wiesz. Nie przejdziesz też przez most, bo został zniszczony. Szukaj Anaeli, szukaj naszej pani, ale mądrze. Bez paniki. I poproś o pomoc tych, co mogą pomóc… — Lanorów? — prychnął książę. — Nie. Primeę i Saetina.

Jechali bok w bok wzdłuż wybrzeża, całym frontem wschodnim — od Amarkandy, gdzie Lanorowie wylądowali najpierw, po Tamil, gdzie przycumowały ostatnie okręty, teraz dopalające się powoli. Reszta galeonów, nieodcięta blokadą, płynęła na północ i południe, na których obronę przyjdzie niedługo czas. Dwaj dowódcy przemierzali pole niedawnej bitwy, doglądając żołnierzy i służących przysłanych z zamków. Rozkazy były jasne: nie bierzemy jeńców, dobijamy rannych. Żaden Lanor nie miał prawa przeżyć na ferrińskiej ziemi. Tłuste dymy z ognisk, w których palono trupy, słały się po ziemi, a ciągle dorzucano nowe zwłoki. Na morzu unosiły się szczątki okrętów. Na niektórych jeszcze stawiano opór, walcząc do ostatniego żołnierza, a gdy Ferrińczycy zdobywali galeon, ostatni z Lanorów rzucał się na własny miecz, wiedząc, że nie będzie zmiłowania. W wojnie nie było nic z romantyzmu, z jakim będą o tych wydarzeniach śpiewać trubadurzy. Sirden i Sellinaris, jedni z nielicznych, co przeżyli wojny nolandzkie, doskonale o tym wiedzieli, a obraz po dzisiejszej bitwie tylko im przypomniał tę gorzką prawdę. — Przerwali front na południu i północy. — Ostatni zdawał księciu relację z tych godzin bitwy, które ten spędził przy umierającej Anaeli. — Południe odbiły smoki. Amarkanda została nietknięta, na północ kierujemy teraz większość wojsk. Zresztą z tego, co słyszałem, Tamil już urządził polowanie na lanorskie wilki. Lwiany też dobrze się bawią. Sellinaris skinął w zamyśleniu głową, patrząc na połyskującą w oddali blokadę. — Jak myślisz, ile zniszczyliśmy, a ile popłynęło dalej? — Czterysta dziewiętnaście — odparł Sirden. — Tyle galeonów zostało unieruchomionych po tej stronie. Sellinaris uniósł brwi. — Tak dokładne dane? — Umiem dodawać, a z dowódcami odcinków jestem w stałym kontakcie — odparł kat. — Jedna trzecia. — Zamyślił się, patrząc na mijany wrak statku. — Nie wiem, jak się przegrupowali i jakimi siłami zaatakują Kyrenię, a jakimi południe.

— Reikan wiedziałby — szepnął do siebie książę. — Był doskonałym strategiem. — Nawet Reikan nie był wszechwiedzący — ostudził go kat. — Gdyby lwiany albo smoki umiały liczyć… — Raskăr umie liczyć. — Poderwał głowę Sellinaris. — Wyślemy go na zwiad… — …jeśli zechce współpracować — wpadł mu w słowo Ostatni. — Jedyna, która potrafiła go do tego zmusić, odeszła. Sellinarisa nagle zmroziła pewna myśl, na razie myśl, nie podejrzenie. — Co będzie, gdy Raskăr zdradzi? Stanie po stronie Lanorów? — Po co miałby to zrobić? — Zdziwił się Sirden. — Ma ziemie na północy, nietykalność, miano lorda. Co więcej mogą zaoferować mu najeźdźcy? — Zrobiłby to ze zwykłej złośliwości. Zdrada jak krew płynie w smoczych żyłach… — Zawsze mamy zakładników w Feri’anie. Smoczęta. I Cienie. Jeden jednorożec — jeden smok. Sellinaris spojrzał nań uważnie. Kat spokojnie odwzajemnił spojrzenie. — Ona nie darowałaby nam tego. — Ona sama wydałaby rozkaz. Jechali dalej w milczeniu.

Z Cambrii przybył sam lord z zaproszeniem na nocleg. Obydwaj dowódcy byli zbyt zmęczeni, by odmawiać, choć powinni tę noc spędzić ze świętującymi pierwsze zwycięstwo żołnierzami. Nie mieli jednak chęci ani powodów do dzielenia z nimi radości. Do zamku dotarli przed północą. Jak się okazało, z niecierpliwością oczekiwani przez niespodziewanych gości. Lord Cambr uśmiechnął się, zadowolony z miny Sellinarisa i Sirdena na widok wybiegającej im naprzeciw Gabrieli. Karin spieszył tuż za dziewczyną. Wpadła ojcu w objęcia, ściskając go z serdecznością, na jaką nigdy przedtem nie pozwoliłaby sobie wobec oschłego Sellinarisa.

— Słyszałam opowieści! To było wspaniałe! Te dwie blokady! I smoki! I sztucery! Dokonaliście wielkiej rzeczy! — krzyczała, wisząc teraz na szyi Sirdenowi, który posłał księciu spanikowane spojrzenie. Zaraz padną pytania, a odpowiedź zgasi radość w jasnych oczach dziewczyny. Karin, jak zawsze czujny i spostrzegawczy, uchwycił to spojrzenie. — Co z Anaelą? — zapytał, patrząc Sellinarisowi prosto w oczy. — Sellinarisie? W głosie Karina zabrzmiało coś, co nie pozwoliło umknąć spojrzeniem. Coś, co zwilgotniałym naraz czarnym oczom kazało patrzeć w rubinowe tęczówki. Gabriela paplała coś do Sirdena jak mała dziewczynka — zamknięci w Feri’anie musieli dostawać obłędu, czekając na wynik bitwy — a ci dwaj: Karin i Sellinaris, przekazywali sobie przerażającą wiadomość bez słów. — Chcieliśmy najpierw zobaczyć się z mamą — usłyszeli nagle Gabrielę — ale Pani Lasu odmówiła. Mama straciła dużo krwi — zwróciła się do Sellinarisa, a ten drgnął i przeniósł spojrzenie na córkę. — Tak. Straciła dużo krwi — powtórzył jak echo. — Chodźmy — rzekł nagle blady jak płótno Karin. — Musicie być wykończeni. Dla nas to też nie był łatwy dzień. Na każdego czeka kolacja, kąpiel i wygodne łóżko. Lord Cambr powiódł ich do małej jadalni, by nie męczyć gości wystawnym przyjęciem i tysiącem pytań — na to będzie czas jutro. Trzej mężczyźni siedzieli przy stole, bez apetytu skubiąc chleb i kawałki dziczyzny. Gabriela rozdawała uśmiechy zebranym przy stole domownikom, a złota gwiazdka płonęła na jej czole tak żywo, jak nigdy dotychczas. Podwójnym płomieniem. Nie mogę na to patrzeć — pomyślał nagle Sellinaris. — Nie mogę patrzeć na moją córkę, która bliźniaczo przypomina tę, którą straciłem. — Odsunął gwałtownie krzesło i wstał, nie dziękując. Szedł pustymi korytarzami Cambrii, przyciskając dłoń do oczu. Jeszcze chwila, a rozpłakałby się przy tym stole.

Gdzie jesteś?! I jak cię odzyskać… Czyjaś dłoń zacisnęła się na jego ramieniu i odwróciła ku sobie gwałtownie. Karin powtórnie wbił spojrzenie w czarne, błyszczące od łez oczy. — Mów. Sellinaris pochylił głowę, zbierając się w sobie na wypowiedzenie tych słów. Ilekroć o nich zapominał, tylekroć zdawało się, że ona nie odeszła. Że jest w Feri’anie, Saskii, Lesie Tysiąca, czy nawet na Ziemi i gna teraz na grzbiecie Sarisa, śmiejąc się na głos z ciętych ripost Cienia. Cienia, który przepadł razem z nią. — Anaelę porwały demony. Saris zaginął. Karin chwycił się ramienia Sellinarisa. Ta wiadomość, dziś, w dniu pierwszego starcia z Lanorią, który był dopiero przedsmakiem prawdziwej wojny, po prostu… zbijała z nóg. Za szybko, za łatwo utracili Serce Ferrinu. Anaelę. Sellinaris podtrzymał Wielkiego Księcia, czekając, aż tamten z głową opartą o jego pierś, dojdzie do siebie. — D-dlaczego to zatailiście? — wyszeptał Karin. — Jest nadzieja, by ją odzyskać — odparł mocnym głosem Sellinaris. Książę podniósł nań załzawione oczy. — Jak? — Posłuchaj: ona gdzieś jest, porwano ją w jakimś celu, bo po co byłby im Saris, jak nie po to, żeby coś na Anaeli wymóc? Znajdę ją. Znajdę moje dopełnienie. Gdybym stracił ją bezpowrotnie, na pewno bym poczuł. Kto jak kto, ale ja poczułbym utratę Anaeli jak żaden z was. Karin kiwnął głową. Gdyby odeszła Gabriela, on odszedłby razem z nią. Po prostu. — Kiedy zamierzacie o tym powiedzieć? Gabriela musi wiedzieć, co się stało z jej matką. Z Panią Ferrinu. — Teraz ona jest Panią Ferrinu — odparł z goryczą Sellinaris. — Żałujesz…?

— Żałuję — uciął. — Ty jej powiedz. Ja nie jestem w stanie. Sirden też nie. Karin oparł się ciężko o ścianę, zaciskając powieki. Bogowie! Dlaczego?! Dlaczego znów na to pozwalacie?! Czy nie macie dość sił, by przeciwstawić się lanorskim demonom?! Jak mam wam wierzyć, jak ufać, skoro nie potraficie uchronić najcenniejszej istoty w waszym świecie?! — Co zamierzasz? — zwrócił się do Sellinarisa bezbarwnym głosem. — Wiesz, gdzie jest przetrzymywana. Tam właśnie muszę się dostać. — Sellinaris patrzył na wschód. — Nie mam pojęcia jak — uprzedził następne pytanie — ale będę próbował. Dopóki żyję i dopóki ona żyje, będę próbował. Dokończę tylko z Sirdenem inspekcję wschodniej linii — żołnierze nie mogą się domyślić, że stracili władczynię, a za chwilę stracą dowódcę — i… — Jak, Sellinarisie, jak przepłyniesz morze? — Nie wiem! — mężczyzna krzyknął z rozpaczą. — Na lanorskim okręcie, na grzbiecie rajkina, nie wiem! Ale jeżeli zaczniesz wątpić w to, że Anaela wróci, zaproponuję Gabrielę na wymianę! Ledwo uchylił się od ciosu. Pochwycił Karina za nadgarstek i odepchnął z pasją. Ten dyszał chwilę ciężko, uspokajając oddech i myśli. — Demony tylko na to czekają — wycedził Sellinaris cicho. — Aż skoczymy sobie do oczu. Wtedy będzie po wojnie. Karin zwiesił głowę. — Wiem, bracie. — Położył dłoń na ramieniu Sellinarisa i uścisnął mocno. — Gdybyś potrzebował pomocy… gdybym mógł zrobić cokolwiek… — Możesz, wspieraj Gabrielę, broń Feri’any i… pomóż Sirdenowi. Po odejściu Amrego, a teraz Anaeli, został zupełnie sam. Karin skinął głową. Słowa nie były już potrzebne. — Nie będę czekał — postanowił nagle Sellinaris. — Sirden poradzi sobie z inspekcją frontu. Zdrzemnę się i przed świtem ruszam. — Ponownie zapatrzył się na wschód. — Zacznę od Wieży Bogów. Jeżeli ktokolwiek może mi pomóc, to tylko Primea i Saetin. Trzymaj się, przyjacielu. Mam nadzieję, że wrócę z Anaelą do wolnego Ferrinu.

Albo nie wrócę wcale — dokończył w myśli, a Karin tę myśl odczytawszy, uśmiechnął się tylko smutno. On też wolałby nie wrócić, gdyby stracił Gabrielę. — Przynajmniej dokończ kolację. Nie wiadomo, kiedy zjesz następny posiłek. — Nie mam apetytu… — odrzekł niechętnie Sellinaris. Tak naprawdę nie mógł patrzeć na szczęście swojej córki, gdy on stracił swoje dopełnienie… — Jak powiedzieć to Gabrieli? — W głosie Karina zabrzmiała rozpacz. — Jest taka uradowana pierwszym zwycięstwem. Sellinaris wzruszył ramionami. Dla niego córka mogłaby się nigdy nie dowiedzieć o stracie matki. Sirden patrzył w stół. Dla niego nigdy nie liczyła się żadna inna kobieta, tylko Anaela. Wrócili do jadalni. Usiedli obok milczącego Sirdena, patrząc z daleka, jak Gabriela plotkuje z przyjaciółkami. Sellinaris z niechęcią odwrócił wzrok. Sirden wbił spojrzenie w pusty talerz. Była tak podobna do matki i zarazem tak inna… — Jak podzielicie siły? — Czerwonooki mężczyzna nie musiał czytać w ich myślach, by czuć ich ból, zmienił więc temat, na który obydwaj dowodzący obroną Ferrinu się ożywili. — Jedną trzecią… — zaczął Sellinaris. — Jedną czwartą… — w tym samym momencie odezwał się Sirden i obaj umilkli. Wreszcie ten pierwszy uniósł ręce w geście poddania: — Ty tu rządzisz. Ja wyjeżdżam. Ostatni skinął głową. Wolałby zamienić się z Sellinarisem miejscami, ale to tamten miał szansę odzyskać Anaelę, on zaś — lord dell’Sir — musiał utrzymać Ferrin do jej powrotu. — Jedną czwartą już wysłałem do ciebie i Ellisii — zwrócił się do Karina. — Rozstawisz ich według potrzeb, w razie czego służę radą i wsparciem. Resztę przerzucam na północ. — Utrzymam Feri’anę z ćwiercią wojska? — zapytał Karin. Bez pretensji, bez gniewu. Po prostu zapytał. — Dostaniesz samych elfów, to po pierwsze; z najlepszą bronią, to po drugie; na

najlepszym do obrony terenie, po trzecie; i na koniec… — Sirden efektownie zawiesił głos — oddaję ci tylko dziesięć tysięcy żołnierzy, za to trzy szwadrony smoków. Nawet Sellinaris spojrzał nań ze zdumieniem. — Jaskinie i góry to ich teren. Na płaskich plażach Kyrenii zostaną wystrzelane, a ja nie będę ryzykował życia jednorożców i gniewu Anaeli. Zapadło milczenie. Plan był dobry. Bardzo dobry. Obaj mężczyźni spojrzeli na Sirdena z uznaniem. I przypomniawszy sobie jego ostatnie słowa, spochmurnieli. — Wierzysz, że ona wróci? — zapytał cicho Karin. — Bracie, nic nie ujmując twojej Gabrieli, to Anaela jest Panią Ferrinu. Tak. Pragnę tego i wierzę w jej powrót. Selli… — urwał, bo do jadalni przez otwarte okno — Anaela życzyła sobie, by lwiany miały do niej dostęp o każdej porze dnia i nocy, więc przynajmniej jedno okno zostawiano otwarte na całą szerokość — wleciał… sokół. Sokół w zielonej aksamitce na szyi. Karin powoli wyciągnął pistolet, który nosił za pasem. Sirden sięgnął po nóż. Ptak zmierzył ich złotym spojrzeniem i przeniósł wzrok na trzeciego — Sellinarisa, który nie potrzebował ani noża, ani broni, by spopielić wrogiego posłańca jednym ruchem ręki. — Ty jesteś Sellinaris dell’Soll? — rozbrzmiały w umyśle księcia słowa sokoła. Przytaknął, zaciskając szczęki w przeczuciu czegoś strasznego. Lanorski szpieg w Cambrii?! — Przysyła mnie Wielki Władca Lanorii… Jednym chwytem zacisnął palce na szyi ptaka. — …Dariel de’Lanor. — Dariel? — powtórzył z niedowierzaniem Sellinaris. — Dariel de… Lanor? — Tak. Puść. Boję się ciebie. — Ptak sięgnął szponem do ręki, która go więziła. Sellinaris zwolnił uścisk. — Powiedz swoim towarzyszom, że im nie zagrażam. Jestem tylko posłańcem.

— Na razie jesteś lanorskim szpiegiem i nie opuścisz tej komnaty żywy, jeśli nie udowodnisz, że przysyła cię… — chciał powiedzieć „mój syn”, ale nie przeszły mu te słowa przez gardło — …Dariel. — Udowodnię. Spójrz moimi oczami. Sellinaris uniósł brwi. — Spójrz moimi oczami — powtórzył ptak. — Jak, na bogów?! — wykrzyknął w myśli Sellinaris, by po chwili przypomnieć sobie próby połączenia jaźni ze smokami. Może o to chodziło lanorskiemu sokołowi. Wniknął w umysł ptaka i nagle… widział. Widział siebie jego oczami, tak szczegółowo, tak ostro, jak nigdy nie ujrzało tego ludzkie oko. Mógł koncentrować wzrok na każdym, najmniejszym detalu komnaty, który nagle stawał się bliski i wyraźny. Sellinaris wyrwał się z tego zapatrzenia, by odetchnąć od szoku, ale zaraz wszedł z powrotem w jaźń ptaka, by odebrać wiadomość. Dariel — jasnowłosy i błękitnooki, odziany w pyszne złoto-srebrne szaty — drżącymi rękami przywiązywał do szyi ptaka wstążkę w barwach Ferrinu. — Leć ostrożnie, Meriel, musisz odnaleźć mego ojca, a będą na ciebie polować. Uważaj na siebie. Zanieś wiadomość. Nagle twarz młodego mężczyzny, o rysach wyostrzonych bólem i strachem, znalazła się na wysokości bursztynowych oczu. — Ojcze, moja matka, a twoja żona, Anaela dell’Soll, została porwana. Przetrzymuje ją Luciferrin w Wieży Boga, ale tam, gdzie byliście poprzednio, wieży już nie ma. Nie wiem, czego od niej chce. Wiem, że ja mam się przed nim ukorzyć i zrobię to, jeśli pozwolą nasi bogowie lub rozkażesz ty. Wiem też, że lanorski bóg ma Sarisa, właśnie przez niego przysłał wiadomość. Ptak musiał w tym momencie odwrócić głowę, bo Sellinaris, podążając za jego wzrokiem, spojrzał na leżącego na boku Cienia. Nawet oko sokoła nie dojrzało, czy Saris jest żywy, czy martwy. — Ojcze. Jest jedno przejście tutaj, do Lanorii. Portal łączący Ziemię z twierdzą, w której mnie

trzymają. Nazywają to Wrotami Piekieł. Nic więcej nie wiem. Ten ptak, którego wysyłam, miał być moją zabawką. Tracąc jego, tracę nadzieję na uwolnienie mamy. Pomóż nam, ojcze, jeśli ta wiadomość do ciebie dotrze. Powiedz, co mam robić? Sokół znów odwrócił głowę od błękitnych oczu, tym razem gwałtowniej. Na schodach zadudniły kroki straży. — Leć, Meriel. Nie zawiedź mnie — wyszeptał młody mężczyzna i puścił ptaka, który bezszelestnie wymknął się przez mały lufcik wysokiego zakratowanego okna. Sellinaris opadł na siedzenie, patrząc na posłańca beznamiętnie. Podał sokołowi pieczone udko kuropatwy, ale ptak odmówił. — No i? — Z zadumy wyrwało księcia pytanie Ostatniego. Streścił i jemu, i Karinowi przesłanie syna. — Wiesz już, czego szukać — rzekł z ulgą kat, gdy Sellinaris skończył. — Wiem, czego unikać — prychnął tamten. — Przecież to pułapka. — Wskazał ptaka udkiem kuropatwy. Sokół się nastroszył. — Wątpisz w słowa własnego syna? — Karin spojrzał nań z niedowierzaniem. — W słowa Dariela nie. W prawdziwość przesłania także nie. Wątpię w intencje tamtejszego boga. — Rzucił pieczyste na talerz. — Jako zabawkę Wielki Władca, uwięziony na wieży, dostał jedynego posłańca zdolnego przebyć Morze Szmaragdowe? — Myślisz, że Luciferrin chce cię zwabić do Lanorii? Po co? — Zdziwił się Sirden. — I skąd ta pewność, że akurat ciebie? Może ptak miał trafić do Gabrieli albo do mnie? Wybacz, ale ciebie Dariel nigdy nie darzył miłością i zaufaniem… — A jednak sokół jest tutaj i szukał mnie. — Wbił w żółte źrenice posłańca swe czarne, płonące teraz niczym węgle, oczy. Co knuł przeklęty po tysiąckroć lanorski demon? Dlaczego dawał mu wskazówkę, jak odnaleźć drogę? Po co mu była Anaela i trzymani jako zakładnicy Saris i Dariel?

— Może ją chce koronować na Władczynię Lanorii — zastanowił się na głos. Karin parsknął śmiechem. — Anaela? Lanorii? Prędzej wbije sobie sztylet w serce… — Właśnie — uciął Sellinaris takim tonem, że tamten umilkł. — Ale jeżeli rzucić na szalę życie syna, męża i Cienia, Anaela przyjmie koronę i ukorzy się przed Luciferrinem. — Gdyby tak było, już gniłbyś zamknięty w krysztale po tamtej stronie morza jako karta przetargowa. — Nie miał do mnie dostępu — odpowiedział spokojnie Sellinaris. — Poprzednio uprowadził mnie z Ziemi. Anaelę zawsze porywał, gdy ta była bliska śmierci. Saris wyglądał na ciężko rannego. Może Luciferrin ma dostęp do nas tylko poprzez krew? — Gabriela nie była ranna, gdy zniknęła z naszej sypialni — odparł z powątpiewaniem Karin. — Nie krwawiła? — Upewnił się książę, na co tamten się zaczerwienił. — Krwawiła. Jak co miesiąc… Obficie… — Właśnie. I nie czerwień się tak. Jestem jej ojcem. — A co to zmienia? — Wtrącił się nagle Ostatni. — Że jestem jej ojcem? — Zdziwił się Sellinaris. — Nie. Ta cała gadka o krwi, porywaniu, koronacjach, pułapkach… Co to zmienia w twoich planach oprócz tego, że masz krótszą drogę do Lanorii? Nie musisz już pytać naszych bogów, jak tam dotrzeć, i prosić ich o pomoc… — Sirden! — Roześmiał się Sellinaris ze złym błyskiem w oku. — Ja właśnie teraz poproszę ich o pomoc! Dariela, Sarisa, ciebie, mnie — nas wszystkich mogą wypuścić z rąk, ale Anaeli nigdy nie oddadzą bez walki. — Już ją oddali — uciął kat.

— O nie, tylko nie to… — wyszeptała, otwierając oczy. Nie pamiętała ostatnich chwil. Ból zgarnął jej świadomość w ułamku sekundy.

Pocisk przemknął przez ciało, świat rozbłysnął w jednym spazmie i to był koniec. Zapadła w sen bez snów, nieświadoma dramatu, jaki się wokół niej rozegrał. Teraz budziła się z obawą przed tamtym bólem i… słusznie się obawiała. Tylko nie tego bólu, którego się spodziewała. — Nie, proszę… Czego jeszcze chcesz ode mnie? — Uniosła się i cofnęła pod wezgłowie łoża, byle dalej od postaci w czarnych szatach siedzącej na jego brzegu. Luciferrin wbił w brankę czarne źrenice nieludzko pięknych oczu. — Nie jesteś zdziwiona, że się tu znalazłaś? Nie była. — Nie dziwi cię, że bogowie Ferrinu ot tak się ciebie pozbyli? Jak zepsutej zabaweczki? Dziwić może i by ją to dziwiło, gdyby uwierzyła. — Porwałeś mnie — wydusiła. — Nie mam takiej mocy — zaprzeczył łagodnie. — Widać nabrałeś. — Uprowadziłem z domeny Primei i Saetina ich ulubienicę? Panią Ferrinu? Nie przeceniaj mnie, Anaelo… — Zaśmiał się miękko, a ten śmiech, zmysłowy, aksamitny i bardzo fałszywy, otulił ciało kobiety, ale nie przyćmił umysłu. — Porwałeś mnie! Po co?! Czego chcesz?! — krzyczała, by krzykiem zagłuszyć strach, ćmiący się gdzieś na dnie serca. — Twoi bogowie oddali cię bez walki. Wybrali Gabrielę. — Spojrzał na kobietę zimno. — Gdyby tak było, w twoich oczach nie odbijałaby się korona na mojej głowie — wycedziła. Umilkł. Trafienie było celne. — Czego chcesz? — Następcy — warknął. — Godnego następcy. — Dostałeś go! Oddałam ci mego syna! — Oddałaś władcę Ferrinu, a ja żądałem Władcy Lanorii. Nie dotrzymałaś

umowy. Patrzyła nań okrągłymi z niedowierzania oczyma. Słowa Luciferrina powoli docierały do jej świadomości. — Wychowałam Dariela na władcę — zaczęła wolno — wspaniałego władcę o wielkim sercu… — Wychowałaś go na sługusa ferrińskich bogów — chwycił ją za gardło, dusząc słowa, jakie chciała wypowiedzieć — a miał służyć mnie! Odrzucił ją, aż odbiła się od wezgłowia wielkiego łoża okrytego purpurową jedwabną pościelą. Skuliła się, usiłując opanować drżenie. O siebie się nie obawiała. Bała się o syna. O Dariela, bękarta lanorskiego boga, poczętego z gwałtu, którego jednak pokochała całym sercem. Co zrobi Luciferrin, rozczarowany synem? — Co mam zrobić? — szepnęła, wbijając wzrok w bogato haftowaną poduszkę. — Dam ci wybór, bo jestem bardziej miłosierny od twoich bogów. — Słyszała w jego głosie uśmiech i nie chciała znać tego wyboru. — Albo zmusisz Dariela do ukorzenia się przede mną… — Nie! — …dasz mi drugiego potomka, którego sam sobie wychowam… — Nie! — Albo ty zostaniesz Wielką Władczynią Lanorii. — Nie!!! — Znów poderwała się, nie wierząc w to, co on mówi i co ona słyszy. Ona, Anaela dell’Soll, Władczynią Lanorii?! Nigdy!!! — Wiedziałem, że taka będzie twoja odpowiedź, ale wielkodusznie zostawiam ci czas do namysłu. Czas i to — cisnął na łóżko dwa kosmyki włosów. Jeden należał do Dariela, drugi do… Sarisa. — Niebawem dołączy do tej dwójki twój Sellinaris i wierz mi… nie będziesz już taka krnąbrna.

Karin nie mógł zasnąć mimo zmęczenia tym ciągnącym się bez końca dniem.

Dniem trwogi, a potem, gdy zdawało się, że zagrożenie na ten moment minęło, że można odetchnąć z ulgą, dzień przeszedł w noc nie mniej przerażającą. Mężczyzna co chwila podrywał głowę, patrząc w okno, jakby stamtąd — zza lasów i pól, zza dalekiego morza — dochodziło wołanie. — Zaśnij! — nakazywał sobie bezskutecznie. Tylko we śnie potrafił odebrać wezwanie. Tylko poprzez sny potrafił podróżować. Sen jednak nie nadchodził. Ktoś mógłby powiedzieć: trudno. Spotkasz się z nią — bo przecież Karin wiedział, kto go wzywa — gdy zmęczenie cię zmorzy. Ale wtedy dla niej mogło być za późno. Wstał w końcu, narzucając na ramiona bluzę i wciągając spodnie. Ruszył ku bramie zamku, a potem bez celu zaczął iść przed siebie, przeklinając swój dar. Anaela prosi Karina o pomoc, woła go, krzyczy niemal: „Karinie dell’Amar, usłysz mnie!”, ale on nie potrafi odebrać wezwania. Gdyby była tutaj, w Ferrinie, stanęłaby przed nim jej duchowa postać i rozmawialiby tak, jakby znajdowała się nie tylko duchem, ale i ciałem na tej polanie. Anaelę jednak oddzielało nie tylko Morze Szmaragdowe, lecz również coś, co uwięziło jej moc. — Ktoś — Karin poprawił się warknięciem. — To ten chędożony demon cię pęta, moja pani. Nagle znieruchomiał, odruchowo sięgając po miecz, ale wyszedł z uśpionego zamku tak jak stał. Bez pasa z bronią. Cień zatoczył nad nim koło i przysiadł na gałęzi najbliższego meandrowca. Sokół — posłaniec z zielono-złotą aksamitką na szyi — wpatrywał się w Karina tak uważnie, jak nie potrafiłby żaden bezmyślny ptak. — Jesteś tutejszym demonem? — zapytał ciekawie. — Nie. Jestem tutejszym księciem — odwarknął Karin. Nie miał zamiaru rozmawiać z lanorskim szpiegiem. — Księciem? — Oczy ptaka rozbłysły. — Księciem Karinem dell’Amar? Karin posłał mu w odpowiedzi miażdżące spojrzenie. — Mam dla ciebie wiadomość. — Ptak widocznie był odporny na spojrzenia. — Tylko dla ciebie. Jeśli jesteś Karinem dell’Amar.

— Owszem i od początku o tym wiedziałeś — prychnął książę. — Mogłeś mi ją przekazać setki razy. — Tę wiadomość mam przekazać jedynie tobie, a nie byłeś sam. Gdy zaś udałeś się na spoczynek, zamknąłeś okno — odparł uprzejmie lanorski sokół. — Mam dla ciebie wiadomość — powtórzył cierpliwie. — To mi ją przekaż! — Musisz ją zobaczyć moimi oczami. — Sokół nie ruszył się z gałęzi, gdzie był niedostępny. — A ja się ciebie boję. To ty zabiłeś mego brata. Karin przypomniał sobie nagle innego sokoła w diamentowej obróżce, który śledził ich w Lanorii. Owszem, osobiście skręcił mu kark. Wzruszył teraz ramionami. — Nie przekażesz mi więc owej wieści. — Muszę. Nie odlecę, dopóki nie wykonam polecenia. Sytuacja była więc patowa. Ale Karin nie był ciekaw tego, co ptak ma mu do powiedzenia. Wolałby wiedzieć, co próbowała mu przekazać Anaela. — Właśnie! — Ucieszył się sokół niemal po ludzku. — To wiadomość od kogoś, kto się nazywa Anaela! — Nie dość, że szpieg, to jeszcze złodziej myśli! — Rozeźlił się Karin, rozglądając za czymś, czym mógłby strącić ptaka. Sokół przyglądał się tym poszukiwaniom z rozbawieniem, by nagle rozwinąć skrzydła i podfrunąć ku księciu. Ten odruchowo wyciągnął ramię, a ptak wylądował, wczepiając szpony w jego rękę. Krew z przeciętej ostrym pazurem skóry zaczęła wsiąkać w cienki jedwab koszuli. Karin skrzywił się lekko. — Zobacz ją. Moimi oczami — nakazał ptak. Mężczyzna zapatrzył się w złote źrenice i nagle… Nagle przestrzeń dookoła, wypełniona szumem drzew i śpiewem wiatru, zamknęła się, stając się małą ciemną komnatką, spartańsko urządzoną. Przed sobą miał syna Anaeli wpatrującego się weń z takim samym natężeniem, jak on w niego.

— Jeżeli Meriel przekazuje ci tę wiadomość, to znaczy, że jesteś Karinem dell’Amar, moim ukochanym księciem i nauczycielem. To ty sprawiłeś, że nie znienawidziłem wszystkich mężczyzn podobnych do mojego ojca, tak jak mama sprawiła, że kocham wszystkie kobiety obu światów. Nigdy ci nie dziękowałem, Karin, za twoją miłość i obecność. Nigdy nie było czasu czy sposobności. Wiedz jednak, że jestem wdzięczny i doceniam. Za chwilę przekażę wiadomość dla Sellinarisa, później przyjdzie po mnie straż, by sprowadzić mnie na kolację. Dobrze mnie tu traktują, nie lękaj się — chłopak mówił to głosem zupełnie wypranym uczuć. I nagle ożywił się. — W nocy wezwała mnie mama, Anaela, i od niej właśnie otrzymujesz ten rozkaz. Perspektywa się zmieniła. Siedział najwyraźniej na łóżku w tej samej komnacie. Było jednak zupełnie ciemno. Pośrodku majaczyło słabe, drżące widmo kobiety, jakby traciła resztki sił, by przekazać swoje słowa. — Karin… — Patrzyła prosto na… kogo? Sokoła? Dariela? Karina? — Zatrzymaj Sellinarisa w Ferrinie. Za wszelką cenę. Sellinaris nie może wrócić do Lanorii. Jeżeli Luciferrin będzie miał w rękach całą królewską rodzinę, to po nas. Karin? Zajrzała mu w oczy prosząco. I jednocześnie z taką mocą, że był gotów teraz, w tej chwili spętać Sellinarisa. Uderzenie spadło tak nagle, że krzyknęli wszyscy. I ona — ciśnięta gdzieś w kąt pięścią tego, ktoś śmiał ją uderzyć — i Dariel, i Karin. Nawet sokół się wstrząsnął. I zerwał więź. Machnął skrzydłami i po chwili siedział nastroszony na gałęzi, skubiąc pióra i zerkając spod oka na oniemiałego mężczyznę. — Kto… Kto to był? Kto śmiał podnieść rękę na Panią Ferrinu? Sokół nie odpowiedział. Karin usiadł ciężko na zwalonym pniu. Potarł twarz zmęczonym gestem. Dwa sprzeczne posłania: rozpaczliwa prośba Dariela o pomoc i wyraźny rozkaz Anaeli, tej prośbie przeczący. Komu wierzyć? I czy w ogóle wierzyć lanorskiemu posłańcowi? — Nie jestem lanorskim posłańcem — zaprzeczył sokół, czytając w myślach Karina, co doprowadzało tego ostatniego do furii. — Służę jednemu panu, młodemu władcy. Jego wstążeczkę noszę na szyi. Z nim wiąże mnie ten kawałek aksamitu. Z nim i z tą, która wstążkę nosiła. Z istotą zwaną Anaelą. — Z Panią Ferrinu — mruknął Karin.

— Tak. Z Panią Ferrinu. Będę niedługo wracał. Tylko zapoluję przed lotem. Pragniesz coś przekazać Darielowi dell’Soll? — Jak go nazwałeś? — Mężczyzna poderwał głowę. — Dariel dell’Soll. Takie nosi miano. — Chyba de’Lanor — prychnął Karin. — Nie. — Sokół pokręcił głową, a w złotych oczach błysnęło rozbawienie i coś jeszcze, co Karin wziął za dumę. — Nie przyjął korony, nie przyjął boga i nie przyjął przydomka. Za to go uwięziono. — Rozumiem. — I za to porwano moją panią — dokończył w myśli Karin. — Przekaż Darielowi i Pani Ferrinu, jeśli zdołasz, że wykonam jej rozkaz. Wykonam go, albo… Wykonam. Ptak rozprostował skrzydła z ukontentowaniem. Krzyknął przenikliwie i wzbił się w mroczne, nocne niebo, zostawiając Karina z kompletnym zamętem w głowie i pytaniem: „Jak?! Jak zatrzymam Sellinarisa po tej stronie morza?!”. Wiedział jedno: nie dokona tego w pojedynkę, mimo że był Wielkim Księciem, następcą Anaeli, i że na jego rozkaz uwięziono by każdego, kogo wskaże. Nawet jeśli tym kimś byłby Sellinaris. Wiedział też, że w tym samym momencie miałby w nim śmiertelnego wroga i wcześniej czy później musiałby z nim walczyć, chyba że wytłumaczyłby się czymś więcej niż wizją poprzez oczy lanorskiego szpiega. Jak zatrzymać Sellinarisa? Tylko Sirden mógł mu pomóc. Albo przeszkodzić.

Potrząsnął katem za zdrowe ramię. Ten w odruchu, jaki mieli tu wszyscy, sięgnął po leżący przy poduszce sztylet. Jeszcze śpiąc, chwycił za przedramię Karina i przystawił mu ostrze do piersi. — Sirden, oprzytomniej, to ja — szepnął książę. Kat potrząsnął głową. — Wybacz. — Opuścił broń. — Spałem jak kamień. Nic dziwnego. Odsypiał morderczą bitwę. Karinowi ścisnęło się serce, że musiał

budzić Ostatniego. — To ty wybacz, bracie. — Uścisnął jego ramię. — Ale mam wieści, które nie mogą czekać. Streścił Sirdenowi rozmowę z lanorskiem sokołem. — To szpieg. Skąd wiesz, czy nie wiedzie nas w pułapkę za sprawą Luciferrina? — zapytał chmurnie kat, wysłuchawszy sprawozdania. — Sokoły są jak nasi posłańcy. Czy oskarżyłbyś białego nietoperza o zdradę? — Sokoły są jak nasze lwiany. Robią to, co im się każe. A nawet jeśli… jak zamierzasz zatrzymać Sellinarisa? — Właśnie ciebie chciałem o to zapytać — przyznał Karin. Umilkli, pogrążeni w myślach. — W jednym ten posłaniec czy Anaela mają rację: jeśli demon pochwyci w łapy całą królewską rodzinę — a ma już Panią Ferrinu i jej syna — to po nas. Chyba że… — Że co? — podchwycił z nadzieją Karin. — Że spiszemy ich na straty. Ferrin ma władczynię i Wielkiego Księcia. Karin aż się cofnął ni to z jękiem, ni to z krzykiem pełnym niedowierzania. — I ty, ty, najdroższy przyjaciel Anaeli, to mówisz?! Sirden, na bogów!! — Książę — zaczął kat tak zimnym tonem, że tamten znów cofnął się o krok — kocham Anaelę. Jako władczynię i jako kobietę. Nigdy nie robiłem z tego tajemnicy. Gdybym mógł, oddałbym za nią życie. Gdyby trzeba było, wyrżnąłbym pół Ferrinu, tak, tak, Ferrinu, nie mówiąc o Lanorii, by tylko wróciła. Wiem jednak, że moją najdroższą, moją miłość, moje życie wrócić może tylko Sellinaris, albo Anaela umrze za morzem, tak jak postanowiła. Bo jestem pewien, że właśnie w tej chwili próbuje wyrwać się z rąk demona w ten właśnie sposób. Dopóki to możliwe, próbujmy ją odzyskać rękami Sellinarisa, jeśli nie, pozwólmy jej umrzeć, przygotowując do tego Ferrin i twoją żonę. Karin cofał się, aż oparł plecami o drzwi.

— Nie wierzę — odparł, kręcąc głową. — Nie wierzę, że właśnie wydałeś na nią wyrok. — Może to cię przekona? — Kat wyciągnął rękę. W zagłębienie dłoni zaczęła spływać czarna moc. Karin powoli uniósł ręce w geście poddania, był bezbronny. — Idź, budź Sellinarisa. Właśnie świta.

Gdy za Karinem zamknęły się drzwi, Ostatni opadł ciężko na skraj łoża. Pusty rękaw koszuli zaczepił o ozdobną kolumienkę. Kat szarpnął wściekle, aż materiał pękł wzdłuż szwów. Przeklęta ręka czy raczej jej brak… To przypomniało mu Anaelę i jej kalectwo uleczone przez Saetina. — Dlaczego na to pozwalacie? — wyszeptał, czując wilgoć pod powiekami. — Dlaczego wydaliście naszą panią na łaskę i niełaskę lanorskiego bękarta? Czy taki jest wasz plan? Osadzić na ferrińskim tronie Gabrielę, na lanorskim Anaelę? Nie wierzę, po prostu nie wierzę… Może Anaela miała rację, wydając Karinowi rozkaz zatrzymania Sellinarisa? Oni przecież tutaj, w Ferrinie, nic nie wiedzą. Nie mają pojęcia, co się teraz dzieje po tamtej stronie Morza Szmaragdowego. Ona zaś jest tam i wie, co robi. Zawsze wiedziała. Czy mają prawo wątpić w jej słowa i sprzeniewierzać się woli władczyni? Nie, nie władczyni — Anaeli? A jeżeli tym samym wydadzą na nią wyrok? — Co mam robić? — Teraz on wpijał palce we włosy, jak jeszcze niedawno Karin, i zadawał sobie to samo pytanie. — Co ja mam robić? Poderwał się nagle. Na obu mężczyzn, Karina i Sellinarisa, wpadł, gdy schodzili do jadalni na szybki posiłek. Sellinaris był odziany w prosty, podróżny strój. W ręku trzymał pas z bronią. Przywitali się bez słowa. — Karin będzie ci towarzyszył — oznajmił Sirden, gdy Sellinaris siadał za stołem. — Po co? — zdziwił się tamten.

Karin milczał, wpatrując się w kata z całą intensywnością czerwonych tęczówek. — Chcę wieści z pierwszej ręki, gdybyś nie wrócił. — Wezmę przybocznego. Karin jest potrzebny w Feri’anie. — Chcę, żeby Karin pojechał z tobą — powtórzył Sirden z naciskiem. — Daj dobry powód, a pojedzie. — Sellinaris zmrużył czarne oczy. Nie cierpiał, gdy coś na nim wymuszano. — Proszę, byś pozwolił mu jechać. — Ostatni zmienił ton głosu, ale oczy pozostały zimne. — Powód, Sirden. — Sellinaris uniósł do ust kromkę chleba. — Anaela tego chciała. Obaj — i Karin, i Sellinaris — poderwali głowy, wbijając tak samo niedowierzające spojrzenia w kata, ale każdy nie dowierzał z innej przyczyny. Jak śmiesz tak łgać?! — krzyczały rubinowe źrenice. — Chciała dokładnie czego innego! — Rzeczywiście? — wyrwał go z osłupienia głos Sellinarisa. — Dlaczego ja o tym nic nie wiem? Dostałeś wiadomość od mojej żony? — Dostałem — wychrypiał Karin. Rzeczywiście dostał… Sellinaris, niegdyś Wielki Książę, przez wieki Następca Tronu, przez dziesięciolecia mąż Anaeli, Pani Ferrinu, parsknął śmiechem, patrząc z politowaniem to na Karina, to na Sirdena. Czy oni rzeczywiście mieli nadzieję, że da się zwieść jak naiwne dziecko?! — Powiesz prawdę, Karin, czy mam zafundować ci badanie pamięci? — Niczego nie będziesz mu fundował — wtrącił Sirden. — Bo też niczego wielkiego nie wymagamy. Ona, Anaela, również nie. Karin będzie ci towarzyszył do Wieży Bogów. To wszystko. Jeśli nie zostanie wpuszczony — zawróci. — Nie lubię, jak mi się łże w żywe oczy — wycedził Sellinaris. — Dlatego wyruszę sam. — Cisnął resztkę chleba na talerz i chciał wstać, ale przygwoździł go ciężki uścisk Ostatniego. — Nie za bezczelnie sobie poczynasz, kacie? — Strącił jego dłoń.

— Powiedz mu, Karin — odparł z westchnieniem Ostatni. Książę posłał katu nic nierozumiejące spojrzenie. Ma wyznać Sellinarisowi, iż nakazano mu zatrzymać księcia za wszelką cenę?! A może… Może Sirden spisuje właśnie wszystkich troje, Panią Ferrinu, jej syna i męża, na straty, wiedząc, że dynastia dell’Soll w osobie Gabrieli będzie trwać? — Powiem w drodze — rzekł nagle. Tak. Po drodze do Wieży Bogów będzie miał dosyć czasu, by podjąć decyzję: wykonać rozkaz swej pani czy zdradzić. Sellinaris wzruszył ramionami i spokojnie dokończył posiłek. — Ruszajmy więc — rzekł, wstając od stołu i posyłając Sirdenowi spojrzenie spod zmrużonych powiek. — Nie muszę ci przypominać, że dowodzisz teraz całą sprzymierzoną armią, lordzie dell’Sir? — Nie musisz — odmruknął kat. — Tego, że obowiązuje cię lojalność w stosunku do Pani Ferrinu także nie? — Także nie — warknął Ostatni. Sellinaris spojrzał nań bystro i uśmiechnął się lekko. — Czy wiesz, której pani? — Ferrin ma tylko jedną panią — odparł Sirden dobitnie. — I tej jednej jestem wierny. — Taak? — Zdziwił się uprzejmie Sellinaris. — Ciekawe więc, dlaczego nie wykonałeś jej rozkazu i wysyłasz mnie do Lanorii pod eskortą Karina, bym, brońcie bogowie, nie zbłądził, zamiast zatrzymać tu czy gdziekolwiek, byle w Ferrinie. Za wszelką cenę. — S-skąd… Skąd wiedziałeś? — Ruszamy, Karin. — Sellinaris zaśmiał się, a potem skinął na czerwonookiego mężczyznę, pozostawiając kata w kompletnym osłupieniu.

ROZDZIAŁ IX

FERRIŃSCY BOGOWIE

D o Wieży ferrińskich bogów najbliższa droga prowadziła z Ellisii, tam więc przeszli cambryjskim portalem, ruszając dalej konno. Pierwsze słońce leniwie wychyliło złotą głowę zza Lasu Tysiąca… Szeroki trakt, swego czasu wyłożony łupkiem przez Amrego i kyriech, skręcał łagodnie na południe do Amarkandy, oni więc podążyli wąską, rzadko uczęszczaną ścieżyną na północ, ku sięgającym nieba poszarpanym skałom i prowadzącemu w ich głąb wąwozowi. Konie zatańczyły nerwowo, więc obaj — Sellinaris i Karin — zeskoczyli na ziemię, ruszając dalej pieszo. — Jak brzmiała wiadomość? — Sellinaris odezwał się po raz pierwszy od początku podróży. Do tej pory zbywał czerwonookiego księcia milczeniem, nawet nań nie patrząc. — Od niej? Od Anaeli? — Wydała mi rozkaz: mam zatrzymać ciebie za wszelką cenę, w przeciwnym wypadku wszyscy troje jesteście zgubieni. — Dlaczego nie wykonałeś tego rozkazu? — pytał dalej Sellinaris, tym razem wbijając w Wielkiego Księcia ostre, świdrujące spojrzenie. — Jak… Jak mógłbym…? — wyjąkał Karin. — Zwyczajnie: choćby nóż w pierś, gdy spałem. — Chyba tylko ty byś potrafił…! — wściekł się Karin. — Owszem, potrafiłbym — uciął tamten. Taak… Ty byś potrafił… — zgodził się w myśli czerwonooki mężczyzna. — Skoro znasz jej wolę, czemu nie zostaniesz w Ferrinie? — zapytał. — A skąd wiesz, że nie zostanę? — odparł Sellinaris. — W co ty grasz? — Karin stanął, blednąc. — W co, z kim i po czyjej stronie grasz?!

— Tobie na pewno tego nie powiem. — Sellinaris zaśmiał się zimno. — Idziemy. — Skinął głową. Karin chciał krzyczeć, chciał wyszarpnąć miecz i zmusić Sellinarisa do walki na śmierć i życie. Nawet jeśli nie miał szans na wygraną — Sellinaris był od niego po prostu lepszy — przynajmniej nie sprzedałby Gabrieli, Ferrinu, a na koniec Anaeli, bo właśnie to przychodziło mu na myśl, gdy patrzył na oddalającego się Sellinarisa: zdrada. Już zdradziłeś — podszepnęło uprzejmie sumienie. — Rozkaz był jasny i pochodził od twojej władczyni: zatrzymać za wszelką cenę. Teraz możesz jedynie wbić tamtemu nóż w plecy albo pozwolić, by robił to, co sobie umyślił. — On zabrał mnie tutaj z jakiegoś powodu — szepnął do siebie Karin. — Tylko po co? Chce się mnie pozbyć, samemu zgarniając ferriński tron? Gabriela nigdy nie odda Przywileju mordercy jej dopełnienia… Chce mną zagrać o Przywilej z bogami? Jestem nikim! Jedynie drugą połową obecnej Władczyni Ferrinu. Po co ci jestem, Sellinarisie dell’Soll? Co ty knujesz?! — Karin, idziesz? — padły z przodu naglące słowa. Ruszył ku skalnemu wyłomowi, w każdej chwili spodziewając się ataku. Jeżeli Sellinaris czegoś chciał, będzie próbował… Wieża Bogów wyrosła przed nim tak nagle jak poprzednio. Przed chwilą były tu połyskujące ostrzegawczą czernią skały, teraz wznosiła się ona, wspaniała i niedostępna dla tych, których obecności bogowie sobie nie życzyli. Brama: wielki czarny portal, lśniła jak wypolerowane do połysku antracytowe lustro. Sellinaris, nie oglądając się na swego towarzysza, zniknął w tej czerni. Karin nie wahał się ani chwili. Jeżeli ktokolwiek znał odpowiedź na nurtujące go pytania, to tylko ferrińscy bogowie.

Czerń nieistnienia rozjaśniały dwie zbliżające się postaci, utkane z białego światła. Narastał dźwięk werbli i dzwoneczków: to nadchodzili Primea z Saetinem. Zatrzymali się tuż przed klęczącym z nisko pochyloną głową mężczyzną. — Ty pierwszy w nas zwątpiłeś — w głosie bogini nie było wyrzutu, ona tylko stwierdzała fakt.

Karin chciał zaprzeczyć gorąco, ale usłużnie podsunęła mu scenę, w której wraz z Sirdenem uwierzył w siłę Luciferrina. — Dlatego on w tę siłę rośnie — odparła na niezadane pytanie. — Boga Lanorii umacnia wasza wiara w niego i zwątpienie w nas. Przeniknął do Ferrinu wraz z pierwszym demonem i poczyna sobie coraz śmielej, a wy otwieracie przed nim drzwi waszych dusz, umysłów i strwożonych serc. Nawet Anaela w niego uwierzyła… — Nie! — zaprzeczył gorąco Karin. — Ona jedna walczyła z nim do końca! Saetin przyjrzał się księciu. — Nie bronisz siebie, lecz jej? — Jeżeli wy w nią zwątpicie… — …ty zostaniesz Władcą Ferrinu. Karin poderwał głowę. Więc jednak! Taki był boski plan! Ferrin dla Gabrieli, Lanoria dla Anaeli… — Nie, książę — uśmiechnęła się łagodnie Primea. — Anaela nigdy nie zgodzi się na przyjęcie lanorskiego tronu. Prędzej odbierze życie sobie i wszystkim, których kocha, ale Ferrinu nie zdradzi nigdy. Została wystawiona na tyle prób, że jej jedynej jesteśmy pewni. Dlatego musi wrócić. Za wszelką cenę. A jedynym, który może Anaelę sprowadzić, jesteś ty. Nie Sellinaris, lecz ty. — D-dlaczego akurat ja? — wyjąkał Karin. — Nosisz na szyi kluczyk — stwierdziła Primea, jakby to wszystko wyjaśniało. — Otwiera portal na Ziemię i z powrotem, mniemamy więc, że otwiera i Wrota Piekieł. Karin przełknął głośno. Był przygotowany na każde poświęcenie, na każdy ból i na każdą śmierć, ale… nie na szukanie Wrót Piekieł. I to gdzie, na Ziemi!? — Do tego potrzebny jest ci Sellinaris jako przewodnik. On czuje się na Ziemi jak ryba w wodzie — teraz przemawiał Saetin, a w jego głosie był chłód, jakby Sellinaris osobiście go tym znieważał. — Masz jakieś pytania? Mam milion pytań! — chciał zakrzyczeć, ale żadne nie przychodziło mu teraz do głowy. Było tych wątpliwości i niewiadomych zbyt dużo. — Czy mamy szansę? — wyszeptał więc tylko.

— Dopóki Anaela żyje — tak. Potem będzie już wszystko jedno — odparła Primea znużonym tonem. — Ferrin przestanie istnieć? Pokręciła głową, a on odetchnął mimowolnie. Za wcześnie. — Ferrinu Lanorowie nigdy nie zdobędą. Podbiją go ich demony. — Słowa Saetina znów odebrały mu oddech. — Za to my otrzymamy wolną drogę do Lanorii. Jak to?! — zakrzyczały czerwone źrenice. — Bogowie istnieją dzięki wierze — wyjaśniła mu cierpliwie Primea — wraz z Darielem, Anaelą, a niedługo i tobą ziarno wiary w nas dwoje zostanie zasiane po tamtej stronie Morza Szmaragdowego.

Nagle zrozumiał. I zrozumiał, dlaczego Anaela musi wrócić: bo tutaj w nikogo tak nie wierzono jak w nią. — Tak, Karin — westchnęła Primea — dlatego musi wrócić. Tylko wiara w Anaelę dell’Soll skutecznie przeciwstawi się wierze w lanorskich demonów i ich boga. Przejdź więc na Ziemię, odnajdź portal i wyrwij swą panią — i swój Ferrin — z rąk Luciferrina. — Jak? — odważył się spytać, ale bogini pokręciła głową. — To jedyne, co możemy ci ofiarować… — Saetin przepasał pierś mężczyzny szarfą, która nagle zmaterializowała się w jego dłoniach: była identyczna jak ta, którą kiedyś Luciferrin zapewnił nietykalność na swych ziemiach Karinowi i Anaeli. Mężczyzna kiwnął głową, przejmując na swe barki ciężar ocalenia świata. I nagle znów stał przed czarnymi wrotami do Wieży Bogów, jakby nigdy ich nie przekraczał. Zamrugał zdezorientowany. Rzeczywiście były to tylko omamy? Dosyć realne. Jak realne, przypomniała czarna, okolona ognistym lamowaniem szarfa. — Proszę, proszę, poseł Luciferrina — usłyszał za plecami kpiący głos Sellinarisa. Odwrócił się na pięcie, z mieczem w dłoni, gotów sparować cios. — Spokojnie, Wasza Wysokość, nie śmiałbym podnieść na ciebie ręki! — Głos tamtego aż ociekał ironią i… gniewem. Sellinaris nie dostał czarnej szarfy. Co oznaczało, że… Karin odwrócił szybko głowę, by tamten nie ujrzał błysku triumfu w rubinowych źrenicach. Może i przejdziemy razem na Ziemię, Sellinarisie — uśmiechnął się do siebie — ale do Lanorii pójdę sam, co znaczy, że rozkaz mojej pani zostanie wykonany. Poprawił miecz i płaszcz, ukrywając ten uśmiech, i zwrócił się do Sellinarisa: — Co powiedzieli bogowie? — Nawet nie zostałem dopuszczony przed ich oblicze — odparł tamten. — Ty, jak widzę, owszem, więc…? — Musimy przejść do Wszechświata i odnaleźć Wrota Piekieł. Sellinaris wzruszył z nonszalancją ramionami, ale Karin wiedział, jak go bolało, że to nie on został wybrany przez Primeę i Saetina na ferrińskiego posła. Wiedział też, że przez całą drogę Sellinaris

będzie zadawał niewygodne pytania. — Prowadź, wodzu — wyrwało Karina z zamyślenia. Sellinaris nie zamierzał ułatwiać mu zadania. Czerwonooki mężczyzna ruszył ku pozostawionym na ścieżce zwierzętom. Jedyny portal, którym mógł ich przepuścić, znajdował się przy Czterech Wodospadach. Pół dnia drogi stąd…

— Jak jest na Ziemi? — zapytał Karin. Przez niemal godzinę jechali w milczeniu: on przybity czekającym nań zadaniem, zadaniem, zdawało się, ponad siły zwykłego śmiertelnika, Sellinaris wściekły, że nie jemu to zadanie powierzono. Teraz, słysząc pytanie Karina, prychnął krótkim, kpiącym śmiechem. — Spodoba ci się. Szybkie kobiety, piękne samochody… — Samo-co? — zdumiał się Karin. — Zobaczysz — uciął mściwie tamten. Koń, szarpnięty za wodze, stanął dęba. Sellinaris z trudem utrzymał się w siodle. Rzucił Karinowi, bo to on trzymał wodze w ręku, wściekłe spojrzenie. — Nie jadę tam na wycieczkę krajoznawczą — wycedził Wielki Książę. — Jestem posłem, a ty moim przewodnikiem. Jeżeli się nie zgadzasz z wolą bogów, wracaj do Feri’any. Tam też znajdziesz szybkie kobiety. Szczególnie teraz, gdy twoja żona przepadła, chętnie zastąpią ją i w łożu, i na tronie. Sellinaris zbladł gwałtownie. Dwa wspomnienia uderzyły weń jednocześnie: umierającej we krwi Anaeli i wampirzycy w czerwonej jak krew sukni. Uciekł spojrzeniem przed oskarżającym wzrokiem Karina. — Wybacz, stary — mruknął. — Ta bezradność doprowadza mnie do szału. Karin puścił wodze. Jechali jakiś czas w milczeniu. Wreszcie Sellinaris przerwał ciszę:

— Ziemia jest… niepodobna do czegokolwiek tutaj. Nawet Lanoria jest w porównaniu ze Wszechświatem zupełnie zwyczajna. Ot, nieco cieplej i susza panuje, a kobiety są zniewolone. Tam zaś… Wybacz, Karin, ale nie potrafię ci opisać tego świata. Spróbuję wyjaśniać wszystko na miejscu. Wyjdziemy z portalu w leśniczówce, jak mniemam, i ona cię nie zdziwi. Ot, chatka na polance, ale już wszystko inne… — Przypomniał sobie złote porsche, które czekało na właściciela w garażu, i znów się zaśmiał.

ROZDZIAŁ X

POWRÓT NA ZIEMIĘ

— C o to jest?! — Karin otworzył swe rubinowe oczy tak szeroko, że płomień źrenic niemal oświetlił twarz. — To właśnie jest samochód — wyjaśnił Sellinaris. I to nie byle jaki samochód — dodał w myślach. Zaraz po przejściu, gdy za ich plecami zgasł zielony portal, Sellinaris pociągnął towarzysza do garażu, stwierdzając — i słusznie — że jak szokować, to od razu. Złoty kabriolet zrobiłby piorunujące wrażenie na każdym mężczyźnie, nie tylko na takim, co widział samochód po raz pierwszy w życiu. Nagle płomień w oczach Wielkiego Księcia zgasł, zastąpiła go skupiona uwaga, co Sellinaris stwierdził z niechętnym podziwem. — Tym dostaniemy się do Wrót? — Jeszcze nie wiem. Ruszył z powrotem do domu, Karin za nim, rzucając na samochód ostatnie spojrzenie.

Leśniczówka wyglądała tak, jak ją zostawili. Jakby po drugiej stronie portalu nie wydarzył się żaden dramat, jakby pani tego domu za chwilę miała stanąć w drzwiach sypialni. Gardło zdławił żal. — I wy tutaj żyliście?! — W głosie Karina było chyba więcej zdziwienia niż na widok samochodu. Sellinaris zdusił rozpacz i rozejrzał się po małej sypialni oczyma Wielkiego Księcia. Nagle, mimo pysznych tkanin i dywanów, wydała mu się uboga i nieodpowiednia. — Owszem — rzucił sucho. — Anaela kochała to miejsce. Podszedł do biurka i otworzył laptop. Ekran zaświecił niebieskim powitaniem, co Sellinaris przyjął z ulgą. Widocznie służba dbała o dom, tak jak jej przykazano. Zarządca płacił za prąd i Internet regularnie… — A t-to co? — wyjąkał Karin, widząc na ekranie zdjęcie roześmianej Anaeli tulącej do siebie Sarisa. — Taka… księga. Księga zamknięta w krysztale — wyjaśnił Sellinaris, wpisując smukłymi palcami do wyszukiwarki słowa „Wrota Piekieł”. Natychmiast otworzyła się lista ze znalezionymi stronami. Niecierpliwie przeszedł do grafiki i… aż wstrzymał oddech. — To jest to — wyszeptał. Karin pochylił się ku niemu. A potem powoli wyciągnął kluczyk, który miał na szyi. Tak, to, co widział na obrazie, mogło być portalem, którego szukali. — Gdzie one są? — Poderwał się rozgorączkowany, gotów natychmiast ruszać przez magiczne drzwi wprost do Lanorii. — We Francji. Jednej z tutejszych prowincji — skrzywił się lekko Sellinaris. — Daleko. Ze dwa dni drogi stąd. — To daleko? Jak z Feri’any do Ellisii…

— Dwa dni samochodem — sprostował książę i wstał od komputera. — Zdejmuj pas z bronią. I ubranie. W tym się ludziom nie pokażesz… — A co ze mną nie tak? — Karin spojrzał na zieloną tunikę zdobioną złotym haftem. — Zdejmuj, nie gadaj… — Sellinaris już szukał w szafie odpowiedniego stroju. Sam ubrał się na tę wycieczkę rozważniej. — Diadem też. I włosy czymś zwiąż. Byle nie aksamitką! — To czym ja te włosy zwiążę?! Końskim włosiem?! Sellinaris podszedł do małej komody i rzucił mu czarną frotkę, jakiej sam tutaj używał. Karin przyglądał się jej ze zdumieniem, po czym rozciągnął i aż pokręcił głową z podziwu: — To… gąsienica? Sellinaris wybuchnął szczerym śmiechem. On, lata temu, zapytał dokładnie tak samo. I Anaela dokładnie tak samo zaczęła się śmiać. Uśmiech zgasł. — Rozbieraj się. Spodnie mogą zostać. Nałożysz koszulę i tę kurtę — cisnął w Karina rzeczami, które sam czasem nosił na Ziemi. Czerwonooki mężczyzna zaczął rozpinać pas z bronią, ale nagle zawahał się. — Broń jednak zatrzymam. — Nie zatrzymasz, bo nas zatrzymają. Tu nie wolno nosić miecza. — Miecz mogę zostawić, ale sztylet… — Sztyletu też nie. Zresztą nie będzie ci potrzebny. Na Ziemi jest tak spokojnie, że aż nudno. — Człowieku, ja wybieram się do Lanorii — zauważył Karin. — Chcesz mnie tam wysłać rozbrojonego? Sellinaris zaśmiał się nieprzyjemnie: — Już ty się nie bój. Do Lanorii dostaniesz coś lepszego niż mieczyk i nożyk.

Pan domu przed wyjściem obrzucił pokój uważnym spojrzeniem. Czy zabrał wszystko, co mogło się im przydać w podróży i później? Podczas gdy Karin się przebierał, Sellinaris zdążył wydrukować wszystkie dostępne informacje o Wrotach Piekieł, dorzucić atlas samochodowy, wyjąć ze schowka pieniądze — zarówno złotówki, jak i euro, a z drugiego… Karin znów szeroko otworzył oczy. — Za coś takiego zamykają tutaj w… lochu. Lepiej, żebyś trzymał język za zębami — rzekł Sellinaris poważnie, przeładowując glocka. Pistolet był w doskonałym stanie, książę, w tajemnicy przed Anaelą, dbał o niego jak o własne dziecko. — Ładne maleństwo — przyznał Karin, porównując broń do tej, której używali przeciw Lanorom w Ferrinie. — I dużo skuteczniejsze — skwitował książę, jak zawsze żałując, że jego żona odmawiała wyposażania ferrińskiej armii we współczesną broń. „Zaburzenie równowagi” — tym to tłumaczyła. Ciekawe, co powiedziałaby teraz, trzymana w lanorskiej niewoli… — Aha, ze złotem też się nie afiszuj. Tu płacą papierem. — Papierem?! — Tak. Papierowymi pieniędzmi. Możemy wymieniać na nie złoto. — Złoto na papier?! — Karin! Mówiłem, że Ziemia jest niezrozumiała dla kogokolwiek z nas. Ja tu żyłem ładne parę lat, a jestem pewien, że zaskoczy mnie jeszcze niejednym. Wielki Książę pokiwał głową i ruszył za Sellinarisem do garażu. Słowa o zadziwiającej Ziemi nie przygotowały go do jazdy samochodem, a już na pewno nie do porsche prowadzonego przez Sellinarisa…

Późno w noc zatrzymali się wreszcie, obaj ledwo żywi. Sellinaris ze zmęczenia, Karin ze strachu przed utratą życia podczas tej jazdy. Kilka razy, trzymając się klamki u drzwi, zauważał: — Wszyscy inni jadą nieco… spokojniej — na co kierowca wzruszał ramionami: — Baby.

Trzy razy zostali zatrzymani przez policję, której Sellinaris, nie bawiąc się w subtelności, robił sieczkę z mózgu. Spieszyło mu się. I nikt nie będzie zawracał mu głowy takimi drobiazgami jak przekroczenie dopuszczalnej w całym cywilizowanym świecie prędkości. — Słuchaj — próbował oponować Karin — nie wolno ci ot tak ingerować w ludzką pamięć. — To nie ludzie. To policjanci — odpowiadał tamten i wciskał gaz, na co samochód reagował jak spięty ostrogą koń, wyrywając ochoczo do przodu. Gdy w końcu Sellinaris zjechał na parking, jego towarzysz aż westchnął z ulgi. Usiedli w restauracji przydrożnego zajazdu, nieopodal miasta Potsdam w Niemczech. Sellinaris rozparł się na krześle niczym zblazowany książę, bo nim właściwie był, Karin zaś rozglądał się ciekawie po wnętrzu. Na widok podchodzącej kelnerki zrobił wielkie oczy. — Na bogów! Ona jest… naga! Sellinaris obejrzał się. Dziewczyna, całkiem zresztą ładniutka, miała na sobie obcisłą mini i takąż bluzeczkę z dekoltem do pasa. Widać było przez cienki materiał, jak na widok dwóch pięknych mężczyzn twardnieją jej sutki, a biodra zaczynają kołysać się zachęcająco. — To nierządnica? Karin nie mógł oderwać od dziewczyny na wpół zdumionego, na wpół zafascynowanego wzroku. Poczuł nagle własne pożądanie, na co Sellinaris roześmiał się gardłowo. Kelnerka otarła się o jego ramię i pochyliła ku Karinowi tak, by mógł sobie obejrzeć dokładniej jej walory. W tym momencie krzyknęła i odskoczyła. Wielki Książę wbił w jej błękitne oczy swe rubinowe tęczówki. Przez chwilę patrzyła na niego z taką samą mieszaniną zdumienia i fascynacji. — Skąd jesteś, chłopcze? — zagruchała. Karin posłał błagalne spojrzenie Sellinarisowi. „Chłopcze”?! Do niego?! Przecież

on jest Wielkim Księciem! — To ambasador Ferrinu. Nie rozumie cię, laleczko. — Sellinaris w sobie tylko znanych celach pospieszył na pomoc towarzyszowi. — Ferrin… Ferrin… — Blondynka zwróciła całą swą uwagę na drugiego mężczyznę, przy którego urodzie tamten, czerwonooki, nagle wydał się nijaki. — To gdzieś w Holandii? — Tajemnica państwowa. — Sellinaris uśmiechnął się leniwie, chwytając dziewczynę za pośladek. Ta odskoczyła z piskiem, Karin oniemiał. — Anaela cię za to zabije! — krzyknął wprost do mózgu Sellinarisa. Ten się skrzywił. — Przecież jej nie powiesz… — Chcesz się kurwić, proszę bardzo, ale nie na moich oczach! — Karin, to tylko żarty. Sellinaris zaniepokoił się na serio. Czerwona wampirzyca zaśmiała się z zakamarków pamięci. Karin miał rację: żarty żartami, a Anaela, jeśli będzie chciała się dowiedzieć, to się dowie. Kelnerka otarła się o niego, stając przez Karinem. — Czego pan ambasador sobie życzy? Uśmiechnął się niepewnie. Ziemia i jej mieszkańcy faktycznie zaczęli go przerastać. — Mamy niezłe krwiste steki, do tego winko, a na deser… — Chwyciła go za rękę i… wsadziła sobie między nogi. Cofnął się tak gwałtownie, że przewrócił krzesło. Dziewczyna śmiała się, a Sellinaris oparł ręce na brodzie, ciekaw, co teraz uczyni Wielki Książę, który ledwo oddychał ze zwierzęcego pożądania. — Zamów coś, oddal ją i idziemy spać. Albo ruszam w dalszą drogę sam. — Karin patrzył mu prosto w oczy.

Sellinaris przeniósł wzrok na rozchichotaną panienkę. Pozostali goście i obsługa patrzyli na dwóch obcych, egzotycznie pięknych mężczyzn z ciekawością, ale i respektem — kto wie, czy to nie AlKaida? Kelnerka nagle umilkła. Błękitne oczy otwarły się szeroko, usta też, niczym do krzyku. Jak robot wykonała w tył zwrot i pomaszerowała do kuchni. — Zadowolony? — mruknął do Karina. — Nie życzę sobie takich zabaw! — syknął wściekły Karin. — Mam żonę, którą kocham i nie życzę sobie… — Już dobrze, dobrze… — Może Anaela to znosiła… — Nie znosiła tego. — Tym bardziej ja nie będę! — Karin postawił z hukiem krzesło i usiadł, wbijając wściekły wzrok w blat stołu. — O co się ciskasz? Przecież cię nie zgwałciła. Może żałujesz? W sekundę Karin zaciskał ręce na gardle towarzysza. Szmer w restauracji ucichł. — Zabiję cię. Wepchnę ci te słowa… — Puść, Karin, prowokuję cię celowo. — Celowo?! — Wielki Książę opadł na krzesło pokonany. Kelnerka, nadal poruszając się jak robot, postawiła bez słowa tacę i nie patrząc na dwóch mężczyzn, zaczęła rozstawiać przed nimi potrawy. — To Ziemia. Tutejsze kobiety są właśnie takie. — Sellinaris wskazał brodą kelnerkę. — Zresztą… nie tylko kobiety… — Tu nawet on musiał się zaczerwienić. Karin osłupiał po raz któryś tego dnia. — Co masz na myśli? — Będą zaczepiać cię także mężczyźni. — Mę… No niee… Żartujesz sobie ze mnie. — Karin próbował się roześmiać. Ale nagle zaczął to sobie wyobrażać i śmiech zamarł mu w gardle. — Oni tutaj…

Powiedz, że żartujesz? Przecież to tak, jakbyś chciał to zrobić ze smokiem! — Mówię ci tylko, że jesteś piękny jak na tutejsze standardy. Nie zabij jakiegoś za niedwuznaczną propozycję, bo cię zamkną. — Mnie?! Chyba jego! — Ciebie. Mężczyzna z mężczyzną to tutaj… modne. — Zamilcz. Po prostu zamilcz. Karin utkwił wzrok w talerzu z parującą potrawą. Zaczął jeść szybko i bez apetytu, jakby chciał zakończyć i wizytę w tej restauracji, i na tej planecie. Już Lanoria z całym swym okrucieństwem i odrębnością była normalniejsza. — Przyzwyczaisz się. — Sellinaris wzruszył ramionami i sięgnął po widelec. — Ty się przyzwyczaiłeś? — zakpił Karin. — Może próbowałeś? Mężczyzna z mężczyzną? — Ja to ja, dzieciaku. A tobie do mnie daleko. I niech tak zostanie.

Sellinaris miał niestety rację. Za dwoma pięknymi, długowłosymi wojownikami z Ferrinu oglądały się kobiety, oglądali mężczyźni. Gdziekolwiek się pojawili — czy to w hotelu, czy na stacji benzynowej — rzucano im zalotne spojrzenia, a czasem proponowano wprost… Karin był przerażony, Sellinaris czuł się jak ryba w wodzie. Do adoracji przywykł od dziecka i brakowało mu jej w Ferrinie, gdzie zawsze stał w cieniu Anaeli. Tu, na Ziemi, Anaela była jego cieniem. Byłaby… Nagły ból ścisnął mu serce, ściągnął rysy twarzy i wyostrzył spojrzenie. Zagadująca go świergotliwie nastoletnia Francuzka poczuła zimny dreszcz wzdłuż kręgosłupa i umilkła, szybko wydając resztę. Sellinaris przypomniał sobie, z jakiego powodu i dla kogo tym razem przebywa w tym świecie. — Wskakuj — warknął do Karina, który podziwiał lądujący właśnie, na widocznym po drugiej stronie autostrady pasie, samolot.

Czerwonooki mężczyzna, którego Ziemia na początku wprawiła w osłupienie, teraz przyglądał się wszystkim jej cudom ze spokojem badacza. Odprowadził wzrokiem maszynę. Westchnął, gdy majestatycznie usiadła na ziemi, i posłusznie zajął fotel kierowcy. Tak, tak, kierowcy, bo teraz on prowadził złote porsche. Tak sobie zażyczył właściciel samochodu. Karin przeszedł więc na przygodnym parkingu przyspieszony kurs jazdy i przez pół Francji prowadził on, konstatując, że nie jest to bardziej skomplikowane niż walka na dwa miecze. — Dojeżdżamy — odezwał się Sellinaris, patrząc na tablicę przy autostradzie. — Co mówili bogowie? Wiesz, jak otworzyć te Wrota? — Mam klucz. Karin sięgnął pod koszulę i podał mu mały mosiężny kluczyk. — I to otwiera portal do Lanorii?! Kpisz sobie ze mnie… — Więc ze mnie zakpili bogowie… Sellinaris obracał w rękach błyszczący przedmiot. Właściwie portal można otworzyć i gołymi rękami, czemu więc nie tym maleństwem. — Co potem? Gdy przejdziemy? — Zwrócił klucz Karinowi. Ten wzruszył ramionami. Nie śmiał nawet pisnąć, że Sellinaris mylnie używa liczby mnogiej, bo do Lanorii przejdzie tylko on — Karin. — Ferrińscy bogowie nie mają dostępu do krajów za Morzem Szmaragdowym — wyjaśnił. — Nie potrafili powiedzieć, co mn… nas tam czeka. Będziemy improwizować. — Wiedzą chociaż, gdzie Anaela jest przetrzymywana? Karin pokręcił głową. — Można się domyślić… — Karin!! — imię wdarło się do mózgu mężczyzny tak nagle, że szarpnął kierownicą.

Samochodem rzuciło w bok. O milimetry minęli rozpędzoną ciężarówkę. Sellinaris chwycił kierownicę i długą chwilę walczył z maszyną i zaciśniętymi rękami przyjaciela. W końcu samochód wpadł na pobocze wśród kurzu, klaksonów i pisku opon. — Odpierdoliło ci?! Chcesz nas zabić?! — ryknął, gdy odzyskał głos. I umilkł raptownie. Karin wpatrywał się w przestrzeń przed sobą szklistymi oczami człowieka nieobecnego.

— Karin, wykonałeś mój rozkaz? Postać Anaeli bielała wśród mroku nieznanej komnaty. — Wykonam, moja pani. — Sellinaris będzie bezpieczny? — Tak, Wasza Wysokość. Odetchnęła z ulgą, potarła twarz dłonią i znów wbiła weń złoto-zielone spojrzenie. — Wysłuchasz spokojnie, co mam ci do powiedzenia. Potem będziesz miał chwilę na pytania, zrozumiałeś? — Tak, Anaelo. Słucham. — Przyjmę koronę Lanorii… Milcz! Sprzeciwy i pytania potem. Pozwolę się więc koronować, złożę hołd Luciferrinowi, jeżeli będzie trzeba, zostanę jego nałożnicą. To nie ma znaczenia. Najważniejszym i jedynym celem jest to, by wypuścił mnie z Wieży. Gdy będę wolna, wrócimy do Ferrinu. Wszyscy. Teraz twoja kolej. Karin musiał odchrząknąć, bo mimo że rozmawiali mentalnie, zaschło mu w gardle. — To bóg. Bóg demonów. Domyśli się podstępu. — Nie mam wyboru, Karin. Albo zrobię to, co powiedziałam, albo spędzę tutaj najbliższych osiemnaście lat i dziewięć miesięcy, hodując mu nowego księcia. Na podjęcie decyzji dostałam

czas do jutra. Jutro Luciferrin przyjdzie po odpowiedź. Nie muszę mówić, co ze mną zrobi, jeśli się nie zgodzę? Zimny dreszcz przebiegł mężczyźnie po kręgosłupie i zacisnął żołądek w ciasny węzeł. Pokręcił głową. — Wiesz, gdzie się znajduje portal powrotny? — zapytała Anaela. Znów zaprzeczył. — Mam klucz, który być może go otwiera. — Dobre i to — westchnęła i nagle rzuciła szybkie spojrzenie za siebie. — Muszę kończyć. Blokada gaśnie i jakieś czarne bydlę próbuje się właśnie przedrzeć. On też ujrzał zarys barczystej skrzydlatej sylwetki i poczuł nagły podziw dla swej pani, że o pilnującym jej demonie mówiła z takim spokojem. I że pod nosem lanorskiego boga odważyła się otworzyć wrota mentalnego przekazu. — Zatrzymaj Sellinarisa, książę — wyszeptała gorączkowo. — To podwójnie ważne. Jego krew… ma …ści… Soll… Jasny płomień zniknął. Karin zamrugał i przygryzł wargi, walcząc ze łzami. Poczuwszy dłoń zaciskającą się gestem pełnym otuchy na ramieniu, spojrzał półprzytomnie na Sellinarisa. — Już dobrze, bracie. Co to było? Karin rozejrzał się. Samochód opierał się przodem o barierkę. Metr, dwa i spadliby w przepaść, a książę spokojnie pytał, co to było… — Odezwała się Anaela… Sellinaris kiwnął głową. Tego się właśnie spodziewał. — Pytała o klucz do Lanorii. — Karin łgał gładko. — Musimy ją stamtąd wydostać. Ten cały Luciferrin — teraz musiał podrzucić księciu ziarno prawdy — żąda drugiego potomka. Sellinaris wysyczał przekleństwo. — Zamieniamy się. — Klepnął Karina w ramię, by po chwili wskoczyć na

miejsce kierowcy. — Ile mamy czasu? — zapytał na pozór spokojnie, cofając wóz. — Jutro. Jutro się wszystko rozstrzygnie. Sellinaris zaklął po raz drugi. Złote porsche z rykiem silnika wystrzeliło na zachód, tam, gdzie majaczyły pierwsze zabudowania Paryża.

ROZDZIAŁ XI

WROTA PIEKIEŁ

S tali przed gmachem muzeum, czując, że są blisko, bardzo blisko portalu. Że faktycznie w tym budynku znajdują się właśnie te wrota, których szukają. — Słuchaj, Karin — Sellinaris oderwał na chwilę oczy od wejścia — to jest tak zwane muzeum. Coś jak… nasze groty cmentarne. Niby nikt nie strzeże, ale kryształu nagrobnego nie dotkniesz bezkarnie. Rozumiesz? — Klepnął znaczącym gestem pas, za który zatknięty miał pistolet. — Rozumiem. Masz taką zabawkę dla mnie? Tamten pokręcił głową, a Karina nagle szlag trafił. Więc jednak przejdzie do chędożonej Lanorii bezbronny! — Będę cię osłaniał — zapewnił Sellinaris. Na co mi twoja osłona, jak tu zostaniesz, głupcze?! — chciał krzyknąć, ale odwrócił tylko wzrok, żeby książę nie odczytał tych myśli. — Mocnyś — syknął nagle Sellinaris, odciągając go za ramię w ciemny zaułek między muzeum a sąsiednim budynkiem. Wbił nieopierającego się Karina plecami w ścianę. — Od kiedy wiesz, że

Wrota puszczą tylko ciebie? Mów! Twarz czerwonookiego mężczyzny była jak maska, bez wyrazu. — Od początku. — Co jeszcze przede mną ukrywasz?! — Z ramion Sellinarisa zaczęły spływać czerwone błyskawice, co tu, na Ziemi, gdzie z zaczerpnięciem energii nawet Anaela miała kłopoty, było oznaką prawdziwej furii. — Co ukrywacie, pierdoleni intryganci?! Ty, Sirden, bogowie… — Dodaj jeszcze swoją żonę. — Teraz i Karin poczuł wściekłość. — Ty mi tu dupę zawracasz „co ukrywacie”, a ją tam pierdolony demon gwałci! Sellinaris aż się zachwiał. I puścił Karina. A potem wyjął pistolet i wsunął mu za pas. — Poszedłbyś bez broni? — raczej stwierdził, niż zapytał. — A ty byś się zawahał?

Znów stali przed drzwiami Muzeum Rodina w Paryżu, pogodzeni z losem i ze sobą. — Będę na was czekał w środku — rzekł półgłosem Sellinaris. — Cokolwiek by się stało. — Nie! — Przestraszył się Karin. — Kluczyk zostawię w drzwiach. Zabierz go i wróć do Ferrinu. Bóg Lanorii ma długie ręce. Już raz cię z Ziemi uprowadził. Sellinaris wzruszył ramionami. O niczym innym nie marzył jak o tym, by znaleźć się w Lanorii razem z Anaelą… Karin bezbłędnie odczytał jego zamiary, zresztą książę niespecjalnie się z nimi krył. Ruszył po schodach w górę, gdy dłoń czerwonookiego mężczyzny szarpnęła go w tył. — Nie, bracie — syknął Karin. — Tak bawić się nie będziemy. Powierzono mi tę misję, ty doprowadziłeś mnie do celu, a teraz wrócisz tam, gdzie życzy sobie moja pani. — Spróbuj mnie powstrzymać — prychnął kpiąco Sellinaris i spojrzał na przytrzymującą go za ramię dłoń Wielkiego Księcia. Dłoń opadła. Karin patrzył na uosobienie siły i władzy, jakie stało przed nim.

Sellinaris nawet bez książęcego diademu był bardziej królewski niż Karin i Gabriela razem wzięci. Jak może nakazać Władcy Ferrinu cokolwiek, czego ten nie zechce uczynić? Nagle poczuł się zmęczony. I zupełnie bezradny. — Czy ty kiedykolwiek kochałeś coś więcej niż siebie? — W głosie Karina rozbrzmiała ta sama rozpacz, która wypełniała rubinowe źrenice. — Czy choć raz poświęciłeś własną dumę i upór dla wyższych celów? Twarz Sellinarisa stężała. Zniknął z niej kpiący uśmiech. Teraz wyglądał jak drapieżnik, który za chwilę rzuci się ofierze do gardła. Ale Karin nie zważał na nic. — Mówisz, że chcesz ratować Anaelę, a wszystko, co robisz, prowadzi do jej zguby. Jej i Dariela. I to jest twój cel. — Dźgnął Sellinarisa w pierś. — Poświęcić Anaelę i zgarnąć obie nagrody: Lanorię i Ferrin. Tamtejszy bóg z radością osadzi cię na tronie, a Anaela… Po co ci ona… Chwyt za gardło zdusił dalsze słowa. Sellinaris zaciskał palce, patrząc beznamiętnie, jak Karin próbuje złapać choć haust powietrza, jak drapie duszącą go dłoń, jak powoli traci przytomność… Strzał padł nagle, płosząc ptaki i rzucając na chodnik przechodzących ludzi. Sellinaris zaklął, łapiąc się za przeorane kulą udo. Karin zatoczył się i usiadł ciężko na schodach, potrząsając głową. Pistolet stuknął głucho o stopień. — Niech cię szlag, Karin — wydusił książę, podrywając go za ramię. Na swoją ranę, broczącą krwią, nie zwracał już uwagi. Ulica nagle opustoszała, a z muzeum wysypali się strażnicy, sięgając niewprawnymi rękoma po broń. Sellinaris prowadził przed sobą Karina, przykładając mu lufę pistoletu do skroni. Na jeden jego ruch strażnicy pospiesznie odłożyli broń i z rękami uniesionymi ku górze odsunęli się na boki, robiąc wolne przejście. Drzwi do muzeum zamknęły się za plecami obu mężczyzn. Sellinaris dopiero wtedy, gdy zamknął zasuwy, opuścił pistolet i oparł się z jękiem o jedną z kolumn. — Nie ułatwiłeś mi tym powrotu do Ferrinu — zwrócił się z wyrzutem do Karina.

Ten uklęknął, rozciął nożem nogawkę jego spodni i obejrzał ranę. — Będziesz żył — mruknął, robiąc z kawałka materiału opaskę uciskową. — A im szybciej wrócisz, tym większe masz szanse na uratowanie nogi przed gangreną. Kula utkwiła wewnątrz. — Nie pocieszyłeś mnie… — Nie jestem od pocieszania! Gdybyś nie zaczął mnie dusić, przeszedłbym spokojnie przez portal, ty równie spokojnie wyszedłbyś z muzeum i wrócił do Ferrinu. Ciekawe, jak poradzisz sobie teraz, mądralo. Tutejsza straż już otacza budynek. — O mnie się nie martw. Masz swoje zadanie. — Sellinaris nonszalancko wzruszył ramionami. Zdawało się, że jest bardzo pewny siebie i naprawdę nie przejmuje się paryską policją, której syreny wyły coraz bliżej. — Zostało ci piętnaście kul. Tu masz drugie tyle. — Wcisnął za pas Karina magazynek. — Ruszaj w końcu, bo naprawdę zacznę się martwić. Wstał bez jęku, choć z bólu pociemniało mu przed oczami, i pchnął Wielkiego Księcia w kierunku sali, pośrodku której… Karin aż westchnął na ten widok… królowały Wrota Piekieł. — Na podziwianie przyjdzie czas innym razem — ze zwykłym cynizmem zauważył Sellinaris, po czym ściągnął Karinowi przez głowę kluczyk i przeszedł pod barierką. Rozdzwonił się alarm, co na Sellinarisie nie zrobiło żadnego wrażenia. Podszedł do bezcennego eksponatu, włożył kluczyk w pasujący do niego zamek i aż syknął, cofając dłoń. Mosiądz w sekundę rozżarzył się do czerwoności… Drzwi, wyrzeźbione z jednego kawałka drewna, pękły idealnie pionową linią tam, gdzie winny się otworzyć, gdyby były rzeczywiście drzwiami… Jedna połowa powoli, powoli zaczęła się uchylać… Za nią szalały płomienie. Karin postąpił krok naprzód. Zatrzymała go dłoń Sellinarisa, który wpatrywał się pociemniałymi oczami we Wrota Piekieł.

— Wiesz co, stary? Nie podoba mi się to… Jesteś pewien, że ten klucz pochodzi od naszych bogów? — Niczego nie jestem pewien. Oprócz tego, że po tamtej stronie czeka mnie piekło. I Anaela. Karin wstrzymał oddech, patrząc na żywą ścianę ognia, w którą musiał wejść. — Karin… — Po raz pierwszy w głosie Sellinarisa słyszał prawdziwy strach. — Może istnieje inna droga… Ta to pewna śmierć. — Zawahałbyś się? — zapytał cicho Karin, patrząc prosto w czarne oczy. Sellinaris pokręcił tylko głową. — Żegnaj, bracie. Do zobaczenia po lepszej stronie. — Powstrzymująca Karina dłoń zacisnęła się mocno, z całej siły, a potem puściła jego ramię. Karin zamknął oczy i wszedł w płomienie.

Żar zaparł mu dech w piersiach. Skoczył w przód i to uratowało mu życie. Ogień, szalejący dookoła, był prawdziwy. Osmalił włosy, na szczęście związane, liznął ręce, twarz, koszulę. Zasyczał wściekle, gdy zdobycz umknęła… Karin cofał się w panice, nie wierząc własnym oczom. I temu, czego dokonał. Gdyby przypuszczał, że Wrotami Piekieł jest palenisko i sięgające sufitu płomienie, w życiu nie zrobiłby kroku na drugą stronę! Wpadł na coś, co uchyliło się, by natychmiast podeprzeć tracącego równowagę mężczyznę. — Już dobrze, książę. Przeszedłeś — odezwał się w spanikowanym mózgu kojący głos. Znajomy głos. — Shine! — Pod Karinem ugięły się nogi. Objął jednorożca i zawisł mu na szyi. — Shine… — Załkał niemal z ulgi. Jeżeli jest tutaj Shine, wszystko będzie dobrze, a on naprawdę przeszedł. Rozejrzał się dookoła nieco przytomniej. Komnata wielkością dorównywała sali tronowej Feri’any. I tylko tym ją przypominała. Ta tutaj wyciosana była w czarnej skale, miała kształt koła otaczającego płonące pośrodku palenisko. Oprócz tego nie było w pomieszczeniu żadnych okien, żadnych sprzętów, zdobień, niczego. Tylko sięgający stropu wieczny

ogień, drzwi i dwie istoty: Karin z jednorożcem. — Gdzie jesteśmy? — W podziemiach Twierdzy. Stolicy Lanorii. Karin poczuł na plecach zimny dreszcz, choć w sali było gorąco. — Pani Anaela? — Dziś ma zostać koronowana. Lub uwięziona. Znów ten dreszcz. — Jest tutaj? Zdołamy ją uwolnić? Jednorożec pokręcił głową. — Prawdę mówiąc to jej oczekiwałem — wskazał płomienie. — To zdaje się jedyna obecnie droga do siedziby Luciferrina. Karin obejrzał się za siebie. Nie. Drugi raz nie wejdzie w ogień. Przynajmniej na razie… Jednorożec przyjrzał się mu uważnie. — Co z Darielem i Sarisem? — Mężczyzna zmienił temat. — Nie wiem — Shine znów pokręcił głową. — Są przetrzymywani gdzieś tutaj, w Twierdzy, ale nie mogę nawiązać kontaktu ani z jednym, ani z drugim. — Po co był im nasz książę, skoro teraz go więżą?! — wykrzyknął Karin sfrustrowany bezradnością i zawstydzony własnym strachem. Nie miał pojęcia, na co może się Anaeli przydać, skoro wszystkich, którzy są jej drodzy, więziono w nieznanym miejscu. — Niedługo się spotkamy — zapewnił go biały jednorożec. — Na koronację — albo egzekucję — zbiorą wszystkich. A ciebie musimy gdzieś ukryć. Masz łańcuch, o który prosiła Anaela? — Mam. — Karin wyciągnął z sakwy tytanianowy łańcuch, wykuty swego czasu na jego polecenie. — Nałóż go. Nie wiem, czy uchroni cię przed bystrym wzrokiem tutejszego boga, ale przed Lanorami na pewno. Przeprowadzę cię teraz do stajni. Dalej będziesz radził

sobie sam. Ja wrócę tutaj. — Shine potoczył szafirowym spojrzeniem po komnacie. — Chcę, żeby ktoś na naszą panią czekał. — Poczekam z tobą — sprzeciwił się z nagłym żarem Karin, chcąc zmazać poczucie winy i wstydu. — Ty masz być wypoczęty i gotów do walki. I wiedz jedno — jednorożec zajrzał w rubinowe źrenice — nie mam pewności, czy ja sam nie cofnę się przed tymi płomieniami, kiedy nadejdzie czas. Wskazał za siebie na ognisty ołtarz. Karin skinął powoli głową. Shine, jedyny, niezawodny Shine, rozumiał go i wybaczał. A jeżeli to tchórzostwo wybaczał Cień, Karin mógł wybaczyć je sobie, ale następnego już nie. — Shine, nie chcę ukrywać się w stajniach jak szczur. Jestem posłem Ferrinu — uśmiechnął się smutno, unosząc czarną szarfę — przysłanym na koronację. Jednorożec obrzucił Wielkiego Księcia uważnym spojrzeniem. — Prędzej wyglądasz na posła Luciferrina w tym czarnym odzieniu, z kruczymi włosami i czerwonymi tęczówkami. Może zostałeś przysłany przez demony, by nadzorować przygotowania do ceremonii? Mężczyzna uśmiechnął się lekko i rozpuścił włosy. O tak, teraz wyglądał bardzo demonicznie. Mógł otwarcie wyjść z podziemi i stanąć twarzą w twarz z całą Lanorią.

— Dariel… Młody mężczyzna, stojący do tej pory nieruchomo, odwrócił się z oczami rozszerzonymi nadzieją i niedowierzaniem. — Saris! Jednym skokiem dopadł jednorożca i uniósł jego głowę, kładąc ją sobie na kolanach. Cień nie miał siły nawet otworzyć oczu. To słowo — imię syna Anaeli — było pierwszym, jakie wypowiedział od czasu, gdy go przyniesiono do komnaty na wieży.

Wszystkie te ciągnące się w nieskończoność dni rozpaczy, zwątpienia, niepewności i oczekiwania Dariel dell’Soll spędził w towarzystwie nieprzytomnego Cienia. Próbował uleczyć Sarisa — matka uczyła Dariela używania energii — ale jednorożec nie odniósł żadnej rany. Leżał po prostu na miękkim pysznym dywanie i konał powoli, by wreszcie dzisiaj, w dzień koronacji, po raz pierwszy wyszeptać: — Dariel… Koronacji… Książę spochmurniał. Przed chwilą służące spowite w czarne całuny przyniosły srebrno-złote szaty godne Władcy Lanorii i umknęły, płochliwe jak sarny. Usługiwały mu przez ten cały czas, przynosząc posiłki, pomagając przy kąpieli, jeśli tego sobie życzył, sprzątając komnatę. Zawsze ukryte pod chustami, bez słowa, nieme, zalęknione… Do niedawna jedynym towarzyszem był mu Meriel, sokół, ale książę wypuścił go z wiadomością i słuch o ptaku zaginął. Nikogo więcej Dariel, poza tym pierwszym dniem, w którym odmówił przyjęcia korony i nowego boga, nie widział. Dziś rano gwardzista, wpuszczając służące, oznajmił, że twierdza przygotowywana jest do koronacji. I dziś rano Dariel zaczął żegnać się z życiem. Jego postanowienie nie uległo zmianie: nie przyjmie władzy nad tym obłąkanym krajem. Nie przyjmie boga, który nie wie co to litość. Nie chce poddanych, co handlują własnymi córkami. Te rozmyślania przerwało mu ciche: — Dariel… — Sarisa. Klęczał teraz, głaszcząc jednorożca po szyi, rozczesując palcami grzywę, tuląc do piersi jego głowę. — „Moje Sarisiątko”, tak mówiła do ciebie mama, pamiętasz? — szeptał. — Oburzałeś się na to tak samo jak na „koniku”. Kącik oka uniósł się ledwo widocznie. — Co ci jest, Saris, jak mogę ci pomóc? — Dobij mnie. Chłopak odskoczył, wypuszczając głowę Cienia z rąk. — Jestem zakładnikiem demonów. Zmuszą Anaelę do wszystkiego. Dobij mnie.

— Saris, co ty bredzisz?! Nie zrobię tego!! Szafirowe oko błysnęło wściekle. — Puściły mnie tylko po to, żebyś… — Żebym cię zabił?! — Żebyś wymógł na Anaeli przyjęcie korony. Dariel opadł na dywan, wreszcie zrozumiawszy cały parszywy plan Luciferrina. — Ciebie nie tkną, masz jego krew w żyłach. Karin jest chroniony, choć Anaela o tym nie wie. Jedynie przeze mnie mogą się do niej dobrać i zrobią to, Dariel. Zrobią… — Oni może zrobią! Ja na pewno nie! — wykrzyknął chłopak z gniewem. Musiałby oszaleć, żeby podnieść rękę na Sarisa! — Miej litość, książę… — w głosie Cienia zabrzmiało błaganie. — Na jej oczach będą mnie ćwiartować po kawałku. Jeżeli nie masz litości nade mną, miej nad Anaelą. — Bredzisz, Saris, w gorączce! Matka nie pozwoli cię skrzywdzić, zrobi wszystko… — Właśnie. Niewidzialne lasso pochwyciło szyję chłopaka. Drugie prawą dłoń. Szarpnął się, ale przeciw Najwyższej Magii nie mógł zdziałać nic. Gdy jego ręka sięgała po sztylet, zaczął krzyczeć, ale moc zakneblowała go w sekundę, ledwo łapał oddech. Z rosnącym przerażeniem patrzył, jak dłoń — jego własna! — przykłada nóż między żebra oddychającego coraz szybciej Cienia, by trafić prosto w serce. — Błagam, Saris, nie rób mi tego. — Łzy, gorące jak pulsująca pod skórą Cienia krew, zaczęły spływać po twarzy księcia. — Jak będę żył z twoją krwią na rękach? Dlaczego nie zmusisz któregoś z gwardzistów? Błagam cię, Saris… — Chcę umrzeć z ręki przyjaciela, nie wro… — Reszta słów utonęła w skowycie, który niemal rozerwał Darielowi mózg. Lasso puściło jego dłoń i usta. Mógł krzyczeć i wołać o pomoc. Mógłby, gdyby nie ten skowyt.

To krzyczał Saris, skręcając się w mękach. — Chciałeśśś ucieccc… — Syk, niemal namacalny, wypełnił komnatę. Dariel rozejrzał się dookoła, przerażony, poznając ten głos. Luciferrin, niewidoczny, ale obecny, poprzednio karał jego, księcia Ferrinu, za odmowę przyjęcia korony. Teraz karał jednorożca. A jeśli ból, który zadawał Cieniowi, był taki sam… Saris umilkł. Już nie krzyczał. Ale cierpiał nadal. Całym jego ciałem wstrząsały drgawki. Przerażone, obłąkane spojrzenie utkwił w równie przerażonych oczach Dariela. I nagle książę poderwał się, chwycił sztylet i wbił go z całej siły i rozpaczy w serce Sarisa. A potem objął głowę umierającego Cienia i zaczął łkać jak dziecko.

— Powiesz mi! Powiesz całą prawdę! — Gabriela miotała się po komnacie, wyginając palce. W płonących złotym i zielonym płomieniem oczach Ostatni dojrzał strach małej dziewczynki, gdy nagle znikają dorośli, zostawiając ją samą. — Gdzie Karin i Sellinaris?! Albo powiesz, albo wezmę Sarisa i odszukamy mamę! — Zagroziła, zaciskając pięści. Sirden patrzył na Władczynię Ferrinu beznamiętnie. Nie, jedynym uczuciem, które ona dojrzałaby w czarnych oczach kata, gdyby spoglądała równie uważnie jak on, byłby żal. Dlaczego nie ciebie zabrano, tylko Anaelę? — to pytanie raz po raz dobijało się do ogłuszonego umysłu. — Dlaczego wraz z Sellinarisem zniknął Karin? Jak, na bogów, sam jeden obronię te ziemie?! Potarł twarz jedyną dłonią. Tracił siły. Z każdą godziną niepewności tracił siły, chęć do walki i do życia. Rozejrzał się po jadalni półprzytomnie, ale byli tylko we dwoje: on i rozhisteryzowana pani tego świata. — Usiądź, odpowiem na twoje pytania — rzekł wreszcie. — Zapomniałeś dodać „moja pani” — syknęła. Spojrzał na Gabrielę zdumiony. Nigdy nie domagała się tytułów od przyjaciół… — Usiądźcie, Wasza Wysokość — powtórzył sarkastycznie. — Odpowiem.

Opadła teatralnie na krzesło. — Waszą matkę porwał bóg Lanorii. Sarisa też. Zapewne będzie chciał ją zmusić do przyjęcia korony. Sellinaris z Karinem ruszyli na poszukiwania. To wszystko. Z każdym jego słowem twarz dziewczyny zarazem bladła i kamieniała, by wreszcie zmienić się w maskę z alabastru. Tylko oczy płonęły nadal żywym ogniem i włosy, które wymknęły się spod diademu. Nie krzyknęła, nie zemdlała — słuchała i bladła. — Jesteście Wybawicielką, Wasza Wysokość — ciągnął więc z tym samym sarkazmem. — Pod waszymi rządami Ferrin czeka wieczna szczęśliwość, nie martwiłbym się więc… Wreszcie! Przygotowany na uderzenie zdążył się uchylić, bo dostałby czerwoną błyskawicą prosto w twarz. — Zostałem tylko ja — zauważył spokojnie. — Nie powtarzaj tego, bo sama poprowadzisz ludzi na wojnę. Wasza Wysokość. Gabriela nagle zmalała. Ramiona opadły, a na twarzy pojawiło się przerażenie. Jakby małe dziecko zostawiono nie tylko w pustym, ale i ciemnym pokoju. — Ja… ci nie wierzę. Co się stało? Gdzie wszyscy odeszli? Sirden wzruszył ramionami. Gabrielę dell’Soll, mimo że przez kilka lat władała tą krainą, zawsze traktował jak dziecko Anaeli. Wychowana w czasach pokoju i dobrobytu, otoczona miłością i opieką, nie zaznała cierpienia ani gwałtu, który zahartowałby serce i umysł dziewczyny, a teraz kobiety. Rozpieszczana przez matkę i Karina, darzona chłodną miłością, ale jednak miłością Sellinarisa, otoczona uwielbieniem poddanych, którzy pamiętali w niej Wybawicielkę ze słynnej Smoczej Przepowiedni, była… nijaka. Może w poprzednim życiu, gdy faktycznie ocaliła Ferrin przed smokami, miała charakter i osobowość wiedźmy — tego Sirden, sprowadzony tu z innego Wymiaru, nie mógł wiedzieć, znał tylko opowieści — te jednak wytrawił ogień smoczych płuc,

lanorscy gwałciciele i mordercy z Przeklętej Wyspy, wreszcie — skutecznie jak nikt inny — sam Sellinaris. Ta Gabriela, którą kat miał przed sobą, a której w latach jej władania schodził z drogi, była namiastką władczyni, jakiej potrzebował Ferrin w czasach wojny. Ferrin i Sirden. Już Darielowi, wychowanemu w cieniu kochanej przez cały świat siostry, z piętnem bękarta na barkach, przygiętych jeszcze batem przybranego ojca, Sirden ufałby bardziej. Już Dariel, młodszy od siostry, byłby lepszym władcą, bo też wychowywano go twardą ręką na władcę właśnie. Gabriela była porcelanową laleczką. Paprotką z cieplarni. Jej całą siłę stanowił… Karin. Wielki Książę, który przepadł gdzieś na Ziemi razem z ostatnim z rodziny dell’Soll. — Sirden? — pytanie kazało Ostatniemu wrócić do cambryjskiej jadalni. Opowiedział raz jeszcze to wszystko i umilkł, patrząc, jak Gabriela zalewa się łzami. Nie uczynił nic, nie wykonał żadnego gestu, by pocieszyć dziewczynę. Zresztą… Ona chyba nie potrzebowała pocieszenia. Szlochała, ukrywając twarz w batystowej chusteczce, tak teatralnie, że Sirden musiał wstać i wyjść. Dogoniła go w drzwiach. Odwróciła do siebie szarpnięciem. Uniósł brew. — No dobrze, dałam się nabrać. Teraz powiedz prawdę. Rozumiem, że mama, ojciec i Karin spiskują gdzieś w Kyrenii, a ja zostanę odesłana do Feri’any? Co chcecie przede mną ukryć? Ostatniego zatkało. Ona nie była nieczuła. Na wieść o śmierci matki nie zaczęła mdleć jak on sam. Po prostu mu nie uwierzyła! Pociągnął dziewczynę ku oknu wychodzącemu na wschód. — Twoja matka, twój ojciec i twój mąż, a także twój brat walczą o życie tam, po drugiej stronie Morza Szmaragdowego. — Zacisnął palce na jej ramionach. — Zostaliśmy sami. Rozumiesz?! Sami! Przytrzymała się jego ramienia, blednąc. — Ja wyruszam na północ, ty musisz utrzymać południowy zachód do ich powrotu. Jeśli ktokolwiek wróci. — Ale… ale… ja nic nie poczułam — wyszeptała. — Karin jest moim

dopełnieniem. Ja… nie poczułam! Łżesz! Zabiję cię, Sirden… — wywarczała nagle. Cofnął się mimowolnie, widząc wyraz jej twarzy. — Nie wiem, co z nimi zrobiłeś, z całą trójką, ale zabiję cię. Może marzy ci się ferriński tron i ja będę następna? Niedoczekanie, kacie… Nadstawiła dłoń i z na wpół obłąkanym uśmieszkiem patrzyła poprzez spływającą czarną energię na cofającego się kata. — Zabij, a staniesz sama na czele armii. Ciekawe, w ile minut zmiotą was Lanorowie — prychnął kpiąco. — Ja się Międzywymiaru nie boję… W tym momencie skrzydło drzwi z całej siły trzasnęło o ścianę, przerywając mu w pół słowa. Do jadalni wpadł, zataczając się… Raskăr. Omiótł rozszerzonymi oczyma całą scenę. — Co ty wyrabiaszsz?! — syknął do dziewczyny. — Jedynego dowódcę wysyłasz na śmierć?! Gabriela upuściła kulę energii tylko dlatego, że nagle osłabła. Oparła się o okno, przytykając czoło do chłodnej szyby. Jakaś część jej umysłu próbowała zrozumieć słowa Ostatniego, druga słuchała wymiany zdań między nim a Człowiekiem-Smokiem. — A co ty wyrabiasz? — pytał zimno Sirden. — Jest wojna, a dowódca połowy frontu chla? Rzeczywiście mogło się tak wydawać, bo Raskăr chwiejnym krokiem doszedł do najbliższego krzesła i usiadł ciężko. — Nie jestem schlany, panie Ostatni. — Władca smoków wbił złote spojrzenie w kata. — Umieram.

Sellinaris, utykając, dotarł do drzwi. Przy Karinie zgrywał bohatera, ale rana dokuczała mu coraz bardziej. Krew, mimo opaski uciskowej, sączyła się uparcie i przez nogawkę spływała na marmurową posadzkę wielkiej

sali. Mniejsza o ranę. Trzeba zapewnić im bezpieczny powrót. Zatrzasnął drzwi do sali, przeciągając po nich ręką. Pieczęć zapłonęła słabym ogniem, a książę zaklął. Przeklęta Ziemia. Nawet drzwi porządnie nie można zamknąć. Wcześniej czy później wyważą je. Skrzywił się, słysząc wyjące na zewnątrz syreny. Otaczają budynek — tyle wiedział, bo aury ludzi świeciły na Ziemi wyjątkowo jasno, zupełnie, jakby wysysali oni energię z planety. Poprzez mury muzeum widział napastników jak na dłoni. Ukryci za ścianami, przyczaili się, czekając na wsparcie. Krzywiąc się z bólu, powrócił do Wrót Piekieł. Kluczyk tkwił w zamku. Za uchylonym skrzydłem szalały płomienie portalu. Sellinaris wszedłby w ogień bez wahania, gdyby nie pewność, że jego portal nie puści… — Jeżeli nie wyjdziesz z podniesionymi rękami, w ciągu pięciu minut otworzymy ogień! Masz pięć minut! — usłyszał. Po raz kolejny paryska policja próbowała zmusić nieznanego terrorystę, który przetrzymuje zakładnika, do poddania się, choć słysząc strzał, nikt nie wierzył, że zakładnik jeszcze żyje. — Już się poddaję — mruknął Sellinaris. Nagle wyciągnął kluczyk i cisnął go z całej siły w płomienie. — Mam nadzieję, że do ciebie doleciał, bracie. Oparł się plecami o drugie skrzydło drzwi i osunął po nich na ziemię. Powoli zaczynał tracić swe niespożyte siły. Życie uchodziło z niego minuta po minucie, gdy tak siedział i wykrwawiał się u Wrót Piekieł. Próbował zaczerpnąć błękitu, by zatamować choć krwotok, ale na widok odrobiny energii, którą udało mu się nabrać, wybuchnął śmiechem. — Nie do wiary! Wielki Książę Ferrinu skończy na Ziemi, wykrwawiony od kuli przyjaciela. Nie w walce, nie z mieczem w dłoni, tylko zdychając pod piekielnymi drzwiami. Nawet strzelić sobie w łeb nie mogę… — Uniósł głowę, słysząc za drzwiami sali skradające się kroki. — Mam tylko nadzieję, że tobie się uda wrócić, moja miła. I wszystkim, których kochasz…

Karin wbiegał po dwa stopnie naraz. Co chwila ktoś stawał na drodze

czerwonookiego demona, ale na widok szarfy — i furii w oczach — uskakiwał na bok. Pod drzwiami stali dwaj gwardziści. — Otwierać — warknął. — Wybaczcie, panie, nie mamy rozkazu — wyjąkał jeden z nich. — To jest rozkaz. — Karin podetknął żołnierzowi szarfę pod nos. Spojrzeli po sobie i czym prędzej przekręcili klucz w zamku. Wpadł do okrągłej komnaty na samym szczycie wieży i… jęknął. Pośrodku, w rosnącej kałuży krwi klęczał Dariel dell’Soll, tuląc zapłakaną twarz do szyi Cienia, którego nie można było pomylić z żadnym innym. — Saris, na bogów! Kto…?! Kto go…?! — Wielki Książę przypadł do jednorożca, próbując unieść ciążącą głowę. — Bogowie, miejcie litość! Anaela… Kto go zabił?! — ryknął, wbijając morderczy wzrok w znieruchomiałych na progu gwardzistów. Unosząc ręce, cofnęli się. — T-to ja — załkał Dariel. — J-ja zabiłem Sarisa. — Do kurwy nędzy, co cię opętało?! — Karin ledwo się pohamował, by z całej siły nie strzelić chłopaka w twarz. Chwycił go za ramiona i potrząsnął nim tak, jakby chciał wytrząść duszę. — To ukochany Cień twojej matki! Zabiłeś Sa…?! Nie, nie wierzę… Jak ona będzie teraz walczyć?! Saris… — Zaczął gładzić czarną sierść na szyi jednorożca. — Jak my będziemy walczyć? Saris, kochany… Łzy niepowstrzymanym strumieniem popłynęły po policzkach mężczyzny. Jeżeli bóg Lanorów potrafił zgładzić Cienia Anaeli rękoma jej syna… nie mieli szans.

— Jesteś ranny?! — Sirden dopadł do Raskăra, podtrzymując go. — Wezwę Leczącą… Już podrywał się, by wołać pomoc, gdy Człowiek-Smok przytrzymał go za rękaw czarnej kurty. — Daj spokój. Umieram, bo moje dopełnienie nie żyje. Ukochany konik Anaeli…

Przerwał mu pełen niedowierzania i zgrozy jęk Sirdena i krzyk Gabrieli. — Raskăr, proszę cię, zaprzecz! — Kat położył dłonie na potężnych barkach, które nagle wydały się zimne jak lód. I słabe. — Jeżeli chcesz odejść ze smokami, jeżeli chcesz zdradzić, zrób to, ale… zaprzecz. — Wolałbym zdradzić, niż zdychać, bo zadźgali Sariska, ale taka jest prawda — odwarknął władca smoków. — Słuchaj, bo masz mało czasu. Rain i Gabriela muszą przejąć dowodzenie nad smokami. Rain na północy sobie poradzi, nasza słodka panienka musi szybko się nauczyć. — Rzucił oniemiałej ze zgrozy Gabrieli jadowite spojrzenie. Matka, ojciec, brat, ukochany, a teraz… Saris?! Jak ten świat może istnieć bez czarnego jednorożca? Jak mama to zniesie? Nie zniesie tego… — Pytałem, czy przejmiesz smoki, dziewczyno? — Poczuła szturchnięcie w ramię i machinalnie skinęła głową. — To mogę spokojnie umierać. — Raskăr zaśmiał się ponuro i błysnął złotym spojrzeniem ku otwartej przestrzeni za oknem. — Nie, kurwa, nie dolecę… Parszywy los… Pierdoleni bogowie… Wolny smok zdycha w jakiejś komnatce… Pomóż mi, bracie — zwrócił się błagalnie do Sirdena. Kat, zupełnie załamany — jakim cudem Ferrin ma zwyciężyć w tej wojnie, skoro bogowie odbierają głównych rozgrywających?! — przeniósł puste spojrzenie na Raskăra. Jeszcze przez moment nienawidził Człowieka-Smoka, aż ujrzał w żółtych źrenicach, przeciętych czarną kreską ni to ludzki, ni zwierzęcy strach. I smutek. „Pomóż mi, bracie” wybrzmiało w umyśle kata. Dźwignął Raskăra i zarzucił sobie jedno z muskularnych ramion na szyję. Zataczając się pod ciężarem, podszedł do okna prowadzącego na taras. Raskăr oparł się o gładki mur, dysząc ciężko, jakby musiał przebyć tysiące kilometrów, a nie pół komnaty. Położył szponiastą dłoń na ramieniu kata. — Żegnaj, Sirden. I nie daj się. Ani pierdolonym Lanorom, ani ferrińskim bogom. Po raz ostatni rozwinął skrzydła, odetchnął głęboko, patrząc w słońce i… runął w dół.

Drzwi poszły w drzazgi. Anaela stanęła na progu komnaty, by w następnej sekundzie ni to z krzykiem,

ni skowytem dopaść Sarisa. Czekał na nią. Czekał z ostatnim oddechem, by ujrzeć przed śmiercią swoją ukochaną panią. Zacisnęła palce na czarnej grzywie, wtuliła twarz w szyję Cienia, czując na policzku słabnące uderzenia pulsu. Nie mogła już krzyczeć. Gardło, serce, całe ciało zaciskało się w jeden węzeł bólu nie do zniesienia. — Mamo, mateczko, wybacz mi… — Dariel, łkając, przygięty straszliwym poczuciem winy, dotknął jej ramienia, ale odtrąciła jego dłoń. Karin nie śmiał uczynić żadnego gestu. — Spotkamy się niedługo, koniku — szepnęła. — W chatce na polance. — Przyrzekasz? — Przyrzekam. Uniósł kącik oczu w uśmiechu i zgasł.

Anaela tkwiła z martwym Sarisem w objęciach, otępiała z bólu. Nagle poderwała głowę i obróciła się, patrząc na drzwi, w których jeszcze przed chwilą stali dwaj gwardziści. I Dariel, i Karin, na widok jej oczu, tak ciemnych, że niemal czarnych, aż się cofnęli. Ale ona patrzyła nie na nich, a na uśmiechającego się kpiąco Luciferrina. Wstała, czując zimną, morderczą furię. I nienawiść. Głowa Sarisa spoczęła na zakrwawionym dywanie. Posłała Cieniowi ostatnie spojrzenie i ruszyła ku schodom prowadzącym do lochów. Gwardzistów, próbujących ją zatrzymać, zmiotła jednym machnięciem ręki. Nie musiała już dłużej ukrywać swej mocy. — Matko, moja pani… — Dariel, idąc za nią, próbował ją przebłagać, ale rzuciła tylko: — Wszystko wiem, syneczku. Karin — nie zatrzymując się spojrzała na towarzyszącego jej mężczyznę — Sellinaris jest bezpieczny? Ten zawahał się przez ułamek sekundy nad odpowiedzią i to Anaeli wystarczyło.

— Dass’ratt — wysyczała, a gdyby to przekleństwo mogło zabijać, Wielki Książę leżałby martwy. — Gdzie on jest? — Na Ziemi. — To dobrze. Podkasała suknię i biegła coraz szybciej. Ku podziemiom, gdzie gorzał portal do Wszechświata. Wpadła do okrągłej komnaty. Shine stanął między nią a płomieniami. — Spokojnie — wycedziła — nie zamierzam popełniać samobójstwa. — Zamknął portal — srebrny jednorożec próbował się usprawiedliwić. — Wiem. I wiedziała. Wiedziała wszystko. Setki informacji, myśli, uczuć, zdarzeń przemykały przez jej otwarty na oścież umysł. A ona musiała poskładać układankę w jedną całość. Jeden plan, który ocali ich wszystkich. — Masz kluczyk? — Wbiła wzrok w Karina. Dotknął koszuli na piersiach. — Dobrze. Wykonasz każdy mój rozkaz? Znów to wahanie. — Karin!!! — Niemal rozsadziła mu tym krzykiem mózg. — Każdy, pani — wyszeptał. — A ty, książę? — Teraz wbijała spojrzenie już nie złoto-zielonych, ale czarnych jak śmierć oczu w swego syna. — Zrobię to, co do mnie należy — odrzekł wolno i dobitnie. Kiwnęła głową, już zapatrzona w inny czas i inne miejsce. — Shine, pilnuj portalu — rzuciła, obróciła się na pięcie i już jej nie było.

— Wy dwaj — te słowa, zimne, bezosobowe, kierowała do najbliższych jej mężczyzn: Karina i swego syna, ale ich nic już nie mogło zranić czy zaskoczyć, byli gotowi na najgorsze. — Zbierzcie wszystkich w sali tronowej. Ja pójdę się przebrać stosownie do tej podniosłej chwili… Odesłała ich wielkopańskim skinieniem, tak jak i gwardzistów, zostając w swojej komnacie jedynie ze służącą. Dopiero gdy drzwi się za nimi zamknęły, poczuła, jak nogi się pod nią uginają, jak żona lorda Geralta de’Eard, Mirella, chwyta ją wpół. Ujrzała podłogę, zasłaną cennym kobiercem, która wybiega na jej spotkanie i… Nie. Ty nie masz prawa do słabości. Wybiła godzina zemsty. Dopełnia się twoje przeznaczenie. Nadchodzi początek końca i koniec początku. Jeszcze tylko chwila. Jeszcze jeden wysiłek. Wyprostuj się i unieś głowę. Jesteś Kimś. Jesteś Panią Ferrinu. — Narzuć na mnie chustę, Mirello — poprosiła cicho. Kobieta, wiążąca sznurówki gorsetu ciasno opinającego smukłą kibić Anaeli, bez słowa, bez najmniejszego zdziwienia — każdy znał nienawiść, jaką darzyła władczyni państwa za morzem całun narzucany lanorskim kobietom — sięgnęła po delikatne, utkane ze złotej mgły cudo, które kiedyś, będąc tu pierwszy raz, Anaela wyczarowała dla siebie. Suknia lanorskiej prostytutki, która doprowadziłaby każdego mężczyznę do obłędu, zniknęła pod połyskliwą materią. Mirella z głębokim ukłonem podała swej pani królewski diadem, ale Anaela odtrąciła gniewnie jej ręce. Dziś wystąpi jako Wielka Władczyni Ferrinu, w koronie podarowanej jej przez samego Saetina. Spojrzała w lustro i uśmiechnęła się zimno. Nawet pod okrywającym ją całunem była piękna. Nieziemsko piękna. Nie ma to jak szczypta iluzji — pomyślała sarkastycznie i ruszyła ku drzwiom. Jeden krok dzielił ją od sali pełnej lanorskich lordów i ich świty. Świty, do której należały żony, córki i… nałożnice. Wszyscy zebrani wstrzymali oddech, widząc pojawiającą się na podwyższeniu kobietę. Wybrankę Luciferrina, która za chwilę zostanie zaprzysiężona, zasiądzie na tronie i władać będzie tą krainą do końca swoich dni. Oby ten koniec nadszedł jak najszybciej — o to modlili się

lanorscy wielmoże. U stóp szerokich schodów czekali Karin z Darielem. Obaj odziani w proste czarne stroje. Obaj z zielono-złotymi wstążkami na ramionach, barwami Ferrinu. Anaela poczuła pod powiekami piekące łzy. Nie ujrzy już Ferrinu. Nigdy. Skinęła na nich. Weszli po schodach, przyklękli, chyląc głowy. — Stańcie przy tych kolumnach — rzekła półgłosem, wskazując dwa granitowe słupy po bokach. — Zgładźcie każdego, kto postawi stopę na pierwszy schodku. Zrozumieliście? Karin? Dariel? — Tak jest, moja pani — odparł Karin bez wahania. Dariel sekundę później uczynił to samo. Obaj zeszli pięć stopni w dół i, napięci jak łuki gotowe wypuścić pierwszą strzałę, czekali… Anaela potoczyła wzrokiem po zebranym tłumie. Mężczyźni, których było tu ze dwie setki, stali zbici w grupki i dyskutowali przyciszonymi głosami: jedni godząc się z wolą Najwyższego, inni podważając jej prawdziwość — nikt przecież nie pytał Luciferrina, czy rzeczywiście życzy sobie zamorską przybłędę, kobietę!, na lanorskim tronie. Ich córki i żony kryły się za kolumnami, tuliły do ścian. Tam było ich miejsce: w cieniu mężczyzn. Anaela uśmiechnęła się na ten widok, a był to uśmiech prawdziwej wiedźmy. Dała krok naprzód. Tłum umilkł. Na sali zapanowała niczym niezmącona cisza. — Ja, Anaela dell’Soll, z łaski bogów Władczyni Ferrinu, staję przed wami z musu, nie z własnej woli, by objąć we władanie kraj zniewolonych kobiet. Cóż mogę uczynić, gdy przyjmę koronę, ja, dziecko wolnego świata? Jak obronię się przed mężczyzną, którego rada Lanorii wybierze mi na męża? Czy odważę się zrzucić jarzmo tradycji, by spojrzeć w niebo jasnymi oczami? Odpowiedziała jej cisza. Każdy z zebranych chłonął słowa tej dziwnej kobiety, próbując zrozumieć ich sens. I rolę, jaką odegra ona w przyszłości ich krainy. I naraz jej słodki, hipnotyzujący głos zmienił barwę. — Oczywiście, że się odważę — wycedziła. Powoli ściągnęła z siebie złoty woal. Przez salę przebiegło westchnienie, które wydały dwie setki męskich piersi. Anaela, odziana w skąpy, lśniący złotymi drobinami strój odaliski, stała przed nimi prawie naga. Pierwszy zrobił krok w jej kierunku stojący w pierwszym rzędzie młody lord, który nie miał jeszcze własnej kobiety. Z wyszczerzonymi zębami, z szaleństwem w oczach skoczył ku podwyższeniu i…

padł w następnej sekundzie z gardłem rozpłatanym przez miecz Dariela. Młody książę nie wahał się ani chwili, pojąwszy straszliwy plan swej matki. Samobójczy plan. Co chcesz tym osiągnąć?! — zakrzyczał w myśli, unosząc miecz do następnego ciosu. I naraz… zrozumiał. Bo w tej sekundzie wszystkie kobiety zebrane na sali, wszystkie — od zmęczonych życiem żon lordów, po ich dziewicze córki — zrzuciły całuny, kryjące je dotychczas przed męskim wzrokiem. Lordowie, gwardziści i służący, do tej pory wpatrzeni w Anaelę, zwrócili oczy na kobiety. Na cudne, ponętne, pachnące piżmem, uśmiechające się zachęcająco… kobiety. I ruszyli ku nim. Wszyscy naraz. A ci, którzy stali najbliżej tych najbardziej pożądanych w Lanorii istot, osłonili je własnymi ciałami. Błyskając zębami, niczym spragnione krwi wilki, warcząc, tocząc błędnym wzrokiem po twarzach rywali, rzucili się w bój, w krwawą rzeź, w której zwycięzca brał cenny łup. Padł strzał, potem drugi — to Karin bronił swej pani przed oszalałymi samcami, usiłującymi dopaść jej na podwyższeniu. Dariel raz po raz ciął mieczem. Ci, których przepuścili dwaj obrońcy, kończyli w Międzywymiarze, zsyłani przez Anaelę bez litości na wieczną śmierć. Na sali szalał Mord. W jego lepkie ręce wpadali i starzy, i młodzi, i służący, i wielmoże. Nie był wybredny. Ginęły również kobiety, ale była to ofiara, którą składały dobrowolnie. W przededniu koronacji Anaela porozumiała się mentalnie z lordessami wszystkich krain i uzyskała ich błogosławieństwo na to, co zamierzała uczynić. Teraz stanowiły przynętę z własnej woli. I nie tylko tu obecne. W całej Lanorii, jak kraj długi i szeroki, kobiety zrzucały znienawidzone chusty. Cała Lanoria spływała krwią mężczyzn, mordujących się w tym obłędzie. Krzyki cichły powoli. Jęki rannych i konających zamierały. Czas Mordu dobiegał końca. Anaela właśnie obróciła znienawidzoną Lanorię w pył. Nie ucierpiało przy tym ani jedno elfie istnienie.

Było to druzgocące zwycięstwo. I pełne goryczy. Mściwa satysfakcja, jeszcze przed chwilą gorejąca w złoto-zielonych oczach, gasła wraz z gasnącymi odgłosami rzezi. Mogła to przerwać w każdej chwili. Mogła smagnąć wszystkich obecnych mentalnym rozkazem. Mogła porozrywać im mózgi wiedźmim wizgiem: „Dosyć!!!”, ale… to musiało się dopełnić. Przeżyć miało prawo tylu mężczyzn, by zapewnić ciągłość rasy, ale nie aż tylu, by kobiety powtórnie zostały zniewolone. Reszta w ich rękach. — Idziemy — rzuciła do syna i księcia. Bez słowa, nie oglądając się za siebie, ruszyli za Anaelą. Przechodząc przez komnatę za salą tronową, narzuciła na ramiona pelerynę. Wypadła na pusty, cichy korytarz. Już miała ruszać ku lochom, gdy stanęła jej na drodze Mirella. Wdowa po lordzie Arkadii. — Dziękuję, Wasza Miłość — wyszeptała przez łzy. I nie były to łzy żalu po zabitym przed chwilą małżonku. Nienawidziła tego okrutnego tyrana z całego serca. — Będziemy ci służyć wiernie i do… — Ja odchodzę — ucięła Anaela. — Zostawiam twój kraj w twoich rękach. Kobieta aż się zachwiała, jak od uderzenia. Owszem, kobiety Lanorii były odważne, cierpliwe i mądre, ale żadnej nie przygotowywano do władania krajem! Jak poradzą sobie bez zarządców, koniuszych, lordów, gwardzistów, kowali, rzemieślników… Jak poradzą sobie bez mężczyzn?! — Pani Anaelo, błagam… — Pobiegła za tą, która dała im jednocześnie wolność i śmierć. Radość i rozpacz. I strach o jutro. O przyszłość pozostałych przy życiu. Ale Anaela nie myślała się zatrzymać. Nienawidziła każdej sekundy na tej przeklętej ziemi. — Módl się do swego boga, on na pewno coś wymyśli. Może spłodzi z wami samych chłopców? Pół-bogów? To dopiero będzie coś na miarę Luciferrina! — Aż zgrzytnęła zębami na samo wspomnienie tego, co zrobił jej bóg Lanorów.

Wpadli do podziemnej komnaty, pośrodku której szalał piekielny ogień. Zatrzymali się trzy kroki od paleniska, czując na twarzy żar. To nie była iluzja. Płomienie sięgające powały były jak najbardziej prawdziwe. Piekielnie prawdziwe. Anaela, nie namyślając się wiele, zagarnęła czarną moc i uderzyła w sam ich środek. Zasyczały w proteście i przygasły. Uśmiechnęła się z dziką satysfakcją. Nie zatrzymasz mnie tutaj, Luciferrinie. I naraz stał tam — pośród płomieni. Rubinowe oczy gorzały nienawiścią. I… jeszcze czymś. Anaela wpatrywała się w boga Lanorii przez kilka uderzeń serca i nagle zrozumiała. Uczuciem, którym płonęły źrenice demona, był… triumf. W tym momencie straciła całą pewność siebie, z jaką tu przyszła. Czy była aż tak naiwna, wierząc, że bóg Lanorii, po tym jak zniszczyła jego domenę, wypuści ją żywą i całą? — Moja pani, na co czekamy? — zaszeptał naraz Karin. — Płomienie przygasły. Uderz czernią powtórnie i przechodzimy. Nie widział go! — zrozumiała. — Karin ani nikt inny nie widział Luciferrina czekającego na nich pośrodku paleniska. Ale to nie miało znaczenia. Musiała wejść w płomienie. Luciferrin czekał na nią i tylko na nią. Jej śmierć, śmierć Karina, Dariela i Shine’a stanowiła okup za wolność Ferrinu. A skoro tak, niewysoka była to cena. Uderzyła czernią powtórnie i zrobiła krok ku przygasłym na chwilę płomieniom. — Niech ci błogosławią twoi bogowie, Wasza Miłość — usłyszała ciche, lecz szczere słowa Mirelli. Zrozpaczona, zawiedziona kobieta mimo wszystko wdzięczna była swej wybawicielce. I wtedy… — Tak się nie godzi — głos Dariela zatrzymał Anaelę w pół kroku. — Tak się nie godzi, matko — powtórzył głośniej. Obróciła się na pięcie, doprowadzona do ostateczności. Młody książę prostował

ramiona pod dzikim spojrzeniem Anaeli. — Nie możemy ich teraz zostawić. Ja nie mogę. Ona milczała, spopielając go wzrokiem. — Jeżeli pozwolisz, mateczko, zostanę. Przyjmę koronę i… pomogę im przeżyć. — W głosie mężczyzny, nie tak dawno jeszcze chłopca, brzmiało błaganie, ale i determinacja. A Anaela poczuła… owszem, wściekłość i rozpacz, lecz również dumę. Może był synem Luciferrina, ale to ona nosiła Dariela pod sercem, ona go urodziła i otoczyła miłością, ona wpoiła mu odpowiedzialność, współczucie, troskę o innych. To dzięki niej stał się szlachetnym człowiekiem, choć mógł pójść w ślady ojca, wrócić z nią do Ferrinu i tam… prowadzić własną Grę. Dariel jednak wybierał obcy kraj, w którym nie będą go miłować, przynajmniej na początku. Wybrał niepewne jutro, zrzekając się książęcych komnat we Wschodniej Wieży Feri’any. Stanęła przed synem. Ujęła jego twarz w dłonie. Pogładziła po policzkach. Ucałowała czoło. — Dziękuję, syneczku — wyszeptała przez łzy. — Jesteś… jesteś… — Zabrakło jej słów. — Idź, mateczko, i nie oglądaj się za siebie. Dam sobie radę. Jego wzrok podążył gdzieś nad ramieniem Anaeli. Spojrzała w tamtą stronę. Młoda dziewczyna, podobna jak dwie krople wody do Mirelli, wsunęła się nieśmiało do okrągłej komnaty i wielkimi szafirowymi oczami patrzyła na Dariela. Anaela uśmiechnęła się przez łzy: jej syn był zakochany w córce lorda. Najwyraźniej z wzajemnością. To dobrze. Nie będzie sam w świecie roztrzaskanym na milion kawałków. — Idź, mateczko — powtórzył. Ale jej tak ciężko było zostawić ukochane dziecko… — Nie rozstajemy się na zawsze — rzekła w końcu. — Znajdziemy sposób, by się spotkać. Przejdę przez Wrota Piekieł, by ujrzeć cię ponownie — dodała z mocą. Nie mogła wiedzieć, że nie dotrzyma obietnicy. Że nigdy więcej jej syn nie poczuje dłoni matki na policzku. Że ona, Anaela, nigdy już nie przytuli swego dziecka. Gdyby wiedziała… nigdy nie

pozostawiłaby Dariela samemu sobie. Na szczęście nie mogła tego wiedzieć. Jeszcze raz obejrzała się na stojącego pod drzwiami syna, a potem chlasnęła czernią po palenisku, z całej mocy, całą potęgą rozpaczy za utraconym dzieckiem i… skoczyła w płomienie.

Uderzyła wyciągniętymi dłońmi w drewno. Pchnęła z całych sił. Drzwi ustąpiły. Wypadła po drugiej stronie, w muzealnej sali, zmienionej teraz w pole bitwy. — Sellinarisie! — Z jękiem przyskoczyła do mężczyzny półleżącego tuż obok. Z trudem uchylił powieki. Próbował się uśmiechnąć, ale usta wykrzywiły się w grymasie bólu. Krew, tyle krwi! Płynęła z rany po kuli. W Ferrinie próbowałaby powstrzymać krwotok, choć po bladej, pokrytej zimnym potem skórze wiedziała, że jest już za późno, że jej miłość umiera. W Ferrinie oddałaby rannemu złotą energię i mimo wszystko ocaliłaby jego życie. W Ferrinie… Tu, na Ziemi… — Sellinarisie — mogła tylko wyszeptać, przyklęknąć przy nim i objąć umierającego z całych sił. — Proszę, nie odchodź… Ale daremne były to prośby. To była Ziemia. Świat Szarej Śmierci, tu zaklęcia i prośby nie działały. Tu miłość i poświęcenie nie miały znaczenia. — Musisz uciekać — odepchnął jej rękę. Odebrałaby to jako odtrącenie, ale wiedziała, że boi się o nią. Że chce ją chronić. Jak zawsze. — Budynek jest otoczony. Mierzą do nas z każdego okna. Ratuj siebie i Karina. Karin! Stał tuż obok. Anaela obejrzała się na niego. Tak. Musi ocalić dopełnienie Gabrieli. Ona sama… Ona była nieważna. Już nie. Wstała. I to był błąd. Jej gwałtowny ruch przyciągnął bystry wzrok snajpera. Z okna po prawej stronie padł strzał. Anaela poczuła cios w pierś, odrzuciło ją w tył. Karin chwycił ją wpół.

— Anaelo! — jęknął, widząc rosnącą plamę krwi na jej piersi. Ale ona odetchnęła. Wiedziała, że rana jest śmiertelna i… czuła ulgę, że zostanie tutaj, z Sellinarisem, ze swoim dopełnieniem, z miłością swego życia, do końca, do ostatniego uderzenia serca. Wsparła się na ramieniu Karina, stanęła prosto, kryjąc się za skrzydłem wrót. Rozejrzała się bystro mimo traconej z każdą sekundą krwi. Karin musi wrócić do domu! Do chatki na polance, w której ukryty był portal do Ferrinu. Podała mu kluczyk. Przyjął odruchowo. On musi wrócić!!! Tylko którędy? Okna, drzwi — wszystko obstawiali antyterroryści. Sufit? Na dachu też na pewno byli. Jedynie piwnice… To nie przyszło tamtym do głowy, bo z sali nie było wejścia do podziemi. Anaela uśmiechnęła się leciutko. Potem nadstawiła dłonie, całą mocą wzywając czerń. Tylko tej energii na Ziemi nie brakowało. A gdy już miała jej pełne ręce… uderzyła w podłogę. Oczom Karina ukazało się mroczne wnętrze muzealnych piwnic. — Uciekajcie. Karin, Shine. Mężczyzna pokręcił głową: — Tylko razem z tobą, pani. I z Sellinarisem. — My jesteśmy martwi. No już, książę! — Anaela stanowczo wskazała drogę ucieczki. — Anaelo… proszę… — próbował się jeszcze sprzeciwić, ale ona nie namyślając się dłużej, zepchnęła go po prostu w dół. — Shine — zwróciła się do jednorożca, lecz on tylko spojrzał na nią szafirowymi oczami, robiąc krok w tył. — Saris by cię nie opuścił i ja ciebie nie opuszczę. — Anaelo, wróć ze mną! — krzyknął z dołu Karin. W jego głosie była rozpacz. — Żegnaj, Karin — szepnęła i uderzyła czernią jeszcze raz. Na głowę mężczyzny posypały się odłamki cegieł i marmuru. Musiał odejść. Ten ostatni wysiłek niemal pozbawił ją przytomności. Osunęła się na zimną posadzkę, przytrzymując grzywy Cienia, wtuliła w Sellinarisa i westchnęła cichutko, czując, jak on obejmuje ją i przyciąga do siebie resztką sił. — Nie mógłbym wymarzyć sobie piękniejszej śmierci — wyszeptał.

Kiwnęła głową, zamykając oczy. — Shine. Jednorożec spojrzał na swą panią z nieskończonym smutkiem w oczach. — Pomóż mi odejść pierwszej. Proszę. Milczał. Po policzku płynęła łza. — Wiem, że umrzesz, jeśli to zrobisz, ale… To twoje przeznaczenie, koniku. Kiedyś Primea powiedziała, że to ja jestem Duszobójczynią. Że to we mnie jest Szara Śmierć. I to prawda. Gdy wydam ostatnie tchnienie, wypełznie ze mnie ona, Hebe. I będziesz musiał ją zgładzić, a ja… nie chcę patrzeć, jak umiera Sellinaris. Pomóż mi, Shine. Zrób to teraz. — Kocham cię, moja pani — zdobył się tylko na szept. — Wiem, Shine, wiem — uśmiechnęła się do niego samymi oczami. — I dlatego to zrobię. By umrzeć zaraz po tobie. — Anaelo — usłyszała gasnący głos Sellinarisa. — Spotkamy się po tamtej stronie? Uniosła rękę i przytuliła do siebie kochaną głowę mężczyzny. — Spotkamy. Przyrzekam. — Ucałowała zlepione krwią włosy, ucałowała zamknięte powieki. — Anaelo… — Shine, proszę! — Przyrzekłaś… Sellinaris zacisnął palce na jej dłoni. Jednorożec pochylił głowę, przykładając srebrzysty róg do zakrwawionej piersi kobiety. — Dziękuję, koni…

ROZDZIAŁ XII

OSTATNI WYBÓR

S tała ze wzrokiem wbitym w czarny, lśniący kryształ posadzki. Nie musiała się rozglądać, by wiedzieć, gdzie się znalazła, nie musiała podnosić oczu, by widzieć, przed kim stoi. Bogowie Świata Światów. Milczała. Milczeli i oni. Zupełnie jakby nie miano sobie w tej sali nic do powiedzenia. Ona nie miała. Któraś z postaci naprzeciwko wstała. Anaela odruchowo uniosła oczy i nawet się nie zdziwiła na widok matki. Obok Amarilli na tronie z czarnego kryształu spoczywał… Eleuzis. Po jego prawej stronie Primea i Saetin. To też Anaeli nie zdziwiło. Oczy tych czworga były poważne, na twarzy żadnego z nich nie igrał ironiczny uśmieszek. Nawet Eleuzis, jej największy wróg, spoglądał na nią uważnie. — Anaelo, córeczko… — odezwała się Amarilla, miękko, serdecznie. Wyciągnęła ku niej ręce, jak matka wyciąga do zagubionego i cudem odnalezionego dziecka, ale Anaela nie zrobiła ani kroku. Patrzyła na matkę z takim samym chłodem, z tą samą niechęcią jak na pozostałych. — Kiedy sobie przypomniałaś, że jestem twoją córeczką? Bo na pewno nie wtedy, gdy potrzebowałam matki. — Zawsze przy tobie byłam. Od pierwszej do ostatniej chwili. — Zawsze to ja byłam sama. Szczególnie w dniu moich piętnastych urodzin. — Złoto-zielone oczy zapłonęły gniewem. — Chyba że wtedy również „przy mnie byłaś”. Może z ukrycia przyglądałaś się, jak mnie gwałcą w sześciu… Jej matka zbladła. Złote oczy rozbłysły łzami. Pokręciła głową i usiadła ciężko, wbijając wzrok w splecione dłonie.

— To było konieczne — odezwała się dźwięcznym głosem Primea. Anaela przeniosła teraz na nią zimny wzrok. — Co? Gwałcenie dziewczynki? — Jedna z córek Amarilli musiała przejść przez piekło, druga była wychowywana pod kloszem. Ta pierwsza sprostała zadaniu, ta druga nie. Gdybyś miała wybór, zamieniłabyś się ze swą siostrą? I skończyła tak jak ona na bruku podwórka? — Teraz mi dajesz taki wybór? Może trzeba było mnie zapytać w przeddzień tamtych urodzin? Może trzeba było zapytać nas obie? Mnie i Kamilę? Która wybiera Ferrin, a która śmierć? Nigdy nie daliście żadnej z nas szansy. Bezwzględnie wykorzystywaliście do swoich celów każdego, kto podlegał waszej władzy. Nie mów mi więc o wyborach, Primeo. Nie mów, że dla mojego dobra wychowywałam się w sierocińcu, że smocza krew, płynąca w moich żyłach, to również świetny pomysł, że odebranie mi wszystkich, których zdążyłam pokochać… — Dla twojej matki połączenie się z Raskărem też nie było łatwe — zauważyła Primea. — Ale zrobiła to dla dobra Ferrinu. — Gratuluję, mateczko. Zaciśnij zęby i módl się za Anglię? — W głosie Anaeli była paląca pogarda. Amarilla nie podniosła oczu. — Ty oddałaś się Luciferrinowi z nie mniejszą ochotą — zauważyła Primea. Anaela aż się zachwiała. Musiała zacisnąć pięści i zagryźć wargi, by znieść tę obelgę z godnością. By nie rzucić się ku bogini i nie napluć jej w twarz. Tamto wspomnienie, obraz boga Lanorii uderzającego niczym taran, aż odebrało jej oddech. Bogini czekała cierpliwie, aż Anaela uspokoi się, odzyska jasność myślenia, rozewrze pięści. — Od każdego z nas żądano swego czasu nie mniej i nie więcej niż od ciebie — rzekła cicho, zatapiając się na moment we własnych niechcianych wspomnieniach, a Anaela mimo woli zauważyła, jak bardzo Primea stała się w tej chwili ludzka. — Po co było całe to nasze poświęcenie? — szepnęła do siebie. — Dzięki temu osiągnęliśmy cel — odezwał się milczący dotąd Saetin. I dobrze, że on. Gdyby wyrzekł te słowa Eleuzis…

— Czyżby? — Anaela podrzuciła głowę i spojrzała na boga Ciemności z gniewem. — Jakiż to cel chcieliście osiągnąć? Zakończyć wszelkie wojny? Ferrin jest zjednoczony — owszem, ale jak długo potrwa wieczny pokój, gdy za morzem nadal istnieje Lanoria, Kraina Morderców? — To już nie nasz kłopot. — Saetin uśmiechnął się lekko. — My odchodzimy. Anaela osłupiała. Odchodzicie?! Jak to…?! Dokąd…?! Co stanie się z Ferrinem, gdy jego bogowie odejdą?! — Mamy godną następczynię. — Primea uśmiechnęła się do Anaeli, znów bardziej ludzka niż kiedykolwiek. — Był czas, gdy ja ze swym dopełnieniem — ujęła Saetina za rękę — sprawowałam rządy w Ferrinie. Gdy odeszłam, moje miejsce zajęła Amarilla i jej dopełnienie: Eleuzis — skinęła głową tamtym dwojgu. — Teraz nadchodzi era Anaeli dell’Idarei, Gwiazdy Ferrinu, przyświecającej elfom, ludziom, mieszańcom i wszystkim istotom, które w nią uwierzyły. Już proszą ciebie o wstawiennictwo, już zwracają się do ciebie w modlitwach. Nie zawiedź tych, którzy cię kochają… Anaela słuchała jej słów. Ale ani jedna zgłoska nie dotarła do umysłu pogrążonego w chaosie. Tylko te dwa słowa: „My odchodzimy”, wybrzmiewały niczym dzwon. Jak Ferrin będzie istniał bez swych bogów?! Jak, opuszczony, pozbawiony ich pomocy i łaski, stawi czoło zagrożeniu, które wcześniej czy później nadejdzie ze wschodu?! — Anaelo, zostawiamy Ferrin w dobrych rękach. Najlepszych — tym razem były to słowa… Eleuzisa. — W twoich. Ty nie zawiedziesz. Otoczysz ich swą łaską. Pozostaną pod twoją opieką. — Co ja mogę… — odparła tak cicho, że chyba tylko ona usłyszała te słowa. — Możesz wszystko. — Nie tylko ona usłyszała. W ciszy i pustce tego miejsca najlżejszy szept docierał do każdego. — Anaelo, w imieniu Ferrinu prosimy, byś została naszą następczynią. Boginią. Z całą mocą i wszystkimi tego łaskami. Boginią… To są żarty czy kpiny? Spojrzała na nich wszystkich i na każdego z osobna.

Na Primeę i Amarillę, które właśnie wstawały. Długie białe szaty, utkane ze światła, korony bliźniacze z jej własną. I ta sama determinacja w pięknych oczach. Eleuzis i Saetin — w strojach utkanych z czarnej energii — i powaga na twarzach. Spojrzała po sobie: suknia ze złotego szyfonu, skąpana we krwi Sellinarisa zniknęła. Teraz nosiła szatę z promieni słońca taką samą jak one obie — Primea i Amarilla. I nie musiała spoglądać w kryształ posadzki, by być pewną, że korona nadal lśni w jej włosach. Była bliźniaczą siostrą ich wszystkich. Oni uczynili z niej swoją następczynię. Musiała się z tym pogodzić albo… — Odejdziecie, zostawiając mi Ferrin we władaniu? — Upewniła się. Zgodnie skinęli głowami. — Żadnych gierek, żadnego rzucania monetą? Po waszym odejściu na mnie spłynie cała moc ferrińskich bogów? — Przytaknęli. — Dlaczego wam nie wierzę? — odparła z westchnieniem. — Dlaczego jestem pewna, czuję każdą komórką ciała, że przygotowaliście dla mnie na do widzenia niespodziankę? — Ja jestem tą niespodzianką — padło za jej plecami. Odwróciła się na pięcie i aż zesztywniała z odrazy i nienawiści. Miała przed sobą Luciferrina.

Bóg Lanorii mierzył ją chłodnym, taksującym spojrzeniem, jakby zastanawiał się, czy sprosta oczekiwaniom swych bogów. Ona sama nie musiała się nad tym zastanawiać. Już nie. — Proponuję ci, Anaelo dell’Idarei, pakt: wspólną władzę nad całym światem. Nad Wielkim Ferrinem i Imperium Lanorii. Do ciebie poddani będą wznosić modły, błagając o łaskę i litość, do mnie zwrócą się z prośbą o siłę. Bogini Światła wraz ze swym dopełnieniem — bogiem Ciemności. Tak było zawsze, od zarania dziejów. — Nie jesteś moim dopełnieniem — wycedziła. Na twarzy Luciferrina nie drgnął żaden mięsień. Był bogiem. Wiedział, czego się po Anaeli spodziewać. Zamiast niego odezwała się Amarilla:

— Eleuzisa nienawidziłam równie mocno. Skrzywdził mnie nie bardziej niż bóg Lanorii ciebie, córeczko, a jednak oboje zrobiliśmy to, co do nas należało: on na polecenie bogów wyhodował rozumnego gada, by złączyć w Raskărze wszystkie cztery rasy, ja Raskărowi uległam. Ferrin dzięki zdradzie Eleuzisa i mojemu poświęceniu przetrwał. Anaela pokręciła tylko głową. — Jeżeli uznasz Luciferrina za swe dopełnienie, jeśli razem z nim zasiądziesz na tronie bogów, wszelkie wojny ustaną… — Oprócz tych na górze — Anaela prychnęła. — Czy naprawdę któreś z was ma złudzenia co do niego? — Machnęła ręką w kierunku boga Lanorii. — I… co do mnie? — Anaelo… — w głosie Primei była zwodnicza miękkość. — Dla ciebie zawsze liczył się tylko Ferrin. Dla Ferrinu umierałaś po trzykroć. Dla Ferrinu oddawałaś tych, których kochasz. Dla Ferrinu zniosłaś gwałt zadany przez Luciferrina, urodziłaś i wychowałaś mu godnego następcę. Więcej niż poświęciłaś, nie śmielibyśmy wymagać. Połącz z nim siły, Anaelo, i panuj nad Światem Światów jako bogini dobroci i łagodności po wsze czasy. Aż kiedyś odnajdziesz swą Następczynię i odejdziesz tak jak my. Jeżeli odrzucisz boga Lanorii, twój ukochany Ferrin będzie zagrożony. A ty, i nie tylko ty, będziesz cierpiała — bo bogom również nieobce jest cierpienie — patrząc, jak umierają z twoim imieniem na ustach, słuchając, jak błagają cię w modlitwach o pomoc, a ty nie możesz jej udzielić, bo odrzuciłaś propozycję przymierza. Anaelo dell’Idarei, my, bogowie Ferrinu, odchodzimy. Zostajesz sama ze swymi wyborami. Dokonaj ich rozumem, nie sercem. Primea podeszła do stojącej nieruchomo kobiety, ujęła twarz Anaeli w dłonie, zajrzała głęboko w złoto-zielone oczy. Na ustach bogini wykwitł delikatny, smutny uśmiech. Ucałowała chłodne czoło swej następczyni i… odeszła. Saetin stanął przed Anaelą. — Nigdy mnie nie zawiodłaś — rzekł, po czym przyłożył dłoń do piersi i skłonił się nisko. Eleuzis uczynił to samo. Bez słów. Obaj zniknęli w mroku, który przed chwilą spowił Primeę, a Anaela poczuła się nagle bardzo, bardzo samotna… Luciferrin zaszeptał kusząco: — Wieczny pokój, żadnych wojen, twoi i moi poddani będą spać spokojnie, bez trosk. Nie zginą tysiące, nie wymrą wsie i miasta, nikt nie pójdzie na śmierć z twoim imieniem na

ustach, nikt twego imienia nie będzie przeklinał. Pomyśl o tym… I Anaela myślała. Myślała o odpowiedzialności, tym niechcianym jarzmie, które znów spada na jej wątłe barki, i o przekleństwie, którym obdarzyli ją bogowie: wyborze, gdy nie ma wyboru… I zapragnęła umrzeć raz na zawsze. Zasnąć w swojej kolebce i śnić: o Sellinarisie i Reikanie, o Sarisie, o zamku z mgieł, ferrińskich łąkach, zaklętym lesie… Wiedziała, miała pewność, że i ona może odejść. Czy jednak zostawi Ferrin samemu sobie? Czy odbierze temu światu łaskę bogów? W pustce nieistnienia zostały we dwie: Anaela i jej matka. — Córeczko — szept Amarilli sprawił, że oczy kobiety wypełniły się łzami. — Przynajmniej ty mnie nie opuszczaj — w głosie zabrzmiało błaganie. I strach. — Nie teraz, gdy cię odnalazłam. — Będę przy tobie — zapewniła gorąco Amarilla. — Możesz mnie wezwać w każdej chwili. Jesteś przecież boginią, którą ja nigdy nie byłam — uśmiechnęła się na wpół ze smutkiem, na wpół z dumą. — Dlaczego? — Odmówiłam — Amarilla uciekła wzrokiem w bok. — Odmówiłam naszym bogom. Czekali więc na ciebie. — Albo Kamilę. — Twoja siostra… nie sprostała zadaniu. Dostała to wszystko, czego nie dałam tobie: dom, rodzinę, bogactwo, wykształcenie, całą moją wiedzę i… w decydującym momencie cofnęła się przed zielonym portalem. Zawiodła. — O jednym nie wspomniałaś, matko — zauważyła cicho Anaela. — Czy dostała również twoją miłość? Amarilla spojrzała odważnie wprost w oczy odrzuconej córki. — Nie, Anaelo, całą miłością obdarzyłam ciebie. A Kamila o tym wiedziała. Nic więcej nie zostało do dodania. Amarilla stała przed córką, lekko przygarbiona, jakby ciężar dopiero teraz stał się nie do udźwignięcia. Nie złamały jej wieki wojen, nie złamał Raskăr, dopiero to wyznanie i potępienie w

oczach Anaeli przygniotły wyprostowane dotąd plecy. — Myślę więc, że miałam więcej szczęścia — wyszeptała nagle Anaela. — Dziękuję… mamo. Amarilla podniosła na nią oczy wilgotne od łez i uśmiechnęła się. Z wdzięcznością i ulgą. A potem przytuliła swą ukochaną córkę, jak tuliła ją po wielekroć na Ziemi. Anaela wdychała zapach jej włosów, słuchała cichego płaczu matki, gładziła drżące plecy. — Zostawiam cię ponownie, teraz, gdy w końcu się odnalazłyśmy — usłyszała jej szept — ale wierzyłam w ciebie, córeczko, od pierwszej chwili, gdy spojrzałam w twoje oczy. I nikt nie cierpiał bardziej ode mnie, gdy ciebie krzywdzono. Wybacz mi, Anaelo. I całą twoją samotną przeszłość i równie samotną przyszłość. — Nie będę sama — uśmiechnęła się Anaela przez łzy. — Już nie. Jestem boginią. I jeśli dobrze zrozumiałam, mogę wszystko. Amarilla bez słowa pogładziła córkę po policzku. Wreszcie uśmiechnęła się i ona. Pożegnały się ostatnim spojrzeniem, a uśmiech matki miał towarzyszyć Anaeli do kresu jej istnienia… Stała teraz pośrodku pustki, wiedząc, że musi dokonać wyboru. Nie może zostać tutaj, w ciszy i ciemności, bezpieczna, wolna od wahań i odpowiedzialności za podjęte decyzje. Tylekroć przeklinała swój udział w Wielkiej Grze, tylekroć opłakiwała ofiary swych wyborów i siebie samą, swą niewinność, swą wiarę w dobro i sprawiedliwość, tyle razy buntowała się przeciw ferrińskim bogom, tym wielkim graczom i manipulantom, a teraz sama musi wybrać: i już nie to, czy odrzucić propozycję Primei i Saetina, czy zostać ich następczynią, ale to, kto razem z nią będzie władał Światem Światów. Czy ona, Anaela dell’Idarei, Pani Ferrinu, wybierze Luciferrina, gwarantując tym pokój między jej krainą a Lanorią — o ile Luciferrin mógł dać jakiekolwiek gwarancje — czy… Sellinarisa, który nie mógł jej dać nic ponad to, co już dał. Przed oczami zamajaczyło Anaeli ostatnie wspomnienie z Ziemi: skrwawiony Sellinaris, konający w jej ramionach. Jego ostatnie słowa: „Anaelo, spotkamy się po tamtej stronie?”, i jej przysięga: „Spotkamy”. Jak mogłaby nie dotrzymać przyrzeczenia? Wybór nigdy nie wydał się jej równie prosty. Anaela zamknęła oczy, wreszcie spokojna.

Pustkę rozerwał oślepiająco biały piorun, ciemność zapadła się nagle, porywając ją ze sobą. W ostatniej sekundzie swego człowieczego istnienia przemknęło Anaeli przez myśl: Ferrin. Liczy się tylko Ferrin. A Ferrin to Miłość.

***

Otacza mnie ciemność, jednakże inna niż ta, w której byłam przed chwilą. Nie rozjaśnia jej ani jeden promień światła. Może tylko wspomnienie uśmiechu, z jakim odchodziła Mała Wielka Pani, Amarilla, moja matka… Mogę wszystko — przypominam sobie własne słowa i… nie wiem, od czego owo „wszystko” mam zacząć. Zamykam oczy, choć w tej ciemności nie jest to konieczne, i w myślach wypowiadam pierwsze życzenie. I nagle promień światła, który pojawia się znikąd, pada na… biurko. To samo, przy którym pisałam moje powieści, a którego jeszcze przed chwilą tu nie było. Leży na nim wielka oprawna w skórę księga. Podchodzę bliżej. „Kroniki Ferrinu” — tak jest zatytułowana złotymi zgłoskami. Otwieram ją, wstrzymując oddech. Zarówno pierwsza strona, jak i następne są puste. Dziewiczo czyste czekają na moje pióro. To ja będę spisywała dzieje tego świata. Za oknem wstaje świt. Nie widzę dwóch słońc, lecz mimo to nie mam wątpliwości: to nie jest Ziemia, to nie jest Świat Szarej Śmierci. To mój Ferrin. Siadam za biurkiem, ujmuję pióro i zamyślam się nad pierwszym zdaniem…

Na początku była Jedność, która rozpadła się na dwa Dopełnienia.

I wtedy słyszę jego głos. Ukochany głos, wypowiadający moje imię. — Anaelo! Anaelo, chodź tutaj! Szybko! Wołanie dobiega gdzieś z podwórza. Podwórza? Jest tu już i podwórze? Bez namysłu podrywam się z krzesła, łapię skraj białej sukni, zdobionej czernią, złotem i czerwienią, i biegnę tam, dokąd wzywa mnie ten głos. Na polanie za domem stoi… Sellinaris. W czarnej bluzie i czarnych spodniach, z włosami niedbale związanymi aksamitką, bez broni, bo po co mu tutaj broń? Odwraca ku mnie wzrok. Antracytowe oczy, w których już tyle razy się zakochałam, błyszczą radością i podekscytowaniem. Przed nim pośrodku polany stoi wielkie, lśniące w promieniach obu słońc jajo. W połowie czarne, w połowie złote. Podchodzę ze wstrzymanym oddechem, kładę ręce na gładkiej skorupie i czuję, że drży lekko, jakby w środku toczyła się walka na śmierć i życie. Tego się nie spodziewałam! A może właśnie o tym marzyłam? O złotym smoku, Raskărze, i czarnym jednorożcu, któremu dam na imię Saris? Sellinaris chwyta mnie za rękę, przyciąga do siebie, obejmuje, stając za plecami, i opiera brodę o czubek mej głowy. Oszołomiona jego bliskością i… beztroską — tak, po raz pierwszy widzę mego ukochanego tak zwyczajnie szczęśliwego, uradowanego, podekscytowanego mającym zaraz nastąpić wydarzeniem — odwracam się i patrzę w górę, w czarne źrenice. Sellinaris uśmiecha się do mnie, chłopięco, szelmowsko, lecz nagle otwiera szeroko oczy. Podążam za jego spojrzeniem. Na skorupie pojawia się pęknięcie. Oboje wstrzymujemy oddech. I nagle jajo rozpada się, a z jego wnętrza na miękką zieloną murawę wysypuje się kłębowisko dwóch ciał. Oto Jedność zrodziła dwa Dopełnienia. Ale pośrodku polany nadal trwa zacięty bój. Nadal kotłują się dwa istnienia. Miga róg, błyska szpon, słychać syki i wściekłe parsknięcia, bo Dopełnienia walczą ze sobą, nie mogąc być ani

razem, ani osobno. Wreszcie odskakują od siebie i… Wstrzymuję oddech, oniemiała ze zdumienia. Sellinaris przekrzywia głowę. Na trawie siedzą, wpatrując się w siebie płonącymi złością oczami… łaciaty, czarno-złoty smok i równie łaciaty, niczym czarno-złote cielę, jednorożec. Sellinaris parska serdecznym śmiechem, a ja słyszę własne, skonsternowane słowa: — Chyba nie o to mi chodziło…

Warszawa, 10 września 2010